Αγωγή της Β.Σχοιναράκη κατά δημοσιογράφου για σχόλια στο … Facebook!

ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ: Η σύμβουλος του πρωθυπουργού,πρώην νομάρχης και βουλευτής ζητά αποζημίωση και…φυλάκιση δημοσιογράφου για σχόλια σε ιδιωτικές συζητήσεις και…like που έκανε στο Facebook! – Διαβάστε το περιεχόμενο της αγωγής

Πρωτάκουστο! Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα δημόσιο πρόσωπο, η σύμβουλος του πρωθυπουργού Βαγγελιώ Σχοιναράκη, καταθέτει αγωγή σε δημοσιογράφο (τον Αλέκο Ανδρικάκη) όχι για κάποια δημοσιεύματα και σχόλια στα Μέσα που εργάζεται, αλλά τον κατηγορεί για λόγια…στις ιδιωτικές συζητήσεις του, στα στέκια όπου συναντά τους γνωστούς του,αλλά και αναρτήσεις που έκανε ο  δημοσιογράφος στο FACEBOOK και … LIKE που έκαναν ο ίδιος και οι φίλοι του, πάνω στον «τοίχο» της κοινωνικής δικτύωσης! 

Η κ.Σχοιναράκη σύμβουλος του πρωθυπουργού, πρώην βουλευτής και νομάρχης Ηρακλείου υποβάλλει αγωγή, ζητώντας μάλιστα  100.000 ευρώ αλλά και τη φυλάκιση του γνωστού κρητικού δημοσιογράφου(σήμερα εργάζεται στην ΠΑΤΡΙΣ και το Ράδιο Κρήτη) για κάτι που γράφτηκε και ειπώθηκε όχι σε δημοσιογραφικό μέσο αλλά στο πλαίσιο του FB!

Διαβάστε εδώ ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της αγωγής.

Η κ. Σχοιναράκη επέλεξε αυτόν το καινοφανή τρόπο για να σταματήσει την κριτική που πολλοί ασκούν στο πρόσωπο της, από τη στιγμή που επέλεξε να γίνει σύμβουλος του πρωθυπουργού, τον περασμένο χειμώνα κι ενώ λίγες μέρες νωρίτερα υπό το φως των τηλεοπτικών συνεργείων, ανακοίνωνε την πρόθεση της να επιστρέψει στα διδακτικά της καθήκοντα

Μια αγωγή που έρχεται στην χειρότερη στιγμή για το ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνηση και αναμένεται να προκαλέσει πολλές συζητήσεις αφού κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης, ούτε καν ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν έχουν προβεί σε τέτοιες ενέργειες για την σκληρή κριτική- έως και εκτός ορίων επίθεση- που έχουν υποστεί.

Το ερώτημα τώρα είναι τι ακριβώς θα πράξει το ΠΑΣΟΚ για αυτή την ενέργεια της κ Σχοιναράκη, στο οποίο επίλεκτο μέλος είναι η πρώην Νομάρχης, όπως επίσης και το γραφείο του πρωθυπουργού στο δυναμικό του οποίου ανήκει.

Όμως επειδή δεν είναι μια αντιπαράθεση ανάμεσα σε μία πολιτικό και ένα δημοσιογράφο, αλλά είναι εμφανής η προσπάθεια να σταματήσει η κριτική που κάποιοι ασκούν στα Δημόσια πρόσωπα, όχι μόνο στο Δημόσιο λόγο αλλά και στις ιδιωτικές τους συζητήσεις(κλασσικές και ηλεκτρονικές) θέτοντας ένα μεγάλο ζήτημα Δημοκρατίας και Έκφρασης, αναμένεται με ενδιαφέρον και το πώς θα  τοποθετηθούν όλοι όσοι με κάποιο τρόπο εκφράζονται μέσα από τα νέα Μέσα είτε από τα BLOGS είτε από το FACEBOOK.

Πριν λίγη ώρα λάβαμε την απαντητική ανακοίνωση της Συμβούλου του Πρωθυπουργού, Ευ.Σχοιναράκη, η οποία επιβεβαιώνει την κατάθεση της αγωγής σε βάρος του δημοσιογράφου Αλ.Ανδρικάκη και υποστηρίζει ότι προέβη σε αυτή την ενέργεια προκειμένου να προστατευθεί.

Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ο δημοσιογράφος Αλέκος Ανδρικάκης τα δυο τελευταία χρόνια, επιδίδεται σε μία εκστρατεία κατασυκοφάντησής μου, χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Υπήρξε ανοχή από την πλευρά μου στα πλαίσια της ελεύθερης έκφρασης.

Πρόσφατα πληροφορήθηκα ότι χρησιμοποιεί και το γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης http://www.facebook.com, υπερβαίνοντας τα όρια της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και κριτικής, για να διατυπώνει ονειδιστικούς σε βάρος μου υπαινιγμούς σε προσωπικό επίπεδο και ενθαρρύνει, τεχνηέντως, εξυβριστικούς χαρακτηρισμούς σε βάρος μου από τους χρήστες του παραπάνω μέσου, πολλαπλασιάζοντας έτσι τη βλάβη της προσωπικότητάς μου.

Επειδή όλες αυτές οι ενέργειες είναι απαράδεκτες και όσα διατυπώνει είναι εντελώς ανυπόστατα -και το γνωρίζει-, διότι υπάρχουν τα αντίστοιχα έγγραφα που αποδεικνύουν τις αποδοχές μου κλπ,

Και επειδή, σε μια ευνομούμενη πολιτεία, δεν έχω άλλο τρόπο να προστατεύσω τον εαυτόν μου και την οικογένειά μου από τέτοιες συμπεριφορές, προσφεύγω όπως όλοι οι πολίτες, ενώπιον των Ελληνικών Δικαστηρίων, προκειμένου να έχει και ο ίδιος τη δυνατότητα να υποστηρίξει επίσημα όλα όσα αναφέρει.

Είμαι υποχρεωμένη να προβώ σ’αυτή την δήλωση, γιατί και σήμερα, χρησιμοποιώντας τα μέσα ενημέρωσης, προσπαθεί να συνεχίσει τις συκοφαντίες, διαστρεβλώνοντας μάλιστα, το ουσιαστικό περιεχόμενο της προσφυγής μου.

Με εκτίμηση

Ευαγγελία Σχοιναράκη – Ηλιάκη

http://www.cretalive.gr/new/58330/crete/Agogi_tis_B.Schoinaraki_kata_dimosiografou_gia_scholia_sto…Facebook

Το Nasional Geografic (sic!) καταργεί την ελληνική γραφή;

«Πρόταση προς τους απανταχού Έλληνες: Άμεση προώθηση του παρόντος για ενημέρωση . Αντίδραση με μποϊκοτάρισμα των εκδόσεων και άμεση διαμαρτυρία μας προς National Geographic! Yπόδειγμα επιστολής και στοιχεία e-mail στο τέλος. Ποιοί είναι αυτοί οι απαίδευτοι και απάτριδες, που θα μας επιβάλλουν να πτωχεύσουμε ακόμη και στη γλώσσα και τον πολιτισμό μας …; Να πούμε και εδώ ένα ηχηρό ΟΧΙ στα μυστικά τους σχέδια . Οι Έλληνες είναι γεννημένοι να πολεμούν για την πατρίδα και την ελευθερία τους. Δεν θα την παραδώσουν σε κανένα άθλιο νεοταξίτη προδότη πολιτικό ή παραδόπιστο κακομοίρη «επιχειρηματία» «!

 

Η ανορθογραφία του τίτλου είναι εσκεμμένη. Διαβάστε γιατί. 

Κρατάω στα χέρια μου το πρώτο μέρος της Ιλιάδας του Ομήρου, της σειράς «Βιβλιοθήκη Αρχαίας Ελλάδας» του National Geographic από τις εκδόσεις 4Π (Τέσσερα Πι Α.Ε.). Η μετάφραση (sic!) του ομηρικού κειμένου είναι του Αλέξανδρου Πάλλη (1851-1935).

Κατάργηση του «οι»

Ανοίγω τυχαία το βιβλίο. Πέφτω στις σελίδες 282-283. Πάρτε μία γεύση τι διάβασα. Στίχος 101, «Κι όπιου (sic) μας είναι εδώ απ’ τους διο (sic) γραφτό του να πεθάνει, ας πέσει». Από ότι ξέρω το όπιο ανακαλύφθηκε στην Δύση πολύ αργότερα από την εποχή του Τρωικού Πολέμου, εκτός βέβαια κι αν οι Αχαιοί είχαν γνώσεις τις οποίες εμείς δεν γνωρίζουμε! Εκτός κι αν…εννοεί «όποιου». Γιατί όμως να το γράψει έτσι; Που πήγε το «οι»; Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλα χωρία, όπως στον στίχο 92 που λέει, «κι όπιος (sic) νικήσει…», ενώ στον στίχο 153, καταργεί το «οι» και σε άλλη λέξη, όπου γράφει «τέτιοι (sic) στον πύργο κάθουνταν…».

Κατάργηση του «υ»

Επίσης στον στίχο 101, σελίδα 282, αντί για ‘δυο’ διαβάζουμε ‘διο’. O δαίμων του τυπογραφέιου χτύπησε. Η μήπως όχι; Λίγο παρακάτω στον στίχο 110 διαβάζουμε, «πως πιο καλύτερα η δουλιά (sic) να βγει και από τους διο (sic) τους» και παρακάτω στίχος 116, «Κι ο Έχτορας τότε έστειλε διο κράχτες μες στη χώρα». Σε άλλο σημείο στον στίχο 142 λέει «…στα δάκρια (sic) βουτημένη» ενώ και στον στίχο 165, στην σελίδα 284 γράφει «που μούστειλαν (sic) τον πόλεμο και τα πολλά του δάκρια (sic)». Τι απέγινε το «υ»; Το καταργήσαμε και δεν το πήραμε είδηση; Σύμπτωση που επαναλαμβάνεται παύει να είναι συμπτωση. Το «υ» όμως καταργείται και ως ήχος «φ» όπως συμβαίνει στις λέξεις «αυτός», «αυτοί» κτλ. Ας δούμε μερικά παραδείγματα. Στον στίχο 132, σελ. 283, γράφει «που πρώτα αφτοί (sic)…». Πιο πίσω στην σελίδα 280, στίχο 41, γράφει «Κάλια κι’ αφτό (sic)…». Αρκετά παρακάτω, στην σελίδα 327, στίχο 405-406 γράφει «…κι εσένα σουστειλε (sic) αφτόν (sic)…» και λίγο πιο κάτω στίχος 422, «…γιατί αφτοί (sic) την έχουν μαγεμένα…». Και σε άλλες λέξεις όμως η γραφή του «υ» που ακούγεται «φ» καταργείται, όπως στην σελίδα 414, στον στίχο 580 γράφει, «τ’ άλλο μισό έτσι αφύτεφτο (sic) χωράφι να διαλέξει» και λίγο πιο κάτω στον στίχο 590 λέει «Τότες με θρήνους μ’ οδυρμούς το λατρεφτό (sic) του τέρι (sic)». Άλλο τρανταχτό παράδειγμα στην σελίδα 286, στον στίχο 258 όπου γράφει «…ομορφονιές και ζηλεφτά (sic) πουλάρια».

Όσο συνεχίζουμε να διαβάζουμε ανακλύπτουμε ότι το «υ» καταργείται και ως ήχος «β». Για παράδειγμα στην σελίδα 280, στον στίχο 47 διαβάζουμε «και το γιαλό ταξίδεβε (sic)…». Στην σελίδα 294, στον στίχο 454 γράφει, «τι σαν το μάβρο (sic) θάνατο τονέ μισούσαν όλοι», ενώ την ίδια λέξη συναντάμε στο θηλυκό γένος στην σελίδα 282, στον στίχο 103, όπου γράφει «Πρόβατο φέρτε ολόασπρο και προβατίνα μάβρη (sic)».  

Κατάργηση το «ει»

Να΄ταν μόνο το «υ», όμως καλά θα ήταν. Από που κι ως που το ‘δουλιά’; Κι αυτό ‘σύμπτωση’; Μάλλον όχι, αφού πιο κάτω διαβάζουμε στον στίχο 131, σελίδα 283, «δουλιές (sic), που δε σ’ τις βάνει ο νους, των Αχαιών και Τρώων». Και αρκετές σελίδες παρακάτω διαβάζουμε πάλι στον στίχο 427, «Δεν είναι, κόρη μου, οι δουλιές (sic) για σένα του πολέμου». Τι απέγινε το «ει»; Και δεν είναι μόνο το «δουλειά» που κακοποιείται κατά αυτόν τον τρόπο αλλά και η «αλήθεια», αφού διαβάζουμε στον στίχο 157, σελίδα 284, «Αλήθια (sic) αθάνατη θεά λες είναι σαν τη βλέπεις». 

 

Κάπου εδώ οι αντοχές μου σε αυτήν την κακοποίηση καταρρέουν. Τελειώνοντας την αναφορά σε αυτήν την έκδοση, πάμε να δούμε τώρα μερικές φράσεις ως επιστέγασμα της αλλοίωσης που έχει υποστεί η ελληνική γλώσσα σεαυτήν. Ο στίχος 138, σελίδα 283, αποδίδεται ως εξής: «κι όπιος (sic) νικήσει, τέρι (sic) του αφτός (sic) θα σε κερδίσει». Ο στίχος 423, σελίδα 327 «κάπια (sic) απο’ φτές (sic) χαϊδέβοντας (sic) τις όμορφες νυφούλες». Στην σελίδα 360, στον στίχο 497, γράφει «κι’ έχυνες πικρά και μάβρα (sic) δάκρια (sic)».

Μετά από αυτά τα παραδείγματα θεωρώ σκόπιμο να υπενθυμίσω ότι το 2008 είδε το φως της δημοσιότητας μία επιστολή του Κύπριου ευρωβουλευτή Μάριου Ματσάκη, ο οποίος με σχετική εισήγηση που υπέβαλε προς τον υπουργό Παιδείας της Κύπρου Ανδρέα Δημητρίου και την οποία κοινοποίησε στους Έλληνες Ευρωβουλευτές, ζητά την απλοποίηση της ελληνικής γραφής. 

Στην επιστολή του ο Κύπριος πρώην ευρωβουλευτής παραθέτει ως ‘τροφή για σκέψη’ τις εξής προτάσεις:

1. Να καταργηθούν τα γράμματα ‘η’ και ‘υ’ και να αντικατασταθούν από το γράμμα ‘ι’.

2. Να καταργηθεί το γράμμα ‘ω’ και να αντικατασταθεί από το γράμμα ‘ο’.

3. Να καταργηθούν οι εξής συνδυασμοί γραμμάτων και να αντικατασταθούν ως εξής: ‘αι’–; ‘ε’, ‘ει’–;’ι’, ‘οι–;ι’, ‘υι’–;ι’, ‘αυ’–;’αβ’, ‘ευ’–;’εβ’.

4. Να καταργηθεί η χρήση του ‘γγ’ και να αντικατασταθεί από το ‘γκ’.

5. Να καταργηθεί το τελικό γράμμα ‘ς’ και να αντικατασταθεί από το γράμμα ‘σ’ (Πηγή:Εφημερίδα Το ΒΗΜΑ, «Κυριακή με την Πανδώρα»).

 Η εφαρμογή αυτών των καταστροφικών «προτάσεων», θα αποτελέσει την ταφόπλακα της ελληνικής γραφής, αφού θα καταστήσουν την κατάργησή της και την αντικατάστασή της από την λατινική, παιχνιδάκι. Έτσι θα έχουμε την πλήρη μετατροπή από ελληνικά σε λατινικά, π.χ. αυτός-αφτος-aftos, ταίρι-τέρι-teri,  μαύρο-μάβρο-mavro, ταξίδευε-ταξίδεβε-taxideve κτλ. Η Ακαδημία Αθηνών είχε προειδοποιήσει 10 χρόνια πριν για αυτήν την εξέλιξη όταν έλεγε ότι «Τον τελευταίο καιρό έχει αρχίσει να εκδηλώνεται μία τάση να αντικατασταθεί το ελληνικό αλφάβητο από το λατινικό. Η τάση αυτή γίνεται φανερή κυρίως σε κείμενα παραγόμενα από ηλεκτρονικούς υπολογιστές – με χρήστες κρατικές υπηρεσίες ακόμη και Α.Ε.Ι. – σε κείμενα προβαλλόμενα από την τηλεόραση…»

Ας δούμε τώρα ποιές από αυτές τις προτάσεις του Κύπριου, υιοθετούνται από την έκδοση του Nasional Geografic (sic!). Είδαμε το «υ» να καταργείται στις λέξεις δυο και δάκρυα σε πλήρη συμφωνία με την πρόταση νούμερο 1 παραπάνω. Επίσης είδαμε το «-οι» να καταργείται από λέξεις όπως όποιος, κάποια και τέτοιοι και το «-ει» να καταργείται στις λέξεις αλήθεια και δουλειά συμφωνώντας με την πρόταση νούμερο 3 παραπάνω. Όσον αφορά την πρόταση ν.3, την είδαμε επίσης να εφαρμόζεται στην κατάργηση του «αι» στο ταίρι, του «αυ-» στις λέξεις αυτόν, αυτοί, αφύτευτο, λατρευτό και ζηλευτά και του «αυ-» στις λέξεις ταξίδευε, μαύρος, μαύρη και χαϊδεύοντας. Κι αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα που εντόπισα σε 6 μόνο διαφορετικές σελίδες κειμένου 240 σελίδων.

Είναι τυχαία άραγε αυτή η έκδοση της Ιδιάδας και η ορθογραφία που χρησιμοποιείται, την στιγμή που υπάρχουν επίσημες προτάσεις για την κατάργηση της ελληνικής γραφής και η Ακαδημία Αθηνών έχει κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για την αυξανόμενη αντικατάσταση της ελληνικής από την λατινική γραφή, ήδη πριν μια δεκαετία; Τα συμπεράσματα δικά σας.

Τάσος Συριανός για το

anti-ntp.blogspot.com

http://mykonensis.blogspot.com/2011/10/nasional-geografic-sic.html

Αφού αρκούντως εκνευρίστηκα με τα ανωτέρω αποφάσισα και τους έστειλα την ακόλουθη επιστολή διαμαρτυρίας στο e-mail ngm@4pi.gr , την οποία με θέρμη συνιστώ να αποστείλετε και εσείς, όπως νομίζετε διατυπωμένη καλλίτερα:

«Προς NASIONAL GEOGRAFIEK EΛΛΑΔΟΣ
Είμαι ένας αναγνώστης σας, ο οποίος προσφάτως έλαβα γνώση ότι στη σειρά βιβλίων αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, που εκδίδετε και κυκλοφορείτε στην Ελλάδα, αποφασίσατε αυθαιρέτως να διδάξετε στους Έλληνες μία νέα γραμματική της γλώσσας μας, με κύριο χαρακτηριστικό της κατάργηση των διαφορετικών ι-η-υ-οι-ει και ο-ω , αλλά και των διφθόγγων. Συγκεκριμένα σε e-mail, που έλαβα, αναφαίρεται ότι στις σελίδες 282-283 στο πρώτο μέρος της Ιλιάδας του Ομήρου, Στίχος 101 γράφετε: «Κι όπιου (sic) μας είναι εδώ απ’ τους διο (sic) γραφτό του να πεθάνει, ας πέσει». Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλα χωρία, όπως στον στίχο 92 , που γράφετε, «κι όπιος νικήσει…», ενώ στον στίχο 153, καταργείτε το «οι» και σε άλλη λέξη, όπου γράφει «τέτιοι (sic) στον πύργο κάθουνταν…». Επίσης στον στίχο 101, σελίδα 282, αντί για ‘δυο’ διαβάζουμε ‘διο’. Λίγο παρακάτω στον στίχο 110 διαβάζουμε, «πως πιο καλύτερα η δουλιά (sic) να βγει και από τους διο (sic) τους» και παρακάτω στίχος 116, «Κι ο Έχτορας τότε έστειλε διο κράχτες μες στη χώρα». Σε άλλο σημείο στον στίχο 142 λέει «…στα δάκρια (sic) βουτημένη», ενώ και στον στίχο 165, στην σελίδα 284 γράφει «που μούστειλαν (sic) τον πόλεμο και τα πολλά του δάκρια (sic)». Τι απέγινε το «υ»; Στον στίχο 132, σελ. 283, γράφετε «που πρώτα αφτοί (sic)…». Πιο πίσω στην σελίδα 280, στίχο 41, γράφετε»Κάλια κι’ αφτό (sic)…». Αρκετά παρακάτω, στην σελίδα 327, στίχο 405-406 γράφετε «…κι εσένα σουστειλε (sic) αφτόν (sic)…» και λίγο πιο κάτω στίχος 422, «…γιατί αφτοί (sic) την έχουν μαγεμένα…». Και σε άλλες λέξεις όμως η γραφή του «υ» που ακούγεται «φ» καταργείται, όπως στην σελίδα 414, στον στίχο 580 γράφετε, «τ’ άλλο μισό έτσι αφύτεφτο (sic) χωράφι να διαλέξει» και λίγο πιο κάτω στον στίχο 590 λέτε «Τότες με θρήνους μ’ οδυρμούς το λατρεφτό (sic) του τέρι (sic)». Άλλο τρανταχτό παράδειγμα στην σελίδα 286, στον στίχο 258 όπου γράφετε «…ομορφονιές και ζηλεφτά (sic) πουλάρια». Όσο συνεχίζουμε να διαβάζουμε ανακλύπτουμε ότι το «υ» καταργείται και ως ήχος «β». Για παράδειγμα στην σελίδα 280, στον στίχο 47 διαβάζουμε «και το γιαλό ταξίδεβε (sic)…». Στην σελίδα 294, στον στίχο 454 γράφει, «τι σαν το μάβρο (sic) θάνατο τονέ μισούσαν όλοι», ενώ την ίδια λέξη συναντάμε στο θηλυκό γένος στην σελίδα 282, στον στίχο 103, όπου γράφει «Πρόβατο φέρτε ολόασπρο και προβατίνα μάβρη (sic)».  Πιο κάτω διαβάζουμε στον στίχο 131, σελίδα 283, «δουλιές (sic), που δε σ’ τις βάνει ο νους, των Αχαιών και Τρώων». Και αρκετές σελίδες παρακάτω διαβάζουμε πάλι στον στίχο 427, «Δεν είναι, κόρη μου, οι δουλιές (sic) για σένα του πολέμου». Τι απέγινε το «ει»; Διαβάζουμε στον στίχο 157, σελίδα 284, «Αλήθια (sic) αθάνατη θεά λες είναι σαν τη βλέπεις».  Ο στίχος 138, σελίδα 283, αποδίδεται ως εξής: «κι όπιος (sic) νικήσει, τέρι (sic) του αφτός (sic) θα σε κερδίσει». Ο στίχος 423, σελίδα 327 «κάπια (sic) απο’ φτές (sic) χαϊδέβοντας (sic) τις όμορφες νυφούλες». Στην σελίδα 360, στον στίχο 497, γράφει «κι’ έχυνες πικρά και μάβρα (sic) δάκρια (sic)».

Επειδή το περιοδικό σας προέρχεται από ένα διεθνή όμιλο και περιοδικό, που εκδίδεται σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο, υποθέτω ότι θα έπρεπε να έχετε εμπεδώσει τον απαιτούμενο σεβασμό στις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας, μία από τις σπουδαιότερες των οποίων είναι η γλώσσα της. Η γλώσσα, που συνδέεται με άρρηκτα πολιτιστικά στοιχεία και νοητικές κατακτήσεις, μία από τις σημαντικότερες των οποίων αν όχι η πλέον εξελιγμένη, σε διεθνές επίπεδο, με βάση επιστημονικά στοιχεία γλωσσολόγων, είναι η Ελληνική.
Για να έχετε μία εικόνα της αυθαιρεσίας σας δοκίμασα να μετατρέψω και εγώ μόνος μου την ορθογραφία της επωνυμίας της εταιρίας σας !!! Πώς σας φαίνεται και έτσι δεν καταλαβαίνετε σε ποιόν απευθύνομαι …;
Εφ’ όσον τα όσα διάβασα σε e-mail αληθεύουν και αποτελούν μία συνειδητή επιλογή της εταιρίας σας, ως προς το οποίο θα ήθελα μία απάντησή σας, σας ενημερώνω ότι με βρίσκετε κάθετα αντίθετο της επιλογής σας αυτής, την οποία θεωρώ ότι οφείλετε στον Ελληνικό λαό, να τη διορθώσετε αμέσως, ζητώντας και μία δημόσια συγνώμη.
Η Ελληνική γλώσσα δεν αποτελεί ούτε εταιρία, ούτε κράτος, για να παιχτεί στο διεθνές χρηματιστήριο πολιτιστικών αξιών και να πτωχεύσει , ούτε μέσο επί του οποίου λίγοι κερδοσκόποι θα παίξουν τα σύγχρονα διεθνιστικά παιχνίδια τους, αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα και εσείς αποτελείτε μέρος αυτών των ενεργειών, πρέπει να γνωρίζετε ότι θα μας έχετε απέναντι και όχι μαζί σας.
Ευελπιστώντας ότι πρόκειται περί ΛΑΘΟΥΣ σας και των αυτονόητων ενεργειών σας.
Με την εναπομείνασα εκτίμηση και με την αυτονόητη αναστολή αγοράς κάθε έκδοσής σας μέχρις αποκαταστάσεως της γλώσσας των εκδόσεών σας.

 

Κυριάκος Κόκκινος – Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω

Δικηγορικό Γραφείο Κυριάκου Κόκκινου & Συνεργατών

ΑΘήνα: Κάνιγγος 33-τηλ. 2103300990-1-2

Παλλήνη: Ελ. Βενιζέλου 18-τηλ. 2106666658

Kιν. τηλ. 6973022722

E-mail: kokkinosinterlaw@hotmail.com

Γιατί κλαις, Πρόεδρε;

της Νίνας Γεωργιάδου

 

Τ’ αληθινά δάκρυα απεχθάνονται το φως της δημοσιότητας.  ΜΠ. ΜΠΡΕΧΤ

 28 Οκτώβρη 2011

Είδα το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να ορθώνεται.

Είδα το φάσκελο του έφηβου στους κομισάριους.

Είδα τους νέους ν’ αποστρέφουν το βλέμμα απ’ την εξέδρα του καίσαρα.

Είδα το  πένθος στα άσπρα πουκάμισα.

Είδα τη σημαία να ατενίζει το λαό.

Είδα στις μπάντες με μαύρες κορδέλες

Είδα την απόγνωση να γίνεται οργή,

την οργή να παίρνει στόμα,

το στόμα να καταριέται και ν’ απαιτεί.

ΕΠΕΛΑΣΗ, ΠΑΡΕΛΑΣΗ, ΠΡΟΕΛΑΣΗ.

Στην τελετή παράδοσης  της προεδρίας το 2005, η αποχωρούσα πρόεδρος, κ. Ψαρούδα Μπενάκη, τονίζει: «τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν», «Τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται αλλά και να παραβιάζονται, από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων»,  «Η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης». 

Έκτοτε η κ. Μπενάκη εξαφανίστηκε από το πολιτικό προσκήνιο, ενώ τη δήλωσή της δεν καταδέχτηκε να σχολιάσει κανένας εμβριθής αναλυτής, κανένας ειδικός παραθυρολάγνος. Σ’ αυτή την απίστευτη δήλωση, θα μπορούσατε τουλάχιστον να πείτε πως, όσον αφορά την προεδρία της δημοκρατίας, θα αποκρούσετε τέτοια μαύρα ενδεχόμενα και θα προστατέψετε την εθνική κυριαρχία και τα δικαιώματα των ανθρώπων… Εσείς τότε, κύριε πρόεδρε,  απαντήσατε μ’ ένα ασυνάρτητο «ευχαριστώ».

Η «λαϊκή κυριαρχία», που αναφέρεται στον πρόλογο του συντάγματος και που με τόσο ωραία λογάκια διατυμπανίστηκε από το μεγάλο παραμυθά στο «συμβόλαιο με το λαό», συρρικνώθηκε στην υπογραφή του νεογιάπη υπουργού οικονομικών και παραοικονομίας.

Από τις 6 Μάη 2010 και στο εξής, ο εκάστοτε αυτός αποφασίζει την ανανέωση των συνθηκών παράδοσης της χώρας, καταδεχόμενος ενίοτε να σας ενημερώνει. Οι πολλοί των ‘έγκριτων’ συνταγματολόγων και  οι συνυπεύθυνοι συνυπουργοί  κατάπιανε αμάσητη την πιο κατάφωρη παραβίαση  του. Η χώρα παραδόθηκε στο στόμα του λύκου. Άρχισε η μεγάλη νύχτα για το λαό. Εσείς τότε εκκωφαντικά, και οπωσδήποτε χωρίς να δακρύσετε, σιωπήσατε, κύριε πρόεδρε.

Και όσο έβλεπαν  με πόση άνεση συνυπογράφετε, αποφάσισαν να μην μπαίνουν καν στον κόπο. Ούτε εκείνοι, ούτε εσείς. Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση, οι δυο μαύρες νεκρολογίες.  δεν φέρνουν καν τη δική σας υπογραφή. Όχι γιατί την αρνηθήκατε, όπως θα ‘πρεπε ως εγγυητής του Συντάγματος, αλλά γιατί σας θεώρησαν –  τόσο απαξιωτικά για σας, τόσο καταστροφικά για τη χώρα – δεδομένο. Κι όμως δε δακρύσατε.

Όταν ο υπογραμμένος από εσάς νόμος περί συλλογικών διαπραγματεύσεων και το άρθρο 22 του Συντάγματος περί προστασίας της εργασίας, «ηθικής και υλικής  εξύψωσης του εργαζόμενου» και άλλα τέτοια μπλα-μπλα, έγιναν κουρέλι από ένα μνημόνιο ενταφιασμού της στοιχειώδους εργασιακής αξιοπρέπειας, αποδεχτήκατε το κουρέλιασμα. Μόνο που δεν κουρελιαζόντουσαν λέξεις και κατ’ επίφαση διακηρύξεις , αλλά οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Εσείς τότε, επιλέξατε  το ρόλο του μητροπολίτη των ευχελαίων και, χωρίς να δακρύσετε, παραμείνατε στη θαλπωρή της σιωπής.

Και όσο έβλεπαν  με πόση άνεση συνυπογράφετε, σας έφερναν για επικύρωση τον ένα θάνατο, μετά τον άλλο.   Και να και ο Καλλικράτης, που έρχεται κομίζοντας την αποδόμηση της χώρας. Ένας νόμος που η ψυχή του συνοψίζεται στο τρίπτυχο: ομοσπονδιοποίηση, συγκεντρωτισμός, ιδιωτικοποίηση.

–         Υπογράψτε, κύριε πρόεδρε.

–         Τι είναι αυτό;

–         Ο νόμος νούμερο 3852/10.

–         Και σε τι αφορά;

–         Στο «νοικοκύρεμα, τη μεταρρύθμιση, τον εκσυγχρονισμό».

Τόσο  ανυποψίαστος πια στο βιασμό των εννοιών; Στο νούμερο 3852/10, υπογράψατε τη συγχώνευση σχολείων, το κλείσιμο νοσοκομείων, την εγκατάλειψη του ορεινού χωριού, την προαναγγελία των «ελεύθερων ζωνών». Εσείς τότε ζητήσατε καινούρια πένα για να βάλετε αδάκρυτα την ευδιάκριτη επικύρωση.

Όταν ο ευτραφής εγγονός του Πάγκαλου προανήγγειλε την αντισυνταγματική κατάργηση της μονιμότητας,  ο καθηγητής του συνταγματικού Δικαίου, κ. Αντώνης Μανιτάκης, δήλωσε: «Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα το επιχειρήσει. Το θεωρώ ούτως ή άλλως απάνθρωπο: και μόνη η σκέψη του με ξεπερνά ως νομικό, ως συνταγματολόγο, ως δημοκρατικό πολίτη».

Αυτή θα έπρεπε να είναι δική σας δήλωση. Δεν έγινε ποτέ. Αντίθετα, όταν προχθές σας έφεραν το νόμο «περί νέου ενιαίου μισθολογίου», ρωτήσατε τι πάει να πει «έφεδρος». Οι επιμελητές των λογοτεχνικών αυτών κειμένων σας εξήγησαν: «τους απονέμουμε αξιώματα, κύριε πρόεδρε». Εσείς τότε αμολήσατε, χωρίς να δακρύσετε,  άλλη μια φαρδιά-πλατιά υπογραφή.

Και να μια καταιγίδα νόμων και υπονόμων για κατώτατους μισθούς, ημερήσιες συμβάσεις, χαράτσια και δεκάτες, επιβολή τέλους ακινήτου σε ανθρώπους με αναπηρία 75% και σε άνεργους,  προκαταβολικές απαλλαγές των υπουργών από κακουργήματα ενάντια στη χώρα. Κοντέψατε να πάθετε τενοντίτιδα απ’ τις πολλές υπογραφές κι όμως δε διστάσατε να επικυρώνετε, χωρίς να δακρύζετε,  κύριε πρόεδρε.

Κι όταν ξεμπέρδεψαν με τα βραχυπρόθεσμα,  σας έφεραν προς υπογραφή τα ‘μεσοπρόθεσμα’. Το κατοχικό φιρμάνι που επισείει την εσχάτη προδοσία, με μπιτ παρά ξεπούλημα όλου του πλούτου αυτού του κατασπατηλημένου λαού, με υποχρέωσή του, λέει, να συντηρεί τα πουλημένα και να εγγυάται και δάνεια για τους αγοραστές. Ούτε και τότε δακρύσατε και επιπλέον συνυπογράψατε.

Από την ώρα που διαβάσαμε για τον πρώτο απελπισμένο που αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεξε την απόλυση, την ανεργία, την εξαθλίωση, το άδειο βλέμμα του παιδιού του μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν δεκάδες αυτόχειρες. Τι θλιβερή πρωτιά η χώρα του ήλιου, του απέραντου γαλάζιου, του τουριστικού μύθου να είναι σήμερα πρώτη σε αυτοκτονίες σε όλη την Ευρώπη. Ούτε όμως και γι’ αυτό δε δακρύσατε ποτέ, κύριε πρόεδρε.

Και όταν τα χημικά και τα δακρυγόνα πνίγουν  την Αθήνα και τρέχουν  ποτάμια τα  δάκρυα αυτών που  επιμένουν να μην αυτοκτονούν και να διεκδικούν το δικαίωμα τους στη ζωή, και το χαμένο γέλιο των παιδιών τους, τι σόι μόνωση έχει το προεδρικό μέγαρο, ώστε να μην τρέχει ένα δικό σας δάκρυ, κύριε πρόεδρε;

Είχατε τρεις επιλογές: τη συνενοχή, την άρνηση να επικυρώσετε  όλη αυτή την αντισυνταγματική, δηλητηριώδη νομοκαταιγίδα και – αν σας ήταν δύσκολο να προκαλέσετε πολιτειακό ζήτημα –  την ηρωική έξοδο, με μια αξιοπρεπή παραίτηση.

Ας αφήνατε κάποιον, που δεν πολέμησε τους Ναζί, να υπογράφει τον ένα θάνατο μετά τον άλλο. Κάνατε τις επιλογές σας.

Δεν θέλω να λαϊκίζω, κύριε πρόεδρε, όμως όταν χτες αναφερθήκατε στη συμμετοχή σας στο αντιναζιστικό αγώνα, σκεφθήκατε  πόσες χιλιάδες, από τους τότε συναγωνιστές σας, έφαγε η εξορία, ο ταγματασφαλίτης, τα βασανιστήρια; Πόσοι έμειναν ανώνυμοι, θαμμένοι για πάντα στον ομαδικό τάφο του  Άγνωστου στρατιώτη; Πόσοι από αυτά τα «τιμημένα γηρατειά» πρέπει σήμερα να επιλέξουν ανάμεσα στο φαΐ και το φάρμακο γιατί η σύνταξή τους δε φτάνει; Ότι για τους ανθρώπους αυτούς που δούλεψαν σκληρά,  η δική σας ετήσια αμοιβή των 447.000 ευρώ αγγίζει τα νούμερα των συμπαντικών μετρήσεων;

Σκεφθείτε   μόνο ότι για το συνταξιούχο των 500 ευρώ –  που με τη δική σας πάλι υπογραφή ξεπερνά το αφορολόγητο των 5000 – η ετήσια αμοιβή σας αντιστοιχεί σε 75 χρόνια πεντακοσάρικου.

Αν δακρύζατε για όλα αυτά ή γιατί ανθρώπινα αισθανθήκατε  πολύ τυχερός, κατανοητό, κύριε πρόεδρε. Θυμηθείτε μόνο από την αστείρευτη λαϊκή θυμοσοφία πως «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». 
Αν κλαίγατε γιατί είδατε κι εσείς το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να αποστρέφει το κεφάλι και τον έφηβο να φασκελώνει τους κομισάριους της εξέδρας που τους χαντακώνουν τη ζωή, θα ήταν τιμή σας.

Και τέλος –  γιατί η πολλή κλαυσιλογία καταντάει αηδία –  μην ντρέπεστε για μας, κύριε πρόεδρε. Κρατείστε τη ντροπή και μοιραστείτε  την μ’  αυτούς που  επισκέπτονται το προεδρικό μέγαρο για μια καινούργια υπογραφή που αφορά στο ξεπούλημα της χώρας και την ερήμωση του λαού.

Δε ζητήσαμε από τους πατεράδες και παππούδες μας να πολεμήσουν το Δ’ Ράιχ και τους σημερινούς δωσίλογους γιατί αυτό αντιστοιχεί σε μας. Δεν τους ζητάμε όμως να παίξουν και το ρόλο του Αβραάμ.
Δεν είμαστε πρόβατα και δεν θα πάμε ποτέ εκούσια στο σφαγείο.
Και, κύριε πρόεδρε, θυμηθείτε πως όποιος μετράει πρόβατα, στη γλώσσα του Αισχύλου, θα ‘χει τον ύπνο του Αγαμέμνονα.

 Κάλυμνος, 29-10-11

http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=49205

Γερμανός καθηγητής:«ΑΝ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ, ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ»!

Ο Γερμανός καθηγητής της Ιστορίας της Οικονομίας Albrecht Ritschl (LSE)ΑΠΟΣΤΟΜΩΝΕΙ το έξαλλα ανθελληνικό “Spiegel”

Albrecht Ritschl Καθηγητής της Ιστορίας της Οικονομίας στο London School of Economics

• « Η Ελλάδα δεν πήρε δεκάρα για κατοχικά δάνεια και επανορθώσεις»

• «Η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες του 20^ου αιώνα»

• Το περίφημο γερμανικό θαύμα έγινε στις πλάτες των Ευρωπαίων. Αυτό δεν το ξεχνούν οι Έλληνες»

Αυτή η ιστοσελίδα, σε σειρά άρθρων (που υπάρχουν στο αρχείο της), απεκάλυψε  επίσημα έγγραφα που αποδεικνύουν ότι οι Γερμανοί χρωστάνε στην Ελλάδα ΜΟΝΟ από τα κατοχικά δάνεια το γιγαντιαίο ποσό των 91,99 δισεκατομμυρίων δολαρίων…

Που αν το πλήρωναν με την επανένωση των Γερμανιών –ως ρητώς ορίζουν οι τρεις διεθνείς συμφωνίες Ρώμης, Λονδίνου, Παρισιού- θα εξαφανιζόταν το σημερινό ελληνικό χρέος.

Αυτά, τα ιστορικά έγγραφα που φέραμε στο φως από το Φεβρουάριο ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ η συγκλονιστική συνέντευξη που έδωσε στο γερμανικό περιοδικό “Spiegel” ο επιφανής καθηγητής της Ιστορίας της Οικονομίας στο London School of Economics Albrecht Ritschl.

Η συνέντευξη-μαστίγιο στους σημερινούς Γερμανούς «εισαγγελείς» αναδημοσιεύθηκε στο cosmos.gr

Και εμείς την ΑΦΙΕΡΩΝΟΥΜΕ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ στη «σιγή ασυρμάτου» που ακολουθεί (και σήμερα) η εδώ πολιτική ηγεσία.

Η πλήρης συνέντευξη:

Spiegel: Κύριε Ritschl, η Γερμανική κυβέρνηση ενεργεί με ακαμψία στο θέμα της Ελλάδας, στη λογική «λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε ό,τι σας λέμε». Κρίνετε δίκαιη αυτή τη συμπεριφορά;

Ritschl: Όχι, είναι απολύτως αδικαιολόγητη. Η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και το ρόλο του «Δασκάλου της Ευρώπης» η Γερμανία τα χρωστάει στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον Α΄ αλλά και τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμά τους για τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό το ξεχνούν όλοι.Συνάντηση του Γρμανού καγκελάριου Κόνραντ Αντενάουερ με την Ύπατη Αρμοστεία των Συμμάχων το 1951. Η λεζάντα της εποχής ανέφερε: “Η αποφυγή αποζημιώσεων ήταν μία χειρονομία που έσωσε ζωές”

Spiegel: Θα μας πείτε τι ακριβώς συνέβη τότε;

Ritschl: Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι το 1929 αποκλειστικά με δανεικά. Μάλιστα για τις αποζημιώσεις του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Επρόκειτο για μια «δανειακή Πυραμίδα», η οποία κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ ήταν τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο οι ΗΠΑ φρόντισαν να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία. Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία. Στην ουσία πάνω σε αυτό στηρίχθηκε το περίφημο γερμανικό μεταπολεμικό θαύμα! Παράλληλα όμως, τα θύματα της γερμανικής κατοχής όπως οι Έλληνες, ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση.

Spiegel: Πόσο μεγάλα ήταν τότε τα ποσά από τις γερμανικές χρεοκοπίες;

Ritschl: Με βάση την οικονομική επιφάνεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, αναλογικά τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του ‘30 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008. Αν τα συγκρίνουμε λοιπόν με τα ελληνικά χρέη, τότε, πιστέψτε, με τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και ίσως της νεότερης οικονομικής ιστορίας.

Spiegel: Πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η Γερμανία;

Ritschl: Εξαρτάται πως το υπολογίζει κανείς. Τον τελευταίο αιώνα τουλάχιστον τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του ‘30, ανακουφίστηκε η Γερμανία από τις ΗΠΑ με το γνωστό πλέον haircut, σαν να μετατρέπεις ένα afro look σε φαλάκρα. Από τότε κρατάει η χώρα την οικονομική λάμψη της. Στο ίδιο διάστημα όμως οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δούλευαν σαν τα σκυλιά για να σηκώσουν κεφάλι από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Κι ακόμη το 1990 είχαμε επίσης μια στάση πληρωμών.

Spiegel: Είστε βέβαιος;

Ritschl: Φυσικά! Ήταν όταν ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των δύο Γερμανιών, θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμανία όμως πλήρωσε ελαχιστότατες αποζημιώσεις μετά το 1990, ούτε τα αναγκαστικά δάνεια που είχε συνάψει, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα. Μην κρυβόμαστε! Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, ο δεύτερος μάλιστα ήταν πόλεμος αφανισμού και εξολόθρευσης. Στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμά τους εν μέρει ή και καθολικά για αποζημιώσεις. Το περίφημο «γερμανικό θαύμα» συντελέστηκε πάνω στις πλάτες άλλων Ευρωπαίων. Αυτό δεν το ξεχνούν οι Έλληνες.

Spiegel: Αυτή τη στιγμή συζητιέται η διάσωση της Ελλάδας μέσω μιας παράτασης του χρόνου πληρωμής των κρατικών ομολόγων, δηλαδή μιας ελεγχόμενης αναπροσαρμογής των χρεών. Μπορούμε εδώ να μιλάμε για επαπειλούμενη χρεοκοπία;

Ritschl: Βεβαίως! Ακόμη κι αν ένα κράτος δεν είναι εντελώς ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία. Όπως και στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του ’50. Είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη. Άρα είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένη. Επιτέλους θα πρέπει να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν.

Spiegel: Ναι, αλλά το κράτος που πληρώνει τα περισσότερα είναι η Γερμανία.

Ritschl: Νομίζω πως έτσι θα πρέπει να γίνει. Έχουμε υπάρξει στο παρελθόν υπερβολικά ανέμελοι. Η βιομηχανική μας παραγωγή κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές. Οι ανθελληνικές θέσεις που προβάλλουν τα γερμανικά ΜΜΕ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις. Οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά την εχθρική στάση των γερμανικών ΜΜΕ. Αν η διάθεση των Ελλήνων γίνει πιο επιθετική, μπορεί να αναβιώσουν οι παλιές διεκδικήσεις! Αν αρχίσει η Ελλάδα και αν ποτέ αναγκαστεί η Γερμανία να πληρώσει, τότε θα μας τα πάρουν όλα!

Spiegel: Τι προτείνετε δηλαδή να κάνουμε στο θέμα της Ελλάδας;

Ritschl: Θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες και να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς συνεχίζουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, ίσως κάποιοι μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς. Οι χρεοκοπίες της Γερμανίας τα περασμένα χρόνια δείχνουν τη λύση: πρέπει τώρα να συμφωνηθεί μια μείωση του χρέους. Όποιος δάνεισε λεφτά στην Ελλάδα, πρέπει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους! Ξέρω πως αυτό θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες, γι’ αυτό και είναι απαραίτητο ένα πρόγραμμα βοήθειας. Δυστυχώς, η λύση αυτή είναι ακριβή για τη Γερμανία, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι τελικά θα πρέπει να πληρώσουμε. Μόνο έτσι θα είχε και η Ελλάδα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή!

Σας θυμίζουμε το άρθρο της 28^ης Φεβρουαρίου

91,99 δις $ το γερμανικό χρέος στην Ελλάδα. Θα υποχρεωθούν να πουν Αλήθεια και μόνο Αλήθεια!

Το Βερολίνο πιέζει. Συνεχώς. Η Αθήνα υποχωρεί. Ατάκτως.

Το σφαγείο μέτρων δουλεύει όλο το 24ωρο. Νυχθημερόν.

Σημαδεύει, πάλι, ανθρώπινο ψαχνό εκεί που δεν υπάρχει…

Από αυτούς που το κατασπάραξαν μέχρι κόκκαλο!!!

Σημαδεύει, πάλι τον ρημαγμένο Έλληνα πολίτη.

Τον εύκολο στόχο.

Τον Έλληνα νεομάρτυρα μίας θηριώδους ελληνικής (συνολικής) πολιτικής ανικανότητας.

Μιλάμε για εξουσία-σκιάχτρο με «ενάρετους» ξένους μεγαλοκηδεμόνες. Που αντί να κρύβεται, προκαλεί.

Προκαλεί. ‘Όταν δεν έχει το ανάστημα ακόμη και σήμερα που καίγεται ο τόπος, και η ίδια σαν τσιγαρόχαρτο, να διεκδικήσει τα γερμανικά χρέη προς την Ελλάδα που μπορεί να σώσουν την Ελλάδα.

Που μπορούν να λύσουν την πολιορκία ασφυξίας ολόκληρου λαού.

Μιλάμε, για τα κατοχικά δάνεια του Χίτλερ και τις πολεμικές αποζημιώσεις συνολικού (όπως υπολογίζεται) σημερινού ύψους 91,99 δις. δολλαρίων.

Οι εδώ κύριοι δεν βγάζουν άχνα…

Όταν μεταπολεμικά και στο Παρίσι και στη Ρώμη η Γερμανία του Αντενάουερ αναγνώρισε και τα χρέη και δεσμεύτηκε να πληρώσει.

Τι συμβαίνει;

Γιατί αυτή η σιωπή, η απραξία, η ατολμία;

Γιατί αυτή η παράδοξη, η αφύσικη στάση;

Φοβούνται ότι θα αποκαλυφθούν μυστικές συμφωνίες ντροπής που ακύρωσαν τα γερμανικά χρέη ή ότι θα στραπατσαριστούν οι προσωπικές τους καριέρες;

Είναι δυνατόν, σε τέτοιες ώρες, να μετράει η πάρτη τους περισσότερο από την Πατρίδα;

Δεν θέλω να το πιστέψω.

Αλλοίμονο αν φτάσουμε στην ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ-ΣΟΚ ότι έχει υπογράψει διαγραφή των γερμανικών χρεών κάποιος Έλληνας πρωθυπουργός. Τρισαλλοίμονό μας!

Όμως. Οφείλουν να μας πουν τι ακριβώς συμβαίνει.

Αλήθεια και μόνο αλήθεια. Τώρα!

Άλλωστε, θέλουν δεν θέλουν, θα υποχρεωθούν να μιλήσουν. Να μας απαντήσουν με χαρτί και καλαμάρι.

Γιατί τα δύο επίσημα σημαντικά έγγραφα που παρουσιάζουμε σήμερα δεν αστειεύονται.

Αξιώνουν ΑΜΕΣΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ. Πεντακάθαρη!

 Δημόσιο έγγραφο 1^ο:

Η επίσημη έκδοση της Τράπεζας της Ελλάδος του 1978 με αφορμή τα πρώτα πενήντα χρόνια λειτουργίας της (1928-1978).

Δημόσιο έγγραφο 2^ο:

Απόσπασμα ομιλίας του Ακαδημαϊκού Άγγελου Αγγελόπουλου τέως Διοικητή της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος στην Έκτακτο Συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών στις 5 Μαρτίου 1991 με αφορμή την πρώτη δεκαετία της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή.

1^ο ΔΗΜΟΣΙΟ ΕΓΓΡΑΦΟ

Υπογραμμίζει η Τράπεζα της Ελλάδος τα εξής επί λέξει:

 «Η διάσκεψη για τις επανορθώσεις που έγινε μεταπολεμικά στο Παρίσι (Paris Conference on Reparations) δέχτηκε ότι η αξία των υλικών ζημιών της Ελλάδος από τον πόλεμο έφτασε στα 3.813.407.000 δολλάρια. Υπολόγισε επίσης το συνολικό ύψος των υλικών ζημιών, των εξόδων κατοχής και των κυβερνητικών δαπανών κατά το διάστημα του πολέμου και της Κατοχής στο ποσό των 8.451.833.000 δολλαρίων. Σε αυτό η ελληνική κυβέρνηση πρόσθεσε τη δαπάνη για πολεμικές συντάξεις και  την αξία των παραγωγικών μέσων και  του κεφαλαίου κινήσεως που χάθηκαν στην Κατοχή.»

Και η Τράπεζα προσθέτει:

«Περισσότεροι από μισό εκατομμύριο Έλληνες χάθηκαν στην τετραετία 1940-1944 από τις πολεμικές επιχειρήσεις, τις εκτελέσεις, τους φόνους, την πείνα, τις αρρώστιες. Πολλά χωριά και κωμοπόλεις είχαν καεί και περισσότεροι από 1.000.000 Έλληνες έμειναν άστεγοι. Το ένα τρίτο από το σύνολο των 9.000 χωριών που υπήρχαν στη χώρα και σχεδόν το 23% των κτιρίων κάθε είδους καταγράφηκα ως τελείως κατεστραμμένα ή με σοβαρές ζημιές.»

2^ο ΔΗΜΟΣΙΟ ΕΓΓΡΑΦΟ

Η ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ ΚΑΤΟΧΗΣ, ΒΑΣΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ τόνισε στην ολομέλεια της Ακαδημίας Αθηνών παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή ο Ακαδημαϊκός Άγγελος Αγγελόπουλος.

Είπε συγκεκριμένα:

«Επειδή μιλούμε για το εξωτερικό χρέος, θα πρέπει να υπομνησθεί ακόμη ότι η Ελλάς θα πρέπει να επιδιώξει την πληρωμή των δανείων που συνήφθησαν κατά την διάρκεια του πολέμου από τις Αρχές Κατοχής, τα οποία, με επίσημη συμφωνία που υπεγράφη στη Ρώμη τον Μάιο του 1942, υποσχέθηκαν ότι θα πληρώσουν στο τέλος του πολέμου. Πρόκειται για δάνεια πέραν των εξόδων Κατοχής που μόνο με την Ελλάδα από όλες τις άλλες χώρες Κατοχής συνήφθησαν, την μόνη άλλωστε χώρα που υπέστη τις μεγαλύτερες καταστροφές και οδηγήθηκε στον πιο άκρατο πληθωρισμό με πλήρη εξανέμιση της δραχμής.

Η Ελλάδα πρέπει, συνεπώς, να διεκδικήσει ανεξάρτητα από επανορθώσεις τα δάνεια αυτά τα οποία οι Γερμανοί έχουν ήδη αναγνωρίσει παλαιότερα και σύμφωνα με τους δικούς τους υπολογισμούς ανέρχονται σε 3,5 δισεκ. δολλάρια της περιόδου 1944 χωρίς να υπολογισθεί τόκος –με ένα μικρό τόκο 3% φθάνουν τα 15 δισεκ. δολλάρια – και η εξόφλησή τους μπορεί να γίνει μέσα σε μία ορισμένη προθεσμία με την εκτέλεση βασικών έργων στη χώρα μας με απ’ ευθείας ανάθεση σε γερμανικές εταιρείες.

Η Ελλάδα πρέπει να απαιτήσει δίχως καθυστέρηση την πληρωμή των δάνειων αυτών. Πρέπει να υπενθυμίσω ότι η Γαλλία έθεσε επίσημα προ ημερών, όπως γράφει η γερμανική εφημερίδα “Die Welt”, το θέμα της πληρωμής ορισμένων υποχρεώσεων της χιτλερικής Γερμανίας κατά την διάρκεια της Κατοχής και ότι στο θέμα αυτό άρχισαν διαπραγματεύσεις όπως γράφει η γαλλική εφημερίδα “Le Monde” (26.12.90) μεταξύ Βόννης και Παρισίων. Θέλω να πιστεύω ότι η Κυβέρνηση δεν θα βραδύνει να ζητήσει την εξόφληση των δανείων αυτών από την Γερμανία, δάνεια που όπως είπαμε έχει αναγνωρίσει η μεταπολεμική Γερμανία.»

This transmission is intended solely for the person or organization to whom it is addressed and it may contain privileged and confidential information. If you are not the intended recipient you should not copy, distribute or take any action in reliance on it. If you believe you received this transmission in error please notify the sender.

Στέφανος Λιόντης

http://papaioannou.wordpress.com/2011/10/24/%ce%b3%ce%b5%cf%81%ce%bc%ce%b1%ce%bd%cf%8c%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b8%ce%b7%ce%b3%ce%b7%cf%84%ce%ae%cf%82%c2%ab%ce%b1%ce%bd-%ce%b7-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b1%ce%b4%ce%b1-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%84%ce%b5/

Το φάντασμα της Βαϊμάρης

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο θάνατος του 50χρονου διαδηλωτή ήρθε να υπενθυμίσει τη σοβαρότητα της «καθεστωτικής», «συστημικής» κρίσης της χώρας. Παράξενο δεν είναι που συνέβη, αλλά το ότι είχαμε μόνο αυτόν μέχρι τώρα.

Η κατακόρυφη αύξηση της οργής διευρυνόμενης μερίδας της κοινωνίας πλησιάζει στο «σημείο βρασμού», εξαιτίας των καταστρεπτικών συνεπειών της οικονομικής πολιτικής για όλα σχεδόν τα κοινωνικά στρώματα. Δεν χρειάζεται κανείς σήμερα οικονομικές στατιστικές ή πολλά λόγια για να καταλάβει τι γίνεται. Αρκεί να κυττάξει τους ηλικιωμένους που ψάχνουν σκυμμένοι στα βουνά των σκουπιδιών.

Ιδιαίτερα εκρηκτική είναι η προσθήκη, στην ανέχεια και τον φόβο, της αίσθησης βαθιάς αδικίας και ματαιότητας της ασκούμενης πολιτικής, ή εκτιμήσεων για «προδοσία» της χώρας, που συνέχουν διευρυνόμενα τμήματα των κατώτερων και μεσαίων τάξεων. Αν υπήρχε αξιόπιστη ηγεσία με πειστικές προγραμματικές ιδέες, θα είχε γίνει ήδη επανάσταση στην Ελλάδα!

Τσολάκογλου, Γουδί και ΜΑΤ

Αυτά δεν έχουν εμφανισθεί, η εναλλακτική παραμένει ασαφής, η πλειοψηφία των ΜΜΕ είτε «αμβλύνει» τη δυσαρέσκεια, είτε «παρεκτρέπει» το δημόσιο διάλογο σε ασήμαντα «ψευδογεγονότα», όπως η «επιστολή των τριών», έτσι δεν έχει ξεσπάσει ακόμα συγκεντρωμένα και πολιτικά η κοινωνική οργή. Εκδηλώθηκε όμως ήδη με τις αποδοκιμασίες των πολιτικών όταν εμφανίζονται, φαινόμενο που έχει να παρουσιαστεί στην Ελλάδα από την αποστασία του 1965. Εκδηλώνεται επίσης με τις όλο και συχνότερη χρήση, δεξιά και αριστερά, όρων όπως «Τσολάκογλου» ή «Γουδί». Οδήγησε στις τεράστιες διαδηλώσεις της Τετάρτης, πρωτοφανείς μετά το 1974. Εκδηλώνεται με τις εκτεταμένες καταλήψεις κρατικών κτιρίων και απεργίες, που συνιστούν «εξέγερση χαμηλής έντασης», παραλύοντας κρίσιμο τμήμα της κρατικής λειτουργίας.

Η αποδοκιμασία είναι τόσο βαθιά και έντονη που καθιστά αδύνατη την άσκηση εξουσίας χωρίς πρόκληση επεισοδίων στο Σύνταγμα. Αν δεν γίνονταν επεισόδια, προσφέροντας το πρόσχημα γενικευμένης ρίψης ασφυξιογόνων αερίων αιωρούμενων επί ημέρες (πιθανότατα οδήγησαν στον προχθεσινό θάνατο), οι πολίτες θα είχαν προ πολλού καταλάβει και παραμείνει στο κέντρο της Αθήνας, καθιστώντας πρακτικά αδύνατη την άσκηση κυβερνητικής εξουσίας. Από βοηθητικός μηχανισμός επιβολής της τάξης, τα ΜΑΤ μετεβλήθησαν σε πυλώνα της εξουσίας εξίσου σημαντικό με τη «δεδηλωμένη»!

Το φάντασμα της Βαϊμάρης

«Οι οικονομικές προϋποθέσεις της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας έχουν καταστραφεί», λέει ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες σκεπτόμενους ‘Ελληνες πολιτικούς, «βετεράνος» της συντηρητικής παράταξης. Τις προάλλες, μιλώντας σε έναν Γερμανό που παίζει σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση του «ελληνικού», επεχείρησα να τον «σοκάρω» παραλληλίζοντας την Ελλάδα με τη Βαϊμάρη. Με σόκαρε όμως αυτός απαντώντας απαθώς: «Δεν έχετε δίκηο. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι χειρότερη από τη Βαϊμάρη. Η οικονομία σας βυθίζεται πιο γρήγορα από τη γερμανική το 1930-33».

Δεν είναι ο μόνος που το πιστεύει. Ο «πατέρας» του ευρώ Ζακ Ντελόρ δήλωσε ότι το «φάρμακο» που χορηγείται στην Ελλάδα είναι δηλητήριο. Ο εκδότης της σημαντικότερης ευρωπαϊκής οικονομικής εφημερίδας, Handelsblatt, συνέκρινε, μιλώντας στον «Κ.τ.Ε.», την ασκούμενη πολιτική με το σχέδιο Μοργκεντάου, που εφήρμοσαν οι ΗΠΑ στη Γερμανία μετά το 1945, για να καταστρέψουν τη βιομηχανία και τεχνολογία της, πριν το αλλάξουν με το Μάρσαλ. Τέσσερις από τους πέντε «σοφούς» της γερμανικής κυβέρνησης για την οικονομία υποστήριξαν δημοσίως ότι το πρόγραμμα «δεν βγαίνει». Παγκοσμίως, η ελληνική κυβέρνηση είναι περίπου μόνη της να υποστηρίζει ότι «σώζει» τη χώρα.

Φυσικά, και ευτυχώς, δεν υπάρχει Χίτλερ έτοιμος. Ούτε συγκρούονται στους δρόμους ένοπλες ομάδες ακροαριστερών/ακροδεξιών. Αυτό συμβαίνει γιατί ο ανθρώπινος εγκέφαλος ακολουθεί, δεν προηγείται της αντικειμενικής πραγματικότητας. Ζούμε ακόμα σε προ κρίσης διανοητικό/συναισθηματικό χρόνο. Για να μη γίνει όμως η Ελλάδα, εκτός άλλων, και «πειραματόζωο» διεθνών δυνάμεων που θάθελαν να δοκιμάσουν σε μια ευρωπαϊκή χώρα αυταρχικές μεθόδους συνοδείας ενός προγράμματος πρωτοφανούς μαζικής φτωχοποίησης, χρειάζεται τιτάνια προσπάθεια της άρχουσας ελίτ να παράγει πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας – ή, αν δεν είναι δυνατό, η εμφάνιση νέας ηγεσίας/ιδεών από τα σπλάχνα της κοινωνίας, τις δυνάμεις που αντιτίθενται στο Μνημόνιο και τα παράγωγά του και κινητοποιούνται εναντίον αυτής της πολιτικής. Δυστυχώς, προς το παρόν, η μεν πολιτική και ευρύτερη άρχουσα «ελίτ» βρίσκεται σε κατάσταση άρνησης ή απροθυμίας-αδυναμίας να παράγει λύση, οι δε «αντιμνημονιακοί» χαρακτηρίζονται από εντεινόμενες εσωτερικές αντιθέσεις. Οι αποσυνθετικές δυνάμεις κυριαρχούν στη χώρα, ο χρόνος που απομένει δεν είναι ούτε ουδέτερος, ούτε πολύς.

Τυχοδιώκτες, Ρόντος και Ισραήλ

Πανικόβλητες από τo φόβο δικής τους χρεωκοπίας, ομάδες στο εσωτερικό του πολιτικού προσωπικού τείνουν ευήκοο ους σε επικίνδυνα σενάρια «νικηφόρων εξωτερικών περιπετειών» με τη συνδρομή του Ισραήλ στη Μεσόγειο, που “φαντασιώνονται” ίσως ότι θα μπορούσαν, έτσι, να αποκαταστήσουν το κύρος τους στο εσωτερικό. Η επανεμφάνιση του Ρόντου, ανθρώπου που συνδέθηκε με την ανατροπή του Μιλόσεβιτς στη Γιουγκοσλαβία και τον πόλεμο στην Γεωργία, υπό τη μη διαψευσθείσα ιδιότητα «συμβούλου του Πρωθυπουργού», προκάλεσε συναγερμό σε ορισμένες πρεσβείες. Ελπίζει κανείς ότι έχει απομείνει κάποιο ίχνος κοινότατης λογικής και ελάχιστου πατριωτισμού στους ΅αρμόδιους»…

Λύσεις πάντα υπάρχουν και στις δυσκολότερες καταστάσεις για έθνη αποφασισμένα να επιβιώσουν, έστω και με μεγάλο κόστος. Η Ελλάδα διαθέτει σημαντικότατα οικονομικά και γεωπολιτικά χαρτιά. Χρειάζεται όμως τεράστια εθνική υπέρβαση και μεγάλο θάρρος για να βρεθούν και να αρχίσουν να εφαρμόζονται οι λύσεις.

‘Αρνηση

¨Εχω ένα φίλο πολύ κοντά στα κέντρα της εξουσίας, που απέφευγα να του τηλεφωνήσω για μήνες, να μη κακοκαρδιστούμε άσκοπα. Πριν μερικές μέρες που επικοινωνήσαμε, άκουσα έναν έξαλλο άνθρωπο, αγνακτισμένο με όλα και όλους. Απέφευγα να του πω ολοκληρωμένα τη γνώμη μου, όταν ξαφνικά με ανάγκασε εκείνος, ρωτώντας με ευθέως: «Πρέπει ο Παπανδρέου να κάνει εκλογές;»

Αφού με ρωτούσε, αναγκάστηκα να του πω μια γνώμη, όσο πιο ήπια μπορούσα, τόσο ταραγμένος που ήταν: «Αμφιβάλλω ότι οι εκλογές θα λύσουν το πρόβλημα, αμφιβάλλω για όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Αλλά δεν μπορεί να κυβερνηθεί μια χώρα με 90% του κόσμου απέναντι». Προσπάθησε να μου πει ότι δεν είναι έτσι, ότι άλλη κατάσταση είναι εκτός Αθηνών κλπ. Κατεπλάγην από το σοκ που προκάλεσα λέγοντας κάτι τόσο απλό και αυτονόητο.

Το 1974, μετά από μια πολιτική κυριαρχία που διήρκεσε ουσιαστικά σαράντα χρόνια, η παράταξη της «εθνικόφρονος δεξιάς» γνώρισε, με την κυπριακή τραγωδία, μια ιστορική ήττα από την οποία δεν επέπρωτο να συνέλθει, έστω κι αν χρειάστηκαν ακόμα επτά χρόνια για να έρθει το ΠΑΣΟΚ. Απαντώντας στο κενό εξουσίας και κατεύθυνσης, η Ελλάδα της μεταπολίτευσης παρήγαγε το ΠΑΣΟΚ ως εσωτερικό εργαλείο μεταρρύθμισης και κοινωνικής «αναδιανομής», την ευρωπαϊκή ένταξη ως διεθνή στρατηγική. ‘Οπως η Δεξιά εν μέσω των καπνιζόντων κυπριακών ερειπίων, έτσι και το ΠΑΣΟΚ πεθαίνει σήμερα εν μέσω των ερειπίων του ελληνικού κοινωνικού ιστού και του υποτυπώδους κράτους πρόνοιας που απέκτησε η χώρα στον 20ό αιώνα, ενώ κλονίζεται η ευρωπαϊκή ένταξη. Πολλοί καρκινοπαθείς δεν ρωτάνε τον γιατρό γιατί ξέρουν την απάντηση. Πολλοί πολιτικοί, από αυτούς που κυβέρνησαν τρεις δεκαετίες, δεν θέλουν να πιστέψουν ότι ήρθε το τέλος τους, ότι αναίρεσαν οι ίδιοι τους βαθύτερους λόγους ύπαρξης της παράταξής τους. Παράγουν άρθρα, ζητάνε πρωτοβουλίες, θέλουν «κυβερνήσεις σωτηρίας» χωρίς μέθοδο σωτηρίας, επιχειρούν να ξαναστήσουν μια άσχετη δικομματική αντιπαράθεση, αναζητούν αφορμές να διαπληκτιστούν στο κοινοβούλιο, για να αποφύγουν την «ταμπακέρα». Εντείνουν την κρίση στη χώρα και επιτείνουν έτσι τη σύγχυση σε έναν λαό που πενθεί τη χώρα του, τρέμει από την αγωνία του, εκρήγνυται από την οργή του.

Το ΚΚΕ ξαναδιαγράφει τον ‘Αρη Βελουχιώτη!

Τρομοκρατημένος ο Περισσός τόσο από την πιθανότητα εξέγερσης, όσο και από την πιθανότητα να στραφεί ο ελληνικός λαός στα αριστερά, πήρε σειρά μέτρων. Τάχθηκε υπέρ της εξόδου από την ΕΕ, που δεν είναι δημοφιλής θέση και αποτρέπει κάθε συνεργασία της αριστεράς. Αψηφώντας τη γελοιότητα, ξαναδιέγραψε τον ‘Αρη Βελουχιώτη, αναγνωρίζοντας όμως ότι είχε δίκηο για τη Βάρκιζα! Προειδοποίησε έτσι τα μέλη του να υπακούουν τυφλά, ακόμα κι αν το Κόμμα τραβάει ολόισια σε καταστροφή. Τρίτον, αποφάσισε να αποδώσει στον εαυτό του καθήκοντα προστασίας της τάξης, δεχόμενο εύσημα του Πρωθυπουργού.

Αν η παρουσία κουκουλοφόρων στην Αθήνα δημιουργεί σύγχυση , η απουσία τους στην επαρχία αποσαφηνίζει τα πράγματα. Στα Γιάννενα, το ΠΑΜΕ κατέλαβε την κεντρική πλατεία, απαγορεύοντας στην τριπλάσια διαδήλωση των συνδικάτων και των υπολοίπων να πάνε. Το αποτέλεσμα ήταν, αντί οι διαδηλωτές ενωμένοι να διαμαρτύρονται κατά της κυβέρνησης, να συγκρούονται μεταξύ τους.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 22 Οκτωβρίου 2011

Ευρώ, δραχμή και «κομμουνισμός»: Από τον ‘Αρη Βελουχιώτη στο Μνημόνιο

 Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Παραδοσιακά, οι καλύτεροι «δείκτες», «βαρόμετρα» επικείμενης ρήξης στην Ελλάδα είναι ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη και το ΚΚΕ. Με το ανατριχιαστικό, ιστορικό «ανάγνωσμα» για το Μνημόνιο, που δημοσίευσε το «Βήμα», αφενός παίρνει τις αποστάσεις του από την πολιτική αυτή, που υποστήριξε φανατικά μέχρι πρότινος, αφετέρου γράφει εκ των προτέρων τον «επικήδειο» του Γιώργου Παπανδρέου.

Ο Περισσός, από την άλλη, έχει αλάνθαστο ένστικτο που τον ειδοποιεί (και τον τρομοκρατεί) ότι πλησιάζουμε σε κάποιας μορφής «επαναστατική» κρίση. Πιθανώς πλησιάζουμε, γιατί δεν αφέθηκε άλλη οδός σωτηρίας στον ελληνικό λαό, παρόλο που, φυσικά, δεν μπορούμε να προδικάσουμε χρόνο και μορφή. Η ελληνική οικονομία υφίσταται την ίδια πολιτική που εφήρμοσε στη Γερμανία ο Καγκελλάριος Μπρούνινγκ, οδηγώντας στον Χίτλερ. Οι ρυθμοί πτώσης είναι ταχύτεροι από αυτούς της Βαϊμάρης. Τον χειμώνα, στα μεγάλα αστικά κέντρα, κινδυνεύουμε όχι από φτώχεια, αλλά από πείνα.

«Η οικονομική βάση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας κατεστράφη», διαπιστώνει ένας από τους ολίγους εναπομείναντες σκεπτόμενους πολιτικούς της συντηρητικής παράταξης. Βεβαίως, δεν υπάρχουν ακόμα ένοπλες ομάδες ακροδεξιών και ακροαριστερών, γιατί η φαιά ουσία έχει μεγαλύτερη αδράνεια από την οικονομία. Οι ιδέες μας εξακολουθούν, για ένα διάστημα, να αντανακλούν το παρελθόν.

Δεν είναι μόνο η οικονομία, κοινωνία και κράτος που καταρρέουν. Είναι επίσης η διεθνής θέση της Ελλάδας. Η συμμετοχή της στην ΕΕ αμφισβητείται, έχει τις χειρότερες σχέσεις στην ιστορία της με Ευρώπη, Ρωσία, ‘Αραβες. Η Αθήνα χειραγωγείται από δυνάμεις του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και τον όψιμο «φίλο» του κ. Παπανδρέου, ελαφρώς παρανοϊκό Μπέντζαμιν Νετανιάχου, που θα είχε ήδη επιτεθεί στο Ιράν, αν δεν υπήρχαν λογικότεροι άνθρωποι στο Ισραήλ και ιδίως στη Mossad. Η απόφαση της Κύπρου να αρχίσει τώρα γεωτρήσεις και να βασιστεί στο Ισραήλ για την άμυνά της, προσέφερε στο Τελ Αβίβ μηχανισμό παραγωγής κρίσεων, ανάλογα με τις εκάστοτε περιφερειακές ή παγκόσμιες γεωπολιτικές στοχεύσεις του. Στο χειρότερο σενάριο, Ελλάδα και ΕΕ, θα κληθούν να αντιμετωπίσουν, μαζί με την κρίση χρέους, και μια στρατιωτική ανάφλεξη. Αφήνουμε τον αναγνώστη να απαντήσει για το πώς θα ανταποκριθούν… Η Ελλάδα κινδυνεύει, όπως η Πολωνία του 1939, που διαμελίστηκε μεταξύ Γερμανίας και Ρωσίας, να συντριβεί γεωοικονομικά μεταξύ «αγορών» και Γερμανίας, γεωπολιτικά μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας.

Ο Περισσός «ψηφίζει» δεξιά

Σε τέτοιες εποχές μόνο από μικρό κι από τρελλό ακούς καμιά αλήθεια. «Μικρός» μπορεί να θεωρηθεί ο Τσίπρας, που κατάφερε να κάνει την «έλλειψη εμπειρίας» «έλλειψη αμαρτίας», αναδεικνυόμενος στον καλύτερο σήμερα ηγέτη της αντιπολίτευσης, παρόλο που η αριστερά εξακολουθεί να πάσχει, όπως και όλοι οι άλλοι, από μεγάλη προγραμματική δυσκολία. Δόση τρέλλας, αλλά και ικανότητας στην αριθμητική έχει ο ‘Αδωνις Γεωργιάδης. Μέτρησε την αριστερά στα γκάλοπ, τη βρήκε, αν και διασπασμένη, 30% και έκανε τον σταυρό του ευγνωμονώντας δημοσίως την κυρία Παπαρήγα, που κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να ψάξει η Ελλάδα λύση δεξιά ή πιο πέρα.

Το ΚΚΕ μπορούσε να συνεργαστεί με τον Μητσοτάκη εναντίον του Ανδρέα το 1989, του είναι όμως αδύνατη η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα κι αν ένα έθνος ολάκερο απειλείται με καταστροφή, περιμένοντας από τους πολιτικούς του ταγούς, και της δεξιάς και της αριστεράς, όχι απλή φιλολογία και ακατάληπτες «υπερεπαναστατικές» σαχλαμάρες, αλλά λύσεις και πρόταση εξουσίας. Υποθέτω ότι ο λόγος που ξαφνικά ύψωσε τη σημαία της «αποδέσμευσης από την Ευρώπη», ήταν ακριβώς η ανάγκη πολιτικού επιχειρήματος-τείχους στις προτάσεις συνεργασίας. Μόλις άλλωστε πριν λίγο καιρό, η κυρία Παπαρήγα περιέγραφε περίπου ως καταστροφή την έξοδο από το ευρώ!

Ευρώ, δραχμή και πραγματικότητα

Είναι αλήθεια ότι το ευρώ συνέβαλε στην κρίση και ότι το Μάαστριχτ είναι ένας τερατώδης αλγόριθμος που καταστρέφει μακροχρόνια την ευρωπαϊκή κοινωνία, οικονομία, δημοκρατία. Το ευρώ είναι όμως μία μόνο από τις αιτίες της κρίσης. Κρίση χρέους αντιμετωπίζουν χώρες που δεν είναι στην ευρωζώνη ή την ΕΕ. Η προσπάθεια να θεωρηθούν, ευρώ και ΕΕ, ως κύρια ή αποκλειστική αιτία, είναι υπεκφυγή που χρησιμεύει να μην αντιμετωπίσουμε δύο άλλες πολύ δυσκολότερες αιτίες της κρίσης: την επίθεση των «αγορών» εναντίον των κρατών, σε ένα περιβάλλον κυριαρχίας του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου και της «παγκοσμιοποίησης», που δεν έχει καμμιά σχέση με το περιβάλλον που ξέραμε προ εισόδου στο ευρώ αφενός, τα βαθιά προβλήματα της ίδιας της Ελλάδας αφετέρου. Δεν χρησιμοποιήθηκε το Μάαστριχτ για να μας «φορέσουν» το Μνημόνιο. Χρησιμοποιήθηκε η τρομερή κρίση των ελληνικών «δομών», που παρήγαγε την κυβέρνηση Παπανδρέου και οι «αγορές», σε ρόλο «χωροφυλακής» της ευρωζώνης. Είναι αστείο να νομίζουμε ότι μια υποτίμηση φτάνει να λύσει το ελληνικό πρόβλημα.

Ενσάρκωση της υποτέλειας, πολιτικοί όπως οι Σημίτης, Διαμαντοπούλου, Δαμανάκη, λένε να κάνουμε ότι μας λένε για να μη μας πετάξουν εκτός. Αντεστραμμένο είδωλο αυτής της άποψης, είναι η «υπερεπαναστατική» φαντασίωση ότι μας περιμένει ο παράδεισος εκτός ΕΕ. Αμφότερες οι απόψεις, αν και φαινομενικά αντίθετες, συμμερίζονται βαθιά απαισιοδοξία που καταλήγει στην παραίτηση από την προσπάθεια να δοθεί πραγματικός αγώνας για τον μετασχηματισμό της Ευρώπης και τον εκδημοκρατισμό και ριζική μεταρρύθμιση της Ελλάδας. Ξεμπερδεύουμε με τις δυσκολίες λέγοντας «ναι» ή «όχι» στην Ευρώπη.

Αν η ΕΕ διαλυθεί σήμερα, υπό τις παρούσες συνθήκες, πρακτικά αυτό θα γίνει μέσα σε χάος και αποσύνθεση, παράγοντας τριάντα αλληλοανταγωνιζόμενα κρατίδια, έρμαια των αγορών και εξωτερικών δυνάμεων, προς όφελος και των ΗΠΑ, που θα δουν την αποκατάσταση της νομισματικής κυριαρχίας τους, εξασφαλίζοντας τη χρηματοδότηση της οικονομίας τους. Δεν θα καταστραφεί μόνο η ‘Ενωση, θα χαθούν πιθανότατα όλες οι δημοκρατικές-κοινωνικές κατακτήσεις της μεταπολεμικής Ευρώπης. Η διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν παγκόσμια ήττα του σοσιαλισμού, παρόλο που δεν υπήρχε ίχνος του εκεί το 1990. ‘Ετσι και η διάλυση της ΕΕ τώρα, υπό αυτές τις συνθήκες, θα είναι μια ιστορική ήττα του ανθρωπισμού και της αστικής δημοκρατίας, προς ώφελος της Αυτοκρατορίας. Διεθνώς, τη διάλυση της ΕΕ υποστηρίζουν σήμερα η πιο ριζοσπαστική φράξια του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, ο γερμανικός εθνικισμός και ο γαλλικός φασισμός.

Λένε ότι η Ευρώπη δεν αλλάζει. Στην πραγματικότητα, σήμερα ανοίγεται, για πρώτη φορά μετά δεκαετίες, αντικειμενική δυνατότητα να αλλάξει, γιατί σήμερα έχουν πια λόγους να κινητοποιηθούν ευρύτατες λαϊκές μάζες, που παθητικοποιήθηκαν σχετικά βολεμένες την προηγούμενη περίοδο. Δυστυχώς βέβαια, οι «αντιευρωπαϊστές» μας δεν κινητοποιήθηκαν μέχρι στιγμής να οργανώσουν αυτό τον αγώνα, αλλά περιορίζονται σε άσφαιρες έως επικίνδυνες διατριβές κριτικής. Από την Ελλάδα μόνο ο ΣΥΝ κάνει κάτι, έστω ανεπαρκές, σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Μπορεί να χρειαστεί, παρόλα αυτά, η Ελλάδα να φύγει για να επιβιώσει. Ακόμα κι έτσι, είναι προτιμότερο να το κάνει αφού εξαντλήσει κάθε δυνατότητα ευρωπαϊκού αγώνα, οικοδομήσει συμμαχίες εντός και εκτός ΕΕ, έχοντας υψώσει τη σημαία της Ευρώπης, της δημοκρατίας και του πολιτισμού της, όχι ως «αποτυχημένος και διεφθαρμένος μπαταχτζής», όπως γίνεται σήμερα αντιληπτή. Αν για τον Λένιν ο «αριστερισμός» ήταν «παιδική αρρώστια του κομμουνισμού», σήμερα μοιάζει γεροντική, εκφυλιστική αρρώστεια.

Δεύτερη, μετά θάνατον διαγραφή του Βελουχιώτη!

Αν ο Πρωθυπουργός υπέκυψε τόσο εύκολα σε ξένους κηδεμόνες, ήταν γιατί δεν πίστευε στις ικανότητές του. Η ηγεσία του ΚΚΕ φοβάται ότι μια ενδεχόμενη επαναστατική κρίση θα φωτίσει ανελέητα τη δική της ανεπάρκεια, οδηγώντας την, με ντοστογιεφσκική ακρίβεια, στην επανάληψη του τραγικού παρελθόντος της, ίσως υπό μορφήν φάρσας. Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, λέει, απορρίπτοντας κάθε συνεργασία, οργανώνοντας άσκοπους ποδαρόδρομους στις στήλες του Ολυμπίου Διός και υποστηρίζοντας μια άποψη για την Ευρώπη, που εξασφαλίζει ότι ο λαός δεν θα ζητήσει λύση από την αριστερά.

Ασυνείδητα σίγουρη ότι θα κάνει πάλι, σε περίπτωση εξέγερσης, το «μεγάλο λάθος», σπεύδει να απαλλαγεί προκαταβολικά των ευθυνών της! ‘Εβγαλε, εν έτει 2011, απόφαση, επιβεβαιώνοντας την ορθότητα της διαγραφής του ‘Αρη Βελουχιώτη το 1945! Στην απόφαση, το ΚΚΕ λέει ότι ο ‘Αρης είχε δίκηο, ορθώς αντελήφθη ότι η Βάρκιζα οδηγούσε στη σφαγή του λαού και την υποδούλωση της χώρας. ‘Όμως, ένας επαναστάτης, ακόμα κι όταν καταλαβαίνει ότι πηγαίνει το κόμμα του και ο λαός του ολόισια στην καταστροφή, τι πρέπει να κάνει; Να υπακούει στο κόμμα χωρίς συζήτηση! Συμπέρασμα για σήμερα; Ακολουθείστε τυφλά τον Περισσό, όπου κι αν σας πάει! Το Κόμμα ολοκλήρωσε την μετατροπή του από μέσο σε αυτοσκοπό. Η στάση που θα τηρήσουν όμως τα στελέχη, τα μέλη, οι οπαδοί του, θα κρίνει τη θέση τους στην ελληνική ιστορία. Χρειάζεται να κουβαλήσουν και οι σημερινοί, για μισό αιώνα, το σταυρό μιας νέας, ιστορικής κοινωνικής και εθνικής ήττας, αν όχι προδοσίας, στην οποία θα συμβάλλουν;

Επίκαιρα, 20 Οκτωβρίου 2011
Konstantakopoulos.blogspot.com

ΥΓ. Το άρθρο αυτό είχε γραφτεί προτού το ΚΚΕ αναλάβει, δια του ΠΑΜΕ, την τήρηση της τάξης στις μεγάλες διαδηλώσεις της 20.10

 

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

Κούρεμα 50% των 360 δισ. ίσον… 25 δισ.!

Tου Γιώργου Δελαστίκ από το Έθνος
Δυσάρεστες εκπλήξεις περιμένουν οποιονδήποτε απλό πολίτη επιχειρήσει να εφαρμόσει τα στοιχειώδη μαθηματικά που έμαθε στο σχολείο για να κάνει υπολογισμούς σχετικά με το δημόσιο χρέος της χώρας μας. Απορεί μάλιστα γιατί δεν χαιρόμαστε ως Ελληνες όταν γίνεται συζήτηση για “κούρεμα”, δηλαδή μείωση του δημόσιου χρέους κατά 50% ή 60% ή ακόμη και 80% που προτείνουν κάποιοι στη συζήτηση που γίνεται σε διεθνές επίπεδο. Η σκέψη του κόσμου είναι απλή: “Χρωστάει η Ελλάδα περίπου 360 δισεκατομμύρια ευρώ. Αν το χρέος αυτό “κουρευτεί” κατά 50%, τότε θα χρωστάμε τα μισά, άρα 180 δισεκατομμύρια”. Αυτό λέει η λογική. Στην πράξη όμως ισχύουν πολύ, απίστευτα πολύ διαφορετικά πράγματα – τουλάχιστον βάσει της “ιστορικής” όπως την αποκαλούσε η κυβέρνηση, συμφωνίας των ηγετών της Ευρωζώνης την 21η Ιουλίου. Ας δούμε τα πράγματα αναλυτικά: Εν πρώτοις εξαιρούνται από το “κούρεμα” ελληνικά κρατικά ομόλογα αξίας περίπου 60 δισ. ευρώ, τα οποία βρίσκονται στην κατοχή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) – άρα κατά 50% υποτίθεται ότι θα μειωθούν τα υπόλοιπα χρέη του ελληνικού κράτους, αξίας 300 και όχι 360 δισ. ευρώ. Μη βιάζεστε! Εξαιρούνται από το “κούρεμα” άλλα 65 δισ. ευρώ που είναι τα δάνεια που έχει πάρει πρόσφατα η Ελλάδα από την τρόικα ΕΕ – ΔΝΤ – ΕΚΤ στη βάση του Μνημονίου – άρα πέσαμε στα 235 δισ. ευρώ που θα “κουρευτούν” κατά 50%. Υπομονή, δεν τελειώσαμε ακόμη! Η “ιστορική” συμφωνία της 21ης Ιουλίου αφορά μόνο τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που λήγουν μέχρι το 2020, όχι τα πιο μακροπρόθεσμου δανεισμού ομόλογα, τα οποία λήγουν μετά το 2020. Αυτά όμως δεν είναι και λίγα, ανέρχονται σε ομόλογα αξίας περίπου 40-45 δισ. ευρώ – άρα προς “κούρεμα” έχουν απομείνει πλέον μόνο 190-195 δισ. ευρώ από τα 360 του συνολικού μας χρέους! Εχουμε κάτι λεπτομέρειες να ρυθμίσουμε ακόμη: “κούρεμα” δεν θα υποστούν και τα έντοκα γραμμάτια του δημοσίου τα οποία είναι εξ ορισμού βραχύβια (ετήσια, εξάμηνα, ακόμη και τρίμηνα) η αξία των οποίων ανέρχεται σε 15 δισ. ευρώ – άρα μας έχουν απομείνει προς “κούρεμα” γύρω στα 175 – 180 δισ. ευρώ. Από αυτά πρέπει να αφαιρεθούν ακόμη περίπου 20 δισεκατομμύρια, τα οποία αντιστοιχούν σε άλλα δάνεια που έχει συνάψει το ελληνικό δημόσιο. Εδώ τελειώσαμε! Κάνοντας τη σούμα βλέπουμε ότι από τα 360 δισ. του συνολικού δημόσιου χρέους έχουν ήδη αφαιρεθεί τουλάχιστον τα 200 δισ. και απέμειναν προς “κούρεμα” κατά 50% μόνο τα 160 δισ.! Πριν πείτε όμως “έστω με “κούρεμα” 50% των 160 δισ. γλιτώνουμε τουλάχιστον 80 δισ. ευρώ που δεν είναι και λίγα” πρέπει να σας πούμε μερικά ακόμη επώδυνα μυστικά. Από αυτά τα 160 δισ. ευρώ που απέμειναν πάνω από 100 δισ. βρίσκονται στα χέρια ελληνικών τραπεζών, ελληνικών ασφαλιστικών ταμείων και ελληνικών ασφαλιστικών εταιρειών. Θα εξετάσουμε χωριστά τι σημαίνει αυτό και τι προκύπτει ως αποτέλεσμα του “κουρέματος” αυτών των 100 και πλέον δισ. ευρώ που βρίσκονται σε ελληνικά χέρια. Εδώ απλώς θέλουμε να επισημάνουμε ότι τελικά είναι – δεν είναι καμιά εξηνταριά δισ. ευρώ αυτά που βρίσκονται στα χέρια ξένων ιδιωτικών τραπεζών και άλλων ιδιωτών. Αν προσθέσουμε το γεγονός ότι δεν έδειξαν καμιά προθυμία να σπεύσουν όλοι να συμμετάσχουν στο εθελοντικό πρόγραμμα “κουρέματος” το προσδοκώμενο κέρδος από αυτούς κυμαίνεται γύρω στα 20-25 δισ. ευρώ αν υποθέσουμε δηλαδή ότι από αυτούς που κατέχουν τα 60 δισ. προσέρχονται στο “κουρείο” κατά 50% οι κάτοχοι ομολόγων αξίας 40-50 δισεκατομμυρίων ευρώ. Βάσει των διευθετήσεων της 21ης Ιουλίου δηλαδή και με τους υπολογισμούς που κάναμε το κέρδος της Ελλάδας μέχρι στιγμής από το “κούρεμα” κατά 50% των 360 δισ. ευρώ του δημόσιου χρέους ανέρχεται σε… 20-25 δισεκατομμύρια!!! Φυσικά τίποτα δεν απαγορεύει όλες αυτές οι ρυθμίσεις να αλλάξουν αύριο. Επιδείνωση Χρέη προς ξένους τα χρέη προς Ελληνες ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΕΣ εξελίξεις προκαλεί το “κούρεμα” κατά 50% της αξίας των κρατικών ομολόγων ύψους άνω των 100 δισ. ευρώ που κατέχουν οι ελληνικές τράπεζες, τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και οι ελληνικές ασφαλιστικές εταιρείες. Τυπικά, το δημόσιο χρέος θα μειωθεί κατά 50 δισ. Με τη μείωση όμως ούτε οι τράπεζες θα έχουν λεφτά για να πληρώσουν στους καταθέτες τους ούτε τα ταμεία θα μπορούν να δίνουν συντάξεις! Για να μη γίνει αυτό, το κράτος θα τους δανείσει αμέσως σχεδόν όσα λεφτά τους πήρε. Οι τράπεζες και τα ταμεία θα χρωστούν τα λεφτά στο Δημόσιο πλέον. Επειδή όμως η κυβέρνηση δεν έχει λεφτά να τους δανείσει, πρέπει να δανειστεί τα λεφτά αυτά από το εξωτερικό! Ετσι το δημόσιο χρέος θα ξαναγίνει όσο ήταν και επιπλέον αυτά που χρώσταγε σε ελληνικά ιδρύματα, το κράτος θα τα χρωστάει τώρα σε ξένους!

http://wp.me/p1pa1c-dH7

http://parallhlografos.wordpress.com/2011/10/25/%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B5%CE%BC%CE%B1-50-%CF%84%CF%89%CE%BD-360-%CE%B4%CE%B9%CF%83-%CE%AF%CF%83%CE%BF%CE%BD-25-%CE%B4%CE%B9%CF%83/

 

Πώς η Ελλάδα μπήκε στο στόχαστρο των αγορών

Ήταν Σεπτέμβριος του 2010 όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός προέβλεπε στην καθιερωμένη ομιλία του στη ΔΕΘ ότι η κυβέρνηση του δε θα χρειαζόταν να λάβει περαιτέρω μέτρα και πως αυτά που είχαν συμφωνηθεί στο πρώτο Μνημόνιο θα ήταν αρκετά: Δεν υπάρχουν νέα μέτρα.. 

 Υπάρχουν αυτά που αποτυπώνονται στη σύμβαση που έχουμε υπογράψει για τα 110 δισ. ευρώ με το μηχανισμό στήριξης. Δεν έχω ακούσει τίποτα για νέα περικοπή μισθού».

 Παράλληλα, απέκλειε την περίπτωση αναδιάρθρωσης, την περίπτωση απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων, ενώ επέμενε ότι λεφτά υπήρχαν αλλά απουσίαζε η ικανότητα σωστής διαχείρισης τους, τονίζοντας πως η χώρα θα έβγαινε από το αδιέξοδο με τη βοήθεια του νέου φορολογικού συστήματος και μέχρι το 2013 το αργότερο θα αποδεσμευόταν από το Μνημόνιο και την Τρόικα.

«Λεφτά υπάρχουν, το θέμα είναι πού πάνε» … «το νέο φορολογικό σύστημα θα εφαρμοστεί άτεγκτα .. καθώς διευρύνεται η φορολογική βάση» και «έτσι η χώρα θα πάει μπροστά». «Ένας σοσιαλιστής δεν θέλει να ταυτιστεί με εκείνους που είναι αναξιόχρεοι, η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν. Οι θυσίες ήταν απαραίτητες για να μπορέσει η Ελλάδα να μπει στο δρόμο της σταθερότητας. Δεν υπάρχει θέμα απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων». (τα Νέα, 12/09/10)

Διαβάζοντας κανείς το Μνημόνιο 1 προσεκτικά, διαπιστώνει ότι ο βασικός δημοσιονομικός και οικονομικός προγραμματισμός που περιλαμβάνεται σε αυτό αναφέρεται, πράγματι, στο μεσοπρόθεσμο ορίζοντα και σε καμία περίπτωση δεν γίνεται αναφορά στην ανάγκη υλοποίησης ενός προγράμματος λιτότητας με πολυετή προοπτική. Η Τρόικα και κατά κύριο λόγο το ΔΝΤ, το οποίο και ήταν το μόνο που είχε τη σχετική τεχνογνωσία, συνέταξε ένα πρόγραμμα το οποίο, όντως, φαινόταν να δεσμεύει την Ελλάδα για πολύ λίγο και να τη βοηθά να διαχειριστεί το χρέος της, να μειώσει θεαματικά τα ελλείμματα της και τελικά να κερδίσει την εμπιστοσύνη των αγορών στις αρχές του 2012.

Στο Μνημόνιο 1 υπάρχουν μία σειρά προβλέψεων για την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας, την πορεία των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του χρέους, της ανεργίας, της ανάπτυξης κλπ. Τίθενται σαφείς στόχοι και ζητούνται συγκεκριμένα μέτρα. Πράγματι, όπως ακριβώς υποστήριζε ο Πρωθυπουργός, πουθενά δε γίνεται αναφορά για την ανάγκη απόλυσης δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, για το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης, για την πιθανότητα ανάγκης υπογραφής νέας δανειακής σύμβασης, για την υποχρέωση κατάργησης συντάξεων και για την περίπτωση απόλυτης οικονομικής εξαθλίωσης της Ελλάδας.

Οι προβλέψεις της Τρόικας για την πορεία της ελληνικής οικονομίας όπως αποτυπώθηκαν στο Μνημόνιο 1 δεν επιβεβαιώθηκαν και τα πράγματα εξελίχτηκαν δραματικά χειρότερα με τους αξιωματούχους του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ να κατηγορούν την Ελλάδα για ελλιπή εφαρμογή των μέτρων. Μία πληθώρα στοιχείων, ωστόσο, φανερώνει πως η μεγαλύτερη ευθύνη της Ελλάδας δεν πηγάζει από το γεγονός ότι απέτυχε να εφαρμόσει τα μέτρα του Μνημονίου αλλά από το ότι συμφώνησε στην υπογραφή του ενώ ήταν μαθηματικά βέβαιο και προφανές πως όχι μόνο ήταν αδύνατο να εφαρμοστεί αλλά ακόμη και αν μία στις 100 αυτό συνέβαινε δε υπήρχε η παραμικρή εγγύηση πως κάτι τέτοιο θα βοηθούσε, όντως, τη χώρα.

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στον ελληνικό Τύπο στις 21 Απριλίου του 2010 (περιλαμβάνεται στο βιβλίο ‘Υπόθεση Ελληνική Κρίση – Περίεργες Συμπτώσεις” εκδόσεις Λιβάνη) είχα παραθέσει απόσπασμα από έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα η οποία είχε καταρτιστεί στις αρχές του 2008. Παραδόξως και σε αντίθεση με την μετέπειτα πρακτική του, σε αυτήν το ΔΝΤ έριχνε το βάρος για την ενδεχόμενη επιβράδυνση της ελληνικής οικονομίας στο διεθνές περιβάλλον και συμπεριλάμβανε στις προβλέψεις του παραμέτρους όπως η τιμή του πετρελαίου, το ισχυρό ευρώ, η χρηματοοικονομική κρίση, η τραπεζική κρίση και η διεθνής οικονομική κρίση.

Να τι έλεγε το ΔΝΤ στις αρχές του 2008 για την Ελλάδα: “Η αναμενόμενη επιδείνωση του εξωτερικού περιβάλλοντος της Ελλάδας, οι υψηλότερες τιμές πετρελαίου, η χρηματοοικονομική αναταραχή, η σχετιζόμενη με όλα τα παραπάνω οικονομική επιβράδυνση των κυριότερων χωρών με τις οποίες συνεργάζεται οικονομικά και ένα δυνατότερο ευρώ θα βάλουν τροχοπέδη στις προοπτικές ανάπτυξης της. Το πιθανότερο είναι οι προβλέψεις μας για την ελληνική οικονομία να έχουν απόκλιση από τις πραγματικές εξελίξεις οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν σε μεγαλύτερη επιδείνωση από την αναμενόμενη, απορρέουσα από τη διεθνή χρηματοοικονομική αναταραχή. Μία τέτοια επιμονή της διεθνούς κρίσης, μπορεί να οδηγήσει σε μείωση της ρευστότητας των τραπεζών, στην εξάρτηση τους από χρηματοδότηση και στον εξαναγκασμό τους να αναβάλλουν τα επιχειρηματικά τους πλάνα.”

Ωστόσο, όταν η Ελλάδα ανακοίνωσε το Φθινόπωρο του 2009 ότι το έλλειμμα της ήταν μεγαλύτερο από αυτό που μέχρι τότε είχε δημοσιευτεί, οι εκθέσεις του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ ανακάλυψαν ξαφνικά μόνο αμιγώς ελληνικά προβλήματα και εν μία νυκτί η Ελλάδα μετατράπηκε σε μόνη υπεύθυνη για την οικονομική της ταλαιπωρία, όταν στην πραγματικότητα ολόκληρος ο κόσμος βρισκόταν στη δύνη μίας δραματικής διεθνούς τραπεζικής και οικονομικής κρίσης, για την οποία, φυσικά, η Ελλάδα δεν είχε ευθύνη.

Σε πόσο δραματική κατάσταση βρισκόταν τελικά η χώρα πριν τη διεθνή κρίση του 2008; Μία σύντομη αναφορά της Τράπεζας Edmond De Rothschild το Σεπτέμβριο του 2011 ξαφνιάζει με την προσέγγιση της: “Η Ελλάδα αναπτύχθηκε με βάση ένα μοντέλο που επέτρεπε μεγάλα ελλείμματα ώστε να επιτευχθεί συνεχής ετήσια ανάπτυξη με την υπόθεση ότι τα μελλοντικά κέρδη θα χρησιμοποιούνταν για να ξεπληρωθεί το χρέος. Και αυτό πράγματι συνέβη για πολλά χρόνια: η χώρα αναπτύχθηκε με ρυθμούς 4-5% ετησίως και το 2008 έφτασε να έχει κατά κεφαλήν ΑΕΠ περίπου της τάξης των 34.000 δολαρίων, κάτι που την κατέτασσε στις 17 πλουσιότερες χώρες του κόσμου … Η διεθνής τραπεζική κρίση του 2008 άφησε το ελληνικό τραπεζικό σύστημα σχεδόν αλώβητο καθώς οι ελληνικές τράπεζες δεν ήταν εκτεθειμένες σε τοξικά τιτλοποιημένα δάνεια … Η κρίση ρευστότητας έκανε τους πάντες πολύ πιο προσεκτικούς σε ποιους δανείζουν και αυτό βοήθησε της ελληνικές τράπεζες καθώς επειδή θεωρούνταν εξαιρετικά ισχυρές έγιναν αποδέκτες εισροής κεφαλαίων ύψους πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ.”

Ήταν μόνο μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers που οι ελληνικές τράπεζες επλήγησαν από την παγκόσμια πιστωτική κρίση και για πρώτη φορά η εξάρτηση τους από την ΕΚΤ εκτοξεύτηκε στα ύψη και μόνο τότε που έλαβε χώρα η υποβάθμιση τους. Οι κατά κοινή ομολογία ισχυρές ελληνικές τράπεζες έπεσαν θύματα μίας κρίσης για την οποία δεν ήταν υπεύθυνες και βρέθηκαν να χρειάζονται εγγυήσεις από το ελληνικό κράτος, το οποίο, ωστόσο, βρισκόταν αντιμέτωπο με τη μεγαλύτερη διεθνή τραπεζική, χρηματιστηριακή, πιστωτική και οικονομική κρίση των τελευταίων 70 ετών.

Οι εξαιρετικά δυσμενείς οικονομικές διεθνείς συγκυρίες που αποτυπώνονται στις εκτιμήσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω όπως αυτές συμπεριλαμβάνονται στην έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα στις αρχές του 2008 (πριν ακόμη, μάλιστα, η έκταση της κρίσης λάβει τις τερατώδεις διαστάσεις που πήρε στη διάρκεια εκείνου του έτους με αποκορύφωμα την κατάρρευση της Lehman) ήταν αυτές που οδήγησαν τις ισχυρότερες χώρες του κόσμου σεβαθιά ύφεση, δριμεία αύξηση των ελλειμμάτων τους και εκτίναξη του χρέους τους ως ποσοστό του ΑΕΠ τους.

Οι συγκυρίες αυτές που αποτυπώνονται σε πληθώρα εκθέσεων οικονομικών οργανισμών αλλά και αυτών του ΔΝΤ ξεχάστηκαν ξαφνικά από το Φθινόπωρο του 2009 ειδικά για την Ελλάδα και από εκεί και πέρα καμία από τις παραπάνω παραμέτρους δε συμπεριλήφθηκαν στις επόμενες εκθέσεις για τη χώρα ούτε φυσικά και στις εκτιμήσεις, τα σενάρια και τις προβλέψεις του ΔΝΤ στο Μνημόνιο 1 (ούτε βέβαια στο Μεσοπρόθεσμο ή το Μνημόνιο 2).

Χωρίς να υπάρχει καμία λογική εξήγηση γι’ αυτό, υιοθετήθηκε η άποψη πως το διεθνές περιβάλλον σταμάτησε να παίζει καταλυτικό ρόλο στην πορεία της ελληνικής οικονομίας και πως Ελλάδα ήταν αυτή που μπορούσε από μόνη της να κάνει όσα θα έπρεπε για να βγει από μία διεθνή κρίση. Ο μόνος, ίσως, τρόπος, όμως, που θα μπορούσε να ισχύσει κάτι τέτοιο, θα ήταν αν με κάποιο μαγικό τρόπο η Ελλάδα μεταφερόταν στον Άρη για όσο διάστημα θα υλοποιούσε τα μέτρα του Μνημονίου έτσι ώστε να ήταν προστατευμένη απ’ όσα αρνητικά είχαν ήδη συμβεί και συνέβησαν στη συνέχεια στη Γη.

Και ενώ η Ελλάδα θεωρήθηκε ικανή να επηρεάσει τις διεθνείς εξελίξεις και με μία πτώχευση της να απειλήσει ακόμη και με κατάρρευση το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και την ευρωζώνη, έπαψε να ομολογείται το αυτονόητο, ότι η επιδείνωση των διεθνών χρηματοοικονομικών, χρηματοπιστωτικών και οικονομικών συνθηκών ήταν αυτές που κατά κύριο λόγο είχαν επηρεάσει αρνητικά τα οικονομικά της χώρας, όπως είχαν επηρεάσει και τη συντριπτική πλειοψηφία των υπόλοιπων αναπτυγμένων κρατών.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό της διεθνούς ύφεσης η Ελλάδα χειρίστηκε με άκομψο και επικίνδυνο τρόπο την επικοινωνία του μηνύματος για τα αυξημένα δημοσιονομικά ελλείμματα με τον Πρωθυπουργό να πατά σε πολύ λεπτό πάγο όταν σόκαρε τις αγορές υποστηρίζοντας ότι η χώρα κινδύνευε με πτώχευση, για να δει τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων να απογειώνονται από το 4,4% στο 7% μέσα σε λίγους μήνες (και στο 11% στη συνέχεια), το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους να γίνεται, άξαφνα, απαγορευτικό, τις τραπεζικές καταθέσεις να μειώνονται δραματικά, τη χρηματιστηριακή αγορά να υπόκειται ένα άνευ προηγουμένου κραχ, την καταναλωτική και επενδυτική εμπιστοσύνη να καταρρακώνονται και τελικά την οικονομία να περνά στη μεγαλύτερη ύφεση από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Η μετέπειτα στροφή στο ΔΝΤ ήταν το δεύτερο εξαιρετικά μεγάλο ρίσκο που ανέλαβε η Ελλάδα, το οποίο πολλαπλασιάστηκε εκθετικά με τη δέσμευση της να υιοθετήσει εξωπραγματικούς δημοσιονομικούς στόχους, που έμελλαν να κάνουν τη χώρα να υποστεί τεράστιες θυσίες μόνο για να κατηγορηθεί πως δεν έκανε αρκετά και να υποχρεωθεί σε περισσότερο από ένα φάρμακο που είχε τόσες παρενέργειες και αντενδείξεις, ώστε κατέληγε να της προκαλεί περισσότερο κακό απ’ ότι καλό.

 

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 04 Μαΐου του 2010, λίγο πριν την υπογραφή του Μνημονίου, είχα παρουσιάσει μία στατιστική μελέτη βασισμένη σε στοιχεία από παλαιότερες εκθέσεις του ΔΝΤ όπου φαινόταν ότι οι δημοσιονομικοί στόχοι που είχε ζητήσει η Τρόικα να πετύχει η Ελλάδα δεν ήταν παρά ένα κυνήγι κατάκτησης ενός παγκόσμιου δημοσιονομικού ρεκόρ και ότι η αποτυχία υλοποίησης τους ήταν στατιστικά, σχεδόν, βέβαιη. Σε εκείνο το άρθρο μεταξύ άλλων αναφερόταν τα εξής: “ Η Ελλάδα, προκειμένου να εξασφαλίσει το πολυπόθητο δάνειο των 110 δις ευρώ, υποχρεώθηκε να προχωρήσει στην τελική συμφωνία για τη λήψη των μέτρων εκείνων που , σύμφωνα με το ΔΝΤ, θα οδηγήσουν στη μείωση του πρωτογενούς δημοσιονομικού της ελλείμματος (αυτού που δεν περιλαμβάνει τις πληρωμές τόκων) κατά 11% μέσα σε 3,5 χρόνια… Σύμφωνα με τα σχετικά στοιχεία του ΔΝΤ, στα τελευταία 40 χρόνια έχουν πραγματοποιηθεί, μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών του κόσμου, 31 επιτυχημένες (σε διαφορετικό βαθμό η κάθε μία) προσπάθειες δραστικής μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, πάντα με την υιοθέτηση, μεταξύ άλλων και μέτρων ‘δημοσιονομικής πειθαρχίας’. Ο μέσος όρος της μείωσης του πρωτογενούς ελλείμματος για όλες τις επιτυχημένες προσπάθειες ήταν 8,3%, δηλαδή κατά 2,7% μικρότερη από το στόχο της Ελλάδαςκαι το μέσο διάστημα στο οποίο αυτή επετεύχθη 7,2 χρόνια, δηλαδή κατά 119% μεγαλύτερο από αυτό το οποίο έχει δοθεί στην Ελλάδα. Εξετάζοντας τις 5 περιπτώσεις πιο επιτυχημένων δραστικών μειώσεων δημοσιονομικών ελλειμμάτων στα τελευταία 40 χρόνια, διαπιστώνουμε πως ο μέσος όρος της μείωσης ανέρχεται στο 8,92%, δηλαδή 2,08% λιγότερο από τον ελληνικό στόχο και το μέσο διάστημα επίτευξης της μείωσης στα 8,2 χρόνια, δηλαδή, περίπου, πέντε περισσότερα από το περιθώριο που έχει η Ελλάδα.”

Γνωρίζαμε, λοιπόν, εξ αρχής ότι οι στόχοι που είχαν τεθεί για την Ελλάδα ήταν άνευ προηγουμένου σε διεθνές επίπεδο. Μάλιστα, τα στοιχεία έδειχναν πως η επιτυχία ενός δημοσιονομικού προγράμματος συσχετίζεται άμεσα με την γενικότερη πορεία της διεθνούς οικονομίας:: “Με βάση τα ίδια στοιχεία του ΔΝΤ, από το 1970 μέχρι σήμερα έχουν υπάρξει 9 περιπτώσεις μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών του κόσμου όπου καταγράφηκε μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος σε ποσοστό πάνω από 10% και το μέσο χρονικό διάστημα στο οποίο αυτό επετεύχθη είναι 8,2 χρόνια. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η αμέσως μεγαλύτερη της τρέχουσας διεθνούς οικονομικής κρίσης, ήταν η ‘πετρελαϊκή’ της δεκαετίας του ’70, είναι ενδιαφέρον πως δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση καταγραφής σημαντικής μείωσης δημοσιονομικών ελλειμμάτων κατά τη διάρκεια εκείνης της δεκαετίας, με το 100% των περιπτώσεων μείωσης να εντοπίζονται από το 1980 και μετά, το 85% αυτών στις δεκαετίες μεγάλης ανάπτυξης του ’80 και του ’90 και το υπόλοιπο 15% αυτών στην περίοδο διεθνούς οικονομικής ανάπτυξης, 2003-2007. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό γιατί δείχνει τη συσχέτιση της επιτυχίας ενός προγράμματος μείωσης των ελλειμμάτων με το γενικότερο διεθνές οικονομικό περιβάλλον αλλά και με τους ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ.”

 

Όμως ακόμη και στις περιπτώσεις εκείνες των κρατών που κέρδισαν τη δημοσιονομική μάχη (πετυχαίνοντας ωστόσο στόχους μικρότερους από αυτούς που είχαν τεθεί στο Μνημόνιο 1 για την Ελλάδα και σε υπερδιπλάσιο χρονικό ορίζοντα), το βασικότερο νομισματικό εργαλείο με τη χρήση του οποίου αυτό επετεύχθη ήταν η υποτίμηση των κρατικών νομισμάτων και πότε μέσω της περικοπής μισθών και συντάξεων.

“Σχεδόν στο 100% των επιτυχημένων περιπτώσεων μείωσης των ελλειμμάτων, η αύξηση της ανταγωνιστικότητας κατά την περίοδο εφαρμογής προγραμμάτων δημοσιονομικής πειθαρχίας στηρίχτηκε στην υποτίμηση των κρατικών νομισμάτων ενώ με βάση όσα στοιχεία διατίθενται από το ΔΝΤ δεν έχει υπάρξει ποτέ άλλοτε περίπτωση μείωσης των κρατικών εξόδων μέσω της περικοπής μισθών ή συντάξεων (αντίθετα, το πάγωμα τους με παράλληλη αύξηση των φόρων αποτελεί τον κανόνα).”

Αυτό σημαίνει πως πέρα απ’ όλα τα παραπάνω, καθώς η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωζώνης, κλήθηκε να πετύχει το δημοσιονομικό άθλο χωρίς τη δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματος της, κάτι το οποίο δεν είχε συμβεί ποτέ στο παρελθόν και αποτελούσε (και εξακολουθεί να αποτελεί) ένα πρωτόγνωρο και εξαιρετικά επικίνδυνο οικονομικό πείραμα.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι η Ελλάδα ξεπερνούσε κάθε λογική προσδοκία και προχωρούσε στην πιστή και ‘επιτυχημένη’ υλοποίηση του προγράμματος του ΔΝΤ. Θα ήταν τότε σίγουρο πως θα πετύχαινε τους στόχους που είχαν τεθεί; Η απάντηση είναι όχι και μάλιστα αυτή δίνεται από το ίδιο το ΔΝΤ. Στο ίδιο άρθρο διαβάζουμε: “Μα το πιο ενδιαφέρον, ίσως, είναι πως σύμφωνα με άλλη έκθεση του ΔΝΤ (2003), μετά τη μελέτη προγραμμάτων μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων σε 112 χώρες, ‘δε βρέθηκε καμία σημαντική στατιστική επιρροή στην έκβαση του προγράμματος εξαιτίας της υιοθέτησης των όρων που έθεσε το ΔΝΤ αλλά οι δημοσιονομικές εξελίξεις επηρεάστηκαν από το ευρύτερο οικονομικό περιβάλλον και από τη γενική κατεύθυνση των μακροοικονομικών πολιτικών που υιοθετήθηκαν.’

 

Μετά και από αυτήν την αποστομωτική ομολογία από το ΔΝΤ αξίζει να εξεταστεί τί θα συνέβαινε σε εκείνη τη μία στις 100 περίπτωση που η Ελλάδα πετύχαινε τον Ηράκλειο Άθλο που ανέλαβε και ικανοποιούσε όλους τους βασικούς στόχους του προγράμματος. Θα της εξασφάλιζε αυτό την οριστική ανακούφιση από τα προβλήματα της; Σύμφωνα με το ίδιο το ΔΝΤ η απάντηση είναι και πάλι όχι. (από το ίδιο άρθρο): “Το πρόβλημα, βέβαια, δεν τελειώνει με την επίτευξη μίας σημαντικής μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος αλλά επεκτείνεται και στην προσπάθεια συντήρησης του σε χαμηλά επίπεδα, κάτι το οποίο σπάνια συμβαίνει, σύμφωνα με το ΔΝΤ..” Όχι μόνο αυτό αλλά το ΔΝΤ “υποστηρίζει σε έκθεση του (Νοέμβριος 2009) ότι οποιοδήποτε νέο πρόγραμμα δημοσιονομικής πειθαρχίας θα είναι δυσκολότερο να πετύχει απ’ ότι αυτά προηγούμενων δεκαετιών, εξαιτίας της σημερινής διεθνούς οικονομικής κατάστασης.”

Έχοντας διαβάσει τα παραπάνω, το συμπέρασμα – πρόβλεψη του συγκεκριμένου άρθρου δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν: “Συμπερασματικά, αφού πρώτα η Ελλάδα οδηγήθηκε στη χρηματοπιστωτική πτώχευση, στη συνέχεια εξωθήθηκε σε μία συμφωνία που περιλαμβάνει τη συμμετοχή του ΔΝΤ και η οποία έθεσε ασύλληπτους δημοσιονομικούς στόχους και γι’ αυτό και επέβαλλε πρωτοφανή δημοσιονομικά μέτρα. Και ακόμη και αν οι στόχοι αυτοί επιτευχθούν, η βλάβη που θα έχει επέλθει στην οικονομία θα κάνει εξαιρετικά δύσκολη τη συντήρηση τους χωρίς μία παρατεταμένη περίοδο οικονομικής ταλαιπωρίας με ανυπολόγιστες συνέπειες, ενώ αν η χώρα δεν καταφέρει να πετύχει αυτούς τους στόχους, θα κατηγορηθεί ότι δεν ακολουθεί το δημοσιονομικό πρόγραμμα όπως συμφωνήθηκε και θα κινδυνεύσει με νέες κυρώσεις, που θα καθυστερήσουν ακόμη περισσότερο την έξοδο της από την κρίση.”

 

 

Φτάνουμε, λοιπόν, στο σήμερα, με την Ελλάδα να έχει πλέον υπογράψει όχι μόνο ένα Μνημόνιο αλλά επιπλέον και ένα Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα αλλά και ένα δεύτερο Μνημόνιο, στο οποίο, μάλιστα, συμπεριλαμβάνεται και συμφωνία για συμμετοχή των τραπεζών σε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ενώ τώρα η συζήτηση γίνεται για ακόμη μεγαλύτερη αναδιάρθρωση όταν υποτίθεται πως αυτό ακριβώς ήταν που έπρεπε πάση θυσία να αποφευχθεί και αποτελούσε έναν από τους βασικότερους λόγους για τον οποίο και συντάχθηκαν τα προγράμματα οικονομικής ‘στήριξης’ της χώρας εξ αρχής. Πέρα από όλα αυτά, έχουν αποφασιστεί και ψηφίζονται νέα, ασύλληπτης σκληρότητας, μέτρα με βασικό στόχο την περίφημη επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος η οποία, όπως υποστηρίζει η Τρόικα και φαίνεται να πιστεύει απόλυτα η κυβέρνηση, θα προστατέψει τη χώρα από την επίθεση των αγορών, θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται από αυτές, θα της επιτρέψει να επιστρέψει στο δρόμο της ανάπτυξης αλλά και ακόμη και στην περίπτωση που τελικά όλα πάνε στραβά θα την προστατεύσει από τις δραματικές συνέπειες μίας πτώχευσης αφού θα της εξασφαλίσει την οικονομική της αυτονομία και θα επιτρέψει την αποφυγή της στάσης πληρωμών στο εσωτερικό της.

 

Έχει τουλάχιστον δίκαιο αυτήν τη φορά το ΔΝΤ; Είναι το πρωτογενές πλεόνασμα ο πρώτος στόχος που πρέπει να θέσουμε σε αυτήν τη φάση της κρίσης; Σε προηγούμενο άρθρο με τίτλο “Είναι η οικονομία των Παπούα το νέο μοντέλο για την Ελλάδα; “ παρέθεσα στοιχεία που δείχνουν ότι από τα 215 κράτη του κόσμου μόλις 45 έχουν πρωτογενές πλεόνασμα και από αυτά τα 41 συγκαταλέγονται στις αναδυόμενες ή υπό ανάπτυξη χώρες με αρκετές από αυτές, όπως την Παπούα – Νέα Γουινέα να είναι πάμπτωχες (κατά κεφαλήν ΑΕΠ 2500 δολάρια).

Μαντέψτε, ωστόσο, ποια χώρα βρίσκεται μεταξύ των τεσσάρων αναπτυγμένων κρατών με πρωτογενές πλεόνασμα: η Ιταλία. Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία η Ιταλία έχει πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 0,27% το οποίο στο τέλος του 2011 αναμένεται να ανέλθει στο 1%. Και όμως, αυτό δεν εμπόδισε τις αγορές να τη βάλουν στο στόχαστρο και μία από τις ειδήσεις που κάνουν αυτή τη στιγμή το γύρο του κόσμου είναι η επιστροφή του επιτοκίου των 10ετών ομολόγων της χώρας στο 6%, επίπεδο το οποίο αποτέλεσε τον προθάλαμο για τη χρηματοπιστωτική πτώχευσης της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας και οδήγησε στην προσφυγή τους στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης.

Χωρίς την πρόσφατη παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας η οποία αγόρασε ιταλικά κρατικά ομόλογα αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ όταν το επιτόκιο των 10ετών ομολόγων της χώρας ξεπέρασε το 6% το καλοκαίρι, η Ιταλία θα κινδύνευε με αδυναμία άντλησης κεφαλαίων από τις αγορές και θα βρισκόταν ένα βήμα από την προσφυγή της στο Μηχανισμό Στήριξης. Το πρωτογενές πλεόνασμα δεν προστάτευσε την Ιταλία από την επίθεση των αγορών και το πιθανότερο είναι πως δεν πρόκειται να προστατεύσει ούτε την Ελλάδα από τα όσα αρνητικά την περιμένουν.

Το χειρότερο όλων, όμως, είναι πως ούτε η μείωση του χρέους της ως ποσοστό του ΑΕΠ της είναι, με οποιοδήποτε τρόπο, δεδομένο ή εγγυημένο πως θα ‘σώσει’ ή θα αλλάξει προς το καλύτερο την Ελλάδα και τη ζωή των πολιτών της. Αυτό πρέπει να είναι το μεγαλύτερο ταμπού σήμερα στην ελληνική κοινωνία, δηλαδή η παραδοχή πως η μείωση του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ δεν εγγυάται σε καμία περίπτωση από μόνη της τη βελτίωση του επιπέδου ζωής στη χώρα ενώ μάλιστα με τον τρόπο που επιδιώκεται μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή της.

Ας δούμε τί δείχνουν τα στοιχεία: Από τις 133 χώρες του κόσμου για τις οποίες υπάρχουν στατιστικά οι 97έχουν χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ τους κάτω από το 60%, όπως ακριβώς ορίζει η συνθήκη του Μάστριχτ για τα κράτη της Ευρωζώνης. Ο στόχος αυτός φαντάζει ονειρεμένος για την Ελλάδα – Αν το επιτύχει τότε θα είναι σίγουρα μία πιο εύπορη χώρα με πολίτες που επιτέλους θα μπορούν να απολαύσουν μία καλύτερη ζωή.Σωστά; Όχι απαραίτητα.

Σύμφωνα με τα στοιχεία στις 88 από τις 97 αυτές χώρες με χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ κάτω του 60%, οι πολίτες είναι είτε κάτω από τα όρια της φτώχειας είτε πολύ κοντά σε αυτά είτε αισθητά ‘φτωχότεροι’ από τους Έλληνες.

Έτσι, η Αλβανία έχει χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ της τάξης του 59,30% αλλά κατά κεφαλήν ΑΕΠ 8.000 δολάρια, δηλαδή οι Αλβανοί είναι κατά 75% φτωχότεροι από τους Έλληνες.

Η Βραζιλία έχει χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ της τάξης του 59,0% αλλά κατά κεφαλήν ΑΕΠ 10.000 δολάρια, δηλαδή οι Βραζιλιάνοι είναι κατά 66% φτωχότεροι από τους Έλληνες.

Το Βιετνάμ έχει χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ της τάξης του 57,10% αλλά κατά κεφαλήν ΑΕΠ 3.100 δολάρια, δηλαδή οι κάτοικοι του είναι κατά 90% φτωχότεροι από τους Έλληνες.

Η Ινδίαέχει χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ της τάξης του 51,90% αλλά κατά κεφαλήν ΑΕΠ 3.100 δολάρια, δηλαδή οι κάτοικοι της είναι κατά 89% φτωχότεροι από τους Έλληνες.

 

Η λίστα συνεχίζεται μεταξύ άλλων με τα εξής κράτη:

Κροατία, Μπουτάν, Μαυρίκιος, Γουιάνα, Ουρουγουάη,

Φιλιππίνες, Σεϊχέλες, Πολωνία, Ελ Σαλβαδόρ, Μαλαισία,

Πακιστάν, Τυνησία, Αιθιοπία, Μοζαμβίκη, Κένυα, Αρούμπα,

Κολομβία, Αργεντινή, Λετονία, Παναμάς, Ταϊλάνδη,

Τουρκία (οι κάτοικοι της με 61% μικρότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ από της Ελλάδας),

Κόστα Ρίκα, Σλοβακία, Βολιβία, Σερβία, Μαλάουι, Βοσνία – Ερζεγοβίνη,

Λιθουανία, Τσεχία, Μοντενέγκρο, Μεξικό, Υεμένη, Μπαγκλαντές,

Τανζανία, Κούβα, Γκάνα, Ταϊβάν, Σενεγάλη, Σλοβενία, Μάλι,

Ρουμανία, Νέα Ζηλανδία, Γουατεμάλα, Συρία, Βενεζουέλα, Ζαμπία, Ινδονησία,

Σκόπια (χρέος 24,80% του ΑΕΠ – κάτοικοι κατά 68% φτωχότεροι απ’ την Ελλάδα),

Περού, Εκουαδόρ, Κίνα, Παραγουάη, Ιράν, Αγκόλα, Ουγκάντα,

Βουλγαρία (χρέος 16,20% του ΑΕΠ – κάτοικοι κατά 57% φτωχότεροι απ’ την Ελλάδα),

Λιβύη (χαμηλότερο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ διεθνώς, 3,30%, οι κάτοικοι της κατά 50% φτωχότεροι από τους Έλληνες).

 

Όλα τα παραπάνω κράτη έχουν χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ τους από 59,9% μέχρι 3,30% αλλά αυτό δεν τα εμποδίζει να είναι μεταξύ των φτωχότερων κρατών του κόσμου και σίγουρα πολύ φτωχότερα από την Ελλάδα (ακόμη και τη σημερινή).

Στη λίστα με τα 97 κράτη με χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ χαμηλότερο του 60% μόλις 9 έχουν μεγαλύτερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ από την Ελλάδα: Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ, το Κατάρ, η Νορβηγία, η Ελβετία, η Δανία, η Φιλανδία και η Αυστραλία. Σημειώστε πως τα 5 από τα 9 αυτά κράτη είναι μεταξύ των μεγαλύτερων πετρελαιοπαραγωγών κρατών του κόσμου, ενώ η Ελβετία είναι ο τραπεζικός παράδεισος του κόσμου.

Αν, λοιπόν, το χαμηλό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ και το πρωτογενές έλλειμμα δεν εγγυώνται τη βελτίωση της οικονομία της Ελλάδας και ακόμη περισσότερο αν η προσπάθεια επίτευξης αυτών των δύο στόχων απειλεί τη χώρα με γιγαντιαία βλάβη τότε για ποιο λόγο τους θέσαμε ως τους πλέον σημαντικούς;

Το σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει πλέον άλλος χρόνος και είναι ανάγκη να αντιληφθούμε πως έχουμε θέσει (ή μας έπεισαν να θέσουμε) λάθος στόχους εξ αρχής και έτσι μπήκαμε στο στόχαστρο των αγορών και προκαλέσαμε ένα τεράστιο οικονομικό πλήγμα στη χώρα, ενώ όσο μένουμε προσκολλημένοι σε αυτούς τους στόχους θα παραμένουμε στο στόχαστρο των αγορών και θα συνεχίζουμε να προκαλούμε τεράστια βλάβη στη χώρα ελπίζοντας σε οφέλη που είναι πολύ πιθανό να μην έρθουν ποτέ.

 

Πάνος Παναγιώτου

Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής

http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2011-10-24-22-23-51-2011102442611

Γιώργος Σεφέρης: πώς έζησε την 28η Οκτωβρίου 1940

O Γ. Σεφέρης, το 1940, υπηρετούσε στο υπουργείο εξωτερικών και υπήρξε αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας  ιστορικών γεγονότων. Οι εμπειρίες του απ΄ εκείνες τις ημέρες καταγράφονται στον γ΄τόμο των απομνημονευμάτων του

Δευτέρα 28. Κοιμήθηκα δύο το πρωί, διαβάζοντας Μακρυγιάννη. Στις τρεις και μισή μια φωνή μέσα από το τηλέφωνο με ξύπνησε: « έχουμε πόλεμο ». Τίποτε άλλο, ο κόσμος είχε αλλάξει. Η αυγή, που λίγο αργότερα είδα να χαράζει πίσω από τον Υμηττό, ήταν άλλη αυγή: άγνωστη. Περιμένει ακόμη εκεί που την άφησα. Δεν ξέρω πόσο θα περιμένει, αλλά ξέρω πως θα φέρει το μεγάλο μεσημέρι. Ντύθηκα κι έφυγα αμέσως.

Στο Υπουργείο Τύπου δυο-τρεις υπάλληλοι. Ο Γκράτσι είχε δει τον Μεταξά στις τρεις. Του έδωσε μια νότα και του είπε πως στις 6 τα ιταλικά στρατεύματα θα προχωρήσουν. Ο πρόεδρος του αποκρίθηκε πως αυτό ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου, και όταν έφυγε κάλεσε τον πρέσβη της Αγγλίας. Αμέσως μετά τον Νικολούδη στο Υπουργείο Εξωτερικών. Ο πρόεδρος ήταν μέσα με τον πρέσβη της Τουρκίας.
Στο γραφείο του Μαυρουδή, ο Μελάς έγραφε σπασμωδικά ένα τηλεγράφημα. Ο Μαυρουδής μέσα στο παλτό του σαν ένα μικρό σακούλι. Διάβασα τη νότα του Γκράτσι. Ο Γάφος κι ο Παπαδάκης τηλεφωνούσαν. Καθώς ετοίμαζα το τηλεγράφημα του Αθηναϊκού πρακτορείου, μπήκε ο Τούρκος πρέσβης για να ιδεί τη νότα και σε λίγο ο πρόεδρος με όψη πολύ ζωντανή.

Έπειτα άρχισαν να φτάνουν οι υπουργοί, χλωμοί περισσότερο ή λιγότερο, καθένας κατά την κράση του. Το υπουργικό συμβούλιο κράτησε λίγο. Ο Μεταξάς πήγε αμέσως στο γραφείο του κι έγραψε το διάγγελμα στο λαό . Το πήραμε και γυρίσαμε στο υπουργείο τύπου. Μέσα από τα τζάμια του αυτοκινήτου, η αυγή μ’ ένα παράξενο μυστήριο χυμένο στο πρόσωπό της.

Έγραψα μαζί με το Νικολούδη το διάγγελμα του βασιλιά. Καμιά δακτυλογράφος ακόμη. Πήγα σπίτι μια στιγμή και το χτύπησα στη γραφομηχανή μου. Η Μαρώ μου είχε ετοιμάσει καφέ. Γύρισα στο Υπουργείο καθώς σφύριζαν οι σειρήνες. Στη γωνία Κυδαθηναίων μια φτωχή γυναίκα με μια υστερική σύσπαση στο πρόσωπο. Τώρα όλοι μαζεμένοι στα υπόγεια της «Μεγάλης Βρετανίας».

Ο βασιλιάς με ύφος νέου αξιωματικού. Υπόγραψε το διάγγελμά του και φύγαμε. Τηλεφώνησα στο τηλεγραφείο να σταματήσουν τα τηλεγραφήματα και των Γερμανών ανταποκριτών. Οι υπάλληλοι εκεί είναι ακόμη ουδέτεροι. Δεν μπορούν να πιστέψουν τη φωνή μου:-είστε βέβαιος; και των Γερμανών; -Και των Γερμανών είπα. -Τι δικαιολογία να δώσουμε; Δεν έχω καιρό για συζητήσεις: -Πέστε τους πως τώρα είναι χαλασμένα τα σύρματα με το Βερολίνο, κι αν φωνάζουν πολύ στείλτε τους σ’ εμένα. . Πήρα και έδωσα το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν μας και κατέβηκα στους δρόμους για να ιδώ τα πρόσωπα. Το πλήθος έσπαζε τα τζάμια των γραφείων της «Αλα Λιτόρια» .

Γιώργος Σεφέρης Μέρες Γ΄ 16 Απρίλη 1934 – 14 Δεκέμβρη 194, εκδ.ΙΚΑΡΟΣ

http://www.24grammata.com/?p=4246

Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας

του Οδυσσέα Ελύτη

Με την έκρηξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου ο Οδυσσέας Ελύτης επιστρατεύεται ως ανθυπολοχαγός. Στις 12 Δεκεμβρίου με το τάγμα του εισδύει στη Βόρεια Ήπειρο. Το 1941 τον βρίσκει σχεδόν ετοιμοθάνατο. Μεταφέρεται στα Ιωάννινα και με τη βοήθεια μιας νοσοκόμου γλιτώνει τον θάνατο. Μεταφέρεται στην Αθήνα. Η ανάρρωση του συμπίπτει με την εισβολή των Γερμανών στην Αθήνα. Από το 1944, μετά την απελευθέρωση, ο ποιητής αρχίζει να δημοσιεύει έργα του που έχουν σχέση με τον πόλεμο.
Το 1945 δημοσιεύεται στο Τετράδιο η ελεγεία του Ελύτη «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας». Στο ποίημα ο λυρισμός αφομοιώνει ένα επεισόδιο από τον πόλεμο και τον κάνει τραγούδι. Παρά το υπερρεαλιστικό στοιχείο, στο Άσμα χρησιμοποιείται η φωνή και ο ρυθμός της δεκαπεντασύλλαβης παράδοσης του δημοτικού τραγουδιού.(radio-theatre.blogspot.com)
A´

Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος
Που με τα μάτια μιας παρθένας άνοιγε ο καιρός
Kαθώς εχιόνιζε απ’ το σκούντημα της μυγδαλιάς ο αγέρας
Kι άναβαν στις κορφές των χόρτων καβαλάρηδες

Eκεί που χτύπαγεν η οπλή ενός πλάτανου λεβέντικου
Kαι μια σημαία πλατάγιζε ψηλά γη και νερό
Που όπλο ποτέ σε πλάτη δεν εβάραινε
Mα όλος ο κόπος τ’ ουρανού
Όλος ο κόσμος έλαμπε σαν μια νεροσταγόνα
Πρωί, στα πόδια του βουνού

Tώρα, σαν από στεναγμό Θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει.

Tώρα η αγωνία σκυφτή με χέρια κοκαλιάρικα
Πιάνει και σβήνει ένα ένα τα λουλούδια επάνω της·
Mες στις χαράδρες όπου τα νερά σταμάτησαν
Aπό λιμό χαράς κείτουνται τα τραγούδια·
Bράχοι καλόγεροι με κρύα μαλλιά
Kόβουνε σιωπηλοί της ερημιάς τον άρτο.

Χειμώνας μπαίνει ώς το μυαλό. Κάτι κακό
Θ’ ανάψει. Αγριεύει η τρίχα του αλογόβουνου

Tα όρνια μοιράζουνται ψηλά τις ψίχες τ’ ουρανού.

B´

Τώρα μες στα θολά νερά μια ταραχή ανεβαίνει·

O άνεμος αρπαγμένος απ’ τις φυλλωσιές
Φυσάει μακριά τη σκόνη του
Tα φρούτα φτύνουν το κουκούτσι τους
H γη κρύβει τις πέτρες της
O φόβος σκάβει ένα λαγούμι και τρυπώνει τρέχοντας
Tην ώρα που μέσ’ από τα ουράνια θάμνα
Tο ούρλιασμα της συννεφολύκαινας
Σκορπάει στου κάμπου το πετσί θύελλα ανατριχίλας
Κι ύστερα στρώνει στρώνει χιόνι χιόνι αλύπητο
Kι ύστερα πάει φρουμάζοντας στις νηστικές κοιλάδες
Kι ύστερα βάζει τους ανθρώπους ν’ αντιχαιρετίσουνε:
Φωτιά ή μαχαίρι!

Γι’ αυτούς που με φωτιά ή μαχαίρι κίνησαν
Kακό θ’ ανάψει εδώ. Μην απελπίζεται ο σταυρός
Mόνο ας προσευχηθούν μακριά του οι μενεξέδες!

Γ´

Γι’ αυτούς η νύχτα ήταν μια μέρα πιο πικρή
Λιώναν το σίδερο, μασούσανε τη γης
O Θεός τους μύριζε μπαρούτι και μουλαροτόμαρο

Kάθε βροντή ένας θάνατος καβάλα στον αέρα
Kάθε βροντή ένας άντρας χαμογελώντας άντικρυ
Στο θάνατο ―κι η μοίρα ό,τι θέλει ας πει.

Ξάφνου η στιγμή ξαστόχησε κι ήβρε το θάρρος
Kαταμέτωπο πέταξε θρύψαλα μες στον ήλιο
Kιάλια, τηλέμετρα, όλμοι, κέρωσαν!

Εύκολα σαν χασές που σκίστηκεν ο αγέρας!
Εύκολα σαν πλεμόνια που άνοιξαν οι πέτρες!
Το κράνος κύλησε από την αριστερή μεριά…

Στο χώμα μόνο μια στιγμή ταράχτηκαν οι ρίζες
Ύστερα σκόρπισε ο καπνός κι η μέρα πήε δειλά
Nα ξεγελάσει την αντάρα από τα καταχθόνια

Mα η νύχτα ανασηκώθηκε σαν πατημένη οχιά
Mόλις σταμάτησε για λίγο μες στα δόντια ο θάνατος―
Kι ύστερα χύθηκε μεμιάς ώς τα χλωμά του νύχια!

Δ´

Τώρα κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη
M’ ένα σταματημένο αγέρα στα ήσυχα μαλλιά
M’ ένα κλαδάκι λησμονιάς στ’ αριστερό του αυτί
Mοιάζει μπαξές που τού ’φυγαν άξαφνα τα πουλιά
Mοιάζει τραγούδι που το φίμωσαν μέσα στη σκοτεινιά
Mοιάζει ρολόι αγγέλου που εσταμάτησε
Mόλις είπανε «γεια παιδιά» τα ματοτσίνορα
Kι η απορία μαρμάρωσε…

Κείτεται απάνω στην τσουρουφλισμένη χλαίνη.
Αιώνες μαύροι γύρω του
Aλυχτούν με σκελετούς σκυλιών τη φοβερή σιωπή
Kι οι ώρες που ξανάγιναν πέτρινες περιστέρες
Aκούν με προσοχή·
Όμως το γέλιο κάηκε, όμως η γη κουφάθηκε
Όμως κανείς δεν άκουσε την πιο στερνή κραυγή
Όλος ο κόσμος άδειασε με τη στερνή κραυγή.

Κάτω απ’ τα πέντε κέδρα
Xωρίς άλλα κεριά
Kείτεται στην τσουρουφλισμένη χλαίνη·
Άδειο το κράνος, λασπωμένο το αίμα
Στο πλάι το μισοτελειωμένο μπράτσο
Kι ανάμεσ’ απ’ τα φρύδια―
Mικρό πικρό πηγάδι, δαχτυλιά της μοίρας
Mικρό πικρό πηγάδι κοκκινόμαυρο
Πηγάδι όπου κρυώνει η θύμηση!
Ω! μην κοιτάτε, ω μην κοιτάτε από πού του-
Aπό πού του ’φυγε η ζωή. Μην πείτε πώς
Mην πείτε πώς ανέβηκε ψηλά ο καπνός του ονείρου
Έτσι λοιπόν η μια στιγμή Έτσι λοιπόν η μια
Έτσι λοιπόν η μια στιγμή παράτησε την άλλη
Kι ο ήλιος ο παντοτινός έτσι μεμιάς τον κόσμο!

E´

Ήλιε δεν ήσουν ο παντοτινός;
Πουλί δεν ήσουν η στιγμή χαράς που δεν καθίζει;
Λάμψη δεν ήσουν η αφοβιά του σύγνεφου;
Κι εσύ περβόλι ωδείο των λουλουδιών
Kι εσύ ρίζα σγουρή φλογέρα της μαγνόλιας!

Έτσι καθώς τινάζεται μες στη βροχή το δέντρο
Kαι το κορμί αδειανό μαυρίζει από τη μοίρα
Kι ένας τρελός δέρνεται με το χιόνι
Kαι τα δυο μάτια πάνε να δακρύσουν―
Γιατί, ρωτάει ο αϊτός, πού ’ναι το παλικάρι;
Κι όλα τ’ αϊτόπουλ’ απορούν πού ’ναι το παλικάρι!
Γιατί, ρωτάει στενάζοντας η μάνα, πού ’ναι ο γιος μου;
Κι όλες οι μάνες απορούν πού να ’ναι το παιδί!
Γιατί, ρωτάει ο σύντροφος, πού να ’ναι ο αδερφός μου;
Κι όλοι του οι σύντροφοι απορούν πού να ’ναι ο πιο μικρός!
Πιάνουν το χιόνι, καίει ο πυρετός
Πιάνουν το χέρι και παγώνει
Παν να δαγκάσουνε ψωμί κι εκείνο στάζει από αίμα
Kοιτούν μακριά τον ουρανό κι εκείνος μελανιάζει
Γιατί γιατί γιατί γιατί να μη ζεσταίνει ο θάνατος
Γιατί ένα τέτοιο ανόσιο ψωμί
Γιατί ένας τέτοιος ουρανός εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος!

ΣT´

Ήταν ωραίο παιδί. Την πρώτη μέρα που γεννήθηκε
Σκύψανε τα βουνά της Θράκης να φανεί
Στους ώμους της στεριάς το στάρι που αναγάλλιαζε·
Σκύψανε τα βουνά της Θράκης και το φτύσανε
Mια στο κεφάλι, μια στον κόρφο, μια μέσα στο κλάμα του·
Bγήκαν Ρωμιοί με μπράτσα φοβερά
Kαι το σηκώσαν στου βοριά τα σπάργανα…
Ύστερα οι μέρες τρέξανε, παράβγαν στο λιθάρι
Kαβάλα σε φοραδοπούλες χοροπήδηξαν
Ύστερα κύλησαν Στρυμόνες πρωινοί
Ώσπου κουδούνισαν παντού οι τσιγγάνες ανεμώνες
Kι ήρθαν από της γης τα πέρατα
Oι πελαγίτες οι βοσκοί να παν των φλόκων τα κοπάδια
Eκεί που βαθιανάσαινε μια θαλασσοσπηλιά
Eκεί που μια μεγάλη πέτρα εστέναζε!

Ήταν γερό παιδί·
Tις νύχτες αγκαλιά με τα νεραντζοκόριτσα
Λέρωνε τις μεγάλες φορεσιές των άστρων
Ήταν τόσος ο έρωτας στα σπλάχνα του
Που έπινε μέσα στο κρασί τη γέψη όλης της γης,
Πιάνοντας ύστερα χορό μ’ όλες τις νύφες λεύκες
Ώσπου ν’ ακούσει και να χύσ’ η αυγή το φως μες στα μαλλιά του
H αυγή που μ’ ανοιχτά μπράτσα τον έβρισκε
Στη σέλα δυο μικρών κλαδιών να γρατσουνάει τον ήλιο
Nα βάφει τα λουλούδια
Ή πάλι με στοργή να σιγονανουρίζει
Tις μικρές κουκουβάγιες που ξαγρύπνησαν…
Α τι θυμάρι δυνατό η ανασαιμιά του
Τι χάρτης περηφάνιας το γυμνό του στήθος
Όπου ξεσπούσαν λευτεριά και θάλασσα…

Ήταν γενναίο παιδί.
Με τα θαμπόχρυσα κουμπιά και το πιστόλι του
Mε τον αέρα του άντρα στην περπατηξιά
Kαι με το κράνος του, γυαλιστερό σημάδι
(Φτάσανε τόσο εύκολα μες στο μυαλό
Που δεν εγνώρισε κακό ποτέ του)
Mε τους στρατιώτες του ζερβά δεξιά
Kαι την εκδίκηση της αδικίας μπροστά του
―Φωτιά στην άνομη φωτιά!―
Με το αίμα πάνω από τα φρύδια
Tα βουνά της Αλβανίας βροντήξανε
Ύστερα λιώσαν χιόνι να ξεπλύνουν
Tο κορμί του, σιωπηλό ναυάγιο της αυγής
Kαι το στόμα του, μικρό πουλί ακελάηδιστο
Kαι τα χέρια του, ανοιχτές πλατείες της ερημίας
Βρόντηξαν τα βουνά της Αλβανίας
Δεν έκλαψαν
Γιατί να κλάψουν
Ήταν γενναίο παιδί!

Z´

Τα δέντρα είναι από κάρβουνο που η νύχτα δεν κορώνει.
Χιμάει, χτυπιέται ο άνεμος, ξαναχτυπιέται ο άνεμος
Tίποτε. Μες στην παγωνιά κουρνιάζουν τα βουνά
Γονατισμένα. Κι από τις χαράδρες βουίζοντας
Aπ’ τα κεφάλια των νεκρών η άβυσσο ανεβαίνει…
Δεν κλαίει πια ούτ’ η Λύπη. Σαν την τρελή που ορφάνεψε
Γυρνάει, στο στήθος της φορεί μικρό κλαδί σταυρού
Δεν κλαίει. Μονάχ’ από τα μελανά ζωσμένη Ακροκεραύνια
Πάει ψηλά και στήνει μια πλάκα φεγγαριού
Mήπως και δουν τον ίσκιο τους γυρνώντας οι πλανήτες
Kαι κρύψουν τις αχτίδες τους
Kαι σταματήσουν
Eκεί στο χάος ασθμαίνοντας εκστατικοί…

Χιμάει, χτυπιέται ο άνεμος, ξαναχτυπιέται ο άνεμος
Σφίγγεται η ερημιά στον μαύρο της μποξά
Σκυφτή πίσω από μήνες-σύννεφα αφουκράζεται
Tι να ’ναι που αφουκράζεται, σύννεφα-μήνες μακριά;
Με τα κουρέλια των μαλλιών στους ώμους ―αχ αφήστε την―
Mισή κερί μισή φωτιά μια μάνα κλαίει ―αφήστε την―
Στις παγωμένες άδειες κάμαρες όπου γυρνάει αφήστε την!
Γιατί δεν είναι η μοίρα χήρα κανενός
Kι οι μάνες είναι για να κλαιν, οι άντρες για να παλεύουν
Tα περιβόλια για ν’ ανθούν των κοριτσιών οι κόρφοι
Tο αίμα για να ξοδεύεται, ο αφρός για να χτυπά
Kι η λευτεριά για ν’ αστραφτογεννιέται αδιάκοπα!

H´

Πέστε λοιπόν στον ήλιο νά ’βρει έναν καινούριο δρόμο
Tώρα που πια η πατρίδα του σκοτείνιασε στη γη
Aν θέλει να μη χάσει από την περηφάνια του·
Ή τότε πάλι με χώμα και νερό
Aς γαλαζοβολήσει αλλού μιαν αδελφούλα Ελλάδα!
Πέστε στον ήλιο νά ’βρει έναν καινούριο δρόμο
Mην καταπροσωπήσει πια μήτε μια μαργαρίτα
Στη μαργαρίτα πέστε νά ’βγει μ’ άλλη παρθενιά
Mη λερωθεί από δάχτυλα που δεν της πάνε!

Χωρίστε από τα δάχτυλα τ’ αγριοπερίστερα
Kαι μην αφήστε ήχο να πει το πάθος του νερού
Kαθώς γλυκά φυσά ουρανός μες σ’ αδειανό κοχύλι
Mη στείλτε πουθενά σημάδι απελπισιάς
Mόν’ φέρτε από τις περιβόλες της παλικαριάς
Tις ροδωνιές όπου η ψυχή του ανάδευε
Tις ροδωνιές όπου η ανάσα του έπαιζε
Μικρή τη νύφη χρυσαλλίδα
Που αλλάζει τόσες ντυμασιές όσες ριπές το ατλάζι
Στον ήλιο, σαν μεθοκοπούν χρυσόσκον’ οι χρυσόμυγες
Kαι παν με βιάση τα πουλιά ν’ ακούσουνε απ’ τα δέντρα
Ποιου σπόρου γέννα στύλωσε το φημισμένο κόσμο!

Θ´

Φέρτε κανούρια χέρια τι τώρα ποιος θα πάει
Ψηλά να νανουρίσει τα μωρά των άστρων!
Φέρτε καινούρια πόδια τι τώρα ποιος θα μπει
Στον πεντοζάλη πρώτος των αγγέλων!
Kαινούρια μάτια ―Θε μου― τι τώρα πού θα παν
Nα σκύψουν τα κρινάκια της αγαπημένης!
Αίμα καινούριο τι με ποιο χαράς χαίρε θ’ ανάψουν
Και στόμα, στόμα δροσερόν από χαλκό κι αμάραντο
Tι τώρα ποιος στα σύννεφα θα πει «γεια σας παιδιά!»

Mέρα, ποιος θ’ αψηφήσει τα ροδακινόφυλλα
Nύχτα, ποιος θα μερέψει τα σπαρτά
Ποιος θα σκορπίσει πράσινα καντήλια μες στους κάμπους
Ή θ’ αλαλάξει θαρρετά κατάντικρυ απ’ τον ήλιο
Για να ντυθεί τις θύελλες καβάλα σ’ άτρωτο άλογο
Kαι να γενεί Αχιλλέας των ταρσανάδων!
Ποιος θ’ ανεβεί στο μυθικό και μαύρο ερημονήσι
Για ν’ ασπαστεί τα βότσαλα
Kαι ποιος θα κοιμηθεί
Για να περάσει από τους Ευβοϊκούς του ονείρου
Nά ’βρει καινούρια χέρια, πόδια, μάτια
Aίμα και λαλιά
Nα ξαναστυλωθεί στα μαρμαρένια αλώνια
Kαι να ριχτεί ―αχ τούτη τη φορά―
Kαι να ριχτεί του Χάρου με την αγιοσύνη του!

I´

Ήλιος, φωνή χαλκού, κι άγιο μελτέμι
Πάνω στα στήθη του όμοναν: «Ζωή να σε χαρώ!»
Δύναμη εκεί πιο μαύρη δε χωρούσε
Mόνο με φως χυμένο από δαφνόκλαδο
Kι ασήμι από δροσιά μόνον εκεί ο σταυρός
Άστραφτε, καθώς χάραζε η μεγαλοσύνη
Κι η καλοσύνη με σπαθί στο χέρι πρόβελνε
Nα πει μεσ’ απ’ τα μάτια του και τις σημαίες τους «Ζω!»

Γεια σου μωρέ ποτάμι οπού ’βλεπες χαράματα
Παρόμοιο τέκνο θεού μ’ ένα κλωνί ρογδιάς
Στα δόντια, να ευωδιάζεται από τα νερά σου·
Γεια σου κι εσύ χωριατομουσμουλιά που αντρείευες
Kάθε που ’θελε πάρει Αντρούτσος τα όνειρά του·
Κι εσύ βρυσούλα του μεσημεριού που έφτανες ώς τα πόδια του
Κι εσύ κοπέλα που ήσουνα η Ελένη του
Που ήσουνα το πουλί του, η Παναγιά του, η Πούλια του
Γιατί και μια μόνο φορά μες στη ζωή αν σημάνει
Aγάπη ανθρώπου ανάβοντας
Άστρον απ’ άστρο τα κρυφά στερεώματα,
Θα βασιλεύει πάντοτες παντού η θεία ηχώ
Για να στολίζει με μικρές καρδιές πουλιών τα δάση
Mε λύρες από γιασεμιά τα λόγια των ποιητών

Kι όπου κακό κρυφό να το παιδεύει―
Kι όπου κακό κρυφό να το παιδεύει ανάβοντας!

IA´

Κείνοι που επράξαν το κακό ― γιατί τους είχε πάρει
Tα μάτια η θλίψη πήγαιναν τρικλίζοντας
Γιατί τους είχε πάρει
Tη θλίψη ο τρόμος χάνονταν μέσα στο μαύρο σύγνεφο
Πίσω! και πια χωρίς φτερά στο μέτωπο
Πίσω! και πια χωρίς καρφιά στα πόδια
Eκεί που γδύν’ η θάλασσα τ’ αμπέλια και τα ηφαίστεια
Στους κάμπους της πατρίδας πάλι και με το φεγγάρι αλέτρι
Πίσω! Στα μέρη όπου λαγωνικά τα δάχτυλα
Mυρίζονται τη σάρκα κι όπου η τρικυμία βαστά
Όσο ένα γιασεμί λευκό στο θέρος της γυναίκας!

Kείνοι που επράξαν το κακό ― τους πήρε μαύρο σύγνεφο
Ζωή δεν είχαν πίσω τους μ’ έλατα και με κρύα νερά
M’ αρνί, κρασί και τουφεκιά, βέργα και κληματόσταυρο
Παππού δεν είχαν από δρυ κι απ’ οργισμένο άνεμο
Στο καραούλι δεκαοχτώ μερόνυχτα
Mε πικραμένα μάτια·
Τους πήρε μαύρο σύγνεφο ― δεν είχαν πίσω τους αυτοί
Θειο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή
Mάνα που να ’χει σφάξει με τα χέρια της
Ή μάνα μάνας που με το βυζί γυμνό
Xορεύοντας να ’χει δοθεί στη λευτεριά του Χάρου!

Kείνοι που επράξαν το κακό ― τους πήρε μαύρο σύγνεφο
Mα κείνος που τ’ αντίκρισε στους δρόμους τ’ ουρανού
Aνεβαίνει τώρα μοναχός και ολόλαμπρος!

IB´

Με βήμα πρωινό στη χλόη που μεγαλώνει
Aνεβαίνει μοναχός και ολόλαμπρος…

Λουλούδια αγοροκόριτσα του κρυφογνέφουνε
Kαι του μιλούν με μια ψηλή φωνή που αχνίζει στον αιθέρα
Γέρνουν και κατ’ αυτόν τα δέντρα ερωτεμένα
Mε τις φωλιές χωμένες στη μασχάλη τους
Mε τα κλαδιά τους βουτηγμένα μες στο λάδι του ήλιου
Θαύμα ― τι θαύμα χαμηλά στη γη!
Άσπρες φυλές μ’ ένα γαλάζιο υνί χαράζουνε τους κάμπους
Στράφτουν βαθιά οι λοφοσειρές
Kαι πιο βαθιά τ’ απρόσιτα όνειρα των βουνών της άνοιξης!

Ανεβαίνει μοναχός και ολόλαμπρος
Tόσο πιωμένος από φως που φαίνεται η καρδιά του
Φαίνεται μες στα σύννεφα ο Όλυμπος ο αληθινός
Kαι στον αέρα ολόγυρα ο αίνος των συντρόφων…
Tώρα χτυπάει πιο γρήγορα τ’ όνειρο από το αίμα
Στους όχτους του μονοπατιού συνάζουνται τα ζώα
Γρυλίζουν και κοιτάζουνε σα να μιλούνε
Ο κόσμος όλος είναι αληθινά μεγάλος
Γίγας που κανακεύει τα παιδιά του

Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο
Αύριο, αύριο λένε, το Πάσχα τ’ ουρανού!

IΓ´

Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο―

Λένε γι’ αυτόν που κάηκε μες στη ζωή
Όπως η μέλισσα μέσα στου θυμαριού το ανάβρυσμα·
Για την αυγή που πνίγηκε στα χωματένια στήθια
Eνώ μηνούσε μιαν ημέρα πάλλαμπρη·
Για τη νιφάδα που άστραψε μες στο μυαλό κι εσβήστη
Tότες που ακούστηκε μακριά η σφυριγματιά της σφαίρας
Kαι πέταξε ψηλά θρηνώντας η Αλβανίδα πέρδικα!

Λένε γι’ αυτόν που μήτε καν επρόφτασε να κλάψει
Για τον βαθύ καημό του Έρωτα της ζωής
Που είχε όταν δυνάμωνε μακριά ο αγέρας
Kαι κρώζαν τα πουλιά στου χαλασμένου μύλου τα δοκάρια
Για τις γυναίκες που έπιναν την άγρια μουσική
Στο παραθύρι ορθές σφίγγοντας το μαντίλι τους
Για τις γυναίκες που απελπίζαν την απελπισιά
Προσμένοντας ένα σημάδι μαύρο στην αρχή του κάμπου

Ύστερα δυνατά πέταλα έξω απ’ το κατώφλι
Λένε για το ζεστό και αχάιδευτο κεφάλι του
Για τα μεγάλα μάτια του όπου χώρεσε η ζωή
Tόσο βαθιά, που πια να μην μπορεί να βγει ποτέ της!

IΔ´

Τώρα χτυπάει πιο γρήγορα τ’ όνειρο μες στο αίμα
Tου κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει:
Ελευθερία
Έλληνες μες στα σκοτεινά δείχνουν το δρόμο:
EΛEYΘEPIA
Για σένα θα δακρύσει από χαρά ο ήλιος

Στεριές ιριδοχτυπημένες πέφτουν στά νερά
Kαράβια μ’ ανοιχτά πανιά πλέουν μες στους λειμώνες
Tα πιο αθώα κορίτσια
Tρέχουν γυμνά στα μάτια των αντρών
Kι η σεμνότη φωνάζει πίσω από το φράχτη
Παιδιά! δεν είναι άλλη γη ωραιότερη…

Του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει!

Με βήμα πρωινό στη χλόη που μεγαλώνει
Oλοένα εκείνος ανεβαίνει·
Τώρα λάμπουνε γύρω του οι πόθοι που ήταν μια φορά
Xαμένοι μες στης αμαρτίας τη μοναξιά·
Γειτόνοι της καρδιάς του οι πόθοι φλέγονται·
Πουλιά τον χαιρετούν, του φαίνονται αδερφάκια του
Άνθρωποι τον φωνάζουν, του φαίνονται συντρόφοι του
«Πουλιά καλά πουλιά μου, εδώ τελειώνει ο θάνατος!»
«Σύντροφοι σύντροφοι καλοί μου, εδώ η ζωή αρχίζει!»
Αγιάζι ουράνιας ομορφιάς γυαλίζει στα μαλλιά του

Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο
Αύριο, αύριο, αύριο: το Πάσχα του Θεού!
www.snhell.gr

http://www.24grammata.com/?p=18780

Οι καταλήψεις, η παρέλαση και το ΟΧΙ των μαθητών

Οι μαθητές λένε ΝΑΙ στην παρέλαση
Θα πουν, όμως, ΟΧΙ στους εκπροσώπους μιας πολιτείας που τους εμπαίζει

Στη φετινή παρέλαση κανείς μαθητής δε θα γυρίσει το κεφάλι του στους επισήμους. Θα τους γυρίσουν την πλάτη…

γράφει ο Σωτήρης Αθηναίος

Ο Νίκος είναι μαθητής της Γ΄ Λυκείου σε κάποιο Δημόσιο Λύκειο της Αττικής. Μου αρέσει να συζητώ μαζί του, γιατί είναι από τα παιδιά που έχουν άποψη, σωστή ή λανθασμένη δεν έχει καμία, απολύτως, σημασία. Σημασία έχει ότι εκφράζει μια άποψη. Ο Νίκος συμμετέχει ενεργά στις καταλήψεις, ξενυχτά στο σχολείο όχι από μαθητικό χαβαλέ αλλά γιατί πιστεύει, με το πάθος ενός 17χρονου, ότι αδικείται. Δεν ξέρει πως να αντιδράσει, αλλά ξέρει ότι αδικείται. Τσαντίζεται, όταν τον αποκαλούν Τσίπρα Junior. Αυτός, λέει, δεν είναι πολιτικός. Το πρόβλημα του είναι ότι δεν ξέρει τι είναι (και πως θα μπορούσε να ξέρει στα 17 του χρόνια) αλλά επιμένει ότι ξέρει τι είναι αυτό που δε θέλει να γίνει”.
– “ένα κάκιστο σχολείο είναι δεκάδες φορές καλύτερο από ένα κλειστό σχολείο” του εξηγώ και κουνάει το κεφάλι του.
– “Εδώ και δεκαετίες προσπαθείτε και καμιά γενιά μαθητών ποτέ δεν κατάφερε τίποτα (απολύτως τίποτα)”, του ξαναλέω και αυτός ξανακουνά το κεφάλι του με τον τρόπο που μόνο ένας 17χρονος ξέρει να το κουνάει
– “η ματαιότητα του πράγματος ισχύει και για σας” μου λέει, “τόσες δεκαετίες επαναλαμβάνετε το ίδιο κήρυγμα και δεν καταφέρατε τίποτα (απολύτως τίποτα)”, μου απαντά με το δυναμισμό του ανθρώπου, που ανακάλυψε το νόημα της ζωής

Ο Νίκος δε μιλά για ώρα, ούτε το κεφάλι του κουνάει πλέον. Σαν κάτι να θέλει να πει, αλλά δεν είναι σίγουρος, αν πρέπει να το πει. Όταν, επιτέλους, αποφασίζει να μιλήσει, μου εξομολογείται ένα μεγάλο μυστικό του. Φέτος θα είναι η πρώτη φορά που θα συμμετέχουν, αυτός και η τάξη του, στη μεγάλη γιορτή του ΟΧΙ, λέγοντας το δικό τους OΧΙ σε ό,τι αυτοί θεωρούν σάπιο και ψεύτικο.

Την ώρα, λέει, που θα φτάσουν μπροστά από τους επισήμους, μιας πολιτείας, που όχι μόνο δεν τους υπολογίζει και δεν τους ακούει αλλά τους κοροϊδεύει από πάνω, αυτοί θα γυρίσουν το κεφάλι τους επιδεικτικά προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Θα τιμήσουν, με τη συμμετοχή τους, το συμβολισμό της παρέλασης, θα συνταχθούν πίσω από τη Σημαία, αλλά θα γυρίσουν το κεφάλι αριστερά, αντίθετα από τους επισήμους. Θα χαιρετίσουν τους γονείς τους, που πλήρωσαν για τα βιβλία τους αλλά αυτά δεν έφτασαν, ακόμα στο σχολείο. Θα χαιρετίσουν τούς παππούδες τους, που παρά τη μειωμένη σύνταξη τους συνεισφέρουν ακόμα για τα έξοδα της “Δωρεάν” Παιδείας τους. Αυτοί, τουλάχιστον, το αξίζουν.

Θέλουν να γυρίσουν την πλάτη τους σε ό,τι τους έφερε μέχρι εδώ και θα απαξιώσουν, όσους συστηματικά τους απαξιώνουν. Θα τους δείξουν, λέει, ότι τα αύριο δε θα έχει καμία επιείκεια για τους πολιτικούς, ή τους πολιτικάντηδες, όλων των κομματικών αποχρώσεων, που οδήγησαν σε τούτα τα αδιέξοδα τις τοπικές κοινωνίες αλλά και όλη την επικράτεια.

Θέλουν να γυρίσουν το κεφάλι τους και να χειροκροτηθούν από γονείς και παππούδες.
Θέλουν να δείξουν ότι οι Έλληνες για άλλη μια φορά, στα δύσκολα, θα βρεθούν ενωμένοι

Μου τα λέει όλα αυτά, για να σας τα μεταφέρω (και εσείς, με τη σειρά σας, να διαδώσετε με κάθε τρόπο αυτό το μήνυμα). Όσα πιο πολλά σχολεία το εφαρμόσουν, τόσο μεγαλύτερη δικαίωση θα νοιώσουν και μόνο τότε θα αποδειχθεί ότι μπορούν διεκδικήσουν κάτι δίχως να καταφεύγουν, πάντα, στις ανούσιες σχολικές καταλήψεις

Δεν του απάντησα. Άλλωστε, εδώ και δεκαετίες, οι μεσήλικες δεν απαντούν στους νέους (ψελλίζοντας ένα “που να σου εξηγώ τώρα…”). Φέτος, όμως, θα παραβρεθώ και εγώ στην παρέλαση. Θα σταθώ απέναντι από τους “επισήμους”, τις διεφθαρμένες Αρχές μιας διεφθαρμένης κοινωνίας (όπως λέει ο Νίκος), και θα χειροκροτήσω με υπερηφάνεια τον Νίκο και την παρέα του να γυρίζουν τις πλάτες τους όχι στην παρέλαση αλλά στους εκπροσώπους μια πολιτείας που τους γεμίζει οργή και απογοήτευση.

Αν, μάλιστα, μάθω ότι αυτή η στάση είχε πανελλαδική αποδοχή και ότι οι καθηγητές βοήθησαν, με τον τρόπο τους, και ότι οι γονείς χειροκρότησαν υπερήφανα τη στάση των παιδιών τους,
τότε έχουμε δικαίωμα να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο μέλλον μακριά από την στειρότητα των καταλήψεων και της απραξίας.

Ραντεβού στην παρέλαση για να χειροκροτήσουμε τα παιδιά μας, δίχως αρχηγούς και καθοδηγητές.

http://www.24grammata.com/?p=18834#more-18834

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ «EURECA» & «ΗΓΕΜΩΝ» και Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 

Τα σχέδια αυτά είναι μια πρόταση των Γερμανών για το μεγάλο πλιάτσικο της Ελλάδος. Είναι εναλλακτικά σχέδια «διάσωσης» της Ελλάδος μέσω γενικής πώλησής της. Κάθε εβδομάδα και μια καινούργια ιδέα.

Η ιδέα αυτής  της εβδομάδος συμπυκνώνεται  σε μια αγγελία.

«Ελλάδα, πωλείται όπως είναι επιπλωμένη έναντι 125 δις ευρώ».

Εμπνευστής της  τελευταίας ιδέας «διάσωσης» της  Ελλάδος είναι η εταιρία συμβούλων  στρατηγικής Ronald Berger, μια δεξαμενή σκέψεως της Ε.Ε.

με έδρα το Μόναχο, είναι δε τακτικός σύμβουλος και συνεργάτης της Γερμανικής κυβέρνησης. Φαίνεται ότι η ιδέα μιας ολοκληρωτικής ιδιωτικοποίησης της κρατικής περιουσίας της Ελλάδος, που είναι η ουσία του σχεδίου «Eureca», ενθουσίασε τους Γερμανούς βουλευτές που υπερψήφισαν με μεγάλη πλειοψηφία τη διεύρυνση του Ευρωπα’ι’κού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητος EFSF.

H Aγγέλα Μέρκελ άφησε να πλανάται πάνω από την ανήσυχη γερμανική κοινή γνώμη ότι τα…

λίγα λεφτά που βάζουν στο EFSF θα τα πάρουν πίσω με το παραπάνω, από τη ληστεία των Ελληνικών περιουσιών.

Το σχέδιο «Eureca» αποτελεί μια ακραία εφαρμογή νεοφιλελεύθερου πειραματισμού. Οι οικονομικές θεωρίες της σχολής του Σικάγου.

Το δόγμα του  Σόκ σε πλήρη εξέλιξη. Εν ολίγοις το σχέδιο προτείνει τα εξής.

Όλα τα περιουσιακά  στοιχεία του Ελληνικού κράτους  μέχρι την αξία των 125 δις ευρώ συγκεντρώνονται σε μια ή περισσότερες εταιρίες συμμετοχών,

οι οποίες πληρώνουν  στην Ελλάδα 125 δις για να τα αποκτήσουν.

Η  Ε.Ε. μέσω του  EFSF  εξαγοράζει τις εταιρίες με τα περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδος έναντι 125 δις. ευρώ, η έδρα της εταιρίας ορίζεται φυσικά το Λουξεμβούργο, που είναι το «πλυντήριο» της διεθνούς τοκογλυφίας.

Με τα χρήματα  αυτά η Ελλάδα επαναγοράζει τα ελληνικά ομόλογα που κατέχει η Ε.Κ.Τ. και έτσι μειώνει το ελληνικό χρέος κατά 125 δις.

Mε βάση ένα σημερινό χρέος 500 δις. ευρώ,- ύστερα από τα δύο μνημόνια- προσπαθούν τώρα με «κούρεμα» 50% και παράλληλο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας 125 δις. ευρώ να μας φέρουν σε έλλειμμα κάτω του 60% του ΑΕΠ από 188% του ΑΕΠ που είναι σήμερα.

Δηλαδή και  τον εθνικό πλούτο ξεπουλάμε, και «κούρεμα» μας κάνουν, και συνεχίζουμε να είμαστε χρεωμένοι κατά 125 δις. ευρώ από 500 δις. και πλέον που είμαστε τώρα. Μήπως μας λένε ποτέ την αλήθεια τι ποσό χρωστάμε;; όλο ψέματα μας λένε. Έτσι η Ε.Κ.Τ. απαλλαγμένη από τα ελληνικά ομόλογα, γλιτώνει από τον «ελληνικό κίνδυνο».

Τώρα που τους έχουμε στο χέρι, δεν τους στραγγαλίζουμε, περιμένουμε να μας πάρουν όλη  τη περιουσία, και επιπλέον να χρωστάμε, τέτοιοι εφιάλτες και πράκτορες ξένων δυνάμεων πολιτικοί μας κυβερνάνε.

Οι εταίροι  μας στην Ευρωζώνη είναι κράτη που δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη, κινούνται εν κρυπτώ, και εκ του πονηρού, προσπαθούν να μας εκμεταλλευθούν, καταρτίζουν σχέδια για μας χωρίς εμάς.

Μία είναι η  λύση, μονόπλευρη διαγραφή του χρέους, εκ μέρους της Ελλάδος, ταυτόχρονη εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου, και αλλαγή προσανατολισμού, αφού η Δύση μας απογοήτευσε, μας κατάστρεψε!!!.

Αυτό προ’υ’ποθέτει  κυβέρνηση Εθνικών πατριωτών, τέλος πια οι διεφθαρμένοι προδότες πολιτικοί.

Η  Ε.Ε. ιδιοκτήτης των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων  πλέον, αναλαμβάνει την ιδιωτικοποίησή τους. Την ενισχύει όμως με ένα πρόγραμμα  επενδύσεων 20 δις. ευρώ για να βελτιώσει  την αξία των περιουσιακών στοιχείων  κατά 40-60 δις. Κατά τους εισηγητές της πρότασης αυτής, αυτό θα

επιφέρει ετήσια ανάπτυξη 5% του ΑΕΠ, αλλά και των  φορολογικών εσόδων

κατά 4%. Σύμφωνα με τους εισηγητές της πρότασης , τα επιτόκια δανεισμού της Ελλάδος θα μειωθούν στο μισό, η χώρα θα αναβαθμιστεί πιστοληπτικά και οι Ελληνικές τράπεζες θα κερδίσουν 30 δις. από τα ανατιμημένα πια ομόλογα που θα έχουν. Όλα αυτά είναι θεωρητικά.

Στη πράξη δεν  ξέρουμε τι θα μας προκύψει.

Ταυτόχρονα η  χώρα θα πρέπει να δεσμευτεί σε ένα  πρόγραμμα επιπλέον ετήσιας μείωσης  του χρέους κατά 1% του ΑΕΠ το χρόνο, με στόχο το χρέος να μειωθεί κάτω από το 60% μέχρι το 2025.

Δηλαδή και  τη περιουσία θα ξεπουλήσουμε, και «κούρεμα» θα μας κάνουν με τη «ψιλή», και άλλες περισσότερες και μεγαλύτερες οικονομικές θυσίες θα κληθεί ο ελληνικός λαός να προσφέρει.

Μιλάμε για απόλυτο εξαθλίωση του λαού μας. Αυτό ήταν το αρχικό πρόγραμμά τους, γιαυτό μας χρεοκόπησαν με τη βοήθεια των εδώ προδοτών πολιτικών. Για να αρπάξουν την Ελληνική περιουσία.

Συντελείται γενοκτονία του Ελληνικού λαού εν καιρώ ειρήνης, δι’ αυτό

το τραγικό γεγονός υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση του ΓΑΠ. Η κυβέρνηση των δοσιλόγων. Αν το πρόγραμμα πώλησης και εκμετάλλευσης των ελληνικών περιουσιακών στοιχείων αποφέρει κέρδη, αυτά θα δοθούν στην Ελλάδα για να μειώσει και άλλο το χρέος της. Αν όμως το πρόγραμμα αποδειχθεί ζημιογόνο, δηλαδή δεν συγκεντρωθεί το ποσό των 125 δις. και μείνουν απούλητα περιουσιακά στοιχεία, τότε η Ελλάδα υποχρεούται να ξαναγοράσει τα απούλητα περιουσιακά στοιχεία, και να επεκτείνει το πρόγραμμα μείωσης του χρέους της  κάτω από το 60% μέχρι το 2025.

Δηλαδή τραγελαφική  κατάσταση. Και χαμένοι και δαρμένοι, λέει ο λαός. Αυτά είναι τα αποτελέσματα της προδοσίας των «Ελλήνων» πολιτικών.

Γιαυτό εσκεμμένα  μας βάλανε στο ΔΝΤ για να αρπάξουν το πλούτο μας 

οι τράπεζες του  Ρότσιλντ,  και της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Επί της ουσίας, η πρόταση είναι ένα σχέδιο με το οποίο οι πιστωτές της χώρας  όχι μόνο δεν θα χάσουν ούτε ένα  ευρώ, αλλά θα βγάλουν κέρδος από  τον αφρό του κρατικού πλούτου  που θα αποκτήσουν έναντι πινακίου φακής. Προσπαθούν να ληστέψουν μια χώρα που τη κατέστρεψαν!!!

 Ήδη ο ΓΑΠ τους έδωσε όλο τον ορυκτό μας πλούτο με την Ελληνική ΑΟΖ, (βλέπε «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» τεύχος 105), σύν την ακίνητη περιουσία του κράτους κοψοχρονιά, εν μέσω ύφεσης και πτώσης των τιμών των περιουσιακών στοιχείων.

Ο Ronald Berger ιδρυτής της ομώνυμης εταιρίας που εισηγείται το

«Eureca», είναι και πρόεδρος του ομίλου Blackstone , μητρικής εταιρίας της Blackrock, (AμερικανοΕβρα’ι’κή εταιρία), που σήμερα ελέγχει τις ελληνικές τράπεζες με επιλογή της τρό’ι’κα και των «Ελλήνων» Κουίσλινγκς, αποκτώντας μεταξύ άλλων πρόσβαση σε πολύτιμα κρατικά στοιχεία και μυστικά. Όμως με το ΓΑΠ και τη Σιωνιστική παρέα του δεν απόμεινε κανένα κρατικό μυστικό. Σε όλα έχουν πρόσβαση οι πράκτορες της παγκόσμιας Σιωνιστικής κυβέρνησης.

Όλα αυτά έγιναν ώστε η Σιωνιστική Αμερική (ΗΠΑ), να κάνει κουμάντο μέσα στην Ε.Ε. μέσω ΓΑΠ και ΔΝΤ, κατ’ εντολή της παγκόσμιας Σιωνιστικής διακυβέρνησης, ώστε να ελέγχουν την οικονομία της Ε.Ε. της Ευρωζώνης, και συνεπώς  το Ευρώ. Κατόπιν αυτού άρχισε το οικονομικό σύστημα της Ε.Ε. να καταρρέει, και οι χώρες του Νότου της Ε.Ε. να απειλούνται με πιστωτικά γεγονότα. Χρησιμοποίησαν την Ελλάδα σαν «δούρειο ίππο» μέσα στην Ε.Ε. ώστε μέσω Ελλάδος να βάλουνε το Δ.Ν.Τ.  στην Ευρωζώνη.

                                Πώς βάλανε την Ελλάδα στο Δ.Ν.Τ.

                            ———————————————–                 

Το Αμερικανικό περιοδικό «VANITY FAIR» δημοσίευσε ένα καλογραμμένο άρθρο με θέμα τη χρεοκοπία και οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Το άρθρο αυτό, ανάμεσα στα άλλα έλεγε.

Τώρα ήλθε ο  κατάλληλος χρόνος για να μπεί η  Ελλάδα στην Ευρωζώνη,

με τη κυβέρνηση Σημίτη και τη Goldman Sachs να κάνουν παιχνίδι.

Εν αρχή ήν ο  λόγος, και ο λόγος ήταν ο Σημίτης, και Θεός ήταν  η GoldmanSachs, λέει το ιερό ευαγγέλιο, παραλλαγμένα.

Αυτό το παιχνίδι το ονόμασαν «Δημιουργική λογιστική».

Μετά τη κρίση  στις ΗΠΑ το 2008 με τα στεγαστικά δάνεια, κ.λ.π.

η Ελλάδα άρχισε να κλυδωνίζεται κάπως, αλλά όχι δυνατά, διότι η οικονομία άντεχε ακόμη, ή δεν μας είχαν ακόμη κάνει στόχο.

Περίμεναν το ΓΑΠ  να έλθει στα πράγματα για να προχωρήσουν.

Ο ΓΑΠ έκανε προσπάθειες να ανατρέψει το Καραμανλή, ο οποίος ήταν το μαύρο πρόβατο για τα αφεντικά του ΓΑΠ.

Από τη στιγμή που  ο ΓΑΠ έγινε πρωθυπουργός, αυτός  και οι φίλοι του

ήξεραν το μυστικό, και αγόρασαν 1.2 δις. ευρώ σε CDS διαμέσου του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, αυτά απεκάλυψαν οι φίλοι του Αμερικανοί, μέσω των Wikileaks, (βλέπε περιοδικά CRASH & ΕΠΙΚΑΙΡΑ).

Τότε ο ΓΑΠ και ο υπουργός του επί των οικονομικών γύρισαν τον κόσμο, διαδίνοντας φήμες ότι η Ελληνική οικονομία είναι σαν το Τιτανικό , έτοιμη να βυθισθεί. Επιπλέον ο ΓΑΠ έλεγε ότι κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα και ένα λαό τεμπέλη. Έτσι άρχισαν τα Spreads & CDS  να καλπάζουν προς τα πάνω. Ο ΓΑΠ παρέλαβε τα Spreads στα 130 και τα έφθασε στις3000. Στα επίπεδα αυτά τα Spreads είναι επιτόκια χρεοκοπίας.

Σε συνεργασία με τη τράπεζα της Ελλάδος,  άλλαξαν  το νόμο για αγορά μετοχών και  CDS (Ασφάλιστρα κινδύνου) και από Τ3 τον έκαναν

Τ10. Αυτό σημαίνει ανάλογα με τη πορεία της τιμής  των CDS οι κερδοσκόποι μπορούσαν να παίζουν  την αγορά των CDS.

Οι αρχικές 3 ημέρες για την εξόφληση πληρωμής αγοράς μετοχών ή CDS

έγιναν 10. Αυτό τους έδωσε το χρόνο να μεγιστοποιήσουν  τα κέρδη χωρίς να πληρώνουν ούτε ένα ευρώ. Έτσι έπαιζαν την αγορά των CDS και κερδοσκοπούσαν, ενώ ανέβαιναν τα Spreads και οι κίνδυνοι χρεοκοπίας της Ελλάδας. Έτσι εκτόξευσαν τα Spreads από 130 σε πάνω από 800 και σήμερα 2500. Αυτό σημαίνει ότι για κάθε ένα ομόλογο, η Ελλάδα έπρεπε να πληρώνει ένα έξτρα επιτόκιο 8% (με βάση τα 800) επάνω από τα επιτόκια που εδανείζετο η Γαλλία και Γερμανία.

Έτσι έφεραν εις πέρας την εντολή του μεγάλου  αδελφού-αφεντικού να χρεοκοπήσει  η χώρα, για να της πάρουν το πλούτο. Έτσι ο ΓΑΠ πέτυχε να κάνει μια μικρή κρίση χρέους σε μια μαζική κρίση των αγορών.

Καθώς έκανε  αυτά εργαζότανε να φέρει το ΔΝΤ  μέσα στην Ευρωζώνη.

Έτσι λοιπόν η Ελλάς έφθασε στη χρεοκοπία, μέσω δόλιου υπερδανεισμού, και το ΔΝΤ ήλθε στην Ελλάδα, και διαμέσου της Ελλάδος, στην Ευρωζώνη. Έτσι άρχισε το δράμα του Ελληνικού λαού, και το παιχνίδι της Ν.Τ.Π. μέσα στην Ε.Ε. Η αποστολή του ΓΑΠ επετεύχθη.

Παγκόσμιο φαινόμενο, η κυβέρνηση της χώρας, να συνωμοτεί  εναντίον της πατρίδος, και του λαού  που την εξέλεξε.

Επειδή η Ελλάδα δεν έχει το δικό της νόμισμα, δημιουργήθηκαν τεράστια προβλήματα στην οικονομία.

Όλα αυτά συνδυαζόμενα με τις μεγάλες σπατάλες της κυβερνήσεως, έφεραν τη χώρα στη χρεοκοπία, προς μεγάλη τέρψη των Κοσμοκρατόρων.

Έτσι ο ΓΑΠ  έφερε εις πέρας την αποστολή του, και σήμερα ετοιμάζεται να φύγει. Ενάμιση χρόνο τώρα μέσα στο ΔΝΤ, η ανάπτυξη της χώρας από +3.1 ετησίως, έπεσε στο μείον -6% και ήλθε η ύφεση και η φτώχεια του λαού. Ένα δάνειο με το πρώτο μνημόνιο 110 δις. ευρώ, το Μά’ι’ο του 2010 από το μηχανισμό στήριξης της Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. δόθηκε στη χώρα, για το οποίο η Ελλάς παραιτήθηκε από την εθνική της κυριαρχία,

και το διέθεσε  για την αποπληρωμή παλαιών δόσεων δανείων, και άλλα μυστικά κονδύλια. Πάντως τίποτε δεν πήγε για το λαό, και ανάπτυξη. 

Το ΔΝΤ  μέσω των ελεγκτών της τρό’ι’κα , απαιτεί  έλεγχο πάνω στην οικονομία της χώρας, και ζητά πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων και πώληση δημόσιας περιουσίας. Η Ελλάδα πρέπει να πωλήσει όλες τις μεγάλες δημόσιες εταιρίες (ΔΕΚΟ), το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, τα

Λιμάνια της, τα αεροδρόμια, τις παραλίες, τα νησιά, και αρχαιολογικούς χώρους, (είναι όρος των μνημονίων), έναντι πινακίου φακής.

Ήδη βρίσκονται στην Ελλάδα τα διεθνή αρπακτικά από  όλο τον κόσμο, για να αγοράσουν, σε τιμές δελεαστικές.

«Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς», ψάλλει η  Αγία ημών εκκλησία.

Η τρό’ι’κα για  να μας δώσει την εκάστοτε δόση του δανείου, μας στραγγαλίζει οικονομικά. Με το δεύτερο μνημόνιο, τον Ιούλιο του 2011-το λεγόμενο μεσοπρόθεσμο, δανεισθήκαμε άλλα 110 δις. Ευρώ, και έτσι φθάσαμε αισίως τα 500 δις, ποσό χρέους μη διαχειρίσημο πλέον.

Θερμά συγχαρητήρια στη κυβέρνηση των δοσιλόγων, για το μεγάλο κατόρθωμα  καταστροφής της Ελλάδος. Ο δόλιος υπερδανεισμός σε πλήρη έξαρση, με σκοπό να χρεοκοπήσει η χώρα. Αυτό είναι εντολή

της ΝΤΠ προς ΓΑΠ, με σκοπό να προκληθεί πιστωτικό  γεγονός στη χώρα, για να μας  αρπάξουν έτσι όλο τον ορυκτό πλούτο.

Επιπροσθέτως  οι τοκογλύφες τράπεζες έχουν λάβει 108 δις. ευρώ, εγγύηση από το κράτος, για στήριξη.

Με αυτές τις εγγυήσεις οι τράπεζες πηγαίνουν στην Ε.Κ.Τ.  λαμβάνουν δάνεια με επιτόκιο 1,5%  και δανείζουν το λαό με τα χρήματα του οποίου επιβιώνουν, με επιτόκια τοκογλυφικά από 11% – 19% (πιστωτικές).

Μέσα από όλη  αυτή την ιστορία εκείνο που βλέπουμε είναι προδοσία σε μεγάλο βαθμό (treason), λέει το Αμερικάνικο περιοδικό «VANITY FAIR». Τώρα ο ΓΑΠ λέει ότι προσπαθεί να μας σώσει.

                              Σχέδιο  «Ηγεμών»

                               ———————

Το σχέδιο «Ηγεμών» βρίσκεται προ των πυλών. Είναι ένα Μακιαβελικό σενάριο. Η ονομασία του προγράμματος διάσωσης «Ηγεμών»,  σκοπό έχει τη διακυβέρνησή μας από τη παγκόσμια Σιωνιστική διακυβέρνηση των κ.κ. Ρότσιλντ και τη παρέα του.

Τα διεστραμμένα μυαλά της παγκόσμιας χρηματοοικονομικοπολιτικής

Ελίτ εμπνεύστηκαν από το γνωστό έργο του Μιακιαβέλι «ο Ηγεμόνας»,

αφού το συγκεκριμένο έργο του 1513 επηρέασε τη πολιτική σκέψη πολλών πολιτικών της Ν.Τ.Π.

Ως γνωστόν  πολλοί θεωρούν το Μακιαβέλι σαν  το πατέρα της σύγχρονης πολιτικής  επιστήμης, ταυτίζοντας το όνομά  του με τη διαφθορά.

Αυτό το Μακιαβελικό  έργο, έμελλε τους επόμενους αιώνες να καταστεί το εγκόλπιο αμέτρητων πολιτικών ανδρών, και να ασκήσει βαθιά επίδραση

στις πολιτικές εξελίξεις όλων των κρατών της Γης, όλων των εποχών.

Και να που η  «λαοπρόβλητος» Ελληνική κυβέρνηση  επιστράτευσε το Μακιαβέλι για μια  ακόμη φορά για τη περαιτέρω καθυπόταξη του λαού και του Κράτους, κατ’ εντολή της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

                                Η αξία της Ελλάδος σε χρήμα:

                             —————————————–

Γνωρίζετε την  αξία της Ελλάδος;;; Πάρτε βαθιά  ανάσα και διαβάστε!!!

Για όσους δεν γνωρίζουν τι θα πεί Ελλάδα που τάχα πάει για φούντο….

1.-Είμαστε μια  χώρα που ελέγχει μια χερσαία  και θαλάσσια έκταση όση 

είναι η Γερμανία και Αυστρία μαζί (450.000 τετρ.χιλιόμετρα), αφού εκτεινόμαστε από την Αδριατική 200 ν.μ. δυτικά της Κέρκυρας (Α.Ο.Ζ.)

μέχρι τη Κύπρο  μας, και από το τριεθνές στον Έβρο μέχρι νότια της Κρήτης (Ελληνική Α.Ο.Ζ.) Θέλεις δύο ώρες ταξίδι με το αεροπλάνο για να πας από τη Κέρκυρα στη Κύπρο.

2.- Στο κόσμο  ζούν συνολικά 17.000.000 Έλληνες της  διασποράς.

3.- Δεχόμαστε 16.000.000 τουρίστες το χρόνο και διαθέτουμε μια σημαντική τουριστική βιομηχανία.

4.- Έχουμε τρία μεγάλα ναυπηγεία που κατασκευάζουν παντός είδους πλοία, παρά τις προσπάθειες των προδοτών πολιτικών, και αφελών και επιπόλαιων συνδικαλιστών, να τα καταστρέψουν.

5.-Έχουμε βιομηχανίες αμαξωμάτων που κατασκευάζουν βαρέα φορτηγά, λεωφορεία, τρόλε’υ’, βαγόνια τραίνων, μπετονιέρες, βυτία, κ.λ.π.

παρά τις προσπάθειες  των προδοτών πολιτικών να καταστρέψουν τη  βιομηχανία.  

6.-Διαθέτουμε 2.400 υπερδεξανόπλοια και μεγάλα φορτηγά πλοία, που

διακινούν τις  παγκόσμιες θαλάσσιες μεταφορές.

7.-Είμαστε δεύτεροι στο κόσμο σε παραγωγή φρούτων, πορτοκάλια, λεμόνια, ελιές, λάδι, ακτινίδια, ροδάκινα, κ.λ.π.

8.-Έχουμε άφθονο ορυκτό πλούτο, σε χρυσό, ουράνιο, αλουμίνιο,

νικέλιο, μαγνήσιο, περλίτη, μπετονίτη, βωξίτη, ψευδάργυρο, μάρμαρα.

9.-Έχουμε άφθονα κοιτάσματα σε υδρογονάνθρακες,(πετρέλαιο, φυσικό αέριο) σε Ιόνιο, Αιγαίο, Κρητικό πέλαγος, και σε όλη την Ελληνική Α.Ο.Ζ.

Η αξία του πετρελαίου και του αερίου μας είναι (κρατηθείτε!!!)

10 τρισεκατομμύρια δολάρια!!! Αυτό αναφέρει το Γεωλογικό ινστιτούτο των ΗΠΑ. Εν τω μεταξύ ο χρυσός και το ουράνιο που υπάρχει στη Θράκη και στη Μακεδονία μας, είναι τα τρίτα κοιτάσματα σε όλη την Ευρώπη.

10.-Έχουμε άφθονη ηλιακή και αιολική ενέργεια, για παραγωγή ηλεκτρικής ενεργείας, την οποία θέλουν να πάρουν οι Γερμανοί , «πιρ-παρά».

Αυτή τη χώρα βρήκαν οι προδότες πολιτικοί να ξεπουλήσουν  έναντι 125 δις.

Το προδότη  πολλοί μίσησαν, τη προδοσία ουδείς, λέει ο λαός.

                                    Ο χρυσός της Ελλάδος:

                                  ———————————-

Οι άθλιοι ξεπούλησαν στο Κατάρ και το χρυσό της  Χαλκιδικής.

Άγνωστο το τίμημα της συμφωνίας μεταξύ του Εμίρη και του κακομοίρη.

Πάνε και τα χρυσωρυχεία-μεταλλεία της Χαλκιδικής. Περνάνε στα χέρια του Εμίρη του Κατάρ, με υπογραφή του κακομοίρη, χωρίς να γνωρίζει κανείς τι ποσοστό από το παραγόμενο χρυσό θα μπαίνει στα Ελληνικά δημόσια ταμεία, και αν θα μπαίνει!!!.

 Αποφασίστηκε  η είσοδος κεφαλαίων του Κατάρ  στην εταιρία Μεταλλεία Χαλκιδικής «Ελληνικός Χρυσός», του κ. Μπόμπολα.

Στις δηλώσεις μετά τη συνάντηση του κακομοίρη  με τον Εμίρη του Κατάρ, ο κακομοίρης ανέφερε ότι η συμφωνία στέλνει  μήνυμα στη διεθνή κοινότητα ότι  η Ελλάδα αποκτά αναπτυξιακές ευκαιρίες  μετά τις μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση. Έτσι αόριστα……

Τόσο ο κακομοίρης όσο και ο εμίρης, τόνισαν ότι  υπάρχουν σχέσεις εμπιστοσύνης ανάμεσα  στις δύο χώρες…. Έτσι αόριστα, και  για τη ταμπακιέρα τσιμουδιά. Εμείς λέμε, πάει και ο χρυσός της Χαλκιδικής (Κασάνδρα), πέταξε και αυτός όπως πέταξαν τα πετρέλαια των Ελληνικών θαλασσών υπό μορφή επενδύσεων…….

Πίσω από τον  εμίρη και το κακομοίρη είναι  οι τράπεζες του Ρότσιλντ και της  παγκόσμιας Σιωνιστικής διακυβέρνησης. Τους τα έδωσε όλα 

ο εφιάλτης κακομοίρης, και ο Ελληνικός λαός χρεοκόπησε!!!

Ψευτοσοσιαλιστές  κρυμμένοι στη τσέπη του ΡΟΤΣΙΛΝΤ συνεισφέρουν τα μέγιστα στη δημιουργία χάους στην Ελλάδα, για να ψαρέψει ο ΣΟΡΟΣ με το ΡΟΤΣΙΛΝΤ σε θολά νερά, και να μην τον πάρει κανείς χαμπάρι στην αρπαγή του χρυσού της Ελλάδος. Ο κακομοίρης μας λέει συνέχεια για να το εμπεδώσουμε, ότι λεφτά δεν υπάρχουν, (ενώ προεκλογικά έλεγε λεφτά υπάρχουν, για να αρπάξει τη ψήφο των Ελλήνων), πετσοκόβουν μισθούς και συντάξεις , οι ένοπλες δυνάμεις δεν έχουν καύσιμα και ανταλλακτικά, η Τουρκία καιροφυλακτεί, και ο κακομοίρης πέρα βρέχει, από τη πόλη έρχομαι και στη κορφή κανέλα, που λέει ο λαός,

η παγκόσμια  Σιωνιστική διακυβέρνηση να είναι καλά, και η Ελλάς ας πάει να κουρεύεται…..στα κουρεία της Ε.Ε.

Τα σχολεία  του Ελληνισμού της διασποράς  τα κλείνουμε, λεφτά για να τυπώσουμε  βιβλία των μαθητών δεν έχουμε, αλλά τις τράπεζες τις χρηματοδοτούμε με 108 δις. ευρώ, και διασώζουμε την μικρή άχρηστη τράπεζα του Λαυρέντη με πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, ενώ οι τράπεζες πίνουν το αίμα του Ελληνικού λαού με τοκογλυφικά επιτόκια,

η χώρα χρεοκοπεί, και ο λαός πένεται, φθάνει ότι σώσαμε τη τράπεζα του Λαυρέντη…..Η βλακεία σε πλήρη ανάπτυξη.

                                                    ΑΝΤΩΝΗΣ  Ι.  ΓΡΥΠΑΙΟΣ

 

                                                    Διεθνολόγος

 http://citypress-gr.blogspot.com/2011/10/eureca.html

Το ταπεραμέντο της πολιτικής βούλησης

Η πολιτική βούληση στην Ελλάδα είναι κάτι σαν το ταπεραμέντο.Μια αόριστη έννοια,αίσθηση σχεδόν, που οφείλει να ευθύνεται για την επιτυχία. Το ταπεραμέντο έχει την ευθύνη για την μαγειρική,την καλή επικοινωνία, τον έρωτα. Η πολιτική βούληση την έχει για την πολιτική.

Με το ελληνικό κοινοβούλιο συμβαίνει το εξής. Είναι γεμάτη με ανθρώπους με ταπεραμέντο,αλλά και οι ίδιοι μιλάνε για την έλλειψη και όχι την ύπαρξη πολιτικής βούλησης. Αρκετοί απ αυτούς μαγειρεύουν εξαίσια,ξεδιπλώνουν το ερωτικό τους ταπεραμέντο φωτογραφιζόμενοι με ωραία προσωπα από το άλλο φύλο και σίγουρα αναδεικνύουν το μεσογειακό τους ταπεραμέντο χαριεντιζόμενοι με τις τηλεοπτικές κάμερες. Τι είναι αυτό που τους κάνει να έχουν σε περίσσευμα τη μία μόνο από τις θαυματουργές αιτίες της επιτυχίας και δυστυχώς όχι την άλλη;

Το συμφέρον. Στο ελληνικό κοινοβούλιο, οι άνθρωποι που νομοθετούν, αντιλαμβάνονται ως πολιτική βούληση, το ταπεραμέντο με το οποίο εξυπηρετούν συμφέροντα. Δεν είναι αγορασμένοι ή προδότες. Είναι φυσικότατα ενταγμένοι, με δαρβινικό τρόπο, στο σύστημα που τους ανέδειξε και τους συντηρεί.

Στην Ισπανία της κρίσης, 100.000 περίπου οικογένειες, αυτές που κατέχουν τον πλούτο της χώρας, κλήθηκαν να πληρώσουν για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της η χώρα. Στην Ελλάδα, οι αντίστοιχες 160.000 οικογένειες, που θα μπορούσαν να το κάνουν είναι οι μόνες που δεν το έκαναν. Μέσα από μία φορολογική συμπεριφορά που φαντάζει ισότητα, όλοι καλούνται να δώσουν για να σώσουν. Αυτός που έχει 400 ευρώ τα 100 και αυτός που έχει 5 εκατομμύρια απλώς λίγο παραπάνω.

Αυτό που λέμε πολιτικό κατεστημένο στην Ελλάδα, δεν είναι μια σειρά δυσκίνητων γραφειοκρατών που δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα. Είναι και μιλά εξ ονόματος μιας πραγματικότητας που συμφέρει το ίδιο.

Πάρτε ως παράδειγμα την νομολογία δόμησης στη χώρα. Για να χτίσεις ένα σπίτι, πρέπει να ακολουθήσεις μια νομολογία 20.000 σελίδων.  Για να κάνεις τέσσερις τοίχους και μια σκεπή. Δεν την άλλαξε κανένας. Δεν έβαλε ποτέ δέκα επιστήμονες να την συνοψίσουν σε 10 σελίδες. Γιατί; Είναι ανόητα όλα αυτά τα τέρατα της πολιτικής που αστράφτουν και βροντούν στις τηλεοράσεις; Που λάμπουν μέσα στην τακτοποιημένη τους απραξία; Όχι. Εξυπηρετούν συμφέροντα. Τα συμφέροντά τους.  Δεν είναι πια κομμάτι κάποιων συμφερόντων, αλλά οι ίδιοι αυτά τα συμφέροντα.

Το τραπεζικό κατεστημένο σήμερα, δεν αποτελείται από τραπεζίτες, αλλά και από πολιτικούς που αποτελούν την καρδιά του ελληνικού θεσμού των τραπεζών. Νομοθετούν υπέρ τους, δεν αντιλαμβάνονται τις διαμρτυρίες του κόσμου για τις τράπεζες και τελικώς εισπράττουν με διάφορους τρόπους.

Στο ελληνικό Κοινοβούλιο υπάρχουν αρκετοί εκατομμυριούχοι βουλευτές. Οι περισσότεροι εμφανίζονται ως σόγαμπροι της οικονομικής ευμάρειας. Ας πούμε πως είναι έτσι. Η οικονομική τους άνεση και ο γάμος τους , ήταν αποτέλεσμα αυτού που ο Τσώρτσιλ περιγράφει ως ισχυρό αφροδισιακό, της εξουσίας. Δεν ήταν προικοθήρες.

Το ερώτημα είναι απλό: μπορεί ένας υπουργός Οικονομικών με καταθέσεις 5 εκατομμυρίων για παράδειγμα και ακίνητη περιουσία 100 εκατομμυρίων, να νομοθετήσει εναντίον του εαυτού του; Να φορολογήσει δηλαδή τα μεγάλα εισοδήματα και τις περιουσίες; Σε μια χώρα όπου οι πολιτικοί δεν έχουν ψηφίσει νόμο για να μην τιμωρούνται ό,τι κι αν κάνουν, ίσως. Οχι όμως σε αυτή.

Θα καταλάβει αυτός ο υπουργός, τι σημαίνει η απώλεια 100 ευρώ για έναν μισθωτό; Αν σε κάποιον κόψει 100 ευρώ δεν θα έχει να φάει. Αν ο ίδιος κόψει χίλια από το παχυλό του εισόδημα δεν θα έχει απλώς ψιλά για φιλοδώρημα.

Στους έλληνες πολιτικούς με το αυξημένο ταπεραμέντο,–_ αυτό που τελικώς μας εξαπατά με ευκολία, δεν υπάρχουν πια προσχηματικοί κανόνες. Γίνονται το ίδιο αδηφάγοι με την εποχή τους. Δεν εξυπηρετούν πια κάποια συμφέροντα έστω άτσαλα, αλλά είναι οι ίδιοι και οι άνθρωποί τους το σύστημα των συμφερόντων. Απλώς ανάμεσα στα άλλα ταλέντα τους, έχουν αναπτύξει και αυτό να μιλούν με ταπεραμέντο για την πολιτική τους βούληση.  –

Κώστας Βαξεβάνης
Δημοσιογράφος

http://www.ellinofreneia.net/details.php?id=1402

ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ χρειάζεται

Συγκατοικείς σε ένα σπίτι, παλιό, αλλά κατοικήσιμο όμως. Με πρόβλημα στις κολόνες, στην τοιχοποιία, στα υδραυλικά, ηλεκτρολογικά κλπ.  Βρίσκεται όμως σε πολύ καλό σημείο, μέσα σε ένα  μεγάλο οικόπεδο, με κήπο, περιβόλι, πηγάδι, δίπλα στην θάλασσα και κάτω από το βουνό. Ευάερο και ευήλιο δηλαδή.

Ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του στο οίκημα και πρέπει άμεσα, κάτι να γίνει, για να μπορεί να συνεχίσει να είναι κατοικήσιμο, αλλιώς υπάρχει κίνδυνος κατάρρευσης. Οι προτεινόμενες λύσεις, από τους συγκατοίκους είναι δύο.

Η πρώτη: να το βάψουμε, (για την ακρίβεια να το ξαναβάψουμε), να διορθώσουμε επιφανειακά, τις σωλήνες που στάζουν και να στοκάρουμε τις τρύπες στα παράθυρα, που μπάζουν αέρα. Ένα πασάλειμμα δηλαδή, το οποίο γίνεται τα τελευταία 100 χρόνια.

Η δεύτερη πρόταση είναι να γκρεμιστεί όλο το οίκημα, και να χτιστεί στη θέση του, από την αρχή, ένα καινούργιο σπίτι, πραγματικά ευάερο, ευήλιο, που να καλύπτει τις ανάγκες των ενοίκων, με άνετα δωμάτια, χωρίς υγρασία, με θέρμανση, τζακούζι(!), καλά παράθυρα,  που δεν μπάζουν κλπ…

Εγώ προτιμώ την δεύτερη λύση. Ίσως και οι περισσότεροι. Αλλά θα τεθεί το ερώτημα.

Με τι λεφτά θα φτιαχτεί το καινούργιο σπίτι;

Με την καλλιέργεια, του περιβολιού, με την αξιοποίηση του κήπου, με την εκμετάλλευση του πηγαδιού και κυρίως με τα λεφτά που βγάζουν από την δουλειά τους οι συγκάτοικοι του σπιτιού. Διότι όλοι δουλεύουν και έχουν εισοδήματα. Απλά, τα αξιοποιούν με διαφορετικό τρόπο, σε δραστηριότητες και ασχολίες εκτός σπιτιού, παίρνοντας ο καθένας χωριστά το μέρισμα. Αν σε όλα τα παραπάνω βάλουμε και την προσωπική εργασία, κάθε συγκατοίκου, τότε όχι μόνο θα φτιαχτεί, ένα πολύ όμορφο λειτουργικό και άνετο σπίτι, αλλά θα φτιαχτεί και γρήγορα.
….
Όσοι πιστεύετε ότι η Ελλάδα, με τα σάπια ΠΑΣΟΚ και τις ΝΔ, με τα νέα και τα παλιά μείγματα πολιτικής, με τους αδίστακτους γαλλογερμανικούς άξονες, τα ΔΝΤ, τις τρόικες και τις ξεπερασμένες συνταγές ανάπτυξης, με τα μερεμέτια, τα μπαλώματα και τις μικροεπισκευές, μπορεί να  ξαναγίνει χώρα, που να μπορεί να θρέψει τον πληθυσμό της και να τον ζήσει αξιοπρεπώς, σφυρίξτε μας κλέφτικα. Περαστικά και καλά σαράντα.

Επιλέξτε τους, στηρίξτε τους, ψηφίστε τους. Είστε ελεύθεροι να ξανακάνετε την μαλακία, για να θρηνούμε, μετά,  όλοι μαζί.

ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ χρειάζεται. Ανατίναξη  πανηγυρική και άμεση. Με φουρνέλο, δυναμίτη, βόμβες, όλμους, ότι θέλετε. Ξεμπάζωμα, σκάψιμο και χτίσιμο σε γερές βάσεις μια κοινωνίας, εντελώς διαφορετικής από την σάπια την σημερινή. Μια κοινωνία, ισότητας, ευκαιριών, παροχών, προσωπικής ευθύνης, ελευθερίας, χωρίς αφεντικά και δούλους.

Αλλά πριν από αυτό το πανηγυρικό γκρέμισμα χρειάζεται και ένα άλλο ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ.  Σε ιδεοληψίες, φοβίες, και ψευδαισθήσεις, κλισέ, και στερεότυπα, που σας μαστιγώνουν, από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Αν, όλα τα ετοιμόρροπα του μυαλού και του τόπου, δεν γκρεμιστούν, με δική σας πρωτοβουλία, δική σας ευθύνη και δική σας δράση, θα γκρεμιστούν από μόνα τους. (έχουν ήδη αρχίσει να γκρεμίζονται). Και τότε θα είναι αργά, γιατί τα ερείπια, θα πέσουν στα κεφάλια σας…

… ή μήπως αυτό είναι καλύτερο;

Θύμιος Κ.

http://www.ellinofreneia.net/details.php?id=1385

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΘΟΥΜΕ

 «Ηµασταν σαν τις πόρνες µετά την πρώτη τους φορά […] Κοιτάζαµε ο ένας τον άλλον και ήµασταν όλοι χλωµοί […] Αισθανόµασταν µεγάλη ντροπή, αφού δεν µπορούσαµε να πιστέψουµε ότι εµείς, το ΠΑΣΟΚ, οδηγήσαµε την Ελλάδα στο ∆ΝΤ και τεµαχίσαµε µισθούς και συντάξεις […]Από τότε έχουµε εκπορνευτεί πλήρως. Έχουµε κάνει τα ίδια πράγµατα πολλές φορές χωρίς να αισθανόµαστε ίχνος ντροπής»…

ΤΟ ΒΗΜΑ 16/10/11

Τις δύο ημέρες των τελευταίων απεργιακών κινητοποιήσεων, παρακολουθούμε και βιώνουμε την τελευταία πράξη μιας προδοσίας δύο χρόνων, η οποία μέλλει να ολοκληρωθεί τις επόμενες ημέρες στη Βρυξέλλες, με το πλήρες ξεπούλημα της χώρας. Μέσα σε αυτές τις 48 ώρες, αναδείχτηκαν συμπυκνωμένα όλα τα στοιχεία του σημερινού αδιεξόδου. Είδαμε την κυβέρνηση να δίνει την τελευταία της παράσταση εντός κοινοβουλίου, ένα ακόμα μονόπρακτο ξεπουλήματος και προδοσίας, για να παραδώσει τις επόμενες ημέρες τη χώρα στα χέρια ιδιότυπων «κομμωτών», οι οποίοι ετοιμάζονται όχι απλώς να μας κουρέψουν αλλά να μας γδάρουν.

Οι βουλευτές του κυβερνητικού συρφετού σύρθηκαν εκβιαζόμενοι να ψηφίσουν ακόμα ένα λαοκτόνο νομοσχέδιο: Ήταν ο ηθικός εκβιασμός του αρχι-Κουΐσλιγκ Παπανδρέου και του μαινόμενου Μπενίτο (θα καταστρέψτε τη χώρα αν δεν τα ψηφίσετε), αλλά και ο πολύ ουσιαστικότερος έλεγχος των βουλευτών μέσα από τα σκάνδαλα και τη διαφθορά που τους έχει σαπίσει μέχρι το μεδούλι (βλέπε, για παράδειγμα, τα κροκοδείλια δάκρυα διαφόρων ανόμως πλουτισάντων κυριών). Διότι, όπως η Μέρκελ και οι αυλικοί της εκβιάζουν τους Παπανδρέου και τους Βενιζέλους, απειλώντας να βγάλουν τις μίζες τους στη φόρα, το ίδιο κάνουν και οι τελευταίοι στους υποτακτικούς τους. Και όμως, το ΠΑΣΟΚ, τώρα, είναι ένα πληγωμένο θηρίο. Έχει απέναντί του όλη την κοινωνία, ακόμα και το ίδιο το σώμα του κόμματος. Και, προφανώς, το κεφάλι δεν μπορεί να χτυπήσει τα πόδια – μόνο το αντίθετο μπορεί να γίνει, όπως αποδείχθηκε με τις καταλήψεις των υπουργείων και την ΠΟΕ-ΟΤΑ. Γι’ αυτό και όλοι ετοιμάζονται για την τελική έξοδο.

Οι κεντρικές φιγούρες της προδοσίας, ο Παπανδρέου, ο Πάγκαλος κι ο Βενιζέλος, ετοιμάζονται να παραδώσουν τη σκυτάλη και να κρυφτούν, μήπως και γλυτώσουν τα ειδικά δικαστήρια που θα ακολουθήσουν. Οι υπόλοιποι ήδη εργάζονται για τη διάδοχη κατάσταση: Η Αννούλα Μπίλντερμπεργκ, ο Ραγκούσης ή ο Λοβέρδος επιχειρούν να συγκροτήσουν το ρεύμα της ανοικτής συνεργασίας, μαζί με την Ντόρα και άλλα σημιτικά υπολείμματα, ώστε να συνδιαλέγονται προνομιακά με τους Γερμανούς και τους άλλους κατακτητές, υπό τις ευλογίες του… Παπαχελά. Άλλοι, βλέπε Κατσέλη και όψιμοι αντιστασιακοί, υπό τις ευλογίες των «μηχανικών» της κοινής γνώμης και της πολιτικής, θα πορευτούν στο εξής με αντιμνημονιακό προσωπείο και θα επιχειρήσουν να αναβαπτιστούν στα ευρύτερα «μέτωπα» που ήδη ετοιμάζονται.

Αυτό το κόμμα, που οδήγησε την Ελλάδα στη μεγαλύτερη οικονομική, κοινωνική και εθνική καταστροφή της μεταπολεμικής ιστορίας μας, πλέον, έχει επιτελέσει τον ρόλο του και ετοιμάζεται για την οριστική του κατάδυση στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Και αυτό δεν καταδείχτηκε μόνο με την ιλαροτραγωδία του Κοινοβουλίου αλλά και από την πρωτοφανή λαϊκή κατακραυγή που τη συνόδευσε στις πλατείες της χώρας, στις μεγαλύτερες ίσως συγκεντρώσεις των τελευταίων δεκαετιών. Ο ελληνικός λαός έχει πλέον αποδεσμευτεί τελεσίδικα από το κόμμα-χαμαιλέοντα της μεταπολίτευσης.

Και όμως, τα γεγονότα που συνέβησαν έξω από το Σύνταγμα, στις 20 Οκτωβρίου, θάμπωσαν εν μέρει τον μεγαλειώδη χαρακτήρα των λαϊκών κινητοποιήσεων, ενώ το μόνο βέβαιο ήταν πως η θέση της κυβέρνησης θα ήταν πολύ χειρότερη αν το ποτάμι της λαϊκής οργής κατόρθωνε να εκδηλωθεί ανεμπόδιστα. Γιατί δεν μπορεί ένα διήμερο, που ξεκίνησε με μια από τις μεγαλύτερες σε μαζικότητα και ορμή διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης, να καταλήγει με τραγικό τρόπο στις καδρονιές, τα μάρμαρα και τις δολοφονικές επιθέσεις με μολότωφ σε διαδηλωτές. Και πάνω απ’ όλα, με τον άδικο χαμό του διαδηλωτή του ΠΑΜΕ, εξαιτίας της ρίψης των δολοφονικών δακρυγόνων από τα κατοχικά ΜΑΤ, τα οποία εκμεταλλεύτηκαν κατάλληλα, για μια ακόμα φορά, τους επαγγελματίες της βίας. Το καθεστώς περιλαμβάνει και τους επίσημους «αντικαθεστωτικούς»

Οι κινητοποιήσεις των δύο ημερών κατέδειξαν το απόλυτο αδιέξοδο στο οποίο οδηγούν το λαϊκό κίνημα όλες οι πολιτικές δυνάμεις της μεταπολίτευσης, και ιδιαίτερα εκείνες οι οποίες επιχειρούν να αναβαπτιστούν στο αντιμνημονιακό λαϊκό κίνημα για να το ποδηγετήσουν και να το υποκαταστήσουν. Το δράμα όλων των αυτόνομων λαϊκών κινητοποιήσεων της μεταπολίτευσης, δράμα που πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις τον τελευταίο χρόνο, είναι πως, κάθε φορά που έτεινε να συγκροτηθεί ένα νέο πολιτικό υποκείμενο που θα μπορούσε να εκφράσει άμεσα τον ίδιο τον λαό, αυτό εμποδιζόταν από τη συντονισμένη δράση δυνάμεων που συμμετέχουν και εκφράζουν την αδιέξοδη σαπίλα της μεταπολίτευσης. Οι κάθε λογής επαγγελματίες της βίας, που για τριανταπέντε χρόνια διεκδικούν το μονοπώλιο της σύγκρουσης και παίζουν τον ρόλο του νταβατζή των δυναμικών αντιδράσεων της ελληνικής κοινωνίας, εξαντλούν το εξεγερσιακό δυναμικό της ελληνικής κοινωνίας στην αποδόμηση, τον μηδενισμό και το «χτυπάμε και τρέχουμε».

Από το νεολαιΐστικο κίνημα της δεκαετίας του ’80, μέχρι το μαθητικό, το φοιτητικό κίνημα, ένα κομμάτι των αγανακτισμένων κ.ο.κ., πάντοτε είναι παρόντες για να νομιμοποιούν τις δυνάμεις καταστολής και να διασώζουν τους υποτιθέμενους αντιπάλους τους, το ΚΚΕ και το κράτος. Διότι και έδιναν τα όπλα στο κράτος να γίνει όλο και πιο κατασταλτικό και παράλληλα ενίσχυαν το ΚΚΕ και την καθεστωτική αριστερά, μια και ο κόσμος, μπροστά στη σύγκρουση μηχανισμών βίας, σπεύδει εν τέλει να καταφύγει στα δοκιμασμένα κόμματα και μηχανισμούς, ή –ακόμα χειρότερα– πηγαίνει σπίτι του. Αυτό δεν ζήσαμε σε μεγαλύτερη κλίμακα τα δύο τελευταία χρόνια, από τότε που άρχισε η μεγάλη κρίση; Το μεγάλο λαϊκό κίνημα, που είχε αρχίσει να εκδηλώνεται ενάντια στο Μνημόνιο, σίγησε τρομαγμένο, για έναν χρόνο σχεδόν, μετά τους τρεις νεκρούς της Μαρφίν. Όταν εν τέλει άρχισε το κίνημα των αγανακτισμένων, έναν ολόκληρο χρόνο μετά, αυτό υποχρεώθηκε να υιοθετήσει τις τακτικές της μαζικής ειρηνικής διαμαρτυρίας για να μπορέσει να συγκροτηθεί. Και για δύο μήνες, κατόρθωσε να αντισταθεί τόσο στις δυνάμεις της καθεστωτικής Αριστεράς, στα γκρουπούσκουλα και το ΚΚΕ που το λοιδορούσαν, όσο και στους επαγγελματίες της βίας, που το χαρακτήριζαν εθνικιστικό και ειρηνιστικό.

Και αυτό το κίνημα έτρεμαν οι εξουσιαστές, γιατί συγκέντρωνε και ενοποιούσε όλο τον ελληνικό λαό. Και έκαναν τα πάντα για να το διαλύσουν: ο καθένας από την πλευρά του, ΜΑΤ, δακρυγόνα, καθεστωτική Αριστερά, κουκουλοφόροι, προσπάθησαν να κτυπήσουν, να αλώσουν, να ποδηγετήσουν αυτό το μεγάλο λαϊκό κίνημα. Και φάνηκε πως προς στιγμήν το πέτυχαν. Ωστόσο, στις 19 Οκτωβρίου, αυτό ξαναβγήκε δυναμικό, λαϊκό, ανυπότακτο, στους δρόμους όλης της χώρας. Και για άλλη μια φορά, ξαναπαίχτηκε το ίδιο παιγνίδι. Το ΚΚΕ αποφάσισε να παραβρεθεί στις κινητοποιήσεις του Συντάγματος, ενάμιση χρόνο μετά το μνημόνιο. Έφραξε την Αμαλίας και δεν επέτρεπε σε κανέναν να πλησιάσει στη Βουλή, ενώ η όλη παρουσία του, τα ξύλινα συνθήματα και ο τρόπος συγκρότησής του, έδιωχνε τον ανένταχτο κόσμο, ο οποίος το είχε επιλέξει μόνο και μόνο για να αποφύγει το αδιέξοδο των συγκρούσεων του «μπάχαλου».

Γι’ αυτό και, πριν αρχίσουν οι συγκρούσεις, ο κόσμος είχε αγανακτήσει με την παρουσία του – και διασώθηκε στη συνείδηση όλων μόνο μετά τις δολοφονικές επιθέσεις που δέχτηκε με τις μολότωφ και τα μάρμαρα. Και όμως, ακόμα και τα τελευταία γεγονότα δεν ήταν αρκετά για να ξυπνήσουν το ΚΚΕ από το ιδιότυπο κώμα στο οποίο βρίσκεται. Γι’ αυτό, παρόλο που πλέον είναι σαφές ότι ο διαδηλωτής δολοφονήθηκε από τα δακρυγόνα που εξαπέλυσαν τα ΜΑΤ, διστάζει να επιτεθεί κατά μέτωπο στην κυβέρνηση, φοβούμενο την… κατάρρευσή της πριν την ολοκλήρωση της χρεοκοπίας! Γιατί είναι πολύ ασφαλές γι’ αυτούς να επιμένουν στον ρόλο του μετά Χριστόν προφήτη, παρά να συμβάλουν άμεσα και έμπρακτα στην ανατροπή της κυβέρνησης. Ούτως ή άλλως, αυτή η εξέλιξη θα απελευθέρωνε ανεξέλεγκτες δυναμικές, ενώ αν η παράδοση της εξουσίας γίνει ομαλότερα, τότε είναι πολύ πιθανότερο να λάβουν αυτοί, τα κατεστημένα κόμματα, τη μερίδα του λέοντος από την αγανάκτηση του κόσμου. Τέλος, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι λοιπές δυνάμεις της άκρας αριστεράς που, στις 20 Οκτωβρίου, περιορίστηκαν σε ρόλο κομπάρσου, παρόλο που έχουν τις ίδιες ευθύνες με τους υπόλοιπους. Κι αυτό γιατί τόσον καιρό στήριζαν και χρησιμοποιούσαν τις εξουσιαστικές πρακτικές του… αντιεξουσιαστικού χώρου.

Διότι πάνω στις πλάτες του μπορούσαν όλα αυτά τα χρόνια να παίζουν ανέξοδα, νέοι και γηραιότεροι μεσοαστοί του Ψυχικού και του Κολωνακίου, τους επαναστάτες, μέσα στα πανεπιστήμια, στους χώρους των εκπαιδευτικών, στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Εκείνοι ήταν που θεμελίωσαν το ιδεολογικό άλλοθι για τον μηδενισμό, και αυτοί καλλιέργησαν τον αμοραλισμό και την ισοπέδωση αρχών και αξιών μέσα στα κινήματα. Βεβαίως, τώρα πια, αρνούνται να αναγνωρίσουν τον Φραγκενστάιν που έχουν κατασκευάσει. Εξ ου και η απίστευτα αντιφατική στάση που είχαν απέναντι στα γεγονότα: Από τη μια, κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων, λοιδορούσαν το ΚΚΕ, βγάζοντας από το ντουλάπι τα μπαγιάτικα συνθήματα εναντίον του (βλέπε τι έλεγε ο ραδιοσταθμός «Κόκκινο» κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης), και από την άλλη, μετά τη διαδήλωση και όταν διαφάνηκε ότι υπάρχει νεκρός και ότι η στάση τους θα ενείχε τεράστιο πολιτικό κόστος, έσπευσαν να καταγγείλουν τους «προβοκάτορες» και τους «πράκτορες» της ασφάλειας. Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, όμως, και κυρίως με τον τραγικό χαμό του οικοδόμου, στελέχους του ΠΑΜΕ από το Βύρωνα, διεσώθησαν για άλλη μια φορά οι δυνάμεις της αντίδρασης, όσοι δηλαδή κερδίζουν από την αναπαραγωγή της υφιστάμενης κατάστασης: οι προδότες της κυβέρνησης αλλά και οι μονολιθικές δυνάμεις της αμφισβήτησης. Το ΚΚΕ και οι μηδενιστές εξουσιαστές του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Ο ελληνικός λαός, όπως δεν θέλει τους πράσινους σωτήρες που τους οδηγούν στην αγκαλιά της υποδούλωσης και της εξαθλίωσης, ούτε τους άχρηστους και ανίκανους γαλάζιους, έτσι δεν χρειάζεται τους κόκκινους και τους μαύρους που βραχυκυκλώνουν τις αντιδράσεις και σπρώχνουν τον αντιστεκόμενο λαό στην παραίτηση, την απελπισία και τον οδηγούν στο σπίτι του. Ο ελληνικός λαός θέλει να οργανώσει από μόνος του, πραγματικά αυτόνομα, την αντίστασή του. Και το εννοεί.

Ούτως ή άλλως, όταν οι λαοί φωνάζουν «ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΛΟΙ», στην Αθήνα, το Κάιρο ή το Μπουένος Άιρες, εννοούν πραγματικά ΟΛΟΥΣ – δηλαδή, ακόμα και αυτούς που το παίζουν εργολάβοι της ελπίδας του ίδιου του λαού. Αυτό πρέπει να κάνουμε κι εμείς σήμερα. Και αν στα τριανταπέντε χρόνια της μεταπολίτευσης τα κατάφεραν να εμποδίσουν την ανάδειξη ενός αυθεντικά νέου λαϊκού και αυτόνομου κινήματος, σήμερα δεν θα μπορέσουν να το κάνουν. Διότι σήμερα έχει ξεσηκωθεί όλη η κοινωνία, διότι σήμερα τείνουν να αυτονομηθούν ακόμα και οι ψηφοφόροι των κομμάτων, διότι σήμερα είναι ανάγκη να διαμορφωθούν νέα πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα. Και όσο και αν καθυστερούν την μορφοποίησή τους οι δυνάμεις του παλιού κόσμου, τα ρυάκια της λαϊκής αντίστασης θα μεταβληθούν αργά ή γρήγορα σε χείμαρρο που θα σαρώσει όλες τις καθεστωτικές δυνάμεις, τόσο του κράτους όσο και τις αντιπολίτευσης, ακόμα και τους επαγγελματίες της βίας.

Η εξαφάνιση της μοιραίας –από τον Δεκέμβρη του 1944 μέχρι το Μνημόνιο του 2010– οικογένειας Παπανδρέου από το πολιτικό προσκήνιο, θα συμπαρασύρει και όλες τις μεταπολιτευτικές δυνάμεις που στηρίζουν και αναπαράγουν με κάθε τρόπο το σύστημα. Και όχι μόνο τον δικομματισμό, όχι μόνο την ωχρή και ανίκανη Ν.Δ. Το ζήτημα είναι πως όσοι καθυστερούν με χιλιάδες τρόπους την εμφάνιση ενός αυθεντικού λαϊκού κινήματος, πολλαπλασιάζουν τα δεινά που θα πρέπει ακόμα να υποφέρει ο ελληνικός λαός.

21 Οκτωβρίου 2011

Κίνηση Πολιτών Άρδην

Ανοιχτή επιστολή Βαξεβάνη στον Βενιζέλο – «Προτιμώ την ρητορεία της αλήθειας»

 Μετά την τηλεοπτική τους κόντρα στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου στο ALTER ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης, απευθύνει ανοιχτή επιστολή στον Ευάγγελο Βενιζέλο.

Τη διαμάχη πυροδότησαν οι αναφορές του δημοσιογράφου περί καταθέσεων τριών εκατ. ευρώ του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου. 

Ο υπουργός Οικονομικών σε τηλεφωνική του παρέμβαση κατηγόρησε ευθέως τον κ. Βαξεβάνη για μεροληπτική στάση αναφέροντας μάλιστα και την ιδιότητά τού ως δημοσιογράφου σε κρατικό μέσο.

Ακολουθεί το κείμενο της επιστολής του Κ. Βαξεβάνη: 

«Κύριε Βενιζέλο,

Αυτά που σας γράφω τα ξέρετε και εσείς και εγώ. Τα υποψιάζεται, φαντάζομαι, πλέον και ο κόσμος. Θα περιοριζόμουν στην “αντιπαράθεσή” μας στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου, αν δεν μου πατούσατε τον “κάλο” με αυτό το “είσαι δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης και πληρώνεσαι από τον ελληνικό λαό”. Εύχομαι να μην εννοείτε αυτό που όλοι κατάλαβαν.

Είμαι λοιπόν δημοσιογράφος και αυτή την εποχή τυγχάνει να εργάζομαι στη Δημόσια Tηλεόραση και όχι Κρατική, όπως την αποκαλείτε εσείς. Έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό, γιατί αντικατοπτρίζει την αντίληψη που έχει ο καθένας για την ΕΡΤ. Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να ελέγχει την εξουσία. Αυτή είναι η υποχρέωσή μου, άσχετα αν αυτό δεν σας αρέσει.

 Το γεγονός επιπλέον πως “με πληρώνει ο ελληνικός λαός” είναι μια ακόμη ευθύνη για μένα, καθώς πρέπει να “αξίζω το μισθό μου”. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως και τους δυο μας πληρώνει ο ελληνικός λαός. Εσάς από το 1989, εμένα για τα 2-3 χρόνια που είμαι στην ΕΡΤ.

Το δεύτερο που ακούστηκε ως απειλή σε αυτή την εκπομπή είναι πως θα δημοσιοποιήσετε το πόθεν έσχες των δημοσιογράφων. Αμήν! Προς το παρόν δημοσιοποιήστε στο ίντερνετ το πόθεν έσχες των βουλευτών, όπως ορίζει ο νόμος 3979 του 2011 (νόμος Ραγκούση), γιατί ως την ώρα που σας γράφω είσαστε παράνομοι. Θα πρότεινα επίσης να ελέγξετε το “πόθεν” και όχι το “έσχες” των εκατομμυριούχων βουλευτών και βεβαίως να το φορολογήσετε. Είναι πιο ηθικό και αποδοτικό από το να κόβετε συντάξεις των 300 ευρώ.

 Δεν κατηγορώ κανέναν Έλληνα πολιτικό για κλέφτη. Αλλά ξέρετε τα περί της γυναικός του Καίσαρα. Αν και στην ελληνική Βουλή δίνεται η εντύπωση πως ο Καίσαρας είναι η γυναίκα του βουλευτή, που απλώς έτυχε να έχει προίκα.

Πάμε τώρα στα πιο δύσκολα. Κύριε Βενιζέλο, είσαστε μια πολύ σημαντική μονάδα αυτού που ονομάζουμε πολιτικό σύστημα. Του συστήματος που ευθύνεται, σε μεγάλο βαθμό, γι αυτό που είναι η χώρα. Μας αρέσει να μιλάμε αορίστως γι αυτό, αλλά εγώ έχω μάθει να μιλώ συγκεκριμένα. Στα υπουργεία που υπηρετήσατε, τα νομοθετήματά σας (ναι, ξέρω είναι της Βουλής, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ) τα συναντώ συνεχώς σε έρευνές μου, ως “ασπίδα προστασίας” του πολιτικού συστήματος και του ζωτικού του χώρου. 

Ο νόμος “περί ευθύνης υπουργών”, περί μη ευθύνης δηλαδή, είναι δικό σας δημιούργημα. Αυτό το έκτρωμα που οδηγεί στην ατιμωρησία, που μετρά την παραγραφή όχι με χρόνια αλλά (άκουσον άκουσον) με θητείες στη Βουλή, που είναι μια πρόκληση για την κοινωνία. Αυτό το νόμο χρησιμοποίησε ο κύριος Καραμανλής για να παραγράψει τα αδικήματα των υπουργών του στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου και όχι μόνο.

Δικός σας νόμος είναι και αυτός που ορίζει τα περί λειτουργίας των καναλιών. Σε όλη τη χώρα, δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε περίπτερο χωρίς άδεια. Μπορούν όμως τα κανάλια. Αυτά τα κέντρα εξουσίας, λειτουργούν με προσωρινές άδειες. Έτσι καναλάρχες και κυβερνήσεις μπορούν να αλληλοεκβιάζονται και να “αυτορυθμίζονται”.
Δικός σας είναι ο νόμος που ρύθμισε τα χρέη των ΠΑΕ, δηλαδή Ανωνύμων Εταιριών, κάτω από την «λαϊκή απαίτηση» των οπαδών. 

Οι ΠΑΕ αυτές χρεώθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους (μέχρι και πλαστά τιμολόγια έκοβαν) και εσείς χαρίσατε τα χρέη. Τα κλεμμένα. Πήρατε δηλαδή τα δικά μου λεφτά και τα δώσατε στα λαμόγια και τις παράγκες.

Ας αφήσουμε το παλιό σας νομοθετικό έργο και ας πάμε στο δεύτερο. Δηλαδή στο Proton. Σημειώνω προκαταβολικά πως όλα τα στοιχεία δείχνουν πως είναι μια προσωπική σας μεθόδευση και όχι μια κυβερνητική απόφαση. Αυτό δεν έχει να κάνει με την δική μου “επιθετική σχεδίαση” αλλά με την πραγματικότητα. Στο υπουργικό συμβούλιο δεχθήκατε σφοδρή επίθεση για την υπόθεση Proton, αλλά προχωρήσατε.

Η εφημερίδα Ελευθεροτυπία αποκάλυψε πως τον Ιούλιο του 2011, πήρατε την απόφαση να δώσετε 100 εκατομμύρια από τα αδιάθετα του Δημοσίου στην Τράπεζα Proton του κυρίου Λαυρεντιάδη. Την εποχή εκείνη ο κύριος Λαυρεντιάδης και η Τράπεζά του ήταν υπό έλεγχο για υπεξαιρέσεις. 

Επίσης ο νόμος 2362/95 (νόμος που έγινε ακριβώς για να μην υπάρχουν σκάνδαλα Κοσκωτά) δεν επέτρεπε αυτή την χρηματοδότηση. Τα στελέχη του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους με επιστολή τους σας είχαν πει πως αυτό είναι παράνομο. 

Εσείς όμως το κάνατε. Στην εκπομπή είπατε πως η απόφαση αυτή των στελεχών του Λογιστηρίου του Κράτους «ήταν παράνομη γιατί δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα» Πρωτοτυπία νομική. Κάτι είναι ή όχι παράνομο, με βάση το αν συμπορεύεται με το νόμο και όχι με την κυκλοφορία των εφημερίδων. 

Πέρα βέβαια από το γεγονός πως όταν σας κοινοποιήθηκε η διαφωνία, δεν είχε δημοσιευτεί σε καμιά εφημερίδα. Ο παράνομος ήσασταν εσείς, με βάση το νόμο του 1995.

Αυτό το ξέρατε καλά. Γι αυτό προχωρήσατε σε ένα άλλο «νομοθέτημα». Σε άσχετο νόμο, τον 4002/2011 προσθέσατε άρθρο που σας αμνηστεύει προκαταβολικά. Νομοθετήσατε δηλαδή πως αν πρόκειται για θέματα συστημικής ευστάθειας των Τραπεζών, έχετε το δικαίωμα να πάρετε αποφάσεις χρηματοδότησης των Τραπεζών. Αυτό το «συστημικής» είναι μια νέα εφεύρεση. 

Μάλιστα ο νόμος φροντίζει να αμνηστεύσει τους υπουργούς Οικονομίας (και εσάς βέβαια) από το 1997. Γιατί από το 1997; Είχαμε συστημική αστάθεια από τότε ή παρουσιάζει αστάθεια κάποιος υπουργός της κυβέρνησης Σημίτη;

Αφού δώσατε τα 100 εκατομμύρια τώρα χρεώνετε το Δημόσιο με άλλα 800 για την κρατικοποίηση της Τράπεζας. Η πτώση βεβαίως της Τράπεζας Proton δεν έχει καμία σχέση με την κρίση. Είναι αποτέλεσμα της διαχείρισης της από τα αφεντικά της. Επιχορηγούσαν τον εαυτό τους. Αντί να ασκήστε έλεγχο (με την Τράπεζα της Ελλάδας, (άλλη μεγάλη αμαρτία μια ιδιωτική Τράπεζα που εμφανίζεται ως θεσμικό όργανο του κράτους) τους χρηματοδοτήσατε και τελικώς μας τα φορτώσατε στην πλάτη.

Αλλά δεν σταματήσατε εκεί. Ο κύριος Λαυρεντιάδης, ο οποίος φέρεται να έχει καταχραστεί 51 εκατομμύρια, δεν θα πάει φυλακή. Δεν θα υπάρξει καν ποινική δίωξη. Ο λόγος είναι ένας άλλος νόμος που έχετε ψηφίσει. Πάλι εδώ η υπογραφή σας. Με τον νόμο 3904/2010, θεσμοθετείτε το ακαταδίωκτο γιʼ αυτούς που θα καταχραστούν χρήματα αλλά θα τα επιστρέψουν πριν διωχθούν ποινικά. 

Ετσι ο κύριος Λαυρεντιάδης, επιστρέφοντας τα 51 εκατομμύρια (αφού τα επένδυσε, κέρδισε απ αυτά ή οτιδήποτε άλλο) δεν διώκεται. Πρόκειται για μία ακόμη νομική «επανάσταση» που γίνεται με το πρόσχημα της αποσυμφόρησης των φυλακών. 

Ως πρώην υπουργός Δικαιοσύνης, γνωρίζετε πως κατά καιρούς νόμοι για «αποσυμφορήσεις» κρύβουν την απελευθέρωση ολίγων επωνύμων που καταδικάστηκαν. Έτσι στο παρελθόν έχουν αποφυλακιστεί, «για την αποσυμφόρηση του σωφρονιστικού συστήματος» ο Μάκης Ψωμιάδης, ένας καναλάρχης και κάποιοι απατεώνες δικηγόροι εκ Θεσσαλονίκης…

Μπορώ να σας πω πολλά ακόμη. Πολλά, τα οποία είναι η δουλειά μου να σας τα πω. Πώς τα λένε στα δικαστήρια στις αγωγές κατά δημοσιογράφων (άλλος δικός σας νόμος); «Γεγονότα και αξιολογικές κρίσεις». Αυτό ακριβώς κάνω. Ένας λόγος παραπάνω γιατί πληρώνομαι «από τα λεφτά του Ελληνικού Λαού», όντας εργαζόμενος στην πολύπαθη Δημόσια Τηλεόραση που οι κυβερνήσεις θεωρούν τσιφλίκι τους. 

Θα σας παρακαλούσα να το σεβαστείτε. Και να σπαταλήσετε λίγη από την φημολογούμενη ευφυΐα και ρητορεία σας, να μου απαντήσετε. Γιατί αυτή είναι η δικιά σας υποχρέωση. Εκτός αν προτιμάτε να με απολύσετε».

 

http://www.inews.gr/181/anoichti-epistoli-vaxevani-ston-venizelo—protimo-tin-ritoreia-tis-alitheias.htm

Η δημιουργία του Ελληνικού χρέους από το 1821 έως σήμερα

Όταν ομιλούμε για τη μακρόχρονη δημιουργία του Ελληνικού χρέους ουσιαστικά  έχουμε  να αντιμετωπίσουμε ένα πολύ απλό αλλά και περίεργο συνάμα ερώτημα: Είναι δυνατόν μία τέτοια «φυσική» επιχείρηση με τέτοιο ουρανό και γή και θάλασσα να έχει ανάγκη δανεισμού ο οποίος τελικά θα την καταχρεώσει αντί να προχωρήσει σε μία τέτοια ανάπτυξη η οποία κυριολεκτικά θα την απογειώσει οικονομικά  και όχι μόνο. Η φυσική επιχείρηση είναι η Ελλάδα η οποία καταχρεωμένη βαδίζει το δικό της Γολγοθά ο οποίος βέβαια εδώ και πολλά χρόνια έχει αποτυπωθεί ως σχέδιο στο μυαλό συγκεκριμένων ανθρώπων διότι τέτοια πορεία μιάς χώρας μόνο τυχαία δεν είναι.

Η Ελλάδα λοιπόν βγήκε από την μία πλευρά νικήτρια από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο αλλά από την άλλη εξήλθε από αυτόν τον πόλεμο τελείως κατεστραμμένη. Τουλάχιστον στον οικονομικό τομέα. Γιατί όμως; Θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε ότι από την Επανάσταση του 1821 και έπειτα οι Έλληνες δεν κατάφεραν να εισέλθουν στη λογική της αυτοανάπτυξης η οποία αρχίζει από την αγροτική ανάπτυξη η οποία μακροπρόθεσμα οδηγεί στην αγροτική βιομηχανική ανάπτυξη. Ήδη από την εποχή του Ι. Καποδίστρια ακόμη τα 6.000.000 στρέμματα γής, τα περίφημα εθνικά κτήματα δεν στάθηκε ικανό να μοιρασθούν στους Έλληνες ακτήμονες προκειμένου η χώρα ολοκληρωτικά να αναπτυχθεί.

Θα πρέπει σε αυτό το σημείο να ιδούμε τις πρώτες κάκιστες επιρροές της Ευρώπης προς τη Νέα Ελλάδα σε θέματα κοινωνικής οικονομίας. Η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει προλεταριάτο και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να κατασκευάσει μεγάλες πόλεις. Οι Έλληνες θα πρέπει να μην αναπτυχθούν με βάση την πλούσια φύση τους αλλά με τον βιομηχανικό αστικό τρόπο της Ευρώπης ο οποίος στις ημέρες μας δημιούργησε την Αθήνα των 5.000.000 κατοίκων.

Από το 1824-1826 η Ελλάδα πρόλαβε και έλαβε δύο εξωτερικά δάνεια από Αγγλικές τράπεζες τα οποία λόγω της κατασπατάλησής τους οδήγησαν στην πρώτη Ελληνική χρεωκοπία σε τέτοιο βαθμό ώστε όταν το 1826 ανέλαβε η κυβέρνηση Ζαΐμη στο ταμείο υπήρχαν 16 γρόσια ,ούτε λίρα .Θα πρέπει να κρατήσουμε το ότι από τη γένεση ακόμη του Νέου Ελληνικού κράτους συνεχίσθηκε –στον οικονομικό τουλάχιστον τομέα-η λογική της οθωμανικής αυτοκρατορίας η οποία σε συνδυασμό με την αστική λογική της Ευρώπης δημιούργησε ένα ψευτονεοελληνικό κράτος. Το χρήμα κινείται συσσωρευτικά, το δάνειο έχει την έννοια ότι ο οφειλέτης δεν παίρνει ακριβώς χρήματα αλλά δεσμεύεται βάσει εικονικών δανείων ότι θα εξαρτάται για πάντα από το δανειστή του. Τα κρυφά δάνεια έχουν αξία και όχι τα φανερά. Τα κρυφά σύμφωνα με τα οποία πωλείται η Πατρίς ,ενώ τα φανερά εξανεμίζονται τόσο γρήγορα από τους τοκογλύφους ώστε γρήγορα να γεννάται η ανάγκη νέων. Σε αυτή τη λογική το Ελληνικό κράτος ανακηρύχθηκε το 1830 ανεξάρτητο και ήδη χρεωμένο.

Σημασία έχει να ιδούμε και τον τραπεζικό οίκο των Ρότσιλντ ο οποίος δάνεισε την Ελλάδα.Ο Εβραϊκός λοιπόν αυτός οίκος εγκαινίασε τη λογική που σήμερα οδηγεί στην κατάρρευση του Ελληνικού κράτους. Δεν δανείζω για να σώσω αλλά για να ελέγξω. Ουσιαστικά η Ελλάδα δανείσθηκε προκειμένου να ελεγχθεί διότι λόγω της επερχομένης πτώσεως της οθωμανικής αυτοκρατορίας έπρεπε να διακανονισθεί ο έλεγχος των δρόμων προς την Ανατολή. Οι Ρότσιλντ με βάση τα δάνειά τους ζητούσαν την Κορινθία και την Αχαία και ο Νικόλαος Σπηλιάδης έγραφε ότι τα δάνεια θα οδηγήσουν στον όλεθρο το Ελληνικό κράτος. Με βάση τη νέα αστική λογική που αναπτυσσόταν στην Ευρώπη οι πολεμιστές αντικαταστάθηκαν από τους αστούς εμπόρους και βιομηχάνους και τραπεζίτες και οι λόγχες και τα όπλα έδωσαν τόπο στο χρήμα και στα δάνεια.

Η μετά τη Γαλλική Επανάσταση δημιουργία εθνικών κρατών κατήργησε τις αυτοκρατορίες και τα νέα εθνικά κράτη ήθελαν χρήμα για να αποδείξουν την ύπαρξή τους.Το δίκαιο του πολέμου που ίσχυε στις αυτοκρατορίες αντικαταστάθηκε από το δίκαιο των δανείων των μικροτέρων κρατών τα οποία μη έχοντας τη δύναμη των μεγάλων αυτοκρατοριών μπήκαν στη λογική της οικονομικής αυτάρκειας. Η θεολογία του χριστιανισμού καθοδήγησε το βυζάντιο και η λογική του καπιταλισμού τα νέα μικρότερα εθνικά κράτη. Άλλη θεϊκή κυρίως δύναμη συσσώρευσε το βυζάντιο, χρήμα προσπάθησε να συσσωρεύσει ο νέος ευρωπαϊκός κόσμος.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας εστίασε στην ίδρυση και οικονομικών θεσμών.Ίδρυσε Νομισματοκοπείο στην Αίγινα και καθιέρωσε ως νόμισμα το Φοίνικα αντικαθιστώντας το τουρκικό γρόσι. Σωστά ο Κυβερνήτης στράφηκε στη γεωργία και στο εμπόριο προκειμένου η Ελλάδα να αποκτήσει δικό της πλούτο. Έδωσε δάνεια στους νησιώτες προκειμένου να προχωρήσουν στην αγορά πλοίων και κατασκεύασε ναυπηγεία σε Πόρο και Ναύπλιο. Ίδρυσε τη γεωργική σχολή της Τίρυνθας και προσπάθησε να καθιερώσει την καλλιέργεια της πατάτας. Ίδρυσε την Εθνική Χρηματιστική Τράπεζα το 1828 η οποία μάλιστα καταργήθηκε από την Αντιβασιλεία. Το πρόβλημα είναι ότι μόλις ο Καποδίστριας προσπάθησε να φτιάξει ισχυρό στόλο και ναυτιλία δολοφονήθηκε. Σαν να λέμε ότι μόλις ο πρώτος Κυβερνήτης της  Νέας Ελλάδας προσπάθησε να οικοδομήσει την αυτοανάπτυξη δολοφονήθηκε.

Η Αντιβασιλεία ουσιαστικά είναι μία συνέχεια της Ευρώπης προκειμένου η Ελλάδα ως γέφυρα προς την Ανατολή να περάσει από τον οθωμανικό ζυγό προς τον ευρωπαϊκό ζυγό. Αυτό είναι το ένα. Το άλλο είναι ο αστικός τρόπος ανάπτυξης της Ελλάδος –το τέλος αυτού του μοντέλου σήμερα βιώνουμε. Αντί δηλαδή η Ελλάδα να βασισθεί στον ουρανό της και στη φύση της προσπάθησε κατά τρόπο ανώμαλο να αναπτυχθεί –σταδιακά-κατά τον καπιταλιστικό τρόπο της δύσης –ενν. πολύ αργότερα θεμελιώθηκε μία γεύση καπιταλισμού κυρίως από τον αγροτικό καπιταλισμό του Τρικούπη, αλλά η κακή ανάπτυξη του κράτους της Αντιβασιλείας σκοπό είχε την υδροκεφαλική ανάπτυξη συσσωρευμένης κρατικής  δύναμης και ως γνωστόν λίγο πριν τον καπιταλισμό ή τον κομμουνισμό η δύναμη συσσωρεύεται σε κρατικά ανώμαλα στην ανάπτυξή τους μορφώματα. Προς επίρρωση όλων αυτών θα πρέπει να αναφέρουμε τα γεγονότα που συνέβησαν πολλά χρόνια αργότερα στη δύσμοιρη Ελλάδα.

Το καθεστώς Ιωαννίδη επιθυμώντας το μοντέλο της  Ελληνικής ανεξάρτητης ανάπτυξης πραγμάτωσε έρευνα και εξόρυξη και εκμετάλλευση Ελληνικών πετρελαϊκών κοιτασμάτων. Μέχρι το τέλος του Δεκεμβρίου του 1973 είχαν υπογραφεί 18 συμβάσεις σχετικών περιεχομένων. Μπορούμε κάλλιστα να φαντασθούμε που θα ήταν σήμερα η Ελλάδα βασισμένη στο φυσικό της κόσμο. Η συνέχεια είναι γνωστή για την τύχη του Ιωαννίδη. Οι έρευνες και όλη η προσπάθεια διεκόπησαν και έπειτα από τη Βέρνη το 1976  και το Νταβός το 1988 η Ελλάδα ντροπιαστικά υποχώρησε αποδεικνύοντας ότι το αστικό μοντέλο ανάπτυξης και η ευρωπαϊκή της επαρχιοποίηση και η εξ αυτής φίμωσή της την καθυπόταξαν –το τελευταίο στάδιο σήμερα το βλέπουμε.

Πώς αναλύεται ο όρος αστισμός; Ο αστισμός εκφράζει ένα σύστημα αξιών στο οποίο το εμπόριο και το κέρδος αποτελούν παράγοντες κοινωνικής προόδου και καταξίωσης.Η Ελλάδα σταθερά εισήλθε σε αυτή την καθαρά οικονομική λογική. Το Έθνος ως κοινωνική βάση, η πίστη σε ένα Κράτος ωφέλιμο για όλους, η πραγματική ανεξάρτητη ανάπτυξη εξαφανίσθηκαν κάτω από ένα κόσμο όπου  το κέρδος σιγά-σιγά κατέστρεφε πολιτισμούς και σύνορα. Ο αστισμός ενοποιεί τους πάντες κάτω από την έννοια του οικονομικού και μόνο λογισμού και οι άνθρωποι γίνονται δούλοι των λίγων χάνοντας κάθε προσωπικό και εθνικό προσδιορισμό. Η Ελλάδα άργησε να αναπτύξει τα μαρξικά κριτήρια του αστικού και βιομηχανικού κράτους –ουσιαστικά ποτέ δεν τα απέκτησε τουλάχιστον στο βαθμό των ανεπτυγμένων κρατών. Αλλά ως σκλάβα της αστικής ευρώπης γρήγορα εισήλθε στη λογική του κέρδους και της οικοδόμησης ενός κράτους που δεν αναπτύσσει τους Έλληνες ως τέτοιους σε σχέση με την πλουσία πατρίδα τους αλλά τους αναγκάζει να επαναπαύονται κάτω από ένα κράτος το οποίο όταν όλα θα τα απωλέσει, οι Έλληνες θα είναι σκλάβοι στην ίδια πατρίδα τους. Ούτως ή άλλως το κράτος δεν είναι το τέλος αλλά ο μεσάζων παράγοντας από το πέρασμα προς τον καπιταλισμό ή τον κομμουνισμό.

Ας δώσουμε κάποια πειστήρια για τα τελευταία δύο κριτήρια. Η Ελλάδα εισήλθε σε μία οικονομική λογική-αντί να αναπτυχθεί με βάση την πλουσία φύση της.

Ο Όθωνας έλαβε δάνειο 60.000.000 φράγκων και μάλιστα την Τρίτη δόση ουδέποτε την έλαβε η Ελλάδα διότι πήγε προς τα έξοδα του Βαυαρικού στρατού. Το έτος 1835 έλειπαν από τα ταμεία 1.000.οοο δραχμές προς αποπληρωμή χρεών. Ο Όθωνας θέσπισε μονοπώλια στη λογική του καπιταλισμού(το  αλάτι κ.ο.κ). Η εύφορη Ελλάδα γινόταν λόγω του κρατικού αστισμού πολύ φτωχή, οι άνθρωποι έχαναν τη φύση και την πραγματική εγχώρια πρωτογενή ανάπτυξη και δεμένοι στο άρμα του κράτους θα φθάσουν στην εξαθλίωση των ημερών μας.Η χρεωκοπία του 1843 ήταν κάτι το αναπόφευκτο. Οι Έλληνες συμμετείχαν στην οικονομία όσο τους επέτρεπαν οι κρατιστές και η καπιταλιστική λογική του κράτους που συσσωρευτικά άρχιζε και στην Ελλάδα δειλά να δουλεύει ,οδήγησε στο χρέος και στην κατάρρευση.

Ας δούμε όμως και το κράτος που αναπτυσσόταν. Πριν δώσουμε το νέο τύπο κράτους-έθνους που αναπτυσσόταν στη βιομηχανική πλέον Ευρώπη θα πρέπει να κάνουμε μία απαραίτητη διευκρίνιση. Η περίπτωση της Ελλάδος είναι ακριβώς αντίθετη με αυτή της Ρωσίας και μετέπειτα Σοβιετικής Ένωσης και φανερώνει ότι οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου ως νέος Προκρούστης έκοβαν και έραβαν τον κόσμο κατά τη θέλησή τους. Ενώ λοιπόν η Ρωσία σε καμμία περίπτωση δεν πληρούσε τα κριτήρια του Μάρξ προκειμένου να προκύψει εκεί η επανάσταση των μπολσεβίκων αυτή επιβλήθηκε σε μία αγροτική και σε καμμία περίπτωση βιομηχανική χώρα-άσχετα με την μετέπειτα αναγκαστική εκβιομηχάνιση της σοβιετικής ένωσης. Η Ελλάδα ενώ δεν πληρούσε κανένα κριτήριο προκειμένου να καταστεί χώρα και κράτος που θα αναπτυσσόταν σύμφωνα με τα οικονομικά κριτήρια της Δύσης παρά ταύτα-χωρίς ποτέ να καταστεί βιομηχανική χώρα τύπου σοβιετικής ένωσης –άρχισε κρατικά και διοικητικά να αναπτύσσεται (από την αντιβασιλεία και μετά)με ένα τρόπο που άρμοζε σε αστικά κράτη(εννοούμε τη σταδιακή υδροκεφαλική συσσώρευση των ανθρώπων σε μεγάλα αστικά κέντρα, τη δημόσια υπερτροφική ανάπτυξη της διοίκησης και τη θέληση των ανθρώπων να ησυχάσουν πίσω από το δημόσιο τομέα-κάτι που το σιγούρευσε ο Βενιζέλος με τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων το 1911-αλλά κυρίως την απόλυτη προσήλωση της χώρας σε οικονομικό και υλικό τρόπο ζωής και ανάπτυξης ξένο προς τη φύση του Έλληνα και της Ελλάδας).Ενώ το συγκεντρωτικό και υπό όρους φεουδαρχικό Βυζάντιο έδωσε τη θέση στις κοινότητες οι οποίες απανταχού της Ελλάδας κρατούσαν όλη τη χώρα ζωντανή κάτω από την εκμετάλλευση της πλουσίας φύσης της και μάλιστα στα απάνθρωπα χρόνια των οθωμανών η νέα Ελλάδα απεμπόλησε τις απελευθερωμένες και αποκεντρωμένες κοινότητες οι οποίες ολοκληρωτικά θα την ανέπτυσσαν και αφοσιώθηκε στην αστική άνιση και άτυχη ανάπτυξη. Ήδη ο προεκλογικός αγώνας από τον Κομμουνδούρο έως τον Τρικούπη περιλάμβανε προσπάθεια δημόσιας πατρωνείας των εκλογέων, υπόσχεση για σίγουρη δουλειά και καλή δημόσια θέση. Οι Έλληνες έπεφταν στην παγίδα του νέου δυτικού κράτους που ήθελε να μαζεύσει τους ανθρώπους κάτω από την ψευτοκαλοπέραση του καπιταλισμού χωρίς να τους αναπτύσσει με κοινά εθνικά κριτήρια μέσα σε ένα κράτος που πλέον προσπαθεί χωρίς να τα καταφέρνει να αναπτύσσεται κατά εξειδικευμένο βιομηχανικό τρόπο αφήνοντας πίσω παραδοσιακές μορφές οικονομικής ανάπτυξης –οι οποίες θα έσωζαν πιθανώς την Ελλάδα από την Τρικούπεια χρεωκοπία, σύμφωνα πάντα με τον τρόπο του Καποδίστρια. Ο Τρικούπης κάνει απεγνωσμένες προσπάθειες να μειώσει το δημόσιο κόστος –μείωσε τους βουλευτές από 240 σε 150.Όμως τα χρηματοπιστωτικά παιχνίδια που  κορυφώνονται στις ημέρες μας και είναι αυτά που κανονίζουν τη μοίρα του συγχρόνου κόσμου κανόνισαν την Τρίτη χρεωκοπία της Ελλάδας το 1893.Ο Γεώργιος ο Α΄ δεν συναίνεσε στη σύναψη νέου δανείου και μάλιστα από τα ανάκτορα έφυγε κρυπτογραφημένο τηλεγράφημα προς το Λονδίνο το οποίο έδινε εντολή να πωληθούν στο χρηματιστήριο πολλών εκατομμυρίων ομόλογα Ελληνικών δανείων τα οποία ήταν δελεαστικά λόγω πιθανού νέου δανείου. Η παραίτηση και η διαφωνία του Τρικούπη οδήγησε στην τρίτη χρεωκοπία. Η Ελλάδα δεν αναπτυσσόταν μέσα από τη λαϊκή ψυχή της σύμφωνα με τον τρόπο που οδήγησε στο θαύμα της Αθήνας  του Περικλή –ο οποίος τόσο όμορφα περιγράφεται στο κεφ.39 του Επιταφίου. Σε μία εποχή όπου στην Ελλάδα προσαρτήθηκε η Θεσσαλία η Ελλάδα πτώχευσε και αυτό συνέβη διότι σταδιακά απομακρυνόταν από την συνεπή προς τον παραδοσιακό εαυτό της τρόπο ανάπτυξης. Έναν τρόπο που ο Καποδίστριας φαίνεται να τον είχε οραματιστεί. Κανείς δεν μειώνει το τεράστιο έργο του Τρικούπη. Αλλά τα 914 χλμ του σιδηροδρόμου θέλουν μεταφορά εξειδικευμένων βιομηχανικών προϊόντων που η Ελλάδα δεν διέθετε. Μέχρι να έλθει αυτή η ποθητή ημέρα η Ελλάδα επιβαλλόταν να αρχίσει την ανεξάρτητη ανάπτυξή της από τη γεωργία και την κτηνοτροφία και την πλουσία φύση της. Έπρεπε να γίνει πλήρης αναδασμός της γής μέσα από την λαϊκή ψυχή να αναπτυχθεί η Ελληνική οικονομία. Σε συνδυασμό με μία αναπτυσσόμενη τεχνική εκπαίδευση θα έπρεπε Έλληνες να εκμεταλλευθούν πλήρως τον απίστευτο ορυκτό πλούτο της χώρας μας. Η βιομηχανική ανάπτυξη θα μπορούσε να είναι ένα επόμενο βήμα όταν οι βιοτεχνίες μέσα από την απόκτηση της κατάλληλης τεχνογνωσίας θα μεταλλάσσονταν σε βιομηχανικές μονάδες. Όμως η τακτική των ξένων δυναστών να συστήσουν ένα κράτος δυτικού τύπου που στηριζόταν στην καπιταλιστική συσσώρευση, στην τραπεζική και ομολογιακή ανάπτυξη χωρίς τη συμμετοχή της εθνικής ψυχής και την αυτόνομη εκμετάλλευση του εθνικού πλούτου οδήγησε την Ελλάδα στην θεμελίωση ενός κράτους δούλου των δανειστών και της Ευρώπης. Είναι χαρακτηριστικό ότι η αποξήρανση από τον Τρικούπη της λίμνης της Κωπαΐδας, η διάνοιξη του ισθμού της Κορίνθου κ.α είχαν ως σκοπό την βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας. Όμως η Ελλάδα ποτέ δεν αναπτύχθηκε βιομηχανικά. Διότι οι Μεγάλες Δυνάμεις την ήθελαν μόνο ως πέρασμα στην Ανατολή εφαρμόζοντας στον διοικητικό μόνο τομέα το βιομηχανικό σκεπτικό-συσσωρευμένη υλική εξουσία ελέγχου των μαζών και του Ελληνικού λαού μέσα  από την αποθέωση του οικονομικού και υλικού τρόπου ζωής.

Διά του λόγου το αληθές. Είναι χαρακτηριστικό ότι με την Μικρασιατική καταστροφή του 1922 ο πληθυσμός της Ελλάδας αυξάνεται, ο Ελληνισμός συρρικνώνεται και είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία οι ώριμοι παραγωγικά μικρασιάτες σε μία ωραία σύνθεση με τους ντόπιους Ελλαδίτες να οδηγήσουν την Χώρα σε ένα οικονομικό θαύμα. Πώς όμως; Η Ελλάδα είναι στενά δεμένη στους διεθνείς τοκογλύφους. Η φορολογική επιβάρυνση παραμένει δυσβάστακτη και σε σχέση με την αντίστοιχη πριν τον πόλεμο έχει αυξηθεί 37 φορές!!!Από το 1924 έως το 1930 εισέρρευσαν στην Ελλάδα –σύμφωνα με το νέο δυτικού τύπου κράτος-1.160.000 χρυσά φράγκα εκ των οποίων το 78%ήταν δάνεια!!!.Τα δάνεια αυτά χρησιμοποιήθηκαν για την αποκατάσταση των προσφύγων,την αποπληρωμή δανείων την αποκατάσταση της δραχμής και παραγωγικά. Αυτό είναι φυσικό να συμβαίνει. Οι περιουσίες των μικρασιατών προσφύγων που θα λύτρωναν την Ελλάδα παραγωγικά ουδέποτε εδόθησαν. Ουδέποτε η Ελλάδα αναπτύχθηκε με ρίζες που άρχιζαν από τη λαϊκή εθνική ψυχή σε κάθε μεριά και πιθαμή της Ελληνικής γής. Η εκδυτικοποίηση του Ελληνικού κράτους γοργά προχωρούσε. Ούτε η γή δινόταν σε ακτήμονες και όταν ο Βενιζέλος έκανε την αγροτική μεταρρύθμιση το 1917 η όλη ιστορική κατάσταση τα διέλυσε όλα. Ο Ελληνικός λαός τεχνηέντως προχωρούσε σε μία μαρξική κοινωνική πόλωση ενώ σύμφωνα με το αρχαιοελληνικό πρότυπο ο Ελληνικός ουρανός και γή θα μπορούσαν να διαφυλάξουν ένα ισόρροπο τρόπο εθνικής ανάπτυξης. Το 1930 η εξυπηρέτηση των δανείων απορροφούσε το 30%των εσόδων. Μέχρι το 1932 είχαμε αποσβέσει 2.380.000.000 χρυσά γαλλικά φράγκα και πάλι χρωστούσαμε 2.000.000.000 χρυσά φράγκα επίσης. Το 1932 η Ελλάδα εισήλθε στον Δ.Ο.Ε (Διεθνή Οικονομικό έλεγχο)με αποτέλεσμα την τέταρτη πτώχευση. Η πολιτική ειδικά του Ι. Μεταξά ήταν απόλυτα προς τον σωστό εθνικό και κοινωνικό προσανατολισμό αλλά και ο Εθνικός Κυβερνήτης και ο Ελ. Βενιζέλος νωρίτερα καθοδηγούνταν στις τελικές τους επιλογές από τα τεκτονικά δόγματα-η αφανής ιστορία κάποτε πρέπει να αποκαλυφθεί.

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο ο Σπύρος Μαρκεζίνης ως υπουργός συντονισμού αποφάσισε την υποτίμηση της δραχμής κατά 100% και τα οικονομικά μέτρα που πήρε οδήγησαν στην οικονομική ανάπτυξη. Και πάλι όμως η χώρα δεν αυτοαναπτυσσόταν αλλά έπαιρνε συνεχώς ξένα δάνεια. Μέχρι το 1945 είχε συνάψει η Ελλάδα τρία δάνεια αξίας 145 εκ.δολ. Το δημόσιο χρέος αποτελείται και από το προπολεμικό αλλά και από το μεταπολεμικό. Το προπολεμικό έως το 1962 ήταν το τριπλάσιο του μεταπολεμικού.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα κυβερνήσει από το 1955-1963.Είναι το περίφημο θαύμα της εποχής Καραμανλή .Το 1955-63 η Ελλάδα ήταν η δεύτερη αναπτυσσόμενη χώρα πίσω από τη Γερμανία. Έγιναν έργα στη γεωργία και στη βιομηχανία και στον τουρισμό. Γιατί όμως η χώρα δανειζόταν; Διότι είχε και τα παλαιά δάνεια –τα οποία τα είχαν κατά μεγάλο ποσοστό διακανονίσει μετέπειτα οι πολιτικοί έως το 1967-αλλά κυρίως γιατί δεν εκμεταλλευόταν η Ελλάδα τον ορυκτό της πλούτο απόλυτα ώστε να καταστεί πλήρως οικονομικά και εθνικά ανεξάρτητη. Το Ελληνικό κράτος υπηρετούσε την έννοια του καλού συμμάχου της Ευρώπης και της Αμερικής. Ήταν η Ελλάδα πέρασμα στην Ανατολή και το κράτος ήταν τόσο καλό ώστε οι Έλληνες να ξεγελιούνται και να υπακούουν στις  επιλογές των ηγετών. Σε εποχές που άρχισε να χάνεται η Κύπρος και η Ελλάδα να οδηγείται στα τελικά της σύνορα. Μετά το 1955 η Ελλάδα συνήψε 28 δάνεια συνολικού ύψους 406,4 εκ. δολ. Τα βασικά όπλα της Ελλάδας ήταν το ναυτιλιακό συνάλλαγμα, ο τουρισμός, το μεταναστευτικό συνάλλαγμα και οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων. Η αντιπαροχή δούλεψε εξωπραγματικά αλλά όπως είπαμε η Ελλάδα αναπτυσσόταν  ετερόφωτα –με εντολές των προστατριών δυνάμεων-και όχι αυτόφωτα ώστε να ομιλούμε για πραγματικό οικονομικό θαύμα.

Επί επταετίες –αν και το κοινωνικό και οικονομικό πρόγραμμα των συνταγματαρχών ήταν προς την κατεύθυνση της κοινωνικής εξομάλυνσης και ανακούφισης-η χώρα εστράφη προς τη Βιομηχανία, αλλά με Αμερικανικά κεφάλαια και επενδύσεις. Ο γιγαντισμός των μεγαλουπόλεων συνετελέσθη επί επταετίας Συνταγματαρχών και είναι η βάση επάνω στην οποία ο Καραμανλής και το ΠΑΣΟΚ έκτισαν το άρρωστο μεταπολιτευτικό κράτος που σήμερα πνέει τα λοίσθια. Η Ελλάδα υποδουλώθηκε στα δάνεια και στις επενδύσεις των προστατριών δήθεν δυνάμεων. Μαζεμένοι οι άνθρωποι στις μεγαλουπόλεις έχασαν την παραγωγική ελευθερία τους, η ύπαιθρος αποδυναμώθηκε, η Ελληνική φύση δεν μπόρεσε να βοηθήσει τη δημιουργία ενός ανεξαρτήτου οικονομικά κράτους. Είναι χαρακτηριστικό ότι επί επταετίας συνταγματαρχών διογκώθηκε κατά 50%η μετανάστευση των ανθρώπων της υπαίθρου προς την Αθήνα και τα υπόλοιπα μεγάλα αστικά κέντρα. Η οικοδόμηση αυτού του δυτικού υδροκεφαλικού κράτους όπου οι άνθρωποι αντιπαραγωγικά μαζεύονται στις μεγαλουπόλεις προκειμένου ως χαμηλόμισθοι εργάτες να λιμοκτονούν αλλά και  ελεγχόμενα να είναι η εφεδρεία των εξουσιαστών αυτού του κόσμου οι οποίοι μέσα από την ψευτοαντιπαράθεση με τους πλουσίους κρατούν ελεγχόμενες τις μάζες του λαού-οι οποίες στο φυσικό τους μέρος (ύπαιθρο)με δική τους παραγωγή θα ήταν πολύ πιο επικίνδυνες –διέλυσε την Ελλάδα. Η Ελλάδα μόνο εξωτερικά έγινε δυτικό κράτος. Εσωτερικά δεν ανέπτυξε καμμία αστική βιομηχανία. Άρα φθάσαμε να έχουμε δημοσίους υπαλλήλους, φθάσαμε να ελέγχουμε τους Έλληνες μέσα από τις μεγαλουπόλεις και τις ψευτοανάγκες που αυτές γεννούν, ο Έλληνας μακριά από την ύπαιθρο σαν τον Ανταίο αργοπεθαίνει. Σήμερα μαζί με αυτό το κράτος πεθαίνει και η Ελλάδα σαν ανεξάρτητη οντότητα.

To grosso mondo είναι η κατασκευή του αστικού κράτους το οποίο τώρα θα αναλύσουμε. Η Ελλάδα από την πλήρη αυτοανάπτυξη που θα την έκανε μία νέα κλεινή χώρα προχώρησε στη δορυφοροιοποίησή της, στην υπακοή σε σκωτικά και γαλλικά δόγματα και πάει λέγοντας. Η μαρτυρία του Νίκου Μάρτη(υπουργού  των κυβερνήσεων Καραμανλή είναι σοκαριστική. Ως υπουργός Βιομηχανίας από το 1958-1961 εισηγήθηκε-θα δηλώσει χρόνια αργότερα-να ψηφισθεί ο πρώτος νόμος για υδρογονάθρακες. Κήρυξε έκπτωτο τον Ελληνοαμερικανό Χέλη ο οποίος -άκουσον άκουσον –το 1932 σύναψε σύμβαση με το ελληνικό δημόσιο και δέσμευσε τη χώρα για 100 χρόνια. Ο κ. Μάρτης προσπάθησε με τον κ. Ματέϊ (πρόεδρο της Ιταλικής Κρατικής Εταιρείας Πετρελαίων)να αρχίσουν εξορύξεις από το Ιόνιο. Ο περίεργος θάνατος του τελευταίου  διέκοψε τις προσπάθειες και σε συνδυασμό με όσα είπαμε για τον Ιωαννίδη παραπάνω η Ελλάδα δεν προχώρησε σε αυτό το θέμα. Η Ελλάδα έχει ουράνιο (7 τόνους), νικέλιο, χρυσό άργυρο και χρώμιο  και βωξίτες. Ο κ. Μάρτης πιστεύει δύο εκπληκτικά πράγματα.1ο εάν αξιοποιηθεί ο πλούτος αυτός η Ελλάδα θα εξελιχθεί διαφορετικά και 2ο η Ευρώπη θα είναι πλήρης σε πολλά και διαφορετικά σημαντικά ορυκτά.

Το Ελληνικό κράτος δεν μπόρεσε δυστυχώς να ξεφύγει από την έννοια του κράτους όπως αυτή αρχίζει να αναπτύσσεται στην Καρτεσιανή Ευρώπη του εγωϊστή  ανθρώπου από την εποχή της απόκτησης του εγωκεντρικού cogito. Ο Χόμπς βλέπει το κράτος σαν τη δυνατότητα του Λεβιάθαν να εξουσιάσει τα πάντα για χάρη ή της καλοπέρασης και ησυχίας της εξουσίας ή της τελικής ευόδωσης της κοινωνικής ειρήνης. Ο Χάμπερμας έχει κάνει καλή δουλειά και διαβλέπει ότι στον αντίποδα του εσωτεριστή Χόμπς ίσταται ο εξωτερικός Μακιαβέλι ο οποίος στο βωμό της δυναμικής ελεγξιμότητας ανθρώπων και επιδιώξεων  το κράτος και ο ηγέτης θα πρέπει να είναι αμείλικτοι. Ας προσέξουμε κάτι πράγματι το πολύ σημαντικό. Το κράτος χάνει την Πλατωνική χροιά τελείως αλλά και την Αριστοτελική ηθικότητα. Δεν είναι πλέον ο οργανισμός εκείνος όπου οι φιλόσοφοι φωτίζουν τις μάζες προκειμένου όλοι μαζί να εξέλθουν του σπηλαίου. Τώρα το κράτος είναι ο πρόσκαιρος μεσάζων ανάμεσα στον εξουσιαστή και στις μάζες και επιζεί μόνο όσο χρειάζεται ο πρώτος να επικρατήσει στον δεύτερο.Το αστικό προλεταριακό κράτος –το οποίο για μένα ποιοτικά είναι ακριβώς το ίδιο-δεν ξεφεύγει από αυτό τον νόμο. Υπάρχει για όσο καιρό χρειάζεται οι μάζες να πεισθούν ότι οι παλαιοί φεουδάρχες είναι κακοί. Υπάρχει για όσο καιρό χρειάζεται να πεισθούν  τα ανθρώπινα θύματα ότι ο καπιταλισμός ομορφαίνει με τα αγαθά και τις παρεχόμενες υπηρεσίες τη ζωή και την καθημερινότητα. Υπάρχει για το χρόνο που χρειάζεται το προλεταριάτο να μη ζητεί την υπέρβαση αυτού του κόσμου αλλά να κυνηγά να κλέψει την μπουκιά της ύλης από το στόμα του καπιταλιστή. Σήμερα δεμένοι όλοι στον υλικό  τρόπο ζωής περιμένουν την πλήρη ρομποτοποίησή τους.

Αυτό είναι και το κράτος της αστικής δεξιάς το οποίο είναι συγκοινωνούν δοχείο, αδελφάκι θα λέγαμε με το προλεταριακό κράτος που τόσοι και τόσοι ονειρεύθηκαν για  την Ελλάδα. Αυτό ισχύει πολύ απλά διότι και ο καπιταλισμός προέρχεται από την ίδια πηγή με τον κομμουνισμό. Προέρχεται από τους συγχρόνους εξουσιαστές αυτού του κόσμου οι οποίοι με κριτήριο το χρήμα-και όχι το κριτήριο του αίματος ή της πόλης(Επιτάφιος Περικλέους)- έστησαν το σημερινό κόσμο. Οι λίγοι που το έχουν(καπιταλιστές)προωθούν τα αγαθά στους πολλούς. Οι πολλοί (προλετάριοι)θέλουν αυτά που έχουν οι λίγοι. Ο κόσμος κινείται μόνο γύρω από τα ψευτοκαπιταλιστικά αγαθά και χάνεται η οντική συνέχεια αλλά και ο ανώτερος χαρακτήρας των πολιτισμών και των κρατών, η ανώτερη διάπλαση περί τα πνευματικά των πολιτών.

Η αστική δεξιά ειδικά μετά το 1950 αυτό το κράτος –σκυτάλη έχτισε. Σκυτάλη που παραδόθηκε  προς το κράτος που ήλθε το 1981 από το ΠΑΣΟΚ το τέλος του οποίου σήμερα διαβλέπουμε.; Όλη η πορεία της Ελλάδας θα πρέπει να εξετασθεί κάτω από τη διαλεκτική σχέση –επίπλαστη τελείως-καπιταλιστικού κράτους και κομμουνιστικού κράτους. Αυτό εγκλώβισε τον Έλληνα ,τον απομάκρυνε από τη Μητέρα Ελληνική Φύση-αιώνια παραγωγική πηγή-και τον έφθασε στο σήμερα όπου το Κράτος του λέει βρές τρόπο να επιβιώσεις. Η Ελλάδα από το 1950 πέρα  από τα δανεικά στηρίγματα αναπτύχθηκε τόσο όσο χρειαζόταν για να στηρίξει το παραπάνω μοντέλο ανάμεσα στο αστικό και στο προλεταριακό κράτος. Το Ελληνικό θαύμα της οικονομίας από το 1950-1974 επετράπη σε τέτοιο βαθμό ώστε οι Έλληνες να δελεασθούν και να πιστεύσουν να εισχωρήσουν στο παιχνίδι κομμουνισμού και καπιταλισμού αποποιούμενοι της παράδοσης και του Ελληνικού τρόπου οικονομικής ανάπτυξης  ο οποίος πιστεύει ότι πάνω από όλα είναι η Φύση και η εκμετάλλευσή της.Ο δυτικός καπιταλισμός και το αντίπαλο δέος γρήγορα σκέπασαν όλους τους Έλληνες εργαζομένους .Οι πόλεις γέμισαν, οι επίπλαστες ανάγκες άρχισαν να  ικανοποιούνται από τα τεράστια σούπερ μάρκετ, ο κοινωνικός πόλεμος διχαστικός άρχισε έντονος –οι πολλοί να φάνε τους λίγους. Δύο συνέπειες. Οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου ήλεγξαν την Ελλάδα και τους Έλληνες και η πραγματική Ελλάδα της γής και της υπαίθρου πεθαίνει μέσα από το ανώμαλο αντιπαραγωγικό μοντέλο που τόσα χρόνια τώρα  έχει υιοθετήσει η αστική δεξιά αλλά και το «αριστερό» ΠΑΣΟΚ.

Η αστική δεξιά αναπτύχθηκε επάνω σε τρείς πυλώνες. Ο  πρώτος είναι ο έλεγχος των ανθρώπων όταν αυτοί θα  έλθουν στην ώρα της σύνταξης. Ο δεύτερος είναι η σταδιακή έλλειψη εργοδοτικών εισφορών όταν ο συνταξιούχος θα είναι άνω των 65 ετών και ανταποδοτικά και όχι αναδιανεμητικά θα τα πληρώνει όλα. Σταδιακά όλα  θα προχωρήσουν προς την ιδιωτική ασφάλιση εκεί όπου ό κοινωνικός ιστός θα έχει πλέον τελείως διαλυθεί. Η Ελλάδα θα σταματήσει να υπάρχει και όλα θα γίνουν μια Καλλικρατική περιφέρεια που θα αφήσει για πρώτη φορά στα ιστορικά χρονικά ανοιχτές τις πύλες της Μεσογείου στις Μεγάλες Δυνάμεις  προς την Ανατολή. Το σημαντικό το οποίο θα πρέπει να τονίσουμε  είναι ότι  οι πολιτικοί της αστικής δεξιάς ήταν –και είναι –αδελφάκια με τους πολιτικούς του αριστερού φάσματος, όπως ήδη αναλύσαμε. Μαζί εγκλωβίζουν τον κόσμο σε οικονομικά διλήμματα που προέρχονται είτε από τους καπιταλιστές είτε από τους φτωχούς. Ο κόσμος πιστεύει είτε τον ένα είτε τον άλλο και χάνει την αλήθεια που βρίσκεται πέρα από αυτούς. Η πρόσφατη αναρρίχηση του πλουσιοτέρου Κινέζου στην Κεντρική επιτροπή του κόμματος φανερώνει τον γάμο που επιτυγχάνεται ανάμεσα στα παραπάνω αδελφάκια.

Η αστική δεξιά αντί να αναδείξει το εθνικό υπόβαθρο των Ελλήνων και την τεράστια φυσική ανάπτυξη που μπορεί η εθνική λαϊκή Ελληνική ψυχή απόλυτα να επιτύχει –ειδικά μετά τους παγκοσμίους πολέμους –ύπουλα ακολούθησε την χρηματιστηριακή πολιτική που το 1929 συσσώρευσε τον πλούτο σε λίγους, στηριγμένη επάνω στη συμφωνία του Μπρέττον Γούντς και στο σχέδιο Μάρσαλ που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά  η ελεγχόμενη υπό δανεισμό ανάπτυξη της Ελλάδος. Ο εθνικός πλούτος δεν πήγαινε στην ανάπτυξη ή στους Έλληνες, αλλά με ειδικούς νόμους τη δεκαετία του 50 τα αποθεματικά των ταμείων δεσμεύθηκαν σε λογαριασμούς της Τράπεζας της Ελλάδας. Με εξευτελιστικά επιτόκια ,κάτω του πληθωρισμού ουσιαστικά προς όφελος λίγων επιχειρηματιών, πολιτικών και τραπεζών. Επενδύθηκαν στο χρηματιστήριο εισφορές εργαζομένων οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν κτίσει και οικοδομήσει μία καινούργια μεταπολεμική Ελλάδα. Με άπειρα νοσοκομεία, σχολεία, εκμετάλλευση φυσικού πλούτου, πρωτογενές κέρδος και μακροπρόθεσμο πλούτο.Σύμφωνα με υπολογισμούς της ΓΣΕΕ τα ασφαλιστικά ταμεία από όλη αυτή την ιστορία έχουν χάσει περί τα 70δις Ευρώ.

Όταν η αστική δεξιά δεν μπορούσε  άλλο να κοροϊδεύσει τον κόσμο, η επταετία έπαιξε το ρόλο γέφυρας προς το πέρασμα της Ελλάδος στην αριστερά. Ο Μάρξ είχε ήδη δείξει τα βήματα υποδούλωσης των μαζών. Ο Παπαδόπουλος και οι λοιποί της επταετίας είχαν όλη την αυτό-δύναμη να καταργήσουν δάνεια, να εκμεταλλευθούν τα δανεισμένα και μη κεφάλαια αναπτύσσοντας μια εκπληκτική οικονομική δραστηριότητα, χημική βιομηχανία και τουρισμό που όλα αυτά συσσώρευσαν νέα κεφάλαια αλλά όχι σε μία χώρα με στέρεες

οικονομικές βάσεις και στέρεους τρόπους οικονομικής ανάπτυξης. Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα είχε σταθεροποιήσει ένα ισχυρό κράτος που ποτέ πάλι δεν θα αμφισβητούσε κανείς. Αυτό το βήμα ήταν τεράστιο διότι σκλάβωσε το μυαλό του Έλληνα και τον έκανε να πιστεύσει ότι η ευτυχία του  ήταν στενά συνυφασμένη με την κρατική ανάπτυξη. Το κράτος νοείται ξέχωρα από το έθνος και τις άπειρες δυνάμεις του, νοείται ως συσσώρευση των ανθρώπων στις πόλεις, δημόσιος υδροκεφαλισμός, ψεύτικες δουλειές μέχρι να τελειώσει ο κρατικός πλούτος. Όταν ο κρατικός πλούτος τελειώσει οι μάζες των πόλεων έχοντας χάσει τον εθνικό προσανατολισμό τους άνετα θα πέσουν στο χωνευτήρι των διεθνών εξουσιαστών εξαφανίζοντας την Ελλάδα ως κράτος.

Ας δούμε την καταστρεπτική  πορεία του ΠΑΣΟΚ για να καταλάβουμε για τι συζητούμε. Η ανεργία το 1981 ήταν στο 4,1%όπως και τον ίδιο αριθμό σαν ρυθμό ανάπτυξης. Το δημόσιο χρέος ήταν 2δις ευρώ ή 26,4%του ΑΕΠ. Για τοκοχρεωλύσια η χώρα πλήρωνε 170 εκ ευρώ. Το ΠΑΣΟΚ μέσα σε μία δεκαετία διπλασίασε την ανεργία λόγω κυρίως της αστικής υδροκεφαλίασης και της ψεύτικης καπιταλιστικής ζωής που χτιζόταν ενάντια στη φύση του Έλληνα. Ο ρυθμός ανάπτυξης κατέβηκε στο 1,7% λόγω της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος, και το ελληνικό χρέος 14τετραπλασιάστηκε το 1990 σε 27 δις ευρώ. Το ίδιο συνέβη και  με τα τοκοχρεωλύσια και την μετέπειτα αναμενόμενη αποβιομηχάνιση του τόπου. Παίρναμε πάμπολλα δάνεια κάθε χρόνο κάτι που φαλκίδευσε ανεπιστρεπτί την ανάπτυξη της χώρας. Το έλλειμμα των ταμείων το 1990 40πλασιάστηκε και η δραχμή δύο φορές υποτιμήθηκε κατά 30%.

Το κράτος έκανε καλά τη δουλειά του. Αποξένωνε τον Έλληνα από τη φύση και την ιστορία του,τον γέμιζε με ένα ψεύτικο καπιταλιστικό παρόν ,τον αποκοίμιζε και συγχρόνως χρέωνε την Ελλάδα στην Ευρώπη, στους διεθνείς τοκογλύφους. Τα όσα συνέβησαν στη δεκαετία του 1990-2000 φανερώνει του λόγου το αληθές. Εγκλωβισμένοι οι Έλληνες σε ένα αντιπαραγωγικό κράτος όπου όλοι περίμεναν από το υδροκεφαλικό καπιταλιστικό κράτος την ανάπτυξη(ποια ανάπτυξη;)έπεσαν θύματα των προγραμμάτων σύγκλισης, των νόμων (2597/97) περί φοροαπαλλαγών, της υποτίμησης του 97 12,3 %της δραχμής και γενικά άρχισε η αφαίμαξη των Ελλήνων και του πλούτου της .Με αυτό τον τρόπο φάνηκε ο απώτερος σκοπός του κράτους. Διά του Ελληνικού κράτους, το οποίο ήταν χρεωμένο στους διεθνείς τοκογλύφους και άρα έπρεπε να εισέλθει στην ΟΝΕ για την τελική αφαίμαξη που σήμερα συμβαίνει, οι διεθνείς δανειστές αλλά και οι ντόπιοι και μέσα από τους φόρους άρχισαν να αρπάζουν την περιουσία των Ελλήνων με τρόπο παρόμοιο των οθωμανών ή των μεγάλων αυτοκρατοριών όταν οι εισπράκτορες άρπαζαν τα πάντα από τους υπηκόους τους.

Από το 1990 –σήμερα οι εγκλωβισμένοι Έλληνες δίνουν τα πάντα στο κράτος το οποίο σε λίγο δεν θα υπάρχει διότι μία μεγάλη περιφέρεια χωρίς όνομα(τουλάχιστον η ανάλογη περιφέρεια του Ρήγα είχε όνομα Παμβαλκανική ομοσπονδία)θα αντικαταστήσει σημαντικά μέρη του Ελληνικού κράτους. Από το 1993 και μετά μόνο  το δημοσιονομικό κομμάτι και όχι το αναπτυξιακό έγινε πηγή εσόδων για το κράτος που αφαίμαζε συστηματικά τους πολίτες με αποκορύφωση το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου το οποίο έδωσε όλα τα λεφτά των Ελλήνων στο κράτος ώστε αυτό να τους τα γυρίσει υπό τη μορφή δανείων.

Η είσοδος της Ελλάδος στην ευρωζώνη έγινε προκειμένου να διεξαχθεί το  τελικό πείραμα. Πώς μία χώρα μπορεί να μετατραπεί σε χώρα δούλων χάνοντας το κάθε τι απουσία κάθε ανάπτυξης. Πώς η Ευρώπη θα γίνει σύνολο απροσώπων περιφερειών προκειμένου η Ανατολή να γνωρίσει τη μεγάλη της επιστροφή σε ένα κόσμο που θα ομοιάζει με το Βυζάντιο τότε που η Ευρώπη ήταν χώρα βαρβάρων(6ος αι. μ.Χ).Πώς η μεγαλύτερη επιχείρηση της σύγχρονης Ευρώπης ,το Ελληνικό κράτος, αφού πρώτα πλούτισε τους Έλληνες μετά τους έκλεψε τα πάντα. Η μεγαλύτερη επιχείρηση του Ελληνικού κράτους μετά τους Παγκοσμίους πολέμους ήταν το δημόσιο εκεί όπου οι Έλληνες δούλεψαν συστηματικά και στο τέλος τον πλούτο τους τον έκλεψε η ενωμένη Ευρώπη.Διότι η Ελλάδα είναι μόνο ένα πέρασμα προς την Ανατολή και πέφτει μακριά από την ήσυχη και πολύ ανεπτυγμένη Σκανδιναβία.

Εισερχόμενοι στη μεγάλη σκλαβιά του νέου κόσμου θα ελπίσουμε σε νέο Κοραή και Φεραίο οι οποίοι με βάση τα ιδανικά του Ελληνικού Έθνους του δόντος το πνεύμα στην οικουμένη θα οικοδομήσουν ένα νέο μετά Ελληνικό κράτος.

Β.Δ.Μακρυπούλιας.

http://www.antibaro.gr/node/3398

Βούλιαξε η Αθήνα από διαδηλωτές!

 

Ασφυκτικά γεμάτη η Πατησίων από το ύψος του Μουσείου ως τα Χαυτεία, στην Ομόνοια, με χιλιάδες κόσμο και στα πεζοδρόμια. Φίσκα η Πανεπιστημίου από την Ομόνοια ως το Σύνταγμα. Τίγκα, την ίδια στιγμή, η Σταδίου από την Ομόνοια μέχρι το Σύνταγμα και στη συνέχεια εντελώς γεμάτη όχι μόνο πάνω και κάτω η πλατεία, αλλά και ολόκληρη η Φιλελλήνων ως το τέρμα της, στη Ρωσική Εκκλησία, με τον κόσμο να βγαίνει στην Αμαλίας, να τη γεμίζει εντελώς ως τη Βουλή από τη μια πλευρά και ως τους Στύλους του Ολυμπίου Διός από την άλλη. Παράλληλα, χιλιάδες διαδηλωτές στην Ακαδημίας, αλλά και στην 3ης Σεπτεμβρίου.

Ξεπέρασε κάθε προσδοκία η συμμετοχή του λαού της Αθήνας στη χθεσινή διαδήλωση διαμαρτυρίας εναντίον της κυβερνητικής πολιτικής του Γιώργου Παπανδρέου, η οποία σε αυτή τη φάση συμπυκνώνεται στο πολυνομοσχέδιο που θα ψηφίσει σήμερα η Βουλή. Οι ξένοι ανταποκριτές μετέδωσαν από την Αθήνα ότι το πλήθος που συμμετείχε ανερχόταν σε 500.000 άτομα!

Αναμφισβήτητα επρόκειτο για τη μεγαλύτερη διαδήλωση που έχει γίνει ποτέ στην πρωτεύουσα για εργασιακά θέματα – πολύ μεγαλύτερη από εκείνη κατά του «ασφαλιστικού Γιαννίτση» που σηματοδότησε την αρχή του τέλους της κυβέρνησης Σημίτη, παρά την απομάκρυνση του «ενόχου» από το υπουργείο Εργασίας – Κοινωνικής Ασφάλισης.

Ενα απόκοσμο αίσθημα ανατριχίλας προκαλούσαν τα χιλιάδες κλειστά καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας, αλλά και των συνοικιών της πρωτεύουσας, ενώ για πρώτη φορά στη ζωή του ο γράφων είδε κλειστά όλα ανεξαιρέτως τα καταστήματα ακόμη και στο… Μοναστηράκι (!), όπου οποιαδήποτε ημέρα του χρόνου όλο και κάποια είναι ανοιχτά. Είναι γνωστό ότι οι έμποροι και οι πάσης φύσεως καταστηματάρχες με εξαιρετική δυσκολία κλείνουν τα μαγαζιά τους και η καθολική πειθαρχία τους αυτή τη φορά υποδηλώνει την πλήρη ρήξη των σχέσεων της κυβέρνησης Παπανδρέου με το πολυπληθέστερο και σημαντικότατο τμήμα των μικρομεσαίων, που παραδοσιακά αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της επιρροής του ΠΑΣΟΚ.

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η κολοσσιαία διαδήλωση δεν πρόκειται να επηρεάσει ούτε κατ’ ελάχιστον τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι σήμερα σίγουρα θα υπερψηφίσουν το πολυνομοσχέδιο Βενιζέλου, εναντίον του οποίου έχει ξεσηκωθεί ολόκληρη η Ελλάδα. Ουδείς ποτέ αμφέβαλλε περί αυτού – άλλωστε υπάρχουν άφθονα «εξαπτέρυγα», κατά την ευρηματική έκφραση του Αντώνη Σαμαρά, τα οποία θα ήταν πρόθυμα με την ψήφο τους στη Βουλή να συνδράμουν την κυβέρνηση, αν κάποιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ παρουσίαζαν καθυστερημένη εκδήλωση τάσεων αποσκίρτησης.

Η εκ των προτέρων βέβαιη υπερψήφιση του επίδικου νομοσχεδίου δεν αναιρεί όμως το γεγονός ότι το πρωτοφανές χθεσινό συλλαλητήριο συνιστά συντριπτική πολιτική ήττα για τον Γ. Παπανδρέου και την κυβέρνησή του. Η συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων λαού κατέδειξε με τρόπο αδιαφιλονίκητο ότι η κυβέρνηση δεν διαθέτει πλέον κοινωνικά ερείσματα στους εργαζομένους και στα μεσαία κοινωνικά στρώματα. Δεν είναι σε θέση πλέον να ασκήσει πολιτική κοινωνικών συμμαχιών ώστε να μπορέσει να κρατηθεί στην εξουσία.

Πόσω μάλλον που το χθεσινό τεράστιο συλλαλητήριο, που άφησε άφωνους τους ξένους ανταποκριτές και απεσταλμένους ξένων μέσων ενημέρωσης στην Αθήνα, διεύρυνε το ρήγμα μεταξύ του κρατικού μηχανισμού και της κυβέρνησης Παπανδρέου. Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στον δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα διαδήλωσαν κατά της κυβερνητικής πολιτικής, την οποία προφανώς αρνούνται να υπηρετήσουν όχι μόνο δημιουργικά και ευσυνείδητα, αλλά ακόμη και τυπικά και εικονικά. Γνωρίζουμε ότι γινόμαστε κουραστικοί επαναλαμβάνοντάς το, αλλά καμιά κυβέρνηση στον κόσμο πουθενά και ποτέ δεν διανοήθηκε καν να κυβερνήσει έχοντας τον κρατικό μηχανισμό εχθρικό απέναντί της.

Προφανώς δεν έχουν αντιληφθεί ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του τι σημαίνει π.χ. για τους Γερμανούς ή τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να βλέπουν όλα τα υπουργεία της χώρας υπό κατάληψη, τι σημαίνει για τους ξένους επικυρίαρχους να περνούν στην Πλατεία Συντάγματος και από το κτίριο του υπουργείου Οικονομικών να ακούγεται το τραγούδι των Ιταλών… ανταρτών «Μπέλα τσάο»!

ΒΑΡΥ ΚΛΙΜΑ
Προεόρτια εξελίξεων

Αναπότρεπτες δεν μπορεί ακόμη να χαρακτηρίσει κανείς τις πολιτικές εξελίξεις. Θα ήταν υπερβολή. Περιμένοντας να δούμε τι θα συμβεί και σήμερα -εννοούμε έξω από τη Βουλή, όχι μέσα σε αυτήν- θα σχηματίσουμε μια πληρέστερη εικόνα περί του αν είναι σε θέση αυτή η κυβέρνηση να συνεχίσει να ασκεί την εξουσία υπό το βάρος τόσο ισχυρών λαϊκών αντιδράσεων. Ευνόητο είναι πως μια τέτοια διαρκής σύγκρουση κυβέρνησης – λαού συντηρεί ένα μόνιμο κλίμα πολιτικοκοινωνικής αστάθειας, η οποία εύκολα μπορεί να εκφυλιστεί σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις χάους. Η προχθεσινή πάντως ομιλία του πρωθυπουργού προς τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ τον εμφάνισε ως ηγέτη ευρισκόμενο στο τέλος της ηγεμονίας του.

 

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63475161

ΠΕΡΙ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗΣ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΟΨΙΑΣ

Βαξεβάνης vs Βενιζέλος

http://www.youtube.com/watch?v=kzrkzWQN3L8&feature=player_embedded

Μερικές παρατηρήσεις για τους λόγους και το αυτοκρατορικό ύφος Βενιζέλου:

1. Ο Αντιπρόεδρος, αισθανόμενος ότι θίχθηκε δήθεν από ένα δημοσιογραφικό σχόλιο του Κώστα Βαξεβάνη για τις τεράστιες περιουσίες βουλευτών – οι οποίες κατά κοινή πεποίθηση αποκτώνται σε μεγάλο ποσοστό ως προϊόν διαφθοράς και διαπλοκής , χωρίς να ελέγχονται – έκανε παρέμβαση ξεκινώντας από την εμφατική από καθέδρας αναφορά – απειλή και υπενθύμιση στο δημοσιογράφο, ότι αποτελεί δημοσιογράφο της κρατικής τηλεόρασης! Με λίγα λόγια «κάτσε καλά» , γιατί η καρέκλα σου τρίζει. Αυτή είναι η αντίληψη των κυβερνώντων, δήθεν σοσιαλιστών και υπέρμαχων της δημοκρατίας και ελευθερίας για το ρόλο του δημοσιογράφου, ως λιβανιστηριού της εξουσίας! Άβε καίσαρ Βενιζέλε .

2. Περαιτέρω αφού αναφέρθηκε στην περιουσία της επιχειρηματίου συζύγου του, όταν ο δημοσιογράφος άρχισε να εξηγεί ότι δεν αναφέρθηκε στον ίδιο προσωπικά , αλλά στα εκατομμύρια των βουλευτών, ξαφνικά ο Βενιζέλος είχε μία επιφοίτηση, ότι και δημοσιογράφοι έχουν μεγάλες περιουσίες και συμπλήρωσε με την πρόταση – απειλή ότι θα προσθέσει στο φορολογικό πολυνομοσχέδιο διάταξη να αναρτώνται στο διαδίκτυο τα πόθεν έσχες δημοσιογράφων και δικαστών. Με λίγα λόγια και πάλι έμμεση απειλή όχι προς το δημοσιογράφο, αλλά προς τους προϊσταμένους του «καθείστε καλά, γιατί θα σας ελέγξουμε»!!! Δηλαδή τα αυτονόητα μέτρα ελέγχου του πόθεν έσχες των τεράστιων περιουσιών , που αποκτούν τα πάσης φύσεως λαμόγια, χρειαζόταν να τα θυμηθεί και σκεφθεί στον αέρα ο Υπουργός, όταν τέθηκε το ζήτημα για τον ουσιαστικό έλεγχο των περιουσιών των πολιτικών, χωρίς όμως η πρότασή του να αφορά αυτούς, αλλά αυτούς που θα καλούνταν να τους ελέγξουν !!! Περί βουλευτών και υπουργών τίποτε, σιωπή. Οποία υπεροψία εξουσίας και υπερβολή οίησης!!!

3. Όταν ο δημοσιογράφος επιτελώντας το καθήκον του για έλεγχο της εξουσίας, αναφέρθηκε στο τεράστιο σκάνδαλο της στήριξης της ιδιωτικής τράπεζας PROTON από τα αποθεματικά του δημοσίου – σημείωση κατά παράβαση του νόμου και των  υποδείξεων του ΓΛΚ – η απάντηση ήταν και πάλι έμμεση, ότι δήθεν δεν γνωρίζει καλά τα πράγματα ο δημοσιογράφος, ότι έγιναν καταθέσεις στην τράπεζα για τη συστημική στήριξη του τραπεζικού συστήματος – ωραίες φράσεις , που κρύβουν εγκλήματα κατά του δημόσιου χρήματος , ακόμη και σήμερα , που η Ελλάδα αιμορραγεί- και τέλος ότι οι ερωτήσεις του δημοσιογράφου καταδεικνύουν μεθοδευμένη επιθετικότητα !!! Έτσι συμβαίνει όταν δεν έχεις τι να απαντήσεις, το γυρνάς στην αντεπίθεση με ό,τι έχεις πρόχειρο, για να αποφύγεις τον ουσιαστικό έλεγχο, χωρίς όμως να μπορείς να κρύψεις τη νοοτροπία με την οποία κυβερνάς! Υποκρισία, αδιαφάνεια, υπεροψία, πεποίθηση εκπροσώπου μίας ανέλεγκτης εξουσίας, χωρίς αναφορές και υποχρεώσεις έναντι των πολιτών και των δημοσιογράφων.

4. Δυστυχώς για τον Βενιζέλο ο δημοσιογράφος συνέχισε τον έλεγχο αναφορικά με τη νομοθέτηση εκ των υστέρων διατάξεων για την κάλυψη της παράνομης ενίσχυσης της ταμειακής ρευστότητας της PROTON BANK με κεφάλαια του δημοσίου, ώστε να μην ελεγχθεί ο ίδιος ο Βενιζέλος και ο προ αυτού Υπουργός για τις κατά παράβαση νόμου , αυθαίρετες επιλογές στήριξης των δικών τους τραπεζών!!! Για το τι ζημία υπέστη το Δημόσιο από την υπεξαίρεση 51.000.000 ? από το αγαπημένο παιδί του ΠΑΣΟΚ Λαυρεντιάδη , έστω και αν αυτός αναγκάστηκε να τα επιστρέψει, όταν ήδη ελεγχόταν η υπόθεση από την αρχή για τη νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες, αφού το δημόσιο στήριξε παράνομα την τράπεζα για να μην καταρρεύσει και τελικώς την κρατικοποίησε εν μέσω τεράστιων αναγκών, με χρήματα δικά μας, έχοντας τέτοια νοοτροπία , πρωθυπουργό και υπουργούς, δεν υπάρχει περίπτωση να μάθουμε .!

Μόνο αν τους γκρεμίσουμε από τους θρόνους, που κατέχουν, ως νομίζουν ελέω Θεού!

Και αυτή η προσπάθεια πρέπει να είναι αδέλφια το μόνο μας μέλημα !

Κυριάκος Κόκκινος – Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΜΦΙΕΤΖΟΓΛΟΥ ΣΤΟΝ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ ΓΑΛΑΤΗ

 Ι.Γ. Κύριε Πρόεδρε καλωσήρθατε για άλλη μια φορά στη Ξάνθη, καλώς σας βρήκαμε κι εμείς στην πατρίδα σας, τουλάχιστον έτσι έχετε πει, βέβαια αυτή τη φορά δεν ξέρω τι θα μας πείτε και αν μας δώσετε μια «νότα» αισιοδοξίας ή θα γίνετε ακόμη πιο απαισιόδοξος!!!

Π.Ε. Ο Πλάτων είπε ότι: « Φίλη οικογένεια, φιλτέρα πατρίδα, φιλτάτη αλήθεια»! Λοιπόν εγώ θα λέω την αλήθεια! Πάντα αυτό έλεγα και πάντα αυτό θα λέω! Και θα λέω τις σκέψεις μου για το πώς μπορούμε να βελτιώσουμε τα πράγματα. Όχι απλώς να καταγράφουμε τα πράγματα και να μεμψιμοιρούμε, αλλά να δούμε, αφού ξέρουμε την πραγματικότητα, τι μπορούμε να κάνουμε για να τη βελτιώσουμε. 

Ι.Γ. Τι μπορούμε να κάνουμε;

Π.Ε. Τι πρέπει να κάνουμε!!!

Ι.Γ. Μάλιστα. Να ξεκινήσω λοιπόν κύριε Πρόεδρε, ρωτώντας σας την αιτία αυτής της κατάστασης, γιατί στο παρελθόν πολλές φορές «χτυπήσατε το καμπανάκι» . Είπατε ότι «εκεί δεν πάμε καλά. Εκεί δεν  τα αντιμετωπίζουμε σωστά τα πράγματα». Σήμερα που είμαστε σε αυτήν εδώ την κατάσταση είναι απόρροια όλων αυτών που λέγατε; Δηλαδή ποιων;

Π.Ε Να τα πάρουμε με απλά νούμερα. Το 80΄ είχαμε ένα ασήμαντο χρέος. Ένα χρέος σε ευρώ περίπου 4 δισεκατομμύρια ευρώ. Τα 4.000.000.000 ευρώ έγιναν 350.000.000.000 ευρώ στα 30 χρόνια. Πως αυξήθηκε το χρέος τόσο πολύ; Ερωτάται ο κόσμος: «Στα τριάντα χρόνια πως τα καταφέραμε;». Στα τριάντα χρόνια περάσαμε πολέμους, Μικρασιατικές καταστροφές, εμφυλίους, καταστροφές από τους Γερμανούς. Δύσκολες συνθήκες! Πως όλο αυτό το χρονικό διάστημα καταφέραμε και «επουλώσαμε» όλες τις «πληγές» κι είχαμε μόνο 4 δισεκατομμύρια χρέος; Φτιάξαμε χώρα, κάναμε ένα σωρό έργα, αποκαταστήσαμε όλους τους Πρόσφυγες, τους περισσότερους από την Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη, και τώρα σε μια περίοδο τριάντα ετών όπου είχαμε και τις ενισχύσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση, καταφέραμε να κάνουμε τα τέσσερα δισεκατομμύρια 350.000.000.000. Τι σημαίνει 350.000.000; Με ετήσιο τόκο 17,5 όταν ανεβαίνουν τα spread με 10%; 35.000.000 πρέπει να πληρώνουμε κάθε χρόνο! Γιατί έγινε αυτό; Διότι δεν λογάριασε κανείς την πατρίδα. Όλα τα κόμματα έβαλαν το κομματικό κέρδος πάνω από το χρέος προς την πατρίδα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αθρόα πρόσληψη υπαλλήλων. Κάθε κόμμα προσελάμβανε υπαλλήλους σαν ένα «κομματικό στρατό» για να το ψηφίζει!!! Αυτό όμως επέφερε μια διόγκωση των υπαλλήλων σε βαθμό υπερβολικό. Σε καμιά χώρα του κόσμου δεν υπάρχουν τόσοι υπάλληλοι. Σημαίνει δηλαδή ότι εμείς έχουμε τριπλάσιους υπαλλήλους ανά κάτοικο ή ανά εκατομμύριο κατοίκους από όσους έχει η Γερμανία!!!

ΙΓ. Πάντα μιλάμε για το Δημόσιο! 

Π.Ε  Για το Δημόσιο. Που σημαίνει με λίγα λόγια ότι για το Δημόσιο που έχουμε, ξοδεύουμε 40 δισεκατομμύρια το χρόνο! Για τις αμοιβές, τα έξοδα, τις δαπάνες, την ασφάλιση των Δημοσιών Υπαλλήλων… Μονάχα από τη διόγκωση του αριθμού των υπαλλήλων χάσαμε 600 δισεκατομμύρια. Αφήνω βέβαια τις άλλες σπατάλες. Αφήνω δε την ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ των προμηθειών, αφήνω τις κλοπές. Αφήνω την αγορά άχρηστου Στρατιωτικού υλικού. Μας καθυβρίζουν και μας λοιδορούν οι ξένοι, τελευταία δε και ο Σλοβάκος Πρωθυπουργός επειδή έχουμε πρόβλημα τώρα οικονομικό. Από αυτούς όμως αγοράζαμε άχρηστα «Suzana» για να πάρουν ορισμένοι προμήθεια και να μπορέσει η Σλοβακία να σταθεί στα πόδια της. Και να πω κάτι το οποίο με πληγώνει. Κάθε φορά που περνάω πάνω από τον Ναύσταθμο βλέπω μια ολόκληρη προβλήτα και πάνω είναι τοποθετημένα  3 zubr. Τα zubr είναι αυτά τα hovercraft τα ελαστικά τα οποία τα αγοράσαμε από την Ρωσία και την Ουκρανία. Μα αυτά είναι για λίμνες. Στο Αιγαίο είναι άχρηστα. Το Αιγαίο έχει μποφόρ. Τα αγοράσαμε, πληρώσαμε ένα σωρό λεφτά, κάναμε ιδιαίτερη προβλήτα για να τα ακουμπήσουμε, να τα συντηρήσουμε για να παρθούν ορισμένες προμήθειες. Και το «δράμα» που πονά τον κάθε Έλληνα, είναι ότι δεν υπήρξε ούτε μια τιμωρία των ανθρώπων αυτών που κλέψανε την πατρίδα. Δώσαμε δύο δισεκατομμύρια να πάρουμε τέσσερα υποβρύχια, κι ύστερα από 10 χρόνια πήραμε ένα που … γέρνει!!! Και κανένας δεν τιμωρήθηκε. Αυτό σημαίνει μια διαφθορά όλου του πολιτικού συστήματος. Αυτοί μας κατάντησαν αγαπητέ μου σ’ αυτήν την κατάσταση. Αυτοί κατέστρεψαν την χώρα, αυτοί είναι υπόλογοι τώρα που κάθε Έλληνας «φτύνει αίμα», που κάθε Έλληνας δεν έχει χαμόγελο στα χείλη του, που κάθε Έλληνας αντιμετωπίζει προβλήματα με τα παιδιά του, και το χειρότερο απ’ όλα είναι τα νέα παιδιά που βρίσκονται σε ένα αδιέξοδο, χωρίς ελπίδα. Σκέφτονται οι καλύτεροι να φύγουν από την πατρίδα και να μείνουν οι άχρηστοι. Δεν υπάρχει αισιοδοξία. Δεν υπάρχει δύναμη δημιουργίας. Που σημαίνει ότι διακινδυνεύεται το μέλλον όχι μόνο της χώρας, του λαού και του Έθνους.

 

Ι.Γ Κύριε Πρόεδρε έτσι είναι όπως τα λέτε τα πράγματα. Ο κόσμος το χει κατανοήσει. Όμως τι γίνεται τώρα; Γιατί βλέπουμε ακόμα και σήμερα που έχουμε τις διαπιστώσεις, το πρόβλημα προσπαθούμε να το λύσουμε όχι με σωστά μέτρα. Δηλαδή αυτή τη στιγμή βλέπουμε να πλήττεται, να χτυπιέται ο Ιδιωτικός Τομέας, το μεροκάματο του ιδιώτη λες και δεν ξέρω, αυτό είναι η αιτία του κακού στη χώρα αυτή. Βλέπουμε να χτυπιέται γενικά ο επιχειρηματίας είτε μικρός είναι είτε μεγάλος. Φαντάζομαι βέβαια ότι τα προβλήματα είναι προβλήματα και για τον μικρό που έχει ένα μαγαζάκι και για σας που έχετε έναν Όμιλο Επιχειρήσεων. Ο καθένας έχει διαφορετικό σημείο αντιμετώπισης. Όμως τα προβλήματα υπάρχουν!

 

Π.Ε Βεβαίως.

 

Ι.Γ. Και δεν έχουμε ακουμπήσει ακόμη τις Δημόσιες Δαπάνες, κάτι που έκανε η Πορτογαλία, κάτι που έκανε η Ιρλανδία κάτι που πάει να κάνει η Ισπανία, κάτι που πάει να κάνει η Ιταλία.

 

Π.Ε Έθιξες ακριβώς τον πυρήνα του προβλήματος. Το κομματικό κράτος αυτό, τόσα χρόνια δεν τολμάει να πειράξει τους «Κομματικούς Στρατούς» και συνεχίζει ακόμα σε αυτήν την κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης» να αυξάνει τις δαπάνες του Δημοσίου. Το πρώτο το οποίο πρέπει να κάνει κανείς είναι να κόψει κάθετα τις δαπάνες του Δημοσίου. Εκείνο που έπρεπε να γίνει από την πρώτη στιγμή: Να περιοριστούν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι στο μισό. Να φύγουν εκείνοι οι Σύμβουλοι από τα Υπουργεία, όλοι αυτοί που χρυσοπληρώνονται και δίνουν μόνο το κακό παράδειγμα. Το αρχικό λανθασμένο στρεβλό μοντέλο της Κεντρικής Διοίκησης απλώνεται και διαχέεται σε όλες τις επιμέρους μικρές Διοικήσεις. Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι αυτό που κάνει ένας μικρός επιχειρηματίας ή οικογενειάρχης που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα. Το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να «συμμαζεύει τα του οίκου του»! Εμείς ΔΕΝ το κάναμε αυτό το πράγμα.  Και αυτό δημιουργεί και ένα πρόβλημα αξιοπιστίας και στους ξένους δανειστές μας, διότι πάει και λέει η Κυβέρνηση: «θα πάρω μέτρα». Επιβάλλει φορολογία εξοντωτική η οποία οδηγεί σε ύφεση, με αποτέλεσμα να μην αποδίδουν τα τρέχοντα έσοδα. Διαλύει τις επιχειρήσεις και τον Ιδιωτικό Τομέα που είναι εκείνος ο οποίος «αιμοδοτεί» τον αρνητικό Δημόσιο Τομέα. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή 300.000 απολύσεις στον Ιδιωτικό Τομέα, παραγωγικών ανθρώπων για να μείνουν στο δημόσιο  300.000 ΑΧΡΗΣΤΟΙ!!! Είναι τόσο απλό. Και επιμένουν δυστυχώς. Και γίνονται και αναξιόπιστοι στους ξένους δανειστές μας. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση σου λέει ο Ευρωπαϊος ο οποίος βρίσκεται σε μια επιτροπή, σε μια Κυβέρνηση: «Μας υποσχεθήκατε 1 φορά δεν τα τηρήσατε, μας υποσχεθήκατε 2η φορά πάλι δεν τα τηρήσατε! Και βλέπουμε ότι το έλλειμμα σας αυξάνεται. Ε! Δεν σας πιστεύουμε.  Άρα δεν σας δίδουμε και τη δόση»! Άρα κινδυνεύουμε να κατεβάσουμε ρολά!

 

Ι.Γ Τι πρέπει να γίνει; Το μεγάλο ερώτημα!

 

Π.Ε Καταρχήν εκείνο που πρέπει να γίνει είναι να «συμμαζέψουμε τα του οίκου μας» ! Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι θα πρέπει να υπάρξει Εθνική αντιμετώπιση των προβλημάτων και ΟΧΙ κομματική. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πριν από πολλά χρόνια που είχα μια συζήτηση με τον Κώστα Καραμανλή του είπα: «Δύο πράγματα θα ήθελε ο Έλληνας από σένα. Πρώτον να χτυπήσεις τη διαφθορά και δεύτερον να συμμαζέψεις αυτό το ΑΘΛΙΟ Δημόσιο Κράτος»!!! Μου είπε: «Μηδενική ανοχή στην διαφθορά και επανίδρυση του Κράτους», του είπα: «Μακάρι να το πετύχεις. Αν το πετύχεις θα πάει μπροστά η πατρίδα». Δυστυχώς δεν έγινε τίποτα και δυστυχώς αυτή η ιστορία συνεχίζεται.

 

 

Ι.Γ Δεν πήγε να κάνει κάτι;

 

Π.Ε Πήγε αλλά δεν προχώρησε. Αδιαφόρησε; Είχε πολλές αντιδράσεις; Δεν μπορώ να ξέρω. Εν πάση περιπτώσει αυτή η Κυβέρνηση δεν μπορεί να φέρει την τομή. Αυτή η Κυβέρνηση έχει χάσει την αξιοπιστία της, έχει χάσει η δυναμική της έχει χάσει την εσωτερική της συνοχή, βρίσκεται σε πανικό και όποιος είναι σε πανικό είναι κα επικίνδυνος! Αυτή τη στιγμή είναι απόλυτη ανάγκη να στραφούμε στον λαό να γίνουν εκλογές τάχιστα, και η νέα Κυβέρνηση όποια και αν είναι αυτή να εφαρμόσει το σωστό πρόγραμμα Εθνικής Σωτηρίας. Το οποίο θα πρέπει να είναι περιορισμός του κράτους, απόλυτη αξιοκρατία ξεκινώντας από την κορυφή και τιμωρία των ενοχών που έκλεψαν την πατρίδα. Αυτά τα τρία. Και στο εξωτερικό να πάνε να πούνε αυτή είναι η πραγματικότητα και εμείς από δω και πέρα θα είμαστε αξιόπιστοι. Σας ζητούμε άλλη μια περίοδο χάριτος την οποία πρέπει να μας δώσετε»! Και θα πρέπει να εφαρμόσουν αυτή την πρώτη περίοδο χάριτος. Εδώ αποκτάται η αξιοπιστία. Δηλαδή να υποσχεθούν αυτά που θα υποσχεθούνε και να τα φτιάξουνε! Και να βγει  ο Πρωθυπουργός μετά από 3 μήνες και να πει και στον Ελληνικό Λαό και στις Βρυξέλες και στην Ουάσιγκτον και παντού στον   κόσμο: «Εγώ υποσχέθηκα 1,2,3 πέρασαν τρεις μήνες και εγώ έκανα : 1 2 3». Τότε αποκτάς την αξιοπιστία σου. Και τότε αγαπητέ μου μπορείς να πας να πεις το εξής: «Δεν είναι φτωχή χώρα η πατρίδα μου η Ελλάδα. Έχει πολλές δυνατότητες. Έχει τεράστιο πλούτο σε φυσικό αέριο και πετρέλαιο στην Ελληνική αποκλειστική Ζώνη. Άρα, θα σας ξεπληρώσουμε. Έχετε εμπιστοσύνη». Και μετά αφού αποκτήσει την αξιοπιστία να πάει στην κυρία Μέρκελ ή στον επόμενο Γερμανό Καγκελάριο και να πει: « Έχουμε και ένα πρόβλημα οι δυο μας. Υπάρχει το πρόβλημα των πολεμικών αποζημιώσεων. Αυτά τα υπολογίζουν διάφοροι -έχω διαβάσει διάφορες μελέτες- από 150 – 220.000.000.000. Πρέπει να βρούμε μια λύση σ’ αυτό το πρόβλημα. Πρέπει να το λύσουμε.  Δεν πιέζουμε, ούτε εκβιάζουμε αλλά πρέπει να το λύσουμε με μια διαδικασία: Ή θα μας δώσετε κάποιες εγγυήσεις σιγά- σιγά ή θα βρούμε ένα τρόπο». Εν πάση περιπτώσει δεν μπορώ εγώ να πω τι θα γίνει, αλλά να τεθεί χωρίς φοβικό σύνδρομο. Αλλά για να θέσεις ένα- δύο θέματα, πρέπει να έχεις αξιοπιστία. Πρέπει να έχεις κύρος. Και αυτό αποκτάται με την αξιοπιστία. Είναι το δεύτερο στάδιο.  Και τότε όλος ο Ελληνικός Λαός θα καταλάβει ότι έχει σοβαρή Διοίκηση, ότι έχει μια Κυβέρνηση επάνω η οποία  τηρεί αυτά που λέει. Σταμάτησε να τον κοροϊδεύει. Αυτό που είπε ο Τσόρτσιλ στους Βρετανούς στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο: «Δεν σας υπόσχομαι λόγια, δεν σας υπόσχομαι ελπίδες. Σας υπόσχομαι δάκρυα στην αρχή. Αλλά ελευθερία και ελπίδες μετά»! Και το τήρησε.

 

Ι.Γ. Κύριε Πρόεδρε παρακολούθησα όλο αυτό το διάστημα όλες τις δηλώσεις, συνεντεύξεις ομιλίες των αρχηγών των κομμάτων αρχής γενομένης από τον Πρωθυπουργό και κλείνοντας με τον επικεφαλής της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσευσεως τον Αντώνη Σαμαρά στη ΔΕΘ. Λίγο πολύ η μεν αντιπολίτευση ήταν σχεδόν στα ίδια, η δε Κυβέρνηση απέναντι. Θεωρείτε πως αν αύριο ή στο εγγύς μέλλον προκηρυχθούν εκλογές θα υπάρξει Αυτοδύναμη Κυβέρνηση;

 

Π. Ε Αυτό δεν μπορώ να το κρίνω και η εποχή των προφητών έχει παρέλθει. Εκείνο όμως που έχει σημασία είναι ότι όποια κι αν είναι η κατάσταση μετά τις εκλογές θα είναι μια απόφαση υπεύθυνη, πρόσφατη του Ελληνικού Λαού ο οποίος θα δώσει την εντολή. Θα δώσει την εντολή ή αυτοδύναμης Κυβέρνησης ή Κυβέρνησης Συνασπισμού-συνεργασίας- ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ!!!

 

Ι.Γ. Η επόμενη Κυβέρνηση θεωρείτε ότι  μπορεί να παράσχει έργο ή θα είναι θνησιγενής και θα περάσει έτσι;

 

Π.Ε Δεν έχουμε περαιτέρω όρια. Λίγο πολύ όλοι τώρα αρχίζουν και συναισθάνονται και αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα. Δεν υπάρχουν ψευδαισθήσεις πλέον. Πρέπει να σταματήσει πλέον αυτό  το «καλαμπούρι» να ορίζουμε Υπουργό τον κάθε έναν. Πρέπει να αναλάβουν σοβαροί άνθρωποι, και ήταν θετική η άποψη Σαμαρά ότι θα διαχωρίσει τον ρόλο των Βουλευτών από τους Υπουργούς. Μακάρι να το κάνει.

 

 

Ι.Γ. Τεχνοκράτες δηλαδή Υπουργούς;

 

Π.Ε Προσωπικότητες σωστές, ικανές με γνώσεις με κύρος, με όνομα στην κοινωνία οι οποίοι θα κληθούν να υπηρετήσουν την πατρίδα για ένα χρονικό διάστημα για να βγούμε από αυτήν την κατάσταση. Αυτή είναι η λύση. Δεν μπορούμε να πάμε τώρα με τον δικό μου τον κολλητό, τον γραμματέα μου, αυτόν τον Βουλευτή επειδή παίρνει περισσότερες ψήφους, αυτός επειδή είναι φίλος της φίλης μου. Πάνε τελειώσανε αυτά, τελειώσανε. Αν δεν τελειώσουνε, δεν έχουμε ελπίδα!

 

Ι.Γ. Πάντως εγώ κρατάω αυτό που είπατε κε Πρόεδρε να πάμε σε εκλογές τάχιστα, να βγει μια νέα Κυβέρνηση όποια κι αν είναι αυτή. Τι θα κερδίσουμε αν βγει μια νέα Κυβέρνηση;

 

Π.Ε Η νέα Κυβέρνηση όποια κι αν είναι αυτή θα ξεκινήσει από μια ΝΕΑ ΑΡΧΗ! Θα έχει ένα γερό «χαρτί» στα χέρια της, την πρόσφατη εξουσιοδότηση του Ελληνικού Λαού. Δεν θα πρέπει να έχει «δεσμούς»  παρελθόν και θα πρέπει να πράξει το σωστό και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό να πάει να διαπραγματευτεί ως η εντολοδόχος του Ελληνικού Λαού.

 

Ι.Γ Με αυτή την εντολή πήγε και ο κος Παπανδρέου θα μου πείτε έλεγε λεφτά υπάρχουν και πήγε έξω και είπε λεφτά δεν υπάρχουν».

 

Π.Ε Όλοι θυμόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια  τον μύθο του Αισώπού! Όταν μια φορά κοροϊδεύεις, δεύτερη φορά κοροϊδεύεις , τρίτη φορά κοροϊδεύεις, τέταρτη φορά που κινδυνεύεις κι έρθει ο λύκος δεν θα έρθουν να σε βοηθήσουν γιατί θα πουν «μας δουλεύεις και πάλι».

 

Ι.Γ. Θα μου επιτρέψετε να έρθω και λίγο στα Εθνικά μας θέματα, ρωτώ εσάς γιατί ξέρω ότι η επαγγελματική σας ενασχόληση έχει να κάνει με μεγάλες χώρες και του εξωτερικού που παίζουν σημαντικό ρόλο στην περιοχή μας. Τι γίνεται λοιπόν με τα Εθνικά θέματα τα οποία σήμερα κιόλας, αυτό το διάστημα βρίσκονται σε μια έξαρση λόγω και της έναρξης των εργασιών στο 12ο Διαμέρισμα του ΑΟΖ της Κύπρου;

 

ΠΕ. Δυστυχώς η ενασχόληση μας με το τεράστιο οικονομικό πρόβλημα, μας έχει κάνει να ξεχάσουμε το επίσης τεράστιο πρόβλημα των Εθνικών συμφερόντων της χώρας. Και ξέρετε όταν κάποιος έχει ένα οικονομικό πρόβλημα μπορεί να το ξεπεράσει, αλλά αν έχεις κάνει μια Εθνική υποχώρηση αυτή δεν επιστρέφει,  «ουκ απογίγνεται»! Δυστυχώς τα Εθνικά μας θέματα είναι σε πολύ κρίσιμη καμπή και πέραν τούτου, όλη η περιοχή στην οποία βρισκόμαστε, βρίσκεται σε έναν αναβρασμό. Βλέπουμε στην περιοχή μας κοσμοϊστορικά γεγονότα. Βλέπουμε να σαρώνονται τα καθεστώτα της Αιγύπτου, της Λιβύης, της Τυνησίας, της Συρίας, βλέπουμε μια Τουρκία η οποία έχει το σύνδρομο της μεγαλομανίας και της υπεροψίας να εκβιάσει τη Κύπρο να εκβιάζει εμμέσως την Ελλάδα αλλά ακόμα να εκβιάζει  και το Ισραήλ το οποίο έχει γνωστή και Στρατιωτική και Οικονομική Δύναμη διεθνώς. Βρισκόμαστε σε αναβρασμό και ενώ θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να είμαστε εσωτερικά δυνατοί οικονομικά και κοινωνικά, βρισκόμαστε σε αδύναμο σημείο και σε πλήρη αδυναμία να αντιμετωπίσουμε προβλήματα. Να μη πω ότι οι οικονομίες αυτές που γίνανε επηρέασαν και τις Ένοπλες μας Δυνάμεις, είναι γνωστό αυτό . Και η ασφάλεια δεν είναι όπως είπε ο Πάγκαλος «περιττή δαπάνη». Η ασφάλεια είναι το απαραίτητο στοιχειό για την ανάπτυξη. Χωρίς ασφάλεια δεν υπάρχει ανάπτυξη. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα πιο

συγκεκριμένα. Αυτή την στιγμή έχουμε μεγάλα προβλήματα στην περιοχή μας. Δυστυχώς εμείς ακολουθήσαμε επί χρόνια λανθασμένη πολιτική. Όλες οι Κυβερνήσεις  μετά τον Ανδρέα ακολούθησαν την πολιτική «εξημέρωσης του θηρίου» με την Τουρκία. Κι αρχίσαμε να παραχωρούμε. Να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να τους δώσουμε εκείνο, το άλλο, να μην αντιδρούμε για το ένα, να ανεχόμεθα…

 

Ι.Γ. Η υφαλοκρηπίδα της Ελλάδος έγινε η υφαλοκρηπίδα του κάθε νησιού χωριστά που σημαίνει ότι αυτό ήταν η μεγαλύτερη μας παροχή.

 

Π.Ε Ξεκινήσαμε από τα Ίμια δημιουργήσαμε γκρίζες ζώνες, υπογράψαμε ζωτικά συμφέροντα στη Μαδρίτη και κοροϊδεύαμε τον κόσμο ότι μιλούσαμε μόνο για υφαλοκρηπίδες. Και παραλείψαμε να κάνουμε το στοιχειώδες Εθνικό μας καθήκον σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Σύμφωνα με το Δίκαιο της θάλασσας κάθε χώρα δικαιούται να κηρύξει ΑΟΖ, Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη η οποία εκτείνεται200 μίλιααπό τις ακτές της και η οποία περιλαμβάνει και κάθε νησί. Κάθε νησί που έχει οικονομική ζωή, δηλαδή έχει έναν κάτοικο ο οποίος έχει δύο πρόβατα και ο οποίος μένει εκεί και συντηρείται, μπορεί να έχει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη200 μίλιαγύρω του. Κι όταν υπάρχει μικρότερη απόσταση μεταξύ δύο χωρών υπάρχει μέση γραμμή. Εμείς έπρεπε να έχουμε κηρύξει άμεσα Αποκλειστική Εθνική Ζώνη σύμφωνα με το Δίκαιο της θάλασσας και να την καταθέσουμε στον ΟΗΕ. Από κει και πέρα αν μια χώρα έχει διαφορετική γνώμη, τότε το Διεθνές Δίκαιο ορίζει ότι μπορεί να πάει στην Χάγη ή κάπου αλλού να το θέσει.

Εμείς με τους εκβιασμούς της Τουρκίας δεν το κάναμε αυτό. Με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να μην έχουμε κηρύξει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Όλο το Αιγαίο είναι Αποκλειστική Ελληνική Ζώνη. Η μισή Ανατολική Μεσόγειος μέχρι την Κύπρο λόγω του Καστελόριζου είναι Ελληνική Οικονομική Ζώνη.

Αυτή η περιοχή Νότια της Κρήτης στα μέσα της Λιβύης και της Αιγύπτου μέχρι την Κύπρο έχει κολοσσιαίες ποσότητες φυσικού αερίου και πετρελαίου. Πέραν τούτου, βρέθηκαν ποσότητες οι οποίες δεν είχαν εκτιμηθεί νωρίτερα. Άρα όταν θα γίνει λεπτομερής έρευνα στην περιοχή, οι ποσότητες που θα βρεθούν θα είναι τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου και δισεκατομμύρια τόνοι πετρελαίου.

  Να πούμε λίγο για  Ισραήλ- Τουρκία

Οι σχέσεις μεταξύ αυτών των κρατών ήταν σχέσεις στενής συνεργασίας υπό την αγαστή σύμπνοια και των Εβραϊκών Οργανώσεων της Αμερικής και της Αμερικανικής Κυβέρνησης.

Τώρα το ποτήρι έσπασε!!! Βλέπουμε έναν Ερντογάν που δρα σαν «σατράπης», σαν «χαλιφάτο» ο οποίος θέλει να γίνει υπερδύναμη της περιοχής, να δημιουργήσει την Νεοοθωμανική Αυτοκρατορία μαζί με τον Νταβούτογλου. Η πολιτική του ξέφτισε πάρα πολύ γρήγορα. Το δόλωμα του Νταβούτογλου για το στρατηγικό βάθος και τα μηδενικά προβλήματα σε ελάχιστο χρόνο έγινε στρατηγικό λάθος και άπειρα προβλήματα. Και έδειξε αναξιοπιστία. Ήτανε φίλος με τον Μουμπάρακ μετά τον έριξε τον Μουμπάρακ, ήτανε φίλος με τον Καντάφι και στην αρχή τον υποστήριξε αλλά μετά τον έριξε, έπαιξε φιλία με το Ιράν αλλά όμως δέχτηκε τις πυραυλικές εγκαταστάσεις στη Μαλάτια. Βλέπουμε λοιπόν ότι σε λίγο καιρό αποδείχτηκαν αναξιόπιστοι. Κι όπως γράφει ο «Μ» που μου στέλνετε στην Αθήνα και διαβάζω αν θυμάμαι καλά «ουδείς πιο ανήθικος εχθρός από τον υποκριτή»!!! Βλέπουμε ότι αυτή η πολιτική ξέφτισε και τώρα τι κάνει. Εκβιάζει τους αδύναμους. Εκβιάζει την Κύπρο, εκβιάζει την Ελλάδα. Όταν ήρθε εδώ με τους Υπουργούς του και μας πουλούσε φιλίες κι όταν ορισμένοι θεώρησαν σαν καλή χειρονομία  αυτά που είπε για τα Βακούφια, άμεσα άρχισε ο εκβιασμός, έρευνες στην Ελληνική ΑΟΖ στο Καστελόριζο και εκβιασμό στην Κύπρο να σταματήσει τις έρευνες παράνομα, ενάντια στο Διεθνές Δίκαιο για το Δίκαιο της Θάλασσας, όταν δε η ίδια δεν έχει υπογράψει το Διεθνές Δίκαιο και δεν αναγνωρίζει την δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Χάγης. Άρα βλέπουμε μια Τουρκία να εξελίσσεται σε μια  «Γερμανία του Χίτλερ» η οποία δεν λαμβάνει υπόψη το Διεθνές Δίκαιο, αλλά δρα με την έννοια της δύναμης και του «ζωτικού» χώρου». Και όπως λέγαν οι αρχαίοι «μηδένα προ του τέλους μακάριζε», εγώ από την Ξάνθη θα έλεγα στον Ερντογάν και στον Νταβούτογλου να το θυμούνται

αυτό, γιατί η πολλή υπεροψία οδηγεί σε πολύ άσχημα αποτελέσματα. 

 

Ι.Γ. Κε Πρόεδρε η Ευρωπαϊκή πλευρά της Μεσογείου έχουμε έρθει όλα τα κράτη Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και Γαλλία μπαίνει τώρα στο παιχνίδι σε οικονομική δυσκαμψία. Τι συμβαίνει τελικά; Πως μπορούμε εμείς. Μ’ αυτήν την κατάσταση που επικρατεί στην γειτονιά μας να είμαστε ισχυροί στα Εθνικά μας θέματα;

 

  Π.Ε Αυτή τη στιγμή είμαστε σε αδύναμη θέση. Έχουμε όμως κάποια θετικά στοιχεία. Είμαστε απαραίτητοι στο σύστημα. Γεωπολιτικά η θέση δεν χάνεται . Η θέση όχι μόνο δεν χάθηκε, αλλά η αξία, η σημασία της θέσης έχει αναβαθμιστεί. Το οικονομικό δυναμικό λόγω των κοιτασμάτων που υπάρχουν στην ΑΟΖ τη δική μας, μας ανεβάζει και το οικονομικό δυναμικό της χώρας. Έχουμε αυτά τα στοιχεία τα οποία είναι σημαντικά δηλαδή η Κύπρος σε 2-3 χρόνια θα έχει δικό της φυσικό αέριο. Η Κύπρος εκτιμά ότι μονάχα από το δικό της φυσικό αέριο θα έχει μισό δις, μιλάμε -για Κυπριακή Οικονομία- κέρδος μόνο από τις εισαγωγές! Από κει και πέρα θα έχει ένα σωρό κέρδη από τις εξαγωγές που θα κάνει όταν βρεθούνε, που με σιγουριά θα βρεθούνε, στο οικόπεδο 12 ή «Αφροδίτη», το έχουν ονομάσει «Αφροδίτη», και καλά έκαναν, τεράστιες ποσότητες. Σκέψου λίγο πιο πέρα μια άλλη πτυχή, σκέψου αργότερα έναν αγωγό φυσικού αερίου που ξεκινάει από το Ισραήλ περνάει μέσα από την Κύπρο και φτάνει μέχρι την Κρήτη και από την Κρήτη να τροφοδοτεί με Ευρωπαϊκό φυσικό αέριο την Ευρώπη, τι αξία αποκτούν η Κύπρος και η Ελλάδα στην Ευρώπη! Πλέον θα μπορούν ισότιμα με την Ρωσία να δίδουν ΕΝΕΡΓΕΙΑ! Κολοσσιαία σημασία! Ενέργεια η οποία δεν εξαρτάται από τον Αραβικό ή Περσικό Κόλπο, δεν εξαρτάται από μια βολή πυραύλου των Ιρανών στο Ντουμπάι ή από τον δίαυλο του Σουέζ. Βλέπουμε ότι δεν είμαστε μια χώρα καταδικασμένη. Έχουμε ελπίδα. Έχουμε δυναμικό. ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΗΓΕΣΙΑ η οποία θα κάνει απλά πράγματα με αυστηρότητα και πατριωτισμό, χωρίς τα ανόητα κομματικά παιχνίδια που μας κατέστρεψαν. Ηγεσία η οποία θα πάει αξιόπιστα και θα μιλήσει αξιόπιστα με την Ευρώπη και θα της πει: «Εγώ αύριο θα σας τροφοδοτώ με φυσικό αέριο τώρα θα με βοηθήσετε. Αύριο εγώ θα είμαι Προμηθευτής σας με δικό μας Ευρωπαϊκό φυσικό αέριο». Να σας πω και κάτι άλλο. Το Ισραήλ αυτή τη στιγμή είναι περικυκλωμένο. Είχε την Τουρκία από πάνω για «κάλυμμα». Πάει η Τουρκία! Τουρκία- Συρία- Παλαιστίνη Αίγυπτος…

Η μόνη διέξοδος του Ισραήλ είναι η θαλάσσια και ο αέρας Κύπρος- Ελλάδα. Το συμφέρον του Ισραήλ είναι να μην επιτρέψει τη διάσπαση της Ελληνικής Αποκλειστικής Ζώνης λόγω Καστελόριζου, και να πάρει αυτό το κομμάτι η Τουρκία, διότι αν γίνει αυτό το πράγμα, το σχέδιο Ερντογάν είναι να πάρει την δική μας ΑΟΖ και να την ενώσει, όταν γίνει Παλαιστινιακό Κράτος, με τη Λωρίδα της Γάζας και να κάνει «βρόγχο» το Ισραήλ και να το περικυκλώσει, να το λιώσει. Αυτήν την περικύκλωση δεν θα τη δεχθεί το Ισραήλ γιατί είναι θέμα «ζωής ή θανάτου» για το Ισραήλ!!! Λοιπόν αυτή είναι μια άλλη συγκυρία η οποία μας βοηθάει. Κι όταν μιλάμε για το Ισραήλ δεν θα πρέπει να νομίζουμε ότι μιλάμε μόνο για το κράτος του, αλλά για όλον τον Εβραϊκό κόσμο. Και στην Αμερική αλλά και στην Ρωσία που εγώ δραστηριοποιούμαι βλέπω ότι κάτω από μια μεγάλη επιχείρηση βρίσκονται Ρώσοι Εβραϊκής καταγωγής. Όλη αυτή η Εβραϊκή «διασπορά» δεν θα επιτρέψει με κανέναν τρόπο τον αφανισμό του Ισραήλ! Η δύναμη του χρήματος της Εβραϊκής διασποράς είναι πολύ μεγάλη. Αυτό θα πρέπει να το σκεφθεί καλά ο Ερντογάν. Αυτό είναι και ένα πλεονέκτημα για μας. Μας έχουν ανάγκη και τους έχουμε ανάγκη.

 

Ι.Γ Τι γίνεται όμως με τη Θράκη, η οποία στην ουσία είναι η «προμετωπίδα», στην όλη συζήτηση που είχαμε αυτή τη στιγμή, δεν θα πω κίνδυνο,  στον από προς Ανατολάς «γείτονα» ;

 

Π.Ε Ξέρεις αγαπητέ μου ότι 20 χρόνια το μυαλό μου και η καρδιά μου είναι στη Θράκη. Ξέρεις πόσο παρακολουθώ και ξέρεις ότι με τα τόσα προβλήματα που έχω, χθες ήμουν στην Κομοτηνή και σήμερα είμαι στην Ξάνθη, και παρακολουθώ όσο μπορώ και συμβάλλω κατά το δυνατόν στα θέματα της Θράκης. Με λύπη μου βλέπω ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια οργιώδης προσπάθεια εκτουρκισμού, μια μεθοδευμένη και καλά μελετημένη και με πλούσια οικονομικά μέσα επιδοτούμενη προσπάθεια εκτουρκισμού. Φτάσαμε στο σημείο να γίνονται πανηγύρια στα Πομακοχώρια και να γίνεται ένα «όργιο» τουρκισμού. Να έρχονται κάθε λίγο και λιγάκι Υπουργοί για επισκέψεις στην περιοχή και να πηγαίνουν πάνω στα Πομακοχώρια ανεξέλεγκτα, με πλήρη απουσία της Ελληνικής Διοίκησης. Βλέπουμε να έρχεται η γυναίκα του Τούρκου Πρωθυπουργού και να πηγαίνει στα σουνέτια, τα οποία γίνονται ανεξάρτητα των Υπηρεσιών Υγείας του Κράτους, δηλαδή μια ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ!!! Βλέπουμε τον Έλληνα  Πρωθυπουργό να ανεβαίνει σε Πομακοχώρι και να τους λέει ότι θα τους στείλει Τούρκους να μιλούν Τουρκικά για να κάνουν τη δουλειά τους στα ΚΕΠ. Απόλυτη αθλιότητα, ΠΟΥΛΗΜΑ ΘΛΙΒΕΡΟ των κομματικών και πολιτικών παραγόντων, και οποιαδήποτε εξαίρεση επαληθεύει τον κανόνα και το λέω για  να μην έχουν κάποιοι ελάχιστοι παράπονο, για λίγες ψήφους που εκμεταλλεύεται η άλλη πλευρά κατά τρόπο πλέον ασύστολο! Βλέπουμε μια Υπηρεσία εδώ στην Ξάνθη που υποτίθεται ότι πρέπει να εξετάζει τα πολιτιστικά,  Εθνικά και μειονοτικά θέματα  να ΑΔΡΑΝΕΙ, η οποία ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Το αποτέλεσμα είναι ότι δεν γίνεται τίποτα, το αποτέλεσμα είναι ότι υπάρχει εδώ ένας επικεφαλής ο οποίος δεν πήγε, γιατί δεν πήγε ο κος Αλεξανδρής ο οποίος εκπροσωπεί αυτήν την υπηρεσία, γιατί δεν πήγε στον Κένταυρο, γιατί δεν πήγε πάνω στα «όργια» τα οποία κάνανε με τον Μετέ τον Νταβούτογλου και τον Μπαγίς; Γιατί δεν πήγε εκεί να δει; Που ήταν η Ελληνική παρουσία; Με ποιο δικαίωμα πάνε αυτοί κύριοι εκεί πάνω και κάνουν «Φεστιβάλ» Τουρκισμού; Και με πλήρη την ΑΠΟΥΣΙΑ του Ελληνικού Κράτους. Με ποιο δικαίωμα κάνουν σουνέτια στο Δροσερό και να έρχεται ο θλιβερός Υπουργός Λοβέρδος και να λέει ότι «δεν είχα ενημερωθεί ότι έγινε αυτό το πράγμα»!!! Μα είναι δυνατόν; Να τον ενημερώσουν. Τι κάνουν οι Υπηρεσίες; Είσαι Υπουργός έχεις Υπουργείο Υπηρεσίες και έρχονται εδώ μέσα στα χώματα και κάνουν σουνέτια στα παιδιά; Ανεξέλεγκτα χωρίς εγκρίσεις, χωρίς στοιχειώδεις Υγειονομικές προφυλάξεις και έρχονται και κάνουν τα «όργια» τους για προπαγάνδα» τουρκισμού δίνοντας ένα γλυκό στα παιδάκια και δίνοντας τους ένα φαγητό στην Ανδριανουπόλεως; Δεν ντρέπονται λίγο; Τσίπα δεν έχουνε; Είναι υπόλογοι γι’ αυτά που κάνουν στην πατρίδα οι κύριοι αυτοί!!! Και λένε ότι δεν έχουν λεφτά. Και ο Αλεξανδρής θα σου πει «ότι δεν έχω λεφτά»! Ε βέβαια πώς να έχουμε λεφτά; Τα λεφτά τα δίνουμε σε ΜΚΟ. Αυτή είναι η αθλιότητα. Και καλά θα κάνει ο κος Λαμπρινίδης ο νέος Υπουργός Εξωτερικών, τον οποίο γνωρίζω και είναι σοβαρός άνθρωπος, αν θέλει να κάνει κάτι, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνει είναι να τις κλείσει ΟΛΕΣ για να δώσει ένα μήνυμα. Αλλά αντί να δώσουμε ένα μήνυμα, μπαίνουν αυτές οι οργανώσεις για να κάνουν επιλογή προσλήψεων και μετά μου λες «πως ανεβαίνει το έλλειμμα της χώρας;». ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ!!!

 

Ι.Γ. Θα μου επιτρέψετε να πω κάτι άλλο! Ένα πρόσωπο το οποίο το γνωρίζετε πολύ καλά, είναι φίλη σας, και θέλω πραγματικά μέσα από αυτήν την εκπομπή να της μεταφέρετε την ερώτηση,  και αναφέρομαι στην Λιάνα Κανέλλη η οποία ήταν η πρώτη που μίλησε κατά των ΜΚΟ και έλεγε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, τελευταία δεν την ακούμε. Κι όταν δεν μιλάει η Λιάνα, κάτι συμβαίνει.

 

Π.Ε Δεν μπορώ να πω γι’ αυτό το θέμα ιδιαίτερα. Είναι θέμα προσωπικό, αλλά εκείνο για το οποίο μπορώ να πω είναι ότι ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ Η ΚΡΙΣΙΜΗ!!!

 

Ι.Γ. Πρέπει ο κάθε κατεργάρης να πάει στον πάγκο του;

 

Π.Ε Πρέπει να πάει και όλοι πλέον αντιλαμβανόμαστε ότι κινδυνεύει η πατρίδα, κινδυνεύει η αξιοπρέπεια , το ψωμί των παιδιών. Φτάσαμε στο αμήν από «κολοσσιαία» λάθη μας. Είναι  η ώρα της κρίσης. Εδώ πρέπει να υπάρξει συναγερμός. Πρέπει να βάλουμε όλοι τις δυνάμεις μας, η ηγεσία να κάνει το καθήκον της και να νικήσουμε.

 

Ι.Γ. Κε Πρόεδρε τέλος, μια προσωπική αν μου επιτρέπετε ερώτηση. Ηγείστε τόσα χρόνια ενός Ομίλου ο οποίος απασχολεί κάποιες χιλιάδες εργαζομένων. Κάποιες χιλιάδες οικογένειες  ζουν από την δουλειά τη δική σας και των συνεργατών σας. Κε Πρόεδρε έχετε δεχθεί και εσείς την κρίση έντονα όπως ο κάθε μικρός Επιχειρηματίας, μοκρομαγαζάτορας, Ιδιωτικός Υπάλληλος ή γενικά υπάλληλος ή συνταξιούχος; Το ρωτώ αυτό γιατί βλέποντας μας αύριο κάποιος μπορεί να πει «καλά τα λέει ο κος Εμφιετζόγλου αλλά μιλάει εκ του ασφαλούς»!

 

Π.Ε Όχι μόνο δεν μιλά εκ του ασφαλούς αλλά η κρίση έχει επηρεάσει πιο πολύ εμάς, γιατί επηρεάστηκαν τα Δημόσια έργα. Το κράτος μας χρωστάει εκατομμύρια. Το Κράτος δεν χρωστάει μόνο τα δισεκατομμύρια που είπαμε, χρωστάει και αυτά που δεν έχει δώσει σε εμάς. Σε όλες οι Εταιρείες όχι μόνο στη Μηχανική, σε απλούς εργολάβους. Και προφανώς αυτή η οικονομική στενότητα διαχέεται και στους εργαζομένους που αργούμε να τους πληρώσουμε και στους Προμηθευτές μας που καθυστερούμε να τους πληρώσουμε και δημιουργεί μια κατάσταση αφόρητη. Ζούμε και εγώ προσωπικά μια ΑΦΟΡΗΤΗ κατάσταση. Αυτή είναι η απλή αλήθεια και εμείς είχαμε φροντίσει να έχουμε και επενδύσεις και στο εξωτερικό και στην Ουκρανία και στην Ρωσία κι ελπίζουμε ότι αυτές οι επενδύσεις θα βοηθήσουν τον Όμιλο για να κρατήσει αυτή την πολύ ζημιογόνα Ελληνική πλευρά. Όλοι πρέπει να σφίξουμε τα δόντια μας όλοι πρέπει να σκεφτούμε θετικά γιατί όλη αυτή η κατίφια, όλη αυτή η στεναχώρια, όλη αυτή η απογοήτευση σου δημιουργεί πρόσθετο βάρος, «ασήκωτο βάρος»γιατί και η οικονομία τελικά είναι ψυχολογία. Πρέπει να κάνουμε όλοι μαζί μια ΥΠΕΡΒΑΣΗ γι’ αυτό πρέπει να αλλάξουμε όλα τα στραβά μας. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Είμαστε στην κρίσιμη απόφαση, όλοι μας. Ο καθένας πρέπει να πάρει την απόφαση του πια. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια. Είμαστε στο «και είκοσι» όχι στο «και πέντε» που λένε. Και νομίζω ότι στα κρίσιμα σημεία όλοι οι Έλληνες θα συναισθανθούμε ποιο είναι το Εθνικό μας καθήκον, θα αφήσουμε κατά μέρους τα μικροκομματικά, τα μικροσπροσωπικά μας γιατί η πατρίδα είναι το σπίτι. Αν πέσει πλακώνει όλους μας που είμαστε από κάτω.

 

Ι.Γ Κύριε Πρόεδρε ειλικρινά θέλω να σας ευχαριστήσω γι’ αυτά που μας είπατε. Άλλα ήταν παρήγορα, άλλα όχι και τόσο. Δεν ήταν ευχάριστα, δεν ήχησαν ευχάριστα στα αφτιά μας γιατί είναι αυτό που λέμε ότι όταν αρχίζετε να μιλάτε λέτε τα πράγματα με το όνομα τους και ίσως αυτό να μην μας είναι τόσο αρεστό. Εγώ θα ευχηθώ η επόμενη συνάντηση μας να είναι σύντομη, με πιο ευχάριστα νέα, και βέβαια θέλω να πιστεύω ότι κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο!

 

Π.Ε Εγώ θα σου πω κάτι απλό. Αν αύριο υπήρχε το θάρρος και η υπέρβαση να κηρυχθεί η ΑΟΖ, τα spreads θα πέφτανε αύριο χίλιες μονάδες. Να ένα αισιόδοξο μήνυμα. Χρειάζεται θάρρος στις δύσκολες στιγμές, πίστη στο δεν νικιέμαι, δεν υποχωρώ, δεν συμβιβάζομαι. Νικώ!!!

 

ΙΓ. Κε Πρόεδρε σας ευχαριστώ!

 

Π.Ε. Και γω σας ευχαριστώ και εύχομαι το κάθε καλό για την Ξάνθη και για τους φίλους μου τους Πομάκους και για τους Ρομά. Να ‘στε καλα! 

 

«Μαγνήτης» για το καταναλωτικό κοινό τα συνεταιριστικά corners της αλυσίδας ΕΠΙΛΟγή

Ισχυρά brand names για τα ποιοτικά, συνεταιριστικά προϊόντα από όλη την Ελλάδα, δημιουργεί η αλυσίδα σούπερ μάρκετς με το χαρακτηριστικό όνομα «ΕΠΙΛΟγή», που επεκτείνεται διαρκώς στο απαιτητικό… λεκανοπέδιο της Αττικής. Οι καταναλωτές επιδεικνύουν έντονο ενδιαφέρον, ειδικά τις τελευταίες μέρες, και απευθύνονται με κάθε τρόπο στην ΠΑΣΕΓΕΣ, για να μάθουν τις ακριβείς διευθύνσεις των καταστημάτων, αλλά κι αν προτίθεται το επενδυτικό σχήμα, να επεκταθεί περαιτέρω, με νέα μαγαζιά.

Μεγαλώνει το δίκτυο των καταστημάτων της, παρά τη γενικότερη οικονομική δυσπραγία η αλυσίδα σούπερ μάρκετ «ΕΠΙΛΟγη», που λειτουργεί υπό την ΠΑΣΕΓΕΣ, εδώ και μερικούς μήνες, ενώ το επενδυτικό σχήμα αναζητεί χώρους και σε άλλες περιοχές της Αθήνας, για να στεγάσει νέα μαγαζιά και ν’ ανταποκριθεί στο πολυπληθές κοινό.

Ένα κοινό που υποδέχθηκε με τις καλύτερες των διαθέσεων τα ποιοτικά συνεταιριστικά προϊόντα, με αποτέλεσμα να καθίσταται επιτακτική ανάγκη λειτουργίας πιο πολλών καταστημάτων, για να καλυφθούν οι ανάγκες των καταναλωτών.

Παρά την οικονομική κρίση, τα soft discounts σούπερ μάρκετς διατηρούν τη σταθερά ανοδική τους πορεία στο λεκανοπέδιο της Αττικής, αποτελώντας… βήμα για τα αγροτικά προϊόντα των παραγωγών από συνεταιριστικές επιχειρήσεις της χώρας.

Τα προϊόντα και τα καταστήματα
Μέχρι σήμερα βρίσκονται στο κωδικολόγιο των καταστημάτων «ΕΠΙΛΟγή» 273 κωδικοί προϊόντων που προέρχονται από 28 Ενώσεις Αγροτικών Συνεταιρισμών καθώς και από 7 μεμονωμένους παραγωγούς, ενώ στο κωδικολόγιο αυτό προστίθενται καθημερινά νέα προϊόντα.

Σημειώνεται ότι ως ώρας λειτουργούν τέσσερα καταστήματα, σε Αργυρούπολη, Κολωνό, Κορυδαλλό και Ίλιον, οι ακριβείς διευθύνσεις των οποίων αναφέρονται πιο κάτω:

1o Κ Α ΤΑ Σ Τ Η Μ Α – Λ. ΓΕΡΟΥΛΑΝΟΥ 17, ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ – ΤΗΛ.: 210 9969920

 2 o Κ Α ΤΑ Σ Τ Η Μ Α – ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ 55 & ΑΡΓΟΥΣ, ΚΟΛΩΝΟΣ – ΤΗΛ.: 210 5124207

 3o Κ Α ΤΑ Σ Τ Η Μ Α ΠΟΝΤΟΥ 14 & ΑΒΕΡΩΦ – ΠΛ. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ – 210 4972227

 4 o Κ Α ΤΑ Σ Τ Η Μ Α – Aιαντος 59, ΙΛΙΟΝ – ΤΗΛ.: 210 2622411

http://www.paseges.gr/portal/cl/co/a7cdf037-4f14-4cb8-bafd-42a5182f5a60

Σκέψεις και Προτάσεις για την εθνική–κοινωνική–πολιτική και οικονομική αναγέννηση

Η ώρα έχει έρθει για εμάς, να αποφασίσουμε πως θέλουμε τα παιδιά μας και οι επόμενες γενιές να μας θυμούνται.

(δεν θυμάμαι που το διάβασα αλλά με εκφράζει απόλυτα)

 του Δημήτρη Παπαλεωνίδα

Το κείμενο που ακολουθεί συντάχθηκε τον Ιούνιο του 2011 και δεν διεκδικεί καμία πρωτοτυπία, απλά καταγράφει μία σειρά από προτάσεις τις οποίες χρόνια τώρα συζητάμε μεταξύ μας. 

Η ανάγκη να ξεφύγουμε απο τα συνθήματα και την στείρα αντιπαράθεση είναι δεδομένη, άρα είναι απαραίτητο να προχωρήσουμε σε μία δημιουργική συζήτηση ουσίας. Ελπίζω λοιπόν το κείμενο αυτό να φανεί σε κάποιους χρήσιμο… 

 Ανάγκη να διαμορφώσουμε μία πρόταση πολιτικά ρεαλιστική ώστε να αντιμετωπίσουμε την οικονομική, πολιτική κατοχή και τελικά την σχεδόν σίγουρη απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας από τους διεθνείς τοκογλύφους και τους εγχώριους συνεργάτες τους.

 

Μία πολιτική πρόταση με βραχυπρόθεσμους πρακτικούς στόχους και μακρυπρόθεσμο σχεδιασμό. Ένα σχέδιο για να μας οδηγήσει σε μία ζωντανή κοινωνία πολιτών, την οποία θα χαρακτηρίζει η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη, η μέριμνα και η πρόβλεψη. Μία κοινωνία η οποία θα ενώσει τους έλληνες και θα αναδείξει τα ταλέντα τους σε μία νέα πνευματική, πολιτική και οικονομική ανάπτυξη και τελικά στην εθνική αναγέννηση. Η έλλειψη εθνικής συνείδησης καθιστά κάθε λαό ευάλωτο.

 

 

Ποια είναι η πρόταση μας.

 

1. Δημοψήφισμα με αίτημα για Συντακτική εθνοσυνέλευση και ερώτημα εφαρμογής ή όχι του Μνημονίου. Έναρξη Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους. Παράλληλα επιδιώκουμε με άλλους εταίρους να αναλάβει η ΕΕ, μέσω της ΕΚΤ, την διαχείριση του συνόλου του δημοσίου χρέους των ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες πλήττονται, με στόχο την επίτευξη καλύτερων όρων δανεισμού, απομακρύνοντας τις τράπεζες από την θέση του ενδιάμεσου μεταξύ κρατών και Ευρωπαϊκής τράπεζας.   

 

2. Διακοπή της κρατικής χρηματοδότησης των κομμάτων και επανεκτίμηση της χρησιμότητας τους μέσα σε ένα πραγματικά δημοκρατικό πολίτευμα. Ο κομματικός αγώνας για επιβίωση και κυριαρχία στο αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα, τα μετατρέπει σε μηχανισμούς παραγωγής διαφθοράς, πολιτικών παθών και ψεύδους. Στα πλαίσια εξυγίανσης του δημόσιου βίου να ελεγχθούν κυρίως φορολογικά και να καταλογιστούν τα ελλείμματα και τέλος να επιστραφούν στο δημόσιο ταμείο των παράνομα προεισπραχθέντων κρατικών επιχορηγήσεων. Σε περίπτωση διάλυσης τους να είναι υπόχρεοι των χρεών κατά σειρά ευθύνης οι διατελέσαντες αρχηγοί, βουλευτές, κομματικά στελέχη και εγγεγραμμένα μέλη τους.

Περιορισμό της εκλογής των βουλευτών σε δύο ή τρεις θητείες, με δικαίωμα ανάκλησης τους με συγκεκριμένο αριθμό υπογραφών.

Εξομοίωση των βουλευτικών παροχών με τους ανώτερους του δημόσιου τομέα, εξορθολογισμό των λοιπών παροχών και κατάργηση των βουλευτικών συντάξεων με αντικατάσταση τους με τις αντίστοιχες των ασφαλιστικών ταμείων τους.

Άμεση κατάργηση του νόμου περί μη ευθύνης υπουργών και της δικαστικής ασυλίας των βουλευτών.

Ασυμβίβαστο βουλευτικής και υπουργικής ιδιότητας.

Υιοθέτηση ενιαίας λίστας υποψηφίων βουλευτών ανεξάρτητα του πολιτικού χώρου από τον οποίο προέρχονται, με βάση το σκεπτικό, πως αφού οι κοινωνικοί εταίροι συνυπάρχουν, συμβιβάζονται και συνεργάζονται, αντίστοιχα οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι υποχρεούται να λειτουργούν αντίστοιχα και μακριά από κομματικές αντιπαραθέσεις και ιδεοληψίες .

Η ανάδειξη νέων προσώπων μέσα από διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας από την βάση έως τα υψηλότερα επίπεδα διακυβέρνησης με συμμετοχή όσων καλύπτουν τις οριζόμενες από το νόμο προϋποθέσεις και μικρής διάρκειας θητείες είναι βασική προϋπόθεση εξυγίανσης της πολιτικής ζωής και αναζωογόνησης της ελληνικής κοινωνίας.

 

3. Αφαίρεση δικαιώματος εκλογής ή διορισμού σε δημόσιες υπηρεσίες, για τα επόμενα 10 χρόνια, όσων αναμίχθηκαν στο δημόσιο βίο ή προκάλεσαν με την στάση ζωής τους (πολιτευτές, βουλευτές, κομματικά στελέχη, συνδικαλιστές, δήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι, εθνικοί εργολάβοι, εμπορικοί αντιπρόσωποι, διοικητές τραπεζών, ασφαλιστικών ταμείων, καλλιτεχνών, κ.α.) τα τελευταία 30 χρόνια έως σήμερα και των συγγενών τους έως β΄ βαθμού, – γιατί αν δεν είναι οι άμεσα υπεύθυνοι για την διαφθορά, οπωσδήποτε σίγουρα την ανέχτηκαν εφόσον δεν την κατήγγειλαν και δεν είχαν την πολιτική ευθιξία και αξιοπρέπεια να παραιτηθούν των θέσεων και των προνομίων τους.

Παράλληλα η δήμευση των κινητών και ακινήτων περιουσιακών στοιχείων δικών τους και της οικογένειας τους, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όσων δεν καλύπτονται με τον έλεγχο του πόθεν έσχες, από ορκωτούς λογιστές υπο την εποπτεία εκλεγμένων δικαστών, είναι μία από τις προϋποθέσεις εξυγίανσης του δημόσιου βίου και ικανοποίησης του περί δικαίου αισθήματος.

 

4. Δικαίωμα εκλέγειν για όλους τους έλληνες πολίτες και των δύο φύλων από 20 ετών και άνω, οι οποίοι έχουν εκπληρώσει τη στρατιωτική και για ειδικές περιπτώσεις την κοινωνική θητεία τους, επαναλαμβάνω έλληνες πολίτες και των δύο φύλλων, και εκλέγεσθαι από 30 ετών και άνω με προϋπόθεση επαγγελματικής εμπειρίας, για να μην επιτρέψουμε ξανά την δημιουργία επαγγελματιών πολιτικών εναλλακτικά η επιλογή της κλήρωσης συνάδει με τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.

 

5. Οριστική κατάργηση περιφερειών και ενίσχυση των τοπικών δήμων με βάση την ελληνική κοινοτική παράδοση από την αρχαιότητα έως την ανεξαρτησία του 1821. Η Ελλάδα κατέχει πολύ μικρή έκταση για να δικαιολογείται ο οριζόντιος και κάθετος κατακερματισμός σε περιοχές και επίπεδα εξουσίας.

 

6. Επανασύνδεση των ελλήνων του εξωτερικού με την μητρόπολη και γενική ατέλεια σε πιθανές επενδύσεις ή μετεγκατάσταση επιχειρήσεων τους στην πατρίδα. 

 

7. Στελέχωση του σώματος των Δικαστών με κλήρωση προσώπων για 3ετή θητεία, τα οποία θα διαθέτουν επαρκή επαγγελματική εμπειρία ως δικηγόροι ή κατά περίπτωση άλλων ειδικοτήτων. Με τον τρόπο αυτό θα καλυφτεί το έλλειμμα απονομής δικαιοσύνης, που έχει παγιωθεί πλέον. Η προοπτική είναι οι δικαστές να εκλέγονται για συγκεκριμένες χρονικά θητείες από νομικούς οι οποίοι ασκούν την δικηγορία.

 

8. Εθνικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων, των φυσικών πόρων και των τραπεζών με παράλληλη αναδιαμόρφωση του τραπεζικού συστήματος και την μετατροπή τους σε μοχλούς ανάπτυξης της οικονομίας. Ιδιαίτερη έμφαση στην Αγροτική τράπεζα, Εθνική, Ταχ. Ταμιευτήριο, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ.

 

9. Αναδιοργάνωση της αγροτικής και αλιευτικής παραγωγής, της ναυτιλίας και του τουρισμού, του μικρομεσαίου εμπορίου και βιοτεχνίας, της επιστημονικής έρευνας και της πανεπιστημιακής – επαγγελματικής εκπαίδευσης καθώς και της παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Ο στόχος του 30 – 40% της καταναλωμένης ενέργειας να προέρχεται από ΑΠΕ είναι εφικτός για τα κλιματολογικά δεδομένα της χώρας.

 

10. Η οικονομική ανάπτυξη προϋποθέτει κοινωνική και εθνική ασφάλεια, δηλαδή αξιόμαχο στρατό και εκπαιδευμένα σώματα ασφαλείας, αντίστροφα η ισχυρή οικονομία δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μία δυναμική εξωτερική πολιτική και αποτελεσματική εθνική άμυνα. Οι στρατιωτικές προμήθειες θα αποτελούν  εργαλείο ανάπτυξης της ελληνικής βιομηχανικής παραγωγής και όχι μέσο αύξησης των ελληνικών καταθέσεων στην Ελβετία και αλλού.

 

11. Ανακήρυξη της ουδετερότητας της Ελλάδας σε ένα πολυπολικό περιβάλλον και εκμετάλλευση της γεωπολιτικής – γεωοικονομικής θέσης της στα Βαλκάνια, την Ανατολική Μεσόγειο και την Μαύρη Θάλασσα. Προσοχή όμως δεν προτείνουμε την μείωση των εξοπλισμών, αλλά την ελληνοποίηση τους μέσω της αύξησης της ελληνικής προστιθέμενης αξίας τους.                         Με συμμαχίες και συνεργασίες (ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία) στη βάση του εθνικού συμφέροντος  το οποίο το περιγράφουν οι λέξεις ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ – ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ – ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΓΛΩΣΣΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ – ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

 

 

Οι προτάσεις χρειάζονται εξειδίκευση, εμβάθυνση και συμπλήρωμα αλλά περιγράφουν με σαφή τρόπο κατευθυντήριες γραμμές και στόχους για την αναγέννησης της Πατρίδας. Καθήκον όλων μας είναι να τις βελτιώσουμε και να τις εφαρμόσουμε και να μην αφεθούμε άλλη μια φορά στα χέρια των ειδικών, επαναλαμβάνοντας λάθη του παρελθόντος. 

Ελεύθερος ή δούλος

Ελευθεροτυπία, Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Η ΜΕΓΑΛΗ πλειονότητα του κόσμου πιστεύει -και δικαίως- ότι με την πληρωμή των δυσβάσταχτων φόρων και την περικοπή των αμοιβών θα έρθει μια μέρα που θα ξεπληρωθεί το χρέος, ή θα ισορροπήσει ο προϋπολογισμός σ’ ένα βιώσιμο σημείο.

ΞΕΡΕΙ ο κόσμος ότι όλα όσα του ζητούνται σήμερα είναι ακραία και άδικα. Και υποψιάζεται σφόδρα ότι τον περιμένουν χειρότερα μέτρα σε βάρος της τσέπης του.

ΟΜΩΣ, η μεγάλη πλειονότητα, αν και βρίζει με ακραίες εκφράσεις την κυβέρνηση και το κομματικό κατάντημα, δεν επαναστατεί. Δεν έχει βγει να ξεσπάσει την οργή του στους δρόμους και εναντίον αυτών που θεωρεί υπεύθυνους για τα μελλοντικά -κυρίως- δεινά του.

ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ αυτό, γιατί ο λαός προσπαθεί να δει, κατ’ αρχήν, πώς θα επιβιώσει με την υπάρχουσα κατάσταση. Δευτερευόντως, γιατί ελπίζει ότι, πληρώνοντας και στερούμενος, η σωτηρία του δεν θα αργήσει.

ΙΣΩΣ δεν έχει υποψιαστεί ότι αυτό που συμβαίνει αυτή την περίοδο δεν είναι το ξήλωμα των αποδοχών του και των εργασιακών του δικαιωμάτων. Αυτό που συμβαίνει είναι το ξήλωμα των υποδομών της χώρας. Οσων έτυχε να υπάρχουν.

ΟΤΑΝ μιλάμε για υποδομές, δεν εννοούμε μόνο τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Εννοούμε όλο τον ιστό αυτού, που σήμερα λέγεται Ελλάδα.

ΣΗΜΕΡΑ, η κυβέρνηση κινείται με έναν και μοναδικό γνώμονα: να μαζέψει λεφτά γρήγορα. Για να πετύχει αυτόν τον ένα και μοναδικό στόχο, έχει ήδη διαλύσει την υπ’ αριθμόν ένα κινητήριο δύναμη της οικονομίας, μέσα στην οποία ζει ο σημερινός κόσμος, και η χώρα: την κατανάλωση αγαθών.

ΚΑΘΟΛΟΥ κακό αν έχεις για στόχο μια άλλη κοινωνία, των αναγκών, και όχι της βλακώδους υπερκατανάλωσης. Το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση δεν στοχεύει στην κοινωνία των αναγκών. Ούτε η τρόικα. Αντιθέτως, στραγγαλίζοντας την κατανάλωση, επιδιώκουν να σώσουν την κοινωνία της κατανάλωσης!!! Σχιζοφρενικό; Φυσικά. Αλλά, αυτό κάνει αυτή τη στιγμή η δυτική οικονομία!

Μ’ ΑΥΤΟΝ τον τρόπο χτυπιέται πρώτος και σφοδρότερα ο στηλοβάτης αυτής της οικονομίας: ο έμπορος. Αυτός που πάνω του χτίστηκε ο σημερινός πολιτισμός εδώ και χιλιάδες χρόνια.

ΜΑ, ήταν κλέφτης. Κλέφτης-ξεκλέφτης αυτός που έβαζε άλλα τόσα πάνω στην τιμή του προϊόντος, έσπρωχνε τον πρωταγωνιστή του συστήματος: τον παραγωγό. Και με το χρήμα των τραπεζών ζούσε και τον παραγωγό και τον υπάλληλο. Τώρα, με το εισπρακτικό παραλήρημα της κυβέρνησης δεν ζει κανέναν. Ούτε τον εαυτό του.

ΕΧΟΥΜΕ, λοπόν, μια διακυβέρνηση, που διαλύει τη μισθωτή εργασία, τη σύνταξη, την εργατική αμοιβή, την υπαλληλική αμοιβή, την εμπορική και παραγωγική υπόσταση, προσθέτοντας: ανέργους, φτωχούς, αστέγους, κλειστά μαγαζιά, κλειστές και άρρωστες επιχειρήσεις, διαλυμένες δημόσιες υπηρεσίες.

ΑΣ έχει κατά νου ο αναγνώστης ότι η κορύφωση αυτού του δράματος θα γίνει σε 2-3 χρόνια. Ακόμη, δεν έχουμε δει τα χειρότερα.

ΟΤΑΝ ο υπουργός Οικονομικών δηλώνει ότι τα πάντα πρέπει να κατατείνουν στη μείωση του χρέους και του ελλείμματος και για να γίνει αυτό, πρέπει να ξηλωθεί όλο το πουλόβερ που λέγεται Ελλάδα, τι νομίζει ότι θα μείνει; Τι θα αφήσει πίσω του;

ΦΘΗΝΑ ακίνητα για ξένα, μεγάλα, γραφεία Real Estate, που θα πουλάνε και θα νοικιάζουν στους Ελληνες τα ίδια τους τα σπίτια, αγορασμένα κοψοχρονιά.

ΕΛΕΥΘΕΡΟ πεδίο για ξένες, μεγάλες, εμπορικές αλυσίδες με μαζικά προϊόντα φτηνιάρικης ποιότητας.

ΣΤΡΑΤΙΑ ανέργων και υποαπασχολούμενων για μεγάλες ξένες φίρμες, που θα φτιάχνουν εδώ φθηνότερα τα προϊόντα τους.

ΦΘΗΝΗ γη για ξένες μεγάλες εταιρείες εκμετάλλευσης πλουτοπαραγωγικών και -προσέξτε- τουριστικών πόρων.

ΑΥΤΗ την Ελλάδα χτίζει σήμερα η κυβέρνηση. Κι αυτό είναι που δεν μπορούν να δουν ακόμα καθαρά οι πολίτες, που τρομοκρατημένοι προσπαθούν να περισώσουν το εισόδημά τους. Αφού επί τόσα χρόνια έκαναν το παν για να απαξιώσουν τον πλούτο της χώρας, τη δημόσια ζωή, τους κανόνες.

ΔΕΝ ξέρουν, γιατί τα τελευταία 50 χρόνια καλοπεράσαμε, ότι το πιο πολύτιμο αγαθό είναι να διαφεντεύεις το σπίτι σου. Την πατρίδα σου. Κι αυτό δεν εξαρτάται τόσο πολύ από τα λεφτά. Εξαρτάται από το πόσο θέλεις να είσαι ελεύθερος ή δούλος.

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ – ΤΕΤΡΑΔΗΣ

 Το τελευταίο άρθρο του Τετράδη (ΚΑΙΡΟΣ) στην Ελευθεροτυπία. Κατόπιν, με συνοπτικές διαδικασίες, ως είθισται, ΑΠΟΛΥΘΗΚΕ!

ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ ΚΑΙ ΑΟΖ – ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

 

Του Θεόδωρου Καρυώτη
Τώρα τελευταία, κάποιοι προσπαθούν να μειώσουν την αξία της ΑΟΖ επιδιώκοντας να μας πείσουν ότι δεν αποτελεί παρά ΜΟΔΑ. Ξεχνούν βέβαια, ότι εδώ για πολλά χρόνια κανένα κράτος δεν έχει πάει στη Χάγη ζητώντας μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας αλλά ζητούν ταυτόχρονα και την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Ξεχνούν επίσης ότι στη δεκαετία του 1970, κατά τις συζητήσεις της Διάσκεψης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, οι αντιπροσωπείες των κρατών της Λατινικής Αμερικής, που έφεραν προς συζήτηση την νέα έννοια της ΑΟΖ, ζήτησαν να αγνοηθεί η ύπαρξη της υφαλοκρηπίδας μιας και είχε ξεπεραστεί από αυτή της ΑΟΖ.
Οι ίδιοι, όχι μόνο αγνοούν την αξία της ΑΟΖ αλλά προσπαθούν να μας πείσουν ότι το Ισραήλ και η Κύπρος κακώς έκαναν οριοθέτηση της ΑΟΖ και έχουν απεμπολήσει τα εθνικά τους συμφέροντα μιας και αγνόησαν την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Είναι ξεκάθαρο σε όλους ότι η οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Κύπρο και το Ισραήλ αποτελεί όχι μόνο μία σημαντική οριοθέτηση αλλά ταυτόχρονα τα κράτη αυτά έχουν προχωρήσει σε θαλάσσιες έρευνες για την εξερεύνηση πετρελαίου και φυσικού αερίου και δεν σχεδιάζουν να οριοθετήσουν ποτέ την υφαλοκρηπίδα τους, διότι η έννοια αυτή έχει ξεπεραστεί από το 1982 με την έννοια της ΑΟΖ. Όμως η κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ και οι υποστηρικτές της επιμένουν να δίνουν μαθήματα στους Έλληνες, στους Κύπριους και στους Ισραηλίτες τονίζοντας ότι «Η ΑΟΖ δεν έχει καμία σχέση με το θέμα του ορυκτού πλούτου. Με την υφαλοκρηπίδα σχετίζεται.”
Υπάρχουν 137 κράτη που διαθέτουν μια ΑΟΖ 200 ν.μ. Είναι εμφανές ότι οι Έλληνες επικριτές της ΑΟΖ πιστεύουν ότι αυτά τα κράτη κακώς οριοθέτησαν ΑΟΖ. Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά στο Άρθρο 121, παράγραφο 2, ότι όλα τα νησιά διαθέτουν μια ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την ίδια επιχειρηματολογία για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου. Ότι δηλαδή τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι «κάθονται» πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας.
Ένα από τα πιο σημαντικά έργα της Διάσκεψης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας ήταν η δημιουργία και η κωδικοποίηση του θεσμού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Έτσι, δόθηκε τέλος στην χαώδη κατάσταση που επικρατούσε μέχρι τότε στο Διεθνές Δίκαιο Αλιείας. Με βάση τα άρθρα 55, 56, 57 της νέας Σύμβασης (1982), ως Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή, το πλάτος της οποίας μπορεί να φθάσει τα 200 ναυτικά μίλια (ν.μ.) από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης. Εντός της ΑΟΖ το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, την εκμετάλλευση, την διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη των υδάτων, του βυθού και υπεδάφους της θάλασσας, καθώς και κυριαρχικά δικαιώματα, που αναφέρονται στην εξερεύνηση και οικονομική εκμετάλλευση των ρευμάτων και των υπερκείμενων της θάλασσας ανέμων.
Τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των παράκτιων και άλλων κρατών που αφορούν τα θέματα της αλιείας μέσα στην ΑΟΖ καθορίζονται στην Σύμβαση από τα άρθρα 51, 55, 56, 58-73, 115 και 123, ενώ στις περιοχές της ανοικτής θάλασσας η αλιεία ρυθμίζεται από τα άρθρα 116-120. Επιπλέον, στο Παράρτημα Ι της Σύμβασης αναφέρονται τα αποδημητικά είδη ψαριών που βρίσκονται μέσα ή έξω από αυτήν την ζώνη.
Εάν όλα τα παράκτια κράτη κάνουν χρήση των δικαιωμάτων τους για θέσπιση ΑΟΖ 200 ν.μ. τότε η περιοχή των ωκεανών που θα ανήκει σ’ αυτά τα κράτη θα καλύπτει γύρω στα 37,7 εκατ. τετρ. ν.μ. ή το 35,8% της παγκόσμιας θαλάσσιας επιφάνειας. Μέσα στην επικυριαρχία αυτών των ζωνών περιλαμβάνονται πάνω από το 90% της παγκόσμιας αλιείας, πάνω από το 87% του πετρελαίου και γύρω στο 10% των πολυμεταλλικών κονδύλων. Επομένως, εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί την κρίσιμη σημασία που έχει η ΑΟΖ όχι μόνο για το Δίκαιο της Θάλασσας αλλά γενικότερα για την παγκόσμια οικονομία και τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις.
Το άρθρο 56 της Σύμβασης αναφέρεται στα δικαιώματα, τις αρμοδιότητες και τις υποχρεώσεις του παράκτιου κράτους μέσα στην ΑΟΖ. Σύμφωνα με αυτό, στην ΑΟΖ το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα για την έρευνα, την εκμετάλλευση, την διατήρηση και την διαχείριση των ζώντων ή μη πόρων του βυθού, του υπεδάφους και των υπερκείμενων υδάτων. Επίσης, ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα και σε άλλες οικονομικές δραστηριότητες, όπως είναι η παραγωγή ενέργειας από τα ύδατα, τα ρεύματα και τους ανέμους. Επιπλέον, το παράκτιο κράτος έχει αποκλειστική αρμοδιότητα για:
(α) την τοποθέτηση και χρήση τεχνητών νήσων και άλλων εγκαταστάσεων, 
(β) τη διεξαγωγή θαλάσσιας επιστημονικής έρευνας και 
(γ) την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος από τη ρύπανση.
 Το άρθρο 56 αναφέρει επίσης ότι το παράκτιο κράτος έχει υποχρέωση να σέβεται τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των άλλων κρατών μέσα στην δική του ΑΟΖ, πάντα βέβαια με βάση τους όρους που προβλέπει η Σύμβαση.
Η παράγραφος (1) του άρθρου 74 της ίδιας Σύμβασης αναφέρει συγκεκριμένα ότι: «Η οριοθέτηση της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης μεταξύ χωρών με αντικείμενες ή παρακείμενες ακτές θα γίνεται με συμφωνία βάσει του Διεθνούς Δικαίου, όπως αναφέρεται στο άρθρο 38 του Κανονισμού του Διεθνούς Δικαστηρίου, ώστε να επιτευχθεί μια δίκαιη λύση.»
Βέβαια εδώ έχουμε και πάλι τη σύγκρουση μεταξύ δύο σχολών σκέψης, αυτής που υποστηρίζει τη μέθοδο της «μέσης γραμμής» και αυτής που προωθεί την οριοθέτηση με βάση τις «αρχές δικαιοσύνης«. Πάνω απ’ όλα δεν πρέπει να μας φοβίζουν οι λέξεις «αρχές δικαιοσύνης» και «επιείκεια» (equity), διότι θα μπορούσαμε και εμείς να τις επικαλεσθούμε λόγω της ιδιομορφίας των γεωγραφικών συνθηκών στο Αιγαίο. Επιπλέον, η μέση γραμμή δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια από τις λύσεις που μπορεί να φθάσει κανείς και που σίγουρα αποτελεί μια μορφή δικαιοσύνης.
Τα τέσσερα βασικά στοιχεία της ΑΟΖ – εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διαχείριση και προστασία του περιβάλλοντος – συνιστούν «κυριαρχικά δικαιώματα» του άρθρου 56 της Σύμβασης. Η υποχρέωση του παράκτιου κράτους για την επιβολή μέτρων σχετικά με την προστασία του περιβάλλοντος περιλαμβάνεται στο Μέρος ΧΙΙ της Σύμβασης. Το άρθρο 57 προβλέπει ότι η ΑΟΖ δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 200 ν.μ. από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης. Αυτό σημαίνει ότι το μέγιστο πλάτος της ΑΟΖ μπορεί να είναι 200 ν.μ. χωρίς το πλάτος αυτό να είναι υποχρεωτικό για όλα τα παράκτια κράτη που δικαιούνται ΑΟΖ. Μέχρι τώρα, όλα τα κράτη που έχουν ΑΟΖ έχουν επιλέξει τα 200 ν.μ. ως μέγιστο πλάτος, από το οποίο πρέπει βέβαια να αφαιρεθεί το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης. Διότι, το ακριβές πραγματικό πλάτος της ΑΟΖ κάθε κράτους εξαρτάται από το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης του. Έτσι, η Σιγκαπούρη που έχει αιγιαλίτιδα ζώνη 3 ν.μ. έχει ΑΟΖ 197 ν.μ., η Δομινικανή Δημοκρατία που έχει αιγιαλίτιδα ζώνη 6 ν.μ έχει ΑΟΖ 194 ν.μ., οι ΗΠΑ που έχουν αιγιαλίτιδα ζώνη 12 ν.μ. έχει ΑΟΖ 188 ν.μ. και το Τόγκο που έχει αιγιαλίτιδα ζώνη 30 ν.μ. έχει ΑΟΖ 170 ν.μ.
Τα οφέλη που μπορούν να προκύψουν από τη δημιουργία ΑΟΖ μπορεί να είναι τεράστια εφόσον ένα πάρα πολύ μικρό κατοικήσιμο νησάκι βρίσκεται στρατηγικά τοποθετημένο σε απόσταση πέρα από 400 ν.μ. από οποιαδήποτε γειτονική χώρα. Έτσι, θα μπορεί επί παραδείγματι να εξασφαλίσει αποκλειστική ζώνη για αλιεία και εκμετάλλευση του θαλάσσιου βυθού που να ξεπερνάει τα 125.000 τετραγωνικά μίλια, δηλαδή έκταση μεγαλύτερη από τη Γαλλία. Τέτοιου είδους περιπτώσεις παρουσιάζονται κυρίως στον Ειρηνικό Ωκεανό αλλά και στον Ατλαντικό. Στον Νότιο Ειρηνικό υπάρχει ένα νησιωτικό κράτος, το Κιριμπάτι (πληθυσμός 60,000) που παλαιότερα είχε την ονομασία Νησιά του Γκίλμπερτ, που τώρα διαθέτει ΑΟΖ 770.000 τ.ν.μ.
Ένα εύλογο ερώτημα που τίθεται, είναι γατί προτάθηκε και τελικά υιοθετήθηκε ΑΟΖ που έχει πλάτος 200 ν.μ. Δηλαδή, γιατί δεν προτιμήθηκε μια απόσταση 50 ν.μ. ή 100 ν.μ. ή 150 ν.μ. ή 500 ν.μ.; Η πιο αποδεκτή ερμηνεία είναι ότι όταν άρχισε η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας υπήρξαν ήδη ορισμένα κράτη που είχαν υιοθετήσει απόσταση 200 ν.μ. για την αιγιαλίτιδα ζώνη τους. Τα κράτη αυτά (της Λατινικής Αμερικής και μερικά της Αφρικής) δεν θα δεχόντουσαν να περιορίσουν την κυριαρχία τους σε πλάτος μικρότερο των 200 ν.μ. και πολύ σωστά στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας πολλές αντιπροσωπείες σκέφθηκαν να προτείνουν τα 200 ν.μ. ως ΑΟΖ, πράγμα που θα είχε μεγαλύτερη πιθανότητα υιοθέτησης από την παγκόσμια κοινότητα.
Επιπλέον, η έννοια της ΑΟΖ είχε γίνει κατανοητή σαν μια προστατευτική ζώνη όπου το παράκτιο κράτος θα είχε σοβαρό έλεγχο των ζώντων και μη πλουτοπαραγωγικών πηγών του. Επίσης, η απόσταση των 200 ν.μ. θα περιλάμβανε στις περισσότερες περιπτώσεις όλη την υφαλοκρηπίδα του παράκτιου κράτους που μέχρι τότε είχε ορισθεί ως η απόσταση όπου το βάθος της θάλασσας φτάνει τα 200 μέτρα. Είναι φυσιολογικό τα κράτη να διαχειρίζονται κατά διαφορετικούς τρόπους την δική τους ΑΟΖ και να παίρνουν αποφάσεις που άλλα κράτη δεν μπορούν να πάρουν διότι έχουν διαφορές σε σχέση με το πολιτικό τους σύστημα, καθώς επίσης για κοινωνικοοικονομικούς, μορφωτικούς και περιβαλλοντολογικούς λόγους. Ανεξάρτητα, όμως, από αυτό, υπάρχουν μερικά γενικά μέτρα που όλα τα παράκτια κράτη πρέπει να πάρουν για να υπάρξει σωστή και λογική διαχείριση. Έτσι, κάθε κράτος με ΑΟΖ πρέπει να κάνει τα ακόλουθα:
1. Να καθορίσει ποιές περιοχές του θαλάσσιου χώρου περιλαμβάνονται στην δική του ΑΟΖ.
2. Να επιχειρήσει, κατά το καλύτερο δυνατόν τρόπο, να εκτιμήσει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της ΑΟΖ καθώς και τις οικολογικές ισορροπίες αυτής της ζώνης.
3. Να επιχειρήσει, κατά το καλύτερο δυνατό τρόπο, να εκτιμήσει τις διαφορετικές χρήσεις των πλουτοπαραγωγικών πηγών καθώς και την αλληλεπίδρασή τους στην ΑΟΖ.
4. Να επιχειρήσει την καθιέρωση στόχων και προτεραιοτήτων υιοθετώντας πολιτική που να προάγει αυτούς τους στόχους και να ενσωματώσει αυτές τις προτεραιότητες.
5. Να επιχειρήσει να ρυθμίσει τις διάφορες δραστηριότητες που θα λάβουν χώρα στην ΑΟΖ, ώστε αυτές οι δραστηριότητες να προσαρμόζονται στις εθνικές επιλογές και δραστηριότητες.
6. Να καθιερώσει θεσμικό μηχανισμό για την διαμόρφωση των αποφάσεων και την διαχείριση της ΑΟΖ.
7. Να προσδιορίζει αυτά τα προβλήματα ή τις ευκαιρίες που δεν μπορούν να επιλυθούν ή από τις οποίες δεν μπορούν να επωφεληθούν λόγω των περιορισμών που υφίστανται στην ΑΟΖ. Να αναπτύξουν στρατηγική για να μπορέσουν να ξεπεράσουν τέτοιου είδους ατέλειες.
Κανένα από αυτά τα θέματα δεν μπορεί να λυθεί μέσω της υφαλοκρηπίδας.
Υπάρχουν τέσσερεις βασικές θέσεις που δεν αμφισβητεί κανείς σε σχέση με την ΑΟΖ:
1. Η ΑΟΖ αποτελεί πλέον, χωρίς καμία αμφιβολία, μέρος του γραπτού και εθιμικού διεθνούς δικαίου, ιδιαίτερα τώρα που Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας έχει τεθεί σε ισχύ.
2. Η ΑΟΖ, σε αντίθεση με την υφαλοκρηπίδα, δεν ανήκει στο παράκτιο κράτος ipso jure, αλλά πρέπει σαφώς να ανακηρυχθεί από το παράκτιο κράτος. Εάν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, ΑΟΖ απλώς δεν υφίσταται. Η θαλάσσια περιοχή (η επιφάνεια και τα υπερκείμενα ύδατα) που δεν θα ανακηρυχθεί ως ΑΟΖ, παραμένει νομικώς (ως) μέρος της ανοικτής θάλασσας.
3. Το νομικό περιεχόμενο αυτού του νέου θεσμού του διεθνούς δικαίου ορίζεται από το 5ο Μέρος της Σύμβασης. Τα παράκτια κράτη δεν μπορούν να υπερβαίνουν τους περιορισμούς που τους έχουν επιβληθεί από το 5ο Μέρος της Σύμβασης σχετικά με τα δικαιώματά τους, τις δικαιοδοσίες τους και τις υποχρεώσεις τους. Έτσι, «άλλα» κράτη έχουν δικαιώματα στην ΑΟΖ ενός παράκτιου κράτους και το παράκτιο κράτος δεν μπορεί να δημιουργήσει ΑΟΖ που να υπερβαίνει τα 200 ν.μ.
4. Κανένα κράτος ή ομάδα κρατών δεν έχει το δικαίωμα να ισχυρισθεί ότι κάποιο παράκτιο κράτος δεν μπορεί να ανακηρύξει την δική του ΑΟΖ. Αν και πότε ένα παράκτιο κράτος ανακηρύξει την ΑΟΖ του εξαρτάται εντελώς από τη δική του δικαιοδοσία και βούληση.


ΑΛΙΕΙΑ
Επανερχόμενος στο θέμα των υποστηρικτών της υφαλοκρηπίδας θέλω να επισημάνω ότι ένα μεγάλο σφάλμα που διαπράττουν είναι το γεγονός ότι παριστάνουν να αγνοούν την αξία της αλιείας στην οικονομική ανάπτυξη ενός κράτους και δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την προστασία των Ελλήνων ψαράδων στο Αιγαίο από τις παρενοχλήσεις των Τούρκων. Ένας από τους λόγους που πολλά κράτη έχουν ανακηρύξει ΑΟΖ 200 ν.μ. είναι διότι θέλουν να διασφαλίσουν την υπέρμετρη εκμετάλλευση των αλιευτικών πηγών τους. Η Ελλάδα με ένα σύνολο ακτών γύρω στα 15.000 χιλιόμετρα αναγκάζεται να εισαγάγει σχεδόν 70.000 τόνους ψαριών κάθε χρόνο.
Ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού αλιευτικού στόλου έχει παραδοσιακά χρησιμοποιήσει τα νερά της Μεσογείου και του Ατλαντικού Ωκεανού. Τώρα όμως που πολλά κράτη έχουν ανακηρύξει την δική τους ΑΟΖ, οι έλληνες ψαράδες έχουν χάσει την πρόσβαση σε αυτές τις παραδοσιακές αλιευτικές περιοχές. Επομένως, μια ελληνική ΑΟΖ θα ωφελήσει τον αλιευτικό τομέα της χώρας, ο οποίος, παρά την μικρή του συμβολή στο Ακαθάριστο Γεωργικό Προϊόν, έχει ένα σημαντικό ρόλο στην διατροφή του ελληνικού πληθυσμού με την παροχή πρωτεϊνών υψηλής θρεπτικής αξίας με σχετικά χαμηλό κόστος.
Συμπερασματικά, η Ελλάδα πρέπει άμεσα να ανακηρύξει την κυριαρχία της σε μια ΑΟΖ, με βάση το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, όπως αυτό εκφράζεται στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας και να μην διακατέχεται από φοβικό σύνδρομο. Ο εκλιπών πρόεδρος της Κύπρου, Τάσος Παπαδόπουλος ανακήρυξε ΑΟΖ το 2004 έχοντας μόνο 4 τανκς και 2 ελικόπτερα και δεν φοβήθηκε την Τουρκία, η οποία απλώς είπε ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή ΑΟΖ, ενώ αντίθετα και οι ΗΠΑ και η ΕΕ την αποδέχτηκαν αμέσως. Φυσικά, μια τέτοια ΑΟΖ δεν θα διαθέτει μόνο η ηπειρωτική χώρα, αλλά και όλα τα ελληνικά νησιά. Έτσι, η Ελλάδα θα αποκτήσει μια ΑΟΖ που θα έχει έκταση 147.300 τ.χ.μ., δηλαδή μια έκταση μεγαλύτερη από αυτή της ηπειρωτικής χώρας. Χρησιμοποιώντας τις αρχές της ΑΟΖ το μεγαλύτερο ποσοστό του Αιγαίου και οι φυσικοί του πόροι θα ανήκουν στην Ελλάδα και με αυτό τον τρόπο δεν θα χρειασθεί ούτε να γίνει καμιά επέκταση των χωρικών μας υδάτων, ούτε να συζητάμε με τους Τούρκους αν τα νησιά μας έχουν υφαλοκρηπίδα ή όχι.

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ
Είναι δύσκολο και ίσως παράτολμο να επιχειρήσει κανείς να προβλέψει τι είδους απόφαση θα ελάμβανε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, σε περίπτωση που τελικά έφτανε ενώπιόν του η Ελληνοτουρκική διαφορά για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. Έχοντας όμως υπόψη τις προηγούμενες αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου σε παρεμφερείς διαφορές, μπορούμε να εικάσουμε ότι το Δικαστήριο θα χρησιμοποιούσε σ’ αυτή την περίπτωση την αρχή της «ίσης απόστασης-ειδικών περιστάσεων» αντί (για) μόνο την αρχή της ίσης απόστασης.
Δυστυχώς, το Διεθνές Δικαστήριο όχι μόνο φαίνεται να διστάζει να ακολουθήσει ένα προηγούμενο (precedent) σε περιπτώσεις οριοθέτησης, αλλά επίσης δεν έχει δημιουργήσει ορισμένους κανόνες προς τους οποίους τα ενδιαφερόμενα κράτη θα μπορούσαν να στραφούν για καθοδήγηση.
Αν και δεν μπορούμε να συμπεράνουμε ότι μια ζώνη 12 ν.μ. γύρω από τα νησιά θα είναι η εμπειρική μέθοδος για τις επόμενες αποφάσεις οριοθέτησης του Διεθνούς Δικαστηρίου, μπορούμε ωστόσο να πούμε ότι είναι ξεκάθαρο ότι η ΑΟΖ ενός νησιού δεν μπορεί να είναι μικρότερη από το διεθνώς καθιερωμένο και αναγνωρισμένο μέγιστο της αιγιαλίτιδας ζώνης.
Εάν μια ζώνη 12 ν.μ. δοθεί στα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου, τότε η ΑΟΖ της Τουρκίας θα είναι περιορισμένη. Εάν η οριοθέτηση γίνει με βάση την νέα Σύμβαση του 1982 η Τουρκία θα λάβει μόνο 2-4% της συνολικής έκτασης του Αιγαίου. Αλλά, μια και το Διεθνές Δικαστήριο, με τις τελευταίες αποφάσεις του, έχει δώσει έμφαση στις αρχές της δικαιοσύνης (επιείκειας), η περιοχή που θα λάβει η Τουρκία θα είναι περίπου 10-12% του συνόλου της ΑΟΖ του Αιγαίου, υποθέτοντας βέβαια ότι τα ελληνικά νησιά δικαιούνται τουλάχιστον μια ζώνης 12 ναυτικών μιλίων.
Το κύριο πρόβλημα που θα έχει η Ελλάδα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είναι αυτό του Καστελόριζου διότι το Δικαστήριο, σε περιπτώσεις που ένα νησάκι βρίσκεται μπροστά σ’ ένα τεράστιο ηπειρωτικό χώρο ενός άλλου κράτους, ποτέ δεν δίνει «πλήρη επήρεια» σε αυτό το νησάκι. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο τότε η Ελλάδα δεν θα έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο. Γι’ αυτό το λόγο η απραξία των κυβερνήσεων της Ελλάδας τα τελευταία 30 χρόνια να μην ορίσει ΑΟΖ και να κάνει ταυτόχρονη οριοθέτηση με την Αίγυπτο και την Κύπρο αποτελεί μια τεράστια παράλειψη.
Βέβαια, ακόμα και σήμερα δεν είναι καθόλου αργά να γίνει κάτι τέτοιο. Πρέπει να συμφωνήσουμε για μια τριεθνή οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Αίγυπτο που θα δίνει πλήρη επήρεια στο Καστελόριζο και στην Στρογγύλη. Η Τουρκία, σίγουρα, θα μπορεί να ζητήσει παρέμβαση της Χάγης, κάτι που δικαιούται να κάνει, αλλά η θέση της θα είναι πιο αδύνατη εάν υπάρχει αυτή η τριεθνής οριοθέτηση που θα έχει και την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε περίπτωση που τελικά δεν έχουμε θαλάσσια σύνορα με τη Κύπρο η ζημιά πέραν από πολιτική, και ιδεολογική είναι και οικονομική. Διότι μπορεί να υπάρξει οικονομική ζημιά εάν τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που θα χάσουμε, σε περίπτωση μείωσης της ΑΟΖ του Καστελόριζου και της Στρογγύλης, είναι αρκετά μεγάλα. Πάντως, καλό είναι να γνωρίζουμε ότι εάν χρειαστεί να περάσει ένας αγωγός από την Κύπρο στην Κρήτη και πρέπει να περάσει από την τουρκική ΑΟΖ, η Τουρκία δεν έχει κανένα δικαίωμα να εμποδίσει την διέλευση του διότι είναι ρητά αναγνωρισμένο δικαίωμα από το Άρθρο 79 της Συνθήκης για το Δίκαιο της Θάλασσας. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι καθορίσει την πορεία που θα πρέπει να ακολουθήσει ένας αγωγός όταν διασχίζει την δικιά της ΑΟΖ.
Παρά το γεγονός ότι το θέμα της Χάγης έχει διαιρέσει τους Έλληνες ειδικούς σε χαμένους και κερδισμένους, προσωπικά δεν πιστεύω ότι αυτό είναι η ουσία του θέματος. Το Δικαστήριο εκδίδει «αποφάσεις» που όλα τα κράτη οφείλουν να αποδέχονται, ανεξάρτητα εάν έχασαν ή κέρδισαν. Στην τελευταία του απόφαση για την οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ρουμανία και στην Ουκρανία, έχασε η Ουκρανία πού είχε ελληνικές θέσεις και κέρδισε η Ρουμανία που είχε τουρκικές θέσεις. Σημασία έχει ότι μια απόφαση της Χάγης θα λύσει την Ελληνοτουρκική διένεξη και η Ελλάδα δεν θα κινδυνεύει από τον τουρκικό επεκτατισμό και θα είναι ελεύθερη να κάνει γεωτρήσεις για πετρέλαιο και φυσικό αέριο, να μπορεί να αξιοποιήσει στο έπακρον την αλιευτική της δυνατότητα και να χρησιμοποιήσει τον εναέριο χώρο της ΑΟΖ για αιολική ενέργεια.
Ορισμένοι αναλυτές πιστεύουν ότι όσοι προτείνουν προσφυγή στη Χάγη είναι σχεδόν «προδότες». Αλλά με αυτό το σκεπτικό ήταν προδότες και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου που επέμεναν ότι η διένεξή μας με την Τουρκία έπρεπε να πάει στη Χάγη. Στη Χάγη βέβαια δεν πρόκειται να πάμε ποτέ διότι δεν το θέλει η Τουρκία όχι μόνο επειδή θα χάσει αλλά επειδή δεν επιθυμεί να υπάρξει λύση στην Ελληνοτουρκική διένεξη με ασφάλεια διεθνούς δικαίου πιστεύοντας έκδηλα ότι αυτή η διένεξη είναι χρήσιμη και συμφέρουσα για τα δικά της σχέδια στην περιοχή, τα οποία επιδιώκει να «λύσει» όχι με βάση τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου αλλά με προσφυγή σε πολιτικά και στρατιωτικά μέσα πίεσης.

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/10/blog-post_4331.html

Από την Αφροδίτη στον ‘Αρη: Κίνδυνοι και παγίδες στη Μεσόγειο

Κίνδυνοι και παγίδες στη Μεσόγειο
(Από την Αφροδίτη στον ‘Αρη)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com

Σε ιστορικό, στρατηγικών συνεπειών σφάλμα μπορεί να εξελιχθεί η απόφαση Χριστόφια να ξεκινήσει τώρα, υπό τους δεδομένους όρους, γεωτρήσεις. Ο Κύπριος Πρόεδρος είχε αποφασίσει να αναβάλει δύο μήνες, αλλά προχώρησε υπό την πίεση τρίτης χώρας και οικονομικών παραγόντων. Η έναρξη των γεωτρήσεων συμπίπτει με το κλίμα διάλυσης μετά την παράξενη έκρηξη στο Μαρί και αφόρητες πιέσεις των οίκων αξιολόγησης, παρά την κυπρο-ισραηλινή φιλία. Ελπίζουμε να διαψευσθούν τα πιο επικίνδυνα σενάρια, αλλά όταν ξεκινάει κανείς τέτοιες υποθέσεις πρέπει να εξασφαλίζεται κατά προτεραιότητα έναντι κινδύνων, όχι να ποντάρει μόνο στην αισιόδοξη εξέλιξη, που ευχόμαστε.

Η Κύπρος έχει κάθε δικαίωμα να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Το πότε και το πώς θα τα ασκήσει, στα πλαίσια ποιάς στρατηγικής, με ποια προετοιμασία, είναι θέμα επιλογής. Δύο υπό κατάρρευση κυβερνήσεις, σε Λευκωσία και Αθήνα, στην κατάσταση που είναι οι δύο χώρες, μπορούν να φέρουν σε αίσιο πέρας μια επικίνδυνη διεθνή κρίση με Τουρκία και Ισραήλ, μπλέκοντας επωφελώς στο μεσανατολικό ηφαίστειο;

Ο «πακτωλός πετροδολλαρίων» (εικαζόμενος, αφού παραμένει επτασφράγιστο μυστικό η σύμβαση) και η (τεχνητή) αύξηση αυτοπεποίθησης, λόγω «συμμαχίας» με το Ισραήλ, καθιστούν γοητευτική την προοπτική ερευνών. Για να επιβιώσει βέβαια ένα ποντίκι, πρέπει νάναι σίγουρο ότι το τυρί δεν είναι δηλητηριασμένο και δεν υπάρχει φάκα. Οι ελληνικές «ελίτ» μπορούν να μπουν στη «φάκα» ακόμα και χωρίς τυρί (σχέδιο Ανάν)! Φαντάσου τώρα που υπάρχει μπόλικο. ‘Αλλωστε, αυτές τρώνε το τυρί κι αφήνουν τους ‘Ελληνες στη φάκα.

Timing, τακτική, στρατηγική

Στην πολιτική και τον πόλεμο, το timing έχει τεράστια σημασία. Αν η Γερμανία επετίθετο στην ΕΣΣΔ την άνοιξη και όχι το καλοκαίρι του 1941, μπορεί να μας κυβερνούσε ακόμα ο Χίτλερ. Εμείς ανοίγουμε θέματα ΑΟΖ, τη στιγμή ακριβώς που ο ελληνικός λαός, το ελληνικό έθνος, τμήμα του οποίου είναι οι Ελληνοκύπριοι, δέχεται μια χρηματοπιστωτική επίθεση που απειλεί με αφανισμό το έθνος, όταν η Ελλάδα είναι διεθνώς και στρατηγικά περισσότερο απομονωμένη από ποτέ, έχει τεθεί εν αμφιβόλω η βασικότερη εθνική της στρατηγική, η ένταξη στην Ευρώπη.

Το 2004 το έθνος όφειλε να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στην απόκρουση της επίθεσης για την κατάλυση του κυπριακού κράτους (σχέδιο Ανάν). Σήμερα, οφείλει να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στην απόκρουση της κύριας, θανάσιμης απειλής που δέχεται από τον «χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτισμό», της κοινωνικο-οικονομικής γενοκτονίας, της καταστροφής των οικονομικών-κοινωνικών προϋποθέσεων ύπαρξης της Ελλάδας. Το έθνος δεν είναι φαντασίωση, είναι άνθρωποι με σάρκα και αίμα, δεν μπορεί να ζήσει αν καταστραφούν. Η στιγμή που διαλέξαμε να ανοίξουμε θέματα μοιάζει η χειρότερη δυνατή. Κύρια επιδίωξη στα εθνικά ζητήματα θάπρεπε νάναι τώρα η διατήρηση του status quo, χωρίς παραχωρήσεις. Δεν θα φύγουν τα αέρια από κει που είναι, ούτε κανείς θα καταλάβει την Κύπρο. Το μόνο που μπορεί σήμερα να πάθει η Κύπρος είναι να την πουλήσουν, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, οι ηγέτες της. Κι αν θέλαμε πάντως να ανοίξουμε περίπλοκα παιχνίδια, θα μας χρειαζόταν τελείως άλλο επίπεδο προετοιμασίας/ηγεσίας.

Το ίδιο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου συνέταξε το σχέδιο Ανάν και το Μνημόνιο. Στη Μέση Ανατολή επελαύνει ο γεωπολιτικός αναθεωρητισμός της «Αυτοκρατορίας των ‘Οπλων», ξεκινώντας από το Ιράκ και «ξεκαθαρίζοντας» τον «άξονα του κακού», Λιβύη, Συρία, Λίβανο, Ιράν τελικά, προτού ασχοληθεί με Κινέζους και Ρώσους. Στην Ευρώπη, ξεδιπλώνεται ο οικονομικός αναθεωρητισμός της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», που άρχισε από την Ελλάδα και απειλεί την ΕΕ. Δεν είναι δύο «αυτοκρατορίες», είναι οι δύο όψεις μίας. Βρεθήκαμε στο κέντρο του οικονομικού κυκλώνα, θέλουμε να συμμετάσχουμε και στο ενεργό ηφαίστειο του κόσμου; Τη ζώνη των εκρηκτικότερων παγκοσμίως μεσανατολικών αντιθέσεων, σε πόλεμο από τότε που ανακαλύφθηκε ο «μαύρος χρυσός» (για άλλους η «κατάρα των πετρελαίων»); Μας χρησιμοποιούν για τη διάλυση της ΕΕ με οικονομικά μέσα, χρειαζόμαστε και μηχανισμό διάλυσής της με γεωπολιτικά;

Εξωτερική πολιτική και ΑΟΖ

Ο γράφων υποστήριξε πολλά χρόνια την ανάγκη μαχητικότερης εξωτερικής πολιτικής, περιλαμβανομένης της ανακήρυξης ΑΟΖ. ‘Ημουν πολύ απομονωμένος. Το σύνολο σχεδόν των ελίτ όχι μόνο δεν ήθελε τέτοια πολιτική, ή οι δύο χώρες να ασκούν κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά υποστήριξαν (2004) τη διάλυση του κυπριακού κράτους! Διερωτώμαι, πως έγιναν τώρα όλοι τόσο αποφασιστικοί στις γεωτρήσεις; Που ήταν κρυμμένοι οι αναρίθμητοι «Κλαούζεβιτς», που καλούν την Αθήνα να ανακηρύξει αύριο κιόλας ΑΟΖ (εκκρεμεί από το 1982 !), όταν ΗΠΑ, Βρετανία, Ισραήλ επιχειρούσαν να αναγκάσουν το κυπριακό κράτος να αυτοκτονήσει; Ούτε καν τους επαγγελματίες «αντιεθνικιστές» και «εθνομηδενιστές» δεν ακούω. Μήπως τελικά, όπως δεν υπάρχει τίποτα το αυτόφωτο στον «ενδοτισμό», δεν υπάρχει τίποτα αυτόφωτο και στον «υπερπατριωτισμό»;

Ο Ρήγας, αποτιμώντας τα Ορλωφικά, διακήρυξε ότι το έθνος πρέπει να στηρίζεται προπάντων στις δικές του δυνάμεις. Παρέμεινε φωτεινή εξαίρεση. Η διαχρονική υποτέλεια σχεδόν όλων των ελληνικών ελίτ ήταν κύριο πρόβλημα των Ελλήνων στη διάρκεια δύο αιώνων που δεν καταφέραμε να αποκτήσουμε κράτος/ηγεσίες που να συνιστούν εθνικά υποκείμενα. Αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό κόμμα δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματά μας, χρειαζόμαστε ελληνικό κόμμα, για να κάνει στη συνέχεια επωφελείς συμμαχίες.

Ετερόφωτη «στρατηγική» και η «συμμαχία» με το Ισραήλ

Δεν πρέπει να είμαστε αντίθετοι στην αναβάθμιση των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων, δυνάμει σημαντικό κεφάλαιο μιας απαραίτητης, πολύπλευρης διπλωματίας, με την ιδιαίτερη προσοχή που επιβάλλει η περίπτωση. Το πρόβλημα των «ελίτ» είναι ότι αδυνατούν να ασκήσουν ισοτιμία, να κάνουν στρατηγικό διάλογο, να ελέγχουν τα δεδομένα. Ασκούν υποτέλεια, «χάφτουν» αμάσητα όσα τους λένε, χρησιμοποιούνται, δεν χρησιμοποιούν.

Τι θα κάνει η Ελλάδα αν η Τουρκία ανοίξει θέμα Καστελλόριζου; Θα υπερασπιστεί τις θέσεις της διακινδυνεύοντας κρίση, που είναι το τελευταίο που χρειάζεται αυτή τη στιγμή; ‘Η θα κάνει αυτό που δήλωσε προκαταβολικά ο Υπουργός ‘Αμυνας, θα «αποφύγει νέα ‘Ιμια», αποδεχόμενη δηλαδή εξουδετέρωση κυριαρχικών δικαιωμάτων, χωρίς καν απόπειρα αντίστασης; Θα πάει τώρα στην Ευρώπη, να ζητήσει αλληλεγγύη, αν συμβεί κάτι; Μια προβλεπτική ηγεσία αποφεύγει να πηγαίνει σε τέτοια θέση.

‘Όταν ξεκινάς τέτοιες υποθέσεις, πρέπει να εντάσσονται σε εθνική στρατηγική. Συνιστά, και δη συμβατή εθνική στρατηγική, η προσπάθεια επαναφοράς παραλλαγής του Ανάν από τη Λευκωσία ή η αναζήτηση από την Αθήνα «φύλλου συκής» για να υποχωρήσει στο Αιγαίο; ‘Όταν ξεκινάς τέτοιες ιστορίες, δεν μπορείς να βασίζεσαι μόνο στο αισιόδοξο σενάριο, χρειάζεσαι planB, όπως και να μπορείς να στηρίξεις μέχρι τέλους τις επιδιώξεις με εθνικά πολιτικοστρατιωτικά μέσα, ακόμη κι αν αλλάξουν οι συμμαχίες. Αντίπαλος που το ξέρει συμμαζεύεται. Οι πανάκριβες φρεγάτες μας δεν πάνε Κύπρο, στο ‘Αντεν ναυμαχούν κατά πειρατών και ψάχνουν τρομοκράτες στον Κόλπο!

Θα μας προστατεύσει το Ισραήλ, απαντούν οι όψιμοι «πατριώτες με τα ξένα κόλλυβα». Νέα ρίγη ενθουσιασμού στις έμφοβες ελίτ που, μια ζωή, ψάχνουν «νταβατζή», όχι σύμμαχο. Συμμαχία με το Ισραήλ συνιστά σημαντικό ατού, αν και με σοβαρότατες διεθνοπολιτικές παρενέργειες. Η διεθνής πολιτική δεν είναι μόνο άσκηση ισχύος. Η ιδέα όμως έχει και πολλά άλλα προβλήματα.

Πρώτον, πρέπει νάσαι σίγουρος ότι ο σύμμαχος θα παραμείνει σύμμαχος, κάτι αδύνατο να εξασφαλισθεί. Κάθε μέρα βρίζονται Ισραηλινοί και Τούρκοι, αλλά οι υπηρεσίες τους συνεργάζονται κανονικότατα σε Λιβύη/Συρία. Φωνάζει ο Λίμπερμαν ότι θα υποστηρίξει τους Κούρδους, πιο πειστικός όμως θα ήταν αν προσπαθούσε να το κρύψει, όχι να το διαφημίζει. Η απερίγραπτη ελληνική ανοησία νομίζει ότι όπου νάναι θα διαμελίσουν την Τουρκία και θα την κάνει «ντα» η Ουάσιγκτον. Αν είναι έτσι, γιατί οι ΗΠΑ εγκαθιστούν τώρα εκεί την αιχμή του αντιπυραυλικού δόρατος, του σημαντικότερου στρατιωτικού τους προγράμματος; Κατά τον στρατηγό Σαφαβί, στρατιωτικό σύμβουλο του Αγιατολά Χαμενεί, η τουρκοισραηλινή σύγκρουση είναι θέατρο και η παρασκηνιακή συνεργασία των δύο κυβερνήσεων συνεχίζεται κανονικά. Αμφιβολίες για το βάθος της τουρκο-ισραηλινής ρήξης εκφράζουν και Ρώσοι παρατηρητές.

Ματωμένη πείρα

Ευπειθής «σύμμαχος», η Ελλάδα πολέμησε στην Κορέα τους κομμουνιστές, στην Ουκρανία τον Λένιν, στη Μικρασία τον Κεμάλ. Δεν εμπόδισαν αυτά το ΝΑΤΟ να κάνει ότι έκανε στην Ελλάδα και την Κύπρο, ούτε τους ναύτες των «συμμάχων» να κόβουν τα χέρια των Ελλήνων που προσπαθούσαν να σωθούν, ανεβαίνοντας στα καράβια τους, έξω από τη φλεγόμενη Σμύρνη, το 1922. Εκτός βέβαια αν κάποιος πιστεύει ότι οι σημερινοί πολιτικοί μας θα τα καταφέρουν καλύτερα από τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Δεύτερο, πρέπει να διερωτηθείς τι μπορεί να σου ζητήσει κάποιος που σου προσφέρει προστασία και που πάντα, πολύ φυσικά, ενδιαφερόταν έντονα για τον έλεγχο Κύπρου, Κρήτης, ει δυνατόν και Αιγαίου. Σπανίως προστασία παρέχεται χωρίς αντάλλαγμα. Τρίτον, είναι γενικά κακό ένα έθνος να εναποθέτει σε τρίτους την άμυνά του.

Επιβάλλεται να μην παίρνουμε τις επιθυμίες μας για πραγματικότητα. Το έκανε ο Μακάριος, όταν ο Βρετανός Πρέσβης αντιμετώπισε ευνοϊκά τα 13 σημεία (1963). Ο Ιωαννίδης, όταν Αμερικανοί και Ισραηλινοί «φίλοι» τον έπεισαν ότι θα ένωνε την Κύπρο στην Ελλάδα (1974). Ο Σαακασβίλι, περικυκλωμένος από ένα πλήθος Αμερικανών/Ισραηλινών συμβούλων, και τον Ρόντο, που δεν αντέδρασαν στην εξωφρενική ιδέα επίθεσης στη Ρωσία (2008). Το έπραξαν οι δικτάτορες της Αργεντινής, επιτιθέμενοι στα Φώκλαντ για να ξαναβγεί Πρωθυπουργός η Θάτσερ και να συνεχίσει η παγκόσμια νεοφιλελεύθερη επίθεση (1982). Είμαστε σε θέση τώρα να αντιμετωπίσουμε την πιθανότητα κρίσης, που μπορεί να επιφέρει ισχυρό πλήγμα στην Ελλάδα, αφήνοντας την Κύπρο σε σχετικό απυρόβλητο και ενισχύοντας την κεντρική αυτοκρατορική επιδίωξη απομάκρυνσης Κύπρου από την Ελλάδα, που μπορεί να μην υπήρξε πάντα καλή μάνα, αλλά είναι η μοναδική μάνα της Κύπρου;

Μπορεί φυσικά να μην γίνουν τα χειρότερα, μπορεί να γίνουν τα καλύτερα. Δεν το ξέρουμε όμως από πριν. Συνιστά τυχοδιωκτισμό να ρίχνουμε κορώνα γράμματα την τύχη του έθνους. Αν έκανε κάτι σωστό ο Χριστόφιας, ήταν να στραφεί στη Μόσχα χαλαρώνοντας με το δάνειο τη θηλιά που έσφιγγαν στο λαιμό της Κύπρου «αγορές» και Μαρί. Στο σημείο που βρισκόμαστε, για να περιορισθούν οι κίνδυνοι χρειάζεται κατεπειγόντως η Λευκωσία να βάλει στο παιχνίδι Ρώσους και Γερμανούς. Χρειάζεται ευρύτερη ασπίδα προστασίας, ενεργειακή και αμυντική στρατηγική περισσότερο ελληνική/ευρωπαϊκή και λιγότερο μονομερώς ισραηλινή. Θάταν τελικά και προς το μακροπρόθεσμο συμφέρον του Ισραήλ, αν θέλει οικοδόμηση μακροχρόνιας φιλίας με τους ‘Ελληνες, όχι καιροσκοπικής εκμετάλλευσης μιας συγκυρίας.

Επίκαιρα, 13 Οκτωβρίου 2011

 

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris 

 

Κατέθεσαν προσφυγή στη Χάγη κατά του ΓΑΠ

 

 

Δύο Ελληνίδες, οι Όλγα Γεωργίου Γεριτσίδου  και Τάνυα – Μαρία Γεριτσίδου, κατέθεσαν προσφυγή κατά του πρωθυπουργού, μη αναγνωρίζοντάς τον ως νόμιμα εκλεγμένο.

Δείτε τι γράφουν:

«Δεδομένης της ολοένα και χειρότερης αντι-ανθρωπιστικής και κατάφωρα αντι-δημοκρατικής και ανθελληνικής κατάστασης στην Ελλάδα υπό την μη δημοκρατικώς νομιμοποιούμενη κυβέρνηση του Γεωργίου Α. Παπανδρέου, ο οποίος όπως προδήλως αποδεικνύεται αναρριχήθηκε στην εξουσία με ψευδεπίγραφο προεκλογικό πρόγραμμα, κατάργησε, περιόρισε ή κατάφωρα αγνόησε κάθε Δημοκρατικό θεσμό ενώ επιδίδεται μέχρι και σήμερα σε όργιο τρομοκρατίας, παραπληροφόρησης και καταδίωξης των Ελλήνων Πολιτών,

Δεδομένου ότι δυνατότητα σύντομης και βιώσιμης προσφυγής στη Δικαιοσύνη ως είναι αναφαίρετο Ανθρώπινο Δικαίωμα μας είναι αδύνατον εντός των Ελληνικών συνόρων

Δεδομένου ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου τολμά να ισχυρίζεται ότι δεν είχε άλλο τρόπο δράσης παρ’ εκτός της ανάλγητης, αντιανθρωπιστικής πολιτικής εξυπηρέτησης αμφιβόλων δανείων εις βάρος παιδιών, ανιάτων / καρκινοπαθών, τυφλών, αναπήρων, συνταξιούχων, επιστημόνων, στρατιωτικών, αυτοαπασχολούμενων, ιδιωτικών και δημοσίων υπαλλήλων, αγροτών και ελευθέρων επαγγελματιών, εργατών, και κάθε Έλληνα Πολίτη που ακόμα δεν έχει καν έρθει στον κόσμο ενώ από τουλάχιστον το 1980 ο Διεθνής Νόμος απαγορεύει την καταδίκη σε φτώχεια και εξαθλιωτικές συνθήκες διαβίωσης μίας ολόκληρης κοινωνίας ή Λαού για την εξυπηρέτηση οποιουδήποτε χρέους νόμιμου, παράνομου ή ειδεχθούς

Προσφεύγουμε με κάθε δυνατό μέσο στην Διεθνή Κοινότητα ώστε να λάβει θέση ενώπιον των Λαών του Κόσμου και να αποδείξει εάν συνεχίζει να υπηρετεί τα Ανθρώπινα Δικαιώματα όπως αυτά ψηφίστηκαν και κυρώθηκαν μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την επίσημη εξαφάνιση της ναζιστικής Γερμανίας.

Α. κατ’ άρθρον 15 του καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης ( International Criminal Court ) εναντίον του Γ.Α.Παπανδρέου, των κυβερνήσεων του και παντός συνυπευθύνου για εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και Γενοκτονία εν καιρώ ειρήνης όπως αυτά ορίζονται για της αρμοδιότητες του Δικαστηρίου

Β. ενώπιον του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ κατά την διαδικασία 1503 για μαζική καταπάτηση και ακύρωση του συνόλου των βασικών Ανθρωπίνων και Πολιτικών Δικαιωμάτων των Ελλήνων.

Τούτων δοθέντων επικαλούμαστε το Άρθρο 120 του Συντάγματος και λόγω της μείωσης της Εθνικής μας Κυριαρχίας, της μη δυνατής καταφυγής στη Δικαιοσύνη, της συνεχούς επίθεσης της κυβέρνησης κατά των Πολιτών με την βοήθεια αλλοδαπών δυνάμεων και την έκπτωση κάθε Θεσμού για την προστασία της Δημοκρατίας και της Ανεξαρτησίας και Ακεραιότητας της Ελλάδος.

ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΩΣ ΝΟΜΙΜΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΣ ΕΚΛΕΓΜΕΝΗ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΗΜΕΝΗ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΖΕΙ ΚΑΙ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΤΗΣ ΩΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΟΤΑΣΣΟΜΑΣΤΕ ΟΥΤΕ ΥΠΑΚΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΟΥΤΕ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΩΝΕΤΑΙ ΣΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ,  ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΕΧΟΥΝ ΑΡΕΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΣΕΛΓΟΥΝ.

ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΥΠΟ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΒΛΑΠΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΥΠΑΚΟΥΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΑΓΗ ΚΑΙ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ ΜΑΣ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ : ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΗΚΕ ΤΟ 1974 ΚΑΙ ΑΡΑ ΕΞΕΤΑΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΟΜΙΩΝ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ.

H Eλληνική μετάφραση του κειμένου :

http://www.humansupport.gr/gr_icc.php

Το πλήρες Αγγλικό κείμενο που εστάλη :

http://www.humansupport.gr/en_icc.php

Οι Έλληνες Πολίτες

Όλγα Γεωργίου Γεριτσίδου    &      Τάνυα – Μαρία Γεριτσίδου

Αθήνα 14 Οκτωβρίου 2011»

---

Κάλεσμα Κυπρίων προς τους Ελλαδίτες καλλιτέχνες: Πείτε ΟΧΙ στην μακάβρια φιέστα προσωπολατρείας

 
«Κάλεσμα προς τους Ελλαδίτες καλλιτέχνες: Πείτε ΟΧΙ στην μακάβρια φιέστα προσωπολατρείας που στήνει ο Χριστόφιας» 
Η ανελέητη προπαγάνδα της μονοκομματικής κυβέρνησης Δημήτρη Χριστόφια έχει εισβάλει και στον καλλιτεχνικό χώρο της ελληνικής μουσικής, με σκοπό να «επιστρατεύσει» διάσημους Ελλαδίτες και Κύπριους καλλιτέχνες για να ξεπλύνει με την μουσική τους τα αιματοβαμμένα της χέρια. Χριστόφιας και ΑΚΕΛ επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν την ελληνική μουσική και τους καλλιτέχνες της, που ο κόσμος τους αγαπά τόσο πολύ, ως πλατφόρμα στήριξής του, επιδιώκοντας να μεταπείσουν την κυπριακή κοινή γνώμη για τις εγκληματικές ευθύνες που της καταλογίζονται για την φονική έκρηξη στο Μαρί που οδήγησε στον θάνατο 13 συμπατριώτες μας. Ενώ, λοιπόν, σύσσωμος ο κυπριακός Ελληνισμός και όλα τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα ζητούν την παραίτηση του Προέδρου, το αδίστακτο καθεστώς σπεύδει να διοργανώσει μουσικές συναυλίες για να βρει, νομίζει, στήριξη από τον κυπριακό λαό. Πραγματικός σκοπός της συναυλίας είναι η συσπείρωση των οπαδών του κόμματος με κάθε τρόπο, αφού όλο και περισσότεροι οπαδοί του ΑΚΕΛ ζητούν την παραίτηση του Προέδρου, με αποτέλεσμα να δέχονται αηθείς επιθέσεις από τα φύλλα της κομματικής εφημερίδας.

Γι’ αυτό, καλούμε τον κυπριακό λαό να ενημερώσει τους καλλιτέχνες και τους τραγουδιστές μας, πολλοί από τους οποίους ήταν ανύποπτοι για το τι είδους διχαστική φιέστα ετοίμαζε η κυβέρνηση, όπως φαίνεται από τα όσα είπαν αυτοί που δήλωσαν πως δεν θα παρευρεθούν. Χωρίς δισταγμό ο κομματικός μηχανισμός θα τους χρησιμοποιούσε και θα εκμεταλλευόταν το όνομα και το κύρος τους. Πρέπει να ενημερώσουμε τους καλλιτέχνες μας για τους πραγματικούς σκοπούς αυτής της κομματικής συναυλίας και κόσμια να τους πείσουμε να ακυρώσουν την συμμετοχή τους. Κάτω από την εξέδρα που στήνουν Χριστόφιας και ΑΚΕΛ, θα επιχειρήσουν να κρύψουν και τα νεκρά κορμιά των 13 παλικαριών της φονικής έκρηξης στο Μαρί, για την οποία ευθύνονται. Δεν πιστεύουμε ότι Έλληνας καλλιτέχνης θα ήθελε ή θα μπορούσε να τραγουδήσει πάνω σε αυτή την εξέδρα.

Ήδη, μέχρι τώρα, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Μελίνα Κανά, ο Γιώργος Ανδρέου, ο Δημήτρης Μακρής και η Μελίνα Ασλανίδου έχουν ακυρώσει την συμμετοχή τους στην συναυλία.

Παραθέτουμε πιο κάτω τα διάφορα κανάλια επικοινωνίας και τις δημόσιες και προσβάσιμες ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης των καλλιτεχνών μας. Ζητήστε τους ευγενικά και κόσμια όπως σεβαστούν την μνήμη των 13 ηρώων μας και την λαϊκή απαίτηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού (συμπεριλαμβανομένων και ΑΚΕΛικών) για παραίτηση του Δημήτρη Χριστόφια. Δεν τους θέλουμε να γίνουν συνένοχοι σε μια μακάβρια κομματική φιέστα προσωπολατρείας, παρόμοιες με αυτές που έστηναν εώς και πρόσφατα λαομίσητοι δικτάτορες.

Αγαπητοί μας καλλιτέχνες, αντιληφθείτε πως στην Κύπρο δεν σας ακούν μόνο οπαδοί του ΑΚΕΛ, σας ακούν και σας αγαπούν άνθρωποι όλων των κομμάτων και όλων των ιδεολογιών. Σας αγαπούν άνθρωποι που αγαπάνε και λατρεύουν την Ελλάδα μας. Μην γίνεστε στρατιώτες του ιδιότυπου ψυχολογικού πολέμου που ασκεί αυτή η κυβέρνηση κατά του λαού της. Μην γίνετε συνένοχοι μιας αντιλαϊκής, μονοκομματικής κυβέρνησης, μιας κυβέρνησης που έχασε κάθε λαϊκό αίσθημα, μια κυβέρνησης που ευθύνεται για την ανθρωποκτονία 13 συμπολιτών μας στο Μαρί.

Σκεφτείτε λίγο. Θέλετε να τραγουδήσετε στην μακάβρια φιέστα ενός κόμματος που βρίζει συνεχώς την Ελλάδα και που οι μηχανισμοί του καίνε ελληνικές σημαίες, προσβάλλουν τον ελληνικό πολιτισμό, ουρλιάζουν πανταχόθεν πως “είναι Κύπριοι και δεν είναι Έλληνες” και πως “η Ελλάδα εισέβαλε στην Κύπρο”;

Θέλετε να παίξετε τον ρόλο σας ως διασκεδαστές της κυβέρνησης του ΑΚΕΛ, μιας κυβέρνησης που απώλεσε εδώ και μήνες την λαϊκή συναίνεση, που αρνήθηκε να αναλάβει τις ευθύνες της φονικής έκρηξης στις 11 Ιουλίου, και που κυβερνά στηριζόμενη στην προπαγάνδα, στην καλλιέργια εν δυνάμει βίαιου συσπειρωτικού, εμφυλιοπολεμικού κλίματος και στην πλήρη κατάχρηση των κρατικών δυνάμεων καταστολής.

Θαυμάστε ένα οπαδό της κυβέρνησης εν δράση. Σας βρίσκουν σύμφωνους τέτοιες συμπεριφορές; Πως να μην αντιδρούμε ενάντια σε τέτοια φαινόμενα που προσβάλλει την κοινωνία, τον πολιτισμό και την δημοκρατία μας;

Ουμούτ Αλμπαϊράκ

http://www.umutalbayrak.com/en/contact.html

https://www.facebook.com/pages/Umut-Albayrak/134092273339688

Γλυκερία

https://www.facebook.com/pages/Glykeria/31406336394

 

Γιάννης Ζουγανέλης

https://www.facebook.com/pages/%CE%96%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-Zouganelis-Giannis-Fan-Page/127523457320936?sk=wall

https://www.facebook.com/pages/Giannis-Zouganelis/42378402935?sk=photos

 

Παντελής Θαλασσινός

https://www.facebook.com/pages/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%AE%CF%82-%CE%98%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82-Pantelis-Thalassinos/171743199519077

http://www.pantelisthalassinos.gr/contact/email.html

Κούλλης Θεοδώρου

https://www.facebook.com/pages/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AE%CF%82Theodorou-Koulis-fan-Page/131078553629085?sk=wall

Κώστας Θωμαΐδης

kostas@k-thomaidis.gr

https://www.facebook.com/pages/%CE%98%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%90%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-Thomaidis-Kostas-Fan-Page/172568096112330?sk=wall

 

Πάνος Κατσιμίχα

https://www.facebook.com/pages/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CF%87%CE%B1%CF%82-%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82-Katsimihas-Haris-Panos-Fan-Page/178527365517499?sk=wall

 

Χάρης Κατσιμίχα

https://www.facebook.com/pages/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CF%87%CE%B1%CF%82-%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82-Katsimihas-Haris-Panos-Fan-Page/178527365517499?sk=wall

 

Τάνια Κικίδου

https://www.facebook.com/pages/%CE%9A%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%B7-%CE%A4%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B1-Kikidi-Tania-Fan-Page/174468385930003?sk=wall

http://taniakikidi.gr/contact/

 

«Κολλεκτίβα»

https://www.facebook.com/pages/KollektivA/208549222490417

Βαγγέλης Κορακάκης

https://www.facebook.com/pages/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%92%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82-Korakakis-Vangelis-Fan-Page/106140866128849?sk=wall

 

Γιάννης Κούτρας

https://www.facebook.com/pages/%CE%9A%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%82-%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-Koutras-Giannis-Fan-Page/184538911578981?sk=wall

 

Βούλλα Κωνσταντίνου

 

Βασίλης Λέκας

https://www.facebook.com/pages/%CE%9B%CE%AD%CE%BA%CE%BA%CE%B1%CF%82-%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82-Lekkas-Vasilis-Fan-Page/184927671538396?sk=wall

 

 

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

https://www.facebook.com/pages/%CE%9B%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%9C%CE%B1%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%82-Official-Page/118094861549762

 

«Οναρ»

http://onarmusic.gr/contact/

https://www.facebook.com/onarmusic.gr?sk=wall

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

https://www.facebook.com/groups/14709421870/

Μιλτιάδης Πασχαλίδης

https://www.facebook.com/pages/%CE%A0%CE%B1%CF%83%CF%87%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%9C%CE%B9%CE%BB%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82-Pashalidis-Miltiadis-Fan-Page/146412482084987?sk=wall

 

Μάνος Πυροβολάκης

https://www.facebook.com/pages/MANOS-PIROVOLAKIS%CE%9C%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A3-%CE%A0%CE%A5%CE%A1%CE%9F%CE%92%CE%9F%CE%9B%CE%91%CE%9A%CE%97%CE%A3/139536232795503

Διονύσης Τσακνής

https://www.facebook.com/tsaknisdionisis

http://www.tsaknis.gr/contact.asp?e_cat_serial=001006

Δημήτρης Φανής

https://www.facebook.com/profile.php?id=100001023420437&sk=photos

 Ηλεκτρονική διεύθυνση άρθρου: http://www.efylakas.com/archives/10263

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» – ΠΟΛΥΤΟΝΙΚΟ

(ἐστάλη σήμερα, δὲν εἶναι δημοσιευμένη)

κύριε Διευθυντά,

Στὴν «Κ» τῆς 15/10, στὸ ἀφιέρωμα γιὰ τὸ πολυτονικό, ὁ κ. Βατόπουλος διερωτᾶται: «Ὑπάρχουν νέοι ποὺ δὲν διδάχθηκαν τὸ πολυτονικὸ καὶ νὰ τὸ ὑποστηρίζουν;» Ναί, ὑπάρχουν, καὶ μάλιστα οὐκ ὀλίγοι, μὲ συνέπεια ποὺ ἐκπλήσσει (δηλαδὴ παντοῦ, ἀκόμα καὶ στὰ διαδικτυακὰ «τσάτ»). Ἡ ἐπιλογή τους αὐτὴ σὲ καμία περίπτωση δὲν προκύπτει ἀπὸ κοινὲς πολιτικὲς ἢ θρησκευτικὲς συνισταμένες, καὶ ἐξυπακούεται πὼς ἀναφερόμαστε σὲ χρήση τῆς φρέσκιας δημοτικῆς γλώσσας. Ἐπιτρέψτε μας νὰ προτείνουμε τὴν ἀκόλουθη ἱεράρχηση τῶν αἰτιῶν, μετὰ ἀπὸ σχετικὲς συζητήσεις:

(α) Θεωροῦν πὼς μὲ τὸ πολυτονικὸ διασώζεται καίρια καὶ σημαντικὴ πληροφορία στὴν λέξη καὶ κυρίως στὴν πρόταση, πληροφορία ὄχι κατ’ ἀνάγκην φωνητική.

(β) Ἀντιμάχονται τὴν ἄρση περίπου δισχιλιετοῦς συνέχειας τῆς ὀπτικῆς (βιωματικῆς) ἀποτύπωσης τῆς γλώσσας. (Δὲν θεωροῦν τὴν Βουλὴ ἁρμόδια γιὰ μιὰ τέτοια ἀπόφαση, καὶ δὴ μὲ τροπολογία καὶ 30 βουλευτές, ὅπως συνέβη.)

(γ) Ἀποστρέφονται τὴν τραγικὰ λανθασμένη de facto διχοτόμηση τῆς γλώσσας σὲ «ἀρχαῖα» καὶ «νέα», δηλαδὴ σὲ ὅ,τι τυπώθηκε πρὶν τὸ 1982 καὶ μετὰ τὸ 1982 ἀντίστοιχα (γιὰ τοὺς μαθητὲς τῶν λυκείων μας, ὁ Ἐλύτης γράφει «στὰ ἀρχαῖα», ἐπειδὴ τυπώνεται σὲ πολυτονικό. Ρωτῆστε τους). Ἢ τὴν θεώρηση τῆς πολυτονισμένης δημοτικῆς γλώσσας ὡς «καθαρεύουσας», θεώρηση κρατικὰ ὑποβοηθούμενης ἡμιμάθειας.

(δ) Διαπιστώνουν πὼς τὸ πολυτονικὸ εἶναι πιὸ λειτουργικό, «λογικὸ» τονικὸ σύστημα, μὲ ἐσωτερικὴ συνέπεια ποὺ στὴν μονοτονία ἀντικαθίσταται μὲ δύσκαμπτες τονικὲς συμβάσεις («ὁ δάσκαλός του»- ὁ δεύτερος τόνος ἐμφανίζεται ἀπὸ τὸ πουθενὰ κ.ἄ.).

(ε) Κρίνουν πὼς ἂν σὲ γλωσσικὰ ζητήματα προκρίνουμε τὸ κριτήριο τῆς χρησιμότητας/εὐκολίας, καλύτερα νὰ κάνουμε τὴ δουλειὰ σωστά: νὰ υἱοθετήσουμε ἐπισήμως φωνητικὴ γραφή, γκρῆκλις/λατινικὸ ἀλφάβητο ἢ ἀκόμα καλύτερα τὰ διεθνῆ ἀγγλικά. Δυστυχῶς, τὰ ἑλληνικὰ εἶναι δύσκολα καὶ ἀφοροῦν μιὰ πολὺ μικρὴ ἀγορά. Πρὸς τί τόση ταλαιπωρία;

(ς) Πέραν τούτων, τὸ προτιμοῦν καὶ αἰσθητικά.

 

Τέλος, πολὺ ἁπλά, συχνὰ ἔχουν πειστεῖ ἀπὸ τὶς σχετικὲς ἀπόψεις τοῦ Ἐλύτη, τοῦ Σαββόπουλου, τοῦ Γιανναρᾶ, τοῦ Καστοριάδη, τοῦ Ράμφου, τοῦ Παπάζογλου (παρεμπιπτόντως, ἅπαντες δημοτικιστές), τῆς Ντὲ Ρομιγὶ καὶ ἄλλων. Ἐνῷ δὲν τυγχάνουν ἀκριβῶς θαυμαστὲς τοῦ Ἐλ. Βερυβάκη, ὑπουργοῦ Παιδείας τότε, ἢ τῶν ἐμμονῶν τοῦ κ. Κριαρᾶ, ποὺ ἀμφισβητεῖ τὴν ὕπαρξη νέων ἀνθρώπων ποὺ πολυτονίζουν- δηλαδή, τὴν ὕπαρξή μας. Οὔτε πείθονται ἀπὸ τὴν ζωτικὴ προτεραιότητα τῆς ἥσσονος προσπάθειας.

 

Πολὺ σωστὰ ἐπισημάνθηκε στὰ ἄρθρα πὼς οἱ οἰκονομικοὶ λόγοι τῆς ἐπιβολῆς τῆς μονοτονίας ἔχουν πλέον ἐκλείψει. Τὰ πολυτονικὰ ἑλληνικὰ εἶναι ἤδη ἐγκατεστημένα σὲ ὅλες τὶς τελευταῖες ἐκδοχὲς τῶν Windows τὴν τελευταία δεκαετία (Greek polytonic), χρειάζονται ἁπλῶς ἐνεργοποίηση καὶ ἀξιοποιοῦν εἰδικὴ διάταξη τοῦ πληκτρολογίου. Πλέον, ὅλες οἱ συνηθισμένες γραμματοσειρὲς (π.χ. Times New Roman ἀπὸ Vista κι ἑξῆς) ἔχουν σχεδιαστεῖ καὶ γιὰ τονισμένα ἑλληνικά.

 

Σωτήρης Μητραλέξης (23, φοιτητής, Βερολίνο Γερμανίας), 

Δημήτρης Ζάχος (26, φοιτητής, Ἀθήνα), 

Γιάννης Ντάγκας (23, φοιτητής, Ἀθήνα), 

Ἀπόλλων Μπαζάντε-Κωστόπουλος (33, φοιτητής, Ἀθήνα), 

Στέλιος Θεοδωράκης (20, φοιτητής, Ἀθήνα), 

Κυριάκος Παπαδόπουλος (30, φοιτητής, Μπέρμινγκχαμ Ἀγγλίας)

Ή αυτοί ή εμείς!

Η Κίνηση Πολιτών ΑΡΔΗΝ καταγγέλλει το πρωτοφανές φορολογικό νομοσχέδιο το οποίο η κατοχική κυβέρνηση έχει ενσωματώσει στο κατατεθέν πολυνομοσχέδιο.

Η ληστεία των ανέργων, των φτωχών, των νέων και των συνταξιούχων, η οποία διαπράττεται με το νομοσχέδιο αυτό, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο παγκοσμίως. Οι αυξήσεις των φόρων είναι ανήκουστες: έως και 700% (!) στα χαμηλότερα εισοδηματικά κλιμάκια. Οι αυξήσεις αυτές προκύπτουν με την κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών, τη μείωση του αφορολόγητου ορίου και την άνοδο των φορολογικών συντελεστών. Από την άλλη, παρέχεται φορολογική ασυλία στα μεγαλύτερα εισοδήματα, ενώ καμία μέριμνα δεν υπάρχει για την ουσιαστική καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Αντίθετα, σε μία κίνηση, που έχει ιδιαίτερη συμβολική σημασία, φορολογούνται βαρύτερα οι έχοντες παιδιά!

Μόνο μια κατοχική κυβέρνηση, όπως είναι η κυβέρνηση Παπανδρέου–Βενιζέλου, μπορεί και έχει το θράσος να προωθεί ένα τέτοιο νομοσχέδιο.

Το σχέδιο είναι απλό: Αυτή τη στιγμή, μέσω της χρεοκοπίας, επιχειρείται η εξ ολοκλήρου αποικιοποίηση της χώρας από το γερμανικό –κυρίως– κεφάλαιο. Στο πλαίσιο αυτό, η κυβέρνηση πρέπει να συμπιέσει μισθούς και συντάξεις, να εκποιήσει τον δημόσιο πλούτο, και ταυτόχρονα να εμφανίσει πρωτογενές πλεόνασμα, ώστε να είναι σε θέση να πληρώνει τις δόσεις και του τόκους των δανείων. Γι’ αυτό και δίνεται εξαιρετικό βάρος στη φορολογία: γιατί ένα κατεχόμενο, διαλυμένο κράτος δεν μπορεί από πουθενά αλλού να βρει έσοδα παρά μόνο ληστεύοντας το λαϊκό εισόδημα – όπως ακριβώς δηλαδή γινόταν και επί τουρκοκρατίας!  

Μέσα από αυτόν τον σχεδιασμό, ξεπροβάλλει ένα νέο μοντέλο κράτους, το «κράτος των ξένων επενδυτών και των τραπεζών», που στρέφεται με κάθε μέσο ενάντια στον ελληνικό λαό και υπονομεύει την ύπαρξη και το μέλλον του. Αυτά είναι τα σχέδια των «Τσολάκογλου» Παπανδρέου – Βενιζέλου και του Γερμανού ηγεμόνα. Ο στόχος είναι, η μετανάστευση όσων μπορούν, η πλήρης εξαθλίωση των υπολοίπων, η πλήρης οικονομική και κοινωνική αποσύνθεση.

Αυτά τα σχέδια εμείς, ο ελληνικός λαός, έχουμε καθήκον να γκρεμίσουμε, ως πρωταρχική προϋπόθεση για την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Να υποστηρίξουμε άμεσα τις καταλήψεις και τους αγώνες των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα

Να σταματήσουμε το  πολυνομοσχέδιο με κάθε πρόσφορο μέσο.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, 15 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011, ΗΜΕΡΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 19 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011

ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΤΣΟΛΑΚΟΓΛΟΥ, ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΚΑΤΑΚΤΗΤΕΣ

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος: ή εμείς ή αυτοί!

http://ardinkp.gr/?p=86

Το σχέδιο τριχοτόμησης της Τουρκίας !

του Λάζαρου Ελευθεριάδη – aegeantimes.gr

Η συνάντηση Μέρκελ-Σαρκοζί, την προηγούμενη εβδομάδα, δρομολόγησε την επανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών, και βέβαια ο «πόνος» τους ήταν και είναι, να στηρίξουν τις Τράπεζες των χωρών τους, με κόστος το οποίο θα πληρώσει ο Ευρωπαίος πολίτης και όχι οι προυπολογισμοί των χωρών τους.

Ανεβλήθη η λήψη απόφασης λόγω του ότι διαφωνούν, στο ποιος θα πληρώσει το «μάρμαρο», οι πολίτες, μέσω των κρατικών ενισχύσεων, που σημαίνει επιβάρυνση των κρατικών προϋπολογισμών (Γαλλίας-Γερμανίας), με ότι αυτό συνεπάγεται, ή το Ευρωπαϊκό Ταμείο (EFSF), δηλ. όλα τα κράτη μέλη της Ευρώπης;

Επειδή κατά την γνώμη μου, αυτήν την χρονική περίοδο συντελείται «κοσμογονία», σε ότι αφορά, ανακατανομές, στοχευμένων διεθνών συμφερόντων, γεωπολιτικών ισορροπιών, και εκδηλώνονται σχεδιασμοί, αποτελέσματα πολυετούς μελέτης και μεθόδευσης, με άμεση επίπτωση στην περιοχή μας, εκτιμώ ότι η περιοχή του Αιγαίου και της Ν.Α Μεσογείου θα αποτελούν για τα επόμενα πενήντα χρόνια, πεδία συγκέντρωσης ενδιαφέροντος απʼόλες τις Μεγάλες Δυνάμεις του πλανήτη.

Και αυτήν την περίοδο, με την οικονομική κρίση μέσα στην καρδιά της Ευρώπης, οι Μέρκελ-Σαρκοζί συμπεριφέρονται ως λογιστές-υπάλληλοι των μεγάλων τραπεζών, προσπαθώντας και αναλώνοντας τις συναντήσεις τους σε λογιστικές αλχημείες είς βάρος των Ευρωπαίων πολιτών, με στόχο την διαφύλαξη των συμφερόντων των Ευρωπαικών Τραπεζών.

Το ιστορικό αυτής της εξέλιξης της «κοσμογονίας», (παρότι προσπάθησαν κάποιοι επιμελώς να αποκρύψουν, τον σχεδιασμό, και την υλοποίηση, αυτού του project), αποκαλύπτει και αιτιολογεί κινήσεις στρατηγικού σχεδιασμού και τακτικής, με στόχο τον έλεγχο της περιοχής.

Συνάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι αυστηρά επιτηρείτο η περιοχή με εφαρμογή της συστηματικής και μεθοδικής ανάλυσης και σύνθεσης των συνθηκών που επικρατούν και επικρατούσαν, με απόλυτο έλεγχο των τυχόν εξελίξεων στην υπό εξέταση περιοχή.

Το πετρέλαιο, ο ενεργειακός αυτός πολτός. Το έλαιο της πέτρας.

Με αυτό τον όμοιο λεκτικό προσδιορισμό ονομάστηκε το πετρέλαιο από την Ελλάδα ως την Κίνα, γιατί έμοιαζε με λάδι που έβγαινε από πέτρες.

Όταν τα νερά του Ατλαντικού άρχισαν να εισρέουν στη Μεσόγειο (και στη Μεσοποταμία) από το λιώσιμο των παγετώνων, η Μεσόγειος πρέπει να ήταν χώρα μικρών θαλασσών, αρχέγονων λιμνών με υδροχαρή πανίδα και χλωρίδα.

Εκεί ζούσαν, ζώα μαμούθ ελέφαντες και άλλα πολλά είδη ζώων, πριν πάρει κλίση η Αφρική και βουλιάξει η Ατλαντίδα (από την επιβάρυνση εκ των νερών της Ατλαντικής λεκάνης) και τα όποια γεωλογικά στοιχεία επακολούθησαν.

Όλα αυτά έγιναν πολύ πριν εκραγεί το ηφαίστειο του Αιγαίου, η Θήρα, πριν σβήσει το Σινά, πριν απενεργοποιηθεί η Νίσυρος.
Αυτό όμως που έχει σημασία είναι πως κάποτε, οι όποιοι άνθρωποι εκεί, πήγαιναν από τον ένα τόπο στον άλλο σχεδόν με τα πόδια. Η Μεσόγειος – Αιγαίο, η χώρα των αρχέγονων «χιλίων λιμνών» έγινε η γνωστή θάλασσα όταν γέμισε από το Γιβραλτάρ με νερά, μάλλον κατά περιόδους, γενόμενη στο Βορειο-Ανατολικό και πιο ψηλό άκρο της χώρα για κατσίκες, που επιβίωναν στις κορυφέςτων Αιγαίων βουνών που έγιναν νησιά.

Τα ζώα αυτά που υπάρχουν ακόμα και σήμερα ως αγριοκάτσικα του Αιγαίου ή κρι(άρι)-κρι, πίνοντας μέχρι και αλμυρό νερό για να επιβιώσουν, οι άνθρωποι ορθά τα όρισαν ως σύμβολο ζωής, δίνοντας στο μπλε-σχηματισμένο πέλαγος το όνομά τους: Αιγαίο, τόπος Αιγών.
Στην περίπτωση του Αιγαίου, τα πετρώματα αυτά άρχισαν να σχηματίζονται πριν 150 εκατομμύρια χρόνια, όταν στη θέση της Ελλάδος υπήρχε θάλασσα. Σταδιακά, μέχρι πριν 13 εκατομμύρια χρόνια, αναδύθηκε η Αιγαϊδα, μια τεράστια χερσόνησος που ένωνε την Ελλάδα με τη Μικρά Ασία. Πριν από 5 εκατ χρόνια, λόγω των τεκτονικών ανακατατάξεων, η Μεσόγειος χώρισε τη γη στα δύο.

http://parganews.com/?p=15247#ixzz1aSsTgyIZ

Ως Μεσόγειος είναι γνωστή από τα αρχαιότατα χρόνια μεγάλη κλειστή θάλασσα, που βρίσκεται ανάμεσα σε τρεις ηπείρους την Ευρώπη,την Ασία και την Αφρική. Στα δυτικά συνδέεται με τον Ατλαντικό Ωκεανό, δια του πορθμού του Γιβραλτάρ και στα ανατολικά με την Ερυθρά θάλασσα δια της διώρυγας του Σουέζ.

Ο 16ος και 17ος αιώνας βρίσκει τη θάλασσα αυτή να ονομάζεται: Λευκή θάλασσα, ή θάλασσα των Ελλήνων (έτσι την ονόμαζαν και οι Τούρκοι σε αντιδιαστολή με τη Μαύρη θάλασσα).

Η πατρότητα του ελληνικού όρου «Μεσόγειος» οφείλεται στον γεωγράφο – επίσκοπο Αθηνών Μελέτιο (Γεωγραφία παλαιά και Νέα, Α 80 – 1707) με τον επιπρόσθετο χαρακτηρισμό ως «δεύτερο κόλπο του ωκεανού», εννοώντας ως πρώτο τον Βισκαϊκό.

Για περισσότερα στοιχεία, διαβάστε την πάντοτε επίκαιρη και ενδιαφέρουσα έρευνα από τους ΑegeantΤmes για το Αιγαίο Πέλαγος και τα πετρέλαια του.

[ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ]
http://www.aegeantimes.gr/article.asp?id=34115&type=11&kata=0

Επίσης αρκετά συνέδρια με συμμετοχές επιστημόνων όπως το «Αιγαίο και Νοτιο-Ανατολική Μεσόγειος Σύγχρονες Προκλήσεις και Προοπτικές Εκμετάλλευσης Υποθαλάσσιων Ενεργειακών Φυσικών Πόρων», το οποίο πραγματοποιήθηκε στις 19 και 20 Νοεμβρίου 2010, με συμμετοχή πολλών επιστημόνων ως εισηγητών, εγνωσμένου κύρους, 55 ακαδημαϊκοί, πανεπιστημιακοί και ερευνητές από όλα τα ελληνικά Πανεπιστήμια, διευθυντικά στελέχη ερευνητικών κέντρων και ινστιτούτων καθώς και έγκριτοι επιστήμονες από το χώρο των θαλάσσιων ερευνών.

Όπως έχει αποδείξει η ιστορία, σε περιοχές όπως η Μέση Ανατολή, ο Περσικός, το Ιράκ, η Νιγηρία, ο Καύκασος κλπ., η ύπαρξη πετρελαίου ανοίγει το χορό για μεγάλη συγκέντρωση οικονομικών συμφερόντων .

Άμεσα συνδεδεμένο με τα παραπάνω είναι και το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ, μετά το 2000, ενέταξε στους στρατηγικούς του στόχους την εξασφάλιση της “ενεργειακής ασφάλειας”

Ο διαμελισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1922 άφησε στους Τούρκους την αίσθηση του θανάσιμου κινδύνου αποσυνθέσεως της χώρας τους.

Η Ελληνική επανάσταση του 1821 ήταν η αρχή των γεγονότων που επακολούθησαν με κατάληξη τον διαμελισμό της αυτοκρατορίας. Η Μεγάλη Ιδέα των Ελλήνων είναι το πρίσμα κάτω από το οποίο οι Τούρκοι έβλεπαν και βλέπουν όλα τα θέματα των σχέσεων τους με την Ελλάδα, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι η Μεγάλη Ιδέα έπαψε να υπάρχει σαν όραμα για τους Έλληνες από το 1922.

Ο λόγος για τον οποίο η Κύπρος επεδίωξε ταχύτατα τον ορισμό ΑΟΖ με το Ισραήλ, είναι το γεγονός ότι το φυσικό αέριο, που εντοπίστηκε στις περιοχές Λεβιάθαν και Ταμάρ, εφάπτεται του κυπριακού «οικοπέδου 12», στο θαλάσσιο χώρο της Κύπρου. Στο συγκεκριμένο οικόπεδο εδράζεται το λεγόμενο κοίτασμα «Κύπρος Αʼ», επίσης πλούσιο σε φυσικό αέριο, την εκμετάλλευση του οποίου μεθοδεύει εντατικά η κυπριακή κυβέρνηση από το 2009.

Εδώ θα πρέπει να λήφθεί σοβαρά υπʼόψιν, ότι το πολιτικό αξίωμα των Δυτικών των έως εχθές συμμάχων, συνοψίζεται στο ότι «Η Τουρκία πρέπει να θεωρείται σημαντικότερη για τα στρατηγικά συμφέροντα της Δύσης από την Ελλάδα.

Και γιατί λέω έως εχθές, διότι η Τουρκία μέσα από το δόγμα της Μεγάλης Πύλης δηλ. της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ΤΟΠΟΘΕΤΉΘΗΚΕ ως κύρια «ανταγωνίστρια» στην Δύση στο μεγάλο ενεργειακό παιχνίδι που παίζεται αυτήν την περίοδο στην περιοχή του ΑΙΓΑΙΟΥ-ΝΑ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ.

Είναι προφανές ότι η Τουρκία έχει εγκλωβιστεί σε μία πολιτική από την οποίαν δύσκολα θα απεμπλακεί, αντιλαμβανόμενη, ότι πλέον οι σκέψεις και οι σχεδιασμοί ,περιλαμβάνουν προβληματισμούς περί του τι χρησιμεύει μία τόσο ισχυρή Τουρκία.

Και αυτοί οι προβληματισμοί, οδηγούν σε πρακτικές τις οποίες οι Τούρκοι κυβερνώντες καλούνται ως το μέγιστο πολιτικό δίλλημα επιβίωσης, να απαντήσουν .

Η Ρωσία , η Γαλλία, το Ισραήλ, η Αγγλία, όπως η Ευρώπη και η Αμερική έχουν απʼότι φαίνεται ισχυρά κοινά ενεργειακά συμφέροντα στην περιοχή του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου, και στέκονται ενεργά ανταγωνιστικά απέναντι στην Τουρκία. O αριθμός των πολεμικών που μαζεύτηκαν στην ΝΑ Μεσόγειο μαρτυρεί το αληθές του λόγου.

Αυτό δημιουργεί πρόβλημα σε ένα πλήθος κρατών με ορατό το ενδεχόμενο τριχοτόμησης της Τουρκίας, ικανοποιώντας το αξίωμα του «διαίρει και βασίλευε», την ίδρυση Κουρδικού κράτους, και την αποδυνάμωση της «ισχυρής» Τουρκίας, η οποία δεν συμφέρει κανέναν στην περιοχή, ούτε καν στους πρώην κοντινούς συμμάχους της, στην Αμερική και την Αγγλία.

Η τριχοτόμηση της Τουρκίας είναι, και προκύπτει ότι είναι, στόχευση στρατηγικού σχεδιασμού των «ανταγωνιστών» της, διότι γνωρίζουν ότι η Τουρκία δεν θα δεχθεί τον πλήρη εγκλωβισμό της, και την πλήρη απομόνωσή της από τα ενεργειακά αποθέματα του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου.

Θα διεκδικήσει με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση της περιοχής, διαφορετικά θα είναι καταδικασμένη σε διαχείριση του πλούτου της, ως ηπειρωτική χώρα.

Η στρατηγική επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να μην ασκήσει μονομερώς το κατοχυρωμένο από το Διεθνές Δίκαιο αποκλειστικό και κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας, του ορισμού ΑΟΖ στην προέκταση των ελληνικών ηπειρωτικών και νησιωτικών ακτών και η πρότασή της να υπάρξει παραπομπή για την επίλυση του θέματος της υφαλοκρηπίδας στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, φανερώνει ότι κυοφορούνται «συμφωνίες» μεταξύ της ελληνικής και της τουρκικής κυβέρνησης για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, χωρίς απαραίτητα να λυθεί τώρα το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας, δηλαδή των θαλάσσιων συνόρων της χώρας με την Τουρκία.

Αυτό αποτελεί σωσίβιο ή αντάλλαγμα ικανό να ικανοποιήσει την Τουρκία;

Ταυτόχρονα συνιστά εγκατάλειψη των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος, αφού αυτό είναι προϋπόθεση για να μπορεί να προχωρήσει η τυχόν εκμετάλλευση των κοιτασμάτων σε διάφορες θαλάσσιες περιοχές πέρα από τη στενή ζώνη των χωρικών υδάτων των 6 ν. μιλίων, όπως αυτή έχει οριστεί έως σήμερα.

Η τουρκική εταιρεία ερευνών πετρελαίου TPAO ανακοίνωσε ότι στις έρευνες που πραγματοποιήθηκαν στη Μαύρη Θάλασσα βρέθηκε πετρέλαιο υψηλής ποιότητας.

Η ανεύρεση πετρελαίων στην Μαύρη θάλασσα, ανοίγει άλλο ένα μέτωπο για την Τουρκία, η οποία καλείται πλέον να αποφασίσει , θα είναι κοινωνός του διεθνούς δικαίου ή θα αποτελεί την εξαίρεση στον πλανητικό χάρτη, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ίδια.Η συνάντηση Μέρκελ-Σαρκοζί, την προηγούμενη εβδομάδα, δρομολόγησε την επανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών, και βέβαια ο «πόνος» τους ήταν και είναι, να στηρίξουν τις Τράπεζες των χωρών τους, με κόστος το οποίο θα πληρώσει ο Ευρωπαίος πολίτης και όχι οι προυπολογισμοί των χωρών τους.

Ανεβλήθη η λήψη απόφασης λόγω του ότι διαφωνούν, στο ποιος θα πληρώσει το «μάρμαρο», οι πολίτες, μέσω των κρατικών ενισχύσεων, που σημαίνει επιβάρυνση των κρατικών προϋπολογισμών (Γαλλίας-Γερμανίας), με ότι αυτό συνεπάγεται, ή το Ευρωπαϊκό Ταμείο (EFSF), δηλ. όλα τα κράτη μέλη της Ευρώπης;

Επειδή κατά την γνώμη μου, αυτήν την χρονική περίοδο συντελείται «κοσμογονία», σε ότι αφορά, ανακατανομές, στοχευμένων διεθνών συμφερόντων, γεωπολιτικών ισορροπιών, και εκδηλώνονται σχεδιασμοί, αποτελέσματα πολυετούς μελέτης και μεθόδευσης, με άμεση επίπτωση στην περιοχή μας, εκτιμώ ότι η περιοχή του Αιγαίου και της Ν.Α Μεσογείου θα αποτελούν για τα επόμενα πενήντα χρόνια, πεδία συγκέντρωσης ενδιαφέροντος απʼόλες τις Μεγάλες Δυνάμεις του πλανήτη.

Και αυτήν την περίοδο, με την οικονομική κρίση μέσα στην καρδιά της Ευρώπης, οι Μέρκελ-Σαρκοζί συμπεριφέρονται ως λογιστές-υπάλληλοι των μεγάλων τραπεζών, προσπαθώντας και αναλώνοντας τις συναντήσεις τους σε λογιστικές αλχημείες είς βάρος των Ευρωπαίων πολιτών, με στόχο την διαφύλαξη των συμφερόντων των Ευρωπαικών Τραπεζών.

Το ιστορικό αυτής της εξέλιξης της «κοσμογονίας», (παρότι προσπάθησαν κάποιοι επιμελώς να αποκρύψουν, τον σχεδιασμό, και την υλοποίηση, αυτού του project), αποκαλύπτει και αιτιολογεί κινήσεις στρατηγικού σχεδιασμού και τακτικής, με στόχο τον έλεγχο της περιοχής.

Συνάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι αυστηρά επιτηρείτο η περιοχή με εφαρμογή της συστηματικής και μεθοδικής ανάλυσης και σύνθεσης των συνθηκών που επικρατούν και επικρατούσαν, με απόλυτο έλεγχο των τυχόν εξελίξεων στην υπό εξέταση περιοχή.

Το πετρέλαιο, ο ενεργειακός αυτός πολτός. Το έλαιο της πέτρας.

Με αυτό τον όμοιο λεκτικό προσδιορισμό ονομάστηκε το πετρέλαιο από την Ελλάδα ως την Κίνα, γιατί έμοιαζε με λάδι που έβγαινε από πέτρες.

Όταν τα νερά του Ατλαντικού άρχισαν να εισρέουν στη Μεσόγειο (και στη Μεσοποταμία) από το λιώσιμο των παγετώνων, η Μεσόγειος πρέπει να ήταν χώρα μικρών θαλασσών, αρχέγονων λιμνών με υδροχαρή πανίδα και χλωρίδα.

Εκεί ζούσαν, ζώα μαμούθ ελέφαντες και άλλα πολλά είδη ζώων, πριν πάρει κλίση η Αφρική και βουλιάξει η Ατλαντίδα (από την επιβάρυνση εκ των νερών της Ατλαντικής λεκάνης) και τα όποια γεωλογικά στοιχεία επακολούθησαν.

Όλα αυτά έγιναν πολύ πριν εκραγεί το ηφαίστειο του Αιγαίου, η Θήρα, πριν σβήσει το Σινά, πριν απενεργοποιηθεί η Νίσυρος.
Αυτό όμως που έχει σημασία είναι πως κάποτε, οι όποιοι άνθρωποι εκεί, πήγαιναν από τον ένα τόπο στον άλλο σχεδόν με τα πόδια. Η Μεσόγειος – Αιγαίο, η χώρα των αρχέγονων «χιλίων λιμνών» έγινε η γνωστή θάλασσα όταν γέμισε από το Γιβραλτάρ με νερά, μάλλον κατά περιόδους, γενόμενη στο Βορειο-Ανατολικό και πιο ψηλό άκρο της χώρα για κατσίκες, που επιβίωναν στις κορυφέςτων Αιγαίων βουνών που έγιναν νησιά.

Τα ζώα αυτά που υπάρχουν ακόμα και σήμερα ως αγριοκάτσικα του Αιγαίου ή κρι(άρι)-κρι, πίνοντας μέχρι και αλμυρό νερό για να επιβιώσουν, οι άνθρωποι ορθά τα όρισαν ως σύμβολο ζωής, δίνοντας στο μπλε-σχηματισμένο πέλαγος το όνομά τους: Αιγαίο, τόπος Αιγών.
Στην περίπτωση του Αιγαίου, τα πετρώματα αυτά άρχισαν να σχηματίζονται πριν 150 εκατομμύρια χρόνια, όταν στη θέση της Ελλάδος υπήρχε θάλασσα. Σταδιακά, μέχρι πριν 13 εκατομμύρια χρόνια, αναδύθηκε η Αιγαϊδα, μια τεράστια χερσόνησος που ένωνε την Ελλάδα με τη Μικρά Ασία. Πριν από 5 εκατ χρόνια, λόγω των τεκτονικών ανακατατάξεων, η Μεσόγειος χώρισε τη γη στα δύο.

http://parganews.com/?p=15247#ixzz1aSsTgyIZ

Ως Μεσόγειος είναι γνωστή από τα αρχαιότατα χρόνια μεγάλη κλειστή θάλασσα, που βρίσκεται ανάμεσα σε τρεις ηπείρους την Ευρώπη,την Ασία και την Αφρική. Στα δυτικά συνδέεται με τον Ατλαντικό Ωκεανό, δια του πορθμού του Γιβραλτάρ και στα ανατολικά με την Ερυθρά θάλασσα δια της διώρυγας του Σουέζ.

Ο 16ος και 17ος αιώνας βρίσκει τη θάλασσα αυτή να ονομάζεται: Λευκή θάλασσα, ή θάλασσα των Ελλήνων (έτσι την ονόμαζαν και οι Τούρκοι σε αντιδιαστολή με τη Μαύρη θάλασσα).

Η πατρότητα του ελληνικού όρου «Μεσόγειος» οφείλεται στον γεωγράφο – επίσκοπο Αθηνών Μελέτιο (Γεωγραφία παλαιά και Νέα, Α 80 – 1707) με τον επιπρόσθετο χαρακτηρισμό ως «δεύτερο κόλπο του ωκεανού», εννοώντας ως πρώτο τον Βισκαϊκό.

Για περισσότερα στοιχεία, διαβάστε την πάντοτε επίκαιρη και ενδιαφέρουσα έρευνα από τους ΑegeantΤmes για το Αιγαίο Πέλαγος και τα πετρέλαια του.

[ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ]
http://www.aegeantimes.gr/article.asp?id=34115&type=11&kata=0

Επίσης αρκετά συνέδρια με συμμετοχές επιστημόνων όπως το «Αιγαίο και Νοτιο-Ανατολική Μεσόγειος Σύγχρονες Προκλήσεις και Προοπτικές Εκμετάλλευσης Υποθαλάσσιων Ενεργειακών Φυσικών Πόρων», το οποίο πραγματοποιήθηκε στις 19 και 20 Νοεμβρίου 2010, με συμμετοχή πολλών επιστημόνων ως εισηγητών, εγνωσμένου κύρους, 55 ακαδημαϊκοί, πανεπιστημιακοί και ερευνητές από όλα τα ελληνικά Πανεπιστήμια, διευθυντικά στελέχη ερευνητικών κέντρων και ινστιτούτων καθώς και έγκριτοι επιστήμονες από το χώρο των θαλάσσιων ερευνών.

Όπως έχει αποδείξει η ιστορία, σε περιοχές όπως η Μέση Ανατολή, ο Περσικός, το Ιράκ, η Νιγηρία, ο Καύκασος κλπ., η ύπαρξη πετρελαίου ανοίγει το χορό για μεγάλη συγκέντρωση οικονομικών συμφερόντων .

Άμεσα συνδεδεμένο με τα παραπάνω είναι και το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ, μετά το 2000, ενέταξε στους στρατηγικούς του στόχους την εξασφάλιση της “ενεργειακής ασφάλειας”

Ο διαμελισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1922 άφησε στους Τούρκους την αίσθηση του θανάσιμου κινδύνου αποσυνθέσεως της χώρας τους.

Η Ελληνική επανάσταση του 1821 ήταν η αρχή των γεγονότων που επακολούθησαν με κατάληξη τον διαμελισμό της αυτοκρατορίας. Η Μεγάλη Ιδέα των Ελλήνων είναι το πρίσμα κάτω από το οποίο οι Τούρκοι έβλεπαν και βλέπουν όλα τα θέματα των σχέσεων τους με την Ελλάδα, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι η Μεγάλη Ιδέα έπαψε να υπάρχει σαν όραμα για τους Έλληνες από το 1922.

Ο λόγος για τον οποίο η Κύπρος επεδίωξε ταχύτατα τον ορισμό ΑΟΖ με το Ισραήλ, είναι το γεγονός ότι το φυσικό αέριο, που εντοπίστηκε στις περιοχές Λεβιάθαν και Ταμάρ, εφάπτεται του κυπριακού «οικοπέδου 12», στο θαλάσσιο χώρο της Κύπρου. Στο συγκεκριμένο οικόπεδο εδράζεται το λεγόμενο κοίτασμα «Κύπρος Αʼ», επίσης πλούσιο σε φυσικό αέριο, την εκμετάλλευση του οποίου μεθοδεύει εντατικά η κυπριακή κυβέρνηση από το 2009.

Εδώ θα πρέπει να λήφθεί σοβαρά υπʼόψιν, ότι το πολιτικό αξίωμα των Δυτικών των έως εχθές συμμάχων, συνοψίζεται στο ότι «Η Τουρκία πρέπει να θεωρείται σημαντικότερη για τα στρατηγικά συμφέροντα της Δύσης από την Ελλάδα.

Και γιατί λέω έως εχθές, διότι η Τουρκία μέσα από το δόγμα της Μεγάλης Πύλης δηλ. της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ΤΟΠΟΘΕΤΉΘΗΚΕ ως κύρια «ανταγωνίστρια» στην Δύση στο μεγάλο ενεργειακό παιχνίδι που παίζεται αυτήν την περίοδο στην περιοχή του ΑΙΓΑΙΟΥ-ΝΑ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ.

Είναι προφανές ότι η Τουρκία έχει εγκλωβιστεί σε μία πολιτική από την οποίαν δύσκολα θα απεμπλακεί, αντιλαμβανόμενη, ότι πλέον οι σκέψεις και οι σχεδιασμοί ,περιλαμβάνουν προβληματισμούς περί του τι χρησιμεύει μία τόσο ισχυρή Τουρκία.

Και αυτοί οι προβληματισμοί, οδηγούν σε πρακτικές τις οποίες οι Τούρκοι κυβερνώντες καλούνται ως το μέγιστο πολιτικό δίλλημα επιβίωσης, να απαντήσουν .

Η Ρωσία , η Γαλλία, το Ισραήλ, η Αγγλία, όπως η Ευρώπη και η Αμερική έχουν απʼότι φαίνεται ισχυρά κοινά ενεργειακά συμφέροντα στην περιοχή του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου, και στέκονται ενεργά ανταγωνιστικά απέναντι στην Τουρκία. O αριθμός των πολεμικών που μαζεύτηκαν στην ΝΑ Μεσόγειο μαρτυρεί το αληθές του λόγου.

Αυτό δημιουργεί πρόβλημα σε ένα πλήθος κρατών με ορατό το ενδεχόμενο τριχοτόμησης της Τουρκίας, ικανοποιώντας το αξίωμα του «διαίρει και βασίλευε», την ίδρυση Κουρδικού κράτους, και την αποδυνάμωση της «ισχυρής» Τουρκίας, η οποία δεν συμφέρει κανέναν στην περιοχή, ούτε καν στους πρώην κοντινούς συμμάχους της, στην Αμερική και την Αγγλία.

Η τριχοτόμηση της Τουρκίας είναι, και προκύπτει ότι είναι, στόχευση στρατηγικού σχεδιασμού των «ανταγωνιστών» της, διότι γνωρίζουν ότι η Τουρκία δεν θα δεχθεί τον πλήρη εγκλωβισμό της, και την πλήρη απομόνωσή της από τα ενεργειακά αποθέματα του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου.

Θα διεκδικήσει με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση της περιοχής, διαφορετικά θα είναι καταδικασμένη σε διαχείριση του πλούτου της, ως ηπειρωτική χώρα.

Η στρατηγική επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να μην ασκήσει μονομερώς το κατοχυρωμένο από το Διεθνές Δίκαιο αποκλειστικό και κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας, του ορισμού ΑΟΖ στην προέκταση των ελληνικών ηπειρωτικών και νησιωτικών ακτών και η πρότασή της να υπάρξει παραπομπή για την επίλυση του θέματος της υφαλοκρηπίδας στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, φανερώνει ότι κυοφορούνται «συμφωνίες» μεταξύ της ελληνικής και της τουρκικής κυβέρνησης για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, χωρίς απαραίτητα να λυθεί τώρα το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας, δηλαδή των θαλάσσιων συνόρων της χώρας με την Τουρκία.

Αυτό αποτελεί σωσίβιο ή αντάλλαγμα ικανό να ικανοποιήσει την Τουρκία;

Ταυτόχρονα συνιστά εγκατάλειψη των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος, αφού αυτό είναι προϋπόθεση για να μπορεί να προχωρήσει η τυχόν εκμετάλλευση των κοιτασμάτων σε διάφορες θαλάσσιες περιοχές πέρα από τη στενή ζώνη των χωρικών υδάτων των 6 ν. μιλίων, όπως αυτή έχει οριστεί έως σήμερα.

Η τουρκική εταιρεία ερευνών πετρελαίου TPAO ανακοίνωσε ότι στις έρευνες που πραγματοποιήθηκαν στη Μαύρη Θάλασσα βρέθηκε πετρέλαιο υψηλής ποιότητας.

Η ανεύρεση πετρελαίων στην Μαύρη θάλασσα, ανοίγει άλλο ένα μέτωπο για την Τουρκία, η οποία καλείται πλέον να αποφασίσει , θα είναι κοινωνός του διεθνούς δικαίου ή θα αποτελεί την εξαίρεση στον πλανητικό χάρτη, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ίδια.

http://www.aegeantimes.gr/article.asp?id=36319&type=1&kata=0

«Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!»

του Νίκου Μπογιόπουλου Πόσοι φτωχοί απαιτούνται για να «παραχθεί» ένας πλούσιος; Ποιοι και πώς δημιουργούν τα χρέη και τα ελλείμματα; Πού οφείλεται η κρίση στην Ελλάδα και τον κόσμο; Η κρίση έχει πρόσημο κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό; Την προκαλούν όλοι; Την πληρώνουν όλοι; Ποιοι και πώς κερδίζουν από την κρίση; Πώς γίνεται την τριετία 2008-2010, που δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι προστέθηκαν στις στρατιές της απόλυτης φτώχειας, της εξαθλίωσης και της ανεργίας, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη να έχει διπλασιαστεί; Ένα βιβλίο-εργαλείο για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στον κόσμο και στην Ελλάδα, αλλά και γιατί συμβαίνει. Eίπαν για το βιβλίο «Διπλά εξαιρετικό, με πολυεπίπεδη ανάγνωση. Από τη μια είναι ένα θαυμάσιο αρχειακό corpus και από την άλλη μια διεισδυτική ανάλυση των νόμων της. Το βιβλίο τιμά, εκτός από το μεγαλείο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, τη δημοσιογραφία την ίδια». Γιώργος Σταματόπουλος, Ελευθεροτυπία, 06/07/2011 «Πολύ προσιτό και ευκολοδιάβαστο βιβλίο για τον αναγνώστη που αναζητά να μάθει τι συμβαίνει με τη σημερινή κρίση». Δημήτρης Καζάκης, seisaxthia.blogspot.com, 29/07/2011 «Ο Νίκος Μπογιόπουλος δεν γράφει για τους οπαδούς της άποψής του, ούτε για τη δική του προσωπική αυτοεπιβεβαίωση. Γράφει για τον απλό κόσμο. Γράφει για όλους». Χρήστος Κάτσικας, http://www.alfavita.gr, 08/08/2011 «Μια βαθιά προσέγγιση της σημερινής κρίσης, με πολιτική τεκμηρίωση, πάθος και μια γλώσσα που δυστυχώς δεν τη μιλάνε ούτε τη γράφουν πολλοί δημοσιογράφοι στις μέρες μας». Γιώργος Κουβαράς, Ελεύθερος Τύπος, 18/07/2011 «Ιδιαίτερα ενδιαφέρον βιβλίο». Real News, 23/24/07/2011 «Για τους λάτρεις τόσο του ρεαλιστικού και τεκμηριωμένου λόγου όσο και της ουτοπίας». Το ΠΟΝΤΙΚΙ, 21/07/2011 «Το βιβλίο έχει τη φρεσκάδα ενός άρθρου ή ρεπορτάζ». Νίκος Παπαδημητρίου, Free Sunday, 23/07/2011 «Σοβαρή προσφορά το πλήθος των στοιχείων που προσκομίζει. Η εκλαϊκευτική ικανότητα του Ν. Μπογιόπουλου καθιστά το βιβλίο προσβάσιμο όχι μόνο στον διανοούμενο, αλλά στον οποιονδήποτε αναζητά απεγνωσμένα τη χειροπιαστή και λυτρωτική ανασκευή της άθλιας παραπληροφόρησης». Δημήτρης Γρηγορόπουλος, ΠΡΙΝ, 14/08/2011 «Εξαιρετικά τεκμηριωμένο βιβλίο». Νίκος Κοτζιάς, ΑΞΙΑ, 03/09/2011 «Εξαιρετικά εμπεριστατωμένη μελέτη». Στάθης Σταυρόπουλος, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 05/09/2011 «Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσουν όλοι: Δίνει το μίτο για να μην χαθείς μέσα στο λαβύρινθο της καπιταλιστικής μυθολογίας, κατεδαφίζει χωρίς έλεος τους γυαλιστερούς μύθους των καθεστωτικών, προπαγανδιστικών ιερατείων, το τυποποιημένο ψεύδος τους και τις ασύστολες ταχυδακτυλουργίες τους, με γλαφυρή παραστατικότητα και με συγκεκριμένη τεκμηρίωση». Θύμιος Παπανικολάου, περιοδικό ΡΕΣΑΛΤΟ, 04/09/2011 «Ο Μπογιόπουλος στο βιβλίο του παραθέτει επιχειρήματα και στοιχεία. Δεν εκτοξεύει αφορισμούς. Διαβάζεις και μαθαίνεις. Μια έξοχη απάντηση στους «πραιτωριανούς των Μνημονίων» και στα ντελίβερι μπόις της καθεστωτικής προπαγάνδας». Γιάννης Τριάντης, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 01/10/2011

«Οι επτά ιδέες για αναγέννηση και οι επτά πυλώνες μιας αποτυχημένης κυβέρνησης»

Το βιβλίο αυτό είναι σχεδιασμένο για να προκαλέσει τον προβληματισμό του αναγνώστη για την υπαρξιακή κρίση που μαστίζει αυτή τη στιγμή τη χώρα μας. Ο συγγραφέας, βασιζόμενος στις διεθνείς του επαφές, στις γνώσεις του και στο αποδεδειγμένο θάρρος του, προβλέπει κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, βαθιά κοινωνική αναταραχή και μεγεθυνόμενα προβλήματα με τη γείτονα Τουρκία. Πιστεύει όμως ότι νέες ιδέες, του είδους που προτείνει ο ίδιος, αν δοκιμαστούν από νέους ανθρώπους και όχι από τους αποτυχημένους πολιτικούς του χθες, μπορούν, με λίγη τύχη και την κοινή προσπάθεια των πολιτών, να μας βγάλουν από το χάος. Στο Επίμετρο εξετάζει με ποιο τρόπο θα μπορούσε να έλθει αυτή η νέα αλλαγή.

«Η Ελλάδα που αγάπησα, η Ελλάδα της χρεοκοπίας»

 του Κώστα Μπέη 

Πού βρισκόµαστε; Πού πάµε; Τι προοπτικές έχουµε;

Αναφορικά µ’ αυτά τα κρίσιµα ερωτήµατα, την πειστική απάντηση έχουµε από το ακόλουθο σχόλιο της πιο έγκυρης γερµανικής εφηµερίδας, της Frankfurter Allgemeine: «Σε πολύ υψηλότερο βαθµό από ό,τι συνηθίζεται και είναι αναγκαίο για ένα µέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ελληνική κυβέρνηση αναγκάστηκε να παραδώσει την ανεξαρτησία του κράτους».

Γίνεται φανερό ότι η Ελλάδα εφεξής µόνον κατ’ όνοµα υπάρχει ως αυτοτελές (και πολύ περισσότερο ως τάχα «ανεξάρτητο») ευρωπαϊκό κράτος.

Η χώρα µας και ο λαός της τελούν υπό ξένη οικονοµική, δηµοσιονοµική και ελεγκτική κατοχή.

Όσα καταγράφονται στο βιβλίο απευθύνονται σε όλα τα νέα παιδιά, µε την προσδοκία ότι εκείνα, κάποτε, θα ευαισθητοποιηθούν, αναφορικά µε τις δικές τους µελλοντικές ευθύνες, καθώς και µε την ευχή και την προσδοκία µιας δικής τους ειρηνικής επανάστασης, που θα έχει, ως πρωταρχικό στόχο, την καλλιέργεια του ανεπιτήδευτου αυτοσεβασµού.

Αν η νέα γενιά καταφέρει αυτόν το στόχο, τότε θα υπάρξει ελπίδα µιας νέας ανάστασης του άλλοτε αγωνιστικού και δηµιουργικού ελληνικού έθνους.

ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ συζήτηση με τον Νίκο Λυγερό

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΖΩΝΗ:

           

ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

 

Μέσα στη δίνη των προβλημάτων που προκαλεί η οικονομική κρίση, πολύ συχνά σκεφτόμαστε ότι, αν η Ελλάδα ήταν ισχυρότερη, κι αν διαπραγματευόταν καλύτερους όρους συνύπαρξης με την Ε.Ε. και τους γείτονες, ίσως να μην είχαμε φτάσει ως εδώ.

Μόλις πριν λίγες μέρες, μάθαμε επίσημα πως στο υπέδαφος του Αιγαίου, του Ιονίου, στον Πατραϊκό και την Ήπειρο, βρέθηκαν τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, ενώ έχει ήδη αρχίσει η  αντίστροφη μέτρηση για τη χρεοκοπία της χώρας…

Στη Μεσόγειο, οι γεωπολιτικές ισορροπίες και οι διακρατικές σχέσεις αλλάζουν (Καστελόριζο, Κύπρος, Αραβική Εξέγερση, Ισραήλ…), με άμεσες επιδράσεις στο μέλλον μας. Η θάλασσα ανέκαθεν ήταν πηγή ζωής και πλούτου για τη χώρα. Σήμερα, όπως και πάντα, η θάλασσα είναι το θεμέλιο της Ελλάδας. Ο καθορισμός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (Α.Ο.Ζ.) της Ελλάδας, παρά τις αντιδράσεις της Τουρκίας, μπορεί να προσδώσει στην πατρίδα μας τεράστια διαπραγματευτική, πολιτική και οικονομική ισχύ.

 Ο Νίκος Λυγερός είναι στρατηγικός αναλυτής με πολύχρονη πείρα και έργο στο χειρισμό ζητημάτων Α.Ο.Ζ. για την Κύπρο, τη  Γαλλία και την Ελλάδα.

 

ΤΕΤΑΡΤΗ 19 0ΚΤΩΒΡΙΟΥ  ΣΤΙΣ 6.00μμ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ, ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΥ ΑΝΑΛΥΤΗ, ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ “ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ” ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ, ΜΕΓΙΣΤΗΣ 18-20 με θέμα:   ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

 

“Ενώ οι περισσότεροι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Α.Ο.Ζ. δεν έχει μεγάλη σημασία σε σχέση με το Casus Belli για τα χωρικά ύδατα και την υφαλοκρηπίδα, η Α.Ο.Ζ. αποδει-κνύει de facto ότι είναι όχι μόνο πιο λειτουργική, αλλά και αποτελεσματικότερη.[….]. Η από-τελεσματικότητα της  Α.Ο.Ζ. είναι τόσο ξεκάθαρη, που τους αναγκάζει να προωθήσουν τις θέσεις της Τουρκίας, για να μη φανεί η αδράνειά τους κι η έλλειψη πρωτοβουλίας. “Ακόμα και αν υπάρχουν δυσκολίες, ποτέ ο ελληνισμός δεν έκανε τόσο σημαντικά βήματα στον τομέα του Δίκαιου της Θάλασσας. Ποτέ το Αιγαίο δεν έδειξε τόσο ξεκάθαρα τις δυνατότητες που προσφέρει στην πατρίδα μας. Και όλα τα λόγια περί στρατηγικού βάθους και νεοθω-μανισμού φαίνονται πολύ μεγάλα μπροστά στις λεγόμενες μικρές πράξεις. Κι όσοι προ-σπαθούν να μας πείσουν ότι η Τουρκία είναι μια μεγάλη δύναμη, πρέπει να αποδεχθούν ότι έχει μεγάλα προβλήματα με μικρούς παίκτες. Την ενοχλούν οντότητες, όπως είναι το Καστελόριζο και η Κύπρος, και δεν μπορεί ν’ αναπτυχθεί στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεί-χνει τη δύναμή της με τα διάφορα Casus Belli που εκδίδει, αλλά στην πράξη έχει αληθινά προβλήματα που δεν μπορεί να αποφύγει.”     (Ν. Λυγερός).-

                            

Οκτώβριος 2011

Πρότασης για Έξοδο από την Κρίση συνέχεια…

του Γιάννη Βαρουφάκη

Η δημοσίευση της Πρότασης για Έξοδο από την Κρίση προκάλεσε μια πληθώρα ερωτημάτων και σχολίων τα οποία αποτελούν ιδανική βάση για χρήσιμο διάλογο εντός και εκτός των συνόρων (βλ. εδώ για την αγγλική έκδοση της πρότασης).

Επέλεξα λοιπόν δύο ερωτήματα και ένα σχόλιο για αρχή. Το πρώτο ερώτημα αφορά την Ιρλανδία και ετέθη από τον Alan Freeman, συνάδελφο από τον Καναδά ο οποίος με ρωτά: «Πως θα βοηθούσαν την Ιρλανδία οι δύο παρεμβάσεις που προτείνεις;» Ένας άλλος συνάδελφος, ο Gavan Butler, καθηγητής από την Αυστραλία με μεγάλη, προσωπική πείρα της Κρίσης της Ν.Α. Ασίας (του 1997), μου έστειλε ένα συγκλονιστικό σχόλιο με το οποίο συγκρίνει αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη σήμερα με εκείνη την Κρίση στην άλλη μεριά της γης. Παρακάτω παραθέτω τόσο το σχόλιο του Gavan όσο και την συζήτησή μου με τον Alan. Πριν όμως από αυτά, ξεκινώ με ένα αμείλικτο ερώτημα το οποίο, εύλογα, μου θέτουν πολλοί, συμπεριλαμβανομένων και αναγνωστών του protagon: «Γιατί να αποδεχθούν την πρότασή σου οι Γερμανοί;»
Τι συμφέρον έχει η Γερμανία να δεχθεί μια τέτοια πρόταση;

Απαντώ: Το συμφέρον της Γερμανίας ταυτίζεται με την σωτηρία του ευρώ. Και η σωτηρία του ευρώ δεν θα επιτευχθεί χωρίς μια λύση που θα βασίζεται λίγο-πολύ στην λογική που διέπει την πρότασή μου. Τα γεγονότα στην Ιρλανδία αποτελούν κομμάτι ενός ντόμινο εν εξελίξει του οποίου το τελευταίο θύμα θα είναι το ευρώ. Αυτό το ντόμινο δεν θα σταματήσει ούτε με δάνεια ούτε με περιοριστικές πολιτικές. Για να σταματήσει απαιτείται μια επανα-διαπραγμάτευση μεταξύ όλων των υπερχρεωμένων κρατών και των ζημιογόνων ευρωπαϊκών τραπεζών (και όχι μόνο της Ιρλανδίας) ώστε να μειωθεί το σύνολο των χρεών-ζημιών. Χωρίς μια τέτοια αναδιάρθρωση (α) του κρατικού χρέους που κατέχουν οι τράπεζες και (β) των τραπεζικών ζημιών/χρεών που καλείται να καλύψει το ευρωπαϊκό δημόσιο, το ευρώ θα μας αφήσει χρόνους. Αν συμβεί αυτό, και το ευρώ σπάσει στα εξ ων συνετέθη, ή αν σπάσει στα δύο (με τις πλεονασματικές χώρες να συμμετέχουν στην ζώνη του νέου μάρκου), η Γερμανία θα υποφέρει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χώρα της ευρωζώνης. Ήδη, η Γερμανική κοινωνία σιγοβράζει από την μείωση του βιοτικού επιπέδου του εργαζόμενών της οι οποίοι βλέπουν τα εισοδήματά τους να φθίνουν παρά το γεγονός ότι εκείνοι δουλεύουν παραγωγικότερα και περισσότερο από ποτέ. Η επιστροφή στην ζώνη του νέου μάρκου θα τινάξει στα ύψη την αξία του νέου γερμανικού νομίσματος, οι εξαγωγές θα καταρρεύσουν και η πολιτική ηγεσία θα βρεθεί υπό διωγμό τόσο από την γερμανική εργατική τάξη όσο και από τους γερμανούς επιχειρηματίες. Να ο βασικός λόγος που η Γερμανία, όταν ο κόμπος έρθει στο χτένι, θα αποδεχόταν μια παρέμβαση σαν την πρώτη από τις δύο που περιγράφω στην πρόταση που κατέθεσα.
Όσο για την δεύτερη παρέμβαση, εκείνη που αφορά στο μέλλον της Ευρώπης και προτείνει την μεταφορά ομολόγων αξίας ίσης με το 60% του ΑΕΠ της κάθε χώρας στην ECB (με παράλληλη έκδοση από την τελευταία ευρωομολόγων ίσης αξίας), μου τέθηκε το εξής ερώτημα από αναγνώστη που θεωρεί την πρότασή μου, επιεικώς, λανθασμένη: «Εάν γίνει αυτό που λέτε δεν θα μεταφερθεί το συστημικό ρίσκο στην ECB; Ποιός θα το δεχθεί αυτό; Οι Ολλανδοί, οι Γερμανοί;» Καταλήγει μάλιστα ο αναγνώστης λέγοντας: «Οι αγορές θα ξεσκίσουν τα νέα ομόλογα». Δεν αμφιβάλλω ότι η πλειοψηφία των Γερμανών πολιτικών έτσι σκέφτονται – προς το παρόν. Όμως το αντίθετο ισχύει. Αν δεν μεταφερθεί ένα σημαντικό μέρος του υπάρχοντος χρέους στην ECB τότε είναι που το ευρωσύστημα θα καταρρεύσει. Το συστημικό ρίσκο αυτή την στιγμή, χωρίς τα ευρωομόλογα, είναι απείρως μεγαλύτερο από ό,τι θα ήταν με την έκδοση ευρωομολόγων. Για να το πω απλά, η ευρωζώνη, συνολικά, δεν έχει πρόβλημα χρέους. Το πρόβλημα προκύπτει γιατί το χρέος είναι κατανεμημένο σε χώρες και τράπεζες που δεν μπορούν να το σηκώσουν στις καχεκτικές τους πλάτες. Πέφτοντας όμως μία-μία, θύματα ουσιαστικής πτώχευσης, δημιουργείται μια δυναμική, ένα ντόμινο, που θα συμπαρασύρει, εν έλει, και την Γερμανία, την Αυστρία, την Ολλανδία. Τέλος, επειδή ακριβώς τα ευρωομόλογα θα διατιμώνται ανάλογα με το συνολικό χρέος της ΕΕ, που είναι πολύ-πολύ μικρό, θα γίνουν ανάρπαστα αγαπητέ αναγνώστη.
Τίποτα από αυτά που λέω δεν σημαίνει, βέβαια, ότι οι Γερμανοί θα συμφωνήσουν. Μπορεί να μην συμφωνήσουν με μια πρόταση σαν την δική μου και, έτσι, το ευρώ να καταρρεύσει όπως ο Κανόνας του Χρυσού στην δεκαετία του 1930 ή η Λατινική Ένωση πιο πριν – παραδείγματα αποτυχημένων προσπαθειών δημιουργίας κοινών νομισμάτων χωρίς την υποστήριξη αυτού που ονόμασα στην Πρόταση «Μηχανισμό Ανακύκλωσης Πλεονασμάτων» (τον οποίο ρόλο προτείνω να παίζει στην ευρωζώνη η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ΕΙΒ). Όμως ουδέν σημαντικότερον του συμφέροντος. Η Γερμανική οικονομία έχει δομική ανάγκη όχι απλά να εξάγει στην υπόλοιπη Ευρώπη αλλά να εξάγει περισσότερα από όσα εισάγει από τους εταίρους της. Όσο η ευρωπαϊκή περιφέρεια βυθίζεται την δίνη της Κρίσης, και όσο περισσότερο τα πειθαρχικά μέτρα που επιβάλλει το Βερολίνο σε χώρες όπως η δική μας αποψιλώνουν την ζήτηση, επιδεινώνουν τα ελλείμματα και αποσταθεροποιούν το ευρώ, τόσο πιο κοντά έρχεται η μέρα που η Γερμανία θα σκύψει με προσοχή πάνω από μία πρόταση σαν αυτή που συζητάμε εδώ. Υπάρχουν ενδείξεις για αυτό; Υπάρχουν!

Εντελώς τυχαία την ίδια μέρα που πρωτοπαρουσιάσαμε, εδώ στο protagon.gr, την Πρόταση, η λογική πάνω στην οποία χτίστηκε επιβραβεύτηκε από μία πηγή εντελώς απρόσμενη: Από ένα πρωτοσέλιδο άρθρο της κορυφαίας Γερμανικής οικονομικής εφημερίδας Handelsblatt. Ποια λογική; Να σας θυμίσω ότι τον περασμένο Μάιο, όταν η Ελλάδα μπήκε στον αστερισμό της τρόικας και του μνημονίου, σχεδόν όλοι οι σχολιαστές, σε Ελλάδα και εξωτερικό, στέκονταν στο γεγονός ότι η χώρα μας εξασφάλισε το μεγαλύτερο δάνειο της ιστορίας: 110 δις ευρώ. Οι διαφωνούντες με την δανειακή αυτή σύμβαση τρόικας και ελληνικής κυβέρνησης χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες. Σε εκείνους εκτός των τειχών (κυρίως Γερμανούς) που θεωρούσαν ότι η Ελλάδα δεν άξιζε μια τόσο μεγάλη βοήθεια και στους εσωτερικούς επικριτές οι οποίοι πίστεψαν (σωστά) ότι το νέο δάνειο ήταν δώρον άδωρον καθώς οι όροι του είναι δυσβάστακτοι και τα επιτόκια τοκογλυφικά. Κάποιοι από εσάς ίσως θυμάστε ένα δικό μου άρθρο εκείνο τον Μάιο το οποίο παρουσίασε μια άποψη που πολλοί θεώρησαν εκκεντρική: Την άποψη ότι η επιβολή των όρων του μνημονίου στην Ελλάδα ήταν εγκληματική όχι επειδή αποτελούσε απάνθρωπη τιμωρία για εμάς τους έλληνες αλλά επειδή θα είχε τραγικές συνέπειες στον γερμανικό λαό. Έκλεινα εκείνο το άρθρο με τα λόγια: «Αυτό θα έλεγα στον μέσο γερμανό, αν με άκουγε. Θα του έλεγα ξανά και ξανά ότι εμείς οι έλληνες μπορεί και να αξίζουμε, έτσι που τα κάναμε, την μετατροπή της χώρας μας σε καμένη γη. Θα τον ρωτούσα όμως: Αξίζει σε εσάς, στους γερμανούς εργαζόμενους, μια πολιτική ελίτ που σας οδηγεί ολοταχώς στις αγκάλες ενός οικονομικού ολοκαυτώματος;» Το επιχείρημα στο οποίο στήριζα αυτό το συμπέρασμα ήταν ότι το μνημόνιο αποτελούσε μια νέα έκφανση της Συνθήκης των Βερσαλλιών: μια συνθήκη που έμεινε στην ιστορία επειδή όχι απλά τιμώρησε την ηττημένη Γερμανία μετά την λήξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου (πάντα αυτό κάνουν οι νικητές στους ηττημένους) αλλά επειδή τελικά αποδείχθηκε καταστροφική και για τους… νικητές. (Βλ. εδώ για την αγγλική έκδοση εκείνου του άρθρου το οποίο μάλιστα είχε τίτλο: Μια Νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών Πλανάται στην Ευρώπη)

Φαίνεται ότι χρειάστηκαν έξι μήνες ώστε η εφημερίδα Handelsblatt να καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα. Σε πρωτοσέλιδο με τίτλο Βερσαλλίες Δίχως Πόλεμο η εφημερίδα που διαμορφώνει συνειδήσεις επιχειρηματιών και πολιτικών ουσιαστικά αναπαράγει την λογική που είχα αναπτύξει τον Μάιο από το protagon.gr και καλεί την κα Μέρκελ να ετοιμαστεί να αλλάξει ρώτα. Αν και δεν το αναφέρει καθαρά, ο συντάκτης του άρθρου υπονοεί την ανάγκη έκδοσης ευρωομολόγων και δημιουργίας Μηχανισμού Ανακύκλωσης Πλεονασμάτων. Πριν έξι μήνες δεν θα είχε εκφράσει τέτοιες σκέψεις. Η Κρίση όμως αλλάζει τους ανθρώπους. Άλλωστε οι πρώτες αχτίδες του ήλιου πάντα κάνουν την εμφάνισή τους στην πιο σκοτεινή στιγμή της νύχτας.

Πως θα βοηθούσε η Πρόταση την Ιρλανδία;

Παραθέτω χωρίς περαιτέρω σχόλια τον διάλογό μου με τον Alan Freeman:

 

AF: Πως θα βοηθούσε αυτή η Πρόταση την Ιρλανδία;

ΓΒ: Με δύο τρόπους: Πρώτον, στην φάση της Μεγάλης Διαπραγμάτευσης (μεταξύ των όλων των ευρωπαϊκών τραπεζών, όλων των υπερχρεωμένων κρατών, και της ECB-ΕΕ), οι ευρωπαϊκές τράπεζες (και οι Ιρλανδικές βέβαια) θα δέχονταν να ανταλλάξουν τα ομόλογα της Ιρλανδίας με νέα ομόλογα μικρότερης αξίας και επιμηκυμένης λήξης. Έτσι, το Ιρλανδικό κράτος θα έβλεπε τις δανειακές του υποχρεώσεις να μειώνονται σημαντικά. Παράλληλα, η ECB θα υποσχόταν στις τράπεζες (και τις Ιρλανδικές) συνεχιζόμενη παροχή ρευστότητας για δέκα χρόνια. Με αυτή την Συμφωνία το χρέος του Ιρλανδικού κράτους θα μειωνόταν, το ίδιο και η αβεβαιότητα για τις τράπεζες της χώρας. Αυτόματα, τα spreads της Ιρλανδίας θα έπεφταν και το δάνειο από την τρόικα δεν θα είχε λόγο ύπαρξης (καθώς τα επιτόκια που προσφέρει είναι αρκετά υψηλά). Δεύτερον, στην δεύτερη φάση της πρότασης (που στοχεύει στην Ανάκαμψη), το Ιρλανδικό κράτος θα μπορούσε να μεταφέρει όλα τα ομόλογά του στην ECB η οποία θα εκδώσει ευρωομόλογα με επιτόκιο σχεδόν το μισό των αρχικών. Πληρώνοντας αυτούς του (μισούς) τόκους, το Ιρλανδικό κράτος θα ανακουφιζόταν ακόμα περισσότερο. Τέλος, αν δινόταν η δυνατότητα στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΙΒ) να επενδύει στην Ιρλανδία χωρίς την ανάγκη συγχρηματοδότησης από το κράτος (με συγχρηματοδότηση από την ECB, μέσω των νέων ευρωομολόγων), η ανάκαμψη της Ιρλανδικής οικονομίας θα ήταν δεδομένη.

 

Alan Freeman: Αυτό σημαίνει ότι η ECB θα αναλάμβανε τα χρέη της Ιρλανδίας;

ΓΒ: Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ECB έχει αναλάβει εδώ και καιρό να στηρίζει τις Ιρλανδικές τράπεζες δίνοντάς τους πάνω από 70 δις ευρώ χωρίς κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα. Παρόλα αυτά, οι τράπεζες εξακολουθούν να μην μπορούν να επιπλεύσουν και, μάλιστα, τραβάνε στον πάτο και το Ιρλανδικό δημόσιο. Η Πρόταση προβλέπει έναν αποτελεσματικότερο μηχανισμό στήριξης της Ιρλανδίας σε σχέση με την κατασπατάληση χρήματος τόσο από την ECB όσο και, τώρα, με τα δάνεια της τρόικας που θα οδηγήσουν την χώρα στην ασφυξία. Το πρώτο μέρος της Πρότασης κόβει τον Γόρδιο Δεσμό του Χρέους-Τραπεζικών Ζημιών (α) επιβάλλοντας στις τράπεζες μείωση των απαιτήσεών τους από το πτωχευμένο Ιρλανδικό δημόσιο (το οποίο εκείνες οδήγησαν στην πτώχευση) και (β) εξασφαλίζοντάς τους ρευστότητα ώστε να επιβιώσουν. Το δεύτερο μέρος της Πρότασης, με την πρόβλεψη της έκδοσης ευρωομολόγων από την ECB (που θα χρηματοδοτήσει την μεταφορά των Ιρλανδικών ομολόγων στην ECB), δεν σημαίνει ότι η ECB αναλαμβάνει να πληρώσει το χρέος της Ιρλανδίας. Σημαίνει ότι η ECB αναλαμβάνει να βοηθήσει την υπερχρεωμένη Ιρλανδία να εξασφαλίσει στις αγορές χαμηλότερα επιτόκια. Είναι σαν οι γονείς ενός νέου ζευγαριού, επειδή έχουν καλύτερη πιστοληπτική ικανότητα, να πάρουν ένα στεγαστικό δάνειο εκ μέρους του ζευγαριού εξασφαλίζοντάς του χαμηλότερους τόκους, τους οποίους όμως πληρώνει το ζευγάρι. Η ουσία της Πρότασης είναι να διασώσει το ευρώ μειώνοντας το βουνό Χρέους-Τραπεζικών Ζημιών που έχει ήδη βάλει μπροστά το ντόμινο της συμφοράς.
AF: Αυτό ακούγεται πολύ απλό και λογικό. Η ECB θα είχε αντίρρηση;

ΓΒ: Το ΔΣ της ECB στην πλειοψηφία του θα συμφωνούσε, με εξαίρεση τον κ. Axel Weber. Όμως δεν θα το έλεγαν δημοσίως όσο η Γερμανία απορρίπτει κάθε κουβέντα για κάτι τέτοιο. Η αλήθεια είναι ότι, σε αυτή την φάση, η Γερμανία, και συνεπώς ο κ. Weber, θα αντιτίθετο σε οποιαδήποτε πρόταση δημιουργίας σύνθετου, ευρωπαϊκού χρέους. Επιμένουν, προς το παρόν, ότι κάθε ευρώ χρέους πρέπει να αντιστοιχεί σε μία και μόνο μία χώρα. Διαισθάνομαι ότι θα συνεχίσουν να αντιστέκονται στην ιδέα δημιουργίας μιας κατηγορίας ευρωπαϊκού χρέους όσο μπορούν. Όμως, την στιγμή που θα πρέπει να διαλέξουν αν θα πρέπει να θυσιαστεί το ενιαίο ευρώ ή η εθνική ταυτότητα του χρέους, θα επιλέξουν να θυσιάσουν την δεύτερη. Δική μας υποχρέωση είναι να έχουμε έτοιμη μία πρόταση λογική και όσο γίνεται πιο ευκολό-πεπτη για την Γερμανία. Η Πρόταση έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Αναφέρω δύο: Πρώτον, ότι η μεταφορά των εθνικών ομολόγων στα ευρωομόλογα δεν θα είναι άνευ ορίου αλλά θα σέβεται τους κανόνες του Maastricht και, συγκεκριμένα, τον κανόνα που λέει ότι μια χώρα δικαιούται να έχει χρέος το πολύ ίσο με το 60% του ΑΕΠ. Δεύτερον, αναφέρει ότι, σε αντάλλαγμα της έκδοσης ευρωομολόγων οι εταίροι αποδέχονται κεντρικό έλεγχο των δημοσιονομικών τους – έναν πάγιο πόθο της Γερμανίας. Σε αυτά μπορούμε να προσθέσουμε και ένα τρίτο δέλεαρ για την Γερμανία: Μείωση του ποσού που συνεισφέρει κάθε χρόνο στην ΕΕ από το υστέρημα του προϋπολογισμού της. Με τέτοιου είδους αντισταθμιστικά οφέλη η Γερμανία, την κατάλληλη στιγμή, θα έκανε πίσω. Όταν και εάν κάνει πίσω, και μόνον τότε, θα βγει η ECB να δηλώσει δημοσίως ότι συμφωνεί με μια πρόταση σαν αυτή που συζητάμε εδώ.
Αναμνήσεις της ασιατικής κρίσης (1997-2003)

Από τον Gavan Butler (καθηγητή στα Πανεπιστήμια του Sydney και της Bangkok) έλαβα το εξής ενδιαφέρον σχόλιο:
Η Πρότασή σου με ταξίδεψε πίσω στην περίοδο 2001-2003 όταν συζητούσαμε τρόπους για να ξεπεραστεί η χρηματοπιστωτική κρίση στην Ν.Α. Ασία. Το βασικό θέμα μας ήταν οι μεταφορές κεφαλαίων και το χρέος. Ένας βασικός πρωταγωνιστής στον τότε διάλογο ήταν ο Joe Stiglitz ο οποίος έπεισε, τότε που ήταν ακόμα υψηλό στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας, τον Μαλαισιανό πρωθυπουργό Dr Mahathir να εισάγει, για ένα μόνο δωδεκάμηνο, φόρο εξαγωγής κεφαλαίων ώστε να σταματήσει η αφαίμαξη. Μια άλλη πρόταση που συζητούσαμε έντονα τότε αφορούσε την αναδιάρθρωση του χρέους στο πλαίσιο μίας διαπραγμάτευσης με τις τράπεζες και τις κυβερνήσεις να κάθονται στο ίδιο τραπέζι – όπως περίπου προτείνεις να γίνει τώρα στην Ευρώπη. Στην κουβέντα αυτή που γινόταν τότε θυμάμαι συμμετείχαν οι Barry Eichengreen, Robert Wade, Frank Veneroso, ακόμα και η Ann Krueger (που τότε δούλευε στο ΔΝΤ). Όλοι συμφωνούσαν με την ανάγκη μιας τέτοιας διαπραγμάτευσης. Έχει ενδιαφέρον το αποτέλεσμα της πολύ σημαντικής κουβέντας εκείνης. Τι απέγινε; Τίποτα! Ο Stiglitz με πληροφόρησε κάποια στιγμή ότι όλα αυτά τα μέτρα, τα οποία θα είχαν βοηθήσει να αποφευχθεί μία πραγματική καταστροφή στην Ν.Α. Ασία, ανατράπηκαν λόγω της σθεναρής αντίστασης από το ΔΝΤ. Γιατί εναντιώθηκε με τέτοιο πείσμα στην διαπραγμάτευση του χρέους μεταξύ κρατών και τραπεζών; Επειδή το ενδιέφερε αποκλειστικά να χρησιμοποιήσει την Κρίση για να επιβάλει μείωση μισθών και κατάργηση της εξουσίας των συνδικάτων στην Ν. Κορέα αλλά και αλλού. Το ΔΝΤ ουσιαστικά τροφοδότησε την Κρίση για να προωθήσει την ιδεολογία του στην Ν.Α. Ασία. Βέβαια, στο τέλος, το ΔΝΤ κατέληξε να είναι ανεπιθύμητο στην περιοχή αυτή. Οι χώρες της Ν.Α. Ασίας επένδυσαν όλη τους την ενέργεια στο να απορρίψουν τόσο την πολιτική του ΔΝΤ όσο και το ίδιο το ΔΝΤ. Μάλιστα το πέτυχαν. Για αυτό, όπως μου φαίνεται, το ΔΝΤ δίνει τόσο μεγάλη έμφαση στην ευρωζώνη. Η εμπλοκή του εκεί λύνει βασικά υπαρξιακά του προβλήματα που ξεκίνησαν εδώ, στην Ν.Α. Ασία πριν δέκα χρόνια.
Κλείνω με ένα δικό μου σχόλιο: Η διαφορά με την Ευρώπη σήμερα είναι ότι τα κράτη της Ν.Α. Ασίας είχαν τα δικά τους νομίσματα. Έτσι, η Κρίση απορροφήθηκε με τεράστιες υποτιμήσεις, διαφορετικές του ενός νομίσματος από το άλλο. Αν εμείς, οι Ιρλανδοί, οι Πορτογάλλοι είχαμε τα δικά μας νομίσματα, κάτι αντίστοιχο θα γινόταν και εδώ. Όμως δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα απορρόφησης των κραδασμών μέσω υποτιμήσεων. Στην Ευρώπη σήμερα, αν το ΔΝΤ, η Γερμανία ή οποιοσδήποτε άλλος επιμείνει στην ίδια συνταγή με την Ν.Α. Ασία (που δεν διαφέρει σε τίποτα από το μνημόνιό μας), το ευρώ δεν θα αντέξει. Κι αυτός είναι ο λόγος που μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι χωρίς να είμαστε και αιθεροβάμονες…

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&lid=4647

Η ομιλία του δημοσιογράφου Μανώλη Κυπραίου στα ΜΑΤ…που τον άφησαν ανάπηρο…

Η ομιλία του δημοσιογράφου Μανώλη Κυπραίου που έμεινε ανάπηρος από χειροβομβίδα κρότου λάμψης στη σημερινή Ημερίδα στη Διεύθυνση Αστυνομικών Επιχειρήσεων Αττικής (ΜΑΤ) με θέμα «Αστυνομία και Ανθρώπινα Δικαιώματα»

Σε σημερινή Ημερίδα με θέμα «Αστυνομία και Ανθρώπινα Δικαιώματα», που διοργανώθηκε με πρωτοβουλία των Προέδρων της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αξιωματικών Αστυνομίας και Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων και πραγματοποιήθηκε στις εγκαταστάσεις της Διεύθυνσης Αστυνομικών Επιχειρήσεων Αττικής στη Καισαριανή, ένας από τους βασικούς ομιλητές ήταν και ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος ο οποίος έχει μείνει ανάπηρος έπειτα από χειροβομβίδα κρότου λάμψης.Ο Κυπραίος κάλυπτε την απεργιακή κινητοποίηση στις 15 Ιουνίου.

Στην ομιλία του ανέφερε τα εξής:

«Αγαπητές φίλες και φίλοι, συμπολίτες μου, ένστολοι και μη.

Δεν σας το κρύβω πως ήρθα εδώ με πολύ μεγάλη δυσκολία. Όχι μόνο γιατί δυσκολεύομαι να περπατήσω αλλά γιατί, θα βρεθώ ανάμεσα σε ένστολους συμπολίτες μου, όπου κάποιοι από αυτούς με άφησαν ανάπηρο. Ίσως και μεταξύ σας να βρίσκεται και ο διοικητής της διμοιρίας που έδωσε την εντολή να μου πεταχτεί η χειροβομβίδα κρότου-λάμψης.

Όμως, ήρθα εδώ να σας δω κατάματα. Όπως έμαθα να κοιτάω όλους τους ανθρώπους. Είμαι εδώ, γιατί η δύναμη του ανθρώπινου μεγαλείου, έμαθα πως είναι η συγχώρεση. Βρίσκομαι εδώ με τη θέλησή μου. Με σκοπό να μη χυθεί άλλο αίμα. Αρκετό αίμα έτρεξε από το σώμα και την ψυχή μου. Δεν θέλω να τρέξει άλλο από πολίτες, ένστολους ή μη. Αρκετά ως εδώ.

Βρίσκομαι εδώ για να συγχωρέσω εγώ αυτούς που με άφησαν ανάπηρο. Αυτούς που μου κατέστρεψαν τη ζωή. Τουλάχιστον εγώ μπορώ να κοιμάμαι στο μαξιλάρι μου ήσυχος, όχι γιατί δεν ακούω κανέναν θόρυβο πλέον, αλλά γιατί έχω την καρδιά και τη συνείδησή μου ήσυχες. Και δεν σας κρύβω πως όλο αυτόν τον καιρό, μέσα στο μυαλό μου γυρνούσε συνεχώς το ερώτημα: «Γιατί;» Τι άραγε να φοβήθηκαν οι πάνοπλοι άνδρες των ΜΑΤ από έναν άμαχο; Τι κακό θα μπορούσα να τους κάνω; Γιατί με στοχοποίησαν;

Η απάντηση δόθηκε από τον κύριο Κοκκαλάκη. Το τι είπε ο κ. Κοκκαλάκης το γνωρίζετε όλοι και δεν χρειάζεται να το επαναλάβω. Μίλησε για μια βεντέτα ανάμεσα σε κάποιους πάνοπλους αστυνομικούς των ΜΑΤ, και εννοώ σε κάποιους και τους άμαχους δημοσιογράφους. Και δεν ήταν «γλώσσα λανθάνουσα» αλλά γλώσσα ειλικρίνειας. Δεν είπε τίποτε περισσότερο από αυτό που γνωρίζουμε όλοι μας. Και σαν τραγική ειρωνεία, γνωστοποιήθηκε τη μέρα των γενεθλίων μου. Την ημέρα των γενεθλίων ενός «ζωντανού-νεκρού» από την εκτόξευση μιας χειροβομβίδας κρότου-λάμψης. Μιας χειροβομβίδας που εσκεμμένα ρίχτηκε κατά επάνω μου, αφού ο αστυνομικός της συγκεκριμένης διμοιρίας που έδωσε τη διαταγή ήξερε πως ήμουν δημοσιογράφος. Όπως και όλων όσων ακολούθησαν.

Γιατί δεν είναι πως μου εκτοξεύτηκε μόνο η χειροβομβίδα. Μου απαγορεύτηκε να πλησιάσω το πρόχειρο ιατρείο στο Σύνταγμα, στη συνέχεια με «περιποιήθηκαν» αστυνομικοί με μοτοσικλέτες και μου απαγορεύτηκε από αστυνομικά μπλόκα να πάω στο νοσοκομείο δια της ευθείας οδού, αναγκάζοντάς με επί μεγάλο χρονικό διάστημα, λιποθυμώντας και ζαλισμένος να γυρνάω στους δρόμους του Παγκρατίου για να φτάσω στο νοσοκομείο.


Αγαπητές φίλες και φίλοι, συμπολίτες μου, ένστολοι και μη

Δεν έχει σημασία πως είμαι δημοσιογράφος. Εχει σημασία πως είμαι πολίτης. Πολίτης στην Ελληνική Δημοκρατία αν θυμάμαι καλά. Σε μια χώρα που έχει υπογράψει όλες τις διεθνείς συνθήκες για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του δικαίου των αμάχων τόσο στην ειρήνη, όσο και στον πόλεμο. Γιατί αξιότιμες και αξιότιμοι φίλοι, η Δημοκρατία βασίζεται στον άνθρωπο. Γι΄ αυτόν δημιουργήθηκε, αυτόν προστατεύει και σε αυτόν υποτάσσεται. Στον κυρίαρχο λαό.

Ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η ορθή εφαρμογή των νόμων, σημαίνει και σεβασμός στην Δημοκρατία. Άραγε αυτοί οι αστυνομικοί που άφησαν ανάπηρο εμένα, χτύπησαν τους συναδέλφους μου, τον Γιώργο Αυγερόπουλο, την Τατιάνα Μπόλαρη, τον Δημήτρη Τρίμη, τον Άρη Μεσίνη, τον Μάριο Λώλο, και πόσους ακόμη δεν θυμάμαι πια, είναι αστυνομικοί που εκφράζουν όλο το αστυνομικό σώμα; Πιστεύω πως όχι. Από ότι γνωρίζω οι αστυνομικοί έχετε δώσει έναν όρκο στο Σύνταγμα και τους νόμους: Να τους προασπίζετε. Εμείς οι δημοσιογράφοι, ποιους νόμους παραβιάσαμε; Μήπως το νόμο της δημοσίευσης; Όταν τηρείς τους νόμους και τους προασπίζεις δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς. Το αντίθετο. «Η δημοσίευση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης». Σαφέστατα υπάρχουν «καρκινώματα» και στο δικό μας κλάδο όπως και στο δικό σας.

Υπάρχει όμως μια διαφορά: Σημαντική. Εμείς δεν είμαστε εκτελεστική εξουσία. Δεν έχουμε όπλα, χημικά, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, κράνη και ασπίδες. Έχουμε μια φωτογραφική μηχανή και ένα μπλοκάκι. Και όποιος αστυνομικός ή πολίτης νομίζει πως έχει αδικηθεί από ένα δημοσιογράφο υπάρχει η δικαστική εξουσία στην οποία μπορεί να προσφύγει. Αλίμονο αν κυριαρχήσει η αρχή της ζούγκλας και της αυτοδικίας.


Αγαπητές φίλες και φίλοι, συμπολίτες μου, ένστολοι και μη

Δεν βρίσκομαι εδώ για να σπείρω έριδες. Ούτε έχω προσωπικά με κανέναν. Δεν θέλω κανείς να θυμώσει ή να οργιστεί. Κακοί σύμβουλοι και τα δύο. Θέλω όμως να σκεφτείτε. Είμαι εδώ, ανάμεσά σας, για να σας κάνω μια έκκληση: Να σταματήσει η βία. Ξέρω πως και η Αστυνομία έχει πληρώσει βαρύ τίμημα στο κυνήγι των κακοποιών. Και όσο η κρίση μεγαλώνει οι καταστάσεις θα χειροτερεύουν. Ξέρω πως κι εσείς, οι αστυνομικοί, υποφέρετε από τα δυσβάσταχτα οικονομικά μέτρα. Ξέρω πως κι εσείς χάνετε τα σπίτια σας, δεν έχετε να ταΐσετε τις οικογένειές σας, δεν έχετε να πληρώσετε το ρεύμα. Όπως κι εμείς οι δημοσιογράφοι, όπως εκατομμύρια άλλοι συμπολίτες μας. Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν οι «εκλεκτοί» του κάθε συστήματος. Όμως αυτοί είναι η μειοψηφία και εμείς είμαστε η πλειοψηφία. Ξοδεύτηκαν περίπου ένα εκατομμύριο ευρώ για χημικά και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης τον Ιούνιο, γνωρίζοντας πως κάνετε εράνους στα αστυνομικά τμήματα να αγοράσετε φωτοτυπικό χαρτί και να βάλετε βενζίνη στα περιπολικά. Πως δεν έχετε σφαίρες και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Πως τρέμετε με τον φόβο πως θα βρεθείτε απέναντι σε ένα Καλασνίκοφ γιατί είστε απροστάτευτοι. Και όλα αυτά τα ζητήματα τα αναδείξαμε εμείς.

Οι δημοσιογράφοι-που λέτε-πως σας αδικούμε. Βλέπετε όμως πως δεν σας αδικούμε. Αντίθετα προσπαθούμε να σας βοηθήσουμε. Και θα είμαστε στο πλάι σας. Και εσείς μας απαντάτε με κλομπ, χημικά και αυτές τις αναθεματισμένες χειροβομβίδες κρότου-λάμψης. Τι μας χωρίζει λοιπόν; Επί της ουσίας τίποτα! Ξέρω πως υπακούτε σε διαταγές. Οι διαταγές δεν είναι θέσφατο, όταν παραβιάζουν τους νόμους και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ξέρω πως είστε άνθρωποι και όχι μηχανές. Ξέρω πως μπορείτε να σκέφτεστε και να ξεχωρίζετε το σωστό από το λάθος. Και πιστέψτε με πως αν δεν εκτελέσετε μια διαταγή που θα θέσει σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα αμάχων, να γνωρίζετε πως η Δημοκρατία θα σας προστατέψει. Εμείς οι συμπολίτες μας θα σας προστατέψουμε.

Κινδυνεύουμε να γυρίσουμε σε άλλες εποχές. Μαύρες για την Δημοκρατία. Τις ξεπεράσαμε με μεγάλη δυσκολία. Και τώρα επιστρέφουμε το χρόνο πίσω. Κάποιοι σπείρουν τον διχασμό και κινδυνεύουμε. Καθίστε λοιπόν στο ίδιο τραπέζι να βρούμε λύσεις. Καθίστε μαζί με τους πολίτες και συζητήστε. Μπορούν να γίνονται διαδηλώσεις χωρίς να ανοίγει ρουθούνι. Μπορείτε να ασχοληθείτε με αυτά τα προβλήματα που πραγματικά βασανίζουν την κοινωνία και τους συμπολίτες μας. Πιάστε επιτέλους αυτούς που προκαλούν τα επεισόδια. Μπορείτε να περικυκλώνετε χιλιάδες, και δεν μπορείτε μια δράκα να περικυκλώσετε και να τους συλλάβετε; Αυτοί είναι ο πραγματικός κίνδυνος. Και μη φοβάστε για το τι θα αποκαλυφθεί για τις πραγματικές τους ταυτότητες…

Αγαπητές φίλες και φίλοι, συμπολίτες μου, ένστολοι και μη

Κλείνοντας, ήθελα να σας πω, ό,τι οι νόμοι και οι διεθνείς συνθήκες είναι καλές και άριστες. Είναι όμως γραπτά. Σημασία έχει να τηρούνται. Και τηρούνται από τις πράξεις και όχι από τα λόγια. Και σας το λέει ένας άνθρωπος που έχει επιβιώσει χωρίς «γρατζουνιά» από πολεμικά μέτωπα και έμεινε ανάπηρος στην πρωτεύουσα της ίδιας του της χώρας, όχι από «μπαχαλάκηδες» ή κουκουλοφόρους αλλά από κάποιους αστυνομικούς.

Σας μιλάει ένας άνθρωπος που ζει και πεθαίνει κάθε μέρα. Δεν σας μιλάει ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος. Αλλά ο άνθρωπος, ο πολίτης, Μανώλης Κυπραίος. Και σας διαβεβαιώνω πως αν αυτός ο καθημερινός μου «θάνατος», αυτό το βασανιστήριο που θα ζήσω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου, σταματήσουν αυτά τα κακώς κείμενα και δω ενωμένους τους Έλληνες απέναντι σε αυτή τη λαίλαπα και δεν ξαναδώ χέρι αδελφού να χτυπάει αδελφό, θα είμαι ευτυχισμένος και θα πω: «χαλάλι». Αν όμως συνεχιστεί αυτό το κακό, στο τέλος οι μοναδικοί κερδισμένοι θα είναι αυτοί με τους οποίους είμαστε οργισμένοι και χαμένοι όλοι εμείς. Σκεφτείτε τι έχει κοστίσει στον λαό και στον τόπο μας αυτή η μαύρη περίοδος όταν αδελφός χτυπούσε αδελφό. Σκεφτείτε τι μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας και τι πάμε να παραδώσουμε εμείς στα παιδιά μας.

Δείτε τον Μανώλη Γλέζο που είναι εδώ, και «φυτέψτε» βαθιά στην καρδιά σας τα λόγια του, που δυστυχώς δεν μπόρεσα να ακούσω. Τον άνθρωπο αυτόν που κουβαλά την ιστορία των νεώτερων Ελλήνων στην πλάτη του. Που μέσα από τον Μανώλη Γλέζο ξεφυλλίζει κανείς τις πιο «φωτεινές» και πιο «σκοτεινές» σελίδες αυτής της χρονικής περιόδου. Μια μορφή και στάση ζωής, που είναι η ενσαρκωμένη απόδειξη για όλα αυτά που μόλις σας ανέφερα. Ενας πολίτης και άνθρωπος, πρότυπο για εμάς και τα παιδιά μας.

Σκεφτείτε λοιπόν καλά όσα σας είπα. Είναι λόγια ομόνοιας και όχι λόγια διχασμού. Τα λόγια μου, είναι λόγια που σκοπό έχουν να ενώσουν. Να ξαναδημιουργήσουν τις γέφυρες που κάποιοι γκρέμισαν, ύπουλα και με σκοτεινούς στόχους. Μη κοιτάτε το δέντρο. Δείτε το δάσος. Ένα «δάσος» στο οποίο καλούμαστε να ζήσουμε όλοι μέσα. Είναι λόγια χωρίς υστερόβουλους σκοπούς. Είναι λόγια ανθρώπινης αξίας και αξιοπρέπειας. Είναι λόγια που συνοψίζουν το ύψιστο αγαθό: Το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια. Χωρίς χρώμα δέρματος, θρησκείας και πολιτικών πιστεύω. Και το κυριότερο: Είναι λόγια από έναν ανάπηρο πολίτη γραμμένα με το αίμα της ψυχής του που δεν έχει σταματήσει να αιμορραγεί…

Σας ευχαριστώ».

 

http://www.eglimatikotita.gr/2011/10/blog-post_5344.html

Occupy Wall Street: Το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, της Νάομι Κλάιν

Ήταν τιμή μου που καλέστηκα να μιλήσω στην κατάληψη της Wall Street το βράδυ της Πέμπτης. Επειδή η μικροφωνική  (χωρίς καμία ντροπή) απαγορεύεται, και ότι λέω θα πρέπει να επαναλαμβάνεται από εκατοντάδες ανθρώπους έτσι ώστε να μπορούν και οι υπόλοιποι να ακούσουν (γνωστό και ως το «ανθρώπινο μικρόφωνο»), αυτά που στην πραγματικότητα λέω στην Liberty Plaza έπρεπε να είναι πολύ σύντομα. Έχοντας αυτό στο μυαλό, αυτή είναι η ολοκληρωμένη εκδοχή της ομιλίας.

Σας αγαπώ.

Kαι δεν το είπα αυτό έτσι ώστε απλά εκατοντάδες από σας να φωνάξουν “σ’αγαπώ” παρότι αυτό είναι ένα επιπλέον πλεονέκτημα του ανθρώπινου μικρόφωνου. Να λες στους άλλους ότι θα ήθελες να σου λένε, μόνο πολύ δυνατότερα.

Χτες, ένας από τους ομιλητές στην εργατική συγκέντρωση είπε «Βρήκαμε ο ένας τον άλλο». Αυτή η φράση πιάνει την ομορφιά αυτού του πράγματος που δημιουργείται εδώ. Ένας ανοιχτός χώρος (και μια ιδέα τόσο μεγάλη που κανένας χώρος δεν τη χωράει) έτσι ώστε όλοι αυτοί που θέλουν έναν καλύτερο κόσμο να βρουν ο ένας τον άλλο.

Αν ξέρω ένα πράγμα, είναι πως την κρίση την θέλει το 1%. Όταν οι άνθρωποι είναι πανικόβλητοι κι απελπισμένοι και δεν ξέρουν τι να κάνουν,  είναι η ιδανική στιγμή για να προωθήσουν την υπέρ των επιχειρήσεων πολιτική τους: ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και της κοινωνικής ασφάλισης, περικοπές στις δημόσιες υπηρεσίες, εξαφάνιση και των τελευταίων φραγμών στην επιχειρηματική ισχύ. Μέσα στην οικονομική κρίση,το ίδιο  συμβαίνει σε όλο τον κόσμο.

Μόνο ένα πράγμα υπάρχει που να μπορεί να μπλοκάρει αυτή την τακτική, και ευτυχώς είναι πολύ μεγάλο: είναι το 99%. Και αυτό το 99% βγαίνει στους δρόμους από το Μάντισον ώς τη Μαδρίτη για να δηλώσει “ Όχι. Δεν θα πληρώσουμε την κρίση σας.” Αυτό το σύνθημα ξεκίνησε στην Ιταλία το 2008. Εξοστρακίστηκε στην Ελλάδα και στη Γαλλία και στην Ιρλανδία και τελικά βρήκε το δρόμο του για αυτό το τετραγωνικό μίλι όπου ξεκίνησε η κρίση.

«Γιατί διαδηλώνουν;» ρωτούν οι σαστισμένοι σχολιαστές στην τηλεόραση.Στο μεταξύ, ο υπόλοιπος κόσμος ρωτάει «Γιατί αργήσατε τόσο πολύ;» «Αναρωτιόμασταν πότε θα εμφανιστείτε».Και κυρίως λέει «Καλωσήρθατε».

Πολύ άνθρωποι παραλληλίζουν την κίνηση «Καταλάβετε τη Wall Street» με τις διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης που ήρθαν στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής στο Seattle το 1999.Αυτή ήταν η τελευταία φορά που ένα παγκόσμιο, αποκεντρωμένο και με τη νεολαία επικεφαλής κίνημα συγκρούστηκε καταμέτωπο με την επιχειρηματική εξουσία.Και είμαι περήφανη που ήμουν κομμάτι αυτού που αποκαλούσαμε το «κίνημα των κινημάτων».

Αλλά υπάρχουν και σημαντικές διαφορές επίσης. Για παράδειγμα, επιλέγαμε σα στόχους συναντήσεις κορυφής: του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, των G8. Οι συναντήσεις κορυφής είναι από τη φύση τους παροδικές, κρατούν μόλις μια βδομάδα. Και μας κάνουν κι εμάς παροδικούς.Εμφανιζόμασταν, μπαίναμε στα παγκόσμια πρωτοσέλιδα κι εξαφανιζόμασταν. Και μέσα στη λύσσα του υπερπατριωτισμού και του μιλιταρισμού που ακολούθησε τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ήταν εύκολο να μας κάνουν τελείως στην άκρη, τουλάχιστον στη Βόρεια Αμερική.

Η κίνηση Καταλάβετε τη Wall Street, από την άλλη έχει επιλέξει συγκεκριμένο στόχο. Και δεν έχετε βάλει ημερομηνία λήξης της παρουσίας σας εδώ. Αυτό είναι σοφό. Μόνο όταν παραμένεις μπορείς να ριζώσεις. Κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Είναι μια πραγματικότητα της εποχής της πληροφορίας ότι πολλά κινήματα φυτρώνουν σαν όμορφα λουλούδια αλλά μαραίνονται γρήγορα. Κι αυτό είναι επειδή δεν ριζώνουν.Και δεν έχουν μακροπρόθεσμα σχέδια για το πως θα συντηρήσουν τον εαυτό τους. Έτσι όταν η καταιγίδα έρχεται, τα σαρώνει.

Το να είσαι οριζόντιος και βαθιά δημοκρατικός είναι κάτι θαυμάσιο. Αυτές οι αρχές όμως είναι συμβατές με τη σκληρή δουλειά για τη δημιουργία θεσμών και δομών που θα είναι αρκετά ανθεκτικές ώστε να αντέξουν τις καταιγίδες που έρχονται. Έχω βαθιά πίστη πως αυτό θα επιτευχθεί.

Κάτι άλλο που αυτό το κίνημα κάνει καλά είναι πως έχετε αφοσιωθεί στη μη-βία. Αρνηθήκατε να δώσετε στα ΜΜΕ τις εικόνες των σπασμένων παραθύρων και των οδομαχιών που τόσο ποθούν. Και αυτή η απίστευτη πειθαρχία σήμανε, πως ξανά και ξανά, η ιστορία ήταν τελικά η απρόκλητη και εξευτελιστική  γι’αυτούς αστυνομική βαρβαρότητα.Από την οποία, είδαμε περισσότερη χτες το βράδυ. Στο μεταξύ, η υποστήριξη γι’αυτό το κίνημα όλο και μεγαλώνει. Περισσότερη σοφία.

Μα η μεγαλύτερη διαφορά που κάνει η πάροδος μιας δεκαετίας είναι πως το 1999 αναμετρούμασταν με τον καπιταλισμό στην κορύφωση μιας μανιώδους οικονομικής ανάπτυξης. Η ανεργία ήταν χαμηλά, τα μετοχικά αποθέματα ξεχειλίζαν και τα ΜΜΕ ήταν μεθυσμένα από το εύκολο χρήμα. Τότε μιλάγαμε μόνο για εγκαίνια και καθόλου για κλεισίματα.

Τότε αναδεικνύαμε πως η απορρύθμιση πίσω από αυτή την ανάπτυξη είχε σαφές κόστος. Κατέστρεφε τις εργατικές συμβάσεις. Κατέστρεφε τις συμβάσεις για το περιβάλλον. Οι επιχειρήσεις γίνονταν ισχυρότερες από τις κυβερνήσεις και αυτό κατέστρεφε τις δημοκρατίες μας. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, όσο διαρκούσαν οι καλές μέρες, το να αντιμετωπίσεις ένα οικονομικό σύστημα βασισμένο στην απληστία ήταν δύσκολο, τουλάχιστον στις πλούσιες χώρες.

Δέκα χρόνια μετά, φαίνεται σα να μην υπάρχουν πια πλούσιες χώρες. Μόνο κάποιοι πλούσιοι άνθρωποι. Άνθρωποι που γίναν πλούσιοι λεηλατώντας το δημόσιο πλούτο και τους φυσικούς πόρους σε όλο τον κόσμο.

Το θέμα είναι πως σήμερα όλοι μπορούν να αντιληφθούν πως το σύστημα είναι βαθιά άδικο και έχει εξωκείλει εκτός ελέγχου. Η ανεξέλεγκτη απληστία κατέστρεψε την παγκόσμια οικονομία. Και καταστρέφει τον φυσικό κόσμο επίσης. Η υπεραλιεία αδειάζει τους ωκεανούς από ψάρια, οι υποθαλάσσιες γεωτρήσεις μολύνουν τα νερά και στρεφόμαστε στις πιο βρώμικες μορφές ενέργειας στον πλανήτη, όπως οι άμμοι πετρελαίου της Alberta. Η ατμόσφαιρα δε μπορεί να απορροφήσει τις ποσότητες άνθρακα που της εναποθέτουμε, και  δημιουργείται επικινδύνη πλανητική υπερθέρμανση. Το νέο φυσιολογικό είναι οι κατά συρροήν καταστροφές: οικονομικές και οικολογικές.

Υπάρχει μεγάλο έδαφος στοιχείων. Είναι τόσο κραυγαλέα και προφανή, που είναι πολύ ευκολότερο να επικοινωνήσεις με το κοινό από όσο ήταν το 1999, και να οικοδομήσεις γρήγορα το κίνημα.

Ξέρουμε, ή τουλάχιστον αισθανόμαστε, ότι ο κόσμος είναι γυρισμένος ανάποδα: λειτουργούμε σαν να είναι άφθονα αυτά που στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου, τα ορυκτά καύσιμα και ο χώρος στην ατμόσφαιρα για να απορροφήσει τις εκπομπές τους. Και λειτουργούμε επίσης σα να υπάρχουν αυστηρά και αιώνια όρια σε αυτά που βρίσκονται στην πραγματικότητα σε αφθονία – οι οικονομικοί πόροι για να χτίσουμε την κοινωνία των αναγκών μας.

Το χρέος του καιρού μας είναι αυτό να το αντιστρέψουμε, να αναμετρηθούμε με αυτή την ψεύτικη έλλειψη.Να επιμείνουμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε  μια αξιοπρεπή, περιεκτική κοινωνία – και ταυτόχρονα, να σεβαστούμε τα πραγματικα όρια στο τι μπορεί η Γη να αντέξει.

Η κλιματική αλλαγή συνεπάγεται ότι όλα αυτά πρέπει να γίνουν με συγκεκριμένη χρονική διορία. Αυτή τη φορά το κίνημα μας δε μπορεί να διασπαστεί, να αποσπαστεί η προσοχή του, να καεί ή να το κάνουν στην άκρη. Αυτή τη φορά πρέπει να πετύχουμε. Και δε μιλάω για τον έλεγχο των τραπεζών ή την αύξηση στους φόρους των πλουσίων, παρότι κι αυτά είναι σημαντικά.

Μιλάω για την αλλαγή στις αξίες που ελέγχουν την κοινωνία μας. Αυτό είναι δύσκολο να χωρέσει σε ένα μόνο, φιλικό προς τα ΜΜΕ αίτημα, και επίσης είναι δύσκολο να καταλάβουμε πως θα γίνει. Μα η δυσκολία του δεν το κάνει λιγότερο επείγον.

Αυτό είναι που βλέπω να συμβαίνει σε αυτή την πλατεία .Στον τρόπο που ταΐζετε και ζεσταίνετε ο ένας τον άλλο, που μοιράζεστε ελεύθερα πληροφορίες και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και προσφέρετε μαθήματα διαλογισμού και ενδυνάμωσης. Η αγαπημένη μου πικέτα εδώ πέρα γράφει «νοιάζομαι για σένα». Σε μια κουλτούρα που εκπαιδεύει τους ανθρώπους να αποφεύγουν ο ένας το βλέμμα του άλλου, να λένε «αφήστε τους να πεθάνουν», αυτό είναι μια δήλωση βαθιά ριζοσπαστική.
Μερικές τελικές σκέψεις.  Σε αυτό τον μεγάλο αγώνα, υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν έχουν σημασία:

• Το τι φοράμε

• Το αν κουνάμε τις γροθιές μας ή κάνουμε το σήμα της ειρήνης.

• Το αν μπορούμε να χωρέσουμε τα όνειρα μας για έναν καλύτερο κόσμο σε ένα μιντιακό σποτ.

Και κάποια που έχουν σημασία:

• Το θάρρος μας.

• Η ηθική μας πυξίδα.

• Το πως μεταχειριζόμαστε ο ένας τον άλλο.

Ξεκινήσαμε μια σύγκρουση με τις ισχυρότερες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη. Αυτό δημιουργεί φόβο. Και όσο αυτό το κίνημα θα δυναμώνει, θα δημιουργεί και περισσότερο φόβο. Να έχετε υπόψη πως πάντα θα ενέχει ο πειρασμός να στραφούμε σε μικρότερους στόχους – όπως για παράδειγμα, το πρόσωπο που στέκεται δίπλα σας σε αυτή τη συνάντηση. Ακριβώς επειδή είναι μια μάχη που είναι ευκολότερο να κερδηθεί.

Να μην ενδώσουμε σε αυτό τον πειρασμό. Δεν  εννοώ να μη μιλάμε άσχημα ο ένας στον άλλο. Αλλά αυτή τη φορά, ας φερθούμε σα να σχεδιάζουμε να συνεργαστούμε στον αγώνα ο ένας δίπλα στον άλλο για πολλά από τα ερχόμενα χρόνια. Γιατί η πάλη που βρίσκεται μπροστά μας δε θα απαιτήσει τίποτα λιγότερο.
Ας αντιμετωπίσουμε αυτό το όμορφα κίνημα σα να είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Γιατί είναι. Αλήθεια είναι.

Occupy Wall Street: Το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, της Νάομι Κλάιν | TVXS – TV Χωρίς Σύνορα.Πηγή: gregor der grieche

http://panosz.wordpress.com/2011/10/10/occupy-wall-street/

Σημίτης, τα βαμπίρ τραγουδούν ακόμα…

Το πιο αποτελεσματικό όπλο του νεοφιλελευθερισμού είναι η αποβλάκωση που έχει επιφέρει, η υποβάθμιση του δημόσιου λόγου κυρίως μέσω των ΜΜΕ σε επίπεδο πριν απ’ την αλφάβητο. Λες και, -λέγε-λέγε-λέγε- η ανθρωπότητα να έχασε τη μνήμη της, να ξεφορτώθηκε γνώσεις, φιλοσοφία, επιστήμη και να μπορεί να συζητά ωσάν τα βασικά να ‘ναι τα αταβιστικά της, τα αρχετυπικά της ή το πολύ τα γκλαμουριάρικα νεαντερταλιανά της. Λόγου χάριν ο ανταγωνισμός! μια έννοια που εκλαμβάνουν ως χρήσιμη ακόμα και άνθρωποι καλών προθέσεων. Σου λένε, πρέπει μια επιχείρηση να ‘ναι ανταγωνιστική, έτσι θα αντέξει. Ας αντιπαρέλθουμε το κόστος της ανταγωνιστικότητας για τους μισθούς κι ας δεχθούμε ότι προσπορίζεται την ισχύ της από άλλους παράγοντες. Αν λοιπόν η ανταγωνιστικότητα βοηθήσει μια επιχείρηση να αντέξει (κατ’ αρχήν) αυτό σημαίνει ότι (στη συνέχεια) θα την οδηγήσει να κατισχύσει μιας άλλης ανταγωνιστικής επιχείρησης. Κι αυτό θα συνεχίζεται ώσπου να ‘ρθει η σειρά της «δικιάς μας» να φαγωθεί από μιαν άλλη που με τη σειρά της θα φαγωθεί από μιαν επόμενη – ζούγκλα κανονική. Ωσπου μια νέα τάξη μονοπωλιακή να επικρατήσει και να επιβληθεί επί όλων μόνη της ή με συμμάχους, τραστ. Κι όμως τριάντα χρόνια η συζήτηση έχει εφιαλτικά περιχαρακωθεί γύρω από έννοιες όπως ο ανταγωνισμός, ενώ κάθε άλλη συζήτηση για εναλλακτικές οικονομικές πολιτικές έχει εξ ορισμού εξορισθεί ου μην και στιγματισθεί. Αν αυτό δεν είναι αποβλάκωση…

  Ως πότε μία χώρα μπορεί να ζει με τη σπάθη του Δαμοκλή πάνω απ’ το κεφάλι της;

Το ερώτημα δεν είναι θεωρητικό, είναι επείγον.

Δεν μπορεί κάθε μέρα

μα κάθε μέρα να περιμένει ένας ολόκληρος λαός, μια ολόκληρη κοινωνία ποιο κομμάτι του ουρανού θα πέσει στο κεφάλι της, ποια κεραμίδα

θα φάει εσένα ή τον διπλανό σου, ποια τάξη, ποια ομάδα, ποιον κλάδο θα πάρει ο χάρος.

Δεν μπορεί μια χώρα ολόκληρη, ένας λαός ολόκληρος να ζει διαρκώς με την αγωνία του «ξαφνικού θανάτου» μερικών

μέσα στον «αργό θάνατο» όλων.

Ποια κοινωνία μπορεί να αντέξει συνεχώς, δυο χρόνια τώρα, αλλά και για πολλά απ’ τα ερχόμενα έτη το σπαθί του Δαμοκλή πάνω απ’ το κεφάλι της, φάσγανο και φάουσα

ζαριά, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει

και κορώνα γράμματα,

σήμερα την έβγαλες, αύριο ίσως όχι.

Δεν γίνεται να λειτουργήσει μια κοινωνία σε συνθήκες διαρκούς νευρικής κρίσης

δεν μπορεί να κοιτάς τις σφαίρες προσπαθώντας να μαντέψεις ποια γράφει πάνω της το όνομά σου,

το όνομα της γυναίκας σου – αίφνης άνεργη,

το όνομα του παιδιού σου

να φεύγει για την Αυστραλία.

Δεν γίνεται!

*****

Από πότε οι φόροι γίνανε τιμωρία για όσους έχουν παιδιά;

Από πότε μία κυβέρνηση μπορεί να στήνει στους πολίτες παγίδες σαν τον τελευταίο απατεώνα, όπως αυτή η κομπίνα με τους «εφέδρους» δημόσιους υπαλλήλους τους οποίους εμ στέλνει στην εφεδρεία, εμ κλέβει απ’ την ίδιαν τους την αποζημίωση, που θα πάρουν όταν εν τέλει απολυθούν, τα λεφτά που χρειάζεται για να τους πληρώνει στο μεταξύ τους γλίσχρους μισθούς τους;

Πού (ξανα)ακούσθηκε να σου πληρώνουν τον μισθό σου από τα ίδια σου τα δεδουλευμένα;

Ποιοι εγκέφαλοι σκέφτονται τέτοια πράγματα; τι είναι ο λαός; εχθρός στα απέναντι χαρακώματα

τη μια μέρα να τον φυσουνίζουν με χημικά οι μπάτσοι και την άλλη να του ρίχνει όλμους τα νέα μέτρα κατά ριπάς και κατά βούλησιν ο Βενιζέλος ή όποιος άλλος τυχάρπαστος σκεφθεί να βάλει καθάρσιο στις τυρόπιττες για να αυξήσει τα έσοδα των Βεσπασιανών;..

Δεν μπορεί, δεν γίνεται μια χώρα να ζει συνέχεια με το κεφάλι στον πάγκο του χασάπη, δεν μπορεί κάθε πρωί να πιάνει δουλειά η γκιλοτίνα

και να απολύεται φέρ’ ειπείν από τη Λυρική Σκηνή η κυρία Κωνσταντίνα Στ., ετών 31, η οποία πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας (κι όμως άριστη στη δουλειά της) – μαζί της να

απολύονται ακόμα 250 ψυχές, κι όμως ο Μπενύτο να ανοίγει και δεύτερο Γραφείο, να προσλαμβάνει και νέους συμβούλους.

Δεν γίνεται να τρώνε οι κυβερνώντες του φτωχού τ’ αρνί, ζητώντας απ’ τον κ. Πέτρο Βλ., υπερήλικα και βαρειά άρρωστο, χαράτσι για ένα παλιοχώραφο – είκοσι χρόνια χέρσο, επειδή κάποιος καρεκλοκένταυρος του το βγάζει… οικοδομήσιμο.

Το δίλημμα του γέροντα είναι: να πάρει τα φάρμακά του ή να φάει; Διότι και τα δύο δεν μπορεί…

…κι εσείς, ω θρασείς, του λέτε ότι «μαζί τα φάγατε» και φέρε μας τώρα χαράτσι. Και γρήγορα, πριν να πεθάνεις!

Και πιστεύετε με όλα αυτά ότι δεν θα σας πάρει ο διάολος;

Λιμνάζουν 15 δισ. Ευρώ αναπορρόφητα στα ΕΣΠΑ και σεις ζητάτε από έναν πατέρα τριών ανήλικων, καρδιοπαθή με δύο εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς, που ζει στην Αντίπαρο 143 Ευρώ

εισφορά κοινωνικής αλληλεγγύης σε ποιον; στον κοτερούχο, που ο καρδιακός τού φυλάει την έπαυλη; στον φοροφυγά που δίνει τα 143 Ευρώ που καλείται να πληρώσει ο φουκαράς για ένα σούσι

σαν αυτά που τρώει ο Γιωργάκης

όταν είναι στενοχωρημένος (που υποδούλωσε την Ελλάδα στους Τοκογλύφους);

Και πιστεύετε ότι με όλα αυτά και άλλα μύρια όσα κακά δεν θα

σας πάρει ο διάολος; Οτι δεν θα σας πάρει ο διάολος με τις πέτρες; με τα γιαούρτια, τα αυγά και τις λεμονόκουπες;

Θα σας πάρει, και θα σας σηκώσει! (χωρίς ελικόπτερο)…

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 11.Χ.2011 stathis@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Γράμμα σε σκεπτόμενο πατριώτη για εθνικό και κοινωνικό συμβιβασμό

Του Μίμη Ανδρουλάκη, βουλευτή του ΠΑΣΟΚ

Αγαπητή φίλη, φίλε παίρνω το θάρρος να απευθυνθώ σ’ εσένα τον σκεπτόμενο Έλληνα που αποτελεί τη «σιωπηρή» άγρυπνη πλειοψηφία της χώρας. Εσύ δεν προσποιείσαι αστόχαστα όπως οι δημαγωγοί ότι δεν έχεις πια να χάσεις τίποτα αν γλιστρήσουμε από το σημερινό κακό σενάριο στο χειρότερο. Έχεις να χάσεις ακόμα περισσότερο την εθνική σου αξιοπρέπεια, τη δουλειά σου, τις καταθέσεις σου, το συνταξιοδοτικό σου κεφάλαιο, μέρος της αξίας των ακινήτων σου και των άλλων περιουσιακών σου στοιχείων, την ποιότητα της ζωής σου, το μέλλον των παιδιών σου. Εσύ μοιράστηκες με ενθουσιασμό το κοινό ευρωπαϊκό όνειρο πρώτα απ’ όλα για να ξεφύγεις από τις εθνικές και πολιτικές τραγωδίες του παρελθόντος και να συγκλίνεις με τις προηγμένες χώρες του Βορρά. Ωστόσο στην πρώτη μεγάλη κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος καθώς η χρηματοπιστωτική κρίση μεταλλάσσεται, όπως ήταν απολύτως αναμενόμενο, σε κρίση δημοσίου χρέους, η Ελλάδα μετατράπηκε σε αδύναμο κρίκο του ευρωσυστήματος. Όπως συμβαίνει με τις πανουργίες της ιστορίας, με τον «Νόμο» της αντιστροφής του Νοήματος, μια διαβολική συμπαιγνία εσωτερικών αλλά και εξωτερικών συμβάντων πέρα από τον έλεγχό μας, κινδυνεύει να μετατρέψει την ιστορική ευκαιρία του ευρώ σε ιστορική παγίδα για τους Έλληνες. Να οδηγήσει στην εφιαλτική, οριακή κατάσταση: Να μείνεις φαίνεται δυσβάσταχτο. Να φύγεις καταστροφικό.

ανολοκλήρωτο νόμισμα

Πολλοί επιχειρούν να παρουσιάσουν αυτή τη δραματική τροπή σαν μια απρόβλεπτη ουρανοκατέβατη θεομηνία, ένα «μαύρο κύκνο» ή να την εμφανίσουν σαν δίκαιη τιμωρία των «άσωτων και διεφθαρμένων» Ελλήνων και άλλων Νοτίων της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Είναι υποκριτές! Τα θεμελιώδη στοιχεία της σημερινής κρίσης της ευρωζώνης υπήρχαν από την αρχή στον ατελή γενετικό κώδικα του κοινού νομίσματος. Στον ημιτελή χαρακτήρα του ευρώ που στην πρώτη μεγάλη κρίση θα έφερνε στην επιφάνεια τις εγγενείς ανισορροπίες και την εγγενή αστάθεια μιας ανολοκλήρωτης νομισματικής και οικονομικής ένωσης.

Οι ηγετικοί κύκλοι της ευρωζώνης μετατρέπουν την Ελλάδα σε αποδιοπομπαίο τράγο για να κρύψουν κάτω από το μικρό και τρύπιο ελληνικό χαλί τα συστημικά αίτια της κρίσης, τη συνυπευθυνότητά τους στη δημιουργία της φούσκας του δημοσίου χρέους στην Ελλάδα ή του ιδιωτικού σε άλλες χώρες, τη λάθος διάγνωση, τη λάθος πρόβλεψη, τον «λάθος χάρτη», τον λάθος χρόνο στη διαχείριση της κρίσης χρέους που άφησε ανοχύρωτη την ευρωζώνη στα διαδοχικά κύματα των κερδοσκοπικών επιθέσεων. Συνεργοί τους πρώτοι και καλύτεροι Έλληνες πολιτικοί και άλλοι παράγοντες του δημόσιου βίου που μέσα από τις κούφιες αλληλοκαταγγελίες τους ενοχοποιούν για όλα την πατρίδα τους.

Στην πραγματικότητα η ευρωζώνη, παρά τα σημαντικά βήματά της την τελευταία περίοδο, δεν διαθέτει τα αναγκαία αποφασιστικά εργαλεία για να αντιμετωπίσει την κρίση και κινδυνεύει από συστημική κατάρρευση. Ούτε τα δημοσιονομικά εργαλεία (κοινό «Υπουργείο» Οικονομικών, ευρωομόλογο, μεταβίβαση πόρων). Ούτε τα νομισματικά, δηλαδή τη δυνατότητα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να λειτουργήσει πραγματικά σαν τελευταίος δανειστής έκτακτης ανάγκης. Το κύριο πρόβλημα της ευρωζώνης είναι πολιτικό. Είναι ζήτημα ισχυρής ηγεσίας, ικανής να εξασφαλίσει τη συγκατάθεση των λαών της Ευρώπης και τη νομιμοποίηση των αναγκαίων βημάτων προς «περισσότερη Ευρώπη».

Η δογματική Λουθηρανική σκέψη των Γερμανών, με την κοντόφθαλμη δημοσιονομική της προσέγγιση, παραβλέπει υποκριτικά ότι χώρες με καλύτερη δημοσιονομική υγεία από της Γερμανίας ρίχτηκαν στη δίνη της κρίσης χρέους. Προβάλλει το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας αλλά ρίχνει στη σκιά το ισοδύναμο, συμπληρωματικό, με σχέση συγκοινωνούντων δοχείων, έλλειμμά της στο εμπορικό ισοζύγιο και γενικότερο ισοζύγιο πληρωμών. Ακούγεται παράδοξο αλλά η ελληνική τυφλότητα και αμεριμνησία που οδήγησε σε μια δεκαετία στον υπερδιπλασιασμό των κρατικών – προ τόκων – δαπανών, με αποκορύφωμα τον εκτροχιασμό του 2009, καθώς και ο τραγικός κύκλος της ελληνικής οικονομίας, η άνοδος και η πτώση της, συνδέονται αξεδιάλυτα με τις συστημικές ατέλειες της νομισματικής ένωσης και τις εσωτερικές αντινομίες του ευρώ.

 

Ευρώ: φούσκα και αιφνίδιο stop

Στη φάση της ανόδου του πιστωτικού κύκλου, στο μπουμ της μέθης και της ευφορίας, το ευρώ σαν ισχυρό νόμισμα, δίχως συναλλαγματικό κίνδυνο:

· Ευνόησε αναπόφευκτα την απεριόριστη ροή κεφαλαίου με υψηλές και ασφαλείς αποδόσεις από τις πλεονασματικές χώρες της ευρωζώνης στις ελλειμματικές της περιφέρειάς της.

· Δημιούργησε ελλείμματα στα εμπορικά ισοζύγια με τις χώρες του Βορρά λόγω αυξημένων εισαγωγών κεφαλαιουχικών και καταναλωτικών αγαθών και κατ’ επέκταση διόγκωσε τα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών.

· Προσέφερε στις διεθνείς τράπεζες της ευρωζώνης για την κεφαλαιακή τους επάρκεια φθηνότερα ομόλογα της περιφέρειας με υποτιθέμενο μηδενικό κίνδυνο.

· Τροφοδότησε με φθηνό δανεικό χρήμα τη βασική φούσκα, την κρατική υπερχρέωση στην Ελλάδα, την ιδιωτική σ’ άλλες χώρες της περιφέρειας καθώς και τις συμπληρωματικές φούσκες σ’ όλους τους τομείς της οικονομικής ζωής.

· Αποκοίμισε με την εύκολη ευημερία του υπερδανεισμού.

· Αποθάρρυνε την αποταμίευση.

· Αφαίρεσε την έννοια του επείγοντος για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θα στήριζαν τη βιώσιμη αύξηση της παραγωγικότητας

· Συνέβαλε στην υπερανάπτυξη των μη διεθνώς εμπορεύσιμων τομέων των υπηρεσιών και της παραγωγής με αποτέλεσμα η Ελλάδα του ευρώ να συμπεριφέρεται σαν μικρή κλειστή οικονομία μειωμένου ανταγωνισμού

· Φούσκωσε όλες τις χρόνιες διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας.

· Ανέστειλε την προετοιμασία της κοινωνίας να αντιμετωπίσει την επερχόμενη δημογραφική γήρανση, την ανατροπή της ισορροπίας εργαζομένων – συνταξιούχων με αρνητικές συνέπειες στα συστήματα συνταξιοδότησης και υγείας, στην παραγωγικότητα της εργασίας καθώς και στις αξίες των ακινήτων και των άλλων περιουσιακών στοιχείων.

· Καλλιέργησε τις συλλογικές και ατομικές ψευδαισθήσεις και συγχύσεις μεταξύ της φούσκας και σύγκλισης με τον πυρήνα της ευρωζώνης.

Αντίθετα, το ευρώ στην αναπόφευκτη αντιστροφή του πιστωτικού κύκλου, στην κάθοδο, προκαλεί αιφνίδιο στοπ (sudden stop), μαζική εκροή κεφαλαίου. Λειτουργεί σαν ξένο νόμισμα. Γίνεται βαρίδι όπως τα νομίσματα με αναφορά στον «Χρυσό Κανόνα» στην κρίση του μεσοπολέμου. Χάνει τις παραδοσιακές δικλείδες ασφαλείας που εξασφάλιζαν σχετικά ομαλή προσαρμογή της οικονομίας – εκδοτικό προνόμιο για να «κόψεις» νόμισμα, υποτίμηση, πληθωρισμό. Ενισχύει τον αυτοτροφοδοτούμενο πανικό και το φαινόμενο ντόμινο. Η εναλλακτική λύση που διαθέτεις στην περίπτωση αυτή είναι η προσφυγή σε αυστηρό Διεθνές Πρόγραμμα Στήριξης διαφορετικά παίρνει με ταχύτητα μπροστά ο αμείλικτος μηχανισμός της άμεσης χρεωκοπίας.

Το παράδοξο είναι ότι ακόμα και ο μοναδικός διαθέσιμος μηχανισμός οδυνηρής προσαρμογής της οικονομίας, η λεγόμενη «εσωτερική υποτίμηση», μέσα από το μηχανισμό μισθών – τιμών, λειτουργεί ασύμμετρα, άνισα, αργά σε αντίθεση με τα γρήγορα αποτελέσματα που προσδοκά η «τρόικα» με βάση παλαιότερες εμπειρίες χωρών κυρίως της Λατινικής Αμερικής ή άλλων χωρών εκτός νομισματικής ένωσης. Το εμπορικό ισοζύγιο δεν κλείνει. Το σκληρό νόμισμα, η συντηρούμενη ζήτηση από ορισμένα στρώματα, η συνεχιζόμενη ροή χρήματος από το πρόγραμμα στήριξης έστω σε χαμηλότερο επίπεδο κάνουν ελκυστικές τις εισαγωγές παρά μια κάμψη τους. Οι κλειστές ή καρτελοποιημένες αγορές προϊόντων και υπηρεσιών και η αύξηση της φορολογίας περιορίζουν την πτώση των τιμών. Η υποχώρηση τις τελευταίες δεκαετίες των διεθνώς εμπορεύσιμων τομέων της οικονομίας περιορίζουν τα πιθανολογούμενα κέρδη ανταγωνιστικότητας. Η σκληρή λιτότητα δε φαίνεται να επιλύει το ζήτημα της ανταγωνιστικότητας. Η οικονομία δυσκολεύεται να βρει «πάτο» να χτυπήσει και να αρχίσει η ανάκαμψη.

Η Ελλάδα απέφυγε μέχρι σήμερα την άμεση καταστροφική χρεωκοπία, τη μεγάλη βουτιά από την οποία θα έκανε πάνω από μια δεκαετία για να ξαναβγεί στην επιφάνεια και τελικά θα την οδηγούσε εκτός ευρώ. Η αντεστραμμένη πυραμίδα με τα δανεικά τότε θα κατέρρεε πάνω στα κεφάλια των Ελλήνων. Ωστόσο, αν δεν υπάρξουν αντισταθμιστικές νομισματικές και επενδυτικές «ενέσεις» στην ελληνική οικονομία από την πλευρά της ευρωζώνης, θα συνεχίζεται η βύθισή της (slow motion) σε μια μακροχρόνια ύφεση, το σπιράλ ύφεσης – χρέους – ανεργίας θα κλιμακώνεται επικίνδυνα και θα αντιστέκεται σε οποιεσδήποτε διαδοχικές «αναδιαρθρώσεις» του χρέους. Η όποια πολιτική ηγεσία της χώρας στο χειρότερο σενάριο μπροστά στο χάος και τις άμορφες εκρήξεις εξαιτίας των υψηλών επιπέδων ανεργίας υπάρχει πραγματική πιθανότητα να προσφύγει στη «λύση» απελπισίας, στο απονενοημένο διάβημα, στην αυτοκαταστροφική «διέξοδο» της εξόδου από το ευρώ για να κόψει χρήμα με τις γνωστές δραματικές οικονομικές, εθνικές και γεωπολιτικές επιπτώσεις που έχουν παρουσιαστεί αναλυτικά στο δημόσιο διάλογο.

 

ο νέος ιστορικός εθνικός και κοινωνικός συμβιβασμός

Φίλη και φίλε, καμιά αυταπάτη δεν είναι πλέον επιτρεπτή. Η χώρα κινδυνεύει να συρθεί σε μια τυφλή, άμορφη αυτοκαταστροφική εμφύλια διαμάχη, όλοι εναντίων όλων, ενώ ισχυροί κύκλοι του ευρωσυστήματος σ’ ένα παιχνίδι με το χρόνο προσπαθούν να επιλέξουν με βάση αποκλειστικά τα δικά τους συμφέροντα την κατάλληλη στιγμή και τους όρους για ένα ελληνικό default.

Έλληνα, σκεπτόμενε πατριώτη ίσως σκεφθείς ότι σου μαύρισα την ψυχή κι όμως, μέσα σ’ αυτό το μελαγχολικό φόντο, μέσα στη γενικευμένη κρίση εμπιστοσύνης και στην αβεβαιότητα για τις εξελίξεις που προκαλεί η απουσία στιβαρής ευρωπαϊκής ηγεσίας, υπάρχει ένα σημαντικό ελπιδοφόρο στοιχείο από το οποίο μπορεί να κρατηθούμε οι Έλληνες και να πετύχουμε την εθνική ανασύνταξη: είναι η στρατηγικής σημασίας επιλογή της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, του ευρύτερου φάσματος των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων να αναζητούν ένα εθνικό σχέδιο διαχείρισης της κρίσης και σωτηρίας της χώρας εντός της ζώνης του ευρώ. Είναι η βαθύτερη κατανόησή τους ότι στο σημερινό κόσμο εν μέσω κρίσης η χώρα μας δεν μπορεί να βρει εναλλακτική πηγή δανεισμού.

Σ’ αυτό το ισχυρό στοιχείο μπορεί και πρέπει να θεμελιωθεί εν θερμώ, μπροστά στις ιστορικές αποφάσεις που καλείται να πάρει η χώρα στους επόμενους δύο – τρεις μήνες, ένας ιστορικός εθνικός και κοινωνικός συμβιβασμός. Είναι αδιανόητο εμείς οι Έλληνες να δεχθούμε παθητικά ή αυτοκαταστροφικά να περάσουν πάνω από τα κεφάλια μας, ερήμην μας, αποφάσεις που θα κρίνουν το μέλλον της χώρας μας για μια ολόκληρη γενιά. Η Ελλάδα με ενισχυμένη αξιοπιστία, με γερή πλάτη τον εθνικό και κοινωνικό συμβιβασμό, τη νέα εθνική ενότητα μπορεί να βάλει ζώνη ασφαλείας γύρω από τη χώρα, να διαπραγματευτεί τη βέλτιστη εφικτή εκδοχή στη διαχείριση του χρέους και να διευρύνει τα, έτσι κι αλλιώς, στενά όρια των επιλογών μας. Κανείς δε μπορεί βέβαια να φαντασιώνεται ότι μπορεί να αλλάξει «άλογο» καταμεσής ενός ορμητικού ποταμού. Να εγκαταλείψει δηλαδή τις συντεταγμένες ευρωπαϊκές διαδικασίες διαχείρισης της κρίσης. Μια ανάλογη επιλογή θα ισοδυναμούσε με εθνική αυτοκτονία.

Πρώτη και θεμελιώδης προϋπόθεση για τον νέο ιστορικό συμβιβασμό θα είναι η δίκαιη και αναλογική κατανομή των βαρών. Η πολιτεία θα πιστοποιήσει με εθνικό γραμμάτιο, την οφειλή της προς τους οικονομικά αδύνατους και θα αναλάβει τη δέσμευση να αποκαταστήσει τις όποιες αδικίες σε βάρος τους σε εύλογο χρονικό διάστημα καθώς θα εξασφαλίζεται η μεγαλύτερη και αναλογική συμμετοχή των «εχόντων» που φοροδιαφεύγουν και θα σταθεροποιείται η οικονομία.

Ο χρόνος τελειώνει. Σε λίγο δε θα μετράμε μήνες αλλά βδομάδες, μέρες, ώρες.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι επείγουσα ανάγκη να ασκήσει με πληρότητα το συμβολικό και διαμεσολαβητικό ρόλο του στην εθνική και κοινωνική συνεννόηση.

Ο Πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της ευθύνης των ιστορικών αποφάσεων ολομόναχη μια κυβέρνηση, πάνω σε κινούμενη άμμο, βαλλόμενη πανταχόθεν, με το πιστόλι στον κρόταφο από τους δανειστές για να κρατήσει τον «αναπνευστήρα» της εκάστοτε δόσης.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, παρά το συνήθη ελληνικό βερμπαλισμό, κατανοούν ότι το πολιτικό παιχνίδι που μας οδήγησε στη χρεωκοπία δεν μπορεί να συνεχιστεί σα να μη συμβαίνει τίποτα με εξυπνακίστικες ατάκες για τα δελτία των οκτώ, ότι η αναξιοπιστία γενικεύεται όταν προσποιούνται ότι έχουν στην τσέπη έτοιμη ανέξοδη την ειδυλλιακή λύση και πως ο πολιτικός ανταγωνισμός έχει ένα όριο, την επιβίωση της χώρας. Πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που επενδύουν επί των ερειπίων της πατρίδας.

Τα συνδικάτα δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τις γενικές αντιμνημονιακές καταγγελίες αλλά αντίθετα πρέπει να εκπροσωπήσουν πειστικά τα συμφέροντα του κόσμου της μισθωτής εργασίας στον αναγκαίο ισόρροπο εθνικό και κοινωνικό συμβιβασμό, να επιβάλουν τη γλώσσα του «κοινωνικού συμβολαίου» στη συμφωνημένη προσαρμογή και διάσωση της χώρας και να εξασφαλίσουν δεσμευτικά το ταξικό μέρισμα από τη σωτηρία και ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας.

Η «αστική τάξη» πρέπει να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην εθνική προσπάθεια διάσωσης της χώρας με την επιστροφή του κεφαλαίου της από το εξωτερικό, τη διατήρηση των επιχειρήσεών της εντός της χώρας, την αναζήτηση ευκαιριών για καινοτόμες επενδύσεις σε εξωστρεφείς τομείς της οικονομίας.

οι άμεσες κυβερνητικές λύσεις

Ο νέος ιστορικός εθνικός και κοινωνικός συμβιβασμός πρέπει να εκφραστεί άμεσα και στο κυβερνητικό επίπεδο με ασφαλή τρόπο που δεν θα επιτρέπει καμία κυβερνητική παράλυση ή διαταραχή της πολιτικής σταθερότητας εν όψει των πλέον κρίσιμων αποφάσεων για το μέλλον της χώρας. Οι άμεσες εναλλακτικές δεν είναι πολλές τουλάχιστον στη σημερινή συγκυρία.

Ή ανασυντάσσεται και πλαισιώνεται το υπάρχον κυβερνητικό σχήμα με μια εθνική και κοινωνική συμφωνία, με συναπόφαση και συνευθύνη για τα θεμελιώδη ζητήματα της νέας διαπραγμάτευσης με την ευρωζώνη, ενδεχόμενα και με την προσθήκη ενός δύο κατάλληλων προσώπων ευρύτερης αποδοχής σε κρίσιμους κρίκους για το πρόγραμμα διάσωσης.

Ή μετεξελίσσεται σε κυβέρνηση έκτακτης εθνικής ανάγκης με Πρωθυπουργό κοινής αποδοχής τουλάχιστον στο χρονικό διάστημα που απαιτείται για τον οριστικό διακανονισμό του ευρωπαϊκού πλαισίου διαχείρισης του ελληνικού χρέους και την έγκαιρη έναρξη λειτουργίας του νέου Ευρωπαϊκού Ταμείου (ΕSM).

Είναι γνωστά τα συν, πλην και οι δυσκολίες για την πραγμάτωση αυτών των δύο εναλλακτικών λύσεων. Αλλά δεν πρέπει να αποτελέσουν άλλοθι της παθητικότητας και της απραξίας εν όψει των κινδύνων που αντιμετωπίζει η χώρα. Είναι αδιανόητο να παριστάνουμε τους αφ’ υψηλού παρατηρητές και σχολιαστές.

Σε περίπτωση αξιόπιστης και λειτουργικής συναινετικής λύσης πρέπει να οριστεί η ημερομηνία των εκλογών τουλάχιστον ένα χρόνο μετά. Αντίθετα, οι εκλογές σε αυτή την ευαίσθητη συγκυρία είναι πολύ πιθανό να οδηγήσουν σε παρατεταμένη αστάθεια, σε γενίκευση του χάους και της διοικητικής κατάρρευσης, σε απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, σε αναλώσιμες κυβερνήσεις ολίγων μηνών και θα ενισχύσουν την ισχυρή τάση στους εταίρους να εγκαταλειφθεί η Ελλάδα σε καραντίνα προς τη χρεωκοπία και την έξοδό της από το ευρώ. Μην ξεχνάς σκεπτόμενε πατριώτη ότι με τις εκλογές που επιχείρησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος εν μέσω μικρασιατικής εκστρατείας επιταχύνθηκε ο δρόμος προς την ολική καταστροφή.

Μακάρι να ήταν άμεσα εφικτή μια ριζική ανασύνθεση της πολιτικής ζωής. Προσωπικά τάσσομαι υπέρ μιας νέας ιδρυτικής φάσης. Ωστόσο αυτό που προέχει είναι να κρατήσουμε το κεφάλι της Ελλάδας έξω από το νερό «μ’ ό,τι υπάρχει» διαθέσιμο «και βλέπουμε», με την ενεργοποίηση όλων των πατριωτικών δημιουργικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας.

Μ’ αυτή την αναλυτική εξομολόγηση σκεπτόμενε πατριώτη ήθελα να σε βάλω σε σκέψεις. Κράτα ό,τι εσύ κρίνεις. «Όλο τον κόσμο να ρωτάς, τη γνώμη σου ακολούθα», λέμε στην Κρήτη. Σ’ αποχαιρετώ με την ευαγγελική ρήση: Γρηγορείτε, ποτέ δεν ξέρετε ούτε τη μέρα ούτε την ώρα!

http://www.eklogika.gr/articles/567

Πρόταση για έξοδο απο την κρίση

του Γιάννη Βαρουφάκη

(η πρόταση δημοσιοποιήθηκε στις 18/11/2010)

Όταν το σπίτι μας καίγεται, κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε την ερμηνεία του φαινομένου και να καταπιαστούμε με την πυρόσβεση. Ο αναγνώστης που θεωρεί ότι ο μηχανισμός στήριξης της ελληνικής οικονομίας έχει περιθώρια να αποδώσει επιθυμητά αποτελέσματα, ας σταματήσει την ανάγνωση εδώ. Όποιος ακόμα πιστεύει πως η Κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί σε εθνικό επίπεδο, μέσα από τον συνδυασμό περιορισμού του κράτους, αύξησης φόρων, καταπολέμησης της διαφθοράς και διαρθρωτικών αλλαγών, θα έπρεπε να έχει ήδη σταματήσει να διαβάζει.

Το άρθρο αυτό έχει γραφτεί για εσάς που έχετε πλέον πειστεί, ίσως μετά το ξέσπασμα της Ιρλανδικής κρίσης, ότι όλη η Ευρώπη αρμενίζει στραβά. Ότι ναι μεν η Ελλάδα κουβαλάει από καιρό τα δικά της, ιδιαίτερα, αμαρτήματα αλλά ότι η παρούσα Κρίση μόνο σε Ευρωπαϊκό επίπεδο μπορεί να αντιμετωπιστεί. Στις αράδες που ακολουθούν προτείνω δύο εφικτές τομές που θα έβγαζαν την Ευρώπη από την Κρίση και θα έδιναν στην Ελλάδα τις ανάσες που χρειάζεται για να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που τόση ανάγκη έχουμε.

Το ζητούμενο Δύο πράγματα έχει ανάγκη η Ευρώπη: Σταθεροποίηση και Ανάκαμψη.

Η Σταθεροποίηση απαιτεί το σπάσιμο του φαύλου κύκλου στην παγίδα του οποίου έχει πιαστεί όλη η ευρωζώνη. Ποιος είναι αυτός; Η ευρωζώνη ταλανίζεται από δύο παράλληλες και αλληλένδετες κρίσεις. Όμως η ΕΕ επικεντρώνεται στην μία αγνοώντας επιδεικτικά την άλλη. Έτσι, η συνολική Κρίση χειροτερεύει. Πιο συγκεκριμένα, η κρίση που τραβά την προσοχή όλων, είναι η κρίση χρέους των υπερχρεωμένων κρατών.

Η Ευρώπη ρίχνει όλο της το βάρος στη τιθάσευση αυτής της κρίσης μέσω περιορισμών, περικοπών, λιτότητας κλπ. Στο μεταξύ τα γιατροσόφια αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να φουντώνει η δεύτερη, παραμελημένη, κρίση που, δυστυχώς, είναι εξ ίσου σημαντική: Είναι η κρίση των ευρωπαϊκών τραπεζών στις οποίες ‘ανήκει’ το χρέος των υπερχρεωμένων κρατών. Πρόκειται για τράπεζες νεκροζώντανες που επιβιώνουν διασωληνομένες με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ECB) η οποία τις κρατά σε αυτή την κατάσταση ζόμπι ταΐζοντας τες άπλετο, πάμφθηνο δανεικό χρήμα. Έλα όμως που εκείνες, όσα κεφάλαια και να τους δανείσει η ECB, αρνούνται να δανείσουν στις επιχειρήσεις και στα νοικοκυριά επειδή τρέμουν στην σκέψη ότι δεν θα πάρουν πίσω τα χρήματα που τους χρωστούν τα υπερχρεωμένα κράτη;

Το αποτέλεσμα είναι μία πανευρωπαϊκή τραπεζική ‘απεργία’ δανειοδότησης του ιδιωτικού τομέα. Κάπως έτσι βαθαίνει η ύφεση, μειώνονται τα κρατικά έσοδα των υπερχρεωμένων κρατών, αυξάνονται τα χρέη τους ως ποσοστό του ΑΕΠ και, συνεπώς, πανικοβάλλονται ακόμα πιο πολύ οι τράπεζες. Να ο φαύλος κύκλος που πρέπει να σπάσει ώστε να σταθεροποιηθεί η ευρωζώνη. Όμως και να σπάσει, αυτό δεν εγγυάται ότι δεν θα μας ξαναπροκύψει. Ούτε ότι το σπάσιμό του, από μόνο του, θα φέρει την Ανάκαμψη, δηλαδή την απορρόφηση 16 εκατομμυρίων ανέργων και 20 εκατομμυρίων υπο-απασχολούμενων ευρωπαίων που χάνουν, μέρα με την μέρα, την εμπιστοσύνη τους στην δυνατότητα της δημοκρατίας να βρει λύσεις, πέφτοντας έτσι εύκολα θύματα της ξενοφοβίας, της μισαλλοδοξίας και του λαϊκισμού.

Για αυτό τον λόγο, καταθέτω μια πρόταση με δύο μέρη.

Ένα για την Σταθεροποίηση της ευρωζώνης και αμέσως μετά ένα δεύτερο για την Ανάκαμψη.

Σταθεροποίηση: Το πρώτο μέρος της πρότασης Πως λοιπόν σπάει ο φαύλος κύκλος που μεταδίδει την Κρίση από την Ελλάδα στην Ιρλανδία, και από την κρίση χρέους στην κρίση του τραπεζικού συστήματος, κατόπιν στην επιταχυνόμενη ύφεση και τανάπαλιν;

Ιδού ένας απλός τρόπος: Φανταστείτε ότι αντί για τις διμερείς ‘διαπραγματεύσεις’ μεταξύ τρόικας και ελληνικής κυβέρνησης, ή τρόικας και ιρλανδικής κυβέρνησης, κλπ., συγκαλείται μία Τριμερής Σύνοδος στην οποία συμμετέχουν: (Α) Αρχηγοί των υπερχρεωμένων κρατών (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Βέλγιο), (Β) Εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών τραπεζών που κατέχουν τα ομόλογα των προηγούμενων, και (Γ) Εκπρόσωποι της ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ECB), της ΕΕ, ακόμα και του ΔΝΤ .

Έχοντας και τα δύο μέρη του ‘προβλήματος’ στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης, μαζί με τους ασκούντες την οικονομική πολιτική της ευρωζώνης, μια αμοιβαία επωφελής συμφωνία είναι εφικτή που θα συρρικνώσει το συνολικό χρέος, θα καταπραΰνει τις αγορές, και θα σταθεροποιήσει την κατάσταση.

Ακολουθεί ένα παράδειγμα τέτοιας συμφωνίας:

(1) Οι ευρωπαϊκές τράπεζες αποδέχονται να μειώσουν τις απαιτήσεις τους από τα υπερχρεωμένα κράτη (π.χ. αποδεχόμενες νέα ομόλογα μικρότερης αξίας και μακρύτερης διάρκειας).

(2) Τα υπερχρεωμένα κράτη δεσμεύονται να περιορίσουν τις δαπάνες τους σε τομείς που δεν ενισχύουν την φτώχεια και δεν πλήττουν την μελλοντική παραγωγικότητα της χώρας τους.

(3) Η ECB αναλαμβάνει να παράσχει όση ρευστότητα χρειάζονται οι τράπεζες στο διηνεκές ενώ, παράλληλα, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕIB) αναλαμβάνει να πολλαπλασιάσει, με συνοπτικές διαδικασίες, τις επενδυτικές της δραστηριότητες σε περιφέρειες, και όχι μόνο χώρες, πληττόμενες από την ύφεση.

Παρατηρήστε πως μια τέτοια συμφωνία θα συρρίκνωνε το συνολικό χρέος χωρίς να πλήξει τους κατόχους ομολόγων στο σύνολό τους (π.χ. ιδιώτες, ασφαλιστικά ταμεία) και σίγουρα όχι εκείνους που δεν έφταιξαν σε κάτι για την σημερινή ευρωπαϊκή Κρίση. Έτσι, εξασφαλίζεται η αξιοπιστία των ευρωπαϊκών κρατών απέναντι στους δανειστές μας.

Το ‘κούρεμα’ των κρατικών χρεών που θα προκύψει στο πλαίσιο του (1) παραπάνω θα αφορά μόνο τις ευρωπαϊκές τράπεζες που αμάρτησαν οικτρά προ του 2008 και οι οποίες, έτσι κι αλλιώς, φυτοζωούν ελέω του ευρωπαϊκού δημοσίου (της ECB). Προσέξτε ότι ακόμα και αυτές θα ανακουφιστούν από μια τέτοια συμφωνία. Κι αυτό επειδή, όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, με την κρίση χρέους και ύφεσης να πλήττει όλο και πιο βάναυσα τα υπερχρεωμένα κράτη, οι τράπεζες φοβούνται ότι το ‘κούρεμα’ που τελικά θα υποστούν θα είναι πολύ πιο άγαρμπο από αυτό στο οποίο θα συμφωνούσαν στο πλαίσιο της Συνόδου που πρότεινα παραπάνω. Επί πλέον, μια τέτοια συμφωνία θα τους εξασφάλιζε την συνέχιση της στήριξης από την ECB για χρόνια πολλά (ή έως ότου έρθει η πολυπόθητη Ανάκαμψη) ενώ, παράλληλα, η δραστηριοποίηση της ΕΙΒ θα ενέπνεε κύματα αισιοδοξίας για την αναπτέρωση της οικονομικής δραστηριότητας.

Εν συντομία, μία συμφωνία σαν αυτή θα οδηγούσε στην άμεση συρρίκνωση του συνολικού χρέους χωρίς χαμένους. Αυτό θα το κατανοούσαν οι αγορές και πολύ γρήγορα η Σταθεροποίηση θα ήταν γεγονός (και τα περιβόητα spreads θα υποχωρούσαν).

Μετά την σταθεροποίηση, τι; Η Σταθεροποίηση, όταν την πετύχουμε, θα βρει την Ευρώπη λαβωμένη, υποτονική, περισσότερο διαιρεμένη από ποτέ. Για να επιτευχθεί η Ανάκαμψη πρέπει πρώτα από όλα να μειωθεί κι άλλο, και σε βάθος χρόνου, το συνολικό χρέος, να αυξηθούν ραγδαία οι επενδύσεις και, πάνω από όλα, να ξανα-σχεδιαστεί η αρχιτεκτονική του ευρώ ώστε η Ευρώπη να μπορεί να κοιμάται ήσυχη με την σκέψη ότι διορθώθηκαν τα δομικά του προβλήματα και ότι μια νέα αρνητική εξέλιξη δεν θα μας επιστρέψει στην παγίδα του σημερινού φαύλου κύκλου.

Πριν καταθέσω το δεύτερο μέρος της πρότασής μου, επιτρέψτε μου πρώτα μια επισκόπηση των προτάσεων που έχουν συζητηθεί ήδη για το μέλλον της ευρωζώνης καθώς και μια εξήγηση γιατί δεν τις θεωρώ ικανοποιητικές.

Αν η σημερινή Κρίση απέδειξε κάτι αυτό ήταν πως η νομισματική μας ένωση στερείται τα αμορτισέρ που χρειάζονται ώστε να απορροφήσουν τους κραδασμούς ενός μεγάλου σεισμού. Η ακαμψία του υπάρχοντος ευρωσυστήματος αντανακλάται στο ιδεολογικό τρίπτυχο της ευρωζώνης: «Απαγορεύεται η Διάσωση – Απαγορεύεται η Έξοδος – Απαγορεύεται η Αναδιάρθρωση». Με άλλα λόγια, ένα κράτος-μέλος το οποίο βρίσκεται στην δεινή θέση να μην μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη του δεν δικαιούται να περιμένει βοήθεια από τις Βρυξέλλες, δεν δικαιούται να βγει από την ευρωζώνη (για να αντιμετωπίσει την κρίση υποτιμώντας το νόμισμά του), και δεν δικαιούται να απειλήσει με στάση πληρωμών ζητώντας καλύτερους όρους αποπληρωμής. Αυτό το τρίπτυχο επιβλήθηκε εξ αρχής με σκοπό να απαντηθεί η κριτική των ευρωσκεπτικιστών ότι η νομισματική ένωση θα έδινε κίνητρα σε κάποιες χώρες, όπως η Ιταλία και η Ελλάδα, να χρεώνονται χωρίς περιορισμούς με αποτέλεσμα το ευρώ να είναι ένα αδύνατο, πληθωριστικό νόμισμα. Τότε που σχεδιαζόταν το ευρώ, το τρίπτυχο άρεσε ως ιδέα με την τριπλή απαγόρευση να χαϊδεύει τα αυτιά, ιδίως τα γερμανικά, και να φαντάζει ως εγγύηση της αξίας του κοινού νομίσματος. Το πρόβλημα όμως με το συγκεκριμένο τρίπτυχο είναι και δεν απέτρεψε τον υπερδανεισμό και είναι ανεφάρμοστο σε περίοδο Κρίσης (ίσως μάλιστα να μην τον απέτρεψε επειδή είναι ανεφάρμοστο).

Πριν το 2008, τότε που το χρηματοπιστωτικό σύστημα παρήγαγε ωκεανούς νέου ιδιωτικού χρήματος καθημερινά, οι οικονομίες της ευρωζώνης μεγεθύνονταν όλες μαζί (αν και σε διαφορετικούς ρυθμούς και με διαφορετικό, ποιοτικά, τρόπο). Υπό αυτές τις συνθήκες, το τρίπτυχο άντεχε. Όταν όμως ήρθε η Πτώση, τα τρία του «Απαγορεύεται» άρχισαν να μην μπορούν να συγκατοικήσουν: Δεδομένου ότι, πράγματι, έξοδος από το ευρώ είναι τεχνικά αδύνατη, οι υπερχρεωμένες χώρες που βρέθηκαν σε αδυναμία αποπληρωμής δανείων είτε θα πτώχευαν (επιβάλλοντας de facto την Αναδιάρθρωση) είτε θα διασώζονταν (με την παροχή χαμηλότοκων δανείων). Τελικά, στην περίπτωση της Ελλάδας, η Γερμανία επέβαλε να μην γίνει ούτε το ένα ούτε και το άλλο.

Απλά, το πρόβλημα παραπέμφθηκε, διογκούμενο, στο μέλλον. Πως; Προσφέροντας ένα νέο τεράστιο δάνειο σε όρους απαγορευτικούς. Γιατί απαγορευτικούς; Επειδή είχαν στόχο να διατηρήσουν ανέπαφο το τρίπτυχο. Με άλλα λόγια, το ότι το Μνημόνιο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί Διάσωση της χώρας (ό,τι και να λέει ο πρωθυπουργός) οφείλεται στο ότι η Γερμανία το σχεδίασε ώστε να μην αποτελεί Διάσωση.

Η αποτυχία του ήταν προϊόν σχεδίου και ουχί ατυχήματος. Γιατί; Επειδή η Γερμανία δεν είχε, τουλάχιστον ως τον περασμένο Μάιο, αποδεχθεί το τέλος του τρίπτυχου. Πέρασαν έξι μήνες μέχρι η κα Μέρκελ να παραδεχθεί το προφανές: Ότι το πρόβλημα δεν λύθηκε τον Μάιο αλλά απλά αναβλήθηκε διογκούμενο. Η παραδοχή αυτή πήρε την μορφή της αναγνώρισης ότι το τρίπτυχο δεν μπορεί να επιζήσει της Κρίσης. Ότι πρέπει να αναθεωρηθεί. Κάπως έτσι προέκυψε η πρόταση της κας Μέρκελ, που ανοήτως αποδέχθηκε ο κ. Σαρκοζύ, να καταργηθεί το ένα από τα τρία «απαγορεύεται»: το τρίτο, που απαγορεύει την Αναδιάρθρωση. Η σκέψη της κας Μέρκελ ήταν ότι, στο μέλλον, πρέπει να επιτρέπεται.

Η τραγωδία εδώ είναι ότι αυτή της η πρόταση δεν θα βοηθήσει μελλοντικά ενώ υπονομεύει την δική της πολιτική που μας επέβαλε τον Μάιο και την οποία επιμένει ότι πρέπει να ακολουθήσουμε:

• Υπονομεύει το παρόν γιατί, όπως επισήμανε σωστά ο Γιώργος Παπανδρέου, οι αγορές άκουσαν περί Αναδιάρθρωσης και πανικοβλήθηκαν, παρά το γεγονός ότι η κα Μέρκελ δεν αναφερόταν στο υπάρχον χρέος. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Η Κρίση είναι τόσο βαθειά που αυτά είναι ψιλά γράμματα για τις αγορές. Κάνουν σαν να θέλουν να πανικοβληθούν…

• Υπονομεύει το μέλλον επειδή, αντί να ενισχύει την αρχιτεκτονική της ευρωζώνης, την πλήττει ακόμα περισσότερο. Φανταστείτε να εκδίδει η Ελλάδα ομόλογα που προβλέπουν την πιθανή μείωση της ονομαστικής τους αξίας, σε περίπτωση που το κράτος μας αδυνατεί να τα πληρώσει. Ποιος θα τα αγοράσει; Κανείς, παρά μόνον αν του προσφέρουν τεράστια επιτόκια. Άρα, η πρόταση της κας Μέρκελ ουσιαστικά είναι να μην μπορούν τα κράτη που έχουν ανάγκη δανείων να δανείζονται. Άλλο ένα πειθαρχικό μέτρο το οποίο, ανεξάρτητα από τον αντίκτυπό του στην Ελλάδα, θα οδηγεί σε νέες κρίσεις χρέους χώρες που είναι ελλειμματικές – κρίσεις που (κι εδώ έγκειται η ανοησία της πρότασης) θα αποτελούν τροχοπέδη για ολόκληρη την ευρωζώνη, της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης.

Μήπως η λύση βρίσκεται, όπως ισχυρίζονται κάποιοι φίλοι και συνάδελφοι, στην δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου (ΕΝΤ); Η ιδέα εδώ είναι να υπάρχει ένας μόνιμος μηχανισμός δανειοδότησης των υπερχρεωμένων κρατών, εφόσον αποδεχθούν αυστηρή λιτότητα, έως ότου μπορέσουν να ορθοποδήσουν. Με άλλα λόγια, η προτεινόμενη λύση είναι η μετατροπή του δικού μας μηχανισμού στήριξης ΔΝΤ-ΕΕ σε μόνιμο θεσμό εντός του κόλπου της ΕΕ – ένα ΕΝΤ που, ουσιαστικά, λειτουργεί ως εσωτερικό, μόνιμο ΔΝΤ. Θα ήταν κάτι τέτοιο μια λύση;

Όχι και ξανά όχι. Το πρώτο όχι αναφέρεται στο γεγονός ότι, όπως αποδεικνύεται καθημερινά, αυτή η ‘λύση’, η οποία ήδη εφαρμόζεται στην Ελλάδα, δεν αποδίδει σε περιόδους Κρίσης. Το δεύτερο όχι αφορά το γεγονός ότι η πρόταση για ένα ΕΝΤ αγνοεί την ουσία του προβλήματος: Το πρόβλημα δεν είναι πως θα διασώζεται με νέα δάνεια ένα κράτος-μέλος αλλά το πως θα ξανα-σχεδιαστεί η αρχιτεκτονική του ευρώ ώστε τα μέλη-κράτη να μην χρειάζεται να διασωθούν με δανεικά υπό πίεση. Εν πολλοίς, εδώ που φτάσαμε, η ευρωζώνη έχει έρθει αντιμέτωπη με το απλό αλλά αμείλικτο δίλημμα: Διαλύεται ή αλλάζει την αρχιτεκτονική της.

Η διάλυση θα ήταν καταστροφική για όλους, τόσο για τις πλεονασματικές χώρες όσο και για τις υπερχρεωμένες. Ένα νέο γερμανικό νόμισμα θα υπερτιμάτο τόσο που η γερμανική βιομηχανία θα γονάτιζε, προς τέρψιν των ΗΠΑ και της Κίνας. Ένα νέο μαλακό ευρώ για εμάς τους παρακατιανούς (Έλληνες, Πορτογάλους κλπ) θα μας βοηθούσε μεν εξαγωγικά αλλά θα μας έστελνε στην αγκαλιά ενός άσπλαχνου στασιμοπληθωρισμού (συνύπαρξη ανεργίας και καλπάζοντος πληθωρισμού).

Συνεπώς, όλοι μας έχουμε συμφέρον να αποφύγουμε την διάλυση του ευρώ.

Άρα, μας μένει ως μόνη ατραπός ο επανασχεδιασμός της ευρωζώνης.

Πως την θέλουμε; Τι πρέπει να αλλάξει; Είναι πολλοί εκείνοι που πρεσβεύουν ότι η μόνη λύση είναι η ομοσπονδιοποίηση. Η δημιουργία οικονομικής κυβέρνησης της ευρωζώνης, όπως την χαρακτήρισε ο Νικολά Σαρκοζύ. Όμως με το που λένε κάτι τέτοιο, αμέσως πέφτουν σε βαθιά κατάθλιψη οι ίδιοι! Γιατί; Επειδή κατανοούν ότι πρόκειται για ουτοπία. Εδώ είδαμε και πάθαμε να εγκρίνουμε την Συμφωνία της Λισαβόνας. Ούτε στον αιώνα τον άπαντα δεν θα πέρναγε η ιδέα μιας οικονομικής ομοσπονδίας από τα κοινοβούλια της Γερμανίας, της Ιρλανδίας, της Δανίας κλπ κλπ. Με αυτή την σκέψη κατά νου, αποσύρουν την πρόταση της ομοσπονδίας και επιστρέφουν στην απόγνωση. Κι όμως, δεν θα έπρεπε να απογοητεύονται. Ξέρετε γιατί; Επειδή δεν χρειάζεται καμία αλλαγή στο νομοθετικό πλαίσιο, κανένα μεγαλεπήβολο σχέδιο ομοσπονδίας, κανένας γύρος δημοψηφισμάτων και κοινοβουλευτικών διαδικασιών έγκρισης. Πράγματι, όλες οι αλλαγές που χρειάζονται μπορούν κάλλιστα να γίνουν χωρίς την παραμικρή θεσμική παρέμβαση. Μπορούμε να αποκτήσουμε, αύριο κιόλας, κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική, de facto οικονομική ομοσπονδία.

Το μόνο που χρειάζεται είναι τρεις απλές αλλά γενναίες παρεμβάσεις. Τις παραθέτω παρακάτω: Μια νεα αρχιτεκτονική του ευρώ: Το δεύτερο μέρος της πρότασης

(1) Άμεση, και χωρίς κόστος, μεταφορά ομολόγων του κάθε κράτους-μέλους αξίας ίση με το 60% του ΑΕΠ του στην ECB η οποία, για να τα καλύψει, εκδίδει ευρωομόλογα ίσης αξίας. Τα κράτη εξακολουθούν να χρωστούν τα ομόλογα αυτά αλλά πληρώνουν χαμηλότερους τόκους ανάλογους με το επιτόκιο των ευρωομολόγων

(2) Μαζικό πανευρωπαϊκό επενδυτικό πρόγραμμα συγχρηματοδοτούμενο από τη ΕΙΒ και την ECB, η οποία χρησιμοποιεί (για το δικό της μέρος) τα ευρωομόλογα που εκδίδει

(3) Νέοι εποπτικοί μηχανισμοί που θα επιβάλουν την δημοσιονομική πειθαρχία στα κράτη.

 Σήμερα, μόνο το (3) συζητείται, υπό την ασφυκτική πίεση της Γερμανίας. Είναι προφανές ότι, από μόνη της, η πειθαρχία δεν θα φέρει την ανάκαμψη. Τα (1) και (2) όμως έχουν την δυνατότητα να την επιτύχουν. Ας τα δούμε ένα-ένα και προσεκτικά: Η παρέμβαση (1) σέβεται και αντανακλά την αρχή του Maastricht σύμφωνα με την οποία τα κράτη δικαιούνται ένα χρέος της τάξης του 60% του ΑΕΠ. Είναι, αν θέλετε, το νόμιμο χρέος της κάθε χώρας. Αφού λοιπόν είναι νόμιμο, μπορεί κάλλιστα να περάσει στην ECB η οποία το αναλαμβάνει εκδίδοντας ευρωομόλογα για να το καλύψει (τα χρέη πάνω από το 60% της κάθε χώρας παραμένουν πρόβλημά της – ένα πρόβλημα που όμως έχει ήδη αντιμετωπιστεί με το πρώτο μέρος της πρότασης, βλ. παραπάνω).

Μια τέτοια κίνηση έχει τρία ευεργετικά αποτελέσματα:

Πρώτον, μειώνει ιδιαίτερα το συνολικό βάρος του χρέους καθώς θα μειωθούν σημαντικά οι συνολικοί τόκοι.

Δεύτερον, δεν παραβιάζει το Maastricht και, συνεπώς, δίνει στην Γερμανία ‘άλλοθι’ να αποδεχθεί την συγκεκριμένη παρέμβαση.

Τρίτον, εκδίδοντας ευρωομόλογα η ECB θα ελκύσει επενδυτές και wealth funds (Κίνα, Νορβηγία, Αραβικά Εμιράτα) που πολύ θα ήθελαν να τα αγοράσουν.

Έτσι, το ευρώ θα θέσει υποψηφιότητα για τον ρόλο ενός νέου αποθεματικού νομίσματος (σήμερα μόνο το δολάριο παίζει αυτό τον ρόλο). Η παρέμβαση (2) θα αποτελέσει την βάση για ένα νέο πανευρωπαϊκό New Deal με στόχο αρχικά την Ανάκαμψη και στην συνέχεια την Ανάπτυξη. Στην βάση δανεισμού που αποκλειστικό στόχο θα έχει τις παραγωγικές επενδύσεις (και όχι την κάλυψη ελλειμμάτων), θα επιτρέπει παραγωγικές επενδύσεις στις ευρωπαϊκές περιφέρειες (όχι μόνο του Νότου) που μαστίζονται από την ύφεση χωρίς να απαιτεί από τα κράτη (υπερχρεωμένα και μη) να καταβάλουν ποσοστό συγχρηματοδότησης (το οποίο θα καλύπτει πλέον η ECB με την χρήση ευρωομολόγων). Ουσιαστικά, με αυτόν τον τρόπο η ΕΙΒ θα μετατραπεί σε έναν μηχανισμό ανακύκλωσης των πλεονασμάτων άνευ του οποίου καμία νομισματική ένωση δεν μπορεί ούτε να λειτουργήσει αποδοτικά στις καλές εποχές ούτε και να απορροφά τους κραδασμούς μιας κρίσης.

Επίλογος

Πολύ σωστά, πολλοί με ρωτούν: Ωραία η ανάλυση αλλά τι κάνουμε; Ποια πρακτική λύση προτείνεις; Τι θα έπρεπε να προτείνει στην ΕΕ ο πρωθυπουργός (ιδίως τώρα που φαίνεται θυμωμένος με το αδιέξοδο στο οποίο ΔΝΤ και ΕΕ τον έχουν σπρώξει);

Στο άρθρο αυτό κατέθεσα την απάντηση-πρότασή μου. Αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο μέρος αφορά μία απλή κίνηση που μπορεί να σταθεροποιήσει την ευρωζώνη και να αντιμετωπίσει την Κρίση μέσα σε ημέρες.

Το δεύτερο μέρος σκιαγραφεί τρεις απλές παρεμβάσεις που προσφέρουν στην Ευρώπη όλα τα πλεονεκτήματα μιας πραγματικής οικονομικής ενοποίησης χωρίς να χρειάζεται να αναλωθούμε σε συζητήσεις επί συζητήσεων και χρονοβόρες νομοθετικές ή θεσμικές αλλαγές οι οποίες, έτσι κι αλλιώς, θα οδηγούνταν σε αδιέξοδο.

Νομίζω ότι αξίζει να συζητηθεί.

Υ.Γ. Η πρόταση αυτή είναι προϊόν μακρών συζητήσεων με τον Stuart Holland, ο οποίος την συνυπογράφει – βλ. εδώ για μία αγγλική έκδοση της ίδιας πρότασης. Ο Stuart διδάσκει οικονομικά στο Πανεπιστήμιο της Coimbra στην Πορτογαλία. Προηγουμένως είχε διατελέσει καθηγητής στα πανεπιστήμια της Οξφόρδης και του Sussex ενώ την δεκαετία 1979-1989 εκλεγόταν συνεχώς βουλευτής στη Βουλή των Κοινοτήτων (Βρετανία). Αν και ηγετικό στέλεχος του Εργατικού Κόμματος, επέλεξε την θέση του Συμβούλου του Προέδρου της Commission Jacques Delors σε μια περίοδο που ετίθεντο τα θεμέλια της ευρωζώνης.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&lid=4597

Δ. Κουλιουριάνος: Το χρέος, ο Ανδρέας και εγώ

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών (1982-83) μιλάει για το «προπατορικό αμάρτημα» της υπερχρέωσης της Ελλάδας

 

 

 Ανοιξη του 1962. Ο Ανδρέας Παπανδρέου επισκέπτεται την Κορώνη της Μεσσηνίας και µένει στο πατρικό σπίτι του φίλου του Δηµήτρη Κουλουριάνου. Είκοσι χρόνια αργότερα (1982) αναθέτει ως Πρωθυπουργός στον παλιό του φίλο (έγκριτο πια οικονοµολόγο και στέλεχος της Παγκόσµιας Τράπεζας) το υπουργείο Οικονοµικών. Η θητεία του Κουλουριάνου ήταν σύντοµη (13 µήνες), γεµάτη από «όχι» σε παροχές που θεωρούσε ότι οδηγούσαν σε νέο δανεισµό. Την περασµένη Τετάρτη «Το Βήµα» τον συνάντησε στο κτήµα του στην Κορώνη. Αγρότης πλέον και οινοπαραγωγός στα 81 του χρόνια, αποκάλυψε άγνωστες λεπτοµέρειες για τη γέννηση της «χιονοστιβάδας του χρέους» και µίλησε για το «καθαρτήριο» που θα οδηγήσει στην επόµενη ηµέρα.

Αλλιώς φανταζόταν τη δεκαετία του 1980 ο Δηµήτρης Κουλουριάνος. «Μετά την πτώση της χούντας, το 1974, υπήρχε διάχυτη ευφορία, νοµίζαµε ότι όλα τα προβλήµατα θα λυθούν αυτοµάτως. Η προσέγγισή µου ήταν ότι το ξεχαρβάλωµα της ελληνικής οικονοµίας απαιτούσε µια περίοδο νοικοκυρέµατος. Χρειαζόµασταν δύο τετραετίες για να αλλάξουµε τις δοµές µε µεταρρυθµίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές». Γρήγορα αντιλήφθηκε ότι το πράγµα πήγαινε αλλού. «Βρε παιδιά, δεν γίνεται “στις 18 Σοσιαλισµό”, δεν περνάς τόσο εύκολα από ένα σύστηµα δυτικό, καπιταλιστικό, σε κάτι άλλο» έλεγε στον στενό κύκλο των συνεργατών του Ανδρέα Παπανδρέου όταν επέµεναν στο σύνθηµα «στις 18 Σοσιαλισµό» τις παραµονές του εκλογικού θριάµβου του ΠαΣΟΚ (18 Οκτωβρίου του 1981).

Μετά τη νίκη ο Παπανδρέου ζήτησε από τον Κουλουριάνο να εγκαταλείψει την Παγκόσµια Τράπεζα και να αναλάβει διοικητής της ΕΤΒΑ. Επιπλέον, του έδωσε θέση στο Κυβερνητικό Συµβούλιο Οικονοµικής Πολιτικής (ΚΥΣΟΠ). Τον επόµενο χρόνο, στις 4 Ιουλίου του 1982, ο Πρωθυπουργός τού έκανε το τραπέζι στο Καστρί. Του ανακοίνωσε ότι την επόµενη ηµέρα θα γίνει ανασχηµατισµός και ότι αναλαµβάνει υπουργός Οικονοµικών…

«Οταν ήµουν υπουργός Οικονοµικών, είδα ότι το χρέος άρχισε να παίρνει διαστάσεις πολλαπλασιαστικές» θυµάται ο Κουλουριάνος. Το 1981 το δηµόσιο χρέος έφθανε το 30% του ΑΕΠ – το 1989 ανήλθε σε 72% και σήµερα πλησιάζει το 170%. Το «προπατορικό αµάρτηµα» της υπερχρέωσης συνέβη τη δεκαετία του 1980. Το αίτηµα της αποκατάστασης όσων ζούσαν αποκλεισµένοι και κυνηγηµένοι από το κράτος της Δεξιάς, επί δεκαετίες ολόκληρες, ήταν δίκαιο και κυρίαρχο. Οδήγησε όµως σε νοοτροπίες και πρακτικές που σήµερα θεωρούνται από πολλούς η αρχή των δεινών που υφίσταται τώρα η Ελλάδα. «Ανησυχούσα µε ποιον έφαγε το βράδυ ο Ανδρέας για να δω την άλλη µέρα τι “επιταγή” θα µου έρθει» λέει χαριτολογώντας. Με τη λέξη «επιταγή» εννοεί τη βροχή των αιτηµάτων για παροχές. Παράγοντες του κόµµατος και της κυβέρνησης αποσπούσαν τη συγκατάθεση του Πρωθυπουργού και έµπαιναν µε θράσος στο γραφείο του.

«Και µου έλεγαν» θυµάται «“Εσύ τι το παίζεις; Πρωθυπουργός; Αφού συµφωνεί ο Πρωθυπουργός…”. Κι εγώ απαντούσα: “Ο Πρωθυπουργός µπορεί να συµφωνεί αλλά σας είπε να πάτε στον ∆ηµήτρη. Και ο ∆ηµήτρης είναι Καραγεώργη Σερβίας 10”.

Εκεί ήταν αυτός που έπρεπε να πληρώσει, το υπουργείο Οικονοµικών».

Η απάντηση του Κουλουριάνου στη βροχή των αιτηµάτων ήταν τις περισσότερες φορές αρνητική. «Χαρακτηριζόµουν πλέον ως συντηρητικός της παλιάς σχολής που ήθελε διόρθωση του συστήµατος και όχι ανατροπή!»…

«Ο Ανδρέας δεν έλεγε ποτέ “όχι”» συνεχίζει ο Κουλουριάνος. «Οταν του µίλαγες στενά για οικονοµικά, αρρώσταινε. Με ρωτάνε µερικές φορές: “Μα δεν ήξερε ο Ανδρέας οικονοµικά;”. Παραήξερε οικονοµικά και γι’ αυτό ακριβώς δεν ήθελε να συζητάει οικονοµικά. Γιατί ήξερε ότι εκεί ισχύει η λογική της οικονοµικής ανάλυσης». Ο υπουργός που πήγαινε στο γραφείο του µε το λεωφορείο και έλεγε «όχι» στις παροχές (κάνοντας έξω φρενών τους συναδέλφους του) δεν άντεξε για πολύ σε αυτή τη θέση. Εµεινε όµως αρκετά για να σχηµατίσει εικόνα. «∆ηµιουργήθηκε µια νοοτροπία, ένας τρόπος σκέψης που είχε αποσυνδέσει την αµοιβή από την προσπάθεια. Η αµοιβή είχε γίνει ένα είδος ανθρώπινου δικαιώµατος» λέει σήµερα. «Ακόµη και σε υπηρεσίες όπως η ΕΡΤ, για παράδειγµα, όπου υπήρχε πλεονάζον προσωπικό, ερχόταν ο υπεύθυνος και µου ζητούσε να προσλάβω 1.200. Του έλεγα ότι δεν γίνεται. Μου απαντούσε “τώρα θα βάλουµε δικούς µας”, ανεξαρτήτως αν χρειάζονταν ή όχι». Τα λεφτά όµως δεν υπήρχαν για αθρόες προσλήψεις και η µόνη λύση ήταν ο δανεισµός. «Εκεί τους είπα ότι αυτό παίρνει πλέον τη µορφή της χιονόµπαλας, κάθε βόλτα και µεγαλώνει»…

Ο Κουλουριάνος παραιτήθηκε στις 10 Αυγούστου του 1983.

Προτού γίνει υπουργός ο Κουλουριάνος µετρούσε ήδη 13 χρόνια στην Παγκόσµια Τράπεζα και είχε συµµετάσχει σε αποστολές σε 20 χώρες. «Γι’ αυτό καταλαβαίνω και πώς λειτουργεί σήµερα η τρόικα» µας λέει, «την έχω κάνει αυτή τη δουλειά». Τον ρωτάµε αν θα αντέξει η Ελλάδα µια έξοδο από το ευρώ. «Η έξοδος από το ευρώ θα είναι αυτοκτονία» απαντάει κοφτά . «Η Ελλάδα βρίσκεται σε τέλµα.

Το ένα πόδι είναι χρέος-έλλειµµα, το άλλο πόδι είναι ύφεση-ανεργία. Οταν σηκώνεις το ένα πόδι να ανασάνεις, βουλιάζει το άλλο. Και το αντίστροφο. Μέχρι να βρεθεί µια σχετικά στέρεη βάση να ανεβείς λίγο πιο πάνω.

Βλέπω ότι αυτή τη δεκαετία η χώρα µας θα µείνει σε αυτό το τέλµα. Είναι µια µεταβατική περίοδος, βρισκόµαστε στο Καθαρτήριο. Οπως έγραψε ο ∆άντης, πρέπει να περάσεις από το Καθαρτήριο για να δεις τον Παράδεισο. Εχουµε σταµατήσει ως κοινωνία, ως οικονοµία, να παράγουµε. Φτάσαµε να πωλούνται σκόρδα Κίνας στην Κορώνη. ∆εν µπορούµε να στηριχθούµε µόνο στις υπηρεσίες και στις ελπίδες ότι θα έρθουν ξένες επενδύσεις. Η νοοτροπία δεν αλλάζει από τη µια µέρα στην άλλη, δεν αλλάζει µε νόµους και µε ρητορεία.

Η παλιά εποχή τέλειωσε»

 

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

 

 

Συνδέθηκε µε τον Ανδρέα, τον πάντρεψε ο Γιώργος

 

«Με τον Ανδρέα γνωριστήκαµε το 1959, όταν υπηρετούσα στην Τράπεζα της Ελλάδας, στη Διεύθυνση Οικονοµικών Μελετών που είχε φτιάξει ο Ζολώτας. Εχει έρθει από το Μπέρκλεϊ µε άδεια µελετών. Θέµα της µελέτης του ήταν το γιουγκοσλαβικό σύστηµα της αυτοδιαχείρισης. Είχε µεγάλη εκτίµηση προς τον Τίτο, γιατί µεταξύ των άλλων ήταν εναντίον του σοβιετικού κατεστηµένου. Συγχρόνως είχε µεγάλη εκτίµηση, για να µην πω και θαυµασµό, για τον Περόν της Αργεντινής» Την επόµενη χρονιά, το 1960, ο Κουλουριάνος βρέθηκε µε κρατική υποτροφία για µεταπτυχιακές σπουδές στο Μπέρκλεϊ. Καθηγητής του σε δύο µαθήµατα το 1960 ήταν ο κοσµήτορας του Πανεπιστηµίου, ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Ηταν πάρα πολύ καλός δάσκαλος, πολύ αγαπητός από τους φοιτητές, και έχαιρε µεγάλης εκτίµησης στο Μπέρκλεϊ» θυµάται ο Κουλουριάνος. «Ακόµη και αν ο φοιτητής έκανε µια ερώτηση που ήταν λιγάκι ανόητη, ο Ανδρέας δεν τον έβαζε στη θέση του. “Είναι λάθος ερώτηση αλλά είναι προς τη σωστή κατεύθυνση” έλεγε. Από αυτό καταλαβαίνεις πόσο διπλωµατικά χειριζόταν τη σχέση µε τους φοιτητές».

Οι δύο άνδρες συνδέθηκαν στο Σαν Φρανσίσκο µε στενή φιλία. Τον Ιούνιο του 1967 έγινε ο γάµος του Δηµήτρη Κουλουριάνου µε τη σύζυγό του Ρούλα. Ο Ανδρέας είχε υποσχεθεί να τους παντρέψει. Τους πρόλαβε όµως η χούντα. Την ηµέρα του γάµου ήταν έγκλειστος στις φυλακές Αβέρωφ. Αναγκαστικά, στον γάµο εκπροσώπησε τον Ανδρέα ο 15χρονος τότε γιος του: ο σηµερινός πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Το 1985 ο Κουλουριάνος αρνήθηκε να επιστρέψει στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και συνέχισε τη διεθνή σταδιοδροµία του ως πρέσβης της Ελλάδας στον ΟΟΣΑ (1986-1990) και αργότερα (από το 1991 ως το 1993) ως αναπληρωτής διευθυντής στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD). Με τον Ανδρέα δεν ξαναβρέθηκαν µετά τη δεκαετία του 1980. «Οταν έµαθα τον θάνατο του Ανδρέα» θυµάται, «έκοψα ένα λουλούδι από τον κήπο του πατρικού µου σπιτιού στην Κορώνη και ανέβηκα στη Μητρόπολη»…

http://www.tovima.gr/finance/article/?aid=424199&h1=true

«Ποιά είναι η πατρίδα μου» του Στάθη

 Μεταμορφωμένος τότε σε ταύρο ο Δίας μετήγαγε την Ευρώπη στη Δύση, μεταμορφωμένη σήμερα σε αποδιοπομπαίο τράγο η Ελλάδα επιστρέφει απ’ τη Δύση πού;

 …………………………………..

 Εδώ; δεν θα ‘χει να πληρώσει ούτε το φως. Το ανέσπερον

 Δεν είναι πατρίδα μου το Προτεκτοράτο.

 Εμένα, πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, και δεν μπορεί στην Ελλάδα να ξεκινάει τη διαδρομή του για να μάθει γράμματα στα παιδιά ένας δάσκαλος με 660 ευρώ τον μήνα, για να πάρει 750 ευρώ στα 45 του και να μην κάνει παιδιά δικά του ο ίδιος ποτέ…

 Δεν είναι Πρωθυπουργός μου αυτός ο τύπος που πάει να κάνει τη Θράκη Ειδική Οικονομική Ζώνη υπό την Εντολή της Γερμανίας – ανοίγοντας έτσι έναν ακόμα δρόμο για την «αυτονόμηση» της περιοχής και τον ακρωτηριασμό της Ελλάδας…

 Είναι πιθανόν αυτός ο ανιστόρητος να μη γνωρίζει ότι οι Ναζί στην Κατοχή διακρίθηκαν εκτός των άλλων και στο σπορ του διαμελισμού της χώρας μας -ώς και ανεξάρτητο «Βασίλειο των Βλάχων» στην Πίνδο έστησαν οι ολετήρες· όμως, πώς να κάνει την Ελλάδα πειραματόζωο της νέας Τάξης, απέδειξε ότι γνωρίζει πολύ καλά ο επικεφαλής των δωσιλόγων.

 Δεν είμαι υπήκοος της Τρόικας.

 Είμαι Ελληνας πολίτης -δεν οφείλω καμμιά νομιμοφροσύνη στα ανδρείκελα και τους κουίσλινγκ- δεν είμαι ανδράποδο δεν οφείλω καμμιά νομιμοφροσύνη σε αυτούς που βουτάνε το υστέρημα του συνταξιούχου κι αφήνουν τον φοροφυγά να πλουτίζει ακόμα περισσότερο.

 Δεν είναι (μόνον) φασιστικό, είναι και αηδιαστικό ο Υπουργός -εν προκειμένω ο Παπουτσής- να βάζει τις διαδηλώσεις για το ψωμί στον ίδιο παρονομαστή με την εγκληματικότητα – δεν αναγνωρίζω συνεπώς καμμιάν εξουσία σε αυτούς που αφήνουν ανυπεράσπιστους τους γέροντες μπροστά στα καλάσνικωφ και τους φταίνε για την άθλια ανικανότητά τους οι διαδηλωτές.

 Οχι, δεν είναι πατρίδα μου οι εντολές των τοκογλύφων, πατρίδα μου είναι η τήρηση του Συντάγματος.

 Οφείλω να αντισταθώ για λόγους στοιχειώδους ευπρέπειας στον Υπουργό Οικονομικών -εν προκειμένω στον Βενιζέλο- που βάζει 23% ΦΠΑ στην μπουγάτσα αν είναι αλμυρή και 13% αν είναι γλυκιά. Η μαλακία δεν είναι θεσμός, ούτε μπορεί πατρίδα μου να γίνει ο εκβιασμός, η τρομοκρατία, η καταστολή, ο παραλογισμός και η ανικανότης. Και η ντροπή.

 Πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, της μάνας μου και του πατέρα μου η ιστορία, των παιδιών το πεδίο -δεν μπορώ να την παραδώσω μικρότερη.

 Δεν ανέχομαι πλέον τους χυδαίους που με κατασυκοφάντησαν urbi et orbi ότι είμαι διεφθαρμένος και τεμπέλης, ότι μαζί τους τα έφαγα.

 Οφείλω να τους αντισταθώ. Να τους απονομιμοποιήσω. Δεν πρόκειται να πληρώσω τα χαράτσια που μου επέβαλαν και θα μου επιβάλουν, πρώτον διότι δεν είμαι ούτε τούρκος ούτε ραγιάς για να με σφάζει όποτε γουστάρει ο αγάς -ούτε είναι η χώρα μου οθωμανικό σαντζάκι, ώστε νόμος νά ‘ναι η ανομία και δεύτερον δεν θα νομιμοποιήσω με τον οβολό μου τη ληστεία εναντίον όλων μας -διότι δεν πρόκειται περί κάποιας θυσίας για να σωθεί η πατρίδα αλλά πρόκειται για το τίμημα της προδοσίας -την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο.

 Οχι, δεν θα πληρώσω το μερίδιό μου για τα τριάντα αργύρια του Ιούδα, δεν θα γίνω συνένοχός τους.

 Ως εδώ!

 Δυο χρόνια τώρα η χώρα καταστρέφεται. Σε αυτό συμφωνούν όλοι, μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια μάς γύρισαν πίσω στο 1950 -οφείλω συνεπώς να αντισταθώ.

 Πατρίδα μου ήταν τα σχολικά βιβλία -τα 3.000 χρόνια της παιδικής μας ηλικίας, απ’ τον Ομηρο ώς τον Νίκο Γκάτσο – τι να προδώσω και γιατί; τα κυπαρισσάκια ή τα ηλιοβασιλέματα;

 Δεκάδες φορές ώς τώρα στην Ιστορία τον μονόδρομο προς τα Τάρταρα τον έχουν φράξει τα οδοφράγματα…

 ΣΤΑΘΗΣ Σ. 8.Χ.2011 stathis@enet.gr

Η ομιλία-ορόσημο του Steve Jobs στο Πανεπιστήμιο Stanford

Η ομιλία-ορόσημο του Steve Jobs στο Πανεπιστήμιο Stanford

Μία σπάνια εμπειρία βίωσαν οι απόφοιτοι του Stanford τον Ιούνιο του 2005.
Ενώπιον τους ο Steve Jobs διηγήθηκε τη ζωή τους- μέσα από τρεις ιστορίες- και όλα όσα έμαθε από αυτήν. Μείνετε αχόρταγοι, μείνετε τρελαμένοι είναι η προτροπή με την οποία έκλεισε ο Steve Jobs την ομιλία του, με τους παρευρισκόμενους να τον χειροκροτούν όρθιοι.

Διαβάστε την ομιλία και δείτε ένα απόσπασμα

Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι μαζί σας στην τελετή αποφοίτησής ενός από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Δεν πήρα ποτέ πανεπιστημιακό πτυχίο. Για να πούμε την αλήθεια, τούτη δω η μέρα είναι ότι κοντινότερο έχω ζήσει σε αποφοίτηση. Σήμερα θέλω αν σας πως τρεις ιστορίες από τη ζωή μου. Μόνο αυτό. Τίποτα σημαντικό. Απλά τρεις ιστορίες.

Η πρώτη έχει να κάνει με τις ιδέες

Παράτησα το κολέγιο Reed μετά από 6 μήνες, αλλά παρέμεινα στους διαδρόμους του για 18 μήνες πριν φύγω οριστικά. Γιατί τα παράτησα;

Όλα ξεκίνησαν πριν γεννηθώ. Η βιολογική μου μητέρα ήταν μια νέα, ανύπαντρη απόφοιτος κολεγίου και αποφάσισε να με δώσει για υιοθεσία. Επιθυμούσε πολύ να υιοθετηθώ από ένα ζευγάρι πανεπιστημιακής μόρφωσης και έτσι κανονίστηκε να ζήσω με έναν δικηγόρο και τη σύζυγο του. Το πρόβλημα ήταν πως όταν γεννήθηκα, εκείνοι αποφάσισαν πως προτιμούσαν ένα κορίτσι. Έτσι, οι θετοί γονείς μου, που ήταν γραμμένοι στη λίστα αναμονής, δέχθηκαν ένα τηλεφώνημα στη μέση της νύχτας, που τους ανακοίνωσε: βρέθηκε ένα αγοράκι; Το θέλετε; . Απάντησαν: Φυσικά . Η βιολογική μου μητέρα όμως, λίγο αργότερα ανακάλυψε πως η θετή μητέρα μου δεν είχε αποφοιτήσει από κολέγιο και ο θετός πατέρας μου ούτε καν από το λύκειο. Και αρνήθηκε να υπογράψει τα χαρτιά της υιοθεσίας. Πείστηκε λίγος μήνες αργότερα όταν οι γονείς μου υποσχέθηκαν πως κάποια μέρα θα πήγαινα στο κολέγιο.

Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, πήγα στο κολέγιο.

Αλλά αφελώς, επέλεξα ένα κολέγιο που ήταν πανάκριβο, σχεδόν τόσο όσο το Stanford, κάτι που σήμαινε πως όλες οι οικονομίες των σκληρά εργαζόμενων γονιών μου θα πήγαιναν στα δίδακτρα. Έξι μήνες αργότερα δεν μπορούσα να δω κάποια χρησιμότητα. Σε αυτό. Δεν είχα ιδέα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου και το κολέγιο δεν με βοηθούσε προς αυτή την κατάσταση. Επιπλέον, ξόδευα τις οικονομίες των γονιών μου. Κάπως έτσι, τα παράτησα, με την ελπίδα πως όλα θα πήγαιναν καλά.

Εκείνη την εποχή ήμουν πραγματικά φοβισμένος, αλλά τώρα ξέρω πως αυτή ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ μου. Από τη στιγμή που τα παράτησα, έπαψα να γράφομαι σε ένα σωρό προαπαιτούμενα μαθήματα που δεν με ενδιέφεραν και είχα το δικαίωμα να παρακολουθήσω ως ελεύθερος ακροατής μόνο εκείνα που με ενδιέφεραν.

Δεν ήταν βέβαια όλα τόσο ρομαντικά: δεν δικαιούμουν δωμάτιο στην εστία κι έτσι κοιμόμουν στο πάτωμα δωματίων φίλων μου· για να φάω μάζευα άδεια μπουκάλια κόκα κόλα για 5 σεντς το ένα και για να έχω τουλάχιστο ένα αξιοπρεπές γεύμα τη βδομάδα χρειαζόταν να περπατάω κάθε Κυριακή βράδυ 7 μίλια, μέχρι τον κοντινότερο βουδιστικό ναό. Περνούσα καλά.

Κι ένα σωρό από όσα γνώρισα ακολουθώντας τη διαίσθησή μου και προσπαθώντας να ικανοποιήσω την περιέργειά μου, αποδείχτηκαν ανεκτίμητα στο μέλλον. Να σας δώσε ένα παράδειγμα:

Εκείνη την εποχή το κολέγιο Reed, είχε ίσως ένα από τα καλύτερα μαθήματα καλλιγραφίας στη χώρα. Παντού στο πανεπιστήμιο έβλεπες θαυμάσια πόστερ με καλλιγραφικά γράμματα. . Καθώς είχα εγκαταλείψει τις σπουδές μου και δεν ήμουν υποχρεωμένος να παρακολουθήσω κάποιο μάθημα, αποφάσισαν να πάω να παρακολουθήσω καλλιγραφία, για να δω πώς κατάφερναν αυτά τα θαύματα. Έμαθα έτσι για τις γραμματοσειρές, για τις αποστάσεις μεταξύ γραμμάτων -ανάλογα με τα γράμματα- έμαθα πολλά για ό,τι κάνει υπέροχη την τυπογραφία. Ήταν ένα θαυμάσιο μάθημα, γεμάτο ιστορία, καλλιτεχνία και καλαισθησία, που πραγματικά με συνεπήρε.

Ούτε μου περνούσε από το μυαλό πως όλα τούτα θα μου χρησίμευαν πρακτικά κάποια μέρα στη ζωή μου.Δέκα χρόνια αργότερα όμως, όταν σχεδιάζαμε τον πρώτο υπολογιστή Macintosh, ξαναθυμήθηκα εκείνο το μάθημα. Και χρησιμοποιήσαμε στο Mac, όλα όσα είχα μάθει. Ήταν ο πρώτος υπολογιστής που διέθετε καλλιγραφία.Αν δεν είχα παρακολουθήσει εκείνο το μάθημα, οι Macintosh δεν θα είχαν ποτέ πολλές γραμματοσειρές ή μεγέθη γραμμάτων. Και από τη στιγμή που τα Windows, το μόνο που έκαναν ήταν να αντιγράψουν τα Mac, μάλλον αυτά δεν θα υπήρχαν σε κανένα υπολογιστή. Aν δεν τα είχα παρατήσει, δεν θα είχα παρακολουθήσει ποτέ μου εκείνο το μάθημα καλλιγραφίας και οι υπολογιστές δεν θα πρόσφεραν τις δυνατότητες καλλιγραφίας που προσφέρουν σήμερα. Φυσικά ήταν αδύνατο να συσχετίσω τις ιδέες όταν ήμουν στο κολέγιο. Δέκα χρόνια αργότερα όμως, ήταν όλα πολύ ξεκάθαρα.

Θέλω να πω, ποτέ δεν γίνεται να προβλέψεις την πορεία σου, να εκτιμήσεις κάτι αφότου συμβεί. Για να την εκτιμήσεις, θα πρέπει να την κοιτάξεις προς τα πίσω. Χρειάζεται λοιπόν να εμπιστευτείτε πως όλα τα βήματά σας, πως με κάποιο τρόπο σας οδηγούν στο μέλλον σας. Πρέπει να εμπιστευθείτε κάτι -ή κάποιον: το ένστικτό σας, τη μοίρα, το κάρμα, τη ζωή, δεν έχει σημασία. Αυτή η άποψη δεν με απογοήτευσε ποτέ και καθόρισε τη ζωή μου.

Η δεύτερη ιστορία, μιλάει για αγάπη και απώλεια.

Ημουν ένας από τους τυχερούς: Βρήκα τι μου άρεσε νωρίς στη ζωή μου. Ο Wos και εγώ ξεκινήσαμε την Apple στο γκαράζ των γονιών μου όταν ήμουν 20 χρονών. Δουλέψαμε σκληρά και δέκα χρόνια αργότερα η Apple δεν ήταν πια οι δυο μας κι ένα γκαράζ, αλλά μια εταιρία αξίας άνω των 2 δις δολαρίων, με πάνω από 4,000 εργαζόμενους.Ένα χρόνο νωρίτερα, με το που έκλεινα τα 30, είχαμε ρίξει στην αγορά την πιο ωραία μας δημιουργία –τον Macintosh. Και μετά απολύθηκα.

Πώς μπορεί κάποιος να απολυθεί από μια εταιρία που ίδρυσε; Καθώς μεγάλωνε η Apple σκέφτηκα να προσλάβω κάποιον ταλαντούχο μάνατζερ για να διοικούμε μαζί την εταιρία και πράγματι, για ένα χρόνο, όλα πήγαιναν πρίμα.

Μετά όμως, οι απόψεις μας για το μέλλον άρχισαν να διαφοροποιούνται και στο τέλος τσακωθήκαμε. Όταν έγινε αυτό, το διοικητικό συμβούλιο πήγε με το μέρος του. Έτσι λοιπόν, στα 30 μου, βρέθηκα έξω από την εταιρία, και μάλιστα με πολύ δημόσιο τρόπο. Ο σκοπός ολόκληρης σχεδόν της ενήλικης ζωής μου είχε πια χαθεί, κι αυτό ήταν τόσο επώδυνο.

Για αρκετούς μήνες δεν είχα ιδέα τι να κάνω. Αισθανόμουν πως είχα απογοητεύσει τους συνεργάτες μου, πως η σκυτάλη μου είχε γλιστρήσει από τα χέρια, μόλις μου την παρέδωσαν.

Συναντήθηκα με τον David Packard και τον Bob Noyce προσπαθώντας να απολογηθώ για το πώς τα ‘χα καταστρέψει όλα με τέτοιο τρόπο. Ήμουν μια πασίγνωστη αποτυχία και μου πέρασε από το μυαλό να εγκαταλείψω το Λος Αντζελες. Σιγά σιγά όμως, μια αίσθηση γεννήθηκε μέσα μου: εξακολουθούσα να αγαπάω τη δουλειά μου. Ότι κι αν είχε συμβεί στην Apple, αυτό δεν είχε πειραχτεί, ούτε κατ, ελάχιστο.

Με είχαν απορρίψει, ήμουν όμως ακόμα ερωτευμένος. Έτσι αποφάσισα να ξαναρχίσω από την αρχή. Τότε δεν το καταλάβαινα, αλλά η απόλυσή μου από την Apple ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να μου είχε συμβεί. Η βαρύτητα της επιτυχίας αντικαταστάθηκε από την ελαφρότητα να είμαι ξανά αρχάριος, αβέβαιος για τα πάντα.

Απελευθερώθηκα και μπήκα σε μια από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου. Την επόμενη πενταετία ξεκίνησα μια εταιρία που τη έλεγαν Next, μια άλλη που τη έλεγαν Pixar και ερωτεύτηκα μια υπέροχη γυναίκα που έγινε σύζυγός μου.

Με την Pixar -που είναι σήμερα μια από τις πιο πετυχημένες εταιρίες κινηματογραφικής παραγωγής του κόσμου- δημιουργήσαμε το πρώτο animation film στην ιστορία του κινηματογράφου, το Toy Story.

Τα γεγονότα πήραν απροσδόκητη τροπή όταν η Apple αγόρασε την Next και ξαναβρέθηκα στην Apple ενώ η τεχνολογία που είχαμε αναπτύξει στη Next βρέθηκε στην καρδιά της σημερινής αναγέννησης της Apple. Και με τη Laurene, τη γυναίκα μου δημιουργήσαμε μια θαυμάσια οικογένεια.

Είμαι βέβαιος πως τίποτα από αυτά δεν θα είχε γίνει αν δεν είχα απολυθεί από την Apple. Η γεύση του φάρμακου ήταν απαίσια, πιστεύω όμως πως το χρειαζόμουν. Υπάρχουν φορές που η ζωή σε χτυπάει κατακέφαλα. Μην χάνετε την πίστη σας. Είμαι πεπεισμένος πως το μόνο που μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω ήταν πως αγαπούσα αυτό που έκανα. Πρέπει να βρεις τι και ποιος σου αρέσει. Αυτό είναι η μόνη αλήθεια στη δουλειά και στον έρωτα.

Ένα μεγάλο τμήμα της ζωής σας θα αφιερωθεί στην εργασία σας και ο μόνος τρόπος για να είστε ικανοποιημένοι είναι να θεωρείτε πως κάνετε υπέροχη δουλειά. Κι ο μόνος τρόπος να κάνετε υπέροχη δουλειά είναι να αγαπάτε ότι κάνετε. Αν δεν το έχετε βρει ακόμα, συνεχίστε να ψάχνετε. Μην βολεύεστε.

Όπως συμβαίνει και στον αισθηματικό τομέα, όταν έρθει, θα το καταλάβετε. Κι όπως σε κάθε σπουδαία σχέση, θα γίνεται καλύτερο όσο περνάει ο χρόνος. Συνεχίστε λοιπόν να ψάχνετε, μέχρι να το βρείτε. Μην επαναπαύεστε, μην συμβιβάζεστε.

Η τριτη ιστορία, αφορά τον θάνατο.

Όταν ήμουν 17, διάβασα κάτι που έλεγε πάνω κάτω: να ζεις την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία . Αυτό μου έκανε εντύπωση κι από τότε, για 33 ολόκληρα χρόνια, κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρωτάω τον εαυτό μου: αν αυτή ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής σου, θα έκανες αυτό που ετοιμάζεσαι να κάνεις σήμερα; . Όποτε η απάντηση ήταν όχι για πολύ καιρό, ήξερα πως κάτι έπρεπε να αλλάξω. Το να θυμάμαι πάντα πως σύντομα θα πεθάνω, ήταν η καλύτερη βοήθεια για να παίρνω τις σωστές αποφάσεις στη ζωή μου.

Όλα τα υπόλοιπα -οι εξωτερικές προσδοκίες, η υπερηφάνεια, ο φόβος της γελοιοποίησης ή της αποτυχίας- όλα εξαφανίζονται όταν βρεθούν απέναντι στο θάνατο: το μόνο που απομένει είναι ότι είναι πραγματικά σημαντικό. Το να θυμάστε πως θα πεθάνετε είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να αποφύγετε την παγίδα να νομίζετε πως έχετε κάτι να χάσετε. Είστε ήδη γυμνοί. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην ακολουθήσετε ότι σας λέει η καρδιά σας.

Εδώ κι ένα χρόνο, μου διέγνωσαν καρκίνο. Πέρασα από εξέταση στις 7:30 το πρωί κι ένας όγκος φάνηκε ξεκάθαρος στο πάγκρεας. Δεν είχα ιδέα τι είναι το πάγκρεας. Οι γιατροί με ενημέρωσαν πως ήταν μία μη ιάσιμη μορφή καρκίνου και πως δεν θα ζούσα παραπάνω από τρεις με έξι μήνες. Ο γιατρός μου με συμβούλεψε να πάω σπίτι και να τακτοποιήσω τις εκκρεμότητές μου, πράγμα που είναι ένας ευφημισμός των γιατρών για τη προετοιμασία του θανάτου.

Σημαίνει: προσπάθησε να πεις σε λίγους μήνες όλα όσα ήθελες να πεις στα παιδιά σου σε δέκα χρόνια. Σημαίνει πως πρέπει να βεβαιωθείς πως όλα είναι εντάξει για να έχει η οικογένειά σου όσο το δυνατό λιγότερους μπελάδες. Σημαίνει: κάνε τους αποχαιρετισμούς σου.

Έζησα με αυτή τη διάγνωση όλη τη μέρα. Αργά το απόγευμα μου έκαναν μια βιοψία, που γίνεται με ένα σωλήνα που περνάει από το λαιμό σου στο στομάχι και στα έντερα κι από εκεί μια βελόνα παίρνει λίγα κύτταρα από το πάγκρεας. Ήμουν ναρκωμένος, αλλά η γυναίκα μου, που ήταν παρούσα, μου διηγήθηκε αργότερα πως όταν οι γιατροί πήραν τα κύτταρα και τα έβαλαν στο μικροσκόπιο άρχισαν να πανηγυρίζουν, γιατί όπως αποδείχτηκε είχα μια πολύ σπάνια μορφή καρκίνου του παγκρέατος που ήταν ιάσιμη με εγχείρηση.

Έκανα την εγχείρηση και τώρα είμαι μια χαρά.

Δεν έχω ποτέ φτάσει πιο κοντά στο θάνατο, κι ελπίζω να μην φτάσω ποτέ μου κοντύτερα για μερικές δεκαετίες ακόμα. Έχοντας όμως βιώσει αυτήν την εμπειρία, μπορώ να σας πω κάτι, με λίγο περισσότερη βεβαιότητα από εκείνους για τους οποίους ο θάνατος είναι μια αφηρημένη μόνο έννοια: κανείς δεν θέλει να πεθάνει.

Ακόμα κι όσοι περιμένουν να πάνε στο παράδεισο, θέλουν να φτάσουν εκεί χωρίς να πεθάνουν. Και όμως, ο θάνατος είναι η μόνη κοινή μας μοίρα.

Κανείς δεν του ξέφυγε. Κι έτσι πρέπει να είναι· ο θάνατος είναι μάλλον η καλύτερη εφεύρεση της ζωής. Είναι ο παράγοντας που διαιωνίζει τη ζωή. Ξεκαθαρίζει το παλιό και κάνει χώρο για το καινούργιο. Το νέο τώρα είστε εσείς, αλλά κάποια μέρα, όχι πολύ μακριά από σήμερα, θα γίνετε οι γέροι που προορίζονται να φύγουν.

Συγγνώμη για τον δραματικό μου τόνο, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Δεν έχετε πολύ χρόνο, μην τον σπαταλήσετε λοιπόν ζώντας τις ζωές κάποιων άλλων. Μην αιχμαλωτιστείτε από το δόγμα που λέει να ζείτε σύμφωνα με το τι νομίζουν οι άλλοι.

Μην αφήνετε τη γνώμη των άλλων να πνίξει την εσωτερική σας φωνή. Και -το σημαντικότερο- να έχετε το θάρρος να ακούτε την καρδιά και τη διαίσθησή σας.

Αυτά με κάποιο τρόπο ξέρουν ήδη τι θέλετε στα αλήθεια να γίνετε. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα.

Όταν ήμουν νέος, υπήρχε μια φανταστική έκδοση που λεγόταν Ο κατάλογος όλης της γης που υπήρξε μία από της βίβλους της γενιάς μου.

Την εξέδιδε ένας τύπος που τον λεγόταν Stewart Brand και που ζούσε εδώ κοντά, στο Menlo Park. Ήταν τα τέλη της δεκαετίας του ,60, πριν τους προσωπικούς υπολογιστές και η έκδοση, έπρεπε να γίνει με γραφομηχανές, ψαλίδια και φωτογραφικές μηχανές Polaroid. Ήταν ένα είδος έντυπου google, 35 χρόνια πριν βγει το google στο internet: ήταν ιδεαλιστικό, γεμάτο γνώσεις και ωραία εργαλεία. .

Ο Stewart και οι συνεργάτες του έβγαλαν αρκετά τεύχη του κατάλογου όλης της Γης κι όταν φάνηκε πως ξεπερνιόταν, έβγαλαν ένα τελευταίο τεύχος. Είχαμε φτάσει στα μέσα της δεκαετίας του ’70 και ήμουν στην ηλικία σας.

Στο οπισθόφυλλο του τελευταίου τεύχους υπήρχε μια φωτογραφία ενός αγροτικού δρόμου την αυγή, του είδους που κάποτε θα βρεθείτε να κάνετε οτοστόπ, αν είστε αρκετά περιπετειώδεις. Από κάτω έγραφε: μείνετε αχόρταγοι· μείνετε τρελαμένοι . Ήταν το αποχαιρετιστήριο μήνυμα της έκδοσης λίγο πριν το κλείσιμο. Μείνετε αχόρταγοι, μείνετε τρελαμένοι. Πάντα, ευχόμουν αυτό για τον εαυτό μου. Και τώρα, καθώς αποφοιτείτε και ετοιμάζεστε για κάτι καινούριο, το εύχομαι και για εσάς:

Μείνετε αχόρταγοι. Μείνετε τρελαμένοι.

Σας ευχαριστώ

http://adplaw.wordpress.com/2011/10/06/%ce%b7-%ce%bf%ce%bc%ce%b9%ce%bb%ce%af%ce%b1-%ce%bf%cf%81%cf%8c%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-steve-jobs-%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%ae%ce%bc/

«Θα τους πάρει ο διάολος αν δεν σώσουν την Ελλάδα!»

Με γλαφυρό τρόπο περιέγραψε τις επιπτώσεις που θα έχει για τους ευρωπαίους ηγέτες μία κατάρρευση της Ελλάδας, ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, Χέλμουτ Σμιτ.

Μιλώντας στο περιοδικό της εφημερίδας «Die Zeit«, ο κ. Σμιτ υποστήριξε ότι μία ελληνική χρεοκοπία θα ήταν εξαιρετικά δυσάρεστη εξέλιξη τόσο για τους Έλληνες όσο και την Ευρωζώνη, ωστόσο «δεν θα ήταν μία εξέλιξη που θα απειλούσε την ύπαρξή τους» (σ.σ. Ελλήνων και ευρώ).

Ωστόσο φέρνοντας μία νέα διάσταση στη συζήτηση, αναφέρει ότι το πολιτικό κόστος για τους ευρωπαίους ηγέτες- αν η Ελλάδα κατέρρεε- θα ήταν τεράστιο.

«Θα τους πάρει ο διάολος αν δεν σώσουν την Ελλάδα!» τόνισε.

Παράλληλα υπογράμμισε ότι κάτι τέτοιο θα επέφερε ακόμη μεγαλύτερο πλήγμα στην αξιοπιστία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως θεσμού.

Ο ίδιος προσθέτει ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα «ισχυρό πρόγραμμα εξυγίανσης«, το οποίο όμως να μην περιορίζεται αποκλειστικά σε οικονομική βοήθεια.

Αυτό που δεν χρειάζεται– αναφέρει- είναι οι πιέσεις, το «κήρυγμα» και οι απειλές από τα άλλα μέλη της ΕΕ, «που την οδήγησαν σε ύφεση».

Παράλληλα αναφέρει ότι πιο σοβαρό πρόβλημα από το υψηλό χρέος, που αφορά άλλωστε αρκετές χώρες, είναι ο αχαλίνωτος τρόπος με τον οποίο λειτουργούν οι διεθνείς αγορές.

Υποστηρίζει ότι σε αυτές κάνουν κουμάντο «μονόφθαλμοι ανόητοι«, λέγοντας ότι «τυφλό είναι εκείνο το μάτι τους που θα έπρεπε να βλέπει το κοινό καλό».

Ο πρώην καγκελάριος σημειώνει ότι «κάποιος πρέπει να τους συγκρατήσει», αλλά δεν βλέπει πολιτική βούληση προς αυτή την κατεύθυνση.

Όσον αφορά στο αίσθημα των πολιτών στη Γερμανία, ότι «πετιούνται» χρήματα στην ελληνική βοήθεια, ο κ. Σμιτ σχολιάζει ότι αυτές οι απόψεις δημιουργούνται από τους πηχυαίους τίτλους των γερμανικών εφημερίδων.

http://www.nooz.gr/economy/8a-tous-parei-o-diaolos-an-den-sosoun-tin-ellada

Προς τα μέλη και τους φίλους του ΠΑΣΟΚ

“Προς τις συντρόφισσες-ους του Εθνικού Συμβουλίου,

Προς τα μέλη και τους φίλους του ΠΑΣΟΚ,

Αγαπητές συντρόφισσες και σύντροφοι,

Από την έναρξη σχεδόν της κυβερνητικής θητείας και ειδικότερα από τότε που διεφάνη η προοπτική ένταξης στο μηχανισμό στήριξης, είτε μεμονωμένα, είτε με συλλογικές παρεμβάσεις όχι μόνο εμείς αλλά και πολλοί ακόμα σύντροφοι υποδεικνύαμε στην κυβερνητική και κομματική ηγεσία ότι η στρατηγική που ακολουθούσαν θα αποδεικνυόταν αδιέξοδη, μη βιώσιμη και καταστροφική για τη χώρα και το λαό.

 Επιπλέον, επισημάναμε ότι η στρατηγική αυτή δεν είχε καμία δημοκρατική νομιμοποίηση ούτε από το λαό, ούτε από το κόμμα, έλλειψη που κανείς δεν μπορεί ούτε να παραβλέπει, ούτε να προσπαθεί να υποκαταστήσει μέσω λογικών αλμάτων και επικλήσεων περί δήθεν εμπολέμου κατάστασης.

Τονίσαμε ότι η υιοθέτηση από την κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης και μονεταριστικής στρατηγικής των μνημονίων θα βύθιζε τη χώρα στο φαύλο κύκλο ύφεσης- χρέους, προκαλώντας εν τέλει και τη χρεοκοπία της χώρας, αφού πρώτα θα είχε βυθίσει το λαό στην ανεργία, στην εκτεταμένη φτωχοποίηση, προωθώντας παράλληλα τη μαζική εκποίηση δημόσιας περιουσίας.

Εξηγήσαμε ότι η λογική του μονόδρομου είναι καταστροφική και ηττοπαθής, καθότι τους δρόμους τους φτιάχνουμε εμείς, οι λαοί και οι πολιτικές δυνάμεις. Η αδυναμία της κυβέρνησης να φτιάξει άλλο δρόμο δεν μπορεί να μετατρέπεται σε αδυναμία του συνόλου του λαού.

Καταθέσαμε θέσεις για μια άλλη προοδευτική στρατηγική: αναφερθήκαμε εγκαίρως στην ανάγκη ουσιαστικής και έγκαιρης αναδιάρθρωσης του χρέους, στην εξεύρεση εναλλακτικών πιστωτών, στη θέση της χώρας στη νέα διεθνή πολιτική αρχιτεκτονική, σε τρόπους μείωσης της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, σε αναπτυξιακά εργαλεία και πολιτικές, σε ουσιαστικούς, προοδευτικούς, δομικούς μετασχηματισμούς του κράτους, στην ανάγκη μετασχηματισμών στις παραγωγικές σχέσεις της χώρας που θα απελευθερώνουν τις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας μας, στην εμβάθυνση των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, σε μέσα ενίσχυσης του λαϊκού εισοδήματος ακόμα και μέσα σε αυτήν την κρίση.

Εν τέλει απαιτήσαμε την έξοδο από την καταστροφική πολιτική των μνημονίων.

Δυστυχώς για τη χώρα και την παράταξη, η κυβέρνηση και η κομματική ηγεσία αποφάσισαν να μη συνομιλήσουν με καμία προοδευτική δύναμη είτε εντός, είτε εκτός ΠΑΣΟΚ. Επέλεξαν ως συνομιλητές τους τη δεξιά- ΝΔ- την ακροδεξιά –ΛΑΟΣ- περιθωριακές πολιτικές δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού- ΔΗΣΥ- και τα κατεστημένα, παρασιτικά συμφέροντα. Τη συμμαχία των προθύμων του νεοφιλελευθερισμού. Με αυτούς μάλιστα προωθούν συγκυβέρνηση όχι εθνικής ή λαϊκής ενότητας αλλά ενότητας και επιβίωσης του κατεστημένου που θα οδηγήσει την κοινωνία στην καταστροφή.

Έτσι στρώνουν το δρόμο προς ακόμα πιο δεξιές πολιτικές λύσεις τόσο στο κυβερνητικό επίπεδο- λύση Σαμαρά, συγκυβέρνηση, κυβέρνηση τεχνοκρατών κτλ- όσο και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, υπό την καθοδήγηση των κατεστημένων ΜΜΕ της διαπλοκής.

Προχώρησαν σε μια σειρά δημοκρατικών αφαιρέσεων, στη βίαιη καταστολή των κοινωνικών κινημάτων, στη δυσφήμηση και στον εκβιασμό κάθε διαφορετικής φωνής, επιμένουν στη στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού και οδηγούν το λαό σε απανωτές θυσίες χωρίς αντίκρισμα. Όλα αυτά μάλιστα σε μια ατμόσφαιρα αφόρητου κυνισμού των κυβερνητικών στελεχών, διαχειριστικής ανικανότητας, σοβαροφάνειας και δήθεν ειδημοσύνης. Προκειμένου δε, να καταπνίξουν την αντίθεση της πλειοψηφίας των μελών του ΠΑΣΟΚ, της βάσης της δημοκρατικής παράταξης απαξίωσαν το κόμμα και τις λειτουργίες του, βυθίζοντας τη δημοκρατική παράταξη σε πρωτοφανή απαξίωση και δυσφημώντας ακόμα όλες τις λαϊκές και κοινωνικές κατακτήσεις που επετεύχθησαν χάρη στο κόμμα μας και στην παράταξή μας.

Η διαφωνία μας με όλη αυτή τη στρατηγική είναι γνωστή εδώ και καιρό.

Λέμε λοιπόν: Δεν αναγνωρίζουμε καμία νομιμοποίηση στην κυβέρνηση συνολικά- στον πρωθυπουργό, στους αντιπροέδρους, στους υπουργούς- και στην κομματική ηγεσία να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς.

Δεν έχουν αυτό το δικαίωμα.

Οφείλουν να προχωρήσουν είτε σε εκλογές, είτε σε δημοψήφισμα για να κριθεί η ασκούμενη πολιτική. Σε ό, τι αφορά την παράταξη τους καλούμε να προχωρήσουν άμεσα στη διοργάνωση παραταξιακού δημοψηφίσματος με το οποίο θα κριθούν όλες οι κατατεθειμένες πολιτικές στρατηγικές εξόδου από την κρίση, δημοκρατικά και δεσμευτικά. Στη βάση του αποτελέσματός του και εφόσον καταδικαστεί η κυβερνητική στρατηγική καθίσταται προφανές ότι θα πρέπει να δρομολογηθούν άμεσα οι εξελίξεις αλλαγής συνολικά της ηγετικής σήμερα πολιτικής γενιάς, δηλαδή των πολιτικών δυνάμεων εκείνων που ταυτίστηκαν με την προώθηση της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής στη χώρα. Δεν αναφερόμαστε σε προσωποπαγείς δελφινομαχίες μεταξύ του νυν προέδρου και πρωθυπουργού και άλλων απολύτως συνυπεύθυνων στελεχών αλλά σε συνολική αλλαγή πολιτικής- όχι ηλικιακής- γενιάς.

Καλούμε τον πρόεδρο και πρωθυπουργό και το γραμματέα του ΕΣ του ΠΑΣΟΚ να προχωρήσουν τάχιστα σε αυτή τη διαδικασία. Ειδάλλως θα αποδείξουν ότι φοβούνται την ίδια την παράταξη και ότι άρα δεν αξίζουν να ηγούνται αυτής. Καλούμε όμως κυρίως τους συντρόφους μας να πάρουμε πίσω την παράταξή μας με την ενεργή μας δράση ενάντια στη στρατηγική του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα.

Συντροφικά,

Δημήτρης Σακελλάρης, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ

Θέμης Τζήμας, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ

Αντώνης Ελευθεριάδης, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ – Πολιτικό συμβούλιο Ν.ΠΑΣΟΚ “

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Σπάτα, Ὀκτώβριος 2011

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ  63^Η

Πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς χριστιανοὺς τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ἡ χάρις καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εὔχομαι νὰ σκεπάζει όλους σας, τὴν κοινωνία, τὸ ἔθνος καὶ τὴν Ἐκκλησία μας.

Σκέφθηκα πολὺ γιὰ νὰ συντάξω αὐτὴ τὴν ἐγκύκλιο καὶ νὰ τὴν ἀπευθύνω στὴν ἀγάπη σας.

Μέχρι τὴν τελευταία στιγμὴ δὲν ἤμουν σίγουρος ἂν ἔπρεπε νὰ τὸ κάνω. Τὶς τελευταῖες όμως μέρες, μέσα στὴν κατάσταση τοῦ γενικευμένου πανικοῦ ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν πατρίδα μας, τῶν σπασμωδικῶν ἀποφάσεων τῶν ὑπευθύνων διαχειριστῶν τῆς ζωῆς καὶ τοῦ μέλλοντός μας, τὴν ἐπαναλαμβανόμενη ἐναλλαγὴ ὑποσχέσεων καὶ διαψεύσεων ποὺ ἔχουν τραυματίσει τὸ ἠθικὸ καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια μας, τὸν καταιγισμὸ τῶν χωρὶς τέλος φορολογικῶν ἐπιβαρύνσεων, δέχθηκα σωρεία τηλεφωνημάτων καὶ μηνυμάτων πολιτῶν τῆς περιοχῆς μας ποὺ ζητοῦν ἀπεγνωσμένα μία παρέμβαση καὶ κάποια συμπαράσταση στὸ οἰκονομικό τους ἀδιέξοδο καὶ δράμα.

Οἱ μισθοὶ καὶ οἱ συντάξεις περικόπηκαν, ἀρκετοὶ ἀπολύθηκαν, οἱ ἄνεργοι πληθύνονται, πολλοὶ στέγνωσαν οἰκονομικά. Καὶ ξαφνικὰ μᾶς ζητεῖται ἀπειλητικὰ καὶ ἐκβιαστικὰ νὰ πληρώσουμε ἐπὶ πλέον φόρο γιὰ τὸ σπίτι ποὺ μένουμε σὰν νὰ εἶναι τὸ κράτος πλέον φτωχότερο ἀπὸ τοὺς φτωχούς. Φτάσαμε, ἀντὶ τὰ ἔξοδά μας νὰ γίνονται γιὰ τὸ φαγητό, τὸ σπίτι καὶ τὶς ἀνάγκες μας, ό,τι ξοδεύουμε νὰ πηγαίνει σὲ δύο φοβερὲς λέξεις: σὲ φόρους καὶ σὲ χρέη. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ ἀντιληφθεῖ κανεὶς τὸ αίσθημα πνιγμοῦ ποὺ διακατέχει ίσως καὶ τὴν πλειοψηφία τῶν συμπολιτῶν μας, σίγουρα καὶ ἀρκετοὺς ἀπὸ μᾶς.

Ποιός μποροῦσε νὰ φαντασθεῖ ότι ὁ ὑπέροχος καὶ ὑπερήφανος λαός μας θὰ ἔφτανε σὲ αὐτὸ τὸ κατάντημα; Νὰ ἔχει δώσει καὶ τὴν τελευταία σταγόνα τοῦ ἱδρῶτα του, τοῦ κόπου του, τῆς ἀξίας του, καὶ παρὰ ταῦτα νὰ ἔχουμε ὡς λαὸς διασυρθεῖ παγκοσμίως; καὶ τώρα χωρὶς καμμία ἐλπίδα καὶ ἐγγύηση νὰ διεκδικεῖ τὸ κράτος μας πιεστικὰ τὰ δάκρυα καὶ τὸ αἷμα μας; Εἶναι αὐτονόητο ότι δὲν ἀντέχουμε ἄλλο. Δὲν εἶναι ὑπερβολὴ αὐτό. Πρέπει όμως νὰ τὸ ποῦμε. Νὰ τὸ φωνάξουμε στὰ αὐτιὰ τῶν ἁρμοδίων:

«Ὣς ἐδῶ! δὲν μποροῦμε ἄλλο. Βρέστε ἄλλες λύσεις. Ἴσως πιὸ δύσκολες, ἀλλὰ πιὸ ἀποδοτικές, πιὸ ἔξυπνες καὶ σίγουρα πιὸ ἀνθρώπινες. Ἂν δὲν μπορεῖτε, ὁμολογῆστε τὴν ἀδυναμία σας. Δὲν εἶναι ντροπὴ νὰ μὴν μπορεῖ κανείς. Εἶναι όμως ἀπαράδεκτο νὰ ἐπιμένει στὴν εὐθύνη τῆς γενικευμένης καταστροφῆς μας. Μᾶς φτιάξατε ένα κράτος ποὺ προσφέρει στὸν λαὸ πολὺ λιγότερα ἀπὸ όσα τοῦ ἀπαιτεῖ. Πρέπει νὰ τὸ  καταλάβετε∙ δὲν εἶστε μόνο ὀφειλέτες στοὺς δανειστές σας, εἶστε ὀφειλέτες καὶ στὸν λαὸ ποὺ ταχθήκατε νὰ ὑπηρετεῖτε. Ἀφοῦ δὲν καταφέρνετε τὴν ἐθνικὴ σωτηρία μέσα ἀπὸ πολιτικὴ συνεργασία, αὐτὴ θὰ προκύψει ἀναγκαστικὰ μέσα ἀπὸ λαϊκὴ ἀπαίτηση καὶ πρωτοβουλία».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, Ἦρθε ἡ ὥρα ποὺ πρέπει ὁ λαὸς νὰ δείξει τὸ διαμέτρημα τῆς δύναμής του, νὰ κάνει γνωστὰ τὰ όριά του. Ἦρθε ἡ ὥρα ὀλοι μαζὶ νὰ πάρουμε στὰ χέρια μας τὶς τύχες μας. Ὅσο παραμένουμε ἀδρανεῖς, όσο μένουμε ὑποτελεῖς σὲ ἐσφαλμένες ἢ ἀβάσταχτες ἐπιλογές, τόσο καθιστοῦμε τὸν ἑαυτό μας συνυπεύθυνο στὸν ἀργὸ ἀλλὰ βέβαιο ὑπαρκτικὸ ἐκφυλισμό μας. Ἂν δὲν ξυπνήσουμε, τελειώσαμε. Δὲν θὰ ὑπάρχει συνέχεια!

Καιρὸς πλέον νὰ ξεσηκωθοῦμε. Τὰ πάντα πρέπει νὰ ἀλλάξουν. Καὶ ἐπειδὴ δὲν θὰ τὰ ἀλλάξουν κάποιοι ἄλλοι, πρέπει νὰ μποῦμε στὸ παιχνίδι όλοι. Ὅποιος πονάει γιὰ τὴν κατάσταση καὶ ἀγαπάει τὴν ἀλήθεια ἔχει θέση σὲ αὐτὴ τὴν ἀλλαγή. Κανεὶς δὲν περισσεύει. Ὅλες οἱ ἀνατροπές, όλες οἱ μεγάλες ἀλλαγὲς ἔγιναν ἀπὸ ἡρωικοὺς ἀνθρώπους, κυρίως νέους. Ὄχι ἀπὸ συμβιβασμένους οὔτε ἀπὸ ἀγανακτισμένους, ἀλλὰ ἀπὸ ὑγιῶς ἐπαναστατημένους. Ὅλοι μαζὶ καὶ πρέπει καὶ μποροῦμε καὶ ἐπιβάλλεται νὰ ἀλλάξουμε μὲ δική μας πρωτοβουλία τὸ μέλλον μας. Ὄχι μὲ βία, ἀλλὰ μὲ δύναμη καὶ ἀποφασιστικότητα. Ὄχι μὲ μηδενιστικὲς ἐπιλογές, ἀλλὰ μὲ καθαρότητα, ἡρωισμὸ καὶ ἐξυπνάδα.

Σίγουρα καὶ ἡ δική μας εὐθύνη ὡς λαοῦ δὲν εἶναι καθόλου μικρή. Συμφωνήσαμε μὲ τὶς μικρονοϊκὲς πολιτικὲς ἐπιλογὲς καὶ τὶς κάναμε συνήθειες καὶ νοοτροπία μας. Ἡ ἀνειλικρίνεια, ἡ ἀδιαφορία, τὸ βόλεμα, τὸ εὔκολο κέρδος, ἡ προσβολὴ τῶν θεσμῶν, ἡ ύβρις κατὰ τῆς πίστης καὶ παράδοσής μας, ἡ ἀσέβεια κατὰ τοῦ κράτους καὶ τῶν νόμων, οἱ ἀλόγιστες διεκδικήσεις ἀποτέλεσαν κομμάτια τῆς ζωῆς τοῦ νεοέλληνα ποὺ δὲν μᾶς τιμοῦν καθόλου. Δὲν μᾶς φταῖνε μόνον οἱ ἄλλοι είτε αὐτοὶ λέγονται κερδοσκόποι είτε ξένα συμφέροντα είτε πολιτικοί. Τὸ δικό μας μερίδιο εὐθύνης γιὰ τὸ σημερινό μας κατάντημα δὲν εἶναι εὐκαταφρόνητο.

Ἡ λύση τῆς μετάνοιας καὶ ἀλλαγῆς εἶναι μονόδρομος. Τοὺς ἄλλους δὲν μποροῦμε νὰ τοὺς ἀλλάξουμε. Τὴ δική μας όμως νοοτροπία καὶ ζωὴ ἔχουμε καὶ τὴ δυνατότητα καὶ τὴν εὐθύνη νὰ τὶς διορθώσουμε. Ἂς ἀρχίσει ὡς ἐπανάσταση αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς μας. Αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ ἡρωικό.

Ὁμολογῶ ότι καὶ ὡς Ἐκκλησία μᾶς κάνανε κομμάτι τοῦ καταρρεόντος κρατικοῦ συστήματος. Γι’ αὐτὸ καὶ συχνὰ μᾶς παρερμηνεύει ὁ λαός. Ἀγκαλιάσαμε τὸ κράτος, στηριχθήκαμε σὲ αὐτὸ καὶ τραυματίσθηκε ἡ βαθειὰ σχέση μας μὲ τὸν λαό. Τὸν ὑπηρετήσαμε μὲν ὡς πονεμένο καὶ φτωχό, ἀλλὰ δὲν τὸν ἀγκαλιάσαμε ὡς κομμάτι τῆς ὑπόστασής μας. Τουλάχιστον δὲν καταφέραμε νὰ μᾶς νοιώσει ἔτσι. Μολύνθηκε τὸ γάλα τῆς μάνας του, τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἀπέστρεψε τὸ πρόσωπό του ἀπὸ τὸ στῆθος της. Αὐτὸ εἶναι ό,τι χειρότερο ὑπάρχει.

Ὁ λαὸς εἶναι ό,τι ἱερώτερο ἔχουμε μετὰ τὸν Θεὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία στὴ φύση της εἶναι ἡ ἀνάσα τοῦ λαοῦ. Αὐτὴν τὴν ἀνάσα τελευταῖα στερηθήκαμε. Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ ξαναρχίσει ὁ ζωτικὸς θηλασμός. Δὲν ἀμφισβητῶ βέβαια ότι είμαστε καὶ θύματα. Κάποιοι μᾶς ξεγέλασαν. Κάποιοι διαχειρίσθηκαν τὰ θέματά μας μὲ ἔνοχη ἀνικανότητα. Κάποιοι μᾶς διέσυραν διεθνῶς καὶ μᾶς ὁδήγησαν στὰ στόματα τῶν θηρίων αὐτοῦ τοῦ κόσμου είτε ἀπὸ ἐπιπολαιότητα είτε ἐνδεχομένως καὶ ἀπὸ ύποπτες σκοπιμότητες. Καὶ νὰ ποῦ φτάσαμε! Ἰσοπεδωθήκαμε στὸ μηδὲν τῆς περιουσίας μας καὶ στὸ τίποτα τῆς ἀξιοπρέπειάς μας. Παρὰ ταῦτα δὲν ψάχνουμε γιὰ ἐνόχους. Τώρα ἐπειγόμαστε γιὰ λύσεις. Λύσεις όμως ποὺ δὲν πατᾶνε τὸν λαό, ἀλλὰ ἀνασταίνουν τὴν τιμή του.

Ἦρθε ἡ ὥρα ποὺ θὰ πρέπει όσοι παίρνουν ἀποφάσεις νὰ καταλάβουν τί συμβαίνει στὰ σπίτια, στοὺς δρόμους, στὰ μαγαζιὰ καὶ στὴν καθημερινότητα. Τί συμβαίνει στὶς ψυχές μας. Αὐτὸ δὲν θὰ τὸ μάθουν ἀπὸ τὴν τρόϊκα οὔτε ἀπὸ τὶς μεταξύ τους διαβουλεύσεις. Θὰ τὸ μάθουν ἀπὸ τὸν λαό. Πρέπει τὴν φωνή μας νὰ τὴν ἀκούσουν. Δὲν γίνεται ἀλλιῶς.

Θὰ ἤθελα λοιπὸν νὰ πῶ σὲ όσους δὲν μποροῦν νὰ πληρώσουν τὴν λεγόμενη «ἔκτακτη εἰσφορὰ ἀκινήτων» νὰ μὴ φτάσουν σὲ ἀπόγνωση. Νὰ ξέρουν ότι θὰ βρεθοῦμε όλοι ἑνωμένοι στὸ πλευρό τους καὶ θὰ φωνάξουμε μαζί: «Οὐκ ἂν λάβοις παρὰ τοῦ μὴ ἔχοντος». Ἂς καταλάβουν ότι δὲν ἔχουμε. Δὲν μποροῦμε. Φτάσαμε στὰ όριά μας, ἀλλὰ ἀρνούμαστε νὰ μᾶς τελειώσουν. Ἂν ἀδρανήσουμε δὲν θὰ τὸ καταλάβουν. Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς προφήτευσε πρὶν ἀπὸ διακόσια πενήντα χρόνια λέγοντας: «Θὰ σᾶς βάλουν βαρὺ καὶ δυσβάσταχτο φόρο ἀκόμη καὶ στὰ παράθυρα καὶ στὰ κοτέτσια, ἀλλὰ όμως δὲν θὰ προλάβουν». Πράγματι, δὲν θὰ προλάβουν! Μὴ λυγίσετε μπροστὰ στὴν οἰκονομικὴ χρεωκοπία. Αὐτὴν ἤδη τὴ ζοῦμε. Ἀρνηθεῖτε τὴ χρεωκοπία τῆς ἀξιοπρέπειας, τῆς ἱστορίας, τῆς ἐθνικῆς συνείδησης. Αὐτὰ μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ τὰ διεκδικήσουμε μέχρι τελευταίας ρανίδας. Ἔστω τώρα, τὴν τελευταία στιγμή.

Τὰ Μεσόγεια καὶ ἡ Λαυρεωτικὴ εἶναι μιὰ εὐλογημένη περιοχὴ ποὺ μέχρι πρότινος ἔσφυζε ἀπὸ ἀνάπτυξη καὶ εὐημερία. Τὸν τελευταῖο όμως καιρὸ όλο καὶ πληθαίνουν αὐτοὶ ποὺ μὲ ἀπόγνωση στρέφονται στὴν Ἐκκλησία ἢ όπου βροῦν, καὶ ἐκλιπαροῦν γιὰ συμπαράσταση καὶ βοήθεια. Πολλοὶ ἔχουν λυγίσει, ἔχουν οἰκονομικὰ γονατίσει. Δὲν μποροῦν νὰ θρέψουν τὰ παιδιά τους. Ἔχασαν τὸν ύπνο τους. Ζοῦν τὴν ἀπειλὴ τοῦ παρόντος καὶ μὲ τὸν φόβο τοῦ μέλλοντος. Ἔχουν ἰδιοκτησίες, ἀλλὰ δὲν ἔχουν χρήματα. Αὐτοὶ πῶς θὰ πληρώσουν; Ποῦ νὰ τὰ βροῦν; Θὰ τοὺς πάρουν τὸ σπίτι; Θὰ τοὺς κόψουν τὸ ρεῦμα; Εἶναι δυνατὸν νὰ βυθίσουν στὸ σκοτάδι τὴν Κερατέα ἢ τὸ Λαύριο ποὺ φιλοξενοῦν τὸ μεγαλύτερο ἐργοστάσιο τῆς ΔΕΗ στὴν πατρίδα μας;

Ὅ,τι καὶ νὰ συμβεῖ, ἀδελφοί μου, θὰ ἤθελα νὰ ξέρετε ότι ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία μας θὰ δώσει τὰ πάντα γιὰ νὰ σταθεῖ στὸ πλευρό σας. Ἂν σὲ έναν κόψουν τὸ ρεῦμα, ἐμεῖς θὰ τὸ κόψουμε σὲ όλους τοὺς ναούς. Θὰ κάνουμε γάμους μὲ κεριὰ στὰ χέρια καὶ λειτουργίες μὲ δάκρυα στὰ μάτια. Μὲ κανέναν τρόπο δὲν θὰ δεχθοῦμε, τὴ στιγμὴ ποὺ νοικοκυριὰ εἶναι βυθισμένα στὸ σκοτάδι, οἱ ναοὶ νὰ λειτουργοῦν μὲ ἀναμμένους τοὺς πολυελαίους.

Ὅλοι μαζὶ λοιπὸν τώρα, ὀφείλουμε νὰ πιέσουμε τοὺς ἐκπροσώπους μας περισσότερο ἀπὸ όσο τοὺς πιέζουνε οἱ δανειστές. Γιατὶ ἡ ἀνάγκη μας γιὰ ἐπιβίωση ξεπερνάει τὴν ἀνάγκη τους νὰ κυριαρχήσουν πάνω μας. Γιατὶ ἡ ἀξιοπρέπειά μας ἀξίζει περισσότερο ἀπὸ τὰ πάσης φύσεως συμφέροντα. Γιατὶ ἡ ἐθνική μας ὑπερηφάνεια στηρίζεται σὲ μιὰ ἱστορία ποὺ όλοι τους ζηλεύουν. Γιατὶ τὴν Εὐρώπη τὴν βλέπουμε περισσότερο ὡς οἰκογένεια ποὺ κατανοεῖ τὴν δυσκολία τῶν λαῶν παρὰ ὡς θηλιὰ ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ἀσφυξία τὶς κοινωνίες. Δὲν μᾶς ἔμεινε τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ μεταμορφώσουμε ξανὰ τὴν Ἑλλάδα σὲ πατρίδα μας, τὴν ἱστορία της σὲ ταυτότητά μας, τὰ παραδείγματα τῶν προγόνων μας σὲ βιώματά μας καὶ νὰ ἐπιστρέψουμε ἀπὸ τὸν ἀσύνετο νεοπλουτισμὸ στὴν ἀξιοπρεπῆ λιτότητα καὶ ὀλιγάρκεια, ἀπὸ τὶς ὑποτελικὲς ὑποχωρήσεις στὸν ἡρωισμό καὶ ἀπὸ τὸν παγκόσμιο διασυρμὸ στὴν ἐθνικὴ ὑπερηφάνεια καὶ τὸν πανθομολογούμενο θαυμασμό.

Ἔτσι, ὁ Θεός, όπως λέγει καὶ ὁ λαός, δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει, γιατὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο δὲν θὰ Τὸν ἔχουμε κι ἐμεῖς ἀφήσει.

Μὲ πατρικὲς εὐχὲς καὶ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀφύπνισης,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† ῾Ο Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς ΝΙΚΟΛΑΟΣ

http://orthodox-voice.blogspot.com/2011/10/blog-post_4557.html

Ν. Λυγερός: O Ελληνισμός ίσως χρειαστεί να δώσει κάτι περισσότερο από μία διπλωματική μάχη σε Καστελλόριζο και Κύπρο

O Ελληνισμός ίσως χρειαστεί να δώσει κάτι περισσότερο από μία διπλωματική μάχη  σε Καστελλόριζο και Κύπρο

Ν. Λυγερός, Λ. Δ. Συμπεράς

Συζήτηση

Τις επόμενες ημέρες ο Ελληνισμός ίσως χρειαστεί να δώσει κάτι περισσότερο από μία διπλωματική μάχη σε Καστελόριζο και Κύπρο. Είμαστε κατά τη γνώμη σας οι Έλληνες έτοιμοι και ενωμένοι ώστε να αντιμετωπίσουμε τούτη τη νέα πρόκληση; Μπορούμε; 

Στο Καστελλόριζο και στην Κύπρο βρισκόμαστε ήδη πέρα από μια διπλωματική μάχη, ενώ πριν μερικούς μήνες κανείς δεν το πίστευε πραγματικά. Κι όμως αυτό το δεδομένο υπήρχε ήδη στον στρατηγικό σχεδιασμό μας. Ο ελληνισμός το έβλεπε ήδη, ενώ η κοινωνία κοιτάζει ακόμα μόνο τα οικονομικά. Κοινωνικά λοιπόν δεν είμαστε ούτε έτοιμοι ούτε ενωμένοι. Αυτό όμως δεν μας προβληματίζει, κοινωνία ήταν, είναι και θα είναι πάντα έτσι. Φαντάζομαι όμως ότι η ερώτηση σας επικεντρώνεται αλλού και τότε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτήν την πρόκληση, διότι είναι αναγκαίο. Δεν είναι στη φύση μας ν’ αφήνουμε τους δικούς μας στο έλεος των εχθρών μας. Ο λαός μας ξέρει από αντίσταση και θυσία και καμιά δύσκολη κατάσταση δεν αλλάζει τίποτα. Θα είμαστε εκεί όπου είναι το πρέπον. 

Πρόσφατα η είδηση πως οι καλύτεροι πιλότοι του ΝΑΤΟ είναι Έλληνες επιβεβαίωσε για ακόμη μία φορά πως η Πολεμική Αεροπορία βρίσκεται στην ελίτ της παγκόσμιας κατάταξης. Η Ελληνική ιστορία μας έχει διδάξει πως οι νίκες του Πολεμικού Ναυτικού ήταν πάντα καταλυτικές στην ανύψωση του ηθικού των Ελλήνων. Σε περίπτωση θερμού επεισοδίου, τα δύο Σώματα μοιραία θα αναλάβουν το κύριο βάρος των επιχειρήσεων. Θεωρείτε πως η αριθμητική υπεροχή της Τουρκίας μπορεί να υπερκεράσει τη ποιότητα του ανθρώπινου παράγοντα; 

Χαίρομαι που ανήκετε στους ανθρώπους που δεν ξεχνούν τα επιτεύγματα της Πολεμικής μας Αεροπορίας σε νατοϊκό πλαίσιο. Από την άλλη ο πολιτισμός μας γεννήθηκε στο Αιγαίο και είμαστε ένας λαός της θάλασσας, έχετε δίκιο. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε όμως και το ρόλο της ξηράς. Η αεροπορία είναι της ταχύτητας και του πυρός. Το ναυτικό διαχειρίζεται το απέραντο γαλάζιο. Και ο στρατός είναι της αντοχής. Κάθε σώμα έχει το ρόλο του. Έχω μαθητές και φίλους στο καθένα και σέβομαι την αξία τους σε φάση κρίσης, γι’ αυτό και τους εμπιστεύομαι. Στην στρατηγική χρησιμοποιούμε όλα τα σώματα. Δεν έχει σημασία αν δεν έχουμε την αριθμητική υπεροχή. Δεν την είχαμε ποτέ στην ιστορία μας και δεν βασιζόμαστε πάνω σε αυτό. Σημασία έχει το σπάνιο για τα κατορθώματα. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό μας. 

Υπάρχει περίπτωση η τραγική οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας να σταθεί εμπόδιο τολμηρών πολιτικών αποφάσεων τις επόμενες ημέρες όσον αφορά τα εθνικά μας θέματα; ή αντιθέτως θα φανεί ως ευκαιρία έτσι ώστε μέσω αυτών (τολμηρών αποφάσεων) να δικαιολογηθεί αργότερα η μέχρι πρότινος πολιτική ανεπάρκεια στο θέμα της οικονομίας;

Η τόλμη των πολιτικών αποφάσεων δεν εμποδίζεται από τα οικονομικά δεδομένα, αντιθέτως. Η πατρίδα μας βασίζεται στην στρατηγική διαχείριση των εθνικών θεμάτων όπου η τόλμη είναι απαραίτητη. Μπορεί να μας κατηγορούν για πολλά αλλά ξέρουμε να δίνουμε μάχες και αυτό είναι το μόνο σημαντικό. Δεν ασχολούμαστε με μίζερα πράγματα δεν έχουμε την πολυτέλεια. Ο Έλληνας είναι αγωνιστής την ώρα της ανάγκης, όποια και να είναι η μέρα. Επιπλέον, έχουμε αποδείξει διαχρονικά ότι έχουμε αντοχές και ξέρουμε να δίνουμε το παράδειγμα. Είμαστε η χώρα όπου γεννήθηκε η λέξη στρατηγική. Δεν μας ενοχλούν όσοι θέλουν να ασχολούνται με οικονομία, απλώς να μας αφήσουν να κάνουμε όχι τη δουλειά μας αλλά το καθήκον μας και το χρέος μας. Δεν είμαστε ένας λαός με αρχές επειδή είμαστε ένας λαός με αξίες. Η τόλμη ανήκει σε αυτές τις αξίες γιατί οι δικοί μας είναι τα παιδιά της Αντιγόνης. Κι όταν πεθαίνει ένας δικός μας, η ανώτατη προσφώνηση είναι απλώς μια λέξη: άξιος. 

Σε περίπτωση θερμού επεισοδίου στη περιοχή του Καστελόριζου θεωρείτε πως μπορεί να θιγούν και συμφέροντα άλλων χωρών σε βαθμό τέτοιο που να προκαλέσουν μέχρι και την έμμεση ή και άμεση εμπλοκή τους υπέρ ημών σε επιχειρησιακό επίπεδο; 

Η άμεση εμπλοκή άλλων χωρών υπέρ ημών είναι δεδομένη, όχι μόνο σε επιχειρησιακό επίπεδο, αλλά και στρατηγικό, πράγμα το οποίο είναι πιο σημαντικό ακόμα, διότι σε αυτό το επίπεδο λειτουργούμε σε αόρατο πλαίσιο, το οποίο όμως δρα παντού. Σε αυτή τη φάση ήδη με τις προκλητικές απειλές θίγονται τα συμφέροντα και των Ηνωμένων Πολιτειών, μέσω της πλατφόρμας αλλά και του Ισραήλ μέσω της διακρατικής συμφωνίας με την Κύπρο. Επιπλέον, υπάρχει τεχνογνωσία και στα τεχνικά και στα πολεμικά. Οι κινήσεις της Τουρκίας είναι κινήσεις απόγνωσης σε σχέση με τη δυναμική της έννοια της ΑΟΖ. Ποντάρει απλώς πάνω στην υποχώρηση του άλλου. Σε κάθε περίπτωση, η δράση μας δεν πρέπει να περιορίζεται στο συμμαχικό πλαίσιο και δεν πρέπει να περιμένουμε από τους άλλους να είναι πιο Έλληνες από εμάς. Βρισκόμαστε σε μια περιοχή, όπου οι απειλές ενεργοποιούν το ενιαίο αμυντικό δόγμα, είναι λοιπόν της αρμοδιότητας μας και της ευθύνης μας να προστατέψουμε τα δικαιώματά μας, αν έχουμε συμμάχους που έχουν κοινά συμφέροντα τόσο το καλύτερο. Αλλά εμείς θα είμαστε εκεί ούτως ή άλλως. 

Κατά τη γνώμη σας μία ξεκάθαρη και περήφανη στάση της χώρας μας απέναντι στη τουρκική προκλητικότητα θα αιφνιδιάσει ή όχι τους γείτονες; Πόσο έτοιμοι είναι τελικά οι Τούρκοι και πόσο αποφασισμένοι μακριά να φτάσουν; 

Η Τουρκία είναι έτοιμη σε ένα και μόνο πράγμα. Λόγω των συνθηκών και της γενικής κατάστασης, θεωρεί ότι η μόνη μας επιλογή είναι η υποχώρηση. Είναι απλώς αποφασισμένη να μας στριμώξει έως ν’ αλλάξουμε γνώμη και να υποχωρήσουμε. Μόνο που αυτό δεν θα γίνει. Μας ταυτίζει με όλες τις κατηγορίες που έχουμε υποστεί και θεωρούν ότι δεν υπάρχει λόγος ν’ αντισταθούμε στη θέλησή της. Ξεχνά βέβαια τον ήλιο της δικαιοσύνης, δεν εξετάζει καν το Δίκαιο της Θάλασσας και παραμερίζει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Της αρέσει να λέει πολλά και έχει μετατρέψει το Υπουργείο Εξωτερικών σε Υπουργείο Τύπου. Δεν πειράζει αν εμείς είμαστε πιο λακωνικοί, δεν πειράζει αν δεν φωνάζουμε. Όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Το μόνο που είναι απαραίτητο είναι η ετοιμότητά μας την κατάλληλη ώρα. Οι λαοί μεγαλώνουν με τις δυσκολίες που πρέπει να ξεπεράσουν. Δόξα τω θεώ, έχουμε αρκετές για να δείξουμε με τις πράξεις μας την αξία του λαού μας. Τώρα είναι θέμα χρόνου και ο χρόνος είναι μαζί μας. 

http://gerasimos-politis.blogspot.com/2011/10/o.html