Καταπέλτης ο συνταγματολόγος Γ. Κασιμάτης. Όλη η ομιλία και τα στοιχεία που παραθέτει.

ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΤΟΧΗΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

Αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτηθήκαμε από την ασυλία της εθνικής κυριαρχίαςΔεσμεύονται όλες οι περιοχές της ελληνικής επικράτειας που χρησιμεύουν για την άμυνα της χώρας και όλες οι πηγές πλούτου

H ημερίδα αυτή είναι ιστορική, γιατί αποτελεί το πρώτο βήμα χρέους της πνευματικής ηγεσίας της χώρας απέναντι στον λαό που αγωνιά, απέναντι στον λαό που τη γέννησε και την ανέθρεψε.
Η ημερίδα αυτή είναι ιστορική, γιατί αποτελεί το πρώτο βήμα ευαισθησίας της πανεπιστημιακής κοινότητας, η οποία, από το ανώτατο επίπεδο της γνώσης, σκύβει και ακούει τους παλμούς αγωνίας του Ελληνικού Λαού, που βιώνει καθημερινά το δυσβάστακτο βάρος της κρίσης.

Η μεγάλη κοινωνικοπολιτική κρίση είναι στον τρίτο της χρόνο και η επιβολή των σκληρών όρων του δανεισμού της χώρας μας στον δεύτερο χρόνο. Η αγωνία του Ελληνικού Λαού όλο αυτό το χρονικό διάστημα ήταν πνιγμένη μέσα σε μια απέραντη ένοχη σιωπή. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, η πολιτική ηγεσία του τόπου και το τεράστιο σύστημα καιροσκόπων, που παραλύει τις δυνάμεις της κοινωνίας, σιωπούσαν. Τα πολιτικά κόμματα και η εθνική αντιπροσωπεία απολάμβαναν την εξουσία και ψιθύριζαν λόγια που, αντί να αποκαλύπτουν την αλήθεια, τη νόθευαν ή την κάλυπταν. Εν τω μεταξύ, οι απλοί πολίτες ρωτούσαν πού είναι η πνευματική μας ηγεσία.

Σήμερα, χάρη στους οργανωτές της ημερίδας, γίνεται αυτό το πρώτο βήμα από το αρχαιότερο πανεπιστήμιο της Ελλάδας, του οποίου η ιστορία είναι στενά δεμένη με την ιστορία της νεώτερης Ελλάδας και πλούσια σε αγώνες ιδεών του πνεύματος και της Δημοκρατίας.

Ο τίτλος της ημερίδας, «Η ελληνική κρίση», είναι εύγλωττος. Η θεματική της δεν απεικονίζει απλώς την περιγραφή κάποιων τομέων της ελληνικής ζωής που έπληξε η κρίση. Η περιγραφή του στόχου της ημερίδας στο δεύτερο μέρος του τίτλου, «Για μια νέα θεσμική μεταπολίτευση», δεν περιορίζεται μόνο σε κάποιες προτάσεις συνταγματικής αναθεώρησης και νομοθετικής μεταρρύθμισης. Οι επιστημονικοί προβληματισμοί του υπότιτλου της ημερίδας δεν αναφέρονται σε κοινά προβλήματα της καθημερινής διακυβέρνησης της χώρας. Η λέξη-κλειδί του τίτλου της ημερίδας, «μεταπολίτευση», εκφράζει και παραπέμπει σε μια πολύ βαθύτερη ανάγκη και σε έναν πολύ βαθύτερο στόχο της εποχής μας. Ο στόχος της ημερίδας μας, είτε αυτό το έχουν συνειδητοποιήσει οι οργανωτές της είτε όχι, είτε όλοι εδώ, εισηγητές και ακροατές, το θέλουμε είτε όχι, απεικονίζει και διαλαλεί την πραγματικότητα δύο επιπέδων: Του εθνικού μας επιπέδου, ότι η πολιτική ηγεσία και η πολιτική εκπροσώπηση του ελληνικού λαού ουσιαστικά και οριστικά έχουν σήμερα ξοφλήσει. Του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου επιπέδου, ότι η κρίση δεν είναι απλώς κρίση οικονομική: Είναι κρίση ολόκληρου του κοινωνικοπολιτικού συστήματος και των αξιών του πολιτισμού μας. Πρέπει, επίσης, να προσθέσω ότι η σημερινή ημερίδα δεν είναι απλώς επιστημονική. Είναι βαθύτατα πολιτική. Και επειδή ο σημερινός άνθρωπος, κάτω από τη βαθιά πολιτική κρίση που περνά η ανθρωπότητα, άρχισε να φοβάται, όταν ακούει τη λέξη πολιτική, διευκρινίζω ότι όλοι μας εδώ σήμερα ασκούμε πολιτική. Αλλά ασκούμε την πολιτική που δίδαξε ο Αριστοτέλης για το ευ ζην της δημοκρατίας και όχι για την πολιτική του ηγεμόνα, που δίδαξε ο Μακιαβέλι και που εφαρμόζεται σήμερα. Αυτά, κυρίες και κύριοι, εκφράζει ο όρος «μεταπολίτευση». Αν αυτός ο στόχος δεν συνειδητοποιηθεί και δεν διαμορφώσει και δεν εμπεδώσει στη συνείδησή μας αυτήν την κατεύθυνση και αυτό το πνεύμα προβληματισμού και αυτήν την αγωνιστική έννοια της πολιτικής, η σημερινή ημερίδα δεν θα έχει επιτύχει.

Το κύριο θέμα

1. Οι Συμβάσεις Δανεισμού

Δεν θα σας καταπονήσω με τις λεπτομέρειες των ατελεύτητων παραβιάσεων υπερκείμενων κανόνων δικαίου που ενέχουν οι Συμβάσεις Δανεισμού της χώρας μας. Θα θέλαμε, άλλωστε, μακράς διάρκειας σεμινάρια για να αναλυθούν όλοι οι αθέμιτοι όροι των πολυσέλιδων και ιδιόρρυθμης διατύπωσης κειμένων των εν λόγω Συμβάσεων. Θα αναφερθώ μόνο, με σύντομη περιγραφή, στις τρεις βασικές κατηγορίες των όρων που παραβιάζουν υπερκείμενο δίκαιο και, στη συνέχεια, θα σας απασχολήσω σε γενικές γραμμές με τη διαδικασία σύναψης και εφαρμογής αυτών των Συμβάσεων.

Όταν λέγω «Συμβάσεις Δανεισμού», εννοώ τις τρεις βασικές συμβάσεις, στην αγγλική και στην ελληνική, που περιλαμβάνονται σε ενιαίο πακέτο στο κατατεθειμένο στη Βουλή σχέδιο νόμου με ημερομηνία 3 Ιουνίου 2010 και με τίτλο «Κύρωση της από 8 Μαΐου 2010 Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης μεταξύ αφ’ ενός της Ελληνικής Δημοκρατίας ως δανειολήπτη (στο εξής: Δανειολήπτης) και αφ’ ετέρου των λοιπών δεκαέξι κρατών-μελών της Ευρωζώνης ως δανειστών (στο εξής: Δανειστές)», καθώς και του από 10 Μαΐου 2010 «Διακανονισμού χρηματοδότησης αμέσου ετοιμότητας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – Συμμετοχή της Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης». Συγκεκριμένα, είναι οι εξής Συμβάσεις: α) η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και των κρατών-μελών της Ευρωζώνης της 8.5.2010, 80.000.000.000 ευρώ (πρόκειται για το ποσόν που ανέλαβαν να καταβάλουν τα δεκαέξι κράτη μέλη της Ευρωζώνης, εκτός από τα 30.000.000 ευρώ του ΔΝΤ), με επτά Παραρτήματα· β) το «Μνημόνιο Συνεννόησης» μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που ενεργεί για λογαριασμό των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, της 3.5.2010, το οποίο περιλαμβάνει: το Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής, το Μνημόνιο στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής και το Τεχνικό Μνημόνιο Συνεννόησης· 3) η Συμφωνία μεταξύ Ελληνικής Δημοκρατίας και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), με την οποία το ΔΝΤ εγκρίνει τους όρους των παραπάνω Συμβάσεων Δανεισμού και τον από 10 Μαΐου 2010 διακανονισμό χρηματοδότησης αμέσου ετοιμότητας και τη Συμμετοχή της Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης Έγκρισης. Στις τρεις αυτές Συμβάσεις περιλαμβάνεται, επίσης, για κύρωση (!) και η «Συμφωνία μεταξύ των πιστωτών» με πέντε Παραρτήματα, με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των δεκαέξι δανειστών, την οποία Συμφωνία αποδέχεται η Ελλάδα με το άρθρο 4 παρ. 1 της βασικής Σύμβασης, χωρίς να συμμετέχει στη διαπραγμάτευση και να είναι υπογραφέας της.

2. Οι βασικές κατηγορίες
των παραβιάσεων

Οι κατηγορίες των παραβιάσεων του υπερκείμενου δικαίου (όταν λέγω «υπερκείμενο δίκαιο» εννοώ: το Σύνταγμα, το Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το Διεθνές Δίκαιο, στο οποίο περιλαμβάνεται και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου) είναι τρεις.

α. Αρχίζοντας από την πρώτη πρέπει να πω ότι αποτελεί την πιο σοβαρή και την πιο επονείδιστη κατηγορία των παραβιάσεων. Η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης», όπως κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται η βασική Σύμβαση των Συμβάσεων Δανεισμού, από την ισχύ της οποίας εξαρτώνται όλες οι άλλες, περιλαμβάνει τον όρο με τον οποίο η Ελλάδα παραιτείται «αμετάκλητα και άνευ όρων» από όλες τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας και από κάθε άλλη ένσταση ασυλίας απέναντι στους δανειστές της. Το κείμενο του άρθρου 14 παρ. 5 της Σύμβασης, που περιέχει αυτόν τον όρο, ορίζει, επί λέξει, τα εξής: «Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος».

Η διατύπωση του όρου «ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία» καλύπτει, αναμφίβολα, όλες τις ασυλίες – και τις ασυλίες εθνικής κυριαρχίας, και κάθε άλλη ασυλία που έχει το κρατος, το ίδιο και η περιουσία του. Αυτός, άλλωστε, ο «δικολάβος» του Λονδίνου –στην ουσία, όπως θα δούμε, πρόκειται για δικηγορικό γραφείο με νοοτροπία δικολάβου άλλων εποχών– ο οποίος συνέταξε τη Σύμβαση, μη γνωρίζοντας, προφανώς, πολύ καλά το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, το επεξηγεί –για να το καταλάβουν όλοι– στο υπόδειγμα Νομικής Γνωμοδότησης που επισυνάπτεται στη Σύμβαση και υπογράφουν, όπως έχει, δύο νομικοί σύμβουλοι του κράτους.

Διευκρινίζομε δε ότι το κείμενο αυτό του υποδείγματος γνωμοδότησης αποτελεί αναπόσπαστο δεσμευτικό μέρος της Σύμβασης. Η εν λόγω επεξήγηση έχει ως εξής: «Ούτε ο Δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή διαφορετικά (στο αγγλικό κείμενο: «are immune on the grounds of sovereignty or otherwise»), λόγω δικαιοδοσίας, κατάσχεσης –συντηρητικής ή αναγκαστικής– ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια ή διαδικασία σχετικά με τη Σύμβαση».

Όταν διάβαζα για πρώτη φορά το κείμενο του όρου, ανέπνευσα προ στιγμήν, όταν είδα το κείμενο να καταλήγει στη φράση «στον βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος» (στο αγγλικό κείμενο χρησιμοποιείται για τη φράση «αναγκαστικός νόμος»: «mandatory law»). Η στιγμιαία ανακούφισή μου ήταν πολύ σύντομη. Η φράση «αναγκαστικός νόμος», στην ελληνική της διατύπωση, δεν αποτελεί ισχύοντα νομικό όρο. Παλαιά, αναγκαστικός νόμος ήταν εκείνος που, αντισυνταγματικά, ετίθετο σε ισχύ από την εκτελεστική εξουσία. Στην αγγλική της διατύπωση, διαπίστωσα ότι η χρησιμοποιούμενη λέξη δεν αποτελεί όρο του Διεθνούς Δικαίου και της πρακτικής των διεθνών συμβάσεων.

Για τη γνωστή έννοια του jus cogens, η παραβίαση κανόνων του οποίου καθιστά άκυρες τις διεθνείς συμβάσεις, χρησιμοποιείται στο Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, όπως μας πληροφορεί ο Χρήστος Ροζάκης, ο αγγλικός όρος «peremptory» και ο γαλλικός «imperatif». Βεβαίως, αν είχε την έννοια του jus cogens, θα εκμηδενιζόταν ολόκληρος ο όρος, ο οποίος, ούτως ή άλλως, ως αντίθετος στο jus cogens, είναι άκυρος. Πρέπει επίσης να σημειώσω ότι στο ερώτημα που έθεσα προς την κυβέρνηση και την επιστημονική κοινότητα, με τη μελέτη μου που δημοσίευσε και κυκλοφόρησε δωρεάν ο ΔΣΑ, για μια ερμηνεία που θα μπορούσε να βοηθήσει στον μετριασμό του πρωτοφανούς αυτού όρου, δεν έχω δει μέχρι στιγμής απάντηση.

Απλούστατα, γιατί δεν υπάρχει απάντηση. Ο σκοπός του όρου είναι η καθολική και ολοκληρωτική παραίτηση απέναντι στους δανειστές από τα δικαίωματα κυριαρχίας. Άλλωστε, από τους δύο νομικούς συμβούλους του κράτους βεβαιώνεται, με βάση το δεσμευτικό υπόδειγμα, ότι η παραίτηση είναι «έγκυρη, δεσμευτική και εκτελεστή». Από τη θέση αυτή αισθάνομαι υποχρεωμένος να εκφράσω τη βαθιά μου λύπη ότι βρέθηκαν έλληνες επιστήμονες και δημόσιοι λειτουργοί που βεβαίωσαν με την υπογραφή τους ότι οι Συμβάσεις αυτές –και ιδίως ο όρος παραίτησης από της ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας– είναι «έγκυρες, δεσμευτικές και εκτελεστές».

Ο όρος γενικής παραίτησης απέναντι στους δανειστές από τα δικαιώματα της εθνικής κυριαρχίας –και μάλιστα «αμετάκλητα και άνευ όρων»– είναι πρωτοφανής, όσο, τουλάχιστον, μπορώ να γνωρίζω, στην πρακτική των διεθνών συμβάσεων δανεισμού από τότε που έχει η ανθρωπότητα συγκροτημένο Διεθνές Δίκαιο και ισχύει η αρχή σεβασμού της κυριαρχίας των κρατών.

β. Ερχόμαστε στη δεύτερη κατηγορία αθέμιτων και επαχθών όρων των Συμβάσεων Δανεισμού. Πρόκειται για το άρθρο 4 της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης» – ακούστε τη διευκόλυνση που μας κάνουν οι εταίροι μας της ΕΕ, δείχνοντας τον σεβασμό τους προς τη θεμελιώδη αρχή της αλληλεγγύης, που διέπει την Ένωση. Το εν λόγω άρθρο, με ένα πολύπλοκο, γνήσια δικολαβικό κείμενο, είναι τόσο εκτεταμένο και πολύπλοκο, ώστε δεν μπορεί, όχι να αναλυθεί, αλλά ούτε να αναγνωσθεί σε μια διάλεξη. Γι’ αυτό επιτρέψτε μου να αναλάβω την ευθύνη να σας μεταφέρω το συνολικό του νόημα με μία και μόνο φράση: Ορίζει, υπέρ των Δανειστών, την πλήρη δέσμευση ολόκληρης της περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου είτε αυτή είναι ακίνητη, κινητή, σε χρήμα και κάθε είδους αξιόγραφα και δικαιώματα, ή πήγες του –επίγειου, υπόγειου, θαλάσσιου και υποθαλάσσιου– εθνικού πλούτου, αφού απαγορεύει τη χορήγηση κάθε μορφής προτεραιότητας «σε οποιονδήποτε άλλο πιστωτή ή κάτοχο δημόσιου χρέους». Ακόμη και οι απαιτήσεις των εργαζομένων, των ασφαλισμένων και των εχόντων ομόλογα του Δημοσίου, έρχονται δεύτεροι, σύμφωνα με τον δικολαβικό όρο.
γ. Η τρίτη κατηγορία παραβιάσεων είναι εκείνη που περιλαμβάνει τις παραβιάσεις δικαιωμάτων του ανθρώπου και άλλων θεμελιωδών δικαιωμάτων κι αρχών που εγγυώνται στους έλληνες πολίτες το Σύνταγμα, το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το Διεθνές Δίκαιο.

Οι παραβιάσεις αυτές περιέχονται στο Μνημόνιο Συνεννόησης με τα Παραρτήματά του και στα «επικαιροποιημένα» Μνημόνια. Εδώ είναι οι περικοπές ήδη νομοθετικά προσδιορισμένων μισθών και συντάξεων, η επιβολή οικονομικών βαρών όλων των κατηγοριών, οι περικοπές δαπανών και οι κάθε είδους επεμβάσεις στον κρατικό μηχανισμό και, βεβαίως, και ο έλεγχος της εκτελεστικής εξουσίας από την «τρόικα».

Αυτές όλες οι παραβιάσεις είναι διάσπαρτες στο Μνημόνιο Συνεννόησης και στα Παραρτήματά του, καθώς και στα λεγόμενα «επικαιροποιημένα» Μνημόνια (τέσσερα μέχρι σήμερα), τα οποία, σύμφωνα με το προοίμιο του Μνημονίου Συνεννόησης, αποτελούν επίσης διεθνείς συμβάσεις και δεσμεύουν την Ελλάδα. Σημειώνεται ότι σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκουν οι περικοπές των μισθών και των συντάξεων του Δημοσίου, τις οποίες επέβαλε ο ν. 3548/2010 και για την προσβολή των οποίων αναμένεται η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Σχετικά με την υπόθεση αυτή, ειδικότερα, που εκκρεμεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας, απευθυνόμενος στην κοινότητα των συναδέλφων νομικών, επισημαίνω τα ακόλουθα:

αα. Σύμφωνα με τη σαφή διατύπωση του άρθρου 17 §1 και 2, του άρθρου 1 του ΠΠΠ της ΕΣΔΑ, του άρθρου 17 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και της επίσημης «Επεξήγησής» του όσον αφορά στο άρθρο 17 του ΧΘΔ της ΕΕ, καθώς και σύμφωνα με την πάγια νομολογία του ΕΔΔΑ και με την απόφ. 40/1998 της Ολομ. του Αρείου Πάγου, οι περικοπές νομοθετημένων αποδοχών και παροχών είναι άκυρες γιατί αποτελούν προσβολή του δικαιώματος της περιουσίας και όχι νόμιμο περιορισμό του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, που θα μπορούσε να είναι συμβατός κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις.

ββ. Οι περικοπές παραβιάζουν και άλλες εγγυήσεις, όπως τις εγγυήσεις των αντίστοιχων κοινωνικών δικαιωμάτων και της αρχής της αναλογικότητας των βαρών, είναι δε και ανυπόστατες λόγω του ανυπόστατου του ν. 3845/2010.

γγ. Τα συνταγματικά δικαστήρια της Λετονίας και της Ρουμανίας έκριναν ως αντισυνταγματικές τις αντίστοιχες περικοπές συντάξεων στη χώρα τους, με βάση αντίστοιχο όρο δανειοδότησης από το ΔΝΤ, το οποίο και αποδέχτηκε τη δικαστική απόφαση.

Οι δικαστικές αυτές αποφάσεις μας δείχνουν ότι υπάρχουν δικαστές στην Ευρώπη, και μάλιστα σε χώρες που εντάχθηκαν μόλις χθες στη μεταπολεμική νομιμότητα της δυτικής Ευρώπης.

δδ. Όσον αφορά τη σχετική υπόθεση των περικοπών που εκκρεμεί στο ΣΤΕ, έχω να πω τα έξης: Ολόκληρος ο ελληνικός λαός, και όχι μόνο οι δημόσιοι λειτουργοί και συνταξιούχοι που προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη, αναμένει με αγωνία την κρίση του Ανώτατου Δικαστηρίου. Η αγωνία είναι και δική μου. Ως πανεπιστημιακός δάσκαλος του Δικαίου αισθάνομαι την υποχρέωση να εκφράσω την απογοήτευσή μου για την εισηγητική έκθεση που αναγνώσθηκε κατά τη δημόσια συνεδρία του Δικαστηρίου. Ουδέποτε, κατά την πολυετή σταδιοδρομία μου, άκουσα δικαστική εισήγηση, που αποτελεί στοιχείο της δικαστικής διαδικασίας, να έχει περιεχόμενο πολιτικό, να στηρίζεται, δηλαδή, σε έγγραφα της επίσημης πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της κυβέρνησης, χωρίς νομικούς χαρακτηρισμούς των κρίσιμων πράξεων και χωρίς νομικά επιχειρήματα. Ελπίζω ότι το Δικαστήριο, όχι μόνο δεν θα λάβει υπ’ όψιν του, αλλά θα απαλείψει από το σκεπτικό της απόφασής του το αθέμιτο αυτό στοιχείο, που το προσβάλλει.

Αν κανείς αναγνώσει τη «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» –φοβούμαι ότι πολύ λίγοι από την επιστημονική κοινότητα και από την κοινότητα των πολιτικών είχαν μέχρι σήμερα το ενδιαφέρον να τη βρουν και να την αναγνώσουν– θα διαπιστώσει πλήθος λεόντειων όρων και διατάξεων, που πράγματι παραπέμπουν στη νοοτροπία δικολάβων άλλων εποχών.

Οι διατάξεις αυτές, πέραν του ότι είναι αθέμιτες, τέθηκαν μόνο υπέρ των δανειστών και καμία φορά υπέρ του οφειλέτη. Πρόκειται, δηλαδή, για γνήσιες λεόντειες συμφωνίες και για κατάφωρη παραβίαση της αρχής της συμβατικής ισότητας. Τις αθέμιτες αυτές διατάξεις, λόγω χρόνου, είμαι αναγκασμένος να τις αντιπαρέλθω.

3. Η παραίτηση από όλες
τις ασυλίες και η δέσμευση
της δημόσιας περιουσίας

Επανέρχομαι στις δύο πρώτες κατηγορίες των αθέμιτων όρων:

Θα ήθελα, κατ’ αρχάς, να διατυπώσω κάποιες σύντομες, συνθηματικές δυστυχώς, παρατηρήσεις για τις δύο βασικές κατηγορίες των επονείδιστων όρων.

α. Η παραίτηση από τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας και από κάθε άλλη ένσταση για την ολοκληρωτική δέσμευση της δημόσιας περιουσίας θα πρέπει να τεθεί και κάτω από το πρίσμα ενός τρίτου όρου. Του όρου εκείνου που ορίζει ότι οι δανειστές μπορούν να συμφωνήσουν να μεταβιβάσουν τα δικαιώματά τους σε τρίτο (οργανισμό ή τρίτη χώρα). Αυτό το δικαίωμα, που δεν το έχει, βεβαίως, στο αντίστοιχο περιεχόμενό του η Ελλάδα, φωτίζει καλύτερα τον στόχο καθολικής πολιτικής υποδούλωσης της χώρας μας.

β. Κάτω από το πρίσμα αυτό, με τις δύο παραπάνω κατηγορίες όρων:
αα. Η Ελλάδα εντάσσεται σε ορισμένο μπλοκ κρατών και συμφερόντων – κάτι που επιδιώκουν ιδιαίτερα οι δυνάμεις που εκπροσωπούνται από το ΔΝΤ και την Ευρώπη της Γερμανίας, σήμερα, μετά την κατάρρευση του μπλοκ της Σοβιετικής Ένωσης και την εμφάνιση στον ορίζοντα νέων υπερδυνάμεων.

ββ. Η Ελλάδα χάνει κάθε ελευθερία εξωτερικής πολιτικής, αφού, κάτω από την απειλή της ολοκληρωτικής δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας και της δημόσιας περιουσίας, δεν μπορεί να διαπραγματευθεί με κανένα τρίτο κράτος, χωρίς την έγκριση των δανειστών της. Η απειλή αυτή στερεί την ελευθερία κινήσεων για την επίλυση των εθνικών μας θεμάτων, δημιουργεί άλλοθι σε κάθε κυβέρνηση που θα είναι πρόθυμη να ικανοποιήσει τα συμφέροντα των αντιπάλων μας, και ανοίγει εύκολο πολιτικό δρόμο για την αμφισβήτηση από τρίτες χώρες των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.

γγ. Δεσμεύονται όλες οι περιοχές της ελληνικής επικράτειας που χρησιμεύουν για την άμυνα της χώρας και για την αντιμετώπιση παραβίασης κυριαρχικών δικαιωμάτων και ιδίως της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας (παραμεθόριες περιοχές και παραμεθόρια νησιά και θαλάσσιες ζώνες).

δδ. Δεσμεύονται όλες οι πήγες πλούτου για αξιοποίηση υπέρ των δανειστών, που προστατεύονται ως αγαθά του φυσικού και του ιστορικού μας περιβάλλοντος (όπως εθνικοί δρυμοί, αρχαιολογικοί χώροι με πλούσια πολιτισμική κληρονομιά των Ελλήνων, όπως η Ακρόπολη, η Ολυμπία, οι Δελφοί, η Βεργίνα, η Κνωσός και τόσοι άλλοι).

εε. Δεσμεύονται υπέρ των δανειστών ο ορυκτός και ο υποθαλάσσιος πλούτος, που τόσο εποφθαλμιά το αδηφάγο υπερεθνικό κεφάλαιο.

στστ. Όλοι γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα-θύμα της χιτλερικής θηριωδίας που δεν έλαβε από τη Γερμανία αποζημίωση για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που υπέστη ο λαός της, ούτε της επεστράφη το αναγκαστικό δάνειο που άρπαξε με τη βία στην Κατοχή η χώρα αυτή από την καθημαγμένη και λιμοκτονούσα πατρίδα μας. Με τη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης υπεγράφη όρος σύμφωνα με τον οποίο δεν μπορεί η Ελλάδα να συμψηφίσει τις απαιτήσεις προς αντίστοιχο ποσό των υποχρεώσεών της από το δάνειο. Με τον όρο αυτό απεμπόλησε η Ελλάδα το δικαίωμα συμψηφισμού ακόμη και αυτής της αξίωσης – η οποία άλλωστε είναι και η μόνη σημαντική που έχουμε, ασφαλώς, από τρίτη χώρα.

4. Η μεθόδευση της επιβολής των Συμβάσεων και
η παράκαμψη της Εθνικής Αντιπροσωπείας

Δύο μέρες πριν από την υπογραφή της βασικής Δανειακής Σύμβασης, στις 6 Μαΐου 2010, δημοσιεύθηκε ο ν. 3548, που προέβη στις πρώτες περικοπές που είδαμε. Ο νόμος αυτός έχει τον παραπλανητικό τίτλο: «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη-μέλη της Ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Τα επτά άρθρα του αριθμούνται ολογράφως, όπως τα άρθρα των κυρωτικών νόμων. Ο νόμος έχει, επίσης, επισυνημμένα διεθνή κείμενα μη νομικά, μεταξύ των οποίων και μέρος των διατάξεων του Μνημονίου, πριν από τη θέση του σε ισχύ με την υπογραφή της βασικής Σύμβασης. Παρά ταύτα, είναι σαφές ότι ο νόμος δεν είναι εκτελεστικός ή κυρωτικός των διεθνών συμβάσεων, αφού αυτές υπογράφηκαν μετά. Με αυτόν τον νόμο εξαπατήθηκε ο ελληνικός λαός, που πίστεψε ότι συζητήθηκε στη Βουλή κυρωτικός νόμος. Όχι μόνον η κυβέρνηση, αλλά και τα μέλη της Βουλής έχουν τεράστια ευθύνη γι’ αυτήν την εξαπάτηση, που αποτελεί μέρος της αντισυνταγματικής παράκαμψης της λαϊκής αντιπροσωπείας.

Στις 8 Μαΐου 2010 υπεγράφη η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης, η οποία όριζε ότι θα ετίθετο σε ισχύ μετά την υπογραφή της και με τη λήψη της Νομικής Γνωμοδότησης και τη δέσμευση ικανού αριθμού των δανειστών. Πέντε ημέρες μετά τη δημοσίευση του ν. 3845 και τρεις μέρες μετά την υπογραφή της βασικής Σύμβασης, δημοσιεύθηκε ο ν. 3847 της 11ης Μαΐου 2010, ο οποίος στο άρθρο Μόνο παρ. 9 ορίζει τα εξής: «Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις του προηγουμένου εδαφίου (δηλαδή: οι Συμβάσεις Δανεισμού) εισάγονται στη Βουλή για συζήτηση και ενημέρωση. Ισχύουν και εκτελούνται από της υπογραφής των».

Όπως βλέπει κάνεις, απλός νόμος κατάργησε το Σύνταγμα! Κατάργησε, δηλαδή, τις συνταγματικές διαδικασίες επικύρωσης και κύρωσης συνθηκών με τα τρία πέμπτα των μελών της Βουλής, που ορίζουν τα άρθρα 36 § 2 και 28 § 2 του Συντάγματος. Την κατάφωρη και σοβαρότατη αυτή παραβίαση του Συντάγματος κανένας παράγοντας της νομοθετικής λειτουργίας και κανένα όργανο του κράτους δεν την έχουν επισημάνει.

Παρά ταύτα, οι Συμβάσεις Δανεισμού κατατέθηκαν στη Βουλή για κύρωση στις 3 Ιουνίου 2010. Οι Συμβάσεις αυτές ούτε επικυρώθηκαν με βάση το άρθρο 36 § 2 (και το Διεθνές Δίκαιο), για να έχουν ισχύ ως διεθνείς συμβάσεις, ούτε κυρώθηκαν με βάση το άρθρο 28 § 2 με τα τρία πέμπτα των μελών της Βουλής, για να ισχύουν ως εσωτερικό δίκαιο. Αλλά ούτε καν μοιράστηκαν στους βουλευτές, ούτε παρουσιάστηκαν για συζήτηση, όπως προανήγγελλε ο ν. 3847. Όσο γνωρίζω, κανένα κόμμα της Βουλής και κανείς βουλευτής δεν ζήτησε την τήρηση των συνταγματικών διαδικασιών επικύρωσης και κύρωσης των Συμβάσεων Δανεισμού, ούτε καν τη διανομή των κειμένων τους και τη σχετική συζήτηση. Όλα, συνεπώς, τα κόμματα και οι 300 βουλευτές ευθύνονται για τη σοβαρότατη παραβίαση του Συντάγματος και του δημοκρατικού πολιτεύματος και για την απόκρυψή τους από τα όργανα του πολιτεύματος και από τον λαό. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι πολλοί βουλευτές μπερδεύουν τα κείμενα που είχαν συζητήσει με την ψήφιση του ν. 3845, με την ψήφιση του «Μνημονίου», όπως λένε. Ψήφιση, όμως, του πραγματικού «Μνημονίου» δεν έγινε ποτέ. Αυτήν την τραγική αδιαφορία και αβελτηρία ή και υστεροβουλία των πολιτικών εκμεταλλεύτηκε η κυβέρνηση και οι δανειστές μας και έπλεξαν την όλη άνομη μεθόδευση υπογραφής και θέσης σε ισχύ των Συμβάσεων Δανεισμού. Η τεχνική των κειμένων των Συμβάσεων μου ήταν από την αρχή ύποπτη, γιατί μου θύμιζε την τεχνική και τη σωρευτική παραβίαση όλων των αρχών του Σχεδίου Ανάν. Αποκαλύφθηκε σήμερα ότι το ίδιο γραφείο του Λονδίνου που συνέταξε το μοναδικό έκτρωμα εγγράφου Διεθνούς Δικαίου συνέταξε και τα κείμενα των Συμβάσεων Δανεισμού της Ελλάδας. Από τη θέση αυτή θέλω να ρωτήσω, ως έλληνας πολίτης, δύο ερωτήματα:

Πρώτον, οι δεκαέξι χώρες της Ευρωζώνης, η Ελλάδα και το ΔΝΤ δεν είχαν νομικές υπηρεσίες των υπουργείων Εξωτερικών με ειδικούς διεθνολόγους, για να συντάξουν, όπως γινόταν ανέκαθεν, τις Συμβάσεις Δανεισμού, αντί να τις αναθέσουν στο μη ειδικευμένο, όπως φαίνεται από τα κείμενα, δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου και να επιβαρύνουν με την τεράστια αμοιβή την Ελλάδα, που… έσπευσαν να βοηθήσουν;

Δεύτερον, πόσα εκατομμύρια πλήρωσε η ήδη πτωχευμένη Ελλάδα στον επαγγελματία κατασκευαστή του Λονδίνου για την κατασκευή της αγχόνης της;

5. Η εξουσία που ασκείται
στην Ελλάδα με βάση
τις Συμβάσεις Δανεισμού

Η παράκαμψη της Λαϊκής Αντιπροσωπείας και του Προέδρου της Δημοκρατίας για τις πιο σοβαρές διεθνείς συμβάσεις και με τους πιο επονείδιστους όρους της ιστορίας του ελληνικού κράτους αποτελεί σοβαρή παραβίαση του πολιτεύματος.

Ο όρος της Σύμβασης Δανεισμού με τον οποίο παραιτείται η Ελλάδα απέναντι στους δανειστές της από όλες τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας και από κάθε άλλη ασυλία αποτελεί επονείδιστο και πρωτοφανή στις σύγχρονες διεθνείς σχέσεις όρο υποτέλειας.

Η ολοκληρωτική δέσμευση της δημόσιας περιουσίας, ο εξευτελισμός του κράτους με λεόντειους όρους και με παραβιάσεις πολλών θεμελιωδών αρχών του υπερκείμενου δικαίου, καθώς και η παραβίαση συνταγματικών δικαιωμάτων και δικαιωμάτων του ανθρώπου αποτελούν πρωτοφανούς σκληρότητας επονείδιστους όρους.

Από όλες αυτές τις παραβιάσεις θεμελιωδών άρχων της Δημοκρατίας προκύπτουν τα έξης:

(α) Οι Συμβάσεις Δανεισμού είναι εκτός του Συντάγματος, εκτός της ευρωπαϊκής νομιμότητας και εκτός της διεθνούς νομιμότητας. Είναι, συνεπώς, ανυπόστατες, τόσο λόγω της παράκαμψης της Βουλής στην επικύρωση και στην κύρωσή τους με τα τρία πέμπτα των μελών της, όσο και λόγω παραβίασης θεμελιωδών αρχών όλων των βαθμίδων του υπερκείμενου δικαίου από βασικούς και ουσιώδεις όρους τους.

(β) Ειδικότερα: Ο ειδεχθέστερος από όλους τους όρους της παραίτησης από τα δικαιώματα κυριαρχίας δεν μπορούσε να επικυρωθεί ούτε με ομόφωνη απόφαση των 300 μελών της Εθνικής Αντιπροσωπείας. Αλλά ούτε με δημοψήφισμα μπορούσε να αποφασιστεί ή να επικυρωθεί, γιατί το εκλογικό σώμα δεν μπορεί να αλλοτριώσει ούτε την κυριαρχία της Ελλάδας, ούτε τη Δημοκρατία, δεσμεύοντας το σύνολο των πολιτών και τις επερχόμενες γενιές των Ελλήνων.

(γ) Η εξουσία που ασκείται με βάση τις Συμβάσεις Δανεισμού είναι έκτος του Συντάγματος, εκτός της Ευρωπαϊκής Νομιμότητας και εκτός της διεθνούς νομιμότητας. Αποτελεί de facto εξουσία. Η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση κατοχής. Είναι χειρότερη η θέση της από τη θέση προτεκτοράτου, του οποίου την ασφάλεια και τα σύνορα εγγυάται η προστάτιδα δύναμη. Οι Συμβάσεις Δανεισμού αλλοτρίωσαν την εθνική κυριαρχία και την εθνική περιουσία και επικράτεια στους δανειστές της Ελλάδας, χωρίς αυτοί να της εγγυώνται και να της διασφαλίζουν την ασφάλειά της και τα σύνορά της. Διασφαλίζουν μόνο την ασφάλεια των συμφερόντων τους. Η θεμελιώδης αρχή της Αλληλεγγύης, που, υποτίθεται, διέπει την ΕΕ, ποδοπατήθηκε με τις Συμβάσεις Δανεισμού κατά το χειρότερο και με πρωτοφανή στη νεώτερη Ιστορία τρόπο.

(δ) Οι Συμβάσεις Δανεισμού, όχι μόνο την αρχή της αλληλεγγύης ποδοπατούν, αλλά με τους όρους τους παραβιάζουν τη θεμελιώδη διάταξη της Σύμβασης της Βιέννης του 1969, που απαγορεύει την πολιτική και την οικονομική βία.

(ε) Η κυβέρνηση μπορεί να θέσει το τεράστιο για την Ευρώπη ζήτημα της νομιμότητας των Συμβάσεων. Προβλέπονται τρόποι και από τις ίδιες τις Συμβάσεις.

Ό,τι δεν έπραξε κατά τη σύναψη των Συμφωνιών, μπορεί να το κάμει τώρα. Θα προσθέσω, όμως, και τούτο: Όσον αφορά την παραίτηση από τα δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας, δεν θέλω να ακούσω την ερώτηση που μας έχουν υποβάλει, αν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Παραίτηση από την εθνική κυριαρχία δεν γίνεται ούτε με το περίστροφο στον κρόταφο. Διαφορετικά, θα ακυρώναμε όλες τις ηρωικές αντιστάσεις και όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες της Ιστορίας των λαών.

6. Επίλογος

Λυπάμαι αν μίλησα με πάθος, υπερβαίνοντας τα όρια της επιστημονικής νηφαλιότητας. Πιστεύω, όμως, ακράδαντα ότι ο επιστήμονας και ιδιαίτερα ο πανεπιστημιακός δάσκαλος έχει υποχρέωση όχι μόνο να θέτει τις γνώσεις του στην υπηρεσία του λαού στον οποίο ανήκει, αλλά και να αγωνίζεται με αυτές και να τις χρησιμοποιεί στον άγωνα για το καλό όλων των ανθρώπων, για το δίκαιο και για τον πολιτισμό, όταν ποδοπατούνται όπως ποδοπατούνται σήμερα. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο πανεπιστημιακός δάσκαλος θα πρέπει να διδάσκει πάντοτε, όχι μόνο από το εύκολο βήμα της διδασκαλίας του, αλλά κυρίως με το παράδειγμά του, το «τόλμα φρονείν» του Αισχύλου και το αντίστοιχο του Ορατίου «sapereaude», που ο Καντ το ανέδειξε ως το σύνθημα του Διαφωτισμού. Στις περιπτώσεις, μάλιστα, όπως η σημερινή, τολμώ να πω ότι είναι, ίσως, χρησιμότερο το «αγανάκτησε» του μεγάλου αντιστασιακού κατά του χιτλερισμού και υποστηρικτή των δικαιωμάτων του ανθρώπου Stefane Hessel. Ανησυχώ βαθύτατα για το μέγεθος της ανομίας του Σχεδίου Ανάν που ήλθε από τον κορυφαίο φρουρό των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της παγκόσμιας δημοκρατικής νομιμότητας, τον Γ.Γ. του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, και από το μέγεθος της ανομίας των Συμβάσεων Δανεισμού που ήλθαν από την καρδιά της Ευρώπης. Και άλλη φορά η ήπειρος, που υπερηφανεύεται ότι είναι η κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού, γέννησε την καταστροφή και τα ειδεχθέστερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Γι’ αυτό καταλήγω με μια έκκληση: Να φροντίσει η κυβέρνηση να απαλλαγούν οι Συμβάσεις Δανεισμού από τους επονείδιστους και άνομους όρους που αποτελούν ντροπή για την Ελλάδα και για την Ευρώπη και στη συνέχεια να αποκαταστήσει το δημοκρατικό πολίτευμα που τραυματίστηκε βάναυσα, υποβάλλοντάς τες να κυρωθούν από την Εθνική Αντιπροσωπεία και θέτοντας τέλος στον σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας.

Αν δεν γίνουν αυτά, η Ελλάδα οδηγείται, με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας, σε αγώνα των πολιτών της, σύμφωνα με το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος.

“Το Παρόν”

http://olympia.gr/2011/04/28/%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%80%ce%ad%ce%bb%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bf-%cf%83%cf%85%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b3%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%ce%bb%cf%8c%ce%b3%ce%bf%cf%82-%ce%b3-%ce%ba%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%bc/#more-62896

Αυστρία: Λαϊκή υπερκομματική πρωτοβουλία για την έξοδο από την ΕΕ.

 Από τον Helmut Schramm, Überparteiliche Plattform für den Austritt aus der EU.

 

Λαϊκή υπερκομματική πρωτοβουλία για την έξοδο από την ΕΕ, για να σωθούν τα υπαρξιακά θεμέλια της Αυστρίας

Σε απάντηση της προσπάθειας για μία  βίαιη επιβολή της Συνθήκης της Λισαβόνας, ομάδα πολιτών δρομολόγησε μια εθνική πρωτοβουλία για να εξασφαλιστεί η έξοδος της Αυστρίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Πρόκειται  πρώτα – πρώτα να εξασφαλιστεί η πολιτική ελευθερία των πολιτών και να διασωθεί η υπαρξιακή βάσης της Αυστρίας: (επαν-) ανάπτυξη της εσωτερικής αγοράς προστατευμένη από  εξωτερικές κρίσεις,  σύσταση ενός κράτους πρόνοιας, που είναι δυνατόν μόνο στα πλαίσια ανεξαρτήτων κρατών, ανάκτηση της παραδοσιακής ουδετερότητας αναφορικά με την  εξωτερική πολιτική, ελευθερία αποδοχής ή απόρριψης των ΓΤΤ (Γενετικά Τροποποιημένες Τροφές), επαναφορά ενός εθνικού νομίσματος και εγκαθίδρυση μιας άμεσης δημοκρατίας, σύμφωνα με το ελβετικό μοντέλο.

Τα κυριαρχικά δικαιώματα που μεταβιβάστηκαν στους κοινοτικούς οργανισμούς, όπως προβλέπεται στη Συνθήκη της Λισαβόνας, περιορίζονται και σε συνέπεια αυτού του γεγονότος, δεν είναι δημοκρατικά νομιμοποιημένα.

Δεδομένου ότι πάνω από το 80% των νόμων επιβάλλονται από την ΕΕ με  υποχρεωτικές απαιτήσεις, οδηγίες, αποφάσεις και άλλα, δεν υπάρχει πλέον κανένας πολιτικός που να φέρει την ευθύνη για αυτούς τους νόμους. 

Ούτε οι βουλευτές, «οι εκπρόσωποι του λαού», ούτε το αυστριακό Συνταγματικό Δικαστήριο δεν αντιτίθενται σε αυτή την αντιδημοκρατική ευρωπαϊκή πολιτική. 

Η πλειοψηφία του αυστριακού λαού αντιτίθεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Έτσι δείχνει η έρευνα που πραγματοποίησε το Ινστιτούτο Έρευνας Απόψεων  της Linz. (Linzer Meinungsforschungsinstitut) IMAS, αποκαλύπτοντας ότι το 54% του πληθυσμού πιστεύει ότι η ΕΕ έχει περισσότερα μειονεκτήματα παρά πλεονεκτήματα για τη χώρα («Wiener Zeitung της 14/15 Αυγούστου).

Τι να κάνουμε;

Οι πολίτες καλούνται να πάρουν πίσω τα πολιτικά τους δικαιώματα και αυτό γίνεται μόνο με την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Πρέπει να δοθούν πίσω στον αυστριακό λαό τα πολιτικά του δικαιώματα.

Οικονομία

Οι εγχώριες εταιρίες, έχουν όλο και λιγότερες πιθανότητες να επιβιώσουν σε ένα υπερεθνικό σύστημα. 

Η Αυστρία δεν μπορεί να συνάψει εμπορικές συμφωνίες ζωτικής σημασίας για την προστασία της εθνικής της οικονομίας, λόγω της συμμετοχής της στην ΕΕ.

Το διεθνές εμπόριο είναι εξ ολοκλήρου στα χέρια των κεντρικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Πολλές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις έχουν κλείσει από την ένταξη της χώρας στην ΕΕ, ανάμεσα σ αυτές πολλές  εταιρείες που παράγουν εμπορεύματα, προσφέροντας στους νέους θέσεις μαθητείας και εργασίας,  και συμβάλλουν έντονα στην εθνική οικονομία. 

Χωρίς την οικονομική κυριαρχία, ένα κράτος δεν μπορεί να εκπληρώσει την αποστολή του να διασφαλιστεί η οικονομική σταθερότητα και δεν μπορεί ούτε να την διατηρήσει ούτε να την επεκτείνει.
(…)

Κοινωνικό Κράτος

Η υπέρτατη αρχή της ΕΕ, είναι η  «ελευθερία της αγοράς», με άλλες λέξεις η ελευθερία της απεριόριστης διακίνησης  εμπορευμάτων και  υπηρεσιών, ελευθερία της κυκλοφορίας των εργαζομένων, καθώς και η ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων. 

Το τελευταίο είναι απαραίτητο για τις πολυεθνικές, αφού επιτρέπει μια πολιτική με στόχο το μέγιστο κέρδος, αιτία σημαντικών δυσκολιών για πολλούς ανθρώπους.

Η πολιτική αυτή υποστηρίζεται εδώ και δεκαετίες από το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ).

Σε αυτό, η κοινωνική πολιτική απουσιάζει τελείως. 

Η απόδειξη δίνεται με τη σταθερή αύξηση της ανεργίας, με τη μείωση των συντάξεων και με το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών που συνεχώς μεγαλώνει.

Ουδετερότητα

Ουδέτερη ορίζεται μια χώρα που διεξάγει τη δική της εξωτερική πολιτική (όπως η Ελβετία), παραμένοντας αυστηρά μακριά από κάθε στρατιωτικό σύμφωνο και συνεπώς υπηρετώντας την ειρήνη. 

Λόγω του στρατού της, που συμβάλει και η Αυστρία, η ΕΕ είναι η ίδια ένα στρατιωτικό σύμφωνο. 

Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε τη στενή σχέση της με το ΝΑΤΟ, του οποίου η πλειοψηφία των χωρών της ΕΕ είναι μέλη. 

Στο τελευταίο έγγραφο σχετικά με την πολιτική ασφαλείας της αυστριακής ομοσπονδιακής κυβέρνησης, γίνεται λόγος να εμπλακεί η χώρα σε διεθνείς δομές ασφαλείας, το ΝΑΤΟ προσλαμβάνει μεγαλύτερη σημασία, καθώς ενισχύονται οι υποχρεώσεις παροχής βοήθειας και συμμετοχής σε στρατιωτικές αποστολές.

Η Συνθήκη της Λισαβόνας μας υποχρεώνει να βελτιώνουμε συνεχώς τις στρατιωτικές δυνατότητες μας (υποχρέωση στρατικοποίησης) και να συμμετέχουμε, ενδεχομένως, σε πολεμοχαρείς παρεμβάσεις, που συνήθως αναφέρονται ως «αποστολές για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας».

Τέτοιες αποστολές καταλήγουν μερικές φορές σε επιθετικούς πολέμους σε όλο τον κόσμο.

Μόνο με την έξοδο από την ΕΕ, θα είναι δυνατόν να ανακτηθεί η ουδετερότητα ως βάση για την αυστριακή εξωτερική πολιτική.

Ελευθερία αποδοχής η απόρριψης των ΓΤΤ

Λόγω της υποχρεωτικής «απεριόριστης ελευθερίας της αγοράς», δεν είναι δυνατόν για ένα κράτος μέλος της ΕΕ να αποτραπεί η εισαγωγή ΓΤΤ ζωοτροφών, όπως οι πατάτες που καλλιεργούνται βιομηχανικά (Amflora) ή τελειωμένων προϊόντων με βιολογικά μεταλλαγμένα συστατικά ΓΤΟ. 

Είναι απολύτως απαραίτητο να γίνει σεβαστή η βούληση των 1,2 εκατομμυρίων Αυστριακών οι οποίοι απορρίπτουν τη γενετική τεχνολογία είτε στη γεωργία είτε σε προϊόντα διατροφής. Οι διεκδικήσεις της λαϊκής πρωτοβουλίας του 1997 για το θέμα αυτό εξακολουθούν να ισχύουν:
1. Καμία τροφή που παράγεται από τα εργαστήρια της γεννητικής μηχανικής στην Αυστρία,
2. Καμία άδεια για την κυκλοφορία ζωντανών ων γεννητικά τροποποιημένα,

3. Κανένα  δίπλωμα ευρεσιτεχνίας με σχέση τη ζωή.

Η πολιτική της ΕΕ μάς απαγορεύει την προστασία αυτή, οπότε οφείλουμε να αποχωρήσουμε.

Εθνικό νόμισμα

Το εθνικό νόμισμα είναι ένα ουσιαστικό χαρακτηριστικό ενός κράτους. 

Η Αυστρία δεν είναι πλέον σε θέση να κατευθύνει την οικονομία της μέσω μιας νομισματικής και πιστωτικής πολιτικής, για αυτό το λόγο πρέπει να ξαναβρεί το δικό της νόμισμα (το πρώην Σελίνι), για να εξασφαλιστεί η οικονομική σταθερότητα της.

 Πρόσφατα, η Αυστρία υποχρεώθηκε να καταβάλει 2,3 δισ. ευρώ για τη λεγόμενη «βοήθεια προς την Ελλάδα» και 12,6 δισ. ευρώ για τη «διάσωση» του ευρώ. 

Η διαδικασία αυτή είναι αντισυνταγματική και παραβιάζει τις Συμφωνίες – σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες.

Το αποτέλεσμα αυτής της εσφαλμένης πολιτικής είναι ο πληθωρισμός και ο κίνδυνος της συναλλαγματικής μετατροπής στις πλάτες των φορολογουμένων.

(…)

Γεωργία

Η γεωργία πρέπει να προστατευτεί με την επαναφορά των δασμών και των εμπορικών περιορισμών. 

Αυτό θα διασφαλίσει τον εφοδιασμό της χώρας με τοπικά προϊόντα. 

Χρειαζόμαστε μια γεωργική πολιτική που στοχεύει στον εφοδιασμό του πληθυσμού με ασφαλή προϊόντα, τη διαφύλαξη της καλλιεργήσιμης γης και την οικολογική εκμετάλλευση της. 

Πρέπει να εφαρμοστούν στους παραγωγούς τιμές σύμφωνες με το παραγόμενο έργο τους και, στο μέτρο του δυνατού, να γίνει εφικτή η προώθηση της άμεσης πώλησης των βασικών προϊόντων, είτε από τον ίδιο τον γεωργό είτε μέσω των γεωργικών συνεταιρισμών. 

Η ΕΕ μας επιβάλλει μια βιομηχανική παραγωγή των τροφίμων από τεράστια αγροκτήματα και καταστρέφει με αυτόν τον τρόπο τις  οικογενειακές δομές που είναι προσαρμοσμένες στις περιφερειακές ανάγκες της φύσης, του ανθρώπου και των ζώων. 

Οι αγρότες εξαρτώνται από την παγκόσμια αγορά, τις τιμές και τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Μόνο με την έξοδο από την ΕΕ θα επιβιώσει η γεωργία.

Η ελευθερία και η δημοκρατία είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς πάλης, οι ισχυροί δεν άφησαν ποτέ ηθελημένα την εξουσία.

Πώς θα υποστηρίξετε αυτή τη λαϊκή πρωτοβουλία;

Όλοι οι Αυστριακοί πολίτες, ηλικίας 16 ετών και άνω, δικαιούνται να υπογράψουν τις λαϊκές πρωτοβουλίες. 

Μόλις συγκεντρωθούν 8.032 υπογραφές (1 τοις χιλίοις του πληθυσμού), το Υπουργείο Εσωτερικών θα ανακοινώσει δημοσίως σε πια εβδομάδα θα συλλεχτούν υπογραφές για το σύνολο της χώρας.

Le Post.fr    25/04/2011 

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/04/blog-post_9124.html

H ΕΛΛΗΝΙΚΗ “ΔΙΝΗ ΘΑΝΑΤΟΥ” ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ

 ‘Εντεκα μήνες μετά το μνημόνιο: που πάει η Ελλάδα;

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Πριν συμπληρωθεί χρόνος από την υπογραφή του Μνημονίου και της Δανειακής Σύμβασης, είναι σαφές, ακόμα και σε όσους την επέβαλαν, ότι οδηγεί σε ανήκεστο βλάβη, αν όχι καταστροφή της ελληνικής οικονομίας-κοινωνίας. Ο πραγματικός σκοπός τους δεν είναι η έξοδος μιας Ελλάδας στο επίπεδο περίπου που την ξέραμε στις αγορές, μετά από μια περίοδο θυσιών, αλλά η μετατροπή της σε χώρα του Τρίτου Κόσμου, υπό συγκαλυμμένο αποικιακό έλεγχο. Αν η ελληνική κοινωνία δεν βρει τρόπο αντίδρασης, θα καταστραφούν οι οικονομικές προϋποθέσεις ύπαρξης στοιχειωδώς κυρίαρχου, ανεξάρτητου, δημοκρατικού κράτους. Η ύπαρξη τέτοιου κράτους, στην ουσία, όχι μόνο στον τύπο, είναι προϋπόθεση για την προκοπή, αν όχι επιβίωση του ελληνικού λαού.

Tρεις από τους πέντε «σοφούς», για οικονομικά θέματα, που συμβουλεύουν τη Μέρκελ, διατύπωσαν δημοσίως την πεποίθηση ότι το μνημόνιο «δεν βγαίνει». Τα ίδια δηλώνει η Βάσω Παπανδρέου, ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Σε πρόσφατο «γκάλοπ» του BBC μεταξύ αναλυτών, η πλειοψηφία προέβλεψε ελληνική χρεωκοπία. ‘Οσοι λένε ακόμα ότι το μνημόνιο μπορεί να βγει, να αντιμετωπίσει το πρόβλημα χρέους και ελλειμμάτων, πρέπει να θεωρηθούν είτε ανόητοι, είτε, πιθανότερο, απατεώνες.

Ο ελληνικός λαός γνωρίζει την πραγματικότητα, ακόμα κι όταν την κρύβει από τον εαυτό του. Μαρτυρά την επίγνωση αυτή το «βλέμμα μελλοθανάτων» των επιβατών σε κάθε βαγόνι του μετρό, ο διπλασιασμός των αυτοκτονιών στη χώρα, το 80% των νέων που δηλώνει ότι θάθελε να φύγει από τη χώρα. ‘Oλοι ξέρουμε τι σημαίνουν τα ενεχυροδανειστήρια που ξεφυτρώνουν σε κάθε γειτονιά, οι διαφημίσεις των κορακιών που αγοράζουν χρυσαφικά κι ασημικά. Κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε, αλλά πίσω από κάθε «ενοικιάζεται» κλειστού μαγαζιού, κρύβονται ανθρώπινες και οικογενειακές τραγωδίες. Σύντομα, ορισμένοι ήδη από τώρα, εκατομμύρια συμπολίτες, βρίσκονται ή θα βρεθούν προ της “επιλογής” να πεθάνουν από ασιτία ή από έλλειψη φαρμάκων, που δεν μπορούν ή δεν θα μπορούν να αγοράσουν. Θα χρειαζόμαστε βιβλίο για να περιγράψουμε αναλυτικά την ταχύτατη, συστηματική κατεδάφιση της χώρας, στην οποία επιδίδονται, με τόση επιτυχία, τα ανθρωπάκια μιας υποτελούς κυβέρνησης, άψογης σε ρόλο “διαχειριστή πτωχευμένης επιχείρησης”, για λογαριασμό των δανειστών. Αφού γκρέμισαν, σε λιγότερο από χρόνο, το υποτυπώδες κοινωνικό κράτος που απέκτησαν οι ¨Ελληνες σε διάστημα ενός αιώνα, ετοιμάζονται τώρα να οργανώσουν την λεηλασία της χώρας με το πρόγραμμα των “50 δισεκατομμυρίων”.

Γράφω από παιδί, είναι η δουλειά μου. Αλλά τώρα δυσκολεύομαι κι εγώ, δεν ξέρω τι να γράψω. Διαλέγω την αλήθεια, τρέμοντας μήπως ενισχύσω άθελά μου τη μαζική κατάθλιψη, κατ’ εξοχήν όπλο των εχθρών μας, στοιχείο ενός ψυχολογικού πολέμου κατά του ελληνικού λαού που στηρίζεται στην καθολική ενοχοποίηση, στην ιδιοτελή αντιπαράθεση ενός στρώματος στο άλλο, στην καλλιέργεια φόβου και πανικού, για να παραλύσουν τους ¨Ελληνες, “σακατεύοντας” κάθε εθνική αυτοπεποίθηση (και καταστρέφοντας, en passant, τη διεθνή εικόνα της χώρας). Tο σχέδιο αυτού του πολέμου εκτελεί, υπό την καθοδήγηση μιας στρατιάς ξένων συμβούλων, η παρούσα “ελληνική κυβέρνηση”. Σχέδιο που εκπονήθηκε στα «στρατηγεία» μιας παγκόσμιας «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», του τέρατος του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου που προέκυψε από τέσσερις δεκαετίες αποφορολόγησης του κεφαλαίου, διαρκών “απελευθερώσεων” και “απορρυθμίσεων” “αγορών”, ροών κεφαλαίων και εμπορευμάτων.

Απαλλαγμένες από το αντίπαλο σοβιετικό δέος, με υποταγμένους και εξαγορασμένους ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και συνδικάτα, οι “αγορές” επιχειρούν να κατεδαφίσουν ότι απέμεινε από τον μεταπολεμικό ιστορικό συμβιβασμό Κεφαλαίου-Εργασίας, το κοινωνικό κράτος, τη Δημοκρατία, τον πολιτισμό της Ευρώπης. Επιχειρούν, με την καιροσκοπική συνδρομή της γερμανικής ηγεσίας, να ευθυγραμμίσουν ευρωπαϊκούς οικονομικοπολιτικούς θεσμούς με τον νέο συσχετισμό δυνάμεων, που προέκυψε από τη γιγάντωση του χρηματιστικού κεφαλαίου, τη σοβιετική κατάρρευση, την ευρωπαϊκή παρακμή.

Η Ιστορία, και οι επόμενες γενιές των Ελλήνων, θα καταγράψουν την κολοσσιαία ευθύνη της παρούσας ηγεσίας της ελληνικής κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο στην ελληνική καταστροφή, αλλά και γιατί επέτρεψε, από δω, να εκδηλωθεί ευκολότερα ο μεγάλος πόλεμος κατά της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, που συνεχίζεται ήδη σε Ιρλανδία και Πορτογαλία, αύριο Ισπανία, μεθαύριο Ιταλία, κάποια στιγμή Γαλλία. Σύμμαχος σήμερα των “αγορών”, το Βερολίνο κινδυνεύει να συνειδητοποιήσει πολύ αργά, το φοβερό τίμημα του Φάουστ για τη συμμαχία του με τις “αγορές” και τις πρόσκαιρες επιτυχίες εις βάρος της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Αυτό το γενικό πλαίσιο “υπερκαθορίζει” την ελληνική κρίση. Χωρίς το πρώτο δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε τη δεύτερη. Αλλά δεν μπορούμε να την ερμηνεύσουμε κι αν αγνοήσουμε τρεις παράγοντες, χωρίς τους οποίους η Ελλάδα δεν θα ήταν πιθανώς η πρώτη που θα υφίστατο την επίθεση:

α) την κατάρρευση όχι μόνο της ελληνικής παραγωγικής-εξαγωγικής βάσης, αλλά και του συνόλου των ελληνικών δομών και συστημάτων συλλογικών αξιών, καθώς η χώρα ολοκλήρωνε τον μετασχηματισμό της σε απέραντο “λαμογιστάν, εργολαβιστάν, ρουσφετιστάν”. Αναγκαστική ή οικειοθελής, η προσχώρηση ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων στις πρακτικές και την ιδεολογία του “λαμογιστάν”, ο εξωφρενικός κυνισμός, η ιδιοτέλεια, ο ξετσίπωτος ατομικισμός, η κουλτούρα της απάτης που χαρακτηρίζουν σημαντικό τμήμα των μεσαίων και ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων, σήμερα περισσότερο από χθες, όταν δεν θίγονται άμεσα τα ίδια, εμποδίζουν την ελληνική κοινωνία να αμυνθεί

β) τη γεωπολιτική θέση της χώρας, που αλληλεπιδρά πολύπλευρα με την οικονομική της θέση. Π.χ. η Ελλάδα υφίσταται μια γεωπολιτική πίεση που οδήγησε στην παροχέτευση τεράστιων πόρων στην άμυνα. ‘Εγινε η κύρια πύλη εισόδου μεταναστών από τις ζώνες των πολέμων και της εξαθλίωσης. Η επιλογή των ελληνικών κυβερνήσεων να στηρίξουν ενθουσιωδώς την αμερικανική πολιτική τουρκικής ένταξης στην ΕΕ, προσέθεσε και άλλα σοβαρά κίνητρα στη Μέρκελ να επιτεθεί στην Ελλάδα. Αν η Αθήνα έπαιζε το γεωπολιτικό “χαρτί” της έξυπνα, θα βελτίωνε ασφαλώς τη διαπραγματευτική της θέση. Θα την έπαιρναν στα σοβαρά και θα τη λογάριαζαν πολύ περισσότερο, αν αρνούνταν αίφνης τη χρήση του ελληνικού χώρου στον πόλεμο κατά της Λιβύης, σε συμμαχία με σημαντικές διεθνείς δυνάμεις που δεν θέλουν τον πόλεμο, παρά παίζοντας διαρκώς ρόλο δουλοπρεπούς “προθύμου”, χωρίς καν να διαπραγματεύεται αντάλλαγμα. Μια μικρή χώρα πρέπει να είναι απρόβλεπτη, είπε ο Ανδρέας σε μια ιστορική συνέντευξη στο Τάιμ, λίγο μετά την ανάληψη της εξουσίας, επί των ημερών όμως του Γιώργου η χώρα είναι απολύτως προβλέψιμη

γ) τα πνευματικά, ηθικά, ψυχολογικά χαρακτηριστικά της σημερινής ηγεσίας κυβέρνησης και ΠΑΣΟΚ, την καθιστούν ιδεώδη “φορέα αυτοκαταστροφής” του ελληνικού “συστήματος”, κατά το κλασικό πρότυπο Γκορμπατσώφ. Το ότι το κάνει αυτό χωρίς ενδεχομένως πλήρη συνείδηση των συνεπειών, την καθιστά περισσότερο, όχι λιγότερο επικίνδυνη, γιατί είναι πιο αποφασισμένη και γιατί μπορεί, με την επιμέρους ειλικρίνειά της, να εξαπατά αποτελεσματικότερα. Δεν υπάρχει μόνο το Μνημόνιο, υπάρχει και το “Μνημόνιο πίσω από το Μνημόνιο”, το πρόγραμμα διαχείρισης της ελληνικής κατάστασης και των αντιδράσεων του ελληνικού λαού και στην εκτέλεσή του η κυβέρνηση τα κατάφερε καλύτερα κι από ότι με το ίδιο το Μνημόνιο.

Για να εξηγήσουμε το τελευταίο σημείο, πολιτικοί όπως οι Γκορμπατσώφ ή Παπανδρέου οδηγούν σε αυτά τα αποτελέσματα γιατί μπερδεύουν τον εχθρό με τον φίλο. Πάρτε το παράδειγμα μιας επιχείρησης που έχει πρόβλημα με την τράπεζά της. Η επιχείρηση και η τράπεζα επιχειρούν να βρουν έναν συμβιβασμό, έχοντας συνείδηση ότι βασικά είναι αντίπαλοι, αφού ο ένας θέλει να αυξήσει το βάρος του άλλου στον διακανονισμό. Τι θα συνέβαινε όμως στην επιχείρηση αν ο ιδιοκτήτης της πίστευε ότι η τράπεζα είναι βασικά καλοί άνθρωποι που θέλουν να βοηθήσουν την επιχείρησή του, που είναι μόνη υπεύθυνη για το πρόβλημά της; Τι θα συνέβαινε στην επιχείρηση, αν ο ιδιοκτήτης της έβγαινε και έλεγε στον κόσμο ότι είναι υπερχρεωμένη, στην εντατική, Τιτανικός, διεφθαρμένη και κακοδιοίκητη; Το πιθανότερο είναι ότι μια τέτοια επιχείρηση θα έκλεινε σε σύντομο χρονικό διάστημα, ακόμα κι αν δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα. Ασφαλώς τα προβλήματα της Ελλάδας είναι πολύ προγενέστερα της κυβέρνησης Παπανδρέου. Αλλά η κυβέρνηση αυτή έδρασε και δρα όπως ένας γιατρός που τον φωνάζουν για εγκεφαλική αιμορραγία και δίνει αντιπηκτικά στον ασθενή, οδηγώντας τον μια ώρα αρχύτερα στα θυμαράκια. Το πρώτο πράγμα που πρέπει κάποιος να κάνει σε έναν τέτοιο περιστατικό, είναι να διώξει τον γιατρό.

¨Όταν αντιμετωπίζουν κίνδυνο τα ζώα είτε φεύγουν, είτε παλεύουν. Το χειρότερο που μπορεί να τους συμβεί, και συμβαίνει τώρα στον ελληνικό λαό, είναι να παραλύσουν. Αλλά για να μπορέσει να αντιδράσει ο ελληνικός λαός και να είναι κάπως αποτελεσματική η αντίδρασή του, χρειάζεται, ούτε λίγο, ούτε πολύ, να βρει τη δύναμη, τη φαντασία, το κουράγιο, τις ιδέες να “επανιδρύσει” τη χώρα του, πρωταγωνιστώντας ταυτόχρονα στην ευρωπαϊκή επανίδρυση. Nα αποκαταστήσει συλλογικότητες, να ξαναβρεί την αλληλεγγύη, να αποκτήσει νέα πολιτικά υποκείμενα, που θα αποσπάσουν το ελληνικό κράτος και την κυβέρνηση από τον έλεγχο των ξένων δανειστών και δυνάμεων, ώστε να μπορέσει ο ελληνικός λαός να υπερασπισθεί τον εαυτό του διεθνώς. Θα χρειαστούν ίσως οι ¨Ελληνες τις ηρωϊκές παραδόσεις τους, για να στηρίξουν τον αγώνα τους, στις πολύ διαφορετικές σημερινές συνθήκες, θα χρειαστούν όμως να τον συνδέσουν με τον ευρύτερο αγώνα για μια ριζοσπαστική μεταρρύθμιση της Ευρώπης, μόνο πλαίσιο που, αν φαίνεται κάπως ουτοπικό σήμερα, μπορεί να αποβεί μακροπρόθεσμα νικηφόρο. Είμαστε ακόμα πολύ μακριά από αυτά. Ούτε φως, ούτε άκρη δεν φαίνεται στο τούνελ. Η ιστορία όμως είναι καμιά φορά πονηρή. Ϊσως, αν υπάρχει μια πιθανή παρηγοριά μέσα στη μαυρίλα, την προσφέρει παραδόξως το ίδιο το πάχος του σκοταδιού. Είναι τόσο σοβαρή, σχεδόν θανάσιμη η απειλή, που ενδέχεται να προκαλέσει, στο τέλος, σωτήρια έγερση.

Επίκαιρα, 14.4.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com

Πυρ και μανία για την ΑΟΖ μας

 

ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗ
Ο Τούρκος Ειδικός Στρατηγικής Ενέργειας μάς προειδοποιεί με…προβλήματα
«Όσοι προβαίνουν σε τέτοιου είδους βήματα, απειλούν την Τουρκία», δηλώνει ο Αχμέτ Νετζντέτ Παμίρ, εκπρόσωπος της Εθνικής Επιτροπής Ενέργειας της Τουρκίας και μέλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Ενέργειας, σχολιάζοντας στη «Σ» τη συμφωνία Κύπρου – Ισραήλ για τον καθορισμό της ΑΟΖ. Ο Τούρκος Ειδικός Στρατηγικής Ενέργειας υποστηρίζει ότι έχουν κι άλλοι δικαιώματα στο φυσικό πλούτο της ανατολικής Μεσογείου, ενώ όσον αφορά στις… τσάρκες των τουρκικών πλοίων στη Μεσόγειο για έρευνες, τις αποδίδει σε αντίδραση της Τουρκίας απέναντι στην ελληνοκυπριακή συμπεριφορά.

Η ένστασή σας στη συμφωνία είναι ότι, από τη στιγμή που δεν έχει λυθεί το πολιτικό πρόβλημα, η Κύπρος δεν μπορεί να καθορίσει ούτε την ΑΟΖ της;
Ναι. Κατ’ αρχάς από τη στιγμή που υπάρχουν πολιτικά προβλήματα η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν θα έπρεπε ποτέ να γίνει μέλος της Ε.Ε. Αυτό είναι ενάντια στους διεθνείς κανόνες. Κι από τη στιγμή που προβαίνεις σε τέτοια βήματα, απειλείς την Τουρκία με διάφορους τρόπους. Από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Αν όλοι υπάκουαν στους διεθνείς κανόνες, δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Όταν βασίζεσαι σε τέτοια λάθος βήματα, αναγκαστικά παίρνεις μέτρα κατά της Τουρκίας. Δεν είναι δίκαιο.

Η συμφωνία καθορισμού ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου – Ισραήλ δεν μπορεί να είναι επωφελής και για τους Τουρκοκύπριους;
Θα σας δώσω ένα πολύ απλό παράδειγμα ως απάντηση. Το Ιράκ. Υπάρχει μια αυτο-αποκαλούμενη κυβέρνηση στο βόρειο Ιράκ και μια κεντρική κυβέρνηση. Σύμφωνα με το σύνταγμα του Ιράκ, η εξουσία ασκείται από τη Βαγδάτη και -σύμφωνα με το ιρακινό σύνταγμα και πάλι- το πετρέλαιο και ο φυσικός πλούτος όλης της χώρας, συμπεριλαμβανομένου του βόρειου Ιράκ, ανήκει στον ιρακινό λαό, όχι στο βόρειο Ιράκ. Ωστόσο, το βόρειο Ιράκ μέχρι σήμερα έχει υπογράψει κάπου 20-21 συμφωνίες με διεθνείς εταιρείες, προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα δεδικασμένο και μέσω αυτών των διεθνών εταιρειών να πιέζει την κεντρική κυβέρνηση. Και μέχρι σήμερα δεν μοιράζονται ούτε ένα βαρέλι, γιατί δεν θέλουν να μοιραστούν τα κέρδη. Το ίδιο θα συμβεί και στην Κύπρο.

Υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα. Οι Ε/κ θα διαχειρίζονται μόνοι τους όλο το εισόδημα. Είναι ξεκάθαρο. Γι’ αυτό λέω ότι θα έπρεπε πρώτα να διευθετηθεί το πολιτικό ζήτημα με σωστό τρόπο, να βρεθούν αμοιβαίες λύσεις. Υπάρχει, δεν υπάρχει πετρέλαιο ή φυσικό αέριο στη Μεσόγειο, θα έχουμε προβλήματα. Ελπίζω βέβαια να βρεθεί κάτι και να δείξουμε πως μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας και στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. Θα είναι ενθαρρυντικό. Δεν υπάρχει λόγος να αυξάνεται η ένταση μεταξύ των χωρών.

Ποιος κερδίζει τελικά; Ίσως οι εταιρείες που πουλάνε όπλα. Ποιος άλλος;
Γιατί αντιδρά η Τουρκία κάθε φορά που η Κύπρος προβαίνει σε κάποια κίνηση στη Μεσόγειο, ακόμη κι όταν δεν αφορά την Τουρκία τι κάνει στα ύδατά της;
Ούτε η Τουρκία έχει καθορίσει την ΑΟΖ της στη Μεσόγειο, αλλά όποτε η ε/κ πλευρά ανοίγεται και προβαίνει σε κινήσεις για την εκμετάλλευση του πλούτου της ανατολικής Μεσογείου με διεθνείς συμφωνίες κτλ., πάντα υπάρχει αντίδραση από την Τουρκία και έτσι δεν έχουμε ποτέ λύση. Τελευταία, μάλιστα, λόγω της επιδείνωσης των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ, η ισραηλινή κυβέρνηση φαίνεται να αναζητεί συμμάχους στην Ελλάδα και τους Ελληνοκύπριους και επιδιώκει διάφορες συνεργασίες. Αλλά έτσι δεν λύνουν το ζήτημα, ίσα-ίσα προκαλούν περισσότερα προβλήματα, γιατί ακόμη κι αν η περιοχή για την οποία έγινε η συμφωνία δεν έχει κάποια σχέση με τη γεωγραφία της Τουρκίας, στο νησί υπάρχουν και Τουρκοκύπριοι και θα έπρεπε να είναι μέρος αυτής της διαπραγμάτευσης. Από τη στιγμή που είναι διμερής, δεν την αποδεχόμαστε. Είτε είναι αποδεκτή είτε όχι, αυτή είναι η θέση του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών.

Αλλά υπάρχουν και άλλοι παίκτες στην περιοχή, όπως ο Λίβανος, που εξαιτίας του Ισραήλ απειλείται άμεσα και γι’ αυτό αντέδρασε. Και όσο δεν υπάρχει καν μία κυβέρνηση εκεί, είναι ένας άλλος παράγοντας αστάθειας στην περιοχή. Στον καθορισμό της ΑΟΖ σε εκείνη την περιοχή έχει ρόλο κι ο Λίβανος, καθώς έχει κι εκείνος δικαιώματα στα συγκεκριμένα κοιτάσματα. Η άποψή μου είναι ότι όλα τα μεσογειακά κράτη, η Ελλάδα, η Τουρκία, η Αίγυπτος θα πρέπει να μαζευτούμε και να λύσουμε κατ’ αρχάς το ζήτημα, όπως έγινε και στη Μαύρη Θάλασσα, κι έπειτα ο καθένας θα είναι ελεύθερος να επενδύσει στο κομμάτι που του ανήκει και δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα. Ένα μεγάλο μέρος του κοιτάσματος που έχει βρεθεί, είναι μέσα στα χωρικά ύδατα του Ισραήλ και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, αλλά ένα άλλο κομμάτι είναι εκτός της κυριαρχίας του, επομένως θα πρέπει να υπολογίσει και τις άλλες γειτονικές χώρες, όπως το Λίβανο.

«Τσάρκες» από αντίδραση
Όταν η Εταιρεία Πετρελαίου της Τουρκίας (ΤΡΑΟ) βγαίνει έξω στο Αιγαίο ή τη Μεσόγειο με το «Πίρι Ρέις» κτλ., για έρευνες στα διεθνή ύδατα, ενώ δεν έχει καθοριστεί η ΑΟΖ, είναι σωστό θεωρείτε;
Μα το ίδιο κάνουν και οι Ε/κ και η ελληνική πλευρά. Αφού το κάνουν εκείνοι, αυτή είναι η απάντησή μας. Για παράδειγμα, όταν οι Ε/κ προσκάλεσαν κάποιες νορβηγικές εταιρείες να κάνουν σεισμικές έρευνες στη Μεσόγειο, την επόμενη μέρα το τουρκικό ναυτικό έκανε την εμφάνισή του και το σταμάτησε. Το ίδιο θα έκανε και η ελληνική πλευρά.

Αλλά από τη στιγμή που η Τουρκία λέει είναι λάθος αυτό, γιατί το κάνει και η ίδια;
Από αντίδραση. Μια αντίδραση μπορεί να φέρει μία δεύτερη αντίδραση από την άλλη πλευρά και μετά ξανά αντίδραση και ξαφνικά, όπως στα Ίμια, μπορεί να φτάσεις σε ένα σημείο μη αναστρέψιμο. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Δεν μπορώ να πω ότι η ΤΡΑΟ δεν πρέπει να το κάνει. Θα το κάνει, όπως το κάνει και η άλλη πλευρά.
Μα, αυτό δεν είναι λογική…

Όχι, κι αυτό προσπαθώ να πω. Δεν λέω ότι πρέπει να το κάνουν, αλλά όταν η άλλη πλευρά…
Η Ελλάδα, όμως, δεν βγάζει αντίστοιχα πλοία για τέτοιες έρευνες… Άρα σε τι πράγμα αντιδρά η τουρκική πλευρά;
Στους Ελληνοκύπριους, που κάνουν αντίστοιχες κινήσεις στη Μεσόγειο. Επομένως, αφού το κάνετε εσείς, μπορούμε να το κάνουμε κι εμείς. Δεν υπερασπίζομαι μία τέτοια κατάσταση, αλλά από τη στιγμή που έχουμε να κάνουμε με μία παράλογη αντίδραση, οδηγούμαστε σε μίαν αλυσιδωτή αντίδραση, που πρέπει βέβαια να σταματήσουμε κάποια στιγμή.

Υπάρχουν σημάδια για πετρέλαιο στο Αιγαίο
Υπάρχουν σημάδια στο Αιγαίο ή τη Μεσόγειο, που μαρτυρούν ότι υπάρχει πετρέλαιο;
Ναι, για παράδειγμα στο Αιγαίο η Ελλάδα έχει ήδη προβεί σε εξορύξεις στην περιοχή του Πρίνου, κοντά στην Καβάλα. Αυτή η περιοχή μάς δείχνει ότι υπάρχει υδροκαρβονική συσσώρευση, όπως και στη Μεσόγειο αντίστοιχα. Οι Ισραηλινοί ήδη ανακάλυψαν ένα πολύ μεγάλο κοίτασμα. Αυτά μας δείχνουν ότι υπάρχει πιθανότητα ύπαρξης κοιτασμάτων. Χρησιμοποιώ με μεγάλη προσοχή τις συγκεκριμένες λέξεις, γιατί δεν μπορούμε να ισχυριστούμε κάτι τέτοιο με απόλυτη βεβαιότητα, χωρίς να έχουμε ως βάση μία επιστημονική μελέτη της περιοχής. Αλλά και το αντίθετο δεν ισχύει. Δηλαδή, αν δεν δοθούν χρήματα και αν δεν προχωρήσουμε σε έρευνες και εξόρυξη πηγαδιών, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε αντίστοιχα ότι δεν υπάρχει πετρέλαιο ή φυσικό αέριο. Ούτε αυτό θα είναι αλήθεια. Όταν πρόκειται για θάλασσα, όπως το Αιγαίο ή η Μεσόγειος, απαιτείται μία τεράστια χρηματοδότηση. Είναι πιο δαπανηρή σε σύγκριση με την ηπειρωτική περιοχή. Αυτήν τη στιγμή δεν έχουμε τίποτα στα χέρια μας, αλλά σημάδια υπάρχουν για πετρέλαιο στο Αιγαίο.

Ποιο είναι το εμπόδιο για τις έρευνες;
Από τη στιγμή που έχουμε συγκεκριμένα προβλήματα με την Ελλάδα σε πολιτικό επίπεδο εξαιτίας των νησιών, εννοώ ότι το Αιγαίο δεν είναι μια κλασική ακτή ή μια κλασική θάλασσα, και οι δύο πλευρές έχουν διεκδικήσεις και διαφορετικές απόψεις, είναι αδύνατο να προχωρήσουμε σε κάποια εξέλιξη, αν δεν λυθούν πρώτα αυτά τα ζητήματα. Γιατί οι άνθρωποι τείνουν να ορίζουν κανόνες, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Εσείς έχετε αναπτύξει μία θεωρία, που δεν θα έπρεπε να είναι έτσι, σύμφωνα με τις δικές σας πρακτικές ή προσδοκίες. Αυτό που είναι δίκαιο για τον καθένα, δεν μετράει, από τη στιγμή που έχουμε ένα πρόβλημα εδώ. Χρειάζεται συνεργασία, χρειάζεται κεφάλαιο, χρειάζεται τεχνολογία κι εμείς ακόμη τσακωνόμαστε μεταξύ μας.

http://www.sigmalive.com

Ο αγώνας επιβίωσης του συριακού καθεστώτος και το ελληνικό εθνικό συμφέρον.

 

Σε µεταλλικά κοντέινερ θα µεταφερθούν αµέσως µόλις βγουν στην επιφάνεια οι 33 µεταλλωρύχοι, προκειµένου να προστατευτούν από το φως του ηλίου. –>

Του Ζαχαρία Β. Μίχα*
(Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ISDA)

Το ερώτημα εάν η παρούσα κρίση στη Συρία είναι προς το συμφέρον της ελληνικής πλευράς δεν μπορεί να απαντηθεί με βεβαιότητα. Αν και αυτό που μπορεί να γίνει είναι η καταγραφή συγκεκριμένων συμπεριφορών από την πλευρά του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ, οι οποίες μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως φιλικές ή μη φιλικές απέναντι στην Ελλάδα, ο κομβικός ρόλος της Συρίας στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και οι δυνητικές επιπλοκές από ενδεχόμενη κατάρρευση του καθεστώτος, καθιστούν μια κατηγορηματική απάντηση ιδιαιτέρως παρακινδυνευμένη.

Τα δεδομένα του προβλήματος στον τομέα που φορούν πράξεις του καθεστώτος Άσαντ που έχουν αντίκτυπο στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα έχουν ως εξής:

Μετά την υπόθεση Οτζαλάν, τον στρατιωτικό εκβιασμό της Τουρκίας απέναντι στη Συρία, την εκδίωξη του Κούρδου ηγέτη το 1999 από τη Δαμασκό της Συρίας όπου διέμενε, η οποία κατέληξε στη σύλληψή του από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες (με τη συνδρομή δυτικών μυστικών υπηρεσιών), τη δίκη και καταδίκη του, οι σχέσεις Τουρκίας-Συρίας σταδιακά πήραν μια τελείως διαφορετική τροπή. Πλέον μπορεί να θεωρηθεί ότι οι σχέσεις των δυο χωρών ανάγονται στο στρατηγικό επίπεδο, με τη διμερή συνεργασία διαρκώς να εμβαθύνεται σε όλους τους τομείς.

Αυτή η προσέγγιση, από μόνη της, συνιστά αρνητική εξέλιξη για την ελληνική εξωτερική πολιτική, αφού το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ, πλέον, έχει επενδύσει στις σχέσεις με την Άγκυρα με ότι αυτό σημαίνει για τις σχέσεις Αθήνας-Δαμασκού. Ένα βασικό πρόβλημα που έχει ανακύψει είναι η πίεση της Τουρκίας στη Συρία κατά τρόπον που να εξυπηρετείται το τουρκικό εθνικό συμφέρον, με τα παρακάτω αποτελέσματα:

Συρία και Τουρκία συμφώνησαν για την ακτοπλοϊκή σύνδεση της πρώτης με τα κατεχόμενα στην Κύπρο, μια εντελώς αδιανόητη εξέλιξη επί καθεστώτος Χάφεζ Αλ Άσαντ, ιστορικού ηγέτη της Συρίας, πατέρα του Μπασάρ, ο οποίος βέβαια θεωρούσε την Τουρκία ως αντίπαλο, δεδομένης της εδαφικής διαφοράς των δυο πλευρών για την περιοχή του Χατάι (Αλεξανδρέττα). Η περσινή επίσκεψη του Μπασάρ Αλ Άσαντ στην Κυπριακή Δημοκρατία, μάλλον έφερε πενιχρά αποτελέσματα, κάτι αναμενόμενο, δεδομένων των συμφερόντων και της αλλαγής προσανατολισμού της Δαμασκού.

Το συριακό καθεστώς προχώρησε στην αναγνώριση της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ) με το συνταγματικό της όνομα («Δημοκρατία της Μακεδονίας»), καθιστάμενη 129η χώρα που το πράττει, σε μια ακόμη μη φιλική ενέργεια απέναντι στην Ελλάδα.

Ωστόσο, θα πρέπει να συνυπολογιστεί το κοινό πρόβλημα Τουρκίας, Συρίας, Ιράκ και Ιράν, που συνιστούν οι κουρδικοί πληθυσμοί στις χώρες αυτές και μάλιστα σε γεωγραφική συνέχεια, με αποτέλεσμα η προοπτική ανεξαρτητοποίησής τους να σηματοδοτεί την ίδρυση κουρδικού κράτους. Η κοινή αυτή απειλή αποτελεί έναν από τους βασικότερους παράγοντες που οδηγεί σε προσέγγιση, τακτικής έστω φύσεως, την Τουρκία με τη Συρία, ενώ προσφάτως καταγράφηκαν στρατιωτικές ενέργειες της Τεχεράνης στις δικές της κουρδικές περιοχές, ακόμα και σε αυτές του Ιράκ. Η αναστάτωση που επικρατεί στις κουρδικές περιοχές της Συρίας προκαλούν φόβο στην Άγκυρα ενδεχόμενης διάχυσής τους και σε τουρκικό έδαφος.

Κατά συνέπεια, υπολογίζοντας μόνο τους ως άνω αναφερθέντες παράγοντες (καθότι το υπό εξέταση πρόβλημα έχει πολλές ακόμη παραμέτρους, οι οποίες αφορούν γενικότερα στη σταθερότητα της Μέσης Ανατολής και την αυξομείωση της πιθανότητας στρατιωτικών συγκρούσεων οι οποίες θα επηρεάσουν τα συμφέροντα της Ελλάδας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο), η ελληνική πλευρά για να καταλήξει σε ασφαλές συμπέρασμα του τι συμφέρει και τι όχι τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, θα πρέπει να διαθέτει ξεκάθαρη άποψη περί του τι συνεπάγεται γι’ αυτά ενδεχόμενη ίδρυση κουρδικού κράτους.

Εάν πρόκειται η Τουρκία να προσανατολιστεί στα ανατολικά και να επικρατήσει ηρεμία στο δυτικό της μέτωπο με την Ελλάδα, τότε θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η αναταραχή στην περιοχή σε τακτικό επίπεδο μας εξυπηρετεί, έστω σε τακτικό επίπεδο, καθώς «αγοράζουμε» χρόνο αποκατάστασης των όποιων προβλημάτων στη στρατιωτική ισορροπία στο Αιγαίο.

Η ελληνική στάση βέβαια δε παραπέμπει σε κράτος το οποίο αναζητά χρόνο για τη στρατιωτική του ενίσχυση σε μεταγενέστερο χρόνο όταν και αν η οικονομική κατάσταση το επιτρέψει. Μάλλον, η Αθήνα δείχνει διατεθειμένη να βυθιστεί περισσότερο στον «ύπνο» πείθοντας εαυτόν ότι όλα βαίνουν καλώς και ξεχνώντας ότι οι προθέσεις αλλάζουν σε μια στιγμή, ενώ οι στρατιωτικές δυνατότητες απαιτούν χρόνο, χρήμα, μέσα και εκπαίδευση.

Οι εξελίξεις δείχνουν ότι παραπλανητική στοχοποίηση των αμυντικών δαπανών ως αίτιο του οικονομικού αδιεξόδου της χώρας, με στόχο την απόκρυψη ή υποβάθμιση άλλων θυλάκων της δημόσιας διοίκησης όπου η κακοδιαχείριση, η σπατάλη και η διαφθορά βασίλευαν, θα συνεχίσει να υφίσταται, μέχρις ότου η χώρα αντιμετωπίσει «νέα Ίμια» κάποιας μορφής, τεθεί προ νέων τετελεσμένων, και αποφασίσει εκ των υστέρων τη στρατιωτική της ενίσχυση, αφού έχει προηγηθεί η μετατροπή της στρατιωτικής ηγεσία σε εξιλαστήριο θύμα. Εάν δε, κληθεί να υπερασπίσει στρατιωτικά τα συμφέροντά της, με ότι καλύτερο και πιο σύγχρονο οπλικό σύστημα διαθέτει, αυτό θα το πράξει στηριζόμενη σε όσα αποκτήθηκαν την εποχή η οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή – και καλώς βρίσκεται – στο στόχαστρο της εισαγγελικής έρευνας.

Αυτά αναφέρθηκαν για να επιστρέψουμε στο κεντρικό ερώτημα της ανάλυσης, ώστε να προβούμε στον δέοντα σχολιασμό: Μια χώρα – επιτομή του παραλόγου, με χαρακτηριστικό έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας, οράματος και με ελλιπή συναίσθηση της διεθνούς πραγματικότητας, στο κατώφλι της χρεοκοπίας. Με «προσωποπαγή» ως συνήθως εξωτερική πολιτική, χωρίς θεσμούς παραγωγής και δημόσια συζήτηση του τι συνιστά και τι όχι εθνικό συμφέρον, μάλλον μετατρέπει σε χιούμορ τα συζήτηση περί του ποιες εξελίξεις συμφέρουν και ποιες όχι τη χώρα.

Τα πάντα στις διεθνείς σχέσεις έχουν σχετικό χαρακτήρα. Τίποτε δεν είναι απόλυτα καλό ή απόλυτα κακό. Οι χώρες, με άξονα την εξωτερική τους πολιτική, απλώς οφείλουν να εργάζονται ώστε να καθοδηγήσουν τις εξελίξεις κατά τρόπον συμβατό με τα εθνικά τους συμφέροντα. Αυτή είναι μια εργώδης και διαρκής προσπάθεια και σίγουρα δεν χαρακτηρίζει κράτη των οποίων η εξωτερική πολιτική απλώς περιορίζεται στο να αντιδρά σε εξωτερικά ερεθίσματα, σε μια προσπάθεια να αποτραπούν συνήθως τα χειρότερα. Κράτη τα οποία συνηθίζουν να «κουκουλώνουν» το όποιο πρόβλημα, προσποιούμενα ότι δε συμβαίνει τίποτα, αρκεί η «καυτή πατάτα» να βρίσκεται στα χέρια της επόμενης κυβέρνησης, όταν ένα πρόβλημα μετεξελιχθεί σε κρίση.

Είναι πλέον στο χέρι του καθενός να σκεφτεί σε ποια κατηγορία χωρών κατατάσσει την Ελλάδα. Αν και όσα περιγράφηκαν παραπάνω, ως μεθοδολογία σκέψης και πράξης, θυμίζουν υπερβολικά όσα οδήγησαν τη χώρα στο κατώφλι της χρεοκοπίας. Όσο πλησίαζαν οι εκλογές, τόσο τα δανεικά όδευαν στην κατανάλωση και σε όσους πίεζαν. Στη συνέχεια, αναλάμβανε ο επόμενος να εξηγήσει, αρχικά, ότι παρέλαβε και αυτός «καμένη γη», να πάρει κάποια αποσπασματικά μέτρα, να συγκρουστεί για λίγο με τα συνδικάτα και τους απεργούς, μέχρι να πλησιάσει η επόμενη εκλογική αναμέτρηση και να ακολουθήσει τη «συνταγή» του προκατόχου, σε μια προσπάθεια αύξησης των πιθανοτήτων επανεκλογής. Για να διαπιστώσουμε στο τέλος τραυματικά, ότι κεκτημένα απλώς δεν υφίστανται σε χρεοκοπημένες χώρες.

Τα ίδια ισχύουν και στις διεθνείς σχέσεις, όπου η συνέπεια και η συνέχεια ανταμείβονται, ενώ η φυγομαχία, ο ωχαδερφισμός και οι «παντογνώστες» πολιτικοί που ενίοτε «ευνουχίζουν» το διπλωματικό σώμα (αντί να αποτελεί άξονα απόδειξης της συνέπειας και της συνέχειας του κράτους, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων) και περιθωριοποιούν τους «απείθαρχους», αποτελούν συνταγή καταστροφής. Και δυστυχώς, οι Έλληνες που επαίρονται για την πολιτιστική τους κληρονομιά, περιφρονούν τον Θουκυδίδη, ο οποίος είπε κάτι εξαιρετικά απλό, το οποίο φαίνεται πως εξακολουθεί να ισχύει από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Περιφραστικά, προσαρμοσμένα και εκλαϊκευμένα: Ο ισχυρός απολαμβάνει όσα του επιτρέπει η ισχύς του και ο αδύναμος υφίσταται όσα επιβάλλει η αδυναμία του…

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=6&art_id=5210

Smyrna ablaze• Stories of massacre

 

Του Βλάσση Αγτζίδη

Ψάχνοντας το αρχείο μου βρήκα ένα παλιό μου κείμενο που δημοσιεύτηκε στις  24/09/2000 στην εφημ. “Καθημερινή”.  Το άρθρο αυτό βασιζόταν σε μια ανταπόκριση μιας αυστραλιανής εφημερίδας, που παρουσίαζε τη σφαγή της  Σμύρνης. Οι επμελητής της εφημερίδας έβαλαν και τον εξής υπέρτιτλο: “Πώς ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας βρέθηκε προδομένος στα χέρια του τουρκικού στρατού που τον κατάσφαξε Σεπτέμβριο του ’22″.

Το γεγονός της σφαγής και της πυρπόλησης της Σμύρνης από τους Τούρκους εθνικιστές, είναι ένα γεγονός που αποσιωπήθηκε συνειδητά στην Ελλάδα τόσο από τις δυνάμεις της εξουσίας, όσο και από την όποια αντιπολίτευση. Η περίπτωση της Σμύρνης και η διαχείριση της Μνήμης, δείχνει με τον πιο συμβολικό τη μεγάλη απόσταση που χώριζε τις κυρίαρχες δυνάμεις της “μητέρας-πατρίδας” από τον ελληνισμό της Ανατολής.

Το κείμενο αυτό έχει και μια άλλη σημασία εκτός από την προσπάθεια να παρουσιαστεί εκλαϊκευτικά ένα ιστορικό γεγονός. Η σημασία συνδέεται με την επανάκαμψη στο προσκήνιο του παλιού αντιπροσφυγικού θράσους μέσα από τις πολιτικές προσπάθειες των απογόνων (και των “αλληλέγγυων”) των ενόχων της Μικρασιατικής Καταστροφής για την αθώωση των προπατόρων τους και με την διάπραξη νομικών ανομιών, όπως η πρόσφατη οριακή απόφαση του Αρείου Πάγου, με την οποία μετατρέπεται σε ιστορικό που παρεμβαίνει υποκειμενικά ερμηνεύοντας πολιτικά την ιστορία, καταφεύγει σε ανιστόρητες υποθέσεις και εν τέλει   αποδέχεται τις  μεθοδεύσεις των απογόνων αλλά και των αλληλέγγυων σ’ αυτούς.

Το άρθρο έχει ως εξής:

 

Με τον τίτλο «Smyrna ablaze• Stories of massacre» (Η φλεγόμενη Σμύρνη. Ιστορίες από τη σφαγή) η εφημερίδα «Sydney Morning Herald» δημοσίευσε στις 18 Σεπτεμβρίου (ή 2 Οκτωβρίου με το νέο ημερολόγιο) ένα αποκαλυπτικό άρθρο, λίγες μέρες μετά την είσοδο του τουρκικού στρατού στην πόλη, την πυρπόλησή της και τη σφαγή μεγάλου μέρους του χριστιανικού της πληθυσμού (ελληνικού και αρμενικού), καθώς και των προσφύγων που είχαν συρρεύσει από το εσωτερικό για να αποφύγουν τις διώξεις. Εγραφε λοιπόν ο δημοσιογράφος: 

«Οι φλόγες, την περασμένη νύχτα, ήταν ολοκληρωτικά εκτός ελέγχου και πλησίαζαν το βρετανικό προξενείο. Υπάρχουν 300.000 πρόσφυγες μέσα στην πόλη. Ολα τα συμμαχικά πλοία γέμισαν. Μια αναφορά από την Αθήνα λέει ότι η καταστροφή στη Σμύρνη εκτιμάται από 14 έως 17 εκατομμύρια λίρες. Δεκατέσσερεις Αμερικανοί αγνοούνται. Αναφέρεται ότι οι μαθήτριες του Αμερικανικού Κολεγίου Θηλέων απήχθησαν από τους Τούρκους. Η Σμύρνη αφανίστηκε εκτός από την άθλια τουρκική συνοικία. Οι τράπεζες, οι εμπορικές και κατοικημένες περιοχές κατά μήκος της παραλίας και τα τετράγωνα που κατοικούσαν ξένοι, μετατράπηκαν σε στάχτη. Η φωτιά κάλυψε μια περιοχή δύο τετραγωνικών μιλίων.

Καταθέσεις

Ο σερ Χάρι Λαμπ, ο Βρετανός γενικός πρόξενος, δήλωσε ότι όλα τα ξένα προξενεία κάηκαν εκτός από το βελγικό, το νορβηγικό και το δανέζικο, τα οποία απέχουν τρία μίλια από το κέντρο της πόλης. Η ένορκη κατάθεση Αμερικανών κατοίκων αποδεικνύει ότι Τούρκοι στρατιώτες του τακτικού στρατού, συστηματικά πυρπόλησαν την πόλη, σε αντίποινα της καταστροφής που προκάλεσαν οι Ελληνες (σ.τ.σ. ο στρατός) κατά την αποχώρησή τους και επίσης ότι οι Τούρκοι, με τη φωτιά, θέλησαν να καλύψουν τις σφαγές που σημάδεψαν την είσοδό τους στην πόλη. Αμερικανοί μάρτυρες εκτιμούν ότι ένας μεγάλος αριθμός ατόμων χάθηκε στις φλόγες. Η ελληνική κυβέρνηση διαμαρτυρήθηκε στην Κοινωνία των Εθνών, τους Συμμάχους και τις Ηνωμένες Πολιτείες, ότι οι Κεμαλικοί έσφαξαν τους πρόσφυγες. Η ελληνική κυβέρνηση δηλώνει ότι πολλοί Ελληνες και Αμερικανοί μαζικά εκτελέστηκαν με την κατηγορία ότι βοήθησαν τον ελληνικό στρατό ή ότι διέπραξαν κατά φαντασίαν εγκλήματα. Ενας Αμερικανός δηλώνει ότι είδε αποκεφαλισμένα κορμιά Ελλήνων στρατιωτών δεμένα μαζί…».

Ο τουρκικός στρατός είχε μπει στις 27 Αυγούστου (10 Σεπτεμβρίου με το νέο) στη Σμύρνη. Αμέσως, ομάδες Τούρκων αρχίζουν να γράφουν με κόκκινη μπογιά τη φράση «Sahibi Islamdir» (μουσουλμανική ιδιοκτησία) στα τουρκικής ιδιοκτησίας κτίρια. Ο στρατηγός Νουρεντίν Πασά, Στρατιωτικός Διοικητής Σμύρνης μετά την κατάληψη από τον τουρκικό στρατό, μετέφερε σε συγκεκριμένες οδηγίες την έγγραφη διαταγή της Κεντρικής Διοίκησης δηλαδή του Κεμάλ Πασά: «Σύμφωνα μ’ έγγραφη διαταγή, που έλαβα από την Κεντρική Διοίκηση, είναι δυνατόν το ελληνικό έθνος, υπό τας παρούσας περιστάσεις ανάγκης, να προβεί σε εκδηλώσεις φανατισμού… Δεν πρέπει να παραμελήσετε το καθήκον σας. Κάθε στρατιώτης είναι υποχρεωμένος να σκοτώσει τέσσερις-πέντε Ελληνες για τη δόξα της χώρας μας…»

Οι σφαγές

Ετσι αρχίζει η σφαγή των Ελλήνων και των Αρμενίων. Στις 11 του μηνός ο Νουρεντίν παραδίδει στον τουρκικό όχλο τον μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο, ο οποίος κυριολεκτικά κατακρεουργείται. Η σφαγή και η πυρπόληση της Σμύρνης -που κορυφώθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1922- υπήρξε η τελική πράξη του τουρκικού εθνικισμού που συμβόλιζε τη γένεση της νέας Τουρκίας στο πλέον προνομιούχο τμήμα της παλιάς πολυεθνικής Αυτοκρατορίας. Μιας Τουρκίας απαλλαγμένης από το βάρος των χριστιανικών ομάδων με μοναδικό κυρίαρχο τον τουρκικό στρατό. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ έγραψε στα απομνημονεύματά του: «Ο Κεμάλ γιόρτασε το θρίαμβό του με τη μεταβολή της Σμύρνης σε τέφρα και την τεράστια σφαγή του εκεί χριστιανικού πληθυσμού». Ο Κεμάλ Πασά θα λάβει το προσωνύμιο «Ατατούρκ», δηλαδή «Πατέρας των Τούρκων», προσφέροντας στους αναλυτές άλλο ένα τεκμήριο για την κατανόηση της τουρκικής εθνογένεσης.

Ο ελληνισμός στη Μικρά Ασία (Ιωνία, Πόντος, Καππαδοκία) και στην Ανατολική Θράκη υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια του ελληνικού έθνους. Κατοικούσαν εκεί 2.500.000 Ελληνες περίπου, οι οποίοι είχαν 2.177 σχολεία με 177.505 μαθητές και 4.596 δάσκαλοι, καθώς και 2.232 εκκλησίες. Επέζησαν από τη Μικρασιατική Καταστροφή περίπου 1.500.000 άτομα. Οι διασωθέντες έφτασαν στον ελεύθερο χώρο του βαλκανικού Νότου, ως πρόσφυγες και τραγικές αποδείξεις μιας ανολοκλήρωτης πορείας.

Στο βιβλίο του με τίτλο «Η ενοποίηση της Ελλάδας», ο Βρετανός ιστορικός Ντάγκλας Ντέικιν θέτει ένα σαφές και προκλητικό ερώτημα: Πώς ηττήθηκε ο ελληνικός στρατός στο μικροαστικό μέτωπο, ενώ ήταν πολυαριθμότερος του τουρκικού και καλύτερα εξοπλισμένος;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό, μπορεί να βρεθεί μόνο εάν δούμε τις ελληνικές ευθύνες, που κατάφεραν να μετατρέψουν το όνειρο σε εφιάλτη.

Η Μικρασιατική Εκστρατεία άρχιζε με τους καλύτερους οιωνούς. Η Ελλάδα βρισκόταν στο στρατόπεδο των νικητών, ενώ η Οθωμανική Αυτοκρατορία, υπό την ηγεσία των νεότουρκων εθνικιστών, ήταν ηττημένη. Η εθνική ολοκλήρωση -που αφορούσε τόσο το κράτος της Ελλάδας, όσο, κυρίως, τους υπόδουλους Ελληνες της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης- φάνηκε ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί.

Στις 2 Μαΐου με το νέο ημερολόγιο τα ελληνικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν στη Σμύρνη. Η Σμύρνη ήταν μια πόλη μεγαλύτερη από την Αθήνα, με μεγαλύτερη βιομηχανική υποδομή. Ο ελληνικός της χαρακτήρας ήταν αδιαμφισβήτητος και από τους ίδιους τους Τούρκους, οι οποίοι την αποκαλούσαν «Γκιαβούρ Ιζμίρ» δηλαδή «Σμύρνη των απίστων».

Το πρώτο λάθος στο μικρασιατικό εγχείρημα υπήρξε ο διορισμός του Αρ. Στεργιάδη, ως αρμοστή Σμύρνης. Ο Στεργιάδης -άνθρωπος του Βενιζέλου καταρχάς και των βασιλικών στη συνέχεια- υπήρξε ο κακός δαίμονας των Μικρασιατών. Ηταν αυτός που καταπίεσε τον ελληνικό πληθυσμό, κατέστειλε τις προσπάθειες για δημιουργία μικρασιατικού στρατού, απέτρεψε την ανακήρυξη της Μικράς Ασίας σε αυτόνομο κράτος και, τέλος, παρέδωσε συνειδητά τους κατοίκους της Σμύρνης στα κεμαλικά στρατεύματα. Το δεύτερο μεγάλο λάθος υπήρξε η υποτίμηση του δυναμικού ποντιακού αντάρτικου στο μικρασιατικό Βορρά, το οποίο θα μπορούσε να αποκόψει τις γραμμές εφοδιασμού των Κεμαλικών από τους μπολσεβίκους.

Το μοιραίο όμως «σφάλμα» ήταν η διενέργεια εκλογών τον Νοέμβριο του 1920. Η εξουσία πέρασε πλέον στην αντιπολεμική βασιλική παράταξη. Ο Νίκος Καζαντζάκης, συνεργάτης του Βενιζέλου, υποστήριξε ευθέως ένα χρόνο αργότερα ότι έκανε τις εκλογές γνωρίζοντας ότι θα τις χάσει. Ο Γ. Βεντήρης θεωρεί ότι το λάθος του Βενιζέλου ήταν ότι παραγνώρισε την αναγκαία προϋπόθεση για την εθνική ολοκλήρωση: Τον έστω και με τη βία εξαναγκασμό της Παλαιάς Ελλάδας να πάρει μέρος στην προσπάθεια και να καταβάλει τις απαιτούμενες θυσίες. Οπως γράφει: «Διότι η πλειοψηφία του λαού της Παλαιάς Ελλάδας, συστηματικώς εξαπατηθείσα,παραγνώριζε κατά βάση την πραγματικότητα». Οι βασιλικοί διάδοχοι στην εξουσία κινούνταν περισσότερο από το μίσος για τους βενιζελικούς, ακόμα και για τους Μικρασιάτες, παρά από διάθεση για την ολοκλήρωση του μεγάλου εγχειρήματος. Αποκαλυπτικές είναιοι επιστολές του αυτοεξόριστου στο Παρίσι Ιωνα Δραγούμη, του κορυφαίου διανοητή του παλαιοελλαδικού εθνικισμού: Ο μέγιστος εχθρός ήταν ο Βενιζέλος και οι συμπαραστάτες του, Κρητικοί και Μικρασιάτες. Και όλα αυτά εν μέσω πολέμου! Την ίδια στιγμή, οι ακραίες τάσεις του ελλαδικού κομμουνιστικού κινήματος συμμαχούσαν με τον τουρκικό εθνικισμό και άρχιζαν την υπονόμευση του ελληνικού στρατού.

Εγκατάλειψη του πληθυσμού

Από τις αρχές του 1922 είχε αρχίσει να συζητιέται σε υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια η εκκένωση της Μικράς Ασίας από τον ελληνικό στρατό. Παρ’ όλα αυτά, όμως, η ελληνική κυβέρνηση αποφασίζει να απαγορεύσει στον ελληνικό πληθυσμό να εγκαταλείψει τη Μικρά Ασία. Η απόφαση αυτή πήρε τη μορφή του νόμου 2870/22, ο οποίος προέβλεπε αυστηρές πειθαρχικές και χρηματικές ποινές, στην περίπτωση σύλληψης πλοίων που θα μετέφεραν πληθυσμό.

Στις 26 Αυγούστου 1922, ύστερα από τουρκική αντεπίθεση κατέρρευσε το μέτωπο στο Αφιόν Καραχισάρ. Ο ελληνικός στρατός διαλύθηκε μέσα σε λίγες μέρες. Οι υπεύθυνοι δεν είχαν το παραμικρό σχέδιο ανασυγκρότησης και άμυνας. Ο αξιωματικός Σιμιτόπουλος -όπως μας πληροφορεί ο Τάσος Βουρνάς – έγραψε: «Η βλακεία του επιτελείου του στρατού μας ήτο χαρακτηριστικοτάτη».

Δεν υπήρχε καμιά πρόβλεψη για την άμυνα της Σμύρνης. Το μόνο μέλημα των υπευθύνων ήταν να αποκρύψουν την είδηση της κατάρρευσης του μετώπου από τον ελληνικό πληθυσμό και να εμποδίσουν την αναχώρησή του. Υπάρχουν καταγγελίες για βίαιη εμπόδιση της αναχώρησης των Ελλήνων της Ιωνίας από τις ελληνικές αρχές της Σμύρνης, λίγες μόνο ημέρες πριν από την είσοδο σε αυτήν των κεμαλικών στρατευμάτων.

Είναι χαρακτηριστικός -και απίστευτος- ο διάλογος Παπανδρέου-Στεργιάδη, που παραθέτει ο ιστορικός του μεσοπολέμου Γρηγόρης Δαφνής στο δίτομο έργο του «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων». Οταν ο Στεργιάδης ανακοίνωσε στο νεαρό τότε πολιτικό Γεώργιο Παπανδρέου την επερχόμενη καταστροφή, δέχθηκε την ερώτηση: «Γιατί δεν ειδοποιείτε τον κόσμο να φύγει;» Η απάντηση του «Ελληνα αρμοστή Σμύρνης» ήταν η εξής: «Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα!»

Το κείμενο που δημοσιεύτηκε στην Sydney Morning Herald  είναι το παρακάτω:

                                                                                                                             

SMYRNA ABLAZE.  STORIES OF MASSACRE.

Tho flame a last night were entirely beyondcontrol, and were approaching the British

Consulate.

There aro 300,000 refugees In the city. All  tho Allied warships have been filled.

A report from Athens says the damage InSmyrna 1b variously estimated at from£14,000,000 to £17,000,000.

Fourteen Americans are reported missing. Students In the American Girls’ College, it 1salleged, have been carried off by the Turks.

Except for the squalid Turkish quarter, Smyrna has ceased to exist. The banks, com-mercial, und residential houses along thequays, and the foreign quarter have beenreduced to ashes Tho fire swept an aroaof two square miles

Sir Han y Lamb, tho British Consul-Genernl, has cabled that all tho foreign Consul-ates have been burned, except the Belgian, Norwegian, and Danish, which are three milesfrom the contre of the city.

The sworn testimony ot American residentsshotts that Turkish regular soldiers syste-matically applied torches, apparently In repri-sals for the devastation carried out by the Greeks during their retreat, also that the.Turks Intended the Ure should conceal themassacres which marked their entry into the city.

American witnesses estimate that at least 1000 people were massacred previous to andduring the fire; also, that a large numberperished In the flames. ‘ c

The Greek Government has protested tothe League, the Allies, and the United Statesthat the Kemalists have maBsacrod refugees.It states that many Greeks and Armenianswere summarily shot on a charge of havinghelped the Greek army, or having committedimaginary crimes. An American states thathe saw tho headless bodies of Greek soldiers tied together.

Tho Foreign Office states that, according tothe latest telegrams flora Sm>rna, theie isnothing to indicate any British fatalitiesthere. All the consulates except the BelgianNorwegian, and Spanish have been destroyed.

Η εικόνα που παρατίθεται είναι φωτογραφία του πρωτοσέλιδου της τουρκικής εφημερίδας Yeni Giun (Gün), που εκδόθηκε στην Πόλη την εποχή της νίκης των κεμαλικών στρατευμάτων τον Αύγουστο του 1922.  Πάνω από τα πορτραίτα των Γούναρη και Στράτου που δημοσιεύει, αναγράφεται ο τίτλος:  “ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ”

http://kars1918.wordpress.com/2011/04/27/smyrna-ablaze%e2%80%a2-stories-of-massacre/

Οι γεωγραφικές αντιφάσεις και οι γεωπολιτικές παρερμηνείες Νταβούτογλου για Δωδεκάνησα

 

tου ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΝ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ Καθηγητού Πανεπιστημίου

Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας στο βιβλίο του (ενότητα «Το Αιγαίο και η Κύπρος», σελ. 266-267) γράφει ότι όλο το Αιγαίο κείται, όπως και η Κύπρος, στην Ανατολική Μεσόγειο, όταν αναφέρεται σε «ζητήματα όπως του Αιγαίου και της Κύπρου, που περιλαμβάνονται στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου…».

Στις πρόσφατες όμως δηλώσεις του στην «Καθημερινή» κάνει άλλες γεωγραφικές προσεγγίσεις, ότι ειδικά το Καστελλόριζο, κατ’ αυτόν, είναι εκτός Αιγαίου, αλλά εντός της Ανατολικής Μεσογείου. Τώρα το Αιγαίο έπαψε να «περιλαμβάνεται στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου».

Διερωτώμεθα: Πώς είναι δυνατόν όλο το Αιγαίο να είναι Ανατολική Μεσόγειος, αφενός, και ένα επιμέρους νησί του Νοτίου Αιγαίου, το Καστελλόριζο, να είναι εκτός Αιγαίου, αλλά εντός της Ανατολικής Μεσογείου, αφετέρου; Εν τω μεταξύ, ο ίδιος πάλι στο Αιγαίο ταξινομεί και «την ομάδα των Δωδεκανήσων και του Νοτίου Αιγαίου». Γράφει: «Τα νησιά του Αιγαίου ταξινομούνται σε έξι βασικές ομάδες-νησιά: του Βορείου Αιγαίου, των Βορείων Σποράδων, των Κυκλάδων, του Ανατολικού Αιγαίου, των Δωδεκανήσων και του Νοτίου Αιγαίου…» (σελ. 268 της ενότητος «Ο θαλάσσιος ζωτικός χώρος και το Αιγαίο», σελ. 267-274, όπου πολλά ενδιαφέροντα).

Προφανώς, όταν διατύπωνε τα παραπάνω ο κ. καθηγητής-ΥΠΕΞ δεν είχε προβλέψει, παρόλη τη διορατικότητα και την προβλεπτική ικανότητά του, τη γεωπολιτική σκοπιμότητα της σήμερον στην περιοχή, σε σχέση με τις ΑΟΖ, ώστε από τότε να εξαιρέσει το Καστελλόριζο από το όλο δωδεκανησιακό αιγαιακό σύμπλεγμα, εμφανίζοντάς το ως Αν. Μεσόγειο, αλλά και να θέσει το Αιγαίο όλο σαφώς εκτός Αν. Μεσογείου. Για να μπορεί να ξεμυτίζει εκεί η Τουρκία, με διεκδικητική ΑΟΖ, διασπαστική της ενιαίας ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος, Κύπρου και Ισραήλ.

Πάντως, ουδείς αξιόπιστος γεωπολιτικός χάρτης, σε ανύποπτο χρόνο, θέτει το Καστελλόριζο εκτός Δωδεκανήσων και Νοτίου Αιγαίου, αλλά εντός Αν. Μεσογείου, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων των χαρτών που το 1932 συνόδευαν τα πρωτόκολλα που υπογράφηκαν μεταξύ Τουρκίας και Ιταλίας, αλλά και των ομοίων κατά την εκχώρηση του όλου συμπλέγματος των Δωδεκανήσων από την Ιταλία στην Ελλάδα το 1947. Με βάση τους επισήμους αυτούς χάρτες, στο πρώτο άρθρο του νόμου της Δ΄ Αναθεωρητικής Βουλής «Περί προσαρτήσεως της Δωδεκανήσου εις την Ελλάδα» γράφονται τα εξής: «Αι Νήσοι της Δωδεκανήσου, Ρόδος, Κάλυμνος, Αστυπάλαια, Νίσυρος, Πάτμος, Χάλκη, Κάσος, Σύμη, Κως, Λέρος, Καστελλόριζο, ως και αι παρακείμεναι νησίδες, είναι προσηρτημέναι εις το Ελληνικόν Κράτος από της 28ης Οκτωβρίου 1947».

Όχι δε μόνο οι γεωπολιτικοί, αλλά κατ’ εξοχήν και οι γεωεκκλησιαστικοί χάρτες του ίδιου συμπλέγματος νησιών, υπό τον όρο «Δωδεκάνησα» περιλαμβάνουν, στηριζόμενοι σε γεωιστορικά, γεωπολιτικά και πολιτισμικά σαφή δεδομένα, ανυπερθέτως, κατά τα κανονικά θέσμια της Ορθοδόξου Εκκλησίας, το Καστελλόριζο είτε στη Μητρόπολη Ρόδου είτε σήμερα στη Μητρόπολη Σύμης, με τα νησιά Σύμη, Τήλο, Χάλκη και Μεγίστη (Καστελλόριζο). Ο δε Μητροπολίτης Σύμης σήμερα τιτλοφορείται «υπέρτιμος και έξαρχος Νοτίου Αιγαίου Πελάγους».

5. Μας καθησυχάζει πάντως ο κ. ΥΠΕΞ ότι, εντούτοις, το Καστελλόριζο είναι ελληνική επικράτεια. Στο βάθος όμως το στρατηγικό του με το διορατικό και διεισδυτικό βλέμμα του, εποφθαλμιά –και οσφραίνεται όπως η γάτα το ψάρι– όλα τα Δωδεκάνησα όταν γράφει επί λέξει ότι «θα πρέπει να αυξηθεί η εξάρτηση των Δωδεκανήσων από τη μικρασιατική ηπειρωτική πλάκα» (σελ. 235). Πώς όμως; Με σεισμική δόνηση; Με τσουνάμι; Με γέφυρες; Με το εμπόριο; Με τον τουρισμό κ.λπ.;

6. Πολύ δε περισσότερο θα επιθυμούσε όλο το Αιγαίο υπό τον άμεσο εναγκαλισμό-ζώνη επιρροής της πατρίδος του, ως οιονεί περιφερειακής δυνάμεως, όταν γράφει ωσαύτως τα εξής επί λέξει: «Αυτή η θάλασσα-πέρασμα… παρουσιάζει μια πολύπλοκη δομή στο εσωτερικό της, αποτελούμενη από χιλιάδες νησιά, νησίδες και βραχονήσια… Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των νησιών του Αιγαίου βρίσκεται υπό ελληνική κυριαρχία αποτελεί το σημαντικότερο αδιέξοδο της πολιτικής της εγγύς θαλάσσιας περιοχής της Τουρκίας. Η βασική πηγή προβλήματος στο Αιγαίο είναι η αγεφύρωτη αντίφαση μεταξύ της γεωλογικής και γεωπολιτικής πραγματικότητας και του ισχύοντος καθεστώτος. Το γεγονός ότι τα νησιά του Αιγαίου είναι φυσική προέκταση της γεωλογικής δομής της Χερσονήσου της Μικράς Ασίας και το ότι ο πολιτικός διαχωρισμός που έχει προκύψει, σε αντίθεση με τις γεωπολιτικές αναγκαιότητες, με τις διεθνείς συνθήκες έχει προσκυρωθεί υπέρ της Ελλάδας παρέχουν το κατάλληλο έδαφος για να αναφύονται διάφορα ζητήματα, όπως η υφαλοκρηπίδα, τα χωρικά ύδατα, ο εναέριος χώρος, η ζώνη FIR, τα πεδία διοικήσεως και ελέγχου και ο εξοπλισμός των νησιών. Η εγγύτητα ενός σημαντικού μέρους των ελληνικών νησιών στη μικρασιατική ακτή σε τέτοιο βαθμό… αξιολογείται από την Τουρκία ως ένα πολύ σοβαρό κενό ασφαλείας» (σελ. 268).

Τα ανωτέρω προς ενημέρωση και προβληματισμό των αρμοδίων του ΥΠΕΞ και της ευαίσθητης κοινής γνώμης. Ευχαριστούμε δε τον καθηγητή-συγγραφέα γιατί μας εξομολογείται το ντέρτι του και μας ανοίγει τα μάτια.
http://paron.gr

Ο μελετητής του Κέινς για τις θυσίες των Ελλήνων

Το «σορτάρισμα» με το ελληνικό χρέος, το σχέδιο δανεισμού και η μείωση του ελλείμματος περιγράφονται σε άρθρο του κύριου μελετητή του μεγάλου οικονομολόγου Κέινς και σημαντικού επιστήμονα Ρόμπερτ Σκιντέλσκι.

Στο τελευταίο άρθρο που έγραψε – για λογαριασμό του Project Syndicate – βάλει ευθέως κατά των κερδοσκόπων ειδικώς και των αγορών γενικώς και αυτοανακηρύσσεται σε υπερασπιστή των Ελλήνων πολιτών, που εν ονόματι των αντιλήψεων των αγορών, όπως λέει, υποχρεώνονται σε υπέρογκες θυσίες.

Ο γνωστός για το αγγλοσαξωνικό, χαμηλών τόνων ύφος του καθηγητής ξεκινά το άρθρο του με μια συνοπτική, απλή εξήγηση της έννοιας «σορτάρω», φέρνοντας ως παράδειγμα τι κάνει ένας κερδοσκόπος που έχει βάλει στόχο να «σορτάρει» με την ελληνική κυβέρνηση.

Και το άρθρο, που φέρει τον τίτλο «Democracy or Finance» συνεχίζει: «Φυσικά, ένας μεμονωμένος σορτάκιας δε μπορεί να «φτιάξει» την τιμή ενός αντικειμένου (εκτός κι αν είναι ο Τζορτζ Σόρος, του οποίου το περίφημο στοίχημα εναντίον της βρετανικής στερλίνας το 1992 τον κατέστησε δισεκατομμυριούχο κι ανάγκασε τη Βρετανία να φύγει από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών). Αλλά εάν μια ομάδα κερδοσκόπων αποφασίσει (σωστά ή λάθος) ότι το χρέος μιας κυβέρνησης είναι υπερτιμημένο, μπορούν να υποχρεώσουν την τιμή να κατέβει, αναγκάζοντας έτσι το επιτόκιο να ανέβει».

«Εάν η επίθεση συνεχιστεί, οι κερδοσκόποι μπορούν να αναγκάσουν μια κυβέρνηση να κηρύξει στάση πληρωμών στις δανειακές της υποχρεώσεις, εκτός εάν βρει έναν τρόπο να χρηματοδοτήσει το δανεισμό της πιο φθηνά. Το χρηματοδοτικό μέσο που δημιουργήθηκε το περασμένο έτος από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για να διευκολύνει στην Ελλάδα κι άλλες πιεσμένες από το δημόσιο χρέος χώρες, όπως η Ιρλανδία και τώρα η Πορτογαλία, κάνει ακριβώς αυτό – υπό την προϋπόθεση όμως ότι θα εφαρμόσουν σκληρά προγράμματα λιτότητας για να εξαλείψουν τα ελλείμματά τους σε μικρό χρονικό περιθώριο» σημειώνει.

«Εξάλειψη του ελλείμματος» σημαίνει – πάντα κατά τον καθηγητή Σκιντέλσκι – πολύ απλά, εξάλειψη πολλών θέσεων εργασίας, τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, των οποίων η ύπαρξη εξαρτάται από το έλλειμμα. Το οικονομικό και ανθρώπινο κόστος της μείωσης του ελλείμματος σε μια αδύναμη οικονομία είναι αποτρόπαιο – κι ούτε οι στόχοι θα επιτευχθούν, διότι οι περικοπές των δαπανών θα υποσκάψουν τα έσοδα της κυβέρνησης, όπως θα μειώνεται η ζήτηση.

«Οπότε, ποιος είναι ο ρόλος των εκλεγμένων πολιτικών ενώπιον μιας κερδοσκοπικής επίθεσης; Είναι απλώς να αποδεχθούν τη βούληση των αγορών και να επιβάλουν τον απαιτούμενο πόνο στους λαούς τους; Αυτό θα ήταν ένα λογικό συμπέρασμα, εάν οι χρηματοπιστωτικές αγορές πάντα, ή έστω συνήθως, αποτιμούσαν ορθά τα αντικείμενά τους» αναφέρει.

«Όμως δεν το κάνουν αυτό. (…) Αυτό δε σημαίνει ότι κάποιες κυβερνήσεις δε ζούσαν πέρα από τις δυνατότητές τους, κι ότι το σορτάρισμα του χρέους τους ήταν ο τρόπος των αγορών να τις καταστήσουν υπόλογες. Όμως, στο τέλος – τέλος, είναι οι ψηφοφόροι, όχι οι αγορές, που καθιστούν τις κυβερνήσεις υπόλογες. Όταν αυτά τα δυο μέτρα διαφέρουν (σ.σ. των αγορών και των ψηφοφόρων), το λαϊκό μέτρο πρέπει να επικρατεί, εάν πρόκειται η δημοκρατία να επιβιώσει.

Η ένταση μεταξύ δημοκρατίας και αγορών βρίσκεται στη ρίζα της σημερινής αυξανόμενης δυσαρέσκειας στην Ευρώπη. Η λαϊκή οργή στις περικοπές των προϋπολογισμών που επιβάλλονται από τις ενέργειες των κερδοσκόπων και των τραπεζιτών έχει ανατρέψει τις ηγεσίες στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία, κι αναγκάζει τον ισπανό πρωθυπουργό να αποσυρθεί από την πολιτική.(….)

Για τους πολιτικούς, το σημαντικό δεν είναι να αποφύγουν να πάρουν δύσκολες αποφάσεις, αλλά να το πράξουν αυτό από τη δική τους βούληση και με το δικό τους ρυθμό. Όταν μια εκλεγμένη κυβέρνηση δέχεται επίθεση από τις αγορές, είναι ουσιαστικό το πολιτικό σύστημα να παραμένει ενωμένο, σύμφωνα με τον καθηγητή.

«Είναι φυσικό για τους πολιτικούς της αντιπολίτευσης να επιθυμούν να εκμεταλλευθούν τις δυσκολίες της κυβέρνησης για να κερδίσουν την εξουσία. Αλλά μια οικονομικά κρίση εγκαλεί για πολιτική αυτοσυγκράτηση. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα έπρεπε να αποφύγουν να «σορτάρουν» την κυβέρνησή τους πολιτικά, σε μια στιγμή που οι αγορές το κάνουν οικονομικά» καταλήγει το άρθρο.

http://www.nooz.gr/economy/ti-leei-o-vasikos-meletitis-tou-keins-gia-tis-8usies-ton-ellinon

Διαβάστε τι διδάσκουν στα σχολεία της Αλβανίας για την Ελλάδα!

 

<!– Σε µεταλλικά κοντέινερ θα µεταφερθούν αµέσως µόλις βγουν στην επιφάνεια οι 33 µεταλλωρύχοι, προκειµένου να προστατευτούν από το φως του ηλίου. –>

Μίσος, φανατισμό αλλά και πλαστογραφημένη Ιστορία που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματική, διδάσκει η αλβανική κυβέρνηση στους μαθητές των σχολείων. Οι νεαροί Αλβανοί μέσα από τα νέα επίσημα σχολικά βιβλία τους μαθαίνουν την Ιστορία της «Μεγάλης Αλβανίας» και διδάσκονται, μεταξύ άλλων, ότι «η Βορειοδυτική Ελλάδα, από τη Φλώρινα έως την Πρέβεζα, είναι αλβανικό εθνικό έδαφος στο οποίο «αιμοσταγείς» Έλληνες πραγματοποίησαν «εθνοκάθαρση» στους Τσάμηδες που πλειοψηφούσαν στα χώματα αυτά». 



Η νέα γενιά Αλβανών μαθαίνει, μεταξύ άλλων, πως… έχει ίδιο DΝΑ με τον βασιλιά Πύρρο της Ηπείρου και την Ολυμπιάδα, μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όλα αυτά τυπώθηκαν φέτος στα επίσημα σχολικά εγχειρίδια με την έγκριση του αλβανικού υπουργείου Παιδείας.

Στο νέο βιβλίο «Γεωγραφία της Αλβανίας», που εκδόθηκε φέτος και ήδη αποτελεί διδακτική ύλη στα λύκεια της χώρας, οι μαθητές διδάσκονται όχι μόνο για τη γεωγραφία της χώρας τους αλλά και για περιοχές όμορων χωρών που, σύμφωνα με τους συγγραφείς, κατοικούνται από Αλβανούς.

Στις «αλβανικές περιοχές» (treva shqiptare) που έμειναν εκτός αλβανικού κράτους περιλαμβάνονται το Κοσσυφοπέδιο, τμήματα του Μαυροβουνίου και της Σερβίας, η μισή έκταση των Σκοπίων και βέβαια ολόκληρη η ΒΔ Ελλάδα, με τους Νομούς Φλώρινας, Καστοριάς, Γρεβενών, Ιωαννίνων, Άρτας, Πρέβεζας, Θεσπρωτίας και το βόρειο τμήμα του Νομού Αιτωλοακαρνανίας.



Συγκεκριμένα, όσον αφορά στη χώρα μας, στο κεφάλαιο «Οι αλβανικές περιοχές στην Ελλάδα», αναφέρονται τα εξής: «Είναι αλβανικές περιοχές που αδίκως προσαρτήθηκαν στο ελληνικό κράτος το 1913 από το Συμβούλιο των Πρεσβευτών.

Οι ιστορικές εξελίξεις, οι μαζικές βίαιες μετακινήσεις των αυτοχθόνων αλβανικών πληθυσμών και η έλλειψη επίσημων στοιχείων δυσκολεύουν των προσδιορισμό των αλβανικών περιοχών στην Ελλάδα και κυρίως των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων των συγκεκριμένων περιοχών. Αυτές οι περιοχές βρίσκονται στη Βορειοδυτική Ελλάδα, νότια της «Μακεδονίας» και νοτιοανατολικά της Αλβανίας μέχρι τον κόλπο της Άρτας και αποτελείται από τις περιοχές Τσαμουριά, Φλώρινα, κ.λπ.».



Οι συγγραφείς του βιβλίου υποστηρίζουν πως η Ελλάδα έχει πραγματοποιήσει «εθνοκάθαρση» με στόχο τον αφανισμό των Αλβανών που ζούσαν εκεί. Ο χάρτης με τη Μεγάλη Αλβανία και τις όμορες «αλβανικές περιοχές» κοσμεί το εξώφυλλο τόσο του βιβλίου όσο και του τετραδίου ασκήσεων των μαθητών που καλούνται, για παράδειγμα, να ζωγραφίσουν τις περιοχές της Ελλάδας όπου ζουν… Αλβανοί ή να απαντήσουν στα ερωτήματα: «Ποιες είναι οι αλβανικές περιοχές της Ελλάδας;» ή «Αναφέρετε τις εκδιώξεις που υπέστησαν οι Αλβανοί από τις ελληνικές αρχές».

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=2&art_id=5218

Η «εκδίκηση» των Αρμενίων για την Γενοκτονία. Μία άγνωστη ιστορία.

 

<!– Σε µεταλλικά κοντέινερ θα µεταφερθούν αµέσως µόλις βγουν στην επιφάνεια οι 33 µεταλλωρύχοι, προκειµένου να προστατευτούν από το φως του ηλίου. –>

ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΩΣΤΙΔΗΣ

Οι Αρμένιοι  δεν έμειναν με τα χέρια δεμένα, σ΄ότι αφορά στη Γενοκτονία. Δεν περίμεναν τη διεθνή κοινότητα για να τιμωρήσει τους σχεδιαστές της. γ Τους τιμώρησαν με τα ίδια τους τα χέρια,σε μια επιχείρηση που θυμίζει το τρόπο που έδρασαν οι ισραηλινοί μετά από τα γεγονότα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου.Γεγονότα που τα είδαμε στην ταινία ΜΟΝΑΧΟ.

Η ομάδα των αρμένιων  τιμωρών δεν ξεπερνούσε τα δέκα άτομα και έδρασε στα πλαίσια μιας μακράς προετοιμασίας.

ΒΕΡΟΛΙΝΟ- Η ΠΡΩΤΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ- ΜΕ ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ ΑΡΜΕΝΙΟΥ ΗΡΘΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΑΛΑΤ ΠΑΣΑ

Η πρώτη εκτέλεση τούρκου αξιωματούχου πραγματοποιείται στο Βερολίνο και εντάσσεται στα πλαίσια μιας επιχείρησης που πήρε το όνομα της θεάς της εκδίκησης, Νέμεσις, από την ελληνική μυθολογία. Συγκεκριμένα, γύρω στις 11 το πρωί της Τρίτης 15 Μαρτίου 1921, στη συνοικία Σαρλότεμπουργκ, ο Σογομών Τεχλιριάν, μετά από συστηματική παρακολούθηση δέκα ημερών, κρίνει κατάλληλη τη στιγμή να εκτελέσει το σχέδιό του. Στην οδό Χάρντεμπεργκ κάνει ανύποπτος το συνηθισμένο περίπατο, ντυμένος ευρωπαϊκά και ακολουθούμενος σε απόσταση μερικών μέτρων, σύμφωνα με τα μουσουλμανικά έθιμα, από τη σύζυγό του, ο οργανωτής του μεγάλου εγκλήματος, πρώην υπουργός Εσωτερικών και μέλος της τριανδρίας των Νεότουρκων που κυβέρνησε ουσιαστικά την Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά τη διάρκεια του πολέμου, Ταλάτ Πασά.

Ο Τεχλιριάν ξεκινά από το απέναντι πεζοδρόμιο, διασταυρώνεται με τον Τούρκο, τον προσπερνά και επιβραδύνει το βήμα του. Κατόπιν γυρίζει πίσω. Ο Ταλάτ φαίνεται σαν κάτι να διαισθάνεται, θέλει να λοξοδρομήσει και ν’ αποφύγει τον άγνωστο διαβάτη. Αλλά δεν προλαβαίνει. Ο Τεχλιριάν βγάζει το περίστροφο από την τσέπη του και με μια αστραπιαία κίνηση τον πυροβολεί στο ύψος του κεφαλιού. Μια σφαίρα είναι αρκετή. Ο γιγαντόσωμος Ταλάτ βρίσκεται ξαπλωμένος καταγής. Ο Τεχλιριάν τρέχει να εξαφανιστεί αλλά κάποιος που έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση καταφέρνει να τον συλλάβει.

Στη δίκη που συγκεντρώνει το παγκόσμιο ενδιαφέρον, ο Τεχλιριάν θα υποστηρίξει ότι ενήργησε μόνος του χωρίς προμελέτη, οδηγούμενος από μια ακαταλόγιστη επιθυμία εκδίκησης των συγγενών του στη θέα του υπ’ αριθμόν 1 δήμιου των Αρμενίων που αναγνώρισε τυχαία σ’ ένα δρόμο του Βερολίνου. Είναι μια μεμονωμένη πράξη που διέπραξε ένας επιζήσας της γενοκτονίας ο οποίος έγινε επιληπτικός και ανίκανος ν’ αντέξει την ιδέα ότι ένας εγκληματίας όπως ο Ταλαάτ μπορεί να ζει ατιμώρητος μετά από τέτοιες φρικαλεότητες υποστηρίζουν οι δικηγόροι του. Πρέπει να δικαιολογήσει την πράξη του ως ένα απερίσκεπτο χτύπημα, επακόλουθο των βασάνων του, για να μπορέσει να υποστηρίξει την αθωότητά του και η δίκη του να γίνει αυτή του θύματός του, αυτού που υπήρξε ο δήμιος των συγγενών του. Επικαλείται τις ταλαιπωρίες από την εκτόπισή του, τις τρεις πληγές του, τις κρίσεις επιληψίας κάθε φορά που θυμόταν τη μητέρα του, τον αδελφό του, τις σφαγμένες μπροστά στα μάτια του αδελφές του. Πρέπει να διαβεβαιώσει ότι δεν γνώριζε καν την παρουσία του Ταλάτ στο Βερολίνο όταν ήλθε να συνεχίσει τις σπουδές του στη Γερμανία: μια μέρα, τον είχε συναντήσει τυχαία στο δρόμο, τον είχε ακολουθήσει από απλή περιέργεια, χωρίς κακό σκοπό. Όμως, δυο εβδομάδες πριν την εκτέλεση, μετακομίζοντας απέναντι από το σπίτι του είχε ξαναδεί στον ύπνο του τους σωρούς των πτωμάτων ανάμεσα στα οποία είχε αναγνωρίσει τα κορμιά των βασανισμένων γονιών του.

ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΑΘΩΩΣΕ ΤΟΝ ΑΡΜΕΝΙΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗ

Τρεις μήνες μετά την εκτέλεση, οι ένορκοι του κακουργιοδικείου του Βερολίνου αθωώνουν τον κατηγορούμενο για το έγκλημα εκ προμελέτης. Η αθώωσή του γίνεται δεκτή με ενθουσιώδη χειροκροτήματα από ένα πλήθος συμπατριωτών και συμπαθούντων που είχαν κατακλύσει το δικαστήριο και θεωρείται σαν η τρανή απόδειξη για τα συναισθήματα της πολιτισμένης ανθρωπότητας απέναντι στο τερατώδες έγκλημα της Γενοκτονίας των Αρμενίων.

ΚΩΝ/ΠΟΛΗ -ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ- ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΟΥ ΑΖΕΡΜΠΑΪΤΖΑΝ

Την ίδια τακτική θα ακολουθήσει κι ένας άλλος Αρμένιος τιμωρός, ο Μισάκ Τορλακιάν που θα σκοτώσει στην Κωνσταντινούπολη, τον υπουργό Εσωτερικών του Αζερμπαϊτζάν, Μπεχούντ Χαν Τζιβανσίρ, υπεύθυνο της σφαγής 20.000 Αρμενίων κατά την είσοδο των Τούρκων στο Μπακού το Σεπτέμβρη του 1918. Στις 18 Ιουλίου 1921, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, ο αζέρος αξιωματούχος επιστρέφει στο ξενοδοχείο Πέρα Παλάς, συνοδευόμενος από τον αδελφό του και άλλα τέσσερα άτομα μετά από μια οινοποσία σ’ ένα γειτονικό δημόσιο πάρκο.

Ένας μικρόσωμος άνδρας εμφανίζεται ξαφνικά στην είσοδο του ξενοδοχείου πυροβολώντας μια φορά στα πλευρά του Τζιβανσίρ που τον περνούσε ένα κεφάλι. Ο υπουργός γυρίζει λίγο το σώμα του και καταφέρνει να πιάσει το μπράτσο του θύτη του. Αυτός όμως προλαβαίνει και του φυτεύει δυο σφαίρες στο στήθος. Κι ενώ ο τραυματίας σωριάζεται καταγής, οι συνοδοί του πανικόβλητοι το βάζουν στα πόδια και κρύβονται πίσω από τα αυτοκίνητα. Οι δυο τούρκοι αστυνομικοί της φρουράς που βρίσκονται μπροστά στο ξενοδοχείο εξαφανίζονται. Ο Τορλακιάν στρίβει στη γωνία του δρόμου, αλλά ξαναεμφανίζεται ακούγοντας τις εκκλήσεις του θύματος για βοήθεια. Οι τριάντα περίπου αποσβολωμένοι μάρτυρες δεν τολμούν να επέμβουν, βλέπουν έντρομοι τον εκτελεστή να πλησιάζει και να δίνει τη χαριστική βολή στον τραυματισμένο που θα υποκύψει λίγο αργότερα κατά τη μεταφορά του στο ξενοδοχείο. Ο Τορλακιάν πυροβολεί μια φορά στον αέρα για ν’ απομακρύνει τους αστυνομικούς που έχουν σπεύσει εν τω μεταξύ για να τον αφοπλίσουν και προσπαθούν να τον συλλάβουν. Στη συνέχεια όταν καταφθάνουν οι γάλλοι στρατιωτικοί που ανήκαν στις δυνάμεις κατοχής, ο Τορλακιάν βάζει το όπλο του στη σκεπή ενός αυτοκινήτου και παραδίδεται. Οι στρατιώτες τον συνοδεύουν μέχρι το αστυνομικό τμήμα, ενώ το πλήθος τον ξυλοκοπεΊ μέχρι που λιποθυμάει. Στους Γάλλους και κατόπιν στους Άγγλους αξιωματικούς που τον ανακρίνουν, απαντά ότι η οικογένειά του εξοντώθηκε με διαταγή του Τζιβανσίρ στο Μπακού και δείχνει τις τρεις ουλές που φέρει στο σώμα του ενώ μια σφαίρα είναι σφηνωμένη στο μηρό του απ’ αυτή τη σφαγή.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΕ Ο ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΣ ΑΛΛΑ ΑΠΛΑ ΑΠΕΛΑΘΗΚΕ

Η δίκη του Τορλακιάν αρχίζει στα τέλη Αυγούστου, ενώπιον του βρετανικού στρατιωτικού δικαστηρίου στο κτίριο της παλιάς οθωμανικής σχολής πολέμου. Διαρκεί δυο μήνες και ο συνήγορος υπεράσπισης στηριζόμενος στο πόρισμα του γιατρού-πραγματογνώμονα, υποστηρίζει ότι ο πελάτης του αφού καταλήφθηκε από επιληψία – όπως ο Τεχλιριάν – είχε αντιδράσει όντας σε κατάσταση κρίσης στην ανάμνηση των σφαγών των συγγενών του στο Μπακού, όταν πληροφορείται για την παρουσία του Τζιβανσίρ στην Κωνσταντινούπολη. Στις 20 Οκτωβρίου, ο Τορλακιάν κρίνεται ένοχος χωρίς να του επιβληθεί ποινή λόγω ψυχικής διαταραχής τη στιγμή των γεγονότων. Έτσι αφού θεωρείται ανεύθυνος για τις πράξεις του, απελαύνεται στην Ελλάδα από τις δυνάμεις κατοχής.

Ο θάνατος του Τζιβανσίρ, όπως και του Ταλαάτ εγγράφεται σε μια σειρά προμελετημένων και επιμελώς προετοιμασμένων πράξεων από ένα κρυφό δίκτυο που σχηματίστηκε στους κόλπους του κόμματος της Αρμενικής Επαναστατικής Ομοσπονδίας – Τασνακτσουτιούν με σκοπό να καταδιώξει αυτούς τους εγκληματίες πολέμου μέχρι τα πιο μυστικά κρησφύγετά τους και να τους εκτελέσει. Παράλληλα, άλλες ομάδες εκδικητών βρίσκονται στην Ευρώπη και περιμένουν τις κατάλληλες οδηγίες. Το σχέδιο είναι να χτυπήσουν τα επόμενα άτομα της λίστας με τη ρητή εντολή αυτή τη φορά να μην πιαστεί κανένας – δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναγίνουν παρόμοιες δίκες – αποφεύγοντας όσο το δυνατόν, τους άσκοπους θανάτους και τα χτυπήματα αθώων.

ΡΩΜΗ- Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΩΝ ΝΕΩΤΟΥΡΚΩΝ ΣΑΙΤ ΧΑΛΙΜ ΠΑΣΑ

Στις 5 Δεκεμβρίου 1921 ο Αρσαβίρ Σιρακιάν θα εκτελέσει στη Ρώμη κατά τρόπο μυθιστορηματικό – κρεμασμένος στο μαρσπιέ της άμαξας που μετέφερε το θύμα – με μια σφαίρα στο κεφάλι, τον πρώην αρχηγό της κυβέρνησης των Νεότουρκων Σαΐντ Χαλίμ μετά από συστηματική παρακολούθηση πέντε μηνών.

ΒΕΡΟΛΙΝΟ- ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΠΑΧΑΝΤΙΝ ΣΑΚΙΡ ΚΑΙ ΤΖΕΜΑΛ ΑΖΜΙ.
Ο Σιρακιάν μαζί με τον Αράμ Γεργκανιάν θα ξαναχτυπήσουν στο Βερολίνο στις 17 Απριλίου 1922 ταυτόχρονα τον δρ. Μπεχαεντίν Σακίρ, έναν από τους κυριότερους υπεύθυνους της γενοκτονίας και τον πρώην διοικητή της Τραπεζούντας, Τζεμάλ Αζμί.

ΤΙΦΛΙΔΑ – Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΤΖΕΜΑΛ ΠΑΣΑ

Η καταδίωξη του πρώην υπουργού Ναυτικών, Τζεμάλ Πασά, μέλους της τριανδρίας των Νεότουρκων, που έγινε σύμβουλος των Σοβιετικών στις καυκασιανές υποθέσεις, θα οδηγήσει τους αποφασισμένους κομάντος Στεπάν Τζαγικιάν, Μπεντρός Τερ Μπογοσιάν και Αρντασέζ Κεβορκιάν να τον εκτελέσουν στις 25 Ιουλίου 1922, μπροστά στο στρατηγείο της Τσέκα, (πολιτικής αστυνομίας των μπολσεβίκων) στην Τιφλίδα.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΕΝΒΕΡ ΠΑΣΑ

Ο Ενβέρ Πασάς, το τρίτο μέλος της τριανδρίας των Νεότουρκων, πρώην υπουργός Πολέμου, που είχε στραφεί προς την κομμουνιστική κυβέρνηση της Μόσχας, θα σκοτωθεί στις 4 Αυγούστου 1922 από μια διμοιρία αρμενίων μπολσεβίκων κοντά στη Σαμαρκάνδη, στα σύνορα του Αφγανιστάν, όντας επικεφαλής μιας ομάδας επαναστατημένων μουσουλμάνων του εμιράτου της Μπουχάρας και

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΡ. ΝΑΖΙΜ

ο δρ. Ναζίμ, ο τελευταίος που απέμεινε από τη λίστα των εκδικητών, θα εκτελεστεί δι’ απαγχονισμού στην Άγκυρα στις 26 Αυγούστου 1926. Διότι διότι συνωμότησε εναντίον του κεμαλικού καθεστώτος. Η θεία δίκη.

Έτσι λίγα χρόνια μετά το 1915 δεν έμεινε ούτε ένας επικεφαλής της οργάνωσης της γενοκτονίας των Αρμενίων. Οι ίδιοι οι Αρμένιοι δίκασαν και εκτέλεσαν με το ίδιο νόμισμα. Η επιχείρηση Νεμεσις μόλις είχε ολοκληρωθεί.
Αυτό που ζητούν τώρ οι Αρμένιοι είναι η αναγνώριση της γενοκτονίας απο την ίδια την Τουρκία.

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=2&art_id=5171

Η ελληνική ουτοπία

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΝΤΟΥΛΑΣ (www.manifestomag.gr)

Η ελληνική ουτοπία

Στον Μιχάλη Χαραλαμπίδη

 

Η Ελλάδα είναι μια χώρα αγροτική. Μια χώρα, όμως, που επιμένει πεισματικά να αγνοεί ότι είναι αγροτική. Ο πλούτος της είναι οι επαρχίες της.

Μεταπολεμικά και κυρίως μεταπολιτευτικά, αυτός ο πλούτος όχι μόνο περιφρονήθηκε, αλλά και απαξιώθηκε από μιαν ανέντιμη πολιτικά κι ανεπαρκή διανοητικά ηγεσία. Αυτή η ηγεσία παρήγαγε συστηματικά γραφειοκρατίες, για να συντηρηθεί αλλά όχι πολιτική. Αυτή η ηγεσία ξερίζωσε από τις ελληνικές επαρχίες τους νέους, για να τους κάνει χαρτογιακάδες και σερβιτόρους. Οι καλύτεροι, μάλλον, έφυγαν για τα ξένα, αρνούμενοι να μαγαρίσουν το ψωμί τους, φιλώντας –κατά τα κομματικά ειωθότα- κατουρημένες τους ποδιές.

Όσοι ξεμείναμε εδώ, καταδικαστήκαμε να κουτουλάμε στα ντουβάρια, με τα οποία τσιμεντώσαμε την Πατρίδα και χτίσαμε την αυθαίρετο μητρυίδα. Αυτός είναι ο πολιτισμός μας, το μπετόν αρμέ. Διότι έτσι διακονήθηκε ο «εκσυγχρονισμός» στην χώρα μας. Από αεριτζήδες κι εργολάβους. Με μεσάζοντες και μίζες. Αισθητικό πρότυπό μας έγινε αντιπαροχή κι οικονομικό μας πρότυπο η λοβιτούρα.

Συνδέθηκε η ανάπτυξη με την κατανάλωση. Με τις εξατμίσεις και τα κλιματιστικά. Κλινέξ, λαστέξ, στωματέξ, ελλαδέξ…!

Η ύπαιθρος χώρα έγινε μια έρημη χώρα. Μια χώρα, που στην πραγματικότητα ποτέ δεν ενσωματώθηκε στο κράτος – πρωτεύουσα. Αλλά όσους έμειναν εκτός της αθηναϊκής χωματερής τους εκμαυλίσαμε, εθίζοντάς τους στην επιδότηση της αεργίας τους με τα ψιχία των «πακέτων» μας. Τους κάναμε συνενόχους και συμμετόχους στις αποκεντρωμένες αστικές κομπίνες μας. Σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα το δομημένο περιβάλλον της περιφέρειας συναγωνίζεται με αξιώσεις τις χειρότερες συνοικίες της πρωτεύουσας.

Για χρόνια επενδύαμε –τρόπος του λέγειν επενδύαμε- στον τουρισμό. Στην ουσία όμως απαξιώναμε κι εδώ το ίδιο το προϊόν κάνοντας αρπαχτές. Γι’ αυτό κι έχουμε μια χώρα με ασύγκριτα τουριστικά πλεονεκτήματα, χωρίς τουρισμό πόλης και με εποχικούς επισκέπτες. Μια χώρα που η φιλοδοξία της σταμάτησε στα «ρουμς του λετ», δυο μήνες τον χρόνο. Τους υπόλοιπους δέκα, πίναμε φραπέδες περιμένοντας την επόμενη σεζόν αλλά δεν υπολογίσαμε ότι για τα τουριστικά θελήματα θα μας προέκυπταν –όπως και μας προέκυψαν- οικονομικότεροι μπακαλόγατοι.

Το τελειωτικό χτύπημα σε αυτό το μοντέλο υπανάπτυξης, το έδωσε ο ίδιος ο «εκσυγχρονισμός». Γίναμε εν μια νυκτί τζογαδόροι στο Χρηματιστήριο. Δεν χρειαζόταν πλέον να δουλεύουμε καθόλου. Ο «Ντάουν Τζόουνς» να ’ναι καλά. Μόνο που εμείς τον συναντήσαμε στα τελευταία του και μαζί μ’ αυτόν ψόφησε κι η γελάδα που μας μοσχοανάθρεψε. Είχαμε ξεμάθει την δουλειά και, πριν το ρίξουμε στην επαιτεία, το ρίξαμε στα δάνεια. Δάνειο για το σπίτι, για το αυτοκίνητο, για την επισκευή του εξοχικού, για τις γιορτές, για τις διακοπές. Ζωή σε δόσεις αλλά με χαμηλό επιτόκιο.

Αλλά επειδή κανείς δεν μακροημερεύει με δανεικά και φιλοδωρήματα, χρειάζεται να επιστρέψουμε ακριβώς εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε. Στην [υποθηκευμένη] γη μας, δηλαδή, η οποία παρά την εγκατάλειψη και την κακοποίηση, παραμένει, υπό προϋποθέσεις, πλούσια όχι μόνο ιστορικά αλλά και παραγωγικά.

Ο ιστορικός πλούτος της ελληνικής επαρχίας είναι πλούτος φορτισμένος με πυκνά νοήματα, αρχαία και σύγχρονα. Όσα μάλιστα γλίτωσαν από την προσοχή μας, παρουσιάζουν ακόμη αρχιτεκτονικό και πολεοδομικό ενδιαφέρον.

Ο παραγωγικός πλούτος των ελληνικών περιφερειών είναι –όχι βεβαίως στην έκταση που ήταν- πλούτος διατροφικός και βιοτεχνικός. Κρασί, λάδι, μέλι, τυριά, αλλαντικά, σιτάρι, σύκα σταφίδες, υφαντά, αργυροχρυσοχοΐα, κεραμική. Πρόκειται για έναν λησμονημένο αλλά υπαρκτό πλούτο, τον οποίο δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι μπορούμε ακόμη και σήμερα να τον εκτιμήσουμε.

Ένας πολιτισμός όμως δεν αξιολογείται ούτε από τους περιοδεύοντας θιάσους, ούτε από τα κρατικοδίαιτα Μέγαρα Μουσικής των Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου. Ένας πολιτισμός αξιολογείται από την ίδια την καθημερινότητά του. Από την διατροφή του. Από τον καθ’ ημέραν πολιτισμό του. Από το τι τρώει και πώς το τρώει. Κι η καθημερινότητά μας είναι μετεξεταστέα εδώ και χρόνια, διότι είναι μια καθημερινότητα χωρίς στοιχεία ποιότητας. Μια όρθια καθημερινότητα. Μια «φαστ φουντ» καθημερινότητα. Από το πολυεθνικό ράφι στον θερμοθάλαμο. Ή στην χλιδάτη κιτσαρία για την άρχουσα κηφηναρία!

Τα καταστήματα εστίασης από την Θράκη ως την Κρήτη αυτή την ένδεια περιγράφουν. Κατεψυγμένες πατάτες και φτηνά κρέατα. Μπορεί να βουλιάζουμε στην [εισαγόμενη] κρέμα γάλακτος, αλλά αγνοούμε το βούτυρο Κερκύρας. Οι πολυεθνικές των τροφίμων ξέρουν πολύ καλά ότι τα λεφτά είναι πολλά και μας το θυμίζουν με καταιγισμό διαφημιστικών μηνυμάτων. Κι όπου δεν μπορούν να μπουν από την πόρτα, μπαίνουν από το παράθυρο. Αγοράζουν ή δημιουργούν μια εμπορεύσιμη «τοπικότητα» για να συνεχίσουν την λεηλασία του τόπου και των ανθρώπων.

Κι όμως, στον τόπο μας, πριν γίνουμε δορυφόροι ενός ξενόφερτου υποδείγματος, είχαμε μια άλλη καθημερινότητα: στρώναμε τραπεζομάντιλο για να φάμε και το ψωμί ήταν ψωμί και η ελιά ήταν ελιά. Δεν ξέραμε τι είναι το «τοστ», αλλά ξέραμε πολλές πίτες. Σήμερα, παρά την τεραστίων διαστάσεων έγνοια μας για τις θερμίδες, είμαστε οι παχύσαρκοι της Μεσογείου.

Δεν νοσταλγώ τις εποχές της ανέχειας αλλά της κατακτημένης ποιότητας. Αυτή την ποιότητα, που δεν πετούσε στα σκουπίδια το φαγητό της, δεν μπορέσαμε να την εκτιμήσουμε τότε αλλά μάλλον θα την τιμήσουμε εξ ανάγκης τώρα.

Αυξάνονται -λένε- οι νέοι που επιστρέφουν στα χωριά τους ή στα χωριά των γονιών τους, αυξάνοντας με την παρουσία τους τις πιθανότητες να ζήσουν μια ζωή σε ανθρώπινες συνθήκες, όχι για να δημιουργήσουν μια νέα τουριστική ατραξιόν, αλλά για να επανεύρουν την ταυτότητά μας και να περισώσουν ό,τι μπορούν από την γηγενή ποιότητα που αρνηθήκαμε χάριν της επείσακτης ποσότητας που μας καταπλάκωσε.

Βεβαίως, δεν είναι η επανακατοίκηση της υπαίθρου προϋπόθεση ανάπτυξης. Προϋπόθεση ανάπτυξης όμως κι επανακατοίκησης είναι να ξανααγαπήσουμε τον τόπο μας και να επανασχεδιάσουμε την γεωοικονομία μας. Και αυτός ο επανασχεδιασμός θα φέρει αποκατάσταση του ερημωμένου ή βεβηλωμένου αγροτικού χώρου. Κι αυτός ο επανασχεδιασμός θα φέρει προκοπή, δημιουργώντας μάστορες κι όχι «ευέλικτους» εργαζόμενους. Αυτός ο επανασχεδιασμός θα μας απελευθερώσει από την εξάρτηση και θα μας συνδέσει με την χαμένη μας περηφάνια. Την περηφάνια του να ζει κανείς εργαζόμενος κι όχι επαιτώντας, του να ζει κανείς ως δημιουργός κι όχι ως καταναλωτής.

Ούτε μπορούμε ούτε θέλουμε τα φτηνιάρικα μαζικής παραγωγής προϊόντα. Θέλουμε την αναζωογόνηση των παραδοσιακών παραγωγικών συστημάτων και τρόπων. Αυτή είναι η κληρονομιά μας. Προϊόντα υψηλής ποιότητας και συμβολικής υπεραξίας, προϊόντα που δεν συγκρίνονται με τα πολυεθνικά σκουπίδια.

Οι νέες τεχνικές και τεχνολογίες, εάν χρησιμοποιηθούν σωστά, μπορούν να γίνουν αρωγοί σε αυτό το εγχείρημα, αφού δεν θα πνίγουν, αλλά θα προστατεύουν την πολυμορφία και την δυναμική της τοπικότητας, αναδεικνύοντας τα μοναδικά χαρακτηριστικά της.

Ο νέος αγρότης, σε αυτή την περίπτωση, θα είναι ο πρωταγωνιστής, όχι ο περιθωριοποιημένος οικονομικά και υποβαθμισμένος κοινωνικά εργάτης.

Δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις, για να προβλεφθεί ότι μια νέα αγροτικότητα θα λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά σε όλα τα επίπεδα, δημιουργώντας πρόσθετες αξίες στον χώρο.

Τίτλος του κειμένου είναι: «Ελληνική ουτοπία» και είναι ένας τίτλος που κυριολεκτεί, διότι η νέα αγροτικότητα, για την οποία ομιλεί και γράφει εδώ και χρόνια ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης (Αγροφιλία), είναι μια ουτοπία, ένα αίτημα χωρίς τόπο, μια αγροτικότητα χωρίς αγρό, μια ασώματος κεφαλή. Η νέα αγροτικότητα είναι ασώματος γιατί το σώμα της, τής το στέρησε ένας συμπλεγματικός επαρχιωτισμός που προτιμούσε να παρασιτεί παρά να ζει.

Αυτό όμως που δεν έκαμε η Πολιτεία, οφείλει να το κατορθώσει –εάν βεβαίως υπάρχει- η ίδια η φιλοπατρία των πολιτών.

 εφ. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ, φ.844, (14/4/2011)

http://polis-agora.blogspot.com/2011/04/wwwmanifestomaggr.html

Eυχαριστώ τους ‘Ελληνες-”Να μην αφήσετε ποτέ τους άλλους να γράψουν την ιστορία σας, αντί για εσάς”

Με ιδιαίτερη χαρά, δημοσιεύω το κείμενο της μεγάλης Ελληνίδας (εκ Γάλλων), φίλης κυρίας Simone LE BARON. Αν η ελίτ μας είχε ένα μικρό, έστω, ποσοστό της αγάπης της για την Ελλάδα και τους Έλληνες, η τύχη μας θα ήταν διαφορετική..

Simone LE BARON
Γλωσσολόγος – Καθηγήτρια της γαλλικής γλώσσας
Διπλωματούχος της Alliance Française de Paris
http://simone-le-baron.blogspot.com/

Παραμονή του Πάσχα 2011, θα ήθελα να ξαναδώσω ελπίδα στον ελληνικό λαό, σε εσάς αγαπητοί μου φίλοι που χρωστώ τα πάντα. Γιατί με σας «γύρισα τη σελίδα» της δικτατορίας το 1974, όταν ήμουν μόλις 21 ετών. Εσείς μου μάθατε τη χαρά της ζωής, τη φιλία, τη φιλοξενία, την αλληλεγγύη, το σεβασμό, το φιλότιμο. Εσείς μου ανοίξατε την αγκαλιά σας χωρίς να με γνωρίζετε και μου δώσατε την πιο ζεστή θέση στην ελληνική οικογένεια, τη στιγμή που oι δικοί μου με είχαν διώξει. Εσείς μου ανοίξατε τα σπίτια σας, μοιραστήκατε μαζί μου τα γεύματά σας, από τον πιο φτωχό μέχρι τον πιο πλούσιο. Εσείς ποτέ δεν με αφήσατε να πληρώσω το παραμικρό, λέγοντάς μου λόγια που ακούγονται σαν στίχοι από παλιό τραγούδι: «θα πληρώσεις όταν θα έρθουμε στη πατρίδα σου». Θυμάμαι τον μπάρμπα Λουκά στη σκιά της κληματαριάς μπροστά στην καλύβα του: «λίγο ψωμί, λίγο κρασί, λίγες ελιές και αγάπη φτάνουν να είμαι ευτυχισμένος» – που μου θυμίζει πάντα τον Σταύρο Ξαρχάκο στο τραγούδι «Bάλε κι άλλη αγάπη στο τραπέζι». Σε μένα την άθρησκη ανοίξατε την εκκλησία σας μέσω ενός ηλικιωμένου ιερέα που μου είπε μια φορά: «κορίτσι μου, η θρησκεία μας είναι πρώτα απ’ όλα ‘φιλοσοφία’ και είναι για όλους τους ανθρώπους».
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον περίφημο μαθητή μου, τον Μάνο Κατράκη ο οποίος στην ηλικία 70 ετών αποφάσισε να μάθει τα αγγλικά– στη σκιά του θεάτρου του στη στοά Broadway – και που μάλλον του φαινόταν αστείο να έχει καθηγήτρια αγγλικών μια νεαρή Γαλλίδα… Ποτέ δεν έμαθε τα αγγλικά, αλλά οι ιστορίες που μου διηγούνταν παραμένουν για μένα ιστορίες ζωής. ανεξίτηλες. Κι ο Γιώργος Μαρίνος, υπήρξε και αυτός μαθητής μου στα αγγλικά. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τι θυμάται σήμερα από τη γλώσσα του Σαίξπηρ, αλλά τα θεάματα του στη Μέδουσα παραμένουν για μένα μοναδικά μαθήματα χιούμορ και ευφυΐας. Θυμάμαι και τα μαθήματα ζωής γεμάτα αξιοπρέπεια, ταπεινότητα και γενναιότητα που πήρα από τον Μίμη, πρώην δήμαρχο του Βύρωνα με τον οποίο τραγουδάγαμε παλιά λαϊκά μέχρι το ξημέρωμα σε κάποια ταβέρνα τις Κηφισιάς, ο οποίος είχε γνωρίσει την κόλαση της Μακρονήσου…
Θυμάμαι και τις μπάμιες που στέγνωναν στον ήλιο στα Μουδανιά της Χαλκιδικής – στη Βρετάνη όπου γεννήθηκα, δεν έχουν ιδέα τι είναι οι μπάμιες. Και τον τραχανά στο νησάκι Τρίκερι έξω από το Βόλο, την κακαβιά στην Αλόννησο, και τα τσουρέκια της Αλίκης της Κρητικιάς για το Πάσχα, όλες αυτές οι στιγμές είναι στάλες ιστορίας που κυλάνε στο αίμα σας. Είναι ο θησαυρός σας…

Πριν λίγες μέρες έλαβα αυτό το γράμμα από την Αριστέα, Ελληνίδα παντρεμένη με Γάλλο και που ζει πλέον στην Γαλλία: «Σας θαυμάζω Σιμόν! Η αγάπη σας και η σταθερή ενασχόληση σας με τον πολιτισμό της γενέτειρας – πατρίδα της καρδιάς μου πλέον μόνο, με συγκινεί αφάνταστα. Θα ήθελα να έχω έστω το ένα δέκατο από το πάθος και την αγάπη που δείχνετε να έχετε για τη χώρα όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ντρέπομαι που δεν έχω πλέον παρά αισθήματα λύπης για τον τόπο μου και θαυμάζω την αγάπη και το πάθος που φαίνεται να σας κατέχει σε ότι έχει να κάνει με την ίδια την πατρίδα μου. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να σας πω από ένα μεγάλο και συνάμα τόσο μικρό… Ευχαριστώ σας. Για την αγάπη σας, για το πάθος σας, για την λατρεία που δείχνεται σ αυτή τη μικρή χώρα που θέλησε να ζήσει αιώνες τώρα μέσα και από την ματαιοδοξία της. Με συγκινείτε Σιμόν και με κάνετε να ντρέπομαι που εγώ δεν έχω μέσα μου πια συναισθήματα αγάπης για την πατρίδα μου. Η Ελλάδα όπου και αν πάω… με πληγώνει! Σας ευχαριστώ».
Κι εγώ συγκινημένη της απάντησα: «Η συγκίνηση σου δείχνει ότι είσαι ακόμα πιο Ελληνίδα από τους Έλληνες που ζουν στην Ελλάδα. Ποτέ μια Γαλλίδα που θα γνώριζε κάποιος τυχαία στο blog μιας Ελληνίδας που έχει μεγάλη αγάπη για την Γαλλία όπως έχω εγώ για την Ελλάδα δεν θα έκανε αυτή τη χειρονομία. Με συγκίνησες κι εσύ. Και καταλαβαίνω ότι παρ’ όλο που είσαι τόσο ευτυχισμένη στη ζωή που διάλεξες στον τόπο που εγώ γεννήθηκα, νιώθω μια δυστυχία μες την ψυχή σου, διότι λες ότι ντρέπεσαι που δεν αισθάνεσαι πλέον το πατριωτικό αίσθημα αλλά είναι φανερό ότι έχεις μια βαθιά ελληνική συναίσθηση. Αλλιώς δεν θα μου έγραφες αυτό το γράμμα. Η λύπη σου θα περάσει. Δυστυχώς οι πολιτικοί της κομματοκρατίας προσπάθησαν να καταστρέψουν ένα πολιτισμό αιωνόβιο, και μπορούμε να πούμε ότι σχεδόν πετύχανε. Μέχρι που θα πάει όμως; Θα σταματήσει μια μέρα αφού, οι ίδιοι καταστρέφονται κατά αυτόν το τρόπο. Η αγάπη μου δεν είναι για την Ελλάδα αλλά για τον ελληνικό λαό, για ανθρώπους σαν και σένα που μ’ έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα, μια μητέρα αφοσιωμένη, μια καλή φίλη για τους φίλους μου, μια απλή γυναίκα που προσπαθεί να κρατήσει την αξιοπρέπειά της μέσα σ’ αυτή την κόλαση. Την πατρίδα σου την έχεις μέσα σου για πάντα, αρκεί να το ξέρεις ή να σου το λένε».
Ο καθηγητής πολιτικής επιστήμης, πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Γιώργος Κοντογιώργης στο τελευταίο βιβλίο του «Περί έθνους και ελληνικής συνέχειας» (εκδ. Ιανός, «μικρές εκδόσεις», 2011) μας εξηγεί τη συνέχεια της ιστορίας σας, του λαού σας «στηριγμένη» σ’ ένα παραδοσιακό υπόβαθρο, έναν ισχυρό, διαχρονικό πολιτισμό,. Δεν σταμάτησε ποτέ ο ίδιος από το πρώτο του βιβλίο το 1978 γραμμένο στα γαλλικά να δημιουργεί μια συνέχεια στο έργο του ακολουθώντας το παράδειγμα του λαού του, με επιμονή, ως πολίτης αυτού του εξαιρετικού λαού, μοναδικού στον κόσμο. Να μην αφήσετε ποτέ τους άλλους να γράψουν την ιστορία σας, αντί για εσάς, μαζί του πρέπει να την συνεχίζετε, είναι μια απλή ιστορία ποίησης, μουσικής, αγάπης μεταξύ ανθρώπων που συνυπάρχουν αρμονικά, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.
Καλή Ανάσταση
Simone Le Baron

http://vripolidis.blogspot.com/2011/04/e.html

Πώς οι ελληνικές τράπεζες διέσυραν το ευρώ

του Κλεομένη Λόππα, Αρδην τεύχος 84.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι ελληνικές τράπεζες ήταν μια μηδαμινή ασημαντότητα στο χρηματοπιστωτικό στερέωμα της Ευρώπης.  Η βασική δομή του τραπεζικού συστήματος αποτελούνταν από την κρατική Εθνική Τράπεζα, η οποία διεκπεραίωνε τις ουκ ολίγες δοσοληψίες του κράτους με τους πολίτες (επιδόματα, αμοιβές, μισθοδοσίες, ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ.). Στον αντίποδα υπήρχε η Εμπορική Τράπεζα, επίσης κρατική, η οποία απευθυνόταν κυρίως σε επιχειρηματίες, και η Αγροτική Τράπεζα, που εξυπηρετούσε τον πολυπληθή τομέα της γεωργίας.  Η ιδιωτική Τράπεζα Πίστεως ήταν ένα ελιτίστικο μικρομάγαζο με ισχνή παρουσία στην επαρχία, που προσπαθούσε να μπει σφήνα στον κρατικό «ανταγωνισμό». Θυμάται ακόμα κανείς με νοσταλγία τράπεζες όπως η ιστορική Ιονική, ή η Τράπεζα Μακεδονίας-Θράκης. Ίσως η πιο αξιόλογη ιδιωτική τράπεζα να ήταν η περιβόητη Τράπεζα Εργασίας. Κυκλοφορεί ακόμα ένας θρύλος στην πιάτσα των οικονομολόγων, ότι η τράπεζα αυτή αρνούνταν πεισματικά να προσλαμβάνει γυναικείο προσωπικό, καθώς πεποίθηση των ιδιοκτητών της ήταν ότι οι γυναίκες ήταν αντιπαραγωγικές και μόνιμη εστία προβλημάτων. Για την ιστορία, αξίζει να αναφέρουμε κάποιες ελαχιστότατες μονάδες, όπως η Interbank, η Εγνατία ή η Λαϊκή Τράπεζα, που όμως έμελλε να παίξουν ασύμμετρα καθοριστικό ρόλο στην άνοδο και την πτώση του ευρώ, επιβεβαιώνοντας τη θεωρία της σχετικότητας.
Όταν το 1996 ο κ. Σημίτης, εκ της αντιπολίτευσης του Ανδρέα Παπανδρέου, ανέλαβε τα ηνία της χώρας, βασιζόμενος σε μια συμμαχία με τον πάντοτε πληθωρικό κ. Πάγκαλο, οι τύχες της ελληνικής οικονομίας, και κατ’ επέκτασιν του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, έμελλε να αλλάξουν δραματικά. Θυμάμαι ακόμα, σε ένα βαρετό επιμορφωτικό σεμινάριο στελεχών μεγάλης ιδιωτικής τράπεζας, τους εκπαιδευτές να πίνουν νερό στο όνομα αυτού του μεγάλου οραματιστή.
Ο κ. Σημίτης, αν και προερχόμενος από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ, θα έλεγε κανείς ότι δεν είχε την παραμικρή σχέση με το κόμμα που τον ανέδειξε στο ισχυρότερο αξίωμα. Η πολιτική που ακολούθησε ήταν κατ’ ουσία νεοφιλελεύθερη, με έντονα στοιχεία θατσερισμού. Ο κ. Σημίτης ήταν κατά γενική ομολογία ένας χαμηλών τόνων, άξιος διαχειριστής. Για τους επικριτές του ήταν ατάλαντος και για τους υποστηρικτές του χαρισματικός. Η ουσία είναι ότι ο άνδρας αυτός είχε μέθοδο και ήξερε να πετυχαίνει τους στόχους που έθετε. Ένας από τους μεγάλους του στόχους ήταν η είσοδος της Ελλάδας στον σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης (κάτι που μόνο ως ανέκδοτο κυκλοφορούσε πριν το 1996). Η βασική πολιτική επιλογή του γερμανοτραφούς πολιτικού για να πετύχει τον στόχο του ήταν η πρόσδεση της χώρας στον γερμανικό άξονα. Δεν είναι καθόλου τυχαίες, αναφορικά με τη σύνδεση της δραχμής στο ευρώ, ούτε η εμπλοκή της ΕΚΤ στη λογιστική τακτοποίηση του ελλείμματος, ούτε η ξαφνική στροφή του ελληνικού ΥΠΕΘΑ στους Γερμανούς προμηθευτές, για την αγορά υποβρυχίων, αρμάτων μάχης και αεροπλάνων.
Η είσοδος μιας φτωχής αγροτικής οικονομίας στην ευρωζώνη έμοιαζε με παραμύθι και πάντοτε αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό από τους ρεαλιστές. Είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν δόθηκε ειλικρινής απάντηση στο ερώτημα του, πώς η ελληνική οικονομία των διαχρονικών υποτιμήσεων θα ήταν σε θέση να ανταγωνιστεί τα πάμφθηνα αγροτικά προϊόντα μιας ελεύθερης παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και πώς, με το αναμενόμενο εμπορικό έλλειμμα, θα αντιμετώπιζε τις ανάγκες ενός ολοένα και μεγαλύτερου χρέους. Ο κ. Σημίτης είχε τη λύση: Με την ανάπτυξη. Η θεωρία του έλεγε ότι, αν έβρισκε τρόπο να αυξάνει συνεχώς το ΑΕΠ της χώρας, τότε οι δείκτες του χρέους και του ελλείμματος θα παρέμεναν σταθεροί, παρά την τρομακτική αύξηση του χρέους σε πραγματικούς αριθμούς. (Πάντοτε ο κ. Σημίτης υπήρξε ένας μαιτρ της λογιστικής, που κάθε επιχειρηματίας θα επιθυμούσε να έχει στο δυναμικό του.) Πώς όμως θα μπορούσε μια οικονομία «κουτσό άλογο», να αυξάνει το ΑΕΠ; Σε αυτό τον γρίφο, ο πρώην πρωθυπουργός απάντησε με το μοναδικό πλεονέκτημα που του έδινε η είσοδος στην ευρωζώνη: Τα χαμηλά επιτόκια.
Μέχρι τότε, η ελληνική παραγωγή ήταν συνηθισμένη σε επιτόκια 15 – 20%, που απέρρεαν από το τέρας του πληθωρισμού και τον κίνδυνο των συνεχών υποτιμήσεων. Όταν λοιπόν τα επιτόκια κατρακύλησαν στο 5 – 7%, αυτό αποτέλεσε ένα θετικό σοκ. Ξαφνικά, οι Έλληνες επιχειρηματίες ανακάλυψαν ότι μπορούσαν να βρίσκουν εύκολο και φθηνό χρήμα με 6% και να το μετατρέπουν σε πωλήσεις με κέρδη 25 – 30%, έχοντας καθαρό όφελος κοντά στο 20%, χωρίς να διακινδυνεύουν ή να δεσμεύουν ίδια κεφάλαια! Ομοίως, οι Έλληνες καταναλωτές διαπίστωσαν ότι μπορούν πολύ εύκολα να απολαμβάνουν ένα ονειρικό επίπεδο ζωής, δεσμεύοντας απλώς ένα μέρος του εισοδήματός τους, έναντι μελλοντικών υποχρεώσεων.
Βέβαια, για να φθάσουμε έως εκεί, έπρεπε να αλλάξει η δομή του τραπεζικού συστήματος, κάτι άλλωστε που απαιτούσε και η συνθήκη προσχώρησης στην ευρωζώνη.  Στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, στήθηκαν απίστευτου μεγέθους ντηλ ανάμεσα στο κράτος και τους τραπεζίτες. Τα άλλοτε μικρομάγαζα είχαν ενισχυθεί σημαντικά, δημιουργώντας ισχυρούς ομίλους. Η τιποτένια Τράπεζα Πίστεως βρέθηκε, με δώρο την κρατική Ιονική Τράπεζα, να ξεπερνά τα μεγέθη της Εμπορικής. Η άσημη Interbank απορρόφησε την ισχυρή Εργασίας και έχτισε τη Eurobank.  Η κρατικοδίαιτη Πειραιώς βρέθηκε να διοικεί την δεκαπλάσια σε μέγεθος Μακεδονίας Θράκης και η Εθνική πέρασε οριστικά στους ιδιώτες. Λίγο αργότερα, εμφανίστηκε από το πουθενά η Marfin, συνέχεια της ισχνής Λαϊκής Τράπεζας και της Εγνατίας. 
Οι νέες ισχυροποιημένες τράπεζες χύθηκαν στην αρένα ενός αδυσώπητου ανταγωνισμού. Η προτροπή της κυβέρνησης διά μέσου της ΤΤΕ ήταν η διοχέτευση ζεστού χρήματος στην αγορά, η οποία εκτίνασσε την κατανάλωση στα ύψη και έσπρωχνε το ΑΕΠ καλύπτοντας τα ελλείμματα. Η διαδρομή του χρήματος ήταν έξυπνη: Οι τράπεζες αγόραζαν τα ομόλογα του δημοσίου και στη συνέχεια τα τοποθετούσαν ως ενέχυρο στην ΕΚΤ και έπαιρναν χαμηλότοκα δάνεια. Το πλεονάζον χρήμα έβγαινε πάλι στην αγορά με τη μορφή δανείων και τα κέρδη επενδύονταν στη βαλκανική αγορά. Αλβανία, Βουλγαρία και Ρουμανία γέμισαν με ελληνικές τράπεζες, ενώ τα πλοκάμια τους έφθασαν ακόμα και στη Σερβία, την Πολωνία και την Τουρκία!
Όταν οι χρηματοδοτήσεις των επιχειρήσεων έφθασαν σε κορεσμό, οι τράπεζες ανακάλυψαν τα ακίνητα. Τα ακίνητα, και τα στεγαστικά δάνεια που τα συνόδευαν έδιναν διπλό όφελος στις τράπεζες. Πρώτον, παρείχαν σημαντική εξασφάλιση έναντι των επιχειρηματικών, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς και τις υπεραξίες τους, και δεύτερον, γιγάντωναν το ενεργητικό των τραπεζών, πράγμα που επέτρεπε ακόμα πιο εύκολες χρηματοδοτήσεις από την ΕΚΤ. 
Αξίζει μια ιδιαίτερη μνεία στο πώς οι τράπεζες διαχειρίστηκαν τον τομέα των ακινήτων, καθώς ήταν ο τομέας που τελικά πρόδωσε τις προσδοκίες τους.
Οι τράπεζες είχαν κυριολεκτικά λυσσάξει να δίνουν στεγαστικά δάνεια και ανακάλυπταν έξυπνους τρόπους για να παρακάμπτουν τις οδηγίες της ΕΚΤ και της ΤΤΕ. Αρχικά αύξησαν τη διάρκεια των στεγαστικών στα 40 χρόνια, ώστε να είναι εύκολη η αποπληρωμή τους από τους υπαλλήλους. Εάν κάποιος πελάτης ήταν μεγάλης ηλικίας, ξεπερνούσαν τον σκόπελο βάζοντας εγγυητή ένα νεώτερο μέλος της οικογένειας, ακόμα και αν αυτός ήταν ένας απλός φοιτητής, χωρίς εισόδημα. Αν, αντίθετα, το πρόβλημα ήταν το δηλωθέν εισόδημα του πελάτη, τότε είτε συμπλήρωναν επί τόπου ένα φουσκωμένο εικονικό Ε1 για τα χαρτιά του δανείου (το οποίο ο πελάτης στη συνέχεια αναθεωρούσε στην εφορία), είτε έβαζαν εγγυητή έναν παππού 80 χρονών, χρησιμοποιώντας το εκκαθαριστικό του.
Η απληστία τους δεν σταμάτησε εκεί. Για να προσελκύσουν πελάτες, μηδένισαν τα έξοδα του δανείου και έφθασαν στο σημείο να πληρώνουν οι ίδιες τα έξοδα προσημείωσης στα υποθηκοφυλάκεια. Ακόμα υπέγραψαν συμβάσεις με χιλιάδες επιχειρηματίες, όπως μηχανικούς, συμβούλους και εργολάβους, ώστε αυτοί να στέλνουν τους πελάτες τους για δάνειο. Η αμοιβή τους ήταν από 1 έως 1,5% επί του δανείου. Αναρωτιέται εύλογα κανείς γιατί οι τράπεζες έμπαιναν αποδεδειγμένα μέσα και συνέχιζαν αμείωτα τη χορήγηση στεγαστικών. Η απάντηση έχει να κάνει με τις υπεραξίες. Καθώς η τεχνητή ζήτηση λόγω των δανείων αύξανε τις τιμές των ακινήτων, οι τράπεζες έγραφαν τεράστιες υπεραξίες στο ενεργητικό τους και μπορούσαν με τον τρόπο αυτό να αντλούν φθηνά κεφάλαια. Όσα έχαναν από τα στεγαστικά, το κέρδιζαν από τη σπέκουλα των κρατικών ομολόγων.
Όταν και αυτή η αγορά όδευε προς κορεσμό, οι τράπεζες σκαρφίστηκαν νέους τρόπους. Προσέγγιζαν επιχειρηματίες, οι οποίοι, εν μέσω καταναλωτικής έξαρσης, διψούσαν για φθηνό χρήμα. Πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι η επιχειρηματική αγορά, κάπου στο 2006, είχε φθάσει σε ένα ανώτατο όριο χρηματοδοτήσεων, το οποίο ορίζεται από τις εξασφαλίσεις που προσφέρει ο επιχειρηματίας σε αντάλλαγμα. Καθώς λοιπόν είχαν όλοι προσημειώσει και το τελευταίο διαθέσιμο ακίνητο («αξιοποιώντας» την ακίνητη περιουσία τους, αφού τα νέα δανεικά τους έφερναν νέα κέρδη), η αγορά άρχιζε να στεγνώνει.  Οι τράπεζες λοιπόν τότε πρότειναν στους πελάτες τους την αγορά ενός νέου ακινήτου. 
Δείτε πώς γινόταν το ντηλ:
Ένας εργολάβος πουλούσε ένα υπό κατασκευήν ακίνητο σε πολύ καλή τιμή (ας πούμε 150.000 ευρώ), προκειμένου να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση του υπόλοιπου έργου. Η τράπεζα έδινε οδηγίες στον εκτιμητή της να εκτιμήσει το ακίνητο για 200.000 ευρώ. Ο ανυποψίαστος επιχειρηματίας συνήπτε ένα δάνειο για 200.000 ευρώ, έδινε τα 150.000 στον εργολάβο και με τα υπόλοιπα 50.000 έκανε τη δουλειά του. Το δόλωμα ήταν και πάλι οι υπεραξίες. Ο πελάτης – θύμα ήταν βέβαιος πως, όταν τελείωνε το ακίνητο, θα μπορούσε να το πουλήσει 200.000 ευρώ, οπότε θα κέρδιζε ουσιαστικά το υπόλοιπο. Για να ξεπεραστεί το θέμα του «υπό κατασκευήν», οι τράπεζες επιστράτευαν πάλι τους μηχανικούς τους, οι οποίοι εμφάνιζαν το έργο στις εκθέσεις τους τελειωμένο. Υπάρχει ήδη μια τέτοια βεβαιωμένη υπόθεση της Alpha Bank σε παραθεριστικές κατοικίες της Χαλκιδικής.
Όταν ξέσπασε η κρίση, η συγκεκριμένη τράπεζα απέλυσε τον εκτιμητή της, ο οποίος διηύθυνε την αντίστοιχη θυγατρική της τράπεζας στη Θεσσαλονίκη, μετέθεσε τον «δραστήριο» διευθυντή του υποκαταστήματος, αλλά, για κακή της τύχη, οι εξαπατημένοι πελάτες την έχουν ήδη σύρει στα δικαστήρια.
Με το τέχνασμα των ακινήτων, οι τράπεζες έφθασαν να έχουν ενεργητικό μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της Ελλάδας.  Το επόμενο βήμα τους ήταν οι λεγόμενες «τιτλοποιήσεις» των δανείων. Τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά: Η τράπεζα συγκεντρώνει ένα μεγάλο μέρος των δανείων που έχει δώσει (π.χ. καταναλωτικά αυτοκινήτων, στεγαστικά), τα κάνει ένα ωραίο μπουκέτο και τα προσφέρει στη διατραπεζική αγορά (μια αγορά από την οποία η μία τράπεζα δανείζει την άλλη σε παγκόσμια κλίμακα), προκειμένου να εξασφαλίσει ζεστό χρήμα. Για να πετύχει καλό επιτόκιο, θα πρέπει να έχει ισχυρή κεφαλαιακή επάρκεια (μεγάλο ενεργητικό στη συγκεκριμένη περίπτωση) και υψηλή βαθμολογία από τους οίκους αξιολόγησης. 
Αυτή η νέα ευκαιρία ώθησε τις τράπεζες σε μια πλειοδοσία δανειοδοτήσεων. Κατά το πρότυπο των στεγαστικών, δόθηκαν προμήθειες σε όλους τους αντιπροσώπους καινούριων και μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, ανακαλύφθηκαν τα ανοιχτά καταναλωτικά δάνεια (5χιλ έως 50 χιλ ευρώ χωρίς εξασφαλίσεις και χωρίς δικαιολογητικά) και μοιράστηκαν προεγκεκριμένες πιστωτικές κάρτες ακόμα και στις νοικοκυρές.
Αυτή η απίστευτη φούσκα έμελλε να σκάσει άδοξα τον μοιραίο Οκτώβριο του 2008. Η ευθύνη βαραίνει σχεδόν αποκλειστικά τις τράπεζες, με την παρότρυνση του κ. Σημίτη, ο οποίος απλώς εκτελούσε το φιλόδοξο σχέδιό του για μια αειφόρο ανάπτυξη. Βασικός αρωγός υπήρξαν οι μεγάλες ξένες πολυμμετοχικές εταιρείες, τις οποίες προσήλκυσε στην Ελλάδα η παρελκυστική πολιτική του πρώην πρωθυπουργού.
Τον μοιραίο Οκτώβρη, οι τράπεζες βρέθηκαν αντιμέτωπες με μια διαφαινόμενη κατάρρευση του ενεργητικού τους. Γιατί όμως; Γιατί η κατάρρευση των αμερικανικών τραπεζών συντελέστηκε λόγω της απότομης απομείωσης της αξίας των ακινήτων στις ΗΠΑ. Αυτό ερμηνεύθηκε (σωστά) από τις αγορές ότι θα είχε άμεσες επιπτώσεις στην αντίστοιχη αγορά της Ευρώπης. Μέσα σε μια νύχτα, η διατραπεζική αγορά πάγωσε και τα επιτόκιά της ανέβηκαν στα ύψη. Ξαφνικά, οι ελληνικές τράπεζες ήρθαν αντιμέτωπες με μια απότομη διακοπή της ρευστότητάς τους.
Η πρώτη τους αντίδραση ήταν (ξανά σωστά) να σταματήσουν κάθε χρηματοδότηση, γιατί πλέον κάθε χρηματοδότηση τους έβαζε μέσα. Έπρεπε, με έναν μαγικό τρόπο, στη ζυγαριά του ισολογισμού τους, στο σύστημα κεφαλαιακής τους επάρκειας, να μεταφέρουν ποσά από τις χρηματοδοτήσεις στις καταθέσεις ή στα ίδια κεφάλαια. Καθώς λοιπόν κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει ούτε με αύξηση των καταθέσεων (πού να τις βρεις), ούτε με πώληση στοιχείων του ενεργητικού (οι τιμές έπεσαν κατακόρυφα), επιλέχθηκε σπασμωδικά η κατακράτηση των χορηγήσεων.
Η ενέργεια αυτή είχε ως άμεσο αποτέλεσμα να καταρρεύσει η οικοδομική αγορά και η αγορά αυτοκινήτου, με άμεσες δυσμενείς συνέπειες σε χιλιάδες Έλληνες επιχειρηματίες. Ένα κύμα σφραγισμένων επιταγών και παύσης πληρωμών σάρωσε το εμπόριο και εκμηδένισε τα κρατικά έσοδα. Το έλλειμμα ανέβηκε στα ύψη, πράγμα που προξένησε την προσοχή των οίκων αξιολόγησης. Τα σπρεντ άρχισαν να ανεβαίνουν ανησυχητικά. 
Η διάσωση ή έστω η παράταση ζωής των ελληνικών τραπεζών απαιτούσε τεράστια κεφάλαια, τα οποία αδυνατούσε να εξασφαλίσει η κυβέρνηση.  Η προσωρινή λύση δόθηκε από την ΕΚΤ, η οποία ανέλαβε τη συντήρηση των τραπεζών μέσω εγγυήσεων του ελληνικού κράτους, μέχρι να δοθεί μια λύση στο πρόβλημα.
Καθώς η κρίση θέριευε, εμφανίστηκαν τέσσερις ωρολογιακές βόμβες στα θεμέλια του παραφουσκωμένου χρηματοπιστωτικού συστήματος:

1.    Οι καταθέσεις εξανεμίζονταν, είτε παίρνοντας τον δρόμο για ασφαλή καταφύγια του εξωτερικού, είτε απλώς επειδή κάπως έπρεπε να συντηρηθούν τα νοικοκυριά. Η φυγή των καταθέσεων έγινε πονοκέφαλος, καθώς οι τράπεζες έπρεπε να εξασφαλίζουν τα διαφυγόντα κεφάλαια με νέο δανεισμό, προκειμένου να διατηρηθεί η κεφαλαιακή τους (αν)επάρκεια σε αποδεκτά, για την ανήξερη ΕΚΤ, επίπεδα.
2.    Οι άπληστες χρηματοδοτήσεις του παρελθόντος μετατρέπονταν σε μπούμερανγκ, καθώς ολοένα και περισσότεροι επιχειρηματίες και νοικοκυριά αδυνατούσαν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, είτε επειδή έκλειναν οι επιχειρήσεις και συρρικνωνόταν ο τζίρος, είτε επειδή τα μέτρα της κυβέρνησης περιόριζαν καθοριστικά τη δυναμική των νοικοκυριών. Αυτή η δυσμενής κατάσταση αντανακλούσε στη ρευστότητα των τραπεζών, πρώτον γιατί περιόριζε σημαντικά τη δυνατότητα εύρεσης ρευστού και δεύτερον γιατί έπρεπε να εγγράφουν συνεχώς δάνεια στους κόκκινους κωδικούς, άρα να δεσμεύουν μεγαλύτερο ποσοστό από τα ίδια τα κεφάλαιά τους. Προσωρινά, η κατάσταση αντιμετωπίστηκε με συνεχείς αναχρηματοδοτήσεις και ρυθμίσεις δανείων. Η βόμβα θα σκάσει όταν παρέλθει η ισχύς των ρυθμίσεων και οι δανειολήπτες θα εξακολουθούν να αδυνατούν να ανταποκριθούν. Επίσης, οι τράπεζες εξαναγκάστηκαν σε αυξήσεις του μετοχικού τους κεφαλαίου προκειμένου να «τακτοποιηθεί» το πρόβλημα λογιστικά.
3.    Τα κρατικά ομόλογα, χάρη στα οποία οι ελληνικές τράπεζες έκτισαν τις βαλκάνιες αυτοκρατορίες τους, έμελλε να είναι η ταφόπλακά τους. Τα ομόλογα αυτά έχουν ήδη χάσει το 30% της αξίας τους, ενώ όλοι ξέρουν πως, αν επιχειρηθεί μια σοβαρή εξυγίανση του ελληνικού χρέους, το «κούρεμα» πρέπει να είναι της τάξης του 50 – 60%. Το πρόβλημα με τα ομόλογα αυτά δεν είναι τόσο η επαπειλούμενη ζημία στην κερδοφορία (αστεία πράγματα) των τραπεζών, αλλά το ότι αποτελούν δομικά στοιχεία του ενεργητικού τους. Η κατάσταση αυτή μέχρι στιγμής έχει αντιμετωπιστεί λογιστικά, καθώς η ΕΚΤ επιτρέπει (για πόσο ακόμα;) στις τράπεζες να αποτιμούν τα ομόλογα στις ονομαστικές τους αξίες. Μια ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα εξαναγκάσει τις τράπεζες να αναθεωρήσουν την αξία του ενεργητικού τους, πράγμα το οποίο θα τις καταστήσει οριστικά μη βιώσιμες, με οποιαδήποτε διεθνή ή ευρωπαϊκά πρότυπα. Εδώ βρίσκεται και η ουσία του καυγά μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Η Γερμανία επιμένει σε άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και η Ελλάδα αντιπροτείνει ημίμετρα όπως επιμήκυνση, επαναγορά χρέους ή ευρωομόλογα. Ο λόγος είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν θέλει να παραδεχθεί ότι το τραπεζικό της σύστημα κατέρρευσε. Πολλοί θα σκεφθούν κακοπροαίρετα ότι η κυβέρνηση επιθυμεί να προστατεύσει συμφέροντα και διαπλοκές με τους τραπεζίτες. Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι τυχόν κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών θα έχει άμεσες συνέπειες στις αποταμιεύσεις των νοικοκυριών (όσες έχουν απομείνει) και των ασφαλιστικών ταμείων, πράγμα που προφανώς θα είναι πολιτικά μη διαχειρίσιμο από οποιαδήποτε κυβέρνηση.
4.    Αν όλα αυτά ακούγονται τρομακτικά, δεν είναι τίποτα μπροστά στην πυρηνική βόμβα των ακινήτων, που απειλεί να τινάξει στον αέρα όλο το σύστημα του ευρώ. Σπαταλήσαμε αρκετό χώρο για να περιγράψουμε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες όλο το βρόμικο παιχνίδι γύρω από τα στεγαστικά δάνεια. Κάποιοι σοβαροί αναλυτές χτυπούν τα κεφάλια τους στον τοίχο, καθώς δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί οι τιμές των ακινήτων στην Ελλάδα της ύφεσης δεν έχουν πέσει. Αγνοώντας το γαργαλιστικό παρασκήνιο, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι εργολάβοι δεν επιθυμούν να καταγράψουν απώλειες, αλλά περιμένουν να πουλήσουν μετά το τέλος της ύφεσης. Αυτή η εξήγηση είναι σε γενικές γραμμές σωστή. Όμως η πλειονότητα των ελληνικών εμπορικών ακινήτων είναι προσημειωμένη στις τράπεζες από την εποχή της αφθονίας. Πολλοί κάτοχοι ακινήτων όλο αυτό το διάστημα προσπάθησαν να πουλήσουν. Ανατρέχουμε στο παράδειγμα με τον επιχειρηματία και το δάνειο των 200.000 ευρώ. Ο επιχειρηματίας γνωρίζει, από τους μεσίτες που συνεργάζεται, ότι το ακίνητο που κατέχει, ναι μεν του κόστισε 150.000 ευρώ, αλλά σήμερα η αξία του, λόγω της εσωτερικής υποτίμησης είναι 120.000 ευρώ, χωρίς να είναι σίγουρο ότι θα βρεθεί αγοραστής. Ο επιχειρηματίας απευθύνεται στην τράπεζα και ζητάει την άρση της προσημείωσης με την καταβολή 120.000, δεχόμενος να ρυθμίσει το υπόλοιπο 80.000 ευρώ που χρωστάει. Η απάντηση της τράπεζας είναι κάθετα αρνητική. Αν η τράπεζα αρχίζει να εγγράφει απώλειες της τάξεως του 40% στο ενεργητικό της, είναι για φούντο. Αν κάποια αρχή (ΤΤΕ, ΕΚΤ) υποχρέωνε τις τράπεζες σε αναπροσαρμογή των αξιών των ακινήτων, όπως έγινε στις ΗΠΑ, λίγο πριν την κατάρρευση της Λίμαν, αυτό θα ισοδυναμούσε με την οριστική απώλεια της πλειονότητας των ευρωπαϊκών τραπεζών και θα απαιτούσε κεφάλαια ύψους τουλάχιστον 3 τρις ευρώ για την αποτροπή της.
Είναι πραγματικά εκπληκτικό το πώς η Τράπεζα Καλαμών, ένα μικρό γραφείο χρηματοδοτικών διευκολύνσεων, μέσα από τα πλοκάμια ενός ασύδοτου συστήματος βρίσκεται πολύ κοντά στο να διαλύσει την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και να καταδικάσει σε πολύχρονες περιπέτειες εκατομμύρια αθώους ανθρώπους.
Είναι αυτονόητο ότι οι πολιτικοί της Ευρώπης και ιδιαίτερα της Γερμανίας είναι απολύτως ενήμεροι για τον κίνδυνο. Το μεγάλο δίλημμα για τους Γερμανούς είναι αν τελικά θα ρισκάρουν μια ενωμένη (έστω λειψή) Ευρώπη, ή αν θα προτιμήσουν τη σιγουριά μιας αυτόνομης πορείας. Η απάντηση θα είναι πολιτική και θα την έχουμε στις οθόνες μας πιθανότατα στα τέλη Μαρτίου.
Για τη χώρα μας οι επιλογές είναι περιορισμένες. Οι φιλότιμες (;) προσπάθειες του οικονομικού επιτελείου είχαν ως μόνο στόχο την (πανάκριβη) αγορά χρόνου. Χωρίς ουσιαστικές προτάσεις, χωρίς πολιτικές αποφάσεις, χωρίς ρεαλισμό, οδεύουν προς το τέλος μιας ιδιότυπης περιόδου χάριτος, Η ουσιαστική αντιμετώπιση του προβλήματός μας αναδεικνύεται πλέον σε πιο ρεαλιστική βάση και αναμένουν απάντηση (και κρίσιμη πολιτική τοποθέτηση ευθύνης) ερωτήματα όπως:
• Πώς θα αντιμετωπίσουμε την κατάρρευση των τραπεζών μας
• Θα επιμείνουμε στο ευρωπαϊκό όνειρο και με ποιους όρους
• Αν αποφασίσουμε μια αυτόνομη πορεία, ποιο είναι το σχέδιό μας

* Ο Κλεομένης Λόππας είναι συγγραφέας. Υπήρξε στέλεχος μεγάλης ιδιωτικής τράπεζας στη δεκαετία του ’90 και οικονομικός διευθυντής μεγάλης κατασκευαστικής εταιρείας, μέχρι την κατάρρευση του κλάδου. Το βιβλίο του με τίτλο The shipwreck of Antikythera, κυκλοφορεί στις ΗΠΑ.

 

http://www.ardin.gr/node/4210

Μυστικό σχέδιο αναδιάρθρωσης

του Γιώργου Δελαστίκ

Οι Γάλλοι φοβούνται -και δικαίως- ότι αποτέλεσμα αυτών των συνομιλιών Αθήνας – Βερολίνου (στον βαθμό που όντως διεξάγονται, οφείλουμε να διατηρήσουμε επιφυλάξεις εμείς παρόλο που γαλλικές πηγές διοχετεύουν την πληροφορία με κατηγορηματικό τρόπο) θα είναι η διαφύλαξη των συμφερόντων τόσο της γερμανικής κυβέρνησης όσο και των γερμανικών τραπεζών εις βάρος φυσικά των υπολοίπων και πρωτίστως των Γάλλων, που είναι αρκετά εκτεθειμένοι αναφορικά με το ελληνικό δημόσιο χρέος.

Εκνευρισμένοι και ανήσυχοι με την προοπτική συμφωνίας και προώθησης ενός τέτοιου ελληνογερμανικού σχεδίου είναι και οι Αγγλοι.

Αυτοί δεν έχουν να χάσουν πολλά από ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους – αντιθέτως, το Σίτι του Λονδίνου θα κερδίσει πολλά από τα τεράστια ποσά που έχουν στοιχηματίσει οι τζογαδόροι χρηματιστές του υπέρ της χρεοκοπίας της Ελλάδας.

Οι Βρετανοί όμως φοβούνται ότι αν γίνει κάτι τέτοιο υπό γερμανική αιγίδα στην Ελλάδα, δεν αποκλείεται καθόλου να επαναληφθεί στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία, όπου οι βρετανικές τράπεζες είναι πολύ περισσότερο εκτεθειμένες. Γι’ αυτό και οι Βρετανοί αντιδρούν μαζί με τους Γάλλους.

Το πρώτο θέμα των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου το Σάββατο αποτύπωνε ανάγλυφα τη βρετανική αντίδραση, καθώς αποκάλυπτε ευθέως την ύπαρξη του σχεδίου αυτού.

«Η Γερμανία σχεδιάζει για ελληνική χρεοκοπία», ήταν ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας. «Το Βερολίνο προτείνει τη δυνατότητα αναδιάρθρωσης των ομολόγων», υπογραμμίζεται στον υπότιτλο.

Ανάλογου περιεχομένου και το ρεπορτάζ. «Η Γερμανία καταρτίζει προσωρινά σχέδια για να αναδιαρθρώσει το δημόσιο χρέος της Ελλάδας στην περίπτωση που οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις της Αθήνας αποτύχουν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση προϋπολογισμού που αντιμετωπίζει», γράφει ευθύς εξαρχής η σοβαρή βρετανική εφημερίδα και συνεχίζει:

«Οι προθέσεις της Γερμανίας έρχονται σε κόντρα με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία φοβάται ότι η μείωση της αξίας του ενεργητικού θα μπορούσε να πυροδοτήσει μια χρηματοπιστωτική κρίση σε μια εποχή που το τραπεζικό σύστημα είναι ακόμη μωλωπισμένο από την τελευταία».

Με τον δικό της τρόπο και με ηπιότερους τόνους προέβαλε το ίδιο θέμα την ίδια μέρα και η γερμανική «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» – άλλωστε το Σάββατο είχε πάρει φωτιά με την αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους όλος ο σοβαρός ευρωπαϊκός και αμερικανικός Τύπος.

«Η αγορά αναμένει επιμήκυνση για την Αθήνα – Οι περισσότεροι συμμετέχοντες στις αγορές κεφαλαίου θεωρούν αναπότρεπτη μια αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας», τόνιζε στους τίτλους του πρώτου θέματος του οικονομικού τμήματος της εφημερίδας.

Η αλήθεια είναι πως οι γερμανικές θέσεις δεν εκφράστηκαν μόνο μέσω εφημερίδων. Την Παρασκευή, ο Γερμανός υφυπουργός Εξωτερικών, Βέρνερ Χόγιερ, δήλωσε δημοσίως ότι μια εθελοντική αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους «δεν θα ήταν καταστροφή», προσθέτοντας ότι το Βερολίνο είναι έτοιμο να υποστηρίξει ένα τέτοιο σχέδιο.

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ένας Γερμανός υπουργός θα έβγαινε και θα έκανε τέτοιες δηλώσεις μιλώντας μόνο υποθετικά, αν δεν υπήρχε και κάποια φωτιά εκτός από τον καπνό.

Εκφοβισμός
Πίεση στον αδύναμο κρίκο, την Ελλάδα

Τις ευθύνες στον αδύναμο κρίκο, την Ελλάδα, επιχειρούν να ρίξουν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» για την περίπτωση επίτευξης συμφωνίας Αθήνας – Βερολίνου. Ανώνυμος Γερμανός αξιωματούχος υποτίθεται ότι δήλωσε στη βρετανική εφημερίδα: «Η γερμανική κυβέρνηση έχει από πολύ καιρό αρχίσει να ετοιμάζεται για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Δεν σπρώχνει όμως την Ελλάδα προς αυτήν. Γνωρίζει ότι κανένα από αυτά τα σχέδια δεν θα λειτουργήσει, αν δεν τα θέλουν οι Ελληνες». Αφού λοιπόν υποτίθεται ότι «κανένα σχέδιο δεν θα λειτουργήσει, αν δεν το θέλουν οι Ελληνες», η ελληνική κυβέρνηση είναι αυτή που κατά τους Αγγλους θα φέρει την ευθύνη για οποιοδήποτε σχέδιο αναδιάρθρωσης αποφασιστεί.

Του Γιώργου Δελαστίκ στο Έθνος της 20/4/2011

Ελληνοβουλγαρικές μειονότητες κι ένα αναγνωστικό που μεταμορφώθηκε σε..»μακεδονικό»

Πολύς λόγος έχει γίνει για το περίφημο «Μακεδονικό» αναγνωστικό που επανακυκλοφόρησε η Σκοπιανή προπαγάνδα το 2006 (προηγήθηκε μια έκδοση το 1993 από τη Σκοπιανή Διασπορά στην Αυστραλία). Οι πιο ενημερωμένοι θα θυμούνται ασφαλώς και την παρουσίαση του στη Θεσσαλονίκη, παρουσία μεταξύ άλλων του Παύλου Βοσκόπουλου, του Ουράνιου Τόξου, το οποίο συνχρηματοδότησε την έκδοση, του Μιχάλη Τρεμόπουλου των Οικολόγων Πράσινων, αλλά και του..»ελληνόφωνου» κ. Κωνσταντίνου, ο οποίος πρόσφατα μάλιστα διορίστηκε στη θέση του προέδρου της Δ.Ε.Θ.. Είναι όμως αλήθεια δικό τους το περίφημο ABECEDAR; Οι ελαχιστότατοι περιφερόμενοι του Ουράνιου Τόξου και λοιποί «υπερήφανοι απόγονοι του Αλεξανδρόφσκι» διατυμπανίζουν όπου βρεθούν και όπου σταθούν για την «πολυπληθή μειονότητα» τους καθώς και για το δίκαιο που, ως μοναδικό φαινόμενο, δεν εφαρμόζεται ποτέ στην Ελλάδα. Παραπλανούν, ψευδολογούν, ονομάζοντας «μακεδονικό» ένα αναγνωστικό που ήταν αποτελεσμα αμοιβαιων παραχωρήσεων για τις μειόνοτητες του 1924-25. Για μειονότητες ωστόσο Βουλγαρικες και Ελληνικές. Η ιστορία, όπως γίνεται πάντα στην περίπτωση των Σκοπιανών, αποκαλύπτει την αλήθεια που προσπαθούν μάταια να διαστρεβλώσουν. Έγγραφα του 1924 έρχονται να αποδείξουν πως το «μακεδονικό» αναγνωστικό, ήταν στην πραγματικότητα Βουλγαρικό! Για του λόγου το αληθές: Στις 29 Σεπτεμβρίου 1924 η Ελλάδα υποχρεώθηκε να υπογράψει πρωτόκολλο περί μειονοτήτων με τη Βουλγαρία, που έμεινε γνωστό ως Πολίτη-Καλφώφ.  Το πρωτόκολλο αυτό προέβλεπε τόσο την προστασία της ελληνικής μειονότητας στη Βουλγαρία, όσο και της βουλγαρικής στην Ελλάδα, με επιστατούσα αρχή την Κοινωνία των Εθνών (μετέπειτα ΟΗΕ). .Αν και στο πρωτόκολλο Πολίτη – Καλφώφ, δεν υπήρξε καμία αναφορά σε αναγνωστικά, παρά μόνον στην ίδρυση σχολείων για τις μειονότητες, αποφασίστηκε η έκδοση δύο βιβλίων: Ένα για τους Έλληνες της Βουλγαρίας, το οποίο ονομάσθηκε ‘ΑΛΦΑΒΗΤΑ’. Το δεύτερο, με λατινικούς χαρακτήρες, για τους Βούλγαρους που κατοικούσαν στην Ελλάδα, το οποίο δεν ήταν άλλο από το γνωστό ‘ABECEDAR’, το οποίο επικαλούνται σήμερα οι Σκοπιανοί ως «Μακεδονικό» αναγνωστικό. Επιπλέον απόδειξη αποτελεί μεταφρασμένο βουλγαρικό άρθρο στην εφημερίδα Εμπρός το οποίο ανάμεσα σε άλλα, κάνει λόγο και για το βουλγαρικό αναγνωστικό που εξέδωσε η Ελλάδα και παρουσίασε στην Κοινωνία των Εθνών. Παρά τα όσα καταγγέλουν ακόμη και στις μέρες μας για τη χρήση λατινικών χαρακτήρων κλπ στο αναγνωστικό οι «μακεδονίζοντες» Βούλγαροι, και αναμασούν οι βουλγαρίζοντες Σκοπιανοί υφάρπαγες, η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα, είτε από πίεση, είτε από βλακεία, εξέδωσε το βουλγαρικό αναγνωστικό το Νοέμβριο του 1925 και παρόλο που το Πρωτόκολλο δεν βρισκόταν σε ισχύ. Και ενώ το βουλγαρικό αναγνωστικό του 1925 κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο, το αντίστοιχο ελληνικό είναι άφαντο. Μα μήπως εκδόθηκε και ποτέ; Επιπλέον, μπορούν τα φρικιά των Βαλκανίων να μας παρουσιάσουν το αντίστοιχο ελληνικό αναγνωστικό το οποίο απευθύνεται στην πολυπληθή ελληνική ομογένεια που ζει στα θρασύτατα γειτονικά κράτη; Διότι για μεν τη Βουλγαρία, η ελληνικής εθνικότητας πολίτες σήμερα ξεπερνούν τις 200 χιλιαδες.. ενώ στο ψευδοκρατίδιο ξεπερνούν με βεβαιότητα τις 100 χιλιαδες. Το Πρωτόκολλο Πολίτη-Καλφώφ Ο ένας από τους λόγους που οδήγησε στην ακύρωση του Πρωτοκόλλου ήταν η Σερβία, η οποία διαμαρτυρήθηκε έντονα κατά της συμφωνίας, φοβούμενη ότι η Βουλγαρία θα της προκαλούσε ζημιά στο νότο. Κατέκρινε δρυμύτατα μάλιστα την ελληνική κυβέρνηση για αυτή της την απόφαση, εφόσον η βουλγαρική κυβέρνηση γνώριζε καλά πως δεν υπάρχουν βουλγαρικοί πληθυσμοί μέσα στην ελληνική Μακεδονία. (Βλ.παρακάτω άρθρο της Σερβικής εφημερίδας Νότιος Αστήρ) Έτσι λοιπόν η ελληνική κυβέρνηση άρχισε να αναθεωρεί το Πρωτόκολλο. (βλ. τηλεγράφημα Καραπάνου στο οποίο προτείνεται στην Ελλάδα να δηλώσει έπειτα από συνεννόηση με τη Σερβία, ότι η Σερβική μειονότητα στην Ελλάδα θα προστατευθεί ακόμη κι αν δεν υπάρξει αμοιβαία δήλωση από πλευράς Σερβίας. Ο Ελ. Βενιζέλος προτείνει την ακύρωση του Πρωτοκόλλου ώστε να εξομαλυνθούν οι σχέσεις της Ελλάδας με τη Σερβία. Σημείωση: Σερβική μειονότητα που ωστόσο δεν ξεπερνούσε τα 33 άτομα…     Ωστόσο, ο κυριότερος λόγος της απόρριψης του Πρωτοκόλλου απο την Ελληνική Εθνοσυνεύλεση στάθηκε το ρατσιστικό προγκρόμ που εφάρμοσαν Βούλγαροι “παρακρατικοί” εναντίον της Ελληνικής μειόνοτητας,  με αποτέλεσμα να υπάρξουν ακόμη και δολοφονίες Βούλγαρων πολιτών μόνο και μόνο επειδή ήταν Έλληνες στην εθνικότητα. Όταν οι Βούλγαροι επιτέθηκαν στην Μακεδονία, δολοφονώντας 3 Έλληνες στρατιώτες σε φυλάκιο και έναν λοχαγό, η Ελλάδα απείλησε ότι θα εισβάλει στη Βουλγαρία. Η Βουλγαρία μάλιστα ισχυρίστηκε ότι είχε εισβάλει ελληνικός στρατός στα εδάφη της, κάτι που το Γενικό Επιτελείο Στρατού διέψευσε κατηγορηματικά. Τότε η Βουλγαρία ζήτησε τη βοήθεια της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία έστειλε αξιωματικούς της ως επιτηρητές της ειρήνης στην περιοχή. Η Βουλγαρία ωστόσο, δε σταμάτησε να επιθυμεί την έξοδο της στο Αιγαίο, και με προκλήσεις, συκοφαντίες και επιθέσεις κομιταζήδων, δε σταμάτησε να προκαλεί πληγές στην Ελλάδα, που εκτελώντας τις επιθυμίες των Μεγάλων Δυνάμεων, υποχωρούσε χωρίς αντίδραση..     Το χρονικό του πρωτοκόλου αναλυτικά συνοδευόμενο από τα πρωτότυπα έγγραφα: 1924 Ιανουάριος 7 Eπιστολή του Δ. Κακλαμάνου προς τον Ελ. Βενιζέλο με την οποία αποστέλει αντίγραφο τηλεγράφηματος σχετικά με το ελληνοβουλγαρικό Πρωτόκολλο. Αξίζει να σημειωθεί το σχόλιο του κ. Κακλαμάνου σχετικά με αυτό: η Ελλάδα «εισήλθε αφελώς εις την σφηκοφωλέαν, εξεγείροντας όλο το σμήνος των σφηκών». Ακολουθεί το απόρρητο τηλεγράφημα του Δ. Κακλαμάνου, στο οποίο αναφέρονται οι πιέσεις που δέχεται η Ελλάδα να υπογράψει το πρωτόκολο περί μειονοτήτων. 1924 Σεπτέμβριος 29 Λίστα εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από το Σεπτέμβριο του 1924 και έπειτα, εναντίον του ελληνικού στοιχείου στη Βουλγαρία. Τονίζεται ότι κανείς από τους τελούντες τα εγκλήματα δεν συλλήφθηκε ή ενοχλήθηκε με οποιονδήποτε τρόπο. 1924 Οκτώβριος 15 Μετάφραση άρθρου της Σερβικής εφημερίδας «Νότιος Αστήρ» σχετικά με το ελληνοβουλγαρικό Πρωτόκολλο. Αναφορά στη σερβική μειονότητα στην Ελλάδα αλλά και δριμύ κατηγορώ στην χώρα μας η οποία, ανάμεσα σε άλλα, δε θα καταστεί ποτέ ειλικρινής φίλη και σύμμαχος της Σερβίας. Αξίζει να τονίσουμε πως οι Σέρβοι αναφέρονται στο υποδουλωμένο από την Ελλάδα τμήμα της δικής τους Μακεδονίας.. 1924 Νοέμβριος 4 Τηλεγράφημα του έλληνα υπουργού εξωτερικών προς την Πρεσβεία της Ελλάδας στο Βελιγράδι, σχετικό με την απαίτηση της Σερβίας για  συμφωνία αναγνώρισης μειονοτήτων στις δυο χώρες, χωρίς την ανάμειξη της Κοινωνίας των Εθνών. Αναφέρονται μεταξύ άλλων, η δυσφορία της Σερβικής κυβέρνησης προς τη Συμφωνία Ελλάδας-Βουλγαρίας, η απαίτηση της Σερβίας να ανοίξουν Σερβικά σχολεία στην Ελλάδα, αλλά και η απάντηση της Ελλάδας, η οποία κρίνει πως η Σερβία είτε δεν πληροφορήθηκε σωστά, είτε δεν κατανόησε πλήρως τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα απέρριψε τις απαιτήσεις της. (σ.σ. Όπως αναφέρεται και στο τηλεγράφημα, ξενόγλωσσα σχολεία και εκκλησίες, δε μπορούσαν να δημιουργηθούν παρά μόνο εάν οι κάτοικοι οι ίδιοι το ζητούσαν και εφόσον εμφάνιζαν, βάσει νόμου, τον απαιτούμενο αριθμό 50 μαθητών ξένης εθνικότητας). Ο υπουργός κλείνει το τηλεγράφημα εκφράζοντας τα σχέδια της Ελλάδας να εγκαταστήσει μεταξύ των αλλόγλωσσων πληθυσμών έλληνες πρόσφυγες, πράγμα που θα αναγκάσει τους πληθυσμούς αυτούς να φύγουν από τη χώρα, περιορίζοντας έτσι τον κίνδυνο στο ελληνικό έδαφος.  1924 Νοέμβριος 14 Τηλεγράφημα του Μεταξά σχετικά με το καθεστώς της βουλγαρικής μειονότητας στην Ελλάδα και της ελληνικής μειονότητας στη Βουλγαρία. 1924 Δεκέμβριος 17   Τηλεγράφημα του Α.Καραπάνου προς την Πρεσβεία της Ελλάδας στο Παρίσι σχετικά με τις μειονότητες. Στο τηλεγράφημα αυτό γίνεται για πρώτη φορά λόγος περί χρήσης της Σλαβομακεδονικής διαλέκτου στα σχολεία σλαβικών μειονοτήτων στην Ελλάδα, πράγμα που βρίσκει επιφυλακτικούς τους εκπροσώπους της Κοινωνίας των Εθνών, οι οποίοι δεν το συνιστούν ως λύση στην Ελλάδα. 1924 Δεκέμβριος 19 Τηλεγράφημα του υπουργού Ν.Πολίτη προς το Υπουργείο Εξωτερικών σχετικά με πρόταση του Ελ. Βενιζέλου για ακύρωση του Πρωτοκόλλου της Γενεύης από την Ελληνική πλευρά. Ο Βενιζέλος προτείνει την ακύρωση του πρωτοκόλλου Πολίτη-Καλφώφ, για εξομάλυνση των σχέσεων της Ελλάδας με την Σερβία. Πίνακας με την κατάσταση των σχολείων των μειονοτήτων στην Ελλάδα σύμφωνα με τις στατιστικές του 1924. 1925 Μάιος 20 Κρυπτογράφημα προς την Ελληνική Πρεσβεία στο Παρίσι από τον κ.Μιχαλακόπουλο, ο οποίος ζητάει να του ανακοινωθεί η οριστική ακύρωση του Πρωτοκόλου περί μειονοτήτων, καθώς όσο παραμένει σε εκκρεμότητα, ενισχύει τη σερβική επιθυμία προς σύναψη σύμβασης περί μειονοτήτων. 1925 Ιούνιος 8 Ανακοίνωση τηλεγραφήματος του Ελ. Βενιζέλου από τον κ. Πολίτη, στο οποίο αναφέρει πως η Κοινωνία των Εθνών δε θα φέρει αντίρρηση κατά της απάντησης της Ελλάδας. Ωστόσο, θα ήταν φρόνιμο από πλευράς της Ελλάδας να μη θίξει το ηθικό ενδιαφέρον της Βουλγαρίας υπέρ των ομογενών της στη χώρα μας. Ηθικό ενδιαφέρον που ενδιαφέρει πρωτίστως την Ελλάδα να μην αμφισβητείται, εφόσον έχει τόσο μεγάλο αριθμό ομογενών εκτός συνόρων. Ταυτόχρονα, ο Ελ. Βενιζέλος συστήνει στην Ελληνική κυβέρνηση να μην οξύνει τις σχέσεις της με τη Σερβία. Χειρόγραφο σχέδιο τηλεγραφήματος του Ελ.Βενιζέλου προς τον Υπουργό Εξωτερικών, με το οποίο συμβουλεύει την Ελληνική Κυβέρνηση να ανακοινώσει δημόσια ότι από αυτή τη στιγμή θεωρεί άκυρο το Πρωτόκολλο των μειονοτήτων και ακόμα και αν υποβληθεί στη συνέλευση δε θα κυρωθεί. Δυστυχώς, έχουμε διαπιστώσει κατά πόσο το ασυμβίβαστο των χειρισμών του κ. Βενιζέλου ωφέλησε την Ελλάδα.. Εμπιστευτικό αγγλικό έγγραφο στο οποίο αναφέρεται πως η Σερβία ακύρωσε τη Συμφωνία Συμμαχίας με την Ελλάδα λόγω του Πρωτοκόλλου που υπέγραψε η Ελλάδα με τη Βουλγαρία, γεγονός που αποτελεί επαρκή λόγο για να ακυρωθεί το Πρωτόκολλο. Αναφέρεται ακόμη πως μακροπρόθεσμα το Πρωτόκολο αυτό θα αποδειχθεί ζημιογόνο τόσο για τη Διεθνή ειρήνη όσο και για την ίδια την Κοινωνία των Εθνών. Καλούνται οι πραγματικοί φίλοι της Κοινωνίας των Εθνών να βοηθήσουν την Ελλάδα να αφαιρέσει αυτό το εμπόδιο για την ειρήνη. Όχι μόνο το Πρωτόκολο οφείλει να καταδικαστεί από κάθε Έλληνα, αλλά οφείλουν να ληφθούν υπόψιν οι εκδηλώσεις της Βουλγαρίας, οι οποίες κατέστησαν βέβαιο στην Ελλάδα ότι η Μακεδονία βρίσκεται σε κίνδυνο και επομένως καμιά ελληνική κυβέρνηση δε θα μπορούσε να το υποστηρίξει.     Έκθεση του Βρετανού Αντιπροσώπου στην Κοινωνία των Εθνών για την προστασία της βουλγαρικής μειονότητας στην Ελλάδα.  Αναφέρει τη δυσθυμία της Κοινωνίας των Εθνών για την μη έγκριση από την Ελληνική Κυβέρνηση της υπογραφής του Πρωτοκόλλου για τις μειονότητες του Σεπτεμβρίου 1924. Σχολιάζει τις αντιρρήσεις της ελληνικής πλευράς για το Πρωτόκολλο και προτείνει τρία ερωτήματα που πρέπει να τεθούν προς την Ελληνική Κυβέρνηση σχετικά με την προστασία των μειονοτήτων. Macedonia Hellenic Land    Σημείωση: Οι σύνδεσμοι οδηγούν στα πρωτότυπα έγγραφα.   Πηγές: Μουσείο Μπενάκη, Αρχείο Ελευθέριου Βενιζέλου Population exchange in Greek Macedonia: the rural settlement of refugees 1922-1930 Εφημερίδες Το Σκριπ, Εμπρός, Μακεδονία 1924-1926

http://www.macedoniahellenicland.eu/content/view/1020/39/lang,el/

Ιάσων και Αργώ: η γη όπου επιβιώνει η αρχαία Ελληνική γλώσσα

Ανακαλύφθηκε απομονωμένη κοινότητα κοντά στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, στη βορειοανατολική Τουρκία, η οποία χρησιμοποιεί μια Ελληνική διάλλεκτο που μοιάζει εξαιρετικά με την «νεκρή» γλώσσα της αρχαίας Ελλάδας.

Περίπου 5.000 άνθρωποι μιλούν μία διάλεκτο η οποία, σύμφωνα με γλωσσολόγους, είναι η πλησιέστερη ζωντανή γλώσσα στα αρχαία ελληνικά  και θα μπορούσε να παρέχει μοναδικά συμπεράσματα για τη γλώσσα του Σωκράτη και του Πλάτωνα, καθώς και το πώς αυτή εξελίχθηκε.

Η κοινότητα ζει σε ένα σύμπλεγμα χωριών κοντά στην τουρκική πλέον πόλη της Τραπεζούντας, όπου βρισκόταν κάποτε, στην αρχαία περιοχή του Πόντου, μια ελληνική αποικία την οποία επισκέφτηκαν, σύμφωνα με τη μυθολογία- ο Ιάσονας και οι Αργοναύτες του, στη διάρκεια του επικού τους ταξιδιού από τη Θεσσαλία ως την Κολχίδα (σημερινή Γεωργία), προς αναζήτηση του χρυσόμαλλου δέρατος. Ο Πόντος επίσης ήταν το βασίλειο των μυθικών Αμαζόνων, οι οποίες έκοβαν το δεξί τους στήθος για να χειρίζονται καλύτερα το τόξο τους στη μάχη.

Οι γλωσσολόγοι διαπίστωσαν ότι τα Ρωμέικα, (μια από τις διαλλέκτους των Ελλήνων του Πόντου), έχουν δομικές ομοιότητες με την αρχαία ελληνική που δεν παρατηρούνται σε άλλες μορφές της γλώσσας που ομιλείται σήμερα. Το λεξιλόγιο της διαλλέκτου σχετίζεται επίσης με την αρχαία γλώσσα.

Η λέκτορας Λατινικής Φιλολογίας Ιωάννα Σιταρίδου, του Πανεπιστημίου του Cambridge, είπε σχετικά: «τα Ρωμέικα διατηρούν έναν εντυπωσιακό αριθμό  γραμματικών χαρακτηριστικών που προσθέτουν μια αρχαία ελληνική γεύση στη δομή της διαλλέκτου, γνωρίσματα που έχουν χαθεί εντελώς από άλλα σύγχρονα ελληνικά είδη.»

Σύμφωνα με την ίδια, η χρήση του απαρεμφάτου έχει χαθεί σε όλες τις άλλες ελληνικές διαλλέκτους και μόνο στα Ρωμέικα έχει διατηρηθεί. Επιπλέον, έχουν βρεθεί ιδιόμορφες απαρεμφατικές συντάξεις που δεν έχουν ποτέ παρατηρηθεί ποτέ πριν – μόνον στις λατινογενείς γλώσσες υπάρχουν παράλληλες συντάξεις.

Οι κάτοικοι που μιλούν Ρωμέικα, τα οποία δεν έχουν γραπτή μορφή, παρουσιάζουν και άλλα συμπτώματα από τη γεωγραφική και πολιτιστική απομόνωση. Σπάνια παντρεύονται έξω από τη δική τους κοινότητα και παίζουν παραδοσιακή μουσική με ένα ειδικό όργανο, που ονομάζεται Κεμεντζές (kemenje) στα τουρκικά και τα Ρωμέικα, ή ποντιακή λύρα, όπως την αποκαλούμε στα ελληνικά, είπε η Δρ Σιταρίδου. «Έναν άντρα ξέρω μόνο να έχει παντρευτεί έξω από το χωριό του», είπε.

Η μουσική είναι ευδιάκριτη και δεν μπορεί να μπερδευτεί με κάτι άλλο. Ξεκάθαρα, συναντάται μόνο σε όσους μιλούν τη Ρωμέικη διάλλεκτο.

Μια πιθανότητα είναι ότι οι ομιλητές αυτής της διαλέκτου είναι οι απευθείας απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων που ζούσαν κατά μήκος των ακτών της Μαύρης Θάλασσας πριν από τον 6ο ή 7ο αιώνα π.Χ., όταν και αποικίστηκε αρχικά η περιοχή. Είναι επίσης πιθανό να είναι απόγονοι αυτόχθονων πληθυσμών ή μίας φυλής που μετανάστευσε, οι οποίοι αναγκάστηκαν να μιλούν τη γλώσσα των αρχαίων Ελλήνων αποικιοκρατών.

Οι κάτοικοι της συγκεκριμένης περιοχής είναι ευσεβείς μουσουλμάνοι, γι΄ αυτό και είχαν το δικαίωμα να παραμείνουν στην Τουρκία μετά την εφαρμογή της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923, όταν περίπου δύο εκατομμύρια χριστιανοί και μουσουλμάνοι ανταλλάχθηκαν μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Τα αλλεπάλληλα μεταναστευτικά κύματα, η κυρίαρχη επιρροή της τουρκόφωνης πλειοψηφίας, και η παντελής απουσία της Ρωμέικης διαλλέκτου από το δημόσιο στίβο, έχουν προσθέσει τώρα τα Ρωμέικα στον κατάλογο των πλέον απειλούμενων με εξαφάνιση γλωσσών του κόσμου.

Με μόνο 5.000 ομιλητές εναπομείναντες στην περιοχή, γρήγορα τα Ρωμέικα θα μπορούσαν να έχουν καταστεί μια κληρονομημένη γλώσσα, αντί να αποτελούν μια ζωντανή λαϊκή γλώσσα. Με το θάνατό της θα χάναμε μια ανεπανάληπτη ευκαιρία να ξεκλειδώσουμε το πώς εξελίχθηκε η ελληνική γλώσσα. «Φανταστείτε να μπορούσαμε να μιλήσουμε με άτομα των οποίων η γραμματική είναι πιο κοντά στην γλώσσα του παρελθόντος. Οχι μόνο θα μπορούσαμε να χαρτογραφήσουμε μια νέα γραμματική της σύγχρονης διαλλέκτου, αλλά θα μπορούσαμε να καταλάβουμε, επίσης, ορισμένες μορφές της γλώσσας του παρελθόντος. Αυτή είναι η ευκαιρία που μας παρουσιάζουν τα Ρωμέικα.»

Μελέτες της γραμματικής της διαλλέκτου δείχνουν ότι συμμερίζεται  ορισμένες αναπάντεχες ομοιότητες με την «Κοινή» Ελληνική των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων, η οποία ομιλούνταν στο ζενίθ της ελληνικής επιρροής σε ολόκληρη τη Μικρά Ασία από τον 4ο αιώνα π.Χ. έως τον 4ο μ.Χ. αιώνα.

Η νέα Ελληνική γλώσσα, εν τω μεταξύ, έχει υποστεί σημαντικές αλλαγές σε σχέση με από την αρχαία αντίστοιχή της, και πιστεύεται ότι προήλθε από τη μεταγενέστερη μεσαιωνική ελληνική που ομιλούνταν μεταξύ του 7ου και 13ου αιώνα μ.Χ. – η αποκαλούμενη βυζαντινή ελληνική.

Η μελλοντική έρευνα θα προσπαθήσει να αξιολογήσει πώς εξελίχθηκε η ποντιακή ελληνική των ακτών της Μαύρης Θάλασσας με την πάροδο των αιώνων. «Γνωρίζουμε ότι η ελληνική ομιλούνταν συνεχώς στον Πόντο από τους αρχαίους χρόνους και μπορούμε να υποθέσουμε ότι η γεωγραφική απομόνωση της από τον υπόλοιπο ελληνικά ομιλούντα κόσμο είναι ένας σημαντικός παράγοντας για το πώς εξελίχθηκε η γλώσσα όπως είναι σήμερα,» είπε η Δρ Σιταρίδου. «Αυτό που δεν γνωρίζουμε ακόμη είναι αν τα Ρωμέικα προέκυψαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που προέκυψαν και άλλες ελληνικές διάλλεκτοι, ή αν αργότερα ανέπτυξε δικά της μοναδικά χαρακτηριστικά τα οποία απλώς τυχαίνει να μοιάζουν με τα αρχαία ελληνικά.»

Πολλές από τις γλώσσες του κόσμου εξαφανίζονται καθώς οι κάποτε απομονωμένοι πληθυσμοί γίνονται μέρος της παγκόσμιας οικονομίας, με τα παιδιά να μη μαθαίνουν τη γλώσσα των παππούδων τους και αντ’ αυτού να χρησιμοποιούν την κυρίαρχη γλώσσα της πλειονότητας του πληθυσμού, η οποία σε αυτό το μέρος του κόσμου είναι η τουρκική.

Στον Πόντο, έχουμε τις τέλειες σχεδόν πειραματικές συνθήκες για να εκτιμήσουμε τι μπορεί να αποκτηθεί και τι μπορεί να χαθεί ως αποτέλεσμα της γλωσσικής επαφής», ολοκλήρωσε η Δρ Σιταρίδου.

Μετάφραση: Hellas on the Web.org
Πηγή: The Independent
Εικόνες από το Διδακτικό εγχειρίδιο για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

Μπούρκες και μαντίλες

της Σώτης Τριανταφύλλου

Η μπούρκα απαγορεύτηκε στους δημόσιους χώρους στη Γαλλία, αλλά η πίεση από την πλευρά των ισλαμιστών και των «πολιτικώς ορθών» αυτοχθόνων –μια πολυπληθή ομάδα πολιτών με φασιστοειδείς ιδέες και πρακτικές– εμποδίζει την εφαρμογή του νόμου. Τόσο στο Παρίσι, όσο και στο Λονδίνο, πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις με σύνθημα «Ιερός πόλεμος»: τα πλακάτ κρατούσαν μαυροντυμένες γυναίκες χωρίς πρόσωπο, διεκδικώντας το δικαίωμα στην μπούρκα και εκφράζοντας εχθρότητα προς τις δυτικές κοινωνίες που τις φιλοξενούν.

Ωστόσο, κι εμείς στην Ευρώπη, πρέπει να διεκδικήσουμε τα δικά μας, ευρωπαϊκά, δικαιώματα. Κατ’ αρχάς, ο στοιχειώδης σεβασμός προς τους άλλους προϋποθέτει το να δείχνουμε το πρόσωπό μας: ακόμα και τα μαύρα γυαλιά που φορούν μερικοί άνθρωποι στη Δύση –για λόγους στιλ, ας πούμε– προκαλούν σχετική δυσφορία. Στην Ευρώπη το πρόσωπο και η χειραψία μαρτυρούν ειρηνικά συναισθήματα και αποδοχή του άλλου.

Το δεύτερο ζήτημα είναι πιο σύνθετο και το έχουμε συζητήσει πολλές φορές – ματαίως. Οι ευρωπαϊκές χώρες δεν πρέπει να δεχθούν οπισθοχώρηση της ιστορίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι ιστορικοί λέμε: η ιστορία προχωρεί προς τα μπρος, δεν επαναλαμβάνεται, δεν κάνει κύκλους. Κι όμως πολλοί ιστορικοί σήμερα πέφτουν στην παγίδα των «καλών αισθημάτων» και μιας συγκεχυμένης ερμηνείας της «ανεξιθρησκίας» παραμερίζοντας την οικουμενικότητα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έτσι, το ιστορικό «υπόλειμμα» γίνεται, για μια στιγμή, κυρίαρχο.

Η μπούρκα είναι θρησκευτικό σύμβολο –απαράδεκτο σε εκκοσμικευμένες κοινωνίες– καθώς και σύμβολο διάκρισης εναντίον των γυναικών. Το γεγονός ότι οι γυναίκες που φορούν μπούρκα την έχουν επιλέξει και δεν τους έχει επιβληθεί από την οικογένεια και την κοινότητα δεν αλλάζει σε τίποτα το επιχείρημα: στις ευρωπαϊκές χώρες δεν φοράμε μπούρκα· πασχίζουμε, με αργά βήματα, να επιτύχουμε ίσες ευκαιρίες για τις γυναίκες. Ο δρόμος είναι μακρύς και περιπετειώδης: ο χριστιανισμός, ο μεσαίωνας, η καύση των μαγισσών και οι αιώνες της παραδοσιακής θέσης των γυναικών ως «αγγέλων του σπιτιού» δεν είναι όσο μακριά φαίνονται. Οι γυναίκες βρίσκονται ακόμα σε εύθραυστη και διφορούμενη κατάσταση. Και η κυριότερη αιτία γι’ αυτό είναι η ίδια τους η νοοτροπία, η βαθιά ριζωμένη. Κάτι ανάλογο συμβαίνει στις γυναίκες στο Ισλάμ που θεωρούν την κατάργηση της μπούρκας προσβολή των δικαιωμάτων τους.

Ο νόμος περί απαγόρευσης της μπούρκας εντάσσεται λοιπόν σε μια σειρά πολιτικά πεδία: πρώτον, στο πεδίο της ενσωμάτωσης των μεταναστών. Αν οι μετανάστες δεν αποδέχονται τους νόμους και την ηθική στάση της Δύσης, πρέπει να επιστρέψουν στις χώρες τους. Δεύτερον, στο πεδίο της ειρηνικής συνύπαρξης: δεν είναι λίγοι οι Ευρωπαίοι πολίτες που νιώθουν ότι δεν βρίσκονται στην πατρίδα τους· ότι θεάματα σαν τις μπούρκες αλλοιώνουν οδυνηρά το τοπίο και τον τρόπο της ζωής τους. Η μπούρκα δεν «ξενίζει» απλώς όπως μπορεί να ξενίζει, για παράδειγμα, μια εμφάνιση πανκ ή ρασταφάριαν· η μπούρκα ανακινεί συναισθήματα απόρριψης. Και δικαίως εφόσον συμβολίζει την ισλαμική αντίληψη για την ηθική και την κοινωνία, δηλαδή μια κοσμοθεωρία θεοκρατίας και βαρβαρότητας. Τρίτον, στο διεθνές πεδίο: η μπούρκα που διαδίδεται στις ισλαμικές κοινότητες στη Δύση αποτελεί εργαλείο του Ισλάμ στον ιερό του πόλεμο. Το πώς άρχισε αυτός ο πόλεμος, ή μάλλον το πώς αναζωπυρώθηκε, είναι ένα σύνθετο ζήτημα το οποίο δεν αναιρεί το συγκεκριμένο πρόβλημα σήμερα. Με το να ισχυριστεί κανείς ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εξέθρεψαν τους Ταλιμπάν δεν μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η μπούρκα είναι αποδεκτή. 

Θα προχωρούσα λίγο περισσότερο αυτή τη σκέψη: η απαγόρευση της μπούρκας δεν είναι επαρκής. Χρειάζεται περισσότερη τόλμη, καθώς και ένα μέτρο για όλους: για παράδειγμα, ο δήμος του Παρισιού απέρριψε αίτημα εορτασμού του Πάσχα σε δημόσιο χώρο (στο προαύλιο της Παναγίας των Παρισίων), αλλά δεν απαγορεύει τις δημόσιες προσευχές των μουσουλμάνων που κλείνουν τους δρόμους και παρακωλύουν την κυκλοφορία. Εξάλλου, στα σχολεία απαγορεύεται να φοράς σταυρουδάκια αλλά επιτρέπεται η μαντίλα… Είναι φυσικό, μπροστά σε τέτοιου είδους υποχωρητικότητα, να αγανακτούν πολλοί αυτόχθονες που δεν έχουν καμιά διάθεση να ακούνε ούτε τον μουεζίνη, ούτε τον πάστορα. 

Οι υποστηρικτές της μπούρκας παραπονιούνται ότι οι γυναίκες που τη φορούν γίνονται θύματα «διακρίσεων και αποκλεισμού». Mάλιστα, οι γαλλικές αρχές αρνήθηκαν τη γαλλική ιθαγένεια σε Αφγανή που φορούσε μπούρκα: μα, εννοείται… Κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει ότι το να εμφανίζεσαι μπροστά στο γαλλικό κράτος με μπούρκα και να ζητάς ιθαγένεια, είναι είτε πρόκληση, είτε ηλιθιότητα, ή και τα δύο. Άλλωστε, στην καθημερινότητα, ποιος θέλει να συνδιαλέγεται με ανθρώπους που σε κοιτούν μέσα από μια δικτυωτή λωρίδα; Και που με αυτό τον τρόπο δηλώνουν ότι δεν έχουν καμία σχέση με τον πολιτισμό σου; Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι δύσκολες ακόμα κι όταν συμφωνούμε σε μια σειρά πολιτικά, πολιτιστικά και θρησκευτικά ζητήματα…

Το σοβαρό πρόβλημα στη Δύση δεν είναι η μπούρκα την οποία τελικά υιοθετεί μια μειοψηφία μουσουλμάνων γυναικών. Το πρόβλημα είναι οι Δυτικοί που με διάφορα παράλογα επιχειρήματα υποστηρίζουν το δικαίωμα στην μπούρκα, εντείνοντας έτσι τις υπάρχουσες αντιθέσεις και υπονομεύοντας την κοινωνική συνοχή. Ζούμε σε μια εποχή ανευθυνότητας που μας έχει οδηγήσει στην οικονομική κρίση, στα πυρηνικά ατυχήματα και σ’ αυτή τη σκοταδιστική ιδεολογία που οξύνει τη σύγκρουση των πολιτισμών. 

 

http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/343/%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BA%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BB%CE%B5%CF%82

Το μυστήριο της καταγωγής των Αλβανών

Πολλοί ακαδημαϊκοί και ιστορικοί, μάλιστα και αρκετοί διάσημοι, αναλύοντας το ζήτημα της πληθυσμιακής σύνθεσης των σημερινών Αλβανών, τους συνδέουν άμεσα με τους αρχαίους Ιλλυριούς.  Αντιθέτως κατά καιρούς η Ελληνική φυλή έχει μπει στο «μικρόσκοπιο» της ιστορίας και δεν είναι και λίγοι αυτοί που αμφισβητούν έντονα την Ελληνικότητα των σημερινών Ελλήνων. Εκτός από την ουσία όλων αυτών των θεωριών που είναι ιστορικά ατεκμηρίωτες, είναι απορίας άξιον πως εφόσον αυτό μπορεί να ισχύει για το Ελληνικό έθνος, ωστόσο δεν μπορεί να ισχύει για τους επιδρομείς μας οι οποίοι κατόπιν και μας νόθευσαν.

Ανεξερεύνητη παραμένει η προέλευση των σημερινών Αλβανών, η σημερινή ονομασία τους -διεθνής και ντόπια- καθώς και η γλώσσα τους.  Παρά την εντύπωση που επικρατεί ότι αυτοί οι πληθυσμοί υπήρξαν  απόγονοι των αρχαίων Ιλλυρικών φύλων που  ωστόσο κατά καιρούς επηρεάσθηκαν από Έλληνες και Ρωμαίους, υπάρχουν ισχυρότατες ενδείξεις πως οι σημερινοί Αλβανοί, η πλειοψηφία τους τουλάχιστον, προέρχονται όπως και οι Βούλγαροι, από περιοχές της Ασίας.  Αυτή η υπόθεση ενισχύεται από το γεγονός της γλωσσικής ασυνέχειας αλλά και από την ποικιλομορφία της πληθυσμιακής σύνθεσης αυτών που σήμερα ονομάζονται Αλβανοί.  . 

Αρκετοί συγχέουν την Αλβανία των Βαλκανίων με το Άλβανον κοντά στη Ρώμη. Άλλοι πάλι, θέλοντας να αιτιολογήσουν την διεθνή ονομασία της γειτονικής μας Αλβανίας, φέρνουν ως παράδειγμα την πόλη Ελμπασάν που ονομάζεται  έτσι και από τους ίδιους τους Αλβανούς,  χωρίς ωστόσο αυτοί οι ισχυρισμοί να έχουν μεταξύ τους καμία σχέση.  Άλλωστε, οι ίδιοι οι Αλβανοί την χώρα τους δεν την αποκαλούν Αλβανία ,αλλά  Shqiperia, όνομασία η οποία φαίνεται να προέρχεται από τον αετό, λέξη που ωστόσο είναι μοναδική μεταξύ όλων των άλλων ευρωπαϊκών γλωσσών και όχι μόνον (Αλβανικά: shqiponjë, Ελληνικά: αετός, Αγγλικά: eagle, Γερμανικά: Adler, Γαλλικά: aigle, Ιταλικά: aquila, Ισπανικά: águila) . 

Σκοπός του άρθρου είναι να αναδείξει την πληθυσμιακή και πολιτιστική ανάμειξη των ασιατών Αλβανών με τα Ιλλυρικά φύλλα, ανάμειξη από την οποία προέκυψε το σημερινό έθνος των Αλβανών
Ξετυλίγοντας το μίτο

• Είναι στα χρόνια της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου,  όπου για πρώτη φορά καταγράφεται ιστορικά ένα -εχθρικό- έθνος με την ονομασία Αλβανοί, και με τη χώρα τους να βρίσκεται στη δυτική όχθη της Κασπίας. (Αρριανός).
• Τις ίδιες αναφορές συναντάμε στον Πλούταρχο, τον Στράβωνα, τον Κλαύδιο Πτολεμαίο, τον Διόδωρο το Σικελιώτη, τον  Διονύσιο τον περιηγητή,  καθώς και τον Στέφανο Βυζάντιο.
• Λίγο αργότερα, με την παρακμή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και την ανάδειξη του Βυζαντίου, το ίδιο έθνος εμφανίζεται μακριά από την κοιτίδα του στην περιοχή του Καυκάσου,  φτάνοντας μέχρι την καρδιά του Βυζαντίου.
• Πρόκειται για ένα σύμπλεγμα φυλών που προέρχεται από την ασιατική Αλβανία ,το σημερινό Dagestan. Το όνομα αυτών: Άβαροι.
• Η πρώτη κάθοδος τους γίνεται σταδιακά με κατάληξη νότια του Δούναβη, ενώ στη συνέχεια εγκαθίστανται μόνιμα στην Παννονία και την Παιονία.
•  Μέχρι τον 5ο και 6ο αι. μ. Χ οι Άβαροι αναμιγνύονται με τους Σκορδίσκους και  εγκαθίστανται στην περιοχή Σάλωνα της Δαλματίας, σημερινό Solin.
• Τότε  ξεκίνησε και η ανάμιξη των Αβάρων με τα βόρεια Ιλλυρικά φύλλα, που λίγο παλαιότερα είχαν σπρώξει νοτιότερα γότθοι επιδρομείς.
• Ωστόσο η ονομασία Αλβανοί και Αλβανία παγιώθηκε πολύ αργότερα με αναφορές από την  Άννα Κομνηνή καθώς και άλλους βυζαντινούς ιστορικούς.
•  Και ενώ φαίνεται να μην υπάρχει καμία σχέση μεταξύ της παλαιάς Καυκάσιας Αλβανίας με τη σημερινή, στην πραγματικότητα η ιστορία μας δείχνει πως μερικές φορές οι φαινομενικές πλάνες συστήνουν εν τέλει η ιστορική αλήθεια.
• Η περιοχή της αρχαίας Ιλλυρίας και της σημερινής Αλβανίας, έχει άμεση σχέση με τους Άβαρους. Δεν γνωρίζουμε  το μέγεθος της επιρροής που άσκησαν αυτοί στην περιοχή,  ωστόσο μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ήταν μεγάλο  λόγω του πληθυσμιακού όγκου μετανάστευσης από την Αλβανία του Καυκάσου. 

ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΓΡΑΦΗ

Οι Αλβανοί απέκτησαν τη γραφή τους και το αλφάβητο τους, πολύ πρόσφατα και πάντως μετά τον 19ον αι. Μέχρι και τους ελληνιστικούς χρόνους αλλά και αρκετά αργότερα, οι πληθυσμοί της τότε οικουμένης γνώριζαν την Ελληνική γλώσσα και εφόσον δεν είχαν γραφή την οικειοποιούνταν. Ως τρανταχτό παράδειγμα μπορουμε να σκεφτούμε την γλώσσα στην οποία γράφτηκαν τα ιερά βιβλία του χριστιανισμού (Ευαγγέλια κ.ά.) καθώς και οι μεταφράσεις στην Ελληνική άλλων σημαντικών, ιερών και μη, βιβλίων  οπως τα ιερά βιβλία των εβραίων (μεταφραση των Ο’) κ.λ.π.
Αλλά ακόμα και άλλα έθνη που δεν είχαν γραφή «υποχρεώθηκαν» να έχουν, όπως για παράδειγμα οι Σλάβοι που απέκτησαν μέσω του Κυριλλου την γνωστή γραφή που διατηρούν μέχρι και σήμερα.

ΟΙ ΣΛΑΒΟΙ ΕΛΑΒΑΝ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΚΑΙ ΓΡΑΦΗ… ΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ, ΟΧΙ !!!!

Είναι λοιπόν απορίας άξιον. Όταν οι Σλάβοι που προήλθαν απο πολύ μακρια μετά το 8ον αι. εκχριστιανίστηκαν και τους δόθηκε από έξωθεν γραφή, τότε πραγματικά ξενίζει το γεγονός, πώς ένα έθνος συγγενικό ή τουλάχιστον άμεσα γειτονικό στους Έλληνες και στον πολιτισμό τους, καθως και στην παγκοσμίως διαδεδομένη Ελληνική γλώσσα, όπως ήταν το Ιλλυρικό έθνος, να έμεινε εντελώς αποκομμένο απο τις τότε πολιτιστικές εξέλίξεις, αλλά και αργότερα οταν στα πλαίσια του χριστιανισμού δεν έγινε καμία προσπάθεια να γίνει κυριάρχη η Ελληνική γραφή ή έστω να τους δοθεί ένα αντίστοιχο όπως των σλάβων αλφάβητο.

Επίσης, η Ελληνική γλώσσα κατά την Ρωμαιο-Βυζαντινή περίοδο απο τα τέλη του 4ου μέχρι και τον 14ον αι.  αποτελούσε, αν όχι την επίσημη γλώσσα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας,  με βεβαιότητα όμως την κύρια γλώσσα όλων των τότε λεγόμενων ρωμιών, από τα Θέματα της κάτω Ιταλίας μέχρι και τα ανατολικότερα βυζαντινά Θέματα της Ασίας.

Ειναι λογικό επομένως να τίθεται το έρωτημα. Πώς η σημερινή Αλβανία, παρά το ότι ύπηρξε τοσο γειτονική στους Ελληνες και τοσο συγγενική σε αυτούς αλλά και τόσο στενα συνδεδεμένη με το Βυζάντιο., να έχει σημερα  άλλη γλώσσα και  γραφή ;
Η λογική επεξεργασία δεν βρίσκει άλλη απάντηση πέρα από την υπόθεση οτι κατι συνέβη την περίοδο της Βυζαντινής εποχής που αλλοίωσε εθνολογικά και γλωσσολογικά την ευρύτερη περιοχή της σημερινής Αλβανίας.

Έτσι επιχειρώντας να προσεγγίσουμε την λυση αυτού του «προβλήματος», δεν μπορούμε  παρά να αντιπαραβάλουμε την λιγοστή είναι αλήθεια βιβλιογραφία γνωρίζοντας ωστόσο πως στην έρευνα μας οι πηγές είναι και λίγες και ασαφείς.

ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑΝ ΜΟΝΟ  ΣΛΑΒΟΙ ΚΑΙ ΒΟΥΛΓΑΡΟΙ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ  ΕΡΟΥΛΟΙ ΚΑΙ ΑΒΑΡΟΙ.

Κατά τη Βυζαντινή περίοδο και ιδιαίτερα μετά την εγκατάσταση των Βουλγάρων στα νοτιότερα τμήματα της Βαλκανικής άρχισαν πολεμικές αναμετρήσεις μεταξύ των νεοφερμένων και της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.  

Στην αρχή και πριν από την είσοδο  σλάβων και βούλγαρων στην Ανατολική-κεντρική Ευρώπη, είχαν αρχίσει τις επιδρομές τους οι Άβαροι και πριν από αυτούς οι Έρουλοι.   Ωστόσο, κοινή αφετηρία στην πορεία των Βούλγαρων των Ερούλων και Αβάρων υπήρξε η ίδια γεωγραφική περιοχή, η περιοχή μεταξύ Μαύρης θάλασσας και Κασπίας, ενώ χρονολογικά η μετανάστευση τους προς τη Δύση άρχισε με πρώτους τους Ερούλους (Ελούρους κατα άλλους) τον 4ο αιώνα (300+ μ.Χ.) και συνεχίστηκε με τους Αβάρους. Ακολούθησαν οι Σλάβοι γενικότερα και η μετανάστευση ολοκληρώθηκε με τους Βούλγαρους, οι οποίοι κακώς συγκαταλέγονται στα σλαβικά φύλλα, εφόσον (όπως οι Άβαροι) ήταν Ούννοι στην καταγωγή.

ΟΙ ΑΒΑΡΟΙ ΠΡΟΗΛΘΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΝΤΑΓΚΕΣΤΑΝ

Το σημερινό Νταγκεστάν βρίσκεται δυτικά της Αρμενίας και αποτελεί  ανεξάρτητη δημοκρατία της Ρωσικής Ομοσπονδίας.  Επίσης η ονομασία Νταγκεστάν σημαίνει  ‘υψηλά ευρισκόμενη χώρα’,  ή όπως  θα λέγαμε και στα ελληνικά ‘Αλπική χώρα’.

Σήμερα ο πληθυσμός του Νταγκεστάν σύμφωνα με την επίσημη απογραφή του 2002 αποτελείται απο 30% Αβάρους (Avars), ακολουθούν οι Dargins με 16% οι Kumiks οι Lezgins με 13% καθώς και άλλες μικρότερες εθνότητες.

Το Νταγκεστάν απο την εποχή της Ρωμαϊκης αυτοκρατορίας μέχρι και τα πρωϊμα χρόνια του Βυζαντίου  αποκαλούνταν Αλβανία οι δε κάτοικοι της  Αλβανοί, γεγονός που είναι γνωστό από τις αναφορές των μεγάλων Ελλήνων και Λατίνων ιστορικών και γεωγράφων της κλασικής και ελληνιστικής περιόδου.   

Ιστορικές αναφορές και αποδείξεις

Ο Πλούταρχος (βίοι παράλληλοι) γράφει: 
«Καταλιπών δέ φρουρόν Αρμενίας Αφράνιον αυτός εβάδιζε δια τών περιοικούντων τον Καύκασον εθνών άναγκαίως έπϊ Μιθριδάτην. Μέγιστα δε αυτών εστίν έθνη, Αλβανοί και Ίβηρες«

Στράβωνος Γεωγραφία.
Εν αυτή δέ τη Αρμενία πολλά μέν όρη, πολλά δέ οροπέδια, έν οις ουδ αμπελος φύεται ραδίως. Πολλοί δε αύλωνες οί μέν μέαως, οι δέ και σφόδρα εύδαίμονες.. Καθάπερ τό Άραξηνόν πεδίον, δι ού ο Άράξης ποταμός ρέων εις τά άκρα της Αλβανίας και την Κασπίαν εκπίπτει θάλασσαν.

Άλλες αναφορές για την Αλβανία της Κασπίας γίνονται από τον Αρριανό στο έργο του ‘Αλεξάνδρου Ανάβασις ‘,  όπου οι Αλβανοί βρίσκονται αντιμέτωποι ως εχθρικό τμήμα ενταγμένο στις περσικές δυνάμεις του Δαρείου κατά την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου.   «Ώς δέ ομού ήδη τά στρατότεδα έγίγνετο, ώφθη Δαρείος και οί άμφ΄ αυτόν, οί τε μηλοφόροι Πέρσαι και Ινδοί και Αλβανοί και Κάρες οι ανάσπαστοι και οί Μαρδοι τοξόται κατ΄ αυτόν Άλέξανδρον τεταγμένοι και την ίλην την βασιλικην.» 

Από τον Κλαύδιο Πτολεμαίο διαβάζουμε :  Αλβανοί, Σκύθαι

Από τον Στέφανο Βυζάντιο, φιλόσοφο και γεωγράφο (4ου αιώνα μ.Χ.). διαβάζουμε:

Αλβανία χώρα προς τοις ανατολικοίς Ίβηρσιν. Εκεί δε και το έθνος οι Αλβανοί, ποιμενικοί και μετρίως πολεμικοί μεταξύ Ιβήρων και Κασπίας.  Υπόκειται δε τη Σαρματία προς μεν τω Πόντω η Κολχική προς δε τή Κασπία η Αλβανία.  

Υποστηρίζεται ότι οι πρώτοι κάτοικοι της Παννονίας υπήρξαν οι Ιλλυριοί (πελασγικός λαός και συγγενής των Ελλήνων). Η Παννονία σήμερα περιέχεται στα εδάφη των κρατών της Σερβίας, Βοσνίας, Μαυροβουνίου, Κοσσυφοπεδίου και βορείου Αλβανίας.    

Ωστόσο από το βιβλίο «Ιστορία του Βασιλείου της Βαυαρίας και του εν αυτή Άρχοντος Οίκου» (επιτομή της Ιστορίας του Μιλβιλέρου, αρχές 19ου αιώνα), διαβάζουμε:
Ή των Λογγοβάρδων μετανάστασις παρέσχεν εις την Βοϊαρίαν νέους γείτονας διότι εις τά εν Παννονία οικητήρια των Λογγοβάρδων εισεχώρησαν οί Άβαροι, άγριον Ούννικον έθνος. Προεχώρουν οί Άβαροι επί μάλλον καί μάλλον εξ ανατολών ώστε περί τα μέσα της ογδόης έκατονταετηρίδος ειχον ηδη έκταθη μέχρι τοϋ Ένσου ποταμου έν Αυστρία. Τούτοις παρηκολούθησαν οί Σλάβοι, έθνος Σαρματικόν κατοικήσαντες την σημερινήν Καρινθίαν, Καρνίαν και Στυρίαν, και τελουντες ύπό τον Χάνην των Άβάρων…
 

Από την Μενάνδρου Ιστορία ‘ Έρουλοι και Άβαροι’, μαθαίνουμε
Οτι έδέξατο Ιουστινιανός παρά Αβάρων πρέσβεις, έφ ώ σφάς περιαθρήσαι γήν οποί το φύλον θήσονται τας οικήσεις.  Και ο μεν βασιλεύς Ιουστίνου του στρατηγού σημήναντός οι, έν βουλή έποιήσατο ές την Έρούλων χώραν κατοικίσαι το έθνος, ένθα προ του ώκουν οι Ερούλοι. δευτέρα δε προσαγορεύεται Παιονία…

Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος για την εποχή του Ηράκλειου γράφει:

…»Και επειδή η νυν Σερβλία καί παγανία καί η ονομαζομένη Ζαχλούμων χώρα καί Τερβουνία καί η των Καναλιτών υπό την εξουσίαν του βασιλέως Ρωμαίων υπήρχον, εγένοντο δε αι τοιούιαι χώραι έρημαι παρά τών Αβάρων από των εκείσε γαρ Ρωμάνους τους νύν Δελματίαν καί τό Δυρράχιον οίκούντας απήλασαν«…

Εδώ περιγράφεται η ερήμωση της Ιλλυρίας μέχρι και του Δυρραχίου και ο εποικισμός υπο των Αβάρων.

Ο Λαονικος Χαλκοκονδύλης (1430-1490), γράφει:  Ουδόλως φρονώ ότι οί Αλβανοί ύπάρχουσιν Ίλλυρικόν γένος ώς τίνες λέγουσιν …

Απο την Γαλλική εγκυκλοπαίδεια, γραμμένη από επιτροπή Σοφών υπό την εποπτεία του Ιππότη D’ Arteau, μεταφρασμένη κατ΄  επιτομή από τη Γαλλική, το έτος 1862, διαβάζουμε:
 
ΑΛΒΑΝΙΑ: υπό των νεωτέρων γεωγράφων καλείται μία των επαρχιών της Ευρωπαϊκής Τουρκίας εκτεινομένη παρά το Αδριατικόν και το Ιόνιον πέλαγος και περιλαμβάνουσα δύο διακεκριμένας Επαρχίας των αρχαίων γεωγράφων την Ιλλυρίαν και Ήπειρο Η χώοα αυτή κατά τόν μεταίωνα εκαλείτο Αρβανέσση νύν δε καλείται Αρναούτ μέν υπο των Οθωμανών, Σκίπερη δέ υπό τών εγχωρίων ήτοι των Αλβανών οίτινες και εαυτούς όνομάζουσι σκιπετάρους. Οί κάτοικοι της εκτεταμένης ταύτης επαρχίας διαφέρουσιν από αλλήλων κατά τε την εθνικότητα την γλώσσαν και την θρησκείαν διότι το μέν μεσημβρινόν μέρος της Αλβανίας ήτοι την κυρίως Ήπειρον οικούσιν οί Ηπειρώται, όντες ομόγλωσσοι και Ομόθρησκοι με τους λοιπούς Έλληνας, το δε αρκτικόν ήτοι την Ιλλυρίαν, ήτις και δύναται νά ονομασθεί κυρίως Αλβανία κατοικούσιν οί Αλβανοί ανάμικτοι οντες μετά Σέρβων καϊ Οθωμανών καί Έλλήνων. Εκτός της αλβανικής γλώσσης η οποία διαιρείται εις πολλάς διαλέκτους και ιδιώματα, λαλείται έτι εν τη Αλβανία καί η Ελληνική, η τουρκική κλπ   

Στις αρχές του 20αι. ο πρωθυπουργός της Σερβίας Πάσιτς δήλωνε περί του Αλβανικού ζητήματος, σε συνέντευξη που έδωσε στην Γαλλική εφημερίδα «Χρόνος»:

«Οι Αλβανοί ουδέποτε είχον ιστορικόν βίον και ουδέποτε υπήρξε Αλβανία με την γεωγραφική έννοιαν ήν δίδουσι σήμερον οι εν Ευρώπη, μάλιστα δε οι προπαγανδισταί. Ανεξαρτήτως απο το ζήτημα περί καταγωγής και γλώσσης των Αλβανών, είναι βέβαιον ότι είτε Ιλλυριοί ήσαν ούτοι αρχαιώθεν είτε μετανάστες εξ Ασίας, πολιτικόν βίον ουδέποτε έσχον«. 

Βεβαίως τα λεγόμενα του Σέρβου πολιτικού και μάλιστα πρωθυπουργού, ο καθένας θα περίμενε να κρύβουν πολιτικές σκοπιμότητες.
Ωστόσο σε αυτό που πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή είναι η αναφορά του Πάσιτς στην Ασιατική καταγωγή των Αλβανών.

Στο Βιβλίο «Χρονογραφία της Ηπείρου και των όμορων Ελληνικών και Ιλλυρικών», Ο Παναγιώτης Αραβαντινος επικεντρώνοντας στους Βούλγαρους, γράφει:
Βούλγαροι:  Εθνος σκυθικόν κατοικούν παρά τον Βόλναν ποταμόν της Σαρματίας, τον παρά Ελλησι Βορυσθένην. Κατά το έτος 485 το βάρβαρον αυτό έθνος άγρίως και ληστρικώς έπεσκέφθη την Θράκην και κατά της ιδίας αυτής επαρχίας επανέλαβε τάς λεηλασίας και έπιδρομάς του, κατά τα έτη 479 και 501. Μετά ταϋτα συνενωθέντες μετά των Αβάρων καί Σλαβίνων συγκατώκουν εις Παιονίαν και Δακίαν. Εν έτει δε 538 έπι της βασιλείας του Ιουστιανού επιδραμόντες μετά των Αβάρων την Μοισίαν…

HellasOnTheWeb

Πηγές:Πλουταρχος, Βίοι παράλληλοι
Στράβωνος Γεωγραφικά
Κλαύδιος Πτολεμαίος
Στέφανος Βυζάντιος
Ιστορία του Βασιλείου της Βαυαρίας
Μενάνδρου Ιστορίαι
Κωνσταντινος Πορφυρογέννητος
Λαόνικος Χαλκοκονδύλης
Γαλλική Εγκυκλοπαίδεια
Γαλλική Εφημερίς «Παρισινός χρόνος»
Παναγιώτης Αραβαντινος

Πηγή: Η Ελλάς στο Διαδίκτυο

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/04/blog-post_1694.html

Εξοικονόμηση και Ιδιοπαραγωγή ενέργειας με ΑΠΕ!

Θέσεις ΒΙΟΖΩ για τις ΑΠΕ και τον ΚΕΝΑΚ

  Αυτόνομες Ενεργειακά Εγκαταστάσεις και Κτίρια

Συμφέρει το Περιβάλλον, την Εθνική Οικονομία και τους Πολίτες-καταναλωτές

Δεν συμφέρει αυτούς, που κερδοσκοπούν από την μαζική παραγωγή ενέργειας

Η δημιουργία του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας & Κλιματικής Αλλαγής (ΥΠΕΚΑ) είναι μία κατ’ αρχήν θετική ενέργεια. Ως επίσης και η προώθηση νομοθετημάτων υπέρ των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) και μέτρων εξοικονόμησης ενέργειας όπως ο Κανονισμός Ενεργειακής Απόδοσης των Κτιρίων (ΚΕΝΑΚ).

Η εγκατάσταση μαζικής παραγωγής ενέργειας σε δημόσια δασική έκταση (σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις) με γραμμές μέσης τάσης μέχρι τον υποσταθμό, υποσταθμός, γραμμές υψηλής τάσης με πυλώνες (συνήθως) για τη σύνδεση με το σύστημα. Με εσωτερική οδοποιία και δρόμους πρόσβασης στις εγκαταστάσεις εύρους έως και 15 μέτρων, σε δάση ή σε κορυφές πάνω από δάση θα καταστρέψουν δασικά οικοσυστήματα, που συνήθως επιβιώνουν οριακά, με πιθανά αποτελέσματα την διάβρωση των εδαφών, την υποβάθμιση και καταστροφή βιοτόπων, τη σοβαρή μείωση της βιοποικιλότητας και την πρόκληση πυρκαγιών.

Σύμφωνα με το άρθρο 8 του προτεινόμενου σχεδίου νόμου, επιτρέπεται η εγκατάσταση Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ)  σε περιοχές προστασίας της φύσης, εθνικά πάρκα, προστατευόμενους φυσικούς σχηματισμούς, προστατευόμενα τοπία και στοιχεία του τοπίου και περιοχές οικοανάπτυξης. Στο νομοσχέδιο προβλέπεται η εγκατάσταση ΑΠΕ, ακόμη και σε περιοχές απόλυτης προστασίας της φύσης «ΦΥΣΗ 2000», εφόσον εκπονηθεί «ειδική περιβαλλοντική μελέτη, που θα αποδεικνύει ότι δεν επέρχεται μη αντιστρεπτή επίπτωση στο προστατευτέο αντικείμενο».

Κάθε πρόταση, που επιχειρεί να αποδυναμώσει υφιστάμενους περιορισμούς για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, μας βρίσκει κάθετα αντίθετους.

Είναι σημαντική ουτοπία η προστασία του κλίματος να ταυτίζεται με την παραγωγή μαζικά ηλεκτρικής ενέργειας με ΑΠΕ. Η δε υποτιθέμενη αποκατάσταση τοπίου μετά την εγκατάσταση του εξοπλισμού, με τη σημερινή εμπειρία, είναι όνειρο θερινής νυκτός.

Όλα τα παραπάνω θα έχουν αντίθετες επιπτώσεις, δηλαδή την μείωση της παραγωγής οξυγόνου από την ανακύκλωση του διοξειδίου του άνθρακα και στην ελάχιστη αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.

Η μαζική παραγωγή ενέργειας δεν είναι βιώσιμη λύση

 

Οι Ανανεώσιμες Μορφές Ενέργειας (ΑΠΕ) είναι ήπιες και γι’ αυτό χρειάζονται εκτάσεις, οι οποίες υπάρχουν και είναι οι στέγες των σπιτιών, των πολυκατοικιών και των παραγωγικών εγκαταστάσεων. Δεν είναι τα δάση και οι κορυφογραμμές.

Η ιδιοπαραγωγή ενέργειας από πολίτες, παραγωγικές εγκαταστάσεις και οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης αγνοείται, ενώ θα έπρεπε να είναι η πρωταγωνίστρια.

Η ιδιοπαραγωγή δεν έχει γραμμές μέσης τάσης μέχρι τον υποσταθμό, υποσταθμούς και γραμμές υψηλής τάσης με πυλώνες. Έχει πολύ μικρά πάρκα παραγωγής ενέργειας σε σημεία κοντά στις εγκαταστάσεις της και δεν κόβει δένδρα, δεν καταστρέφει δασικά ή άλλα οικοσυστήματα. Δημιουργεί δε και άλλο καταναλωτικό πρότυπο από την βουλιμική υπερκατανάλωση και σπατάλη της ενέργειας, που επικρατεί σήμερα.

Η ισοπέδωση των μέτρων περιβαλλοντικής προστασίας, του περιφερειακού και τοπικού χωροταξικού σχεδιασμού και η αγνόηση της ιδιοπαραγωγής, βρίσκει αντιμέτωπη την τοπική κοινωνία, την αφήνει στο περιθώριο αντί να οδηγήσει στην ενεργητική υποστήριξή της και στην ενσωμάτωσή της στους τοπικούς και περιφερειακούς σχεδιασμούς. Η από τα πάνω επιβολή των ΑΠΕ δεν είναι αποδεκτή. Η τοπική κοινωνία δεν μπορεί να είναι θεατής, ούτε απλός αποδέκτης των κεντρικών επιλογών.

Οι τοπικές κοινωνίες γνωρίζουν τα προβλήματα της Μεγαλόπολης και της Πτολεμαΐδας και τα απορρίπτουν συλλήβδην.

Το μοντέλο μία περιοχή να «καίγεται» για να  «φωτιστούν» οι υπόλοιποι, δεν είναι βιώσιμο!

 

Θεωρούμε αναγκαία:

Την ενσωμάτωση ΑΠΕ και βιοκλιματικών στοιχείων στα υφιστάμενα κτίρια και εγκαταστάσεις. Ενίσχυση της ιδιοπαραγωγής ενέργειας με ΑΠΕ με την παράλληλη εγκατάσταση  συστημάτων εξοικονόμησης ενέργειας στα κτίρια, στις παραγωγικές εγκαταστάσεις και στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης.

Την δημιουργία κτιρίων και παραγωγικών εγκαταστάσεων με πλήρη ενεργειακή αυτονομία με ΑΠΕ.

Την υποχρεωτική παραγωγή ενέργειας στα υφιστάμενα και νέα δημόσια κτίρια μέσα στην τετραετία 2010-13.

Την υποχρεωτική κάλυψη των ενεργειακών αναγκών όλων των νέων κτιρίων με ιδιοπαραγωγή και συμπληρωματικά με αποκεντρωμένα συστήματα παροχής ενέργειας από ΑΠΕ από το 2014.

Την ενίσχυση του νομοθετικού οπλοστασίου για την προστασία του περιβάλλοντος, των δασών και των περιοχών «ΦΥΣΗ 2000», με την κύρωση της ευρωπαϊκής σύμβασης για το τοπίο και την ολοκλήρωση του δασολογίου. Καμία ανθρωπογενής επιχειρησιακή  δραστηριότητα στις περιοχές «ΦΥΣΗ 2000» είτε σε εκτάσεις, που έχουν χαρακτηριστεί δάση και αναδασωτέες εκτάσεις.

Την ρητή αναφορά ότι η χωροθέτηση των αιολικών εγκαταστάσεων είτε των φωτοβολταϊκών σταθμών, δεν θα πρέπει να γίνεται σε βάρος της δενδρώδους βλάστησης. Καθώς και στη ρητή αναφορά για αποφυγή κατάληψης κοίτης ρέματος.

Την ενθάρρυνση του περιφερειακού σχεδιασμού με παροχή γενναίων κινήτρων στην τοπική αυτοδιοίκηση, καθώς και των τοπικών χωροταξικών σχεδιασμών και τον καθορισμό χρήσεων γης, με τα οποία πρέπει να συμβαδίσουν και να συμβιώσουν οι όποιες προσπάθειες ανάπτυξης των ΑΠΕ.

Στην διαδικασία χωροθέτησης θα πρέπει να προβλεφθεί η πλήρης ενημέρωση της τοπικής κοινωνίας και η δυνατότητα συμμετοχής και των τοπικών φορέων ή πρωτοβουλιών πολιτών, που έχουν εμπλακεί ή έχουν ενδιαφέρον για την υλοποίηση αυτής της προσπάθειας.

Η διαφύλαξη των οικοσυστημάτων και των φυσικών πόρων πρέπει να τεθεί σαν το βασικότερο μέσο για την προστασία του κλίματος  και απαράβατος κανόνας για τη χωροθέτηση εγκαταστάσεων ΑΠΕ. Σε διαφορετική περίπτωση, οι συνέπειες για το περιβάλλον, τις τοπικές κοινωνίες και την οικονομία θα είναι ανυπολόγιστες και ο στόχος για την «αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής» θα λειτουργήσει ως ευφημισμός για την προώθηση της κερδοσκοπίας και την επιδείνωση των περιβαλλοντικών και κλιματικών προβλημάτων.

Η καθαρότερη ενέργεια είναι αυτή που δεν καταναλώνεται!

 

Στην κατανάλωση ενέργειας στη χώρα μας συμμετέχουν σε μεγάλο βαθμό τα κτίρια. Η εφαρμογή λοιπόν του ΚΕΝΑΚ θα βοηθήσει την προσπάθεια περιορισμού της ενεργειακής σπατάλης ως το πρώτο απαραίτητο βήμα.

Όμως στον προτεινόμενο ΚΕΝΑΚ οι ενεργειακοί συντελεστές εξακολουθούν να απέχουν σημαντικά από τα επίπεδα των σημερινών αποφάσεων ακόμα και της ΕΕ, ότι κάθε νέο ή ανακαινιζόμενο κτίριο θα πρέπει να είναι μηδενικών ή «σχεδόν μηδενικών» (nearly zero) εκπομπών.

Ζητούμε λοιπόν στον ΚΕΝΑΚ, οι ενεργειακοί συντελεστές να είναι μηδενικών ή «σχεδόν μηδενικών» εκπομπών για όλα τα νέα ή ανακαινιζόμενα κτίρια από την εφαρμογή του. Για τα υπάρχοντα κτίρια, την υποχρέωση να αναβαθμιστούν ενεργειακά και να προσαρμοστούν στα επόμενα 10 χρόνια.

Για την ενεργειακή αναβάθμιση των κτιρίων, όμως υπάρχει κι ένα δεύτερο απαραίτητο βήμα που είναι τα οικονομικά κίνητρα προς τους πολίτες ώστε να μπορούν να προχωρήσουν σε παρεμβάσεις ενεργειακής αναβάθμισης των κτιριακών εγκαταστάσεών τους.

Θεωρώντας την οικονομική κατάσταση της χώρας μας και ένα άλλο καταναλωτικό πρότυπο, προτείνουμε τα παρακάτω:

Επειδή η φορολογική απαλλαγή, που προτείνεται από τις εταιρείες και τους παγκόσμιους οικολογικούς φορείς, δεν αφορά την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της χώρας μας. Επειδή η οικονομική κρίση έχει φουντώσει και χρειαζόμαστε νέες θέσεις εργασίας. Και επειδή το δημόσιο έχει και κοινωνικό χαρακτήρα, προτείνουμε:

• Την δημιουργία βιομηχανίας ΑΠΕ. Η αναβάθμισή της δημοσίου συμφέροντος ΛΑΡΚΟ και σε βιομηχανία ΑΠΕ, με αξιοποίηση όλου του ορυκτού, που περιέχει πυρίτιο, αλουμίνιο, σίδηρο, τα οποία σήμερα πετιούνται στην θάλασσα και ρυπαίνουν αφάνταστα το περιβάλλον, είναι μια πρωτοπόρα σκέψη που υιοθετούμε. Τεχνογνωσία υπάρχει άφθονη.

 

• Την εφαρμογή του καθεστώτος των φαρμάκων στα ενισχυόμενα προϊόντα ΑΠΕ, ώστε να μειωθεί το κόστος αγοράς τους για τους καταναλωτές. Σήμερα οι τιμές αυτών των αγαθών είναι μονοπωλιακά υψηλές. Δημιουργία καταλόγου ενισχυόμενων προϊόντων ΑΠΕ με μηδενικό ΦΠΑ.

 

Θεωρούμε ότι οι δημόσιες επιδοτήσεις σε επενδύσεις ΑΠΕ, θα οδηγήσουν στο φαινόμενο να χρηματοδοτούνται οι κερδοσκόποι σε βάρος της εθνικής οικονομίας, όπως έγινε με τα κλιματιστικά. Ενώ η δημιουργία και η χρηματοδότηση ελληνικών βιοτεχνιών και της ΛΑΡΚΟ, θα οδηγήσει σε αύξηση των θέσεων εργασίας και σε όφελος της οικονομίας της χώρας μας.

Κλείνοντας, να τονίσουμε, για μια ακόμη, φορά ότι η

Ένας κύριος κρίκος στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής είναι η αλλαγή του καταναλωτικού προτύπου

Αθήνα, 30 Ιανουαρίου 2010

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΒΙΟΖΩ

http://www.biozo.gr/node/276

Άνθρωπος ή κέρδη

Ανταλλακτική ή «κοινωνική» οικονομία;

Γιατί μπερδεύουν το εσώρουχο με την γραβάτα;

Το τελευταίο διάστημα έχει ξεκινήσει μία μεγάλη προπαγανδιστική εκστρατεία από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ΕΕ) και την Ελληνική Κυβέρνηση (ΕΚ) για την λεγόμενη «κοινωνική οικονομία». Τι είναι άραγε αυτή η οικονομία και σε τι διαφέρει από την άλλη, την πραγματική; Υπάρχουν δύο προσεγγίσεις, αλλά ένα χάπι (επιχρυσωμένο ή μη). Η πρώτη προσέγγιση είναι η προπαγάνδα κυρίως μέσα από τα ΜΜΕ:

«Ως κοινωνική ή αλληλέγγυα οικονομία θα μπορούσαμε να ορίσουμε το χώρο, που βρίσκεται ανάμεσα στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα της οικονομίας και αναπτύσσει δραστηριότητες με κοινωνικούς σκοπούς και στόχους. Πρόκειται για πολυμορφικές κινήσεις και εναλλακτικά δίκτυα, τα οποία άλλοτε αποκτούν θεσμική μορφή (θεσμοθετούνται) και άλλοτε παραμένουν εξωθεσμικά και άτυπα…» (¹). Η προπαγάνδα της ΕΕ θέλει να μπερδεύει τις ανησυχίες και τις κινήσεις των σκεπτόμενων πολιτών με τις δικές της επιδιώξεις, ώστε να γίνουν αποδεκτές. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική:

«Κοινωνική Οικονομία είναι το σύνολο των οικονομικών, επιχειρηματικών, παραγωγικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων, οι οποίες αναλαμβάνονται από νομικά πρόσωπα ή ενώσεις προσώπων, των οποίων ο σκοπός είναι η επιδίωξη του συλλογικού οφέλους και η εξυπηρέτηση γενικότερων κοινωνικών συμφερόντων…» (²). Αυτό αναφέρει το σχέδιο νόμου που προωθεί η κυβέρνηση με εντολή της ΕΕ (³).

Τα ΜΜΕ χρυσώνοντας το χάπι την ονομάζουν και «αλληλέγγυα» οικονομία, θυμίζοντας την χριστιανική αλληλεγγύη (⁴), δηλαδή με λίγα λόγια την «φιλανθρωπία»! Με αυτό το λογότυπο η προπαγάνδα της ΕΕ προσεγγίζει το “λαό”, δίνοντάς του ελπίδες. Εντάσσουν λοιπόν στην κοινωνική οικονομία τις «πολυμορφικές κινήσεις και τα εναλλακτικά δίκτυα», που αναζητούν λύσεις για τον έλεγχο της ζωής τους έξω από τα κερδοσκοπικά συστήματα και τα οποία ξεκίνησαν πρωτοβουλιακά, άτυπα και εξωθεσμικά. Δηλαδή η νομοθετική παρέμβαση έχει στόχο την ενσωμάτωση στους θεσμούς των πρωτοβουλιών από τα κάτω! Αυτό κι αν είναι υποκρισία! Γιατί όπως φαίνεται από το σχέδιο νόμου καμία υιοθέτηση της ιδιοπαραγωγής είτε της ανταλλαγής των αγαθών δεν γίνεται. Καμία υιοθέτηση του μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα των πολυμορφικών κινήσεων και των εναλλακτικών δικτύων δεν επιτρέπεται. Αντίθετα επιβάλλεται ο κερδοσκοπικός χαρακτήρας της αγοράς ακόμα και στην διάθεση των πόρων με την ίδρυση τραπεζών κατ’ όνομα λαϊκών. Θέλουν όμως να χρυσώσουνε το χάπι για να αποπροσανατολίζουν τον προβληματισμένο πολίτη από την αμφισβήτηση της ουτοπικής «αλληλεγγύης» με κερδοσκοπικό χαρακτήρα!

Τί δουλειά έχει το εσώρουχο με τη γραβάτα!

Από την δημιουργία των πρώτων ανθρώπινων κοινοτήτων και για χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι χρησιμοποιούν την ανταλλαγή των ειδών είτε λίγο είτε πολύ. Σήμερα αυτό εκφράζεται από Κοινότητες, από πολυμορφικές κινήσεις πολιτών και από εναλλακτικά δίκτυα συλλογικοτήτων σε όλο το κόσμο. Η ανταλλαγή δεν χρησιμοποιεί χρήμα ούτε τράπεζες ούτε κερδοσκοπικά κουραφέξαλα. Δεν τα χρειάζεται. Η ανταλλαγή γίνεται μεταξύ αξιοπρεπών και περήφανων ανθρώπων είτε συλλογικότητων. Δεν χρησιμοποιεί την επαιτεία και δεν έχει ανάγκη την φιλανθρωπία.

Η ανταλλαγή συμπληρούμενη από την ιδιοπαραγωγή αγαθών αποτελεί ευθεία αμφισβήτηση του σημερινού απάνθρωπου κερδοσκοπικού «συστήματος» ανάπτυξης της κοινωνίας. Αμφισβητεί λοιπόν τις τράπεζες, το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, που ηγούνται αυτού του συστήματος. Γι αυτό χρειάζονται ένα χάπι όσο γίνεται επιχρυσωμένο. Ανακαλύφθηκε η «κοινωνική οικονομία», όπου οι κερδοσκοπικές “κοινωνικές” τράπεζες θα χρηματοδοτούν τους «φτωχούς»! Μια «κοινωνική» πολιτική, που απότυχε στην Ινδία και επέστρεψε παντού όπου εφαρμόστηκε σε σκληρούς κερδοσκοπικούς όρους. Απλά με «φιλανθρωπικό» προσωπείο θέλουν να αρπάξουν ακόμα κι αυτούς τους πενιχρούς πόρους του Ευρωπαϊκού Κοινωνικούς Ταμείου για την φτώχια!

Είναι τόσο λαίμαργοι και βουλιμικοί, που το νομοσχέδιο της ΕΚ δεν αφήνει πόρους για τις μη κερδοσκοπικές εταιρίες, γιατί μπαίνουν μαζικά στο φαγοπότι «για την φτώχια» οι κερδοσκοπικές εταιρίες. «Ένα νομοσχέδιο μονοδιάστατο περιοριστικό που αφήνει έξω τους πραγματικούς συντελεστές της κοινωνικής οικονομίας τις οργανώσεις της κοινωνίας πολιτών.» (⁵) λέει η κριτική των υποστηρικτών της «κοινωνικής οικονομίας».

Τι σχέση, λοιπόν, μπορεί να έχει η κερδοσκοπία με την ιδιοπαραγωγή και την ανταλλαγή αγαθών, που επιδιώκουν οι πολυμορφικές κινήσεις και τα εναλλακτικά δίκτυα; Βεβαίως καμία. Γιατί στην ιδιοπαραγωγή και την ανταλλαγή δεν χρειάζεται ο άνθρωπος να είναι πάνω από τα κέρδη, γιατί απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΕΡΔΗ!

«Μπορώ να ζω χωρίς χρήματα» είναι το επιχείρημα της πρώην καθηγήτριας Χαϊντεμαρίε Σβέρμερ. Από τις πρώτες που εφάρμοσαν και διέδωσαν στην Γερμανία τη σύγχρονη ανταλλακτική οικονομία. Ζει χωρίς χρήματα εδώ και πολλά χρόνια! Έφτιαξε ιστοσελίδες (http://www.tauschring.de), όπου οι άνθρωποι μπορούν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους με αντάλλαγμα υλικά αγαθά. Το αποκάλεσε «Πάρε – Δώσε» και έχει τεράστια επιτυχία (http://projekte.free.de/gibundnimm).

Οι Κοινότητες είναι αυτές, που θα ολοκληρώσουν στο μέλλον την ιδιοπαραγωγή και την ανταλλαγή. Το πλεονέκτημά τους είναι ότι εκεί οι Άνθρωποι γνωρίζονται μεταξύ τους και δεν χρειάζεται τίποτα άλλο για πιστοποίηση αυτών που μπορούν να προσφέρουν. Όταν η συναλλαγή γίνεται με αγνώστους, τότε χρειάζονται και άλλα ζητήματα να λυθούν για να πιστοποιηθούν η ποιότητα και η συνέπεια.

Γιωργάκης Κωστής

---

(1)           http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=262932

(2)           http://www.opengov.gr/minlab/?p=1765

(3)           http://www.mou.gr/media/documents/hlektroniki_vivliothiki/koinotiko/kanonismoi/kan_1784_99.pdf

(4)           Η Υπηρεσία Χριστιανικής Αλληλεγγύης ασχολείται με το Κοινωνικό και Φιλανθρωπικό έργο της Αρχιεπισκοπής. Η ορολογία ξεκινά από τα χρόνια του πολέμου 1940 και της κατοχής που η εκκλησία με την «πρόνοια στρατευμένων» και μετά με την Ε.Ο.Χ.Α (Εθνικός Οργανισμός Χριστιανικής Αλληλεγγύης) συμπαραστάθηκε πολύπλευρα στο αγωνιζόμενο και δοκιμαζόμενο έθνος. Μετά την απελευθέρωση μετεξελίχθηκε και έμεινε το «Χριστιανική Αλληλεγγύη». (http://www.archdiocese.gr/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=107&Itemid=471)

(5)           Σχετικά με το υπο ψήφιση νομ/διο του Υπ.Εργασίας για την κοινωνική οικονομία: http://www.oikosocial.gr/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=34&Itemid=60

http://www.biozo.gr/node/458

Πόρισμα σοκ με σουίτες, ταξίδια και πανάκριβα δώρα για τη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ

Στο πόρισμα των 100 σελίδων εντοπίζονται δαπάνες για οκταήμερο ταξίδι 40 ατόμων στη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη ύψους 115.400 ευρώ ή 30 ατόμων στη Βιέννη και τη Βουδαπέστη που κόστισε 95.542 ευρώ. Αλλά και χρέωση δωματίου σε «πεντάστερο» ξενοδοχείο της χώρας έναντι 7.085 ευρώ για την αυθημερόν διαμονή ατόμου!

Πάρτι διαρκείας με πολυήμερα ταξιδάκια στο εξωτερικό, πολυτελή γεύματα και ακριβά δώρα είχαν στήσει συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ μέσα από τις επιχορηγήσεις των 31,2 εκατ. ευρώ που πλήρωναν η επιχείρηση ηλεκτρισμού και οι φορολογούμενοι στο μεγαλύτερο συνδικάτο της χώρας για τα χρόνια 1999-2010.

Χθες η υπουργός ΠΕΚΑ Τ. Μπιρμπίλη έδωσε στη δημοσιότητα το πόρισμα του γενικού επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λ. Ρακιντζή, ο οποίος ταυτόχρονα το απέστειλε και στον εισαγγελέα Πρωτοδικών Αθηνών. Η έρευνα των επιθεωρητών αποκαλύπτει το χλιδάτο γλέντι που είχε στηθεί και σε βάρος των εργαζομένων της ΔΕΗ, από τους οποίους μεταξύ άλλων παρακρατούνταν και ποσοστό του μισθού τους για την ενίσχυση της ΓΕΝΟΠ.

Στο πόρισμα των 100 σελίδων εντοπίζονται δαπάνες για οκταήμερο ταξίδι 40 ατόμων στη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη ύψους 115.400 ευρώ ή 30 ατόμων στη Βιέννη και τη Βουδαπέστη που κόστισε 95.542 ευρώ. Αλλά και χρέωση δωματίου σε «πεντάστερο» ξενοδοχείο της χώρας έναντι 7.085 ευρώ για την αυθημερόν διαμονή ατόμου!

Επίσης, παιδιά και φίλοι συνδικαλιστών απολάμβαναν δωρεάν στάθμευση και βενζίνη αξίας μέχρι και 14.250 ευρώ ετησίως. Βέβαια, δεν θα μπορούσαν να λείψουν και τα ακριβά δώρα δημοσίων σχέσεων, όπως για οκτώ άτομα ύψους 861,80 ευρώ.

Στο διά ταύτα το «πόρισμα Ρακιντζή» θεωρεί «άκυρες και μη εφαρμοστέες» τις επιχορηγήσεις που δόθηκαν στη ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και τον Οργανισμό Κοινωνικών Δραστηριοτήτων Εργαζομένων (ΟΚΔΕ) μέσα από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ενώ χαρακτηρίζει και «παράνομες» τις αποφάσεις των διοικητικών συμβουλίων της ΔΕΗ. Κι αυτό, όπως υποστηρίζει, επειδή η νομοθεσία περί «συνδικαλιστικών ελευθεριών των εργαζομένων» απαγορεύει την ενίσχυση συνδικαλιστικών οργανώσεων από εργοδότες. Επιτρέπει κατ’ εξαίρεση παροχές μόνο σε πρωτοβάθμια σωματεία και για κοινωφελείς σκοπούς.

Ταυτόχρονα, οι επιθεωρητές παρατηρούν ως προς την έγκριση των δαπανών από τις διοικήσεις της ΔΕΗ: «Η εταιρεία αρκείται σε έλεγχο τυπικής νομιμότητας των παραστατικών που της προσκομίζει η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ-ΚΗΕ. Από τον έλεγχο παραστατικών των δαπανών των ετών 2008 έως και 2010 που πραγματοποιήσαμε, διαπιστώθηκε ότι σε πολλές περιπτώσεις τα υποβληθέντα τιμολόγια αναφέρονται σε κάλυψη κινητοποιήσεων ή νομικών υπηρεσιών, πιθανώς στρεφομένων κατά της εταιρείας. Υπάρχουν, επίσης, περιπτώσεις όπου τα υποβληθέντα τιμολόγια αναφέρονται σε δαπάνες πολυτελών ταξιδίων, δώρων κ.λπ. ή σε χρήση υπηρεσιών από μη δικαιούχους (π.χ. στάθμευση αυτοκινήτων από τρίτους).

Στις πλείστες των περιπτώσεων, δεν αναγράφονταν επί των παραστατικών ο σκοπός (του ταξιδιού, του γεύματος κ.λπ.), ούτε τα ονόματα των συμμετεχόντων. Σε ορισμένες περιπτώσεις φαίνεται να υπήρξε κατ’ αρχάς αντίρρηση έγκρισης της δαπάνης από τους αρμόδιους υπηρεσιακούς παράγοντες της εταιρείας, αντίρρηση, όμως, που κάμφθηκε στη συνέχεια, με επακόλουθο την πληρωμή της δαπάνης».

Περίοδος 1999-2010
Πώς δόθηκε το συνολικό ποσό των επιχορηγήσεων

Στα 31.293.630,21 ευρώ ανήλθε το συνολικό ποσό των επιχορηγήσεων της ΔΕΗ προς τη ΓΕΝΟΠ και τον ΟΚΔΕ, με τις «ευλογίες» των κυβερνήσεων, την περίοδο 1999-2010.

Η γενική επιθεώρηση Δημόσιας Διοίκησης σημειώνει ότι από το ποσό αυτό τα 14.1888.036,86 ευρώ δόθηκαν με τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας αλλά και με δύο αποφάσεις του 2004 και 2005 του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας. Με αυτές εγκρίθηκαν έκτακτες επιχορηγήσεις συνολικού ύψους 5 εκατ. ευρώ και για τα δύο χρόνια ως επιβράβευση των εργαζομένων για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Αφορούσαν σε προγράμματα κοινωνικού και αγροτικού τουρισμού.

Εξάλλου για τις χρονιές 1999-2010 δόθηκαν ποσά συνολικού ύψους 4.183.247,16 ευρώ από την παρακράτηση στους μισθούς υπέρ της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ τέσσερα τοις χιλίοις, και από τη μηνιαία παρακρατηση 0,53 ευρώ από τους μισθούς των εργαζομένων.

Στα 11.279.531,04 ευρώ ανέρχεται το συνολικό ποσό, το οποίο από το 2006 και μετά δόθηκε στον ΟΚΔΕ, βάσει της συλλογικής σύμβασης εργασίας.

Κονδύλια 1.342.815,15 ευρώ δόθηκαν από τη ΔΕΗ στη ΓΕΝΟΠ για προβολή και διαφήμιση, ενώ 300.000 ευρώ εγκρίθηκαν το 2009 για τη διενέργεια μελέτης που αφορούσε στην απελευθέρωση της αγοράς.

Η γενική επιθεώρηση Δημόσιας Διοίκησης κρίνει επίσης παράνομη και την τελευταία χορήγηση δανείου 500.000 ευρώ από τη ΔΕΗ στη ΓΕΝΟΠ.

Εξτρα δαπάνες
Στάθμευση και καύσιμα για συγγενείς και φίλους

Δωρεάν πάρκινγκ και βενζίνες όχι μόνο για τους συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ αλλά και για τα παιδιά και τους φίλους τους. Την ίδια στιγμή στον «αέρα» βρίσκεται και το προνόμιο των εργαζομένων της εταιρείας να απολαμβάνουν φθηνότερο ηλεκτρικό ρεύμα.

Οπως αποκαλύπτεται από το «πόρισμα Ρακιντζή» το 2008 οι δαπάνες ήταν 14.250,92 ευρώ, το 2009 έπεσαν στις 10.118,55 ευρώ και το 2010 ακόμη πιο χαμηλά στις 9.586,20 ευρώ. Στάθμευση και καύσιμα των συνδικαλιστών τα κάλυπτε η ΔΕΗ.

Συγκεκριμένα, οι έλεγχοι των επιθεωρητών έδειξαν δωρεάν πάρκινγκ και φουλάρισμα του ρεζερβουάρ των οχημάτων 19 ατόμων. Σύμφωνα με τους ίδιους «δεν υπήρχε αιτιολόγηση του σκοπού της δαπάνης, και είναι ελεγκτέο αν τέτοιες δαπάνες προβλέπονται από την Επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Επίσης δεν υπήρχε αναφορά αν αυτά τα αυτοκίνητα ανήκουν σε μέλη του διοικητικού συμβουλίου της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ».

Οι επιθεωρητές μετά από διασταύρωση που έκαναν με τα δεδομένα του Σώματος Επιθεωρητών του υπουργείου Μεταφορών βρήκαν ότι 10 άτομα δεν ήταν μέλη της ΓΕΝΟΠ ή πρώην υπάλληλοι της εταιρείας, ενώ για δύο εντοπίστηκε πως ήταν παιδιά των συνδικαλιστών.

Εξάλλου, ο γενικός επιθεωρητής σημειώνει ότι ζήτησε από το υπουργείο Οικονομικών ενημέρωση αναφορικά με τη φορολογία εισοδήματος της παροχής ηλεκτρικής ενέργειας με μειωμένο τιμολόγιο στους εργαζόμενους και στους συνταξιούχους της ΔΕΗ.

Δώρα και δωράκια
Πεντάστερη διαμονή μίας ημέρας αξίας… 7.000 ευρώ

Μια… περίεργη διαμονή ούτε μίας μέρας σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων, «λουκούλλεια» γεύματα και ακριβά δώρα ήταν επίσης ορισμένες από τις κοινωνικές δραστηριότητες συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Οι επιθεωρητές της Δημόσιας Διοίκησης βρήκαν δαπάνη 7.085 ευρώ για «χρέωση δωματίου σε ξενοδοχείο πέντε αστέρων με άφιξη 21 Μαρτίου του 2008 και αναχώρηση 21 Μαρτίου του 2008». Το ερώτημα είναι εύλογο: Πώς είναι δυνατόν να ξοδευτούν 7.000 ευρώ σε λίγες ώρες μέσα σε ένα ξενοδοχείο;…

Διαπιστώθηκαν επίσης δαπάνες γενικώς και αορίστως για «διανυκτερεύσεις, μεταφορές, φαγητά μελών διοικητικού συμβουλίου της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ» σε δύο ξενοδοχεία ύψους 9.409 ευρώ. Για άλλα γεύματα μελών του διοικητικού συμβουλίου της ΓΕΝΟΠ, χωρίς να γίνεται σαφές το πού και το πότε αλλά και το μενού δόθηκαν 442,90 ευρώ.

Λίστα εξόδων με δώρα, χωρίς να αναγράφονται, όμως, ούτε οι παραλήπτες αλλά ούτε και ο σκοπός τους, περιλαμβάνονται στα έξοδα της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Για παράδειγμα, «συσκευασίες δώρου οκτώ τεμάχια» κόστισαν 861,80 ευρώ. Πέντε πλεκτά καλάθια με ποτά που απεστάλησαν ως δώρο στοίχισαν 509,28 ευρώ.

Κι άλλα όμως δώρα κυρίως μπαουλάκια με ουίσκι και κρασιά πληρώθηκαν με ποσά από 110 έως 185 ευρώ. Στις δαπάνες της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ περιλαμβάνονται και οι δαπάνες για τα εκλογοαπολογιστικά συνέδρια του συνδικάτου. Στο 32ο που έγινε τον Ιανουάριο του 2009 χρειάστηκαν 196.887 ευρώ προκειμένου να καλυφθούν έξοδα για τους χώρους των συνεδριάσεων, τις υπηρεσίες γραμματειακής υποστήριξης, τα γεύματα και τα δείπνα κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων, τον οπτικοακουστικό εξοπλισμό και τις διανυκτερεύσεις.

Στο 33ο που έλαβε χώρα το 2010 οι δαπάνες μειώθηκαν στα 68.890 ευρώ.

Ταξίδια με πολυτέλειες για σταρ
Οκταήμερη περιοδεία στη Ρωσία αξίας 115.400 ευρώ

Πολυήμερα ταξίδια σε ευρωπαϊκές πόλεις με όλες τις… ανέσεις, όπως διαμονή σε πολυτελή ξενοδοχεία, ξεναγήσεις, ποτά κ.λπ. έκαναν συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ επικαλούμενοι τη συμμετοχή τους σε συνέδρια διεθνών οργανώσεων.

Οι ελεγκτές της επιθεώρησης Δημόσιας Διοίκησης βρήκαν τιμολόγια με δαπάνες για ταξίδια χωρίς να αναγράφονται τα ονόματα των συμμετεχόντων σε αυτά, ο σκοπός τους και λοιπά απαραίτητα στοιχεία.

Για παράδειγμα, γκρουπ 40 ατόμων πραγματοποίησε οκταήμερη εκδρομή από τις 23 Αυγούστου μέχρι και τις 30 Αυγούστου του 2009 στη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη και οι συνολικές δαπάνες ανήλθαν σε 115.400 ευρώ.

Για δεύτερο ταξίδι, πάλι στη Ρωσία, καλύφθηκαν τα έξοδα για 34 άτομα (ξενοδοχεία, εκδρομές, ξεναγοί, πλήρης διατροφή, μεταφορές κ.λπ.) ύψους 82.280 ευρώ. Η Βιέννη και η Βουδαπέστη, ήταν επίσης ένας ακόμη ταξιδιωτικός προορισμός για 30 άτομα από τις 2 μέχρι τις 9 Ιουλίου του 2009 και οι δαπάνες που καλύφθηκαν από τη ΔΕΗ ήταν 95.542 ευρώ.

Τον γύρο της Ιταλίας έκαναν 24 μέλη της Ομοσπονδίας από τις 28 Νοεμβρίου μέχρι και τις 5 Δεκεμβρίου του 2008. Ισάριθμα αεροπορικά εισιτήρια, διαμονή σε πολυτελή ξενοδοχεία, πλήρης διατροφή, πούλμαν, ξεναγός αρχηγός, είσοδοι κ.λπ. στοίχισαν 57.360 ευρώ.

Τιμολόγιο με μόνη ένδειξη «ταξίδι στελεχών στην Ισπανία» κόστισε 33.820 ευρώ, αλλά και δαπάνη για ταξίδι αξίας 57.000 ευρώ χωρίς να αναφέρεται ο προορισμός παρά μόνο ότι συμμετείχαν 30 άτομα από τις 29 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 6 Οκτωβρίου, ήταν άλλες δύο δραστηριότητες συνδικαλιστών.

Η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ φιλοξένησε στη χώρα μας και συνδικαλιστές άλλων χωρών. Οι ελεγκτές της Δημόσιας Διοίκησης βρήκαν δαπάνες ύψους 101.121 ευρώ για τη διαμονή σε υπερπολυτελείς δίκλινες καμπίνες, τη διατροφή, τις εκδρομές και την ξενάγηση 37 Μαροκινών συνδικαλιστών κατά την περίοδο 16 έως 30 Ιουνίου του 2008. Το ίδιο συνέβη και με 36 Τυνήσιους συνδικαλιστές.

Η διαμονή τους σε υπερπολυτελή ξενοδοχεία, τα γεύματα, τα ποτά, οι εκδρομές τους στην Ελλάδα πληρώθηκαν από τη ΔΕΗ έναντι 85.320 ευρώ.

ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ κατά Ρακιντζή
«Κατηγορώ» για χορηγίες και δωρέες

Βολές κατά του γενικού επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λ. Ρακιντζή εξαπολύει η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ κατηγορώντας τον για είσπραξη χορηγιών και δωρεών από εταιρείες μέσα από τον σύλλογο «Φίλων της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας», στον οποίο είναι γραμματέας. Η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ επικαλούμενη δημοσιεύματα υποστηρίζει ότι ζητούσε χορηγίες και δωρεές από εταιρείες για λογαριασμό του συλλόγου, με επιστολόχαρτα, όμως, στα οποία αναγραφόταν ως διεύθυνση αυτή της γενικής επιθεώρησης Δημόσιας Διοίκησης.

Σημειώνει πως το 2008, στις 13 Μαρτίου, αν και η αρμόδια διεύθυνση της ΔΕΗ του αρνήθηκε χορηγία για τον σύλλογο, εντούτοις λίγες μέρες μετά στις 28 Μαρτίου κατάφερε και απέσπασε.

Ο κ. Ρακιντζής, σύμφωνα με την Ομοσπονδία, απαντούσε σε ερωτήματα αναφορικά με τη νομιμότητα της πράξης του, πως δεν είναι στις αρμοδιότητές του ο έλεγχος της ΔΕΗ, μια και είναι εισηγμένη στο χρηματιστήριο.

Εξάλλου, η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, επικαλούμενη άλλα δημοσιεύματα, σημειώνει ότι ο κ. Ρακιντζής «καμουφλάριζε» στην ταράτσα του σπιτιού του κεραία εταιρείας κινητής τηλεφωνίας για να εισπράττει ενοίκιο 15.000 ευρώ τον χρόνο.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΛΩΝΑΣ

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12336&subid=2&pubid=110891173

ΓΙΓΑΝΤΟΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ‘ΛΕΒΙΑΘΑΝ’

Μελέτης Η. Μελετόπουλος
(Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης)

 

Η πυρηνική τραγωδία στην Ιαπωνία οδηγεί άμεσα σε αναθεώρηση ή και αναστολή της παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, υπό την πίεση της τρομοκρατημένης κοινής γνώμης. Η απελευθερωμένη ραδιενέργεια είναι ένας αόρατος δολοφόνος χωρίς σύνορα.
Ο πολιτισμός επιστρέφει λοιπόν προσώρας στο πετρέλαιο και κυρίως στο φυσικό αέριο. Οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας δεν έχουν ακόμα επαρκώς αναπτυχθεί ώστε να υποκαταστήσουν τις συμβατικές (και ρυπογόνες) . Η δε ανάπτυξή τους απαιτεί ακόμα χρόνο.
Υπ’αυτές τις συνθήκες, τα τεράστια (σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις) κοιτάσματα που βρίσκονται στην ζώνη νότιο Ιόνιο Πέλαγος-βόρειο Λιβυκό Πέλαγος- Καστελλόριζο-Κύπρος- ακτές Μέσης Ανατολής καθίστανται επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος και ανταγωνισμού μεταξύ των μεγάλων και των μικρότερων περιφερειακών δυνάμεων.
Η Δύση, δηλαδή οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι ο επίδοξος νομέας των κοιτασμάτων. Αλλά η πρόσβαση στα ενεργειακά κοιτάσματα περνάει από τα κράτη της περιοχής που ελέγχουν νομίμως τον χώρο(Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, Υφαλοκρηπίδα), δηλαδή την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ, οριακά δε την Συρία, την Αίγυπτο και την Λιβύη. Επομένως προαπαιτούνται συμμαχίες και συμφωνίες διανομής μεταξύ των ενδιαφερομένων μερών: οι μεγάλες δυνάμεις θα προσφέρουν την τεχνογνωσία και την γεωστρατηγική κάλυψη, οι εγχώριες δυνάμεις τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα εξόρυξης.
Ήδη στην περιοχή έχει διαμορφωθεί άξονας Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ (με γεωστρατηγική προέκταση το ημιανεξάρτητο Κουρδιστάν και την Αρμενία). Ο άξονας έχει δύο σκέλη: πολιτικο στρατιωτική συμμαχία και συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων. Αυτός ο άξονας είναι η αιχμή του δόρατος του δυτικού κόσμου στην πετρελαιοφόρο ζώνη.

Η Τουρκία στερείται προσβάσεων στις επίμαχες ενεργειοφόρες περιοχές και αισθάνεται περιεσφιγμένη γεωστρατηγικά και γεωοικονομικά, ενώ διαβλέπει την προοπτική της περιθωριοποίησής της δίπλα στον ανερχόμενο ενεργειακό άξονα.
Αλλά η δυσχερής θέση της Τουρκίας αποτελεί προϊόν δικής της αποκλειστικά επιλογής. Αυτο-αποκλείστηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, επιδεικνύοντας αδιαλλαξία στους γεωπολιτικούς όρους που ετέθησαν για την εισδοχή της. Αρνήθηκε να ομαλοποιήσει τις σχέσεις της με την Ελλάδα (μη άρση του casus beli) και την Κύπρο (όπου παραμένει ως κατοχική δύναμη). Το κυριώτερο, συγκρούσθηκε με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, υποστηρίζοντας το Ιράν και εμφανιζόμ ενη ως ηγέτις των Μουσουλμάνων της Ευρώπης αλλά και της Μέσης Ανατολής. Το αποτέλεσμα ήταν τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ευρωκοινοβούλιο, συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών) να θέσουν στις αρχές του χρόνου ανυπέρβλητα εμπόδια στην συνέχιση της ενταξιακής διαδικασίας.

Η Τουρκία επιδιώκει να συμμετάσχει στην διανομή των κοιτασμάτων, παρακάμπτοντας και αποκλείοντας την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ, ως απευθείας συνομιλητής της Δύσης ή και ως αντίπαλος της Δύσης. Θέλει να σύρει την Δύση σε διαπραγμάτευση, εκβιάζοντάς την, με «αντίποινα» μία ειδική σχέση Τουρκίας-Ρωσσίας ή Τουρκίας-Ιράν ή και συσπειρώνοντας την Μέση Ανατολή εναντίον της Δύσης. Απειλεί επίσης, ευθέως και ρητώς (βλ. πρόσφατες δηλώσεις Ραούφ Ντενκτάς), με γεωστρατηγική αποσταθεροποίηση στην Ανατολική Μεσόγειο, στην περίπτωση που προχωρήσουν οι διαδικασίες αξιοποίησης των κοιτασμάτων από τις δυτικές εταιρείες που ήδη έχουν υπογράψει συμβόλαια με την Κύπρο και το Ισραήλ. Αξιοποιεί το πλαίσιο της «σύγκρ ουσης των πολιτισμών»,για να δημιουργήσει ιδεολογικό επικάλυμμα. Ασφαλώς θα αναζητήσει συμμάχους στον χώρο της Μέσης Ανατολής, επικαλούμενη τον κοινό αραβομουσουλμανικό παρονομαστή. Επίσης είναι βέβαιο ότι θα επιχειρήσει να εκμεταλλευθεί πολιτικά και διπλωματικά την σαρωτική ανατροπή των αραβικών καθεστώτων της βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.

Η Τουρκία ενδεχομένως θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή στο ενεργειακό «κλαμπ» που διαμορφώνεται στην Ανατολική Μεσόγειο, εάν αναθεωρούσε την συγκρουσιακή της σχέση με το Ισραήλ. Αυτή η σύγκρουση αποτελεί όμως την βασική συνθήκη για την ανάδειξή της σε περιφερειακή μουσουλμανική δύναμη, όπως προβλέπει το όραμα Νταβούτογλου.
Επίσης η Τουρκία θα έπρεπε να αναγνωρίσει την Κύπρο, να παραδώσει την Αμμόχωστο και να αποσύρει τα στρατεύματά της από το βόρειο τμήμα, το οποίο θα καθίστατο μέρος μίας χαλαρής συνομοσπονδίας με την ελεύθερη Κύπρο, που όμως θα μετείχε στην νομή του ενεργειακού πλούτου. Αυτό θα οδηγούσε βεβαίως στη ν γεωστρατηγική αποδύναμωσή της, τουλάχιστον όπως το εννοούν οι ιθύνοντες του τουρκικού γεωστρατηγικού δόγματος.

Τέλος θα έπρεπε να άρει το casus beli έναντι της Ελλάδος, να παύσει αμέσως κάθε αμφισβήτηση της Ελληνικής εθνικής κυριαρχίας και τις σχετικές παραβιάσεις, παραβάσεις, υπερπτήσεις, «αβλαβείς διελεύσεις» και λοιπές προκλήσεις, όπως και την ανάμειξή της στην Δυτική Θράκη. Επίσης θα έπρεπε να αναγνωρίσει την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου και να επιτρέψει την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Δηλαδή θα έπρεπε να εγκαταλείψει την εξωτερική της πολιτική των τελευταίων τριάντα χρόνων και να αποποιηθεί των ηγεμονικών νεο-οθωμανικών φιλοδοξιών της.Αυτές οι πραγματικά ριζοσπαστικές κινήσεις θα της επέτρεπαν όμως να εισπράξει τεράστια έσοδα από την συμμετοχή της στα ενεργειακά κονσόρτσιουμ που διαμορφώνονται ήδη.

Μία άλλη κοινωνία, χωρίς ψυχοπαθολογικές εμμονές, στρατοκρατική λογική και γεωπολιτικές ανασφάλειες, οργανωμένη στην βάση του ορθού λόγου και της επιδίωξης της ειρηνικής ανάπτυξης και καλής γειτονίας, ενδεχομένως θα επέλεγε ένα τέτοιο σενάριο.

Αλλά η Τουρκία, μία χώρα με εμφανή σύνδρομα ανωτερότητας, δεν αντέχει την λογική της διαπραγμάτευσης επί ίσοις όροις. Οι αυτοκρατορικές της αναμνήσεις και οι ηγεμονικές της ψευδαισθήσεις την ωθούν να υπαγορεύει τους όρους της ακόμη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η εξόρυξη φυσικού αερίου ή πετρελαίου σε χώρο που διεκδικεί έστω και χωρίς νομικά επιχειρήματα είναι κόκκινη γραμμή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Οι αντιδράσεις της επομένως θα κινηθούν από το επίπεδο των διπλωματικών πιέσεων, διλημμάτων και απειλών έως και πιθανά κλιμακούμενα θερμά επεισόδια. Φυσικά, η αντιπαράθεση της Τουρκίας με την Δύση και το Ισραήλ θα έχει τεράστιο κόστος γι’αυτήν.

Η έκβαση της διελκυστίνδας αυτής θα είναι κρίσιμη, το διακύβευμα είναι τεράστιο, και ο έλεγχος των κοιτασμάτων θα διαμορφώσει την παγκόσμια ενεργειακή άρα και γεωστρατηγική ισορροπία.

 

Αναρτήθηκε από Geopolitics-Gr.blogspot

Ενας ωραίος Ελληνας της Μεταπολίτευσης

Tου Νικου Γ. Ξυδακη Πόσο διαφορετικούς ανθρώπους άκουσα χθες να μου λένε σκασμένοι ότι τους σοκάρισε ο θάνατος του Νίκου Παπάζογλου, ότι έχασαν έναν δικό τους, έναν φίλο, ότι ένιωσαν να χάνουν κάτι από τη δική τους ζωή, ένα τραγούδι που τους σημάδεψε. Συμφώνησα με όλους. Κι εγώ έτσι ένιωθα: σαν να τέλειωνε μια εποχή, εποχή αθωότητας, αμεριμνησίας, ανθισμένων αισθημάτων. Μαζί με τον Μανώλη Ρασούλη, που αποδήμησε πριν από σαράντα μέρες, και με κάποιους άλλους λιγοστούς καλλιτέχνες της γενιάς του, ο Παπάζογλου ανανέωσε το λαϊκό τραγούδι, το απενοχοποίησε, το πήγε ξανά προς τις πηγές του: ανανέωσε τον λυρισμό του, επαναφόρτισε το αίσθημα, πυρπόλησε τις καρδιές και όχι τα ορμέμφυτα, τραγούδησε τον πόνο με τη χαρά, υπενθύμισε τα μάταια και την ουσία. Ετσι, όταν άκουγες τη φωνή του στα λάιβ ή στα ράδια, λυγμική αλλά ποτέ κλαψιάρα, φωνή βυζαντινή, με ήθος κοινότητας και ύφος προσώπου, γείωνες κι εσύ μες στα χώματα της ζωής, αναγνώριζες τον εαυτό σου, όχι σαν μοναχοδαρμένο, αλλά σαν συνέχεια μιας παράδοσης, οργανικό μέλος μιας κοινότητας ανθρώπων που έχουν παρόμοια ντέρτια μ’ εσένα, παρόμοιους φόβους, ίδια φθαρτότητα. Ο Αύγουστος είναι για όλους ίδιος· και πάντα ενώνει μες στην αβάσταχτη γλύκα του. Στον αειθαλή Αύγουστο του Παπάζογλου, α καπέλα ή με μείξη ηλεκτρικής Fender και μπουζουκιού, ενώθηκαν γενιές: ρεμπέτες και ροκάδες, αριστεροί και αδιάφοροι, υποψιασμένοι και ελαφρούτσικοι, μπατίρια, πλούσιοι, ποδοσφαιρόφιλοι, ράπερ… Κι είχε αλήθεια αυτή η τυχαία συνεύρεση· όση είχε και η στερεοτυπική του αμφίεση επί σκηνής: δεν ήταν πόζα, ήταν η αληθειά του. Τζιν παντελόνι, τζιν ή τζεϊλχάουζ πουκάμισο, όλα θαλασσιά, και μια φλόγα στο λαιμό, η φωνή του, η άλικη μπαντάνα. Σαν ροκάς του αμερικανικού Νότου, ένας Ολμαν Μπράδερ ας πούμε, ή σαν Νιλ Γιανγκ, σαν Μπρους Σπρίνγκστιν. Μα τέτοιας αισθηματικής κλάσεως καλλιτέχνης ήταν, τέτοια ενέργεια σκόρπιζε στα μυθικά καλοκαιρινά του λάιβ, ζυγισμένα, μετρημένα, αλλά και απλόχερα. Ακόμη προσπαθώ να εξηγήσω την πάνδημη θλίψη που προκάλεσε η αναχώρησή του. Ηταν ένας άνθρωπος εκτός συστήματος, εκτός της βιομηχανίας ψυχαγωγίας, εκτός δημοσίων σχέσεων, εκτός νύχτας, εκτός μπίζνες. Αλλά ήταν εντός ζωής. Βαθιά μες στη ζωή. Χειροτέχνης, αυτοσχεδιαστής, αυτοδίδακτος· άνθρωπος της παρέας, των φίλων, της εργασίας, της συνέπειας, των αρχών. Αυτό του επέστρεφε ο κόσμος σαράντα τόσα χρόνια, αυτό λείπει τώρα από τον κόσμο, τον κόσμο που δάκρυσε μια βραδιά μ’ ένα τραγούδι, ένα στιχάκι, έναν λυγμό του Παπάζογλου. Αυτή την αίσθηση για τη ζωή, δοξαστική και βαθιά, ερωτική και αφτιασίδωτη, γήινη, αυθεντική. Μιλάνε για το τέλος της Μεταπολίτευσης, για την επιβλαβή κουλτούρα της και το ρέμπελο ήθος της. Ρηχά λόγια, ρηχές σκέψεις. Ο Παπάζογλου διαψεύδει τους αστοιχείωτους και τους στεγνούς, τους άνιωθους, με το ήθος της φωνής του, διηνεκώς: Ηταν ωραίος Ελληνας, καλός, άξιος, ουσιώδης, απ’ τους πολλούς καλούς της Μεταπολίτευσης, απ’ τους πολλούς καλούς κάθε εποχής. Γι’ αυτή την απώλεια κλαίμε. http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_19/04/2011_1294998

Για ποιον θυσιάζουν τη μεσαία τάξη;

Του Άγη Βερούτη

Η ραχοκοκαλιά της αστικής κοινωνίας μας είναι η μεσαία τάξη. Χωρίς αμφιβολία η μεσαία τάξη σήκωσε στους ώμους της τη μετάβαση από τη διαλυμένη οικονομία και κοινωνία που παρέδωσαν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, η Κατοχή και ο Εμφύλιος, στη μέχρι πρότινος αξιοπρεπή διαβίωση που αξίωνε ο Έλληνας μεσοαστός στην 24η μεγαλύτερη οικονομία παγκοσμίως, την Ελλάδα. 

Η μεσαία τάξη είναι εκείνη που στερήθηκε για να σπουδάσει τα παιδιά της, που πληρώνει την παιδεία αλλά υποχρεώνεται να πληρώσει και φροντιστήρια, που δουλεύει 43 ώρες τη βδομάδα. Είναι εκείνη  που η εργασία της ενεργοποιεί το μικρό και το μεσαίο κεφάλαιο να παράγει υπεραξία, ώστε να πληρώνει φόρους και εισφορές για να διατηρεί το Ελληνικό Δημόσιο. Είναι εκείνη που υλοποιεί την αλληλεγγύη των γενεών πληρώνοντας με τις εισφορές της πλουσιοπάροχες συντάξεις σε σημερινούς συνταξιούχους οι οποίοι όμως στη διάρκεια της εργάσιμης ζωής τους έβαλαν λιγότερες εισφορές από όσα εισέπραξαν ως σύνταξη στα προηγούμενα 2 χρόνια.  

Επάνω στη μεσαία τάξη ασελγούν τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια οι διεφθαρμένοι κρατικοί “λειτουργοί” όπως ονομάζουμε τους δημοσίους υπαλλήλους που εκβιάζουν τον πολίτη για να του παρέχουν τις υπηρεσίες που έχει ήδη πληρώσει με τους φόρους του. Η ασέλγεια περιλαμβάνει θεατρικά έργα όπως το “Φακελάκι ή ψοφάς σαν αδέσποτο σκυλί στο ράτζο”, “Λάδωμα για να μη σου κλείσω το ψωρομάγαζο με πρόστιμα που δεν θα μπορείς να πληρώσεις”, “Γρηγορόσημο γιατί αλλιώς σπίτι δε χτίζεις αυτή τη δεκαετία”, και αμέτρητα νταβατζηλίκια που νομοθετικά πλέον επιβάλλονται σε κάθε έκφανση της ζωής όπως εκατοντάδες φόροι υπέρ τρίτων, φόρος μεγάλης ακίνητης περιουσίας από τριάρι και πάνω, συντελεστές φορολόγησης που κάνουν τους ξένους να ανατριχιάζουν συγκριτικά με το τι παίρνει σε αντάλλαγμα για τους τεράστιους φόρους του ο Έλληνας μεσοαστός: μια μεγάλη μούντζα.

Ταυτόχρονα οι φόροι της μεσαίας τάξης αποτελούν λάφυρο για πλιατσικολόγηση από κάθε είδους απατεώνα υπουργό, κομματικό διορισμένο, ή δημοσιοϋπάλληλο, με αγορές και εξαγορές άχρηστων πανάκριβων προμηθειών από διαγνωστικά αντιδραστήρια στην τριπλάσια τιμή που τα ίδια πωλούνται στον πολιτισμένο κόσμο, ορθοπεδικά και εμφυτεύματα στη δεκαπλάσια τιμή, βαγόνια που δεν χωρούν στις ελληνικές σιδηροτροχιές, υποβρύχια στην διπλάσια τιμή για να χωράνε οι μίζες των υπουργών, ολόκληρα δίκτυα τηλεφωνίας που αγοράστηκαν με λεφτά των φορολογούμενων στην τετραπλάσια τιμή από γερμανικές εταιρίες που κάνουν κουμάντο στη χώρα μας από τη δεκαετία του ‘50.

Με τις εισφορές της μεσαίας τάξης πληρώνονται στρατιές ψευδοαναπήρων, σαν τις 40.000 που “ανακάλυψαν” τις προάλλες στην Κρήτη, που από την αρχή του έτους έχουν στοιχίσει 300.000.000 ευρώ, αλλά δεν μας λέει κανείς ότι θα τα πάρει πίσω. Τόσα όσα εισπράττουν στο ίδιο διάστημα από την αύξηση των φόρων της βενζίνης καπνού και των τροφίμων μέσω ΦΠΑ δηλαδή.

Με άλλα λόγια, εξαθλιώνουν και εξανδραποδίζουν συνειδητά τους Έλληνες μεσοαστούς, αντί να απαιτήσουν την επιστροφή των κλοπιμαίων από τους πάσης φύσεως συντρόφους τους απατεώνες υπουργούς ως ψευδοανάπηρους ως διεφθαρμένους γιατρούς, νομάρχες, πολεοδόμους, εφοριακούς που πιάνονται με τα μετρητά στο χέρι, και πάσης φύσεως άεργο δημόσιο υπάλληλο ως παραδικαστικό, και κάθε υπεράριθμο υπάλληλο της βουλής που πληρώνεται 16 μισθούς από τους φόρους της μεσαίας τάξης για να πηγαίνει στο γραφείο του εναλλάξ με το συνάδελφό του, που μοιράζονται το γραφείο διότι αν πάνε όλοι την ίδια μέρα δεν θα έχει αρκετές καρέκλες για να καθήσουν, ούτε αρκετούς υπολογιστές για να παίζουν Φέησμπουκ.

Στους φόρους της μεσαίας τάξης έγινε η λεηλασία των τελευταίων 36 ετών, κι όταν αυτοί δεν αρκούσαν για να κορεσθεί η απληστία των κυβερνώντων, τότε δανείστηκαν στο όνομά της δισεκατομμύρια για να πληρώσουν δρόμους στην εξαπλάσια τιμή της πραγματικής, για να διαφημίσουν με τεράστια κονδύλια τα κρατικά μονοπώλια στα Μέσα των υποστηρικτών τους, να πληρώνουν εκατοντάδες χιλιάδες “συμβασιούχους” για να κάνουν τη δουλειά που οι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ένιωθαν τη διάθεση να κάνουν παρά το γεγονός ότι γι΄ αυτό πληρώνονταν.

Με την άκριτη παρορμητικότητα οι ίδιοι οι πολιτικοί που ενορχήστρωσαν την κλοπή των αποταμιεύσεων της μεσαίας τάξης μέσω του χωρίς δικλείδες προστασίας χρηματιστηριακού ολέθρου της προηγούμενης δεκαετίας, μας έβαλαν κομποριμονώντας σε ένα ανοχύρωτο νόμισμα πλαστογραφώντας την εικόνα της οικονομίας μας.  Η παγκόσμια τραπεζική κρίση του 2008 μεταφέρθηκε στην ανοχύρωτη Ευρώπη με το γυάλινο νόμισμα, και μετά στην Ελλάδα με την αλυσοδεμένη από το κράτος και ασθμαίνουσα οικονομία. Τρεις κρίσεις στην τιμή της μιάς, (Παγκόσμια Τραπεζική, Θεσμική Ευρωπαϊκή, Ελληνοκρατικιστική) χτύπησαν την Ελλάδα ταυτόχρονα με 9 ρίχτερ.
Ποιός πληρώνει την κρίση; Μα φυσικά η μεσαία τάξη, ο συνήθης βλάκας. 

Αντί να ακρωτηριάσουν τα σάπια πλοκάμια του τερατώδους κράτους  πέρασαν σε φορολογική αφαίμαξη της μεσαίας τάξης. Αντί να φορολογήσουν τις πολυεθνικές επί των transfer prices έβγαλαν περαίωση. Αντί να φορολογήσουν την Εκκλησία στο βαθμό που της αναλογεί, βγαίνει ο πρωτοκαθήμενος σεβασμιότατος και παριστάνει ότι θέλει να “αξιοποιήσει” την εκκλησιαστική περιουσία για να βοηθήσει το Λαό. Αντί να πληρώσει φόρους δηλαδή η εκκλησία θέλει να δώσει ελεημοσύνη στα νεόπτωχα κορόιδα που σηκώνουν όλο το βάρος της τριπλής κρίσης, και που κάποιοι επιθυμούν να της ρίξουν το μέσο μισθό στα 300 ευρώ της Βουλγαρίας για παραδειγματισμό των λαών.

Πολιτικοί νάνοι ευρωπαϊκού βεληνεκούς συζητούν το “κούρεμα” του Ελληνικού χρέους, που θα μηδενίσει την αξία των τραπεζικών μετοχών που έχουν στα χέρια τους οι μεσοαστοί, επενδυμένα για τα γεράματά τους, και θα κρατικοποιήσει τις τράπεζες σε ένα βράδυ, για να πωληθούν βολικά την επομένη μέρα σε Ευρωπαϊκούς κολοσσούς για μισό κομμάτι ψωμί.

Την ίδια ώρα η μεσαία τάξη μετράει ένα εκατομμύριο ανέργους από την ύφεση που προκάλεσε η φοροαφαίμαξη. Αυτοί αθροίζουν σε  750 χιλιάδες μισθωτούς και καμιά 300αριά χιλιάδες μαγαζάτορες και επαγγελματίες που δεν δηλώνονται πουθενά ως άνεργοι (δεν υπάρχει πρόβλεψη βλέπεις). Θέλει τώρα η νομενκλατούρα να κόψει και το επίδομα ανεργίας από τους νεόπτωχους ώστε να συνεχίσει να πληρώνει μισθούς σε 40 κηπουρούς στον Ευαγγελισμό που δεν έχει κήπο, και συντάξεις σε 60.000 νεκρούς.

Η μεσαία τάξη θυσιάζεται ως Ιφιγένεια στο βωμό ενός αδήλωτου οικονομικού πολέμου. Η μεσαία τάξη θυσιάζεται για να “μη χαθεί ούτε μια θέση εργασίας στο Δημόσιο” όπως απείλησε ο κ. Πρωθυπουργός στην περυσινή ομιλία του στη ΔΕΘ. 

Η μεσαία τάξη της Ελλάδος θυσιάζεται για να παραδειγματίσουν τους άλλους λαούς στην υποταγή οι πολιτικοί νάνοι του γαλλογερμανικού άξονα. Η Ελληνική μεσαία τάξη θυσιάζεται γιατί οι γραφειοκράτες του Ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος δεν είχαν προβλέψει τη δυνατότητα να τυπώνουν ευρώ για να κάνουν “Ποσοτική Χαλάρωση” και να διορθώνουν καταστάσεις παρόμοιες με την σημερινή κρίση χρέους στις “Γουρουνοχώρες”. 

Αναρωτιέμαι αν οι θύτες της αναλογίστηκαν ότι η ελληνική μεσαία τάξη μπορεί να διαφωνήσει με την άδικη και ανήθικη θυσία της, και τελικά να πάρει την κατάσταση στα χέρια της.

* Ο Άγης Βερούτης είναι επιχειρηματίας, Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στις ΗΠΑ όπου και  εργάστηκε σχεδόν είκοσι χρόνια.

Πηγή:www.capital.gr

Απίστευτες Καταστάσεις

του Φάνη Τσαπικούνη 

Διαβάζουμε στην ηλεκτρονική έκδοση της Ημερησίας, της 22/1/2011, για όργιο σπατάλης στα νοσοκομεία και στις υπηρεσίες περίθαλψης και το 2010. Από 80 πορίσματα προκύπτει: ζημιά 7,33 εκατομμυρίων ευρώ, πλαστογραφίες εγγράφων, πώληση παραγώγων αίματος με πλαστές βεβαιώσεις, παρατυπίες σε πρόχειρους διαγωνισμούς, δολιοφθορά πλυντηρίων, μη τήρηση όρων περί προμηθειών και υπερκοστολογήσεις 300% σε συγκεκριμένες προμήθειες. Ζημιά 1,67 εκατ. ευρώ για τον ΟΠΑΔ Πειραιά από πλαστές συνταγές εξετάσεων από ιδιώτες. Ζημιά 974.676 ευρώ από διαγωνισμούς για αναλώσιμα υλικά χειρουργείου και λοιπού υγειονομικού υλικού στο Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης. Στο 1,5 εκατομμύριο ευρώ εκτιμάται η ζημιά από τις διαδικασίες προμήθειας ορθοπεδικού υλικού στη Νευροχειρουργική και την Ορθοπεδική κλινική του Ιπποκράτειου Θεσσαλονίκης. Ζημία 803.803 ευρώ προκλήθηκε από τη χρήση μοσχευμάτων σπονδυλοδεσίας στο Νοσοκομείο Καβάλας.

 

Ο γενικός επιθεωρητής Υγείας σε σύσκεψη διοικητών των νοσοκομείων, η οποία έγινε παρουσία του υπουργού Υγείας κ. Ανδρέα Λοβέρδου, εξέφρασε τα παράπονά του στους διοικητές, λέγοντας ότι σε μία περίπτωση ενημέρωσαν διοικητή μεγάλου νοσοκομείου για υπόθεση, η οποία προκάλεσε οικονομική «αιμορραγία» ενός εκατομμυρίου. Ο διοικητής -είπε- δεν έκανε τίποτε, παρότι του παραδώσαμε το πόρισμα. Επανήλθαμε και διαπιστώσαμε ότι η ζημιά είχε πλέον φτάσει στα 2,5 εκατομμύρια. Ο κ. Λοβέρδος κάλεσε τους διοικητές να βάλουν τάξη στα οικονομικά των νοσοκομείων, λέγοντας ότι: «Είναι ειλικρινές να μας πει κάποιος έγκαιρα ότι δεν τα καταφέρνει. Είναι, όμως, επικίνδυνο να μας δίνει ψευδή στοιχεία», υπογράμμισε ο υπουργός Υγείας.

 

Στο www.iliatora.gr της 26/01/2011 διαβάζουμε: για πανάκριβες αμαξοστοιχίες που βρίσκονται στο έλεος των πλιατσικολόγων στο μηχανοστάσιο της Καλαμάτας. Για τεράστια χρηματικά ποσά για την τεχνική αναβάθμιση των σταθμών από Πάτρα μέχρι Καλαμάτα, οι οποίοι στη συνέχεια εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους, όπως τα πανάκριβα συστήματα έκδοσης εισιτηρίων που εγκαταστάθηκαν στους κεντρικούς σταθμούς από Πάτρα μέχρι Καλαμάτα και δεν λειτούργησαν ποτέ. Στον Πύργο Ηλείας ολοκληρώθηκε η κατασκευή ενός υπερσύγχρονου αμαξοστασίου όμως η γραμμή καταργήθηκε.

 

Σιδηροδρομικοί, ενεργοί πολίτες και τοπικοί φορείς καταγγείλουν αλλά ποιος ακούει;

 

Στο ηλεκτρονικό βήμα της 24.01.2011, διαβάζουμε πως ο Σύλλογος Φίλων Σιδηροδρόμου Μεσσηνίας (ΣΦΣΜ) αναφέρει: «εγκαταλείπεται στην τύχη του καινούργιο και πανάκριβο τροχαίο υλικό (μηχανές, βαγόνια, αυτοκινητάμαξες) καθώς και υποδομές, εγκαταστάσεις και μηχανήματα που απέκτησε το Μηχανοστάσιο τα τελευταία δύο χρόνια και δεν λειτούργησαν ποτέ». Σύγχρονες κλιματιζόμενες αυτοκινητάμαξες δηζελομηχανές, επιβατικά και εμπορικά βαγόνια, μουσειακοί συρμοί, βοηθητικά μηχανήματα, ανταλλακτικά παραμένουν χωρίς επαρκή φύλαξη. Πανάκριβες και ολοκαίνουριες εγκαταστάσεις όπως ένα σύγχρονο αυτόματο πλυντήριο, η υποδαπέδια πλύση οχημάτων, το κτίριο αποθήκευσης άμμου, οι εγκαταστάσεις του υποδαπέδιου τόρνου, ηλεκτρονική ζυγαριά οχημάτων, γερανοί ανύψωσης οχημάτων, αλλά και πολλά άλλα αποκτηθήκαν σχετικά πρόσφατα και δεν δούλεψαν ποτέ ή ελάχιστα.

 

Στην ηλεκτρονική έκδοση της ελευθεροτυπίας της 28/03/2011, διαβάζουμε: Τα 70 από τα 185 καινούργια βαγόνια που αγόρασε ο ΟΣΕ τα έτη 2004-2007 απαξιώνονται ακινητοποιημένα από διάφορες βλάβες, ενώ τουλάχιστον 30 παραμένουν σε αχρησία από βλάβες σε τουαλέτες. Τα νέα βαγόνια κόστισαν 1.200.000 ευρώ έκαστο αλλά μόνον τα 115 είναι ικανά να παράσχουν υπηρεσίες. Αλλά και δεν φυλάσσονται με ασφάλεια, χωρίς μια περίφραξη, απλώς ένας φύλακας κάθε400 μέτρα, χωρίς οπτική επαφή μεταξύ τους, χωρίς κανένα άλλο μέσο εποπτείας, με τις πόρτες των βαγονιών… ορθάνοιχτες, περιμένουν να φιλοξενήσουν στα βελούδινα καθίσματά τους περαστικούς και άστεγους της περιοχής. Στο ίδιο άρθρο διαβάζουμε ότι: το επιχειρησιακό σχέδιο, που εγκρίθηκε και υλοποιείται κάτω από το αυστηρό βλέμμα των οικονομικών επιτελείων, δεν επιτρέπει, από πλευράς κόστους, τη συντήρηση του συνόλου του ολοκαίνουργιου στόλου του ΟΣΕ, που πλήρωσε πανάκριβα (πάνω από 1,2 δισ. ευρώ!!) και από την άλλη πλευρά, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, δεν προβλέπει στα πλάνα της τη χρήση του συνόλου του τροχαίου υλικού, ακόμη και του ολοκαίνουργιου.

 

Στο ιστολόγιο http://stratilatis.blogspot.com της 10/04/2011 διαβάζουμε: Στο αμαξοστάσιο της ΕΘΕΛ στο Ελληνικό, «σκουριάζουν» τα τέσσερα πανάκριβα οχήματα τύπου VOLVO B9TL, που αγόρασε το ελληνικό κράτος για την αξιοποίησή τους στην τουριστική γραμμή ξενάγησης στο ιστορικό κέντρο, αξίας 1.666.000 ευρώ. Σύμφωνα με το άρθρο, το κόστος μεταφοράς των επιβατών στην παλιά γραμμή 400 του ΟΑΣΑ, ήταν 5 ευρώ, για μία ξενάγηση στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Σύμφωνα με τον οργανισμό, ήταν οικονομικά ασύμφορη και αυτός ήταν και ο λόγος κατάργησής της. Δεν έχουν όμως την ίδια άποψη, οι δύο ιδιωτικές εταιρείες που σήμερα έχουν αναλάβει τις ξεναγήσεις στην Αθήνα με ακριβώς ιδίου τύπου λεωφορεία, κάνοντας «χρυσές δουλειές» με τιμές εισιτηρίων 15 και 18 ευρώ αντίστοιχα, πραγματοποιούν τον γύρο του ιστορικού κέντρου καθημερινά, κάνοντας αυτό που θα έπρεπε να κάνει η ΕΘΕΛ, με τα λεωφορεία που τόσο ακριβά πλήρωσαν οι Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες.

– Γιατί τόσα χρόνια αφήνουν το πλιάτσικο στην υγεία να εξελίσσεται;

– Γιατί δεν αποκαθηλώνεται ένας διοικητής που εκ των πραγμάτων φαίνεται ανίκανος;

– Είναι στάση αυτή του υπουργού υγείας; Θα έπρεπε να έχει στείλει τον εν λόγο διοικητή στον εισαγγελέα. Αλλά πώς να το κάνεις σε ένα πιστό στέλεχος του ιδίου κόμματος;

– Ποιος τα σχεδιάζει όλα αυτά στον οσε;

– Ποιος σχεδιάζει αγορές και μετά τις ξεχνάει χωρίς να δίνει πουθενά λογαριασμό;

– Γιατί δεν απολογείται κανείς για όλο αυτό το κατασπαταλημένο χρήμα;

 

Ένα όργιο σπατάλης, αυθαιρεσίας και ατιμωρησίας και από την άλλη βγαίνει ο πρωθυπουργός μας και μιλάει για θυσίες που αφορούν όμως τους οικονομικά αδυνάμους. Απίστευτα πράγματα και το πιο απίστευτο είναι ότι ένας ολόκληρος λαός βρίσκεται σε ύπνωση, ένας υπερήφανος και καταπληκτικός λαός που απλά παρακολουθεί απαθής το οίκημα να καταρρέει και τους κυβερνώντες να το δουλεύουν κανονικά.

Βιβλιογραφία

Απίστευτες σπατάλες, στημένοι διαγωνισμοί, ψευδή στοιχεία στην Υγεία

www.imerisia.gr/article.asp?catid=12336&subid=2&pubid=93483157

22/1/2011

Πάρτι «τρωκτικών» στα νοσοκομεία

www.imerisia.gr/article.asp?catid=12333&subid=2&pubid=93457157

22/1/2011   

ΟΣΕ: Κάτοικοι, υπάλληλοι, φορείς καταγγέλλουν το φαγοπότι

www.iliatora.gr/news_details.php?id=3314

26/01/2011

Ρημάζουν σε αποθήκες της Καλαμάτας 12 υπερσύγχρονες Rail Bus

www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=380026&dt=24/01/2011

24 Ιανουαρίου 2011

70 ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ ΒΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΟΣΕ, ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΜΜΕΝΑ ΣΤΟΥ ΡΕΝΤΗ

36 εκατ. ευρώ στην τουαλέτα

www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=28/03/2011&id=262975

28 Μαρτίου 2011 

Στα αζήτητα σκουριάζουν λεωφορεία αξίας 1.666.000 ευρώ…

http://stratilatis.blogspot.com/2011/04/1666000.html 10 Απριλίου 2011

Περί της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821

Tου K. I. Δεσποτοπουλου*Με αφορμή τα λεγόμενα και γραφόμενα προσφάτως για την Ελληνική Επανάσταση του 1821 είπα στην Ακαδημία (Συνεδρία της 31/3/2011) τα εξής:

Επισημαίνω προς τους λειτουργούς της Ιστορίας, ότι χρειάζονται ικανότητα να διακρίνουν «τίνα δει επί την γραφίδα παραλαβείν και τίνα παραλιπείν» από τα συστατικά της ιστορικής πραγματικότητας· ώστε να μη προβάλλουν τα επουσιώδη και μάλιστα κατά προτίμηση τις όποιες τυχόν ηθικές ασχημίες, αλλά να παρουσιάζουν τα ουσιώδη προπάντων, δηλαδή τα σπουδαία γεγονότα και τους συντελεστικούς των παράγοντες, με τονισμό εξ άλλου των κατορθωμάτων, και των παθημάτων.

Αυτό ισχύει κατ’ εξοχήν για όσους αποτολμούν να εξιστορήσουν την Ελληνική Επανάσταση του 1821, εθνικό παλλάδιο των σημερινών Ελλήνων· καθώς αποτέλεσμά της υπήρξε η δημιουργία του 1830 τού, μικρού έστω, ελληνικού ανεξάρτητου κράτους, κέντρου εθνικού εφεξής των απανταχού της Οικουμένης Ελλήνων· και προπάντων καθώς σκοπός της υπήρξε η απελευθέρωση του επί αιώνες υπόδουλου έθνους, του αρχαιόθεν τρισένδοξου ως ηρωικού προμάχου της ελευθερίας των λαών της Ευρώπης και ως δημιουργού των βάσεων του πολιτισμού της Ευρώπης με την πνευματική μεγαλουργία του· ό,τι και υπήρξε η αιτία για το διεθνές κίνημα των φιλελλήνων στη διάρκεια της Ελληνικής Επαναστάσεως.

Συνέβησαν και ηθικές ασχημίες σποραδικές στη διάρκεια της Ελληνικής Επαναστάσεως, παρεμβλήθηκε ολέθριος και ο εμφύλιος πόλεμος, αυτές και αυτός όμως δεν είναι ό,τι κυρίως αποτελεί την ιστορικά υπέροχη αυτή Επανάσταση, με τα πολεμικά τρόπαιά της και τον απαράμιλλο ηρωισμό των πλείστων αγωνιστών και την καρτερία και τις θυσίες του λαού. Yπενθυμίζεται ότι εξοντώθηκε το εν τρίτο του ενεργού πληθυσμού και απωλέσθησαν τα δύο τρία του παγίου κεφαλαίου στις απελευθερωμένες περιοχές του ελληνικού γεωγραφικού χώρου, τίμημα βαρύτατο για την απόκτηση της ελευθερίας σε όση έκταση αυτή εμπεδώθηκε με την ίδρυση του ελληνικού, μικρού ακόμη, κράτους, συντελεσμένη άλλωστε μετά ενεργότατη παρέμβαση της Pωσίας, της Aγγλίας και της Γαλλίας, τον ηθικό αυτό θρίαμβο της Eλληνικής Eπαναστάσεως, καθώς τρία μεγάλα κράτη, συνασπισμένα για να καταστέλλουν τις επαναστάσεις, συνέπραξαν τελικά υπέρ μιας επαναστάσεως, μάλιστα και με στρατιωτική επέμβαση προς αίσιο τερματισμό της.

Aλλά δεν πρέπει να αγνοείται και το υπερεθνικό μέγεθος της Eλληνικής Eπαναστάσεως του 1821, σύστοιχο κάπως προς το ιστορικό μέγεθος της Γαλλικής Eπαναστάσεως του 1789· καθώς δηλαδή από τη Γαλλική Eπανάσταση παρακινήθηκαν οι λαοί προς απόκτηση πολιτικών ελευθεριών στα όρια μέσα των υφιστάμενων κρατών, ενώ η Eλληνική Eπανάσταση αποτέλεσε παράδειγμα υποκινητικό των λαών για διεκδίκηση της εθνικής ελευθερίας των και δημιουργία εθνικού του καθενός ιδιαιτέρου κράτους.

Eξάλλου και αξίζει να διευκρινισθεί, ότι αυτοχθονικά υπήρξαν τα κίνητρα για την Eλληνική Eπανάσταση: ο φλογερός πατριωτισμός των ηθικά πρωποπόρων Eλλήνων, κάτι άσχετο προς τη Γαλλική Eπανάσταση, όπως μαρτυρούν τα γεγονότα, οι προγενέστερες δηλαδή από αυτήν, ώστε και άσχετες με αυτήν, αποτυχημένες έστω επαναστάσεις προς απελευθέρωση του υπόδουλου Eθνους, υπαρκτού αδιάκοπα επί αιώνες παρά τις υποδουλώσεις του από Pωμαίους, Φράγκους, Tούρκους.

Oι σημερινοί Eλληνες πρέπει να τιμούν τους ηρωικούς πολεμιστές, αλλά και τους άμαχους μάρτυρες του ιερού Aγώνα· και είναι πολύ εκτεταμένος ο χάρτης, ο γεωγραφικός, των σφαγιασμένων αμάχων: Χαλκιδική, Νάουσα, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Κυδωνίαι, Χίος, Κάσος, Ψαρά, Κύπρος και άλλοι τόποι Ελλήνων. Οποιος στοχάζεται για την Ελληνική Επανάσταση, πρέπει να διέπεται και από ευλαβικό σεβασμό διά τους ήρωες και τους μάρτυρες αυτούς, ώστε να μη αμαρτάνει και προς την ιστορική αλήθεια.

* πρώην πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_19/04/2011_439442

Ζω και χωρίς λεφτά!

Από παλαιότερο δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας, μια μικρή περιήγηση στην κοινωνική οικονομία, στους μη-εμπορευματικούς τρόπους κάλυψης των βασικών αναγκών μας… Αξίζει να το διαβάζει κανείς..

Για να ξεπεράσει αυτή την κρίση ο «καπιταλισμός του καζίνου» είναι υποχρεωμένος να καταστρέψει μέρος του κεφαλαίου και της εργασίας κηρύσσοντας τον πόλεμο στην κοινωνία. «Η ποσότητα επί την ταχύτητα κυκλοφορίας του χρήματος». Η ποσότητα μειώνεται και το χρήμα που κυκλοφορεί δεν αλλάζει γρήγορα χέρια.

Αυτό δημιουργεί κυκλοφορικό πρόβλημα και απειλεί με θρομβώσεις και εγκεφαλικό το σύστημα το οικονομικό. Μπορούν οι άνθρωποι και οι κοινωνίες να επιβιώσουν χωρίς λεφτά; Η εμπειρία της Λατινικής Αμερικής και κυρίως της Αργεντινής απαντά σ’ αυτό το ερώτημα θετικά. «Μπορώ και χωρίς ευρώ»! Με την αλληλέγγυα κοινωνική οικονομία του ισογείου. Με το ισοδίκαιο ανταλλακτικό εμπόριο. Με τα τοπικά και εθνικά δίκτυα ανταλλαγών. Με την επανατοπικοποίηση των διατροφικών συναλλαγών, τη γεωργία της εγγύτητας και τις αγορές απευθείας διάθεσης. Με τα εναλλακτικά-ιδεατά κοινωνικά νομίσματα που δημιουργούν μια νομισματική ποικιλότητα (diversite monetaire). Με τα δίκτυα αλληλοβοηθητικής ασφάλειας υγείας και τα ταμεία αλληλεγγύης. Με τα ανταλλάξιμα χρονομερίδια της εργασίας και το κοινωνικό χρήμα. Με διευρυνόμενα δίκτυα ανταλλαγών σε όλα: στα σπίτια, στα εξοχικά, στο πάρκινγκ, στις μετακινήσεις, στα εμπορεύματα, στις υπηρεσίες, στις διακοπές. Με τη δημιουργία κοινωνικών – ηθικών τραπεζών και χρονοτραπεζών. Με την εφευρετικότητα της νέας οικονομίας των αναγκών. Καλώς ήρθατε στη μετά ευρώ εποχή: «Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί»!

Ως κοινωνική ή αλληλέγγυα οικονομία θα μπορούσαμε να ορίσουμε το χώρο που βρίσκεται ανάμεσα στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα της οικονομίας και αναπτύσσει δραστηριότητες με κοινωνικούς σκοπούς και στόχους. Πρόκειται για πολυμορφικές κινήσεις και εναλλακτικά δίκτυα, τα οποία άλλοτε αποκτούν θεσμική μορφή (θεσμοθετούνται) και άλλοτε παραμένουν εξωθεσμικά και άτυπα. Πρόκειται για την οικονομία των αναγκών. Ή όπως την ονομάτισε η Ανιές Χέλερ, «οικονομία των ριζικών αναγκών».

Οι φορείς της κοινωνικής οικονομίας δραστηριοποιούνται με μοναδικό μέλημα την εξυπηρέτηση των μελών τους και το συλλογικό όφελος. Χαρακτηρίζονται από τις ισότιμες-δημοκρατικές διαδικασίες στη λήψη των αποφάσεων και έχουν προτεραιότητα τις ανάγκες των ανθρώπων και την απασχόληση. Υπάρχει, βεβαίως, διένεξη για το αν η αλληλέγγυα οικονομία της βάσης ταυτίζεται με την κοινωνική οικονομία της αγοράς. Αφού σε πολλές περιπτώσεις τα όρια ανάμεσα στον εθελοντισμό και την κερδοφορία δεν είναι διάφανα…

Ωστόσο υπολογίζεται ότι το 10% των εργαζομένων στην Ευρώπη απασχολούνται σήμερα σε διάφορους κλάδους της κοινωνικής οικονομίας. Περίπου 40 εκατομμύρια Γάλλοι και 60 εκατομμύρια Γερμανοί είναι μέλη τέτοιων συνεταιρισμών, σωματείων, συλλόγων, δικτύων και αλληλοβοηθητικών ταμείων που συναποτελούν την κοινωνική οικονομία. Η Social Economy Europe (www.social economy.eu.org) είναι το πανευρωπαϊκό σχήμα που συγκεντρώνει κάτω από την ομπρέλα του πολλές από αυτές τις εναλλακτικές οργανώσεις και δραστηριότητες. Σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει νομικό και θεσμικό πλαίσιο για την κοινωνική οικονομία. Στην Ελλάδα, αν όλα πάνε καλά, η διαβούλευση θα αρχίσει σε λίγο καιρό, (βλέπε www.enet.gr «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 6 Μαρτίου 2011, σχετικό αφιέρωμα του Σπύρου Φρεμεντίτη).

Ισοδίκαιο ηθικό εμπόριο

Η κοινωνική αλληλέγγυα «οικονομία του ισογείου» κατάφερε να δημιουργήσει παράλληλες ουτοπικές πραγματικότητες και οάσεις μέσα στο σύστημα αφήνοντας τις πραγματικές ουτοπίες στη δικαιοδοσία των επαναστάσεων.

Οι φτωχοί άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο για να μπορέσουν να επιβιώσουν μέσα στον τυφώνα του νεοφιλελευθερισμού και της κρίσης δημιούργησαν εκτεταμένα δίκτυα ανταλλαγών προϊόντων και υπηρεσιών που στηρίζονταν στο ισοδίκαιο ηθικό εμπόριο στην τοποφαγική γεωργία της εγγύτητας και επινόησαν τα δικά τους ιδεατά-εναλλακτικά νομίσματα. Στη Λατινική Αμερική, και κυρίως στην Αργεντινή έχουν τη μεγαλύτερη εμπειρία.

Το ισοδίκαιο ηθικό εμπόριο ήταν κομμάτι της κουλτούρας των πολιτικών κινημάτων αμφισβήτησης στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 και στη συνέχεια, μετά το ’80, του καταναλωτικού κινήματος. Στόχος του, οι δικαιότερες εμπορικές συμφωνίες με τις αναπτυσσόμενες χώρες, η ενίσχυση των περιθωριοποιημένων παραγωγών, οι καλύτερες συνθήκες εργασίας, οι επενδύσεις στις τοπικές κοινωνίες και ο σεβασμός στο περιβάλλον, στη βιοποικιλότητα και στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Γεωργία της εγγύτητας και αγορές απευθείας διάθεσης τροφής

Στη Γαλλία υπάρχουν περισσότερες από 500 ενώσεις (ΑΜΑΡ) όπου περίπου 1.000 παραγωγοί φέρνουν βιολογικά προϊόντα, μέσω εναλλακτικών δικτύων, απευθείας στη γειτονιά, με σχεδόν μηδενικό κόστος συναλλαγής, καλύπτοντας ήδη 70 χιλιάδες καταναλωτές. Το πιο γνωστό ΑΜΑΡ στο Παρίσι είναι το «Αλληλέγγυο Κολοκύθι». Τα προϊόντα του στοιχίζουν 20% λιγότερο απ’ ό,τι στις λαϊκές αγορές. Η γεωργία της εγγύτητας και τα κινήματα των τοποφάγων αναπτύσσονται ταχύτατα σ’ όλη την Ευρώπη. Η Βρετανία, ας πούμε, στο πλαίσιο του κινήματος «Πόλεις σε μετάβαση» και στην Ισπανία με πιο χαρακτηριστικό το «Xarxa de consum solidari» της Βαρκελώνης. Στόχος τους, η δίκαιη τιμή μέσω της επανατοπικοποίησης των διατροφικών συναλλαγών. Οποιος δεν έχει να πληρώσει τα προϊόντα μπορεί να παρέχει ανταλλακτική εργασία στην παραγωγή και στη διανομή.

Ανταλλακτικά δίκτυα – LETS

Μέσα απ’ αυτά επιβίωσε το κατεστραμμένο Βανκούβερ το 1983. Υπάρχουν παντού: στον Καναδά, στις ΗΠΑ, στη Λατινική Αμερική, στην Αυστραλία, στην Κίνα, στην Ινδία. Στην Ευρώπη τα πιο γνωστά δίκτυα ανταλλαγών είναι τα LETS, τα οποία λειτουργούν κατά βάση σε συνοικίες, γειτονιές και χωριά των αγγλοσαξονικών χωρών. Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα τοπικά δίκτυα είναι μέρος ενός μεγαλύτερου δικτύου που απλώνεται σε ολόκληρη τη χώρα και παρέχει τη δυνατότητα σε όλους τους πολίτες-μέλη να συναλλάσσονται μεταξύ τους. Ολα τα μέλη έχουν πρόσβαση στον κατάλογο των προσφερόμενων ή ζητούμενων προϊόντων-υπηρεσιών και καθένας επιλέγει τι χρειάζεται και τι θα προσφέρει. Στην πλειονότητα των συστημάτων αυτών οι τιμές καθορίζονται συλλογικά. Σε άλλα ανταλλακτικά συστήματα χρησιμοποιούνται συμβολικές μονάδες-νομίσματα, ώστε να καθορίζονται οι τιμές, και σε άλλα «εργατοώρες» με βάση τις οποίες καθορίζεται η αξία του προϊόντος.

Οι συναλλαγές γίνονται κυρίως ηλεκτρονικά, καταγράφονται σε συγκεκριμένο πρόγραμμα και κάθε μέλος μπορεί ακόμη και με ένα τηλεφώνημα να αναφέρει τη συναλλαγή που πραγματοποίησε. Στα πιο προχωρημένα ανταλλακτικά δίκτυα στη Μεγάλη Βρετανία, όπου υπάρχουν περισσότερα από 300 LETS, τα μέλη καταγράφουν απευθείας τις συναλλαγές τους στο Διαδίκτυο με τη χρήση κωδικών. Τα «έξοδα διαχείρισης» και το λειτουργικό κόστος του συστήματος, όπως οι τηλεφωνικοί λογαριασμοί, καλύπτονται από τις ετήσιες εισφορές των μελών ή και από ποσοστιαίες χρεώσεις επί της αξίας των συναλλαγών.

Στην Ελβετία, μάλιστα, υπάρχει και το Wirtschaftsring (Επιχειρηματικός κύκλος), που είναι στην ουσία ένα πιστωτικό ίδρυμα μέσω του οποίου οι επιχειρήσεις και οι ελεύθεροι επαγγελματίες της χώρας προβαίνουν σε πολυμερές ανταλλακτικό εμπόριο.

Χρονοτράπεζες

Οι τράπεζες χρόνου είναι ένα δίκτυο ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών που στηρίζεται από το δικό του εσωτερικό «νόμισμα-χρόνο» ή «νόμισμα-εργασία». Κάθε μέλος της χρονοτράπεζας μπαίνει στο ηλεκτρονικό δίκτυο και δηλώνει το είδος της υπηρεσίας που έχει τη δυνατότητα να προσφέρει και το χρόνο που μπορεί να απασχοληθεί.

Κάθε ώρα εργασίας «αμείβεται» το ίδιο. Η νταντά αμείβεται όσο και ο γιατρός. Μία ώρα μαθήματος Ισπανικών εξισώνεται με μία ώρα φροντίδας των παιδιών. Θες να χωρίσεις με τον άντρα σου αλλά δεν μπορείς να πληρώσεις τον δικηγόρο; Κανένα πρόβλημα! Αυτός σου βγάζει το διαζύγιο και εσύ του καθαρίζεις για ένα μήνα το σπίτι. Δηλαδή, στους λογαριασμούς του κάθε μέλους καταγράφονται οι ώρες που εργάστηκε και επομένως οι ώρες που του αναλογούν προκειμένου να λάβει κάποιο προϊόν ή υπηρεσία από ένα άλλο μέλος.

Οι τράπεζες χρόνου αξιοποιούν τους εθελοντές και βοηθάνε να στηριχθούν οικογένειες με οικονομικά προβλήματα. Ενεργές τράπεζες χρόνου λειτουργούν σήμερα σε περισσότερες από 26 χώρες, μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, η Μεγάλη Βρετανία, οι χώρες της Λατινικής Αμερικής, η Ιταλία αλλά και η Ελλάδα.

Ηθικοί τραπεζίτες…

Εκτός από τις τράπεζες που ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος, υπάρχουν και οι λεγόμενες «ηθικές τράπεζες», που έχουν διαμορφώσει ένα κοινωνικό, περιβαλλοντικό προφίλ και υποστηρίζουν ότι επενδύουν με όρους κοινωνικής ευθύνης. Ολες οι τράπεζες ενδιαφέρονται να φιλοτεχνήσουν ανάλογο προφίλ. Από τις πιο γνωστές αυτού του χώρου είναι οι Triodos και GLS. Η GLS υποστηρίζει πολιτισμικές, κοινωνικές και οικολογικές πρωτοβουλίες. Δίνει χαμηλότοκα δάνεια σε αυτοδιοικούμενα σχολεία, θεραπευτήρια, βιολογικές καλλιέργειες, σε κοινόβια και ανέργους. Η Triodos στηρίζει τους πελάτες που παίρνουν πρωτοβουλίες για τον πολιτισμό, το περιβάλλον και τον άνθρωπο. Στους στόχους της αναφέρεται η προσπάθεια διασφάλισης της ποιότητας ζωής, γι’ αυτό χρηματοδοτεί μόνο όσους κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Από την άλλη υπάρχει και η Charity Bank, η οποία χρηματοδοτεί κι εκείνους που οι συμβατικές τράπεζες δεν τολμούν, λόγω υψηλού ρίσκου.

Διεθνή δίκτυα ανταλλαγών

Υπάρχουν πάρα πολλά. Ενα από τα πιο γνωστά είναι το site http://www.foodieexchange. ning.com , στο οποίο food bloggers από όλο τον κόσμο ανταλλάσσουν μεταξύ τους πακέτα με διατροφικά προϊόντα από τις χώρες τους. Το κάθε πακέτο πρέπει να έχει αξία το λιγότερο 10 δολάρια ή 10 ευρώ και να μην είναι πάνω από 500 γραμμάρια, αλλιώς υπάρχει έξτρα χρέωση.

Τράπεζα χρόνου του δικτύου γυναικών Ευρώπης (www.enow.gr)

Η τράπεζα χρόνου στη χώρα μας λειτουργεί από το 2005 με πρωτοβουλία του Δικτύου Γυναικών Ευρώπης, που βρίσκεται στη Δάφνη. Τα άτομα νιώθουν καλύτερα με την αίσθηση πως έχουν κάτι ανταλλάξιμο με αξία, δηλαδή το χρόνο τους. Η εργασία όλων στην τράπεζα αξιολογείται ποιοτικά και αυτό λειτουργεί ως ανταμοιβή αλλά και ως κίνητρο αναβάθμισης προσόντων. Σ’ αυτήν συμμετέχουν άνεργοι, μετανάστες, πρόσφυγες, μονογονεϊκές οικογένειες, συνταξιούχοι, φοιτητές κ.ά.

Ανταλλαγές πάρκινγκ www.parkaro.gr

Βρες τζάμπα πάρκινγκ παντού! Ανταλλάσσοντας το δικό σου πάρκινγκ τις ώρες που δεν το χρησιμοποιείς με κάποιον άλλον που συμμετέχει στην ίδια βάση δεδομένων. Μπες στο www.parkaro.gr και θα βρεις από το κινητό σου κάθε στιγμή μια θέση κενή για να παρκάρεις δωρεάν εκεί που θέλεις.

Μάθημα στο ΤΕΙ Μεσολογγίου και διδακτορικές διατριβές

Επίσημο μάθημα στο Α’ εξάμηνο του ΤΕΙ Μεσολογγίου είναι η Κοινωνική Οικονομία. Οι καθηγητές του τμήματος Διοίκησης Κοινωνικών και Συνεταιριστικών Επιχειρήσεων του ΤΕΙ Μεσολογγίου (http://www. dikseo.teimes.gr/), Τάκης Νικολόπουλος (rokmar@ath.forthnet.gr) και Δημήτρης Καπογιάννης (ekap46@otenet.gr) και ο συνεργάτης Παναγιώτης Ζάνης (pzannis @athena-net.gr), οι οποίοι μας βοήθησαν με τις σημειώσεις τους γι’ αυτή την έρευνα, διδάσκουν τους φοιτητές για τη διεθνή εμπειρία στη χρήση εναλλακτικών κοινωνικών νομισμάτων.

Πολλά διδακτορικά γίνονται για την Κοινωνική Οικονομία. «Δίκτυα ανταλλαγής και παράλληλα νομίσματα: Θεωρητικές προσεγγίσεις και το παράδειγμα της Ελλάδας», είναι το θέμα του διδακτορικού της Ειρήνης Σωτηροπούλου, η οποία συνεργάστηκε μαζί μας σ’ αυτή την έρευνα και την ευχαριστούμε, με επιβλέποντα καθηγητή τον Γεώργιο Σταθάκη (stathakis@econ.soc.uoc.gr) στο Τμήμα Οικονομικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης. Ενδιαφέρουσες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο:

http://economics.soc.uoc.gr/html/static_content/econ_phd/GR/Sotiropoulou/scv.html και στα ιστολόγια:

http://ccresearchgreece.blogspot.com

http://erevnaantallages.blogspot.com

Ανταλλαγές προϊόντων στο Διαδίκτυο

Δεκάδες ιστότοποι για ανταλλαγές προϊόντων και υπηρεσιών στην Ελλάδα βρίσκονται αυτή τη στιγμή υπό κατασκευή. Η αυξανόμενη ένταση της οικονομικής κρίσης έχει στρέψει πολλούς, κυρίως τους νέους, σε διάφορες μορφές ανταλλακτικής οικονομίας.

Λόγω τιμής (http://www.logo-timis.gr)

«Με μεγάλη μου χαρά σάς ανακοινώνω την ίδρυση διαδικτυακού συνδέσμου με σκοπό την αμοιβαία ανταλλαγή προϊόντων και υπηρεσιών χωρίς τη μεσολάβηση χρήματος, υπό την ονομασία «Λόγω Τιμής» (http:// www.logo-timis.gr)» γράφει στο Διαδίκτυο ο δημιουργός της ιστοσελίδας Γιώργος Κολέμπας, ένας μαθηματικός που πλέον ζει στο Πήλιο και ασχολείται με την οικογεωργία.

Sporos.org

Η ομάδα τού sporos.org θέλει να αποδείξει «ότι οι εμπορικές σχέσεις δεν καθορίζονται «εκ φύσεως» από το κέρδος των λίγων· μπορούν να παραμένουν ανθρώπινες ικανοποιώντας πραγματικές ανάγκες». Το εναλλακτικό μοντέλο εμπορίου του «σπόρου» ξεκίνησε μέσω ενός δικτύου αντίστοιχων συλλογικοτήτων στην Ευρώπη και απέκτησε πρόσβαση σε προϊόντα οργανωμένων παραγωγών του παγκόσμιου Νότου που αγωνίζονται να απεξαρτηθούν από τους τοπικούς μεσάζοντες και τις μεγάλες εταιρείες. Καφές από τους συνεταιρισμούς των Ζαπατίστας της περιοχής Τσιάπας του Μεξικού. Κακάο από την κοοπερατίβα El Ceibo της Βολιβίας. Μάτε από το Κίνημα των Χωρίς Γη (MST) της Βραζιλίας. Τσάι από το κίνημα των Adivasi και άλλους παραγωγούς της Ινδίας. Ζάχαρη από συνεταιρισμούς στο Εκουαδόρ.

The Freecycle network (http://www.freecycle.org/group/GR/Greece)

Παγκόσμιο δίκτυο που αριθμεί πάνω από 8 εκατομμύρια μέλη σε όλο τον κόσμο. Ανταλλάσσουν μεταξύ τους αντικείμενα, τα οποία θα κατέληγαν σε χωματερές. Το σκουπίδι του ενός είναι το διαμάντι κάποιου άλλου. Στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετοί online κόμβοι που εξυπηρετούν πολλές πόλεις. Το ελληνικό δίκτυο έχει περίπου 10.000 μέλη.

Δώσε – Πάρε (http://dwsepare.ning.com/)

Στην ίδια λογική ανταλλαγής αγαθών και υπηρεσιών κινείται και το «Δώσε – Πάρε» που έχει πάνω από 1.200 μέλη. Θα βρεις από κρέμα για πανάδες μέχρι πλαστικές ραφιέρες. Μπες στο site και θα πάθεις πλάκα!

Κοινωνικά παντοπωλεία

Σε περισσότερες από 20 ελληνικές πόλεις λειτουργούν κοινωνικά παντοπωλεία. Χιλιάδες οικογένειες, άνεργοι και ηλικιωμένοι σιτίζονται απ’ αυτά. Από τα πακέτα που μοιράζονται εκεί με βασικά είδη διατροφής και υγιεινής. Εκεί προσφέρονται αγαθά από ιδιώτες, κοινωνικούς φορείς, ακόμη κι από σουπερμάρκετ και γίνονται κάθε είδους ανταλλαγές.

Δωρεάν διακοπές διαρκείας παντού!

Ταξιδεύω παντού δωρεάν – δουλεύω λίγο! (www.helpx.net)

Ο Rob Prince από την Αγγλία είναι ο γκουρού των ανέξοδων διακοπών διαρκείας, που όπως υποστηρίζει αποτελούν τη μοναδική εναλλακτική λύση στη μισθωτή σκλαβιά. Ο Rob πήγαινε χρόνια στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία σαν τουρίστας, αλλά, επειδή δεν είχε λεφτά, ενίοτε δούλευε σε φάρμες και πληρωνόταν σε είδος. Οι ιδιοκτήτες τον κοίμιζαν, τον τάιζαν και τον χαρτζιλίκωναν. Μ’ αυτό τον τρόπο ταξίδεψε σε ολόκληρη την Αυστραλία και την Ωκεανία με ελάχιστα έξοδα. Μέχρι που το ‘κανε ιδεολογία και μπίζνα… Δημιούργησε το πρόγραμμα ανταλλαγών Help Exchange! Μέσω μιας βάσης δεδομένων ενημερώνει όσους ενδιαφέρονται να κάνουν ανέξοδες διακοπές, δουλεύοντας παράλληλα για εκείνους που θα τους φιλοξενήσουν. Στο site www. helpx.net βρίσκεις το μέρος του κόσμου που σου αρέσει να κάνεις διακοπές και επιλέγεις από μια λίστα πού θα μείνεις και ποιες υπηρεσίες μπορείς να παρέχεις. Ο κατάλογος περιλαμβάνει φάρμες βιολογικής καλλιέργειας, αγροτόσπιτα, ράντσα, πανδοχεία και ιστιοπλοϊκά σκάφη. Η ταρίφα; Συνήθως για δύο ώρες δουλειάς ημερησίως εξασφαλίζεις μόνο διαμονή, στις τέσσερις περιλαμβάνεται και η διατροφή. Αν πιάσεις τις έξι, θα μπορείς να χρησιμοποιείς δωρεάν και το Ιντερνετ και με 8ωρο γυρίζεις πίσω με χαρτζιλίκι.

Δωρεάν διακοπές στο εξωτερικό για πάντα (www.homelink.gr)

Θες να κάνεις δωρεάν διακοπές στο εξωτερικό; Υπάρχουν πολλοί διεθνείς οργανισμοί. Ενας από αυτούς είναι η Homelink International, όπου γίνεσαι μέλος με συνδρομή 100 ευρώ το χρόνο και έχεις τη δυνατότητα να περάσεις τις διακοπές σου σε σπίτι άλλου μέλους στο εξωτερικό, παραχωρώντας το δικό σου σπίτι ή εξοχικό για ανάλογο χρόνο. Μπορείς να ανταλλάξεις ακόμα και το αυτοκίνητό σου, εξοικονομώντας και τα χρήματα που θα δαπανούσες για τις μετακινήσεις σου. Εχεις τη δυνατότητα να μείνεις σε περισσότερα από 50 χώρες σε όλο τον κόσμο. Σ’ αυτές η Homelink έχει περίπου 16.000 μέλη.

Διακοπές σ’ όλο τον κόσμο από τον καναπέ σου! (www.couchsurfing.com, www.hospitalityclub.org, www.globalfreeloaders.com)

«Διακοπές σ’ όλο τον κόσμο από τον καναπέ σου»! Δεν θα χρειαστεί να πληρώσεις ούτε ένα ευρώ για διαμονή. Σίγουρα η καλύτερη φάση είναι να έχεις φίλους που θα σε φιλοξενήσουν στο εξοχικό τους, έστω κι αν χρειαστεί να κοιμηθείς στον καναπέ. Αν όμως στη χώρα και στην πόλη που θες να πας δεν έχεις γνωστούς, ρίξε μια ματιά στο www.couchsurfing.com. Εκεί υπάρχουν 800.000 δωρεάν καναπέδες για να κοιμηθείς όπου κι αν βρεθείς! Αρκεί μιαν άλλη στιγμή να δεχτείς να φιλοξενήσεις κάποιον στο δικό σου καναπέ. Ανάλογες προτάσεις θα βρεις και στα sites http://www.hospitality club.org και http://www.global freeloaders.com. Επίσης μια καλή επιλογή για δωρεάν φιλοξενία είναι τα μοναστήρια…

Ανταλλαγές σπιτιών και εξοχικών (elladahomeexchange.gr)

Το home exchange είναι ένα πρόγραμμα ανταλλαγής εξοχικών που λειτουργεί στο εξωτερικό από το 1953 και τώρα, λόγω κρίσης, έχει πάρει τα πάνω του. Γίνεσαι μέλος στο www.elladahomeexchange.gr και βρίσκεις άτομα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας που θα ήθελαν να ανταλλάξουν το εξοχικό τους με το δικό σου. Οι ανταλλαγές γίνονται χειμώνα-καλοκαίρι, Σαββατοκύριακα και αργίες. Αυτός έχει στη θάλασσα κι εσύ στο βουνό. Οπότε, αν βαρέθηκες το εξοχικό σου ή κάποιους μήνες δεν το χρησιμοποιείς, για να κάνεις δωρεάν διακοπές, αντάλλαξέ το! Αρκεί να το παραδώσεις στους μουσαφίρηδες καθαρό, με πετσέτες, σεντόνια και τακτοποιημένο.

Πάω παντού με διαδικτυακό οτοστόπ! (www.carpooling.gr)

Μέσω του www.carpooling.gr μπορείς να ταξιδέψεις στην Ελλάδα και σ’ όλο τον κόσμο από το «διαδικτυακό κέντρο οτοστόπ». Μια πρωτοβουλία που ξεκίνησαν το 1990 Γερμανοί φοιτητές και στην οποία συμμετέχουν πλέον εκατοντάδες φορτηγατζήδες, πουλμαντζήδες κ.ά., οι οποίοι σε πάνε τζάμπα παντού.

www.enet.gr

ΤΟΥΣ ΔΙΕΣΥΡΕ ΚΑΝΟΝΙΚΑ

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΙ ΕΓΡΑΨΕ – ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΑΘΗ!
>
>Σάλος έχει ξεσπάσει στη δημοσιογραφική πιάτσα για τον άγριο διασυρμό των
>ειδήσεων του MEGΑ, από τον αρθρογράφο Στάθη της Ελευθεροτυπίας, ο οποίος
>ξεσπάθωσε κατά Τρέμη και Πρετεντέρη και του δελτίου ειδήσεων του καναλιού, με
>τίτλο «Τα ντόπερμαν της ενημέρωσης»…

>Όλα ξεκίνησαν όταν στο χθεσινό φύλλο της Ελευθεροτυπίας ο σκιτσογράφος και
>δημοσιογράφος Στάθης κατακεραύνωνε με πολύ έντονους χαρακτηρισμούς το δελτίο
>ειδήσεων του MEGA. Φυσικά το συγκεκριμένο άρθρο ξεσήκωσε όχι μόνο την
>παρουσιάστρια Όλγα Τρέμη και τον σχολιαστή Γιάννη Πρετεντέρη, αλλά το σύνολο των
>δημοσιογράφων του MEGA, που συνέταξαν επιστολή και μάζευαν υπογραφές για να τη
>στείλουν στον ίδιο τον Στάθη και την Ελευθεροτυπία, απαντώντας σε όσα γράφει!
>
>Αναλυτικά το άρθρο του Στάθη με τίτλο «Τα ντόπερμαν της ενημέρωσης»
>
>Η «πόλις» έχει αρχίσει να κόβεται στα δύο. Μας μιλούν πλέον σαν να είμαστε
>δούλοι -θέλουν «συμβάσεις μιας ημέρας», «απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις», θέλουν
>τις κόρες μας στο χαρέμι τους, τους γιους μας στη δούλεψή τους, γιουσουφάκια.
>
>Αυτοί που λήστεψαν τη χώρα, αυτοί που έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό,
>θέλουν τώρα με εργαλείο την ακροδεξιά κατοχική κυβέρνηση Παπανδρέου να έχουν να
>διαθέτουν και να κατέχουν ανθρώπους των 500 ευρώ.
>
>Μας μιλούν με φερέφωνα (όπως άλλοτε με τα κατοχικά μεγάφωνα) τους καθεστωτικούς
>δημοσιογράφους.
>
>Η «πόλις» κόβεται στα δύο, το παρακάτω κείμενο δεν είναι επί προσωπικού. Είναι
>περί του επερχόμενου εκφασισμού…
>
>Τι Τρόμος είναι αυτός;!
>
>Το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Μέγκα!
>
>Τι οργουελικός εφιάλτης!
>
>Σαν τα κοράκια παραμονεύουν οι δύο απ’ τους παρουσιαστές, η κυρία Τρέμη και ο κ.
>Πρετεντέρης
>να αρπάξουν απ’ το στόμα του καλεσμένου τους, όταν δεν είναι φιλοκυβερνητικός,
>την κουβέντα του, να τη δαγκώσουν, να τη διαστρέψουν, να την ανασκολοπίσουν και
>να του τη δώσουν πίσω να τη φάει, να τού κάτσει στον λαιμό, να πνιγεί, να σκάσει
>- και αυτό το λένε διάλογο, ενημέρωση, ειδήσεις.
>
>Τι οργουελικός τρόμος είναι αυτός! Αυτό το φρικτό δίδυμο δεν επιτίθεται με μένος
>Ταλιμπάν εναντίον των στόχων του μόνον με το (απύλωτο, ιταμό και υπερφίαλο)
>στόμα του, αλλά
>με όλη τη γλώσσα του σώματός του να κορυβαντιά, να ωρύεται, να σκούζει, να
>προσβάλλει, να ειρωνεύεται – είναι αυτό ειδήσεις; έστω σχόλιο μέσα στις
>ειδήσεις; είναι άποψη;
>Όχι, είναι τρομοκρατία! Είναι προπαγάνδα! Είναι κουστουμάτος  ταλιμπανισμός,
>είναι φασισμός,
>είναι, ακόμα χειρότερα, εθισμός των θεατών στον φασισμό.
>
>Τίποτα απ’ όσα γίνονται σε αυτό το δελτίο δεν έχει σχέση με τη δημοσιογραφική
>δεοντολογία, ρωτάνε και απαντάνε οι ίδιοι, διακόπτουν όποιον γουστάρουν και το
>στόμα τους στάζει μέλι μόνον μπροστά στους κυβερνητικούς και τους φίλους τους.
>Αλλά, το πιο θλιβερό είναι όταν για «ξεκάρφωμα» οι δύο αυτοί παρουσιαστές (των
>οποίων, τουλάχιστον η ταπεινότης μου δεν είναι  συνάδελφος) κάνουν τάχα ζόρικες
>ερωτήσεις στους υπουργούς, ανάλογες με εκείνες που θα έκαναν δουλικά στους
>αφεντάδες τους σε άλλες εποχές.
>
>Δεν ξέρω αν λέει αλήθεια η AGB ή η Πωστηλέν τώρα, για τη θεαματικότητα αυτού του
>δελτίου, ούτε με νοιάζει αν είναι πρώτο ή έσχατο. Με νοιάζει ότι είναι όνειδος
>για τη δημοσιογραφία, πληγή για τη δημοκρατία, ντροπή για την πολιτική.
>
>Ούτε απορώ με τους πολιτικούς που πάνε και προσκυνάνε τα ξόανα της τηλεοπτικής
>τυραννίδας στην πιο απεχθή τους μορφή, αμφισβητώ όμως ότι οι πολίτες δεν
>αισθάνονται έστω κι απ’ τον καναπέ τους τον κίνδυνο που πηγάζει απ’ αυτήν την
>τηλεοπτική χούντα -αυτό το διαρκές εξουσιαστικό ξεσάλωμα του πρασινοφρουρισμού.
>Αυτής της ανωφελούς γλίτσας που σπαράζει τη χώρα παραπάνω από δυο δεκαετίες
>τώρα.
>
>Αυτός ο συνδυασμός γκαιμπελισμού και σταλινισμού παντός καιρού, όστις υποστήριξε
>υπό τη δορά του εκσυγχρονισμού με τον πιο καθωσπρεπίστικο τρόπο ό,τι πιο αισχρό
>μάς έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια, απ’ το άγος του Χρηματιστηρίου έως την
>αποκοπή των μισθών και τις επιχειρησιακές ή ατομικές συμβάσεις, αυτός ο
>συνδυασμός, καλά οχυρωμένος από αφεντικά, χορηγούς, διαφημιστές, τραπεζίτες και
>συν-ένοχους δημοσιογράφους, έχει βλάψει τον λαό και το πολίτευμα περισσότερο απ’
>όσον έβλαψε η μαύρη πανώλη το Λονδίνο και τις τρεις  φορές που το επισκέφθηκε.
>
>Η ενημέρωση είναι δικαίωμα του λαού.
>
>Το δελτίο του Μέγκα και τα άλλα δελτία όπως αυτό δεν ενημερώνουν τον λαό, τον
>στραβώνουν, τον αιχμαλωτίζουν, τον χειραγωγούν.
>
>Βγαίνουν στον αέρα, που είναι περιουσία του λαού, μόνο και μόνο για να τον
>τρομοκρατήσουν, για να τον κάνουν να κάθεται σούζα, οι σταθμοί αυτοί είναι η
>μαύρη χειρ και η σιδερένια φτέρνα των διαπλεκόμενων – είναι εχθροί του λαού με
>περικεφαλαία.
>
>Την περικεφαλαία της οίησης, του (ραγιάδικου) θράσους, του κυνισμού, του
>αμοραλισμού, της αναισχυντίας, της αγένειας – με έναν λόγο: μιλάνε στον λαό σαν
>να μιλούν σε κατσαρίδες…
>Ντροπή!

Πάντα επίκαιρος ο Σουρής

Ποιος είδε κράτος λιγοστό

σ’ όλη τη γη μοναδικό,

εκατό να εξοδεύει

και πενήντα να μαζεύει;

 

Να τρέφει όλους τους αργούς,

νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,

ταμείο δίχως χρήματα

και δόξης τόσα μνήματα;

 

Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά

και να σε κλέβουν φανερά,

κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε

τον κλέφτη να γυρεύουνε;

 

Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν

ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,

οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν

δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

 

 Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,

κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.

Κι από προσπάππου κι από παππού

συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

 

Θέλει ακόμα  -κι αυτό είναι ωραίο-

να παριστάνει τον ευρωπαίο.

Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει

στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.

 

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,

ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.

Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,

λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ

το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».

Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς

σαν πιάσει πόστο: δερβέν αγάς.   

Δυστυχία σου, Ελλάς,

με τα τέκνα που γεννάς!

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,

τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Γ. Σουρής (1853-1919)

για την αντιγραφή Φάνης Τσαπικούνης

Αν «πέσει» η Ελλάδα θα φύγουμε όλοι μετανάστες…

1) Βρίσκεται σχέδιο αναδιάρθρωσης σε εξέλιξη;…

Αν ίσχυε για την περίπτωση της ελληνικής χρεοκοπίας η ρήση, πως το ταμπλό λέει πάντα την αλήθεια, τότε θα υπήρχαν ενδείξεις πως κάποιο σχέδιο βρίσκεται σε εξέλιξη.

Φοβάμαι όμως πως για τα κράτη οι κανόνες είναι διαφορετικοί απ’ ό,τι ισχύει στις μετοχές και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις…

Αίσθηση έκαναν την εβδομάδα που πέρασε οι δηλώσεις του Γερμανού υπουργού οικονομικών Β. Σόιμπλε για το αναπόφευκτο της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Τις επόμενες μέρες βέβαια μίλησε για παρερμηνεία των δηλώσεών του.

Υπάρχει μια καταιγιστική αναζωπύρωση της συζήτησης για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους σε όλα τα διεθνή μέσα. Το ίδιο γίνεται και στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Βλέπε δηλώσεις, Κ. Σημίτη, Β. Παπανδρέου κλπ.

Όλο αυτό το σκηνικό οδήγησε τα spreads σε νέο ρεκόρ και φυσικά στη διατήρηση και εμβάθυνση των εκπτώσεων των ελληνικών ομολόγων που προσφέρονται στη δευτερογενή αγορά.

Αν κάποιος δεν γνώριζε την ανικανότητα του συνόλου  της ελληνικής πολιτικής σκηνής θα μπορούσε να υποθέσει πως λαμβάνει χώρα μια αναδιάρθρωση χρέους, μέσω της επαναγοράς μέρους του από τις διεθνείς αγορές.

Το σενάριο σκαλώνει… 

Το σενάριο αυτό όμως σκαλώνει στο ποιος βάζει τα μετρητά, αφού οι μέχρι τώρα αποφάσεις της ευρωζώνης δεν επιτρέπουν σε κάποιο οργανισμό να διαχειριστεί κατ’ αυτόν τον τρόπο κεφάλαια που προέρχονται από κρατικά ταμεία της ευρωζώνης.

Το παραπάνω σενάριο ενίσχυσαν οι γραμμές στην πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ που ανέφεραν την αγορά ελληνικού χρέους από ελληνικές μη τραπεζικές οντότητες…

Τον περασμένο Ιανουάριο μεταξύ των προτάσεων που ακούστηκαν στα πλαίσια της οριστικής λύσης του προβλήματος χρέους της ελληνικής περιφέρειας, ήταν και αυτή του δανεισμού της Ελλάδας για επαναγορά του χρέους από τη δευτερογενή στη σχετική έκπτωση που προσφέρεται εκεί αυτό.

Τότε τα spreads άρχισαν να μειώνονται αλλά στην συνέχεια η συνάντηση κορυφής δρομολόγησε κάποιες αποφάσεις στο γνωστό συμβιβαστικό ύφος της ευρωζώνης, οι οποίες επί της ουσίας ανέβαλλαν  τις οριστικές αποφάσεις για την συνάντηση του Ιουνίου ή το απώτερο μέλλον.

Οι προτάσεις  για «αναίμακτη» αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους μέσω επαναγοράς του με έκπτωση από τη δευτερογενή αγορά, αντικρούστηκαν από το πολύ σωστό επιχείρημα, πως αν αποφασιζόταν επισήμως από την ευρωζώνη να δώσει στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό τη δυνατότητα δανεισμού της Ελλάδας για επαναγορά του χρέους από την δευτερογενή, αυτόματα η έκπτωση με την οποία προσφέρονται εκεί τα ελληνικά ομόλογα θα εκμηδενιζόταν. Οπότε κάτι τέτοιο θα ήταν δώρο-άδωρο…

Αν δεν είχαμε να κάνουμε με κράτη και πολιτικές διοικήσεις, αλλά με ιδιώτες, το σενάριο «τρομοκράτησης» των ομολογιούχων του ελληνικού χρέους με σκοπό να το ξεφορτωθούν με έκπτωση θα είχε βάση καθώς οι ιδιώτες διαθέτουν «ευελιξία» για παρόμοιους χειρισμούς και αποφάσεις. Κάτι που δεν διαθέτουν δημόσιοι λειτουργοί και οι διεθνείς οργανισμοί…

Με λίγα λόγια, με βάση την εκτίμηση πως το ταμπλό λέει πάντα την αλήθεια οι ενδείξεις συνηγορούν πως κάτι συμβαίνει. Το ζήτημα είναι ότι το σκηνικό της ελληνικής χρεοκοπία δεν παίζεται σε κάποιο ταμπλό, αλλά εξαρτάται από πολιτικούς που δεν έχουν διοικήσει ούτε περίπτερο και είναι υπόλογοι σε κοινοβουλευτικούς ελέγχους…

Μακάρι να κάνω λάθος…

ΟΔΔΗΧ… 

Η μεταφορά αρμοδιοτήτων από το Γενικό Λογιστήριο στον ΟΔΔΗΧ σε ό,τι αφορά τη διαχείριση του ελληνικού χρέους έχει σηκώσει τις διαμαρτυρίες των βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος.

Δημοσιεύματα θέλουν την μεταφορά αυτή να στοχεύει στην επαναγορά χρέους από τη δευτερογενή αγορά με έκπτωση -30% που προσφέρεται εκεί…

Τέλος

Μια αναδιάρθρωση με «κούρεμα» δεν είναι πανάκεια ούτε είναι κάτι που εξαρτάται μονομερώς από εμάς. Αν το επιχειρήσουμε τώρα θα μοιάζει με το να τραβάμε τη σκανδάλη σε παιγνίδι ρώσικης ρουλέτας με τα δυο τρίτα των θαλαμών γεμάτα…

Αν το επιχειρήσουμε αργότερα με πρωτογενές πλεόνασμα θα είναι σαν να τραβάμε τη σκανδάλη με μια θαλάμη γεμάτη…

2) Οι τρεις κατηγορίες των ελληνικών μετοχών…

Οι ανακοινώσεις του πρωθυπουργού την Παρασκευή έμοιαζαν με εκθέσεις ιδεών. Επιπλέον για άλλη μια φορά επέλεξε να αναβάλει για μετά το Πάσχα περί τα μέσα Μάη, την ανακοίνωση συγκεκριμένων μέτρων.

Η μόνη  εξέλιξη των τελευταίων ημερών που μπορεί να χαρακτηριστεί θετικό βήμα είναι η είδηση της αναβάθμισης του ρόλου του Ευ. Βενιζέλου σε ό,τι αφορά το σχεδιασμό.

Αυτό υπό την προϋπόθεση ότι συνιστά αλλαγή προσανατολισμού των εσωτερικών ισορροπιών στο κυβερνών κόμμα από το συντηρητικό «βαθύ» κόμμα προς την μερίδα εκσυγχρονιστών που διαθέτουν ισχυρότερη διάθεση για μεταρρυθμίσεις.

Το ερώτημα είναι αν μια αλλαγή της κυβερνητικής σύνθεσης είναι αρκετή για να βγάλει την κυβέρνηση από το τέλμα και να δώσει ώθηση στις μεταρρυθμίσεις.
 
Η χρηματιστηριακή αγορά με τη διορθωτική κίνηση της προηγούμενης εβδομάδας φαίνεται να είχε προεξοφλήσει τον «άσφαιρο» χαρακτήρα των ανακοινώσεων. Το γεγονός πως δεν έγραψε νέα χαμηλά έτους είναι παρήγορο.

Με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα η συνάντηση κορυφής της ευρωζώνης τον Ιούνιο ίσως κρύβει κάποιες εκπλήξεις καθώς κλιμακώνεται η πίεση των αγορών επί της Ελλάδας και του νότου… 

Το ζήτημα της λύσης του προβλήματος της ελληνικής χρεοκοπίας όμως παραμένει κατά ένα σημαντικό ποσοστό ζήτημα μεταρρυθμίσεων και αναδόμησης του ελληνικού δημοσίου και κατά ένα μικρότερο ζήτημα αναδιάρθρωσης του χρέους με επιμήκυνση, κούρεμα, ή επαναγορά…

Η ελληνική  χρηματιστηριακή αγορά

Θα μπορούσαμε να χωρίσουμε την ελληνική χρηματιστηριακή αγορά σε τρεις κατηγορίες μετοχών με ανάλογα ενδιαφέροντα για την κάθε μια αυτή τη περίοδο:

Οι τράπεζες

Περικλείουν μεγάλο ρίσκο καθώς έχουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που τους δημιουργεί η κατοχή σημαντικών θέσεων σε ελληνικά ομόλογα αλλά και η αύξηση των επισφαλειών λόγω της κρίσης. Οι μετοχές των τραπεζών ενώ περικλείουν σημαντικό ρίσκο για τους μετόχους είναι εύκολο να πρωταγωνιστούν σε μικρά ράλι ανάλογα με τις αποφάσεις της ευρωζώνης για την αντιμετώπιση του χρέους.

Οι εξωστρεφείς μετοχές… 

Πρόκειται για μετοχές εταιρειών των οποίων οι πωλήσεις άνω του 60% κατευθύνονται σε ξένες αγορές. Οι μετοχές των εταιρειών αυτών έχουν πληγεί λόγω του γενικότερου εγχώριου κλίματος, των κυβερνητικών παλινωδιών και της υψηλής φορολόγησης των μερισμάτων. Εξαρτώνται όμως λίγο από την εσωτερική αγορά και αποτελούν σχετικά ασφαλέστερο μακροπρόθεσμο καταφύγιο για όποιον αποταμιευτή δεν θέλει να έχει όλα τα «αυγά» του στο ελληνικό καλάθι. Έναν κίνδυνο που αντιμετωπίζει αυτή η κατηγορία είναι μια διεθνής ύφεση.

Τα κρατικόχαρτα… 

Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι το κακό επιχειρηματικό κλίμα που διώχνει τις επενδύσεις και έξοδος από την κρίση δεν διαφαίνεται αν δεν αντιμετωπιστεί αυτό και δεν προσελκυστούν επενδύσεις.

Η αιχμή του δόρατος της προσέλκυσης επενδύσεων είναι οι αποκρατικοποιήσεις και το άνοιγμα των αγορών. Μπορεί αυτή τη στιγμή οι συσχετισμοί των πολιτικών δυνάμεων να φαίνονται συμπαγείς εναντίον των αποκρατικοποιήσεων, αλλά όσο θα βαθαίνει η κρίση και θα αυξάνεται η ανεργία το τοπίο θα αλλάζει κάτω από την πίεση της πραγματικότητας.

Είναι θέμα χρόνου, όχι απλά να πουληθούν μετοχές των εισηγμένων κρατικών ιερών αγελάδων, αλλά να παραχωρηθεί και το management σε ιδιώτες. Αυτό για τις περισσότερες εταιρείες θα σημάνει απελευθέρωση δυνάμεων και μεγέθυνση. Για τις αγορές επίσης Βλέπε: Ελαφρά βελτίωση εντός, ελαφρά επιδείνωση εκτός…

3) Η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή ούτε Ισημερινός…

Αν «πέσει» θα φύγουμε όλοι μετανάστες…

Κύριε Στούπα καλή σας ημέρα.

Θα ήθελα να μας πείτε αν είναι δυνατόν για ποιό λόγο δεν αναφέρετε το παράδειγμα της Αργεντινής όπου από ό,τι είδα -σε κάποια εκπομπή εξάντας αν θυμάμαι καλά-  μετά τις αποκρατικοποιήσεις και ό,τι άλλο τέλος πάντων επέβαλε το ΔΝΤ το χρέος αυξήθηκε κατά πολύ περισσότερο;

Επίσης γιατί δεν αναφέρεστε στο παράδειγμα του Ισημερινού που πέταξε στην κυριολεξία έξω ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα και είναι -όπως  λένε σήμερα- σε πολύ καλύτερη μοίρα;

Γιατί επίσης σας φταίνε συνεχώς οι δημόσιοι υπάλληλοι και δε λέτε ότι μειώνεται συνεχώς το ΦΠΑ στις μεγάλες επιχειρήσεις ή ότι εσείς οι δημοσιογράφοι δεν πληρώνετε ΦΠΑ (? !).

Εγώ σας πληροφορώ ότι δουλεύω σε σώμα ασφαλείας και το νυχτερινό (το οποίο μπορεί και να είναι 24ωρο, που ταυτόχρονα μπορεί να κυνηγάω Τούρκους λαθρέμπορους) παίρνω περίπου 22 ευρώ καθαρά!!!!!!!

Και επίσης αντί να κατηγορείτε τους Δημοσίους Υπαλλήλους γιατί δεν λέτε ότι οι πολιτικοί δεν έχουν υποστεί μειώσεις αποδοχών αλλά αντίθετα παίρνουν αυξήσεις;

Και πότε επιτέλους θα πάει ένας μέσα;  

Απάντηση: Αυτά που είδατε στην τηλεόραση είναι πιστεύω αυτά που θα θέλατε να δείτε αυτή τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε όλοι μας.

Για την Αργεντινή π.χ. ξέχασαν να σας δείξουν πως οι καταθέτες δεν έχουν πάρει ακόμη τα χρήματά τους από τις τράπεζες. Ξέχασαν επίσης να λάβουν υπόψη πως η Αργεντινή είναι ένας από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς τροφίμων. Πάντα ήταν… Αυτό είχε δυο συνέπειες. Πρώτον: όταν η χώρα αποκλείστηκε από τις αγορές λόγω χρεοκοπίας, μπορούσε να θρέψει μόνη της τον πληθυσμό της.

Δεύτερον: Η χώρα βοηθήθηκε να βγει από την κρίση τα τελευταία χρόνια επειδή οι τιμές των τροφίμων έχουν εκτοξευθεί στα ύψη και έτσι εισρέει συνάλλαγμα…

Η Ελλάδα το 2010 είχε εξαγωγές 16 δισ. ευρώ και εισαγωγές 46 δισ. ευρώ. Αυτό σημαίνει πως αν βγαίναμε από τις αγορές λόγω «κουρέματος» ή παύσης πληρωμών θα είχαμε ληστείες μετά φόνου για μια κονσέρβα ή ένα κιλό φακές.
 

Ο Ισημερινός κατήγγειλε το επαχθές χρέος γιατί το είχαν δημιουργήσει δικτάτορες που με πραξικόπημα παραβίασαν την λαϊκή βούληση. Θα πάει τους πιστωτές στα διεθνή δικαστήρια με αυτό το επιχείρημα. Σε εμάς το χρέος το δημιούργησαν δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Με ποιο νομικό επιχείρημα θα απαιτήσουμε να μην το πληρώσουμε; (Και κατ’ αυτή την έννοια μαζί τα φάγαμε…).
 

Επιπλέον ο Ισημερινός εξάγει πετρέλαιο και αυτό σημαίνει πως μπορεί να έχει πρόσβαση σε ρευστό όσο είναι εκτός αγορών. Ακόμη το εμπορικό ισοζύγιο του Ισημερινού (εξαγωγές-εισαγωγές) είναι ισοσκελισμένο.  Υπάρχει μια μερίδα συμπατριωτών μας που είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα υποστηρίζουν αυτά τα σενάρια μονομερώς αποκρύπτοντας την πλήρη εικόνα.
 
Ο καθένας από εμάς έχει ατομική ευθύνη να μορφώνει άποψη και να ξεχωρίζει τα παραμύθια από την αλήθεια και στη συνέχεια να αμφισβητεί. Να αμφισβητεί ακόμη και τον εαυτό του… Αυτή είναι η αρχή μου.

Πληρώνω ΦΠΑ 23%… Είμαι υπέρ της κατάργησης του αγγελιόσημου που πάει στο ταμείο των δημοσιογράφων και πληρώνετε εσείς, γιατί το θεωρώ καταχρηστικό και γι΄ αυτό δεν κάνω χρήση του.

Δεν έχω καμιά αντίρρηση οι άνθρωποι που δουλεύουν περισσότερο να πληρώνονται περισσότερο, είτε στον δημόσιο τομέα είναι αυτοί είτε στον ιδιωτικό. Το γεγονός πως πληρώνονται και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες που δεν κάνουν τίποτα, επειδή κάποιος τους διόρισε κάπου για να τον ψηφίσουν, μας στερεί τη δυνατότητα σαν κοινωνία να πληρώνουμε καλύτερα αυτούς που προσπαθούν.  Και έτσι να έχουμε καλύτερο αποτέλεσμα και λιγότερους φόρους…

Πράγματα επωφελή και τα δύο…

Το πότε επιτέλους θα πάει ένας μέσα, το αναρωτιέμαι κι εγώ…  Προσυπογράφω τις μειώσεις μισθών των πολιτικών και των χρηματοδοτήσεων που λαμβάνουν τα κόμματα. Έχω γράψει πως μια λύση σε αυτή τη χώρα θα ήταν ένα πόθεν έσχες για όλους, ξεκινώντας από τους πολιτικούς και τους πραιτοριανούς στον κρατικό μηχανισμό και τον ιδιωτικό τομέα. Όποιου τα φορολογημένα εισοδήματα δεν καλύπτουν τα περιουσιακά στοιχεία των τελευταίων 20 ετών να δημεύονται… 

Πηγή:www.capital.gr

Ο τουρκολάγνος Θεόδωρος Πάγκαλος… – Τον «αποκήρυξε» και η γυναίκα του!

Και … τουρκολάγνος μας προέκυψε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος, ο οποίος από την Κωνσταντινούπολη, όπως μας ενημερώνει η Χουριέτ, αναλύθηκε σε ύμνους για την Τουρκία και σε ύβρεις κατά της Ελλάδας. Είπε ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και χαραμοφάηδες και οι Τούρκοι εργατικοί και έθνος με εμπιιστοσύνη στον εαυτό του! Αυτό σε συνέχεια της δήλωσής του ότι τα στελέχη των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων είναι αντιπαραγωγικοί. Προφανώς στεναχωριέται κάθε φορά που οι Έλληνες πιλότοι «ρίχνουν ξύλο» στους … «παραγωγικούς» Τούρκους ομολόγους τους! O Πάγκαλος μιλώντας στην εφημερίδα τόνισε, » οικονομικά και πολιτικά βλέπω την Τουρκία ισχυρή. Οι άνθρωποι έχουν επιτυχίες γι’αυτό είναι χαρούμενοι και έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Όταν οι Τούρκοι δούλευαν εμείς τεμπελιάζαμε. Τώρα ζούμε τα αποτελέσματα αυτού». Γι’αυτο και η τουρκική εφημερίδα έχει τίτλο » ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας!» Επίσης είπε τα καλύτερα για το τραπεζικό σύστημα της Τουρκίας και μιλώντας απαξιωτικά το το ελληνικό τραπεζικό σύστημα δήλωσε ότι «Μετά την αγορά της Finansbank κάποιοι εθνικιστές στην Ελλάδα ενοχλήθηκαν. Αλλά σήμερα η Finansbak είναι μια επο τις πιο πετυχημένες επενδύσεις. Οι δικές μας τράπεζες είναι αποτυχημένες, αν πάρουν ως παράδειγμα τις τούρκικες, θα συμμαζευτούν»! Ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης δήλωσε επίσης οτι δεν βλέπει καμία διαφορά στους χαρακτήρες των Ελλήνων και των Τούρκων αλλα ούτε και στην μεφάνιση τους. «Για παράδειγμα σήμερα επισκέφθηκα το Πατριαρχείο. Εκεί είδα κάποιους νέους. Νόμισα οτι είναι Έλληνες κια άρχισα να τους μιλώ στα ελληνικά και είδα οτι δεν με κατάλαβαν. Μετά που είπαν οτι είναι Τούρκοι που ήρθαν να ξεναγηθούν στο Πατριαρχείο.» Είναι πλήρως συντεταγμένος στην οθωμανική γραμμή Νταβούτογλου απ’ότι διαπιστώνουμε… Πρακτικά, η θέση Πάγκαλου αυτή είναι και η θέση ολόκληρης της κυβέρνησης, τουλάχιστον μέχρι να βγει κάποιος και να ανασκευάσει τα όσα είπε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Κατόπιν αυτών θεωρούμε ότι είναι λογικό η σύζυγός του Χριστίνα Χριστοφάκη  να θεωρεί «Απαξιωτικό» να την αποκαλούν με το επώνυμο του συζύγου της και όποιος τολμά να την λέει «κυρία Παγκάλου» θα έχει να κάνει πλέον με τη δικαιοσύνη και ίσως και με τον Κορυδαλλό. Σύμφωνα με την αγωγή της, η κυρία Χριστοφάκη, θεωρεί απαξιωτικό να την ονομάζουν με το επώνυμο του αντιπροέδρου-συζύγου της, δηλαδή Παγκάλου, καθώς κρίνει ότι αναφέρθηκε σκόπιμα, με σκοπό να την απαξιώσει: «Η εναγόμενη επιχειρεί με ειρωνικό τρόπο να με ταυτίσει με τον σύζυγό μου και τις πολιτικές του επιλογές, θίγοντας έτσι την εν γένει προσωπικότητά μου», λέει χαρακτηριστικά. «Ακόμα η εναγόμενη επιχείρησε να ταυτίσει τις επιλογές και τις ενέργειές μου με αυτές του συζύγου μου Θεόδωρου Πάγκαλου με τελικό σκοπό να πλήξει βάναυσα την τιμή και την υπόληψή μου και να αμαυρώσει την εικόνα μου ως πολιτικού προσώπου που ασχολείται με τα κοινά του τόπου του». Η σύζυγος του αντιπροέδρου της κυβέρνησης κατέθεσε αγωγή κατά κατοίκου της Κερατέας επειδή την αποκάλεσε «κυρία Παγκάλου» και ζητεί την προσωπική της κράτηση για 12 μήνες και το ποσό των 300.000 ως ηθική αποζημίωση. Συγκεκριμένα η Χριστίνα Χριστοφάκη προσέφυγε στην δικαιοσύνη κατά της Ελευθερίας Ψυχογιού, επειδή η τελευταία σε δημόσια εμφάνισή της στην εκπομπή «Αλ Τσαντίρ Νιουζ» του Λάκη Λαζόπουλου την ονόμασε με το επώνυμο Θεόδωρου Πάγκαλου. Συμφωνούμε απόλυτα μαζί της. Εμείς, και πατέρας μας να ήταν, θα ψάχναμε για να μας υιοθετήσουν!  Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Οι BRICS αμφισβητούν το δολάριο

Πρωτοποριακό άλμα προς την αποκαθήλωση της μεγάλης βαρύτητας του δολαρίου στις διεθνείς χρηματοοικονομικές συναλλαγές έκαναν οι αποκαλούμενες χώρες BRICS, οι σπουδαιότερες αναπτυσσόμενες οικονομίες του πλανήτη.

Το θέμα δεν πήρε μεγάλες διαστάσεις και τα πρωτοσέλιδα του διεθνούς Τύπου δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα. Κι όμως, η σύνοδος των BRICS στο νότιο κινεζικό θέρετρο Σάνια, την περασμένη εβδομάδα, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα βήματα που έχουν κάνει για τη μεταστροφή του παγκόσμιου συστήματος προς την υιοθέτηση ενός πολυνομισματικού αποθεματικού μέσου και εμπορικού συστήματος.

Οι χώρες BRICS είναι η Βραζιλία, η Ρωσία, η Ινδία, η Κίνα και η νεοεισαχθείσα Νότιος Αφρική, η οποία παγίωσε με την παρουσία της την ισχύ της ομάδας. Αυτή η ομάδα αντιστοιχεί στο 40% του παγκόσμιου πληθυσμού και στο 45% της διεθνούς οικονομικής ανάπτυξης και καταθέτει ρυθμούς οικονομικής ανάπτυξης που η Δύση μόνο να ονειρεύεται μπορεί πλέον.

Αυτές οι αναπτυσσόμενες υπερδυνάμεις, λοιπόν, στο κοινό ανακοινωθέν τους, ζήτησαν ρητά να αυξηθεί ο ρόλος τους στην παγκόσμια λήψη χρηματοοικονομικών αποφάσεων.

«Ζητούμε ταχεία επίτευξη των στόχων για τη μεταρρύθμιση του ΔΝΤ, η οποία συμφωνήθηκε στις προηγούμενες συνόδους του G20 (ομάδα των είκοσι μεγαλύτερων ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων κρατών) καθώς και να επαναεπιβεβαιωθεί ότι η διοικητή δομή των διεθνών οικονομικών θεσμών θα καθρεφτίζει τις μεταβολές που έχουν συντελεστεί στην παγκόσμια οικονομία και θα αυξήσει τη φωνή και την εκπροσώπηση των αναδυόμενων και αναπτυσσόμενων οικονομιών».

http://www.euro2day.gr/news/world/125/articles/636145/ArticleNewsWorld.aspx#

Ουίλλιαμ Μάλλινσον: Πικρές ελιές

 «Πικρές ελιές: Η διπλωματία, η σύγκρουση των θεωριών και η σύγχρονη Κύπρος». 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

Ποια είναι τα βασικά «ελατήρια» πίσω από τον διεθνή ανταγωνισμό και τις συγκρούσεις και πώς μπορούν αυτά να αποκαλυφθούν μέσω της θεωρίας των διεθνών σχέσεων, της ιστορίας ή της διπλωματίας;

Η Κύπρος είναι ιδανική περίπτωση για μια εξαντλητική δοκιμασία τόσο της θεωρίας όσο και της πράξης. Καθ’ όλη την ιστορία του, το νησί βρίσκεται στο επίκεντρο διεθνών διενέξεων και ακόμη και σήμερα παραμένει μια γεωπολιτική πυριτιδαποθήκη με οξεία ένταση μεταξύ της Κύπρου και της Τουρκίας, λόγω της τουρκικής κατοχής του ενός τρίτου της εκτάσεώς του. 

Η εχθρότητα έχει μεταφερθεί στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, με την Κύπρο να έχει πλέον την ιδιότητα του μέλους και τις ΗΠΑ με το Ηνωμένο Βασίλειο να πιέζουν για εισδοχή της Τουρκίας. Εν τω μεταξύ, στη γεωπολιτική ενδοχώρα, η Ρωσία παραμένει καχύποπτη σχετικώς με τις βρετανικές βάσεις στην Κύπρο, οι οποίες προβάλλουν την ισχύ του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.

 ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ:

O Ουίλλιαμ Μάλλινσον (William Mallinson), Βρετανός πρώην διπλωμάτης, είναι λέκτορας βρετανικής Ιστορίας, Λογοτεχνίας και Πολιτισμού στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο.

 

 

Άλλα βιβλία που έχει εκδώσει:

Cyprus, A Modern History (IB Tauris 2009),

Partition through Foreign Aggression: The Case of Turkey in Cyprus (University of Minnesota 2009),

Cyprus, Diplomatic History and the Clash of Theory in International Relations (IB Tauris 2010),

Britain and Cyprus, Key Themes and Documents since World War II (IB Tauris 2010).

«Καθορίστε εσείς ΑΟΖ και αντίδραση της Τουρκίας θα είναι αιτία πολέμου για εμάς» λέει το Ισραήλ

 Του Δημήτρη Μπεκιάρη

«Καθορίστε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη σας με την Κύπρο, και οποιαδήποτε απειλή, αντίδραση και πρωτοβουλία της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας θα θεωρείται για εμάς Casus Belli». Αυτό είναι το μήνυμα το οποίο μετέφεραν την προηγούμενη εβδομάδα Ισραηλινοί αξιωματούχοι σε ανώτατα στελέχη του ελληνικού υπουργείου Εθνικής Άμυνας.

Όπως αναφέρει πολύ καλά πληροφορημένη πηγή στο newscode.gr «Οι Ισραηλινοί είναι έτοιμοι να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Είναι στο χέρι της ελληνικής κυβέρνησης να προχωρήσει με τολμηρά βήματα».

Σύμφωνα με πολύ καλά πληροφορημένες πηγές του newscode.gr, το Ισραήλ είναι έτοιμο να παράσχει οποιαδήποτε στήριξη στην Ελλάδα, από την στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση αποφασίσει να προχωρήσει στον καθορισμό της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της συμπεριλαμβανομένου και του Καστελόριζου.

Ιδιαίτερα δεν μετά τον χαρακτηρισμό του Ισραήλ στην τουρκική «Κόκκινη Βίβλο» ως «βασική απειλή», το Τελ Αβίβ είναι αποφασισμένο όσο ποτέ να ενισχύσει ακόμη περισσότερο την στρατιωτική συνεργασία με την Ελλάδα. Εξάλλου, τους τελευταίους μήνες τα δείγματα στο πεδίο της προσέγγισης της Αθήνας με το Ισραήλ στον στρατιωτικό τομέα υπήρξαν θετικά. Η επικοινωνία και οι επαφές ανάμεσα στα ανώτατα κλιμάκια των ενόπλων δυνάμεων της Ελλάδας και του Ισραήλ είναι συνεχείς τους τελευταίους μήνες, ενώ έχουν πραγματοποιηθεί μυστικές συναντήσεις ανάμεσα σε ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς των ενόπλων δυνάμεων των δύο χωρών στην Αθήνα, με αντικείμενο τόσο την στρατιωτική συνεργασία, όσο και την μελλοντική προμήθεια ισραηλινών εξοπλιστικών προγραμμάτων (εννοείται όταν και αν η Ελλάδα αντιμετωπίσει με επιτυχία την σφοδρή οικονομική κρίση).

Ενιαίος χώρος

Το Ισραήλ επιθυμεί να δημιουργηθεί όσο γίνεται πιο γρήγορα ένας «ενιαίος», επί της ουσίας, χώρος Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών με την Κύπρο και την Ελλάδα, στο πλαίσιο της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Εξάλλου δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που το Τελ Αβίβ με δική του πρωτοβουλία έδωσε στη δημοσιότητα χάρτες με βάση τους οποίους αναγνώριζε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Ελλάδας.

Η προοπτική του καθορισμού της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης θα αποτελέσει την βάση για την υλοποίηση του σχεδίου κατασκευής αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου από το Ισραήλ στην Ελλάδα, με τη χώρα μας να αναλαμβάνει ρόλο διαμετακομιστικού κέντρου του φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Ήδη η Ισραηλινή πλευρά από το περασμένο καλοκαίρι έχει υποβάλει αυτή την πρόταση προς την ελληνική. Ταυτόχρονα ο καθορισμός Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης από την πλευρά της Ελλάδας, θα ενισχύσει την προοπτική απόκτησης του απαραίτητου για το Ισραήλ στρατηγικού βάθους στη Μεσόγειο.

Στο Τελ Αβίβ, θεωρούν ότι στην παρούσα συγκυρία οι προϋποθέσεις είναι οι κατάλληλες, ώστε η Ελλάδα να προχωρήσει με τολμηρά βήματα στον καθορισμό των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών, δεδομένου ότι η κατάσταση στην ανατολική μεσόγειο, εξαιτίας των ραγδαίων εξελίξεων στον αραβικό κόσμο και ειδικότερα στο βορειο-αφρικανικό χώρο, ευνοεί τις τολμηρές, αλλά και εξαιρετικά μεγάλης στρατηγικής σημασίας αποφάσεις.

Κύπρος

Το Ισραήλ παρακολουθεί πολύ στενά τις εξελίξεις στην βόρειο Κύπρο και τις αντιδράσεις των Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι ζητούν την απομάκρυνση του τουρκικού στρατού κατοχής και καθιστούν δηλωτική την επιθυμία τους για αποδέσμευση από την Τουρκία. Σε αυτό το πλαίσιο το ενδιαφέρον τόσο της Αθήνας, όσο και του Τελ Αβίβ προκάλεσε η συνάντηση εκπροσώπων ελληνοκυπριακών και τουρκοκυπριακών κομμάτων στο ξενοδοχείο «Λήδρα Palace» στη Λευκωσία, με αντικείμενο συζήτησης το θέμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Σε σχετική ανακοίνωση, σημειώνεται μεταξύ άλλων ότι «Τα οφέλη των φυσικών πόρων πρέπει να προκύπτουν για όλους τους Κυπρίους και να μπορούν να συμβάλλουν στην χρηματοδότηση της λύσης του Κυπριακού».

Η ένταση και οι αντιδράσεις που εκδηλώνονται στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο εναντίον της Τουρκίας, μπορεί να επηρεάσουν μελλοντικά και τις εξελίξεις στο θέμα του καθορισμού των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών, δεδομένου ότι επίκειται επιτάχυνση των επαφών στο πλαίσιο της διαπραγματευτικής διαδικασίας επίλυσης του Κυπριακού. Τον περασμένο Φεβρουάριο η ηγεσία του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους προανήγγειλε την διεξαγωγή ερευνών για κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου και ταυτόχρονα έκανε γνωστό ότι θα προχωρήσει σε καθορισμό Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης με την Τουρκία και όλα αυτά εν μέσω των σφοδρών αντιδράσεων και των διαδηλώσεων εναντίωσης προς την τουρκική παρουσία στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου.

Καλά πληροφορημένοι διπλωματικοί κύκλοι εκτιμούν ότι εκείνη η απόφαση της τουρκοκυπριακή ηγεσίας, σε εκείνη τη συγκυρία αποτελούσε ένα ακόμη δείγμα εκνευρισμού. Σύμφωνα με τους ίδιους διπλωματικούς κύκλους «Οι Τουρκοκύπριοι πρέπει να κοιτάξουν το μέλλον τους, να αξιολογήσουν τα υπέρ και τα κατά της τουρκικής κατοχής, η οποία τους οδηγεί σε απομόνωση και σε ένα μέλλον οικονομικής καταστροφής».

http://www.newscode.gr/diplwmatia/story/27647/kathoriste-eseis-aoz-kai-antidrash-ths-toyrkias-tha-einai-aitia-polemoy-gia

Οι Βίκινγκ είπαν πάλι Όχι

 

Του Γιώργου Δελαστίκ (Εθνος 12/4/2011)

Έκδηλος ήταν ο εκνευρισμός των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου στο χθεσινό φύλλο τους με τους Ισλανδούς. Οκτάστηλος ο τίτλος του στο σχετικό ρεπορτάζ: «Ο πρόεδρος της Ισλανδίας χαιρετίζει την προκλητική στάση του έθνους»!
Ακόμη πιο αποκαλυπτικός για τις αιτίες της οργής των Βρετανών ο υπότιτλος: «Ο (πρόεδρος) Γκρίμσον λέει ότι το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στέλνει μήνυμα στις χώρες που έχουν χτυπηθεί από κρίση εξωτερικού χρέους»!
Φοβούνται δηλαδή οι Άγγλοι μήπως οι Έλληνες, οι Πορτογάλοι ή οι Ιρλανδοί μιμηθούν τους ανυπότακτους Ισλανδούς, οι οποίοι για δεύτερη φορά αρνήθηκαν κατηγορηματικά να επιτρέψουν στην ψοφοδεή κεντροαριστερή κυβέρνησή τους να βάλει τον ισλανδικό λαό να πληρώσει τα χρέη των απατεώνων Ισλανδών τραπεζιτών σε Βρετανούς και Ολλανδούς καταθέτες, ύψους 4 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Η αλήθεια είναι ότι για δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο ο δεξιός Ισλανδός πρόεδρος Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον εξευτέλισε την υπό την ηγεσία των σοσιαλιστών κυβέρνηση της Γιόουχανα Σίγκουρδαντόουτιρ. Δύο φορές η κεντροαριστερή πρωθυπουργός πέρασε από τη Βουλή συμφωνία υποταγής στους Αγγλοολλανδούς.
Δύο φορές ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αρνήθηκε να την υπογράψει και την παρέπεμψε σε δημοψήφισμα. Δύο φορές ο ισλανδικός λαός την απέρριψε με σαρωτική πλειοψηφία – την τελευταία, το Σάββατο, με 60% «όχι».
Είναι να απορεί κανείς πώς δεν έχει τη στοιχειώδη πολιτική ευθυξία η κεντροαριστερή κυβέρνηση να παραιτηθεί μετά την τόσο κραυγαλέα απόρριψή της από το εκλογικό σώμα για δεύτερη φορά στο κορυφαίο θέμα που απασχολεί τη χώρα.
Τα ίδια έκανε όμως και η προηγούμενη δεξιά κυβέρνηση της Ισλανδίας, η οποία τελικά εξεδιώχθη κακήν – κακώς στις αρχές του 2009, αποδεικνύοντας ότι οι Ισλανδοί πολιτικοί είναι απίστευτοι «καρεκλοκένταυροι» εκπληκτικής θρασύτητας και έλλειψης στοιχειώδους πολιτικού φιλότιμου.
Παρ΄ όλα αυτά, η κυβέρνηση της Σίγκουρδαντόουτιρ είναι οριστικά τελειωμένη πολιτικά, όσο και αν η πρωθυπουργός παραμένει γαντζωμένη στην εξουσία με νύχια και με δόντια.
Σύντομα η χώρα θα απαλλαγεί από αυτόν τον κυβερνητικό εσμό, που αποδείχθηκε ανίκανος να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του ισλανδικού λαού, ο οποίος έφερε την Κεντροαριστερά στην εξουσία ελπίζοντας ότι θα τον οδηγούσε στην έξοδο από την κρίση που προκάλεσε η κυβερνητική πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης της Δεξιάς, αλλά διαψεύστηκε οικτρά.
«Ο ισλανδικός λαός μίλησε καθαρά γι΄ αυτό το θέμα δύο φορές. Οι ηγέτες άλλων κρατών και διεθνών θεσμών οφείλουν να σεβαστούν αυτή την έκφραση της εθνικής βούλησης» δήλωσε στο διάγγελμά του μετά το δημοψήφισμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
«Τα δύο δημοψηφίσματα έδωσαν στη χώρα την εμπιστοσύνη που είχε χάσει μετά την καταβαράθρωση της οικονομίας της… Τα αποτελέσματά τους ενισχύουν ακόμη περισσότερο τη δημοκρατία» πρόσθεσε.
«Η καμπάνια του ΄΄όχι΄΄ μιλάει τόσο καθαρά στο κύριο χαρακτηριστικό της ισλανδικής εθνικής ταυτότητας, που είναι η άρνηση υποχώρησης σε ξένες πιέσεις.
Όποια κι αν είναι τα πλεονεκτήματα της συμφωνίας, ο λαός εστιάζει περισσότερο την προσοχή του στα ζητήματα αρχής δηλώνει στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ο Ισλανδός Εϊρίκουρ Μπέργμαν, πολιτικός επιστήμονας στο πανεπιστήμιο Μπίφροστ.
«Το καθοριστικό ζήτημα είναι πως η Ισλανδία είναι μια δημοκρατία και όχι ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα» είχε δηλώσει στην ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς» ο πρόεδρος Γκρίμσον λίγες μέρες πριν από το πρόσφατο δημοψήφισμα.
ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ
«Ή πληρώνετε ή δεν μπαίνετε στην ΕΕ!»
Απέτυχαν όλες οι προσπάθειες εκβιασμού των Ισλανδών πριν από το δημοψήφισμα. Τους απείλησαν με καταστροφή της οικονομίας τους, με διακοπή δανεισμού, με υποβαθμίσεις από τους οίκους αξιολόγησης. Μάταιος κόπος. Τώρα τους απειλούν με προσφυγή στα δικαστήρια και τους λένε ότι δεν πρόκειται να τους βάλουν στην ΕΕ, αν δεν δεχτούν να πληρώσει ο λαός τα χρέη των χρεοκοπημένων Ισλανδών τραπεζιτών σε Βρετανούς και Ολλανδούς καταθέτες. Πρόκειται για μάλλον αφελή απειλή γιατί ναι μεν η κεντροαριστερή κυβέρνηση έκανε το καλοκαίρι του 2009 αίτηση ένταξης στην ΕΕ, αλλά η πλειοψηφία των Ισλανδών είναι… κατά της ένταξης, η οποία και θα απορριφθεί αν ποτέ γίνει δημοψήφισμα!

«Δεν θα έπρεπε να πληρώσετε το χρέος»

του RICHARD WOLFF*

KΑΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟ  ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ!
ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΞΕΝΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ. ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΕΙ Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ. ΠΑΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ!

«Δεν θα έπρεπε να πληρώσετε το χρέος», λέει μεταξύ άλλων ο γνωστός οικονομολόγος, Richard Wolff, σε συνέντευξη του στην πολιτική επιστήμονα Νέλλη Ψαρρού, η οποία δημοσιεύτηκε στο http://www.nellypsarrou.com,  περίληψη της οποίας παραθέτει  η «Ίσκρα«:

Σύμφωνα με τον Richard Wolff οι Έλληνες δεν οφείλουμε να πληρώσουμε τίποτα από τα χρήματα που αντιστοιχόύν στο δημόσιο χρέος, αλλά η πολιτική επιλογή της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι να πληρωθεί στο σύνολο του και μάλιστα από τους φτωχούς και όχι από τους πλούσιους.

Ο αμερικανός καθηγητής τονίζει πως μέσα σε αυτή την πολιτική και οικονομική συγκυρία δεν υπάρχει περίπτωση να έρθουν ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα και σημειώνει πως αυτό το γνωρίζει ο έλληνας πρωθυπουργός, ωστόσο παίζει το παιχνίδι των ξένων τραπεζιτών.

Την ίδια ώρα, ωστόσο σχολιάζει πως το αδιέξοδο της κυβερνητικής πολιτικής το γνωρίζουν και οι υπόλοιποι στο ΠΑΣΟΚ κι αυτό δημιουργεί μία πίεση που θα πρέπει να ενισχυθεί. Ο Wolff λέει, ακόμα, πως ο κόσμος τόσο στην Αμερική όσο και αλλού έχει στραμμένο του το βλέμμα στην Ελλάδα και περιμένει ένα έναυσμα για δράση.

Και προσθέτει: «Οι Αμερικανοί έχουν στρέψει το βλέμμα στην Ελλάδα κι έχουν εντυπωσιαστεί από τη βία που ασκείται. Πρέπει φυσικά να γίνει κατανοητό ότι η βία που ασκείται στους λαούς δεν μένει αναπάντητη, κι αυτός είναι ένας κίνδυνος για το σύστημα. Άλλωστε η «διεθνής αλληλεγγύη» εγείρεται για λόγους που τους προκαλούν οι ίδιοι οι καπιταλιστές».

Αναφερόμενος στην οργάνωση της παραγωγικής δραστηριότητας τάσσεται υπέρ της αυτοδιοίκησης των επιχειρήσεων, επιχειρηματολογώντας πως «η δημοκρατική διαχείριση δεν είναι ένα αποσπασματικό δεδομένο, δεν μπορείς να την έχεις σε έναν τομέα της κοινωνικής ζωής και σε άλλον όχι. Οπότε, απαιτείται αφενός γαλούχηση στην δημοκρατική συνδιαχείρηση σε όλα τα επίπεδα, αφετέρου είναι προφανές ότι οι αποφάσεις μιας επιχείρησης θα πρέπει να λαμβάνονται μαζί με την κοινωνία«.

Τέλος ο Richar Wolff κάνει έναν παραλληλισμό ανάμεσα στις συνθήκες που επικρατούν στην ελληνική και στην αμερικανική κοινωνία και καταλήγει στο συμπέρασμα πως υπάρχουν πολλές ομοιότητες, όπως ο προβληματικός, στις περισσότερες περιπτώσεις, ρόλος των διανοουμένων, η προπαγάνδα των ΜΜΕ, ο δραστικός περιορισμός των πολιτικών ελευθεριών κ.α και καταλήγει στο συμπέρασμα πως θα πρέπει να οργανωθεί ταυτόχρονα η αντίσταση τόσο στη βάση όσο και από την πολιτική ηγεσία της Αριστεράς, προκειμένου να επέλθει η δομική αλλαγή που θα εξασφαλίσει τις πολιτικές ελευθερίες, αντί να εστιάζουμε στις ελευθερίες αυτές καθ’ αυτές.

* Ο Richar Wolff είναι οικονομολόγος καθηγητής με σπουδές στα πανεπιστήμια Harvard, Stanford και Yale.

 Όλη  η Συνέντευξη του  Richard Wolff   στην  Νέλλη Ψαρρού

 

Νέλλη Ψαρρού : Θα σας θέσω μερικές συγκεκριμένες ερωτήσεις πάνω στα θέματα της διάλεξής σας, θεωρώντας ότι όσοι μας παρακολουθούν την έχουν ήδη δει – θα την «ανεβάσουμε» κι εμείς στο διαδίκτυο.

 

Ρίτσαρντ Γουλφ – Οκ.

 

ΝΨ -Έχω τέσσερις ερωτήσεις. Ξεκινάμε με την πρώτη.

 

ΡΓ – Θα ολοκληρώνουμε μία κάθε φορά.

 

ΝΨ – Ναι, βέβαια. Στις διαλέξεις σας αναφερθήκατε σε μια λύση, την παράκαμψη του καπιταλισμού μέσω  της  ανάληψης της διοίκησης από τους εργαζόμενους σε κάθε επιχείρηση.

 

ΡΓ – Έτσι ακριβώς.

 

ΝΨ – Καταρχάς, άσχετα με το αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί σας, είναι σημαντικό που καταθέτετε μια πρόταση και μία λύση προς συζήτηση, κάτι που δε γίνεται συχνά από τη διανόηση, στην Ελλάδα τουλάχιστον, δε γνωρίζω τι ισχύει στην Αμερική.

 

ΡΓ – Συμβαίνει το ίδιο στην Αμερική.

 

ΝΨ – Θα θέλαμε να ανοίξoυμε μια συζήτηση εδώ στην Ελλάδα σχετικά με τη λύση και ειδικότερα την πρόταση σας. Η ερώτηση μου θα είναι πολύ συγκεκριμένη. Όσον αφορά την ανάληψη της διοίκησης από τους εργαζόμενους, ο προσωπικός μου φόβος είναι η συντεχνιακή λογική. Γνωρίζετε ότι ομάδες εργαζομένων ή ολόκληροι κλάδοι προωθούν αποφάσεις που ικανοποιούν τα δικά τους συμφέροντα, συμφέροντα που προσδιορίζονται από οικονομικά οφέλη της συντεχνίας και όχι από ευρύτερα οφέλη όλης της κοινωνίας. Ένα πρόσφατο παράδειγμα στην Ελλάδα ήταν η απόφαση των δικαστικών για αύξηση των μισθών τους, μπορούσαν να το κάνουν και το έκαναν. Οπότε πως μπορούμε να διαφυλάξουμε ένα νέο αναδυόμενο πολιτικό σύστημα από τέτοια φαινόμενα… Επίσης, πώς αντιλαμβάνεστε αυτό το ζήτημα, όταν η παραγωγή μιας επιχείρησης αφορά το σύνολο της κοινωνίας, όπως συμβαίνει με τις δημόσιες μεταφορές και τις τηλεπικοινωνίες, είναι λογικό να αποφασίζουν μόνο οι εργαζόμενοι σε αυτές τις επιχειρήσεις για το αποτέλεσμα της εργασίας τους παρόλο που υπάρχουν επιπτώσεις για όλους στην κοινωνία;

 

ΡΓ – Πολύ καλή, πολύ εύστοχη ερώτηση. Επιτρέψτε μου να απαντήσω λεπτομερώς προκειμένου    να φτάσω σε αυτό, ίσως και με λίγο ανορθόδοξο τρόπο. Πιστεύω πως η προσπάθεια να θεμελιώσουμε μια πολιτική δημοκρατία, να έχουμε ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα βασισμένο στον τόπο διαμονής των ανθρώπων,  αυτό που ονομάζουμε στην Αμερική “residential democratic system”, όπου οι πολίτες ψηφίζουν, επιλέγουν αντιπροσώπους κλπ. στην περιοχή που διαμένουν, έχει αποτύχει συστηματικά να φέρει  μια γνήσια δημοκρατία, και ο λόγος αποτυχίας, ένας τουλάχιστον  από τους πολλούς λόγους που οι άνθρωποι αποξενώθηκαν από τη δημοκρατική διαδικασία… Για παράδειγμα στη χώρα μας πάνω απ’ τους μισούς πολίτες δεν συμμετέχουν στις εκλογές, δεν ενδιαφέρονται για τους αντιπροσώπους τους, και η μεγάλη πλειοψηφία είναι ανενημέρωτοι και αδιάφοροι για όλη τη διαδικασία, αλλά αυτό δεν αποτελεί αποτυχία των ατόμων, αποτελεί περισσότερο αποτυχία του συστήματος. Πρέπει να υπάρχει ένας λόγος που οι πολίτες δεν έχουν ουσιαστική συμμετοχή.

 

Το τονίζω διότι ένας από τους λόγους γι’ αυτά όλα είναι η έλλειψη γνήσιου δημοκρατικού ελέγχου και συμμετοχής στη σημαντικότερη δραστηριότητα στη ζωή ενός ενήλικα, που είναι η εργασία του. Οι περισσότεροι  άνθρωποι σηκώνονται κάθε πρωί, πέντε φορές την εβδομάδα και πηγαίνουν στη δουλειά, είναι ενεργοί οκτώ ώρες την ημέρα ή περισσότερες, χρησιμοποιώντας το μυαλό και τους μύες τους για να κάνουν μια δουλειά ενός ή άλλου είδους, και να την κάνουν σε μια επιχείρηση στην οποία δεν υπάρχει δημοκρατική συμμετοχή πέραν του συγκεκριμένου καθήκοντός τους, όπου όχι μόνο δεν καλούνται αλλά και δεν τους επιτρέπεται να συμμετάσχουν στις αποφάσεις για το τι, πώς και που παράγεται και τι γίνεται με τα οφέλη της παραγωγής, τα κέρδη, όπως και να τα ονομάσετε.  Και όταν αρνούνται στους ανθρώπους τη δημοκρατική συμμετοχή στην εργασία τους, είναι ιδιαίτερα απίθανο να αναπτύξουν  ξαφνικά το πάθος για δημοκρατική συμμετοχή στην τοπική ζωή στους χώρους διαμονής. Γι’ αυτό θεωρώ ότι μια από τις αρετές της πρότασής μου είναι η προσπάθεια δημιουργίας μιας αυθεντικής δημοκρατίας στην πολιτική σφαίρα  μέσω της εισαγωγής της δημοκρατίας στην οικονομική σφαίρα. Η πρότασή μου δεν είναι να αποφασίζουν οι εργαζόμενοι μιας επιχείρησης ανεξάρτητα από την ευρύτερη κοινωνία και τους εργαζόμενους σε άλλες επιχειρήσεις. Το σημαντικό είναι να εισαγάγουμε μια δημοκρατική λήψη αποφάσεων και δημοκρατική λειτουργία επιχειρήσεων που θα αλληλεξαρτώνται  με τη δημοκρατική αντιπροσώπευση και οργάνωση  στους τόπους διαμονής, αλλά και με αυτή άλλων  επιχειρήσεων και με οποιοδήποτε κρατικό μηχανισμό θα έχει απομείνει. Με αυτό τον τρόπο, δεν θα δώσουμε στους εργαζόμενους το είδος  της ανεξάρτητης εξουσίας και δύναμης που  ασκείται από την υπάρχουσα οργάνωση της παραγωγής. Σήμερα τα διοικητικά συμβούλια των επιχειρήσεων, έχουν όντως τη δυνατότητα να λαμβάνουν αποφάσεις που συμφέρουν τους μετόχους, αδιαφορώντας πλήρως για τον κοινωνικό αντίκτυπο. Αυτό πρέπει να σταματήσει αν επιθυμούμε τον εκδημοκρατισμό της οργάνωσης των επιχειρήσεων, αναγνωρίζοντας ως σημαντικό στοιχείο την κοινωνική αλληλεξάρτηση.

 

Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα παράδειγμα. Επειδή οι αποφάσεις μιας επιχείρησης έχουν αντίκτυπο στην κοινότητά τους, προτείνω να μην λαμβάνεται καμία απόφαση δίχως τη συμμετοχή και συμφωνία των αλληλεξαρτώμενων κοινοτήτων γύρω της, και το αντίστροφο. Για παράδειγμα, επειδή μια απόφαση για την αύξηση των μισθών σε ένα εργοστάσιο θα έχει αντίκτυπο στη μερίδα των κερδών που θα δοθεί ως φόρος στην κοινότητα, απ’ όπου χρηματοδοτούνται σχολεία ή νοσοκομεία, η απόφαση θα πρέπει να ληφθεί από κοινού, λαμβάνοντας υπόψη την αλληλεξάρτηση. Οι άνθρωποι που ζουν στην κοινότητα πρέπει να συμμετέχουν στις αποφάσεις για τον καθορισμό των μισθών των εργαζομένων, όπως ακριβώς και οι εργαζόμενοι πρέπει να συμμετέχουν στις αποφάσεις της κοινότητας για τη διανομή των πόρων της. Αυτή η νέα οργάνωση μιας δημοκρατικής κοινωνίας θα χρειαστεί δουλειά και χρόνο.  Πάντως, η ιδέα δεν είναι την τωρινή μορφή αυτονομίας της επιχείρησης να αποφασίζει αδιαφορώντας για τις κοινωνικές επιπτώσεις,  να την μεταβιβάσουμε απλά στους εργαζομένους της επιχείρησης. Δεν είναι αυτός ο στόχος. Στόχος είναι η δημιουργία ενός δημοκρατικού θεσμού μέσα στις επιχειρήσεις ο οποίος να βρίσκεται σε αλληλεξάρτηση με την ευρύτερη κοινωνία.

 

Θέλω να υπογραμμίσω το εξής. Το πρόβλημα που αντιμετώπισαν οι σοσιαλιστές οι οποίοι θεώρησαν ότι το κράτος θα ηγηθεί της προσπάθειας για να ξεπεραστεί ο καπιταλισμός ήταν ότι, όταν ζητάς από το κράτος να το κάνει, του δίνεις στην πραγματικότητα όλη την εξουσία, την οποία όμως μπορεί να καταχραστεί, όπως και έγινε. Αυτό ήταν το πρόβλημα με τα πειράματα με τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό μέχρι τώρα. Ένας τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος είναι να διασφαλίσουμε πως, ό,τι ρόλο κι αν αναθέσουμε στο κράτος στην περίοδο μετάβασης πέρα από τον καπιταλισμό, το κράτος θα ελέγχεται από τα κάτω. Όχι μόνο ιδεολογικά και πολιτικά, αλλά όπως οι Μαρξιστές για παράδειγμα θα πρέπει να κατανοήσουν, να ελέγχεται από τα κάτω και οικονομικά. Αν οι εργαζόμενοι είχαν τον έλεγχο του πλεονάσματος που παράγουν, αυτό θα αποτελούσε πάντοτε  «αντίβαρο» στην εξουσία του κεντρικού κράτους, θα συνιστούσε  αποκέντρωση της οικονομικής δύναμης. Θα ήταν οι εργαζόμενοι σε κάθε επιχείρηση αυτοί που θα είχαν  τον έλεγχο του πλεονάσματος, θα είχαν τη δυνατότητα να αποφασίζουν οι ίδιοι αν θα ενδώσουν ή όχι στις διαπραγματεύσεις με το κράτος, το κράτος δεν θα μπορούσε να τους επιβάλλει κάτι με εύκολο τρόπο αλλά θα πρέπει να επέλθει συμφωνία. Έτσι το κράτος εξαρτάται από τους εργάτες κατά τρόπο που δεν υπήρξε  ποτέ πριν. Στην πραγματικότητα, σήμερα ζούμε σε ένα σύστημα όπου το κράτος εξαρτάται από τον έλεγχο των καπιταλιστών σε κέρδη και πλεονάσματα, και αυτό υποκαθιστά τον συλλογικό έλεγχο. Όμως, αυτή η διαπίστωση πιστεύω πώς μας προσφέρει έναν τρόπο να σκεφτούμε μια πιο δημοκρατικά οργανωμένη μετα-καπιταλιστική πραγματικότητα, με τρόπο που δεν τον είχαμε σκεφτεί έως τώρα.

 

ΝΨ   – Χωρίς όμως την κατάργηση του κράτους, όπως αναφέρατε.

 

ΡΓ – Ξέρετε, μου άρεσε πάντα το επιχείρημα του Λένιν πως το κράτος θα εξαφανιστεί όταν εκλείψει η ανάγκη του. Δεν ξέρω πότε θα συμβεί αυτό, υποθέτω πως για μια περίοδο μετάβασης, η διάρκεια της οποίας δεν μπορεί να προσδιορισθεί, το κράτος θα είναι απαραίτητο. Είναι σημαντικό λοιπόν να μην πούμε ότι, δεδομένων των λαθών ή/και τρομερών ενεργειών του κράτους, δεν το θέλουμε. Αυτό θα ήταν σαν να προσπαθούσαμε να υπερπηδήσουμε μια τόσο σύνθετη κατάσταση με την απόλυτη αντιστροφή της. Η ζωή συνήθως δεν λειτουργεί έτσι. Γι’ αυτό υποθέτω πως θα χρειαστούμε το κράτος για κάποιο χρονικό διάστημα. Αυτό που με ενδιαφέρει πολύ είναι να διδαχθούμε από τα λάθη και τις υπερβολές του κράτους στο παρελθόν έτσι ώστε κατά τη διαδικασία της κοινωνικής αλλαγής να δημιουργήσουμε ισχυρούς, μη κρατικούς και αποκεντρωμένους τοπικούς θεσμούς που θα ελέγχουν και θα περιορίζουν το κεντρικό κράτος. Επίσης να τοποθετήσουμε ομάδες εργαζομένων σε συλλογικά διευθυνόμενες επιχειρήσεις δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ιδιοποιούνται τα πλεονάσματα που παράγουν και να διαπραγματεύονται  με το κράτος σχετικά με τη διανομής τους. Αυτό θα δημιουργήσει μια αντισταθμιστική δύναμη από τα κάτω που δεν έχουμε ξαναδεί.

 

ΝΨ – Φαίνεται πως μιλάτε για την εξουσία που θα έχει το κράτος…

 

ΡΓ – θα έχει εξουσία αλλά περιορισμένη…

 

ΝΨ – Θα συγκλίνει με αυτή του λαού…

 

ΡΓ – Ναι, θα εξαρτάται απ’ το λαό. Όχι μόνο για την ψήφο κάθε μήνα ή κάθε χρόνο, αλλά για την κατανομή των πόρων. Tο κράτος συντηρείται από τα πλεονάσματα που του διοχετεύονται: οι εργαζόμενοι παράγουν ένα πλεόνασμα που σήμερα ιδιοποιείται η καπιταλιστική επιχείρηση, η οποία αποδίδει ένα μέρος του στο κράτος, το οποίο φορολογεί και τους εργαζόμενους. Εμείς όμως θέλουμε εργαζόμενους που θα παράγουν και σταθερά θα ιδιοποιούνται οι ίδιοι το πλεόνασμα της εργασίας τους και έτσι θα πρέπει να πεισθούν προκειμένου να αποδώσουν ένα μέρος του πλεονάσματος στο κράτος. Το κράτος θα πρέπει να ικανοποιεί τις ανάγκες αυτών των εργατών προκειμένου να συνεχίζεται αυτή η σχέση. Αυτό θα δημιουργήσει δομική εξάρτηση του κράτους από την τοπική εργατική τάξη πράγμα που δεν το είχαμε μέχρι τώρα, και αυτός είναι ένας άλλος λόγος που πιστεύω ότι αξίζει να διερευνηθεί. Και θα έλεγα, με τρόπο όχι ιδιαίτερα μετριόφρονα, ότι η πρότασή μου, αν και δεν απαντά βεβαίως σε κάθε ερώτημα, ούτε λύνει κάθε πρόβλημα, διανοίγει όμως συγκεκριμένες δυνατότητες, προσφέρει συγκεκριμένες λύσεις, και γι’ αυτό θα έπρεπε αυτή η ιδέα να αποτελεί μέρος των συζητήσεων που γίνονται τώρα καθώς  και μέρος του σχεδίου για την κοινωνική αλλαγή και την πρόοδο στον κόσμο. Το γεγονός ότι δεν συζητείται αποτελεί λόγο για κριτική του status quo.

 

ΝΨ – Αυτό συμβαίνει τώρα και στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες του ιδίου πολιτικοοικονομικού συστήματος. Και, αν θέλουμε να επιφέρουμε κάποια αλλαγή, θα πρέπει να συζητήσουμε ανοιχτά μεταξύ μας για το τι κοινωνία θέλουμε, να εξετάσουμε εναλλακτικές πολιτικές κλπ. Όμως, ερχόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι με ένα πολύ σκληρό πολιτικό σύστημα, αληθινή δικτατορία μερικοί φοβούνται και όχι απλώς μια δήθεν δημοκρατία. Όσοι αντιδρούν στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν καταστολή, διασυρμό, φυλάκιση κλπ. Οι διαδηλώσεις στην πραγματικότητα απαγορεύονται, κι ας τις θεμελιώνει το Σύνταγμα, αφού εφαρμόζονται μαζικές προληπτικές προσαγωγές πριν και μετά, ενώ απαγορευμένα από την ΕΕ χημικά ρίχνονται απευθείας στα πρόσωπα των διαδηλωτών. Ένας εργαζόμενος έχασε το μάτι του τις προάλλες, ενώ 3 (να μην πούμε 4) άνθρωποι δολοφονήθηκαν στην Μαρφίν προκειμένου να εμποδιστεί η μαζικότερη και δυναμικότερη διαδήλωση των τελευταίων δεκαετιών. Περισσότεροι από 250.000 άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους και τα ΜΜΕ δεν είπαν κουβέντα. Αντιθέτως, μέσω της προπαγάνδας, κατάφεραν όχι απλώς να κατηγορήσουν τον κόσμο, αλλά και να τον κάνουν να κατηγορήσει ο ίδιος τον εαυτό του. Είμαι βέβαιη ότι ετοιμάζουν ακόμη πιο ακραία περιστατικά, και σκοτωμούς, προκειμένου να νομιμοποιήσουν τη δικτατορία τους. Με αυτά τα δεδομένα, η ερώτησή μου είναι, πώς εμείς, ο λαός, θα ετοιμαστούμε για να εμποδίσουμε αυτές τις πολιτικές που επιβάλουν, και ταυτόχρονα να συζητήσουμε μεταξύ μας για την κοινωνία που θέλουμε; Πώς θα αντεπεξέλθουμε σε αυτές τις δύο απαιτήσεις ταυτόχρονα;

 

ΡΓ – Επιτρέψτε μου να θέσω την απάντηση σε ορισμένο πλαίσιο. Ο καπιταλισμός λειτουργεί καλύτερα όταν παρέχει (αγαθά) σε όλους. Επειδή ο καπιταλισμός είναι το σύστημα όπου οι λίγοι ιδιοποιούνται το πλεόνασμα (της εργασίας) των πολλών –   αυτό  είναι ο καπιταλισμός ως σύστημα -,  είναι ασφαλές στο βαθμό που μπορεί να παρέχει στους καπιταλιστές το πλεόνασμα για το οποίο στήνουν επιχειρήσεις και στους εργαζόμενους αρκετό μισθό που να τους επιτρέπει να ζουν  δίχως εξάντληση, άγχος, οργή ή απειλή προς το ίδιο το σύστημα. Αυτό που παρατηρούμε τώρα είναι η αποτυχία του συστήματος να κάνει ό,τι χρειάζεται για να παραμείνει ασφαλές. Επειδή δεν μπορεί να δημιουργήσει τα πλεονάσματα  για τους καπιταλιστές προκειμένου να αναπαράγουν τη θέση τους  και ταυτόχρονα να παρέχει στις μάζες αυτά που χρειάζονται – λαμβάνοντας βεβαίως υπόψη ότι δεν παίρνουν τα ίδια και ότι οι ανάγκες τους  ορίζονται με περίπλοκο τρόπο -, το πολιτικό σύστημα καταρρέει, και γι’ αυτό προβαίνει σε ενέργειες στις οποίες θα ευχόταν να μην έπρεπε να προβεί. Οι καπιταλιστές δεν θέλουν να υποβαθμίζουν το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, δεν είναι ανόητοι, καταλαβαίνουν πως κάθε τέτοια προσπάθεια, ιδιαίτερα μια ισχυρή, οξεία, ξαφνική απόπειρα, όπως αυτή τώρα στην Ελλάδα όπου ξαφνικά «κόβονται» μισθοί σε μεγάλα ποσοστά, αποτελεί πάντα αποσταθεροποιητικό παράγοντα για τον καπιταλισμό τον οποίο προσπαθούν να αποφύγουν. Επομένως αυτό που πρωτίστως πρέπει να  κατανοήσουμε είναι πως αυτή την περίοδο ο καπιταλισμός δεν μπορεί να παράγει το αποτέλεσμα που θα ήθελε.

 

Θα σας δώσω ένα λεπτομερές παράδειγμα. Σε κάθε καπιταλιστική  χώρα, και η Ελλάδα δεν είναι η μόνη, τις τελευταίες –τουλάχιστον- δεκαετίες υπάρχει το εξής δίλημμα: οι άρχουσες τάξεις θέλησαν να αναδιοργανώσουν στα πλαίσια της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης τον κόσμο, οι καπιταλιστές για την οργανωμένη παραγωγή χρειάζονται περισσότερες υπηρεσίες από το κράτος αλλά θέλουν και ταυτόχρονα να δίνουν λιγότερα από το πλεόνασμά τους, να πληρώνουν λιγότερους φόρους. Χρειάζονται τις παροχές του κράτους αλλά χωρίς να ξοδεύουν χρήματα, διότι τα χρειάζονται προκειμένου να αναπτύσσουν νέες τεχνολογίες, για να είναι ανταγωνιστικοί. Ταυτόχρονα και οι λαϊκές μάζες θέλουν κρατικές υπηρεσίες, κάθε είδους, για τις ανάγκες τους, επίσης χωρίς να πληρώνουν φόρους. Έτσι, σε μια καπιταλιστική κοινωνία το κράτος εγκλωβίζεται ανάμεσα σε εργοδότες και εργαζομένους που ζητούν περισσότερα ενώ (θέλουν να) πληρώνουν λιγότερα. Το κράτος έλυσε αυτό το πρόβλημα με ένα ιδιόμορφο καπιταλιστικό τρόπο. Λέει λοιπόν στον κόσμο «Εντάξει, θα σας δώσω ό, τι θέλετε, περίπου, και δεν θα σας φορολογήσω» έπειτα λέει στους καπιταλιστές το ίδιο. Βέβαια,  ο μόνος τρόπος για να δώσεις σε όλους ό,τι θέλουν χωρίς να τους φορολογήσεις, είναι να δανειστείς αυτά τα χρήματα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Οπότε το κράτος χρεώνεται ολοένα και περισσότερο για να ανταποκριθεί σε αυτή την αντιφατική κατάσταση, για ένα χρόνο, για 5, 10, 20 χρόνια μπορεί να δανείζεται για να λύσει την αντίφαση, μέχρι την ημέρα που θα πάψουν να του δανείζουν αφού δε θα μπορεί να αποπληρώσει τα δάνεια. Και γιατί δεν θα μπορεί το κράτος να πληρώσει;  Γιατί ο εργαζόμενος κόσμος δεν θα του επιτρέψει να βρει τα χρήματα από αυτούς και το ίδιο θα κάνουν και οι καπιταλιστές. Όταν έρθει αυτή η ώρα, όπως και έφτασε άλλωστε για όλες τις χώρες που ενήργησαν έτσι, το κράτος θα πρέπει τελικά να πάρει μια απόφαση. Και φυσικά οι καπιταλιστές θα επιμείνουν πως πρέπει κάτι να γίνει. Φυσικά να σας θυμίσω πως οι καπιταλιστές πάντα σπρώχνουν την κυβέρνηση προς το δανεισμό ξανά και ξανά και ο λόγος είναι ότι οι ίδιοι δανείζουν στις κυβερνήσεις, οπότε κερδίζουν και έτσι. Τώρα που δεν μπορεί να συνεχιστεί η ίδια κατάσταση, οι καπιταλιστές θέλουν να μειώσουν τους μισθούς παρά να πληρώσουν εκείνοι. Αυτό όμως αποτελεί αντίφαση, αφού αποσταθεροποιεί το ίδιο τους το σύστημα. Έτσι σήμερα ο καπιταλισμός και οι ηγέτες αντιλαμβάνονται πως βρίσκονται σε μια πολύ δύσκολη χρονική στιγμή, καθώς αναδιοργανώνουν τον καπιταλισμό για να σωθούν εις βάρος των ανθρώπων που τους είναι απαραίτητοι και που μπορεί να αποτελέσουν απειλή αν δεν τους παρέχονται αυτά που χρειάζονται. Σε αυτή την κατάσταση, καθώς επιβάλουν λιτότητα στις μάζες, ταυτόχρονα ενισχύουν όλα τα εργαλεία ελέγχου για την περίπτωση που ο κόσμος αντιδράσει, αντισταθεί ή τους απειλήσει. Ενισχύουν την αστυνομία, το στρατό, το δικαστικό μηχανισμό για να περιορίσουν και να ελέγξουν την κατάσταση. Αλλά είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι όλα αυτά αποτελούν ενδείξεις ενός συστήματος που δεν δύναται να λειτουργήσει με τον ασφαλή και σταθερό τρόπο που νόμιζε πως μπορεί και ότι μέσα από μια ποικιλία μηχανισμών συμπεριλαμβανομένου του εθνικού δανεισμού, μπορούσε να το κάνει για αρκετό καιρό ως τώρα. Πιστεύω λοιπόν πως βρισκόμαστε στο σημείο που ο καπιταλισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει, η ικανότητά του να επιτύχει τα υπεσχημένα, “to deliver the goods”όπως λέμε στις ΗΠΑ, έχει μειωθεί και δεν βλέπω κάποια λύση σε αυτό το πρόβλημα. Πιστεύω πως οι καπιταλιστές επιβάλλουν ελέγχους στις πολιτικές ελευθερίες επειδή, όπως λένε και οι ίδιοι -από αυτούς το πήρα άλλωστε- δεν βλέπουν κάποια λύση, όχι μόνο για τώρα αλλά ούτε και στα επόμενα πέντε χρόνια. Οπότε χρειάζεται να προετοιμάσουν τους μηχανισμούς εκείνους που θα ελέγξουν την αντίδραση του κόσμου ενάντια στη χειροτέρευση του βιοτικού του επίπεδου, που θα του επιβληθεί ως «η λύση». Πρόκειται εν κατακλείδι για τη δημιουργία μιας συστημικής αντίφασης που θα ξεσπάσει με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, και οι άρχουσες τάξεις κάνουν αυτό που θα περιμέναμε από αυτές. Θα προσπαθήσουν να επιβάλλουν ως λύση τη μείωση του βιοτικού επιπέδου και, ταυτόχρονα, θα προστατέψουν τους εαυτούς τους από μια πιθανή αντίσταση. Δείτε το ως μια στρατιωτική επιχείρηση, όπου εισβάλεις από τα αριστερά αλλά έχεις και ένα τάγμα στη δεξιά πλευρά σε περίπτωση ανάγκης. Το λυπηρό για μένα, που προέρχομαι από την Αριστερά, είναι ότι δεν βλέπω πολύ κόσμο να κινητοποιείται και να οργανώνει τη δική του στρατηγική για να λύσει το πρόβλημα, μια εναλλακτική στρατηγική. Και γι’ αυτό όταν αναφέρομαι σε αυτό το συνδέω με την πρώτη σας ερώτηση: «Τι γίνεται με την πραγματική οργάνωση της παραγωγής;». Διότι η εργατική τάξη θα πρέπει να απαντήσει, όχι λέγοντας «Πρέπει να έχουμε πολιτικές ελευθερίες, σωστά;». Φυσικά και πρέπει, και ο καπιταλισμός χρειάζεται τις πολιτικές ελευθερίες, τις απέσυραν μόνο επειδή θεώρησαν πως έπρεπε. Η απάντηση δεν είναι η πάλη για περισσότερες πολιτικές ελευθερίες, φυσικά και τις θέλουμε αλλά δεν είναι αυτή η λύση. Η απάντηση είναι η αλλαγή της δομής έτσι ώστε η αντίφαση που δημιουργείται ανάμεσα σε κεφάλαιο και εργασία να μην εκδιπλώνεται με αυτό τον τρόπο. Χρειαζόμαστε μια διαφορετική δομή ώστε η αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας να εξαλειφθεί. Οι εργάτες να αποκτήσουν τον έλεγχο του εαυτού τους και τη δυνατότητα να ξεκινήσουμε να λύνουμε τα προβλήματα  ως μια συλλογική κοινωνία δίχως την εγγενή αντίφαση, όπου μια μικρή ομάδα ανθρώπων έχει τον έλεγχο σε όλα τα επίπεδα εξουσίας για να λύνει τα προβλήματα με τρόπο που να  προστατεύει τον εαυτό της εις βάρος όλων των άλλων.

 

ΝΨ – Ναι, αλλά που πρέπει να εστιάσουμε; Στην στρατηγική προς μια νέα δομή, στην αντίδραση στα μέτρα, και στα δύο…

 

ΡΓ – Και στα δύο φυσικά, στην στρατηγική για μια νέα δομή και στη πάλη κατά των μέτρων. Παλεύουμε πάντα για περισσότερα δημοκρατικά δικαιώματα, για πολιτικές ελευθερίες κλπ, παλεύουμε πάντα γιατί αυτό είναι που ο κόσμος έχει ανάγκη και επιθυμεί. Το ερώτημα δεν είναι αν θα παλεύουμε αλλά πώς. Το επιχείρημά μου είναι ότι για να εξασφαλίσουμε τις πολιτικές ελευθερίες χρειάζεται να προβούμε σε εκείνες τις δομικές αλλαγές στην κοινωνία που θα μας επιτρέψουν να εξασφαλίζουμε την ασφάλεια των πολιτικών μας ελευθεριών. Ζούμε στον καπιταλισμό που μας αποδεικνύει πως δεν αποτελεί αξιόπιστο θεμέλιο για τις πολιτικές ελευθερίες. Οι ίδιοι οι καπιταλιστές που επαίρονταν πριν από λίγα χρονιά ότι είναι οι τυπικοί στυλοβάτες και προστάτες των πολιτικών ελευθεριών, της ελευθερίας και της δημοκρατίας, δείχνουν σήμερα πως όταν ο καπιταλισμός αντιμετωπίζει πρόβλημα είναι πρόθυμοι να εξαλείψουν τις πολιτικές και δημοκρατικές ελευθερίες. Αυτό μας διδάσκει πως χρειαζόμαστε μια διαφορετική δομή (της κοινωνίας) προκειμένου να εξασφαλισθούν οι πολιτικές ελευθερίες. Τώρα μαθαίνουμε πως, o καπιταλισμός επιτρέπει πολιτικές ελευθερίες όταν συμφέρουν τους καπιταλιστές και πως όταν υπάρχουν προβλήματα, και μάλιστα σοβαρά, ένα από τα πράγματα που κάνουν για να προστατευτούν είναι να ξεφορτωθούν τις πολιτικές και δημοκρατικές ελευθερίες που τόσο περήφανα διαλαλούσαν ως δική τους δέσμευση. Δεν έχουν καμία τέτοια δέσμευση. Αυτό αποτελεί ένα επιχείρημα υπέρ ενός διαφορετικού συστήματος που θα αποτελούσε καλύτερη βάση για την εξασφάλιση αυτών των δικαιωμάτων.

 

ΝΨ – Aς πάμε σε ένα άλλο ζήτημα. Στην Ελλάδα, η πλειοψηφία των διανοουμένων –για να έρθουμε στο πεδίο σας- έχουν κλείσει τα στόματα –για να το πούμε ωμά- εδώ και καιρό, και μόνο πρόσφατα κάποιοι έχουν αρχίσει να αναφέρουν κάποιες πτυχές του τι συμβαίνει, τώρα που είναι ολοφάνερο. Το είδα και προσωπικά όταν πέρυσι εξέδωσα ένα βιβλίο για το τι στ’ αλήθεια συμβαίνει σ’ αυτή τη χώρα, και πολλοί με συνεχάρησαν επειδή, όπως είπαν, «είχα το θάρρος να τα πω ανοιχτά». Να σε συγχαίρουν επειδή μιλάς… Που σημαίνει ότι πολλοί ξέρουν αλλά λίγοι παίρνουν θέση. Η Αριστερά, από την άλλη, παίζει επικίνδυνο παιχνίδι στην Ελλάδα: είτε το παίζουν «αντιπολίτευση» για να ελέγξουν τις αντιδράσεις, σε πλήρη συμφωνία με τους συναδέλφους τους πολιτικούς, είτε είναι απλώς ανίκανοι και καθοδηγούνται από μικροπολιτικές επιδιώξεις. Αυτό μου θυμίζει τη Γερμανία των αρχών του ’30. Δεν ξέρω αν υπερβάλλω, αλλά όλοι γνωρίζουμε πώς ανέβηκε ο φασισμός στην Ευρώπη, και αυτό που βλέπουμε τώρα στην Ελλάδα είναι μια ισχυρή συμμαχία του ΠΑΣΟΚ με την άκρα δεξιά του ΛΑΟΣ που προβληματίζει. Από την άλλη μεριά, εκτιμώ πως οι άνθρωποι στην Ελλάδα είναι και έτοιμοι και πρόθυμοι να αντιδράσουν, όχι όλοι βέβαια αλλά μια κρίσιμη μάζα –γνωρίζουμε ότι αρκούν λίγοι για να γίνει η αρχή-, κι όμως νιώθουν χαμένοι, περιμένουν κάποιον να ηγηθεί, να προτείνει, κάτι… Δύο ερωτήσεις εγείρονται εδώ, λοιπόν. Η πρώτη, σύντομη, αν συμβαίνει το ίδιο και στις ΗΠΑ και η δεύτερη, και κρισιμότερη για μας, πώς πιστεύετε ότι θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε το πρόβλημα μιας πολιτικής οριοθετημένης από τις ηγεσίες και τα κόμματα και να οργανωθούμε για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα; Ξέρετε ότι χωρίς οργάνωση και συγχρονισμό δεν θα πετύχουμε τίποτα. Τι λέτε γι’ αυτά;

 

ΡΓ – Πολλαπλές ερωτήσεις, ας δούμε την καθεμία ξεχωριστά. Πρώτον, έχετε δίκιο, συμβαίνει το ίδιο στις ΗΠΑ. Πιστεύω πως οι διανοούμενοι και οι ακαδημαϊκοί μας είναι κυρίως συμβιβασμένοι ή, για να το πω αλλιώς, είναι βαθιά ενσωματωμένοι στο γενικότερο σύστημα. Το πανεπιστήμιο λειτουργεί με αυτό τον τρόπο και είναι ένας θεσμός οικονομικά εξαρτώμενος από την υπόλοιπη κοινωνία, και πολιτικά εξαρτώμενος. Θα ήταν παράξενο να περιμένει κανείς ότι θα ήταν διαφορετικό από την υπόλοιπη κοινωνία. Τα πανεπιστήμια αρέσκονται να  προσποιούνται ότι είναι ανεξάρτητα, ελεύθερα από τα όρια και τις πιέσεις που υφίσταται η υπόλοιπη κοινωνία. Αυτό μπορεί να ίσχυε κάποια στιγμή στο παρελθόν, αλλά δεν ισχύει τώρα και ως εκ τούτου θα δει κανείς στο πανεπιστήμιο πολλές πιέσεις που θα αναγκάζουν τους καθηγητές να συμβιβαστούν με τις κυρίαρχες απόψεις, με τις  δεσπόζουσες αυθεντίες, όπως συμβαίνει με ανθρώπους σε άλλους θεσμούς, στις επιχειρήσεις, στη δικαιοσύνη κλπ. Αυτά κατά μία έννοια είναι τα  κακά νέα, η εικόνα του καθηγητή  ως πηγή ανεξάρτητης κοινωνικής κριτικής είναι μια ιδεολογική αυταπάτη, και σίγουρα δεν είναι αληθής στις ΗΠΑ εδώ και καιρό. Ταυτόχρονα, όμως,  οι αντιφάσεις που επηρεάζουν εργαζόμενους, φοιτητές κλπ υπάρχουν και στα πανεπιστήμια και επηρεάζουν στους καθηγητές με πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Αν, για παράδειγμα, είσαι καθηγητής ανθρωπιστικών ή κοινωνικών σπουδών και έχεις εκπαιδευτεί στις ιδεολογίες του καπιταλισμού, στη σημασία της δημοκρατίας, της ελευθερίας κλπ, τότε είσαι περισσότερο ευαίσθητος από άλλους όταν αυτές αναιρούνται από τον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία. Κατά πρώτον αυτό. Κατά δεύτερον, αν έχεις μια θέση στο πανεπιστήμιο πιστεύεις, λόγω της ιδιαιτερότητας του θεσμού, πως αυτό που κάνεις είναι ιδιαίτερα σημαντικό κοινωνικά: «Η επόμενη γενιά νέων ανθρώπων πρέπει να μορφωθεί για να συνεχίσει τις παραδόσεις και να προωθήσει την προοδευτική ανάπτυξη  της κοινωνίας μας». Τα πιστεύεις όλα αυτά, ας αφήσουμε κατά μέρος προς στιγμήν αν είναι πραγματικά ή όχι, αποτελούν εικόνα του εαυτού σου ως ακαδημαϊκού. Πώς όμως αντιδράς όταν η πολιτεία ή ο ιδιωτικός τομέας αποφασίσει πως ήρθε η ώρα για  λιγότερα πανεπιστήμια, για λιγότερους φοιτητές, για χαμηλότερο μισθό και λιγότερη υποστήριξη για τους καθηγητές; Προσβάλλεσαι, θυμώνεις. Και πώς το εκφράζεις; Όταν είσαι καθηγητής, ένας τρόπος είναι να αναγνωρίσεις πως πιθανώς υπάρχει μια αντίφαση ανάμεσα στον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας και σε όλα αυτά τα όμορφα ιδανικά που διδάσκεις. Τότε είναι πιθανό ο τρόπος με τον οποίο ξεδιπλώνεται αυτή η αντίφαση μέσα στο πανεπιστήμιο να δημιουργήσει κοινωνική κριτική. Κατά κάποιο τρόπο, υπάρχει ένας παραλληλισμός ανάμεσα στον ακαδημαϊκό χώρο με αυτά που θα μπορούσαν να συμβούν  σε ένα εργοστάσιο, σε ένα γραφείο ή οπουδήποτε ένας εργαζόμενος, βλέπει τον μισθό του να μειώνεται και ο οποίος, αντί να αισθάνεται άσχημα, να γυρίσει σπίτι και να πίνει πολύ, σκέφτεται πως  θα πρέπει να υπάρχει μια εναλλακτική λύση σ’ αυτή την κοινωνία. Αυτό συμβαίνει επίσης και με τους καθηγητές. Οπότε καταλαβαίνετε γιατί συχνά οι αντιφάσεις που αναπτύσσονται παντού στην κοινωνία, στο πανεπιστήμιο είναι πιθανό να εμφανιστούν νωρίτερα στο προσκήνιο. Οι ακαδημαϊκοί υποτίθεται ότι παρέχουν ιδεολογική νομιμοποίηση. Λοιπόν, αυτό γίνεται διαρκώς δυσκολότερο σε μια κοινωνία διαρκώς αυξανόμενων εντάσεων και αντιφάσεων. Και ένας αριθμός καθηγητών θα ακολουθήσει τον άλλο δρόμο απαιτώντας από την κοινωνία να προσαρμοστεί στις ιδέες και όχι το αντίθετο.

 

Και εδώ εισέρχεται το πιο σημαντικό ζήτημα, αυτό το μοναδικό πλάσμα που ονομάζεται «φοιτητής». Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πως ο καπιταλισμός έχει ανάγκη από ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων με βασική εκπαίδευση, αλλά πριν τους στείλει στον κόσμο της εργασίας, τους παρέχει κάποια χρόνια εντατικής εκπαίδευσης όταν είναι πλέον ενήλικοι. Εδώ υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα αντίφαση. Ο καπιταλισμός έχει ανάγκη αυτή την εκπαίδευση αλλά παράλληλα αυτή παράγει ιδιαίτερους ανθρώπους: ανθρώπους που έχουν ελεύθερο χρόνο και που αναμένεται να διαβάζουν βιβλία, να ακούν τους διανοούμενους, να εξερευνούν ιδέες. Ωπ! Αυτή ακριβώς είναι η στιγμή που η κοινωνική κριτική αποκτά κοινό. Κοινό που έχει χρόνο, που δεν έχει ακόμα πλήρη απασχόληση, και δεν αποσπάται ακόμα  από πολλές ευθύνες και από την οικογένεια. Οπότε έχει ένα ιδιαίτερο κοινό, εν δυνάμει υποστηρικτές, ανοιχτό σε ιδέες κοινωνικής κριτικής με τρόπο που δεν είναι άλλα κομμάτια της κοινωνίας.  Στις περισσότερες καπιταλιστικές κοινωνίες, το περισσότερο καιρό, οι φοιτητές ήταν έτσι: ασυνήθιστα ενεργοί, ανοιχτοί και ευάλωτοι, αν θέλετε, σε ένα τρόπο σκέψης που ασκεί κοινωνική κριτική και στα αντίστοιχα κινήματα. Μπορεί να μην διαρκέσει –για πολλούς τελειώνει όταν πιάσουν δουλειά, μπορεί να είναι επιφανειακό – αλλά υπάρχει , είναι αληθινό, αποτελεί αντίφαση που όμως ανοίγει μια δυνατότητα. Συνεπώς, ναι για μένα το πανεπιστήμιο αποτελεί έναν θεσμικό μέρος της κοινωνίας που ενέχει συμβιβασμούς και επηρεάζει και τους άλλους της θεσμούς, εντούτοις συναντάμε σε αυτό συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες. Αυτό σημαίνει ότι εκεί οι κοινωνικές αντιφάσεις μπορούν να γίνουν εκρηκτικές κατά ένα κρίσιμο τρόπο, και γι’ αυτό είναι σημαντικό να τις προστατέψουμε,  όπως ακριβώς είναι σημαντικό να προστατέψουμε τις αντιφάσεις που δημιουργούν για μας ευκαιρίες σε άλλα πεδία της κοινωνικής ζωής, όπως η πολιτική ή ο στρατός και άλλα Στα πανεπιστήμια υπάρχουν αυτοί οι ιδιαίτεροι χώροι ευκαιριών, και στην Ελλάδα αυτό συμβολίζεται, για μένα, ως εξής: όπως μου εξήγησαν, στα ελληνικά πανεπιστήμια ισχύει ένας κανόνας, πως η αστυνομία δεν μπορεί να εισέλθει (Άσυλο). Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα: η αστυνομία δεν μπορεί να μπει στο πανεπιστήμιο. Αυτό σημαίνει ότι κατά ένα τρόπο που απορρέει από τις αντιφάσεις αυτής κοινωνίας ενώ η αστυνομία πάει παντού, υπάρχει ένα μέρος όπου δεν μπορεί να πάει. Αυτό είναι ένα ισχυρό παράδειγμα  ενός χώρου που είναι κάπως διαφορετικός από τους άλλους, όπου δύναται να συμβούν πράγματα που δεν μπορούν να συμβούν αλλού. Νομίζω πως τώρα η αστυνομία μπορεί να μπει, όμως το πανεπιστήμιο είναι ήδη ένας χώρος πιο ανοιχτός στην κοινωνική κριτική ανάλυση από άλλους. Είναι σημαντικό να το καταλάβει αυτό η Αριστερά και να αξιοποιήσει τη δυνατότητα.

 

Όσο για την ερώτησή σας αναφορικά με την ανάγκη κινητοποίησης των ανθρώπων για να ξεκινήσει μια διαδικασία…, δεν θα μπορούσα παρά να υπερθεματίσω. Όπως προσπαθώ συνεχώς να εξηγήσω, μια τεράστια μερίδα της σύγχρονης κοινωνίας, σίγουρα και αυτής των ΗΠΑ, και ίσως είναι σημαντικό να το αποσαφηνίσω για το κοινό σας, πολλοί Αμερικανοί  είναι αριστεροί, έχουν κριτική στάση απέναντι στον καπιταλισμό, είναι αντίθετοι με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ λόγω αρχών –τη θεωρούν μια καθαρά στρατιωτική, ιμπεριαλιστική επιχείρηση-, είναι υπέρ των δραστικών αλλαγών στα φορολογικά βάρη, θέλουν ένα ελάχιστο κοινωνικών υπηρεσιών για όλους, θέλουν καλύτερους μισθούς… Πλήθος Αμερικανών υποστηρίζουν όλες τις βασικές θέσεις που υποστηρίζονται από την Αριστερά. Και ενώ η Αριστερά είναι δυνατή στο επίπεδο των πεποιθήσεων και των δεσμεύσεων των ανθρώπων, είναι απίστευτα αδύναμη λόγω της παντελούς έλλειψης μιας οργανωμένης παρέμβασης . Η συμμετοχή στα εργατικά σωματεία μας μειώνεται εδώ και 50 χρόνια. Μόνο ένας στους 14 εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα ανήκει σε οποιοδήποτε σωματείο -οι υπόλοιποι 13 όχι. Έτσι, τα σωματεία είναι πολύ μικρά, αδύναμα. Δεν υπάρχει κομμουνιστικό κόμμα να αρθρώσει δυνατό λόγο, είναι μόνο μια μικρή οργάνωση χωρίς καμιά κοινωνική επιρροή. Το ίδιο ισχύει και για το σοσιαλιστικό κόμμα, και για άλλα 50 διχοτομημένα πολύ μικρά κόμματα χωρίς αξιόλογη κοινωνική επιρροή πέραν ενός πολύ μικρού κομματιού της Αριστεράς στο οποίο απευθύνονται. Ουσιαστικά δεν έχουμε οργανωμένη Αριστερά, αλλά υπάρχει μια Αριστερά που θέλει οργάνωση αλλά δεν την έχει. Υπάρχει επίσης  μια Αριστερά που θέλει μεν οργάνωση επειδή χρειάζεται να εκφραστεί, αλλά την τρομοκρατεί η ιδέα της οργάνωσης. Φοβάται πως οποιαδήποτε μορφή οργανωμένης προσπάθειας θα διαφθαρεί, θα προδώσει τις ελπίδες που την ανέδειξαν. Οπότε έχουμε ένα μείγμα, «το θέλουμε – το φοβόμαστε», «το χρειαζόμαστε – το απωθούμε». Αυτή η αντίφαση ακινητοποιεί την Αριστερά, βαθαίνει την ψυχολογική απόγνωση, διότι υπάρχουν αριστερές απόψεις αλλά δεν εκφράζονται. Βλέπετε, για παράδειγμα, πόσο υποστήριξαν τον Ομπάμα. Η Αριστερά ερμήνευσε τον Ομπάμα ως αριστερό. Δεν ήταν ποτέ αριστερός. Για να είμαστε δίκαιοι, τις περισσότερες φορές δεν προσποιήθηκε τον αριστερό. Λίγες φορές είπε πράγματα για να ευχαριστήσει την Αριστερά, αλλά βασικά, αν δείτε τι έκανε, τι ψήφισε, ποιοι είναι οι φίλοι και υποστηρικτές του, δεν υπάρχει καθόλου αριστερή πολιτική σε αυτά,  ποτέ δεν υπήρξε. Όμως η Αριστερά ήθελε τόσο απεγνωσμένα να εκφραστεί που εναπόθεσε τις επιθυμίες της στον Ομπάμα, ο οποίος θεώρησε χρήσιμο να το εκμεταλλευτεί για να πάρει τις ψήφους που πήρε. Η μισή Αριστερά προσγειώθηκε απότομα: σε λιγότερο από χρόνο ανακάλυψε πως φαντασιώθηκε ένα στήριγμα που δεν υπήρχε. Συνεπώς, και ως αποτέλεσμα των παραπάνω, τίποτε δεν είναι πιο σημαντικό, κατά την ταπεινή μου άποψη, για την Αριστερά από το να βρει τρόπους για τις μικρές ομάδες ανθρώπων να καταθέσουν προτάσεις και να αναπτύξουν οργανωμένες μορφές δράσης. Τρόπους οργάνωσης που θα μπορούσαν να αποφύγουν το φόβο των Αμερικανών για την οργάνωση και την ίδια στιγμή θα ανταποκρίνονται στην επιθυμία της Αριστεράς για μεγαλύτερη επιρροή απ’ τη σημερινή. Τελευταίο επιχείρημα. Υπάρχει ένα είδος αριστερής πολιτικής στην Αμερική που έχει οργανωμένες μορφές, τα ονομαζόμενα κοινωνικά κινήματα. Αυτά προκύπτουν όταν ομάδες ανθρώπων προσδιορίζουν έναν πολιτικό εγχείρημα, πολύ συγκεκριμένο, πολύ περιορισμένο και συνήθως πολύ τοπικό. Για παράδειγμα, μια ομάδα ανθρώπων κάπου σε μια πόλη είναι οργισμένη με τη σχέση μεταξύ μαύρων και λευκών, ή με την έλλειψη αξιοπρεπών συνθηκών στέγασης, ή είναι ανήσυχοι για τα οικολογικά προβλήματα στην περιοχή τους… Μπορούν να κινητοποιήσουν κόσμο να δράσουν για ένα συγκεκριμένο πρόβλημα. Αυτό λειτουργεί στις ΗΠΑ. Είναι τοπικό, άμεσο απτό πρόβλημα που απαιτεί άμεση δράση. Ο κόσμος θα δράσει γι’ αυτό, το θεωρεί καθαρό, αγνό, έντιμο, ευγενές, και θα το κάνει. Αλλά, από τη στιγμή που κάποιος προτείνει « θα μπορούσαμε να ενώσουμε αυτές τις ομάδες και να βοηθήσουν η μία την άλλη. Οι φεμινίστριες θα μπορούσαν να παλέψουν ενάντια στο ρατσισμό, οι δυο από κοινού να βοηθήσουν τους οικολόγους, και όλοι μαζί να συνεργαστούν με τα εργατικά σωματεία»…, τη στιγμή λοιπόν που κάποιος θα το προτείνει, επιστρέφουμε στην τρομοκράτηση της Αριστεράς με την ιδέα μιας οργάνωσης. Είναι σαν να μην ξεπέρασε ποτέ η Αριστερά το τραύμα της προηγούμενης γενιάς, η οποία πίστεψε, ίσως περισσότερο απ’ όσο έπρεπε, στη δύναμη ενός ενοποιημένου κομμουνιστικού, σοσιαλιστικού κόμματος, αλλά επίσης και το τραύμα που της άφησε η δεξιά χαρακτηρίζοντας τα πολιτικά κόμματα ως καρικατούρες, σταλινικούς, εφιάλτες! Και γι’ αυτό έχουμε μια γενιά αριστερών που αντιμετωπίζουν με άγχος και φόβο την οργάνωση, επειδή η Αριστερά το περίμενε τόσα πολλά από αυτή και η δεξιά την δαιμονοποίησε, μια γενιά αριστερών που ακόμα δεν έχουν βρει τρόπους οργανωμένης έκφρασης πέραν της ατομικής τοπικής δράσης.  Κι αυτό φέρνει την Αριστερά στις ΗΠΑ σε βαθιά απόγνωση. Ξέρει, κατά μια έννοια, τι πρέπει να γίνει, ασκεί κριτική, αλλά αισθάνεται απομονωμένη λόγω της έλλειψης ενότητας, και από την άλλη πλευρά φοβάται πολύ κάθε προσπάθεια ενότητας, και αυτή είναι μια πολύ αγχωτική κατάσταση. Παρόλα αυτά, υπάρχουν το δυναμικό. Κάποια μικρή ομάδα, και υπάρχουν πολλές στις ΗΠΑ που αντιλαμβάνονται το πρόβλημα που σας αναφέρω και προσπαθούν γι’ αυτό, αργά ή γρήγορα θα βρουν ένα τρόπο να παρουσιάσουν  στην αμερικανική Αριστερά μια οργανωτική μορφή που θα βοηθήσει την Αριστερά να πιστέψει πως μπορεί να προχωρήσει μπροστά χωρίς τον τρόμο της οργάνωσης. Κάποιοι θα βρουν την άκρη. Και τότε, πιστεύω, θα δείτε την εκρηκτική ανάδυση μιας οργανωμένης Αριστεράς στο αμερικανικό πολιτικό σκηνικό. Θα εκπλήξει τους Αμερικανούς, θα εκπλήξει τους Ευρωπαίους. Αλλά δεν πρέπει να εκπλαγούν.

 

Θα δανειστώ ένα παράδειγμα από τη Χημεία. Αν διαλύσετε μια χημική σκόνη σε νερό, συχνά προκύπτει ένα υπερκορεσμένο διάλυμα. Αυτό συμβαίνει όταν υπάρχει πάρα πολλή σκόνη στο νερό ώστε να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την μετατροπή της σε  κρύσταλλο. Χρειάζεται όμως ένας καταλύτης που θα βοηθήσει ώστε το διάλυμα να μετατραπεί σε ένα στοιχείο πιο σκληρό και στερεό (σε κρύσταλλο). Αυτό συμβαίνει στις ΗΠΑ. Έχουμε μια υπερκορεσμένη Αριστερά, μεγάλη Αριστερά, πολύ απογοητευμένη Αριστερά, αυτό σημαίνει κάτι. Η ελπίδα μου είναι αυτό το κάτι να είναι μια νέα οργανωτική δομή. Ο φόβος μου είναι, αντί για τη δομή που χρειαζόμαστε, θα είναι η εμφάνιση  κάποιου χαρισματικού προσώπου.  Ενός προσώπου που, για οποιοδήποτε λόγο, θα ευνοηθεί από την ιστορική συγκυρία. ‘Όπως κατά μία έννοια συνέβη με  τον Ομπάμα: ήταν κάτι καινούριο και διαφορετικό, ένας μαύρος στην ηγεσία της χώρας, αδιανόητο! Η Αριστερά μέσα στην απελπισία της έτρεψε βιαστικά προς αυτόν. Και δεν θα το ξανακάνει. Αν τον ξαναψηφίσει θα είναι μόνο επειδή είναι καλύτερος από τον αντίπαλο του, γι’ αυτό άλλωστε ψηφίζουν Δημοκρατικούς. Δεν θα είναι ο Μεσσίας, όμως έχει διαφανεί πως κάποιος άλλος μπορεί να αντιληφθεί την αναζήτηση από τον κόσμο ενός Μεσσία.  Ίσως την επόμενη φορά δούμε υποψήφια μια μαύρη γυναίκα ή κάποιον άλλον στον οποίο η Αριστερά θα εναποθέσει τις ελπίδες και τα όνειρά της. Εγώ θα προτιμούσα μια πιο δομική και δημοκρατική οργάνωση να δώσει λύση σε αυτή την κατάσταση.

 

ΝΨ – Όχι έναν Μεσσία!

 

ΡΓ – Κανενός είδους Μεσσία. Όμως θεωρώ πως η Αριστερά βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ’ αυτή των τελευταίων 50 ετών. Περιγράφω ένα ευρύ φάσμα προβληματισμένων πολιτών , μια κατάσταση όπου οι πολίτες αντιλαμβάνονται τα διλήμματά τους, την ανάγκη τους για οργάνωση, απλά δεν ξέρουν πώς να το κάνουν. Ξέρουν πως απαιτείται οργάνωση, γνωρίζουν τα όρια της δράσης που αναπτυσσόταν τα τελευταία 50 χρόνια, που ήταν τοπική, συγκεκριμένη, περιορισμένης εμβέλειας. Ξέρουν πως αυτό δεν είναι αρκετό, απλά δεν έχει γίνει το τελευταίο βήμα. Δεδομένης όμως  της δημιουργικότητας που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο, θα βρουν τον τρόπο.

 

ΝΨ – Ελπίζουμε να εκπλαγούμε ευχάριστα. Ανυπομονούμε…

 

ΡΓ –  Μοχθούμε για την προοπτική αυτή.

 

ΝΨ –  Εντωμεταξύ… Αναφέρατε στις διαλέξεις σας ότι ο κόσμος στην Αμερική, αλλά και στην Ευρώπη, απ’ όσο και εγώ γνωρίζω από φίλους εκεί, έχει στραμμένο το βλέμμα του στην Ελλάδα με την προσδοκία να αντισταθούμε αποτελεσματικά. Περιμένουν ένα ντόμινο αντιδράσεων, έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε εμάς; Αν και αυτό ακούγεται παράλογο, καταλαβαίνω πως η προπαγάνδα μπορεί να δημιουργήσει ηττοπάθεια και άλλα προβλήματα. Ας υποθέσουμε λοιπόν πως οι Έλληνες καταφέρνουν να οργανώσουν αντίσταση, ότι καλλιεργούν την κοινωνική αλληλεγγύη, κάνουν γενικές απεργίες διαρκείας, σχεδιάζουν το μέλλον. Ας υποθέσουμε πως φτάσαμε εκεί. Εάν και όταν συμβεί αυτό, η εκτίμησή μου είναι, αλλά και τα ιστορικά γεγονότα υποδεικνύουν, ότι οι οικονομικοί και πολιτικοί ηγέτες του κόσμου, των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΔΝΤ, οι ηγέτες όλων αυτών των οργανισμών και οι τραπεζίτες, θα προσπαθήσουν να μας εμποδίσουν. Θα είναι επιτακτική η ανάγκη να μας σταματήσουν αν δεχτούμε πως ο κόσμος στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ περιμένει κι αυτός να ξεσηκωθεί. Με αυτά ως δεδομένα, είναι πολύ πιθανό ότι θα προκαλέσουν κάτι, θα δημιουργήσουν ένα άλλοθι για περαιτέρω καταστολή. Ένα τρομοκρατικό χτύπημα μέσα στη χώρα, ή ένα διπλωματικό επεισόδιο με τους γείτονές μας, όπως έχει ξανασυμβεί. Γνωρίζουμε πως το ΝΑΤΟ συγκεντρώνει στρατεύματα στα σύνορα της Ελλάδας με την Αλβανία και με την πρώην Γιουγκοσλαβία. Γνωρίζετε τις προβοκατόρικες ενέργειες, αυτό συμβαίνει τώρα στο εσωτερικό της χώρας, συμβαίνει και στο εξωτερικό… Δεδομένου ότι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι πολίτες μάλλον δεν θα μάθουν ποτέ την αλήθεια γι αυτές τις ενέργειες, ίσως ούτε κι εμείς, τι βοήθεια μπορούμε να περιμένουμε;  Ίσως να τους θέσετε αυτό το ερώτημα όταν γυρίσετε πίσω.  Σας ρωτώ επειδή σίγουρα θα χρειαστούμε τη βοήθειά τους ώστε οι ίδιοι να σταματήσουν τις χώρες τους σε περίπτωση που επιτεθούν στην Ελλάδα – φορώντας τη μάσκα της Τουρκίας ή κάποιας άλλης χώρας. Θα μπορούν να μας βοηθήσουν; Τι πιστεύετε;

 

ΡΓ –  Ξέρετε, δεν είναι εύκολο να κάνεις προβλέψεις για το μέλλον. Έχω εντυπωσιαστεί από το βαθμό ενδιαφέρονταος για το τι συμβαίνει εδώ στην Τουρκία. Τρομερό λάθος. Εδώ στην Ελλάδα. Στις ΗΠΑ ενδιαφέρονται για το τί συμβαίνει στην Ελλάδα, το βρίσκω αξιοσημείωτο γιατί συνήθως οι Αμερικανοί δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο, ούτε ενδιαφέρονται για την Ελλάδα που είναι μια μικρή χώρα κλπ. Η μόνη εξήγηση που βρήκα ρωτώντας Αμερικανούς, είναι ότι σε ένα μεγάλο βαθμό πρόσεξαν πως στην Ελλάδα διαδραματίζεται μια πάλη, δεν γνωρίζουν λεπτομέρειες, μόνο ότι οι άνθρωποι παλεύουν ενάντια στην επιβολή μέτρων λιτότητας. Το πρόσεξαν επειδή πολλοί άνθρωποι βγήκαν στο δρόμο, και μάλιστα συχνά, κι αυτό είναι μεγάλο θέμα για τους Αμερικανούς, αυτό αλλάζει τα πάντα, αποτελεί μεγάλη αλλαγή όταν ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους. Αυτό ισχύει στην Αμερική και έτσι υποθέτουν πως ισχύει παντού. Και φυσικά έπαιξε ρόλο όλη η δημοσιότητα που απέκτησε το θέμα με τους νεκρούς στην τράπεζα. Οι Αμερικανοί διεγείρονται με τη βία, έτσι στρέφεται η προσοχή τους πάνω σας! Το ότι η ελληνική πολιτική είναι εκείνη που προσελκύει την προσοχή τους είναι συγκυριακό. Το ζήτημα είναι η επιβολή λιτότητας και η αντίδραση του κόσμου. Οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται γι’ αυτό  επειδή συμβαίνει το ίδιο στη χώρα μας. Στις ΗΠΑ, λόγω της διαφορετικής πολιτικής οργάνωσης, δεν είναι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση που ασκεί πολιτική , αλλά η πολιτειακή κυβέρνηση. Είναι στις 50 διαφορετικές πολιτείες εκεί όπου γίνεται αισθητός από τους πολίτες ο μεγάλος αντίκτυπος των αποφάσεων. Για παράδειγμα, στην κοινωνία μας, η εκπαίδευση δεν είναι ομοσπονδιακή υπόθεση. Τα σχολεία δεν είναι ομοσπονδιακά. Αντιθέτως, οργανώνονται, διευθύνονται και στελεχώνονται με ευθύνη της πολιτειακής και τοπικής κυβέρνησης. Έτσι, όταν γίνονται περικοπές στους δασκάλους, στους αστυνομικούς κ.ο.κ., η πολιτεία έχει την ευθύνη. Οι περικοπές έχουν ξεκινήσει σε όλες τις πολιτείες, όπως για παράδειγμα στη μεγαλύτερη πολιτεία, την Καλιφόρνια, όπου έχουν απολυθεί δεκάδες χιλιάδες δάσκαλοι, κοινωνικοί λειτουργοί, αστυνομικοί, και κάθε είδους πολιτειακοί υπάλληλοι, και οι μισθοί έχουν μειωθεί ποικιλοτρόπως. Οπότε όλοι οι Αμερικανοί αντιλαμβάνονται την επιβολή λιτότητας επειδή την βιώνουν ήδη, αντιλαμβάνονται πως οι κυρίαρχες πολιτικές ελίτ «υπόσχονται» μεγαλύτερη λιτότητα και την φοβούνται. Επομένως κάθε ιστορία για μια κοινωνία που αντιστέκεται στην επιβολή λιτότητας τους ενδιαφέρει. Διότι ο κόσμος θέλει να γνωρίζει, «είναι δυνατόν να αντισταθούμε, είναι δυνατόν να νικήσουμε;». Τώρα η Ελλάδα έχει ήδη απαντήσει στην ερώτηση αν είναι δυνατόν, γιατί το κάνει. Οι ΗΠΑ είναι μια περίπλοκη χώρα. Ο κόσμος φοβάται τρομερά τη βία, αλλά επίσης τον γοητεύει. Δεν την θέλει αλλά την βρίσκει πολύ ελκυστική. Είναι σημαντικό να το κατανοήσετε το εξής: τρομάζει τους Αμερικανούς μια διαδήλωση όπου σκοτώθηκαν άνθρωποι; Ναι! Όμως παίρνουν πολύ σοβαρά την αντίδραση εξαιτίας αυτού του γεγονότος. Αν δεν καταλάβετε αυτή την αντίφαση, δεν θα καταλάβετε την αμερικανική πολιτική. Οι ΗΠΑ λύνουν τα προβλήματα τους στη Μέση και Άπω Ανατολή σκοτώνοντας κόσμο. Πηγαίνουν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν και κάνουν πόλεμο. Πιστεύει στη βία, στις βίαιες λύσεις και τις σέβεται. Εκπαιδεύει τον κόσμο της να υποστηρίζει τις στρατιωτικές μας δυνάμεις. Φυσικά αυτή την σχέση με τη βία δε μπορείς να την οδηγείς μόνο στην κατεύθυνση που επιθυμείς. Κατά ένα ιδιότυπο τρόπο, η παρουσίαση στον αμερικανικό τύπο ότι υπήρξαν στιγμές βίας στους αγώνες στην Ελλάδα, τους έκανε πιο σοβαρούς, πιο επιτυχημένους, πιο εντυπωσιακούς. Ακόμα και αν οι Αμερικανοί τρέμουν και φοβούνται τη βία, τους ελκύει.

 

ΝΨ – Εσείς είσθε υπέρ  αυτού του πράγματος;

 

ΡΓ – Όχι, σε καμιά περίπτωση. Απλά θέλω να καταλάβετε την αντίφαση. Μπορούμε να υποκρινόμαστε πως οι Αμερικανοί απλά αποστρέφονται τη βία. Όμως αυτό είναι ανόητο. Δείτε την πολιτική μας, υπάρχει η αντίληψη στην κοινωνία μας ότι όλοι θα έπρεπε να έχουν όπλο, και οι περισσότεροι έχουν. Πιστεύουν πως το να κατέχεις όπλο είναι σημαντικό. Για να προστατέψεις τον εαυτό σου, τα συμφέροντά σου, κλπ. Το επιχείρημά μου είναι ότι το ενδιαφέρον των Αμερικανών εξάπτεται από έναν αγώνα σε μια γωνιά του κόσμου παρόμοιο με το δικό τους. Ότι υπάρχει  λιτότητα και αντίσταση κατά της λιτότητας. Και ενδιαφέρονται για όσα κάνουν οι Έλληνες εδώ επειδή παρουσιάστηκαν να αντιστέκονται σθεναρά. Και πώς το ξέρουν ότι αντιστέκονται σθεναρά; Επειδή βγήκαν πολλοί άνθρωποι στους δρόμους και υπήρξε βία. Αυτό δείχνει σε αυτούς τη σοβαρότητα της αντίστασης, κι εδώ βρίσκεται η ειρωνεία: σε αυτήν τη μικρή γωνιά της γης που ονομάζεται Ελλάδα διαδραματίζεται μια πάλη που την θεωρούν αντίστοιχη με αυτή που δίνει ο κόσμος σε μια μικρή πόλη της Καλιφόρνια. Επομένως, αν δώσω μια διάλεξη εκεί, και προσέλθουν 100 άτομα επιπλέον στο αμφιθέατρο [αυτό θα σημαίνει ότι] ενδιαφέρονται για την Ελλάδα; Όχι, αλλά αν δώσω μια ομιλία για την Ελλάδα και αναφέρω ότι η ομιλία μου έχει να κάνει με την πάλη των Ελλήνων ενάντια στη λιτότητα, τότε αυτοί οι άνθρωποι θα ενδιαφερθούν, θέλουν να μάθουν τι συμβαίνει στην Ελλάδα, γιατί θα έχει σχέση με τη δική τους αντίληψη για το τι μπορεί να γίνει σχετικά με αυτούς τους ίδιους. Οπότε, λυπάμαι που το λέω αλλά, εάν ο τύπος θελήσει να παρουσιάσει ό,τι συνέβη στην Ελλάδα ως ήττα της αντίστασης και επιτυχία της κυβέρνησης, οι Αμερικανοί θα είναι περισσότερο διστακτικοί να κάνουν κάτι που σε αντίθετη περίπτωση θα έκαναν – νομίζω πως αυτή είναι μια λογική εκτίμηση. Αν από την άλλη πλευρά, οι Έλληνες εργαζόμενοι και πολίτες παλεύουν κατά της λιτότητας, αν αυτή ήταν η πορεία των πραγμάτων στην Ελλάδα και αν αυτό ήταν δυνατόν να γίνει ορατό, τότε αν και δεν θα αντέστρεφε απαραίτητα την πορεία των πραγμάτων στις ΗΠΑ,  θα έκανε εντούτοις τους Αμερικανούς λιγότερο ανεκτικούς, πιο πρόθυμους να αγωνιστούν. Θα το κάνουν; Όχι φυσικά εξ’ αυτού. Οι αποφάσεις όλων εξαρτώνται από τις εκάστοτε συνθήκες. Όμως η Ελλάδα έχει εξελιχθεί σε συμβολικό σημείο αναφοράς. Και για να είμαι ειλικρινής, αυτό θα αλλάξει. Αν μέσα στις επόμενες έξι εβδομάδες εξασθενίσουν τα δημοσιεύματα για την Ελλάδα και επικεντρωθούν σε κάτι που συμβαίνει στη Λισσαβόνα, αν εκεί οι άνθρωποι βγουν στο δρόμο, τότε το ενδιαφέρον  θα στραφεί στην Πορτογαλία. Δεν έχει σημασία η χώρα αλλά η ύπαρξη αντίστασης. Και στις ίδιες τις ΗΠΑ, ένας αγώνας εργαζομένων σε μια πολιτεία βγαίνει κατευθείαν στις ειδήσεις σε πανεθνικό δίκτυο. Υπό διαφορετικές συνθήκες μια απεργία δασκάλων σε μια μικρή πόλη δεν θα αποτελούσε είδηση, τώρα είναι μεγάλη είδηση διότι παντού οι δάσκαλοι συζητούν την απεργία. Η Ελλάδα λοιπόν βρίσκεται για την ώρα στο κέντρο της προσοχής, και πιστεύω πως αυτό είναι ένα σημάδι μιας κοινωνίας που αντιμετωπίζει θεμελιώδη προβλήματα. Φυσικά, υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Αν οι καπιταλιστές επιβάλλουν λιτότητα, που σημαίνει ότι δεν μπορούν να κάνουν την κοινωνία να λειτουργήσει όπως θα προτιμούσαν – δηλαδή να υπάρχει ένας πληθυσμός οικονομικά άνετος, που βγάζει αρκετά χρήματα ώστε να αισθάνεται μια σχετική ασφάλεια και να θέλει να πάει για χορό το Σαββατόβραδο, να δειπνήσει με συγγενείς όπου  θα μιλήσει  για ευχάριστα πράγματα και όχι για τα κοινωνικά προβλήματα -, τότε γνωρίζουν ότι με το να επιβάλλουν λιτότητα θέτουν τα κοινωνικά ζητήματα στο τραπέζι. Είναι οι καπιταλιστές που το προκαλούν αυτό παρότι δεν θα το ήθελαν  αλλά εξαναγκάζονται  από τις συνθήκες. Τώρα ανησυχούν, δεν θέλουν την όξυνση, δεν θέλουν τα προβλήματα να φτάσουν στη αμφισβήτηση του κοινωνικού συστήματος, αλλά παρόλα αυτά δημιουργούν μια μέγιστη πρόκληση, πιέζουν τα πράγματα προς τα εκεί. Και γι’ αυτό πιστεύω πως ανησυχούν και αυτοί πάρα πολύ. Αλλά η ανησυχία τους αποτελεί την αδυναμία της Αριστεράς αλλά και τη δύναμή της.  Θα αξιοποιήσουν τον μηχανισμό τους για να ελέγξουν την Αριστερά; Φυσικά. Θα προσπαθήσουν να συνθλίψουν την αντίσταση; Οπωσδήποτε. Αλλά υπάρχει πάντα ο κίνδυνος, η διαλεκτική των πραγμάτων, η αντίφαση: Αν επιβάλεις βία, την προσκαλείς κιόλας. Το φοβούνται αυτό. Δεν θέλουν να προκαλέσουν περισσότερα προβλήματα. Ο στόχος τους είναι με την πρόκληση πραγμάτων -οποιαδήποτε κι αν ήταν αυτά στην Ελλάδα, δεν γνωρίζω- να ελέγξουν την κατάσταση. Όμως υπάρχει πάντα ο κίνδυνος με τις ενέργειές τους να ελέγξουν την κατάσταση να χειροτερέψουν τα πράγματα, να εξαγριώσουν τον κόσμο, να τον κάνουν αποφασισμένο για πράγματα που θα  δημιουργήσουν πρόβλημα στους καπιταλιστές. Και ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τις άρχουσες τάξεις σε Ευρώπη και ΗΠΑ είναι να προκαλέσουν τόσο τους Έλληνες προσπαθώντας να τους ελέγξουν ώστε να πάρουν ως απάντηση έναν μαζικό αγώνα. Το σκέφτονται αυτό πολύ στο πίσω μέρος του μυαλού τους. Στην Αριστερά φοβόμαστε τον έλεγχο και την καταστολή, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πως οι άρχουσες τάξεις ανησυχούν μήπως ο κόσμος αντιδράσει γιατί θα είναι επικίνδυνο γι’ αυτούς. Κι έτσι θα προσπαθήσουν να έρθουν σε συμφωνία με την Αριστερά, να αποφύγουν μια μεγαλύτερη πάλη. Αυτό πάντα υπάρχει ως δυνατότητα και πρέπει να γίνει κατανοητό. Πάντα υπάρχει μια διαμάχη μέσα στις άρχουσες τάξεις για το αν θα πιέσουν περισσότερο τον κόσμο ή όχι. Υπάρχει η πλευρά που λέει «Να πιέσουμε κι άλλο, αυτό πρέπει να κάνουμε», και υπάρχει κι εκείνη η πλευρά που λέει «Μην είστε τρελοί, θα προκαλέσουμε γενικευμένη αντεπίθεση, καλύτερα να κάνουμε μια συμφωνία». Πάντα υπάρχει αυτή η διαμάχη. Δεν θα μάθουμε ποτέ, γιατί δεν είμαστε σε αυτές τις συναντήσεις, ποια είναι η ισορροπία δυνάμεων εκεί, αλλά η διαμάχη υπάρχει.

 

Ας δούμε στο ελληνικό παράδειγμα πως αυτό δουλεύει. Υπάρχει πάντα διαμάχη ανάμεσα στον πιστωτή και τον οφειλέτη. Δεν είναι σωστό να πιστεύουμε πως ο δανειστής βρίσκεται πάντα σε πλεονεκτική θέση έναντι του οφειλέτη. Και οι δυο πλευρές έχουν εξουσία. Η εξουσία του δανειστή είναι η δυνατότητά του να σταματήσει να σε δανείσει και άλλο και να σε τιμωρήσει λέγοντας σου «αν δεν με πληρώσεις αυτά που θέλω, θα σε βλάψω». Ο οφειλέτης έχει πάντα την ίδια εξουσία, «αν δε μου κάνεις καλύτερη συμφωνία, δεν σε πληρώνω». Σήμερα στην Αμερική εκατομμύρια ιδιοκτήτες σπιτιών που πήραν στεγαστικά δάνεια πιέστηκαν από τις τράπεζες να κάνουν κάθε είδους παραχωρήσεις. Όμως οι ιδιοκτήτες απαντούν, «Δεν θα κάνω αυτές τις παραχωρήσεις Αν εσύ δεν μειώσεις το χρέος μου κατά 50% θα κηρύξω πτώχευση και δε θα σου πληρώσω τίποτα, θα φύγω από το σπίτι, δε θα πάρεις δεκάρα, θα χάσεις πολλά λεφτά και θα μείνεις με ένα σπίτι το οποίο δεν αξίζει και πολλά πλέον.» Και έτσι «Εσύ χάνεις». Πρέπει λοιπόν να γίνει συμφωνία. Γι’ αυτό υπάρχει στις ΗΠΑ ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που προβλέπει τη διαβούλευση των δύο πλευρών με σκοπό την επίτευξη συμφωνίας, και συνήθως μειώνεται το χρέος του ιδιοκτήτη του σπιτιού. Κι αυτό συμβαίνει όχι για τι ο  οφειλέτης δεν έχει εξουσία. Συμβαίνει επειδή στην πραγματικότητα ο οφειλέτης έχει την εξουσία να πει «Δεν πληρώνω». Τι θα κάνουν τότε; Θα βάλουν 10 εκατομμύρια οφειλέτες στη φυλακή; Δεν υπάρχει περίπτωση. Αδύνατον. Θα πρέπει να βρουν μια λύση. Γιατί το αναφέρω; Η ΕΕ λέει στους Έλληνες πως έχουν ένα χρέος 160 δις ή όσο είναι το μέγεθος του εθνικού χρέους. Και οι δανειστές θέλουν να εξοφληθούν, οι γερμανικές, οι γαλλικές τράπεζες θέλουν τα λεφτά τους. Φυσικά και τα θέλουν. Αλλά εσείς δεν θέλετε να πληρώσετε. Λογικό. Τότε πρέπει να γίνει κάποια συμφωνία ώστε να πληρώσετε κάτι αλλά όχι όλα. Αυτό έπρεπε να είχε συμβεί. Ολόκληρος ο κόσμος αναρωτιέται με απορία γιατί αυτό δεν συνέβη. Αντίθετα, οι Έλληνες φαίνεται να είπαν ότι θα τα πληρώσουν όλα. Τι απάντηση ήταν αυτή; Οι οφειλέτες δεν το κάνουν αυτό, δεν πρέπει ποτέ να το κάνουν. Υπάρχει η αντίληψη σαν μια φυσιολογική διαδικασία της επιχειρηματικής δραστηριότητας, τουλάχιστον στις ΗΠΑ, όταν φθάνει κανείς στο σημείο της αδυναμίας πληρωμής να γίνεται μια συμφωνία με αμοιβαία παραχώρηση. Όχι μια συμφωνία όπου ο ένας μόνο παίρνει και ο άλλος μόνο δίνει. Το ελληνικό παράδειγμα αποτελεί μυστήριο για τον κόσμο. Φαίνεται ότι συμφωνήσατε να τα πληρώσετε όλα! Και είστε τόσο ευχαριστημένοι με ένα χαμηλότερο επιτόκιο που σας φτάνει! Δεν είναι ο καλύτερος τρόπος επίλυσης του προβλήματος, με βάση την εμπειρία μου στις ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί συνεχώς έχουν πρόβλημα πληρωμής και έτσι διαβουλεύονται και βρίσκουν μια συμφωνία.

 

NΨ –  Διαπραγματεύονται.

 

ΡΓ – Φυσικά. Είναι η αναλογία της πολιτικής στα οικονομικά. Θέλει η άρχουσα τάξη να επιβάλλει λιτότητα; Φυσικά. Ο κόσμος την θέλει; Όχι. Οπότε πρέπει να γίνει μια συμφωνία. Βέβαια κάθε πλευρά θέλει να απειλήσει την άλλη, «Αν δεν κάνεις αυτό που θέλω, δεν σου δίνω τίποτα». Είναι η η άρχουσα τάξη αυτή που λέει στον κόσμο «Αν δεν πληρώσετε, θα έρθει οικονομική καταστροφή.» Το βλέπω να συμβαίνει  εδώ στην Ελλάδα. «Εάν δεν πάρετε όλα τα μέτρα λιτότητας, τότε…». Αυτό το λένε πάντα, αλλά δεν πρέπει να το παίρνουμε στα σοβαρά. Είναι σαν τον οφειλέτη που λέει «αν δεν κλείσουμε μια συμφωνία, δεν σε πληρώνω». Ναι, ναι, αυτό πρέπει να πει, αλλά όλοι ξέρουμε πως πρέπει να γίνει κάτι. Αισθάνομαι ότι εδώ στην Ελλάδα έγινε μια επιτυχημένη προσπάθεια από την ΕΕ, το ΔΝΤ, την Μέρκελ, τον Σαρκοζί, να πείσουν πως «Αν δεν το κάνετε, θα είναι η καταστροφή σας». Οι Έλληνες το πίστεψαν; Είναι εξαιρετικά αφελές, πολύ επικίνδυνο και καθόλου αναγκαίο. Σας διαβεβαιώνω πως το τελευταίο που θέλουν η Μέρκελ, ο Σαρκοζί, ο Στράους Καν, ο Τρισέ, όλοι αυτοί είναι να προκαλέσουν τον ξεσηκωμό και την άρνηση της ελληνικής εργατικής τάξης να πληρώσει. Ο αντίκτυπος από αυτή την εικόνα στους εργαζομένους στη Γερμανία, Ολλανδία, Βρετανία είναι πιο επικίνδυνος από το να διαγράψουν το μισό χρέος της Ελλάδας! Αν αυτοί έβλεπαν στην Ελλάδα μια αντίσταση που να αποτελέσει έμπνευση στις χώρες τους, θα ακύρωναν το χρέος, δεν θα τους έπαιρνε ούτε 3 λεπτά για να πάρουν αυτή την απόφαση! Θα υπήρχαν τηλεφωνήματα και το θέμα θα έκλεινε. Δεν θα ρισκάρουν όλα τα καπιταλιστικά σχέδια στην Ευρώπη. Το μέλλον του ευρώ και η κοινή αγορά κινδυνεύουν περισσότερο από την εξέγερση της εργατικής τάξης ενάντια στη λιτότητα παρά από τη διαγραφή του χρέους σε μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα με ΑΕΠ στο 2% αυτού της ΕΕ. Δεν είναι τόσο τρελοί. Αν βέβαια μπορούν να σας πείσουν να υποχωρήσετε, να μην δραστηριοποιηθείτε, τότε ακόμα καλύτερα. Θα κάθονταν τότε ανέμελοι πίνοντας σαμπάνια στο Παρίσι και στο Βερολίνο προσδοκώντας ότι ίσως ο Γιώργος Παπανδρέου θα ήταν ο διαμεσολαβητής που θα εξασφαλίσει την πραγματοποίηση όλων αυτών. Αυτό θα ήταν πολύ βολικό. Θα τον συμπαθούσαν πολύ. Όμως στην πραγματικότητα δεν ελπίζουν σε  αυτό. Αναμένουν ότι θα υπάρξουν συμφωνίες που πρέπει να γίνουν, προφανώς και ο κ. Παπανδρέου αντιλαμβάνεται πως όλο αυτό είναι ένα καλοσχεδιασμένο θέατρο για να πιέσεις την ελληνική εργατική τάξη όσο περισσότερο μπορείς και, όταν δεν πάει άλλο, τότε κάνεις συμφωνία. Ακριβώς σε αυτό το πρώτο στάδιο βρίσκονται, στο να δουν πόσο πολύ μπορούν να πιέσουν. Το ερώτημα για την ελληνική και την αμερικάνικη εργατική τάξη είναι πόσο θα τους αφήνουν να τις πιέσουν και πότε θα πουν «Αν πιέσετε περισσότερο, θα το μετανιώσετε πικρά». Τότε θα φέρεται στο προσκήνιο τον χειρότερό τους εφιάλτης γιατί δεν θέλουν να πιέσουν μέχρι αυτού του σημείου. Δεν τους συμφέρει.

 

 

ΝΨ – Ναι, αλλά ο κόσμος πρέπει να το πει αυτό, και γι’ αυτό είναι σημαντικό να οργανωθούμε, επειδή τα συνδικάτα, π.χ., έχουν ταχθεί με το ΠΑΣΟΚ εδώ και 20 χρόνια.

 

ΡΓ – Ακριβώς. Όμως φαντάζομαι, κι ας μην γνωρίζω, πως αν το ΠΑΣΟΚ και τα συνδικάτα στην Ελλάδα είναι όπως το Δημοκρατικό Κόμμα και τα συνδικάτα στις ΗΠΑ, ό,τι κι αν λένε πώς έχουν συμφωνήσει, δεν είναι (όλοι) σύμφωνοι. Υπάρχουν εντάσεις και αντιθέσεις μέσα στους θεσμούς αυτούς. Υπάρχουν, είμαι σίγουρος κι ας μην έχω σαφή εικόνα, μέσα στο ΠΑΣΟΚ άνθρωποι που, χωρίς να συμφωνούν απαραιτήτως με τους αριστερούς, ανησυχούν για το μέλλον των συνδικάτων, για την επιρροή τους στο λαό, την  πολιτική τους θέση και αν δεν το χειριστούν σωστά θα χάσουν την υποστήριξη του κόσμου. Θα κατηγορηθούν για την λιτότητα. Φανταστείτε αυτά που σας λέω να τα ήξερε ο ελληνικός λαός, δηλαδή ότι υπομένουν μέτρα λιτότητας χωρίς να είναι αναγκαία, ότι αντί της λιτότητας θα μπορούσε να γίνει διαφορετικός χειρισμός σε πολιτικό επίπεδο, λιγότερο επιζήμιος και με περισσότερες παραχωρήσεις από την ΕΕ. Αν αυτό γινόταν κατανοητό, θα ήταν το τέλος της καριέρας του κ. Παπανδρέου, θα τον έβλεπαν ως αποτυχία, ως τον μεσολαβητή των Ευρωπαίων παρά ως τον ηγέτη των Ελλήνων. O κ. Παπανδρέου pρέπει να ανησυχεί γι’ αυτό, το ίδιο και οι άνθρωποι στο κόμμα του, των οποίων η καριέρα εξαρτάται από την νικηφόρα πορεία του ΠΑΣΟΚ. Έχουμε λοιπόν εσωτερικές έριδες, και η ελληνική Αριστερά πρέπει να αξιοποιήσει το γεγονός αυτό, να απευθυνθεί στον κόσμο, να υποστηρίξει ότι η αντίστασή μας όχι μόνο θα κάνει τα πράγματα καλύτερα για μας στην Ελλάδα αλλά θα εμπνεύσει και εργαζόμενους άλλων χωρών. Δεν λέω να το κάνετε για να εμπνεύσετε τους Αμερικανούς εργάτες, δεν θα σας ζητούσα να κάνετε κάτι ανώτερο πέραν των λογικών ορίων, είναι όμως ενδιαφέρον ότι θα μπορούσατε να ωφεληθείτε εσείς εμπνέοντας ταυτόχρονα και τους άλλους.

 

Θέλω να καταλάβετε ότι, αν αποδεχθείτε την λιτότητα, θα χρησιμοποιηθεί εναντίον σας με τον εξής τρόπο. Αν οι Έλληνες εργάτες δεχτούν περικοπές σε μισθούς, συντάξεις ασφαλιστικές εισφορές κλπ, ίσως αναμένετε, όπως τα κόμματα εξουσίας σας λένε, ότι η μείωση των ελλειμμάτων της ελληνικής οικονομίας και η μείωση των μισθών θα φέρει εισροές κεφαλαίου από την Γερμανία και τη Γαλλία και η οικονομία σας θα ανακάμψει. Αυτό είναι αφελές στα όρια της βλακείας! Να είστε σίγουροι ότι, αν οι Έλληνες δεχτούν τις περικοπές, την επόμενη μέρα οι γερμανοί εργοδότες θα πουν στους γερμανούς εργάτες: «Οι Έλληνες δέχτηκαν περικοπές, τώρα είναι φθηνότεροι από εσάς. Είτε δέχεστε και εσείς μειώσεις μισθών, είτε πάμε στην Ελλάδα!». Και, ξέροντας τι έγινε, οι γερμανοί εργάτες θα δεχτούν περικοπές, θα κρατήσουν τις δουλειές τους, εμποδίζοντας τα γερμανικά κεφάλαια να έρθουν στην Ελλάδα. Γι’ αυτό να είστε επιφυλακτικοί με όποιον σας λέει ότι η λιτότητα θα λύσει το πρόβλημά σας. Όχι, δεν θα το λύσει. Απλώς θα δείξει στους εργοδότες πως, ό,τι πέτυχε στην Ελλάδα θα πετύχει και αλλού. Τα πράγματα θα σταθεροποιηθούν, χωρίς να γίνουν καλύτερα στην Ελλάδα, αφού εσείς πια θα έχετε επιφέρει αυτή την κατάσταση και σε όλους τους άλλους. Όλοι οι εργαζόμενοι θα είναι σε χειρότερη θέση! Αυτό ονειρεύονται και αυτοί, αυτό είναι το σχέδιό τους. Και επομένως το  ερώτημα είναι πώς οι διάφορες εργατικές τάξεις θα αντιδράσουν σε αυτό το σχέδιο.

 

NΨ – Προφανώς δεν μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον, αλλά φαίνεται πως δεν πρέπει να περιμένουμε και πολλά σε όρους αλληλεγγύης προς την Ελλάδα, αλλά στα πλαίσια του να αντιδράσει ο κόσμος για τη χώρα του.

 

ΡΓ – Ναι, αυτή είναι η μόνη υπόθεση που θεωρώ ότι είναι λογικό να γίνει. Είναι, όμως, αλήθεια ότι, εξαιτίας των ιδιαίτερων ιστορικών συνθηκών – μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους έληγε τον Μάιο – και αυτό ανέδειξε τα προβλήματα νωρίτερα εδώ απ’ ότι σε άλλες χώρες. Θα μπορούσε να είναι η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ισπανία ή η Ιταλία, όπως γνωρίζουμε πια. Συνέβη να είναι η Ελλάδα. Επίσης συμβαίνει και ο κόσμος είναι πια συνδεδεμένος με το διαδίκτυο και τις τηλεπικοινωνίες. Έτσι, ο δικός σας αγώνας έχει γίνει σύμβολο αναφοράς για όλους τους άλλους. Συνεπώς ναι, η κάθε εργατική τάξη πρέπει να πάρει τις δικές της αποφάσεις, όμως περισσότερο από ποτέ γνωρίζει, ενδιαφέρεται και επηρεάζεται από τους αγώνες των άλλων. Η διεθνής εργατική αλληλεγγύη δεν θα συμβεί επειδή την θεωρούμε καλή ιδέα. Είναι σημαντικό αλλά δεν αρκεί. Πρέπει να γίνει και ένα πρακτικό, συγκεκριμένο ζήτημα, και αυτό συμβαίνει σήμερα. Η σύγχρονη τεχνολογία έκανε  τους Αμερικάνους εργαζόμενους να ενδιαφέρονται για τους Έλληνες με τρόπο πρωτόγνωρο. Ποτέ πριν δεν βλέπαμε ανθρώπους στο μέσον της Αμερικής, που δεν έχουν ιδέα τι ή πού είναι η Ελλάδα, ξαφνικά να ενδιαφέρονται για την Ελλάδα. Αυτό αποτελεί μια διεθνοποίηση της ταξικής πάλης, με συγκεκριμένο τρόπο, που συμβαίνει μαζί με την ιδεολογική δέσμευση σε αυτήν. Δε λέω ότι η ανάδειξη αυτής της ιδέας δεν είναι καλή, είναι, αυτό κάνουν οι αριστεροί.. Όμως, αυτό που βλέπουμε είναι μια άλλη πηγή της διεθνοποίησης, τη διεθνοποίηση να ξεδιπλώνεται μέσα από τη λιτότητα. Είναι άλλη μια αντίφαση του συστήματος: οι καπιταλιστές επιβάλουν λιτότητα, αλλά αυτή η επιβολή ταυτόχρονα σε διάφορα μέρη καθιστά την εργατική τάξη πιο διεθνοποιημένη. Αυτό αποτελεί ένα υπέροχο παράδειγμα των αθέλητων συνεπειών των στρατηγικών του καπιταλισμού μέσω των οποίων προσπαθεί να λύσει τα προβλήματά του. Όπως είπα και στην αρχή, οτιδήποτε συμβαίνει τώρα  αποτελεί  μια αδυναμία του καπιταλισμού. Αδυνατούν οι καπιταλιστές να παρέχουν επαρκή οφέλη στη μεγάλη μάζα των εργαζομένων στην Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ιταλία….  Προσέξτε. Αδυνατούν να παράσχουν και είναι αναγκασμένοι να επιβάλλουν στους λαού τους πόνο, ύφεση, απειλές, κινδύνους… Δεν το θέλουν διότι αυτό προκαλεί οργή στην εργατική τάξη. Χρειάζεται να πληρώνουν ολοένα και  περισσότερα χρήματα για αστυνόμευση. Ούτε αυτό το θέλουν. Η αστυνομία κοστίζει, είναι επικίνδυνη –συχνά παρεκτρέπεται- και ο κόσμος δεν την συμπαθεί. Κανείς δεν θέλει να πληρώνει για την αστυνομία. Αυτό είναι κακό! Για αυτό ελπίζουν να τα καταφέρουν με τον έλεγχο ώστε να αποφύγουν τα χειρότερα… Αυτό είναι το δικό τους πρόβλημα. Αλλά και η δική μας ευκαιρία!

 

NΨ – Ας σταματήσουμε εδώ. Αν και θα μπορούσαμε να τα λέμε για ώρες.

 

ΡΓ – Ναι για ώρες. Και θα’ πρεπε κιόλας…

 

NΨ – Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η συζήτηση. Να το επαναλάβουμε, ίσως να σας επισκεφθούμε εμείς.

 

ΡΓ – Να σας ρωτήσω… Γράφει ακόμη η κάμερα;

 

NΨ – Nαι, φυσικά…

……….

NΨ – Εμείς θα θέλαμε να μεταφέρετε ένα μήνυμα στους συμπατριώτες σας, ότι ξεσηκωνόμαστε και αντιδρούμε, όλο και περισσότερο, και οργανωνόμαστε. Οπότε, ας ετοιμάζονται κι αυτοί, αν όχι από συμπαράσταση σε μας, ας το κάνουν για τους ίδιους. Αυτό συμβαίνει εδώ, παρά τα όσα τους λένε, και εντείνεται συνεχώς.

 

ΡΓ – Καλώς, ευχαρίστως να το μεταφέρω. Το έχω καταλάβει αυτό από συζητήσεις και με άλλους εδώ στην Ελλάδα. Θα ήθελα να σας ρωτήσω κι εγώ όμως κάτι. Τι θα θέλατε να πω στους Αμερικάνους που θα βοηθούσε τον αγώνα σας εδώ στην Ευρώπη; Η καπιταλιστική κρίση άρχισε στις ΗΠΑ και έχει «εξαχθεί» στον υπόλοιπο κόσμο,  και το μεγάλο πλήθος των εργαζομένων  δεν θέλει να πληρώσει για μια κατάρρευση που δεν προκάλεσε τελικά. Μπορούν κάπως οι Αμερικάνοι να βοηθήσουν στον αγώνα σας ενάντια στα βάρη που  φορτώθηκαν στον Ελληνικό λαό;

 

ΝΨ – Δεν μπορώ να μιλήσω εκ μέρους των Ελλήνων, αλλά για μένα. Θα τους ζητούσα να ξεσηκωθούν για τα δικά τους προβλήματα, να αγωνιστούν να τα επιλύσουν μέσα στην πολιτεία τους ο καθένας. Οι ΗΠΑ αποτελούνται από 50 πολιτείες. Αν η κάθε μια  αντιμετώπιζε τα δικά της ζητήματα, σε 50 κομμάτια, δεν νομίζω ότι οι ΗΠΑ θα προλάβαιναν να ανακατεύονται σε όλο τον πλανήτη, όπως κάνουν τώρα.

 

ΡΓ – Οπωσδήποτε. Για παράδειγμα, στις 5 Μαρτίου (2010) ξεκίνησε ένα εντυπωσιακά μαζικό κίνημα στην Καλιφόρνια από τα κολλέγια και τους φοιτητές ενάντια στις μεγάλες περικοπές στη δημόσια εκπαίδευση σε όλη τη χώρα, το οποίο ενίσχυσαν και άλλες πόλεις με πορείες καθηγητών, σωματείων κλπ. Υπάρχει δηλαδή ήδη κινητοποίηση ενάντια στη λιτότητα σε πολλές πολιτείες που μεγαλώνει καθώς η λιτότητα εντείνεται. Περιμένουμε, ξέρετε, στην επόμενη διετία περισσότερες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και στις 50 πολιτείες. Να σας πω και μια τελευταία ιστορία. Σε μια πολιτεία των ΗΠΑ είδαμε στην πράξη μια επιτυχημένη αντίσταση. Στη πολιτεία του Όρεγκον, μια μικρή πολιτεία των ΗΠΑ βόρεια της Καλιφόρνια, όπως και η Ελλάδα είναι ένα μικρό κομμάτι της Ευρώπης, συνέβη το εξής: με την οικονομική κρίση χιλιάδες έχασαν τη δουλειά τους, τα σπίτια τους, και κατά συνέπεια μειώθηκε και τα έσοδα του κράτους, αφού δεν εισέπραττε φόρους. Το νομοθετικό σώμα στο Όρεγκον, που ελέγχεται απ’ την αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών, πέρασε έναν νόμο με το σκεπτικό ότι, «Αν και μειώθηκαν τα έσοδα του κράτους, δεν θα απολύσουμε κρατικούς υπαλλήλους και δεν θα μειώσουμε τις παροχές του κράτους. Όχι λιτότητα. Αντίθετα, θα αντισταθμίσουμε τους φόρους που δεν μπορούμε να εισπράξουμε από τη μάζα των εργαζομένων φορολογώντας τις επιχειρήσεις και τους πλουσίους.» Δεν το φαντάστηκα, συνέβη στο Όρεγκον το καλοκαίρι του 2009! Όταν τα δύο νομοθετικά σώματα ψήφισαν, το υπέγραψε και ο Κυβερνήτης –έτσι γίνεται στις ΗΠΑ- και το φθινόπωρο του 2009 έγινε νόμος του κράτους να φορολογηθούν οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι. Τώρα, επειδή η νομοθεσία στο Όρεγκον προβλέπει και τη διαδικασία του δημοψηφίσματος, η επιχειρηματική κοινότητα και οι Ρεπουμπλικάνοι ανάγκασαν να γίνει δημοψήφισμα πάνω σε αυτό το θέμα, δηλαδή  στο εάν θα αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση με αύξηση της φορολογίας των επιχειρήσεων και των πλουσίων. Αυτό διεξήχθη τον Ιανουάριο του 2010, όπου  1,2 εκατομμύρια πολίτες συμμετείχαν στην ψηφοφορία και μια  καθαρή πλειοψηφία  ψήφισε υπέρ του νόμου. Ψηφίστηκε, εγκρίθηκε, είναι τώρα νόμος του Όρεγκον η φορολόγηση των επιχειρήσεων και των πλουσίων αντί για λιτότητα. Αυτή δεν είναι μια ιστορία για την Σοβιετική Ένωση ή την Κίνα, αλλά για τις ΗΠΑ και πως μια μικρή γωνιά της έλαβε μια ριζοσπαστικά διαφορετική απόφαση. Στις διαλέξεις που δίνω σε όλη την Αμερική φροντίζω όλοι να ακούσουν αυτή την ιστορία. Είναι κι αυτή μια ιστορία πάλης. Τα ΜΜΕ δεν είπαν τίποτα για τη λύση του Όρεγκον. Όπου πάω οι άνθρωποι με κοιτάνε έκπληκτοι γιατί την αγνοούν. Όμως, αν αναζητήσετε  στο διαδίκτυο τον όρο «Όρεγκον-πολιτική» (Oregon politics) θα βρείτε όλες τις λεπτομέρειες. Σας διαβεβαιώνω πως πολλοί στις ΗΠΑ θα ήθελαν να βιώσουν κάτι αντίστοιχο.

 

NΨ – Ας κλείσουμε με αυτό λοιπόν. Σας ευχαριστούμε πολύ που ήρθατε στη χώρα μας, ελπίζουμε να συνεργαστούμε ξανά, μιας και αντιμετωπίζουμε παρόμοια προβλήματα.

 

ΡΓ – Πράγματι πιστεύω ότι αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα, και εξαρτιόμαστε ο ένας απ’ τον άλλον. Το εννοούσα όταν ανέφερα πριν ότι η διεθνοποίηση της εργατικής πάλης, κάτι που πάντα ενδιέφερε τους αριστερούς, τώρα υλοποιείται εξαιτίας των διαδικασιών του ίδιου του  καπιταλισμού. Είναι κατά κάποιο τρόπο η ειρωνεία της ιστορίας: η κριτική του καπιταλισμού παρήχθη από τον καπιταλισμό, η κριτική του καπιταλισμού είναι η αυτοκριτική του, και είναι τόσο παλιά όσο και ο καπιταλισμός! Και η υποκριτική στάση των καπιταλιστών ότι θα έχουμε μια κοινωνία χωρίς κριτική αποτελεί μια προσπάθεια των καπιταλιστών να αγνοήσουν τις εσωτερικές αντιφάσεις  που πάντα παρήγαγε το σύστημα  και οι οποίες πάντα θα παράγουν την ίδια τους την άρνηση. Όπως μας έχει διδάξει ο Χέγκελ πολύ καιρό πριν, η άρνηση του καπιταλισμού θα αναδείξει ένα νέο σύστημα, το οποίο πάντα θα έχει τις δικές του αντιφάσεις, αλλά θα είναι διαφορετικές από αυτές του καπιταλισμού, κατά τρόπο που οι περισσότεροι από εμάς θα προτιμούσαμε να δούμε.

 

NΨ – Αυτό δεν έλεγε και ο Μαρξ;

 

ΡΓ – Φυσικά. Μαθητής του Χέγκελ ήταν ο Μαρξ!

 NΨ – Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ.

http://www.nellypsarrou.com

Γιατί οι Έλληνες ανέχονται αυτή την κατάντια;

 Ρήξη φύλλο 72

Γιατί ακόμα δεν έχουν ξεσηκωθεί οι Έλληνες; Γιατί ανέχονται να τους πατάνε οι τροϊκανοί και οι εγχώριοι εντολοδόχοι τους; Γιατί αποδέχονται τη μεγαλύτερη συρρίκνωση του βιοτικού τους επιπέδου μετά την Κατοχή; Γιατί σιωπούν μπρος τον απόλυτο εξευτελισμό στον οποίο μας υποβάλλουν οι απόγονοι των ναζί και ταυτόχρονα κάνουν τεμενάδες στους Τούρκους πασάδες και τους σιωνιστές; 

Διότι ανέχτηκαν πάρα πολλά για τουλάχιστον τριανταπέντε χρόνια. 

Διότι συναίνεσαν αδιαμαρτύρητα σε μια δημοκρατία που είχε ως αντίτιμο την Kατοχή της Κύπρου. 

Διότι ανέχτηκαν άθλιους δημαγωγούς, ψευδολόγους και πλιατσικολόγους να τους κυβερνούν και να τους χειραγωγούνε. 

Διότι παρακολούθησαν αδιαμαρτύρητα τη συρρίκνωση κάθε παραγωγικής δραστηριότητας της χώρας τους και έμαθαν από τους κυβερνώντες να ζουν με δανεικά 

Διότι δέχτηκαν την αντικατάσταση των Ελλήνων εργαζομένων με φτηνούς μετανάστες και έχασαν έτσι σε μεγάλο βαθμό κάθε επαφή με την παραγωγή και διέλυσαν την κοινωνική και εθνική τους συνοχή.

Διότι ενώ προσχώρησαν στην ΕΟΚ και την Ευρωπαϊκή Ένωση δήθεν για να αντιμετωπίσουν την τουρκική επιθετικότητα κατάφεραν και να παρασιτοποιηθούν οικονομικά έναντι της Ευρώπης και της ευρωζώνης και να μην τολμούν να αντιμετωπίσουν τον νεο-οθωμανισμό. 

Διότι ανέχτηκαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας που είχε ως συνέπεια όχι μόνο την ανάδυση της σκοπιανής ύβρεως, αλλά και την υποβάθμιση των Βαλκανίων, της μόνης πιθανής μας ανάσας. 

Διότι διέλυσαν έναν πολιτισμό τριών χιλιάδων χρόνων μέσα από την αντιπαροχή και την καταστροφή των πόλεων και των χωριών μας.

Διότι έγιναν υπέρβαροι, χαπακωμένοι, σκυλάδες και χούλιγκαν.

Διότι ανέχτηκαν να τους χειραγωγεί και τους αποχαυνώνει η πιο άθλια τηλεόραση.

Διότι συναίνεσαν στη διάλυση της γλώσσας και της εκπαίδευσής μας, στη λοβοτομή της ιστορικής μας μνήμης.

Διότι παρακολούθησαν απαθείς τη μεταβολή των μητροπολιτών της Κρήτης σε Τούρκους υπηκόους.

Διότι δέχτηκαν να θεωρείται προοδευτικός ο εθνομηδενισμός και η συμπόρευση με τους ποικιλώνυμους Σόρος και την παγκοσμιοποίηση.

Διότι καθημερινά παρακολουθούν αποχαυνωμένοι τα τουρκικά σήριαλ στις τηλεοράσεις.

Διότι, για είκοσι χρόνια τουλάχιστον, βλέπουν αδιαμαρτύρητα να διευρύνονται οι κοινωνικές ανισότητες που έφθασαν πάλι σε τριτοκοσμικά επίπεδα.

Διότι ανέχτηκαν να τους χειραγωγεί ένας Παπανδρέου, ένας Παναγόπουλος, μια Τρεμονικολάου, ένας Κοκαλομαρινάκης.

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα ακόμα, φθάσαμε στο τελευταίο σκαλί. Στριμωγμένοι στον τοίχο. Και τώρα «υποκριτή αδελφέ μου» δεν υπάρχει πλέον καμία υπεκφυγή, καμία υποχώρηση, «δεν έχει πλοίο, δεν έχει οδό». Βρίσκεσαι, βρισκόμαστε όλοι, μπροστά στην Ιστορία, εκείνη με το μεγάλο Ι. Και είτε θα ζήσουμε ελεύθεροι με αξιοπρέπεια, είτε θα σβήσουμε, θα αποσυρθούμε στα παρασκήνια της ιστορίας. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. 

Η νέα περίοδος που ανοίγεται με την κατάρρευση της «παράγκας» της μεταπολίτευσης είναι μια από τις κομβικότερες της μακραίωνης ιστορίας μας. Θα κληθούμε να απαντήσουμε αν θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως διακριτό πολιτισμικό και εθνικό υποκείμενο. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. 

Οι παλιές ισορροπίες που διαμορφώθηκαν μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν ήδη καταρρεύσει. Τα κάποτε απαραβίαστα σύνορα παραβιάστηκαν στην πρώην Σοβιετική Ένωση, τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ. Κάθε λαός και κάθε έθνος, ιδιαίτερα εκείνα που βρίσκονται στα σύνορα της αναδυόμενης νέας παγκόσμιας γεωπολιτικής πραγματικότητας, πρέπει να παλέψει για να κερδίσει το δικαίωμα στην ανεξαρτησία, ακόμα και την ύπαρξη. Και εμείς βρισκόμαστε στα σύνορα των κόσμων. Η εισβολή στην Κύπρο, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η ανάδυση του Ισλάμ, ο νεο-οθωμανισμός, τα Σκόπια, η μεγάλη μετανάστευση των λαών, αποτελούν τα προανακρούσματα των προκλήσεων που έρχονται αδήριτες για μας. Και όταν μάλιστα βρισκόμαστε στο χειρότερο σημείο της ιστορίας μας ως έθνους-κράτους. Και είτε θα απαντήσουμε στην πρόκληση με μια ταχύτατη-αστραπιαία ανάταξη των δυνάμεών μας, σαρώνοντας το κατεστημένο της αθλιότητας και της υποταγής, παίρνοντας δύναμη από την παράδοσή μας για να αντισταθούμε, είτε θα συρρικνωθούμε αναπόφευκτα. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. 

Η μεγάλη δημογραφική ανατροπή που πραγματοποιήθηκε μέσα σε πενήντα χρόνια, (από 3 δισ. πληθυσμό ο πλανήτης πλησιάζει τα 7 δισ. σήμερα) και η τεράστια οικολογική κρίση που επιταχύνεται καθημερινά, αποτελούν ένα σήμα κινδύνου για μια χώρα σε δημογραφική παρακμή που θα αντιμετωπίσει μερικές από τις δραματικότερες συνέπειες του φαινομένου του θερμοκηπίου. Μεταναστευτικά κύματα εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων θα αναταράξουν την περιοχή μας. Με όποιες συνέπειες θα έχουν για μας. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. 

Η μεγάλη οικονομική κρίση που σηματοδοτεί το τέλος της παγκόσμιας δυτικής ηγεμονίας αποτελεί κατ’ εξοχήν απειλή για τις χώρες που βρίσκονται στα σύνορα των κόσμων και μπορούν να συνθλιβούν κυριολεκτικά μέσα από τη σύγκρουση μεγάλων ενοτήτων. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. 

Η διάλυση του παλιού κόσμου, «το τέλος του παλιού κόσμου», μοιάζει με θηλιά στο λαιμό όσων είναι ανίκανοι να παλέψουν, να αντισταθούν, να φανταστούν ένα νέο κόσμο, και έναν νέο ρόλο για τον τόπο τους. Γιατί αυτή η θανάσιμη κρίση μπορεί να αποτελέσει μια τεράστια ευκαιρία. Μια ευκαιρία για να ανατρέψουμε το κυρίαρχο παρασιτικό μοντέλο, την υποταγή, την παραγωγική, πολιτισμική και ηθική αποσύνθεση, ώστε να διαμορφώσουμε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης και ζωής, προσαρμοσμένο στις οικολογικές, οικονομικές, δημογραφικές και γεωπολιτικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε. 

Πρέπει να βγούμε από την κατάθλιψή μας, από την κατατονία μας, από τη νεκροζώντανη καθημερινότητά μας και να παλέψουμε για το ίδιο μας το τομάρι. Αντλώντας πίστη και δύναμη από την ιστορία μας, που θέλουν να τη γκρεμίσουν, κουράγιο από τις ανυπότακτες παραδόσεις μας, χρειαζόμαστε μια αληθινή επ-ανάσταση. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο.

Γιώργος Καραμπελιάς

http://www.ardin.gr/node/4138

GOLDMAN SACHS KATA ΕΛΛΑΔΑΣ

Συνέντευξη του Μαρκ Ρος στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο

Στην Αθήνα ξαναβρέθηκαν, αυτές τις μέρες, ο Σόρος και τα στελέχη της Goldman Sachs, τα δύο ονόματα που συνοδεύουν την ελληνική κρίση, αλλά και δύο ονόματα που προξενούν ανατριχίλα, λόγω του ρόλου τους στις μεγαλύτερες καταστροφές στην οικονομική ιστορία. Ο Σόρος γονάτισε τη Βρετανία το 1992, η Λιμπερασιόν περιέγραψε το 2010 την Γκόλντμαν ως «τράπεζα-βαμπίρ», που «ρουφάει το αίμα» των πελατών-θυμάτων της.

Στην Αθήνα βρέθηκε όμως αυτές τις μέρες και ο «βιογράφος» της Goldman Sachs, ανταποκριτής της «Μοντ» στο Λονδίνο, για να παρουσιάσει το βιβλίο του, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από το «Μεταίχμιο», Μαρκ Ρος. Το βιβλίο του, όπως και αυτό της Ναόμι Κλάιν για το «Δόγμα του Σοκ», τον «καπιταλισμό της καταστροφής», γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία, καθώς μια συγχυσμένη έως πανικόβλητη ελληνική κοινή γνώμη προσπαθεί να καταλάβει τι συνέβη.

Toν Φεβρουάριο του 2010, ο «Κ. τ. Ε.» απεκάλυπτε, για πρώτη φορά, τον ρόλο της Goldman ως αρχιτέκτονα της κερδοσκοπικής επίθεσης στην Ελλάδα. Ρόλος ακόμα πιο αξιοσημείωτος, αφού, η ισχυρότερη παγκοσμίως τράπεζα, «αρχηγός» της επίθεσης των «αγορών» κατά της χώρας μας, πληρωνόταν επίσης αδρά ως … σύμβουλος διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων στη διαχείριση του χρέους και τις ιδιωτικοποιήσεις! Ο «γιατρός», που διαλέξαμε για την οικονομία μας, και ξέρει τα πάντα για μας, κέρδιζε ταυτόχρονα οργανώνοντας στοίχημα στον θάνατό μας.

Στην περίπτωση της Ελλάδας η ευθύνη είναι του Σημίτη, πιστεύει ο Μαρκ Ρος. Αυτός δέχθηκε τις προτάσεις της τράπεζας για να μπει στο ευρώ, η Γκόλντμαν τις έκανε για να βγάλει λεφτά και οι Ευρωπαίοι ήθελαν τη διεύρυνση της ευρωζώνης γιατί με περισσότερα μέλη θάταν καλύτερα προστατευμένοι απέναντι στις αμερικανικές επιθέσεις, όπως του Σόρος. Αντίθεtα, ο Παπανδρέου ορθώς δεν δέχθηκε τις προτάσεις της Γκόλντμαν το φθινόπωρο του 2009».

Το βιβλίο του Roche φέρει τον τίτλο: «Η Τράπεζα. Πως η Goldman Sachs διευθύνει («κυβερνά» στην ελληνική μετάφραση) τον κόσμο». Βραβεύτηκε ως το καλύτερο γαλλικό οικονομικό βιβλίο, παρουσία της Υπουργού Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ. Το Παρίσι δεν είδε με καλό μάτι την επίθεση των «αγορών» κατά μιας χώρας της ευρωζώνης, ή την ανάμειξη του ΔΝΤ. Αντιμετώπισε κάποια στιγμή, μας επιβεβαίωσαν πηγές της γαλλικής προεδρίας, την ιδέα συνδυασμένης ευρωπαϊκής αντεπίθεσης που θα τσάκιζε τους «κερδοσκόπους», προτού συνταχθεί τελικά με το Βερολίνο και η ελληνική κρίση καταλήξει στο Μνημόνιο.

Το βιβλίο του Roche αντανακλά το αυξημένο ευρωπαϊκό ενδιαφέρον για την Goldman μετά την «ελληνική» και ήδη «ιρλανδική», «πορτογαλική», ίσως αύριο «ισπανική» κρίση. ‘Όπως η καταπληκτική έρευνα του περιοδικού Rolling Stone για το ίδιο θέμα (ελληνικά στα «Τετράδια», αρ. 57-58), τη συνειδητοποίηση στις ΗΠΑ του ρόλου που έπαιξε η τράπεζα στην κρίση του 2008.

«Θα μπορούσε νάναι χειρότερο, τα βιβλία αυτού του τύπου είναι συνήθως χειρότερα», ήταν το μόνο σχόλιο της Goldman στον εκδότη του βιβλίου. «Είναι δυσαρεστημένοι, ιδίως για το κεφάλαιο περί Ελλάδος, αποφεύγουν όμως να απαντήσουν ή να σχολιάσουν. Η Goldman είναι ένας πολύ sophistiqué οργανισμός. Λέει θα δώσουμε τη μικρότερη δυνατή δημοσιότητα και η καταιγίδα θα περάσει».

Η τράπεζα προτιμά, όσο μπορεί, τη σκιά και σπανίως απασχολεί την δημοσιότητα. Στους επαϊοντες, είναι γνωστός ο κεντρικός ρόλος της στις οικονομικές κρίσεις. Ο Γκαλμπρέιθ, από τους μεγαλύτερους οικονομολόγους του 20ού αιώνα, αφιέρωσε ένα κεφάλαιο του βιβλίου του για το 1929, στον ρόλο της Γκόλντμαν. Το όνομά της ακούστηκε σε όλες τις μεγάλες κερδοσκοπικές φούσκες των τελευταίων χρόνων.

Οι δραστηριότητες της επηρεάζουν άμεσα τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη. Επηρεάζει την τιμή του ψωμιού, κερδοσκοπώντας στο στάρι, την τιμή του ατσαλιού, ευνοώντας το σχηματισμό ομίλων, την τιμή του πετρελαίου κλπ., μας λέει ο Γάλλος ερευνητής. «Ελέγχοντας» τους περισσότερους «αναλυτές» της πετρελαϊκής αγοράς, επηρεάζει την «αγορά» μέσω των αναλύσεών τους. Προβλέπει τις διακυμάνσεις της αγοράς, αφού τις προκαλεί η ίδια, και μπορεί να κάνει φανταστικά κέρδη αγοράζοντας στα κάτω και πουλώντας στα πάνω.

Η Γκόλντμαν άνοιξε τον λογαριασμό χρεωκοπίας της Ελλάδας στην αγορά CDS τον προεκλογικό μήνα Σεπτέμβριο 2009. Αυτό δεν μοιάζει «αυτοματισμός» της αγοράς, αλλά καλοσχεδιασμένο εγχείρημα, παρατηρούμε στον κ. Ρος. Ο Γάλλος συγγραφέας όμως, αν και παραθέτει ένα σωρό στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της στοχευμένης παρέμβασης των αγορών, δεν θέλει να βγάλει ένα τέτοιο συμπέρασμα:

«Οι τράπεζες δεν είναι κράτη, δεν σχεδιάζουν μακροχρόνια, με στρατηγική. Δεν είναι στρατηγοί, είναι τακτικοί. Μια τράπεζα δρα γρήγορα. Βλέπει μια αγορά, μια ευκαιρία, μπαίνει. Δεν σχεδιάζει ένα ή πέντε χρόνια πριν. Οι τραπεζίτες δεν κάνουν μακροχρόνια πολιτική, κάνουν deals. Βγάζουν τα λεφτά και περνάνε σε άλλα. Σήμερα στοιχηματίζουν κατά, αύριο υπέρ του ευρώ. Δεν είναι πολιτικοί με πρόγραμμα. Τους ενδιαφέρει το χρήμα.».

Η άποψη Ρος είναι βέβαια η «πολιτικά ορθόδοξη» άποψη που θα περίμενε κανείς από έναν δημοσιογράφο της Μοντ σήμερα. Για τη γαλλική και όχι μόνο «πολιτική ορθοδοξία», υπάρχουν ορισμένα αξιώματα: δεν υπάρχουν συνωμοσίες, δεν πρέπει να αναφέρονται λέξεις όπως «εθνικοποίηση» ή «προστατευτισμός» και μερικά ακόμα. Το ίδιο πάντως το βιβλίο περιέχει πληθώρα στοιχείων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρήματα υπέρ όσων, πίσω από τους «αυτοματισμούς των αγορών», ακριβέστερα μέσω αυτών, διαβλέπουν την ανάπτυξη περισσότερο εξελιγμένων στρατηγικών, που εκδηλώνονται σε κατάλληλη ευκαιρία.

«Επιτελώ το έργο του Θεού». Αν εγώ ή εσείς πούμε κάτι τέτοιο θα μας περάσουν για «ψώνια» και, αν επιμένουμε, θα μας στείλουν στο τρελοκομείο. ‘Όταν όμως αυτό το λέει ο Πρόεδρος της μεγαλύτερης τράπεζας στον κόσμο Λόιντ Μπλακφέιν, «συνοψίζει», όπως υπογραμμίζει στον πρόλογό του ο συγγραφέας, «την απίστευτη, υπέρμετρη δίψα για εξουσία που έχει η Τράπεζα, η εταιρεία που κυβερνά τον κόσμο με απίστευτη μυστικότητα». Αυτή δεν είναι εικόνα μιας δύναμης που κυττάει απλώς και μόνο να βγάζει λεφτά σε κάθε ευκαιρία, παρόλο που ασφαλώς το κάνει κι αυτό. ‘Όταν ο Πόλσον, άνθρωπος της Goldman Sachs, γίνεται Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, είναι μάλλον αναμενόμενο στην κρίση του 2008 να οδηγήσει στη χρεωκοπία τη Λήμαν Μπράδερς, κύριο ανταγωνιστή της Γκόλντμαν, σώζοντας και μάλιστα με κέρδος την τελευταία!

Το εκπληκτικό ατού της τράπεζας είναι το δίκτυο επιρροής της. Οι τροτσκιστές σκέφτηκαν τον εισοδισμό, η Γκόλντμαν τον εφήρμοσε όμως επιτυχώς! «Είναι πολύ καλός ο όρος εισοδισμός», μας απαντάει ο Ρος, «και ξέρουν να τον εφαρμόζουν καλά. Η Γκόλντμαν έχει μια χρηματιστική λειτουργία, όπως και η JP Morgan, η Morgan Stanley, η Barklays, η ΒΝΡ και την κάνει καλύτερα, γιατί προσλαμβάνει τους καλύτερους. Αλλά μπορεί, σε αντίθεση με τις άλλες, να στηριχθεί και σε διεθνές δίκτυο πολιτικής επιρροής, άσχετο με την αγορά. Ο Πρόεδρος της Κομισιόν και πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο Ρομάνο Πρόντι, ο επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ και αρχιτέκτονας του ευρώ ‘Οτμαρ Ίσσινγκ, Υπουργοί Οικονομικών και κεντρικοί τραπεζίτες. Στην Ελλάδα έχετε τον Πέτρο Χριστοδούλου, επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους. Ρωτάω τους ‘Έλληνες συνομιλητές μου γιατί δεν διερευνήθηκε ο ρόλος του, κανείς όμως δεν μούδωσε απάντηση».

«Η ισχύς της Γκόλντμαν προέρχεται από μια μοναδική κουλτούρα επιχείρησης, δουλεύουν ως ομάδα για το καλό της εταιρείας, σχεδόν ως σέχτα, δεν υπάρχουν σταρ, δεν τρως τον καιρό σου να τσακώνεσαι, δεν κρατάς τις πληροφορίες για σένα, τις μοιράζεσαι με όλους. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός εξουσίας όπως αλλού, είναι λίγο όπως η ΙΒΜ. Κυρίως προσλαμβάνουν τους καλύτερους, που αποβάλλουν την αλαζονεία τους για να λειτουργήσουν ομαδικά. Διώχνουν όσους δεν το κάνουν. Οι άλλοι, όπως η Μόργκαν, έχουν ατομικιστική κουλτούρα».

Τα δύο τρίτα των ανώτερων στελεχών της Γκόλντμαν, περιλαμβανομένου του Προέδρου και Αντιπροέδρου είναι Εβραίοι. «Στην αρχή ήταν εβραϊκή τράπεζα. Τώρα δεν είναι, όπως η JP Morgan δεν είναι προτεσταντική και η Merill Lynch καθολική», παίρνει την πρόνοια να μας πει ο Ρος για την Γκόλντμαν, προτού εξηγήσει ότι υπάρχει «μια κληρονομιά της διαμάχης του 19ου αιώνα μεταξύ προτεσταντικών και εβραϊκών τραπεζών». Αν ο συγγραφέας διαψεύδει μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη ότι έχουμε να κάνουμε με εβραϊκή τράπεζα σήμερα, αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στη διαμάχη των Εβραίων και Προτεσταντών τραπεζιτών, τον … 19ο αιώνα όμως. «Το μόνο κεφάλαιο του βιβλίου που ο εκδότης μου θα προτιμούσε να μην είχα γράψει!» Και εδώ άλλωστε παίρνει την πρόνοια να τονίσει ότι «η ίδρυση των εβραϊκών τραπεζών οφείλεται στον αντισημιτισμό των προτεστανταντικών»! Αναγνωρίζει πάντως ότι του θυμίζει Βίβλο η δήλωση του Μπλακφέιν ότι «επιτελεί το έργο του Θεού», αυτό όμως, σπεύδει να διαβεβαιώσει, δεν σημαίνει ότι επιδιώκει κάποια μορφή παγκόσμιας κυριαρχίας, αν και «βεβαίως, το τραπεζικό λόμπυ είναι πάρα πολύ ισχυρό». Κλείνει τελικά τη συζήτηση λέγοντας ότι «είναι καλύτερα να μην μιλάμε για τις σχέσεις θρησκείας και τραπεζών».

Η δυτική κοινωνιολογία ερεύνησε εξαντλητικά τον ρόλο Αγγλοσαξώνων, Ισπανόφωνων, ομοφυλόφιλων, γυναικών, όλων των κοινωνικών, εθνικών, θρησκευτικών, σεξουαλικών κλπ. ομάδων, συχνά υιοθετώντας νόμους για την αντιπροσώπευσή τους, πλην μίας. ‘Ισως δεν πέρασε από το μυαλό όσων επέβαλαν αυτή την κατάσταση πραγμάτων, ότι, αντί να προστατεύουν τους Εβραίους από τον αντισημιτισμό, μάλλον τον τροφοδοτούν!

«Δεν πιστεύω στις θεωρίες συνωμοσίας», μας λέει ο Ρος, που αναγνωρίζει όμως ότι οι τράπεζες είναι υπερβολικά μεγάλες και έχουν υπερβολικά μεγάλη δύναμη. «Πρέπει να σπάσουμε τις τράπεζες, να διαχωρίσουμε τις εμπορικές από τις επενδυτικές τράπεζες, να διαχωρίσουμε την παραδοσιακή τράπεζα από το καζίνο. Εμείς, οι φορολογούμενοι σώσαμε τις τράπεζες. Αλλά τώρα δεν υπάρχουν άλλα χρήματα. Πρέπει να επιστρέψουμε στη ρύθμιση. Κάτι προσπάθησε ο Ομπάμα, αλλά είναι πολύ λίγα. Η ΕΕ πρέπει να το κάνει»

Πως βλέπουν οι τράπεζες την κρίση του ευρώ; Περιμένουν τις αποφάσεις των κυβερνήσεων, τη δημοσιονομική εξυγίανση, τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, την αύξηση των πόρων και των φόρων, την πάλη κατά της φοροδιαφυγής. Αλλά δεν μπορεί να πάμε σε περισσότερη λιτότητα. Για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους; Είναι πολύ νωρίς, δεν το πιστεύω.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 6.4.2011

Ξέφραγο αμπέλι

του Δημήτρη Καζάκη

Ζούμε μια παράσταση του παραλόγου. Από την μια η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός να μιλά για επιτυχίες ανύπαρκτες, για έξοδο από το τούνελ με όλους τους ζωτικούς δείκτες της οικονομίας και του χρέους να επιδεινώνονται δραματικά. Από την άλλη οι ευρωκράτες και η τρόικα να ισχυρίζεται ότι όλα βαίνουν καλώς, αρκεί να επιβληθούν νέα ακόμη πιο σκληρά εισπρακτικά μέτρα και να πουλήσει η χώρα ότι έχει και δεν έχει.

Την ίδια ώρα η ελληνική κοινωνία ζει τη δική της τραγωδία. Η ανεργία έχει επίσημα ξεπεράσει το 15%. Η ανεργία των νέων ξεπερνά επίσημα το 35%. Το αδιέξοδο των μικρομεσαίων εμπόρων, επαγγελματιών και επιχειρηματιών ξεπερνά κάθε προηγούμενο. Μιλάμε για αληθινή καταστροφή. Ο Δείκτης Κύκλου Εργασιών στο Λιανικό Εμπόριο, χωρίς τα καύσιμα, μειώθηκε κατά 13,3% τον Ιανουάριο 2011, σε σύγκριση με τον Ιανουάριο 2010. Ο Δείκτης Όγκου στο Λιανικό Εμπόριο, χωρίς τα καύσιμα, μειώθηκε κατά 14,8% τον Ιανουάριο 2011, σε σύγκριση με τον Ιανουάριο 2010. Και μιλάμε για έναν από τους πιο προσοδοφόρους μήνες του έτους για το εμπόριο.

 

Με λίγα λόγια ο Δείκτης Κύκλου Εργασιών, δηλαδή ο τζίρος στην αγορά, βρίσκεται ήδη (αν εξαιρέσουμε τα καύσιμα και τα λιπαντικά των αυτοκινήτων) κάτω από το επίπεδο του 2005 κατά 1,2%, ενώ η ο όγκος έχει υποχωρήσει κατά 12,5%. Τι σημαίνει αυτό; Καταρχάς σημαίνει ότι η πρωτοφανής ύφεση βαθαίνει και παίρνει ολοένα και πιο έντονα χαρακτηριστικά ανθρωπιστικής καταστροφής. Επιπλέον εξηγεί γιατί υπάρχει τέτοια καθίζηση στα δημοσιονομικά έσοδα. Όταν ο τζίρος στην αγορά βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, από πού και πώς θα εισπράξει το κράτος;

Το ερώτημα αυτό δεν απασχολεί βέβαια κανέναν από την κυβέρνηση και την τρόικα, η οποία συνεχίζει τον χαβά της: Το όλο πρόβλημα βρίσκεται στην κακή φοροδιαφυγή και επομένως λύνεται με την ακόμη μεγαλύτερη διεύρυνση της φορολογικής βάσης. Νέοι φόροι και πιο δραστικές περικοπές. Αυτό έρχονται να «υπενθυμίσουν», ανάμεσα στα άλλα, οι ελεγκτές του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ.

Ανθρωπιστική καταστροφή

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες οι ελεγκτές έρχονται σε μια αποστολή χαμηλού προφίλ για να ενημερωθούν απευθείας από την Ελληνική Στατιστική Αρχή για τα τελικά δημοσιονομικά μεγέθη του 2010, τα οποία θα δημοσιοποιηθούν από την  Eurostat στις 26 Απριλίου. Σύμφωνα με πληροφορίες η Στατιστική Υπηρεσία έχει αναθεωρήσει στο 10,6% του ΑΕΠ το περυσινό έλλειμμα, λόγω της καταγραφής πρόσθετων υποχρεώσεων που αρχικώς δεν είχαν υπολογισθεί. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται επίσημα η Eurostat, ρίχνοντας για μια ακόμη φορά το μπαλάκι της χειραγώγησης στοιχείων στην ελληνική πλευρά. Η αλήθεια όμως είναι άλλη. Οι υπηρεσίες της τρόικας και η Eurostat γνώριζαν πολύ καλά ότι το δημόσιο έλλειμμα δεν είχε καμμιά σχέση με το 9,4% του ΑΕΠ, που έδωσε ως εκτίμηση η κυβέρνηση. Το γνώριζαν και είχαν εγκρίνει την ανακοίνωσή του με σκοπό να εμφανιστεί «εντυπωσιακή» η δήθεν μείωση του ελλείμματος, ώστε να διασκεδαστεί η εντύπωση από την αποτυχία των δημοσιονομικών στόχων του μνημονίου.

Τώρα ξαφνικά η Eurostat και οι ελεγκτές ανακάλυψαν ότι οι «διεφθαρμένοι Έλληνες» έκρυβαν κι άλλα ελλείμματα. Να είστε σίγουροι ότι στην πορεία του έτους η Eurostat και οι ελεγκτές της τρόικας θα εμφανίζουν διαρκώς «κρυμμένα ελλείμματα», ώστε να δικαιολογήσουν την καταβαράθρωση των δημοσιονομικών δεικτών και ελλειμμάτων. Κι όλα αυτά για να ενισχύσουν την εντύπωση που επιμόνως καλλιεργεί η επίσημη προπαγάνδα ότι για την επιδείνωση δεν φταίει το μνημόνιο, αλλά οι κακοί επαγγελματίες και έμποροι που φοροδιαφεύγουν, οι κακές δημόσιες υπηρεσίες που δεν κάνουν καλά την δουλειά τους, κοκ. Η ύφεση που βαθαίνει και η αποσάθρωση της οικονομίας ούτε καν υπάρχει στην συλλογιστική τους.

Ωστόσο, δεν θέλει να έχει κανείς ιδιαίτερη ευφυΐα, αρκεί ακόμη κι αυτή των κκ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου, για να καταλάβει ότι όσο καταβαραθρώνεται η εσωτερική αγορά, όσο τσακίζονται τα εισοδήματα και γιγαντώνεται η ανεργία, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η δυναμική των ελλειμμάτων. Με δεδομένη την κατάσταση και το γεγονός ότι η τρόικα δεν αφήνει κανένα περιθώριο ανάσχεσης της ύφεσης, το δημόσιο έλλειμμα για το 2011 θα είναι ακόμη μεγαλύτερο από το 2010. Ήδη η υστέρηση των δημοσιονομικών τακτικών εσόδων, δηλαδή των εσόδων από την φορολογία, εμφανίζεται να πλησιάζει το 20%. Είναι τέτοια η δυσπραγία και το έλλειμμα ρευστότητας του δημόσιου ταμείου που η κυβέρνηση δεν είναι σε θέση ούτε καν να κλείσει μήνα.

Πληρώνουν με «αέρα»

Με ανύπαρκτα αποθεματικά και την ταμειακή ρευστότητα να εξαρτάται από την έκδοση τρίμηνων και εξάμηνων εντόκων γραμματίων, η κυβέρνηση προσανατολίζεται να πληρώνει τις υποχρεώσεις της, όσες πληρώνει, με ειδικά ομόλογα. Δηλαδή με ομόλογα που λειτουργούν ως υποσχετικά πληρωμής κάπου στο μέλλον, χωρίς να θεωρούνται επίσημα ή να καταγράφονται ως δημόσιο χρέος. Κι επομένως δεν έχουν καμμιά κατοχύρωση πληρωμής. Η μόνη κατοχύρωση είναι ο «λόγος τιμής» της κυβέρνησης, με ότι αυτό σημαίνει. Κι αυτό πρέπει να το πάρουν πολύ σοβαρά υπόψη τους όλοι όσοι καλούνται να πληρωθούν με τέτοια υποσχετικά.

Να ξαναθυμίσουμε ότι η μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης στην Ευρωπαϊκή Σύνοδο στις 11 και 25 Μαρτίου, την απέτρεψε από το να δοκιμάσει την τύχη της με την προγραμματισμένη έκδοση εντόκων γραμματίων του μηνός Μαρτίου. Το γεγονός αυτό δημιούργησε μια πρόσθετη τρύπα στο δημόσιο ταμείο πάνω από 1,5 δις ευρώ. Τώρα με τα επιτόκια του δεκαετούς ομολόγου να έχουν ξεπεράσει το 12%, το κυβερνητικό επιτελείο σκέφτεται σοβαρά να αναβάλει και την έκδοση των εντόκων γραμματίων του μηνός Απριλίου. Κάτι που μάλλον είναι απαγορευτικό για την κατάσταση του δημόσιου ταμείου. Με τα σημερινά δεδομένα ο στόχος των 55 δις ευρώ τακτικών εσόδων του προϋπολογισμού για το 2011 μοιάζει όνειρο απατηλό. Η εκτίμηση είναι ότι τα έσοδα θα κυμανθούν γύρω στα 45 δις ευρώ, που σημαίνει ένα πρόσθετο έλλειμμα της τάξης των 10 δις ευρώ.

Περικοπές και κερδοσκοπία

Με βάση τις εξελίξεις, για να ισορροπηθεί ο κρατικός προϋπολογισμός σε ετήσια βάση για το 2011 θα πρέπει να εξοικονομηθούν κοντά στα 18 δις ευρώ, δηλαδή το 8% επί του ΑΕΠ, μέσα από έκτακτες φορολογίες και κυρίως μέσα από πιο δραστικές περικοπές δαπανών.

Είναι ποτέ δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο; Το σίγουρο είναι ότι η τρόικα το απαιτεί ήδη και η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να το τραβήξει όσο πάει, όσο κι αν κοστίσει στην ελληνική οικονομία και προπαντός στην κοινωνία. Πληροφορίες φέρουν τα στελέχη των διεθνών οργανισμών να τάσσονται υπέρ ενός εμπροσθοβαρούς προγράμματος που θα δίνει βάρος στον περιορισμό των λεγόμενων ανελαστικών δαπανών του Δημοσίου. Ποιες είναι αυτές; Μισθοί και συντάξεις, δαπάνες για υγεία και παιδεία, κοκ. Έτσι, το μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό πλαίσιο δίνει βάρος στην μείωση του μισθολογικού κόστους στο Δημόσιο, στην περικοπή αμυντικών δαπανών, στην μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας και στον περιορισμό των κοινωνικών μεταβιβάσεων, μέσω μειώσεως των κοινωνικών επιδομάτων και του αριθμού των δικαιούχων. Από την οικονομία καζίνο, βαδίζουμε ολοταχώς στην κοινωνία καζίνο όπου η επιβίωση του εργαζόμενου νοικοκυριού αφήνεται καθαρά στην τύχη.

Την ίδια ώρα η χρεοκοπημένη οικονομία της χώρας αποδεικνύεται ξέφραγο αμπέλι και εύκολη λεία για τους κερδοσκόπους όλων των ειδών. Οι πολυεθνικές και τα καρτέλ της αγοράς αυξάνουν διαρκώς τις τιμές παραγωγού. Ο Γενικός Δείκτης Τιμών Παραγωγού στη Βιομηχανία (σύνολο Εγχώριας και Εξωτερικής Αγοράς) του μηνός Φεβρουαρίου 2011, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο δείκτη του Φεβρουαρίου 2010, παρουσίασε αύξηση 8,5%, έναντι αύξησης 6,7% που σημειώθηκε κατά την ίδια σύγκριση των δεικτών του έτους 2010 προς το 2009. Ενώ ο μέσος Δείκτης του δωδεκαμήνου Μαρτίου 2010 – Φεβρουαρίου 2011, σε σύγκριση προς τον ίδιο δείκτη του δωδεκαμήνου Μαρτίου 2009 – Φεβρουαρίου 2010, παρουσίασε αύξηση 7,0%, έναντι μείωσης 4,1%, που σημειώθηκε κατά τη σύγκριση των αντίστοιχων προηγούμενων δωδεκαμήνων. Σ’ αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει κανένα περιθώριο επιβίωσης της όποιας παραγωγής έχει απομείνει σ’ αυτόν τον τόπο.

Ένας πιστός φίλος

Ωστόσο η κυβέρνηση έχει πολύ πιο σοβαρές ασχολίες. Την Δευτέρα το μεσημέρι ο κ. Παπανδρέου είχε συνάντηση «κεκλεισμένων των θυρών» με έναν από τους πιο αδίστακτους κερδοσκόπους των διεθνών αγορών και φυσικά μέγα φιλάνθρωπο, τον κ. Τζορτζ Σόρος. Λεπτομέρειες για την συνάντηση δεν δόθηκαν. Ούτε κάποιος από την κυβέρνηση ένιωσε την υποχρέωση να ενημερώσει την ελληνικό λαό για το τι συζητά ο Έλληνας πρωθυπουργός με κάποιον σαν τον Σόρος πίσω από κλειστές πόρτες. Το μόνο που φρόντισαν να διαρρεύσει είναι ότι συζητήθηκαν οι εξελίξεις στη διεθνή οικονομία και στην ευρωζώνη ειδικότερα, ενώ δεν τέθηκε από καμία πλευρά θέμα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Που σημαίνει ότι αυτό ακριβώς ήταν το θέμα της συνάντησης.

Ο κ. Σόρος συμμετέχει σε μια ομάδα ισχυρών επενδυτικών κεφαλαίων, που συγκροτήθηκε στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης στις αρχές του 2010 και ηγείται της κερδοσκοπικής επίθεσης στο ευρώ. Είναι από εκείνους που πιέζουν, πατρονάρουν και χρηματοδοτούν αδρά λόμπι για να περάσει η ιδέα του ευρωομολόγου ως βασικό χρηματοδοτικό εργαλείο του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης. Επιπλέον είναι γνωστό ότι ένας από τους κατεξοχήν τομείς ενδιαφέροντος του κ. Σόρος είναι η αγορά ακινήτων. Επομένως η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι κάτι που ενδιαφέρει ιδιαίτερα τον εν λόγω κερδοσκόπο, ο οποίος έχει ήδη σημαντικές τοποθετήσεις στην αγορά ακινήτων της Ελλάδας. Άλλωστε ο κ. Σόρος είναι από τις αρχές του 2010 ένας από τους πιο πιστούς φίλους της κυβέρνησης Παπανδρέου, μιας και επανειλλημένα βγήκε να την στηρίξει με δηλώσεις του. Μάλλον ήρθε η ώρα να εξαργυρωθεί μια τόσο πολύτιμη φιλία.

«Η Αθήνα δεν καταθέτει τα όπλα», ήταν απάντηση της Frankfurter Rundschau (4/4) στο δημοσίευμα του Spiegel (1/4), σύμφωνα με το οποίο το ΔΝΤ τάσσεται υπέρ μιας ταχείας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους: «Μια τέτοια άποψη εκ μέρους του ΔΝΤ θα συνιστούσε αλλαγή στη στάση του διεθνούς οργανισμού, διότι μέχρι σήμερα διαμηνύει πάντα ότι η Ελλάδα μπορεί να διαχειριστεί μόνη της την κρίση.»

Αναδιάρθρωση εν ευθέτω και… όταν τους βολεύει

Όποιος κάνει λόγο για αναδιάρθρωση του χρέους δεν κατανοεί ότι τα μειονεκτήματα ενός τέτοιου βήματος είναι περισσότερα από τα πλενονεκτήματα, δήλωσε ο κ. Παπακωνσταντίνου για το δημοσίευμα του Spiegel. Επίσης το ΔΝΤ στήριξε τη θέση της Αθήνας, δηλώνοντας μέσω εκπροσώπου του ότι δεν υπάρχει αναγκαιότητα αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Βέβαια σιγή ιχθύος κράτησε για την ένταξη της Ελλάδας στον μηχανισμό της Εκτεταμένης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης (EFF) που προτείνει το ΔΝΤ για 10 χρόνια επιπλέον.

Συνήγορος σ’ αυτή την γραμμή εμφανίστηκε και η γνωστή Goldman Sachs. «Η ευρωκρίση θα μας συνοδεύει επί χρόνια», ήταν η άποψη του Γιαν Χάτσιους, επικεφαλής οικονομολόγου της Goldman Sachs στην εφημερίδα Die Welt (4/4). Συγκεκριμένα δήλωσε: «Οι χώρες της Νότιας Ευρώπης είναι πολύ λίγο ανταγωνιστικές γι’ αυτό και οι σκληρές μεταρρυθμίσεις είναι αναπόφευκτες, φαίνεται μάλιστα να αποδίδουν. Στην Ιρλανδία έχει βελτιωθεί η διάθεση των μάνατζερ και στην Ισπανία η ανταγωνιστικότητα, τουλάχιστον στο κόστος εργασίας. Υπάρχουν πρόοδοι, αλλά φοβούμαι ότι η ευρωκρίση θα μας ακολουθεί για χρόνια.»

Όσον αφορά την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους παρατηρεί: «Η ελληνική κυβέρνηση κάνει μεγάλες προόδους και έχει δρομολογήσει με ζήλο πολλές αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Όμως η εκκίνηση της εξυγίανσης και των μεταρρυθμίσεων, τουλάχιστον όσον αφορά το χρέος, ήταν εξ αρχής ιδιαίτερα δύσκολη. Γι’ αυτό μία αναδιάρθρωση του χρέους εν ευθέτω χρόνω παραμένει ρεαλιστικό σενάριο.»

Το νόημα αυτής της τοποθέτησης είναι ότι ναι μεν η αναδιάρθρωση για την Ελλάδα και την Ιρλανδία είναι αναπόφευκτη, αλλά αφήστε ρε παιδιά να ολοκληρωθεί πρώτα το πρόγραμμα προσαρμογής και επιτρέψτε στην ευρωζώνη να ενσωματώσει τα νέα θύματα του ευρώ. Άλλωστε το μόνο που κατόρθωσε να συμφωνήσει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 25^ης Μαρτίου και να προχωρήσει άμεσα στην εφαρμογή του είναι η «οικονομική διακυβέρνηση» με τις ποινές και τις ρήτρες ενάντια στα απείθαρχα κράτη, καθώς και στο σύμφωνο του ευρώ με τα μέτρα υποβιβασμού των εργαζομένων σε υποζύγια στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.

Επιπλέον ανακοινώθηκε ότι στο Σύμφωνο για το Ευρώ προσχωρούν και μερικές επιπλέον χώρες: Βουλγαρία, Πολωνία, Δανία, Ρουμανία, Λιθουανία, Λετονία. Οι χώρες αυτές εντάσσονται στο Σύμφωνο όχι επειδή πληρούν τις προϋποθέσεις, αλλά διότι οι ισχυροί της ευρωζώνης ζητούν περισσότερα θύματα, περισσότερες αναλώσιμες χώρες.

Η κινέζικη ενδοχώρα της ευρωζώνης

Στον Πίνακα δίνονται ορισμένα στοιχεία για τις νέες χώρες του ευρώ. Καταρχάς οι περισσότερες, μάλλον όλες πλην Δανίας, είναι ήδη υπό καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας με το ΔΝΤ κυριολεκτικά να αλωνίζει. Όπως μπορεί να παρατηρήσει κανείς, τα προσόντα των χωρών αυτών είναι ο χαμηλός δείκτης δημόσιου και ιδιωτικού χρέους (συγκριτικά με τις μεγάλες χώρες του ευρώ), πράγμα που ενδιαφέρει ιδιαίτερα τις τράπεζες, και το ιδιαίτερα χαμηλό επίπεδο βασικού μισθού.

Για λόγους σύγκρισης να αναφέρουμε ότι στην Ελλάδα ο βασικός μισθός για το 2010 είναι 862,8 ευρώ, ενώ το χρέος των νοικοκυριών (2008) ανερχόταν σε 70,7%. Επίσης ένα σημαντικό πλεονέκτημα των χωρών που εντάσσονται στο ευρώ είναι ο ιδιαίτερα υψηλός δείκτης επιχειρηματικών κερδών, που βρίσκεται σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις πάνω από τον μέσο όρο της ευρωζώνης (36%). Όμως καμιά χώρα δεν φτάνει την Ελλάδα, η οποία το 2009 ο δείκτης επιχειρηματικών κερδών έφτασε στο 59,5% της εγχώριας προστιθέμενης αξίας.

Η ένταξή τους καθορίστηκε από την ανάγκη επέκτασης των ισχυρών οικονομιών της ευρωζώνης, με πρώτη τη Γερμανία, με όρους εξαγωγής κεφαλαίου και εμπορευμάτων. Ταυτόχρονα το φθηνό εργατικό δυναμικό, δίχως δικαιώματα και κατοχυρώσεις, θα λειτουργήσει ως κατασταλτικός μηχανισμός στις κοινωνικές και εργασιακές σχέσεις στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης. Σε συνδυασμό με τις υπό χρεοκοπία χώρες, η ευρωζώνη, και ειδικά η Γερμανία, αποκτά επιτέλους την πολυπόθητη «κινέζικη» ενδοχώρα της, με ένα εργατικό δυναμικό με αμοιβές και δικαιώματα που προσεγγίζουν σημαντικά το επίπεδο εξαθλίωσης του Κινέζου εργάτη.

Στοιχεία για τις νέες χώρες του ευρώ (2010)
	Δημόσιο χρέος (% ΑΕΠ)	Εξωτερικό χρέος (% ΑΕΠ)	Δημόσιο Έλλειμμα	Βασικός Μισθός (ευρώ)	Χρέος των νοικοκυριών (% επί του μέσου διαθέσιμου εισοδήματος)1	Ανεργία (%)	Επιχειρηματικό κέρδος (% επί της προστιθέμενης αξίας)1
Βουλγαρία	15,6	101,0	-4,7	122,7	…	8,2	54,3
Πολωνία	55,4	47,0	-7,1	320,8	49,4	9,9	45,5
Δανία2	45,3	274,0	-2,7	…	265,7	8,0	33,7
Ρουμανία	29,3	59,0	-8,3	141,6	…	7,3	52,3
Λιθουανία	37,2	98,0	-8,9	231,7	45,6	18,3	50,3
Λετονία	43,4	145,0	-9,0	253,7	73,7	18,3	44,8
<!–[if !supportLists]–>1.     <!–[endif]–>2008 <!–[if !supportLists]–>2.     <!–[endif]–>Η Δανία δεν διαθέτει επίσημα θεσμοθετημένο βασικό μισθό. ΠΗΓΗ: Επεξεργασία στοιχείων Eurostat και ΔΝΤ.

Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι, 6/4/2011

 

http://dimitriskazakis.blogspot.com/2011/04/blog-post_08.html#more

Ο Μίκης Θεοδωράκης στην Κερατέα (9/4)

Η επίσκεψη του Μίκη στην Κερατέα και η ομιλία του προς τους κατοίκους της.

http://www.youtube.com/watch?v=8Ag7UD4L90A&feature=player_embedded

<http://www.youtube.com/watch?v=8Ag7UD4L90A&feature=player_embedded>

http://www.youtube.com/watch?v=xQxeP-jZnSY&feature=player_embedded

<http://www.youtube.com/watch?v=xQxeP-jZnSY&feature=player_embedded>

Κερατέα 8 Απριλίου – Ομιλία δημάρχου

Η ομιλία του Δημάρχου Λαυρεωτικής κ. Κωνσταντίνου Λεβαντή στην μεγαλειώδη συγκέντρωση χτες

βράδυ στην Κεντρική Πλατεία της Κερατέας για την εισβολή των ΜΑΤ στην πόλη.

 

 

 

Συμπατριώτες και Συμπατριώτισσες                                                

από ολόκληρη την Λαυρεωτική,

Φίλοι και Φίλες από άλλες περιοχές                                             

που είστε και απόψε κοντά μας,

Χτες το βράδυ, οι πολίτες της Κερατέας βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια απίστευτη βαρβαρότητα.

Με το πρόσχημα της έρευνας για υπόπτους τρομοκράτες σε σπίτια συμπολιτών μας και στη

συνέχεια τη φρούρηση του αστυνομικού τμήματος,  εκατοντάδες άνδρες των ΜΑΤ και άλλων

μονάδων καταστολής,  κατέλαβαν τις γειτονιές,  εισέβαλαν σε σπίτια,  χτύπησαν ηλικιωμένους,

γυναίκες και παιδιά, τραυμάτισαν δεκάδες συμπολίτες μας.

Χτες το βράδυ, η Κερατέα δέχτηκε εισβολή « στρατού κατοχής».

Μπήκαν σε σπίτια με προτεταμένα πιστόλια.

Φέρθηκαν με αγριότητα σε μητέρες και υπερήλικες.

Όταν πήγαμε στο Αστυνομικό Τμήμα μαζί με δημοτικούς συμβούλους και νομικούς,

αντιμετωπιστήκαμε σαν τρομοκράτες. Αντί διαλόγου, μας έριξαν δακρυγόνα και χημικά.

Μετέτρεψαν σε λίγη ώρα,  ολόκληρη την πόλη σε ένα απέραντο πεδίο χημικού πολέμου με

εκατοντάδες θύματα.

Μικρά παιδιά βρέθηκαν αποκλεισμένα σε φροντιστήρια,  κινδύνεψε η ζωή ηλικιωμένων μέσα στα

σπίτια τους, γυναίκες χτυπήθηκαν βάναυσα.

Η δημοκρατία και η έννομη τάξη καταλύθηκαν χτες από τους υπερασπιστές τους.

Η κυβέρνηση και το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη προσπάθησαν να εφαρμόσουν ένα τυφλό

σχέδιο εκδίκησης εναντίον μιας περιοχής που αντιστέκεται 60 ολόκληρες ημέρες και δεν υποχωρεί.

Προσπαθήσαμε να αποτρέψουμε τα χθεσινά γεγονότα.

Γιατί αισθανόμαστε υπεύθυνοι για τη ζωή κάθε συμπολίτη μας. 

Γιατί δεν θέλουμε ούτε συλλήψεις, ούτε συγκρούσεις, ούτε τραυματίες, ούτε αίμα.

Πριν ξεκινήσει η επίθεση των ΜΑΤ, επικοινώνησα με τον Διευθυντή της ΕΛ.ΑΣ., του επισήμανα τους

κινδύνους γενικής σύρραξης και ύπαρξης θυμάτων και του ζήτησα να αποσυρθούν όλες οι2

αστυνομικές δυνάμεις από την πόλη.                       Και δεσμεύτηκα προσωπικά, να αναλάβω μαζί με τα

μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου την περιφρούρηση του Αστυνομικού Τμήματος.

Δεν δέχτηκε την πρόταση μου.

Μοναδικός στόχος της χτεσινής επιχείρησης ήταν να μας τσακίσουν, όπως λένε μεταξύ τους.

Να μας σπάσουν τον τσαμπουκά.

Αγνόησαν και χτες τη νομιμότητα όπως κάνουν χρόνια τώρα, για να περάσουν τα σχέδια τους.

Βροντοφωνάζουμε, για άλλη μια φορά. Θα νικήσουμε.

Δεν υποχωρούμε. 

Η Λαυρεωτική αυτές τις μέρες, προσθέτει μια νέα σελίδα στην ιστορία των αγώνων της.

Υπερασπιζόμαστε την αξιοπρέπειά μας και την τιμή μας.

Φίλες και Φίλοι,

Ζούμε σε μία περιοχή ευλογημένη από τη φύση και την ιστορία και αγνοημένη από το κράτος. 

Διαχρονικά οι κυβερνήσεις μας αντιμετωπίζουν σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίες. 

Έχουμε πληρώσει ακόμη και με ανθρώπινες ζωές την ανάπτυξη της χώρας μας και την

εξυπηρέτηση των αναγκών της πρωτεύουσας.

Φιλοξενούμε το μεγαλύτερο εργοστάσιο της ΔΕΗ,  και πληρώνουμε τις συνέπειες της λειτουργίας

του. 

Τα παιδιά μας παίζουν σε τοξικά εδάφη.

Αναπνέουμε δηλητήρια και μας αγνοούν.

Είναι απαράδεκτο να έχουν φορτώσει τη Λαυρεωτική με τόσες ρυπογόνες δραστηριότητες και να

θέλουν να φέρουν κι άλλες.

Θέλουν να φέρουν τα σκουπίδια της Αττικής σε μια περιοχή τέσσερα χιλιόμετρα από την Κερατέα

και επτά χιλιόμετρα από το Λαύριο.

Περιοχή προστατευόμενη από νόμους και προεδρικά διατάγματα,  κοντά σε οικισμούς, με δεκάδες

χιλιομέτρων μεταλλευτικές στοές στο υπέδαφός της.

Αγωνιζόμαστε από το 1996,  να αποτρέψουμε την καταστροφή.  Μια καταστροφή περιβαλλοντική,

κοινωνική και οικονομική. 3

Ο αγώνας μας συνεχίζεται και δεν θα σταματήσει μέχρι να σβήσει το Οβριόκαστρο από τον

Περιφερειακό Σχεδιασμό.

Αδιαπραγμάτευτη θέση μας είναι:

Ούτε ΧΥΤΑ, ούτε ΧΥΤΥ, ούτε εργοστάσιο.

Η κυβέρνηση και τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης,  προσπαθούν εδώ και χρόνια να

παρουσιάσουν τα γεγονότα όπως τους συμφέρει και τους επιβάλουν οι ιδιοκτήτες τους

μεγαλοεργολάβοι.

Μας κατηγορούν για παράνομους και δεν λένε λέξη για τις οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που

επιβάλει το κλείσιμο των ΧΥΤΑ που αυτοί θέλουν τώρα να φτιάξουν.

Αλήθεια, ποιος σέβεται τη νομιμότητα, εμείς ή αυτοί που αγνοούν επιδεκτικά εδώ και πενήντα μέρες

τις αποφάσεις του Ειρηνοδικείου; 

Γιατί δεν δίνουν στη δημοσιότητα τις εισηγήσεις των αρμοδίων του Υπουργείου Πολιτισμού που

παραδέχονται ότι η έκταση που έχουν επιλέξει επηρεάζει τον Αρχαιολογικό Χώρο του

Οβριόκαστρου και αν προχωρήσει η κατασκευή οποιασδήποτε εγκατάστασης στην περιοχή πρέπει

να μεταφερθεί σε χώρο νοτιότερα από αυτόν που προτείνουν;

Γιατί ακόμα και σήμερα,  μας τάζουν εργοστάσια και ΧΥΤΥ,  ενώ στην πραγματικότητα έχουν

δημοπρατήσει μόνο ΧΥΤΑ;

Δηλώνουν ότι αυτό που θέλουν να φτιάξουν θα είναι μόνο για τα σκουπίδια μας,  ενώ

προγραμματίζουν εγκαταστάσεις για πενταπλάσιες ποσότητες από τις δικές μας.

Μας κατηγορούν ότι έχουμε ανεξέλεγκτες χωματερές και δεν λένε ότι μέχρι τον προηγούμενο μήνα

δεν μας άφηναν να πάμε τα σκουπίδια μας στη Φυλή. 

Αποσιωπούν ότι η περιοχή μας είναι η μοναδική στην Ανατολική Αττική που έχει αποχέτευση εδώ

και πολλά χρόνια και είναι πρώτη στην ανακύκλωση. 

Και ότι έχουμε κάνει προτάσεις από το 1997  να διαχειριστούμε με σύγχρονες μεθόδους τα

απορρίμματα τα δικά μας, στο δικό μας τον τόπο, που αυτοί δεν δέχονται.

Αυτό που δεν δεχόμαστε, είναι να μας χρησιμοποιήσουν γι’ άλλη μια φορά σαν την πίσω αυλή της

Αθήνας.

Αλήθεια, πότε επιτέλους θα μας εξηγήσουν γιατί επιμένουν μέχρι σήμερα, το 2011, να υλοποιήσουν

έργα που έχουν ουσιαστικά αποφασίσει πριν 15 χρόνια;

Τι κρύβεται πίσω από το πείσμα τους; 4

Από το 1997,  με την ίδρυση του Αναπτυξιακού Συνδέσμου προσπαθήσαμε να τους πείσουμε να

δεχτούν τις προτάσεις μας.

Αρνούνται πεισματικά το διάλογο. Όλες οι κυβερνήσεις. 

Η εισβολή των ΜΑΤ στις 11 Δεκεμβρίου και ότι έγινε από τότε μέχρι σήμερα, αποδεικνύει περίτρανα

ότι μόνο με τον αγώνα μας θα δεχτούν το διάλογο και θα βρεθούν λύσεις.

Καλούμε, αυτή την κρίσιμη ώρα,  την κυβέρνηση να αναλογιστεί τις ευθύνες της.

Να αποσυρθούν οι δυνάμεις καταστολής από την Λαυρεωτική.

Απαιτούμε από τους κυβερνητικούς βουλευτές της Ανατολικής Αττικής να υπερασπιστούν την δική

τους αξιοπρέπεια και να ταχθούν στο πλευρό μας.

Να σταματήσουν να κρύβονται.

Ευχαριστούμε ορισμένους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας για τη συμπαράστασή τους και τους

καλούμε να αγωνιστούν για να υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις του κόμματός τους από το 2004, όταν

καταδίκαζε τον Περιφερειακό Σχεδιασμό.

Ζητάμε από τα υπόλοιπα κόμματα, κινήματα και φορείς που μας συμπαραστέκονται μέσα και έξω

από τη Βουλή,  να εντείνουν τις προσπάθειές τους.

Οι 60 μέρες αντίστασης στην Κερατέα, αφορούν όλους τους Έλληνες.

Είναι αγώνας για τη νομιμότητα και τη δημοκρατία. 

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,

Δύο μήνες τώρα βρισκόμαστε στον δρόμο.

Είμαστε σε πόλεμο.

Μετράμε θύματα.

Οι συλληφθέντες ξεπερνούν τους τριάντα. Βρισκόμαστε συνέχεια κοντά τους με κάθε τρόπο. Υλικά

και ηθικά.

Όταν ήρθαν τα ΜΑΤ το Δεκέμβριο, όλοι μας είχαν ξεγραμμένους. Υπολόγιζαν σε λίγες μέρες να μας

έχουν υποτάξει.

Ελάχιστες φωνές ήταν μαζί μας.

Αντέχουμε ακόμη.

Αρχίζουν και μιλάνε για το δίκιο μας. 5

Το σύνθημα που κυριαρχεί σε διαδηλώσεις σε άλλες περιοχές είναι «Εδώ θα γίνει της Κερατέας».

Ο αγώνας μας ξεκίνησε το 1996.

Συνεχίζεται μέχρι σήμερα,  γιατί με πολλές θυσίες και κόπο καταφέραμε να διατηρήσουμε την

ενότητα μεταξύ μας.

Όλα αυτά τα χρόνια είμαστε εδώ, όλοι μαζί, όρθιοι και ενωμένοι.

Και κάθε μέρα γινόμαστε περισσότεροι.

Αυτή την ενότητα οφείλουμε όλοι μας να διαφυλάξουμε. Κλείνοντας τα αυτιά μας σε καλοθελητές και

κακόπιστους. Μόνο όπλο των αντιπάλων μας είναι να μας διχάσουν.

Όλοι μας έχουμε έναν κοινό στόχο.

Να σώσουμε την περιοχή μας.

Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της Λαυρεωτικής μας ανήκει.

Η ωμή βία της εξουσίας,  χαλυβδώνει την θέληση όλων μας.  Το δίκιο δεν αντιμετωπίζεται με

δακρυγόνα, απειλές, συλλήψεις και τρομοκρατία. 

Βρισκόμαστε στους δρόμους από τις 11 Δεκεμβρίου και δεν θα υποχωρήσουμε αν δεν δικαιωθούμε. 

Τα σκουπίδια της Αττικής δεν θα έρθουν στο Δήμο Λαυρεωτικής.

Το Οβριόκαστρο είναι αρχαιολογικός χώρος,  ιστορικός τόπος και περιοχή ιδιαίτερου φυσικού

κάλους.

Έτσι θα παραμείνει.

Φυλάμε Θερμοπύλες !!

Θα νικήσουμε !!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΡΗΓΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ

 Του Λουκά Αξελού

 Από τις αρχές ήδη του 18ου αιώνα η δραματική βίωση της οθωμανικής αυθαιρεσίας, συνδυάστηκε με την βαθύτερη απογοήτευση των Ελλήνων, αλλά και των υπόλοιπων λαών της Βαλκανικής, για τη στάση των μεγάλων δυνάμεων. Αυτή η οδυνηρή συνειδητοποίηση, έδρασε καταλυτικά, αναπτύσσοντας κριτικές και αυτοκριτικές στάσεις, σε σχέση με τις επιλογές του παρελθόντος, επιλογές που στην ουσία ήταν προσδοκίες πρωτοβουλιών υπέρ των υποδούλων από τις φωτισμένες απολυταρχίες της Ευρώπης.

 

Γεγονός παραμένει ότι η τραγική απόληξη των λαϊκών εξεγέρσεων, η καθολική απογοήτευση από την ιδιοτελή στάση των μεγάλων δυνάμεων μετά την εγκατάλειψη των αγωνιστών των Ορλωφικών και του Λάμπρου Κατσώνη, αλλά και η συνειδητοποίηση της τραγικής κατάληξης που είχαν πολλά ανώτερα στελέχη της οθωμανικής Αρχής, αποτέλεσαν βαθιές τομές που δραστικά επενέργησαν στην συγκρότηση της ιδεολογίας των Ελλήνων ριζοσπαστών και στην αναζήτηση εναλλακτικής λύσης στις γαλλικές επαναστατικές ιδέες.

 

Τα μηνύματα της Γαλλικής Επανάστασης, αν και δόνησαν κάθε δημοκρατική καρδιά, δεν οδήγησαν σε πλήρη υποχώρηση τις επιφυλάξεις μερικών και τον «αντιξενισμό» ορισμένων, που τα τραύματα του παρελθόντος τους είχαν δημιουργήσει. Ο Ρήγας ανήκει σαφώς στην «κριτική πτέρυγα» των οπαδών της Γαλλικής Επανάστασης, όπως — τουλάχιστον — συνάγεται από την διεξοδική ανάγνωση των κειμένων του. Κειμένων, που με κορωνίδα τον Θούριο σε καμία περίπτωση δεν στοιχειοθετούν σχέση άνευ όρων ταυτίσεως ή εξαρτήσεως από τα γαλλικά ή τα όποια ξένα συμφέροντα.

 

Πυκνές, πολλαπλές, πολύπλοκες και όχι έξω από την λογική του συμφέροντος ή των συμφερόντων ήταν οι σχέσεις των Γάλλων δημοκρατικών με τους Έλληνες πατριώτες και ο Ρήγας δεν υπήρξε άμοιρος αυτής της λογικής, την οποία όμως, κατά την γνώμη μου, επεδίωκε να εξισορροπήσει και να την εντάξει συνειδητά στα δικά του σχέδια. Και πραγματικά, τόσο τα διασωθέντα κείμενά του, όσο και τα ντοκουμέντα που τον αφορούν μέχρι την δολοφονία του, μας δίνουν την δυνατότητα να ισχυριστούμε ότι παρ’ όλο που έχει πολλά κοινά και συγκλίνοντα στοιχεία με την γαλλόφιλη λογική, εντούτοις δεν ταυτίζεται μαζί της.

 

Η συστηματική ανάγνωση του έργου του συνολικά, αλλά και η καθόλου πρακτική του, δεν οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο φιλόδοξος στόχος του μιας ανεξάρτητης Ελληνικής Δημοκρατίας, υποτασσόταν στους σχεδιασμούς της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής, αλλά και καμίας ξένης εξωτερικής πολιτικής. Πουθενά στο έργο του δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά για στήριξη του αγώνα στις μεγάλες δυνάμεις. Κι όταν αυτό ίσχυε ακόμα και για την δημοκρατική Γαλλία, είναι, φρονώ, απόλυτα λογική η σιωπή του για τις υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις. Είναι, νομίζω, ιδιαίτερης αξίας γεγονός, όχι μόνο για την περίοδο στην οποία αναφερόμαστε, αλλά και για τις δύσκολες μέρες που περνούμε σήμερα, να επισημάνουμε και τονίσουμε την διαφορά που διέπει την λογική του Ρήγα από εκείνη πολλών συντρόφων του, αλλά και σημαντικών Ελλήνων πατριωτών, όπως λ.χ. ο μεγάλος Αδαμάντιος Κοραής.

 

Ποιο είναι, λοιπόν, το σημείο εκείνο που πέραν αυτού αρχίζουν οι ιδεολογικοπολιτικές διαφοροποιήσεις και πρακτικές, ανάμεσα στα διάφορα άτομα ή κινήσεις που ασπάζονταν, ολικά ή εν μέρει, τις γαλλικές επαναστατικές ιδέες; Για κάποιους, όπως ενδεικτικά οι Στεφανόπουλοι, ο Κ. Σταμάτης, αλλά και ο Χριστόφορος Περραιβός και — ακόμα περισσότερο — ο Αδαμάντιος Κοραής, οι

Γάλλοι και η Γαλλία φαινόταν να είναι «το παν», για αρκετούς άλλους όμως τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι.

 

Πολλά χρόνια αργότερα, αποτιμώντας πρόσωπα, σχέσεις και γεγονότα, ένας κληρικός, ο Ευλόγιος Κουρίλας θα ασκήσει μιαν έντονη κριτική στον «άνευ όρων φιλογαλλισμό» του Αδαμάντιου Κοραή. Παρ’ όλη την σφοδρότητα ή και τις υπερβολές, η κριτική του Κουρίλα εμπερικλείει με διαύγεια τα κυριότερα επιχειρήματα αυτών που θεωρούν ότι ορθώς ο «Ρήγας εστηρίζετο εις μόνας τας

εθνικάς δυνάμεις».

 

Καθόλου, λοιπόν, τυχαίο δεν είναι ότι οι δύο συνεπέστεροι εκτελεστές των πνευματικών του υποθηκών, ο Ανώνυμος της Ελληνικής Νομαρχίας και ο Ανώνυμος του Ρωσσαγγλογάλλου γράφουν:

«Διατὶ ἀδελφοὶ μου, νὰ θέλωμεν νὰ ἀλλάξωμεν κύριον, ὅταν μόνοι μας ἠμποροῦμεν νὰ ἐλευθερωθῶμεν» (Νομαρχία) και «Ἄρχισε καὶ ἡ Γαλλία / νὰ κηρύττῃ ἐλευθερία· / ἔφθασε στὰ σύνορά μου, / κ’ ηὔξησε τὰ βάσανά μου. / Ὕβριζε τὴν τυραννία, / μὰ διψοῦσε γιὰ σολδία. / Ἡ Ρωσσία κ’ ἡ Ἀγγλία, / βλέποντάς τους στὴν Τουρκία, / ἔτρεξαν νὰ τοὺς ἐξώσουν, / γιὰ νὰ μὴ μὲ λευθερώσουν» (Ρωσσαγγλογάλλος).

 

Ο Ρήγας αναπτύσσει μιαν αυτόνομη ουσιαστικά δραστηριότητα, που σαφώς όμως οριοθετείται στα πλαίσια του δημοκρατικού πατριωτισμού, που αποτελούσε τον κορμό της ιδεολογίας όχι μόνο των Γάλλων, αλλά και των Ιταλών και λοιπών Ευρωπαίων πατριωτών, που εμπνέονταν από το ριζοσπαστικό τρίπτυχο ελευθερία – ισότης – αδελφότης. Ο Ρήγας και οι μαθητές του αποτέλεσαν τους κατεξοχήν κορυφαίους εκφραστές της λογικής του να στηριζόμαστε, πάνω απ’ όλα, στις δικές μας δυνάμεις, λογική που δεν εμπεριείχε ίχνος σωβινισμού ή εθνικής περιχαρακώσεως, αλλά και λογικής που ήθελε να στηρίζεται στα

πορίσματα που η ίδια η ιστορία παρουσιάζει.

 

Και είναι αυτά τα πορίσματα που τον οδήγησαν να γράψει τους πυκνούς σε εθνική αυτογνωσία στίχους,

Ὣς πότ’ ὁφφικιάλος σὲ ξένους βασιλεῖς;

Ἔλα νὰ γένῃς στύλος δικῆς σου τῆς φυλῆς.

Κάλλιο γιὰ τὴν Πατρίδα κανένας νὰ χαθῇ,

ἢ νὰ κρεμάσῃ φούντα γιὰ ξένον στὸ σπαθὶ.

στίχους μηνύματα-οδηγούς, που ενέπνευσαν και καθοδήγησαν την ριζοσπαστική πτέρυγα του Αγώνα.

Σχολιάζοντας τους αθάνατους αυτούς στίχους, ένας άλλος πατέρας της εθνικής μας ανεξαρτησίας, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, σημείωσε στα Απομνημονεύματά του:

«Ἐφύλαξα πίστιν εἰς τὴν παραγγελίαν του, καὶ ὁ Θεὸς μὲ ἀξίωσεν καὶ ἐκρέμασα φούντα εἰς τὸ γένος μας ὡς στρατιώτης του».

 

Δημοσιεύτηκε στην μηνιαία έκδοση του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών «Εδώ Πανεπιστήμιο. Το Καποδιστριακό», αρ. φύλ. 173, Μάρτιος 2011.

 * Ο Λουκάς Αξελός είναι Δρ. Πανεπιστημίου Αθηνών και δίδαξε ιστορία της νεότερης

Ελλάδας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.

«Κατοχική Τουρκία άι… στον διάολο»

 

Σε κλίμα μαζικής εξέγερσης κατά της Άγκυρας εξελίσσεται το κύμα διαμαρτυρίας στα Κατεχόμενα της Κύπρου, με πρωταγωνιστές τα τουρκοκυπριακά συνδικάτα.

Οι διαμαρτυρίες αυτές κορυφώθηκαν την Πέμπτη, όταν οι διαδηλωτές Τουρκοκύπριοι επιχείρησαν να αναρτήσουν στην πρεσβεία της Άγκυρας, στον κατεχόμενο τομέα της Λευκωσίας, τη σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

«Αυτήν τη φορά το παράκαναν» τιτλοφορούνται οι τουρκικές εφημερίδες την Παρασκευή, προβάλλοντας τη φωτογραφία του τεράστιου πανό όπου αναγράφεται το σύνθημα « Κατοχική Τουρκία άι… στον διάολο».

«Κατοχική Τουρκία, άι στον διάολο!». Με αυτό το σύνθημα χιλιάδες Τουρκοκύπριοι κατέκλυσαν τους δρόμους της κατεχόμενης Λευκωσίας

Πρόκειται για μία πρωτόγνωρη πολιτική κρίση στην οποία έχουν περιέλθει οι σχέσεις της Άγκυρας με τους γηγενείς Τουρκοκυπρίους, οι οποίοι, στραγγαλισμένοι οικονομικά και κοινωνικά από τις δυνάμεις κατοχής και τους εποίκους, επιχειρούν να αποτινάξουν τα δεσμά από τη «μητέρα πατρίδα», επικεντρώνοντας στο αίτημα της άμεσης αποχώρησης των εποίκων από το νησί.

Κυρίαρχο σύνθημα στο «Κίνημα των Γιασεμιών», το οποίο εξελίσσεται στα Κατεχόμενα, προκαλώντας την οργή μεν αλλά και τον προβληματισμό στην Τουρκία, είναι η διενέργεια άμεσης απογραφής του πληθυσμού, ώστε να καταγραφεί ο ακριβής αριθμός εποίκων που ζουν στο νησί και έχουν λάβει την τουρκοκυπριακή υπηκοότητα.

Η Λευκωσία και ο πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας παρακολουθούν με ιδιαίτερη προσοχή τις εξελίξεις, εν μέσω κομβικών συζητήσεων με τους Τουρκοκυπρίους για την επίλυση του Κυπριακού, διατηρώντας διακριτική στάση, ώστε να μη «ρίξουν λάδι στη φωτιά» σε αυτήν την ήδη έκρυθμη κατάσταση.

Τα τουρκοκυπριακά συνδικάτα, που δεν έπαψαν ποτέ να διατηρούν σχέσεις με τον κύριο πολιτικό φορέα που τα ίδρυσε, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κύπρου (ΑΚΕΛ), το οποίο και ηγείται της σημερινής κυβέρνησης στη Λευκωσία, πρωτοστατούν σε αυτό το «Κίνημα των Γιασεμιών».

Στόχος τους, η οικονομική απαγκίστρωση των Κατεχομένων από την Άγκυρα, η επανένταξη της οικονομικής δραστηριότητας σε ένα συνολικό κυπριακό πλαίσιο και η πολιτική επίλυση του Κυπριακού εντός μιας ενιαίας Κύπρου διζωνικού και δικοινοτικού χαρακτήρα, όπως καθορίζουν, άλλωστε, και οι διακοινοτικές συνομιλίες, οι οποίες αυτόν τον καιρό βρίσκονται εν εξελίξει.

Στα άκρα οι σχέσεις με την Άγκυρα

Η «Ημέρα των Γιασεμιών» ξεκίνησε χθες στην κατεχόμενη Λευκωσία, με τη μαζική κινητοποίηση της αποκαλούμενης «Συνδικαλιστικής Πλατφόρμας», η οποία προβάλλει ως κύριο αίτημα να σταματήσει η «πολιτική στραγγαλισμού» που εφαρμόζει η Άγκυρα εις βάρος των εποίκων, μέσω της επιβολής σκληρών οικονομικών μέτρων.

Δάσκαλοι, καθηγητές, υπάλληλοι και τεχνίτες όλων των ειδικοτήτων ένωσαν τις φωνές τους, διαδηλώνοντας εναντίον της πολιτικής που εφαρμόζει ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Recep Tayip Erdogan, έναντι του ψευδοκράτους. Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, τα αίτια της οργής των Τουρκοκυπρίων έχουν και κοινωνικές προεκτάσεις, αφού οι ίδιοι κατηγορούν την Άγκυρα ότι επιδιώκει τον αφανισμό των εποίκων από τη Μεγαλόνησο.

Σε μια πρωτοφανή ιστορικά κίνηση, μεγάλες ομάδες πολιτών συγκεντρώθηκαν έξω από την «πρεσβεία» της Τουρκίας στα Κατεχόμενα και, αφού φώναξαν συνθήματα εναντίον της «κατοχικής Τουρκίας», επιχείρησαν να αναρτήσουν τη σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας στην πόρτα του περιβόλου όπου βρίσκεται το κτήριο.

Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από την ανάρτηση της σημαίας της Κυπριακής Δημοκρατίας στον περίβολο της τουρκικής «πρεσβείας» στα Κατεχόμενα.

Τα πνεύματα άναψαν, όταν αστυνομικοί, ντυμένοι με πολιτικά, προσπάθησαν να αποκαθηλώσουν τη σημαία. Σημειώθηκαν προπηλακισμοί και κατά τη διάρκεια των επεισοδίων, δέχθηκαν επίθεση ακόμα και οι φωτορεπόρτερ αλλά και τα τηλεοπτικά συνεργεία που κάλυπταν το περιστατικό.

Σκηνικό  συγκρούσεων σημειώθηκε και έξω από το λεγόμενο «Κοινοβούλιο», όταν, σύμφωνα με πληροφορίες, χιλιάδες διαδηλωτές -οι εκτιμήσεις έκαναν λόγο για περισσότερα από 5.000 άτομα- κατέκλυσαν τον γύρω χώρο και ανήρτησαν υβριστικά πανό εναντίον της Τουρκίας, ζητώντας ταυτόχρονα την επανένωση της Κύπρου.

Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις απέκλεισαν την περίμετρο με συρματόπλεγμα, αλλά, όταν προσπάθησαν να κατεβάσουν τα πανό, ήρθαν στα χέρια με τους συγκεντρωμένους, με αποτέλεσμα να συλληφθεί ένα άτομο.

Παράλληλα, αίσθηση προκάλεσε και η ανάρτηση στο κτήριο της εφημερίδας «Αφρίκα», ενός πανό, το οποίο έγραφε: «Τουρκία άι σιχτίρ». Σύμφωνα με πληροφορίες, το εν λόγω πανό προκάλεσε την έντονη οργή του Tayip Erdogan.

Το υβριστικό πανό στο κτήριο της «Αφρίκα» έγραφε: «Τουρκία άι σιχτίρ».

http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=289583&cid=94

Στηρίξτε τους Έλληνες…

Την ώρα που χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις στενάζουν κάτω από το βάρος της πιο μεγάλης και αδυσώπητης οικονομικής κρίσης της σύγχρονης ιστορίας μας, εμείς οφείλουμε να στηρίξουμε με νύχια και με δόντια τα ελληνικά προϊόντα. Αγοράζουμε ελληνικά προϊόντα, στηρίζουμε τις ελληνικές επιχειρήσεις, γιατί έτσι δίνουμε δουλειά σε Έλληνες. Μην περιμένετε κάποια «επίσημη οδηγία». Ας το κάνει ο καθένας μόνος του…

Επί σειρά ετών πιστεύαμε ότι τα σύνορα της Ευρώπης γκρεμίστηκαν, ότι δεν είχε σημασία αν μία εταιρεία είχε έδρα την Αθήνα, το Βερολίνο ή τη Ρώμη. Νομίσαμε, αφελώς, ότι γίναμε κάτι σαν τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η κρίση απέδειξε ότι σφάλαμε. Στα χρόνια της επίπλαστης ευημερίας μας δεν χρεώσαμε μόνο τη χώρα μας για να καταναλώσουμε ό,τι παρήγαγαν οι βιομηχανίες των φίλων και συνεταίρων μας. Την ίδια ώρα αποδημήσαμε πλήρως τη βιομηχανία μας, διαλύσαμε την αγροτική μας παραγωγή. Αν δεν κάνουμε λάθος, το 1980 καλύπταμε το 90% των αναγκών μας σε αγροτικά προϊόντα και σήμερα η σχέση αυτή έχει πλήρως αντιστραφεί.

Είναι αργά για δάκρυα κι οι διαπιστώσεις έχουν πλέον κουράσει. Είναι καιρός για δράση. Όχι, δεν θα αντιμετωπίσουμε ριζικά το πρόβλημα χρέους αγοράζοντας ελληνικά προϊόντα. Θα σώσουμε όμως κάποιες θέσεις εργασίας κι αυτό είναι από μόνο του πολύ σημαντικό στις μέρες που ζούμε. Κι επιπλέον ίσως δώσουμε ένα κίνητρο σε ανθρώπους που θα ήθελαν να ενεργοποιηθούν στην κατεύθυνση της ανασυγκρότησης  της βιομηχανικής και της γεωργικής παραγωγής.

Υπάρχουν ελληνικά προϊόντα. Ακόμη! Ας αλλάξουμε καθημερινές συνήθειες. Δεν θα μας κοστίσει κάτι αν αγοράσουμε την ελληνική και όχι την ξένη μπύρα. Να στηρίξουμε την ελληνική και όχι την ξένη καπνοβιομηχανία. Να δώσουμε δουλειά στα ελληνικά καταστήματα. Ακόμη και με τις διακοπές μας, μπορούμε να στείλουμε ένα μήνυμα. Αυτό το Πάσχα δεν είναι ανάγκη να πάμε στην Βουδαπέστη ή στην Κωνσταντινούπολη…
Θανάσης Μαυρίδης, www.capital.gr

Σημ. βιβλιοπωλείου «χωρίς όνομα»

Επίσης πρέπει να επιλέγουμε επιχειρήσεις μεγάλες ή μικρές, οι οποίες ανήκουν σε έλληνες και τα κέρδη τους επιστρέφουν στην ελληνική αγορά. Τέτοιο παράδειγμα είναι ο «ΣΚΛΑΒΕΝΙΤΗΣ» σε αντίθεση με τις πολυεθνικές επιχειρήσεις των CAREFOUR-ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ, DIA, LIDL, και άλλων ή οι μικρομεσαίες οικογενειακές επιχειρήσεις κάθε γειτονιάς.

Πρέπει να αφυπνιστούμε αφού μετά την διάλυση της ελληνικής παραγωγής (βιομηχανία, βιοτεχνία, γεωργία), ακολουθεί ο αφελληνισμός του ελληνικού εμπορίου, με αιχμή του δόρατος τα τεράστια ξένων συμφερόντων εμπορικά κέντρα (mall). 

 

Παιδική εκδήλωση – «Παίζω, νηστεύω, μαγειρεύω!»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

 Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σε συνεργασία με τις διευθύντριες των 1ου, 6ου και τους συλλόγους γονέων των 1ου νηπιαγωγείου,1ου, 2ου και 6ου δημοτικού σχολείου Χολαργού, σας προσκαλούν στην παρουσίαση του παιδικού βιβλίου «παίζω, νηστεύω, μαγειρεύω!», των συγγραφέων Όλγας και Ιωάννας Σκαρλάτου, τη Παρασκευή 15 Απριλίου, στις 6.00 το απόγευμα. 

Τα παιδιά θα μάθουν παρασκευάζοντας τα ίδια ένα νηστίσημο γλυκό, τι πρέπει να προσέχουν στην διατροφή τους και πώς συνδέεται η νηστεία με τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα εκδηλώσεων των 1ου και 6ου δημοτικού σχολείου στην λεωφ. Περικλέους 53-55 (είσοδος από Βεντούρη).

     Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο 210-6546742, στο nonamebk@otenet.gr .

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Σε εποχή που η παιδική παχυσαρκία, σε πολύ μεγάλο βαθμό στην Ελλάδα, δημιουργεί παχύσαρκους και με προβλήματα υγείας ενηλίκους, και που τα έτοιμα, ανούσια, φτιαγμένα χωρίς αγάπη και φροντίδα, φαγητά έχουν κατακτήσει μεγάλο μέρος της νεολαίας μας, το βιβλίο «Παίζω, νηστεύω, μαγειρεύω», αν το φυλλομετρήσουμε και το καλοσκεφτούμε, θα διαπιστώσουμε ότι συμπληρώνει ένα μεγάλο σημερινό κενό, ωθεί δηλαδή το παιδί στη μελλοντική -ιδίως- σχέση του με την κουζίνα, σχέση απαραίτητη σε κάθε φύλο πλέον, συστήνοντάς του παράλληλα τροφές υγιεινές και νόστιμες, συνταγές δοκιμασμένες χρόνια ή άλλες εντελώς καινούριες, όλες όμως νηστίσιμες.

Έρευνα για τη μετανάστευση

Πόσοι και ποιοί δραστηριοποιούνται στο χώρο των μεταναστών; Πού, με ποιό αντικείμενο και ποιές πηγές χρηματοδότησης; Το θολό κι ανεξιχνίαστο τοπίο των μεταναστών στην Ελλάδα έρχεται να «φωτίσει» ένας οδηγός με μία συστηματική και ολοκληρωμένη καταγραφή των Μη κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) και των Φορέων Μεταναστών (ΦΜ), συλλόγων ή οργανώσεων, που δραστηριοποιούνται στην ελληνική επικράτεια σε θέματα μετανάστευσης.

    Πρόκειται για μία έρευνα του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου, σε συνεργασία με διάφορες οργανώσεις, που πραγματοποιήθηκε χάρη σ’ ένα πρόγραμμα του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ένταξης Υπηκόων Τρίτων Χωρών, με χρηματοδότηση από κοινοτικούς πόρους κατά 75% και από εθνικούς κατά 25%.

    Μέσα από τις περίπου 350 σελίδες του Οδηγού πραγματοποιείται μία αποτίμηση της παρουσίας των μεταναστών στην Ελλάδα, ως χώρας υποδοχής, αλλά και οι βασικές διαστάσεις της παρουσίας των ΜΚΟ και των ΦΜ στην ελληνική κοινωνία των πολιτών.

    Το υλικό συλλέχτηκε το τελευταίο εξάμηνο του 2009, με ερωτηματολόγια τυπικών και άτυπων φορέων, σ’ όλη την ελληνική επικράτεια και ενημερώθηκε το 2010.

    Ερωτηματολόγια που συμπληρώθηκαν με προσωπικές συνεντεύξεις, όπως εξηγεί στο ΑΠΕ – ΜΠΕ, ο επιστημονικός υπεύθυνος του προγράμματος αν. καθηγητής Απόστολος Παπαδόπουλος, ώστε να προσφέρουν μία πληρέστερη εικόνα των χαρακτηριστικών, της ποικιλίας και των ιδιαιτεροτήτων τους.

    Πρόκειται, όπως επισημαίνει ο κ. Παπαδόπουλος, για «ένα χρήσιμο εργαλείο, τόσο για την ελληνική πολιτεία, όσο και για τη δικτύωση φορέων που εμπλέκονται στην υλοποίηση δράσεων για την ένταξη των μεταναστών, αλλά και για τους ίδιους τους μετανάστες και τις οργανώσεις τους».

    Συνολικά καταγράφηκαν 375 φορείς, εκ των οποίων 297 επίσημα αναγνωρισμένοι και 78 ανεπίσημοι ή άτυποι. Για κάθε φορέα με καταστατικό, στον οδηγό αφιερώνεται μία σελίδα με όλα τα στοιχεία του.

    Η απογραφή κινείται σε δύο κατηγορίες: αφενός τις ΜΚΟ (καταγράφηκαν 185) που ιδρύθηκαν στην πλειοψηφία τους (73%) από Έλληνες και ασχολούνται με μία ή περισσότερες πτυχές του μεταναστευτικού ζητήματος στη χώρα – ανθρώπινα δικαιώματα, ένταξη, καταπολέμηση του ρατσισμού κλπ – και αφετέρου τους συλλόγους – οργανώσεις (καταγράφηκαν 190), που κατά το 90% συστάθηκαν από μετανάστες και απευθύνονται σε συγκεκριμένες εθνότητες.

    Όπως προκύπτει από την έρευνα, οι ΜΚΟ δραστηριοποιούνται περισσότερο σε χρηματοδοτούμενα προγράμματα, ενώ οι ΦΜ αυτοχρηματοδοτούν τις δράσεις τους. Μια άλλη σημαντική διαφορά ανάμεσα στις δύο κατηγορίες είναι ότι οι μεν ελληνικές ΜΚΟ έχουν μία σχετικά σταθερή αριθμητική παρουσία που, όμως, άρχισε να φθίνει τα τελευταία χρόνια, ενώ οι ΦΜ έχουν μία σταδιακά αύξουσα, με «εκτόξευση» (κατά 73% του συνόλου) την δεκαετία του 2000, γεγονός που συνδέει την ίδρυση των φορέων αυτών με την ραγδαία αύξηση του μεταναστευτικού πληθυσμού στην Ελλάδα και τη νομιμοποίησή του.

    Σχετικά με τα αντικείμενα ενασχόλησης η έρευνα καταδεικνύει ότι οι ελληνικές ΜΚΟ στοχεύουν περισσότερο στην κοινωνική ένταξη των μεταναστών (70,9%), στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους (70,1%), στην ενασχόληση με τον πολιτισμό τους (44,8%), στην εκπαίδευση και κατάρτισή τους (43,3%) και τέλος στην ψυχοκοινωνική στήριξή τους (42,5%).

    Αντίθετα, οι ΜΚΟ και οι ΦΜ στοχεύουν κυρίως στη διατήρηση του πολιτισμού των μεταναστών (91,4%), στη στήριξη των μελών της κοινότητάς τους (82,8%), στην κοινωνική ένταξη (58,9%) και στην εκπαίδευση- κατάρτισή τους (52,8%).

    Μέσα από την παρούσα έρευνα δεν φαίνεται να υπάρχει γραμμική σχέση ανάμεσα στη γεωγραφική κατανομή του αλλοδαπού πληθυσμού στην Ελλάδα, με εξαίρεση βέβαια ότι το μεγαλύτερο μέρος συγκεντρώνεται στην Αττική, όπου σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΥΠΕΣΔΑ το 2009 οι άδειες παραμονής αλλοδαπών ανέρχονταν σε 210.200 σε σύνολο 518.675 σε όλη τη χώρα.

    Στην Αττική υπάρχουν 290 φορείς, 77,3% του συνόλου, στην Κεντρική Μακεδονία 5,6%, στην Κρήτη 4,8%, στη Δ. Ελλάδα 3,2% και στη Θεσσαλία 2,4%. Αξίζει να σημειωθεί, όπως επισημαίνει η έρευνα, ότι τα 2/5 των φορέων επεκτείνουν τη δράση τους στο σύνολο της ελληνικής επικράτειας.

    Σε αντίθεση με τις ελληνικές ΜΚΟ που στηρίζουν τους μετανάστες ανεξαρτήτως εθνότητας, οι ΦΜ λειτουργούν σε επίπεδο εθνοτήτων και μάλιστα τοπικό. Έτσι παρατηρείται ότι στο σύνολο των επίσημα αναγνωρισμένων φορέων οι Αλβανοί (21,4%) έχουν την πρωτοκαθεδρία ακολουθούν οι Ινδοί και οι Νιγηριανοί (6,9%), οι Κινέζοι (4,8%), οι Ουκρανοί (4,1%), οι Μπαγκλαντεσιανοί, οι Γεωργιανοί και οι Μολδαβοί (3,4%). Αντίθετα στους ανεπίσημους φορείς την πρώτη θέση έχουν οι Φιλιππινέζοι (25,5%) και ακολουθούν: Αλβανοί (11,8%) και Ινδοί, Πακιστανοί και Παλαιστίνοι (7.8%).

    Το 50% των ελληνικών ΜΚΟ αριθμεί λιγότερα από 50 μέλη, ενώ μόνο ένα 12% ξεπερνά τα 500. Μία πιο ισορροπημένη εικόνα παρουσιάζουν οι ΦΜ, καθώς μόνο το 21,5% απ’ αυτούς έχουν λιγότερα από 50 εγγεγραμμένα μέλη, ενώ χαρακτηριστικό είναι ότι το 23% έχουν περισσότερα από 500 μέλη.

    Με εξαίρεση την πολύ-εθνοτική οργάνωση μεταναστών, όπως είναι το Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών, παρά τις προσπάθειες δικτύωσης απουσιάζει μία ομοσπονδία συλλόγων-οργανώσεων μεταναστών, ενώ όπως παρατηρείται από την έρευνα ως βασικότερος λόγος ύπαρξης των ΦΜ είναι η διευκόλυνση της νόμιμης παραμονής στη χώρα.

    Στην Ελλάδα, παρά τη ραγδαία αύξηση του αριθμού των ΜΚΟ την τελευταία 15ετία, το τοπίο σχετικά με την παρουσία και την λειτουργία τους παραμένει θολό, καθώς ακόμη σήμερα σοβαρές οργανώσεις ,με δομή και έργο, συνυπάρχουν με ανενεργές «οργανώσεις-σφραγίδα».

    Όπως καταγράφουν άλλες έρευνες που αναφέρονται εισαγωγικά στον οδηγό, οι Έλληνες, σε αντίθεση με άλλους Ευρωπαίους, ενδιαφέρονται πολύ λίγο για συλλογικές προσπάθειες και ΜΚΟ. Βασικός λόγος φαίνεται να είναι ότι η μαζική εμφάνιση των ΜΚΟ στη χώρα μας εξαρτήθηκε από πολιτικές αποφάσεις, εκ των άνω προς τα κάτω, και όχι το αντίθετο. Όσο για την αποτελεσματικότητά τους είναι πολύ χαμηλή, όπως και η σημασία που δίνουν στα ζητήματα διαφάνειας και λογοδοσίας, αλλά και συνεργασίας μεταξύ τους. Από την άλλη πλευρά, όπως επισημαίνει η έρευνα, ούτε η αξιόλογη δράση πολλών ΜΚΟ δίνει τη δυνατότητα ενεργής συμμετοχής τους στη δημόσια διαβούλευση, στον σχεδιασμό και λήψη των αποφάσεων.

    Το μεταναστευτικό ζήτημα, άρχισε να τίθεται στην Ελλάδα από την δεκαετία του 1980, με κρίσιμη την δεκαετία του 1990 όταν η χώρα μας δέχτηκε το μεγαλύτερο ποσοστό μεταναστών σε σχέση με το μέγεθός της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για να φθάσει σήμερα να φιλοξενεί πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες, και να έχει, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, ακόμα και σήμερα ένα 35-50% των μεταναστών χωρίς νομιμοποίηση.

    Όπως επισημαίνει ο οδηγός οι μετανάστες ήρθαν στη χώρα μας σε δύο κύματα. Το πρώτο μέχρι τα μέσα του 1990, όπου κυριαρχούσαν οι Αλβανοί και το δεύτερο μετά το 1995, με αύξηση της συμμετοχής, από άλλες βαλκανικές χώρες, της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, το Πακιστάν, την Ινδία, το Μπαγκλαντές, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, στην δεκαετία του 2000.

    Σύμφωνα με μελέτες η εισροή μεταναστών στην Ελλάδα έχει πενταπλασιαστεί από το 1988 μέχρι το 2004, ενώ ταυτόχρονα η μέση διάρκεια παραμονής του μισού εξ αυτών υπερβαίνει τα 8 χρόνια.

http://www.athina984.gr/node/144233

Σαμίρ Αμίν:Έρχονται νέα, γιγάντια κύματα εξεγέρσεων των αραβικών λαών.

Συνέντευξη στον Ερρίκο Φινάλη

Ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος Σαμίρ Αμίν είναι βαθύς γνώστης των ζητημάτων που αφορούν την Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Αιγυπτιακής καταγωγής και με σαφή αντιιμπεριαλιστική στάση, εδώ και δεκαετίες «μιλά» με τα βιβλία του και με τη δράση του υπέρ των λαών και εναντίον των αντιδραστικών καθεστώτων και των ξένων δυναστών.

Οι εκτιμήσεις του για το κύμα εξεγέρσεων που διαπερνά τις αραβικές χώρες, αλλά και για την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το ελληνικό κοινό. Στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στον Δρόμο, ο Σαμίρ Αμίν μας δίνει στοιχεία και πληροφορίες που δύσκολα διαπερνούν τα ΜΜΕ, αναλύει διεισδυτικά και κριτικά τις εξελίξεις, χωρίς ούτε στιγμή να διακατέχεται από μια ψευδεπίγραφη αντικειμενικότητα: παίρνει σαφώς την πλευρά των αγωνιζόμενων αραβικών λαών, που σπάνε το φόβο δεκαετιών και ξαναμπαίνουν ορμητικά στο προσκήνιο της ιστορίας.

Ποια είναι η γενική σας εκτίμηση για τις πρόσφατες εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, για την αφύπνιση των αραβικών μαζών;
Είναι αλήθεια ότι το κύμα εξεγέρσεων απλώνεται στο σύνολο του αραβικού κόσμου – αν και οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές από τη μια χώρα στην άλλη, και μ’ αυτή την έννοια είναι επικίνδυνο να μιλά κανείς γενικά για «αραβικό κόσμο». Όμως, παρά τις διαφορές, όλες αυτές οι εξεγέρσεις στρέφονται ενάντια σε καθεστώτα που κανείς δεν μπορεί να υπερασπιστεί, καθεστώτα αυταρχικά, με «λαμπρές» επιδόσεις σε διωγμούς, βασανιστήρια και δολοφονίες. Επιπλέον, αν και ορισμένα από αυτά είχαν κληρονομήσει από το παρελθόν μια εθνικιστική αντιιμπεριαλιστική ρητορική, έχουν πια υποταχθεί πλήρως στον ακραίο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, και στο σχέδιο των ΗΠΑ για τη λεγόμενη «ειρήνη στη Μέση Ανατολή»: ένα σχέδιο που αφήνει το Ισραήλ ανενόχλητο να επεκτείνεται, να εποικίζει τα Κατεχόμενα, και να εξοντώνει τους Παλαιστίνιους.
Ένα ακόμη κοινό σημείο είναι ότι σχεδόν όλα αυτά τα καθεστώτα προχώρησαν σε μια αποπολιτικοποίηση, καταστέλλοντας βάρβαρα όλες τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις, και κυρίως τις δυνάμεις της Αριστεράς που προέρχονταν από το κομμουνιστικό κίνημα και ήταν πολύ ισχυρές στην περιοχή. Έτσι, μέσω της αποπολιτικοποίησης, δημιούργησαν ένα ιδεολογικό κενό που καλύφθηκε (αφού η πολιτική και η κοινωνία απεχθάνονται το κενό ακριβώς όπως και η φύση!) από το Ισλάμ. Το Ισλάμ ήταν βέβαια πάντα παρόν στις κοινωνίες μας, αλλά δεν είχε τέτοια πολιτικά βαρύνουσα θέση. Χάρη σε αυτές τις διεργασίες εξελίχθηκε σε πολιτικό Ισλάμ, με χαρακτηριστικότερο το κόμμα των Αδελφών Μουσουλμάνων, που είναι παναραβικό και όχι αποκλειστικά αιγυπτιακό.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι εξεγέρσεις οδήγησαν σε ορισμένες καταρχήν νίκες, όπως ξεκάθαρα δείχνει η περίπτωση της Τυνησίας και, λιγότερο ξεκάθαρα, της Αιγύπτου – αλλά πρόκειται μονάχα για καταρχήν νίκες. Οι αντιδραστικές δυνάμεις βρίσκονται ακόμα στη θέση τους και, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, δυστυχώς και της Ευρώπης, προσπαθούν να μας γυρίσουν πίσω.

Πώς επιχειρείται αυτό;
Πάρτε την περίπτωση της Αιγύπτου. Η στρατηγική της Ουάσιγκτον και του ντόπιου αντιδραστικού μπλοκ είναι να προχωρήσουν σε εκλογές πολύ σύντομα, τον Οκτώβριο, διατηρώντας το μη δημοκρατικό Σύνταγμα (που υπέστη ανώδυνες μόνο τροποποιήσεις) και το εξίσου μη δημοκρατικό ένα εκλογικό σύστημα. Επιδιώκουν την επιστροφή του κόμματος του Μουμπάρακ, του κόμματος της μεταπρατικής και εξαρτημένης αστικής τάξης, που απλά θα αλλάξει όνομα, και μαζί και των Αδελφών Μουσουλμάνων. Αυτό ήταν εξαρχής το σχέδιό τους. Ο Ομπάμα δήλωσε με σαφήνεια ότι επιθυμεί μια σύντομη μετάβαση, που δεν θα επιτρέψει σε νέες δυνάμεις να προλάβουν να οργανωθούν.
Θα επαναληφθεί δηλαδή το πακιστανικό μοντέλο, στο οποίο ο στρατός μένει στο παρασκήνιο, αλλά είναι πάντα παρών. Και έτσι πλασάρονται σαν «δύναμη αλλαγής» οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, που οικονομικά ήταν πάντα αντιδραστικοί και νεοφιλελεύθεροι: αντιτίθενται στις εργατικές απεργίες, στους αγώνες των αγροτών, στα αιτήματα για αυξήσεις μισθών, στην αλλαγή της εργατικής νομοθεσίας… Και την ίδια στιγμή διακηρύττουν ανοικτά ότι δεν θα αμφισβητήσουν την διεθνή πολιτική της Αιγύπτου, δηλαδή τις συνθήκες υποταγής στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ.
Στην Αίγυπτο το αντιδραστικό μπλοκ αποτελείται από τρεις πόλους: το στρατό, το κόμμα της μεταπρατικής αστικής τάξης, και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Αυτό έγινε εντελώς σαφές στο πρόσφατο δημοψήφισμα για την αναθεώρηση του Συντάγματος, όπου το 77% ψήφισε ναι, δηλαδή δέχθηκε τις ανώδυνες αλλαγές, και το 23% ψήφισε όχι. Αυτό το 23%, δεδομένων των συνθηκών, δεν είναι διόλου αμελητέο. Αποτελείται από τους νέους, τα μέλη αυθεντικά δημοκρατικών ή και σοσιαλιστικών κομμάτων, τους υποστηρικτές κοινωνικών μεταρρυθμίσεων. Ακόμη και το πότε έγινε το δημοψήφισμα ήταν χαρακτηριστικό: κανονικά θα έπρεπε να διεξαχθεί ημέρα Πέμπτη, παραμονή Παρασκευής, που είναι μέρα προσευχής. Όμως ο στρατός αποφάσισε να το κάνει το Σάββατο. Έτσι, την Παρασκευή όλα τα τζαμιά κινητοποιήθηκαν υπέρ του ναι. Οι κληρικοί κήρυτταν στον κόσμο ότι το όχι είναι ψήφος στο σατανά, ψήφος στους ξένους. Δεν έκαναν βέβαια τον κόπο να εξηγήσουν γιατί και οι Αμερικάνοι επίσης ευχήθηκαν τη νίκη του ναι!
Βρισκόμαστε λοιπόν πολύ μακριά από το να έχουμε κερδίσει τον πόλεμο. Είναι αστείο να ακούς τους Δυτικούς να κατηγορούν π.χ. τον πρόεδρο της Συρίας, τον Μπασάρ Αλ Άσαντ, επειδή δεν έχει καταργήσει την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, και να «ξεχνούν» ότι και η σημερινή αιγυπτιακή κυβέρνηση διατηρεί επίσης την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που είχε κηρύξει ο… Μουμπάρακ. Ούτε ένα δυτικό μέσο ενημέρωσης δεν αναφέρεται στις κινητοποιήσεις που γίνονται σήμερα στην Αίγυπτο ακριβώς για την κατάργηση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης!

Πριν από λίγο καιρό οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είχαν πει ότι δεν θα πάρουν μέρος στις επόμενες εκλογές «ώστε να καθησυχαστούν όσοι φοβούνται τους ισλαμιστές»…
Πρόκειται για φάρσα! Τώρα δημιουργούν ένα κόμμα υποτίθεται ανεξάρτητο, αλλά στην πραγματικότητα ολοκληρωτικά ελεγχόμενο από αυτούς. Σκεφτείτε, η περίφημη «επιτροπή τροποποίησης του Συντάγματος», από ποιους απαρτιζόταν; Από εκπροσώπους των ενόπλων δυνάμεων και από δύο πολίτες: ένα νομικό και ένα διανοούμενο – που και οι δύο είναι μέλη του κόμματος των Αδελφών Μουσουλμάνων!

Από χώρα σε χώρα υπάρχουν διαφορετικές συνθήκες, αλλά, όπως επισημάνατε κι εσείς, υπάρχουν και πολλά κοινά σημεία. Ποιο αξιολογείτε ως σημαντικότερο;
Το πιο σημαντικό, επειδή αφορά το μέλλον, είναι ότι ένα υπολογίσιμο τμήμα της αραβικής νεολαίας (δηλαδή της πλειοψηφίας του πληθυσμού) στρέφεται στην αριστερά. Διεκδικεί την ελευθερία οργάνωσης συνδικάτων, αγροτικών οργανώσεων, λαϊκών ενώσεων. Δεν θα ισχυριστώ ότι όλοι αυτοί οι νέοι είναι συνειδητοί σοσιαλιστές. Αλλά σαφώς αντιπαλεύουν την παρούσα νεοφιλελεύθερη πολιτική, τις κοινωνικές ανισότητες, και επιζητούν την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των λαϊκών τάξεων. Ακόμη, αγωνίζονται ώστε τα αραβικά κράτη να γίνουν πραγματικά ανεξάρτητα, να αποτινάξουν την υποταγή στις ΗΠΑ, να εκφράσουν ανοικτά την υποστήριξή τους στον παλαιστινιακό αγώνα. Αυτά είναι κοινά σημεία, τα βρίσκουμε πολύ έντονα στην Αίγυπτο, στην Τυνησία. Τα ίδια υποστηρίζουν στη μεγάλη πλειοψηφία τους οι νέοι της Αλγερίας, του Λιβάνου και άλλων χωρών.

Μιλάτε, λοιπόν, για τη σημερινή αντιιμπεριαλιστική στάση ενός μεγάλου κομματιού, τουλάχιστον, της νεολαίας. Εντάσσονται οι πρόσφατες εξεγέρσεις στους αγώνες δεκαετιών του αραβικού κόσμου για την απαλλαγή του από την ξένη κυριαρχία;
Πρέπει να θέσουμε την ιστορική διάσταση. Είχαμε ένα πρώτο μακρόχρονο κύμα ανόδου των κινημάτων εθνικής απελευθέρωσης και κοινωνικής-πολιτικής αλλαγής. Ξεκίνησε μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δυνάμωσε με την αιγυπτιακή επανάσταση του 1919-20 και κορυφώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’50 – μέχρι δηλαδή το θρίαμβο, στην πλειοψηφία των αραβικών κρατών, αυτού του ρεύματος που αλλού ονομάστηκε νασερισμός, αλλού μπααθισμός: ενός σαφώς αντιιμπεριαλιστικού ρεύματος, μεταρρυθμιστικού, σε προοδευτική κατεύθυνση, αλλά επίσης και εξίσου σαφώς μη δημοκρατικού. Όλα γίνονταν από τα πάνω, δηλαδή χωρίς να επιτρέπεται στις λαϊκές τάξεις να αυτοοργανωθούν. Ξεκινούσε δηλαδή ήδη η αποπολιτικοποίηση. Αυτό το ρεύμα έδωσε ό,τι έδωσε για μια σχετικά σύντομη περίοδο, δέκα-δεκαπέντε χρόνων, και μετά εξαντλήθηκε.
Ακολούθησε μια μεγάλη περίοδος υποταγής και παθητικότητας, πάνω-κάτω σαράντα χρόνια, μέχρι σήμερα. Σε αυτό το διάστημα τα περισσότερα καθεστώτα σταδιακά μετατράπηκαν σε ληστρικές συμμορίες – δεν υπάρχει πρόεδρος, κυβέρνηση ή άρχουσα τάξη σε αραβική χώρα που να μην είναι βουτηγμένοι στα σκάνδαλα! Ταυτόχρονα ενέτειναν την αποπολιτικοποίηση, ανεχόμενα κατά καιρούς μονάχα το πολιτικό Ισλάμ ως φορέα μιας θολής και ουσιαστικά ακίνδυνης διαμαρτυρίας.
Τώρα βρισκόμαστε στην αρχή ενός δεύτερου κύματος ανόδου του κινήματος, το οποίο δεν μπορούμε να ξέρουμε εκ των προτέρων τι αλλαγές θα επιφέρει. Όμως το αμερικανικό σχέδιο, να διατηρήσει το σημερινό σύστημα με μια δημοκρατική επίφαση, δεν θα αποδώσει. Ή μάλλον, θα αποδώσει βραχυπρόθεσμα, επειδή υποστηρίζεται φανατικά από τις ντόπιες αντιδραστικές δυνάμεις και από την Ευρώπη – αλλά μεσοπρόθεσμα θα αποτύχει. Θα πρέπει να περιμένουμε μέσα σε ένα χρόνο, σε δύο χρόνια, νέα γιγάντια κύματα διαμαρτυριών και αγώνων.

Ας περάσουμε στη Λιβύη, όπου διαδραματίζεται ένα περίπλοκο γεωπολιτικό παιχνίδι. Η στρατιωτική επέμβαση της Δύσης χώνει μια μεγάλη ιμπεριαλιστική σφήνα στο κέντρο του Μαγκρέμπ…
Σωστά το λέτε, η δυτική επέμβαση εγκαθιστά μια ιμπεριαλιστική σφήνα στο κέντρο του αραβικού κόσμου. Δυστυχώς, πρέπει να πω ότι και οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές στη Λιβύη δεν αξίζουν καμιά υποστήριξη. Από τη μια έχεις το καθεστώς του Καντάφι, ενός ανθρώπου που με μεγάλη ευκολία πέρασε από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις υπέρ του σοσιαλισμού στην υποστήριξη του πιο ακραιφνούς καπιταλισμού. Από την άλλη, η λιβυκή αντιπολίτευση δεν μπορεί να συγκριθεί με τις εξεγέρσεις σε άλλες αραβικές χώρες. Από την αρχή βλέπουμε μια ένοπλη αντιπαράθεση, με πρώην τμήματα του καθεστώτος Καντάφι, ένοπλα τμήματα, να ξεσηκώνονται εναντίον του. Αυτή η αντιπολίτευση δεν κατέβασε εκατομμύρια στους δρόμους, όπως έγινε στην Αίγυπτο, όπου χίλιοι διαδηλωτές δολοφονήθηκαν από το καθεστώς του Μουμπάρακ – σχεδόν όσοι και οι νεκροί από την ένοπλη αντιπαράθεση στη Λιβύη πριν αρχίσει η δυτική επέμβαση! Επιπλέον, μην ξεχνάτε ότι στη Λιβύη έχουμε μια ιδιαίτερα εύθραυστη κοινωνία, δίχως ομογενοποίηση, δίχως αίσθηση κοινής ταυτότητας, με πλήθος διαφορετικών φυλών και παραδόσεων. Όλα αυτά συντέλεσαν στην εμφάνιση των συγκεκριμένων αντίπαλων στρατοπέδων σήμερα.
Κι ερχόμαστε στη δυτική επέμβαση: μόνο κάποιος πολύ αφελής θα πιστέψει ότι αποσκοπεί στην ανακούφιση του άμαχου πληθυσμού. Ο στόχος των ΗΠΑ είναι να ξαναβάλουν πόδι στη χώρα αυτή, που πριν την άνοδο του Καντάφι «φιλοξενούσε» μια από τις σημαντικότερες αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στην περιοχή. Η σχετικά πρόσφατη ίδρυση της Africom (Διοίκηση Αφρικής των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ) καταδεικνύει τα αναβαθμισμένα σχέδια των ΗΠΑ για όλη την ήπειρο. Ο στόχος λοιπόν της επέμβασης είναι πολύ ορατός: να εγκατασταθεί η Africom στη Λιβύη, να ξαναποκτήσουν εκεί οι ΗΠΑ μια τεράστια στρατιωτική βάση. Σε μια πρώτη φάση, είχαμε τη φυγή προς τα εμπρός του Σαρκοζί. Αλλά τώρα η διοίκηση των επιχειρήσεων πέρασε στο ΝΑΤΟ, δηλαδή στις ΗΠΑ, και κατά συνέπεια δικό τους θα είναι το καθεστώς που επιχειρούν να εγκαταστήσουν – άγνωστο βέβαια σε πόσο καιρό και πώς θα το καταφέρουν. Ίσως στην αρχή να «οπλίσουν την αντιπολίτευση», κι έπειτα να στείλουν και στρατεύματα για να «βοηθήσουν». Άλλωστε ήδη υπάρχουν επιτόπου Αμερικανοί στρατιωτικοί και αξιωματούχοι της CIA που πλαισιώνουν την αντιπολίτευση. Το σχέδιό τους είναι να βάλουν στην εξουσία κάποιον σαν τον Καρζάι του Αφγανιστάν, που θα τους δώσει τις βάσεις που θέλουν.

Τι σκέφτονται οι αραβικοί λαοί για την επέμβαση στη Λιβύη;
Η αραβική κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται το σχέδιο των ΗΠΑ, και το καταδικάζει απερίφραστα. Αυτό δεν είναι μυστικό. Η υποκρισία της Δύσης, που κάνει πως δεν βλέπει το Ισραήλ όταν εξοντώνει ατιμώρητο τους Παλαιστίνιους, βγάζει μάτι. Τα δυτικά ΜΜΕ πήγαν να ψελλίσουν ότι ο Αραβικός Σύνδεσμος υποστηρίζει την επέμβαση – ένα ακόμη ψέμα! Μονάχα το Κατάρ και τα Εμιράτα συντάσσονται με τις ΗΠΑ.

Μιλήσατε και πριν για τους Παλαιστίνιους. Είναι εντύπωσή μας ότι οι εξεγέρσεις δεν αναφέρονταν ενάντια στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ;
Μάλλον είναι εντύπωσή σας! Είναι αλήθεια, και είναι πολύ θετικό, ότι αυτές οι εξεγέρσεις δεν χαρακτηρίστηκαν από «εύκολα», δημαγωγικά συνθήματα ενάντια στο σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό. Πρόβαλαν συνθήματα θετικών διεκδικήσεων, δημοκρατικών και κοινωνικών. Αλλά, την ίδια στιγμή, η διεθνής διάσταση δεν υποτιμήθηκε καθόλου. Υπήρξαν πολλές ουσιαστικές τοποθετήσεις, υπήρξαν παντού πλακάτ, όχι με ανώδυνα για τα καθεστώτα συνθήματα, όχι με κάψιμο αμερικάνικων ή ισραηλινών σημαιών, αυτό είναι εύκολο και ενίοτε «επιτρέπεται» – αλλά με σαφή καταδίκη της πολιτικής υποταγής των αραβικών χωρών, στη συγκεκριμένη περίπτωση της Τυνησίας και της Αιγύπτου, στα κελεύσματα των Αμερικάνων και των σιωνιστών. Η παλλαϊκή απαίτηση να αλλάξει αυτή η πολιτική των παλιών καθεστώτων, ο αγώνας των λαών για να σπάσει η εξάρτηση από τις ξένες δυνάμεις, είναι κάτι πολύ πιο ενοχλητικό για τις άρχουσες τάξη από το κάψιμο μιας σημαίας!

Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι;
Δυο κουβέντες μόνο για την Υεμένη: η εξέγερση φαίνεται να κερδίζει έδαφος στο νότο, κι αυτό φοβίζει πολύ τη Δύση, που τρέμει στην ιδέα ότι μπορεί να αναγεννηθεί η προοδευτική Νότια Υεμένη – μια χώρα που ήταν ο υπ’ αριθμόν 1 εχθρός της στην περιοχή επί τρεις δεκαετίες.

Σας ευχαριστούμε πολύ που μας παραχωρήσατε αυτή τη συνέντευξη…
Ήταν χαρά μου να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου!

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς το Σαββάτο 2 Απριλίου 2011

Κάλεσμα για διανομή σποροφύτων από ντόπιες-παραδοσιακές ποικιλίες

Εξαιρετική πρωτοβουλία για την διάσωση της ελληνικής χλωρίδας και αντίδραση ενάντια στον έλεγχο της τροφής μας από τις πολυεθνικές των μεταλλαγμένων τροφίμων (codex alimentarius).

 Φίλες και φίλοι,

Οι σπόροι που φυτέψαμε μαζί το Φλεβάρη δέχτηκαν τη φροντίδα μας, έγιναν φυντάνια και είναι έτοιμα να επιστραφούν σε όποιον
θέλει να συνεχίσει την ανατροφή τους και να απολάυσει τους καρπούς τους.

…Στις 10 Απριλίου στις 11 το πρωί, ο Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος «Βοτανικός Κήπος» στην Πετρούπολη θα μοιράσει περίπου 2000 σπορόφυτα από διάφορες ποικιλίες.: ντομάτα μπατάλα, πιπεριά Φλωρίνης, μαρούλι τρικάλων, κολοκύθα καρδίτσας, πεπόνι χειμωνιάτικό κλπ κλπ.

Στόχοι μας με αυτή τη δράση είναι ο εφοδιασμός με σπόρο που θα αναπαράγεται και θα εφοδιάζει το οικιακό μποστάνι καθώς και η διάδοση των παραδοσιακών σπόρων, η καθαρή οικιακή παραγωγή και τελικά η –έστω μικρή- αντίσταση στα σχέδια ελέγχου της τροφής από τις μεγάλες εταιρίες.

Ο Βοτανικός χώρος έχει προμηθευτεί τους σπόρους όντας ενταγμένος στο δίκτυο στο δίκτυο του Πελίτι, http://www.peliti.gr/

Επειδή η επιστροφή σπόρων βοηθά στη διατήρηση των ντόπιων ποικιλιών, παραδοσιακών ποικιλιών σπόρων δηλαδή, που η βιομηχανοποίηση της αγοράς τροφίμων τείνει να τις εξαφανίσει, σας περιμένουμε όλους να μοιραστούμε τα σπορόφυτα, να τα μεγαλώσουμε και να επιστρέψουμε το σπόρο στο Βοτανικό Κήπο για να μπορούμε και του χρόνου να μοιράσουμε του χρόνου ακόμα περισσότερα!

Και επειδή δε νοείτε να κοινωνούμε το πρόταγμα μας για διατροφική ελευθερία χωρίς φαγητό, θα ακολουθήσει
συλλογική κουζίνα μετά ζωντανής μουσικής!

Σας περιμένουμε στη μεγαλύτερη γιορτή του Βοτανικού Κήπου!

Ο Μίκης Θεοδωράκης μίλησε στο «Καλημέρα Ελλάδα» του Γιώργου Παπαδάκη για την τραγική Ελληνική Πραγματικότητα

Δείτε την συνέντευξη μαγνητοσκοπημένη

http://www.youtube.com/watch?v=v9BJcDNQFcs

http://www.youtube.com/watch?v=P14g4Mkq92M&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=ACo7nY1CeR0&feature=related

Μία συνέντευξη-ποταμός

 Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο δικός μας Μίκης, ο Μίκης όλης της ΕΛΛΑΔΑΣ. Όταν αποφασίζει να μιλήσει  για την μαύρη κατάσταση στην χώρα μας, αποτέλεσμα των πολιτικών των τελευταίων 60 χρόνων, όπως λέει, τότε λέει αλήθειες που πονάνε.

«Η παρουσία της Τρόϊκας στην πατρίδα μας είναι παράνομη. Η απόφαση της κυβέρνησης για το Μνημόνιο άκυρη. Το δάνειο που πήραμε δεν πέρασε από τα 3/5 της Βουλής ούτε υπογράφηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η εθνική μας παντοδυναμία καταλύθηκε μόνο με υπογραφή του κ. Παπακωνσταντίνου.
Άλλη τέτοια σύμβαση δεν έχει υπογραφεί. Θα αναγκαστούμε να βγάλουμε στο σφυρί τα εθνικά μας μνημεία Ακρόπολη, Επίδαυρο, Ολυμπία. 100 χιλ. δις εκτίμησαν την Ακρόπολη. Αύριο μπορεί να την πουλήσουν ακόμα και στους
Τούρκους και να δούμε την ημισέλινο να κυματίζει στην κορυφή της.
Όμως η εθνική κυριαρχία δεν παραδίδεται ούτε από τους 300 της Βουλής. Ούτε ακόμα ο ελληνικός λαός δεν έχει δικαίωμα να την παραδόσει. Το άρθρο 120 του Συντάγματος απαγορεύει τον σφεταιρισμό της λαϊκής κυριαρχίας. Έχει συντελεστεί πραξικόπημα, είναι παράνομοι. Ακόμα και η Χούντα αφαίρεσε μόνο ορισμένα άρθρα του Συντάγματος. Αυτοί ΟΛΑ. Από τις πράξεις αυτές ας κρίνουν οι έλληνες πολίτες ποιοί είναι οι προδότες.
Χρειάζεται επαναστατική κυβέρνηση, ειρηνική επανάσταση όλου του λαού για την κατάργηση αυτών των συμβάσεων. Το χρέος είναι ειδεχθές να κάνουμε ότι και ο Ισημερινός.
Να τιμωρηθούν όλοι όσοι λήστεψαν το δημόσιο και παραβίασαν τους νόμους του κράτους.
Από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα ο λαός τα έχασε. Έχει σοκαριστεί. Όσοι κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια έφεραν την Ελλάδα σε αδιέξοδο. Οι νέοι δεν έχουν πάψει να ενδιαφέρονται. Έχουν πέσει σε λήθαργο.
Πρέπει να δημιουργηθεί ένα Παλλαϊκό Μέτωπο ενάντια στο πραξικόπημα που έγινε με γάντια και γραβάτες, για να καθαρίσουμε τα πράγματα από την κόπρο του Αυγείου.
Δεν είμαι μια προσωπικότητα. Είμαι ένας έλληνα πατριώτης. Ξεφτυλίζουν την πατρίδα μας. Μας λένε κοπρίτες, ανεύθυνους, ότι τα φάγαμε μαζί.
Συνομωτούν για να κλέψουν τον πλούτο της χώρας μας. Γιατί δεν φτιάχουν ΑΟΖ; Τολμούν και λένε ότι το Καστελόριζο ανήκει στην Μεσόγειο. Όχι είναι δικό μας!
 
Τι λένε οι έλληνες πιλότοι και τα πληρώματα του ναυτικού μας, όταν δεν μπορούν να πετάξουν πάνω από το Αιγαίο, ή όταν φτάνουν οι τούρκικες φρεγάτες στο Σούνιο;
Ο Στρατός και η Αστυνομία έχουν θέση μαζί μας στο Παλλαϊκό Μέτωπο.
Εγώ βγήκα στο κουρμπέτι γιατί προέχει η σωτηρία της χώρας μας.
Όταν είχαμε τους Γερμανούς, όταν είχαμε χούντα, ξέραμε ποιος ήταν ο εχθρός μας. Τώρα; Η κυβέρνηση είναι εκλεγμένη και δρα παράνομα και προδοτικά. Γιαυτό δεν έχω μόνο πάθος αλλά και αηδία για ότι συντελείται. Ίσως βιολογικά δεν έχω πολύ χρόνο. Δεν μπορώ να βλέπω να βρίζουν την χώρα μου. Κατεδαφίζουν την ιστορία, τον πολιτισμό, την ιστορία, τον λαό ολόκληρο. Πού είναι η κουλτούρα του 1960; Ο Χατζηδάκις; Πώς μπορώ να είμαι ήσυχος εγώ σε μια τέτοια κατάσταση.
Ντρέπομαι σαν κρητικός για την χρησιμοποίηση της βάσης της Σούδας, για την καταστροφή του Ιράκ, του Αφγανιστάν και τώρα της Λιβύης. Έχουμε τίποτε να χωρίσουμε με αυτούς τους λαούς; Γιατί πρέπει να φεύγουν τα αεροπλάνα από την Σούδα, γιατί πρέπει το γαλλικό αεροπλανοφόρο να βρίσκεται στα νερά μας;
Απαιτώ από τον Γ. Παπανδρέου να κλείσει την βάση της Σούδας, όπως ο πατέρας του έκλεισε την βάση της Νέας Μάκρης τότε.
Καλώ τον λαό της Κρήτης να κλείσει την βάση της Σούδας. Το επιχείρημα ότι έτσι θα σώσουμε τους Λίβυους είναι σαθρό. Πάνε να πάρουν τα πετρέλαια της Λιβύης. Δεν σώζουν τους άμαχους, τους σκοτώνουν.
Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου δεν ψηφίστηκε. Είναι τυπικά ψηφισμένη, όχι ουσιαστικά. Είναι κυβέρνηση του 20%. Μαζί τα δύο μεγάλα κόμματα του 40%. Δεν έχει δικαίωμα να παίρνει αποφάσεις για δυο τρεις γενιές. 2.000.000 ψηφοφόροι έφυγαν από την Νέα Δημοκρατία, 1.000.000 από το ΠΑΣΟΚ. Ποιοί λοιπόν κυβερνούν σήμερα; Όσοι φεύγουν σήμερα γίνονται ανεξάρτητοι.
Η αριστερά δεν έχει αναποκριθεί στις σημερινές ανάγκες. Πρέπει να εγκαταλείψει την βουλή γιατί δίνει με την παραμονή της, νομιμοφάνεια στην κυβέρνηση.
Έχουμε φτιάξει 200-300 Σπίθες. Είναι ακόμα πυρήνες. Στην γενική απεργία ξεκίνησαν 200 σπιθίτες από το Μινιόν και κατέληξαν 2000 στην Βουλή. Πού είναι τα κόμματα της αριστεράς να ενωθούμε και να δώσουμε λύσεις;
Έχω ένα σιδηρούν παραπέτασμα γύρω μου. Ας μου δώσουν μισή ώρα να μιλήσω σε μεγάλους σταθμούς να δείτε πως θα ακολουθήσει η νεολαία. Δεν με αφήνουν να μιλήσω, με έχουν φιμώσει. Στην ηλικία που είμαι αναγκάζομαι να πηγαίνω παντού.
Με την διακήρυξη της 1ης Δεκέμβρη είχαμε 370.000 χιλιάδες αναρτήσεις στο διαδίκτυο. ΘΕΛΩ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ.
Αν έκανα κόμμα, θα το ονόμαζα ΠΑΤΡΙΔΑ. Θέλω να είμαστε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Μόνο τους φασίστες και τους χουντικούς δεν θέλω.
Βρισκόμαστε σε ένα μαγγανοπήγαδο, ο λαός μοιάζει με μουλάρι που φορά παρωπίδες. Γυρίζουμε γύρω-γύρω. Δεν πρέπει λοιπόν να χρεωνόμαστε άλλο γιατί πληρώνουμε τόκους. Ξεκινήσαμε επί Καραμανλή με το 32% του ΑΕΠ, μετά το πήγαν στο 112%, στο 132% και τώρα ο Γιώργος το έφτασε στο 142%. Ποτέ δεν θα το ξεχρεώσουμε αν δεν κάνουμε επαναστατικές πράξεις. Μα χρωστούν οι τράπεζες. Δεν τους χρωστάμε. Μας χρωστά η Γερμανία. Χάριν των προδοτών που μας κυβέρνησαν τόσα χρόνια, δεν διεκδικήσαμε τις γερμανικές αποζημιώσεις. Είχαμε 1.000.000 νεκρούς. Δεν έχουμε εξωτερική πολιτική. Κυβέρνηση και βουλευτές δεν έχουν συναίσθηση της ευθύνης τους.
Οι άνθρωποι δεν γεννιούνται ήρωες. Οι συνθήκες τους κάνουν ΗΡΩΕΣ. Οι κυβενώντες κυβερνούν με ξένα κόλυβα. Θα μετανιώσουν πικρά γι΄αυτό που κάνουν σήμερα.



Τέλος στο Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου από τον Ε. Βενιζέλο

Εντύπωση προκάλεσε η απάντηση του υπουργού Εθνικής Άμυνας σε ερώτηση δημοσιογράφου αναφορικά με το αν ισχύει το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου (ΕΑΧ)  ή όχι. Ο Έλληνας υπουργός με την απάντησή του, η οποία δεν περιείχε ούτε ένα «τυπικό» έστω ναι ισχύει  πρακτικά ακύρωσε το δόγμα του ΕΑΧ μιλώντας αόριστα περί συνεργασίας δύο κρατών μελών της ΕΕ, που τυχαίνει να συνδέονται με κοινούς εθνικούς και ιστορικούς δεσμούς μοιραζόμενοι το ενδιαφέρον για την ίδια περιοχή.

Tα παραπάνω ελέχθησαν κατά τη διάρκεια συνάντησης που είχαν νωρίτερα σήμερα ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος Βενιζέλος και ο υπουργός Άμυνας της Κυπριακής Δημοκρατίας Κώστας Παπακώστας.

Μάλιστα ο Ε. Βενιζέλος αναφέρθηκε στην υπόθεση της Λιβύης (!) για να απαντήσει σε μια ερώτηση που αφορά τον Ελληνισμό και την ακεραιότητά του ως σύνολο. Η απάντηση του Έλληνα υπουργού, ή καλύτερα η μη απάντηση,  ήταν η εξής:

«Έχουμε πει κατ’ επανάληψη ότι αυτό που ισχύει είναι η μόνιμη διαρθρωμένη συνεργασία δύο κρατών-μελών της ΕΕ που συνδέονται με εθνικούς και ιστορικούς δεσμούς και μοιράζονται το ενδιαφέρον για την ίδια περιοχή της Μεσογείου. Άρα, αυτό που λέμε είναι αυτό που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής και τώρα φαίνεται πάρα πολύ καθαρά στην υπόθεση της Λιβύης πόσο κρίσιμος είναι ο ρόλος και των δύο κρατών».

Στο σημείο αυτό θα ήταν χρήσιμο να υπενθυμίσουμε στον Ε. Βενιζέλο ότι το δόγμα του ΕΑΧ δεν ξεκίνησε ούτε γιατί τα δύο κράτη είναι τώρα –τότε το 1993 δεν ήταν η Κύπρος- μέλη της ΕΕ ούτε γιατί μοιράζονται ίδια τάχα ενδιαφέροντα στην περιοχή. Το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου ξεκίνησε για την αντιμετώπιση μιας συγκεκριμένης απειλής, την ουσία της οποίας κανείς δεν θέλει να συνειδητοποιήσει.

Και επειδή παρών στις κοινές δηλώσεις έτυχε να είναι και ο υπουργός Άμυνας της Κύπρου ο οποίος δεν αντέδρασε θα ήταν χρήσιμο θυμίσουμε –και στους δύο- τι αναφέρει το ίδιο το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Φρουράς (ΓΕΕΦ) πολιτικός προϊστάμενος του οποίου είναι ο κ. Παπακώστας στην επίσημη ιστοσελίδα του για τον ΕΑΧ: Σύμφωνα λοιπόν με το ΓΕΕΦ το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου

«διακηρύχθηκε το Νοέμβριο του 1993, από τις Κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου «Το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου», με κύριο χαρακτηριστικό τον καθαρά αμυντικό του χαρακτήρα και στόχο την αποτροπή ή αντιμετώπιση κάθε επιθετικής ενέργειας, εναντίον του ενός ή και των δύο μερών. Με την διακήρυξη του δόγματος, υπογραμμίζεται με έμφαση η δέσμευση της Ελλάδας να θεωρεί ως αιτία πολέμου (casus beli) οποιαδήποτε τουρκική απόπειρα προέλασης στην ελεύθερη Κύπρο.

Έτσι στα πλαίσια υλοποίησης του Δόγματος, το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Φρουράς, έχει οριοθετήσει τους παρακάτω τομείς ανάπτυξής του: Ποσοτική και ποιοτική ενίσχυση της Εθνικής Φρουράς. Συντονισμό μεταξύ των επιτελείων ΓΕΕΦ και ΓΕΕΘΑ Ελλάδας. Διεξαγωγή Κοινών ασκήσεων. Δημιουργία κατάλληλων επιχειρησιακών υποδομών».

Φυσικά ο Ε. Βενιζέλος ούτε για casus beli μίλησε σε περίπτωση τουρκικής απόπειρας προέλασης στην ελεύθερη Κύπρο ούτε για Διεξαγωγή Κοινών ασκήσεων χωρίς να είναι ανάγκη να συνεχίσουμε περαιτέρω. Είναι αυταπόδεικτο επομένως πως τουλάχιστον για την Ελληνική πλευρά δόγμα Ενιαίου Αμυντικού Χώρου δεν υφίσταται πια, το ερώτημα όμως είναι εάν το ίδιο ισχύει και για την κυπριακή πλευρά.

Προφανώς στο σημείο αυτό συμβαίνουν δύο τινά: Ή ο κ. Παπακώστας αγνοεί τι αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα του ΓΕΕΦ ή γνωρίζει αλλά δεν αντέδρασε. Τελικά εμείς ποιον να πιστέψουμε; Τον Έλληνα υπουργό ή το ΓΕΕΦ;
Κατά τα άλλα και για την ιστορία το υπόλοιπο των δηλώσεων των δύο ανδρών έχει ως εξής:

Ευ. Βενιζέλος: Με μεγάλη χαρά υποδέχομαι σήμερα στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας τον αγαπητό φίλο και συνάδελφο Υπουργό Άμυνας της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον κ. Παπακώστα. Είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια επισκόπηση για όλα τα θέματα κοινού ενδιαφέροντος, για την αμυντική συνεργασία των δύο χωρών που σέβεται απολύτως την κρατική υπόσταση και την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως κράτους-μέλους του ΟΗΕ και της ΕΕ.
Είχαμε επίσης την ευκαιρία να συζητήσουμε για τα προβλήματα που υπάρχουν στην περιοχή, για τις εξελίξεις στη Λιβύη, για το τι γίνεται στην ΕΕ σε ό,τι αφορά τον πυλώνα της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας, όπου και οι δύο χώρες μετέχουν. Και τώρα, στην διάρκεια ενός γεύματος εργασίας με τη συμμετοχή των συνεργατών μας θα δούμε τα θέματα που αποτελούν τη μόνιμη ατζέντα των συζητήσεών μας.

Φυσικά, συναντιόμαστε πάρα πολύ συχνά και έχουμε την ευκαιρία να ανταλλάσουμε διαρκώς απόψεις γιατί η Ελλάδα με την Κύπρο δεν είναι απλώς δύο φίλες και σύμμαχες χώρες. Είναι δύο αδελφά κράτη και μοιραζόμαστε τις ίδιες ευαισθησίες, τα ίδια οράματα και την ίδια αγωνία για την ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, χωρίς να ξεχνάμε τα μόνιμα ανοιχτά προβλήματα, ένα από τα οποία είναι το Κυπριακό, του οποίου η λύση είναι πάντα ο μεγάλος μας στόχος.
 
Κ. Παπακώστας: Είναι με ιδιαίτερη χαρά που βρίσκομαι σήμερα στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Όπως και ο συνάδελφος και φίλος Υπουργός είπε προηγούμενα, έχουμε συζητήσει διάφορα θέματα κοινού ενδιαφέροντος που έχουν σχέση με την αμυντική μας συνεργασία. Η προσέγγισή μας δεν είναι μια απλή προσέγγιση, όπως συμβαίνει με οποιεσδήποτε άλλες χώρες. Είναι ιδιαίτερου ενδιαφέροντος αυτή η συνεργασία μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου.
Βρισκόμαστε σε καλό δρόμο και ευχόμαστε και ελπίζουμε πως όλα τα θέματα τα οποία μας απασχολούν θα βρουν τη λύση τους. Περιθώρια βελτίωσης υπάρχουν πάντοτε. Δεν έχουμε επιλύσει όλα τα προβλήματα, αλλά βρισκόμαστε σε καλό δρόμο και ελπίζω, εύχομαι και πιστεύω πως και με τη σημερινή συνάντηση θα επιλυθούν ακόμα περισσότερα προβλήματα. 

Δημοσιογράφος: Περιμένετε κάποιες εξελίξεις στο Λιβυκό κ. Υπουργέ, από τις επαφές του Λίβυου αξιωματούχου με την ελληνική ηγεσία;

Ευ. Βενιζέλος:  Επαναλαμβάνω ότι η λύση στην κρίση της Λιβύης θα είναι διπλωματική και πολιτική. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις συνιστούν ένα μέσο άσκησης πίεσης, συνιστούν ένα μέσο προστασίας των αμάχων, ένα μέσο διευκόλυνσης των ανθρωπιστικών επιχειρήσεων, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτές καθ’ εαυτές λύση. Σεβόμαστε, συνεπώς, το πλαίσιο που έχει θέσει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Όπως είπε χθες και ο Πρωθυπουργός στην συνάντηση που είχε με τον απεσταλμένο του συνταγματάρχη Καντάφι, με σεβασμό στη διεθνή νομιμότητα η Ελλάδα είναι πάντα έτοιμη να προσφέρει τις καλές της υπηρεσίες προς αυτή την πολιτική και διπλωματική κατεύθυνση. Κατά τα λοιπά, εξελίσσεται η επιχείρηση του ΝΑΤΟ κι εμείς ως κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ μετέχουμε με τις δυνάμεις που έχουμε διαθέσει.
 
Δημοσιογράφος: Μια και έχετε κάποιες ΔΕΚΟ στην αρμοδιότητά σας, πιστεύετε ότι θα προχωρήσει γρήγορα ή θα καθυστερήσει η αποκρατικοποίησή τους;
 
Ευ. Βενιζέλος: Εμείς έχουμε τις αμυντικές βιομηχανίες και για την ακρίβεια έχουμε μία η οποία ανήκει στην αρμοδιότητα του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας: τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, τα οποία περιλαμβάνονται στον κατάλογο των υπό ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων, με βάση τις προτάσεις που θα μας υποβάλει ο χρηματο-οικονομικός σύμβουλος. Ο κ. Μπεγλίτης παρακολουθεί το θέμα καθημερινά και με ενημερώνει διαρκώς. Είμαστε αποφασισμένοι να ακολουθήσουμε αυστηρά χρονοδιαγράμματα, καθώς όπως ξέρετε εκεί εφαρμόζεται ο νόμος που εφαρμόζεται και στον ΟΣΕ.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Νίκος Κούνδουρος: «Σήμερα ο τρομοκράτης έχει όνομα και ΑΦΜ»

Με περιμένει στην αυλή του σπιτιού του στο Μετς. Είναι ντυμένος, όπως πάντα, στα μαύρα. Περπατά αργά: οι συνέπειες της επίθεσης που δέχθηκε τον περασμένο Οκτώβριο στο σπίτι του, το οποίο λεηλατήθηκε από τέσσερις αλλοδαπούς που παραλίγο να τον σκοτώσουν, είναι εμφανείς.

Ωστόσο ο Νίκος Κούνδουρος νιώθει και δείχνει βράχος. Δεν κρύβει την οργή του, λυπάται για όσους οδήγησαν την πατρίδα του στην κατάντια, αλλά είναι έτοιμος ακόμη και σήμερα να πολεμήσει. Ισως όχι με ένα τουφέκι, όπως έκανε στον ΕΑΜ, αλλά με μια καινούργια ταινία.

– Πριν από μερικούς μήνες ζήσατε ακόμη μία τρομερή περιπέτεια στην ούτως ή άλλως περιπετειώδη ζωή σας.Κατ΄ αρχάς,πώς αισθάνεστε σήμερα;

«Βράχος. Το συμβάν βέβαια έχει ακόμη την “ουρά” του γιατί τα άτιμα τα πλευρά θέλουν μήνες να κολλήσουν. Επτά-οκτώ μήνες. Κατά βάθος όμως οφείλω να πω ότι χαίρομαι που το πέρασα».

– Για ποιον λόγο μπορεί κάποιος να χαίρεται που παραλίγο να πεθάνει;

«Το γεγονός με έκανε να δω την πραγματικότητα. Είχα μια ανόητη ευαισθησία και γενναιοδωρία με την είσοδο ή μάλλον την εισβολή των ξένων στην Ελλάδα. Ελεγα ότι της ίδιας γης παιδιά είμαστε, να μπει ο κόσμος στην Ελλάδα, να ευφρανθεί, να νιώσει ασφάλεια, να φάει, να πιει ελληνικό νερό. Ε, από την ώρα του περιστατικού τέρμα όλες αυτές οι εφηβικές μαλακίες. Τέσσερα κτήνη, τέσσερις βάρβαροι που ούρλιαζαν και βρωμούσαν και φορούσαν μάσκες με έκαναν να δω την πραγματικότητα».

– Από εκείνη τη βραδιά τι δεν θα ξεχάσετε ποτέ;

«Εκείνο το “μην τον κρατάς, πνίξ΄ τον, τον πούστη! ” που φώναζε ο μόνος που άκουσα να μιλάει τσάτραπάτρα ελληνικά. Εγώ πούστης; Καλά το “πνίξ΄ τον”, το “πούστης” τι το θέλανε; Από εκεί κινήθηκε ένας μηχανισμός από σκέψεις μου που πέταξε έξω από την Ελλάδα όλους τους μετανάστες. Δεν είναι σωστό όμως και ως κοινωνική συμπεριφορά η Ελλάδα να ανοίγει τις πόρτες της σαν την πουτάνα που ανοίγει τα πόδια της: 1.400.000 ξένοι μέσα στη χώρα; Το 15% της χώρας μετανάστες; Πόσοι Ελληνες μπορούν να απορροφήσουν αυτό το νούμερο; Και όμως, έγινε. Αυτά είναι συνέπειες του κόμπλεξ κατωτερότητας που έχουν οι Ελληνες. Να ΄ναι καλά οι κυβερνήσεις. Οι Γερμανοί θα έπρεπε να έχουν το κόμπλεξ, όχι εμείς».

– Τι το ιδιαίτερο είχε το περιστατικό και σας κάνει να αισθάνεστε έτσι;

«Δεν ήθελαν μόνο να κλέψουν. Ηθελαν να σκοτώσουν. Εναν άλλον κύριο εδώ παρακάτω τον έπνιξαν με μαξιλάρι. Εγώ μόλις που γλίτωσα. Κρατούσαν το μαξιλάρι στο πρόσωπό μου και ίσα που ανέπνεα λίγο από το πλάι. Είδα μια εκδικητικότητα φυλετική, ταξική, κοινωνική, εθνική, όπως θες πες το. Ηταν μίσος. Γιατί αυτό που ήθελαν να πάρουν το είχαν πάρει. Τους το έδωσα. Πήγα στο χρηματοκιβώτιο και τους έδωσα ό,τι είχα. Μπήκαν σε ένα σπίτι που για εκείνους ήταν το Λούβρο και εγώ τους πήγα στο χρηματοκιβώτιό μου να τους δώσω ό,τι λεφτά είχα. Από την ταραχή μου δεν μπορούσα να θυμηθώ τον αριθμό του κωδικού και έκανα ένα λάθος. Μου κοπάνησαν το κεφάλι στο ατσάλι. Μια και δυο και τρεις φορές. Επί δεκαπέντε ημέρες το πρόσωπό μου ήταν μαύρο από το σκοτωμένο αίμα».

– Ετυχε να συναντηθείτε με αλλοδαπό μετά το περιστατικό; Και αν ναι,τι έγινε;

«Μετά το επεισόδιο βρέθηκα συνεπιβάτης στο αυτοκίνητο ενός φίλου δικηγόρου. Ηρθε ένας Πακιστανός να καθαρίσει τα τζάμια. Του λέει ο φίλος “όχι”. Εγώ, που είχα περάσει αυτά που είχα περάσει, του λέω “δώσ΄ του κάτι του νεαρού, δεν πειράζει”. Του έδωσε λοιπόν ένα κέρμα. Το παίρνει ο Πακιστανός, το κοιτάζει και μας το πετά στα μούτρα. Πήδηξα έξω σαν να ΄μουν 18 χρόνων, τον έπιασα από τον σβέρκο και τον έσυρα με μια κακία, με ένα μίσος, στο αυτοκίνητο και του ΄πα “βρες το”. Από πίσω ο κόσμος έβλεπε την εικόνα ενός λευκού που έσουρνε έναν φουκαρά Πακιστανό σαν να ήταν σκύλος. Η εντύπω ση που έδωσα ήταν ότι η λευκή ράτσα ταλαιπωρούσε έναν φουκαρά πακιστανό σκύλο. Και όμως συνέβαινε το ανάποδο. Η παρεξήγηση είναι μέσα στη ζωή μας».

– Θα πρέπει να είναι πολύ παράξενο για έναν άνθρωπο που έχει δει τόσο πολλά: Εμφύλιο,Κατοχή, εκτελέσεις, εξορία στη Μακρόνησο…

«Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το περιστατικό που έζησα κακιά στιγμή, αλλά έτσι θα το εξευτέλιζα. Δεν ήταν σαν το τραμ που με πάτησε στον δρόμο εξαιτίας μιας αδεξιότητάς μου. Ηταν το γέννημα ενός στάτους πολύ ευρύτερου που κυριαρχεί σε όλη την Ελλάδα. Η ταπείνωση ενός έθνους σε σημείο να μην μπορεί να κυκλοφορήσει κανείς στον δρόμο χωρίς το καρδιοκτύπι μη τυχόν του τύχει το απρόσμενο κακό. Οπως μου είπε ο αστυνομικός διευθυντής που με βρήκε τότε, “η Αθήνα είναι μια ανοχύρωτη πόλη όπου κυριαρχούν ο φόβος, η ανησυχία και το απρόσμενο”. Ο καθένας μπορεί να κάνει το οτιδήποτε και ο καθένας μπορεί να υποστεί το οτιδήποτε. Η Αστυνομία, σύμφωνα με τα λόγια του, μπορεί να κάνει πάρα πολύ λίγα πράγματα και ακόμη λιγότερα να κυνηγήσει, πόσω μάλλον να καταδικάσει. Και έτσι είναι. Κακό τέλος είχε η ηρωική ελληνική φυλή μετά το αλβανικό, μετά τον ανταρτοπόλεμο, μετά το ασικλίκι, μετά τη νίκη της Δεξιάς, μετά το Μακρονήσι. Ολα αυτά τα πράγματα σφράγισαν το κακό μέρος από τη μοίρα του Ρωμιού. Ισως μας προόριζε η μοίρα για μια καλύτερη ζωή. Για ελευθερία».

– Η Ελλάδα ωστόσο έχει κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια.

«Κρατήθηκε από το αίμα κάποιων που βρέθηκαν φάτσα με φάτσα με τον θάνατο. Και τι είχαν κάνει; Πρόδωσαν, λέει, την πατρίδα. Μα την πατρίδα την προδίδουν κάθε μέρα. Την πατρίδα σήμερα την προδίδουν οι βουλευτές, την προδίδουν οι άνθρωποι με το πολύ χρήμα, την προδίδουν αυτοί οι αθλιότατοι που διαχειρίστηκαν τα εθνικά ταμεία μας- ο Τσοχατζόπουλος, ας πούμε. Τους ξέρουμε όλοι. Σήμερα ο ελληνικός λαός είναι ταπεινωμένος και με σκυμμένο το κεφάλι. Μονάχα η φοβερή πείνα, η οποία κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας και σε μερικούς μήνες θα μετατρέψει τον φόβο σε πανικό, θα σπρώξει κατά τη γνώμη μου τον λαό στον δρόμο. Είδες τι έγινε στην Αγγλία; Θα το κάνουμε κι εμείς, δεν γίνεται αλλιώς. Με τη φωνή “Κάτω οι βάρβαροι”. Οι χρηματιστές, η κυρία Μέρκελ, αυτοί είναι οι βάρβαροι. Εμείς τι φταίμε; Θα μου πεις, δεν υπάρχει άνθρωπος σε μια δημοκρατική κοινωνία που να μη φταίει. Αλλά αν κάνεις σε καθέναν μια ανάλυση θα δεις ότι δεν φταίμε. Εσύ τι φταις; Εγώ τι φταίω; Υπάρχει αυτή η τρομερή γενίκευση. Ολοι τα φάγαμε. Τι πρόλαβες να φας εσύ ή εγώ; Ο ελληνικός λαός είναι αμέτοχος εκ των πραγμάτων. Οχι μόνο δεν τα έφαγε αλλά δεν είχε και τη δυνατότητα να τα φάει γιατί ζει κάτω από τον ζυγό δημοκρατικών κυβερνήσεων, είτε λέγονται Νέα Δημοκρατία είτε λέγονται ΠαΣοΚ. Οι τρομοκράτες του λαού είναι το κράτος. Ποιος είναι περισσότερο τρομοκράτης σήμερα από τον κ. Παπακωνσταντίνου; Ο φουκαράς που τραβά μια τουφεκιά και σκοτώνει έναν άλλον φουκαρά δεν είναι τρομοκράτης. Είναι παιχνίδι. Οι τρομοκράτες δεν είναι πια κάτι αόριστο. Σήμερα ο τρομοκράτης έχει όνομα, έχει επίθετο, έχει ΑΦΜ. Τα έχει όλα».

– Τι κάνει λοιπόν μπροστά στο αδιέξοδο ένας έλληνας καλλιτέχνης;

«Δεν είναι εύκολο να είσαι Ελληνας αυτή τη στιγμή. Ή πρέπει να αποσυρθείς στο σπίτι σου και απλώς να βλέπεις, σαν παρατηρητής, ή, αν θες να πάρεις μέρος στα πράγματα, θα πρέπει να γίνεις πρόσωπο υπό έλεγχο. Οχι της Αστυνομίας ή της εξουσίας αλλά του γείτονά σου, του αδελφού σου, της Ιστορίας που σε περικυκλώνει. Πρέπει να είσαι συνεχώς υπόλογος. Η δική μου αντίσταση ήταν πάντα να κάνω ταινίες όχι διασκεδαστικές αλλά που ήθελαν να καταθέσουν το άδικο μαρτύριο ενός λαού που προοριζόταν για καλύτερη μοίρα. Και αυτό πρόκειται να κάνω τώρα με την επόμενη ταινία μου, το “Πλοίο”».

Ο πατέρας του Νίκου Κούνδουρου αρνήθηκε τα τρία παιδιά του να γίνουν μέλη της φασιστικής νεολαίας του Μεταξά.«Το πληρώσαμε επί χρόνια»λέει σήμερα ο σκηνοθέτης.«Μετά ήρθαν ο πόλεμος, η Κατοχή, η πείνα, σε κάθε γωνιά βλέπαμε από ένα πτώμα ή και περισσότερα. Από τα 17 μου βρέθηκα στα σπάργανα του ΕΑΜ, στην ένοπλη ομάδα Μπάιρον. Δεν είναι εύκολα όλα αυτά για ένα πιτσιρίκι που αλλιώς μεγάλωσε και αλλιώς αναγκάστηκε να βιώσει τη ζωή. Ηταν φυσικό λοιπόν να διαμορφώσει μια άποψη σε ένα νεαρό παιδί που το μόνο που του έμενε ήταν ή να πάρει ένα τουφέκι και να πάει στα βουνάή να υποταχθεί. Τίποτε άλλο».Το δεύτερο δεν ταίριαζε ούτε στον Νίκο Κούνδουρο ούτε στα αδέλφια του.

Ο σκηνοθέτης μνημονεύει τον Ρήγα Φεραίο: Του Ελληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει.«Δεν ξέρω για σήμερα, αλλά του τότε Ελληνα ο τράχηλος δεν άντεχε την ταπείνωση, την ευτέλεια, το τίποτε μιας παθητικής ζωής. Προτιμούσε την πιο σκληρή διαδικασία, ακόμη και να έρθει φάτσα με φάτσα με τον θάνατο.
Σήμερα ο θάνατος είναι είδος πολυτελείας. Τον συναντάς σε κανένα νοσοκομείο με τρεις νοσοκόμες γύρω σου και με μια “πάπια” να φροντίζει το κορμί σου ώστε να μην ταπεινωθεί. Είναι το ίδιο με το να έχεις έρθει φάτσα με φάτσα με το εκτελεστικό απόσπασμα…

Τη βραδιά της προηγουμένης της εκτέλεσης του Μπελογιάννη το κόμμα μου ζήτησε να φροντίσω τη γυναίκα του χωμένος σε ένα αυτοκίνητο έξω από τις φυλακές της Καλλιθέας περιμένοντας να ακούσουμε τον κρότο έξι-επτά τουφεκιών. Ολα αυτά τα πράγματα δεν μπορείς να τα ξεχάσεις εύκολα και γίνονται ένα με την ως τότε ζωή σου.
Εξοικειώνεσαι και δεν τα βγάζεις ποτέ από μέσα σου».

«Το “Πλοίο” είναι ένα σχέδιο που γεννήθηκε μέσα από κάποιες περίεργες αλήθειες»λέει ο Νίκος Κούνδουρος για την επόμενη ταινία του,η οποία βρίσκεται «στο 12 παρά ένα για να γυριστεί». Θα είναι αγγλόφωνη και με άγνωστους ηθοποιούς στη διανομή.

«Πριν από περίπου δύο χρόνια μάθαμε ότι ένα πλοίο μαύρο σαν την Κόλαση, που κουβαλούσε στάριήρθε από την Αμερική,άραξε κάπου εδώ στις θάλασσες του Ιονίου και στη συνέχεια έφυγε για το Ισραήλ που,ως γνωστόν,δεν παράγει στάρι.Αργότερα μάθαμε ότι όχι μόνο στάρι δεν είχεαλλά το φορτίο του ήταν τελειότατος πολεμικός εξοπλισμός.Παράλληλα γίνονταν οι καινούργιες επιθέσεις του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων».

Ολα αυτά ήταν γραμμένα στα ρεπορτάζ των εφημερίδων και πέρασαν απαρατήρητα.Ο Κούνδουρος πήρε το δημοσιογραφικό υλικό και έφτιαξε το σενάριο μιας μυθοπλαστικής ταινίας με τη φιλική συνεργασία δύο συγγραφέων.Ενδιαμέσως η ταινία θα γεμίζει και με άλλα περιστατικά,επίσης αληθινά.

«Σε δύο κτίρια,ένα στην Κρήτη και ένα στην Πελοπόννησο,διάφοροι επιτήδειοι μαζεύουν κορίτσια από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και τους υπόσχονται δουλειές για να τις κάνουντελικά πόρνες.Υπάρχει επίσης μία ακόμη στοά μασόνων,οι μεσάζοντες ανάμεσα στους Αμερικανούς και στους Ισραηλινούς».

Ο Θεόφιλος Τσάφος είναι ένας εγκληματίας που έχει εκπαιδευτεί για να εξευτελίσει την ανθρώπινη ύπαρξη ξεκινώντας από τον εαυτό του.Πρώτα καίει στην πυρά του φανατισμού την καρδιά του.Στη συνέχεια, άκαρδος,ψάχνει να βρει θύματα για να ολοκληρώσει τη Μυστική Αποστολή του.Τα χέρια του γίνονται φονικά όπλα και τελικά πνίγει τη μοναδική γυναίκα που αγάπησε στη ζωή του την ώρα της ερωτικής πράξης. Αυτές τις ημέρες το Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης φιλοξενεί το έργο «Η απολογία του Θεόφιλου Τσάφου»,έναν μονόλογο που έγραψε πριν από 38 χρόνια ο Νίκος Κούνδουρος αλλά δεν είχε ανεβεί ως σήμερα στη σκηνή.Σκηνοθετημένο από τηΓιώτα Κουνδουράκη, πραγματεύεται την περίπτωση ενός εγκληματία που έχει εκπαιδευθεί για να εξευτελίσει την ανθρώπινη ύπαρξη καταστρέφοντας τα πάντα- από τον εαυτό του ως τον έρωτα.Ο «Θεόφιλος Τσάφος» γράφτηκε στο Λονδίνο επί χούντας.Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από αληθινό γεγονός το οποίο είχε διαβάσει εκείνη την εποχή στις εφημερίδες:«Με ενδιέφερε,το έψαξα καλά και το έγραψα.Ημουν πολύ πιο νέος τότε,αλλά πιστεύω ότι το έργο για την εποχή του περιέχει μια αντίσταση».

ΕΦΗΜ, ΤΟ ΒΗΜΑ

ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ !

Εφ. Ζαμάν 27-3-2011

Εφημερίδα Χααρέτζ : Σύντομα η ίδρυση του Κουρδιστάν

Ο διευθυντής του Κέντρου Μέσης Ανατολής του London School of Economics Ρόμπερτ Λόου και αρθρογράφος της ισραηλινής εφημερίδας Χααρέτζ έγραψαν πως οι εξεγέρσεις στην Μέση Ανατολή και στην Αφρική θα αλλάξουν τον παγκόσμιο χάρτη.

Ο διευθυντής του Κέντρου Μέσης Ανατολής του London School of Economics Ρόμπερτ Λόου, δήλωσε πως οι Κούρδοι της Συρίας μετέχουν σε μεγάλο βαθμό στις συνεχιζόμενες εδώ και μια εβδομάδα διαδηλώσεις στην Συρία. Ο Λόου μιλώντας στο CNN είπε πως το 10% του πληθυσμού της Συρίας που είναι οι Κούρδοι και κατοικούνε στα σύνορα με την Τουρκία και το Ιράκ ¨καθώς έχουν στηρίξει τον πλέον δίκαιο αγώνα, παρακολουθούνε τις εξελίξεις, παραμένοντας έτοιμοι να βγούνε στους δρόμους¨.

Ο Ομπεϊντά Ναχάς του ιδρύματος Levant είπε πως οι Κούρδοι της Συρίας πριν από το καθεστώς Άσαντ δεν είχαν κάποιο πρόβλημα και πρόσθεσε : ¨Τώρα δεν τους αναγνωρίζεται καν το δικαίωμα να μιλάνε και να γράφουν την ίδια τους την γλώσσα, ενώ τους λένε να χρησιμοποιούνε αραβικά ονόματα. Ο Ναχάς ανέφερε πως η φετινή παροχή αδείας για τον εορτασμό του Νεβρόζ ήταν ένα είδος ρουσφετιού του Άσαντ προς τους Κούρδους, ώστε να μην μετάσχουν στις διαδηλώσεις.

¨Σύντομα η ίδρυση του Κουρδιστάν¨

Ο αρθρογράφος Αλούφ Μπεν της εφημερίδας Χααρέτζ έγραψε πως οι εξεγέρσεις των λαών της Μέσης Ανατολής θα ξαναχαράξουν τον χάρτη της περιοχής και πως οι Κούρδοι του Ιράκ θα ιδρύσουν ανεξάρτητο κράτος. Ο Μπεν στο άρθρο του με τίτλο ¨Προσοχή : Η περιοχή κατασκευάζεται¨, υποστηρίζει πως οι εξεγέρσεις των λαών της περιοχής είναι αγγελιοφόροι συμφωνιών σαν αυτήν των Sykes-Picot που στο τέλος του 1ου Παγκοσμίου πολέμου είχαν χαράξει τα σύνορα στην περιοχή. Ο Μπεν είπε πως μπορεί να ιδρυθούν ανεξάρτητα κράτη στο Νότιο Σουδάν, στο Κουρδιστάν, στην Παλαιστίνη, στην Δυτική Σαχάρα και στην Νότια Υεμένη και πρόσθεσε πως « 100 χρόνια μετά τις συνομιλίες Sykes-Picot, η απόσυρση των ΗΠΑ από το Ιράκ, θα δώσει την ευκαιρία για ανεξαρτησία στους Κούρδους, παρά τις αντιρρήσεις της Τουρκίας.

http://tourkikanea.gr/2011/03/28/kurdistan/

ΠΟΙΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ;

Παπαθανασίου Αντώνιος Α.
Διεθνολόγος – Πολιτικός Επιστήμων
Όταν οι Οθωμανοί Τούρκοι έφτασαν έξω από την Βιέννη, η Οθωμανική Αυτοκρατορία βρισκόταν πλέον στο ζενίθ της. Αυτή όμως ήταν, κατά πολλούς, και η αρχή του τέλους μια δύναμης η οποία έκτοτε χάνει συνεχώς εδάφη αδυνατώντας να ελέγξει τις – πολλές – μειονότητες οι οποίες ανέκαθεν αποτελούσαν ένα σημαντικό μέρος της. Λίγο πριν την έναρξη του Α Παγκοσμίου Πολέμου, η Οθωμανική Αυτοκρατορία χαρακτηριζόταν ως ο «μεγάλος ασθενής» και στο τέλος του Πολέμου η Αυτοκρατορία είχε πλέον αντικατασταθεί από το Τουρκικό κράτος, σαφώς μικρότερο σε μέγεθος και δύναμη, όμως εξίσου πολύμορφο και πολύπλοκο.

Ο Κεμάλ Ατατούρκ ανέβηκε στην εξουσία και κατάφερε όχι μόνο να αποτρέψει τον περαιτέρω κατακερματισμό της Τουρκίας αλλά και να δώσει μια νέα ταυτότητα στο νεοσύστατο αυτό κράτος. Μια κοσμική ταυτότητα η οποία βοήθησε την Τουρκία να διατηρήσει την εδαφική της ακεραιότητα έως σήμερα, καταπιέζοντας βεβαίως όλες τις θρησκευτικές, πολιτικές και πολιτισμικές μειονότητες στην επικράτεια της.

Όταν δε η πολιτική ηγεσία αδυνατούσε να αντιμετωπίσει τους εσωτερικούς, κυρίως, κινδύνους τότε ο στρατός αναλάμβανε δράση για να διατηρήσει την ισχύουσα τάξη πραγμάτων. Αντί λοιπόν η Τουρκία να ενταχθεί στην ΕΟΚ το 1980, ο στρατός επέβαλλε ένα στρατιωτικό καθεστώς το οποίο και διατήρησε το status quo στην Τουρκία, καθώς πιθανή ένταξη της χώρας στην Κοινότητα, συν τοις άλλοις, θα άμβλυνε τις καταπιέσεις κατά των μειονοτήτων ενώ παράλληλα θα αλλοτρίωνε τον κεμαλικό χαρακτήρα του κράτους, επηρεάζοντας σαφώς και την πολιτική δύναμη του στρατού, των ισλαμιστών και των μειονοτήτων.

Όμως για να είμαστε ακριβείς, δεν θα πρέπει να μιλάμε για την επιβολή στρατιωτικού καθεστώτος στην Τουρκία το 1980, αλλά για αλλαγή μηχανισμού λήψης αποφάσεων, μιας και το καθεστώς πριν από το 1980, το στρατιωτικό καθεστώς 1980-83, το καθεστώς μετά το πραξικόπημα, όπως και το τωρινό καθεστώς διακυβέρνησης της Τουρκίας έχει παραμείνει σχεδόν απαράλλαχτο από την ίδρυση του κεμαλικού κράτους το 1922(Υπ1)! Αυτή λοιπόν είναι η σημαντικότερη παρατήρηση που θα πρέπει να κάνουμε προτού επιχειρήσουμε να προβλέψουμε τις μελλοντικές εξελίξεις στην Τουρκία και τις επιπτώσεις αυτών στις γείτονες χώρες όπως και στην ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή. Ποιο το μέλλον της Τουρκίας λοιπόν, όταν σήμερα παρά ποτέ, η Τουρκία δεν νιώθει να απειλείται μόνο από τις εξελίξεις στην Μέση Ανατολή αλλά και από εσωτερικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές οι οποίες θα μπορούσαν να επιφέρουν αλλαγή στο καθεστώς της Άγκυρας;

Προσωπική εκτίμηση είναι ότι το μέλλον της Τουρκίας δεν είναι ευοίωνο και εν ολίγοις, οι εξελίξεις στην Μέση Ανατολή μπορεί επιφέρουν όχι μόνο την αλλαγή του κεμαλικού καθεστώτος αλλά και να απειλήσουν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Οι σημαντικότεροι δε παράγοντες οι οποίοι έχουν ανατρέψει τα δεδομένα στην γείτονα χώρα είναι: η αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και η επικέντρωση του ενδιαφέροντος τους στην Μέση Ανατολή, η αλλαγή των καθεστώτων στο Αφγανιστάν και κυρίως στο Ιράκ, ο ανταγωνισμός μεταξύ στρατιωτικής και πολιτικής ελίτ στην Τουρκία, η άνοδος των ισλαμιστών και του Ερντογκάν στην εξουσία, η έξαρση της τρομοκρατίας στο εσωτερικό της χώρας καθώς και η προοπτική ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ.
Πριν όμως αναφερθώ στην αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και τις αρνητικές επιπτώσεις αυτής στην Τουρκία, θα πρέπει να εξετάσουμε τις εσωτερικές εξελίξεις στην Τουρκία οι οποίες απειλούν την διατήρηση του ισχύοντος καθεστώτος και την ακεραιότητα της χώρας γενικότερα. Φυσικά η σημαντικότερη αυτών είναι η άνοδος στην εξουσία του Ερντογάν και των ισλαμιστών. Η στρατιωτική ελίτ ποτέ δεν έβλεπε με καλό μάτι την πολιτική ηγεσία της χώρας, όμως η άνοδος των ισλαμιστών ανησυχεί ιδιαιτέρως τον στρατό καθώς απειλεί τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους, ενώ παράλληλα αυξάνει την πολιτική δύναμη της συγκεκριμένης θρησκευτικής ομάδας τη στιγμή που μαίνεται ο παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας. Ας μην ξεχνάμε ότι στο παρελθόν το κόμμα των ισλαμιστών είχε κηρυχτεί παράνομο ακριβώς γιατί απειλούσε να ανατρέψει τα δεδομένα στην Τουρκία. Άρα δεν θα πρέπει να περιμένουμε κάποια βελτίωση στις σχέσεις των, καθώς συχνά-πυκνά οι αναγγελίες και πράξεις της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας περί συγκεκριμένων θεμάτων – ειδικά άμυνας και εξωτερικής πολιτικής – αντικρούονται και αλληλοαναιρούνται ωσάν η χώρα να διοικείται ταυτόχρονα από δύο κέντρα αποφάσεων. Άλλωστε, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο στρατός στην Τουρκία διαθέτει την δική του τράπεζα, ελέγχει σημαντικό μέρος της βιομηχανίας της χώρας και φυσικά έχει τον πρώτο λόγο στο συμβούλιο ασφαλείας παρά τις όποιες τελευταίες μεταρρυθμίσεις.
Από την άλλη μεριά, η προοπτική ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ έχει σίγουρα επιβαρύνει τα προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας καθώς οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, σύμφωνα με τον στρατό, και ειδικότερα οι περισσότερες ελευθερίες που πλέον θα πρέπει να αρχίσουν να απολαμβάνουν οι διάφορες μειονοτικές ομάδες, θα μπορούσαν σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στα νοτιοανατολικά σύνορα της χώρας να προκαλέσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις το εσωτερικό της χώρας και να απειλήσουν την ασφάλεια και σταθερότητα αυτής. Ενώ λοιπόν η πολιτική ηγεσία υποστηρίζει την ένταξη της χώρας στην ΕΕ, ο στρατός φαίνεται να είναι διατεθειμένος να κάνει οτιδήποτε δυνατόν για να αποτρέψει αυτή την πορεία και να αποδείξει ότι παραμένει η βάση του Τουρκικού καθεστώτος.
Η έξαρση της τρομοκρατίας στο εσωτερικό της Τουρκίας σίγουρα επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τις σχέσεις στρατού και πολιτικής εξουσίας καθώς όχι μόνο αλληλοκατηγορούνται για τις εξελίξεις αυτές αλλά και αδυνατούν να χαράξουν ένα κοινό σχέδιο δράσης για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων. Και όλοι πλέον στην Τουρκία προβληματίζονται για τις εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας εφόσον τα κρούσματα τρομοκρατίας συνεχιστούν, σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στο Ιράκ και την Μέση Ανατολή καθώς και τις αυξανόμενες απαιτήσεις της ΕΕ για τον περαιτέρω εκδημοκρατισμό της χώρας.
Πολλοί αναλυτές πάντως αναφέρουν ότι πέρα από τις διαταραγμένες σχέσεις πολιτικών και στρατιωτικών, την προοπτική ένταξης στην ΕΕ, την έξαρση της τρομοκρατίας στο εσωτερικό της χώρας, καθώς και την πρόσφατη οικονομική κρίση, ο σημαντικότερος παράγοντας για την ανατροπή των δεδομένων στην Τουρκία, που αναμένεται να αποσταθεροποιήσει ακόμα περισσότερο τη χώρα, αποτελεί η αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ η οποία επήλθε με την άνοδο των νέο-συντηρητικών στην εξουσία καθώς και την τρομοκρατική επίθεση στην Νέα Υόρκη και την Ουάσινγκτον το 2001.
Πλέον, το ενδιαφέρον των ΗΠΑ από την Βαλκανική χερσόνησο έχει μεταφερθεί στην Μέση Ανατολή και την περιοχή του Καυκάσου, ενώ, όπως αναφέρει ο R. Haass (Foreign Affairs, July-August 2005), οι ΗΠΑ στοχεύουν όχι μόνο σε προληπτικές στρατιωτικές επεμβάσεις αλλά και στην αλλαγή των καθεστώτων (regime change) στην ευρύτερη περιοχή τα οποία φέρονται να συνδέονται με τον παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας (υπ.2). Η αλλαγή των καθεστώτων στο Αφγανιστάν και το Ιράκ φαίνεται να είναι μόνο η αρχή καθώς η Συρία και κυρίως το Ιράν παραμένουν στην λίστα των επόμενων στόχων των ΗΠΑ.
Η αλλαγή του καθεστώτος στο Ιράκ όμως δεν φαίνεται να έχει επιφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Την αρχική εφορία στις τάξεις των συμμάχων των ΗΠΑ στο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας για την γρήγορη κατάληψη της χώρας, διαδέχθηκε ο προβληματισμός για την έξαρση της βίας στο Ιράκ και την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης, καθώς οι εμφύλιες αυτές συρράξεις χαρακτηρίζονται από την απουσία σαφής διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων, όπου δεν είναι καθόλου εύκολο να εντοπιστεί και να εξολοθρευτεί ο αντίπαλος (υπ.3).
Η αδυναμία των ΗΠΑ να διατηρήσουν, με χαμηλό κόστος, την ασφάλεια στην περιοχή, σε συνδυασμό με τις υπέρογκες απαιτήσεις σε στρατιωτικό προσωπικό που χρειάζεται να διαθέσουν για την κάλυψη των στρατιωτικών αναγκών τους ανά τον κόσμο καθώς και τις απαιτήσεις τυχόν παρόμοιας προληπτικής επέμβασης στο Ιράν – μην ξεχνάμε επίσης, ότι σύμφωνα με το Αμερικανικό Κογκρέσο οι ΗΠΑ θα πρέπει να έχουν διαθέσιμο στρατό να αντιμετωπίσουν δύο πολέμους ταυτόχρονα εάν χρειαστεί – οδηγούν στην αναζήτηση άλλων λύσεων για την επίλυση του προβλήματος.
Η αρχαιότερη και πλέον αποτελεσματικότερη μέθοδος παραμένει το «διαίρει και βασίλευε» η σύγχρονη έκδοση του οποίου είναι η στρατιωτική επέμβαση σε μια χώρα όπως το Ιράκ και στην συνέχεια η διαίρεση της χώρας σε αυτόνομες περιοχές, μερικές τουλάχιστον εκ των οποίων θα μπορούσαν να αποδειχθούν αυτάρκεις όσον αφορά την διατήρηση της ασφάλειας στην περιφέρειά τους. Επομένως η δημιουργία μια ημιαυτόνομης κουρδικής περιφέρειας στο Βόρειο Ιράκ η οποία θα επιφορτιστεί και με την διασφάλιση της ειρήνης στην περιοχή – και των αγωγών πετρελαίου – που μακροπρόθεσμα θα μπορούσε να εξελιχθεί σε αυτόνομο Κουρδικό κράτος, πιστεύω ότι θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, ιδιαίτερα δε μετά την ψήφιση του συντάγματος του Ιράκ όπου πλέον διαφαίνεται η τωρινή ομοσπονδιακή μορφή του κράτους.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε βεβαίως ότι η Τουρκία αποτελεί κράτος μέλος του ΝΑΤΟ και σίγουρα οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν την αποσταθεροποίηση μιας χώρας της συμμαχίας – η δε ημιαυτόνομη Κουρδική πολιτική οντότητα στο Βόρειο Ιράκ θα δημιουργηθεί όχι για να προκαλέσει εσωτερικά προβλήματα στην Τουρκία, ούτε και ως αντίποινα για την μη συνεργασία των Τούρκων στην περιοχή, αλλά για να ανακουφιστούν οι Αμερικανικές δυνάμεις στην περιοχή και να διατεθούν οι πλεονάζουσες μονάδες κάπου αλλού. Όμως, οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών δεν είναι οι καλύτερες την συγκεκριμένη περίοδο, ειδικά μετά την έναρξη των εχθροπραξιών στο Ιράκ και την άρνησης της Τουρκίας να διευκολύνει τον Αμερικανικό στρατό στις επιχειρήσεις του, ενώ παράλληλα η Τουρκική κοινή γνώμη θεωρεί την Αμερική ως τον μεγαλύτερο εχθρό της χώρας. Επομένως, τυχόν πιέσεις του Τουρκικού στρατού όπως και της πολιτικής ηγεσίας της χώρας προς τις ΗΠΑ για την περιθωριοποίηση των Κούρδων στο Ιράκ μάλλον θα πέσουν στο κενό. Βέβαια, οι επιπτώσεις της – εν τέλει – δημιουργίας ενός Κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ, σε συνδυασμό με τα πολλά εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η χώρα, σίγουρα θα είναι ραγδαίες και εντυπωσιακές εάν η ηγεσία – στρατιωτική και πολιτική – δεν αναλάβει τις ευθύνες της.
Εν ολίγοις, οι φανατικοί ισλαμιστές θα συνεχίσουν να αντιτίθενται στον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους, ενώ τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο εσωτερικό της χώρας αναμένεται να διατηρηθούν στην ίδια συχνότητα και μέγεθος, επιβαρύνοντας και την οικονομία της Τουρκίας. Παράλληλα, η διαμάχη για την ορθότητα και αναγκαιότητα ή μη της πορείας προς ένταξη στην ΕΕ θα συνεχιστεί ανάμεσα στον στρατό και την πολιτική ηγεσία, ενώ η ΕΕ θα συνεχίσει να πιέζει για περαιτέρω μεταρρυθμίσεις, ειδικά όσον αφορά τις μειονότητες – ανέρχονται σε, κατά προσέγγιση, πενήντα – οι οποίες έρχονται σε ρήξη με τα συμφέροντα του στρατού.
Αντίστοιχα, οι εξελίξεις στο Βόρειο Ιράκ και η δημιουργία ενός αυτόνομου Κουρδικού κράτους, ή μιας ημιαυτόνομης Κουρδικής πολιτικής οντότητας στην περιοχή, αναμένεται να πολλαπλασιάσει τα προβλήματα της Τουρκίας και να επιδεινώσει περαιτέρω τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ. Το Κουρδικό κράτος όχι μόνο θα χρησιμοποιηθεί ως βάση των Κούρδων ανταρτών που βρίσκονται στην Νοτιοανατολική Τουρκία και θα ζητούν πλέον την προσάρτηση της περιοχής στο νεοσύστατο κράτος, αλλά παράλληλα θα προτρέψει και άλλες μειονότητες στα σύνορα με την Αρμενία, την Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν να ακολουθήσουν παρόμοια πορεία. Εν ολίγοις, η Τουρκία μπορεί μακροπρόθεσμα να μεταβληθεί σε μια μικρογραφία της διαπίστωσης του Samuel Huntington, όπου ο κόσμος πλέον βρίσκεται σε μια κατάσταση αναρχίας στην οποία κυριαρχεί η σύγκρουση πολιτισμών και θρησκειών (υπ.5).
Σε τυχόν περίπτωση που η κατάσταση στην Τουρκία εξελιχθεί ως ανωτέρω, τότε δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο η στρατιωτική ηγεσία της χώρας να αναλάβει, ακριβώς όπως έχει κάνει και στο παρελθόν, την εξ ολοκλήρου διακυβέρνηση της χώρας με σκοπό την διατήρηση της ασφάλειας και ακεραιότητας της. Αυτό το σενάριο βέβαια είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικό καθώς τότε ο Τουρκικός στρατός ίσως αποφασίσει να επιλύσει μια και καλή τις χρόνιες διαφορές του και με τις υπόλοιπες γείτονες χώρες,– πετυχαίνοντας την απομάκρυνση από την «επικίνδυνη» για το στρατιωτικό κατεστημένο προοπτική ένταξης στην ΕΕ – διασφαλίζοντας (;) παράλληλα και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας όπως και τις αρχές και κεκτημένα του κεμαλικού καθεστώτος. Το σενάριο αυτό ενισχύεται και από τις πρόσφατες αγορές του Τουρκικού στρατού, ο οποίος προμηθεύει τις μονάδες του όχι με αμυντικό αλλά με επιθετικό πολεμικό υλικό και οπλικά συστήματα – όπως η αγορά των επιθετικών πυραύλων Harpy, που βάλλει κατά συστημάτων ραντάρ (υπ.6).
Η μόνη λύση λοιπόν, τόσο για την διατήρηση της ακεραιότητας της Τουρκίας, όσο και για την διαφύλαξη της ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή είναι η σταθερή πορεία της Τουρκίας προς ένταξη στην ΕΕ – κάνοντας βέβαια πράξη τις υποσχέσεις τις για μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό και στρατιωτικό σύστημα – η συνεργασία τόσο με τις γείτονες χώρες όσο και με τις ΗΠΑ για την επίλυση των προβλημάτων της περιοχής, αλλά το σημαντικότερο όλων τη σταδιακή και ομαλή αντικατάσταση του κεμαλικού καθεστώτος. Σταδιακή, ομαλή και αναίμακτη αντικατάσταση του στρατιωτικού καθεστώτος της Άγκυρας, όπως και παροχή περισσότερων ελευθερίων και δικαιωμάτων στις μειονότητες της Τουρκίας πριν την πιθανή δημιουργία Κουρδικού κράτους – ή ημιαυτόνομης πολιτικής Κουρδικής οντότητας – στο Βόρειο Ιράκ θα διασφαλίσει την εδαφική ακεραιότητα της Τουρκίας και την ειρήνη στην περιοχή.
Από την άλλη μεριά, η διατήρηση της ισχύουσας κατάστασης θα είναι επιζήμια για την γενικότερη περιφέρεια της Ανατολικής Μεσογείου αλλά και του Καυκάσου ακόμα και εάν το Κουρδικό κράτος δεν δημιουργηθεί ποτέ, καθώς η άνοδος του θρησκευτικού φανατισμού και της τρομοκρατίας αρκεί – σε συνδυασμό με τα υπάρχοντα κοινωνικά, και πολιτικά προβλήματα – για να αποσταθεροποιήσει την χώρα. Εν κατακλείδι, η Ελλάς, όπως και οι λοιπές Ευρωπαϊκές χώρες-μέλη της ΕΕ θα πρέπει να συνεχίσουν να υποστηρίζουν την προοπτική ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, πιέζοντας όμως την πολιτική ηγεσία της χώρας να προβεί στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ώστε να αντεπεξέλθει στα προς την ένταξη κριτήρια – και συν τοις άλλοις φυσικά να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, μέλος πλέον της ΕΕ, στην οποία και επιθυμεί να ενταχθεί η Τουρκία. Γιατί τυχόν ένταξη της Τουρκίας, με το υπάρχον καθεστώς, θα είναι καταστροφική πλέον και για την ίδια την ΕΕ.

Υποσημειώσεις:
1. Σύμφωνα με τον Krasner και την θεωρεία του καθεστώτος (regime theory) το καθεστώς ταυτίζεται με αρχές (principles), άγραφους νόμους συμπεριφοράς (norms), κανόνες (rules), και διαδικασίες λήψης αποφάσεων (decision-making procedures) γύρω από τις οποίες οι προσδοκίες διαφόρων παραγόντων συγκλίνουν σε ένα συγκεκριμένο θέμα. Υπάρχει όμως μια σαφής διαφορά μεταξύ των αρχών και των άγραφων νόμων από την μια μεριά και των κανόνων και διαδικασιών λήψης αποφάσεων από την άλλη. Οι αρχές και οι άγραφοι νόμοι ‘εφοδιάζουν΄ το καθεστώς με τα βασικά του χαρακτηριστικά. Έτσι λοιπόν μπορεί να υπάρχουν πολλοί κανόνες και διαδικασίες λήψεις αποφάσεων που είναι συνεπείς με τις συγκεκριμένες αρχές και άγραφους νόμους συμπεριφοράς. Εφόσον οι αρχές και οι άγραφοι νόμοι συμπεριφοράς που διέπουν ένα καθεστώς παραμείνουν απαράλλαχτα, τότε αλλαγές των κανόνων και των διαδικασιών ή ακόμα και των μηχανισμών λήψης αποφάσεων επιφέρουν μόνο εσωτερικές αλλαγές τους καθεστώτος. Αλλαγές όμως των αρχών και των άγραφων νόμων συμπεριφοράς (κυρίως κοινωνικής), επιφέρουν αλλαγή του καθεστώτος καθ’ εαυτού (regime change), όπως π.χ. πρόσφατα είχαμε αλλαγή καθεστώτος στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Αύτη η διευκρίνιση είναι ουσιαστική καθώς οι αρχές και οι άγραφοι νόμοι συμπεριφοράς που διέπουν σήμερα το Τουρκικό κράτος παραμένουν σχεδόν απαράλλαχτοι με τις πρωταρχικές αρχές και αξίες του καθεστώτος που ίδρυσε ο Ατατούρκ.
2. Στην μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης εποχή, οι συγκρούσεις οι οποίες παρατηρούνται ανά τον κόσμο δεν είναι πλέον συγκρούσεις μεταξύ κρατών αλλά συγκρούσεις στο εσωτερικό των κρατών, οι οποίες είναι και δυσκολότερο να αντιμετωπιστούν καθώς πλέον δεν αρκεί η στρατιωτική κατάληψη μιας χώρας για την επίλυση τους, αλλά απαιτείται και αλλαγή του καθεστώτος για την μακροπρόθεσμη διασφάλιση της ειρήνης.
3. Βλέπε περίπτωση Σομαλίας.
4. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί το Κόσοβο, όπου σταδιακά οι φιλικοί προς τους Αμερικανούς αλβανόφωνοι της περιοχής τείνουν να κερδίσουν την αυτονομία τους καθώς ένα τυχόν αυτόνομο κρατίδιο στην περιοχή, θα διασφάλίζε την επιρροή των ΗΠΑ στην περιοχή με την ελάχιστη δυνατή συμμετοχή τους σε στρατιωτικό προσωπικό.
5. Σύμφωνα με την θεωρία του ρεαλισμού, η διεθνής κοινότητα ανέκαθεν βρισκόταν σε μια κατάσταση αναρχίας όπου τα κράτη τείνουν να διατηρήσουν την ασφάλεια και ακεραιότητα τους και να διατηρήσουν μια ισορροπία δυνάμεων (balance of power) μεταξύ τους. Ο Huntington όμως διαπιστώνει ότι πλέον οι συγκρούσεις μεταξύ των κρατών, αλλά κυρίως στο εσωτερικό των κρατών οφείλονται σε συγκρούσεις πολιτισμών και κυρίως θρησκειών, οι οποίες είναι σαφώς δυσκολότερο να αντιμετωπιστούν καθώς δεν είναι εύκολή η ταυτοποίηση και αντιμετώπιση των αντιμαχόμενων ομάδων.
6. Άλλωστε, εν αναμονή της υπογραφής της τελωνειακής ένταξης της Τουρκίας τον προσεχή Οκτώβριο, θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι ο Τουρκικός στρατός θα δημιουργήσει θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο, από δεικνύοντας τον σαφή διαχωρισμό στρατιωτικής και πολιτικής εξουσίας στην Τουρκία, και των θέσεων αμφοτέρων αυτών, ενισχύοντας παράλληλα την πεποίθηση όλων των αναλυτών ότι η Τουρκική στρατιωτική ελίτ έχει πάντα τον πρώτο και τελευταίο λόγο στη πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της γείτονας χώρας.


Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής (Ι.Δ.Κ.Κ.)
http://www.e-logos.gr

Σημερινό σχόλιο του αρθρογράφου κου Παπαθανασίου Αντώνιου
Άνωθεν παρατίθεται ένα άρθρο μου για την Τουρκία το 2005, το οποίο τότε αμφισβητήθηκε, αναφορικά με την εκτίμησή μου τότε για μελλοντική εξέγερση των Κούρδων, οργάνωση επίθεσης στην Ελλάδα και ανατροπής του Ερντογκάν από τους Τούρκους στρατηγούς, όπως και για την εκτιμώμενη αλλαγή καθεστώτων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Βέβαια, το σχέδιο Βαριοπούλα το οποίο αποκαλύφθηκε πρόσφατα, και απασχολεί έντονα την Τουρκία, επιβεβαιώνει την εκτίμηση αυτή, όπως και τον υπαρκτό κίνδυνο της οργάνωσης ενός νέου πραξικοπήματος στην Τουρκία και μιας επίθεσης στην Ελλάδα, την στιγμή που τελευταία αλλάζουν, μαζικά, και τα καθεστώτα στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Οι βομβιστικές δε επιθέσεις στο εσωτερικό της Τουρκίας, όπως η διπλή τρομοκρατική επίθεση σε κεντρικό ξενοδοχείο της Κωνσταντινούπολης  το 2004, η επίθεση αυτοκτονίας στην πλατεία Ταξίμ στην ίδια πόλη τον Οκτώβριο του 2010, και πλήθος άλλων βομβιστικών επιθέσεων σε όλη την επικράτεια, είτε από Κούρδους αυτονομιστές, είτε από την Τουρκική στρατο-χωροφυλακή, σε συνδυασμό με τις συνεχιζόμενες συλλήψεις υπόπτων για την συμμετοχή στην παραστρατιωτική οργάνωση Εργκενεγκόν και την ανακάλυψη αποθηκών με όπλα και πυρομαχικά της αντίστοιχης οργάνωσης σε μεγάλες πόλεις της Τουρκίας, σίγουρα ανησυχούν την Τουρκική πολιτική ηγεσία.
Η μεγάλη επιθετικότητα της Τουρκίας στο Αιγαίο, οι αξιώσεις της για το Καστελόριζο και άλλα νησιά του Αιγαίου, όπως και οι δηλώσεις Τούρκων πολιτικών (όπως ο κ. Νταβούτογλου) περί αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σίγουρα προβληματίζουν.  Την ίδια στιγμή η οικονομική κρίση στην Ελλάδα φαίνεται να ενισχύει την επιθετικότητα της στρατιωτικής ηγεσίας της γείτονας χώρας. 
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ο ρόλος των Κούρδων στην περιοχή έχει αναβαθμιστεί, ειδικά μετά την εισβολή στο Ιράκ – όταν η Τουρκία δεν επέτρεψε την διέλευση των Αμερικανικών αεροσκαφών για τον βομβαρδισμό της χώρας.  Μετά δε, την αποχώρηση των Αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ, οι Κούρδοι στο Βόρειο Ιράκ αναβαθμίστηκαν περαιτέρω καθώς έχουν δική τους κυβέρνηση, στρατό, σημαία, και αποτελούν ένα παράγοντα σταθερότητας στην χώρα κάτι που θέλουν να εκμεταλλευτούν οι Αμερικανοί, ενόψει και μιας πιθανή στρατιωτικής επιχείρησης στο Ιράν – σύμφωνα με τις τελευταίες αποκαλύψεις από το WikiLeaks, η επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή το 2007 λόγω διαρροής, ενώ πρόσφατα η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ δηλώνει ότι θα επιτεθεί στο Ισραήλ σύντομα, αν δεν σταματήσει το πυρηνικό πρόγραμμά του.
Άλλωστε οι Κούρδοι είναι Ιρανικής καταγωγής και έχουν σημαντικές μειονότητες σε Συρία, Τουρκία και Ιράν και μπορούσαν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στις όποιες εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή.  Η αναβάθμιση των Κούρδων, φαίνεται και από το χάρτη της Νέας Μέσης Ανατολής, όπως παρουσιάστηκε από Αμερικανούς στρατηγούς το 2006 στην Ρώμη και προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Τουρκίας.  Ο χάρτης κυκλοφορεί έκτοτε στα γραφεία του ΝΑΤΟ, και μπορεί κάποιος να τον δει και στο παρακάτω link (http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=3882)
Συν τοις άλλοις, πρόσφατο άρθρο της έγκυρης και ευρείας κυκλοφορίας Ρωσικής εφημερίδας Πράβδα, σχετικά με τις εκτιμήσεις της για τις διεθνείς εξελίξεις το 2011, αναφέρει πιθανή σύρραξη της Ρωσίας με την Τουρκία, σε ένα πόλεμο που θα συμμετάσχει η Ελλάδα και η Βουλγαρία (http://english.pravda.ru/society/stories/06-01-2011/116445-2011_dark_year-0/)!  Σίγουρα και αυτή η εκτίμηση προβληματίζει, μετά και την σφοδρή αντιπαράθεση Ρωσίας-Τουρκία κατά την πρόσφατη κρίση στην Γεωργία, πόσο μάλλον τώρα που υπάρχει και η συμφωνία για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, που θεωρείται ζωτικής σημασίας για τα συμφέροντα της Ρωσίας.
Εν ολίγοις, η Ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας και η ένταξη αυτής στην ΕΕ, εφόσον πληροί τα κριτήρια προς ένταξη και αποχωρήσει από την Κύπρο, θα διασφάλιζε καλύτερα την ειρήνη στην περιοχή.  ¨Όμως η παγκόσμια οικονομική κρίση, οι πρόσφατες αναταράξεις στον Αραβικό κόσμο, καθώς και μια πιθανή εξέγερση των Κούρδων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, σε συνδυασμό με την στροφή της Τουρκίας μακριά από το έως τώρα κοσμικό καθεστώς της, την Δύση και το Ισραήλ, προς το Ιράν – όπου μια στρατιωτική επέμβαση μετά την Λιβύη, θεωρείται εξαιρετικά πιθανή –  και τους φανατικούς ισλαμιστές, θα μπορούσε να επιφέρει ακόμη και τον κατακερματισμό της Τουρκίας.  Εάν δε, το υποθετικό πάντα, σενάριο της Πράβδα αναφορικά για επικείμενη σύρραξη Ρωσίας-Τουρκίας πραγματωθεί, μετά από μια νέα κρίση στην Γεωργία ή μια σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκίας, τότε πλέον η ευρύτερη περιοχή κινδυνεύει από μια γενικότερη αντιπαράθεση, αν όχι μια περιορισμένη σύρραξη, Ρωσίας-ΝΑΤΟ, η οποία είχε αποφευχθεί την τελευταία στιγμή κατά την πρόσφατη εισβολή της Ρωσίας στην Γεωργία.   Ας ελπίσουμε ότι η κατάσταση θα εκτονωθεί χωρίς αλλαγή συνόρων στην ευρύτερη περιοχή, και χωρίς μια γενικότερη σύγκρουση που παρατηρείται συνήθως μετά από παρατεταμένη παγκόσμια οικονομική κρίση.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/03/blog-post_987.html

Ο Ελληνισμός πρέπει να προσέξει: Συνθήκες 1919-1923 ξανά στην Ανατολή!

 

 

Ο χάρτης των σφαιρών επιρροής, με βάση τη μυστική Συμφωνία Sykes – Picot (1916). Εκατό χρόνια μετά, οι σφαίρες επιρροής επανακαθορίζονται. Ο Ελληνισμός πρέπει να προσέξει, για να μην ξαναζήσουμε τραγωδίες τύπου 1919-1923.

Συρία: Ο πιο κρίσιμος ‘κρίκος’

Του Σάββα Καλεντερίδη

Μετά την Αίγυπτο, την Τυνησία, την Υεμένη, το Μπαχρέιν και τη Λιβύη, σοβαρής κλίμακας διαδηλώσεις αντιφρονούντων, και όχι μόνον, είναι σε εξέλιξη στη Συρία, θέτοντας σε κίνδυνο το και με τη βούλα αντιδημοκρατικό μπααθικό-σοσιαλιστικό καθεστώς, αφού από το 1964 ισχύει στη χώρα ο νόμος περί κατάστασης Εκτάκτου Ανάγκης.

Η κατάσταση, η πορεία των εξελίξεων και γενικά το μέλλον της Συρίας είναι δύσκολο να προβλεφθεί και να προδιαγραφεί, αφού πρόκειται για μια χώρα με κομβικό ρόλο στις γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή, μια χώρα κυριολεκτικό μωσαϊκό εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων, που διοικείται από το 1970 από την οικογένεια Άσαντ. Να σημειωθεί ότι η οικογένεια Άσαντ ανήκει στη θρησκευτική μειονότητα των Αλαουιτών, που αποτελούν το 13% του συνόλου του πληθυσμού της χώρας, της οποίας η εθνογραφική δομή έχει σημασία να μελετηθεί, για την καλύτερη κατανόηση της ανάλυσής μας. (Βλ. σημείωση)

Η Συρία, την περίοδο του ψυχρού πολέμου προσπαθούσε να ισορροπήσει μεταξύ της γαλλικής επιρροής, που στηριζόταν στη συμφωνία Sykes – Picot, και της Σοβιετικής επιρροής, που ήταν αποτέλεσμα των σχεδίων της Σοβιετικής Ένωσης για απόκτηση γεωπολιτικών ερεισμάτων στη Μέση Ανατολή. Αυτό το εξαιρετικά δύσκολο παιχνίδι, μέχρι το 2000, που τον διαδέχτηκε ο γιός του Μπασάρ, το έπαιξε με σχετική επιτυχία ο Χαφέζ Αλ Άσαντ, πολιτικός με μεγάλα πολιτικά χαρίσματα, που έχαιρε της εκτίμησης εχθρών και φίλων. Με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, το κενό της Σοβιετικής επιρροής στη Μέση Ανατολή και στη Συρία προσπάθησαν να καλύψουν πολλοί, ανάμεσα στους οποίους το Ιράν και η Τουρκία.

Όσον αφορά το Ιράν, οι βασικοί παράγοντες μέσω των οποίων μέχρι και σήμερα ασκεί επιρροή στην περιοχή της Μέσης Ανατολής η Τεχεράνη, είναι η ίδια η Συρία, η σιιτική Χεζμπολάχ του Λιβάνου και η σουνιτική (!) Χαμάς, της Λωρίδας της Γάζας. Και μπορούμε να πούμε ότι η επιρροή που ασκεί κυρίως η Τεχεράνη στη Μέση Ανατολή έχει φθάσει σε τέτοιο επίπεδο, που έχει θορυβήσει και την ίδια τη Σαουδική Αραβία, η οποία, σε ορισμένες περιπτώσεις κατά το παρελθόν, έσπευσε να πάρει τη θέση του ήδη θορυβημένου Ισραήλ. Αυτό, όμως, που έχει κεφαλαιώδη σημασία για την ανάλυσή μας, είναι το πώς ασκείται σε πρακτικό επίπεδο η επιρροή του Ιράν στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η απάντηση είναι μέσω ή σε συνεργασία με τη Συρία, αφού το μείζον ζήτημα του οπλισμού αλλά και μια σειρά από άλλα πρακτικά ζητήματα που αφορούν στην στήριξη και την υποστήριξη της Χεζμπολάχ, εξασφαλίζονται από την κυβέρνηση ή τις μυστικές υπηρεσίες του καθεστώτος Ασάντ, που χρησιμοποιεί γι’ αυτό τα χερσαία σύνορα που έχει με το Λίβανο. Όσον αφορά δε στη Χαμάς, εδώ και χρόνια ο πολιτικός της ηγέτης, Χάλεντ Μεσάαλ, ‘φιλοξενείται’ στη Δαμασκό, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την κατάσταση και τις εξελίξεις στη Λωρίδα της Γάζας.

Όσον αφορά την Τουρκία, η κρίση του 1998, που οδήγησε στην έξοδο του επίσης επί χρόνια ‘φιλοξενούμενου’ της Δαμασκού, Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, εγκαινίασε μια νέα περίοδο στις πολιτικό-οικονομικές σχέσεις των δυο χωρών, που θεωρούνται πλέον στρατηγικοί εταίροι. Μέχρι τότε, ‘αγκάθια’ στις σχέσεις των δυο χωρών ήταν το ζήτημα του Σαντζακίου της Αλεξανδρέτας, που προσάρτησε αυθαίρετα η Τουρκία από το 1938, η κατασκευή φραγμάτων που κατακρατεί τα νερά του Τίγρη και του Ευφράτη και η ‘φιλοξενία’ του Άπο στο Λίβανο και τη Δαμασκό. Με την έξοδο του Άπο από την περιοχή, ένας από τους λόγους που ώθησε Άγκυρα και Δαμασκό να ξεπεράσουν τα άλλα δυο ‘αγκάθια’ και να συνάψουν στρατηγική σχέση, είναι το Κουρδικό και οι εξελίξεις που προοιωνίζονται γύρω από αυτό. Το Κουρδικό ήταν επίσης το καίριο ζήτημα που προκάλεσε την προσέγγιση Τουρκίας-Ιράν, για να μιλάμε πλέον για ένα νέο ‘τρίγωνο του διαβόλου’ στην περιοχή, αυτό της τριγωνικής σχέσης Άγκυρας-Τεχεράνης-Δαμασκού.

Αν λοιπόν προσεγγίσουμε τα τεκταινόμενα στη Συρία με αφετηρία τις σχέσεις της χώρας αυτής με το Ιράν και την Τουρκία και αν υιοθετήσουμε την άποψη του ίδιου του Μπασάρ Άσαντ, σύμφωνα με την οποία εξυφαίνεται μια συνωμοσία εις βάρος της χώρας του, που αποσκοπεί στον διαμελισμό της, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του Ισραήλ, τότε μπορούμε να καταλήξουμε στο εξής συμπέρασμα:

Σε περίπτωση ανατροπής -κάτι που θεωρείται εξαιρετικά πιθανό- του καθεστώτος Άσαντ, το οποίο ούτως ή άλλως δεν είναι καθόλου αρεστό στη Δύση -οι ΗΠΑ δεν κρύβουν την απαρέσκειά τους στο καθεστώς και δεν χάνουν την ευκαιρία να δηλώνουν του ενδιαφέρον τους για τους εξεγερμένους, ενώ ήδη έχουν καλέσει τους αμερικανούς υπηκόους να εγκαταλείψουν τη Συρία- η κατάσταση που θα προκύψει μάλλον θα είναι πιο κοντά στη Δύση, αν δεν καθοριστεί απ’ αυτήν. Αυτό σημαίνει ότι το Ιράν θα χάσει έναν πολύτιμο και καθοριστικής σημασίας σύμμαχο για την πολιτική του στη Μέση Ανατολή, ενώ η Τουρκία θα χάσει έναν σύμμαχο στις αγωνιώδεις προσπάθειες που κάνει για να ελέγξει με μη δημοκρατικά μέσα το Κουρδικό, για το οποίο θα δημιουργηθούν ευνοϊκές προοπτικές για μια δεύτερη διέξοδο -πλην της Τουρκίας- προς τη θάλασσα και τη Δύση, τουλάχιστον για τις εμπορικές και οικονομικές συναλλαγές.

Με άλλα λόγια, με ένα νέο -εκούσια ή ακούσια- φιλοδυτικό καθεστώς στη Συρία, ξαναμοιράζεται η τράπουλα και δημιουργούνται συνθήκες να ξανασχεδιαστεί ο χάρτης των σφαιρών επιρροής στην περιοχή, εκατό χρόνια μετά την υπογραφή της μυστικής συμφωνίας Sykes – Pikot. Τότε, η Οθωμανική Αυτοκρατορία οδηγήθηκε στον τελικό διαμελισμό, από τον οποίον προέκυψε το σύγχρονο τουρκικό κράτος, ενώ η Ελλάδα και οι Έλληνες, δεν σταθμίσαμε σωστά τα δεδομένα και κάναμε έναν εθνικό σχεδιασμό που οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή. Σήμερα, που ξαναμοιράζεται η τράπουλα, έχει ενδιαφέρον να δούμε τί συνέπειες θα έχει αυτό για την περιβόητη και συνταγματικά κατοχυρωμένη (!!!) ενότητα του ‘τουρκικού έθνους’ και για την εδαφική ακεραιότητα της Τουρκίας, όπως επίσης έχει ενδιαφέρον και ο εθνικός σχεδιασμός που θα κάνει ο Ελληνισμός (Ελλάδα-Κύπρος) για να αντιμετωπίσουμε τις εξελίξεις που ούτως ή άλλως θα μας αγγίξουν, έχοντας ως πάντα ως παράδειγμα προς αποφυγή αυτόν του 1919-1923.

Πάντως, ανεξάρτητα με τον εθνικό σχεδιασμό που θα υιοθετήσουμε, σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να παρακολουθούμε, να αναλύουμε και να έχουμε ξεκάθαρη εικόνα γι’ αυτά που γίνονται και -κυρίως- γι’ αυτά που θα προκύψουν από τα τεκταινόμενα στην περιοχή που περικλείεται στο σύγχρονο ‘τρίγωνο του διαβόλου’.

Σημείωση

Για να κατανοήσουμε καλύτερα την κατάσταση, πρέπει να γίνει μια πολύ συνοπτική αναφορά στα δημογραφικά στοιχεία της Συρίας. Από τα 22 εκατομμύρια του πληθυσμού της, όσον αφορά τη θρησκεία, το 75% είναι σουνίτες, το 13% αραβόφωνοι αλαουίτες και το 10% χριστιανοί. Όσον αφορά την εθνοτική δομή του πληθυσμού, στη Συρία κατοικούν 2 εκατομμύρια Κούρδοι, 1 εκατομμύριο Ασσύριοι, 800 χιλιάδες τουρκομάνοι, 500 χιλιάδες Δρούζοι, 200 χιλιάδες Αρμένιοι, 100 χιλιάδες Κιρκάσιοι, 400 χιλιάδες Παλαιστίνοι πρόσφυγες και πάνω από 1 εκατομμύριο πρόσφυγες από το Ιράκ, από τους οποίους οι 200 χιλιάδες Ασσύριοι χριστιανοί. Ο υπόλοιπος πληθυσμός της χώρας θεωρούνται Άραβες, ενώ σοβαρές ιστορικές και επιστημονικές μελέτες θεωρούν μεγάλο ποσοστό του αραβικού πληθυσμού της Συρίας απλά αραβόφωνο, με καταγωγή από τους Ασσύριους και τους άλλους λαούς που υπήρχαν στην περιοχή πριν τον 7-8^ο αιώνα που εμφανίστηκαν οι Άραβες.
 Το άρθρο δημοσιευθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, την Παρασκευή, 1 Απριλίου 2011

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/04/1919-1923.html#more

Ηθική παρακμή, μια κοινωνία σε αποσύνθεση

Τέλη Φεβρουαρίου, μια συνηθισμένη μέρα, τα κανάλια διακόπτουν την κανονική ροή του προγράμματος και κάνουν λόγο για δυο νεκρούς της ομάδας ΔΙΑΣ μετά από ενέδρα κακοποιών. Λύπη, οργή και ένα τεράστιο γιατί, όλα μαζί ανάμεικτα στο μυαλό των περισσοτέρων Ελλήνων. Ηθική παρακμή, μια κοινωνία σε αποσύνθεση και ανθρώπινες ζωές να χάνονται διαρκώς. Με άνεση κάποιος ή κάποιοι σηκώνουν το όπλο και αφαιρούν ανθρώπινες ζωές. Απέναντι νέοι άνθρωποι που πιθανότατα αφού απαλλάχθηκαν από το άγχος της ανεργίας στερήθηκαν το νήμα της ζωής τους νωρίς, απελπιστικά νωρίς. Η ζωή είναι ένα δώρο, γεμάτο χρώματα, αλλά και πινελιές στο άσπρο – μαύρο. Το ταξίδι έχει απ όλα, πόνο, χαρά, έρωτα, απογοήτευση, δημιουργία, οικογένεια και αν φτάσεις στα 44 έχεις κάνει πολλά απ αυτά. Στα 22 όμως τι έχεις προλάβει να κάνεις; Να ξενυχτήσεις μερικές εκατοντάδες βράδια σε μπαράκια;

 

Είναι φυσικό επακόλουθο η σημερινή κατάντια της ελληνικής κοινωνίας, με ένα νεκρό κάθε δεύτερη ημέρα από εγκληματική ενέργεια, στα πλαίσια μιας αναπόφευκτης εξέλιξης των κοινωνιών ανεξάρτητα από το πολιτικό και πολιτιστικό μοντέλο ή είναι το αφύσικο έκτρωμα μιας διακυβέρνησης συνυφασμένης με το πλιατσικολόγημα στο οποίο έχουν αποδοθεί οι φεουδάρχες με τους κοτζαμπάσηδες τα τελευταία 30-38 τριάντα χρόνια;

 

Αν οι κυβερνήτες κόπτονται για τον τόπο τότε η παιδεία, ο πολιτισμός και η απασχόληση θα είχαν εξ ορισμού περιορίσει την εγκληματικότητα και τέτοια φαινόμενα θα ήταν σπάνια όπως σπάνια θα ήταν τα τροχαία ατυχήματα με τους 1500 – και βάλε – νεκρούς κατ έτος, οι αρκετές φυλές του ίου των ανθρωπίνων θηλωμάτων (κονδυλώματα) με συνέπεια τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας, τα δυο και πλέον εκατομμύρια των Ελλήνων που παίρνουν ψυχοφάρμακα, η ηχορύπανση που σπάει τα νεύρα όλων μας καθημερινά, και τόσα άλλα. Η έλλειψη παιδείας, οι περιορισμένες (πιο σωστά ανύπαρκτες) δυνατότητες απασχόλησης, η ευκολία περιθωριοποίησης μιας κατηγορίας νέων παιδιών και η ανυπαρξία κοινωνικής μέριμνας για επανένταξη στον κοινωνικό ιστό αυτών των παιδιών οδηγούν στα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω αυτά τα παιδιά για την αποτρόπαια πράξη, αλλά όπως και να το κάνουμε έχουν ένα ελαφρυντικό.

 

Όμως οι προτεραιότητες – για τις κυβερνήσεις – είναι άλλες: Αγροτικές επιδοτήσεις, υπερτιμολογήσεις και μίζες στο ΕΣΥ, Εθνικό Κτηματολόγιο, TOR-M1, Η λεηλασία των ταμείων, ΑΡΙΑΔΝΗ, C4i, Απαλλαγές στράτευσης 2005-06 για πλούσιους επώνυμους και (υ)ιούς βουλευτών και ανώτερων αξιωματούχων, Siemens, Χρηματιστήριο, Δομημένα ομόλογα (2007), Βατοπέδι, γερμανικά υποβρύχια, άρματα μάχης, ανταλλακτικά οπλικών συστημάτων. Δεν είναι (στις προτεραιότητες) η εκπαίδευση και τα μέσα προστασίας των νέων παιδιών που εντάχθηκαν και υπηρετούν στην ΕΛ.ΑΣ.. Δεν είναι (στις προτεραιότητες) η φροντίδα για επανένταξη στον κοινωνικό ιστό για όλα εκείνα τα παιδιά ενός κατώτερου θεού. Μέσα στον πανικό της μίζας και της ρεμούλας ξέχασαν, αδιαφορήσαν εγκατέλειψαν όλα αυτά τα παιδιά. Όπως και πολλά αλλά παιδιά, αυτά που γεννήθηκαν από κατωτέρους θεούς και αν είναι δυνατόν να δικαιούται τις ίδιες ευκαιρίες με όλους τους άλλους.

 

Όχι μόνον ο πρωθυπουργός αλλά και η μεγάλη πλειονότητα των υπουργών μας και των σπανίως αξιοκρατικά επιλεγμένων υψηλόβαθμων στελεχών οργανισμών και ιδρυμάτων αποδεικνύονται για άλλη μια φορά «ολίγιστοι», πάρα πολύ λίγοι για τις περιστάσεις. Η αδιαφορία, η ανικανότητα και η απάτη τους έχουν εμποδίσει να χτίσουν, μεταξύ άλλων, μια ΕΛ.ΑΣ που να ανταποκρίνεται στο δύσκολο κάλεσμα των καιρών.  Έτσι, πρόδωσαν τον Γιώργο και τον Γιάννη, στέλνοντας τους βορά στην ζούγκλα των καιρών.

 

Οι χαμένες ψυχές των δυο αυτών παιδιών αλλά και οι πορνοκαταστάσεις στο Αβέρωφ και το Πολεμικό Μουσείο αλλά και οι αντιδράσεις από όλους εμάς είναι ακριβοδίκαιος δείκτης του πολιτισμού μας και του επιπέδου μας. Οι περισσότεροι παρακολουθούν με λαγνεία εκπομπές που προετοιμάζουν νέους ανθρώπους στους οποίους παγιώνεται η αντίληψη ότι η συγκεκαλυμμένη ομοφυλοφιλική συμπεριφορά και το ωραίο σώμα πουλάνε και πουλάνε πολύ.

 

Στην ιστοσελίδα  (//news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_1_14/02/2009_303500) το άρθρο που υπάρχει δίνει το στίγμα για την κατάσταση που επικρατεί στην ΕΛ.ΑΣ. Καμιά αξιολόγηση ικανοτήτων, μόνο πολιτικό μέσον, βραχύχρονη εκπαίδευση, λιγοστές βολές, σφαίρες με δικά τους χρήματα όπως και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Τα σεμινάρια για τους ολυμπιακούς αγώνες είναι πολύ υψηλού επιπέδου και μετά τους Ολυμπιακούς το τίποτα. Καμιά εκπαίδευση, καμία βολή αλλά και κανένα ψυχολογικό τεστ στα 19 χρόνια.

 

Και όχι μόνο αυτή η φωνή, ακόμα μια, Μια φωνή από την Ομάδα Δίας που δεν την άκουσε κανείς (http://greeknation.blogspot.com/2011/03/blog-post_6459.html, 01.032011), ορίστε ένα τμήμα, αυτής της φωνής: «ΥΠΗΡΕΤΩ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΔΙΑΣ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΜΕΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΕΡΙΚΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΝΕ ΝΑ ΠΟΥΝ…, ΦΟΒΟΥΜΕΝΟΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥΣ ΜΕ ΚΥΡΙΟ ΑΝΤΙΚΤΥΠΟ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΑΣ. ΜΑΣ ΕΠΙΛΕΞΑΝΕ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΝΑ ΕΡΩΤΗΘΟΥΜΕ ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΘΟΥΜΕ, ΜΕ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΟΔΗΓΗΣΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ, ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ. ΔΕΝ ΕΦΤΑΝΕ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑΜΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΟΥΜΕ ΚΡΑΝΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝΕ ΝΑ ΜΑΣ ΧΟΡΗΓΗΣΟΥΝΕ. Η ΑΓΟΡΑ ΕΝΟΣ ΜΕΤΡΙΟΥ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΚΡΑΝΟΥΣ ΣΤΟΙΧΙΖΕΙ ΠΕΡΙΠΟΥ 300-400 ΕΥΡΟ! ΚΑΙ ΡΩΤΑΩ ΤΩΡΑ ΕΓΩ, ΠΩΣ ΚΥΡΙΟΙ ΘΑ ΑΠΟΔΩΣΩ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΩ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΑΤΕ? ΜΕ ΡΩΤΗΣΑΤΕ ΑΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΩ ΜΙΑ ΜΗΧΑΝΗ ΣΕ ΡΥΘΜΟΥΣ ΚΑΤΑΔΙΩΞΗΣ? ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΩ ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΣΥΝΕΠΙΒΑΤΗΣ ΜΟΥ? ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΘΥΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΝ ΩΡΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ?

Και μετά έρχονται οι πολιτικοί οι οποίοι εκφράζουν τον αποτροπιασμό και τη θλίψη τους, όλοι απ όλα τα κόμματα. Αν αυτό δεν είναι εμπαιγμός και κοροϊδία τότε τι είναι; Και φυσικά μόλις ένας στους επτά αστυνομικούς ασχολείται με την αντιμετώπιση του εγκλήματος, ενώ οι υπόλοιποι υπηρετούν σε γραφεία και άλλες υπηρεσίες που ουδεμία ή ελάχιστη σχέση έχουν με τη δίωξη της εγκληματικότητας, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύει ο «Τύπος της Κυριακής»

(www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=265754&cid=4, 7.02.2011).

 

Φυσικά υπάρχει και η άλλη εκδοχή, αυτή με τον UCK, όπου πολλά ακούγονται για κρησφύγετα και κρυπτές με οπλισμό από αυτούς που θεωρούν ότι αδικήθηκαν με το τέλος του Β παγκοσμίου πολέμου, τους τσάμηδες. Από όποια γωνία ή πλευρά και να το δεις η κεντρική ιδέα και το συμπέρασμα είναι ένα και το αυτό: η Ελλάδα είναι απροστάτευτη, ξέφραγο αμπέλι και ο μεγαλύτερος εχθρός της αυτή την στιγμή είναι εκ των έσω, αυτοί που την κυβερνούν.

 

Φάνης Α. Τσαπικούνης

Συγγραφέας

Πτυχιούχος Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου

Διδάκτορας Πανεπιστημίου Πατρών

tsapif@otenet.gr