«Η αποστασία των διανοουμένων»

Απόσπασμα από την εισαγωγή του νέου βιβλίου του Γιώργου Καραμπελιά που δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι(22-11-12). Το νέο βιβλίο του Γ. Καραμπελιά, Η αποστασία των διανουμένων, θα κυκλοφορήσει στα βιβλιοπωλεία την ερχόμενη εβδομάδα από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις.

Προφανώς, η πτώση του σοβιετικού στρατοπέδου, με σύμβολο την πτώση του τείχους του Βερολίνου, θα σηματοδοτήσει το τέλος μιας ολόκληρης ιστορικής εποχής.

Μέσα σε δύο ή τρία χρόνια θα ζήσουμε μια σαρωτική «αλλαγή παραδείγματος», χωρίς ίσως ιστορικό προηγούμενο. Η κατάρρευση του ανατολικού στρατοπέδου θα μεταφραστεί, στην Ελλάδα, στην κατάρρευση του «πατριωτικού» ΠΑΣΟΚ, περνώντας μέσα από το καθαρτήριο της υπόθεσης Κοσκωτά· η ευρωπαϊστική Αριστερά θα κυριαρχήσει στον Συνασπισμό της Αριστεράς, ο κόσμος θα γίνει για δέκα ή είκοσι χρόνια μονοπολικός. Η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας θα ολοκληρώσει την καθολική ανατροπή των παλιών γεωπολιτικών σταθερών. Ο εξαμερικανισμός και η υποταγή στα παγκοσμιοποιητικά ρεύματα του συρμού, θα καταστούν ιδεολογικά κυρίαρχα. Ποιος δεν θυμάται τα αναρίθμητα «Κλικ», τα καινούργια μπαρ, την εισβολή των ιδιωτικών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, τις νέες οικολογικές ευαισθησίες, με τους Οικολόγους-Εναλλακτικούς; Ο πατριωτισμός γίνεται ντεμοντέ για τη νεολαία. Ήδη το 1993 θα έχει αναδυθεί ένα νέο ιδεολογικό και πολιτικό τοπίο. Το ΠΑΣΟΚ κατεξοχήν – αλλά και η Δεξιά – θα μεταβληθεί σε κόμμα δυτικόστροφο και εκσυγχρονιστικό, διαδικασία που θα ολοκληρωθεί με την ανάληψη της ηγεσίας από τον Σημίτη το 1996· στην Αριστερά, ο Συνασπισμός, αφού αποχωρήσει το ΚΚΕ, θα ενσωματώσει τη νεότερη γενιά των στελεχών και των λίγων διανοουμένων του ΚΚΕ, που πλέον έχουν προσχωρήσει στην ευρωπαϊσμό, μετά την κατάρρευση του σοβιετισμού.

Στον χώρο των διανοουμένων με την ευρύτερη, αλλά και τη στενή έννοια του όρου, συντελείται μια αληθινή «κοσμογονία». Ο πολλαπλασιασμός των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών, η πληθώρα των νέων εντύπων, η εκθετική αύξηση των εκδόσεων, η επέκταση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, η μεταβολή των εκπαιδευτικών στη μεγαλύτερη ίσως κατηγορία εργαζομένων, με δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες μέλη, ο πολλαπλασιασμός των ποικίλων ιδρυμάτων των τραπεζών, των επιχειρήσεων, των κομμάτων, των ξένων ΜΚΟ, με τη συνεπικουρία των ποικίλων ευρωπαϊκών προγραμμάτων, αναδεικνύουν, για πρώτη φορά στην ελληνική Ιστορία, τη διανόηση σε μια ισχυρή κοινωνική κατηγορία/οιονεί τάξη, συνδεδεμένη οργανικά με τον εκδυτικισμό και την εγκατάλειψη της «στενής ελληνικής ταυτότητας».

Η διανόηση, ως ευρύτερη κοινωνική κατηγορία, αποτέλεσε εν τέλει τη σημαντικότερη κοινωνική βάση του σημιτικού εκσυγχρονισμού, όντας ταυτόχρονα και ο ιδεολογικός εκφραστής της. Γι’ αυτό η παλιά γκραμσιανή αντίληψη των οργανικών διανοουμένων δεν αρκεί πλέον για να περιγράψει το νέο κοινωνικό φαινόμενο της μαζικοποίησης των διανοουμένων. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε πως η περίοδος του σημιτικού εκσυγχρονισμού αποτέλεσε την ιστορική φάση της μεταπολίτευσης, κατά την οποία τα διανοούμενα στρώματα κατέστησαν ηγεμονικά στην ταξική συμμαχία μεταπρατών επιχειρηματιών, πολιτικών, κρατικής γραφειοκρατίας και διανοουμένων. Γι’ αυτό και στην ίδια την κυβέρνηση Σημίτη, με επικεφαλής τον ίδιο, θα εκπροσωπείται προνομιακά το καθηγητικό κατεστημένο, με μια πληθώρα εκπροσώπων.

«Καθοδήγηση»

Η οκταετία Σημίτη αποτέλεσε τη χρυσή εποχή της ηγεμονίας των διανοουμένων ως τάξεως. Γι’ αυτό εξ άλλου και η πολιτική των κυρίαρχων μεγάλων δυνάμεων, ιδιαίτερα των αγγλοσαξόνων, των ΗΠΑ και της Αγγλίας, θα επικεντρωθεί προνομιακά στον επηρεασμό και την ιδεολογική «καθοδήγηση» της διανόησης, ως αποφασιστικής σημασίας άξονα ελέγχου και επηρεασμού των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων στη χώρα. Η ιδεολογία, η πνευματική και πολιτισμική ηγεμονία, κατέστη αποφασιστικό όπλο της κυριαρχίας, σε μια εποχή που είχε αδυνατίσει ο ρόλος, αλλά και ο έλεγχος άλλων πυλώνων της εξουσίας και της εξάρτησης, όπως ο στρατός ή η εκκλησία. Τα αγγλοσαξωνικά ιδρύματα και πανεπιστήμια, σε διασύνδεση με τις εγχώριες αντένες των κολεγίων και των ποικίλων ιδρυμάτων και αποστολών, θα γίνουν σχεδόν οι αποκλειστικοί φορείς διαμόρφωσης των ηγετικών ομάδων της πολιτικής και της διανόησης.

Επειδή δε, στην περίοδο της παγκοσμιοποίησης και της οικοδόμησης της Αυτοκρατορίας, αποκτά καθοριστικό ρόλο η αναδιαμόρφωση της εθνικής συνείδησης, προς την κατεύθυνση των νέων αυτοκρατορικών μορφωμάτων, προνομιακό ρόλο στη νέα εποχή θα αποκτήσουν οι ιστορικοί και οι «στοχαστές». Αυτοί – μαζί με τους γλωσσολόγους, τους φιλολόγους, τους εκπαιδευτικούς – θα αναλάβουν να «ανακατασκευάσουν» το ιστορικό παρελθόν και να καταδείξουν την έκπτωση των παλιών «εθνικιστικών κατασκευών». Γι’ αυτό και η παλαιότερη επικέντρωση της ελληνικής διανόησης στην πολιτική οικονομία και την κοινωνιολογία, όπως συνέβαινε στην πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο, όταν το ερώτημα ήταν η υπέρβαση της εξάρτησης και η αλλαγή της κοινωνίας προς όφελος των κυριαρχούμενων τάξεων, θα εγκαταλειφθεί. Τώρα το κέντρο βάρους θα περάσει στην «εκπαίδευση» των νεότερων γενεών, σύμφωνα με τους νέους κανόνες της «διαθεματικότητας» και του μεταμοντερνισμού, στην ψυχολογία για την αντιμετώπιση των ασθενειών της νεωτερικότητας, δηλαδή την προσαρμογή σε έναν άσπλαχνο κόσμο, η οικονομία θα μετακινηθεί προς τη διεύθυνση επιχειρήσεων και το «μάρκετινγκ», και προ παντός στην κατασκευή μιας «νέας Ιστορίας».
Ο μαρξισμός θα εγκαταλειφθεί εν μέρει ή μάλλον θα συγκεραστεί με τις μεταμοντέρνες θεωρίες της αποδόμησης, που θέτουν το βάρος, προνομιακά, στις μειονότητες, τον πολυπολιτισμό, γενικότερα στην κατεδάφιση της ενιαίας εθνικής, κάποτε και ταξικής συνείδησης – προϋπόθεση για την ενσωμάτωση/υποταγή στα υπό διαμόρφωση νέα αυτοκρατορικά μορφώματα.

http://ardin-rixi.gr/archives/10205

Για τη δημοσιογραφία και την κακή δημοσιογραφία

Λίγες μέρες μετά την αποχώρησή του από την Καθημερινή, ο δημοσιογράφος Σταύρος Λυγερός μιλάει στο ΤPP και εξηγεί γιατί στην παρούσα συγκυρία «η κοινωνία έχει ανάγκη από πραγματική δημοσιογραφία».
Συνέντευξη στην Ντίνα Καράτζιου

Ο Σταύρος Λυγερός σχολιάζει τον «παρασιτικό ρόλο του Τύπου στην Ελλάδα της κλεπτοκρατίας», και αναλύει πως τα media «έγιναν οι θεραπαινίδες της πολιτικής εξουσίας και της ολιγαρχίας του χρήματος». Το «αμαρτωλό τρίγωνο», όπως το αποκαλεί, που αποτέλεσε τη βασική αιτία για την ανάπτυξη της διαπλοκής στην Ελλάδα. Στο σήμερα, εξηγεί πως τα media εκτελώντας αποστολή εφάρμοσαν «τη συνταγή» της διαχείρισης του φόβου με στόχο να επιβάλλουν ως μονόδρομο τις πολιτικές της τρόικας. Τέλος, αναλύει πώς το τοπίο στο χώρο του Τύπου μεταλλάσεται ραγδαία λόγω της κρίσης και ευελπιστεί ότι πέρα από τα media που θα εκφράσουν τους νέους πόλους πολιτικοοικονομικής εξουσίας, θα βρεί δυναμικό τρόπο έκφρασης και εκείνη η δημοσιογραφία, η οποία θα προασπίσει τα συμφέροντα της κοινωνίας.

– Πρόσφατα διακόπηκε η συνεργασίας σας με την εφημερίδα Καθημερινή, στην οποία αρθρογραφούσατε επί σειρά ετών. Κλείνει ένας κύκλος;

Στην Καθημερινή πήγα το 1989. Δούλεψα σ΄ αυτή την εφημερίδα περισσότερα από 23 χρόνια, το μεγαλύτερο μέρος της δημοσιογραφικής μου σταδιοδρομίας. Δεν θα ήθελα να σχολιάσω τους λόγους της αποχώρησής μου, νομίζω ότι ο καθένας μπορεί να τους δει. Είναι εξόφθαλμοι. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει πάντα η ουσία, δηλαδή η διακοπή της συνεργασίας, η οποία έγινε με πρωτοβουλία της εφημερίδας. Υπάρχει, βεβαίως και ο τρόπος. Το μόνο που θα πω γι’ αυτόν είναι ότι δεν ήταν ο καλύτερος.

– Μετά την αποχώρηση σας, γράφτηκαν εκατοντάδες θετικά σχόλια στα social mediaαπό πολίτες. Πως το σχολιάζετε;

Με συγκίνησαν. Είμαι παλιομοδίτης. Δίνω σημασία στα σχόλια των αναγνωστών. Έχει σημασία η γνώμη που έχουν οι άλλοι για σένα. Δεν ανήκω, όμως, στους δημοσιογράφους οι οποίοι κάνουν θέμα τον εαυτό τους.

– Συμφωνείτε ότι η κρίση στον Τύπο πριν γίνει και οικονομική ήταν βασικά δεοντολογική;

Πάντα ο Τύπος είχε κάποιου είδους διαπλοκή με την πολιτική και με τα οικονομικά συμφέροντα. Η διαφορά του σήμερα από το χθες είναι ότι παλαιότερα οι εφημερίδες στηρίζονταν στην κυκλοφορία τους. Αρα είχαν μία κάποια οικονομική ανεξαρτησία, επειδή η κυκλοφορία ήταν η κύρια πηγή των εσόδων τους. Σταδιακά, κύρια πηγή των εσόδων έγινε η διαφήμιση. Πρόκειται για ποιοτική διαφορά. Η διαπλοκή απέκτησε νέο περιεχόμενο. Για την ακρίβεια, τα media έπαψαν να είναι προσκολημμένα σε κόμματα και έγιναν θεραπαινίδες της ολιγαρχίας του χρήματος. Η ίδια η πολιτική εξουσία, άλλωστε, έχασε σε μεγάλο βαθμό την αυτονομία της. Σταδιακά διαμορφώθηκε το αμαρτωλό τρίγωνο. Η ισχυρή κορυφή είναι η ολιγαρχία χρήματος με τις δύο άλλες κορυφές, την πολιτική εξουσία και τα media, να λειτουργούν περισσότερο δορυφορικά παρά ανταγωνιστικά. Στην προ κρίσης Ελλάδα, αυτό το αμαρτωλό τρίγωνο λειτούργησε σαν καρκίνωμα, ήταν στυλοβάτης του μοντέλου πλασματικής ανάπτυξης, βασικά χαρακτηριστικά του οποίου ήταν όχι μόνο ο παρασιτισμός, η σπατάλη και ο ανορθολογισμός, αλλά και η κλεπτοκρατία. Η κρίση έβγαλε όλα αυτά στην επιφάνεια και τους προσέδωσε μία άλλη διάσταση. Όταν το μοντέλο πλασματικής ανάπτυξης δεν μπορούσε να χρηματοδοτηθεί κατέρρευσε, συμπαρασύροντας και το ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στην άρχουσα τάξη και στη μικρομεσαία θάλασσα. Το περιεχόμενο αυτού του συμβολαίου συνοψίζεται στο εξής μήνυμα που εξέπεμπε η άρχουσα τάξη: «Μην ασχολείστε με τα χρυσοφόρα παιχνίδια διαπλοκής που λαμβάνουν χώρα στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας και το πολιτικό σύστημα θα κάνει τα στραβά μάτια για τη διαφθορά στη δημόσια διοίκηση, για την εκτεταμένη φοροδιαφυγή στους μικρομεσαίους για την αυθαίρετη δόμηση και για διάφορα άλλα ανομικά φαινόμενα. Όταν ακυρώθηκε αυτό το ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο, συμπαρέσυρε, όπως έδειξαν και οι εκλογές του περασμένου Μαϊου-Ιουνίου το πολιτικό σύστημα που στηρίχθηκε στον δικομματισμό. Με άλλα λόγια, έχουμε τέλος εποχής, γύρισμα σελίδας.

– Σ’ αυτή τη νέα εποχή, φαίνεται ότι αλλάζουν και οι συσχετισμοί των πολιτικοοικονομικών συμφερόντων. Πώς επηρεάζει αυτό τη δημοσιογραφία;

Πριν μιλήσουμε για τα media, επιτρέψτε μου ένα σχόλιο για τον συσχετισμό πολιτικής και οικονομίας. Η ελληνική άρχουσα τάξη έχει μακρά παράδοση εξάρτησης. Όταν έφερε τη χώρα στον γκρεμό, στις αρχές του 2010, τι έκανε; Αντί έστω και την τελευταία στιγμή να επεξεργαστεί ένα εναλλακτικό εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, αντί να διαπραγματευτεί με την τρόικα ένα βιώσιμο πρόγραμμα ανάταξης της ελληνικής οικονομίας, τα παρέδωσε όλα, έτρεξε να κρυφτεί στην ποδιά των ξένων κηδεμόνων. Οι πιο θρασείς, μάλιστα, κουνάνε το δάχτυλο στην κοινωνία. Η άρχουσα τάξη νόμιζε ότι οι δανειστές θα βάλουν χέρι μόνο στη δημόσια περιουσία. Τώρα αρχίζει να καταλαβαίνει ότι θα βάλουν χέρι και στις εξασθενημένες από την ύφεση ιδιωτικές επιχειρήσεις. Η εσωτερική υποτίμηση, την οποία τόσο ύμνησαν, έχει κι αυτή τη διάσταση. Οι δανειστές θα βάλουν χέρι και στις τράπεζες και μέσω των τραπεζών θα ελέγξουν και τα media. Τέρμα οι προνομιακές δανειοδοτήσεις. Τα παραπάνω θεωρώ ότι έχουν μεγάλη σημασία για να δούμε τον ρόλο των μέχρι τώρα κυρίαρχων media. Σας θυμίζω ότι ένα μεγάλο δημοσιογραφικό συγκρότημα από στυλοβάτης των Μνημονίων ξαφνικά ξιφουλκεί εναντίον της τρόικας. Μόνο που είναι αργά. Η κοινωνία δεν πρόκειται να συνταχθεί μαζί τους για να προασπίσει σκανδαλώδη προνόμια. Ίσως αυτή να είναι η θετική πλευρά ενός αρνητικού φαινομένου.

– Τι μπορεί να προκύψει λοιπόν, μέσα από αυτή την καταλυτική κρίση για τον Τύπο;

Δεν μου αρέσει να κάνω τον μάντη. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι η κοινωνία έχει ανάγκη από πραγματική δημοσιογραφία. Έχει ανάγκη δηλαδή, από τις βασικές λειτουργίες που χαρακτηρίζουν τη δημοσιογραφία: Το ρεπορτάζ και την έρευνα, την ανάλυση και το σχόλιο. Δεν έχει σημασία αν τα είδη αυτά της δημοσιογραφίας θα εμφανισθούν σε εφημερίδες, σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς ή στο Διαδίκτυο. Αυτά είναι οχήματα της δημοσιογραφίας. Το ζητούμενο είναι η ποιότητα. Και η ποιότητα δεν εξασφαλίζεται με τη νοοτροπία του τζάμπα.

– Εννοείτε την απλήρωτη ή την κακοπληρωμένη δημοσιογραφική εργασία;

Βεβαίως κι αυτή. Η δημοσιογραφική παραγωγή είναι ένα προϊόν. Κάποιοι εργάζονται για να προκύψει ένα ρεπορτάζ, μία έρευνα, μία newsanalysis, ένα σχόλιο. Κι αυτοί πρέπει να πληρωθούν. Όποιος έχει την απαίτηση ή απλώς έχει εθισθεί να να βρίσκει τα πάντα τζάμπα στο Διαδίκτυο υπονομεύει την ανεξαρτησία της δημοσιογραφίας. Ο δημοσιογράφος που δεν πληρώνεται από τους αναγνώστες ή ακροατές ή τηλεθεατές του ή γρήγορα θα εγκαταλείψει τη δημοσιογραφία ή θα συνεχίσει, επειδή πληρώνεται από αλλού, απ’ όσους ενδιαφέρονται να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Οποιος θέλει να έχει ένα ποιοτικό δημοσιογραφικό προϊόν με απαιτήσεις ανεξαρτησίας, πρέπει να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να το έχει τζάμπα.

– Βλέπετε λοιπόν μία δημοσιογραφία που θα συνταχθεί πίσω από το νέο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, ή μία δυναμική ανεξάρτητη δημοσιογραφία που θα εκφράζει την κοινωνία;

Το μόνο σίγουρο σήμερα είναι ότι το παραδοσιακό συγκρότημα εξουσίας αποδομείται. Θα προκύψει ένα νέο, το οποίο ακόμη δεν έχει διαμορφωθεί. Η εξέλιξη αυτή θα επηρεάσει αποφασιστικά και τα media. Το νέο τοπίο στα media δεν είναι σίγουρο ότι θα είναι καλύτερο. Θα εξαρτηθεί από την τροπή που θα πάρουν οι εξελίξεις στο πολιτικό επίπεδο. Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε ιστορική καμπή. Η ολιγαρχία του χρήματος προσπαθεί να “κινεζοποιήσει” την Ευρώπη, να καταλύσει το σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο και το Κοινωνικό Κράτος. Η αρχή έγινε από τον πιο αδύναμο κρίκο, την Ελλάδα, την οποία έχουν μετατρέψει σε πειραματόζωο. Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν θα υπάρξει μία δημοσιογραφία, η οποία να εκφράσει την αντίσταση της κοινωνίας. Το ελπίζω, αλλά κρατάω μικρό καλάθι. Η πείρα του παρελθόντος δείχνει ότι οι καλές προθέσεις δεν αρκούν. Η αναδιάταξη της άρχουσας τάξης θα επιφέρει και μία αναδιάταξη στην “καθεστωτική” δημοσιογραφία. Αυτοί που έχουν τα χρήματα μπορούν εύκολα και να μεταλλάξουν παραδοσιακά μιντιακά συγκροτήματα ή ακόμα και να δημιουργήσουν νέα.

– Και μία που μιλάμε για “καθεστωτικά” media, πώς αυτά εκβίασαν μια ολόκληρη κοινωνία, προβάλλοντας σαν μονόδρομο την πολιτική της τρόικας;

Τα media διεκπεραιώνουν τη θεραπεία-σοκ στο ιδεολογικό και επικοινωνιακό επίπεδο. Λειτουργούν ως μηχανισμός για την επιβολή των εκβιαστικών διλημμάτων στην κοινωνία. Μετατρέπουν ζωτικής σημασία πολιτικά ζητήματα σε αναμφισβήτητο μονόδρομο, σβήνοντας κάθε δυνατότητα εναλλακτικής λύσης στο επικοινωνιακό επίπεδο. Το κατάφεραν με όπλο τους την καλλιέργεια του φόβου. Είναι οι διαχειριστές του φόβου. Η συνταγή, βεβαίως, δεν είναι δική τους. Έχει έρθει ντελίβερι. Όταν την άνοιξη του 2010 πρωτοτέθηκε το δίλημμα “Μνημόνιο ή χρεοκοπία”, η ελληνική κοινωνία υπέκυψε. Φοβήθηκε τότε ότι κινδύνευε να χάσει μισθούς, συντάξεις, και καταθέσεις. Αποδέχθηκε, λοιπόν, κάποιες περικοπές, ελπίζοντας ότι σύντομα η κρίση θα ήταν παρελθόν. Μας έλεγαν ότι στα τέλη του 2011 ή στις αρχές του 2012 η Ελλάδα θα έχει επανέλθει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και θα έχει επιστρέψει στις Αγορές. Με την πάροδο του χρόνου, τα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια συσσωρεύονταν. Η ελπίδα μαραίνεται και αντικαθίσταται από απόγνωση. Κι όσο η απόγνωση συσσωρεύεται τόσο μετατρέπεται σε οργή. Στην προσπάθειά της να ανασχέσει τη λαϊκή οργή, η “παράταξη του Μνημονίου” επιστράτευσε την ιδεολογική ηγεμονία του ευρώ.

– Αυτός είναι ο λόγος που οι κοινωνικές αντιδράσεις παραμένουν συγκριτικά υποτονικές;

Η απειλή εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ έπαιξε ανασχετικό ρόλο, αλλά δεν πιστεύω ότι αυτή είναι η κύρια αιτία της υποτονικότητας. Θυμίζω το κίνημα των Αγανακτισμένων, που το 2011 προσέλαβε μεγάλες διαστάσεις. Το κίνημα αυτό ξεθύμανε, επειδή δεν έβγαζε πουθενά. Δεν συμμερίζομαι την εκτίμηση ότι η κοινωνία υποτάχτηκε. Ισχυρίζομαι ότι αυτά το κίνημα των Αγανακτισμένων ήταν η ύστατη προσπάθεια της κοινωνίας να αντιμετωπίσει την επίθεση που δέχεται με ειρηνικές διαμαρτυρίες, ήταν η ύστατη κραυγή απόγνωσης. Σήμερα, η μεγάλη μάζα δεν συμμετέχει στις διαδηλώσεις, επειδή έχει πεισθεί ότι δεν μπορούν να επηρεάσουν την ασκούμενη πολιτική. Και δεν μπορούν να επηρεάσουν, επειδή τη χώρα δεν την κυβερνάει η κυβέρνηση, αλλά η τρόικα. Προς το παρόν, οι πολίτες προσπαθούν να επιβιώσουν. Μην έχετε, όμως, αμφιβολία ότι όσο η κοινωνική οργή συσσωρεύεται χωρίς να εκδηλώνεται τόσο πιο πιθανή γίνεται μία τυφλή κοινωνική έκρηξη. Έκρηξη, η οποία μπορεί να προέλθει από ασήμαντη αφορμή, από ένα λάθος σφύριγμα διαιτητή! Όταν έχεις μία χύτρα με νερό στη φωτιά και είναι ερμητικά κλειστή, δεν ξέρεις πότε θα εκραγεί. Αλλά ξέρεις ότι αν την αφήσεις στη φωτιά, κάποια στιγμή θα εκραγεί.

– Το τελευταίο σας βιβλίο έχει τίτλο “Από την Κλεπτοκρατία στη Χρεοκοπία”. Πως το εμπνευστήκατε;

Δεν θα το είχα γράψει αν δεν πίστευα βαθιά ότι η κρίση είναι πρωτογενώς πολιτική και δευτερογενώς οικονομική. Με την ίδια ακριβώς λογική βαθύτατα πιστεύω ότι η έξοδος από την κρίση θα ξεκινήσει μόνο από μία ριζική αλλαγή στο πολιτικό επίπεδο. Ακόμα και το καλύτερο σκάφος δεν μπορεί να πλεύσει στην τρικυμία χωρίς καλό καπετάνιο. Το βιβλίο μου εξετάζει και την εγχώρια πτυχή της κρίσης, για την οποία σας έχω ήδη μιλήσει, αλλά και τη διεθνή και ευρωπαϊκή πτυχή. Συνήθως, οι μνημονιακοί στρέφουν τους προβολείς στην εγχώρια πτυχή της κρίσης, κατηγορώντας τον λαό για ασωτεία. Αντιθέτως, η Αριστερά έχει την τάση να φωτίζει μόνο τη διεθνή και ευρωπαϊκή πτυχή της κρίσης. Η πραγματικότητα είναι ότι οι δικές μας πολλές και μεγάλες παθογένειες κατέστησαν την Ελλάδα τον πιο αδύναμο κρίκο της καθόλου στέρεης ευρωπαϊκής αλυσίδας και ως τέτοιο την μετέτρεψαν σε πειραματόζωο. Η Ελλάδα είναι πρωτοπόρος όσον αφορά την εφαρμογή της συνταγής. Το σήμερα της Ελλάδας είναι το αύριο των άλλων κοινωνιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, αλλά και το μεθαύριο των κοινωνιών του ευρωπαϊκού πυρήνα. Όπως είπα παραπάνω, η ολιγαρχία του χρήματος μεθοδεύει την “κινεζοποίηση” της Ευρώπης όσον αφορά την εργασία.

– Πως λειτούργησε η δημοσιογραφία στο περιβάλλον της κλεπτοκρατίας;

Αν είχαμε περιουσιολόγιο, θα βλέπαμε ότι ορισμένοι δημοσιογράφοι, που πριν από 20 ή 30 χρόνια ήταν μάλλον φτωχοί, σήμερα είναι μάλλον πλούσιοι. Κι όχι από τις αμοιβές τους. Τα media ως σύνολα, αλλά και μεμονωμένοι δημοσιογράφοι έπαιξαν επικερδώς ρόλο μεσάζοντα σε χρυσοφόρα παιχνίδια διαπλοκής. Από οικονομικής απόψεως λειτούργησαν σαν παράσιτα και από θεσμικής ως υπονομευτές του Κράτους Δικαίου και κατ’ επέκταση της δημοκρατίας.

Ντίνα Καράτζιου

http://www.thepressproject.gr/article/33414/Gia-ti-dimosiografia-kai-tin-kaki-dimosiografia

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ

«Οι γιατροί, όπως και οι ασθενείς, είναι όμηροι δύο ισχυρών βιομηχανιών. Από τη μια μεριά υπάρχει η φαρμακοβιομηχανία, που προσφέρει εύκολες φαρμακευτικές λύσεις αντί να ενθαρρύνει τους ασθενείς να αλλάξουν συνήθειες. Και από την άλλη, η βιομηχανία των τροφίμων προστατεύει ζηλότυπα τα συμφέροντά 
της εμποδίζοντας τη διάδοση ρητών συστάσεων γύρω από τις συνδέσεις ανάμεσα στις τροφές
και την αρρώστια. Το κοινό στοιχείο και των δύο είναι μια βαθιά επιθυμία να μην αλλάξει τίποτα».
Αποσπάσματα από το παγκόσμιο μπεστ σέλερ τού Νταβίντ Σερβάν Σρεμπέρ: «Anticancer – Ένας νέος τρόπος ζωής».

Είδαμε ότι το φαινόμενο ή αποτέλεσμα nocebo αποτελεί ένα βασικό αίτιο επιδείνωσης τής πορείας τού καρκίνου ή ακόμα μπορεί να προκαλέσει νέο καρκίνο. Ποια είναι όμως, τα αρχικά αίτια τής δημιουργίας τού καρκίνου; Οι περισσότεροι θεραπευτικοί κύκλοι έχουν από κοινού αποφανθεί, ότι ο καρκίνος αποτελεί πολυπαραγοντική νόσο, δηλαδή τα αίτιά του είναι πολλά και διαφορετικά.

Αναφέρουμε τα κυριότερα από αυτά:
– Ψυχολογικές επιβαρύνσεις-stress. Ο σύγχρονος παραφυσικός άνθρωπος, ζει κάτω από την επίδραση έντονου στρες. Άγχος, αγωνία, ανασφάλειες, φανατισμός και άλλα άρρωστα εξωτερικά ερεθίσματα, εμπλέκονται με τα προσωπικά μας πάθη (λύπη, θυμό, αλαζονεία, φθόνο, οργή, μίσος, ζήλεια, φιλαυτία κ.ά.) και δημιουργούν ψυχολογικές επιβαρύνσεις, που επιδεινώνουν σοβαρά την υγεία μας. Ξαφνικές και έντονες ψυχικές ρήξεις, όπως θάνατοι φιλικών ή αγαπημένων προσώπων, απογοητεύσεις, θλίψεις, φοβίες, επαγγελματικές αποτυχίες και άλλα τέτοια πάθη, αποτελούν τον βασικό μηχανισμό πυροδότησης τού καρκίνου.
Τοξίνωση. Η τοξίνωση είναι η συσσώρευση τοξικών υποπροϊόντων, που δημιουργούνται από τις λειτουργίες τού μεταβολισμού, σε ποσότητες μεγαλύτερες από εκείνες, που μπορεί να απομακρύνει το σώμα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση τού οξειδωτικού στρες και τής παραγωγής μυκήτων (candida) και των καταστροφικών ελευθέρων ριζών. Αν οι ψυχολογικές επιβαρύνσεις αποτελούν τον πυροδοτικό μηχανισμό τού καρκίνου, η τοξίνωση αποτελεί το υπόβαθρο.

Τι προκαλεί την τοξίνωση τού οργανισμού:
– Το κάπνισμα αποτελεί μία βαριά τοξική συνήθεια, που βλάπτει τούς καπνιστές αλλά και τούς γύρω τους. Γύρω στις δύο χιλιάδες χημικές ουσίες εισέρχονται με την εισπνοή τού καπνού στα σώματα των καπνιστών και μαζί κάποια ραδιενεργά στοιχεία!Το κάπνισμα αποτελεί το υπόβαθρο για διάφορους καρκίνους και κυρίως αυτού των πνευμόνων. Όμως, ο πυροδοτικός μηχανισμός τού καρκίνου των πνευμόνων και των λεμφαδένων, είναι μία έντονη ψυχολογική ρήξη και συγκεκριμένα ο φόβος τού θανάτου.
– Το αλκοόλ και ο εθισμός του σε αυτό. Το αλκοόλ αποτελεί ένα θανάσιμο ναρκωτικό, που καταστρέφει την ανθρωπότητα εδώ και χιλιετίες.

– Η ιατροφαρμακευτική μόλυνση (εμβόλια, αντιβιοτικά, αναλγητικά και κάθε είδους χημικά συνθετικά φάρμακα), αποτελεί ένα καίριο χτύπημα στην υγεία των ανθρώπων τού αιώνα μας. Τα χημικά συνθετικά φάρμακα είναι ξένες και άγνωστες ουσίες για το σώμα, το οποίο είναι υποχρεωμένο να εργαστεί πολύ σκληρά για να τις απομακρύνει.

Ο ευκολόπιστος μεταπολεμικός κόσμος ξεγελάστηκε από την τεχνοκρατική Ιατρική και οδηγήθηκε στο φαρμακευτικό εθισμό. Ατελείωτα εκατομμύρια συνταγογραφημένα και μη χημικά συνθετικά φάρμακα ευθύνονται για εκατομμύρια θανάτους και την υποβάθμιση τής υγείας των ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη. Ως παράδειγμα ας εξετάσουμε τα πλέον «ακίνδυνα» αναλγητικά φάρμακα, που καταναλώνει ο καθένας από εμάς σαν καραμέλες…
Η ασπιρίνη το τόσο γνωστό και «αθώο» αυτό αναλγητικό, περιέχει τη χημική ουσία σαλικιλικό οξύ. Η ουσία αυτή δημιουργεί πολλές παρενέργειες, όπως αιμορραγίες στο στομάχι, αιμορραγικά εγκεφαλικά επεισόδια (κυρίως στις ομάδες αίματος Ο και Β), έλκος στομάχου, άσθμα, πολύποδες, σύνδρομο Reye στα παιδιά και ελαττώνει την ποσότητα βιταμινών και αρκετών μετάλλων στον οργανισμό.

Η παρακεταμόλη (πουλάει ετησίως 4 δισεκατομμύρια χάπια!) είναι άλλη μία χημική ουσία «ακίνδυνη» όπως διαφημίζεται, βρίσκεται σε πολλά αναλγητικά χάπια (όπως το Depon) κι έχει πολλές παρενέργειες όπως: Καταστρέφει αποδεδειγμένα το ήπαρ, συνδέεται με καρκίνους και λευχαιμίες, με νέκρωση των νεφρικών θηλών και καταστροφή των νεφρών. Πρόσφατο είναι το θέμα απαγόρευσης τού αναλγητικού χαπιού Mesulid που απαγορεύτηκε σε Η.Π.Α. και στον Καναδά, ενώ στην Ευρώπη συνταγογραφείται σπάνια. Το Mesulid αποδείχτηκε, ότι καταστρέφει το ήπαρ και τα νεφρά. Ο κατάλογος των παρενεργειών των χημικών χαπιών και σκευασμάτων είναι πραγματικά ατελείωτος…

Υπολογίσθηκε, ότι μόνο το 1994, στις Η.Π.Α., 106.000 άρρωστοι πέθαναν στο νοσοκομείο από τα φάρμακα τής συμβατικής Ιατρικής. Αυτά, σύμφωνα με το περιοδικό τού Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου («Incidence of adverse drug reactions in hospitalised patients», vol. 279). Επίσης, 39 μακροχρόνιες έρευνες αναφέρονται για τις παρενέργειες των φαρμάκων στα νοσοκομεία στις Η.Π.Α. κι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι οι παρενέργειες των χημικών φαρμάκων επηρεάζουν 2,2 εκ. αρρώστους το χρόνο και προκαλούν πολύ σοβαρές παρενέργειες.
– Οι ναρκωτικές ουσίες (κάνναβη, κοκαΐνη, ηρωίνη, LSD, κρακ κ.ά.), που διακινούνται και κυκλοφορούν σχεδόν ελεύθερα ανάμεσά μας.
– Καλλυντικά. Βαριά μορφής τοξίνωσης επιφέρουν τα δήθεν «αθώα» χημικά καλλυντικά, που περνούν κατευθείαν από το δέρμα στο αίμα και χρησιμοποιούνται κατά κόρον κυρίως από γυναίκες, όπως κρέμες (προσώπου, χεριών, σώματος, αντηλιακές κ.ά.), σαμπουάν, αρώματα, αποσμητικά κ.ά. Ουσιαστικά, οι σύγχρονοι «πολιτισμένοι» άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε τοξικοχημικές αποθήκες.
– Ανθυγιεινή διατροφή. Είναι γνωστό, ότι η ανθυγιεινή και η λανθασμένη διατροφή τοξινώνει βαριά τον οργανισμό και αποτελεί μία από τις κυριότερες αιτίες εκδήλωσης τού καρκίνου, αλλά και των άλλων εκφυλιστικών ασθενειών, που μαστίζουν την ανθρωπότητα. Τα trans-λιπαρά οξέα, όπως οι μαργαρίνες, τα τηγανισμένα ή ψημένα σπορέλαια, ακόμα και το μαγειρεμένο ελαιόλαδο, αποτελούν την ωρολογιακή βόμβα στα πιάτα των καταναλωτών. Επίσης, τα βαριά επεξεργασμένα τρόφιμα, τα λευκά ραφιναρισμένα δημητριακά, το σιτάρι κάθε μορφής και η αλλεργιογόνος γλουτένη που περιέχει, η λευκή ζάχαρη, το επεξεργασμένο αλάτι, τα πολλά επεξεργασμένα και υπερφορτωμένα από χημικά γαλακτοκομικά προϊόντα και κρέατα, αποτελούν τη βάση τής ανθυγιεινής διατροφής τού σύγχρονου ανθρώπου.

Τα άδεια από θρεπτικά συστατικά (ορθά μόρια) επεξεργασμένα τρόφιμα, τα trans-λιπαρά και οι μαργαρίνες είναι υπεύθυνα σε μεγάλο ποσοστό για την αύξηση των καρκινογενέσεων.
Η διατροφή των ανθρώπων πρέπει να είναι κατάλληλα προσαρμοσμένη και επιλεγμένη για κάθε άτομο και ιδιοσυγκρασία και όχι γενικευμένη. Π.χ. η μεσογειακή δίαιτα ταιριάζει εν μέρει ή αρκετά σε κάποιους ανθρώπους, όμως σε κάποιους άλλους μπορεί να αποβεί καταστροφική. Παρομοίως συμβαίνει και με τις πρωτεϊνικές δίαιτες, σε κάποιους ταιριάζουν αρκετά, ενώ σε κάποιους δημιουργούν βαριά τοξίνωση. Τέλος, οι τροφές πρέπει να μην είναι μολυσμένες με παθογόνους μικροοργανισμούς.

Ο διατροφικός κατήφορος τού ανθρώπου έχει αρχίσει από την εποχή, που εκείνος οργανώθηκε σε κοινωνίες και πόλεις, εγκαταλείποντας τις φρέσκιες ωμές τροφές τού φυτικού (άγρια φρούτα, λαχανικά και καρπούς) και ζωικού βασιλείου (κυνήγι, ψάρεμα). Μάλιστα, τα τελευταία εκατό χρόνια, αυτός ο κατήφορος κυριολεκτικά δεν έχει τελειωμό (χημικά στις τροφές, μεταλλαγμένα, βαρέα μέταλλα, διοξίνες κ.ά.).

Ο καρκίνος και οι άλλες εκφυλιστικές ασθένειες μπορούν να προληφθούν αν αλλάξει ο τρόπος διατροφής των ανθρώπων και ο τρόπος παραγωγής και παρασκευής των τροφίμων. Όμως, η υπόθεση πρόληψη δεν ενδιαφέρει το παγκόσμιο κατεστημένο, διότι απλά τα ατελείωτα εκατομμύρια αρρώστων, που συνωστίζονται στα άπειρα πλέον νοσοκομεία τού πλανήτη, θα σταματήσουν να είναι πελάτες τους.

Έτσι εξηγείται ο μακάβριος δείκτης τού ΑΕΠ και η σχέση του με τη νοσηρότητα των ανθρώπων! ΑΕΠ είναι ο δείκτης, που υποτίθεται, ότι μετράει την ευημερία μιας χώρας, ενός λαού και βασίζεται στο πόσο καταναλώνει προϊόντα και υπηρεσίες μια κοινωνία. Όσο πιο πολύ είναι μία κοινωνία καταναλωτική, τόσο πιο πολύ θεωρείται και ευημερούσα.

Όμως, ένα μεγάλο ποσοστό τού ΑΕΠ, 25-30%. στηρίζεται στις υγειονομικές και νοσοκομειακές δαπάνες. Δηλαδή: Όσο πιο πολύ αρρωσταίνει μια κοινωνία και χρησιμοποιεί τα νοσοκομειακά αναλώσιμα (φάρμακα, εμβόλια, χειρουργεία, νοσήλεια κ.ά.) τόσο πιο ευημερούσα είναι! 

Και για να γίνω ακόμα πιο σαφής:Για να έχουμε πρόοδο και ευημερία, πρέπει να αυξηθούν οι αρρώστειές μας και οι θάνατοί μας! Ουσιαστικά το σύστημα τής παγκόσμιας εξουσίας θέλει να βρίσκει, αλλά και να δημιουργεί συνεχώς νέους πελάτες, δηλαδή αρρώστους…
– Ανεπάρκεια θρεπτικών στοιχείων στις τροφές. Η διαδικασία τής προσαρμογής ενός οργανισμού σε προκλήσεις τού περιβάλλοντος, στο οποίο διαβιεί, εξαναγκάζει τον οργανισμό να θυσιάσει ένα μέρος τής ενέργειάς του, που σε φυσιολογικές συνθήκες θα θυσιαζόταν σε κυτταρική αναπαραγωγή. Η παραγωγή τής ενέργειας αυτής απαιτεί κατά την δημιουργία της διατροφικές ουσίες (ορθά μόρια). Λόγω της σύγχρονης παραφυσικής διατροφής παρουσιάζεται σημαντική έλλειψη των ουσιών αυτών, με αποτέλεσμα την έλλειψη ενέργειας. Έτσι, οι σημερινοί άνθρωποι παρουσιάζουν στέρηση πλείστων θρεπτικών ουσιών (μετάλλων, βιταμινών, ενζύμων, αμινοξέων, αντιοξειδωτικών κ.ά.). Ως αποτέλεσμα τα κύτταρα στερούνται σε μικρό ή μεγάλο βαθμό από την πολύτιμη ενέργεια, που είναι απαραίτητη για την αναπαραγωγή τους. Όταν τα ελλείμματα αυτά είναι μικρά, η φθορά που επέρχεται οδηγεί αργά στη διαδικασία τού γήρατος, όταν όμως είναι μεγαλύτερη, η διαδικασία αυτή οδηγεί τον οργανισμό στην αρρώστεια.

Τα τελευταία εξήντα με εβδομήντα χρόνια, έχει παρατηρηθεί μία κατακόρυφη πτώση σε παγκόσμιο επίπεδο τής ποιότητας των τροφών και των θρεπτικών συστατικών, που περιέχονται σε αυτές. Οι εντατικές καλλιέργειες και τα χημικά έχουν εξασθενήσει και μολύνει τα υπεδάφη, με αποτέλεσμα τις πολύ φτωχές σε θρεπτικά συστατικά και ιχνοστοιχεία τροφές. Η μόλυνση τού υδροφόρου ορίζοντα έχει συμβάλλει επίσης στην υποβάθμιση των προϊόντων. Οι βιομηχανίες με τις βαριές επεξεργασίες τους στις τροφές και την αλόγιστη χρήση χημικών έχουν μειώσει σε μεγάλο βαθμό τα θρεπτικά συστατικά των τροφών υποβαθμίζοντάς τες, καθιστώντας τες επικίνδυνες κι ανεπαρκείς. Έτσι, παρατηρείται μεγάλη έλλειψη ορθών μορίων στις τροφές, που καταναλώνουμε. Αυτό αποτελεί μία μεγάλη και γενικευμένη διατροφική κατολίσθηση με αποτέλεσμα την εξασθένιση τού κάθε οργανισμού και τη δημιουργία εκφυλιστικών ασθενειών και καρκίνων. 

Τα συμπληρώματα διατροφής είναι απαραίτητα στη σύγχρονη ανεπαρκή σε ορθά μόρια διατροφή.
Ένα πορτοκάλι τού 19ου αιώνα είχε 1.000 mg βιταμίνη Γ (C). Τα σημερινά πορτοκάλια έχουν 30-40 mg έκαστο. Οι καθημερινές απαιτήσεις τού σύγχρονου ανθρώπου είναι 1.000-2000 mg ημερησίως (λόγω των επιβαρυμένων συνθηκών διαβίωσης και τού υπερβολικού στρες) ανεξαρτήτως αν η «συνιστώμενη ημερήσια δόση» από τους διαιτολόγους είναι 60 mg! Το ίδιο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα ιχνοστοιχεία, η μεγάλη έλλειψή τους προκαλεί πρόωρη γήρανση και αρρώστειες. Επομένως, η λήψη συμπληρωμάτων διατροφής είναι απαραίτητη σε καθημερινή βάση, αποτελώντας ένα είδος προληπτικής θεραπείας για τις εκφυλιστικές ασθένειες και τον καρκίνο, που μαστίζουν την ανθρωπότητα. 

– Ραδιενέργεια. Η αυξητική τάση των καρκινογενέσεων τα τελευταία χρόνια ανά τον πλανήτη αποδίδεται και στην πυρηνική ενέργεια. Σε περιοχές ή και χώρες, που έχουν χτυπηθεί τα τελευταία 100 χρόνια από τη ραδιενέργεια, όπως η Ιαπωνία, η Ουκρανία και η Ρωσία (μάλιστα η πρώτη επλήγη πρόσφατα από το τσουνάμι, που προκάλεσε το πυρηνικό ατύχημα), έχει διαπιστωθεί, ότι οι καρκίνοι έχουν αυξηθεί σε πολύ μεγάλα ποσοστά.
– Ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Ο ηλεκτρισμός αποτελεί μία μεγάλη ανακάλυψη για την ανθρωπότητα, αλλά ταυτόχρονα και μια μάστιγα. Γραμμές υψηλής τάσης, κεραίες κινητής τηλεφωνίας, ηλεκτρικές συσκευές, ηλεκτρικά καλώδια, computers, τηλεοράσεις, κουζίνες, ψυγεία, κινητά τηλέφωνα και όσες συσκευές λειτουργούν με ρεύμα, παράγουν επικίνδυνα για την υγεία μας ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Στις μεγαλουπόλεις διαβιούμε μέσα σε τεράστιες ηλεκτρομαγνητικές καταιγίδες, που δεν γίνονται αντιληπτές από τους ανθρώπους και έχουν ως αποτέλεσμα την εξασθένηση και αποδιοργάνωση των οργανισμών μας. Πολλές μελέτες πανεπιστημίων έχουν αποδείξει, ότι τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία αποτελούν ένα βασικό αίτιο καρκινογενέσεων και άλλων εκφυλιστικών νοσημάτων.
– Γεωπαθητικό stress. Έχει γίνει επιστημονικά γνωστό τα τελευταία χρόνια, ότι ο χώρος που κοιμόμαστε ή εργαζόμαστε, μπορεί να αποτελέσει βασικό αίτιο πρόκλησης ασθένειας. Σύμφωνα με την επιστήμη τής γεωπαθολογίας, υπάρχει άμεση σύνδεση τής ανθρώπινης υγείας με το γεωπαθητικό στρες, που εκπέμπει η γη. Πρόκειται για ολόκληρες γεωδαιτικές ενεργειακές ζώνες ηλεκτρομαγνητικής φύσης, που περικλείουν τη γη κι έχουν άμεση επίπτωση θετική ή αρνητική επί τής υγείας των όντων. Οι βλάβες από τις ακτινοβολίες αυτές προκαλούνται συνήθως κατά την διάρκεια τού ύπνου, όταν ο οργανισμός ρίχνει τις άμυνές του και είναι πιο ευάλωτος. Οι πόλεις μας και τα σπίτια μας έχουν όλα χτιστεί τυχαία χωρίς καμμία μελέτη για τις ζώνες αυτές. Αποτέλεσμα είναι, να βομβαρδιζόμαστε από τις γεωπαθητικές ακτινοβολίες σε καθημερινή βάση.
-Ελλιπής και κακός ύπνος. Κατά την διάρκεια της ανάπαυσης και του ύπνου το ανθρώπινο σώμα ανανεώνεται μέσω της αναπαραγωγής των κυττάρων του. Όμως για να υπάρχουν τα φυσικά αυτά σωτήρια αποτελέσματα, πρέπει ο ύπνος να συντελείται τις ώρες που έχει ορίσει η Φύση και όχι οι παραφυσικές συνήθειές μας. Δηλαδή ο κάθε άνθρωπος θα πρέπει να κοιμάται νωρίς και αρκετές ώρες για να έχει καλή υγεία και ευεξία.
– Ελλιπής άσκηση. Όσο σημαντική είναι η υγιεινή και σωστή διατροφή για τον κάθε άνθρωπο, άλλο τόσο σημαντική είναι η άσκηση. Δεν γίνεται με κανένα τρόπο κάποιος να είναι υγιής αν δεν γυμνάζεται. Με τη γυμναστική ενεργοποιείται το λεμφικό σύστημα (ο καθαριστής τού σώματος) και γίνεται σωστά η κυκλοφορία τού αίματος. Τα οστά δυναμώνουν, ο μεταβολισμός ξεμπλοκάρεται, ο νους χαλαρώνει και όλες οι ψυχολογικές επιβαρύνσεις μειώνονται. Ένα αίσθημα ευφορίας ψυχικής και σωματικής ακολουθεί όλους τους ασκούμενους. Η έλλειψη άσκησης αποτελεί ένα ακόμη στοιχείο επιβάρυνσης τού ανθρώπινου οργανισμού και ένα σημαντικό αίτιο για καρκινογενέσεις.

Η παράβαση τού νόμου τής ακινησίας αποτελεί άλλο ένα κύριο αίτιο ασθένειας. Όλα τα φαινόμενα τού σύμπαντος και φυσικά ο άνθρωπος είναι αποτελέσματα μιας διαρκούς κίνησης. Ο άνθρωπος, που δεν κινείται και δεν γυμνάζεται επαρκώς, εκφυλίζεται σε βιολογικό και οργανικό επίπεδο.

Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός (επάνω), αποτελεί αίτιο πρόληψης όλων των ασθενειών, όπως και τού καρκίνου.

Αντίθετα, ο πρωταθλητισμός (κάτω φωτογραφίες), λόγω τής υπερβολικής εξάσκησης και των αναβολικών, που κυκλοφορούν ευρέως, αποτελεί αίτιο πολλών ασθενειών, όπως και καρκινογενέσεων.
– Μολυσμένη φύση και ανθυγιεινό περιβάλλον. Οι σύγχρονοι άνθρωποι ζουν μέσα σε μεγαλουπόλεις τέρατα, που έχουν χτιστεί από ανθυγιεινά υλικά και σε λάθος σημεία. Τσιμέντο, μέταλλο, τούβλο, πίσσα, pvc είναι μερικά απ΄ τα ανθυγιεινά υλικά, που χτίζονται οι μεγαλουπόλεις μας, ενώ διάφοροι ρύποι όπως καυσαέρια, τοξικά νέφη, διοξείδιο τού άνθρακα, σκόνη, ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες μάς πνίγουν καθημερινά και υποβαθμίζουν την υγεία μας. Οι ατελείωτοι τόνοι σκουπιδιών των μεγαλουπόλεων αποτελούν ένα μεγάλο οικολογικό πρόβλημα μόλυνσης. Οι σύγχρονοι άνθρωποι καταναλώνουν ακόρεστα και χρησιμοποιούν προϊόντα φτιαγμένα από φθηνά και επιβλαβή υλικά, όπως το πλαστικό, που επιβαρύνουν τη φύση και την υγεία μας. Το πόσιμο ανενεργό νερό των μεγαλουπόλεων, που πίνουμε καθημερινά, είναι μολυσμένο με χλώριο ή φθόριο, βαρέα μέταλλα, χημικά κατάλοιπα, λάσπη και άλλα δηλητήρια.
-Έλλειψη των φυσικών στοιχείων, ήλιος, καθαρό νερό, καθαρός αέρας και η ελλιπής έκθεσή τους σ΄ αυτά, αποτελούν ένα πολύ αρνητικό παράγοντα για κάθε άνθρωπο, που ζει στις μεγαλουπόλεις. Το ιατρικό κατεστημένο και οι εταιρείες καλλυντικών έχουν φροντίσει επιμελώς να δαιμονοποιήσουν τον ήλιο και τις ευεργετικές του ιδιότητες με αποτέλεσμα την ελλιπή έκθεση των ανθρώπων σε αυτόν. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Η συνωμοσία τού Ήλιου και Ήλιος: Ευεργέτης τής υγείας μας). Οι ανθυγιεινές συνθήκες των μεγαλουπόλεων αποτελούν ένα σημαντικό παράγοντα νόσησης και φυσικά καρκινογενέσεων.

Φύση και υγεία – μόλυνση και γέννηση ασθενειών.
Candida Albicans, η κρυφή παγκόσμια επιδημία
Η καντιντίαση αποτελεί μια κρυφή επιδημική νόσο, που επηρεάζει περίπου το 50% του συνολικού πληθυσμού όλων των χωρών τής Δύσης. Στη χώρα μας, το ποσοστό των νοσούντων αγγίζει το 70%! Η καντιντίαση είναι το αποτέλεσμα τής φαρμακευτικής και διατροφικής τοξίνωσης, που αναφέραμε προηγουμένως. Αρχικά, εμφανίζεται με μια γενικευμένη μυκητιασική λοίμωξη, που παράγεται από τον μικροοργανισμό, που κάποτε ήταν γνωστός σαν Monilia Albicans, αλλά τώρα αποκαλείται Candida Albicans. Δηλαδή, πρόκειται για μετάλλαξη. Η μυκητίαση αυτή προκαλεί ένα σύνδρομο με συμπτώματα χρόνιων διαταραχών, που γενικά επηρεάζουν τα εννέα διαφορετικά συστήματα τού σώματος: το πεπτικό, το νευρικό, το καρδιαγγειακό, το λεμφικό, το αναπνευστικό, το αναπαραγωγικό, το ουροποιητικό, το ενδοκρινικό και μυοσκελετικό, αλλά και τον εγκέφαλο!

Η Candida Albicans είναι ένας μύκητας, που υπάρχει σχεδόν σε όλους μας. Σε φυσιολογικές συνθήκες ελέγχεται από το ανοσολογικό μας σύστημα και από την βακτηριακή χλωρίδα, που υπάρχει στο έντερο. Όμως, με την επιρροή των επιβαρυντικών παραγόντων, που αναφέραμε προηγουμένως και την εξασθένηση τού ανοσοποιητικού συστήματος, εμφανίζεται μια οικολογική αλλαγή στο εσωτερικό περιβάλλον τού εντέρου, με αποτέλεσμα τη μείωση των «φιλικών» βακτηρίων. Τότε, ο μύκητας αρχίζει να αυξάνει μέσα στο σώμα, ειδικά στο παχύ έντερο. Οι αποικίες αυτές τού μύκητα απελευθερώνουν ισχυρές τοξίνες, οι οποίες μπορεί να απορροφηθούν στην κυκλοφορία τού αίματος προκαλώντας μια πλειάδα συμπτωμάτων. Τα προβλήματα αυτά συχνά είναι προάγγελοι τής έναρξης πιο βαθιών και πιο επικίνδυνων εσωτερικών λοιμώξεων. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την κρυφή αυτή εσωτερική λοίμωξη, ως το υπόβαθρο πολλών ασθενειών, συμπεριλαμβανομένου και τού καρκίνου.

Η Candida Albicans είναι ένας μικροοργανισμός, που φυσιολογικά ζει τρώγοντας νεκρούς ιστούς. Τα αντιβιοτικά και τα συνθετικά χημικά φάρμακα, που εισέρχονται σε αφθονία στους οργανισμούς των σύγχρονων ανθρώπων, μεταβάλλουν τους σαπροφυτικούς μικροοργανισμούς σε παθογόνους. Η καντιντίαση επιδεινώνεται επίσης από τα φαγητά, που έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε μύκητες και υγρασία όπως το μπλε τυρί (ροκφόρ), το ψωμί, η μαγιά τής μπύρας, τα μανιτάρια κ.ά. Τα άμυλα, οι ραφιναρισμένοι σύνθετοι υδατάνθρακες, η γλουτένη που περιέχεται στο σιτάρι, και η ζάχαρη, αποτελούν την κύρια τροφή τού μύκητα.
Ένα ακόμη βασικό αίτιο των καρκινογενέσεων είναι η άγνοια και η παραπληροφόρηση των μαζών. Αποτέλεσμα των λανθασμένων επιλογών και τού λάθος τρόπου ζωής είναι οι αρρώστιες και ο καρκίνος. Ο καθένας από εμάς είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του, για τον τρόπο ζωής του, αλλά και για τις θεραπείες, που επιλέγει. Ο σύγχρονος παραπληροφορημένος και ευθυνόφοβος άνθρωπος, ρίχνει πάντοτε τις ευθύνες για την αρρώστεια του σε άλλους (στη μοίρα, στην ατυχία, στο θεό, στούς γιατρούς κ.ά.). 

Έτσι προτιμά να αποφεύγει την ευθύνη τής επιλογής του σε θέματα αρρώστειας.
Στο σώμα μας υπάρχει μια ομάδα λεμφοκυττάρων, τα οποία αποκαλούνται suppressor cells (κύτταρα υποστήριξης), που εμποδίζουν μια ανοσολογική επίθεση τού δικού μας οργανισμού απέναντι στα δικά μας όργανα. Στις αυτοάνοσες νόσους, όπως είναι και ο καρκίνος, τόσο οι κλινικές όσο και οι εργαστηριακές μελέτες έχουν δείξει, ότι η Candida Αlbicans επηρεάζει τα κύτταρα αυτά εμποδίζοντας τη δράση τους, δηλαδή να εμποδίζουν την επίθεση τού ανοσολογικού μας συστήματος στα όργανά μας. Η μόλυνση τού οργανισμού με τον μύκητα μπορεί να μειώσει δραστικά το ποσοστό των φυσικών suppressor cells στα υγρά των ιστών και στο αίμα. Αυτό σημαίνει, ότι ο μύκητας μπορεί να μειώσει το ποσοστό των suppressor cells στο 1%, δηλαδή μπορεί να εξαλείψει το 99% των κυττάρων αυτών από το σώμα μας!

Όλοι μας σχεδόν στις δυτικές βιομηχανοποιημένες κοινωνίες είμαστε ευαίσθητοι στο να νοσήσουμε από τον μύκητα Candida Albicans.

Εάν ο μύκητας Candida Αlbicans δεν θεραπευτεί, μπορεί να επιφέρει πολύ έντονη διαταραχή στην ισορροπία τού ανθρώπινου συστήματος, αφού αποτελεί την βάση πολλών και βαριών ασθενειών. Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικές από αυτές: Δερματοπάθειες, χρόνιες λοιμώξεις τού αναπνευστικού, θυρεοειδίτιδα, σκλήρυνση κατά πλάκας, λύκος στο αίμα, ρευματοειδής αρθρίτιδα, εντερικές παθήσεις, νευρολογικές παθήσεις, καρκίνος…
ΕπίλογοςΠραγματικά είναι περίεργο και άξιο προσοχής, τα αίτια αυτά, που αναφέρουμε παραπάνω, να μην λαμβάνονται σχεδόν καθόλου υπ΄ όψη από τη συμβατική Ιατρική. Είναι επίσης λυπηρό και συνάμα τραγικό οι γιατροί να παραμένουν σιωπηλοί και δέσμιοι των οικονομικών και εξουσιαστικών συμφερόντων των φαρμακοβιομηχανιών. Πρέπει κάποια στιγμή για το κοινό καλό η παραφυσική αυτή σχέση να κοπεί, να σταματήσει. Η Ιατρική, συμβατική και εναλλακτική, πρέπει σε κάποια χρονική στιγμή να ενοποιηθούν και να προχωρήσουν μαζί στον κοινό αγώνα, που δεν είναι άλλος από την θεραπεία όλων των ασθενειών, που μαστίζουν την ανθρωπότητα. Αυτά για το καλό όλων μας…

Βασίλειος Μαυρομμάτης 
Ομοιοπαθητικόςhttp://www.freeinquiry.gr Κέντρο Εναλλακτικών Θεραπειών

http://www.psixologikosfaros.gr/article_det.asp?artid=1522

Σεμινάριο Σωματικής Έκφρασης με την Susana Noemi Abigador

Μπορούμε να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας μέσα από το σώμα μας;

Το Μουσείο Συναισθημάτων με σκοπό να παρέχει βιωματική γνώση που ενθαρρύνει την συναισθηματική ανάπτυξη, μέσα από την κίνηση του σώματος και την εμψύχωση, πραγματοποιεί το σεμινάριο «Σωματική Έκφραση».

Η σωματική έκφραση αποτελεί μια πρόταση για να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας μέσα από το σώμα μας. Με το σώμα μας κινούμαστε, γνωρίζουμε και σχετιζόμαστε με τους γύρω μας. Η σωματική έκφραση είναι η «γλώσσα του σώματος» μέσα από την οποία εκφράζουμε τις αισθήσεις, τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας και μας δίνει τη δυνατότητα να επιτύχουμε αρμονική ισορροπία του εσωτερικού μας κόσμου (σκέψη, συναίσθημα) με τον εξωτερικό μας κόσμο (κίνηση, έκφραση) Έχοντας βιώσει την αξία της σωματικής έκφρασης μπορούμε να την προσφέρουμε σαν δώρο στα παιδιά μέσα από την εκπαίδευση με δραστηριότητες που χρησιμοποιούν το σώμα σαν εκφραστικό μέσο «… ευκαιρία να προσφέρουμε στο παιδί ότι χρειάζεται για να γνωρίσει και να αγαπήσει το σώμα του. Και με τα εφόδια αυτά να μπορεί να αντιμετωπίζει στο μέλλον μια κοινωνία, ένα σύστημα που δεν φροντίζει ιδιαίτερα να μας θυμίζει πως, πέρα από τις διανοητικές λειτουργίες, υπάρχουμε σαν ψυχή και σώμα. Έτσι θα μπορέσει να χτίσει μια καλή σχέση με τον εαυτό του και με τον εξωτερικό του κόσμο. Αυτός είναι ο στόχος μας».
Από το βιβλίο «Όταν το σώμα μιλάει» της Susana Noemi Abigador, εκδόσεις γιαλός

Το σεμινάριο απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους που δουλεύουν ή θέλουν να δουλέψουν με παιδιά, που δουλεύουν ή θέλουν να δουλέψουν με ομάδες που θέλουν να συμμετέχουν για την προσωπική τους ανάπτυξη (ίνεται βεβαίωση παρακολούθησης εφόσον δεν υπάρχουν απουσίες.
Με τη Susana Noemi Abigador εκπρόσωπο της Expresion Corporal (Σωματικής Έκφρασης) στην Ελλάδα, δημιουργό του συστήματος Danza Vital, σύμβουλο βιωματικής μεθοδολογίας και συγγραφέα του βιβλίου «Όταν το σώμα μιλάει» εκδόσεις γιαλός.

 

---

Σάββατο 1 και Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012, 16:00 μ.μ. έως 20:00μ.μ.
Διάρκεια σεμιναρίου: 8 ώρες/ 2 συναντήσεις 
Κόστος: 80 ευρώ
Μουσείο συναισθημάτων παιδικής ηλικίας

Καρατζά 7, 11741 Φιλοπάππου | Τηλ 210 9218329 | Φαξ 210 9218329 | email info@mce.gr | url http://www.mce.gr

Ο ΠΟΛΙΤΗΣ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ ΑΦΩΝΟΥΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ

Έρευνα: Αυτοί είναι οι 24 νεκροί του Πολυτεχνείου

Από την ιστοσελίδα news247.gr

Διαβάστε τα στοιχεία της έρευνας του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών για τους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στο Πολυτεχνείο. Δείτε σχεδιάγραμμα με το σημείο όπου έπεσαν νεκροί ή τραυματίστηκαν

 Το ζήτημα του ακριβούς αριθμού των νεκρών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και την επιχείρηση καταστολής της, παραμένει ακόμη και σήμερα ένα δισεπίλυτο πρόβλημα, προκαλώντας συζητήσεις, αλλά και ισχυρισμούς ανιστόρητους και πέρα από κάθε λογική.

Όπως αναφέρει ο κ. Καλλιβρετάκης, Λεωνίδας, συγγραφέας και δημιουργός της έρευνας “Πολυτεχνείο ’73: Το ζήτημα των θυμάτων: Νεκροί και τραυματίες”, “η χαώδης και ατεκμηρίωτη πληροφόρηση που υπάρχει γύρω από αυτό το ζήτημα, δεν είναι δυνατόν να απολαμβάνει εσαεί αυτή την ιδιότυπη ‘ασυλία’, στο όνομα της δήθεν προστασίας της φήμης του Πολυτεχνείου”.

Από τα μέσα του 2002 έχει ξεκινήσει μια ιστορική έρευνα στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών με τίτλο “Τεκμηριώνοντας τα γεγονότα του Νοεμβρίου 1973″. Στο πλαίσιο αυτής της έρευνας επιχειρείται η συγκέντρωση και επεξεργασία με επιστημονικές μεθόδους τεκμηρίων που αφορούν σε πολλές παραμέτρους των γεγονότων, όπως το χρονικό της εξέγερσης, το επιχειρησιακό σχέδιο για την καταστολή της, η εξέλιξη των γεγονότων έξω από το Πολυτεχνείο κ.ο.κ. Ένα από τα ζητούμενα είναι, φυσικά, ο αριθμός και η ταυτότητα των θυμάτων. Αν και η έρευνα βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη, επιχειρείται στο σημείο αυτό μια συνοπτική παρουσίαση των πρώτων διαπιστώσεων, με έμφαση στη “γενεαλογία” του ζητήματος.

ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΕΡΕΥΝΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

• Προσωρινά αποτελέσματα της έρευνας του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών

Η συγκέντρωση όλων των δεδομένων αποτέλεσε το πρώτο στάδιο της έρευνας στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Κάθε στοιχείο που είδε το φως της δημοσιότητας όλα αυτά τα χρόνια, οι επίσημες ανακοινώσεις του καθεστώτος, οι πληροφορίες που δημοσιεύτηκαν στον παράνομο τύπο της εποχής, οι αγγελίες κηδειών στις εφημερίδες, οι κάθε προέλευσης λίστες που έκαναν την εμφάνιση τους μετά τη μεταπολίτευση, οι προανακριτικές και ανακριτικές έρευνες, οι συνεντεύξεις συγγενών, οι καταθέσεις μαρτύρων στη δίκη του 1975, συγκεντρώνονται, αποδελτιώνονται, συσχετίζονται κριτικά, αναζητείται η γενεαλογία τους, εντοπίζονται οι αλληλοεπικαλύψεις, οι παρανοήσεις, τα λάθη στην αντιγραφή και οι μεταξύ τους παρεκκλίσεις.

Η έρευνα προχωρά έτσι στη συγκρότηση ενός καταλόγου, ο οποίος παραμένει προσωρινός, καθώς εξακολουθεί συνεχώς να εμπλουτίζεται και να διορθώνεται. Για κάθε περίπτωση συγκροτείται ένας ιδιαίτερος φάκελος, με βιογραφικά στοιχεία, τις συνθήκες θανάτου και αναλυτική παράθεση όλων των πηγών που χρησιμοποιήθηκαν με συγκεκριμένα στοιχεία.

Μέχρι τη στιγμή αυτή, έχουν καταγραφεί εικοσιτέσσερις (24) πλήρως τεκμηριωμένες περιπτώσεις, όπως καταγράφονται συνοπτικά στον συνημμένο κατάλογο.

Παράλληλα, έχει συγκροτηθεί ένας κατάλογος δεκαέξι (16) ανωνύμων περιπτώσεων που είχε θεωρηθεί σε κάποια στιγμή της διαδικασίας ότι «προκύπτουν βασίμως» ως νεκροί, από επίσημες, επώνυμες και σχετικά αξιόπιστες καταθέσεις, με συγκεκριμένα στοιχεία.

Τέλος, η έρευνα έχει θέσει στο μικροσκόπιο τριάντα (30) επώνυμες περιπτώσεις, που εμφανίζονται επίμονα στους περισσότερους καταλόγους από το 1974 μέχρι και σήμερα, χωρίς να έχουν ποτέ τεκμηριωθεί. Όλες αυτές οι ανώνυμες και οι αμφιλεγόμενες επώνυμες περιπτώσεις παραμένουν σε εκκρεμότητα, προκειμένου να διερευνηθούν περισσότερο, προτού αποφασιστεί οριστικά να υιοθετηθούν ή να απορριφθούν.

 

• ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ

Οι 24 πλήρως τεκμηριωμένες περιπτώσεις

1. Σπυρίδων Κοντομάρης του Αναστασίου, 57 ετών, δικηγόρος (πρώην βουλευτής Κερκύρας της Ένωσης Κέντρου), κάτοικος Αγίου Μελετίου, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 20.30-21.00, ενώ βρισκόταν στη διασταύρωση οδών Γεωργίου Σταύρου & Σταδίου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί έμφραγμα του μυοκαρδίου. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

2. Διομήδης Κομνηνός του Ιωάννη, 17 ετών, μαθητής, κάτοικος Λευκάδος 7, Αθήνα. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.30 και 21.45, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στη διασταύρωση των οδών Αβέρωφ & Μάρνη, τραυματίστηκε θανάσιμα στην καρδιά από πυρά που έρριξαν εναντίον του άνδρες της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών (όπως λεγόταν τότε το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο).

3. Σωκράτης Μιχαήλ, 57 ετών, εμπειρογνώμων ασφαλιστικής εταιρείας, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Στις 16.11.1973, μεταξύ 21.00 και 22.30, ενώ βρισκόταν μεταξύ των οδών Μπουμπουλίνας και Σόλωνος, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έρριχνε η Αστυνομία κατά των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να υποστεί απόφραξη της αριστεράς στεφανιαίας. Μεταφέρθηκε ημιθανής στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. (F Σεπτεμβρίου), όπου και πέθανε.

4. Toril Margrethe Engeland του Per Reidar, 22 ετών, φοιτήτρια από το Molde της Νορβηγίας. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο στήθος από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο ξενοδοχείο «Ακροπόλ» και αργότερα, νεκρή ήδη, στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Αιγυπτία Τουρίλ Τεκλέτ» και η παρεξήγηση αυτή επιβιώνει ακόμη σε κάποιους «καταλόγους νεκρών».

5. Βασίλειος Φάμελλος του Παναγιώτη, 26 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από τον Πύργο Ηλείας, κάτοικος Κάσου 1, Κυψέλη, Αθήνα. Στις 16.11.1973, γύρω στις 23.30, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της φρουράς του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Μεταφέρθηκε από διαδηλωτές στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. και από εκεί, νεκρός πλέον, στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών.

6. Γεώργιος Σαμούρης του Ανδρέα, 22 ετών, φοιτητής Παντείου, από την Πάτρα, κάτοικος πλατείας Κουντουριώτου 7, Κουκάκι. Στις 16.11.1973 γύρω στις 24.00, ενώ βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή του Πολυτεχνείου (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων), τραυματίστηκε θανάσιμα στον τράχηλο από πυρά της αστυνομίας. Μεταφέρθηκε στο πρόχειρο ιατρείο του Πολυτεχνείου, όπου απεβίωσε. Από εκεί μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ι.Κ.Α. Ανακριβώς είχε αναφερθεί αρχικά από την Αστυνομία ως «Χαμουρλής».

7. Δημήτριος Κυριακόπουλος του Αντωνίου, 35 ετών, οικοδόμος, από τα Καλάβρυτα, κάτοικος Περιστερίου Αττικής. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973 ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια και στη συνέχεια κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, συνεπεία των οποίων πέθανε, από οξεία ρήξη αορτής, τρεις ημέρες αργότερα, στις 19.11.1973, ενώ μεταφερόταν στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ.

8. Σπύρος Μαρίνος του Διονυσίου, επονομαζόμενος Γεωργαράς, 31 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, από την Εξωχώρα Ζακύνθου. Κατά τις βράδυνες ώρες της 16.11.1973, ενώ βρισκόταν στην περιοχή του Πολυτεχνείου, κτυπήθηκε από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοε-γκεφαλικές κακώσεις. Μεταφέρθηκε στο Θεραπευτήριο Πεντέλης, όπου πέθανε τη Δευτέρα, 19.11.1973, από οξύ αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τάφηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου στις 9.9.1974, έγινε τελετή στη μνήμη του.

9. Νικόλαος Μαρκούλης του Πέτρου, 24 ετών, εργάτης, από το Παρ-θένι Θεσσαλονίκης, κάτοικος Χρηστομάνου 67, Σεπόλια, Αθήνα, εργάτης. Κατά τις πρωινές ώρες της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στην πλατεία Βάθης, τραυματίστηκε στην κοιλιά από ριπή στρατιωτικής περιπόλου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε τη Δευτέρα 19.11.1973.

10. Αικατερίνη Αργυροπούλου σύζυγος Αγγελή, 76 ετών, κάτοικος Κέννεντυ και Καλύμνου, Αγιοι Ανάργυροι Αττικής. Στις 10.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην αυλή του σπιτιού της, τραυματίστηκε στην πλάτη από σφαίρα. Διακομίστηκε στην κλινική «Παμμακάριστος» (Κάτω Πατήσια), όπου νοσηλεύτηκε επί ένα μήνα και κατόπιν μεταφέρθηκε στο σπίτι της, όπου πέθανε συνεπεία του τραύματος της μετά από ένα εξάμηνο (Μάιος 1974).

11. Στυλιανός Καραγεώργης του Αγαμέμνονος, 19 ετών, οικοδόμος, κάτοικος Μιαούλη 38, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 10.15 το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μαζί με άλλους διαδηλωτές στην οδό Πατησίων, μεταξύ των κινηματογράφων «ΑΕΛΑΩ» και «ΕΑΛΗΝΙΣ», τραυματίστηκε από ριπή πολυβόλου που έρριξε εναντίον τους περίπολος πεζοναυτών που επέβαινε ενός τεθωρακισμένου οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου πέθανε μετά από 12 μέρες, στις 30.11.1973.

12. Μάρκος Καραμανής του Δημητρίου, 23 ετών, ηλεκτρολόγος, από τον Πειραιά, κάτοικος Χίου 35, Αιγάλεω. Στις 10.30 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα πολυκατοικίας επί της πλατείας Αιγύπτου 1, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Αυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Μεταφέρθηκε στην κλινική «Παντάνασσα» (πλατεία Βικτωρίας), όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

13. Αλέξανδρος Σπαρτίδης του Ευστρατίου, 16 ετών, μαθητής, από τον Πειραιά, κάτοικος Αγίας Λαύρας 80, Αθήνα. Στις 10.30 με 11.00 περίπου το πρωί της 17.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Κότσικα, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από πυρά της στρατιωτικής φρουράς που ενέδρευε στην ταράτσα του Ο.Τ.Ε. (αυτουργός ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Δυμπέρης, 573ου Τάγματος Πεζικού). Με διαμπερές τραύμα μεταφέρθηκε στο Κ.Α.Τ., όπου τον βρήκε νεκρό ο πατέρας του.

14. Δημήτριος Παπαϊωάννου, 60 ετών, διευθυντής ταμείου αλευροβιομηχάνων, κάτοικος Αριστομένους 105, Αθήνα. Γύρω στις 11.30 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην πλατεία Ομονοίας, προσβλήθηκε από δακρυγόνα αέρια που έριχνε η Αστυνομία. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του, συνεπεία εμφράγματος.

15. Γεώργιος Γεριτσίδης του Αλεξάνδρου, 47 ετών, εφοριακός υπάλληλος, κάτοικος Ελπίδος 29, Νέο Ηράκλειο Αττικής. Στις 12.00 της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν μέσα στο αυτοκίνητο του στα Νέα Λιόσια, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά που διέσχισαν τον ουρανό του αυτοκινήτου. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

16. Βασιλική Μπεκιάρη του Φωτίου, 17 ετών, εργαζόμενη μαθήτρια, από τα Αμπελάκια Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Μεταγένους 8, Νέος Κόσμος. Στις 12.00 το μεσημέρι της 17.11.1973, ενώ βρισκόταν στην ταράτσα του σπιτιού της, τραυματίστηκε θανάσιμα στον αυχένα από πυρά. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και στη συνέχεια στον «Ευαγγελισμό», όπου πέθανε αυθημερόν.

17. Δημήτρης Θεοδώρας του Θεοφάνους, 52 ετών, κάτοικος Ανακρέοντος 2, Ζωγράφου. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ διέσχιζε με τη μητέρα του τη διασταύρωση της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας με τη λεωφόρο Παπάγου στου Ζωγράφου, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά στρατιωτικής περιπόλου με επικεφαλής αξιωματικό (πιθανόν ο ίλαρχος Σπυρίδων Σταθάκης του Κ.Ε.Τ/Θ), που βρισκόταν ακροβολισμένη στο λόφο του Αγίου Θεράποντος. Εξέπνευσε ακαριαία και όταν μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο των Παίδων, απλώς διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

18. Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας, 43 ετών, Αφγανός τουρκικής υπηκοότητας, ταχυδακτυλουργός, κάτοικος Μύρων 10, Αγιος Παντελεήμονας, Αθήνα. Στις 13.00, της 17.11.1973, ενώ βάδιζε με τον 13χρονο γιο του στη διασταύρωση των οδών Χέϋδεν και Αχαρνών, τραυματίστηκε θανάσιμα στην κοιλιά από ριπή μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε απευθείας στο νεκροτομείο, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

19. Αλέξανδρος Παπαθανασίου του Σπυρίδωνος, 59 ετών, συνταξιούχος εφοριακός, από το ΚεράσοΒο Αιτωλοακαρνανίας, κάτοικος Νάξου 116, Αθήνα. Στις 13.30 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε με τις ανήλικες κόρες του στη διασταύρωση των οδών Δροσοπούλου και Κύθνου, απέναντι από το ΙΣΤ’ Αστυνομικό Τμήμα, βρέθηκε εν μέσω πυρών, προερχομένων από τους αστυνομικούς του Τμήματος, με αποτέλεσμα να πάθει συγκοπή. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του.

20. Ανδρέας Κούμπος του Στέργιου 63 ετών, βιοτέχνης, από την Καρδίτσα, κάτοικος Αμαλιάδος 12, Κολωνός. Γύρω στις 11.00 με 12.00 της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Γ’ Σεπτεμβρίου και Καποδιστρίου, τραυματίστηκε στη λεκάνη από πυρά μυδραλίου τεθωρακισμένου στρατιωτικού οχήματος. Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ., κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών και τέλος στο Κ.Α.Τ., όπου και πέθανε στις 30.1.1974.

21. Μιχαήλ Μυρογιάννης του Δημητρίου, 20 ετών, ηλεκτρολόγος, από τη Μυτιλήνη, κάτοικος Ασημάκη Φωτήλα 8, Αθήνα. Στις 12.00 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Στουρνάρη, τραυματίστηκε θανάσιμα στο κεφάλι από πυρά περιστρόφου αξιωματικού του Στρατού (αυτουργός ο συνταγματάρχης Νικόλςος Ντερτι-λής). Μεταφέρθηκε στο Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ε.Ε.Σ. σε κωματώδη κατάσταση και κατόπιν στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου πέθανε αυθημερόν.

22. Κυριάκος Παντελεάκης του Δημητρίου, 44 ετών, δικηγόρος, από την Κροκέα Λακωνίας, κάτοικος Φερρών 5, Αθήνα. Στις 12.00 με 12.30 το μεσημέρι της 18.11.1973, ενώ βάδιζε στη διασταύρωση των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος, τραυματίστηκε θανάσιμα από πυρά διερχομένου άρματος μάχης. Μεταφέρθηκε στο Ρυθμιστικό Κέντρο Αθηνών, όπου και πέθανε στις 27.12.1973.

23. Ευστάθιος Κολινιάτης, 47 ετών, από τον Πειραιά, κάτοικος Νικο-πόλεως 4, Καματερό Αττικής. Κτυπήθηκε στις 18.11.1973 από αστυνομικούς με συμπαγείς ράβδους, και υπέστη κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, συνεπεία των οποίων πέθανε στις 21.11.1973.

24. Ιωάννης Μικρώνης του Αγγέλου, 22 ετών, φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών, από την Ανω Αλισσό Αχαΐας. Συμμετείχε στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Πατρών. Κτυπήθηκε μετά τα γεγονότα, υπό συνθήκες που παραμένουν ακόμη αδιευκρίνιστες. Συνεπεία της κακοποίησης του υπέστη ρήξη του ήπατος, εξαιτίας της οποίας πέθανε στις 17.12.1973 στο Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου νοσηλευόταν. Σύμφωνα με ορισμένες ενδείξεις, ο τραυματισμός του συνέβη στην Πάτρα, άλλες όμως πληροφορίες τον τοποθετούν στην Αθήνα. Η περίπτωση του παραμένει υπό έρευνα.

ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΕΡΕΥΝΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

* Η μελέτη αυτή έχει υιοθετηθεί από τη σχετική βιβλιογραφία ως η πλέον έγκυρη επιστημονική προσέγγιση στο ζήτημα (βλ. ενδεικτικά Δημήτρης Παπαχρήστος, Το Πολυτεχνείο ζει, εκδόσεις Λιβάνη, Αθήνα 2004, σελ. 41-45, Δημήτρης Χατζησωκράτης, Πολυτεχνείο ’73, εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2004, σελ. 176-177, 424-425, Βαγγέλης Αγγελής & Ολύμπιος Δαφέρμος, Όνειρο ήταν, έκδοση ΕΔΙΑ-Οδυσσέας, Αθήνα 2005, σελ.378-388).

 

Το νόημα του Πολυτεχνείου σήμερα

του Γιώργου  Καραμπελιά από το Άρδην τ. 17 που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1998

Ένα ε­ρώ­τη­μα που μου έ­χουν θέ­σει συ­χνά πολ­λοί ξέ­νοι φί­λοι –ι­διαί­τε­ρα στην πρώ­τη με­τα­πο­λι­τευ­τι­κή πε­ρί­ο­δο– εί­ναι το για­τί οι Έλ­λη­νες ε­ξα­κο­λου­θούν να α­πο­δί­δουν τό­σο με­γά­λη ση­μα­σί­α στην ε­πέ­τειο του Πο­λυ­τε­χνεί­ου και ε­πι­κε­ντρώ­νουν, ή του­λά­χι­στον ε­πι­κέ­ντρω­ναν μέ­χρι τα μέ­σα της δε­κα­ε­τί­ας του 1980, γύ­ρω α­πό αυ­τή την ε­πέ­τειο τη διά­θε­σή τους για κι­νη­το­ποί­η­ση και α­ντι­πα­ρά­θε­ση με την κυ­βέρ­νη­ση.

Και το ε­ρώ­τη­μά τους έ­μοια­ζε σχε­τι­κά εύ­λο­γο: για­τί δεν συμ­βαί­νει το ί­διο σε άλ­λες χώ­ρες. Για­τί δεν συμ­βαί­νει το ί­διο π.χ. στη Γαλ­λί­α με την 3η του Μά­η, την «ε­πέ­τειο» της έ­ναρ­ξης της φοι­τη­τι­κής ε­ξέ­γερ­σης στη Γαλ­λί­α το 1968; Ή α­κό­μα και με την ε­πέ­τειο της α­πε­λευ­θέ­ρω­σης α­πό τους Γερ­μα­νούς στις πε­ρισ­σό­τε­ρες ευ­ρω­πα­ϊ­κές χώ­ρες;
Ποιο εί­ναι το νό­η­μα και η ι­διαι­τε­ρό­τη­τα αυ­τής της ε­πε­τεί­ου που εί­ναι ταυ­τό­χρο­να μια η­μιε­πί­ση­μη ε­θνι­κή γιορ­τή και έ­να έ­ναυ­σμα κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων και διεκ­δι­κή­σε­ων;

Για­τί στο Πο­λυ­τε­χνεί­ο του 1974 και του 1975 έ­γι­νε η ε­πί­θε­ση ε­νά­ντια στην Α­με­ρι­κανι­κή Πρε­σβεί­α; Για­τί στο Πο­λυ­τε­χνεί­ο του 1976 οι α­περ­γοί ερ­γά­τες της ΜΕΛ κα­τέ­βη­καν α­πό τη Θεσ­σα­λο­νί­κη για να με­τα­φέ­ρουν τον α­γώ­να τους στο ε­πί­κε­ντρο του ε­θνι­κού εν­δια­φέ­ρο­ντος; Για­τί, το 1980, η α­ντί­θε­ση του λα­ού με την τό­τε κυ­βέρ­νη­ση της Νέ­ας Δη­μο­κρα­τί­ας θα ε­πι­κε­ντρω­θεί στο Πο­λυ­τε­χνεί­ο και θα κα­τα­λή­ξει στον θά­να­το δύ­ο δια­δη­λω­τών, του Κου­μή και της Κα­νελ­λο­πού­λου; Για­τί, το 1985, γύ­ρω α­πό το Πο­λυ­τε­χνεί­ο θα εκ­φρα­στεί η α­ντί­θε­ση με την πε­ριο­ρι­στι­κή πο­λι­τι­κή λι­τό­τη­τας ε­πί υ­πουρ­γί­ας Ση­μί­τη και θα ε­πι­φέ­ρει τον θά­να­το του νε­α­ρού μα­θη­τή Καλ­τε­ζά;

 Η Ολοκλήρωση του Δημοκρατικού Κινήματος

Ας ε­πι­χει­ρή­σου­με να διευ­κρι­νί­σου­με αυ­τό το “αί­νιγ­μα”. Το Πο­λυ­τε­χνεί­ο του 1973 α­πο­τε­λού­σε στην κύ­ρια έκ­φρα­σή του την α­νώ­τε­ρη α­ντι­δι­κτα­το­ρι­κή εκ­δή­λω­ση  του ελ­λη­νι­κού λα­ού. Αυ­τή η πλευ­ρά του, η α­ντι­δι­κτα­το­ρι­κή, με τον έ­να ή άλ­λο τρό­πο, «δι­καιώ­θη­κε». Η Ελ­λά­δα, για πρώ­τη φο­ρά στη νε­ώ­τε­ρη ι­στο­ρί­α της, με­τα­βλή­θη­κε σε μια κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δη­μο­κρα­τί­α. Ό­μως αυ­τή η «δι­καί­ω­ση» δεν ο­λο­κλη­ρώ­θη­κε α­πλώς με την πτώ­ση της δι­κτα­το­ρί­ας. Το κί­νη­μα του Νο­έμ­βρη του 1973 πνί­γη­κε στο αί­μα α­πό τη στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρί­α και η πτώ­ση της, τον Ιού­λιο του 1974, υ­πήρ­ξε συ­νέ­πεια της τουρ­κι­κής ει­σβο­λής και της ήτ­τας του ελ­λη­νι­σμού στην Κύ­προ. Παρ’ ό­λο λοι­πόν που η στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρί­α κα­τέρ­ρευ­σε, το κί­νη­μα του Πο­λυ­τε­χνεί­ου συ­νε­χί­στη­κε για μια δε­κα­ε­τί­α του­λά­χι­στον, έ­ως ό­του πα­γιώ­σει τις δη­μο­κρα­τι­κές κα­τα­κτή­σεις.
Αυ­τό το κί­νη­μα εκ­φρά­στη­κε τα ε­πό­με­να χρό­νια με ό­λες τις νε­ο­λαι­ί­στι­κες και ερ­γα­τι­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις που εί­χαν την 17η Νο­έμ­βρη ως το σύμ­βο­λό τους.

Γι’ αυ­τό και αυ­τή η ι­διαι­τε­ρό­τη­τα του ε­ορ­τα­σμού του Πο­λυ­τε­χνεί­ου, του­λά­χι­στον για την πρώ­τη με­τα­πο­λι­τευ­τι­κή δε­κα­ε­τί­α. Α­πο­τε­λού­σε ταυ­τό­χρο­να μια η­μιε­πι­τρε­πό­με­νη, μέ­χρι το 1981, και κα­θιε­ρω­μέ­νη στη συ­νέ­χεια, ε­ορ­τή της σπου­δά­ζου­σας νε­ο­λαί­ας και μια κι­νη­το­ποί­η­ση για τη διεύ­ρυν­ση των δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των και ε­λευ­θε­ριών, που ο ελ­λη­νι­κός λα­ός κα­τέ­κτη­σε στα­δια­κά με­τά την πτώ­ση της δι­κτα­το­ρί­ας. Έ­τσι το Πο­λυ­τε­χνεί­ο, ό­λα τα με­τα­πο­λι­τευ­τι­κά χρό­νια, α­πο­τέ­λε­σε κυ­ριο­λε­κτι­κά «συ­νέ­χεια» του Πο­λυ­τε­χνεί­ου του 1973. Και γι’ αυ­τό στις συ­γκε­ντρώ­σεις της 17ης Νο­έμ­βρί­ου σε ό­λη την Ελ­λά­δα συ­γκε­ντρώ­νο­νταν ε­κα­το­ντά­δες χι­λιά­δες αν­θρώ­πων και ό­χι μό­νον νέ­οι.
Δεν πρέ­πει σή­με­ρα να ξε­χνά­με οι πα­λαιό­τε­ροι και να α­γνο­ούν οι νε­ώ­τε­ροι, πως το 1974 η α­σφα­λι­στι­κή κά­λυ­ψη των ερ­γα­τών πε­ριο­ρι­ζό­ταν στις με­γά­λες πό­λεις, ε­νώ των α­γρο­τών ή­ταν α­νύ­παρ­κτη· δεν υ­πήρ­χαν σω­μα­τεί­α στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας· η α­στυ­νο­μί­α και τα πι­στο­ποι­η­τι­κά νο­μι­μο­φρο­σύ­νης έ­κα­ναν θραύ­ση· πως ο δά­σκα­λος και ο κα­θη­γη­τής α­πο­τε­λού­σαν δι­κτά­το­ρες στα σχο­λειά, για να μη μι­λή­σου­με για τα Πα­νε­πι­στή­μια. Δεν πρέ­πει να ξε­χνά­με πως οι γυ­ναί­κες ή­ταν θε­σμι­κά «κα­τώ­τε­ρες» α­πό τους άν­δρες και οι νέ­οι έ­ως 21 χρο­νών δεν εί­χαν το δι­καί­ω­μα του ε­κλέ­γειν· ε­νώ ο στρα­τός λει­τουρ­γού­σε σαν κά­τερ­γο για τη νε­ο­λαί­α. Ό­λες οι αλ­λα­γές που α­κο­λού­θη­σαν πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν με ε­πί­πο­νους α­γώ­νες και κι­νη­το­ποι­ή­σεις και το Πο­λυ­τε­χνεί­ο υ­πήρ­ξε για πολ­λά χρό­νια το σύμ­βο­λό τους.

 Το “Δεύτερο” Πολυτεχνείο

Ό­μως το Πο­λυ­τε­χνεί­ο εί­χε και μια δεύ­τε­ρη ό­ψη. Α­πο­τε­λού­σε μια ε­ξέ­γερ­ση της ελ­λη­νι­κής νε­ο­λαί­ας, ε­νταγ­μέ­νη σε μια πα­γκό­σμια δυ­να­μι­κή, σε έ­να πα­γκό­σμιο κί­νη­μα, που, α­πό το Βιετ­νάμ και την Πο­λι­τι­στι­κή Ε­πα­νά­στα­ση στην Κί­να έ­ως το Πα­ρί­σι και το Μπέρ­κλε­ϋ, ξε­σή­κω­σε ό­λο τον κό­σμο ή του­λά­χι­στον τη νε­ο­λαί­α του. Έ­να πα­γκό­σμιο κί­νη­μα που είχε θέσει ως στό­χο την α­να­τρο­πή του πα­γκό­σμιου ι­μπε­ρια­λι­στι­κού κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος της ταυ­τό­χρο­νης υ­περ­κα­τα­νά­λω­σης και της φτώ­χειας, της οι­κο­λο­γι­κής κα­τα­στρο­φής, της α­νι­σό­τη­τας α­νά­με­σα σε τρί­το κό­σμο και μη­τρο­πό­λεις, της πο­λι­τι­σμι­κής και ε­θνι­κής ι­σο­πέ­δω­σης, της μο­να­ξιάς και της αλ­λο­τρί­ω­σης των αν­θρώ­πων. Έ­να κί­νη­μα που γέν­νη­σε μια δια­φο­ρε­τι­κή κουλ­τού­ρα, α­πό τη μου­σι­κή μέ­χρι την εν­δυ­μα­σί­α, α­πό τον τρό­πο δια­σκέ­δα­σης μέ­χρι τα κοι­νό­βια δια­βί­ω­σης.
Έ­στω και ε­άν αυ­τή η πλευ­ρά του κι­νή­μα­τος του Πο­λυ­τε­χνεί­ου δεν μπό­ρε­σε να α­να­πτυ­χθεί ό­πως έ­γι­νε στον υ­πό­λοι­πο κό­σμο, υ­πήρ­χε πραγ­μα­τι­κά και εκ­δη­λώ­θη­κε τα ε­πό­με­να χρό­νια με την α­νά­πτυ­ξη των νε­ο­λαι­ί­στι­κων ε­πα­να­στα­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων. Αυ­τές ή­ταν ε­κεί­νες που έ­δι­ναν κά­θε φο­ρά τη δια­φο­ρε­τι­κή –α­γω­νι­στι­κή και ε­πα­να­στα­τι­κή– διά­στα­ση και στις ε­πε­τεί­ους του Πο­λυ­τε­χνεί­ου. Το νό­η­μα αυ­τής της δεύ­τε­ρης ό­ψης της ε­ξέ­γερ­σης του Πο­λυ­τε­χνεί­ου πα­ρέ­με­νε και πα­ρα­μέ­νει α­νεκ­πλή­ρω­το.
Η ενσωμάτωση και ο αποπροσανατολισμός του κινήματος.

Βέ­βαια τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια, ι­διαί­τε­ρα στη δε­κα­ε­τί­α του 1990, θα πα­ρα­τη­ρη­θεί μια υ­πο­χώ­ρη­ση των ε­πα­να­στα­τι­κών κι­νη­μά­των σε ό­λο τον κό­σμο με την κυ­ριαρ­χί­α της “πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης” και την ε­πι­βο­λή της “Νέ­ας Τά­ξης” που έ­χει ε­πι­βάλ­ει η μο­να­δι­κή πα­γκό­σμια υ­περ­δύ­να­μη. Η α­πώ­λεια ο­ρα­μά­των, η κα­τάρ­ρευ­ση του πα­λιού ε­πα­να­στα­τι­κού κι­νή­μα­τος, θα συμ­βα­δί­σουν με την εν­σω­μά­τω­ση των πα­λιών ε­πα­να­στα­τών: το σύμ­βο­λο της ε­πα­νά­στα­σης στην Α­με­ρι­κή, ο Έλ­ντρι­τζ Κλή­βερ των Μαύ­ρων Παν­θή­ρων, θα γί­νει υ­πο­στη­ρι­κτής του Ρή­γκαν, ο Κον Μπε­ντίτ θα υ­πο­στη­ρί­ζει την ει­σβο­λή των Α­με­ρι­κανών στο Ι­ράκ και οι Πρά­σι­νοι θα γί­νουν ε­ταί­ροι του κυ­βερ­νη­τι­κού συ­να­σπι­σμού σε πολ­λές χώρες της Ευρώπης.
Στην ί­δια την Ελ­λά­δα, η «γε­νιά του Πο­λυ­τε­χνεί­ου» θα βρε­θεί στην ε­ξου­σί­α σε ό­λους τους το­μείς της ζω­ής της χώ­ρας. Υ­πουρ­γοί και με­γα­λο­δη­μο­σιο­γρά­φοι, ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες και δια­νο­ού­με­νοι θα ε­ξαρ­γυ­ρώ­σουν α­κρι­βά (ή πο­λύ φτη­νά ί­σως;) τα ο­ρά­μα­τα της ε­πα­να­στα­τι­κής με­τα­τρο­πής.

Η αλ­λα­γή της πα­γκό­σμιας συ­γκυ­ρί­ας θα ο­δη­γή­σει σε α­πο­προ­σα­να­το­λι­σμό τα ε­πα­να­στα­τι­κά κι­νή­μα­τα. Την ε­πο­χή της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης και της εν­σω­μά­τω­σης των πα­λιών διεκ­δι­κή­σε­ων στο πα­γκό­σμιο κα­τε­στη­μέ­νο, η διεκ­δί­κη­ση π.χ. των δι­καιω­μά­των των μειο­νο­τή­των, στα χέ­ρια του Κλί­ντον και της Γερ­μα­νί­ας, γί­νε­ται ό­πλο για την α­πο­σύν­θε­ση της Γιου­γκο­σλα­βί­ας, η υ­πε­ρά­σπι­ση των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των στο Ι­ράκ, πρό­σχη­μα για ε­πέμ­βα­ση  ώ­στε να ρέ­ει φτη­νό το πε­τρέ­λαιο που αρ­δεύ­ει τις οι­κο­νο­μί­ες της Δύ­σης και διο­γκώ­νει το φαι­νό­με­νο του θερ­μο­κη­πί­ου. Σή­με­ρα ο κα­πι­τα­λι­σμός διοι­κεί­ται α­πό την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά”, α­πό τους πα­λιούς “ε­ξη­ντα­ο­κτά­ρη­δες”, που με­τέ­βαλ­αν τα πα­λιά αι­τή­μα­τα των ε­πα­να­στα­τι­κών κι­νη­μά­των σε προ­σχή­μα­τα για τη συ­νέ­χι­ση της ι­μπε­ρια­λι­στι­κής πο­λι­τι­κής! Και το ί­διο συμ­βαί­νει και στη χώ­ρα μας.

Κα­τά συ­νέ­πεια το πα­λιό κί­νη­μα βρί­σκε­ται πα­γι­δευ­μέ­νο α­νά­με­σα στη Σκύλ­λα της εν­σω­μά­τω­σης και την Χά­ρυ­βδη της πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σης.

Και ερ­χό­μα­στε στα “γε­γο­νό­τα” που ση­μα­δεύ­ουν τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια τον ε­ορ­τα­σμό της ε­πε­τεί­ου του Πο­λυ­τε­χνεί­ου, που πε­ρι­θω­ριο­ποιούν και α­πο­νευ­ρώ­νουν τη σύγ­χρο­νη αμ­φι­σβή­τη­ση. Η ε­πι­μο­νή  σε ξε­πε­ρα­σμέ­να α­πό την ά­πο­ψη της συ­γκυ­ρί­ας συν­θή­μα­τα ο­δη­γεί στην πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση, στο ε­πα­να­λαμ­βα­νό­με­νο κά­ψι­μο του Πο­λυ­τε­χνεί­ου, στο κά­ψι­μο της ελ­λη­νι­κής ση­μαί­ας, σε ε­πι­θέ­σεις ε­νά­ντια σε ά­ψυ­χα α­ντι­κεί­με­να. Ό­λα αυ­τά για­τί, πλέ­ον, αυ­τό το “κί­νη­μα” δεν δια­θέ­τει στό­χους, ή μάλ­λον ε­πει­δή εί­ναι ι­στο­ρι­κά ξε­πε­ρα­σμέ­νο και δεν μπο­ρεί να α­να­προ­σαρ­μο­στεί με βά­ση τη ση­με­ρι­νή συ­γκυ­ρί­α.

Σή­με­ρα, ό­ταν το κε­φά­λαιο εί­ναι κο­σμο­πο­λι­τι­κό και ο κύ­ριος στό­χος του εί­ναι η ι­σο­πέ­δω­ση των ε­θνι­κών ι­διαι­τε­ρο­τή­των, το κά­ψι­μο της ελ­λη­νι­κής ση­μαί­ας α­πο­τε­λεί ε­νέρ­γεια  που συμ­βα­δί­ζει με τα σχέ­δια και τις ε­πι­διώ­ξεις του κε­φα­λαί­ου! Ό­ταν δί­πλα μας στο Κουρ­δι­στάν α­να­πτύσ­σε­ται η η­ρω­ι­κή πά­λη ε­νός λα­ού για την α­πε­λευ­θέ­ρω­σή του, η άρ­νη­ση υ­πο­στή­ρι­ξης αυ­τού του α­γώ­να, με το πρό­σχη­μα του α­ντιε­θνι­κι­σμού, α­πο­τε­λεί υ­πο­στή­ρι­ξη της Α­με­ρι­κής, του Ισ­ρα­ήλ και του τουρ­κι­κού φα­σι­σμού. Ό­ταν δο­λο­φο­νεί­ται ο Ι­σα­άκ και ο Σο­λω­μός στην Κύ­προ και δεν με­τα­βάλ­λε­ται σε κε­ντρι­κό σύν­θη­μα της ε­πε­τεί­ου του Πο­λυ­τε­χνεί­ου, τό­τε ση­μαί­νει πως κά­τι σά­πιο και α­να­χρο­νι­στι­κό υ­πάρ­χει στη ση­με­ρι­νή “αμ­φι­σβή­τη­ση”. Γι’ αυ­τό και πε­ρι­θω­ριο­ποιεί­ται, για­τί εί­ναι έ­ξω α­πό πραγ­μα­τι­κά κι­νή­μα­τα και διεκ­δι­κή­σεις, εί­ναι αιχ­μά­λω­τη των συν­θη­μά­των του πα­ρελ­θό­ντος, που σή­με­ρα ό­χι μό­νο έ­χουν α­πο­νευ­ρω­θεί αλ­λά έ­χουν γί­νει ό­πλο στα χέ­ρια των α­ντι­πά­λων του κι­νή­μα­τος. Και αρ­κεί να ρί­ξου­με μια μα­τιά στα ση­με­ρι­νά κι­νή­μα­τα για να δού­με ποια εί­ναι η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Οι Πα­λαι­στί­νιοι, οι Κούρ­δοι, οι Ζα­πα­τί­στας, οι Ιρ­λαν­δοί, οι Βά­σκοι, τα υ­παρ­κτά κι­νή­μα­τα της ε­πο­χής μας, τι άλ­λο διεκ­δι­κούν αν ό­χι την αυ­το­διά­θε­ση και την ε­λευ­θε­ρί­α. Και ό­μως η “ελ­λη­νι­κή αμ­φι­σβή­τη­ση” δεν α­γω­νί­ζε­ται για “την Κύ­προ  που οι ε­μπό­ροι την μι­σού­νε” (Διο­νύ­σης Σαβ­βό­που­λος), και ε­πει­δή δεν δια­θέ­τει στό­χο, τα βά­ζει με τα ντου­βά­ρια.

Σή­με­ρα, η πραγ­μα­τι­κή αμ­φι­σβή­τη­ση εί­ναι η αμ­φι­σβή­τη­ση της Νέ­ας Τά­ξης. Εί­ναι η αμ­φι­σβή­τη­ση του κό­σμου των δια­συν­δε­δε­μέ­νων χρη­μα­τι­στη­ρί­ων, των γιά­πη­δων που δεν έ­χουν γλώσ­σα, τό­πο, λα­ό. Εί­ναι η αμ­φι­σβή­τη­ση ε­κεί­νων που με­τέ­βα­λαν τα πα­λιά συν­θή­μα­τα του Πο­λυ­τε­χνεί­ου σε ό­χη­μα α­νά­δει­ξης και κυ­ριαρ­χί­ας.
Και κά­τι τέ­τοιο ση­μαί­νει, αν θέ­λου­με να ξα­να­πο­κτή­σει νό­η­μα και πε­ριε­χό­με­νο το Πο­λυ­τε­χνεί­ο, πως, με­θαύ­ριο, κε­ντρι­κό σύν­θη­μα ε­νός νέ­ου κι­νή­μα­τος θα έ­πρε­πε να εί­ναι και πά­λι το “Κύ­προς, Κουρ­δι­στάν Αι­γαί­ο, Μέ­τω­πο ε­νιαί­ο” “Λευ­τε­ριά στον Α­μπτου­λάχ Ο­τσα­λάν”.

Μό­νο αν οι νέ­οι του σή­με­ρα, που α­σφυ­κτιούν μέσα σε έ­ναν κό­σμο α­νερ­γί­ας, κε­νού και ι­σο­πέ­δω­σης, που δεν δέ­χο­νται το κα­τε­στη­μέ­νο της “γε­νιάς του Πο­λυ­τε­χνεί­ου”, που θέ­λουν να αρ­νη­θούν τον ση­με­ρι­νό ά­θλιο κό­σμο της τη­λε­ό­ρα­σης και των α­νι­σο­τή­των, α­νοί­ξουν τα μά­τια στη ση­με­ρι­νή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, τό­τε ί­σως μπο­ρεί να ξα­να­πο­κτή­σει έ­να σύγ­χρο­νο νό­η­μα η ε­ξέ­γερ­ση του Πο­λυ­τε­χνεί­ου και να συν­δε­θεί με νέ­ες διεκ­δι­κή­σεις και α­γώ­νες. Τό­τε μό­νο θα αλ­λά­ξει η ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση ό­που, το Πο­λυ­τε­χνεί­ο, το “ε­ορ­τά­ζουν” κυ­ρί­ως οι α­στυ­νο­μι­κοί που α­πο­κλεί­ουν τους δρό­μους της Α­θή­νας,

Το “68” στη Γαλ­λί­α φώ­να­ζαν έ­να σύν­θη­μα που τό­τε -σε ε­μάς τους Έλ­λη­νες- φαι­νό­ταν λί­γο εξ­τρε­μι­στι­κό: “Α­νοίξ­τε τα μά­τια και σπά­στε την τη­λε­ό­ρα­ση”. Πό­σο α­λη­θι­νό φα­ντά­ζει σή­με­ρα!

15 Νο­εμ­βρί­ου 1997

Πολυτεχνείο 1973- Κρατούμενοι/βασανιζόμενοι- Τρομοκρατία ΕΑΤ/ΕΣΑ

AΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

ΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ-ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΕΠΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ [1]

Με αφορμή την επικείμενη επέτειο της εξέγερσης του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ το 1973 παρατίθενται δύο πίνακες με στοιχεία συλληφθέντων από την περιβόητη αυτή στρατιωτική αστυνομία. Η ΕΣΑ αποτέλεσε το πανίσχυρο χέρι της δικτατορίας με την τρομοκρατία του οποίου  ήλεγχε τις Ένοπλες Δυνάμεις και τον πληθυσμό.

Τα κτήρια του Ειδικού Ανακριτικού Τμήματος της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας (ΕΑΤ/ΕΣΑ)  βρίσκονται κάτω από το Ναυτικό Νοσοκομείο (όπου πολύ συχνά ακούγονταν οι κραυγές των βασανιζόμενων τότε), πίσω από το άγαλμα του Βενιζέλου στη Βασιλίσσης Σοφίας. Παράλληλα λειτουργούσε στου ΠΑΠΑΓΟΥ το Κέντρο Εκπαίδευσης της ΕΣΑ (ΚΕΣΑ) όπου με πολύ σκληρές και συχνά απάνθρωπες συνθήκες αποκτούσαν οι «επιλεγμένοι» στρατεύσιμοι τον «τιμητικό» τίτλο του ΕΣΑτζή, υποψήφιου συχνά βασανιστή, όπως αποδείχθηκε όλα εκείνα τα χρόνια.

Στα βιβλία κρατουμένων στις πύλες των δύο στρατοπέδων καταγράφονταν τα στοιχεία που παρουσιάζονται, ενώ σε κάποια στήλη του ΚΕΣΑ (που δεν περιλαμβάνεται εδώ) σημειώνονταν πότε διατίθεται και πότε επιστρέφει ο κάθε κρατούμενος από το ανακριτικό κέντρο (όπου και οι συστηματικοί βασανισμοί).

Σήμερα σε ένα από τα κτήρια του ΕΑΤ/ΕΣΑ λειτουργεί ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ), απ’ τους οποίους πολλοί είχαν «φιλοξενηθεί» στη φωλιά της τρομοκρατίας.

Στο κολαστήριο αυτό από 16-8-72 μέχρι 2-5-1974 κρατήθηκαν και ανακρίθηκαν τουλάχιστον 227 κρατούμενοι (στις δεκατρείς περιπτώσεις γυναίκες). Τούτο προκύπτει από τον πρώτο ΠΙΝΑΚΑ  που ακολουθεί. Στο ίδιο διάστημα έχουμε την εξέγερση του πολυτεχνείου και νωρίτερα τον ίδιο χρόνο την  εξάρθρωση της οργάνωσης για Κίνημα στο Ναυτικό.

Καταγράφονται στοιχεία μεταχθέντων στο ΕΑΤ πιθανότατα όμως όχι όλων. Για το Κίνημα φερ’ ειπείν σημειώνει σε επιστολή του ο αντιναύαρχος Μανταδάκης  «…δεν έχει ο πίνακας αυτός ονόματα των συλληφθέντων αξιωματικών του ΠΝ που κρατούνταν στα υπόγεια του ΓΕΝ και του βοηθητικού κτηρίου ή στο Βοτανικό και μεταφέρονταν για ανάκριση με παραμονή 3-5 ημερών στο ΕΑΤ…εκτιμώ ότι περιλαμβάνει μόνον αυτούς που είτε κρατήθηκαν απ’ ευθείας στο ΕΑΤ ή μετήχθησαν από το ΚΕΣΑ…»

Ο πρώτος πίνακας έχει στοιχεία από τον Αύγουστο του 1972 μέχρι τέλους της δικτατορίας και καλύπτει μεγαλύτερο εύρος συλληφθέντων. Εάν συγκρίνουμε τους δύο πίνακες διαπιστώνουμε πως πολλοί ήταν εκείνοι που εγκλείονταν κατευθείαν στο ΕΑΤ και από εκεί απολύονταν, ενώ το ΚΕΣΑ το χρησιμοποιούσαν και ως πρόσθετο χώρο κράτησης. Πολλά από τα στοιχεία δεν έχουν συμπληρωθεί στο βιβλίο κρατουμένων. Η ορθογραφία δεν τηρήθηκε στην αντιγραφή, επειδή αφορά ονόματα και διευθύνσεις ενώ οι συντάκτες του βιβλίου ήταν ανορθόγραφοι.

Από τους αναγραφόμενους στον πρώτο πίνακα (εάν εξαιρεθούν οι άνευ επαγγέλματος που είναι εξήντα δύο) ξεχωρίζουν οι φοιτητές στην περίοδο των γεγονότων της Νομικής και του Πολυτεχνείου και οι αξιωματικοί της οργάνωσης για Κίνημα στο Ναυτικό. Συνολικά καταχωρούνται είκοσι έξη αξιωματικοί εν ενεργεία (του ναυτικού οι περισσότεροι), πέντε απόστρατοι, δώδεκα στρατεύσιμοι ενώ δεν απουσιάζουν οι καλλιτέχνες (Καζάκος, Μητσιάς, Υψηλάντη), τέως Βουλευτές (μεταξύ των οποίων μια γυναίκα η Τσουδερού), Καθηγητές Πανεπιστημίων και Πολυτεχνείου, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες κ.ο.κ.

Η ΕΣΑ μέσα από τα δύο βιβλία των κρατουμένων παρουσιάζεται να παίζει ρόλο σε ευρύ πεδίο υποθέσεων. Πολλούς από τους καταγραμμένους ως κρατούμενους συναντάμε τα επόμενα χρόνια να συμμετέχουν στα δημόσια πράγματα της χώρας.

Το ΚΕΣΑ δεν περιορίζεται στο ρόλο εκπαιδευτή του προσωπικού της στρατιωτικής αστυνομίας και του ΄΄δεσμοφύλακα΄΄ των αντιπάλων του καθεστώτος. Συντάσσει ΄΄Δελτία Ψυχολογικών Επιχειρήσεων΄΄ και Π.Δ.Α.[2] Από αυτά διαπιστώνεται, πως είναι τροφοδότης άλλων υπηρεσιών του καθεστώτος και αποδέκτης πληροφοριών σε ότι αφορά «αντεπαναστατικές» ενέργειες, υπόπτους, ΄΄ψιθύρους΄΄, δημοσιεύματα…

Οι υπογράφοντες τα δελτία και τα Π.Δ.Α. φέρουν το βαθμό του ταγματάρχη, που ήταν και ο κυρίαρχος μαζί με του λοχαγού (αλλά και αντισυνταγματάρχη κατά περίπτωση) στις μονάδες της ΕΣΑ.[3]

Τους μικρούς και μεσαίους βαθμούς προτιμούσε ο Ιωαννίδης και σωστά για ΄΄σύσφιξη σχέσεων΄΄ και για στρατολόγηση στον ισχυρό πυρήνα και «κέρβερο» της ΄΄επανάστασης΄΄ που ήταν η ΕΣΑ. Αυτοί οι βαθμοί όμως είναι και οι προβλεπόμενοι για τις πιο ΄΄ευαίσθητες΄΄ επιχειρησιακές και άλλες θέσεις των Μονάδων και Επιτελείων του στρατεύματος.

Ο κανονισμός της ΕΣΑ, δημοσιεύθηκε σε ΦΕΚ το 1968. Είκοσι χρόνια αργότερα το 1989 έχουμε ανατύπωση, δηλαδή συνέχιση εφαρμογής του ΣΚ 600-1, χωρίς καμία απολύτως αλλαγή πλην του ονόματος. Η εφαρμογή του κανονισμού του 1951 θεωρήθηκε για σαράντα χρόνια επιτυχής και συνέχισε να εφαρμόζεται. Είδαμε σε προηγούμενο άρθρο περισσότερα για τον κανονισμό αυτόν που υπήρξε για δεκαετίες ο «κακός δαίμων» της ομαλότητας στη χώρα μας και ο οδηγός εκτροπών των οργάνων των εκάστοτε χουντικών.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΑΠΟ 1972 ΜΕΧΡΙ 1974

ΕΠΩΝΥΜΟ	ΟΝΟΜΑ	ΠΑΤΡΩΝΥΜΟ	ΕΤΟΣ ΓΕΝΝ	ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ	ΚΑΤΟΙΚΙΑ	ΣΥΛΛΗΨΗ	ΑΠΟΛΥΣΗ
Zores	Ernest-Ludwig	Kurt	1939		ΣΤΟΥΤΓΑΡΔΗ	16/8/1972	15/10/1972
Αναστασόπουλος	Ανδρέας	Αθανάσιος	1935		ΓΟΥΔΙ	20/11/1972	–
Ζήκος	Ντίνος	Ιωάννης	1921		ΔΑΦΝΙ	7/11/1972	15/12/1972
Σταυρουλάκης	Ανδρέας	Γεώργιος	1928		ΚΥΨΕΛΗ	13/11/1972	–
Σκουτέλης	Αθανάσιος	Δημήτρης	1946		ΖΩΓΡΑΦΟΣ	10/2/1973	6/3/1973
Μίχας	Κωνσταντίνος	Ηλίας	1942		ΦΘΙΩΤΙΔΑ	19/2/1973	6/3/1973
Κουφιώτης	Κωνσταντίνος	Στέφανος	1944		ΦΘΙΩΤΙΔΑ	19/2/1973	Μαρ-73
Βγόντζας	Αλέξανδρος	Νικόλαος	1953		ΥΜΗΤΤΟΣ	14/3/1973	6/4/1973
Βγόντζας	Αντώνιος	Νικόλαος			ΥΜΗΤΤΟΣ	27/3/1973	12/4/1973
Αλαβάνος	Κωνσταντίνος	Νικόλαος	1946		ΠΑΤΗΣΙΑ	6/4/1973	11/5/1973
Κανελλάκης	Παναγιώτης	Γεώργιος	1942	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΗΛΥΣΙΑ	6/4/1973	29/6/1973
Κουτσογιάννης	Ιωάννης	Ασημάκης	1933	ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ε.α.	ΕΞΑΡΧΙΑ	6/4/1973	20/6/1973
Μπουλούκος	Διονύσιος	Γεώργιος	1935	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	4/5/1973	29/6/1973
Τσάτσος	Δημήτριος	Θεμιστοκλής	1933	ΥΦ. ΠΑΝΕΠ ΒΟΝΝΗΣ	ΨΥΧΙΚΟ	6/5/1973	26/7/1973
Τσουδερού	Βιργινία	Ιωάννης	1924	ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΣ	ΑΘΗΝΑ	6/5/1973	29/5/1973
Πεπονής	Αναστάσιος	Ιωάννης	1924	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΑΘΗΝΑ	6/5/1973	18/7/1973
Μαρωνίτης	Δημήτριος	Νικόλαος	1929	ΥΦ. ΠΑΝΕΠΙΣΤ. ΘΕΣ.	ΚΟΛΩΝΑΚΙ	6/5/1973	21/8/1973
Καραμανλής	Νικόλαος	Αθανάσιος	1937	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΦΙΛΟΘΕΗ	6/5/1973	27/6/1973
Σαμπατακάκης	Μιχάλης	Θεώδορος	1949	ΦΟΙΤ ΟΔ/ΚΗΣ	ΚΑΛΛΙΘΕΑ	8/5/1973	29/6/1973
Λάζος	Χρήστος	Γεώργιος	1949	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	8/5/1973	29/6/1973
Μαντζουράνης	Ιωάννης	Κωνσταντίνος	1952	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	8/5/1973	1/6/1973
Αγιοστρατίτης	Γεώργιος	Αποστόλης	1949	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΧΑΪΔΑΡΙ	8/5/1973	29/5/1973
Κοροβέσης	Μάνος	Βασίλειος	1950	ΦΟΙΤ ΟΔ/ΚΗΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	8/5/1973	1/6/1973
Παπασταυρίδης	Ανδρέας	Γεώργιος	1949	ΦΟΙΤ ΙΑΤΡΙΚΗΣ	ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ	8/5/1973	29/5/1973
Τσαφαράκης	Σταύρος	Στυλιανός	1950	ΦΟΙΤ ΦΥΣΙΚΟΜΑΘ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	8/5/1973	25/7/1973
Παππάς	Δημήτριος	Βίκτορας	1942	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΑΘΗΝΑ	11/5/1973
Σεργόπουλος	Ιωάννης	Γεώργιος	1950	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΜΑΡΟΥΣΙ	15/5/1973
Πεσματζόγλου	Ιωάννης- Γεώργ.	Στέφανος	1918	ΚΑΘ. ΠΑΝ ΑΘΗΝΩΝ	ΑΘΗΝΑ	13/5/1973	5/7/1973
Πάγκαλος	Περικ-Χριστ/ρος	Αγησίλαος	1942	ΠΟΛ.ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ	ΑΘΗΝΑ	15/5/1973	28/6/1973
Στρατιδάκης	Σταύρος	Γεώργιος	1932	ΙΑΤΡΟΣ	ΑΘΗΝΑ	16/5/1973	26/7/1973
Μαυρογιάννης	Διονύσιος	Ιωάννης	1946	ΦΟΙΤ ΦΑΡΜ/ΚΗΣ	ΙΛΙΣΙΑ	19/5/1973	29/5/1973
Βουτσινά	Πόπη			ΦΟΙΤ ΦΙΛΟΣΟΦ		23/5/1973	26/5/1973
Τσαφαράκης	Μανούσος	Στυλιανός	1944	ΦΟΙΤ ΦΥΣΙΟΓΝ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	22/5/1973	29/5/1973
Μπίστης	Νικόλαος			ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ		22/5/1973
Τζουμάκας	Στέφανος	Αθανάσιος	1946	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	26/5/1973	29/5/1973
Φιλιππάκης	Γεώργιος	Ιωάννης	1949	ΦΟΙΤ ΒΙΟΜΗΧ	ΚΑΛΛΙΘΕΑ	24/5/1973
Βερνίκος	Γεώργιος	Αλέξανδρος	1950	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	26/5/1973	6/6/1973
Δεμέστιχας	Γρηγόριος	Παναγιώτης	1940	ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	29/5/1973	8/7/1973
Καραμήτσος	Γεώργιος	Χρήστος	1933	ΑΝΤΙΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΨΥΧΙΚΟ	29/5/1973	16/6/1973
Σταθόπουλος	Ιωάννης	Παναγιώτης	1934	ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ	ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ	29/5/1973	8/7/1973
Αργυρίου	Σταύρος	Νικόλαος	1927	ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΑΧΑΡΝΩΝ	29/5/1973	17/8/1973
Θεμελίδης	Νικόλαος	Βασίλειος	1940		ΠΑΠΑΓΟΥ	29/5/1973	2/6/1973
Αβραμέας	Μιχαήλ	Σωτήρης	1928	ΤΑΓΜΡΧΗΣ ε.α.	ΚΑΛΛΙΘΕΑ	1/6/1973	21/8/1973
Γκιόγκεζας	Αθανάσιος	Δημήτρης	1931	ΑΝΤΙΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΧΟΛΑΡΓΟΣ	2/6/1973	21/8/1973
Σερεμέτης	Δημήτριος	Βασίλειος	1953	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	1/6/1973
Τσεκούρας	Ευάγγελος	Κωνσταντίνος	1953	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	2/6/1973	13/7/1973
Κονοφάος	Σπυρίδων	Κωνσταντίνος	1923	ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΚΗΦΙΣΙΑ	6/6/1973
Βασιλάκης	Νικόλαος	Ιωάννης	1944	ΝΑΥΤΙΚΟΣ	ΚΡΗΤΗ	9/6/1973	9/6/1973
Κοκινίδης	Κωνσταντίνος	Ηλίας	1931	ΣΜΗΝΑΡΧΟΣ		9/6/1973	26/6/1973
Παπαδάκης	Ιωάννης	Αντώνιος	1952	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΚΡΗΤΗ	9/6/1973	11/6/1973
Παναγιωταρέας	Πιέρρος	Αντώνιος	1931	ΑΝΤΙΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΚΗΦΙΣΙΑ	11/6/1973
Καπερώνης	Βασίλειος	Σπυρίδων	1954	ΦΟΙΤ ΙΑΤΡΙΚΗΣ	ΧΑΡΑΥΓΗ	11/6/1973	29/6/1973
Στράτος	Χριστόφορος	Σταμούλης	1924	ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΣ	ΓΛΥΦΑΔΑ	11/6/1973	30/6/1973
Κωτσαρίδας	Σπυρίδων	Γεώργιος	1920	ΕΜΠΟΡΟΣ	ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ	11/6/1973	30/6/1973
Λαγάρας	Ευάγγελος	Σπυρίδων	1936	ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ	ΚΥΨΕΛΗ	11/6/1973
Βαρδάνης	Μιχάλης	Εμμανουήλ	1936	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ[4]	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	13/6/1973
Παρασκευόπουλος	Γεράσιμος	Άγγελος	1949	ΠΤΥΧΙΟΥΧΟΣ ΝΟΜ	ΠΥΡΓΟ ΗΛΕΙΑΣ	13/6/1973
Αποστολάκης	Δημήτριος	Εμμανουήλ	1934	ΑΝΤΣΜΝΡΧΟΣ	ΧΟΛΑΡΓΟΣ	14/6/1973	21/8/1973
Βασιλείου	Νικόλαος	Δημήτρης	1937	ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ	ΑΘΗΝΑ	14/6/1973	21/6/1973
Κορυστιάνη	Ιωάννα	Χρήστος	1952	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	15/6/1973
Πάληος	Γεώργιος	Κωνσταντίνος	1936	ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ	ΚΗΦΙΣΙΑ	16/6/1973	31/6/1973
Σέκερης	Αθανάσιος	Ευάγγελος	1932	ΑΝΤΙΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΑΘΗΝΑ	16/6/1973	21/8/1973
Στάγκας	Ιωάννης	Μάρκος	1937	ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ	ΠΑΛ. ΦΑΛΗΡΟ	17/6/1973	21/8/1973
Παπασταυρίδης	Ανδρέας	Γεώργιος	1944	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	20/6/1973	28/6/1973
Δημητρακόπουλος	Αναστάσιος	Κωνσταντίνος	1940		ΣΥΝΤΑΓΜΑ	27/6/1973
Τζουμάκας	Στέφανος	Αθανάσιος	1940		ΠΛΑΤ ΒΑΘΗΣ	28/6/1973	29/6/1973
Χρυσομάλλης	Βασίλειος	Στυλιανός	1953		ΚΥΨΕΛΗ	28/6/1973	29/6/1973
Λιοναράκης	Νικήτας	Εμμανουήλ	1950	ΣΤΡΑΤΕΥΣΙΜΟΣ	ΠΑΠΑΓΟΥ	28/6/1973	30/6/1973
Χρηστάκος	Δημήτριος	Βασιλείου	1932	ΑΝΤΣΜΡΧΟΣ	ΤΑΝΑΓΡΑ	29/6/1973
Παπαδόπουλος	Γεώργιος	Κωνσταντίνου	1929	ΣΜΗΝΑΡΧΟΣ	ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ	29/6/1973	10/7/1973
Κοκκινίδης	Κωνσταντίνος	Ηλίας	1931	ΣΜΗΝΑΡΧΟΣ		29/6/1973	21/8/1973
Βασιλειάδης	Απόστολος	Σπυρίδων	1940	ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ	ΑΘΗΝΑ	21/6/1973
Κωτσαρίδας	Σπυρίδων	Γεώργιος	1920	ΕΜΠΟΡΟΣ	ΑΘΗΝΑ	20/7/1973
Στράτος	Χριστόφορος	Σταμούλης	1924	ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΣ	ΓΛΥΦΑΔΑ	2/7/1973	21/8/1973
Αθανασιάδης	Νικόλαος	Αθανάσιος	1920	ΚΑΘ.ΜΕΤΣ ΠΟΛΥΤ	ΙΛΙΣΙΑ	2/7/1973	14/7/1973
Καραμήτσος	Γεώργιος	Χρήστος	1933	ΑΝΤΠΛΧΟΣ	ΝΕΟ ΨΥΧΙΚΟ	2/7/1973
Παπαδόγγονας	Αλέξανδρος			ΑΝΤΠΧΛΟΣ		2/7/1973	21/8/1973
Κονοφάος	Σπυρίδων	Κωνσταντίνος	1923	ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΚΗΦΙΣΙΑ	3/7/1973
Σωτηρόπουλος	Σωτήριος	Γεώργιος	1936		ΑΘΗΝΑ	4/7/1973
Αποσκίτης	Χρήστος	Λεωνίδας	1916	ΤΡΑΠΕΖΙΤΙΚΟΣ	ΑΧΑΡΝΩΝ	5/7/1973	21/8/1973
Αποσκίτης	Κωνσταντίνος	Λεωνίδας	1911	ΠΡΩΗΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ	ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ	6/7/1973	21/8/1973
Στάπας	Νικόλαος	Θεώδορος	1937	ΕΠΙΣΜΗΝΑΓΟΣ	ΒΟΥΛ/ΚΤΟΝΟΥ	11/7/1973	21/8/1973
Βαρδάνης[5]	Μιχαήλ	Εμμανουήλ	1936	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	13/7/1973	21/8/1973
Ματζουράνης	Ιωάννης	Κωνσταντίνος	1952	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΦΥΛΗΣ	14/7/1973	25/7/1973
Καλαϊτζάκης	Γεώργιος	Εμμανουήλ	1952	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΣΠΕΤΣΩΝ	17/7/1973	18/7/1973
Αλεξανδρής	Δημήτριος	Γεώργιος				19/7/1973
Ράπτης	Νικόλαος	Παναγιώτης	1950	ΦΟΙΤ ΜΑΘΗΜ	ΛΑΜΙΑ	24/7/1973	29/7/1973
Στέμνης	Αντώνιος	Δημήτριος	1952	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΑΝΩ ΠΕΤΡΑΛ	26/7/1973	21/8/1973
Στρατιδάκης	Σταύρος	Γεώργιος	1932	ΙΑΤΡΟΣ	ΠΑΤΡ ΙΩΑΚΕΙΜ	28/7/1973	21/8/1973
Κοροβέσης	Πάνος	Βασίλειος	1950	ΦΟΙΤ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	28/7/1973	21/8/1973
Σερεμέτης	Δημήτριος	Βασίλειος	1953	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΠΑΤΗΣΙΑ	28/7/1973	21/8/1973
Σαμπατακάκης	Μιχαήλ	Θεόδωρος	1949	ΦΟΙΤ ΟΔΟΝΤΡΙΑΤΡ	ΚΑΛΛΙΘΕΑ	28/7/1973	14/8/1973
Λιοναράκης	Νικήτας	Εμμανουήλ	1950	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΠΑΠΑΓΟΥ	28/7/1973	21/8/1973
Βουτσινά	Πόπη	Λεωνίδας	1951	ΦΟΙΤ ΦΙΛΟΣΟΦ	ΙΩΑΝΝΙΝΑ	29/7/1973	21/8/1973
Καρυστιάνη	Ιωάννα	Χρήστος	1952	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	3/8/1973
Μαυρογέννης	Διονύσιος	Ιωάννης	1946	ΦΟΙΤ ΦΑΡΜΑΚ/ΚΗΣ	ΙΛΙΣΙΑ	7/8/1973	21/8/1973
Τσαφαράκης	Μανούσος	Στυλιανός	1944	ΦΟΙΤ ΦΥΣΙΟΓΝΩΣΤ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	7/8/1973
Καπερώνης	Βασίλειος	Σπυρίδων	1954	ΦΟΙΤ ΙΑΤΡΙΚΗΣ	ΧΑΡΑΥΓΗ	7/8/1973	21/8/1973
Παριανός	Γεώργιος		1949	ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	7/8/1973	14/8/1973
Λάζος	Χρήστος	Γεώργιος	1941	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΠΛΑΤ ΒΑΘΗΣ	7/8/1973	14/8/1973
Μπουζάκης	Εμμανουήλ	Γεώργιος	1943	ΥΠΟΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΖΩΓΡΑΦΟΥ	7/8/1973	21/8/1973
Γκαζής	Αντώνιος	Κωνσταντίνος	1942	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΚΡΗΤΗ	7/8/1973
Σταθόπουλος	Ιωάννης	Παναγιώτης	1934	ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ	ΑΜΠΕΛΟΚΗΠ	29/5/1973	21/8/1973
Θεούλης	Ιωάννης	Κωνσταντίνος	1934	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΛΑΡΙΣΑ	8/8/1973	28/8/1973
Τρουπάκης	Διονύσιος	Γεράσιμος	1927	ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΠΑΛ ΨΥΧΙΚΟ	10/8/1973	14/8/1973
Σακελαρόπουλος	Θεόδωρος	Διονύσιος	1952	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΤΕΘ	ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ	17/8/1973	21/8/1973
Αλαβάνος	Αλέξανδρος	Νικόλαος	1950		ΚΑΛΛΙΘΕΑ		21/8/1973
Παπανικολάου	Νικόλαος	Ιωάννης	1920	ΣΥΝΤΡΧΗΣ ε.α.	ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ	18/11/1973
Αρχάκης	Αλέξανδρος	Δημήτριος	1930	ΑΞ/ΚΟΣ ε.α.	ΚΟΥΚΑΚΙ	18/11/1973
Μάτης	Απόστολος	Κωνσταντίνος	1947	ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΔΕΗ	ΜΗΧΑΛΑΚ/ΛΟΥ	16/11/1973
Λέκκας	Κωνσταντίνος	Ιωάννης	1953	ΛΟΧΙΑΣ	ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ	18/11/1973	22/11/1973
Δασκαλόπουλος	Δημήτριος	Αθανάσιος	1947	ΔΟΚΙΜΟΣ	ΗΛΥΣΙΑ	18/11/1973
Κουλούτζιος	Γεώργιος	Σπυρίδων	1951	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΑΤΤΙΚΗΣ	18/11/1973	22/11/1973
Γιαννακός	Ευάγγελος	Δημήτριος	1952	ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟΣ	ΚΕΡΑΣΟΥΝΤΟΣ	18/11/1973	29/11/1973
Δρόσος	Επαμεινώνδας	Χαράλαμπος	1951	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ	18/11/1973	22/11/1973
Λιοναράκης	Αντώνιος	Εμμανουήλ	1954		ΠΑΠΑΓΟΥ	18/11/1973	21/11/1973
Πειρουνάκης	Αθανάσιος-Χαρ.	Ναπολέων	1951		ΕΞΑΡΧΙΑ	18/11/1973	22/11/1973
Αδαμόπουλος	Γρηγόριος	Απόστολος	1951	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΠΟΛΥΓΩΝΟ	19/11/1973	30/11/1973
Λαμπρόπουλος	Παναγιώτης	Αντώνιος	1953	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ	19/11/1973	30/11/1973
Αθανασίου	Τριαντάφυλλος	Γεώργιος	1954	ΤΖΑΜΑΣ	ΚΥΨΕΛΗ	19/11/1973	21/11/1973
Σμπύλιας	Πέτρος	Βασίλειος	1942		ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ	19/11/1973	20/11/1973
Βλάχος	Ευστάθιος	Ιωάννης	1951	ΦΟΙΤ ΜΑΘΗΜ	ΚΥΨΕΛΗ	19/11/1973	22/11/1973
Δραγώνας	Χαράλαμπος	Διονύσιος	1945		ΚΥΨΕΛΗ	19/11/1973	20/11/1973
Σελούλης	Δημήτριος	Αθανάσιος	1930	ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΣΟΕΕ	ΠΑΤΗΣΙΩΝ	19/11/1973	20/11/1973
Χαλκιδάκης	Αλέξανδρος	Γρηγόριος	1951	ΝΑΥΤΗΣ	ΤΡΕΙΣ ΓΕΦΥΡΕΣ	19/11/1973	29/11/1973
Πατσαβός	Νικόλαος	Γεώργιος	1939	ΞΕΝΟΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡ	ΚΟΛΩΝΑΚΙ	19/11/1973
Τζεφριός	Ευστάθιος	Αθανάσιος	1951	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ	19/11/1973
Τουλούπας	Δημήτριος	Ανδρέας	1912	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	19/11/1973
Δρόσος	Ιωάννης	Ζαχαρίας	1951	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ		20/11/1973
Παρασκευόπουλος	Γεράσιμος	Άγγελος	1949	ΑΣΚΟΥΜ ΔΙΚΗΓ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	20/11/1973
Κούρκουλας	Δημήτριος	Κωνσταντίνος	1954	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΧΑΛΑΝΔΡΙ	20/11/1973
Ιατρίδης	Βασίλειος	Χριστόφορος	1944	ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	20/11/1973
Παπαπέτρος	Άγγελος	Επαμεινώνδας	1950	ΦΟΙΤΗΤΗΣ	ΠΛ. ΑΜΕΡΙΚΗΣ	20/11/1973	29/11/1973
Υψηλάντη	Αιμιλία	Κωνσταντίνος	1941	ΗΘΟΠΟΙΟΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	20/11/1973	27/11/1973
Μπούτσικα	Χρυσούλα	Αντώνιος	1937	ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ ΟΤΕ	Κ.ΠΑΤΗΣΙΑ	20/11/1973	21/11/1973
Γροσομανίδου	Θεοδώρα	Μιχαήλ	1952	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΠΑΠΑΓΟΥ	20/11/1973	28/11/1973
Τσιλικούνας	Σταύρος	Κωνσταντίνος	1954	ΦΟΙΤ ΒΙΟΜΗΧ/ΚΗΣ	ΑΝΩ ΒΟΥΛΑ	21/11/1973
Κοκκίνης	Σωτήριος	Δημήτριος	1954	ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	Κ.ΠΑΤΗΣΙΑ	21/11/1973	29/11/1973
Καπερώνης	Βασίλειος	Σπυρίδων	1954	ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ	ΧΑΡΑΥΓΗ	21/11/1973
Λαδόπουλος	Δημήτριος	Παναγιώτης	1954	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΙΛΙΣΙΑ	21/11/1973
Σαπουνάκης	Αναστάσιος	Γεώργιος	1951	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΠΑΤΗΣΙΩΝ	21/11/1973
Βερνίκος	Νικόλαος	Αλεξανδρής	1945	ΕΦΟΠΛΙΣΤΗΣ	ΑΘΗΝΑ	22/11/1973	27/11/1973
Σκουλικίδης	Θεόδωρος	Νικόλαος	1925		ΑΘΗΝΑ	22/11/1973
Πεπονής	Αναστάσιος	Ιωάννης	1924	ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ	ΑΘΗΝΑ	22/11/1973
Λίτινας	Τίτος	Σπυρίδων	1949	ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΑΣΟΕΕ	ΚΟΛΩΝΑΚΙ	22/11/1973
Τσατάλα	Αγγέλα	Πάτροκλος	1947	ΠΛΕΚΤΑ	ΚΟΛΩΝΑΚΙ	23/11/1973	27/11/1973
Βέης	Γεώργιος	Κωνσταντίνος	1929	ΚΑΘΗΓ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΜΑΡΑΣΛΕΙΟ	23/11/1973	26/12/1973
Παπαδάκης	Ευάγγελος	Κωνσταντίνος	1950	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΓΚΥΖΗ	23/11/1973
Χριστουλάκης	Δημήτριος	Χαράλαμπος	1948		ΧΑΛΑΝΔΡΙ	23/11/1973
Μιχόπουλος	Δημήτριος	Βασίλειος	1950	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΒΙΚΤΟΡΙΑ	23/11/1973	27/11/1973
Μαλανδράκης	Χρήστος	Γεώργιος	1950	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΚΥΨΕΛΗ	23/11/1973
Νικολαϊδης	Ιωσήφ	Αναστάσιος	1936	ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ	ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ	24/11/1973	27/11/1973
Χαραλαμπόπουλος	Ιωάννης	Γεώργιος	1919	ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ε.α.		25/11/1973	27/11/1973
Χρυσοφάκη	Ευαγγελία	Ματθαίος	1952	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΑΝΩ ΗΛΥΣΙΑ	24/11/1973	27/11/1973
Οικονομόπουλος	Ιωάννης	Κωνσταντίνος	1942	ΠΛΟΙΑΡΧΟΣ	ΚΥΨΕΛΗ	24/11/1973
Καρατζαφέρης	Σπυρίδων	Ιωάννης	1938		Π.ΦΑΛΗΡΟ	27/11/1973	12/12/1973
Λαλιώτης	Κωνσταντίνος	Γεώργιος	1951	ΦΟΙΤ ΟΔΟΝΤΡΙΑΤΡ	ΚΥΨΕΛΗ	27/11/1973
Καζάκος	Κωνσταντίνος	Αναστάσιος	1935	ΗΘΟΠΟΙΟΣ	ΙΛΙΣΙΑ	27/11/1973
Σταμέλος	Κυριάκος	Ελευθέριος	1952		ΚΥΨΕΛΗ	27/11/1973
Φελέκης	Ιωάννης	Ευάγγελος	1943		ΧΑΛΑΝΔΡΙ	28/11/1973	6/12/1973
Λουτσέρας	Αριστ.	Εμμανουήλ	1955	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΑΙΓΑΛΕΩ	29/11/1973
Αγγελίκας	Ηλίας	Αναστάσιος	1951	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΝΙΚΑΙΑ	30/11/1973	6/12/1973
Βλάχος	Θεόδωρος	Νικόλαος	1950	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΠΑΤΗΣΙΑ	30/11/1973
Δρόγκαλης	Γεώργιος	Κωνσταντίνος	1954	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΠΕΙΡΑΙΑΣ	30/11/1973	6/12/1973
Γιαννόπουλος	Γεώργιος	Σπυρίδων	1950	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΑΘΗΝΑ	30/11/1973
Σπηλιάκος	Σταύρος	Χαραλάμπης	1952	ΦΟΙΤ ΓΥΜΝ ΑΚΑΔ	ΚΥΨΕΛΗ	5/12/1973
Τίγκας	Ιωάννης	Αθανάσιος	1950	ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ	ΚΑΛΟΓΡΕΖΑ	5/12/1973	6/12/1973
Σκιαδόπουλος	Κωνσταντίνος	Αλέξανδρος	1948	ΕΚΤΕΛΩΝΙΣΤΗΣ	ΑΛΚΑΙΟΥ	5/12/1973
Ραμαντάνης	Χρήστος	Παναγιώτης	1941	ΕΛΑΙΟΧΡΩΜ/ΤΗΣ	ΚΕΡΑΜΙΚΟ	6/12/1973
Τσαβέλας	Παντελής	Αλέξανδρος	1930	ΦΟΙΤ ΙΑΤΡΙΚΗΣ	ΚΥΨΕΛΗ	6/12/1973	14/12/1973
Σιδεράς	Γεώργιος	Ηλίας	1951	ΦΟΙΤ ΙΑΤΡΙΚΗΣ		5/12/1973
Κουμούτσος	Νικόλαος	Γεώργιος	1922	ΚΑΘΗΓ ΠΟΛΥΤΕΧ	Ν.ΨΥΧΙΚΟ	6/12/1973
Χριστόπουλος	Ιωάννης	Απόστολος	1946	ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ	ΓΚΥΖΗ	6/12/1973
Μιχόπουλος				ΦΟΙΤ ΠΟΛΥΤΕΧ
Μαγαράκης				ΦΟΙΤ ΙΑΤΡΙΚΗΣ
Ιωσηφίδης	Φίλιππος	Φίλιππος	1923	ΕΜΠΟΡ ΠΟΛΥΤΕΛ. ΜΕΤΑΛΛΩΝ	ΤΣΙΜΙΣΚΗ	11/1/1974
Καράντζος	Στυλιανός	Διονύσιος	1932	ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ	ΖΩΓΡΑΦΟΥ	11/1/1974	23/4/1974
Κωνσταντινίδης	Αντώνιος	Πέτρος	1918	ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ	ΚΥΨΕΛΗ	12/1/1974
Δίκος	Δημήτριος	Γεώργιος	1910	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	Λ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ	12/1/1974	23/4/1974
Παριανός	Γεώργιος		1949	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΑΓ ΑΡΤΕΜΙΟΣ	12/1/1974	7/3/1974
Μαργέλος	Ηλίας	Χρήστος	1911	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ		14/1/1974	15/1/1974
Τρυπαναγνωστ/λος	Κωνσταντίνος	Αθανάσιος	1912	ΕΙΣΑΓ ΚΡΕΑΤΩΝ	ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ	14/1/1974	21/2/1974
Φαφούτης	Δημήτριος	Χρήστος	1947	ΔΙΕΡΜΗΝΕΥΣ	ΚΥΨΕΛΗ	15/1/1974	17/1/1974
Ραπτόπουλος	Γεώργιος	Ηλίας	1929	ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ	ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ	15/1/1974
Μαργέλος	Σωκράτης	Ηλίας	1932	ΖΩΕΜΠΟΡΑΣ	ΧΑΛΑΝΔΡΙ	16/1/1974
Γεωργάτος	Σπυρίδων	Ευάγγελος	1949	ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ	ΑΙΓΑΛΕΩ	18/1/1974
Γεωργίου	Παύλος	Σωτήριος	1932	ΚΑΘΗΓ ΠΑΝΕΠ	ΑΘΗΝΑ	22/1/1974	23/1/1974
Σπηλιόπουλος	Αναστάσιος	Γεώργιος	1933	ΔΗΜΟΣ ΥΠΑΛ	ΑΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ	26/1/1974	23/4/1974
Παλαιολόγος	Νικόλαος	Θεόδωρος	1917	ΕΚΤΕΛΩΝΙΣΤΗΣ	ΚΑΛΛΙΘΕΑ	26/1/1974	23/4/1974
Σημάκος	Γεώργιος	Δικαίος	1946	ΤΟΠΟΓΡΑΦΟΣ	ΚΑΤΩ ΠΕΤΡΑΛ	29/1/1974	1/2/1974
Νικολάου	Ευάγγελος	Νικόλαος	1945	ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΝΕΟ ΦΑΛΗΡΟ	31/1/1974
Αθανασίου	Αδαμάντιος	Βασιλείου		ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	ΑΜΑΡΟΥΣΙΟ	1/2/1974
Πουλερός	Νικόλαος	Παναγιώτης	1950	ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΠΑΤΗΣΙΩΝ	3/2/1974	5/2/1974
Σκοκίδης	Κρίτων	Κωνσταντίνος	1934	ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΑΘΗΝΑ	5/2/1974	12/2/1974
Καραντζάς	Αναστάσιος	Γεωργίου	1931	ΚΗΠΟΥΡΟΣ	ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΑ	3/2/1974	6/2/1974
Δημητριάδης	Ιωάννης	Αιμίλιος	1946	ΕΜΠΕΙΡΟΓΝ ΤΟΥΡΙΣ	ΑΘΗΝΑ	6/2/1974	7/2/1974
Κουρήδης	Στυλιανός	Κρίτωνας	1926	ΕΡΓΟΛΑΒΟΣ	ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ	8/2/1974
Δαλαρούγκος	Παναγιώτης			ΥΠΑΛ ΑΓΡ ΤΡΑΠ	ΖΩΓΡΑΦΟΥ	8/2/1974	19/2/1974
Σαμορτανίδης	Ιωάννης	Βασίλειος	1946	ΧΟΡΕΥΤΗΣ	ΠΕΡΙΣΣΟΣ	8/2/1974	1/3/1974
Σκευάκης	Νικόλαος	Βασίλειος	1950	ΝΑΥΤΙΚΟΣ	ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ	9/2/1974	16/2/1974
Τσιλιγγίρης	Λάζαρος	Χαράλαμπος	1911	ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ	ΛΑΡΙΣΑ	9/2/1974
Μπεκατώρος	Στέφανος	Κωνσταντίνος	1946	ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ		9/2/1974	11/2/1974
Παναγιωτίδου	Πελαγία	Εμμανουήλ	1954	ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ	ΠΕΡΙΣΣΟΣ	11/2/1974
Σαμαρίδης	Βασίλειος	Κωνσταντίνος	1922	ΕΜΠΟΡΟΡΑΠΤΗΣ	ΛΑΡΙΣΑ	14/2/1974	19/2/1974
Παπαθεοδώρου	Απόστολος		1951	ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ		20/2/1974
Ψαρράς	Θωμάς	Δημήτριος	1957	ΜΑΘΗΤΗΣ	ΗΛΥΣΙΑ	23/2/1974	27/2/1974
Καπάτσος	Κυριάκος	Ιωάννης	1924	ΑΡΓΥΡΑΜΟΙΒΟΣ	ΠΕΙΡΑΙΑΣ	28/2/1974
Καπάτσος	Ευστάθιος	Ιωάννης	1924	ΑΡΓΥΡΑΜΟΙΒΟΣ	ΠΕΙΡΑΙΑΣ	28/2/1974	2/3/1974
Ροζάκης	Αρτέμιος	Ιωάννης	1951	ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗΣ	ΑΘΗΝΑ	1/3/1974
Εξαρχόπουλος	Νικόλαος	Λεωνίδας	1930	ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ	ΧΟΛΑΡΓΟΣ	2/8/1974	9/3/1974
Χατζησταύρος	Κωνσταντίνος	Σταύρου	1934	ΓΕΩΠΟΝΟΣ	Ν.ΣΜΥΡΝΗ	4/3/1974	19/3/1974
Σωτηρίου	Αντώνιος	Τηλέμαχος	1954	ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ	ΙΛΙΣΙΑ	5/3/1974
Μοραΐτης	Αριστείδης	Ιωάννης	1928	ΕΚΤΕΛΩΝΙΣΤΗΣ	ΠΕΙΡΑΙΑΣ	7/3/1974	9/3/1974
Καραγιαννίδης	Νικόλαος	Δημήτριος	1945	ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ	ΑΘΗΝΑ	8/3/1974	9/3/1974
Δεβλέτογλου	Ευδόκιμος	Νικόλαος	1895	ΧΡΥΣΟΧΟΟΣ	Ν.ΚΗΦΙΣΙΑ	8/3/1974	12/3/1974
Λύτρας	Δημήτριος	Χρήστος	1930	ΟΔΗΓΟΣ ΤΑΧΙ	ΚΑΛΛΙΘΕΑ	14/3/1974	23/3/1974
Αθανασιάδης	Αθανάσιος	Ιωάννης	1908	ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	15/3/1974	13/4/1974
Νάτσιος	Χρήστος	Απόστολος	1937	ΗΘΟΠΟΙΟΣ	Λ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ	15/3/1974	16/3/1974
Καθάριος	Δημήτριος	Γεώργιος	1934	ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ	ΠΑΤΗΣΙΩΝ	18/3/1974	19/3/1974
Μητσιάς	Εμμανουήλ	Μιλτιάδης	1946	ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ	Ν.ΣΜΥΡΝΗ	20/3/1974
Ζαχαρίας	Μιλτιάδης	Μιχαήλ	1951	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΣΤΑΘΜΟΣ ΛΑΡΙΣΗΣ	27/3/1974
Κωσταντάτος	Γεώργιος	Γεράσιμος	1949	ΟΔΗΓΟΣ ΤΑΧΙ	Π.ΦΑΛΗΡΟ	2/4/1974
Ζωίδης	Δημήτριος	Στέργιος	1949		Π.ΦΑΛΗΡΟ	2/4/1974
Κοντοβουνήσιου	Βιολέτα	Αλέξανδρος	1939	ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΒΥΡΩΝ	19/4/1974	23/4/1974
Αποστολά	Μαρία	Αθανάσιος	1948	ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΤ	ΥΜΗΤΤΟΣ	19/4/1974
Αποστολάς	Αθανάσιος	Γεώργιος	1948	ΦΟΙΤ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡ	ΥΜΗΤΤΟΣ	19/4/1974
Ζωίδης	Δημήτριος	Στέργιου	1949	ΦΟΙΤΗΤΗΣ	Π.ΦΑΛΗΡΟ	19/4/1974	2/5/1974
Πασιπουλαρίδης
Γιαχανετζής	Νικόλαος					11/1/1974
Μπαλάς	Γεώργιος					11/1/1974
Ευθυβούλης	Ανανίας					11/1/1974
Λαμπρόπουλος	Ηλίας					12/1/1974
Τάγκας	Δημήτριος					12/1/1974
Δίκος	Ναούμ					14/1/1974
Καμέτης	Πολύβιος					24/1/1974
Μαυρίας	Κωνσταντίνος					26/1/1974	23/4/1974
Δέκιος	Αντώνιος					31/1/1974
Σαμσής	Αργύριος					1/2/1974
Πετρής	Κωνσταντίνος					27/2/1974
Χαρισιάδης	Ναπολέων					27/2/1974	5/3/1974
Κυπραίος	Παναγιώτης					1/3/1974
Αγγελίδης	Μηνάς					2/3/1974	9/3/1974
Στεφανής	Νικόλαος					5/3/1974
Κουτσούκος	Εμμανουήλ					8/3/1974
Αναστασίου	Αναστάσιος					9/3/1974
Γεωργαράκος	Ηλίας					18/3/1974
Αποστολίδης	Σπυρίδων					18/3/1974
Κακάτζης	Ιωάννης					18/3/1974
Πρειωτάκης	Νικόλαος					22/3/1974
Μαργέλος	Ηλίας					4/4/1974
Φουρούλης	Δημήτριος					19/4/1974
Δεσύπρης	Γεώργιος					20/4/1974
Παπαγεωργίου	Κωνσταντίνος					20/4/1974
Αλεξόπουλος	Δημήτριος					23/4/1974
Μαραβέλιας	Κωνσταντίνος					23/4/1974
Κακαβάς	Θεόδωρος					23/4/1974
Στάμος	Αλ.					24/4/1974
Τσιρώνης	Χρήστος					26/4/1974
Φίνος	Χρήστος					25/4/1974

 

ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ  ΣΤΟ ΚΕΣΑ ΑΠΟ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟ ΜΕΧΡΙ ΙΟΥΛΙΟ 1974

Στον επόμενο πίνακα με τους 75 κρατούμενους στο ΚΕΣΑ στου ΠΑΠΑΓΟΥ, δύο είναι αξιωματικοί, ένας ναύτης, ένας μαθητής, εννέα στρατεύσιμοι του στρατού και όλοι οι υπόλοιποι ιδιώτες.

Τα επαγγέλματα του ζωέμπορου και του κτηνίατρου οδηγούν στην υπόθεση κρεάτων με τον συνταγματάρχη Μπαλόπουλο, που προβλήθηκε ως ΄΄απόδειξη΄΄, πως το καθεστώς του Ιωαννίδη δε χαριζόταν υποτίθεται σε κανέναν.

Η σύνθεση των κρατουμένων αποδεικνύει, πως αποστολή του ΚΕΣΑ εκτός της ανελέητης εκπαίδευσης των οπλιτών της ΕΣΑ, ήταν η κράτηση οποιωνδήποτε για τους οποίους το καθεστώς επεφύλασσε ειδική μεταχείριση.

ΟΝΟΜΑ	ΕΠΩΝΥΜΟ	ΠΑΤΡ/ΜΟ	ΕΤΟΣ ΓΕΝ	ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ	ΚΑΤΟΙΚΙΑ	ΕΙΣΟΔΟΣ	ΕΞΟΔΟΣ
Μαργέλος	Σωκράτης	Ηλίας	1932		ΧΑΛΑΝΔΡΙ	18/1/1974
Τάγκος	Δημήτριος	Αργύριος	1919	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	Π.ΦΑΛΗΡΟ	12/1/1974	29/6/1974
Μπάλλας	Γεώργιος	Κωνσταντίνος	1941	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	ΚΥΨΕΛΗ	11/1/1974	Ιουν-74
Μαργέλος	Ηλίας	Χρήστος	1911	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	ΗΛΥΣΙΑ	4/4/1974	29/6/1974
Φίνος	Χρήστος	Απόστολος	1930	ΥΠΑΛ.ΠΟΛ.ΑΕΡΟΠ	ΠΛ.ΚΟΛΙΑΤΣΟΥ	25/4/1974	30/5/1974
Μαυριάς	Κωνσταντίνος	Γεώργιος	1940	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	ΣΕΠΟΛΙΑ	26/1/1974	28/6/1974
Γιαχανετζής	Νικόλαος	Νικόλαος	1915	ΑΡΓΥΡΑΜΟΙΒΟΣ	ΚΟΡΔΙΚΤΩΝΟΣ	11/1/1974	29/6/1974
Καπέτης	Πολύβιος	Δημήτριος	1915	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ	24/1/1974	29/6/1974
Κακαβάς	Θεόδωρος	Σπύρος	1946	ΥΠΑΛ.ΠΟΛ. ΑΕΡ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	23/4/1974
Κουτσούκος	Εμμανουήλ	Ιωάννης	1914	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	Π.ΦΑΛΗΡΟ	8/3/1974	28/6/1974
Αλεξόπουλος	Δημήτριος	Αλέξανδρος	1933	ΥΠ.ΠΟΛΙΤ.ΑΕΡΟΠ	ΚΑΛΛΙΘΕΑ	23/4/1974	30/5/1974
Δίκος	Ναούμ	Γεώργιος	1915	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	ΧΑΛΑΝΔΡΙ	14/1/1974	29/6/1974
Μαραβέλιας	Κωνσταντίνος	Φώτης	1934	ΥΠ.ΠΟΛΙΤ.ΑΕΡΟΠ	ΧΑΪΔΑΡΙ	23/4/1974	30/5/1974
Αναστασίου	Αναστάσιος	Χρήστος	1921	ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ	Λ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ	9/3/1974	28/6/1974
Λαμπρόπουλος	Ηλίας	Ιωάννης	1937	ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ	ΕΥ.ΠΑΛΙΚΑΡΙΔΗ	12/1/1974	29/6/1974
Βέκιος	Αντώνιος	Χρίστος	1935	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	ΚΥΨΕΛΗ	31/1/1974	29/6/1974
Δεσύπρης	Γεώργιος	Νικόλαος	1914	ΥΠΟΣΤΡΑΤΗΓΟΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	20/4/1974	11/5/1974
Χαρισιάδης	Ναπολέων	Γρηγόριος	1916	ΥΠΟΥΡ.ΓΕΩΡΓΙΑΣ	ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ	27/2/1974	29/6/1974
Ζύμνης	Αργύριος	Αθανάσιος	1921	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ	1/2/1974	29/6/1974
Ραυτόπουλος	Γεώργιος	Ηλίας	1929	ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ	ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ	15/1/1974	29/6/1974
Ευθυβούλης	Ανανίας	Θεόδωρος	1914	ΕΜΠΟΡΟΣ	ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ	11/1/1974	29/6/1974
Τσιρώνης	Χρήστος		1932	ΥΠ..ΠΟΛΙΤ ΑΕΡΟΠ		26/4/1974	30/5/1974
Φουρούλης	Δημήτριος	Σωτήριος	1938	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	Π.ΦΑΛΗΡΟ	19/4/1974	29/6/1974
Γεωργαράκος	Ηλίας	Παναγιώτης	1948	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΔΗΜΗΤΡ/ΛΟΥ	18/3/1974	22/5/1974
Κακάτσης	Ιωάννης	Ιωάννης	1944	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ	18/3/1974	22/5/1974
Πετρής	Κωνσταντίνος	Χρήστος	1930	ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ	ΚΥΨΕΛΗ	27/2/1974	28/6/1974
Κυπραίος	Παναγιώτης	Σωτήριος	1948	ΛΟΧΙΑΣ	ΑΛΙΜΟΣ	1/3/1974	13/5/1974
Αποστολίδης	Σπυρίδων	Κωνσταντίνος	1950	ΔΕΑ	ΚΟΛΩΝΟΣ	18/3/1974	14/5/1974
Αγγελίδης	Μηνάς	Εμμανουήλ	1950	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΚΟΛΩΝΟΣ	2/3/1974	14/5/1974
Στάμος	Αλφρέδος	Θρασύβουλος	1948	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΠΛ.ΑΤΤΙΚΗΣ	24/4/1974	13/5/1974
Φιωτάκης	Νικόλαος	Στυλιανός	1951	ΦΟΙΤ ΝΟΜΙΚΗΣ	ΚΑΛΑΜΑΚΙ	22/3/1974	3/7/1974
Στεφανής	Νικόλαος	Παντελής	1949	ΝΑΥΤΗΣ	ΣΠΑΡΤΗ	5/3/1974	13/5/1974
Αγγελλής	Γεώργιος	Κωνσταντίνος	–	ΥΠ.ΠΟΛΙΤ ΑΕΡΟΠ	ΑΝ.ΓΛΥΦΑΔΑ	10/5/1974	30/5/1974
Νοικοκύρης	Νικόλαος	Παναγιώτης	1923	ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ	ΚΑΛΑΜΩΝ	12/5/1974	18/5/1974
Κρημπένης	Βασίλειος	Ηλίας	1924	ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ	ΚΑΛΑΜΑΚΙ	13/5/1974	30/5/1974
Μαστροκωστόπουλος	Κωνσταντίνος	Ευθύμιος	1913	ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ	ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗΣ	14/5/1974	16/5/1974
Κωνσταντινίδης	Αντώνιος	Πέτρος	1918	ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ	ΚΥΨΕΛΗ	18/5/1974	29/6/1974
Τριανταφυλλίδης	Παναγιώτης	Ηλίας	1947	ΓΟΥΝΕΡΓΑΤΗΣ	–	22/5/1974	29/6/1974
Σκορδάς	Κωνσταντίνος	΄Δημήτριος	1932	ΓΕΩΠΟΝΟΣ	ΑΓ.ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ	22/5/1974	27/6/1974
Λαμπίρης	Γεώργιος	Σωτήριος	1944	ΧΡΥΣΟΧΟΟΣ	ΚΕΡΚΥΡΑ	29/5/1974	25/7/1974
Δαβέρος	Γεώργιος	Παναγιώτης	1932	ΔΗΜ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΑΛΙΜΟΣ	29/5/1974	25/7/1974
Παλαβίδης	Κωνσταντίνος	Νικόλαος	1917	ΕΜΠΟΡΟΣ	ΚΟΥΚΑΚΙ	29/5/1974	25/7/1974
Τσώνης	Σταύρος	Αναστάσιος	1912	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ		30/5/1974	29/6/1974
Καπάτσος	Κυριάκος	Ιωάννης	1924	ΑΡΓΥΡΑΜΟΙΒΟΣ	ΠΕΙΡΑΙΑΣ	30/5/1974	27/6/1974
Αθανασίου	Αδαμάντιος	Βασίλειος	1918	ΖΩΕΜΠΟΡΟΣ	ΑΜΑΡΟΥΣΙΟ	30/5/1974	29/6/1974
Παπαδάτος	Γρηγόριος			ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ		29/5/1974	13/6/1974
Κανάκης	Αδαμάντιος		1946	ΕΜΠΟΡΟΣ	ΠΕΙΡΑΙΑΣ	5/6/1974	13/6/1974
Παπαγεωργίου	Κωνσταντίνος	Γεώργιος	1917	ΤΑΞΙΑΡΧΟΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	13/6/1974	25/7/1974
Θεοχάρης	Ευστάθιος	Ιωάννης	1932	ΔΗΜ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	15/6/1974	25/7/1974
Ξυλωριτάκης	Αγαμέμνονας	Κωνσταντίνος	1924	ΖΩΓΡΑΦΟΣ	ΚΕΡΚΥΡΑ	1/7/1974	25/7/1974
Σταύρου	Σταύρος	Κωνσταντίνος	1945	ΠΤΥΧ ΟΙΚ ΕΠΙΣΤ	ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ	3/7/1974	4/7/1974
Γκιάτης	Ηλίας	Παρνασός	1931	ΞΕΝΟΔΟΧΟΣ	ΛΑΜΙΑ	6/7/1974	25/7/1974
Αποστολά	Μαρία	Αθανάσιος (σύζ)	1948	ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΥΜΗΤΤΟΣ.	19/4/1974	—
Γκατηρτσής	Χρήστος	Ανδρέας		ΙΔΙΩΤ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΧΑΡ ΤΡΙΚΟΥΠΗ	13/7/1974	24/7/1974
Φθιωρέτος	Αντώνιος		1956	ΜΑΘΗΤΗΣ	ΚΥΨΕΛΗ	15/7/1974	25/7/1974
Σταϊκούρας	Κωνσταντίνος		1942	ΔΗΜ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΚΥΨΕΛΗ	11/7/1974	16/7/1974
Καντηρτζής	Χρήστος	Ανδρέας	1951	ΙΔΙΩΤ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΧΑΡ ΤΡΙΚΟΥΠΗ	15/7/1974	25/7/1974
Τατάκης	Ευάγγελος	Κωνσταντίνος	1950	ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ	ΚΑΤΕΡΙΝΗ	11/7/1974	20/7/1974
Βαφειάδης	Δημήτριος	Ιωάννης	1955		ΠΕΙΡΑΙΑΣ	11/7/1974	16/7/1974
Κουμέλης	Κωνσταντίνος	Νικόλαος	1929	ΣΥΜΒΟΛ/ΦΟΣ	ΚΟΛΩΝΟΣ	11/7/1974	25/7/1974
Αντωνίου	Άγγελος	Θωμάς	1952	ΑΓΡΟΤΗΣ	ΔΡΑΜΑ	11/7/1974	20/7/1974
Πλεύρης	Κωνσταντίνος	Αθανάσιος	1939	ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ	ΧΟΛΑΡΓΟΣ	11/7/1974	25/7/1974
Κολοκοτρώνης	Αλέξανδρος	Δημητρίου	1949	ΔΕΑ	ΚΥΨΕΛΗ	11/7/1974	16/7/1974
Λυμπέρης	Αθανάσιος	Λεωνίδα	1942	ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΘΗΒΩΝ	11/7/1974	24/7/1974
Ναστούλης	Δημήτριος	Χρήστος	1931	ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ		11/7/1974	25/7/1974
Κραγάκης	Αριστοτέλης	Ιωάννης	1917	ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑΣ	ΑΘΗΝΑ	12/7/1974	24/7/1974
Νομικός	Μιχαήλ	Θεόδωρος	1947	ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ	ΜΕΤΣΟΒΟΥ	16/7/1974	25/7/1974
Κανελλόπουλος	Λάμπρος	Αναστάσιος		ΙΔΙΩΤ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΠΑΓΚΡΑΤΙ	16/7/1974	25/7/1974
Αβραμόπουλος	Βασίλειος	Σπυρίδων	1946	ΓΟΥΝΟΠΟΙΟΣ		16/7/1974	25/7/1974
Χατσούλης	Φαίδων			ΔΙΕΥΘ ΕΘΝ ΤΡΑΠ		11/7/1974	25/7/1974
Δενδρινός	Ανδρέας			ΙΔ.ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ	ΗΛΕΙΑ	11/7/1974	25/7/1974
Πετρόπουλος				ΕΜΠΟΡΟΣ	ΗΛΕΙΑ	16/7/1974	25/7/1974
Κομίτης	Τηλέμαχος	Κωνσταντίνος	1942	ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ	ΡΕΘΥΜΝΟ	21/7/1974
Λιούλιας	Αχιλλεύς	Γεώργιος	1952	ΦΟΙΤ ΙΑΤΡΙΚΗΣ	ΠΑΤΗΣΙΑ	21/7/1974	25/7/1974
Καμένης						11/7/1974
Αποστολάς	Αθανάσιος					19/4/1974

---

[1] Τα στοιχεία προέρχονται από το βιβλίο του Κακαρά, Οι Έλληνες Στρατιωτικοί, εκδόσεων Παπαζήση, Αθήνα 2008

[2] Τα αρχικά Π.Δ.Α. εκτιμάται πως σημαίνουν ΄΄Περιοδικόν Δελτίον Αντιπληροφοριών΄΄ κρίνοντας από το περιεχόμενό τους που είναι παρόμοιο με των Δελτίων Ψυχολογικών Επιχειρήσεων, αλλά εξυπηρετεί τον σκοπό των ΄΄αντιπληροφοριών΄΄. Όπου ΄΄αντιπληροφορία΄΄ είναι εκείνη που χρησιμοποιείται από «…τις φίλιες δυνάμεις για αντιμετώπιση πληροφοριών του αντιπάλου…». Η ερμηνεία καταχωρείται με επιφύλαξη.

[3] Διευκρινίσθηκε πως λόχοι ΕΣΑ υπάρχουν σε όλες τις μεγάλες στρατιωτικές μονάδες, ΕΑΤ/ΕΣΑ υπάρχει μόνον ένα στην Αθήνα και ΚΕΣΑ μόνον ένα στου Παπάγου.

[4] Το Βαρδάνη καταχωρούν ως δικηγόρο και όχι ως αξιωματικό ε.α. ιδιότητα με την οποία και τον συνέλαβαν για τη συμμετοχή του στην οργάνωση για κίνημα στο ναυτικό και τον βασάνισαν στο ΕΑΤ/ΕΣΑ. Αντίθετα το Σπύρο Μουστακλή δεν τον καταγράφουν στον ίδιο πίνακα. Εκείνος βασανίσθηκε και βγήκε από εκεί για την υπόλοιπη ζωή του ανάπηρος σε μεγάλο βαθμό και ανήμπορος.

[5] Υπάρχουν περιπτώσεις που ο ίδιος κρατούμενος καταχωρείται σε δύο διαφορετικές ημερομηνίες. Προφανώς τους μετέφεραν πάλι για ανάκριση από το ΚΕΣΑ και τους καταχωρούσαν εκ νέου.

Ετικέτες: τρομοκρατία, ΕΣΑ, Ιωαννίδης, Πολυτεχνείο, δικτατορία
Αναρτήθηκε στις Uncategorized | 2 σχόλια »

Ιωαννίδης, Τρομοκρατία, Φασισμός, Πολυτεχνείο

Νοεμβρίου 7, 2012

(ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΩΝ)

 

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

(ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ: ΕΝΑΣ «ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ» ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ)

Σε προηγούμενο αναφερθήκαμε στην ΕΣΑ, τα βασανιστήρια και την εκ τούτων τρομοκρατία ως όργανα-μεθόδους άσκησης εξουσίας. Εδώ θα προσεγγίσουμε ένα δικτάτορα («αφανή και αόρατο» τον αποκαλούσαν) που αξιοποίησε αυτούς τους παράγοντες για έλεγχο του κρατικού μηχανισμού και του λαού. Η σύγκριση –  αν όχι η αντιγραφή – φασιστικών / ναζιστικών πρακτικών οδηγεί σε ταυτόσημες μεθόδους. Σημερινά «πολιτικά» φαινόμενα (όσον αφορά την τρομοκρατία και τη χρήση βίας) είναι συμβατά και εύκολα αναγνωρίσιμα. Σημειώνουμε την τρομοκρατία που ανοιχτά μας επιβάλλουν ισχυριζόμενοι τι θα προκύψει αν δε συμφωνήσουμε με τα μνημόνια αλλά και  την ταυτόχρονη βία στους δρόμους και σε χώρους εργασίας/κατοικίας οικονομικών μεταναστών.

Εν όψει της επετείου εορτασμού του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ο ταξίαρχος Ιωαννίδης της προσφέρεται καλύτερα για εξέταση ως δικτάτορας της περιόδου 1967-74 παρά ο Παπαδόπουλος. Χρησιμοποίησε τους μηχανισμούς πιο έξυπνα απ’ αυτόν, λειτούργησε από το παρασκήνιο, δε μιλούσε δημόσια και δεν εκτέθηκε με φλυαρίες. Είπε μόνον εκείνο το περίφημο ΄΄μας εξαπατήσατε΄΄ στους Αμερικανούς και ξέμπλεξε (έτσι ξέπλυνε τα «καθαρά» χέρια του… κάτι θυμίζει αυτό και για σημερινές ατάκες εν δυνάμει πολιτικών).

Από συνεντεύξεις που πάρθηκαν,[1] την κατάθεση του Γκιζίκη στην επιτροπή της Βουλής για το Κυπριακό, και πλήθος άλλων γραπτών στοιχείων προκύπτει  ο τρόπος με τον ασκούσε την εξουσία κυρίως από το Νοέμβριο του 1973 και συγκεκριμένα:

• Είχε επαφές με τοπικούς πράκτορες της CIA που αποτελούσαν το δίαυλο συνεννόησης με τα κέντρα ισχύος των ΗΠΑ.

• Στις Ένοπλες Δυνάμεις (ΕΔ) διέθετε ένα μεγάλο αριθμό πιστών οπαδών από στελέχη μεσαίων και μικρών βαθμών κυρίως του στρατού ξηράς, μέσω των οποίων τις ποδηγετούσε. Για τις ηγετικές θέσεις των ΕΔ επέλεγε αξιωματικούς που υπάκουαν σ’ αυτόν. Για τα σώματα ασφαλείας (ΣΑ) δεν είχε πρόβλημα, αφού κυριαρχώντας στις ΕΔ, ήταν απλό να κυριαρχεί και στα ΣΑ. Ο στρατιωτικός νόμος που ίσχυε βοηθούσε σ’ αυτό ακόμα και στις τυπικές διαδικασίες επιλογών για στελέχωσή τους, εκτός της τρομοκρατίας που η Ελληνική Στρατιωτική Αστυνομία (ΕΣΑ) ασκούσε και στα Σώματα αυτά (Αστυνομία, Χωροφυλακή, Αγροφυλακή, Λιμενικό και Πυροσβεστικό).

• Στις θεσμικές θέσεις που κρατούσαν τις σφραγίδες και τις υπογραφές των Νομοθετικών και Προεδρικών Διαταγμάτων είχε διορίσει δικούς του ανθρώπους (Ανδρουτσόπουλο, Γκιζίκη).

• Με τον απόλυτο έλεγχο της ΕΣΑ χρησιμοποιούσε την τρομοκρατία και μέσα στις ΕΔ (κύρια στο στρατό) και στην κοινωνία, αφού ο μηχανισμός της τρομερής αυτής αστυνομίας διευρύνθηκε και σε αριθμό υπηρετούντων και σε καθήκοντα.

• Την ασφάλεια του καθεστώτος την είχε αναλάβει κατ’ αποκλειστικότητα η συγκεκριμένη υπηρεσία και η ΚΥΠ, την οποία επίσης είχε υπό τν έλεγχο του με δικούς του αξιωματικούς.

• Στο ΓΕΕΦ και στην Εθνοφρουρά της Κύπρου υπηρετούσαν αξιωματικοί επιλεγμένοι και πιστοί στη χούντα και οι περισσότεροι στον ίδιον τον Ιωαννίδη. Στην Κύπρο επίσης  κατηύθυνε και την ΕΟΚΑ Β΄.

• Την καθημερινή εξουσία ασκούσε μέσω των διορισμένων επικεφαλής σε κάθε τομέα, και στην κυβέρνηση με απ’ ευθείας αλλά εν κρυπτώ και ανεπίσημες επαφές, όπως αυτές που περιγράφει ο Γκιζίκης. «…Τακτικές, πολύωρες συσκέψεις με Πρόεδρο Δημοκρατίας –Πρωθυπουργό-Αρχηγό Ενόπλων Δυνάμεων και Ιωαννίδη…»  Τους έβλεπε όμως και όλους μόνος του σε χωριστές συναντήσεις.[2]

Διαφαίνεται, πως εκείνο στο οποίο είχε επικεντρώσει απ’ αρχής την προσοχή του (μετά τη δημιουργία των δικτύων ελέγχου του κρατικού μηχανισμού στο σύνολό του), ήταν η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Πίστευε σ’ αυτήν, την επεδίωκε με κάθε τρόπο. Αυτό εξ άλλου αποτελούσε τη βάση της ΄΄προπαγάνδας΄΄ με την οποία έπειθε τους αξιωματικούς (είχε ιδιαίτερες ικανότητες στο να συνωμοτεί και να πείθει, απ’ ότι λένε αξιωματικοί του στρατού). Ξεκινώντας και από υπερεθνικιστικές θέσεις θεωρούσε πως η επίλυση του Κυπριακού με την (διπλή) ένωση, θα του έδινε το πιο ισχυρό έρεισμα για αναγνώριση και διάσωση της ΄΄επανάστασης΄΄.

Για τον τρόπο που ένα άτομο, ο Ιωαννίδης εν προκειμένω, ήλεγχε τις ΕΔ, παρ’ ότι διατηρούσε στην ιεραρχία μεσαία θέση στο στράτευμα, ρωτήθηκαν όλοι οι στρατιωτικοί που έδωσαν  συνεντεύξεις και κάλυψαν ως εξής το θέμα:

• Ο Ιωαννίδης ξεχωρίζει απ’ όλα τα στελέχη των ΕΔ, διότι διαθέτει ικανότητες που μια σημαντική μερίδα στρατιωτικών αναγνωρίζει, παραδέχεται, θαυμάζει και ως εκ τούτων τον εμπιστεύεται, τον εκτιμά, τον ακολουθεί. Εκτός της λιτής ζωής που διάγει, δεν εμπλέκεται σε οικονομικά σκάνδαλα, δεν αυτοπροβάλλεται, δε θέλει περίλαμπρα αξιώματα. Μπορεί και πείθει, εκφράζοντας την πίστη και αγάπη του στην Ελλάδα, που θέλει να την μεγαλώσει με την Κύπρο, τη Βόρειο Ήπειρο και άγνωστο τι άλλο. Αυτά δεν τα κρύβει, αλλά τα χρησιμοποιεί και φέρνει κοντά του αξιωματικούς πιστούς σ’ αυτόν μόνον.

• Στην κατοχή εντάσσεται στο Ζέρβα και σε μια σύγκρουση με τον ΕΛΑΣ συλλαμβάνεται. Κατά τον Αντιστράτηγο Λύτρα υπογράφει δήλωση (;) και παραμένει μέχρι το τέλος του πολέμου μαζί με τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ. Δεν διατίθενται στοιχεία  τι έκανε στο διάστημα αυτό αλλά και δεν διασταυρώθηκε το στοιχείο αυτό. Το 1951 τον συναντάμε να συμμετέχει στο πραξικόπημα του ΙΔΕΑ, που στην ουσία γίνεται για να πιέσει τον Παπάγου να ανακαλέσει την παραίτησή του.

• Προδικτατορικά υπηρετεί στις μεταθέσεις των αξιωματικών, θέση που εκμεταλλεύεται για μυήσεις στη συνωμοτική ομάδα που χρησιμοποιήθηκε στο πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου 1967.

• Στην επταετία 1967-1974, και αφού αναλαμβάνει μετά το Λαδά τη διεύθυνση της ΕΣΑ στο ΓΕΣ, τη διευρύνει, την επανδρώνει με νέα στελέχη απόλυτα δικά του και την χρησιμοποιεί για τον έλεγχο των ΕΔ και ολόκληρης της χώρας.

• Η ΕΣΑ συλλαμβάνει, ανακρίνει και χρησιμοποιεί βία. Βασανίζει τους αντιπάλους του καθεστώτος όχι για να αποσπάσει πληροφορίες μόνον, αλλά και για να συντηρεί τη φήμη της, να τιμωρεί, να φοβίζει, να στερεώνει την ΄΄επανάσταση΄΄ περιχαρακώνοντάς την με προστατευτικό τείχος τρόμου.

Ο Ιωαννίδης καταλαμβάνει την εξουσία πολύ εύκολα, όπως αποκαλύπτει ο Κομπόκης, και την ασκεί με το φόβο. Ο άνθρωπος αυτός επομένως, προχωρεί μαζί με την ΕΣΑ και με τα βασανιστήρια που έφερε ο μηχανισμός  με ευθύνη του στο χώρο των ΕΔ.. Βάζοντας στη θέση βασανιστών κυρίως στρατευσίμους, μετά από κατάλληλη πολύ σκληρή εκπαίδευση, αλλά και στελέχη των ΕΔ, που έφεραν στην επιφάνεια κάποια σκοτεινή πλευρά του χαρακτήρα τους.

Ο ρόλος του Ιωαννίδη στο πραξικόπημα της Κύπρου, είναι γνωστός και από τη βιβλιογραφία των τότε αρχηγών ΓΕΝ και ΑΕΔ. [3] Και οι δύο προσπαθούν να διασώσουν την αξιοπρέπειά τους ως αρχηγών του ναυτικού ο ένας και των ΕΔ ο άλλος, ενώ έπαιρναν εντολές από έναν εν ενεργεία ταξίαρχο με ιστορική έτσι καταρράκωση κάθε αρχής ιεραρχίας. Αλλά στα θέματα που προκύπτουν ευθύνες, όπως το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, είναι και οι δύο εύγλωττοι. Ο Ιωαννίδης φταίει για όλα, λένε οι δυο στρατιωτικοί «ηγέτες» που όπως και όλοι οι αρχαιότεροι του δικτάτορα προτίμησαν έρποντες τον εν ενεργεία μισθό από μια σύνταξη που θα τους πρόσφερε τα προσχήματα τουλάχιστον πως δεν υπηρέτησαν κατώτερό τους σε βαθμό. Τέτοιες μαριονέτες ήταν οι των ανωτάτων βαθμών! Και θα οδηγούσαν αυτοί υπό έναν τέτοιον δικτάτορα τη χώρα σε πόλεμο; Αν είναι δυνατόν, όπως και έγινε με την πιο μεγάλη προδοσία τουλάχιστον μεταπολεμικά!

Ο ίδιος ο Ιωαννίδης καταθέτει στην επιτροπή και αρνείται να απαντήσει διότι «…θεωρώ ταύτην ως μη αντικειμενικήν και αμερόληπτον μετά την συζήτησιν εις την Βουλήν την 21^ην Φεβρουαρίου 1986. …». Ήταν ο μόνος τρόπος να αποφύγει το διάλογο, να κρύψει όλα εκείνα στα οποία, δεν έχει απαντήσεις που να τον τιμούν.

Το πάγιο ερώτημα σε στελέχη των ενόπλων δυνάμεων ήταν ΄΄πως ένας ταξίαρχος εν ενεργεία ήλεγχε τις ΕΔ της χώρας, όταν στην ιεραρχία ήταν πολλές θέσεις κάτω από την κορυφή της πυραμίδας΄΄. Οι απαντήσεις καλύπτουν (όχι πάντα) και τα της ΕΣΑ και τα περί βασανιστηρίων. Ξεχωρίζουν εκείνα από τα βασανιστήρια της Μπουμπουλίνας και τα προερχόμενα από τα Σώματα Ασφαλείας γενικότερα.

Πριν το 1967 αυτό το ΄΄προνόμιο΄΄ το είχε μόνον η ασφάλεια και οι βασανιζόμενοι κατά συνθήκη ανήκαν σε συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο, αυτόν του ΚΚΕ. Η δικτατορία επέκτεινε το φάσμα βασανιζόμενων και κάλυψε οποιουσδήποτε αντιστέκονταν σ’ αυτήν. Τα σκήπτρα σιγά-σιγά πήρε η ΕΣΑ. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι ΄΄δάσκαλοι΄΄ του είδους, δηλαδή η ασφάλεια, σταμάτησαν να χρησιμοποιούν τη μέθοδο. Είναι γνωστές οι δίκες των βασανιστών και των δύο χώρων. Δεν δικάστηκαν έτσι, ώστε να ικανοποιηθεί το δημόσιο περί δικαίου αίσθημα. Κάποιους απ’ αυτούς τους σκότωσαν τρομοκρατικές οργανώσεις (Μάλιο, Μπάμπαλη).

Από το Βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών μαθαίνουμε τα αποδιδόμενα στα στελέχη των Σωμάτων Ασφαλείας περί βασανιστηρίων. Δεν διαβάζεται εύκολα αυτό το κείμενο[4] όσο ψυχρό και αν είναι. Εξετάζει και αποφαίνεται για Δασκαλόπουλο, Λάμπρου, Μάλλιο, Μπάμπαλη, Καραπαναγιώτη, Γιαννικόπουλο, Καλύβα, Σπανό, Κραββαρίτη, Παύλου, Ντζαφέρη, Λιάπη ….σύνολο εκατόν πενήντα τρεις αστυνομικούς αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και οπλίτες οι οποίοι «…κατά την διάρκειαν της διά του πραξικοπήματος της 21^ης Απριλίου 1967 εγκαθιδρυθείσης δικτατορικής διακυβερνήσεως της Χώρας…εφήρμοσαν μεβόδους βασανισμού…»

Ακόμα πιο δύσκολα διαβάζεται ένα άλλο κείμενο γραμμένο από αντιστασιακό, που βασανίσθηκε απ’ αυτούς της ασφάλειας. Πρόκειται για την Αγγελική Σωτήρη, όπου λιτά περιγράφει τις συνθήκες κράτησης. Δηλαδή τα βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε ως μέλος της παράνομης τότε ομάδας έκδοσης του εντύπου ΄΄ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ΄΄ της οργάνωσης ΄΄Αντιδικτατορική ΕΦΕΕ΄΄. Σημειώνεται εδώ διότι, εκτός των άλλων, στο κείμενό της αναφέρεται και το Μπογιάτι.

Υπήρχε και εκεί τάγμα ΕΣΑ υπό τον αντισυνταγματάρχη Γκόρο, καθώς και στρατιωτικές φυλακές. Η ΕΣΑ και ο Γκόρος χρησιμοποιήθηκαν και για κρατούμενους ιδιώτες που τους βασάνιζαν στρατιωτικοί. Για το Νοέμβριο του 1973 (αμέσως μετά το Πολυτεχνείο) κατονομάζονται ως βασανιστές στο στρατόπεδο αυτό εκτός του αντισυνταγματάρχη Π. Γκόρου και οι ταγματάρχης Σ. Κονδύλης και υπολοχαγός Θ. Ζούλας. Αναφέρονται επίσης ως κρατούμενοι στρατιωτικοί οι εν ενεργεία αντισυνταγματάρχης Αναγνωστόπουλος και ταγματάρχης Αρχάκης οι οποίοι και στη μεταπολίτευση κατέθεσαν ως μάρτυρες στη δίκη που έγινε εις βάρος του Γκόρου για τα βασανιστήρια του Γ. Τρικαλινού, παλαίμαχου στελέχους του ΚΚΕ.

Η Σωτήρη είχε συλληφθεί μαζί με τους Λάζαρο Σταθάκη και Σταύρο Τσικουδάκη και βρέθηκε στην ασφάλεια με «…την Βίκυ Σιδέρη, τη Νάντια Βαλαβάνη …και την Ιωάννα Μακρή ….τους άντρες πολιτικούς κρατούμενους, Κάππο, Γόντικα, Σταθάκη, Μαρούκη και άλλους τους έχουν πάει στις στρατιωτικές φυλακές στο Μπογιάτι…». Τους βασάνισαν όλους και δεν μίλησαν. Ο Κάππος λέει στον Ιωαννίδη μετά δεκαπέντε χρόνια όταν τον συναντά στην επιτροπή της Βουλής για το Φάκελο της Κύπρου «…δεν βγάλατε τίποτε από μένα…». Αυτή ήταν και η τιμωρία τελικά του δικτάτορα όπως και των άλλων ΄΄κομμουνιστοφάγων΄΄. Να τους ανακρίνει βουλευτής του ΚΚΕ!!

Ο Ιωαννίδης, ένας βιρτουόζος του τρόμου δικτάτορας, φασίστας, εθνικοσοσιαλιστής, υπερεθνικιστής και με «καθαρά χέρια»! Εάν βέβαια εξαιρέσουμε το αίμα των θυμάτων των βασανιστηρίων, τους νεκρούς στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στο πραξικόπημα κατά της Κύπρου, στην εισβολή των Τούρκων στο μαρτυρικό νησί! Τόσο καθαρά ήταν τα χέρια του!! Οι συνειρμοί με τα της εποχής μας δεν είναι εξωπραγματικοί.

---

[1] Στα πλαίσια διατριβής απ’ την οποία προέκυψε το βιβλίο του Α. Κακαρά, Οι Έλληνες Στρατιωτικοί, Παπαζήση, Αθήνα 2006, απόπου και τα στοιχεία του παρόντος με προσαρμογές.

[2]Βλ.  Μπονάνου, Η Αλήθεια, Αθήνα

[3] Βλ. Αραπάκη, Το Τέλος της Σιωπής, Νέα Σύνορα- Λιβάνη, Αθήνα 2000 και Μπονάνου,  ο.π.

[4]Βλ.  Βούλευμα υπ’ αριθ.4347/20-12-1975 του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών.

Ετικέτες: τρομοκρατία, Ιωαννίδης, Ναζισμός, Φασισμός, βασανιστήρια, δικτάτορας, δικτατορία, καθαρά χέρια
Αναρτήθηκε στις Uncategorized | 3 σχόλια »

“Μαύρη ΕΣΑ” Τρομοκρατία Φασισμός και “Χρυσή Αυγή”

Νοεμβρίου 1, 2012

Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ

(Η ΕΣΑ ΚΑΙ Η ΒΙΑ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΥ)

(ΑΦΙΕΡΩΝΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ-ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΗΣ «ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ»)

Το απριλιανό καθεστώς/δικτατορία είχε ανάγκη από έναν τρόπο πρόσθετο της προπαγάνδας και της ΄΄επαναστατικής ιδεολογίας΄΄, με τον οποίο θα πείθονταν ολόκληρος ο λαός, οι ΕΔ και κύρια οι εργαζόμενοι, ότι έπρεπε να συνεργαστούν, να υπακούουν, να ανέχονται. Δεν ήταν μόνον το γεγονός πως χρειαζόταν επίφαση ηρεμίας, ώστε να φανεί η διαφορά με την κατάσταση της ΄΄προεπαναστατικής ανώμαλης περιόδου΄΄. Το καθεστώς όφειλε και ήθελε να συνεργαστεί και με την κυρίαρχη τάξη, με τους βιομηχάνους, με το μεγάλο κεφάλαιο. Ώφειλε/ήθελε να έχει την στήριξή τους. « Η δικτατορία κατόρθωσε με τη δύναμη του τρόμου να εξασφαλίσει την πολυπόθητη για το μεγάλο κεφάλαιο ΄΄κοινωνική συνοχή΄΄ και έτσι να διευκολύνει τη διαδικασία καπιταλιστικής ανάπτυξης, κύρια σε βάρος των εργαζομένων» (Μοσχονάς).

Έτσι εξηγείται ο ρόλος των μηχανισμών αστυνόμευσης από τις ΕΔ, που δεν υπήρχε πριν τη δικτατορία. Δηλαδή ο νέος ρόλος κύρια της ΕΣΑ με την επέκταση των δραστηριοτήτων της και στους πολίτες. Τα στρατοδικεία, ο στρατιωτικός νόμος, η υπόλοιπη εργατική νομοθεσία έρχονται συμπληρωματικά στον τρόμο, που η άμεση επαφή των οργάνων του καθεστώτος επιβάλλει με τις μεθόδους τους. Η έκδηλη βία, τα βασανιστήρια και ή έντεχνη διοχέτευση φρικιαστικών λεπτομερειών στην αγριότητά τους, βοηθούν σημαντικά, πειθαναγκάζουν σε υπακοή, αποτρέπουν την αντίσταση αφού τρομοκρατούν.

Την προσέγγιση και ανάλυση της ΕΣΑ και των ΕΣΑτζήδων και τον τρόπο που λειτούργησαν το διάστημα 67-74 μελετούν αρμόδιοι επιστήμονες.[1] Καλύπτουν απορίες, που θα μπορούσαν να διατυπωθούν για το φαινόμενο αυτό, εκτός ίσως των προεκτάσεων και σχέσεων των ανθρώπων, που στελέχωναν την υπηρεσία αυτή με τις δομές και λειτουργία των ΕΔ απ’ όπου προέρχονταν. Στα συμπεράσματά τους οι συγγραφείς προβάλλουν ενδιαφέρουσες ερμηνείες συμπεριφορών και απόψεις.

Η Φατούρου καταλήγει (αποδεικνύει;) πως, οι νέοι άνθρωποι με την κατάλληλη εκπαίδευση γίνονται βασανιστές, μετατρεπόμενοι και οι ίδιοι σε θύματα. Είναι τολμηρό αυτό το συμπέρασμα, όχι εύκολα αποδεκτό απ’ όσους υπέστησαν βασανιστήρια, οδηγεί στην αντιμετώπιση του βασανιστή ως αρρώστου παρά ως ενόχου, αναγκάζει τον αναγνώστη να σκέπτεται, πως και ο ίδιος θα μπορούσε να γίνει βασανιστής και απλά ήταν τυχερός στη θητεία του. Έτσι όλοι αισθανόμαστε ή θα ‘πρεπε να αισθανόμαστε κάπως ένοχοι. Εκτός από το αναλογούν στον καθένα μερίδιο ευθύνης, για το πώς είναι διαμορφωμένη η κοινωνία και κύρια οι μηχανισμοί ποδηγέτησης της.

Η Δαράκη αμφιβάλλει η ίδια (και σωστά), πως δεν πρόκειται να εφαρμοσθεί η θέση της για επανένταξη των τέως εσατζήδων στην κοινωνία. Μέσα από ανάλογο πρόγραμμα εκπαίδευσης, με χρήση ακόμα και καθηγητών/ διαλεκτών κάποιων από τα θύματά τους (όσους πέρασαν και υπηρέτησαν στην ΕΣΑ, τους υπολογίζει στους 4.000 περίπου για το διάστημα της δικτατορίας). Εκεί όμως που η αναλύτρια μιλάει προφητικά, είναι όταν εκφράζει από το 1976 ακόμα (χρονιά έκδοσης του βιβλίου της Δαράκη) φόβους για το μέλλον της σχέσης ΄΄εσατζήδες –κυβέρνηση -κατεστημένο-ένοπλες δυνάμεις΄΄ . Μπορεί βέβαια να μην υπήρξαν φαινόμενα όπου να δικαιώθηκε σε μεγάλη έκταση η πρόβλεψή της για τους εσατζήδες, που είναι «…διαθέσιμοι για τον παρακρατισμό, όποτε τους καλέσει…». Και τούτο γιατί το φαινόμενο των ακροδεξιών, φασιστικών οργανώσεων, που για χρόνια έδρασαν μεταπολιτευτικά, δεν είναι άσχετο με τη δεξαμενή των εν δυνάμει ακροδεξιών εργαλείων τρόμου, όπως οι εσατζήδες. Ούτε μπορούσε να φανταστεί τότε τη σημερινή κατάσταση με τα «παληκάρια» της «Χρυσής Αυγής», το ναζιστικό χαιρετισμό, τη συνεχόμενη άνοδό της με όλες τις αιτίες που εκτρέφουν καθόλου υποκρυπτόμενο ρατσισμό ως στοιχείο φασιστικό και ναζιστικό.

Τέλος η ίδια συγγραφέας κάνει χρήση και υιοθετεί τις θέσεις άρθρου του καθηγητή Γ. Κουμάντου, (όπου) δείχνει με ποιον τρόπο ο  Καραμανλής προσπάθησε να ανασυντάξει τον Μηχανισμό που γεννά τις χούντες «…να ΄΄ξεμουτρώσει΄΄ ο στρατός και να ξαναβρεί τον προσανατολισμό του. …Η Καραμανλική επιείκεια αποβλέπει στο να εξασφαλισθεί η υποταγή και η αφοσίωση του στρατού στο Κόμμα που κυβερνάει και στις κοινωνικές δυνάμεις που εκφράζονται με το κόμμα αυτό …». Και σχολιάζει η συγγραφέας αυτό που βγαίνει από το άρθρο του Κουμάντου, (ο γράφων συμφωνεί με τη θέση αυτή). «…Πρόκειται δηλαδή για μια ανανέωση της πατροπαράδοτης πολιτικής του ελληνικού κατεστημένου απέναντι στο Στρατό, της πολιτικής ιδιοποίησης και εκφεουδαρχισμού του Στρατού, προς όφελος της ομάδας στην εξουσία….»

Θα μπορούσε να σταματήσει εδώ η προσέγγιση, εάν, αυτό το συμπέρασμα/ παρατήρηση, δε χρειαζόταν άλλη απόδειξη στην προσπάθεια τότε του Καραμανλή για προσεταιρισμό των ΕΔ, απ’ αυτήν της τροποποίησης της ποινής του θανάτου των πρωταιτίων σε ισόβια. Χρειάζεται πρόσθετη απόδειξη της άποψης για τις διαδικασίες του μεταπολιτευτικού κράτους προς εξισορρόπηση/ επαναστήριξη /συμμάζεμα των ΕΔ στον παραδοσιακό τους ρόλο και αποκατάσταση της σχέσης τους με το ΄΄κατεστημένο΄΄;

Εκτός των άλλων την βρίσκουμε στη μη αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου και του Κανονισμού της ΕΣΑ. Το μόνο που άλλαξε μετά τη δικτατορία ήταν η ονομασία, ώστε να μην προκαλεί γραμμένη στα περιβραχιόνια των ανδρών και τα αυτοκίνητα της υπηρεσίας. Από ΕΣΑ ονομάζεται ΄΄Στρατονομία΄΄ με το Ν.276/76 ο οποίος παρασέρνει και τις άγνωστες σχεδόν ΕΑΑ της αεροπορίας και ΕΝΑ του ναυτικού αλλάζοντάς τες σε Αερονομία και Ναυτονομία. Μια πρόταση του ΣΑΓΕ (συμβούλιο Αρχηγών Γενικών Επιτελείων) για ψήφιση Νόμου που θα προβλέπει Γενικό Κανονισμό Στρατονομίας- Ναυτονομίας- Αερονομίας (με διαδικασίες που ξεκίνησαν ίσως και πριν το 1983) δεν είχε αποτέλεσμα.

Το συμπέρασμα είναι πως ισχύει ακόμα (τουλάχιστον ίσχυε το 2006) στο σύνολό του ο Νόμος 1746/1951 για την στρατιωτική αστυνομία! Δηλαδή η λογική που διαμόρφωσε ο εμφύλιος, που μόλις είχε λήξει, είναι εκείνη που διατρέχει τη στρατιωτική αστυνομία τα τελευταία πενήντα χρόνια. Με απλές αλλαγές ονόματος και τίποτε άλλο.

Αυτόν το Νόμο που κυρώνει τον Κανονισμό 600-1και αφορά την «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ» τον σεβάστηκε και αξιοποίησε υπέρ του δέοντος η δικτατορία, δεν τον άλλαξε ο Καραμανλής μεταπολιτευτικά, τον διατήρησε το ΠΑΣΟΚ για περισσότερα από είκοσι χρόνια σε ισχύ! Αν ισχύει ακόμα, θα σημαίνει πως επιτελεί καλά τον σκοπό του. Αυτόν δηλαδή που ο Κουμάντος και η Δαράκη –Μαλλέ θέτουν ως στόχο του Καραμανλή για τις ΕΔ. Και βέβαια δεν είναι μόνον η Δεξιά με το κυβερνών κόμμα (ΕΡΕ πρώτα, Νέα Δημοκρατία αργότερα) που εξυπηρετείται. Είναι και το Κέντρο με τα αντίστοιχα μεταπολεμικά Κόμματα (Ένωση Κέντρου, ΠΑΣΟΚ) που επίσης εξυπηρετούνται από την ίδια Νομοθεσία και Κανονισμούς. Το ΠΑΣΟΚ είναι κυβερνών κόμμα για περισσότερα χρόνια από τη ΝΔ. Ο λόγος μη ουσιαστικών αλλαγών είναι, πως τα κόμματα αυτά, υπηρετούν στην ουσία την ίδια πελατεία (΄΄κατεστημένο΄΄ τη λέει και ο Κουμάντος και η Μαλλέ και όλοι). Εκτός των ΄΄μαζών΄΄ που ποδηγετούνται και πείθονται με ανώδυνες εναλλαγές των διαχειριστών της εξουσίας.

Στο σχέδιο Νόμου με συντάκτες στελέχη των ΕΔ, (και μάλιστα από το χώρο των υπηρετούντων στη διεύθυνση στρατονομίας, απ’ όπου και η αρχική ιδέα) υπάρχει διστακτική προσέγγιση /πρόβλεψη για αποφυγή χρήσης αναίτιας βίας από τα όργανα της ΕΣΑ. Εκεί μπορούν να ενταχθούν τα βασανιστήρια, όχι ως αναίτια βία, αλλά με  διάταξη  να σταματά υποτίθεται η όρεξη των ροπαλοφόρων και των αφεντικών τους. Γράφει ο συντάκτης στο άρθρο 5 του προτεινομένου σχεδίου: «…τα στρατονομικά όργανα μπορούν να κάνουν χρήση της αστυνομικής ράβδου (κλομπ), μόνον όταν βρίσκονται σε νόμιμη άμυνα, και η χρήση τους είναι δικαιολογημένη και απόλυτα αναγκαία. Στην περίπτωση αυτή πρέπει να αποφεύγονται τα κτυπήματα σε ευαίσθητα μέρη του σώματος, όπως στο κεφάλι και στα γεννητικά όργανα…». Η πρόταση αυτή της ανώτατης ηγεσίας των ΕΔ δεν έγινε δεκτή, και δεν προχώρησε προφανώς από τον ΥΕΘΑ, που είναι ο άμεσος προϊστάμενός τους. Προτίμησε την ισχύουσα νομοθεσία από το 1951. Πρόκειται για τον Νόμο 1746/1951 «περί Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας». Το όνομα όπως είπαμε άλλαξε το 1975 και έγινε Στρατονομία. Τίποτε άλλο.

Διατρέχοντας το νόμο διαπιστώνουμε πως πρόκειται για κείμενο που αφορά μόνον τις ΕΔ. Ως προορισμό της ΕΣΑ προβλέπει την «…εκτός των στρατοπέδων, τάξιν, ασφάλειαν, πειθαρχίαν, και άψογον παράστασιν του στρατεύματος…». Για τους αξιωματικούς το όριο χρόνου υπηρεσίας στην αστυνομία αυτή είναι δύο χρόνια το λιγότερο, ενώ για τους υπαξιωματικούς τρία χρόνια. Οι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί πρέπει να επιλέγονται και να «…διακρίνονται διά το ήθος και τον χαρακτήρα των, να είναι ακριβοδίκαιοι, ταχείας αντιλήψεως, δραστήριοι, επιβλητικοί την εμφάνισιν, ευγενείς εις τους τρόπους, αλλά και άτεγκτοι συνάμα, οσάκις αναπότρεπτοι ανάγκαι το επιβάλλουν…». Η ΕΣΑ δεν έγινε γνωστή για τους ευγενείς και δίκαιους που υπηρετούσαν εκεί στη δικτατορία. Οπωσδήποτε υπήρχαν και τέτοιοι. Εξ άλλου ο μηχανισμός του Ιωαννίδη επέλεγε άριστους νέους αξιωματικούς για την υπηρεσία αυτή, όπως δηλώνουν στις συνεντεύξεις τους επαΐοντες στρατιωτικοί.

Παρόμοια κριτήρια ίσχυαν και για τους υπαξιωματικούς, που προορίζονται για την ΕΣΑ. Ο νόμος προβλέπει τα ίδια, συν την προϋπόθεση να έχουν απολυτήριο Δ΄ τάξης δημοτικού τουλάχιστον. Αναφερόμαστε στο 1951 και τα πράγματα έκτοτε έχουν βελτιωθεί σ’ αυτό το σημείο. Όσο για τους στρατευσίμους «…δέον να ώσιν αρίστης σωματικής διαπλάσεως και εμφανίσεως, υψηλού αναστήματος (1,75 και άνω) μεγάλης σωματικής αντοχής (γιατί άραγε, οξείας αντιλήψεως, ικανής νοημοσύνης, ενεργητικότητος και παρατηρητικότητος, προικισμένοι δι’ επιμονής και υπομονής,, περιεργείας, ευσυνειδησίας και πρωτοβουλίας…υψηλόν δείκτην μορφώσεως…».

Όλες αυτές οι προβλέψεις και προϋποθέσεις πήγαν περίπατο τουλάχιστον για τους στρατευσίμους, αλλά και για τους περισσότερους των στελεχών. Να θυμόμαστε, πως η ΕΣΑ έγινε γνωστή με τους βασανιστές της μικρών και μεγάλων βαθμών και όχι για τους υπόλοιπους που δεν βασάνιζαν. Ούτε ευσταλείς ήταν όλοι ούτε έκπαγλου καλλονής και ικανής νοημοσύνης. Δεν ήταν αυτά τα προσόντα, που ήθελαν από τους συγκεκριμένους νέους. Τους ήθελαν για εργαλεία και όχι να σκέφτονται περισσότερο απ’ όσο χρειαζόταν.

Ο διοικητικός μηχανισμός της ΕΣΑ ξεκινούσε από Διευθύνσεις στο ΓΕΣ, στη Στρατιά, στα Σώματα Στρατού και στις μεγάλες μονάδες εξομοιωμένες με Σώμα Στρατού.

Περιλάμβανε επίσης ένα κέντρο εκπαίδευσης το ΚΕΣΑ και ένα ειδικό ανακριτικό τμήμα το ΕΑΤ/ΕΣΑ (που αναδείχθηκε ως το κέντρο της πραγματικής εξουσίας στην Ελλάδα την επταετία 1967-74). Οι δυνάμεις κρούσης της ΕΣΑ απλώνονται από εδώ και κάτω με τους λόχους, που προβλέπονται στη Στρατιά, τα Σώματα Στρατού και τις μεγάλες μονάδες, στις μεραρχίες και «Λόχους Γραμμών Συγκοινωνιών». Τέλος προβλέπονται και ανεξάρτητες ομάδες, προφανώς για μικρότερες μονάδες.

Ανάλογα με το επίπεδο της οργάνωσης οι αρμοδιότητες ποικίλλουν κλιμακούμενες από τα επιτελικά επίπεδα που λειτουργούν ως σύμβουλοι της ηγεσίας, ως υπεύθυνοι για τον έλεγχο, παρακολούθηση, επιθεωρήσεις, έκδοση οδηγιών, μεταθέσεις, αποσπάσεις, μελέτες, εισηγήσεις λύσεων, πιστώσεις, εφοδιασμούς … Αυτά για τις Διευθύνσεις του ΓΕΣ και των μεγάλων μονάδων, όπου επίσης προβλέπονται και αρμοδιότητες για ζητήματα κυκλοφορίας οχημάτων, για αιχμαλώτους πολέμου και «…ιδιώται κρατούμενοι…καταγραφή, περιορισμό, φροντίς, μεταχείρησις, πειθαρχία,  εξασφάλισις, χρησιμοποίησις, εκπαίδευσις και επαναπατρισμός ιδιωτών…».[2]

Η πρόβλεψη του Νόμου για αρμοδιότητες εκτός στρατοπέδων που αφορούν μόνον τους στρατιωτικούς επεκτείνεται και σε ιδιώτες «…οίτινες κρατούνται υπό του Στρατού και ευρίσκονται υπό την δικαιοδοσίαν τούτου…» ενώ καλύπτει και τον έλεγχο ταυτοτήτων και κυκλοφορίας προσωπικού, που αφορά όμως «…και τον πληθυσμόν…εις τας υπό στρατιωτικόν έλεγχον περιοχάς….(καταληφθείσαι, ή κατεχόμεναι, απελευθερωθείσαι… εχθρικαί, συμμαχικαί ή Εθνικού εδάφους)…σύλληψις παραβατών …στρατιωτικών ή ιδιωτών…». Υποτίθεται πως η ΕΣΑ δρα και κατά ιδιωτών παντού στις πολεμικές επιχειρήσεις, όπου είναι αρμόδιες οι ΕΔ, και επί εθνικού εδάφους. Το τι έκανε δε χρειάζεται να αναλυθεί εδώ.

Αυτός ο Στρατιωτικός Κανονισμός 600-1 του 1968 είναι αντίγραφο του Ν 1746/51 και ποτέ δεν εφαρμόσθηκε επί εχθρών στρατιωτικών και ιδιωτών. Στις αρμοδιότητες του τμήματος που ευθύνεται για τις χειρότερες βαρβαρότητες της δικτατορίας, δηλαδή του ειδικού ανακριτικού τμήματος ΕΑΤ/ΕΣΑ, περιλαμβάνεται η αποστολή με γενικόλογο καθορισμό την ΄΄ασφάλεια του στρατεύματος΄΄. «…Το ΕΑΤ/ΕΣΑ είναι μονάς Σ. Α. { Στρατιωτικής Αστυνομίας} υπαγομένη απ’ ευθείας εις την Δ/νσιν Σ.Α./ΓΕΣ { εκεί ήταν ο Ιωαννίδης διευθυντής, εξ ου η παντοδυναμία του με τέτοιο μηχανισμό βασανιστών} …έχει ως αποστολήν: την ανίχνευσιν, διερεύνησιν και δίωξιν παντός πειθαρχικού ή ποινικού αδικήματος ή εγκλήματος. Η περιοχή τούτου εκτείνεται εφ’ ολοκλήρου της Επικρατείας…». Επομένως με τον στρατιωτικό Νόμο (όχι πως τους ήταν οπωσδήποτε απαραίτητος επί δικτατορίας, αλλά η εφαρμογή του διευκόλυνε και λειτουργούσε και ψυχολογικά) το ΕΑΤ/ΕΣΑ μπορούσε «… να ενεργεί…συλλήψεις… προανακρίσεις… κατ’ οίκον έρευνα…κατασχέσεις…».

Το προσωπικό της ΕΣΑ έχει προνόμια, που δεν έχουν οι του υπολοίπου στρατεύματος. Δεν ανατίθεται σ’ αυτούς υπηρεσίες άσχετες προς την αποστολή της, και αντίστοιχα οι στρατονόμοι εκτελούν τα στρατονομικά και μόνον καθήκοντα, μη χρησιμοποιούμενοι ως γραφείς, αγγελιαφόροι, φρουροί στρατηγείου και σκοποί διοικητηρίων. Το τελευταίο είναι αρκετό να ζηλεύουν όλοι οι στρατεύσιμοι την υπηρεσία αυτή, εάν δεν ξέρουν για τα υπόλοιπα.

Τα προνόμια δεν είναι μόνο για να μην είναι αποκρουστική η υπηρεσία στην ΕΣΑ, αλλά και για πρακτικούς λόγους. Ειδικά το ΕΑΤ/ΕΣΑ σε τίποτα δε θύμιζε στρατιωτική υπηρεσία από εμφάνιση, καθαριότητα, τάξη, για να αναφερθούν μόνον οι ανώδυνες πλευρές ΄΄πρόσοψης΄΄ της μονάδας. Πώς ήταν δυνατόν να ανακρίνουν, να βασανίζουν, να έχουν εμφάνιση απαράδεκτη, εάν στρατωνίζονταν με άλλες υπηρεσίες. Η εξουσία πήγαζε από τη βρωμιά, την ανηθικότητα, το σαδισμό, τα βίτσια ψυχικά άρρωστων και ανώμαλων στελεχών και στρατονόμων. Το φως της ΄΄επαναστάσεως που καταύγαζε τα Εθνικά Ιδεώδη και τα διέσωσαν αι Ένοπλοι Δυνάμεις του Έθνους΄΄ το συντηρούσαν άνθρωποι σαν τον Χατζηζήση, το Σπανό, και τους υπόλοιπους που κατέληξαν στην υποστάθμη των στελεχών του στρατού.

Ήταν αξιωματικοί  που χτυπούσαν κρυφά από πίσω και βασάνιζαν συναδέλφους τους,  φροντίζοντας έτσι να μην τους βλέπουν οι ίδιοι, ειδικά όταν γνωρίζονταν από το στρατό. Χτυπούσαν πολεμιστές της περιόδου 1940-49 ανεξάρτητα ιδεολογικής τοποθέτησης, γιατί έτσι αισθάνονταν δυνατοί. Όλους αυτούς φρόντισαν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, να διασώσουν και να πέσουν στα μαλακά. Και ο λόγος ήδη αναφέρθηκε. Το ΄΄σύστημα΄΄ χρειαζόταν τη συντήρηση των ΕΔ και των ΣΑ αλώβητων και απρόσβλητων. Ακόμα και των στρεβλωτικών τους αποφύσεων όπως η Ειδική Ασφάλεια και το ΕΑΤ/ ΕΣΑ.

Χρειάζονταν φαίνεται και οι μηχανισμοί ανάδυσης διαδικασιών, δυνατοτήτων και ομάδων εκτροπών και συνωμοσίας, όπως από το 1940 μέχρι το 1973, που ήταν η τελευταία του Ιωαννίδη. Ακριβώς γιατί ΄΄το σύστημα΄΄ δεν ήθελε να θίξει τα ΄΄παιδιά΄΄ που έπρεπε να προστατέψει, γιατί τα χρειαζόταν. Το παράκαναν βέβαια με τη βία και τα βασανιστήρια αλλά ΄΄εμείς για σένα δουλεύουμε ρε μαλακισμένο» είπε ο υπεύθυνος της ασφάλειας, χαστουκίζοντας έναν δεκαεξάχρονο, που έγραφε συνθήματα κατά της χούντας. Συνέβη στο Μαρκόπουλο Αττικής την παραμονή επίσκεψης εκεί του Παττακού και τον συνέλαβαν διαπιστώνοντας αμέσως πως δεν ήταν ο οποιοσδήποτε. Γι΄ αυτό και εξανέστη ο αξιωματικός της ασφάλειας μόλις πληροφορήθηκε πως είναι Αμερικανός υπήκοος και εγγονός εφοπλιστή.

Ο Κανονισμός για την ΕΣΑ επεκτείνεται σε λεπτομέρειες για όλες τις αρμοδιότητες, που εάν εφαρμόζονταν, η υπηρεσία αυτή θα πρόσφερε υποτίθεται θετικά. Υπάρχει και ειδική πρόβλεψη για τη χρήση βίας (αρθρ.49). Προτρέπει να αποκτήσουν τα όργανα της ΕΣΑ «…ικανότητα χρησιμοποιήσεως…λαβών και κτυπημάτων (ζίου- ζίτσου)…διά την καταβολήν και σύλληψιν των αποδρώντων παραβατών…με την ράβδον…τα κτυπήματα εις τον ώμον, εις τας χείρας, εις τους πόδας και εις το στομάχι καταβάλλουν εν άτομον άνευ προξενήσεως μεγάλων σωματικών βλαβών…να αποφεύγονται τα κτυπήματα εις την κεφαλήν… ». Οι άνθρωποι που συνέταξαν τον κανονισμό, δε γράφουν πως απαγορεύονται τα κτυπήματα στο κεφάλι και οπουδήποτε. Γράφουν ΄΄να αποφεύγονται΄΄. Στην πραγματικότητα αυτό που έγινε στην επταετία 1967-74, ήταν η αντιστροφή σε όλο το φάσμα των προβλεπομένων και η εκμετάλλευση των δυνατοτήτων του Νόμου με υπέρβαση κάθε ορίου.

Έκαναν ότι ήθελαν. Και εναντίον των πολιτών και εναντίον των στρατιωτικών. Το ίδιο και εναντίον εκείνων, που επέλεγαν να υπηρετήσουν στην ΕΣΑ και εκπαιδεύονταν στο ΚΕΣΑ. Η εκπαίδευσή τους ήταν σκληρή. Οι μόνοι αλώβητοι και απλησίαστοι από την στρατιωτική αστυνομία, ήταν τα άτομα που υπηρετούσαν σ’ αυτήν εφ’ όσον περνούσαν την εκπαίδευση με επιτυχία.

Όσο για το ναυτικό, η αντίστοιχη υπηρεσία, η ΕΝΑ (Ελληνική Ναυτική Αστυνομία) ή ΄΄Ναυτονομία ΄΄ της μεταπολίτευσης, επέδειξε κάποια δραστηριότητα στη δικτατορία, αλλά δεν υπάρχει σύγκριση με της ΕΣΑ. Εν τούτοις στις Ναυτικές Φυλακές ΄΄ΑΡΗΣ΄΄ περιγράφτηκαν περιπτώσεις βασανιστηρίων[3] αλλά όχι εκ συστήματος, ούτε κατευθυνόμενων κεντρικά και με στόχο πολιτικούς κρατούμενους.

Στο πολεμικό ναυτικό, τις προϋποθέσεις και την επιλογή των ΄΄κατάλληλων΄΄ για ναυτονόμους /δεσμοφύλακες των Ν/Φ ΑΡΗΣ, περιγράφει το 1972 εκείνος που φροντίζει να τους διαλέξει. Συγχρόνως έχουμε και μικρό δείγμα των μεθόδων εκπαίδευσής τους, με τρόπο που καθιερώθηκε από τον τότε διοικητή των φυλακών. Υπεύθυνος για την επιλογή των εν λόγω οργάνων ήταν ο οπλονόμος ανθυπασπιστής Κ. Δημάκης. Οι οδηγίες ήταν του διοικητή πλωτάρχη Α. Τσίγκρου, και σύμφωνα μ’ αυτές, έπρεπε να επιλέγουν από τους προπαιδευμένους στα Κέντρα Εκπαίδευσης ΚΕΠΑΛ και ΚΕΚΑΝ, ναύτες μικρής ηλικίας, εύσωμους, από απομακρυσμένα χωριά ή νησιά και αγράμματους. Οι στρατεύσιμοι αυτοί γινόντουσαν όργανα της διοίκησης των φυλακών.

Για την ΄΄Αερονομία΄΄ (ή ΄΄Ελληνική Αστυνομία Αεροπορίας΄΄ όπως λεγόταν μέχρι τη μεταπολίτευση), δεν έγινε προσπάθεια να βρεθούν στοιχεία, αφού δεν τη συναντήσαμε και πουθενά, εκτός της δίκης των αεροπόρων μεταπολεμικά.

Παρατέθηκαν τα παραπάνω για να τα θυμηθούν οι παλιότεροι και να τα πληροφορηθούν οι νεότεροι. Οι μέρες είναι πολύ δύσκολες, φαινόμενα καθημερινά όπως συμπεριφορές της «Χρυσής Αυγής» μας παραπέμπουν σε μεθόδους παρόμοιες με τις εφαρμοζόμενες από παρακρατικές στην ουσία και εκτός νόμου υπηρεσίες, ακόμα και σε διάρκεια ανώμαλου καθεστώτος όπως η δικτατορία 1967-74. Η τρομοκρατία και τότε και τώρα πέρα από τα θύματα της δεν ωφέλησε ποτέ τα όργανα που την εφάρμοσαν. Το φασισμό και το ναζισμό δεν είναι ούτε να τον παραβλέπει κανείς ούτε να στρεβλώνει τους στόχους τους.

---

[1] Βλ. ΔΑΡΑΚΗ-ΜΑΛΛΕ Μ, Οι Εσατζήδες, Κέδρος, Αθήνα 1976 και  ΧΑΡΙΤΟΥ-ΦΑΤΟΥΡΟΥ Μ, Ο Βασανιστής ως Όργανο της Κρατικής Εξουσίας, Ψυχολογικές Καταβολές, Ελληνικά Γράμματα Αθήνα 2003.

[2] Βλ. (άρθρ2 παρ. ι (3) ΣΚ 600-1 ΄΄ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΄΄ΦΕΚ 654 Τ2 25/11/1968

[3] Βλ. Α. Κακαρά, Το Πολεμικό Ναυτικό στη Δικτατορία 1967-74, γνώση, Αθήνα 1995, Για τα στοιχεία του κειμένου βλ. και Α.Κακαρά, Οι Έλληνες Στρατιωτικοί, Παπαζήση, Αθήνα 2006

http://kakaras.wordpress.com/2012/11/13/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%BF-1973-%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B6%CF%8C%CE%BC%CE%B5/

Έγκριση Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013−2016 − Επείγοντα Μέτρα Εφαρμο− γής του ν. 4046/2012 και του Μεσοπρόθεσμου Πλαι− σίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013−2016

ΦΕΚ 222 12 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2012

ΟΜΠΑΜΑ: ΟΙ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Μελέτης Η. Μελετόπουλος – Δρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης

   Ο Ομπάμα, κατά την πρώτη του θητεία, τερμάτισε δύο αδιέξοδους αμερικανικούς πολέμους (Αφγανιστάν, Ιράκ), απέφυγε να εμπλακεί σε έναν τρίτο (Ιράν) και έναν τέταρτο (Συρία), ενεπλάκη μόνον ως μέλος πολυμερούς συμμαχίας μαζί με Γάλλους, Βρεταννούς κλπ. στην επιχείρηση ανατροπής του Καντάφι, διαχειρίστηκε σε ελεγχόμενα πλαίσια την σχέση των ΗΠΑ με την Ρωσσία και την Κίνα. Η εξωτερική πολιτική του Ομπάμα ασφαλώς δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί αποτυχημένη, είτε υπό το πρίσμα της γεωπολιτικής ισχύος είτε και υπό το ανθρωπιστικό πρίσμα.

    Κατά την δεύτερη θητεία του, όμως, οι προθέσεις του ενδέχεται να μην συμπέσουν με τα γεγονότα. Οι προθέσεις: ακύρωση του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν μέσω οικονομικών πιέσεων και της εσωτερικής αποσταθεροποίησης που αυτές θα προκαλέσουν. Ομαλοποίηση των σχέσεων της Δύσης με τις ισλαμικές χώρες. Συμβίωση με την Κίνα στην βάση της αμοιβαίας αλληλεξάρτησης και με την διαφαινόμενη κάμψη του φρενήρους  ρυθμού της σινικής ανάπτυξης να μειώνει την γεωπολιτική της ισχυροποίηση. Πίεση στην Ευρώπη για χρηματοδότηση των ασθενέστερων οικονομιών της.Προσέλκυση της Ρωσσίας στο δυτικό σύστημα.

    Όμως, στην παγκόσμια ιστορία συχνά υπερισχύει ο νόμος της ετερογονίας των σκοπών. Υπ’ αυτήν την έννοια, η πολιτική αποσταθεροποίηση του Ιράν μπορεί να οδηγήσει το θεοκρατικό καθεστώς του σε εθνικιστικό παροξυσμό, που θα στραφεί εναντίον του Ισραήλ και της Δύσης γενικώτερα. Η ομαλοποίηση των σχέσεων της Δύσης με το Ισλάμ, εν μέσω της συριακής και ήδη επεκτεινόμενης σε όλη την Εγγύς Ανατολή κρίσης, φαντάζει ουτοπία. Η κάμψη της ανάπτυξης αλλά και η εσωτερική αμφισβήτηση της μονοκρατορίας του κομμουνιστικού κόμματος στην Κίνα παρομοίως θα οδηγήσει (ήδη οδηγεί) σε αναζήτηση αποδιοπομπαίου τράγου (προς το παρόν διαφαίνεται η Ιαπωνία) και άρα γεωπολιτική ένταση στον Ειρηνικό. Στην Ευρώπη, η μονολιθική γερμανική ηγεμονική πολιτική δεν φάνηκε να κάμπτεται από τις εκδηλωθείσες παρεμβάσεις των ΗΠΑ. Η δε Ρωσσία ακολουθεί πολιτική επανάκτησης του παραδοσιακού status υπερδυνάμεως, που περνά μέσα από την αποδόμηση της αμερικανικής επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη, στα Βαλκάνια και στην Κεντρική Ασία.

    Η δεύτερη τετραετία του Ομπάμα ασφαλώς δεν θα είναι όπως την φανταζόμαστε.

Κι όμως νικήσαμε…

Στο δυσκολότερο πεδίο, μάλιστα, το ιδεολογικό!

του Σωτήρη Δημόπουλου από τη Ρήξη φ. 89 που κυκλοφορεί

Η γενικότερη σύγχυση που έχει επικρατήσει τα δυόμισι αυτά χρόνια που εκδηλώθηκε η οικονομική κρίση και συμπαρέσυρε τα πάντα στο διάβα της, ίσως μας εμποδίζει να δούμε ξεκάθαρα τις επαναστατικές ανατροπές που επιτελούνται στα διάφορα επίπεδα. Λησμονούμε ότι οι αλλαγές, όταν έρχονται, δεν έχουν τη μορφή με την οποία εμείς τις προσδοκούσαμε και επιδιώκαμε.
Κ άτι που ίσως δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε, αλλά έχει καθοριστική σημασία στην ορθή διαπίστωση της πολιτικής συγκυρίας, είναι ότι, όσοι βρεθήκαμε στο στρατόπεδο της υπεράσπισης της εθνικής ταυτότητας, με το πικρό αίσθημα του ηττημένου, που επιμένει από ιστορικό καθήκον στο στόχο του, έχουμε ήδη νικήσει στο πεδίο της σύγκρουσης των ιδεών!
Νικήσαμε, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας απορρίπτει πλέον «μετά βδελυγμίας» τις εθνομηδενιστικές ιδέες, αναγνωρίζοντας ότι στρέφονται εναντίον της. Απόρριψη που δεν γίνεται στο περιθώριο της καθημερινότητας των πολιτών, αλλά εμπεριέχεται σε μια ολοκληρωμένη στάση απέναντι στην έννοια πατρίδα και τους καθιστά έτοιμους ακόμη και για πολιτική δράση.
Νικήσαμε, καθώς η πλειοψηφία της κοινωνίας απορρίπτει και τους φορείς των εθνομηδενιστικών ιδεών, απ’ όπου και αν προέρχονται. Το κατεστημένο σύστημα πληροφόρησης και γνώσης, με όλα του τα παρακλάδια, έχει χάσει την αξιοπιστία του. Είναι φανερό ότι πλέον βρίσκεται σε απελπισμένη άμυνα, και αγωνιά για την επιβίωσή του. Στηρίζεται στον ξεκάθαρο εκβιασμό και στην απειλή του χάους για να διατηρήσει την ισχύ του.
Νικήσαμε, καθώς στη πολιτική σκηνή ακόμη και πολλοί από αυτούς που έως πρόσφατα χαρακτήριζαν «εθνικιστές» όσους μιλούσαν για Ελλάδα και πατριωτισμό, δανείζονται τώρα την ορολογία αυτή, για να κερδίζουν πολιτική επιρροή.
Νικήσαμε, καθώς ακόμη και στην αγορά, όπου το συμφέρον προηγείται της ιδέας, οι διαφημίσεις των εταιρειών μιλούν για πατρίδα, για εθνική παραγωγή, για εθνική συλλογική προσπάθεια.
Νικήσαμε, κυρίως, καθώς, για πρώτη φορά, απλώνεται στη νεολαία, και ιδιαίτερα στις μικρότερες ηλικίες, ένας πρωτοφανής πατριωτικός οίστρος, τέτοιος που δεν έχει σημειωθεί για δεκαετίες. Και είναι αυτά τα πρώτα παιδιά της παγκοσμιοποίησης (!), αυτά που γεννήθηκαν μέσα στα χρόνια του θριάμβου της, στην αποθέωση των οραμάτων των ανοιχτών συνόρων, του «τέλους της ιστορίας», του θανάτου των εθνών. Και εκεί, στα δεκαπεντάχρονα, η ιστορία εκδικείται τους αλαζονικούς επίδοξους στραγγαλιστές της. Στο συλλογικό φαντασιακό των παιδιών του διαδικτύου βρίσκουν πάλι θέση οι «μπανάλ» μορφές της Επανάστασης του 1821, προκαλώντας ανατριχίλα σε ένα σύστημα που είχε την ψευδαίσθηση ότι είχε κλείσει τους λογαριασμούς του με το παρελθόν.
Εύλογος ο αντίλογος στα παραπάνω. Κυρίως, ότι από τις εξελίξεις αυτές, ενδυναμώνεται επικίνδυνα η Χρυσή Αυγή, και ότι δεν έχει διαμορφωθεί σοβαρή πατριωτική πολιτική πρόταση διακυβέρνησης.
Κατ’ αρχάς, δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα της αντίληψης, που εσκεμμένα και επίμονα επαναλαμβάνουν τα χαλκεία του πληγωμένου συστήματος, ότι οι πατριωτικές απόψεις εξαπλώνονται χάριν της Χρυσής Αυγής. Στην πραγματικότητα, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Το ακροδεξιό γκρουπούσκουλο καρπώνεται χωρίς κόπο την έτοιμη από καιρό τάση, χάρη και στον μοναχικό αγώνα των λίγων «σαλών», που είχε διαμορφωθεί στη βάση της κοινωνίας. Μια τάση, που η έκτασή της, αλλά και η δυνατότητα να μετατραπεί σε πολιτικό κίνημα, δεν είχε γίνει αντιληπτή εγκαίρως. Και, χωρίς αμφιβολία, η ενίσχυση της εξτρεμιστικής δεξιάς, με τα χαμηλού πολιτικού επιπέδου στελέχη της, ενέχει τον κίνδυνο να εκτροχιάσει την πατριωτική έκρηξη και μερικώς να την εκφυλίσει σε απάνθρωπο ρατσισμό και εκδήλωση ωμής βίας.
Όμως, το ποτάμι δεν έχει επιστροφή. Η πολιτική και ιδεολογική μάχη που θα δοθεί τα επόμενα χρόνια θα είναι για την καθοδήγηση αυτού του μεγάλου πατριωτικού ρεύματος. Ας μην αυταπατώμεθα από τους συσχετισμούς της στιγμής. Τίποτε δεν έχει λήξει. Εν πάση περιπτώσει, η ογκούμενη διάθεση αντίστασης στη διάλυση του ελληνικού έθνους-κράτους, η επιθυμία σύνδεσης με το ιστορικό μας παρελθόν, η προθυμία για συλλογική δράση και, κυρίως, η γοργή ανάδυση μιας γενιάς που δίνει δείγματα ενεργητικής αμφισβήτησης των δυνάμεων της αδράνειας, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η Ιστορία δεν έχει πει την τελευταία της λέξη.

http://ardin-rixi.gr/archives/9959

Ενα αγρο-κεντρικό μοντέλο ανάπτυξης για την Ελλάδα

Του Αθανασίου Θεοδωράκη, πολιτκού επιστήμονα

Τα νεώτερα στοιχεία που αφορούν την ανεργία και ειδικά την ανεργία των νέων είναι αποκαλυπτικά. Οι δυσκολίες της ανάγνωσης των αριθμών λόγω της παραοικονομίας και της ελληνικής οικογενειακής επιχείρησης,  δεν πρέπει να οδηγήσουν ωστόσο στην υποτίμηση του προβλήματος. Πέρα όμως από τους αριθμούς υπάρχουν οι άνθρωποι, οι οικογένειες, τα πρόσωπα. Για την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας δεν περιμένουμε θαύματα: το δημόσιο αδυνατεί, οι επιχειρήσεις κλείνουν, το εμπόριο έχει δυσκολίες. Πώς θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας;

Εχω προτείνει το σύστημα των «αγρο-συνεργειών», τη συνεργασία δηλαδή διαφόρων  τομέων (μεταποίηση, εμπόριο, εξαγωγές) με χρήση των νέων τεχνολογιών και των νέων μεθόδων διαχείρισης.

Η Γαλλία έχει καθιερώσει εδώ και χρόνια ένα ευνοϊκό καθεστώς για τους αυτο-απασχολούμενους, ώστε να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Εδώ κυριαρχεί η γραφειοκρατία, η έλλειψη φαντασίας, η άρνηση της πραγαματικότητας. Κι όμως η χώρα έχει σημαντικά πλεονεκτήματα (κλίμα, γεωγραφία, διατροφικό πολιτισμό, βιοποικιλότητα, ιστορική παράδοση), μπορεί να πρωτοστατήσει, να κάνει τη στροφή στην παραγωγή, στην ποιότητα, στην ανάδειξη του τοπικού προϊόντος όπως γίνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Εχουμε επιπλέον την παράδοση, τα βιώματα των κοινοτήτων, τις παρακαταθήκες του κοινοτισμού του Καραβίδα που προσαρμοσμένες στα σημερινά δεδομένα μπορούν να αποτελέσουν ένα νέο πεδίο δράσης, συνεργασίας, κοινωνικής ένταξης, αναγνώρισης ενός νέου ρόλου:αυτού του παραγωγού, του ενεργού πολίτη, του οικονομικού συντελεστή. Με ή χωρίς επιδοτήσεις, με μικρή ή μεσαία περιουσία, με μικρό θερμοκήπιο ή διαφοροποιούμενες παραγωγές λαχνικών ένα νέο ζευγάρι θα προσπαθήσει κάτι νέο, διαφορετικό, δημιουργικό,

Ποιότητα ζωής, οικονομικό ενδιαφέρον, αυτο-κατανάλωση, συνεργασία και σχέση με την κοινότητα, αυτά είναι τα νέα στοιχεία μακριά από την κρίση της πόλης. Δεν γίναμε ποτέ βιομηχανική χώρα, η φούσκα των υπηρεσιών έσκασε, τα δανεικά τέλειωσαν, τί μένει;

Να οργανώσουμε την επιστροφή στην ύπαιθρο, την παραγωγή αγαθών, την ένταξη των νέων στη μικρή κοινότητα. Χωρίς να υποτιμούμε τα προβλήματα, ας δούμε ρεαλιστικά το μέλλον. Μόνο ο αγροτικός τομέας μπορεί σήμερα να παράξει πλούτο, πρώτη ύλη για τη βιοτεχνία, το εμπόριο, τις εξαγωγές. Η αγροτική επιχειρηματικότητα είναι η λύση, η απάντηση στην κρίση είναι η αγροτική παραγωγή. Από το «φύγε από το χωριό» του ’60 φτάσαμε στο «πίσω στο χωριό» του 2012. Ηρθε η ώρα για τα ξεχασμένα χωριά να πάρουν την εκδίκησή τους, η πόλη δεν δίνει πλέον καμμία ελπίδα. Κι η ελπίδα είναι η παραγωγή, η σκληρή καθημερινή εργασία, η συνεργασία με τους συντοπίτες, η συνέργεια με τη βιοτεχνία και το εμπόριο. Εν ολίγοις, η κρίση οδηγεί τη χώρα σε ένα άλλο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο, παραγωγικό, εξωστρεφές, δημιουργικό.

 

http://ardin-rixi.gr/archives/10000

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΗΣ ΕΛΒΕΤΙΑΣ

Είναι ίσως σκόπιμο να αναλύσουμε σε γενικές γραμμές πως λειτουργεί η δημοκρατία της Ελβετίας, έτσι ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα, ποια οφείλουν να είναι τα επόμενα στάδια εξέλιξης της χώρας μας.Κατ’ αρχήν λοιπόν, η σημερινή Ελβετία αποτελείται από 20 καντόνια και 6 «ημικαντόνια», διαφορετικής έκτασης πληθυσμού και οικονομικής δομής μεταξύ τους (με 3.000 κοινότητες).Το κάθε ένα από τα 26 καντόνια και ημικαντόνια έχει το δικό του Σύνταγμα, τα δικά του Δικαστήρια, τη δική του Κυβέρνηση, το δικό του Κοινοβούλιο και τη δική του Αστυνομία. Η πολύπλοκη αυτή δομή έχει σαν αποτέλεσμα την ύπαρξη διαφορετικών νόμων, οι οποίοι συνήθως εξισορροπούνται μεταξύ τους, έτσι ώστε να λειτουργεί το σύστημα στο σύνολο του – περισσότερο μετά από συμφωνίες των καντονιών και λιγότερο με τη βοήθεια ομοσπονδιακών νομοθετημάτων.

Το βασικότερο χαρακτηριστικό της άμεσης δημοκρατίας της χώρας είναι τα συχνά (αρκετές φορές εντός του ίδιου έτους) δημοψηφίσματα, τα οποία αφορούν νόμους και νομοσχέδια – σε επίπεδο κοινοτήτων, επίσης τον προϋπολογισμό (έσοδα και έξοδα).

Κατά τη διάρκεια ενός «δημοψηφιστικού» Σαββατοκύριακου, αποφασίζεται συχνά για περισσότερα από δέκα διαφορετικά θέματα, τα οποία συμπεριλαμβάνουν «ερωτήματα» της ομοσπονδίας, των καντονιών και των κοινοτήτων.

Το ομοσπονδιακό Σύνταγμα, όπως επίσης το Σύνταγμα των καντονιών, καθορίζει επακριβώς το είδος των νόμων, καθώς επίσης των υπολοίπων αποφάσεων (νομοσχεδίων κλπ), οι οποίοι (οποίες) υπάγονται υποχρεωτικά σε δημοψηφίσματα. Για όλους τους εναπομένοντες νόμους ή αλλαγές νόμων, για αυτούς δηλαδή που δεν υπάγονται σε δημοψηφίσματα, είναι δυνατόν, εντός τριών μηνών από την ψήφιση τους εκ μέρους του εκάστοτε Κοινοβουλίου, να απαιτηθεί από τους Πολίτες η διενέργεια δημοψηφίσματος – υπό την προϋπόθεση να συγκεντρωθούν 50.000 υπογραφές, μεταξύ αυτών που έχουν το εκλογικό δικαίωμα. Ίσως οφείλουμε να σημειώσομε εδώ ότι, στην Ελβετία επιτρέπεται η ταχυδρομική ψήφος (υποθέτουμε σύντομα και η ηλεκτρονική), έτσι ώστε να διευκολύνονται οι Πολίτες στην εξάσκηση των εκλογικών τους δικαιωμάτων.

Το ίδιο ισχύει και για τις αποφάσεις των καντονιών ή των κοινοτήτων – όπου όμως ο αριθμός των απαιτουμένων υπογραφών είναι ανάλογα μικρότερος. Στις πολύ μικρές κοινότητες δεν υπάρχει «κοινοβούλιο», οπότε οι εκλογείς συζητούν και αποφασίζουν κατά τη διάρκεια των «κοινοτικών συγκεντρώσεων», οι οποίες λαμβάνουν χώρα πολλές φορές εντός του ιδίου έτους.

Επειδή, μέσα σε μία άμεση δημοκρατία, οι νόμοι, οι οποίοι ψηφίζονται από το Κοινοβούλιο, μπορούν να καταργηθούν με τη βοήθεια της συλλογής υπογραφών εναντίον τους, οπότε ακολουθεί δημοψήφισμα, γίνεται εκ των πρότερων προσπάθεια, πριν ακόμη δηλαδή ψηφιστούν, να εξασφαλισθεί η συμφωνία της πλειοψηφίας των εκλογέων – με αποτέλεσμα να υπάρχουν αρκετοί συμβιβασμοί, έτσι ώστε να λαμβάνονται υπ’ όψιν τα συμφέροντα όλων.

Στα πλαίσια αυτά η κυβέρνηση, πριν ακόμη συντάξει τους νόμους, διενεργεί έρευνες μεταξύ όλων των κομμάτων, των κοινωνικών ομάδων, των εμπορικών συνδέσμων, των συνδικαλιστικών οργανώσεων, των θρησκευτικών συλλόγων κλπ, έτσι ώστε να σφυγμομετρήσει την κοινή γνώμη.

Επειδή λοιπόν σε μία άμεση δημοκρατία οι νόμοι ελέγχονται από όλους τους Πολίτες, το κοινό συμφέρον ευρίσκεται σε πρώτη θέση – ενώ η «συντεχνιακή» ικανοποίηση των πολιτικών κομμάτων ή άλλων ομάδων μεταξύ τους, έρχεται σε δεύτερη μοίρα.Συνεχίζοντας, με τη συγκέντρωση 100.000 υπογραφών από το εκλογικό σώμα, μπορεί να απαιτηθεί η αλλαγή του Συντάγματος σε ομοσπονδιακό επίπεδο – σε επίπεδο καντονιών, οι απαιτούμενες υπογραφές είναι λιγότερες. Σε σχέση δε με κάθε πρωτοβουλία των Πολιτών είναι υποχρεωτικά τα δημοψηφίσματα, ακόμη και αν διαφωνεί η κυβέρνηση ή το κοινοβούλιο. Εν τούτοις, το κοινοβούλιο έχει τη δυνατότητα να αντιπροτείνει κάτι άλλο στους Πολίτες, για το οποίο είναι τότε υποχρεωμένοι να ψηφίσουν.

Σε αντίθεση τώρα με τα απλά νομοθετήματα, η αλλαγή του Συντάγματος σε ομοσπονδιακό επίπεδο απαιτεί, εκτός από την πλειοψηφία των εκλογέων, επίσης την πλειοψηφία των καντονιών – κάτι που πρακτικά έχει αποδειχθεί μεγαλύτερο εμπόδιο. Το ομοσπονδιακό κοινοβούλιο τώρα αποτελείται από δύο μέρη:

(α) Από το Εθνικό Συμβούλιο (τη μεγάλη Βουλή), στο οποίο εκπροσωπούνται όλοι οι Πολίτες ισότιμα. Ο αριθμός των εδρών του έχει περιορισθεί στις 200, κάτι που σημαίνει ότι υπάρχει ένας βουλευτής ανά 35.000 εκλογείς. Κάθε καντόνι αποτελεί έναν εκλογικό τομέα και εκλέγει έναν τουλάχιστο εκπρόσωπο – ενώ η εκλογική θητεία ανέρχεται σε τέσσερα έτη.

(β) Από το Τοπικό Συμβούλιο (τη μικρή Βουλή), στο οποίο εκπροσωπούνται όλα τα καντόνια – όπου το κάθε ένα στέλνει δύο εκπροσώπους, ενώ τα «ημικαντόνια» από έναν. Τα μέλη του τοπικού συμβουλίου εκλέγονται με το Δίκαιο των καντονιών, ενώ η θητεία τους μπορεί (χωρίς όμως να είναι υποχρεωτικό) να είναι η ίδια με αυτήν του Εθνικού Συμβουλίου.

Το «αξίωμα» του βουλευτή στην Ελβετία δεν θεωρείται ως κύρια απασχόληση – οπότε οι αμοιβές που λαμβάνουν οι βουλευτές είναι ελάχιστες, με αποτέλεσμα να είναι υποχρεωμένοι να εργάζονται στο επάγγελμα τους, για να συντηρηθούν.

Παρά το ότι λοιπόν οι απαιτήσεις των κοινοβουλευτικών δραστηριοτήτων είναι πολύ μεγάλες, οπότε οι βουλευτές είναι αναγκασμένοι να δαπανούν πολλές ώρες, οι Ελβετοί δεν θέλουν να υιοθετήσουν ένα «επαγγελματικό κοινοβούλιο» – θεωρώντας πολύ σωστά ότι έτσι, χωρίς να είναι επαγγελματικό δηλαδή, λειτουργεί περισσότερο προς όφελος των Πολιτών.

Τα μέλη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης δεν εκλέγονται από τους Πολίτες, αλλά από το Κοινοβούλιο – τόσο από το Εθνικό, όσο και από το Τοπικό, κατά τη διάρκεια μίας κοινής συνεδρίασης τους. Τα επτά μέλη της κυβέρνησης (δύο από το κόμμα των ελευθέρων δημοκρατών, δύο από το χριστιανοδημοκρατικό, δύο από το σοσιαλιστικό και ένα από το SVP), το κάθε ένα εκ των οποίων διοικεί κάποιο υπουργείο, σχηματίζουν μία «συναδελφική Αρχή» (η διακομματική «συναίνεση» είναι εκ των πραγμάτων δεδομένη), η οποία λαμβάνει όλες τις σημαντικές κυβερνητικές αποφάσεις, κατά τη διάρκεια των εβδομαδιαίων συναντήσεων της.

Ο Πρόεδρος (πρωθυπουργός) της κυβέρνησης εκλέγεται κάθε χρόνο όπου, με βάση άγραφους κανόνες, όλα τα μέλη της εκάστοτε κυβέρνησης ασκούν την εξουσία του Προέδρου, ο ένας μετά τον άλλον (rotation principle). Ο εκάστοτε Πρόεδρος διευθύνει τις συνεδριάσεις της κυβέρνησης, ίσος μεταξύ ίσων, ενώ αντιπροσωπεύει τη χώρα σε επίσημες δραστηριότητες, είναι υπεύθυνος για την καθιερωμένη ομιλία του νέου έτους κλπ. Όμως, δεν υποδέχεται μόνο αυτός τους ξένους εκπροσώπους άλλων κυβερνήσεων, αλλά όλη η κυβέρνηση μαζί.

Τα κοινοβούλια των καντονιών αποτελούνται από ένα σώμα (μεγάλη βουλή), ενώ διαθέτουν 100-200 βουλευτές, οι οποίοι εκλέγουν την κυβέρνηση του καντονιού, όπως συμβαίνει με την ομοσπονδιακή. Τέλος, ένα μέρος των 3.000 κοινοτήτων της Ελβετίας ειδικά οι πόλεις, διαθέτουν ένα κοινοτικό κοινοβούλιο – συνήθως με λιγότερους από 50 βουλευτές.

Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ

Έχουμε την άποψη ότι, η ανάγκη αναθεώρησης του εκ φύσεως διεφθαρμένου πολιτεύματος της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (άρθρο μας), πρέπει να είναι εν πρώτοις προς την κατεύθυνση της συμμετοχικής δημοκρατίας, η οποία ορίζεται ως εξής:

“Η συμμετοχική δημοκρατία είναι ένας τύπος φιλελεύθερης δημοκρατίας, η οποία δίνει έμφαση στην ευρεία εμπλοκή των πολιτών στην διεύθυνση και διαχείριση των πολιτικών υποθέσεων.

Αν και η ετυμολογία υπονοεί ότι, όλα τα πολιτεύματα που αξίζουν την ονομασία «δημοκρατία» στηρίζονται στη συμμετοχή των πολιτών, οι παραδοσιακές αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες τείνουν να περιορίζουν τη συμμετοχή αυτή στην ανάδειξη αντιπροσώπων, οι οποίοι αποφασίζουν για όλα τα ζητήματα, εγκαταλείποντας έτσι τη διακυβέρνηση σε μία επαγγελματική ολιγαρχία – πολύ συχνά δε, σε έναν «κομματικό» δικτάτορα-πρωθυπουργό. Η συμμετοχική δημοκρατία προσπαθεί να εισάγει σε αυτό το σύστημα κάποια χαρακτηριστικά άμεσης δημοκρατίας, συνήθως σε φιλελεύθερο πλαίσιο, έτσι ώστε να διευρύνει το πλήθος των ανθρώπων που έχουν πρόσβαση στις πολιτικές διεργασίες λήψης αποφάσεων, αλλά και να εμβαθύνει αυτήν την πρόσβαση”.

http://logiosermis.net/world/europe/20085-%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B5%CE%BB%CE%B2%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%B1%CF%83.html#.UJy91eSsiSo

http://thalamofilakas.blogspot.gr/2012/11/blog-post_119.html

http://ubuntu-hellas.gr/site/%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%B2%CE%B5%CF%84/

Καθηγητής Ντρέπεται Για …

 Καθηγητής Ντρέπεται Για …

Ντρέπομαι
 
Ντρέπομαι που τη Δευτέρα τα Ελληνικά Δημόσια Σχολεία Δ/μιας Εκπ/σης κατόπιν απόφασης του Υπουργείου Παιδείας, κατόπιν βουβαμάρας (βόλεμα) της απαράδεκτης από κάθε άποψη ΟΛΜΕ και κατόπιν ανοχής των αξιοθρήνητων ΕΛΜΕ θα είναι κλειστά για να ψηφίσουν οι καθηγητές, τη στιγμή που έχουν τη δυνατότητα να πάνε να ψηφίσουν οποιαδήποτε ώρα της Δευτέρας, από το πρωί ως το βράδυ.
Για μια πράξη (ψήφος) δηλαδή που διαρκεί από 10 λεπτά έως μισή ώρα, το ΥΠΕΠΘ επιτρέπει, η ΟΛΜΕ ουσιαστικά δέχεται (με γκρίνιες του τύπου τράβα με κι ας κλαίω) και οι  ΕΛΜΕ επικροτούν με τη σιωπή τους, να κλείσουν τα _ημόσια Σχολεία της Ελλάδας όλη τη μέρα.

Ντρέπομαι γιατί ενώ κανένας καθηγητής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ημερήσιου Σχολείου δε δουλεύει μετά τις 13.45 περίπου, το ΥΠΕΠΘ κλείνει τα Δημόσια Σχολεία Δευτερο-βάθμιας Εκπαίδευσης όλης της χώρας για να πάνε οι καθηγητές να ψηφίσουν τους καθ΄ όλα απαράδεκτους «συνδικαλιστές» τους!!!

Αν κάποιος καθηγητής θέλει να ψηφίσει, να πάει να ψηφίσει όταν σχολάσει!!!

Οι καθηγητές των ημερησίων Σχολείων πρέπει να πάνε, αν θέλουν, να ψηφίσουν το απόγευμα και οι καθηγητές των εσπερινών Σχολείων πρέπει να πάνε να ψηφίσουν το πρωί και όλοι μας, ΠΡΕΠΕΙ, από την πιο απλή και στοιχειώδη ηθική, να πάμε στη δουλειά μας…

Ντρέπομαι που μια Πολιτεία και τα «συνδικαλιστικά» όργανα των καθηγητών της καταντήσανε την ψήφο των καθηγητών για ανάδειξη «συνδικαλιστών» λούφα, βόλεμα και μείωση ωραρίων δουλειάς των ήδη μειωμένων ωραρίων
Με ποιο δικαίωμα η διαδικασία ανάδειξης των «εκπροσώπων» στα συνδικαλιστικά όργανα  των καθηγητών χρησιμοποιεί τα λεφτά από τη φορολογία ενός λαού που σήμερα πια πεινάει, για να πληρώσει καθηγητές που δε θα πάνε στη δουλειά τους τη Δευτέρα, αλλά θα λουφάρουν;

Ντρέπομαι που οι εκλογές για την ανάδειξη της «συνδικαλιστικής μας ηγεσίας», αντί να  γίνονται Σάββατο ή Κυριακή γίνονται τη Δευτέρα.
Γιατί άραγε μια Πολιτεία ενδιαφέρεται για το τί θα κάνει ο καθ΄ όλα αποτυχημένος συνδικαλισμός κάποιων υπαλλήλων της (καθηγητών)και κλείνει τα Σχολεία της τη Δευτέρα και πληρώνει κάποιους δημόσιους υπαλλήλους της (καθηγητές) για να μη δουλέψουν, αλλά για να πάνε να ψηφίσουν «εκπροσώπους» τους;

Ντρέπομαι που το ΥΠΕΠΘ και η ΟΛΜΕ και η ΕΛΜΕ Μαγνησίας (ντρέπομαι και για τις υπόλοιπες ΕΛΜΕ, αλλά της Μαγνησίας ξέρω) συνεργάζονται στην αποκορύφωση του ανήθικου:

Ο Έλληνας φορολογούμενος υποχρεώνεται να πληρώσει τους καθηγητές των Δημόσιων Σχολείων για να λουφάρουν από τη δουλειά τους και για να πάνε να ψηφίσουν  τους «συνδικαλιστές» τους, όταν αυτός ο φορολογούμενος είναι στα πρόθυρα της πείνας, αν όχι στην πείνα!!!!!

Άνθρωποι που χάνουν τις δουλειές τους, άνθρωποι που πεινάνε, άνθρωποι που δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ για ψίχουλα, φορολογούνται απάνθρωπα για να πληρωθούν καθηγητές που δε θα δουλέψουν τη Δευτέρα, αλλά θα πάνε να ψηφίσουν τους «συνδικαλιστές»τους!
Άκου να πάνε οι καθηγητές να ψηφίσουνε τη Δευτέρα κλείνοντας τα Σχολεία τους!
Αν υπήρχε σταλιά τσίπας θα έπρεπε να μας πει η Πολιτεία να ξεκουμπιστούμε και να πάμε να ψηφίσουμε το Σάββατο.
Και άμα δε το κάναμε, θα έπρεπε να μας πει να ξεκουμπιστούμε από μπροστά της και εμείς και οι «συνδικαλιστές» των ντουντούκων και των χάρτινων «αγώνων» της μείωσης του ωραρίου δουλειάς τους και του βολέματός τους…
Νιώθω την Πολιτεία που με πληρώνει να μου λέει «Κάτσε σπίτι σου τη Δευτέρα και λούφαρε με τα λεφτά που πήρα από φορολογίες Ανθρώπων που πεινάνε»…

Ντρέπομαι και λυπάμαι πολύ γι΄ αυτό το χάλι γύρω μου

Ντρέπομαι που όλη τη βδομάδα μέχρι και την Παρασκευή 2 Νοεμβρίου, οι ίδιοι και οι ί-διοι από τα παλιά «συνδικαλιστές», ερχόντουσαν στο Σχολείο το οποίο υπηρετώ και δεν έβγαζαν άχνα για το ανήθικο του κλεισίματος των Σχολείων.

Ντρέπομαι και γι΄ αυτό το πρόσφατο γεγονός:
Στο Δημόσιο Σχολείο το οποίο προσπαθώ να υπηρετώ με όλη μου τη δύναμη, ήρθαν χτες Παρασκευή τρεις «συνδικαλιστές» για να μου πούνε … τί να ψηφίσω τη Δευτέρα. Με λίγα λόγια ήρθανε να μου πούνε να ψηφίσω αυτούς ή τέλος πάντων την παράταξή τους.
Παρακάμπτω το γεγονός ότι με πρόσβαλαν απόλυτα και με ξευτέλισαν με το να πούνε τι να κάνω καμαρώνοντας για τη γνώμη τους, αλλά αδιαφορώντας ΦΑΣΙΣΤΙΚΑ-ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ για τη δική μου, με απόλυτη φλυαρία δε μου είπαν απολύτως τίποτε. Και όταν είπα σε κάποια από αυτούς που ήρθανε να με ταράξουνε, γιατί δεν αντιδράμε που κλείνουν τα Σχολεία τη Δευτέρα, μου είπε για να μη διασπάσουμε την ενότητα του αγώνα…

Αρπάχτηκα γιατί ένοιωσα ότι η αδίστακτη ανηθικότητα σε αυτό που μου είπε ήταν διπλή:
α) Οι «συνδικαλιστές» ήταν του ΚΚΕ! Και όλοι ξέρουμε ότι το ΚΚΕ της θλιβερής ηγεσίας του κάνει ξεχωριστό «αγώνα». Μόνο του στις συγκεντρώσεις, μόνο του στις διεκδικήσεις, μόνο του στην πολιτική διεκδίκηση…
β) Πρέπει για να μη σπάσω την ενότητα ενός «αγώνα» να πάω με τους βολεψιματίες και τους λουφαδόρους και τους ψευταράδες και όχι να απαιτήσω από την Πολιτεία μου το ηθικό!
Αυτοί οι άνθρωποι έφυγαν από τα Σχολεία τους και ήρθαν στο δικό μου Σχολείο για να καθυστερήσουν τους καθηγητές να μπουν στην τάξη!
Αυτοί οι άνθρωποι δε μου πρόσφεραν απολύτως τίποτε χτες… Μόνο λύπη ένιωσα για το Δημόσιο Σχολείο που του έκλεψαν το όραμα και το κάνανε λούφα και παραλλαγή…

(Εννοείται ότι έφυγα και με ευχαρίστηση τους γύρισα την πλάτη για να πάω στην τάξη μόλις κτύπησε κουδούνι)

Ντρέπομαι για τη Δ/νση Δ/μιας Εκπ/σης Μαγνησίας που με έγγραφό της ζήτησε από τα Σχολεία της Μαγνησίας την Παρασκευή 2/11 να μάθει ποιοι καθηγητές δε θα πάνε να ψηφίσουν την Δευτέρα 5/11/2012 .
Όχι απλά δεν είχε κανένα δικαίωμα να το κάνει αυτό, όχι απλά ήταν έξω από κάθε δημοκρατική νοοτροπία (άκου να μου ζητάει να της πω τί θα κάνω τη Δευτέρα με αέρα προϊστάμενου που μου ζητάει στατιστικά στοιχεία), αλλά έδειχνε μια Δ/νση που προσπαθούσε να εφαρμόσει τις οδηγίες του ΥΠΕΠΘ με κακόγουστο, εσφαλμένο και ανεπίτρεπτο τρόπο. Μια ολόκληρη Διεύθυνση, η Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Μαγνησίας, αντί να νοιάζεται για την ουσία του προβλήματος, για το πώς δηλαδή θα λειτουργήσουν τη Δευτέρα τα Δημόσια Σχολεία της Μαγνησίας, μου ζητούσε τί θα κάνω τη Δευτέρα εκτός Σχολείου!!!!

Ό,τι θέλω θα κάνω. Ό,τι μου καπνίσει την τελευταία στιγμή… Αν μου καπνίσει θα πάω να ψηφίσω… Αν δε μου καπνίσει δε θα πάω…
Άκου να δηλώσω αν θα ψηφίσω!!!!
Ντρέπομαι γιατί η Πολιτεία μου εξυπηρετεί με ανήθικο τρόπο τις συντεχνίες. Αντί να φροντίζει τους πολίτες της, αντί να θεωρεί ιερό ακόμη και το 1 ευρώ που της δίνουνε οι πολίτες της με το υστέρημά τους, αντί να θεωρεί πρώτη της προτεραιότητα τον πολιτισμό των
Ανθρώπων της, αυτή κλείνει τα Δημόσια Σχολεία τη Δευτέρα για να ψηφίσουν οι καθηγητές της που στρογγυλοκάθονται τα Σάββατα και τις Κυριακές.
Επαναλαμβάνεται για μια ακόμη φορά μια αθλιότητα του «συνδικαλιστικού μας» κεκτημένου, το οποίο αποδέχεται και το ΥΠΕΠΘ των ίδιας ποιότητας ανθρώπων που «κατέκτησαν» αυτό το απαράδεκτο.
Επαναλαμβάνεται μια από τις πάμπολλες παλιές «αγωνιστικές αξίες», την οποία με ευλάβεια υπηρέτησαν οι «επισκέπτες-συνδικαλιστές» των Σχολείων που με τη λούφα του μειωμένου ωραρίου τους έκαναν «αγώνα»… Το αποτέλεσμα του «αγώνα» τους ήταν ότι βοήθησαν να χαντακωθεί και το σήμερα και το αύριο του Δημόσιου Σχολείου…
Και δε με νοιάζει μόνο για το α-νόητο και ανήθικο το οποίο υπηρέτησαν τόσα και τόσα χρόνια αυτοί οι «συνδικαλιστές», αλλά κυρίως με νοιάζει για το ότι, όπως οι πολιτικοί μας, δεν ένοιωσαν ποτέ την ανάγκη να ζητήσουνε ούτε ένα συγγνώμη από κανέναν για την αποτυχία τους ακόμη και στα πιο αυτονόητα ενός Δημόσιου Σχολείου…www.alfavita.gr

Όλα στον ελληνικό «συνδικαλισμό» της τσεπάρας, ακόμη και τώρα που βουλιάξαμε, λειτουργούνε με την ίδια μίζερη νοοτροπία που λειτουργούσανε και παλιά…

Ο λόγος είναι προφανής. Οι ίδιοι «συνδικαλιστές», όπως και οι ίδιοι «πολιτικοί» έμειναν εκεί που ήτανε… Στο λίγο, στο μυωπικό και στο ανήθικο… Αυτοί που μας ξεφτίλισαν και μας πτώχευσαν, αυτοί οι ίδιοι ήρθαν τώρα για να μας σώσουν…

Νιώθω να ζω σε μια Πατρίδα που δε να σέβεται κανέναν… Ούτε καν τον εαυτό της…

Μια Πατρίδα η οποία συντηρώντας και συνδιαλεγόμενη με έναν ανίκανο «συνδικαλισμό» που στον ορισμό του υπάρχει ως αξία το βόλεμα και το ανέντιμο, έχασε όχι απλά το μέλλον μας, αλλά και τη ματιά των παιδιών μας…
………………………………………………………
Την Παρασκευή το πρωί, όταν όλες οι διαταγές έλεγαν ότι τη Δευτέρα όλα τα Σχολεία Δ/μιας Εκπ/σης θα είναι κλειστά λόγω ψηφοφορίας των καθηγητών, ένιωθα κάτι μίζερο να με πνίγει.
Μα μέχρι το μεσημέρι ο Σύλλογος Διδασκόντων του Γενικού Λυκείου Αγριάς κατάφερε να εξασφαλίσει τη λειτουργία του Σχολείου του τη Δευτέρα. Έτσι νιώθω πιο ελεύθερος…
…………………………….
Με την περηφάνια του υπηρέτη ενός Δημόσιου Σχολείου, υψώθηκα μισό πόντο πάνω από το έδαφος και δηλώνω ότι το Γενικό Λύκειο Αγριάς Μαγνησίας, τη Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012, ημέρα ψηφοφορίας των καθηγητών, θα λειτουργήσει.

Δε θα άντεχα να με πληρώνει ένας λαός που πεινάει για να είμαι εγώ σπίτι μου.
Ενάντια στις γραμμές του ΥΠΕΠΘ, ενάντια στα βολέματα της ΟΛΜΕ, ενάντια στην ανυποληψία της ΕΛΜΕ Μαγνησίας και των συνδικαλιστών που φιλοδοξούν να γίνουν αυτοί ΕΛΜΕ, το Γενικό Λύκειο Αγριάς Μαγνησίας, τη Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012 θα λειτουργήσει…

Πήλιο, Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012
Θρασύβουλος Κων. Μαχαίρας__

http://geitoniamas.net/posts.php?lang=1&geitonies=29&thecatid=52&thesubcatid=&thesubsubcatid=&thesubsubsubcatid=&post=1041

http://logiosermis.net/greece/society/20271-%CF%84%CE%BF-%CE%BE%CE%AD%CF%83%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%B3%CE%B7%CF%84%CE%AE-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%AC%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B4%CE%AD%CF%87%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%B1%CE%BD-%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%B9%CE%B5%CF%8D%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%B5%CF%86%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%B4%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-blogs.html#.UJy9TuSsiSp

ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟ, ΤΩΝ 38 ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΕΤΩΝ

του Γεράσιμου Βαλσαμή, αντισμήναρχου ε.α.

 

Σαν Άνθρωπο δεν σας γνωρίζω, σαν Έλληνα αμφιβάλλω, σαν πολιτικό σας γνώρισα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ, (σε ένιωσα στο πετσί μου), …. γιατί μου ξύνεις πληγές (ζητώντας την ψήφο μου) που άνοιξες εσύ και οι όμοιοί σου και τρέχει το αίμα μου, το αίμα των παιδιών μου και όλων των συν-Ελλήνων μου;;;

Ξέρεις τι σημαίνει, να δουλεύεις σε οικοδομές από 12 χρονών παιδί;

Ξέρεις τι σημαίνει, να πετυχαίνεις σε στρατιωτική σχολή με μόνη βοήθεια τη θέλησή σου;

Ξέρεις τι σημαίνει, να »σπαταλήσεις» τη νιότη σου μέσα στο στρατόπεδο της σχολής;

Ξέρεις τι σημαίνει, να ΥΠΗΡΕΤΕΙΣ την ΠΑΤΡΙΔΑ για 28 συνεχόμενα χρόνια στη πρώτη μονάδα αναχαίτισης, την Τανάγρα; (έχεις κοιμηθεί ποτέ μέσα στο SHELTER πάνω στη πτέρυγα του μαχητικού ή μέσα στις κάσες των πυραύλων του επειδή ήσουν επιφυλακή ή άσκηση κλπ και ήσουν ένα με το αεροσκάφος σου);

Ξέρεις τι σημαίνει, να αποστρατεύεσαι μετά από 38 χρόνια (33 + 5 πολεμικά) κουφός από το ένα αυτί και με απώλεια ακοής πάνω από 40% από το άλλο αυτί από τα συνεχή RUN UP, χωρίς να διεκδικείς αναπηρική σύνταξη κλπ και σήμερα να μην έχεις να ανταποκριθείς στην οικογένειά σου;

Ξέρεις τι σημαίνει, να αναγκάζεσαι να φεύγεις μετανάστης στα 56 σου στην αλλοδαπή για εργασία, ακόμη μία φορά μακριά από την οικογένειά σου, την οποία δεν γνώρισες ποτέ καλά (γιατί, σπίτι, οικογένεια, γυναίκα και παιδιά σου ήτανε η μονάδα σου τα μαχητικά αεροσκάφη και οι συνάδελφοί σου); Ξέρεις τι σημαίνει, να φυλάς την Πατρίδα σου έτσι ώστε αυτή να μπορεί απερίσπαστα να ασχολείται για την πρόοδο των πολιτών της, και μετά να ανακαλύπτεις ότι φύλαγες ΛΑΜΟΓΙΑ, ΛΗΣΤΕΣ ΚΑΙ ΚΟΜΠΙΝΑΔΟΡΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ που λυμαίνονταν τους συμπολίτες μου;

Ξέρεις…, Ξέρεις…,

ΟΧΙ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ τίποτε από όλα αυτά….

ΑΠΟΔΕΙΞΗ;

Συνεχίζεις να μιλάς, ενώ θα έπρεπε να έχεις κάνει ΧΑΡΑΚΙΡΙ.

ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ.

ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΗΣΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.

ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΠΙΟΡΚΟΣ.

ΕΣΥ;;;

http://ithacanet.gr/article/%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B5-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CF%84%CF%89%CE%BD-38-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CF%84%CF%89%CE%BD

Η κρίση ξεκίνησε με τη διάσωση της Γερμανίας από το Νότο

του Π. Παναγιώτου

Στις αρχές της δεκαετίας του ’00 η Γερμανία βρέθηκε αντιμέτωπη με το σπάσιμο της φούσκας τεχνολογίας και τηλεπικοινωνιών που οδήγησε στην παρ’ ολίγο κατάρρευση εταιριών κολοσσών των δύο αυτών κλάδων, προκαλώντας ένα γενικότερο χρηματοοικονομικό πανικό που αντέστρεψε τη ροή των επενδυτικών κεφαλαίων και έσπρωξε τη χώρα στην ύφεση. Αντί τα κεφάλαια να βρίσκουν το δρόμο τους προς τις γερμανικές τράπεζες και τα γερμανικά περιουσιακά στοιχεία, αποδημούσαν, με τους επενδυτές να πουλούν οτιδήποτε γερμανικό και μεταξύ άλλων και τα γερμανικά τραπεζικά και κρατικά ομόλογα. Η ρευστότητα άρχισε να εξαντλείται και τα επιτόκια των γερμανικών ομολόγων πήραν την ανιούσα κάνοντας δυσκολότερη τη χρηματοδότηση της οικονομίας σε μία περίοδο που το κόστος από την απορρόφηση της ανατολικής Γερμανίας εξακολουθούσε να δημιουργεί πολύ αυξημένες ανάγκες.

Το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου της χώρας σκαρφάλωσε γοργά από το 3,6% στο 5,6%. Το ευρώ βρέθηκε σε ελεύθερη πτώση και έχασε περισσότερο από το 20% της αξίας του έναντι του δολαρίου προκαλώντας ερωτηματικά για την ίδια τη βιωσιμότητα του. Η Γερμανία δεχόταν επίθεση απ’ τις αγορές και έβλεπε τα περιουσιακά της στοιχεία να υποτιμούνται, συμπεριλαμβανομένου και του νέου νομίσματος της. Η μόλυνση της απ’ τον ιό της νομισματικής κρίσης ήταν γεγονός.

Η χρονική στιγμή που χτυπήθηκε η Γερμανία ήταν ιδιαίτερης σημασίας: ο βασικός της εμπορικός εταίρος, οι ΗΠΑ, κυλούσαν σε μία βαθιά ύφεση. Ο αναδυόμενος οικονομικός γίγαντας, η Κίνα, βρισκόταν ακόμη στα πρώιμα στάδια εισαγωγής προϊόντων του δυτικού πολιτισμού και δε μπορούσε να τραβήξει την γερμανική οικονομία έξω απ’ την ύφεση. Η Ευρώπη, δεν είχε ακόμη ενιαίο νόμισμα και οι περισσότερες χώρες έβρισκαν ακριβά τα γερμανικά προϊόντα όταν τα μετέτρεπαν στο εθνικό τους νόμισμα. Ποιος, λοιπόν, θα μπορούσε να έρθει προς διάσωση της;

Προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση της, η Γερμανία χρειαζόταν άμεσα στο ευρώ όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες. Παραβλέποντας την πραγματική τους ικανότητα να προσχωρήσουν στην ΕΕ, υποδέχτηκε σε αυτήν ανέτοιμα για την Ένωση κράτη, όπως την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία και στη συνέχεια χρησιμοποίησε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ως αντλία που τα φούσκωνε με φθηνό ρευστό ώστε με την πλεονάζουσα ρευστότητα τους να μπορούν να αγοράζουν τα ακριβά γερμανικά προϊόντα.

Μέσα στα πλαίσια αυτής της πολιτικής η ΕΚΤ μείωσε τα επιτόκια του ευρώ από το 5% στο 2%, διατηρώντας τα σε αυτά τα επίπεδα κόντρα στις μακροοικονομικές ανάγκες της ευρωζώνης για περισσότερο από δυόμιση χρόνια, μεταξύ του 2003 και 2006. Στα τέλη του 2005, όταν τα αμερικανικά και τα βρετανικά επιτόκια ξεπερνούσαν το 4% και τα αυστραλιανά το 5% τα ευρωπαϊκά εξακολουθούσαν να κυμαίνονται στο ιστορικό χαμηλό τους, 2%.

Το φθηνό χρήμα δημιούργησε φούσκες περιουσιακών στοιχείων στα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου που είχαν μόλις υιοθετήσει το ευρώ, προκαλώντας αυξήσεις ρεκόρ στον κλάδο κατοικίας, στην καταναλωτική πίστωση, στις χρηματιστηριακές αγορές και αλλού.

Χωρίς να έχουν, πλέον, τον έλεγχο της νομισματικής τους πολιτικής, οι κυβερνήσεις του Νότου ήταν πολύ πιο δύσκολο πολιτικά να σταματήσουν την υπερβολική ανάπτυξη της ρευστότητας για να προστατεύσουν τις οικονομίες τους και πολύ πιο εύκολο να ‘πουλήσουν’ στους ψηφοφόρους τους ως πραγματική, την πλασματική ανάπτυξη που δημιουργούνταν. Η ενίσχυση του πληθωρισμού που αναπόφευκτα ακολούθησε, έκανε τις χώρες του Νότου λιγότερο ανταγωνιστικές. Ρίχνοντας το βάρος τους περισσότερο στην αντιστάθμιση των κοινωνικών συνεπειών του πληθωρισμού παρά στην αντιμετώπιση του, οι κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού Νότου προέβησαν σε αυξήσεις μισθών και συντάξεων, που σε συνδυασμό με την παράταση της πολιτικής χαμηλών επιτοκίων της ΕΚΤ προκάλεσε περαιτέρω ενίσχυση των πληθωριστικών πιέσεων.

Από το 2002 που η Ελλάδα μπήκε στην ευρωζώνη μέχρι το 2007 που οι φούσκες στην αγορά κατοικίας, στο χρηματιστήριο, στην πίστωση και στην κατανάλωση είχαν φτάσει στα όρια τους, η ΕΚΤ διατήρησε το μέσο επιτόκιο του ευρώ κοντά στο 2,7%, ρίχνοντας κηροζίνη σε μια φωτιά που έμελλε να κάψει την ευρωπαϊκή περιφέρεια αρχίζοντας απ’ την Ελλάδα.

Το 2005 ο διευθυντής οικονομικών της επενδυτικής εταιρίας Nomura σε συζήτηση του με ανώτατο αξιωματούχο της ΕΚΤ παρατήρησε πως ήταν άδικο να εξωθούνται οι χώρες της ΕΕ εν αγνοία τους στη διάσωση της – υπεύθυνης για την κρίση της – Γερμανίας, με το να φουσκώνονται εσκεμμένα οι οικονομίες τους μέσω μίας παρατεταμένης πολιτικής νομισματικής χαλάρωσης απ’ την ΕΚΤ ώστε να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα. Ο αξιωματούχος της ΕΚΤ του έδωσε την εξής απάντηση: ‘αυτή είναι η έννοια ενός ενιαίου νομίσματος: επειδή η Γερμανία δε μπορεί κατ’ εξαίρεση να υιοθετήσει ένα πακέτο τόνωσης η μόνη άλλη επιλογή είναι να σηκώσει όλη την Ένωση μέσω της νομισματικής πολιτικής’.

Οι τράπεζες δανείζονταν απ’ την ΕΚΤ με σχεδόν μηδενικό κόστος και στη συνέχεια κυριολεκτικά κυνηγούσαν τους πολίτες να δανειστούν χρήματα προκειμένου να αγοράσουν σπίτια, αυτοκίνητα, άλλα προϊόντα που ειδάλλως είτε δε θα μπορούσαν είτε θα το σκέφτονταν πολύ πριν δανειστούν για να τα αποκτήσουν. Η ΕΚΤ ήταν σα να είχε προμηθεύσει κάθε πολίτη της ΕΕ με μία πιστωτική κάρτα παροτρύνοντας τον να τη χρησιμοποιήσει. Αυτό έκανε τους πολίτες των κρατών του Νότου να μάθουν να ζουν πέρα απ’ τις πραγματικές τους δυνατότητες όσο η Γερμανία απολάμβανε ένα μέγα πακέτο διάσωσης της οικονομίας της. Η Siemens και άλλοι γερμανικοί κολοσσοί κατέγραφαν κέρδη ρεκόρ εξαιτίας του εμπορίου τους με το Νότο και αυτά αντικατροπτίζονταν στις τιμές των μετοχών τους στα μεγαλύτερα χρηματιστήρια του κόσμου, πολλαπλασιάζοντας τον πλούτο τους.

Ενδεικτικά των αποτελεσμάτων της πολιτικής χαμηλών επιτοκίων της ΕΚΤ στην Ελλάδα είναι τα στοιχεία για την αγορά κατοικίας και την αγορά αυτοκινήτου. Οι άδειες για την ανέγερση κατοικίας το 2006, πέντε χρόνια απ’ την υιοθέτηση του ευρώ, ήταν κατά 800% περισσότερες απ’ ότι το 2001, τελευταία χρονιά προ ευρώ. Οι πωλήσεις αυτοκινήτων πολλαπλασιάστηκαν. Τα ‘φθηνά’ ιαπωνικά, ιταλικά, γαλλικά και άλλα αυτοκίνητα που ο Νότος επέλεγε κατά κόρον στη δεκαετία του ’90 ανταλλάχτηκαν με ακριβά και πολυτελή γερμανικά. Μία συγκριτική ανάλυση των πωλήσεων καινούργιων και μεταχειρισμένων αυτοκινήτων μεταξύ του 1998 – έτος καλπάζουσας ανόδου του χρηματιστηρίου Αθηνών με εκρηκτική άνοδο στις πωλήσεις αυτοκινήτων στην Ελλάδα αλλά προ της υιοθέτησης του ευρώ – και του 2007 – έτους όπου η φούσκα πίστωσης έφθανε στην κορύφωση της – είναι αποκαλυπτική:

• το 1998 πουλήθηκαν 60% περισσότερα ιταλικά αυτοκίνητα απ’ ότι το 2007

• το 1998 οι πωλήσεις καινούργιων γερμανικών αυτοκινήτων πολυτελείας ανήλθαν στις 7 χιλ. – το 2007 ανήλθαν στις 23 χιλ, παρουσιάζοντας αύξηση μεγαλύτερη του 300%

• το 1998 πουλήθηκαν συνολικά 30 χιλ, νέα γερμανικά αυτοκίνητα ενώ το 2007 πουλήθηκαν 80 χιλ.

• το 1998 πουλήθηκαν 17.5 χιλ μεταχειρισμένα γερμανικά αυτοκίνητα πολυτελείας, ενώ το 2007 πουλήθηκαν 65 χιλ.

• το 1998 πουλήθηκαν συνολικά 46 χιλ. μεταχειρισμένα γερμανικά αυτοκίνητα ενώ το 2007 144 χιλ.

• το 1998 οι πωλήσεις μεταχειρισμένων αυτοκινήτων για τις πρώτες 20 μάρκες έφτασαν τις 197 χιλ. και το 2007 τις 500 χιλ.

Ακόμη πιο ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο το ευρώ λειτούργησε ως ένα πακέτο διάσωσης της γερμανικής οικονομίας απ’ το Νότο, είναι το μέγεθος των εξαγωγών της Γερμανίας στην Ελλάδα, τα δέκα χρόνια που προηγήθηκαν της δημιουργίας του ευρώ και τα δέκα χρόνια που ακολούθησαν αυτής (στοιχεία: ΔΝΤ). Στην πρώτη περίοδο – προ ευρώ δεκαετία – η Γερμανία εξήγε στην Ελλάδα προϊόντα ύψους, περίπου, 35 δις δολαρίων. Στη δεύτερη περίοδο – μετά ευρώ δεκαετία – οι γερμανικές εξαγωγές στην Ελλάδα αυξήθηκαν στα 70 δις δολάρια, καταγράφοντας άνοδο της τάξης του 100%. Στα έτη 1997-1998 οι εισαγωγές γερμανικών προϊόντων είχαν ανέλθει στα 7,7 δις δολάρια. Δέκα χρόνια αργότερα, στα έτη 2007-2008 η Ελλάδα εισήγε γερμανικά προϊόντα ύψους, περίπου, 21,5 δις δολαρίων σε μία αύξηση κοντά στο 300%.

Οι αυξημένες εισαγωγές γερμανικών προϊόντων απ’ την πολιτική φουσκώματος του Νότου ίσως να μη δημιουργούσε τόσο μεγάλο πρόβλημα αν η Γερμανία ανταπέδιδε τη χάρη αυξάνοντας τις εισαγωγές της απ’ τους εταίρους της. Όμως έκανε το αντίθετο. Ενδεικτικά, οι εισαγωγές ελληνικών προϊόντων απ’ τη Γερμανία το 1992 ήταν 2,2 δις δολάρια και το 2002, έτος υιοθέτησης του ευρώ ανήλθαν στο 1,7 δις δολάρια.

Μέσα σε λίγα χρόνια απ΄ την υιοθέτηση του ευρώ το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας ξεπέρασε αυτό της Ιαπωνίας και της Κίνας φέρνοντας τη στην πρώτη θέση στον κόσμο σε εξαγωγές χάρη στον ευρωπαϊκό Νότο και τα υπόλοιπα κράτη της ευρωζώνης, αφού σε αυτά στηρίχτηκε το μεγαλύτερο ποσοστό της ανάπτυξης των εξαγωγών της. Προκειμένου η ίδια να προφυλαχτεί από τη δημιουργία φουσκών στο ‘σπίτι’ της, έλαβε μέτρα μείωσης της ρευστότητας και ακολούθησε μία αντιπληθωριστική πολιτική η οποία όξυνε περισσότερο τις αποκλίσεις με τους εταίρους της κάνοντας το Νότο ακόμη λιγότερο ανταγωνιστικό.

Με τις γερμανικές τράπεζες γεμάτες, πια, με ρευστό αλλά χωρίς ευκαιρίες στη χώρα τους εξαιτίας της αντιπληθωριστικής πολιτικής που βάσει σχεδίου ακολουθούσε η Γερμανία, η νέα χρυσή επενδυτική ευκαιρία εντοπίστηκε στην αγορά ομολόγων των κρατών του ευρωπαϊκού Νότου, τα οποία ενώ θεωρούνταν μηδενικού ρίσκου εξακολουθούσαν να παρέχουν αξιόλογα επιτόκια. Τώρα ήταν οι ίδιες οι κυβερνήσεις του Νότου που μπορούσαν να δανειστούν με ολοένα χαμηλότερο κόστος και να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματα που στο μεταξύ δημιουργούνταν από την έκρηξη στην κατανάλωση.

Μέχρι το 2007 το σχέδιο διάσωσης της Γερμανίας είχε πετύχει: η χώρα είχε ξεπεράσει την ύφεση χωρίς να χρειαστεί να αυξήσει το χρέος και τα ελλείμματα της, είχε μετατραπεί σε πρώτη εξαγωγική δύναμη στον κόσμο έχοντας εκμεταλλευτεί την απογείωση της πίστωσης στην ευρωζώνη αλλά αποφεύγοντας, εντέχνως, τις συνέπειες για την ίδια και παράλληλα είχε αναστήσει τη χρηματοοικονομική της αγορά και είχε σώσει το τραπεζικό της σύστημα. Στο μεσοδιάστημα, όμως, είχε ζώσει το Νότο με ωρολογιακές οικονομικές βόμβες.

Ακολούθησε η αμερικανική κρίση, η οποία εξελίχτηκε σε ένα παγκόσμιο τσουνάμι. Οι ωρολογιακές βόμβες στην ευρωζώνη άρχισαν να πυροδοτούνται αλλά η βλάβη σε κάποιες απ’ αυτές, όπως στην Ελλάδα, αποδεικνύονταν μικρότερη απ’ την αναμενόμενη. Ο ‘διεφθαρμένος’, ‘τεμπέλης’ και ‘σπάταλος’ Έλληνας είχε την πρόνοια να αποταμιεύει τμήμα των χρημάτων του απ’ τα χρόνια της πλασματικής ανάπτυξης με αποτέλεσμα οι καταθέσεις να αποτελούν μία ασπίδα στις όποιες χρηματοπιστωτικές πιέσεις, ενώ οι ελληνικές τράπεζες, είτε από έλλειψη τεχνογνωσίας είτε εξαιτίας μίας σύνεσης που αντανακλούσε το γενικότερο ελληνικό χρηματοοικονομικό συντηρητισμό, είχαν αποφύγει να επενδύσουν στα σύνθετα επενδυτικά στεγαστικά προϊόντα που κατέστρεφαν την αμερικανική αγορά κατοικίας και μόλυναν την ευρωζώνη. Ως αποτέλεσμα η ροή κεφαλαίων δεν αντιστράφηκε στην Ελλάδα, τα κεφάλαια παρέμειναν στη χώρα και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα κρατήθηκε όρθιο και μετά το τσουνάμι, στηρίζοντας ταυτόχρονα και την πολύ εξαρτημένη, πλέον, απ’ αυτό ελληνική οικονομία.

Το σκάσιμο της αμερικανικής φούσκας κατοικίας, η αμερικανική τραπεζική κρίση, η μετεξέλιξη της κρίσης σε διεθνή, η παγκόσμια και ιστορικών διαστάσεων οικονομική ύφεση, το διεθνές χρηματιστηριακό κραχ μετοχών και η εκτίναξη των τιμών πετρελαίου και τροφίμων σε ιστορικά υψηλά επίπεδα τιμών ήταν μερικά απ’ αυτά με τα οποία είχε έρθει αντιμέτωπη η Ελλάδα μεταξύ 2006 και 2008 και κόντρα σε κάθε πρόβλεψη είχε αντέξει.

Η πτώχευση της Lehman Brothers το Σεπτέμβριο του 2008, όμως, μετέφερε την κρίση ρευστότητας σε ένα άλλο επίπεδο, κάνοντας τη χειρότερη απ’ οτιδήποτε είχε δει η παγκόσμια οικονομία επί 80 χρόνια. Η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα παρείχε μυστικά δάνεια ύψους, σχεδόν, 10 τρις δολαρίων σε αμερικανικές και διεθνείς τράπεζες προκειμένου να αποτρέψει το απόλυτο χάος και μείωσε τα επιτόκια του δολαρίου σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα, κοντά στο μηδέν. Οι ελληνικές τράπεζες, βέβαια, δεν έλαβαν κρυφά δάνεια απ’ τις ΗΠΑ.

Αντί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να ακολουθήσει το παράδειγμα της Αμερικανικής μειώνοντας τα επιτόκια του ευρώ ανταποκρινόμενη στις πρωτοφανείς οικονομικές συνθήκες, προέβηκε σε αύξηση (!) τους κάνοντας την ήδη υπό εξαφάνιση ρευστότητα στην ευρωζώνη πανάκριβη και ακόμη πιο δύσκολο να αντληθεί. Στα τέλη του 2008 και ενώ τα επιτόκια του δολαρίου είχαν μειωθεί κοντά στο μηδέν, τα επιτόκια του ευρώ είχαν αυξηθεί πάνω απ’ το 4% στο υψηλότερο επίπεδο ετών.

Ενώ στα χρόνια που η ρευστότητα ήταν πλεονάζουσα και προκαλούσε φούσκες και πληθωρισμό η ΕΚΤ διατηρούσε τα επιτόκια στο 2%, την ώρα της ιστορικής κρίσης που χρειαζόταν φθηνό χρήμα για να αποφευχθεί ο αντιπληθωρισμός και να αντιμετωπιστεί η ύφεση, η ΕΚΤ προχώρησε σε αύξηση των επιτοκίων προκαλώντας ένα ακόμη καταστροφικό χτύπημα στην ευρωζώνη και ειδικά στις χώρες του Νότου.

Πίσω από αυτήν τη φαινομενικά παράλογη και προφανώς καταστροφική νομισματική πολιτική της ΕΚΤ, κρυβόταν και πάλι τα συμφέροντα της Γερμανίας, η οποία είχε εμπλακεί σε έναν άνευ προηγουμένου νομισματικό πόλεμο με τις ΗΠΑ, προσπαθώντας να εκθρονίσει το δολάριο με το να αυξάνει τα επιτόκια του ευρώ προσελκύοντας έτσι κεφάλαια απ’ όλο τον κόσμο στη Φρανκφούρτη, η οποία και διεκδικούσε, πλέον, με αξιώσεις απ’ το Λονδίνο το ρόλο του νέου ευρωπαϊκού χρηματοοικονομικού κέντρου.

Η απάντηση των ΗΠΑ ήταν η κατακόρυφη άνοδος του δολαρίου και η επαναπροσέλκυση κεφαλαίων σ΄ αυτό, κάτι που προκάλεσε την κατάρρευση της αγοράς εμπορευμάτων. Καθώς οι επενδυτές έφευγαν απ’ τα εμπορεύματα και αναζητούσαν ασφαλές καταφύγιο για τα κεφάλαια τους, άρχισαν να επιστρέφουν στις ΗΠΑ αποχωρώντας απ’ την Ευρώπη, γεγονός που οδηγούσε στην πώληση περιουσιακών στοιχείων σε ευρώ και έτσι και τραπεζικών και κρατικών ομολόγων της ευρωπαϊκής περιφέρειας τα οποία και για πρώτη φορά απ’ την υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος δοκιμάστηκαν σκληρά.

Στα τέλη του 2008 με αρχές 2009 τα CDS και τα επιτόκια των ελληνικών, ισπανικών, πορτογαλικών και ιταλικών ομολόγων μπήκαν σε ανοδική τροχιά αφού οι διεθνείς επενδυτές πουλούσαν κάθε τι συνδεδεμένο σε ευρώ εξαιτίας των πολιτικών επιλογών της Γερμανίας.

Ήταν εκείνη η χρονική στιγμή την οποία επέλεξε ο πρώην Πρωθυπουργός της χώρας, κ. Σημίτης, για να απευθυνθεί στην ελληνική Βουλή σχετικά με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αποφεύγοντας να βρει ευθύνες οπουδήποτε αλλού πέρα απ’ την Ελλάδα και θέτοντας θέμα αποκλεισμού της απ’ τις αγορές και προσφυγής της στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, σε μία ομιλία που αν δεν είχε αντιμετωπιστεί με ψυχραιμία από την τότε κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα μπορούσε να έχει τινάξει τη χώρα στον αέρα ένα χρόνο νωρίτερα απ’ ότι τελικά συνέβη.

Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν ήταν ελληνικό αλλά πρωταρχικώς ευρωπαϊκό και έτσι οι χώρες της ΕΕ στράφηκαν για βοήθεια στην ΕΚΤ ζητώντας ένα πανευρωπαϊκό σχέδιο προστασίας των τραπεζών. Ο Γάλλος Πρόεδρος Σαρκοζί προώθησε αυτήν τη λύση αλλά η Γερμανίδα Καγκελάριος Μέρκελ ήταν κάθετα αντίθετη απορρίπτοντας την προστασία του τραπεζικού συστήματος από την ΕΚΤ και επιβάλλοντας τη στήριξη των τραπεζών με εθνικά κεφάλαια.

Ακόμη και μετά απ’ αυτήν την καταστροφική απόφαση της Γερμανίας και ενώ η Ελλάδα αναγκάστηκε να στηρίξει τις τράπεζες της με κρατικές εγγυήσεις, κατάφερε να αποφύγει τα χειρότερα και να φτάσει στο Νοέμβριο του 2009 αποδυναμωμένη μεν αλλά έχοντας διατηρήσει την πιστοληπτική της βαθμολογία στο Α, έχοντας πετύχει να δανείζεται με επιτόκια κοντά στο ιστορικό χαμηλό της, έχοντας αποτρέψει την κατάρρευση της αγοράς κατοικίας, έχοντας προσελκύσει αρκετά διεθνή επενδυτικά κεφάλαια ώστε το χρηματιστήριο της να καταγράφει τη μεγαλύτερη άνοδο στον κόσμο σε ετήσια βάση, έχοντας έναν τραπεζικό κλάδο ισχυρό, και συνεχίζοντας συνεχίζει να εμπνέει εμπιστοσύνη στο εξωτερικό και το εσωτερικό της έτσι ώστε και να μπορεί να χρηματοδοτεί το χρέος της αλλά και να απολαμβάνει μεγάλες εισροές στις ελληνικές τράπεζες, μετρώντας αθροιστικά τις μεγαλύτερες καταθέσεις από ιδιώτες και επιχειρήσεις στην ιστορία της. Πράγματι, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είχε προσελκύσει νέες καταθέσεις ύψους, περίπου, 22 δις ευρώ το 2007, οι οποίες ενισχύθηκαν κατά επιπλέον 30 δις ευρώ το 2008 ενώ ακόμη και στο 2009 οι ελληνικές τράπεζες είδαν τις καταθέσεις να αυξάνονται κατά 10 δις ευρώ.

Χρειάστηκαν, ωστόσο, μόλις μερικές εβδομάδες πανικού της κυβέρνησης Παπανδρέου για να αντιστραφεί αυτή η μακροπρόθεσμη τάση και να αρχίσει ένα καταστροφικό κύμα εκροής καταθέσεων. Μόνο τον Ιανουάριο του 2010 εγκατέλειψαν τις ελληνικές τράπεζες κεφάλαια ύψους 5 δις ευρώ, με το έτος να κλείνει με εκροές ύψους 29 δις ευρώ. Από το Δεκέμβριο του 2009 μέχρι τον Απρίλιο του 2012 οι ελληνικές τραπεζικές καταθέσεις είχαν μειωθεί από 238 δις ευρώ στα 166 δις ευρώ, καταγράφοντας πτώση κατά 43%. Περίπου το 85% των εκροών προήλθε από ιδιώτες αποτυπώνοντας τον πανικό που κατέβαλλε τους Έλληνες πολίτες.

Ακόμη χειρότερα, ο διεθνής πανικός μεταφράστηκε σε μαζικές πωλήσεις ελληνικών περιουσιακών στοιχείων, μεταξύ των οποίων και μετοχών, τραπεζικών και κρατικών ομολόγων, με τα κεφάλαια να μεταφέρονται απ’ την Ελλάδα στη Γερμανία προς αναζήτηση ασφάλειας. Ιδιωτικός και κρατικός τομέας αποκλείστηκαν απ’ τις αγορές κεφαλαίων και η χώρα δε μπορούσε πια να χρηματοδοτήσει το χρέος και τα ελλείμματα της.

Είχε έρθει η ώρα της Ελλάδας να χρειαστεί βοήθεια απ’ τη Γερμανία. Η μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της ΕΕ, όμως, είχε άλλα σχέδια καθώς είδε στην ελληνική και στην ευρωπαϊκή κρίση μια διπλή ευκαιρία:

α) να πετύχει την έξοδο της ίδιας απ΄ τη μεγαλύτερη ύφεση στην ιστορία της με το να μετατραπεί σε πόλο έλξης κεφαλαίων εξασφαλίζοντας ένα μέγα πακέτο τόνωσης βασιζόμενο στην αστείρευτη ρευστότητα και στο χαμηλό κόστος κρατικού δανεισμού της

β) να προωθήσει τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης κάτω απ’ την ηγεμονία της, σχέδιο που είχε εκπονηθεί αλλά είχε μείνει στάσιμο απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και το οποίο αποτυπώνεται με μεγάλη σαφήνεια στα απόρρητα έγγραφα εκείνης της περιόδου που αποχαρακτηρίστηκαν μόλις προσφάτως.

Σήμερα, περισσότερο από δυόμιση χρόνια απ’ το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης, η Γερμανία έχει προχωρήσει πολύ στην υλοποίηση των δύο αυτών στόχων. Όσον αφορά στον πρώτο, η οικονομία της αναπτύχθηκε με τους μεγαλύτερους ρυθμούς απ’ την επανένωση της χώρας, καταγράφοντας παράλληλα μία σειρά θετικών ρεκόρ δεκαετιών. Καταλυτικό ρόλο σε αυτό έπαιξε το πακέτο τόνωσης που απόλαυσε η Γερμανία από τη μεταφορά κεφαλαίων απ’ το Νότο στις τράπεζες της αλλά και από τη μετατροπή της σε καταφύγιο κεφαλαίων απ’ όλο τον κόσμο, γεγονός που τη βοήθησε να δανείζεται με ιστορικά χαμηλά επιτόκια. Η μελέτη της ροής τραπεζικών καταθέσεων μεταξύ των κρατών του Νότου και της Γερμανίας αποκαλύπτει τη δημιουργία μίας αρνητικής συσχέτισης που ξεπέρασε το 0,8. Δηλαδή περίπου στο 80% των περιπτώσεων οι εκροές απ’ το Νότο κατέληξαν σε εισροές στη Γερμανία (στοιχεία: Budensbank). .

Το ισοζύγιο στο Target 2, το Μάιο του 2012, έδειξε πλεόνασμα ύψους 660 δις ευρώ για τη Γερμανία, 146 δις ευρώ για την Ολλανδία και 45 δις ευρώ για τη Φινλανδία. Οι χώρες αυτές απολαμβάνουν χάρη στην κρίση πακέτα τόνωσης που αντιστοιχούν στο 23-25% του ΑΕΠ τους. Την ίδια στιγμή το αντίστοιχο έλλειμμα για τις χώρες του Νότου αντιστοιχεί στο 20-60% του ΑΕΠ τους (20% για Ιταλία, 23% για Ισπανία, 60% για Ιρλανδία, 50% για Ελλάδα).

Όσον αφορά στο δεύτερο στόχο της, η Γερμανία αναδείχτηκε ως ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της ΕΕ, θέτοντας και επιβάλλοντας τους κανόνες της και προχωρώντας στην εμβάθυνση της ευρωζώνης με μεγαλύτερα βήματα από ποτέ. Η παράδοση εθνικής κυριαρχίας σε ευρωπαϊκά και υπό γερμανικό έλεγχο ιδρύματα είναι η νέα τάση που μετατρέπει τη Γερμανία σε ευρωπαϊκή αυτοκρατορία, χάρη στην ελληνική και την ευρωπαϊκή κρίση.

Αυτό που δεν έγινε ποτέ αντιληπτό απ’ τις ελληνικές κυβερνήσεις, είναι ότι όπως κάθε άλλη ηγέτιδα δύναμη μίας νομισματικής ένωσης, η Γερμανία δε θα κάνει ποτέ τίποτε που να εξυπηρετεί το γενικό ευρωπαϊκό συμφέρον αν δεν εξυπηρετείται πρωτίστως το δικό της. Η εταιρική αλληλεγγύη ισχύει μόνο από τον πιο αδύναμο προς τον πιο δυνατό. Η Γερμανία θα αντιμετωπίζει πάντα τις πιο αδύναμες οικονομικά χώρες με αλαζονεία και θα επιδιώκει να ισχυροποιείται εις βάρος τους αφού αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει τον ηγετικό της ρόλο. Δε χρειάζεται να κοιτάξει κανείς πολύ μακριά για να καταλάβει πώς λειτουργεί μία κυρίαρχος δύναμη σε ένα νομισματικό σύστημα και αρκεί να δει τις ΗΠΑ, που με το δολάριο εκμεταλλεύτηκαν ολόκληρο τον κόσμο από το 1945 και μετά.

Δεν είναι τυχαίο πως ήταν η Γερμανία που ηγήθηκε της αλλαγής του προηγούμενου νομισματικού συστήματος στις αρχές της δεκαετίας του ’70, οργανώνοντας έναν κατά το ήμισυ επιτυχή νομισματικό πόλεμο εναντίον του δολαρίου, στην προσπάθεια της, τότε, να βάλει τέλος στην αμερικανική νομισματική κυριαρχία καθώς ήταν η ίδια που βρισκόταν στη θέση του αποδέκτη των συνεπειών του τρόπου λειτουργίας των ΗΠΑ μέσα στα πλαίσια της.

Ούτε είναι συμπτωματικό που απέτυχαν και οι τρεις προσπάθειας δημιουργίας μίας ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης με επίκεντρο το γερμανικό μάρκο, αφού η Γερμανία δρούσε πάντα με τον ίδιο τρόπο, εκμεταλλευόμενη τους εταίρους της τόσο σε καιρούς ηρεμίας, ώστε να προωθεί τη δική της ανάπτυξη όσο και περιόδους κρίσης, πιέζοντας για περισσότερο έλεγχο, δημοσιονομική και πολιτική ενοποίηση.

Τελικά, βέβαια, δεν έχει τόσο σημασία τί κάνουν οι άλλοι και αν αυτό μας βλάπτει ή μας βοηθά αλλά το τί κάνουμε εμείς για να αμυνθούμε ή να βοηθήσουμε τον εαυτό μας. Και κοιτώντας πίσω στο χρόνο θα διαπιστώσουμε εύκολα μερικά απ’ τα δραματικά λάθη των τελευταίων κυβερνήσεων που πέρασαν απ’ την Ελλάδα.

Η κυβέρνηση Σημίτη έκανε πολιτική της σημαία την είσοδο της Ελλάδας στο ευρώ αποτυγχάνοντας να προετοιμάσει τη χώρα σωστά γι’ αυτό το ιστορικό γεγονός και αφήνοντας την, εν γνώση της και προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της, εκτεθειμένη σε εξαιρετικά μεγάλους κινδύνους. Οι ευθύνες του κ. Σημίτη γι’ αυτό είναι διαχρονικές και βαρύτατες.

Η κυβέρνηση Καραμανλή δεν έκανε αυτά που έπρεπε για να προστατέψει τη χώρα απ’ τις αρνητικές συνέπειες της εισόδου της στην ευρωζώνη. Με ατολμία και χωρίς αίσθηση της ιστορικής του ευθύνης ο κ. Καραμανλής απόλαυσε πολιτικά τα θετικά της υιοθέτησης του ευρώ, αποτυγχάνοντας να εκμοντερνίσει και να ενδυναμώσει τη χώρα ώστε να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του παρελθόντος και τις προκλήσεις του παρόντος και του μέλλοντος.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου πανικοβλήθηκε και πανικόβαλε έναν ολόκληρο κόσμο για το άγνωστο (;) δημοσιονομικό έλλειμμα, λειτουργώντας ως μεγεθυντής και πολλαπλασιαστής των προβλημάτων της οικονομίας και οδηγώντας, ουσιαστικά, τη χώρα στην πτώχευση απ’ το Νοέμβριο του 2009 εφόσον ήταν δεδομένο πως η Γερμανία δεν υπήρχε περίπτωση να αναλάβει τις δικές της ευθύνες. Μελετώντας κανείς οικονομική ιστορία είναι μάλλον απίθανο να βρει πολλά αντίστοιχα παραδείγματα που ένας άνθρωπος πανικόβαλε τόσους πολλούς. Οι ηγέτες δεν πανικοβάλλονται και το κυριότερο δεν πανικοβάλλουν τους υπόλοιπους γύρω τους, πόσο μάλλον έναν ολόκληρο πλανήτη. Εκτός και αν ο κ. Παπανδρέου γνώριζε πως η ανθρωπότητα απειλούνταν με εξαφάνιση και ότι μόνο αυτός μπορούσε να την προστατέψει, δεν είχε κανένα πολιτικό έρεισμα και καμία νομιμοποίηση να θυσιάσει την Ελλάδα. Οτιδήποτε ακολούθησε του ‘Πανικού Παπανδρέου’, ήταν η συνέχεια μίας προδιαγεγραμμένης τραγωδίας.

Οι χώρες είναι υπεύθυνες για τις επιλογές και τα λάθη τους και η Ελλάδα έχει πολλά και διαφορετικής βαρύτητας δικά της λάθη να κατανοήσει, να αναγνωρίσει και να διορθώσει. Αλλά με το να αποδέχεται ευθύνες που δεν της ανήκουν, να αυτοδυσφημίζεται διεθνώς και το κυριότερο να αδυνατεί να αντιληφθεί και να αναδείξει τις ευθύνες και το ρόλο άλλων σε ιστορικής σημασίας γεγονότα και καταστάσεις, διαπράττει ένα αυτοκτονικό λάθος.

Σε τελική ανάλυση κάθε κράτος πρέπει να έχει τους δικούς του μακροπρόθεσμους, εθνικούς και υπερκομματικούς στόχους. Η Ελλάδα πρέπει να αναγνωρίσει και να κατανοήσει αυτούς των υπόλοιπων κρατών που την επηρεάζουν άμεσα και έμμεσα και επιτέλους να προσδιορίσει και να επιδιώξει τους δικούς της. Αν κάνει η ίδια αυτό που πρέπει θα μπορεί και να βοηθά τον εαυτό της και να προστατεύεται από εξωτερικούς κινδύνους αλλά και να νομιμοποιείται να αποδίδει ευθύνες στα κράτη που λειτουργούν με τρόπο βλαπτικό για το σύνολο. Και η Γερμανία, τουλάχιστον στα πλαίσια της ευρωζώνης, είναι σίγουρα ένα από αυτά.

Πάνος Παναγιώτου
Χρηματιστηριακός Τεχνικός Αναλυτής
Διευθυντής GSTA Ltd, WTAEC Ltd

Πηγή: Επίκαιρα

Οθωμανοί-Νεότουρκοι και Μακεδονία

Τα στοιχεία για την κατάσταση των Μακεδόνων στα τελευταία 80-90 χρόνια της Τουρκοκρατίας έχουν ληφθεί από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Βακαλόπουλου, Ιστορία της Μείζονος Μακεδονίας (1350-1950) (Σταμούλης).

Μετά τη λήξη της επανάστασης του 1821 «η αυθαίρετη φορολογική πολιτική των τοπικών Τούρκων μπέηδων, που επεκτεινόταν πέρα από τη δεκάτη, το φόρο της υποτιθέμενης ατομικής περιουσίας (Vergi) και το χαράτσι, είχε εξουθενώσει οικονομικά τις χριστιανικές κοινότητες και τις είχε οδηγήσει στην εξαθλίωση». Γίνονταν «συνεχιζόμενες προσπάθειες των Τούρκων μπέηδων να εφαρμόζουν βίαια μέτρα και να εξισλαμίζουν χριστιανούς νέους. Πολυάριθμοι εξισλαμισμένοι Έλληνες σκλάβοι ζούσαν διασκορπισμένοι στα σαντζάκια της Θεσσαλονίκης, των Σερρών και Δράμας και επιδίωκαν με κάθε τρόπο ν’ απελευθερωθούν. Το όλο ζήτημα του βίαιου εξισλαμισμού των χριστιανοπαίδων της Μακεδονίας και της Θράκης πήρε στις αρχές της δεκαετίας του 1830-1840 μεγάλες διαστάσεις» (σελ. 110). Διάφορα μέτρα που πήρε η Πύλη έπειτα από συστάσεις των δυτικών πρέσβεων «συναντούσαν την άκαμπτη αντίδραση των ντόπιων μπέηδων» (σελ. 111). Την εποχή εκείνη οι μουσουλμάνοι μπέηδες και γαιοκτήμονες «συνέχιζαν να μεταχειρίζονται τους καλλιεργητές των γαιών τους σα σκλάβους. Το καθεστώς της δουλοπαροικίας αποτελούσε μια μόνιμη πηγή συσσώρευσης δεινών στους υπόδουλους χριστιανούς της Μακεδονίας». Λίγα χρόνια μετά το Τανζιμάτ (1856) «επανήλθε πάλι το παλαιότερο φορολογικό σύστημα, το οποίο εφαρμόστηκε με χειρότερες επιπτώσεις για το ντόπιο στοιχείο. Η πολυπόθητη κατάργηση της αγγαρείας, την οποία υποσχόταν η Πύλη, δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ» (σελ. 112). Στα διοικητικά συμβούλια των βιλαετιών «οι μη μουσουλμάνοι διαδραμάτιζαν διακοσμητικό ρόλο». Παράλληλα, «η μαρτυρία των χριστιανών δεν γινόταν δεκτή στα πολιτικά δικαστήρια, ενώ σ’ εκείνα που είχαν μικτή σύνθεση, η αναλογία χριστιανών-μουσουλμάνων υπήρξε τόσο δυσανάλογη ώστε ουσιαστικά οι αποφάσεις λαμβάνονταν τελικά μόνο από τους Τούρκους. Στα κοινοτικά συμβούλια η αριθμητική αναλογία των χριστιανών προς τους μουσουλμάνους υπήρξε 1:5». «Αληθινή μάστιγα για το χριστιανικό στοιχείο αποτελούσε ο φόρος της υποτιθέμενης περιουσίας (βεργκή), ο οποίος υπήρξε βασισμένος σε αόριστα στοιχεία, και η δεκάτη. Ο φόρος του βεργκή αντιστοιχούσε περίπου με 10%, αλλά συχνά υπερέβαινε κατά πολύ το ποσοστό αυτό». Οι Μουσουλμάνοι εξακολουθούσαν να πληρώνουν λιγότερους φόρους, ακόμη κι όταν αντικαταστήθηκε ο βεργκή από έναν ετήσιο φόρο: «Στις αρχές της δεκαετίας του 1860 οι μουσουλμάνοι κάτοικοι του Μοναστηρίου πλήρωναν για το φόρο αυτό μόνο 36.000 πιάστρα το χρόνο, οι χριστιανοί της ίδιας πόλης 92.000 και οι Εβραίοι 12.000», παρ’ όλο που πληθυσμιακά Μουσουλμάνοι και μη Μουσουλμάνοι ήταν περίπου ισόποσοι (σελ. 113). «Το χαράτσι γνώρισε αλλεπάλληλες διακυμάνσεις. Συχνά διπλασιαζόταν και τριπλασιαζόταν». Εκτός αυτών επιβαλλόταν κι άλλοι φόροι, όπως «ο ihtissab, που επιβαλλόταν στο μεταπρατικό εμπόριο, ο φόρος στα επαγγέλματα και στο εμπόριο (temettu), ο στρατιωτικός φόρος (bedel) και, από τις αρχές της δεκαετίας του 1860-1870, ο μητροπολιτικός φόρος». Οι Τούρκοι διοικητές ιδιοποιούνταν τον στρατιωτικό φόρο παρουσιάζοντας στις στατιστικές τους μειωμένο τον αριθμό του χριστιανικού πληθυσμού (σελ. 114). Με τις διάφορες επαναστάσεις των Αλβανών στα 1844, των Ελλήνων στα 1854 και την αναταραχή από την κρητική επανάσταση του 1841 η καταπίεση εντάθηκε. «Οι κατά τόπους διοικητές επέβαλαν βαρύτατους φόρους (ακόμη και σε μικρά παιδιά)…Οι βίαιοι εξισλαμισμοί χριστιανόπαιδων αποτελούσαν καθημερινό φαινόμενο και από παντού έφταναν ειδήσεις για αρπαγές κοριτσιών από τους ντόπιους μπέηδες» ειδικότερα στο βόρειο μακεδονικό χώρο. Οι μουσουλμανικές μάζες «συχνά εκτρέπονταν σε βίαιες ενέργειες και σε πυρπολήσεις χριστιανικών συνοικιών στα μικρότερα και στα μεγαλύτερα αστικά κέντρα του μακεδονικού χώρου», ενώ «η αγροτική αστυνομία (ispahis) αποτελούσε τη μάστιγα του χριστιανικού στοιχείου της υπαίθρου» (σελ. 116). Όταν οι Τούρκοι τσιφλικούχοι γνώρισαν μια βαθιά κρίση, άρχισαν «να εκποιούν τις περιουσίες τους στους εκπροσώπους του ελληνικού και εβραϊκού κεφαλαίου», με αποτέλεσμα «στις αρχές της δεκαετίας του 1860-1870 η Πύλη πήρε αυστηρότατα μέτρα για να εμποδίσει τις αθρόες πωλήσεις τουρκικών τσιφλικιών» θέτοντας αυστηρότερους όρους για την πώληση (σσ. 118-9). Στον τομέα της παιδείας, «Από το τελευταίο τέταρτου του 19^ου αιώνα η Πύλη πέτυχε σε μεγάλο βαθμό να ελέγχει τα προγράμματα σπουδών των ελληνικών σχολείων, να αμφισβητεί το περιεχόμενο των ελληνικών διδακτικών εγχειριδίων και ν’ αναστέλλει την κυκλοφορία τους, ν’ απαγορεύει σε Έλληνες δάσκαλους και καθηγητές ν’ ασκούν τα καθήκοντά τους, να φυλακίζει πολλούς απ’ αυτούς και να τους καταδιώκει με κάθε τρόπο» (σελ. 387).

Μετά την επανάσταση των Νεότουρκων του Ιουλίου του 1908, πέρα από τις αναδιανομές των εκλογικών περιφερειών ώστε να μην προκύπτουν εκλογικά συμπαγείς χριστιανικές περιοχές, από τους Νεότουρκους «άρχισαν να εφαρμόζονται πρωτόγνωρες μέθοδοι εισβολής σε σπίτια χριστιανών για την ανακάλυψη όπλων και πολεμοφοδίων, εξονυχιστικές έρευνες και αλλεπάλληλες συλλήψεις. Το φαινόμενο αυτό διογκώθηκε εκπληκτικά μετά την άνοιξη του 1910 και πήρε τεράστιες διαστάσεις με ανυπολόγιστες συνέπειες για τις συνθήκες διαβίωσης των χριστιανών κατοίκων, οι οποίοι οδηγούνταν σε πλατείες χωριών και κωμοπόλεων, κακοποιούνταν αφόρητα και εκβιάζονταν με κάθε τρόπο για να παραδώσουν τα όπλα τους ή να καταγγείλουν τις κινήσεις των ανταρτικών σωμάτων», ενώ παράλληλα εξοπλίζονταν οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί (σελ. 381). Η διαμάχη μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων για διαμφισβητούμενα σχολεία και εκκλησίες οδήγησε στο κλείσιμό τους από τους Τούρκους (σελ. 382). Με νομοσχέδιο της οθωμανικής βουλής στα τέλη του 1910, οι Νεότουρκοι θέσπισαν ότι «η οθωμανική ιστορία και η τουρκική γλώσσα έπρεπε να διδάσκονται υποχρεωτικά: όχι σαν ξένη γλώσσα αλλά σαν εθνική όπως και στα κυβερνητικά σχολεία». «Την 1^η Μαρτίου του 1909 καταργήθηκε ο στρατιωτικός φόρος και οι μη μωαμεθανοί Οθωμανοί υπήκοοι που είχαν την ανάλογη ηλικία όφειλαν να υπηρετούν στον τουρκικό στρατό» (σελ. 390) και ειδικότερα «παρουσιάστηκαν σε εκπαιδευτικά κέντρα μακριά από τους τόπους καταγωγής και διαμονής τους…και υπέφεραν τα πάνδεινα κατά τη συμμετοχή τους σε μακρινές εκστρατείες μέσα στα όρια της αχανούς οθωμανικής αυτοκρατορίας» (σελ. 391). Η κατάργηση του στρατιωτικού φόρου συνοδεύτηκε από νέους φόρους, «το φόρο επιτηδεύματος, το φόρο ελαιοτριβείων και τις υποχρεωτικές εισφορές για τον οθωμανικό στόλο» (σελ. 391).

Μετά την επίσημη παραίτηση της Τουρκίας από τα εδάφη της Βοσνίας, οι Νεότουρκοι σκέφτηκαν την δυνατότητα μαζικής μετανάστευσης βόσνιων Μουσουλμάνων στη Μακεδονία ώστε να αλλοιωθεί η εθνολογική της σύνθεση. Επιτροπή που διορίστηκε από το ιδρυτικό μέλος των Νεότουρκων, τον Ναζήμ μπέη αποφάσισε «να προκληθεί αθρόα μετανάστευση συμπαγών μουσουλμανικών πληθυσμών όχι μόνο από τη Βοσνία και την Ερζεγοβίνη αλλά και από τη Βουλγαρία, τη Σερβία και την Τουρκία κυρίως προς τη Μακεδονία, για να γίνει αισθητή η αριθμητική υπεροχή του μουσουλμανικού στοιχείου, να εξαναγκαστεί κάθε Τούρκος γαιοκτήμονας της Μακεδονίας να αντικαταστήσει τους καλλιεργητές του με μουσουλμάνους μετανάστες, να παραχωρηθούν σ’ αυτούς οι δημόσιες γαίες ή να διανεμηθούν αγροτικές εκτάσεις». Ο Ναζήμ μπέης «αγόρασε στα 1910 αγροτικές εκτάσεις στη Μακεδονία για την εγκατάσταση Βοσνίων μεταναστών». «Τον Δεκέμβριο του 1910 είχαν ήδη εγκατασταθεί στο βιλαέτι της Θεσσαλονίκης 2.300 μουσουλμανικές οικογένειες από τη Βοσνία και την Ερζεγοβίνη, περίπου 9.000 άτομα, 150 από τα οποία προέρχονταν από τη Βουλγαρία…Η σπουδαιότερη εγκατάσταση Βοσνίων μεταναστών έγινε στον καζά της Κατερίνης, στο Ελευθεροχώρι…Ανάλογοι εποικισμοί μουσουλμάνων παρατηρήθηκαν στο Αρκουδοχώρι του καζά της Βέροιας, στο Γιουντζιλάρ της Θεσσαλονίκης, στο Κουτουκερί των Βοδενών, στα Γκιουλμπασή του Αβρετ Χισάρ, στο Πετρίτσι, στο Καρασούλι, το Κριβολάκ, στα Βασιλικά της Θεσσαλονίκης και στους λόφους του Βίτατς στο Τίκφες. Στο βιλαέτι του Κοσόβου είχε δοθεί μάλιστα η άδεια να εγκατασταθούν περισσότεροι από 3.000 μουσουλμάνοι από τη Βοσνία» (σσ. 392-3). Όπως ήταν αναμενόμενο (και ίσως προσδοκώμενο) οι μετανάστες αυτοί «συμπεριφέρονταν βάναυσα στους ντόπιους και άρπαζαν αυθαίρετα τη γη τους. πολλοί Βόσνιοι μετανάστες επιδόθηκαν στη ληστρική δραστηριότητα (στο νότιο μακεδονικό χώρο)» (σελ. 394). Τα παραπάνω είναι ψιλά γράμματα για τους «αντιεθνικιστές» που, (εν γνώσει τους ή όχι) μαζί με σύγχρονους «εθνικά Μακεδόνες» (αλλά και τον γνωστό Μισίρκωφ στα 1925), βγαίνουν από τα ρούχα τους αγανακτώντας εξαιτίας της εγκατάστασης στη Μακεδονία στα 1923 των (σε αντίθεση με τους Βόσνιους – βαλκάνιους Κουίσλιγκ) διωκόμενων και μισο-σφαγμένων «Ασιατών» (όπως τους αποκαλούσε ο Μισίρκωφ), δηλαδή Μικρασιατών και Ποντίων. Φαίνεται ότι η οργή τους κατά των εποικισμών εξαντλείται μόνο στα εθνικά κράτη κι όχι στις αυτοκρατορίες αλλά και ειδικότερα όσον αφορά στο ελληνικό εθνικό κράτος.

Σε άλλα νομοσχέδια του 1910 στην οθωμανική βουλή οι Νεότουρκοι ψήφισαν τον νέο οργανισμό των δικαστηρίων, «ο οποίος περιόριζε αισθητά τον αριθμό των εκπροσώπων-δικαστών των μη μουσουλμανικών-τουρκικών εθνοτήτων», ώστε όταν οι χριστιανικοί πληθυσμοί διεκδικούσαν την επιστροφή της γης τους από τους μουσουλμάνους εποίκους, τα δικαστήρια θα εξέδιδαν σίγουρα αποφάσεις υπέρ των καταπατητών (σσ. 304-5). Τροποποιώντας άρθρο του οθωμανικού συντάγματος του 1876 οι Νεότουρκοι στράφηκαν κατά των ελληνικών γυμναστικών, μουσικών και φιλανθρωπικών συλλόγων. «Απαγόρευσαν ακόμη και τη διενέργεια εράνων και εισφορών για την ανέγερση ή συντήρηση εκκλησιών και σχολείων» (σελ. 395). Τέλος, από τα 1910 προχώρησαν σε «αλλεπάλληλες δολοφονίες δασκάλων, ιερέων και προκρίτων» καθώς και «των σπουδαιότερων στελεχών της ελληνικής αντίστασης της χρονικής περιόδου 1904-1908» παρ’ όλο που είχαν παράσχει αμνηστία σε όλους (σελ. 397). Χάρη στην αλλαγή των εκλογικών περιφερειών με νομοσχέδιο του Ιανουαρίου του 1911 και με διάφορες βιαιοπραγίες, στις βουλευτικές εκλογές του 1912 ο αριθμός των Ελλήνων βουλευτών μειώθηκε από 26 (των εκλογών του 1908) σε 18 (σελ. 405).

Με βάση τα παραπάνω, είναι πολύ εύκολο να γίνει αντιληπτό το ανεκτικό και πολυπολιτισμικό καθεστώς προ του 1912 των Μακεδόνων Ελλήνων, και ίσως να γίνουν κατανοητοί οι λόγοι για τους οποίους δεν υπήρξε στα 1912 απελευθέρωση αλλά ενσωμάτωση της Μακεδονίας στο ελληνικό εθνικό κράτος.

 

Μια πόλη μέσα στην πόλη της άλλης οικονομίας

• Γράφει η Άντρη Γεωρνταμιλή,

Μία βόλτα από την ιταλική «πόλη της Κοινωνικής οικονομίας»

…ως τους πρόποδες του Φιλοπάππου

 

Σε συνέχεια της παρουσίασης της «Ηθικής Τράπεζας» της Ιταλίας θα αναδείξουμε πιο ολοκληρωμένα το εδαφικοποιημένο μοντέλο αλληλέγγυας οικονομίας στο πλαίσιο της σύμπραξης συνεταιρισμών στην Ιταλία, αλλά και μία εξαιρετική πρωτοβουλία αλληλέγγυου εμπορίου που έχει την έδρα της στην όμορφη γειτονιά του Θησείου, τις ρίζες της στο «Σπόρο» των Εξαρχείων και την καρδιά της να χτυπά από τα χωριά των Ζαπατίστας μέχρι τη Σαλονίκη, το Βόλο και την Κρήτη.

Η “Citta dell’ Altra Economia” (CAE) είναι αυτό που μαρτυρά το όνομά της, η πόλη μιας άλλης, εναλλακτικής οικονομίας. Βρίσκεται σε μια έκταση 3.500 τ.μ. στην καρδιά της Ρώμης και συγκεκριμένα στο Testaccio, στο χώρο των παλαιώνσφαγείων της Ρώμης που αναδείχθηκε και μαζί ανέδειξε και αρχιτεκτονικά τη βιομηχανική ιστορία της πόλης. Δεν πρόκειται για ένα κλασικό κτίριο -τερατουργήματα σαν εκείνα που φυτεύονται σε περιοχές αποκομμένες από τους τόπους κατοικίας και εργασίας και από τη φυσική ροή της καθημερινότητας και της ζωής των ανθρώπων. Είναι μεν ένα πολυκατάστημα με τη διαφορά ότι αντί να επιδιώκει την άνευ όρων και διαρκή κατανάλωση, προσπαθεί να συμβάλει στη δημιουργία καταναλωτικής συνείδησης καθώς και στην ισορροπία μεταξύ του σεβασμού στο φυσικό περιβάλλον και της ικανοποίησης των βασικών ανθρώπινων αναγκών με όρους “fair trade”. Στη Citta dell’ Altra Economia, η έλλειψη parkingδε σχετίζεται με έλλειψη χώρου, αλλά με την προσπάθεια μείωσης της αυτοκίνησης και την προώθηση της χρήσης ποδηλάτου στην πόλη. Με λύπη μας βλέπουμε ότι στην Αθήνα και την ευρύτερη Περιφέρεια, ακολουθώντας την ελληνική νοοτροπία δεκαετιών, ανά περιόδους τσιμεντοποιούνται αλάνες και «ξυρίζονται» παρκάκια προκειμένου να φιλοξενηθούν άνετα κάποιες χιλιάδες αυτοκίνητα ακόμα.

 

Συμπράττουσες οργανώσεις και προωθούμενοι τομείς της «άλλης οικονομίας»

Οι 40 περίπου μη κερδοσκοπικές οργανώσεις που ίδρυσαν την CAE στοχεύουν σε μία παραγωγή πιο φιλική -ή έστω λιγότερο καταστροφική- προς το φυσικό περιβάλλον προωθώντας τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας και την κατασκευή βιοκλιματικών κτιρίων, τις βιολογικές καλλιέργειες και τη μείωση των μεσαζόντων, τη δημιουργία πιο δίκαιων χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, τη διαμόρφωση υγιούς καταναλωτικής συνείδησης καθώς και την ενημέρωση των πολιτών-καταναλωτών σχετικά με τις διαδικασίες εναλλακτικής παραγωγής αλλά και τις ευκαιρίες τις οποίες γεννούν.

 

 

 

Μερικούς από τους τομείς, τους παρουσιάζουμε συνοπτικά παρακάτω:

• Βιολογικές καλλιέργειες. Τα βιολογικά προϊόντα που πωλούνται παράγονται στις περιφερειακές πόλεις και τα χωριά, τονώνοντας έτσι και τις τοπικές οικονομίες και μειώνοντας το κόστος μεταφοράς, πωλούνται από τους παραγωγούς χωρίς μεσάζοντες και οργανώνονται μικρά σεμινάρια από τους ίδιους σχετικά με τον τρόπο παραγωγής και την ποιότητα και θρεπτική αξία των προϊόντων.

• Αλληλέγγυο εμπόριο. Στην CAE πωλούνται, μέσα από τις προαναφερθείσες διαδικασίες, προϊόντα από συνεταιρισμούς αναπτυσσόμενων ακόμη χωρών προκειμένου να επιτευχθεί μία άμεση συνεργασία καθώς και βοήθεια μεταξύ λαών βιομηχανικών και μη βιομηχανικών χωρών με την προϋπόθεση ότι δεν κατασπαταλώνται φυσικοί πόροι και δεν εργάζονται ανήλικα παιδιά.

• Υπεύθυνος τουρισμός. Το συντονιστικό εναλλακτικού τουρισμού που δημιουργήθηκε με σκοπό να συντονίζει και να εκπαιδεύει τον κόσμο προκειμένου να αποκτήσει μία πιο ευρεία ματιά περιηγητή και όχι αγελαίου τουρίστα όταν επισκέπτεται έναν τόπο. Αυτό πραγματοποιείται σε συνεργασία με τοπικές οργανώσεις οι οποίες στις αναπτυσσόμενες χώρες βοηθούν ακόμη και στην εξασφάλιση φιλοξενίας σε σπίτια με ένα μικρό αντίτιμο για τους οικοδεσπότες.

• Επαναχρησιμοποίηση. Η ανακύκλωση στην CAE παίρνει χαρακτήρα δημιουργίας και οικονομίας. Αντικείμενα που θα ήταν για πέταμα όχι λόγω αχρηστίας, αλλά λόγω παρελθούσας μόδας και άλλων δεινών της καταναλωτικής κουλτούρας, με πολλή φαντασία μπορούν να αλλάξουν χρήση ή να αποτελέσουν καλλιτεχνικές δημιουργίες. Στην CAE θα βρει κανείς είτε τέτοια αντικείμενα προς πώληση είτε να πάρει ιδέες και τεχνογνωσία για να εξασκήσει ο ίδιος την μεταποιητική του ικανότητα και τη φαντασία του.

• Εναλλακτική ενημέρωση. Η γνώση και η πληροφόρηση είναι δύναμη που πρέπει να μοιράζεται με τρόπο οριζόντιο και συμμετοχικό. Το ελεύθερο λογισμικό, τα νέα εναλλακτικά μέσα και η τεχνογνωσία για την εκμετάλλευσή τους από τον καθέναν είναι, επίσης, μία πρόσθετη προτεραιότητα που αναδεικνύεται μέσα στους χώρους της «άλλης πόλης».

• Άλλες ιδέες που υλοποιήθηκαν είναι, η «Ηθική Τράπεζα» που παρουσιάσαμε στο προηγούμενο φύλλο μας με τα ιδιόρρυθμα υποκαταστήματα-περίπτερά της, το βιολογικό καφενείο-εστιατόριο που προσφέρει παραδοσιακά πιάτα στη λογική του slow food, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας για τις οποίες η «Ηθική Τράπεζα» υλοποίησε ένα αρκετά μεγάλο πρόγραμμα τα τελευταία χρόνια, τα ενημερωτικά workshops, τα σεμινάρια, τα καλλιτεχνικά δρώμενα, οι εκθέσεις, οι προβολές και φυσικά, οι συχνές γιορτές. Δε λείπουν, βέβαια, και οιπρωτοβουλίες επανένταξης ευπαθών ομάδων, όπως ανέργους, αποφυλακισθέντες κ.ά. Την τρέχουσα περίοδο, μάλιστα, εγκαινιάζεται γραφείο δωρεάν παροχής νομικής βοήθειας σε πρόσφυγες αιτούντες άσυλο καθώς, ενώ λίγο καιρό πριν η CAE φιλοξένησε το ROM Pride 2012.

 

Υπάρχει «μια άλλη» Αθήνα;

Υπάρχει η Αθήνα της κρίσης, των κλειστών μικρομάγαζων, της ανεργίας και των χιλιάδων αστέγων. Υπάρχει η Αθήνα της ποινικοποίησης των αντιστάσεων, της φοβικής οργής και της στείρας «αγανάκτησης» ή ακόμη, αυτή των ξενοφοβικών ξεσπασμάτων και της ροπής στην ανθρωποφαγία μεταξύ των φτωχών. Μία Αθήνα ζοφερή και άσχημη; Ίσως, εάν κανείς δε θέλει να δει την όμορφη και δημιουργική πλευρά της.

Αναζητώντας στην πόλη μας μικρές εστίες μίας άλλης οικονομίας -μίας άλλης φιλοσοφίας ζωής κατ’ επέκταση- βρήκαμε ένα κομμάτι από μία άλλη Αθήνα του κόσμου που επιμένει να προχωρά πάνω στους δρόμους της αλληλεγγύης, της συνεργατικής κουλτούρας και της οικοδόμησης ενός πολιτισμού και μίας οικονομίας που δεν αποθεώνουν το κέρδος και τον ανταγωνισμό «πατώντας» πάνω στον άνθρωπο και τη φύση ή ορθότερα, «πατώντας» τον άνθρωπο και τη φύση.

 

Ο «Σπόρος» που έπιασε «Σκόρο» κι ο σπόρος της αλληλέγγυας οικονομίας… «συν άλλοις»

Ο Συνεταιρισμός Αλληλέγγυας Οικονομίας «Συν-Άλλοις» εδρεύει στο Θησείο και αποτελεί μία συνέχεια-μετεξέλιξη του συνεταιρισμού «ο Σπόρος» που για χρόνια λειτουργούσε στα Εξάρχεια. Η ομάδα του «Σπόρου» μπολιασμένη με τις ιδέες και τις εμπειρίες των κινημάτων της Λατινικής Αμερικής και των αυτοχθόνων πληθυσμών των χωριών της Τσιάπας μπήκε στη διαδικασία εισαγωγής και διακίνησης ζαπατιστικού καφέ προερχόμενου από τους συνεταιρισμούς που δημιούργησαν οι γηγενείς προκειμένου να επιβιώσουν και να αντισταθούν στην πίεση και την εκμετάλλευση των πολυεθνικών αλλά και την απομόνωση που τους επέβαλαν. Στο Σπόρο λειτουργούσε καφενείο όπου και μπορούσε κανείς να προμηθευτεί καφέ, ζάχαρη, τσάι και άλλα ζαπατιστικά προϊόντα, ενώ στο πατάρι του φιλοξενούνταν το χαριστικό-ανταλλακτικό παζάρι ρούχων.

Σήμερα, μετά από διαβούλευση μηνών γεννήθηκε η ιδέα του «Σκόρου» του αυτόνομου πλέον χώρου του ανταλλακτικού παζαριού του «Σπόρου» που ασχολείται ευρέως με τα ζητήματα της προώθησης των δομών αλληλέγγυας οικονομίας και αντίθεσης στο μοντέλο της υπερκατανάλωσης που γεννά η κυρίαρχη οικονομία. Ταυτόχρονα, η διακίνηση του καφέ ήταν η αφορμή για την ίδρυση του ΣΥΝεταιρισμού ΑΛΛηλέγγυας ΟΙκονομίαςΣ, «Συν Αλλοις»που βρήκε επίσης, το δικό του χώρο στην οδό Νηλέως, στο Θησείο. Πέρα από την ιστορία πίσω από τα ζαπατιστικά προϊόντα και την αλληλεγγύη στις κοινότητες τωνZapatistas, υπάρχει και μια ευρύτερη διάσταση. Όπως διακηρύσσουν οι άνθρωποι του «Συν Άλλοις» μέσα από το site τους: «[…]αποφασίσαμε να πειραματιστούμε με την πρακτική του εναλλακτικού και αλληλέγγυου εμπορίου. Ενός εμπορίου, δηλαδή, που, αντί για το κέρδος των πολυεθνικών και των τοπικών μεσαζόντων, θα εξυπηρετεί τις ανάγκες των πολλών: Την αξιοπρεπή ανταμοιβή των παραγωγών, την πρόσβαση σε ποιοτικά προϊόντα σε όσο το δυνατόν πιο προσιτή τιμή για τους καταναλωτές, την αρμονική συνύπαρξη με το φυσικό περιβάλλον. Θέλαμε αυτές οι επιδιώξεις, που συχνά συγκρούονται μεταξύ τους, να ρυθμίζονται μέσα από την ανάπτυξη σχέσεων αμοιβαιότητας και τη συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων και όχι από το “αόρατο χέρι της αγοράς”».

 

 

Το «Συν Άλλοις», από το φθινόπωρο του 2011, λειτουργεί ως Μη Κερδοσκοπικός Συνεταιρισμός και διακινεί σε πανελλαδικό επίπεδο προϊόντα που προέρχονται είτε από χώρες του παγκόσμιου Νότου είτε απευθείας από μικρούς Έλληνες παραγωγούς και συνεταιρισμούς με τη μικρότερη δυνατή οικονομική επιβάρυνση για το κοινό. Όπως γράφουν, «Για την κάλυψη των μεταφορικών και των λειτουργικών εξόδων, επιτρέπουμε μία προσαύξηση στην τιμή μεταπώλησης των προϊόντων σε όσα σημεία διακίνησης το χρειάζονται, μέχρι και 15% επί της δικής μας τιμής πώλησης. Σε αυτό συμμετέχουν άτομα, συλλογικές προσπάθειες, ομάδες καταναλωτών, εγχειρήματα αλληλέγγυου εμπορίου, μικρά καταστήματα και καφέ».

Ο χώρος αποτελεί και σημείο διακίνησης ιδεών και ανταλλαγής γνώσεων και καινοτόμας τεχνογνωσίας. Στο πλαίσιο αυτό, το πατάρι φιλοξενεί γενικότερα εκδηλώσεις για την προώθηση μίας άλλης φιλοσοφίας ως προς τον τρόπο παραγωγής και κατανάλωσης (βιολογικές καλλιέργειες, αλληλέγγυο εμπόριο, συνεταιρισμοί κ.τ.λ.), αλλά και βιβλιοπαρουσιάσεις ή εκδηλώσεις για το ελεύθερο λογισμικό.

Φαίνεται ότι στόχος των λίγων ακόμη μικρών συνεταιρισμών που λειτουργούν ακόμη και σε πόλεις όπως η Αθήνα δεν είναι μόνο η αντιμετώπιση της ανεργίας η οποία τείνει να γίνει το ζοφερό μέλλον όσων ζουν στην Ελλάδα. Πρόκειται και για έναν από τους τρόπους ενεργητικής παρέμβασης στα ζητήματα της ακρίβειας, της κερδοσκοπίας των καρτέλ, του μη ελέγχου όσων καταναλώνουμε και των αθέμιτων μέσων που χρησιμοποιούνται κατά την παραγωγή τους. Ταυτόχρονα, είναι μια εργασιακή συνθήκη βιοπορισμού στην οποία ο ίδιος ο εργαζόμενος – παραγωγός δύναται να θέσει τους όρους ελέγχου του προϊόντος που παράγει και να καθορίζει στο μέτρο του δυνατού –μιας και δε ζει σε μία αυτόνομη ζώνη, έξω από το υπάρχον σύστημα– τις συνθήκες εργασίας του. Το στοίχημα για όλες αυτές τις πρωτοβουλίες, τους Μη Κερδοσκοπικούς συνεταιρισμούς, τις εθελοντικές ομάδες, είναι η βιωσιμότητά τους και η διαμόρφωση μίας συλλογικής αντίληψης για την εναλλακτική οικονομία που προτάσσουν, ώστε να εμφανιστούν δυναμικά στο προσκήνιο και να αποτελέσουν πραγματικά παράδειγμα, όχι τόσο προς μίμηση, αλλά περισσότερο προς πειραματισμό.

 

 

 

---

Πηγές:

[1] http://www.cittadellaltraeconomia.org/

[2] http://blogal.gr

[3] http://sporos.org

[4] http://skoros.espiv.net

[5] http://synallois.org

 

http://www.socialactivism.gr/index.php/koinoniki-oikonomia/75-ithikitrapezaitalias

Έτσι θα γίνουμε αποικία της ΕΕ!

Ανατριχιαστικό κυριολεκτικά είναι το έγγραφο του υπουργείου Οικονομικών του Τέταρτου Γερμανικού Ράιχ για τη μετατροπή της Ελλάδας σε άθλια αποικία του Βερολίνου και της ΕΕ, το οποίο έδωσε στη δημοσιότητα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος. «Εξωτερικά διαχειριζόμενος λογαριασμός καταπιστεύματος» είναι ο τίτλος του πρώτου θέματος που βάζουν οι Γερμανοί, όπου «καταπίστευμα» στη νομική γλώσσα είναι περιουσιακό στοιχείο που μεταβιβάζει κανείς σε κάποιον άλλον με σκοπό τη διασφάλιση απαιτήσεών του. Με άλλα λόγια, σε απλά ελληνικά, η ελληνική κυβέρνηση μεταβιβάζει τη διαχείριση αυτού του δεσμευμένου λογαριασμού στους ευρωπαίους δανειστές.

του Γιώργου Δελαστίκ

Ο ελληνικός λαός δηλαδή θα φορτώνεται με δάνεια, αλλά τα λεφτά των δανείων δεν θα τα παίρνει να τα διαχειριστεί η ελληνική κυβέρνηση, θα τα διαχειρίζονται μόνοι τους και όπως θέλουν οι… δανειστές!!! Τινάζοντας στον αέρα όλα τα προπαγανδιστικά ψέματα των κυβερνήσεων των γερμανοτσολιάδων που μας κυβερνούν, το έγγραφο τονίζει ότι η ενίσχυση του ελέγχου αυτού του λογαριασμού γίνεται «για να διασφαλιστεί ότι οι πόροι του προγράμματος χρησιμοποιούνται μόνο για την εξυπηρέτηση του χρέους». Ούτε ένα ευρώ δηλαδή από τα χρήματα των δανείων που τα Μνημόνια φορτώνουν στους Έλληνες δεν θα πηγαίνει για μισθούς, συντάξεις, επιδόματα ή άλλα έξοδα του ελληνικού κράτους, όπως λένε οι πολιτικοί απατεώνες της συγκυβέρνησης Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη! Ούτε ένα ευρώ!

Ολόκληρα τα ποσά των δανείων θα πηγαίνουν για την εξόφληση προηγούμενων δανείων και μάλιστα κατά το δοκούν των Γερμανοευρωπαίων. Όχι μόνο τα ποσά των δανείων. Θέλουν και ποσοστό του ΦΠΑ που εισπράττεται από την ελληνική κυβέρνηση «να μεταφέρεται κάθε μήνα στον καταπιστευματικό λογαριασμό ως συνεισφορά της Ελλάδας στην εξυπηρέτηση του χρέους». Όχι μόνο δηλαδή δεν θα πέφτει ούτε ένα ευρώ στην πραγματική οικονομία από τα δάνεια, αλλά θα παίρνουν και από τα έσοδα του κράτους το οποίο γδέρνει τους πολίτες για να τους προσφέρει πολύ λιγότερες παροχές από παλιά και να τους εξαθλιώνει κάθε μέρα περισσότερο.

Για όποιον δεν κατάλαβε, οι Γερμανοί το ξανατονίζουν στο έγγραφό τους: «Εάν προκύψουν περαιτέρω τρύπες στον προϋπολογισμό κατά τη διάρκεια του προγράμματος, η Ελλάδα θα καλύπτει τα κενά αυτά με τα δικά της μέσα» υπογραμμίζουν. Δεν αρκούνται σε αυτό. Μεθοδικοί όπως είναι, θέλουν να λύσουν μια για πάντα το πρόβλημα μέσω της …αυτοματοποίησης της εξαθλίωσης του ελληνικού λαού: «Ελλείμματα μετρητών (αποκλίσεις από το σχέδιο του προϋπολογισμού) οδηγούν αυτομάτως σε περικοπές δαπανών κατανεμόμενες εξίσου σε όλα τα προγράμματα δαπανών σύμφωνα με το μερίδιό τους στον προϋπολογισμό)» αναφέρει το γερμανικό έγγραφο. Με άλλα λόγια, θα ξοδεύει περισσότερα λεφτά η κυβέρνηση στην κατασκευή ενός δρόμου και αυτομάτως θα κόβονται οι προϋπολογισμένες δαπάνες για την… υγεία και την παιδεία!

Επιπροσθέτως, ούτε δάνειο δε θα μπορεί να αποφασίσει να πάρει η ελληνική κυβέρνηση από πουθενά, από καμιά χώρα του κόσμου! Αυτό απαιτούν οι Γερμανοί: «Ένας εξωτερικός θεσμός σαν την Κομισιόν της ΕΕ μπορεί να ζητηθεί για να εγκρίνει γραπτώς οποιαδήποτε μορφή πρόσθετων δανείων» απαιτούν χωρίς περιστροφές. Η Ελλάδα δηλαδή δεν θα μπορεί να δανειστεί από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Κίνα ή τη… Ζιμπάμπουε, αν δεν εγκρίνει γραπτώς η Κομισιόν το να υποβάλουμε αίτημα δανειοδότησης! Απίστευτη αποικιοποίηση της χώρας μας, της οποίας άλλωστε οι Γερμανοί καταλύουν τον κρατικό μηχανισμό και τον αντικαθιστούν με υπαλλήλους των ξένων κατοχικών δυνάμεων.

Στο έγγραφο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών απαιτείται ρητά η «υποχρεωτική χρησιμοποίηση τεχνικής βοήθειας από το εξωτερικό»! Προσδιορίζονται μάλιστα και οι τομείς που θα εγκατασταθούν υποχρεωτικά οι ξένοι: Συλλογή φόρων, μείωση διαφθοράς, στατιστική, αναπτυξιακές επενδυτικές στρατηγικές, χρησιμοποίηση διαρθρωτικών πόρων, διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεων…». Τα πάντα στα χέρια των δυνάμεων κατοχής. Οι Γερμανοί έχουν και πρόγραμμα εκκαθάρισης του ελληνικού κρατικού μηχανισμού από τους… Έλληνες!!! Ζητούν «να προσδιοριστούν οι θέσεις – κλειδιά εντός της ελληνικής δημόσιας διοίκησης για την δέουσα εκτέλεση και έλεγχο του προγράμματος προσαρμογής» και «να στρατολογηθούν και να σταλούν ευρωπαίοι ειδικοί ή έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι στους οποίους θα δοθεί το ίδιο στάτους με τους ευρωπαίους ειδικούς προκειμένου να περιοριστεί η εξάρτησή τους από την (ελληνική) πολιτική εξουσία (σ.σ. μιλάμε δηλαδή για έλληνες «κουκουλοφόρους» που θα είναι όργανα των γερμανικών δυνάμεων κατοχής) για να τοποθετηθούν στις θέσεις — κλειδιά… για να αντικαταστήσουν έλληνες αξιωματούχους»!!!

Ανενδοίαστα δηλαδή το Βερολίνο απαιτεί να αναλάβουν οι ίδιοι οι Γερμανοί και οι ντόπιοι συνεργάτες τους, οι οποίοι μάλιστα θα τεθούν υπεράνω των νόμων της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, τη διακυβέρνηση της Ελλάδας! Και αυτά τα κατάπτυστα ανθρωπάρια, οι πολιτικοί ηγέτες των κομμάτων της συγκυβέρνησης, λένε «ναι» στην παράδοση της χώρας, από την οποία βεβαίως θα ωφεληθούν οι σύγχρονοι αδίστακτοι «μαυραγορίτες» του ελληνικού κεφαλαίου.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ» ΣΕ ΤΟΥΡΚΙΑ-ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ: Η ΕΥΠ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΤΤΑ!

Αλλοπρόσαλλη πολιτική της Αθήνας

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Δεν μας φτάνουν τα σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα και ένα Μνημόνιο που καταλύει την ανεξαρτησία και κυριαρχία του ελληνικού λαού, αγωνιζόμαστε να εμπλακούμε, όσο βαθύτερα γίνεται, στη φοβερή γεωπολιτική κρίση που σοβεί δίπλα μας, με ανοιχτό ενδεχόμενο μείζονος πολέμου στην Ανατολή, που μπορεί να εξελιχθεί σε «άτυπη» παγκόσμια σύρραξη. Ιδίως σε περίπτωση νίκης της άγριας, «φονταμενταλιστικής» δεξιάς του Ρόμνεϊ, στενότατου φίλου του «Μπίμπι» Νετανιάχου.

 

‘Όπως πληροφορούμεθα από αξιόπιστες πηγές, η ελληνική εμπλοκή στο συριακό έχει λάβει και πρακτικές μορφές, πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα, όπως η αποστολή υπαλλήλων ελληνικών υπηρεσιών στην Αλεξανδρέττα της Τουρκίας, σε δραστηριότητες ανάλυσης πληροφοριών (που συλλέγονται από τη βρετανική βάση Δεκέλειας) και υποστήριξης της συριακής αντιπολίτευσης. Για το ιρανικό, η ελληνική και ισραηλινή αεροπορία ασκήθηκε πρόσφατα σε προσομοίωση βομβαρδισμού του Ιράν στη Λάρισα. Η Λευκωσία ετοιμάζεται τώρα να κατασκευάσει γιγαντιαίο σταθμό υγροποίησης κυπριακού και ισραηλινού αερίου, να εισάγει δηλαδή μερικά το πρόβλημα ασφαλείας του Ισραήλ, καθιστώντας πιο δύσκολο και το δικό της.    

Ιρανικές εμπλοκές

Το Πανεπιστήμιο Νεάπολις στην Πάφο, από τα προσφάτως ιδρυθέντα και πιο δυναμικά πανεπιστήμια του νησιού, οργάνωσε πρόσφατα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σεμινάριο για τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο με συμμετοχή Γερμανών, Ελλήνων και Ισραηλινών ειδικών. Στο περιθώριό του, μιλώντας στα Επίκαιρα, ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Αλέξανδρος Κούτσης, από τους σπάνιους τόσο καλούς γνώστες της Μέσης Ανατολής που διαθέτουμε – και φυσικά δεν αξιοποιούμε – εξέφρασε έντονο σκεπτικισμό για τέτοιες εμπλοκές με το Ιράν και τη Συρία. Είναι «βλακείες», μας είπε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας, ότι σε περίπτωση πολέμου, θα θεωρηθούν από την Τεχεράνη στήριξη του επιτιθέμενου. Ο ίδιος πιστεύει ότι ο πόλεμος μάλλον θα αποτραπεί, λόγω της αντίθεσης του αμερικανικού στρατού και τμήματος του κατεστημένου. Αλλά η ελληνική πολιτική στο μεσανατολικό κινδυνεύει να έχει σταδιακά μεγάλες συνέπειες για την Ελλάδα γιατί θα υποστεί την αντίδραση του αραβομουσουλμανικού κόσμου. Το πρώτο που θα συμβεί δεν θα είναι η αναγνώριση του ψευδοκράτους, όσο η αναγνώριση της «Μακεδονίας», υπογραμμίζει, τονίζοντας ότι αυτό θα είναι μόνο η αρχή. Θα ενισχυθεί επίσης (ήδη γίνεται) η συμμαχία Αιγύπτου-Τουρκίας. Στο συνέδριο του «Νεάπολις» συμμετείχε και ο ισραηλινός καθηγητής  στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ Ντέιβιντ Μενάσρι, ειδικός σε θέματα Ιράν, που εξέφρασε την ελπίδα ότι δεν θα γίνει τελικά ο πόλεμος, εναντίον του οποίου τάσσονται νυν και πρώην επικεφαλής στρατού/υπηρεσιών, πλην αεροπορίας, που, και στο Ισραήλ, διακρίνεται για υπερβολική εμπιστοσύνη στην τεχνολογική ισχύ της και ελλειπή κατανόηση των πολιτικών παραμέτρων.  «Ο Νετανιάχου δεν παίρνει εύκολα αποφάσεις και ταλαντεύεται πάντα. Αν πάρει απόφαση για πόλεμο, θάναι η μοναδική μεγάλη απόφαση στη ζωή του», λέει.

 

Πρόσφυγες σε Ρόδο και Κρήτη

Η ελληνική κυβέρνηση βολιδοσκοπήθηκε και συμφώνησε, σύμφωνα με πληροφορίες διπλωματικών κύκλων, αποδεχόμενη την υποδοχή πολύ μεγαλύτερου αριθμού προσφύγων από τη Συρία, κυρίως σε Κρήτη-Ρόδο. Επισήμως μιλάνε για 20.000, ανεπισήμως λέγεται ότι μπορεί να φτάσουν 100.000. Πρόκειται κυρίως για Σουννίτες εχθρικά διακείμενους προς τον ‘Ασαντ και φιλικά διακείμενους προς Τουρκία και Σαουδική Αραβία. Μάλλον δεν πρέπει να θεωρούνται οι καλύτεροι φίλοι της Ελλάδας.

Η συνδρομή σε πρόσφυγες συνιστά μείζον ανθρωπιστικό καθήκον κάθε χώρας και ατόμου. Διερωτάται όμως κανείς γιατί πρέπει να υποδεχθεί τους πρόσφυγες μία κατεστραμμένη Ελλάδα, με μεγάλο αριθμό αλλοδαπών στο έδαφός της, εγκαθιστώντας τους σε παραμεθόριες περιοχές. Η Ελλάδα δεν συνορεύει με τη Συρία. Τρεις χώρες επενέβησαν με όπλα, μισθοφόρους και χρήματα (Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ), υπό τη «γενική εποπτεία» ΗΠΑ, Ισραήλ, Βρετανίας, Γαλλίας. Ας πάρουν τους πρόσφυγες.

 

Ελλάδα υπέρ Τουρκίας στη Συρία!

Η Αθήνα εκφράζει δημοσίως, στο ΝΑΤΟ και πρακτικώς, την «αλληλεγγύη» της προς την Τουρκία έναντι της Συρίας και ζητά την απομάκρυνση του ‘Ασαντ, με κίνδυνο να μας στείλει όλους στο τρελλοκομείο. Αφήνουμε την ενοχλητική «λεπτομέρεια» ότι η Τουρκία κατέχει τη μισή Κύπρο, διατυπώνει απειλές πολέμου κατά της Ελλάδας, μας υποχρέωσε σε καταστροφική κρίση εξοπλισμών. Αφήνουμε το ότι το καθεστώς ‘Ασσαντ υπήρξε από τα φιλικότερα προς την Ελλάδα, υπογράψαμε μάλιστα μαζί του συμφωνία μεταστάθμευσης ελληνικών μαχητικών, για να επιχειρούν στην Κύπρο, στα μέσα της δεκαετίας του 1990 – δεν είναι καθόλου καλό για την αξιοπιστία μιας χώρας να συμπεριφέρεται έτσι στους κάποτε έστω συμμάχους της, είμαστε πολύ μικροί για να είμαστε ανέντιμοι. Θέτουμε δύο ερωτήματα μόνο, που πολύ θα θέλαμε κάποιος να απαντήσει:

– γιατί υποστηρίζουμε τον πόλεμο (και την ξένη επέμβαση!) εναντίον ενός καθεστώτος, υπέρ του οποίου έχουν ταχθεί και στην προστασία του οποίου αποβλέπουν οι χριστιανικοί, ελληνορθόδοξοι, κουρδικοί, αρμενικοί πληθυσμοί, που ήδη άρχισαν, με το όπλο στο χέρι, να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, καθεστώς μη δημοκρατικό, αλλά κοσμικό και σχετικά προοδευτικό, που φιλοξενεί το Πατριαρχείο Αντιοχείας; Που βρήκε καταφύγιο στη Δαμασκό για να γλυτώσει από την τουρκική εξουσία;

–  ποιο ελληνικό εθνικό ή ευρύτερο δημοκρατικό συμφέρον εξυπηρετείται από την επιβολή στη – συνορεύουσα με την Κύπρο – Συρία, μιας σουννιτικής σκοταδιστικής δικτατορίας, συμμάχου της ‘Αγκυρας και του Ριαντ, «κρίκου» μιας «σουνιτικής ημισελήνου» στη Μεσόγειο, ή, εναλλακτικά, ο διαμελισμός και καταστροφή της Συρίας;

Κυπριακά ερωτήματα

Ας ρίξουμε μια ματιά στην Κύπρο. Η Λευκωσία ετοιμάζεται να κατασκευάσει  τεράστιο σταθμό υγροποίησης κυπριακού και ισραηλινού αερίου. Φανταζόμαστε ότι μελέτησε καλά, από πάσης πλευράς τα προβλήματα ασφαλείας. Ελπίζουμε να μη δούμε μια μέρα να ανατινάζεται το νησί. Η μεγάλη πλειοψηφία των Κυπρίων είναι ενθουσιασμένη με την ανακάλυψη αερίου και την εξαιρετικά προχωρημένη συνεργασία με το Ισραήλ – που όμως προκάλεσε ψυχρότητα με το Κάιρο και μια μετατόπιση επί το φιλοτουρκικότερο του τρόπου που αντιμετωπίζει η Αίγυπτος την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ελλάδα και ενίσχυσε την τάση σύμπηξης «σουνιτικής συμμαχίας» Αιγύπτου-Τουρκίας.

Η κυπριακή εξέλιξη πάντως θέτει ορισμένα σοβαρότατα ερωτήματα, τα οποία θα περιοριστούμε σήμερα να θέσουμε, αλλά εμβάλουν  σε σοβαρές σκέψεις για το που και από ποιους κατευθύνεται η Κύπρος, ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι η έκρηξη στο Μαρί είναι προϊόν αμέλειας (αντιλαμβανόμεθα ότι εκρηκτικά μπορούν να σκάσουν λόγω ζέστης, δεν καταλαβαίνουμε όμως γιατί διάλεξαν να σκάσουν τα ξημερώματα και όχι το μεσημέρι).

Ακούμε, και δεν έχουμε λόγο να το αμφισβητούμε, για τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων ανοιχτά της Κύπρου. Δεν ασχολούμεθα με τις ενστάσεις της εφημερίδας Πολίτης, ως προς τις λεπτομέρειες της συμφωνίας με τη Noble. Αντιλαμβανόμεθα ότι η συντριπτική πλειοψηφία, σχεδόν όλοι οι πολιτικοί της νήσου είναι ενθουσιασμένοι με τη «συμμαχία» τους με το Ισραήλ και ελπίζουμε να καταλαβαίνει και η άλλη πλευρά με τον ίδιο τρόπο τη «συμμαχία». Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε καθόλου καλά είναι γιατί, μια χώρα που έχει ανακαλύψει τόσο μεγάλα κοιτάσματα και έχει κάνει μια «συμμαχία» με μια τόσο ισχυρή δύναμη, μια «κρυμμένη υπερδύναμη» στην πραγματικότητα, όπως ο Ισραήλ, δεν μπορεί να εξασφαλίσει ένα πολύ μικρό, για τα διεθνή δεδομένα, ποσό δανείου και πηγαίνει ολοταχώς στην τρόικα, που αναμένεται να επιχειρήσει την υποθήκευση των υδρογονανθράκων.

Φταίει η Λευκωσία, ή ισχυρότατες παγκόσμιες δυνάμεις (και γιατί;) έχουν μπλοκάρει τη χορήγηση δανείου στην Κύπρο, οδηγώντας την με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε ένα Μνημόνιο που αναπόφευκτα θα θέσει υπό αίρεση την ήδη τρωτή ανεξαρτησία και κυριαρχία του κυπριακού κράτους – κινδυνεύοντας να υλοποιήσει από άλλο δρόμο τη βασική στόχευση του σχεδίου Ανάν; Η κυπριακή απροθυμία ευθύνεται για το ότι δεν βρίσκονται ρωσικές, γαλλικές και άλλες εταιρείες στην Κύπρο, ή το νησί έχει γίνει  αντικείμενο νέας «Γιάλτας»; Για ποιο λόγο το ΑΚΕΛ μοιάζει να εξασφάλισε, με την επιλογή του συγκεκριμένου υποψηφίου που έκανε, την εκλογή του κ. Αναστασιάδη στο προεδρικό αξίωμα; Αυτά και άλλα πολλά είναι τα ερωτήματα, στα οποία ο γράφων δεν είναι έτοιμος να δώσει απάντηση, αλλά δημιουργούν περίπου τη βεβαιότητα ότι κάποιο λάκκο (και πολύ μεγάλο μάλιστα) έχει αυτή η φάβα!

Επίκαιρα, 1.11.2012

FF C Παραμύθι

Ακούστε ή έστω χωρίς ήχο, διαβάστε τους στἰχους
http://www.youtube.com/watch?v=apMKV5ntITM&feature=related

Όταν ήμουνα μικρός μου ‘χαν πει ένα παραμύθι ότι αυτό που λέγεται φιλία υπάρχει και ζει σ’ αυτόν τον πλανήτη .
Μου ‘χαν πει και για κάτι σπουδαίο που το λέγανε ιδεολογία και να ‘μαι πιστός σε ιδανικά όπως πατρίδα, οικογένεια , θρησκεία .
Μου ‘χαν πει για μια γενιά εκεί γύρω στο ’60 με ’70 για μια επανάσταση κι αν χρειαζότανε η γενιά μου θα έκανε τα ίδια.
Μου ‘χαν πει και για κάτι παράξενους με καπέλο και μπλε στολή, αυτοί θα με έσωζαν αν κάποιος κλέφτης στο σπίτι μου μέσα είχε μπει.
Μου ‘χαν πει για μια χούντα και για μια αριστερά μου ‘παν για κάποιες χαμένες πατρίδες και 400 χρόνια σκλαβιά .
Μου ‘παν ότι ήμουν τυχερός γιατί τώρα έχουμε δημοκρατία, για κάτι που το ‘λεγαν σοσιαλισμό και έμοιαζε μ’ ελευθερία.
Μου ‘παν τα πράγματα έχουν αλλάξει για τη δική μου τη γενιά κι αφού έχουμε ένα πιάτο να φάμε όλα είναι μια χαρά.
Μου ‘παν να βάλω γρήγορα μυαλό και να συμβιβαστώ γιατί κάπου εκεί είναι το νόημα της ζωής, αν το ψάξω θα το βρω!

Όταν ήμουνα μικρός μου ‘χαν πει ένα παραμύθι ,
μα είχε άσχημο τέλος και αυτό το ξέρω ήδη.
Όταν ήμουνα μικρός μου ‘χαν διδάξει μια ιστορία,
τώρα μου την λένε αλλιώς, μα εγώ μαθαίνω στην πορεία.

Τώρα όμως που μεγάλωσα το παραμύθι έχει αλλάξει, δε φοβάμαι πια τους εχθρούς γιατί οι φίλοι μ’ έχουνε κάψει
κι εκείνο το σπουδαίο που το λέγανε ιδεολογία έχει καταντήσει γραφικό κι ανήκει πια στην ιστορία
κι όσο για την επανάσταση που θα έκανε η δική μου η γενιά, την κάνει μέσα από ακριβά αμάξια, ρούχα, μόδα και λεφτά,
κι αυτοί οι παράξενοι που λέγονται αστυνομικοί είναι οι περισσότεροι ίδιοι κλέφτες κι επικίνδυνα κομπλεξικοί.
Τώρα όλες οι πολεμικές παρατάξεις έχουνε γίνει ένα, η εξουσία είναι γλυκιά κι ελκυστική για τον καθένα ,
εμείς δε βιώσαμε τον πόλεμο ούτε τη δικτατορία, ίσως φταίει τελικά αυτό που ακόμα δε νιώθω ελευθερία
κι αμφισβητώ ότι τα πράγματα είναι καλύτερα για μας έχουμε υλικά αγαθά άλλα μας λείπουνε άλλα πολλά,
μου λείπει κάτι αληθινό να μπορώ να πιστέψω ακόμα σ’ αυτό, νιώθω πως έχω γεράσει πριν ακόμα μάθω να ζω!

Όταν ήμουνα μικρός μου ‘χαν πει ένα παραμύθι ,
μα είχε άσχημο τέλος και αυτό το ξέρω ήδη.
Όταν ήμουνα μικρός μου ‘χαν διδάξει μια ιστορία,
τώρα μου την λένε αλλιώς, μα εγώ μαθαίνω στην πορεία.

Δώσε μου φώτιση Θεέ μου υπάρχει εθνική συσκότιση χιλιάδες τα χτυπήματα σε κάθε μου ανόρθωση
ή ο κόσμος έχει αλλάξει ή δεν τον έμαθα ποτέ, πουτανιά, ψέμα και απάτη θεωρούνται κυριλέ.
Κάποτε πίστεψα σε κάτι σε μια ιδεολογία, πίστεψα στη μουσική μου σαν να ήτανε θρησκεία τώρα πια με το hip-hop κάνω στριπτήζ μες στα πορνεία,
ζούσα χρόνια μέσα στο ψέμα, τώρα νιώθω αηδία,
ένα μάτσο εγωπαθείς και επιεικώς κωλόπαιδα, μια παράσταση κλισέ αρνητικά όλα τα πρότυπα,
άμα κάτι δεν μου κάνει απλώς φεύγω μακριά δεν ανήκω σε κανέναν δεν ανήκω πουθενά
ο κόσμος έχει φοβηθεί δεν τον νοιάζει πια η αλήθεια είναι λέξη ντεμοντέ, η ψευτιά του έγινε συνήθεια,
η παράδοση πεθαίνει, η Ελλάδα που να ζει, βάλανε στο φέρετρο της ευρωπαϊκή επιγραφή,
η Μασονία αλωνίζει μέσα στην ελληνική βουλή, σοσιαλισμός και χούντα τώρα ‘γιναν ασορτί, ψεύτικες δημοσκοπήσεις και αλλοδαποί σ’ απογραφή,
μα η κυβέρνηση θέλει ψήφους θέλει από κάπου να τους βρει,
σάπια λόγια και ιδέες κι η πουτανιά σαν αρετή και μετά τα 15 η παρθενιά είναι ντροπή,
τι πειράζει όμως αυτό τώρα είμαστε Ευρωπαίοι , ψάξε να βρεις τον ανδρισμό σου, σ’ ένα αμάξι που να λέει,
βρες κι ένα καλό τσουλί για να συμπληρώσεις την εικόνα, γίνε λίγο κουνιστός στην Ευρώπη είναι μόδα,
ας χαρούμε χωρίς λόγο έχουμε 21ο αιώνα,
αν το ήξερε ο Σωκράτης θα είχε αλλάξει χώρα

Η ασθένεια ως γλώσσα της ψυχής Ερμηνεία των συμπτωμάτων και ψυχική αυτοθεραπεία

 

Ο Γερμανός ψυχοθεραπευτής ιατρός Ρύντιγκερ Ντάλκε ανήκει στην πρωτοπορεία της ψυχοσωματικής. Συνεχίζοντας τη μέθοδο των μεγάλων κλασικών της ψυχολογίας, ανιχνεύει τον κόσμο των συμβόλων στο υποσυνείδητο, αναλύοντας τη λειτουργία κάθε οργάνου και ερμηνεύοντας μέσα από αυτή τον συμβολικό κώδικα, με τον οποίο το σώμα προσπαθεί να επικοινωνήσει με τη συνείδηση του ασθενούς, για να τον βοηθήσει στο διάλογο με την ψυχή του και στην πρόληψη και θεραπεία «εκ των έσω». Απευθυνόμενος στο ευρύ κοινό, αναλύει τις διδασκαλίες γνωστών μας φιλοσοφικών συστημάτων και θρησκειών, αποκαλύπτοντας βαθύτερες έννοιες, που παρέμεναν ωστόσο κρυμμένες.

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ!

Ο Δήμος Λαμόγιος, Ιδιοκτήτης, Πρόεδρος, Γενικός Διευθυντής, Αρχισυντάκτης, Αρχιλογιστής και Αρχικλητήρας της Aman To Mati Mou News Corporation Ltd, της Metron-Koutohorton Holdings Ltd, τηςAmanToMatiMou-Ergolavies Ltd, της AmanToMatiMou DoseKeMenaBarba Ltd (και άλλων 15 Off-Shore εταιρειών που δεν υπάρχει λόγος να αναφέρουμε) μα πάνω από όλα ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ (με όλα τα γράμματα κεφαλαία) απεργεί και αναλύει το απεργιακό του μανιφέστο.

Φίλοι, Σύντροφοι, Συνάδελφοι

Όλοι εμείς οι ταγοί της ελεύθερης πληροφόρησης ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ.

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ γιατί δεν δεχόμαστε να μας υποβιβάσουν στο επίπεδο όλων των υπόλοιπων πολιτών. Είναι κοινός τόπος οτι εμείς είμαστε πιο πολίτες από τους πολίτες.

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ γιατί δεν είναι δυνατόν να δεχτούμε η σφαγή των ασφαλιστικών δικαιωμάτων έφτασε και στην πόρτα μας. Δεν είχαμε πρόβλημα όταν το μνημόνιο πήδηξε όλη την υπόλοιπη κοινωνία. Τώρα όμως που απειλεί εμάς, θα πάρουν την δυναμική απάντησή μας.

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ γιατί δεν γίνεται να ενταχθούμε στο ίδιο σύστημα ασφάλισης με τον κάθε τυχάρπαστο δημόσιο υπάλληλο που ως γνωστόν ευθύνεται για την καταστροφή της οικονομίας. Ο δημόσιος υπάλληλος μπορεί να έχει μέχρι μια αργομισθία, εμείς όμως μπορούμε να έχουμε καμμια δεκαπενταριά και αυτό είναι κεκτημένο που αποκτήσαμε με αγώνες χρόνων. Δεν θα το αγγίξουν!

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ γιατί δεν δεχόμαστε να αλλάξει το καθεστώς του αγγελιόσημου που χρηματοδοτεί τις συντάξεις μας και το πληρώνει εμμέσως όλος ο κόσμος.

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ γιατί δεν δεχόμαστε να καταντήσουμε σαν τους υπόλοιπους συμπολίτες που ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό. Αν αρχίσουμε να ψάχνουμε και εμείς στα σκουπίδια ποιός θα μείνει να κάνει ρεπορτάζ για τους ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια; Ε;

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ γιατί με τα ληστρικά μέτρα δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε αποταμίευση και να γίνουμε κάποτε εκδότες, σαν το Μάκη, το Νίκο, τον Γιώργο, τον Αιμίλιο, τον Στάθη, τον Κώστα και άλλους λαμπρούς συναδέλφους.

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ γιατί θέλουμε να συνεχιστεί το (μοναδικό για την Ελλάδα) καθεστώς του να μην πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές οι εργοδότες μας (οι γνωστοί αγαπημένοι φιλέλληνες εργολάβοι).

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ γιατί το είδος μας είναι σε κίνδυνο. Σαν τον Πράσινο Παπαγάλο Αμαζονίου ένα πράγμα.

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ γιατί τα μέτρα θα μας εξαθλιώσουν και θα βάλουν μια και καλή ταφόπλακα στο όνειρό μας: Να κυκλοφορούμε στα Ελβετικά καντόνια  με 5 εκατομμύρια ευρώ στην τσέπη και να μην δίνουμε λογαριασμό σε κανένα, σαν τον επιτυχημένο συνάδελφο Θέμο.

ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ γιατί έχουμε νευράκια. Δεν γίνεται το σύστημα που με τόση επιμονή στηρίζουμε εδώ και 40 χρόνια να στρέφεται εναντίον μας. Τόση αχαριστία πια;

Ανεκδιήγητος και αμετανόητος ως το … τέλος!

Ο κ. Βενιζέλος πέρα από ανίκανος ως πολιτικός (εκ του αποτελέσματος χρόνων αλλά και ως αρχηγός του “μικρού” πλέον ΠΑΣΟΚ) θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηρισθεί ως άτομο χωρίς καμία τσίπα και συστολή αφού στην πολιτική του καριέρα πάμπολλες φορές με περίσσιο θάρρος και θράσος έχει εκτραπεί λεκτικά προσβάλλοντας πολλές φορές τους συνομιλητές του αλλά και εκβιάζοντας την κοινωνία εμμέσως πλην σαφώς με τα ψευδοδιλλήματα και της ρητορικές αλλά άνευ περιεχομένου κορώνες του!

Αυτός ο ανεκδιήγητος τύπος που όπως είναι γνωστό εφεύρε τον παγκοσμίου πρωτοτυπίας νόμο περί παραγραφής και ασυλίας των πολιτικών προσώπων έδωσε το δικαίωμα τα τελευταία χρόνια σε πολλά πολιτικά καθάρματα να κατακλέψουν ή να κάνουν τα στραβά μάτια (με το αζημίωτο φυσικά) σε ανομίες και σε παράνομες πράξεις που έφεραν την χώρα μας στο χείλος του γκρεμού.

Ακόμα και τώρα την ύστατη ώρα της πατρίδας μας για την οποία φέρει μεγάλη προσωπική ευθύνη, όχι μόνο συμμετέχει στην κυβέρνηση του μέγα “κωλοτούμπα” κ. Σαμαρά αλλά τολμά και δημοσίως να απειλεί τον άλλο εταίρο της εσωτερικής τρόικας τον ψευτοαριστερό κ. Κουβέλη ότι αν δεν ψηφίσει μαζί με τα συντρόφια του τα μέτρα … θα τον αποβάλει από την κυβέρνηση!

Για ποια κυβέρνηση μας μιλάτε κ. Βενιζέλο; Μήπως αυτή που συναγωνίστηκε και ξεπέρασε σε προδοσία της πατρίδας μας (έναντι στους σύγχρονους Ες Ες της Μέρκελ και του Σόιμπλερ) δηλ. την γνωστή και περίφημη κυβέρνηση του κατοχικού Τσολάκογλου;

Για ποια κυβέρνηση μιλάτε κ. Ευάγγελε; Μήπως για αυτήν που έκανε τις καθημερινές αυτοκτονίες των απελπισμένων Ελλήνων ειδήσεις ρουτίνας με ψιλά γράμματα στις εφημερίδες, δημιούργησε στρατιές ανέργων και αναγκάζει όλο και περισσότερους συμπολίτες μας να αναζητούν λίγη τροφή στα σκουπίδια;

Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να μιλάτε για ένα πολιτικό θίασο που παίζει καλά το ρόλο του σε ένα προσχεδιασμένο έργο με προσδοκόμενο αποτέλεσμα την εξαθλίωση όλων μας για να ξεπουλήσετε την γη, τον αέρα και την θάλασσα μας;

Θα πρέπει να αντιληφθείτε επιτέλους πως κάθε εμφάνιση σας το μόνο που προκαλεί είναι οργή, θυμό και αγανάκτηση! Μη θεωρείτε λοιπόν ότι η εξουσία και η προστασία που σας παρέχει αυτή την στιγμή θα είναι παντοτινή αλλά να ξέρετε ότι αργά ή γρήγορα θα έρθει η στιγμή που δεν θα μπορείτε να κυκλοφορήσετε πουθενά αφού (και αν ακόμα γλυτώσετε τις ποινικές ευθύνες που έχετε) θα αντιμετωπίζετε ως το τέλος της ζωής σας, την χλεύη και την περιφρόνηση που σας αξίζουν λόγω των πράξεων αλλά και των παραλήψεων της “κατάπτυστης” πολιτικής σας σταδιοδρομίας!

 

Υποσημείωση

Θεωρώ ότι όλες αυτές οι δήθεν συσκέψεις αλλά και οι πρόσφατες κόντρες του κυβερνητικού αυτού εκτρώματος είναι “σικέ” και όλα είναι προαποφασισμένα και καλά σχεδιασμένα. Έγκειται λοιπόν σε κάποιους “Βουλευτάδες” να τολμήσουν επιτέλους να ξεστομίσουν ένα “ΟΧΙ” αλλά και σε εμάς τους “καναπεδάτους” να πάρουμε πια την κατάσταση στα χέρια μας, μιας και όλα αυτά δεν αφορούν άλλους … παρά μόνο … εμάς τα παιδιά μας και το μέλλον της πατρίδας μας!

Γράφει ο Γιάννης Πρεβενιός

e-mail:prevejohn@yahoo.gr

http://aienaristeyein.com/

Η τρέλλα στο πιάτο μας του Παντελή Ζωϊόπουλου

Στην εποχή μας η Επιστήμη, και κατ’ επέκταση η Έρευνα, κινείται με υψηλές ταχύτητες, αλλά πολλές φορές επικρατεί σύγχυση ως προς το ποιός είναι ο σκοπός και ποιός ο στόχος, αφού το ανθρώπινο μυαλό αδυνατεί να παρακολουθήσει τις γρήγορες εξελίξεις. Ορισμένες φορές τα αποτελέσματα της επιστήμης διαφεύγουν των δυνατοτήτων μας για μια ενδελεχή επεξεργασία των δεδομένων, κυρίως λόγω της αδυναμίας μας να εφαρμόσουμε αξιόπιστους ελέγχους πάνω σε ορισμένες φάσεις των παραγωγικών διαδικασιών. Η υπόθεση της παραγωγής των τροφίμων αποτελεί μία ατελείωτη περιπέτεια…

πατριδΕΓΩφάγος του Ζιάκα Θεόδωρου

Ο πατριδεγωφάγος είναι για τα έθνη όπως ο καρκίνος για τα άτομα. Αν δεν διαγνωσθεί εγκαίρως και δεν αντιμετωπισθεί σωστά, γοργός επέρχεται ο θάνατος και είναι οδυνηρός.

Δυστυχώς όμως δεν έχει συνειδητοποιηθεί για τι είδους ασθένεια πρόκειται. Οι φορείς της μιλούν για «κρίση» και την προσδιορίζουν ως «οικονομική», «πολιτική», «θεσμική», «πολιτιστική» κ.λπ. Στρέφουν την προσοχή στα συμπτώματα, αφήνοντας άθικτη την αρρώστια να εξελίσσεται ακάθεκτη. Βεβαίως δεν έχει μόνο το δικό μας έθνος προσβληθεί, αλλά και τα  υπόλοιπα έθνη της ανθρωποκεντρικής πρωτοπορίας, άλλο περισσότερο και άλλο λιγότερο. Απλώς εμείς προπορευόμαστε και αφήσαμε τους άλλους να μας χρησιμοποιούν σαν πειραματόζωο – να δοκιμάζουν πάνω μας άσχετα οικονομιστικά γιατροσόφια.

Όμως, σε αντίθεση με τα λοιπά έθνη, εμείς είχαμε προσβληθεί και άλλοτε από την ίδια αρρώστια. Και επιβιώσαμε. Είναι, επομένως, πολύ πιθανό να διατηρούνται κάποια «αντισώματα» στον εθνικό μας οργανισμό. Θα μπορούσαμε, ίσως, να τα εντοπίσουμε και να τα «καλλιεργήσουμε». Με τον τρόπο αυτό θα βοηθούσαμε όχι μόνο τον εαυτό μας αλλά και τους «εταίρους» μας, που αστόχαστα εξακολουθούν να μας κουνάνε το δάχτυλο.

Η αναζήτηση και ο εντοπισμός των εν λόγω «αντισωμάτων» υπήρξε και ο σκοπός που γράφτηκε το βιβλίο.

Όλοι φοβούνται τον έρωτα της Μάρως Βαμβουνάκη

Ένας νέος άντρας με το ψεύτικο αρχικό Δ. επισκέπτεται ένα απόγευμα γνωστό και επιτυχημένο ψυχολόγο της Αθήνας. Το πρόβλημα που τον ταλαιπωρεί μοιάζει κοινό, όμως για εκείνον εξελίσσεται σε αγχώδη εφιάλτη.

Δεν μπορεί να κάνει ερωτικό δεσμό σοβαρό και διαρκείας και αυτό του προκαλεί όλο και αυξάνουσα κατάθλιψη, αυτοπεριφρόνηση, αγωνία για τον ανδρισμό του. Όλες οι ερωτικές συναντήσεις του λήγουν γρήγορα και άδοξα, χωρίς να μπορεί να καταλάβει  πόσο φταίει ο ίδιος, η τύχη του, ο αινιγματικός γι’ αυτόν ψυχισμός των γυναικών.

Θα ακολουθήσουν συνεδρίες επί μήνες και στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης θα ξεδιπλωθεί το αληθινό παρελθόν της οικογένειας, οι προσωπικές ευθύνες, τα λάθη και τα ανεύθυνα τραύματα, μυστικά που παίζουν σα μαριονέτες τις ζωές ενόχων και αθώων.

Παρά τη θετική θεραπεία που αισιόδοξα εξελίσσεται, η ζωή θα πετάξει αιφνίδια το τελευταίο χαρτί της. Όπως σε φιλμ νουάρ, από ένα σημείο και μετά, οι δύο άντρες της ιστορίας, μεσήλικας αναλυτής και νεαρός αναλυόμενος, θα βρεθούν συνδεδεμένοι και μπερδεμένοι με τρόπο που καμία επιστήμη δεν μπορεί να βγάλει πέρα.

 

ΜΕΤΑΞΩΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ…

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο.
Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι …;
Μου ‘μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς» …;

Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι’ αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων …;

Παρ’ όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό …;
Φερ’ ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη
θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής
ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον.
Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται
μέσα μου σαν αρπακτικά. Και -το ‘χω παρατηρήσει- έτσι συμπεριφέρονται, σαν
αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία…

Κάποτε βρέθηκα σ’ ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο
μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους
διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον
εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα…

Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως -ή κυρίως- στο σαβουάρ βιβρ
και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν
αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι.
Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που
ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά
γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού
συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει
σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει
δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του… Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας
«μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν -στη σειρά
μιας καντίνας ή στην ιεραρχία- χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους.

Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα.
Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό
παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει.
Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που
τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι. Ένας από αυτούς έγινε
φίλος μου – και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα
στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το
τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής
πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε
αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά,
γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα…
Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που
χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν
πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους…
Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται
σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους,
αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται…
Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην
κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με
ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά… Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί…
Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο
φέρεσθαι των ανθρώπων…

Γιάννης Τριάντης ο συγγραφέας του κειμένου.

Όταν υπάρχουν άνθρωποι και με κάνουν να αισθάνομαι Άνθρωπος, τότε πρέπει
να μεταδώσουμε αυτό το μοίρασμα σε όσους μπορούν να το λάβουν.
Το αναδημοσιεύω λοιπόν αυτούσιο.
Το κείμενο έφτασε στα χέρια μου από το μοίρασμα μιας αγαπημένης φίλης και
το μοιράζομαι με την σειρά μου με όσους επιθυμούν να το λάβουν.
Οι μέρες μας, το ζητούν.
Οι καιροί, το απαιτούν.

http://epikuros-epikuros.blogspot.gr/

Ιατρικό επίτευγμα στο 401 ΓΣΝΑ …

Πίσω και πέρα από τα Μνημόνια και την αναλγησία του κράτους, υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα, που όσο και να την χτυπάνε κάποιοι ξεχωρίζει κι αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για τον Κόσμο. Το κακό είναι ότι μένει κρυμμένη εκεί, «φοβούμενη» πως αν βγει στο φως θα «καεί» από το τέρας της γραφειοκρατίας και του φθόνου που έχει μπει για καλά στο DNA μας. Μένει εκεί και με ευθύνη των δημοσιογράφων, και του δόγματος που μας κατατρέχει ότι «ειδήσεις είναι μόνο οι κακές ειδήσεις».

Πριν λίγο καιρό το Onalert, παρουσίασε τρεις Έλληνες Αεροπόρους οι οποίοι «έβαλαν τα γυαλιά» στη Τρόικα μ´ένα πρόγραμμα κωδικοποίησης φαρμάκων που έφτιαξαν. Σήμερα θα σας γράψουμε για το «θαύμα» τού 401:

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του onalert.gr, στο 401 εδώ και αρκετά χρόνια -από το 2008- γίνεται μια πρωτοποριακή για την Ελλάδα χειρουργική επέμβαση, σε περιπτώσεις ανευρύσματος στον εγκέφαλο. Ένας στρατιωτικός γιατρός μας εκπαιδεύτηκε με δική του πρωτοβουλία και με τη βοήθεια της υπηρεσίας στην Αγγλία. Επιστρέφοντας δυσκολεύτηκε πολύ να πείσει το σύστημα να του επιτρέψει να χειρουργεί ανευρύσματα στον εγκέφαλο, χωρίς να αγγίζει καν το κεφάλι του ασθενούς. Η μέθοδος αυτή προβλέπει την εισαγωγή κάποιων «ελλατηρίων» μέσα στο ανεύρυσμα,τα οποία εξασφαλίζουν ότι αυτό δεν πρόκειται να σπάσει. Φθάνουν εκεί μέσω μιας μικρής τομής που γίνεται, όχι στο κεφάλι, αλλά ψηλά στον μηρό του ασθενούς!

Με συμπαραστάτη έναν παλαιότερο νευροχειρουργό, ο νέος γιατρός ξεκίνησε τη νέα μέθοδο στο 401. Κάθε χρόνο το νοσοκομείο κάνει περίπου 100 τέτοια χειρουργεία, με τους ασθενείς να αποχωρούν υγιέστατοι από το νοσοκομείο 24 ώρες μετά την επέμβαση ! Όλα τα δημόσια νοσοκομεία στέλνουν τέτοια περιστατικά στο 401, το οποίο «χρεώνει» τα ταμεία με κόστος από 3000 έως 5000 ευρώ. Είναι το κόστος των υλικών ανάλογα με το μέγεθος τος ανευρύσματος.Το νοσοκομείο χρεώνει, αλλά εννοείται πως δεν πληρώνεται. Παρόλ’ αυτά συνεχίζει να παρέχει ουσιαστικό κοινωνικό έργο, γιατί αν ένας ασθενής κάνει αυτή την επέμβαση σε κάποιο ιδιωτικό θεραπευτήριο θα πρέπει να πληρώσει 50.000 ευρώ …

Αυτό είναι το μικρό αλλά πολύ ουσιαστικό «θαύμα» του 401.Το μάθαμε τυχαία και εκπλαγήκαμε όταν διαπιστώσαμε ότι κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν επιθυμούσε τη δημοσιότητα. Οι άνθρωποι του νοσ0κομείου επειδή «θέλουν να κρατήσουν χαμηλούς τόνους» και από το ΓΕΣ για να «μην θεωρηθεί ότι «διαφημιζόμαστε»!

Γι’ αυτό και δεν αναφέρουμε ονόματα γιατρών αλλά και του προσωπικού του νοσοκομείου, το οποίο αγόγγυστα και χωρίς κανένα όφελος υποστηρίζει το χειρουργείο κάθε μέρα, ακόμη και στις αργίες.

Υπάρχει λοιπόν πολλή «άλλη Ελλάδα». Ακόμη και μέσα σ’ αυτόν τον διαρκώς κατηγορούμενο δημόσιο τομέα. Ας την ανακαλύψουμε και ας την αναδείξουμε. Κυρίως βέβαια ας της επιτρέψουμε να συνεχίσει να δουλεύει …

http://www.lay-out.gr/epemvasi-egkefalos-chirourgio/