βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα"

Ηλεκτρονικός χώρος ενημέρωσης και σχολιασμού

Archive for Σεπτεμβρίου 2013

Τρίτο Ράιχ ή Τρίτο Μνημόνιο;

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 30 Σεπτεμβρίου 2013

 

«…Μπορεί τα γραφεία επιθεώρησης εργασίας να μη δουλεύουν καθόλου, αλλά οι μηχανισμοί παρακολούθησης, φακελλώματος, συλλήψεων, δουλεύουν ολημερίς…»

Νίκος Μπογιόπουλος

Ένα κράτος που δουλεύει με τέτοιο συγχρονισμό, με τέτοια ταχύτητα και με τέτοια αποτελεσματικότητα, όπως έδειξε στην περίπτωση της ναζιστικής συμμορίας,  θα πρέπει να είχε κάποιο λόγο που τόσο καιρό δεν αντιδρούσε απέναντι στη Χρυσή Αυγή… 

 

Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 1ο: Έχει ακόμα υποστηρικτές η αφελής και αστεία θεωρία που διατείνεται ότι «το κράτος είναι μπάχαλο»; Το κράτος, αντιθέτως, διαπιστώσαμε ότι δουλεύει ρολόι. Όταν θέλει είναι πανταχού παρόν. Μπορεί, για παράδειγμα, τα ταμεία ανεργίας του κράτους να μη δουλεύουν καλά, αλλά οι υπερκοριοί του κράτους δουλεύουν στην εντέλεια. Μπορεί τα γραφεία επιθεώρησης εργασίας να μη δουλεύουν καθόλου, αλλά οι μηχανισμοί παρακολούθησης, φακελλώματος, συλλήψεων, δουλεύουν ολημερίς. 

Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 2ο: Ένα κράτος που δουλεύει με τέτοιο συγχρονισμό, με τέτοια ταχύτητα και με τέτοια αποτελεσματικότητα, όπως έδειξε στην περίπτωση της ναζιστικής συμμορίας,  θα πρέπει να είχε κάποιο λόγο που τόσο καιρό δεν αντιδρούσε απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Αλλά ποιό λόγο άραγε είχε το κράτος και δεν αντιδρούσε;  Μάλιστα, αντί να προστατεύει την κοινωνία από τη Χρυσή Αυγή, κατηγορούσε την κοινωνία και συκοφαντούσε  τους λαϊκούς αγώνες, ανεμίζοντας τη σημαία της θεωρίας των «δυο άκρων». Τί να υποθέσουμε; Ότι το κράτος δεν αντιδρούσε γιατί η Χρυσή Αυγή ήταν, τελικά, χρήσιμη στο κράτος; Ότι την άφηνε να υπάρχει ώστε να παίζει με τη θεωρία των «δυο άκρων»;

Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 3ο: Από τη στιγμή που το κράτος αντέδρασε, πάλι κάποιος λόγος θα υπήρξε για να αντιδράσει, δεδομένου ότι πολύ καιρό πριν -αν και θα μπορούσε- δεν το έπραξε. Γιατί; Περίμενε πρώτα να δολοφονήσουν; Αλλά τότε η προηγούμενη δολοφονία στα Πετράλωνα του μετανάστη ήταν λιγότερο δολοφονία; Τί να σκεφτούμε; Μπας και το κράτος έδρασε τώρα, πολύ απλά γιατί τώρα είναι που του χρειάζεται πια όχι μια ανεξέλεγκτη (με την ανοχή του κράτους) Χρυσή Αυγή, αλλά μια «εξαρθρωμένη από το κράτος» Χρυσή Αυγή;   

Ερώτημα (ή και συμπέρασμα) 4ο: Το προηγούμενο διάστημα τέθηκαν στο λαό από το κράτος και από τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν πολλά και απειλητικά διλήμματα. Από το «μνημόνιο ή χάος» μέχρι το «μνημόνιο ή τανκς».  Προφανώς δεν θα ήταν ευχάριστο για το κράτος και για τις πολιτικές δυνάμεις που το υπηρετούν  να πάει ο λαός σε εκλογές, έχοντας στο μυαλό του τη φτώχεια του, την ανεργία του, την εξαθλίωσή του. Αντί για τα προηγούμενα, ένα δίλημμα του τύπου «ή Τρίτο Ράιχ ή Τρίτο Μνημόνιο», μάλλον θα ήταν προτιμότερο για όσους ετοιμάζουν το… Τρίτο Μνημόνιο. 

Ερώτημα (και εν αναμονή του συμπεράσματος) 5ο: Ο λαός θα επιτρέψει σε όσους του έχουν επιβάλει δύο μνημόνια παριστάνοντας τους «σωτήρες», να του επιβάλουν και τρίτο παριστάνοντας μάλιστα αυτή τη φορά και τους «αντιφασίστες»;  

Πηγή: unfollow 

Posted in Ελλάδα | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Στην κυβέρνηση ή… στον Κορυδαλλό, χρήσιμοι ούτως ή άλλως

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 30 Σεπτεμβρίου 2013

του Γιώργου Καραμπελιά

 

Πριν ένα μήνα, ο σύμβουλος του Α. Σαμαρά, Π. Μπαλτάκος, δήλωνε «πως είναι απευκταίο, αλλά αν χρειαστεί μπορούμε να συγκυβερνήσουμε και με τη Χρυσή Αυγή», ενώ ο έτερος μυστικοσύμβουλος, Χρύσανθος Λαζαρίδης, δεν πρόλαβε να εγκαταλείψει αυτή τη γραμμή ακόμα και τις πρώτες μέρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και επέμενε στην εξίσωση Χ.Α. και ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, μέσα σ’ ένα μήνα, Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in Ελλάδα | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Πάνω που σοβάρευε

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 29 Σεπτεμβρίου 2013

Pitsirikos


Η αντιτρομοκρατική υπηρεσία συνέλαβε τον γραμματέα της Χρυσής Αυγής, Νίκο Μιχαλολιάκο, και άλλα στελέχη της συμμορίας, με την κατηγορία πως η Χρυσή Αυγή συνιστά εγκληματική οργάνωση. Οι συλλήψεις των μελών της Χρυσής Αυγής προκάλεσαν έκπληξη γιατί η Χρυσή Αυγή είχε αρχίσει να γίνεται σοβαρή.

Οι συλλήψεις των βουλευτών της Χρυσής Αυγής προκάλεσαν την αντίδραση της Ντόρας Μπακογιάννη που διαμαρτυρήθηκε έντονα επειδή οι χρυσαυγίτες της φέρονται με το σεις και με το σας, και δεν την έχουν μαχαιρώσει ποτέ. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in Ελλάδα, Κοινωνία - Οικονομία - Περιβάλλον | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Η Ελληνική ΑΟΖ και το κοίτασμα υδρογονανθράκων μεταξύ Χίου-Σάμου-Ικαρίας

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 26 Σεπτεμβρίου 2013

Πολλοί θα διερωτάσθε γιατί οι Τούρκοι αρέσκονται να κάνουν ασκήσεις στο κέντρο του Αιγαίου και στη περιοχή ανάμεσα σε Χίο, Σάμο και Ικαρία. Η απάντηση φυσικά είναι η παρουσία μεγάλων κοιτασμάτων στις παραπάνω περιοχές, τις οποίες θέλουν να γκριζάρουν. Σε αυτό το άρθρο θα σας μιλήσουμε για το κοίτασμα στη περιοχή Χίου – Σάμου – Ικαρίας. Θα ακολουθήσουν και άλλα άρθρα…
Στον χάρτη αριστερά φαίνεται η θέση της Ελληνικής ΑΟΖ πάνω σε ένα ανάγλυφο χάρτη της Google (κίτρινη γραμμή) στο οποίο επάνω έχουμε τοποθετήσει μια διαφάνεια ενός άλλου χάρτη γνωστού απο το 2007, για τον οποίο έχουμε μιλήσει προηγουμένως εδώ στον οποίο φαίνονται μετρήσεις ΜΑD (Magnetic Anomaly Detection) που έχουν γίνει  στην περιοχή.

Οι περιοχές που έχουν κόκκινο χρώμα είναι περιοχές που είναι υποψήφιες να έχουν κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Οι αποστάσεις ανάμεσα στα νησιά αυτά είναι περίπου 30-60 ναυτικά μίλια, πολύ λιγότερο δηλαδή απο τα 200 ναυτικά μίλια, που είναι το όριο μιας ΑΟΖ.
Ο χάρτης αυτός μας δείχνει ότι στη περιοχή αυτή η Ελλάδα μπορεί να κάνει πλήρη εκμετάλλευση των κοιτασμάτων αλλά περιμετρικά στην ΑΟΖ έρευνες και εκμετάλλευση του κοιτάσματος μπορεί να κάνει και η Τουρκία. 
Αν και “θεωρητικά” δεν είναι πρόβλημα, τα όρια της Ελληνικής ΑΟΖ θα αποκτούσαν μεγαλύτερη παγίωση αν πολλές βραχονησίδες στο ΑΙγαίο είχαν γίνει νησίδες με τη δημιουργία οικονομικής ζωής πάνω σε αυτές, όπως οι βραχονησίδες που επιδεικνύονται στο χάρτη,  μια απο τις οποίες είναι οι δύο βραχονησίδες Καλόγεροι στο κέντρο του Αιγαίου. Σημειώστε, ότι ανεκμετάλλευτες οικονομικά νησίδες (βραχονησίδες) δεν δικαιούνται ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας (άρθρο 121 του Νόμου της Θάλασσας, βλέπετε εδώ).

Κανένας δεν απαγορεύει σε ένα κράτος να δώσει οικονομική ζωή σε βραχονησίδες οι οποίες του ανήκουν.

Στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις έκαναν τα πάντα για να περιορίσουν τη δυνατότητα δόμησης και ανάπτυξης οικονομικής ζωής σε τέτοιες βραχονησίδες είτε με νόμους Τούρκογλου που άρχισαν επι Σημίτη είτε βάζοντας τες στο δίκτυο Natura 2000 είτε μετατρέποντάς τες σε αρχαιολογικούς χώρους.
H παρουσία του κοιτάσματος μας δίνει και μια ιδέα για το που η Τουρκία θα μπορούσε να δημιουργήσει θερμό επεισόδιο στο μέλλον. Βλέπετε απο τι μπορεί να αλλάξει το στρατηγικό δόγμα μιας χώρας όπως και οι κανόνες εμπλοκής της σε θερμό επισόδιο;
Όπως θα διαπιστώσατε είμαστε οι πρώτοι που μιλάμε για αυτό το κοίτασμα. Η παρέα των “ειδικών” που βγαίνει στα ΜΜΕ και μιλάει και για ΑΟΖ αναφέρεται μόνο σε περιοχές κοιτασμάτων υδρογονανθράκων νότια της Κρήτης. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Ή κάποιοι δεν ξέρουν απο γεωοικονομία ή σας δουλεύουν.
Εμείς ξεκινήσαμε να σας μιλάμε για όσα υπάρχουν πάνω απο τη Κρήτη και το κάνουμε πρώτοι…

Ζcode-Gr.blogspot.com

Posted in Ελλάδα, Τουρκία | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

Ελλάδα, Κύπρος, Ευρώπη: ελληνική αφωνία

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 26 Σεπτεμβρίου 2013

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Τις προάλλες μου τηλεφώνησε ένας φίλος από τη Γαλλία, ο Ζεράρ Φιλός, παληός συνδικαλιστής με εξαιρετικά μαχητική παρουσία δεκαετιών στο εργατικό κίνημα, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Σοσιαλιστικού Κόμματος, στην αριστερή πτέρυγα του οποίου είναι ενταγμένος. Τον ρώτησα τι ξέρει ο μέσος Γάλλος για την Ελλάδα. Απάντηση: ότι η Ελλάδα είναι ένα μπουρδέλο, για το οποίο πληρώνει ο ίδιος, ότι οι ‘Ελληνες είναι τεμπέληδες, δεν πληρώνουν τους φόρους τους, το κράτος είναι διαλυμένο κλπ. Συνέχισα να επιμένω: «πόσοι Γάλλοι καταλαβαίνουν τη σημασία αυτού που γίνεται στην Ελλάδα για το μέλλον του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας;». Απάντηση: «Κανείς». Μα, του λέω, Ζεράρ, είναι σαν να μου λες ότι βρισκόμαστε φερ’ ειπείν στην εποχή του ισπανικού εμφυλίου (1936-39), έρχεται κάποιος και λέει ότι πρέπει να προσέξουμε γιατί, αν χάσουν οι Δημοκρατικοί, την έχουμε βάψει από τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, και να του απαντάνε «μπα, γίνεται πόλεμος στην Ισπανία;». Αυτό μου λες;». Ναι, μου απαντάει, αυτό ακριβώς σου λέω. Τελευταία ερώτηση προς τον Ζεράρ: «Για την Κύπρο, τι λένε στη Γαλλία;». Απάντηση: «απολύτως τίποτα».

 

Ελληνική αφωνία

 

Για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια η απελπισία με κατέκλυσε. Καλά οι μνημονιακοί και οι απερίγραπτοι Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in Ελλάδα, Κύπρος | Leave a Comment »

Επιχείρηση «επιστροφή στο μαντρί»

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 26 Σεπτεμβρίου 2013

Η επιχείρηση «επιστροφή στο μαντρί» ξεκίνησε. Οι δυνάμεις του «συνταγματικού τόξου» σε περιμένουν στοργικά να επιστρέψεις στη «νομιμότητα» και να πέσεις στην ανοιχτή αγκαλιά τους, αφού πρώτα γράψεις για τιμωρία 100 φορές «δεν θα το ξανακάνω» και «οι Τροϊκανοί είναι φίλοι μας».

 

Δεν έχει σημασία αν είσαι άνεργος, αν σε απέλυσαν, αν δεν έχεις να πληρώσεις το νοίκι, (και το ρεύμα και το τηλέφωνο και τα έξοδα του φροντιστηρίου του γιου σου και την ασφάλεια του αυτοκινήτου – αν και τώρα που τα λέμε χθες στο πήρε η Τράπεζα το αυτοκίνητο), και αν σου έχουν σπάσει τα νεύρα, και αν έχεις χρέη και δεν ξέρεις τι να κάνεις, και αν από κάτι τέτοια και χειρότερα ο κυρ Μπάμπης που μένει στον 4οβούτηξε από το παράθυρο, και αν δεν έχεις φάρμακα για την μάνα σου και αν πρέπει να πληρώσεις 25 ευρώ για να πας Νοσοκομείο (εκτός να σε λένε Αχμέντ) και αν διέρρηξαν το σπίτι σου για 8η φορά (μάλλον η παρέα του Αχμέντ) και αν την κυρά Τασούλα στο πιο κάτω στενό την σάπισαν στο ξύλο για 10 ευρώ, και αν φοβάσαι να κυκλοφορήσεις στην γειτονιά σου, και αν ξεπούλησαν την χώρα σου και την έκαναν προτεκτοράτο, και αν σε ταπείνωσαν και σε τσαλαπάτησαν και αν άλλα πολλά … εσύ δεν πρέπει να ανησυχείς αγαπητό μου παιδί, για τέτοιες μικρολεπτομέρειες. Πρέπει να τα ξεχάσεις όλα αυτά και να αφουγκρασθείς τον τιτάνιο αγώνα που δίνει το αγαπημένο σου «συνταγματικό τόξο». Τον υπέρ πάντων αγώνα κατά φιδιών και αυγών ή κάτι τέτοιο. Όπως το είπε και η εκ της λαϊκής και δοκιμαζόμενης συνοικίας της Εκάλης ορμώμενη, συντρόφισσα Λιάνα «φασίστας δεν θα μείνει». Και επειδή ο «φασίστας», αν δεν το κατάλαβες, είσαι εσύ, αν θες «να μείνεις» πρέπει να αποφασίσεις και να ενταχτείς στο «τόξο».

 

«Ή είσαι μαζί μας ή είσαι εναντίον μας», όπως είπε πριν χρόνια, ένας παρεξηγημένος ηγέτης που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή το όνομά του. Πρέπει να εκλέξεις. Και επειδή σε βλέπω λίγο «ντάουν» αυτόν τον καιρό, άστο σε εμάς που είμαστε χρόνια στο κουρμπέτι και ξέρουμε από «δημοκρατικές διαδικασίες». Μέσα σε ένα λεπτό αφού διαπιστώσουμε τα «δημοκρατικά» σου φρονήματα και το απλανές σου βλέμμα, θα σε έχουμε εντάξει στο μαντρί. 

 

 

Για αυτό ηρέμησε. Δεν πρέπει να αγχώνεσαι. Ευαγγελάτοι, Πρετεντέρηδες, Καψήδες, Τρέμηδες, Στάηδες, Καμπουράκηδες και όλη η αγαπημένη σου παλιοπαρέα θα είναι από εδώ και μπρος οι καθοδηγητές σου. Οι ινστρούχτορές σου. Οι γκουρού σου. Θα σκέφτονται αυτοί για σένα. Θα αποφασίζουν αυτοί για σένα. Θα μιλάνε αυτοί για σένα. Άλλωστε αυτοί όταν μιλάνε (και μιλάνε πολύ) έχουν γνώμη, έχουν άποψη. Εσύ όταν μιλάς τι έχεις; Ένα «παραλήρημα». Αυτοί είναι «σοβαροί αναλυτές». Εσύ «φασισταριό». Αυτοί έχουν μυαλό. Εσύ έχεις φιδοκέφαλο που πρέπει να σπάσει.     

 

Για αυτό άσωτό μου παιδί, γύρνα στο μαντρί. Στο αγαπημένο σου μαντρί που έζησες τόσα χρόνια πριν αρχίσεις εκείνα τα «ακραία». Έλα πίσω χωρίς αντίσταση, χωρίς κουβέντα, χωρίς κιχ.

 

Η επιχείρηση «επιστροφή στο μαντρί» ξεκίνησε. Και αν δεν μπεις στη σειρά με το καλό, δεν πειράζει. Το «συνταγματικό τόξο» έχει προβλέψει και εναλλακτική «δημοκρατική» λύση. Σου έχει από τώρα κλείσει θέση με το λεωφορείο για το πλησιέστερο γκουλάγκ.

 

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ:

–  «Ή είσαι μαζί μας ή είσαι εναντίον μας» – Γκεόργκι Μπούσωφ (ο και τζούνιορ), ιδεολογικός ιντροχτούρας.

–  «Εγκρίνεται κατά πλειοψηφία» – λαϊκό γνωμικό.

 

 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

Posted in Ελλάδα, Κοινωνία - Οικονομία - Περιβάλλον | Leave a Comment »

Το παράπονο του Οδυσσέα Ελύτη

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 24 Σεπτεμβρίου 2013

 

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:

Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

 

Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.

Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.

Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.

 

Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου. 

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. 

Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς.

Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.

Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος. 

 

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. 

 

Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. 

 

Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει.

Posted in Γλώσσα & Πολιτισμός, Κοινωνία - Οικονομία - Περιβάλλον | Leave a Comment »

Η Χρυσή Αυγή ως δολοφονικό ενεργούμενο των μνημονιακών δυνάμεων, του Γιώργου Καραμπελιά

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 19 Σεπτεμβρίου 2013

9252_10151872960569805_879163966_n

Του Γιώργου Καραμπελιά

Για ποιόν δουλεύει η Χρυσή Αυγή και ποιόν εξυπηρετεί; Αυτό ήρθε να αποκαλύψει με τον πιο θεαματικό τρόπο ο εξ απορρήτων του Σαμαρά, Χρύσανθος Λαζαρίδης, με τις προκλητικές δηλώσεις του κατά τη διάρκεια της ημέρας που ακολούθησε την δολοφονία του Παύλου Φύσσα: Η Χ.Α. αποτελεί το όργανο για τον μετασχηματισμό ενός ομόθυμου αντιμνημονιακού κινήματος που υπερέβαινε τις αντιθέσεις μεταξύ αριστερών και δεξιών σε εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα σύγκρουση αριστερών και δεξιών, έτσι ώστε να ξεχαστεί το μνημόνιο, η κατοχή της χώρας και οι ευθύνες των πολιτικών μνημονιακών δυνάμεων.

Η Χ.Α. που εμφανίστηκε ως κίνημα διαμαρτυρίας ενάντια στην λαθρομετανάστευση και το μνημόνιο, δεν έχει πραγματοποιήσει καμία διαμαρτυρία ούτε έχει συμμετάσχει σε οποιαδήποτε κινητοποίηση ενάντια στο μνημόνιο, όπως συμβαίνει σήμερα με τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών, αλλά έχει πλέον εγκαταλείψει ακόμα και τις ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες. Αντίθετα πρωτοστατεί σε «κινητοποιήσεις» για τον Μελιγαλά, τον Γράμμο και το Βίτσι, επιτίθεται σε μέλη του ΚΚΕ, και το αποκορύφωμα είναι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι. Είναι πάρα πολύ χαρακτηριστική για όποιον παρακολουθήσει τη δράση της, αυτή η μετακίνηση, με την οποία προσπαθεί να μετατρέψει την αντιμνημονιακή δεξιά σε εμφυλιοπολεμικό βραχίονα των μνημονιακών δυνάμεων, που την χρησιμοποιούν ως όργανο αυτής της στρατηγικής. Γι’ αυτό η μεγάλη απήχηση που έχει στα ΜΑΤ, γι’ αυτό εν τέλει, και η ουσιαστική κάλυψη την οποία απολαμβάνει – από τον Σαμαρά και την παρέα του στη Νέα Δημοκρατία.

Οι μνημονιακές δυνάμεις χρειάζονται την Χ.Α. πρώτον διότι διαιρεί τον ελληνικό λαό, και δεύτερον διότι την εμφανίζουν ταυτόχρονα και ως εκφραστή της βίας των αντιμνημονιακών. Γι’ αυτό, η Ν.Δ. και ο Λαζαρίδης, από τη μία χαρακτηρίζουν την Χ.Α. νεοναζί (όπως και είναι), αλλά παράλληλα, αρνούνται να προχωρήσουν στο ξερίζωμα αυτής της φασιστικής οργάνωσης, και προωθούν την θεωρία των δύο αντιμνημονιακών άκρων απέναντι στα οποία στέκονται οι «νουνεχείς» μνημονιακοί δοσίλογοι. Γι’ αυτό και μετά τον Λαζαρίδη εμφανίζεται ο Σαμαράς ως ειρηνοποιός. Και όμως είναι πλέον πασίγνωστο ότι ο δολοφόνος Ρουπακιάς είναι ενεργό μέλος της Χ.Α. – πιθανότατα από ότι λέει και η οικογένειά του– και έμμισθο. Επομένως έπρεπε να διωχθεί η ηγεσία της Χ.Α. για ηθική αυτουργία στη δολοφονία και να αρχίσει η διαδικασία για την απαγόρευσή της. Αντί γι’ αυτό η Ν.Δ. αρκείται να επαναπατρίσει από την Χ.Α. κάποιους τους αγανακτισμένους μνημονιακούς «νοικοκυραίους» και ταυτόχρονα την αφήνει να συνεχίζει τη δράση της ως μπαμπούλας και όργανο διαίρεσης των αντι-μνημονιακών δυνάμεων.

Δεν λείπουν εξάλλου και οι αφελείς ή ανεγκέφαλοι της άλλης πλευράς, οι οποίοι είτε θα συνεχίσουν να γιορτάζουν από την πλευρά τους το Γράμμο και το Βίτσι, (όπως κάνει το ΚΚΕ), είτε θα επιτίθενται στην αντιμνημονιακή δεξιά όπως κάνουν ενάντια στους Ανεξάρτητους Έλληνες και τον Καμμένο. Όπως μάλιστα έχουμε γράψει πάμπολλες φορές, η ελληνική αριστερά και οι αντιεξουσιαστές με τον εθνομηδενισμό τους και την άρνηση αντιμετώπισης φαινομένων, όπως η λαθρομετανάστευση, επέτρεψαν την αρχική εκτίναξη της Χ.Α. Επί πλέον η αντιμετώπιση των πολιτικών αντιπάλων με τραμπούκικες και βίαιες μεθόδους, όπως συνέβαινε εν πολλοίς στα Πανεπιστήμια και στον νεολαιίστικο χώρο, ευνόησε τις προηγούμενες δεκαετίες την διάχυση απαράδεκτων συμπεριφορών, πάνω στις οποίες ήρθε να πατήσει η Χρυσή Αυγή.

Ωστόσο υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσά τους. Διότι κάποιοι ανεγκέφαλοι και μιλιταριστές του ακροαριστερού ή του αντιεξουσιαστικού χώρου, που έδρασαν και εναντίον του Πάνου Καμμένου, δεν μπορούν να συγκριθούν με τους ναζί, οι οποίοι υπάρχουν αποκλειστικά μέσω της οργανωμένης και δολοφονικής βίας. Εξάλλου αυτό λέγαμε τα παλιότερα χρόνια σε αντιεξουσιαστές και διάφορους άλλους: «Προσέξτε, γιατί με τη μισαλλοδοξία και τις μιλιταριστικές σας συμπεριφορές, θα ανοίξετε το δρόμο σε άλλους, που δεν χρησιμοποιούν περιστασιακά τη βία, αλλά συστηματικά, υπάρχουν μέσα από αυτή και απειλούν να αιματοκυλήσουν όλη την κοινωνία, όπως έκαναν και στο παρελθόν».

Ακριβώς επειδή έχουμε επισημάνει το αδιέξοδο ανάλογων πρακτικών στο παρελθόν, μπορούμε και να καταγγείλουμε απερίφραστα τη λογική των δύο άκρων που έχει μηχανευτεί ο Λαζαρίδης. Σήμερα είναι η Ν.Δ. και οι μνημονιακές δυνάμεις που χρησιμοποιούν την Χ.Α. για να επιτύχουν τη διαίρεση των αντιμνημονιακών δυνάμεων. Χαρακτηριστική είναι η φωτογραφία της εφημερίδας «Καθημερινή» στην πρώτη σελίδα της, την Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου, η οποία δεν παρουσιάζει τους χρυσαυγίτες δολοφόνους ή τα θύματά τους, αλλά μία ομάδα νεαρών κουκουλοφόρων διαδηλωτών στο Κερατσίνι! Αυτή είναι η στρατηγική τους. Να χρησιμοποιήσουν την δολοφονία για να ξεχαστούν η τρόικα, οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις, να περιορίσουν την ανάπτυξη της Χ.Α. σε βάρος της δικιάς τους κομματικής επιρροής, και παράλληλα να τη συντηρούν ως δύναμη διαίρεσης και εμφυλίου πολέμου. Παίζουν με την φωτιά, όπως έκαναν όλοι οι προκάτοχοί τους στη διάρκεια του μεσοπολέμου που χρησιμοποίησαν τους φασίστες και τους ναζί, για να εμποδίσουν τα επαναστατικά κινήματα. Δεν διδάσκονται από αυτό μπροστά στις μικροπολιτικές τους σκοπιμότητες και την ανάγκη να διασώσουν πολιτικά το τομάρι τους.

Το «παράδοξο» είναι πως αυτή την απολύτως διάφανη στρατηγική των μνημονιακών δυνάμεων δεν την αποκαλύπτει ούτε η αντιμνημονιακή αριστερά, γιατί και αυτή συνεχίζει να επενδύει στο δίπολο δεξιά-αριστερά και όχι στην εθνικοαπελευθερωτική διάσταση που θα έπρεπε να πάρει ο αντιμνημονιακός αγώνας. Για χρόνια ολόκληρα μια ανιστόρητη εθνομηδενιστική Αριστερά, καλλιεργούσε την αντίληψη πως η ίδια η αντίσταση στους Γερμανούς στην Κατοχή δεν ήταν παρά εμφύλιος πόλεμος με τα τάγματα ασφαλείας και επέμενε στην περιχαράκωση των «αριστερών» απέναντι στους «δεξιούς». Και όμως, η αντιστασιακή παράδοση του ΕΑΜ και του Βελουχιώτη, η οποία μετέτρεψε την αριστερά σε μεγάλη πολιτική δύναμη, δεν διαχώριζε τους Έλληνες με βάση την πολιτική τους προέλευση αλλά τη στάση τους απέναντι στους κατακτητές. Τα τάγματα ασφαλείας τα κτύπησε ως όργανα των κατακτητών και όχι ως ιδεολογικούς αντιπάλους.

Σήμερα, που ο ελληνικός λαός πλήττεται εξίσου από τις πολιτικές της τρόικας και της νέας γερμανικής κατοχής, ο ρόλος των αντιμνημονιακών δυνάμεων, θα ήταν να ενώσουν όλους τους πληττόμενους Έλληνες και όχι να πέσουν στην παγίδα την οποία στήνουν οι δοσιλογικές μνημονιακές δυνάμεις που χρησιμοποιούν την Χ.Α. για να διαιρέσουν τις λαϊκές δυνάμεις.

 

Να τεθεί εκτός νόμου η ναζιστική συμμορία

Ένα μέρος της αριστερής αντιπολίτευσης με διάφορες απίθανες θεωρίες αρνείται να κινητοποιήσει το λαό ώστε να τεθεί εκτός νόμου η Χ.Α.

Καταλαβαίνουμε πως η Χρυσή Αυγή είναι χρήσιμη για πολλούς ως μπαμπούλας. Είναι χρήσιμη για τους εθνομηδενιστές, ώστε να λένε ιδού που οδηγεί ο «πατριωτισμός» –λες και οι χιτλερικοί ναζήδες, απόγονοι των ταγματασφαλιτών είναι «πατριώτες»– και να απεμπολούν οι ίδιοι πιο εύκολα την πατριωτική παράδοση της ελληνικής Αριστεράς. Στο παρελθόν ο Ριχάρδος Σωμερίτης είχε ευχηθεί ανοικτά να δημιουργηθεί ένα ακροδεξιό κόμμα, για να εξαφανιστεί η επιρροή των «αριστερών πατριωτών»! Το ίδιο έκαναν και διάφοροι «αντιεθνικιστές» «ιοί» οι οποίοι όχι μόνο συκοφαντούσαν ως φασίστες όλους τους πατριώτες –κατ’ εξοχήν της Αριστεράς– αλλά πρόβαλαν συστηματικά τη Χρυσή Αυγή, ώστε να κατασκευάσουν τον μπαμπούλα που τους χρειαζόταν. Σήμερα όμως ο μπαμπούλας πήρε σάρκα και οστά!

Ωστόσο υπάρχουν και πολλοί άλλοι που επικαλούνται διάφορα έωλα επιχειρήματα ενάντια στην απαγόρευση της Χ.Α. Πρώτο και κυριότερο ότι οι «ιδέες» δεν απαγορεύονται αλλά πρέπει να απαντηθούν με άλλες ιδέες! Η θεωρία αυτή είναι απολύτως εσφαλμένη γιατί η Χ.Α. δεν έχτισε την επιρροή της στηριζόμενη στη δύναμη των «ιδεών» της, τις οποίες προσπαθεί όσο μπορεί να αποκρύβει, αλλά στη χρήση της βίας. Λένε λοιπόν όσοι υποστηρίζουν αυτή την αντίληψη πως αν διωχθεί και απαγορευτεί η Χ.Α. θα εμφανιστεί με νέο όνομα και μάλιστα ως διωκόμενη. Όμως η Χ.Α. στελεχώνεται από παρακρατικούς, μπράβους, ανθρώπους του υποκόσμου, τμήματα των δυνάμεων καταστολής, και έχει στηριχθεί αποκλειστικά στη βία για να αναπτυχθεί, αυτή προβάλλει ακόμα και μέσα στη Βουλή, και όχι βέβαια τις ναζιστικές της ιδέες τις οποίες κρύβει από τον ευρύτερο κύκλο των ανεγκέφαλων ψηφοφόρων της. Επομένως, δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο στο επίπεδο των ιδεών αλλά στο επίπεδο που κατ’ εξοχήν δρα. Και είτε θα τους αντιμετωπίσει η πολιτεία, απαγορεύοντάς τους, είτε θα τους αντιμετωπίσουν άλλες ομάδες και θα οδηγηθούμε σε εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα συρράξεις. Κατά συνέπεια, η καταστολή των δραστηριοτήτων τους και η απαγόρευση είναι το μόνο μέτρο που μπορεί να μειώσει τις συγκρούσεις και όχι το αντίθετο.

Δεύτερο επιχείρημα που χρησιμοποιείται κατ’ εξοχή από το ΚΚΕ είναι πως η απαγόρευση του ναζισμού μπορεί να ανοίξει το δρόμο για διώξεις εναντίον της αριστεράς! Πρόκειται για αστειότητα διότι δυνάμεις που έχουν ρίζες στο λαό, δεν μπορούν να διωχθούν με απαγορεύσεις, αντίθετα ενισχύονται, ενώ αντίθετα το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής έχει ρίζες μόνο στους τραμπούκους και οι υπόλοιποι ψηφοφόροι της είναι περιστασιακοί, επομένως πρέπει να ξεριζωθεί τώρα, πριν αποκτήσει αυτές τις περιβόητες ρίζες.

Το τρίτο επιχείρημα αφορά τους ψηφοφόρους της «Χρυσής Αυγής», που προβάλλεται κάποιες στιγμές ακόμα και από μερικούς φίλους μας: «Τι θα γίνει με τους μη φασιστές και αυθεντικούς αντιμνημονιακούς ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, που συχνά προέρχονται από λαϊκά στρώματα ή ακόμα και την αριστερά;» Μα ακριβώς η χειρότερη επιλογή είναι να εγκαταλειφθούν τα λαϊκά στρώματα στη ναζιστική προπαγάνδα. Έχει γραφτεί στον τύπο (βλ. και στο Βήμα σήμερα) ότι ο Ρουπακιάς στο παρελθόν ανήκε σε «άλλο πολιτικό χώρο», υπονοώντας ότι βρισκόταν στην επιρροή του ΚΚΕ. Ξέρουμε ότι η επίθεση των Χρυσαυγιτών στο Πέραμα και το Κερατσίνι έγινε γιατί η ΧΑ μετά τις παραδοσιακά συντηρητικές λαϊκές περιοχές του Ασπροπύργου ή του Θριάσιου Πεδίου, προσπαθεί τώρα να διεισδύσει προνομιακά σε λαϊκές γειτονιές με αριστερή παράδοση. Γι’ αυτό οργάνωσε και τις επιθέσεις στο Πέραμα και το Κερατσίνι. Και για να το κάνει χρειάζεται επίδειξη δύναμης και τραμπουκικές επιθέσεις, ενώ πληρώνει και μερικούς μπράβους, πράγμα που σε συνθήκες ανεργίας και εξαθλίωσης είναι αρκετά εύκολο. Πρέπει μέσα από μια παλλαϊκή κινητοποίηση να πειστούν οι απλά αγανακτισμένοι πολίτες να εγκαταλείψουν το ναζιστικό μόρφωμα και βέβαια τόσο το χειρότερο για τη δράκα εκείνων που θα συνεχίσουν να τους στηρίζουν. Εξάλλου δεν πρέπει να αφήσουμε τους ναζήδες να αλώσουν τη νεολαία και τα σχολειά.

Δεν καταλαβαίνουν άραγε όσοι χρησιμοποιούν ανάλογα επιχειρήματα πως η ΧΑ είναι απολύτως απαραίτητη στο σύστημα, διότι εμποδίζει τις αντιμνημονιακές δυνάμεις να ενωθούν και πως αν δεν υπήρχε η ΧΑ οι δοσιλογικές δυνάμεις θα είχαν ήδη καταρρεύσει; Αρκετά αφέθηκε το φαινόμενο της ΧΑ ουσιαστικά στο απυρόβλητο. Ειδικά για τις πατριωτικές δημοκρατικές δυνάμεις αποτελούν έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς. Θα πρέπει μήπως να θυμίσουμε πως μόνο το «Άρδην» έχει πραγματοποιήσει έναν συστηματικό ιδεολογικό αγώνα ενάντιά της τα προηγούμενα χρόνια;

Πρέπει λοιπόν εδώ και τώρα, να ξεκινήσει μια μεγάλη καμπάνια με στόχο την απαγόρευση των νεοναζιστικών δραστηριοτήτων και σχημάτων στην Ελλάδα. Όλα τ’ άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις ή στην καλύτερη περίπτωση έκφραση μιας βαθύτατης άγνοιας απέναντι στο φασιστικό φαινόμενο και τον τρόπο αντιμετώπισής του. Οι Ναζί στηρίζουν τη δύναμή τους στη βία και με αυτή αιματοκύλησαν όλη την Ευρώπη. Και μόνο με τη βία αντιμετωπίστηκαν εν τέλει. Για να μη φτάσουμε εκεί πρέπει να τεθούν εκτός νόμου τώρα!

 

19 Σεπτεμβρίου 2013

Γιώργος Καραμπελιάς

Posted in Κοινωνία - Οικονομία - Περιβάλλον | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

«Τόσα πολλά αγράμματα τσογλάνια. Τι φρίκη, Θεέ μου…»

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 16 Σεπτεμβρίου 2013

Ένα επίκαιρο σχόλιο σε μια ανεπίκαιρη, τουλάχιστον, πολιτική πρόταση περί διδασκαλίας της Αρχαίας Ελληνικής, μόνο στους μαθητές της Θεωρητικής Κατεύθυνσης.

«Τόσα πολλά αγράμματα τσογλάνια. Τι φρίκη, Θεέ μου…»
(Γιάννης Τσαρούχης)
Η ρήση του Γίαννη Τσαρούχη φυσικά απευθυνόταν στην κορυφή της πυραμίδας, όχι στη βάση της. 
Στους κάθε λογής ταγούς, όχι στον κόσμο και φυσικά όχι στους μαθητές!

Η εκπρόσωπος των εμπνευστών της εκμάθησης των Αρχαίων Ελληνικών, μόνο στους μαθητές της Θεωρητικής κατεύθυνσης, ανέπτυξε το επιχείρημα οτι τα Αρχαία Ελληνικά, ως νεκρή γλώσσα, δεν είναι ανάγκη να διδάσκονται στο σύνολο των μαθητών, αλλά μόνο σε αυτούς που θα το έχουν στο μέλλον, λόγω κατεύθυνσης, ως εργαλείο στην επιστήμη τους.
Τα Αρχαία Ελληνικά είναι εργαλείο μόνο για τους φιλολόγους, ιστορικούς και αρχαιολόγους δηλαδή;
Η Γλώσσα είναι εργαλείο Επικοινωνίας και κάποιοι ειδικοί πρέπει να την κατέχουν για να επικοινωνήσουν;
Όχι.

Η Γλώσσα είναι Εργαλείο Σκέψης.
Αν δεν γνωρίζεις την λέξη, δεν την σκέπτεσαι.
«Τα όρια ενός ανθρώπου καθορίζονται από τα όρια της γλώσσας του.» (Ludwig Wittgenstein)

Επομένως που αποσκοπεί η πολιτικός με αυτή την πρόταση της;
Τα συμπεράσματα να εξαχθούν μετά από συζήτηση, όχι εν θερμώ και φυσικά όχι με φθηνή ή προγονοπληκτική επιχειρηματολογία.
Γιατί, τότε, θα έχουμε πέσει στην παγίδα της πρότασης.

Η Ελληνική γλώσσα, η εκμάθησή της και η πρόελευσή της δεν είναι απλώς μία διαδικασία εκμάθησης της λειτουργίας ενός επικοινωνιακύ εργαλείου.
Είναι η εμβάθυνση στον πυρήνα του αδύτου μιας Οικουμενικής και Ανθρωπιστικής δεξαμενής Σκέψης, Έμπνευσης, Επιστήμης και Κατανόησης του Κόσμου.
Το να καταννοήσεις στο πρωτότυπο εκφράσεις όπως:
«Εδιζησάμην εμεωυτόν.», «Ξυνόν γαρ αρχή και πέρας επί κύκλου περιφερείας.», ή άλλα σχετικώς δυσκολότερα «Αιτία ελομένου θεός αναίτιος.», «Εισί γάρ δή οι περί τάς τελετάς ναρθηκοφόροι μέν πολλοί, βάκχοι δε τε παύροι.» δεν είναι ανάγκη να είσαι φιλόλογος για να εντρυφήσεις στον Ηράκλειτο και τον Πλάτωνα.
Αν σκεφτούμε οτι πριν κάποια χρόνια οι μαθητές δεν ήξεραν στην έκθεση στις πανελλαδικές την έννοια των λέξεων αρωγή και ευδοκίμηση…

Και ένα ερώτημα: 
ο Ακτινολόγος Ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης θα έγραφε, όσα θαυμάσια έγραψε αν δεν είχε διδαχθεί Αρχαία Ελληνικά; 
Ακόμα και με τον αλυσιτελή τρόπο που διδάσκονταν τότε και σήμερα.

Το θέμα δεν είναι αν πρέπει να διδάσκονται σήμερα τα Αρχαία Ελληνικά, αλλά πως να διδάσκονται ώστε να είναι εύληπτα και γοητευτικά.

Η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών, έστω και σε επίπεδο σχολικό, έιναι εξοπλισμός για τον Πολίτη.

Εκτός αν κάποιοι δεν θέλουν Πολίτες αλλά υπηκόους.

«Όταν ένας λαός δεν τολμά να υπερασπιστεί τη γλώσσα του, είναι έτοιμος πια για τη σκλαβιά.» (Remy de Gourmont)

Η μικρή αυτή χώρα έχει λάβει δύο Nobel Λογοτεχνίας (Σεφέρης, Ελύτης), ενδεχομένως να άξιζε άλλα δύο ή τρία- τέσσερα (Καβάφης, Καζαντζάκης, Σικελιανός, Ρίτσος).
Ο ένας είπε : 
«Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική.
Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.»
(Οδυσσέας Ελύτης)
Ο άλλος είπε :
«Τούτη τὴν ὥρα αἰσθάνομαι πὼς εἶμαι ὁ ἴδιος μία ἀντίφαση. Ἀλήθεια, ἡ Σουηδικὴ Ἀκαδημία, ἔκρινε πὼς ἡ προσπάθειά μου σὲ μία γλώσσα περιλάλητη ἐπὶ αἰῶνες, ἀλλὰ στὴν παροῦσα μορφή της περιορισμένη, ἄξιζε αὐτὴ τὴν ὑψηλὴ διάκριση. Θέλησε νὰ τιμήσει τὴ γλώσσα μου, καὶ νὰ – ἐκφράζω τώρα τὶς εὐχαριστίες μου σὲ ξένη γλώσσα. Σᾶς παρακαλῶ νὰ μοῦ δώσετε τὴ συγνώμη ποὺ ζητῶ πρῶτα -πρῶτα ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου.»(Γ.Σεφέρης)

Ανερυθρίαστα η πολιτικός ομιλεί περί «μετάφρασης» των Αρχαίων Ελληνικών αγνοούσα τη σωστή και δόκιμη λέξη «Απόδοση»

Η ιστορία αυτού του Τόπου και των Ανθρώπων του δεν έγινε Φάρος Ανθρωπιάςς και Φιλότιμου με «συνωστισμούς»

«Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώµης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. 
Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαµπερό µέσα στη νύχτα.»
(Βόλφγκανγκ Γκαίτε)

Η νέα γενιά δεν έχει ανάγκη από Γνώση μόνο, μόνη της η γνώση δεν ποιεί Ανθρώπους, αλλά συσκευές αποθήκευσης.

Παιδεία και Πολιτισμό μπορεί να δώσει αυτή η χώρα.
Και Πολιτική άλλου ήθους και περιεχομένου.
«Πολλοί δρώντες τα αίσχιστα, λόγους τους αρίστους ασκέουσι.»
(Δημόκριτος)

Με μιά ευχή :

«Μου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράφω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνον από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. 
Παρ’ όλ’ αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και μ’ ελάχιστες διαφορές.
Η παράλογη αυτή, φαινομενικά, διάσταση, αντιστοιχεί και στην υλικο-πνευματική οντότητα της χώρας μου. 
Που είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου. 
Και το αναφέρω όχι διόλου για να υπερηφανευθώ αλλά για να δείξω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας ποιητής όταν χρησιμοποιεί για τα πιο αγαπημένα πράγματα τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούσαν μία Σαπφώ ή ένας Πίνδαρος π.χ. -χωρίς ωστόσο να έχει το αντίκρυσμα που είχαν εκείνοι επάνω στην έκταση της πολιτισμένης τότε ανθρωπότητας. 
Εάν η γλώσσα αποτελούσε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας, πρόβλημα δεν θα υπήρχε. 
Συμβαίνει όμως ν’ αποτελεί και εργαλείο μαγείας και φορέα ηθικών αξιών. Προσκτάται η γλώσσα στο μάκρος των αιώνων ένα ορισμένο ήθος. 
Και το ήθος αυτό γεννά υποχρεώσεις.
Χωρίς να λησμονεί κανείς ότι στο μάκρος εικοσιπέντε αιώνων δεν υπήρξε ούτε ένας, επαναλαμβάνω ούτε ένας, που να μην γράφτηκε ποίηση στην ελληνική γλώσσα. 
Να τι είναι το μεγάλο βάρος παράδοσης που το όργανο αυτό σηκώνει. 
Το παρουσιάζει ανάγλυφα η νέα ελληνική ποίηση.»
(Οδυσσέας Ελύτης, ομιλία στην Σουηδική Ακαδημία).

Για να μιλήσεις 
πρέπει να ξέρεις 
τι προκαλεί η γλώσσα

Για να γράψεις 
πρέπει να ξέρεις 
τι προκαλεί η γραφή

Για να πιάσεις όπλο 
πρέπει να ξέρεις 
τι προκαλεί 
η λόγχη
ο πέλεκυς 
η σφαίρα.

Γλώσσα – Γραφή – Λόγχη – Πέλεκυς – Σφαίρα 

διαδοχικές 
και επάλληλες μορφές 
του ίδιου οπλικού συστήματος είναι

©Χρήστος Ν. Λαζαρόπουλος

https://www.facebook.com/christos.lazaropoulos

Posted in Γλώσσα & Πολιτισμός | Leave a Comment »

Αξιότιμη κυρία Ρεπούση…

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 16 Σεπτεμβρίου 2013

Αξιότιμη κυρία Ρεπούση,

Ανήκω στην τυχερή γενιά που πρόλαβε και απόλαυσε αρχαία Ελληνικά κείμενα όπως ακριβώς είχαν γραφτεί. Ετσι δέν διατρέχω κίνδυνο, όταν γίνω πρωθυπουργός, να εκστομίσω στην Βουλή αυτό το απίστευτο «εξ απαλών ονύχων» που είπε ο υιός του μετανάστη. Επίσης γνωρίζω, παρότι είμαι ένας ασήμαντος επαρχιώτης αρχιτέκτων, οτι ασκώ το επάγγελμα του πρωτομάστορα. Δέν διδάχθηκα ιστορία των θρησκειών αλλά θρησκευτικά και μάλλιστα απο ρασοφόρο διδάσκαλο, τουτέστιν χριστιανική κατήχηση. Σας ορκίζομαι οτι δέν έπαθα τίποτε. Αντίθετα πιστεύω πως ακόμα και αυτή η ελλειπής διδασκαλία βοήθησε γενιές ολόκληρες, της δικής μου συμπεριλαμβανομένης, να οικοδομήσουν ένα σχετικά άρτιο αξιακό σύστημα. 
Επίσης πιστεύω πως η προσφώνηση «ω κοινόν αυτάδελφον Ισμήνης κάρα» απο την Αντιγόνη δέν αποδίδεται στα νέα ελληνικά και πολύ πρισσότερο δέν «μεταφράζεται».
Αντίθετα πιστεύω οτι η αρχαία ελληνική γλώσσα είναι και πρέπει να παραμείνει ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΗ.
Ωστόσο δέν σας γράφω για αυτό. Υπάρχει η Ακαδημαική κοινότητα που θα αξιολογήσει τις επιστημονικές σας απόψεις. Υπάρχει και η ανάρτηση του Χρήστου Λαζαρόπουλου που κοινοποίησα πρόσφατα. 
Εγώ θέλω να σας παρακαλέσω, μιάς και είστε πολιτικός και μέλος του κοινοβουλίου, και οι δηλώσεις σας ξεσηκώνουν θύελλα αντιδράσεων ενίοτε δικαιολογημένα, να κάνετε αυτό που εμείς οι αγράμματοι μηχανικοί καλούμε «ιεράρχηση προτεραιοτήτων».
Επειδή λοιπόν αξιότιμη κυρία υπάρχει κίνδυνος να έχουμε, στο εγγύς μέλλον, σχολεία χωρίς βιβλία, χωρίς θέρμανση, χωρίς καθηγητές, χωρίς στοιχειώδεις εγγυήσεις υγιεινής και ασφάλειας (και κάποια στιγμή χωρίς μαθητές) και επειδή η παράταξη την οποία υπηρετείτε βάλλεται πανταχόθεν ενώ εσείς προσφέρετε απλόχερα δικαιώματα για κάθε είδους κριτική, εγώ προσωπικά (σαν μηχανικός πάντα) θα άρχιζα απο αυτά έστω και εάν τά άλλα τα θεωρούσα σημαντικά. Αλλως θα κινδύνευα να κατηγορηθώ για εμμονή ή για σύνδρομο Μαρίας Αντουανέττας. Εσείς τώρα σαν καθηγήτρια και βουλευτής κάντε ότι νομίζετε. Πάντως να ξέρετε πως δέν είμαστε φίλοι.

Γιάννης Παπαδόπουλος

Αρχιτέκτων

Posted in Γλώσσα & Πολιτισμός | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Η αγωνία της Δαμασκού και η αναλγησία των Αθηνών

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 16 Σεπτεμβρίου 2013

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

 

«Το μέλλον είναι ως επί το πλείστον αβέβαιον. Και η αβεβαιότης αυτή, όσο απατηλή και αν είναι, αποδεικνύεται συγχρόνως χρησιμωτάτη. Διότι ένεκα του φόβου τον οποίον εμπνέει εις όλους εξ ίσου, καθείς δυσκολώτερον αποφασίζει να επιτεθεί εναντίον του άλλου…».

Θουκυδίδης, Ιστορίαι, απόδοση Ελευθερίου Βενιζέλου, τ.Α, βιβλίον Δ.

Ο Θουκυδίδης είναι ο πατέρας της «realpolitik» στην σφαίρα των διεθνών σχέσεων και οι διδαχές του για το πώς πρέπει να λαμβάνονται οι αποφάσεις στην εξωτερική πολιτική και να οικοδομούνται στρατηγικές συμμαχίες μελετώνται οπωσδήποτε σήμερα από τα διαφορετικά κέντρα αποφάσεων που σχεδιάζουν τα σενάρια των μελλοντικών εξελίξεων στην Μέση Ανατολή.

Αυτή την ώρα, που το γενικότερο μπέρδεμα του μεσανατολικού κουβαριού οδηγείται σε κορύφωση, ο συσχετισμός των δυνάμεων θα σταθεί αποφασιστικός για την ενδυνάμωση ή την μείωση της ελληνικής εθνικής ισχύος ή ακόμα, στο χειρότερο σενάριο, για την περαιτέρω συρρίκνωση του ελληνισμού στην περιοχή.

Αυτό που ξεκίνησε εδώ και δύο χρόνια στην Συρία και συνεχίζεται με κίνδυνο να ακολουθήσει μια νέα ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση στη γειτονιά μας δεν είναι ένας αγώνας για δημοκρατία, αλλά ένας πόλεμος με πολλές διαστάσεις. Αφορά τα σχέδια του σιωνιστικού Ισραήλ για κλιμακωτή «αναμόρφωση» της Μέσης Ανατολής με στόχο το Ιράν, της ενδοϊσλαμικής διαμάχης όπου εμπλέκονται Σουνίτες, Σιΐτες, το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία και άλλοι παράγοντες και, τέλος, είναι μια πρόκληση απέναντι στις αντοχές της Ρωσσίας να αναδειχθεί σαν αντίπαλος πόλος στην παγκοσμιοποίηση made in USA.

Μπροστά σ’ αυτές τις προκλήσεις είναι τραγική η ανυπαρξία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και η αναλγησία των Αθηνών απέναντι στους δοκιμαζόμενους αδελφούς πληθυσμούς της Συρίας, οι οποίοι διατηρούν την ελληνική γλώσσα και την ορθόδοξη παράδοση, είτε είναι ελληνικής είτε αραβικής καταγωγής.

Παρ’ όλα αυτά, και παρά την ευθυγράμμιση της μνημονιακής πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδας και της φιλοανανικής κυβέρνησης της Κύπρου με τα ισραηλινά συμφέροντα, η Ελλάδα σημαίνει ακόμα πολλά για τον συριακό λαό που, μέσα στην αγωνία του, αναζητά στηρίγματα και επαφές στις ιστορικά φιλικές δυνάμεις. Το ίδιο ισχύει και με τον δοκιμαζόμενο Αιγυπτιακό και τους άλλους Αραβικούς λαούς.

Η Ελλάδα παραδοσιακά, όταν ασκούσε πιο υπεύθυνη εξωτερική πολιτική, είχε καλές σχέσεις με τις μουσουλμανικές χώρες και ο ελληνικός λαός, μέχρι την άνοδο του ισλαμιστή Ερντογάν, δεν ταύτιζε το Ισλάμ με τον εξ ανατολών τουρκικό κίνδυνο. Το ζήτημα της αντιμετώπισης της νέας ισλαμικής Τουρκίας δεν οδηγεί, όμως, κατ’ ανάγκην στις αγκαλιές του Ισραήλ και είναι αμφίβολο αν η λογική των προσωρινών συμμαχιών μπορεί να ακυρώσει τις ιστορικές εμπειρίες.

Οι Έλληνες, σε Ελλάδα και Κύπρο, συμπαρατάχθηκαν σε όλες τις φάσεις του μεσανατολικού στο πλευρό των Παλαιστινίων και όλου του αραβικού έθνους. Θυμόμαστε πολύ καλά όλες τις επισκέψεις του αείμνηστου Γιάσερ Αραφάτ στην χώρα μας και τις παλλαϊκές διαδηλώσεις ενάντια στα σιωνιστικά εγκλήματα. Η Ελλάδα υπήρξε για χρόνια γέφυρα μεταξύ Ευρώπης και Ο.Α.Π. (Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης), την οποία είχε αναγνωρίσει ως νόμιμο εκφραστή του παλαιστινιακού έθνους πολύ πριν αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ.

Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην Μέση Ανατολή θα ασκήσουν μεγάλες πιέσεις στο δίπολο Ελλάδα-Κύπρος και η Ελλάδα δεν μπορεί να παίζει την κρισιμότατη αυτή ώρα με τους κινδύνους που προκύπτουν από την μονομερή υποταγή στα αμερικανο-ισραηλινά συμφέροντα.

Άλλωστε, πάντοτε υπήρχε στρατηγική και πολιτική συνάφεια των πολέμων στην Μέση Ανατολή με τα εθνικά μας θέματα και ιδίως με το Κυπριακό.

Τα παρασκήνια του Κυπριακού και το Ισραήλ

Το Ισραήλ, τα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυσή του το 1948 μέχρι τον πόλεμο του 1967, ενδιαφέρθηκε κυρίως να κατοχυρώσει την ασφάλειά του και γι’ αυτό να συνάψει σχέσεις με χώρες που θα μπορούσαν να το στηρίξουν στον ΟΗΕ και να το προμηθεύσουν με όπλα και εποίκους.

Παράλληλα, επιδίωξε να εδραιώσει δεσμούς με την Κύπρο προκειμένου να σπάσει την απομόνωσή του, αλλά επίσης να εξασφαλίσει την δημιουργία φιλικών σχέσεων με ένα άλλο νέο, τότε, κράτος με το οποίο «είχαν κοινά σύνορα».

Αυτά συμπεραίνονται από τα αποχαρακτηρισμένα διπλωματικά έγγραφα της περιόδου που μελέτησε ο Ισραηλινός καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο πανεπιστήμιο της Χάϊφα, Zach Levey. Ο τελευταίος, σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στο τεύχος Σεπτεμβρίου 2003 της ακαδημαϊκής επιθεώρησης για τα μεσανατολικά ζητήματα Middle East Review of International Affairs (MERIA) αποκαλύπτει ότι η ισραηλινή διπλωματία είχε χαράξει έτσι τον δρόμο συνεργασίας με την Ελλάδα ώστε να περνά από την Λευκωσία (www.anixneuseis.gr/?p=3268).

Σύμφωνα με το πνεύμα αυτής της ανάλυσης, το Ισραήλ εξ αρχής ΔΕΝ ήθελε να δει την Ελλάδα κυρίαρχη στην Κύπρο και περιφερειακή δύναμη με αξιώσεις στην Ανατολική Μεσόγειο γι’ αυτό ασκούσε παρασκηνιακές πιέσεις στην Αγγλία και στον ΟΗΕ να υποστηρίξουν το «ταξίμ», δηλ. την τουρκική στρατηγική της διχοτόμησης του νησιού.

Έξι βασικοί στόχοι της ισραηλινής εξωτερικής πολιτικής έκαναν προεξέχουσα την εγκαθίδρυση διπλωματικών σχέσεων με την Κύπρο, σύμφωνα με τα γραφόμενα του Zach Levey.

Πρώτον, το Ισραήλ ήθελε να αποκρούσει τις πιέσεις από τον Αιγύπτιο ηγέτη Νάσσερ και την Ένωση της Αιγύπτου με Συρία (Ενωμένη Αραβική Δημοκρατία) και, κατά δεύτερο λόγο, επεδίωκε επίσης να σταματήσει την απομόνωση που περιέβαλε την διεθνή διπλωματική του υπόσταση. Τρίτον, ως ανεξάρτητο κράτος, η Κύπρος μπορούσε να ψηφίσει στον ΟΗΕ, κάτι εξαιρετικά υπολογίσιμο για το ασταθές τότε κράτος της Μέσης Ανατολής που φοβόταν τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών. Ένας τέταρτος παράγοντας για την σύναψη σχέσεων ήταν οι στενότερες εμπορικές συναλλαγές. Πέμπτος στόχος ήταν η προσπάθεια του Ισραήλ να βελτιώσει τις παγωμένες σχέσεις του με τον ελληνισμό ο οποίος, λόγω των ελληνικών κοινοτήτων στην Αίγυπτο, την Συρία και αλλού, είχε ταχθεί με το μέρος του Αραβικού κόσμου. Η Ελλάδα χειροκρότησε την νίκη της Αιγύπτου το 1956 επί της Βρετανίας και τόσο οι Έλληνες όσο και οι Ελληνοκύπριοι ανησυχούσαν πολύ για τις ελληνικές κοινότητες της Αιγύπτου. Έκτον, το Ισραήλ προσέβλεπε σε στενότερες σχέσεις με την Τουρκία, στο πλαίσιο της περιφερειακής πολιτικής του για καλές σχέσεις με τα μη-αραβικά κράτη της περιοχής.

Ένα βασικό εμπόδιο που δυσκόλευε την διπλωματία του Ισραήλ στην Λευκωσία ήταν η προσωπικότητα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ο οποίος είχε στενή φιλία με τον Νάσσερ και ήταν γενικά φιλο-Άραβας. «Οι Ισραηλινοί έβλεπαν τον Μακάριο ως απειλή για τις επιδιώξεις τους στην Κύπρο και θεώρησαν την κάμψη της αντίστασής του για την παρουσία τους ως κύρια διπλωματική πρόκληση, γι’ αυτό επεδίωξαν την βοήθεια της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων για την επίτευξη του στόχου τους», λέει ο Levey.

Δεν άργησαν μάλιστα να πεισθούν ότι τα συμφέροντά τους ήταν εντελώς ασύμβατα με την Κύπρο του Μακαρίου και συζήτησαν μέχρι και την παροχή στρατιωτικής βοήθειας στους Τουρκοκύπριους.

Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι αυτή η πολιτική εξυπηρετούσε απόλυτα την στρατηγική της Αμερικής και του ΝΑΤΟ στην αναχαίτιση της επιρροής της τότε Σοβιετικής Ένωσης στην περιοχή.

Από την στιγμή που ο Μακάριος δεν μπορούσε να χαράξει αποφασιστικά εξωτερική πολιτική χωρίς την συγκατάθεση του Τούρκου αντιπροέδρου, οι Ισραηλινοί ηγέτες αποφάσισαν να στηρίξουν δραστικά τους Τούρκους.

Τον Ιούλιο του 1959, ο Moshe Sasson, επικεφαλής του Τομέα Μέσης Ανατολής του ισραηλινού ΥΠΕΞ, αναγνώρισε σε μια σύσκεψη ανώτερων αξιωματούχων για την πολιτική του Ισραήλ προς την Κύπρο, ότι οι Τουρκοκύπριοι ήταν «φυσικοί σύμμαχοι» του Ισραήλ. (Zach Levey, «Η είσοδος του Ισραήλ στην Κύπρο, 1959-1963», σ.76).

Το Ισραήλ εκμεταλλεύθηκε το γεγονός ότι το κυπριακό σύνταγμα έδινε τόσο στον πρόεδρο (Αρχιεπίσκοπο Μακάριο) όσο και στον αντιπρόεδρο (Κουτσούκ) την ισχύ του βέτο σε θέματα άμυνας, εσωτερικής ασφάλειας και εξωτερικών υποθέσεων. Αυτή ήταν και η αρχή για όλα τα μετέπειτα δεινά της Κύπρου.

Από τον Αττίλα στο Κουρδιστάν

Γεγονότα, που ήλθαν στο φως της δημοσιότητος, μαρτυρούν ότι το Ισραήλ, όχι μόνο γνώριζε για το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, αλλά συμμετείχε ενεργά και στη τουρκική εισβολή.

Είχε προηγηθεί βέβαια το πραξικόπημα των συνταγματαρχών την 21η Απριλίου του 1967, που εξασφάλισε την απρόσκοπτη έξοδο πολεμικών αεροσκαφών από την αμερικανική βάση της Σούδας στην Κρήτη. Κατά δήλωση του τότε αντιπροέδρου της αμερικανικής κυβέρνησης, Ελληνοαμερικανού Σπύρου Αναγνωστόπουλου-Αγκνιου, έγιναν 2.345 «εξόδοι» βομβαρδιστικών και αναγνωριστικών αεροπλάνων που κατακεραύνωσαν τα αιγυπτιακά άρματα μάχης σε μήκος 50 χιλιομέτρων στην έρημο του Σινά. (Υπάρχει και το σχετικό ντοκιμαντέρ του Ζυλ Ντασσέν «Comme un eclair» – «Σαν κεραυνός», που παραπέμπει στο ανάλογο σύνθημα του Χίτλερ για την εισβολή του στην Πολωνία. Η κάμερα του Ντασέν επί είκοσι λεπτά κινηματογραφεί από ελικόπτερο του ισραηλινού στρατού τα κατεστραμμένα σαν κάμπιες που τις ψέκασε παραθείο αιγυπτιακά τεθωρακισμένα (Ελευθεροτυπία, 10/01/2009). Έκτοτε η Διώρυγα του Σουέζ παρέμεινε για επτά χρόνια κλειστή. και την επαναλειτουργία της ακολούθησε η πτώση της χούντας, αφού προηγήθηκε η προδοσία της Κύπρου.

Το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel της 19ης Αυγούστου 1974, απεκάλυψε ότι «…πίσω από την υπόθεσιν αυτή (δηλ. την τουρκική εισβολή) κρύβεται το Ισραήλ» και ότι «…το τηλεφωνικό κύκλωμα Λευκωσίας- Τελ Αβίβ είχε δεσμευθεί δύο ημέρες πριν από το πραξικόπημα και μόνο η πρεσβεία του Ισραήλ ή οι Ισραηλινοί δημοσιογράφοι μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν (βλ. εφημ. Η Καθημερινή, 20/4/1975). Πράγμα που σημαίνει, ότι το Ισραήλ και η εδώ πρεσβεία του, ήταν ενήμεροι για το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου».

Εξωφρενικό όμως, μπορεί να θεωρηθεί το εξής γεγονός που προβλήθηκε ως «συμπτωματικό»: Σκάφος του ισραηλινού πολεμικού ναυτικού συνέπεσε (!) να βρεθεί σχεδόν μέσα στη τουρκική αρμάδα εισβολής. Και, μάλιστα, συνέλεξε τους ναυαγούς τουρκικού αντιτορπιλικού, που βομβάρδισε κατά λάθος η τουρκική αεροπορία (Βλ. εφημ. Ελληνικόν Θάρρος, 15/12/1979).

Οι 42 διασωθέντες ναυαγοί του τουρκικού αντιτορπιλικού «Κοτζάτεπε», το οποίον προηγουμένως ανήκε στο Αμερικανικό Ναυτικό, μεταφέρθηκαν με το ισραηλινό σκάφος στη Χάϊφα!

Κατά το τέλος του 1972, οι Μυστικές Υπηρεσίες του Ισραήλ πούλησαν στην ΕΟΚΑ Β’ «καλασνίκωφ» «κατ’ εντολήν της CIA», όπως γράφει σχετικά, ο Κύπριος δημοσιογράφος Σπύρος Παπαγεωργίου στο βιβλίο του «Ο Αττίλας πλήττει την Κύπρον», στη σελ.27.

Η στάση του Ισραήλ κατά την τουρκική εισβολή του 1974, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «κεραυνός εν αιθρία», γιατί ήταν η αναμενόμενη. Την ίδια «συμπτωματική» στάση τήρησε και κατά την εισβολή της Τουρκίας το 1963-64. [Πηγή: Μ. Μιχαήλ, Η συνωμοσία στην Κύπρο, Λάρνακα 1993]

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 άρχισαν να αναπτύσσονται εντυπωσιακά οι επίσημες διμερείς σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ. Στις 3 Νοεμβρίου 1993, η τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας Τανσού Τσιλέρ, φθάνοντας στο Τελ Αβίβ για την πρώτη επίσκεψη Τούρκου πρωθυπουργού στην χώρα αυτή μαζί με 200 αξιωματούχους, έκανε ένα μεγάλο βήμα προς την υλοποίηση του περιφερειακού ρόλου της Τουρκίας στην Μέση Ανατολή.

Η Τουρκία αισθανόταν ήδη ικανή να παίξει τον ρόλο της μεγάλης περιφερειακής δύναμης, χάρη σε πλεονεκτήματα όπως η γεωγραφική θέση ή το περίσσευμα υδάτινων πόρων, τόσο αναγκαίων στο Ισραήλ και τις γειτονικές αραβικές χώρες. Ήταν η εποχή που η επίσημη ηγεσία της Τουρκίας πόνταρε ακόμα στο αντι-ισλαμικό/ευρωπαϊκό της προφίλ και στο ότι μπορεί να παρουσιάζεται ως γέφυρα με την μουσουλμανική Ανατολή.

Όμως, η στρατηγική συμμαχία Ισραήλ-Τουρκίας άρχισε να κλυδωνίζεται μετά την άνοδο στην εξουσία, το 2002, των ισλαμιστών του Ερντογάν, την στρατηγική των οποίων έχει καθορίσει ο νυν υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου. Ο αρχιτέκτονας της ανατροπής στην τουρκική εξωτερική πολιτική έχει χαράξει δύο βασικούς πυλώνες στην στρατηγική του: πρώτον, η Τουρκία να επανεύρει την ισλαμική και οθωμανική ταυτότητά της και, δεύτερον, να αποκτήσει περιφερειακή δύναμη εάν θέλει να υπερασπισθεί τον εαυτόν της.

Κατά τον Νταβούτογλου, η νέα Τουρκία πρέπει να έχει αυτοπεποίθηση για τον ρόλο της και να ασκεί εξωτερική πολιτική με αίσθηση μεγαλείου.

Το δόγμα του «νεο-οθωμανισμού», το οποίο έχει επεξεργαστεί, βρίσκεται πίσω από τις τελευταίες καταιγιστικές κινήσεις της γειτονικής χώρας, οι οποίες, όμως, κάθε άλλο παρά δικαιώνουν τον χαρακτηρισμό του ως «Κίσσινγκερ της Τουρκίας» αφού με τους χειρισμούς του η Άγκυρα έφτασε να βρίσκεται σε προστριβές με σημαντικές χώρες και πληθυσμούς της περιοχής.

Μια άμεση συνέπεια της νέας στρατηγικής αντίληψης της Τουρκίας, όπως την κωδικοποίησε ο Νταβούτογλου, είναι η κρίση στις ισραηλινο-τουρκικές σχέσεις.

Το μεγάλο αγκάθι στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ είναι ένα νέο μεγάλο Κουρδιστάν που θα αποτελεί προπύργιο της ασφάλειας και επιβίωσης του ισραηλινού κράτους διότι δεν θα ανήκει στον αραβικό κόσμο και θα εξασφαλίζει στους Ισραηλινούς τα πολύ σημαντικά γι’ αυτούς αποθέματα υδάτων και υδρογονανθράκων που διαθέτει.

Η ανάμιξη του Ισραήλ στο Κουρδιστάν δεν είναι κάτι καινούργιο. Καθ’ όλη την διάρκεια των δεκαετιών του ’60 και του ’70, το Ισραήλ υποστήριζε ενεργά την εξέγερση των Κούρδων κατά του Ιράκ, ως μέρος της στρατηγικής του για αναζήτηση συμμάχων στους μη-Αραβικούς πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής.

Ο γνωστός Αμερικανοεβραίος αναλυτής Σέϋμουρ Χερς (Seymour M. Hersh), μετά από μια σειρά συνεντεύξεων με αξιωματούχους στην Ευρώπη, την Μέση Ανατολή και τις ΗΠΑ, αποκάλυψε στο περιοδικό New Yorker (28 Ιουνίου 2004) τα σχέδια του Ισραήλ για το ιρακινό Κουρδιστάν –που χαρακτηρίζεται από τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες ως «Plan B». Σύμφωνα με τον Χερς, «στελέχη του ισραηλινού στρατού και των μυστικών υπηρεσιών εργάζονται σιωπηλά στο Κουρδιστάν, εκπαιδεύοντας κουρδικές μονάδες κομμάντο και, το πιο σημαντικό για το Ισραήλ, πραγματοποιώντας μυστικές επιχειρήσεις μέσα στις κουρδικές περιοχές του Ιράν και της Συρίας. Ανάμεσα στις ισραηλινές αποστολές περιλαμβάνονται μέλη της Μοσσάντ, που δουλεύουν στο Κουρδιστάν παριστάνοντας τους επιχειρηματίες και, σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν έχουν καν ισραηλινό διαβατήριο».

Το Intel Brief, ένα ενημερωτικό δελτίο που γράφεται από τον Philip Giraldi, πρώην στέλεχος στο γραφείο της CIA στην Κωνσταντινούπολη, δημοσίευε τα εξής: «Εμπιστευτική έκθεση τουρκικών πηγών αναφέρει ότι οι Τούρκοι ανησυχούν όλο και περισσότερο από την διευρυνόμενη παρουσία του Ισραήλ στο Κουρδιστάν και την συζητούμενη ενθάρρυνση των κουρδικών φιλοδοξιών για την δημιουργία ανεξάρτητου κράτους…».

Το ζήτημα-κλειδί για τις εξελίξεις στην Μέση Ανατολή, εκτός από την κλιμάκωση της επίθεσης στον άξονα Συρίας-Λιβάνου-Ιράν, θα είναι το Κουρδιστάν. Οι Τούρκοι έχουν καταλάβει ότι το κουρδικό κράτος είναι τελειωμένη ιστορία και απομένει η διευθέτηση των συνόρων του. Ήδη οι κουρδικοί νομοί εντός της Τουρκίας ζουν περισσότερο από την σχέση τους με το ιρακινό Κουρδιστάν παρά με την Άγκυρα.

Η προχθεσινή επίθεση κουρδικού στρατιωτικού σώματος κατά τουρκικού φυλακίου της Στρατοχωροφυλακής διότι δεν το ενέκρινε το ΡΚΚ είναι χαρακτηριστικό του βαθμού αυτονομίας των κουρδικών επαρχιών της Τουρκίας.

Η Ελλάδα, με δεδομένη την ανυπαρξία της ως κυρίαρχο κράτος στην περιοχή μετά την τροϊκανή κατοχή και με ένα τεράστιο δημογραφικό και λαθρομεταναστευτικό πρόβλημα, θα βρεθεί το επόμενο διάστημα ανάμεσα στις γεωπολιτικές συμπληγάδες ανίκανη, όχι μόνο να εκμεταλλευθεί τις δυνητικά φιλελληνικές δυνάμεις και την ανερχόμενη ισχύ της Ρωσσίας, αλλά και να υπερασπίσει τα νόμιμα ζωτικά της συμφέροντα. Αυτός είναι άλλος ένας λόγος για να ανατραπεί άμεσα το «κουρασμένο» δωσιλογικό ελληνικό πολιτικό κατεστημένο. Η αδούλωτη και πανέμορφη, παρά τις πληγές της, Δαμασκός στέλνει ένα ακόμα μήνυμα στους Έλληνες: Αντισταθείτε!

 

Posted in Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

JUMBO: Ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο του «σωτήρα» των γονιών;

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 14 Σεπτεμβρίου 2013

JUMBO: Ποιο είναι το πραγματικό πρόσωπο του «σωτήρα» των γονιών;

 

 

Η αρχή της σχολικής χρονιάς έχει σημαδευτεί από τον αναβρασμό στο χώρο της παιδείας, με τους εκπαιδευτικούς να έχουν προκηρύξει απεργιακές κινητοποιήσεις διαμαρτυρόμενοι για τη διαθεσιμότητα, τη μεταρρύθμιση του «Νέου Λυκείου» και τις συγχωνεύσεις σχολείων. Την ίδια ώρα οι γονείς, που τα εισοδήματά τους έχουν πληγεί από την εφαρμοζόμενη λιτότητα, αγωνιούν για το πώς θα αντεπεξέλθουν στα έξοδα τα οποία φέρνει το άνοιγμα των σχολείων με τα απαραίτητα σχολικά εφόδια των μικρών κυρίως -αλλά και μεγαλύτερων- μαθητών.

Μέσα σε αυτό το κλίμα αβεβαιότητας, γονείς και μαθητές δέχονται εδώ και καιρό τον καταιγισμό διαφημιστικών μηνυμάτων σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα της γνωστής εταιρείας «JUMBO», που υπόσχεται να «ελαφρύνει» τα βάρη των γονιών από τα έξοδα της λεγόμενης «σχολικής λίστας».

Το διάσημο πλέον διαφημιστικό μήνυμα δείχνει τον ήρωα Jumbo να «εκτελεί» τις υψηλές τιμές των απαραίτητων για τους μαθητές προϊόντων και να «απελευθερώνει» τους «αλυσοδεμένους» γονείς.

Πρόκειται για μία ακόμη προσπάθεια στο γνωστό ύφος των «JUMBO», να δημιουργήσει με επικάλυψη το χιούμορ μια εικόνα συμπάθειας προς γονείς και παιδιά για την εταιρεία, η οποία «αντιστέκεται» στις αυξήσεις των τιμών.

Το πραγματικό πρόσωπο της εταιρείας, όμως, γνωρίζουν πρώτα και κύρια οι άνθρωποι που εργάζονται εκεί. Είναι πολλές οι φορές που εργαζόμενοι έχουν καταγγείλει σκληρές, εντατικοποιημένες συνθήκες εργασίας, εκδικητικές απολύσεις, κλίμα αυταρχικό και ωράρια που παραβιάζουν προκλητικά τα νόμιμα επιτρεπόμενα στα καταστήματα «JUMBO».

Το στοιχείο-κερασάκι στην τούρτα δημοσιοποιήθηκε στις αρχές του μήνα και αν αληθεύει, φανερώνει τις ψυχρής λογικής απαιτήσεις της εταιρείας, η οποία ζητεί νέους εργαζομένους 4ωρης απασχόλησης με αμοιβή πείνας, ύψους 180 ευρώ το μήνα!

Αν η ενημέρωση αυτή αποδειχθεί αληθής, καθίσταται φανερό πως επιχειρήσεις παντοδύναμες και εύρωστες οικονομικά, όπως τα «JUMBO», ποντάρουν στην τεράστια ανεργία, για να βρουν φθηνούς εργαζομένους, ώστε να αυξήσουν ακόμα περισσότερα τα κέρδη τους, τα οποία έφτασαν τα 96,96 εκατ. ευρώ την τελευταία διετία, σύμφωνα με την ICAP και τους δημοσιευμένους ισολογισμούς.

Η δε «4ωρη εργασία» -κατά τη συνήθη πρακτική της αγοράς- συχνά δεν τηρείται και οι εργαζόμενοι -σύμφωνα με καταγγελίες τους- υποχρεώνονται να δουλεύουν για περισσότερες ώρες, για τις οποίες δεν αμείβονται.

Όσο για τις χαμηλές τιμές, η εταιρεία εισάγει την τεράστια πλειοψηφία των προϊόντων της από την Κίνα, όπου το κόστος παραγωγής είναι εξαιρετικά χαμηλό, όμως, αμφισβητείται συχνά η ποιότητα των προϊόντων που κατασκευάζονται εκεί. Πρόσφατα, άλλωστε, ο ΕΦΕΤ επέβαλε πρόστιμο ύψους 20.000 ευρώ στην «JUMBO» για διακίνηση μη ασφαλών υλικών και αντικειμένων που προορίζονταν να έρθουν σε επαφή με τρόφιμα, ενώ λίγο νωρίτερα είχε διατάξει την ανάκληση γλειφιτζουριού από τα καταστήματα της εταιρείας, επειδή περιείχε χρωστικές που δεν αναγράφονταν στην ετικέτα. Οι ουσίες αυτές θα μπορούσαν να έχουν επιβλαβείς συνέπειες στη δραστηριότητα και προσοχή των παιδιών, είχε επισημάνει στη σχετική ανακοίνωση ο ΕΦΕΤ.

Βαριές σκιές τελικά πλανώνται πάνω από τον «ξέγνοιαστο» κόσμο των «JUMBO». Φαίνεται τελικά, αν αποδειχθούν, πως στο «παιχνίδι» του κέρδους δε χωρούν «παιδικοί» συναισθηματισμοί για τους υπαλλήλους.

Διαβάστε επίσης:

Μεγάλο πρόστιμο στα JUMBO και σε 4 ακόμα εταιρείες

Προσοχή: Ανάκληση γλειφιτζουριού από τα JUMBO

Read more: http://www.newsbomb.gr/koinwnia/story/344946/jumbo-poio-einai-to-pragmatiko-prosopo-toy-sotira-ton-gonion#ixzz2eoJ0ypoA

Posted in Κοινωνία - Οικονομία - Περιβάλλον | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Τι λοιπόν σημαίνει η ανακήρυξη της Στρογγύλης ως αρχαιολογικού χώρου; Γιατί η άκρα του τάφου σιωπή;

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Σχετικό άρθρο: Απίστευτο σκάνδαλο: Μίκρυναν την Ελληνική ΑΟΖ από Καστελόριζο προς Κύπρο! 

Νίκος Σταματάκης, Ph.D

Νέα Υόρκη

Ενώ την περασμένη Παρασκευή  5 Σεπτεμβρίου ο υπ. Εξωτερικών κ. Βενιζέλος βρισκόταν στο Κάιρο για πολύ σημαντικές επαφές με την ηγεσία της Αιγύπτου για το θέμα της ΑΟΖ, μαθεύτηκε ξαφνικά την ίδια μέρα ότι το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) κήρυξε την Στρογγύλη αρχαιολογικό χώρο «λόγω των σημαντικών ελληνιστικών, βυζαντινών και άλλων αρχαιοτήτων που είναι διάσπαρτες στο νησί».  Η απόφαση μάλιστα δημοσιεύθηκε πάραυτα στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

Παρότι το γεγονός αυτό καθαυτό έχει μεγάλη σημασία, επικρατεί έκτοτε άκρα του τάφου σιωπή.  Κανείς από τους μεγαλόσχημους δημοσιογράφους δεν έχει άραγε την απορία να διερευνήσει τη σημασία του θέματος;  Είναι γνωστό σε όλους ότι χωρίς την Στρογγύλη – ως μέρος του συμπλέγματος του Καστελορίζου – η ελληνική ΑΟΖ δεν εφάπτεται της κυπριακής.  Μήπως η ανακήρυξη όλης της νησίδας (η οποία κατοικείται μόνο από λίγους έλληνες στρατιώτες) σε αρχαιολογικό χώρο έχει περισσότερο αρνητικές παρά θετικές συνέπειες;  Επειδή εξ ορισμού σε κάθε αρχαιολογικό χώρο η οικονομική δραστηριότητα (εκτός της λειτουργίας κάποιου χώρου / μουσείου) απαγορεύεται.  Και κυρίως απαγορεύεται η οικοδόμηση και η κατοίκηση του χώρου αυτού. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Μετά τη Συρία έρχεται τώρα η σειρά της Τουρκίας;

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 14 Σεπτεμβρίου 2013

 

Σάββας Καλεντερίδης
Μελετώντας τα κείμενα, τις αναλύσεις και τα άρθρα που γράφονται διεθνώς αυτές τις μέρες, μετά την πρόταση της Ρωσίας για έλεγχο του χημικού οπλοστασίου της Συρίας από τη διεθνή κοινότητα, με σκοπό την αποφυγή του στρατιωτικού κτυπήματος, ένας όρος ή ακριβέστερα μια θεωρία μάς τράβηξε την προσοχή. Πρόκειται για τη «θεωρία του ελεγχόμενου χάους», την οποία επικαλέστηκε ο Ρώσος δημοσιογράφος Βίκτορ Καμένεβ, για να εξηγήσει την πολιτική που ασκούν οι ΗΠΑ, υποστηριζόμενες από το Ισραήλ, λέμε εμείς, στην περιοχή της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής και εν προκειμένω στη Συρία.
Ο Ρώσος δημοσιογράφος στο άρθρο του αναφέρει ότι, αφού διαμελιστεί η Συρία, ως αποτέλεσμα της ακολουθούμενης πολιτικής, θα έλθει η σειρά της Τουρκίας -και όχι του Ιράν- να γευθεί τα «φρούτα» της πολιτικής του ελεγχόμενου χάους, αφού θα έχει συσσωρευθεί στην περιοχή μια δυναμική αστάθειας, η οποία θα εξαχθεί προς την Τουρκία, όπου υπάρχουν και είναι ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες για κάτι τέτοιο. Το Κουρδικό και ο τριακονταετής πόλεμος με τους αντάρτες του ΡΚΚ, σε συνδυασμό με τα άλλα ζητήματα εθνοτικής και θρησκευτικής ανομοιογένειας που ενυπάρχουν στην Τουρκία, την καθιστούν υποψήφια και της δίνουν προτεραιότητα να είναι αυτή το επόμενο «θύμα» αυτής της πολιτικής.
Οσον αφορά την πολυετή συμμαχική σχέση της Αγκυρας με την Ουάσινγκτον, σύμφωνα πάντα με τον Ρώσο αρθρογράφο, η Τουρκία έχει ολοκληρώσει την αποστολή της και από τούδε και στο εξής θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα καλύτερα διαμελισμένη παρά ενωμένη!
Συμβάλλοντας κι εμείς με τη σειρά μας στην ως άνω προσέγγιση, να προσθέσουμε ότι, όσον αφορά τη Συρία, ο στρατηγικός ελιγμός της Ρωσίας να προτείνει τον έλεγχο του χημικού οπλοστασίου της Συρίας από τη διεθνή κοινότητα, πέραν του ότι δίνει διέξοδο στις ίδιες τις ΗΠΑ, εξασφαλίζει την εκπλήρωση ενός μείζονος σημασίας στρατηγικού στόχου του Τελ Αβίβ. Είναι γνωστό ότι ένα από τα σοβαρά ζητήματα που θα είχε να αντιμετωπίσει το Ισραήλ σε περίπτωση πολέμου με το Ιράν είναι η απειλή από το χημικό οπλοστάσιο της Συρίας, που μπορεί να στοιχίσει τη ζωή σε δεκάδες χιλιάδες Ισραηλινών πολιτών. Τώρα, με την εξουδετέρωση από τη μια πλευρά της απειλής αυτής, αφού δεν θα υφίσταται πλέον χημικό οπλοστάσιο, και τη διάλυση των στρατιωτικών και λοιπών κρατικών δομών λόγω του εμφυλίου που θα συνεχιστεί για αρκετό διάστημα από την άλλη, η απειλή από τη Συρία θα υποβαθμιστεί για το Ισραήλ, το οποίο θα μπορεί πλέον να επιδοθεί απερίσπαστο στην αντιμετώπιση της απειλής που ακούει στο όνομα Ιράν.
Να συμπληρώσουμε και να πούμε ότι και η απειλή που ακούει στο όνομα Χεζμπολάχ θα υποβαθμιστεί κι αυτή, αφού η κρατική υπόσταση της Συρίας, που δεν θα υφίσταται πλέον τουλάχιστον στη μορφή που είχε μέχρι τώρα, ήταν απαραίτητη για τον εξοπλισμό και τη συντήρηση της πολεμικής μηχανής της σιιτικής οργάνωσης, που έφερε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση το Ισραήλ τα προηγούμενα χρόνια.
Κοιτώντας αντικειμενικά την εικόνα και την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη Συρία και κρίνοντας τις πιθανές εξελίξεις, μπορούμε να πούμε με σχετική ασφάλεια ότι ο εμφύλιος στη Συρία θα συνεχιστεί, οδηγώντας στην πλήρη εξάντληση τα αντιμαχόμενα μέρη, ενώ σε κάθε περίπτωση ο σίγουρος κερδισμένος θα είναι ο κουρδικός παράγοντας, που ήδη κινείται με οργανωμένο τρόπο και σταθερά βήματα προς τη θεσμοθέτηση των κρατικών δομών που υπάρχουν από τον Ιούλιο του 2012 στη βόρεια Συρία, αυτό που οι ίδιοι αποκαλούνΡοζάβα ή Δυτικό Κουρδιστάν.
Φυσικά, για να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο η Αγκυρα, εξοπλίζει και υποστηρίζει με κάθε τρόπο την ισλαμική τρομοκρατική οργάνωση Αλ Νούσρα, παρακλάδι της Αλ Κάιντα, που δρα στη Συρία, την οποία στρέφει εναντίον των Δυνάμεων Λαϊκής Αμυνας, που δεν είναι τίποτε άλλο από τον στρατό των 20-25 χιλιάδων ανδρών και γυναικών που έχουν ιδρύσει οι στρατιωτικές δομές του ΡΚΚ, με έδρα το Κανδήλι.
Το ζήτημα είναι ότι η Τουρκία με την κίνησή της αυτή όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα, αφού οι εμπειροπόλεμοι αντάρτες του ΡΚΚ, που αποτελούν τον πυρήνα των Δυνάμεων Λαϊκής Αμυνας, αντιμετωπίζουν με σχετική ευκολία τους «αφιονισμένους» ισλαμιστές τρομοκράτες της Αλ Κάιντα, αλλά επιβαρύνει τη θέση της για την επόμενη μέρα, αφού η παρουσία ισλαμιστικών τρομοκρατικών ομάδων στην περιοχή και στο έδαφός της και ευνοεί και της δίνει… προτεραιότητα στην εφαρμογή της πολιτικής του ελεγχόμενου χάους.
Α, να υπογραμμίσουμε ότι η εσπευσμένη δήλωση που έκανε ο Νταβούτογλου την 11η Σεπτεμβρίου, ότι «η Τουρκία δεν έχει καμία σχέση με την Αλ Νούσρα», δεν διορθώνει την κατάσταση, γιατί εκείνοι που πρέπει έχουν και φωτογραφίες και άλλα ντοκουμέντα για την εμπλοκή της Αγκυρας και της κυβέρνησης Ερντογάν στην ισλαμική τρομοκρατία!!!
Οπότε…

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «δημοκρατία«

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Τουρκία | Leave a Comment »

Η Μαρία Ρεπούση ζητάει να καταργηθεί το οφσάιντ

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Σάλο έχει προκαλέσει η νέα δήλωση της Μαρίας Ρεπούση, η οποία ζητάει –εκτός από τα Αρχαία και τα Λατινικά- να καταργηθεί και το οφσάιντ. Αυτή τη φορά, η δήλωση της κυρίας Ρεπούση έχει προκαλέσει αντιδράσεις παγκοσμίως, ενώ τυγχάνει θετικής ανταπόκρισης από τον Ντιέγκο Μαραντόνα και τον Πελέ.

Σύμφωνα με την Μαρία Ρεπούση, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως ο κανονισμός του οφσάιντ είναι νεκρός.

Η Μαρία Ρεπούση υποστηρίζει πως το οφσάιντ έχει ουσιαστικά καταργηθεί όταν επιτίθεται ο Ολυμπιακός στους αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος, οπότε πρέπει να καταργηθεί για όλες τις ομάδες.

Τις επόμενες ημέρες, η κυρία Ρεπούση σκοπεύει να ζητήσει να καταργηθούν τα σουτιέν στους ποδοσφαιρικούς αγώνες ανάμεσα σε γυναικείες ομάδες, και να ζητήσει στο τέλος του αγώνα οι παίκτριες να ανταλλάσσουν φανέλες.

(Μου αρέσει πολύ η Μαρία Ρεπούση. Μου θυμίζει πολύ την Μπλανς Ντιμπουά. Εκεί προς το τέλος του «Λεωφορείον ο Πόθος», που πάνε και της φοράνε ζουρλομανδύα.)

http://pitsirikos.net/2013/09/%CE%B7-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%81%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%B7-%CE%B6%CE%B7%CF%84%CE%AC%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B7%CE%B8%CE%B5%CE%AF-%CF%84/

Posted in Γλώσσα & Πολιτισμός, Ελλάδα | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Η ηθική δεν είναι επάγγελμα…

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 13 Σεπτεμβρίου 2013

Η ηθική δεν είναι επάγγελμα και όστις ως επάγγελμα θέλει να την μετέλθη,πλανάται οικτρώς και γίνεται γελοίος.

       Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

 

http://e-theologia.blogspot.gr/2013/09/blog-post_13.html

Posted in Κοινωνία - Οικονομία - Περιβάλλον | Leave a Comment »

Οι νεκρές γλώσσες, η κ. Ρεπούση και η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 13 Σεπτεμβρίου 2013

Το σημερινό άρθρο θα έπρεπε να δημοσιευτεί χτες, αλλά επειδή με ταλαιπωρεί μια άτιμη ίωση τα ανακλαστικά μου είναι σαφώς αμβλυμένα. Σκέφτηκα μάλιστα να μη γράψω καν άρθρο, αλλά θα ήταν φυγομαχία για ένα γλωσσικό ιστολόγιο, να μη σχολιαστεί ένα θέμα στο οποίο άλλωστε έχουμε κατ’ επανάληψη αναφερθεί.

Για να χρησιμοποιήσω το κλισέ, “σάλο προκάλεσε” η τοποθέτηση της Μαρίας Ρεπούση, βουλευτίνας της ΔΗΜΑΡ, προχτές στη Βουλή, ότι τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά είναι νεκρές γλώσσες (ή ίσως “λεγόμενες νεκρές γλώσσες”) και κατά συνέπεια πρέπει να περιοριστούν οι ώρες διδασκαλίας τους και/ή να διδάσκονται προαιρετικά στις άλλες κατευθύνσεις πλην της ανθρωπιστικής. Δεν είναι η πρώτη φορά που δηλώσεις της κ. Ρεπούση προκαλούν Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »

Posted in Γλώσσα & Πολιτισμός | Leave a Comment »

Δικαστική απόφαση-σταθμός: Δεν θα πληρώσουν οι λαοί τις τράπεζες!

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 13 Σεπτεμβρίου 2013

Με ικανοποίηση χαιρετίζουμε την απόφαση του δικαστηρίου της ΕΖΕΣ (Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών), η οποία απορρίπτει όλες τις καταγγελίες που κατατέθηκαν από τις Κάτω Χώρες και το Ηνωμένο Βασίλειο κατά της Ισλανδίας στην υπόθεση «Icesave» | 1 |, σημειώνει σε άρθρο του ο Ερίκ Τουσέν, της οργάνωσης CADTM, (Επιτροπή για την κατάργηση του χρέους του Τρίτου Κόσμου)

Η απόφαση καθιστά σαφές ότι δεν είναι ευθύνη της χώρας στην οποία μια τραπεζική εταιρεία έχει την έδρα της να καλύπτει τα έξοδα των εγγυήσεων του τραπεζικού της συστήματος, καθώς και ότι ο μηχανισμός του δίχτυ ασφαλείας πρέπει να χρηματοδοτείται από τις ίδιες τις τράπεζες.

Αυτό επιβεβαιώνει εμμέσως ότι η διαδικασία της κανονικής εκκαθάρισης, όπως αυτή εφαρμόστηκε στη περίπτωση της «Landsbanki» (μητρική της Icesave) είναι τελείως ορθή, όταν μια τράπεζα, ακόμα και χαρακτηρισμένη ως «TBTF» (too big to fail, πολύ μεγάλη για να πέσει ), έχει περισσότερα χρέη από τα περιουσιακά στοιχεία της.

Όμοια πρέπει να είναι η περίπτωση των περισσότερων μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών, αν τα τοξικά στοιχεία ενεργητικού στους ισολογισμούς τους καταγράφονταν στην πραγματική τους αξία.

Είναι το αντίθετο από αυτό που έχει καθιερωθεί, από το 2007 και την αρχή των επαναλαμβανόμενων χρηματοπιστωτικών κρίσεων, για να σωθούν οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών με τις πλάτες της κοινότητας.

Οι κυβερνήσεις των βιομηχανικών χωρών έδωσαν την εγγύηση τους προς τις τράπεζες στο χείλος της χρεοκοπίας των χωρών τους, χωρίς αιτιολόγηση, χρησιμοποιώντας δημόσια κονδύλια για τη διευκόλυνση των ταμειακών ροών των τραπεζών.

Την ίδια στιγμή, οι κυβερνώντες άρχισαν να σφυρηλατήσουν την ιδέα ότι το φταίξιμο άνηκε στο πληθυσμό. Αυτή η εκστρατεία είχε και έχει ως στόχο να πείσει τους πολίτες ότι πρέπει να αποδέχονται τις μειώσεις στους μισθούς τους, την υποβάθμιση της κοινωνικής κάλυψης, την αύξηση της ανασφάλειας και την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας.

Οι λαοί δεν ευθύνονται και δεν συμφωνούν με τα μέτρα λιτότητας που τους επιβάλλονται.

Η απόφαση αυτή αποδεικνύει τη νομιμότητα της γνώμης των λαών και ως εκ τούτου αποδείχνει τον μη νομιμοποιημένο χαρακτήρα αυτών των μέτρων λιτότητας.

Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα εξακολουθεί να κρατά την αναπνοή του, περιμένοντας την ημέρα που τα τοξικά στοιχεία του ενεργητικού του θα ωριμάσουν και δεν θα μπορεί πλέον να κρυφτούν.

Τότε, θα ζητηθεί (ή μάλλον διαταχθεί) από τον πληθυσμό να το διασώσει και πάλι.

Οι κυβερνήσεις, μέσω των δομών που έχουν εφαρμοστεί έκτοτε, θα αναζητήσουν από τις χρηματοπιστωτικές αγορές να δανειστούν τα ίδια τα δικά τους χρήματά και να τα δώσουν πίσω στις τράπεζες που κατέχουν τα τοξικά στοιχεία ενεργητικού.

Με την απόφαση της ΕΖΕΣ, γνωρίζουμε τώρα ότι δεν είναι οι λαοί (Ελληνικός, Ιρλανδικός, Πορτογαλικός ή άλλοι) που πρέπει να πληρώσουν και ότι η προθυμία των κυβερνήσεων να πράξουν με τον τρόπο που πράττουν αποδείχνει τη συνενοχή τους με τις τράπεζες.

Οι οικονομικές κρίσεις θα συνεχιστούν, εκτός εάν οι τράπεζες απαλλοτριωθούν χωρίς αποζημίωση, κοινωνικοποιηθούν με λαϊκό και δημοκρατικό έλεγχο και τίθενται στην υπηρεσία των αναγκών του πληθυσμού παρά των χρηματοπιστωτικών αγορών.

Είναι επίσης απαραίτητο να εντοπιστούν μέσω του λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους όλα τα παράνομα η μη-νομημοποιμένα χρέη, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που προέρχονται από την διάσωση των τραπεζών, για να ακυρωθούν.

1 |.η απόφαση του δικαστηρίου της ΕΖΕΣ, 28.01.2013

Επιτροπή για την κατάργηση του χρέους του Τρίτου Κόσμου

Posted in Ευρώπη | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

ΣΥΡΙΑ, ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΠΡΟΘΥΜΕΣ» ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 1 Σεπτεμβρίου 2013

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Ελπίζουμε, καθώς γράφουμε αυτές τις γραμμές, η δυτική και παγκόσμια κοινή γνώμη να σταματήσουν τα σχέδια πολεμικής επίθεσης κατά μιας ακόμα αραβικής χώρας, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι. Ακόμα κι αν συμβεί άλλωστε, το πανίσχυρο «κόμμα του Πολέμου», σε Δύση-Ισραήλ, δεν πρόκειται να το βάλει κάτω. Θα επανέλθει με νέες προτάσεις και πράξεις κλιμάκωσης, όπως πράττει συστηματικά από το 2001, με αποτέλεσμα την καταστροφή των σημαντικότερων αραβικών κρατών (Ιράκ, Συρία, ίσως Αίγυπτος αύριο) και τη διατήρηση, ζωντανής, μιας πολύ ευρύτερης απειλής πάνω από όλη την περιοχή.  

 

Ελλάδα και Κύπρος δεν βρίσκονται στο διάστημα – συνιστούν τομή Ευρώπης και «ευρείας Μέσης Ανατολής». Ως νεώτερο ελληνικό έθνος συγκροτηθήκαμε σε μεγάλο βαθμό από την αντίστασή μας αφενός στους Οθωμανούς, αφετέρου προς κάθε είδους Σταυροφόρους, που επεχείρησαν να ελέγξουν τον ελληνικό χώρο, προτού εξορμήσουν κατά της σλαβικής ή ισλαμικής Ανατολής. Το κράτος μας, η δημοκρατία μας δεν υπήρξε «σταυροφορικό» σχέδιο και η Ελλάδα δεν αναμείχθηκε στην ευρωπαϊκή αποικιοκρατία. Ο Χίτλερ έχασε πολύτιμο χρόνο και ενέργεια – και πιθανώς τον πόλεμο – για να καταλάβει την Ελλάδα, προτού επιτεθεί στη Ρωσία. Ο Τσώρτσιλ έδωσε τα πάντα στον Στάλιν για τον έλεγχο της Ελλάδας πριν αρχίσει ο Ψυχρός Πόλεμος. Η δικτατορία του 1967 και το πραξικόπημα του 1974 είχαν, ως κύρια επιδίωξη, τον έλεγχο Κύπρου και Κρήτης ενόψει πολέμων στη Μέση Ανατολή. Και αξίζει να διερωτηθούμε για το κατά πόσον η οικονομική επίθεση που δέχτηκαν Ελλάδα και Κύπρος δεν έχει, πέραν της οικονομικής, και κρυφή γεωπολιτική ατζέντα. Τα δύο κράτη είναι τα πρώτα ευρωπαϊκά κράτη που χάνουν την κυριαρχία τους με οικονομικό πόλεμο, όπως στρατιωτικά μέσα πραγματοποιούν το ίδιο έργο στον γειτονικό μας αραβικό κόσμο.

 

‘Όλα αυτά θα επέβαλαν κανονικά πολύ δραστήρια ελληνική πολιτική στη Μέση Ανατολή, μια πολιτική που είχε η Αθήνα στο παρελθόν, παίζοντας σημαντικότατο ρόλο στην περιοχή. Σήμερα, η φιλοδοξία των κυβερνώντων περιορίζεται σε αυτό, όπως και σε όλα τα θέματα, στον ρόλο πρόθυμου υπηρέτη Δυτικών και ισραηλινών συμφερόντων, εις βάρος ακόμα και των πιο ζωτικών ελληνικών. ‘Όπως είπε βετεράνος ‘Ελληνας διπλωμάτης, μετά την επίσκεψη του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, «ΗΠΑ και Ισραήλ παίρνουν τα πετρέλαια και τις δύο χώρες, οι Ευρωπαίοι τους τόκους και οι ‘Ελληνες τα αρχ… μας» – ο άνθρωπος σπανίως χρησιμοποιεί αυτή τη γλώσσα κι εμείς  αποφεύγουμε να τη χρησιμοποιούμε. Αν το πράττουμε εδώ είναι γιατί αποδίδει τόσο καλά την πραγματικότητα.

 

Τρελαίνεται κανείς όταν ακούει π.χ. την κυπριακή κυβέρνηση να ισχυρίζεται ότι η μεγαλόνησος δεν θα πάθει τίποτα σε περίπτωση πολέμου. Είναι δυνατόν να ελπίζει κανείς ότι μάζες τουριστών θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν το μαύρισμα στις παραλίες, δίπλα στα αεροδρόμια από όπου θα ξεκινάνε οι επιδρομές στη Συρία; Γιατί, αφού είναι έτοιμοι να δώσουν γη και ύδωρ σε όποιον δυτικό ή ισραηλινό τους τα ζητήσει, οι Κύπριοι ιθύνοντες δεν ζητούν τουλάχιστο ρητή, προκαταβολική αποζημίωση για τις ζημιές στον τουρισμό που θα υποστούν – λίγα έπαθαν μέχρι τώρα;

 

Είδαμε τι έγινε με την έκρηξη στο Μαρί. Είναι άραγε οι κυπριακές αρχές (και οι ελλαδικές) σε θέση να αντιμετωπίσουν τυχόν αντίποινα με τη μορφή πυραυλικών ή τρομοκρατικών επιθέσεων; Το ότι αυτά δεν συνέβησαν σε προηγούμενες περιπτώσεις, δεν σημαίνει ότι δεν θα συμβούν και στο μέλλον.

 

Η κρίση στη Συρία δεν είναι μεμονωμένο γεγονός, αλλά κρίκος στην ακολουθία πολέμων που άρχισε το 2001. Αν πέσει ο ‘Ασαντ, η επίθεση θα συνεχιστεί στον Λίβανο και μετά στο Ιράν. Υπάρχουν σχέδια, δημοσιευμένα στον αμερικανικό τύπο, για χρήση τακτικών ατομικών όπλων κατά του Ιράν και επίσης είναι σαφές ότι τέτοια κλιμάκωση εμπεριέχει τον κίνδυνο εξέλιξης σε άτυπη παγκόσμια σύρραξη. Οι ιθύνοντες λοιπόν Αθηνών και Λευκωσίας, ιδίως μερικοί απόστρατοι κουφιοκεφαλάκηδες, στρατηγοί της κακιάς ώρας, που δεν κέρδισαν, ούτε μπορούν να κερδίσουν καμία μάχη στη ζωή τους, πρέπει να γνωρίζουν τι μπορεί να συνεπάγεται η ανάμειξη και εμπλοκή, πέραν ενός σημείου, Ελλάδας και Κύπρου στο μεσανατολικό ηφαίστειο. Το ίδιο και διάφοροι δήθεν «αναλυτές», που τρώνε το παντεσπάνι τους λέγοντάς μας αυτά που οι ξένοι θέλουν να ακούμε και να διαβάζουμε.  

 

Οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου ισχυρίζονται ότι έχουν συμβατική υποχρέωση να προσφέρουν κάθε είδους διευκολύνσεις στους επιδρομείς. Ουδέν αναληθέστερο. Τη μόνη πραγματική συμβατική υποχρέωση που έχουν, και δεν τηρούν, τα δύο κράτη, είναι να μη διευκολύνουν πράξεις κατάφωρης παραβίασης του διεθνούς δικαίου, πολεμικές επιχειρήσεις δηλαδή εναντίον τρίτων κρατών, χωρίς εξουσιοδότηση του ΟΗΕ.

 

Αυτά όμως δεν πρέπει να τα ευνοεί Ελλάδα και Κύπρος και για άλλο λόγο. ‘Εχουν βασίσει όλη την εξωτερική πολιτική τους στις αρχές του διεθνούς δικαίου. Δεν γίνεται να το επικαλείσαι αυτό το δίκαιο όταν σε συμφέρει και να το ξεχνάς στις άλλες περιπτώσεις. Μερικοί προσβάλλουν μάλιστα και τον Θουκυδίδη, περιγράφοντάς τον ως κάτι μεταξύ ρουφιάνου και λαμόγιου, που υποστηρίζει δήθεν ότι μπορεί και πρέπει οι άνθρωποι και τα κράτη να κάνουν οτιδήποτε ανήθικο, αν είναι προς το συμφέρον τους! ‘Ετσι κατάλαβαν (και) την ιστορία, για αυτό άλλωστε και τα δύο κράτη μας βρίσκονται εκεί που βρίσκονται.

 

Στην πραγματικότητα, Ελλάδα και Κύπρος θα είχαν πολλά να κερδίσουν υιοθετώντας μια σοβαρή και λογική στάση και αντιτασσόμενες στα τυχοδιωκτικά σχέδια επιδρομής κατά της Συρίας, τη συμπάθεια δηλαδή ισχυρών διεθνών δυνάμεων που έχουν πλέον αγανακτήσει με την μονομερή δράση των ΗΠΑ, όπως η Ρωσία, η Γερμανία και η Κίνα π.χ., αλλά και σημαντικότατα στρώματα της διεθνούς κοινής γνώμης. Για να το καταλάβει όμως κάποιος αυτό πρέπει να αποβάλει προηγουμένως τη νοοτροπία του δούλου – αλλοιώς δεν γίνεται.

 

Σημειώνουμε ότι η Ελλάδα και η Κύπρος διατηρούσαν στο παρελθόν στενότατους, σχεδόν «συμμαχικούς» δεσμούς με το καθεστώς ‘Ασαντ (και δεν είναι ωραίο πράγμα να μαχαιρώνεις πισώπλατα τον φίλο σου στην πρώτη δυσκολία!). Επιπλέον, η πτώση του καθεστώτος αποτελεί πηγή δικαιολογημένου τρόμου για τους ‘Ελληνες, Ελληνορθόδοξους, Αρμένιους και Κούρδους της Συρίας, η ύπαρξη των οποίων είναι, εκτός των άλλων, και μια γέφυρα πολιτισμών. ‘Εχουν κάποιο συμφέρον, Αθήνα και Λευκωσία, να δουν την αρχαία χώρα της Συρίας, που έδωσε καταφύγιο στους Χριστιανούς της Αντιοχείας να διαμελίζεται μεταξύ Αλ Κάιντα και Τουρκίας; Μήπως τρελαθήκαμε όλοι μαζί του γαρ μεγάλου της υποτέλειας; ‘Η μήπως Ελλάδα και Κύπρος είναι έτοιμες να υποδεχθούν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες που αναπόφευκτα θα μας στείλει η δυτική επιδρομή στη Συρία, που είμαστε έτοιμοι να υποστηρίξουμε;

 

Δεν αντέχουμε να διαφωνήσουμε με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, μας λένε και γράφουν οι απολογητές της κυβερνητικής πολιτικής. Σε τι ακριβώς όμως μας έχει βοηθήσει η Ουάσιγκτων και το Τελ Αβίβ; Γιατί ουδείς των οπαδών της υποταγής μας δεν μπορεί να περιγράψει κάπως συγκεκριμένα τα οφέλη από αυτή την πολιτική; Τι παραπάνω θα μας κάνουν από όσα ήδη μας συμβαίνουν; Μήπως μας πάρουν περισσότερο στα σοβαρά, σε όλα τα θέματα, αν δούνε ότι δεν είμαστε δεδομένοι;

 

Σα να μην έφτανε η Συρία, οι Υπουργοί Εξωτερικών Ελλάδας και Κύπρου σπεύδουν στην Αίγυπτο, επισκέψεις που μπορούν να θεωρηθούν πράξεις αναγνώρισης και υποστήριξης της στρατιωτικής δικτατορίας στο Κάιρο, λίγες μόνο εβδομάδες μετά ένα αιματηρό πραξικόπημα με εκατοντάδες νεκρούς (που επίσης είναι πιθανότατα και μια νίκη της πολιτικής Νετανιάχου επί της πολιτικής Ομπάμα). Τι περιμένει πάλι να κερδίσει η Ελλάδα και η Κύπρος από τέτοιες αναμείξεις; Δεν έχει κανείς καμία διάθεση να υποστηρίξει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, αλλά δεν επιτρέπεται το όνομα της Ελλάδας να κηλιδώνεται με τέτοιο τρόπο. Η Αθήνα (και η Λευκωσία) έχει σοβαρό στρατηγικό συμφέρον να τοποθετηθεί ως μια δύναμη φιλική προς τους ‘Αραβες και τους Μουσουλμάνους, δύναμη αρχών που συμπαρίσταται στους αγώνες των λαών αυτών, χωρίς να παρεμβαίνει στα εσωτερικά τους, χωρίς να υποστηρίζει τυράννους και χωρίς να δίνει μαθήματα. Φέρουμε πολύ βαρύ όνομα και μεγάλη ιστορία. Είναι προς το συμφέρον μας να τα σεβόμαστε.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

«Αυγή της Κυριακής», 1.9.2013

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Ελλάδα, Κύπρος, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ – Α’ ΜΕΡΟΣ (ΕΝΩΣΙΣ Αυγούστου

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 1 Σεπτεμβρίου 2013

evrwpi 2

Υπήρξα πάντοτε θιασώτης της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πίστευα και πιστεύω πως η Κύπρος πρέπει να βρίσκεται σε όλους τους οργανισμούς στους οποίους ανήκει και η Ελλάδα. Ακόμη και σε οργανισμούς που είναι γνωστοί για τη δράση τους, όπως είναι το ΝΑΤΟ. Έτσι κι εγώ πάλεψα για την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γνωρίζοντας πολύ καλά τι είναι αυτή η Ένωση και γνωρίζοντας πολύ καλά τις παγίδες που κρύβει και έκρυβε αυτός ο ευρωπαϊκός συνασπισμός κρατών. Η ανυπαρξία ενός εθνικού κινήματος στην Κύπρο μα και στην Ελλάδα και η συνεχιζόμενη επιθετικότητα της Τουρκίας με έπεισε, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι έπρεπε να ταυτίσουμε τη μοίρα μας με αυτήν της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με την ελπίδα αλλά και τον ευσεβοποθισμό πως τουλάχιστον αυτή η ένταξή μας θα μας εξασφάλιζε τις ελεύθερες περιοχές και δεν θα επέτρεπε στην Τουρκία ν’ αλωνίζει εις βάρος μας, όπως έκανε κατά τα προηγούμενα της ένταξης χρόνια. Παρ’ όλες τις αδυναμίες της Ένωσης, είναι ταυτοχρόνως γεγονός πως η Τουρκία ΔΕΝ τόλμησε έως τώρα ν’ ασκήσει ουσιώδη πολιτική άγριου στριμώγματος προς την Κυπριακή Δημοκρατία. Εάν δεν ήμασταν μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και συνεχίζαμε την πορεία μας ως αδέσμευτοι και αποστρατικοποιημένοι, τώρα με το φυσικό αέριο η Τουρκία, γνωρίζοντας τα χάλια της Ελλάδας μα και της Κύπρου, θα έφτανε έως τα περίχωρα της Πάφου, ούτως ώστε να μην υπάρχει καμμία αμφιβολία για το πού φτάνει η ΑΟΖ της.

Σήμερα, όμως, οφείλουμε να ρίξουμε καινούργιες ματιές προς τους «συμμάχους» μας, οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας μαζί τους και να δούμε ξανά τι ακριβώς είναι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση, για να μπορέσουμε να εξυπηρετήσουμε τα δικά μας εθνικά συμφέροντα, έστω και αν αυτό σημαίνει πως θα είμαστε συνεχώς τα μαύρα πρόβατα αυτού του συνασπισμού.

Είναι γεγονός πως αυτή η σχέση είναι μια σχέση υποτέλειας και όχι ισότιμη. Απόδειξη αυτού είναι και η σημερινή τραγική μας οικονομική κατάσταση, που δεν οφείλεται ούτε στην Τουρκία ούτε στους εχθρούς του Βορρά, αλλά στην ίδια την ευρωπαϊκή οικογένεια και στην υποταγή μας στο ευρωπαϊκό μοντέλο διαχείρισης του βίου μας. Θέλω σε αυτό το πρώτο μέρος του σημειώματός μου να υποδείξω, σχεδόν αυθαίρετα, τα σημεία που δείχνουν αυτήν την υποταγή μας στον ευρωπαϊκό πολιτισμό που, ως γνωστόν, όχι μόνο δεν είναι και δικός μας πολιτισμός, αλλά είναι κυρίως μάλιστα ο αντίποδας του δικού μας πολιτισμού. Η Ευρώπη όντως μας μάρανε, που έλεγε κι ο Πανούσης. Η Ευρώπη μάς έχει κατακλύσει με ό,τι χειρότερο διαθέτει, με ό,τι απεχθέστερο παράγει ο πολιτισμός της. Αυτά εμείς δεν τα εισπράττουμε ως κακά αλλά ως παραδείγματα προς μίμηση και γι’ αυτό αδυνατούμε να αντιδράσουμε όπως θα έπρεπε. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ενώ η Ευρώπη μάς έριξε στην πιο μαύρη κατοχή, εμείς αντιδρούμε με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, κάνοντας ψευτοδιαδηλώσεις με αγγεία της κουζίνας, ωσάν να βρισκόμαστε σε πανηγύρι. Είναι επίσης χαρακτηριστική και η απάθειά μας μπροστά σε αυτήν την κατοχή και την πτώχευση που έχει επιφέρει. Είναι επίσης χαρακτηριστική και η ανοχή μας προς τους δικούς μας υπεύθυνους της κρίσης. Ένας άλλος ελληνικός λαός μπαίνει πια στο προσκήνιο, ένας λαός που δεν έχει καμμία σχέση με τους οικοδόμους της δεκαετίας του ’60 ούτε με τους εργάτες και φοιτητές της δεκαετίας του ’70. Μία μάζα ανθρώπων που αντί να έχει ως λάβαρά της τα λόγια της ελευθερίας των ποιητών μας, τραγουδά χαζοχαρούμενα τραγουδάκια και χτυπά κουζινικά σκεύη σαν ολλανδοί γκέυ σε ππαρέιτ. Ένας άλλος λαός κάνει την εμφάνισή του, ακολουθώντας τα χνάρια μιας άλλης αστικής τάξης, η οποία πάλι έχει διαμορφωθεί κατά τα τελευταία 40 χρόνια. Αυτή η ελίτ –πολιτική, οικονομική και πνευματική– όπως και αυτός ο λαός έχει όντως εκσυγχρονιστεί, έχει όντως εξευρωπαϊστεί και όλα αυτά εις βάρος του εαυτού του, εις βάρος των συμφερόντων του Ελληνισμού ή, ίσως, καλύτερα να λέγαμε εις βάρος μιας περιοχής στην ανατολική Μεσόγειο που παλιά λεγόταν Ελλάδα- Κύπρος-Ελληνισμός, διότι πια είμαστε Έλληνες μόνο στο όνομα και όχι στην ουσία, γι’ αυτό άλλωστε βγάζουμε την ελληνική σημαία μόνο όταν παίρνουμε μια καλή θέση στη Γιουροβίζιον ή στην μάππαν και τις άλλες στιγμές ΚΑΙΜΕ την ελληνική σημαία, μέσα σε μια διεθνιστική και ανθελληνική ζάλη που ο τόπος μας δεν γνώρισε ποτέ μέχρι σήμερα στη μακραίωνη ιστορία του.

Τι είναι, τέλος πάντων, αυτή η Ευρώπη και γιατί οφείλουμε πια ν’ αντισταθούμε σ’ αυτήν με νύχια και με δόντια;

evrwpi 1

Το 1962, τέλη Ιουνίου, τέλειωσα το δημοτικό σχολείο Αιγιαλούσης το πρωί και το μεσημέρι φεύγαμε οικογενειακώς για την Αγγλία. Σταματήσαμε για λίγο στην Αθήνα ή στες Αθήναις, όπως τις λέγαμε τότε, και εκεί ο παππούς μου έκανε έναν τρικούβερτο καυγά, γιατί δεν μας άφησαν να κατεβούμε και να επισκεφτούμε «για δέκα λεπτά ολάν» την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα. Ο παππούς, ήδη εκνευρισμένος διότι τον φράγκεψαν και του έβγαλαν τη βράκα για να μεταναστεύσει, λίγο ήταν να ανατινάξει το αεροπλάνο. Δεν το χωρούσε ο νους του ότι ένα αεροπλάνο γεμάτο με Κυπραίους, που μάλιστα σταματά στες Αθήναις, θα ήταν δυνατόν να μην επισκεφτεί τον Παρθενώνα και να προσκυνήσει. Τελικά φύγαμε χωρίς επεισόδια και φτάσαμε αργά το απόγευμα στο Λονδίνο. Έβρεχε και έβρεχε και ο τόπος ήταν σκοτεινός. Μας παρέλαβε ο πατέρας μου με άλλους συγγενείς και πήγαμε από το αεροδρόμιο με αυτοκίνητα στο Λονδίνο. Διασχίζοντας το Λονδίνο για να φτάσουμε στο σπίτι άλλων συγγενών, είδα το κεντρικό Λονδίνο (Πικαντίλυ, Τραφάλγκαρ Σκουέαρ κτλ.) και έμεινα. Δεν προλάβαινα να βλέπω όλες αυτές τις καινούργιες εικόνες. Εντύπωση μεγάλη μου έκαναν τα φώτα, ειδικά αυτά που αναβόσβηναν τονίζοντας όλα αυτά τα χρώματα. Βλέπετε, στη Γιαλούσα ΔΕΝ είχαμε ρεύμα, δεν γνωρίζαμε τα καλά του ηλεκτρισμού, ειδικά εμείς οι πιο νέοι οι οποίοι, αν και πηγαίναμε εκδρομές στο Βαρώσι, ποτέ δεν διανυκτερεύαμε για να δούμε τα φώτα. Υπόψιν κιόλας πως στη Γιαλούσα ο βρακάς παππούς μου όργωνε τα χωράφια του ακριβώς με το ίδιο τρόπο που το έκαναν και οι πρόγονοί του 3.000 χρόνια πριν. Σε λίγες μέρες φύγαμε για το Κεντ, σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο πολύ γνωστό τότε σε όλους τους Εγγλέζους και ειδικά στους εργάτες της κεντρικής Αγγλίας, οι οποίοι για δεκαπέντε μέρες έκαναν τις διακοπές τους σ’ αυτό το χωριό περίπου κάθε χρόνο. Στο Μάργκεϊτ έπαθα ένα πολιτισμικό σοκ. Μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, έπαθα ένα ΑΝΤΙ-πολιτισμικό σοκ. Όλο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο έβλεπα χιλιάδες Εγγλέζους να κατακλύζουν την τεράστια παραλία κι εκεί να βάζουν κάτι κρέμες πάνω τους και να κάθονται σαν ζώα μες στον ήλιο. Μόνο μερικά πιτσιρίκια και μερικοί άλλοι τολμηροί έπαιρναν το ρίσκο να μπουν σ’ ένα υγρό γκρίζο πράγμα που το έλεγαν θάλασσα. Για δύο μήνες έβλεπα τους Εγγλέζους να περιμένουν στη σειρά για να μπουν μέσα στα εστιατόρια, για να φάνε όλοι το ΙΔΙΟ φαγητό, το ΙΔΙΟ γλυκό και φυσικά το ΙΔΙΟ τσάι. Τα βράδια τους έβλεπα όλους μέσα στις λεγόμενες παμπ, άλλως μπυραρίες, να πίνουν και να φωνάζουν βαρβαριστί διάφορα ακαταλαβίστικα. Σαν τέλειωναν τη δουλειά τους τ’ αδέλφια μου, παίρναμε τον δρόμο για το σπίτι, περνώντας μέσα από τα κάτουρα και τους εμετούς των Εγγλέζων, οι οποίοι, με την πρώτη ευκαιρία, στα πρώτα στενά έξω από τις μπυραρίες κατουρούσαν όπως τα ζώα μας στη Γιαλούσα. Ο παππούς μου άρχισε τη μουρμούρα, δεν μπορούσε να βλέπει «τα χτηνά», όπως αποκαλούσε τους Εγγλέζους, και επέμενε να τον στείλουν πίσω, πράγμα που κατάφερε σε λίγους μόνο μήνες. Εγώ που ήθελα να φύγω από την πρώτη στιγμή, δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Τον Σεπτέμβρη με έγραψαν οι γονείς μου σ’ ένα καλό σχολείο, όπου φοιτούσαν και μερικά άλλα Ελληνόπουλα, παιδιά μεταναστών. Εκεί συνειδητοποίησα αμέσως τι σκατόρατσα ήταν οι Εγγλέζοι. Το τι είδα σ’ αυτό το σχολείο δεν περιγράφεται. Το σχολείο μου στη Γιαλούσα σε σχέση με το σχολείο του Μάργκεϊτ ήταν ένα παλάτι και σαν κτήριο αλλά και σε εκπαιδευτική ουσία, αλλά κυρίως στο επίπεδο της μαθητικής κοινωνίας. Από τις πρώτες μέρες είδα τα Εγγλεζούθκια να συμμετέχουν καθημερινώς σε διαγωνισμούς πορδίσματος, ρεξίματος και κατουρήματος, ακόμη και μέσα στην τάξη, πράγματα αδιανόητα για μας τους άξεστους χώρκατους ιθαγενείς. Αυτό, όμως, που ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό ήταν οι άνευ λόγου μάχες στα διαλείμματα. Δεν γινόταν να περάσει διάλειμμα χωρίς να σπάσουν μύτες και να σχιστούν κεφάλια από τους τσακωμούς που έκαναν οι πιο δυνατοί με τους πιο αδύνατους διά ασήμαντον αφορμή ή χωρίς καμμιά αφορμή. Σου έλεγε κάποιος, «what are you looking at?», και πριν απαντήσεις η μύτη σου ήταν σπασμέ- νη και το αίμα έρρεε στο τσιμέντο. Αν τολμούσες να πεις ποιος το ’κανε, νοείται ότι μετά το σχολείο το ξύλο θα ήταν πολύ περισσότερο. Τις σκηνές με τις μάχες στο σχολείο τις έβλεπε κανείς και έξω και μέσα στις παμπ, μόνο που οι μεγάλοι έσπαζαν και μπουκάλια μπύρας και σε σημάδευαν για μια ολόκληρη ζωή, και αυτό διότι δεν άρεσε η φάτσα σου σε κάποιον νταή, μεθυσμένο και μαστουρωμένο με χάπια κυρίως.

Σαν τέλειωνε το σχολείο και μπαίναμε στα λεωφορεία ή στα τραίνα για να επιστρέψουμε σπίτι, κρατούσα την ψυχή μου. Με μαχαίρια κι άλλα αντικείμενα έσκιζαν τα καθίσματα των λεωφορείων και των τραίνων χωρίς κανέναν λόγο. Κατέστρεφαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, μέχρι που σταματούσαν τα τραίνα τραβώντας τις ειδικές ασφάλειες που υπήρχαν για να τις τραβήξεις σε περίπτωση κινδύνου. Νοείται ότι η αστυνομία ήταν καθημερινός επισκέπτης στο σχολείο. Στην άγρια Γιαλούσα, την έως προσφάτως αποικία του στέμματος, δεν ήμασταν άγιοι, αλλά τέτοια φαινόμενα δεν υπήρχαν. Κλέβαμε ο ένας τα μέσπιλα του άλλου, αμολούσαμε κανέναν ζίζιρον στην τάξη, τρώγαμε πού και πού και καμμιά μπουνιά επειδή πηγαίναμε να τα βάλουμε με κάποιον πιο δυνατό από εμάς επειδή πρόσβαλε την οικογένειά μας αποκαλώντας μας μπάσταρδο, έστω και αν στη Γιαλούσα πολλά παιδιά ήσαν όντως μπάσταρδοι στην κυριολεξία. Αυτοί, όμως, οι μπάσταρδοι δεν ήξεραν το μεγάλο επίτευγμα των δωδεκάχρονων Άγγλων, το λεγόμενο SNOGGING SESSION, όπου κυριολεκτικά για τριάντα λεπτά ένα ζεύγος παιδιών φιλιούνταν στο στόμα χωρίς να ξεκολλήσουν τα χείλη τους να πάρουν μιαν ανάσα, και όλα αυτά μέσα στο μικρό ξωκλήσι του σχολείου ή πίσω από το ξωκλήσι, όπου υπήρχε μια παράγκα για τα εργαλεία του κηπουρού. Με το σνόγκινγκ είχα καταλάβει πια, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ανήκα σε έναν άλλον πολιτισμό, σε έναν ανώτερο πολιτισμό που μπορεί να ήταν στο σκοτάδι στη Γιαλούσα τα βράδια, αλλά ήταν τόσο το φως της ημέρας που βλέπαμε ακόμη και χωρίς φεγγάρι. Τη νύχτα στο Μάργκεϊτ, όταν άκουγα το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» ή τον Μπιθικώτση να τραγουδά τη Μαργαρίτα τη Μαργαρω και μετά τον Καζαντζίδη να πονά για τη Μαντουβάλα και κυρίως τη Φυτούση να κλαίει τον ταχυδρόμο της, έπαιρνα την εκδίκησή μου. Είχα καταλάβει πολύ νωρίς ότι δεν θα γίνω ποτέ Άγγλος, δεν θα γίνω ποτέ Ευρωπαίος, διότι απλούστατα ανήκα σε έναν άλλον πολιτισμό, πολύ ανώτερο από τα νυχτερινά έγχρωμα φωτάκια τους.

Β.Φ.

http://vasosftohopoullos.wordpress.com/2013/08/30/%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%83-%CE%B5%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B9%CF%83/

Posted in Γλώσσα & Πολιτισμός, Ευρώπη, Κύπρος | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Η παγκόσμια εξαπάτηση και τα χημικά της Συρίας

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 1 Σεπτεμβρίου 2013

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Ο ιστορικός του μέλλοντος είναι πολύ πιθανόν ότι θα γράφει για την εποχή μας: «Στο ξεκίνημα του 21ου μ.Χ. αιώνα, ένα πανίσχυρο παγκόσμιο καθεστώς άρχισε να αιχμαλωτίζει με τα φανερά και μυστικά πλοκάμια του ολόκληρο τον πλανήτη. Η Γη μεταμορφώθηκε σταδιακά σε μία πλανητικών διαστάσεων αόρατη φυλακή με τις πιο εξελιγμένες και εκλεπτυσμένες μεθόδους καταστολής και εξαπάτησης».

Πράγματι, η αλήθεια είναι ταυτόχρονα απλούστερη αλλά και πιο απίστευτη απ’ ό,τι μπορούμε να διανοηθούμε: Οι Επικυρίαρχοι, μία απάνθρωπη υπερεθνική ελίτ, μιλώντας για «ανοχή», «ανθρώπινα δικαιώματα» και «παγκοσμιοποίηση» προσπαθούν με σατανικές μεθοδεύσεις να αντιστρέψουν την πραγματικότητα και να εξουσιάσουν τον πλανήτη. Κατέχοντας μία τεράστια μερίδα του παγκόσμιου πλούτου και των «μέσων μαζικής εξαπάτησης», διαφθείρουν σταδιακά και προετοιμάζουν τις ανύποπτες μάζες να δεχθούν την παγκόσμια Νέα Τάξη.

Σήμερα, όλα τα αμερικανικά δίκτυα μεταδίδουν ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους ετοιμάζουν τα τελικά πλάνα τους για τον πόλεμο στην Συρία και, κατ’ επέκταση, στην Μέση Ανατολή, βασισμένοι στους ψευδείς ισχυρισμούς ότι η Συριακή κυβέρνηση χρησιμοποίησε χημικά όπλα εναντίον του ίδιου της του λαού, την ώρα μάλιστα που έβγαινε ισχυρή από τον άδικο πόλεμο που της επιβλήθηκε.

Όμως, όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι το Συριακό καθεστώς δεν είχε κανέναν λόγο να εξαπολύσει χημική επίθεση εναντίον κανενός στόχου, την ώρα μάλιστα που είχαν κληθεί οι εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ, και ότι απλώς επαναλαμβάνεται το παραμύθι της 11/9 και του πολέμου εναντίον του Αφγανιστάν και του Ιράκ με τα γνωστά φρικαλέα αποτελέσματα.

Δεν είναι μόνο οι σύμμαχοι της Συρίας, όπως η Ρωσσία και το Ιράν, που αμφισβητούν αυτές τις πληροφορίες και μιλούν για «προμελετημένη προβοκάτσια». Υπάρχουν οι φωνές της λογικής και της αυτοσυγκράτησης και μέσα στο δυτικό στρατόπεδο, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του ανεξάρτητου ενημερωτικού ιστότοπου Global Research.

Ο John Hart, επικεφαλής του Προγράμματος Χημικής και Βιολογικής Ασφάλειας στο Διεθνές Ινστιτούτο Έρευνας για την Ειρήνη της Στοκχόλμης, δήλωσε ότι δεν είδε κάποια σαφή ένδειξη στα μάτια των θυμάτων που θα πιστοποιούσε την χρήση χημικών όπλων.

«Προς το παρόν, δεν έχω πεισθεί πλήρως επειδή οι άνθρωποι που τους βοηθούν δεν φορούν κανέναν προστατευτικό ρουχισμό ούτε αντιασφυξιογόνες μάσκες», είπε η Paula Vanninen, διευθύντρια του Φινλανδικού Ινστιτούτου Επιτήρησης της Συνθήκης κατά των Χημικών Όπλων (VERIFIN).

Ο Gwyn Winfield, εκδότης του περιοδικού CBRNe World, το οποίο εξειδικεύεται σε ζητήματα χημικών όπλων, διαπίστωσε ότι οι ενδείξεις δεν συνηγορούν ότι τα χημικά που χρησιμοποιήθηκαν ήταν του τύπου των όπλων που διαθέτει σε απόθεμα ο συριακός στρατός.

Ακόμα και η ισραηλινή Haaretz αναφέρει ότι «Δυτικοί ειδικοί στον χημικό πόλεμο, που έχουν εξετάσει μέρος των βίντεο, αμφιβάλλουν για το ότι χρησιμοποιήθηκαν ουσίες που αποτελούν συστατικά των χημικών όπλων, παρ’ όλο που όλοι τονίζουν ότι δεν μπορούν να καταλήξουν σε σοβαρά συμπεράσματα χωρίς να γίνει επί τόπου εξέταση…

Οι Σύριοι αντάρτες (και ίσως και άλλοι «παίκτες» στην περιοχή) έχουν σαφές συμφέρον να την παρουσιάσουν ως την μεγαλύτερη χημική επίθεση μέχρι σήμερα από τον συριακό κυβερνητικό στρατό, που είναι πιστός στον Σύριο πρόεδρο Μπασάρ Άσαντ, ακόμα κι αν δεν έχουν έτσι τα πράγματα, ειδικά τώρα που βρίσκονται στην χώρα οι επιθεωρητές του ΟΗΕ», επισημαίνει η Haaretz.

Ο Stephen Johnson, ειδικός σε όπλα και χημικά εκρηκτικά στο Cranfield Forensic Institute, είπε ότι το σύνολο του βίντεο δείχνει ύποπτο.

Την τελευταία φορά που υπήρξε επίθεση με χημικά όπλα στην Συρία, ο συνταγματάρχης Lawrence Wilkerson, που υπηρέτησε υπό τον Colin Powell επί διακυβέρνησης Μπους, είχε αναφέρει ότι σκέφθηκε πως το Ισραήλ μπορεί να έδωσε χημικά όπλα στους Σύριους αντάρτες για να παγιδεύσει την κυβέρνηση.

Ο Βρετανός βουλευτής George Galloway υποστήριξε την ίδια θεωρία σε σχέση με την τωρινή επίθεση με χημικά όπλα.

Οι «αποδείξεις» γύρω από τις οποίες προσπαθεί να συγκροτήσει το αμερικανοσιωνιστικό μπλοκ τις αφορμές για ένα νέο καταστροφικό πόλεμο στην Μέση Ανατολή έχουν ως αφετηρία την γνωστή αμφιλεγόμενη διεθνή ΜΚΟ «Γιατροί Χωρίς Σύνορα»… Μια ανακοίνωσή τους που δημοσιεύθηκε στους New York Times, προερχόμενη από τις εγκαταστάσεις της οργάνωσης στο συριακό έδαφος, μιλούσε για ανίχνευση «toxic nerve agents» στα βορειοανατολικά προάστια της Δαμασκού.

Παρ’ όλο που αναφέρεται από τα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης η συγκεκριμένη ΜΚΟ ως «ανεξάρτητη», ανάμεσα στους χορηγούς της περιλαμβάνονται μεγάλα ονόματα της υπερεθνικής εταιρικής και τραπεζικής ελίτ, όπως η Microsoft, η Citigroup, η Google, η Goldman Sachs κ.ά.

Όπως αποκάλυψε ο ανεξάρτητος ερευνητής Tony Cartalucci (Global Research, 25/08/2013), άλλη μια ένδειξη για τον ρόλο των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» είναι ότι «οι ιατρικές εγκαταστάσεις τους βρίσκονται σε ελεγχόμενες από αντάρτες περιοχές της Συρίας». Ειδικότερα, μάλιστα, κοντά στα σύνορα με την νατοϊκή Τουρκία απ’ όπου προέρχονται και οι ένοπλες ορδές που λεηλατούν και προσπαθούν να διαλύσουν την Συρία. Με λίγα λόγια, η δήθεν ανεξάρτητη οργάνωση «διεθνούς βοήθειας», όπως λέει ο Cartalucci, είναι στην πράξη «ένα ιατρικό τάγμα» της συγκεκαλυμμένης στρατιωτικής μηχανής που έχει στραφεί κατά του λαού και όχι μόνο του καθεστώτος της Συρίας.

Είναι φανερό, απ’ όσα διαφαίνονται και ειδικά από το timing της επίθεσης, ότι οι νεο-φιλελεύθεροι «ιέρακες του πολέμου» αναζητούν μια πρόφαση ώστε να «νομιμοποιήσουν» έναν πόλεμο κατά της Συρίας και έχουν προφανώς αντιγράψει τον «πόλεμο του Κοσσόβου» του 1999.

Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει αυτό, στο μέτρο που το επί 78 ημέρες όργιο βομβαρδισμών των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στην Σερβία σκόπευε να αποτελέσει προηγούμενο και για άλλους τέτοιους πολέμους. Ο πόλεμος του Κοσσόβου ήταν πράγματι το μοντέλο και λειτούργησε ως προειδοποιητικό σήμα.

Στο Ιράκ, δεν υπήρξε καμμιά απόδειξη για όπλα μαζικής καταστροφής, αλλά οι ΗΠΑ προχώρησαν και εισέβαλαν στην χώρα.

Στην Λιβύη, η πρόφαση για τον πόλεμο ήταν μια παραποιημένη δήλωση του Καντάφι όπου απειλούσε «σφαγή αμάχων» στην Βεγγάζη. Αυτό αποκαλύφθηκε ότι ήταν ψέμα, αλλά και πάλι το ΝΑΤΟ βομβάρδισε, το καθεστώς ανατράπηκε και η πρόφαση ξεχάστηκε.

Η ανύπαρκτη «γενοκτονία» στο Κόσσοβο και την Λιβύη, τα ανύπαρκτα όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ και, τώρα, η επίθεση με χημικά όπλα στην Συρία, που θυμίζει σε όλους «συγκεκαλυμμένη επιχείρηση». «Πόσες φορές, όμως, μπορούν οι Ηνωμένες Πολιτείες να χρησιμοποιήσουν μια ψευδή αφορμή για να ξεκινήσουν έναν επιθετικό πόλεμο»; Αυτό αναρωτιέται η συγγραφέας Diana Johnstone στο διαδικτυακό Counterpunch σε ένα άρθρο της με τίτλο «Η Αμερική χρησιμοποιεί τα παλιά της εγκλήματα για να δικαιολογήσει τα καινούργια».

Ποιος θέλει, όμως, ή χρειάζεται πραγματικά μια επέμβαση των ΗΠΑ; Ο αμερικανικός λαός; Τι καλό θα έβλεπε από την εμπλοκή του σε άλλον ένα ατέρμονα πόλεμο στην Μέση Ανατολή;

Μήπως αυτή βολεύει τον «πιο πιστό σύμμαχο» της Αμερικής, που «καίγεται» πιο πολύ απ’ όλους να αναδιατάξει τον χάρτη στην γειτονιά της Μέσης Ανατολής;

«Δεν πρέπει να επιτρέψουμε την συνέχιση της κατάστασης αυτής», είπε οργισμένος ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανυάχου, εκφράζοντας το υποκριτικό του ενδιαφέρον για τους Σύριους αμάχους.

«Τα πιο επικίνδυνα καθεστώτα του κόσμου δεν πρέπει να επιτρέπεται να διαθέτουν τα πιο επικίνδυνα όπλα του κόσμου», πρόσθεσε ο Νετανυάχου…

Συμπτωματικά, όμως, για τον Μπίμπυ, όλες οι τελευταίες σφυγμομετρήσεις παγκοσμίως δείχνουν πως, για τους περισσότερους πολίτες, το πιο επικίνδυνο καθεστώς στον πλανήτη είναι το ίδιο το Ισραήλ, στο οποίο οι Επικυρίαρχοι επιτρέπουν πάντα να διαθέτει εκατοντάδες πυρηνικές κεφαλές, που είναι όντως τα πιο επικίνδυνα όπλα.

Και γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνο το Ισραήλ όταν ανάμεσα στα πιο ανησυχητικά σχέδιά του για το μέλλον βρίσκεται και η «Επιλογή του Σαμψών», για την οποία είχε μιλήσει προφητικά ένας πρώην αρχηγός του ισραηλινού στρατού. Πρόκειται για σαφή αναφορά στον βιβλικό ήρωα που έχει σκοπό να απειλήσει την ανθρωπότητα ότι, αν χρειασθεί, η χώρα του θα επιλέξει την απόλυτη καταστροφή. Το πόσο κοντά ή μακριά από ένα τέτοιο δυστοπικό σενάριο βρισκόμαστε θα το δείξουν οι επόμενες εβδομάδες.

 

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »

Ο ΟΜΠΑΜΑ, Η ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 1 Σεπτεμβρίου 2013

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Ο ‘Ασαντ κατελήφθη προφανώς από κρίση ανίας. Κέρδιζε τον πόλεμο, όταν  όλοι περίμεναν ότι θα χάσει. Σου λέει λοιπόν, τι να κάνω για να ξεβαρεθώ, παίρνει τα χημικά του και, άνευ αποχρώντος λόγου ή πιθανού κέρδους, τα ρίχνει σε μια γειτονιά της Δαμασκού, γεμάτος περιέργεια να δει αν θα του κάνει τίποτα η υπερδύναμη.

 

Δεν πρόκειται απλώς για προβοκάτσια, είναι από τις πιο χοντροκομμένες. Το μόνο «στοιχείο» που τη στηρίζει είναι η υποκλοπή μιας συνομιλίας από τις – εγνωσμένης ειλικρίνειας και αξιοπιστίας – ισραηλινές υπηρεσίες.

 

Η προσφυγή σε όλο και πιο κραυγαλέα ψέμματα δεν πρέπει να θεωρηθεί τυχαία, είναι ενδεικτική του νέου, παρόντος ολοκληρωτισμού. Ζητάνε από όλους μας, είτε πρόκειται για την καταστροφή της μιας μετά την άλλη αραβικής χώρας, είτε για τους «πολέμους χρέους» κατά των Ευρωπαίων, όχι μόνο να φωνάζουμε «ο γάιδαρος πετάει», αλλά και να ανυπομονούμε στο τέλος, ει δυνατόν, για την εκτέλεσή μας, όπως ο κατηγορούμενος στη «Δίκη» του Κάφκα. Μας λένε ότι θα εξουδετερώσουν με βομβαρδισμούς τα χημικά του ‘Ασαντ – μα, αν το κάνουν, θα διακινδυνεύσουν λογικά μια πολύ μεγάλη καταστροφή.

 

Ευτυχώς, ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αγαπάει όμως και τον νοικοκύρη. Η ψήφος της πλειοψηφίας των Βρετανών βουλευτών εναντίον της στρατιωτικής επέμβασης ήταν μια μεγάλη στιγμή όχι μόνο του αντιπολεμικού κινήματος, αλλά της ίδιας της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας, που απέδειξε ότι ακόμα επιζεί, παρά τον ανερχόμενο ολοκληρωτισμό, όπως και του βρετανικού Εργατικού Κόμματος. Ελπίζουμε ότι και οι φίλοι της Ευρωπαϊκής Αριστεράς θα αφυπνισθούν γιατί μείναμε κατάπληκτοι όταν επισκεφθήκαμε προ ημερών το ιστολόγιο του κόμματος όπου δεν υπήρχε η παραμικρή αναφορά ούτε στο στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο, ούτε στην απειλή πολέμου κατά της Συρίας! Μόλις την Πέμπτη 29 αναρτήθηκε, επιτέλους, μια δήλωση εναντίον της προοπτικής πολέμου κατά της Συρίας, τη στιγμή που θα έπρεπε εδώ και μέρες τα κόμματα της ευρωπαϊκής αριστεράς να έχουν βγει στους δρόμους. Για την Αίγυπτο πάντως ακόμα δεν υπάρχει τίποτα! (με την ευκαιρία να πούμε ότι και η κάλυψη της ελληνικής τραγωδίας είναι περίπου ανύπαρκτη από το συγκεκριμένο site!)

 

Τρία κράτη πλήρως κατεστραμμένα (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη), ένα (Συρία) ημικατεστραμμένο, ένα υπό χούντα και απειλή εμφυλίου  (Αίγυπτος), δύο υπό διαρκή απειλή πολεμικής εξαφάνισης (Ιράν, Λίβανος), ένα υποψήφιο για μεγάλο πόλεμο (Πακιστάν). Αυτός είναι ο απολογισμός δώδεκα χρόνων επεμβάσεων που ξεκίνησαν το 2001, αν όχι με τον πρώτο πόλεμο στον Κόλπο, στην «ευρεία Μέση Ανατολή», χωρίς να λογαριάσουμε τους ασκούς του Αιόλου που η ανατροπή Καντάφι άνοιξε για όλη την Αφρική. Μπορεί οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί – ο κύκλος «Περλ, Βούλφοβιτς και Νετανιάχου», η ομάδα για τον «αμερικανικό 21ο αιώνα» κλπ. – νάφυγαν από την αμερικανική κυβέρνηση, οι ιδέες όμως και τα προγράμματά τους δεν έφυγαν από την αμερικανική πολιτική, που ακολουθεί, έκουσα, άκουσα, το πρόγραμμα που μας ανακοίνωσε ευθέως το «κόμμα του πολέμου» στις αρχές της πρώτης θητείας Μπους του νεώτερου, περιγράφοντας μια σειρά καθεστώτων που θα ανατρεπόντουσαν – και τα μισά και πλέον έχουν ήδη ανατραπεί. Φαίνεται μάλιστα, ότι η νεοσυντηρητική ατζέντα βρίσκει ευκολότερα τον τρόπο να δρα από το παρασκήνιο, παρά από το προσκήνιο, όπου υφίσταται και το κόστος των επιλογών της. ‘Όχι μόνο διαθέτει ισχυρότατη παρουσία στην Ουάσιγκτον, ιδίως στο Κονγκρέσσο, ικανή συχνά να βραχυκυκλώνει τον ίδιο τον Πρόεδρο, αλλά και ελέγχει πλήρως το Παρίσι, και την πρώην γκωλική δεξιά και το Σοσιαλιστικό Κόμμα.

 

Αν οι προβοκάτσιες είναι πιο χοντροκομμένες, η ρητορεία της μεταμοντέρνας αποικιοκρατίας που καλούμεθα να πιστέψουμε γίνεται κι αυτή πιο ασυνάρτητη. Ασυναρτησία επίσης ενδεικτική της μετάβασης από την ύστερη, «ιμπεριαλιστική» αστική δημοκρατία (του ψυχρού πολέμου) στον μεταμοντέρνο ολοκληρωτισμό (αυτό που συμβαίνει επίσης με άλλα μέσα στην Ευρώπη). Στο Αφγανιστάν έγινε εισβολή για να ξεριζωθεί η Αλ Κάιντα, που είχε οργανώσει προηγουμένως η CIA – στη Συρία, η Αλ Κάιντα είναι τώρα ο κατ’ εξοχήν σύμμαχος των Δυτικών. Που επικροτούν το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο και την αιματηρή καταστολή των Αδελφών Μουσουλμάνων, παρόλο που είναι πολύ πιο μετριοπαθείς από τους κυριολεκτικά κανίβαλους συμμάχους των Αμερικανών στη Συρία –  τρώνε τις καρδιές και τα συκώτια των αντιπάλων τους! Εναντίον των «εθνικιστικών αυταρχισμών» (Συρία, Ιράκ) οι δυτικοί αγωνίζονται για τη «δημοκρατία», στηρίζουν όμως τους Αιγύπτιους χουντικούς που σκοτώνουν στο σωρό τους πολίτες τους ή τον εμίρη του Μπαχρέιν που κρεμάει τους αρχηγούς της εξέγερσης. Αγωνίζονται εναντίον του «αυταρχικού ισλαμισμού» του Ιράν, αλλά δεν λένε κουβέντα για τα μεσαιωνικά ήθη και έθιμα της κατασκευασμένης από τους ίδιους Σαουδικής Αραβίας.

 

Στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, ο σκοπός ήταν να βάλουμε «μπλε» καθεστώτα, αποτρέποντας ή ρίχνοντας τα «κόκκινα». Τώρα, η επιδίωξη είναι η διακυβέρνηση δια του χάους και της αποσύνθεσης, χωρών, καθεστώτων, κοινωνιών, της μετατροπής δηλαδή του αραβομουσουλμανικού κόσμου σε μια «συνομοσπονδία» αλληλοσπαρασσόμενων οντοτήτων. Οι στρατηγικές αυτές έχουν περιγραφεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα άρθρα του ισραηλινού Γινόν, στην περίφημη μελέτη «A Clean Break: Α new strategy for securing the Realm» (of Israel), που προβλέπει το σενάριο των πολέμων τύπου Ιράκ, συντάχθηκε από τον Ρίτσαρντ Περλ και την ομάδα του και παραδόθηκε στον Μπέντζαμιν Νετανιάχου τον Ιούλιο 1996. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός υιοθέτησε αρκετές από τις εισηγήσεις και τις περιέλαβε στην ομιλία που έκανε αμέσως μετά στο αμερικανικό Κονγκρέσσο και πραγματοποιήθηκαν κατά τον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου. Αργότερα, η μελέτη για τον «αμερικανικό Εικοστό Αιώνα» συνέθεσε τις ιδέες των νεοσυντηρητικών για τη Μέση Ανατολή με τις ιδέες για την μεταψυχροπολεμική παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ που περιλαμβάνουν οι εκθέσεις Τζερεμάια και Βούλφοβιτς.

 

Αν θέλετε να βρείτε τις πραγματικές ρίζες αυτών των ιδεών πρέπει να πάτε στην εξτρεμιστική τάση του αμερικανικού κατεστημένου, που έσπρωχνε σε προληπτικό πυρηνικό πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ τις δεκαετίες μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο – αυτούς που εκπροσωπήθηκαν από τον Τέλλερ, τον Βοχσλέττερ, τον Ρέιγκαν μέχρι τους μαθητές τους Περλ και Βούλφοβιτς και ολόκληρο το ρεύμα γύρω από το περιοδικό Commentary. Τα πρόσωπα αυτά έχουν εμπνεύσει την ιστορική ταινία-ανατομία του ψυχρού πολέμου, το «ΣΟΣ, Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» (Dr. Strangelove), του Στάνλει Κιούμπρικ, που μας έχει προσφέρει επίσης μια ανατριχιαστική ανατομία της παγκόσμιας άρχουσας τάξης με την τελευταία ταινία του, τα «Μάτια ερμητικά κλειστά». Για την ολοκληρωτική τάση του καπιταλισμού, η περίοδος που άνοιξε με την διάλυση της ΕΣΣΔ συνιστά τη μεγάλη ευκαιρία για την εγκαθίδρυση της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας – και για την καταστροφή των κρατών ως μορφωμάτων περιορισμένης έστω εθνικής κυριαρχίας, είτε με στρατιωτικά μέσα (Μέση Ανατολή), είτε με οικονομικο-πολιτικά (Ευρώπη). ‘Oπως το διετύπωσε ο ρεπουμπλικάνος ιδεολόγος Τσαρλς Κραουτχάμερ «είμαστε (οι Αμερικανοί μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ) στο σημείο που ήταν οι Ρωμαίοι μετά την καταστροφή της Καρχηδόνας».

 

Ο ριζοσπαστισμός αυτών των σχεδίων είναι τόσο έντονος, που έχουν προκαλέσει δύο αποτελέσματα. Πρώτον, μια δριμύτατη εσωτερική σύγκρουση στην κορυφή της «αυτοκρατορικής εξουσίας», σύγκρουση που έχει προσωποποιηθεί τρόπον τινά από τους Μπέντζαμιν Νετανιάχου και Ζμπίγγκνιου Μπρζεζίνσκι. Δεύτερον έχει αποτελέσει ένα ισχυρό κίνητρο για Ρώσους, Κινέζους, ορισμένους Ευρωπαίους και τους Νοτιοαμερικανούς, να συντονίσουν πρακτικότερα τις προσπάθειές τους για την αναζήτηση δρόμων προν έναν πολυπολικό κόσμο.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Αυγή, 31.8.2013   

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Leave a Comment »