ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΠΑΝΕ ΠΛΑΤΕΙΑ!

του Θανάση Τζιούμπα

ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ;

Είναι σαφές ότι το κίνημα των Αγανακτισμένων φούντωσε όταν οι «παραδοσιακές» μορφές διαμαρτυρίας απέτυχαν παταγωδώς να εκφράσουν την αγανάκτηση που συσσωρευόταν. Ο κατεστημένος συνδικαλισμός, όπως τον εκπροσωπούσαν η ΓΣΕΕ, τα Εργατικά Κέντρα, οι παρατάξεις αλλά και οι ομοσπονδίες των ΔΕΚΟ έχει βαρύ μερίδιο ευθύνης για την αποτυχία αυτή. Ζήσαμε ένα χρόνο «κινητοποιήσεων» που σχεδιάστηκαν όχι για να πετύχουν κάτι αλλά για να διασώσουν μια γραφειοκρατία και το δικαίωμα της να «εκπροσωπεί» τους εργαζόμενους με αντάλλαγμα το δικό της μέρισμα εξουσίας. Οι πλατείες κι οι δρόμοι αδειάζουν εδώ κι ένα χρόνο, για να γεμίσουν πάλι από κόσμο που επινοεί νέες διαδικασίες, νέες μορφές συντονισμού, έναν κόσμο που αγανάκτησε και με τα συνδικάτα. Είναι το αντικαταθλιπτικό αντανακλαστικό ενός λαού που δεν ήταν δυνατό να καταπίνει εσαεί το «σοκ και δέος» και να λουφάζει.

Επόμενο ήταν η πρώτη αντίδραση, όταν οργανωμένες δυνάμεις εργαζόμενων έκαναν την εμφάνιση τους να υπάρξει επιφύλαξη και αντιδράσεις.

Όμως εδώ θέλει λιγάκι προσοχή: Η επικοινωνιακή πολιτική του κατοχικού καθεστώτος περιλάμβανε και τους «κοινωνικούς αυτοματισμούς» του στιγματισμού κάθε διεκδίκησης ή αντίστασης, με το στίγμα του προνομιούχου, που το μόνο που θέλει είναι να διατηρήσει τα προνόμια του. Έτσι εχθρός του λαού έγινε διαδοχικά ο εργαζόμενος του ΟΣΕ, ο οδηγός του λεωφορείου, ο φαρμακοποιός, η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ.

Υπάρχει ευθύνη και των συνδικαλιστών για το πόσο εύκολα πέρασε αυτή η αντιμετώπιση. Η ευθύνη ότι ο δημόσιος τομέας μόνο τον «δήμο» δεν μοιάζει να υπηρετεί, ότι η συντεχνιακή λογική που επικράτησε έπαιξε τον ρόλο της για τα χάλια της παιδείας, της υγείας ή της δημόσιας διοίκησης, ότι η «συναδελφική αλληλεγγύη» έγινε μια ομερτά που κάλυπτε την ανικανότητα και την κλεψιά.

Όμως δεν μπορούμε να πούμε ότι «όλοι μαζί φταίνε» όπως δεν δεχόμαστε το «όλοι μαζί τα φάγαμε». Θέλουμε το μήνυμα της αγανάκτησης να αποκτήσει προγεφυρώματα και στους χώρους εργασίας, θέλουμε στον αγώνα αυτό όλη την κοινωνία σύμμαχο. Όμως αυτό δεν πρέπει να είναι μια λευκή επιταγή.

Είναι καιρός κι οι εργαζόμενοι, ειδικά αυτοί του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα να συνειδητοποιήσουν ότι δεν υπερασπίζουν μόνο θέσεις εργασίας ή εισοδήματα, ότι ο δημόσιος χαρακτήρας κάποιων αγαθών και υπηρεσιών απαιτεί σεβασμό και ποιότητα στη σχέση με τον πολίτη. Ότι οι το κόστος των υπηρεσιών, είτε αυτό γράφεται σε έναν λογαριασμό της ΔΕΗ που προκαλεί εγκεφαλικά είτε στον κρατικό προϋπολογισμό και γίνεται εκκαθαριστικό της εφορίας με ανάλογες συνέπειες, είναι κοινωνικό κόστος. Ότι ο χρήστης των δημόσιων υπηρεσιών είναι πρόσωπο με δικαιώματα και όχι σάκος όπου θα ξεσπάσει την  μικροεξουσιαστική του μανία ο κάθε γραφειοκράτης. Το δημόσιο πρέπει να αποκατασταθεί ως κτήμα όλων κι όχι μόνον αυτών που κάθονται σε μια καρέκλα.

Εν τέλει η αγανάκτηση μπορεί σήμερα να εστιάζεται στους άρπαγες και τους υπαλλήλους της τρόικας, αλλά οι ρίζες της βρίσκονται πολύ πιο βαθιά, στον τέρας του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος που καταβροχθίζει το παρόν και το μέλλον του τόπου. Η αγανάκτηση έρχεται και από κοινωνικές στάσεις και συμπεριφορές που αλλοιώνουν  την ζωή μας εδώ και χρόνια, πολύ πριν μας προκύψει το μνημόνιο. Η αλλαγή συνεπώς δεν μπορεί να είναι μια αλλαγή φρουράς στην τιμονιέρα αλλά μια αλλαγή στις στάσεις και συμπεριφορές αυτές. Αυτό είναι το βήμα που πρέπει να κάνουμε όλοι μας, και βέβαια κι οι «οργανωμένες δυνάμεις» των  χώρων εργασίας, αν θέλουμε οι μέρες κι νύχτες στις πλατείες να αφήσουν ένα αποτέλεσμα που δεν θα στραφεί (για μια ακόμη φορά) ενάντια σε ότι πιστέψαμε κι ελπίσαμε.

ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ Ή ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΠΟΛΥΣΗΜΙΑ;

του Γιώργου Κοντογιώργη

Θα σας απασχολήσω με την διευκρίνιση των εννοιών που υποκρύπτονται στον όρο της πολυπολιτισμικότητας και με τις παράπλευρες συνέπειες που έχει η υιοθέτηση της μιας ή της άλλης εκδοχής στα σημερινά πράγματα, αλλά και τις προεκτάσεις τους στο εξελικτικό γίγνεσθαι των κοινωνιών.

1. Σπεύδω να επισημάνω το λογικό σφάλμα της νεοτερικότητας να ορίζει την έννοια του πολιτισμού με βάση όχι την ιδιοσυστασία ή τον χαρακτήρα του, αυτό που τον παράγει και τον αποδίδει, αλλά κατά συνεκτίμηση ορισμένων εξωτερικών φαινομένων, τα οποία ουσιαστικά αποτελούν παράγωγα δηλαδή μεταβλητές του κοσμοσυστημικού κεκτημένου του πολιτισμού[1]. Υπενθυμίζω το λογικό αυτό σφάλμα διότι έχει σημαίνουσες επιπτώσεις στον προβληματισμό που ακολουθεί.

Συγκρατώ δύο από τα κυρίαρχα στοιχεία με τα οποία ο σημερινός άνθρωπος ορίζει την έννοια του πολιτισμού: τη θρησκεία και την ταυτοτική συλλογικότητα, που στις μέρες μας αποκαλείται έθνος. Ωστόσο, μπορούμε να διαπιστώσουμε ευθύς αμέσως ότι η θρησκεία δεν είναι παραγωγός, αλλά παράγωγο πολιτισμού. Αρκούν δύο παραδείγματα, τα οποία αντλώ από το ελληνικό παράδειγμα, για να κατανοήσουμε τι εννοώ. Η χριστιανική θρησκεία, εμφανίζει σημαίνουσες αποκλείσεις στη λατινική (καθολική) και στην ελληνική της (ορθόδοξη) εκδοχή. Η καθολική εκδοχή του χριστιανισμού εξακολουθεί να είναι βαθειά δεσποτική, ενώ αντιθέτως, η ελληνική του εκδοχή, στον ιστορικό της πυρήνα διέθετε θεμελιωδώς ανθρωποκεντρικά χαρακτηριστικά. Αντιθέτως, η ορθόδοξη εκκλησία υπό το κράτος έθνος υποχώρησε σημαντικά ως προς την ανθρωποκεντρική της σημειολογία, μεταγράφοντας εις εαυτήν βατικάνιες παραδοχές. Διαπιστώνουμε δηλαδή ότι η ίδια η θρησκεία προβάλει μια διαφορετική αντίληψη του θείου, της σχέσης του ανθρώπου με τον θεό και, κατ’επέκταση, του συστήματος της θρησκείας, ανάλογα με την κοσμοσυστημική φύση των κοινωνιών στις οποίες βιώνεται.

Το ίδιο θα λέγαμε και για την αρχαία ελληνική θρησκεία. Η αρχαία θρησκεία δεν ήταν ελληνική, ως προς την προέλευσή της, ήταν βασικά η αιγυπτιακή θρησκεία, η οποία όμως όταν υιοθετήθηκε από τους Έλληνες, κλήθηκε να προσαρμοσθεί σε κοινωνίες ριζικά διαφορετικές. Ποιό είναι λοιπόν το υπόβαθρο αυτής της μεταβολής; Προφανώς, το γεγονός ότι στη μία περίπτωση οι κοινωνίες ήσαν δεσποτικές, κοινωνίες χωρίς ελευθερία που αποτελούσαν αντικείμενο ιδιοκτησίας, όπως και τα πράγματα. Το δεσποτικό υπόβαθρο του ενγένει πολιτισμού, προσέδωσε και στη θρησκεία δεσποτική λογική. Στην άλλη, στην ελληνική περίπτωση, βρισκόμαστε ενώπιον ανθρωποκεντρικών κοινωνιών, δηλαδή κοινωνιών εν ελευθερία. Έχει σημασία να γνωρίζουμε ότι η ελευθερία αυτή δεν είναι στατική. Συνάπτεται με ένα εξελικτικό γίγνεσθαι, το οποίο έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, διότι επιδρά επίσης στην πρόσληψη και τη συγκρότηση του θρησκευτικού φαινομένου.

Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τις συλλογικές ταυτότητες που μας ενδιαφέρουν άμεσα εδώ. Τι είναι η ταυτότητα; Η ταυτότητα είναι η θεμέλιος βάση της ιδιοπροσωπίας μας: της ατομικότητάς μας, της συλλογικότητάς μας και, κατ’επέκταση, της πολιτείας. Αποτελεί την προϋπόθεση για τη συγκρότηση των κοινωνιών εν ελευθερία.

Η ταυτότητα δεν υπάρχει ως συγκροτησιακή παράμετρος της ατομικότητας και της συλλογικότητας του ανθρώπου στις δεσποτικές κοινωνίες. Ο δουλοπάροικος ανήκει στον δεσπότη, η αναφορά του σ’αυτόν συνθέτει την ταυτότητά του. Το συλλογικό του «είναι» ανάγεται στο ανήκειν στον φεουδάρχη. Η επισήμανση αυτή είναι θεμελιώδης. Ο άνθρωπος μόνον ως ελεύθερη οντότητα αρχίζει να διερωτάται για τον εαυτό του. Δεν είναι όμως απαραίτητο να διακρίνει στον εαυτό του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που δεν αποτελούν γνωρίσματα του «άλλου» για να διαπιστώσει την ταυτοτική του οντότητα. Αρκεί η υποστασιοποίησή του με όρους ελευθερίας.

Ώστε, στις ανθρωποκεντρικές κοινωνίες υπάρχει η πρώτη ύλη, η ατομική ταυτότητα, στην οποία προστίθενται και οι άλλες, οι συλλογικές ταυτότητες. Από την άλλη, ο ελεύθερος άνθρωπος φέρει μαζί του μια ποικιλία ταυτοτήτων. Η μια, συμπληρώνει την άλλη, έτσι ώστε να λειτουργούν σωρευτικά. Διαθέτουν ωστόσο μια σχετική αυτονομία και, ως εκ τούτου, τη βούληση της επιβεβαίωσής τους. Η επιβεβαίωση αυτή μεταφράζεται τελικά σε διάβημα ελευθερίας, δηλαδή σε αίτημα συμμετοχής στη διαδικασία της διαχείρισης του συλλογικού «είναι». Ο Έλληνας, για παράδειγμα,  διακρίνει τον εαυτό του έναντι του «άλλου» και εντάσσεται στη συλλογική ταυτότητα/κοινωνία των Ελλήνων. Συγχρόνως, αναγνωρίζει τον εαυτό του ως μέρος άλλων μικρότερων πολιτισμικών οντοτήτων, στο εσωτερικό της εθνικής του συλλογικότητας, που ενδεχομένως είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του, η ευρύτερη περιφέρεια (λχ η Ήπειρος κλπ), ο χώρος όπου εργάζεται και πάρα πολλές άλλες περιοχές αναγνωρισιμότητας της ύπαρξής του[2]. Για τους ιστορικούς Έλληνες η ισορροπία μεταξύ της εθνικής συλλογικότητας και των επιμέρους ταυτοτήτων (λχ των πολεοτικών) διαφοροποιήθηκε στο χρόνο σε συνάρτηση με το ανθρωποκεντρικό τους ανάπτυγμα. Εξόχως σημαντικές υπήρξαν, ωστόσο, και οι μεταλλάξεις του περιεχομένου της εθνικής συλλογικότητας. Η αδυναμία της νεοελληνικής επιστήμης να συλλάβει την έννοια της ελληνικής ταυτότητας στις διάφορες ιστορικές φάσεις της καθώς και η ευκολία με την οποία, η ελληνική κοινωνία, αντιπαρατίθεται με μέτρο τις επιμέρους ταυτότητες στις μέρες μας ανάγεται ακριβώς στην ιστορικότητα αυτή. Ο ελληνισμός συγκροτήθηκε ως έθνος κοσμοσύστημα, όχι ως έθνος κράτος[3].

Οπωσδήποτε, το ελληνικό παράδειγμα καταδεικνύει ότι οι διαφοροποιήσεις των ταυτοτήτων έχουν να κάνουν τόσο με τα στοιχεία που συνθέτουν την πολιτισμική τους συγκρότηση όσο και με τις μεταλλάξεις της ελευθερίας, η οποία συμμετέχει στο πολιτικό της γινόμενο.

Η θεμελιώδης διαπίστωση, που αφορά στις επιμέρους συλλογικές ταυτότητες είτε στη γενική έννοια του έθνους, είναι ότι απηχούν μια εξαιρετικά πρώιμη εποχή ή φάση της εξέλιξης των κοινωνιών εν ελευθερία. Η φάση αυτή, αποτυπώνεται στον κρατοκεντρικό χαρακτήρα του συνόλου ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος και στη διχαστική σχέση μεταξύ κοινωνίας και (οικονομικο-κοινωνικού και πολιτικού) συστήματος. Η επισήμανση αυτή, αφορά στο σύνολο του πλανήτη, σήμερα. Έχει όμως ως πρωτοπορία τον λεγόμενο «δυτικό κόσμο», το έδαφος δηλαδή όπου πρωτοσυγκροτήθηκαν οι νεότερες κοινωνίες με γνώμονα τον ανθρωποκεντρικό τύπο.

Στο περιβάλλον αυτό, η πολυπολιτισμικότητα εστιάζεται στην εθνική συλλογικότητα, δηλαδή στις ειδικότερες εκφάνσεις που ενσωματώνει κάθε συνολικό (εθνικό) ταυτοτικό γεγονός. Υπογραμμίζω το γεγονός αυτό, διότι κατ’αυτάς διαπιστώνεται ότι η έννοια της πολυπολιτισμικότητας καλείται να υποδηλώσει την πολυεθνικότητα, την πολυεθνική συγκρότηση του κοινωνικού ιστού του κράτους. Η προσέγγιση αυτή όμως λαμβάνει ως βάση μια λάθος αφετηρία. Η πολιτισμική πολυσημία λαμβάνει ως θεμέλιο το αποτέλεσμα της σύνθεσης των επιμέρους ταυτοτήτων στο περιβάλλον μιας κοινής ταυτοτικής και, κατ’επέκταση, πολιτειακής στέγης. Η πολυεθνικότητα ανάγεται σε μια παραλληλία εθνικών συλλογικοτήτων με αυτοτελή και, ενδεχομένως, αποκλίνουσα πολιτική αναφορά. Στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με τη συνάντηση περισσοτέρων της μιας εθνικών συλλογικοτήτων, στο εσωτερικό μιας συγκεκριμένης πολιτειακής οντότητας.

Αφήνω κατά μέρος την ιδιαιτερότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης διότι τα ζητήματα που εγείρει είναι διαφορετικής φύσεως και, εν πάσει περιπτώσει, δεν είναι του παρόντος[4]. Θα εστιάσω την προσοχή μου στην πρωτογενή πολιτεία που υποστασιοποιεί η εθνική συλλογικότητα, για να καταδείξω πώς οι δυο αυτές έννοιες έγιναν αντικείμενο πολλών χρήσεων από το νεοτερικό κράτος, κατά τη διαδρομή του από τη δεσποτεία στον πρώιμο ανθρωποκεντρισμό. Όντως, από τη στιγμή που ο κόσμος συγκροτήθηκε ανθρωποκεντρικά στη μεγάλη κοσμοσυστημική κλίμακα, άρχισε να επιζητείται μια νέα ταυτότητα, η οποία να δημιουργεί το συνεκτικό υπόβαθρο του κράτους, τη βούληση για τη συνύπαρξη ενός κοινωνικού όλου σε μια «κοινή εστία»/πατρίδα, αλλά και τη νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος, που θα απαντούσε στο ερώτημα ποιος θα έχει την ευθύνη της διαχείρισης των συμφερόντων της κοινωνίας των πολιτών. Το ζήτημα εάν το κράτος δημιούργησε την εθνική συλλογικότητα ή, αντιθέτως, εάν αυτή οδήγησε στον αναπροσανατολισμό του κράτους με πρόσημο το ανθρωποκεντρικό γινόμενο της κοινωνίας, προκειμένου να το εκφράσει πολιτικά, δηλαδή με όρους ελευθερίας, θα αποκτήσει, μετά από κάποια στιγμή, κρίσιμη σημασία.

Χωρίς αμφιβολία το έθνος θα κληθεί να αποδώσει την κοινή συνείδηση της κοινωνίας μέσα στο κράτος. Θα οικοδομηθεί, ωστόσο, στο περιβάλλον των ανθρωποκεντρικών θυλάκων που κινούσαν τη διαδικασία της μετάβασης και όχι από αυτό. Αυτοί θα αξιώσουν όπως το κράτος πάψει να ανήκει σε έναν ιδιοκτήτη δεσπότη (τον απόλυτο μονάρχη) και να εξελιχθεί σε «νομικό πρόσωπο» που να τάξει ως σκοπό του το εθνικό συμφέρον, αντί του συμφέροντος του μονάρχη. Η αναφορά στο έθνος και όχι στην κοινωνία, υποδηλώνει, από την άλλη, ότι η τελευταία, στη φάση της μετάβασης δεν ήταν δυνατόν να αποτελέσει πολιτικό υποκείμενο. Η νίκη του κράτους αυτού και η επίκληση του έθνους, προκειμένου να νομιμοποιηθεί στην εμπραγμάτωση του σκοπού της νέας τάξης, θα συνδυασθούν με υψηλές καταχρήσεις δυνάμεως που θα λάβουν ως αφετηρία την αρχή της ομοιογενοποίησης, δηλαδή την καταστολή του εθνοτικώς διαφορετικού.

Το φαινόμενο όμως αυτό, επειδή ακριβώς συνάδει με τα πρώτα βήματα της ανθρωποκεντρικής οικοδόμησης στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, δεν απαντάται στο νεότερο ελληνικό κόσμο. Ο τελευταίος, λόγω της μακραίωνης θητείας του στον ανθρωποκεντρισμό, υποστήριξε μέχρι τέλους, τον 19ο αιώνα, την αρχή της εθνικής πολυσημίας[5].

Συγκρατούμε λοιπόν ότι στο μέτρο που έθνος και κράτος αναγορεύθηκαν αμοιβαίως το ένα θεράπων του άλλου, στην εποχή μας, έθεσαν όρια στην περαιτέρω ολοκλήρωση της εθνογενετικής διαδικασίας. Πολλές εθνοτικές ή ευρύτερες πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, αναγκάσθηκαν να συναντηθούν με την εθνική ομάδα που κυριάρχησε στο κράτος και αποτέλεσαν μέρος της. Η απαγόρευση όμως αυτή της εθνογενετικής δυναμικής και, μάλιστα, της πολιτισμικής πολυσημίας του έθνους, εντός του νεοτερικού κράτους, δεν αποτελεί εγγενές φαινόμενο του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος. Είναι απόρροια της πρωτο-ανθρωποκεντρικής φάσης που διερχόταν ο νεότερος κόσμος.

Στην ίδια ακριβώς αιτία πρέπει να χρεωθεί και η συγκρότηση του κράτους ως μιας πολιτικά κυρίαρχης οντότητας, η οποία κατακρατούσε το μονοπώλιο του πολιτικού συστήματος και τοποθετούσε την κοινωνία στον ιδιωτικό χώρο. Η κοινωνία, που μόλις εισήρχετο στο στάδιο της ανθρωποκεντρικής εμπειρίας, διέθετε έναν εξαιρετικά περιορισμένο ορίζοντα ελευθερίας. Το διακύβευμά της εστιαζόταν στη διασφάλιση της ατομικής και της εθνικής (έναντι του «άλλου») ελευθερίας. Πέραν αυτού, σε ότι αφορά στη σχέση της με την πολιτεία, αρκείτο στην ιδιότητα του ατελούς πολίτη. Ο ατελής πολίτης αξιώνει το δικαίωμα της ψήφου, το οποίο όμως έχει νομιμοποιητικό -όχι όμως και αντιπροσωπευτικό- περιεχόμενο έναντι του σύνολου κράτους. Ορίζεται δυνάμει του ανήκειν στο κράτος και όχι στην πολιτεία. Η μη αναγνώριση της πολιτισμικής πολυσημίας συνάδει ακριβώς με την αρχή της ολοκληρωτικής οικειοποίησης της πολιτείας από το κράτος. Και όχι στο γεγονός της εθνικής συλλογικότητας.

Που καταλήγουμε; Ότι οι ελευθερίες που αναγνωρίζονται σήμερα, δυνάμει του ανθρωποκεντρικού κεκτημένου που αναπαριστά η εθνική ταυτοτική συλλογικότητα, είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Δεν υπεισέρχονται ως διακύβευμα στη συλλογική σχέση: η κοινωνική και η πολιτική ελευθερία αφενός, και αφετέρου η ελευθερία που συνέχεται με την πολυσημική συγκρότηση της πολιτείας του κράτους, απουσιάζουν ολοσχερώς.

Να δούμε πιο συγκεκριμένα τις διαστάσεις αυτές της ελευθερίας:

Πρώτον, η ελευθερία, που συνέχεται με την πολιτισμική πολυσημία του συλλογικού ταυτοτικού γεγονότος, προϋποθέτει ότι μας αναγνωρίζεται η δυνατότητα, στο πλαίσιο ενός κράτους, να συγκροτούμε ιδιαίτερες πολιτειακές οντότητες, οι οποίες να μεθερμηνεύουν την ιδιαιτερότητά μας και, συγχρόνως, να μετέχουν στη διαμόρφωση του γενικότερου δημοσίου χώρου.

Δεύτερον, η ελευθερία που συνέχεται με την σχέση μεταξύ κοινωνίας και οικονομίας ή κοινωνίας και πολιτικής, αφορά στην κοινωνική και στην πολιτική ελευθερία. Η ελευθερία αυτή έχει να κάνει με τη διερώτηση εάν το (οικονομικό και/ή πολιτικό σύστημα) ανήκει σε κάποιον διαφοροποιημένο ιδιοκτήτη ή στους συντελεστές του (εν προκειμένω, στην κοινωνία).

Έχουμε ήδη διαπιστώσει αλλού ότι η νεοτερικότητα ορίζει την μεν ατομική ελευθερία με όρους αυτονομίας, δηλαδή  με την ακρίβεια της έννοιας που υποδεικνύει ότι καθένα από τα μέλη της κοινωνίας δεν αποδέχεται να ορίσει κάποιος τρίτος, τι θα  κάνει ή τι δεν θα κάνει. Όταν όμως καλείται να ορίσει την κοινωνική και την πολιτική ελευθερία, μας υποδεικνύει ότι πρέπει να απεμπολήσουμε την αρχή της αυτονομίας υπέρ ενός ετεροκαθοριστικού προτάγματος, του δικαιώματος. Έχουμε δικαίωμα να διαδηλώσουμε, αλλά διαδηλώνουμε επειδή κάποιος άλλος κατέχει την ελευθερία του αυτοπροσδιορισμού μας, δηλαδή την αυτονομία μας. Το ίδιο συμβαίνει και στο πεδίο της οικονομίας. Η αντίφαση αυτή συγκροτεί το ιδεολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο έχουμε οικοδομήσει και βιώνουμε τις αυταπάτες μας, νομίζοντας ότι είμαστε ελεύθεροι, μόνο και μόνο επειδή, στη φάση που διερχόμαστε, η συγκεκριμένη ελευθερία απλώς δεν μας χρειάζεται και επομένως δεν αποτελεί αίτημα για την εποχή μας.

Το ερώτημα που εγείρεται, ωστόσο, είναι εάν είναι εφικτή η πολιτική σήμανση της έννοιας της πολυπολιτισμικότητας, δηλαδή η προσέγγισή της υπό το πρίσμα της ελευθερίας. Διότι θεωρείται ακόμη στις μέρες μας ότι η πολυπολιτειακή συγκρότηση της εθνικής συλλογικότητας αποτελεί απειλή για το κράτος και για το έθνος. Υπό το ίδιο πρίσμα, αντιμετωπίζεται και η πολιτική ελευθερία, που ανάγεται στη σχέση μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής. Το ερώτημα του ποιός θα έχει την ευθύνη της διαχείρισης της εθνικής συλλογικότητας συνέχεται με το συμφέρον όχι της κοινωνίας, αλλά του κράτους.

Δεν είναι τυχαίο, από την άποψη αυτή, ότι ο -κατά τα άλλα μαρξιστής- ιστορικός Έρικ Χομπσμπάουμ επιχειρηματολογεί δια μακρόν ότι εάν ο ηγετικός πυρήνας, ο οποίος μονοπωλεί σήμερα το κράτος της πολιτικής κυριαρχίας, αποκαθηλωθεί από το βάθρο της εξουσίας, θα απειληθεί το έθνος, θα εκλείψει, ως άχρηστο το έθνος. Σπεύδω να αντιτείνω ότι ο ισχυρισμός αυτός δεν είναι απλώς γνωσιολογικά αβαθής, είναι και αυθαίρετος και, θα έλεγα, ιδεολογικά εξόχως αντιδραστικός. Διότι η ανάληψη της πολιτικής ευθύνης του έθνους από την κοινωνία, η ενσάρκωση του πολιτικού συστήματος από αυτήν, αντί του κράτους, δεν απειλεί το έθνος, αλλά το πολιτικά κυρίαρχο κράτος. Και πιο συγκεκριμένα τη μονοπωλιακή θέση που κατέχουν σ’αυτό οι εκάστοτε νομείς του. Αυτό ακριβώς συμβαίνει στη δημοκρατία, στην οποία η ταυτοτική συλλογικότητα επανέρχεται στον φυσικό της φορέα, στην κοινωνία των πολιτών.

Η διευκρίνιση αυτή και, συνάμα, η επισήμανση ότι το πολιτικό σύστημα αποτελεί γνωσιολογικά μια διάφορο έννοια, η οποία δεν ταυτίζεται εκ φύσεως με το αυτόνομο κράτος/σύστημα, έχει καταστατική σημασία, διότι μας επιβεβαιώνει ότι βιώνουμε ακόμη μία «προ-πολιτειακή» κοινωνία, κατά την οποία ουσιώδεις διαστάσεις της ελευθερίας δεν συναντήθηκαν ακόμη με τα μέλη της.

2. Η έννοια της πολυπολιτισμικότητας στις μέρες μας, εμφανίζεται να μεταβάλει περιεχόμενο, ως αποτέλεσμα της διακτίνωσης του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος στο σύνολο του πλανήτη. Συμβαίνει εφεξής σε όλο το φάσμα των κοινωνιών του πλανήτη, αυτό που βίωσαν οι εθνικές κοινωνίες της Ευρώπης τον προηγούμενο αιώνα: μία εκ βάθρων μετάλλαξη του κοινωνικο-οικονομικού ιστού που οδηγεί, μεταξύ των άλλων, στη μαζική μετακίνηση ανθρώπων από τον αγροτικό στον αστικό χώρο, από τις χώρες της «περιφέρειας» στις χώρες του «κέντρου». Στο μέτρο που οι ανθρωποκεντρικές παράμετροι διεισδύουν στις χώρες της πρώην δεσποτικής περιφέρειας του πλανήτη, η μετακίνηση αυτή πραγματώνεται διακρατικά, στο επίπεδο του συνόλου κοσμοσυστήματος. Όντως, η αυτονόμηση, ιδίως της οικονομίας και της επικοινωνίας, από το περίκλειστο άλλοτε εθνικό κράτος, προκαλεί παράπλευρες απώλειες ή συνέπειες. Δημιουργεί, συγκεκριμένα, τις συνθήκες μιας δια-κοσμοσυστημικής κινητικότητας, η οποία συνδυάζεται με το ανερχόμενο τεχνοδυκτιακό επικοινωνιακό σύστημα. Μια από τις εκδηλώσεις της κινητικότητας αυτής εντοπίζεται στη δυναμική της εργασίας. Γι’ αυτό και το κοινωνικό πρόβλημα, δεν επιδιώκεται πια να επιλυθεί επί τόπου, όπως γινόταν στις πρώιμες εποχές της Ευρώπης (λχ με την Γαλλική ή τη Ρωσική επανάσταση), αλλά δια μεταφοράς. Μετατοπίζεται στις χώρες της ανθρωποκεντρικής πρωτοπορίας.

Το φαινόμενο αυτό, δημιουργεί σειρά από προβληματικές παρενέργειες οι οποίες κάνουν επείγουσα την αντιμετώπισή τους. Αναφέρω ενδεικτικά το ζήτημα της ασφάλειας ή της ανασφάλειας, της αστάθειας και της υποβάθμισης πολλών αστικών ή μη αστικών περιοχών. Το ζήτημα της συνοχής που διασφαλίζει η συνάντηση των μελών της κοινωνίας στο πλαίσιο της εθνικής συλλογικότητας. Το να διαπιστώνει κανείς ξαφνικά ότι η γειτονιά του αλλάζει χαρακτήρα, με την προσέλευση κοινωνικά και πολιτισμικά διαφορετικών γειτόνων, δεν αξιολογείται με όρους φιλανθρωπίας ή δικαίου. Αξιολογείται κυρίως υπό το πρίσμα του τρόπου και της καθημερινότητας του βίου ή των επιπτώσεών που έχει στην εθνική συλλογικότητα.

Το φαινόμενο αυτό οι σύγχρονες κοινωνίες καλούνται να το επιλύσουν, δίδοντας απάντηση στο πώς θα συγκροτηθεί η νέα κοινωνική, ταυτοτική και πολιτισμική σχέση, η νέα επικοινωνία μεταξύ των παλαιών και των νέων κατοίκων, μέσα σε έναν χώρο ο οποίος μέχρι πρόσφατα εθεωρείτο ότι αποτελούσε την αποκλειστική εστία, την πατρίδα μιας ορισμένης εθνικής συλλογικότητας.

Εγείρεται όμως ένα εξίσου σημαντικό ζήτημα, που έχει να κάνει με το διακύβευμα της εργασίας. Πολύ συχνά διατυπώνεται η άποψη ότι η οικονομική μετανάστευση είναι εχθρός της εργασίας του πολίτη. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Με την ανθρωποκεντρική ανάπτυξη του κόσμου, η εργασία ή μορφές εργασίας οδηγούνται σε μια σχετική απαξίωση. Δεν είναι πρωτόγνωρο το φαινόμενο αυτό. Το συναντάμε επίσης στην εξέλιξη των πόλεων κρατών. Το πρόβλημα με την οικονομική μετανάστευση είναι ότι φέρνει την κοινωνία των πολιτών, την κοινωνία της εθνικής συλλογικότητας, σε μια μεσοπρόθεσμη πολιτική αδυναμία. Και περιέρχεται η κοινωνία των πολιτών σε πολιτική αδυναμία για τον απλό λόγο ότι στην ανθρωποκεντρική φάση που βιώνει η εποχή μας, η σχέση της με την πολιτεία είναι ερμητικά εξω-πολιτειακή και διαμεσολαβημένη. Εξαρτάται δηλαδή από κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που εξέχουν της κοινωνίας των πολιτών και λειτουργούν ως διαμεσολαβητές της με την εξουσίας. Η έννοια της διαμεσολάβησης δηλώνει ρητώς ότι οι δυνάμεις αυτές δεν δεσμεύονται με αντιπροσωπευτικό πρόσημο έναντι της κοινωνίας.

Στο μέτρο λοιπόν που οι δυνάμεις αυτές εξαρτώνται ολοένα και περισσότερο από την άρθρωση των μεταξύ τους σχέσεων, των μηχανισμών και του συμφέροντος της «αγοράς», έχουν αυτονομηθεί έναντι της κοινωνίας. Συγχρόνως, η κοινωνία αδυνατεί να υποστηρίξει με τους μέχρι τώρα γνωστούς τρόπους, όπως η διαδήλωση ή η απεργία, το συμφέρον της στο επίπεδο του (οικονομικο-κοινωνικού και πολιτικού) συστήματος. Σ’αυτήν ακριβώς την πολιτική αδυναμία οφείλεται και η ραγδαία σημειούμενη μεταβολή της εργασίας των πολιτών από αντικείμενο δημοσίου ενδιαφέροντος που απολάμβανε προστασία με όχημα τα δικαιώματα, σε εργασία εμπόρευμα. Το ζήτημα εφεξής δεν είναι η ενσωμάτωση της εργασίας του μετανάστη στο οικονομικό γίγνεσθαι της χώρας υποδοχής, αλλά η απαξίωση της εργασίας του πολίτη, με την περιαγωγή της στο καθεστώς του εμπορεύματος. Ως εμπόρευμα η εργασία υπόκειται στη διατίμηση της αγοράς, όπως ένα τυπικό προϊόν. Δεν συνεκτιμάται η συνάφειά της με την ελευθερία, την ευημερία και την ασφάλεια της κοινωνίας.

3. Στο νέο αυτό περιβάλλον, ερωτάται, πού θα δημιουργηθεί η τομή η οποία θα αποκαταστήσει τον κοινωνικό σκοπό της πολιτικής. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι κρίσιμη διότι διασταυρώνεται με την αδιέξοδη ρητορική των πολιτικών δυνάμεων. Οι μεν, προκρίνουν ότι πρέπει να φύγουν οι «ξένοι», οι δε επιλέγουν την ιδέα της ενσωμάτωσης των μεταναστών, μέσω των δικαιωμάτων, στην οικονομική διαδικασία, ενώ, τέλος, κάποιοι άλλοι διεκδικούν την ολοκληρωτική ένταξή τους στον πολιτειακό και όχι μόνο οικονομικο-κοινωνικό ιστό της χώρας.

Εκτιμώ ότι και οι τρεις αυτές λύσεις τοποθετούνται έξω από το διακύβευμα της εποχής που διέρχεται ο ανθρωποκεντρικός κόσμος στις μέρες μας. Θεωρούν ότι το πρόβλημα της οικονομικής μετανάστευσης θα επιλυθεί είτε με την απαγόρευση της εξέλιξης που είναι αναπόφευκτη είτε με την μεταβολή του οικονομικού μετανάστη σε σύνοικο και, συνακόλουθα, στο συγκεκριμένο πλαίσιο, εχθρό της εθνικής κοινωνίας των πολιτών.

Στην πραγματικότητα, οι οπτικές αυτές προσεγγίζουν το ενγένει κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα υπό το πρίσμα μιας σαφώς οπισθοδρομικής λογικής. Μάλιστα, οι δυνάμεις που, στο όνομα της «προόδου», στοχοποιούν την κοινωνία ως εχθρό της ελευθερίας, είναι εκείνες που περισσότερο από κάθε άλλη αρνούνται, στην κοινωνία το δικαίωμα να διευρύνει το πεδίο της ελευθερίας στο κοινωνικο-οικονομικό και ιδίως στο πολιτικό πεδίο. Έχοντας απαξιωθεί στα μάτια της κοινωνίας, επιχειρούν να αξιοποιήσουν την πολιτική της αδυναμία,  λειτουργώντας ως το «βαποράκι» για τη τακτοποίηση των αποβλήτων του παγκόσμιου καπιταλισμού (της λεγόμενης «αγοράς»). Είναι οι δυνάμεις εκείνες που διδάσκουν ότι τα δικαιώματα είναι ανώτερα της ελευθερίας, όχι διότι είναι όντως έτσι, αλλά επειδή η ελευθερία αφορά στην κοινωνία των πολιτών και, κατ’επέκταση, στην αναίρεση του εξουσιαστικού τους ρόλου.

Το ερώτημα αυτό στην πραγματικότητα κρύβει μία άλλη διάσταση της σχέσης μεταξύ της εθνικής συλλογικότητας και της πολιτείας, που έχει να κάνει με το διακύβευμα ενσωμάτωση ή αυτονομία; Η αυτονομία, ανάγεται στην πολιτισμική πολυσημία στην οποία αναφέρθηκα ήδη. Δηλώνει ότι κάθε εθνοτική ή άλλη ομάδα, που επιθυμεί να αυτοθεσμηθεί, δύναται να το πράξει.  Η ενσωμάτωση, από την πλευρά της, υποδεικνύει περιοριστικά τη θεσμική προοπτική της πολιτισμικής πολυσημίας.

Το ζήτημα, ωστόσο, στην περίπτωση της οικονομικής μετανάστευσης (του εθνικώς «άλλου») ενδιαφέρει, όπως γίνεται αντιληπτό, την εθνική συλλογικότητα, στο μέτρο που στο ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα μεγάλης κλίμακας κατέχει τη συστατική θέση στη συγκρότηση του κράτους. Είναι δηλαδή άρρηκτα συνδεδεμένη με το ζήτημα της κοινωνικής συνοχής και, εντέλει, με την θεμέλια ενότητα της σύνολης πολιτειακής επικράτειας. Υπό το πρίσμα αυτό τίθεται το ερώτημα σε ποιό βαθμό δικαιούται το έθνος της κοινωνίας να αρνηθεί να μοιρασθεί την κοινή συλλογική του εστία, να καθορίσει τους όρους και τα όρια της αποδοχής του «άλλου» σ’αυτήν της ή, ακόμη, να παρεμποδίσει την απόσχιση του εδάφους της χώρας στο όνομα της αυτονομίας του «άλλου»; Είναι προφανές ότι δεν αναφέρομαι στην ιστορικά σύνοικη εθνοτική οντότητα που αίφνης διεκδικεί την πολιτειακή της επιβεβαίωση, αλλά στον εκ μεταφοράς «άλλον» στο κράτος έθνος. Εάν το δικαίωμα της αντίστασης μιας εθνικής συλλογικότητας έναντι μιας εξωτερικής απειλής αναγνωρίζεται σε επίπεδο συνόρων, πώς θα αντιμετωπισθεί η δυνάμει απειλή που, ενδεχομένως, στοιχειοθετεί η εσωτερική της υπονόμευση;

Το δίλημμα αυτό εγείρεται από τη στιγμή που με την μεταστέγαση μέρους ενός έθνους από ένα κράτος μέσα σε ένα άλλο κράτος, εγείρονται ζητήματα που απειλούν να ανατρέψουν το κεκτημένο πάνω στο οποίο οικοδομείται η θεμέλια προϋπόθεση του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος μεγάλης κλίμακας, δηλαδή η εθνική κοινωνία. Ερωτάται επομένως, στο πλαίσιο αυτό, πώς μπορεί να εξοικονομηθεί η δυναμική της κοσμοσυστημικής ανάπτυξης των ανθρωποκεντρικών παραμέτρων που επιφέρει η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση», χωρίς να πληγεί το θεμέλιό της, η εθνική συλλογικότητα.

Αναφέρομαι, όπως γίνεται αντιληπτό, στην ταυτοτική συλλογικότητα που λειτουργεί ως η εστία της ελευθερίας, την οποία συμπυκνώνει θεσμικά η έννοια του πολίτη. Διότι το ανήκειν στην εθνική συλλογικότητα, συνεπάγεται την ιδιότητα του πολίτη στο κράτος που ενσαρκώνει και, εν προκειμένω, την ελευθερία της. Η πολιτειότης συνδέεται με όρους μοναδικότητας, στην κρατοκεντρική φάση του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος, με την κρατική οντότητα που την χορηγεί. Επομένως, κάθε άτομο διαθέτει, καταρχήν, μια πολιτειότητα, δυνάμει της οποίας εγγράφεται ως εταίρος στην απόλαυση της ελευθερίας που ενσωματώνει στο πλαίσιο του συγκεκριμένου κράτους.

Η διερώτηση αυτή δεν αντιτίθεται στην οικονομική μετανάστευση αυτή καθεαυτή ούτε στο άνοιγμα της εθνικής συλλογικότητας σε νέους εταίρους. Η σημειούμενη μετάβαση, από την αιματολογική/βιολογική προσέγγιση της ταυτοτικής συλλογικότητας, στην πολιτισμική της τεκμηρίωση, η οποία θα πραγματοποιηθεί ήδη κατά μικρόν από την πρωτο-ανθρωποκεντρική περίοδο των κοινωνιών, επιβεβαιώνει ακριβώς το γεγονός αυτό.

Το ζήτημα παρουσιάζει πολλές διαστάσεις συνθετότητας, τις οποίες παρακάμπτω, για να σταθώ, εν προκειμένω, στην προβληματική για την αντιμετώπισή του. Από όσα ανέφερα ανωτέρω, προκύπτει ότι δεν τίθεται, στην παρούσα φάση, θέμα αυτονομίας. Δεν συντρέχει καν ζήτημα διαχείρισης της οικονομικής μετανάστευσης με όρους μειονότητας. Στη φάση του πρώιμου ανθρωποκεντρικά πολιτισμού, που βιώνει σήμερα ο κόσμος, με πρόσημο τον κρατοκεντρισμό, το ζήτημα αυτό μέλει να αντιμετωπισθεί με γνώμονα την αρχή της ενσωμάτωσης.

Η αρχή της ενσωμάτωσης καλείται να συνεκτιμήσει πρωταρχικά το «διατακτικό» της. Η ενσωμάτωση δεν είναι συμβατή με την όποια πολιτική αξίωση για μια πολυ-εθνική συγκρότηση της κοινωνίας στο πεδίο της πολιτείας. Η εποχή του κρατοκεντρισμού δεν παράγει ικανά αντισώματα για την αφομοίωση των κραδασμών που συνεπάγεται η προοπτική αυτή. Και τούτο διότι η δυναμική του εθνικού γεγονότος -που αποτελεί την αιτιολογική βάση της πολιτείας- δημιουργεί εξορισμού τις προϋποθέσεις μιας αμυντικής θωράκισης της εσωτερικής συνοχής. Η ανάγκη αυτή, στην περίπτωση της αμφισβήτησης, θα κινητοποιήσει μια ασύμμετρη ένταση στο εσωτερικό της χώρας. Με άλλα λόγια, το ζήτημα, όπως είδαμε, συνάπτεται με προσεγγίσεις που αφορούν στη διαχείριση της εθνικής συνοχής, στην καθημερινότητα της κοινωνίας των πολιτών και στην ενότητα του πολιτειακού ιστού. Το ερώτημα εν προκειμένω συγκεκριμενοποιείται με το διακύβευμα εάν ο έλεγχος της οικονομικής μετανάστευσης θα γίνει στα σύνορα με γνώμονα συντεταγμένες στρατηγικές για τις ανάγκες της χώρας και τη δυνατότητά της να απορροφήσει τους νέους συνοίκους στο κοινωνικο-οικονομικό της γίγνεσθαι. Το επίπεδο αυτό της προσέγγισης, είναι το άμεσο. Η ενσωμάτωση όμως καλείται να συνεκτιμήσει ουσιωδώς τη θεματική της  αναφορά στην ένταξη του «άλλου» στην εθνική/ταυτοτική συλλογικότητα. Πρέπει δηλαδή να αποβλέπει στην οικείωση του ξένου με το πολιτισμικό κεκτημένο της χώρας υποδοχής. Να διέλθει, κατ’επέκταση, το κατώφλι της εθνικής του αναφοράς και να εγγραφεί στη λογική της πολιτισμικής πολυσημίας. Το σημείο της συνάντησης του «άλλου» με το νέο εξελικτικό γινόμενο της εθνικής συλογικότητας μένει να διαμορφωθεί εν τω γίγνεσθαι. Στο πλαίσιο αυτό, το ερώτημα εάν θα κληθεί να μετάσχει στην πολιτειότητα ή όχι συναρτάται με την απόφασή του να μετάσχει στο πολιτισμικό κεκτημένο της εθνικής συλλογικότητας και όχι απλώς στο πεδίο της εργασίας.       

Από την άλλη, η μετάβαση στο νέο κοσμοσυστημικό περιβάλλον που αναγγέλλει η «παγκοσμιοποίηση», υποχρεώνει τις κρατικές κοινωνίες να επανεκτιμήσουν τον τρόπο της οικείωσης του «ξένου» με την εθνική συλλογικότητα. Συγκεκριμένα, το ερώτημα επανέρχεται στην αρχική του βάση, δηλαδή στην επισήμανση των στοιχείων που συγκροτούν την εθνική συλλογικότητα. Με ποιό μέτρο θα κριθεί ότι ικανοποιείται η αξίωση της ενσωμάτωσης στο ταυτοτικό γινόμενο της κοινωνίας; Το έθνος, όπως είδαμε, ορίζεται από ένα σύνολο διακρινουσών παραμέτρων, που διαφοροποιούνται ως προς το περιεχόμενο και τη βαρύτητά τους μεταξύ των μελών της εθνικής κοινωνίας. Πότε λοιπόν ο «ξένος» θα θεωρηθεί ότι πληροί τις προϋποθέσεις της συμμετοχής του στην εθνική συλλογικότητα; Δύναται, για παράδειγμα, ένας μουσουλμάνος να συμμετάσχει στην ελληνική εθνική συλλογικότητα χωρίς να γίνει χριστιανός και δη ορθόδοξος; Με ποιό κριτήριο θα αξιολογηθεί άραγε η συμμετοχή αυτή όταν διαπιστώνεται ότι η έννοια της ορθοδοξίας έχει υποστεί σημαίνουσες μεταλλάξεις στον χωροχρόνο και, οπωσδήποτε, δεν συγκεντρώνει ούτε στις μέρες μας την ομοφωνία των μελών της;  Υπενθυμίζουμε, τέλος, την αρχική μας επισήμανση, ότι με γνώμονα την προσέγγιση του πολιτισμού με πρόσημο τη θρησκεία, η εθνική συλλογικότητα θα πρέπει να δεχθούμε ότι ορίζεται ως η ταυτολογία της.

Οι διερωτήσεις αυτές αποκτούν ιδιαίτερη αξία εάν συνεκτιμήσουμε το γεγονός ότι η ταυτοτική συλλογικότητα διαφοροποιείται, όπως προείπα, στον χωροχρόνο. Κάθε στάδιο, στο οποίο εισέρχεται το ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα, ενσωματώνει τις δικές του μεταβλητές, οι οποίες λειτουργούν ως καταλύτης στη μετάλλαξη της έννοιας του έθνους, που αποτελεί, εντούτοις, τη σταθερά της ταυτοτικής συλλογικότητας στο ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα μεγάλης κλίμακας.

Ποιά είναι, λοιπόν, τα στοιχεία της εθνικής συλλογικότητας που καλούμαστε να επανεξετάσουμε στη νέα φάση που έχει ήδη αρχίσει να βιώνει ο σύγχρονος κόσμος; Πρώτα πρώτα, επισημαίνεται ότι η άποψη που προκρίνει την ενσωμάτωση δια της ένταξης στην πολιτεία δεν συνεκτιμά ότι τα προβλήματα που μπορεί να δημιουργήσει είναι σαφώς περισσότερα από όσα θα επέλυε. Επιπλέον, κινείται στην κατεύθυνση της κρατούσης έννοιας της «παγκοσμιοποίησης» που επιλέγει την υποχώρηση του εσωτερικού κανονιστικού πλαισίου (που δομεί το πολιτικό και οικονομικό γίγνεσθαι) υπέρ των σχέσεων δύναμης που αναπτύσσονται στο σύνολο κοσμοσύστημα. Η άποψη αυτή, επιδιώκει τέλος την υποκατάσταση της εθνικής συλλογικότητας, ως συνεκτικής συνιστώσας του κράτους, με τον όρο της συνάντησης των συνοίκων μελών της κοινωνίας με πρόσημο την πολιτειότητα. Στο μέτρο δε που την προσλαμβάνει με γνώμονα το απλώς ανήκειν του πολίτη στο κράτος, διαπιστώνουμε ότι συνοδεύει το δόγμα της με τη διακήρυξη ότι η ελευθερία  είναι υποδεέστερη -προφανώς πλέον επιβλαβής για τη θέση της- των δικαιωμάτων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οφείλουμε να αναθεωρήσουμε το κληρονομημένο από την εποχή του Διαφωτισμού στερεότυπο που αφορά στην ελευθερία. Να ενσωματώσουμε σ’αυτήν τα στοιχεία εκείνα που θα επιτρέψουν την ανάπτυξη της εθνικής συλλογικότητας με όρους όχι ομοιογένειας, αλλά πολυσημίας. Και περαιτέρω, τη διάσταση εκείνη της ελευθερίας που θα οδηγήσει στη μετάλλαξη της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής, έτσι ώστε να οδηγηθούμε από το έθνος του κράτους στο έθνος της κοινωνίας. Όσο περισσότερο διευρύνεται το πεδίο της ελευθερίας, προς τις κατευθύνσεις αυτές, άρα η δημοκρατική βάση της πολιτείας, τόσο θα χαλυβδώνεται η εθνική συλλογικότητα, θα ενδυναμώνονται οι αντιστάσεις της κοινωνίας των πολιτών στην ηγεμονική βούληση των δυνάμεων της «αγοράς» και η ενσωμάτωση του «άλλου» θα γίνεται πιο ασφαλής. Διότι η εθνική συλλογικότητα θα ενσωματώσει συστατικά το πολιτειακό κεκτημένο με πρόσημο της ελευθερία.

4. Αυτό σημαίνει ότι οδηγούμαστε μεσοπρόθεσμα σε ένα μετασχηματισμό της πολιτείας, από το σαφώς προ-αντιπροσωπευτικό σύστημα της εποχής μας, σε ένα σχετικά αντιπροσωπευτικό καθεστώς όπου ο πολίτης θα αναλάβει, εν μέρει ή εν όλω, την ιδιότητα του εντολέα.

Η προοπτική αυτή του πολίτη-εντολέα προϊδεάζει για τη βαρύνουσα θέση που θα κληθεί να καταλάβει ο φορέας της στη συγκρότηση και στη λειτουργία της πολιτείας. Οπότε, η απόφαση για την απόκτηση της ιδιότητας του πολίτη θα συναρτηθεί αναπόφευκτα τόσο με την πολιτισμική συνοχή της κοινωνίας -με το ανήκειν στην εθνική συλλογικότητα-, όσο και με το γεγονός ότι ο πολίτης γίνεται αυτοδικαίως και εταίρος της πολιτείας. Με άλλα λόγια, το ζήτημα είναι εάν ο «άλλος», που ανήκει σε διαφορετική εθνική συλλογικότητα, θα επιλέξει τη χώρα υποδοχής ως νέα του πατρίδα με τους όρους της γηγενούς εθνικής συλλογικότητας ή θα εμμείνει στο ανήκειν στο πολιτιστικό κεκτημένο της χώρας προέλευσης. Το διακύβευμα αυτό αποβαίνει, εν προκειμένω, αποφασιστικής σημασίας. Διότι εφεξής η πολιτειότης δεν υποδηλώνει απλώς το ανήκειν σε ένα κράτος έθνος, αλλά μια εταιρική σχέση με την πολιτεία που τον μεταβάλλει σε δικαιούχο της πολιτικού της αποτελέσματος. Στο μέτρο δε που η πολιτειότης αποτελεί πρόσεδρο στοιχείο της ταυτότητας, λειτουργεί ως όχημα μάλλον για την πρόσδεσή της στην ελευθερία. Κατά τούτο, το ζήτημα της κοινωνικής συνοχής συναντάται με το συμφέρον του πολίτη που απορρέει από τη συμμετοχή του στην πολιτεία. Εάν επομένως δεν συνδέεται με την κρατούσα εθνική συλλογικότητα θα αποτελέσει το εφαλτήριο για την αμφισβήτησή της και, περαιτέρω, για την αμφισβήτηση της ενότητας του κράτους.

Καταλήγουμε επομένως ότι η πολιτειότης αποβαίνει το νέο σημείο τομής που σε βάθος χρόνου θα χωρίσει, εντός της επικράτειας και όχι στα σύνορα, τις εθνικές συλλογικότητες. Εντός της κρατικής επικράτειας θα συγκροτηθούν δυο διακριτές κοινωνίες: η κοινωνία των πολιτών που, μεταλλαγμένη σε πολιτειακή κοινωνία, θα ανάγεται στην εθνική συλλογικότητα και η κοινωνία της οικονομικής εργασίας, η οποία θα απολαμβάνει τα δικαιώματα, που συνδέονται με την εργασία και την ιδιότητα του μετοίκου. Η μεταστέγαση των μελών της τελευταίας ως πολιτών στην πολιτεία, θα συνδυασθεί με το βαθμό ενσωμάτωσής τους στην ταυτοτική συλλογικότητα και, συνάμα, με τις επιπτώσεις της στα συμφέροντα των εταίρων της πολιτείας.   

Εκτιμώ, όντως, την εξέλιξη αυτή ως αναπόφευκτη, καθόσον η προοπτική της πλανητικής διακτίνωσης των παραμέτρων του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος, σε συνδυασμό με την διαρκώς συχνότερη επίκληση της πολιτικής υπό το πρίσμα του κρατοκεντρισμού, δηλαδή με όρους δυνάμεως, θα γιγαντώσει τη δυναμική της οικονομικής μετανάστευσης, έτσι ώστε στις χώρες της πρωτοπορίας οι νέοι σύνοικοι να εξομοιωθούν αριθμητικά ή και να ξεπεράσουν σε πληθυσμό τις κοινωνίες των πολιτών.

Τι θα συμβεί σε αυτή την περίπτωση; Θα πάψει να υπάρχει η εθνική συλλογικότητα; Προφανώς όχι. Όπως είπαμε, η συγκρότηση των κοινωνιών εν ελευθερία προϋποθέτει την ταυτοτική συλλογικότητα, προκειμένου να συναινέσουν τα μέλη τους στη συστέγασή τους στην ίδια πολιτειακή στέγη. Για τις κοινωνίες εν ελευθερία η συναίνεση δεν διέρχεται από την ιδέα του ανήκειν σε μια πολιτική εξουσία, παρά μόνο στην φάση της πρωτο-ανθρωποκεντρικής οικοδόμησης.

Σε κάθε περίπτωση, η μετατόπιση, σε βάθος χρόνου, της διαχωριστικής γραμμής από τα σύνορα -στον πρώιμο κρατοκεντρισμό- στο εσωτερικό της κρατικής επικράτειας, με γνώμονα το ανήκειν στην πολιτεία, προόρισται να δημιουργήσει μια νέα πολιτική διχοτομία: όχι πια μεταξύ κοινωνίας των πολιτών και πολιτείας, αλλά μεταξύ της συγκροτημένης σε πολιτική κοινωνία, κοινωνίας των πολιτών, και της κοινωνίας της εργασίας, την οποία συναποτελούν οι οικονομικοί μετανάστες. Ώστε, η συμμετοχή στην πολιτεία θα αποτελέσει το μείζον διακύβευμα στο απώτερο μέλλον. Όσο η κοινωνία των πολιτών θα περιέρχεται σε πολιτική αδυναμία, τόσο θα διακρίνει τη θέση της μέσα στην πολιτεία. Η οποία, θα αποτελέσει τη νέα διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην κοινωνία των πολιτών και στην κοινωνία των μετοίκων. Αναφέρομαι δηλαδή σε μια εποχή που η πολιτεία θα περιέλθει κατά το μάλλον ή ήττον στην κοινωνία των πολιτών αντί του κράτους.  

Το αποτέλεσμα της συνάντησης δυο κοινωνιών μέσα στο ίδιο κράτος, θα αποδειχθεί ευνοϊκό για την οικονομική μετανάστευση, καθόσον θα αποδώσει τελικά σ’αυτήν τα δικαιώματα που προσιδιάζουν στην εργασία και στην ιδιότητα του μετοίκου.

Οπωσδήποτε, καταλήγουμε ότι η πολιτισμική πολυσημία της εθνικής συλλογικότητας θα διαμορφώσει στο μέλλον την λογική της πολιτείας. Συγχρόνως, όμως, η συνάντηση της εθνικής συλλογικότητας με την πολυ-εθνική πολιτισμικότητα εντός του κράτους θα υπαγορεύσει το γινόμενο του νέου δυισμού, που προανήγγειλα, μεταξύ της πολιτικής κοινωνίας και της οικονομικής κοινωνίας. Ο οποίος, σε τελική ανάλυση, θα λειτουργήσει ως «προθάλαμος» για την οικείωση του «άλλου» με το αξίωμα της πολιτισμικής συνοχής και της ταυτοτικής συλλογικότητας που προϋποθέτει η πολιτειακή συγκρότηση της θεμέλιας κοινωνίας του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος μεγάλης κλίμακας.

 

---

[1] Για τις έννοιες αυτές βλέπε αναλυτικά στο έργο μου, «Culture et civilisation.

Images et représentation des concepts», In: Estudos do Seculo XX, nΊ8 (2008).

[2] Δεν αποκλείεται επίσης να συμμετέχει, τρόπον τινά, στο ταυτοτικό γίγνεσθαι που εντάσσεται σε μια άλλη εθνική ή και υπερεθνική συλλογικότητα.

[3] Για μια γνωσιολογική τεκμηρίωση της έννοιας του έθνους με κοσμοσυστημική αξίωση καθώς και για μια ανάλογη προσέγγιση του ελληνικού έθνους βλέπε τα έργα μου, Περί έθνους και ελληνικής συνέχειας, Ιανός, Αθήνα, 2011, Η ελληνική δημοκρατία του Ρήγα Βελεστινλή, Παρουσία, Αθήνα, 2009, Το ελληνικό κοσμοσύστημα, τ.Α’, Σιδέρης, Αθήνα, 2006, Έθνος και «εκσυγχρονιστική» νεοτερικότητα, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα, 2006.

[4] Το ζήτημα αυτό το έχω διαπραγματευθεί αλλού: «Cultural Europe and Geopolitics», in Eurolimes 9/2010 , «Identité nationale, identité ‘politéienne’ et citoyenneté à l’époque de la ‘mondialisation’», in Maria Manuela Tavares Ribeiro (éd), Europa em mutaçao. Cidadania, Identidades, Diversidade Cultural, Univ. Coimbra, 2003 και «Les fondements et les limites du pluralisme culturel européen», in Maria Manuela Tavares Ribeiro (éd), Identidade Europeia e Multiculturalismo, Quarteto, 2002

[5] Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Ρήγας. Βλέπε σχετικά το έργο μου, Η ελληνική δημοκρατία του Ρήγα Βελεστινλή, Εκδόσεις Παρουσία, Αθήνα, 2009.

 http://contogeorgis.blogspot.com/2011/05/blog-post_22.html#more

 

ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ

 Zάγκρεμπ, Κροατία,

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η ώρα είναι περασμένες έντεκα. Οι διαβάτες έχουν αραιώσει πολύ εδώ, στην κεντρική πλατεία του Ζάγκρεμπ. Οι παρέες και τα ζευγαράκια πληρώνουν και φεύγουν. Τα γκαρσόνια ανυπομονούν να τελειώσουν τη δουλειά, να πάνε για ύπνο. Η κίνηση πέφτει, η ησυχία διαδέχεται τα ακούσματα του πλήθους, στο σκοτάδι μιας γλυκιάς, ανοιξιάτικης νύχτας. ‘Οσο αραιώνει το πλήθος, τόσο το μάτι δεν μπορεί να αποφύγει τις σιωπηρές φιγούρες. ‘Oπως τον ηλικιωμένο κύριο που στέκεται διστακτικός μπροστά στη βιτρίνα με τα σάντουιτς του “ξενυχτάδικου”, μετρώντας και ξαναμετρώντας προσεκτικά τα λιγοστά του κέρματα. Τους απόμαχους της ζωής, που έχουν περικυκλώσει όλους τους κάδους των σκουπιδιών της πλατείας, εξετάζοντας σχολαστικά το περιεχόμενό τους. Πρόσωπα-σύμβολα της νέας Φτώχειας που απλώνει τις θανατερές φτερούγες της πάνω από την Ευρώπη, εκπρόσωποι όχι ενός λυπηρού “περιθωρίου”, όπως θέλουμε να πιστεύουμε, αλλά του «μέλλοντος» που μας ετοιμάζουν οι τραπεζίτες της. “¨Ολοι ξέρουμε ότι οι επόμενες γενηές θα ζήσουν χειρότερα από μας”, δήλωσε μια μέρα ο Πρόεδρος της Κομισιόν Μπαρόζο, χωρίς ίσως να συνειδητοποιεί τις εκρηκτικές συνέπειες της δήλωσής του. ¨Οσο για μένα, εκπλήσσομαι με το πόσο λίγη σημασία δίνουμε όλοι μας σε αυτά που λέει, όπως πέρυσι το καλοκαίρι, πούκανε μια περίεργη αναφορά στο ενδεχόμενο νέων δικτατοριών στη Νότιο Ευρώπη.

Η Κροατία ετοιμάζεται τώρα να μπει, επιτέλους, στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση. Η γειτονική Ρουμανία είναι ήδη μέσα στον νεοφιλελεύθερο «παράδεισο». Την παραμονή των Χριστουγέννων, η τηλεόραση του Βουκουρεστίου μετέδιδε ζωντανά την ομιλία του Πρωθυπουργού. Απέκρουε στη Βουλή την πρόταση μομφής της αντιπολίτευσης. Ξαφνικά, μια κραυγή ακούστηκε από τα θεωρεία: «Πήρατε το φαί από το στόμα των παιδιών μας». Υπακούοντας στο νόμο της τέχνης τους, οι κάμερες στράφηκαν ακαριαία στον 40χρονο τεχνικό της ρουμανικής ΕΡΤ που πηδούσε εκείνη τη στιγμή στο κενό, φορώντας ένα μπλουζάκι πούγραφε: «Κλέψατε το μέλλον των παιδιών μας».

Τελικά, ο Αντριάν Σουμπαρού μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και γλύτωσε. Πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού δεν άντεξε τις τελευταίες περικοπές κατά 25% των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και των κοινωνικών επιδομάτων που έπαιρναν οικογένειες με ανάπηρα παιδιά, όπως η δική του. Είκοσι χρόνια μετά από την πτώση του «κομμουνισμού» του Τσαουσέσκου, η Ρουμανία έχει δύο εκατομμύρια λιγότερους κατοίκους από τότε και τους μισούς εργάτες. Σήμερα, το 61% των Ρουμάνων λέει στις δημοσκοπήσεις ότι ζει «πολύ χειρότερα» απότι στο παληό καθεστώς, το 84% θεωρεί ότι κακώς εκτελέσθηκε ο Τσαουσέσκου και η γυναίκα του χωρίς τίμια δίκη και το 60% λυπάται για τον θάνατό του. Το 45% των Ρουμάνων εκτιμά ότι θάταν καλύτερα αν δεν είχε γίνει η αντικομουνιστική επανάσταση του 1989 και το 59% θεωρούν τον κομμουνισμό καλή ιδέα που, όμως, «δεν εφαρμόστηκε σωστά», κατά το 44%.

Νοσταλγία

Με το προηγούμενο καθεστώς, οι Ρουμάνοι είχαν σταθερή δουλειά, δεν πλήρωναν σχεδόν τίποτα για τη στέγη που παρείχε το κράτος, είχαν δωρεάν ιατρική περίθαλψη και επιδοτούμενες διακοπές στη Μαύρη Θάλασσα. Σήμερα, ζουν σε μια χώρα που μπορεί να είναι μεν μέλος της ΕΕ, την κυβερνά όμως η Μαφία, υπόκεινται στην κατεδάφιση των δημόσιων και κοινωνικών δαπανών, κατ΄ εντολήν της Κομισιόν, ξένοι ελέγχουν τις τράπεζες και μεσαίες τάξεις δεν υπάρχουν. Μια παρασιτική νεοπλουτίστικη τάξη επιδεικνύει την ακαλαισθησία και την αμορφωσιά της σε μια θάλασσα φτώχειας και εξαθλίωσης, όπου θεωρείται φυσικό για τις φοιτήτριες να εκδίδονται για να χρηματοδοτήσουν τις σπουδές τους.

Ο δεσποτικός «κομμουνισμός» αντικαταστάθηκε από έναν εξίσου, ή περισσότερο άγριο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, είδος μετάβασης από μια δήθεν «προλεταριακή» δικτατορία σε μια μαφιόζικη δήθεν «δημοκρατία». Η «διαφθορά» δεν είναι παρενέργεια, είναι ουσία ενός συστήματος που στηρίχτηκε στην «πρωταρχική συσσώρευση» του κεφαλαίου δια λεηλασίας του δημόσιου πλούτου. Μαυροβούνιος, ελληνικής καταγωγής συγγραφέας, ο Ανδρέας Νικολαϊδης
μας εξηγεί με την ακόλουθη ιστορία τη φύση του μετασχηματισμού:

«‘Όταν επιβλήθηκαν οι κυρώσεις στη Σερβία και το Μαυροβούνιο, κάμποσοι Μαυροβούνιοι πήγαιναν στην Ιταλία, έκλεβαν, γυρνούσαν και πουλούσαν τα κλοπιμαία. Μια μέρα, η αστυνομία έπιασε έναν και τον πλάκωσε στο ξύλο στην ανάκριση. Αν και ταλαιπωρημένος, ο κλέφτης φώναξε στους αστυνομικούς που τον έδερναν: «Εμένα μπορείτε να με σκοτώσετε, όχι όμως την ιδέα της ελεύθερης αγοράς!»

Μια καταστροφική μετάβαση

Η «μετάβαση» δεν κατέστρεψε μόνο τη Ρουμανία, αλλά σχεδόν όλες τις κοινωνίες των πρώην ανατολικών χωρών. Είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση και το αποδειχθέν πλαστό όνειρο «ελευθερία και δολλάρια», οι πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες, εκτός της Πολωνίας, δεν κατάφεραν να φτάσουν το ακαθάριστο εθνικό προϊόν που είχαν τότε, υπογραμμίζει ο Βούλγαρος ακαδημαϊκός Ροσσέν Βασίλιεφ σε έναν έξοχο απολογισμό της «μετάβασης» στο Global Research. Προτού συνέλθουν από τα δεινά της κατάρρευσης, οι χώρες αυτές βρίσκονται τώρα αντιμέτωπες με την κρίση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού! Η Κροατία χρωστούσε τρία δισεκατομμύρια δολλάρια όταν διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία. Σήμερα χρωστάει πάνω από ογδόντα!

Μετά το «όνειρο» της Δύσης και του καπιταλισμού, ξεφτίζει τώρα και το δίδυμο «αδελφάκι» του, το ευρωπαϊκό «όνειρο». Η ‘Ενωση απαιτεί από την Κροατία, εν όψει ένταξης, να κλείσει ή πουλήσει τα κρατικά ναυπηγεία, τελευταίο βιομηχανικό «στολίδι» που της απέμεινε, καταργώντας τις κρατικές επιδοτήσεις, εν ονόματι της «αρχής» του «ελεύθερου, ανόθευτου ανταγωνισμού». Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις μόνο 40% των Κροατών είναι υπέρ της ένταξης, 40% εναντίον, 20% δεν απαντά. «Αν ψηφίσω Ναι στο δημοψήφισμα, θα το κάνω μόνο γιατί δεν ξέρω που πάει το ‘Όχι, δεν είναι σαφής η εναλλακτική», μου λέει η δημοσιογράφος Λιούμπιτσα Λέτινιτς, του καναλιού 3, που μοιάζει πολύ σκεπτική με την ΕΕ. Κι αφού δώσει αυτή την απάντηση, το ξανασκέφτεται και αντιστρέφει το θεώρημα: «’Η μπορεί να ψηφίσω όχι γι’ αυτό ακριβώς, να δω τι θα γίνει!»

Πρωτεύουσα της αμιφισβήτησης και η ‘άμεση δημοκρατία»

«Μοιρασμένη» ανάμεσα στους Ουστάσι και τους παρτιζάνους του Τίτο στον Παγκόσμιο Πόλεμο, η Κροατία χρωστάει την ύπαρξή της ως κράτος όχι μόνο στα προβλήματα της Γιουγκοσλαβίας, αλλά και την εγκληματική πολιτική Γερμανίας, Αυστρίας και Βατικανού στα Βαλκάνια, που ήθελαν τα δικά τους προτεκτοράτα. Τα σύνορά της, τα χρωστάει στην επέμβαση των ΗΠΑ που έπεισαν τον Μιλόσεβιτς να αφήσει ανυπεράσπιστους τους Σέρβους σε Σλαβονία και Κράινα. Είναι αντικομμουνιστική, δεξιά, συντηρητική και θρησκευόμενη. Είναι δηλαδή το τελευταίο μέρος που περιμένει κανείς σήμερα να βρει αριστερούς και δη νέους. Καταλαβαίνετε λοιπόν την έκπληξή μου την Τρίτη, καθώς, προερχόμενος από μια Ελλάδα που αναζητά κανείς «με το ντουφέκι» νέους στις εκδηλώσεις της αριστεράς ή της «αμφισβήτησης», αντίκρισα εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες νεαρούς να συνωστίζονται για να μπουν στον κεντρικό κινηματογράφο του Ζάγκρεμπ, το «Κινό Ευρόπα» (πρώην «Μπαλκάν»!), όπου ετοιμαζόταν να μιλήσει ο κάπως εκκεντρικός Σλαβόι Ζίζεκ, λαύρος επικριτής του νεοφιλελευθερισμού και ανερχόμενος τώρα «σταρ» της ευρωπαϊκής «αμφισβήτησης».

Και δεν είναι μόνο αυτός. Το Ζάγκρεμπ έγινε, για δύο εβδομάδες, η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα της αμφισβήτησης, με μια σειρά παράλληλων, «ομόκεντρων» εκδηλώσεων, που συγκέντρωσαν μια πλειάδα διανοουμένων από τα Βαλκάνια, την Ευρώπη, και εκτός αυτής. Στο κέντρο τους το «Φεστιβάλ Ανατρεπτικών Ταινιών», το τέταρτο που οργανώνεται μετά το 2008, φέτος με τον τίτλο «μια αίσθηση ιστορίας και η ηθική της αντίστασης στον τρίτο κόσμο». Τα προηγούμενα αφορούσαν το 1968, την Πολιτιστική Επανάσταση και τον σοσιαλισμό. Λες και ξαναφυτρώνει τώρα ο σπόρος που άφησαν, στη δεκαετία του ¨70, οι λαμπροί διανοούμενοι της, μόλις ανεκτής από το καθεστώς, επιθεώρησης Praxis. ‘Ένα νέο κίνημα σπουδάζουσας νεολαίας, αλλά με ευρύτερη απήχηση στους πολίτες αναπτύσσεται τώρα στην Κροατία. Αποφεύγει τους «Σοσιαλιστές», που δεν έχουν τίποτα το σοσιαλιστικό, δεν θέλει επιστροφή στον κλασικό «κομμουνισμό», συγκεντρώνεται κυρίως γύρω από την ιδέα της «’Αμεσης Δημοκρατίας», περισσότερο μορφή απόρριψης ενός χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος, παρά συγκεκριμένη ακόμα ιδέα κοινωνικής αναδιοργάνωσης. Δουλεύει πολύ με «κοινωνικά μέσα», όπως το Facebook.

Στο Ζάγκρεμπ ήρθαν, μίλησαν, αντήλλαξαν απόψεις και συχνά συγκρούσθηκαν, συζητώντας για την κρίση Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης, τις αραβικές επαναστάσεις, τον πόλεμο στη Λιβύη, άνθρωποι όπως ο «τριτοκοσμικός» οικονομολόγος Σαμίρ Αμίν, στενός φίλος του Ανδρέα και ιδρυτής του «Παγκόσμιου Εναλλακτικού Φόρουμ», ο φιλόσοφος ‘Ιστβαν Μέζαρος, ο Ντέιβιντ Χάρβευ, ο Μπάουμαν, ο Αντόνιο Νέγκρι, θρυλική, ανώδυνη όμως λένε τώρα οι επικριτές του, μορφή της ιταλικής «αυτονομίας», το ευρωπαϊκό δίκτυο Transform, διανοούμενοι από όλες σχεδόν τις βαλκανικές χώρες και πολλές ευρωπαϊκές (από την Ελλάδα, ο Χάρης Γκολέμης του Ινστιτούτου Πουλαντζά και ο γράφων), αλλά και αρκετοί μη Ευρωπαίοι, που επέκριναν σφοδρά τους τελευταίους για τις πολύ περιορισμένες διαμαρτυρίες τους για το νέο πόλεμο στη Λιβύη. Το θέμα της ένταξης ή μη στην ΕΕ δίχασε σφόδρα τους εκπρόσωπους της σλοβένικης και κροάτικης «νέας αριστεράς», όπως και ευρύτερα η στάση που πρέπει να τηρήσει η αριστερά απέναντι στο ευρώ. ¨Εκκληση για “μέτωπο των χρεωμένων” έκαναν οι Πορτογάλλοι. «Η Ευρώπη κουράστηκε, της λείπει ο δυναμισμός», ήταν το συμπέρασμα των εκπροσώπων του κορεατικού Ινστιτούτου ‘Ερευνας για τον 21ο αιώνα.

Ζαγκρέμπ ίσον Μαγκρέμπ, παίζει με τις λέξεις ο Κροάτης Σρέτσκο Χόρβατ, που περιμένει, όπως και ο Ζίζεκ, μια «κοινωνική ανάφλεξη» στα Βαλκάνια, ανάλογη της βορειοαφρικανικής. Υπενθυμίζει τις μεγάλες διαδηλώσεις στη Ρουμανία, τους νεκρούς διαδηλωτές στην Αλβανία, το μεγάλο φοιτητικό κίνημα και τις καταλήψεις πανεπιστημίων στην Κροατία, τα αντίστοιχα κινήματα στη Βοσνία. Ο Julian Assange έχει προβλέψει ότι θα προκληθεί επανάσταση στα Βαλκάνια, όταν δημοσιεύσει στα Wikileaks τα ντοκουμέντα που αφορούν τη χερσόνησο.

Πρόκειται μάλλον για «υπεραισιόδοξες», «βιαστικές” εκτιμήσεις, που δεν παίρνουν ίσως υπόψιν τους ότι, σε αντίθεση με την Αραβία, όπου η «δημοκρατία» μπορούσε να αποκρυσταλλώσει τον αγώνα κατά της τυραννίας, το «εναλλακτικό σχέδιο» για τις χώρες των Βαλκανίων δεν έχει καν παρουσιασθεί. Αντανακλούν όμως τον όλο και πιο ανυπόφορο χαρακτήρα των κοινωνικών πιέσεων, την κατάρρευση του ονείρου, την εμφάνιση μιας γενηάς που δεν επιδιώκει μόνο νάχει λεφτά στην τσέπη, θέλει να αφήσει κάποιο αποτύπωμα στην ιστορία.

Κόσμος του Επενδυτή, 21.11.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com

«Αυτοκτονώ – Δεν αντέχω τις συνέπειες της κρίσης»‏

Ένα σημείωμα -κι αυτό όχι πάντα- και μετά ένα τέλος διαφορετικό, πολύ πιο σκληρό και τραγικό. Η επιλογή ενός ανθρώπου να σχεδιάσει και να εκτελέσει το θάνατό του αφήνει πίσω της βασανιστικά ερωτήματα, κάποιες φορές κρυμμένα μυστικά και, οπωσδήποτε, πολύ πόνο. Στατιστικές μελέτες δείχνουν ότι μία αυτοκτονία επηρεάζει δραματικά τις ζωές τουλάχιστον έξι ανθρώπων.

Στην ελληνική κοινωνία, η αυτοκτονία παραμένει ταμπού, στιγματίζει οικογένειες, κρατάει τα στόματα κλειστά. Αναγκάζει ακόμη και τους ιατροδικαστές να αναφέρουν στο πιστοποιητικό θανάτου τη φράση «περαιτέρω έρευνα» και όχι “αυτοκτονία”, προκειμένου η Εκκλησία να ενταφιάσει τους αυτόχειρες.

Ελλάδα 2011. Τα τελευταία δύο χρόνια, οι στατιστικές αλλάζουν, χωρίς αμφιβολία, αρνητικά. Στις πρώτες αιτίες της αυτοκτονίας αναφέρονται, πλέον, οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Μέσα στον προηγούμενο χρόνο, ο αριθμός των αυτοκτονιών, εξαιτίας οικονομικών χρεών ή ανεργίας, σχεδόν διπλασιάστηκε συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια.

Αναζητούμε αριθμούς. Σύμφωνα με στοιχεία, στη χώρα μας, το 2010 είχαμε περίπου 500 αυτοκτονίες και 150 το πρώτο τρίμηνο του 2011. Σε αυτές, πρέπει να σημειωθεί ότι δεν συμπεριλαμβάνονται όσες καταγράφονται ως θανατηφόρα τροχαία, αφού αυτός ο αριθμός παραμένει άγνωστος. Οι αυτόχειρες είναι, κυρίως, άνδρες ηλικίας 40-50 ετών.

Κι ένα άλλο στοιχείο. Η μη κυβερνητική οργάνωση «Κλίμακα» (http://www.klimaka.org.gr/), προσφέρει (μεταξύ άλλων) υπηρεσίες ψυχικής υγείας με στόχο να προλαμβάνει τις αυτοκτονίες. Στη γραμμή 1018, η οποία λειτουργεί όλο το 24ωρο, τα τηλεφωνήματα των ατόμων με αυτοκτονικό ιδεασμό από το 2007 μέχρι σήμερα έχουν τετραπλασιαστεί. Κάποιες μέρες, τα τηλεφωνήματα ξεπερνούν τα 40, ενώ το 17% από αυτά προέρχονται από την Κρήτη.

Πριν από δέκα μέρες με την εκπομπή «Έρευνα» του Παύλου Τσίμα, ταξιδέψαμε στο Ηράκλειο και τα Χανιά. Για πρώτη φορά, μίλησαν στην κάμερα οικογένειες που θρήνησαν δικούς τους ανθρώπους εξαιτίας μιας αυτοκτονίας. Κάποιοι από αυτούς βρέθηκαν απαγχονισμένοι, κάποιοι αυτοπυροβολήθηκαν, κάποιοι άλλοι έβαλαν φωτιά στο αυτοκίνητό τους και κάηκαν μέσα σε αυτό.

Ο τρόπος, όσο τραγικός κι αν ακούγεται, έχει τη λιγότερη σημασία. Αυτό που προβληματίζει είναι η αιτία που τους οδήγησε εκεί. Οι περισσότεροι ήταν μικροί επιχειρηματίες που τους πίεζαν τα χρέη ή άνεργοι που απελπίστηκαν να αναζητούν δουλειά και οδηγήθηκαν σ’ αυτό το αδιέξοδο. Σήμερα, οι οικογένειές τους αναζητούν αιτίες και ψάχνουν να βρουν ένα δίκιο. Σε κάποιες περιπτώσεις καταγγέλλουν τη δράση τοκογλυφικών κυκλωμάτων και μηνύουν “ηθικούς αυτουργούς”.

Οι ψυχίατροι λένε πως οι άνθρωποι που αυτοκτονούν εξαιτίας της οικονομικής κρίσης σπάνια φανερώνουν κάποια σημάδια. Συνήθως μέχρι και την τελευταία μέρα δείχνουν ότι η ζωή τους κυλάει φυσιολογικά. Μπορεί, λοιπόν, να προληφθεί η αυτοκτονία; Το “κλειδί”, απαντούν οι ειδικοί, βρίσκεται στην επικοινωνία. Αν εκείνοι που σκέφτηκαν ως διέξοδο την αυτοκτονία, είχαν ζητήσει τη βοήθεια κάποιου φίλου τους και είχαν μιλήσει ανοιχτά για το πρόβλημά τους, τότε πολλές αυτοκτονίες θα είχαν αποτραπεί. Με δυο λόγια, όσο η επικοινωνία απουσιάζει από τη ζωή μας, τόσο κάποιοι άνθρωποι θα οδηγούνται σε ακραίες ενέργειες. Μήπως είναι καιρός να προβληματιστούμε;

http://www.megatv.com/erevna/article.asp?catid=20894&subid=2&pubid=27320150

http://www.aixmi.gr/index.php/aftoktono-den-antexo-synepeies-krisis/

Εθνικά επικίνδυνοι…

του Παύλου Χαϊκάλη

Πάντα μου έκανε εντύπωση γιατί θα πρέπει ο πνευματικός –υποτίθεται- κόσμος της χώρας να μιλάει, να δημιουργεί και να κατευθύνει συνειδήσεις. Αυτό, ίσως, να έχει ισχύ σε μια συντεταγμένη χώρα, όπου όλα λειτουργούν ομαλά, και η οποιαδήποτε παρέμβαση να είναι συμπληρωματική ή με πρόταση ανασύνταξης. Αλλά και πάλι τι;

Ποιος ακούει ποιον σ’ αυτή τη ζωή; Και ο Χριστός είπε «Αγαπάτε αλλήλους» και ο Μαρξ είπε «Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε», και τι έγινε; Τους άκουσε κανείς;

Και σ’ αυτό τον τόπο, κάποτε, είχαμε κι αν είχαμε πνευματικούς ανθρώπους. Από ποιητές, καλλιτέχνες, συγγραφείς, λόγιους, μουσικούς, ζωγράφους κ.ά.

Έγινε κάτι; Πήραμε κάποιο μάθημα; Κοιτάτε που καταντήσαμε. Καλλιτέχνες, που χρειάζεται καλλιτεχνική αστυνομία να τους συλλάβει, και ένα πνευματικό επίπεδο λίγο πιο πάνω απ’ τα πλακάκια. Δεν μιλάω για όλους. Μην αρπαχτείτε. Απλά εμείς καθιερώσαμε τις εκπομπές κίτρινου τύπου, τα reality shows, τη μαγειρική ως ύψιστο δείγμα ψυχαγωγίας, και τα μεσημεριανάδικα ως ένδειξη πολιτισμού σ’ αυτή τη χώρα. Η κιλότα της διπλανής έγινε θέμα προς εξερεύνηση και το χαμηλό επίπεδο συνάνθρωπων μας έγινε τρόπος διασκέδασης. Εμείς εκθρέψαμε εκπομπές τύπου Ανίτας Πάνια και καθιερώσαμε ως σύμβολα «γέλιου» παθολογικά πάσχοντες συνάνθρωπους μας. Εμείς τα κάναμε αυτά. Οι ανώτεροι.

Αυτά είδαν και οι άλλοι ανώτεροι «οι πολιτικοί μας», και είπαν: Αφού είναι ζώα, ρίχτε τους στ’ αυτιά. Πέταγαν δυο ψίχουλα να μην διαμαρτύρεσαι και πέρναγαν από πίσω σου ό,τι ήθελαν. Πού σκέψη από μας; Πού αντίδραση; Ποιος να μιλήσει, αφού όλοι και όλα ήταν εξαγορασμένα; Και ήλθε ένα πρωί και τα είδαμε όλα τα επεισόδια μαζί.

Εκείνο που με προβληματίζει είναι ότι συνεχίζει η κυβέρνηση με επιμονή ένα μνημόνιο που δεν οδηγεί πουθενά. Έχει αποτύχει και επιμένει. Θυσίες χωρίς αντίκρισμα, με ένα έλλειμμα που δεν θα πέσει ποτέ. Ήδη πάλι είμαστε 9% πίσω στο 1^ο τετράμηνο. Και το παιδί με τα γυαλάκια ούτε που έχει πάρει χαμπάρι τι γίνεται. Ή έχει πάρει; Εδώ σας θέλω. Δεν μπορεί. Αυτή η επιμονή κάτι κρύβει. Δεν μπορεί να ‘ναι τόσο ηλίθιος. Να ξέρει ότι με τόσες περικοπές θα εισπράξει ό,τι έχει να εισπράξει, που δεν έχει και τίποτα άλλο πια, αλλά σε 5-7 χρόνια οι παραγωγικές τάξεις θα έχουν πεθάνει μαζί με τον κόσμο. Έκτος και αν αυτό θέλουν. Εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία προς ξένα συμφέροντα; Έχουν γραμμή να ξεπουλήσουν την Ελλάδα;

Αλλά πώς θα το επιτύχουν; Γι’ αυτό όλη αυτή η πίεση. Γι’ αυτό οι δήθεν κραυγές της κυρίας Δαμανάκη. Του πιο αποτυχημένου δείγματος της γενιάς του Πολυτεχνείου. Να φοβηθούμε και να ενδώσουμε. Να μας διαλύσουν την ψυχολογία. Να μας έχουν υποχείριά τους.

ΟΧΙ ΡΕ ΞΕΦΤΙΛΕΣ. Σ’ αυτή τη χώρα ποτέ ο φόβος δεν είχε θέση. Ποτέ δεν είχαμε ούτε θα ‘χουμε ζυγό πάνω απ’ το κεφάλι μας. Θα αντιδράσουμε και θα επιτύχουμε.

Δεν πάμε πουθενά κύριοι της Ελληνικής Τρόικας με τέτοια μυαλά. Τώρα ξεπουλάτε, ενώ θα έπρεπε να’ χετε αξιοποιήσει την Ελληνική δημόσια περιουσία. Είμαστε μια χώρα που λέτε ότι δεν παράγει τίποτα. Γιατί την αφήσατε; Τα ¾ της χώρας βρέχονται από θάλασσα. Πού είναι η ανάπτυξή της; Που έπρεπε να’ ναι γεμάτη η χώρα από μαρίνες και σε μια ναυτική χώρα μέχρι και οι βοσκοί θα έπρεπε να’ χουν σκάφος. Όοοχι. Εκεί. Να τους πιούμε το αίμα. Αλλά πώς θα πέφτουν οι μίζες στις μαρίνες;

Θα’ χαμε τώρα ανάπτυξη από τόσες πηγές που μας δίνει η θάλασσα. Αλλά όοοχι. Φόροι στα σκάφη, φόροι στα πλοία, κυνήγι στους έχοντες και ένα βαρκάκι. Πού; Σε μια χώρα που πνίγεται στη θάλασσα. Ακούστε κουφιοκεφαλάκηδες. Ένας υπάλληλος δεν μπορεί να έχει ένα σκάφος εκατομμυρίων. Αν το έχει, ψάξτε να βρείτε τι φταίει. Αλλά όχι κυνήγι από πριν.

Πού είναι η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της χώρας; Πού είναι η εκμετάλλευση της ηλιακής και αιολικής ενέργειας; Βάζει το μυαλό σας έσοδα ή μήπως ακόμα σκάφτεστε τα συμφέροντα; Η Τουρκία αυξάνει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς τον τουρισμό της. Εμείς; Φόρους να τα πάρουμε. Καμιά πολιτική. Περιμένουμε με ανοιχτά τα πόδια πότε θα’ ρθουν οι τουρίστες. Και με το χέρι σα ζήτουλες. Να μιλήσω για εκκλησιαστική περιουσία; Όχι μωρέ είναι λίγη. Πάντως, μέσα στην κρίση τα πήρε τα εκατομμυριάκια του το Άγιον Όρος. Μπράβο βρε.

Δεν μιλάω για Πολιτισμό και Παιδεία για να μη γελάσουμε. Τα πνευματικά μας δικαιώματα να’ χαμε πουλήσει θα’ χαμε ξοφλήσει κύριοι και κυρίες. Ξέρετε, μήπως, κύριε Παπανδρέου, εσείς και τα γιουσουφάκια σας, πού πέφτει η Επίδαυρος; Γιατί δεν βλέπουμε πολιτικούς πια στον χώρο της Τέχνης. Επενδύστε λίγο στην έρευνα. Δεν βλάπτει. Κι αν θέλετε δημοψήφισμα κάντε το για το Αιγαίο. Στην Υφαλοκρηπίδα. Βρείτε τα να τελειώνουμε. Συνεκμετάλλευση με τους Τούρκους και δώστε και στους Αμερικανούς κάτι να κάνουν τη δουλειά να δούμε άσπρη μέρα. Τι το ‘χουμε το υπέδαφος; Να το κοιτάμε; Τι φοβάστε, μη σας πουν προδότες; Μα και τώρα σας λένε.

Δεν βγαίνει άκρη παίρνοντας μέτρα. Μειώστε φόρους και εισφορές και ζητήστε χρόνο μέχρι να πάρει η οικονομία μπροστά. Αξιοποιήστε και όχι ξεπουλήστε την εθνική κυριαρχία μας και περιουσία. Δώστε δείγμα ότι μπορούν να επιστρέψουν τα λεφτά τους όσοι τα έβγαλαν έξω και να επενδύσουν με ασφάλεια ξανά. Κόψτε τις κραυγές πόνου, τύπου Δαμανάκη, και Τιτανικού και δήθεν χρεοκοπίας. Σταματήστε να βάζετε χεράκια να βγάζετε ματάκια. Και εμείς ν’ αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και λίγο.

Λύσεις υπάρχουν. Όχι άλλους φόρους. Όχι άλλο κάρβουνο στη μούρη. Πρέπει να αλλάξουμε όλοι. Πολιτικοί και λαός.

Αλλαγή στα πάντα. Στη νοοτροπία και στις πράξεις. Προτάσεις πολλές. Όχι συναινέσεις του κ…ου. Συναίνεση στην αντίληψη ότι λύσεις υπάρχουν.

Αλλιώς, είμαστε όλοι, ΕΘΝΙΚΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ!

Υ.Γ. Δεν έχω σκάφος. Απλά πιστεύω τη θάλασσα σαν μεγάλη πηγή πλούτου. Αλλά πίνω αναψυκτικά. Θα τα κόψω κι αυτά. Βάζει φόρο. Φτου!

http://www.aixmi.gr/index.php/ethnika-epikindynoi/

ΠΡΑΞΗ ΑΚΥΡΗ Η ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ

 του Μίκη Θεοδωράκη

Σήμερα διάβασα στην Τουρκική εφημερίδα RADICAL ένα πρωτοσέλιδο άρθρο με πανοραμική φωτογραφία του λιμανιού του Πειραιά και με τίτλο «Κελεπούρι η γειτονική χώρα». Στο άρθρο αναφέρεται το μεγάλο ενδιαφέρον της Τουρκίας  για τα δύο λιμάνια, του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, που π΄ροκειται να εκποιήσει η Κυβέρνηση μαζί με αυτοκινητόδρομους, αεροδρόμια και πολλά έργα υποδομής.

Και διερωτώμαι, τι θα γίνει αν αύριο-μεθαύριο βρεθούμε προ τετελεσμένων εγκλημάτων κατά της χώρας, καθώς όλος ο πλούτος -οικονομικός και ιστορικός- θα ανήκει σε ξένους ιδιοκτήτες; Πώς θα είναι η ζωή μας και πώς θα νοιώθουν οι Έλληνες, όταν λ.χ. το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» ανήκει σε Ιάπωνες, η οδός Εγνατία σε Σκοπιανούς, το λιμάνι του Πειραιά σε Τούρκους και η Ακρόπολη σε Γερμανούς; Όταν σε κάθε βήμα θα σκοντάφτουν σε μια ξένη περιουσία; Πώς θα ζήσουν, όταν η χώρα τους θα ανήκει σε άλλους; Σκεφτήκαμε άραγε καλά αυτό το ενδεχόμενο; Το θέτω στην κρίση των μελών της Κίνησης και ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ. Στην κρίση της ανεξάρτητης νεολαίας που την καλώ να πάρει θέση απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που εάν η Κυβέρνηση και η Τρόικα παραμείνουν στη θέση τους, είναι σίγουρο ότι θα γίνει για μας τραγική πραγματικότητα. Και τι θα κάνουμε τότε; Θα δεχτούμε να ζούμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ξένοι μέσα στην ίδια τη δική μας χώρα;

Άραγε μήπως θα έπρεπε να προειδοποιήσουμε τους υποψήφιους αγοραστές, ότι εμείς οι ανεξάρτητοι Έλληνες, στην περίπτωση που θα γίνουμε εκατομμύρια (γιατί τότε μόνο θα είμαστε σεβαστοί και υπολογίσιμοι από εχθρούς και φίλους) και επιβάλουμε μια Ανεξάρτητη Επαναστατική Κυβέρνηση που θα εκφράζει ΟΛΟ το λαό, θα θεωρήσουμε ως πράξεις απεχθείς (στις οποίες προέβη μια Κυβέρνηση μειοψηφίας πίσω από την πλάτη και ενάντια στη θέληση και τα συμφέροντα του Ελληνικού Λαού) και επομένως Άκυρες;

Πιστεύω ότι μπροστά σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή που κρίνεται εάν στο μέλλον θα υπάρχουμε ως ελεύθερος Λαός ή θα έχουμε γίνει θλιβεροί υπηρέτες των νέων ιδιοκτητών της πατρίδας μας, θεωρώ ότι η δήλωση αυτή αναδεικνύεται σε μέγιστο καθήκον του κάθε ανεξάρτητου πολίτη της χώρας αυτής.

ΕΚΚΛΗΣΗ

Καλώ όλα τα μέλη των Σπιθών να προβάλουν την παραπάνω δήλωση με κάθε τρόπο. Να συλλέξουν υπογραφές. Να επιδιώξουν να επικυρωθεί μέσα από Γενικές Συνελεύσεις, Συγκεντρώσεις και Διαδηλώσεις. Γιατί όσο η αποδοχή για την ακύρωση του ξεπουλήματος θα αποκτά μαζικότερη αποδοχή, τόσο το ενδεχόμενο να επηρεάσει τους ξένους αγοραστές γίνεται μεγαλύτερο. Γι’ αυτό θα πρέπει να μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, για να γίνει διεθνώς γνωστή. Εάν δεν το κάνουμε σήμερα, φοβάμαι πως όταν θα έχουν εγκατασταθεί οι ξένοι αγοραστές, δεν θα μπορεί να υπάρξει άλλος τρόπος για να φύγουν, παρά ο ένοπλος αγώνας! Θέλει άραγε κανείς Έλληνας να ξαναζήσουμε μια τέτοια τραγωδία; Πιστεύω, κανείς! Γι’ αυτό ας προσπαθήσουμε να δώσουμε στη Δήλωση το κύρος της μεγάλης λαϊκής συναίνεσης πριν να είναι πολύ αργά.

http://www.mikis-theodorakis-kinisi-anexartiton-politon.gr/el/articles/?nid=833

Οι «Αγανακτισμένοι» σηματοδοτούν την αρχή του τέλους

Του Σταυρου Λυγερου Προ Μνημονίου, οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων ήταν ένα είδος άτυπης διαπραγμάτευσης με την εκάστοτε κυβέρνηση, που προσέδιδε ευστάθεια στην κοινωνική ισορροπία. Οταν έγινε σαφές ότι η χώρα βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας και ετέθη υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο, οι κινητοποιήσεις εκφυλίσθηκαν σε μάχες οπισθοφυλακών. Η υπεράσπιση των κεκτημένων φάνταζε μάταιη. Υπό τον πέλεκυ της χρεοκοπίας, τα νοικοκυριά συσσώρευαν τη δυσαρέσκεια και την απαισιοδοξία τους, προσπαθώντας να επιβιώσουν στο νέο δυσμενές περιβάλλον. Φοβούνταν για τους μισθούς, τις συντάξεις και τις καταθέσεις τους και ήλπιζαν ότι η επώδυνη πολιτική του Μνημονίου θα οδηγούσε σε υπέρβαση της κρίσης. Οσο διαψεύδεται η ελπίδα τόσο εξουδετερώνεται ο φόβος. Οσο εκτοξεύεται η ανεργία και κλιμακώνεται η καταστροφή μικρομεσαίων επιχειρήσεων τόσο συσσωρεύεται η απόγνωση. Και όσο συσσωρεύεται η απόγνωση τόσο μετατρέπεται σε οργή. Η κοινωνική δυναμική, άλλωστε, δεν μπορούσε να ανασχεθεί για πολύ από το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός θέτει διλήμματα που επιδέχονται μονοσήμαντη απάντηση, όπως το μπαγιάτικο «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» και το υπό διαμόρφωση «Μεσοπρόθεσμο ή επιστροφή στη δραχμή». Οι μαζικές συγκεντρώσεις των «Αγανακτισμένων» σε όλες σχεδόν τις μεγάλες ελληνικές πόλεις είναι μία νέα παράμετρος στη συνάρτηση των πολιτικών εξελίξεων. Πρόκειται για νέο φαινόμενο, που στη μορφή μιμείται την πρωτοβουλία των Ισπανών νέων, αλλά στην πραγματικότητα τροφοδοτείται από το εν εξελίξει ντόπιο οικονομικο-κοινωνικό κραχ. Το κίνημα είναι αυθόρμητο, ιδεολογικά ποικιλόχρωμο και πολιτικά α-δέσποτο. Η ανθρωπογεωγραφία και τα σύμβολά του είναι πολύ διαφορετικά από τα αντίστοιχα των παραδοσιακών διαδηλώσεων. Σ’ αυτό δεν κυριαρχούν τα μπλοκ και οι «επαγγελματίες» αριστεροί διαδηλωτές, αλλά άνθρωποι χωρίς θητεία σε διαδηλώσεις. Αντί για πανό και κόκκινες σημαίες βλέπεις ελληνικές σημαίες και ακούς τον εθνικό ύμνο. Ταυτοχρόνως, εντυπωσιάζει η οξύτητα των συνθημάτων, που κινούνται πέραν του «πολιτικά ορθού» και έχουν βασικά ηθική – καταγγελτική χροιά. Με τα παραδοσιακά κριτήρια, το κίνημα των «Αγανακτισμένων» μοιάζει απολίτικο. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι βαθιά και με πρωτόγνωρο τρόπο πολιτικό. Πηγάζει από τα σπλάχνα της κοινωνίας και απηχεί τη διέγερση της σιωπηλής πλειοψηφίας, που βλέπει ότι απειλούνται οι στοιχειώδεις σταθερές του βίου. Ο τρόπος που αποδομείται ο πρωθυπουργός ουσιαστικά σηματοδοτεί την αρχή του τέλους για την παρούσα κυβέρνηση. http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_100065_27/05/2011_443624

«ΧΩΡΗΤΙΚΟΤΗΤΑ»

Χωρητικότητα

 Μια χούφτα στίχοι.

Τελείωσαν δυο πόλεμοι.

Και τρεις αγάπες.

 

 

————————————————–

Προωθούμε την ποίηση όπου μπορούμε !

Διασπείρουμε τον ιό της ποίησης παντού !

Ποιοί φοβούνται τάχα επιδημία ποίησης ;

 

Νίκος Σιδέρης

www.siderman.gr

nikos@siderman.gr

Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Νίκου Σιδέρη

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΚΟΚΚΟΥ Παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Νίκου Σιδέρη     Οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ σας προσκαλούν στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής του Νίκου Σιδέρη Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΚΟΚΚΟΥ την Πέμπτη, 2 Ιουνίου 2011, στις 8:30 μ.μ., στο βιβλιοπωλείο IANOS  (Σταδίου 24, Αθήνα). Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Γιάννης Κοντός, ποιητής, ο Κων/νος Μπούρας, ποιητής-συγγραφέας-βιβλιοκριτικός, και ο Χρήστος Τουμανίδης, ποιητής-πρόεδρος του Ελληνικού Κύκλου Χαϊκού. ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Ο γνωστός ψυχαναλυτής και συγγραφέας Νίκος Σιδέρης μας προσφέρει ένα μπουκέτο χαϊκού (ολιγοσύλλαβα ποιήματα με συμπυκνωμένο νόημα). Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο ίδιος: «Αν η αλήθεια και η χάρη βρίσκονταν πέρα από την εμπειρία, τότε η ύπαρξη θα ’ταν επίπονη ματαιοπονία. Δεν είναι. Το χαϊκού, μουσική βιωμένων πραγμάτων και ανεπιτήδευτο καίριο ρήμα, φωτίζει την πραγματικότητα τη στιγμή που μας συναντά». ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ Ο Νίκος Σιδέρης γεννήθηκε το 1952 στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ιατρική Αθηνών. Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι (ειδικότητα ψυχιατρικής, νευροψυχολογία-νευρογλωσσολογία, ιστορία). Είναι διδάκτωρ του τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, διδάσκων ψυχαναλυτής της Ψυχαναλυτικής Σχολής του Στρασβούργου (Ε.P.S.) και μέλος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Ψυχανάλυσης (FEDEPSY). Εργάζεται στην Αθήνα ως ψυχίατρος, ψυχαναλυτής και οικογενειακός θεραπευτής. Έχει διδάξει, μεταξύ άλλων, στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στο Κολλέγιο Αθηνών, στο Deree College. Από το 2003 διδάσκει στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ το μάθημα «Αρχιτεκτονική και Ψυχανάλυση». Έχει εκδώσει μελέτες, δοκίμια καθώς και ποίηση και πεζογραφία. Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορούν, επίσης, τα βιβλία του: Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!, Δεν παίζεις μόνο εσύ. Υπάρχουν κι άλλοι!, Όπως ειπώθηκαν εκεί κι ακούστηκαν. Μυστικά και αλήθειες από το ντιβάνι του ψυχαναλυτή, Ο ερωτισμός στην τέχνη. Εικαστικές φαντασιώσεις.

«Ο ασύδοτος κ. Μάκης»

Κόλαφο αποτελεί για τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο και τις συνθήκες εργασίας στο zougla.gr  το άρθρο της δημοσιογράφου Ελένης Ηλιοπούλου στο ιστολόγιο της παράταξης «Μαχόμενοι δημοσιογράφοι»

Παραθέτουμε αυτούσιο το κείμενο και το αφήνουμε στην κρίση της κοινής γνώμης.

( Της Ελένη Ηλιοπούλου Δημοσιογράφου, πρόσφατα απολυθείσας
Υποψήφιας με τους «Μαχόμενους Δημοσιογράφους» για την Π.Ο.Ε.ΣΥ.

«Η zougla.gr σήμερα κλείνει τα τρία της χρόνια. Με αφορμή τα παχιά λόγια του κ. Μάκη και της παρέας του (που ποτέ δεν του λέει όχι, για να μη χάσει τα προνόμια και εκτεθεί στον θυμό του) καταθέτω ως πρόσφατα απολυθείσα και ως υποψήφια για την Π.Ο.Ε.ΣΥ. με το συνδυασμό «Μαχόμενοι Δημοσιογράφοι» το τι έζησα, και τι πραγματικά συμβαίνει στο ηλεκτρονικό κάτεργο αυτής της διαδικτυακής και εργοδοτικής ζούγκλας.

Είναι γνωστό στις συνδικαλιστικές δημοσιογραφικές ενώσεις (Ε.Σ.Η.Ε.Α. και Ε.Σ.Π.Η.Τ.) ότι οι εργασιακές συνθήκες στα περισσότεραπόρταλ, (ενημερωτικά, αθλητικά, ψυχαγωγικά κ.ά.) και blog είναι ιδιαιτέρως άσχημες για τους συντάκτες.

Μαύρες συνήθως και κατά κύριο λόγο υποτυπώδεις αμοιβές (500, 600 έως και 1.000 ευρώ για τους πλέον τυχερούς) και ελαστικό ωράριο υπερεργασίας, χωρίς ασφάλιση, ένσημα, αργίες, υπερωρίες κ.ο.κ..

Κανείς όμως δεν μιλάει γι’ αυτά και η Ε.Σ.Η.Ε.Α. του κ. Σόμπολουαδιαφορεί… λόγω αγγελιόσημου! Άλλωστε οι νεότεροι ηλικιακά και οι ανίδεοι (περί συνδικαλισμού, ταξικής συνείδησης και τρόπων αντίδρασης) δουλεύουν στο κάτεργο…

Ο κ. Μάκης Τριανταφυλλόπουλος με απέλυσε αυτοπροσώπως μετά από 20 μήνες απαιτητικής δουλειάς στο zougla.gr στις αρχές του περασμένου Μάρτη, γιατί τόλμησα να απαντήσω στην προσταγή του «τσακίσου».

Το να αναφέρω εδώ το σχετικό υβρεολόγιο που ακολούθησε δεν το θεωρώ απαραίτητο…
Το πρώην αφεντικό λοιπόν, ο «δίκαιος» για τις ανάγκες της TV, κ. Μάκης, δεν μπορεί να αμφισβητήσει το ότι είμαι καλή δημοσιογράφος. Οι καλογραμμένες ειδήσεις (με σωστά Ελληνικά), η παραγωγικότητα (το ζητούμενο για κάθε εργοδότη που μετράει τις αναρτήσεις), τα ενυπόγραφα ρεπορτάζ (πρωτοσέλιδα και μη) καθώς και οι ευχαριστήριες επιστολές που λάμβανα για την ποιότητα της δουλειάς μου δεν αμφισβητούνται.

Ο ασύδοτος εργοδότης κ. Μάκης

Είχα όμως ένα τεράστιο ελάττωμα. Κυρίως απεργούσα, προέτρεπα και τους άλλους να απεργήσουν και φυσικά απαντούσα στις ανοησίες και στα δήθεν αριστερά του επιχειρήματα…

Ο κ. Μάκης συνήθιζε με μεγάλη ευκολία να επαναλαμβάνει– προ κρίσης – υποσχέσεις όπως:«θα σας κάνω τους πλέον ακριβοπληρωμένους συντάκτες στο διαδίκτυο, όπως κάναμε και τους συναδέλφους σας στο Πρώτο Θέμα» ή «εγώ μετράω εκείνους που βάζουν πλάτη» και άλλα τέτοια χαριτωμένα…

Όμως τι περιθώρια αντίδρασης έχει ένας εργαζόμενος που αμείβεται με 650 έως 1.000 ευρώ το πολύ (άσχετα με την προϋπηρεσία, τα πτυχία) απέναντι στην ασυδοσία του κ. Μάκη και των ομοίων του;
Πώς ο εργαζόμενος να καταγγείλει τα όσα υφίσταται στη zougla.gr όταν κανείς δεν τον καλύπτει ούτε συνδικαλιστικά;

Όταν πρωτοβγήκε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ο κ. Μάκης μπήκε αγκαζέ στην αίθουσα σύνταξης με τον φίλο του και τότε υπουργό Εργασίας, Ανδρέα Λοβέρδο,και μας είπε χαριτολογώντας «σας έφερα τον υπουργό να επιβλέψει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εργάζεστε»…

Γνώριζε τότε ο κ. Λοβέρδος ή γνωρίζει τώρα η κα Λούκα Κατσέλη ότι ο κ. Μάκης Τριανταφυλλόπουλος κλέβει συστηματικά και εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια το Ι.Κ.Α.;
Ξέρουν οι αρμόδιοι υπουργοί ότι ο κ. Μάκης τις αναγκαστικές υπερωρίες των Σαββατοκύριακων αρχικά τις έδινε μαύρες και άραχνες, στη συνέχεια τις αντάλλασσε με ρεπό,τα οποία έκοψε,και τώρα πια από τον Μάρτιο του 2011 και μετέπειτα εκβιάζει τους εργαζόμενους να δουλεύουν τουλάχιστον τέσσερις μέρες τον μήνα επιπλέον,χωρίς να τους πληρώνει και χωρίς να τους δίνει έστω ρεπό;

Ο εκβιασμός είναι ξεκάθαρος «είμαστε σε κρίση» είπε μέσω του διευθυντή του, του Νίκου Γεωργιάδη, «σε όποιον δεν αρέσει φεύγει…» τόνισε!

Μετά την απόλυση μου συνάντησα τον αρχιλογιστή της επιχείρησης κ. Νίκο Ξυκομνηνό και απαίτησα να μου δοθούν πέραν της αποζημίωσης μου και τα ένσημα που η επιχείρηση μου όφειλε για τους 9 μήνες που δούλευα με μαύρα (είχα αρνηθεί να συνεχίζω να δουλεύω επ’ άπειρον ως δούλος).
Τότε ο κ. Ξυκομνηνός μου είπε ότι αυτό δεν γίνεται… Του ανταπάντησα ότι σαφέστατα γίνεται, έστω και αναδρομικά αλλά γνωρίζω ότι επιχείρηση θα «φάει» το σχετικό πρόστιμο γιατί παρανόμησε.
Τελικά συμβιβάστηκαν και μου έδωσαν την αντιστοιχία των ενσήμων σε χρήματα. Έχοντας μπροστά του να αντιμετωπίσω το απροσδιόριστο διάστημα της ανεργίας, θεώρησα σκόπιμο να πάρω τουλάχιστον τα λεφτά.
Μου ζήτησαν όμως να υπογράψω ένα χαρτί, το οποίο ανέφερε μεταξύ άλλων, ότι «έχουν παρακρατηθεί και έχουν αποδοθεί οι ασφαλιστικές εισφορές μου στον αντίστοιχο ασφαλιστικό φορέα. Εν πάση δε περίπτωση ουδεμία άλλη απαίτηση έχω και παραιτούμε παντός ενδίκου μέσου κατά αυτής».
Αυτή την υπεύθυνη – ψευδή όμως δήλωση δεν την υπέγραψα, αλλά την έχω κρατήσει ως ενθύμιο της ασυδοσίας του κ. Μάκη, που από την συχνότητα του ALTER- μέχρι πρότινος – έδειχνε με το δάχτυλο όλους τους κλέφτες, τους απατεώνες και τα αρχιλαμόγια,ενώ είναι ένας από αυτούς.
Έχω κρατήσει βέβαια και όλες τις ΜΗ διάτρητες από την Δ.Ο.Υ. αποδείξεις, τις οποίες μας έδινε το λογιστήριο όταν πληρωνόμασταν (αρχικά) τα Σαββατοκύριακα, τα οποία δουλεύαμε υποχρεωτικά.
Τις κράτησα και αυτές προκειμένου να αποδείξω σε όποιον προσπαθήσει να αμφισβητήσει τα λεγόμενα μου, ότι ο κ. Μάκης κλέβει το Ι.Κ.Α. και τα ένσημα των εργαζομένων, που δουλεύουν στην προσωπική του επιχείρηση.

Ήθελαν να κρύψουν το γεγονός

Μερικές μέρες πριν την απόλυση μου, στις 23 Φεβρουαρίου 2011 ένας συνάδελφος τον οποίο εξανάγκασαν να εργαστεί (διαφορετικά θα τον απέλυαν) τραυματίστηκε από μολότοφ κατά την διάρκεια επεισοδίων, ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη πορεία απεργών.

Εκείνη την ημέρα απεργούσα και είχα κατέβει στην πορεία, όμως την επομένη το πρωί με έκπληξη διαπίστωσα ότι πουθενά δεν αναφέραμε αυτό το τόσο σημαντικό γεγονός. Απευθυνόμενη στον διευθυντή, Νίκο Γεωργιάδη, τον ρώτησα γιατί δεν είχαμε δημοσιεύσει την είδηση του σοβαρού τραυματισμού του συναδέλφου, Θανάση Βλαντού.

Μου απάντησε λες και απευθυνόταν σε παιδάκι τριών χρόνων. Μου είπε δε ότι «ο Θανάσης είναι λίγο οξύθυμος και εμείς δεν θέλουμε να δώσουμε μεγαλύτερη έκταση στο γεγονός, για να μην έρθουμε σε αντιπαράθεση με την Ε.Σ.Η.Ε.Α. και για να μην τον φέρουμε σε δύσκολη θέση»…

Αντέδρασα και εξήγησα στον κ. Γεωργιάδη τότε ότι αν είχε τραυματιστεί συνάδελφος από άλλο Μ.Μ.Ε. αυτό το γεγονός θα το προέβαλε, άλλωστε το βίντεο με την μολότοφ να σκάει επάνω του το είχε παίξει ήδη και το BBC αλλά και η Γ.Α.Δ.Α. είχε βγάλει σχετική ανακοίνωση…

Τελικά πήρα την «άδεια» και έκανα μια σύντομη αναφορά για τον τραυματισμό του συναδέλφου δημοσιοποιώντας μάλιστα και τις φωτογραφίες που τον δείχνουν καμένο… Ο τίτλος του θέματος έλεγε «Και ο ρεπόρτερ της zougla.gr μεταξύ των τραυματιών».
Εκ των υστέρων έμαθα ότι ο ίδιος ο Θανάσης Βλαντός έξαλλος είχε ρωτήσει όταν βγήκε από το νοσοκομείο- μετά την παροχή των πρώτων βοηθειών – γιατί δεν δημοσίευσαν το γεγονός και η απάντηση που πήρε ήταν τόσο σαχλή όσο και αυτή που είπαν σε μένα.

Το ανύπαρκτο ενδιαφέρον του κ. Μάκη Τ. για τον συντάκτη, που κάηκε εξαιτίας της απεργοσπαστικής εργασίας, την οποία τον είχε εξαναγκάσει να κάνει, δεν χρειάζεται να σας το περιγράψω… Ούτε αν είχε λεφτά για τα φάρμακα που έπρεπε να παίρνει για μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν έκαναν τον κόπο να τον ρωτήσουν…

Αν ο συνάδελφος δεν είχε καταφέρει να σβήσει εγκαίρως τη μολότοφ – που έσκασε πάνω του – και τραυματιζόταν πολύ χειρότερα… τότε ο κ. Μάκης θα έχυνε δάκρυα… κροκοδείλια…
Δεκάδες βέβαια είναι οι στιγμές που θυμάμαι από τον «δίκαιο και αριστερό» κ. Μάκη Τ.
Φουριόζος πριν από περίπουέναν χρόνο (παραμονές μιας ακόμη απεργιακής κινητοποίησης τότε που ήταν και στα φόρτε της η συζήτηση για να υπαχθούν και καλά τα πόρταλ στο αγγελιόσημο) μπαίνει στην αίθουσα σύνταξης και λέει: «Κατεβάστε κάτω τα μολύβια. Σταματήστε να γράφετε».
«Θέλετε να απεργήσετε; Τότε στρέφεστε ενάντια στην επιχείρηση που σας ταΐζει, και εγώ δεν σηκώνω τσαμπουκάδες».
Και συνέχισε…
«Επειδή εσείς με αντιμετωπίζετε σαν μαλάκα τότε και εγώ από ‘δω και στο εξής θα σας αντιμετωπίζω όπως το αφεντικό τους υπαλλήλους!».
Ήταν και καλά όλοι ίσοι και μετά από αυτά θα άλλαζαν τα πράγματα.
Ο κ. Μάκης Τ. συνέχισε το «μάθημα» προς τους άτακτους και ανόητους εργαζόμενους λέγοντας και άλλες εξυπνάδες…
«Βρε, εγώ που προσπαθώ να έρθω σε επαφή με την Ε.Σ.Η.Ε.Α. για να πληρώνω περισσότερα από την τσέπη μου για το ταμείο σας απ’ ότι πληρώνω τώρα στο Ι.Κ.Α.».
Όσοι ξέρουν από ασφαλιστικές εισφορές γνωρίζουν ότι ο Μάκης Τ. ψεύδεται καθώς αυτά που πληρώνει ο εργοδότης στο Ε.Τ.Α.Π. – Μ.Μ.Ε. είναι λιγότερα σε σχέση με αυτά που πληρώνει ένας εργοδότης στο Ι.Κ.Α..
Ο κ. Μάκης τότε συνέχισε απτόητος το κήρυγμα, καθώς κανείς εργαζόμενος δε βρήκε το κουράγιο να τον αντιμετωπίσει, να του πει ότι ψεύδεται (αν και όλοι ήθελαν) και στην τελική να τον στείλει από κει που ήρθε.
Γιατί, όπως καταλαβαίνετε, αμέσως μετά θα ακολουθούσε και η απόλυση, που συνοδεύει συνήθως τέτοιες συζητήσεις μεταξύ «ίσων».
«Γιατί θέλετε να απεργήσετε;» αναρωτιόταν τότε ο φιλεύσπλαχνος κ. Μάκης. Και έδωσε την απάντηση μόνος του, ως σοφός παντογνώστης: «Γιατί σας έχουν βάλει στο τριπάκι οι συνδικαλιστές που δεν αναγνωρίζουν την δουλειά σας!».
Αυτά τα χαριτωμένα έλεγε τότε γιατί θεωρούσε παράλογο που οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση του αντιδρούσαν για τα 650 και τα 1.000 ευρώ που τους δίνει ως μισθό.

Αλήθεια, τρώγονται τόσα λεφτά;

Άλλο ένα εξαιρετικό περιστατικό, που με έχει σημαδέψει ως ακροάτρια της διαδικτυακής ραδιοφωνικής εκπομπής του, ήταν τα όσα άκουσα το πρωί της Τετάρτης 15 Δεκεμβρίου 2010.
Τότε ο κ. Μάκης από την συχνότητα του ιντερνετικούτου ραδιοφώνου στη zougla.gr, έλεγε ότι και εκείνος μαζί με τους απεργούς είναι, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει γιατί οι εργαζόμενοι στην ηλεκτρονική του εφημερίδα κάνουν απεργία…
Συνέχισε να λέει και άλλεςπαρόμοιες ανοησίες ο «αριστερός» κ. Μάκης εκείνο το πρωινό της απεργίας… Τόνισε δε προκειμένου να πιάσουν το νόημα όλοι… ότι εκείνος εκτιμά πολύ αυτούς που βάζουν πλάτη στην επιχείρηση.
Όμως ο κ. Μάκης που κάνει την πάπια, τον χαζό και τον ανίδεο,εκεί που τον παίρνει, δεν λέει ποτέ στους ακροατές – τηλεθεατές – οπαδούς του… τι σόι εργοδότης είναι…
Δεν λέει ποτέ ότι εξαναγκάζει εδώ και καιρό το σύνολο του προσωπικού του στη zougla.grνα δουλεύει και τζάμπα χωρίς να τους πληρώνει…
Δεν λέει ποτέ ότι τους κλέβει τα ρεπό, δεν λέει ποτέ ότι απολύσει συντάκτες για σχόλια που βρίσκει στο facebook…Δεν λέει τίποτα για το πώς ταπεινώνει μέσω ύβρεων τους υπαλλήλους του…

Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα για τα έργα και τις ημέρες του αδέκαστου κ. Μάκη Τριανταφυλλόπουλου.
Όμως είναι καλύτερα να σταματήσω εδώ. Τελειώνω λοιπόν λέγοντας ότι με την ηγεσία της Ε.Σ.Η.Ε.Α. κυριολεκτικά πουλημένη στην εργοδοσία (ας μη φοβόμαστε τις λέξεις συνάδελφοι) επιτρέπουμε στα αφεντικά μας να είναι ασύδοτα και να πλουτίζουν σε βάρος μας.
Τι άλλο πρέπει να μας συμβεί για να πούμε ως εδώ;»

Πηγή: Μαχόμενη Δημοσιογραφία

http://www.newsbomb.gr/media-agb/story/53774/o-asydotos-k-makis

Σημαία και Σημασία (από τις πλατείες των «αγανακτισμένων»)

Θανάσης Τζιούμπας

 

 

 

Πολύς λόγος για τις ελληνικές σημαίες, κι αυτό μου δημιουργεί την ανάγκη να πω κι εγώ μια κουβέντα. Κατεβαίνω στην πλατεία για να ξαναπάρω πίσω την ζωή μου. Και την δική σου ζωή, την δική μας ζωή. Οι ζωές μας εκτυλίσσονται σε ένα τόπο, κι ο τόπος αυτός δεν είναι μόνο τοπία, έχει ανθρώπους, ιστορία, πολιτισμό, έχει όνομα, είναι μια πατρίδα. Όταν κάποιοι διατάσσουν να διαλυθεί η υγεία ή η παιδεία βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν κάποιοι θέλουν να αρπάξουν το νερό για να μας το πουλήσουν μετά για χρυσάφι βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν κάποιοι θέλουν να μεταβάλλουν ένα πράσινο βουνό σε κρατήρα για να κλέψουν κι αυτό το χρυσάφι, βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν με χλευάζουν επειδή είμαι Έλληνας βιάζουν την πατρίδα μου. Όταν έχουν μεταβάλλει την Ελλάδα σε ένα τεράστιο Γκουαντάναμο απελπισμένων ανθρώπων διωγμένων από τις δικές τους πατρίδες, βιάζουν ύστερα από αυτές και την δική μου. Όταν απειλούν να αρπάξουν τα μνημεία, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, την αξιοπρέπεια μου, βιάζουν την πατρίδα μου. Γιατί η δική μου πατρίδα είναι όλα αυτά, είναι κι αυτή η πλατεία, κι αυτά τα πρόσωπα, κι αυτή η γλώσσα που μας κάνει να καταλαβαινόμαστε, ότι βλέπω γύρω μου επειδή άλλοι κάποτε μάτωσαν για αυτά.

 

Κάθε ένας και κάθε μία από μας βρίσκεται εδώ μέσα από μια προσωπική διαδρομή, κουβαλάει την δική του ιστορία. Η πατρίδα είναι το σημείο που όλες αυτές οι διαδρομές συναντιούνται μέσα στον χρόνο, είναι η αίσθηση ότι είμαστε κάτι πέρα από άτομα σε ριάλιτι σόου. Αυτή την σημασία κουβαλάω μέσα μου, κι η σημαία είναι το σύμβολο της σημασίας.

 

Δεν είμαι πολίτης του κόσμου, τέτοιοι είναι ο Στρός Καν και οι γιάπηδες του ΔΝΤ και της GoldmanSacks. Αυτούς θέλουν να μοιάσουν αυτοί που καίνε τις ελληνικές σημαίες σε κάθε ευκαιρία; Εγώ πάντως δεν παραιτούμαι από  το δικαίωμα να σέβομαι και να τιμώ την ταυτότητα μου και γι αυτό ακριβώς τον λόγο τρέφω ανάλογο σεβασμό για όλες τις ταυτότητες, όλους τους πολιτισμούς.

 

Γι αυτό, την ώρα που όλοι ασελγούν πάνω στο σώμα της χώρας μου, που οι εξουσιαστές της είναι οι ελληνόφωνοι (κι αυτό όχι και τόσο επιτυχημένα) υπάλληλοι της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, την ώρα που ετοιμάζονται να λεηλατήσουν την πατρίδα μου και την ζωή μου, την ώρα που χλευάζουν αυτό που είμαι και αισθάνομαι, αυτή την ώρα, την σημαία δεν την υποστέλλω.

» Η ΘΗΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ »

Ο σύλλογος εργαζομένων δήμου Αγ. Παρασκευής και η Πρωτοβουλία Πολιτών Αγίας Παρασκευής, σας προσκαλούν στην συζήτηση με θέμα «η θηλειά του χρέους» και στην προβολή της ταινίας «χρεοκρατία», την Δευτέρα 6 Ιουνίου στις 7.00 το απόγευμα, στο 2 Γυμνάσιο Αγ. Παρασκευής (Νεαπόλεως 7).

Συμμετέχουν οι :

Σοφία Σακοράφα – ανεξάρτητη βουλευτής

Νότης Μαριάς – αναπληρωτής καθηγητής Παν/μιου Κρήτης

Λεωνίδας Βατικιώτης – δημοσιογράφος – οικονομολόγος

ΕΜΑΣ, ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΑΡΤΗΣΕΙ;

του Γεώργιου Π. Μαλούχου

Οποιος έχει ζήσει από κοντά τα γεγονότα της «επανένωσης» της πρώην Λαικής Δημοκρατίας της Γερμανίας με την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας στις αρχές της δεκαετίας του 1990, δεν μπορεί παρά να ακούει με τρόμο την πρόταση Γιούνγκερ για την «αξιοποίηση» εκείνου του μοντέλου στην Ελλάδα σήμερα. Δηλαδή, τη χρήση ενός μηχανισμού τύπου Treuhandanstalt, της υπηρεσίας που ανέλαβε την ιδιωτικοποίηση πολλών εταιρειών της πρώην Ανατολικής Γερμανίας μετά την «επανένωση», όπως την πρότεινε ο κ. Γιούγκερ μέσω του περιοδικού Der Spiegel.

Οποιος λοιπόν έχει ζήσει εκείνες τις μέρες στο Βερολίνο, είναι σε θέση να γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι δεν επρόκειτω για «επανένωση», αλλά για προσάρτηση, για απορρόφηση από της μίας Γερμανίας από την άλλη – κριτική που ασκήθηκε εντονότατα αλλά χάθηκε σχεδόν αμέσως από την καταιγιστική δύναμη της ροής των πραγμάτων, ιδίως την θετική ορμή της επανένωσης για τους Γερμανούς, αλλά και την κατάρρευση του σοβιετικού κόσμου.

Το μοντέλο του μηχανισμού που θέλει να φέρει στην Ελλάδα ο κ. Γιούνγκερ συνέβαλε αποφασιστικά στη μετάπτωση της «επανένωσης» σε προσάρτηση. Ηταν κύριο εργαλείο της, ίσως ο βασικός μοχλός της.

Ετσι, δεν μπορεί παρά να αναρωτιέται κανείς ποιος θα έχει, στην ελληνική εκδοχή, το ρόλο της αυτής της «άλλης» δύναμης που προσαρτά, ειδικά στον απόηχο του προχθεσινού δημοσιεύματος της γερμανικής έκδοσης των Financial Times, που υπολόγισαν ότι η Ομοσπονδιακή Γερμανία έχει ήδη κερδίσει από την ελληνική «επιχείρηση σωτηρίας» περί τα 10 δις ευρώ, σημειώνοντας ότι έτσι, η Γερμανία, είναι ο μεγάλος κερδισμένος όλης αυτής της ιστορίας…

Πάντως, πρέπει να σημειωθεί και ότι, αυτή τη στιγμή, ενώ όλα τα άλλα ενδεχόμενα για ξένες επενδύσεις παραμένουν στάσιμα – όσο τουλάχιστον δεν μιλάμε όντως για «σκότωμα» δημοσίου πλούτου – , υπάρχει διάθεση έντονης κινητικότητας τουρκικών επενδύσεων για την Ελλάδα.

Η «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας της πρώην Ανατολίκης Γερμανίας παραδόθηκε σε μια εταιρία που συστήθηκε για να τη διαχειριστεί εν λευκώ στο σύνολό της. Το αποτέλεσμα ήταν μια πρωτοφανής, στα διεθνή χρονικά, εκποίηση μέσα από την οποία η δύση «κατάπιε» κυριολεκτικά την «ανατολή». Αλλά τουλάχιστον, εκεί, ήταν Γερμανοί με Γερμανούς και ενώνοντας ξανά έπειτα από 45 χρόνια μεταπολεμικής διαίρεσης.

Με πλειστηριασμούς χωρίς τιμές εκκίνησης, γη και επιχειρήσεις της παλιάς ΛΔΓ πέρασαν στα δυτικά χέρια για το τίποτα. Όμως, τουλάχιστον, εκεί, Γερμανοί αγόραζαν Γερμανούς έστω και κατ’ αυτόν τον ισοπεδωτικό τρόπο. Μεταξύ άλλων, η διαδικασία αυτή άφησε πίσω της μια βαθειά ανισότητα στην ανεργία και στις αμοιβές των δύο παλιών γερμανικών κόσμων, η οποία υπάρχει ακόμα και σήμερα. Εδώ, τι θα συμβεί; Εμάς, ποιος θα μας προσαρτήσει;

Μερικές εικόνες, άμα τις δεις, δεν τις ξεχνάς. Τον Οκτώβριο του 1990, ανάμεσα στα καταιγιστικά, ιστορικά γεγονότα της επανένωσης των δύο Γερμανιών, μια τελετή συμβολικού περιεχομένου έλαβε χώρα σε ένα στρατόπεδο του πάλαι ποτέ αντολικογερμανικού στρατού στο Βερολίνο.

Αγήματα από τους δύο στρατούς, τον πρώην ανατολικό και τον πρώην δυτικό συναντήθηκαν. Ο ύμνος της Λαικής Δημοκρατίας ανακρούστηκε για τελευταία φορά. Ο σημαιοφόρος, υπό τους ήχους της μπάντας, γύρισε ανάποδα τη σημαία του κράτους που εξαφανιζόταν από το χάρτη και άλλοι αξιωματικοί δίπλα του την τύλιξαν με απόλυτη ακρίβεια…

Γυρισμένη προς τα κάτω και τοποθετημένη σε μια μαύρη θήκη, η σημαία αποσύρθηκε για να μην εμφανιστεί ποτέ ξανά. Η Λαική Δημοκρατία της Γερμανίας είχε τελειώσει. Από εκεί, το έργο της διαχείρισης όσων που άφηνε πίσω της, το αναλάμβανε μια εταιρία, όπως αυτή που πρότεινε ο κύριος Γιούνγκερ να διαχειριστεί την ελληνική δημόσια περιουσία.

Αν αυτό εννοούμε μιλώντας για αποκρατικοποιήσεις, κι αν αυτό περιλαμβάνεται στη νέα άποψη που διατύπωσε ο Σόιμπλε για «ήπια αναδιάρθρωση υπό όρους», μάλλον δεν έχουμε φανταστεί τι πάμε να κάνουμε. Ή, πια, έχουμε φανταστεί κάτι πολύ συγκεκριμένο… Κι αυτό, είναι ακόμα χειρότερο.

gmalouchos@tovima.gr

Η Φανούλα Αργυρού σε ραδιοφωνική συνέντευξη

Η γνώση είναι δύναμη!

[είναι πολύ κοινότοπο αλλά το επαναλαμβάνουμε γιατι πολλοί αρνούνται τη γνώση και μένουν σε βλακώδεις ονειρώξεις]

Υπάρχει απέραντη γνώση για το τι συμβαίνει στο Κυπριακό πρόβλημα.Ύπαρχει άλλωστε η πραγματικότητα.

Δύο Ελληνίδες αγωνίστριες της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας συναντηθήκαν σε αυτή την εκπομπή και τις ευχαριστούμε για την μετάδοση  της. 

Η Φανουλλα Αργυρού, Κύπρια ερευνήτρια με το πρόσφατο βιβλίο της » Η Διζωνική εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011″[οι καταβολές της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας], Εκδόσεις Αδράστεια, Μανόλη Καλομοίρη 14[γρ.202] Αγία Ζώνη 3030, Λεμεσός-Κύπρος [www.adrastia.com.cy ] τα λέει ,γιά άλλη μια φορά όλα , με τσιμενταρισμένο και ευπρεπή αλλά αυστηρό λόγο , ερμηνεύοντας την πραγματική ψυχή ολων των Ελλήνων , στη συζήτηση που έχει με την Σέβη Μπουτου ,επιστήμονα , δημοσιογράφο και ποιήτρια αλλά κυρίως Ελληνίδα Δημοκράτισα με ψυχή,από την Ελληνική Φωνή του ραδιοφωνικού σταθμου Radio One της Νέας Υόρκης των ΗΠΑ.

 

Και εμεις εδω στην Ελλάδα και στην Κύπρο τις ευχαριστουμε για την αισιοδοξία που μας δίνουν αφού άμα έχεις τέτοιες Ελληνίδες Γυναίκες δεν πρέπει να φοβασαι τίποτα,

 Οι ‘ηγεσίες » μας στην Ελλάδα και στην Κύπρο , καλά θα κάνουν και αυτοί να τις ακούσουν.

Πέρα απο το συμφέρον του Ελληνισμού , είναι και για το δικό τους προσωπικό συμφέρον…..

 Αυτός ο Λαός δεν έχει αλλοτριωθεί και δεν πρόκειται να αλλοτριωθεί,

 Φανουλλες και Σεβαστές υπάρχουν σε κάθε σπίτι της Ελλάδας.

 Σας ευχαριστούμε και πάλι Φανουλλα και Σέβη.

 Ευχαριστουμε και την ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ που μας την έστειλε,

 Δ.Αλευρομάγειρος

Κίνηση για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ & ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

           www.freedomjustice.com.cy          …19742011…

   http://www.archive.org/details/FanoulaArgyrouOnRadioneo.usInNyc

 

«EΞΕΓΕΡΣΗ» ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΠΛΩΜΑΤΩΝ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΗ θ. ΔΑΣΚΑΡΟΛΗ, ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο

«Παπατράκ» προκάλεσε στο κτίριο της Βασιλίσσης Σοφίας η πρόσφατη επιστολή του Προέδρου της ‘Ενωσης Διπλωματικών Υπαλλήλων, Πρέσβη Θεόδωρου Δασκαρόλη, προς τα μέλη του συνδικάτου των διπλωματικών, με την οποία εγκαλούσε την κυβέρνηση, μεταξύ άλλων, για παραμερισμό του διπλωματικού σώματος, ενώ επικαλούνταν και τα έγγραφα του Wikileaks, για να την κατηγορήσει για χρήση «εξωθεσμικών» διαύλων σε κρίσιμους τομείς της εξωτερικής πολιτικής. Οι διπλωμάτες μας θεωρούνται παραδοσιακά ένα «προνομιούχο», πολύ πειθαρχικό σώμα, που βλέπει τον εαυτό του πλησιέστερα στην εξουσία παρά στον λαό. Γι’ αυτό και έκανε μεγάλη αίσθηση η κριτική που ασκήθηκε. Μερικοί την απέδωσαν στις οικονομικές διεκδικήσεις των διπλωματών, που διαμαρτύρονται για τις περικοπές αμοιβών, αλλά και τις σχεδιαζόμενες διπλωματικών αντιπροσωπειών.

Στην πραγματικότητα, το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Στη Γαλλία αίφνης, στην πρώτη γραμμή αντιδράσεων στην εξουσία είναι οι … αστυνομικοί, οι δικαστές, οι διπλωμάτες, οι στρατιωτικοί, τα στρώματα δηλαδή που συνδέονται περισσότερο με αυτήν. ‘Ισως, ο βαθύτερος λόγος είναι η πίεση της «φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης» επί των κρατών, πίεση στην οποία δεν αντιδρούν, αλλά συμβάλλουν οι πλήρως ελεγχόμενες πλέον, από το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, ηγεσίες τους – στο Παρίσι αίφνης ο Σαρκοζί «ενταφίασε» τη γκωλική παράδοση, με την επανένταξη στο ΝΑΤΟ και τον πόλεμο κατά της Λιβύης. Η Ελλάδα πιέστηκε επιτυχώς, εδώ και χρόνια, να είναι «μαλακή» έναντι της τουρκικής γεωπολιτικής απειλής, παρολίγον μάλιστα να διαλύσει και το κυπριακό κράτος με το σχέδιο Ανάν, το 2004. Ενώ, μετά το 2010, μπήκε σε οικονομικό καθεστώς «ημιαποικίας». Είναι φυσικό και αναμενόμενο για τις ανάγκες τέτοιας πολιτικής να «παραμερίζεται» η «κανονική» θεσμική λειτουργία της διπλωματίας (και των ενόπλων δυνάμεων), αλλά και να εκδηλώνονται δυσφορία και αντιδράσεις από τους κρατικούς λειτουργούς, στο μέτρο που διατηρούν ακόμα μια δημοκρατική και εθνική αναφορά.

Σε μια εποχή που ολοένα και περισσότεροι ΄Ελληνες πολίτες οδηγούνται σε εξαθλίωση, μερικοί θα πουν πολυτέλεια για την Ελλάδα να συντηρεί τόσες Πρεσβείες στο εξωτερικό;

Στα χρόνια της μεγάλης δοκιμασίας, οι συμπολίτες μας έχουν κάθε δικαίωμα στη συλλογική, εθνική αξιοπρέπεια. Οι Διπλωματικές και Προξενικές μας Αρχές είναι οι βασικοί φορείς του κυριαρχικού δικαιώματος της χώρας στη διπλωματική εκπροσώπηση. Μια αλόγιστη κατάργησή τους, θα εξοικονομήσει ελάχιστα και θα έχει τεράστιο διπλωματικό και πολιτικό κόστος για τη χώρα: τη διεθνή απομόνωσή της, σε μια εποχή που χρειάζεται την εξωστρέφεια, περισσότερο παρά ποτέ.

Δεν μπορούν να γίνουν κάποιες οικονομίες;

Η συντήρησή των Πρεσβειών και Προξενείων μας, δεν ξεπερνάει τα 37 εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Έχουμε υποβάλει εδώ και πολύν καιρό ως ΕΔΥ προτάσεις που βοηθούν στην εξοικονόμηση πόρων, στην ενίσχυση της διαφἀνειας της οικονομικής διαχείρισης, στην άμεση αξιοποίηση των δυνατοτήτων επέκτασης και αύξησης της Προξενικής Διατίμησης που θα αποφέρει πολλαπλασιασμό των προξενικών εισπράξεων προς όφελος του Δημοσίου. Καμία από αυτές τις προτάσεις δεν έχει προωθηθεί. Είναι απίθανο: ενώ περικόπτονται μισθοί και συντάξεις, η κυβέρνηση αρνείται τη δυνατότητα αύξησης των δημοσίων εσόδων που της προτείνεται. Εν πάση περιπτώσει, είμαστε έτοιμοι να επεξεργαστούμε και άλλες προτάσεις με γνώμονα τον εξορθολογισμό της λειτουργίας των Αρχών μας στο εξωτερικό. Όπως και πρόσφατα ορθώς ανέφερε ο εκπρόσωπος Τύπου του Υπουργείου μας, κ. Δελαβέκουρας, η εξωτερική πολιτική δεν αποτιμάται με αυστηρά λογιστικά κριτήρια.

Οι πολυτελείς Πρεσβευτικές Κατοικίες;

Οι Πρεσβευτικές Κατοικίες δεν είναι καταλύμματα που δωρεάν παρέχει το κράτος σε βαθμοφόρους, αλλά εργαλεία δουλειάς ενταγμένα στην ευπρόσωπη διπλωματική εκπροσώπηση της χώρας, σύμφωνα με τις διεθνείς προδιαγραφές. Πρόκειται για δημόσια κτίρια που οι συνάδελφοι τα διαχειρίζονται για όσο διάστημα διαρκεί η θητεία τους στη συγκεκριμένη χώρα. Αυτά τα μέσα, που σε σύγκριση με όσα παρέχουν άλλες χώρες, είναι ισχνά, προσπαθούμε να τα αξιοποιούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, συμπληρώνοντάς σε πάμπολλες περιπτώσεις εξ ιδίων, όσο βεβαίως έχουμε ακόμη τη δυνατότητα να το κάνουμε, έχοντας να αντιμετωπίσουμε την εξοντωτική, αντισυνταγματική και καταχρηστική φορολόγησή μας για ποσά που αφορούν δαπάνες και όχι αμοιβές. Μην ξεχνάτε ότι έχουμε υποστεί περικοπές των αποδοχών μας κατά 35%, τις μεγαλύτερες που έχει υποστεί Κλάδος του Δημοσίου.

Υπάρχουν όμως κατά καιρούς πολλά παράπονα πολιτών για τις Πρεσβείες και τα Προξενεία μας.

Είναι απόλυτα θεμιτό να έχει κανείς υψηλές απαιτήσεις από μας. Κάθε σοβαρή καταγγελία πρέπει να ερευνάται. Ο σωστός κρατικός λειτουργός -γι’αυτό άλλωστε η ΕΔΥ έχει κερδίσει δικαίωμα δημοσίου λόγου και κοινωνικής αναφοράς — έχει πάντοτε συνεἰδηση της ολότητας και ποτέ δεν θα επιβαρύνει περιττά ή θα στραφεί εναντίον του κοινωνικού συμφέροντος.

Σε πρόσφατες δηλώσεις σας ασκήσατε δριμύτατη κριτική στην κυβέρνηση. Τους θεωρείτε «προδότες» δηλαδή;

Ποτέ δεν ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο. Ως εκλεγμένος εκπρόσωπος του Σὠματος των Ελλήνων διπλωματών, κατ’εξοχήν επαγγελματιών διαπραγματευτών, δεν μπορώ όμως παρά, επί προσωπικής βἀσεως, να σχολιάσω ότι κυβερνητικές δηλώσεις περί «μειωμένης εθνικής κυριαρχίας» ή δαιμονοποίησης της χώρας ως «κοιτίδας της διαφθοράς» δεν διευκολύνουν ακριβώς τη διαπραγματευτική θέση της στην εξαιρετικά τραχειά, όπως αποδεικνύεται, διεθνή κονίστρα. Αν ένας διπλωμάτης είχε προβεί δημοσία σε παρόμοιους χαρακτηρισμούς, θα είχε άμεσα ανακληθεί και θα τού είχαν επιβληθεί πειθαρχικές κυρώσεις. Η κυβέρνηση, μέσα σε ένα κλίμα επικοινωνιακού πανικού, ενδιαφέρθηκε μόνο να αφαιρεθεί το τμήμα του γνωστού ντοκυμανταίρ που αποκαλύπτει τη συνάντηση του Πρωθυπουργού με τον κ.Στρώς Καν. Για το υπόλοιπο κομμάτι, όπου ο Γάλλος πολιτικός καθυβρίζει συλλήβδην τους Έλληνες περἰπου ως κοπρολάγνους, το επικοινωνιακό κυβερνητικό επιτελείο μοιάζει να αδιαφορεί. Κανονικά, θα έπρεπε να είχαν δοθεί πάραυτα οδηγίες για διενέργεια έντονου διπλωματικού διαβήματος. Ακόμη και εἀν, το διάβημα αυτό δεν ευδοκούσε, θα καταγραφόταν τουλάχιστον ως κίνηση δηλωτική, ότι οι Έλληνες δεν ανέχονται προσβολές. Ως φαίνεται, έχουν αμβλυνθεί κάποια αντανακλαστικἀ. Χωρίς αίσθηση αξιοπρέπειας όμως, πώς επανακτάται η διεθνής αξιοπιστία;

Είναι σωστό να είναι μυστική η διπλωματία;

Ενδεχομένως, ως προς τους χειρισμούς, ναι, θα πρέπει να τηρείται κάποια εμπιστευτικότητα, όχι όμως ως προς τους στόχους και τα αποτελέσματα μιας διαπραγμάτευσης. Λόγου χάρη, μετά από 50 γύρους ελληνο-τουρκικών διερευνητικών επαφών, θα περίμενε κανείς τον καιρό της «open governance» να υπάρξει κάποια ενημέρωση για τα μέχρι τώρα αποτελέσματα. Ομολογουμένως, η ασκούμενη διπλωματία από κυβερνητικούς παράγοντες, φαίνεται να τηρείται μεν μυστική από τους θεσμικούς της λειτουργούς, τους διπλωμάτες, και την κοινή γνώμη, να κοινολογείται δε, ως άμεση προτεραιότητα σε επιλεγμένες ξένες Πρεσβείες.

Δεν είναι δυνατόν να έχει διπλωματικές ικανότητες ένας πολιτικός; Γιατί να χρειάζεται τους διπλωμάτες;

Για τον ίδιο λόγο που δεν μπορεί να χαραχτεί πολιτική Υγείας, χωρίς τη συνδρομή των γιατρών. Πάρτε για παράδειγμα μόνον, την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου διακυβεύονται συμφέροντα για την Ελλάδα. Όση μεγαλοφυϊα και να διαθέτει ένας πολιτικός, οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες και απρόβλεπτες, ώστε η κατανόησή τους και μόνο, επιβάλει στενή παρακολούθηση, φυσική παρουσία, επιτελικό σχεδιασμό, συλλογική προσπάθεια.

Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για την ΑΟΖ…

Το θέμα ἐχει αναλυθεί εκτενώς από έγκριτους αρθρογράφους και δεν θα ήθελα να υπεισέλθω. Δεν ωφελεί, νομίζω, να «φετιχοποιούμε»το ζήτημα. Έχει βέβαια παρατηρηθεί μια νοοτροπία που διαποτίζει όλο το πολιτικό μας σύστημα, η διεκδίκηση ενός δικαιὠματος να εξισώνεται αυτομάτως με τη δημιουργία προβλήματος. Κακά τα ψέμματα, μια χώρα κερδίζει τον διεθνή σεβασμό, όταν ασκεἰ τα δικαιώματά της και αξιοποιεί τις γεω-στρατηγικές της δυνατότητες.

Είναι ελίτ οι διπλωμάτες;

Οι Έλληνες διπλωμάτες είμαστε ένα επίλεκτο Σὠμα κρατικών λειτουργών, ένα είδος ιπποτών αν θέλετε, ταγμένων στην υπεράσπιση της θεσμικής ακεραιότητας της εξωτερικής πολιτικής, ως δημόσιου αγαθού. Ούτε συμπράξαμε, ούτε ομοτράπεζοι είμασταν στο μεγάλο φαγοπότι της κλεπτοκρατίας που ρήμαξε τον τόπο. Η κυβέρνηση, με μοχλό τον οικονομικό στραγγαλισμό μας, μας αντιμετωπίζει σαν ενοχλητικό βάρος, κατά το ίδιο μέτρο που το πολιτικό σύστημα ευτέλισε κάθε αξία και παραγωγική δραστηριότητα, τα τελευταία χρὀνια. Η διπλωματία ως θεσμός ἐχει καταβολές στην ελληνική αρχαιότητα.

Αυτό ακούγεται ως υπολανθάνουσα αριστοκρατική αντίληψη…

Αν το λέτε αυτό με κοινωνικούς όρους, τα τελευταία 30 χρόνια, η σύνθεση των στελεχών ελληνικοὐ Διπλωματικού Σώματος προέρχεται από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Αν ως ευπατριδισμό προσδιορίζετε την φιλοδοξία να θέτουμε ψηλά τον πήχυ του δημοσίου λειτουργήματος, αυτό δεν βλάπτει κανέναν και πάντως όχι, το συμφέρον του ελληνικού λαού.

Επίκαιρα, 19.05.2011

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

 

 

Με αφορμή το «Βέλος»

 

Γράφει ο Αντώνης Κακαράς

Τούτες τις μέρες, που επανέρχεται η μνήμη στην αντίσταση και στρατιωτικών κατά της χούντας, γράφεται η επιστολή αυτή. Επιτρέψτε μου, οι εν ενεργεία σήμερα, να εκφράσω με τι στοιχεία θα ’θελα του λόγου μου, να είχα υπηρετήσει ως στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων. Μια απάντηση στο ερώτημα δηλαδή πώς βλέπω τώρα, μετά τόσα χρόνια και τόσα που συμβαίνουν στον τόπο μας, ότι θα ‘πρεπε να είναι ένας στρατιωτικός για να εκτελεί σωστά το καθήκον του. Η χώρα μας θαρρώ πως έχει ανάγκη οι στρατιωτικοί μας (και όχι μόνον αυτοί):

• Να είναι πατριώτες, ήτοι να αγαπούν την Ελλάδα και το λαό μας και να  υπηρετούν με τόση θέληση ώστε, αν χρειαστεί, να διαθέτουν τη ζωή τους στην υπεράσπισή τους.
• Να σκέπτονται πολιτικά αναλύοντας τα γεγονότα, ερμηνεύοντας τις αιτίες τους και επιλέγοντας να στηρίζουν τις λύσεις εκείνες που συμφέρουν τον τόπο.
•  Να γνωρίζουν τις νέες τεχνολογίες τις απαραίτητες στη δουλειά τους, να ενημερώνονται συνεχώς πάνω σ’ αυτές, να μαθαίνουν για την στρατηγική, την τακτική, τις θεωρίες πολέμου, την ιστορία, να μη χάνουν ποτέ την επαφή τους με το βιβλίο και όχι μόνον του τομέα της εργασίας τους.
• Ποτέ να μη σηκώσουν το όπλο ενάντια στους γονιούς, τ’ αδέρφια και τα παιδιά τους δηλαδή ενάντια στο λαό, αλλά αντίθετα σε κάθε περίπτωση να τον υπερασπίζονται, πολεμώντας εκείνους που θα θελήσουν να τον πλήξουν.
• Να βλέπουν πέρα και από τους κανονισμούς, τηρώντας τους εφόσον είναι δίκαιοι, αλλιώς να ζητούν και επιδιώκουν την αλλαγή τους.
• Να οραματίζονται, να επιδιώκουν και να βοηθούν για ένα μέλλον καλύτερο του τόπου μας.
• Να βοηθούν στις καταστροφές, τις θεομηνίες, τις συμφορές.
• Να φοβούνται το ψέμα και την απάτη, τον εκμαυλισμό, άρα να τα ξεχωρίζουν, να τα καταπολεμούν.
• Να είναι σταθεροί στις ιδέες, τους στόχους, τα ιδανικά, να μην επιδιώκουν να γίνουν γενναίοι, να μην είναι δειλοί.
• Να γνωρίζουν τα δικαιώματά τους, άρα και του τόπου μας, του λαού μας, να τα διεκδικούν, να τα προστατεύουν.
• Να ενδιαφέρονται για τους υφιστάμενους, να κρίνουν σωστά τις ενέργειες των προϊσταμένων τους, να συνεργάζονται με τους πολιτικούς.
•  Να είναι δίκαιοι, να απαιτούν το ίδιο από την πολιτεία και τους νόμους της.
• Να μην εκμεταλλεύονται τη δύναμη των όπλων, να τη γνωρίζουν, να τη χρησιμοποιούν μόνον για την προστασία του λαού, για την υπεράσπιση των εδαφών της χώρας μας, για το απαραβίαστο των συνόρων μας. Να μην τη διαθέτουν έξω από τα σύνορά μας για να πλήξουν άλλο λαό υπέρ αλλότριων συμφερόντων.

Έχουμε ανάγκη από πολίτες ένστολους και ένοπλους που να γνωρίζουν τι σημαίνουν Ανθρώπινα Δικαιώματα, Δημοκρατικά, Κυριαρχικά της χώρας μας και να τα υπερασπίζονται.

Οι ένστολοι και ένοπλοι των Ενόπλων μας Δυνάμεων είναι καλύτεροι από τους παλιότερους, είναι πιο κοντά από εμάς στις απαιτήσεις που έχει ο λαός μας απ’ αυτούς.

Οι κυβερνώντες και όποιοι εκμεταλλεύονται τούτον τον τόπο, πρέπει να υποχρεωθούν να σταματήσουν να διαθέτουν το έδαφός μας για ξένα συμφέροντα και το ένοπλο τμήμα του λαού έξω από την πατρίδα μας.

(Ο αρχιπλοίαρχος ε. α. και συγγραφέας Αντώνης Κακαράς είναι Διδάκτωρ πολιτικής επιστήμης. Υπηρέτησε ως αξιωματικός του ναυτικού από το ’62 μέχρι το ‘90, κατά τη διάρκεια δε της δικτατορίας αποτάχθηκε, καταδικάστηκε και εγκλείστηκε στις φυλακές για ενάμιση χρόνο).

antonis.kakaras@gmail.com

http://www.elzoni.gr/html/ent/764/ent.9764.asp
 

Οι ευνούχοι της εξουσίας και η τρομοκρατία του χρέους

Του Θύμιου Παπανικολάου

Αυτές οι γέρικες καρυάτιδες του πολιτικού και δημοσιογραφικού υποκόσμου έχουν ακόμα την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να στηρίξουν και να σώσουν το βεβηλωμένο και ετοιμόρροπο καθεστώς των ψεμάτων,  των καταχρήσεων και της μαφιόζικης μοχθηρίας των ληστών.

Αυτοί οι αυθάδεις εξτρεμιστές της συναίνεσης και οι φανατικοί της νομιμότητας (όλο αυτό το καταγέλαστο κομματικό και δημοσιογραφικό  τσίρκο), όλοι αυτοί οι ευνούχοι της εξουσίας, συνεχίζουν να μας εμπαίζουν χωρίς όρια και σύνορα, έχοντας την ψευδαίσθηση  ότι τα σκουριασμένα «όπλα» τους εξακολουθούν να είναι αποτελεσματικά, να τρομοκρατούν την κοινωνία και να προκαλούν τον πανικό στο λαό…

Φυσικά είναι τέτοια η αποσυνθετική βλακεία του καταρρέοντος καθεστώτος και των πολύχρωμων παρασίτων τους που δεν μπορούν να αντιληφθούν ένα απλό πραγματάκι: Όταν ένας λαός έχει πτωχεύσει ολοκληρωτικά και έχει χάσει τα πάντα τότε καμία τρομοκρατία δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα, καμία ξιφολόγχη δεν μπορεί να επιβληθεί…

Η δειλία μιας κοινωνίας και του λαού της, πάνω στην οποία μπορεί, για κάποιο χρονικό διάστημα, να στηριχτεί η καθεστωτική τρομοκρατία, δεν είναι ΠΟΤΕ απόλυτη. Καθορίζεται και αυτή (η δειλία) από τις κοινωνικές συνθήκες. Όταν  έχεις χάσει τα ΠΑΝΤΑ, όταν δεν έχεις πλέον  ΤΙΠΟΤΕ να χάσεις, παρά μόνο τις αλυσίδες σου και την ίδια την ανθρώπινη υπόστασή σου, ΤΟΤΕ χάνεται και η δειλία.

Οι ευνούχοι της εξουσίας, τα πολιτικά και δημοσιογραφικά παρασιτικά ανδρείκελα κάθε κοπής και χρώματος, εξακολουθούν να πιστεύουν  ότι ασκούν ακόμα εξουσία πάνω στον ελληνικό λαό, συνεπώς ότι μπορούν να τον τρομοκρατούν με το ΧΡΕΟΣ και την ΠΤΩΧΕΥΣΗ…

Η αυθάδεια της καθεστωτικής βλακείας συντηρείται από το γεγονός ότι οι τεχνοκράτες της εξουσίας δεν μπορούν ποτέ να διαβάσουν τις μοριακές διεργασίες που συντελούνται στα σπλάχνα της κοινωνίας και την κοχλάζουσα λαϊκή οργή που συσσωρεύεται.

Φωτογραφίζουν μόνο την επιφάνεια των πραγμάτων: Ότι ακόμα ο λαός παραμένει απαθής!!!!

Η απάθεια αυτή είναι μόνο εξωτερική και φαινομενική. Είναι η ηρεμία πριν από τη θύελλα…

Καμία ουσιαστική απάθεια δεν υπάρχει. Πριν υπάρξει η «φυσική» κίνηση και έκρηξη ενός λαού προηγείται η συσσώρευση των εκρηκτικών υλικών της κοινωνικής συνείδησης, της πολιτικής γνώσης και της «λαϊκής ευφυΐας», καθώς και το σπάσιμο του φράγματος της «κοινωνικής δειλίας»: Η συνείδηση, δηλαδή, ότι πλέον, δεν έχω να φοβηθώ τίποτα γιατί όλα μου τα πήραν γιατί μου παίρνουν και την ίδια τη ζωή μου, τη ζωή  των παιδιών μου…

Σε αυτή την καμπή βρισκόμαστε σήμερα.

Ο λαός πλέον αρχίζει να μην τρομοκρατείται από το χρέος και την πτώχευση. Αντιλαμβάνεται πολύ καλά αυτό το παραμύθι το οποίο χρησιμοποιείται, μόνο και μόνο, για να κερδοσκοπήσουν  οι δυνάστες και πάνω στην κηδεία του.

Το παραμύθι του χρέους έχει αποκαλυφτεί πλέον.

Μέσα σε ένα χρόνο, στο χρόνο του Μνημονίου, το χρέος από 126% του ΑΕΠ έφτασε στο 150%!!!

Για τον επόμενο χρόνο θα φτάσει στο 170% του ΑΕΠ (κυβερνητική ομολογία)!!!

Δηλαδή για να σωθούμε από το χρέος, το καθιστούμε «μπαμπούλα» και  το διογκώνουμε κάθε χρόνο θεαματικά!!!

Πλέον και τα μωρά παιδιά αντιλαμβάνονται την ΑΠΑΤΗ.

Οι πάντες πλέον αντιλαμβάνονται ότι το χρέος δαιμονοποιείται και ανυψώνεται σε «σκιάχτρο» για να συνεχίσει ακόμα πιο εντατικά και βάρβαρα η ΛΕΗΛΑΣΙΑ  και το ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ ξεπούλημα της ελληνικής κοινωνίας και του λαού της.

Το χρέος χρησιμοποιείται από ΟΛΟΝ τον πολιτικό και δημοσιογραφικό κόσμο τους καθεστώτος (τα ανδρείκελα των μαφιών του χρήματος και οι επαγγελματίες του ψεύδους και της απάτης), ΓΙΑ να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους, σε εντατικούς και μοχθηρούς ρυθμούς, τα αρπακτικά του διεθνούς και εγχώριου κεφαλαίου και να ΚΕΡΔΟΣΟΠΗΣΟΥΝ  πάνω στη χρεοκοπία της Ελλάδας και το θάνατο του ελληνικού λαού…

Η καταστροφή και η ολοκληρωτική πτώχευση του ελληνικού λαού και η ιδιωτικοποίηση της Ελλάδας, με πρόσχημα το τρομοκρατικό «σκιάχτρο» του χρέους και της «πτώχευσης», φαντάζει πλέον στα μάτια του ελληνικού λαού σαν τρομακτική και γιγάντια  κοροϊδία.

Είναι σαν να λες σε ένα λαό που τον έχεις καταστρέψει και ΠΤΩΧΕΥΣΕΙ και του έχεις ανοίξει τον τάφο τούτο: Δώσε και τη ζωή σου στο βωμό των κέρδους των δημίων σου για να αντιμετωπίσουμε το χρέος και να μην πτωχεύσουμε!!!

Πάνω στην κερδοσκοπία του θανάτου της Ελλάδας και του λαού της επιχειρούν να στήσουν και το χορό της συναίνεσης τα αρπακτικά και τα πολιτικά και δημοσιογραφικά τους παράσιτα…

Το κομματικό κατεστημένο και οι δορυφόροι τους ΣΥΝΑΙΝΟΥΝ σε όλα αυτά, απλώς στις φόρμες της ΑΠΑΤΗΣ δεν έχουν ακόμα κατασκευάσει τη ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ…

Και πιστεύουν οι επαρμένοι ευνούχοι της εξουσίας ότι ο λαός κοιμάται και δεν αντιλαμβάνεται τα παιχνίδια της απάτης…

ΓΡΗΓΟΡΑ θα νιώσουν την οργή του λαού και την πνοή του δικού τους θανάτου…

Το βροντερό παρόν του ελληνικού λαού γρήγορα θα σαλπίσει και θα σκορπίσει τον πανικό σε όλα τα είδη και χρώματα των ευνούχων της εξουσίας…

http://olympia.gr/2011/05/24/%ce%bf%ce%b9-%ce%b5%cf%85%ce%bd%ce%bf%cf%8d%cf%87%ce%bf%ce%b9-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b5%ce%be%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%cf%84%cf%81%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%ba%cf%81/

H Ισπανική Εξέγερση (νέο video 720p με ελληνικούς υπότιτλους) José Luis Sampedro Video interview

Ο José Luis Sampedro είναι ένας σημαντικός ζων Ισπανός οικονομολόγος, ανθρωπιστής και συγγραφέας [γ. 1917].

José Luis Sampedro

Για τον ίδιο υπάρχει άρθρο στην Ισπανική wikipedia. Δυστυχώς όχι στην Αγγλική ή Ελληνική Βίκυ, αλλά η ατελής μετάφραση του Ισπανικού λήμματος μέσω google βοηθάει πάρα πολύ (είναι… σχεδόν ανθρώπινη)!

Το video που ακολουθεί (HD 1280*720p) περιέχει αποσπάσματα πρόσφατης συνέντευξης που πήρε από τον Χοσέ Λουίς Σανπέντρο η Ισπανική οργάνωση και media-site “Visual Motion” / “Movimiento Visual”, http://www.movimientovisual.org, που συμμετέχει ενεργά και στη διοργάνωση των Ισπανικών κινητοποιήσεων αυτές τις μέρες, με το ενωτικό σύνθημα “Πραγματική Δημοκρατία Τώρα” (“Democracia Real Ya“). Την Ισπανική εξέγερση θέλει να την ονομάζει “Επανάσταση”, αλλά πιο σωστός όρος είναι νομίζω το “εξέγερση” (τουλάχιστον μέχρι στιγμής – χεχε). Τέλος, το video περιέχει και σύντομες συνεντεύξεις με Ισπανούς διαδηλωτές:

http://www.youtube.com/watch?v=N-M60d5idFE&feature=player_embedded

ΑΝΑΡΤΗΣΗhttp://omadeon.wordpress.com/2011/05/22/sampedro-interview-video/

Η συνέντευξη του Μ. Θεοδωράκη στον Παπαδάκη στις 24/5

http://webtv.antenna.gr/webtv/watch?cid=e90_i_ydqz3o0%3D

Θα επιβιώσουν ευρώ και ΕΕ;

Η δυστυχία της πατρίδας μας περιορίζει τους πολιτικούς μας ορίζοντες. Καθώς η κυβερνητική προπαγάνδα συσκοτίζει τις αιτίες της κρίσης, προκειμένου να διευκολυνθεί το πέρασμα της κυβερνητικής πολιτικής, θολώνει το πολιτικό κριτήριο των Ελλήνων. Προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν τα διογκούμενα προβλήματα της καθημερινότητας, αδυνατούν να τα εντάξουν σε πανευρωπαϊκό πλαίσιο.

Η κρίση είναι ευρωπαϊκή, δεν είναι απλά ελληνική, ή πορτογαλική, ή ιρλανδική, όπως νομίζει ο πολύς κόσμος. Φυσικά και εκδηλώνεται με ιδιαίτερη βιαιότητα στις χώρες αυτές που αποτελούν τους πιο αδύναμους κρίκους της Ευρωζώνης, αλλά η κρίση είναι πολύ ευρύτερη και πολύ σοβαρότερη. Οχι μόνο δεν είναι απλώς κρίση των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, όχι μόνο δεν είναι απλώς πανευρωπαϊκή κρίση δημόσιου χρέους, αλλά δεν είναι ούτε καν απλώς κρίση του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, του ευρώ. Εχουμε να κάνουμε με κρίση του ίδιου του οικοδομήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

«Δομική κρίση της Ευρώπης» την αποκαλεί σε ένα βαρυσήμαντο άρθρο της η πολιτική εφημερίδα του γερμανικού επιχειρηματικού κόσμου «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε». Σε απλά Ελληνικά αυτός ο βαρύγδουπος τίτλος σημαίνει ότι αντιμετωπίζει κίνδυνο κατάρρευσης και διάλυσης η ίδια η ΕΕ! Εμείς στην Ελλάδα είμαστε, τα δικά μας προβλήματα προσπαθούμε να λύσουμε. Οι Γερμανοί, όμως, βλέπουν μακρύτερα. Διαισθάνονται πολύ γρηγορότερα τους κινδύνους που εγκυμονούνται στην ΕΕ, η οποία αποτελεί τον χώρο οικονομικής και πολιτικής ηγεμονίας του Βερολίνου.

Δέκα χρόνια ευρώ έχουν πλέον δείξει στους πάντες τι ακριβώς σημαίνει στην πράξη το ευρωπαϊκό κοινό νόμισμα. Δέκα χρόνια λειτουργίας της Ευρωζώνης οδήγησαν στην αποθέωση της οικονομικής υπεροπλίας της Γερμανίας, στη σοβαρή υστέρηση της Γαλλίας, στην καταβαράθρωση της ανταγωνιστικότητας της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Πορτογαλίας κ.λπ. «Το ευρώ έπρεπε να ενώνει τους λαούς της Ευρώπης, αντί γι’ αυτό όμως τώρα διχάζει την ήπειρο», διαπιστώνει σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της η σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα «Ντι Τσάιτ».

Βαρυσήμαντη η διαπίστωση του πρώην καγκελάριου της Δυτικής Γερμανίας Χέλμουτ Σμιτ σε άρθρο του στην ίδια εφημερίδα: «Δεν έχουμε κρίση του ευρώ, αλλά κρίση της ΕΕ» υποστηρίζει ήδη από τον υπότιτλο. «Τα οικονομικά προβλήματα του ευρώ, όσο βαριά και αν είναι, είναι επιλύσιμα. Αν κάποτε γίνει κομμάτια η νομισματική ένωση, θα γίνει από πολιτικούς λόγους», αναφέρεται σε άλλο άρθρο της «Ντι Τσάιτ».

Δεν περιορίζεται μόνο στην οικονομία η κρίση που παρατηρείται σε ορισμένες χώρες της Ευρωζώνης. Δηλητηριάζει τις σχέσεις των κρατών που τη συναπαρτίζουν. Δηλητηριάζει τις σχέσεις των ευρωπαϊκών λαών. Οδηγεί σε αναβίωση όλων των εθνικιστικών και ρατσιστικών προκαταλήψεων του τύπου «Ολοι οι Μεσογειακοί είναι τεμπέληδες», «Κάθε Γερμανός έχει έναν ναζί μέσα του» και πάει λέγοντας. «Η κρίση διαρρηγνύει τον πολιτικό ιστό της Ευρώπης», γράφει το βρετανικό περιοδικό «Εκόνομιστ» και έχει απόλυτο δίκιο.

Υστατη προειδοποίηση απευθύνει η γερμανική «Ντι Τσάιτ», απευθυνόμενη πρωτίστως στους Γερμανούς. «Οπως ενοποιήθηκε, η Ευρώπη μπορεί και πάλι να αποσυντεθεί», γράφει. «Γίνεται όλο και πιο καθαρό ότι η Ευρώπη ως σχέδιο των ελίτ, χωρίς τη συμμετοχή των πολιτών, δεν λειτουργεί πλέον», τονίζει.

Του Γιώργου Δελαστίκ στο Έθνος της 21/5/2011

Spiegel:«O μύθος των τεμπέληδων του Νότου»

«O μύθος των τεμπέληδων του Νότου» τιτλοφορείται άρθρο στην πρώτη θέση της ηλεκτρονικής έκδοσης του Spiegel που αμφισβητεί ότι οι Ισπανοί, Πορτογάλοι και Έλληνες είναι οι τεμπέληδες της ΕΕ. Το άρθρο απαντά στην ουσία στην Αγκελα Μέρκελ, η οποία μιλώντας σε κομματική εκδήλωση είχε ζητήσει από τους νοτιοευρωπαίους να κόψουν άδειες και διακοπές.

Συγκρίνοντας τα στοιχεία του ΟΟΣΑ και της Κομισιόν για τις τρεις χώρες και για τη Γερμανία, το αρθρο του Spiegel καταλήγει: Ναι μεν οι οικονομίες των τριών χωρών έχουν δομικά προβλήματα αλλά δεν κάθονται και απλώς απολαμβάνουν τον ήλιο της Μεσογείου.

Στην Ελλάδα, ο μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης βρίσκεται στα 61,9 χρόνια, έναντι του 61,8 ετών για Ισπανία και Γερμανία -οι δε Πορτογάλοι βγαίνουν στη σύνταξη, στην πράξη, κατά μέσο όρο στα 67 έτη.

Όσον αφορά τις ημέρες άδειας, τα στοιχεία διαψεύδουν επίσης το στερεότυπο: Κατά μέσο όρο Ισπανοί και Πορτογάλοι παίρνουν άδεια για περίπου 22 ημέρες τον χρόνο, οι Έλληνες για 23. Αντίστοιχα, οι Γερμανοί έχουν κατά μέσο όρο 30 ημέρες -«χώρια τις δημόσιες αργίες», σημειώνει το Spiegel, που δεν είναι σημαντικά λιγότερες από ό,τι στις υπόλοιπες χώρες, του Βορρά ή του Νότου.

http://www.nooz.gr/economy/o-mi8os-ton-tempelidon-tou-notou

Φουντώνουν οι Ισπανικές διαδηλώσεις για “Αληθινή Δημοκρατία Τώρα”! (Spanish rallies spread demanding Real Democracy Now)

Με κύριο σύνθημα “Democracia Real Ya“  (=”Αληθινή Δημοκρατία Τώρα”) φουντώνουν οι Ισπανικές κινητοποιήσεις κατά των μέτρων λιτότητας και της διαφθοράς. Στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη και σε άλλες πόλεις, οι διαδηλώσεις και καταλήψεις εξαπλώνονται με πρωτοφανή μαζικότητα και εντυπωσιακή αυτο-οργάνωση (με επιτροπές πολιτών, κλπ). Για μας, εδώ στην Ελλάδα, διδακτικά είναι δύο άλλα χαρακτηριστικά αυτών των διαμαρτυριών:  [1] αποφυγή αχρείαστης βίας και [2] αποφυγή άχρηστων πολιτικών κομμάτων, δηλαδή… όλων! (χαχαχα… αααχ, ευθυμήσαμε…).

• UPDATE 1:  Η κεντρική ιστοσελίδα των Ισπανών διοργανωτών είναι http://democraciarealya.es (με προβλήματα… όγκου επισκέψεων). Δημοσίευσε ένα “Μανιφέστο για την Πραγματική Δημοκρατία στην Ισπανία“, που μετάφρασε ο Julien Chalieu στην ανάρτησή του, ΕΔΩ – το οποίο παραθέτω  πιο κάτω. 
• UPDATE 2: Η Jaquou Utopie, του ομαδικού blog ”Παραλληλογράφος” βρήκε ένα δεύτερο “Μανιφέστο-Φάντασμα της πλατείας Puerta Del Sol” (λεπτομέρειες ΕΔΩ) που επίσης παραθέτω πιο κάτω.

Σημειώστε: Η Ισπανία έχει [1] τωρινό ποσοστό ανεργίας 46% σε νέους κάτω των 25 ετών, και [2] δημοτικές εκλογές την επόμενη Κυριακή (όπου θα… γελάσουμε πολύ). Δείτε τα Video από την κατάληψη της πλατείας Puerta del Sol Μαδρίτης, που βαφτίστηκε και “Ταχρίρ Μαδρίτης”:

La Puerta del Sol de Madrid como Tahrir en El Cairo

(=Πουέρτα Ντελ Σολ Μαδρίτης όπως Ταχρίρ Καϊρου)

Ε, άααντε μπράβο… μπας και ξυπνήσουν οι λαοί της Ευρώπης από το λήθαργο! Αυτή η Ισπανική έκρηξη πυροδότησε ανάλογες κινητοποιήσεις και στην Ιταλία, όπου σχεδιάζονται καταλήψεις δημοσίων χώρων στη Ρώμη και στη Φλορεντία, κλπ. (όπως έγραψει και η αγγλική Guardian, δίνοντας τον τίτλο “Μεσογειακές κινητοποιήσεις” στο χθεσινό άρθρο της).

____

“Μανιφέστο για την Πραγματική Δημοκρατία στην Ισπανία“ (μετάφραση: Julien Chalieu):

Είμαστε απλοί άνθρωποι. Είμαστε σαν κι εσάς: άνθρωποι που που ξυπνούν κάθε πρωί κάθε πρωί και πηγαίνουν να σπουδάσουν, να εργαστούν ή να βρουν δουλειά, άνθρωποι που έχουν οικογένεια και φίλους, που εργάζονται σκληρά κάθε ημέρα για να ζήσουν και να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στους γύρω μας.

Κάποιοι από εμάς είναι προοδευτικοί, κάποιοι άλλοι συντηρητικοί. Μερικοί από εμάς πιστεύουν στο Θεό, μερικοί όχι. Μερικοί έχουν συγκεκριμένη ιδεολογία, και άλλοι είναι απολίτικοι. Όλοι μας, όμως, είμαστε ανήσυχοι και εξοργισμένοι από τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις που βλέπουμε γύρω μας: τη διαφθορά των πολιτικών, των επιχειρηματιών, των τραπεζιτών… αισθανόμαστε αβοήθητοι. χωρίς φωνή.

Αυτή η κατάσταση μας πληγώνει όλους καθημερινά. Όμως αν αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, μπορούμε να την αλλάξουμε. Ήρθε η ώρα της αλλαγής, η ώρα να οικοδομήσουμε μια καλύτερη κοινωνία μαζί.
.
Ως εκ τούτου,υποστηρίζουμε ότι:
-Προτεραιότητα για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η εξέλιξη, η αλληλεγγύη, η ελευθερία της συμμετοχής στον πολιτισμό, η οικολογική βιωσιμότητα, η ευημερία και την ευτυχία των ανθρώπων..
-Αυτά αποτελούν αξίες που πρέπει να διέπουν την κοινωνία μας: το δικαίωμα στη στέγαση, στην απασχόληση, στον πολιτισμό, στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην πολιτική συμμετοχή, στην ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη, τα δικαιώματα του καταναλωτή, το δικαίωμα για μια υγιή και ευτυχισμένη ζωή.
-Με τον τρόπο που λειτουργούν σήμερα η κυβέρνηση και το οικονομικό μας σύστημα αδυνατούν να φροντίσουν γι’ αυτές τις προτεραιότητες και αυτό αποτελεί πλέον εμπόδιο για την εξέλιξη των ανθρώπων.
–Δημοκρατία σημαίνει κυβέρνηση του λαού (δήμος = λαός, κράτος = δύναμη), και αυτό θα πρέπει να συμβαίνει. Αντίθετα, ξέρουμε όλοι ότι το πολιτικό μας σύστημα δεν θέλει καν μας ακούσει. Το καθήκον των πολιτικών μας θα έπρεπε να είναι να είναι η μεταφορά της φωνή μας στα εθνικά και διεθνή θεσμικά όργανα, να διευκολύνουν την συμμετοχή των πολιτών μέσα από κανάλια άμεσης επικοινωνίας, να λειτουργούν προς όφελος της ευρύτερης κοινωνίας. Ο ρόλος τους είναι να πλουτίζουν και να ευημερούν εις βάρος εμάς, που είμαστε απλοί θεατές της δικτατορίας των μεγάλων οικονομικών δυνάμεων που έχουν στην κατοχή τους στην εξουσία μέσω των μονοπωλίων του Λαϊκού Κόμματος και του Σοσιαλιστικού Κόμματος.
-Η επιθυμία για εξουσία και η συγκέντρωσή της στα χέρια των λίγων παράγει ανισότητα, προκαλεί εντάσεις, φέρνει αδικία, η οποία οδηγεί στη βία. Κι εμείς την απορρίπτουμε.Το απαρχαιωμένο οικονομικό μοντέλο παγιδεύει την ατμομηχανή της κοινωνίας μέσα σε ένα φαύλο κύκλο όπου οι λίγοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι πολλοί βουλιάζουν στη φτώχεια τη μιζέρια. Και έτσι καταρρέουμε. Μοναδικός σκοπός του συστήματος είναι η συσσώρευση κεφαλαίων σε βάρος της αποτελεσματικότητας και της ευημερίας της κοινωνίας.
-Η σπατάλη πόρων οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη, δημιουργώντας ανεργία και οι καταναλωτές πολίτες αποτελούν μέρος του κέντρου βάρους σε ένα μηχάνημα σχεδιασμένο να εμπλουτίσει μια μειοψηφία που δεν ξέρει τις ανάγκες μας.
-Η θέληση και ο σκοπός του ισχύοντος συστήματος είναι η συσσώρευση του χρήματος, όχι με γνώμονα την ευημερία της κοινωνίας. Σπαταλώντας πόρους, μολύνοντας τον πλανήτη, δημιουργώντας ανεργία και δυσαρεστημένους πολίτες.
-Οι πολίτες είναι τα γρανάζια μιας μηχανής σχεδιασμένης για να πλουτίζει μια μειοψηφία η οποία δεν ενδιαφέρεται για τις ανάγκες μας. Είμαστε ανώνυμοι αλλά χωρίς εμάς τίποτα δεν θα μπορούσε να υπάρξει, καθώς εμείς κινούμε τον κόσμο.

Αν σαν κοινωνία μάθουμε να μην εμπιστευόμαστε αφηρημένες οικονομικές αποδόσεις που ποτέ δεν ωφελούν τους πολλούς, μπορούμε να εξαλείψουμε τις καταχρήσεις την αδικία από την οποία σήμερα όλοι υποφέρουμε. Χρειάζεται μια ηθική επανάσταση…
Χρειαζόμαστε μία ηθική επανάσταση. Αντί να τοποθετούμε τα  χρήματα πάνω τους ανθρώπους, ας τα φέρουμε στην υπηρεσία των ανθρώπων. Είμαστε άνθρωποι, όχι προϊόντα….
Για όλα τα παραπάνω, είμαι εξοργισμένος.
Νομίζω ότι μπορώ να τα αλλάξω.
Νομίζω ότι μπορώ να βοηθήσω.
Ξέρω ότι μαζί μπορούμε.
Γνωρίζω ότι μαζί μπορούμε .Γνωρίζω ότι μπορώ να βοηθήσω.

Ξέρω ότι μαζί μπορούμε.

http://omadeon.wordpress.com/2011/05/20/no-pasaran/

Το “μανιφέστο φάντασμα” της Puerta del Sol

Παρακολουθώντας αυτό που συμβαίνει σε σχεδόν όλες τις πόλεις της Ισπανίας έπεσα πάνω σε αυτό το δημοσίευμα της El Pais. Ο τίτλος του είναι “Το μανιφέστο φάντασμα των αγανακτισμένων της Puerta del Sol” και στο εσωτερικό του κειμένου υπάρχει ένα λινκ που οδηγεί στο Manifesto Plural : Puntos de acuerdo del manifiesto plural redactado durante la madrugada del 18 de mayo en la Puerta del Sol .

Μιας και έχουμε στρέψει τα μάτια προς την Ισπανία και ενώ το Μανιφέστο για την Πραγματική Δημοκρατία στην Ισπανία έχει ήδη μεταφραστεί ΕΔΩ όπως δόθηκε στη δημοσιότητα από  την ιστοσελίδα των διοργανωτών http://democraciarealya.es  , ακολουθεί θεωρώντας ότι είναι εξίσου διαφωτιστική και η μετάφραση του Μανιφέστου Φαντάσματος.

Όποιες ενστάσεις και διορθώσεις από όποιον γνωρίζει Ισπανικά είναι ευπρόσδεκτες.

Οι φωτογραφίες είναι επίσης από την El Pais. Μου αρέσει ιδιαίτερα αυτή του νέου με την κίτρινη μπλούζα που γράφει : Νεολαία χωρίς μέλλον, χωρίς σπίτι , χωρίς ασφάλιση, χωρίς σύνταξη. Χωρίς Φόβο.

Jaquou Utopie

 

Σημεία συμφωνίας του μανιφέστου των πολλών που συντάχθηκε το ξημέρωμα της 18^ης Μάη στην Puerta del Sol.

Οι συγκεντρωμένοι στην Puerta del Sol , με πλήρη συνείδηση ότι αυτή είναι μια δράση εξελισσόμενη και αντίστασης, συμφωνήσαμε να δηλώσουμε τα παρακάτω:

1. Μετά από πολλά χρόνια απάθειας, μία ομάδα πολιτών διαφορετικών ηλικιών και κοινωνικής προέλευσης (σπουδαστές, καθηγητές, βιβλιοθηκάριοι, άνεργοι, εργαζόμενοι…) ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ από την αποτυχία αντιπροσώπευσης και τις προδοσίες που συμβαίνουν στο όνομα της δημοκρατίας, ενωθήκαμε στην Puerta del Sol επιστρέφοντας στην ιδέα της Πραγματικής Δημοκρατίας.
2. Η Πραγματική Δημοκρατία εναντιώνεται στην βαθμιαία απώλεια του κύρους των θεσμών που θέλουν να αντιπροσωπεύουν τους πολίτες, ενώ έχουν μετατραπεί σε παράγοντες διοίκησης και διαχείρησης, στην υπηρεσία των δυνάμεων της διεθνούς οικονομικής ισχύος.
3. Η δημοκρατία που προέρχεται από τους διεφθαρμένους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς είναι απλά ένας συνδυασμός άκακων εκλογικών πρακτικών, όπου οι πολίτες έχουν μηδενική συμμετοχή.
4. Η αναξιοπιστία της πολιτικής έφερε μαζί της την κατάσχεση των λέξεων από αυτούς που έχουν την εξουσία. Οφείλουμε να επανακτήσουμε τις λέξεις, να τις επανανοηματοδοτήσουμε για να μην μας χειρίζονται με τη γλώσσα και να μην αφηνόμαστε ως πολίτες ανυπεράσπιστοι και ανίκανοι για  δράση με συνοχή.
5. Τα παραδείγματα χειρισμού και ουσιαστικά κατάσχεσης της γλώσσας είναι πολυάριθμα και αποτελούν εργαλεία ελέγχου και παραπληροφόρησης.
6. Η Πραγματική Δημοκρατία σημαίνει να δίνεις τα πραγματικά ονόματα στην αρρωστημένη κατάσταση που ζούμε: Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, ΝΑΤΟ, Ε.Ε., οι οίκοι αξιολόγησης όπως η Moody’s και η Standard and Poors, το Λαϊκό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSOE), όμως υπάρχουν πολλά περισσότερα και είναι υποχρέωσή μας να τα κατονομάσουμε.
7. Είναι απαραίτητο να δημιουργήσουμε έναν πολιτικό διάλογο ικανό να δημιουργήσει έναν νέο κοινωνικό ιστό, τώρα συστηματικά τραυματισμένος για χρόνια από τα ψέματα και τη διαφθορά. Οι πολίτες έχουμε χάσει την σεβασμό μας στα πολιτικά κόμματα της πλειοψηφίας, όμως αυτό δεν ισοδυναμεί με απώλεια της κριτικής μας ικανότητας. Το αντίθετο, δεν φοβόμαστε το ΠΟΛΙΤΙΚΟ. Το να παίρνεις τον λόγο είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟ. Το να ψάχνεις εναλλακτικές για τη συμμετοχή του πολίτη είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟ. (σ.μ. εδώ η λέξη politica μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως το ουσιαστικό πολιτική, όπως και ως το επίθετο πολιτικό. Θεώρησα πιο κοντά στο πνεύμα του κειμένου τη χρήση του επιθέτου)
8. Μία από τις βασικές προϋποθέσεις που θέτουμε είναι η μεταρρύθμιση του Εκλογικού Νόμου που αποδίδει στη Δημοκρατία την πραγματική της έννοια : μια διακυβέρνηση των πολιτών. Μία συμμετοχική δημοκρατία. Και με τη σειρά του, απαιτούμε έναν κώδικα δεοντολογίας για τους πολιτικούς που θα διασφαλίζει την σωστή πρακτική τους.
9. Υπογραμμίζουμε ότι οι πολίτες που συγκεντρωθήκαμε εδώ αποτελούμε ένα κίνημα που διαπερνά πολλές γενιές, γιατί ανήκουμε σε διαφορετικές γενιές καταδικασμένες σε μια μη ανεκτή απώλεια συμμετοχής στις πολιτικές αποφάσεις που αφορούν την καθημερινή ζωή και το μέλλον μας.
10. Δεν καλούμε σε αποχή, απαιτούμε η ψήφος μας να έχει πραγματική επιρροή στη ζωή μας.
11. Τώρα δεν είμαστε εδώ για να απαιτήσουμε απλά την πρόσβασή μας σε υποθήκες ή για να διαμαρτυρηθούμε για τις ανεπάρκειες της αγοράς εργασίας. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΣΥΜΒΑΝ. Και ως τέτοιο, ένα γεγονός ικανό για να κληροδοτήσει νέα νοήματα στις πράξεις μας και τον λόγο μας. Γεννήθηκε από την ΟΡΓΗ. Αλλά η ΟΡΓΗ μας είναι φαντασία, δύναμη, εξουσία του πολίτη.

http://parallhlografos.wordpress.com/2011/05/20/%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%86%CE%AD%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%86%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-puerta-del-sol/

Οι πολίτες παίρνουν στα χέρια τους το μέλλον στην Ισπανία!

Διαμαρτυρία της 18ης Μαϊου στην πλ. Puerta de Sol στην Μαδρίτη

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=dBHLeu3vvxI#at=12

Το σύνολο του ισπανικού τύπου αναφέρεται στις καταλήψεις πλατειών που έλαβαν χώρα χθες το βραδύ στη Μαδρίτη και σε 40 πόλεις της Ισπανίας, μεταξύ των οποίων η Βαρκελώνη, η Σεβίλλη, η Σεγκόβια, το Τολέδο και το Μπιλμπάο. Τα γεγονότα ξεκίνησαν την Κυριακή, 15 Μαρτίου, οπότε η ανεξάρτητη πλατφόρμα πολιτών «Αληθινή Δημοκρατία Τώρα!» κάλεσε, διαμέσου μέσων κοινωνικής δικτύωσης όπως το Twitter και το Facebook, τους πολίτες να πραγματοποιήσουν πορεία διαμαρτυρίας κατά της οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Η πορεία είχε επιτυχία καθώς συγκέντρωσε πάνω από 20.000 άτομα, αλλά κατέληξε με επεισόδια και συλλήψεις 18 ατόμων την Κυριακή το βράδυ.
Στον απόηχο της πορείας της Κυριακής, τη Δευτέρα, ομάδες ατόμων αποφάσισαν να κατασκηνώσουν στην κεντρική πλατεία της Μαδρίτης, Puerta del Sol, έως τουλάχιστον τις αυτοδιοικητικές εκλογές τις 22 Μαΐου, με κύριο αίτημα την «διαρκή άσκηση» της ιδιότητας του πολίτη και όχι μόνο κατά τη διάρκεια των εκλογών. Η ανακοίνωση της κατάληψης έγινε πάλι μέσω twitter και facebook, αν και αυθόρμητα και όχι από κάποια οργανωμένη πλατφόρμα όπως η «Πραγματική Δημοκρατία», η οποία όμως δήλωσε ότι υποστηρίζει την ενέργεια. Την Τρίτη το ξημέρωμα η αστυνομία, κατόπιν εντολής της τοπικής κυβέρνησης της Μαδρίτης, απομάκρυνε όσους είχαν κατασκηνώσει από την πλατεία. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την απομάκρυνση των κατασκηνωτών, έγιναν νέες εκκλήσεις για συγκεντρώσεις και καταλήψεις σε πλατείες, από ένα χαλαρά πλέον οργανωμένο κίνημα που τα μέσα ονομάζουν «15η Μαρτίου». Όπως αναφέρεται, οι χθεσινές συγκεντρώσεις είχαν μεγάλη επιτυχία, και εξελίχθηκαν σε νυχτερινές καταλήψεις πλατειών, τις οποίες όμως δεν έχει διαλύσει έως τώρα η αστυνομία, πρώτον γιατί είναι ειρηνικές και δεύτερον γιατί είναι δύσκολο με τον αριθμό του κόσμου που έχει συγκεντρωθεί.

Στις χθεσινές συγκεντρώσεις τα συνθήματα διαμαρτυρίας είναι κατά της επισφαλούς εργασίας, του εκλογικού νόμου, του δικομματισμού και των υπερβολών των τραπεζών. Ακούστηκαν συνθήματα κατά του προέδρου του τραπεζικού όμιλου Santander, Εμίλιο Μποτίν, όπως και κατά των δυο μεγαλύτερων κομμάτων, PP και PSOE, και εμφανίστηκαν πανώ με επιγραφές όπως «δε μας αντιπροσωπεύετε», «το λένε δημοκρατία ενώ δεν είναι», «περισσότερη παιδεία και λιγότερη αστυνομία» ενώ το κυρίαρχο μοτίβο των συγκεντρώσεων είναι το «δικαίωμα των πολιτών στην αγανάκτηση». Η ατμόσφαιρα χαρακτηρίζεται ως ειρηνική και γιορτινή από τα περισσότερα MME, εκτός από τα δεξιά τα οποία επισημαίνουν φραστικές και σωματικές επιθέσεις των διαδηλωτών κατά δημοσιογράφων κρατικών και δημοτικών μέσων. Οι εκπρόσωποι του κινήματος δηλώνουν ότι δεν έχουν σχέση με κανένα κόμμα ούτε με συνδικάτα, ενώ απορρίπτουν ξεκάθαρα τη βία και δηλώνουν ότι οι ταραχοποιοί δεν είναι ευπρόσδεκτοι.
Στην κατάληψη της Puerta del Sol στη Μαδρίτη, όπου χθες είχαν συγκεντρωθεί 3.000 άτομα, οι συμμετέχοντες έχουν οργανώσει πλέον έξι επιτροπές με αρμοδιότητες, μεταξύ άλλων, τα λογιστικά/διοικητικά ζητήματα της κατάληψης, την διατροφή, την επικοινωνία με τα ΜΜΕ κ.α.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης του PP, Μαριάνο Ραχόϊ, δήλωσε σήμερα στο πρακτορείο Europa Press ότι είναι κατανοητό οι νέοι να εξεγείρονται όταν το 45% από αυτούς δε μπορεί να βρει δουλειά. Ο πρώην πρωθυπουργός Φελίππε Γκονζάλεζ δήλωσε στο κανάλι La Sexta, ότι οι διαδηλώσεις των «αγανακτισμένων» με την πολιτική και επιχειρηματική τάξη μοιάζουν με αυτές στον αραβικό κόσμο, και πρότεινε σε όλους τους πολιτικούς να αποφύγουν τις υπεραπλουστευτικές εξηγήσεις του φαινομένου. Όπως επεσήμανε, στον αραβικό κόσμο οι άνθρωποι ζητάνε να ψηφίζουν και εδώ διαδηλώνουν ότι η ψήφος τους δεν αξίζει τίποτα. Και ο Gonzalez αναγνώρισε τον παράγοντα της «κόπωσης» μεταξύ των νέων, οι οποίοι ενώ έχουν υψηλότερα προσόντα από τους γονείς τους, έχουν λιγότερες ευκαιρίες και προσδοκίες από αυτούς.

http://e-dragoumanos.gr/?p=12276

«Πεθαίνω σα χώρα»

(…) … Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Γράφω σʼ εσένα γιατί μαζί ποθήσαμε να είναι γόνιμα αυτά τα σπλάχνα, κι αυτός ο πόθος μάς ένωσε νύχτες και νύχτες… και σʼ άλλες ώρες της μέρας, όταν ξαφνικά γινόταν ένα θαύμα και ξεχνούσαμε τον τρόμο που έτρεχε στους δρόμους καθώς μες στις φλέβες μας… τα εφιαλτικά δελτία ειδήσεων που μας εμπόδιζαν ακόμα και να κοιταζόμαστε… διαβασμένα από θεότρελους εκφωνητές… τα ουρλιαχτά που σκέπαζαν ακόμα και τις σειρήνες των ασθενοφόρων. Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Μου τα ʼφαγε. Τη μισώ. Ναι, τη μισώ, τη μισώ.

 

Από το συγκλονιστικό και μοναδικό «Πεθαίνω σα χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη, δημοσιευμένο για πρώτη φορά το 1978…

Και βέβαια, ενώ τη μισεί, τη μισεί, μόνο ο κλινικά ηλίθιος δεν μπορεί να δει πόσο τη λατρεύει, τη λατρεύει, τόσο που του γίνεται καρκίνος και χτικιό.

Χτυπάει μέσα στο κεφάλι αυτές τις μέρες το γραπτό του Δημητριάδη.

Χτυπάει γιατί αναδεικνύει το χρονικό εύρος μέσα στο οποίο ένας καλός δέκτης πυροδοτήθηκε για να γράψει αυτό μεγάλης σημασίας και αίσθησης κείμενο, θυμίζει πως ο θάνατος που τώρα κάνει με θράσος την περιφορά του στην Ελλάδα, ήταν ήδη εκεί από τότε και ας μην τον βλέπαμε.

Και ο χειρότερος, ο βαθύτερος, ο αμετάκλητος θάνατος θα συμβεί, αν με οποιαδήποτε αλχημεία καταφέρει το λεγόμενο «πολιτικό σύστημα» που γνωρίζουμε τα πολλά τελευταία χρόνια, να επιβιώσει.

Γιατί, είναι τελικά όλο, απελπιστικά νοσηρό.

Ο βαθμιαίος εκφασισμός της Ελληνικής κοινωνίας που ασφαλώς και προϋπήρχε ως σπέρμα και έχει τις ρίζες του σε αίτια πολλά , τα έχουμε πει αρκετές φορές σε διαφορετικά κείμενα, εκτοξεύτηκε στη δεκαετία του 90 με τα πρώτα κύματα των μεταναστών.

Αυτοί, οι πρώτοι μετανάστες, ήταν που έγιναν οι αποδέκτες της νεόπλουτης χυδαιότητας των νεοελλήνων, στην εποχή που κάθε σπίτι, δεν ήταν δυνατόν αλλιώς (!), είχε μαζί με την επίπλωση και μία Φιλιππινέζα για να μαγειρεύει, να κάνει το υποζύγιο, να ξεσκατώνει τα παιδιά, να σκουπίζει και να υπακούει σε οτιδήποτε.

Συζητήσεις επί συζητήσεων των νεοελλήνων στα εστιατόρια τότε, να μιλάνε για τις οικιακές βοηθούς (sic) ως να μιλούσαν για ντιβάνια πολυθρόνες και τραπέζια.

Μετά ήρθαν οι Αλβανοί.

Χτίσανε τις αυθαίρετες ή νόμιμες βίλες μας, δίδαξαν την ξεχασμένη στους Έλληνες τέχνη της πέτρας, και προστέθηκαν στις στρατιές των ανθρώπων από χώρε μακρινές όπως το Μπανγκλαντές και το Πακιστάν για να «μας φτιάξουν» Εγνατία, Αττική Οδό, Γέφυρα Ρίου Αντιρρίου, Αεροδρόμιο, Ολυμπιακά έργα.

Το «Greek dream» πνιγμένο στο αίμα δεκάδων νεκρών και εκατοντάδων μοιραία τραυματισμένων και ακρωτηριασμένων.

Χαμένοι στα ψιλά των εφημερίδων, αόρατοι, ανύπαρκτοι, ανασφάλιστοι μάρτυρες του νεοελληνικού μεγαλειώδους μπαλονιού.

Ήδη, η παρεούλα του Καρατζαφέρη και των μπουρτζόβλαχων είχε πιάσει δουλειά.

Πονηρός ο βλάχος και με τη βοήθεια του Θεού του ως γνήσιος ορθόδοξος, με το «σταυρό στο χέρι» διέχυσε το δηλητήριο του στο κοινό που δεν συμμετείχε στο φαγοπότι αλλά δεν είχε τον κατάλληλο εξοπλισμό για να τον ξεράσει και κάθονταν στην άκρη με παράπονο.

Τότε, που η Ελλάδα παρέστησε την «ανεπτυγμένη» και μάθαινε να χλαπακιάζει σούσι, φύτρωναν οι χρηματιστές σαν τα μανιτάρια στο δάσος, οι τηλεοράσεις γέμιζαν με ξανθιές παρουσιάστριες και κοριτσάκια που κουνούσαν σαν τα καθυστερημένα τα χέρια τους σε λαϊκοπόπ τσιφτετέλια.

Οι κωλοέλληνες που τραγούδησε σοφά (αλλά δεν ξανατραγούδησε) ο Σαββόπουλος.

Τώρα, που όλα κατέρρευσαν , το πρόσωπο μας δείχνει πόσο απελπιστικά άδειο είναι.

Παραδομένο το κέντρο στα τάγματα εφόδου της Χρυσαυγίτικης συμμορίας, αυτής της δράκας των ανωμάλων που έχουν βρει και μερικές ντουζίνες συμπαραστάτες από απελπισμένους νοικοκυραίους, σηματοδοτεί όχι απλά το τέλος της μεταπολίτευσης και της ένδειας των εκπροσώπων της αλλά την απόλυτη χρεοκοπία του συστήματος.

Και λέω «απόλυτη χρεοκοπία» γιατί μέσα στο σύστημα εντάσσω και την απέραντη ανεπάρκεια της Αριστεράς και των εξ επαγγέλματος αντιρατσιστών που αρνήθηκαν πεισματικά να δουν το πρόβλημα και τη διόγκωση του, βάζοντας το κεφάλι στην άμμο και σφραγίζοντας το διαβατήριο στους «νοικοκυραίους» για το προς τον εκφασισμό ταξίδι τους.

Και ναι, η μοναδική πραγματική ελπίδα που μας έμεινε, είναι η κατάρρευση, μήπως και, προκύψει κάτι, μήπως από τα ερείπια του, υπάρξει χαραμάδα να πνεύσει φρέσκος αέρας και σκέψεις.

Με φόβο, προ καιρού, παρακολουθούσα κείμενα και συζητήσεις που αναδείκνυαν ως καλύτερη λύση, την διακυβέρνηση της χώρας από Επιχειρηματίες.

Κάτι σαν μοντέλο Μπερλουσκόνι δηλαδή ή , για να το πω αλλιώς, να έρθει στα πράγματα η τάξη που έχει πλουτίσει από τη διαπλοκή σε βάρος της Κοινωνίας.

Με θλίψη και ανησυχία παρατηρώ την απόλυτη έλλειψη φωνής και παρουσίας της λεγόμενης πνευματικής ιντελιγκέντσιας. Υπάρχει; Υπάρχει. Νωθρή, άφωνη, άνευρη, άτολμη, χαμένη σε θεωρητικές απεραντολογίες που δεν αφορούν κανέναν εκτός από τον αντίλαλο τους.

Με τρόμο, παρατηρώ την πλήρη και τεράστια απουσία οποιασδήποτε μορφής πολιτικής πρωτοπορίας και ηγεσίας στην Κοινωνία που να μπορεί να σμιλέψει και να καθοδηγήσει την οργή σε γόνιμες ατραπούς.

Η Ελλάδα, δεν διαφέρει σε πολλά από την Γερμανία του μεσοπολέμου.

Μια χώρα σε πλήρη και απόλυτη παρακμή. Και αν ήταν η πολεμική ήττα και η Συνθήκη των Βερσαλλιών ο γερμανικός εξευτελισμός που οδήγησε στον θρίαμβο του Χίτλερ, εδώ, σε μας είναι η ήττα της κάλπικης ευδαιμονίες και η Συνθήκη του Μνημονίου.

Ακριβώς έτσι το προσδιορίζει και ο Gabor Steingart, αρχισυντάκτης της οικονομικής εφημερίδας Handelsblatt, που χαρακτήρισε τα οικονομικά μέτρα που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα, ως μία «Συνθήκη των Βερσαλλιών» χωρίς τον πόλεμο.

Σε αυτό το κάδρο μέσα, η παρανοϊκή βία των ένστολων, η παρανοϊκή δράση της Χρυσής Αυγής που μόνο και μόνο για το σύνθημα «εναντίον όλων» θα έπρεπε να τεθεί εκτός νόμου.

Σε αυτό το κάδρο λοιπόν, και οι πελιδνές μορφές των εκπροσώπων του συστήματος να ψελλίζουν αενάως την ίδια κασέτα χωρίς να πείθουν πια, ούτε τα ντουβάρια.

Φόντο, η οικονομική εξαθλίωση των πολλών που ποτέ δεν βγήκαν μπροστά, οι αμέτρητοι άνεργοι, το εθνικό χαρακίρι του ανώνυμου πολίτη και όχι των ενόχων, η διαρκής ενοχοποίηση των θυμάτων ενός εγκλήματος που άλλοι έκαναν και άλλοι πληρώνουν.

Δεν μένει τίποτα, παρά το πλήρες ξήλωμα της σαπίλας.
Δεν μένει τίποτα, παρά να μαζευτούν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων στο Σύνταγμα, ήσυχα και να μείνουν εκεί μέχρι να υπάρξει αλλαγή πλεύσης με συγκεκριμένες πρακτικές.

Αλλά ξέχασα….Για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να το υπογράψει το ΚΚΕ.
Το οποίο, με όλον τον σεβασμό στη συνέπεια που το διακατέχει, ως ηγεσία τουλάχιστον, είναι ακόμα ένα μέρος του προβλήματος.

Πως θα τους πάρει και θα τους σηκώσει όλους ο άνεμος χωρίς να έρθει το μαύρο;
Δεν ξέρω. Όποιος γνωρίζει, ας το πει.

 

Γιώργος Πήττας

1821 – Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΩΝ

 του Βασίλη Φίλια

‘Ενας αποτελεσματικός τρόπος – ίσως ο αποτελεσματικότερος – για να αποφύγεις να κριθεί μια επιστημονική εργασία επί της ουσίας, δηλαδή με ποιοτικά κριτήρια, είναι να επιτύχεις να χαρακτηρισθεί ως «προοδευτική προσέγγιση» σαν αντιπαράθεση και κατ’ αντιδιαστολή με τις «λοιπές», που συλλήβδην στιγματίζονται ως «ξεπερασμένες», «πεπαλαιωμένες», ακόμη και αντιδραστικές.

Με τον τρόπο αυτό επέρχεται μια μετάθεση από το επίπεδο των επιχειρημάτων στο επίπεδο των ηχηρών λόγων και των εντυπώσεων.

Γνωστή μεθοδολογία από την πολιτική του πεζοδρομίου και των ηγετικών παλκοσένικων εφαρμόζεται πλέον κατά κόρο τόσο στην ιστορική έρευνα κυρίως, αλλά και σε όλες τις επιστήμες του ανθρώπου προκειμένου να διαστρεβλωθούν τα γεγονότα και να συγκαληφθεί η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα, η οποία διερμηνεύεται μέσω διαφόρων ψυχολογουμένων και ψυχολογιοποιήσεων με στόχο τελικά να διαμφισβητηθεί η δυνατότητα ανάλυσης του ιστορικοκοινωνικού γίγνεσθαι με αντικειμενικούς όρους και να επέρχεται σχετικοποίηση και υποκειμενικοποίηση του υπό διερεύνηση πραγματικού υλικού.

Σχετικοποίηση η οποία βαφτίζεται ως ερευνητική αντικειμενικότητα και ψυχρή αποστασιοποίηση κάτω από το πέπλο της οποίας υποκρύπτεται και αποκρύπτεται η υποκειμενικότητα της προσέγγισης, δηλαδή η υπολανθάνουσα αυθαιρεσία του τρόπου διεξαγωγής της έρευνας και της αντίστοιχης συναγωγής συμπερασμάτων.

Αφορμή για τη διατύπωση των σκέψεων αυτών μου έδωσε η τηλεοπτική σειρά «1821» στον τηλεοπτικό σταθμό «Σκάϊ» όπου επιχειρήθηκε, υποτίθεται, μια επανατοποθέτηση της επανάστασης του 1821 με κατάρριψη όλων των αυτοκολακευτικών στερεοτύπων και μύθων, που έχουν συστηματικά καλλιεργηθεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού. 

Αξιόλογη και αξιάρεστη στοχοθέτηση, αν θα γινόταν όμως σε πλήρη και σε βάθος γνώση του ιστορικού υλικού και «απροϋπόθετα», κατά την περίφημη διατύπωση του Μεγάλου Μαξ Βέμπερ, δηλαδή χωρίς εξ’ υπαρχής και εκ των προτέρων πρόθεση κατεύθυνσης της έρευνας προς ορισμένα συμπεράσματα με επιλεκτικό υπερτονισμό ή (και) αντίστροφα ηθελημένη υποβάθμιση ορισμένων πλευρών και απόψεων των ιστορικών γεγονότων.

Η επιστημονική ανεπάρκεια των επιστημονικών «συμβούλων» και κατασκευαστών αυτής της τηλεοπτικής σειράς καταφαίνεται από την ερμηνευτική αδυναμία των ιστορικών γεγονότων, δηλαδή από την αδυναμία απάντησης στο «γιατί», η οποία δεν συγκαλύπτεται από την αφηγηματική τους διάνθηση και το λογοτεχνικό οίστρο των επιφορτισμένων με την παρουσίαση. Η αφήγηση δεν σημαίνει ερμηνεία, δεδομένου ότι ερμηνεία σημαίνει αναζήτηση των πραγματικών αιτίων. Αναζήτηση, η οποία προϋποθέτει εντοπισμό και ανάλυση του τρόπου σύνθεσης παραγόντων: οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, ιδεολογικών, θρησκευτικών κοκ.

Ιστορικός χωρίς τη δυνατότητα αυτής της αναζήτησης, δεν είναι καν ιστορικός. Μπορεί στην καλλίτερη περίπτωση να είναι ιστοριοδίφης, τίποτα περισσότερο. Ακριβώς γιαυτό και όλη η παρουσίαση του 1821 από τους ανιστόρητους ιστορικούς της τηλεοπτικής σειράς του «Σκάϊ» εκφυλίζεται σε επίπεδο διαμαχών προσωπικού χαρακτήρα και κινήτρων ευτελούς χαρακτήρα τόσον όσον αφορά στην ηγεσία όσο και όσον αφορά στο λαό.

Οι όποιες επαναστατικές εξάρσεις κατά τους παραποιητές αυτής της Ιστορίας δεν έχουν ηρωϊκό υπόβαθρο, αλλά είναι υποστασιοποιήσεις ταπεινών ελατηρίων (π.χ. λαφυραγωγία) ή αδιεξοδικών συγκυριών (π.χ. Μεσολόγγι) – σε τελευταία ανάλυση συντίθενται σε κυρίαρχο βαθμό από μυθοπλαστικές κατασκευές και διανοουμενίστικες ωραιοποιήσεις.

Εννοείται ότι όλα αυτά δεν εκφράζονται κατά τρόπο άμεσο, αλλά με μια σειρά ασαφών εμμεσοποιήσεων, που συνθέτουν ένα κλίμα και μια ατμόσφαιρα γενικευμένης υποβάθμισης των γεγονότων της επανάστασης του 1821.

Τα όσα μέχρι τώρα αναφέρθηκαν δεν εξαντλούν ασφαλώς το θέμα, αλλά χρειάζονται συγκεκριμενοποιήσεις και εξειδικεύσεις.

Η τηλεοπτική αυτή σειρά εσκεμμένα αποφεύγει να απαντήσει στα ακόλουθα ερωτήματα:

Πρώτον,     γιατί η ελληνική επανάσταση εκδηλώνεται πρώτη και με διαφορά 30-50 ετών από εκείνες των άλλων χριστιανικών χωρών της Βαλκανικής;
Δεύτερον,     ποιό είναι το ιδιαίτερο βάρος της ελληνικής επανάστασης όσον αφορά στη διάρρηξη του αντιδραστικού ιστού της Ιερής Συμμαχίας, που είχε δημιουργήσει ο Μέττερνιχ;
Τρίτον,     ποιές κοινωνικές δυνάμεις του υπόδουλου ελληνισμού και για ποιούς λόγους ήταν υπερ και ποιές κατά της επαναστατικής εξέγερσης;
Τέταρτον,     ποιά ήταν η ακριβής έννοια της φράσης «δια του Χριστού την πίστην των αγίων και της πατρίδος την ελευθερίαν» και πως στη βάση αυτή καθορίζεται η σχέση του εθνικού και του θρησκευτικού;
Πέμπτον,     πως μεταξιώνονται οι βασικές παραδοχές της Γαλλικής Επανάστασης με άξονα την ελληνική οικονομικό-κοινωνική πραγματικότητα;
Εκτον,     ποιές οι συνέπειες της αντιπαλότητας των κοινωνικών συμφερόντων στην εκδήλωση και την εξέλιξη της ελληνικής επανάστασης;
Εβδομον,     γιατί και πως το λεγόμενο «Πολιτικόν» εκπροσωπούσε την άρχουσα τάξη της ελληνικής κοινωνίας (κοτσαμπάσηδες – Φαναριώτες) και το «Στρατιωτικόν» τα λαϊκά συμφέροντα (αγροτοποιμένες, αλιείς);
Ογδοον,     τι επεδίωξαν και ποιό ρόλο έπαιξαν τα αγγλικά δάνεια όσον αφορά τη συνοχή των επαναστατικών ηγεσιών και την εξέλιξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων;
Ενατον,     πως συσχετίζεται το λεγόμενο «ανατολικό ζήτημα» (η αποσύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) με τη στάση των ευρωπαϊκών δυνάμεων απέναντι στην ελληνική επανάσταση του 1821;
Δέκατον,     ποιός ο ρόλος της Αγγλίας στη διαμόρφωση του αντικαποδιστριακού κλίματος, που οδήγησε στη δολοφονία του Κυβερνήτη;

Δεν είναι μόνο αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα, αλλά τα βασικότερα.
Η παράλειψη της απάντησής τους δεν είναι τυχαία και ασφαλώς οδηγεί στη μονομερή διαστρεβλωτική οπτική, που χαρακτηρίζει το εν λόγω σήριαλ. Ακριβώς γι’αυτό και η προσέγγιση του είναι επιδερμική και δημοσιογραφική, όχι επιστημονική, όπως π.χ. είναι σε ιστορικές σειρές του BBC.

Aυτή όμως είναι η μια πλευρά του ζητήματος. Η άλλη συντίθεται από εννοιολογικές συγχύσεις και ασάφειες όλων των κατηγοριών.

Η κορυφαία είναι εκείνη, που αναφέρεται στο Εθνος. Στην ελληνική περίπτωση η έννοια του Εθνους δεν είναι «αστικογενής» όπως στην δυτική Ευρώπη, αλλά προέρχεται από μια αντίληψη ταυτότητας, που ξεκινάει πολύ παλαιότερα από εκείνη της Δύσης και θεμελιώνεται πρωτογενώς σε στοιχεία όχι οικονομικά, αλλά πολιτιστικά, που ανάγονται στην κλασική αρχαιότητα, το Βυζάντιο, στη αδιάπτωτη συνέχεια της γλώσσας και σε κοινά έθιμα και παραδόσεις. Ακριβώς γιαυτό και η εθνική συνείδηση των Ελλήνων δεν κατασκευάζεται στον 19ο αιώνα, όπως αφήνουν να εννοηθεί οι φωστήρες του επίμαχου σήριαλ, αλλά ενυπάρχει τουλάχιστον από την εποχή της αυτοκρατορίας της Νίκαιας (1261).

Επόμενη συγκεχυμένη ασάφεια αναφέρεται στην παρουσίαση του ρόλου της εκκλησίας. Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αν υπήρξε ή όχι το «κρυφό σχολιό» αλλά το εάν και κατά πόσο η εκκλησία συνέβαλε αποφασιστικά στην διατήρηση καίριων πολιτισμικών στοιχείων του ελληνισμού, όπως κατά κύριο λόγο της γλώσσας, δεδομένο που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα. Το συγκλονιστικό κήρυγμα του Κοσμά του Αιτωλού για «Παιδεία και γλώσσα» πως είναι δυνατό να λησμονήθηκε από τους κυρίους αυτούς; Αλλο βέβαια το ζήτημα της αντεπαναστατικής στάσης της εκκλησιαστικής ιεραρχίας σε αντίθεση με την στάση του κατώτερου κλήρου και των μοναχών, όπου και πάλι τα πράγματα παραμένουν στο σήριαλ αδιευκρίνιστα και ανεξήγητα.

Η τρίτη ελλειματικότητα του σήριαλ αναφέρεται στα κοινωνικά αίτια της επανάστασης. Το εάν ή όχι και μέχρι ποιού σημείου η άνοδος ισχυρών αστικών κατηγοριών έπαιξε ρόλο στην επαναστατική ζύμωση είναι ένα ζήτημα, όπου μπορεί να υπάρξουν αντιπαρατιθέμενες απόψεις. Σε καμμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να αγνοηθεί, όπως συνέβη με την κρινόμενη τηλεοπτική σειρά. Ακόμα περισσότερο δεν μπορεί να αγνοηθεί η σημαντικότητα των φορολογικών επιβαρύνσεων των λαϊκών στρωμάτων, συνακόλουθα των Ορλωφικών και της επιδημίας της χολέρας. Επ’ αυτού ούτε λέξη ειπώθηκε. Οπως είναι γνωστό η Θεσσαλοηπειρώτικη εξέγερσις του 18ου αιώνα ξεκίνησε ακριβώς με αίτημα τη μείωση των φορολογικών βαρών.

Επί βάσει αυτών των τριών «ασαφειών» βρισκόμαστε μπροστά στο πρωτοφανές φαινόμενο μιας επανάστασης χωρίς αίτια: Το εθνικό-εθνοτικό στοιχείο ανύπαρκτο, το ιδεολογικό-θρησκευτικό σε κλίμα ανοχής και ύφεσης, το οικονομικό-κοινωνικό αμελητέο.

Τότε γιατί έγινε η επανάσταση; Προφανώς » όπερ έδει δείξαι » για να υποκατασταθούν οι Τούρκοι εξουσιαστές και τα προνόμια τους από εκείνα φιλόδοξων Ελλήνων τοπαρχών, οπλαρχηγών και καπεταναίων, που δεν είχαν άλλα στο νου τους από τη λαφυραγωγία και την καταλήστευση του διαθέσιμου πλούτου. Γιαυτό και οι ηγέτες της επανάστασης παρουσιάζονται στο σήριαλ εμμέσως πλην σαφώς ως άθλιοι και ευτελείς πλιατσικολόγοι σε διαρκή διαμάχη μεταξύ τους με κίνητρο το ατομικό όφελος και τη λεία.

Δεν αρκεί όμως αυτή η δια της τεθλασμένης απαξίωση του νοήματος της επανάστασης και του ευτελισμού των ηγεσιών της από το σήριαλ. Πρέπει να υπογραμμιστεί και να υπερτονιστεί ο αιμοσταγής χαρακτήρας της.

Εσφάγησαν οι Τούρκοι στην Τρίπολη. Ναι, κακώς – κάκιστα, αλλά ποιά επανάσταση, έστω και μια, έγινε χωρίς ακρότητες, και βιαιότητες; Και γιατί οι σφαγές- π.χ.της Χίου- από τους Τούρκους πέρασαν «στα μαλακά» από το σήριαλ.
Οι εκατόμβες του αίματος και μάλιστα μεταξύ ομοεθνών προσδίδουν μήπως το χαρακτήρα σφαγείου στη Γαλλική Επανάσταση, όπως ισχυριζόταν η χιτλερική προπαγάνδα;

Οι τρεις χιλιάδες Τούρκοι, που εξετέλεσε ο Ναπολέων μετά την κατάληψη της Ακρας ή οι 32.000 εργάτες, που εκτελέστηκαν (1870-71 !!!) μετά την καταστολή της Κομμούνας στο Παρίσι είναι μήπως δείγματα ανθρωπισμού σε αντιπαράθεση με την εξόντωση των Τούρκων στη Τριπολιτσά, που στο κάτω-κάτω της γραφής, εξέφραζε το συμπυκνωμένο μίσος πέντε αιώνων δουλείας και καταπίεσης;

Πέραν τούτου, συνεχίζουν οι «σηριαλιστές» ιστορικοί μας, οι εσωτερικές έριδες και οι εμφύλιες συγκρούσεις στην διάρκεια της επανάστασης αποδεικνύουν ότι τα προσωπικά ωφελιμιστικά κίνητρα ήταν τα κυρίαρχα και ο στόχος της απελευθέρωσης γινόταν αντιληπτός στο πλαίσιο και σε αναφορά με τα κίνητρα αυτά.

Το ότι αυτής της κατηγορίας κίνητρα εμπλέκονται παντού και πάντοτε στην Ιστορία είναι δεδομένο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτά υπερκαλύπτουν την ετοιμότητα θυσίας χάριν υπέρτερων συλλογικών σκοπών και αυτό το γνωρίζουμε από την Ιστορία όλων ανεξαίρετα των λαών της γης.

Οσον αφορά, όμως στην Ελληνική Επανάσταση ούτε η εξήγηση αυτή είναι επαρκής, δεδομένου ότι το βαθύτερο υπόστρωμα των εσωτερικών συγκρούσεων ήταν υποκείμενες ταξικής φύσεως αντιθέσεις, που οι «σηριαλιστές» θέλουν να αγνοούν, προφανώς και διότι η έννοια «κοινωνική τάξη» είναι εντελώς αντίθετη προς τη λογική τους.

Ισχυρίζονται περαιτέρω οι φωστήρες του «Σκάϊ», ότι το επίπεδο διαβίωσης των Χριστιανικών πληθυσμών βελτιώθηκε σημαντικά στην αρχική φάση της τουρκικής κατάκτησης για να πέσει προς το τέλος, ακολουθώντας τις φάσεις ακμής και παρακμής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η αλήθεια σχετικά με αυτό είναι ότι οι Οθωμανική κυριαρχία ιδιαίτερα όσον αφορά τον ελλαδικό χώρο ήταν αρχικά λιγότερο ληστρική από εκείνη των Βενετσιάνων και των Γενοβέζων, όπου αυτοί επικράτησαν. Ωστόσο, όταν τελικά οι Τούρκοι επικράτησαν σε ολόκληρη την ελλαδική χερσόνησο και στο Αιγαίο το επίπεδο διαβίωσης των λαϊκών στρωμάτων έπεσε κάθετα, ενώ συστηματικά οι Τούρκοι, δημιούργησαν και στήριξαν παντού φιλικές προς αυτούς τοποτηρητικές δυνάμεις εξουσίας (τα «τζάκια», οι κοτζαμπάσηδες, οι φαναριώτες), που μαζί με τους κατακτητές απομυζούσαν οικονομικά με πολλούς τρόπους τα λαϊκά στρώματα, γεγονός, που επιβεβαιώνεται από όλους ανεξαίρετα τους ξένους περιηγητές διαχρονικά.

Αμφισβητούν επίσης «δι’ αποσιωπήσεως» οι «ερευνητές» του Σκάϊ, την έκταση του εξισλαμισμού και του παιδομαζώματος. Η απάντηση δίνεται από τον καθηγητή Βακαλόπουλο τον πρεσβύτερο, ο οποίος εξηγεί πως δια της καταφυγής στα ορεινά και τα δύσβατα ημιορεινά απέφυγαν – όσοι απέφυγαν – τον βίαιο εξισλαμισμό και συνακόλουθα τον αφελληνισμό τους.

Ισχυρίζονται επίσης οι «αντικειμενικοί αναλυτές» μας ότι με την κατάκτηση οι Ελληνες απέβαλαν σχεδόν ολοκληρωτικά τα δυτικά (;) πρότυπα διαβίωσης, ότι π.χ. ξέχασαν τις καρέκλες και τα τραπέζια και άλλα τινά ευτράπελα και συνήθησαν στους οντάδες, το φαγητό από κοινό τσουκάλι κλπ. κλπ., όλα χωρίς επαρκή ανάλυση των λαογραφικών δεδομένων και των συνθηκών της καθημερινής ζωής.

Παράλληλα οι κύριοι αυτοί ελαχιστοποιούν ή δεν αναφέρονται καθόλου στις γηγενείς θεσμικές ρυθμίσεις, που αναπτύχθησαν στον υπόδουλο Ελληνισμό, σε ένα κοινό δίκαιο παρά το γεγονός ότι επ’ αυτών υπάρχουν οι εξαίρετες μελέτες του αείμνηστου καθηγητή Πανταζόπουλου.Το θέμα αυτό είναι νευραλγικής σημασίας, διότι παρασύρει τους «αναλυτές» μας όταν φτάνουν στην εισαγωγή του Ευρωπαϊκού δικαιακού συστήματος από τους Βαυαρούς στο ατόπημα να υποστηρίζουν ότι στον ελλαδικό χώρο υπήρχε θεσμικό κενό και ανυπαρξία αξιόλογων θεσμικών ρυθμίσεων.

Χαρακτηριστικό του τρόπου προσέγγισης της επανάστασης του 21 από τον «Σκαϊ» είναι η πλήρης αποσιώπηση του γεγονότος ότι από την άλωση και πέρα καταγράφονται πάνω από εξήντα εξεγέρσεις στον ελλαδικό χώρο, τοπικές οι περισσότερες, αλλά εξεγέρσεις. Δεν υπήρχαν αίτια γιαυτές αναγόμενα στην κατάκτηση, την καταπίεση και την υποδούλωση; Φαίνεται όχι και μάλλον επρόκειτο για ένα είδος πολεμικού σπορ των Ελλήνων ! ! !

Αλλά ας προχωρήσουμε:

Το 1805-6 γίνονται τεράστιας κλίμακας εκκαθαριστικές επιχειρήσεις από συνδυασμένες τουρκικές δυνάμεις και τους Ελληνες κοτσαμπάσηδες εναντίον της κλεφτουριάς της Πελοποννήσου όπου χάνονται εκατοντάδες οπλαρχηγοί. Γιατί αυτό το καθοριστικής σημασίας γεγονός αποκρύπτεται από το «σήριαλ» και με τον τρόπο αυτό δεν έρχονται στην επιφάνεια τα βαθύτερα κοινωνικά αίτια των συγκρούσεων μεταξύ των ελληνικών ηγεσιών;

Γιατί ούτε λέξη για το κίνημα των «καρμανιόλων» στη Σάμο και του Οικονόμου στα νησιά του Αργοσαρωνικού;

Γιατί καμμιά ανάλυση σε επίπεδο δημοτικών τραγουδιών των διαχρονικών πόθων και προσδοκιών του ελληνικού λαού για ελευθερία και δικαιοσύνη;

Με το να εμφανίζεται μετά από κάθε συγκεχυμένη και αοριστολογική παρουσίαση των γεγονότων ο κ. Βερέμης και να «συμπεραίνει» σε στυλ «η θεία Ολγα ξέρει» δεν καλύπτονται τα κενά, οι παρερμηνείες, οι διαστρεβλώσεις, οι παραλείψεις και οι ανακολουθίες.

Ανάλογα ισχύουν και για τον τρόπο που παρουσιάζονται τα «προφιλ» των μεγάλων ηγετών του αγώνα.

Επί παραδείγματι:

Ο Κολοκοτρώνης ένας φιλόδοξος και ηθικά αδίστακτος «κατσαπλιάς» που κατέφυγε στη Ζάκυνθο και ανασύρθηκε από την αφάνεια τις παραμονές της επανάστασης. Αποσιωπάται εντελώς το γεγονός ότι του είχε απονεμηθεί από τον Αγγλο διοικητή των Επτανήσων ο βαθμός του ταγματάρχη και υπηρέτησε επι μια δεκαετία τουλάχιστον στον αγγλικό στρατό.

Ο Καραϊσκάκης μια σκοτεινή φυσιογνωμία της Αιτωλοακαρνανίας, που άλλαζε συνεχώς στρατόπεδα και συμμαχίες….. Ανευ αξίας ν’ αναφερθεί το γεγονός ότι η μάχη της Αράχωβας διδάσκεται ακόμα και σήμερα ως κλασικό μεγάλης αξίας στρατιωτικό εγχείρημα τόσο στο Γουέστ Πόϊντ των ΗΠΑ, όσο και στην ρωσική στρατιωτική Ακαδημία Σουβορόφσκι.

Ο Παπαφλέσσας, του οποίου ο ρόλος ήταν καθοριστικός στις ζυμώσεις για τον ξεσηκωμό στην Πελοπόννησο ουσιαστικά αγνοείται στο σήριαλ.

Ο Καποδίστριας ο μέγας αυτός μεταρρυθμιστής ηγέτης εμφανίζεται ως μια μορφή, που δεν είχε επαρκή αντίληψη της ελληνικής πραγματικότητας και δεν παρέχονται στον τηλεθεατή παρά ελάχιστα στοιχεία για να εκτιμηθεί το τεράστιο έργο του, παρά τις εσωτερικές και εξωτερικές αντιξοότητες.

Επίσης, όσον αφορά στο θέμα του Φιλελληνισμού, το σήριαλ καλλιεργεί την απολύτως λαθεμένη εντύπωση ότι οι Φιλέλληνες ήταν φαντασιοκόποι ιδιεαλιστές και αρχαιολάτρες, που όταν έβλεπαν από κοντά τις μικρότητες και τα χάλια των επαναστατών, ετρέποντο εις φυγήν.
Οι επιστημονικοί συμβουλάτορες του σήριαλ, αν θα είχαν κάνει πρωτογενή έρευνα στον ευρωπαϊκό τύπο της εποχής, θα ήξεραν ότι δεν είχαν έτσι τα πράγματα, αλλά και από την δευτερογενή βιβλιογραφία δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Αντίθετα η ελληνική επανάσταση, παρά τις όποιες αρνητικές και σκοτεινές της πλευρές λειτούργησε ως σύμβολο και σημείο αναφοράς, όχι μόνο στον τύπο, αλλά και πηγή έμπνευσης στη Λογοτεχνία της Ευρώπης για δεκαετίες.

Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι εκείνο του Νικολάϊ Γκόγκολ στις «Νεκρές Ψυχές» όπου εμφανίζει έναν από τους γαιοκτήμονες να έχει στολισμένο το σαλόνι του σπιτιού του με πορτραίτα των ηρώων της Ελληνικής Επανάστασης και να τα δείχνει στους επισκέπτες, σε μια υπόθεση που διαδραματίζεται μετά το 1850.

Ο προκρούστειος και μηδενιστικός τρόπος προσέγγισης του σήριαλ συνεχίζεται και ως προς τα μετά τον θάνατο του Καποδίστρια γεγονότα:

• Η διαπλοκή της ντόπιας ολιγαρχίας με τα πλοκάμια της ξενοκρατίας δεν διευκρινίζονται.

• Ο ρόλος των Αγγλων στην έξωση του Οθωνα δεν αναφέρεται.

• Τα αίτια και οι επιπτώσεις της διαμόρφωσης της Οικονομίας μετεπαναστατικά, με κύριο χαρακτηριστικό τον μονοκαλλιεργητικό χαρακτήρα της, δεν αναλύονται.

• Στα γεγονότα του Κιλελέρ δεν αποδίδεται η δέουσα σημασία.

• Αγνοείται συστηματικά η οικονομική κοινωνική πλευρά του εξωτερικού προσανατολισμού και του μεγαλοϊδεατισμού της ελληνικής πολιτικής με αποτέλεσμα το κρίσιμο αυτό θέμα, να εμφανίζεται ως απόρροια ενός υπερφίαλου ελληνικού εθνικισμού.

• Δεν συνδέεται η ενδημική οικονομική υπανάπτυξη που κορυφώνεται με την κρίση του 1892 με την υπερχρέωση προς τους ξένους δανειοδότες.

• Δεν ερμηνεύεται κοινωνιολογικά ο παρασιτισμός, η αντιπαραγωγικότητα και ο «κομπραντορισμός» της νεοπαγούς αστικής τάξης στη μετεπαναστατική Ελλάδα.

• Δεν επιχειρείται σύγκριση με τις εξελίξεις στις άλλες χώρες της Βαλκανικής, που θα αποκάλυπταν παραλληλότητες, που δεν ερμηνεύονται με αναγωγές στις υποτιθέμενες αρνητικές ιδιαιτερότητες του λεγόμενου «χαρακτήρα του Ελληνα».

• Αγνοείται προκλητικά η άνθιση στα Γράμματα και τις Τέχνες στην Ελλάδα του 19ου αιώνα.

• Η στροφή προς την αρχαιότητα τοποθετείται ως δευτερογενές και «ανακλαστικό» φαινόμενο σύμφωνα με το αρχαιολατρικό πρόσωπο του Βαυαρού Βασιλιά Λουδοβίκου.

• Δεν εξετάζονται οι συνέπειες και οι λόγοι μια παθολογικής «δυτικοφρένειας» τμημάτων της ελληνικής ιντελιγκέντσιας που οδήγησε σε μακρόχρονη περιφρονητική απαξίωση του αυτόχθονος λαϊκού πολιτισμού. 

Αυτά και μόνο αρκούν για να καταδειχθεί ο ελλειματικός και διαστρεβλωτικός χαρακτήρας του συγκεκριμένου σήριαλ, που εμφανίστηκε με αξιώσεις αντικειμενικότητας και πρωτοτυπίας.

Η «φιλοσοφία» του σε τελευταία ανάλυση αποτελεί την ελληνική συγκλίνουσα του βιβλίου του θρυλικού για την αμάθειά του Τούρκου Υπουργού των Εξωτερικών Νταβούτογλου. Τούτο, διότι αν γίνουν δεκτά τα όσα ψευδεπίγραφα και λαθεμένα παρουσιάζονται στο σήριαλ, η νεοοθωμανική «λύση» αποτελεί σε τελευταία ανάλυση την αναγκαστική διέξοδο.

Αυτό είναι το υποκρυπτόμενο ιδεολόγημα του σήριαλ, παρά τις όποιες διαμαρτυρίες των εμπνευστών και ταγών του.

Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε, που προωθείται οργανωμένα η εφελκυστική λογική από τα ίδια κυκλώματα. Ο κ. Θάνος Βερέμης, «ψυχή» του σήριαλ και πρωτεργάτης του λεγόμενου ΕΛΗΑΜΕΠ, είχε ταχθεί και πάλεψε λυσσωδώς για την αποδοχή του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο μαζί με όλους τους ομοϊδεάτες του.
Ως γεφυροποιός της ελληνο-τουρκικής προσέγγισης ακολουθεί μια αντίληψη αποδόμησης και αποκαθήλωσης όλων των στοιχείων της ελληνικής «ετερότητας», τα οποία υποτίθεται δεν είναι τίποτα περισσότερο από κατασκευασμένες μυθοπλασίες.

Ελευθερόφρων και «προοδευτικός», ο κ. Βερέμης και οι συν αυτώ επιχειρεί να μας συνετίσει, διδάσκων τον λόγο της ορθής ιστορικής αλήθειας δια της τηλεοράσεως. Ενα εγχείρημα ανάλογο με εκείνο της κ. Ρεπούση με το βιβλίο της 6ης Δημοτικού.

Είναι τυχαίο ότι αυτό γίνεται σε μια φάση όπου στο όνομα της οικονομικής κρίσης ακολουθείται μια γραμμή «εφεκτικότητας» στα εθνικά ζητήματα από την Κυβέρνηση; Οχι βέβαια, υπάρχει κατά την γνώμη μας μια σχέση συγκοινωνούντων δοχείων ανάμεσα σε όλες αυτές τις τάσεις κ

 

 

 αλπονοθευτικής «επαναγραφής» της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας. 

Καθηγητής Βασίλης Φίλιας, 
πρώην Πρύτανις Παντείου Πανεπιστημίου

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ, Ο ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ ΑΤΤΙΛΑ

 ΚΥΠΡΟΣ 1974 – Όταν οι Έλληνες πολεμούν σαν Μπικάκης

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ

Ο ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ ΑΤΤΙΛΑ

   Η άγνωστη ιστορία του, από τότε που δημοσιεύτηκε κυρίως στο διαδίκτυο, κάνει τους Έλληνες που νοιάζονται να ριγούν από συγκίνηση, μα και να σφίγγουν τα δόντια από αγανάκτηση! Όμως ένα είναι βέβαιο. Καθένας που θα διαβάσει για τούτο το παλικάρι, θα νιώσει πως δίκαια του αξίζει μια θέση δίπλα στους μεγαλύτερους Ήρωες του Ελληνισμού! Και καθένας θα θελήσει να γίνει «Μπικάκης» σαν έρθει η ώρα να ξοφλήσει η Ελλάδα τους λογαριασμούς της με τους παρανοϊκούς Στρατηγούς της Τουρκίας, που κρατώντας σε στρατιωτική κατοχή τη μισή σχεδόν Κύπρο για 35 ολόκληρα χρόνια και παραβιάζοντας σχεδόν καθημερινά την Ελλάδα, παραβιάζουν την Ειρήνη, αλλά και την υπομονή του Θεού, που θα αποδώσει κάποτε Δικαιοσύνη…

ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ

ο Έλληνας «Ράμπο»

  «…Η προδοσία της Κύπρου βρίσκεται σε εξέλιξη, ο Αττίλας προχωρά και οι Καταδρομείς βρίσκονται στην Μεγαλόνησο να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη. Ανάμεσα σ’ αυτούς ένας απόγονος των Μινωιτών τοξοτών, του Δασκαλογιάννη, του Γιαμπουδάκη, ο καταγόμενος από το χωριό ΑσήΓωνιά, στα σύνορα Ρεθύμνου – Χανίων, καταδρομέας Μπικάκης, μια ηρωική μορφή των μαχών, ανάμεσα σε όλες τις άλλες των Ελλήνων πολεμιστών της Α΄ Μοίρας τηςΕΛΔΥΚ και των Κυπρίων καταδρομέων.

   Η μοίρα χωρίζεται σε ζευγάρια έχοντας βαρύ οπλισμό, μερικά οπλοπολυβόλα και ΠΑΟ. Σε ένα από αυτά ο Μπικάκης μαζί με τον έτερο κρητικό Μπιχανάκη καλούνται να υπερασπιστούν την περιοχή αριστερά της αντιπροσωπίας της “Ford”, γνωστό ωςανώνυμο λόφο αφού οι Τούρκοι προωθούνται στα προάστια της Λευκωσίας.

   Ο Μπιχανάκης μεταφέρει και εναποθέτει 8 βλήματα ΠΑΟ και ο Μπικάκης με το ΠΑΟ του παρατηρεί τον χώρο και το πεδίο βολής που του έδινε. Υπό συνεχή βροχή από όλμους των 4,2 χιλιοστών των Τούρκων,ο Μπικάκης μετακινείται προς άλλο σημείο, πιστεύοντας ότι ο Μπιχανάκης τον είχε αντιληφθεί, όμως απορροφημένος από την μεταφορά των βλημάτων, δεν είδε την μετακίνηση του Μπικάκη και αμέσως άρχισε να τον καλεί χωρίς να λαμβάνει απάντηση. Γύρισε πίσω και ανάφερε την απώλεια του συντρόφου του. Όμως ο Μπικάκης ζει και με την σειρά του ψάχνει τον σύντροφο του, νομίζοντας ότι σκοτώθηκε. Δεν παίρνει απάντηση, αφού το μόνο που ακούει είναι οι εκρήξεις από τους όλμους των Τούρκων!

   Παρόλο που γνωρίζει ότι είναι μόνος, δεν λιποψυχεί αλλά μένει στη θέση του, ακολουθώντας τις εντολές που είχε. Μία ανεπανάληπτη και ανορθόδοξη αναμέτρηση ανάμεσα στον ΑΝΘΡΩΠΟ και στις μηχανές. 
Τοποθετεί το βλήμα, φέρνει το ΠΑΟ στον ωμό του και το μάτι του στην διόπτρα. Έρχονται 6 άρματα Μ-48-Α2 και πίσω τους ένα Τουρκικό Τάγμα Πεζικού!

   Στα 300 μέτρα εγκλωβίζει το 1ο άρμα και στα 270 μέτρα το κάνει παλιοσίδερα, αναγκάζοντας τα δυο άτομα του πληρώματος να το εγκαταλείψουν!

   Αλλάζει θέση, εγκλωβίζει το 2ο άρμα και το τυλίγει στις φλόγες χωρίς να γλιτώσει κανείς!

   Στα 200 μέτρα καταστρέφει και το 3ο άρμα, ενώ οι Τούρκοι τον ψάχνουν σαν τρελοί,αλλάζει θέση και καταστρέφει και το 4ο μην αφήνοντας κανένα ζωντανό!!!

   Τα δυο εναπομείναντα άρματα φοβούνται και κρύβονται, όμως το 5ο κάνει το λάθος και εμφανίζεται δίνοντας την ευκαιρία στο Μπικάκη να το στείλει από εκεί που ήρθε!

   Το 6ο και τελευταίο οπισθοχωρεί ελπίζοντας ότι θα γλιτώσει 700 μέτρα μακριά από τον Μπικάκη, αυτός όμως το καταστρέφει και αυτό! Τα πληρώματά τους, που μέρες πριν έκαιγαν άμαχους, γυναίκες, ιερείς και παιδιά, κάηκαν σε λίγα λεπτά από τον μοναχικό Κρητικό εκδικητή! Θαρρείς κι ήταν ένα μακάβριο παιγνίδι θανάτου, που από Θεία θέληση έπρεπε να το κερδίσει ο Άνθρωπος…

 
   Οι Τούρκοι πεζικάριοι βλέποντας το θάνατο μπροστά τους τρέχουν να καλυφθούν στη σχολή Γρηγορίου. Τα δυο εναπομείναντα βλήματα του Μπικάκη ρίχνονται στο ισόγειο και στον δεύτερο όροφο του κτιρίου! Ποσά πτώματα μέτρησαν οι Τούρκοι στο κτίριο δεν μαθεύτηκε ποτέ…

   Παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με ένα πολυβόλο, που βρήκε πεταμένο στον διπλανό λόφο και έχοντας δίπλα του τη φωτογραφία της Ελένης που τον περίμενε στη Κρήτη!.

  Ο Καταδρομέας Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη Μάχη) δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο! Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του Χρυσούν Αριστείου Ανδρείας,έμεινε για πάντα στα συρτάρια των «ΗΓΕΤΩΝ».

   Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε…

   Όταν απολύθηκε από το Στρατό, εργάστηκε σαν οικοδόμος. Έκανε οικογένεια και παιδιά. Άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα το 1994, στην εθνική οδό Αθηνών Πατρών, φεύγοντας από τη ζωή – όπως κι άλλοι μαχητές Καταδρομείς,Ελδυκάριοι και κυβερνήτες των Νοράτλας – με την πίκρα της μη αναγνώρισης…

   Τιμήθηκε μετά θάνατον από την Λέσχη Καταδρομέων Ημαθίας.  Η τιμητική πλακέτα απεστάλη από τον – εν ζωή τότε – Πρόεδρο της Λέσχης Δρούγκα Στέφανο, στους Γονείς του στην Κρήτη…

   Κανένας Δάσκαλος ή ιστορικός δεν μίλησε ποτέ στους μαθητές του γι αυτόν… Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις…έστω για ένα τραγούδι.

   Σε ολάκερη την Ελλάδα, μήτε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη, δεν υπήρξε ποτέ κάποιος δρόμος που να χωρέσει το όνομά του…»

Εμμανουήλ Μπικάκης, ένας μεγάλος, σύγχρονος εθνικός Ήρωας Πολέμου,

που κρύψανε οι άνανδροι, για να μην φαίνεται τόσο ανυπόφορη η ανανδρία τους…

 

ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΟΓΟ ΧΑΝΙΩΝ

Διανοούμενοι χωρίς φωνή!

Είμαι εξαιρετικά εξοικειωμένος με την κρίση. Τη βιώνω τα τελευταία 40 χρόνια με αιχμή και άξονα την κακή διαχείριση του Πολιτισμού, της Παιδείας και την απουσία υποδομής όσον αφορά στην Τέχνη. Έτσι, αισθάνομαι σχετικά εκπαιδευμένος. Τώρα, αν το σημερινό οικονομικό αδιέξοδο χτίζει την ταφόπλακα του Πολιτισμού και της Διανόησης, ως συνέχεια μιας διεθνούς πολιτιστικής αποσύνθεσης και αντικατάστασής της με την ελαφρότητα και το life style ή αναζητηθούν άλλες διέξοδοι, δεν το γνωρίζω. Δεν παύω, όμως, να ελπίζω.

Αν και η κρίση στον Πολιτισμό είναι ορατή, στις Εικαστικές Τέχνες διακρίνω έντονη δημιουργία, έναν πρωτοφανή «κύκλο εργασιών» που αποδεικνύει πως ο τομέας ανήκει στους πιο παραγωγικούς της χώρας, οπότε δεν συνδέω την ύπαρξη χρόνιας κρίσης με τη δημιουργία και την παραγωγικότητα. Ίσως πρόκειται για καλλιτεχνική διαστροφή να παραμένουμε δημιουργικοί εν μέσω και ανεξαρτήτως κρίσης. Δημιουργικότητα υπάρχει, η διακίνησή της, όμως, μοιάζει να πάσχει έως ανεπανόρθωτα.

Προσπαθώ να κατανοήσω:

Στο βαθύ πηγάδι αρχίσαμε να μπαίνουμε στα τέλη του ‘80, δηλαδή τα χρόνια της μεγίστης ευδαιμονίας, της υπέρ-κατανάλωσης και μιας εποχής που το χρήμα έρεε. Λίγο πριν απομακρυνθούμε του ταμείου, μας λένε Λάθος. Ευτυχώς ξυπνήσαμε με καλή παρέα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία… Χώρες με μεγάλη παράδοση στον Πολιτισμό και ιδιαίτερα τον εικαστικό, κι αυτό είναι μια παρηγοριά, σκεφτείτε να είμαστε εντελώς μόνοι!

Για να αρχίσω να ελπίζω, όμως, μέσα στην καταστροφή πρέπει κάποιος να ανάψει τα φώτα ώστε να πάψω να συμπεριφέρομαι σαν τυφλός. Αλλά οι εκάστοτε πολιτικοί διατηρούν εχθρικούς δεσμούς με ό,τι σημαίνει υποδομή και αύριο. Παρά ταύτα θέλω να πιστεύω πως αυτό το Λάθος, στο βαθμό που μας αντιστοιχεί ως κοινωνία και πολίτες, μπορεί να γίνει μοχλός σε ένα νέο τρόπο ανάπτυξης.

Αλλά,

η σταθερή θα έλεγα, μόνιμη απουσία και αδιαφορία του πολιτικού κόσμου σε θέματα υποδομής, έχει δημιουργήσει προ πολλού κρίση αξιών.

Το 1976 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποφασίζει την ίδρυση Μουσείου Ακρόπολης, γίνονται δύο αρχιτεκτονικοί διαγωνισμοί το 1976 και το 1979, άκαρποι. Δέκα χρόνια μετά, το 1989, η Μελίνα Μερκούρη κίνησε νέο διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, άκαρπος. Το 2000 νέα πρόσκληση διαγωνισμού, σύμφωνου αυτή τη φορά με τις Οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο οποίος και τελεσφόρησε. Πότε; Τριάντα χρόνια Μετά. Σε ποιο κομμάτι του Πολιτισμού; Σ’ εκείνο που προβάλλει και χρησιμοποιεί ο ελληνικός τουρισμός ως προσκλητήριο στη χώρα μας: Την Ακρόπολη και τα περί αυτήν. Οπότε μοιάζει αστείο να μιλήσουμε για το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, αίτημα του ‘65, που ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2000 και ακόμη βρίσκεται χωρίς δικό του κτίριο.

Να μια μεγάλη διαφορά με τους συνάδελφους μας Ευρωπαίους. Εκείνοι διαθέτουν γερές υποδομές κι έχουν προ πολλού ρυθμίσει τα της όποιας κληρονομιάς.

Η κρίση, λοιπόν, μας βρίσκει άνευ υποδομής και η μοναξιά των θεσμών είναι τόσο βαθιά που προκαλεί έναν ιδιότυπο Ιδρυματισμό, αφού δεν υπάρχει διέξοδος ούτε για τις δωρεές μας: Ίδρυμα Τσαρούχη, Ίδρυμα Μπουζιάνη, Ίδρυμα Φασιανού, Ίδρυμα Βασιλείου, Ίδρυμα Σπυρόπουλου, Ίδρυμα Ζογγολόπουλου κλπ., στο δρόμο κι εγώ να φτιάξω ένα. Ο καθένας και το Ίδρυμα του.

Η απουσία υποδομής υπήρξε πηγή πολλών δεινών. Πέραν του ότι άφηνε «την οικοδομή στα μπετά», ευνόησε διαμάχες ανάμεσά μας. Η διανόηση στην Ελλάδα, αρχικά και για πολλά χρόνια, ταυτίστηκε με την Αριστερά, αφού ο διανοούμενος «όφειλε» να είναι προοδευτικός. Οι αστοί διανοούμενοι δεν κέρδιζαν τις εντυπώσεις. Έπαιρνε Νόμπελ ο Σεφέρης; «Επιβραβεύεται από τους δικούς του» έλεγε η Αριστερά δηλητηριάζοντας και τις πιο αισιόδοξες στιγμές, σε μια Ελλάδα πρόσφορη σε παρόμοιες πρακτικές. Αν θυμηθούμε τα συμβάντα τα τελευταία 40 χρόνια, θετικά ή αρνητικά, η Αριστερά τα αμφισβήτησε. Αποτέλεσμα, να δημιουργηθεί πρωτοφανής σύγχυση. Να καταδικαστεί η νεωτερικότητα σε οποιαδήποτε εκδοχή της και ο «κουλτουριάρης» να αποτελεί ύβρη.

Έτσι, γεμίσαμε μικρομάγαζα. Οι παραστατικοί είχαν μία ομάδα, οι αφηρημένοι άλλη, οι μοντέρνοι και οι σύγχρονοι επίσης, οι νεότεροι τη δική τους, οι μεταμοντέρνοι μια διαφορετική, οι λαϊκότροποι τη δική τους, προστέθηκαν και οι νέες τεχνολογίες. Όλα θύμιζαν εικονομάχους και εικονοκλάστες.

Αυτό καθαυτό το γεγονός της πολυφωνίας και του πλουραλισμού δεν ήταν και δεν είναι αρνητικό. Γίνεται απαγορευτικό όταν λείπουν οι επιμειξίες και ο διάλογος, μην τυχόν και διαταραχτούν οι ισορροπίες ή η διαφύλαξη των κεκτημένων.

Η απαξίωση ως ιδεολόγημα και πρακτική από όλες τις πλευρές-ομάδες, θεμιτή ή αθέμιτη, ξιπασμένη ή ταπεινή, με μπλόφα ή χωρίς μπλόφα θεμελίωσε τη δυσπιστία ανάμεσά μας, η οποία κέρδισε τις περισσότερες παρτίδες.

Κι ερχόμαστε στο μαγικό ιμάντα της επικοινωνίας και του ρόλου της. Όταν διαβάζω το ερώτημα «γιατί δεν μιλούν οι πνευματικοί άνθρωποι, γιατί δεν αντιδρούν οι διανοούμενοι», η ανασφάλεια μου τριπλασιάζεται. Αλίμονο αν δεν παρουσιαστούν διεξοδικά στον Τύπο οι μόδες και οι τάσεις της εποχής, εξίσου αλίμονο όμως αν δε διασφαλιστεί το παρελθόν και οι αξίες του. Δυστυχώς, ο Τύπος και τα ΜΜΕ ακολούθησαν τις μόδες, αγνοώντας επιδεικτικά διαφορετικές τάσεις ή απόψεις. Το life style καταβρόχθισε τα πάντα. Δεν άφησε τίποτε όρθιο.

Τον τελευταίο καιρό η κατάσταση μπαίνει σε νέα τροχιά, ακόμη χειρότερη: Μόνο τα τηλεοπτικού ύφους προϊόντα φιγουράρουν στα ΜΜΕ και κάπου-κάπου καμιά συνέντευξη. Τα ίδια περίπου συνέβαιναν και λίγο-πολύ εξακολουθούν να συμβαίνουν και στην κρατική τηλεόραση. Οπότε τα περί σιωπής των καλλιτεχνών και διανοουμένων είναι μια εμφανής υποκρισία.

Εξακολουθώ να πιστεύω πως παραμένουμε αχειραφέτητη κοινωνία, ενώ ένας υφέρπων φασισμός απαγορεύει τη δημιουργική σύγκρουση απόψεων. Και τώρα; Αναζητάμε τη Διανόηση και το ρόλο της. Ποια διανόηση; Την αφομοιωμένη σε πολιτικά σχήματα ή την ευνουχισμένη από τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο; Μήπως εκείνη που ο ίδιος ο Τύπος της αφαίρεσε το λόγο; Ή τους ελάχιστους σκεπτόμενους κάποιων επιφυλλίδων;

Ο όρος διανοούμενος –σήμερα πια- παραπέμπει σε πανεπιστήμιο, επαγγελματισμό και επικοινωνιακή πολιτική. Κι ενώ καίγονται βιβλιοθήκες, μηχανήματα στις Σχολές, καταστρέφονται κτίρια με άλλοθι την υποβάθμιση της Παιδείας, τα Ανώτατα Ιδρύματα παραμένουν εντελώς συντεχνιακά –ιδιαίτερα μετά το νόμο πλαίσιο του ’82, όπου λέκτορες εξελίσσονται σε καθηγητές ανά τριετία χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια, έχοντας προ πολλού εγκαταλείψει την επιστημονική σκέψη και έρευνα. Όσο για τα παιδιά μας; Με πλήρεις σπουδές, ντοκτορά, διατριβές και διεθνείς δημοσιεύσεις στέλνονται ανά τρεις-τρεις στη θέση του ενός με 500 ευρώ το μήνα και το νόμο του 407.

Δυστυχώς, οι ευρωπαϊστές πολιτικοί δεν κατάφεραν να χαράξουν γραμμή πλεύσης, δεν στήριξαν το προηγμένο εγχώριο προϊόν και προτίμησαν την ευδαιμονία της κατανάλωσης των χρόνων του ‘80 και του ‘90, υιοθετώντας την εισαγόμενη αντίληψη Πολιτισμού. Καμία εισαγωγή δεν είναι κακή, αν φυσικά εξυπηρετεί εσωτερικές ανάγκες. Το ίδιο ακριβώς διάλεξαν και οι Ευρωπαίοι. Στις προθήκες τους κυριάρχησε το εισαγόμενο αμερικάνικο καλλιτεχνικό προϊόν κι όλοι οι υπόλοιποι μεταβληθήκαμε σε απλούς καταναλωτές. Σκεφτείτε, όμως, να υπάρχει έλλειψη σε τοματάκια και να εισάγουμε χαβιάρι, ξιπασμένοι και ξιπάζοντας.

Σήμερα αυτό που εννοούσε η Τέχνη αποσυντίθεται ανάμεσα στην ιδέα της επικοινωνίας, στην πολυμιντιακή επιθυμία και στον πολιτιστικό σχετικισμό καταλύοντας κάθε νόρμα. Ζούμε την Τέχνη μετά την Ιστορία, και ευτυχώς όχι μόνον δεν εξαφανίζεται αλλά επιχειρεί μια νέα ανάγνωση της ιστορίας της. Όταν, όμως, ο καλλιτέχνης παύει να αισθάνεται πως εκφράζει το «πνεύμα της εποχής», τότε εκλείπει και η έννοια της πρωτοπορίας, ενώ το μέλλον εκπίπτει ως απλή υπόθεση εργασίας στις ανάγκες ενός αδηφάγου παρόντος. Περιορίζεται σε μια επίπλαστη και ευχάριστη εικόνα προορισμένη για κατανάλωση στην τοπική αγορά, γιατί στη διεθνή το ελληνικό καλλιτεχνικό έργο – προϊόν ούτως ή άλλως θα απουσιάζει για μερικές δεκαετίες ακόμη, και ίσως πολύ περισσότερο λόγω κρίσης. Όχι επειδή υστερεί σε πρωτότυπη σκέψη, αλλά επειδή εμπίπτει στο νόμο της «αδιαφορίας», «της άγνοιας», «της απουσίας καλλιέργειας και υποδομής» των πολιτικών.

Οι περιπέτειες της καθημερινότητας μας αποκλείουν όλο και περισσότερο από το ζωτικό ζητούμενο της Τέχνης, την εσωτερικότητα. Ο βομβαρδισμός είναι μοναδικός. Τα Μαζικά Μέσα πρωτοστατούν. Η πληροφορία από αγαθό μεταβάλλεται σε βάσανο, ακόμη και σε ζητήματα αυτονόητα.

Η Επιστήμη έχει εμπορευματοποιηθεί, η Τεχνολογία κυριαρχεί. Γνωστά πράγματα. Ποιος φανταζόταν, όμως, πως οι μεθοδικοί και οργανωτικοί Γιαπωνέζοι θα προχωρούσαν «σε προχειρότητες»; Διότι δεν ωφελεί να εκπαιδεύεις ένα λαό να τρέχει κάτω από τα τραπεζάκια να γλυτώσει το σεισμό, όταν το ίδιο το σύστημα πάσχει από γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και εσωστρέφεια. Μήπως το Τσουνάμι αμφισβητεί την ίδια την τεχνολογία; Η αμφισημία της εποχής συνιστά πρόοδο και επιτεύγματα, καθώς κρίση και καταστροφή. Μια αμφισημία γνώριμη, ίσως, αλλά θέτει πλέον υπό αμφισβήτηση πολλά θέσφατα.

Κλείνοντας θα προσπεράσω τον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση χιλιάδων ανθρώπων που άλλωστε είναι εμφανής, και θα σταθώ στη συνειδητή απόφαση περιθωριοποίησης καλλιτεχνών και διανοούμενων. Ο διανοούμενος –καλλιτέχνης έπαψε να είναι εκείνος που γνωρίσαμε. Άλλοι υπέκυψαν χωρίς να τους υποχρεώνει κανένας σε πελατειακές σχέσεις, άλλοι παραδόθηκαν στο life style, ορισμένοι ταμπουρώθηκαν στο ατελιέ τους, και κάποιοι άλλοι απογοητευμένοι θέτουν ερωτήματα χωρίς απαντήσεις.

Θα ήταν, όμως, παράλειψη η απουσία αναφοράς στην ενεργή διάθεση επαναπροσδιορισμού ή εξ αρχής τοποθέτησης στα ζωτικά ζητήματα της Τέχνης. Δραστηριότητες που «ξεφυτρώνουν» η μία μετά την άλλη. Το Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης, οι διαλέξεις στην Σχολή Καλών Τεχνών, οι συναντήσεις αποτίμησης, οι διαλέξεις του Πανεπιστημίου Αθηνών, είναι δείγματα μικρά αλλά σοβαρά, μιας κινητικότητας που πιθανόν να οδηγήσει κάπου.

Τελικά, καλώς ή κακώς δεν υπάρχει ούτε άρμα ούτε Φαέθοντας. Και καμία εικονική πραγματικότητα δεν το υπόσχεται. Κι αν η σκυτάλη δεν παραδόθηκε σ’ εμάς ούτε εμείς την παραδώσαμε στους νέους, είναι επειδή ακυρώσαμε κατ’ επανάληψη το χτες.

Μια βεβαιότητα απομένει: Κανένας δεν υπάρχει περίπτωση να διαφύγει.

* Ο ζωγράφος Γιώργος Λαζόγκας είναι Καθηγητής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας.

Η δική μου Βεγγάζη

TOY ΓΙΩΡΓΟY ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟY (Μανιφέστο Νο 24)

   Έφτασα στην Βεγγάζη της Λιβύης το 1965. Δεν ήταν προφανώς δική μου επιλογή, δεδομένου ότι εκείνη την χρονιά ήμουν μόνον δώδεκα ετών.. Βρεθήκαμε στην Λιβύη επί βασιλέως Ιντρίς, αυτόν που τον βρήκε αργότερα, το 1969,  το πραξικόπημα του Καντάφι να κάνει διακοπές στο Αιγαίο με την θαλαμηγό του, έκτοτε έχασε την Λιβύη και τον θρόνο δια παντός…Ο πατέρας μου είχε εγκαταλείψει υποχρεωτικά την Ελλάδα και μετά από λίγο, ακολούθησε υποχρεωτικά και η υπόλοιπη οικογένεια- ήτοι: η μητέρα μου, εγώ κι΄ο μικρότερος αδελφός μου. Φτάσαμε λίγο πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Ο Σπύρος θα πήγαινε Τρίτη Δημοτικού στο Κοινοτικό Ελληνικό δημοτικό Σχολείο κι΄ εγώ στην Α΄ Γυμνασίου. Θυμάμαι  τα περισσότερα ονόματα των τότε συμμαθητών μου και συνομιλίκων, τα οποία παραθέτω ευθύς:   Στην Α’ Γυμνασίου είμασταν 15 παιδιά : δέκα αγόρια και πέντε κορίτσια, ενώ στο Α’ Τρίμηνο της Β’ Γυμνασίου , ως τότε δηλαδή  που ήμουν μαθητής στην Βεγγάζη γιατί μετά έφυγα , νομίζω ήμασταν 12. Αναφέρω:

Λεριάς Γιάννης , Μιμίκα Λίτσα, Ελένη Παπαδοπούλου (l’ amour perdi) , Εικοσπένταρχος , Ντία Οικονόμου , Μαλιάκας –τρία αδέλφια, ο ένας συμμαθητής μου- από Πειραιά , Γκουντάρα Ολυμπία -έβαζε μπαμπάκι μέσα στα στήθη της για να φαίνονται μεγάλα- μια τάξη μεγαλύτερη , μαζί με την Μαίρη –Β’ Γυμνασίου επίσης τότε-  την κοντή την ερωτιάρα, με είχε καλέσει  σε πάρτυ της στην Βεγγάζη ,φορούσε ναϋλον κάλτσες με καλτσοδέτες , πρώιμο θηλυκό  ,ο Γεωργίου νομίζω, επίσης συμμαθητής μου. Εξηγημένα παιδιά όλοι κι’ όλες, χωρίς πολλές αντιθέσεις, δεμένοι αρκετά μεταξύ μας, ίσως βοηθούσε ότι ήμασταν σε ξένο τόπο. Μας διέκρινε μια εφηβική μεταφυσική για την ηλικία αθωότητα. Αργότερα γνώρισα πολλές “πουστιές“ σε Σχολεία: στις Σπέτσες, στην Τζέντα, στην Αθήνα… Και άλλοι εκεί:ο Γρηγόρης Παπαδόπουλος τορναδόρος- με είχε βαρέσει λόγω Ελένης , της αδελφής του όταν μετά από μήνες φλέρτ καταφέραμε να φιληθούμε για πρώτη φορά μέσα στο σχολικό λεωφορείο, κάποιος μας κάρφωσε, δούλευε στην ARCHIRODON. Γκουντάρας από Λιτόχωρο Πιερίας –ξαδέλφια συνονόματα  συνάντησα αργότερα και στην Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας.

 

 Το Γυμνάσιο είχε μεταφερθεί για πρώτη χρονιά  σε μια μικρή Βίλα έξω από την πόλη που διαμορφώθηκε ιδιόρρυθμα σε σχολικό κτίριο με έξι τάξεις, η δε μετακίνηση μας από και προς αυτήν γινόταν ομαδικώς με ένα απαρχαιωμένο πούλμαν. Στο πίσω προαύλιο είχαμε βάλλει φιλέ και διαμορφώσει ένα γήπεδο Βόλλεϋ, στο δε μπροστινό μέρος της Βίλας κάθε τάξη είχε αναλάβει και φρόντιζε έναν μικρό περιφραγμένο κήπο. Προφανώς, ελάχιστα φυτά άντεξαν σε τέτοια θερμοκρασία και σε περιποίηση μαθητών ερασιτεχνών κηπουρών εκ περιτροπής. Ήμασταν εν συνόλω εξήντα με εξηντατρία παιδιά για τις έξι τάξεις, οι δε καθηγητές μας από την Ελλάδα ήταν έξι με  επτά. Είχαμε Μαθηματικό, Φυσικό, Θεολόγο και Φιλόλογους. Την μια χρονιά που ήμουν εκεί, σε μεγαλύτερη τάξη δίδασκε ο εκ Θεσσαλονίκης φιλόλογος και λογοτέχνης Γ. Ιωάννου.

 

 Στην Βεγγάζη ο «Αρχιμήδης» και η «Οδών και Οδοστρωμάτων» των Καρπίδα και Κωνσταντόπουλου συγχωνεύτηκαν και έφτιαξαν την ARCHIRODON στην οποία εργαζόταν ο πατέρας μου. Εκεί ανάμεσα στους άλλους διευθυντές ήταν ο Ανδρόπουλος, φίλος του πατρός μου. Χόρευαν με τον πατέρα μου δημοτικά τραγούδια μέρα μεσημέρι δίπλα στα λυόμενα με μουσική στη διαπασών, μπροστά στην Καντίνα, πενήντα μέτρα απόσταση από την θάλασσα, ο Μίλτος ο ψηλός κι΄ οι άλλοι τους κοίταζαν, κάποιοι βαρούσαν παλαμάκια. Εκεί πουλήσαμε και μια σαλονοτραπεζαρία- στον Μίλτο νομίζω- που μας είχε απομείνει από την Ατθίδων, Καλλιθέα.

Ζούσαμε σε λυόμενα τουλάχιστον τριακόσιες Ελληνικές οικογένειες, σε χώρο περιφραγμένο, χωριστά από τους Άραβες. Αποτελούσαμε τα δύο τρίτα της τότε Ελληνικής Κοινότητας Βεγγάζης. Η Κοινότητα τότε σε ακμή, συντηρούσε Εκκλησία, τα Σχολεία ως και Σύστημα προσκόπων. Στους προσκόπους μάλιστα ένα φεγγάρι είχα πάει κι’ εγώ αφού είχα προϊστορία από την Καλλιθέα όπου ήμουν λυκόπουλο, θυμάμαι κάναμε τους μάγκες και μια μέρα ανοιχτήκαμε με μια σχεδία στο λιμάνι, μας πήρε η θάλασσα, σκέψου να’ μασταν και στα ανοιχτά, είδαμε και πάθαμε να καταφέρουμε να δέσουμε την σχεδία. Εμείς είχαμε ολόκληρο συνοικισμό πλάι στην θάλασσα.. Ανάμεσα στα μπλόκια που ήταν ατάκτως ερρειμένα πλάι στο λιμάνι που κατασκεύαζε η ARCHIRODON είχαμε φτιάξει σπηλιές σκεπασμένες με χάρμποτ και στρωμένες κάτω με άχυρο. Ευτυχώς ήμασταν μικροί και δεν καπνίζαμε κι’ έτσι υποθέτω γλιτώσαμε από το να καούμε κάποια μέρα εκεί μέσα.. Όταν είχε καλό καιρό και προφανώς όταν ήθελαν τα μεγαλύτερα παιδιά βγαίναμε την νύχτα πυροφάνι. Ανάβαμε φωτιές πάνω στα βράχια ανάμεσα στην αβαθή παραλία που κάποια στιγμή ρήχαινε πολύ πριν ξαναβαθύνει απότομα και ενωθεί με το Πέλαγος. Οι γνώστες με τα καμάκια χτυπούσαν ψάρια, ενώ εμείς χαζεύαμε τις σμέρνες.

 Έβγαινα από τον συνοικισμό στην πόλη συχνά, σχεδόν καθημερινά, δεν αντιμετωπίζαμε πρόβλημα ασφαλείας, άλλωστε η πόλη ήταν μικρή, εξήντα  εβδομήντα χιλιάδων κατοίκων τότε. Πήγαινα για ψώνια, στο φούρνο συνήθως όπου ψώνιζα ψωμί με τα λίγα αραβικά που ήξερα, στο Παζάρι, μια φορά μάλιστα θυμάμαι είχα κουρευτεί στο κουρείο της αγοράς. Άλλοτε πάλι πήγαινα στο κέντρο της πόλης, στο κατάστημα καλλυντικών που εργαζόταν η μητέρα μου, η μόνη με Ευρωπαική περιβολή, ερχόντουσαν οι ντόπιες πλούσιες για τα ψώνια τους με συνοδεία αντρική και με σκεπασμένο κεφάλι. Εντός  του μαγαζιού το αποκάλυπταν για να διαχυθεί συνήθως στο χώρο μια αδίκως καλυμμένη μελαχρινή ομορφιά. Τις Κυριακές πάλι πηγαίναμε στο CIRCOLO CAΤTOLICO όπου μαζεύονταν οι Ιταλοί και οι Μαλτέζοι Καθολικοί- ήταν η πολυαριθμότερη Κοινότητα στην Βεγγάζη η Ιταλική τότε- όπου παίζαμε Bingo ή παρακολουθούσαμε Κινηματογραφικές ταινίες, εκεί είχα γνωρίσει και μια πανύψηλη Μαλτέζα, κοκκινομάλλα, φιληθήκαμε την ώρα της προβολής του φίλμ, οι γέροι μας  παρακολουθούσαν με τις άκρες των ματιών, γι’ αυτό περιμέναμε να σβήσουν τα φώτα.

 Όποτε μας δινόταν η ευκαιρία κάναμε εκδρομές στην Κυρηναϊκή- στην Τριπολίτιδα δεν τα καταφέραμε ποτέ να πάμε Έτσι επισκέφθηκα τα ερείπια της μεγαλοπρεπούς Ελληνικής Κυρήνης και της παραθαλάσσιας Απολλώνιας. Έτσι συνάντησα κοντά στον επαρχιακό δρόμο τους Βεδουίνους να κάνουν αγώνες με άλογα και με καμήλες πλάι στις σκηνές τους μεσ’ την σκόνη, με τα γυναικόπαιδα να τους παρακολουθούν. Έτσι είδα για πρώτη φορά στην έρημο αντικατοπτρισμό, έτσι είδα τον Γκίμπλις, τον κίτρινο άνεμο να σκεπάζει τα πάντα με αμμόχωμα, να μην μπορείς να διακρίνεις ούτε την μύτη σου. Και μια μέρα που μπήκαμε πιο βαθιά στην έρημα, πέρα από τους αντικατοπτρισμούς, έψαχνα με το βλέμμα στο βάθος του ορίζοντα, καθαρίζοντας και ξανακαθαρίζοντας τα γυαλιά μου, μήπως η τύχη με ευνοήσει και συναντήσω την χαμένη στρατιά του Καμβύση

 

 Σήμερα, Μάρτης του 2011, η Β,εγγάζη είναι η έδρα της επαναστατικής κυβέρνησης κατά του Καντάφι. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Το 1969 ήταν η εποχή Καντάφι: ανατροπή του βασιλιά Ιντρίς, σβήσιμο της ημισελήνου από την Λιβυκή σημαία, μετονομασία σε Λιβυκή Τζαμαχιρίγια, προσπάθεια ανύψωσης των γυναικών με δυνατότητα καριέρας στο στρατό (και απαγόρευση κλειτοριδεκτομής), πάρε δώσε με τον δικό μας Ανδρέα…στήριξη απελευθερωτικών κινημάτων (όπως του ιρλανδέζικου ΙΡΑ).. μέχρι που έγινε κι΄ αυτός απολυταρχία. Αλλάζουν οι καιροί. Και να: ξαναπροβάλλει σήμερα στην ιστορία η Βεγγάζη, ως έδρα των αντικαθεστωτικών, το δικαστικό μέγαρο της πόλης ως προσωρινό αρχηγείο της «Επανάστασης της 17^ης Φεβρουαρίου», ως η ενσάρκωση μιας νέας ελπίδας. Μέχρι να στεριώσει ή να διαψευσθεί και αυτή, όπως έχει γίνει εκατοντάδες φορές ως τώρα, στο διάβα της ιστορίας..

 

Η τραγωδία της υφαλοκρηπίδας και το φάντασμα της ΑΟΖ

Tου Θόδωρου Καρυώτη,

Καθηγητή πολιτικής οικονομίας στο Πανεπιστημιακό Σύστημα Μέρυλαντ, ΗΠΑ

 

Για πάνω από τριάντα χρόνια τώρα η Ελλάδα επιμένει μονότονα ότι η μοναδική της διαφορά με την Τουρκία, ήτοι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, είναι νομικής φύσης. Όμως, εδώ και πάνω από 25 χρόνια η έννοια της υφαλοκρηπίδας έχει υπερκερασθεί απ’ αυτή της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Από την ύπαρξη της νέας Σύμβαση του Διεθνούς Δίκαιου της Θάλασσας το 1982, κανένα κράτος στον κόσμο δεν έχει ζητήσει μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αλλά πάντα ζητά και την ταυτόχρονη οριοθέτηση της ΑΟΖ. Πράγματι, όλες οι αποφάσεις του Δικαστηρίου μέχρι σήμερα, λαμβάνουν υπ’ όψη την οριοθέτηση και των δύο ζωνών πού πάντα συμπίπτουν. Οι Τούρκοι βέβαια τρίβουν τα χέρια τους που ακούν για τόσα χρόνια τις ελληνικές κυβερνήσεις και όλα τα πολιτικά κόμματα να μιλάνε μόνο για την υφαλοκρηπίδα χωρίς να αναφέρονται στην ΑΟΖ. Ο λόγος βέβαια της μεγάλης χαράς των Τούρκων είναι ότι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα έχει πολλά να κερδίσει με την οριοθέτηση ΑΟΖ στο Αιγαίο.

Υπάρχει και ένα συμβάν που δεν έχει γίνει γνωστό στον ελληνικό λαό. Την Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010, ο Πρωθυπουργός Γ. Α. Παπανδρέου ενημέρωσε τους Έλληνες δημοσιογράφους στην ελληνική πρεσβεία της Ουάσιγκτον για την επίσκεψή του στις ΗΠΑ. Η τελευταία ερώτηση ήταν του Μιχάλη Ιγνατίου, δημοσιογράφου του MEGA TV και των εφημερίδων «Έθνος» και «Φιλελεύθερος» της Κύπρου. Την παραθέτω αυτούσια από την απομαγνητοφώνηση:

M. Ιγνατίου:

“Κύριε πρόεδρε, μιλάτε συνεχώς για το θέμα της υφαλοκρηπίδας σαν την μοναδική μας διαφορά με την Τουρκία. Γιατί δεν συνδέεται και το θέμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης;”

Πρωθυπουργός:

“Αναμφίβολα η υφαλοκρηπίδα και η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη συνδέονται. Το θέμα μάς έχει απασχολήσει και θα το φέρω προς συζήτηση με τον Ερντογάν στην  επόμενη επίσκεψή του στην Αθήνα.”

Έχουν περάσει πολλοί μήνες από τότε και οι δύο Πρωθυπουργοί έχουν βρεθεί και μιλήσει τρεις φορές μετά από αυτή την δήλωση του Πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον και όμως δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι το θέμα της ΑΟΖ συζητήθηκε. Επομένως, ή τότε ο Παπανδρέου παραπληροφορούσε με την απάντησή του στην ερώτηση του Ιγνατίου ή  έφερε μεν το θέμα αλλά ο Ερντογάν αρνήθηκε οποιαδήποτε συζήτηση επ’ αυτού. Ο Πρωθυπουργός οφείλει μια απάντηση σε αυτό το ερώτημα.

Πριν από λίγο καιρό, για πρώτη φορά Έλληνας πρωθυπουργός αναφέρθηκε στην ΑΟΖ σε μια ερώτηση στην  Βουλή για τα πετρέλαια. Ο πρωθυπουργός είπε: “Η ΑΟΖ δεν είναι κάποιο μαγικό χαρτί, με υπερφυσικές ιδιότητες, που λύνει όλα τα προβλήματα”.  Αλλά, κανείς δεν έχει ποτέ ισχυριστεί  ότι η ΑΟΖ αποτελεί κάποιο μαγικό χαρτί με υπερφυσικές ιδιότητες. Νομίζω ότι η απάντηση του πρωθυπουργού ήταν μια προσπάθεια υποτίμησης της ΑΟΖ, προφανώς για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι την είχε αγνοήσει όλα τα χρόνια που διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών και κατά τη διάρκεια της σημερινής του θητείας ως Πρωθυπουργός. Όμως, το γεγονός και μόνο της αναφοράς της ΑΟΖ από το βήμα της Βουλής σημαίνει ότι δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί και πρέπει να συμπεριληφθεί στις συνομιλίες με τους Τούρκους.

Πρόσφατα, ο υπουργός  Εξωτερικών της Ελλάδας επιτέθηκε σ’ όσους πιστεύουν ότι η ΑΟΖ αποτελεί “μόδα”, όπως είπε, και επιτέθηκε μάλιστα σε αυτούς που μιλάνε για την ΑΟΖ και αγνοούν τη σημασία της υφαλοκρηπίδας. Ο κ. Δρούτσας είναι ή άσχετος ή παριστάνει τον άσχετο αλλά σε κάθε περίπτωση απαράδεκτος διότι ισχυρίζεται ότι η εθνική κυριαρχία στις ελληνικές θάλασσες μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Όχι μόνο αγνοεί την αξία της ΑΟΖ αλλά προσπαθεί να μας πείσει ότι το Ισραήλ και η Κύπρος κακώς έκαναν οριοθέτηση της ΑΟΖ και έχουν απεμπολήσει τα εθνικά τους συμφέροντα μια και αγνόησαν την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Είναι σαφές και φανερό σε όλους ότι η οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στη Κύπρο και το Ισραήλ αποτελεί όχι μόνο μία σημαντική οριοθέτηση αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να επισημανθεί τα κράτη αυτά έχουν προχωρήσει σε θαλάσσιες έρευνες για την εξερεύνηση πετρελαίου και φυσικού αερίου και δεν σχεδιάζουν να οριοθετήσουν ποτέ την υφαλοκρηπίδα τους γιατί η έννοια αυτή έχει ξεπεραστεί από το 1982 από την έννοια της ΑΟΖ. Ωστόσο, ο υπουργός επιμένει να δίνει μαθήματα στους Έλληνες, στους Κύπριους και στους Ισραηλίτες τονίζοντας ότι «Η ΑΟΖ δεν έχει καμία σχέση με το θέμα του ορυκτού πλούτου. Με την υφαλοκρηπίδα σχετίζεται.”

Δυστυχώς ο κ. Δρούτσας δεν γνωρίζει ότι στο τέλος της δεκαετίας του 1970, στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας τα κράτη της Λατινικής Αμερικής, που πρωτοστάτησαν στη δημιουργία της ΑΟΖ, ζήτησαν  να σταματήσει η συζήτηση για την ύπαρξη της υφαλοκρηπίδας γιατί είχε υπερκεραστεί από την έννοια της ΑΟΖ αλλά, η τότε ελληνική αντιπροσωπεία δεν υποστήριξε αυτή τη θέση που θα έλυνε τα χέρια της Ελλάδας στο Αιγαίο! Γνωρίζει, όμως, ότι πριν λίγους μήνες ανακαλύψαμε γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν συζητά το θέμα της ΑΟΖ με τη Τουρκία. Ένα έγγραφο του υπουργείου Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας μας διαφωτίζει ξεκάθαρα. Πρόκειται για εμπιστευτικό έγγραφο του Βρετανού πρέσβη στην Αθήνα με ημερομηνία 24 Ιανουαρίου 1979. Την προηγούμενη ημέρα είχε επισκεφτεί τον πρέσβη ο Γιάννης Τζούνης, τότε Γενικός Γραμματέας του υπουργείου Εξωτερικών και του ανέφερε ότι η Ελλάδα δεν ενδιαφέρεται να δημιουργήσει ΑΟΖ στο Αιγαίο, που είχε τότε αρχίσει να διαμορφώνεται στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, διότι ενώ αυτή είναι έννοια που ευνοεί την Ελλάδα δεν ευνοεί καθόλου την Τουρκία. Αυτό συνέβη επί πρωθυπουργίας Γεωργίου Ράλλη και με υπουργό Εξωτερικών τον Κ. Μητσοτάκη. Έχουν περάσει από τότε 32 χρόνια και όλοι οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας έχουν ξεκάθαρα σεβαστεί αυτή τη θέση διότι, κατά την άποψή μου, διακατέχονται από ένα ανίατο φοβικό σύνδρομο, πιστεύοντας ότι η Τουρκία θα φτάσει ακόμη και σε πόλεμο για να προστατέψει τα συμφέροντά της σε περίπτωση που η Ελλάδα ανακηρύξει ΑΟΖ στο θαλάσσιο χώρο της.  

Η Ελλάδα πρέπει άμεσα να προβεί σε ταυτόχρονη οριοθέτηση της ΑΟΖ της με αυτές της Κύπρου και της Αιγύπτου, λαμβάνοντας φυσικά υπόψη το Καστελόριζο και έτσι θα υπάρχουν θαλάσσια σύνορα ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Κύπρο, αλλά πιο σημαντικό θα είναι το γεγονός ότι δεν θα υπάρχουν θαλάσσια σύνορα της Αιγύπτου με τη Τουρκία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Τουρκία θα αντιταχτεί σε μια τέτοια οριοθέτηση και θα ζητήσει την παρέμβαση του Διεθνούς Δικαστηρίου, πράγμα που έχει δικαίωμα να κάνει ad hoc. Δηλαδή μπορεί να ζητήσει από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης  να παρέμβει μόνο για αυτή την οριοθέτηση. Οι πιθανότητες της Τουρκίας να αποσπάσει κάτι θετικό από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είναι πολύ μικρές, διότι όχι μόνο θα ζητάει την ανατροπή της απόφασης τριών κρατών αλλά θα έχει να αντιμετωπίσει και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία  ασφαλώς και δεν θα ήθελε να δει μείωση της ΑΟΖ της στη Μεσόγειο, ιδιαίτερα τώρα που η περιοχή παρουσιάζει μεγάλο οικονομικό ενδιαφέρον.

Ο χάρτης που παραθέτω πιο κάτω δείχνει την οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ στις ελληνικές θάλασσες βάσει του Δίκαιου της Θάλασσας  (άσπρη γραμμή) και ταυτόχρονα δείχνει την αξία του Καστελόριζου, διότι σε περίπτωση που υποθέσουμε ότι το Καστελόριζο δεν διαθέτει ΑΟΖ (η διακεκομμένη κόκκινη γραμμή) η ελληνική ΑΟΖ δεν μπορεί κατά συνέπεια να συνορεύει με τη κυπριακή ΑΟΖ.

Η επιμονή της ελληνικής κυβέρνησης  να μη προβεί πρώτα σε οριοθέτηση της ΑΟΖ της με την Κύπρο και την Αίγυπτο αλλά να παραπέμψει την ελληνοτουρκική διένεξη στη Χάγη για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας θα έχει ως αποτέλεσμα να χαθεί ένα μέρος της θαλάσσιας ζώνης του Καστελόριζου διότι η Χάγη, σε παρόμοιες περιπτώσεις, δεν δίνει πλήρη επήρεια σε πολύ μικρά νησιά που βρίσκονται κοντά σ’ ένα μεγάλο ηπειρωτικό χώρο ο οποίος ανήκει σ’ άλλο κράτος. Ο νοών νοήτω. Κατά συνέπεια, ενώ θα δοθεί μια αρκετά μεγάλη περιοχή στο Καστελόριζο (η Χάγη δεν θα δεχτεί την τουρκική θέση ότι τα Καστελόριζο δεν διαθέτει τίποτα παραπάνω από την αιγιαλίτιδα ζώνη του), δεν αναμένεται να προσδιορίσει μια έκταση που να δίνει τη δυνατότητα στην Ελλάδα να διαθέτει θαλάσσια σύνορα με τη Κύπρο.

Η Ελλάδα, όταν αποφασίσει να δημιουργήσει ΑΟΖ σε όλες τις θάλασσές της ακολουθώντας πιστά τις διατάξεις του Δίκαιου της Θάλασσας, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από την Τουρκία. Απλώς, η Τουρκία θα αρνηθεί να αναγνωρίσει την ελληνική ΑΟΖ, όπως ακριβώς έκανε και με την κυπριακή ΑΟΖ, αλλά η Κύπρος ούτε φοβήθηκε ούτε σταμάτησε από αυτή την ενέργεια της Τουρκίας και μάλιστα πήρε και την έγκριση της ΕΕ. Η Άγκυρα θα πρέπει να συνειδητοποιήσει και να αποδεχτεί ότι δεν μπορεί να επιβάλει τις όποιες νεο-οθωμανικές βλέψεις της στη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα. 

 

http://euractiv.gr/apopseis/i-tragodia-tis-yfalokripidas-kai-fantasma-tis-aoz

Επί Τροχάδην – Βουτήματα

ΤΟΥ  ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ (ΕΦΗΜ. ΠΑΡΟΝ 15/5)

–         1. Πάει ο 44χρονος συμπολίτης και συνέλληνας, (συλλυπητήρια στην οικογένεια του), τον μαχαίρωσαν στην ψύχρα, για μια βιντεοκάμερα.. μάλλον Μαροκινοί ή Αλγερινοί λένε ως τούτη την ώρα, αρκετά διακριτικά, είναι η αλήθεια.. ε, να μην πέσει και καμιά κατηγορία για «ρατσισμό», ξέρετε τώρα.. Καλά, εδώ ΞΕΡΟΥΜΕ ΕΜΕΊΣ για την συμμορία των Μαροκινών που νέμεται την Πλατεία Βάθη από πέρσι, ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙ η ελληνική Αστυνομία; (με τόσους χαφιέδες ΠΑΝΤΟΥ-σε ΟΛΟ ΤΟ Πολιτικό-Γεωγραφικό ΦΑΣΜΑ εννοούμε..) Περίεργο, πολύ περίεργο…

 

–         2. Έχουμε ξαναγράψει για το που οδηγεί το τυφλό, φανατικό και αδιέξοδο «ΤΑΞΙΚΟ ΜΙΣΟΣ» ως έννοια και ως ντοπάρισμα, γιατί πρόκειται περί ΛΑΘΟΥΣ, ποιες δυνάμεις εξυπηρετεί, που μπορεί να καταλήξει…«Μίσος ταξικό, ανθελληνικό»(!), διαβάζουμε γραμμένο σε τοίχο της «πολυπολιτισμικής»- (άμοιρης) Κυψέλης. Τι είπες τώρα! Θλιβερό σκουπίδι, δεν υπάρχει ούτε ένας από τους γηραιότερους καθοδηγητές σου, τουλάχιστον να σε ψυλλιάσει με τι ΜΕΓΕΘΟΣ (ως Πολιτισμό, ως Ταυτότητα, ως Γλώσσα, ως Διαχρονία) πας να κοντραριστείς.;

 

–         3. Ας αφήσουμε την γκρίνια για την Απογραφή που γίνεται τούτες τις μέρες. Δεν θα τα γκρεμίσουμε όλα με δική μας ευθύνη, δεν θα οδηγηθούμε στο ΧΑΟΣ  στο όνομα της οποιαδήποτε εύκολης καταγγελίας. ΟΧΙ στην ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ των πάντων, άλλους ωφελεί αυτή η στάση. Εμείς πρέπει να είμαστε ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ, να επιλέγουμε ΕΜΕΙΣ τα «πεδία της μάχης».Η απογραφή γίνεται κάθε δέκα χρόνια, αλίμονο αν και αυτό αρχίσει να μετατίθεται «στις ελληνικές καλένδες», να υλοποιείτε όπως όλα τα άλλα. Όποιος /όποια θεωρεί ότι δεν θέλει να απαντήσει σε ερωτήσεις που  είναι προσωπικές ας μην απαντήσει, ΑΛΛΑ το κυρίαρχο είναι: ΠΟΣΟΙ/ ΠΟΣΕΣ είμαστε; Πόσοι/ Πόσες ντόπιοι , πόσοι αλλοεθνείς; Κάθε οργανωμένη κοινωνία οφείλει να ξέρει.

 

–          4. Θέλετε ρε, να συγκρουστείτε με τους «εργολάβους», να μας ρίξετε στάχτη στα μάτια ότι θα πληρώσουν τα Χρέη (που εσείς δημιουργήσατε)και κάποιοι από το κεφάλαιο εκτός από τα κορόϊδα; Σας προτείνουμε κάτι ΑΠΛΟ, που ΔΕΝ ΣΤΟΙΧΙΖΕΙ ΜΙΑ, απεναντίας το κράτος θα έχει ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΟΦΕΛΟΣ αφού θα εξαλείψει τα «καπέλα», τις υπερτιμήσεις, και παράλληλα ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΙ τόσο την ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ όσο και τους ΧΡΟΝΟΥΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ (χωρίς εκβιασμούς και  τεχνητές επιμηκύνσεις): ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΤΕ την ΜΟΜΑ! Έχει φτιάξει στο παρελθόν έργα με επιτυχία σε όλη την ελληνική Περιφέρεια, το ξέρουμε όλοι. Κάντε και κάτι για την έρημη Πατρίδα (χαραμοφάηδες, δήθεν «υπουργοί», θλιβερά ελληνόφωνα ανθρωπάκια).

 e-mail:gpapagian@in.gr

HANS MORGENTHAU:Επιστήμη και Πολιτική της Ισχύος

 

HANS MORGENTHAU:Επιστήμη και Πολιτική της Ισχύος

Το βιβλίο του HANS MORGENTHAU , «Επιστήμη και Πολιτική της Ισχύος» (σελ. 252) , που κυκλοφόρησε το 2011 , σε μετάφραση και επίμετρο του πανεπιστημιακού Πάνου Τσακαλογιάννη , από τις εκδόσεις Τουρίκη, αποτελεί , ένα κλασσικό έργο για την ανάλυση και των διακρατικών σχέσεων , που ξετινάζει με μεθοδικό και συστηματικό τρόπο , όλη την φιλελεύθερη επιχειρηματολογία. Γερμανοεβραίος , αναγκάστηκε το 1937 να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ και να διδάξει εκεί σε διάφορα Πανεπιστήμια. Δεδομένου ότι η πλειονότητα του πολιτικού συστήματος , οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης , οι κύριοι συντελεστές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής κυριαρχούνται από τις φιλελεύθερες ιδεοληψίες και αντιγράφουν τα πλέον αφελή και συνεχώς διαψευδόμενα επιχειρήματα του Πόππερ ή του Χάγιεκ ή του Μίζες – όπως ότι το εμπόριο θα αντικαταστήσει τον πόλεμο ή ότι ο πιθανολογούμενος εξευρωπαϊσμός της Τουρκίας θα την εξημερώσει και θα την οδηγήσει να εγκαταλείψει τις γεωπολιτικές της φιλοδοξίες – , η προσεκτική μελέτη του παραπάνω έργου είναι παραπάνω από αναγκαία και χρήσιμη.
Ο H. MORGENTHAU είχε επηρεαστεί από την Σχολή της Φρανκφούρτης, ενώ οι σχέσεις αλληλοεκτίμησης, που είχε με τον Κ.Σμίτ, διακόπηκαν όταν ο τελευταίος συμπορεύτηκε, με το ναζιστικό κόμμα. Η σκέψη του ξεκινά από το ερώτημα , γιατί οι φιλελεύθερες δημοκρατίες ήταν ανίκανες να αντιμετωπίσουν τον ναζισμό .Τι έφταιξε στην θεωρία και στην πρακτική του ώστε δεν μπόρεσαν να δουν τον κίνδυνο , που συνιστούσε η άνοδος του . Η κριτική , που αναπτύσσει στον εργαλειακό διαφωτισμό , όπως τονίζει και ο μεταφραστής , είναι ίδιας υφής με αυτή των Αντόρνο- Χορκχάϊμερ , θεωρώντας ότι ο «Διαφωτισμός ήταν εξαρχής δομημένος σε λάθος βάσεις»(σελ. 225).Οι σημαντικότερες όμως επιρροές , που δέχθηκε , προέρχονται από το έργο του Μ.Βέμπερ.
Επικρίνει την προσπάθεια απομείωσης της πολιτικής με την προσπάθεια η λήψη πολιτικών αποφάσεων να αντικατασταθεί από την επιστημονική επίλυση και «ο πολιτικός από τον «ειδικό» , ο πολιτικός ηγέτης από τη «δεξαμενή σκέψης » , ο νομοθέτης από τον «νομικό μηχανικό». Η τεχνική αποδοτικότητα της επαγγελματικής επιχείρησης ανάγεται σε μέτρο σύγκρισης για την αξιολόγηση των κυβερνητικών δραστηριοτήτων , η «διοίκηση επιχειρήσεων » σε ιδεώδες για τη βελτίωση της κυβερνητικής μηχανής. Ακόμα και η επανάσταση μετατρέπεται σε «επιστήμη» και ο επαναστατικός ηγέτης σε «μηχανικό της επανάστασης».Από την εποχή του Μπένθαμ ο αγγλικός φιλελευθερισμός αντιμετωπίζει τη νομοθεσία ως εφαρμοσμένη επιστήμη».(σελ. 38,39).Υποτίθεται ότι η ανταλλαγή επιχειρημάτων , όπως και η αντικατάσταση της δίψας για εξουσία από τον νηφάλιο επιστημονικό λόγο ,θα διαδεχόταν τις πολιτικές συγκρούσεις και την ίδια την πολιτική. Βεβαίως η εξέλιξη της ιστορίας δείχνει ότι μας επιφυλάσσει εκπλήξεις , ώστε να διαψεύδει κάθε προκατασκευασμένο ορθολογικό μοντέλο , όπως και της φιλελεύθερης προέλευσης ταύτιση του πολιτικού , του επιστημονικού και του ηθικού (σελ.45).Δυστυχώς αυτοί που συμμερίζονται την φιλελεύθερη σκέψη «ποτέ δεν μαθαίνουν από τις αποτυχίες τους. Διακατέχονται από μια αδιόρθωτη τάση να εμμένουν στις παραδοχές τους και να υφίστανται διαδοχικές ήττες από τα βιώματά τους με βάση τα δεδομένα που τις διαψεύδουν .Οι αποτυχίες , αντί να τους ενθαρρύνουν να αναθεωρούν θεωρία και πρακτική υπό το φως των εμπειριών τους , γίνονται αφορμή για νέες προσπάθειες με τις ίδιες κατά βάση μεθόδους » .(σελ.46).
Κατά τον συγγραφέα ο φιλελευθερισμός έκανε το ιστορικό λάθος να ταυτίσει την ευγενή άμιλλα για την διεύθυνση των ανθρώπινων πραγμάτων με την πολιτική κυριαρχία της αριστοκρατίας πάνω στις μεσαίες τάξεις. Έτσι γενίκευσε μια συμπεριφορά προσδιορισμένη χρονικά και τοπικά. Προχώρησε μάλιστα ακόμη περισσότερο αρνούμενος την πολιτική. Βεβαίως με την άνοδο τους , οι αστικές τάξεις συγκρότησαν « ένα σύστημα έμμεσης κυριαρχίας , το οποίο αντικατέστησε το στρατιωτικό σύστημα της γυμνής βίας με τις αόρατες αλυσίδες της οικονομικής εξάρτησης. Αυτές απέκρυπταν την ύπαρξη σχέσεων ισχύος πίσω από ένα δίκτυο φαινομενικά εξισωτικές διατάξεις» (σελ .54).Σε διακρατικό επίπεδο, σύμφωνα με τον συγγραφέα, ο φιλελευθερισμός θεωρεί ότι αντικαθιστά τον πόλεμο με το εμπόριο , ενώ ο διάλογος και η ανταλλαγή επιχειρημάτων μεταξύ λογικών ανθρώπων θα θέσει τέλος στις συγκρούσεις και στις σχέσεις ισχύος .Το λάθος αυτό , που είναι υπεύθυνο για την χάραξη ατελέσφορων πολιτικών οφείλεται σε δύο λόγους . Πρώτα ότι αγνοεί ότι « η απουσία οργανωμένης βίας για μεγάλα ιστορικά διαστήματα αποτελεί , τόσο στις εσωτερικές όσο και στις διεθνείς σχέσεις , την εξαίρεση μάλλον παρά τον κανόνα. »(σελ. 56).Δεύτερος λόγος είναι ότι « οι φιλελεύθεροι δεν έχουν επίγνωση αυτής της θεμελιώδους διαφοράς μεταξύ εσωτερικής και διεθνούς πολιτικής στην εποχή του φιλελευθερισμού .Συγχέουν την οριστικότητα της διάκρισης μεταξύ πολέμου και ειρήνης (που ολοένα αυξάνεται ) με μια γενική εξέλιξη προς την ειρήνη και την απομάκρυνση από τον πόλεμο. Εξαπατημένοι από τη φαινομενική ομοιότητα μεταξύ διεθνούς και εσωτερικής ειρήνης στη διάρκεια ανόδου του φιλελευθερισμού , και μεταφέροντας την εσωτερική τους εμπειρία στη διεθνή σκηνή, εξισώνουν τη διάκριση μεταξύ πολέμου και ειρήνης με εκείνη μεταξύ απολυταρχικής βίας και φιλελεύθερου ορθολογισμού. Με αυτό τον τρόπο ο φιλελευθερισμός απέσπασε τις συγκεκριμένες τεχνικές που είχε αναπτύξει σαν όργανα για την κυριαρχία τους στην εσωτερική πολιτική ( π.χ. νομικές εγγυήσεις , δικαστικό σύστημα , οικονομικές διαδικασίες ) από το πολιτικό τους υπόστρωμα και τις μετέτρεψε σε αυθύπαρκτες έννοιες , αποκομμένες από τις αρχικές τους πολιτικές λειτουργίες , στη διεθνή σφαίρα». (σελ. 57).Βεβαίως το γεγονός ότι το νεώτερο κράτος ταυτίζεται με το μονοπώλιο της βίας , αυτό δεν σημαίνει ότι έχει αναγκαστικά εξοβελιστεί κάθε μορφή βίας , πόσο μάλλον δε στις διεθνείς και στις διακρατικές σχέσεις όπου οι σχέσεις ισχύος , εξακολουθούν να παίζουν τον κύριο ρόλο.
Φυσικά οι φιλελεύθεροι δεν είναι κατά κάθε πολέμου .Πάντα υπάρχουν κάποιοι «δίκαιοι πόλεμοι» ,τους οποίους αποδέχονται. Όμως η πίστη τους , ότι η οργάνωση της διεθνούς κοινωνίας σε εθνικά κράτη , με δημοκρατικό χαρακτήρα, θα ήταν αρκετή για να εξαλείψει όλους τους λόγους πολεμικών συγκρούσεων, δεν ήταν μόνο φρούδα , αλλά και επικίνδυνη , διότι «φάνηκαν ανίκανοι , πνευματικά και ηθικά , να αντισταθούν στη γερμανική επεκτατικότητα για όσο διάστημα αυτή παρουσιαζόταν δικαιολογημένη ( όπως στην περίπτωση της Αυστρίας και της Σουδητίας ) από την απαράβατη αρχή της εθνικής ενοποίησης » (σελ.61).Ο εκδημοκρατισμός βέβαια τελικά δεν εμπόδισε τις δυτικές κοινωνίες να εξαπολύουν πόλεμους και να επεμβαίνουν στρατιωτικά εκτός των συνόρων τους . Διότι η εξωτερική πολιτική πειθαρχεί σε γεωπολιτικές και οικονομικές αναγκαιότητες , που δεν αλλάζουν με την αλλαγή των πολιτικών καθεστώτων: « Οι βασικές συνιστώσες της εξωτερικής πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων έχουν αντέξει όλες τις αλλαγές της μορφής διακυβέρνησης τους και της εσωτερικής πολιτικής τους. Η Γαλλία , η Μεγάλη Βρετανία και η Ρωσία τα τελευταία διακόσια χρόνια αποτελούν απόδειξη γι’ αυτό. Η συνέχεια στις εξωτερικές σχέσεις δεν είναι ζήτημα επιλογής αλλά ανάγκης. Καθορίζεται από τη γεωγραφία , τον εθνικό χαρακτήρα , την παράδοση και την επικρατούσα κατανομή ισχύος , παράγοντες που καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να ελέγξει και μπορεί να τους αγνοήσει μόνο αν το επιλέξει , αλλά διακινδυνεύοντας σοβαρά την αποτυχία. Συνεπώς το ζήτημα του πολέμου και της ειρήνης αποφασίζεται σε συνάρτηση με αυτούς τους μόνιμους παράγοντες , ανεξάρτητα από τη μορφή διακυβέρνησης με την οποία τυχαίνει να διαβιεί ένα έθνος και των εσωτερικών πολιτικών που συμβαίνει να ακολουθεί σε μια ιστορική στιγμή .Τα έθνη είναι «ειρηνόφιλα» κάτω από συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες και πολεμοχαρή κάτω από άλλες , και δεν είναι η μορφή της διακυβέρνησης ή της εσωτερικής πολιτικής που καθορίζουν το ένα ή το άλλο.»(σελ. 69) .
Ο H.MORGENTHAU συμπεραίνει ότι η δημιουργία εθνικών κρατών , στην οποία αρχικά συνέβαλε και ο φιλελευθερισμός, όπως και ο δημοκρατικός εθνικισμός , ακύρωσε την σημασία μηχανισμών όπως το ελεύθερο εμπόριο, το διεθνές δίκαιο , τους διεθνείς οργανισμούς «δια μέσου των οποίων πάσχιζε ο φιλελευθερισμός να διασφαλίσει τη διεθνή ειρήνη »(σελ.70).Σημειώνει δε « η ιδέα ότι ένα έθνος θα μπορούσε να κηρύξει τον πόλεμο σε ένα άλλο για να προλάβει μια επίθεση από αυτό ποτέ δεν έγινε αποδεκτή από τη φιλελεύθερη θεωρία και πρακτική»(σελ. 71).Θυμίζουμε τι αντιδράσεις προκάλεσε – σε ένα μέρος των ανενημέρωτων δημοσιογράφων – η άποψη του Π.Κονδύλη ότι σε περίπτωση βέβαιης τουρκικής επίθεσης , η χώρα μας θα έπρεπε πρώτη να πλήξει τις βασικές τουρκικές δυνάμεις , όπως την αεροπορία , για να έχει πιθανότητες να μην ηττηθεί στην επικείμενη σύγκρουση . Βεβαίως , όπως αποδεικνύει η συμπεριφορά κρατών όπως οι ΗΠΑ και το Ισραήλ , ποτέ δεν δίστασαν να κάνουν το πρώτο κτύπημα , ακυρώνοντας στην πράξη το φιλελεύθερο δόγμα το οποίο κατά τα άλλα διακηρύσσουν στις ιδεολογικές τους διακηρύξεις.
Στην συνέχεια ο MORGENTHAU αναιρεί όλα τα φιλελεύθερα ιδεολογήματα και δείχνει ότι βρίσκονται σε ασυμφιλίωτη διάσταση με την πραγματικότητα και την εμπειρία .Τα περιγράφει ως εξής «Στο φιλελευθερισμό του 19ου αιώνα αυτό το στοιχείο εναρμόνισης υπόκειται στον απόλυτο εξορθολογισμό .Όλες οι συγκρούσεις μεταξύ εθνών θεωρούνται ότι επιδέχονται ορθολογικές λύσεις είτε με συμβιβασμό είτε με επιδιαιτησία. Όλοι οι άνθρωποι είναι κάτοχοι του ορθού λόγου και θα πρέπει αργά ή γρήγορα να συναντηθούν στο κοινό πεδίο της λογικής και να ανακαλύψουν ότι οι συγκρούσεις είναι φαινομενικές παρά πραγματικές και ότι θα μπορούσαν όλες τους να διαλυθούν με μια απλή ορθολογική συνταγή αποδεκτή από όλους. Αν όλα τα έθνη σε όλους τους καιρούς αποκτούσαν συναίσθηση των πραγματικών τους συμφερόντων , θα διαπίστωναν ότι τα συμφέροντα τους ουσιαστικά ταυτίζονται , ότι αυτό που είναι ωφέλιμο για μια χώρα είναι κατ’ ανάγκη καλό για όλες τις υπόλοιπες , και ότι το μόνο που φταίει είναι η άγνοια και η πλάνη αλλά καμία ουσιαστική σύγκρουση δεν υπάρχει .»(σελ. 80).Το αποκορύφωμα των λανθασμένων φιλελεύθερων ερμηνειών είναι ότι «Το εμπόριο είναι που καθιστά τον πόλεμο απαρχαιωμένο , ενισχύοντας και πολλαπλασιάζοντας τα ιδιωτικά συμφέροντα που βρίσκονται σε φυσική αντίθεση με αυτόν»(σελ.83).Πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο το εμπόριο ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες είχε φτάσει σε πρωτοφανή ύψη. Το γεγονός αυτό δεν εμπόδισε , αυτές τις δυνάμεις να εμπλακούν σε μια φοβερή σύγκρουση. Παρόμοια ιδεολογήματα θεωρούν ότι η ανάπτυξη του εμπορίου ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία θα απομακρύνει την προοπτική πολέμου και θα τις βοηθήσει να επιλύσουν ειρηνικά τα μεταξύ τους προβλήματα. Ας ελπίσουμε ότι τέτοιες προσπάθειες δεν θα διαψευσθούν με τον ίδιο δραματικό τρόπο που διαψεύσθηκαν σε άλλες περιπτώσεις.
Ο MORGENTHAU θεωρεί ότι η ενοποίηση του κόσμου από τεχνολογική άποψη δεν συνεπάγεται ότι θα ενοποιηθεί πολιτικά. Αντίθετα «σε καμιά άλλη εποχή αυτής της ιστορικής περιόδου δεν υπήρξε ο Δυτικός κόσμος τόσο διαιρεμένος ηθικά και πολιτικά απ’ ότι σήμερα».(σελ. 88).Παρόμοια υπερβολικά αισιόδοξες αποδεικνύονται οι σκέψεις ότι η επιστήμη θα μπορέσει να ενοποιήσει τον κόσμο. Κάθε πολιτικός , που ενδιαφέρεται να αντιμετωπίσει την απτή πραγματικότητα θα πρέπει να σκέπτεται οι αποφάσεις του τι συσχετισμούς ισχύος δημιουργεί .Ώστε «Η επιστημονική εποχή στο πεδίο των διεθνών σχέσεων παρήγαγε σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα την υποκατάσταση της πολιτικής αξιολόγησης από τα επιστημονικά πρότυπα και συνετέλεσε μακροπρόθεσμα στην πλήρη αχρήστευση της ικανότητας για ανάληψη ευφυών πολιτικών αποφάσεων. Η ισχύς , όσο περιορισμένη και προσδιορισμένη κι αν είναι , αποτελεί την αξία που η διεθνής πολιτική αναγνωρίζει ως την κυρίαρχη. Συνεπώς ο έλεγχος στον οποίο θα πρέπει να υποβάλλονται οι πολιτικές αποφάσεις στη διεθνή σφαίρα , έχει να κάνει με το βαθμό στον οποίο οι αποφάσεις αυτές επηρεάζουν την κατανομή ισχύος στο διεθνές επίπεδο. Το ερώτημα που έθεταν ο Ρισελιέ , ο Χάμιλτον (και στον ίδιο βαθμό και ο Τζέφερσον ) ή ο Ντισραέλι , προτού αναλάβουν οποιαδήποτε πρωτοβουλία στη διεθνή σκηνή, ήταν το εξής :Αυτή η απόφαση αυξάνει ή μειώνει την ισχύ του ενός ή του άλλου κράτους ».(σελ. 99).
Συνεπώς τα πολιτικά προβλήματα δεν είναι ζήτημα γνώσεως , που όταν με την χρήση της επιστήμης τα κατανοήσουμε θα μπορέσουμε αυτόματα και να τα λύσουμε. Το λάθος προέρχεται από το μείγμα φιλελευθερισμού και του ορθολογισμού. Βεβαίως ως τέτοιος δεν νοείται η ψυχρή γνώση της πραγματικότητας και η χρήση των αναγκαίων μέσων για την επίτευξη του τιθέμενου σκοπού , αλλά η φιλοδοξία ότι τα πολιτικά προβλήματα μπορούν να λυθούν με την επιστήμη ή να μετατραπούν από πολιτικά σε επιστημονικά θέματα: «Πώς κατόρθωσε το σύγχρονο πνεύμα να καταστήσει την πίστη στις απόλυτες δυνάμεις της επιστήμης κινητήρια ιδέα της εξωτερικής πολιτικής ;Και σ’ αυτή την περίπτωση η απάντηση βρίσκεται στις βασικές αφετηριακές θέσεις της ορθολογιστικής φιλοσοφίας , η οποία δίνει την εντύπωση ότι επαληθεύεται στις καθολικές της προπαραδοχές από την εμπειρία στις εσωτερικές υποθέσεις. Η νίκη του φιλελευθερισμού στον εσωτερικό τομέα οδήγησε σε μια ιδιόμορφη συρρίκνωση της πολιτικής και σε μια αντίστοιχη διεύρυνση της μη πολιτικής σφαίρας , έτσι ώστε η τελευταία , αφυδατωμένη από πολιτικό περιεχόμενο , να προσφέρεται για νηφάλια ορθολογική εξέταση »(σελ. 100).Η προσπάθεια το φιλελεύθερο εγχείρημα να μεταφερθεί από την εσωτερική στην διεθνή πολιτική αποκάλυψε πλήρως το αδιέξοδό του .Διότι «Στο διεθνές πεδίο η αναγωγή των πολιτικών προβλημάτων σε επιστημονικές προτάσεις δεν είναι ποτέ εφικτή , γιατί το πρόβλημα της κατανομής της ισχύος είναι συνεχώς παρόν και μπορεί να λυθεί μόνο με πολιτικές αποφάσεις και όχι με επιστημονικά τεχνάσματα»(σελ.101).Ακόμη περισσότερο η φιλελεύθερη αντίληψη, ότι κάθε σύγκρουση μπορεί να λυθεί με τις διαπραγματεύσεις που οδηγούν σε συμβιβασμό , παραβλέπει το γεγονός ότι κάθε μεγάλη διαφορά μεταξύ των εθνών δεν λύνεται «στο «πάρε δώσε» του ορθολογικού συμβιβασμού , αλλά στη νίκη ή την ήττα στα πεδία των πολιτικών μαχών »(σελ. 105).Εξίσου αδιέξοδο είναι το νομικίστικο επιχείρημα , που θεωρεί ότι όπως τα δικαστήρια μπορούν να λύνουν τις διαφορές μεταξύ των ατόμων , έτσι και τα διεθνή δικαστήρια θα μπορούν να επιλύουν τα προβλήματα μεταξύ των κρατών. Τελικά όλα αυτά δεν είναι παρά αυταπάτες , που καταφεύγουν όσοι δεν είναι ικανοί να «αντεπεξέλθουν στις ηθικές και πνευματικές προκλήσεις της γνήσιας τέχνης της πολιτικής »(σελ.115).
Στην συνέχεια ο Morgenthau θα επιτεθεί στον ορθολογισμό. Όχι με αφετηρία τον ανορθολογισμό , αλλά με την πεποίθηση ότι εμποδίζει την αποτελεσματική πολιτική δράση μετατρέποντας κάθε πολιτικό σε επιστημονικό πρόβλημα , ενώ υποτιμά την ηθική όσο και την πολιτική διάσταση του ανθρώπου. Βεβαίως κάτι τέτοιο δεν είναι ευθύνη τόσο του ορθολογισμού , όσο του φιλελευθερισμού. Παρόλα αυτά οι επισημάνσεις ότι η πίστη στην επιστήμη συνέβαλλε στην απώθηση της γνώσης που μπορεί να προέλθει από τα πεδία της τέχνης ή της θρησκείας έχει την σημασίας της. Όπως είναι ορθή η επισήμανσή του ότι είναι λανθασμένο να μεταφέρουμε τις μεθόδους των φυσικών στις κοινωνικές επιστήμες , ή ότι τα πορίσματα της σύγχρονης επιστήμης (κβαντική θεωρία, πιθανοκρατία αντί αιτιοκρατίας ) απέχουν πολύ «από την ιδέα της φύσης ως ενσάρκωσης του ορθού λόγου»(σελ.122).Τελικά αποδέχεται ότι ο ορθός λόγος υπάρχει αλλά «διάσπαρτος και υποβασταζόμενος από το μη ορθολογικό – μια νησίδα επισφαλώς τοποθετημένη στα μέσα ενός ερεβώδους και ανταριασμένου ωκεανού».(σελ.137).Αλλά και «κοινωνικά χρήσιμος ορθός λόγος είναι ο κοινωνικά προσδιορισμένος ορθός λόγος. Οι κοινωνικές επιστήμες είναι επιστημονικές μόνο κάτω από συγκεκριμένες αφετηριακές προτάσεις , η οικουμενική αποδοχή των οποίων προϋποτίθεται μολονότι ποτέ δεν επιτυγχάνεται »(σελ. 152), ενώ πάντα παραμονεύει ο κίνδυνος του σχετικισμού , όπου ότι είναι λογικό για τον έναν είναι παράλογο για τον άλλο και « η ίδια η αλήθεια σχετικοποιείται ανάλογα με τα κοινωνικά συμφέροντα και τα συναισθήματα»(σελ.157).
Ο άνθρωπος έχει μια διπλή υπόσταση καθώς « είναι αντικείμενο πολιτικής κυριαρχίας και την ίδια στιγμή επιδιώκει να ασκήσει ο ίδιος πολιτική κυριαρχία στους υπόλοιπους. Η πλάτη του γέρνει κάτω από τον πολιτικό ζυγό , και όμως ,ενώ σκύβει από το βάρος , θέλει να ξέρει ότι , τουλάχιστον στη φαντασία του , υπάρχει κάποιος που αναλαμβάνει το ζυγό αυτό αντί για τον ίδιο. Ο άνθρωπος είναι θύμα της πολιτικής εξουσίας από αναγκαιότητα και πολιτικός αφέντης από φιλοδοξία. Αυτή η φιλοδοξία είναι που τον ωθεί να αποκρύπτει το γεγονός της πολιτικής του εξάρτησης και να της προσδίδει ηθική υπόσταση »(σελ.166).Η ανθρώπινη ύπαρξη κυριαρχείται από τραγικές αντιφάσεις και μόνο η συνειδητοποίηση του γεγονότος αυτού ,μπορεί να επιτρέψει στον άνθρωπο «να επιλέγει το μικρότερο κακό και να είναι όσο γίνεται πιο καλός σε έναν κακό κόσμο»(σελ. 186).Ο Morgenthau κλίνει προς την τραγική έννοια της ζωής ,δηλαδή ότι η ζωή είναι «μια ατέρμονη διαπάλη ,αντιθέσεων και συγκρούσεων , στοιχείων εγγενών στη φύση των πραγμάτων , τις οποίες το ανθρώπινο λογικό αδυνατεί να επιλύσει»(σελ.189).Μάλιστα δίχως «την αναγνώριση αυτών των τραγικών αντινομιών της ανθρώπινης ύπαρξης η συμβουλή του ορθού λόγου γίνεται συμβουλή του παράλογου»(σελ.192).
Το έργο του Morgenthau, μετά τον Θουκυδίδη ,μας υπενθυμίζει, την σημασία της ισχύος και ότι η προσπάθεια να μετατραπούν τα πολιτικά σε επιστημονικά προβλήματα είναι μια από τις κορυφαίες και πλέον επικίνδυνες πλευρές του φιλελευθερισμού , που περιφρονεί την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μία πολιτική , που με συνέπεια ακολουθεί τα φιλελεύθερα δόγματα , είναι πολλαπλά επικίνδυνη δημιουργώντας μεγαλύτερο κακό από αυτό , που υποτίθεται σκόπευε να θεραπεύσει. Φυσικά μπορεί να διαπρέπει στον χώρο της ιδεολογίας , αλλά στον χώρο της πολιτικής δεν μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπόψη . Το αν στην χώρα μας οι ιδεοληψίες του φιλελευθερισμού γνωρίζουν μεγάλη διάδοση και αποδοχή στους χώρους της πολιτικής εξουσίας , οφείλεται στο γεγονός ότι η τελευταία ικανοποιείται να κολυμπά ή σε μια θάλασσα νιρβάνας ή να αναζητεί εκείνη την ιδεολογία που δικαιολογεί την πολλαπλή της κηδεμονία από την Δύση και την Τουρκία.

 

Αναρτήθηκε από koutroulis_spyros

ΕΤΟΙΜΟΠΟΛΕΜΟΙ ΟΙ S-300 ΕΞΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ ΜΕ ΠΥΡΑΥΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ «ΟΚ» ΡΩΣΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ

Υπάρχουν και καλά νέα… Εκείνοι οι περιβόητοι S-300, που είχαν αγοραστεί για την ενίσχυση της άμυνας της Κύπρου επί Κληρίδη και προκάλεσαν τεράστιες αντιδράσεις από την Τουρκία και την Αμερική, γιατί οι… φίλοι γείτονές μας έβλεπαν ότι οι πύραυλοι μπορούν να χτυπήσουν μέχρι τα βάθη της Ανατολίας, αλλά και πιο κοντά, και τελικά κάναμε πίσω έπειτα από πιέσεις των συμμάχων.

Και κατέληξαν σε κάποιο χωράφι. Σήμερα όμως δεν παραμένουν σε αχρηστία ούτε σκουριάζουν. Οι S-300 είναι ΕΤΟΙΜΟΠΟΛΕΜΟΙ! Στην Κρήτη όπου μεταφέρθηκαν από την Κύπρο -ούτε εκεί δεν ήθελαν οι σύμμαχοί μας να βρίσκονται (!)- και είχαν εγκαταλειφθεί κάπου σε περιοχή του Λασιθίου, ξεκίνησε επί κυβέρνησης Καραμανλή και υπουργού Άμυνας Ευάγγελου Μεϊμαράκη η ενεργοποίησή τους. Ύστερα από επαφές με τη Ρωσία, σε υψηλότατο πολιτικό επίπεδο, πήγαν στην Κρήτη ρώσοι τεχνικοί, στήθηκαν οι S-300, έγιναν οι απαραίτητες δοκιμές και σήμερα είναι πια σε πλήρη λειτουργία. Και με πυρομαχικά (πυραύλους) και κανένας δεν μπορεί ούτε να τους αγνοήσει ούτε να τους υποβαθμίσει… Η άμυνα της χώρας έχει ενισχυθεί με ένα πολύ ισχυρό όπλο, όπως είναι οι S-300. http://www.paron.gr/v3/new.php?id=66945&colid=&catid=42&dt=2011-05-15%200:0:0

ΜΠΡΑΒΟ ΤΙΝΑ! Η κυρία Μπιρμπίλη και ο πόλεμος κυβέρνησης κατά χώρας

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μπράβο Τίνα! Για την Υπουργό Περιβάλλοντος Τίνα Μπιρμπίλη ο λόγος, που δεν φοβήθηκε να διαφωνήσει με τον τοποτηρητή της τρόικας «Υπερυπουργό» Οικονομικών, τόσο ως προς τη μαζική και φτηνή νομιμοποίηση των αυθαιρέτων, όσο και ως προς την πώληση, τουλάχιστον τώρα, της ΔΕΗ. Με τη στάση της, η Υπουργός έβαλε τα «γυαλιά» σε πολλούς άρρενες συναδέλφους της οι οποίοι, αφού έκαναν καριέρα και περιουσία ως βουλευτές, στελέχη και Υπουργοί του «Σοσιαλιστικού» Κινήματος, τώρα, πέραν της γραφικής «μουρμούρας» τους, μιας κατά το μάλλον ή ήττον γελοίας προσπάθειας, δήθεν «διαφοροποίησης», στηρίζουν με την ψήφο και τις πράξεις μια πολιτική εξανδραποδισμού του ελληνικού λαού, που θέλει να γυρίσει την Ελλάδα σε καθεστώς θλιβερής αποικίας, τύπου Ούλεν και Πάουερ.

Απομένει βέβαια να δούμε κατά πόσον η Υπουργός θα μείνει μέχρι τέλους συνεπής στις απόψεις της, με ότι αυτό συνεπάγεται. Ο γράφων το εύχεται, αλλά φυσικά δεν μπορεί διόλου να το προεξοφλήσει. Η σπονδυλική στήλη, όπως και η αξιοπρέπεια, παραμένουν ουσιώδες εν μεγίστη ανεπαρκεία στην κυβέρνηση, το πολιτικό προσωπικό, την κρατική ηγεσία, τις πάσης φύσεως «ελίτ» της χώρας. Και μόνο άλλωστε η χρήση του όρου ελίτ για να περιγράψει αυτό το απίστευτο συνονθύλευμα, φτάνει για να δείξει το βάθος της ελληνικής κρίσης.

Μερικοί θεωρούν την Τίνα κάπως «εξωτική», «αλλοπαρμένη», της προσάπτουν εκκεντρικότητα, καταθλιπτικό χαρακτήρα, πως ντύθηκε στην ορκωμοσία της και δεν ξέρω τι άλλο. Μπορεί νάναι έτσι. Εγώ προτιμώ την «εκκεντρικότητά» της από τη σοβαροφάνεια των συναδέλφων της, που δεν έχουν κανένα πρόβλημα, γραβατωμένοι και υποτίθεται σοβαροί, μέσα στα υπουργικά και βουλευτικά κουστούμια και τις λιμουζίνες τους, να επιδεικνύουν ασύστολα θράσος και αναισθησία. Να λένε π.χ., ότι εργάζονται για τη «σωτηρία της χώρας», την ώρα που στέλνουν, με την πολιτική που στηρίζουν και εφαρμόζουν, τους γέροντες αυτής της χώρας να ψάχνουν απεγνωσμένα στους κάδους των σκουπιδιών για να επιζήσουν στην Ελλάδα του Μνημονίου. Τέτοιο ήθος, τέτοια δημοκρατία, τέτοιος σοσιαλισμός!

Στην πραγματικότητα δεν είναι τυχαίο ότι η εντονότερη μέχρι τώρα αντίσταση στον Υπουργό Οικονομικών προήλθε από μία «εκκεντρική», «μη επαγγελματία» πολιτικό. Σε καταστάσεις σαν τη σημερινή, όταν ένα έθνος ολάκερο βαδίζει, με παραλυμένη τη βούλησή του, ακόμα και το συλλογική ένστικτο επιβίωσης, χωρίς φρένο και αντίδραση στην (αυτο)καταστροφή του, μόνο από μικρό κι από τρελλό μπορεί να ακούσεις την αλήθεια. Ακριβώς γιατί περιγράφει τέτοιες καταστάσεις, έμεινε κλασικό ανά τους αιώνες το παιδί του ‘Αντερσεν που φώναξε «Ο Βασιληάς είναι γυμνός». Πρέπει νάσαι λίγο «αλλοπαρμένος» για να πεις ένα όχι. Οι υπόλοιποι, οι «μη αλλοπαρμένοι», συνδυάζουν την πειθαρχία του προβάτου, που βαδίζει όπου το πάει ο τσομπάνης, με την ιδιοτέλεια και την απάτη που χαρακτηρίζουν τους επαγγελματίες της πολιτικής.

Υπάρχει κάτι τραγικό στις ομόκεντρες αυτοκαταστροφικές δίνες του Πρωθυπουργού και των «μοιραίων και άβουλων» που τον ακολουθούν, της κυβέρνησης, του ΠΑΣΟΚ, της Ελλάδας (μπορεί και της ΕΕ στο τέλος). «Είναι τρέλλα, αλλά έχει μέθοδο», λέει ο Πολώνιος στον ‘Αμλετ. «Αυτοί θα κάνουν όλα όσα είπαν ότι δεν θα κάνουν», προέβλεψε για την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, πριν από ένα χρόνο, σε μια συζήτηση, ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Ανδρέα Παπανδρέου. Και επαληθεύθηκε μέχρι τώρα με μαθηματική ακρίβεια. ‘Ολοι μαζί βαδίζουν στη δική τους και τη δική μας καταστροφή με παραδειγματική για τις περιστάσεις πειθαρχία. Χρειάζεται να είναι μία Υπουργός «αλλοπαρμένη» για να μπορέσει να σκεφτεί κάτι τελείως στοιχειώδες, που δεν μπορούν να σκεφτούν τόσοι και τόσοι στην ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος: ότι θέλει να μείνει στην ιστορία ως Υπουργός Περιβάλλοντος, όχι ως Υπουργός της Καταστροφής του!

Γιατί αυτό της ζητάει ο Υπουργός Οικονομικών, που συμπεριφέρεται απέναντι στους μεν συναδέλφους του περίπου ως λοχίας, με τη δύναμη που του προσφέρει η ιδιότητα του επιτηρητή, στη δε ελληνική οικονομία ως «σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι», κόβοντας ότι δαπάνη βρει και όπου τη βρει, χωρίς κανένα σχέδιο και καμιά φροντίδα για το μέλλον της χώρας, μαζεύοντας λεφτά με τους πιο καταστροφικούς τρόπους και ξεπουλώντας ότι πιο χρήσιμο και αναγκαίο έχει το κράτος στην ιδιοκτησία του. Βέβαια, για να πούμε και του «στραβού το δίκηο», από μία άποψη ορθώς κάνει, γιατί αυτή είναι η ουσιώδης λογική του Μνημονίου, προγράμματος καταστροφής και όχι σωτηρίας της Ελλάδας. Από την άποψη αυτή τουλάχιστο, ο κ. Παπακωνσταντίνου είναι περισσότερο συνεπής με τον εαυτό του απόσο οι δυσφορούντες αλλά ψηφίζοντες, και άρα συνυπεύθυνοι για την καταστροφή, συνάδελφοί του στη Βουλή, την κυβέρνηση, την κρατική ηγεσία.

Το Μνημόνιο, τον βάναυσα αντισυνταγματικό χαρακτήρα του οποίου επεσήμαναν πάλι πρόσφατα δύο τόσο σημαντικοί δάσκαλοι, όπως ο Γιώργος Κασιμάτης και ο Κώστας Μπέης, δεν έχει απλώς αποτύχει. Η αποτυχία του είναι κολοσσιαία και τρομακτική, όλοι το ξέρουν και βεβαίως οι αριθμοί είναι αδυσώπητοι. Σε σημείο πούρχεται τώρα το Βερολίνο, που επέβαλε, μαζί με την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, και με την ενθουσιώδη συνεργασία της Αθήνας, αυτό το απίθανο πρόγραμμα και λέει δεν βγαίνει, πρέπει να διαγραφεί το μισό χρέος της Ελλάδας, προτιμώντας τα μεγάλα ρίσκα της αναδιάρθρωσης, από τον τεράστιο πολιτικο-οικονομικό κίνδυνο χρεωκοπίας μιας χώρας-μέλους της ΕΕ.

Οι μόνοι που δεν θέλουν να παραδεχτούν την αλήθεια, γιατί τρέμουν, όχι τη χρεωκοπία της Ελλάδας, αλλά την αναπόφευκτη δική τους, είναι οι κυβερνητικοί. Πανικόβλητοι από την υστέρηση των εσόδων, από το κραχ που έχουν οι ίδιοι προκαλέσει με την πολιτική τους στην ελληνική οικονομία, πιάνονται τώρα από τα μαλλιά τους, όπως οι πνιγμένοι, προσπαθώντας να μαζέψουν ψίχουλα αριστερά και δεξιά, «καρατομώντας» κράτος, οικονομία, κοινωνία. την ίδια ώρα που έχουν οδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε εκρηκτική αποσύνθεση. Ουδέποτε είχαν εθνικό σχέδιο σωτηρίας και αναγέννησης της χώρας. Τώρα ακόμα λιγότερο. Αντί να φτιάξουν ένα άθλιο δημόσιο, το ξεπουλάνε στους ξένους. Αντί να κάνουν τις αμυντικές δαπάνες εργαλείο βιομηχανικής πολιτικής και διπλωματικής ισχυροποίησης, διαλύουν το στρατό και την αμυντική ικανότητα της χώρας. Αντί να εκπονήσουν, έστω και τώρα, ένα γενναίο, ειλικρινές, δίκαιο πρόγραμμα εξόδου της χώρας από την τραγική κατάσταση που βρέθηκε, στηρίζονται και χρησιμοποιούν τις χειρότερες όψεις του ‘Ελληνα και της Ελλάδας.

Με τη μαζική νομιμοποίηση των αυθαιρέτων, η κυβέρνηση Παπανδρέου επιβραβεύει την παρανομία και την καταστροφή του φυσικού πλούτου, που θα μπορούσε να είναι και τεράστιας σημασίας οικονομικός πόρος, όπως έχουμε την τάση να ξεχνάμε στην «Ελλάδα της ‘κονόμας». Προηγουμένως, με την περαίωση, δικαίωσε και επιβράβευσε τη φοροδιαφυγή, βασικό μηχανισμό εκμετάλλευσης των Ελλήνων εργαζομένων και διαστρέβλωσης της οικονομίας. Σε μια χώρα που κατεστράφη μεταπολεμικά από τους εισαγωγείς αυτοκινήτων και τους εργολάβους οικοδομών (και μεταπολιτευτικά από τους εργολήπτες), που έχει συγκεντρώσει το μισό πληθυσμό της σε μια Αθήνα «ωρολογιακή βόμβα», η κυβέρνηση δεν βρήκε τίποτα καλύτερο να κάνει από το να δώσει κίνητρα δια της αποσύρσεως στους ‘Ελληνες να αγοράσουν περισσότερα ΙΧ, στην υγεία των γερμανικών βιομηχανιών, περιορίζοντας ταυτόχρονα, αντί να εκσυγχρονίσει, ακόμη και αυτό το ισχαιμικό σιδηροδρομικό δίκτυο που διαθέτει η χώρα. ‘Οσο για την καταπολέμηση της διαφθοράς, πως θα μπορούσε να την πετύχει μια πολιτική τάξη που λαδωνόταν en masse από τη Ζήμενς; Πολύ φυσιολογικά, η σχετική κυβερνητική καμπάνια κατέληξε, όπως και οι προεκλογικές υποσχέσεις της ΝΔ προηγουμένως, στο «ανέκδοτο του αιώνα», προσφέροντάς μας άφθονο και ανούσιο θέαμα δια των «εξεταστικών», την ίδια ώρα που η κυβέρνηση άφηνε τον τρίτο ύποπτο στέλεχος της Ζήμενς να διαφύγει κανονικά από τη χώρα, σα να μη τρέχει τίποτα. Δεν υπάρχει σχεδόν τομέας της κυβερνητικής πολιτικής, όπου οι αρμόδιοι να μην εκδήλωσαν ακραία περιφρόνηση προς τη χώρα και τον λαό τους.

Η χειρότερη ζημιά που έκαναν ήταν η ηθική. Η κυβέρνηση υπονόμευσε κάθε είδους εθνική αυτοπεποίθηση, κάθε είδους εμπιστοσύνη στο κράτος και οποιοδήποτε συλλογικό σχέδιο, που είναι η πιο ουσιαστική προϋπόθεση για την ανόρθωση της χώρας. Τρομοκράτησε και ενοχοποίησε τους ‘Ελληνες, αποσυνέθεσε, με το παράδειγμά της, κάθε ελπίδα στη χώρα. Καλλιέργησε και στηρίχτηκε στην καταστροφική για όλους ιδιοτέλεια ατόμων και στρωμάτων, τον κοινωνικό «αυτοματισμό». ‘Εβγαλε στην επιφάνεια τη χειρότερη όψη του ‘Ελληνα, αντί να κινητοποιήσει την καλύτερη. Δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι για το πόσο καταλαβαίνουν τα στελέχη αυτής της κυβέρνησης τον ρόλο που παίζουν, είναι πιθανότατο όμως ότι καταλαβαίνουν πολύ καλά τι κάνουν οι αναρίθμητοι ξένοι σύμβουλοι του Πρωθυπουργού.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Eπίκαιρα, 5.5.2011

Λουκάς Αξελός: Σκέψεις για τις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο

Συνέντευξη στον Ρούντι Ρινάλντι.

 Πολλές και ενδιαφέρουσες πτυχές, δυνατότητες, αλλά και προβληματισμούς για τις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο αναδεικνύει, μιλώντας στον Δρόμο, ο συγγραφέας και εκδότης Λουκάς Αξελός, σημειώνοντας, ωστόσο, ότι «είμαστε σταθερά στο πλευρό των εξεγερμένων, ακόμα και αν διαφωνούμε σε κάποια πράγματα μαζί τους, ακόμα κι αν βλέπουμε ότι ο αγώνας τους δεν παίρνει τη σωστή, κατ’ εμάς, κατεύθυνση».

 

Η μεγαλειώδης εξέγερση στον αραβικό κόσμο παίρνει περίπλοκη τροπή. Μας ξάφνιασε ευχάριστα αλλά έβαλε σε δοκιμασία τα ερμηνευτικά μας εργαλεία. Οι αιτίες, οι αναδυόμενες δυνάμεις, τα ρεύματα, η διαδοχή των φάσεων, όλα μπλέκονται σε ένα κουβάρι και μοιάζουν συγκεχυμένα. Ποια είναι η δική σας προσέγγιση;
Πολλές διαπιστώσεις έχουν ανατραπεί από αυτές που διαχρονικά διατύπωνε η Αριστερά, μια όμως, ανεξάρτητα από το αν παραμένει για καιρό στην καραντίνα, δεν έχει ανατραπεί κι αυτή είναι η πραγματικότητα, ότι όπου υπάρχει καταπίεση -αργά ή γρήγορα- θα υπάρξει η αντίσταση. Τίποτα δεν μπορεί να συσκοτίσει αυτή την πραγματικότητα που ίσχυε και θα ισχύει σαν τον ισχυρό άνεμο που σαρώνει τα κίτρινα φύλλα και τα ξερόκλαδα.
Την επιβεβαίωση των παραπάνω διαπιστώσεων ζούμε σήμερα στον Αραβικό Κόσμο από το Μαγκρέμπ και την καθόλου Β. Αφρική μέχρι την Εγγύς και Μέση Ανατολή. Και μάλιστα σε μια πρώτη-αρχική φάση, τη ζούμε με τους πιο αυθεντικούς όρους, τους όρους, της εξέγερσης, που μας ενέπνευσε και μας εμπνέει ως βίαιης, δηλαδή, εισβολής των μαζών, στον χώρο που ρυθμίζονται τα πεπρωμένα τους.
Τι αλήθεια διαφορετικό, είναι αυτή η εισβολή των εκατομμυρίων καταπιεσμένων και εξαθλιωμένων Αράβων στην μεγάλη κοινωνική και πολιτική αρένα;
Ως εκ τούτου, έχουμε να κάνουμε με κάτι μεγάλο, κάτι πολύ σημαντικό που θα καθορίζει για αρκετά χρόνια την πορεία του αραβικού έθνους. Γιατί πράγματι, η τρίτη μεγάλη αυτή εξέγερση, συνέχεια της αντιαποικιοκρατικής και της αντινεοαποικιοκρατικής που συντάραξαν τον αραβικό κόσμο στην εικοσαετία 1950-1970, έχει ένα νέο βαθύτερο εθνικό και κοινωνικό περιεχόμενο και διαφέρει σε σημαντικό βαθμό, όσον αφορά την άμεση συμμετοχή των υποτελών τάξεων στο επαναστατικό γίγνεσθαι. Αυτό, δεν παρατηρήθηκε και σε κάθε περίπτωση ήταν λιγότερο εμφανές στις προηγούμενες περιπτώσεις.
Τα μεγάλα όμως θέματα ανακύπτουν από εδώ και πέρα και σχετίζονται, με τα διαρκή και πάντα ανοικτά στο τραπέζι ζητήματα που θέτει κάθε μορφής εξέγερση – επανάσταση ή αλλαγή και συνοψίζονται στο περίφημο ποιος – ποιον.
Εδώ λοιπόν, αν θέλουμε να δούμε, αξιωματικά αναγκαστικά, πιο σφαιρικά όμως τα πράγματα, θα παρατηρήσουμε ότι εγείρονται ποικίλης τάξης ζητήματα, όπως:
A) Αυτό το πανεθνικό-παλλαϊκό μέτωπο που κατεβαίνει στους δρόμους είναι ενιαίο ή όχι; Η απάντηση είναι προφανής και βρίσκεται στο δεύτερο σκέλος του ερωτήματος.
B) Ποιες κυρίως δυνάμεις το συγκροτούν; Εδώ, πάντα σχηματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το μέτωπο αυτό το συναπαρτίζουν:
1. Η φτωχολογιά των πόλεων και της υπαίθρου.
2. Η μικρή-μεσαία και τμήματα της μεγάλης αστικής τάξης.
3. Η νεολαία της φτωχολογιάς αλλά και μεγάλες μάζες νέων με επαρκές επίπεδο μόρφωσης και σπουδές στο εξωτερικό.
Γ) Ποια είναι η ιδεολογία ή ιδεολογικοπολιτική οπτική όλου αυτού του μετώπου;
Στην περίπτωση αυτή θα μπορούσαμε να διακρίνουμε περισσότερα του ενός ρεύματα. Ενδεικτικά και μόνον:
1. Το μετριοπαθές Ισλάμ είτε στην αραβική, είτε στην αστική εκσυγχρονιστική εκδοχή του.
2. Το φονταμενταλιστικό Ισλάμ.
3. Το κοσμικό εμπνεόμενο από τον αραβικό εθνικισμό (νασερικής – μπααθικής προέλευσης) ρεύμα.
4. Το κοσμικό δυτικής λογικής και κατεύθυνσης ρεύμα.
5. Το θολά και αντιφατικά εμπνεόμενο από μια κοινωνική λογική σοσιαλιστικό ή σοσιαλίζον ρεύμα.
Θεμελιακό, όμως, ζήτημα είναι να διαπιστώσουμε και εμείς αυτό που διά γυμνού οφθαλμού είναι ορατό. Ότι το μίνιμουμ στοιχείο στο οποίο συγκλίνουν τα εκατομμύρια των Τυνήσιων, Αιγύπτιων, Λίβυων, Αλγερινών κ.λπ. που κατεβαίνουν στους δρόμους, συνοψίζεται σε τρία συνθήματα: λεύτερη πατρίδα – δημοκρατική διακυβέρνηση – κοινωνική δικαιοσύνη. Οι αραβικοί λαοί, υψώνουν, κατά πρώτο λόγο, την ιδιαίτερη σημαία–ταυτότητά τους, τη σημαία της Τυνησίας, της Αιγύπτου, της Λιβύης κ.λπ., επιζητώντας την ανεξαρτησία της πατρίδας τους, στη συνέχεια θέτουν το ζήτημα της δημοκρατικής διακυβέρνησης και, ταυτόχρονα, θέτουν το ζήτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης, ενώ με αξιοθαύμαστο τρόπο, θέτουν επί τάπητος το ζήτημα του Αραβικού Έθνους, διαμορφώνοντας τους όρους ενός αυθεντικού περιφερειακού διεθνισμού.
Τι, όμως, σημαίνουν όλα αυτά. Αυτό ακριβώς που πολλοί αριστεροί αδυνατούν να δουν, ότι δηλαδή, έχουμε ένα πλατύ αστικό δημοκρατικό – λαϊκό δημοκρατικό κίνημα στο οποίο συνυπάρχουν ποικίλες υπαρκτές κοινωνικές δυνάμεις, διαφορετικών εν πολλοίς ιδεολογικών οπτικών, αλλά που η βάση στην οποία οι περισσότερες τουλάχιστον πατάνε, είναι ο δημοκρατικός πατριωτισμός.

Προφανώς όλα αυτά συνθέτουν ένα αφαιρετικά πολύπλοκο ψηφιδωτό που δεν μπορεί να δώσει εύκολες απαντήσεις στα ερωτήματα, μετά τον Μουμπάρακ ή τον Καντάφι, τι;
Θέτετε, κατά την γνώμη μου, ένα πολύ κρίσιμο ερώτημα στο οποίο η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη, ειδικότερα όταν έχεις να κάνεις με έναν τεράστιο γεωπολιτικό χώρο που, παρ’ όλα τα συγκεκριμένα κοινά χαρακτηριστικά, διαφέρει εν πολλοίς σε πλείστα ζητήματα. Από την ιστορική διαμόρφωση μέχρι την ταξική διάρθρωση και από τον βαθμό ιμπεριαλιστικής (και ποιας) εξάρτησης μέχρι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των επί μέρους εθνικών κινημάτων.
Όμως, πέρα από τη γενική αυτή διαπίστωση που είναι απαγορευτική στις εύκολες προσεγγίσεις, επιτρέψτε μου και το λέω αυτό μετά γνώσεως λόγου, να είμαι διπλά επιφυλακτικός σε ό,τι εύκολα εκστομίζεται. Θα επικαλεσθώ ένα προσωπικό βίωμα. Στις αρχές του 1980 πεισμένος από τον ενθουσιασμό του Φρεντ Χαλιντέι, συνεργάτη ενός όμορου με τα Τετράδια περιοδικού, του New Left Review, εκδώσαμε το βιβλίο του με τίτλο Η Αραβία χωρίς σουλτάνους, ένα βιβλίο που εξηγούσε πώς ο αραβικός κόσμος κατατρωγόταν από κοινωνικές συγκρούσεις και από την πάλη των καταπιεσμένων εναντίων του ιμπεριαλισμού και των ντόπιων κυρίαρχων τάξεων και πώς υπό μία έννοια ο δρόμος προς μια Αραβία χωρίς σουλτάνους ήταν πλέον ανοικτός.
Θα ήθελα, λοιπόν, να επισημάνω αυτοκριτικά, ως εκδότης του εν λόγω βιβλίου, ότι 30 χρόνια μετά οι σουλτάνοι πάσης υφής κυριαρχούν ακόμα στον αραβικό κόσμο. Ας πάρουμε, λοιπόν, μικρό καλάθι κι ας προσπαθήσουμε να δούμε όσο πιο ρεαλιστικά γίνεται τα πράγματα.
Γιατί εδώ τολμώ να πω ότι παίζεται το πιο δύσκολο και σκληρό παιχνίδι. Θα το πω αξιωματικά και με λίγα λόγια.
Σε αυτό το μέτωπο, μαζική/βασική δύναμη είναι η φτωχολογιά των πόλεων και της υπαίθρου. Ηγεμονική, όμως, δύναμη είναι το μετριοπαθές Ισλάμ και το κοσμικό δυτικής λογικής και κατεύθυνσης ρεύμα.
Αν ο ισχυρισμός αυτός ισχύει, τότε δεν νομίζω ότι είναι αθέμιτη η σκέψη, ότι το πιθανότερο αιτούμενο από αυτά τα ρεύματα είναι η αστική-δημοκρατική αλλαγή.
Πράγμα καθόλου, φυσικά, κακό. Ίσα-ίσα, εξαιρετικά σημαντικό βήμα προς τα μπρος, σε σχέση με τα νυν ολοκληρωτικά-τυραννικά και κλεπτοκρατικά καθεστώτα.
Σε αυτό, δεν πρέπει να υπάρχει καμία ταλάντευση. Είμαστε σταθερά στο πλευρό των εξεγερμένων, ακόμα και αν διαφωνούμε σε κάποια πράγματα μαζί τους, ακόμα κι αν βλέπουμε ότι ο αγώνας τους δεν παίρνει τη σωστή, κατ’ εμάς, κατεύθυνση.
Αυτό οφείλει να είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένο, χωρίς όμως και να σημαίνει, ότι η αποδοχή μας αυτή, ακυρώνει το δικαίωμα στο να κρίνουμε τα πράγματα.
Γιατί εκείνο, που από έναν κριτικά σκεπτόμενο πολίτη δεν πρέπει να διαφύγει είναι ότι, στην καλύτερη εκδοχή, οι ηγεμονεύουσες δυνάμεις, δεν επιδιώκουν παρά την εγκαθίδρυση ενός δυτικόστροφου μοντέλου και αυτό μάλιστα σε αγαστή συνεργασία με τις ΗΠΑ.
Ας μου επιτραπεί να επιμείνω στην σε όλους μας αποτυπωμένη εικόνα, ότι σε καμιά σχεδόν από τις πρωτοφανούς παλμού, έντασης και συμμετοχής διαδηλώσεις, δεν ακούστηκε ούτε ένα αντιαμερικανικό ή αντιισραηλινό σύνθημα.
Ούτε ένα σύνθημα εναντίον αυτών που ανέλαβαν, ανέχθηκαν και στήριξαν όλους αυτούς τους τυράννους, εναντίον αυτών που αποτελούν τον κατεξοχήν δημιουργό και υποστηρικτή των νεοαποικιακών αυτών εκτρωματικών καθεστώτων, εναντίον αυτών που ρημάζουν το λαό της Παλαιστίνης.

Τι θα σημάνει αν το αρνητικό αυτό σενάριο, τελικά, επικρατήσει;
Απλά, ότι με «ένα σμπάρο χτυπιούνται πολλά τρυγόνια» Ενδεικτικά και πάλι σχηματικά σημειώνω:
Α. Τα ήδη σαπισμένα και «αντιπαραγωγικά» αυτά καθεστώτα πέφτουν, χωρίς όμως να ανατραπούν οι βάσεις στήριξής τους.
Β. Τα καθεστώτα αυτά διαδέχονται κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θα αναλάβουν τον εκσυγχρονισμό του συστήματος, ξαναδημιουργώντας μια νέα καπιταλιστική αγορά εκατομμυρίων εργαζομένων –εκατομμυρίων καταναλωτών– υποψηφίων αγοραστών, που θα δώσουν στην πλούσια, σε τεχνογνωσία και πρωτοπόρα στον δευτερογενή και τριτογενή τομέα, Δύση, μια βαθιά ανάσα.
Γ. Η Αμερική αποδυναμώνει τα ευρωπαϊκά ερείσματα στη Β. Αφρική και γίνεται καθολικός, σχεδόν κυρίαρχος του παιχνιδιού, μπλοκάροντας -ταυτόχρονα- την κινεζική και ρωσική διείσδυση. Σας φαίνεται εύκολο να ξαναγυρίσουν στη Λιβύη οι 25.000 Κινέζοι που αποχώρησαν;
Δ. Τα τυραννικά- κλεπτοκρατικά καθεστώτα διαδέχονται δημοκρατικά καθεστώτα, τουρκικής όμως κοπής, με τον στρατό ρυθμιστή του πολιτικού παιχνιδιού και εγγυητή της κρατούσας νέας τάξης πραγμάτων και των σχέσεων ιδιοκτησίας.
Πρόκειται φυσικά, για ένα αρνητικό σενάριο, που σε κάθε περίπτωση αποκλείεται να ισχύσει και να εφαρμοστεί με τον ίδιο τρόπο σε διαφορετικές κοινωνίες και με διαφορετικού επιπέδου ανάπτυξης κινήματα, καθόλου όμως απίθανο στο να επικρατήσει, με όλες, φυσικά, τις διαφοροποιήσεις και αλλαγές από χώρα σε χώρα.
Εδώ είναι, που ξαναμπαίνουν ουσιαστικά τα μεγάλα ζητήματα – διλλήματα, για τα ριζοσπαστικής κατεύθυνσης κινήματα, τα οποία όμως, όπως περιέγραψα, είναι κατ’ ουσίαν μειοψηφικά και σε κάθε περίπτωση αδυνατούν να συγκροτήσουν στην παρούσα ως φαίνεται φάση, ένα αντιιμπεριαλιστικό πατριωτικό.- δημοκρατικό κίνημα ανατροπής.
Σε αυτό το τεράστιο ζήτημα, δεν είναι εύκολο να δοθεί απάντηση και ιδίως δίκην συνταγής.
Εκείνο που μπορεί να συναχθεί είναι, ότι τόσο στον αραβικό κόσμο, όσο και στη Λατινική Αμερική, η προοδευτική ριζοσπαστική κατεύθυνση-λύση, μπόρεσε να πραγματοποιηθεί, χάρη στη δημιουργία ενός ευρύτερου αντιιμπεριαλιστικού, πατριωτικού, δημοκρατικού μετώπου.

Μοιάζει λίγο να ξανατίθενται παρόμοια ζητήματα σαν αυτά που ανέδειξε η φάση της εθνικής διαμόρφωσης και η αντιαποικιοκρατική διαδικασία. Υπάρχει δυνατότητα μιας καινούργιας ιστορικής απάντησης;
Πράγματι, αν αυτό επιβεβαιώνεται από την ιστορική μας εμπειρία, τότε το πρόβλημα είναι τι κάνουν όλοι όσοι εμπνέονται από το όραμα μιας κοινωνίας, που οι άμεσοι παραγωγοί, θα είναι κύριοι των όρων της ζωής τους.
Δεν έχω απάντηση ή πρόταση παρόντος, φρονώ, όμως, ότι θα μας βοηθούσε μια εκ νέου ανάγνωση της ιστορίας. Και σε αυτή την περίπτωση, χρήσιμη πολύ είναι νομίζω, η προσφυγή μας σε ορισμένες διαπιστώσεις που πολύ έγκαιρα έκανε ο Γκράμσι, γύρω από το ζήτημα της ηγεμονίας, στα χρόνια που βρισκόταν στην φυλακή. Διαβάζοντας συστηματικά, για τους αγώνες του ιταλικού λαού στην πορεία προς την ανεξαρτησία, συνειδητοποιεί στην πολυπλοκότητά της, όλη την πορεία του ιταλικού Risorgimento, που είναι το κίνημα της ιταλικής παλιγγενεσίας, αντίστοιχο με το δικό μας 1821, στο οποίο η Ιταλία, μέσα από μια διαδικασία πολύπλοκη και αντιφατική εν πολλοίς, συγκροτείται σε ένα ενιαίο κράτος. Η μελέτη ακριβώς αυτού του ζητήματος στις ρίζες του, του δίνει να καταλάβει ότι ουσιαστικά, η πορεία προς την ολοκλήρωση δεν έγινε, δυστυχώς ή ευτυχώς αυτή είναι η ιστορία, από μια συνιστώσα. Από τον Βίκτωρα Εμμανουήλ και τους μοναρχικούς, τον Καμίλο Καβούρ και τους μετριοπαθείς φιλελεύθερούς του, ως τους ριζοσπάστες δημοκράτες πατριώτες / διεθνιστές Ιωσήφ Ματσίνι και Γκαριμπάλντι, οι συνιστώσες του Risorgimento αγκαλιάζουν όλο το πολιτικό φάσμα.
Ειδικότερα στα όσα αφορούν την τότε Αριστερά, ο Γκράμσι θα διαπιστώσει ότι η «εθνική ενότητα είχε μιαν ορισμένη ανάπτυξη και όχι μιαν άλλη. Κινητήρια δύναμη αυτής της ανάπτυξης ήταν το κράτος του Πιεμόντε και η δυναστεία της Σαβοΐας».
Η αδυναμία της ριζοσπαστικής παράταξης να αναδειχθεί σε ηγεμονική δύναμη προβλημάτισε σοβαρά τον Γκράμσι. Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, ότι για να καταφερθεί το μεγάλο εγχείρημα χρειάζονταν κι άλλες δυνάμεις που συνέκλιναν προς την κατεύθυνση αυτή. Είναι η βαθιά μελέτη της ίδιας της ιστορίας της Ιταλίας, που τον οδηγεί στην συνειδητοποίηση αυτού του ζητήματος, στη λογική του μπλοκ για την εξουσία, του πολύμορφου μετώπου, το οποίο άλλωστε, γιατί να το κρύψουμε, το πραγματοποίησε και η ελληνική Αριστερά στα χρόνια του ΕΑΜ. Και πραγματικά η μοναδική ουσιαστική έφοδος που έγινε στους ουρανούς μετά το 1821, η Εθνική Αντίσταση του 1940-’45, έγινε από ένα μπλοκ δυνάμεων. Ποια είναι όμως η διαφορά; Η διαφορά είναι ότι σ’ αυτό το μπλοκ των ποικίλων δυνάμεων ο Γκράμσι έθετε το ζήτημα της ηγεμονίας. Με ποια λογική όμως. Ποια η διαφορά και η υπεροχή της γκραμσιανής σκέψης σε σχέση με την «παραδοσιακή».
Οι όροι της ηγεμονίας και της «πρωτοκαθεδρίας» που επιζητούσε ο Γκράμσι σ’ αυτό το μπλοκ ήταν όροι πρώτιστα ηθικής και διανοητικής ιδεολογικής υπεροχής, γιατί είπαμε ότι ο Γκράμσι δεν αποσυνέδεε ποτέ την πολιτική από την ηθική. Δηλαδή, επιζητούσε την ηγεμονία στις ιδέες κατ’ αρχήν, θεωρούσε όμως ότι το πλέγμα ιδεών που προσέφερε ως πρόταση στην κοινωνία ήταν ηθικά και αξιακά – ιδεολογικοπολιτικά υπέρτερο των άλλων εκδοχών και γι’ αυτό εδικαιούτο να ηγεμονεύσει. Πόση, αλήθεια, απόσταση από τις κυρίαρχες λογικές. Αντίστοιχης πολυπλοκότητας φρονώ ότι και σήμερα είναι το ζήτημα στον αραβικό κόσμο.
Για μένα ο Βίκτωρας Εμμανουήλ και ο Καμίλο Καβούρ, είναι παντού ορατοί και πρωτοστατούντες, με ή χωρίς κελεμπίες, το πρόβλημα ενδεχομένως βρίσκεται στο που είναι ο Ματσίνι και ο Γκαριμπάλντι.

 

http://e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=4355:λουκάς-αξελός&Itemid=51

Η «ΚΙΝΗΣΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ» ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ «ΣΤΟΛΟΥ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΙΙ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ

Στις 31 Μάη συμπληρώνεται ένας χρόνος από την δολοφονική επίθεση του Ισραηλινού ναυτικού ενάντια στον «Στόλο της Ελευθερίας» που επιχειρούσε να σπάσει τον απάνθρωπο και παράνομο αποκλεισμό της Γάζας, μεταφέροντας αγωνιστές και ανθρωπιστική βοήθεια. Το αίμα των 9 νεκρών και των τραυματιών, η βία ενάντια στους απαχθέντες επιβάτες του στόλου, μεταξύ των οποίων και 40 συμπολίτες μας,  η παράνομη κράτηση τους και η εξίσου παράνομη απέλασή τους, προκάλεσαν μια αφύπνιση των ευαίσθητων ανθρώπων για το παρατεινόμενο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που συνεχίζεται στην Παλαιστίνη. Η βία των σιωνιστών ενάντια σε μια διεθνή αποστολή δεν ήταν παρά η συνέχεια μιας διαρκούς βίας ενάντια στον παλαιστινιακό λαό: η γη αρπάζεται από τους παράνομους εποικισμούς, η Λωρίδα της Γάζας έχει γίνει πεδίο βολής απαγορευμένων και μη όπλων, οι αντιδράσεις πνίγονται στο αίμα όπως έγινε στις 15 Μάη στη «Νάκμπα», επέτειο της  καταστροφής και ημέρα πένθους των Παλαιστινίων.

Η πολιτική της κυβέρνησης του Ισραήλ δεν είναι μονάχα μια απειλή για τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και για την διεθνή ειρήνη, σε μια περιοχή που βράζει και οι λαοί ξεσηκώνονται ζητώντας ψωμί και ελευθερία. Η θυσία των επιβατών του «στολίσκου της Ελευθερίας» ήταν ένα μήνυμα στην διεθνή κοινότητα ότι δεν είναι δυνατό να ανέχεται, στο όνομα της «ασφάλειας του Ισραήλ», εγκλήματα που ναρκοθετούν την ασφάλεια όλης την Μ. Ανατολής και εν τέλει και του ίδιου του κράτους του Ισραήλ που θα πρέπει να αντιληφθεί ότι η ειρήνη με τους γείτονες είναι ο δρόμος για την ύπαρξη του.

Το μήνυμα αυτό θα επαναληφθεί με πιο ηχηρό τρόπο από τον «Στόλο της Ελευθερίας ΙΙ» («Freedom Flotilla II – Stay Human») που ετοιμάζεται να αποπλεύσει τον προσεχή μήνα, ακόμα πιο μεγάλος και με ευρύτατες διεθνείς συμμετοχές. Πάνω από 20 εθνικές συμμετοχές με καράβια και διπλάσια σε εθνικές αποστολές, μεταξύ των οποίων: οι Παλαιστίνιοι και οι Εβραίοι της διασποράς, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Γαλλία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Ελβετία, η Γερμανία, η Τουρκία, η Ιορδανία, η Μαλαισία και πολλοί άλλοι.

Η ελληνική πρωτοβουλία «Ένα Καράβι για τη Γάζα» (http://www.shiptogaza.gr, http://www.freedomflotilla.eu, office@shiptogaza.gr)   αναπτύσσει αυτή την περίοδο μια μεγάλη καμπάνια για τη στήριξη της αποστολής από φορείς, πολιτικές κινήσεις και όλο τον ελληνικό λαό, όπως συνέβη και με τη συγκινητική τεράστια αλληλεγγύη στο περσινό ταξίδι.

• Η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών καλεί όλες τις τοπικές Σπίθες να υποστηρίξουν με κάθε μέσο που διαθέτουν αυτό το εγχείρημα (υπογράφοντας και την παρούσα ανακοίνωση).

• Θεωρούμε, παράλληλα, ότι για τους Έλληνες η σχέση με τον αραβικό κόσμο είναι μια σχέση με ιστορικό βάθος που δεν μπορεί να υποκατασταθεί από ευκαιριακές και επισφαλείς σκοπιμότητες: Εθνικό συμφέρον για την Ελλάδα είναι η υπεράσπιση του Διεθνούς Δικαίου, η διατήρηση των ιστορικών δεσμών με την Μ. Ανατολή, η πολιτική παρέμβαση στην κατεύθυνση της ειρήνης. Ένα τέτοιο ρόλο μπορεί να παίξει η Ελλάδα αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες, και το εγχείρημα της άρσης του αποκλεισμού της Γάζας από τον «Στόλο της Ελευθερίας ΙΙ»  προσφέρει μια τέτοια ευκαιρία.

• Καλούμε την ελληνική κυβέρνηση παράσχει κάθε διευκόλυνση και βοήθεια στην αποστολή του «Στόλου της Ελευθερίας ΙΙ».

• Την καλούμε επίσης να εγγυηθεί την ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών αλλά και όλων των επιβατών και των πλοίων, προβαίνοντας παράλληλα στις αναγκαίες ενέργειες προς όλους τους διεθνείς Οργανισμούς στους οποίους μετέχει να κάνουν το ίδιο.

• Καλούμε την κυβέρνηση του Ισραήλ να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να συνεχίσει την πρακτική του ταραξία της περιοχής, ότι θα πρέπει να άρει άμεσα τον αποκλεισμό της Γάζας και να αναζητήσει τα μονοπάτια της ειρήνης με τους Παλαιστίνιους και άραβες γείτονες της.                                                                                                                                                                                     http://www.mikis-theodorakis-kinisi-anexartiton-politon.gr/el/news/?nid=747

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΡΟΣΠΟΙΕΙΤΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΥΛΑΞΕΙ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ?

Επί 20 χρόνια τρώμε ένα παραμύθι των εκάστοτε υπουργών ότι προσπαθούν αλλά δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα κύματα των <<μεταναστών>> εισβολέων.

Όλα τα ΜΜΕ μας αποβλάκωναν με παραπλανητικές εικόνες και ψεύτικη πληροφόρηση. Διατεταγμένα στελέχη αμερικανο-τραφείς οικονομολόγοι επι χιλιάδες ώρες μας ανέλυαν τα καλά της φτηνών εργατικών χεριών για την ανάπτυξη της χώρας.

Χιλιάδες αγρότες μας παρασύρθηκαν από το δόλωμα του πρόσκαιρου μικρο- οφέλους και έστειλαν τα παιδιά τους στην ανεργία με πτυχίο. Εκατοντάδες εργολάβοι οικοδομών έχτισαν σπίτια με μικρότερο εργατικό κόστος και άνοιξαν εμπορικά μαγαζιά στα παιδιά τους που σήμερα έχουν μόνο χρέη και κρύβονται από την εφορία. Χιλιάδες έλληνες εργαζόμενοι έχασαν τις εργασίες τους και

ΟΛΟΙ έχασαν τη δυνατότητα να διαπραγματευτούν καλλίτερες συνθήκες εργασίας , ωράρια, ασφάλιση και αξιοπρεπείς μισθούς. Δεκάδες δημοσιογράφοι έκαναν λαμπρές καριέρες με ρεπορτάζ συμπάθειας προς τους κακόμοιρους μετανάστες , τα ενδιαφέροντα έθιμά τους και την ανθρώπινη αλληλεγγύη που πρέπει να επιδείξουμε… Εκατομμύρια (ίσως δις) ευρώ δαπάνησε το κράτος για τη χρηματοδότηση ΜΗΚΥΟ που είχαν αποκλειστικό έργο τη <<προσαρμογή>> των εποίκων στην ελληνική πραγματικότητα.

Πόσα δις ευρώ δαπάνησαν οι κυβερνήσεις μας , από τη φορολογία των ελλήνων πολιτών για να διασώζουν ναυαγούς, χτίζουν υποδομές υποδοχής, να παρέχουν δωρεάν ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη ?

Η στρατευμένη στην δυτικών προτύπων καπιταλιστική ανάπτυξη <<διανόηση>>, έγραψε χιλιάδες άρθρα κατά του κακού δήθεν ρατσισμού κλπ.

Τα σχολικά βιβλία ξαναγράφτηκαν και η νέα γενιά εκπαιδεύτηκε να δείχνει ανοχή στον ξένο συγκάτοικο – συμμαθητή … Μας έπεισαν ότι προοδευτικό είναι να αγαπάμε τους διαφορετικούς νέους κατοίκους της γειτονιάς μας….

ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΡΩΤΗΣΕ ΠΟΤΕ ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΣΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΑΛΛΙΣΤΑ 3 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ….

ΟΥΤΕ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΑΣ ΕΡΩΤΟΥΝ – ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΜΑΣ ΒΑΖΟΥΝ ΤΑΜΠΕΛΕΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΩΝ ΚΑΙ ΦΑΣΙΣΤΩΝ – ΡΑΤΣΙΣΤΩΝ ΑΝ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ. Και δυστυχώς έχουν αφορμές από πρακτικές ασήμαντων μειοψηφιών τις οποίες προβάλουν ως κακό παράδειγμα και μπαμπούλα…

Όμως πλέον ΔΕΝ πείθουν …. Τα εγκλήματα και οι ξεχασμένες ασθένειες βοούν κάθε μέρα…

Ο άνεργος νέος που ψάχνει έστω και μια προσωρινή θέση εργασίας και βλέπει τους αλλοδαπούς να την έχουν καταλάβει , εξεγείρεται.

Ο ασθενής πολίτης που περιμένει στα κρατικά νοσοκομεία στην ουρά πίσω από εκατοντάδες αλλοδαπούς με χαρτί απορίας χάνει την υπομονή του…

Ο μαθητής που φοβάται στο <<ελληνικό>> σχολείο τη βία των συνομηλίκων του οργανωμένων σε <<συμμορίες>> παιδιών των μεταναστών, αντι- οργανώνει αμυντικά τις παρέες του…

Χιλιάδες συνταξιούχοι , πρώην κρατικοί λειτουργοί, στρατιωτικοί και απλοί πολίτες ανησυχούν για τη ακεραιότητα και την ασφάλεια της χώρας.

Η ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΣΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΔΕΝ ΠΕΙΘΕΙ ΠΛΕΟΝ..

Το επόμενο μέσον … η επιβολή με τη βία. Δεν θα παραξενευτώ να δώ νέους νόμους προστασίας των αλλοδαπών κατοίκων της Ελλάδος, μαζική εκχώρηση δικαιώματος ψήφου κλπ. Δεν είναι τυχαίο το νομοσχέδιο Καστανίδη κατά της πρόκλησης με σχόλια <<της εχθροπάθειας>> και την απαγόρευση ακόμα και στο διαδίκτυο <<εμπρηστικών>> σχολίων .

ΕΛΛΗΝΑ ΣΥΜΠΟΛΙΤΗ ΜΗ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΠΛΕΟΝ – ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΣΕΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ…

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Πρόσκληση «Πικρές ελιές: Η διπλωματία, η σύγκρουση των θεωριών και η σύγχρονη Κύπρος»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

 Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου «Πικρές Ελιές: Η διπλωματία, η σύγκρουση των θεωριών και η σύγχρονη Κύπρος» του Ουίλλιαμ Μάλλινσον και στην συζήτηση που θα ακολουθήσει, την Τετάρτη 25 Μαϊου, στις 7.30 το απόγευμα, στην αίθουσα του πολιτιστικού κέντρου του Ι.Ν. Φανερωμένης στον Χολαργό.

 Συμμετέχουν οι :

Ουίλλιαμ Μάλλινσον, λέκτορας βρετανικής Ιστορίας, Λογοτεχνίας και Πολιτισμού στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, πρώην διπλωμάτης,

Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης, συγγραφέας και καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με ερευνητικό και διδακτικό έργο με αντικείμενο τις Διεθνείς Σχέσεις.

Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας και εκδότης του περιοδικού Άρδην και της εφημερίδας Ρήξη – μέλος της Προσωρινής Συμβουλευτικής Επιτροπής της ΚΙΝΗΣΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ.

Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο 210-6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr.

 

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

Ποια είναι τα βασικά «ελατήρια» πίσω από τον διεθνή ανταγωνισμό και τις συγκρούσεις και πώς μπορούν αυτά να αποκαλυφθούν μέσω της θεωρίας των διεθνών σχέσεων, της ιστορίας ή της διπλωματίας;

Η Κύπρος είναι ιδανική περίπτωση για μια εξαντλητική δοκιμασία τόσο της θεωρίας όσο και της πράξης. Καθ’ όλη την ιστορία του, το νησί βρίσκεται στο επίκεντρο διεθνών διενέξεων και ακόμη και σήμερα παραμένει μια γεωπολιτική πυριτιδαποθήκη με οξεία ένταση μεταξύ της Κύπρου και της Τουρκίας, λόγω της τουρκικής κατοχής του ενός τρίτου της εκτάσεώς του. 

Η εχθρότητα έχει μεταφερθεί στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, με την Κύπρο να έχει πλέον την ιδιότητα του μέλους και τις ΗΠΑ με το Ηνωμένο Βασίλειο να πιέζουν για εισδοχή της Τουρκίας. Εν τω μεταξύ, στη γεωπολιτική ενδοχώρα, η Ρωσία παραμένει καχύποπτη σχετικώς με τις βρετανικές βάσεις στην Κύπρο, οι οποίες προβάλλουν την ισχύ του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.

 ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ:

O Ουίλλιαμ Μάλλινσον (William Mallinson), Βρετανός πρώην διπλωμάτης, είναι λέκτορας βρετανικής Ιστορίας, Λογοτεχνίας και Πολιτισμού στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο.

 Άλλα βιβλία που έχει εκδώσει:

Cyprus, A Modern History (IB Tauris 2009),

Partition through Foreign Aggression: The Case of Turkey in Cyprus (University of Minnesota 2009),

Cyprus, Diplomatic History and the Clash of Theory in International Relations (IB Tauris 2010),

Britain and Cyprus, Key Themes and Documents since World War II (IB Tauris 2010).

ΧΑΡΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΧΟΛΑΡΓΟΥ ΣΤΟΝ Ι.Ν.ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ

 

 

ΧΑΡΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε΄ΣΤΑΣΗ ΧΟΛΑΡΓΟΥ ΣΤΟΝ Ι.Ν.ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ

YΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΣ…

 

Προσφατα   διαβασα ενα κειμενο στο περιοδικο focus,το οποιο ανελυε οτι η χωρα μας, η ΕΛΛΑΔΑ μας, μπορει να καλλιεργησει τα παντα και να παραγει κρεας και γαλα για ολο τον λαο..Μπορουμε, λεει στο περιοδικο, να οργανωσουμε απο την αρχη τη χωρα μας,να φτιαχνουμε τους υπολογιστες μας,τα αυτοκινητα μας,  μονοι μας,καθως υπαρχουν εκατονταδες  Ελληνες εφευρετικοι και ικανοτατοι  βιοτεχνες που μπορουν να φτιαξουν τα παντα…

Ηλεκτρικο ρευμα μπορουμε να εχουμε αφθονο και φθηνο,εκμεταλλευομενοι τον ηλιο και τον αερα,οικοδομικα υλικα παραγουμε και μπορουμε να χτισουμε σπιτια για ολους.Να ξαναφτιαξουμε μικρες και μεγαλυτερες βιομηχανικες μοναδες, που να φτιαχνουν ολα αυτα που αγοραζουμε πανακριβα στα σουπερμαρκετ και εισαγουμε απο αλλους.Να υπαρχουν ετσι δουλειες για ολους και ολοι να δουλευουν, για να τρεφονται ολοι.

Η Ευρωπη προσπαθει να μας πεισει οτι ειμαστε χαραμοφαηδες,τεμπεληδες και ανικανοι.Κι απο αυτα ειμαστε.Αλλα δουλευουμε περισσοτερες ωρες απο ολους τους και παιρνουμε τα λιγοτερα χρηματα απο ολους τους.Τα σουπερμαρκετ μας ειναι τα πιο ακριβα της Ευρωπης κι ομως και σπιτια εχουμε οι περισσοτεροι και εξοχικα και γλενταμε σε ταβερνες και κερναμε ολη την παρεα,αμα γουσταρουμε.Ειναι να μην μας πιασει το φιλοτιμο.Τι εχουν απο ολα αυτα οι Ευρω-πεοι ?? ΤΙΠΟΤΑ, χωρια που φθονουν την ιστορια μας,τις παραλιες μας και τις χωριατικες σαλατες μας.

Εμεις μπορουμε το καλυτερο,οι πολιτικοι μας κατορθωνουν το χειροτερο.Αλλο ενα ταλεντο μας !! Οι επι χρονια κυβερνησεις μας, μας αποφλοιωνουν,μας ευνουχιζουν και μας στερουν την δυνατοτητα παραγωγης και μετα »θρηνουμε» που οι επιστημονες μας φευγουν στο εξωτερικο….
Αυτη ηταν η αποψη του περιοδικου και με βρισκει απολυτα συμφωνο σε πολλα.Τωρα ομως σημασια εχει τι θα κανουμε εμεις ??? Πως θα αξιοποιησουμε ολη αυτη την ενεργεια μας και το ταλεντο μας. Ειναι πολυ καλα να καθομαστε ολη μερα στο face και να παιζουμε παιχνιδια και να μαλακιζομαστε με τα γκομενικα …αλλα καποια στιγμη πρεπει να το αντιστρεψουμε και σε κομματι,εργασιακο και επικοινωνιακο προς οφελος δικο μας και της πατριδος μας.

Θα αναφερω μερικα παραδειγματα.Αν στις ευρυτερες ορεινες περιοχες της Ευρυτανιας,της Φλωρινας,της Ροδοπης,της Αρκαδιας,της Ηλειας,της Θεσπρωτιας αλλα και της Θεσσαλιας και των ορεινων ογκων της Δωδ/σου,δημιουργηθουν απο μια μεγαλη κτηνοτροφικη μοναδα,που να παραγει κατεψυγμενα κρεατα με σκοπο την διαθεση στα μεγαλα ξενοδοχεια της χωρας,τοτε αυτοματα η χωρα θα μειωσει το 75% των αγορων της απο την Ευρωπαικη ενωση.Το κερδος ειναι τεραστιο,αφου α) θα αυξησει το εργατικο δυναμικο, β) μειωμενο κοστος μεταφορας για τους ξενοδοχους αλλα και μεγαλυτερο κερδος για τους ντοπιους επιχειρηματιες γ) μειωση κοστους διαμονης, αρα καλυτερες τιμες για τον τουρισμο μας,δ) ποιοτικα και αγνα προιοντα ε) μεγαλυτερο φορο εισοδηματος για το κρατος,αφου θα υπαρχει μεγαλυτερος ογκος συναλλαγων..εδω να σας τονισω οτι μονο στην Ροδο,τα μεγαλα ξενοδοχεια χρειαζονται για τις αναγκες σιτισης των πελατων τους,περιπου 3000 τονους κοτοπουλα ετησιως και περιπου 5000 τονους προτηγανισμενης πατατας.Χωρια τα μοσχαρια,τα χοιρινα και τα διαφορα αλλα συμπληρωματικα προιοντα.ΟΛΑ ΑΥΤΑ ερχονται απο το εξωτερικο και πληρωνονται σε τραπεζες του εξωτερικου,πλην καν ξεκινησει η φορτωση των εμπορευματων.Εδω βεβαια παιζουν ρολο και τα ντοπια μονοπωλια που κερδιζουν εκατονταδες εκατομμυρια ευρω απο την μεσολαβηση αλλα και την διακινηση των αγαθων αυτων.Ακριβως το ιδιο μπορει να συμβει και στα αγροτικα προιοντα,που τα χωραφια μας μαραζωνουν, τα προιοντα μας πετιουνται και οι τιμες τους κυμαινονται αναλογα την διαθεση και τα κεφια των εμπορων.

Ειναι ΠΑΡΑΛΟΓΟ τα Ελληνικα νοσοκομεια και τα Ελληνικα στρατοπεδα, να τρωνε πατατα τουρκικη η αιγυπτου.Η ξεφτιλα σε ολο της το μεγαλειο.Αρα λοιπον, οι νεοι μας ΛΑΜΠΡΟΙ επιστημονες,αντι να βρισκουν τροπο να παιρνουν τον »πουλο» για το εξωτερικο,να κατσουν εδω και να βαλουν το μυαλο τους να δουλεψει και να οργανωσουν την χωρα απο την αρχη.Ενα αλλο απλο παραδειγμα,που θα ανακυκλωνε την οικονομια μας και θα ταρακουνουσε την οικονομια της Γερμανιας, ειναι τα αυτοκινητα.Ξερετε ποσες μαντρες αυτοκινητων και γεωργικων μηχανηματων,υπαρχουν σε ολη την Ελληνικη Επικρατεια.Καθημερινα εμποροι αγοραζουν συνεχεια καινουρια η μεταχειρισμενα απο το εξωτερικο,ενω μπορουν να ανακυκλωσουν τα ηδη υπαρχοντα.

Καποιος που ψαχνει για φορτηγο στην Κρητη η στα Δωδ/σα,παει εξωτερικο η στις αντιπροσωπειες,ενω στα Γιαννιτσα η στη Καρδιτσα οι μαντρες ειναι γεματες.Βρειτε ενα τροπο, μεσα απο τα διαφορα σαιτ του ιντερνετ και ανακυκλωστε το στοκ ολων των εμπορευματων αυτων και θα δειτε το κερδος ποσο μεγαλο ειναι για την χωρα μας.Υπαρχουν και πολλοι αλλοι τροποι για να παει μπροστα αυτη η χωρα.Ειναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ να παιρνουμε και να πουλαμε χυμους πορτοκαλι απο Ευρωπη,ενω αυτοι αγοραζουν τα πορτοκαλια απο εμας.Ειναι ντροπη μας,να πεταμε τα πορτοκαλια και τα μηλα και να εισαγουμε κομποστες απο την Λ.ΑΜΕΡΙΚΗ..δεν ξερω ποσα ακομα θα μπορουσα να γραψω.Τρελλαινομαι μονο και μονο που τα σκεφτομαι.Αν θελετε να πολεμησετε και να νικησετε τα καθαρματα που μας κυβερνουν,τους ξενους που μας ρουφανε τον πλουτο και το αιμα,να νοιωσετε και μια φορα χρησιμοι σε κατι, ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ απο το κολο facebook και βρειτε λυσεις.

Το ξερατε,οτι η Κρητη απο την Ροδο ειναι πιο κοντα, απο οτι η Κρητη απο τον Πειραια ??? Κι ομως !! ολα τα κρητικα προιοντα ερχονται πρωτα Πειραια και μετα πανε Ροδο.Τριπλασια τιμη του εμπορευματος,χωρια το τεραστιο κοστος μεταφορας.Κι ολα αυτα, γιατι τα συμφεροντα και το υπουργειο δεν εχουν ναυτιλιακη συνδεση μεταξυ των δυο αυτων νησιων.ΜΠΑΧΑΛΟ και ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ..δωστε ΕΛΠΙΔΑ στην ζωη σας και την χωρα,βρειτε δυναμη και ιδεες που θα μας ξαναζωντανεψουν και μην ασχολειστε με την πολιτικη και τους υποκριτες πολιτικους.Τζαμπα μαγκες ειναι, με τα λεφτα τα δικα σας και τα μυαλα τα δικα σας.η ΙΣΧΥΣ εν τη ΕΝΩΣΕΙ ελεγαν καποτε.Ηρθε λοιπον η ωρα να πολεμησουμε και να δουλεψουμε σωστα.Χωρις οπλα και μαχαιρια,αλλα με μυαλο και πονηρια,οπως παντα καναμε εμεις οι ΕΛΛΗΝΕΣ.Και ειμαι σιγουρος, οτι στο τελος παλι εμεις θα νικησουμε.Γιατι μονο οι πεθαμενοι δεν εχουν ελπιδες.Και η ΕΛΛΑΔΑ ποτε δεν πεθαινει,οτι κι αν κανετε μερικοι….γιατι ακομα ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΣ…

Υ.Γ.

Για να γινουν ολα αυτα τα παραπανω,χρειαζεται μονο ΕΝΑ πραγμα.ΕΙΡΗΝΗ και ΑΝΑΚΩΧΗ του μισους του ΕΛΛΗΝΑ, προς τον ΕΛΛΗΝΑ.Δεν φταιει ο γειτονας η ο διπλανος σου, αν εσυ εισαι μαλακας.Το ιδιο θα λεει πιθανοτατα κι αυτος για σενα.Και δεν σκεφτονται παντα ολοι αρνητικα.Καποια στιγμη σκεφτομαστε και ενεργουμε ΘΕΤΙΚΑ.

 

Από τη σελίδα του ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗ ΟΜΗΡΟΥ στο facebook

 

http://thalamofilakas.blogspot.com/2011/05/y.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+blogspot%2FidvGP+%28%CE%98%CE%91%CE%9B%CE%91%CE%9C%CE%9F%CE%A6%CE%A5%CE%9B%CE%91%CE%9A%CE%91%CE%A3%29

Ξεπουλιέται η Α.Ο.Ζ.;

Η αποτυχημένη και φοβική κυβέρνηση του «Γιωργάκη» απεμπολεί κυριαρχικά μας δικαιώματα για να μη δυσαρεστήσει την Τουρκία! Δύο κείμενα [του Κ. Χολέβα-εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (10.5.2011) και ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη (11.5.11)], από διαφορετικούς πολιτικοϊδεολογικούς χώρους επιβεβαιώνουν το ξεπούλημα…

ΔΕΕ

Η ΑΟΖ ΕΓΙΝΕ ΡΟΖ

Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων

Ώστε έτσι, λοιπόν! Ο Υπουργός των Εξωτερικών κ. Δημήτρης Δρούτσας δήλωσε δημοσίως ότι η Ελλάς δεν θα ανακηρύξει, όπως θα εδικαιούτο να το κάνει με βάση το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης, την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της, και τούτο για να μη δυσαρεστήσει την Τουρκία. Δεν εκπλήσσομαι, προσωπικώς, διότι από τα πρώτα βήματά του στον χώρο της εξωτερικής πολιτικής ο σημερινός Πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου ήταν οπαδός των συνεχών υποχωρήσεων και της ηττοπάθειας. Αυτό το κάνει λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων, όχι από σκοπιμότητα. Όλα δε αυτά καμουφλάρονται με λεκτικά περιτυλίγματα, όπως εκσυγχρονιστική πολιτική, φιλειρηνική διπλωματία, καταπολέμηση του εθνικισμού (πάντα του ελληνικού και ποτέ του τουρκικού) και άλλα παρεμφερή.

Ο κ. Δρούτσας έχει ζήσει πολλά χρόνια στην Αυστρία και όφειλε να γνωρίζει ότι η χώρα αυτή γέννησε τον Καγκελλάριο Μέτερνιχ, φανατικό αντίπαλο της Ελληνικής Επαναστάσεως. Όμως ο Μέτερνιχ είχε απέναντί του σε κάθε διπλωματική μάχη τον Ιωάννη Καποδίστρια. Ο Κερκυραίος διπλωμάτης και επί έτη σύμβουλος του Τσάρου της Ρωσίας, εφοδιασμένος με μία στέρεα ελληνορθόδοξη παιδεία, αντιμετώπισε με επιτυχία τον Μέτερνιχ, Ο Χένρυ Κίσσιντζερ στη διδακτορική διατριβή του για την εποχή εκείνη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι στην Ιστορία υπάρχουν δύο είδη πολιτικών και διπλωματών: Οι Μέτερνιχ και οι Καποδίστριες. Οι πρώτοι αγωνίζονται να καταπνίξουν τα δικαιώματα των μικρότερων λαών και υπερασπίζονται παλαιολιθικές αυτοκρατορίες. Οι δεύτεροι αρθρώνουν λόγο πατριωτισμού, εθνικής αξιοπρέπειας και στηρίζουν τα δικαιώματα και των αριθμητικά μικρότερων λαών. Ο κ. Δρούτσας παραμένει οπαδός του Μέτερνιχ, ο οποίος πίστευε στη διατήρηση της Αυστρουγγαρίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ενώ όσοι προτείνουμε την ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ διδασκόμαστε από τη συγκρατημένη αισιοδοξία και τη μαχητικότητα του Καποδίστρια. Οι κ.κ. Παπανδρέου και Δρούτσας γοητεύονται από το νεο-οθωμανικό πρότυπο του Αχμέτ Νταβουτογλου, γι’ αυτό και τον αφήνουν να αλωνίζει προκλητικά στη Θράκη. Όσοι πιστεύουμε στη γραμμή Καποδίστρια χαρακτηριζόμαστε από τον κ. Δρούτσα ότι απλώς ακολουθούμε μια μόδα. Καλύτερα να είσαι του συρμού (της μόδας) παρά να είσαι του διασυρμού, όπως κατήντησε η εξωτερική πολιτική μας.

Ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου ως Υπουργός ή Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών έχει συνδέσει τα βήματά του με …..επιτεύγματα του νεοελληνικού εκσυγχρονισμού όπως η υποχώρηση στα Ίμια, η Μαδρίτη του 1997 με αναγνώριση ζωτικών συμφερόντων της Άγκυρας στο Αιγαίο, η παράδοση του Οτσαλάν, τα ζεϊμπέκικα με τον μακαρίτη Τζεμ, η υπογραφή συμφωνίας με την Τουρκία για περικοπή από τα σχολικά μας βιβλία των σημείων που ενοχλούν την Άγκυρα. Η γραμμή του κ Παπανδρέου δεν απαντά στο ερώτημα «πώς θα αναβαθμίσουμε τον γεωπολιτικό μας ρόλο», αλλά διέπεται από το φοβικό σύνδρομο «μην ενοχληθεί η Τουρκία». Η λογική Παπανδρέου- Δρούτσα εντάσσει την Ελλάδα στη ζώνη επιρροής της Τουρκίας και φοβούμαι ότι κάθε υποχώρησή μας δίνει γενικότερα μηνύματα υποχωρητικότητας προς κάθε ξένη χώρα. Ακόμη και προς το υπό διάλυσιν κράτος των Σκοπίων.

Τον Απρίλιο του 2000, λίγες ημέρες πριν από τις βουλευτικές εκλογές που κερδήθηκαν οριακά από τον Κώστα Σημίτη, ο κ. Γ. Παπανδρέου εγκαινίασε μία ηλεκτρονική πύλη του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών με τον τίτλο http://www.greece.gr/. Υποτίθεται ότι αυτός ο αγγλόφωνος ιστότοπος θα προέβαλλε τις εθνικές μας θέσεις διεθνώς. Από την πρώτη ημέρα της λειτουργίας του -ευτυχώς σταμάτησε μετά από λίγους μήνες- η άποψη του κ. Παπανδρέου κατέστη εμφανής. Δημοσιεύθηκε, λοιπόν, ως κύριο άρθρο της πρώτης εβδομάδας ένα κείμενο στα αγγλικά με ελληνική υπογραφή, το οποίο κατηγορούσε τα … ελληνικά σχολικά βιβλία ότι καλλιεργούν μίσος κατά των Τούρκων. Άρα η βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων θα αρχίσει από την αλλαγή των σχολικών εγχειριδίων Ιστορίας των δύο χωρών. Κατέληγε μάλιστα ο αρθρογράφος με την πρόταση προς εμάς τους Έλληνες να υιοθετήσουμε μία νέα εθνική ταυτότητα για … να μάς αγαπήσουν οι Τούρκοι. Έκτοτε έχουν γίνει πολυάριθμα εθνικώς απαράδεκτα ψαλιδίσματα ηρώων, μαρτύρων, μαχών και γενοκτονιών από τα ελληνικά εγχειρίδια, ενώ οι Τούρκοι καλλιεργούν μέσω της παιδείας τον νεο-οθωμανισμό και τον επεκτατισμό. Στην προσπάθεια των κ. Παπανδρέου και Δρούτσα να μας πείσουν πόσο καλοί γείτονες είναι οι Τούρκοι ήλθαν ως αρωγοί και οι ανιστόρητοι «ιστορικοί» που επιχείρησαν μέσω τηλεοπτικών ντοκυμανταίρ να υπονομεύσουν το κύρος της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 και των πρωταγωνιστών της.

Με τη λογική του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Εξωτερικών ότι δεν ασκούμε νόμιμα δικαιώματα για να μη χαλάσουμε την καρδιά των Τούρκων η Ελλάς δορυφοροποιείται. Με πρόσχημα μάλιστα το ανεκδιήγητο Μνημόνιο οδηγούμαστε σε πλήρη απεμπόληση και απάρνηση καιρίων εθνικών συμφερόντων. Από τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο προχωρούμε προς τις ροζ ζώνες των ελληνικών υποχωρήσεων. Η ελληνική ΑΟΖ ουσιαστικά παραχωρείται στην Τουρκία και αποκτά ροζ χρώμα από την ανάμιξη της λευκής πετσέτας που πετάξαμε και της κόκκινης τουρκικής σημαίας. Αντί για το γαλάζιο της σημαίας μας και της θάλασσάς μας οι χειριζόμενοι τα εθνικά μας θέματα προτίμησαν το ροζ. Αντί του δυναμισμού προτίμησαν την υποταγή. Αντί της αξιοπρέπειας την υποτέλεια.

Στο Αιγαίο, στη Θράκη, στην Κύπρο διακυβεύεται η ασφάλεια, η άμυνα, η εθνική αξιοπρέπεια και η οικονομική και ενεργειακή επιβίωση του Ελληνισμού. Δυστυχώς οι θαυμαστές του Τζεμ και του Νταβούτογλου υποθηκεύουν το μέλλον όλων μας και κυρίως των παιδιών μας.

Κ.Χ. 8.5.2011

 

ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ

ΘΑΛΑΣΣΙΩΝ ΥΔΑΤΩΝ

 

Χαράζει «θαλάσσια στρατηγική» χωρίς πρόβλεψη ΑΟΖ

Τετάρτη 11 Μάη 2011

 

Κατατέθηκε χτες στη Βουλή το νομοσχέδιο για τη «Θαλάσσια στρατηγική για την προστασία και διαχείριση των θαλάσσιων υδάτων» στο οποίο σκόπιμα παραλείπεται ο προσδιορισμός της «Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης» (ΑΟΖ). Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο ενσωματώνει στην ελληνική νομοθεσία την οδηγία 2008/56 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τη θαλάσσια στρατηγική.

Η συγκεκριμένη οδηγία, που αποτελεί τη μελλοντική θαλάσσια πολιτική για όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ για την προστασία των θαλασσών (νερών, υπεδάφους κλπ.), αφήνει έωλο τον προσδιορισμό της ΑΟΖ. Η κυβερνητική απόφαση για επικύρωση από τη Βουλή της εν λόγω οδηγίας, χωρίς στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο να γίνεται σαφής προσδιορισμός της ΑΟΖ και με δεδομένο ότι η ελληνική κυβέρνηση, λόγω τουρκικών διεκδικήσεων, δεν ασκεί τα δικαιώματα που απορρέουν από τις διατάξεις της Σύμβασης του ΟΗΕ του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας, τόσο όσον αφορά το πλάτος των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, όσο και στην κήρυξη της ΑΟΖ, δημιουργεί ένα καθεστώς «ρευστότητας» για τη θαλάσσια περιοχή του Αιγαίου και τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Το ίδιο ισχύει και στα θαλάσσια σύνορα της χώρας με τη Λιβύη, την Αλβανία και την Αίγυπτο. Πολλά ερωτήματα επίσης προκαλεί το γεγονός ότι από το Παράρτημα ΙΙ του νομοσχεδίου που κατατέθηκε τελικά στη Βουλή, αφαιρέθηκε χάρτης ο οποίος υπήρχε όταν αυτό τέθηκε σε διαβούλευση και περιείχε οριοθετημένες κάποιες θαλάσσιες υποπεριοχές της χώρας, ενώ τώρα αυτός αντικαταστάθηκε με ένα χάρτη όπου δε διευκρινίζεται απολύτως τίποτε…

Κατά τα άλλα, τίθενται για την επίτευξη του στόχου της διατήρησης ή επίτευξης της καλής περιβαλλοντικής κατάστασης του θαλάσσιου περιβάλλοντος έως το έτος 2020, τα εξής χρονοδιαγράμματα:

Εως το 2012, θα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί α) η αρχική αξιολόγηση της περιβαλλοντικής κατάστασης των θαλάσσιων υδάτων, β) ο προσδιορισμός της καλής περιβαλλοντικής κατάστασης των θαλάσσιων υδάτων και γ) ο καθορισμός των περιβαλλοντικών στόχων και δεικτών.

 Εως το 2013, θα πρέπει να έχουν οριοθετηθεί οι προστατευόμενες περιοχές για κάθε θαλάσσια περιοχή ή υποπεριοχή, με στόχο τη δημιουργία ενός συνεκτικού και αντιπροσωπευτικού δικτύου θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών.

Εως το 2014, θα πρέπει να έχουν θεσπιστεί τα προγράμματα παρακολούθησης της περιβαλλοντικής κατάστασης των υδάτων τους.

Τέλος,το 2015, θα πρέπει να έχουν διαμορφωθεί τα προγράμματα μέτρων για την εξασφάλιση καλής περιβαλλοντικής κατάστασης των υδάτων μέχρι το έτος 2020. Η θέση των μέτρων σε λειτουργία προβλέπεται το αργότερο έως το έτος 2016.

Για την εφαρμογή του νόμου προβλέπεται η σύσταση Εθνικής Επιτροπής Θαλάσσιας Στρατηγικής με συμμετοχή όλων των συναρμόδιων υπουργών, ενώ ως Αρμόδια Αρχή ορίζεται η Ειδική Γραμματεία Υδάτων του ΥΠΕΚΑ.

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6240321&publDate=11/5/2011

http://hellenicinterest.blogspot.com/2011/05/blog-post_12.html

Φόβος

Ένα πέπλο φόβου, ένας αόρατος μανδύας, η αίσθηση ότι ο τέταρτος καβαλάρης της αποκάλυψης πλησιάζει.

Κατέβηκε για να πάει να πάρει το αυτοκίνητο και να πάει την σύζυγο του να γεννήσει το δεύτερο παιδί τους αλλά τον πρόλαβαν μερικές μαχαιριές από τρεις αγνώστους μέσα στην νύχτα.

Μπήκε στο ασανσέρ για να ανέβει στον έκτο όροφο αλλά την τελευταία στιγμή τρύπωσε και ένας άγνωστος και η ζωή της έγινε κόλαση. Ήταν δεν ήταν γύρω στις 12 το βράδυ. 

Μπήκε στο σούπερ μάρκετ να αγοράσει τα απαραίτητα για την οικογένεια, αλλά βρέθηκε την λάθος ώρα στο λάθος σημείο. Με μερικές σφαίρες έπεφτε νεκρός και άφηνε πίσω του δυο ορφανά και η ειρωνεία, είχε αρχίσει να κάνει σχέδια για μετά την σύνταξη.

Περπατούσε ανέμελη κρατώντας την τσάντα της με λίγα χρήματα για να πάρει κάτι από το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. Στα 68 της χρόνια λίγα πράγματα την απασχολούσαν. Όχι όμως και ο νεαρός με το μηχανάκι που στην προσπάθεια του να της πάρει την τσάντα την έριξε και της προκάλεσε πολλαπλά κατάγματα. Τώρα δεν ξέρει πότε και αν θα ξαναπερπατήσει. 

Γυρνούσαν από την απογευματινή παράσταση κινηματογράφου, ήταν δεν ήταν 14 στα 15. Τρία τετράγωνα πριν το σπίτι, τους σταμάτησαν τέσσερις συνομήλικοι ή μάλλον λίγο μεγαλύτεροι και τους ξεκαθάρισαν ότι αν δεν δώσουν κινητά και χρήματα θα έχουν άσχημη εξέλιξη. Τα δυο αδέρφια, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, τα έδωσαν όλα. Άλλωστε τι σημασία είχαν μπροστά στην ζωή τους.

Έχει πάρει πτυχίο και μόλις ολοκλήρωσε το masterκαι σκέφτεται να κάνει και διδακτορικό. Που; Ελλάδα ή εξωτερικό; Και μετά τι; 

Είναι 25 και έχει μόνο απολυτήριο λυκείου, ψάχνει για οικοδομές, στα χωράφια, στα καραβιά, αλλά τίποτε. Δεν είναι τεμπέλης, δεν φοβάται την δουλειά. Την ανεργία φοβάται.

Είναι 48 και έμεινε άνεργος, η σύζυγος δεν εργάζεται και έχουν τρία παιδιά. 

Είναι 83 και έμεινε μονός στην ζωή, ο θεός πηρέ κοντά του την σύζυγο και τα δυο του παιδιά. Έμεινε μονός, και φοβάται, φοβάται τοι αν πέσει, αν συμβεί κάτι, δεν θα καταλάβει κανείς και θα μείνει αβοήθητος. Υπήρχε και εκείνο το πρόγραμμα βοήθεια στο σπίτι, αλλά ποιος ξέρει;

Είναι δεν είναι 19, δεν έχει που να κοιμηθεί, έχει δυο μέρες να φάει και έχει αγριέψει και φοβάται ότι θα κάνει κακό σε κάποιον.

Όμως δεν υπάρχουν μόνο αυτοί που φοβούνται, υπάρχουν και αυτοί που δεν φοβούνται.

Αυτοί που μοιράζονται μίζες δεκάδων εκατομμυρίων για υποβρύχια, για αεροπλάνα, για ανταλλακτικά, για πολεμικά σκάφη.

Αυτοί που μοιράζονται προμήθειες για επικοινωνιακό υλικό, για εξοπλισμούς γραφείων, για συνταγές, για εξοπλισμό εργαστηρίων και νοσοκομείων.  

Αυτοί που μοιράζονται αμοιβές για δημόσια έργα, για υπερωριακή απασχόληση, για εργασία μιας ή δυο ωρών σε οκτάωρη βάση, για 16 και 18 μισθούς, για εφάπαξ που φτάνει τα 250.000 αλλά και προεδριλίκια που αγγίζουν τα 200 και 250 χιλιάρικα ετησίως.

Αυτοί που ασχολούνται με ότι έχει μίζα και ψήφους. 

Αλήθεια γατί πρωην πρωθυπουργός παίρνει 10.000 μηνιαία σύνταξη και γατί ο πρόεδρος της Δημοκρατίας παίρνει σχεδόν 30.000 μηνιαίως υπό τις παρούσες συνθήκες;

Και βέβαια ανάμεσα στις δυο ομάδες στέκει η κυβέρνηση, στεκόυν οι ολίγιστοι και οι βραχύβιοι, στεκουν αδύναμοι και ανήμποροι να κάνουν οτιδήποτε. Παρακολουθούν το καράβι να βουλιάζει και κοιτούν σαν αποσβολωμένοι θεατές ταινίας. Η κοινωνική δομή καταρρέει, το έθνος βουλιάζει στην αποσύνθεση και κανείς από τους διοικούντες δεν μιλάει για ανάπτυξη παρά μόνο για διαπιστώσεις. 

Δεν ξερόυν να κάνουν τίποτε άλλο από το να διαπιστώνουν και μερικοί από αυτούς να ασχολούνται με ότι έχει μίζα και ψήφους. Αυτά ξέρουν, τίποτε άλλο.

Και εγώ φοβάμαι, για πρώτη φορά φοβάμαι, πρέπει να ανεβώ στην Αθήνα για να συνεννοηθώ με τον εκδότη μου για το καινούργιο μου βιβλίο ΚΑΙ ΦΟΒΑΜΑΙ, ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΦΟΒΑΜΑΙ.

Φάνης Α. Τσαπικούνης

Συγγραφέας

Πτυχιούχος Τμήματος Γεωπονίας ΑΠΘ

Διδάκτωρ Τμήματος Βιολογίας ΠΠ

tsapif@otenet.gr

«Ο Αλέξανδρος ηγάπησεν ματαίως»

                                      ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

                         «Ο Αλέξανδρος ηγάπησεν ματαίως»

 «….Τον βάλαμε δίπλα και με πέντε λεπτά εξέπνευσε. Έκλεισε μόνος τα μάτια, χωρίς να τα πιάσει άλλος. Την Δευτέρα τον θάψαμε και χάσαμε την τελευταίαν ελπίδα μας. Εν Σκιάθω, 3 Ιανουαρίου 1911…»

Οι τέσσερις αδελφές του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη κάπου απ’ το επέκεινα, θυμούνται, αναμοχλεύουν και αναπαριστούν κομμάτια απ’ τη ζωή του αδελφού τους. Ο ίδιος μιλάει για τη σχέση με τον πατέρα του, τη μητέρα του αλλά κυρίως για κείνην με τις γυναίκες που ονειρεύτηκε, γνώρισε και περιέγραψε στα διηγήματά του. Ίσως κανένας απ’ τους λογοτέχνες μας δεν ύμνησε με τέτοιον τρόπο, τα κάλλη τους, την τρυφερότητα της ψυχής, αλλά και την απόγνωσή τους μπροστά στην άδικη μοίρα των φτωχών γυναικών, που χωρίς προίκα, εκεί στα τέλη του 19^ου αιώνα, δεν ήταν παρά μόνο βάρος για τους άντρες της οικογένειας. «Έτσι του’ ρχεται του ανθρώπου την ώρα που γεννιούνται να τις καρυδοπνίγει» λέει η Φραγκογιαννού.

Ναι, τις αγάπησε πολύ τις γυναίκες ο Παπαδιαμάντης. Τόσο, που ίσως δεν τόλμησε ποτέ να τις αγγίξει.

 Παραγωγή: Ομάδα «Θεώρηση»

Σύνθεση κειμένων- σκηνοθεσία: Μαίη Σεβαστοπούλου

 

Παίζουν: Νίκη Βουγιού

                Φίλια Δενδρινού

                Νερίνα Ζάρπα

                Μαρία Μοναστηριώτη

                Κώστας Παίδαρος

 

Info: CABARET VOLTAIRE

         Μαραθώνος 30, Μεταξουργείο

         2105227046

         Κάθε Δευτέρα και Τρίτη από 2 Μαΐου

         Ώρα έναρξης 20.30

         Είσοδος με κρασί, μπύρα ή ρακί, 12 ευρώ.

         Διάρκεια παράστασης 70 λεπτά.

Β. ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ: Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟ

Ο τίτλος του «Σερ» που του απένειμε η Βασίλισσα της Αγγλίας είναι ένας μόνο από τους πολλούς, εξαιρετικά τιμητικούς τίτλους που απονεμήθηκαν στον Βασίλειο Μαρκεζίνη και που θα χρειαζόμαστε ολόκληρη τη σελίδα για να τους αναφέρουμε, ατά τη διάρκεια μιας μακράς ακαδημαϊκής πορείας που τον οδήγησε σε μια επίλεκτη θέση στην αφρόκρεμα της διεθνούς νομικής επιστήμης. ‘Ανθρωπος με πολύπλευρα ενδιαφέροντα, μεταξύ των οποίων μια πολύ προσωπική, ψυχαναλυτική ματιά στην τέχνη, πέρασε όλη την καριέρα του στο εξωτερικό, για να «τραβηχτεί» τώρα όλο και περισσότερο από την «Ιθάκη» του, την Ελλάδα και τα προβλήματά της, στην οποία αφιερώνει το τελευταίο βιβλίο του «Ελλάδα των Κρίσεων», που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Ερ. «Ελλάδα των Κρίσεων». Γιατί πληθυντικός;

Απ. ‘Εχουμε τη μοναδική ατυχία να αντιμετωπίζουμε πολλές κρίσεις. Κάθε μία μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή. ‘Εχουμε κρίση οικονομική, μεταναστευτική, μειονοτική, εξωτερική…

Ερ. Το Αιγαίο;

Απ. Κυρίως, αλλά μετά θα ακολουθήσει η Θράκη, με απώτερο σκοπό να δημιουργηθεί νέο κρατίδιο με το μοντέλο του Κοσσυφοπεδίου.

Ερ. Ξεχάσατε την οικολογική. Η ΝΑ Ευρώπη θα πληγεί ιδιαίτερα από ερημοποίηση και θερμοκήπιο.

Απ. Αναμφισβήτητα. Πρέπει όμως στο σημείο που είμαστε να αναζητήσουμε ισορροπία αναπτυξιακής και οικολογικής πολιτικής. Γιατί αυτή τη στιγμή προτεραιότητα έχει το αναπτυξιακό. Επιπλέον όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε την «κρίση εμπιστοσύνης», δηλαδή τη βαθιά υποψία που τρέφει ο κόσμος προς την κυβέρνηση, το κράτος, τους πολιτικούς, τη δυνατότητα να μας βγάλουν από την κρίση που μας έφεραν.

Ερ. Ο κ. Παπανδρέου θα σας έλεγε ότι τροφοδοτείτε απαισιοδοξία…

Απ. Σωστή θεραπεία προϋποθέτει σωστή διάγνωση. Η κυβέρνηση κάνει λάθος διάγνωση και αλλάζει συνέχεια διάγνωση. Λίγο μετά τη θριαμβολογία της 25.3, ο Πρωθυπουργός είπε, στις 15.4, ότι είμαστε στην εντατική. Το πρόβλημα του είναι η αξιοπιστία. Μας λένε ότι πότε υπάρχουν, ποτέ δεν υπάρχουν λεφτά, δεν θα μπούμε στο ΔΝΤ αλλά μπαίνουμε, κάναμε 100% όσα μας ζήτησαν, μετά κάναμε 80% κ.ο.κ.… Μου λέτε εμένα για απαισιοδοξία, όταν περάσαμε όλο τον περασμένο μήνα σε μοναδική «μαυρίλα», εν μέρει καλλιεργημένη από την κυβέρνηση.

Ερ. Που αποδίδετε τις αντιφάσεις;

Απ. Στην επικοινωνιακή πολιτική, το πιο πετυχημένο κομμάτι της κυβερνητικής πολιτικής. Τρομάζεις τον κόσμο, τον πειθαρχείς, μετά λες “τα κατάφερα”. Είναι αμερικανικό μοντέλο. Οι προεδρικοί υποψήφιοι λένε πριν την αναμέτρηση «ο δικός μας είναι σοβαρότερος, ο άλλος τα καταφέρνει καλύτερα, θα χάσουμε». Κατεβάζεις τις προσδοκίες, μετά ανεβαίνεις. Προ ενός έτους υπήρχε μελαγχολία ακολουθούμενη από τεχνητή αισιοδοξία για έξη μήνες, με τον κόσμο σε ηρεμία. Ξανάγινε ο κύκλος για τρεις μήνες. Οι δημοσιογράφοι ήταν αισιόδοξοι στις 25.3, έγιναν μετά απαισιόδοξοι, στις 15.4 ξαναμπήκαμε στην «εντατική».

Ερ. Μήπως αποδίδετε πολλά στην επικοινωνία; Η Ελλάδα αντιμετωπίζει οξύτατο πρόβλημα χρέους, η κυβέρνηση λέει ότι χωρίς όσα έκανε θα οδηγούμαστε σε χρεωκοπία…

Απ. Το χρέος αυξήθηκε στο διάστημα άσκησης της πολιτικής αυτής. Δεν δέχομαι καθόλου ότι ήταν η μόνη δυνατή πολιτική. Απέβλεπε κυρίως στη συρρίκνωση εξόδων. ‘Εγινε εις βάρος της απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα, όχι στον δημόσιο.

Ερ. ‘Εγινε μεγάλο ζήτημα ο δημόσιος τομέας.

Απ. Βρήκαμε τους δημόσιους υπαλλήλους 765.000. ‘Ένα χρόνο μετά είπανε ότι μειώθηκαν κατά 0,7%, αλλά συνταξιοδοτήθηκαν 40-45.000. ‘Αρα, από τη μια φεύγουν, από την άλλη προσλαμβάνονται από το ΠΑΣΟΚ (πιθανώς επί συμβάσει). Για να ξαναγυρίσω στο βασικό ερώτημα, του Μνημονίου, κατά τη γνώμη μου δεν ήταν η μόνη πολιτική. Χάσαμε τρεις μήνες αρχικά, δεν βγήκαμε στις αγορές όταν ήταν χαμηλά τα επιτόκια. με χαμηλά επιτόκια. Δεν έγιναν σωστές διαπραγματεύσεις. Κυττάξτε πως έγιναν οι διαπραγματεύσεις στην Ιρλανδία και την Ισλανδία. Εδώ δέχτηκαν ότι είπε η τρόικα. Η Ιρλανδία, ακόμα περισσότερο η Ισλανδία απέσπασαν πολύ καλύτερους όρους. Κόβοντας έξοδα, κόψαμε τα έσοδα, οδηγηθήκαμε σε ύφεση, διπλασιάσαμε την ανεργία.

Ερ. Το πρόγραμμα των 50 δις;

Απ. Δεν είναι ρεαλιστικό και μάλιστα με την ταχύτητα που θέλει η τρόικα. Θα οδηγηθούν σε άλλο σχέδιο, μορφή αναδιάρθρωσης, παρόλο που δεν τους αρέσει να την αποκαλούν έτσι. Σε μια δημοκρατία αυτά πρέπει να συζητώνται, για να μην πω ότι πρέπει να συμφωνούνται μεταξύ των μεγάλων κομμάτων τουλάχιστο, ει δυνατόν όλων. Υπάρχουν διάφορες μορφές αναδιάρθρωσης: επιμήκυνση, μείωση επιτοκίων, «κούρεμα». ‘Όλα έχουν κόστος. Προσωπικά νομίζω, όπως πολλοί ξένοι και διακεκριμένοι ‘Ελληνες, ότι το «κούρεμα» δεν αποφεύγεται, παρά τις δυσάρεστες συνέπειες, αν δεν γίνει με σωστή διαπραγμάτευση και σωστή συμφωνία.

Ερ. Γιατί;

Απ. ‘Ένα χρέος 160% του ΑΕΠ δεν ξεπληρώνεται. Δεν έχουμε έσοδα. Το 2010 βρεθήκαμε με 24,5 δις έλλειμμα περισσότερο απότι προβλέψαμε. Για να πληρωθούν τα τοκοχρεωλύσια χρειαζόμαστε ανάπτυξη 6-7% για 10 χρόνια. Καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν τόκανε. Εμείς θα το κάνουμε, πηγαίνοντας από ύφεση σε μεγαλύτερη ύφεση; Θα πάμε εκεί. Αλλά, σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, θα περάσουμε από στάδιο επιμήκυνσης. Νομίζω ότι η κυβέρνηση ψάχνει έναν τύπο, θέλει να δημιουργήσει μια εταιρεία, που θα επιτρέπει το swap, την ανταλλαγή ομολόγων έναντι μετοχών της εταιρείας, που θα είναι ασφαλισμένες με την υποθήκη κρατικών περιουσιακών στοιχείων, ώστε νάναι σίγουροι οι ομολογιούχοι ότι θα πάρουν τα λεφτά τους. Κάτι τέτοιο θα υποθηκεύσει την Ελλάδα. Θα ευχαριστήσει πολύ τους πιστωτές.

Ερ. Εννοείτε ότι πέραν των 110 δις του Μνημονίου που είναι ενυπόθηκα, χωρίς ρήτρες συνταγματικής προστασίας του κράτους, θα γίνει όλο το χρέος ενυπόθηκο;

Απ. Κυττάξτε, δεν πρέπει να απλοποιούμε, γιατί όλο το θέμα είναι στις λεπτομέρειες. Αυτή όμως είναι η εντύπωσή μου. Σε αντάλλαγμα της επιμήκυνσης, έχω την εντύπωση ότι οι ξένοι ζητάνε δύο πράγματα. Πρώτο, να αναμορφώσουμε το κράτος, να περιορίσουμε τη γραφειοκρατία, να διευκολύνουμε τις επενδύσεις. Δεύτερο, να μπορούν να κατάσχουν περιουσιακά στοιχεία, να γίνουν τα ομόλογά τους «προστατευμένα ομόλογα» (protected bonds). Και τα 400 δις. Αυτό όμως είναι πολύ επικίνδυνη λύση, εκτός αν είμαστε βέβαιοι ότι θα ξεπληρώσουμε. Γιατί κινδυνεύουμε, όπως μερικοί άνθρωποι που παίρνουν δάνεια, μετά δεν μπορούν να πληρώσουν και χάνουν το σπίτι. Δηλαδή, να μην οδηγηθούμε μόνο σε στάση πληρωμών, αλλά σε απώλεια της πατρίδας. ‘Ηδη ικανός αριθμός συνταγματολόγων κρίνει το Μνημόνιο αντισυνταγματικό. Αν όντως πάνε εκεί που πληροφορούμαι, αν είναι σωστές οι πληροφορίες μου, οι συνέπειες θάναι πολύ μεγαλύτερες.

Ερ. Τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα για να βελτιώσει τους όρους δανεισμού; Ορισμένοι προτείνουν την απειλή επιθετικής χρεωκοπίας, με ότι θα σήμαινε για ΕΕ και παγκόσμια οικονομία ή την απαγόρευση γεωπολιτικής χρήσης του χώρου. Δεν είναι επικίνδυνες πολιτικές.

Απ. Δεν μου αρέσουν οι απειλές, ιδίως στην κατάσταση αυτή. Αλλά πρέπει να γίνει διαπραγμάτευση, με κάθε μέσο. Καμία κυβέρνηση δεν χρησιμοποίησε π.χ. τα γερμανικά πολεμικά χρέη. Γιατί; Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε. Αλλά δεν είμαστε τώρα σε θέση, ούτε είναι καλός διαπραγματευτικός τρόπος οι απειλές, χρειαζόμαστε πειθώ. Πριν ένα χρόνο, αν απειλούσαμε, θα τιναζόταν στον αέρα η οικονομία. Τώρα δεν γνωρίζω, έχουν κάπως τακτοποιήσει τα προβλήματά τους.

Ερ. Ξεκινήσατε καμπάνια για την ΑΟΖ

Απ. Πράγματι, δεν καταλαβαίνω για ποιό λόγο δεν ανακηρύσσουμε ΑΟΖ και δεν την οριοθετούμε με την Κύπρο. Θα βρισκόμαστε σε πολύ ισχυρότερη διπλωματική θέση. Τώρα τι να σας πω; Ακούω τις διάφορες εξηγήσεις του κ. Δρούτσα και απελπίζομαι.

Ερ. Θα σας ευχαριστούσε η ενεργός πολιτική;

Απ. ‘Όχι. Είμαι στην πολιτική, γράφω, μιλάω. Δεν έχω λόγο να κομματικοποιηθώ. ‘Ότι προσφέρω βασίζεται στο ότι είμαι ελεύθερος, δεν εξαρτώμαι, δεν πληρώνομαι από κανένα. Δεν είναι απαραίτητο να συμβάλει κανείς παίρνοντας καρέκλα, μπορεί δίνοντας γνώμη. Λένε μερικοί κυβέρνηση συνεργασίας, γιατί θέλουν καρέκλα. Το θέμα είναι να βρεθούν νέοι που να μας βγάλουν από την κατάσταση που μας έφεραν όλοι.

Ερ. Πως;

Απ. Δεν ξέρω. Αν δεν βγει ήρεμα, θα βγει στο πεζοδρόμιο.

Ερ. Περιμένετε εξέγερση;

Απ. Ελπίζω ειλικρινά να την αποφύγουμε. Γιατί λύσεις από το πεζοδρόμιο είναι αιματηρές, κοστίζουν πολύ, το κράτος χρειάζεται πολύ χρόνο να συνέλθει.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Κόσμος του Επενδυτή, 7.5.2011

«Γράφοντας για το μυστήριο του ανθρώπου» με τον π.Βασίλειο Θερμό

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

 Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί στην ομιλία με θέμα «γράφοντας για το μυστήριο του ανθρώπου» με τον π. Βασίλειο Θερμό ψυχοθεραπευτή και στην συζήτηση που θα ακολουθήσει, τη Κυριακή 15 Μαϊου, στις 10.45 το πρωϊ, στην αίθουσα του πολιτιστικού κέντρου του Ι.Ν. Φανερωμένης στον Χολαργό.

  Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο 210-6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr.

Ο π. Βασίλειος Θερμός γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1957 και σπούδασε Ιατρική και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ασκεί την Ψυχιατρική και Ψυχοθεραπεία παιδιών, εφήβων και νέων. Είναι διδάκτορας του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών με βαθμό «άριστα». Μετεκπαιδεύθηκε ως επισκέπτης επιστήμονας (Visiting Scholar) στα πανεπιστήμια Harvard, Boston University, Boston College, Andover Newton.

Τα βασικά του ενδιαφέροντα είναι ο διάλογος Θεολογίας-Ποιμαντικής και Ψυχιατρικής-Ψυχαναλύσεως, η ψυχολογία του κληρικού και του εκκλησιαστικού οργανισμού, η ψυχολογία και ψυχοπαθολογία της θρησκευτικότητος, η εφηβεία και τα προβλήματά της.

Έχει εργασθεί σε εκπαιδευτικά προγράμματα κληρικών και εκκλησιαστικών στελεχών, έχει δημοσιεύσει διάφορα βιβλία και άρθρα, έχει συμμετάσχει σε πολλές εκδηλώσεις και εκπομπές.

Υπηρετεί στην Ιερά Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας.

 ‘Εχει δηλώσει:

«Μια μάχη πρώτα χάνεται στις συνειδήσεις των ανθρώπων και μετά στους νόμους»

 «Επειδή η Εκκλησία στην Ελλάδα μέχρι τώρα ήταν μέρος της εξουσίας, κατήντησε παθητική και ξέχασε την (ιερ)αποστολή»

 «Οι πρώτοι χριστιανοί στην Γαλλία έγιναν από εμπόρους»

 «Όλη η έγνοια του ποιμένα πρέπει να είναι πως θα βοηθήσει το άρρωστο πρόβατο.»

 Βιβλιογραφία

Ο έρωτας του απόλυτου, Άνθρωπος μόνος και μπερδεμένος ψάχνει, Αναζητώντας το πρόσωπο, Που να βρω την ψυχή μου, Η χαρά της ζωής και τη δημιουργίας, κ.α.

ΧΑΡΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΧΟΛΑΡΓΟΥ ΣΤΟΝ Ι.Ν.ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ

 

 

ΧΑΡΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε΄ΣΤΑΣΗ ΧΟΛΑΡΓΟΥ ΣΤΟΝ Ι.Ν.ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ

Βία είναι…

Βία είναι… να μην μπορείς να σπουδάσεις το παιδί σου γιατί δεν έχεις χρήματα μετά τις περικοπές στο μισθό σου.
Βία είναι… να πεθαίνει ο πατέρας σου γιατί δεν έχεις λεφτά να του βάλεις μια ιδιωτική νοσοκόμα σε ένα διαλυμένο νοσοκομείο.
Βία είναι… να παίρνεις σύνταξη 400 ευρώ και να δίνεις τα 200 ευρώ στο τηλέφωνο, νερό και ρεύμα.
Βία είναι… να βλέπεις το γείτονα σου να ψάχνει στα σκουπίδια για να φάει.
Βία είναι… να σου χρεώνουν την αποτυχία μια πολιτικής που εσύ ποτέ δεν επέλεξες (αφού δεν σε ρώτησαν).
Βία είναι… να σε πετάν στον δρόμο, γιατί ο μισθός σου είναι -μετά από 3 πτυχία- πάνω από 500 ευρώ.
Βία είναι… να σου αλλάζουν τους φορολογικούς κανόνες κάθε μήνα.
Βία είναι… να βλέπεις τους κλέφτες να τρώνε αστακούς ενώ εσύ να ψάχνεις ψιλά στην τσέπη σου για ένα κουλούρι των 50 λεπτών.
Βία είναι… να σου λένε ότι είσαι κοπρίτης ενώ κάνεις 2 εργασίες για να επιβιώσεις.
Και τέλος βία είναι να ξεπουλάν την χώρα σου… και εσύ να πρέπει να κάνεις την πάπια.
Τίποτα δεν είναι μονόδρομος. Μόνο η ήττα της αδικίας είναι. Μόνο αυτή…
 
Γ.Β

http://anergoidimosiografoi.blogspot.com/2011/05/blog-post_3753.html

Τι μας έμαθε ο Θανάσης

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Γράφτηκαν τόσα πολλά για τον Θανάση Βέγγο, που θα ήταν περιττό να προσθέσουμε άλλα, για τις αρετές του ανδρός και του καλλιτέχνη. Προφανώς, η πάνδημη αγάπη οφείλεται στη σπάνια ταύτιση προσωπικού ήθους και ταλέντου, στην ειλικρίνεια και την αλήθεια που εξέπεμπε ο καλός άνθρωπος, ο άνθρωπός μας. Προφανές, αλλά όλο και σπανιότερο. Λιγότερο προφανές, αλλά σημαντικότερο είναι αυτό που ενσάρκωσε ο Θανάσης. Το λέω συνοπτικά: τον μεταπολεμικό επιβιωτή, τον Ευρωπαίο άνθρωπο της ανοικοδόμησης, τον Ελληνα σε κατάσταση διαρκούς εκτάκτου ανάγκης, τον διαρκώς εφευρέτη και μαχητή. Πίσω από τη μάσκα του κλόουν υπάρχει ασφαλώς μελαγχολία. Γνωστό. Ο Θανάσης ήταν όμως ένας ξεχωριστός κλόουν, δικής του επινοήσεως. Η μελαγχολία του δεν ήταν ατομική, ήταν κοινωνική, ήταν η μελαγχολία του κοινού του. Αφενός. Και κατά κάποιο παράδοξο τρόπο, ήταν μια μελαγχολία καταφάσκουσα, δοξαστική της ζωής. Πιο χαρακτηριστική ταινία του, σε αυτή την κατεύθυνση, είναι το «Θανάση πάρε τ’ όπλο σου», του 1972. Είναι μια ταινία που μου θύμιζε τις λαμπρότερες παραδόσεις του ιταλικού νεορεαλισμού: λαϊκή, διαυγής, πικρή, ειλικρινής, με κοινωνικό και υπαρξιακό πυρήνα, γυρισμένη σε πραγματικούς τόπους, με ρεαλισμό αδρό και χωμάτινο, όχι καρικατουρίστικο ή εξωραϊστικό.

Ο σοφέρ Θανάσης τρέχει και δεν φτάνει, σε έναν φιλμικό κόσμο που ανασυνθέτει απολύτως πειστικά τα ελληνικά χρόνια από το ‘50 έως το ‘70· τα χρόνια του σκληρού μεροκάματου, του δοσά, του πρώην δωσίλογου ή μαυραγορίτη που έγινε αφεντικό και εργοδότης, της επιβίωσης, του αυθαίρετου τσαρδιού (και όχι του μεταγενέστερου «εξοχικού») στα γκρεμά του Περάματος και των Τουρκοβουνίων, στο όρος Αιγάλεω και στους γυμνούς αττικούς λόφους. Ο Θανάσης τρέχει ν’ αποκαταστήσει την ανύπαντρη αδελφή, χρεώνεται στον τοκογλύφο αφεντικό του, τρέχει πίσω από τη ζωή, να την προλάβει. Και αγαπάει: μια γυναίκα χωρίς μοίρα, σαν αυτόν. Αρχίζει σαν συμπόνια για την ξεσπιτωμένη και εξελίσσεται σε έρωτα και κοινό αγώνα. Ο Θανάσης πέφτει μαζί της, σηκώνεται, ξαναπέφτει, σηκώνεται πάλι. Ο λεηλατημένος εργάτης, ο στραγγισμένος, ορμάει με φτυάρι και μυστρί, αρπάει τσιμεντόλιθους και χτίζει έναν οικίσκο στα κατσάβραχα, ένα αυθαίρετο στην άκρη της πόλης, πέρα και από τις συνοικίες, μια φωλιά στη μεθόριο του κόσμου.

Ελάχιστες ελληνικές ταινίες έχουν δείξει έτσι αδρά και γυμνά την αγωνία του μεταπολεμικού επιβιωτή, με διαρκή κλαυσίγελω, με ένταση, με τέτοια πίστη ζωής. Το υπαρκτό παράλογο του βίου συμφύρεται με το σχόλιο για την κοινωνική αδικία, η πικρή κωμωδία με το μελόδραμα, το ντοκουμέντο με τη μυθοπλασία. Είναι η στιγμή που η ελληνική κωμωδία αποκολλάται από την ηθογράφηση της αναδυόμενης μικροαστικής ζωής, αυτού του προτύπου λάιφστάιλ, με τους εύθυμους τύπους και τους χορτάτους αστούς των νεότευκτων πολυκατοικιών, και στρέφεται στη γυμνή ζωή των λαϊκών μεροκαματιάρηδων, των θαμπών ηρώων. Στον ακτήμονα φορτηγατζή Θανάση, που χτίζει το τσαρδί με τα ίδια του τα χέρια, δεν χωρούν ευφυολόγηματα και χωρατά, κωμικές καταστάσεις από παρεξηγήσεις και μικρομπερμπαντιές, δεν χωρούν καν οι έξυπνες ατάκες του Τσιφόρου και του Σακελλάριου. Ο προλετάριος τσιρκολάνος Θανάσης κουβαλάει όλη την Ελλάδα στους ώμους του, βογγώντας και γελώντας, κυνηγημένος και ριγμένος, αδικημένος, με σφιγμένα δόντια και πρωτογενές χαμόγελο. Είναι άνθρωπος, δεν είναι τύπος, δεν είναι χαρακτήρας· όπως δεν είναι τύποι οι ήρωες του Ροσελίνι ή του Βιτόριο ντε Σίκα, δεν είναι τύπος ο Τοτό στο «Κλέψας του κλέψαντος» του Μονιτσέλι.

Σε αυτή την κορυφαία του ταινία, μα και σε άλλες ταινίες, μπουρλέσκ, πικρές, τρελές, αυτοσχέδιες, καταγόμενες ταυτοχρόνως από τους αδελφούς Μαρξ, τον νεορεαλισμό, την πικρή ιταλική κωμωδία και το λαϊκό μελόδραμα, ο ακαταπόνητος, υπερκινητικός, θυελλώδης, συμπονετικός Θανάσης εκφράζει τον ακαταπόνητο, υπερκινητικό, θυελλώδη, συμπονετικό Ελληνα του καιρού του. Εζησαν με τον ίδιο τρόπο: κυνηγημένοι, ριγμένοι, αδικημένοι, μα πάντα ακούραστοι, πάντα όρθιοι μετά την πτώση, πάντα απέραντα αισιόδοξοι κατά βάθος, με μελαγχολικό βλέμμα και πηγαίο γέλιο, αποτροπαϊκό, γέλιο που εξορκίζει το κακό.

Ο καλός άνθρωπος, ο λαοφίλητος, που του φωνάζανε όλοι στο δρόμο «γεια σου Θανάση!» έδωσε ουσία και υπόσταση στην έννοια του λαϊκού: το ζωγράφισε αφελές και πηγαίο, ταπεινό και βαθύ, άμεσο και ειλικρινές. Αληθές. Δεν ντρεπόταν γι’ αυτό που ήταν, δεν καυχιόταν γι’ αυτό που έγινε, δεν ξέχασε τη γειτονιά του, το Νέο Φάληρο και το Μοσχάτο. Κατά τούτο, ήταν άνθρωπος άλλου καιρού, άλλου ήθους· δεν είναι του παρόντος, της ξιπασιάς, της καγκουριάς και του νεοπλουτισμού. Αυτή την αλήθεια του Θανάση, του αναγκεμένου μα μηδέποτε παραιτημένου Ελληνα, θα τη χρειαστούμε στα χρόνια που έρχονται, χρόνια πόνου και ανοικοδόμησης.

 http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_08/05/2011_1295149

Διεθνές συνέδριο για το ελληνικό δημόσιο χρέος – παρακολουθείστε το σε απευθείας αναμετάδοση

Παρακολουθείστε σε απευθείας αναμετάδοση το διεθνές συνέδριο για το ελληνικό δημόσιο χρέος,  απο την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου επί του ελληνικού δημόσιου χρέους, στην Νομική σχολή, από 6- 8 Μαϊου. http://www.elegr.gr/

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΔΙΕΘΝΗΣ  ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ  ΣΤΗΝ   ΑΘΗΝΑ ΧΡΕΟΣ  ΚΑΙ  ΛΙΤΟΤΗΤΑ: ΑΠΟ ΤΟΝ  ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ  ΝΟΤΟ  ΣΤΗΝ   ΕΥΡΩΠΗ 6, 7 και 8 ΜΑΪΟΥ ΝΟΜΙΚΗ   ΣΧΟΛΗ   (Σίνα 3 και Μασσαλίας ) Αμφιθέατρο 1, 1ος όροφος ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ Ελληνική Πρωτοβουλία για τη συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου επί  του ελληνικού δημόσιου χρέους και  European Network on Debt and Development (Eurodad), Committee for the Abolition of Third World Debt (CADTM), Bretton Woods Project, Research on Money and Finance (RMF), Ηνωμένο Βασίλειο , Debt and Development Coalition Ireland, Action from Ireland, Ιρλανδία, Jubilee Debt Campaign, Ηνωμένο Βασίλειο, WEED (World Economy Environment Development), Γερμανία,  Observatorio de la Deuda en la Globalización, Ισπανία Παρασκευή 6 Μαΐου 17.15: Άνοιγμα : Σοφία Σακοράφα (ανεξάρτητη βουλευτής)   17.30 – 19.00: Η πραγματικότητα της κρίσης στην Ελλάδα Ομιλητές: Λεωνίδας Βατικιώτης (δημοσιογράφος και λέκτορας Πολιτικής Οικονομίας, Varna Free University of Cyprus ):   Αιτίες της κρίσης χρέους. Νάντια Βαλαβάνη (συγγραφέας, οικονομολόγος ): Εξωοικονομικές όψεις της κρίσης. Χρήστος Παπαθεοδώρου (αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνικής Πολιτικής,  Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης): Κοινωνικές επιπτώσεις της κρίσης  χρέους στην Ελλάδα: Εξασθένηση της κοινωνικής προστασίας και επιδείνωση της φτώχειας. Νότης Μαριάς (αναπληρωτής καθηγητής Ευρωπαϊκών Θεσμών, Πανεπιστήμιο Κρήτης): Αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισσαβώνας και συντεταγμένη χρεοκοπία Συντονιστής: Ερίκ Τουσέν (πρόεδρος της CADTM, Βέλγιο) 19.30 – 21.00: Το χρέος στην Ευρώπη – βασικοί παράγοντες και τρέχουσα πολιτική Ομιλητές Άντι Στόρεϊ (πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο Δουβλίνου,  επικεφαλής της  Action from Ireland). Ντάριους Ζαλέγκα (συνδικαλιστής, δημοσιογράφος της Le Monde Diplomatique, Πολωνία) Αντρέι Χούνκο (βουλευτής του Die Linke, Γερμανία) Ντενί Ντιράν (γ.γ. του συνδικάτου της  CGT στην Τράπεζα της Γαλλίας) Παρεμβάσεις από την αίθουσα εκ μέρους εκπροσώπων από άλλες χρεωμένες χώρες της Ευρώπης. Συντονιστής: Στάθης Χατζόπουλος (νομικός) Προβολή του ντοκιμαντέρ  Debtocracy, παρουσία των συντελεστών του, Κατερίνας Κιτίδη και Άρη Χατζηστεφάνου Σάββατο 7 Μαΐου 11.30 – 12.00: Υποδοχή και ενημέρωση για την προηγούμενη ημέρα   12.00 – 13.30: Το παγκόσμιο πρόβλημα του χρέους: Οι κρίσεις χρέους στον παγκόσμιο Νότο Ομιλητές: Λίντι Νασπίλ  (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου Φιλιππίνων, Συνασπισμός Φιλιππίνων για την Απαλλαγή από το Χρέος): Εισαγωγή στις κρίσεις χρέους του Νότου. Μιμούν Ραχμάνι (ATTAC/CADTM, Μαρόκο): Η περίπτωση της περιοχής Μαγκρέμπ-Μασρέκ Φάτι Τσαμκί (RAID/ATTAC/CADTM, Τυνησία): Η περίπτωση της Τυνησίας. Νίκ Ντίαρντεν (επικεφαλής της  Jubilee Debt Campaign, Ηνωμένο Βασίλειο): ΔΝΤ, χρέος και φορολογία: Μαθήματα από το Νότο.  Συντονιστής: Γιώργος Μητραλιάς (Ελληνική Επιτροπή κατά του Χρέους) 13.30: Διάλειμμα   15.00 – 16.30: Εναλλακτικές λύσεις αντιμετώπισης του χρέους – διεθνή διδάγματα Ομιλητές: Όσκαρ Ουγκαρτέτσε (Ινστιτούτο Οικονομικής Έρευνας, Αυτόνομο Πανεπιστήμιο Μεξικού): Παρουσίαση  δίκαιων λύσεων για τα προβλήματα χρέους. Άλαν Σίμπιλς (Αργεντινός πανεπιστημιακός, ανώτατος σύμβουλος του Κέντρου Έρευνας Οικονομικής Πολιτικής, Ουάσιγκτον): Η περίπτωση της Αργεντινής. Φιόνα Τσιπούνζα (Αφρικανικό Δίκτυο και Φόρουμ για το Χρέος και την Ανάπτυξη – AFRODAD): Η περίπτωση των χωρών με χαμηλό εισόδημα. Συντονίστρια: Χενρίκε Άλεντορφ (Bretton Woods Project, Ηνωμένο Βασίλειο) 17.00 – 18.30: Εμπειρίες των  Επιτροπών Λογιστικού Ελέγχου του χρέους από όλο τον κόσμο Ομιλητές: Μαρία-Λουσία Φατορέλι  (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του χρέους, Βραζιλία). Ερίκ Τουσέν (πρόεδρος της  CADTM, Βέλγιο). Λίντι Νασπίλ (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου Φιλιππίνων, Συνασπισμός Φιλιππίνων για την Απαλλαγή από το Χρέος). Συντονιστής: Μωυσής Λίτσης (οικονομικός συντάκτης) 18.30: Διάλειμμα   19.30 – 21.00: Εναλλακτικές λύσεις για το χρέος στην Ευρωζώνη Ομιλητές: ●   Άντι Στόρεϊ (πανεπιστημιακός, Πανεπιστήμιο του Δουβλίνου, επικεφαλής της Action from Ireland) ●  Κώστας Λαπαβίτσας (καθηγητής Οικονομικών, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου,  Research on Money and Finance, Ηνωμένο Βασίλειο) ●  Ευκλείδης Τσακαλώτος (καθηγητής Οικονομικών, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθήνας) Συντονιστής: Άρης Χατζηστεφάνου (δημοσιογράφος) Κυριακή  8 Μαΐου 11.00 – 13.30: Εργαστήρια και συναντήσεις για το σχεδιασμό της δράσης μεταξύ των συμμετεχόντων.     13.30: Διάλειμμα   14.30 -15.00:  Συνόψιση των εργασιών των προηγούμενων ημερών   15.00 – 16.30: Αιτήματα και κινήματα για μια δίκαιη λύση στο πρόβλημα του χρέους Ομιλητές: Δέσποινα Σπανού (μέλος της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ) Γιώργος Θεοδωρόπουλος (“Επιβάτες Θεσσαλονίκης” — Κινήματα “Δεν Πληρώνω”) Νίκος Γουρλάς (απολυμένος συνδικαλιστής) Σόνια Μητραλιά  (Κίνημα Γυναικών ενάντια στο Χρέος) Πέτρος Φιλίππου (δήμαρχος Σαρωνικού) Βάιος Γκανής (πρόεδρος Αγροτικού Συλλόγου Βόρειας Φθιώτιδας) Μαρία-Λουσία Φατορέλι ( Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του χρέους, Βραζιλία — συνοπτική παρουσίαση των δράσεων κατά του χρέους στις χώρες του Νότου) Ούιγκουν Μπρινίλντσεν (Ευρωπαϊκό Δίκτυο για το Χρέος και την Ανάπτυξη – συνοπτική παρουσίαση των δράσεων στην Ευρώπη) Συντονιστές: Άρις Καζάκος (καθηγητής Εργατικού Δικαίου,  Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης). Μίριαμ Μπούργκι (CADTM, Βέλγιο) 17.00 – 18.30: Διακήρυξη της Αθήνας για το Χρέος Ομιλητές: Γιώργος Κατρούγκαλος (συνταγματολόγος, αναπληρωτής καθηγητής,  Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης). Παναγιώτης Σωτήρης (πανεπιστημιακός, μέλος της Σ. Ε. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Γιάννης Τόλιος (δρ οικονομικών επιστημών, μέλος της Π.Γ. του Συνασπισμού) Κώστας Λαπαβίτσας (καθηγητής Οικονομικών, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου) Νέσα Νι Τσασάιντι (Action from Ireland) Πασκάλ Φρανσέ (αντιπρόεδρος της CADTM, Γαλλία) Συντονιστής: Λεωνίδας Βατικιώτης, δημοσιογράφος, οικονομολόγος Παρεμβάσεις εκπροσώπων κομμάτων και πολιτικών οργανώσεων, συνδικάτων, λαϊκών οργανώσεων, κινημάτων  και του κοινού. Θα ακολουθήσει η παράσταση “I Love Mnemonium”,  του Γιάγκου Ανδρεάδη, μια παραγωγή του Κέντρου Δράματος του Παντείου Πανεπιστημίου.

ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Συνήγορος του πολίτη ή των τραπεζών; ‘Όταν το ΠΑΣΟΚ ανακαλύπτει τα «σκάνδαλα» του συνδικαλισμού!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

To ΠΑΣΟΚ στηρίχτηκε στο συνδικαλιστικό κίνημα για να έρθει στην εξουσία, έκανε ότι μπορούσε για να το διαφθείρει και, τώρα, έρχεται να χρησιμοποιήσει την όποια, υπαρκτή ή ανύπαρκτη διαφθορά του, στον πόλεμο που διεξάγει, κατ΄επιταγήν της τρόικας, εναντίον του ελληνικού κράτους!

Πέρυσι, τα ωρυόμενα ΜΜΕ της διαπλοκής και το «Κόμμα του Μνημονίου» έλεγαν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι ήταν ενάμισυ ή δύο εκατομμύρια πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι κοπρίτες, κατά το ύφος και ήθος που επέλεξε ο αντιπρόεδρος του κ. Παπανδρέου. ‘Εγινε απογραφή και τι μάθαμε; Οι πολιτικοί δημόσιοι υπάλληλοι ήταν, 384.000 (περιλαμβανομένων των δικαστικών), οι συμβασιούχοι περίπου 55.000, οι ιερείς 13.000, περίπου 20.000 διάφοροι αιρετοί άρχοντες (αυτοδιοίκηση) και μετακλητοί υπάλληλοι Βουλής/κυβέρνησης και 180.000 το προσωπικό στρατού και σωμάτων ασφαλείας. Η Ελλάδα είναι τελευταία μεταξύ των κρατών του ΟΟΣΑ σε αριθμό απασχολούμενων και σε όγκο μισθοδοσίας δημοσίων υπαλλήλων (παρόλο που χρειάζεται μεγάλες ένοπλες δυνάμεις).

Επρόκειτο για ξεγυρισμένη και θρασύτατη απάτη, που στήθηκε για να απομονωθούν και να χτυπηθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι. Θρασύτατη, γιατί, ανεξαρτήτως αριθμού υπαλλήλων και αποδοχών τους, αν κάποιος ευθύνεται για την κατάσταση του δημοσίου είναι αυτοί που, αφού κατέστρεψαν την Ελλάδα, υποδύονται τους σωτήρες της. Δεν άσκησαν εξουσία οι γραμματείς και οι κλητήρες στη χώρα, εξουσία άσκησαν επί δεκαετίες οι Παπανδρέου, Πάγκαλοι, Παπακωνσταντίνου και οι όμοιοί τους από το άλλο κόμμα αναξίας. Επί των ημερών τους, οι λίγοι, είναι αλήθεια, υπάλληλοι που επεχείρησαν να κάνουν τη δουλειά τους, πιστοί στους νόμους, βρήκαν άσχημο μπελά, αφού μπήκαν στα πόδια της κλεπτοκρατίας (όπως και της εξάρτησης), τις δραστηριότητες της οποίας «ανέχεται” και “συντονίζει” με το αζημίωτο, το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Η αποδιοργάνωση του δημοσίου ήταν αναγκαία και ικανή συνθήκη, άλλη όψη του νομίσματος της λεηλασίας (και της ξένης εξάρτησης) του δημοσίου. Δεν καθόρισαν οι υπάλληλοι τη φύση του κράτους, η φύση του κράτους προσδιόρισε τον χαρακτήρα των υπαλλήλων που χρειαζόταν. Αυτά, για να μην χάσουμε, εκτός από τη χώρα, και το μυαλό μας.

Το «Μνημόνιο πίσω από το Μνημόνιο»

Την ίδια τακτική συκοφαντικών επιθέσεων και αμαλγαμάτων προς παραπλάνηση του ελληνικού λαού είδαμε και σε πολλούς άλλους τομείς. Στην πραγματικότητα εφαρμόζεται ένα «Μνημόνιο πίσω από το Μνημόνιο», σύνθετο πρόγραμμα διαχείρισης των κοινωνικών αντιδράσεων στο Μνημόνιο, που στηρίζεται στην πείρα δεκαετιών επεμβάσεων του ΔΝΤ, της CIA και άλλων ανάλογων ιδρυμάτων στις χώρες του τρίτου και δεύτερου κόσμου. Το εφαρμόζει η κυβέρνηση, άλλοτε συνειδητά, άλλοτε όχι, υπό την επίβλεψη ενός ολόκληρου «λόχου» ξένων συμβούλων του Πρωθυπουργού. Η λογική των προγραμμάτων αυτών στηρίζεται σε μακροχρόνιες συνωμοσίες ελέγχου των πολιτικών και των media, σε βάθος χρήση μεθόδων κοινωνικής ψυχολογίας και πολύ μεγάλες απάτες, στις οποίες οι πολιτικοί μας ειδικεύονταν και από μόνοι τους, πριν εμφανισθεί το ΔΝΤ. Εκμεταλλεύονται τα υπαρκτά προβλήματα μιας κοινωνίας όχι για να τα αντιμετωπίσουν, αλλά για να καταστρέψουν την ικανότητα των ανθρώπων να σκεφθούν και να δράσουν ορθολογικά. Σου λένε π.χ. υπάρχουν τόσες χιλιάδες αναπηρικές συντάξεις-μαϊμούδες, όχι για να επαναφέρουν τη νομιμότητα, αλλά για να υπονομεύσουν την έννοια του κοινωνικού δικαιώματος, κόβοντας τελικά τα επιδόματα των αληθινών ανάπηρων!

Οι μέθοδοι αυτές προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα του να αποσυνθέσουν μια δομή χωρίς αντίσταση. Το πιο κλασικό παράδειγμα είναι η αυτοκαταστροφή της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ από την ηγεσία τους. Η ουσία της μεθόδου έγκειται στο να βάλει το ίδιο το «ανοσοποιητικό σύστημα» του οργανισμού, τα πρόσωπα, τους θεσμούς, τα κόμματα, τα media που εμπιστεύεται μια κοινωνία για να αμυνθεί και να προστατευθεί, να δράσουν εναντίον του, αυτοκαταστροφικά, με τον τρόπο που δρουν στον άνθρωπο τα αυτοάνοσα νοσήματα. Ονόματα όπως Παπανδρέου, ΠΑΣΟΚ κλπ. επέχουν θέση υπερασπιστών του λαού και του έθνους στο συλλογικό ασυνείδητο. Η ζημιά που μπορούν να κάνουν στον λαό, στο έθνος είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη αυτής που θα μπορούσε να ονειρευθεί αίφνης ο κ. Μητσοτάκης, που κατέχει μια πολύ διαφορετική θέση στο συλλογικό ασυνείδητο. Οι «σοσιαλιστές» είναι πολύ αποτελεσματικότεροι στην κατεδάφιση των κοινωνιών, όπως και οι “εθνικιστές” στην υπονόμευση εθνικών συμφερόντων.

Πόλεμος κατά του κράτους

Στην πρώτη φάση, το Μνημόνιο διέλυσε το ελληνικό κοινωνικό κράτος, με τίμημα όχι μόνο κοινωνικό, αλλά και ένα κραχ της ελληνικής οικονομίας από το οποίο ένας Θεός ξέρει πότε και αν θα μπορέσει να συνέλθει. Αυτό το κραχ κάνει τη χώρα πολύ πιο αδύνατη να αντιμετωπίσει το πρόβλημα χρέους και ελλειμμάτων που επιχειρεί, υποτίθεται, να λύσει το Μνημόνιο, κάνει δηλαδή την Ελλάδα περισσότερο, όχι λιγότερο εξαρτημένη από εξωτερικό δανεισμό και δανειστές! Το επιβεβαιώνουν σπρεντς και επιτόκια, κατάρρευση των εσόδων, αύξηση του χρέους, η πολύπλευρη αποσύνθεση της χώρας σε όλους τους τομείς.

Τώρα, το πρόγραμμα περνάει στη δεύτερη φάση, την επίθεση στις τελευταίες εναπομείνασες λειτουργίες του ελληνικού κράτους και βασικούς τομείς της ιδιοκτησίας του, το περίφημο πρόγραμμα των 50 δισεκατομμυρίων, γι’ αυτό και άρχισαν οι νέες “αποκαλύψεις”, αυτή τη φορά με όποιο δάνειο «κύρος» διαθέτει ο Συνήγορος του Πολίτη, εναντίον του συνδικάτου της ΔΕΗ, της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Δεν θα τις συζητήσουμε επί της ουσίας. Υποθέτουμε ότι πολλά τρωτά μπορεί να ανακαλύψει κανείς στη λειτουργία του συνδικαλισμού, ο σκοπός όμως της επίθεσης κατά της ΓΕΝΟΠ δεν είναι ούτε η εξυγίανσή του, ούτε καν να πεισθούν οι καλόπιστοι. Με την εμπειρία που έχει πλέον ο μέσος ‘Ελληνας και στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, τον απασχολούν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από τα συνδικαλιστικά πεπραγμένα της ΓΕΝΟΠ. Τότε ποιος είναι ο σκοπός της επίθεσης;

Πρώτον, αποσκοπεί στο να δώσει προσχήματα ώστε να ανεχθούν τουλάχιστο την κυβερνητική επίθεση στο ελληνικό κράτος, κατ’ επιταγή της τρόικας, τα μεσαία ιδίως, αλλά όχι μόνο στρώματα, που ελπίζουν, στην απελπισία και την όχι ευφυή ιδιοτέλειά τους, να τη βγάλουν «καθαρή» εν μέσω μιας διαλυόμενης χώρας, δεν πιστεύουν ότι έχουν δύναμη να αντιδράσουν συλλογικά στη λαίλαπα και δεν ξέρουν πώς να το κάνουν. Δεύτερο, αποσκοπεί στο να στερήσει προκαταβολικά τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ από την έξωθεν καλή μαρτυρία, ώστε να τους απομονώσει όταν έρθει η στιγμή της σύγκρουσης. Τρίτο, είναι πολύ πιθανό ότι παίζεται ένα παιχνίδι εκβιασμών των συνδικαλιστών, ώστε να αντιτάξουν μόνο εικονική αντίδραση (ή να προχωρήσουν, αντίθετα, σε πολύ έντονες, χωρίς σωστή κλιμάκωση και ελκυστικό πολιτικό περιεχόμενο κινητοποιήσεις, που θα οδηγήσουν σε παράδοση).

Η «μάχη της ΔΕΗ» τείνει, στις συνθήκες αυτές, να προσλάβει μεγάλη σημασία, πολύ ευρύτερη αυτής της (ήδη μεγάλης) της ίδιας της επιχείρησης, στη νέα σύγκρουση για το κράτος. Αν η Ελλάδα επιτρέψει την εκποίηση των βασικών περιουσιακών στοιχείων της, των τελευταίων μεγάλων υπό ελληνικό έλεγχο επιχειρήσεων, σίγουρων πηγών εσόδων όπως τα λαχεία ή τα αεροδρόμια, τη διάλυση του στρατού της στην οποία προσανατολίζεται, κατ’ επιταγήν της τρόικα, η κυβέρνηση, όταν θα πέσει αυτή η κυβέρνηση η χώρα δεν θα έχει που να στηριχθεί, θα καταβάλλει φοβερό τίμημα για να απελευθερωθεί ξανά, αν ποτέ τα καταφέρει. Επιπλέον είναι αστείο να λέγεται ότι με μερικά δισεκατομμύρια που θα βγουν από αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις, (αν βγουν, γιατί μέχρι τώρα τα συνοδευτικά προγράμματα τους στοίχιζαν πολύ περισσότερο από τα έσοδά τους), θα αντιμετωπισθεί ένα χρέος 340 δις! Αντίθετα, θα ακρωτηριασθεί η χώρα, οικονομικά, κοινωνικά, εθνικά.

Η Ελλάδα δεν διαθέτει μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Χρειάζεται περισσότερο από ποτέ δημόσιες επιχειρήσεις για να υπάρξει ως χώρα και κράτος, όχι θλιβερή αποικία, στο έλεος Γερμανίας, Τουρκίας, Ισραήλ και ΗΠΑ. Είναι γελοίοι ή ιδιοτελείς όσοι θέλουν να δώσουν τη χαριστική βολή στον κρατικό ρόλο στην οικονομία τη στιγμή που, μετά το 2008, κλείνει ένας τριακονταετής νεοφιλελεύθερος κύκλος. Οι ίδιες οι τράπεζες αναζητούν στα κράτη σωτηρία! Πέραν του κράτους του, ο ελληνικός λαός δεν έχει απολύτως κανένα θεσμικό πλαίσιο στοιχειωδώς δημοκρατικό να τον προστατεύει εσωτερικά και εξωτερικά.

Η «μπάλα» είναι στους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ. Θα εξακολουθήσουν να στηρίζουν πολιτικές που υπονομεύουν την ίδια την υπόσταση του ελληνικού κράτους; Τι νόημα έχει η διεισδυτική κριτική του τελευταίου στελέχους που φαίνεται να διαθέτει λίγο πολιτικό μυαλό σε αυτό το κόμμα, της Βάσως Παπανδρέου, αν δεν συνοδεύεται από πράξεις; Η «μπάλα» είναι ευρύτερα και στους ‘Ελληνες πολίτες, που θέλουν να γίνει επανάσταση, αλλά να την κάνει κάποιος άλλος και να μην απειλήσει τις καταθέσεις τους. ‘Οσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουν ότι η χώρα βαδίζει σε καταστροφή πολύ μεγαλύτερη αυτής του 1922 και αντιδράσουν ανάλογα, τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητες σωτηρίας, τόσο μικρότερο το κόστος της.

Επίκαιρα, 28.4.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com

Επιλογή βιβλίων από τις νέες κυκλοφορίες

Λογοτεχνία

Κόκκινο Κοράλλι της Ρένας Ρώσση –Ζαΐρη  

Το φθινόπωρο της μάγισσας της Καίτης Οικονόμου

Χωρίς χειροκρότημα της Λένα Μαντά

Κομμένα λουλούδια της Νικόλ – Άννα Μανιάτη

Η κοκκινοσκουφίτσα βασισμένο στην ομότιτλη ταινία

Ο εραστής της Αβύσσου του Χρήστου Φασούλα

Η παγωμένη πριγκίπισσα της Camilla Lackberg

Μαύρες οχιές μας ζώσανε του Γιώργου Δενδρινού

 

Ιστορία – Διπλωματία – Διεθνείς Σχέσεις – Πολιτική

Πικρές ελιές του Γουίλιαμ Μάλλινσον

1204 1922 η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού τομ.Α΄

του Γ. Καραμπελιά (1^η έκδοση 2006, 4^η έκδοση, διορθωμένη 2011)

Η Ελλάδα των κρίσεων του Β. Μαρκεζίνη (κυκλοφορεί από την Δευτέρα 9 Μαϊου)

Το μίσος για την δημοκρατία του Jacques Ranciere

 

Μελέτες

Ὁ Νίκος Γκάτσος και η ἑλληνική λαϊκή παράδοση του Γ. Θανόπουλου

Ἡ ἱδέα της φύσης – ἀπόψεις για το περιβάλλον ἁπό την ἁρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας του Ἱωσήφ Μποτετζάγια

 

Ψυχολογία – Ανθρώπινη συμπεριφορά

Η αγάπη στην πρίζα – το ψυχολογικό ταξίδι των σχέσεων στον έρωτα, τον γάμο και το διαζύγιο του Ιάκωβου Μαρτίδη

Η αδικία που πληγώνει του Δημήτρη Καραγιάννη

Ο έρωτας του απόλυτου –δοκιμές πάνω στην αιώνια διαπάλη μεταξύ φαντασίωσης και πραγματικότητας στην ανθρώπινη ζωή του π. Βασίλειου Θερμού

Και όμως μιλάνε –έφηβος λόγος του Νίκου Σιδέρη

Μάθηση με το νου και την καρδιά των Μ. Αγραφιώτη, Ρ. Γεωργιάδου, Ε. Κακούτη, Μ. Λαγουμιτζής, Χ. Μπουγιούκου.

 

«Η Ελλάδα των κρίσεων» του Β. Μαρκεζίνη στo βιβλιοπωλείo μας την Δευτέρα 9/5

Ο ακαδημαϊκός Sir Βασίλειος Μαρκεζίνης έρχεται να ταράξει και πάλι, με το νέο του βιβλίο, που θα κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Λιβάνη…

τα νερά της αποχαυνωμένης ελληνικής πολιτικής σκηνής και να σταθεί δίπλα στην απελπισμένη ελληνική κοινωνία. Το βιβλίο με τον τίτλο «Η Ελλάδα των Κρίσεων, ένα προσωπικό δοκίμιο», αποτελεί ένα είδος αυτοβιογραφίας αλλά και στοχασμών-προτάσεων για την Ελλάδα της κρίσης.  Ο Sir Βασίλειος Μαρκεζίνης απενοχοποιεί τον ελληνικό λαό με τα επιχειρήματά του και τον θωρακίζει απέναντι σε εκφράσεις του τύπου «μαζί τα φάγαμε» προσδίδοντας ιδιαίτερη σημασία στη δυνατότητα της ελληνικής κοινωνίας και των απλών ελλήνων να ξαναβρούν τον προσανατολισμό τους προς την ευημερία, την προκοπή και τη νοικοκυροσύνη. Να αξιοποιήσουν το ταλέντο τους και η χώρα να υψώσει το πραγματικό ανάστημά της απέναντι σε αυτούς που κατά καιρούς εμφανίζονται ως φίλοι αλλά υποσκάπτουν τελικά τη διεθνή εικόνα της χώρας.  Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το παρόν έργο από τη μια ως ένα ιστορικό σχεδίασμα της σύγχρονης πραγματικότητας μέσα από τη ματιά, τα βιώματα και τις αναζητήσεις ενός διανοούμενου και από την άλλη ως κατάθεση απόψεων για έναν αναπροσανοτολισμό και μια ανακατεύθυνση της ελληνικής πολιτικής ενός πολιτικού όντος, με την αριστοτελική διάσταση του όρου, που γνωρίζει καλά την εγχώρια και διεθνή πραγματικότητα.    Το βιβλίο ξεκινά με μια εξαιρετική εισαγωγή του συγγραφέα και την αναφορά του σε μια συνομιλία του με τον αείμνηστο μεγάλο έλληνα ηθοποιό Αλέξη Μινωτή ου συμβολισμός μιας φράσης του εξηγεί με το λακωνικότερο και περιεκτικότερο τρόπο τους λόγους που ώθησαν το συγγραφέα να γράψει το βιβλίο. Εξετάζει τις περισσότερες από τις κρίσεις που κοντεύουν να γονατίσουν την πατρίδα μας: την οικονομική, την εξωτερική, την μεταναστευτική, την αναίσχυντη υποβάθμιση της εθνικής μας συνείδησης, τα αυξανόμενα προβλήματα στη Θράκη λόγω του τουρκικού επεκτατισμού και τελειώνει με μια σειρά «νέων» προτάσεων και για τα εξωτερικά μας προβλήματα και για τα οικονομικά. Προπαντός όμως πρεσβεύει ότι σωτηρία δεν θα έλθει μέχρις ότου οι άνθρωποι που μας έφεραν στο χείλος της αβύσσου αποστρατευθούν οριστικά από την πολιτική μας ζωή. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται με «αποχή» ή «λευκό» παρά μόνο με στοχευμένο «μαύρισμα» στις επόμενες κάλπες.  Επιλέξαμε τρία αποσπάσμτα από το βιβλίο, που αφορούν την πολιτική διαφθορά και τη διαχείριση της κρίσης, τον ρόλο κάποιων ΜΜΕ ως συνοδοιπόρου της εξουσίας και όψεις της ελληνικής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής για να δώσουμε το στίγμα του καινούριου βιβλίου του  Sir Βασίλειου Μαρκεζίνη.

Υπό Γερμανικό έλεγχο οι επικοινωνίες των ΕΔ! Αποκαλυπτικά έγγραφα και παρασκήνιο.

<!– Σε µεταλλικά κοντέινερ θα µεταφερθούν αµέσως µόλις βγουν στην επιφάνεια οι 33 µεταλλωρύχοι, προκειµένου να προστατευτούν από το φως του ηλίου. –>

Υπό Γερμανικό έλεγχο,βρίσκονται από τον Ιανουάριο του 2009 υποδομές του ΟΤΕ,που μέχρι και σήμερα χρησιμοποιούνται από τις Ένοπλες Δυνάμεις “και διασφάλιζαν θέματα εθνικής ασφάλειας”!!!Αυτό προκύπτει από έγγραφο του ΓΕΕΘΑ με το οποίο ενημερώνεται ο υπουργός Άμυνας για την ανάγκη να υλοποιηθεί άμεσα το χρηματοδοτούμενο από το ΝΑΤΟ έργο του Ενοποιημένου Συστήματος Επικοινωνιών Εθνικής Άμυνας,ώστε οι επικοινωνίες των ΕΔ να μην εξαρτώνται απ΄ αυτές τις υποδομές. O μειοδοτικός διαγωνισμός αν και βρισκόταν ένα βήμα πριν την ολοκλήρωσή του,»πάγωσε»,χωρίς προφανή αιτία,όπως προκύπτει από έγγραφα του ΓΕΕΘΑ.

Το Ενοποιημένο Σύστημα Επικοινωνιών Εθνικής Άμυνας (ΕΣΕΕΘΑ),είναι ένα έργο συγχρηματοδοτούμενο με πιστώσεις του ΝΑΤΟ, που φθάνουν τα 8.655.000 ευρώ. Ο εκσυγχρονισμός του συστήματος επικοινωνιών κρίνεται επιχειρησιακά απαραίτητος από το ΓΕΕΘΑ και λογικά αφού το έργο χρηματοδοτείται σχεδόν εξ΄ ολοκλήρου από τη Συμμαχία,όλα θα έπρεπε να κυλήσουν,γρήγορα και ομαλά. Στην Ελλάδα,αυτά όμως δεν ισχύουν. Η σκληρή μάχη που γίνεται μεταξύ εταιρειών και συμφερόντων ακόμη και …για τις βίδες που χρειάζονται οι Ένοπλες Δυνάμεις, έχει οδηγήσει το πρόγραμμα στο “ψυγείο” και τον υπουργό ΄Αμυνας Ευάγγελο Βενιζέλο σε άβολη θέση,με όλες τις ενδιαφερόμενες πλευρές να τον “κατηγορούν” ότι κάτι δεν πάει καλά.

Η υπόθεση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εύκολα ένα απλό “ξεκαθάρισμα” λογαριασμών μεταξύ εταιρειών οι οποίες διεκδικούν το ίδιο πρόγραμμα. “Μπερδεύεται” όμως από ένα ενημερωτικό του ΓΕΕΘΑ,το περιεχόμενο του οποίου έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις αποφάσεις που ελήφθησαν για το πρόγραμμα του ΕΣΕΕΘΑ.

Πως έχει η υπόθεση:

•Ο εκσυγχρονισμός του Ενοποιημένου Συστήματος Επικοινωνιών Εθνικής Άμυνας είχε προγραμματιστεί από το 2003 με βάση πρόγραμμα του ΝΑΤΟ (1997/5CM00712-0). Η Συμμαχία το χρηματοδοτεί με 8.655.000 ευρώ συν 1.3 εκατομμύρια ευρώ ετησίως για τη συντήρησή του.

•Στις 4 Αυγούστου 2008 προκηρύχθηκε η δημοπράτηση του έργου.

•Στις 20 Ιουλίου 2010,μετά από μεγάλη καθυστέρηση που προκάλεσε τη δυσαρέσκεια του ΝΑΤΟ,υποβλήθηκαν προσφορές από 32 εταιρείες

•Κι ενώ στις αρχές του χρόνου είχαν αξιολογηθεί οι τεχνικές προσφορές και απόμενε η αξιολόγηση των τεχνικών προσφορών, ο διεθνής διαγωνισμός ακυρώθηκε!

Η άποψη ότι οι “τεχνικές προδιαγραφές έπρεπε να επικαιροποιηθούν”, επικράτησε απ΄ όσους την υποστήριζαν και ανάμεσα σ΄ αυτούς ήταν και ο πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου Γ. Γραμματίδης,όπως προκύπτει από επιστολή του προς τον υπουργό Άμυνας Ευάγγελο Βενιζέλο με ημερομηνία 26 Ιανουαρίου 2010. Ο κ.Γραμματίδης αφού ευχαριστεί θερμά “για την ευκαιρία που δώσατε στα μέλη του επιμελητηρίου μας να συζητήσουμε μαζί σας θέματα κοινού ενδιαφέροντος”, επισημαίνει:

“Σας θυμίζουμε το θέμα του διαγωνισμού “Υλοποίηση των Switching ,Control και Security υποσυστημάτων του Ενοποιημένου Συστήματος Επικοινωνίας Εθνικής Άμυνας (ΕΣΕΕΘΑ)”, για το οποίο κατανοήσατε την ανάγκη διακοπής του,ώστε να επικαιροποιηθούν οι προδιαγραφές που πρέπει να περιλαμβάνει”.
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ

Η επιστολή Γραμματίδη χαρακτηρίστηκε από άλλους ενδιαφερόμενους ως προσπάθεια “εξωθεσμικών παραγόντων” να ακυρώσουν το διεθνή διαγωνισμό,ο οποίος τελικά «πάγωσε». Κι όπως αναφέραμε όλα αυτά θα αποτελούσαν μία συνηθισμένη σύγκρουση αντίθετων συμφερόντων στο χώρο των εξοπλισμών. Ωστόσο υπάρχει  ενημερωτικό σημείωμα του ΓΕΕΘΑ, στο οποίο αναφέρονται τα εξής σημαντικά για την υπόθεση:

• “Οι απαιτήσεις-τεχνικές προδιαγραφές του διαγωνισμού καλύπτουν όλα τα είδη της σύγχρονης τεχνολογίας ανά το κόσμο …”

• “Οι πιθανές αναφορές σε αλλαγή των προδιαγραφών ή και όρων δεν υφίστανται για τους παρακάτω λόγους:
-Η τελευταία επικαιροποίηση έγινε το 2007.
-Οι υφιστάμενες προδιαγραφές έχουν εγκριθεί από το ΝΑΤΟ.”

• “Υπάρχει σαφής όρος στην διακήρυξη για τη δυνατότητα που παρέχεται στην προϊσταμένη αρχή για τροποποίηση των προδιαγραφών και όρων στην περίπτωση που υπάρξει νεώτερη τεχνολογία. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει νεώτερη τεχνολογία”.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΓΕΕΘΑ

• Αυτό το σημείο του εγγράφου του ΓΕΕΘΑ προσέξτε το:

“Οι υποδομές του ΟΤΕ που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούνται από τις Ένοπλες Δυνάμεις και διασφάλιζαν θέματα εθνικής ασφάλειας ,βρίσκονται ως γνωστόν από 1/1/2009 υπό τον έλεγχο Γερμανικής εταιρείας .Επομένως επιβάλλεται η επιτάχυνση της υλοποίησης του έργου ,ώστε οι Ένοπλες Δυνάμεις να βασίζονται σε ίδια μέσα”! Οι Γερμανοί δηλαδή ελέγχουν πλέον και δομές εθνικής ασφάλειας.
ΙΔΟΥ ΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΓΕΕΘΑ

Η συνέχεια του εγγράφου του ΓΕΕΘΑ , έχει ακόμη πιο κατηγορηματικά επιχειρήματα για άμεση ολοκλήρωση των διαδικασιών επισημαίνοντας ότι το αντίστοιχο έργο στη Τουρκία έχει προκηρυχθεί κι έχει χρηματοδοτηθεί πλήρως από το ΝΑΤΟ με 17.000.000 ευρώ. Και καταλήγει επί λέξει στο συμπέρασμα-εισήγηση:

“Είναι προφανές ότι υπάρχει αδήριτη εθνική ανάγκη να προχωρήσει ο διαγωνισμός που βρίσκεται στη φάση αποσφράγισης των οικονομικών προσφορών και κατακύρωσης του έργου στο μειοδότη”.

Κι όμως ο διαγωνισμός «παγώνει» και πάει προς ακύρωση. Μένει να μας εξηγήσουν το γιατί.
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΓΕΕΘΑ ΚΑΙ Η ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΥΡΩΘΕΙ Ο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

 

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=2&art_id=5359

Το αποκαλυπτικό βίντεο του Λάκη Λαζόπουλου

Παρακολουθώ τον Λαζόπουλο με κάνει να γελάω με τις εύστοχες παρατηρήσεις του, σχόλια και βίντεο. Διαβάζω τα κείμενα του Μαρκεζίνη και δεν βρίσκω σε τι μπορώ να διαφωνήσω. Κατανοώ πως ο Γ.Α.Π. πόσο θέλει να μας σώσει, απλά άργησε να καταλάβει σε τι διεφθαρμένο κράτος ζούσε!

Αλλά δυστυχώς έχω μεγαλώσει και δεν πιστεύω πλέον στα παραμύθια με δράκους, όμορφες πριγκίπισες και ανιδιοτελείς ήρωες. Αποκαλυπτικό το απόσπασμα της συνέντευξης του Στρος Καν, αλλά γιατί ο Λαζόπουλος μας το «προσφέρει» τώρα και όχι νωρίτερα! Γιατί ο Μαρκεζίνης αποφάσισε να γράψει και να μιλήσει τώρα και όχι νωρίτερα! Γιατί ο Γιώργος ….!!!!!!  Τυχαίο;;

———————————————————————————————-

ΔΕΙΤΕ: Τι είπε ο Στρος Καν για τη συνεννόηση με τον πρωθυπουργό

Όταν ο Λάκης Λαζόπουλος γίνεται δημοσιογράφος βγάζει αποκλειστικά και δημιουργεί θέμα. Το βίντεο που παρουσίασε χθες από την συνέντευξη Στρος Καν με τις αποκαλύψεις ότι από τον Νοέμβριο του 2009 η ελληνική κυβέρνηση ήταν σε διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ προκάλεσε αίσθηση και φυσικά θέμα…«Γιατί άραγε ο κ. Στρος Καν τα λεει όλα αυτά τώρα; Δεν είναι παρθένα. Είναι έμπειρος πολιτικός», δήλωσε ο Μ. Χρυσοχοΐδης όταν ρωτήθηκε σε συνέντευξη του στον Real fm και τον Ν. Χατζηνικολάου.Όπως είπε ο κ. Χρυσοχοΐδης ο κ. Στρος Καν «θέλει να βγάλει από πάνω του την Ελλάδα» γιατί δέχεται επιθέσεις στη Γαλλία που είναι υποψήφιος για την προεδρία του σοσιαλιστικού κόμματος και θέλει να είναι υποψήφιος για την προεδρία της Γαλλίας.Ο υπουργός Ανάπτυξης επεσήμανε ότι είναι λογικό ο πρωθυπουργός να συζητάει με όποιον χρειάζεται για να λύσει το πρόβλημα της χώρας. Οξύτατη ήταν η δήλωση του εκπροσώπου της Ν.Δ. κ. Γ. Μιχελάκη ο οποίος κάλεσε την κυβέρνηση να δώσει εξηγήσεις μιλώντας για «πολιτικό κόλαφο του Γ. Παπανδρέου».

«Πολιτικός κόλαφος για την αξιοπιστία του κ. Παπανδρέου είναι το απόσπασμα των δηλώσεων Στρος Καν σε γαλλικό κανάλι, το οποίο δημοσιοποιήθηκε μόλις χθες στην εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου στον ALPHA», σημειώνεται στην ανακοίνωση.

«Αποκαλύπτει ότι, μαζί με τον κ. Παπανδρέου, δούλεψαν για πολλούς μήνες, ότι το έκαναν υπόγεια -όπως είπε χαρακτηριστικά- και ότι είχαν συστηματική επικοινωνία για το θέμα αυτό.

Και όλα αυτά γιατί -όπως λέει ο κ. Στρος Καν- ο κ. Παπανδρέου ήθελε να κρύψει από το λαό τις μεθοδεύσεις του για την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ.

Την ώρα, λοιπόν, που ο κ. Παπανδρέου έλεγε ότι «λεφτά υπάρχουν» και ότι «δεν υπάρχει περίπτωση να προσφύγουμε στο ΔΝΤ», μυστικά και υπόγεια, σχεδίαζαν το ακριβώς αντίθετο, εξαπατώντας το λαό.

Το ζήτημα, πλέον, δεν είναι η χαμένη αξιοπιστία του κ. Παπανδρέου.

Το ερώτημα είναι τι κρύβεται πίσω από την απόφαση εκείνη;

Ο ελληνικός λαός πρέπει να μάθει.

Και η κυβέρνηση να απαντήσει χωρίς υπεκφυγές».

Σε υψηλούς τόνους και ο εκπρόσωπος Τύπου του κινήματος «Δημοκρατική Συμμαχία» Γιάννης Οικονόμου, δήλωσε ότι «μετά την εκλογή του ως πρωθυπουργός ο κ. Γιώργος Παπανδρέου προτίμησε αντί για τις δύσκολες αποφάσεις, τις «υπόγειες» συνεννοήσεις με τον κ. Στρος Καν. Το έκανε προκειμένου να αναιρέσει το «λεφτά υπάρχουν», αλλά και όλα όσα έλεγε και έπραττε το κόμμα του τα τελευταία 30 χρόνια».

«Αφού το πολιτικό σύστημα επιμένει να μην αλλάζει συμπεριφορά, πρέπει οι πολίτες με την ψήφο τους να το αλλάξουν», τόνισε.

Από την πλευρά του, ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΝ, Π. Σκουρλέτης, είπε χαρακτηριστικά: «τώρα που οι μάσκες έπεσαν και επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά πως ο κ. Παπανδρέου γνώριζε την πραγματική κατάσταση της οικονομίας, απέκρυπτε τα σχέδιά του, ενώ έκανε τα πάντα για να βρεθούμε στη αγκαλιά του ΔΝΤ,, ας υπάρξει ειλικρινής για έστω μια φορά, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες του απέναντι στον ελληνικό λαό, ζητώντας του την έγκριση για τα νέα μέτρα, το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και τις ιδιωτικοποιήσεις των 50 δισ.».

Το ΚΚΕ σε ανακοίνωσή του τονίζει ότι «δεν περιμέναμε τις δηλώσεις του Στρος Καν για να μάθουμε πόσο μεγάλα ψέματα έλεγαν και λένε στο λαό το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Το ΚΚΕ προειδοποιούσε το λαό πριν τις εκλογές για τη θύελλα που θα εξαπέλυαν εναντίον του, είτε βρισκόταν στην κυβέρνηση ο ένας, είτε ο άλλος. Τώρα θέλουν να καταπιεί ο λαός τα επικίνδυνα και κοινά τους ψέματα για τις αιτίες της κρίσης, το χρέος και τα νέα δεινά που του φέρνουν».

Προσωπική επίθεση στον πρωθυπουργό εξαπολύει η Δημοκρατική Συμμαχία, με αφορμή τα περί συνομιλιών του Γιώργου Παπανδρέου με τον επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν το 2009. Ο εκπρόσωπος τύπου του κόμματος Γιάννης Οικονόμου μίλησε για συμπεριφορές, που ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός περισσεύει και το πολιτικό θάρρος απουσιάζει εντελώς.

Δείτε το βίντεο από την εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου…

 

http://www.youtube.com/watch?v=vIsvVZl16VA

 

http://www.newsbeast.gr/politiki/arthro/164495/to-apokaluptiko-video-tou-laki-lazopoulou-/

«Έφυγε» ο Θανάσης Βέγγος

Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα, Τρίτη, λίγο μετά τις 7 το πρωί ο μεγάλος μας ηθοποιός…

Θανάσης Βέγγος, σε ηλικία 84 έτων, ο οποίος νοσηλευόταν απο τις 19 Δεκεμβρίου στην εντατική μονάδα του Ερυθρού Σταυρού μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο.  Ο «Καλός μας Άνθρωπος» γεννήθηκε στον Πειραιά, στις 29 Μαΐου του 1927 από το Βασίλη και την Ευδοκία Βέγγου, των οποίων ήταν και το μοναδικό παιδί. Ο πατέρας του ήταν δημόσιος υπάλληλος, στην Εταιρεία Ηλεκτρισμού και ήρωας της αντίστασης.  Μετά τον πόλεμο, εκδιώχθηκε από τη δουλειά του εξαιτίας των πολιτικών του φρονημάτων. Η απόλυση του πατέρα του προκάλεσε σοβαρό οικονομικό πρόβλημα στην οικογένεια, κάτι που αναγκάζει τον Θ. Βέγγο να ριχτεί στον αγώνα για το μεροκάματο. Μεταξύ των επαγγελμάτων με τα οποία ασχολήθηκε ήταν οι επεξεργασίες δερμάτων. Παράλληλα έκανε διάφορα μικροθελήματα στη γειτονιά του.  Τα χρόνια 1948-1950 εξορίστηκε στη Μακρόνησο, όπου γνωρίστηκε με τον μετέπειτα γνωστό σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο. Αυτή η γνωριμία οδήγησε στην πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, το 1954 στην ταινία Μαγική Πόλις του Κούνδουρου.   Για τα επόμενα πέντε χρόνια έπαιξε σε μικρούς ρόλους, εργαζόμενος παράλληλα και ως φροντιστής στα πλατό. Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε σε μερικές από τις πιο ιστορικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως Ο δράκος, Διακοπές στην Αίγινα, Μανταλένα, Συννεφιασμένη Κυριακή, Ο Ηλίας του 16ου, Ποτέ την Κυριακή.  Ο πρώτος του μεγάλος ρόλος είναι μαζί με το Νίκο Σταυρίδη στην ταινία Οι δοσατζήδες του 1960. Τον ίδιο καιρό, το 1959 πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού όχι από Σχολή αλλά ως εξαιρετικό ταλέντο με εξετάσεις σε ειδική επιτροπή. Η πρώτη του θεατρική παράσταση ήταν στην επιθεώρηση «Ομόνοια πλατς πλουτς», δίπλα στους Νίκο Ρίζο και Γιάννη Γκιωνάκη, επίσης το 1959.  Τα επόμενα χρόνια, συνεργαζόμενος κυρίως με τον σκηνοθέτη Πάνο Γλυκοφρύδη, αναπτύσσει τον τύπο του νευρικού, αεικίνητου τύπου, που τον καθιέρωσε και αρχίζει να γίνεται δημοφιλής. Με ταινίες όπως Ψηλά τα χέρια, Χίτλερ, Μην είδατε τον Παναή, Ζήτω η τρέλα, Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης καθιερώνεται στη συνείδηση του κοινού. Το 1964, σε αναζήτηση καλλιτεχνικής ελευθερίας, ίδρυσε τη δική του εταιρεία παραγωγής ΘΒ – Ταινίες Γέλιου. Την περίοδο 1965-1969, συνεργαζόμενος με τον Πάνο Γλυκοφρύδη και τον Ερρίκο Θαλασσινό, αλλά και σκηνοθετώντας ο ίδιος κάποιες φορές, γύρισε τις καλύτερες κατά γενική ομολογία ταινίες του, όπως τις Φανερός πράκτωρ 000, Τρελός, παλαβός και Βέγγος, Ποιος Θανάσης;, που τις χαρακτηρίζουν το σουρεαλιστικό χιούμορ, ο αυτοσχεδιασμός και η πηγαία ερμηνεία. Παρά την εμπορική και καλλιτεχνική τους επιτυχία, οι ταινίες αυτές οδηγούν την εταιρεία σε κλείσιμο και τον ίδιο σε οικονομική καταστροφή, από την οποία θα συνέλθει μετά από πολλά χρόνια. Η καριέρα του συνεχίζεται με τον σκηνοθέτη Ντίνο Κατσουρίδη, ενώ η δημοτικότητά του παραμένει σταθερή κι οδηγεί στην αποθέωσή του από τον κόσμο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1971, όπου η ταινία Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση; αποσπά τα βραβεία κριτικών και κοινού. Άλλη σημαντική ταινία αυτής της περιόδου είναι Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας του 1976. Η θεματολογία των ταινιών του μετατοπίζεται προς την κοινωνική κριτική, ενώ το 1983 σταματά για λίγα χρόνια να κάνει κινηματογράφο. Τη δεκαετία του ’80 ασχολείται με το γύρισμα έξι βιντεοταινιών και της τηλεοπτικής σειράς Βεγγαλικά που, μετά από προσπάθειες πολλών ετών, προβλήθηκε τελικά στην τηλεόραση το 1988. Το 1990 εμφανίστηκε στη σειρά του ΑΝΤ1 Αστυνόμος Θανάσης Παπαθανάσης. Η επιστροφή του στον κινηματογράφο γίνεται με την ταινία Ήσυχες μέρες του Αυγούστου του Παντελή Βούλγαρη. Η ερμηνεία του έχει πια διαφοροποιηθεί, είναι χαμηλών τόνων αλλά μεγάλης εκφραστικότητας, με κορυφαία στιγμή το ρόλο του στην ταινία Όλα είναι δρόμος του 1998. Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε επίσης στην Επίδαυρο, το 1997 στο ρόλο του Δικαιόπολι στους Αχαρνείς και το 2001 στην Ειρήνη του Αριστοφάνη με μεγάλη επιτυχία. Το 2002, σχεδόν πενήντα χρόνια μετά την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση, ο Θανάσης Βέγγος κράτησε έναν από τους βασικούς ρόλους στην τηλεοπτική σειρά Περί ανέμων και υδάτων. Συνεχίζει μέχρι σήμερα να θεωρείται από τους πιο αγαπημένους και δημοφιλείς κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου.  Ο Θανάσης Βέγγος ήταν μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και του Σωματείου Παραγωγών. Την εποχή που γυριζόταν Ο δράκος παντρεύτηκε την Ασημίνα Βέγγου, με την οποία έχουν δύο γιους.  Συλλυπητήρια από την πολιτειακή και πολιτική ηγεσία  Στη σεμνή προσωπικότητα και το ταλέντο του Θανάση Βέγγου αναφέρονται τα συλλυπητήρια μηνύματα της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας της χώρας.   «Η είδηση του θανάτου του Θανάση Βέγγου προκαλεί πανελλήνια θλίψη και συγκίνηση. Ήταν σπουδαίος, χαρισματικός, γεμάτος σπάνια καλοσύνη για τους ανθρώπους. Οι ταινίες του θα συνεχίσουν να ψυχαγωγούν πολλές γενιές ακόμη, αφήνοντας πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Στην οικογένειά του εκφράζω τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια», αναφέρεται στο συλλυπητήριο μήνυμα του Προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια.  «Σήμερα έφυγε από τη ζωή ένας δικός μας άνθρωπος, ένα μέλος της μεγάλης μας οικογένειας», δήλωσε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και πρόσθεσε:«Ο Θανάσης Βέγγος χάρισε σε όλους μας στιγμές μεγάλης χαράς, αλλά ακόμα και φιλοσοφικού προβληματισμού. Έβγαλε στην επιφάνεια, με τους ρόλους του, με την ίδια του την στάση, την ουσία της ανθρώπινης ζωής. Τον καθημερινό αγώνα που δίνουμε όλοι μας, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, αυτό που μας κάνει ανθρώπους – αυτό που τελικά μας ενώνει. Την ακατάπαυστη προσπάθεια και έμπνευση για την ζωή. Μας έκανε να γελάμε, αλλά και να δεχόμαστε τον αυτοσαρκασμό ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές μας. Η πορεία του στην τέχνη αλλά και η στάση του στη ζωή, ταυτίστηκαν με την πορεία των κοινωνικών αγώνων και χαρακτηρίστηκαν από την ανθρωπιά, την καλοσύνη, την ειλικρίνεια, τον αυθορμητισμό και πάνω απ’ όλα το ήθος του. Ο Θανάσης Βέγγος θα συνεχίζει να μας κρατά παρέα και να θυμίζει αξίες και παραδόσεις, οικίες, που μας ενώνουν όλους.  Αντίο καλέ μας άνθρωπε».  Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του εκφράζει ο Πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος. Σε δήλωσή του, ο κ. Πετσάλνικος αναφέρει ότι ο Θανάσης Βέγγος υπηρέτησε με συνέπεια και αφοσίωση την τέχνη του, εκφράζοντας, γνήσια και αυθεντικά, λαϊκούς χαρακτήρες, αλλά και τα ήθη της ελληνικής κοινωνίας, στη δύσκολη μεταπολεμική πορεία της ανασυγκρότησης και ανάπτυξής της, ενώ η ακεραιότητα του χαρακτήρα του, η σεμνότητα και το επαγγελματικό ήθος του τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό σε όλους μας.  Το ΚΚΕ αναφέρει σε ανακοίνωσή του: «Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας εκφράζει τα βαθειά, ειλικρινή του συλλυπητήρια για το θάνατο του μεγάλου ηθοποιού Θανάση Βέγγου στην οικογένεια του. Ο Θανάσης Βέγγος ήταν ένας γνήσιος λαϊκός καλλιτέχνης. Γιος εργατικής οικογένειας που υποχρεώθηκε πολύ νωρίς να βγει στο μεροκάματο… . Αν και η αυλαία έπεσε, οι αξέχαστοι ρόλοι του θα τον κρατούν ζωντανό ανάμεσά μας».  «Η Ελλάδα έχασε τον καλό της άνθρωπο. Ο Θανάσης Βέγγος ήταν το πρόσωπο που μπόρεσε στη ζωή, στο σανίδι και στο πανί να αποδώσει με τον πιο αληθινό τρόπο την ελληνική κοινωνία και την πολυτάραχη ιστορία των τελευταίων δεκαετιών. Βιοπαλαιστής και Μακρονησιώτης, αυτοδίδακτος και σπουδαίος ηθοποιός, σεμνός και ευγενής, ήταν η χαρακτηριστικότερη μορφή του λαϊκού πολιτισμού και της κουλτούρας. Καλό ταξίδι Θανάση μας» δήλωσε ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας.  «Ο Θανάσης Βέγγος, ο άνθρωπος, ο κωμικός, δεν είναι πια κοντά μας. Μπορεί το ρολόι της ζωής του Θανάση Βέγγου να σταμάτησε, δεν θα πάψει όμως να τρέχει το έργο του που σφράγισε ανεξίτηλα τον ελληνικό κινηματογράφο» αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο ΣΥΝ.

http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=18734&categories_id=69