«Αιθιοπία (Αβησσυνία) Ένα μικρό Βυζάντιο στο Κέρας της Αφρικής»

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί στην παρουσίαση

του βιβλίου του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου

«Αιθιοπία (Αβησσυνία) Ένα μικρό Βυζάντιο στο Κέρας της Αφρικής» .

                                         Η παρουσίαση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 22 Μαρτίου στις 19:00,

στο πολυχώρο WORK, Βουτσινά 61, στον Χολαργό.

O Δημήτρης Γιαννάτος, κοινωνιολόγος και ο συγγραφέας θα μιλήσουν για αυτό

το ιστορικό και ταξειδιωτικό οδοιπορικό σε μία χώρα αντιθέσεων και ευχάριστων εκπλήξεων.

Πληροφορίες στο τηλέφωνο 210 6546742.

Βιογραφικό:
Ο αρχιτέκτων και συγγραφέας, Γιώργος Παπαγιαννόπουλος, γεννήθηκε το 1954 στην Αθήνα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας. Φοίτησε στη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και στο μονοετές μετεκπαιδευτικό κύκλο της Παντείου «Ελληνικό Μεσογειακό Κέντρο Αραβικών και Ισλαμικών Σπουδών» στον κλάδο της πολιτικής επιστήμης. Εργάστηκε στο ΥΠΕΧΩΔΕ (νυν ΥΠΕΚΑ) από1981έως το 2015.

Συμμετέχει σε πρωτοβουλίες πολιτών και σε συλλογικές δραστηριότητες. Με οπτική και στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και τη στήριξη της εγχώριας παραγωγής «χωρίς μεσάζοντες» συμμετέχει στη δράση του καταναλωτικού συνεταιρισμού «Προμηθέας Λυόμενος», του οποίου είναι και ιδρυτικό μέλος.
Έχει εκδώσει τα βιβλία: «Η σκοτεινή πλευρά του ήλιου» (εκδ. Οδυσσέας, 1989), «Βροχή στη Δαλματία, καφές στο Τίτογκραντ» (Α΄εκδ.»Δελφίνι» 1997 , Β’ έκδοση «Αντίκτυπος», 2006), «Ευρώπη των σχισμών» (εκδ. Ίνδικτος, 2002), «2017 – Η Ελλάδα υπό νέο-οθωμανική κατοχή» (Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2009) και «Αιθιοπία (Αβησσυνία), ένα μικρό Βυζάντιο στο Κέρας της Αφρικής» (εκδ. Γόρδιος, 2016) . Είναι συνεργάτης εφημερίδων (αρθρογράφος στο «Παρόν») και περιοδικών με άρθρα πολιτικού, πολιτισμικού και κοινωνικού περιεχομένου.

Παρουσίαση του παραμυθιού «Η Αγάπη βασιλεύει στην Πιρπιρίτσα»

 

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» και η συγγραφέας – παιδαγωγός Ζέτα Πολίτη, σας προσκαλούν στην παρουσίαση του διδακτικού και διασκεδαστικού παραμυθιού της, με τίτλο «Η αγάπη βασιλεύει στην Πιρπιρίτσα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως, με εικονογράφηση της Δήμητρας Πέππα.

Η παρουσίαση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 19 Μαρτίου στις 11:30, στον φιλόξενο πολυχώρο WORK, Βουτσινά 61, στον Χολαργό.

Η συγγραφέας θα μας γνωρίσει την κακότροπη γιαγιά Μερσίνα και την Λητώ, μία κοπελίτσα που έχει περάσει πολλές δυσκολίες στη ζωή της.
Τι αλλαγές θα φέρει το κοριτσάκι στη ζωή της γιαγιάς;
Πώς μπορεί η αγάπη να τρυπώσει στην καρδιά;

Πληροφορίες στο τηλέφωνο 210 6546742.

Η κληρονομιά των Ναϊτών: Ένα νουάρ… φιλοσοφικό

Μυστήριο, περιπέτεια και φιλοσοφία μπλέκονται αριστοτεχνικά στο νέο μυθιστόρημα του Θανάση Νικολάου, που διαβάζεται απνευστί.

του Δημήτρη Παπαλεωνίδα

Ο Θανάσης Νικολάου, μετά από τέσσερα best sellers, μας προσφέρει το πέμπτο μυθιστόρημα του, με τίτλο «Η κληρονομιά των Ναϊτών». Οι προσδοκίες κατά την γνώμη μας επαληθεύονται και ο συγγραφέας, μας παραδίδει, εν τέλει, ένα ώριμο μυθιστόρημα, αντάξιο της φήμης του.

Η ιστορία χρονικά εκτυλίσσεται στον μεσοπόλεμο, σε ύφος νουάρ. Αφετηρία τα σκοτεινά σοκάκια της Μασσαλίας. Εκεί, ένας φόνος θα φέρει τον Ιάσονα Φιλίππογλου κοντά σε μια μυστηριώδη Γερμανίδα, την Αντριάνα. Είναι η στιγμή που θα αλλάξει ριζικά τη ζωή του, καθώς η μοίρα θα τον φέρει μπροστά σε μυστικά αιώνων και θα τον ρίξει σε πολλούς κινδύνους. Δύο μεγάλοι έρωτες και πάθη, με διαφορετικές χρονικές αφετηρίες, διασταυρώνονται σε μία περιπέτεια για την αναζήτηση της αλήθειας μεταξύ Σμύρνης, Μασσαλίας, Αλεξάνδρειας, Κωνσταντινούπολης, Βερολίνου και Παρισιού.

Η αφήγηση ανοίγει σαν βεντάλια και εξιστορεί με γλαφυρό τρόπο τα γεγονότα που σημάδεψαν τις ζωές των ηρώων μας, σημαντικά ιστορικά περιστατικά, ακόμα και φιλοσοφικούς διαλόγους, μέσα από τους οποίους αποκαλύπτεται το μυστικιστικό οικοδόμημα πάνω στο οποίο χτίστηκε η Γερμανία του Μεσοπολέμου, ο παρασκηνιακός ρόλος των μυστικών οργανώσεων, τα αθέατα κέντρα εξουσίας και η αγωνιώδης αναζήτηση της απόκρυφης γνώσης έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, που θα οδηγήσει τον κάτοχό της στην παγκόσμια κυριαρχία. Ακόμη, η ανάγκη των ανθρώπων να ζήσουν, να αισθανθούν και να δημιουργήσουν.

Οι εικόνες που συνθέτει ο συγγραφέας με την πένα του, από την Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη πριν την καταστροφή, την Μασσαλία, την κοσμοπολίτικη Αλεξάνδρεια, τον διάπλου του μαγευτικού Νείλου, έως τις πηγές του στο Σουδάν, τα αρχοντικά και τους μεγαλοπρεπείς πύργους σε Παρίσι και Βερολίνο μας προκαλούν και ταυτόχρονα μας προσκαλούν σε ένα ταξίδι όλο εκπλήξεις και ανατροπές στο χρόνο, στο χώρο και στην ιστορία.

Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που ικανοποιεί και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη, άντρα ή γυναίκα, διότι συνδυάζει μυστήριο, περιπετειώδη εξέλιξη, ρομαντικές περιγραφές, γνώση και μυστικισμό, φιλοσοφία και ιστορία. Και κλείνει με τη μεγάλη αιώνια μάχη μεταξύ του Καλού και του Κακού, ενώ ταυτόχρονα απαντά σε βαθιά ανθρώπινα ερωτήματα για τον έρωτα, την αγάπη, την φιλία.

http://www.in2life.gr/culture/book/article/561234/h-klhronomia-ton-naiton-ena-noyar-filosofiko.html

Πώς καταστρέψαμε την πρωτογενή μας παραγωγή και πώς θα αναστήσουμε το ελληνικό brand name

Του Δημήτρη Κουρέτα*

Το 1980 το ποσοστό της πρωτογενούς παραγωγής στο ΑΕΠ ήταν 25% και της μεταποίησης 15%. Το 1983 τα ποσοστά έγιναν 19% και 14% αντίστοιχα. Το 1987, 11% και 15% αντίστοιχα. Εκεί παρέμειναν μέχρι το 2000. Μετά σιγά-σιγά άλλαξαν και σήμερα είναι πρωτογενής 3% και μεταποίηση 6%. Δηλαδή, τη δεκαετία 1981-1990 σημειώθηκε ραγδαία πτώση του ΑΕΠ της γεωργίας με μέσο ετήσιο ρυθμό -7,8%, τάση που αναστράφηκε μερικά την περίοδο 1991-1999, οπότε σημειώθηκε μέση ετήσια αύξηση 2,6%. Συνολικά όμως, για τη 19ετία ‘80-’99, η μέση ετήσια μεταβολή του ΑΕΠ του πρωτογενούς τομέα κινήθηκε στα επίπεδα του -3,0%, καθορίζοντας την πτωτική τάση του τομέα.

Λένε πολλοί σήμερα: E και; Και τι έγινε;

Διαβάστε χαρακτηριστικά από μια ομιλία του υπουργού Γεωργίας Στέφανου Τζουμάκα στο ΙΣΤΑΜΕ το 1998: Έλεγε ο Τζουμάκας: «Φέτος ο προϋπολογισμός είναι 15 τρισεκατομμύρια. Απ’ αυτά έχουμε τα δέκα. Τα δέκα θα τα διαθέσουμε ως εξής: τρία τρισεκατομμύρια για χρεολύσια από τα προη­γούμενα δάνεια του κράτους, τρία τρισεκατομμύρια για τόκους των δάνειων αυτών. Έξι, λοιπόν, τρις για χρεολύσια και τόκους, που δανείζονταν οι προηγούμενες κυβερνή­σεις και έδιναν μέσα από το κράτος ενισχύσεις. Τρία τρισεκατομμύρια θα πάνε για μισθούς και για συντάξεις στο Δημόσιο. Και θα μείνει ένα τρισεκατομμύριο για να κάνει πολιτική η κυβέρνηση στην παιδεία, στην εκπαί­δευση, στον πολιτισμό, στα δημόσια έργα, σε όλες τις άλλες δραστηριότητες, στην άμυνα. Σε ό,τι άλλο διαμορφώνεται στο ελληνικό κράτος.Και επειδή δεν μπορούμε με ένα τρισεκατομμύριο να κάνουμε πολιτική, θα δανει­στούμε άλλα πέντε τρισεκατομμύρια σε ομόλογα, σε συνάλλαγμα, για να μπορέσουμε να εκτελέσουμε τον προϋπολογισμό».

Αυτή ήταν η συνταγή για πολλά χρόνια μετά το 1980 έως και το 2009 που έσκασε η φούσκα της «ανάπτυξης», με προεξάρχουσα την εγκληματική κατάσταση της περιόδου Καραμανλή 2003-2008, όπου μας ξετίναξε. Μπορεί όμως να γίνει κάτι σε αυτό που λέμε Παραγωγική Ανασυγκρότηση της πατρίδας μας; Αξίζει να δούμε λίγα στοιχεία που τα έχουμε ξαναγράψει σε διάφορα άρθρα αυτά τα χρόνια.

Η Ελλάδα από τη στιγμή που έγινε κράτος το 1827 και για περίπου 100 χρόνια ζούσε σχεδόν από ένα προϊόν. Τη σταφίδα. Με αυτή μεγάλωσαν και σπούδασαν σχεδόν τέσσερις γενιές. Η σταφίδα κάλυπτε το 50% των εξαγωγών μας ως χώρα, συνολικά. Δηλαδή αν υποθέσουμε ότι σήμερα που οι εξαγωγές μας είναι 27 δις ευρώ, σαν να έχουμε εξαγωγές σταφίδας 13,5 δις. Ενημερωτικά φέτος κλείσαμε με εξαγωγές σταφίδας 39 εκατ. ευρώ.

Το 2000 η χώρα είχε 60 νηματουργεία και παρήγαγε νήμα από βαμβάκι το οποίο το έκανε ρούχα. Σήμερα υπάρχει μόνο ένα νηματουργείο μεγάλο, ο Επίλεκτος στα Φάρσαλα. Το βαμβάκι μας εξάγεται στην Τουρκία κυρίως, παίρνουν οι αγρότες 350 εκατ. ευρω, γίνεται εκεί νήμα και το εισάγουμε πληρώνοντας 1,5 δισ., και τα ρούχα του Ελληνικού Στρατού φτιάχνονται στα Άδανα της Τουρκίας. Αυτό έγινε. Αυτή τη χώρα φτιάξαμε και καλούμαστε όλοι μας να την αλλάξουμε. Και την καταταντήσαμε έτσι με σειρά εγκληματικών πολιτικών για τη ανάπτυξη μετά το 1980.

Η χώρα μας είναι η δεύτερη σε βιοποικιλότητα στον πλανήτη, με αποτέλεσμα οι παραγωγές της να έχουν μεγάλη ιδιαιτερότητα άρα και ποιότητα. Η διεθνοποιημένη αγορά έχει οδηγήσει (όλο και περισσότερο) την πρωτογενή παραγωγή σε μια κατεύθυνση συμπίεσης του κόστους, κυρίως μέσα από πρακτικές μη ασφαλούς παραγωγής και αναζήτησης πρώτων υλών που εξυπηρετούν την μαζική βιομηχανία τροφίμων.

Η Ελλάδα, σαν μια περιοχή πρωτογενούς παραγωγής, δεν μπορεί να ανταγωνιστεί με όρους μαζικής φτηνής, παραγωγής, γιατί το μέγεθός της δεν επιτρέπει την μετάβαση σε τέτοιου είδους εκμεταλλεύσεις. Το πλεονέκτημά της (υπήρξε και οφείλει να συνεχίσει να υπάρχει) ήταν οι μικρές παραγωγές που με κόπο, μεράκι και σεβασμό στον άνθρωπο μπορούσε να αντλήσει από το χώμα της. Η Ελληνική γη και οι άνθρωποι της απόλυτα συμφιλιωμένοι με το κοινό τους μέλλον μπορούν να παράγουν καταπληκτικά προϊόντα.

Από τα 27 δίσ. ευρω εξαγωγές της Ελλάδος το 2014, τα 10 δις είναι ορυκτέλαια τα οποία προκύπτουν από το πετρέλαιο που εισάγουμε, 5 δίσ. προϊόντα πρωτογενούς παραγωγής από τα οποία 1 δις ψάρια (είμαστε πρώτοι σε εξαγωγές τσιπούρας και λαβρακιού στον κόσμο), 4 δις τρόφιμα, 1 δις γενόσημα φάρμακα. Δηλαδή το 35 % των εξαγωγών μας αφορούν την γη. Άρα η απάντηση στην ερώτηση και τι έγινε που η Ελλάδα έχει συρρικνώσει την παραγωγή της, είναι σαν να απεμπολούν οι Άραβες το πετρέλαιο.

Μερικοί «έξυπνοι» σύμβουλοι προσπαθούν να πείσουν τους ιθαγενείς ότι θα βγούν από την κρίση με τη δημιουργία start-ups, τους λένε όμως τη μισή αλήθεια. Οι νεοφυείς επιχειρήσεις, Ελληνιστί (τον όρο start-up τον άκουσα σε ένα συνέδριο στην Καλαμπάκα το 1995), είναι διέξοδος φυσικά. Σε ποιο τομέα όμως; Στην πληροφορική; Η μήπως στην μικροηλεκτρονική;

Όχι κύριοι σύμβουλοι επιχειρήσεων. Η σύγχρονη γεωργία μικρών χωρών όπως η Ελλάδα απαιτεί μικρές παραγωγές εξειδικευμένων προϊόντων τα οποία:

1. Είτε θα χρησιμοποιηθούν ως πρώτη ύλη για την παραγωγή καινοτόμων, μοναδικών τροφίμων, ελκυστικών στον καταναλωτή, ικανών να εξαχθούν στην παγκόσμια αγορά

2. Είτε θα εξαχθούν ως έχουν, ως μοναδικά ελληνικά προϊόντα, ύστερα από μία βασική επεξεργασία (όπως καθαρισμός), και κατάλληλα συσκευασμένα με βάση τις διεθνείς προδιαγραφές.

Και στις δύο περιπτώσεις επιτυγχάνεται η παραγωγή τελικού διατροφικού, μοναδικού, Ελληνικού προϊόντος το οποίο θα πωληθεί στην διεθνή αγορά ως Greek brand name, με υψηλή προστιθέμενη αξία, και συνεπώς με υψηλή τιμή τέτοια που να εξασφαλίζει τελικά ικανοποιητικό εισόδημα σε όλους τους εμπλεκόμενους στην διαδικασία συμπεριλαμβανομένων και των γεωργών.

Ένα παράδειγμα: Ένα μεγάλο μέρος του Ελληνικού ελαιολάδου έχει τέτοια περιεκτικότητα σε φαινόλες, οι οποίες του επιτρέπουν να έχει ισχυρισμό υγείας ότι προστατεύει από την οξείδωση της χοληστερόλης και βοηθά στην υγεία των αγγείων. Όμως μόνο ελάχιστο μέρος του τυποποιείται έτσι, για να πουλιέται ως φάρμακο σε φαρμακεία και ακριβά καταστήματα στο εξωτερικό. Χαρακτηριστικά ένα τέτοιο ελαιόλαδο με ισχυρισμό υγείας πουλιέται πάνω από 80 ευρώ το κιλό, σήμερα σε πολλά σημεία στην Νέα Υόρκη.

Μια τέτοια παρέμβαση θα σήμαινε έσοδα για τον παραγωγό περίπου 1,5 δις. Δηλαδή 10 φορές περισσότερα από ότι βγάζει τώρα.

Πότε επιτέλους θα ξεκινήσει αυτή η συζήτηση ντε;

* Ο κ. Δημήτρης Κουρέτας είναι καθηγητής Βιοχημείας-Βιοτεχνολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, πρώην αναπληρωτής Πρύτανης.

http://www.liberal.gr/arthro/96652/apopsi/arthra/pos-katastrepsame-tin-protogeni-mas-paragogi-kai-pos-tha-anastisoume-to-elliniko-brand-name.html

Η παντοδυναμία των ηλιθίων

Του Περικλή Κοροβέση

Κατά κανόνα οι άνθρωποι παίρνουν την πραγματικότητα ως δεδομένη. Σου λένε: «Ετσι είναι τα πράγματα, έτσι τα βρήκαμε και έτσι πάντοτε ήταν».

Και αφού λοιπόν τα πράγματα είναι ίδια και απαράλλαχτα, μήπως πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να προσαρμοστούμε, όσο γίνεται καλύτερα, και να κοιτάξουμε να βελτιώσουμε τη θέση μας, όσο γίνεται καλύτερα;

Και αυτό σημαίνει, κατά κανόνα, κυνήγι χρημάτων, σπίτι, αυτοκίνητο, δάνειο και κατανάλωση μέχρις εσχάτων και πλήρης αδιαφορία για την κοινωνία και τον διπλανό μας.

Και δημιουργούνται ανεπαίσθητα τείχη γύρω μας για να μας προστατέψουν από τον ξένο και τον διαφορετικό, που δεν είναι σαν κι εμάς, άρα είναι μια εν δυνάμει απειλή, αφού η ύπαρξη του άλλου, με το «αλλιώτικο» που είναι, βάζει υπό αμφισβήτηση το κανονικό που είμαστε εμείς. Αυτοί οι άνθρωποι δημιουργούν και μια δικιά τους γλώσσα.

Είναι κατά κανόνα πομποί και καθόλου ή ελάχιστα δέκτες. Είναι σίγουροι πως ξέρουν, γι’ αυτό δεν κάνουν τον κόπο να ακούσουν τι λένε οι άλλοι, γιατί εκ των προτέρων είναι πεισμένοι πως οι άλλοι δεν ξέρουν ή, στην καλύτερη περίπτωση, είναι διαφορετικοί.

Αυτή η μεγάλη κατηγορία ανθρώπων έλκεται από τα κόμματα εξουσίας και ψηφίζει σαν να παίζει τις οικονομίες της -αλλά με κομπίνα- στο Χρηματιστήριο.

Και αυτοί οι άνθρωποι πόνταραν λάθος μια φορά, μπορεί να το διορθώσουν τζογάροντας στο επόμενο ή στο μεθεπόμενο κόμμα εξουσίας, πριν καταλήξουν στο συμπέρασμα πως όλοι είναι «ίδιοι» και αρχίσουν να προαλείφονται για ψήφο στη Χρυσή Αυγή.

Το βασικό επιχείρημα είναι: «Τους δοκιμάσαμε όλους. Να δοκιμάσουμε και αυτούς». Στον αντίποδα αυτής της πλειονότητας υπάρχει και μια μειονότητα που βάζει πάντα ένα «γιατί» και θέτει μια σειρά από ερωτήματα, συχνά με την περιέργεια ενός παιδιού.

Αυτοί οι άνθρωποι κατά κανόνα είναι ενοχλητικοί. Και όταν, μάλιστα, αρχίζουν και δίνουν τις δικές τους απαντήσεις και αποδεικνύουν πως τα πράγματα θα μπορούσε να ήταν και αλλιώς, και αναλαμβάνουν δράση για να αλλάξουν μια άδικη κατάσταση, τότε γίνονται επικίνδυνοι… Δεν έχουμε μάθει ποτέ, τίποτα, από την ιστορία των εκτελεσθέντων και το δίκιο τους, γιατί;

Και εδώ, άθελά μου, έκανα μια άλλη προσέγγιση για το τι είναι Δεξιά και Αριστερά. Μια διάκριση που ποτέ δεν θα πάψει να υπάρχει, όσο κι αν πια, αυτές οι ορολογίες, συχνά δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Οι κρατικοποιήσεις που έκανε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής την πρώτη περίοδο της Μεταπολίτευσης ήταν αριστερή ή δεξιά πολιτική;

Το ξεπούλημα της εθνικής, κοινής περιουσίας αυτού του λαού που κάνει η κυβερνώσα ομάδα Τσίπρα, είναι δεξιά ή αριστερή πολιτική;

Μιας περιουσίας που δεν είναι του κράτους, αλλά του λαού; Εδώ ποιος από τους δύο υπηρέτησε το κοινό καλό και ποιος υπηρέτησε το Κεφάλαιο; Η απάντηση δική σας. Υπουργός της σημερινής κυβέρνησης έχει παραδεχτεί πως η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή.

Με κάποιες προϋποθέσεις, να συμφωνήσω μαζί του. Αφού λοιπόν η χώρα βρίσκεται υπό ξένο ζυγό, τότε σημαίνει πως έχουμε μια κυβέρνηση δωσίλογων την οποία υπηρετεί ο εν λόγω υπουργός. Κουίσλινγκ και αριστερός γίνεται; Φαίνεται πως στην Ελλάδα τα πάντα είναι δυνατά.

Και ο καθένας όπως βολεύεται, ελλείψει κριτικής σκέψης, ενός λαού εν υπνώσει. Οι βλάκες εξαιρούνται, γιατί δικαιώνονται. Αλλά ας γυρίσουμε στα καθ’ ημάς και να δούμε μερικά δεδομένα όπου στηρίζεται η σημερινή ελληνική πολιτική.

Και να πάρουμε μερικά στερεότυπα που αναπαράγονται αμάσητα από τα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά. «Ελάφρυνση χρέους», «Αξιολόγηση», «Κουαρτέτο», «Επενδύσεις», «Ιδιωτικοποιήσεις».

Αυτά γεννούν μια ακατάσχετη λογοδιάρροια τόσο σε εκτενή ρεπορτάζ που αλληλοτροφοδοτούνται όσο και σε πληκτικά πάνελ, σχεδόν πάντα με τους ίδιους πανελολόγους που αναλύουν το τίποτα χωρίς ποτέ να βάζουν ένα γιατί. Και τα ερωτήματα που θέτει ο κόσμος των «Γιατί-δων» είναι πολλά και αναπάντητα. Χρέος: Σύμφωνοι.

Αλλά πριν το πληρώσουμε, ας μάθουμε πώς δημιουργήθηκε. Μήπως πληρώνουμε τα χρέη της χούντας για τα έξοδα που έκανε για εκτελέσεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις και εξορίες;

Αξιολόγηση: Θα δεχόταν ποτέ μία κυρίαρχη χώρα, π.χ. Γερμανία, Γαλλία κ.λπ., ένα διεθνές κουαρτέτο να την αξιολογεί σαν να ήταν δημόσιος υπάλληλος; Καλές οι επενδύσεις. Αλλά επενδύσεις έχουμε και στο Πακιστάν, στο Μπαγκλαντές, στη Μαλαισία κ.α.

Πλούτισαν αυτές οι χώρες; Μήπως όταν λένε επενδύσεις εννοούν στρατόπεδα εργασίας; Δώδεκα ώρες εργασίας την ημέρα, τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες τον χρόνο και αμοιβή λιγότερο από πενήντα λεπτά την ώρα. Αυτή είναι η προοπτική μας;

Αν ένα λιμάνι, ένα αεροδρόμιο, μία ΔΕΚΟ είναι κερδοφόρα για τον ελληνικό λαό, τότε γιατί τα δίνουμε; Η διεθνής εμπειρία έχει δείξει πως μόνο διεφθαρμένες κυβερνήσεις Τρίτου Κόσμου το πράττουν αυτό, με αντικειμενικό σκοπό τη μίζα.

Ωραία δουλειά, πουλάς κάτι που δεν είναι δικό σου και τα κονομάς γερά.

Μήπως αυτό σήμερα είναι το ανώτατο στάδιο της πολιτικής; Και μήπως αυτά εκφράζει η καλή μας αριστερή κυβέρνηση, με το επαγγελματικό χαμόγελο του Τσίπρα;

https://www.efsyn.gr/arthro/i-pantodynamia-ton-ilithion

 

Κοροβέσης, Περικλής, 1941-

Ο Περικλής Κοροβέσης γεννήθηκε το 1941 στο Αργοστόλι. Σπούδασε θέατρο με τον Δημήτρη Ροντήρη, σημειολογία με τον Roland Barthes και παρακολούθησε μαθήματα με τον P. Vidal Naquet στο Παρίσι. Από μικρή ηλικία μετείχε ενεργά στο μαχητικό δημοκρατικό κίνημα της Αριστεράς. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε επί χούντας. Το πρώτο του βιβλίο, «Ανθρωποφύλακες» (1969), μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες. Εκτός από πεζά, έχει γράψει θέατρο, παιδικά και, τελευταία, ποίηση. Παράλληλα με τη συγγραφική του δραστηριότητα, διατηρεί μόνιμες στήλες στην «Ελευθεροτυπία» και στην «Εποχή’ και στο περιοδικό «Γαλέρα». Μεταξύ 2007-2009 διετέλεσε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α’ περιφέρεια Αθηνών. Έργα του: «Ανθρωποφύλακες» (μαρτυρία), Στοκχόλμη 1969 «Κοινός τόπος» (κείμενα), 1976 «Περιγραφή AGCTTGA+TCGAACT» (Είκοσι πέντε κείμενα του Π. Κοροβέση, δεκατρείς ζωγραφιές του Χρόνη Μπότσογλου), 1980 «Γύρω από το νησί η θάλασσα» (μυθιστόρημα), 1982 «Η συνέλευση των ζώων» (μουσικό παραμύθι-μουσική Γ. Κουρουπού), 1983 «Ο Γιαννάκης και η Μαρδίτσα» (παραμύθι), με εικονογράφηση Κ. Δίγκα, 1986 «Ατάμ Αλ’ Ακ» (μουσικό παιδικό θέατρο-μουσική Π. Περράκη) 1987 «Τango Bar» (θεατρικό), 1988 «Εμπορία ειδήσεων» (άρθρα 78-90), 1990 «Επιχείρησις Ιουδίθ» (θεατρικό), 1992 «Γυναίκες ευσεβείς του πάθους» (μυθιστορήματα), 1995 «Μ’ εξακόσιες λέξεις» (συλλογή κειμένων), 1996 «Νοσταλγία μνήμης» (αφήγημα), 1999 κ.ά.

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ (2015) Στο κέντρο του περιθωρίου, Opportuna (2013) Ανθρωποφύλακες, Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων (2013) Παράπλευρες καθημερινές απώλειες, Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων (2009) Αριστερή ανακύκλωση, Εμπειρία Εκδοτική (2008) Γύρω από το νησί η θάλασσα, Ποταμός (2007) Ανεπίδοτοι έρωτες, Ηλέκτρα (2007) Ανθρωποφύλακες, Ηλέκτρα (2004) Κούκλα από πορσελάνη, Ηλέκτρα (2004) Τρομοκρατία και άλλα δαιμόνια, Ηλέκτρα (1999) Νοσταλγία μνήμης, Ελληνικά Γράμματα (1998) Γυναίκες ευσεβείς του πάθους, Γνώση (1998) Κοινός τόπος, Εκδόσεις Καστανιώτη (1996) Μ’ εξακόσιες λέξεις, Εκδόσεις Καστανιώτη (1994) Ανθρωποφύλακες, Γνώση (1991) Επιχείρησις Ιουδίθ, Γνώση (1990) Εμπορία ειδήσεων, Γνώση (1988) Tango Bar, Γνώση (1986) Ο Γιαννάκης και η Μαρδίτσα, Γνώση (1983) Ανθρωποφύλακες, Κάλβος (1982) Γύρω από το νησί η θάλασσα, Ιθάκη (1980) Περιγραφή AGCTTGA+TCGAACT, Ιθάκη Συμμετοχή σε συλλογικά έργα (2013) Η άμεση δημοκρατία στον 21ο αιώνα, Νησίδες (2010) Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική, Διάπυρον (2010) Οι άνθρωποί μου, Ποταμός (2005) Οι παπαγάλοι δεν διαβάζουν βιβλία, Gutenberg – Γιώργος & Κώστας Δαρδανός (1998) Εντός σχεδίου (;), Κέδρος (1998) Το καρότσι, Εκάτη (1981) Το παιχνίδι, Επικαιρότητα

Κριτικογραφία

H πανούκλα του ναζισμού [Lord Russell of Liverpool, Η μάστιγα του ναζισμού], «Εφημερίδα των Συντακτών», 28.9.2013 Η κρυπτεία των οδηγών [Δημήτρης Ψαρράς, Η μαύρη βίβλος της Χρυσής Αυγής], «Εφημερίδα των Συντακτών», 8.6.2013 Zωή και θάνατος στα ρεμπέτικα [Νίκος Παπαχριστόπουλος, Ρεμπέτικα τραγούδια], «Εφημερίδα των Συντακτών», 3.5.2013 Παγκοσμιοποιημένες κυβερνήσεις δωσιλόγων [Ανοίγουμε τα βιβλία του χρέους!], «Ελευθεροτυπία», 10.12.2011 Σελίδες μνήμης [Μαρία Καραγιώργη, Κώστας Καραγιώργης (1905-1955)], «Ελευθεροτυπία», 13.8.2011 Οι παγκόσμιοι τοκογλύφοι [Howard Zinn, Αυτοβιογραφία], «Ελευθεροτυπία», 14.5.2011 Η Ιστορία κάνει λάθη; [Μαρία Καραγιώργη, Κώστας Καραγιώργης (1905-1955)], «Ελευθεροτυπία», 22.4.2011 Η κραυγή του λαού – Ιστορίες από την Παρισινή Κομμούνα [Βωτρέν, Η κραυγή του λαού], «Ελευθεροτυπία», 19.3.2011 Καπιταλισμός σίριαλ – κίλερ [Ναόμι Κλάιν, Το δόγμα του σοκ], «Ελευθεροτυπία», 5.3.2011 Μνημόσυνο Χάρη Λύτα [Χάρης Λύτας, Χωρίς ανάγκες σώμα], «Ελευθεροτυπία», 29.1.2010 Στο ψευδοκράτος των Αθηνών [Γιώργος Πίττας, Η αθηναϊκή ταβέρνα], «Ελευθεροτυπία», 2.1.2010

Το αγγελικό μυστικό της Όλγας Μπράουν: Άρωμα Αιγύπτου

Στην Αίγυπτο των αρχών του 20ου αιώνα μας ταξιδεύει το πρώτο ιστορικό μυθιστόρημα της ποιήτριας Τζένης Βλαχώνη.

Το αγγελικό μυστικό της Όλγας Μπράουν: Άρωμα Αιγύπτου

του Δημήτρη Παπαλεωνίδα

Περισσότερα του ενός είδη λογοτεχνίας καλύπτει το μυθιστόρημα της Τζένης Βλαχώνη, «Το αγγελικό μυστικό της Όλγας Μπράουν» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως.

Στο επίκεντρό του βρίσκεται η Όλγα Μπράουν, υπαρκτό πρόσωπο, που έζησε στην Αίγυπτο, τα ταραγμένα και σκοτεινά χρόνια της βασιλείας του Φαρούκ, μία εποχή που σημαδεύτηκε από τους ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων για τις θέσεις ισχύος.

Η συγγραφέας, ισορροπώντας μεταξύ αλήθειας και μυθοπλασίας, σκιαγραφώντας τον βίο της Όλγας Μπράουν, αποδίδει και το ιστορικό πλαίσιο, αλλά απαντάει και σε ερωτήματα περί ελεύθερης βούλησης και μοίρας.

Η ηρωίδα, ποντιακής και ρωσικής καταγωγής, θα μείνει από μικρή ορφανή από πατέρα και θα μεγαλώσει σε οικοτροφείο. Η Όλγα θα βρει δουλειά στην Αίγυπτο, δίπλα στην οικογένεια του βασιλιά Φαρούκ Α’, και θα αναλάβει την ανατροφή των παιδιών του. Παρά την στενή πολιορκία ενός Έλληνα, του Αντώνη, θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός Άγγλου στρατιωτικού, του Alfred Brown, τον οποίο θα παντρευτεί. Ενώ όλα δείχνουν ότι η ζωή της θα εξελιχθεί ειδυλλιακά, αρχίζουν οι ανατροπές. Ο μυστηριώδης Άγγλος θα εξαφανιστεί και η Όλγα θα αναγκαστεί να μεγαλώσει μόνη της τα παιδιά τους, ενώ την τρώει η αγωνία για τον σύζυγό της. Η Όλγα, από εκεί και πέρα, θα αντιμετωπίσει πολλά διλήμματα, καθώς θα έρχεται αντιμέτωπη με το σκληρό πρόσωπο της ζωής.

Με στρωτή ροή του λόγου και μεστή γραφή, η Τζένη Βλαχώνη, βραβευμένη και μεταφρασμένη ποιήτρια, που πρώτη φορά δοκιμάζεται στον στίβο του μυθιστορήματος, προκαλεί έντονα συναισθήματα και αναδεικνύει, εν τέλει, ότι η κολόνα των αξιών είναι η αξιοπρέπεια. Ότι ο άνθρωπος με αξιοπρέπεια προς τον εαυτό του και το περιβάλλον του οφείλει να αντιμετωπίζει το καλό και το κακό, το αναπάντεχο, τις δυσκολίες, την ευτυχία και τη δυστυχία, κάθε χίμαιρα και τη μοίρα, το πεπρωμένο του.

Αναδεικνύει, επίσης, τις δυνάμεις που ο άνθρωπος κρύβει και τις εκδηλώνει, για να σταθεί όρθιος, για να ξεπεράσει τα σοκ που προκαλεί η ζωή όταν τελικά δεν είναι αυτή που προσδοκεί, για να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και την αλήθεια.

Το αγγελικό μυστικό της Όλγας Μπράουν
Τζένη Βλαχώνη
Εκδόσεις Λυκόφως
Σελίδες: 288
Τιμή: 15 ευρώ

ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

Αγοράστε το βιβλίο online
Επισκεφθείτε τη σελίδα του Βιβλιοπωλείου Χωρίς Όνομα

Αποκτήστε την προσφορά των δύο βιβλίων

Αποκτήστε την προσφορά των δύο βιβλίων από 32,00 ευρώ, μόνο 22,00 ευρώ (ΚΕΡΔΟΣ 30%) με ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΔΩΡΕΑΝ τα ΕΞΟΔΑ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΣΕ ΟΛΗ την ΕΛΛΑΔΑ!!!

 

1. Το νέο μυθιστόρημα “Το αγγελικό μυστικό της Όλγας Μπράουν” της Τζένης Βλαχώνη Λ.Τ. 15,00 ευρώ και
2. “Το λευκό κλουβί” της Λένας Ψυχά Λ.Τ. 17,00 ευρώ

Δώστε την παραγγελία σας στο τηλ. 210 6546742, ή στην ηλεκτρονική διεύθυνση nonamebk@otenet.gr.

 

Το αγγελικό μυστικό της Όλγας Μπράουν – Τζένη Βλαχώνη – Σελ. 288

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Στο επίκεντρό του βρίσκεται η Όλγα Μπράουν, υπαρκτό πρόσωπο, που έζησε στην Αίγυπτο, τα ταραγμένα και σκοτεινά χρόνια της βασιλείας του Φαρούκ, μία εποχή που σημαδεύτηκε από τους ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων για τις θέσεις ισχύος.

Η συγγραφέας, ισορροπώντας μεταξύ αλήθειας και μυθοπλασίας, σκιαγραφώντας τον βίο της Όλγας Μπράουν, αποδίδει και το ιστορικό πλαίσιο, αλλά απαντάει και σε ερωτήματα περί ελεύθερης βούλησης και μοίρας. Αναδεικνύει, επίσης, τις δυνάμεις που ο άνθρωπος κρύβει και τις εκδηλώνει, για να σταθεί όρθιος, για να ξεπεράσει τα σοκ που προκαλεί η ζωή όταν τελικά δεν είναι αυτή που προσδοκεί, για να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και την αλήθεια.

 

#Μυθιστόρημα #Ιστορία #Έρωτας # Αιγυπτος #Λυκόφως

 

Το Λευκό Κλουβί – Λένα Ψυχά – Σελ. 354

 

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία, ένα μυθιστόρημα για το μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας, την κατάθλιψη, αποτελεί το μυθιστόρημα της Λένας Ψύχα, το «Λευκό κλουβί» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως.

Η πρωταγωνίστρια του μυθιστορήματος, η Έλλη, καταλήγει να μην μπορεί να διακρίνει την απόσταση μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Είναι μια συνηθισμένη, μέση γυναίκα, η οποία αντιμετωπίζει την κατάθλιψη, μέσα στην οικογένεια, τον γάμο της, την κοινωνία. Η ιστορία της δεν είναι απλώς ο απαγορευμένος έρωτας μιας παντρεμένης γυναίκας, ούτε η ψυχανάλυση των βιωμάτων μιας ασθενούς με ψυχολογικά προβλήματα. Είναι η ιστορία κάθε ανθρώπου, του οποίου τον εαυτό κατατρώει η πραγματικότητα.

Με αφορμή την κατάθλιψη της Έλλης, η συγγραφέας Λένα Ψύχα σκιαγραφεί τη μέση γυναίκα, σύζυγο, φίλη και νοικοκυρά. Η συγγραφέας ξετυλίγει την ιστορία ενός παράνομου έρωτα και των ανελέητων συνεπειών ενός και μόνο λάθους. Ενός λάθους που οδηγεί την Έλλη εσώκλειστη στο δικό της λευκό κλουβί

 

#Μυθιστόρημα #Λένα Ψυχά #Γυναίκα # Κατάθλιψη #Λυκόφως

 

Μια μικρή ερωτική ιστορία με γενναίες δόσεις χιούμορ

Το μυθιστόρημα του Ζιλ Λεγκαρντινιέ έχει κινηματογραφική πλοκή, εύθυμη διάθεση και μια δόση συγκίνησης. Ό,τι πρέπει για καλοκαιρινά απογεύματα και όχι μόνο.

του Δημήτρη Παπαλεωνίδα

Για πείτε μου, ποια είναι η μεγαλύτερη ανοησία που έχετε κάνει στη ζωή σας; Η ηρωίδα μας, Ζυλί Τουρνέλ, 28 ετών, έχει ήδη κάνει ένα σωρό. Για παράδειγμα, εκείνη τη φορά που πάσχιζε να φορέσει το πουλόβερ της κουτρουβαλώντας τη σκάλα ή την άλλη που φτιάχνοντας την πρίζα κρατούσε τα καλώδια με τα δόντια της… η εμμονή της με τον νεοφερμένο γείτονα, χωρίς καν να τον έχει δει στ’ αλήθεια –εμμονή που της κόστισε το μάγκωμα του χεριού της στο γραμματοκιβώτιό του… Μην ξεχάσουμε τον ροκ τραγουδιστή Ντιντιέ, που για δύο χρόνια τον συντηρούσε, επιλέγοντας να ζει η ίδια σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Οι φίλες, ω οι φίλες, είναι ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στην ζωή της Ζυλί. Το έπαιζαν ελεύθερες και ωραίες και συμφωνούσαν, πως η ζωή είναι πολύ καλύτερη χωρίς τα βλαμμένα τ’ αρσενικά. Έως ότου κάποια από αυτές ερωτεύονταν και όλη η επιχειρηματολογία τους κατέρρεε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Μα ακόμη κι αυτό δεν είναι τίποτα, απολύτως τίποτα, μπρος στα παράλογα πράγματα που θα αποτολμήσει για να πλησιάσει τον άντρα, του οποίου το μυστικό θέλει να εξιχνιάσει. Απίστευτα επινοητική και συνάμα γοητευμένη απ’ αυτό τον άγνωστο πλάι, στον οποίο ζει, αλλά για τον οποίον αγνοεί τα πάντα, η Ζυλί θα πάρει τα πιο παραληρηματικά ρίσκα, μέχρις ότου βρει επιτέλους την απάντηση στο ερώτημα που την κατατρύχει: για ποιον κάνουμε τη μεγαλύτερη ανοησία της ζωής μας; Επειδή το γνωρίζουμε ή το διαισθανόμαστε, πως οι άνθρωποι που αγαπάς είναι εκείνοι, που θα σε πληγώσουν περισσότερο.

Ο Λεγκαρντινιέ αφηγείται με κινηματογραφικό τρόπο τις περιπέτειες μίας νεαρής μοντέρνας γυναίκας, της Ζυλί, αφυπνίζοντας τον αναγνώστη με ισχυρές δόσεις συγκίνησης, τρυφερότητας και εύθυμης διάθεσης. Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα και ταυτόχρονα μία θεραπεία κατά της μελαγχολίας.

Ο Ζιλ Λεγκαρντινιέ (γεν. 1965, Παρίσι) έχει εργαστεί σε αμερικανικά και βρετανικά κινηματογραφικά πλατό. Επιπλέον, έχει σκηνοθετήσει διαφημιστικές ταινίες, τρέιλερ και ντοκιμαντέρ. Σήμερα ασχολείται με την επικοινωνία για λογαριασμό μεγάλων στούντιο, με σενάρια καθώς και με τη συγγραφή των μυθιστορημάτων του. Έχοντας καταπιαστεί με εντελώς διαφορετικά είδη, διακρίθηκε με τα βιβλία του L’Exil des anges (Prix SNCF du polar 2010) και Nous étions les hommes (2011). Η Μικρή ερωτική ιστορία (Demain j’arrête!) κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 2011 και γνώρισε διεθνή επιτυχία, ενώ αναμένεται η κινηματογραφική της μεταφορά.

Μικρή ερωτική ιστορία
του Ζιλ Λεγκαρντινιέ
μετάφραση Ρίτα Κολαΐτη
εκδόσεις Πατάκη
Σελίδες: 416
Τιμή: 13,28€

ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

Επισκεφθείτε τη σελίδα του Βιβλιοπωλείου Χωρίς Όνομα

http://www.in2life.gr/culture/book/article/541581/mia-mikrh-erotikh-istoria-me-gennaies-doseis-hioymor.html

Η Πόλη των Αθώων: Ταξίδι στην Θεσσαλονίκη της Κατοχής

Η Κατερίνα Καριζώνη μας καλεί σε ένα ταξίδι στην Θεσσαλονίκη του πολέμου και της Κατοχής και μας συστήνει στους ανθρώπους της πόλης, τους «αθώους» της.

του Δημήτρη Παπαλεωνίδα

Η αφηγηματική δεινότητα της Κατερίνας Καριζώνη, σημαντική πεζογράφος και ποιήτρια, μας χαρίζει μία συλλογή από μικρές σύντομες αφηγήσεις, οι οποίες βασίζονται στην ιστορική πραγματικότητα, σε πραγματικά βιώματα και μαρτυρίες των τελευταίων επιζώντων της σκληρής δεκαετίας του ’40 στην Θεσσαλονίκη.

Απλοί καθημερινοί άνθρωποι, αθώοι, όπως τιτλοφορείται και το βιβλίο, σε μία πόλη που στενάζει κάτω από την κυριαρχία των Γερμανών και των ελλήνων συνεργατών τους, από την Κατοχή έως τον Εμφύλιο. Άνθρωποι που πίστεψαν το μεγάλο «Όχι» του ελληνικού λαού το 1940 και στην συνέχεια με συνέπεια και ήθος έμειναν πιστοί στα ιδανικά τους και το πλήρωσαν με βομβαρδισμούς, τρομοκρατία, φτώχια, πείνα, βασανιστήρια, και εκτελέσεις.

Η αδελφική αγάπη, ο ανεκπλήρωτος έρωτας, ο αγνός ιδεαλισμός, αλλά και η απληστία, η προδοσία, η απανθρωπιά συνυπάρχουν μέσα σε αυτές τις αφηγήσεις και συνθέτουν το μωσαϊκό μίας πόλης, που συγκεντρώνει στις γειτονιές της, Έλληνες και Εβραίους, φτωχούς και πλούσιους, πρόσφυγες και γηγενείς, πατριώτες και δωσίλογους.

Η Πόλη των Αθώων λοιπόν αναφέρεται σε αυτούς τους ανθρώπους, τους οποίους η επίσημη ιστορία γραμμένη από τους νικητές, αγνοεί συστηματικά.

Η συγγραφέας δεν αποφεύγει να αναφερθεί σε θέματα που για χρόνια αποσιωπήθηκαν ή «ερευνήθηκαν» επιφανειακά, όπως οι εξευτελισμοί και οι διώξεις των Εβραίων, καθώς και η λεηλασία και η υπεξαίρεση των περιουσιών τους από «έλληνες» δωσίλογους και χαφιέδες, που τους κατέδιδαν και στην συνέχεια έμμεσα ιδιοποιούνταν τις περιουσίες τους, ως μεσεγγυούχοι.

«…Είχε διπλώσει μία εφημερίδα πλάι στο πιάτο του… έριχνε λοξές ματιές. Ακούστε τι γράφει η Απογευματινή….Να φύγουν οι Εβραίοι. Να αποκαθαρθεί η γάγγραινα με τους κίτρινους αστέρες από την πόλη… Ας όψεται ο Μέρτεν. Τρίβουν τα χέρια τους οι δωσίλογοι και οι μεσεγγυούχοι. Θα πλουτίσουν από τις παρατημένες περιουσίες των Εβραίων…».

…Ή η συμμετοχή, συχνά με υπερβάλλοντα ζήλο των «ελλήνων» συνεργατών των κατακτητών, σε αντίποινα για αντιστασιακές πράξεις, όπου βασάνιζαν και εκτελούσαν αθώους και μάλιστα παιδιά.

Διαβάζουμε για τους ταγματασφαλίτες «…Τα Τάγματα Ασφαλείας στήνουν μπλόκα και έχουν την υποστήριξη των Γερμανών. Εκτελούν επιτόπου αγωνιστές και μαζί τους κι απλούς πολίτες… εκτέλεσε δέκα τρία παιδιά που έγραφαν στους τοίχους. Στην Καλαμαριά συνέλαβαν εξήντα τέσσερα άτομα και τα μετέφεραν στη Γερμανία…».

Στις διηγήσεις αυτές λοιπόν η συγγραφέας, θα μας «συστήσει» δύο αδελφές, την Ρίτα και την Τασούλα, στο πρώτο αεροπορικό βομβαρδισμό της πόλης, που από τύχη γλιτώνουν τον θάνατο. Τον υποδηματοποιό Κώστα, που δεν διστάζει να προσφέρει ακόμη και την ζωή του για τα ιδανικά του, την γυναίκα του Παγώνα, στήριγμα της οικογένειας και του άντρα της και τις κόρες τους. Τον Γεράσιμο Αναγνωστάκο, Μανιάτης, ξεριζωμένος εξαιτίας μίας βεντέτας, την γυναίκα του Πολυτίμη, τις τρεις αδελφές του και τον Άρη, που σπουδάζει δικηγόρος και άλλους ιδιαίτερους μεν αλλά και απλούς «αθώους» ανθρώπους.

Ιδιαίτερη αναφορά θα ήθελα να κάνω στην ποιητική ιδιότητα της Κατερίνας Καριζώνη, χάρη στην οποία μας χαρίζει την αφήγηση μίας ιδιαίτερης ιστορίας, μαγευτικής και ταυτόχρονα μεταφυσικής. Η ιστορία αυτή είναι ένα επεισόδιο μόνο στην αναζήτηση του Άγιου Δισκοπότηρου, ανά τον κόσμο, από τους Ναζί, οι οποίοι εισβάλλουν στο Άγιο Όρος. Οι Γερμανοί αξιωματικοί, ο καθηγητής Βυζαντινών Σπουδών Φράντς Ντέλγκερ και ένας έλληνας καθηγητής, μέλη αυτής της αποστολής, θα γίνουν μάρτυρες της βαθιάς αλλαγής του γερμανού καθηγητή, μετά από την μεταφυσική εμπειρία, που θα βιώσει…

«…Μα μήπως φθάνει η λογική για να τα εξηγήσεις όλα; Η λογική είναι μόνο για τα απλά και τα ασήμαντα. Τα μεγάλα πράγματα και τα σημαντικά συνήθως δεν εξηγούνται…» γράφει η Κατερίνα Καριζώνη.

Μήπως τελικά, αυτοί οι μικροί καθημερινοί, απλοί, αθώοι άνθρωποι και οι ζωές τους είναι τόσο μεγάλοι και σημαντικοί, που η λογική αδυνατεί να εξηγήσει τις επιλογές τους; Μήπως οι σπουδαίοι, οι τρανοί, οι «νικητές» αυτού του κόσμου συγκρινόμενου μαζί τους, φαίνονται τόσο ασήμαντοι και αυτός είναι ο λόγος, που δεν κατέχουν την θέση που τους αρμόζει, στην επίσημη ιστορία;

H Kατερίνα Kαριζώνη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε οικονομικά και είναι διδάκτορας των Οικονομικών Επιστημών του ΑΠΘ. Εργάστηκε επί δεκαπέντε χρόνια στην Εθνική Τράπεζα. Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, ποιητικά βιβλία, καθώς και παιδικά. Μυθιστορήματα: Ο άγγελός μου ήταν έκπτωτος (1997), Βαλς στην ομίχλη (2001), Τσάι με τον Καβάφη (2004), Mεγάλο Aλγέρι (2006). Ποίηση: Πρωτοβρόχια (1969), Διαστάσεις (1971), Πινόκιο (1973), Αναπάντεχο καλοκαίρι (1978), Τσάι και μυθολογία (1985), Πανσέληνος στην οδό Φράγκων (1990), Τα παγώνια της Μονής Βλατάδων (1993), Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001), Το θηλυκό πρόσωπο της ποίησης στη Θεσσαλονίκη (ανθολογία, 2006), Ρεσάλτο (2009). Παιδικά: Χίλιες και μία νύχτες των Βαλκανίων (1990), Ο Σαίξπηρ σε 7+2 παραμύθια (1990), Η δίκη των παραμυθιών (1992), Το ταξίδι του αυτοκράτορα με το χαμένο πρόσωπο (1993), Παραμύθια από τις όπερες (1997), Το ταξίδι των παραμυθιών (1998), Μια φορά κι έναν καιρό σ? ένα ξέφωτο του δάσους (2005), Ο μαγικός αυλός (2005). Συνεργάζεται με διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά δημοσιεύοντας κριτικά σημειώματα, δοκίμια και λογοτεχνικά κείμενα. Έχει τιμηθεί με το Α’ Βραβείο του Κύκλου Παιδικού Βιβλίου το 1992 για το βιβλίο της Χίλιες και μία νύχτες των Βαλκανίων. Κείμενα και ποιήματά της μεταφράστηκαν στις βαλκανικές γλώσσες, στα γερμανικά, τα αγγλικά και τα πολωνικά. Ποίησή της, επίσης, μελοποιήθηκε από τον Μιχάλη Γρηγορίου και ερμηνεύτηκε από τη Σαββίνα Γιαννάτου. Είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.
Η πόλη των αθώων
της Κατερίνας Καριζώνη
Εκδόσεις Καστανιώτη, 2016
Σελ. 208
Τιμή: 9,90€

ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS
Επισκεφθείτε τη σελίδα του Βιβλιοπωλείου Χωρίς Όνομα

Στα ίχνη της Ιθάκης: Μια Οδύσσεια… θρίλερ

Ένας Οδυσσέας ψάχνει την Ιθάκη του, σε αυτό το μυθιστόρημα που ισορροπεί ανάμεσα στην ερωτική ιστορία και το αστυνομικό θρίλερ.

του Δημήτρη Παπαλεωνίδα

Στην ελληνική λογοτεχνία δεν είναι δυσεύρετοι οι συμβολισμοί που περικλείει το όνομα «Οδυσσέας» και το τοπωνύμιο «Ιθάκη». Ο Οδυσσέας αναζητά το ασφαλές του καταφύγιο, που δεν είναι άλλο από ένα σπίτι, μία πατρίδα, γενικά μία απανεμιά, μακριά από Σειρήνες, Κύκλωπες, Σκύλα και Χάρυβδη.

Στο μυθιστόρημα που συνέγραψαν οι Αλέξης Μιχελιδάκης και Χρήστος Χριστόπουλος, με τίτλο «Στα ίχνη της Ιθάκης», δεν προκαλεί έκπληξη ότι ο πρωταγωνιστής ονομάζεται Οδυσσέας, Οδυσσέας Μπάρκας. Ωστόσο, και εδώ βρίσκεται το πρώτο ανατρεπτικό στοιχείo αυτού του μυθιστορήματος: Η Ιθάκη δεν είναι καταφύγιο, είναι μία κοπέλα, την οποία ερωτεύεται ο πρωταγωνιστής, ένας μοναχικός νέος που έχει περάσει πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια. Στο εν λόγω μυθιστόρημα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως, η Ιθάκη προσωποποιείται, είναι η Ιθάκη Ντενιέ.

Και που ερωτεύεται ο Οδυσσέας την Ιθάκη; Η ίδια το αγνοεί. Δεν τον γνωρίζει καν. Όταν όμως εκείνη πέφτει θύμα απαγωγής, με δράστες έναν αδίστακτο μεγιστάνα και έναν διεφθαρμένο υπουργό, ο Οδυσσέας είναι που θα αναζητήσει τα ίχνη της.

Από εδώ και πέρα, εξελίσσεται ένα πρωτότυπο αστυνομικό και ψυχολογικό θρίλερ, που μόνο στην επιφάνειά του αποτελεί μία ερωτική ιστορία. Οι συγγραφείς πετυχαίνουν να αποτυπώσουν την ψυχολογία των ηρώων και να μπλέξουν τον αναγνώστη στον ιστό της αράχνης, όπως ανέφερε και η ψυχολόγος και συγγραφέας Τένια Μακρή στην παρουσίαση του βιβλίου.

Στην ουσία, το μυθιστόρημα αποτελεί μία συνεχή ροή προς την αναζήτηση της αλήθειας, μία πορεία προς την ανακάλυψη του εαυτού, μία κίνηση προς το εσώτερον και τη δικαίωση.

Ως προς τα τεχνικά χαρακτηριστικά, πρέπει να σημειωθεί ότι σε κανένα σημείο του μυθιστορήματος δεν φαίνεται ότι το έργο είναι προϊόν της πνευματικής εργασίας δύο συγγραφέων. Από την πρώτη μέχρι την τελευταία του σελίδα, είναι αρμονικό στο ύφος και στην πλοκή, κάτι που πιστώνεται στα θετικά των δύο συγγραφέων, που μάλιστα κάνουν τα πρώτα τους βήματα στον στίβο της λογοτεχνίας.

Στα ίχνη της Ιθάκης
Χρήστος Χριστόπουλος – Αλέξης Μιχελιδάκης
Σελ. 176
Τιμή: 12€
Εκδόσεις Λυκόφως

ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

Επισκεφθείτε τη σελίδα του Βιβλιοπωλείου Χωρίς ΌνομαΑποκτήστε το βιβλίο

http://www.in2life.gr/culture/book/article/547982/sta-ihnh-ths-ithakhs-mia-odysseia-thriler.html

«Η κληρονομιά των Ναϊτών»

Άλλο ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα προσφέρει στους αναγνώστες ο Θανάσης Νικολάου. Με τέσσερα εξαντλημένα best sellers στο ενεργητικό του, επιστρέφει με το πέμπτο του μυθιστόρημα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Ένας αποτρόπαιος φόνος θα φέρει τον Ιάσονα Φιλίππογλου κοντά σε μια μυστηριώδη Γερμανίδα. Η ζωή του θα αλλάξει ριζικά. Η μοίρα θα τον φέρει μπροστά σε μυστικά αιώνων και θα τον ρίξει σε πολλούς κινδύνους. Έρωτες και πάθη αλληλοπλέκονται σε μία περιπέτεια για την αναζήτηση της αλήθειας μεταξύ Σμύρνης, Μασσαλίας, Αλεξάνδρειας, Κωνσταντινούπολης, Βερολίνου και Παρισιού, ενώ μέσα από περίτεχνους φιλοσοφικούς διαλόγους αποκαλύπτεται το μυστικιστικό οικοδόμημα πάνω στο οποίο χτίζεται η Γερμανία του Μεσοπολέμου.

Ποιος ο ρόλος των Ναϊτών Ιπποτών και πώς συνδέονται με το ναζιστικό κίνημα;

Πώς κινούνται οι αδίστακτες μυστικές υπηρεσίες, για να αποκτήσουν τη γνώση που θα οδηγήσει τις χώρες τους στην παγκόσμια κυριαρχία;

Ποια η στάση της μυστηριώδους Ομάδας Έψιλον;

 

Ένα ανατρεπτικό μυθιστόρημα που αφήνει άφωνο τον αναγνώστη μέχρι την τελευταία του σελίδα.

Η υπέροχη «Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων»

Στο Παρίσι του 1959 μας ταξιδεύει το μυθιστόρημα του Jean-Michel Guenassia που, χάρη στους υπέροχους χαρακτήρες και την πλοκή του, διαβάζεται απνευστί.

του Δημήτρη Παπαλεωνίδα

O Μισέλ Μαρινί (ο οποίος κρατά τον ρόλο του αφηγητή στο μυθιστόρημα του J.M. Guenassia) είναι δώδεκα ετών, μαθητής του φημισμένου γυμνασίου HENRY IV, στο Παρίσι του 1959. Η εποχή του ροκ-εν-ρολ και του Πολέμου της Αλγερίας. Ερασιτέχνης φωτογράφος, φανατικός βιβλιοφάγος – μόλις έχει ανακαλύψει τον Καζαντζάκη – συστηματικός κοπανατζής από το σχολείο και το σπίτι, συναντιέται με τους φίλους του για να παίξουν ποδοσφαιράκι στο μπιστρό «Balto». Στην γεμάτη καπνούς πίσω αίθουσα του μπιστρό θα γνωρίσει τα μέλη της σκακιστικής λέσχης, που αποτελείται κυρίως από πολιτικούς πρόσφυγες από την Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια.Ο Ίγκορ, ο Λεονίντ, ο Σάσα, ο Ίμρε, ο Γρηγόρης και η υπόλοιπη παρέα είναι άνθρωποι, που εγκατέλειψαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τις οικογένειές τους, πρόδωσαν τα ιδανικά και τα πιστεύω τους. Άντρες σκιές, άφραγκοι, με μοναδική έγνοια την επιβίωση, σε αντίθεση με τα εξέχοντα μέλη της λέσχης, που είναι ο Ζοσέφ Κεσέλ – συγγραφέας του βιβλίου «Η Ωραία της Ημέρας» και ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο σημαντικότερος υπαρξιακός φιλόσοφος του 20ου αιώνα, ο οποίος συχνά χαρτζηλικώνει τα άλλα μέλη της σκακιστικής λέσχης.

Ποιο μυστικό ενώνει όλους αυτούς τους ανθρώπους;

Καθώς λοιπόν ο Μισέλ μέσα από τις αφηγήσεις των μελών της σκακιστικής λέσχης, ανακαλύπτει το ροκ΄ν΄ρολ, τον έρωτα, την τέχνη της φωτογραφίας, την προδοσία των ιδανικών και τα ανθρώπινα δράματα, που προκάλεσαν οι κυρίαρχες ιδεολογίες τον 20ο αιώνα, την ίδια περίοδο αντιμετωπίζει τα δικά του προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα.

Ο γάμος των γονιών του διαλύεται, ο αδελφός του λιποτακτεί από τον γαλλικό στρατό, ενώ υπηρετούσε στο μέτωπο της Αλγερίας, αντιδρώντας στις χωρίς νόημα και τέλος σφαγές, αφού έχει ήδη με επιστολές του «καταγγείλει» την αντίθεση του με το κοινωνικό – πολιτικό αδιέξοδο της εποχής του, με λόγια όπως: «πρέπει να τα τινάξουμε όλα στον αέρα… έγιναν επαναστάσεις και πόλεμοι… κυβερνήσεις ανατράπηκαν τίποτα δεν αλλάζει… οι πλούσιοι παραμένουν πλούσιοι και οι φτωχοί παραμένουν φτωχοί… όσο δεν κάνουμε μία νέα επανάσταση και δεν καρατομούμε αυτούς που έχουν σφετεριστεί την οικονομική εξουσία, θα είμαστε όλο λόγια». Ο συγγραφέας συνδέει το παρελθόν με το μέλλον, τα ριζοσπαστικά μηνύματα της Γαλλικής Επανάστασης με τα κοινωνικά και πολιτικά αιτήματα του Μάη του ’68, που πλησιάζει γοργά, ως φυσική συνέπεια των αυθαιρεσιών της κάθε μορφής εξουσίας σε ανθρώπους και λαούς.

Τελικά ο Μισέλ θα ανακαλύψει το μυστικό αυτών των ανθρώπων και η γνώση αυτή, θα αλλάξει για πάντα η ζωή του. Είναι όλοι τους Αθεράπευτα Αισιόδοξοι.

Πορτρέτο μιας γενιάς, λεπτομερής αναπαράσταση μιας εποχής, γλυκόπικρο χρονικό μιας εφηβείας: ο γεννημένος στο Αλγέρι το 1950, μεγαλωμένος στην Γαλλία του Ντε Γκωλ, δικηγόρος στο επάγγελμα, Jean-Michel Guenassia γράφει ένα μυθιστόρημα, που εντυπωσιάζει τόσο με την ευρύτητα του θέματος, που πραγματεύεται όσο και με τη αυθεντικότητα, που αναδίδεται από τις σελίδες του.

Ιδιαίτερη σημασία για τον υποψήφιο αναγνώστη έχει το γεγονός πως τιμήθηκε με το βραβείο Γκονκούρ, το οποίο δίνουν οι μαθητές των γαλλικών λυκείων.

Το εξαιρετικό αυτό βιβλίο δεν διεκδικεί δάφνες μιας «υψηλής» λογοτεχνικής γλώσσας, αλλά την ίδια στιγμή κατορθώνει να προκαλεί συγκίνηση, εξαιτίας κυρίως της ικανότητας του να δένει τη μία ιστορία με την άλλη δημιουργώντας με συνέπεια μια κουρδισμένη στην εντέλεια μυθιστορηματική εικόνα. Η ένταση, δε, ενός αμείωτου πεζογραφικού ρυθμού, έχει ως αποτέλεσμα οι 693 σελίδες του να διαβάζονται απνευστί.

Info:
Jean-Michel Guenassia
Η Λέσχη των Αθεράπευτα Αισίοδοξων
Μτφ. Βλαχοπούλου Φωτεινή
Εκδόσεις Πατάκη – 2013
Σελίδες: 693
Τιμή €21.90

ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

Αγοράστε το βιβλίο online

 

http://www.in2life.gr/culture/book/article/547313/h-yperohh-leshh-ton-atherapeyta-aisiodoxon.html

Σιωπηρή Άλωση: ένα νέο βιβλίο για το Δημογραφικό και το Μεταναστευτικό πρόβλημα της Ελλάδας

Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πραγματεία το νέο βιβλίο του Α. Λαυρέντζου Σιωπηρή Άλωση, το οποίο για πρώτη φορά αναλύει συνδυαστικά τα δύο μείζονα ελληνικά ζητήματα: την επερχόμενη δημογραφική κατάρρευση του ελληνικού πληθυσμού και τις συνέπειες που θα έχει η μεταναστευτική πλημμυρίδα που στο εξής θα καταφθάνει στην Ευρώπη από την Ασία και από την Αφρική.

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ο αναγνώστης θα κατανοήσει γιατί ο ελληνικός πληθυσμός έχει ήδη εισέλθει σε μια δραματική πορεία συρρίκνωσης και θα μάθει ποιό θα είναι είναι το μέγεθος και η ηλικιακή του σύνθεση το 2050 (πρόβλεψη Eurostat)… Ακόμη θα απαντήσει σε ερωτήματα όπως: Γιατί την τελευταία 25ετία η Βουλγαρία σβήνει δημογραφικά αποτελώντας μια δραματική προειδοποίηση για την Ελλάδα; Πώς η Τουρκία έκανε μεταπολεμικά έναν δημογραφικό άθλο, μετατρεπόμενη σε έναν πληθυσμιακό γίγαντα; Πότε και πού σταματά η αύξηση του πληθυσμού της και γιατί οι Κούρδοι αποτελούν μια ωρολογιακή δημογραφική βόμβα στο εσωτερικό της; Τί συμβάνει με τους αλβανικούς πληθυσμούς και τί θα σημάνει ενδεχόμενη δημιουργία της Μεγάλης Αλβανίας;…

 

Παράλληλα, ο αναγνώστης θα συνειδητοποιήσει, γιατί η δημογραφική συρρίκνωση της Ευρώπης, η πληθυσμιακή έκρηξη στον τρίτο κόσμο και οι επερχόμενες κλιματικές αλλαγές θα δημιουργήσουν μια μεταναστευτική πλημμυρίδα διαρκείας… Τί σημαίνει άραγε αυτό για την Ελλάδα; Τί κινδύνους αλλά και τί ευκαιρίες μπορεί να κρύβει; Ποιά ήταν τα χαρακτηριστικά των μεταναστευτικών ροών που δέχτηκε τα τελευταία 25 χρόνια η Ελλάδα και τί ακριβώς συνέβη το 2015; Υπό ποιές προϋποθέσεις η μετανάστευση είναι ωφέλιμη και γιατί αν αφεθεί ανεξέλεγκτη θα οδηγήσει την Ελλάδα σε μια «λιβανοποίηση» και τη νεοελληνική κοινωνία στο τέλος της, όπως την γνωρίσαμε τους δύο τελευταίους αιώνες;

 

Το βιβλίο ολοκληρώνεται με μια πλήρη εισήγηση για μια Ελληνική Πληθυσμιακή Στρατηγική, στην οποία διατυπώνονται προτάσεις για την ανάσχεση της  δημογραφικής κατάρρευσης του ελληνικού πληθυσμού και για τον έλεγχο-αξιοποίηση των μεταναστευτικών ροών…

 

Η Σιωπηρή Άλωση είναι ένα εξαιρετικά χρήσιμο και ενδιαφέρον βιβλίο, το οποίο αποτελεί μια τοιχογραφία των επερχόμενων πληθυσμιακών μεταβολών στην Ελλάδα και στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και των γεωπολιτικών ανακατατάξεων που αυτές θα επιφέρουν…

 

Ο Αναστάσιος Λαυρέντζος κατέχει διπλώματα μεταπτυχιακής ειδίκευσης (MSc) στα Οικονομικά Μαθηματικά (Οικονομικό Παν/μιο Αθηνών) και στη Θεωρητική Φυσική (Παν/μιο Κρήτης). Έχει πτυχίο Φυσικής (Παν/μιο Αθηνών). Έχει εργαστεί ως διευθυντικό στέλεχος στον τομέα Διαχείρισης Κινδύνων σε μεγάλους ελληνικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και στο πλαίσιο αυτό έχει επισκεφτεί πολλές βαλκανικές χώρες (Τουρκία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία). Στο παρελθόν έχει συνεργαστεί με τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης ως επιστημονικός επιμελητής. Διδάσκει Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Οικονομικό Παν/μιο Αθηνών. Αρθρογραφεί τακτικά για την οικονομία και τα εθνικά θέματα σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα. Έχει γράψει το βιβλίο «Η Θράκη στο μεταίχμιο». Η αρθρογραφία του είναι συγκεντρωμένη στο προσωπικό του ιστολόγιο enausis.blogspot.gr.

 

Η αξιοπρέπεια ως «κίνημα»

Του Χρήστου Γιανναρά

Από τα κόμματα  (κατ’ ευφημισμόν «πολιτικά») που συγκροτούν σήμερα το ελλαδικό κοινοβούλιο, η ορθολογική σκέψη αποκλείει το ενδεχόμενο, έστω και το ελάχιστο, να υπάρχει κάποιο με την ικανότητα και την τόλμη να επανιδρύσει κράτος, συντεταγμένες λειτουργίες δημοσίου συμφέροντος, δομές και προϋποθέσεις κοινωνικών λειτουργημάτων.

Εκτός από τους περιθωριακούς και τους γραφικούς (τα κόμματα που τα έμπασε στη Βουλή η οργή ή η ευήθεια των ψηφοφόρων) όλοι οι υπόλοιποι σημερινοί βουλευτές έχουν στελεχώσει ή δώσει ψήφο εμπιστοσύνης ή αμνηστεύσει έμπρακτα (με την κομματική τους ένταξη) τις κυβερνήσεις τις εξόφθαλμα υπαίτιες για τη σημερινή παντοδαπή καταστροφή της χώρας, τον διεθνή εξευτελισμό του ελληνικού ονόματος, την εσωτερική κοινωνική αποσύνθεση.

Είναι εξωφρενικά παράλογο να επανεμπιστευόμαστε οι πολίτες ατέρμονα συμπολίτες μας που υπήρξαν φυσικοί αυτουργοί εγκλημάτων κατά της ζωής και της περιουσίας εκατομμυρίων κατοίκων αυτής της χώρας – ή ηθικοί αυτουργοί που ενέκριναν με τη διατεταγμένη, λακέδων ψήφο τους στη Βουλή τα κυνικά κυβερνητικά εγκλήματα.

Δεν είναι αοριστολογία η αναφορά σε εγκλήματα. Ας θυμηθούμε έτι και έτι: Τον παρανοϊκό υπερδανεισμό της χώρας για χάρη του αδηφάγου πελατειακού κράτους. Την καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων. Την κατ’ εξακολούθησιν παραγραφή των χρεών που είχαν τα κόμματα στις τράπεζες και τη νομοθετική αμνήστευση των τραπεζιτών που πραγματοποίησαν την παραγραφή. Το οργιαστικό γλεντοκόπι της διαπλοκής των κυβερνήσεων με λήσταρχους εργολήπτες και προμηθευτές του Δημοσίου, με ποδοσφαιρικές και ραδιοτηλεοπτικές «παράγκες», με λίστες φοροφυγάδων – η γκάμα των εγκλημάτων πληθωρική, εκ προοιμίου στο κενό η επανεπισήμανσή τους.

Το σύμπτωμα που απελπίζει ολοκληρωτικά τον δοκιμαζόμενο πολίτη, είναι η τέλεια νέκρωση των κοινωνικών αντανακλαστικών αντίδρασης στην κατάρρευση του πολιτικού συστήματος. Κάθε κοινωνικό σώμα έχει κάποιους θεσμικούς μπροστάρηδες, που τους τιμά (και τους αμείβει) ακριβώς για τις ευθύνες που διαχειρίζονται κυρίως σε κρίσιμες ώρες, σε περιπτώσεις γενικευμένης καταστροφής, πραγματικής συμφοράς.

Εφτά χρόνια τώρα, η οικονομική χρεοκοπία της χώρας, απότοκος κραιπάλης πελατειακής και πολιτικής ηλιθιότητας των κομμάτων, συνεπιφέρει πραγματικό κοινωνικό εφιάλτη: Ανεργία, πτώχευση αναρίθμητων μικρών, μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων, έσχατη ταπείνωση σημαντικής μερίδας του πληθυσμού, που τρέφεται καθημερινά από συσσίτια ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ξενιτεμό της νεολαίας, καταφυγή στα ψυχοφάρμακα, δραματική αύξηση αυτοκτονιών, τυφλή οργή λαού που βλέπει τη χώρα του να επιτροπεύεται εξευτελιστικά, να ξεπουλάει εκβιαστικά τον κοινωνικό της πλούτο, να ατιμάζεται διεθνώς το ιστορικό της όνομα.

Αυτή την εικόνα τη βλέπουν, μπροστά στα μάτια τους, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, οι θεσμικοί μπροστάρηδες του κοινωνικού σώματος: Νυν και πρώην κεφαλές των Ανωτάτων Δικαστηρίων. Τα μέλη της Ακαδημίας Αθηνών και η Σύνοδος των πανεπιστημιακών πρυτάνεων. Νυν και πρώην επιτελάρχες των Ενόπλων Δυνάμεων. Οι επίσκοποι (πατέρες υποτίθεται) των πιστών της Εκκλησίας. Επιστημονικές εταιρείες, σύλλογοι και επιμελητήρια.

Κανένας τέτοιος θεσμός ηγητόρων δεν βγήκε μπροστά, εφτά χρόνια τώρα, όχι για να παραγκωνίσει τους πολιτικούς και να αμφισβητήσει τους όρους (έστω και δόλια στρεβλωμένους) της πλασματικής δημοκρατίας μας, αλλά μόνο για να γίνει η φωνή του οδυνόμενου κοινωνικού σώματος, η έκφραση της αξιοπρέπειας των Ελλήνων. Ολοι όσοι σήμερα σιωπούν, ενώ θα μπορούσε να έχει απήχηση η φωνή τους, είναι σίγουρο ότι θεωρούν αυτονόητο και πρέπον το ρίσκο που πήρε ο Σεφέρης, τον Μάρτιο του 1969, με τη «δήλωσή» του κατά της χούντας. Δεν διανοούνται όμως να τον μιμηθούν, δεν έχουν το σθένος.

Με ποιες εικόνες θα μπορούσε να ιχνογραφηθεί το χρέος των θεσμικών ηγητόρων στα εφτά χρόνια του αδιέξοδου πνιγμού και διεθνούς διασυρμού των Ελλήνων; Ας φανταστούμε (εικόνες ενδεικτικές, όχι βέβαια δεοντολογικές υποδείξεις): Αρειος Πάγος και Συμβούλιο της Επικρατείας να αναστέλλουν τη λειτουργία τους έως ότου η Βουλή νομοθετήσει την κατάργηση του πλαισίου αυτοαμνήστευσης των εκάστοτε κυβερνώντων (με αναδρομική ισχύ). Η Ακαδημία Αθηνών να δηλώνει ότι κλείνει τις πύλες της, για όσο διάστημα διαρκεί η προσβολή και πρόκληση να διαχειρίζεται τις τύχες της Παιδείας των Ελλήνων υπουργός χωρίς πανεπιστημιακό τουλάχιστον πτυχίο και στρατευμένος στην ιδεολογία του ιστορικο-υλιστικού μηδενισμού (χωρίς ετυμηγορία του λαού που να εγκρίνει τον στανικό προσηλυτισμό των παιδιών του σε αυτή την ιδεολογία). Τρίτη εικόνα: Η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων να αρνείται την εκπαίδευση κληρωτών, για όσο διάστημα σχολικά βιβλία του κύκλου υποχρεωτικής εκπαίδευσης αφελληνίζουν μεθοδικά τα ελληνόπουλα.

Ευφάνταστες εικόνες, διδακτικές αλλά άσφαιρες: με επιφυλλιδογραφικά ευφυολογήματα δεν αφυπνίζονται συνειδήσεις ούτε διαμορφώνονται κοινωνικοί μαχητές. Αν έσωζε η ελληνική κοινωνία στόφα μπροστάρηδων, ικανών να στηρίζουν το κοινωνικό σώμα που ζει μαρτύριο, θα είχε σωθεί η ελπίδα – το μαρτύριο διαρκεί εφτά χρόνια τώρα και ηγετική είναι πάντα η ίδια στόφα της ντροπής. Μοιάζει μαύρο χιούμορ να εναποθέτουμε έστω και ελάχιστη ελπίδα για ανάκαμψη από την ολική καταστροφή σε οποιοδήποτε πια κόμμα, σε οποιουδήποτε θεσμού μπροστάρηδες. Μια κοινωνία που γνώρισε (αδιαμαρτύρητα, δίχως αντανακλαστικά καταισχύνης και οργής) τόσα ευτελισμένα, ανίκανα και αχρεία πρόσωπα σε θώκους ηγετικούς, η λογική και η πείρα λένε ότι δεν μπορεί να έχει προοπτικές ιστορικής επιβίωσης.

Η έκπληξη θα ήταν (ευχολόγιο πάντοτε) ένα σιωπηρό και άκρως διακριτικό, χωρίς οργανωτική δομή, διακηρύξεις και ηγεσία λαϊκό κίνημα. Οσοι πιστεύουν ότι τους εκφράζει πολιτικά το ελάχιστο βιβλιαράκι του Οδυσσέα Ελύτη «Τα δημόσια και τα ιδιωτικά», να το παίρνουν κάθε μέρα μαζί τους στη δουλειά τους. Επιδεικτικά. Αρκούν δυο-τρεις δάσκαλοι σε κάθε σχολειό, μια χούφτα υπάλληλοι σε κάθε υπουργείο, υπηρεσία, οργανισμό, κάποιοι δικαστικοί σε κάθε βαθμίδα, μετρημένα στελέχη σε κάθε μονάδα τοπικής αυτοδιοίκησης. Σιωπηρή δήλωση πολιτικής ταυτότητας και πρόκληση συν-εννόησης, συζήτησης, συσπείρωσης.

Που θα πει: θεωρητική ραχοκοκαλιά και άξονας συνοχής του «κινήματος», η «Γενιά του ’30»: Οι «Δοκιμές» του Σεφέρη, τα πεζά του Ελύτη, ο Θεοτοκάς, ο Λορεντζάτος, ο Πικιώνης, ο Εγγονόπουλος, ο Γκάτσος, ο Τσαρούχης, ο Μάνος Χατζιδάκις. Αλλη θεωρητική υποδομή της ελληνικής αξιοπρέπειας δεν διαθέτουμε. Υστερα από χάος σύγχυσης έναν ολόκληρο αιώνα, η «Γενιά του ’30» έδειξε ότι εκσυγχρονισμός για εμάς σημαίνει εξελληνισμός. Ενεργό μετοχή στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι εγγυάται ο ελληνοκεντρισμός, όχι ο πιθηκισμός και η ξιπασιά. Κατά το ρηθέν υπό Τσαρούχη: «Μόνο ως Ελληνας μπορείς να είσαι κοσμοπολίτης».

Τα τελεσφόρα «κινήματα» γεννιούνται, δεν σχεδιάζονται. Εχουν πρώτο στόχο την αξιοπρέπεια, όχι την ευπορία.

http://www.kathimerini.gr/868638/opinion/epikairothta/politikh/h-a3ioprepeia-ws-kinhma

Tσώρτσιλ, Kάμερον και ο Aδόλφος

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Η ιστορία του Brexit, ανεξάρτητα από την κατάληξη που είχε, ήταν αποκαλυπτική καθεαυτήν.

Oι πολίτες της Eυρώπης διασώζουν, κατά τεκμήριο, τους υψηλότερους δείχτες δημοκρατικής ευαισθησίας και συνείδησης. Kαι οι Aγγλοι, γεννήτορες της «Mεγάλης Xάρτας» (Magna Carta), καυχώνται ότι η δημοκρατία ρέει στο αίμα τους επί τόσες γενιές, ώστε δεν έχουν ανάγκη να την καταγράψουν σε «Σύνταγμα». Eυρωπαίοι και Aγγλοι λοιπόν παρακολουθούσαν, για μακρό χρονικό διάστημα, τον Bρετανό πρωθυπουργό Kάμερον να κόπτεται, σε κατάσταση ολικής απώλειας του βρετανικού φλέγματος, επισείοντας σαν καταστροφική απειλή την προειδοποίηση των «Aγορών»: «Tο Brexit θα είναι συμφορά και όλεθρος τόσο για την Aγγλία όσο και για ολόκληρη την Eυρώπη».

Aκόμα και όταν τα γερμανικά βομβαρδιστικά ισοπέδωναν το Λονδίνο, ο Tσώρτσιλ, πρωθυπουργός τότε και αυτός, δεν επέσειε στους Bρετανούς κίνδυνο καταστροφής, συμφοράς, ολέθρου – αντίθετα, με δεδομένο τον εφιάλτη, βεβαίωνε νίκη. Γι’ αυτό και γεννιέται αδυσώπητη η απορία σήμερα: Oι Bρετανοί δεν φοβήθηκαν τον Xίτλερ, και τρέμει τώρα ο πρωθυπουργός τους τις «Aγορές»; Ποιες δυνάμεις είναι αυτές, απρόσωπα εκφερόμενες ως «Aγορές», που μπορούν να τρομοκρατούν και να πανικοβάλλουν τον Bρετανό πρωθυπουργό, προκειμένου να επιβληθεί το δικό τους θέλημα; Yπάρχει άραγε σήμερα κάποιος καινούργιος παρανοϊκός Aδόλφος που κρύβεται πίσω από το άκακο όνομα «Aγορές» και ελέγχει ολοκληρωτικά εθνικές κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς, εθνικές και διεθνείς τράπεζες; Mήπως αυτός εξουσιάζει το χρηματοπιστωτικό σύστημα σε ολόκληρο τον πλανήτη, κανοναρχεί τον τζόγο στα Xρηματιστήρια, στήνει πολέμους φρίκης για να εξυπηρετήσει την παραγωγή και εμπορία όπλων ή το παιχνίδι με τις τιμές του πετρελαίου; Yπάρχει Aδόλφος σήμερα;

Tο σημαντικότερο για τον ευρωπαίο πολίτη δεν είναι να «αποκαλυφθούν» ονόματα προσώπων, οργανισμών, μηχανισμών, «παραγόντων» που καλύπτονται με την επωνυμία «Aγορές» και δίνουν τροφή στην ευφάνταστη συνωμοσιολογία. H συγκεκριμενοποίηση δεν αρκεί για να αναχαιτίσει τον φόβο που γεννιέται (φυσιολογικότατα), όταν εκλεγμένοι ηγέτες λαών επικαλούνται τις «Aγορές» ως απειλή που οι ίδιοι δεν έχουν τη δύναμη να ελέγχουν. Φράσεις του τύπου: «δεν μπορούμε να πάρουμε αυτό το μέτρο ή αυτή την απόφαση, γιατί θα αντιδράσουν οι Aγορές» ή «πρέπει να διερευνήσουμε τις προθέσεις των Aγορών» κ.ά.α. φανερώνουν τους περιορισμούς που μπορούν να επιβάλλουν στην κάθε νόμιμη εξουσία (δηλαδή στη λαϊκή βούληση) οι «Aγορές», σε συνθήκες υποτίθεται δημοκρατίας.

Oμως και τρόπος να αντιδράσουν δυναμικά οι κοινωνίες στην παντοδυναμία και ολοκληρωτική νοο-τροπία των «Aγορών» δεν υπάρχει, τουλάχιστον όσο η οικονομική προτεραιότητα είναι αυτονόητα απόλυτη στον σύγχρονο βίο. Για να πάρει προτεραιότητα η πολιτική (δημοκρατία) έναντι της οικονομίας («Aγορές»), πρέπει να συμβεί κοσμογονία: να καταρρεύσει το σημερινό πολιτισμικό «παράδειγμα» (ο παγκοσμιοποιημένος καταναλωτικός «τρόπος» του βίου) και να γεννηθεί καινούργιο – κάτι που κανείς δεν μπορεί να το εκβιάσει, να το προγραμματίσει ή και να το προβλέψει.

Pεαλιστική ελπίδα συνιστά μόνο ο τρόπος και η ταχύτητα με την οποία κατέρρευσε το ένα σκέλος του «παραδείγματος» της Nεωτερικότητας (ή Διαφωτισμού ή Iστορικού Yλισμού): το σκέλος του μαρξιστικού οικοδομήματος, ο θηριώδης πάνοπλος γίγας της Σοβιετίας. Kατέρρευσε «ένδοθεν», από εσωτερικές αντιφάσεις και αδυναμία ανταπόκρισης σε θεμελιώδεις, παντοδύναμες ανθρώπινες ανάγκες. Kατέρρευσε ταχύτατα, μέσα σε ένα χρόνο, καταπλήσσοντας τη διεθνή κοινότητα. Aπέδειξε ότι κανένας μηχανισμός, σύστημα, ολοκληρωτική αστυνόμευση, πυρηνικών όπλων υπεροπλία, μονόδρομη επί δεκαετίες προπαγάνδα και μεθοδικότατη πλύση εγκεφάλου των μαζών, δεν κατορθώνει τελικά να πνίξει την ανθρώπινη ανάγκη για ελεύθερη πληροφόρηση, έκφραση, δημιουργία, επιχειρηματικότητα, κοινωνία σχέσεων, πρόσβαση στη γνώση και στην έρευνα.

Δυστυχώς, το δεύτερο, μαζί με τον Mαρξισμό, αντιστύλι του νεωτερικού «παραδείγματος», το λεγόμενο «φιλελεύθερο» ή υπέρμαχο των «ατομικών δικαιωμάτων», δεν διδάχτηκε τίποτα από την αυτοκατάρρευση της Σοβιετίας, μόνο παραδόθηκε σε ψευδαισθήσεις θριάμβου. Γι’ αυτό και διέρρηξε κάθε χαλινό: Ποτέ άλλοτε ιδιωτικοί οίκοι (συμφερόντων κερδοσκοπίας) δεν είχαν κατασταθεί, με διεθνή παραδοχή, αξιολογητές της οικονομίας κρατών – να αποφασίζουν ποια κοινωνία είναι αξιόπιστη για δανειοληψία και ποια όχι, ποια θα ζήσει και ποια θα λιμοκτονεί. Ποτέ άλλοτε, μετά το κολληγικό σύστημα (δουλοπαροικίας), δεν είχε συμβεί οι άνθρωποι να δουλεύουν μόνο για να πληρώνουν ισοβίως οφειλές σε τράπεζες, να έχουν εμπιστευθεί την αποταμίευση του μόχθου τους στις τράπεζες και οι τράπεζες να νέμονται την αποταμίευση του πολίτη αντιπαρέχοντάς του βδομαδιάτικο εξευτελιστικό χαρτζιλίκι!

Kυρίως: ποτέ άλλοτε οργανωμένες κοινωνίες δεν είχαν παραδώσει ολοκληρωτικά την πληροφόρηση (και καλλιέργεια) του πολίτη σε «μέσα ενημέρωσης» τέτοιας προκλητικής αγλωσσίας, αμάθειας, διαστροφικής ψευδολογίας, κρετινικής χυδαιότητας, πρωτόγονου αμοραλισμού. Oι πολίτες συνδέουν (λογικά) αυτή την περιφρονητική της κοινωνίας αθλιότητα των MME με τη χρηματοπιστωτική εξάρτησή τους από το καθεστώς απολυταρχίας των «Aγορών» και τον ευτελή λιβανωτό που τα «μέσα» αποτίουν στους απολυτάρχες. Kαι προεκτείνουν (λογικά) οι πολίτες τη διασύνδεση των «Aγορών» με όλους όσους συναινούν ή απλώς ανέχονται το καθεστώς «προτεκτοράτου» (παντοδαπής επιτροπείας) που βιώνει, επτά χρόνια τώρα, η Eλλάδα: Mε το πολιτικό σύστημα, σε όλη την κλίμακα των ιδεολογικών του διαφοροποιήσεων – όπως και με κάθε θεσμό ή λειτούργημα κοινωνικής αναγκαιότητας και προσφοράς: δικαιοσύνη, «διανόηση», συνδικαλισμό, επιμελητήρια, κλήρο.

Tο Brexit είναι μια ρεαλιστική ελπίδα, δίκοπη όπως κάθε γόνιμη πρόκληση. H γερμανική, τουλάχιστον, ολοκληρωτική ηγεμονία των «Aγορών» στην Eυρώπη ράγισε, καινούργιος Aδόλφος δεν μπορεί πια να είναι ο Σόιμπλε. O «ευρωσκεπτικισμός» είναι η πολιτισμική αντίσταση των Ευρωπαίων στην απειλή της «ευρωμαρμελάδας», χρέος ανθρωπιστικό, διάσωση της αξιοπρέπειας (–οπωσδήποτε όχι «ακροδεξιά» και «εθνικιστική» επιλογή). Eίναι η αντίσταση στην απανθρωπία των «Αγορών», στα Διευθυντήρια των Bρυξελλών.

Συγκυρία επικίνδυνη για την Eλλάδα. Tο πολιτικό σύστημα έχει, εφτά χρόνια τώρα, καταρρεύσει, μοναδική πια δυνατότητα ιστορικής επιβίωσης το «κρυφό σχολειό»: η προσωπική ευθύνη και πάλη για «κατά κεφαλήν καλλιέργεια». Mόνος ο καθένας, για την αξιοπρέπειά του και για τα παιδιά του. Γλώσσα, μαθηματικά, Ιστορία, όπως άλλοτε στον νάρθηκα της εκκλησιάς. Σήμερα και με λίγο βρετανικό φλέγμα – κοσμοπολίτες πάντα οι Έλληνες.

http://www.kathimerini.gr/866026/opinion/epikairothta/politikh/tswrtsil-kameron-kai-o-adolfos

«Υπάρχει αφύπνιση της Ιστορίας, αλλά όχι αφύπνιση της πολιτικής»

ΠΣυντάκτες:

Νόρα Ράλλη, Τάσος Τσακίρογλου

Ο μαθηματικός, φιλόσοφος, διάσημος συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής (στα νιάτα του συμμετείχε στον Μάη του ’68 ως οπαδός του Μάο) Αλέν Μπαντιού, παρά τα 79 του χρόνια, είναι ευθυτενής τόσο στο σώμα όσο και στη σκέψη του. Ηταν να ταξιδέψει πέρσι στην Ελλάδα και τελικά ήρθε ένα χρόνο μετά, δίνοντας δύο ομιλίες (Νομική Αθηνών, Γαλλικό Ινστιτούτο).

Αν και έχει δεχτεί μεγάλη κριτική, κυρίως από τους συντρόφους του, ο Μπαντιού συνεχίζει να είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και μας προτρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την Ευρώπη, τον Μάρξ, ακόμα και τον ίδιο τον έρωτα.

• Οταν κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ, μιλήσατε για την «αφύπνιση της Ιστορίας στην Ευρώπη». Ενα χρόνο μετά τι πιστεύετε;

Νομίζω πως αυτή η «αφύπνιση της Ιστορίας» δεν έχει τελειώσει. Βρισκόμαστε μόνο στην αρχή. Και προτού γίνουν ξεκάθαρα τα πράγματα, πρέπει να υπάρξουν πολλές δοκιμασίες ακόμη. Γνωρίζουμε ήδη πως η δημιουργία ενός νέου, για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, κόμματος, όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ή οι Podemos στην Ισπανία, είναι μια αρχή, αλλά όχι κάτι το επαρκές.

Παραμένει βέβαια πιθανό όλες αυτές οι πολιτικές μορφές να γίνουν κομμάτι του υπάρχοντος, κυρίαρχου πολιτικού συστήματος. Θα ήθελα να τονίσω ότι παρόμοιες προσπάθειες έχουν γίνει και στο παρελθόν: σε διάφορα επαναστατικά επεισόδια υπήρξαν παρόμοιες καινοτομίες, οι οποίες όμως τελικά εντάχθηκαν στον προϋπάρχοντα, κυρίαρχο ιστό.

Αυτό είναι μια απαραίτητη δοκιμασία που χρειάζεται για να καταδειχθεί ότι η καινοτομία είναι κάτι πολύ πιο απαιτητικό απ’ ό,τι νομίζουμε. Συνεχίζω ως εκ τούτου να πιστεύω ότι υπάρχει «αφύπνιση της Ιστορίας», αλλά όχι ακόμη «αφύπνιση της πολιτικής».

• Πού πρέπει, δηλαδή, να στηριχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ για να αποφύγει αυτόν τον σκόπελο;

Δεν μπορώ να θεμελιώσω εγώ την ελληνική πολιτική από την αρχή… Ισως να χάθηκε και η ευκαιρία, με τη συνθηκολόγηση μετά το δημοψήφισμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα βρίσκεται στη θέση ενός διαχειριστή και δυστυχώς δεν διακρίνουμε μια πραγματική πολιτική καινοτομία. Θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να επανεπινοήσει τον εαυτό του και αν είναι να το κάνει, πρέπει να βιαστεί.

• Είχατε πει πως η πολιτική των κλειστών συνόρων της Ευρώπης συνεπάγεται την άρνηση της καθολικότητας. Τι σημαίνει αυτό για την Ενωμένη Ευρώπη;

Η Ευρώπη υπήρξε μια ήπειρος για την υπέρβαση των εθνικισμών. Αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο αν ανοιχτεί κανείς σε ολόκληρο τον κόσμο και όχι μόνο στις αγορές και τα προϊόντα. Γι’ αυτό είναι αντιδραστική η κίνηση του κλείσιμου των συνόρων, γιατί είναι απομόνωση από τον κόσμο.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η Ευρώπη είναι ικανή, πολύ εύκολα, να δεχτεί πολλά εκατομμύρια προσφύγων. Το ότι αυτό δεν συμβαίνει είναι σαν να βάλλουμε εμείς οι ίδιοι εναντίον του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Βέβαια δεν είναι όλη η Ευρώπη, αλλά κάποια από τα κράτη-μέλη της που κλείνουν τα σύνορά τους, παρ’ όλα αυτά στο φόντο αυτής της πράξης είναι η επανεμφάνιση των εθνικισμών. Γι’ αυτό πιστεύω πως αυτή η «έλλειψη καθολικότητας» είναι ουσιαστικά «έλλειψη Ευρώπης».

• Κύριο στοιχείο της φιλοσοφίας σας είναι ο λεγόμενος «ενιαίος κόσμος». Πώς μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτόν σε μια μόνο κατ’ επίφαση δημοκρατική Ευρώπη;

Ασφαλώς, η Ευρώπη στην ουσία της δεν είναι δημοκρατική. Δυστυχώς, αυτό είναι ένα γεγονός. Αρνείται ένα σωρό πράγματα υπό το σύνθημα ότι «πρόκειται για ξένους», ξαναδημιουργώντας σύνορα στο εσωτερικό της.

Αυτό είναι πολύ σοβαρό, γιατί η Ε.Ε. έγινε ακριβώς για να πέσουν αυτά τα σύνορα. Στην Ιταλία, ένας δήμαρχος αποφάσισε να υψώσει τείχος ανάμεσα στην πόλη και τα προάστιά της… Οπότε ο «ενιαίος κόσμος» που ευαγγελίζομαι είναι μια αρχή – αλλά δεν έχει συμβεί ακόμη.

• Τουλάχιστον για ένα νέο «συμβάν» (ένας όρος-σταθμός στη φιλοσοφία σας) μπορούμε να μιλάμε σήμερα και με ποιο τρόπο;

Θα έλεγα πως η Ευρώπη μάλλον αναζητά ένα νέο «συμβάν», παρά το δημιουργεί. Πολλοί πιστεύουμε στο απαραίτητο της αλλαγής. Πολλοί προσπαθούμε να κάνουμε κάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Ωστόσο, όχι. Προς το παρόν τουλάχιστον δεν μπορούμε να μιλάμε για ένα «ευρωπαϊκό γεγονός».

Ακόμα και τα λαϊκά κινήματα -σε Ελλάδα, Ισπανία, Γαλλία- δεν είναι «ευρωπαϊκά», αλλά έχουν περισσότερο τοπικό χαρακτήρα διεκδίκησης. Δεν μιλούν για την Ευρώπη, μιλούν για τον τόπο τους. Από την άλλη, ούτε η Ευρώπη μπορεί να υποστηρίξει ένα «συμβάν». Ισως αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αντιδράσει διαφορετικά τη στιγμή του ελληνικού δημοψηφίσματος, να ήταν διαφορετικά τα πράγματα.

• Το «Αυτό είναι ένα πραξικόπημα» της βραδιάς υπογραφής του Μνημονίου από τον Τσίπρα από μισό δισ. Ευρωπαίων δεν συνιστά ένα «γεγονός»;

Είναι ένα «γεγονός», αλλά αρνητικό. Ναι, μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης εκδηλώθηκε, αλλά η συνθηκολόγηση δεν αναιρείται από αυτό. Πάρα πολλοί άνθρωποι στην Ευρώπη εκείνη τη στιγμή της υπογραφής ένιωσαν πως χάθηκε μια ευκαιρία.

• Σήμερα, που υπάρχει ταξικός διαχωρισμός ακόμη και μέσα στην ίδια κοινωνική τάξη, πώς μπορούμε να το διαχειριστούμε;

Οταν μιλάμε για ταξική ενότητα, στην πραγματικότητα μιλάμε για πολιτική ενότητα. Σήμερα αυτό δεν ισχύει – αν και το έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν να συμβαίνει.

Μην ξεχνάμε πως η μεσαία, κυρίως, τάξη στην Ευρώπη είναι σήμερα, καπιταλιστική. Ενα τμήμα της είναι απόλυτα ενταγμένο στον νεοφιλελευθερισμό και τις καπιταλιστικές δομές και συνεχώς φοβάται μήπως φτωχοποιηθεί. Γι’ αυτό και είναι τόσο δύσκολο να κατασκευαστεί μια νέα πολιτική.

• Η δική σας άποψη για το σημερινό όραμα της αλλαγής ποια είναι;

Η ιδέα ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε τα πράγματα είναι αρκετά διαδεδομένη, προφανώς γιατί ο καπιταλισμός έφτασε στα όριά του. Αλλά είναι αρκετά ασαφής αυτή η ιδέα – περιορίζεται μόνο στην αναγνώριση της αναγκαιότητας της αλλαγής. Χρειάζεται μια στρατηγική διευκρίνιση: μια ιδέα ενοποιητική.

Αυτό μάς λείπει. Ακριβώς γι’ αυτό είναι σημαντική σήμερα η θεωρητική δουλειά. Θα πρέπει να αναδιατυπώσουμε τις θέσεις του Μαρξ γύρω από τα τέσσερα σημεία: την ιδιοκτησία, την οργάνωση της εργασίας, τον διεθνισμό και το ζήτημα των σχέσεων του ατόμου με το κράτος.

Το καθένα από αυτά τα σημεία θα πρέπει να αναδιατυπωθεί στο πλαίσιο των σημερινών συνθηκών. Πιο συγκεκριμένα: το θέμα της ιδιοκτησίας σήμερα αφορά περισσότερο τα χρηματοοικονομικά παρά την κτηματική περιουσία. Το θέμα την οργάνωσης της εργασίας έχει μεταλλαχθεί εξαιτίας των νέων τεχνολογιών. Ο διεθνισμός πρέπει να λάβει υπόψη του την ύπαρξη της παγκόσμιας αγοράς.

Και το θέμα του κράτους και της εξουσίας πρέπει να λαμβάνει υπόψη του τα δημοκρατικά κεκτημένα. Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να ξαναδούμε τη θεωρία του Μαρξ, για να δημιουργήσουμε μια νέα νεωτερικότητα.

• Είστε και μαθηματικός. Στην αρχαιότητα, ο θεός του έρωτα, της μουσικής και της μαθηματικής γνώσης ήταν ο ίδιος. Σήμερα τα μαθηματικά σχετίζονται μόνο με τα χρηματοπιστωτικά. Πού πάει ο έρωτας;

Και τον έρωτα θα πρέπει να τον επανεφεύρουμε. Να τον επινοήσουμε εκ νέου, όπως λέει ο Ρεμπό, στο πλαίσιο μιας ανταγωνιστικής κοινωνίας, γεμάτης ατομισμό και αντιπαλότητες, όπου ζούμε. Ερωτας σημαίνει να δεχτείς απόλυτα πως η ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου θα μπει εντελώς μέσα στη δική σου.

Είναι μια εμπειρία του κόσμου που αναπτύσσεται στο πλαίσιο της διαφοράς και όχι του ατόμου – κι αυτό έρχεται σε αντίθεση με την κυριαρχούσα ιδεολογία της προσωπικής επιτυχίας. Γι’ αυτό πρέπει να επινοήσουμε εκ νέου τον νέο έρωτα.

http://www.efsyn.gr/arthro/yparhei-afypnisi-tis-istorias-alla-ohi-afypnisi-tis-politikis

Σκοτεινές ημέρες

Γιώργος Μαργαρίτης *

Στην ιστορική πορεία του ελληνικού κράτους -στη μορφή που αυτό πήρε μετά το 1922- οι οξυμένες κοινωνικές εντάσεις και οι συνακόλουθες πολιτικές εκρήξεις εκδηλώθηκαν σε μια αυστηρά οριοθετημένη περίοδο: εκείνη του 1940 με 1950.

Στην περίοδο αυτή συμπυκνώθηκαν κοινωνικά και πολιτικά ανατρεπτικές προσδοκίες που εκτονώθηκαν τελικά -με τον τρόπο που «εκτονώνονται» παρόμοιες υποθέσεις- μέσα στον πολύνεκρο και καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο του 1946-1949.

Μπορεί να θεωρηθεί ιστορικό παράδοξο -τουλάχιστον για τους ιστορικούς που δεν περιορίζουν τη «μελέτη» των εμφύλιων πολέμων στην «αποκάλυψη» της «εγκληματικής φύσης της επανάστασης και του κομμουνισμού»- το γεγονός ότι στη χώρα μας δεν παρατηρήθηκε εκρηκτική «προϊστορία» ως προς την τρομερή δεκαετία του ’40-’50, τίποτε ανάλογο με τις συνεχείς κοινωνικές δονήσεις που σημάδεψαν την προεπαναστατική και προεμφυλιακή Ρωσία ώς το 1917 ή την αντίστοιχα προεμφυλιακή Ισπανία πριν από το 1936.

Υπαινίσσομαι ότι δεν υπήρξε εδώ τίποτα αντίστοιχο του 1905, του 1909-11 ή του 1934, χρονιές που σημάδεψαν το επαναστατικό κίνημα στις χώρες αυτές. Και όμως, η Ελλάδα του 1922-23, με τα πλήθη των προσφύγων, τη συνακόλουθη μιζέρια και εκμετάλλευση, προσφερόταν, σε συνδυασμό με το επαναστατικό κλίμα εκείνων των καιρών, για επαναστατικές εξελίξεις.

Ετούτο τον κίνδυνο διέκρινε το νέο -τότε- δημιούργημα του ιμπεριαλισμού, η Κοινωνία των Εθνών, η οποία ανέλαβε το έργο της πρόληψης και της αποτροπής επαναστατικών εξελίξεων.

Για περίπου επτά χρόνια (1923-1930) η Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων διαχειρίστηκε το δημοσιονομικό και προπαντός το κοινωνικό πρόβλημα της χώρας αμβλύνοντας σε κάποιο βαθμό τις κοινωνικές ανισότητες και διαχειριζόμενη την απελπισία των ανθρώπων. Η αποστολή θεωρήθηκε εκ των πραγμάτων επιτυχημένη και η αναμενόμενη επανάσταση -αν και δεν ματαιώθηκε- αναβλήθηκε για την επόμενη δεκαετία.

Η άγρια εκμετάλλευση του εργατικού κόσμου της χώρας στη ναζιστική Κατοχή, η καταλήστευση του μόχθου των αγροτών και η ανάδειξη ενός νεόκοπου και ως εκ τούτου βάρβαρου και επιθετικού ελληνικού καπιταλισμού μέσα από την πολεμική οικονομία, τα οφέλη του δωσιλογισμού, τη συνεργασία με τον κατακτητή και την οικονομία της Νέας Ευρώπης και τη διαχείριση της «ανθρωπιστικής βοήθειας», έδωσε μετά το 1940 το υπόστρωμα για τις επαναστατικές εξελίξεις που ακολούθησαν.

Οι νικητές του εμφύλιου πολέμου και οικοδόμοι του μετεμφυλιακού κόσμου πάτησαν -με τον τρόπο που τους συμβούλευσαν οι Αμερικανοί μέντορές τους- σε δύο βάρκες. Από τη μία πλευρά είχαν το κράτος των «έκτακτων μέτρων» και της βάρβαρης καταστολής οποιασδήποτε μορφής λαϊκού κινήματος.

Από την άλλη όμως έχτισαν και μηχανισμούς άμβλυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων – ιδρύματα, προνοιακά μέτρα, πελατειακές σχέσεις και, τέλος, άνοιγμα της μαζικής μετανάστευσης στο εξωτερικό, μια δοκιμασμένη από τον δέκατο ένατο αιώνα συνταγή.

Σε γενικές γραμμές ετούτος ο δυϊσμός της κυρίαρχης πολιτικής λειτούργησε αποτελεσματικά στα «πέτρινα χρόνια» ώς το 1974 και τη μεταπολίτευση. Η τελευταία, ειδικά με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, απλά διεύρυνε τους κληροδοτημένους σε αυτήν μηχανισμούς άμβλυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων υπερκαλύπτοντας το κενό -και τους κινδύνους για την άρχουσα τάξη- που δημιουργούσε ο περιορισμός των μηχανισμών καταστολής.

Ολη αυτή η προϊστορία έχει ιδιαίτερη σημασία για τις ημέρες που ζούμε, για όσα βλέπουμε να χτίζονται γύρω μας. Στο σύνολό τους τα «τακτικά» ή τα «έκτακτα» μέτρα που νομοθετούν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις της εκάστοτε συμπολίτευσης -και της αντιπολίτευσης μόλις γίνεται συμπολίτευση- έχουν έναν κοινό παρονομαστή: διευρύνουν και βαθαίνουν την κοινωνική άβυσσο που χωρίζει τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες στη χώρα μας.

Τα τρέχοντα νομοσχέδια για το ασφαλιστικό και το φορολογικό αναδεικνύουν τη ραγδαία επιτάχυνση της διαδικασίας κοινωνικής πόλωσης που ήταν ήδη ορατή από τον καιρό της ένταξης στην ευρωζώνη και την υιοθέτηση των «αξιών» του Μάαστριχτ.

Από τη μια πλευρά του κοινωνικού φάσματος, μονοπωλιακοί όμιλοι ελληνικών ή ξένων -πολύ δύσκολα μπορεί να ξεχωρίσει κανείς- συμφερόντων απολαμβάνουν με προπέτασμα την ιδιότητα του «επενδυτή» απεριόριστες ελευθερίες και δυνατότητες, που οδηγούν στη συνεπακόλουθη -φανερή ή κρυφή- κερδοφορία.

Κοντά και γύρω τους τα απαραίτητα για την ισορροπία του συστήματος αστικά στρώματα τα οποία απολαμβάνουν προνόμια «μεσάζοντα» στον κρατικό μηχανισμό, στη Δικαιοσύνη, στην ενημέρωση και σε όλους τους τομείς της παραοικονομίας.

Στους αντίποδες, ο κόσμος της εργασίας, της μισθωτής εργασίας και της παραγωγής, που οδηγείται στην απόλυτη εξαθλίωση. Σύμφωνα με όσα είναι γνωστά την ώρα που γράφονται ετούτες οι γραμμές, το 50% των «ασφαλισμένων» δεν θα μπορέσει ποτέ να συμπληρώσει τα προαπαιτούμενα για συνταξιοδότηση.

Την περίφημη «εθνική σύνταξη» των 384 ευρώ θα την «απολαύσει» μικρό ποσοστό, καθώς χρειάζονται 20 πλήρη έτη εργασίας στην ηλικία των 67 ετών για να εκπληρωθούν οι προϋποθέσεις. Με πλήθος υποδιαιρέσεις και εξαιρέσεις προαναγγέλλεται καθεστώς συντάξεων ύψους 100, 200 ή 300 ευρώ. Τρεις, τέσσερις ή πέντε φορές κάτω από το κατώτερο παραδεκτό όριο φτώχειας! Περιττό να προσθέσουμε περισσότερα στα ήδη πολύ γνωστά.

Δεν χωρά αμφιβολία ότι βρισκόμαστε μπροστά στη δημιουργία μιας κοινωνικής αβύσσου, απόλυτης κοινωνικής αδικίας, πρωτόγνωρης μάλιστα, καθώς δεν συμβαίνει σε συνθήκες πολέμου, καταστροφής ή κατοχής.

Από το σημείο αυτό μέχρι να προμαντέψει κανείς τις επιλογές της καταδικασμένης πλευράς της κοινωνίας, η απόσταση είναι μεγάλη. Η κοινή λογική όμως λέει ότι ακόμα και αν είχαν ολότελα χαθεί έννοιες όπως επανάσταση ή αντίσταση, μια τέτοια κοινωνία θα όφειλε να τις επανεφεύρει για να σωθεί.

* καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας ΑΠΘ

http://www.efsyn.gr/arthro/skoteines-imeres

Άρωμα Μητσοτάκη

Συγκλονιστικός ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ομιλία του στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, που διεξήχθη με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια, μέσα σε κλίμα κατάνυξης, ευλάβειας και ιερού δέους, δίνοντας πανηγυρικό τόνο στο ξεκίνημα της Μεγάλης Εβδομάδας.

 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατήγγειλε τον Αλέξη Τσίπρα που έφερε μόνο δυο Μνημόνια -μέσα σε 15 μήνες κυβέρνησης- και υποσχέθηκε πως αυτός θα φέρει τρία Μνημόνια σε έξι μήνες, για να βάλει την Ελλάδα στο βιβλίο Γκίνες και να βγούμε με τις σημαίες στους δρόμους.

Επίσης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης τόνισε πως είναι έτοιμος να διώξει αυτή την ανίκανη κυβέρνηση, ώστε να κυβερνήσει η Νέα Δημοκρατία που είναι πάρα πολύ ικανή, όπως φάνηκε περίτρανα από τις κυβερνήσεις Σαμαρά και Καραμανλή.

Όπως είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παίρνει μηνύματα ενθουσιασμού από όλη την χώρα, οπότε φτάνουμε στο συμπέρασμα πως τον δουλεύουν όλοι ψιλό γαζί, αφού, όταν μιλάς για τον Μητσοτάκη, όλοι λένε «κοίτα να δεις που κατάντησε η Ελλάδα που θα γίνει πρωθυπουργός ακόμα κι αυτό το βλαμμένο».

Σύμφωνα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, δημιουργείται ένα κίνημα αλήθειας, οπότε μάλλον είναι έτοιμος να πει τι στα αλήθεια έγινε με τη Siemens, ενώ δεν αποκλείεται να πάει να χωθεί μόνος του στη φυλακή, γιατί είναι και πολύ τίμιος, όπως όλοι στην οικογένειά του.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκαθάρισε πως τίμησε τη δέσμευσή του να αλλάξει τη Νέα Δημοκρατία και πως την άλλαξε, φέρνοντας στο προσκήνιο αγωνιστές της Δημοκρατίας, όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης. ‘

Ενθουσιασμό σκόρπισε στους συνέδρους η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη πως θα φέρει οξυγόνο στην Ελλάδα, ενώ θα της βάλει και καθετήρα, για μεγαλύτερη απόλαυση.

Οι σύνεδροι αποθέωσαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη όταν είπε πως η Ελλάδα χρειάζεται άρωμα γυναίκας, αφού ήταν πολύ γενναίο εκ μέρους του να παραδεχτεί πως πρέπει να γίνει πρωθυπουργός η Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Πάντως, κάποιοι εξέλαβαν τη δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη για άρωμα γυναίκας, ως εκδήλωση της πρόθεσής του να κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλλου, για να γίνει η πρώτη εκλεγμένη γυναίκα πρωθυπουργός της Ελλάδας και να την σπάσει στην αλόγα την αδερφή του που τον καρπάζωνε άγρια όταν ήταν μικρός.

Το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας τελείωσε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να λέει στους σύνεδρους πώς κατάφερε και τα ξαναβρήκε με τη γυναίκα του, ενώ η Τατιάνα Στεφανίδου τραγουδούσε την Διεθνή και η Ντόρα Μπακογιάννη κερνούσε σσσσοκολατάκια με οξυγόνο.

Άρωμα Μητσοτάκη

Πόσες φορές να δεις το; ίδιο έργο κάνοντας πως δεν ξέρεις το τέλος?

Η διαπραγμάτευση δεν ολοκληρώθηκε, το Eurogroup της Μεγάλης Πέμπτης δεν θα πραγματοποιηθεί και ο Αλέξης Τσίπρας σκοπεύει να ζητήσει την σύγκληση Συνόδου Κορυφής, για να διασφαλιστεί η τήρηση της συμφωνίας του περασμένου Ιουλίου.

Όλα αυτά τα έχουμε ξαναζήσει, οπότε μάλλον δεν προκαλούν έκπληξη σε κανέναν.

Δεν ξέρω καν γιατί θεωρούνται ειδήσεις αυτές οι διαρκείς επαναλήψεις του ιδίου σεναρίου -ούτε γιατί γίνονται τόσες αναλύσεις-, αφού όλοι ξέρουν πως αυτό θα συμβεί.

Δεν πρόκειται να αλλάξει απολύτως τίποτα προς το καλύτερο στην Ελλάδα, όσο η χώρα μένει παγιδευμένη στα Μνημόνια και δεν μπορεί να πάρει την τύχη της στα χέρια της.

Αντιθέτως, όλα θα γίνονται όλο και χειρότερα.

Αν οι Έλληνες δεν διεκδικήσουν δυναμικά τη χώρα τους, η Ελλάδα θα χαθεί για τους Έλληνες και θα καταλήξουν δούλοι στην ίδια τους τη γη.

Όσο παραμένεις θεατής, το έργο δεν θα αλλάζει από μόνο του.

Για να αλλάξει το έργο, πρέπει να αποφασίσεις να παίξεις κι εσύ στο έργο.

Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να αντιληφθώ, πολιτικοί και πολίτες συμπεριφέρονται σαν να μην ξέρουν πως η Ελλάδα καταστρέφεται μέρα με τη μέρα.

Κάποιοι μοιάζουν να απολαμβάνουν αυτή την καταστροφή.

Κάποιοι χαίρονται με το να μειώνουν διαρκώς με μίσος τους πολιτικούς τους αντιπάλους -ή όποιους πολίτες είναι σε άλλο πολιτικό χώρο από αυτούς- και δεν ξεχνούν να δηλώσουν πόσο πιο έξυπνοι είναι από τους άλλους που είναι εντελώς ηλίθιοι.

Κάποιοι επιμένουν να εκτονώνονται στην εκάστοτε κυβέρνηση, αν και ξέρουν πως κάθε κυβέρνηση είναι διακοσμητική και οι αποφάσεις για την Ελλάδα παίρνονται στο εξωτερικό.

Κάποιοι επιμένουν να περιμένουν τον επόμενο σωτήρα και να βλέπουν σωτήρες σε γελοία ανθρωπάκια.

Τίποτε από αυτά δεν βοηθάει την χώρα και την κοινωνία.

Όποιος πιστεύει πως η Ελλάδα θα καταστραφεί αλλά αυτός θα μείνει στον αφρό, κάνει μεγάλο λάθος.

Αν πάλι χαίρεται που μαζί του θα βουλιάξουν και όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες, ας πάει σε έναν γιατρό να κοιταχτεί.

Η Ελλάδα πρέπει να θυμίσει πάλι Δημοκρατία.

Τα τελευταία χρόνια, κόμματα, εκλογές, κυβερνήσεις, Βουλή, Σύνταγμα και δημοψήφισμα είναι ένα πολύ κακό ανέκδοτο και δεν έχουν λόγο ύπαρξης.

Η Ελλάδα είναι και επίσημα ένα προτεκτοράτο με στοιχεία αποικίας και μπανανίας.

Αυτό που συμβαίνει τώρα δεν ήταν και πολύ δύσκολο να το προβλέψει κάποιος από το περασμένο καλοκαίρι:

Στις 15 Ιουλίου, έγραφα:

«Αλέξη Τσίπρα, αυτή είναι η τελευταία μου προσπάθεια να σε πείσω να μην υπογράψεις το Μνημόνιο. Ακόμα κι αν το υπογράψεις, θα σε ρίξουν με τον πιο ατιμωτικό τρόπο. Δεν υπάρχει συμφωνία. Συμφωνία θα υπάρξει, μόνο αν σε ρίξουν. Και θα σε ρίξουν σαν προδότη, αφού πρώτα περάσει το Μνημόνιο επί δικής σου πρωθυπουργίας. Αφού περάσεις εσύ το Μνημόνιο. Πρώτα θα σε εξευτελίσουν εντελώς, μετά θα σε ρίξουν και μετά θα γίνει η κανονική συμφωνία, με τους επόμενους. Αλέξη Τσίπρα, μην υπογράψεις.»

Ο Αλέξης Τσίπρας υπέγραψε αν και οι πολίτες όλου του πλανήτη έγραφαν στα social media «This is a coup».

Μπορούσε να είχε παραιτηθεί, δηλώνοντας ευθέως σε όλους τους πολίτες του κόσμου πως η Ελλάδα δεν είναι δημοκρατία, αφού εκβιάζεται και δεν μετράει η γνώμη των πολιτών της στο δημοψήφισμα.

Δεν το έκανε. Τους λόγους τους ξέρει ο ίδιος.

Τώρα ο Αλέξης Τσίπρας θα πέσει. Σωστό, γιατί ήταν πολιτικός απατεώνας αλλά τι χαρά να σου δώσει αυτό; Ποιο το όφελος;

Και μετά θα έρθει η επόμενη κυβέρνηση.

Και μετά μια άλλη κυβέρνηση.

Αλλά η Ελλάδα θα συνεχίσει να είναι προτεκτοράτο.

Για πολλά χρόνια.

Μέχρι οι Έλληνες να αποφασίσουν να δράσουν σαν ένας λαός και όχι σαν κομπλεξικοί κατσαπλιάδες.

Βέβαια, δεν ξέρω αν θα υπάρχει Ελλάδα τότε.

Πόσες φορές να δεις το ίδιο έργο κάνοντας πως δεν ξέρεις το τέλος;

Συζήτηση με θέμα «Άσπρες και Μαύρες Ζώνες του Ισλάμ»

Πρόσκληση

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί στην ομιλία και την συζήτηση, που θα ακολουθήσει

με τον π. Αλέξανδρο Καριώτογλου,

δρ. Θεολογίας και συγγραφέα με θέμα

«Άσπρες και Μαύρες Ζώνες του Ισλάμ»

Θρησκεία – Κράτος – Κοινωνία

την Κυριακή 20 Μαρτίου στις 10:30 π.μ.,

στην αίθουσα πολιτιστικών εκδηλώσεων του Ι.Ν. Φανερωμένης Χολαργού.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

 

Γερμανικές αποζημιώσεις: Ποιος φοβάται την αλήθεια;

Του Αριστομένη Συγγελάκη

«Και τώρα δεν τρέφουμε μόνο τα στρατεύματα κατοχής, δεν πληρώνουμε μόνο τα γλέντια τους, τα μεθύσια τους, τα όργιά τους με τα κορίτσια μας και τις αδερφές μας, όλη την αφάνταστη σπατάλη τους σε έργα, σε μεταφορές, σε χτίρια άχρηστα για μας, σε αεροδρόμια, σε φρούρια που χτίζουν απάνω στη χώρα μας, παρά ταΐζουμε εμείς και το στρατό του Ρόμμελ, για να υποβοηθήσουμε να εγκαθιδρυθεί η «νέα τάξη» και στην Αφρική. Η «νέα τάξη» των γκάνγκστερς! Έτσι κατάντησαν να πεθαίνουν εκατοντάδες και χιλιάδες άνθρωποι από την πείνα, καταντήσαμε να δρασκελάμε κουφάρια στους δρόμους, να θάφτουμε τους νεκρούς μας σωριασμένους μέσα στα κάρρα των σκουπιδιών μας. Έτσι καταντήσαμε όλοι σκελετοί και τα παιδιά μας ατροφικά με καλαμένια ποδαράκια και μάτια σβυσμένα. Έτσι φυτεύεται στα στήθια μας η φυματίωση, κι η ατροφία, κι ο εκφυλισμός.».Δημήτρης Γληνός «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ», 1942.

Παρακολουθώ από κοντά, με αυτονόητο ενδιαφέρον ως ενεργός πολίτης αλλά και ως μέλος οικογένειας με μεγάλο αριθμό θυμάτων στο Ολοκαύτωμα των χωριών της Βιάννου και της Δυτικής Ιεράπετρας, την υπόθεση παραχάραξης της Ιστορίας μας από τον Γερμανό καθηγητή. Από την στιγμή που προκλήθηκε σάλος λόγω της αναγγελίας της βράβευσής του από το Πανεπιστήμιο Κρήτης, ο ίδιος φιλοτέχνησε σχολαστικά το προφίλ ενός ανθρώπου μειλίχιου, βαθιά δημοκράτη και προοδευτικού, θερμού φιλέλληνα, που μάλιστα τόσο πολύ αγαπά την Ελλάδα ώστε να τη θεωρεί δεύτερη πατρίδα του, αλλά και ενός επίμονου και ασυμβίβαστου ερευνητή της ιστορικής αλήθειας. Κάποιοι μάλιστα καλοπροαίρετοι υποστηρικτές του είδαν στο πρόσωπό του να διώκεται η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών, που αποτελεί κεφαλαιώδες δημοκρατικό αγαθό και θεμελιώδες δικαίωμα κάθε ανθρώπου.

«Και πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις», το προσωπείο κατέρρευσε κι αποκαλύφθηκε το πραγματικό πρόσωπο ενός κυνικού απολογητή του ναζισμού. Έφθασε μάλιστα στο σημείο να προσβάλλει όχι μόνο την επιστημονική αλήθεια αλλά και την κοινή λογική, υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν έχει το δικαίωμα να διεκδικεί πολεμικές επανορθώσεις αλλά αντίθετα χρωστάει στη Γερμανία από την Κατοχή!  Όμως η συστηματική αφαίμαξη και λεηλασία του εθνικού πλούτου, η πλήρης καταστροφή των υποδομών, η απώλεια τουλάχιστον 2,5 ολόκληρων εθνικών εισοδημάτων την περίοδο της Κατοχής και οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών από την πείνα, τις ασθένειες, τις εκτοπίσεις και τις εκτελέσεις, όλα αυτά που έφεραν δεκαετίες πίσω την πολύπαθη Ελλάδα, αποτελούν την πλέον απτή απόδειξη του παραλογισμού του ανιστόρητου και αήθους Γερμανού «ιστορικού».

Από την αρχή της υπόθεσης αυτής (17.11.2014) είχαμε προειδοποιήσει ότι πραγματικός στόχος του βαθέος γερμανικού κράτους ήταν και παραμένει η παραχάραξη της ιστορίας και η αποδυνάμωση της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών. Ματαιοπονούν! Οι ελληνικές αξιώσεις είναι ισχυρά θεμελιωμένες και απαράγραπτες και έχουν καθολική αποδοχή από το λαό μας, ο οποίος αντιλαμβάνεται πλήρως τη σημασία του αγώνα που καλείται να δώσει. Αγώνας για δικαιοσύνη αλλά και για την εθνική μας προοπτική.

Σύμμαχός τους οι χαλκευμένες αναφορές και οι στημένοι υπολογισμοί των ναζί. Σύμμαχός μας η ιστορική αλήθεια, το δίκαιο και η δημοκρατία. Αλλά και η αρραγής ενότητα του λαού στη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών! Με την διεθνή εκστρατεία ενημέρωσης που αποφάσισε η αρμόδια Κοινοβουλευτική Επιτροπή Διεκδίκησης, η αλήθεια και το δίκαιο του λαού μας θα γίνει και κτήμα όλης της Ευρώπης.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ» (19.2.2016).

* Ο κ. Αριστομένης Συγγελάκης είναι διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου

Νόαμ Τσόμσκι: «Υπάρχει οργανωμένο σχέδιο από ΔΝΤ και ΕΕ με σκοπό την καταστροφή της Ελλάδας»

Υπάρχει οργανωμένο σχέδιο από ΔΝΤ και ΕΕ με σκοπό την καταστροφή της Ελλάδας όπως αποκαλύπτει σε μια άκρως φιλελληνική και συγκλονιστική συνέντευξη ο κορυφαίος Αμερικανός διανοητής Νόαμ Τσόμσκι

Μιλά για την Ελλάδα και… υποστηρίζει ότι καταστρέφεται βάσει σχεδίου, με σκοπό την τελική υποδούλωση η οποία θα χρησιμεύσει σαν «μάθημα» σε οποιονδήποτε πιστεύει ότι μπορεί να αντισταθεί.

Με τον Νόαμ Τσόμσκι συμφωνεί και o καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι, Μάικλ Χάντσον, ο οποίος κρίνει ότι η παραμονή στο ευρώ θα οδηγήσει το Βερολίνο στην επίτευξη του στόχου του που δεν είναι άλλος από το να συντρίψει την Ελλάδα

Ο Χάντσον θεωρεί ότι καλύτερη επιλογή για το χρέος είναι να προσφύγει η Ελλάδα νομικά στο Διεθνές Δικαστήριο καταγγέλλοντάς το ως απεχθές και στο διάστημα μέχρι να βγει η απόφαση, να προετοιμαστεί για την έξοδο από το ευρώ, καθώς κρίνει ότι η παραμονή σ’ αυτό θα οδηγήσει στην επίτευξη του στόχου του Βερολίνου: να συντρίψει την Ελλάδα.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου πήρε το δάνειο χωρίς να ρωτήσει τους πολίτες. Η Ελλάδα θα έπρεπε να το κυνηγήσει αυτό νομικά. Δηλαδή ότι δεν πρέπει να πληρώσει την τρόικα. Η υπόθεση θα χρειαστεί από πέντε έως δέκα χρόνια στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Σ’ αυτό το διάστημα θα έχει τον χρόνο να προετοιμαστεί για να εγκαταλείψει το ευρώ και να ανακτήσει τις δυνάμεις και την ανάπτυξή της.

• Ποια είναι η αποτίμησή σας για τη συμφωνία ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τους δανειστές;

Μοιάζει σαν η Ελλάδα να παραδόθηκε έπειτα από μια στρατιωτική επέμβαση, η οποία έχει στόχο τα εδάφη σας, τα «ασημικά» σας, αλλά και τον δημόσιο τομέα. Το δίλημμα ήταν «παραδοθείτε τώρα, διότι αργότερα θα είναι χειρότερα». Ετσι, ο Τσίπρας παραδόθηκε ολοκληρωτικά.

Ομως δεν έπρεπε να το κάνει αυτό. Πίστευε ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να εγκαταλείψει το ευρώ. Ωστόσο, όπως του έλεγαν ο Βαρουφάκης και ο Αμερικανός σύμβουλός του, Τζέιμς Γκαλμπρέιθ, δεν ήταν τόσο δύσκολο να βγείτε από το ευρώ. Θα υπήρχε μια μεταβατική περίοδος, στη διάρκεια της οποίας η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να αναλάβει τον έλεγχο των τραπεζών που θα κατέρρεαν. Η ανάληψη αυτού του ελέγχου δεν είναι καθόλου κακή ιδέα.

Εάν η κυβέρνηση το είχε κάνει και τις είχε εθνικοποιήσει, τότε θα είχε εξασφαλίσει τα μέσα πληρωμής κατά τη διάρκεια μετάβασης και έτσι θα έσωζε τον δημόσιο τομέα, τις συντάξεις και την περιουσία της χώρας. Επρεπε να πει [στους δανειστές], «εάν δεν καταλήξουμε σε συμφωνία, θα αποκηρύξουμε το χρέος προς το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την τρόικα».

Αυτό το χρέος ήταν απεχθές, όπως είπε και η Επιτροπή Αλήθειας για το Χρέος που συστάθηκε από τη Βουλή. Το ΔΝΤ παραδέχτηκε ότι η συμφωνία για το δάνειο του 2010 δεν θα έπρεπε να έχει υπογραφεί. Η διεφθαρμένη ηγεσία του ΔΝΤ και ο Στρος-Καν παρέκαμψαν τους δικούς του κανόνες και η ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να υποστηρίξει ότι αυτό ήταν λάθος και εξαιτίας αυτού ο λαός υπέφερε πολλά δεινά.

• Δεδομένου ότι η πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ αποδεικνύει ότι η συνέχιση της λιτότητας κάνει τα πράγματα χειρότερα, πιστεύετε ότι η Ελλάδα θα βρεθεί και πάλι αντιμέτωπη με μια κρίση χρέους;

Θα είναι μια πολύ χειρότερη κρίση από την προηγούμενη. Το κόστος ζωής θα αυξηθεί για τους Ελληνες περί το 30%, οι φόροι θα αυξηθούν επιπλέον γύρω στο 20% και το στύψιμο αυτό θα αναγκάσει σχεδόν το ένα πέμπτο του πληθυσμού να μεταναστεύσει πολύ γρήγορα.

Πρόθεση της Ευρώπης είναι να συντρίψει παντελώς την Ελλάδα. Ισως και ένα εκατομμύριο Ελληνες εργάτες θα αναγκαστούν να πάνε στη Γερμανία και σε άλλες χώρες και θα συμβάλουν στην πτώση των μισθών πανευρωπαϊκά. Είναι ένας ταξικός πόλεμος ενάντια στους εργαζόμενους της Ευρώπης.

• Τι σημαίνει αυτό για τη δημοκρατία στην Ευρώπη;

Προφανώς, με τους όρους αυτής της διάσωσης, η δημοκρατία είναι απλά σκουπίδια, όπως γράφτηκε σ’ ένα πρόσφατο άρθρο. Θυμάστε πως όταν ο Παπανδρέου ήταν να θέσει τους όρους για το πρώτο δάνειο σε δημοψήφισμα, αμέσως η Μέρκελ και ο Σαρκοζί του είπαν ότι δεν μπορεί να το κάνει, διότι όλοι [οι δανειστές] ήταν ενάντια.

Αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος που κάνει το χρέος απεχθές, διότι η κυβέρνηση πήρε το δάνειο χωρίς να ρωτήσει τους πολίτες, οι οποίοι εκείνη την περίοδο ήταν στους δρόμους και διαμαρτύρονταν. Η Ελλάδα θα έπρεπε να το κυνηγήσει αυτό και νομικά. Δηλαδή ότι δεν πρέπει να πληρώσει την τρόικα. Η υπόθεση θα χρειαστεί από πέντε έως δέκα χρόνια στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Σ’ αυτό το διάστημα η Ελλάδα θα έχει τον χρόνο να προετοιμαστεί για να εγκαταλείψει το ευρώ και να ανακτήσει τις δυνάμεις της και την ανάπτυξή της. Τώρα όμως δεν υπάρχει καμία ελπίδα ανάκαμψης, καθώς έχεις μια ξένη χώρα η οποία έρχεται και σου αφαιρεί περιουσία και δημόσια αγαθά και μετατρέπει τις υποδομές σου και τις υπηρεσίες σου σε είδη προς πώληση. Είναι προφανές ότι οι ξένοι επενδυτές θέλουν να αγοράσουν προϊόντα όπως η εταιρεία ηλεκτρισμού, προκειμένου να κάνουν αυξήσεις και να έχουν κέρδη.

Το κόστος ζωής στην Ελλάδα θα αυξηθεί δραματικά. Αυτή είναι η κατεύθυνση πανευρωπαϊκά. Δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Και άλλα αριστερόστροφα κόμματα οδηγούνται σε προγράμματα που μας γυρίζουν στον περασμένο αιώνα. Αυτή είναι η επιλογή των Γερμανών και της τρόικας μέσω των μαζικών ιδιωτικοποιήσεων. Πρόκειται για λεηλασία του δημόσιου πλούτου.

• Πιστεύετε ότι η γερμανική ηγεσία, με την παρούσα τακτική της ταπείνωσης της Ελλάδας, αναβιώνει, κατά κάποιον τρόπο, τη Συνθήκη των Βερσαλιών, η οποία επέβαλε βαρύτατους όρους στη Γερμανία;

Αυτό συνέβη τη δεκαετία του 1920. Η διαφορά είναι ότι από το 1929 όλος ο κόσμος αναγνώριζε ότι η Γερμανία δεν μπορούσε να πληρώσει τις πολεμικές επανορθώσεις. Ετσι, η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών και οι Σύμμαχοι αποφάσισαν ότι δεν μπορούσαν να αναγκάσουν μια χώρα να πληρώσει πάνω από τις δυνάμεις της. Σήμερα αυτή η βασική αρχή απορρίπτεται και αγνοείται το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έχει τα αναγκαία έσοδα ώστε να αποπληρώσει τα δάνεια. Ετσι της λένε: «Εάν δεν έχετε να πληρώσετε, δεν πειράζει. Να δώσετε την περιουσία σας».

Ομως, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, κανένα κυρίαρχο κράτος δεν μπορεί να στερηθεί την περιουσία του. Εδώ δεν είναι μόνο το ότι γίνεται υπέρβαση της δημοκρατίας, αλλά απορρίπτεται ο ίδιος ο ορισμός του κυρίαρχου κράτους σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Αρα είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό από μια επίθεση στη δημοκρατία. Είναι ένας διευρωπαϊκός πόλεμος. Και ο Τσίπρας δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, όπως και η Αριστερά σε άλλες χώρες, π.χ. στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία. Δεν αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για έναν οικονομικό πόλεμο.

• Ποιος είναι ο ρόλος της ΕΚΤ και του Μάριο Ντράγκι στη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης και κυρίως στο «ελληνικό πρόβλημα»;

Ο ρόλος της ΕΚΤ είναι να εκπροσωπεί το συμβούλιο των προέδρων των εμπορικών τραπεζών, οι οποίες δίνουν δάνεια σε ανθρώπους που ενδιαφέρονται να αγοράσουν τις ελληνικές υποδομές που θα ξεπουληθούν. Ετσι, η ΕΚΤ προσπαθεί να δημιουργήσει μια αγορά για τους πελάτες της. Είναι ο μόνος κοινός ευρωπαϊκός οικονομικός οργανισμός. Δεν υπάρχει άλλος κοινός νομοθετικός ή φορολογικός οργανισμός. Αυτό σημαίνει ότι η Ε.Ε. διοικείται από τους τραπεζίτες. Περνάει η δική τους αντίληψη για το πώς λειτουργεί η οικονομία.

Πιστεύουν ότι το όποιο δάνειο μπορεί να αποπληρωθεί μόνο κόβοντας τους μισθούς. Αυτό κάνουν και στην Ελλάδα και έτσι ενισχύουν τη μετανάστευση. Είναι η ίδια πολιτική που ακολουθήθηκε και τη δεκαετία του 1920 και οι θεωρίες που απορρίφθηκαν από τον Τζον Μέιναρντ Κέινς. Ολα σήμερα υποτάσσονται στη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών.

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι μέρος της πλύσης εγκεφάλου που μας επιβάλλουν. Η ΕΚΤ έχει τη νεοφιλελεύθερη ιδεολογία της μείωσης των μισθών για την αποπληρωμή των χρεών και της αύξησης των επιτοκίων, ώστε αυτά να γίνεται αδύνατο να αποπληρωθούν. Και όλο αυτό μέχρι να αναγκαστούν οι Ελληνες να δουλεύουν σχεδόν τσάμπα, άρα να μην μπορούν να αποπληρώσουν το χρέος.

• Πιστεύετε ότι υπάρχει ελπίδα να επανακτήσει η πολιτική τον έλεγχο από το χρηματοπιστωτικό σύστημα;

Οχι, διότι, για παράδειγμα, οι πολιτικοί των Βαλτικών Χωρών έχουν μεταφέρει τις προεκλογικές συζητήσεις από τα οικονομικά θέματα στις εθνικιστικές ταυτότητες. Έχουν στρέψει τους Λιθουανούς ή τους Λετονούς και τους Εσθονούς εναντίον των Ρώσων, μετατρέποντας τη συζήτηση σε μια μάχη κατά του σταλινισμού. Ετσι, οι λαοί δεν ασχολούνται με τον νεοφιλελευθερισμό και δεν αντιλαμβάνονται τι φταίει για τη μετανάστευση. Περίπου το 20% των Λετονών έχουν μεταναστεύσει.

http://frappetime.gr/sok-gia-tin-ellada-den-tha-to-dixi-kanena-kanali/

Οι ΗΠΑ «τελειώνουν» τα σχέδια Ερντογάν και Μέρκελ – Ο μαφιόζος απειλεί τον Ομπάμα!

Αισθανόμενος το φρικτό τέλος του νεοοθωμανικού του ονείρου, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν χάνει τον έλεγχο και φτάνει στο σημείο να κατηγορεί μέχρι και τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα, ότι συνεργάζεται με τους «τρομοκράτες».

Οι «τρομοκράτες», που ο Ερντογάν κατηγορεί τον Ομπάμα ότι συνεργάζεται, είναι οι Κούρδοι, οι Άραβες δημοκρατικοί και οι Ασσύριοι χριστιανοί της Συρίας, που έχουν συστήσει από κοινού το συμμαχικό στράτευμα Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) και πολεμάνε το Ισλαμικό Κράτος.

Για τον Ερντογάν το πρόβλημά του, ο φόβος του, ο μεγαλύτερος εφιάλτης του είναι οι Κούρδοι.

Οι Κούρδοι αποτελούν το 1/4 του πληθυσμού της Τουρκίας. Οι Κούρδοι είναι ένα αρχαίο έθνος που διεκδικεί την εθνική του ανεξαρτησία.

Για τον Ερντογάν δεν υπάρχουν Κούρδοι, όπως δεν υπάρχουν Πόντιοι, Λαζοί, Αλεβίτες, Ασσύριοι, Αρμένιοι κ.α., όπως δεν υπάρχει δηλαδή καμία από τις 72 εθνικές μειονότητες της Τουρκίας.

Για τον Ερντογάν (ο οποίος είναι Πόντιος στην καταγωγή, γενίτσαρος δηλαδή), υπάρχει μόνο ένα έθνος, το τουρκικό, και μόνο μια θρησκεία, το σουνιτικό Ισλάμ.

Όσοι δεν δέχονται να είναι Τούρκοι και σουνίτες, για τον Ερντογάν θεωρούνται εχθροί της Τουρκίας. Μόνο που έτσι και κάνει κάποιος την αριθμητική πρόσθεση, το άθροισμα όλων αυτών που ο Ερντογάν θεωρεί εχθρούς της Τουρκίας, μέσα στην Τουρκία, είναι περισσότεροι από τους «πραγματικούς» Τούρκους.

Ο Ερντογάν, που έχει αποδειχθεί ότι εξόπλισε το παρακλάδι της Αλ Κάιντα στη Συρία, Μέτωπο Αλ Νούσρα, ο ίδιος ο Ερντογάν που οι Ρώσοι βομβάρδισαν τα βυτιοφόρα του που μετέφεραν πετρέλαιο από το Ισλαμικό Κράτος στην Τουρκία, ο «σουλτάνος» που οι Ιρακινοί ισχυρίζονται ότι έχουν στα χέρια τους όλα τα αποδεικτικά στοιχεία ότι ο γιος του έκανε δουλειές με τους τζιχαντιστές [διαβάστε εδώ: Το Ιράκ έχει όλα τα στοιχεία που αποδεικνύουν τις σχέσεις Ερντογάν – Ισλαμικό Κράτος], αυτός ο ισλαμιστής μαφιόζος , θεωρεί ότι είναι αρκετά ισχυρός για να τα βάλει με ΗΠΑ και Ρωσία μαζί.

Πώς όμως ο Ερντογάν τολμά να τα βάζει με ΗΠΑ και Ρωσία μαζί; Πέρα από την ιδεοληπτική παράνοια που τον έχει κυριεύσει, από που αντλεί θάρρος και υποστήριξη;

Ο Ερντογάν έχει έναν σύμμαχο. Τη Σαουδική Αραβία. Οι Σαουδάραβες τον χρηματοδοτούν με δισεκατομμύρια δολάρια. Με αυτά τα χρήματα χτίζει τα παλάτια του, από αυτά τα χρήματα στήνει δουλειές, από τα ίδια κεφάλαια χρηματοδοτεί τους τζιχαντιστές σε Συρία, Λιβύη και όπου αλλού χρειαστεί.

Ο Ερντογάν, υποκρινόμενος τον σύμμαχο της Δύσης και με την ιδιότητα του κράτους μέλους του ΝΑΤΟ, λειτούργησε ως πέμπτη φάλαγγα μέσα στη δυτική συμμαχία για να γιγαντώσει το τζιχαντιστικό κίνημα.

Αδελφοί Μουσουλμάνοι και χαλιφάτο

Μην ξεχνάμε ότι ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι μέλος της διεθνούς οργάνωσης Αδελφοί Μουσουλμάνοι ή Μουσουλμανική Αδελφότητα. Από τους κόλπους της εν λόγω αδελφότητας γεννήθηκαν η Αλ Κάιντα, το Ισλαμικό Κράτος, ο παγκόσμιος τζιχαντισμός. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα θέλει να αναβιώσει το χαλιφάτο.

Το χαλιφάτο ήταν αραβικό, θα αναρωτηθεί κάποιος, που κολλάει ο Ερντογάν;

Πράγματι, το χαλιφάτο ήταν η αραβική αυτοκρατορία στα χρόνια του μεσαίωνα αλλά από το 1517 ο τίτλος του χαλίφη πέρασε στον Οθωμανό Σουλτάνο.

Τελευταίος Οθωμανός χαλίφης του Ισλάμ ήταν ο Αμπντούλ Μετζίτ Β΄ (1922-1924).

Το χαλιφάτο καταργήθηκε το 1924 από τον Κεμάλ Ατατούρκ και ο τελευταίος χαλίφης πέθανε εξόριστος στο Παρίσι στις 23 Αυγούστου 1944, σε ηλικία 76 ετών.

Όταν ο Ερντογάν μιλά για αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μιλά συνάμα και για αναβίωση του χαλιφάτου.

Και ποιοι πολεμάνε για την αναβίωση του χαλιφάτου; Οι τζιχαντιστές.

Και ο Αμπού Μπακρ Αλ Μπαγκντάντι, ο αρχηγός της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος, που έχει αυτοανακηρυχθεί χαλίφης;

«Προσωρινός», θα απαντούσε με πονηρό ανατολίτικο χαμόγελο ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, εάν τον ρωτούσε κάποιος που μπορούσε να εκμαιεύσει μια ειλικρινή του απάντηση. Διότι ο πραγματικός χαλίφης θα είναι όποιος ανακηρυχθεί σουλτάνος και θα βασιλεύει από τη Νέα Ρώμη, Κωνσταντινούπολη, και αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Αυτές τις μούρλες έχει μέσα στο κεφάλι του.

Τι παίζει με τη Μέρκελ

Ο Ερντογάν έχει χρηματοδότες και συμμάχους τους Σαουδάραβες και από κοντά και το κρατίδιο του Κατάρ. Έχει όμως ακόμα έναν φίλο στον κόσμο, τη Γερμανία.

Γερμανοί και Οθωμανοί ήταν σύμμαχοι στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ήττα τους από τους δυτικούς συμμάχους ήταν βαριά. Και οι δύο είδαν τις αυτοκρατορίες τους να τεμαχίζονται και να καταργούνται.

Οι Γερμανοί προσπάθησαν να πάρουν τη ρεβάνς προκαλώντας τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και ηττήθηκαν ξανά. Οι Τούρκοι δεν συμμετείχαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έμειναν ουδέτεροι. Φρόντισαν όμως να κηρύξουν πόλεμο στη Γερμανία λίγο πριν τη συνθηκολόγησή της, για τα μάτια του κόσμου και για να ενταχθούν στη συνέχεια στο ΝΑΤΟ, επειδή απλά το ΝΑΤΟ χρειαζόταν την Τουρκία απέναντι στη Σοβιετική Ένωση.

Από την αρχή της ελληνικής κρίσης φάνηκε ότι η Γερμανία είχε κάποια κοινή κρυφή ατζέντα με την Τουρκία σε ο,τι αφορούσε την Ελλάδα και την ανατολική Μεσόγειο.

Οι ειδικές οικονομικές ζώνες (ΕΟΖ), μια εκ των οποίων θα ήταν η Θράκη, συμφωνίες για κοινές έρευνες για πετρέλαιο στο Αιγαίο, το ενδιαφέρον της Γερμανίας για τους ελληνικούς και κυπριακούς υδρογονάνθρακες στην ΑΟΖ, τα αντιαναπτυξιακά μνημόνια που το μόνο που κατάφεραν ήταν να καταστρέψουν την οικονομία της Ελλάδας, να διογκώσουν το δημόσιο χρέος, για να αναγκαστεί στο τέλος να παραδώσει η Ελλάδα τους υδρογονάνθρακες της στους δανειστές, δηλαδή στη Γερμανία.

Η Γερμανία θέλει τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες γιατί η Γερμανία δεν έχει ενεργειακές πηγές. Είναι ένας βιομηχανικός γίγαντας δίχως δική του ενέργεια. Ένας γίγαντας με πήλινα πόδια. Επειδή η Γερμανία δεν είχε πετρέλαιο έχασε εξάλλου και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτά είναι γνωστά.

Η Γερμανία για να χτίσει το νέο της Ράιχ χρειάζεται ενέργεια. Αυτή βρίσκεται στην ανατολική Μεσόγειο. Την ίδια ενέργεια χρειάζεται και ο Ερντογάν για να ανασυστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τα συμφωνήσανε εδώ και καιρό να τα μοιραστούν. Καιρό πριν την το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης. Η κρίση ήταν απλά το μέσο για να γονατίσουν την Ελλάδα. Και όλα πήγαιναν ρολόι, μέχρι που τους πήραν χαμπάρι οι Αμερικανοί…

Οι ΗΠΑ εμπόδιο στις γερμανικές και τουρκικές… ονειρώξεις

Οι ΗΠΑ είναι η ηγέτιδα δύναμη του δυτικού κόσμου επειδή ελέγχει το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Οι ΗΠΑ φυσικά και δεν θα επέτρεπαν σε κανέναν «υποτελή» τους με αυτοκρατορικές βλέψεις να τους πάρει την κοσμοκρατορία τους.

Οι ΗΠΑ είπαν ότι τα πετρέλαια της ανατολικής Μεσογείου θα τα εκμεταλλευτούν Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ και η Αίγυπτος με τον Σίσι πρόεδρο της χώρας. Έτσι φτιάχτηκε και η συμμαχία, με τις ευλογίες των ΗΠΑ.

Ο Ερντογάν τα κάνει μπάχαλο στη Συρία

Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στη Συρία ο Ερντογάν στην αρχή ήταν ουδέτερος. Παρίστανε τον φίλο του Άσαντ. Μετά άλλαξε γνώμη, έγινε ο μεγαλύτερος εχθρός του Άσαντ, και είπε στους Αμερικανούς να μην «ανησυχούν», εκείνος θα «καθάριζε» τη Μέση Ανατολή για λογαριασμό τους. Οι Αμερικανοί τον άφησαν, να δουν τι θα κάνει…

Από το 2014 και μετά φάνηκε ότι Ερντογάν και Σαουδική Αραβία είχαν δική τους ατζέντα στην περιοχή που δεν «συμβάδιζε» με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς.

Το 2014 ξέσπασε και η κρίση στην Ουκρανία. Η Μέρκελ, όπως ο Ερντογάν στη Μέση Ανατολή, είπε και εκείνη στους Αμερικανούς ότι θα «καθάριζε» για λογαριασμό τους. Και στην περίπτωση της Μέρκελ αποδείχτηκε ότι είχε δική της ατζέντα.

Στο 2015 ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι Ερντογάν και Μέρκελ τα είχαν κάνει μπάχαλο σε Μέση Ανατολή και Ουκρανία. Προώθησαν δικούς τους σχεδιασμούς, όχι σύμφωνους με εκείνους της Ουάσιγκτον, με γνώμονα να αναβιώσουν τις αυτοκρατορίες τους. Σιγά μην άφηνε η Αμερική να αναδυθούν ξανά το Ράιχ και η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Αυτοκρατορία στη Δύση είναι μία και δεν χωρά άλλες.

Οι Κούρδοι στο παιχνίδι

Οι ΗΠΑ αναζητούσαν έναν αξιόπιστο σύμμαχο στη Μέση Ανατολή που να εμπλέκεται στις πολεμικές επιχειρήσεις. Τον βρήκαν στους Κούρδους. Οι Κούρδοι, που επιθυμούν την ανεξαρτησία τους, σε χρόνο αστραπή συμμάχησαν με τους Αμερικανούς. Ο Ερντογάν τρελάθηκε, αλλά εκεί που τα είδε όλα ήταν όταν ενεπλάκησαν και οι Ρώσοι στον πόλεμο της Συρίας, όπως και το Ιράν.

Οι Κούρδοι μάχονται ανατολικά και δυτικά του Ευφράτη. Δυτικά τους υποστηρίζουν οι Ρώσοι, ανατολικά οι Αμερικανοί. Ο Ερντογάν χάνει τον πόλεμο στη Συρία γιατί οι Ρώσοι ανέλαβαν να ξεπαστρέψουν τους «μετριοπαθείς» τζιχαντιστές συμμάχους του στη βορειοδυτική Συρία, δηλαδή την Αλ Κάιντα – Αλ Νούσρα, την Αχράρ Αλ Σαμ, τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (FSA) και άλλες μικρότερες ισλαμιστικές συμμορίες.

Οι Αμερικανοί, που για λόγους ισορροπιών με Τουρκία και Σαουδική Αραβία δεν μπορούσαν να βομβαρδίσουν αυτούς που μέχρι εχθές έλεγαν «μετριοπαθείς», παρότι ήξεραν πολύ καλά με ποιους είχαν να κάνουν, άφησαν τον Πούτιν να καθαρίσει. Και ο Πούτιν καθαρίζει.

Ο Ερντογάν έριξε το ρωσικό βομβαρδιστικό για να προκαλέσει πόλεμο Ρωσίας – ΝΑΤΟ. Δεν τα κατάφερε. Η προβοκάτσια του δεν πέτυχε. Η Συρία έχει μοιραστεί. Δυτικά του Ευφράτη οι Ρώσοι, ανατολικά του Ευφράτη οι ΗΠΑ. Η Τουρκία εκτός. Έξαλλος ο Ερντογάν.

Ο εκβιασμός με το προσφυγικό

Ο Ερντογάν τώρα χρησιμοποιεί τους πρόσφυγες για να εκβιάσει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι θέλει από την ΕΕ; Να τον υπολογίσει, να τον «επαναφέρει» στο παιχνίδι που τον πέταξαν απέξω ΗΠΑ και Ρωσία.

Τα έγγραφα που αποκαλύφθηκαν, με τους εκβιασμούς Ερντογάν προς την ΕΕ, είναι χαρακτηριστικά. Ο Ερντογάν μόνο που δεν πιάστηκε στα χέρια με τον Γιούνκερ. Ο Γιούνκερ είναι άνθρωπος των Αμερικανών.

Η Μέρκελ, που επίσης βλέπει ότι θα έχει την ίδια μοίρα με τον Ερντογάν, σκάνδαλα αυτοκινητοβιομηχανιών, προσφυγικό, η Πολωνία προωθείται από τις ΗΠΑ ως νέα ατμομηχανή της Ευρώπης, τρέχει να τα βρει με τους Τούρκους, να διασωθούν από κοινού. Πλήττοντας την Ελλάδα, που έχει συμμαχήσει με το Ισραήλ, και εμποδίζει ως αμερικανική «σφήνα» τα αυτοκρατορικά όνειρα Βερολίνου και Άγκυρας.

Πώς θα πλήξουν την Ελλάδα; Αμφισβητώντας, καταργώντας, την εδαφική της κυριαρχία στο Αιγαίο με αφορμή το προσφυγικό. Την ίδια ώρα, αυτός ο Τσίπρας, τι δουλειά έχει στο Ιράν;

Πράγματι, γιατί άραγε Γαλλία, Ιταλία και Ελλάδα «έκλεισαν» δουλειές με το Ιράν; Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα, η αμερικάνικη συμμαχία του νότου, γιατί άρχισε τα νταλαβέρια με το Ιράν; Τι ετοιμάζουν οι Αμερικανοί με το Ιράν; Αυτά πονοκεφαλιάζουν Μέρκελ και Ερντογάν, τους δύο μπαχαλάκηδες του ΝΑΤΟ.

Το παιχνίδι είναι μεγάλο. Ποιο μεγάλο δεν γίνεται. Φαίνεται ότι έχουμε να κάνουμε με κάποια «ενεργειακή Γιάλτα», όπως σχολιάζουν οι καλά γνωρίζοντες.

Για την Ελλάδα οι αμερικανικοί σχεδιασμοί είναι προς όφελός μας. Εδώ και πάρα πολύ καιρό οι Αμερικανοί μας στηρίζουν. Τα συμφέροντά τους είναι ευνοϊκά για την Ελλάδα.

Γερμανία και Τουρκία θα χάσουν για μια ακόμη φορά τον πόλεμο. Η Ελλάδα από ό,τι φαίνεται θα είναι ξανά στο στρατόπεδο των νικητών. Όμως επειδή και στο παρελθόν αν και βρεθήκαμε στο στρατόπεδο των νικητών δεν κερδίσαμε τίποτα, ας φροντίσουμε τώρα να είμαστε και εμείς έμπρακτα κερδισμένοι. Να τελειώσει η κρίση στη χώρα μας, να επιστρέψει η ανάπτυξη, να σταματήσει η μνημονιακή κατρακύλα, γερμανικό σχέδιο που υλοποιήθηκε και με τη συνεργασία ντόπιων γερμανοτσολιάδων δοσίλογων.

Η Ελλάδα είναι Δύση, αλλά η σχέση της με τη Δύση πρέπει να περνά μέσω Ουάσιγκτον, όχι μέσω Βερολίνου. Απλά πράγματα. Λογικά.

Συμπληρωματικά παραθέτουμε την αποκάλυψη του EuroToday με τίτλο Χοντρό παιχνίδι στην πλάτη της Ελλάδας. Ας διαβαστεί όμως έχοντας υπόψιν σας την παραπάνω ανάλυση.

Το TRIBUNE δεν θεωρεί ότι η Ελλάδα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Το TRIBUNE όμως ανησυχεί γιατί η γερμανόφιλη συνωμοσία μέσα στη χώρα συνεχίζεται και δεν θα διστάσει να θυσιάσει την Ελλάδα για τα συμφέροντα κάποιων κύκλων γερμανοτσολιάδων.

Το TRIBUNE ζητά από την πολιτική ηγεσία της χώρας να αποκαταστήσει άμεσες, δίχως ενδιάμεσους, ειλικρινείς σχέσεις με την Ουάσιγκτον και ας αφήσει τα γερμανικά τζάκια να σβήσουν μια για πάντα… Η Ελλάδα είναι ναυτική δύναμη και μπορεί να είναι σύμμαχος μόνο τα έθνη της θάλασσας… Απλά πράγματα.

Ακολουθεί το αποκαλυπτικό άρθρο του EuroToday:

Στη γωνία βρίσκεται η ελληνική κυβέρνηση, έχοντας να αντιμετωπίσει αφενός τα επιπλέον μέτρα που ζητούνται στο πλαίσιο της πρώτης αξιολόγησης και τις συντεταγμένες και αφετέρου, αυξανόμενες πιέσεις για νέες υποχωρήσεις στο προσφυγικό. Αμφότερες αναμένεται να τεστάρουν την αντοχή της, εν μέσω κοινωνικής αναταραχής, όχι μόνο στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό, καθώς ολοένα και περισσότερες χώρες υφίστανται επικρίσεις από μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων τους ώστε να μη δέχονται μετανάστες στους κόλπους τους.

Κι ενώ κάποιοι θέλουν για τη χώρα μας τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, με το επιχείρημα ότι δεν έχει κάνει τα απαραίτητα βήματα για να ανακόψει τη ροή των προσφύγων, η ηγεσία της ΕΕ σιωπά εδώ και μήνες για την πραγματική κατάσταση που δεν είναι άλλη από τις ωμές απειλές της Τουρκίας και του προέδρου της Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, προκειμένου η Ευρώπη να υποχωρήσει στις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις της γείτονος χώρας.

Αποκαλυπτικά εμπιστευτικά έγγραφα του Euro2day.gr δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι από τις 16 Νοεμβρίου και όταν είχε ήδη συμφωνηθεί το λεγόμενο Action Plan μεταξύ Τουρκίας και Κομισιόν, ο κ. Ερντογάν σε συνάντηση που είχε με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ και τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ στην Αττάλεια της Τουρκίας, απείλησε ότι εάν η ΕΕ δεν συνδέσει το προσφυγικό με την επιτάχυνση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας θα:

1. Στείλει με λεωφορεία πρόσφυγες σε Ελλάδα και Συρία και θα αφήσει τους πρόσφυγες και δη μικρά παιδιά να… πνίγονται στις ακτές της.

2. Δεν αποδέχεται τα 3 δισεκατομμύρια ευρώ για δύο χρόνια που είχε συμφωνήσει και θέλει 3 δισεκατομμύρια τον χρόνο τουλάχιστον, διαφορετικά δεν θα υπάρξει συμφωνία.

3. Ζητά άνοιγμα όλων των κεφαλαίων ένταξης συντομότερα και δεν επιδέχεται υποδείξεις από την Κομισιόν.

4. Η Κομισιόν σκοπίμως καθυστέρησε τη δημοσιοποίηση της έκθεσης προόδου της Τουρκίας, μετά από αίτημα του ιδίου του Ερντογάν για να τον βοηθήσουν να κερδίσει τις εκλογές.

Οι διάλογοι της συνάντησης είναι σοκαριστικοί (δείτε αναλυτικά στο τέλος του κειμένου τα σχετικά έγγραφα), και όπως μετέφερε ανώτερη πηγή, ο κ. Ερντογάν ήταν αλαζονικός, εριστικός και οι τόνοι της συζήτησης είχαν ανέβει επικίνδυνα, σε σημείο που η συνάντηση ολοκληρώθηκε χωρίς συμφωνία. Εκανε λόγο για αποστολή προσφύγων με… λεωφορεία και ζήτησε περισσότερα χρήματα, λέγοντας ότι… η Ελλάδα πήρε βοήθεια 400 δισ. ευρώ από την Ευρώπη.

Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό το περιστατικό, που δείχνει ξεκάθαρα ποια είναι η στάση της Τουρκίας, αποσιωπήθηκε από την ΕΕ. Τα κράτη-μέλη δεν ενημερώθηκαν ως έπρεπε (ούτε ο Ελληνας πρωθυπουργός που είχε επίσημο ταξίδι στη Τουρκία την επόμενη μέρα!), ενώ στους δημοσιογράφους δόθηκε διαφορετική ενημέρωση, ότι «η μπάλα κυλάει» καθώς διατάχθηκε πλήρης συσκότιση.

Οι νέες πιέσεις

Eκτoτε οι πιέσεις προς την Ελλάδα εντάθηκαν και αναμένεται να κλιμακωθούν εκ νέου από αυτή την Τετάρτη, καθώς η ΕΕ διεκδικεί ενεργό ρόλο στη φύλαξη των θαλάσσιων συνόρων μας και θέλει να φέρει χιλιάδες ξένους αστυνομικούς και φύλακες με τη δικαιολογία ότι δεν μπορούμε μόνοι μας. Το σχέδιο για την Ελλάδα, όπως έχουμε επισημάνει επανειλημμένως, ξετυλίγεται σιγά σιγά και αναμένεται να κορυφωθεί τον Μάιο.

Οι νέες απαιτήσεις της Τουρκίας και η «κακή» διαπραγμάτευση της ΕΕ

Από τα εμπιστευτικά έγγραφα διαφαίνεται ότι η Άγκυρα έφερε την ΕΕ στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, έκανε μια συμφωνία βασισμένη σε υποσχέσεις και έκτοτε εκβιάζει και ζητάει περισσότερα προκειμένου να την υλοποιήσει. Υπάρχει από την πλευρά Ερντογάν η «καχυποψία» ότι η ΕΕ δεν θα εφαρμόσει τις υποσχέσεις για τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις και πατάει εκεί ώστε να μην κάνει τίποτα για να ανακόψει τις ροές των προσφύγων. Αντιθέτως μάλιστα.

Η Γερμανία ρίχνει το φταίξιμο στην Κομισιόν για τις λάθος διαπραγματεύσεις. Η Ανγκελα Μέρκελ, που βρίσκεται για τρίτη φορά σήμερα στην Τουρκία και έχει λάβει τα ηνία της διαπραγμάτευσης, φαίνεται να κινείται στη λογική ότι μόνο εάν ικανοποιηθεί η Τουρκία θα σταματήσουν οι προσφυγικές ροές. Οσοι γνωρίζουν την τουρκική διπλωματία, αντιλαμβάνονται ότι η λογική αυτή είναι λανθασμένη.

Αντιθέτως, προκαλεί απορία γιατί δεν γνωστοποιήθηκαν στα κράτη-μέλη οι απειλές της Τουρκίας, ώστε τα πυρά να πηγαίνουν προς την Άγκυρα και όχι την Ελλάδα και να αποδυναμωθεί η λογική εκβιασμού της γείτονος χώρας.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, το νέο τουρκικό πλάνο θέλει να εμπλέξει την ΕΕ και στις στρατιωτικές επεμβάσεις που κάνει στη Συρία, με πρόσχημα το προσφυγικό, θέλει περίπου 30 δισεκατομμύρια ευρώ από «παγκόσμιους δωρητές» για να κρατήσει τους πρόσφυγές στα εδάφη της ενώ φέρνει τις ελληνοτουρκικές διαφορές και το Κυπριακό στο τραπέζι της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ώστε να «λάβει» και από εκεί υποχωρήσεις που δεν άπτονται στο ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Η στάση της Ελλάδας

Η ελληνική κυβέρνηση δεν φαίνεται να γνωρίζει αυτή τη διάσταση, ενώ ο πρωθυπουργός δεν πρέπει να περιμένει «συμπάθεια και υποστήριξη» στη Σύνοδο Κορυφής για το προσφυγικό σε δύο εβδομάδες, ακόμα και αν εμφανιστεί πλήρως έτοιμη στο θέμα των hot spots.

Ο Αλέξης Τσίπρας συνεχίζει να λαμβάνει τα μηνύματα ακόμα και μετά το Λονδίνο, ότι η χώρα μας θα βρεθεί υπό ασφυκτική πίεση, την ίδια στιγμή που εκκρεμεί η αξιολόγηση της οικονομίας. Η διαρροή ότι είπε στην Ανγκελα Μέρκελ ότι δεν μπορεί να σηκώσει η Ελλάδα δύο κρίσεις ταυτόχρονα, μόνο απαρατήρητη δεν μπορεί να περάσει.

Ο πρωθυπουργός αναμένει τις πιέσεις. Και προσπαθεί τουλάχιστον να κλείσει η αξιολόγηση γρήγορα, ώστε να μη συμπέσει με το αναθεωρημένο Action Plan για το προσφυγικό. Όμως αυτό δεν θα είναι εύκολο.

Παρά τις διαρροές ότι οι δανειστές ζητούν και πιέζουν, ασφαλείς πληροφορίες του Euro2day.gr αναφέρουν ότι κατά την παραμονή τους στην Ελλάδα και στις συζητήσεις με τα ελληνικά κλιμάκια, το κουαρτέτο δεν έμπαινε στην ουσία της διαπραγμάτευσης, άκουγε, ζητούσε διευκρινίσεις, στοιχεία, αλλά δεν «έδινε γραμμή», με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να συνειδητοποιεί ότι κανείς δεν βιάζεται να κλείσει την αξιολόγηση. Αυτό ήταν και το ερώτημα που φέρεται να έκανε ο πρωθυπουργός στην Ανγκελα Μέρκελ.

Πάντως, αξιωματούχος του ΔΝΤ μάς ανέφερε ότι τις τελευταίες εβδομάδες η επικεφαλής του Κριστίν Λαγκάρντ έχει βάλει στο παζλ και το προσφυγικό, μετά από πίεση της Ουάσινγκτον.

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Λευκός Οίκος εξέπεμψε μήνυμα «κρατήστε την Ελλάδα μέσα», αναφερόμενο στις πιθανές προεκτάσεις που μπορεί να έχει ένας προσωρινός αποκλεισμός από τη Σένγκεν. Και ενώ οι ΗΠΑ κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, αξιωματούχος της Κομισιόν ανέφερε στο Euro2day.gr ότι οι διαρροές στα ελληνικά μέσα για τις απαιτήσεις των δανειστών είναι απλά «το σημείο στο οποίο σταματήσαμε τον Νοέμβριο».

«Δεν βλέπω κάτι καινούργιο και απορώ για τον θόρυβο που έχει προκληθεί», είπε χαρακτηριστικά.

Πάντως η ΕΚΤ και ο ESM σπρώχνουν για να κλείσει η διαπραγμάτευση μέχρι τον Απρίλιο, με τον Μάριο Ντράγκι να κτυπάει το καμπανάκι για αυξημένους κινδύνους στην Ευρωζώνη από το εξωτερικό, ενώ τα στελέχη της Κομισιόν και του ΔΝΤ αναμένουν εντολές από τους επικεφαλής.

Η μεν Κομισιόν θέλει να εντάξει και το προσφυγικό στη διαπραγμάτευση, δίνοντας κάποια ανάσα στον κ. Τσίπρα και το ΔΝΤ αναμένει την τοποθέτηση της κ. Λαγκάρντ, που όμως δεν φαίνεται να υποχωρεί ως προς τις σκληρές απαιτήσεις σε ασφαλιστικό – δημοσιονομικό.

Ο πρόεδρος της Κομισιον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ έχει διαβλέψει τη λάθος στροφή που πήραν οι διαπραγματεύσεις με την Τουρκία (και ως ένα μεγάλο μέρος η Κομισιόν έχει την ευθύνη για την κακή διαπραγμάτευση και την τεράστια ανοχή που έδειξαν οι συνεργάτες του) και αποφάσισε να μην παρευρεθεί στη διάσκεψη του Λονδίνου, ρίχνοντας πλέον το μπαλάκι στη κ. Μέρκελ και τον κ. Τουσκ.

Ήδη οι σχέσεις του με τη Γερμανίδα Καγκελάριο δεν βρίσκονται στο καλύτερό τους σημείο. Επιπλέον, υψηλά ιστάμενος αξιωματούχος της Ευρωζώνης, ερωτώμενος για το εκρηκτικό μείγμα που δημιουργείται στην Ελλάδα, ανέφερε ότι στη χειρότερη περίπτωση, «καλό είναι να σχηματιστεί κυβέρνηση ειδικού σκοπού, όπως του κ. Παπαδήμου, που θα υιοθετήσει όλες τις αντι-λαϊκές αποφάσεις, αποφορτίζοντας το κλίμα».

Βεβαίως η σκέψη αυτή προέρχεται από το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών και έχει διπλή ανάγνωση, όμως τις τελευταίες ώρες κερδίζει έδαφος και στους δορυφόρους του Σόιμπλε, αλλά και στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.

Τι έγινε στο κρίσιμο ραντεβού του Νοεμβρίου

Αποκαλυπτικοί για τη στάση της Τουρκίας είναι οι διάλογοι για το ραντεβού του Νοεμβρίου, τότε που Γιούνκερ και Τουσκ συναντήθηκαν με τον Ερντογάν.

«Εάν μας δίνετε 3 δισεκατομμύρια ευρώ για δύο χρόνια, τότε δεν χρειάζεται να συνεχίσουμε τη συζήτηση. Η Ελλάδα έλαβε 400 δισεκατομμύρια κατά τη διάρκεια της κρίσης. Θα έπρεπε να αποσπάσουμε μερικά από εκείνα τα κονδύλια και να τα επενδύσουμε σε μια ζώνη ασφαλείας στη Συρία, ώστε να λύσουμε όλα τα προβλήματα με τους πρόσφυγες», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Τούρκος πρόεδρος στους κ.κ. Τουσκ και Γιούνκερ.

Όταν ο κ. Τουσκ προσπάθησε να εξηγήσει ότι τα χρήματα που δόθηκαν στην Ελλάδα ήταν δάνεια ώστε να διασφαλιστεί και η Ευρωζώνη και δεν πρέπει να γίνονται τέτοιες συγκρίσεις, ο κ. Ερντογάν τον διέκοψε λέγοντας ότι η χώρα του ήδη δαπάνησε 8 δισεκατομμύρια ευρώ για στρατόπεδα προσφύγων που είναι «υπόδειγμα» και ότι ο ίδιος δεν επιδέχεται συστάσεις.

Ο κ. Ερντογάν έδειξε πλήρη αδιαφορία για τα προβλήματα της Ευρώπης και ιδιαίτερα τη στιγμή που ο κ. Τουσκ ανέφερε ότι η ΕΕ βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση και ήδη κάποια κράτη-μέλη ήταν έτοιμα να καταργήσουν τη Συνθήκη Σένγκεν μετά την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι.

Σε αυτό το σημείο ο Τούρκος πρόεδρος και πάλι διέκοψε λέγοντας ότι η Σένγκεν είναι ένα ευρωπαϊκό σχέδιο που δεν τον αφορά. Αναφέρουν τα έγγραφα: «Ο κ. Ερντογάν ρώτησε ρητορικά: Και τώρα πώς θα αντιμετωπίσετε τους πρόσφυγες, εάν δεν φτάσουμε σε συμφωνία; Θα σκοτώσετε τους πρόσφυγες;».

Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου εξέφρασε μια αμφιλεγόμενη απάντηση, λέγοντας ότι η ΕΕ μπορεί να κάνει τον εαυτό της λιγότερο ελκυστικό για τους πρόσφυγες «αλλά αυτή δεν είναι η λύση που θέλουμε».

Ο κ. Ερντογάν σήκωσε κι άλλο τους τόνους λέγοντας ότι εάν δεν κλείσει η συμφωνία με την Τουρκία, τότε η ΕΕ θα έρθει αντιμέτωπη με περισσότερα από ένα μικρό αγόρι πνιγμένο στις ακτές της Τουρκίας. «Θα είναι 10 και 15 χιλιάδες. Πώς θα το χειριστείτε αυτό το φαινόμενο;» είπε στους κ.κ. Τουσκ και Γιούνκερ.

«Οι επιθέσεις στο Παρίσι αφορούν τη φτώχια και τον αποκλεισμό. Αυτοί οι άνθρωποι είναι αμόρφωτοι αλλά θα συνεχίσουν να είναι τρομοκράτες για την Ευρώπη», συνέχισε.

Τότε ο πρόεδρος της Κομισιόν, σε υψηλούς τόνους, είπε στον κ. Ερντογάν ότι εάν διαλυθεί η Σένγκεν, τότε η Τουρκία δεν θα επωφεληθεί από την άρση της βίζας προς την ΕΕ και ότι η Άγκυρα θα χρειαστεί να πραγματοποιήσει διμερείς συμφωνίες με τα κράτη-μέλη της ΕΕ. Αποκάλυψε δε ότι η Κομισιόν σκοπίμως καθυστέρησε τη δημοσιοποίηση της έκθεσης προόδου της Τουρκίας, ώστε να βοηθηθεί ο κ. Ερντογάν στις εκλογές.

«Δεχθήκαμε κριτική για αυτή την καθυστέρηση της δημοσιοποίησης της έκθεσης. Και όσον αφορά στα κονδύλια ούτε εγώ, ούτε ο Ντόναλντ (Τουσκ) μπορούμε να συνεχίσουμε να αλλάζουμε τους αριθμούς. Χρειαζόμαστε διαύγεια μέσα σε δύο εβδομάδες. Επίσης συμφωνήσαμε να ανοίξουμε νέα ενταξιακά κεφάλαια όπως το κεφάλαιο 17».

Ο Τούρκος πρόεδρος θεώρησε τα σχόλια του κ. Γιούνκερ προσβλητικά και διέκοψε για ακόμα μια φορά λέγοντας ότι η καθυστέρηση της έκθεσης δεν τον βοήθησε να κερδίσει τις εκλογές. Με θυμό είπε ότι «η έκθεση είναι μια προσβολή» και ότι η χώρα του έχει αποκλειστεί από τις Συνόδους Κορυφής της ΕΕ εδώ και 11 χρόνια.

«Ποιος έγραψε αυτή την έκθεση; Πώς μπορέσατε και γράψατε αυτά τα πράγματα; Αυτή δεν είναι η πραγματική Τουρκία. Δεν ήρθατε ποτέ σε μένα να μάθετε την αλήθεια. Εδώ και 5 χρόνια δεν έχει ανοίξει κανένα κεφάλαιο», διεμήνυσε ο Τούρκος πρόεδρος.

Η απάντηση που πήρε από τον πρόεδρο της Κομισιόν, ότι η έκθεση προόδου καθυστέρησε μετά από αίτημα του ιδίου του κ. Ερντογάν, σήκωσε ακόμα περισσότερο τους τόνους καθώς ο κ. Γιούνκερ δήλωσε ότι αισθάνεται τώρα «εξαπατημένος».

«Είχα την εντύπωση ότι θέλατε να συμφιλιωθείτε με την Ευρώπη, γιατί πραγματικά σταθήκαμε στο ύψος των προκλήσεων», είπε ο κ. Γιούνκερ για να διακοπεί για ακόμα μια φορά από τον κ. Ερντογάν, ο οποίος τον προκάλεσε να «αναφέρει έστω και μια παραχώρηση που έκανε η ΕΕ προς την Τουρκία».

Ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ ανέφερε τη δυνατότητα παροχής κονδυλίων, την επιτάχυνση των ενταξιακών διαδικασιών, τη φιλελευθεροποίηση της βίζας, αποφάσεις οι οποίες ήταν εξαιρετικά δύσκολες για τα κράτη-μέλη.

Ο κ. Ερντογάν επέμεινε ότι η ΕΕ δεν έκανε τίποτα για την Τουρκία, ότι τα κονδύλια ήταν για τους πρόσφυγες και όχι για τη χώρα. «Χρησιμοποιείτε προ-ενταξιακά κονδύλια. Πραγματικά αυτό είναι τίποτα. Δεν έχετε ανοίξει κεφάλαια. Περιμένουμε 53 χρόνια. Μας κοροϊδεύετε», φώναξε.

Ο κ. Γιούνκερ ανταπάντησε ότι οι Βρυξέλλες υποδέχθηκαν τον Τούρκο πρόεδρο «σαν πρίγκιπα», για να εισπράξει το ειρωνικό σχόλιο «Σαν πρίγκιπα; Βεβαίως! Δεν εκπροσωπώ κάποια τριτοκοσμική χώρα». Γυρνώντας προς τον κ. Τουσκ, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είπε ότι ο κ. Γιούνκερ ήταν «ασεβής» και ότι κατά την άποψή του η ΕΕ δεν θέλει την Τουρκία στους κόλπους της.

«Αν δεν μας θέλετε, πείτε το καθαρά. Απλά θέλετε να κρατήσουμε τους πρόσφυγες», ανέφερε και σημείωσε ότι αν δεν υπάρξει συμφωνία, «θα στείλουμε τους πρόσφυγες με λεωφορεία στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία».

πηγή:http://www.tribune.gr/politics/news/article/212938/i-ipa-telionoun-ta-schedia-erntogan-ke-merkel-o-tourkos-mafiozos-apili-ton-ompama.html

SBBCNEWS.COM

 

Πρόγραμμα πολιτιστικών εκδηλώσεων 2015

Ευχαριστούμε θερμά, όσους συνέβαλλαν στην πραγματοποίηση των πολιτιστικών εκδηλώσεων του βιβλιοπωλείου μας και το 2015! Με την υποστήριξη σας συνεχίζουμε και το 2016.

8 Φεβρουαρίου – Παρουσίαση του βιβλίου «Έρωτας ή Τίποτα» του Δημήτρη Καραγιάννη.

16 Μαρτίου – Η ποίηση και η ποιητική του Κ.Π. Καβάφη με τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο.

23 Μαρτίου – «ο Λαός του Θεού – Ιστορικά και Θεολογικά του Ρωμαίικου Ελληνισμού» με τον π. Γεώργιο Μεταλληνό.

8 Μαΐου – Οι ψυχοσεξουαλικές αλλαγές στην εφηβεία, με την Χριστίνα Μιχαλοπούλου και τον Γιώργο Κίσσα

2 Νοεμβρίου – «Η Θράκη στο μεταίχμιο» με τον Αναστάσιο Λαυρέντζο.

11 Νοεμβρίου – «Στρατηγικές Ήττες & Συρρίκνωση του Ελληνισμού» με τους Νικόλαο Ντέμο και Σάββα Καλεντερίδη.

25 Νοεμβρίου – «Η επανάσταση του Grexit – Το σχέδιο» με τους Νίκο Ιγγλέση και Γιώργο Λεονταρίτη.

9 Δεκεμβρίου – «Η καταγωγή των Αλβανών και οι αρβανιτόφωνοι Έλληνες» του Δημήτρη Ευαγγελίδη, με τους Γιώργο Φίλη και Σάββα Καλεντερίδη.

13 Δεκεμβρίου – «Δυό σταγόνες κουράγιο για συντρόφους και γονείς» το νέο βιβλίο του Ηλία Λιαμή.

21 Δεκεμβρίου – «Η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού 1204 – 1922, 1821, η παλιγγενεσία» του Γιώργου Καραμπελιά, με τους Φραγκούλη Φράγκο και Απόστολο Διαμαντή.

Ο Τρύφωνας Ζαχαριάδης ψυχαναλυτικός θεραπευτής και συγγραφέας συζητάει με το κοινό

Πρόσκληση

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» και οι εκδόσεις Αρμός

σας προσκαλούν στην συζήτηση με θέμα

«Συντροφικότητα αποχωρισμός – Στο ρόλο παιδιού, εραστή, γονιού»

με τον Τρύφωνα Ζαχαριάδη, ψυχαναλυτικό θεραπευτή και συγγραφέα.

Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου στις 10:30,

στην Βιβλιοθήκη του Ι.Ν. Φανερωμένης Χολαργού.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

 

Από τον πολιτισμικό εθνομηδενισμό στην εκποίηση της χώρας

Του Γιώργου Καραμπελιά από το Άρδην 101-102 που κυκλοφορεί (Δεκέμβριος 2015)

Όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα, ο πολιτικός φιλελευθερισμός της νεοφιλελεύθερης δεξιάς συναντά το πολιτισμικό του ανάλογο στον πολιτισμικό νεοφιλελευθερισμό της εθνομηδενιστικής και πολυπολιτισμικής αριστεράς. Τα τελευταία τριάντα ή σαράντα χρόνια, σε όλες τις δυτικές –και όχι μόνο– κοινωνίες η γενίκευση των ιδιωτικοποιήσεων, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η κατεδάφιση της κοινωνικής προστασίας –με αφετηρία τον Ρήγκαν και τη Θάτσερ– συμβάδιζε με την ταυτόχρονη ενίσχυση και επέκταση του πολιτισμικού φιλελευθερισμού της «πολυπολιτισμικής» αριστεράς. Το κέντρο βάρους της ενασχόλησης και των κινητοποιήσεων αυτής της αριστεράς μετατέθηκε από τις εργατικές κινητοποιήσεις και την αντιμπεριαλιστική αλληλεγγύη στα δικαιώματα των μειονοτήτων, τον περιβαλλοντισμό (και όχι την αντισυστημική οικολογία), τα ατομικά δικαιώματα, τη σεξουαλική απελευθέρωση και την νεολαιίστικη κουλτούρα. Παράλληλα, δαιμονοποιήθηκε κάθε αναφορά στην εθνική ταυτότητα και τα εθνικά συλλογικά δικαιώματα, ενώ επεκτάθηκε μια γενικευμένη ατομικοποίηση των συμπεριφορών και των αντιδράσεων, η οποία επιταχύνθηκε από το διαδίκτυο και τα λεγόμενα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης (στην πραγματικότητα, δίκτυα κοινωνικής απομόνωσης). Επρόκειτο για το κοινωνικό υπόβαθρο και την ιδεολογική προετοιμασία για τη γενικευμένη ιδιωτικοποίηση των πάντων που προωθούσε ο καπιταλιστικός νεοφιλελευθερισμός. Η σεξουαλική απελευθέρωση, επί παραδείγματι, μεταβλήθηκε σε όχημα για την γενικευμένη εμπορευματοποίηση των διαπροσωπικών σχέσεων και την ανάπτυξη της κατανάλωσης.
Συνήθως, τα κόμματα της νεοφιλελεύθερης δεξιάς προωθούν προνομιακά τους οικονομικοκοινωνικούς μετασχηματισμούς και εκείνα της νεοφιλελεύθερης αριστεράς τους πολιτισμικούς και πνευματικούς μετασχηματισμούς. Αν και μεταξύ τους βρίσκονται συχνά σε σύγκρουση, τουλάχιστον επιφανειακά, αντιπαραθέτοντας τον γιάπη του χρηματιστηρίου στον πανεπιστημιακό με τα κοτλέ παντελόνια που περιγράφει ο Γούντι Άλεν στις ταινίες του, στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες μας ο ένας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλον. Εν τέλει και η δεξιά αποδεχόταν την «επιτρεπτική» κοινωνία της αριστεράς και η τελευταία μια κοινωνία άνιση και ανάλγητη. Και συνήθως αυτός ο καταμερισμός εργασίας λειτουργούσε λιγότερο ή περισσότερο αποτελεσματικά.
Στην Ελλάδα, η νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατική αριστερά που είχε αρχίσει να συγκροτείται γύρω από τον Κωνσταντίνο Σημίτη, επιχείρησε για πρώτη φορά να προωθήσει ταυτόχρονα τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό και τον πολιτισμικό εθνομηδενισμό, έχοντας ως εμβληματικές μορφές αυτού του διττού στόχου από τη μια πλευρά τους Γιαννίτση, Θέμελη, Στουρνάρα, και από την άλλη τους Τσουκαλά, Λιάκο, Φραγκουδάκη κ.λπ. Και αυτό διότι στην Ελλάδα, ελλείψει μιας ισχυρής επιχειρηματικής τάξης, η πραγματοποίηση των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων εναπόκειτο προνομιακά στους ίδιους τους φορείς του κρατικού καπιταλισμού. Έτσι, ήταν το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη που επιχειρούσε να υλοποιήσει αυτά που απέτυχε να πραγματοποιήσει η Ν.Δ. του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έχοντας στη φαρέτρα της και την εθνομηδενιστική αριστερά. Πάντως, σε ολόκληρη την Ευρώπη, αυτό υπήρξε το μοντέλο της νεοφιλελεύθερης αντεπανάστασης που εγκαινίασε η Θάτσερ το 1980. Είτε οι δυνάμεις της δεξιάς (Θάτσερ, Χέλμουτ Κολ, κ.λπ.) είτε οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατικής αριστεράς, (Φρανσουά Μιττεράν, SPD στη Γερμανία, Κράξι στην Ιταλία, Σημίτης στην Ελλάδα) προωθούσαν αυτόν τον κοινωνικό και πολιτικό μετασχηματισμό, χρησιμοποιώντας τις δύο δυνάμεις που προανέφερα. Και ανάλογα με τη φύση του κόμματος, το κέντρο βάρους έπεφτε πότε στους επιχειρηματίες και πότε στον κρατικό καπιταλισμό (από τα σοσιαλοδημοκρατικά κόμματα), μέχρις ότου, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και ιδιαίτερα μετά το 2000, τα φιλελεύθερα και σοσιαλιστικά κόμματα να μοιάζουν τόσο πολύ, ώστε πλέον οι διαφορές μεταξύ τους να καταστούν εντελώς ασήμαντες. Οι δυτικές μαζικές «δημοκρατίες» είχαν φθάσει σε εκείνο το οριακό σημείο, όπου οι δύο πολιτικοί πυλώνες της, τα φιλελεύθερα και σοσιαλοδημοκρατικά κόμματα, είχαν μεταβληθεί σε μια λίγο πολύ ενιαία πολιτική τάξη, χωρίς ουσιαστική διαφορά μεταξύ τους. Ακόμα και στην Ελλάδα του 2000, η πολιτική του ΠΑΣΟΚ και αυτή της Ν.Δ. ελάχιστα πλέον διέφεραν μεταξύ τους.
Ως συνέπεια αυτής της ταύτισης σοσιαλδημοκρατών και συντηρητικών δημιουργείται ένα πολιτικό και ιδεολογικό κενό στα «αριστερά» του συστήματος και ένα μέρος της σοσιαλοφιλελεύθερης διανόησης, των εκπαιδευτικών, των δημοσιογράφων, των ανθρώπων της μαζικής κουλτούρας κ.λπ., αποσπάται σταδιακώς από τα δύο κυρίαρχα κόμματα και τείνει να διαμορφώσει έναν «δικαιωματικό» πολυπολιτισμικό χώρο διανοουμένων, που προσβλέπει σε μια ενεργητικότερη συμμετοχή στην εξουσία.
Πόσο μάλλον που στην Ελλάδα ειδικά αυτή η προσδοκία συνδέεται με τις αντίστοιχες οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις. Η κρίση του χρηματιστηρίου θα υπονομεύσει δραστικά την οικονομική ισχύ των μεσαίων τάξεων· η αυξανόμενη κρίση του κράτους θα δυσχεράνει την διευρυμένη αναπαραγωγή του κρατικού μηχανισμού, όπως συνέβαινε σε όλη την περίοδο από το 1980 μέχρι τη δεκαετία του 2000 – διότι πλέον, ο κρατικός μηχανισμός θα έπρεπε να συρρικνωθεί αντί να συνεχίσει να διευρύνεται. Τέλος η παραγωγή, με την άνοδο του κόστους εργασίας, που σηματοδότησε η μετάβαση στο ευρώ, τόσο στον βιομηχανικό όσο και στον αγροτικό τομέα μπαίνει σε κρίση· η παραγωγική εργατική τάξη εξαφανίζεται και αυτή που συνεχίζει να υπάρχει αντικαθίσταται από τους μετανάστες. Με την απίσχναση της παραγωγής και την ταυτόχρονη άνοδο της κατανάλωσης, τα παρασιτικά μεσοστρώματα ηγεμονεύουν. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός δεν μπορεί πια να συνεχίσει να αναπαράγεται, παρά μόνο με τον αυξανόμενο δανεισμό των ιδιωτών και του κράτους και την αυξανόμενη δυσχέρεια ένταξης νέων στρωμάτων στον κρατικό μηχανισμό και τον τομέα της κοινωνικής και ιδεολογικής αναπαραγωγής.
Όταν λοιπόν αυτό το σύστημα μπήκε σε μια επιταχυνόμενη κρίση ως συνέπεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, (το 2008 ήταν η πρώτη χρονιά που το ΑΕΠ της Ελλάδας συρρικνώθηκε), η προσκολλημένη στο ΠΑΣΟΚ «τάξη» των οργανικών διανοούμενων του παρασιτικού εκσυγχρονισμού, αρχίζει να «εξεγείρεται» και να διεκδικεί σταδιακώς μεγαλύτερο μέρος από την πίτα της εξουσίας και γιατί όχι και την ίδια την εξουσία. Αυτή την εξέλιξη προδιέγραφε ήδη η αλλαγή ηγεσίας στον Συνασπισμό, από τον «Σημιτικό» Κωνσταντόπουλο στον «εξεγερμένο» Αλαβάνο, και η εξέγερση της νεολαίας των διανοούμενων μεσοστρωμάτων τον Δεκέμβρη του 2008. Η πολυπολιτισμική και εθνομηδενιστική αριστερά, από δύναμη ιδεολογικής αναπαραγωγής του μεταπολιτευτικού συστήματος, διεκδικούσε πλέον το σύνολο της εξουσίας. Και τα μνημονιακά χρόνια της προσέφεραν αυτή τη δυνατότητα.
Εξαιτίας της παράδοσης του ισχυρού κρατισμού της ελληνικής αριστεράς, της πρόσφατης παράδοσης της πάλης ενάντια στη δικτατορία, της σύνδεσής της με τους αντιπαγκοσμιοποιητικούς αγώνες των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό, και της εμφάνισής της ως της αντιφιλελεύθερης αριστεράς, απέναντι στον σοσιαλοφιλευθερισμό του ΓΑΠ και του ΠΑΣΟΚ, σφραγιζόταν από ένα αντιφατικό ιδεολογικό κράμα οικονομικού κρατισμού και πολιτισμικού φιλελευθερισμού και εθνομηδενισμού. Οι ίδιοι άνθρωποι που διεκδικούσαν την κατεδάφιση των συνόρων, τους γάμους των ομοφυλοφίλων, την απόρριψη της εθνικής ταυτότητας, την υποστήριξη της κας Ρεπούση, την εγκατάλειψη της Κύπρου (ήταν υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν στην πλειοψηφία τους) την υποχώρηση απέναντι στον «μακεδονικό» εθνικισμό των Σκοπίων, και τον τουρκικό νεοθωμανισμό, ήταν ταυτόχρονα οπαδοί του πιο ακραίου κρατισμού, της άρνησης κάθε ιδιωτικοποίησης, της ενίσχυσης των κοινωνικών δαπανών, της ανόδου του κατώτερου μισθού, της σεισάχθειας απέναντι στις τράπεζες κ.ο.κ. Και με όχημα αυτό το ιδεολογικό μείγμα βρέθηκαν για πρώτη φορά στην εξουσία.
Στο παρελθόν είχαν την άνεση και την ευκολία να κριτικάρουν τη μεταρρύθμιση Γιαννίτση στο ασφαλιστικό, την οποία προωθούσε η κυβέρνηση Σημίτη, την ίδια στιγμή που συμπαρατάσσονταν μαζί του ενάντια στον Χριστόδουλο ή υπερασπίζοντας το σχέδιο Ανάν. Επρόκειτο για μία θέση που τους προσέφερε μια ουσιαστική ιδεολογική και πολιτική άνεση. Από τη μια μπορούσαν να εμφανίζονται ως «ριζοσπαστική αντιφιλελεύθερη αριστερά» και από την άλλη να προβάλουν τον αντιπατριωτισμό και τον πολιτισμικό νεοφιλελευθερισμό ως οργανικό στοιχείο αυτής της αριστεράς. Αν συνυπολογίσουμε τη σταδιακή συρρίκνωση του παλαιού πατριωτικού ΠΑΣΟΚ, (Τσοβόλας, Παπαθεμελής, Χαραλαμπίδης) και τη σταδιακή εξαφάνιση της πατριωτικής αριστεράς (με τη μετάλλαξη, του Αλαβάνου, του Λαφαζάνη, του Γλέζου) τότε έχουμε μπροστά μας ολοκληρωμένο το τοπίο αυτής της νέας Αριστεράς. «Φιλοκρατιστές» και αντι-νεοφιλελεύθεροι στο οικονομικό πεδίο, «αντικρατικοί» (ενάντια στην εθνική ιστορία, στα εθνικά σύμβολα) και αντιπατριωτικοί στο πολιτισμικό πεδίο.

Όμως η αναρρίχηση στην εξουσία, σηματοδότησε την εσωτερική κρίση αυτού του δίπολου. Ήταν πάρα πολλοί εκείνοι οι οποίοι, όταν επικρίναμε το ρεσάλτο του Σύριζα προς την εξουσία, επιμένοντας πως ο εθνομηδενισμός δεν μπορεί να προσφέρει καμία πατριωτική διέξοδο στην κρίση, και αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε καταστροφές, μας αντέτειναν πως ο οικονομικοκοινωνικός ριζοσπαστισμός του Σύριζα θα επικρατούσε τελικώς έναντι του πολιτισμικού του φιλελευθερισμού και του αντιπατριωτισμού, ο οποίος σταδιακά θα συρρικνωνόταν! Επέμεναν πως ο Σύριζα και η ηγετική του ομάδα, για να αντισταθεί στην πίεση των ξένων και των δανειστών, θα υποχρεωθεί να επιστρέψει σε μια πιο πατριωτική πολιτική, τόσο στα εθνικά θέματα όσο και στα ζητήματα του πολιτισμού και της κοινωνίας. Επί πλέον, η παρουσία ενός πατριωτικού, ακόμα και «εθνικιστικού», κόμματος όπως οι ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση, θα μπορούσε να αποτελέσει το όχημα για μια «εθνικοποίηση» της πολιτικής του Σύριζα και εγκατάλειψη των εθνομηδενιστικών φληναφημάτων του.
Όμως συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Και ήταν αναμενόμενο. Η συνολική κοσμοθεωρία, η συνολική αντίληψη για την κοινωνία και τον τρόπο ζωής ήταν ισχυρότερη από τα ιδεολογήματα. Μια ομάδα φιλελευθέρων αστών και μεσοαστών, «οργισμένων» απέναντι στην ίδια τους την τάξη, όπως είναι ο κομματικός μηχανισμός του Σύριζα, μπροστά στο σοκ της πραγματικότητας συντάχθηκε εν τέλει με την τάξη της, και προσάρμοσε την οικονομικοκοινωνική της θεωρία στην κοινωνική της πρακτική και καθημερινότητα. Και όσοι δεν ακολούθησαν αυτή την αδήριτη διαλεκτική εξήλθαν του οχήματος, όπως συνέβη με ένα σημαντικό μέρος των στελεχών του κόμματος. Ο εθνομηδενισμός, δηλαδή η άρνηση της προτεραιότητας του εθνικού συλλογικού υποκειμένου, αποτελεί εν τέλει την απαραίτητη ιδεολογική προϋπόθεση για την αποδοχή των μνημονίων, την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, την εκποίηση των ελληνικών τραπεζών – και θα έλεγα ότι σχεδόν υποχρεωτικά οδηγεί σε αυτή. Και καθόλου τυχαία οι νέο-φιλελεύθεροι της δεξιάς, Μαρατζίδης, Μανδραβέλης, Κυριάκος Μητσοτάκης, συμμερίζονται και τον πολιτισμικό φιλελευθερισμό του νέου Σύριζα. Όπως υπογράμμιζε κάποτε η σημαντική Ουγγαρέζα φιλόσοφος Άγκνες Χέλερ, η επανάσταση στον τρόπο ζωής είναι η σημαντικότερη επανάσταση. Και ο τρόπος ζωής, οι κοσμοαντιλήψεις, αποτελούν το σημαντικότερο συστατικό της προσωπικότητας των ανθρώπων. Έτσι λοιπόν, ο πολιτισμικός φιλελευθερισμός της «οργισμένης» και δήθεν ριζοσπαστικής εθνομηδενιστικής ελληνικής Αριστεράς, επεκράτησε καθολικά απέναντι στα κοινωνιοκεντρικά και κρατικοκεντρικά ιδεολογήματά της, που αποτελούσαν απλώς ένα εξωτερικό ιδεολογικό επίχρισμα.
Και εδώ πρόκειται κυριολεκτικά για μια παγκόσμια πρώτη: πουθενά αλλού και ποτέ άλλοτε με τέτοια ταχύτητα ένα αριστερό κόμμα δεν μεταβλήθηκε σε όργανο και εκφραστή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, τόσο ώστε να κινδυνεύει να συμπαρασύρει μαζί του τον ίδιο τον ηγεμονικό στην ελληνική διανόηση και νεολαία πολιτισμικό νεοφιλελευθερισμό.
Μπορούμε ίσως να κάνουμε την αισιόδοξη πρόβλεψη πως ο πολιτισμικός φιλελευθερισμός και ο εθνομηδενισμός θα γνωρίσουν μια ταχύτατη συρρίκνωση της επιρροής τους, ως συνέπεια της συρρίκνωσης της πολιτικής επιρροής του Σύριζα; Πιθανότατα. Και αυτό για πολλούς λόγους. Πρώτον, διότι σε συνθήκες κρίσης, η αναπαραγωγή της διανόησης ως ενός εθνομηδενιστικού πολιτισμικά φιλελεύθερου κοινωνικού υποκειμένου, καθίσταται όλο και πιο δύσκολη. Δεν μπορείς να είσαι φιλελεύθερος και πολυπολιτισμικός ιντερνετάκιας, όντας άνεργος, υποαμειβόμενος, με κουτσουρεμένη την σύνταξη και το μισθό σου, την ίδια στιγμή που η άρχουσα πολιτική τάξη του Σύριζα αμείβεται πλουσιοπάροχα (2.500 ευρώ το μήνα αμειβόταν ο αγωνιστής των δικαιωμάτων Πάνος Λάμπρου στο υπουργείο Δικαιοσύνης για να μην αναφερθούμε στα εκατομμύρια του Σταθάκη, του Τσακαλώτου ή του Φλαμπουράρη), και να αποδέχεσαι τα φληναφήματα του Φίλη για τη γενοκτονία των Ποντίων και της Σίας Αναγνωστοπούλου και του Αντώνη Λιάκου για την κατάργηση της ελληνοκεντρικής ιστορίας. Δεν μπορείς να είσαι αντιπατριώτης αναρχικός, ή μέλος της Ανταρσύας ή της ΛΑΕ και να ταυτίζεσαι ιδεολογικά με την κυβερνώσα ανενδοίαστη ξεπουληματική Αριστερά.
Και όμως ο Σύριζα δεν έχει άλλο δρόμο –δεδομένου ότι βάζει βαθιά το χέρι του στο πορτοφόλι των ανθρώπων, προχωρεί σε ιδιωτικοποιήσεις και περιστέλλει το κοινωνικό κράτος– από το να επιμείνει ως τελευταίο φύλο συκής της αριστεροσύνης του, στον πολυπολιτισμό και τον εθνομηδενισμό του, έτσι ώστε, να ενσωματώσει ή να συγκρατήσει ένα μέρος της Αριστεράς, που αντιτίθεται στην οικονομική και κοινωνική του πολιτική. Μη έχοντας άρτον, θα πρέπει να περιοριστεί στην προσφορά εθνομηδενιστικών θεαμάτων. Για να κρατήσει μαζί του ένα μέρος των Εξαρχείων, της «οργισμένης» νεολαίας των Βορείων Προαστίων και τους Πολυτεχνίτες των ΕΑΑΚ, θα επιχειρεί μέσω του πολιτισμικού φιλευθερισμού και του αντιπατριωτισμού, να τους υπενθυμίζει πως η κοινότητα των ταξικών συμφερόντων των παρασιτικών μεσοστρωμάτων, είναι πάνω από οποιοσδήποτε «επαναστατικές» ιδεολογίες! Και αν η αυξανόμενη χρήση αυτής της ιδεολογίας –που φαίνεται με τις δηλώσεις Φίλη, την ψήφιση του νόμου για την ιθαγένεια, την αλλαγή των βιβλίων ιστορίας– παρότι όντως μπορεί να συγκρατήσει ένα μέρος της κατεστημένης διανόησης, απειλεί ταυτόχρονα τον ηγεμονικό χαρακτήρα της εθνομηδενιστικής ιδεολογίας στην νεολαία και στη διανόηση. Διότι όταν ο εθνομηδενισμός γίνεται το κύριο ιδεολογικό επιχείρημα μιας όλο και πιο μισητής κυβέρνησης, απειλείται ο ίδιος ο εθνομηδενισμός και η ηγεμονία του.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες θα πρέπει να περιμένουμε μία αντίστροφη κοινωνική κίνηση η οποία θα επιτρέψει στο κοινωνικό είναι και τον τρόπο ζωής της φτωχοποιημένης νεολαίας και των ευρύτερων και μη κατεστημένων διανοούμενων στρωμάτων να επικαθορίσει μια νέα ιδεολογική σύνθεση. Διότι αν στο παρελθόν ο εθνομηδενισμός και η διαδικτυακή παγκοσμιοποίηση μπορούσαν να συντηρούν την αυταπάτη των «πολιτών του κόσμου», ο «κοινωνικός αποκλεισμός» απαιτεί την ανασυγκρότηση των κοινωνικών υποκειμένων τόσο σε εθνική όσο και ταξική βάση και την αποτίναξη των φθαρμένων ενδυμάτων του πολυπολιτισμού της εποχής των παχιών αγελάδων.
Άραγε οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι που αρνήθηκαν την παρουσία του Τσίπρα στο Πολυτεχνείο και των Συριζαίων στις διαδηλώσεις για την πανεργατική απεργία, θα συνεχίσουν να αποδέχονται ταυτόχρονα την ιδεολογική ηγεμονία των εθνομηδενιστών του Σύριζα, όταν αυτή μάλιστα μεταβάλλεται σε εφαρμοσμένη πολιτική υποταγής στην Μέρκελ, τον Ομπάμα και τον νεοθωμανισμό; Ο πολιτιστικός φιλελευθερισμός του Σύριζα μεταβλήθηκε σε οικονομικό και κοινωνικό νεοφιλελευθερισμό σε μια άκρως φτωχοποιημένη κοινωνία –δεν βρισκόμαστε στην εποχή Σημίτη– και ανοίγει εκ των πραγμάτων το δρόμο για την ιδεολογική ανασυγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας πάνω στις μόνες πιθανές βάσεις της εθνικής ταυτότητας, της παραγωγικής ανασυγκρότησης, της δημογραφικής ανάταξης, και της αξιοπρέπειας που τόσο βάναυσα διασύρουν οι εθνομηδενιστές.
Αν υπάρχει κάποιο ιστορικό προηγούμενο αυτό θα ανεβρεθεί στην ακριβώς αντίθετη πλευρά, σε εκείνη των «εθνικιστών» της στρατιωτικής δικτατορίας που κατέστρεψαν την Κύπρο και μετέβαλαν τον πατριωτισμό σε ύποπτη έννοια, αν όχι και σε ύβρι. Σήμερα, οι εθνομηδενιστές κλείνοντας την περίοδο της μεταπολίτευσης θα ανοίξουν υποχρεωτικά το δρόμο σε μια ιστορική περίοδο όπου θα αναβαθμιστούν οι αξίες του πατριωτισμού και της εθνικής συνοχής, ως οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την οικονομική ανασυγκρότηση και την κοινωνική συνοχή της χώρας.
Το ζήτημα είναι απέναντι σε αυτήν τη σταδιακή αλλά ραγδαία απαξίωση του πολιτισμικού φιλελευθερισμού και του εθνομηδενισμού, να αποφύγουμε την μετακίνηση στο αντίθετο άκρο της εθνοκαπηλίας, του ολοκληρωτισμού και της μισαλλοδοξίας, που προκρίνουν ήδη σαν φάρμακο οι φασιστικές σειρήνες. Πιστεύουμε ότι η ελληνική κοινωνία στην ιστορική της μνήμη έχει ήδη αποθηκεύσει το προηγούμενο της δικτατορίας, έτσι ώστε να μην βγει από την εποχή του πολιτικού μηδενισμού και του εθνομηδενισμού προς μία κατεύθυνση επιστροφής στους πατριδοκάπηλους αλλά σε έναν τρίτο, συνθετικό δρόμο πατριωτισμού, οικονομικής και κοινωνικής δικαιοσύνης, οικολογίας και ελευθερίας.
Ευσεβείς πόθοι; Πάντως, δεν είναι ανάγκη να είσαι μετεωρολόγος για να δεις πως η φορά του ανέμου αλλάζει.

Don’t need a weatherman
to know which way the wind blows
Bob Dylan

 

Από τον πολιτισμικό εθνομηδενισμό στην εκποίηση της χώρας

Ἡ τελευταία πολιτικὴ ὑποθήκη τοῦ «Τσέ»

Του Σαράντου Καργάκου

Kατά τὴ νεότητά μου, ὅπως πολλὰ παιδιὰ τῆς γενιᾶς μου, εἶχα ἕνα μεγάλο θαυμασμὸ γιὰ τὸν Τσὲ Γκεβάρα. Ἤμουν στρατιώτης, ὅταν πληροφορήθηκα τὸ σκοτωμὸ του. Καὶ παρὰ τὴν αὐστηρὴ ἐπίβλεψη, ἔγραψα γι’ αὐτὸν ἕνα πολύστιχο ποίημα, κατὰ τὸν τρόπο τοῦ Νίκου Καββαδία, ποὺ ὅταν τὸ δημοσίευσα ἀργότερα, πολλοὶ μοῦ εἶπαν ὅτι ἦταν ἀδύνατον νὰ γραφτεῖ, ἄν δὲν εἶχα ἐπισκεφθεῖ τοὺς χώρους στοὺς ὁποίους εἶχε στὰ ἔσχατὰ του ὁ Γκεβάρα κινηθεῖ.

Ἀργότερα ὁ θαυμασμὸς γιὰ τὸν Γκεβἀρα μαράθηκε, ὅταν εἶδα νὰ γίνεται μπλουζάκι κάθε καφενόβιου ἐπαναστάτη ἤ ὅταν εἶδα τὴν εἰκόνα τοῦ Τσὲ νὰ κοσμεῖ τὸ στῆθος κάθε «τζέ». Τζὲς στὴν παλιὰ ἀργκὸ λεγόταν συνήθως ὁ φθηνὸς νεαρὸς.

Πρόσφατα, ὅμως, ὁ θαυμασμὸς γιὰ τὸν Νοτιαμερικανὸ ἐπαναστάτη ἐπανῆλθε ἀπὸ ἕνα τυχαῖο περιστατικό. Ἔφθασε στὰ χέρια μου ἕνα σπουδαῖο βιβλίο γραμμένο στὰ ρουμανικὰ ἀπὸ τὴν κ. Μόνικα Σαβουλέσκου-Βουδούρη καὶ ἔξοχα μεταφρασμένο ἀπὸ τὶς Κυρίες Εὐγενία Τσελέντη καὶ Συλβάνα Δεπούντη. Τὸ βιβλίο ἐπιγράφεται «Οἱ κόρες Νίκα», ἔχει ἕναν κοσμοπολιτικὸ χαρακτήρα καὶ ἔχει γραφτεῖ μὲ ἕνα μεταμοντέρνο στὺλ, χωρὶς, ὅμως νὰ χάνονται τὰ στοιχεῖα τῆς παλαιᾶς καλῆς γραφῆς. Ὁ μῦθος πλέκεται γύρω ἀπὸ τὴν πορεία, διακλαδώσεις καὶ διασπορὰ μιᾶς ἠπειρωτικῆς οἰκογενείας, τῆς οἰκογενείας Νίκα. Εἶναι γεμάτο ἀγάπη γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ ἀναπτύσσεται σὲ πολλὰ χρονικὰ ἐπίπεδα καὶ σὲ πολλούς τόπους.

Ἕνας ἀπὸ τοὺς χὠρους αὐτοὺς εἶναι καὶ τὸ βολιβιανὸ χωριὸ Λὰ Ἰγκέρα, ὅπου μετέφεραν τὸν Τσὲ λαβωμένο στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια, μαζί μὲ δύο σκοτωμένους συντρόφους του. Τοὺς ἔρριξαν σὲ μιὰ αἴθουσα ἑνὸς σχολείου. Σ’ ἕναν πίνακα ἦταν γραμμένη μιὰ φράση στὰ Ἱσπανικά. Ὁ  Τσὲ τὴ διάβασε προσεκτικὰ καὶ διαπίστωσε ἕνα ὀρθογραφικὸ ἤ φραστικὸ λάθος. Ζήτησε τότε νὰ μιλήσει μὲ τὴ δασκάλα. Ὅταν ἐκείνη, μαζεμένη καὶ φοβισμένη, προσῆλθε, ὅ Τσὲ τῆς ἔδειξε τὸ λάθος καὶ τῆς εἶπε: «Πρέπει νὰ μάθετε τὰ παιδιὰ νὰ γράφουν σωστὰ». Ἦταν ἡ τελευταία του ὑποθήκη. Λίγο μετὰ τὸν σκότωσαν.

Δὲν ξέρω κατὰ πόσο ἀληθεύει τὸ γεγονὸς αὐτὸ, ἀλλὰ ἐπειδὴ εἶχα διαβάσει ὅ,τι εἶχε γράψει αὐτὸς ὁ ρομαντικὸς ἐπαναστάτης, νομίζω πὼς τὸ περιστατικὸ εἶναι ἀληθινό. Δὲν μπορεῖς νὰ εἶσαι ἐπαναστάτης, ἄν δὲν ἔχεις ἔγνοια γιὰ τὴ γλῶσσα σου, γιὰ τὴν ὀρθὴ γραφὴ καὶ ἐκφορὰ της. «Πρέπει νὰ μάθετε τὰ παιδιὰ νὰ γράφουν σωστὰ». Γιατὶ ἡ σωστὴ γραφὴ ὀργανώνει τὴ σκέψη. Ἡ ἐσφαλμένη γραφὴ παραλύει τὴ σκέψη.

Ὅταν βλέπω τὴν κακοποίηση τῆς Ἑλληνικῆς, τὴν ὑποκατάστασὴ της ἀπὸ τὴν Ἀγγλική, τὴν ἐξαφάνιση τῆς ἑλληνικῆς ἐπιγραφῆς, τὴν ἐξορία τῶν ἑλληνικῶν ὀνομάτων, εἰλικρινὰ θὰ ’θελα μιὰ ἀνάσταση τοῦ Τσὲ ποὺ νὰ γίνει ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα. Γιατὶ εἶμαι βέβαιος, ὅταν θὰ ἔβλεπε, μετὰ τὴν ἀνάσταση, τὰ γλωσσικὰ μας χάλια, θὰ κήρυσσε μιὰ νέα ἑλληνικὴ ἐπανάσταση γιὰ τὴν ἐπανάκτηση τῆς ἐθνικῆς μας γλώσσας, γιὰ τὴν ἀνάκτηση τῆς χαμένης τιμῆς τῆς πιὸ μακραίωνης καὶ τῆς πιὸ ἔνδοξης γλώσσας τοῦ πλανήτη. Δυστυχῶς, στὴ σύγχρονη Ἑλλάδα ἡ ἀνατροπὴ ξεκίνησε ἀπὸ τὴ γλωσσικὴ καταστροφή. Καὶ, ὄντας ἄγλωσσοι, γίνονται καὶ ἄγνωμοι. Ὁ  Τσὲ πιὰ δὲν τοὺς ἐμπνέει.

http://www.sarantoskargakos.gr/content/%E1%BC%A1-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%E1%BD%B4-%E1%BD%91%CF%80%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7-%CF%84%CE%BF%E1%BF%A6-%C2%AB%CF%84%CF%83%CE%AD%C2%BB

Ανοιχτή επιστολή στο καλύτερο βιογραφικό της χώρας

• 

 Ιωάννης Ιωαννίδης Καθηγητής Παθολογίας, Έρευνας, Πολιτικής Υγείας και Στατιστικής Πανεπιστημίου Stanford

 Αγαπητέ κύριε Μητσοτάκη, αγαπητέ Κυριάκο, ως παλιός συμμαθητής και ασήμαντος απλός πολίτης θέλω δημόσια να σας δώσω συγχαρητήρια και για την εκλογή στην ηγεσία της ΝΔ και γιατί πληροφορήθηκα ότι έχετε το καλύτερο βιογραφικό της χώρας. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν ανήκω σε κανένα κόμμα. Ίσως είμαι στενόμυαλος, αλλά φοβάμαι ότι όλα τα κόμματα βλάπτουν τη Συρία το ίδιο, όπως έγραφε και ο Καβάφης πολύ πριν η Ελλάδα γίνει Συρία.

Το ότι διαθέτετε ένα από τα καλύτερα βιογραφικά της χώρας έγινε αρχικά αντιληπτό στο πανελλήνιο σε προεκλογική συνέντευξή σας σε δημοφιλή τηλεπερσόνα. Ως κακομοίρης επιστήμονας πρέπει να αναγνωρίσω πως πλέον οι πιο πιστευτές πηγές επιστημονικών πληροφοριών είναι πρωτίστως οι τηλεπερσόνες και έπονται σε απόσταση αναπνοής τα παραθρησκευτικά και κοσμικά μέντιουμ. Μετά από αυτή την βιογραφική αποκάλυψη, επικρατήσατε απέναντι σε τρεις τιτάνες του δεξιού πνεύματος. Τώρα ηγείστε ενός κόμματος που, επειδή τιμά την αριστεία και εστιάζει στην παιδεία, έχει εξαποστείλει ως ευρωβουλευτή για να εκπολιτίσει την υπόλοιπη Ευρώπη σε θέματα πολιτισμού και παιδείας τον γίγαντα ποδοσφαιριστή Ζαγοράκη. Τρέμω να αναφέρω τα ονόματα δεκάδων άλλων φωστήρων του κόμματος που έχουν εξαθλιώσει σεμνά και ταπεινά την Ελλάδα επί έτη πολλά. Για να είστε αρχηγός πλέον όλων αυτών, πρέπει να διαθέτετε όχι απλώς ένα από τα καλύτερα, αλλά το καλύτερο βιογραφικό της χώρας – και πάλι λίγο είναι ίσως για να τα βγάλετε πέρα.

Δεν αστειεύομαι- ή, ορθότερα, δεν αστειεύομαι μόνο. Γνωρίζω ότι έχετε σπουδάσει σε εξαιρετικά πανεπιστήμια. Τα ίδια προσόντα (άριστα σε πτυχίο και μεταπτυχιακά σε εξαιρετικά πανεπιστήμια) έχει και μια κοπέλα που προσλάβαμε πέρυσι σαν βοηθό γραμματέα της γραμματέως σε ένα τμήμα που διευθύνω στο Στάνφορντ. Δεν κάνω αυτή τη σύγκριση για να τη μειώσω, η κοπέλα είναι ικανότατη και πανέξυπνη. Απλώς δεν ξεκινάνε όλα τα παιδιά την καριέρα τους από διευθυντής τραπεζικού ομίλου και πάνω.

Γνωρίζετε βέβαια ότι από ακαδημαϊκή άποψη υπάρχουν πάνω από 200 χιλιάδες Έλληνες με μεγαλύτερη απήχηση από εσάς στην επιστημονική βιβλιογραφία, κυρίως νεότεροι, και πολλοί από αυτούς άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι σε πράγματα άσχετα με την επιστήμη τους. Γνωρίζετε επίσης ότι από επαγγελματική άποψη υπάρχουν ακόμα περισσότεροι Έλληνες με άριστες περγαμηνές και μεγαλύτερη εργασιακή εμπειρία από εσάς που όμως είναι άνεργοι ή απελπιστικά χαμηλόμισθοι. Απλώς εσείς τα καταφέρατε και πήγατε μπροστά, και εύγε. Αυτοί ακόμα δυστυχώς ψάχνονται – ελπίζοντας να μη χρειαστεί να ψάχνουν και σκουπιδοντενεκέδες. Σας παρακαλώ, όσο ψηλά κι αν φτάσει το άστρο σας, μην ξεχάσετε όλους αυτούς τους αποτυχημένους που ίσως τελικά θα έπρεπε να έχουν καλύτερη τύχη, αν υπήρχε στοιχειώδης ισοπολιτεία και αξιοκρατία.

Άκουσα την ομιλία στην κοινουβουλευτική ομάδα του κόμματός σας. Γενικά τα είπατε πολύ ωραία, είστε ικανός ρήτορας. Στρωτός λόγος και αρκετά λογικά ή έστω λογικοφανή επιχειρήματα. Ειδικά όταν είπατε ότι τιμάτε την αριστεία, κόντεψα να λιποθυμήσω απ’ τη χαρά μου. Όμως γρήγορα συνήλθα, ενθυμούμενος ότι οι κομματικοί σας σύντροφοι κατέχουν εξίσου πολλά από τα πανελλήνια ρεκόρ αναξιοκρατίας και μετριοκρατίας όσο και οι κομματικοί σας αντίπαλοι – με βάση την προσωπική μου εμπειρία από τον ελληνικό πανεπιστημιακό χώρο. Επίσης σας χειροκροτήσανε μεν οι από κάτω, αλλά αυτοί οι καλοί καγαθοί άνθρωποι στα έδρανα δεν μου φάνηκαν και πολύ χαρούμενοι με τη ζωή τους. Πολλές κατεβασμένες φάτσες και πολλή βλεφαρόπτωση με κροκοδειλίσιο βλέμμα διαπίστωσα. Πολλοί βήχανε, και δεν έφταιγε μόνο η χειμερινή έξαρση ιώσεων για τα συγκοπτικά βηχαλάκια.

«Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι, όταν είπατε ότι η πολιτική δημιούργησε το πρόβλημα και η πολιτική θα το λύσει.» 

Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοείτε. Το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας είναι ένα: ότι διέθετε και συνεχίζει να διαθέτει τέλειους πολιτικούς. Απλώς δε διαθέτει τίποτε άλλο. Οι πολιτικοί της είναι τόσο τέλειοι και καταλαμβάνουν τόσο χώρο στο κοινωνικό γίγνεσθαι που δεν αφήνουν τίποτε άλλο να ανθίσει. Αν ο τέλειος πολιτικός ορίζεται ως αυτός που μπορεί να πείθει, ο λαός μας παράγει αστείρευτα ταλέντα. Τετριμμένα γνωστό παράδειγμα: χαρισματικός ασύλληπτος ιδεοληπτικός καταστρέφει με εντατικούς ρυθμούς την Ελλάδα επί επτά μήνες, καταπατά ασύστολα όλα όσα είχε υποσχεθεί, δίνει ρεσιτάλ διαχειριστικής ανικανότητας. Έστω κι έναν Έλληνα (πέρα από τα ξαδελφάκια του) να έπειθε να τον ξαναψηφίσει, θα του έβγαζα το καπέλο για μεγαλοφυία στην τέχνη της πειθούς. Κι όμως έπεισε κάπου 2 εκατομμύρια και ξαναεκλέχτηκε πρωθυπουργός. Η απατεωνιά μαγικά μεταμορφώνεται σε χάρισμα.

Άλλο λαμπρό παράδειγμα: αρρενωπό μοντέλο που λανσάρει κομμώσεις γουλί, παρδαλά πουκάμισα και σακάκια με κόκκινη ρίγα πείθει εκατομμύρια Έλληνες και ακόμα περισσότερους ξένους ότι είναι διαπρεπής οικονομολόγος, χωρίς να έχει δημοσιεύσει ποτέ έστω και μια επιστημονική δημοσίευση σε ένα από τα 30 καλύτερα περιοδικά οικονομικών επιστημών. Τον αναφέρω γιατί αυτός ήταν ο προηγούμενος κάτοχος του τίτλου του καλύτερου βιογραφικού της χώρας στα τοπικά καλλιστεία μετριότητας.

Θέλετε κι άλλα παραδείγματα; Δημοσιογράφος που χρειάζεται διερμηνέα για να συνεννοηθεί με αγγλόφωνους επενδυτές ηγείται απτόητος κόμματος που πείθει εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ότι εκπροσωπεί την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Άλλη αρχηγός κόμματος, συνταξιούχος από τα σαράντα κάτι, πείθει εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ότι στοχεύει στην παραγωγική ανάπτυξη. Άλλος καλός κύριος πείθει εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ότι ο Στάλιν ζει. Άλλοι πείθουν τόσους ή και περισσότερους για ακόμα πιο απίθανα πράγματα.

Σίγουρα έχουμε τέλειους πολιτικούς, να το χωνέψουμε αυτό. Μπορούμε όμως να έχουμε και τίποτε άλλο; Υπάρχει κάποια πιθανότητα να αφήσουμε ανθρώπους που ξέρουν το αντικείμενό τους και που δεν έχουν καμία διάθεση, κανένα ταλέντο, καμία κλίση για την πολιτική, το συνδικαλισμό, την κομματική συμμετοχή, τις επιτροπές και τα γραφεία των κομματαρχών, να κάνουν τη δουλειά τους και να προσφέρουν το έργο τους; Υπάρχει περιθώριο για κάποιο έργο, δημιουργία, ποιότητα, καινοτομία εκτός από την πολιτική στη χώρα; Κάτι αντίστοιχο είχα ρωτήσει παλιότερα και τον κ. Τσίπρα σε ένα κείμενό μου και απάντησε σαφέστατα με τις πράξεις του: Όχι. Κάτι τέτοια δυσοίωνα ερωτήματα εξακολουθώ να θέτω, ο απαισιόδοξος. Και εκεί πάνω έρχεστε κι εσείς, κύριε Μητσοτάκη, με το καλύτερο βιογραφικό της χώρας. Κάποιες φορές που σας ακούω, λέω, «Κοίτα, λες αυτός να είναι αληθινός αξιοκράτης επιτέλους, απίστευτο!» Αλλά έπειτα ακούγεται το κοφτό βηχαλάκι, κοιτάω ποιοι σας συντροφεύουν ολόγυρα, και θυμάμαι πάλι περί τίνος πρόκειται.

Αγαπητέ κύριε Μητσοτάκη, αγαπητέ Κυριάκο, εύχομαι καλή επιτυχία, και σε εσάς και σε όλους τους ταλαντούχους Έλληνες πολιτικούς όλων των κομματικών χώρων. Είστε τόσο τέλειοι που, με τις αρχές του υγιούς ανταγωνισμού που πρεσβεύετε και όπως προβλέπει η θεωρία επιβίωσης του καταλληλότερου, έχετε επιτυχημένα εκδιώξει σχεδόν όλους τους υπόλοιπους πολίτες από τη χώρα κυριολεκτικά ή ψυχικά.Να μην ανησυχείτε καθόλου, δεν πρόκειται για γενοκτονία, μια μικρή εθνοκάθαρση είναι μόνο, όπως θα έλεγε και ο αιώνιος φοιτητής υπουργός παιδείας. Κοιτάξτε να μας διαιωνίσετε εσείς οι πολιτικοί τουλάχιστον, μιας κι εμείς οι Έλληνες σβήνουμε. Η Ελλάδα είναι πανέμορφη χώρα, να την χαίρεστε και να τη νέμεστε, την κερδίσατε με το σπαθί σας, με τα καλύτερα βιογραφικά σας. Είμαι βέβαιος ότι μαζί με εσάς, θα βρούνε δουλειές και οι τηλεπερσόνες, τα παραθρησκευτικά και κοσμικά μέντιουμ, και οι υπάλληλοι τηλεφωνικών κέντρων Siemens για πολιτική διαφήμιση. Ίσως αρκούν αυτά τα μοντέρνα επαγγέλματα για τη χώρα.

Ελπίζω τελικά να σταθείτε συνεπής στις αξίες σας, όποιες κι αν είναι αυτές. Δεν ξέρω όμως αν μπορείτε. Τι να πω, προσπαθήστε. Για παράδειγμα, με βάση το αξιακό σας σύστημα, στις ΗΠΑ μια επιχείρηση που χρωστάει τεράστια ποσά και βλάπτει κραυγαλέα το δημόσιο συμφέρον, δεν αλλάζει απλώς κτίριο headquarters για να πληρώνει λιγότερο ενοίκιο. Κανονικά, θα πρέπει να κηρυχθεί χρεοκοπημένη και οι ηγέτες της να οδηγηθούν σε δίκη και πιθανότατα στη φυλακή. Με βάση αυτές τις αξίες, ένα κόμμα που χρωστάει πάνω από 100 εκατομμύρια Ευρώ θα έπρεπε να κηρύξει χρεοκοπία και οι ηγέτες του να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη. Δεν ξέρω αν το συνειδητοποιήσατε καλά ακόμα, αλλά είστε πλέον ο ηγέτης αυτού ακριβώς του κόμματος.

http://www.huffingtonpost.gr/ioannis-ioannidis/-_3663_b_9007016.html

Μενέλαος Λουντέμης:Να μάθεις να φεύγεις…

Να μάθεις να φεύγεις. Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.
Να φεύγεις -αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ.
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου. (Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας -αποδέξου το) Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας.
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι – από ‘κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε.
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις. Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι.
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου.
Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους.
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα. Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.

http://aienaristeyein.com/2016/01/02/%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82-%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BC%CE%B7%CF%82%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%AC%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BD%CE%B1-%CF%86%CE%B5%CF%8D%CE%B3%CE%B5/

2015 in review

The WordPress.com stats helper monkeys prepared a 2015 annual report for this blog.

Here's an excerpt:

The concert hall at the Sydney Opera House holds 2,700 people. This blog was viewed about 11,000 times in 2015. If it were a concert at Sydney Opera House, it would take about 4 sold-out performances for that many people to see it.

Click here to see the complete report.

Απονεμήθηκαν τα κρατικά λογοτεχνικά βραβεία και τα βραβεία συγγραφής θεατρικού έργου 2014

• 

  Απονεμήθηκαν χτες, Κυριακή, στο κινηματογράφο ΔΑΝΑΟΣ, παρουσία του υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού Αριστείδη Μπαλτά τα κρατικά λογοτεχνικά βραβεία και τα κρατικά βραβεία συγγραφής θεατρικού έργου 2014.

«Καθυστερήσαμε αυτή την τελετή, έγιναν πολλά αυτό το χρόνο που μας ώθησαν να απονείμουμε τα βραβεία με το τέλος του 2015. Φαντάζομαι ότι από εδώ και πέρα θα είμαστε πιο συνεπείς στους χρόνους» τόνισε ο υπουργός Πολιτισμού και συμπλήρωσε: «Το βιβλίο είναι τελείως απαραίτητο ακόμη και στις πιο δύσκολες οικονομικές συνθήκες, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως άνθρωποι πολιτισμένοι σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου. Ανάλογα ισχύουν και για τα θεατρικά έργα καθώς και με τις μεταφράσεις που μας φέρνουν πράγματα από άλλους πολιτισμούς που μας επηρεάζουν εξίσου έντονα. Ολόκληρη αυτή η παραγωγή είναι ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της Ελλάδας, η οποία είναι μεν μια μικρή χώρα με τις δυσκολίες που ξέρουμε, η δε λογοτεχνική παραγωγή με την ευρεία έννοια, το θέατρο, το μυθιστόρημα, το διήγημα, η μετάφραση, το ποίημα, είναι κάτι που στην Ελλάδα, συνεχίζει να παράγεται με ποιότητες όλο και μεγαλύτερες, οι οποίες σύντομα θα φτάσουν να γίνουν γνωστές και έξω από τα σύνορα».

Αναφερόμενος στις δυσκολίες που περνάει ο πολιτισμός στις μέρες μας ο πρόεδρος της επιτροπής κρατικών βραβείων λογοτεχνίας Αλέξης Ζήρας είπε: «Σε περιόδους όπως αυτή φάνηκε πόσο οι άνθρωποι των γραμμάτων καθώς και οι εκδότες συνεισφέροντας στο κοινό ταμείο της συλλογικής προσπάθειας αίρονται πάνω από τα κατά περίσταση ατομικά οφέλη και τις εγωτικές διεκδικήσεις».

Αναλυτικά τα βραβεία απονεμήθηκαν ως εξής:

ΜΕΓΑΛΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ
Απονεμήθηκε ομόφωνα στην Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ για το σύνολο του έργου της.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ
Απονεμήθηκε κατά πλειοψηφία στον Δημήτρη Νόλλα για το έργο του με τίτλο «Το ταξίδι στην Ελλάδα», εκδόσεις Ίκαρος.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΣ – ΝΟΥΒΕΛΑΣ
Απονεμήθηκε κατά πλειοψηφία στον Κώστα Μαυρουδή για το έργο του με τίτλο «Η αθανασία των σκύλων», εκδόσεις Πόλις.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ
Απονεμήθηκε κατά πλειοψηφία στον Πάνο Κυπαρίσση για το έργο του με τίτλο «Τα τιμαλφή», εκδόσεις Μελάνι.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΟΚΙΜΙΟΥ – ΚΡΙΤΙΚΗΣ
Απονεμήθηκε κατά πλειοψηφία στην Βάσω Αλεξανδράκη για το έργο της με τίτλο «Το παιχνίδι της επιθυμίας και της γραφής στο Μυθιστόρημα της κυρίας Έρσης του Ν.Γ. Πεντζίκη», εκδόσεις Αρμός.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ – ΒΙΟΓΡΑΦΙΑΣ – ΧΡΟΝΙΚΟΥ – ΤΑΞΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ
Απονεμήθηκε κατά πλειοψηφία στον Γιώργο Β. Δερτιλή για το έργο του με τίτλο «Συνειρμοί, μαρτυρίες, μυθιστορίες», εκδόσεις Πόλις.

ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΡΩΤΟΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Απονεμήθηκε ομόφωνα εξ ημισείας στον Λευτέρη Καλοσπύρο για το έργο του με τίτλο «Η μοναδική οικογένεια», εκδόσεις Πόλις και στην Ελευθερία Κυρίτση για το έργο της με τίτλο «Χειρόγραφη Πόλη» εκδόσεις Μανδραγόρας.

ΕΙΔΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΕ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΟΑΓΕΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΥΑΙΣΘΗΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ
Απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Αλέξανδρο Στεφανίδη για το έργο του με τίτλο «Το χάδι», εκδόσεις ‘Αγρα.

ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Η επιτροπή απένειμε τιμητική διάκριση για την συμβολή τους στη νεοελληνική λογοτεχνία στα περιοδικά «Μανδραγόρας» και «Θέματα Λογοτεχνίας».

Το Βραβείο Μετάφρασης Έργου Ξένης Λογοτεχνίας σε Ελληνική γλώσσααπονεμήθηκε κατά πλειοψηφία στον Γιώργο Μπλάνα για τη μετάφραση του έργου «Ζωή και Πεπρωμένο» του Βασίλι Γκρόσμαν, εκδόσεις Γκοβόστη Α.Β.Ε.Ε.

Το Βραβείο Μετάφρασης Έργου Ελληνικής Λογοτεχνίας σε Ξένη Γλώσσααπονεμήθηκε ομόφωνα στην Birgit Hildebrand για τη μετάφραση του έργου «Κάτι θα γίνει, θα δεις» του Χρήστου Οικονόμου, εκδόσεις C.H. Beck Verlag.

Τα κρατικά βραβεία συγγραφής θεατρικού έργου απονεμήθηκαν ως εξής:

Το κρατικό βραβείο συγγραφής θεατρικού έργου στον Χαράλαμπο Γιάννου για το έργο του «Πείνα», που υποβλήθηκε στο διαγωνισμό με το ψευδώνυμο «Νόβα 44». Το χρηματικό έπαθλο του βραβείου αυτού είναι πέντε χιλιάδες ευρώ.

Απονεμήθηκαν επίσης δύο έπαινοι. Στον Αντώνη Παπαϊωάννου για το έργο του «Μια καλή είδηση», που υποβλήθηκε στο διαγωνισμό με το ψευδώνυμο «ΡΩΜΟΣ» και στον Γιάννη Φίλια για το έργο του «Φωτιά στις πιρόγες», που υποβλήθηκε στο διαγωνισμό με το ψευδώνυμο «Σαγαρίλλος».

Το κρατικό βραβείο για νέους θεατρικούς συγγραφείς απονεμήθηκε στον Αλέξανδρο Μαυρόγιαννη για το έργο του «Η Θέση», που υποβλήθηκε στο διαγωνισμό με το ψευδώνυμο «Δήμος Θάλλης». Το χρηματικό έπαθλο του βραβείου αυτού είναι τρεις χιλιάδες ευρώ.

Επίσης, απονεμήθηκε έπαινος στη Θεώνη Δέδε για το έργο της «Sunny Days», που υποβλήθηκε στο διαγωνισμό με το ψευδώνυμο «Δάφνη».

Το κρατικό βραβείο συγγραφής θεατρικού έργου για παιδιά απονεμήθηκε στο Δημήτριο Ζώτο για το έργο του «Ο Ιππότης με τη μεγάλη καρδιά και η μάγισσα της Λύπης», που υποβλήθηκε στο διαγωνισμό με το ψευδώνυμο «Προγραμματιστής». Το χρηματικό έπαθλο του βραβείου αυτού είναι τρεις χιλιάδες ευρώ.

Επίσης, απονεμήθηκε έπαινος στη Δήμητρα Βικτωρία Πανάγου για το έργο της «Της φωτιάς και του αέρα και του δρόμου δίχως γυρισμό», που υποβλήθηκε στο διαγωνισμό με το ψευδώνυμο «Bianca».

(Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Τα πορτοκάλια της οργής

Τα πορτοκάλια της οργής

Γιώργος Στείρης, Επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφίας, ΕΚΠΑ

Τις επόμενες ημέρες κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα κληθούν να διαχειριστούν εκ νέου το θέμα της φορολόγησης των αγροτών, ενώ η ελληνική επαρχία βράζει. Η οργή και η διάψευση πλεονάζουν, αποτελώντας την μαγιά για έντονες αντιδράσεις με το νέο έτος. Χωρίς να διεκδικώ δάφνες ειδικού στα θέματα αγροτικής οικονομίας, θα επιχειρήσω μια απλή περιγραφή της κατάστασης.

Για να γίνει κατανοητό το ζήτημα, ενδεικτικά παραθέτω ορισμένα στοιχεία σχετικά με μια από τις ναυαρχίδες της ελληνικής γεωργίας, τα πορτοκάλια μέρλιν, την πλέον διαδεδομένη και αποδοτική στην Ελλάδα ποικιλία. Ας πάρουμε ως παράδειγμα μια παραγωγή 100 τόνων (100.000 κιλών) πορτοκαλιών μέρλιν, η οποία αποτελεί πολυτέλεια και εξαίρεση για τα ελληνικά δεδομένα, καθώς λίγοι αγρότες καταφέρνουν να φτάσουν σε τέτοια επίπεδα συγκομιδής. Η τρέχουσα τιμή παραγωγού είναι 0,16 ευρώ/κιλό. Οι έμποροι απαιτούν νόμιμα το 5% της ποσότητας που τους παραδίδει ο παραγωγός να περικοπεί ως φύρα (αναμενόμενη φθορά). Άρα, 5 τόνοι δεν πληρώνονται.

Οι έμποροι επίσης επιβάλλουν το 20% της υπόλοιπης ποσότητας να κατευθυνθεί στην χυμοποίηση. Αυτό το 20% τιμάται 0,03 ευρώ/κιλό (ναι, 3 λεπτά/κιλό). Δηλαδή, από τους 95 τόνους πορτοκαλιών που απέμειναν μετά την περικοπή του 5% ως φύρα, το 20% (19 τόνοι πορτοκάλια) θα κατευθυνθεί υποχρεωτικά στην χυμοποίηση και θα πληρωθεί με 0,03 λεπτά/κιλό. Συνεπώς, αυτοί οι 19 τόνοι αποφέρουν 570 ευρώ. Οι υπόλοιποι 76 τόνοι πληρώνονται με την τρέχουσα εμπορική τιμή, η οποία φέτος για τα πορτοκάλια μέρλιν είναι περίπου 0,16 ευρώ/κιλό. Μετά τα έξοδα κοπής (0,045 ευρώ/κιλό), οι 76 τόνοι που απέμειναν πληρώνονται πραγματικά προς 0,115 ευρώ/κιλό και αποφέρουν 8.740 ευρώ (76.000*0,115). Άρα, συνολικό εισόδημα από τα πορτοκάλια προς χυμοποίηση και εξαγωγή 9.310 ευρώ, προ φόρων και εξόδων.Το ποσό καταβάλλεται στον αγρότη μήνες αργότερα, κατά κανόνα.

Ας περάσουμε στα έξοδα και τους φόρους. Μια καλλιέργεια που αποδίδει 100 τόνους πορτοκάλια έχει έξοδα καλλιέργειας το λιγότερο 3.000 ευρώ(λιπάσματα, φυτοφάρμακα, νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, κλαδέματα κ.ά.)· και αυτά χωρίς αξιώσεις ιδιαίτερης ποιότητας. Αφαιρώντας τα, απομένουν λοιπόν περίπου 6.300 ευρώ. Ο φόρος επί του αγροτικού εισοδήματος, για τα εισοδήματα του 2015, είναι 13% (819 ευρώ στο παράδειγμά μας). Με βάση τις αλλαγές που έχουν συναποφασισθεί στο τελευταίο μνημόνιο προβλέπεται από το έτος 2016 η σταδιακή κατάργηση της ειδικής φορολογικής μεταχείρισης των αγροτών με ποσοστό φορολόγησης 20% (1.260 ευρώ στο παράδειγμά μας) για το φορολογικό έτος 2016 και 26% (1.638 ευρώ στο παράδειγμά μας) για το φορολογικό έτος 2017. Αν αφαιρεθούν και αυτά, το εισόδημα του αγρότη που πουλά 100 τόνους πορτοκάλια καταλήγει να είναι 5.481 ευρώ (2015), 5.040 ευρώ (2016) και 4.662 ευρώ (2017).

Η ετήσια ασφάλιση στον ΟΓΑ κοστίζει περίπου 1587 ευρώ για αγρότη που είναι ασφαλισμένος πάνω από 14 έτη. Στο νέο μνημόνιο μάλιστα προβλέπεται σταδιακή εξομοίωση, σε βάθος τριετίας, των ασφαλιστικών εισφορών των αγροτών με τις αντίστοιχες του ΙΚΑ, διάταξη που σημαίνει τουλάχιστον διπλασιασμό των σημερινών εισφορών στον ΟΓΑ (αύξηση 100-130%, ανάλογα την ασφαλιστική κατηγορία). Συνεπώς, ο αγρότης που πουλά 100 τόνους πορτοκάλια καταλήγει, μετά τους φόρους και την πληρωμή της ασφάλισης στον ΟΓΑ, να έχει στην τσέπη του 3.894 ευρώ (2015), 3.453 ευρώ (2016), 3.075 (2017). Και αυτά τα ποσά χωρίς να έχει υπολογιστεί η περαιτέρω μείωση εισοδήματος που θα επιφέρει η δραματική αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών στον ΟΓΑ. Αν υπολογιστεί και αυτή, το ποσό που θα απομένει στον καλλιεργητή από το 2018 και έπειτα θα είναι περίπου 1.500 ευρώ, δεδομένου ότι εδώ και αρκετά χρόνια οι τιμές των πορτοκαλιών είναι περίπου σταθερές. Πλέον αυτών, ο αγρότης πρέπει να πληρώσει και προκαταβολή φόρου, ως επιτηδευματίας, την οποία δεν έχω υπολογίσει εδώ.

Άρα, από παραγωγή 100 τόνων πορτοκαλιών απομένουν στον αγρότη φέτος 3.894 ευρώ, τα οποία το 2018, μετά τις αλλαγές στην φορολογία και την ασφάλιση, θα γίνουν περίπου 1.500 ευρώ. Με αυτά θα πρέπει να συνεχίσει να καλλιεργεί και να ζήσει. Όταν, μέχρι την δεκαετία του 1990, ένας αγρότης που παρήγαγε 100 τόνους πορτοκάλια ζούσε μια ανετότατη ζωή. Την ίδια στιγμή, στην Φιλολάου, στο Παγκράτι, τα πορτοκάλια για χυμό τιμώνται 0,38 ευρώ/κιλό (για να μην ξεχνιόμαστε τιμή παραγωγού 0,03 ευρώ/κιλό) και τα βρώσιμα 0,49 ευρώ/κιλό. Από την άλλη, στην Ιρλανδία για παράδειγμα, τα ελληνικά πορτοκάλια τιμώνται 0,50 ευρώ το ένα. Το ένα πορτοκάλι φυσικά. Σημειωτέον, 5 πορτοκάλια ζυγίζουν ένα κιλό. Κάνετε τους υπολογισμούς σας.

Χρειάζεται να επισημανθεί ότι πολλά ελληνικά προϊόντα είναι γευστικότατα και ποιοτικότατα, γεγονός που τους εξασφαλίζει υψηλή εμπορευσιμότητα στις αγορές του εξωτερικού. Όποιος έχει δοκιμάσει πορτοκάλια ή μανταρίνια από άλλες χώρες της Μεσογείου ή την Αμερική, καταλαβαίνει την χαοτική διαφορά στην γεύση. Παρά ταύτα, ο Έλληνας αγρότης σπανίως καρπώνεται την προστιθέμενη αξία του προϊόντος του.

Η πραγματικότητα στην ελληνική επαρχία είναι πολύ διαφορετική από εκείνη που φαντάζονται ή θέλουν να λέγουν. Τα όσα προβλέπονται, βάσει του τελευταίου μνημονίου, να γίνουν το 2016 και το 2017 θα δώσουν την χαριστική βολή σε ένα μεγάλο μέρος της πρωτογενούς παραγωγής.

Οι κυβερνήσεις επί δεκαετίες άφηναν συνειδητά ανέγγιχτο το πρόβλημα της αγροτικής οικονομίας επειδή τοιουτοτρόπως άγρευαν ψήφους από τον αγροτικό κόσμο. Οι αγρότες πλούτιζαν κάποτε ή επιβίωναν αξιοπρεπώς αργότερα μέσω του κρατικού παρεμβατισμού, του προστατευτισμού και των επιδοτήσεων. Ελάχιστοι κατάφεραν να οργανωθούν ώστε να εκσυγχρονισθούν και να κατακτήσουν θέση επιβίωσης στην διεθνή αγορά. Οι αγρότες, κατόπιν πολιτικής απόφασης, ουσιαστικά δεν πλήρωναν φόρους, γεγονός που συνέβαλε να καλυφθεί επιμελώς ότι εδώ και πολύ καιρό δεν είναι ανταγωνιστικοί και βιώσιμοι στο πεδίο της ανοικτής οικονομίας. Οι αγρότες στην Ελλάδα είχαν κατά κανόνα μεταβληθεί, μέσα από ένα δαιδαλώδες σχήμα ενισχύσεων και χαριστικών ρυθμίσεων, σε μισθοσυντήρητους από το κράτος καλλιεργητές. Ταυτόχρονα, η εξάρτηση της επιβίωσής τους από κρατικές παρεμβάσεις και η μη συμμετοχή τους στη φορολόγηση δεν τους βοήθησε να αναπτύξουν πολιτική συνείδηση. Όσοι δεν πληρώνουν φόρους και άρα δεν ενδιαφέρονται για την διαχείριση των εσόδων του κράτους, δεν είναι πολιτικά ώριμοι και δεν συμβάλλουν στον εξορθολογισμό της διοίκησης και του πολιτικού συστήματος. Ο αγρότης συνήθως είναι θύτης και θύμα πελατειακών σχέσεων, αφού ενδόμυχα γνωρίζει ότι επιβιώνει χάρις στην ευμένεια των πολιτικών.

Τώρα, που πια αποκαλύπτεται η ωμή αλήθεια, λύση χωρίς πόνο δεν υπάρχει. Ούτε για τους αγρότες, ούτε για την πολιτική τάξη. Άλλες χώρες στην ΕΕ κατάφεραν, σε μια διάρκεια χρόνου, να εκμεταλλευθούν τις ευκαιρίες και να επιτύχουν τη συνολική αναδιάταξη της αγροτικής τους οικονομίας. Στην Ελλάδα αυτό επιχειρείται απότομα και επώδυνα, θυμίζοντας αρκετά την σταφιδική κρίση του 19ου αιώνα, με τις τραγικές της συνέπειες. Όσοι διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας τα προηγούμενα χρόνια, ας καμαρώσουν το τέρας που γέννησαν και εξέθρεψαν.

http://www.huffingtonpost.gr/georgios-steiris/-_3238_b_8882978.html?utm_hp_ref=greece

Αποφθέγματα για: Έρωτα, Αγάπη, Ελευθερία, Χριστό – Χριστιανισμό, Θεό, Άνθρωπο

Έρωτας:

Το μεγαλείο του έρωτα βρίσκεται στην προσφορά. Όχι σ’ αυτό που παίρνεις.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ “ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

 

Τι ιερώτερον του πρώτου αγνού νεανικού έρωτος!

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΒΙΚΕΛΑΣ “ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

 

Το λογικό κι ο έρωτας ποτέ τους δεν ταιριάξαν…

ΚΟΣΜΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ “ΛΕΜΟΝΟΔΑΣΟΣ” Εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ

 

Στον έρωτα μήπως όλες οι φορές που αγαπούμε δεν είναι πρώτες;

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ “ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΖΩΗ” Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

 

Α! τι μπαίγνιο είναι ο άνθρωπος, όταν αγαπάει αληθινά!

ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΡΑΥΛΑΝΤΩΝΗΣ “Η ΕΞΑΔΕΛΦΗ” Εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ

 

Λέγουν “αγάπησε και τρελάθηκε”, ενώ έπρεπε να πουν “τρελάθηκε και αγάπησε”.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ “ΘΡΥΨΑΛΑ”
από το βιβλίο του ΜΙΧΑΛΗ ΠΕΡΑΝΘΗ “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ 1453 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ” Εκδόσεις ΕΡΓΩΝ ΠΕΡΑΝΘΗ

 

Τι άλλο είναι ο έρωτας, λογουχάρη, από ένας βασανισμός του ενός για τον άλλο, του ενός από τον άλλο;

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ “ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

 

Η στοργή είναι αφάνταστα ανώτερη απ’ τον έρωτα, και, εκ των πραγμάτων, ασυμβίβαστη μ’ αυτόν.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ”ΓΙΑ ΕΝΑ ΦΙΛΟΤΙΜΟ” Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ

 

Ο έρωτας πηγάζει από τον εγωισμό να κυριαρχήσουμε, με κάθε θυσία, στον εγωισμό ενός ετερόφυλου.

Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ “Ο ΚΙΤΡΙΝΟΣ ΦΑΚΕΛΛΟΣ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

 

Και εξ όλων των καρπών ο μόνος, όστις δεν χρήζει ούτε καιρού ούτε ώρας διά να ωριμάση, είναι ο σατανικός έρως.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ “ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ”

 

Ο νόμος της ζωής διδάσκει πως ο έρωτας είτε είναι ευχή του Διαβόλου, είτε κατάρα του Θεού.

Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ “Ο ΚΙΤΡΙΝΟΣ ΦΑΚΕΛΛΟΣ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

 

Σ’ αγαπώ. Δεν μπορώ τίποτ’ άλλο να πω πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο!

ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ “Σ’ ΑΓΑΠΩ”

 

Χωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάρι, χωρίς αγάπη δε βαστούν κόρη και παλικάρι.

ΛΙΑΝΟΤΡΑΓΟΥΔΟ

 

Α! διατί ο έρως να μην είναι αιώνιος… και διατί να παρατείνεται περισσότερον από ένα μήνα;

ΜΙΧΑΗΛ ΜΗΤΣΑΚΗΣ “ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ”
από το βιβλίο του ΜΙΧΑΛΗ ΠΕΡΑΝΘΗ “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ 1453 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ” Εκδόσεις ΕΡΓΩΝ ΠΕΡΑΝΘΗ

 

Διά μόνης της δυσπιστίας, της ζηλείας και της ανησυχίας δύναται ο πόθος να διατηρηθεί ακμαίος.

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΡΟΪΔΗΣ “ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΣΥΡΙΑΝΟΥ ΣΥΖΥΓΟΥ”

 

Τι σχέση έχει με την αγάπη ο έρωτας; Η αγάπη είναι αυταπάρνηση, ο έρωτας εγωισμός.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ “ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

 

Το πιο μάταιο πράμα του κόσμου είναι να δίνει κανείς μια συμβουλή, όταν του τη ζητάει ένας ερωτευμένος

ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ “ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

 

Απορώ, πάτερ μου, πώς ο Θεός επιτρέπει να υπάρχη εν τη υπ’ αυτού δημιουργηθείση φύσει αίσθημα ισχυρότερον της εις αυτόν πίστεως.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ “ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ”

 

Η ομορφιά του έρωτα δε βρίσκεται στην αιωνιότητα, βρίσκεται στην προσωρινότητα!

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ “ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

 

Ω έρωτος ανιάτου οδύναι!

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΟΥΤΣΟΣ “Ο ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ ΤΟΥ 1831″

 

Ευκολώτερα ημπορείς να απαρνηθής πάσαν άλλην βιωτικήν επιθυμίαν, παρά τον Έρωτα.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ “Ο ΠΟΛΥΠΑΘΗΣ” Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ

 

Ο έρως, ο οποίος όπως δύναται να παρακινήση εις πράξεις γενναίας και υψηλάς, δύναται να κατακυλίση τον άνθρωπον και εις τον βόρβορον.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΝΔΥΛΑΚΗΣ “ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ” Εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ

 

Η πλήξις και η αργία είναι (…..) τα κυριώτερα, ίνα μη είπω τα μόνα, του έρωτος ελατήρια.

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΡΟΪΔΗΣ “Η ΠΑΠΙΣΣΑ ΙΩΑΝΝΑ”

 

Πρώτες και πάλι πρώτες αγάπες! Τίποτις δε σας ξεπερνά. Μένετε πάντα μέσα στο νου μας, όσο κι αν γεράσουμε, όσο κι αν πάθουμε, κι αχτινοβολάτε απάνω στην άχαρη τη ζωή μας.

ΑΡΓΥΡΗΣ ΕΦΤΑΛΙΩΤΗΣ ”ΝΗΣΙΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ”

 

Έρωτα, πάθος παράξενο! μαλάζεις και διαφθείρεις την τραχύτερη καρδιά με την ίδια ευκολία με την οποία εξαγριώνεις και σκληρύνεις την τρυφερή και δειλή καρδιά.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΞΕΝΟΣ “Η ΗΡΩΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ”

 

Λένε τον παράνομο έρωτα πρόστυχο. Ψέματα! Ο νόμιμος έρωτας είναι ο πρόστυχος, γιατί έχασε αυτό το μυστηριακό, το αμαρτωλό, το μαρτύριο που σε ξεσκίζει.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ “ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

 

Ο έρωτας είναι ένα πάθος εγωιστικό, έχουν άδικο να τον καλλωπίζουν. Θέλεις την ευτυχία του αγαπημένου προσώπου υπό τον όρο πως θα του τη δώσεις εσύ κι όχι άλλος.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ “ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

 

Μη μολύνετε το όνομα του έρωτος, δίδοντες αυτό εις την άλογον επιθυμίαν, από την οποίαν ορμώμενοι ως τα κτήνη, πλησιάζετε τας γυναίκας. Αύτη λέγεται απλή ηδονή, ομοία με την του λαίμαργου, βλέποντος καλόν ζυμαρικόν.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ “Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ” Εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ

 

Ο έρωτας είναι ένα χρέος προς τη φύση που σ’ έπλασε. Προς τον εαυτό σου, που βρήκε τη δικαίωσή του. Προς τον άνθρωπο που αγαπάς, που σου ’δωσε και του ’δωσες γεύση ζωής.

Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ “Ο ΚΙΤΡΙΝΟΣ ΦΑΚΕΛΛΟΣ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

 

Είναι λυπηρόν τω όντι να βλέπη τις ότι ενώ τ’ άψυχα φυτά και τα άλογα ζώα έχουν τους έρωτάς των εις προσδιωρισμένας μόνον ώρας του έτους, ημείς τα φυσικά και σοφά πλάσματα να μη σεβώμεθα ούτε ώρας, ούτε νόμους, ούτε ήθη, ούτε έθιμα.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ “Ο ΠΟΛΥΠΑΘΗΣ” Εκδόσεις ΕΡΜΗΣ

 

Έρωτας θα πει μονομαχία δύο κυττάρων. Ποιο να φάει, ν’ αφομοιώσει το άλλο. Καμιά συνεννόηση δε χωρεί ανάμεσα στο νικητή και στο νικημένον άλλη, απ’ την υποταγή. Αυτό που λέμε συνεννόηση είναι μια σχετική έννοια, που είναι συνθεμένη από εκκεχειρίες, δειλίες και υποχωρήσεις.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ “Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΕ ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΜΑΤΙΑ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

 

Τι αμαρτία να παραδοθείς στην απατηλή τέρψη των αισθήσεων και να εξομοιώσεις το υψηλό, το παντοτινό, το αιώνιο πρόσωπο που δεν μας επιτρέπεται να δούμε κι είναι για όλους και για πάντοτε κοινό, με το πρόσωπο μιας γυναίκας που συναντάς και είναι ντυμένη έμορφα.

ΝΙΚΟΣ Γ. ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ “Ο ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ” Εκδόσεις ΑΓΡΑ

 

Τι είναι λοιπόν ο έρωτας; (…) Είναι το κουκούτσι της ζωής. Η μυγδαλόψυχά της. Εκεί μέσα είναι κλεισμένες όλες οι δυνατότητες της αιωνιότητας της ζωής. Όλα τ’ άλλα είναι φλούδια και ζουμιά.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ “ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΤΕΤΑΡΤΟ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

 

Όλοι οι ερωτευμένοι έχουσιν εν τη κεφαλή των μυρίας λύσεις διά τα περιπλοκώτερα προσκόμματα προς απόκτησιν του ποθουμένου και αναμφιβόλως, αν ο Μέγας Αλέξανδρος δεν επρολάμβανε να κόψη τον Γόρδιον δεσμόν, θα έλυεν αυτόν μετά πολλής ευχερείας ο πρώτος ερωτευμένος, εις τον οποίον θα έθετον ως γέρας την απόλαυσιν της ερασμίας του.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΕΤΑΞΑΣ ΒΟΣΠΟΡΙΤΗΣ “ΣΚΗΝΑΙ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ”

 

Μήπως, αν δεν έμπαινε στη μέση το λεγόμενον “αίσθημα” και η λεγομένη “ηθική”, θα ημπορούσε τότε μόνον να είναι ο έρως τέλειος και απλός και εύκολος, επ’ άπειρον πανήδονος και απολύτως παντοδύναμος – όλο χαρά (μόνο χαρά), όλο γλύκα (μόνο γλύκα), χωρίς απαγορεύσεις, στερήσεις, πικρίες, διάφορα “μούπες – σούπα” και άλλα αηδή και ακατανόητα, όπως η αποκλειστικότης, η εντός του γάμου αγνότης και όλη η σχετική με αυτόν απέραντη όσον και ματαία ηθικολογία και φιλολογία;

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ “Ο ΜΕΓΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΣ” Εκδόσεις ΑΓΡΑ

 

Ο χριστιανισμός, στιγματίζοντας ως αμαρτία την ένωση αντρός και γυναικός, τη μόλεψε, κι ενώ πρωτύτερα ήταν άγια πράξη, χαρούμενη υποταγή στο θέλημα του Θεού, κατάντησε στην περίτρομη ψυχή του χριστιανού αμαρτία. Ένα μήλο κόκκινο ήταν πριν από το Χριστό ο έρωτας. Ήρθε ο Χριστός, κι ένα σκουλήκι μπήκε μέσα στο μήλο και το τρώει.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ” Εκδόσεις ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

 

Και οπώναι νιος και δεν πατεί στον έρωταν απάνω,
στην συντροφιά των  ζωντανών εγώ δεν τον εβάνω.

ΑΓΝΩΣΤΟΣ “ΡΙΜΑΤΑ ΚΟΡΗΣ ΚΑΙ ΝΕΟΥ” (15ος αι.)
από την ”ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ” ΛΙΝΟΥ ΠΟΛΙΤΗ Εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ

 

Έρως εύκολος και άνευ δυσκολίας δεν έχει γόητρα ποσώς δεν έχει ποικιλίας.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ “ΔΟΝ ΖΟΥΑΝ”
από τα “ΑΠΑΝΤΑ” Εκδόσεις ΓΙΟΒΑΝΗ

Γιατί δεν υπάρχουν έρωτες νόμιμοι ή μη νόμιμοι.
Υπάρχουν μόνον έρωτες χωρίς επίθετο.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ “ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ”
“ΑΙ ΓΕΝΕΑΙ ΠΑΣΑΙ Ή Η ΣΗΜΕΡΟΝ ΩΣ ΑΥΡΙΟΝ ΚΑΙ ΩΣ ΧΘΕΣ”
Εκδόσεις ΑΓΡΑ

 Αγάπη

Ποιος εις τον κόσμον φάνηκε κι αγάπη δεν κατέχει,
ποιος δεν την εδοκίμασε; ποιος δεν τήνε ξετρέχει;

ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ “ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ”

 

Γνώρισα την αγάπη – σ’ έζησα πια ζωή!

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ “ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΤΡΕΛΟΥ”
από τους “ΔΕΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΚΛΗΡΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ”

 

…ν’ αγαπιέσαι ή ν’ αγαπάς;
ν’ αγαπώ.

ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ “ΤΟ ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ ΤΩΝ ΑΝΘΕΩΝ”

Δύναμη, πλούτη, μεγαλεία, δε φτάνουν να γλυκάνουν το ψωμί σαν την αγάπη!

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ «Ο ΚΡΗΤΙΚΟΣ»

Το πρώτο πράγμα που έκανε ο θεός είναι η αγάπη
έπειτα έρχεται το αίμα
κι η δίψα για το αίμα

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ «ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ» Β΄

Η αγάπη βράχους κατελεί και τα θεριά μερώνει.

ΔΗΜΟΤΙΚΟ

Αγάπα για να ζήσεις, ζήσε για ν’ αγαπάς.

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ… Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ «ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΖΩΗ»

Α! τι μπαίγνιο είναι ο άνθρωπος, όταν αγαπάει αληθινά!

ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΡΑΥΛΑΝΤΩΝΗΣ «Η ΕΞΑΔΕΛΦΗ»

Λέγουν “αγάπησε και τρελάθηκε”, ενώ έπρεπε να πουν “τρελάθηκε και αγάπησε”.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ «ΘΡΥΨΑΛΑ»

Μπορείς να ζήσεις δίχως να σ’ αγαπάνε, μα όχι δίχως ν’ αγαπάς.

ΚΟΣΜΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ «ΣΤΟΥ ΧΑΤΖΗΦΡΑΓΚΟΥ»

Η αγάπη κι η συμπόνια είναι θυγατέρες του ανθρώπου, όχι του Θεού.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ»

Είναι αγάπη που αρπά σα θεριό και ξεσκίζει, κι είναι πάλι αγάπη που δίνεται.

Η αγάπη είναι προσφορά, δεν είναι κατοχή.

Η αγάπη είναι μια ορμητική διάθεση να κάνεις ευτυχισμένο κείνον που αγαπάς, με έξοδά σου. Στην ανάγκη, με θυσία και με ταπείνωση.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ «Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΕ ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΜΑΤΙΑ»

Για να σταθεί η αγάπη, πρέπει να πατάει σε δυο πόδια. Ψυχή και σώμα.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΕΤΣΑΛΗΣ ΔΙΟΜΗΔΗΣ «ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΝΗ»

Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ

Σ’ αγαπώ. Δεν μπορώ τίποτ’ άλλο να πω πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο!

ΜΥΡΤΙΩΤΙΣΣΑ «Σ’ ΑΓΑΠΩ»

Χωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάρι, χωρίς αγάπη δε βαστούν κόρη και παλικάρι.

ΛΙΑΝΟΤΡΑΓΟΥΔΟ

Γνώρισα την Αγάπη,
σ’ έζησα πια, ζωή!

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ «ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΤΡΕΛΟΥ»

Σ’ όσους αγαπούμε, βλέπομε τις χάρες τους. Στους άλλους, τα ελαττώματά τους…

ΤΑΣΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ «ΟΙ ΠΑΝΘΕΟΙ»

Καμιά πραγματική αγάπη δε μένει χωρίς ανταπόκριση. (…) Και κανένα αληθινό μίσος.

ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΣΤΑΝΑΚΗΣ «Ο ΧΑΤΖΗ ΜΑΝΟΥΗΛ»

Αγάπη και μίσος ζουν πλάγι πλάγι στην καρδιά μας. Με την ίδια δύναμη μισούμε κι αγαπούμε, και κάποτες από τη μια ώρα στην άλλη αγαπούμε ή μισούμε.

ΨΥΧΑΡΗΣ «ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥ»

Ποιος εις τον κόσμον φάνηκε κι αγάπη δεν κατέχει,

ποιος δεν την εδοκίμασε; ποιος δεν τήνε ξετρέχει;

ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΣ ΚΟΡΝΑΡΟΣ «ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ»

Αν κάποιος ανεκάλυψε την αγάπη, (…) αυτός ο κάποιος είναι ο άνθρωπος. Την ανεκάλυψε σε πείσμα του Θεού!

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ «ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ»

Πρώτες και πάλι πρώτες αγάπες! Τίποτις δε σας ξεπερνά. Μένετε πάντα μέσα στο νου μας, όσο κι αν γεράσουμε, όσο κι αν πάθουμε, κι αχτινοβολάτε απάνω στην άχαρη τη ζωή μας.

ΑΡΓΥΡΗΣ ΕΦΤΑΛΙΩΤΗΣ «ΝΗΣΙΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ»

Όποιος αγαπάει ένα πουλί, ένα άστρο, ένα παιδί, αυτός πάντα του βλέπει όμορφα όνειρα κι ο κόσμος γίνεται όμορφος ως πέρα απ’ τον ύπνο του, ως πίσω απ’ τα κλεισμένα μάτια του, ως μέσα στο πιο άγνωστο χαμόγελό του.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ «Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΑΡΤΑΪΤΟΥΣ»

Στη φθαρτή, θνητή σάρκα του ανθρώπου, στη σύσταση του υλικού κόσμου, η γοητεία της αγάπης μπορεί να διαθέσει κατά τέτοιο τρόπο τα μόρια, ώστε τα σώματα να καταστούν πυρίμαχα, αδιάβρωτα στο νερό, ανθεκτικά σε όλων των ειδών τα σκληρά κτυπήματα.

Εφ’ όσον υπάρχουν μάνες που γεννάν, μη φανταστείτε ποτέ ότι το μίσος μπορεί να είναι ισχυρότερο από την αγάπη.

ΝΙΚΟΣ Γ. ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ «ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΕΡΣΗΣ»

.

Γνώση, μάθηση, ικανότητα, λόγος, σοφία, είναι άδικα και μάταια όταν δεν τα καθιστά πλατιά, ευρύχωρα η αγάπη, η αδελφότητα του ενός προς τον άλλο.

ΝΙΚΟΣ Γ. ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ «Ο ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ»

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

ΜΑΡΙΑ ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ “ΓΙΑΤΙ Μ’ ΑΓΑΠΗΣΕΣ” από τις “ΤΡΙΛΙΕΣ ΠΟΥ ΣΒΗΝΟΥΝ” (1928)

Η αγάπη των άλλων είναι μια συνέπεια φυσική που απλώς σου δείχνει πως η αγάπη σου, δηλαδή η δύναμή σου, είναι αλώβητη. Μ’ αγαπάνε σημαίνει μπορώ ν’ αγαπώ.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΜΑΤΗΝ ΩΝΕΙΔΙΣΑΝ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΜΟΥ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Συχώρα με, αγάπη μου,
που ζούσα πριν να σε γνωρίσω…

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ «ΣΥΓΧΩΡΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΠΟΥ ΖΟΥΣΑ ΠΡΙΝ ΝΑ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΩ»

Όχι αυτήν δεν θέλω αυτήν, όχι

την ελεήμονα αγάπη που την ξανακερδίζει

η παλάμη σου αμέσως μόλις πέσει στη δική μου.

Την άλλην θέλω, εκείνην την άλλην την άλλη

την παράφορη που τρέφεις για κάποιον άλλον

πάλι εσύ και ικετεύεις

να σου δανείσει την αγάπη του.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ «ΚΙΝΟΥΜΕΝΑ ΣΧΕΔΙΑ»

Δεν υπάρχει χειρότερη φυλακή απ’ το φόβο να μην πληγώσουμε κάποιον που μας αγαπά.

Η εμπειρία με δίδαξε ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο δύσκολο απ’ το ν’ αγαπάς κάποιον. Μιλάμε για δουλειά, για μεροκάματο, αληθινό μεροκάματο, κι ένας θεός μόνο ξέρει ότι δεν υπάρχει άλλη λέξη να το περιγράψει.

ΡΑΪΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ «Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΡΙΛΚΕ» μετάφραση Α. ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι.

Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει. εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται.

νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ
από την «ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Α΄13»
Βικιθήκη

.

Ελευθερία

Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά¹.

ΡΗΓΑΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ “ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ”
¹γνωμικό του Ελβετού φιλοσόφου Albrecht von Haller, που ο Ρήγας παραθέτει στο βιβλίο του.
(από την έκδοση των ΝΕΩΝ: “ΡΗΓΑΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ” του Π. Μ. ΚΙΤΡΟΜΗΛΙΔΗ)

 

Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΒΟΣ “ΕΙΣ ΣΑΜΟΝ”
από το ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

 

Ακριβή πραμάτεια η λευτεριά.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ”ΟΙ ΑΔΕΡΦΟΦΑΔΕΣ” Εκδόσεις ΕΡΓΩΝ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

 

Ελευθερία για το πνεύμα είναι ό,τι το οξυγόνο για το σώμα…

ΤΑΣΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ “ΟΙ ΠΑΝΘΕΟΙ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

 

Λεφτεριά θα πει δύναμη.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ “ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ” Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ

 

Ελευθεριά, για σένα ζω, για σε μόνον παλεύω.

ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ

 

Αλλά πόσας φοράς πρέπει να εκφωνήσω ότι η Ελευθερία είναι αναγκαιοτέρα και από την ιδίαν ύπαρξιν εις τον άνθρωπον;

ΑΝΩΝΥΜΟΣ “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ”
από το ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

 

Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα;

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ “ΔΙΑΛΟΓΟΣ”
από το ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

 

Η ανώτατη αρετή δεν είναι να ’σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “Ο ΒΡΑΧΟΚΗΠΟΣ”
μετάφραση Π. ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ Εκδόσεις ΕΛ. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

 

Όσο δύσκολο είναι να αποκτήσει κανείς την ελευθερία, τόσο εύκολο είναι να τη χάσει.

ΡΗΓΑΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ

 

Τι θα πει λεύτερη ψυχή; Να βάνεις τη λευτεριά πιο πάνω απ’ τη ζωή!

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ “Ο ΚΡΗΤΙΚΟΣ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

 

Θέλει, λέει, να ’ναι λεύτερος. Σκοτώστε τον!

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “ΟΙ ΑΔΕΡΦΟΦΑΔΕΣ” Εκδόσεις ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

 

Η ελευτεριά καταχτιέται, δε χαρίζεται από άλλους.

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ “ΟΣΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ” Εκδόσεις ΠΕΛΕΚΑΝΟΣ

 

Αν δε βρεθεί να πεθάνει κανείς για τη λευτεριά τότε θα πεθάνει η ίδια η λευτεριά.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ “ΘΥΜΩΜΕΝΑ ΣΤΑΧΥΑ” Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

 

Ελεύθερος άνθρωπος είναι εκείνος που εξαρτάται μόνον από τις τιράντες του.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ “ΘΡΥΨΑΛΑ”
από το βιβλίο του ΜΙΧΑΛΗ ΠΕΡΑΝΘΗ “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ 1453 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ” Εκδόσεις ΕΡΓΩΝ ΠΕΡΑΝΘΗ

 

Η ελευθερία προϋποθέτει τη σκληρότητα. Δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος όταν ενδίδω.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ “ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ” Εκδόσεις ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

 

Ελευθερία της σκέψης είναι πρώτα απ’ όλα ελευθερία του πλανάσθαι.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΤΣΟΣ “ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΙ” Δ΄ Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

 

Ο άνθρωπος έχει γεννηθεί για να ποθεί την ελευθερία μέσα σ’ ένα κόσμο που δεν την ανέχεται.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ “ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ” Εκδόσεις ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

 

Κανείς δεν μπορεί να υποδουλώσει κάποιον που σκέπτεται ελεύθερα.

ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ “ΟΙ ΝΕΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ” Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ

 

Ελευθερία είναι να κάνεις αυτό που θεωρείται κακό και μη επιτρεπόμενο και οι άνθρωποι να το παραδέχονται.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΛΙΘΟΝ ΟΝ ΑΠΕΔΟΚΙΜΑΣΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΝΤΕΣ” Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

 

Ο άνθρωπος γίνεται λεύτερος με τη δύναμη του λογισμού και με τη δύναμη την αθάνατη της τέχνης. Δε γίνεται λεύτερος με την πίστη.

Ι. Μ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ “ΜΕΒΛΑΝΑ Ο ΕΞΑΙΣΙΟΣ”

 

Ωραίον πράγμα είναι η ελευθερία. Ο Θεός αναπαύσαι την ψυχήν του, όστις την εφεύρε!

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ “Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ” Εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ

 

Η Ελευθερία είναι εκείνη η δύναμις οπού έχει ο άνθρωπος εις το να κάμη όλον εκείνο, οπού δεν βλάπτει εις τα δίκαια των γειτόνων του.

ΡΗΓΑΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ “ΤΑ ΔΙΚΑΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ”

 

Φτηνά τη Λευτεριά δεν την πουλούν πουθενά. Ούτε και τη χαρίζουνε. Όσοι την πήραν χάρισμα τη χαράμισαν.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ “ΘΥΜΩΜΕΝΑ ΣΤΑΧΥΑ” Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

 

Δεν είναι η λευτεριά πέσε πίτα να σε φάω. Είναι κάστρο, και το παίρνεις με το σπαθί σου. Όποιος δέχεται από ξένα χέρια τη λευτεριά, είναι σκλάβος.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ” Εκδόσεις ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

 

Δεν είμαι ένοχος, δεν είμαι αθώος, είμαι ελεύθερος.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΡΑΜΦΟΣ “ΜΕΛΕΤΗ ΘΑΝΑΤΟΥ” Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ

 

Ο αγωνιστής της ελευθερίας νιώθει μέσα του ότι ελευθερία θα πει υποταγή σε κάτι που εμείς οι ίδιοι δουλεύουμε για να το βάλουμε από πάνω μας.

ΝΙΚΟΣ Γ. ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ “Ο ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ” Εκδόσεις ΑΓΡΑ

 

Η πείνα και η στέρηση είναι βασικές μορφές ανελευθερίας.

ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ “ΟΙ ΝΕΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ” Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗΣ

 

Δε σημαίνει τίποτα αν η ελευθερία μάς ωφελεί ή μας βλάφτει. Χρωστούμε να είμαστε ελεύθεροι. Δεν είναι δικαίωμα, αλλά μια υποχρέωση. Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας για το έθνος και για τον κάθε πολίτη, ζήτημα αυτοσεβασμού…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΤΟΚΑΣ “ΑΡΓΩ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

 

Ελευθερία χωρίς δικαιοσύνην είναι καθαρά ληστεία.

ΑΔΑΜΑΝΤΙΟΣ ΚΟΡΑΗΣ “ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΛΩΤΟ” 25/6/1792
“ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ Α”  ΟΜΙΛΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ
από το ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

 

Κι άμα θα σπάσουν οι αλυσίδες τ’ αδερφού,
η λεφτεριά η δικιά του θα ναι λεφτεριά σου,
κι ανάγκη πια δε θα χεις κανενός Θεού.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ “ΣΤΥΛΙΤΗΣ”

 

Τη λεφτεριά δεν τη ζητάν με παρακάλια, τήνε παίρνουν, με τα δικά τους χέρια, μοναχοί.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ “ΛΕΦΤΕΡΙΑ”

 

Μισή λεφτεριά δεν τη θέλει ο λαός μας.

ΨΥΧΑΡΗΣ “ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΥ”

 

Καλή η Λογική κ’ η Σωφροσύνη
όταν όμως υπάρχει Λευτεριά.
Οι τυραννίες γκρεμίζονται με αγώνες
της Λευτεριάς το παραμύθι με αίμα γράφεται.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ “ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ”

 

Τι η Λευτεριά πιο δυσκολόφταστ’ είν’ απ’ όλα
και πρέπει πριν να τη λογιάσεις για δική σου
ν’ αγωνιστείς να την κερδίσεις για τους άλλους.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ “Ο ΔΑΙΔΑΛΟΣ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ”

 

Ελευθερία και ευθύνη είναι έννοιες αλληλένδετες.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Π. ΠΑΠΑΝΟΥΤΣΟΣ “Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ” Εκδόσεις ΝΟΗΣΗ

 

Ο Θεός έδωσε την υπογραφή του για την ελευθερία της Ελλάδος, δεν την παίρνει οπίσω.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ “ΔΙΗΓΗΣΙΣ ΣΥΜΒΑΝΤΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ”
από το ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

 

Θεμέλιον της ευτυχίας είναι η ελευθερία και της ελευθερίας η ευψυχία.

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ “ΙΣΤΟΡΙΑΙ” μετάφραση ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

 

Εάν η ελευθερία είναι έπαθλον θυσιών, δεν υπάρχει επί της γης έθνος δυνάμενον να είπη, ότι υπέστη προς ανάκτησιν αυτής θυσίας πλείονας του Ελληνικού.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ
από το βιβλίο του Κ. Θ. ΔΗΜΑΡΑ “Κ. ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ”
Εκδόσεις ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ

.

Χριστός – χριστιανισμός

Ο Χριστός είναι παντού, τριγυρίζει απόξω από το χωριό μας, χτυπάει την πόρτα μας, στέκεται και ζητιανεύει απόξω από την καρδιά μας. Φτωχός, πεινασμένος, άστεγος είναι ο Χριστός

λόγια του Μανολιού
από το βιβλίο του ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ “Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ” Εκδόσεις ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

 

Ο Χριστός είναι ένα θερμό μήνυμα ελευθερίας. Είναι ένας ανοιχτός νους, μια ανοιχτή καρδιά. Η μεγάλη του δύναμη είναι η επιεικία. Είναι η συγνώμη.

Ι. Μ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ “Η ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ” Εκδόσεις ΦΙΛΙΠΠΟΤΗΣ

 

Σαν το κρασί ’ναι κι ο Χριστός. Όμοια ανοίγει κι αυτός την καρδιά των ανθρώπων και μπαίνει ο κόσμος όλος. Όμοια θ’ ανοίξει και την Παράδεισο να μπουν οι αμαρτωλοί.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ” Εκδόσεις ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

 

Μα άραγες ο Χριστός ήρθε σε τούτον τον κόσμο μόνο για μας τους βαφτισμένους, και δεν ήρθε για ούλον τον κόσμο, για κάθε άνθρωπο που έχει καλή ψυχή, τι Τούρκος, τι Ρωμιός;

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ “ΤΟ ΑΪΒΑΛΙ, Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ” Εκδόσεις ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

 

Ο Χριστός κυρίως δεν ήθελεν ιερείς, δεν ήθελε τελετάς, δεν ήθελε καπνούς, δεν ήθελε λαμπάδας, αλλ’ ούτε ψάλτας, ούτε κανδυλανάπτας, ούτε Μεθοδίους και Παναρέτους, ούτε φελόνια, ούτε άμφια, ούτε εγκόλπια, ούτε πατερίτσες. Εβδελύσσετο την ύλην, την επίδειξιν, την υποκρισίαν, τας νηστείας. Εβδελύσσετο τα μεταξύ Θεού και ανθρώπων μεσολαβούντα όργανα, ιερείς, αρχιερείς, επισκόπους, πάπας, καρδιναλίους. Ήθελε το δίκαιον των δικαίων, ήθελε ακόμη και το δίκαιον των αδίκων. Ήθελε την καταστροφή του πλούτου ως πηγής αμαρτίας, ήθελε την ανόρθωσιν των πτωχών, ως τέκνων του αυτού πατρός. Πού προσηύχετο; Εις τα όρη. Τι προσηύχετο; Το Πάτερ Ημών. Ήτο ενάντιος της κρατούσης νομοθεσίας, της αυστηράς και δρακοντείου του Μωυσέως νομοθεσίας. Ωνειρεύθη τον κόσμον δημιουργηθέντα δι’ ενός φιλήματος και ήθελε το φίλημα νόμον του κόσμου.
Χριστέ βασίλευε. Χριστέ αρωμάτιζε. Χριστέ αγάπα.

ΒΛΑΣΗΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ (1882)
από το βιβλίο του ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΑΜΕΛΟΥ “ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΚΑΙ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ”
Εκδόσεις ΓΛΑΡΟΣ

 

Ο Χριστός δεν κάθεται από τα σύννεφα, σε θρόνο, όχι. Παλεύει απάνω στα χώματα, πονάει κι αυτός, αδικιέται κι αυτός και πεινάει και σταυρώνεται μαζί μας.

λόγια του Παπα-Γιάνναρου
από το βιβλίο του ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ “ΟΙ ΑΔΕΡΦΟΦΑΔΕΣ” Εκδόσεις ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

 

Έχεις ποτέ σου προσέξει τι δίνει ζωντάνια, φωτοσκίαση, τρυφερότητα στη μορφή του Χριστού; Η αδυναμία του στο όρος των Ελαιών, η στιγμή που κινδυνεύει να φανεί κατώτερος από την αποστολή του. Να προδώσει το Θεό. Δίχως αυτή τη στιγμή, ο Χριστός θα μπορούσε να είναι γιος του Θεού, δε θα μπορούσε όμως να είναι γιος του Ανθρώπου.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ “ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ” Εκδόσεις ΕΣΤΙΑ

 

Ό,τι είχε βαθιά ανθρώπινο ο Χριστός, μας βοηθάει να τον καταλάβουμε και να τον αγαπήσουμε και να παρακολουθούμε τα Πάθη του, σαν να ’ταν δικά μας πάθη. Αν δεν είχε μέσα του το ζεστό ανθρώπινο στοιχείο, δε θα μπορούσε ποτέ με τόση σιγουράδα και τρυφερότητα ν’ αγγίξει την καρδιά μας. Και δε θα μπορούσε να γίνει πρότυπο στη ζωή μας.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ” Εκδόσεις ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

 

Τα παρακάτω αποσπάσματα από το βιβλίο του Φ. Ντοστογιέφσκι “Αδελφοί Καραμαζόφ”  είναι από τη συνομιλία ιεροεξεταστή – Χριστού (Σεβίλη, 16ος αιώνας)

Θέλεις να πας στον κόσμο και πηγαίνεις μ’ αδειανά τα χέρια, με κάποια υπόσχεση ελευθερίας που οι άνθρωποι με την ηλιθιότητά τους και με την έμφυτή τους διαφθορά δεν μπορούν ούτε καν να την κατανοήσουν, που τη φοβούνται και τη σκιάζονται γιατί τίποτα και ποτέ δεν υπήρξε για τον άνθρωπο και την ανθρώπινη κοινωνία πιο αφόρητο απ’ την ελευθερία! Ενώ, βλέπεις αυτές τις πέτρες μέσα σε τούτη τη γυμνή πυραχτωμένη έρημο; Κάνετες ψωμιά κι η ανθρωπότητα θα τρέξει πίσω Σου σαν κοπάδι, γεμάτη ευγνωμοσύνη κι υπακοή, αν και πάντα θα τρέμει από φόβο πως θα μπορούσες ν’ αποτραβήξεις το χέρι Σου και να πάψεις να τους δίνεις τα ψωμιά Σου. Μα Συ δε θέλησες να στερήσεις απ’ τον άνθρωπο την ελευθερία κι απόρριψες την προσφορά γιατί σκέφτηκες: Τι ελευθερία θάναι αυτή όταν η υπακοή θα εξαγοραστεί με ψωμιά;

Το ήξερες, δεν μπορούσες να μην το ξέρεις αυτό το βασικό μυστικό της ανθρώπινης φύσης, μα αρνήθηκες τη μοναδική αλάνθαστη σημαία που Σου προτάθηκε για να εξαναγκάσεις όλους να Σε προσκυνήσουν ασυζητητεί – τη σημαία του επίγειου άρτου. Και την αρνήθηκες εν ονόματι της ελευθερίας και του επουράνιου άρτου. Κοίτα λοιπόν τι έκανες ακόμα. Κι όλα αυτά πάλι εν ονόματι της ελευθερίας! Σου λέω πως η πιο βασανιστική φροντίδα για τον άνθρωπο είναι τούτη: Ζητάει να βρει όσο μπορεί γρηγορότερα κάποιον που να μπορεί να του παραδώσει εκείνο το δώρο της ελευθερίας που μ’ αυτό γεννιέται ο δύστυχος.
(…..)
Αντί να κυριέψεις την ελευθερία των ανθρώπων, Εσύ τους την έκανες ακόμα μεγαλύτερη! Ή μήπως ξέχασες πως ο άνθρωπος προτιμάει την ησυχία, ακόμα και το θάνατο, παρά την ελεύθερη εκλογή εν γνώσει του καλού και του κακού; Δεν υπάρχει τίποτα πιο ελκυστικό για τον άνθρωπο απ’ την ελευθερία της συνείδησής του, μα δεν υπάρχει και τίποτα πιο βασανιστικό.

Θέλησες την ελεύθερη αγάπη του ανθρώπου, θέλησες να Σε ακολουθήσει ελεύθερα. Αντί να υπακούει στον παλιό αυστηρό νόμο, ο άνθρωπος έπρεπε με ελεύθερη καρδιά ν’ αποφασίζει από δω και μπρος ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό, έχοντας μοναδικό του οδηγό τη μορφή Σου. Μα είναι δυνατό λοιπόν να μη σκέφτηκες πως τελικά θ’ απαρνηθεί ακόμα και τη μορφή Σου και την αλήθεια Σου, συντριμμένος κάτω απ’ το τρομερό βάρος: την ελευθερία της εκλογής;
(…..)
Δεν κατέβηκες απ’ το σταυρό όταν Σου φωνάζανε περιγελώντας και λοιδορώντας Σε: «Κατέβα απ’ το σταυρό για να πιστέψουμε πως είσαι Συ». Δεν κατέβηκες γιατί και πάλι δε θέλησες να σκλαβώσεις τον άνθρωπο με το θαύμα και λαχταρώντας την ελεύθερη πίστη κι όχι αυτήν που γεννιέται από θαύμα. Λαχταρούσες την ελεύθερη αγάπη κι όχι τους δουλικούς ενθουσιασμούς του σκλάβου, του τρομοκρατημένου μπροστά σε μιαν ισχύ που τον συντρίβει. Μα και δω εκτίμησες τους ανθρώπους τόσο που δεν τ’ αξίζανε, γιατί φυσικά αυτοί είναι δούλοι αν και πλάστηκαν επαναστάτες. Κοίτα και κρίνε μονάχος Σου. Να, πέρασαν πια δεκαπέντε αιώνες. Κοίταξέ τους: Ποιον πήγες ν’ ανυψώσεις ως τον εαυτό Σου; Παίρνω όρκο πως ο άνθρωπος πλάστηκε πιο αδύναμος και πιο ταπεινός απ’ ό,τι τον νόμισες! Μπορεί, μπορεί τάχα να επιτελέσει ό,τι και Εσύ; Εκτιμώντας τον τόσο πολύ φέρθηκες μαζί του σα νάπαψες πια να τον συμπονείς γιατί του ζήτησες πάρα πολλά. Και ποιος; Εκείνος που τον αγάπησε περισσότερο κι απ’ τον εαυτό Του! Αν τον εκτιμούσες λιγότερο, θα του ζητούσες λιγότερα και τότε θάδειχνες πως τον αγαπάς πιο πολύ, γιατί το βάρος που θα τον έβαζες να σηκώσει θάταν μικρότερο. Αυτός είναι αδύναμος και τιποτένιος.

ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ «ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΡΑΜΑΖΟΦ» ΤΟΜΟΣ Β
Μετάφραση ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Εκδόσεις ΓΚΟΒΟΣΤΗ

 

Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν είναι μόνο η συνοπτική ιστόρηση του Θείου πάθους, είναι παράλληλα και η αυθεντική περίληψη της ποιότητας του ανθρώπινου βίου, αντιπροσωπευτικό απάνθισμα συμπεριφοράς και χαρακτήρων στη δημόσια και ιδιωτική ζωή. Από τότε ως τα σήμερα δεν έπαψε η ζωή μας να είναι γεμάτη από Ιούδες που προδίνουν και Θωμάδες που δυσπιστούν, από Σίμωνες που αίρουν το σταυρό και Πιλάτους που “νίπτουν τας χείρας των”, από Μάρθες και Μαρίες που “τυρβάζουν περί πολλά” και από Μαριάμ που βλέπουν τα παιδιά τους να τα σταυρώνει η κοινωνία, από Καϊάφες που κρίνουν διατεταγμένα σε δεύτερο βαθμό και από Βαραββάδες που αθωώνονται, από άρχοντες περιβαλλόμενους “ψευδή πορφύραν” και από Ιωσήφ “κεκρυμμένους διά τον φόβον των Ιουδαίων”, από Φαρισαίους υποκριτές και Νικόδημους νομιμόφρονες,  από γυναίκες “εν πολλαίς αμαρτίαις” και από Πέτρους “τρίτων αρνησαμένους”. Μια εναλλαγή του “Ωσαννά” και του “Σταύρωσον”, του ενταφιασμού και της Ανάστασης, του Γολγοθά και του θριάμβου, της ελπίδας και των θαυμασμών, των κολαφισμάτων και του προσκυνήματος… (10/4/1988)

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ “ΓΡΑΦΕΙ Ο ΕΥΒΟΥΛΟΣ” Εκδόσεις ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ

 

Ο Χριστιανισμός, που θεωρήθηκε θρησκεία των αδυνάτων, είναι στην πραγματικότητα θρησκεία των απίθανα, των απάνθρωπα δυνατών. Γι’ αυτό βρήκε τόσο λίγο έδαφος εφαρμογής είκοσι αιώνες τώρα.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ “ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ ΜΙΑΣ ΕΠΟΧΗΣ” Εκδόσεις ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ

 

Ο Χριστιανισμός σε μας τοποθετείται ανάμεσα στα πράγματα πολυτελείας. Δεν τον χρησιμοποιούμε παρά για κομπασμό και για να κάνουμε επίδειξη, όχι όμως για την καθημερινή χρήση στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ

 

Ο Χριστιανισμός ενώ αφενός εφαίνετο σώζων την Φυλήν και την διέσωζε πράγματι εν μέρει, αφετέρου όμως υπήρξε και είναι και τώρα γενικώς: ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ.

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ “ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΝ ΚΟΙΝΟΝ”

Καθώς ο γνήσιος οινοπότης βδελύττεται τους νοθεύοντας τον οίνον, ούτω και ο καλός χριστιανός αποστρέφεται τους αναμιγνύοντας εις την θρησκείαν, ίνα καταστή επικερδεστέρα, τας παντοίας της κεκαρμένης ή πολυμάλλου κεφαλής των εφευρέσεις, τα θαύματα των εικόνων, τους θεούς της ειδωλολατρείας μετημφιεσμένους εις Αγίους, τας προσκυνήσεις, τα εισιτήρια του Παραδείσου, τα άγια λείψανα, τα κομβολόγια και άλλα ιερατικά εμπορεύματα.

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΡΟΪΔΗΣ “Η ΠΑΠΙΣΣΑ ΙΩΑΝΝΑ”

 

Τώρα όμως η πράγματι επικρατούσα θρησκεία είναι ο πλέον ακάθαρτος και κτηνώδης υλισμός. Μόνον κατά πρόσχημα είναι η χριστιανοσύνη.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ “ΙΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΟΣ”

 

Οι χριστιανοί σήμερα έχουν στην πουσνάρα (=σακούλα) τους τριώ λογιώνε θρησκείες:
Μία που τήνε λένε και δεν τήνε κάνουνε.
Μία που τήνε κάνουνε και δεν τήνε λένε.
Και μία που, και τήνε λένε, και τήνε κάνουνε.
Η πρώτη είναι η θρησκεία του Χριστού, η δεύτερη του Διαόλου, η τρίτη τση Κοιλιάς.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ “ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ”
από το ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

 

Ο Πόντιος Πιλάτος ήταν, να πούμε, σαν τους νομάρχες στις επιτροπές ασφαλείας που μας στέλνανε εξορία, απλώς γιατί δεν κάναμε ό,τι θέλαν αυτοί. Όταν λοιπόν πιάσανε το Χριστό και του τον πήγανε -πάντα οι κουφάλες την ίδια τακτική, να σε σπάσουνε, να τους πεις τι ωραίοι που είστε και τι καλά που τα κάνετε και ότι εγώ είμαι μαλάκας που θέλω να είμαι εγώ, κατάλαβες; Τα ίδια με την καθοδήγα μας. Τέλος, που λες, πάνε το Χριστό στον Πιλάτο, βασανισμένο και ταλαιπωρημένο από τους μπάτσους της εποχής, και του λέει η κουφάλα ο Πιλάτος: Έλα, ρε παιδάκι μου, τι θέλεις τώρα και τα σκαλίζεις, μια χαρά παιδί είσαι, νέος, ωραίος, έχεις μια τέχνη, σ’ αγαπάνε οι γυναίκες, μπορείς να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά και να πεθάνεις σε βαθιά γεράματα. Δε λυπάσαι τα νιάτα σου και την ομορφιά σου; κάνε μια δήλωση, βάλε μια υπογραφή να λες ότι είσαι μαλάκας, και να γυρίσεις σπιτάκι σου ωραία κι όμορφα. Δε λυπάσαι, ρε, τη μάνα σου που σπαράζει από το κλάμα; Καλά, δεν έχεις αισθήματα μέσα σου εσύ; Τι σόι άνθρωπος είσαι δηλαδή; Εμείς τι είμαστε; Εσύ βρέθηκες να φκιάξεις τον κόσμο; και τα τέτοια που λένε όλες οι κουφάλες της εξουσίας. Και ο Χριστός τον κοίταγε με κείνα τα πανέμορφα, γεμάτα γλύκα και θανατερή κατανόηση μάτια του, σα να του ‘λεγε: Άσε μας, ρε Πιλατάκο, διότι μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι… Ο Πιλάτος το ‘πιασε βέβαια, αλλά βολεμένος μέσα στην ιεραρχία, στα δαχτυλίδα του, τ’ αρώματά του και τα σκατά του είπε: Εγώ πάντως είπα και ελάλησα, αμαρτίαν ουκ έχω και νίπτω τας χείρας μου. Όλες οι ασφάλειες όλου του κόσμου, καπιταλιστικές, σοσιαλιστικές και ουδετέρων, αυτή την κουφάλα αντέγραψαν…

ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ “ΧΑΜΟΓΕΛΑ, ΡΕ… ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ;” Εκδόσεις ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Δεν είμαι ειδικός σ’ αυτά τα θέματα, αλλά το πρόβλημα που με βασανίζει είναι σε ποια γλώσσα έγινε ο διάλογος μεταξύ Ποντίου Πιλάτου και Ιησού Χριστού. Η μητρική γλώσσα του Πιλάτου ήταν η λατινική, αλλά οι ανώτεροι κρατικοί λειτουργοί την εποχή εκείνη μιλούσανε μάλλον και την ελληνική. Ας πούμε ότι είχε μάθει, για πραχτικούς λόγους, και λίγα αραμαϊκά, αλλά οι Ρωμαίοι ήταν πολύ περήφανοι και σίγουρα δεν καταδεχόντουσαν να χρησιμοποιήσουν τοπικές γλώσσες και διαλέχτους σε τέτοιες περιστάσεις. Ίσως κάποιος απ’ τη γερουσία των Εβραίων να μιλούσε άνετα τη γλώσσα των Ρωμαίων καταχτητών.
Ο Χριστός όμως; Δεν μπορώ να φανταστώ έναν ξυλουργό γλωσσομαθή. Η όψη του Καίσαρα πάνω στα ρωμαϊκά νομίσματα ήταν σίγουρα γι’ αυτόν ό,τι ήξερε όλο κι όλο για τη Ρώμη. Επομένως, κατά τη γνώμη μου ο διάλογος ανάμεσα στους δύο έγινε ή με τη βοήθεια διερμηνέα ή περίπου με τον τρόπο με τον οποίο σήμερα ένας Αμερικανός πρεσβευτής που ξέρει τσάτρα πάτρα μερικές ιταλικές λέξεις θα μπορούσε να μιλήσει μ’ ένα Σικελό χωρικό.
Φανταστείτε το γλωσσικό δράμα εκείνης της στιγμής. Ποιο νόημα άραγε πήρανε για τον έναν ή τον άλλο λέξεις όπως “θεός”, “βασιλιάς”, “αλήθεια”; Οι αποικιακοί πόλεμοι είναι γεμάτοι από εκτελέσεις που έγιναν εξαιτίας γλωσσικών παρεξηγήσεων κι από διερμηνείς που έλυσαν τα προβλήματα όπως τους βόλευε, ξεγελώντας χωρίς ενδοιασμούς τα δύο αντιμέτωπα μέρη. Φανταστείτε την τραγωδία, ένα Κείμενο να ερμηνεύεται με διαφορετικούς Κώδικες. Ίσως εκείνη η στιγμή, η μία από τις πιο συγκινητικές κι ανθρώπινες στιγμές ενός δράματος που -στο ίδιο επίπεδο- εκτυλίσσεται ακόμη καθημερινά μέχρι τώρα. Όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο καρφωμένο στο σταυρό σκεφτόμαστε ότι τα πάθη του είναι και δικά μας πάθη. Δικά μας είναι όμως και τα βάσανα των ανθρώπων που δεν καταφέρνουνε να εκφραστούνε. Ο εργάτης ξέρει εκατό λέξεις, τ’ αφεντικό χίλιες: γι’ αυτό κι ο δεύτερος είναι τ’ αφεντικό. Το είπε κι ο Dario Fo.

ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ “ΔΥΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ”, (1977)
από το βιβλίο του Ουμπέρτο Έκο: “Η ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ”
Μετάφραση: Α. Τσοπάνογλου
Εκδόσεις ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ – ΠΑΙΔΕΙΑ

΄

Θεός

Ίσως Θεός για τον καθένα μας να ’ναι μονάχα τα όνειρά του.

ΚΟΣΜΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ “ΕΚΑΤΗ”

 

Ο δρόμος ο πιο μακρινός είναι ο πιο κοντινός στην καρδιά του Θεού.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ “ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ”

 

Ο άνθρωπος βιάζεται, ο Θεός δε βιάζεται

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ”

 

Η παρουσία του Θεού, από την καλοσύνη του ανθρώπου φαίνεται.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΓΚΛΗΣ “ΟΙ ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΟΙ”

 

Η αγάπη του Θεού αρχίζει απ’ την αγάπη του ανθρώπου.

ΚΟΣΜΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ “ΣΤΟΥ ΧΑΤΖΗΦΡΑΓΚΟΥ”

Εύκολο να θυσιάσεις στο Θεό το τίποτα, δύσκολο να θυσιάσεις τα πάντα.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ”

 

Παίζουν οι άνεμοι, παίζουν τα σύννεφα, παίζει ο Θεός με τους ανθρώπους.

ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ “ΑΙΟΛΙΚΗ ΓΗ”

 

Ένας δρόμος, ένας μονάχα οδηγάει στο Θεό, ο ανήφορος.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ”

 

Ή θα πεις: υπάρχει Θεός, ή θα πεις: “δεν ξέρω”. Άλλο τίποτα δεν μπορεί να πεις.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΤΣΟΣ “Η ΖΩΗ ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΣΗ”

 

Δεν τον φοβάμαι το Θεό, αυτός καταλαβαίνει και συχωρνάει. Τους ανθρώπους φοβάμαι. Αυτοί δεν καταλαβαίνουν και δε συχωρνούν.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ”

 

Όσο υπάρχουν παιδιά που πεινούν, Θεός δεν υπάρχει!

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “ΟΙ ΑΔΕΡΦΟΦΑΔΕΣ”

 

Αν δε δει ο Θεός χέρι ανθρώπου, δε βάζει μήτε κι αυτός το δικό του.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ”

 

Από τη μεταφυσική ανάγκη μιας υπερανθρώπινης στοργής ανακαλύψαμε το Θεό.

ΤΑΣΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ “ΟΙ ΠΑΝΘΕΟΙ”

 

Στιγμές – στιγμές συλλογίζομαι, όχι αν ο Θεός υπάρχει, παρά αν είναι αναγκαίος να υπάρχει.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ “ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ”

 

Ο Θεός με προστατεύει όταν όλοι πνιγούν κι εγώ μονάχα γλιτώσω. Ο Θεός με προστατεύει κι όταν όλοι γλιτώσουν κι εγώ μονάχα πνιγώ.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ”

 

Σκύβω απάνω στο μερμήγκι, θωρώ μέσα στο γυαλιστερό μαύρο μάτι του το πρόσωπο του Θεού.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ”

 

Τ’ είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ’ ανάμεσό τους;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ “ΕΛΕΝΗ – ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ Γ΄”
αντιγραφή από το ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

 

Το δράμα είναι πως ο Θεός είναι σύλληψη υποκειμενική. Η εποχή μας ζητάει αντικειμενικές αλήθειες.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ “ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ”
αντιγραφή από το ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

 

Έχω μέσα μου λογής Θεούς: από το Θεό του παιδικού καιρού, το δεσπότη με τα κάτασπρα γένια, ίσα με το Θεό του Σπινόζα.
Πλήθος. Ποιος λέει πως χάθηκε η πολυθεΐα;

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ “ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ – ΠΕΖΟΙ ΔΡΟΜΟΙ Α΄”
αντιγραφή από το ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΡΙΟ ΝΕΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

 

Θεός δεν είναι; Ό,τι του καπνίσει κάνει. Αν δεν μπορούσε να κάμει αδικίες, τι παντοδύναμος θα ’ταν;

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ”

 

Γιατί μαθές ο Θεός τα βλέπει από κει πάνω και δεν απλώνει τ’ άγιο του το χέρι να μας γλιτώσει, πριν να μας γαντζώσει ο Εξ’ από δω!

ΑΡΓΥΡΗΣ ΕΦΤΑΛΙΩΤΗΣ “ΝΗΣΙΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ”

 

Νιώθω τη φωνή του Πλάστη να ορμά από τις πέτρες, απ’ το φως, τα χόρτα κι από μέσα μου σαν ένας ευαγγελισμός ελευθερίας και χαράς.

ΠΛΑΤΩΝ ΡΟΔΟΚΑΝΑΚΗΣ “ΤΟ ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΟ ΡΑΣΟ”

 

Πρέπει να ευτυχή τις διά να είναι θερμός λάτρης του Θεού!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΟΥΤΣΟΣ “Ο ΛΕΑΝΔΡΟΣ”

 

Α, ο Θεός, αυτή η άγνωστη δύναμη, είναι κακούργος, κακούργος!

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΒΟΥΤΥΡΑΣ “Ο ΝΕΟΣ ΜΩΥΣΗΣ”

 

Ο Θεός, ο Θεός… Αυτός δα είναι που δε μοίρασε τίποτα στη γη σωστά. Αλλού με το τσουβάλι, αλλού με το κουτάλι.

ΡΙΤΑ ΜΠΟΥΜΗ ΠΑΠΑ “Η ΧΡΥΣΩ”

 

Ω! Ας ήτανε Θεός στον ουρανό, μονάχα για ν’ ακούσει τούτη την προσευκή μου κ’ εγώ θα του συχωρνούσα όλες τις δυστυχίες που αφήνει να δέρνουν έτσι αλύπητα τους ανθρώπους.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ “Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ”

 

Χτίση, χτίσματα και Χτίστης είναι από την ίδια ζύμη. Ένας ο πλάστης, ίδιος ο πηλός, αναρίθμητα τα καλούπια…

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ “Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΟ ΠΗΓΑΔΙ”

 

Ποιο ’ναι το χρέος μας; Να σου το πω εγώ, με λίγα λόγια: Αν είσαι λύκος, να τρως. Αν είσαι αρνί, να σε τρώνε! Κι αν ρωτάς και για Θεό, αυτός είναι ο Μέγας Λύκος – αυτός δα τρώει αρνιά και λύκους συγκόκαλα!

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ”

 

Θεός δεν είναι εκείνος που μας πείθει περί της υπάρξεώς του και της ματαιότητος όλων των άλλων. Θεός είναι εκείνος που μας πείθει περί της υπάρξεως και της αξίας των πάντων.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΤΣΟΣ “Η ΖΩΗ ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΣΗ”

 

Να δεχτώ πως η ανώτατη εξουσία που εφορεύει τον κόσμο δεν έχει για χαραχτηριστικό της την κακία… Ωραία! Τότε θα έχει για κύριο γνώρισμά της την αναισθησία…

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ “ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ”

 

Το κάθε τι μέσα σ’ αυτή την εξαίσια φύση, είναι θαυμαστό κι αγαπητό. Θησαυρός για την καρδιά μας. Πίσω από όλα είναι ο Θεός που δίνει σε κάθε τι που έπλασε τη γλυκύτητα του Παραδείσου.

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ “ΘΑΛΑΣΣΕΣ, ΚΑΪΚΙΑ ΚΑΙ ΚΑΡΑΒΟΚΥΡΗΔΕΣ”

 

Η αγαθότη του Θεού είναι άβυσσος της θαλάσσης, τους μωρούς κάνει σοφούς, τους σοφούς μωρούς, τους αντρείους δειλούς, τους δειλούς αντρείους, διά να δοξάζεται ο πλάστης του παντός.

ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ “ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ”

 

Έτσι μιλάω με το Θεό μου αυτήν την ώρα… Κι εκείνος, θα μου πεις, τι λέει; Εκείνος αποκρίνεται, με τα πάντα, με την καθεμιά ομορφάδα του κόσμου μ’ απαντάει, με το φεγγάρι, με τη θάλασσα, ακόμα και με τη μακρινή σιωπή…

ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΣΤΑΝΑΚΗΣ “Ο ΧΑΤΖΗ ΜΑΝΟΥΗΛ”

 

Τάχατες ο Θεός φταίει για οι άνθρωποι; Κι αν φταίνε οι άνθρωποι, ο Θεός δεν είναι που τους έπλασε έτσι κι αλλιώς, κριματισμένους. Τρέχα γύρευε…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΓΚΛΗΣ “ΟΙ ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΟΙ”

 

Πόσοι σοφοί απολογητές προσπάθησαν να συμφιλιώσουν την ύπαρξη ενός πανάγαθου και παντοδύναμου θεού με την παρουσία του κακού στον κόσμο… Ο πόνος και μόνον ενός αθώου αρκεί για να γκρεμίσει όλα τους τα επιχειρήματα.

ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ “ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ”

 

Γιατί να υπάρχει τέτοια ανισότητα, τέτοια σκληρότητα, τέτοια απανθρωπιά. Ποιος φταίει; Και τι κάνει επιτέλους αυτός ο πανάγαθος Πλάστης που στέκεται και σεργιανά αυτή την ασυναρτησία που δημιούργησε;

ΜΑΡΙΑ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ “ΣΑΝ ΤΑ ΤΡΕΛΑ ΠΟΥΛΙΑ”

 

Ένας θεός ανολοκλήρωτος που θέλησε να εκδηλωθεί, να βρει μια απασχόληση για να ξεφύγει από το βασανισμένο είναι του και να ξεχάσει τον εαυτό του. Και στο τέλος, από αδυναμία πάλι, πόθησε κι έναν θεατή για το τυραννισμένο έργο της ανίας του. Έτσι, δημιούργησε τον άνθρωπο.

ΚΟΣΜΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ “ΕΚΑΤΗ”

 

Να βλέπουμε τον κόσμο, τη Δημιουργία ολάκερη, παραδομένη στην αλληλοεξόντωση, κυλισμένη στο αίμα, να σπαράζει και ν’ αχνίζει, να βλέπουμε τη Φύση εχθρό ορκισμένο του ανθρώπου, και να λέμε το Δημιουργό αγαθό, αυτό – συμπαθάτε με – είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνω.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ “ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ”

 

Μια εξίσωση αλγεβρική, μια διατύπωση κάποιου νόμου της μηχανικής, κάτι παρόμοιο τέλος πάντων που έχει σχέση με τη δημιουργική σκέψη, μας πλησιάζει πιο πολύ προς το Θεό παρά μια προσευχή όπως την εννοεί όλος ο κόσμος.

ΚΟΣΜΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ “ΕΚΑΤΗ”

 

Θεός είναι η ακατάλυτη δύναμη που μεταμορφώνει την ύλη σε πνέμα. Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του ένα κομμάτι από το θεϊκό αυτό στρόβιλο και γι’ αυτό κατορθώνει να μετουσιώνει το ψωμί και το νερό και το κρέας και να το κάνει στοχασμό και πράξη.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΖΟΡΜΠΑ”

 

Ανάμεσα σε ένα θεό παντοδύναμο (αλλά όχι πανάγαθο) και σε ένα θεό πανάγαθο (αλλά όχι παντοδύναμο) θα προτιμούσα τον δεύτερο. Προτιμώ να σκέπτομαι ένα θεό καλό που αγωνίζεται κι αυτός μαζί μας εναντίον του κακού – παρά έναν παντοδύναμο θεό που αδιαφορεί. (Έστω κι αν ένας θεός μη – παντοδύναμος, δεν είναι θεός…).

ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ “ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ”

 

Μωρέ τι υποφέρει κι αυτός ο Θεός, βρήκε τον μπελά του μαζί μας. Φωνάζουν τα ψάρια: Μη μας στραβώσεις, Κύριε, και μπούμε στα δίχτυα! Φωνάζουν οι ψαράδες: Στράβωσε τα ψάρια, Κύριε, να μπούνε στα δίχτυα! Ποιον από τους δυο ν’ ακούσει ο Θεός; Πότε ακούει τα ψάρια, πότε τους ψαράδες – κι έτσι πορεύεται ο κόσμος!

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ”

 

Δεν είναι νερό δροσερό ο Θεός, όχι, δεν είναι νερό δροσερό, να το πιεις, να δροσερέψεις. Είναι φωτιά, και πρέπει να περπατάς απάνω της. Κι όχι μονάχα να περπατάς, παρά, κι αυτό ’ναι το πιο δύσκολο, παρά και να χορεύεις! Σίγουρα, ευτύς ως μπορέσεις να χορέψεις, η φωτιά γίνεται νερό δροσάτο, μα ώσπου να φτάσεις ως εκεί τι αγώνας, τι αγωνία, Θεέ μου!

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “ΟΙ ΑΔΕΡΦΟΦΑΔΕΣ”

 

Το μόνον που εφρόντισε για τον άνθρωπο ο Θεός είναι, κατά τη γνώμη μου, να τον κάμει ατελή, για να ‘χει διαρκώς την ανάγκη του Θεού του αυτού.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ “ΑΤΤΙΚΟΙ ΕΡΩΤΕΣ”

 

Τώρα θα παρακαλέσουν το Θεό, θα τον ευχαριστήσουν για τη νίκη και θα τον παρακαλέσουν να τους βοηθήσει να σκοτώσουν πολλούς εχθρούς! Απ’ την άλλη μεριά οι ιμάμηδες και οι λοιποί χοτζάδες θα παρακαλέσουν και αυτοί το Θεό για να τους βοηθήσει και έτσι ο Θεός θα βρεθεί σε δύσκολη θέση σε ποιον από τους δυο να δώσει βοήθεια…

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΒΟΥΤΥΡΑΣ “Ο ΛΑΓΚΑΣ” Εκδόσεις ΣΤΑΧΥ

 

Φέρτε μου τον Θεό, θα συνεννοηθώ αμέσως. Με τους ανθρώπους είναι το δύσκολο.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ “ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ” Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ

 

Ρώτησε κάποιος τον κύριο Κ. αν υπάρχει Θεός, και ο κύριος Κ. είπε: “Σου συνιστώ να αναλογιστείς, αν η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα σε κάνει ν’ αλλάξεις συμπεριφορά. Αν δεν πρόκειται ν’ αλλάξεις, τότε το ερώτημα δεν έχει νόημα. Αν πάλι πρόκειται ν’ αλλάξεις, τότε μόνο σε ένα μπορώ να σου φανώ χρήσιμος: να σου πω ότι έχεις ήδη αποφασίσει πως χρειάζεσαι έναν Θεό”.

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ “ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ κ. ΚΟΫΝΕΡ” Εκδόσεις ΓΡΑΜΜΑΤΑ (μετάφραση: Ι. Παπάζογλου)

 

Είν’ ο Θεός που αγαπιέται μέσα στον καθένα που αγαπιέται
Και
Είν’ ο Θεός που αγαπά μές στον καθένα που αγαπά.

ΙΜΠΝ ΕΛ ΑΡΑΜΠΙ (1165-1240)
μετάφραση Γ. Υφαντής
από το “Μυστικοί του ισλάμ (σούφηδες)”
περιοδικό “η λέξη” τ. 3 (Μάρ. – Απρ. 1981)

 

… Ποτέ να μη φτάνεις ως την έβδομη μέρα. Ποτέ να μη θεωρείς πως όλα είναι εντάξει. Η νιότη είναι το ανικανοποίητο. Ο Θεός πρέπει να ήταν ήδη πολύ γέρος όταν ξεκίνησε να δημιουργεί. Ειδάλλως δεν θα είχε σταματήσει το βράδυ της έκτης μέρας. Ούτε καν το βράδυ της χιλιοστής ημέρας. Ούτε καν σήμερα. Αυτό είναι που του καταλογίζω. Που κατάφερε να ξοδέψει όλες του τις δυνάμεις. Που θεώρησε πως το βιβλίο έφτασε στο τέλος του με τη δημιουργία του ανθρώπου και γι’ αυτό κατέθεσε την πένα του και περιμένει πια να δει πόσες επανεκδόσεις θα κάνει. Είναι τόσο λυπηρό που ο Θεός δεν ήταν καλλιτέχνης. Σε κάνει να θέλεις να κλάψεις και να χάνεις το κουράγιο σου για οτιδήποτε.

Άνθρωποι, όταν σας φέρνουν το Θεό τα υπάκουα και καλά εκπαιδευμένα σκυλιά, που τον κουβάλησαν με κίνδυνο της ζωής τους, πάρτε τον και ξαναπετάξτε τον μες στο απροσμέτρητο. Διότι το Θεό δεν κάνει να τον φέρουν στην όχθη τα υπάκουα και καλά εκπαιδευμένα σκυλιά. Δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο μες στα αφρισμένα νερά του, κι ένα μεγάλο μελλοντικό κύμα θα τον σηκώσει ως τη γη εκείνη, που θα ‘ναι αντάξιά του.

…Τίποτε δεν μειώνει πιο πολύ την ικανότητά μας να βιώσουμε πραγματικά το Θεό απ’ ό,τι η επιμονή μας να θέλουμε να βλέπουμε δικές του παρεμβάσεις εκεί όπου εκείνος ανέκαθεν απόφευγε ν’ αναμιχθεί. Για να μην πούμε ότι, έτσι καθώς τον φανταζόμαστε να συμμετέχει σε τόσα πράγματα που μας αφορούν, παραβλέπουμε πιθανότατα τα σημάδια των πραγματικών παρεμβάσεών του κάπου αλλού και τις πλέον κραυγαλέες αποδείξεις του.

ΡΑΪΝΕΡ ΜΑΡΙΑ ΡΙΛΚΕ «Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΡΙΛΚΕ»
μετάφραση Α. ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

.

Άνθρωπος

Η πέτρα, το σίδερο, το ατσάλι, δεν αντέχουν, ο άνθρωπος αντέχει…

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ»

Ο άνθρωπος τον άνθρωπον αιώνια γελά.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ «ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ»

Όσοι είναι οι ανθρώποι τόσω λογιών είναι και τα μεράκια που τους παιδεύουν.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ «Η ΠΑΝΑΓΙΑ, Η ΓΟΡΓΟΝΑ»

Το κτήνος στην αναίδειαν τον άνθρωπον δεν φθάνει.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ «ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ»

Όλοι οι άνθρωποι είναι θανατοποινίτες, μα το ξεχνούνε.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ «Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»

Δεν κρίνομε σωστά, όταν κρίνουμε τον άνθρωπο έξω απ’ το περιβάλλον του.

ΤΑΣΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ «ΟΙ ΠΑΝΘΕΟΙ»

Το ντουφέκι τον άνθρωπο τον καταντεί λοιπόν θηρίο…

ΜΕΛΠΩ ΑΞΙΩΤΗ «ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, ΚΑΛΗΜΕΡΑ»

Υπερέχει τα ζώα ο άνθρωπος, αλλ’ εις τα κακίας.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΟΥΤΣΟΣ «ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΨΙΤΤΑΚΟΥ»

Τον άνθρωπο που δεν αγαπά τίποτα της ζωής, να τον τρέμεις!

ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΣΤΑΝΑΚΗΣ «Η ΠΑΓΙΔΑ»

Έτσι είναι καμωμένος ο ζάβαλης ο άνθρωπος: όλο να ελπίζει!

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ «Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»

Το θερίον είπαν θερίον κι ο άνθρωπος είναι χερότερος.

ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ «ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ»

Πού να βρεις ρότα με την ψυχή τ’ ανθρώπου;

ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ «ΩΚΕΑΝΟΣ»

Οι άνθρωποι -γνωρίζει ένας του άλλου τα χείλη κι όχι την καρδιά.

ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ «ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ»

Αγαπώ τον άνθρωπο γιατί ο κακόμοιρος ξέρει πως θα πεθάνει.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΓΚΛΗΣ «Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ»

Αποστρέφομαι τους ανθρώπους που δεν αμφιβάλλουν.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ «ΔΙΧΩΣ ΘΕΟ»

Να γνοιάζεσαι για τον άνθρωπο και όχι για τους ανθρώπους.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΤΣΟΣ «Η ΖΩΗ ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΣΗ»

Ξεχνάει η ψυχή του ανθρώπου, ξεχνάει η κακομοίρα. Γι’ αυτό τη λένε κι αθάνατη.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ»

Τον άνθρωπο που γονατίζει τον σκιάζομαι πιότερο κι από τον εχτρό.

ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΣΤΑΝΑΚΗΣ «Ο ΧΑΤΖΗ ΜΑΝΟΥΗΛ»

Το χαρακτηριστικό του ανθρώπου, όμως είναι το μίσος -το εκδηλώνει ακόμα και στον έρωτα…

ΚΟΣΜΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ «ΛΕΜΟΝΟΔΑΣΟΣ»

Λίγο μαλακός, λίγο αναποδιάρης, πότε καλός, πότε σκύλος που δαγκάνει, μισό διάολος, μισό άγγελος, άνθρωπος κοντολογίς!

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ»

Ο άνθρωπος διαρκώς νοσταλγεί την παλιά θέση του ως συνδαιτυμών του Υψίστου.

ΝΙΚΟΣ Γ. ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ «ΤΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΕΡΣΗΣ»

Τι πρόστυχο ζώο ο άνθρωπος, να μην πιστεύη εις όσα βλέπη, παρά εις όσα του λέγουν.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ «ΚΟΡΗ ΕΥΠΕΙΘΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ»

Ο άνθρωπος. Το πιο τρομαγμένο πλάσμα του κόσμου.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗΣ «ΕΦΗΜΕΡΙΑ»

Ο άνθρωπος επλάσθη διά να πάσχη.

ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑΣ ΦΡΑΓΚΟΥΔΗΣ «Ο ΘΕΡΣΑΝΔΡΟΣ»

Ο άνθρωπος δεν γεννάται κακός, γίνεται τοιούτος.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ «ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΙ ΜΙΑΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΣΣΗΣ»

Η γεμάτη αίμα και δυστυχία ανθρώπινη Ιστορία μαρτυράει πως δεν είναι αρκετό να γεννηθεί κανείς άνθρωπος. Πρέπει να γίνει άνθρωπος.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ «ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ»

Οι άλλοι αγαπούν τον άνθρωπο για ό,τι είναι. Εγώ τον αγαπώ γι’ αυτό που θα μπορούσε να είναι.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ «ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ»

Όλοι είμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι που ήρθαμε για να φάμε όχι μόνο το μέλι αλλά και το κεντρί.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ «ΑΓΕΛΑΣΤΗ ΑΝΟΙΞΗ»

Ο άνθρωπος, από τότε που τον έδιωξαν από τον Παράδεισο, παλεύει για να υπάρξει, να μην εξαφανιστεί, να υποτάξει τη φύση, να γίνει Θεός, και πάντα τον βρίσκει ο θάνατος ολομόναχο στην αρχή του δρόμου.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΞΕΦΛΟΥΔΑΣ «ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΧΩΡΙΣ ΙΘΑΚΗ»

Με τούτον τον τρόπο είναι πλασμένος ο άνθρωπος: ο άγγελος κι ο δαίμονας βρίσκονται μέσα του.

Ι. Μ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ «Η ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ»

Άνθρωπος που κάνει κακό στον εχτρό του από συφέρο, το ίδιο εύκολα μπορεί να το κάμει κι ενάντια στο φίλο του.

ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΣΤΑΝΑΚΗΣ «Ο ΧΑΤΖΗ ΜΑΝΟΥΗΛ»

Ο άνθρωπος χρειάζεται ένα πράμα περισσότερο κι απ’ το ψωμί. Να βρει στη ζωή ένα σκοπό.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ «Ο ΚΡΗΤΙΚΟΣ»
(η φράση αποδίδεται από το συγγραφέα στον Ελευθέριο Βενιζέλο)

Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες. Φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες!

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «ΟΙ ΑΔΕΡΦΟΦΑΔΕΣ»

Άνθρωπος που δεν αιστάνθηκε βαθιά, γνώρισε μια μόνο πλευρά της ζωής και όχι την καλύτερη.

ΠΕΤΡΟΣ ΧΑΡΗΣ «ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΘΕΟΙ;»

Ανθρωπότητα αμετανόητη, τέτοια που είσαι, θα δέρνεσαι πάντα και θα βασανίζεσαι γύρ’ απ’ τ’ αγαθά και τελειωμό δε θα ’χει ο πόνος σου.

ΑΡΚΑΔΙΟΣ ΛΕΥΚΟΣ «ΚΡΙΣΙΣ»

Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που αποφασίζουν γλήγορα. Σπάζουν εύκολα το κεφάλι τους κι ησυχάζουν.

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ «ΑΓΕΛΑΣΤΗ ΑΝΟΙΞΗ»

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ «ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ»          

Οι άνθρωποι με τους συνεπείς κι ακλόνητους χαραχτήρες, γεννούν την εχτίμηση των ολίγων και τη συμπάθεια κανενός.

Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ «Ο ΚΟΤΖΑΜΠΑΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΠΥΡΓΟΥ»

Το ζώο δεν ξέρει τη δύναμή του. Ο άνθρωπος την ξέρει και την εξουσιάζει. Αυτό θα πει άνθρωπος!

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ «Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»

Έχουν να πουν πως άνθρωπος είναι το ζώο που συλλογιέται το θάνατο. Όχι, σου λέω εγώ. Άνθρωπος είναι το ζώο που συλλογιέται την αθανασία.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ»

Ο ανθρώπινος χαρακτήρ δεν είναι απλούν τι, ή λευκόν ή μέλαν, αλλά πολυσύνθετον και πολλάκις εξ αντιθέτων.

ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΛΛΙΓΑΣ «ΘΑΝΟΣ ΒΛΕΚΑΣ»

Πολλοί άνθρωποι είναι μηδενικά και ο τρόπος που ζουν τους έδωσε τη μονάδα που χρειάζονται διά να γίνουν κάτι.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ «ΘΡΥΨΑΛΑ»

Το καπάκι του ματιού το ’χει ο άνθρωπος για να σκεπάζει το μάτι του σαν κοιμάται, όχι σαν είναι ξύπνιος!

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ «ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ Τ’ ΑΣΤΡΑ»

Θεριό ’ναι η καρδιά του ανθρώπου. Θεριό ανήμερο… Χριστέ μου, μήτε εσύ μπόρεσες να τη μερώσεις…

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ»

Ο άνθρωπος αγαπά να χτυπά όσους του μοιάζουν. (…) Αγαπά να σκοτώνει τον όμοιό του.

ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ «ΑΙΟΛΙΚΗ ΓΗ»

Θηρίο τον λένε τον άνθρωπο. Κολοκύθια. Ποιο θηρίο, μωρέ; Έχει το θεριό μαχαίρια; Φκιάνει  σκοτώστρες και τουφεκάει; Θηρίο… Βρισιά για τα θεριά!

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ «ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΖΩΗ»

Η ομορφιά της ανθρώπινης μοίρας μπορεί και να μη βρίσκεται μονάχα στην εκπλήρωση. Μπορεί να είναι και τ’ ασυλλόγιστο φτεροκόπημα του Ικάρου.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ «ΑΠΡΙΛΗΣ»

Τι είνε ο άνθρωπος! Ψεύτικος, μηδαμινός. Ποτήρι κρυστάλλινον, εύμορφον, οπού ρίπτεις  μέσα ολίγον ζεστό νερό, και αμέσως ραγίζεται και σπάζει.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΩΡΑΪΤΙΔΗΣ «ΤΟ ΤΑΞΙΜΟΝ»

Ο άνθρωπος είναι από γεννησιμιού του ανόητο πλάσμα. Και μονάχα όταν χάσει τις ελπίδες του αρχίζει πια να γίνεται λίγο σοφός.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΤΑΤΖΗΣ «ΜΕΘΥΣΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ»

Ενώ εις τον άνθρωπον εδόθη η ύψωσή του έως εις τα υπερφυή όντα, του αφέθη και η καταβίβασή του έως εις τα κτήνη. Και συχνά και παρακάτου ακόμη.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ «ΙΔΟΥ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ»

– Αλήθεια, υπάρχει τίποτα πιο χυδαίο, πιο κατώτερο από τον άνθρωπο;
– Ναι, ο άνθρωπος!

ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΣΤΑΝΑΚΗΣ «Η ΠΑΓΙΔΑ»

– Δεν ήξερα πως είναι τόσο κακοί οι άνθρωποι.
– Δεν είναι κακοί, είναι μέτριοι και τούτο είναι το χειρότερο. Μακάρι να ήταν κακοί.

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ «ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΚΑΙ ΗΡΩΩΝ ΑΙΜΑ»

Ο διάολος μπορεί και μπαίνει μονάχα στην Κόλαση, ο άγγελος μπορεί και μπαίνει μονάχα στην Παράδεισο. Ο άνθρωπος όπου θέλει!

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ»

Κι ύστερα, σου λένε, ο άνθρωπος είναι το “ευγενέστερον ζώον”… Ζώον… μάλιστα, αλλά όχι και ευγενέστερον!… Το αγριότερον, μάλιστα!

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ «ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ Τ’ ΑΣΤΡΑ»

Ο άνθρωπος είναι χτήνος! (…..) Τούκαμες κακό; Σε σέβεται και σε τρέμει. Τούκαμες καλό; Σου βγάζει τα μάτια.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΖΟΡΜΠΑ»

Είναι αξιοσημείωτο ότι η Φύση έχει γεννήσει τον πολέμιό της (τον άνθρωπο). Μεγαλοψυχία; Λάθος; Τύχη τυφλή;

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ «ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ»

Τόσοι άνθρωποι εις τον κόσμο χρεωστούν τας επιτυχίας των εις την ιδέα που εσχημάτισαν οι άλλοι περί αυτών και όχι εις την αξία που έχουν αυτοί οι ίδιοι.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ «ΤΡΟΜΑΡΑΣ»

Για να πω την αλήθεια, ούτε μ’ ενδιαφέρουν οι ιδέες των ανθρώπων. Η καρδιά τους μονάχα μ’ ενδιαφέρει, αν είναι καλή ή κακή…

ΛΙΛΙΚΑ ΝΑΚΟΥ «ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΖΩΗ»

Από τους δέκα ανθρώπους που σου ζητάνε τη γνώμη σου για κάτι, οι εννέα το κάνουνε μονάχα για να σου πούνε τη δική τους.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ «ΜΕΝΕΞΕΔΕΝΙΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ»

Μωρέ, τι μηχανή είναι ο άνθρωπος! Της βάζεις ψωμί, κρασί, ψάρια, ραπανάκια και βγαίνουν αναστεναγμοί, γέλια κι ονείρατα. Εργοστάσιο!

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΖΟΡΜΠΑ»

Δυο κακούς ανθρώπους δεν τους χωρεί ούτε όλη η οικουμένη. Ενώ χίλιοι καλοί άνθρωποι κάμνουν μουχαμπέτι και μέσα εις ένα καρυδότσουφλο!

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ «ΠΟΙΟΣ ΗΤΟ Ο ΦΟΝΕΥΣ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ»

Δίκιο, ομορφιά, δίψα της αλήθειας, είναι πράματα ανυπόσταστα για το θεριό. Ίσκιοι! Για τον άνθρωπο, οι ίσκιοι αυτοί είναι τα δείγματα της ανθρωποσύνης του…

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ «Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ»

Θεριό είναι ο άνθρωπος στα νιάτα του, θεριό ανήμερο και τρώει ανθρώπους! (…..) Τρώει αρνιά και κότες και γουρουνάκια, μα αν δε φάει άνθρωπο, όχι, δε χορταίνει.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΖΟΡΜΠΑ»

Θα ’πρεπε οι άνθρωποι να ξέρουν την ημερομηνία του θανάτου τους, όπως έχουνε στην ταυτότητά τους τη χρονολογία της γέννησής τους. Αυτό θα τους έκανε ηθικότερους, πιο ανθρώπινους…

ΤΑΣΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ «ΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ΤΗΣ ΑΧΑΪΑΣ»

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ «ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ»

Ο αιώνιος άνθρωπος: πιστεύει με την καρδιά ό,τι ο νους του αποκρούει.  Αποκρούει με την καρδιά του ό,τι ο νους του παραδέχεται.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ «Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ»

Ξέρετε γιατί γίναμε άνθρωποι; Γιατί μερικοί πρόγονοί μας πάλευαν και είχανε το θάρρος να πεθάνουν, όταν χρειαζότανε. Όσα ζώα δεν ήξεραν να πεθάνουν, έμειναν για πάντα ζώα.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΤΑΤΖΗΣ «ΜΕΘΥΣΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ»

Υπάρχουσι δύο είδη ανθρώπων. Όσοι σκέπτονται και πράττουν και όσοι πράττουν χωρίς να σκέπτωνται. Και οι μεν πρώτοι έχουσι συνήθως δίκαιον, ως επί το πλείστον όμως οι δεύτεροι επιτυγχάνουσι.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΕΤΑΞΑΣ ΒΟΣΠΟΡΙΤΗΣ «ΣΚΗΝΑΙ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ»

Μετά από τη θέληση του Θεού – που οι περσότεροι θνητοί τήνε λένε Τύχη – άλλη μεγαλύτερη δύναμη δε βρίσκεται στον κόσμο τούτον από τη θέληση του ανθρώπου!

ΔΙΟΝΥΣΗ ΡΩΜΑΣ «ΤΟ ΡΕΜΠΕΛΙΟ ΤΩΝ ΠΟΠΟΛΑΡΩΝ»

Πώς είμαστε οι άνθρωποι φτιαγμένοι. Αν είναι να κάνουμε κάτι που μας αρέσει, πιστεύουμε πως όλοι θα το παινέψουν. Αν το κάμει άλλος, θα το γυρίσουμε αποδώ, θα το παίξουμε αποκεί κι έπειτα θα ειπούμε: δεν είναι καλό πράμα.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑ «ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ»

Ο άνθρωπος παιδεύει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος επιβουλεύεται, σκοτώνει, αφανίζει τον άνθρωπο. Μηδέ τα τσακάλια στο λόγγο δεν είναι τόσο αρπαχτικά και τόσο σκληρόκαρδα.

Ι. Μ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ «ΤΑ ΕΦΤΑ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ»

Ο άνθρωπος είναι η μεγάλη αποτυχία του Θεού. Μια απόπειρα να δημιουργηθεί ανώτερο ον, και που αστόχησε. Πανηγυρικά αστόχησε. Αυτή την αποτυχία πληρώνουμε, χιλιάδες, εκατομμύρια χρόνια τώρα.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ «ΜΥΣΤΙΚΗ ΖΩΗ»

Είδα κομμένα δέντρα που μάχονταν ν’ ανθίσουνε μέσα σε σκοτεινούς τάφους. Είδα πληγωμένα θεριά που παλεύανε ίσαμε την ύστατη πνοή τους να ζήσουνε. Μα σαν τη βουλή τ’ ανθρώπου να παλεύει για τη ζωή, δε γνώρισα άλλη.

ΔΙΔΩ ΣΩΤΗΡΙΟΥ «ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ»

Το μόνον, που εφρόντισε για τον άνθρωπον ο Θεός, είναι, κατά τη γνώμη μου, να τον κάμει ατελή, για να ’χει διαρκώς την ανάγκη του Θεού του αυτού.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Γ. ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ «ΑΤΤΙΚΟΙ ΕΡΩΤΕΣ»

Όσο περισσότερο φύγεις από το δένδρο της γνώσεως τόσο ευτυχέστερος είσαι. Ο προορισμός μας όμως είναι όλο και περισσότερο να γευόμαστε τον καρπό του και να γινόμαστε όλο και πιο δυστυχείς. Αυτός είναι ο προορισμός του ανθρώπου.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΤΣΟΣ «Η ΖΩΗ ΣΕ ΑΠΟΣΤΑΣΗ»

Α! Τι θηρίο που είναι ο άνθρωπος! Κ’ ύστερα παραπονιόμαστε που γίνονται σεισμοί, και πέφτουν αρρώστιες και φτώχεια και φυλλοξήρα. Δε λέμε καλύτερα πώς μας βαστάει η γης τέτοιοι πούμαστε, και δε σχίζεται να μας καταπιεί μια ώρα αρχύτερα!

ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΡΑΥΛΑΝΤΩΝΗΣ «Η ΕΞΑΔΕΛΦΗ»

Ε, κακομοίρη άνθρωπε, μπορείς να μετακινήσεις βουνά, να κάμεις θάματα, κι εσύ βουλιάζεις στην κοπριά, στην τεμπελιά και στην απιστία! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς και δεν το ξέρεις. Το μαθαίνεις μονάχα την ώρα που πεθαίνεις, μα ’ναι πια πολύ αργά.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ «ΟΙ ΑΔΕΡΦΟΦΑΔΕΣ»

Ο άνθρωπος, αν και ως κοινωνικόν ζώον έπρεπε ν’ αγαπά τους πάντας, όλον τον κόσμον, επειδή έχει την ανάγκην των και δεν ημπορεί μόνος να ζήση, μ’ όλα ταύτα, κατ’ ουσίαν, ουδένα αγαπά, ειμή μόνον τον εαυτόν του, τον οποίον και φθείρει από την πολλήν φιλαυτίαν…

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ «ΤΑ ΡΟΔΙΝΑ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ»

Απ’ όλα τα πράματα του κόσμου το πιο αλλόκοτο πράμα είναι ο άνθρωπος. Κανένας δεν ξέρει, πόσες δυνάμεις και πόσους κόσμους, πόσον ουρανό και πόση κόλαση κρύβει μέσα του. Αρκεί ναρθεί η περίσταση. Και τότε ξεγιεννέται από το ληστή ο άγιος κι από τον μωρό ο σοφός.

Ι. Μ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ «ΤΑ ΕΦΤΑ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ»

Λένε, πως μια τζαμούζα την κουμαντάρεις δύσκολα. Μα ένα κοπάδι, το κάνει ζάφτι κι ένα μικρό παιδί. Το ίδιο, λένε ακόμα, συμβαίνει και με τις ανθρώποι: ένα κοπάδι ανθρώποι -και όσο πιο μεγάλο, τόσο πιο εύκολα- μπορεί να το πλανέψει και να το σέρνει πίσω του ο πρώτος μπαγαπόντης ή τρελός που θα βρεθεί.

ΚΟΣΜΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ «ΣΤΟΥ ΧΑΤΖΗΦΡΑΓΚΟΥ»

Είναι τα καλά παιδιά, οι συμπαθητικοί τύποι, οι χρυσές καρδιές, οι ευχάριστοι σύντροφοι, οι άχρωμοι άνθρωποι, που όχι μονάχα δεν ενοχλούν κανένα με την ανύπαρχτη προσωπικότητά τους, μα και κολακεύουν όλες τις μικροπρέπειες με τη μικροψυχία τους.

Μ. ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ «Ο ΚΟΤΖΑΜΠΑΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΠΥΡΓΟΥ»

Πόσον είμεθα δειλοί ημείς οι άνθρωποι! Πτήσσομεν, συμμαζευόμεθα ως λαγωοί μέσα εις τας κακάς έξεις μας ενώπιον του κινδύνου. Και όταν ούτος παρέλθη, εξάγουσιν εκείναι πάλιν την μιαράν κεφαλήν των, ως οι κοχλίαι μετά την καταιγίδα.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΩΡΑΪΤΙΔΗΣ «ΤΟ ΤΑΞΙΜΟΝ»

Η ώρα της καταστροφής είναι κοινή μοίρα των ανθρώπων. Κάποτε θα βρεθείς πάνω από τον γκρεμό σου – είτε μικρόν είτε μεγάλον. Οι άνθρωποι που είναι γύρω σου θ’ απλώσουν τα χέρια τους. Μερικοί θα σου πουν. “Μη αδελφέ μας, θα πέσεις”. Άλλοι δεν θα σου πουν τίποτα. Κι άλλοι θα σε σπρώξουν.

ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΑΤΑΤΖΗΣ «ΜΕΘΥΣΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ»

Όλα τ’ άλλα ζώα φαίνεται να φχαριστιούνται στις αίσθησές τους και να μη γυρεύουν άλλο παρέκει. Ο άνθρωπος, έχοντας ένα νου, οπού δε δέχεται σύνορα στην περιέργειά του, δείχνει να μη φχαριστιέται στις αίσθησές του και θέλει να μάθει κι εκείνα, οπού δεν είναι της δύναμής του.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΗΛΑΡΑΣ «ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ»

Για τον άνθρωπο μόνο ο άνθρωπος γνοιάζεται μέσα στην ατέλειωτη ερημιά του κόσμου, κι η μοναδική τούτη έγνοια του, που δεν έχει από πουθενά βοήθεια, ούτε συμπάθεια από αιώνες σ’ αιώνες, από γενιά σε γενιά, κοιλοπόνησε τους θεούς και τις τέχνες, που όλοι τους θα σβήσουνε μ’ αυτόν μιαν ώρα, χνάρια του φόβου και της ελπίδας του.

ΛΥΣΑΝΔΡΟΣ ΠΡΑΣΙΝΟΣ «Ο ΣΟΜΑΛΗΣ»

Άνδρα και όχι ανδράριον επιθυμώ τον κοινωνικόν άνθρωπον, και μελαγχολία βαθυτάτη με κυριεύει, όταν βλέπω πανταχού ενέδρας, ψεύδη, κολακείας και τύφους. Μισώ τότε τους ανθρώπους, τους μεν ως κακούργους, τους δε ως μη καταδιώκοντας την κακουργίαν.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΟΥΤΣΟΣ «Ο ΛΕΑΝΔΡΟΣ»

Θάρθει, λέω, μια νύχτα που θάναι πια πολύ γριά η γης. Όλοι τούτοι οι άνθρωποι, πούναι να σαστίσεις με τη μεγαλοφυϊα τους, όλοι τούτοι που κάθουνται και σκαρφίζουνται τις τορπίλες και τ’ αεροπλάνα και το μελινίτη, θάναι ψιλοκοσκινισμένο χώμα. Κ’ η ανθρωπότητα θάναι πια ένας θρύλος, ένα κακό όνειρο που διάβηκε και πάει.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ «Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ»

Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο
και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι
ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ  “ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ XVI” Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ

Φέρτε μου τον Θεό, θα συνεννοηθώ αμέσως. Με τους ανθρώπους είναι το δύσκολο.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ “ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ” Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ

ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο·
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ απόσπασμα από το ποίημα “ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ” από το “ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ Β΄”

Πουλί γεννιέται ο άνθρωπος και δέντρο θα πεθάνει: ρίζες απλώνει γύρω του και τα φτερά του χάνει.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ “ΣΠΙΘΕΣ ΣΤΗ ΣΤΑΧΤΗ”

Όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονής, μπορούνε με χίλιους τρόπους.

ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ “ΥΠΟΘΗΚΑΙ”

Ο άνθρωπος είναι το ζώο εκείνο που κανένα πάθημά του, σε καμιά ηλικία, δεν του γίνεται μάθημα.

ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΣΤΑΝΑΚΗΣ «ΑΠΟ ΤΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΖΕΠΗ»
περιοδικό ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ, τ. 102, 15/3/1931

Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ «ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΑΡ. 1»

αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας, έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα: να πιστέψω στους ανθρώπους.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ «ΠΟΙΗΜΑ» από τα ΠΟΙΗΜΑΤΑ (1958-1964)

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ

Είχε εντέλει προσέξει
πως όσο προχωρούσε
τόσο χειροτέρευε η κατάσταση
κι έτσι αποφάσισε να διακόψει στον άνθρωπο

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ

Μόνο με παραμύθια κατακτώνται οι άνθρωποι.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ “ΩΣ ΣΤΡΟΥΘΙΟΝ ΜΟΝΑΖΟΝ ΕΠΙ ΔΩΜΑΤΟΣ”

Οι άνθρωποι; Κοστούμια αλλάζουμε, λάμπες αλλάζουμε, ξυριστικές μηχανές αλλάζουμε… Μυαλά δεν αλλάζουμε.

ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ “ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ”

Μη λησμονάς, μια χούφτα χιόνι είμαστε…
Στην αμμουδιά στρωμένο, μια-δυο μέρες και θα λιώσει.

ΟΜΑΡ ΚΑΓΙΑΜ «ΡΟΥΜΠΑΓΙΑΤ»

 

«Η διαμόρφωση του νεώτερου Ελληνισμού 1204-1922 – τόμος β΄: 1821: Η παλιγγενεσία».

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» και οι Εναλλακτικές εκδόσεις σας προσκαλούν

στη παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Καραμπελιά

«Η διαμόρφωση του νεώτερου Ελληνισμού 1204-1922 – τόμος β΄:

1821: Η παλιγγενεσία».

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:
Φραγκούλης Φράγκος, στρατηγός, πρ. Α/ΓΕΣ
Απόστολος Διαμαντής, ιστορικός, καθηγητής ΕΚΠΑ
Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου, στις 19:30,                       στην αίθουσα «Μελίνα Μερκούρη» του Δημαρχείου Παπάγου- Χολαργού,       Περικλέους 55, στον Χολαργό.

EΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνείστε μαζί μας

στο 210 6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr.

Η Γερμανία δεν αποζημιώνει τους Έλληνες-θύματα, αλλα τους Ισπανούς της Βέρμαχτ

Ήταν στα μέσα του περασμένου Οκτώβρη όταν η είδηση έπεφτε σαν βόμβα στην Ισπανία: Η Γερμανία πληρώνει ακόμα και τώρα συντάξεις στους Ισπανούς φασίστες που πολέμησαν στο πλευρό της Βέρμαχτ στο Στάλινγκραντ! Με αφορμή αυτή την είδηση, εντελώς ξαφνικά, η μια μετά την άλλη οι περισσότερες ισπανικές εφημερίδες ξέθαβαν για εβδομάδες το –οδυνηρό- παρελθόν και αφιέρωναν άρθρα επί άρθρων στη διαβόητη «Γαλάζια Μεραρχία» (Division Azul) και στους 37.000 εθελοντές της που, με τις ευλογίες του δικτάτορα Φράνκο, βρέθηκαν πριν από 73-74 χρόνια στη μακρινή Ρωσία για να συνδράμουν τη ναζιστική Γερμανία στην απόπειρά της να συντρίψει …τον μπολσεβικισμό!

 Πρωταγωνιστής αλλά και πρωτεργάτης αυτής της απρόσμενης επιστροφής σε ένα παρελθόν που πολλοί νόμιζαν οριστικά ξορκισμένο, είναι ο Andrej Hunko, ο τόσο αγαπητός –και- στην Ελλάδα βουλευτής της γερμανικής Die Linke, που αποκάλυψε το σκάνδαλο με την πρωτοβουλία του να ζητήσει εξηγήσεις από την Καγκελάριο Μέρκελ. Γνωρίζοντας τους αγώνες του φίλου Andrej για την υπεράσπιση των δικαίων του ελληνικού λαού, μπορούμε να πούμε ότι κίνητρό του στη κατάθεση των κοινοβουλευτικών του ερωτήσεων στη γερμανική κυβέρνηση δεν ήταν η αποκάλυψη  ενός αλλά μάλλον δυο σκανδάλων: του φανερού της συνταξιοδότησης από το Γερμανικό κράτος των Ισπανών φασιστών αλλά και του λιγότερο ορατού, εκείνου της μόνιμης άρνησης του Γερμανικού κράτους να αποζημιώσει τους Έλληνες πολίτες θύματα των ναζιστικών θηριωδιών!

Δυστυχώς, η είδηση ότι η γερμανική κυβέρνηση πληρώνει τους Ισπανούς φασίστες που συμπολέμησαν με το ναζιστικό στρατό (1) ενώ αρνείται πεισματικά να πληρώσει τους Έλληνες που μακέλεψε ο ίδιος ναζιστικός στρατός δεν φαίνεται να προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση τόσο στις ελληνικές αρχές όσο και στα ελληνικά ΜΜΕ. Καμιά αντίδραση, και ακόμα χειρότερα, καμιά πληροφόρηση της ελληνικής κοινής γνώμης. Μόνον απόλυτη εκκωφαντική σιωπή…

Αυτό το σκάνδαλο των σκανδάλων δεν μπορεί όμως να μείνει έτσι. Καθώς μάλιστα συμπυκνώνει μέσα του όλα τα προβλήματα της εποχής μας, το εφιαλτικό παρελθόν με το εξίσου απειλητικό παρόν και μέλλον, είναι στα χέρια όλων των άμεσα θιγόμενων από αυτό,  Γερμανών, Ελλήνων και Ισπανών πολιτών, να το αναδείξουμε και να του δώσουμε τη συνέχεια που του αξίζει. Και το πρώτο βήμα σε αυτή τη κατεύθυνση είναι η συνέντευξη που ακολουθεί. Δίνοντας το λόγο στον ίδιο τον Andrej Hunko ευελπιστούμε ότι, αυτή τη φορά, θα σπάσει το τείχος της σιωπής και οι αντιδράσεις θα σταθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων…

Συνέντευξη με τον Andrej Hunko, βουλευτή Die Linke, που αποκάλυψε το σκάνδαλο

Γ. Μητραλιάς: Θα ήθελες να μας πεις ποιες ήταν οι κοινοβουλευτικές ερωτήσεις που απηύθυνες στη γερμανική κυβέρνηση σχετικά με τις συντάξεις που αυτή εξακολουθεί να πληρώνει σε Ισπανούς βετεράνους της Γαλάζιας Μεραρχίας (Division Azul) και ποια ήταν η επίσημη απάντηση της γερμανικής κυβέρνησης;

Andrej Hunko: Οι ερωτήσεις μας προς τη Γερμανική Κυβέρνηση σχετικά με τις πληρωμές σε πρώην μέλη της «Γαλάζιας Μεραρχίας» αφορούσαν το ποσό που καταβλήθηκε και τον αριθμό των ανθρώπων στους οποίους έγιναν αυτές οι πληρωμές.  Θέλαμε να μάθουμε  πόσα πληρώνει σήμερα η Γερμανία σε αυτούς του συνεργάτες των Ναζιστών και ποια ήταν η εξέλιξη αυτού του ποσού από τότε που η σχετική διμερής συμφωνία υπογράφηκε το 1962 και κυρώθηκε το 1965.

Οι απαντήσεις έφεραν στο φως ότι η Γερμανία συνεχίζει και σήμερα να πληρώνει περισσότερα από 100.000 ευρώ το χρόνο σε 41 πρώην μέλη της «Γαλάζιας Μεραρχίας» και σε εννιά επιζώντες συγγενείς.  Είναι πολύ πιθανό ότι αυτό το ποσό ήταν πολύ μεγαλύτερο προηγουμένως, καθώς η «Γαλάζια Ταξιαρχία» υπήρξε πριν από πάνω από 70 χρόνια  και πολλοί από τους πολεμιστές της έχουν πεθάνει. Όμως, η Κυβέρνηση δεν έδωσε συγκεκριμένους αριθμούς ποσών για ολόκληρη τη χρονική περίοδο. Θα χρειαστεί να γίνουν έρευνες στα δημόσια αρχεία για να μάθουμε τα συγκεκριμένα ποσά.

Επίσης, η Κυβέρνηση μας δήλωσε ότι δεν σκοπεύει να δώσει τέλος σε αυτές τις πληρωμές.

Γ.Μ.: Γνωρίζουμε τώρα ότι η συμφωνία για τη πληρωμή συντάξεων στους βετεράνους της «Γαλάζιας Ταξιαρχίας» έγινε το 1962 μεταξύ της Ομοσπονδιακής Γερμανίας του τότε Καγκελάριου Αντενάουερ και της κυβέρνησης του δικτάτορα Φράνκο η οποία, σε αντάλλαγμα, συμφώνησε να κάνει το ίδιο, δηλαδή να πληρώνει συντάξεις, στους βετεράνους της αιματοβαμμένης  ναζιστικής «Λεγεώνας Κόνδωρ», που ευθύνεται για πολλά εγκλήματα πολέμου στη διάρκεια του ισπανικού εμφύλιου πολέμου, μεταξύ των οποίων και η ισοπέδωση της βασκικής πόλης Γκερνίκα. Τώρα, μόλις λίγες μέρες μετά από τη 40η επέτειο του θανάτου 2015-12-04 03του Φράνκο (20 Νοεμβρίου 1975), θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε ότι το ίδιο καθεστώς του Φράνκο που συνήψε αυτή τη συμφωνία με την Ομοσπονδιακή Γερμανία το 1962, προσέφερε άσυλο σε διάσημους Ναζιστές όπως π.χ. ο Όττο Σκορτσένι (Otto Skorzeny) ή ο Λεόν Ντεγκρέλ (Leon Degrelle) μέχρι το θάνατό τους.(2)  Πιστεύεις ότι η συμφωνία του 1962 είναι εμβληματική των «εκλεκτικών συγγενειών» που υπάρχουν μεταξύ του καθεστώτος του Φράνκο και της μεταπολεμικής Ομοσπονδιακής Γερμανίας;

Andrej Hunko: Πιστεύω ότι αυτό ισχύει. Όμως, δεν αντανακλά μόνο τις σχέσεις μεταξύ της μεταπολεμικής Γερμανίας και του φασιστικού καθεστώτος Φράνκο.  Νομίζω ότι μπορούμε να το δούμε και σαν απόδειξη της συνέχειας του Ναζιστικού προσωπικού στη δημόσια διοίκηση, στις ένοπλες δυνάμεις, και στις μυστικές υπηρεσίες της μεταπολεμικής Γερμανίας.  Σε πολλές περιπτώσεις υπήρξε είτε καθόλου είτε περιορισμένη αποναζικοποίηση και πολλά πόστα πληρώθηκαν, σε κάποιες περιπτώσεις, από υψηλόβαθμους Ναζιστές.  Μια από τις πιο διάσημες από αυτές τις περιπτώσεις, για να δώσουμε ένα παράδειγμα, ήταν εκείνη του Ράινχαρντ Γκέλεν (Reinhard Gehlen) που ίδρυσε τις μυστικές υπηρεσίες (BND) της Ομοσπονδιακής Γερμανίας.

Αν δούμε τα πράγματα από αυτή την οπτική γωνία, δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι η Γερμανία της κυβέρνησης Αντενάουερ υπέγραψε μια τέτοια συμφωνία με την Ισπανία του Φράνκο. Αυτό βέβαια δεν την κάνει λιγότερο αποκρουστική.

Γ.Μ. : Ποια ήταν η απήχηση στη Γερμανία των κοινοβουλευτικών σου ερωτήσεων και της απάντησης της Γερμανικής κυβέρνησης; Υπήρξαν καθόλου αντιδράσεις που συνέδεαν αυτή τη σκανδαλώδη υπόθεση με τη μόνιμη άρνηση των Γερμανικών κυβερνήσεων να καταβάλουν πολεμικές αποζημιώσεις και επανορθώσεις στο Ελληνικό Κράτος και σε Έλληνες θύματα των ναζιστικών θηριωδιών;

Andrej Hunko: Φυσικά προσπαθήσαμε να κάνουμε αυτή τη σύνδεση στα σχόλια μας για τις απαντήσεις της Γερμανικής κυβέρνησης.  Για μένα είναι σκάνδαλο το γεγονός ότι η σημερινή Γερμανία έχει αρνηθεί να πληρώσει αποζημιώσεις και επανορθώσεις στα θύματα. Δεν έχει αποπληρωθεί ούτε καν το αναγκαστικό δάνειο που η Χιτλερική Γερμανία επέβαλε στην Ελλάδα στη διάρκεια της Κατοχής. Και αρκεί  μια ματιά στις δικαιολογίες που χρησιμοποίησε το Γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών για να μην πληρώσει, για να τις χαρακτηρίσουμε σκανδαλώδεις.

Από την άλλη μεριά, άνθρωποι που εθελοντικά πολέμησαν στο πλευρό της Βέρμαχτ στο πόλεμο εξόντωσης που αυτή έκανε στην Ανατολική Ευρώπη εξακολουθούν και σήμερα να πληρώνονται από τη Γερμανία. Αυτό μου είναι ακατανόητο.

Όμως, οι αντιδράσεις στα γερμανικά ΜΜΕ ήταν αρκετά περιορισμένες. Έγινε αναφορά στις απαντήσεις της Κυβέρνησης αλλά δεν συζητήθηκε ευρύτερα αυτό το ζήτημα. Νομίζω ότι η αντίδραση στα ισπανικά ΜΜΕ ήταν πολύ σημαντικότερη. Ένας λόγος για αυτό θα μπορούσε να είναι ότι το τέλος της φασιστικής δικτατορίας στην Ισπανία είναι πολύ πιο πρόσφατο από ό,τι στη Γερμανία.

Γ.Μ.: Τι θα έλεγες αν Έλληνες, Ισπανοί και Γερμανοί ακτιβιστές και κοινωνικά κινήματα έδιναν συνέχεια σε αυτή την σκανδαλώδη υπόθεση; Πιστεύεις ότι θα ήταν χρήσιμο και δυνατό να ληφθεί μια τέτοια πρωτοβουλία;

Αndrej Hunko: Ναι, οπωσδήποτε. Ένα βήμα που κάναμε σε κοινοβουλευτικό επίπεδο ήταν να θέσουμε αυτό το ζήτημα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε συνεργασία με τον Josu Juaristi Abaunz από τη Χώρα των Βάσκων, που είναι μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ευρωπαϊκής Ενωμένης Αριστεράς-Βόρειας Πράσινης Αριστεράς (GUE/NGL). Προς το παρόν, προσπαθούμε πάντα να συγκεντρώσουμε περισσότερα στοιχεία σχετικά με τις πληρωμές σε φασίστες εθελοντές και την απουσία αποζημιώσεων σε θύματα του πολέμου και της κατοχής.  Ωστόσο, πιστεύω ότι η εμπλοκή ακτιβιστών σε αυτή την υπόθεση  όχι μόνο θα ήταν σπουδαίο σύμβολο διεθνιστικής αλληλεγγύης, αλλά και θα μπορούσε τελικά να βοηθήσει να αποδοθεί δικαιοσύνη σε όλους εκείνους που υπέφεραν από τη φασιστική τυραννία ή πολέμησαν εναντίον της.

Σημειώσεις

1. Βλέπε http://contra-xreos.gr/arthra/928-1936-2015.html
2. Ο Όττο Σκορτσένυ ήταν αξιωματικός των SS που έγινε διάσημος για τις παράτολμες επιχειρήσεις του, μια από τις οποίες ήταν η απαγωγή και απελευθέρωση του Μουσολίνι το 1943. Ο Λεόν Ντεγκρέλ ήταν ιδρυτής και ηγέτης του βελγικού φασιστικού κινήματος Rex και επικεφαλής της «Ταξιαρχίας των Βαλόνων» που πολέμησε στη Ρωσία στο πλευρό της Βέρμαχτ.

http://tvxs.gr/news/ellada/i-germania-den-apozimionei-toys-ellines-thymata-alla-toys-ispanoys-thytes-tis-bermaxt

Βιβλιοπαρουσίαση «GREXIT – ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ Ή ΔΙΕΞΟΔΟΣ» (VIDEO)

Ομολογία-σοκ πράκτορα της CIA: Πληρώσαμε πολιτικούς, ΜΚΟ, δημοσιογράφους

Ο πρώην πράκτορας της CIA Ρόμπερτ Μπέιρ είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων που αποκαλύπτουν τα μυστικά της υπηρεσίας, αλλά και των κυβερνήσεων του Μπιλ Κλίντον και του υιού του Τζόρτζ Μπους, του τζούνιορ.

 

Έχει πολλάκις συλληφθεί και κρατηθεί. Ο Μιτ Γουόσπουρ, ένας προσωπικός του φίλος εργαζόμενος στη Γερουσία, ο οποίος του έδινε πληροφορίες, έχει δολοφονηθεί.

Ως πράκτορας της CIA ο Μπέιρ εργάστηκε στη Γιουγκοσλαβία το 1991-94 και στη Μέση Ανατολή. Από την αποχώρησή του από την υπηρεσία και μετά έχει πολλάκις κατηγορήσει την κυβέρνηση Μπους ότι προκαλούσε πολέμους για το πετρέλαιο.

Σε συνέντευξή του, ο Μπέιρ προέβη σε εκπληκτικές αποκαλύψεις:

«Στη Γιουγκοσλαβία πήγα στις 12 Ιανουαρίου 1991, με ελικόπτερο, στο Σεράγεβο. Δουλειά μας ήταν να επιτηρούμε τους υποτιθέμενους Σέρβους τρομοκράτες ώστε να μην επιτεθούν στην πόλη. Μας είχαν ενημερώσει για μια οργάνωση με την ονομασία Ανώτερη Σερβία, η οποία σχεδίαζε βομβιστικές επιθέσεις στην πόλη λόγω της επιθυμίας της Βοσνίας να αποσχιστεί από τη Γιουγκοσλαβία.

»Στην πραγματικότητα αυτή η οργάνωση ούτε καν υπήρχε. Οι επικεφαλής μας, μας έλεγαν ψέματα. Η αποστολή μας ήταν απλώς να προκαλέσουμε πανικό στους πολιτικούς στη Βόσνια, να τους πείσουμε ότι επίκειται σερβική επίθεση. Η αποστολή αυτή τελείωσε για μένα σε δύο εβδομάδες. Ανέλαβα νέα στη Σλοβενία. Η επιχείρηση στη Βοσνία διήρκεσε έναν μήνα και είχε κωδική ονομασία Ίστινα (αλήθεια).

»Πήγα στη Σλοβενία διότι είχαμε πληροφορίες ότι σκόπευε να ανακηρύξει την ανεξαρτησία της. Διαθέσαμε μερικά εκατομμύρια δολάρια για τη χρηματοδότηση ορισμένων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, κομμάτων της αντιπολίτευσης και διαφόρων πολιτικών.

»Πολλοί πράκτορες που διαφωνούσαν εξαφανίζονταν όταν αρνούντο να εκτελέσουν αποστολές προπαγάνδας κατά των Σέρβων. Προσωπικά είχα εκπλαγεί από τα ψέματα τα οποία μας έλεγαν οι επικεφαλής και οι πολιτικοί μας. Πολλοί πράκτορες καλλιεργούσαν την προπαγάνδα χωρίς να γνωρίζουν τι κάνουν. Ο καθένας μας γνώριζε μόνο ένα μέρος της υπόθεσης και μόνο αυτοί που δημιούργησαν την όλη υπόθεση γνώριζαν το σύνολό της, δηλαδή οι πολιτικοί.

»Στόχος της προπαγάνδας ήταν να διχάσουμε τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας ώστε να αποσχιστούν. Έπρεπε να υπάρχει ένας αποδιοπομπαίος τράγος στον οποίο θα έπεφτε το ανάθεμα. Επελέγη η Σερβία καθώς αυτή, κατά κάποιο τρόπο, είναι η διάδοχος κατάσταση της Γιουγκοσλαβίας.

»Δώσαμε χρήματα στον Στίπε Μέσιτς, στον Φράνιο Τούσμαν, στον Αλί Ιζετμπέκοβιτς, σε βουλευτές και μέλη της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης, σε δημοσιογράφους, σε στρατηγούς του Γιουγκοσλαβικού στρατού, ακόμα και σε ολόκληρες μονάδες. Ο Ράντοβαν Κάραζιτς έπαιρνε χρήματα, για κάποιο διάστημα, αλλά σταμάτησε να δέχεται χρήματα όταν κατάλαβε ότι θα κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου που έγιναν στη Βοσνία. Όλο αυτό κατευθυνόταν από την αμερικανική κυβέρνηση.

»Κάποιοι αξιωματούχοι της CIA έγραφαν ακόμα και τις επίσημες ανακοινώσεις που διαβάζονταν στα δελτία ειδήσεων. Στόχος ήταν η πρόκληση μίσους, εθνικισμού και προβολή της διαφορετικότητας.

»Το 1992 ήμουν ξανά στη Βοσνία με αποστολή την εκπαίδευση μονάδων του Βοσνιακού στρατού, καθώς η Βοσνία είχε μόλις ανακηρύξει την ανεξαρτησία της. Η Σρεμπρένιτσα είναι μια παραφουσκωμένη ιστορία και πολλοί άνθρωποι την έχουν αποδεχτεί. Ο αριθμός των νεκρών είναι ο ίδιος με τον αριθμό των Σέρβων και άλλων που σκοτώθηκαν, αλλά η Σρεμπρένιτσα πουλήθηκε στην πολιτική αγορά.

»Ο επικεφαλής μου, πρώην γερουσιαστής, έλεγε συνεχώς πως μερικά καθάρματα θα σταλούν στη Βοσνία. Έναν μήνα πριν την υποτιθέμενη γενοκτονία στην Σρεμπρένιτσα, μου είπε πως η πόλη θα «γίνει πρωτοσέλιδο» σε όλο τον κόσμο. Όταν ρώτησα το γιατί μου είπε απλώς «θα δεις». Ο Βοσνιακός στρατός πήρε εντολή να επιτεθεί σε σπίτια και σε αμάχους, στους κατοίκους της Σρεμπρένιτσα. Την ίδια ώρα οι Σέρβοι δέχονταν επίθεση από την άλλη πλευρά. Προφανώς κάποιος είχε πληρωθεί για τους υποκινήσει.

»Ένοχοι για την Σρεμπρένιτσα είναι οι Βόσνιοι, οι Σέρβοι και οι Αμερικανοί. Όλοι όμως ρίχνουν τις ευθύνες στους Σέρβους. Δυστυχώς πολλά από τα θύματα που θεωρούντο μουσουλμάνοι ήταν Σέρβοι ή άλλων εθνικοτήτων. Πριν μερικά χρόνια, ένας φίλος πρώην πράκτορας ο οποίος τώρα εργάζεται στο ΔΝΤ μου είπε ότι η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα ήταν προϊόν συμφωνίας αμερικανικής κυβέρνησης και Βόσνιων πολιτικών. Η πόλη θυσιάστηκε για κερδίσουν οι ΗΠΑ μια δικαιολογία για να επιτεθούν κατά των Σέρβων.

»Είναι ξεκάθαρο πως οι άνθρωποι που προκάλεσαν τον πόλεμο και υπαγόρευσαν τους όρους της ειρήνης κατέχουν τώρα εταιρείες που εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο των περιοχών αυτών. Απλώς υποδούλωσαν λαούς και τα παραγόμενα καταλήγουν στη Γερμανία και στις ΗΠΑ. Αυτοί είναι οι νικητές, καθώς οι λαοί υποχρεώνονται να εισάγουν, κατόπιν από αυτούς και καθώς δεν έχουν χρήματα αναγκάζονται να δανείζονται. Αυτή είναι η ιστορία στα Βαλκάνια.

»Το Κόσοβο, δια παράδειγμα, δημιουργήθηκε για δύο λόγους. Πρώτον γιατί η περιοχή είναι πλούσια σε ορυκτά και δεύτερον διότι αποτελεί στρατιωτική βάση του ΝΑΤΟΑ. Είναι η μεγαλύτερη Νατοϊκή βάση στην καρδιά της Ευρώπης.

»Θέλω να πως στους λαούς της Γιουγκοσλαβίας ότι πρέπει να ξεχάσουν το παρελθόν. Χειραγωγήθηκαν τότε και είναι ανόητο να υπάρχει μίσος μεταξύ τους. Πρέπει να δείξουν ότι είναι οι ισχυροί και να καταλάβουν ποιος το δημιούργησε όλο αυτό. Προσωπικά ταπεινά ζητώ συγνώμη και αυτό γιατί για καιρό δεν αποκάλυπτα τα μυστικά της CIA και του Λευκού Οίκου.

http://mignatiou.com/2015/11/omologia-sok-praktora-tis-cia-plirosame-politikous-mko-dimosiografous/

Συζήτηση με θέμα «Η θέση της θρησκείας στο δημόσιο χώρο. Το ζήτημα της εκπαίδευσης»

Κώστας Χατζηαντωνίου: «Το χρέος και ο τόκος»

Κείμενο: Ανθούλα Δανιήλ

Τα τελευταία χρόνια, η οικονομική κρίση έγινε το κύριο θέμα συζητήσεων και συγγραφών. Είναι, επομένως, φυσικό να αποτελεί πηγή έμπνευσης. Κάθε εποχή έχει τη δική της πηγή και πληγή. Η πατρίδα μας στον αιώνα που πέρασε γνώρισε δυο παγκόσμιους πολέμους, έναν εμφύλιο, δικτατορίες και διεκδικήσεις για αποκατάσταση στο ορθόν της πολιτικοκοινωνικής μας ζωής. Και πώς ορίζεται αυτό το ορθόν; Με αύξηση αποδοχών, φυσικά, για να χορτάσει επιτέλους ο πεινασμένος και ταλαιπωρημένος λαός. Δόλωμα καλύτερο από τις ευκαιρίες δεν υπάρχει. Και ο Νεοέλληνας, έχων ή μη έχων, που ήθελε να ζει με πιστωτική κάρτα ως υπερέχων, έχασε το μέτρο, του οποίου η υπέρβαση για τον αρχαίο Έλληνα συνιστούσε «ύβριν» με συνέπεια αναπότρεπτη την «τίσιν». Αυτή τη στιγμή, αθώοι και ένοχοι βράζουν στην ίδια χύτρα, δημοκρατικά, αν και οι σουπερ-υπερ-έχοντες έχουν «μεταφέρει» εργοστάσια και καταθέσεις στο εξωτερικό, όπου σκοπεύουν να «μεταναστεύσουν» και οι ίδιοι, εφόσον η πατρίδα τους είναι εκεί που βρίσκεται το χρήμα τους. Η κατάρρευση επομένως αφορά την πατρίδα, κάποιους που ζούσαν συνετά τη ζωή τους αλλά τους παρασύρει τώρα το κύμα, καθώς και εκείνους τους «μικρομεσαίους», όπως έχουν βαφτιστεί, που ενώ δεν είχαν χρήματα ήθελαν μεδάνειο να χτίσουν μέγαρα με πισίνες και πολυτελή αυτοκίνητα, για να πηγαίνουν στο Κολωνάκι να πίνουν τον καφέ τους, να κάνουν τα επώνυμα ψώνια τους και να νομίζουν ότι είναι πλούσιοι και σπουδαίοι. Τώρα που έπεσαν μες στο πηγάδι και έπιασαν πάτο, σαν τη Γερακίνα, έβγαλαν φωνή μεγάλη.

Ο Κώστας Χατζηαντωνίου στο εξαιρετικό βιβλίο του Το χρέος και ο τόκος, δοκίμια προβληματισμού, μελετάει το φαινόμενο κάνοντας βαθιά τομή στον χρόνο για να το ερευνήσει και βλέπει σαν θεατής τραγωδίας σαιξπηρικής ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στη Δανιμαρκία της πνευματικής μας ζωής», κρυμμένο πίσω από τα πολλά εισαγωγικά που περιέχει ο σύγχρονος δημόσιος λόγος. Το κακό αρχίζει από το 1970, όταν οι εκμεταλλευόμενοι «τον αυταρχισμό και τη χυδαιότητα της δικτατορίας, οργάνωσαν την πολιτισμική αλλοτρίωση ολόκληρου λαού». Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ποιος είναι ο τύπος επί του οποίου ο συγγραφέας θα καρφώσει τον ήλο.

«Το βιβλίο φυσικό είναι να διαπνέεται από αίσθημα θλιβερό για τον κόσμο μας και το μέλλον του, ωστόσο επισημαίνοντας τα κακά και την προέλευσή τους, κάνοντας βαθιά ανάλυση των αιτιών, προτείνει συγχρόνως λύσεις.»

Το θέμα ευνόητο είναι ότι έχει βαθιές ρίζες και πολλά κλαδιά, συνεπαγωγές πολλών άλλων παραμέτρων, στις οποίες ο συγγραφέας θα εμβαθύνει επιστημονικά. Το βιβλίο χωρίζεται σε τέσσερα κεφάλαια. Κάθε κεφάλαιο μοιάζει με επεισόδιο δράματος που διαρκώς κορυφώνεται. Συγκεκριμένα, στο πρώτο κεφάλαιο, «Η Κρίση του παρόντος», επισημαίνει ότι για το «κακό» δεν φταίει το βεβαρημένο παρελθόν μόνο, αλλά και το «αβίωτο παρόν» και η έλλειψη παραγωγικότητας. Ότι ο μεταπολιτευτικός άνθρωπος έγινε το απείκασμα ενός κόσμου με κύριο χαρακτηριστικό του αδιαχώριστα μεταξύ τους την πολιτική και το παραεμπόριο. Ότι η ελληνική κρίση πρέπει να συνδεθεί με την ευρωπαϊκή. Ότι πολιτικοί και διανοούμενοι ματαιοπονούν, επιδιώκοντας να επιβάλουν δόγματα χωρίς ισχύ. Με αναφορές σε επιφανή πρόσωπα του πνεύματος (Γενιά του ’30, τον Άγγελο Τερζάκη, ο οποίος είχε μιλήσει από τότε για «μηχανισμό εξανδραποδισμού», Σαραντάρη, κ.ά.), ο συγγραφέας τονίζει ότι η μεταπολίτευση βαρύνεται με την ασυδοσία, με τον αντικοινωνικό μεταπολιτευτικό μαζάνθρωπο, με το κομματικό κράτος, την αδιέξοδη δημοκρατία, με τη δημοκρατία με ολιγαρχικές ρίζες και «τζάκια» που ξεκινούν από την εποχή του Όθωνος.

Στο δεύτερο κεφάλαιο, «Ο κόσμος ως τραγωδία», αναζητά την αιτία της μεταμόρφωσης που υπέστη το πολιτικό ον άνθρωπος, τη γέννηση της ιστορικής του συνείδησης, την απελευθέρωσή του από τη θρησκεία και οποιαδήποτε άλλη θρησκευτική ή κοσμική εξουσία. (Ας θυμηθούμε, εδώ, πόσο φανατικά πολεμήθηκε η αυθεντία γύρω στο 1980, ώστε να φτάσουμε στην άλλη άκρη και να γίνει η αντι-αυθεντία ο νόμος της σύγχρονης σκέψης και συμπεριφοράς, και η άποψη του καθενός ισότιμη των μεγάλων στοχαστών. Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη, δηλαδή, επειδή έτσι βόλευε τις «μπίζνες» και την εξέλιξη στην κοινωνική ιεραρχία.) Λέει ακόμα ο συγγραφέας ότι η Ιστορία είναι απάνθρωπη, διότι είναι σύμφωνη με τη φυσική τάξη, που είναι η βία του κοινωνικού δαρβινισμού (ο ισχυρότερος επιβιώνει τρώγοντας τους άλλους), ότι κινδυνεύει η πολιτισμική υπόσταση της Δύσης και γενικότερα του κόσμου μας από τη συμβίωση με ανόμοια αξιακά συστήματα που διασπούν την ενότητα και θα νιώσει ο Δυτικός άνθρωπος τι σημαίνει να είσαι ηττημένος (ο κυρίαρχος που ασέλγησε στις αποικίες). Το δόγμα της ισότητος κατέληξε στην κατάργηση της αξιολογικής ιεραρχίας, σε καταναλωτική μανία, ομοιομορφοποίηση και μαζοποίηση.

Στο τρίτο κεφάλαιο, «Ποιο παρελθόν μπορεί να έχει μέλλον;», εξετάζει τους όρους «έθνος», «εθνισμός», «εθνικισμός» διαχρονικά, «εθνική συνείδηση» και «εθνική ταυτότητα», από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας, μεταμορφώσεις και ανακατατάξεις. Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά του έθνους: κοινή συνείδηση, κοινό παρελθόν, κοινοί αγώνες και βούληση για κοινό μέλλον, μια βαθιά υπαρκτή εμπειρία που, ωστόσο, είναι δύσκολο να περιγραφεί ακριβώς. Και το έθνος συνεχίζεται με κληρονόμους όχι τους γνήσιους απογόνους των Αθηναίων του χρυσού 5ου αιώνα π.Χ. (υπάρχουν ατόφιοι;), αλλά και «εκείνους που εντάχθηκαν στο ελληνικό έθνος πολύ αργότερα και ζουν σήμερα ως δικά τους τα πνευματικά επιτεύγματα εκείνων των Ελλήνων». Όσο για τον «εθνικισμό», ως άλλο πράγμα ξεκίνησε, αλλά οι ποικίλες συμφεροντολογικές μεταμορφώσεις –πολυεθνικές, ολιγαρχικές, κληροκαπιταλιστικές, πλουτοκρατικές– τον διαστρέβλωσαν.

Τέλος, στο τέταρτο κεφάλαιο, «Εκδοχές νοήματος», και με μερικούς τίτλους κειμένων ειλημμένους από τη λογοτεχνία, μεταξύ άλλων, παίζων άμα και σπουδάζων, «Εν φαντασία και λόγω», ας πούμε, σαν μελαγχολικός Ιάσων Κλεάνδρου στη σύγχρονη Κομμαγηνή, προβλέπει τον ολοταχώς τρέχοντα μηδενισμό, που κατέλαβε το κενό που άφησε η ηθική, η κρίση του πολιτισμού και ο πολιτισμός του μέσου ανθρώπου.

Η απογοήτευση από την ενοποίηση της Ευρώπης, η μετανάστευση, η πτώχευση που συνδέεται με τον μηδενισμό, οι διανοούμενοι και το πρόσωπο που πρωτίστως οφείλουν να έχουν, η Παιδεία που αντί να μεταδίδει ιδανικά μεταδίδει γνώσεις (κυρίως οικονομικές, σπρώχνοντας στο περιθώριο τις ανθρωπιστικές), το οικονομικό συμφέρον υπεράνω όλων (σε έναν κόσμο που όλοι σε κοιτάζουν ύποπτα, έλεγε ο Ελύτης, αν από αυτό που κάνεις δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα). Το βιβλίο φυσικό είναι να διαπνέεται από αίσθημα θλιβερό για τον κόσμο μας και το μέλλον του, ωστόσο επισημαίνοντας τα κακά και την προέλευσή τους, κάνοντας βαθιά ανάλυση των αιτιών, προτείνει συγχρόνως λύσεις. Το θέμα είναι ποιος θα αναλάβει να τις δρομολογήσει και να αλλάξει νοοτροπία στους κακομαθημένους πολιτικούς και πολίτες και πόσος χρόνος θα χρειαστεί γι’ αυτό!

Το χρέος και ο τόκος
Δοκίμια για τη νεοελληνική κατάρρευση
Κώστας Χατζηαντωνίου
Γόρδιος
254 σελ.
Τιμή € 14,91

Η Τουρκία προσθέτει τον αλυτρωτισμό στο εύφλεκτο μείγμα της Συρίας

Του Κώστα Ράπτη από την ιστοσελίδα capital.gr  

Η κατάρριψη ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους στην τουρκο-συριακή μεθόριο αποτελεί την πλέον επικίνδυνη εξέλιξη που έχει καταγραφεί στους δύο μήνες που διαρκεί η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας -και μόνο για τον λόγο ότι συνιστά θερμό επεισόδιο ανάμεσα σε μία χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και μία πυρηνική δύναμη. Σε αυτό το πλαίσιο το ΝΑΤΟ συγκαλείται εκτάκτως σήμερα το απόγευμα (18:00 ώρα Ελλάδας) για να συζητήσει την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους.

Το ερωτήματα που μένουν προς το παρόν αναπάντητα ως προς τις ακριβείς συνθήκες υπό τις οποίες έλαβε χώρα το περιστατικό (αν δηλ. το ρωσικό Suhoi-24 καταρρίφθηκε από τουρκικά F-16 ή από αντιαεροπορική συστοιχία εδάφους και αν παρέμεινε καθ’ όλη την διάρκεια της πτήσης του εντός συριακού εναέριου χώρου, όπως υποστηρίζει το ρωσικό Γενικό Επιτελείο, ή αντιθέτως είχε ειδοποιηθεί δέκα φορές εντός πενταλέπτου, να εγκαταλείψει την τουρκική επικράτεια, όπως ισχυρίζεται η άλλη πλευρά) έχουν ασφαλώς τη σημασία τους, αλλά δεν είναι τα πιο καθοριστικά.

Τα κρισιμότερα ερωτήματα αφορούν πρώτον τη ρωσική απάντηση (η οποία δεν είναι διόλου απαραίτητο να εκδηλωθεί εν θερμώ) και δεύτερον την αμερικανική στάση. Αναμένει κανείς ότι οι ΗΠΑ θα καλύψουν την σύμμαχό τους Τουρκία, αλλά θα είναι πολύ διαφορετικό αν αποδειχθεί ότι η Άγκυρα λειτουργεί “προβοκατόρικα”, ενώπιον μιας διαφαινόμενης συνεννόησης των “μεγάλων παικτών” ερήμην της, ή αντιθέτως ενεργεί, με την απαραίτητη “κατανομή ρόλων”, στο πλαίσιο ενός κοινού αμερικανο-τουρκικού σχεδιασμού.

Το αν τα πράγματα θα μπορέσουν να παραμείνουν υπό έλεγχο είναι κάτι που θα φανεί μέσα στις επόμενες ώρες και μέρες. Είναι πάντως προκαταβολικά βέβαιο ότι η προγραμματισμένη για αύριο επίσκεψη του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Sergei Lavrov θα ματαιωθεί και ότι ακυρώνεται η εν γένει προσπάθεια να “στεγανοποιηθούν” οι οικονομικές σχέσεις των δύο πλευρών (ενέργεια, τουρισμός κτλ.) από τις διαφωνίες τους στη συριακή κρίση.

Πρόκειται πάντως για εξέλιξη κάθε άλλο παρά απρόβλεπτη, καθώς το σφράγισμα του εναέριου χώρου της Συρίας αποτελεί το κατεξοχήν αντικείμενο της ρωσικής επέμβασης, ιδίως μετά την συμφωνία του Ιουλίου με την οποία η Τουρκία παραχώρησε στις ΗΠΑ τη δυνατότητα χρήσης της αεροπορικής βάσης του Ιντσιρλίκ. Εξ ού και από την πρώτη εβδομάδα των ρωσικών επιχειρήσεων στη Συρία υπήρξαν εμπλοκές με την πολεμική αεροπορία της γείτονος (παραβιάσεις του εναέριου χώρου της Τουρκίας “εκ παραδρομής”, “κλείδωμα” τουρκικών μαχητικών από ρωσικά κτλ.), ώστε να ανατραπεί η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων που είχε εκ των πραγμάτων επιβάλλει από το 2012 η Άγκυρα στη βόρεια Συρία, σε βάθος πέντε χιλιομέτρων από τα σύνορα.

Την πιθανότητα θερμού επεισοδίου πολλαπλασίασε η νέα ορμή με την οποία οι Tayyip Erdogan και Ahmet Davutoğlu προωθούν το τελευταίο διάστημα την ιδέα της δημιουργίας “ασφαλούς ζώνης”, υποτίθεται για την αποκατάσταση των προσφύγων, στον χώρο ανάμεσα στα αυτονομημένα κουρδικά “καντόνια” του Αφρίν και του Κομπάνι (ήτοι στο μόνο τμήμα της τουρκικής μεθορίου στο οποίο επιτρέπεται ακόμη η επικοινωνία με τις ανταρτοκρατούμενες συριακές περιοχές). Επιπλέον, οι σχεδιασμοί της Άγκυρας αποκτούν και σαφώς “αλυτρωτικά” χαρακτηριστικά, στον βαθμό που στηρίζονται στην τουρκομανική κοινότητα της Συρίας. Ήδη από την Παρασκευή η τουρκική διπλωματία προχώρησε σε ένα σκληρά διατυπωμένο διάβημα, απειλώντας τη Ρωσία με “σοβαρές επιπτώσεις”, εάν δεν τερματίσει τις επιχειρήσεις της στο “Όρος των Τουρκομάνων” (όπου αναμφίβολα δρουν και στελέχη των τουρκικών υπηρεσιών). Οι επιτυχίες που σημείωσε, με ρωσική αεροπορική κάλυψη, ο συριακός στρατός το Σαββατοκύριακο εναντίον της τουρκομανικής ταξιαρχία “Σουλτάν Μουράτ” εξηγούν εν πολλοίς τη σημερινή τουρκική αντίδραση.

Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Feridun Sinirlioğlu φέρεται να έθεσε το ζήτημα τηλεφωνικώς στον Αμερικανό ομόλογό του από τη Δευτέρα, ενώ ο Davutoğlu που βρίσκεται όλο αυτό το διάστημα σε διαρκή συνεργασία με τους επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου και των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας, έκανε γνωστό ότι θα απευθυνθεί για το ζήτημα των Τουρκομάνων στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Κατήγγειλε δε ότι οι ρωσικές δυνάμεις επιχειρούν, σε περιοχές όπου δεν δρά το Ισλαμικού Κράτος, από κοινού με “ξένους μαχητές” (της Χεζμπολλάχ; Ιρανούς Φρουρούς της Επανάστασης;), καθώς, όπως είπε, δεν είναι μόνο οι τζιχαντιστές ξενόφερτοι.

Παρατηρούμε έτσι για άλλη μία φορά μια ρητορική υποβάθμισης και σχετικοποίησης της τζιχαντιστικής απειλής από την πλευρά της Άγκυρας, την ίδια ώρα που ο Ali Türkmani επιφανές στέλεχος της συριακής τουρκομανικής κοινότητας με δηλώσεις του στην τουρκική εφημερίδα BirGünδιαψεύδει τον επικοινωνιακό ορυμαγδό περί στοχοποίησης της συγκεκριμένης μειονότητας.

http://ardin-rixi.gr/archives/196761

Παρουσίαση βιβλίου «ΔΥΟ ΣΤΑΛΕΣ ΚΟΥΡΑΓΙΟ για συντρόφους και γονείς»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί

στη παρουσίαση του βιβλίου του Ηλία Λιαμή

«Δυό στάλες κουράγιο για συντρόφους και γονείς»

και στην συζήτηση, που θα ακολουθήσει.

 Για το βιβλίο θα μιλήσει ο συγγραφέας και θα συζητήσει με το ακροατήριο.

         Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 13 Δεκεμβρίου, στις 12:00,

 στην αίθουσα της βιβλιοθήκης του Ι.Ν. Φανερωμένης,

στην πλ. Φανερωμένης στον Χολαργό.

Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνείστε μαζί μας

στο 210 6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr.

(Η πρόσβαση στον χώρο της εκδήλωσης είναι άνετη, είτε μέσω του σταθμού μετρό του Χολαργού, είτε με αυτοκίνητο και δυνατότητα στάθμευσης στην πλ. Φανερωμένης).

 

 

Παρουσίαση του βιβλίου «η καταγωγή των Αλβανών και οι αρβανιτόφωνοι Έλληνες»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» και οι εκδόσεις Ινφογνώμων σας προσκαλούν

στη παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Ευαγγελίδη

 «η καταγωγή των Αλβανών και οι αρβανιτόφωνοι Έλληνες»

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

Γιώργος Φίλης, διδάκτωρ Γεωπολιτικής

 Σάββας Καλεντερίδης, συγγραφέας – εκδότης.

         Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου, στις 19:00,

 στην αίθουσα της βιβλιοθήκης του Ι.Ν. Φανερωμένης,

στην πλ. Φανερωμένης στον Χολαργό.

Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνείστε μαζί μας

στο 210 6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr.

(Η πρόσβαση στον χώρο της εκδήλωσης είναι άνετη, είτε μέσω του σταθμού μετρό του Χολαργού, είτε με αυτοκίνητο και δυνατότητα στάθμευσης στην πλ. Φανερωμένης).

https://papaleonidasdimitris.files.wordpress.com/2015/11/cf80cf81cebfcf83cebacebbceb7cf83ceb7-cebaceb1cf84ceb1ceb3cf89ceb3ceb7-cf84cf89cebd-ceb1cebbceb2ceb1cebdcf89cebd1.pdf