Σκέπτομαι… μα δεν υπάρχω – Πως η λογική μπορεί να σας τρελάνει του Μιχάλη Χαντά

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το βιβλιοπωλείο “χωρίς όνομα” σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου ΣΚΕΠΤΟΜΑΙ ΜΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΩ – ΠΩΣ Η ΛΟΓΙΚΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΤΡΕΛΑΝΕΙ του ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΝΤΑ.

Για το βιβλίο θα μιλήσει ο συγγραφέας και θα ακολουθήσει συζήτηση.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί τη Τετάρτη 24 Απριλίου, στις 19.30, στο καφέ Bootleg, (Φανερωμένης 8 στον Χολαργό).

Πληροφορίες: βιβλιοπωλείο “χωρίς όνομα”, τηλ.: 210 6546742, nonamebk@otenet.gr.

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Το κάθε τι που κάνουμε βασίζεται σε κάποιο σκεπτικό. Είμαστε σκεπτόμενα όντα και νοιώθουμε περήφανοι που λειτουργούμε με βάση τη λογική.

Το βιβλίο αυτό σας δείχνει -μέσα από μια πρωτότυπη και ευχάριστη διαδρομή- πως ο τρόπος που χρησιμοποιείτε τη λογική μπορεί να σας τρελάνει!

Ανακαλύψτε 29 τρόπους καθημερινής σκέψης που σας οδηγούν σε κατάθλιψη, άγχος, φόβο, ατολμία, υπονομεύουν τη σχέση σα με αυτούς που αγαπάτε και δείτε πως να τους σταματήσετε να σας ταλαιπωρούν.

Χαντάς, Μιχάλης

Ο Δρ. Μιχάλης Χαντάς γεννήθηκε στην Αθήνα. Έκανε τις σπουδές του εξ ολοκλήρου στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής λαμβάνοντας το πτυχίο ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια, στη Φιλαδέλφια (U.Of. PA).

Στη συνέχεια έλαβε το διδακτορικό του στην κλινική ψυχολογία από το πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης εξειδικευμένος στο μετατραυματικό στρες και στη χρήση ουσιών στο Veterans Hospital της Νέας Υόρκης.

Έχει διδάξει σε Αμερικανικά κολλέγια και έχει δημοσιεύσεις σε έγκριτα Αμερικανικά επιστημονικά περιοδικά.

Στην Ελλάδα μεταξύ άλλων έχει διατελέσει διευθυντής της πρώτης SOS γραμμής ενώ ήταν από τους πρωτεργάτες της δημιουργίας του πρώτου συμβουλευτικού κέντρου για φοιτητές.

Από το 1984 μέχρι και σήμερα εργάζεται ιδιωτικά κάνοντας ατομική και ομαδική ψυχοθεραπεία καθώς και σεμινάρια αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης.

Σεμινάριο: Παίρνω την Ζωή μου στα Χέρια μου – Στρατηγικός Σχεδιασμός και Δράση για Τετραδιάστατη Επιτυχία

Την Τεταρτη 17 Απριλιου 2013 η εταιρεια  Life Leaders παρουσιαζει το Σεμιναριο :

Παιρνω την Ζωη μου στα Χερια μου

Στρατηγικος Σχεδιασμος και Δραση για Τετραδιαστατη  Επιτυχια

Ζωντας σε ενα περιβαλον οπου οι αλλεπαλλληλες, απροβλεπτες, αλλαγες εχουν γινει, σχεδον, κανονας, βρισκουμαε τον εαυτο μας να τρεχει λαχανιασμενος πισω απο τα γεγονοτα και συχνα να αντδρα σπασμωδικα και αναποτελεσματικα στις νεες καταστασεις.

Αλλα, και περα απο περιοδους κρισεων, ποσοι απο εμας βαζουν συστηματικα και επιδιωκουν Στοχους Ζωης και Αναπτυξης ; Εαν δεν εφαρμοζουμε το δικο μας Πλανο Ζωης… τοτε σιγουρα εφαρμοζουμε το πλανο καποιου αλλου ! Εαν δεν κραταμε το τιμονι της Ζωης μας στα χερια μας τοτε.. καποιος αλλος μας πηγαινει.. οπου θελει !

Στον χωρο της εργασιας βλεπουμε οτι η αναπτυξη και η επιτυχια των μεγαλων οργανισμων και εταιρειων βασιζεται σε Αναλυση, Σχεδιασμο, και Οργανωμενη Συστηματικη Δραση.

Πως μπορουμε να χρησιμοποιησουμε αυτο τον τροπο σκεψης για να βελτιωσουμε καθε τομεα της ζωης μας ; Πως θα παμε απο την την τυχαια νευρικη αντιδραση επιβιωσης, στην ηρεμη, σχεδιασμενη, δραση επιτυχιας ;

 

Το Σεμιναριο απευθυνεται σε :

Γονεις, Εκπαιδευτικους, Στελεχη Eπιχειρησεων, Επαγγελματιες, Ευρυ Κοινο.

ΣΚΟΠΟΣ. Πως θα ωφεληθω απο αυτο το σεμιναριο ;

• Θα αυξησετε την επιγνωση των προσωπικων σας δυνατοτητων αναπτυξης
• Θα εξετασετε την εφαρμογη της Στρατηγικης Σκεψης και Σχεδιασμου στην Ζωη σας 
• Θα μαθετε πως οι αξιες ζωης σας θα ενισχυσουν τον κυκλο της εμπειριας σας
• Θα μαθετε δυο τροπους  καθορισμου Στοχων Ζωης
• Θα εκπαιδευτειτε στην εφαρμογη του Σχεδιου Δρασης 6 Σημειων
• Θα εξετασετε την σημασια της Ολιστικης  Επιτυχιας και Προσφορας στην ζωη σας

ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ

Παρουσιαση και συζητηση. Βιωματικες και Διαδραστικες μεθοδοι. Case studies.

Ομαδικες και ατομικες ασκησεις. Αυτο-αξιολογηση.

ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ

• Προσωπικες Αρχες, Αξιες, και Προτεαιοτητες
• Εξελιξη Στοχων Ζωης
• Εφαρμογη Θεωριας Συστηματων.
• Στρατηγικη, Συνδεσμοι, και Συμμαχιες
• Αναλυση SWOL και Στοχοι NLP
• Σχεδιο Δρασης 6 Σημειων
• Οι 4 Διαστασεις της Επιτυχιας. Πλανο Αναπτυξης και Κοινωνικη Ηγεσια

 

Εισηγητής:  Πανος Παναγου.Ειδικος σε θεματα Σχεδιασμου Προσωπικης /Επαγγελματικης   Βελτιωσης και Αναπτυξης. Συμβουλος Ψυχοσωματικης Υγειας και Ευεξιας.

Εκπαιδευτης Διαλογισμου  και  Πολεμικων Τεχνων.

Ιδρυτης της εταιρειας  Ηγετες Ζωης (Life Leaders, με βαση την Αγγλια) με πολυετη εμπειρια σε εξειδικευμενα Σεμιναρια  και  Συμβουλευτικη ενα-προς-ενα.

 

 Εναρξη:  7:00μμ — 9:30μμ  ( εγγραφη/καφες: 6:30μμ )                Κοστος : 30 ευρω

*** Ειδικες τιμες  για  οικογενειες,  εταιρειες/ομαδες,  φοιτητες, ανεργους.  ***

 

Χωρος διεξαγωγης:    Ξενοδοχειο  Παρθενων,   Μακρη 6, Κουκακι,  117 42  Αθηνα

150μ  απο  Σταθμο .Μετρο  Ακροπολη,                  30μ  απο  πεζοδρομο.  Διον. Αρεοπαγιτου

Πληροφοριες/Κρατησεις: τηλ. 210 3605473,κιν. 6909 521466 ,email:  info@emora.gr

— Αριθμος συμμετεχοντων περιορισμενος —

Εξασφαλιστε  την  θεση σας   με εγκαιρη  δηλωση  συμμετοχης  και  καταθεση.

Σεμινάριο: Ψυχοσωματική Υγεία, Ενδυνάμωση και Ισορροπία – Oι Οδηγίες Χρήσης του Ανθρώπινου Σώματος

Την Κυριακη 14 Απριλιου 2013 η εταιρεια Life Leaders παρουσιαζει το Σεμιναριο :

Ψυχοσωματικη Υγεια, Ενδυναμωση και Ισορροπια

Oι Οδηγιες Χρησης του Ανθρωπινου Σωματος

Το Ανθρωπινο Σωμα-Νους ειναι το πιο πολυσυνθετο και γεματο δυνατοτητες δημιουργημα στο Συμπαν, και ειναι στην διαθεση μας.  Αυτο που μας λειπει  ειναι οι πληρεις Οδηγιες Χρησης.

Πως θα μπορεσουμε να κρατηθουμε υγιεις και δυνατοι ζωντας με αφυσικο, μοντερνο τροπο;  Πως θα αμυνθουμε απο την φυσικη, αισθητικη, νοητικη μολυνση που εμεις οι ιδιοι συχνα δημιουργουμε; Πως θα μπορεσουμε να χρησιμοποιησουμε τις  σωματικες και νοητικες μας δυνατοτητες για ζησουμε μια επιτυχημενη και ευτυχισμενη ζωη;

 Το Σεμιναριο απευθυνεται σε :

Γονεις, Εκπαιδευτικους, Στελεχη Eπιχειρησεων, Επαγγελματιες, Ευρυ Κοινο.

 ΣΚΟΠΟΣ. Πως θα ωφεληθω απο αυτο το σεμιναριο ;

• Θα μαθετε πως οι επιλογες σας επιρρεαζουν την Σωματο-Νοητικη σας Υγεια
• Θα μαθετε πως τα διαφορα ειδη ασκησης βελτιωνουν καθε τομεα της ζωης σας 
• Θα μαθετε τις 6 κρυμενες αληθειες για την διατροφη
• Θα εξετασετε 4  τομεις οργανωσης  ενος Υγιεινου Τροπου Διατροφης
• Θα μαθετε πως να απελευθερωσετε τον νου απο τις αλυσιδες του παρελθοντος
• ·        Θα εξετασετε 4 τροπους Νοητικης Αναζωογονησης και Ενδυναμωσης

ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ

Παρουσιαση και συζητηση. Βιωματικες και Διαδραστικες μεθοδοι. Case studies.

Ομαδικες και ατομικες ασκησεις. Αυτο-αξιολογηση.

ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ

• Τροπος Ζωης, Στρες και Χαλαρωση
• Ασκηση, Ευεξια, και  Διαχειρηση της Υγειας
• Εναλλακτικοι Δρομοι  Σωματο-Νοητικης Ενδυναμωσης
• Μυθοι και Αληθειες  για την Διατροφη
• Διαιτα, Μεταβολισμος,  και  Ζωτικη Ενεργεια
• Οργανωση και Πλανα Διατροφης
• Νοητικα Εμποδια Αναπτυξης.  Παρελθον, Παρον, Μελλον
• Προσωπικη Θεωρηση Ζωης και Αυτοπεποιθηση
• Πνευματικη Διαυγεια και Δημιουργικες Λυσεις Προβληματων

 

Σημειωση:  Ντυθειτε με ρουχα ανετα, χαλαρα, για την εκτελεση αργων διατατικων και αναπνευστικων  ασκησεων απο ορθια η καθιστη σταση.

 Εισηγητης:  Πανος  Παναγου

Συμβουλος Ψυχοσωματικης Υγειας/Ευεξιας. Εκπαιδευτης Διαλογισμου &Πολεμικων Τεχνων.

Ειδικος σε θεματα Σχεδιασμου Προσωπικης / Επαγγελματικης, Βελτιωσης  και  Αναπτυξης.

Ιδρυτης της εταιρειας  Ηγετες Ζωης (Life Leaders, με βαση την Αγγλια) με πολυετη εμπειρια σε εξειδικευμενα Σεμιναρια  και  Συμβουλευτικη ενα-προς-ενα.

 

 Εναρξη:  9:00πμ –16:00μμ  ( εγγραφη/καφες: 8:30πμ ) ,             Κοστος : 60 ευρω   ( Περιαμβανεται μεσημεριανο διαλλειμα με ελαφρα σνακς και αναψυκτικα. )

*** Ειδικες τιμες  για  οικογενειες,  εταιρειες/ομαδες,  φοιτητες, ανεργους.  ***

Χωρος διεξαγωγης:    Ξενοδοχειο  Παρθενων,   Μακρη 6, Κουκακι,  117 42  Αθηνα

150μ  απο  Σταθμο .Μετρο  Ακροπολη,                  30μ  απο  πεζοδρομο.  Διον. Αρεοπαγιτου

Πληροφοριες/Κρατησεις: τηλ. 210 3605473,κιν. 6909 521466 ,email:  info@emora.gr

             — Αριθμος συμμετεχοντων περιορισμενος —

Εξασφαλιστε  την  θεση σας   με εγκαιρη  δηλωση  συμμετοχης  και  καταθεση.

Σεμινάριο: Δρόμοι Δύναμης και Γαλήνης, Η Ανάγκη του Διαλογισμού στον 21ο αιώνα.

Το Σαββατο 13 Απριλιου 2013  η εταιρεια  Life Leaders παρουσιαζει το Σεμιναριο :

Δρομοι  Δυναμης και Γαληνης

Η Αναγκη του Διαλλογισμου στον 21^ο αιωνα

 

Ο Νους και το σωμα μας  βομβαρδιζονται καθημερινα απο χιλιαδες νοητικα και αισθητηρια μυνηματα. Το αποτελεσμα συχνα ειναι απο εσωτερικη κουραση, συγχιση και στρες, μεχρι αγχος και  καταθλιψη, και η ενστικτωδης αντιδραση μας δεν ειναι παντα αποτελεσματικη.

Ο Διαλογισμος ειναι ισως το πλεον αποτελεσματικο συστημα για να αντισταθουμε σε αυτες τις πιεσεις, να ενδυναμωσουμε τον νου, και να βρουμε την εσωτερικη μας ηρεμια και γαληνη.

 

Το Σεμιναριο απευθυνεται σε :

Γονεις, Εκπαιδευτικους, Στελεχη Eπιχειρησεων, Επαγγελματιες, Ευρυ Κοινο.

 

ΣΚΟΠΟΣ. Πως θα ωφεληθω απο αυτο το σεμιναριο ;

• Θα δοκιμασετε εξι  αποτελεσματικες μεθοδους Διαλογισμου
• Θα μάθετε να διακρίνετε και να αξιολογειτε τις εσωτερικές σας συγκρούσεις
• Θα μαθετε να αλλαζετε δυσφορικά συναισθηματα σε αισθηματα ευφοριας
• Θα εκπαιδευτειτε σε δυο τεχνικές χαλάρωσης και δυο αναπνευστικες ασκησεις
• ·        Θα εξετασετε τεσσερεις τροπους ενσωματωσης του Διαλογισμου στον τροπο ζωης σας

 

ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ

Παρουσιαση και συζητηση. Βιωματικες και Διαδραστικες μεθοδοι. Case studies.

Ομαδικες και ατομικες ασκησεις. Αυτο-αξιολογηση.

 

ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ

• Ιστορια και εξελιξη του Διαλλογισμου
• Σωματικα και Νοητικα οφελη
• Παρουσιαση εξι μεθοδων Διαλογισμου
• Ομαδικες ασκησεις
• Τεχνικές Χαλαρωσης (ελεγχος μυων και αναπνοης)
• Διαλογισμος και Μοντερνος Τροπος Ζωης

 

Σημειωση:  Ντυθειτε με ρουχα ανετα, χαλαρα, για την εκτελεση αργων διατατικων και αναπνευστικων  ασκησεων απο ορθια η καθιστη σταση.

 

Εισηγητής:  Πανος  Παναγου

Συμβουλος Ψυχοσωματικης Υγειας και Ευεξιας.

Εκπαιδευτης Διαλογισμου  και  Πολεμικων Τεχνων.

Ειδικος σε θεματα Σχεδιασμου Προσωπικης / Επαγγελματικης, Βελτιωσης  και  Αναπτυξης.

Ιδρυτης της εταιρειας  Ηγετες Ζωης (Life Leaders, με βαση την Αγγλια) με πολυετη εμπειρια σε εξειδικευμενα Σεμιναρια  και  Συμβουλευτικη ενα-προς-ενα.

 

 Εναρξη:  9:00πμ –12:00πμ  ( εγγραφη/καφες: 8:30πμ )                Κοστος : 30 ευρω

*** Ειδικες τιμες  για  οικογενειες,  εταιρειες/ομαδες,  φοιτητες, ανεργους.  ***

 

Χωρος διεξαγωγης:    Ξενοδοχειο  Παρθενων,   Μακρη 6, Κουκακι,  117 42  Αθηνα

150μ  απο  Σταθμο .Μετρο  Ακροπολη,                  30μ  απο  πεζοδρομο.  Διον. Αρεοπαγιτου

 

Πληροφοριες/Κρατησεις: τηλ. 210 3605473,κιν. 6909 521466 ,email:  info@emora.gr

 

              — Αριθμος συμμετεχοντων περιορισμενος —

Εξασφαλιστε  την  θεση σας   με εγκαιρη  δηλωση  συμμετοχης  και  καταθεση.

Το απαγορευμένο Νέμεσις. Απαγορεύεται να μην το διαβάσετε.

Η απάντηση στις προβοκατόρικες διαρρήξεις και τα πρακτοριλίκια, είναι η διάχυση της πληροφορίας. Αυτό το τεύχος είναι αιματοβαμμένο. Όπως η σημερινή ημέρα, όπως ο αγώνας για την πατρίδα. Η Λιάνα προσέφερε την μέγιστη υπηρεσία που θα μπορούσε να προσφέρει ο δημοσιογράφος, ο πολιτικός, ο πολίτης, στον αγώνα για την αλήθεια, στον αγώνα για την Ελλάδα.

Εάν όλοι οι Έλληνες είχαν διαβάσει αυτό το τεύχος, σήμερα η πατρίδα θα ήταν ελεύθερη. Ας το κάνουμε τώρα. Κάθε σελίδα είναι ιστορικής αξίας και εξηγεί αυτά που συμβαίνουν σήμερα.

http://www.scribd.com/doc/76652724/NEMECIS-%CE%9C%CE%95-%CE%91-%CE%93%CE%91%CE%A0-%CE%97

 

 

http://olympia.gr/2013/01/27/%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF-%CE%BD%CE%AD%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%8D%CE%B5%CF%84%CE%B1/

Το Ανολοκλήρωτο Όχι του Γιώργου Καραμπελιά

Οι Έλληνες της Ελλάδας και της Κύπρου από την επανάσταση του ’21 και μετά, έχουν διεξαγάγει πολλούς κοινούς αγώνες αρχικά για να ενωθούν σ’ ένα ενιαίο ελληνικό κράτος, και τα τελευταία χρόνια για να αποτελούν τουλάχιστον ένα σώμα με κοινή βούληση παρά την ύπαρξη δύο διαφορετικών κρατών. Ωστόσο, απέναντί τους δεν βρίσκονταν μόνον οι ξένες δυνάμεις που ήθελαν με κάθε τρόπο να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη, αλλά σχεδόν πάντα, από το 1930 και μετά, και οι ίδιες οι ηγεσίες τους. Το ίδιο σενάριο, με τραγικό τρόπο, επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά και στην πρόσφατη κρίση. Ελλαδίτες και Κύπριοι ένιωθαν αλληλέγγυοι, οι οικονομίες των δύο κρατών ακόμα και οι τράπεζές τους αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία –οι κυπριακές τράπεζες έχουν περισσότερα υποκαταστήματα στην Ελλάδα παρά στην Κύπρο– όμως, για άλλη μια φορά, οι ηγεσίες πρόδωσαν τον λαό και στράφηκαν ενάντια στα συμφέροντά του.

Η ελληνική κυβέρνηση, κατ’ εξοχήν ο πρωθυπουργός της, άφησε έκθετο το όχι του λαού και της Βουλής της Κύπρου. Και σήμερα, επιχαίρει, όπως και όλος ο εσμός των κυβερνητικών ψευδοαναλυτών και κονδυλοφόρων, διότι το κυπριακό όχι «δεν απέδωσε», ώστε να αποδειχθεί πως είχε δίκιο όταν υποχωρούσε συστηματικά απέναντι στην τρόικα και τους Γερμανούς. Όμως, προϋπόθεση για να ευοδωθεί αυτό το όχι, ήταν ακριβώς μια διαφορετική στάση της Ελλάδας, που για άλλη μια φορά εγκατέλειψε την Κύπρο.

Διότι, τα αδιάκοπα όχι τα οποία λένε οι Κύπριοι από το … 1930 έως σήμερα, έχουν ως προϋπόθεση για να έχουν ευτυχή κατάληξη την συμπαράσταση της «Μητέρας Πατρίδας». Η Κύπρος, είναι πολύ μικρή και μόνη για να μπορεί να ολοκληρώσει οποιοδήποτε αντιστασιακό εγχείρημα, το οποίο προϋποθέτει την κινητοποίηση και τη συμπαράσταση του ελληνισμού στο σύνολό του.

Το 1930, οι εξεγερμένοι Κύπριοι που πάλευαν ενάντια στην αγγλική αποικιοκρατία, εγκαταλείφθηκαν από τον Βενιζέλο, το 1959 ο αγώνας της ΕΟΚΑ προδόθηκε από τις συμφωνίες της Ζυρίχης, και τις πιέσεις των Αβέρωφ-Καραμανλή. Το 1967, η χούντα απέσυρε τον ελληνικό στρατό, το 1974 έκανε το πραξικόπημα και άνοιξε τον δρόμο για την τουρκική εισβολή. Στη μεταπολίτευση, η ελληνική πολιτική ηγεσία, έκανε ότι μπορούσε για να απομακρυνθεί η Ελλάδα από την Κύπρο, εγκατέλειψε το ενιαίο αμυντικό δόγμα, και προσπάθησε, μαζί με τους Κύπριους νενέκους να επιβάλει το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο.

Το ίδιο κατ’ αναλογία συνέβη και τώρα. Η Κύπρος, προδομένη και από την πολιτική της ηγεσία αντέταξε παρ’ όλα αυτά, μια σθεναρή αντίσταση στην προσπάθεια της οικονομικής καρατόμησής της.

Αν αντίθετα η Ελλάδα συμπαρατασσόταν μαζί της όπως επιθυμούσε ο ελληνικός λαός, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Μία κρίση στις σχέσεις της ευρωζώνης με την Κύπρο και την Ελλάδα μαζί, θα αποτελούσε συστημικό κίνδυνο όχι μόνο για τη Γερμανία, αλλά για τις παγκόσμιες αγορές, ανοίγοντας τον δρόμο για κατάρρευση της Ισπανίας, της Ιταλίας κ.λπ. Επιπλέον, μία απειλή της Ελλάδας στην σταθερότητα της ευρωζώνης, θα είχε άλλο βάρος και για τη στάση της Ρωσίας έναντι της Κύπρου.  Όλοι οι παράγοντες που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στο ζήτημα, –Ισραήλ και Η.Π.Α.– θα μετρούσαν πολύ διαφορετικά τις επιπτώσεις μιας κρίσης στις σχέσεις των δύο ελληνικών κρατών με την Δύση. Στο ίδιο το εσωτερικό της ευρωζώνης, οι χώρες του Νότου που θα αντιμετώπιζαν άμεσο και σοβαρό κίνδυνο για τη δική τους οικονομία, θα υποχρεώνονταν να λάβουν σοβαρά υπόψη τους μια τέτοια επέκταση της κρίσης.

Τέλος, και σοβαρότερο όλων ίσως, μια ομπρέλα της Ελλάδας στην Κύπρο, με αφετηρία την οικονομία, θα αποτελούσε μια ιστορική ευκαιρία για να πλησιάσουν και πάλι τα δύο κράτη και να επουλωθούν οι βαθύτατες πληγές μιας απομάκρυνσης που άρχισε το 1974. Αν ο Σαμαράς ήταν ένας εθνικός ηγέτης είχε την ιστορική ευκαιρία να επαναφέρει την Ελλάδα, ισχυρή στο γεωπολιτικό παιχνίδι της Ευρώπης και της ανατολικής Μεσογείου. Αντ’ αυτού, προτίμησε την φυγή απ’ τις ιστορικές του ευθύνες, κρυπτόμενος πίσω από τον Αναστασιάδη, τον Χριστόφια, και τον Στουρνάρα.

 

Τι συμβαίνει με το ζήτημα του ευρώ και της ευρωζώνης

Πολλοί, εδώ και στην Κύπρο πλέον, θέτουν το ερώτημα αν θα πρέπει η Ελλάδα και η Κύπρος να προχωρήσουν  σε μια έξοδο από την ευρωζώνη, δεδομένου ότι αυτή αποτελεί μία καταστροφική επιλογή για τις οικονομίες του Νότου, και ιδιαίτερα για εμάς. Γι’ αυτό και πολλοί υποστηρικτές της άμεσης εξόδου από το ευρώ, –όπως ο Αλαβάνος ή ο Λαφαζάνης–  θεώρησαν πως το όχι της Κύπρου έμεινε ανολοκλήρωτο, διότι δεν τόλμησε να το οδηγήσει μέχρι την έξοδο από το ευρώ. Ωστόσο ήταν φανερό με βάση τα μεγέθη της ότι δεν αποτελούσε συστημικό κίνδυνο για την ευρωζώνη και επομένως μπορούσε να αποτελέσει το ιδεώδες θύμα προς παραδειγματισμό, και μόνο η συμπαράταξη της Ελλάδας θα άλλαζε τα δεδομένα.

Έχουμε απαντήσει πολλές φορές, στο ερώτημα αυτό: για λόγους που έχουν να κάνουν με τη γεωπολιτική μας θέση, και κυρίως το παρασιτικό οικονομικό μοντέλο, το οποίο έχει κτίσει η Ελλάδα και η Κύπρος, τα τελευταία χρόνια, αυτή η επιλογή που μπορεί και να καταστεί αναπόφευκτη τα επόμενα χρόνια και την οποία θα πρέπει να την επιλέξουμε αν δεν υπάρχει άλλη λύση, προϋποθέτει:

Α) τη μεταβολή του οικονομικού μοντέλου και την μετάβαση σε ένα οικονομικό σύστημα στηριγμένο στην πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή κι όχι αποκλειστικά στις τράπεζες και τον τουρισμό.

Β) την ιδεολογική και πολιτική προετοιμασία του ελληνικού λαού για μια αυτόνομη πορεία, και επομένως στην ανάπτυξη και νέων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων.

Γ) τη δημιουργία προϋποθέσεων για συμμαχίες στο εσωτερικό της Ευρώπης, αλλά και έξω από αυτήν, που να μας επιτρέπουν να ακολουθήσουμε με τους μικρότερους δυνατούς κλυδωνισμούς μια διαφορετική πορεία.

Δ) θα πρέπει, τέλος, να φτάσουμε σε κάποια στιγμή που η συμμετοχή στην ευρωπαϊκή ένωση θα πάψει να ταυτίζεται με τη συμμετοχή στο ευρώ: είτε με την έξοδο περισσότερων χωρών από την ευρωζώνη, είτε με τη δημιουργία δύο νομισματικών ενώσεων στο εσωτερικό της (με ένα «ευρώ του νότου» κι ένα «ευρώ του βορρά»), είτε την έξοδο της Γερμανίας από την ευρωζώνη!

Αν τα μεγέθη μας είναι αρκετά για να προκαλέσουμε κρίση στην ευρωζώνη, δεν είναι τόσο μεγάλα ώστε να μπορούμε να περάσουμε διά μιας σε μια μοναχική πορεία. Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να αντιστεκόμαστε, να οικοδομούμε τις οικονομικές και γεωπολιτικές βάσεις μιας αυτόνομης πορείας, αλλά να αρνιόμαστε την απομόνωση.

Αυτή η πολιτική, που στηρίζεται στην εθνική αυτεξουσιότητα και υπερηφάνεια, αλλά αποκλείει κάθε αυτοκτονικόσόλο, πρέπει να οικοδομηθεί απορρίπτοντας τόσο εκείνους που για δήθεν λόγους ρεαλισμού μας καλούν σε μόνιμη υποταγή, όσο και εκείνους που από δικαιολογημένη αγανάκτηση, ή από ανευθυνότητα άγνοια, ή και συμφέρον, μας καλούν να τα παίξουμε όλα για όλα σε μια ακαριαία και μετωπική αντιπαράθεση. Η τακτική του ελληνισμού από την επανάσταση του ’21 μέχρι την αντίσταση στους Γερμανούς και την ΕΟΚΑ, ήταν αποτελεσματική όταν στηριζόταν στον ανταρτοπόλεμο και καταστροφική όποτε ακολουθούσε τη λογική της μετωπικής σύγκρουσης.

Μήπως, λοιπόν, η πρότασή μας για αντίσταση στον οικονομικό ακρωτηριασμό της Κύπρου και την ανάληψη των ιστορικών ευθυνών της Ελλάδας έναντι της Κύπρου, αποτελεί μια ανεύθυνη πολιτική; ΟΧΙ. Διότι σε αυτή την περίπτωση οι Γερμανοί θα είχαν περισσότερα να χάσουν και λιγότερα να κερδίσουν. Εξάλλου, όποιος δείχνει διατεθειμένος να πολεμήσει, όταν στριμώχνεται στον τοίχο, μπορεί να προκαλέσει και το σεβασμό στους αντιπάλους του και να κερδίσει νέες συμμαχίες. Για ποιο λόγο να μας πάρουν υπόψη τους οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί, οι Ρώσοι, οι Ισραηλινοί, ή οι Τούρκοι, αν είμαστε δεδομένοι και υποχωρητικοί διαρκώς; Μόνο αν δείξουμε ότι είμαστε ταυτόχρονα σοβαροί, ρεαλιστές, αλλά και ανυποχώρητοι, όταν πρόκειται γι’ αυτά που θεωρούμε ζωτικά μας συμφέροντα, θα μπορούσαμε να επιβάλουμε τον σεβασμό στους αντιπάλους μας. Πώς όμως να επιβάλεις ένα τέτοιο σεβασμό με τον Χριστόφια, τον Αναστασιάδη, τον Γιώργο Παπανδρέου, ή τον Αντώνη Σαμαρά; Πώς να πείσεις ότι οποιαδήποτε επίθεση στην Κύπρο αποτελεί «casus beli» για την Ελλάδα;

Η κατάρρευση του αφελούς  ευρωπαϊσμού

Στην Κύπρο κατέρρευσε βίαια ο μύθος  της «ευρωπαϊκής οικογένειας» και της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, όπως τα προηγούμενα χρόνια είχε καταρρεύσει στην Ελλάδα. Οι Κύπριοι, όπως και οι Ελλαδίτες, υποχρεώθηκαν να κατανοήσουν βιαίως, πως η συμμαχία με την δυτική Ευρώπη, –την ψευδωνύμως αποκαλούμενη «ευρωπαϊκή ένωση»–, είναι τακτικού χαρακτήρα και είμαστε υποχρεωμένοι να την δεχόμαστε μόνο όσο αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο του νεοθωμανισμού και επειδή ακόμα δεν έχει διαμορφωθεί μια άλλη Ευρώπη. Γι’ αυτό, και επικρίνουμε συχνά, αυτούς που αποκαλούμε ευρωλιγούρηδες, δηλαδή όλους εκείνους που πιστεύουν ότι αποτελούμε οργανικό τμήμα της Δύσης και της δυτικής Ευρώπης.  Η ιστορία, και τα πρόσφατα παθήματά μας, μας έχουν δείξει πως θα αποτελεί μια λεόντειο συμμαχία εις βάρος μας, όσο δεν έχει αποκατασταθεί η ισορροπία δυτικής και ανατολικής Ευρώπης και όσο δεν έχει συγκροτηθεί ένας ευρωπαϊκός βαλκανικός πόλος. Γι’ αυτό εξ άλλου, και οι Γερμανοί, οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, μας αντιμετωπίζουν ως παρείσακτους και όποτε μπορούν μας το δείχνουν με τον τρόπο τους. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν αποτελούν οργανικό μέρος της δυτικής Ευρώπης, αλλά μας δέχονται εξαιτίας της γεωπολιτικής μας σημασίας.

Το ίδιο και εμείς, δηλαδή η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, θεωρεί αυτή τη συμμαχία τακτικού χαρακτήρα. Μόνον οι  ψευδοελίτ, οι πολιτικοί, τα κόμματα, νοιώθουν Ευρωπαίοι παρ’ όλο που είναι αποικιοκρατούμενοι. Έτσι λοιπόν τελούμε διαρκώς εν αναμονή μιας άλλης Ευρώπης από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, εν αναμονή μια βαλκανικής ενότητας, ενός κουρδικού κράτους στ’  ανατολικά μας, εν αναμονή μιας κάποτε δημοκρατικής Τουρκίας. Στο μεταξύ, έχουμε μία και μόνη στρατηγική επιλογή. Την ενίσχυση της πνευματικής οικονομικής, αμυντικής και πολιτικής αυτονομίας μας, τη σύσφιξη των σχέσεων σε όλα τα επίπεδα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Κύπρο.

 

Ρώσοι, Ισραήλ και άλλα τελώνια

Ωστόσο, οι Κύπριοι δεν απογοητεύτηκαν μόνο από τη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και από εκείνη της Ρωσίας και του Ισραήλ.

Η Ρωσία, κοντόφθαλμη όπως πάντα, πιστή σε μία λογική ανάλογη με των Τσάρων, ή του πατερούλη Στάλιν, δεν ήρθε σε αντίθεση με τους Γερμανούς και τους Αμερικάνους, αλλά προτίμησε να «πουλήσει» την Κύπρο. Καθόλου παράδοξο ότι επί τρακόσια χρόνια δεν κατορθώνει να βγει στη Μεσόγειο! Διότι, κάθε φορά «πουλάει» τις χώρες ή τα κινήματα που εξαρτώνται από αυτήν, για να κλείσει γεωπολιτικές ή οικονομικές συμφωνίες με τους εταίρους/αντιπάλους της. Έτσι, παρ’ ότι η αντιπαλότητα των ρωσικών συμφερόντων με τη Γερμανία είναι στρατηγικούχαρακτήρα, –και το ίδιο συμβαίνει και με την Τουρκία– ακολουθεί τη λογική των πρόσκαιρων συμφερόντων και όχι την επιλογή στρατηγικών συμμάχων. Αντί να αναγνωρίσει στην Ελλάδα και την Κύπρο, τις χώρες που άσχετα με τις κυβερνήσεις τους αποτελούν στρατηγικές συμμάχους της, και άρα να τους συμπεριφέρεται ανάλογα, λειτουργεί με τη λογική του μαύρου-άσπρου, θεωρεί τους συμμάχους ως υποτακτικούς, γιατί έχει μάθει να λειτουργεί μόνο με το κνούτο, όπως λίγο πολύ και η Γερμανία. Γι’ αυτό για άλλη μια φορά, οι Κύπριοι ένοιωσαν προδομένοι από τους Ρώσους, παρ’ ότι την «πλήρωσαν» εν πολλοίς γι’ αυτούς, δηλαδή για τα ρώσικα κεφάλαια, που είχαν μεταβάλλει την Κύπρο σε ένα οιονεί ρώσικο Χονγκ Κονγκ της Μεσογείου.

Όσο για τη σιωπή του Ισραήλ και τη συναίνεση των Αμερικανών στην καρατόμηση της κυπριακής οικονομίας, αποτέλεσε ένα ακόμα μάθημα για όσους αγνοούν τη βασική θουκυδίδεια αρχή της πολιτικής: Οι συμμαχίες προϋποθέτουν την δική σου ισχύ και αυτοεξουσιότητα για να έχουν οποιοδήποτε βάρος και σταθερότητα. Διαφορετικά, είναι ασταθείς και οδηγούν σε μόνιμες εκπλήξεις. Τους Έλληνες στην Ελλάδα και την Κύπρο, που δεν θέλουν να επενδύουν στην παραγωγή, στην αυτόνομη άμυνά τους, δεν πρόκειται να τους σώσει κανένας άλλος, ούτε να τους θεωρεί αξιόπιστους συμμάχους.

Οίκαδε

Το μήνυμα λοιπόν είναι σαφές. Η Ελλάδα και η Κύπρος θα επιβιώσουν στον 21^ο αιώνα μόνο αν αρνηθούν τις σειρήνες της αδιάκοπης φυγής και της εξωστρέφειας. Και η συρρίκνωση του τραπεζιτικού τομέα της Κύπρου, του τερατώδους εισαγωγικού τομέα της Ελλάδας, δεν πρέπει να βιωθεί μόνο ως μία οικονομική καταστροφή που όντως είναι, αλλά πρέπει να μεταβληθεί σε αφετηρία για την οικοδόμηση ενός νέου μοντέλου στηριγμένου στις δικές μας δυνάμεις.Οίκαδε λοιπόν. Όχι απλώς για να απαντήσουμε στην παρούσα κρίση, αλλά για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Και το κυπριακό όχι μπορεί και πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία μιας μεγάλης πολιτικής στροφής στην Κύπρο και στην Ελλάδα.

Το αίσθημα της αλληλεγγύης και της κοινής μοίρας, –αλλά και της ανικανότητας των πνευματικών και πολιτικών ελίτ Ελλάδας της Κύπρου–, έγινε για άλλη μια φορά, και ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά προφανές. Οι Έλληνες στην Ελλάδα και την Κύπρο υφίστανται επίθεση από την τευτονική Ευρώπη και το Δ΄ Ράιχ, που τους αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο. Για άλλη μια φορά, είναι οι αντίπαλοί μας που μας θυμίζουν ακόμα κι αν εμείς θέλουμε να το ξεχάσουμε, πως είμαστε ένας λαός. Με κοινά,  εν τέλει, τα θετικά και τα αρνητικά μας, που μας οδήγησαν σε ένα οικονομικό μοντέλο παρασιτικό και εξαρτημένο. Ξεκινώντας απ’ αυτή την αφετηρία, των κοινών παθών, μπορούμε και πρέπει να απαντήσουμε μαζί στην επίθεση που υφιστάμεθα. Μπορούμε και πρέπει να ενισχύσουμε τους κοινούς μας δεσμούς και να βάλουμε επιτέλους τις βάσεις για να πάψουν αυτά τα αλλεπάλληλα όχι να παραμένουνανολοκλήρωτα. Να αναδείξουμε επιτέλους, και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, πολιτικές ηγεσίες ικανές να ανταποκριθούν στα αιτήματα της ιστορίας και των λαϊκών προσδοκιών.

http://ardin-rixi.gr/archives/11740

Η πολιτική αφήγηση της Κρίσης, και το χωρίς όρια κέρδος του Γιώργου Ρωμανού

Οι Εξωχώριοι, οι Ενδοχώριοι, και οι Επικυρίαρχοι

Η πολιτική αφήγηση της Κρίσης, και το χωρίς όρια κέρδος

 

Η πολιτική – κοινωνική αφήγηση είναι μια πολύ σπουδαία υπόθεση, για να την εμπιστευτεί κανείς σε πολιτικούς και οι- οικονομολόγους, ειδικά σε αυτούς που έδρασαν στα πλαίσια του καθεστώτος του κυβερνητισμού στη χώρα μας, τα τελευταία 38 χρόνια. Και τούτο, γιατί η Αφηγηματολογία είναι μια επιστημονική θεωρία, που λίγοι μπορούν να τη συναρτήσουν στην πράξη με την τέχνη της αφήγησης, μηδέ εξαιρουμένων και των δήθεν δόκιμων και εμπορικά γνωστών συγγραφέων. Αλλά, και γιατί, αυτός που θέλει να αφηγηθεί κάτι με πειστικότητα και να καταθέσει την ιδιοπρόσωπη, δημιουργική του άποψη, θα πρέπει, πριν από όλα, να έχει αποφασίσει, αντί παντός αντιτίμου, να καταθέσει αυταπόδεικτο, αδέκαστο δοκιμιακό λόγο, κυρίως ανιδιοτελή, που φυσικά δεν θα λαμβάνει υπόψη του το διαβόητο πολιτικό – κομματικό κόστος. Δηλαδή, να θέλει να ρισκάρει, κατά το κοινώς λεγόμενο. Και, το ρίσκο της εντιμότητας ήταν αυτό που κυρίως έλειψε στα χρόνια του μεταπολιτευτικού καθεστώτος.

Όμως, η αφήγηση για την Κρίση στην Ελλάδα, δεν μπορεί να ξεκινήσει από το εσωτερικό της χώρας, με κατεύθυνση το εξωτερικό. Κι αυτό, παρά την καταστροφή που έφερε ο κυβερνητικός δικομματισμός και η στυγνή, αντιδημοκρατική πολιτική του. Για τα αποτελέσματα αυτής της καταστροφής, σήμερα πια, συμφωνούν άπαντες, θύματα και θύτες.

Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, το ηθικό έλλειμμα ήταν και είναι τεράστιο. Η τερατωδών διαστάσεων κλοπή του ελληνικού χρήματος, επί 38 χρόνια, δεν έγινε μόνο από τα ανώτερα στελέχη του κυβερνητισμού, αλλά και με την άμεση συμμετοχή μεγάλου πλήθους γηγενών, κυρίως οπαδών και ψηφοφόρων του δικομματισμού, καθώς και δωσίλογων, εθελόδουλων στον ξένο παράγοντα, πολιτών. Η ηθική στην πολιτική ζωή της χώρας έχει χαθεί, και η οικονομία της μοιάζει με «βαρέλι δίχως πάτο», σύμφωνα με έκφραση κορυφαίου παράγοντα του κυβερνητισμού, ο οποίος φέρει προσωπικά μέγιστο μερίδιο ευθύνης, για την καταστροφή. Είναι επίκαιρα τα, παχύδερμης αναισθησίας, ψεύδη του ίδιου παράγοντα, γύρω από την περιβόητη λίστα φοροφυγάδων (λίστα Λαγκάρντ), που δεν είναι προϊόν κάποιας ελβετικής συνεργασίας, αλλά υποκλοπής, και την οποία ο ίδιος απέκρυψε επιμελώς. Όποιος γνωρίζει τι ισχύει στα καθεστώτα των εξωχώριων οικονομικών τόπων, εύκολα συμπεραίνει ότι αυτός ο Έλληνας πολιτικός ψεύδεται ασύστολα. Όλες αυτές οι χώρες, και ειδικά η Ελβετία, μέχρι σήμερα, και παρά τις συνεχείς πιέσεις των ΗΠΑ, Γερμανίας κ.ά. χωρών, δεν παρέδωσαν καμία λίστα. Αντίθετα, είναι οι Ελβετοί που έθεσαν θέμα ελβετικών «αντισταθμιστικών οφελών», δηλαδή να κάνουν και αυτοί έλεγχο στις αμερικανικές, βρετανικές, γερμανικές κ. ά. κρατικές τράπεζες. Κι αυτό, που είναι ένα όχι γνωστό γεγονός, μόνο ως ελβετικό, κρύο ανέκδοτο, των Άλπεων, ακούγεται. Όσον αφορά τις δήθεν «διαπραγματεύσεις», μεταξύ Ελλάδος και Ελβετίας, όπως διαβεβαίωνε ο προαναφερόμενος ψευδόμενος πολιτικός, ουδέποτε έγιναν, εκτός αν «διαπραγματεύσεις» νοούνται ένα δυο αιτήματα, που τέθηκαν κατά καιρούς, προς την ερμητικά κλειστή πλευρά της Ελβετίας, για λόγους πολιτικού άλλοθι.

Τέλος, ας σημειωθεί και το εξής: οι όποιες «διαπραγματεύσεις», που θα σχετίζονται με την Ευρωπαϊκή Κοινοτική Οδηγία, του Αυγούστου 2012, περί «Φορολόγησης Εισοδημάτων από Αποταμιεύσεις», (European Saving Tax Directive – ESTD), ακόμη και εάν γίνουν ποτέ και εάν καταλήξουν…, θα αφορούν σε φυσικά πρόσωπα, (βλέπε και λίστα Λαγκάρντ). Και όχι στις εξωχώριες ή «υπεράκτιες» εταιρίες, (οφσόρ), δηλαδή, στους «σκιώδεις κυρίαρχους της παγκόσμιας οικονομίας», όπως τις έχουν αποκαλέσει σε επανειλημμένα άρθρα τους οι Financial Times.

 

***

Η αφήγηση, λοιπόν, αναγκαστικά πρέπει να ξεκινήσει από το εξωτερικό της χώρας, γιατί εκεί εδράζονται οι μείζονες παράγοντες της Κρίσης, η οποία, ως γνήσιο τέκνο της μονοδιάστατης οικονομικής παγκοσμιοποίησης, έχει πλανητικό χαρακτήρα. Και, στη χώρα μας, μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών καταστροφικών παραγόντων, η πλάστιγγα γέρνει προς το μέρος των δεύτερων. Γιατί, υπάρχει διαφορά μεγέθους, αλλά και ειδικού πολιτικού βάρους.

Συγκεκριμένα, πρέπει να ξεκινήσει κανείς από τους Εξωχώριους και την εξωχώρια οικονομία. Δηλαδή, από εκείνη τη «φυλή» των ανθρώπων, που ζει και δραστηριοποιείται σε 42 νησιωτικά κράτη, ή και «ανεξάρτητα» ηπειρωτικά εδάφη (επισήμως… γνωστά, από τον ΟΟΣΑ), που ευνοούν τη φοροδιαφυγή σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτοί, και η άρχουσα τάξη τους, οι Επικυρίαρχοι, πρόσωπα αθέατα, «οι σκιώδης κυρίαρχοι…», που προαναφέρθηκαν, είναι που κινούνται σε όλο τον πλανήτη, αλλά σε ένα ανεξάρτητο οικονομικό επίπεδο, έτσι, ώστε κατά τα συμφέροντά τους, να παρεμβαίνουν στις ενδοχώριες οικονομίες. Παράλληλα, υπάρχουν κράτη, τα οποία ακόμη και εάν έχουν άμεση γεωγραφική σχέση με μια ήπειρο, π.χ., το Λιχτενστάιν με την Ευρώπη, οικονομικά δεν ανήκουν σε αυτή την ήπειρο, αλλά στο παγκόσμιο υπερ – κράτος των Εξωχώριων.

Ο επίσημος κατάλογος του ΟΟΣΑ, για τις εξωχώριες οικονομίες, δεν αποτελεί μέρος κάποιας θεωρίας συνωμοσίας, αλλά μια ωμή πραγματικότητα. Τα ονόματα αυτών των 42 εξωχώριων τόπων είναι γνωστά. Εκείνο που ίσως δεν είναι τόσο γνωστό είναι πως, το 2005, ο ΟΟΣΑ έκανε μια ανεπιτυχή, όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, προσπάθεια να «συνετίσει» αυτές τις χώρες. Επτά, όμως, δεν έδειξαν κανένα πνεύμα συνεργασίας. Κι αυτές είναι: το πριγκιπάτο του Λιχτενστάιν, το πριγκιπάτο του Μονακό, η Ανδόρα, η Λιβερία, τα νησιά Μάρσαλ, το Ναούρου και το Βανουάτου.

Γνωστότερος «εκπρόσωπος» των εξωχώριων τόπων και των Επικυρίαρχων, είναι ο Τζορτζ Σόρος, ενώ οι σημαντικοί αυτής της «φυλής», δεν εμφανίζονται. Απλώς κερδίζουν, σιωπηλά. Κυρίως, όμως, διευθετούν και διαχειρίζονται το παγκόσμιο οικονομικό πλέγμα, όπως θα δούμε μέχρι το τέλος αυτού του κειμένου. Πρόσφατα, μάλιστα, ανακοινώθηκε στον τύπο, ότι ο Τζ. Σόρος ενίσχυσε τον προεκλογικό αγώνα του προέδρου Ομπάμα, με δύο εκατομμύρια δολάρια. Μπορεί αυτή η ενίσχυση, από πλευράς ποσού, να είναι ασήμαντη, μπροστά στο σύνολο του προεκλογικού προϋπολογισμού του νυν προέδρου των ΗΠΑ, αλλά, όμως έχει μεγάλη σημειολογική και ηθική σημασία. Γιατί, έτσι πιστοποιείται πως ο πρόεδρος του αμερικάνικου κράτους αποδέχεται χρήματα από πηγές που, υπό άλλες συνθήκες, θα έπρεπε να θεωρούνται ελέγξιμες… Και βέβαια, πιστοποιείται ότι το εξωχώριο χρήμα έχει βρει δρόμους για ελεύθερη ροή, όχι μόνο προς τις ενδοχώριες οικονομίες και τράπεζες, αλλά και σε αυτά τα προεκλογικά κονδύλια του ίδιου του προέδρου των ΗΠΑ.

Οι δρόμοι ελεύθερης ροής και παλινδρόμησης χρήματος, ας είναι το πρώτο σημαντικό σημείο, που θα πρέπει να κρατήσουμε στη μνήμη μας, μιας και θα ακολουθήσουν και άλλα, σχετικά με την άμεση σχέση και αλληλεπίδραση εξωχώριας και ενδοχώριας οικονομίας, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Οι «Φορολογικοί παράδεισοι» ήταν ήδη γνωστοί, με αυτό το όνομα, από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Και, δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά οι χώρες που άφηναν πίσω τους οι αποικιοκρατικές δυνάμεις, και αναδεικνύονταν σε αυτές ελεγχόμενα, από τους αποικιοκράτες, τοπικά καθεστώτα. Έτσι, υπήρξε και υπάρχει μια διαρκώς επικαιροποιούμενη παγκόσμια φοροκλεπτική διεργασία, η οποία χάνεται στο βάθος της ιστορίας των αποικιών ή και του χρόνου.

Η υπόθεση αυτή ήρθε ξανά, με ένταση, στην επικαιρότητα, και με τον πλέον επίσημο τρόπο, όταν στις αρχές Απριλίου του 2009, ο τότε πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, Γκόρντον Μπράουν, στη σύνοδο των G20, του Λονδίνου, ανακοίνωνε την απόφαση των ισχυρών της γης, ώστε «να δημιουργηθεί μια νέα παγκόσμια τάξη, η οποία θα αντιμετώπιζε δυναμικά την κρίση, και θα έδινε οριστική λύση στο ‘‘άγος’’ των φορολογικών παραδείσων.» Τότε, που λέγονταν αυτά, είχαν περάσει μόλις επτά μήνες από την κατάρρευση της Lehman Brothers, και η παγκόσμια οικονομία βυθιζόταν σε ύφεση.

Εύλογα προκύπτει το ερώτημα: «Αν αυτός είναι ο ρόλος των Εξωχώριων, τότε ποιος ο ρόλος των Ενδοχώριων παραγόντων, κυβερνητικών, οικονομικών και τραπεζικών;» Την απάντηση την παίρνουμε πάλι από επίσημες πηγές και μέσα από όσα έθεσε σε άλλη διάσκεψη των G20 (η οποία έγινε στο Λος Κάμπος του Μεξικού, στις 18 Ιουνίου 2012), ο ίδιος ο επικεφαλής του ΟΟΣΑ, Μεξικανός, Άνχελ Γκουρία. Συγκεκριμένα, ο Γκουρία έθεσε το ζήτημα της αύξησης των ενδοχώριων φορολογικών εσόδων, ως αντίβαρο της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη. Όμως, μετά από έλεγχο που είχε πραγματοποιήσει ο ΟΟΣΑ, διαπιστώθηκε ότι τις κορυφαίες επιδόσεις φοροδιαφυγής στον κόσμο δεν τις είχαν οι Εξωχώριοι, αλλά οι Ενδοχώριοι, πολλοί από τους οποίους είναι μέλη του G20. Δηλαδή, ακριβώς εκείνης της ομάδας κρατών που εξέταζε, υποτίθεται, το ζήτημα της παγκόσμιας φοροδιαφυγής.

Έτσι, στην κορυφή της λίστας του φοροκλεπτικού κέρδους βρίσκονται, εκτός από την Ελβετία, η οποία δεν συμμετέχει στους G20, η Μ. Βρετανία, οι ΗΠΑ και άλλες, μεγάλες βιομηχανικές χώρες. Τις ίδιες εκείνες μέρες, σε πρωτοσέλιδο, οι Financial Times, του Λονδίνου, αποκάλυπταν ότι χιλιάδες πλούσιοι Βρετανοί φορολογούνται με συντελεστή 1% έως 1,25%. Αυτό γίνεται μεταφέροντας τα χρήματά τους σε νησιά της Μάγχης, με καθεστώς εξωχώριας οικονομίας, και σε υπερπόντιες κτήσεις, όπως τα Νησιά Τζέρσεϊ, κάνοντας χρήση βρετανικού οικονομικού φορολογικού κώδικα, γνωστού με το όνομα Κ2. Ανακοινώθηκε, από την ίδια (…) τη βρετανική κυβέρνηση, πως με τους ηπιότερους υπολογισμούς, οι Βρετανοί φοροφυγάδες κερδίζουν περισσότερα από 5,6 δισεκατομμύρια ευρώ, κάθε χρόνο.

Να, λοιπόν, το δεύτερο στοιχείο που πρέπει να κρατήσουμε στη μνήμη μας. Δηλαδή, ότι τους τρόπους της φοροδιαφυγής τους νομοθετούν οι Ενδοχώριοι. Γιατί, αν το «έμβασμα» Σόρος προήλθε από έξω προς τα μέσα, τα «εμβάσματα» προς φοροδιαφυγή των Βρετανών, και όχι μόνο αυτών, προέρχονται από μέσα προς τα έξω.

Όσον αφορά το πώς ακριβώς γίνεται η φοροδιαφυγή των Βρετανών, οι Financial Times, της Τρίτης, 19 Ιουνίου 2012, παρουσιάζουν όλο το σχέδιο, βήμα βήμα. Μάλιστα, στοχοποιούν, για ευνόητους λόγους, έναν εύκολο στόχο, τον Άγγλο ηθοποιό Τζίμι Κάρ. Αποκαλύπτουν το πώς έβγαλε στα Νησιά Τζέρσεϊ, 4,1 εκατομμύρια ευρώ (3,3 εκατομμύρια στερλίνες), και πήρε από εκεί «δάνειο» 100.000 στερλινών, για «τα προς το ζην», το οποίο, βάσει άλλου προνομιακού νόμου, είναι στην ουσία αφορολόγητο στη Βρετανία. Στο ίδιο φύλλο, και σε άλλο, σχετικό άρθρο, αναγράφονται οι δηλώσεις του υπουργού οικονομικών της Βρετανίας, Τζορτζ Όσμπορν, που ξεκαθαρίζει ότι η Βρετανία δεν θα συμμετάσχει σε καμία προσπάθεια τραπεζικής ενοποίησης της Ευρώπης, και ειδικά των τραπεζικών ελέγχων, οι οποίοι μοιραία θα οδηγήσουν και σε έλεγχο της φοροδιαφυγής.

Παράλληλα, ο δήμαρχος του Λονδίνου, Μπόρις Τζόνσον, με πρόσφατες δηλώσεις του, θύμισε ότι πρώτος αντιτάχθηκε στην επιβολή φόρων, επί των τραπεζικών συναλλαγών του Σίτι, αλλά και σε κάθε άλλο έλεγχο, σε όποια νέα χρηματοπιστωτικά προϊόντα–φούσκες προκύψουν. Την εικόνα συμπληρώνει η Le Figaro (Ιούνιος 2012), που μιλά για «συστηματικό σχέδιο της Βρετανίας, εναντίον κάθε προσπάθειας της Ευρώπης για ενοποίηση, προστασία των ευρωπαϊκών τραπεζών, για μεγαλύτερη διαφάνεια συναλλαγών και καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.»

Φυσικά, το «κεφάλαιο» της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης, σε μια ολοκληρωμένη Δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Ανεξάρτητων Κρατών, δεν προχωράει μέχρι στιγμής, διότι όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη συμμετέχουν στη φοροαποφυγή, με τρόπους ανάλογους της Βρετανίας, η οποία δεν συμμετέχει καν στο Ευρώ.  

Παράλληλα, μερικές από τις μεγαλύτερες και γνωστότερες διαδικτυακές εταιρείες του κόσμου, Google, Apple, Microsoft, Yahoo, Dell κ.α., που ο προϋπολογισμός κάποιων ξεπερνά τον προϋπολογισμό ενός κράτους, όπως η Ελλάδα, είναι από εκείνες που πληρώνουν ελάχιστους φόρους, κάνοντας χρήση Εξωχώριων «φορολογικών παραδείσων», οι οποίοι, όμως, βρίσκονται και μέσα σε εθνικά εδάφη. Έτσι, η Google πληρώνει φόρο μόνο για το 2,4% των κερδών της (το 2011 έφτασαν τα 9,74 δις. δολάρια), μεταφέροντας τα χρήματά της στην Ιρλανδία, εκμεταλλευόμενη ειδικό φορολογικό καθεστώς που υπάρχει εκεί. Από την Ιρλανδία, το χρήμα μεταφέρεται σε θυγατρική της Google, στην Ολλανδία, και από εκεί στις Βερμούδες, που είναι Βρετανική αποικία.

Το ίδιο χρονικό διάστημα (Ιούνιος 2012), οι New York Times δημοσίευσαν έρευνα σχετική με την Apple, η οποία είναι η μεγαλύτερη σε κεφαλαιοποίηση, εισηγμένη σε χρηματιστήριο, εταιρεία στον κόσμο. Και, διακινεί ποσά δεκάδων δισεκατομμυρίων, κυρίως μέσα από τις θυγατρικές της, οι οποίες είναι διασπαρμένες σε όλο τον κόσμο, και πρακτικά ανεξέλεγκτες. Ο τρόπος φοροδιαφυγής είναι «καθ’ όλα νόμιμος». Η έδρα της εταιρείας βρίσκεται στο Καπερτίνο, της Καλιφόρνιας, όπου αν και έχει συντελεστή φορολόγησης 8,84%, τα δηλούμενα κέρδη της εκεί είναι λίγα, σε σχέση με αυτά των θυγατρικών της, που βρίσκονται σε εξωχώριους τόπους. Έτσι, μια από τις σημαντικότερες θυγατρικές της, μέσω της οποίας γίνονται γιγαντιαίες επενδύσεις και επιτυγχάνονται ανεξέλεγκτα κέρδη, βρίσκεται 300 χιλιόμετρα μακριά από την έδρα της, στο Ρίνο, της Νεβάδα, όπου ο φόρος για την Apple είναι μηδενικός. Στην ίδια έρευνα, των New York Times, αναφέρεται ότι πολλές από αυτές τις θυγατρικές της Apple, δεν είναι παρά ταχυδρομικές θυρίδες ή γραφεία, κάπου στον κόσμο, στον όροφο ενός κτηρίου, ενώ τα ονόματα που αναγράφονται σε πινακίδες και κουδούνια, δύσκολα ταυτοποιούνται με φυσικά πρόσωπα.

Η κορύφωση του θέματος έρχεται με τον τελικό λογαριασμό επί της είσπραξης φόρων, στις ΗΠΑ. Αποδείχθηκε, πως 71 εταιρείες του κλάδου S&P500, της υψηλής τεχνολογίας, ανάλογες με την Apple, κατέβαλαν, το 2011, 33% χαμηλότερους φόρους, σε σχέση με όλες τις άλλες εταιρείες που συμμετέχουν στον δείκτη.

Αναμενόμενη, αν και αφελής, είναι η ερώτηση: «ποια μπορεί να είναι τα όρια του κέρδους που προκύπτει, είτε από τη φοροδιαφυγή είτε από πρακτικές επίσημου στοιχήματος, όπως, πχ., είναι τα διαβόητα Cds, “ασφάλιστρα οικονομικού κινδύνου”, και άλλα ανάλογα, στοιχηματικά τραπεζικά ή και χρηματιστηριακά προϊόντα.»

Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι, στην παγκόσμια φοροδιαφυγή και στη διακίνηση του «μαύρου» χρήματος συμμετέχουν τόσο οι G20 όσο και οποιαδήποτε άλλη χώρα έχει την ικανότητα συμμετοχής στο «παίγνιο». Κλασικοί φορείς αυτού του «παιγνίου» είναι οι τράπεζες μιας χώρας. Κρίσιμο στοιχείο είναι, ότι με τη διαβόητη «Παγκοσμιοποίηση», όλες οι τράπεζες του κόσμου είναι άμεσα ή έμμεσα διασυνδεδεμένες, όπως και κάθε (!) τόπος χρήματος.

 

***

Τα επιφανή παραδείγματα του παγκόσμιου καθεστώτος της φοροκλοπής είναι πολλά. Και η καταστροφή που σήμερα βιώνει η Ελλάδα, με τον όρο «Κρίση», δεν είναι παρά ένα μικρό επεισόδιο της ανάλογης παγκόσμιας, με τη διαφορά ότι αυτή συντελέσθηκε, στο εσωτερικό της χώρας μας, από μεγάλο πλήθος οπαδών του κυβερνητισμού, του καθεστώτος της Μεταπολίτευσης. Αυτοί αποτέλεσαν και τον εκτελεστικό βραχίονα των Εξωχώριων.

Ας δούμε, τώρα, τρία παραδείγματα, απόλυτα σχετιζόμενα με την Ελλάδα.

Πολύς λόγος έγινε και γίνεται, για τη χρεοκοπία της χώρας μας, και για το πώς στοιχημάτιζαν εναντίον της, κάποια διεθνή κερδοσκοπικά, «επενδυτικά» κεφάλαια (hedge funds). Ο Τεξανός Κάιλ Μπας, ηλικίας 45 χρονών, ξεκίνησε την καριέρα του στη Γουόλ Στριτ. Για τη δράση του υπάρχουν σχετικά δημοσιεύματα στους Sunday Times, με τον τίτλο «Ο άνθρωπος που πούλησε τον κόσμο», ενώ τον αναφέρει ο γνωστός αμερικανός δημοσιογράφος, Μάικλ Λούις, στο βιβλίο του, με τίτλο «Boomerang: The meltdown tour». Το 2006, ο Μπας ήταν μεταξύ των ολίγων που διέγνωσαν εγκαίρως, αλλά και εκμεταλλεύτηκαν, τη φούσκα των αμερικανικών ακινήτων. Έτσι, ξεκίνησε το «επενδυτικό» του κεφάλαιο με 10 εκατ. δολάρια, και μέχρι το 2008, συγκέντρωσε 500 εκατ. δολάρια. Σύντομα δημιούργησε ανάλογα «επενδυτικά» κεφάλαια, που στοιχημάτιζαν σε χρέη, όχι πλέον οργανισμών αλλά κρατών. Σημειώνεται ότι τα παγκόσμια χρέη, δημόσια και ιδιωτικά, μετά το 2002 και μέχρι το 2011, έφτασαν, από 84 τρις δολάρια, σε 195 τρις δολάρια, άρα το πεδίο των «επενδύσεων» σε στοιχήματα, κατέστη τεραστίως κερδοφόρο.

Έτσι, ο Μπας αγόρασε μια σειρά Cds για χώρες που απειλούνται με πτώχευση, όπως: Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία κ. ά. Ειδικά για την Ελλάδα, για κάθε 1.100 δολάρια που επένδυσε – στοιχημάτισε (βάσει επίσημων οικονομικών στοιχείων), αναμένει να κερδίσει 700.000 δολάρια, δηλαδή περιμένει ένα ποσοστό κέρδους 63.636 %. Χρειάζεται να ρωτήσουμε, γιατί επιτρέπεται να παίζονται αυτά τα στοιχήματα, σε συγκεκριμένα κράτη και τους οργανισμούς τους;

Αλλά, ο Μπας δεν ασχολείται μόνο με τη μικρή Ελλάδα. Το μεγάλο του στοίχημα είναι η Ιαπωνία, της οποίας το χρέος προς το ΑΕΠ, σήμερα, φτάνει στο 190%. Εκεί, ο Μπας έχει «επενδύσει» – στοιχηματίσει σε αναγκαστική αναδιάρθρωση του ιαπωνικού χρέους, μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, αφού είναι δεδομένο, ότι κάθε χρέος χώρας που υπερβαίνει το 120% δεν είναι βιώσιμο. Υπενθυμίζουμε ότι η ίδια η Τρόικα διατυμπανίζει, για την περίπτωση της Ελλάδας, ότι το χρέος της, το 2020, θα κυμαίνεται από 120% – 138%.

Μια άλλη χαρακτηριστική περίπτωση, άμεσα σχετιζόμενη με την Ελλάδα, είναι ο δισεκατομμυριούχος Κένεθ Νταρτ, ο οποίος ζει και κινείται συνεχώς σε διεθνή ύδατα, με το θωρακισμένο αντιτορπιλικό του σκάφος, μήκους 200 ποδών. Τυπικά, είναι πολίτης της Μπελίζ, πρώην Βρετανικές Ονδούρες, οι οποίες διέπονται από το Βρετανικό δίκαιο, όπως και τα Ελληνικά Μνημόνια. Συχνά, εμφανίζεται στα νησιά Κεϊμάν, μια ακόμη Βρετανική αποικία. Ο Εξωχώριος Νταρτ είναι, μεταξύ πολλών άλλων, και ιδιοκτήτης έκτασης χιλιάδων στρεμμάτων, στη δυτική Grand Bahamas. Η προσπάθειά του να την καταστήσει ιδιωτικό κράτος, με το όνομα Dartania, απέτυχε όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ (επί Κλίντον) αρνήθηκε να την αναγνωρίσει, και να δεχτεί στο έδαφός της τον ίδιον, ως πρέσβη της χώρας αυτής. Παράλληλα, η σύζυγος του Νταρτ, η οποία ζει με την υπόλοιπη οικογένειά τους στις ΗΠΑ, είναι μια από τις μεγαλύτερες χορηγούς του Δημοκρατικού κόμματος, τόσο επί Κλίντον όσο και με τον σημερινό πρόεδρο Ομπάμα.

Ειδικά, ως προς την Ελλάδα, ο Νταρτ, στις 8 Μαϊου 2012, εισέπραξε στο ακέραιο ένα όχι κουρεμένο ελληνικό ομόλογο, ύψους 430 εκατομμυρίων ευρώ, παρά το συνολικό κούρεμα του ελληνικού χρέους. Αυτό έγινε γιατί, οι κ. κ. Παπαδήμος και Βενιζέλος έτσι γνωμάτευσαν. Το ενδιαφέρον είναι πως διαπιστώθηκε ότι αυτό το συγκεκριμένο ομόλογο, ο Νταρτ, το απέκτησε περίπου έξη μήνες πριν από την εξαγορά του, και έβγαλε μέσα σε έξη μήνες κέρδος της τάξεως 160%, φυσικά χωρίς κανένα «κούρεμα». Να, άλλος ένας Εξωχώριος, ο οποίος έχει μια «αγαθή» και πολύ κερδοφόρα, γι’ αυτόν, συνεργασία με ενδοχώριους κυβερνώντες, στην περίπτωση Έλληνες.

Υπάρχει, όμως, και μέσα στην Ελλάδα ένας, κατ’ ουσίαν, εξωχώριος τόπος, που ενώ έχει γίνει γνωστός εδώ και χρόνια, η ελληνική πολιτεία και οι κυβερνήσεις της δεν κάνουν τίποτε για να τον ελέγξουν και να φορολογήσουν τις εταιρείες του. Το εξωχώριο αυτό κράτος… «εν κράτει» βρίσκεται στο Κρανίδι, το «Λιχτενστάιν της Ελλάδας», όπου έχουν την έδρα τους 187 εξωχώριες εταιρείες. Μεγάλος αριθμός και μακροχρόνια η διαδικασία εγκατάστασής τους, σε μια υπερχρεωμένη χώρα, όπως η Ελλάδα, ώστε να ισχυριστεί η κεντρική αθηναϊκή «διοίκηση» ότι δεν έμαθε, δεν άκουσε… Σημειώνεται ότι, σε όλη την περιφέρεια, όπου υπάγεται φορολογικά το Κρανίδι, τα τελευταία χρόνια υπηρετούν, όλο και λιγότεροι εφοριακοί υπάλληλοι. Πρόσφατα, απέμειναν μόνον οκτώ. Αυτό τι να σημαίνει; Και, κάτι ακόμη. Αυτές οι 187 εξωχώριες εταιρείες παραμένουν και σήμερα (2012) ανεξέλεγκτες, ενώ τον Μάρτιο του 2013, λήγει ο χρόνος φορολογικού ελέγχου για τις περισσότερες, και παραγράφονται όλα τα πιθανά αδικήματα στα οποία μπορεί να έχουν υποπέσει.

Τονίζεται, ότι τον Οκτώβριο, του 2010, το Δ.Ν.Τ. (!) σε σχετική έκθεσή του παρουσιάζει τον παγκόσμιο ρόλο των ελληνικών εξωχώριων εταιρειών. Κυρίως, ότι αυτές οι ελληνικές εταιρείες οφσόρ ξεπερνούν τις δέκα χιλιάδες (10.000). Έτσι, η Ελλάδα, θεωρείται και είναι μια παγκόσμια υπερδύναμη στους εξωχώριους τόπους και φυσικά στην εξωχώρια οικονομία του πλανήτη. Θεωρείται πλεονασμός να αναφερθεί, ότι οι μέτοχοι αυτών των εταιρειών είναι θωρακισμένοι με μεγάλα δικηγορικά γραφεία, παγκόσμιας εμβέλειας, ειδικευμένα σε μακροχρόνιες, πολυδάπανες δίκες σχετικές με πρακτικές φοροδιαφυγής, σε διεθνές οικονομικό περιβάλλον.

Κι εδώ υπάρχει, ίσως, το μεγαλύτερο ζήτημα του ελληνικού κράτους της Μεταπολίτευσης. Ζήτημα, του οποίου την ηφαιστειακή σημασία που έχει για τη χώρα, κανένας δεν αναλύει, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, Μ.Μ.Ε. Γιατί, η ύπαρξη αυτών των ελληνικών εξωχώριων εταιρειών αποδεικνύει ότι η Ελλάδα είναι χωρισμένη στα δύο, οριζοντίως…, εξ’ ου και τα μνημονιακά μέτρα είναι «οριζόντια», με τους Έλληνες να «κατοικούν» σε δύο πατώματα… Στο επάνω, η αφορολόγητη υπερδύναμη, οι κατέχοντες τις εξωχώριες εταιρείες και η διαπλοκή τους με τους Επικυρίαρχους, και στο κάτω εκείνοι που καταστρέφονται από τα Μνημόνια. Έτσι, σήμερα, οι πάντες ασχολούνται με το προπέτασμα καπνού της «λίστας Λαγκάρντ», ενώ πίσω από αυτό υπάρχει άθικτη η ελληνική συμμετοχή στο σύστημα Εξωχώριων και Επικυρίαρχων. Σχετικό παράπλευρο, αλλά κορυφαίο ζήτημα, είναι η συνολική, από εποχής Αλογοσκούφη, επιχορήγηση των ελληνικών τραπεζών με περισσότερα από 200 δις, τα οποία, μέχρις στιγμής, τα χρεώνεται με τα Μνημόνια το «κάτω πάτωμα», των Ελλήνων φορολογουμένων. Εκτιμάται, πως αυτό το ποσό αντικατοπτρίζει τα διαφυγόντα κέρδη των Εξωχώριων από τις ενδοχώριες, ελληνικές τράπεζες, κατά την περίοδο της «Κρίσης».

 

***

Γίνεται αυταπόδεικτο, λοιπόν, ότι η οικονομική «Κρίση» δεν πλήττει το πλέγμα Εξωχώριων, Ενδωχώριων, και Επικυρίαρχων, οι οποίοι, αντιθέτως, κερδίζουν από αυτήν. Παράλληλα και οι Έλληνες Εξωχώριοι συμμετέχουν στο παγκόσμιο κερδοσκοπικό σύστημα υπηρετώντας με αφοσίωση τις δομές της ιεραρχίας των Επικυρίαρχων. Δεν αποτελεί μυστικό, το ότι ηγετικά στελέχη του κυβερνητισμού, στη χώρα μας, πρόσφατα, επιλέχθηκαν από τα ευρωπαϊκά μέλη παγκόσμιας λέσχης. Όσο για τα, εναντίον της Ελλάδας, Μνημόνια αφορούν μόνο στην πλειοψηφία των απλών εργαζομένων, συνταξιούχων, ιδιοκτητών (οικιών ή μικρών επιχειρήσεων) Ελλήνων, γιατί αυτοί είναι ακόμη το μόνο συμπαγές σώμα αντίστασης και δομημένης κοινωνικής συνείδησης, που παρεμβάλλεται μεταξύ της Τρόικας και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.

Και εδώ πρέπει να σημειώσουμε αυτό που προκύπτει, ως τρίτο σημείο απομνημόνευσης. Δηλαδή, το πυκνό πλέγμα που έχει υφανθεί μεταξύ Εξωχώριων και Ενδοχώριων κυβερνώντων, και οικονομιών. Αλλά, και τη διείσδυση που πραγματοποιούν οι εξωχώριες εταιρείες σε όλες τις ηπείρους. Είναι χαρακτηριστική τόσο η περίπτωση του Ρίνο, της Νεβάδα, όπου όπως προαναφέρθηκε δραστηριοποιείται η Apple, όσο και η περίπτωση του Κρανιδίου. Το σύστημα τίποτε δεν θεωρεί «μικρό», αντίθετα αξιοποιεί και το τελευταίο νόμισμα κέρδους, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται αυτό. Μιλάμε δηλαδή για ένα πλέγμα, που, αν κρίνουμε από τη διαχρονικότητά του και την παγκόσμια εξάπλωσή του, η διάσπασή του φαίνεται αδύνατη, στον ορατό ορίζοντα του χρόνου.

Όπως προαναφέραμε, πρωτεύοντα ρόλο στη διευθέτηση και διαχείριση αυτού του πλέγματος, έχουν οι Επικυρίαρχοι. Των οποίων τα ονόματα, οι εταιρείες, οι σύνδεσμοι, οι οργανώσεις, και οι γνωστές, πανίσχυρες λέσχες τους συνδέονται με αναλώσιμους «ηγέτες», που κατά καιρούς, τους καλούν να παίξουν «ρόλους» και μετά τους αποσύρουν. Άνθρωποι – ρόλοι αυτοί οι «ηγέτες», χάρτινοι χαρακτήρες μιας ατελούς αφήγησης, πρόεδροι, πρωθυπουργοί ή εταίροι κυβερνητισμού, έρχονται και παρέρχονται, ως οι εμφανείς κορυφές των παγόβουνων της παγκόσμιας συναλλαγής, πάνω στο κερδοφόρο παιχνίδι της δύναμης. Αρκεί να θυμηθεί κανείς κάποια ονόματα προέδρων, πρωθυπουργών, ή υπουργών, τόσο στο εξωτερικό όσο και μέσα στη χώρα μας. Μια θλιβερή κουστωδία, που μετά την απόσυρσή τους από την κεντρική πολιτική σκηνή, συχνά διαφημίζουν – πλασάρουν καταναλωτικά προϊόντα ή τρόφιμα, και άλλοι εργάζονται σε ενεργειακούς κολοσσούς. Συχνά, δίνουν ακριβοπληρωμένες, ανούσιες και προκλητικά ασήμαντες διαλέξεις, αγορασμένες ως αντί – δωρα, από όσους τους «στήριζαν» και στο παρελθόν, ή διορίζονται σαν «καθηγητές» σε κάποιο επιφανές ιδιωτικό ξένο πανεπιστήμιο, συνήθως στη χώρα από την οποία ελέγχονται.

Όπως αποδείχθηκε, με τραγικό τρόπο, και στην Ελλάδα, το διανοητικό πηλίκο του «ηγέτη» δεν χρειάζεται καν να έχει θετικό πρόσημο. Όταν, μάλιστα, το αρνητικό αυτό πηλίκο πλανάται στα όρια της χαοτικής ηλιθιότητας, τόσο πιο χειραγωγήσιμο καθίσταται το πιόνι. Όσο για την ανάδειξή του στον «θώκο», αρκούν, το αδιαφανές χρήμα, η πατρογονική δημαγωγία, η προπαγάνδα, οι εγκάθετοι, οι δωσίλογοι, και οι εθελόδουλοι πολίτες, που ψηφίζουν με στυγνό τρόπο τα πρόσκαιρα συμφέροντά τους. Αλλά, και εκείνο το, απολύτως συγκεκριμένο κομματικά, μέγα πλήθος φοβικών ατόμων, που έχουν χάσει κάθε έννοια «δημοκρατικού πολίτη, σε ευνομούμενη χώρα». Κι αυτό είναι, με δυο λόγια, το πλαίσιο αναφοράς, σχετικά με τα αίτια της Κρίσης στο εσωτερικό της χώρας μας.

Ζούμε στο μεταίχμιο του χρόνου ενός αφηνιασμένου πλανητικού υπερ – καπιταλισμού, ο οποίος στήθηκε πάνω στην απόλυτη οικονομική συνέχεια του Κομμουνιστικού Διεθνισμού, που μεταλλάχθηκε στη μονοδιάστατη οικονομική Παγκοσμιοποίηση. Δηλαδή, στην πιο κτηνώδη μονομέρεια του απόλυτου κέρδους, ερήμην του Πολιτισμού και του ανθρωπισμού. Έτσι, Κομμουνισμός και Καπιταλισμός συναντήθηκαν στο παλιό καπιταλιστικό δόγμα: «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα».

Σήμερα, στη ρουλέτα της παγκόσμιας οικονομίας, και στις θέσεις των αριθμών πονταρίσματος προβάλλουν αρκετές χώρες, υποσχόμενες πλουτισμό, και ισχύ. Πρώτες οι ΗΠΑ, που διεκδικούν, με νέους όρους, την επάνοδό τους στην παγκόσμια επικυριαρχία και στηρίζουν ξανά το νόμισμά τους, ως το πρώτο αποθεματικό στον κόσμο. Απέναντί τους, η Κίνα, ως νέα «Μέκκα» του αχαλίνωτου «κομμουνιστικού» υπερ–καπιταλισμού. Αλλά, και οι: Ευρωπαϊκή Ένωση, Ινδία, Ρωσία, Βραζιλία, και άλλες μικρότερες δυνάμεις, που επιζητούν αυξημένο μερίδιο στον νέο, πλανητικό οικονομικό «αναδασμό».

Έτσι, όσο η γη –μπίλια αυτής της ρουλέτας– θα γυρίζει και θα «ψάχνεται», τους οδυνηρούς κραδασμούς των αναπηδήσεών της θα τους αισθάνονται όλοι, όπως τους κραδασμούς ενός παγκόσμιου σεισμού.

Αλλά, ας είμαστε αισιόδοξοι. Ας μη θεωρούμε, πως ζούμε το απόλυτα προδιαγεγραμμένο κακό. Γιατί, όπως ο άνθρωπος αποδείχτηκε ατελής στον σχεδιασμό και την επιτέλεση του απόλυτου καλού, έτσι ακριβώς δεν μπορεί να τα καταφέρει στον σχεδιασμό ενός τελεσίδικου κακού. 

Τα καλά, τα κακά και τα πανάσχημα του Γιάνη Βαρουφάκη

• Τα καλά

• Αντίθετα με την απαράδεκτη αρχική απόφαση του Eurogroup, τουλάχιστον τώρα γίνεται σεβαστή η δημόσια εγγύηση των καταθέσεων κάτω των €100 χιλιάδων.
• Το ολοσχερές κούρεμα των ιδιωτικών ομολόγων των πτωχευμένων τραπεζών, χωρίς το οποίο ανατρεπόταν (από την αρχική συμφωνία) η διεθνής πρακτική της ιεράρχισης των πιστωτών ενός πτωχευμένου χρηματοπιστωτικού συστήματος, με τους καταθέτες να έχουν προτεραιότητα απέναντι στους ομολογιούχους.
• Η διαφοροποίηση του κουρέματος ανάλογα με την τράπεζα στην οποία έχει κάποιος τις καταθέσεις του. Η αρχική απόφαση, που επέβαλε το ίδιο κούρεμα σε όλες τις τράπεζες, αναιρούσε την έννοια της προσωπικής ευθύνης των καταθετών όσον αφορά την επιλογή της τράπεζας στην οποία εμπιστεύονται τα χρήματά τους.
• Η επιβολή μεγάλων ζημιών στις ανασφάλιστες καταθέσεις και στους ομολογιούχους μειώνει το δάνειο από την τρόικα που θα επωμιστεί το κυπριακό δημόσιο.

Τα κακά

• Το Μνημόνιο δεν έχει συνταχθεί ακόμα, το οποίο σημαίνει η Συμφωνία είναι ημιτελής. Χωρίς πληροφορίες για τον βαθμό και την μορφή της λιτότητας που θα επιβληθεί στους Κύπριους, είναι αδύνατον να προβλεφτεί ο ακριβής αντίκτυπός της. Αν κρίνουμε όμως από το «παρελθόν» της τρόικας, είναι σχεδόν σίγουρο ότι η λιτότητα που θα επιβάλει θα γονατίσει μια κοινωνική οικονομία που ήδη βρίσκεται σε ύφεση.
• Η καθίζηση του τραπεζικού τομέα και η ουσιαστική κατάσχεση των ρώσικων μεγαλο-καταθέσεων θα έχει συντριπτικό αποτέλεσμα στην υπόλοιπη οικονομία, π.χ. στον τουριστικό και ξενοδοχειακό κλάδο. Όπως είπε Ρώσος σχολιαστής: «Τώρα που παίρνουν τα χρήματα των Ρώσων, ποιοι θα μένουν στα πολυτελή ξενοδοχεία προς €500 το βράδυ; Η κα Μέρκελ;». Είμαι σίγουρος ότι η τρόικα δεν θα λάβει υπ’ όψη της στα οικονομοτεχνικά της μοντέλα, στη βάση των οποίων θα αποφασίσει για την εφαρμοζόμενη λιτότητα, αυτού του είδους τον αρνητικότατο αντίκτυπο, με αποτέλεσμα μεγάλες υστερήσεις εσόδων, ακολουθία «νέων μέτρων», mea culpa στο απώτερο μέλλον και, γενικά, ύφεση χειρότερη από την αναμενόμενη.
• Η μεταφορά €9 δισ. του ELA από τη Λαϊκή, που κλείνει, στην Τράπεζα Κύπρου, αποτελεί παραβίαση απλών κανόνων τραπεζικής πτώχευσης και αποδεικνύει ότι η ΕΚΤ λειτουργεί ως ο Ταλιμπάν των κεντρικών τραπεζών.
• Η εισαγωγή περιορισμών στην εξαγωγή κεφαλαίων, αν και δεν έχουν πάρει ακόμα συγκεκριμένη μορφή, δημιουργούν ντε φάκτο ένα νέο νόμισμα: το κυπριακό ευρώ, δηλαδή ένα ευρώ που δεν μεταβιβάζεται από χώρα σε χώρα (Σημ. φαντάζεστε στις ΗΠΑ να μπουν περιορισμοί στην εξαγωγή δολαρίων από το Βερμόντ σε άλλες πολιτείες; Όχι, βέβαια. Πρόκειται για κατάφορη παραβίαση της λογικής μιας νομισματικής ένωσης).

Και τα πανάσχημα

Αφήνοντας στην άκρη τις επιπτώσεις της συμφωνίας εντός της Κύπρου, ο αντίκτυπος του περασμένου δεκαήμερου επί της Ευρωζώνης συνολικά μόνο ως πανάσχημος και θλιβερός μπορεί να χαρακτηριστεί. Μέσα σε μερικές μέρες, από την αρχική συμφωνία του Eurogroup μέχρι την τελική που μόλις ανακοινώθηκε, η Ευρώπη κατάφερε: (α) να θέσει υπό αμφισβήτηση την ασφάλεια των εγγυημένων καταθέσεων (παρά το γεγονός ότι τελικά τη σεβάστηκε), (β) να επαναφέρει στο προσκήνιο τα ερωτήματα περί αποπομπής κράτους-μέλους της νομισματικής ένωσης, και (γ) να θυσιάσει την αρχή της ενοποιημένης αγοράς κεφαλαίων στην οποία, βέβαια, περιορισμοί στη μετακίνηση των κεφαλαίων δεν νοούνται.

Όμως η πιο επαίσχυντη, η πανάσχημη, διάσταση της συμφωνίας για την Κύπρο είναι το γεγονός ότι σηματοδότησε το τέλος της τελευταίας ελπίδας για πραγματική τραπεζική ενοποίηση της Ευρωζώνης. Ο κ. Dijsselbloem, που αποδεικνύεται πολύ πιο «κοντά» στο γερμανικό σκέπτεσθαι από τον προκάτοχό του, τον κ. Yuncker, το δήλωσε ευθαρσώς. Εκθειάζοντας την περί Κύπρου συμφωνία, ο πρόεδρος του Eurogroup είπε αυτολεξί ότι αποτελεί προάγγελο των επόμενων «διασώσεων» εντός της Ευρωζώνης ώστε να: «…μη χρειαστεί ποτέ η άμεση ανακεφαλαιοποίηση» των τραπεζών. Με απλά και σταράτα λόγια, έβαλε την ταφόπλακα οριστικά στην απόφαση της Συνόδου Κορυφής του περασμένου Ιουνίου σύμφωνα με την οποία η τραπεζική κρίση διαχωρίζεται από την κρίση χρέους μέσω άμεσων ενέσεων κεφαλαίων του ESM στις τράπεζες, χωρίς να καταγράφονται αυτά τα κονδύλια στο δημόσιο χρέος των χωρών. Οπότε το μήνυμα είναι καθαρό προς Ισπανία και Ιταλία: «Ο καθένας μόνος του! Κι αν αυτό σημαίνει δήμευση καταθέσεων στην περιφέρεια, αυτά επιφυλάσσει η ζωή σε εσάς – στους πτωχευμένους της Ευρωζώνης!».

Νομίζω ότι, πλέον, δεν χωράει αμφιβολία: Ο συνδυασμός (α) άρνησης οποιασδήποτε ενοποίησης μέρους του δημόσιου χρέους (μέσω, π.χ., ευρωομόλογων), (β) οριστικής ματάιωσης της άμεσης ανακεφαλαιοποίησης και ουσιαστικής τραπεζικής ενοποίησης μέσω του ESM, και (γ) απολυταρχικής, για να μην πω βάναυσης, μεταχειρίσης αδύναμων εταίρων (όπως η Κύπρος) σηματοδοτεί ένα νέο, ζοφερό κεφάλαιο στην ιστορία της «ενωμένης» Ευρώπης.

Το επιχείρημα που ακούω τρία χρόνια τώρα, εις απάντησιν της κριτικής μου στις εφαρμοζόμενες πολιτικές, ακολουθεί το εξής απλό μοτίβο: «Δίκιο έχεις ότι η Ευρώπη αντέδρασε και αντιδρά λάθος στην Κρίση και επιβάλει παράλογα αυστηρές πολιτικές λιτότητας στην περιφέρεια. Όμως, επιβάλεται να πάμε με τα νερά της Γερμανίας και της ΕΚΤ, να τους αποδείξουμε ότι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε θυσίες και να μεταρρυθμιστούμε έτσι που, κάποια στιγμή, να νιώσουν αρκετά ασφαλείς ώστε να προχωρήσουν στις ενοποιητικές κινήσεις οι οποίες, πράγματι, απαιτούνται – π.χ. ευρωομόλογα, τραπεζική ενοποίηση, πανευρωπαϊκές επενδύσεις κ.λπ.» Νομίζω ότι κάθε αξιόπιστος παρατηρητής των τελευταίων εξελίξεων πρέπει να συμφωνήσει ότι αυτή η άποψη έχει ξεπεραστεί από τα πράγματα, ιδίως μετά το τελευταίο δεκαήμερο. Παρά το γεγονός ότι οι λαοί της Ευρωζώνης έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα μετριοπαθείς, και έχουν αποδεχθεί πολύ σκληρές πολιτικές με ελάχιστες (δεδομένης της Κρίσης) διαμαρτυρίες – ακόμα και στην Ελλάδα που ψηφίζει μνημονιακά – το Βερολίνο και η Φραγκφούρτη, αντί να δείχνουν πιο έτοιμες να ενστερνιστούν ενοποιητικές κινήσεις (π.χ. τραπεζική ένωση, ευρωομόλογα) κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση που, με μαθηματική ακρίβεια, θα φέρει την αποδόμηση.

Συμπερασματικά, αν και η νέα συμφωνία διορθώνει κάποια από τα τερατώδη λάθη της αρχικής, είναι πολύ πιθανόν το τελευταίο δεκαήμερο να καταγραφτεί ως η «ιστορική στιγμή» που η Ευρώπη ξεπέρασε το σημείο μη επιστροφής στην ιδέα μιας ενωμένης ηπείρου η οποία σέβεται τις αρχές της λογικής, της δημοκρατίας και του αλληλο-σεβασμού των λαών που την απαρτίζουν.

Index_Page

Ο απελευθερωτικός αγώνας των Ελλήνων σε δύο Ιστορικές περιόδους 1821 και 1955-1959

 

 

Του Δημήτρη Αλευρομάγειρου, Αντιστράτηγου ε.α., Επίτιμου Γενικού Επιθεωρητού Στρατού

«….Αλλά, πόσας φοράς πρέπει να εκφωνήσω, ότι η Ελευθερία είναι αναγκαιοτέρα και από την ίδιαν την ύπαρξιν εις τον άνθρωπον! Αυτή γαρ αποκαταστεί γλυκείαν την ζωήν, αυτή γεννά διαυθεντευτάς της Πατρίδος, αυτή νομοδότας, αυτή εναρέτους, αυτή σοφούς, αυτή τεχνίτας και , αυτή μόνον, τέλος πάντων, τιμά την ανθρωπότητα…»

(Απόσπασμα από την «Ελληνική Νομαρχία Ανωνύμου του Έλληνος»)[1]

Ο Ανώνυμος Έλληνας δίνει με την «Ελληνική Νομαρχία» (1806), έναν καταστατικό χάρτη αρχών και προϋποθέσεων που θα φέρουν ριζική ανατροπή του τουρκικού οθωμανικού δεσποτισμού, μία Επανάσταση που θα εγκαταστήσει στην απελευθερωμένη Ελλάδα την κυριαρχία των ελεύθερων θεσμών και του ορθού λόγου όπως καθορίστηκε φιλοσοφικά από τον ελληνικό αρχαίο διαφωτισμό τον οποίον επικαλέσθηκε ο Γαλλικός και οδήγησε στη δική του Επανάσταση του 1789, θα εγκαταστήσει ρυθμιστή τον νόμο, φορέα δικαιοσύνης.

Δίνει τέλος ο Ανώνυμος έναν άλλον ύμνο προς την Ελευθερία.

Τα πάρα πάνω αποτελούν μια από τα πολλές παροτρύνσεις οι οποίες όσο πλησίαζε η κρίσιμη ώρα, πλήθαιναν για να φτάσει ο Έλληνας στο καταπληκτικό θαύμα εφόδου του 1821 που αγγίζει τα όρια της παραφροσύνης, μα μιας «παραφροσύνης θεϊκιάς» όπως την ονόμασε ο Νίκος Καζαντζάκης σε ένα κείμενο του, το 1947.

Και όταν έφτασε αυτή η ευλογημένη ώρα οι Έλληνες ανατινάχτηκαν στη γνώριμη κραυγή της Ελευθερίας και αμέσως οι μεγάλες μορφές ξεπήδησαν από τα Ελληνικά χώματα, αυστηρές και αγριεμένες. Γιατί ατιμώρητα δεν γεννιέσαι απόγονος του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα αλλά και του Μιλτιάδη, Θεμιστοκλή και Λεωνίδα..

Και όσο και αν οι «φρόνιμοι» οι «συνετοί» καταριόνταν τους άμυαλους να περιμένουν, υπήρξε εκείνη η μυστηριώδης φωνή που ακούγεται τις κρίσιμες στιγμές όχι στο κεφάλι αλλά στο στήθος του ανθρώπου και είναι η φωνή αυτή παράλογη και αλάθευτη. Οι Έλληνες την άκουσαν γιατί έβγαινε από τα βάθη της Ελληνικής Γης όπου κείτονταν οι Μεγάλοι μας Νεκροί, αυτοί οι οποίοι έγιναν οι Αρχηγοί του Γένους μας το 1821.

Σήμερα 191 χρόνια μετά την μεγάλη εκείνη φοβερή στιγμή ας σταθούμε για λίγο, εμείς οι σημερινοί Έλληνες μακριά από μιζέριες και αθλιότητες για να ανάψουμε τα ταπεινά μας καντήλια σε κείνους που ανάστησαν πάλι σ αυτό τον τόπο τις ηθικές αξίες και στήριξαν τις εθνικές υποθήκες και τα πανανθρώπινα ιδεώδη της Ελευθερίας, Αλήθειας, Δικαιοσύνης, Δημοκρατίας.

Σεμνοί προσκυνητές και ταπεινοί υμνητές ας αποθέσουμε σαν ελάχιστη ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης το μεγάλο δάφνινο στεφάνι του Έθνους και ας αντλήσουμε από Εκείνους δύναμη, θάρρος και πίστη στο Πατριωτικό μας αζιμούθιο.

Παρά το βάρος των 191 χρόνων, το οποίο πιέζει τα στήθια μας ιδία τη σημερινή απόλυτα κρίσιμη (και όχι μόνον οικονομικά) εποχή, που δεχόμαστε αλλεπάλληλα κτυπήματα απαισιοδοξίας και εθνομηδενισμού, διατηρούμε σαν Λαός και Έθνος, ζωηρή τη συγκίνηση του πιο Ιερού Αγώνα της Φυλής μας.

Διότι πολλές Ελληνικές γενιές δόξασαν το άγιο αυτό χώμα, άλλες στόλισαν με αθάνατα μνημεία τέχνης, φιλοσοφίας, αρχών, πολλές το υπερασπίστηκαν από βάρβαρους επιδρομείς αλλά η γενιά του 1821 υπερέβαλε όλες τις γενιές της φυλής μας.

Μετά την άλωση της Πόλης πίστευαν πολλοί ότι ο Έλληνας Παν[2] είχε πεθάνει… Τι μεγάλη όμως πλάνη!

Η δουλωθείσα Ελλάδα είχε κάποιο βαρύτιμο φυλακτό της Μοίρας και δεν ξέχασε ότι τα ιδανικά της Δικαιοσύνης, της Πατρίδας της Ελευθερίας τα κελάηδησε πρώτη από όλον τον κόσμο.

Τέσσερις αιώνες δουλείας δεν ήταν αρκετές για να αφαιρέσουν, όπως λέει ο ποιητής, τη μισή αρετή των Ελλήνων!

Και ιδου οι Έλληνες ανασταίνουν, ο άνισος αλλά υπέροχος και δίκαιος αγώνας συγκινεί κάθε ευγενική καρδιά σε όλους τους Λαούς του Κόσμου και σε λίγο η άξια αυτή Γη είχε γίνει αληθινός βωμός Ελευθερίας, η ιδέα έφτασε, μετά από τραχείς αγώνες από το πιστολι ενός αντάρτη στο Αγρίδι των Καλαβρύτων[3] μέχρι τη συνθήκη της Ανδριανουπόλεως[4] και τις υπογραφές της Ευρώπης, να διασχίσει την ψυχή των ελεύθερων Λαών και να θερμάνει και των λοιπών υπόδουλων.

Αδούλωτος Ελληνισμός

Έτσι αν ο Μαραθώνας, οι Θερμοπύλες, η Σαλαμίνα έδωσαν στο Ελληνικό Έθνος δύναμη να ζήσει 25 αιώνες ο αγώνας των Ελλήνων το 1821 έδωσε τη δύναμη για ζωή άλλων τόσων τουλάχιστον αιώνων

Οι συντελεστές της Εθνεγερσίας μας από την επόμενης της Άλωσης της Πόλης και από αυτής σε όλη την τουρκοκρατία και τον Αγώνα του ’21, ήταν το βαθύ και ζωοποιό στοιχείο της υπεροχής μας έναντι του δυνάστη, ο οποίος ανίκανος να κυβερνήσει αναγκάστηκε να καταφύγει σε αυτούς τους οποίους ασκούσε εξοντωτική βία, ήταν το ριψοκίνδυνο φρόνημα και η πρόθυμη μαχητικότητα μας, τα οποία διασώθηκαν στον ιερό περίβολο της Εκκλησίας όταν οι σουλτάνοι για ιδιοτελείς σκοπούς αναγνώρισαν μέρος από τα δικαιώματα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Οι συντελεστές αυτοί -ζωτικότητα της φυλής, Παιδεία και μαχητικότητα- ευρισκόμενοι μέσα στις αγκαλιές της Εκκλησίας στένευαν καθημερινά.

Όταν οι πολιτικές, οικονομικές συνθήκες της Ευρώπης και ιδιαίτερα των γειτονικών προς τον ελληνικό χώρο περιοχών ευνόησαν την ηθική, διανοητική και μαχητική ανάπτυξη, όλο το Έθνος ασυγκράτητο για την Ελευθερία και με συναίσθηση της δύναμης του προπαρασκευάζετο να αναλάβει τον αγώνα εναντίον του κατακτητή.

Αποκορύφωμα αυτού του ελληνικού «οργασμού» ήταν τα σχέδια της οικογένειας Υψηλάντη, οι γεμάτες ενθουσιασμό εξεγέρτηκές κινήσεις του Ρήγα, η Ομοσπονδία των Οπλαρχηγών με τον Κολοκοτρώνη, τους Μποτσαραιους και τέλος η μεγάλη Φιλική Εταιρία που οργάνωσε και κυρίως ένωσε όλες τις δυνάμεις του Έθνους και έδωσε την κατάλληλη ώρα το σύνθημα της Εξέγερσης.

Στον Αγώνα, οι Έλληνες είχαν τις καλλίτερες αποσκευές ηθικές και υλικές. Οι ναυτικοί πληθυσμοί έθεσαν στη διάθεση των αρχηγών όλα τους τα πλοία, με τα πληρώματα τους και με τον πλούτο τους, οι αγροτικοί και αστικοί πληθυσμοί έτρεξαν να διαλύσουν την μισητή εξουσία του δυνάστη και να κάνουν δική τους Ελεύθερη Κυβέρνηση σε πλήρη ισοτιμία με τους Λαούς της Ευρώπης που η Γαλλική Επανάσταση του 1789 έφερνε άλλον, ελεύθερο αέρα.

Έδωσαν το παρόν οι άντρες αλλά και οι γυναίκες! Οι Σουλιώτισσες στο Ζάλογγο και οι δρεπανηφορες Μανιάτισσες του Δυρού και της Βέργας, η Μπουμπουλίνα, η Δέσπω Τζαβέλα και τόσες άλλες έγιναν μυθικά ιερά πρόσωπα, συμβόλου και παραδείγματος.

Οι νίκες προκαλούν θαυμασμό και συγκίνηση σε όλον το φιλελεύθερο κόσμο και διαλύονται τα πυκνά πέπλα που θέλησε να κρατήσει η ιδιοτελής ιερή συμμαχία που κατευθυνετο από την ανελεύθερη μανία του Μέτερνιχ!

Ναι! Η Ελληνική Επανάσταση συνετέλεσε απόλυτα για τη διάλυση αυτής της άθλιας συμμαχίας και δεν θα παραλείψω να επισημάνω και λυπάμαι πολύ γι’ αυτό, ότι μόλις προ τεσσάρων ετών υπήρξαν ελληνόφωνες, τουλάχιστον αγράμματες «ιστορικές» γραφίδες που θέλησαν να μας «μορφώσουν» ονομάζοντας την Ιερή συμμαχία κάτι σαν τον ΟΗΕ της εποχής…

Η Επανάσταση του 1821 γίνεται πλέον παγκόσμιο γεγονός, προκαλεί σύγκρουση των υλικών συμφερόντων της Ευρώπης προς τις ηθικές αρχές και όλη η τότε πολιτισμένη ανθρωπότητα μπαίνει σε σοβαρό πειρασμό συνείδησης κάτω από τη λάμψη της εξόδου του Μεσολογγίου,

Έτσι η Ελλάδα σέρνει στο στίβο του αγώνα για την Ελευθερία όχι μόνο του Λαούς αλλά και τις ισχυρές κυβερνήσεις οι οποίες αναγκάζονται να μετάσχουν στον καταποντισμό του αλαζόνα τυράννου στα πυρφόρα νερά του Ναβαρίνου.

Αυτή σε ελάχιστες γραμμές είναι η οπτική του περήφανου και ζωοποιού αγώνα του 1821 , πανηγυρισμός Ελευθερίας, μνημόσυνο για τους Ελευθερωτές αλλά και αλησμόνητος σταθμός του Εθνικού μας βίου και της σημερινής μας ύπαρξης.

Με αυτόν τον αγώνα σύμβολο και παράδειγμα οι Έλληνες ξεχύθηκαν εδώ και 100 χρόνια στους Βαλκανικούς πολέμους για να ξαναφέρουν στην αγκάλη της Πατρίδας όλους τους αδελφούς μας και με αυτό «το αθάνατο κρασί του ’21», ο εθνικός ποιητής Κωστής Παλαμάς, κάλεσε να μεθύσουν οι Έλληνες στο Έπος του 1940 και στην Εθνική Αντίσταση κατά των Κατακτητών Ναζί.

Και πράγματι μέθυσαν και έδωσαν τα πρώτα αθάνατα κτυπήματα στο ναζιστικό και φασιστικό τέρας και έκαναν τον τροχό της Ιστορίας να γυρίσει στο κενό όταν ολόκληρος ο κόσμος υπέκυπτε στον πυρίκαυστο σιμούν της ναζιστικής θύελλας.

Οι υποσχέσεις, ο θαυμασμός και τα βερμπαλιστικά λόγια των ισχυρών του κόσμου για το θαύμα του ’40 – ’44 στην Ελλάδα, όπου σε όλους τους αγώνες του Έθνους ήσαν έντονα παρόντες οι Κύπριοι Έλληνες, αγωνιζόμενοι στο πλευρό και των δικών τους δυναστών, των Βρετανών, διότι πίστευαν ότι έτσι έπρεπε και ότι επί τέλους μετά την καταστροφή του Ναζιστικού τέρατος δεν θα υπάρξουν πλέον μιμητές και ήταν πλέον αυτονόητο το δικαίωμα τους για αυτοδιάθεση.

Όμως τα μεγάλα λόγια ξεχαστήκαν, η εμφύλια διαμάχη στην Πατρίδα μας, αιώνια κατάρα της φυλής από την αρχαιότητα έδωσε το πρόσχημα στους νέους ιμπεριαλιστές να λησμονήσουν τις υποσχέσεις.

Αλλοίμονο ο λόγος του Εθνικού μας ποιητή επιβεβαιώνεται για τον ευκολόπιστο λαό όπως άλλωστε και μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

H αντίσταση του  ’41 – ’44 και η Κύπρος

Η μοναδική σε έκταση και βάθος Εθνική Αντίσταση του ’41 – ’44 φάνηκε να μην ήταν αρεστή στον τότε εξωτερικό παράγοντα με αποτέλεσμα η αντιστασιακή μας Δόξα να μετατραπεί δυστυχώς σε τραγωδία που πλήττει ακόμα και σήμερα όχι μόνον εκείνη τη γενιά.

Έτσι η Κύπρος αγανακτισμένη από τη νέα αχαριστία αποφασίζει τον απελευθερωτικό αγώνα όπου ο όλεθρος με την Ελευθερία πηγαίνουν πάντα μαζί.

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Β’ ο οποίος ανάλωσε την ζωή του με το όραμα της Ένωσης είχε την ευτυχία προ του θανάτου του (Ιούνιο του 1950) να δει τουλάχιστον το εκπληκτικό αποτέλεσμα του Εθνικού δημοψηφίσματος της 15ης Ιανουαρίου 1950 όπου το 98% του Ελληνικού πληθυσμού και του 80% του συνολικού «αξίωσαν Ένωσιν μετά της Ελλάδας»

Είναι τραγικό, αλλά πρέπει να το πούμε ότι τους τόμους αυτού του μοναδικού δημοψηφίσματος, αρνήθηκε να τους παραλάβει η τότε Κυβέρνηση των Αθηνών (προφανέστατα υποκύψασα στις απειλές των μέχρι πρόσφατα «Συμμάχων») και κατετέθησαν τελικά στην Εθνική Βιβλιοθήκη…

Η μορφή του εκάστοτε Αρχιεπισκόπου Κύπρου, ήταν ταυτόχρονα θρησκευτική και Εθνική γι αυτό και η προσωνυμία Εθνάρχης. Γιατί ουσιαστικά ήταν η μόνη σεβαστή και αυστηρή μορφή κάτω από την σκέπη της οποίας ένοιωθαν ελπίδα και παρηγοριά οι ελεύθεροι κατακτημένοι. 

Είναι αυτή κυρίως η αιτία που στους κόλπους της Κυπριακής εκκλησίας ενεφανίσθησαν τα πρώτα σπέρματα της αντίστασης και της οργάνωσης της ΕΟΚΑ.

Το άλλο σκέλος τής ζωοποιού δύναμης της Αντίστασης, το βρίσκουμε στους δασκάλους των Γυμνασίων αλλά και των Δημοτικών (πολλοί από τούς οποίους ήσαν από την Μητρόπολη) γι’ αυτό και η Αντίσταση αγκαλιάστηκε από την πρώτη στιγμή από την Νεολαία. Και αντιστασιακό κίνημα για τη δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη ,ανθρώπινη αξιοπρέπεια που το υιοθετεί η νεολαία δεν είναι δυνατόν να αποτύχει.

Όσοι δεν έζησαν αυτή την ηρωική εποχή και διαβάζουν την Ιστορία θα εκπλαγούν με τα τότε γεγονότα, όπου με ουσιαστικό κίνδυνο της ζωής τους και μέ εκπληκτικό υψηλό ηθικό ,15χρονα, ακόμη και 12χρονα, παιδιά όχι μόνο σπεύδουν στό στίβο της ελευθερίας και του αίματος αλλά και συμβάλουν με εκπληκτική ικανότητα στην επιτυχία του.

Και όταν ο δυνάστης σκλήρυνε τα μέτρα, τότε η ζωοποιός και μπολιασμένη με αυτή τή νεαρή ορμή οργάνωση, θα τον λοιδορήσει βάζοντας βόμβα κάτω από τό κρεβάτι του ή παραδίδοντας έναν γάιδαρο στις κατοχικές αρχές, όταν διετάχθη να παραδοθούν αγωνιστές και οπλισμός…..

Πολύ σύντομα η «γηραιά Αλβιών», η περήφανη νικήτρια του παγκοσμίου πολέμου , θά λησμονήσει τον όποιον πολιτισμένο εαυτόν τη και θα μετέλθει μεσαιωνικών βασανιστηρίων και τον διά της αγχόνης θάνατον. Και εκεί θα γραφούν οι πλέον ηρωικές στιγμές που, ως άλλο Μεσολόγγι θα συγκινήσει όλον τόν κόσμο ακόμη καί μέσα στο Ηνωμένο Βασίλειο, όχι όμως «και την αυτής μεγαλειότητα» η οποία θά αρνηθεί, παρά την παγκόσμια κατακραυγή, να σώσει τη ζωή του τελευταιου απαγχονισθεντος, του ήρωα Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Τα 55 χρόνια της θυσίας του (δολοφονήθηκε από του Άγγλους με αγχόνη την 15/3/1957) του οποίου τιμούμε, με την ευκαιρία αυτή και σήμερα.

Και είναι γνωστό πόσα ελληνικά σχολεία σε όλη την επικράτεια φέρουν το όνομα αυτού τού Απολλώνιου ήρωα, πέραν των όσων ευρίσκονται στην ιδιαίτερη Πατρίδα του στήν Κύπρο.

Οι νέοι αυτοί, όπως όλοι οι ηρωικοί Νεκροί του Κυπριακού αγώνα του ’55 – ’59, επρώτευσαν στα «Ολύμπια της Ιστορίας» και διδάξαν, όχι μόνον στον αλαζόνα κατακτητή, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο ότι «Οι αγχόνες δεν κατασιγάζουν την κραυγή τής Ιστορίας, δεν πνίγουν τη Λογική της , δεν διαστρεβλώνουν τη Φιλοσοφία της. δεν ανατρέπουν την πορεία της, δεν εξουδετερώνουν τους άκαμπτους Νόμους της , αλλά στη Αγία αυτήν Γη των Θεών , πάντοτε, οι αγχόνες αποτελούν τις ευλογημένες αιώρες στις οποίες ανέρχονται μειδιόντες οι Εκλεκτοί μεταξύ τών εκλεκτών και αιωρούνται ωθούμενοι από τις σκιές των Αθανάτων».

Η επιτυχία του αγώνα της ΕΟΚΑ οφείλεται στο τεράστιο ηθικό του Κυπριακού Λαού αλλά και στην σύμπλευση του διδύμου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’ με τον αρχηγό της, Διγενή, Γιά άλλη μία φορά επιβεβαιώνεται η δύναμη του Έλληνα όταν είναι μονιασμένος.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η συμμετοχή στον Αγώνα ήταν τελείως εθελοντική καί ότι όλοι σπευδανε, γιά νά μην μείνουν εκτός τού ηρωικού στίβου της τιμής και του αίματος. 

Η συμμετοχή του Αρχιεπισκόπου εξουδετέρωσε τις όποιες αντίθετες ή φοβικές φωνές, η δε σύλληψή και εξορία του στίς Σεϋχέλλες δυνάμωσε αντί -όπως νόμιζαν οι Άγγλοι- να αδυνατίσει, τον Αγώνα.

Με την υπογραφή των συνθηκών Ζυρίχης και Λονδίνου (1959) και τήν επιστροφή του Μακαρίου απο το Λονδίνο, φτάνουμε δυστυχώς σε «κολοβή ανεξαρτησία», γιά την οποίαν όπως χαρακτηριστικά ελέχθη από πολιτικό των Αθηνών «αγωνίστηκαν οι Έλληνες καί νίκησαν οι Τούρκοι».

Ο λόρδος Κάλλαχαν, μετέπειτα πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, είχε χαρακτηρίσει τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου «ζουρλομανδύα», ενώ από τήν πρώτη στιγμή τής λειτουργίας της Κυπριακής Δημοκρατίας ο τότε Αντιπρόεδρος τουρκοκύπριος Κιουτσούκ (εις την τουρκική σημαίνει «μικρός») είχε δηλώσει ότι για τους Τουρκοκύπριους ο αγώνας θα τερματισθεί με την διχοτόμηση….

Πώς αισθάνονται σήμερα και ιδία μετά το 1974 με την βάρβαρη εισβολή και την συνεχιζόμενη κατοχή οι αγνοί αγωνιστές της ΕΟΚΑ αλλά και όλος ο Ελληνισμός;;;

Δεν θα προσπαθήσω να τους ερμηνεύσω αφήνοντας σε σας τη μελέτη και τις δικες σας παρατηρήσεις έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στη δίκαιη νεανική σας κρίση.

Θα κλείσω όμως λέγοντας ότι, αν είχαν κάνει τον κόπο καί είχαν την ικανότητα να αφουγκρασθούν απλά καί όχι μυητικά, αυτόν τόν αγώνα τών Κυπρίων γιά την Ελευθερία, οι αρχιτέκτονες του προσβλητικού για Κύπρο – Ελλάδα αλλά και για τη διεθνή Κοινότητα, απαράδεκτου σχεδίου Άνναν, δεν θά τολμούσαν κάν να το σκεφθούν

Είναι υποχρέωση όλων των Κυπρίων να στηρίξουν τον ενωτικό χαρακτήρα ενός σημερινού, ἀλλης υφής, Αγώνα για την πλήρη ανεξαρτησία της Κυπριακής, Δημοκρατίας με αποχώρηση των στρατευμάτων εισβολής και κατοχής που μολύνουν και τα χώματα της και είναι υποχρέωση όλων των πολιτικών ηγεσιών της Ελλάδας, να συμπράττουν καί νά στηρίζουν ουσιαστικά αυτόν τον Αγώνα.

Άς ακούσουν επι τέλους την εκ του Τάφου φωνή των ηρωικών μεγάλων Νεκρών γιά την Ελευθερία της Ελλάδας και της Κυπρου, πρωτεύουσα θέση , μεταξύ τών οποίων κατέχουν οι Νεκροι αγωνιστές των πολέμων, της Εθνικής Αντίστατσης, του αγώνα της ΕΟΚΑ, αλλά και όσων θυσιάστηκαν στη ηρωική Αντίσταση κατά της εισβολής του 1974.

Ο αγώνας αυτός γιά τον οποίον ο Γρηγόρης Αυξεντίου, σαν εκφραστής όλων των αγωνιστών δήλωνε πριν από τη θυσία του (3/3/1957):

«Αυτή είναι τώρα η μόνη, η τελευταία προσφορά μου στον Αγώνα. Θα τους μάθω όλους τούς αγωνιστές μας, όλα τα παλληκάρια μας ,να πεθαίνουν. Έφτασε η στιγμή που δεν θα ξαναδεί ο εχθρός κανένα να παραδίδεται».

Ήταν η θεία στιγμή όπου οι θυγατέρες του Διος οι «Χρυσάμπυκες Ώρες» (σ.σ. κατά τον Όμηρο, υποδέχθηκαν την Αφροδίτη αναδυομένη από τα κύματα) υποδέχτηκαν όλους τους μεγάλους Νεκρούς της Ελευθερίας και στόλισαν το θείο μέτωπο τους με χρυσό στεφάνι, ώστε έτσι «μορφωστολισμένοι» να οδηγηθούν στη Νήσο τών Μακάρων» όπου ο Αθηναίος Στρατηγός Κίμων[5] υποδέχεται από του 449 π.Χ. τους υπέρ της Ελευθερίας πεσόντες.

Δίπλα του στέκεται και τους καλωσορίζει, δακρυσμένη και χαμογελαστή η ανδρειωμένη και περήφανη Κόρη της Κύπρου, η Μαρία η Συγκλητική[6]…

Αυτοί οι Νεκροί πρέπει να είναι ο οδηγός μας, το παράδειγμα και το σύμβολο μας.

Αυτά ήταν τα αγεωμέτρητα νιάτα, που όπως τραγούδησε ο Μανόλης Αναγνωστάκης για τα αντίστοιχα νιάτα της αντιφασιστικής κατοχής,στο ποίημά του «ΧΑΡΗΣ 44» :

«Δεν γνώριζαν, πατέρα , μάνα , σπίτι.

Έναν δεν ‘διναν για το σήμερα παρά.

Δεν κράταγαν μεζούρα και διαβήτη.

Δεν ρίχνανε δραχμές στον κουμπαρά.»

Με τέτοια νιάτα , που υπάρχουν καί σήμερα παρά τις διάφορες σειρήνες ενδοτισμού συνεχίζουμε όλοι οι Έλληνες στον ελλαδικό και τον κυπριακό χώρο τον Αγώνα για Ελευθερία, Υπερηφάνεια και Δημοκρατία (όπως τη δίδαξε η φυλή μας κι όχι οι στόχοι και οι στατιστικές των πολεθνικών κρεματορίων της δουλειάς προτεσταντών ιμπεριαλιστών). 

Τότε και μόνον τότε θα έχουν δικαιωθεί όλοι οι μυθικοί αγωνιστές και της ηρωικης Επαναστασης μας του 1821 και της συνέχειας της με τον αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-59)

Γένοιτο με ένα σύνθημα: Ελευθερία ή θάνατος!

[1] Με ανακοινωση στην Ακαδημία Αθηνών την 20/4/1978,ο ακαδημαικος καθηγητης Γ.Ζωρας, υιοθέτησε ανακοινωση της καθηγητριας Μαρίας Μαντουβάλλου και απέδωσε την Ελληνικη Νομαρχια στον Αδαμάντιο Κοραή, Όμως η ανακοινωση αυτή δεν υοιοθετηθηκε από τον επιστημονικον κοσμο σε μeγαλο βαθμο και η σημερινη επικρατουσα αποψη εξακολουθει να αγνωει τον συντακτην της.

[2] Ο τραγοπόδαρος Θεός ΠΑΝ, ηταν προστατης της γενετικης δύναμης της ζωής. Κατά τον θρύλο , ο Θεός Παν βοήθησε τους Ελληνες εναντίον των Παρσων στην Μαχη του Μαραθώνος [ 492 π. Χ.] με δυνατες φωνες επαναλαμβανοντας ρυθμικά το όνομά του[ Παν-Παν-Παν] με αποτέλεσμα οι Περσες, ακούγοντας τον να καταληφθουν από πανικο [Παν-πανικος..]αι να υποχωρήσουν.

[3] [1α] Στις 12/3/1821 οι ανταρτες Ν.Σολιώτης και ο Κορδης μαζυ με συντροφους τους στο Αγρίδι των Καλαβρυτων ριχνουν του πρωτους πυροβολισμούς της Επαναστασης και φονευουν του Τουρκους ειπράκτορες στις Πορτες ..

[4] Συνθήκη Ανδριανουπόλεως, 14/9/1829,Σημανε το τέλος του Ρωσοτουρκικου πολέμου[1828-1829], Υπεγραφη μεταξυ της Ρωσικής και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ανεγνωρισθη μεταξυ άλλων και η ανεξαρτησία του Ελληνικου Κράτους.

[5] Ο Αθηναίος Στρατηγός Κίμων εξεστράτευσε το 450 π.Χ. στην Κύπρο με τον Αθηναικό στόλο και πολέμησε επι κεφαλής Αθηναίων καί Κυπρίων προκειμένου να απελευθερώσει τούς Κυπριους από τούς Πέρσες.Εγινε η περιφημη μαχη στο Κίτιον όπου το 449 π.Χ. βρήκε ηρωικόν θάνατον μαχόμενος.[Σ.Σ. ..η Κύπρος το 450π.Χ. δεν ήταν μακρυά όπως η «επίσημη Ελλάδα» απεφάνθη το 1974 μ. Χ. διά στόματος τού Πρωθυπουργού της την 13 Αυγούστου 1974……]

6] Μαρία Συγκλητική. Μετά τήν κατάληψη τής Λευκωσίας τήν 9 Σεπτεμβρίου 1570 από τούς τούρκους καί την εν συνεχεία κατάληψη της Αμμοχώστου, μετά σκληρές καί άνισες μάχες, ο επικεφαλής τών τουρκων Μουσταφά πασσάς μετέφερε εντός πλοίων πολυάριθμα λάφυρα και αιχμαλώτους μέ τίς γυναίκες καί παιδιά , εντός πλοίων στο Σουλτάνο στήν Κωνσταντινούπολη. Η Μαρία Συγκλητική , Ελληνίδα κόρη αριστοκρατικής καταγωγής , προτίμησε τον θάνατον από τήν καταισχύνη και γι αυτό έθεσε πύρ στήν πυριτιδαποθήκη τού πλοίου που τήν μετέφερε καί ανετινάχθη όχι μόνον τό πλοίο της αλλά καί άλλα δύο , παρακείμενα του πυυρπολυθεντος ,πλοία.

http://www.newsbomb.gr/ethnika/story/123332/moira-toy-ellina-o-agonas-kai-i-antistasi#ixzz2OA9HGQ7m

Τριπλή Αποικιοποίηση και γεωπολιτική κρίση

Του Νίκου Κοτζιά

Εδώ και δύο χρόνια κτυπώ τις καμπάνες ότι η οικονομική κρίση στην Ελλάδα μετεξελίσσεται σε γεωπολιτική για τον ελληνισμό συνολικά, καθώς και για τα κράτη της Ελλάδας και της Κύπρου. Την μεν Ελλάδα την μετέτρεψαν σε αποικία χρέους, η δε Κύπρο υφίσταται το καθεστώς της τριπλής αποικιοποίησης: τα υπολείμματα από την βρετανική αποικιοκρατία με τις δύο βάσεις που κατέχει ακόμα και σήμερα το ΗΒ. Η κατοχή της Β.Κύπρου από τον τούρκικο στρατό. Η αποικιοποίηση μέσω του χρέους από την τρόικα με επικεφαλής τηΓερμανία.

Η Γερμανία θεωρεί ότι βρήκε ελεύθερο χώρο για να προελάσει στη Μέση Ανατολή και να ελέγξει γεωοικονομικά το αβύθιστο αεροπλανοφόρο, την Μεγαλόνησο. Να πατήσει πόδι εκεί που δεν μπόρεσε να φτάσει ο χιτλερισμός. Πρόθεση που με ακρίβεια είναι καταγραμμένη στο βιβλίο του Hiltebrandt για τη γεωπολιτική «τη μάχη στη Μεσόγειο» του 1940 (έκδοση πανεπιστημίου Κολωνίας). Να γίνει παίκτης στην περιοχή των πετρελαίων και να εξυπηρετήσει τον παραδοσιακό της σύμμαχο την Τουρκία.

Η Γερμανία αποκτά μέσω της κρίσης της Κύπρου γεωπολιτικά πλεονεκτήματα. Σχεδιάζει να βάλει χέρι στα ενεργειακά αποθέματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, να αποκτήσει «επιτέλους» άμεσο έλεγχο σε πρώτες ύλες όπως ονειρεύεται εδώ και έναν αιώνα. Σχεδιάζει, επίσης, να συμμετάσχει ενεργά στην επιβολή ενός νέου σχεδίου «λύσης» του κυπριακού με το οποίο θα υπονομευτεί η σημερινή Κυπριακή Δημοκρατία. Στέλνει δε, ταυτόχρονα, μήνυμα προειδοποίησης προς όλες τις πλευρές, πριν από όλα στον Ευρωπαϊκό Νότο, για το πόσο αμείλικτη θα είναι στην προώθηση των συμφερόντων της ιδιαίτερα εντός της ΕΕ.

Αθήνα και Λευκωσία έχουν τις κύριες ευθύνες για την κατάσταση της Κύπρου που δεν κατανόησαν το γεωπολιτικό παιχνίδι του Βερολίνου που το προωθεί με τον συνήθη ιστορικό αυταρχισμό του. Η Αθήνα επέδειξε για άλλη μια φορά ότι πρώτιστη μέριμνα της είναι να σώσει τους τραπεζίτες και όχι την κοινωνία. Θυμίζω ότι οι κυβερνώντες την Αθήνα, πανηγύρισαν ξεδιάντροπα για το PSI με το οποίο δημιουργήθηκε το συγκεκριμένο πρόβλημα κουρέματος ελληνικών ομολόγων στα χέρια τραπεζών που δρουν στην Κύπρο χωρίς δυνατότητα ανακεφαλαιοποίησης. Δημιούργησαν το έδαφος πάνω στο οποίο γεννήθηκε το «κυπριακό χρέος», δηλαδή, το χρέος των τραπεζών της Κύπρου.

Ούτε η Αθήνα, αλλά ούτε και ο τότε Πρόεδρος της Κύπρου κατάλαβαν τις επιπτώσεις που είχε αυτή τους η πράξη. Σχεδόν μόνος μου κατήγγειλα ότι με το PSI θα μετατραπεί και η Κύπρος σε αποικία χρέους και θα υπάρξει πρόβλημα επιβίωσης της νήσου. Ότι το χρέος που κατασκεύασε το PSI της κυβέρνησης Παπαδήμου-Βενιζέλου θα ήταν ο μοχλός για να υπονομευτεί η ίδια η υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και εξακολουθούν και σήμερα να μην θέλουν να καταλάβουν ή να παριστάνουν ότι δεν κατάλαβαν, ότι όπως η χούντα των Αθηνών μετέφερε τη λογική των πραξικοπημάτων στην Κύπρο, απαρχή του ιστορικού δράματος της Μεγαλονήσου, έτσι και το 2012-3 μετέφεραν το ελληνικό χρέος στην Κύπρο. Μόνο που και στις δύο περιπτώσεις οι πληρωμές και οι πληγές της Κύπρου ήταν πολλαπλάσιες εκείνων στην Αθήνα.

Το δράμα της Κύπρου σήμερα, είναι δράμα του ελληνισμού. Αποτέλεσμα έλλειψης στρατηγικής καθώς και πολιτικών ηγεσιών με γνώση, διαίσθηση, αξιοπρέπεια και υπευθυνότητα. Ο μόνος τρόπος υπέρβασης της κρίσης είναι η απαλλαγή της Ελλάδας και της Κύπρου από τις ακολουθούμενες πολιτικές. Η ουσιαστική αλλαγή της πολιτικής σκηνής και στις δύο χώρες. Ο τερματισμός της στάσης του νεοραγιαδισμού που επιδεικνύουν οι κυρίαρχες ομάδες σε Ελλάδα και Μεγαλόνησο. Απαιτείται δε, η τιμωρία των ενόχων, και για το έγκλημα του 1974, και για το σημερινό έγκλημα.

http://papaioannou-giannis.net/2013/03/22/%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%80%CE%BB%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B3%CE%B5%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA/

Κρυφό Σχολειό: Το χρονικό μιας ιστορίας

Οι Εναλλακτικές Εκδόσεις παρουσιάζουν την Τετάρτη 27 Μαρτίου στις 19.30 το βιβλίο του Γιώργου Κεκαυμένου «Κρυφό σχολειό, το χρονικό μιας ιστορίας». Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι Απόστολος Διαμαντής, Γιώργος Καραμπελιάς και Κων/νος Χολέβας. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο νέο χώρο του Άρδην, Ξενοφώντος 4, στον 6ο όροφο, στην πλ. Συντάγματος.

 

 

Συζήτηση «O χαρακτήρας της κρίσης και η έξοδος προς το μέλλον»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί στην συζήτηση με θέμα «O χαρακτήρας της κρίσης και η έξοδος προς το μέλλον» με τον Γιώργο Κοντογιώργη, την Τετάρτη 17 Απριλίου, στις 19.30.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα του πολιτιστικού συλλόγου «Σήμαντρο» (Ελευθ. Βενιζέλου 59 Α, Χολαργός).

Για πληροφορίες επικοινωνήστε στο 210-6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

ΧΑΡΤΗΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΟΔΙΚΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Λ.ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 59Α

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

         Η απόφαση του Eurogroup της 15^ης Μαρτίου, που συναρτούσε το σχέδιο διάσωσης των  κυπριακών Τραπεζών με επιβολή έκτακτου φόρου σε όλες τις καταθέσεις, προκάλεσε οργή και διαδηλώσεις στην Κύπρο, αλλά και ανησυχία σε διάφορες χώρες με αξιοσημείωτες αντιδράσεις. Στον αμερικανικό τύπο επισημαινόταν ότι η Ευρωζώνη θα έπρεπε να αναγνωρίσει το λάθος της και να επανορθώσει γρήγορα τη ζημιά, ζητώντας από την Κύπρο την επιβολή «κουρέματος» στις καταθέσεις που ξεπερνούν το εγγυημένο επίπεδο και στους κατόχους τραπεζικών ομολόγων. Επίσης, καταγράφονταν η ανακοίνωση του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών, στην οποία τονιζόταν ότι «παρακολουθεί στενά την κατάσταση στην Κύπρο» και ότι «είναι σημαντικό να εργασθούν από κοινού η Κύπρος και οι εταίροι της στην Ευρωζώνη για την επίλυση της κατάστασης, με τρόπο υπεύθυνο και δίκαιο που θα διασφαλίζει τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα».[1]

Οι ηγέτες της Ρωσίας επέκριναν αμέσως με σφοδρότητα την απόφαση του Eurogroup. Πέραν του ότι το μέτρο της φορολόγησης των καταθέσεων ζημίωνε άμεσα πολλούς Ρώσους πολίτες (ανάμεσά τους και «ολιγάρχες») που διατηρούν καταθέσεις σε κυπριακές τράπεζες, ορισμένοι αναλυτές έκαναν λόγο και για το πλήγμα που δεχόταν το ίδιο το ρωσικό οικονομικό πρότυπο της περιόδου Πούτιν[2].

         Τι είναι οι τράπεζες χωρίς τα χρήματα των καταθετών; Μαγαζιά χωρίς εμπόρευμα. Κοινώς με τα λεφτά των καταθετών τι κάνουν; Κερδοσκοπία, ματσαραγκιά και οικονομικό πόλεμο μέχρι θανάτου ! Με τη συναίνεση των καταθετών! Μετά από τα παραπάνω, αποκτούσε μεγάλη σημασία το πως θα ψήφιζαν οι αντιπρόσωποι του λαού της Κύπρου στη συνεδρίαση της της Βουλής την Τρίτη 19 Μαρτίου.  Θα αγνοούσαν το τι συμβαίνει στην Ελλάδα; Παρόμοια τύχη περιμένει και τον Κυπριακό λαό και την Κυπριακή Δημοκρατία. Η Κύπρος, με την απόφαση της Βουλής (36 Όχι, 19 παρών, 1 απουσία) είπε ακόμη ένα ηρωικό ΟΧΙ, αυτή τη φορά στους ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ και άλλους ΜΕΓΑΛΟΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ-ΛΗΣΤΕΣ. Αυτή η κραυγή που ακούστηκε απο την Κύπρο, έρχεται απο το 1821, το 1955, το 1964, το 1974, το 2004. «Η Ελλάδα και η Κύπρος μετατράπηκαν σε πιόνια διαδοχικών παρτίδων γεωπολιτικού σκακιού που εξελίσσονται στο ευρύτερο σύστημα Βαλκάνια-Ανατολική Μεσόγειος-Μέση Ανατολή-Καύκασος ανάμεσα στους ισχυρούς διεθνείς δρώντες.». Ετσι αρχιζε παρέμβασή μας, μετά τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στην Κύπρο.[3]

         Τι προέβλεπε το σχέδιο Ανάν; Στο διζωνικό-δικοινοτικό «κοινό κράτος» η κεντρική εξουσία θα ασκείτο από εξαμελές μικτό (τέσσερες Ελληνοκύπριοι + δύο Τουρκοκύπριοι) υπουργικό συμβούλιο. Αυτό έπρεπε να αποφασίζει με ειδική πλειοψηφία (Ελληνοκυπρίων-Τουρκοκυπρίων) – στην ουσία δικαίωμα βέτο της τουρκικής πλευράς -, και θα είχε εναλλασσόμενο πρόεδρο (πρωθυπουργό), εκλεγόμενο εκ περιτροπής κάθε 10 μήνες (σε αναλογία δύο θητείες ε/κ προς μία τ/κ) από τις δύο κοινότητες. Στο σχέδιο προβλέπονταν για εννεαμελές Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο, ως μηχανισμό επίλυσης κρίσεων, στο οποίο θα συμμετείχαν «ουδέτεροι» μη Κύπριοι (!), για συγκρότηση πολυεθνικής δύναμης, αλλά και για τη διατήρηση της Συνθήκης Εγγυήσεων της Ζυρίχης και του ρόλου των τριών Εγγυητριών Δυνάμεων. Στο δημοψήφισμα το Μάιο του 2004 οι Ελληνοκύπριοι τάχθηκαν εναντίον του σχεδίου Ανάν με 76%. Τότε Πρόεδρος στην Μεγαλόνησο ήταν ο αείμνηστος Τάσος Παπαδόπουλος, ο οποίος στο διάγγελμά του, είπε το μεγάλο ΟΧΙ, καλώντας τους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας να καταψηφίσουν το διαλυτικό για την υπόσταση του κράτους σχέδιο Ανάν! Οι κυρίαρχοι του πλανήτη εκτόξευαν τότε απροκάλυπτες απειλές εναντίον της Κύπρου. Αυτά τα Όχι είναι που κάνουν έναν πολιτικό ηγέτη Μεγάλο και γράφουν ιστορία !  Μέσα σε λίγα χρόνια, οι προαγωγοί του σχεδίου Ανάν, ρίχνοντας αρκετό χρήμα στην Κύπρο, κατόρθωσαν να προωθήσουν ελεγχόμενες από αυτούς πολιτικές δυνάμεις. Και ήρθαν τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών στο νησί, πρώτα του Φεβρουαρίου του 2008 και των πρόσφατων του περασμένου Φεβρουαρίου, οι οποίες είχαν πολύ μεγάλο διακύβευμα για την Κύπρο και για τις ευρύτερες διεθνείς εξελίξεις.

        «Με την πρωτοφανή σε διεθνή και ευρωπαική κλίμακα αυτή απόφαση, ουσιαστικά τίθενται σε έμπρακτη αμφισβήτηση όλο το σύστημα της δυτικής δημοκρατίας: συντάγματα, ευρωπαικές συμβάσεις για τα δικαιώματα του ανθρώπου, κοινοτικοί κανόνες για την ιδιοκτησία και την ελεύθερη αγορά, όλα μαζί καταρρέουν από τη στιγμή που παραβιάζονται κατ’ αυτό τον τρόπο τα «άγια των αγίων» της ελεύθερης οικονομίας και της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας, τα ίδια τα θεμέλια του ευρωπαικού και διεθνούς δυτικού τύπου οικοδομήματος. Πέρα από τα παραπάνω, με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται και η αντίδραση των μη ευρωπαίων καταθετών, ιδίως των μεγάλων, στις κυπριακές τράπεζες, οι οποίοι είχαν εμπιστευθεί τη χώρα και τη Ευρώπη γι αυτές: θα αντιδράσουν τα κράτη τους, και αν ναι, πώς; Οι ίδιοι πάντως, φυσικά και θα αντιδράσουν: από την έναρξη της επόμενης εργάσιμης εβδομάδας αναμένεται «τσουνάμι» απόσυρσης κεφαλαίων από μία χώρα που κουρεύει τις ιδιωτικές καταθέσεις. Επίσης, μεγάλος πονοκέφαλος υπάρχει και σχετικά με τις επιπτώσεις στα διεθνή χρηματιστήρια… Πρόκειται για την πιο ακραία μέχρι σήμερα, στα τρία χρόνια της κρίσης, πράξη της Γερμανίας, η οποία θα προκαλέσει πολύ μεγάλες διεθνείς αναταράξεις…».[4]

         Αραγε ο γερμανικός ηγεμονισμός, την δογματική απολυτότητα, το πνεύμα ανωτερότητας αλλά και τη μισαλλοδοξία που τον χαρακτηρίζουν, θα δώσει ξανά το έναυσμα για διάλυση της Ευρώπης και ακόμα και μια νέα πυρκαγιά στον πλανήτη;  Μπορεί, ίσως, να αντιταχθεί ότι δεν είναι ακριβές να αποδίδονται όλες οι αποφάσεις και οι χειρισμοί αποκλειστικά ή κυρίως στην γερμανική κυβέρνηση. Εμείς πάντως, ας μην ξεχνούμε και το κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές επανορθώσεις, και την υπόθεση SIEMENS, και τις λίστες Χριστοφοράκου και την αξιοποίησή τους από το Βερολίνο όσον αφορά την »διαπραγμάτευση» που θα έκανε η μνημονιακή συγκυβέρνηση. Αλλά, πέραν αυτού, δεν μπορούν να λησμονήσουν οι εταίροι της ΕΕ ότι η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ της Κύπρος έχει πετρέλαιο και φυσικό αέριο καθώς και ότι στην Κύπρο υπάρχουν 35 δις ευρώ καταθέσεις Ρώσων. Το ποσόν αυτό δεν είναι μικρό για την Κύπρο. Το μέγεθος είναι κατ’αναλογία σαν να είχαν στην Ελλάδα οι Ρώσοι καταθέσεις 750 δις. Αν στην παρούσες συγκυρία στηριχθεί η Κύπρος σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα μπορούσε να ευημερεί χωρίς η ΕΕ να έχει προλάβει να ελέγξει τους φυσικούς και άλλους πόρους της χώρας. Τι θα επέφερε η απόφαση του Eurogroup; Εξωθούν τον κόσμο να σηκώσει τα χρήματά του από τις Κυπριακές τράπεζες, να γυμνωθεί η οικονομία, να εξαθλιωθούν οι άνθρωποι ώστε να αγοράσουν τσάμπα τα πάντα. Όπως κάνουν και στην Ελλάδα. Από την άλλη τι μήνυμα προσπαθούν να περάσουν διεθνώς; Ότι τα μόνα μέρη που οι καταθέσεις είναι ασφαλείς είναι η Γερμανία και η Ελβετία. Όπου βέβαια τα επιτόκια είναι μηδενικά, για να μην πούμε ότι πρέπει να πληρώνει κανείς και από πάνω, για να έχει καταθέσεις εκεί. Δηλαδή μόνο τα δυτικά hedge Funds έχουν το δικαίωμα να επενδύουν σε φορολογικούς παραδείσους, ουδείς άλλος. Κοινώς φέρτε τα λεφτά σας με μηδενικό επιτόκιο, στις τράπεζες μας, όπου ανά πάσα στιγμή μπορούμε να σας τα μπλοκάρουμε. Με τα λεφτά σας θα κερδοσκοπούμε ανά τον πλανήτη και θα σας κάνουμε την ζωή κόλαση. Αυτοί είναι οι όροι που πρέπει να αποδεχθείτε, για να βρίσκεστε εντός του συστήματος της ΕΕ. Διαφορετικά όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας και πρέπει να εξοντωθεί. Η ΕΕ δεν είναι μια ένωση κρατών–εθνών που λειτουργεί προς όφελος των ανθρώπων, είναι μια ένωση τραπεζικών ομίλων που εξυπηρετεί μόνο τραπεζικά συμφέροντα.

        Τι συνέβη διεθνώς τα τελευταία 15 χρόνια ; Διοχέτευσαν σε όλα τα κράτη φθηνό χρήμα με την μορφή στεγαστικών δανείων, πιστωτικών καρτών και καταχρέωσαν μεγάλο μέρος των Ευρωπαίων πολιτών. Δημιούργησαν παντού φούσκες και ελλείμματα, ώσπου μια μέρα οι Ρότσιλντ[5] και η λοιπή παρέα των μεγαλοτραπεζιτών έκλεισαν τις στρόφιγγες των δανείων. Κάτι προαποφασισμένο από καιρό πριν ! Αυτά είναι αφτιασίδωτη η αλήθεια. Γιατί το κάνουν αυτό; Οταν η οικονομία πάει καλά οι τραπεζίτες δίνουν αφειδώς δάνεια και έτσι δημιουργούν υπερκέρδη. Εξάλλου, όταν η διεθνής χρηματιστική κομπανία αποφασίζει πολύ πριν, να ανοίξει τις κάνουλες των δανείων, παράλληλα έχει στοιχηματίσει παίζοντας futures για την άνοδο της οικονομίας όταν οι τιμές των futures είναι στον πάτο. Ας θυμηθούμε τι έγινε πχ με τις τιμές των Ελληνικών CDS (credit default swaps),[6] από πού ξεκίνησαν και που έφθασαν. Ή που έφτασαν να πωλούνται και με τι έκπτωση τα ελληνικά ομόλογα. Από 0,14 λεπτά του ευρώ που αγόρασαν τα ομόλογα , τα hedge funds τα πούλησαν με το PSI 0,35 λεπτά του ευρώ, σε χρονικό διάστημα 4 – 5 μηνών. Όταν γνωρίζουν εκ των προτέρων το τι θα κάνουν οι υπάλληλοί τους, τι κάνουν; Ληστεύουν νόμιμα τον πλανήτη ! Τι το διαφορετικό κάνουν οι τοκογλύφοι από τους διαφόρους Μπέους; Στήνουν παιχνίδια, απατεώνες είναι και οι μεν και οι δέ. Όμως  οι Μπέοι είναι παράνομοι !

         Εμείς οι πολίτες της Ελληνικής Δημοκρατίας και η ηγεσία της ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΟ ΠΟΥΜΕ αυτό το αναγκαίο για την εθνική, κοινωνική, κρατική επιβίωσή μας ΟΧΙ; ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ. Ολοι οι Ελληνες να σταθούμε ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ και να πούμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΚΑΤΟΧΗ, ΟΧΙ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ που ΚΑΘΟΔΗΓΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ GOLDMAN SACHS και τη λοιπή παρέα των μεγαλοτραπεζιτών.

 

Τρίτη, 19 Μαρτίου 2013

Θόδωρος Μπατρακούλης

Δρ Γεωπολιτικής

http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com

 

         

 

---

[1] Liz Alderman, «Facing Bailout

 

Tax, Cypriots Try to get Cash Out of Banks», 16 march 2013, www.nytimes.com. «Aνησυχία στις ΗΠΑ για

 

τις εξελίξεις στην Κύπρο και την αναζωπύρωση της κρίσης», http://www.enet.gr.

 

 

[2] Gregory Feifer, «Cyprus Bailout

 

Plan Hits Russian Economic Model», 18 march 2013, http://www.globalpost.com

[3] Βλ. Θόδωρος Μπατρακούλης, «Ελλάδα και Κύπρος πιόνια στο γεωπολιτικό σκάκι και πειραματόζωα των μητροπολιτικών καπιταλιστικών δυνάμεων», 19 Φεβρουαρίου 2013, http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com

 

[4] Γεώργιος Μαλούχος, «Η Κύπρος, το «κατοχικό δάνειο» και ο «τύπου Σόιμπλε» κουμμουνισμός», Το Βήμα,  17.03.2013, http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=503474

[5] Ο βαρώνος Anselm Salomon von Rothschild (1803–1874) ήταν Αυστριακός τραπεζίτης, ιδρυτής της Creditanstalt, και μέλος του κλάδου της Βιέννης της οικογένειας Ρότσιλντ, τραπεζιτικής δυναστείας ευρωπαϊκής εμβέλειας. Η οικογένεια Ρότσιλντ ήταν γερμανο-εβραϊκής καταγωγής, και δημιούργησε τραπεζιτικούς και χρηματοπιστωτικούς οίκους με χρονική αφετηρία τις τελευταίες δεκαετίες του 18^ου αιώνα. Από την Κριμαία στην Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, οι πόλεμοι απείλησαν επανειλημμένα την σταθερότητα της παγκόσμιας αυτοκρατορίας του Ρότσιλντ. Παρά τις αναταραχές, ο τραπεζικός όμιλος των Ρότσιλντ παρέμεινε η μεγαλύτερη τράπεζα στον κόσμο, μέχρι τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ωστόσο, το γεγονός ότι οι Rothschild δεν εγκαταστάθηκαν με επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες αποδείχθηκε μοιραίο, και καθώς το κέντρο οικονομικής δύναμης μετατοπίστηκε από το Λονδίνο στη Νέα Υόρκη μετά το 1914, η ισχύς τους εξασθένησε. Βλ. Niall Ferguson, The House of Rothschild: Money‘s prophets, 1798–1848, Volume 1 και 2, 1999. Λήμμα Anselm von Rothschild, Wikipedia, http://en.wikipedia.org/ wiki/ Anselm_von_Rothschild, Mάρτιος 2009.

[6] Πρόκειται για συμβόλαια παραγώγων χρηματοοικονομικών προϊόντων που άρχισαν να χρησιμοποιούνται στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Είναι «ασφάλιστρα» έναντι ομολόγων που εκδίδουν είτε κράτη είτε επιχειρήσεις, τα οποία οι επενδυτές αγοράζουν για κάλυψη από τον κίνδυνο χρεοκοπίας του κράτους ή της επιχείρησης.

Το όχι της Κύπρου και οι άθλιοι των Αθηνών

Οι Κύπριοι για δεύτερη φορά μέσα σε μια δεκαετία, ανέλπιστα για όλους τους ρεαλιστές ναινέκους και τους «φαιά φορούντες» αναλυτές, είπαν όχι στην «παγκόσμια κοινότητα» και τις «αγορές» όπως είχαν πει όχι στο σχέδιο Ανάν. Διότι απέναντί τους για άλλη μια φορά είχαν τους ίδιους αντιπάλους. Το ΔΝΤ (δηλαδή τις ΗΠΑ), την Ευρωπαϊκή Ένωση (τη Γερμανία) και την κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα (δηλ. το παγκόσμιο τραπεζιτικό σύστημα). Και το όχι αυτή τη φορά ήταν ακόμα πιο ηχηρό μια και στράφηκε ενάντια και στον ίδιο τον πρόεδρο της Κύπρου που είχε εκλεγεί μόλις δύο εβδομάδες πριν. Οι Κύπριοι, –ένα κομμάτι του ελληνισμού, σταθερά ριζωμένο και αγκιστρωμένο στην ταυτότητα και την παράδοσή του, παρά τα λεγόμενα, παρά τις λοιδορίες και την εύκολη κατασυκοφάντησή τους–ύψωσαν το ανάστημά τους και είπαν όχι στον οικονομικό εξανδραποδισμό τους, προοίμιο του πολιτικού και του εθνικού.

 

Απέναντί τους όμως δεν είχαν μόνο τους ξένους, δεν είχαν μόνο έναν άθλιο ναινέκο, ο οποίος εξελέγη υποκλέπτοντας την ψήφο των Κυπρίων με το σύνθημα ότι δεν θα αγγίξει τις καταθέσεις τους, αλλά και τον ακόμα αθλιότερο πρωθυπουργό της Ελλάδας, ο οποίος όχι απλώς συναίνεσε σ’ αυτή την επιλογή, αλλά έσπρωχνε τους Κυπρίους να την εφαρμόσουν.

 

Τι ακριβώς ζητούσαν από τους Κυπρίους

 

Αυτό που ζητούσαν από τους Κυπρίους, Αμερικανοί και Γερμανοί –αυτή τη φορά σε αγαστή συμφωνία– ήταν να απολέσουν κάθε περιθώριο σχετικής αυτονομίας που τους έχει προσδώσει η μεταβολή της Κύπρου σε χρηματοπιστωτικό κέντρο μη ελεγχόμενο από τη Δύση. Πράγματι, το γεγονός ότι η Κύπρος είχε μεταβληθεί σε κέντρο χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων για τους Ρώσους και όχι μόνο, στην Ανατολική Μεσόγειο, αποτελούσε για τη Δύση έγκλημα καθοσιώσεως, όταν μάλιστα συνδυαστεί με τα επιπλέον περιθώρια αυτονομίας και ενίσχυσης της ισχύος της που προσφέρουν το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο. Έτσι ένα κομμάτι του ελληνισμού, παρότι καθημαγμένο από την αγγλοτουρκική κατοχή στο νησί, αποκτούσε μηχανισμούς αυτονόμησης ανεπίτρεπτους για την ιμπεριαλιστική Δύση και τον νεοθωμανισμό.

 

Και το σχέδιο του ψαλιδίσματος αυτής της αυτονομίας άρχισε να εφαρμόζεται με σύστημα και σατανικό τρόπο, ήδη από τη στιγμή της λήψης μέτρων για την ελληνική κρίση χρέους στην οποία μας ενέπλεξε ο Παπανδρέου. Διότι μέσω του κουρέματος των ομολόγων, για τα οποία πανηγύρισαν οι Βενιζέλοι και οι Σαμαράδες, γονάτισαν οι κυπριακές τράπεζες οι οποίες ήταν στενά συνδεδεμένες με την ελληνική οικονομία και κατείχαν δισεκατομμύρια ομολόγων του ελληνικού δημοσίου. Κατά τον ίδιο τρόπο, που ο ελληνικός εμφύλιος προωθήθηκε από τους Εγγλέζους και για να μην πραγματοποιηθεί η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αμέσως μετά τον πόλεμο, έτσι και τώρα, το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων στόχευε μεταξύ άλλων και στο γονάτισμα της οικονομίας της Κύπρου.

 

Η άθλια διαχείριση της οικονομικής κρίσης, που επιτάθηκε μετά την ανατίναξη στο Μαρί, από την κυβέρνηση ΑΚΕΛ-Χριστόφια, επιδείνωσε την κρίση. Παράλληλα, η πρόσδεση της Κύπρου στα αγγλικά συμφέροντα και η παραχώρηση των υδρογονανθράκων μόνο σε αγγλοσαξωνικές και δυτικοευρωπαϊκές εταιρείες πετρελαίων καθώς και στο Ισραήλ, δυσαρέστησε τη ρωσική αρκούδα, η οποία έχει μάθει να κινείται με την λογική του «όλα ή τίποτα» και η οποία αρνήθηκε να συνδράμει αποφασιστικά την Κύπρο. Εξάλλου, η Ρωσία και η Γερμανία, τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτύξει στενές οικονομικές και πολιτικές σχέσεις και δεν ήταν δυνατό όλοι αυτοί οι χειρισμοί να πραγματοποιούνται χωρίς καμία εμπλοκή της Ρωσία. Οι Ρώσοι πιθανώς να επιθυμούσαν μία παρόξυνση της κρίσης, που θα τους επέτρεπε να γίνουν κυρίαρχοι του παιχνιδιού.

 

Η συριακή κρίση και τα πετρέλαια

 

Η γεωπολιτική σημασία της Κύπρου ενισχύθηκε από την συριακή κρίση η οποία απειλεί τη Ρωσία να απολέσει οποιαδήποτε βάση στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, και αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που οι δυτικοί στηρίζουν την Αλ Κάϊντα στη Συρία. Όταν αυτό συνδυαστεί με τα πετρέλαια και το αέριο, και τη νέα σχέση της Κύπρου με το Ισραήλ, κατανοούμε ότι ο ρόλος της μικρής Κύπρου, μεταβάλλεται σε έναν υψηλής σημασίας γεωστρατηγικό πόλο, άρα και οι επιθέσεις εναντίον της πολλαπλασιάζονται και θα επιταθούν έτι περαιτέρω σε όλα τα πεδία. Επομένως θα απαιτούνταν μια ισχυρή εθνική στρατηγική στην Κύπρο και μία αποφασιστική στήριξη από την πλευρά της ψευδο-«μητρόπολης του ελληνισμού.

 

Αντ’ αυτού, η Κύπρος βρέθηκε με τη χειρότερη πολιτική ηγεσία, με πρόεδρο τον πιο λυσσαλέο υποστηρικτή του σχεδίου Ανάν, ο οποίος καλούσε την Τουρκία να συμμετάσχει στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων και ο οποίος θεωρείται δεδομένος και ελεγχόμενος παντοιοτρόπως από τους Αγγλοαμερικανούς.

 

Ενώ ήταν δυνατό η Κύπρος κινητοποιώντας το εσωτερικό δυναμικό της με εσωτερικά ομολογιακά δάνεια, να καλύψει τα αναγκαία ποσά, δεν προχώρησε σε κάποια τέτοια επιλογή που θα ενίσχυε την αυτονομία της και ταυτόχρονα θα άνοιγε και τη δυνατότητα συμπληρωματικών εξωτερικών χρηματοδοτήσεων. Αντίθετα επέλεξε τη λύση των Αμερικανογερμανών που στοχεύει στη διάλυση της Κύπρου ως χρηματοπιστωτικού κέντρου. Και ο ναινέκος έκανε ακριβώς αυτό που του επέτασσαν τα αφεντικά του, παρ’ ότι όλοι γνωρίζουν πως μια παρόμοια λύση θα καταβαραθρώσει την κυπριακή οικονομία, διότι η φυγή των κεφαλαίων θα προκαλέσει γενική φτωχοποίηση του νησιού, ανεργία και ανάγκη λήψης νέων μέτρων χωρίς τέλος και όριο.

 

Ωστόσο, η αθλιότητα του Αναστασιάδη, –σε μια γωνιά του ελληνισμού απειλούμενη και υπό κατοχήν κατά το ήμισυ, χωρίς σημαντικές ένοπλες δυνάμεις– ωχριά μπροστά στην αχρειότητα της ελληνικής κυβέρνησης και του Σαμαρά. Διότι είναι προφανές, ότι αυτός συναίνεσε ή και συμβούλεψε τον Αναστασιάδη να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Ο Αναστασιάδης, μόλις λίγες μέρες πριν πάρει αυτή τη μοιραία απόφαση βρισκόταν στην Ελλάδα για συζητήσεις με την ελληνική κυβέρνηση και είχε συμφωνήσει μαζί της, πράγμα που αποδείχτηκε και στη στάση του Σαμαρά στη διάσκεψη κορυφής, και στη στάση του ανδρεικέλου των αγορών –του Στουρνάρα– την επόμενη μέρα στο eurogroup. Ο Σαμαράς, δεδομένης μάλιστα της πρόσδεσής του στην αμερικανική πολιτική σε σχέση με την ρωσική παρουσία στην Ελλάδα και την Κύπρο –βλέπε τα διαρκή προσκόμματα για ρωσικές επενδύσεις στην Ελλάδα– συμμετείχε πιθανότατα ενεργά, έστω ως κομπάρσος, στη συνωμοσία εναντίον της Κύπρου. Σήμερα κρύπτεται πίσω από τον Αναστασιάδη, προσπαθώντας να αποφύγει τον καταμερισμό ευθυνών που πριν απ’ όλα βαρύνει τον ίδιο και τους εταίρους του (εξάλλου η ΔΗΜΑΡ μόλις βγήκε η απόφαση του eurogroup είχε εκδώσει μια κατάπτυστη ανακοίνωση που στην ουσία στρεφόταν εναντίον των Κυπρίων). Έτσι, το όχι των Κυπρίων, ιστορικής σημασίας, διότι ήταν ένα όχι ενάντια και στην κυπριακή και την ελληνική κυβέρνηση, καθώς και σε όλο το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, πλήττει πριν απ’ όλα την ελληνική κυβέρνηση αλλά και τη στρατηγική της Γερμανίας για μια γερμανική Ευρώπη.

 

Ο Δαυίδ ενάντια στον Γολιάθ

 

Η Γερμανία όπως όλοι γνωρίζουμε και είναι πανθομολογούμενο πλέον, επιχειρεί να διαμορφώσει ένα ιμπέριουμ στην Ευρώπη, εκμεταλλευόμενη τη συγκυριακή οικονομική της πρωτοκαθεδρία. Έτσι έχει μεταβάλει το ευρώ σε μηχανισμό καθυπόταξης όλων των υπολοίπων, ενώ για να αντιμετωπιστεί η δομική κρίση της Δύσης από την ανάδυση της Ανατολής (Κίνα, Ινδία, κλπ) σε επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομίας, προσπαθεί να επιβάλει την εκπτώχευση των ασθενέστερων ευρωπαϊκών οικονομιών. Και αυτό ακόμα και αν το τίμημα θα ήταν η δημιουργία μιας Ευρώπης δύο ταχυτήτων με την έξοδο ορισμένων από αυτές από την ευρωζώνη. Εξάλλου, η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων είναι ήδη μια πραγματικότητα. Από τις είκοσι εφτά χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης μόνο δεκαεπτά συμμετέχουν στην ευρωζώνη και αν οι Γερμανοί μπορούσαν να εκδιώξουν ορισμένες ακόμη, χωρίς αυτό να αποτελέσει συστημικό κίνδυνο για τον πυρήνα της, δεν θα είχαν καμία αντίρρηση ή μάλλον θα το εύχονταν. Γι’ αυτό, εξάλλου, από την αρχή της ελληνικής κρίσης ακολουθούσαν μία στρατηγική υψηλής πίεσης προς την Ελλάδα, και έκαναν μερικά βήματα πίσω μόνο όταν οι Κινέζοι το καλοκαίρι του 2012 τους απείλησαν με απόσυρση της εμπιστοσύνης τους στο ευρώ εάν οδηγούνταν η Ελλάδα σε έξοδο. Ωστόσο, δεν έχουν πάψει ποτέ να βλέπουν με ευνοϊκό μάτι μία έξοδο της Ελλάδας και της Κύπρου, αν και όποτε υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν είναι εξάλλου κάποιες ευρωπαϊκές χώρες όπως οι άλλες, αλλά είναι κομμάτι αυτού του μισητού ορθόδοξου και νοτιοευρωπαϊκού κόσμου.

 

Έτσι, το όχι της κυπριακής βουλής και του κυπριακού λαού –παρ’ ότι οι υποταγμένες κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου είχαν συναινέσει στη στρατηγική του αυτοχειριασμού τους– αποτέλεσε ένα αναπάντεχο χαστούκι στη γερμανική στρατηγική. Οι Γερμανοί έχουν μάθει να μετράνε, είτε με μεραρχίες πάντσερ, είτε με το βάρος των θησαυροφυλακίων τους, αγνοώντας τους ιδεολογικούς, τους πολιτισμικούς και εν τέλει τους γεωπολιτικούς παράγοντες. Γι’ αυτό, και παρ’ όλο που από την εποχή του Καρλομάγνου δοκιμάζουν να υποτάξουν την Ευρώπη, αποτυγχάνουν διαδοχικά.

 

Και αυτή τη φορά, το κυπριακό όχι, άσχετα με τις πιθανές συνέπειες που θα έχει άμεσα για την κυπριακή και ελλαδική οικονομία, είναι τεράστιας σημασίας διότι απασφαλίζει– ξεκινώντας από τον ασθενέστερο κρίκο– το σύστημα του εκβιασμού και της τρομοκρατίας που έχει εγκαθιδρύσει στην Ευρώπη. Διότι αν συνδυαστεί με την ακυβερνησία στην Ιταλία και το αυξανόμενο μίσος των Ιταλών για την Γερμανία, με την κρίση στην Ισπανία και την Πορτογαλία, τα μέτρα λιτότητας που αρχίζουν να εφαρμόζονται πιο επιτακτικά στην Γαλλία και τελευταίο αλλά όχι έσχατο με το αδιέξοδο της εφαρμογής των μνημονιακών μέτρων στην Ελλάδα, τότε κινδυνεύει να οδηγήσει σε μια ανατροπή των συσχετισμών και των δεδομένων. Διότι ακόμα και εάν η γερμανική πολιτική οδηγούσε σε χρεωκοπία της Κύπρου και έξοδό της από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. αυτό θα αποτελούσε ένα τεράστιο πλήγμα στην ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή, διότι θα συμπαρέσυρε αργά ή γρήγορα και την Ελλάδα και θα τους οδηγούσε πολύ πιο κοντά στη ρώσικη πολιτική. Κατά συνέπεια, τα παραμύθια των Γερμανών και του Σόιμπλε ότι μια πιθανή έξοδος της Κύπρου από την ευρωζώνη και την ΕΕ δεν αποτελεί συστημικό κίνδυνο, εκφράζουν ένα μπακάλικο νομικισμό (ο Σόιμπλε όπως και η Λαγκάρτ, είναι δικηγόροι) που δεν συνυπολογίζει ότι ο συστημικός κίνδυνος μπορεί να έρθει όχι από την άμεσα οικονομική διάσταση της εξόδου αλλά τη γεωπολιτική η οποία μεταφράζεται και σε οικονομική στη συνέχεια.

 

Η Κύπρος πυροδότεί μονίμως τις εξελίξεις στην Ελλάδα

 

Κατά συνέπεια σε αντίθεση με τα επιχειρήματα των ναινέκων στην Κύπρο και κυρίως στην Ελλάδα, –ιδιαίτερα μετά την επέκταση του πολιτικού αδιεξόδου στην Ιταλία– οι Έλληνες στην Ελλάδα και στην Κύπρο μπορούν να πουν όχι. Στην Κύπρο ήδη επεξεργάζονται εναλλακτικά σχέδια που κινητοποιούν τον ίδιο τον κυπριακό λαό για να αντιμετωπίσει το γερμανικό Αττίλα, ενώ στην Ελλάδα έχει αρχίσει ήδη η φορολογική απεργία που οδηγεί σε αδιέξοδο τα μέτρα που έχει υπογράψει η πολυκομματική κυβέρνηση, και τους επόμενους μήνες θα οδηγήσει σε μια αναπόδραστη κρίση. Εξάλλου, το κυπριακό όχι και η επονείδιστη στάση της ελληνικής κυβέρνησης θα επιταχύνουν την κρίση στο εσωτερικό. Ο Σαμαράς, από τότε που είπε ένα όχι στη ζωή του και το πλήρωσε με αποκλεισμό από το ελληνικό πολιτικό σύστημα, έχει μάθει πλέον να λέει πάντα ναι, εκβιαζόμενος ή όχι, χωρίς να καταλάβει πως σήμερα έχει έρθει η ώρα που μόνο τα όχι μπορούν να ευδοκιμήσουν! Κινδυνεύει λοιπόν να βρεθεί στη θέση του Αναστασιάδη και να εγκαταλειφθεί από τους ίδιους τους εταίρους και τους υποστηρικτές του (είναι χαρακτηριστική η στροφή πολλών ΜΜΕ και εκδοτικών συγκροτημάτων που σταδιακώς τον εγκαταλείπουν) και ενώ θα συνεχίζει να λέει ναι όπως ο θλιβερός πρόεδρος της Κύπρου, θα βρεθεί μπροστά σε μια κοινωνία που θα του αντιτάξει το όχι!

 

Το 1955, ξεκίνησε ο αντιαποικιακός αγώνας της Κύπρου, ο οποίος ανατίναξε τους πολιτικούς συσχετισμούς και τη νατοϊκή ομοφωνία στην Ελλάδα, βγάζοντας τους Έλληνες στο δρόμο για την αυτοδιάθεση-ένωση και πυροδοτώντας την ανάπτυξη της αριστεράς για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο, με συνέπεια μέσα σε μερικά χρόνια την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα. Το 1963-64, οι συγκρούσεις στην Κύπρο αποτέλεσαν αποφασιστικό παράγοντα για την ανατροπή της δεξιάς κυβέρνησης και του υπέυθυνου για τις προδοτικές συμφωνίες της Ζυρίχης, του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το 1967, το κυπριακό θα αποτελέσει το κυριότερο ίσως παράγοντα που θα οδηγήσει στη δικτατορία των συνταγματαρχών και την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο, η οποία θα επιτρέψει επτά χρόνια αργότερα, την τουρκική εισβολή και βέβαια την κατάρρευση της δικτατορίας. Το 2004, η απόρριψη του σχεδίου Ανάν, ήταν ένα ηχηρό χαστούκι στον κυρίαρχο εθνομηδενισμό όλων των ελληνικών πολιτικών κομμάτων και θα εγκαινιάσει μια νέα περίοδο ενίσχυσης των πατριωτικών και αντιπαγκοσμιοποιητικών δυνάμεων. Το 2013, το κυπριακό όχι θα ηχήσει ως μια ομοβροντία αντίστασης, κόλαφος στους εγχώριους ναινέκους.

 

Ό,τι και αν συμβεί στη συνέχεια, τίποτα πλέον δεν θα είναι ίδιο, και θα έχει ανοίξει μια νέα περίοδος για την ιστορική επανασύνδεση του ελλαδικού και κυπριακού ελληνισμού σε μια κατεύθυνση αντίστασης με αφετηρία για μια ακόμα φορά την Κύπρο.

 

Πολλοί αναρωτιούνται πως και γιατί οι «φραγκοφονιάδες» Κύπριοι μπόρεσαν να πουν ένα τέτοιο όχι την ώρα που οι «λεβέντες» Ελλαδίτες λένε εδώ και χρόνια το ένα επονείδιστο ναι μετά το άλλο. Η λύση του μυστηρίου είναι πολύ απλή. Οι Έλληνες Κύπριοι, επειδή αντιμετωπίζουν άμεσα πρόβλημα εθνικής ύπαρξης και επιβίωσης, επειδή μπόρεσαν να πουν όχι στο σχέδιο Ανάν, επειδή το εθνικό ζήτημα είναι το πρώτο και κυρίαρχο πρόβλημα στη χώρα, έχουν διατηρήσει παρά τις φθορές, παρά τις αντιπαραθέσεις, ισχυρό το εθνικό τους φρόνημα. Έτσι, όταν ήρθε η κρίση και μάλιστα με ευθύνη της πολιτειακής τους ηγεσίας, και παρά τον κίνδυνο της οικονομικής καταστροφής και χρεοκοπίας μπόρεσαν να αντιτάξουν ένα υπέροχο όχι.

 

Αντίθετα εμείς, παρ’ ότι μεγαλύτερη χώρα, ισχυρότερη γεωπολιτικά και στρατιωτικά, δεν έχουμε μπορέσει εδώ και είκοσι χρόνια να πούμε κάποιο όχι διότι έχει αποσυντεθεί και διαλυθεί εκ των ένδον η εθνική μας συνοχή. Διότι στην Ελλάδα, αντί να καίγονται γερμανικές αμερικανικές και τούρκικες σημαίες όπως συνέβαινε παλιότερα, μέχρι χθες καίγονταν οι… ελληνικές, διότι στα σχολειά, στα πανεπιστήμια και στις εφημερίδες μας λοιδορείται καθημερινά ως εθνικισμός ο πατριωτισμός, διότι φροντίσαμε εμείς πριν απ’ όλους να θάψουμε τα εθνικά κράτη και να προσχωρήσουμε σε μια φαντασιακή και αποσυνθετική παγκοσμιοποίηση. Έτσι, όταν ήρθε η κρίση απ’ την οικονομική της διάσταση βρεθήκαμε χωρίς μπούσουλα, ανίκανοι να αντιδράσουμε, φθαρμένοι και διεφθαρμένοι, με κόμματα που μόλις αρχίζουν να ανακαλύπτουν την έννοια της πατρίδας και του εθνικού συμφέροντος. Γι’ αυτό, και διχαστήκαμε απλώς, ανάμεσα στους κυβερνώντες που λένε σε όλα ναι, και στους υπόλοιπους που αντιδρούμε διάσπαρτοι, σκόρπιοι, αναποτελεσματικοί.

 

Τι μπορεί να γίνει μετά το κυπριακό όχι

 

Κατ’ αρχάς πρέπει να πιέσουμε τους Έλληνες κυβερνητικούς υπευθύνους να συμπαρασταθούν με κάθε μέσο στην Κύπρο, έστω και τώρα προτάσσοντας βέτο σε οποιοδήποτε μέτρο που θα σπρώχνει την Κύπρο στη χρεοκοπία και στην οικονομική σφαγή των Ελλήνων της Κύπρου.

 

Κατά δεύτερο λόγο, θα πρέπει να συγκροτήσουμε ένα ανοικτό και άρρηκτο μέτωπο Ελλάδας και Κύπρου σε όλα τα ευρωπαϊκά όργανα και να καταστήσουμε σαφές ότι η Κύπρος και η Ελλάδα θα έχουν κοινή μοίρα και στάση.

 

Κι όσο για το εάν θα πρέπει να εγκαταλείψουμε εμείς και η Κύπρος το ευρώ, υπάρχει και μια άλλη εναλλακτική στρατηγική την οποία υιοθετεί ήδη και το 25% των… Γερμανών! Η έξοδος της Γερμανίας από το ευρώ. Και ας είμαστε βέβαιοι, πως αυτή η επιλογή την επόμενη περίοδο θα γίνει όλο και πιο ελκυστική για πολλές δυνάμεις στη νότια Ευρώπη και θα αγγίξει και τον στρατηγικής σημασίας άξονα Γαλλίας-Γερμανίας. Μόνο με αυτή την απειλή η οποία διατυπώνεται ήδη στην Ιταλία θα μπορέσουμε να συμμετάσχουμε σε κάποια πιθανή συμμαχία των λαών του νότου της Ευρώπης και να αποφύγουμε μία δική μας μονομερή έξοδο. Αν είναι η ευρωζώνη να διαλυθεί, το συμφέρον της Ελλάδας και της Κύπρου, είναι αυτό να μην πραγματοποιηθεί με μόνα θύματα εμάς, αλλά να αγκαλιάσει όλη την ευρωζώνη, έτσι ώστε να μπορούμε να οικοδομήσουμε εναλλακτικές συμμαχίες που δεν θα μας αφήσουν μόνους μας απέναντι στους νεοθωμανούς που καραδοκούν.

 

Πάντως, η παρούσα κρίση έφερε και πάλι κοντά τους Έλληνες της Ελλάδας και της Κύπρου, έσπασε όλα τα κατασκευασμένα εδώ και σαράντα χρόνια αρνητικά συναισθήματα και στερεότυπα, και κατέδειξε την ενότητα της μοίρας μας για το καλό και το κακό και ευτυχώς όχι μέσω ακόμα μιας νέας εθνικής καταστροφής αλλά μέσω μιας πράξης αντίστασης.

 

19 Μαρτίου 2013

 

Γιώργος Καραμπελιάς

Η ελληνική κυβέρνηση (ξανα)προδίδει

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΟΙ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

Goldman Sachs εναντίον Ρωσίας

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Για πρώτη φορά από την αρχή της κρίσης, ένας ευρωπαϊκός λαός, ο ευάριθμος κυπριακός, αν και ανοιχτά προδομένος από τον Πρόεδρό του, έχει – μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές – εμποδίσει τη συμμαχία των ανώτερων τάξεων της Ευρωγερμανίας και των αγορών να επιβάλλουν στην Κύπρο την επόμενη φάση του ευρωπαϊκού «Σοκ και Δέους».

Από τη νύχτα της περασμένης Παρασκευής η κυπριακή κοινωνία και το κυπριακό κράτος δέχονται έναν πόλεμο λιγότερο δραματικό μεν, αλλά πολύ πιο απειλητικό από την τουρκική εισβολή του 1974. ‘Έναν πόλεμο όχι με στρατιωτικά, αλλά με πολιτικά και οικονομικά μέσα, που εμμέσως πλην σαφώς ολοκληρώνει την επίθεση κατά της Ελλάδας του Μαίου 2010 και οδηγεί στην τελική φάση της καταστροφής του ελληνικού λαού στο σύνολό του και των δύο κρατών, Κύπρου και Ελλάδας.

Διπλή επίθεση

Στην περίπτωση των δύο κρατών είναι σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με διπλή επίθεση, οικονομικής και γεωπολιτικής στόχευσης. Τα μέτρα που επιβλήθηκαν σε Ελλάδα και Κύπρο ξεχωρίζουν από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, γιατί πάνε μεν στην ίδια κατεύθυνση, αλλά με πολύ μεγαλύτερη δριμύτητα, υπονομεύοντας άμεσα τη δυνατότητα αναπαραγωγής των δύο κοινωνιών και των δύο κρατών, τα οποία μεταβάλλονται σε καταστρεφόμενες αποικίες χρέους. Η τελευταία απόφαση για την Κύπρο «βγάζει μάτι», γιατί πλήττει αποκλειστικά ελληνικά, κυπριακά και ρωσικά συμφέροντα υπονομεύοντας τη σχέση του ελληνικού χώρου με τη Μόσχα (αλλά και τη σχέση Βερολίνου-Μόσχας!).

 

Με την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ, η Ευρώπη έβαλε για πρώτη φορά «πόδι» στην Ανατολική Μεσόγειο. Αν και Ελλάδα και Κύπρος παρέμειναν πάντα υπό την υψηλή στρατηγική εποπτεία των ΗΠΑ, όπως εδόθη στον κ. Σημίτη να καταλάβει καλά με την κρίση των Ιμίων και στον κ. Καραμανλή με την υπόθεση της Ρωσίας. Υπήρξε ένας καταμερισμός ηγεμονίας, οικονομικής υπό την Ευρώπη, στρατηγικής υπό τις ΗΠΑ. Οι αποφάσεις του Eurogroup, είτε εκ προθέσεως, είτε εκ συνεπειών, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πιθανώς το Βερολίνο έχει αποφασίσει να «πετάξει σαβούρα» στη Μεσόγειο, αναδιπλούμενο στρατηγικά στην Κεντρική Ευρώπη και αφήνοντας Ελλάδα και Κύπρο στον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ.

 

Υφίσταται σήμερα αντικειμενική σύγκλιση μεταξύ της πιο πρωτόγονης και επαρχιακής εκδοχής γερμανικού εθνικισμού και των πιο ριζοσπαστικών ομάδων της Αυτοκρατορίας του Χρήματος. Το φαινόμενο είναι πολύ παληό κι αυτό περιγράφει στην ουσία ο Φάουστ του Γκαίτε!

 

Είτε γιατί είναι η κρυφή ατζέντα ορισμένων από τις δυνάμεις που επιτίθενται, είτε γιατί προκύπτει ως αποτέλεσμα του χαώδους χαρακτήρα των ασκούμενων πολιτικών, οι αποφάσεις για την Κύπρο επιβεβαιώνουν ότι η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση έχει μπει πιθανώς στην οδό που θα την οδηγήσει στον τελικό εκφυλισμό ή και την πλήρη διάλυση. ‘Οσο συνεχίζεται αυτή η κρίση χωρίς να εμφανίζονται αξιόπιστες εναλλακτικές, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες μιας ευρωπαϊκής αποσύνθεσης μέσα στο χάος και τον ανταγωνισμό όλων εναντίον όλων.

 

Τι πρέπει να κάνουμε

 

Αν αυτή η ανάλυση είναι σωστή προκύπτουν δύο συμπεράσματα. Πρώτον, ότι πρέπει οι εθνικές δυνάμεις στην Ελλάδα και Κύπρο, αυτές δηλαδή που θέλουν να υπερασπιστούν τον ελληνικό λαό, να μεταφέρουν άμεσα τη σύγκρουση σε όλη την Ευρώπη, κάτι που «εγκληματικώς» έχουν αμελήσει να πράξουν. Οι «αντιμνημονιακές» δυνάμεις στην Ελλάδα και οι πολιτικές δυνάμεις στην Κύπρο έχουν μέχρι τώρα κινηθεί με πάρα πολύ «επαρχιακό» τρόπο, είτε μην αναγνωρίζοντας τη σημασία της διεθνούς κινητοποίησης, είτε μην ξέροντας πώς να την κάνουν.

 

Ανεξαρτήτως του τι θα γίνει με την Ευρώπη, η εξέλιξη επιβάλλει και την αναζήτηση συμμαχιών εκτός Ευρώπης. Δεν θα επιμείνουμε στην, κατανοητή και από τον τελευταίο ‘Ελληνα (πλην διαφόρων «παπαγάλων» μιας αξιοθρήνητης ελίτ), σημασία της Ρωσίας για την Ελλάδα. Επισημαίνουμε μόνο ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, το ελληνικό και το κυπριακό κράτος κινδυνεύουν κυριολεκτικά με αφανισμό, οι δύο χώρες προοπτικά με διαμελισμό, αν επιτρέψουν την παραμικρή περαιτέρω επιδείνωση των σχέσεών τους με τη Μόσχα. Η Κύπρος το γνωρίζει εξ εμπειρίας, αφού ήταν η Ρωσία που στήριξε τον Μακάριο, απέτρεψε μαζί με τις ΗΠΑ την τουρκική εισβολή το 1964, ήταν η φωνή της Κύπρου στο Συμβούλιο Ασφαλείας και έδωσε στη Λευκωσία τα όπλα που ζήτησε.

 

«Ελλάς – Ρωσία – συμμαχία»

 

Η σχέση είναι ζωτικής σημασίας για τον ελληνισμό και για τη Ρωσία. Η Μόσχα διέλυσε με πρωτοβουλία της το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και την ΕΣΣΔ, διαπιστώνοντας ότι πήρε σε αντάλλαγμα μια προφανή προσπάθεια περικύκλωσης και απειλής. Ο ψυχρός πόλεμος, που εκείνη τελείωσε μονομερώς, το 1989-91, ξανάρχισε με άλλα μέσα, όχι από το Βερολίνο και την Καμπούλ, αλλά από το Κίεβο, την Τασκένδη και το Γκρόζνι! Η απόφαση του Eurogroup συνιστά μνημείο ταυτόχρονης ανοησίας και θράσους, από την πλευρά του κ. Σόιμπλε, Υπουργού Οικονομικών μιας χώρας που δεν θα είχε ενωθεί ποτέ, αν δεν το είχε θελήσει το Κρεμλίνο.

 

Αν η Ρωσία επιτρέψει στον ελληνικό χώρο, την πιο φιλική δύναμη προς τη Ρωσία σε όλη τη Δυτική Ευρώπη, να αποκοπεί οριστικά από τη Μόσχα, αν ο ελληνικός κόσμος χάσει τα δύο κυρίαρχα σήμερα κράτη του, αν καταστραφεί ο ελληνικός χώρος, που κρατάει σε μεγάλο βαθμό την πρόσβαση της Ρωσίας στις «θερμές θάλασσες», τότε οι στρατηγικές συνέπειες για τη Μόσχα θα είναι πολύ μεγάλες.

 

Η Ρωσία είναι σήμερα η μεγαλύτερη δύναμη εκτός ΕΕ που μπορεί να βοηθήσει την Κύπρο να αντιμετωπίσει το τεράστιο πλήγμα στην εμπιστοσύνη στον τραπεζικό της τομέα και το κυπριακό κράτος που ήδη προέκυψε από την ανακοίνωση των αποφάσεων του Eurogroup, έναντι μάλιστα σχετικά ασήμαντων κεφαλαίων. Η Κύπρος οφείλει να εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες σε αυτή την κατεύθυνση.

 

Σήμερα η Λευκωσία κρατάει ακόμα στα χέρια της ένα «πυρηνικό όπλο» – τις κλειστές τράπεζές της. Πρέπει να τις ανοίξει μόνο όταν έχει εξασφαλίσει βιώσιμο χρέος και κράτος, στοιχειώδη αποκατάσταση της διεθνούς αξιοπιστίας της, είτε από Ρωσία, είτε από Γερμανία και ΕΕ. Μέχρι τώρα μας λέγανε ότι είμαστε πολύ μικροί για να πούμε ‘Όχι. Αξίζει να δούμε τώρα, αυτοί πόσο μεγάλοι είναι απέναντι στο δικό μας ‘Όχι.

 

Σώστε τη Δημοκρατία

 

Τεράστιο θέμα εγείρει, όπως είναι φυσικό, η συμπεριφορά του Νίκου Αναστασιάδη που ξεπέρασε το προηγούμενο ρεκόρ εξαπάτησης του Γιώργου Παπανδρέου. Η προδοσία του νεοεκλεγέντος Προέδρου είναι τόσο συγκλονιστική, έγινε τόσο γρήγορα, που πολλοί Κύπριοι δεν την πιστεύουν – γιατί αν την πιστέψουν θα πρέπει να διερωτηθούν τι στο καλό σκέφτονταν όταν έκαναν όλα αυτά που τον οδήγησαν τελικά να εκλεγεί Πρόεδρος.

 

Σε ένα στοιχειωδώς ευνομούμενο κράτος, ένας Πρόεδρος που είχε πλήξει κατά τέτοιο τρόπο τα συμφέροντα του κράτους του, αλλά και δεν είχε σεβαστεί τις ρητές υποσχέσεις επί τη βάσει των οποίων εξελέγη Πρόεδρος, θα είχε καθαιρεθεί ή υποχρεωθεί σε παραίτηση. Επειδή η Κυπριακή Δημοκρατία είναι αδύνατο να επιβιώσει του συγκεκριμένου Προέδρου, είναι απαραίτητο το σύνολο των κομμάτων, των προεδρικών υποψηφίων και η Βουλή να επιβάλλουν σε αυτό το άτομο αν μη τι άλλο την από κοινού διαχείριση της εθνικής υπόθεσης.

 

Είναι προφανές ότι το κυπριακό κράτος και η ΕΕ οφείλει να προστατεύσει κατά προτεραιότητα τους καταθέτες έως 100.000 ευρώ. Αλλά δεν φτάνει. Πρέπει να προστατευθεί ο χρηματοπιστωτικός τομέας και ταυτόχρονα το κυπριακό κράτος. Υποθέτουμε ότι η ΕΚΤ θα παράσχει ρευστότητα όταν ανοίξουν οι τράπεζες για να μην καταρρεύσουν αμέσως. Σε αντάλλαγμα όμως θα αποκτήσει την πλήρη κυριότητα όλου του τραπεζικού τομέα και των σημαντικών πληροφοριών για ολόκληρη την άρχουσα τάξη της Ελλάδας, της Κύπρου και της Ρωσίας που διαθέτει. Υπενθυμίζουμε ότι είναι η Blackrock, συμφερόντων Goldman Sachs, που έχει αναλάβει για λογαριασμό της «Ευρώπης» τον έλεγχο των τραπεζών της. Από το κυπριακό κράτος θα απομείνει ένα κουφάρι που θα εκτελεί πειθήνια τις εντολές των πραγματικών ιδιοκτητών του. Οι οποίοι απέφυγαν καν να μας πουν τους όρους τους, γιατί στη συμφωνία του Γιούρογκρουπ δεν υπάρχει καν το Μνημόνιο. Αυτό θα έρθει μετά και μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα προβλέπει. Καμία λύση δεν πρέπει να εφαρμοστεί αν δεν είναι ολοκληρωμένη και δεν αφήνει βιώσιμο κυπριακό κράτος.

 

 

 

ΥΓ. Υπάρχουν βέβαια όσοι λένε ότι η σωτηρία μας βρίσκεται στον άξονα Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα. Καμία αντίρρηση. Τώρα έχουμε την ανάγκη του Ισραήλ. Αυτή η χώρα έχει κολοσσιαία επιρροή στην ΕΕ και την ίδια τη Γερμανία, στις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου, στην παγκόσμια οικονομική και πολιτική ελίτ, στα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα και το ΔΝΤ. Ας πάνε λοιπόν τώρα, αμέσως, οι οπαδοί της ελληνοισραηλινής προσέγγισης να ζητήσουν από το Τελ Αβίβ βοήθεια. Στην ανάγκη φαίνονται οι φίλοι

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Γράφτηκε λίγο πριν την ιστορική απόφαση της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας και δημοσιεύεται στο περιοδικό «Επίκαιρα», 21.3.2013

 

Έπρεπε ήδη να έχει παραιτηθεί

Με τον Λάζαρο Μαύρο

Ε Π Ρ Ε Π Ε ΗΔΗ να έχει παραιτηθεί ο Αναστασιάδης. Πρώτ’ απ’ όλα ως απάντηση του κυρίαρχου κυπριακού λαού στους πρόστυχους (κατά τον Αρχιεπίσκοπο) εκβιαστές του στο Γιούρογκρουπ. Ως απάντηση του κυρίαρχου λαού, συμπεριλαμβανομένων και των ψηφοφόρων τού προ 24 ημερών εκλεγέντος Προέδρου, στο ΝΑΙ που ο Αναστασιάδης, έστω με «το πιστόλι στον κρόταφο», ή με την «μπλόφα» διά μέσου της οποίας του «την έκατσαν», ή με την όποια δική του και του Χρήστου Στυλιανίδη και του Μιχάλη Σαρρή ανεπάρκεια, σύρθηκε να υποταχθεί τα ξημερώματα του Σαββάτου στο εκβιαστικό τελεσίγραφο. Τελεσίγραφο, όμοιο στην ουσία, πλην αναίμακτο, εξίσου όμως πρόστυχο, εκείνου του τελεσιγράφου που απέρριψε τα ξημερώματα της Δευτέρας, 28ης Οκτωβρίου 1940, στο σπίτι του στην Κηφισιά, ενώπιον του πρέσβη της Φασιστικής Ιταλίας, εκείνος ο θλιβερός δικτατορίσκος Ιωάννης Μεταξάς και που γι’ αυτόν και μόνο γι’ αυτόν τον λόγο κατέστη γίγαντας ανά τους αιώνες.

Π Η Γ Ε ΣΤΙΣ Βρυξέλλες ο Αναστασιάδης ως εντολοδόχος τού δεσμευτικού «όχι στο κούρεμα των καταθέσεων» τού κυπριακού λαού. Κι επέστρεψε στην πατρίδα ως πειθήνιο όργανο των πρόστυχων εκβιαστών για την επιβολή του «κουρέματος». Βγήκε με διάγγελμα ενώπιον του λαού και είπε ότι ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη του ως όργανο των πρόστυχων εκβιαστών, διαγγέλλοντας το σύνολο των επιχειρημάτων της απόφασής του να καταστεί φορέας και πειθήνιο όργανό τους. Δεν έπεισε ούτε καν εκείνους που για τις υπουργικές καρέκλες του ΔηΚο και του ΕυρωΚο στην κυβέρνησή του, του έδωσαν τις ψήφους τους στις 17 και 24 του περασμένου μήνα.

Ε Π Ι ΤΡΙΑ συναπτά εικοσιτετράωρα η Βουλή αρνείτο να υποκύψει στον εκβιασμό. Αρνείτο καν να συγκληθεί εκτάκτως η Βουλή, που οι διαταγές, τις οποίες κόμισε απ’ τους εκβιαστές ο Αναστασιάδης, την ήθελαν να συγκληθεί εκτάκτως Κυριακή και να υποκύψει στο τελεσίγραφο. Και χθες βράδυ που τελικά συνεδρίασε, του είπε το μεγάλο ΟΧΙ. Ήδη οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο ίδιος έχει καταστεί πλέον έκπτωτος στη συνείδηση της πλειοψηφίας ακόμα κι εκείνων που τον ψήφισαν: Πέραν του 70% των 236.965 ψηφοφόρων που του ‘δωσαν τις ψήφους τους στις 24 Φεβρουαρίου, τον έχουν απαξιώσει. Η υποταγή του στους πρόστυχους εκβιαστές των Βρυξελλών έχει προκαλέσει την παλλαϊκή απέχθεια.

Δ Ε Ν ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να υποβάλει ο Αναστασιάδης τον λαό στην 20μηνη, απ’ τον Όλεθρο στο Μαρί 11.7.11 ώς τις εκλογές 24.2.13 αηδιαστική καταφρόνηση που είχε υποστεί απ’ την αναθεματισμένη προεδρία Χριστόφια. Να υποβάλει σήμερα την παραίτησή του. Για ν’ αναλάβει αυθημερόν και για τις 45 μέρες μέχρι τις πρόωρες εκλογές, ο Πρόεδρος της Βουλής Γ. Ομήρου. Για να πάρουν ΣΗΜΕΡΑ, πριν ανοίξουν οι τράπεζες, οι πρόστυχοι εκβιαστές των Βρυξελλών, την ηχηρότερη και αποτελεσματικότερη απάντηση του κυπριακού λαού.

ΕΡΩΤΗΣΗ 
Ό,τι κι αν αποφασίσει, όποτε κι αν αποφασίσει η Βουλή, ό,τι κι αν αποφασίσουν τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένου και του δυστυχέστατου ΔηΣυ, ότι κι αν εισηγηθούν οι όποιοι σπουδαίοι οικονομολόγοι και άλλοι επιστήμονες, ποια αξιοπιστία διαθέτει πλέον για οτιδήποτε -επί κάθε ζητήματος- η κυβέρνηση Αναστασιάδη – Χρήστου Στυλιανίδη – Μακάριου Δρουσιώτη, για την υποταγή της οποίας στις Βρυξέλλες, το μόνο άρθρο που εκθείασε τη στάση της ήταν στην τουρκική «Μιλιέτ»;

http://www.sigmalive.com/simerini/columns/iristho/556831

Ας μιλήσουμε λοιπόν για συμφέροντα και για το… «ξανθό γένος»

Η Μόσχα με τη στάση της στο ζήτημα της Κύπρου αναζητά την ευκαιρία να κερδίσει με το μέρος της ένα ολόκληρο έθνος και όχι ένα οικόπεδο ή ένα σταθμό… υγροποίησης φυσικού αερίου.

Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη

Οι Κύπριοι Έλληνες για ακόμα μία φορά απέδειξαν πως ρέει πολύ πιο «ελληνικό αίμα» στις φλέβες τους σε σχέση με κάποιους «ελληναράδες» των Αθηνών, οι οποίοι μπροστά στους «γεωπολιτικώς ανάπηρους» του Βερολίνου δεν τολμούν καν να διαφωνήσουν, ενώ η παραμικρή απειλή αποδείχθηκε νομοτελειακά βέβαιο ότι αρκεί για να ανακόψει με συνοπτικές διαδικασίες από την αρχή, κάθε είδος… αντιστασιακής διάθεσης.

Για την ώρα, η καταστροφή, υπό την έννοια της καταλήστευσης της χώρας από τους Γότθους, απεφεύχθη. Η καταστροφή όμως υπό την έννοια της κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος της Κύπρου δεν έχει απομακρυνθεί αφού η απόρριψη του νομοσχεδίου δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια στις αγορές για τι ακριβώς θα συμβεί με το άνοιγμα των τραπεζών, όταν φυσικά αυτές ανοίξουν, μαζί φυσικά με το χρηματιστήριο.

 

Η ανάγκη λοιπόν για την εκπόνηση ενός αξιόπιστου σχεδίου το οποίο θα αντικαταστήσει το έκτρωμα που παρουσιάστηκε στη Βουλή παραμένει.Ακριβώς στη συγκεκριμένη ανάγκη, η Μόσχα που φαίνεται να έχει πάρει το θέμα πάνω της θα πρέπει να δώσει μία λύση η οποία θα μετατρέψει την αβεβαιότητα και τον φόβο σε σιγουριά και αγαλλίαση, αφού αν μη τι άλλο η εμπλοκή του Κρεμλίνου θα δώσει το σωστό «σήμα» στους Ρώσους αναφορικά με την πολιτική απόφαση της κυβέρνησής τους να μην εγκαταλείψουν έναν αδερφό παραδοσιακά λαό και μια σημαντική ως εκ τα θέσης της χώρα, στα αρπακτικά νύχια κάποιων οι οποίοι θέλουν να λέγονται εταίροι.

 

Ακριβώς λοιπόν στο συγκεκριμένο σημείο η Ρωσία θα πρέπει να αντιληφθεί πως αυτή τη στιγμή στη περιοχή δεν παίζονται απλά τα 5 δισεκατομμύρια ευρώ των Ρώσων πολιτών που μπορεί να χαθούν ως φόροι, ποσό το οποίο φυσικά αξίζει κάθε προστασίας καθαυτό, αλλά στην ουσία παίζεται η αξιοπιστία της Μόσχας στο να αποτελέσει από εδώ και πέρα έναν αξιόπιστο σύμμαχο στο πλευρό του ελληνισμού, που για κάποιον «ανεξήγητο» λόγο χτυπιέται από εκείνους οι οποίοι χρωστούν την πνευματική και πολιτιστική τους ύπαρξη σε αυτόν.

 

Έχοντας πλήρη επίγνωση όλων των παραπάνω και ευχόμενοι προς κάθε κατεύθυνση πως η Ρωσία πραγματικά θα φερθεί στον ελληνισμό όπως αυτός την έχει… φαντασιωθεί ή/και περιμένει, δηλαδή ως το περίφημο «ξανθό γένος» δεν πρέπει παρά να σημειώσουμε τα εξής αναφορικά με τη συγκεκριμένη χώρα, κάνοντας πρώτα την αναγκαία επισήμανση.

Γνώμονας της Ελλάδας από εδώ και στο εξής δεν πρέπει να είναι κανενός είδους ψευδεπίγραφο ιδεολόγημα τύπου «δεξιάς», «αριστεράς», «ευρωπαϊκού μέλλοντος», «κοινού νομίσματος», «φιλοαμερικανών», «φιλορώσων», φιλό-οτιδήποτε… Το έθνος πλήρωσε ακριβά όλα αυτά τα «φιλο-…». Από την εποχή της Δ’ Σταυροφορίας και της πτώσης της Κωνσταντινούπολης στους «Σταυροφόρους» (βλέπε «Δυτικούς εταίρους» της εποχής), τον Απρίλιο του 1204, το έθνος των Ελλήνων ζει σε μία παρατεταμένη κατάσταση δουλοπαροικίας ή στη καλύτερη των περιπτώσεων σε μία κατάσταση κράτους «δευτέρας διαλογής».

Υπάρχει καλύτερη απόδειξη για τη παραπάνω παρατήρηση από το γεγονός πως η πτώση του μεσαιωνικού ελληνισμού το 1453 έχει συνδεθεί με το ερώτημα του τί ακριβώς προτιμάμε, «την Παπική Τιάρα ή το Οθωμανικό Σαρίκι», ενώ η έναρξη του ανεξάρτητου, υποτίθεται, βίου μας το 1830 μας έφερε το «Αγγλικό», «Γαλλικό» και «Ρωσικό»… κόμμα; Υπάρχει άλλη περίπτωση κράτους των οποίων τα κόμματα να έχουν την ονομασία άλλων κρατών; Να το πάμε παρακάτω; H Μικρασιατική καταστροφή ήρθε λόγω της σύγκρουσης των «γερμανόφιλων» με τους «φιλοδυτικούς», ενώ ο Εμφύλιος έλαβε χώρα λόγω των εξαρτήσεων από τη Μόσχα και το Λονδίνο.

Δηλαδή, μετά τους δύο Παγκοσμίους Πολέμους, ενώ ήμασταν πάντα από τη πλευρά των νικητριών δυνάμεων, αντί να δρέψουμε τις δάφνες των προσπαθειών μας και να ανασυγκροτηθούμε, «καταφέρναμε» να έχουμε έναν ακόμα πόλεμο, πιο καταστροφικά μάλιστα από τους Παγκοσμίους, ως… δώρο.

Κλείνουμε τη συγκεκριμένη παρατήρηση επισημαίνοντας πως είτε μιλάμε για τις ΗΠΑ, είτε για τη Βρετανία, είτε για τη Γερμανία, είτε για τη Ρωσία, θα πρέπει να έχουμε στο νου μας πως έχουμε να κάνουμε με γεωπολιτικούς δρώντες οι οποίοι λειτουργούν ως Μεγάλες Δυνάμεις, άρα οι πράξεις τους τις περισσότερες φορές έχουν να κάνουν όχι με το συναίσθημα ή το δίκαιο (αξιοποιούνται ως επικοινωνιακά εργαλεία) αλλά με τα «μόνιμα συμφέροντά» τους. Δεν έχει λοιπόν κάποιος παρά να κοιτάξει στο παρελθόν με μία αντικειμενική ματιά και θα δει πως όλες οι προαναφερόμενες δυνάμεις μας «πούλησαν» ομοίως και ανά περιπτώσεις και ΚΑΜΙΑ από αυτές δεν στάθηκε κοντά μας χωρίς να ζητάει μεγάλα ανταλλάγματα και χωρίς να έχει απλά και μόνο ΣΥΜΦΕΡΟΝ και τίποτα άλλο.

Με άλλα λόγια, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε σε έναν κόσμο αλληλοσυγκρουόμενων βουβαλιών θα πρέπει να αντιληφθούμε πως για να έρθει το όποιο «ξανθό γένος» να βοηθήσει θα πρέπει να του δώσουμε ανταλλάγματα ίσα με αυτά που θα πρέπει να δώσουμε στους Αγγλοσάξονες ή στους Γότθους εταίρους μας οι οποίοι αισθάνονται πλέον πως μπορούν να τα παίρνουν και από μόνοι τους…

Ο Ελληνισμός θα πρέπει πλέον να έχει έναν στόχο και μία ιδεολογία η οποία δεν είναι άλλη από την επιβίωσή του και την κατίσχυση στη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου στην οποία όπως έχουμε αναφέρει πολλάκις παίζεται η ισορροπία δυνάμεων στην Ευρασία για τον 21^ο αιώνα.

Με βάση όλα τα παραπάνω, τα ελπίζουμε κατανοητά και αποδεκτά από τον κάθε νουνεχή και ψύχραιμο παρατηρητή, ας δούμε επιγραμματικά τι ακριβώς μπορεί να συμβαίνει με τη Ρωσία σήμερα:

Περίπτωση Α: Υπάρχει περίπτωση η Μόσχα να «μπλοφάρει» σε σχέση με τη περίφημη βοήθεια προς τη Κύπρο και όλα αυτά να γίνονται για επικοινωνιακούς λόγους, με αποτέλεσμα να αφήσει τη Λευκωσία στα κρύα του λουτρού την πλέον κρίσιμη στιγμή η οποία είναι τώρα, όπου η Κύπρος μετά την απόρριψη του εκτρώματος που έγινε προσπάθεια να της επιβληθεί, θα πρέπει να παρουσιάσει μία αξιόπιστη λύση τόσο για το εσωτερικό όσο και για το εξωτερικό, έτσι ώστε να αποφευχθεί η κατάρρευση του τραπεζικού της τομέα και η χρεοκοπία με το άνοιγμα του χρηματιστηρίου και των τραπεζών της;

Δυστυχώς η περίπτωση αυτή υπάρχει, για δύο κυρίως λόγους:

Πρώτον, η Ρωσία δεν μένει ικανοποιημένη από τα ανταλλάγματα της Κύπρου, τα οποία θα πρέπει να είναι τέτοια ώστε να αξίζει τον κόπο να ανοίξει μέτωπο με τη Γερμανία και δυνητικά με τις ΗΠΑ στην περιοχή. Είναι η Λευκωσία έτοιμη να δώσει τέτοια «δώρα» ώστε η Μόσχα να μπει στον πειρασμό να ξεκινήσει μία ιστορία ανταγωνισμού με τους δυτικούς; Έχει το περιθώριο; Αυτό εξηγείται και ανάποδα βέβαια: Ακριβώς λόγω της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, οι δυνατότητες δικαιολόγησης της τελικής επιλογής αυξάνονται, σε τελική ανάλυση ας παρενέβαινε εγκαίρως όποιος έχει ενστάσεις…

Δεύτερον, η Ρωσία εκβιάζεται από το Βερολίνο να μην βοηθήσει την Κύπρο, αφού της «χαλάει την πιάτσα» στον νότο της ΕΕ και γιατί η ΕΕ είναι δικό της «οικόπεδο» και όπως αυτή κρατάει μία εφεκτική στάση στα θέματα της Ανατολικής Ευρώπης και τους Καυκάσου, έτσι και το Κρεμλίνο θα πρέπει να αφήσει να τακτοποιήσει τα θέματα με τους… ιθαγενείς της.

Επιπροσθέτως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το Βερολίνο με τη Μόσχα συνεργάζονται σε μία σειρά τομέων οι οποίοι είναι αμοιβαία επωφελείς και για τους δύο, για παράδειγμα μπορεί να λέμε πως η Γερμανία εξαρτάται ενεργειακά από τη Ρωσία, γιατί όμως δεν διαβάζουμε και αντίστροφά τη συγκεκριμένη πραγματικότητα ώστε να αντιληφθούμε ότι και η Ρωσία εξαρτάται από τη Γερμανία όταν εξάγει σε αυτήν την ενέργειά της;

Με άλλα λόγια φτάνουμε στο ίδιο συμπέρασμα με προηγουμένως, η Κύπρος θα πρέπει να δώσει τέτοια ανταλλάγματα στη Ρωσία έτσι ώστε η Μόσχα να δεχτεί να διαρρήξει τις σχέσεις της με τον πλέον στενό εταίρο της στην Ευρώπη, τη Γερμανία, επιπροσθέτως η Ρωσία θα πρέπει να βρει διέξοδο για το φυσικό της αέριο έτσι σε περίπτωση επιδείνωσης των σχέσεων με τη Γερμανία να έχει άλλη πηγή εσόδων, όπως είναι φυσικό η αύξηση των εξαγωγών στην Κίνα είναι μία καλή επιλογή σε αυτή την περίπτωση. Εκτός κι αν, όπως σημειώσαμε σε ανάρτηση τις προηγούμενες ημέρες, η Γερμανία θεώρησε ότι θα καταγάγει μια εύκολη νίκη στην Κύπρο και έχοντας εξασφαλισμένο τον έλεγχο των υδρογονανθράκων της είτε θα εξαρτάται λιγότερο από τη Μόσχα, είτε απλά θα έχει μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ.

Περίπτωση Β: Είναι δυνατόν η Μόσχα πράγματι να θέλει να βοηθήσει την Κύπρο και να δεχτεί να ανοίξει ένα τεράστιο μέτωπο με την Γερμανία;

H απάντηση και σε αυτό το ερώτημα είναι θετική, για έναν λόγο ο οποίος όμως είναι εξαιρετικά σοβαρός και αξίζει να διερευνηθεί. H Ρωσία θα το έπραττε εάν πίστευε πως η στάση της θα δημιουργούσε μία τέτοια κατάσταση στην ΕΕ η οποία θα οδηγούσε σε κατάρρευση την γερμανική ηγεμονία και ίσως το ευρώ, ενώ θα προσποριζόταν η ίδια σημαντικότατα κέρδη τόσο στην ανατολική Ευρώπη όσο και στον υδάτινο άξονα Μαύρη Θάλασσα-Στενά-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος.

Η συγκεκριμένη πολιτική χρειάζεται όμως μία ακόμα παραδοχή: Ότι οι Αγγλοσάξονες, αυτή τη στιγμή θεωρούν πως μεγαλύτερο όφελος θα έχουν από τη κατάρρευση της Γερμανίας, σε σχέση με την ενδυνάμωση της Ρωσίας, άρα θα επιτρέψουν μία τέτοια εξέλιξη. Το συγκεκριμένο σενάριο το έχουμε αναφέρει και αναλύσει πολλές φορές και έχει να κάνει με τις βασικές παραδοχές της αγγλοσαξονικής γεωπολιτικής ανάλυσης, ενώ θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως για να λειτουργήσει, οι Αγγλοσάξονες θα μπορούσαν να δεχτούν μία «λελογισμένη» αύξηση της ισχύος των Ρώσων σε μία περιοχή η οποία θεωρείται κρίσιμη για τα συμφέροντά τους. Σε τελική ανάλυση, ούτως ή άλλως θα τους έχουν «στα πόδια τους» μετά τη συμφωνία για το ισραηλινό αέριο. Γιατί να μην προχωρήσουν σε συνολικότερη διευθέτηση βάζοντας τάξη σε μια κρίσιμη περιοχή που κάποιοι… νεόφερτοι απειλούν να τινάξουν στον αέρα;

Μία τέτοια περίπτωση θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή μόνο εάν οι Αγγλοσάξονες θεωρούν μεγαλύτερη απειλή, σε πλανητικό επίπεδο, την Κίνα από τη Ρωσία, οπότε η ισχυροποίηση της Ρωσίας από τη μία και η επαναφορά της Ευρώπης στον έλεγχό τους μέσω της κατάρρευσης (σχετική έννοια) της Γερμανίας από την άλλη, θα τους οδηγούσε στη δημιουργία μίας «λευκής» Ευασιατικο-ατλαντικής δύναμης Αγγλοσαξόνων-ΕΕ-Ρωσίας για την «τελική μάχη» με τη Κίνα. Και το σταματάμε εδώ για να μη «ξεφύγουμε» τελείως και μπούμε σε χωράφια της γεωπολιτικής θεωρίας.

Θα ρωτούσε εύλογα κάποιος «καλά, όλα αυτά μπορούν να γίνουν από την… Κύπρο»; Η απάντηση είναι κυνικά απλή, «από μία βίδα χάλασε μία ερπύστρια, από αυτή την ερπύστρια ακινητοποιήθηκε ένα άρμα, από ένα άρμα χάθηκε μία μάχη, από μία μάχη χάθηκε ο πόλεμος»…

Τώρα θα ρωτήσει κανείς «τι σχέση έχουν με όλα αυτά οι ηγέτες μας;» και η απάντηση δυστυχώς είναι «καμία»… Γι’ αυτό λοιπόν και μέχρι οι Έλληνες να αποφασίσουν (ή ακόμα και να βρουν…) να φέρουν σε θέσεις κρίσιμες ανθρώπους που αντιλαμβάνονται κάποια βασικά… αρκούμαστε στο να ελπίζουμε πως «θα μας σώσει το ιππικό» και πως  θα «κατέβει το Ξανθό το Γένος»…

Ας αναρωτηθούμε όμως εάν αρκούν αυτά ή θα πρέπει και εμείς να μεριμνήσουμε για τα του οίκου μας…

http://www.defence-point.gr/news/?p=71719

Συζήτηση “Η γεωπολιτική διάσταση του Ισλάμ και οι επιπτώσεις για την Ελλάδα”

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί στην συζήτηση με θέμα “Η γεωπολιτική διάσταση του Ισλάμ και οι επιπτώσεις για την Ελλάδα”.  Στην συζήτηση συμμετέχουν με αλφαβητική σειρά οι:

Γώγος Κωνσταντίνος, δρ. Γεωπολιτικής, ειδικός στην Γεωπολιτική του Ισλάμ,

Μάζης Ιωάννης, καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας, Γεωπολιτικής, πρόεδρος τμήματος Τουρκικών σπουδών Πανεπιστημίου Αθηνών,

Πατραγάς Κυριακός Νικολάου, δρ. της Νομικής Σχολής Αθηνών, ειδικός στο Ισλαμικό Δίκαιο.

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 3 Απριλίου, στις 19.30, στην αίθουσα του πολιτιστικού συλλόγου «Σήμαντρο» (Ελευθ. Βενιζέλου 59 Α, Χολαργός).

Για πληροφορίες επικοινωνήστε στο 210-6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

ΧΑΡΤΗΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΟΔΙΚΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Λ.ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 59Α

Ο Μπράουν, ο Φισερ και η … Μέρκελ

 

 

Οι μεγαλύτερες γερμανικές βιομηχανίες απαιτούν πρόσβαση σε πρώτες ύλες ακόμη και αν απαιτηθεί προσφυγή στα όπλα.

«Ο Μπραουν, ο Φισερ και ο Κραφτ ξανασμίξαν πάλι και φτιάξανε τραστ» τραγουδούσε πριν από χρόνια ο Βασίλης Παπακωνστατίνου, σε στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη και μουσική του Μάνου Λοϊζου. Και όπως όλα δείχνουν το τραγούδι της δεκαετίας του ’60 βρίσκει νέο νόημα στη Γερμανία του 2013.

Πριν από σχεδόν ένα χρόνο οι ισχυρότερες βιομηχανίες της Γερμνίας ίδρυσαν την περίφημη Συμμαχία για τις Πρώτες Ύλες (Rohstoffallianz) με στόχο, όπως αναφέρεται στο καταστατικό της, «να ανοίξει νέους δρόμους για την παροχή πρώτων υλών στη γερμανική βιομηχανία». Ανάμεσα στους πρώτους πυλώνες της συμμαχίας συναντά κανείς μεγαθήρια της γερμανικής οικονομίας όπως η Volkswagen, η ThyssenKrupp και η Bayer.

Η ίδρυση της συμμαχίας πέρασε αρχικά στα ψιλά του γερμανικού και του διεθνούς Τύπου καθώς η Rohstoffallianz θύμιζε περισσότερο ένα από τα δεκάδες ιδρύματα ερευνών, που απλώς αναλαμβάνουν να παρουσιάζουν αναλύσεις επί αναλύσεων για την πορεία της βιομηχανικής παραγωγής. Σε σύντομο χρονικό διάστημα όμως αποδείχθηκε ότι η Συμμαχία για τις Πρώτες Ύλες μετατρεπόταν σε ένα πανίσχυρο βιομηχανικό λόμπι, το οποίο χτυπούσε τα τύμπανα του πολέμου καλώντας το Βερολίνο να προετοιμαστεί στρατιωτικά για τον έλεγχο κρίσιμων πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη.

Η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας σχετικά με τις προθέσεις των κολοσσών της γερμανικής βιομηχανίας. «Νέος στόχος για τη Γερμανία η εξασφάλιση πρώτων υλών» τιτλοφορούσε σχετική ανάλυσή της, στην οποία σημείωνε με νόημα ότι «τα προηγούμενα πολιτικά μέτρα για την εξασφάλιση πολύτιμων πρώτων υλών δεν αρκούν πλέον». Οι Γερμανοί αναλυτές χαρακτήριζαν την εξάρτηση της Γερμανίας σαν «αχίλλειο πτέρνα» της χώρας και προειδοποιούσαν ότι οι τομείς υψηλής τεχνολογίας μπορούν να αποκοπούν εύκολα από τα απαραίτητα στοιχεία για τη λειτουργία τους. Στην ανάλυσή της η Handelsblatt απαριθμεί σειρά στοιχείων όπως το λίθιο, το κοβάλτιο, το ίνδιο, το χρώμιο αλλά και σπάνιες γαίες ο έλεγχος των οποίων θα καθορίσει τις γεωπολιτικές και οικονομικές ισορροπίες στον πλανήτη για τον 21ο αιώνα. Το μήνυμα ήταν σαφές: η πολιτική και οικονομική διπλωματία του Βερολίνου πρέπει πλέον να συνοδεύεται και από στρατιωτικά μέσα.

 

Μιλώντας στην εφημερίδα ο πρόεδρος της συμμαχίας Ντιρκ Πάσκερτ εξήγησε ότι οι «πόλεμοι των πρώτων υλών» του μέλλοντος θα αφορούν πολύ περισσότερο τα σπάνια μεταλλεύματα που απαιτεί η βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας και λιγότερο το πετρέλαιο ή το φυσικό αέριο που καθόριζε τις μάχες του προηγούμενου αιώνα. Ο Πάσκερτ, χωρίς να χρονοτριβεί, αναφέρθηκε στο ρόλο που παίζει ο αμερικανικός στρατός αλλά και ο κινεζικός στόλος για την εξασφάλιση αυτών των πλουτοπαραγωγικών πηγών και εξήγησε χωρίς περιστροφές ότι και η Γερμανία «θα χρειαστεί επιπλέον στρατιωτικά εργαλεία». Μιλώντας πριν από μερικές εβδομάδες και στο Reuters, ο ίδιος έκανε λόγο ακόμη και για εμπλοκή του ΝΑΤΟ.

Στόχος η Κίνα

Η αναφορά στους μηχανισμούς της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας παραπέμπει σε ένα κοινό μέτωπο με τις ΗΠΑ και άλλες ευρωπαϊκές χώρες για τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών σε περιοχές της Ασίας και της Αφρικής. Και όπως όλα δείχνουν κοινός εχθρός αυτού του μετώπου θα είναι πολύ σύντομα η Κίνα για δυο λόγους. Καταρχήν γιατί στην προσπάθεια ανάπτυξης μιας μεσαίας τάξης ο κινεζικός καπιταλισμός απορροφά τεράστιες ποσότητες πρώτων υλών που διεκδικούν οι βιομηχανίες της Δύσης. «Η δυσκολία εξεύρεσης πρώτων υλών» διαβάζουμε ήδη από την πρώτη παράγραφο της ιστοσελίδας της Rohstoffallianz «οφείλεται στην αυξημένη ζήτηση από συγκεκριμένες χώρες αλλά και σε κυβερνητικές παρεμβάσεις όπως οι περιορισμοί εξαγωγών». Δύσκολα θα μπορούσε να φωτογραφίσει κανείς με μεγαλύτερη πιστότητα την Κίνα. Υπάρχει όμως και ένας δεύτερος λόγος που καθιστά την Κίνα «στόχο» της γερμανικής βιομηχανίας και ανεβάζει το θερμόμετρο της γεωπολιτικής αντιπαράθεσης.

Η Κίνα παράγει σήμερα το 90 με 95% από τις λεγόμενες σπάνιες γαίες που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή συσκευών υψηλής τεχνολογίας και έχει ανακοινώσει ότι θα μειώσει περαιτέρω τις εξαγωγές – γεγονός που θα προκαλέσει ασφυξία στις βιομηχανίες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής.
Προς το παρόν λοιπόν τα συμφέροντα της γερμανικής και της αμερικανικής βιομηχανίας είναι κοινά και δικαιολογούν τις αναφορές της γερμανικής Συμμαχίας πρώτων υλών σε διεθνή μέσα προβολής ισχύος όπως το ΝΑΤΟ. Πολύ σύντομα όμως οι ελλείψεις πολύτιμων στοιχείων θα μπορούσαν να φέρουν της Γερμανία σε αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Ή όπως έλεγε και το τραγούδι: «Ο Μπράουν ο Φίσερ κι Κράφτ χώρισαν σε Μπράουν σε Φίσερ σε Κραφτ… εχθροί τάχα γίνανε διαλύσαν το τραστ».

Μια συμμαχία από τα παλιά

Δεν ήταν λίγοι οι επικριτές του Βερολίνου που βλέπουν πίσω από τη δημιουργία της Συμμαχίας για τις Πρώτες Ύλες την ανάδυση ενός νέου Γερμανικού ιμπεριαλισμού. Σημειώνουν μάλιστα με νόημα ότι αρκετές από τις εταιρείες που εντάχθηκαν από την πρώτη στιγμή στη Rohstoffallianz, είτε είχαν συνεργαστεί με το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ είτε αποτελούν διάδοχα επιχειρηματικά σχήματα τέτοιων εταιρειών: Η Volkswagen ιδρύθηκε το 1937 από το συνδικάτο εμπόρων των Ναζί και ανέλαβε να πραγματοποιήσει το όνειρο του Χίτλερ για την κατασκευή του «αυτοκινήτου του λαού». Η ThyssenKrupp χρησιμοποιούσε σκλάβους από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τις εργασίες της ενώ ο πρόεδρος της εταιρείας Άλφρεντ Κρουπ, καταδικάστηκε στη στη δίκη της Νυρεμβέργης. Η Bayer, ως θυγατρική τότε της IG Farben, επίσης χρησιμοποιούσε σκλάβους από το στρατόπεδο του Μάουτχάουζεν ενώ παρασκεύαζε και τα χημικά που χρησιμοποιούνταν στους θαλάμους αερίων για την γενοκτονία των Εβραίων, των ομοφυλόφιλων και των τσιγγάνων. Παρόμοια όμως είναι και η ιστορία της BASF η οποία επίσης ως θυγατρική της IG Farben, συνεργάστηκε στενά με το ναζιστικό καθεστώς.

Προφανώς οποιαδήποτε σύγκριση του σημερινού επιχειρηματικού τοπίου της Γερμανίας με αυτό της περιόδου του Χίτλερ είναι αδική και πιθανώς κακοπροαίρετη. Αυτό που συνδέει όμως το χτες με το σήμερα είναι η ίδια ανησυχία των εταιρειών για την εξασφάλιση των σπάνιων πρώτων υλών που απαιτούνται για τη λειτουργία τους.
Η ανησυχία αυτή συμπίπτει με το νέο στρατηγικό δόγμα του Βερολίνου, το οποίο τα τελευταία χρόνια απορρίπτει τον στρατιωτικό απομονωτισμό που του επιβλήθηκε μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και αναζητά ευκαιρίες για την ανάπτυξη των ενόπλων δυνάμεων σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

Η ανάμιξη της Μπούντεσβερ (του γερμανικού στρατού) στην επίθεση της Γαλλίας στο Μάλι είναι χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα. Παράλληλα όμως η γερμανική πολεμική βιομηχανία, με τη στήριξη της καγκελαρίας – και παρά τις αντιδράσεις αρκετών Γερμανών πολιτών – εξοπλίζει αυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα στην Αφρική, τη Μέση Ανατολή και την Ασία, τα οποία θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν εκπρόσωποι των συμφερόντων της Συμμαχίας για τις Πρώτες Ύλες. Πριν από ένα χρόνο οι αποκαλύψεις για την πώληση 200 αρμάτων μάχης στη Σαουδική Αραβία και ενός ακόμη πυρηνικού υποβρυχίου στο Ισραήλ, είχε προκαλέσει πολιτική θύελλα στη γερμανική πρωτεύουσα χωρίς όμως να κάμψει ούτε κατ’ ελάχιστο τα σχέδια της πολεμικής βιομηχανίας της χώρας.
Ίσως τελικά η πιο ανησυχητική πτυχή αυτής της ιστορία να μας έρχεται και πάλι από εκείνο το τραγούδι για τον Μπραουν, τον Φισερ και τον Κραφτ – και συγκεκριμένα από τον τίτλο του: Τρίτος Παγκόσμιος

Άρης Χατζηστεφάνου
Επίκαιρα Μάρτιος 2013

http://info-war.gr/2013/03/%CE%BF-%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BF-%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%B5%CF%81-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%BA%CE%B5%CE%BB/

ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ, Η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

‘‘Et preterea censeo: Carthago delenda!’’

Η ξενοκρατούμενη Ελλάδα δοκιμάζεται από την βαθύτερη και πιο πολύπλευρη κρίση της σύγχρονης, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την τραγική δεκαετία του 1940, ιστορίας της. Την ίδια στιγμή οι ηγέτες της νεοοθωμανικής Toυρκίας αισθάνονταν ότι η χώρα τους είναι αρκετά ισχυρή ώστε να διεκδικεί ηγεμονικό ρόλο στον μουσουλμανικό κόσμο. Η επιδίωξή ξετυλιγόταν μέσα στην ευρύτερη γεωπολιτική ρευστότητα και ενώ ήταν ασαφές πως επρόκειτο να διαμορφωθεί η κατάσταση στον μεταεξεγερσιακό αραβοϊσλαμικό κόσμο και στο ευρύτερο γεωπολιτικό σύστημα Βαλκάνια-Ανατολική Μεσόγειος-Μέση Ανατολή- Καύκασος. Η επανάσταση του Ρήγα Βελεστινλή έμεινε ανολοκλήρωτη. Το μεγάλο πλήθος των σημερινών νεοελλήνων δεν γνωρίζει το έργο και το όραμα αυτού του μεγάλου επαναστάτη. Yπάρχουν διάφοροι παράγοντες και λόγοι για το κατάντημά μας. Η σύγχρονη Ελλάδα χαρακτηρίζεται από χρόνιο μεταπρατικό παρασιτισμό της οικονομίας της, πνευματική και πολιτική εξάρτηση, μιμητισμό έναντι ετερόχθονων πολιτισμικών προτύπων, εκτεταμένη ατομοκρατία κτλ. Η μεγάλη πλειονότητα των εγχώριων ελίτ κρατούν ενδοτική στάση τόσο έναντι της Τουρκίας, του νεοοθωμανισμού τα τελευταία χρόνια, όσο και έναντι των ισχυρών διεθνών δρώντων, κυρίως της Δύσης. Την τελευταία εικοσαετία περίπου βιώνουμε και τη λαίλαπα της μαζικής παράνομης μετανάστευσης αλλοδαπών, που παίρνει διαστάσεις εποικισμού. Την τελευταία τριετία μας επέβαλαν τα Μνημόνια της κοινωνικής εξαθλίωσης, της παραίτησης από την εθνική κυριαρχία, της κατοχής. Η τρικομματική συγκυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική αυτών που μετέτρεψαν τη χώρα σε χρεοαποικία.

Σε εφαρμογή της λεγόμενης «λειτουργικής λογικής παραγωγικών σχέσεων», στο πλαίσιο της 2ης συνόδου του Ανώτατου Συμβούλιου Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, συναντήθηκαν στις 4 Μαρτίου την Κωνσταντινούπολη οι πρωθυπουργοί Ερντογάν και Σαμαράς. Συζήτησαν και προήδρευσαν απο κοινού αυτού του Συμβουλίου, με τη συμμετοχή των Υπουργών Εξωτερικών ως συντονιστών και των αρμόδιων Υπουργών Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού / Εθνικής Παιδείας – Νέας Γενιάς και Αθλητισμού, Δικαιοσύνης, Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων / Οικογένειας και Κοινωνικής Πολιτικής / Ναυτιλίας και Αιγαίου / Δικτύων, Ναυτιλίας και Επικοινωνιών, Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων / Γεωργίας και Κτηνοτροφίας, Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη / Εσωτερικών, Τουρισμού / Πολιτισμού και Τουρισμού, Υγείας καθώς και των Υπουργών Επικρατείας, Εθνικής Άμυνας, Ευρωπαϊκών Υποθέσεων. Οι δύο πρωθυπουργοί πανηγύρισαν για την ‘‘καλή μέρα’’ στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αυτά που πληροφορηθήκαμε είναι οι κοινοτοπίες των “ιθυνόντων” μπροστά στις κάμερες που καταναλώνονται εύκολα. Ιδιαίτερα από ένα φιλοθεάμον κοινό που ψυχαγωγείται και διαμορφώνει τις αντιλήψεις του για την γειτονική χώρα και την ιστορία του ευρύτερου χώρου από τα τουρκικά σήριαλ. Συνυπογράφηκαν 25 κείμενα (πρωτόκολλα και ‘‘μνημόνια κατανόησης’’) διμερούς συνεργασίας. Ανάμεσά τους περιλαμβάνονται Σχέδιο Δράσης μεταξύ των Υπουργείων Εξωτερικών, Πρωτόκολλο για την δημιουργία θεσμικού πλαισίου μεταξύ του Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαικών Μελετών (ΕΚΕΜ) του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών και του Κέντρου Στρατηγικών Ερευνών (SAM) του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών,Πρόγραμμα Ανταλλαγών στους τομείς Πολιτισμού, Εκπαίδευσης, Επιστημονικό, Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, Νεολαίας και Αθλητισμούγια τα έτη 2013-2015, κοινή Διακήρυξη για τους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020, συμφωνίες στους τομείς: της Γεωργίας, για την απαγόρευση και πρόληψη της παράνομης διακίνησης και μεταφοράς πολιτιστικής περιουσίας, για τις Υπηρεσίες Υγείας σε Περιπτώσεις Καταστροφών, για την Ενίσχυση των Συστημάτων Υγείας κλπ.[1]

Ο πρωθυπουργός δήλωνε πως η Ελλάδα είναι “προσηλωμένη στο διεθνές δίκαιο σχετικά με τις ΑΟΖ”. Πως μπορεί άραγε να το κάνει αυτό ένα κράτος προτεκτοράτο, που υπακούει στις εντολές των τοκογλύφων δανειστών και των “οίκων” για χάρη των οποίων έχουν μετατραπεί – πρώτα από το ΠΑΣΟΚ και μετά από την συγκυβέρνηση – το Σύνταγμα σε φάντασμα; Είδαμε και τον Ρετζέπ Eρντογάν να μιλάει για “λύση που θα είναι επωφελής και για τις δύο πλευρές”. Η “λύση” αυτή θα βασίζεται στις μέχρι τώρα θέσεις και ενέργειες της νεοοθωμανικής Τουρκίας, εγκεκριμένες από τις ΗΠΑ και την υπό γερμανική ηγεμονία ΕΕ, και στους περιορισμούς που έθεταν στην Ελλάδα τα Μνημόνια. Στο πλαίσιο μιας τέτοιας λύσης θα γίνουν π.χ η “συνεκμετάλλευση (αρχικά) της “θάλασσας της Ανατολικής Μεσογείου” (έτσι αποκαλείται τώρα το Αιγαίο), η τουρκοποίηση της Θράκης, η “καντονοποίηση” των άλλων τμημάτων της καλλικρατικής Ελλάδας στα πρότυπα ενός “ανανικού” Κυπριακού κράτους, η συρρίκνωση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και η παραχώρηση από την ελληνική κυβέρνηση ενός μέρους της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε τουρκικούς επιχειρηματικούς ομίλους.

H συνάντηση Ερντογάν-Σαμαρά ήταν ένα ακόμα φιάσκο. Και η Αγκυρα δεν θα μπορούσε να μην το εκμεταλλευθεί. Παρέτεινε κατά 3 χρόνια τις άδειες ερευνών της τουρκικής Κρατικής Εταιρείας Ερευνών Πετρελαίου (TPAO) στην ανατολική Μεσόγειο, που βρίσκονται εκτός τουρκικών χωρικών υδάτων, αλλά όπως αναφέρει είναι «τουρκικής δικαιοδοσίας». Πρόκειται για τις περιοχές TPO/XVI/A και TPO/XVI/B, οι οποίες βρίσκονται απολύτως καθαρά εντός της ελληνικής ΑΟΖ στην περιοχή του Καστελόριζου και μέχρι την κυπριακή ΑΟΖ. Είναι οι περιοχές αυτές που η ελληνική πλευρά κατέθεσε, υποτίθεται, τη ρηματική διακήρυξη στον ΟΗΕ για να απαγορεύσει στους Τούρκους να κάνουν έρευνες. Η άκρως προκλητική αυτή κίνηση δημοσιεύτηκε στην τουρκική εφημερίδα της κυβερνήσεως και οι άδειες επεκτείνονται χρονικά έως το 2016. Το μελάνι μπήκε τη στιγμή που ο Αντώνης Σαμαράς και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος βρίσκονταν ακόμη στην Κωνσταντινούπολη.

Το θέμα της ΑΟΖ δεν πρέπει επ’ ουδενί λόγο να αποτελεί εργαλείο επικοινωνιακής πολιτικής. Πολύ περισσότερο, τέτοιες αποφάσεις δεν πρέπει να εντάσσονται στις συνήθεις κοινοβουλευτικές συγκρούσεις, ούτε να επιτραπεί στους έχοντες συμφέρον να επιβάλλουν τις απόψεις τους. Κυκλοφορούν φήμες ότι υπάρχουν «εθνικοί εργολάβοι» που πιέζουν την κυβέρνηση να ανακηρύξει αμέσως την ΑΟΖ, με το επιχείρημα ότι «η Κύπρος που το έπραξε, δεν έπαθε τίποτε». Είναι σημαντικό ζήτημα η εξασφάλιση της σύμφωνης γνώμης και των κρατών -Αιγύπτου, Λιβύης-, τα οποία επηρεάζονται σε σημαντικό βαθμό από την Άγκυρα. Και στις 7 Μαρτίου ήρθε η είδηση που μας προσγείωσε. Ότι στην αιγυπτιακή Βουλή έγινε συζήτηση για την ακύρωση της συμφωνίας καθορισμού της ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Αιγύπτου, όπως δημοσίευσε το αραβικό πρακτορείο «Μένα».

Mια ομάδα στο Facebook με τίτλο »Φτάνει πιά! Κυριακή 10 Μαρτίου όλοι στο Σύνταγμα 6 μμ. Η Πορτογαλία δείχνει το δρόμο» διοργάνωσε μια νέα συγκέντρωση ‘‘Αγανακτισμένων’’ και ανακοίνωσε άλλη μια στις 31 Μαρτίου. Δεν γνωρίζω από ποιούς και πώς ξεκίνησε. Αυτοί που γνωρίζουν περισσότερα, ας μας πληροφορήσουν. Ιδιαίτερα σπουδαίο ζήτημα είναι σήμερα η αυτοοργάνωση των πολιτών στη βάση λογικών (άμεσης) δημοκρατίας. Αυτό είναι βάση του πολιτικού επαναπροσδιορισμού, της πολιτισμικής αναγέννησης και της παραγωγικής ανασυγκρότησης συνάμα που χρειαζόμαστε επειγόντως. Να δημιουργήσουμε ανεξάρτητες δημοκρατικές πατριωτικές κινήσεις πολιτών σε κάθε γειτονιά, πόλη, χωριό, χώρο εργασίας και σπουδών. Με αλληλεγγύη, δημοκρατία, αυτονομία… Και αυτές να καθορίσουν κοινούς στόχους. Π.χ.: Επαφές ομάδων πολιτών και βιοκαταναλωτικών συνεταιρισμών με ομάδες και συνεταιρισμούς παραγωγών από διάφορες περιοχές της χώρας για άμεση προμήθεια και ανταλλαγές προιόντων, ιδιαίτερα διατροφικών. Οργάνωση μαζικών, παλλαικών εκδηλώσεων και συλλογή υπογραφών πολιτών που να απαιτούν την ακύρωση των δανειακών συμβάσεων, Μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων. Και άμεσα σχετικό ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ. Προετοιμασία και σύγκληση Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης. Σε κάθε συλλαλητήριο να στήνονται τραπεζάκια για συλλογή υπογραφών. Και αυτό να γίνεται και διά μέσου του Διαδικτύου. Μπορούν να συνδυαστούν! Χρειάζεται να συμφωνήσουμε ο μεγαλύτερος δυνατός αριθμός Ελλήνων πολιτών σε 1 ή 2 ή 3 απλά και κατανοητά ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ… Κάθε ιδέα δεκτή για την ανάπτυξη συμπράξεων… Βεβαίως, αυτές οι κινήσεις πολιτών χρειάζεται να επικοινωνούν και να συντονίζονται. Ωστε να διασφαλίζεται η αποτελεσματικότητά τους. Και να συγκλίνουν στην συγκρότηση ενός ενωτικού ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ! Ένα τέτοιο κίνημα δεν μπορεί παρά να έχει ως βασικούς πολιτικούς άξονες την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική χειραφέτηση, την δημοκρατία, την οικολογία, την αγροτική αναγέννηση!

Θόδωρος Μπατρακούλης

Δρ Γεωπολιτικής, Δικηγόρος

theobatrak@gmail.com

http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com

---

[1] Bλ. «Ολες οι συμφωνίες που υπέγραψε η Ελλάδα με την Τουρκία στην Κωνσταντινούπολη», 06.03.2013, http://theodorosbatrakoulis.blogspot.gr

Παιδείας παιδέματα

Θεόδωρος Παντούλας

Στην άρρωστη χώρα μας η παιδεία θα μπορούσε να είναι η νέα μεγάλη ιδέα του νέου Ελληνισμού (Χρ. Γιανναράς) αλλά, τελικώς, είναι ο μεγάλος του ασθενής, αφού, όπως γνωρίζουμε οι περισσότεροι, βολευτήκαμε με τις μικρές ιδέες της Μυκόνου και τις μεγάλες ύβρεις μιας κυρα-Γιάννας, που, αφού έκανε το βλαχομπαρόκ εθνική υπόθεση, μας ζητάει και τα πανάκριβα ρέστα.

Πανθομολογείται κατ’ επανάληψιν ωστόσο η κεφαλαιώδης σημασία της παιδείας στις ζωές μας, γίνονται μεταρρυθμίσεις επί μεταρρυθμίσεων, γεμίσαμε εκπαιδευτικούς κι εκπαιδευτήρια το πανελλήνιο αλλά οι πανέλληνες παραμένουμε απαίδευτοι, ή τουλάχιστον στερημένοι σε μεγάλο βαθμό ενός αγαθού την έγνοια του οποίου υποτίθεται ότι έχουν οι πάντες.

Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι αδυνατούμε να συνομιλήσουμε με κείμενα της πρόσφατης γραμματείας μας –για την παλαιότερη ούτε λόγος– αλλά αδυνατούμε να συγκεφαλαιώσουμε λ.χ. το θέμα μια διάλεξης, ενός δοκιμίου, ακόμη κι ενός κάπως απαιτητικού άρθρου εφημερίδας. Κι αντί να θεραπεύσουμε αυτή την καινοφανή μας ανημπόρια, καινοτομώντας σε παγκόσμιο μάλλον επίπεδο, εισάγουμε την εκμάθηση ξένων γλωσσών στην πρωτοσχολική ηλικία, πριν καν διδάξουμε την αλφαβήτα στα εξάχρονα βλαστάρια μας!

Ακόμη και η δημοφιλής αλλά παντελώς χυδαία σύνδεση της παιδείας με την αγορά και την εξειδίκευση παράγει κι αναπαράγει αμορφωσιά. Πόσοι από τους αποφοίτους των γεωπονικών σχολών μας λ.χ. έχουν πάει σε χωράφι;

Κοιτάξτε γύρω σας. Γέμισε η χώρα αγράμματους πτυχιούχους που φιλοδοξούν να εξαργυρώσουν τις σπουδές τους και να σπαταλήσουν τα νιάτα τους στο άσυλο του «Δημοσίου» με μοναδικό εφόδιο τις λαμπρές επιδόσεις τους στην απομνημόνευση!

Κατά τα λοιπά όλοι γνωρίζουμε νέους και νέες με έκτακτα χαρίσματα, με σοβαρές –υποτίθεται– σπουδές, με μεταπτυχιακούς τίτλους και με γλωσσομάθεια που φιλούν κατουρημένες ποδιές για δουλειές κι όχι για εργασίες παντελώς άσχετες και με τα προσόντα τους και με τις καθ’ όλα θεμιτές φιλοδοξίες τους.

Επιπλέον, μεταπολιτευτικά κυρίως, υπήρξε μια απαξίωση κάθε χειρωνακτικής δεξιότητας. Θεωρήθηκαν παρακατιανές όλες οι εργασίες που απαιτούν ιδρώτα. Δυο εκατομμύρια μετανάστες στην χώρα μας εδώ και δυο δεκαετίες κάνουν τις δουλειές που κάποτε κάναμε εμείς. Εμείς ιδρώνουμε στα γυμναστήρια –όχι στις σκαλωσιές, όχι στους αγρούς, όχι στην θάλασσα.

Και, ως συνήθως, τυρβάζουμε στους τηλεοπτικούς καφενέδες μας περί άλλων. Με πτυχία χωρίς αντίκρισμα κουβεντιάζουμε εάν θα υπάρχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια! Διόλου δεν μας ενοχλεί όμως η υπάρχουσα αστοχία των προγραμμάτων σπουδών ή τα αγορασμένα πτυχία του εξωτερικού –αυτά αναγνωρίζονται– μας ενοχλεί όμως να υπάρχουν ιδιωτικά Α.Ε.Ι.! Κι όσο δεν μιλάμε με ειλικρίνεια για την κατάντια της εκπαίδευσής μας και την πραγματική αναβάθμισή της, τόσο θα παίρνουν μερίδιο στην αγορά και την εξαγορά πτυχίων τα ιδιωτικά, τα οποία η υποκρισία μας θα τα ονομάσει «μη κερδοσκοπικά» ή κάπως αλλιώς και θα ξενοιάσει, ανακατεύοντας με σπουδή φραπέδες στις ανά την επικράτεια καφετέριες, όπου σπουδάζουν οι νέοι μας.

Το πρόβλημα βεβαίως δεν ξεκινά από την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Εκεί κορυφώνεται και καινοτομώντας εκ νέου δεξιώνεται ακόμη και μαθητές που οι επιδόσεις τους δεν κατάφεραν να φτάσουν ούτε στην «βάση»! Το πρόβλημα ξεκινά από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Από τα πολύ-πολύ βασικά κι απλά. Τι εκπαίδευση θέλουμε; Ποιος είναι ο προσανατολισμός της; Ποιες είναι οι προτεραιότητές της; Και ποια είναι τ’ αποτελέσματά της;

Για όλα αυτά έχουμε μετρήσιμα δεδομένα. Κι όποιος έχει μπει σε σχολική τάξη μπορεί να τα επιβεβαιώσει, χωρίς καν να επικαλεστεί τις σχετικές έρευνες που πιστοποιούν ότι οι νέοι μας –ακόμα και οι πτυχιούχοι– εδώ και καιρό είναι λειτουργικώς αναλφάβητοι.

Η γενικευμένη μάλιστα παιδοκολακεία των τελευταίων δεκαετιών έβλαψε έτι περισσότερο και την παιδεία και τα παιδιά. Κι αυτή πρωτίστως  είναι ευθύνη των εκπαιδευτικών. Πώς αλλιώς να το κάνουμε; Οι επιδόσεις των μαθητών κρίνουν τους δασκάλους. Έρχονται και παρέρχονται οι εθνικές επέτειοι κι εμείς χαζογελάγαμε κατ’ εξακολούθηση που οι μαθητές δεν γνωρίζουν τι τιμούμε εκείνες τις ημέρες.

Δεν ντρέπεται κανείς γι’ αυτό; Δεν ευθύνεται κανείς γι’ αυτό; Οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων είναι ικανοποιημένοι από τις επιδόσεις τους; Πιστεύουν ότι πρέπει να συνταξιοδοτηθούν χωρίς ούτε μια φορά να αξιολογηθεί το έργο τους; Τους αρκεί να προσφέρουν υπηρεσίες παρκαδόρου ή παιδονόμου; Δεν τους προσβάλλει το γεγονός ότι δίπλα σε όλα –μα σε όλα, ακόμη κι αυτά της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης!– τα δημόσια σχολειά γιγαντώνεται μια παραπαιδεία που τους υποκαθιστά;

Φοβάμαι ν’ απαντήσω. Και δεν θέλω να γίνομαι άδικος. Υπάρχουν και καλοί εκπαιδευτικοί. Μνημονεύω με ευγνωμοσύνη και νοσταλγία τους λίγους δασκάλους που μου έτυχαν και είμαι ισοβίως υπόχρεος για όσα μου έμαθαν, αλλά δεν μπορώ να καταπιώ με τίποτε, ότι κάθε φορά που απεργούν οι εκπαιδευτικοί τα αιτήματά τους είναι απροσχημάτιστα οικονομικά. Έλεος! Δεν υπάρχουν εκπαιδευτικά ζητούμενα; Μόνο ο μπεζαχτάς  μας ενδιαφέρει;

Κι όμως στην χώρα μας στο πρόσφατο παρελθόν υπήρξαν υπεράριθμα σχολειά με σοβαρές υλικοτεχνικές ελλείψεις και με λιγοστούς εκπαιδευτικούς αλλά τα παιδιά που φοίτησαν σε αυτά, έμαθαν γράμματα. Τα σημερινά δεν μαθαίνουν ή τα μαθαίνουν –καθ’ ομοίωση της «Δημοκρατίας» μας– κολοβά και κολοβωμένα.

Χώρια που τον ανεπίγνωστο ακρωτηριασμό μας τον εκλαμβάνουμε, χαπακωμένοι με τα «προοδευτικά» παραισθησιογόνα, ως περίσσευμα υγείας. Γι’ αυτό και δεν καλοκαταλαβαίνουμε την διαφορά μεταξύ του πανεπιστημιακού ασύλου και του θεσμοθετημένου τραμπουκισμού.

Δεν ευθύνονται βεβαίως τα παιδιά γι’ αυτή την έκπτωση. Αυτά υφίστανται την δική μας ακηδία. Στου κασίδη το κεφάλι πειραματιζόμαστε, νομοθετούμε και μεταρρυθμίζουμε αλλά στο τέλος μένει ακέφαλος ο κασίδης.

Κι αυτό γίνεται διότι, παρά την φλυαρία μας, η παιδεία παραμένει κοινωνικό –και όχι συντεχνιακό– κατόρθωμα, ενώ εμείς δεν κοινωνούμε. Άθροισμα ιδιωτών είμαστε κι όσο παραμένουμε τέτοιο η παιδεία μας ούτε θα παιδεύει ούτε θα εκπαιδεύει. Θα μας εθίζει απλώς στην ανοησία που θέλει ένα σχολείο έξω από την πόρτα της, αδιαφορώντας παντελώς για το τι σχολείο είναι αυτό.

Επιπροσθέτως νομίζω ότι θα είναι, εκτός από οφειλόμενη πράξη εντιμότητας, και χρήσιμη και σοφή η διάκριση μεταξύ παιδείας κι εκπαίδευσης. Διότι υπήρξαν εποχές πολύ πρόσφατες, πριν μισήσουμε δηλαδή τον πραγματικό εαυτό μας, παριστάνοντας πότε με χλαμύδα και πότε με ημίψηλο κάποιον άλλον, που δεν είχαμε καθόλου εκπαίδευση αλλά διαθέταμε μια σπουδαία παιδεία. Μια παιδεία, που δεν ταυτιζόταν με την γραφή και την ανάγνωση αλλά που ωστόσο καλλιεργούσε τους κοντινούς προγόνους μας πολύ περισσότερο από ό,τι τα δικά μας διαφωτισμένα εκπαιδευτικά προγράμματα. Πρόκειται για εκείνη την περίοδο που είχαμε επιλέξει «τή σημασία τῶν λαῶν νά τή μετρᾶνε ὄχι ἀπό τό πόσα κεφάλια διαθέτουνε γιά μακέλεμα, ὅπως συμβαίνει στίς ἡμέρες μας, ἀλλά ἀπ’ τό πόση εὐγένεια παράγουν, ἀκόμη καί κάτω ἀπό τίς πιό δυσμενεῖς καί βάναυσες συνθῆκες, ὅπως ὁ δικός μας ὁ λαός στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, ὅπου τό παραμικρό κεντητό πουκάμισο, τό πιό φτηνό βαρκάκι, τό πιό ταπεινό ἐκκλησάκι, τό τέμπλο, τό κιούπι, τό χράμι, ὅλα τους ἀποπνέανε μιάν ἀρχοντιά κατά τι ἀνώτερη τῶν Λουδοβίκων» όπως μας θυμίζει ο Οδυσσέας Ελύτης (Τα Δημόσια και τα Ιδιωτικά), που νομίζω ότι ήξερε να σκύβει στην κεφαλή του και στην ευγένεια και στην αρχοντιά.

Μετά μας πήρε και μας σήκωσε η «εξέλιξη», που θεωρήθηκε ελιξίριο δια πάσαν νεοελληνικήν νόσον και μαλακίαν ομού. Η ελληνικότητα (ακόμη και η γλωσσική) ήταν χρήσιμη –και γι’ αυτό ανεκτή– ως τουριστική ατραξιόν αλλά αποσυνάγωγη από την έφοδό μας στο λαμπρό –όπως πιστεύαμε– ευρωπαϊκό μας μέλλον. O περίφημος «συνωστισμός» ήταν απλώς οψιφανές σύμπτωμα της προχωρημένης πάθησής μας. Πάθησή μας είναι ότι αυτές τις νεόκοπες απρέπειες τις υπερασπίζονται εγγόνια του προσφυγικού ελληνισμού, που αντιλαμβάνονται τον γενιτσαρισμό σαν «εκσυγχρονιστικό» καθήκον! Πού μας οδήγησαν αυτά τα νεοπλουτικά φερσίματα είναι λίγο – πολύ γνωστό. Κοιτάξτε έξω από το παράθυρό σας. Αν το τοπίο δεν είναι παρά «η προβολή της ψυχής ενός λαού πάνω στη ύλη» (Ελύτης και πάλι) έχουμε κάθε λόγο να ντρεπόμαστε για την βεβήλωση στην οποία συνεργήσαμε. Τα επίχειρα συγκεκριμένα: καθισμένοι στα τσιμέντα μετράμε ποσοστά ανεργίας και φτώχειας, όταν κι ο πλέον φτωχός στον τόπο και στον κάποτε τρόπο μας είχε ένα κεραμίδι στο κεφάλι του κι ένα κρεμμύδι στο περιβόλι του, πριν οι «φωτισμένοι» τον ορμηνεύσουν να τα δώσει όλα αντιπαροχή για ν’ αξιωθεί ένα τριάρι με θέα στον ακάλυπτο κι έναν ψυγειοκαταψύκτη με δόσεις.

Σας βεβαιώ, δεν εξωραΐζω τίποτε και δεν αγνοώ τις δυσκολίες που αναμφίλεκτα υπήρξαν. Υπενθυμίζω όμως ότι υπήρχε μια παιδεία που μοιραζόταν την φτώχεια της (ενώ εμείς δεν μπορούμε να μοιράσουμε τον –δανεικό– πλούτο μας), χωρίς να παράγει, ανεργία, εξαθλίωση και μοναξιά.

«Να μάθεις γράμματα, να προκόψεις, να γίνεις άνθρωπος σωστός για την κοινωνία» με συμβούλευε η ολιγογράμματη γιαγιά μου. Μόνο που εμείς την κοινωνία την έχουμε γραμμένη στα τούμπερλαντ παπούτσια μας. Στο τρύπιο όνομά της μάλιστα ακόμη παλεύουμε ν’ αποκτήσουμε «κτηματολόγιο» σε μια χώρα που υπήρχε κτηματολόγιο, αιώνες πριν οι νεοπροσύλητοι της τεχνολογίας (ή μήπως του τεχνοφασισμού;) ανακαλύψουν την Αμερική στις χάι τεκ οθόνες τους.

Υπήρχαν λοιπόν άλλοι τρόποι καλλιέργειας ενός προφορικού, κυρίως, πολιτισμού παντελώς άσχετου με τα σημερινά μοντέλα μαζικής κουλτούρας, που εντέλει κι αυτά τα πήρε φαλάγγι όλα τους, όχι τόσο το σχολειό όσο ο δούρειος ίππος της διαφήμισης διά του τύπου εχθές και διά της τηλεοράσεως και του διαδικτύου σήμερα.

Κοντολογίς, μπορούμε ν’ αναπαυόμαστε στην ψευδαίσθηση ότι η τεχνολογία κι ο καταιγισμός πληροφοριών είναι παιδεία, μόνο που είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι αυτή η «παιδεία» που δεν έχει θετικό αντίκρισμα στις άρριζες ζωές μας, έχει μεγαλώσει κατά πολύ, εκτός από την ξιπασιά μας, και την απόσταση μεταξύ των ανθρώπων και των μέσων που αυτοί χρησιμοποιούν για να ζήσουν. Στην πραγματικότητα η επηρμένη κι αποσπασματική ημιμάθεια προσφέρει πολύ λιγότερες γνώσεις στον ανύποπτα εξαρτημένο άνθρωπο του καιρού μας για τον κόσμο του απ’ ότι στον αναλφάβητο της προηγούμενης γενιάς, που τουλάχιστον είχε τον έλεγχο των εργαλείων που χρησιμοποιούσε ο ίδιος κι όσοι προηγήθηκαν αυτού για πάρα πολλούς αιώνες. Σήμερα, στην ψηφιακή εποχή μας, έχουμε απολέσει όχι μόνο την ιστορική μας μνήμη αλλά και την ιστορική μας πείρα. Για σκεφθείτε πόσοι σπουδαγμένοι θα μπορούσαν να επιβιώσουν μιας μακροχρόνιας διακοπής ρεύματος; Σκεφθείτε το. Τρώγονται άραγε τα μεταπτυχιακά;

Ρωτάω πολύ καλοπροαίρετα. Δεν  έχω συνταγές. Απλώς, αν δεν ξεχωρίσουμε την ήρα του μοντερνισμού από το στάρι της παράδοσης, στο τέλος θα μείνουμε όλοι νηστικοί.

Ή θα σκάσουμε από τα ψηφιακά υποκατάστατα με τα οποία ξεγελάμε την πανάρχαια πείνα μας για ψωμί και ουρανό.

 πηγή: Aντίφωνο, προδημοσίευση από το περιοδικό manifesto τ.36 που κυκλοφορεί μεθαύριο

http://manifestomag.wordpress.com/2013/03/11/%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%AD%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/

Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης: Αυτοσυντήρηση και επιβίωση

Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr

Περιεχόμενα.

1. Βυθιζόμαστε μέσα σε μια δίνη θανάτου.

2. Ξένες κλίκες, εγχώριοι πραιτοριανοί και το τέλειο μεταμοντέρνο έγκλημα.

3. Το τέλειο μεταμοντέρνο έγκλημα και η άμεση ανάγκη οι έλληνες να γίνουν οι εντολείς της διακυβέρνησης.

4. Διέξοδος: Μετάβαση με άριστους στο τιμόνι – Συντακτική Συνέλευση.

5. Το άμεσο έργο μιας άξιας μεταβατικής διακυβέρνησης: διάσωση και διασφάλιση της κοινωνίας και της οικονομίας. 

6. Το περιεχόμενο μιας διαπραγμάτευσης με τους τρίτους.

7. Τα «καλά πλην εγκλωβισμένα παιδιά»  των κομμάτων

 

1. 1.     Βυθιζόμαστε μέσα σε μια δίνη θανάτου

 

Ακούοντας πρόσφατα μια ανερυθρίαστη-αδιάντροπη ομολογία «βουλευτή ότι «η χώρα εκβιάστηκε από τους δανειστές της» και γι’ αυτό ενώ δεν το επιθυμούσε ψήφισε το μνημόνιο, σκέφτηκα να γράψω το παρόν. Στο μυαλό όλων των Ελλήνων, ακριβώς, εμπεδώνεται πλέον μια τραγική αλήθεια: Τους αρπάζουν τον μόχθο τους, τους πλουτοπαραγωγικούς τους πόρους, το νερό τους, τις επιχειρήσεις τους, τα σπίτια τους και το μέλλον των επόμενων γενεών διαγράφεται ζοφερό. Το δε δειλό ή εκβιαζόμενο πολιτικό προσωπικό μετατρέπεται σε πραιτοριανούς τρίτων.

Οι Έλληνες επί μακρό μόχθησαν για να είναι σήμερα η Ελλάδα μια πλούσια χώρα. Μετανάστες, ναυτικοί, ξενιτεμένοι επιστήμονες, γεωργοί, εργάτες, νοικοκυραίοι και επιχειρηματίες κάθε είδους επί δεκαετίες με μόχθο και κόπο έκτισαν σπίτια, υποδομές, επιχειρήσεις και Ένοπλες Δυνάμεις που προασπίζουν την ελευθερία τους. Τα κεκτημένα συρρικνώνονται ραγδαία και σύντομα θα εκμηδενιστούν. Η Ελλάδα βυθίζεται μέσα σε μια οικονομική, πολιτική, κοινωνική και διπλωματική δίνης θανάτου. Στην δε καλή «Βαλκανική γειτονιά μας» –διατύπωση του συρμού ασπόνδυλων οργανικών διανοουμένων της ξενοκρατίας την δεκαετία του 1990–, στα καρναβάλια ντυμένοι κανίβαλοι παρελαύνουν με σεντούκια πάνω στα οποία γράφεται «Ελλάδα: Επιτέλους πέθανε».

Μπορεί οι Έλληνες πολίτες να έκαναν λάθος με το να εμπιστευτούν κάποιους λαοπλάνους κομματάρχες της ξενοκρατίας –κατά κανόνα λόγω αφέλειας και κατ’ εξαίρεση λόγω σύμπραξης με το φαύλο κομματικό πελατειακό σύστημα– αλλά η κλίμακα της καταστροφής που συντελείται είναι εκτός αναλογιών και γι’ αυτό η Ελληνική κοινωνία δεν φέρει ευθύνη. Εν τέλει, ποιο σύγχρονο κράτος δεν είναι ατελές; Δεν είμαστε ουτοπιστές: Η ιδεατή πολιτεία ακόμη δεν υπήρξε και μάλλον ποτέ δεν θα υπάρξει. Ο προσανατολισμός και η φορά κίνησης προς δημοκρατία και ελευθερία ενδιαφέρει και γι’ αυτό μιλάμε. Είναι κατεπείγον λοιπόν το κράτος να τεθεί υπό τον έλεγχο των εντολέων Ελλήνων πολιτών.

 

Ακόμη και οικονομικά νήπια γνωρίζουν τα αίτια της δεινής θέσης των  Ελλήνων και μερικών ακόμη κοινωνιών. Εντοπίζονται πρωτίστως στο έλλειμμα της ευρωπαϊκής και ευρύτερα διακρατικής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης, την δημιουργία μια επικράτειας ανεξέλεγκτης εγκληματικής ιδιωτείας στον διεθνικό κόσμο, την διάβρωση των κρατικών εξουσιών από αυτούς τους ιδιώτες και την μετατροπή της ΕΕ σε μια δυναστική τεχνόσφαιρα στερούμενη και την παραμικρή πολιτική νομιμοποίηση.

Εξάλλου, μια ανεύθυνη κραυγή «ο Τιτανικός βυθίζεται» σε συνδυασμό με ελλειμματική εθνική διακυβέρνηση αρκούν για να παρθούν χρηματοοικονομικές αποφάσεις σε όλο τον πλανήτη που προκαλούν χρέη εκατοντάδων δισεκατομμυρίων σε μια χώρα. Μερικοί λένε –λέτε να είναι φήμες;– ότι αυτοί οι θηριώδεις διεθνικοί αλήτες είχαν και εγχώρια βύσματα και ότι η συμφορά που μας βρήκε μεθοδεύτηκε.

Σε αυτά τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας –ναι, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είναι και μας επαναφέρουν στην προ-προπολιτική βαρβαρική εποχή– προσθέστε και τα δικά μας εμπορικά ελλείμματα που είναι τα εμπορικά πλεονάσματα των Βόρειων ισχυρών μελών της ΕΕ λόγω εγκληματικής ΟΝΕ. Ή μήπως και για αυτά φταίει ο εργαζόμενος πολίτης ή ο ανυποψίαστος επιχειρηματίας ο οποίος θεωρεί ως δεδομένο ότι τη πολιτεία μεριμνά να του διασφαλίζει ανταγωνιστικότητά και ευνοϊκό εξωτερικό περιβάλλον οικονομικής δραστηριότητας!

Αποτελεί ύβρη εάν κανείς ισχυριστεί ότι για την κρίση φταίνε οι συνήθεις επενδυτικές δραστηριότητες των ελλήνων πολιτών ή άλλων πολιτών του Ευρωπαϊκού νότου που δοκιμάζονται σκληρά. Μπορεί βέβαια να συνέβαλαν και πρακτικές διαφθοράς. Όμως, κάποια ξένα μεγαθήρια όπως η Ζήμενς είναι που διέφθειρε πολιτικά πρόσωπα, κάποια κράτη χρημάτισαν για υποβρύχια που έγερναν  και κάποιοι ευρωπαίοι γραφειοκράτες συνηγόρησαν με το μαγείρεμα των ελληνικών στατιστικών –γνωστή πρακτική στην Ευρώπη– για να «επιτευχθεί» το άλμα στο κενό της ΟΝΕ. Ποιοι πολιτικοί του ξενοκρατικού συστήματος, επίσης, έφτιαξαν αεριτζίδικα νέα τζάκια των ληστών της λίστας Λαγκάρτ (και των πολλών άλλων λιστών-ληστών που δεν ξέρουμε), και ποιοι ευνοούν αυτές τις άνομες, παράνομες και καταχρηστικές κερδοσκοπικές δραστηριότητες; Μήπως ο μικροεπιχειρηματίας και ο τίμιος εργάτης ή ο μισθωτός που κτίζει ένα σπίτι;

1. 2.     Ξένες κλίκες, εγχώριοι πραιτοριανοί και το τέλειο μεταμοντέρνο έγκλημα

Αντί όμως μιας ορθολογικής πορείας εξυγίανσης οι εγχώριοι και ξένοι δράστες της συμφοράς υποκριτικά και προσχηματικά αποδίδουν συλλογική ευθύνη στους πολίτες. Έτσι, πάνω από τα κεφάλια μας απλώνεται ο πιο αδίστακτος, στυγνός και εξεζητημένα γενοκτονικός φασισμός της πρόσφατης ιστορίας. Μας κλέβουν, μας ληστεύουν και οι ίδιοι υποκριτικά βρίζουν τα θύματά τους ως κλέφτες.

Μια απρόκλητη ξενόφερτη «τρόικα» απλώνει τα πλοκάμια της παντού χωρίς κανείς να ξέρει ποιος την καθοδηγεί: Οι υπηρεσίες των ηγεμονικών κρατών και ποιων; Η κοινωνικά ανεξέλεγκτη και πολιτικά ανεύθυνη κλίκα της τεχνόσφαιρας των Βρυξελλών; Η θηριώδης ιδιωτεία των διεθνικών χρηματοοικονομικών κερδοσκόπων; Εγκληματικά στοιχεία του διεθνικού υποκόσμου; Ποιοι τέλος πάντων κινούν τα νήματα, ποιοι ωφελούνται και ποιοι είναι αυτοί που έχουν το «δικαίωμα» να αρπάξουν την χώρα μας.

            Οι ίδιοι περίπου εγχώριοι δράστες ενός κλειστού ξενοκρατικού κομματικού πελατειακού κυκλώματος που επί δεκαετίες λεηλατούσαν την χώρα μετατρέπονται τελικά σε πρόθυμους πραιτοριανούς που υπηρετούν αδίστακτα την δεύτερη και μεγαλύτερη λεηλασία της Ελλάδας από ξένα αρπακτικά. Έτσι, ενώ δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις εμφυλίου πολέμου επειδή η ελληνική κοινωνία διακρίνεται από μια μοναδική συνοχή, οι ξένοι και οι ντόπιοι πραιτοριανοί μας εξωθούν –ελέω και κάποιων προβοκατόρων ή πρακτόρων– σε εμφύλιες συγκρούσεις που θα προκύψουν εάν η κοινωνική καταστολή μετατραπεί σε κοινωνική εξέγερση.

Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος είναι η οδοιπορία ενός κυβερνητικού θιάσου στην Άγκυρα την στιγμή που η Τουρκία εισβάλλει αρπακτικά στον θαλάσσιο χώρο μας, απειλεί καθημερινά, κατέχει το ένα τρίτο της Κύπρου, ασχημονεί στην Θράκη και εντείνει κάθε είδους ηγεμονικές και αναθεωρητικές αξιώσεις. Κατευνάζοντας στις διεθνείς σχέσεις σημαίνει: Καλώ τον αντίπαλο να μου επιτεθεί.

1. 3.     Το τέλειο μεταμοντέρνο έγκλημα και η άμεση ανάγκη οι έλληνες να γίνουν οι εντολείς της διακυβέρνησης

Επιχειρείται το τέλειο μεταμοντέρνο έγκλημα: Λεηλασία της Ελλάδας, κατάργηση της δημοκρατίας, καταστροφή της οικονομίας, εξευτελιστική εκποίηση του ιδιωτικού και δημόσιου πλούτου συμπεριλαμβανομένων των επιχειρήσεων και των οικιών των νοικοκυριών, αρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πόρων, εξώθηση των Ελλήνων σε εμφύλιο και προετοιμασία του εδάφους για εκμετάλλευση της αδυναμίας μας με επιθέσεις εχθρικών κρατών. Το νεοελληνικό εθνοκράτος κινδυνεύει να εκμηδενιστεί ολοσχερώς. Μπροστά στην καταστροφή που επέρχεται, το 1922, η χούντα και το 1974 θα αποτελούν δυσάρεστα πλην συγκριτικά μικρά και ασήμαντα ιστορικά γεγονότα.

Οι Έλληνες πολίτες δεν πρέπει να αφήσουν τους εαυτούς τους να διολισθήσουν άλλο στην κατάθλιψη, την εξουθένωση, την εγκατάλειψη των δικαιωμάτων τους, την εκμηδένιση της δημοκρατίας τους και την καταστολή της ελευθερίας τους. Σύμφωνα και με το πνεύμα και το γράμμα του Συντάγματος το νεοελληνικός κράτος θα πρέπει να περιέλθει υπό τον έλεγχο των εντολέων ελλήνων πολιτών.

            Σήμερα, καμιά παλαιοκομματική παράταξη δεν είναι σε θέση να διακυβερνήσει την Ελλάδα. Πρέπει να καταναγκαστούν ειρηνικά να αποχωρήσουν από το προσκήνιο πριν είναι πολύ αργά. Τον ειρηνικό τρόπο δεν τον ξέρουμε αλλά πρέπει να είναι αναίμακτος. Η μετάβαση πρέπει να διασφαλίζει την εθνική ασφάλεια, την δημόσια τάξη κατά προβοκατόρων, την διαχείριση της οικονομίας και –τέσσερα χρόνια μετά την εγκληματική εξαγγελία της επικείμενης «βύθισης του Τιτανικού»– επιτέλους κάποιος να διαπραγματευτεί εξ ονόματος των Ελλήνων.

Εν τέλει, είναι αντί-αισθητικό και ανορθολογικό να κάθεται στο σβέρκο μας το ίδιο πολιτικό προσωπικό που μας οδήγησε στο χείλος της αβύσσου. Καθημερινά φτύνουν πάνω στην έννοια Δημοκρατία. Εκλέχθηκαν εν μέσω πολιτικών εκβιασμών, νομοθετούν ερήμην της κοινωνίας και εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος, καταστρατήγησαν κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας και στο πεδίο της εθνικής επιβίωσης πέρασαν κόκκινες γραμμές. Τα τρία τελευταία χρόνια έγιναν πειθήνιοι υποτελείς μιας ξενόφερτης τεχνόσφαιρας που κατάργησε την λαϊκή κυριαρχία. Τους υποχρεώνουν να ψηφίζουν χιλιάδες σελίδες νόμων που δεν διαβάζουν, δέχονται να δένουν την ελληνική κοινωνία χειροπόδαρα χωρίς έλεος, σέρνονται μπροστά στους τεχνοκράτες παίρνοντας μέτρα που οι ίδιοι (οι τεχνοκράτες) ομολογούν ότι είναι λάθος και σαδιστικά σκόπιμα κάνουν λάθος διαγνώσεις της κατάστασης για να διαιωνίσουν την καταστροφική εξουσία τους και για να εξουθενώσουν την κοινωνία μέχρι πτώσεως. Το κερασάκι στην τούρτα είναι η φασιστική απόδοση συλλογικών ευθυνών των θυτών κατά τον θυμάτων. Έτσι εκτελούνται οι μεταμοντέρνες γενοκτονίες.

1. 4.     Διέξοδος: Μετάβαση με άριστους στο τιμόνι – Συντακτική Συνέλευση

Η διέξοδος είναι εφικτή. Χωρίς υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες αναφέρουμε τα αυτονόητα.

Πρώτον, η εντολέας κοινωνία επιβάλλει ένα ειρηνικό δημοκρατικό εξαναγκασμό να αποχωρήσουν οι φαύλοι, οι υπάλληλοι των ξένων και οι εγχώριοι μεταπράτες-τεχνοκράτες. Εάν χρειαστεί όλοι οι πολίτες κάθονται στις πλατείες μέχρι νεοτέρας μέχρι τα μέλη του φαυλοκρατικού παλαιοκομματισμού να πάνε σπίτια τους.

Δεύτερον, οι Ένοπλες Δυνάμεις πιστές στην Υψηλή αποστολή προάσπισης της συλλογικής ελευθερίας των ελλήνων βελτιστοποιούν και μεγιστοποιούν τους όποιους συντελεστές ισχύος διαθέτουμε και με ακλόνητη ετοιμότητα αφοσιώνονται στην προάσπιση της εθνικής επικράτειας κατά κάθε έξωθεν απειλής. Το κόστος κατά όποιου σκεφτεί να μας βλάψει πρέπει να είναι συντριπτικά και ανελέητα υψηλό. Γνωρίζουμε ότι ακόμη μπορούμε να επιβάλουμε ένα τέτοιο κόστος.

Τρίτον, οι δυνάμεις εσωτερικής τάξης και ασφάλειας: Είναι δικά μας παιδιά που υπηρετούν τις δυνάμεις εσωτερικής τάξης προστατεύουν αποτελεσματικά την κοινωνία κατά προβοκατόρων που πάντοτε εκμεταλλεύονται τέτοιες στιγμές. Αυτονόητα θεωρούμε δεδομένο ότι δεν θέλουν να αγγίξουν ούτε μια τρίχα ελλήνων πολιτών οι οποίοι συμπεριφέρονται ειρηνικά και με τους οποίους θα πρέπει να αγκαλιάζονται και όχι να συγκρούονται. Κάθε εξάλλου διαταγή να κτυπηθούν άοπλοι ειρηνικά συμπεριφερόμενοι πολίτες είναι παράνομη, ανήθικη και αντί-πατριωτική.

Τέταρτον, ως πασίδηλο κοινωνικό αίτημα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αναθέτει άμεσα την (μεταβατική) διακυβέρνηση της χώρας σε «δέκα» αδιάφθορους και ικανούς Έλληνες. Εάν δεν βρούμε δέκα ικανούς και αδιάφθορους έλληνες εκτός του φαύλου παλαιοκομματικού συστήματος θα πάθουμε ότι μας αξίζει. Η εντολή ρητή και ξεκάθαρη, σχεδόν μηδενικού σκοπού: Να επιχειρήσουν να σώσουν των χώρα, να αναθερμάνουν την οικονομία και να διεξάγουν σκληρές διαπραγματεύσεις με τους τρίτους.

Πέμπτον, δημιουργείται μια Συντακτική Συνέλευση για Συνταγματική αναθεώρηση από την οποία θα απουσιάζουν οι γνωστοί επιστημονικά μεταμφιεσμένοι κομματάνθρωποι. Το νέο Σύνταγμα να τεθεί σε δημοψήφισμα σε έξη μήνες ή το πολύ σε ένα χρόνο. Κύριοι σκοποί της μεταρρύθμισης θα πρέπει να είναι, μεταξύ άλλων:

α) Εμπράγματη απόδοση της εξουσίας στους εντολείς πολίτες με ευρηματικές προσεγγίσεις της ημέτερης μακραίωνης δημοκρατικής παράδοσης που θα δημιουργούν αδιάλειπτη φορά κίνησης προς δημοκρατική αποκέντρωση σε συνδυασμό με κεντρικό οικονομικό σχεδιασμό.

β) Άμεση Δημοκρατία στο επίπεδο του Ανώτατου Άρχοντα του οποίου οι αρμοδιότητες –ιδιαίτερα στα μακροοικονομικά και στα στρατηγικά– θα διευρυνθούν με πρόβλεψη 1) δυνατότητας ανάκλησης και 2) συνταγματικό περιορισμό για θητεία ενός έτους.

γ) Δημιουργία νομοθετικής εθνοσυνέλευσης θητείας ενός έτους η οποία θα ορίζει την εκτελεστική εξουσία, θεσμού του οποίου τα ανακλητά μέλη εκλέγονται όχι στην βάση κλικών-κομμάτων ή απαρχαιωμένων ιδεολογιών αλλά στην βάση τοπικής, περιφερειακής και εθνικής αριστείας.

δ) Στην βάση των ημέτερων δημοκρατικών παραδόσεων, δημιουργία δυνατοτήτων διαρκών ευρηματικών κοινωνικοπολιτικών ελέγχων και εξισορροπήσεων της εξουσίας σε οποιοδήποτε επίπεδο και εάν ασκείται.

ε) Συνταγματική ρήτρα που θα καθιστά την διαφθορά εσχάτη προδοσία με ποινές ισόβιας κάθειρξης.

στ) Δημιουργία Συνταγματικών προϋποθέσεων ούτως ώστε οι κρατικοί λειτουργοί να γνωρίζουν ότι είναι εντολοδόχοι των πολιτών.

ζ) Συνταγματική ρήτρα που να απαγορεύει έξοδα περισσότερα από τα έσοδα.

1. 5.     Το άμεσο έργο μιας άξιας μεταβατικής διακυβέρνησης: Διασφάλιση και διάσωση της κοινωνίας και της οικονομίας

Πέμπτον, μια άξια μεταβατική διακυβέρνηση με την οποία θα συμπράξουμε όλοι μας και η οποία θα μεριμνήσει να αυτοσυντηρηθούμε υποχρεωτικά θα κινηθεί στην βάση των εξής αρχών προσανατολισμών και προσεγγίσεων:

α) Εφεξής δεν δανειζόμαστε και «ξοδεύουμε ότι παράγουμε». Ούτε ευρώ περισσότερο. Έτσι μόνο θα ενισχύσουμε την διαπραγματευτική μας θέση,

β) Με άμεσο νόμο διασφαλίζονται οι ελληνικές επιχειρήσεις και τα ελληνικά νοικοκυριά κατά ντόπιων και εγχώριων τρωκτικών,

γ) Οι τράπεζες που εισέπραξαν δεκάδες δισεκατομμύρια. Γι’ αυτό τίθενται υπό δημόσιο έλεγχο. Τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις πληρώνουν δόσεις μόνο όσο μπορούν. Σε κάθε περίπτωση μέχρι νεοτέρας δεν χάνουν οτιδήποτε. Υπό τις περιστάσεις τίποτα δεν εκποιείται, κανείς δεν απειλείται.

δ) Οι εγγυήσεις προς τους πολίτες στο όνομα της ελευθερίας τους, της δημοκρατίας τους, της ασφάλειάς τους και του μέλλοντος των νέων μας συνοδεύονται από απαίτηση να ζήσουν λιτά για λίγους μήνες ή όσο χρειαστεί.

ε) Δεν θα λείψει στους πολίτες οτιδήποτε παρά μόνο αχρείαστες πολυτέλειες. Αποτελεί προσβολή κατά της νοημοσύνης μας να λέγεται ότι θα κοπούν οι μισθοί, οι συντάξεις και τα φάρμακα. Τα κλεμμένα των κερδοσκόπων είναι που πρέπει να κοπούν. Με επιστράτευση όλων των δεξιοτήτων μας μπορούμε να διασφαλίσουμε το ελάχιστο διαβίωσης των πολιτών, τους συνταξιούχους, το ιερό μας Εθνικό Σύστημα Υγείας και την λειτουργία του κράτους.

στ) Αναζητούμε με «κανόνια και πυραύλους» όλες τις «λίστες των ληστών» που λεηλάτησαν την χώρα και τους ζητούμε να φέρουν τα χρήματά μας!! πίσω για να φορολογηθούν.

ζ) Όποιος δεν το πράξει με νόμο δημεύονται όλα τα περιουσιακά του στοιχεία και τίθενται υπό δημόσιο-κοινωνικό έλεγχο.

η) Με προειδοποιητικό νόμο καθίσταται σαφές σε αυτούς τους «ληστές των λιστών» ότι να μην νομίσουν ότι θα καταστραφεί η Ελλάδα και θα επαναφέρουν τα κονδύλια για να κατεξουσιάσουν ξανά τους Έλληνες. Ποτέ δεν θέλουμε τα κλεμμένα τους και θα τιμωρηθούν με την πρώτη ευκαιρία.

θ) Με νόμο ορίζεται ότι κανένας έλληνας δεν περνά το κατώφλι της εξαθλίωσης και όλοι μαζί μονιασμένοι θα αναπτύξουμε την οικονομία προς δημιουργικούς τομείς με ότι έχουμε.

ι) Καθιστούμε άμεσα την Ελλάδα επενδυτικό παράδεισο ξένων επενδύσεων. Όχι όμως με εκποίηση του δημόσιου πλούτου μας, της πολιτισμικής και φυσικής μας κληρονομιάς (νήσοι, νησίδες και βραχονησίδες). Με τον σωστό τρόπο, με σωστούς επιχειρηματίες (υπάρχουν πάμπολλοι, πανέτοιμοι και όχι κατ’ ανάγκη στην Εσπερία).

κ) Δρομολογούμε άμεσα με όποιο τρόπο το επιτυγχάνει την κατά το συντομότερο δυνατό εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων πλουτοπαραγωγικών μας πόρων.

1. 6.     Το περιεχόμενο μιας διαπραγμάτευση με τους τρίτους

Έκτον, αφού είναι λογικό να πούμε ότι μπορούμε να επιβιώσουμε με το να καταναλώνουμε ότι παράγουμε –θα είναι ντροπή εάν πούμε το αντίθετο μιας και το τίμημα είναι η ελευθερία μας, η δημοκρατία μας και το μέλλον των παιδιών μας– λέμε σε όλους τους ξένους ότι όλα είναι υπό διαπραγμάτευση:

α) η Ελλάδα αρνείται –και μεθοδεύει να την μιμηθούν και άλλα κράτη-μέλη– να γίνει το θύμα των ελλειμμάτων της διεθνούς και ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης ή βορά των ανεξέλεγκτων θηρίων του διεθνικού κόσμου. Από το ευρώ βέβαια δεν φεύγουμε! Το ζήτημα ήταν να μην είχε διαπραχτεί το έγκλημα της απροετοίμαστης ένταξής μας στο ΟΝΕ. Τώρα δεν πρέπει να τους  κάνουμε την χάρη να φύγουμε. Στους καθημερινούς εκβιασμούς αντιτάσσουμε πως δεχόμαστε μια δίκαιη συντεταγμένη οικονομική διασφάλισή μας (πχ ολική διαγραφή των άδικων χρεών), οπότε ευχαρίστως αποχαιρετούμε το ευρώ.

            β) Επιστρατεύονται όλα τα ταλέντα των κρατικών λειτουργών και όλων των μελών του έθνους οπουδήποτε και εάν βρίσκονται για να συγκροτηθούν άμεσα στέρεα και ακλόνητα νομικά, πολιτικά και ηθικά επιχειρήματα,

            γ) Δηλώνουμε απερίφραστα ότι αποδεχόμαστε τις οφειλές μας για χρέη που είναι θεμιτά. Αρνούμαστε όμως τα καταχρηστικά ή τα οφειλόμενα σε λάθη άλλων, ιδιαίτερα τα καταχρηστικά κέρδη των άλλων λόγω δημιουργίας της τερατώδους κατασκευής της ΟΝΕ (όποιος ξέρει γιατί δημιουργήθηκε, φρίττει).

            δ) Ετοιμαζόμαστε άμεσα και πυρετωδώς για μια σκληρή διεθνή νομική, ηθική, πολιτική και επικοινωνιακή μάχη υπεράσπισης μιας ακλόνητης θέσης: η θυματοποίηση των Ελλήνων (ή πολιτών άλλων κοινωνιών) απορρίπτεται. «Στα τσακίδια» άνομες και καταχρηστικές κανονιστικές ρυθμίσεις οποιουδήποτε είδους. Ότι βλάπτει τον άνθρωπο είναι παράνομο, καταχρηστικό και εγκληματικό.

            ε) Στα κάτι κοράκια του διεθνούς εγκληματικού χρηματοοικονομικού περίγυρου λέμε ότι εάν όπως ακούεται σκοπεύουν να αγοράσουν «κόκκινα δάνεια» για να κερδοσκοπήσουν ισχύει το εξής: 1) δεν θα πάρουν ούτε ένα ευρώ και 2) δεν θα βρίσκονται στην εξουσία στην Ελλάδα εγχώριοι πραιτοριανοί για να εκτελέσουν τις εγκληματικές, παράνομες και ανήθικες εκποιήσεις του πλούτου των ελλήνων πολιτών. Κανένας νόμος δεν το δικαιολογεί και εάν υπάρχουν τέτοιοι εγκληματικοί νόμοι καταργούνται άμεσα. Οποιοσδήποτε δήθεν «νόμος» ή δήθεν «δίκαιο» επιβάλλει εξαθλίωση και εξόντωση μιας κοινωνίας απορρίπτεται και σε κάθε περίπτωση οι έλληνες τον απορρίπτουν και παλεύουν μέχρι νεοτέρας για να καταδείξουν ότι αυτό είναι σωστό και ορθολογιστικό.

            ε) Με σοβαρές και αξιόπιστες προτάσεις γινόμαστε σημαιοφόροι μιας υπεύθυνης και συντεταγμένης μεταρρύθμισης της ΕΕ που θα προϋποθέτει, μεταξύ άλλων: 1) Συντεταγμένη κατάργηση της τερατώδους ΟΝΕ και επιστροφή στην νομισματική και δημοσιονομική ευελιξία και τις ισόρροπες εμπορικές συναλλαγές με ρήτρες και διασφαλίσεις. 2) Εμπέδωση των διακυβερνητικών θεσμών ως εντολέων των εντολοδόχων υπερεθνικών θεσμών (οι τεχνοκράτες δεν πρέπει να έχουν την παραμικρή ανεξάρτητη εξουσία – τα αντι-αισθητικά πρόσωπα της τρόικα να εξαφανιστούν). 3) Καθολική καθιέρωση της ομοφωνίας στην λήψη των αποφάσεων της ΕΕ καθότι μεταξύ κυρίαρχων κρατών αυτό μόνο είναι δημοκρατία. 4) Διασφάλιση με κάθε τρόπο του αντί-ηγεμονικού χαρακτήρα της ΕΕ. 5) Πρόταξη ως έσχατου θεσφάτου ότι τίποτα και ποτέ δεν αποφασίζεται που δυνατό να βλάψει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Πολλοί θα συνηγορήσουν και εάν δεν πλειοψηφήσουν τότε εξ αντικειμένου η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έκλεισε τον κύκλο της.

Για την αντι-αισθητική, φασιστική και καταχρηστική εκβιαστική προπαγάνδα  όταν υπογράφονταν τα μνημόνια («δεν θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις και δεν θα έχουμε φάρμακα») υπενθυμίζουμε ότι αυτή την στιγμή στην Ελλάδα η πραγματικότητα είναι η εξής: α) Πολλά εκατομμύρια είναι άνεργοι, β) εκτός από αυτές που έβαλαν λουκέτο, καμιά βασικά επιχείρηση δεν μπορεί να επιβιώσει, γ) υπάρχει μεγάλο έλλειμμα φαρμάκων σε κρίσιμους τομείς της υγείας και δ) οι μισθοί και οι συντάξεις συρρικνώθηκαν σε βαθμό που απλά οι έλληνες πολίτες αδυνατούν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις που δυναστικά επιβάλλονται καθημερινά.

Οι πολίτες είναι σε απελπισία και απόγνωση. Η πιο πάνω συντεταγμένη διέξοδος που προβλέπει μεταβατική διακυβέρνηση, Συνταγματική μεταρρύθμιση, ορθολογιστικές διαπραγματεύσεις με τους τρίτους και διασφάλιση των Ελλήνων πολιτών είναι η μόνη που αρμόζει σε μια κοινωνία τα μέλη της οποίας δεν έχασαν ακόμη το ένστικτο αυτοσυντήρησης. Μια κοινωνία που διαφυλάττει πάση θυσία την δημοκρατία της και μια κοινωνία τα μέλη της οποίας είναι έτοιμα να επιδείξουν αυτοθυσία για την ελευθερία τους. Όλα πλήττονται θανάσιμα και οι έλληνες πολίτες θα πρέπει να γίνουν εντολείς της τύχης τους.

1. 7.     Τα «καλά πλην εγκλωβισμένα παιδιά»  των κομμάτων

Τέλος, όπως έχουμε ξαναγράψει, δεν υποστηρίζουμε ότι όσοι αναμείχθηκαν με την πολιτική ή συμμετείχαν στο κομματικό σύστημα είναι ένοχοι και δράστες. Όσοι εντός των παρατάξεων του σάπιου παλαιοκομματικού συστήματος είναι αδιάφθοροι και κατανοούν την κρισιμότητα των περιστάσεων να το αποδείξουν με το να υποστηρίξουν μια υπερκομματική σωτήρια μετάβαση για να διασωθεί η οικονομία, να ανασυνταχθούν οι δυνάμεις μας και να ανασυγκροτηθεί το πολιτικό σύστημα σε δημοκρατική βάση σύμφωνα με τις πολιτικές μας παραδόσεις.

Βαγγέλης Ραπτόπουλος: «Βιώνουμε τη γαλήνη πριν την καταιγίδα»

Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος φοβήθηκε ότι μπορεί η ελληνική κοινωνία να εμπλακεί σε ένα νέο εμφύλιο. Κι αμέσως μετά, άρχισε να γράφει το μυθιστόρημά του «Η πιο κρυφή πληγή» (εκδ. Ίκαρος). Μιλάει για τους «Αγανακτισμένους», τα Δεκεμβριανά και την περιπέτεια της συγγραφής.

 

O συγγραφέας Βαγγέλης Ραπτόπουλος.

«Η πιο κρυφή πληγή» δεν είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα. Άλλωστε, ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος δεν πιστεύει σε αυτό το λογοτεχνικό είδος. Είναι η οδύσσεια ενός ερωτοχτυπημένου ήρωα, από τις πλατείες των «Αγανακτισμένων», στις ιστορικές και λογοτεχνικές αναφορές που «φωτογραφίζουν» την περίοδο του Εμφυλίου και των Δεκεμβριανών. Χρησιμοποιώντας διαφορετικές αφηγηματικές τεχνικές και τολμώντας μια θραυσματική αφήγηση, ο Ραπτόπουλος σκιαγραφεί την αποσπασματική ζωή μας, εμπλέκοντας επιδέξια μέσα στην πλοκή τον φόβο για το αύριο. Για ένα πιθανό, τυφλό ξέσπασμα.

Ο τίτλος του μυθιστορήματος αναφέρεται στην προσωπική ζωή του ήρωά σας ή στην «πιο κρυφή πληγή» της ελληνικής κοινωνίας;

Έχει διπλή ανάγνωση: αναφέρεται στην πιο κρυφή ερωτική πληγή του ήρωα αλλά και στην πιο κρυφή πληγή της χώρας, τον εμφύλιο. H σημερινή αίσθηση αδικίας, η ατιμωρησία των υπευθύνων, η αναξιοκρατία, η δυσλειτουργία του κράτους, όλες δηλαδή οι παθογένειες που φέρνει η κρίση στην επιφάνεια, έχουν τις ρίζες τους στον εμφύλιο και τις συνέπειές του. Ο εμφύλιος αφάνισε τον κοινωνικό ανθό-καθώς ενεπλάκησαν σε αυτόν οι πιο δραστήριοι και ανήσυχοι πολίτες . Και επί χρόνια το μετεμφυλιακό κράτος άλλους τους έδιωχνε σε ξερονήσια, άλλους τους φυλάκιζε και τους κυνηγούσε ή τους ζητούσε πιστοποιητικό φρονημάτων για να δουλέψουν. Σε μεγάλο βαθμό όλα όσα ζούμε έχουν εκεί την αφετηρία τους.

Στα βιβλία σας μας έχετε συνηθίσει σε μια σύγχρονη θεματολογία. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να επιστρέψετε σε αυτή τη μελανή σελίδα της ελληνικής ιστορίας;

Για τα Δεκεμβριανά άκουγα πολλές αφηγήσεις από παιδί. Στο Περιστέρι, είχαν γίνει πολλές βαρβαρότητες κι άκουγα από τους γονείς μου άγριες ιστορίες που με είχαν στοιχειώσει. Συγκέντρωνα λοιπόν υλικό, βιβλία, μελέτες κ.τ.λ. Κάθε συγγραφέας έχει εμμονές τις οποίες παρακολουθεί αναγνωστικά, λιγότερο ή περισσότερο. Αυτό που μου έδωσε το έναυσμα να ασχοληθώ με το θέμα-διαφορετικά δεν θα έγραφα ποτέ μόνο για τα Δεκεμβριανά-ήταν οι «Αγανακτισμένοι». Πηγαίνοντας και ξαναπηγαίνοντας εκεί, βλέποντας όσα συνέβαιναν, διαισθάνθηκα τον κίνδυνο της δημιουργίας ενός νέου εμφυλίου. Είναι κάτι που δεν το λέω μόνο εγώ, το γράφουν και το ξαναγράφουν αρκετοί στις μέρες μας. Έτσι έγραψα αυτήν την ιστορία για να μιλήσω για τον παλιό εμφύλιο. Ή, αν θέλετε, να πλάσω έναν ήρωα, ο οποίος όταν μέσα στους «Αγανακτισμένους» θα πει προς το τέλος «φοβάμαι ότι θα γίνει εμφύλιος» να έχει τη βαρύτητα και την εγκυρότητα ενός επαϊοντα πάνω στον προηγούμενο εμφύλιο.

Η Νίκη, η ηρωίδα του μυθιστορήματός σας φοβάται ότι θα μπουν πάλι σε λειτουργία οι μηχανισμοί που οδήγησαν την ελληνική κοινωνία στα Δεκεμβριανά και τον εμφύλιο. Είναι μια οπτική που ο Μιχάλης-αρχικά-δεν την ενστερνίζεται, αλλά αργότερα αλλάζει άποψη κι αυτός. Με ποιον από τους δύο ήρωές σας ταυτίζεστε σε αυτό το ζήτημα;

Το καλό ενός μυθιστορήματος είναι ότι ζωντανεύοντας ανθρώπους με διαφορετικές γνώμες ή έστω παρουσιάζοντας τον ίδιο χαρακτήρα με εναλλασσόμενες, διαφορετικές απόψεις, βρίσκεται πιο κοντά στην ανθρώπινη ύπαρξη. Υπάρχει αυτή η έντονη διαίσθηση ότι πάμε προς μια τέτοια κατάσταση, διότι όταν ισοπεδώνεται η μεσαία τάξη, όταν βουλιάζουν οι άνθρωποι στην ανέχεια και από την άλλη πλευρά, η οικονομική και πολιτική ελίτ δεν έχει την ευαισθησία να κάνει κάτι για αυτές τις εξελίξεις, δημιουργείται μείζον κοινωνικό ζήτημα. Δεν είναι τυχαίο, ότι όταν ήρθε πέρυσι ο Μαρκ Μαζάουερ, τον οποίο είχε βραβεύσει η Εταιρεία Συγγραφέων, ανέφερε σε ομιλία του ότι είναι πρωτοφανής η αχρηστία της πολιτικής ελίτ στην Ελλάδα που φαίνεται να είναι ανίκανη να διαχειριστεί έστω και συμβολικά την κρίση. Δηλαδή, να παραιτηθεί από κάποια προνόμιά της, έστω και για τα μάτια. Η αναλγησία του κράτους είχε καλυφθεί τα προηγούμενα χρόνια με χρήματα από την κοινότητα αλλά τώρα ξαναφαίνονται οι πληγές, δημιουργώντας μια εκρηκτική κατάσταση. Αυτό φυσικά, δεν παύει να είναι μια εικασία. Ο μυθιστοριογράφος όμως έχει την άνεση να δείξει όλο το ταμπλό, όλες τις πλευρές.

Εσείς όμως πού κλίνετε περισσότερο;

Φοβάμαι πάρα πολύ, διαφορετικά δεν θα έγραφα αυτό το βιβλίο. Νομίζω ότι τα δεδομένα δείχνουν προς μια τέτοια κατεύθυνση-για να μην αναφερθώ και στα ευρύτερα ιστορικά δεδομένα. Το 1929 είχαμε την ύφεση και μέσα στην πρώτη πενταετία της δεκαετίας του ’30 είδαμε να ανεβαίνουν οι φασιστικές δυνάμεις και να κατακτούν την εξουσία. Με εκλογές μάλιστα, σαν τη Χρυσή Αυγή που ανέβηκε ξαφνικά αλματωδώς. Στην Ισπανία είχαμε τον Φράνκο, στην Ιταλία τον Μουσουλίνι, ο Χίτλερ ήταν στη Γερμανία και εμείς είχαμε τον Μεταξά. Παράλληλα είχαν δυναμώσει και τα κομμουνιστικά κόμματα. Αντίστοιχα, το 2008 έχουμε την κρίση. Στην Ελλάδα βλέπουμε να αναβιώνει ένα είδος νεοφασισμού με την Χρυσή Αυγή και να ανεβαίνει εκλογικά. Αντίστοιχα και οι αριστερές δυνάμεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, άρχισαν να παρουσιάζουν άνοδο. Σε πολλά σημεία αρχίζει να μοιάζει η κατάσταση. Απεύχομαι φυσικά να συμβεί κάτι αντίστοιχο. Στο βιβλίο έχω μέσα μια φράση του Στάλιν, την οποία είχε πει στη διάσκεψη της Γιάλτας: «οι Έλληνες κόβουν ο ένας τον λαιμό του άλλου γιατί δεν έχουν μάθει τον διάλογο». Ακόμη και τώρα παρακολουθούμε την απόλυτη ανικανότητα των πολιτικών να έρθουν σε πραγματικό διάλογο.

Συμφωνείτε με την άποψη της Νίκης ότι στο φαινόμενο των «Αγανακτισμένων» κρύβεται ένα κομμάτι από το μέλλον μας;

Ναι. Στο πρώτο μέρος του μυθιστορήματος συνειδητά έδωσα έμφαση στη λαϊκή συνοικία που μεγάλωσαν οι δύο ήρωες. Έχουμε την σεξουαλική τους αφύπνιση αλλά και τη «μυθολογία» των δυτικών προαστίων. Αυτή τη «μυθολογία» την έβαλα στο πρώτο μέρος για να μιλήσω εξ’ ονόματος μιας συλλογικότητας, την οποία ξαναβρίσκω μέσα στους «Αγανακτισμένους». Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τύπος και τα περισσότερα κόμματα εναντιώθηκαν στους «Αγανακτισμένους». Όπως δεν είναι τυχαίο, ότι μετά από αυτό το φαινόμενο, είδαμε στις τελευταίες εκλογές είτε να δημιουργούνται κόμματα, είτε να ανεβαίνουν κάποια άλλα, όπως οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, το ΣΥΡΙΖΑ, η Χρυσή Αυγή. Όσα είδαμε λοιπόν εκφράστηκαν και εκλογικά. Επίσης σημειώθηκε κι άλλο ένα φαινόμενο: από την εποχή των «Αγανακτισμένων» μέχρι τις τελευταίες εκλογές, όπου εμφανίζονταν πολιτικοί, προπηλακίζονταν. Ξαφνικά, με το που εκφράστηκε εκλογικά αυτή η δυσαρέσκεια, δεν τους κυνηγάνε πια το ίδιο στο δρόμο. Το βασικό είναι ότι μετά από 15-20 χρόνια ατομικισμού, άνθρωποι οι οποίοι ήταν κλεισμένοι στο καβούκι τους και σκέφτονταν μόνο την καριέρα και τα χρήματά τους, σηκώθηκαν από τους καναπέδες και βγήκαν στο δρόμο-έστω επειδή τους αφαίρεσαν τα προνόμιά τους, τα κεκτημένα τους. Ήταν ακαθοδήγητο κομματικά εκείνο το φαινόμενο και ειρηνικό. Αρκετοί φίλοι μου αναρωτιούνται, δεν θα ξεσηκωθεί ο κόσμος; Φοβάμαι ότι αυτή τη στιγμή βιώνουμε τη γαλήνη πριν την καταιγίδα. Μακάρι να διαψευστώ, έχω κι εγώ ένα μικρό παιδί. Όμως οι ενδείξεις είναι ότι υπάρχει ένα καθοδικό οικονομικό και κοινωνικό σπιράλ, στο οποίο βουλιάζουμε όλο και περισσότερο. Πώς θα σταματήσει αυτό αν δεν υπάρχει ευαισθησία από τους «από πάνω»; Θα έλεγε κανείς ότι και η γένεση της Χρυσής Αυγής στην πολιτική ελίτ οφείλεται. Δηλαδή στις αστοχίες τους, στην παιδαριώδη και προκλητική ασυνέπειά τους, στη λαμογιά τους.

Αναφερθήκατε στα δυτικά προάστια, στα οποία μεγαλώσατε. Σε τι συνίσταται η «μυθολογία τους»;

Παρόλο που ο λαϊκός κόσμος έχει διαφθαρεί από τον καταναλωτισμό, πιστεύω ότι εκεί παραμένει ένα υπόστρωμα μπέσας. Ο ατομικισμός ταιριάζει περισσότερο στη μεσαία ή την αστική τάξη. Στη λαϊκή συνοικία υπάρχει μεγαλύτερη αίσθηση της συλλογικότητας.

Ο έρωτας στοιχειώνει τις πολιτικές ανησυχίες των ηρώων σας. Πώς το σχολιάζετε;

Πρόκειται για το πιο πολιτικοποιημένο βιβλίο μου, ωστόσο κυριαρχεί ο έρωτας. Μάλιστα νομίζω ότι όπως κλείνει το βιβλίο, αντιλαμβανόμαστε ότι ο έρωτας είναι ανώτερος από την πολιτική. Η πολιτική στις μέρες μας φαίνεται σαν εχθρός του έρωτα, ενώ ο προορισμός της θα ήταν να φτιάξει μια τέτοια κοινωνία ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να ερωτεύονται, να κάνουν παιδιά, να τα μεγαλώνουν και μετά να πεθαίνουν με την ησυχία τους. Και βεβαίως αυτοί οι πολιτικοί, οι οποίοι είναι περισσότερο διαχειριστές της εξουσίας, παρά διαθέτουν κάποιο όραμα, είναι παντελώς αντιερωτικοί. Κυνηγούν και καταδιώκουν τον έρωτα διότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα λεφτά και το συμφέρον τους.

Ορισμένοι θεωρούν ότι υπάρχει ένα κενό όσον αφορά στην παρουσία των διανοουμένων. Μήπως έχουν πέσει κι αυτοί σε ανάλογα χαμηλό επίπεδο με τους πολιτικούς;

 

Υπάρχουν δύο απαντήσεις. Σε μεγάλο βαθμό γέμισε κομφορμιστές η λογοτεχνική πιάτσα. Όπως όλη η κοινωνία, έτσι και οι πνευματικοί άνθρωποι μεταβλήθηκαν σε κομφορμιστές και ωφελιμιστές. Είδαμε και το πρόσφατο παράδειγμα συγγραφέων που πήγαν και έφαγαν μαζί με τον Βενιζέλο, έναν πολιτικό που του έχει στρέψει το εκλογικό σώμα την πλάτη. Δεν αναφέρομαι σε κάποιον που θα πήγαινε με το ΠΑΣΟΚ δέκα χρόνια πριν, μιλάω για την τωρινή εκδοχή αυτού του κόμματος. Φυσικά ο καθένας έχει το δικαίωμα της άποψής του, αλλά αυτό είναι ενδεικτικό. Αφενός λοιπόν, πράγματι ισχύει ο κομφορμισμός των πνευματικών ανθρώπων-τα προηγούμενα χρόνια είχαν λυσσάξει διάφοροι για να φάνε μαζί με τον Γιωργάκη, ή να εμφανίζονται σε δείπνα με τον ένα ή τον άλλο. Αφετέρου, όμως, σε αυτούς τους λίγους που είχαν διαφορετική άποψη δεν τους δινόταν βήμα. Κι αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει γιατί η κατάσταση στα media μάλλον έχει σκληρύνει. Όπως έχει ειπωθεί, πρώτα μας πήραν το μικρόφωνο και μετά άρχισαν να μας κατηγορούν ότι δεν μιλάμε. Δεν είναι επίσης συμπτωματικό ότι οι λίγοι ευνοημένοι των media υποστηρίζουν απόψεις του πολιτικού κατεστημένου. Ας δούμε όμως κι άλλους καλλιτεχνικούς χώρους. Τα είδωλα της μουσικής της εποχής της φούσκας, φθίνουν και γκρεμίζονται αυτήν την στιγμή, όπως γκρεμίζεται και η προηγούμενη περίοδος. Το ίδιο ισχύει και στη λογοτεχνία. Συγγραφείς που μεσουράνησαν τα προηγούμενα χρόνια και εξέφρασαν την εποχή της φούσκας γκρεμίζεται η απήχησή τους, γιατί δεν μπορούν πλέον να εκφράσουν τη νέα εποχή που έρχεται. Είχαμε έναν συγγραφέα κυρίαρχο στο αναγνωστικό γούστο που ήταν σύμβουλος του Κώστα Σημίτη. Ενώ κάποτε στη χώρα κυριαρχούσαν λογοτέχνες που τους είχαν κυνηγήσει και αφορίσει, όπως ο Ρίτσος και ο Καζαντζάκης, φτάσαμε στην δεκαπενταετία της φούσκας να κυριαρχεί ένας συγγραφέας που ήταν ανώτατος κρατικός λειτουργός. Και μόνο αυτό δείχνει τον κομφορμισμό όλης της κοινωνίας. Νομίζω ότι στα χρόνια που έρχονται, λόγω της κρίσης και των κοινωνικών συνθηκών θα αλλάξει όλη η αξιολογική κλίμακα κι η ιεραρχία στα πνευματικά ζητήματα.

Πληροφορίες: το μυθιστόρημα του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, «Η πιο κρυφή πληγή», κυκλοφορεί από τις εκδ. Ίκαρος.

ΜΑΝΙΑ ΣΤΑΪΚΟΥ

http://www.clickatlife.gr/story/biblio/baggelis-raptopoulos-bionoume-ti-galini-prin-tin-kataigida?id=2286546

Ούγκο Τσάβες: Τα καλά, τα κακά και τα άσχημα

Tou Moisés Naím 

Ακόμη και πριν από τον θάνατό του, ο Ούγκο Τσάβες είχε περάσει μαζί με τους Φιντέλ Κάστρο και Ερνέστο Τσε Γκεβάρα στο πάνθεον των ηγετών της Λατινικής Αμερικής που απολαμβάνουν τεράστια διεθνή αναγνώριση. Και, όπως ο Κάστρο και ο Γκεβάρα, έτσι και ο Τσάβες ήταν μια από τις πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες. Αποτελεί το αντικείμενο πηγαίου θαυμασμού που εύκολα μετατρέπεται σε ένθερμη λατρεία, αλλά και ανταγωνισμού που εξίσου εύκολα μεταλλάσσεται σε έντονο μίσος. Ο Τσάβες απεβίωσε την Τρίτη σε ηλικία 58 ετών έπειτα από διετή μάχη με την επάρατο νόσο, όπως ανακοίνωσε ο αντιπρόεδρος της Βενεζουέλας, Nicolás Maduro.

Αναπόφευκτα η κληρονομιά του θα είναι δύσκολο να εκτιμηθεί αντικειμενικά, όπως συνέβη άλλωστε με όλους τους ηγέτες που δημιούργησαν βαθιά πόλωση– από τον Μάο έως και τον Περόν.  Σε κάθε περίπτωση όμως, ακόμη και αν το έργο του Τσάβες  αποτελέσει τροφή για ατέρμονες συζητήσεις, υπάρχουν ορισμένες αδιαμφισβήτητες πτυχές της κληρονομιάς του.

Τα καλά

Το πιο σημαντικό θετικό «κληροδότημα» του Τσάβες είναι ότι διατάραξε τη γαλήνια συνύπαρξη της Βενεζουέλας με τη φτώχεια, την ανισότητα και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Δεν ήταν ο πρώτος πολιτικός ηγέτης που έβαλε τους φτωχούς στο επίκεντρο της εθνικής συζήτησης. Ούτε ήταν ο πρώτος που αξιοποίησε την αύξηση των εσόδων από το πετρέλαιο για να βοηθήσει τους φτωχούς. Κανένας όμως από τους προκατόχους του δεν το έκανε τόσο επιθετικά και τόσο επιτακτικά, όσο ο Τσάβες. Και κανένας δεν κατάφερε καλύτερα να «φυτέψει» αυτήν την προτεραιότητα στην ψυχή του λαού και ακόμα περισσότερο να την εξάγει στις γειτονικές χώρες ή και πιο μακριά. Επιπλέον, η ικανότητά του να κάνει τους φτωχούς να αισθάνονται πως ένας εξ’ αυτών βρίσκεται στην ηγεσία, ήταν μοναδική.

Μια άλλη θετική πτυχή της κληρονομιάς του Τσάβες είναι πως έδωσε τέλος στην εκτεταμένη πολιτική αδιαφορία και απάθεια που καλλιεργούνταν επί δεκαετίες από ένα σύστημα που κυριαρχείτο από «σάπια» και εκτός πραγματικότητας κόμματα. Η πολιτική αφύπνιση του έθνους που πυροδότησε ο Τσάβες συνεπήρε ανθρώπους της γειτονιάς, φοιτητές, εργαζόμενους, τη μεσαία τάξη και δυστυχώς, ακόμα και τον στρατό. Και εδώ ξεκινά η «κακή» κληρονομιά του Τσάβες.

Τα κακά

Μετά από 14 χρόνια στην εξουσία, ο Τσάβες δεν κληροδότησε στο έθνος του μια ισχυρότερη δημοκρατία ή μια πιο ευημερούσα οικονομία. Και αυτό παρά τις συνεχείς υπενθυμίσεις πως είχε τελικά ενδυναμώσει τους μακροχρόνια αποκλεισμένους φτωχούς και το γεγονός ότι βρισκόταν στο «τιμόνι» κατά τη μακροβιότερη και πιο έντονη αύξηση των πετρελαϊκών εσόδων στην ιστορία της Βενεζουέλας.

Ο Τσάβες και οι υποστηρικτές του ισχυρίζονται ωστόσο, πως κατά την διάρκεια της θητείας του, έγιναν 15 φορές εθνικές εκλογές και δημοψηφίσματα και πως τα κοινωνικά του προγράμματα προήγαν τη συμμετοχή του λαού και την «άμεση» ή «ριζοσπαστική δημοκρατία». Ωστόσο, όπως έχει πει ο Scott Mainwaring, διακεκριμένος ακαδημαϊκός των ΗΠΑ, η δημοκρατία  απαιτεί «ελεύθερες και δίκαιες εκλογές για την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, σχεδόν καθολική χειραφέτηση των ενηλίκων στη σύγχρονη περίοδο, την προστασία των πολιτικών δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών, και τον έλεγχο του στρατού από τους πολίτες. Το καθεστώς Τσάβες υπολείπεται κατά πολύ όσον αφορά το πρώτο και το τρίτο από αυτά τα καθοριστικά χαρακτηριστικά της δημοκρατίας. Ο εκλογικός αγωνιστικός χώρος είναι πολύ στρεβλός, και ο σεβασμός των δικαιωμάτων της αντιπολίτευσης έχει διαβρωθεί σημαντικά. Ο στρατός είναι πολύ πιο πολιτικοποιημένος και ενεργά εμπλεκόμενος στην πολιτική  από ότι την εποχή πριν τον Τσάβες».

Στην πραγματικότητα, ο πρόεδρος Τσάβες ήταν πρωτοπόρος και ένας από τους πιο επιδέξιους  εφαρμοστές μιας πολιτικής στρατηγικής, η οποία μετά τον Ψυχρό Πόλεμο έγινε κοινή στρατηγική πολλών χωρών και χαρακτηρίστηκε από τους πολιτικούς επιστήμονες ως «ανταγωνιστικό αυταρχικό καθεστώς». Αυτά είναι τα καθεστώτα όπου οι ηγέτες αποκτούν δύναμη μέσω δημοκρατικών εκλογών και στη συνέχεια αλλάζουν τους θεσμούς και τους νόμους ώστε να αποδυναμώσουν τους ελέγχους και τις ισορροπίες της εκτελεστικής εξουσίας, και να διασφαλίσουν με αυτό τον τρόπο τη συνέχεια του καθεστώτος και την σχεδόν απόλυτη αυτονομία του, ενώ εξακολουθούν να διατηρούν μια πατίνα δημοκρατικής νομιμότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Τσάβες ήταν ο μακροβιότερος αρχηγός κράτους στην Αμερική (εκτός των ΗΠΑ).

Το άλλο παράδοξο -και κακό στοιχείο της κληρονομιάς του Ούγκο Τσάβες είναι, το χάος της οικονομίας. Είναι παράδοξο επειδή η θητεία του συνέπεσε με μία έκρηξη στις τιμές των εμπορευμάτων και την παρουσία ενός διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος με άφθονη ρευστότητα, πρόθυμου να δανείσει σε χώρες όπως η Βενεζουέλα. Επίσης, ο πρόεδρος ήταν ελεύθερος να ακολουθήσει οποιαδήποτε οικονομική πολιτική επέλεγε χωρίς εγχώριους ή διεθνείς περιορισμούς ή θεσμικά όρια. Ωστόσο, μέχρι και σήμερα λίγες άλλες χώρες παρουσιάζουν τις οικονομικές στρεβλώσεις που εμφανίζει η Βενεζουέλα.

Η χώρα μφανίζει ένα από τα υψηλότερα δημοσιονομικά ελλείμματα στον κόσμο, τα υψηλότερα ποσοστά πληθωρισμού, τη χειρότερη απόκλιση ισοτιμίας, το ταχύτερα διογκούμενο χρέος και μια από τις πιο απότομες πτώσεις της παραγωγικής ικανότητας – περιλαμβανομένου και του κρίσιμου πετρελαϊκού τομέα. Επιπλέον, επί προεδρίας Τσάβες η Βενεζουέλα έπεσε στις τελευταίες θέσεις της κατάταξης της διεθνούς ανταγωνιστικότητας, της ευκολίας του «επιχειρείν» ή της επενδυτικής ελκυστικότητας για τους ξένους, ενώ αντίθετα εκτοξεύτηκε στις πρώτες θέσεις της λίστας των χωρών με τον υψηλότερο δείκτη διαφθοράς.  Το τελευταίο αποτελεί ένα άλλο παράδοξο του ηγέτη, του οποίου η άνοδος στην εξουσία στηριζόταν στην υπόσχεση πάταξης της διαφθοράς και συντριβής της ολιγαρχίας. Η Μπολιβαριανή αστική τάξη -οι «μπολιβαρι -αστοί» όπως αποκαλούν οι Βενεζουελιανοί την ολιγαρχία που σχηματίζεται από τους στενούς συμμάχους των ηγετών του καθεστώτος, τις οικογένειές τους και τους φίλους- έχει συσσωρεύσει τεράστιο πλούτο μέσω διεφθαρμένων συμφωνιών με την κυβέρνηση. Αυτό αποτελεί επίσης μέρος της ατυχούς κληρονομιάς που άφησε ο Τσάβες.

Τα άσχημα

Ο πρόεδρος Τσάβες αφήνει πίσω του μια έντονα πολωμένη κοινωνία. Ενώ οι κοινωνικές διαιρέσεις υπήρχαν πάντα, η πολιτική του Τσάβες εξαρτάτο σε μεγάλο βαθμό από το να τροφοδοτεί τη δυσαρέσκεια, την οργή και την εκδίκηση  σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Θα χρειαστεί πολύς χρόνος και τεράστια προσπάθεια για να επουλωθούν οι πληγές που άφησαν οι μαζικές δόσεις κοινωνικών συγκρούσεων που προώθησε ο πρόεδρος και μέσα από τις οποίες αναδείχθηκε ο ίδιος.

Μία άλλη άσχημη πτυχή της θητείας του Τσάβες είναι και ότι επί των ημερών του η Βενεζουέλα αναδείχθηκε σε μια από τις χώρες με την μεγαλύτερη εγκληματικότητα στον κόσμο. Το Καμπούλ και η Βαγδάτη είναι ασφαλέστερα μέρη σε σχέση με το Καράκας, όπου οι ανθρωποκτονίες και οι απαγωγές έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητας. Η χώρα θεωρείται επίσης από τις Διεθνείς Υπηρεσίες Επιβολής του Νόμου ως ένα καταφύγιο για τους παραχαράκτες, το ξέπλυμα χρήματος, καθώς και τους εμπόρους λευκής σαρκός, όπλων, και, φυσικά, ναρκωτικών.

Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, η Βενεζουέλα έχει αναχθεί στον βασικό προμηθευτή ναρκωτικών της Ευρώπης. Το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ έχει ανακοινώσει τα ονόματα οκτώ υψηλόβαθμων στελεχών της κυβέρνησης Τσάβες, συμπεριλαμβανομένου και του πρώην επικεφαλής των υπηρεσιών πληροφοριών και του υπουργού άμυνας, ως βαρώνους ναρκωτικών.

Απέναντι σε όλα αυτά ο Τσάβες παρέμενε σιωπηλός και παθητικός. Ο εφησυχασμός του ενώ έβλεπε το λαό του να βυθίζεται στη δίνη του φόνου και της εγκληματικότητας θα είναι μια από τις πιο άσχημες και ασυγχώρητες πτυχές της παραμονής του στην εξουσία.

Η χαμένη ευκαιρία

Ο λαός της Βενεζουέλας έδωσε στον Τσάβες μια πολιτική λευκή επιταγή και χάρη στην παρατεταμένη έκρηξη των τιμών του πετρελαίου, ο ηγέτης πήρε και μια οικονομική λευκή επιταγή. Λίγοι άλλοι ηγέτες κρατών είχαν τον συνδυασμό της τεράστιας λαϊκής υποστήριξης και των τεράστιων οικονομικών πόρων που απολάμβανε επί 14 συναπτά έτη ο Chavez. Ο απόλυτος έλεγχος όλων των μοχλών της εξουσίας διασφάλισε ότι μπορούσε να κάνει ό, τι ήθελε. Και το έκανε. Από την αλλαγή της ονομασίας και της σημαίας του έθνους έως και την επιβολή μιας μοναδικής ζώνης χρόνου για την χώρα του. Και πολλά άλλα. Αυτό όμως που δεν έκανε ήταν… να αφήσει  την χώρα σε καλύτερη θέση από ό, τι όταν ανέλαβε την προεδρία. Ο  Ούγκο Τσάβες αξίζει να μείνει στην ιστορία ως μια «χαμένη ευκαιρία».

http://www.capital.gr/businessweek/articles.asp?id=1745811

Το Μόνιτορ για την ιδιωτικοποίηση του νερού (ελλ. υπ)

Το «Monitor» της δημόσιας γερμανικής τηλεόρασης ερευνά τον ρόλο της Κομισιόν στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων.
Η εκπομπή της γερμανικής δημόσιας τηλεόρασης «Monitor» έκανε πρόσφατα μια έρευνα για τις πιέσεις που ασκεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις χώρες μέλη της Ε.Ε. για να ιδιωτικοποιήσουν τις υπηρεσίες ύδρευσης.
«Στο μέλλον το νερό θα ανήκει στις πολυεθνικές αντί σε όλους εμάς.»
Με αυτές τις φράσεις κλείνει ένα ρεπορτάζ μιας πραγματικής εκπομπής ειδήσεων, μιας πραγματικής δημόσιας τηλεόρασης .
Της γερμανικής… Και στα δικά μας.
Δείτε το βίντεο (με ελληνικούς υπότιτλους)
Το ρεπορτάζ αναφέρεται στην περιοχή Pacos de Ferreira της Πορτογαλίας όπου επιβλήθηκε η ιδιωτικοποίηση και όπου μέσα σε λίγα χρόνια τα τιμολόγια αυξήθηκαν 400 τα εκατό και συνεχίζουν με αύξηση 6 τα εκατό κάθε χρόνο. «Δεν μπορούμε πια να πιούμε νερό, όπως πίναμε στο παρελθόν, δεν είναι καλό» λένε οι κάτοικοι της περιοχής που ήταν από την αρχή αντίθετοι στην ιδιωτικοποίηση.

Το 8λεπτο βίντεο στη συνέχεια πηγαίνει στο κέντρο του προβλήματος στις Βρυξέλλες. Εκεί ερευνά σε βάθος την κατάσταση και παρουσιάζει έγγραφα που αποδεικνύουν την απόφαση για «άνοιγμα της αγοράς» του νερού, ξεκινώντας από τις χώρες του Νότου, μια αγορά που την υπολογίζουν σε τριψήφια δις. Όσο για τους ποιους έχει ως συμβούλους, στην ομάδα ειδικών που χαράσσουν την πολιτική του νερού, ο επίτροπος Barnier ο ισχυρός άντρας της Commission, το ρεπορτάζ μας πληροφορεί ότι είναι το Steering Group που αποτελείται από τους γενικούς διευθυντές των μεγαλύτερων πολυεθνικών του χώρου. «Το γκρουπ δεν το επέλεξα εγώ» δηλώνει ο Barnier, «Αν με ρωτάτε αν θα έπρεπε να είναι αυτό το γκρουπ πιο ισορροπημένο απαντάω ναι» λέει όταν ο δημοσιογράφος του διαβάζει τη λίστα των συμμετεχόντων… «Νερό ένα ανθρώπινο δικαίωμα ή μια μπίζνες δισεκατομμυρίων δολαρίων;» «Φαίνεται ότι οι Βρυξέλλες αποφάσισαν».

«Στο μέλλον το νερό θα ανήκει στις πολυεθνικές αντί σε όλους εμάς.»

Με αυτές τς φράσεις κλείνει ένα ρεπορτάζ μιας πραγματικής εκπομπής ειδήσεων, μιας πραγματικής δημόσιας τηλεόρασης .

Της γερμανικής… Και στα δικά μας.

http://www.savegreekwater.org
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/03/blog-post_2679.html#more

Ανατροπή στην «αποδόμηση μύθων»

Ο πρόλογος του βιβλίου: «Το Κρυφό Σχολειό. Το χρονικό μιας Ιστορίας»

Το βιβλίο του Γιώργου Κεκαυμένου, παλαιού συνεργάτη του Αντίβαρου, «Το Κρυφό Σχολείο, το χρονικό μιας ιστορίας» αποτελεί μία ανατρεπτική παρέμβαση στην καρδιά του άξονα σκέψης της σχολής των αναθεωρητών. Πλέον, δεν μπορούν να ακροβατούν και να συνεχίσουν να καλλιεργούν μία στερεοτυπική ανάγνωση της Ιστορίας με μοναδικό θεμέλιο ένα βιβλίο χωρίς πηγές (Άλκης Αγγέλου: «Το Κρυφό Σχολειό, το χρονικό ενός μύθου»).

Παραπέμπονται λοιπόν στις εκατοντάδες πηγές, τις οποίες αγνοούν και τις οποίες ανασύρει στο προσκήνιο ο Γιώργος Κεκαυμένος στην εξαιρετική του μελέτη. Η έκδοση του βιβλίου από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις του Γ. Καραμπελιά, είναι το επιστέγασμα προσπαθειών ετών από την πλευρά μας. Ακολουθεί ο πρόλογος του βιβλίου.   

Πρόλογος του Ανδρέα Σταλίδη στο βιβλίο του Γ. Κεκαυμένου, Το Κρυφό Σχολείο, το χρονικό μιας ιστορίας, που κυκλοφόρησε από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις.

Οι πηγές της μελέτης του Κεκαυμένου  Μία από τις φράσεις που μου έκανε μεγάλη εντύπωση, όταν την άκουγα μικρός, ήταν «μα εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;» Δικαίως, νομίζω, αναρωτιόμουν: «και γιατί όχι;» Από τότε λοιπόν απαντούσα στους γύρω μου ότι «η σωστή απάντηση στην ερώτηση “εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;” είναι “ναι”». Ανεξάρτητα, βέβαια, από το τι θα πετύχει κανείς στο τέλος. Η ανά χείρας μελέτη είναι όντως ανατρεπτική! Ο Γιώργος Κεκαυμένος, τον οποίο ποτέ δεν γνώρισα εκ του σύνεγγυς, όμως μου στέλνει τα τελευταία χρόνια ορισμένα άρθρα του σε ηλεκτρονική μορφή για δημοσίευση στο «Αντίβαρο», επιχειρεί «να αλλάξει τον κόσμο». Να αλλάξει τα δεδομένα. Η αλλαγή είναι μία λέξη. Όμως να επιτύχει κανείς την αλλαγή είναι άθλος.

Το θέμα του μελετητή είναι το κρυφό σχολειό (πρώτη του δημοσίευση http://www.antibaro.gr/article/436 και δεύτερη http://www.antibaro.gr/article/3441). Ο τίτλος, «Κρυφό Σχολειό. Το Χρονικό μιας Ιστορίας», είναι παράφραση ενός παλαιότερου συγγράμματος, της μίας και μοναδικής πηγής στην οποία παραπέμπουν όλοι ανεξαιρέτως οι θιασώτες της άποψης ότι το κρυφό σχολειό είναι απλά ένας μύθος και τίποτα παραπάνω. Το σύγγραμμα εκείνο είχε μόνο μία ιστορική πηγή προ του 1821. Από αυτήν, χρησιμοποιήθηκε μόνο ο τίτλος.

Η ραχοκοκαλιά της σχολής σκέψης, την οποία παρήγαγε εκείνο το βιβλίο και τελικά κυριάρχησε οριζόντια σε όλες τις γωνιές της κοινής γνώμης, είναι περίπου η εξής: «Κρυφό σχολειό δεν υπήρξε ποτέ, διότι δεν υπήρξε ποτέ η ανάγκη του κρυφού σχολειού. Δεν υπήρξε η ανάγκη του κρυφού σχολειού, διότι ποτέ δεν διώχθηκε η παιδεία των υπόδουλων Ελλήνων. Δεν διώχθηκε ποτέ η παιδεία διότι αυτός ο τομέας δεν βρισκόταν στο ενδιαφέρον των Οθωμανών κατακτητών. Το ενδιαφέρον τους εστιάζονταν μόνο στη φορολογία.

Επίσης, δεν υπάρχει καμία πηγή για το κρυφό σχολειό, ενώ ταυτόχρονα γνωρίζουμε ορισμένα ονομαστά σχολεία της εποχής. Το ότι ήταν λιγοστά είναι αποτέλεσμα έλλειψης χρημάτων και όχι αποτέλεσμα διωγμών. Παρόλο λοιπόν που δεν υπήρξε ποτέ κρυφό σχολειό, βόλευε να πλάσουμε τον μύθο του, διότι έτσι εμφανίζεται η Εκκλησία ως ευεργέτιδα του έθνους. Συνεπώς, συντελεί ο μύθος στη δημιουργία της εθνικής μας ταυτότητας. Ήρθε όμως η ώρα να τον αποδομήσουμε. Μπορούμε σήμερα να ζούμε και χωρίς μύθους». Αυτά λένε λίγο-πολύ, με διάφορες παραλλαγές, ανάλογα με τον βαθμό αντικληρικαλισμού, αναθεωρητισμού, μεταμοντερνισμού ή, έστω, αδιαφορίας, του καθενός. Η απάντηση του Γιώργου Κεκαυμένου, στην παρούσα μελέτη του, είναι εν περιλήψει η εξής: «Υπάρχει πληθώρα πρωτότυπων ιστορικών πηγών, σύμφωνα με τις οποίες η παιδεία των υποδούλων πράγματι διώκονταν και αυτό συνέβαινε σχεδόν σε όλη τη διάρκεια των αιώνων της Τουρκοκρατίας. Συνεπώς, ανάγκη πράγματι υπήρξε, και μάλιστα ανάγκη μεγάλη και επιτακτική σε όλη τη γεωγραφική έκταση της οθωμανικής Αυτοκρατορίας και όχι μεμονωμένα ή αποσπασματικά. Επίσης, υπάρχουν δεκάδες γραπτές μαρτυρίες αμερόληπτων ιστορικών και ξένων περιηγητών της εποχής που συνηγορούν σε αυτό. Υπάρχουν μαρτυρίες για κρυφά σχολειά, ακόμα και για κρυφές εκκλησιές. Η αγριότητα των Τούρκων ήταν πασιφανής για τους ανθρώπους της εποχής».

Πριν δώσω μία σύνοψη των πηγών της παρούσης μελέτης, θα δώσω ένα τεκμήριο της έλλειψης αυτοπεποίθησης της λεγόμενης αναθεωρητικής σχολής. Σε μία εκπομπή του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ, ο Αλέξης Παπαχελάς ρώτησε τον Θάνο Βερέμη για το κρυφό σχολειό. Στο πάνελ βρισκόταν και ο Χρήστος Γιανναράς, ενώ σε τηλεοπτικό «λινκ» βρισκόταν και ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος. Απαντώντας λοιπόν ο Θάνος Βερέμης, παραδέχτηκε ότι «το κρυφό σχολειό υπήρξε σε περιόδους συγχρονισμένων εξισλαμισμών, όπως για παράδειγμα στην Ήπειρο κατά την περίοδο του Κοσμά του Αιτωλού». Προσέξτε τον πληθυντικό αριθμό των «περιόδων». («Νέοι Φάκελοι», ΣΚΑΙ 28.02.2011 http://www.youtube.com/watch?v=tV05BClVfoY ). Ακολουθεί κατά χρονολογική σειρά μία ενδεικτική λίστα των μαρτυριών, οι οποίες παρουσιάζονται στο βιβλίο.

Οι μαρτυρίες είναι πολυάριθμες και έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και βαρύτητα.

Περί απαγόρευσης της παιδείας και της θρησκευτικής ελευθερίας από τους Τούρκους

1460, Πατριάρχης Γεννάδιος.Επιστολή του παραθέτει ο Θεοδόσιος Ζυγομαλάς προς τον Μαρτίνο Κρούσιο, περίπου 100 χρόνια αργότερα.

1570-1580, Θεοδόσιος Ζυγομαλάς αρχιγραμματέας του Οικ. Πατριαρχείου. Πλειάδα διαφορετικών επιστολών του αρχινοτάριου προς τον Γερμανό καθηγητή, Μαρτίνο Κρούσιο. Οι δυο τους είχαν τακτική επικοινωνία. Ο Γερμανός εξέδωσε έναν τόμο μυριάδων επιστολών, στοιχείων και ντοκουμέντων, το 1584, με τον τίτλο Turcograecia, το οποίο αποτελεί ζωτικής σημασίας πρωτότυπη ιστορική πηγή για την εποχή εκείνη. Ολόκληρο το βιβλίο είναι διαθέσιμο στο διαδίκτυο και είναι δίγλωσσο: γραμμένο στα λατινικά και στα ελληνικά.

1598,Μελέτιος Πηγάς, Πατριάρχης Αλεξανδρείας.

1607, Χριστόφορος Άγγελος λόγιος. Το βιβλίο του εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, το 1617.

1610, George Sandys, Άγγλος περιηγητής.

1620, Κύριλλος Λούκαρης, Οικουμενικός Πατριάρχης.

1627, Μητροφάνης Κριτόπουλος, Πατριάρχης Αλεξανδρείας. Επιστολή στον Γερμανό καθηγητή Bernegger.

1631, Γεράσιμος Α΄, Πατριάρχης Αλεξανδρείας. Αλληλογραφία με Αρχιμανδρίτη Αρσένιο. ·      1650, François Richard, Ιησουΐτης ιερωμένος.

1660, Νεκτάριος, Πατριάρχης Ιεροσολύμων.

1675, Σουλτανικό φιρμάνι.

1678, Sir Paul Rycaut, Άγγλος Διπλωμάτης. Επίσημη αναφορά προς τον Βασιλιά Κάρολο Β΄ για την κατάσταση στην περιοχή.

1680, Thomas Smith, Άγγλος Θεολόγος, Κοσμήτορας και αντιπρόεδρος του Magdalen College της Οξφόρδης.

1688, Ηλίας Μηνιάτης, Επίσκοπος Κερνίκης και Καλαβρύτων.

1760, Γεώργιος Φατζέας, μητροπολίτης Φιλαδελφείας (στη Βενετία).

1801, Αδαμάντιος Κοραής.

1866, Κρήτες Επαναστάτες. Πηγές σχετικές με σχολεία τα οποία έκλεισαν οι Τούρκοι ·  

1777, Κωνσταντίνος Κούμας, από τους πιο πιστούς μαθητές του Κοραή.

1820, Noehden, Άγγλος καθηγητής κλασικής φιλολογίας (άρθρο του στο The Classical Journal, το 1820).

1821, Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων.

1821, Αλληλοδιδακτικά Σχολεία Χανίων και Ρεθύμνου.

1856, Σουλτανικό φιρμάνι Χάττι Χουμαγιούν και νεώτερο, το 1867. Μαρτυρίες για κρυφό σχολειό πριν το 1821.

1743, Μακάριος Χριστιανόπουλος (Μαριδάκις), ιεροκήρυκας Οικουμενικού Πατριαρχείου. ·     

1771, Ευγένιος Βούλγαρις.

1785, Μάρκος Δραγούμης. Μαρτυρίες για το κρυφό σχολειό από το 1821 έως την απελευθέρωση ·      1821, Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων.

1822, Στέφανος Κανέλλος. Επιστολή στον Γερμανό λόγιο, C. Iken.

1826, Ιάκωβος Ρίζος-Νερουλός. Μαρτυρίες για κρυφό σχολειό μετά την απελευθέρωση.

1837, Μισαήλ Αποστολίδης, καθηγητής Θεολογικής σχολής.

1849, Γεώργιος Μαυροκορδάτος, καθηγητής Νομικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

1863, Κωνσταντίνος Φρεαρίτης, καθηγητής Νομικής.

1873, Φώτιος Χρυσανθόπουλος (Φωτάκος), πρώτος υπασπιστής του Κολοκοτρώνη.

1881, Γεώργιος Χασιώτης, ιστορικός της εκπαίδευσης.

1913, René Puaux (Πυώ), Γάλλος δημοσιογράφος και περιηγητής (στην Ήπειρο). Τα παραπάνω διανθίζονται από πλήθος άλλων μαρτυριών ή δευτερογενών πηγών, της ίδιας εποχής ή ακόμη και σύγχρονων, από ανθρώπους δηλαδή οι οποίοι εξήγαγαν παρόμοια συμπεράσματα μελετώντας τις πηγές. Επιπλέον, οι αναφορές στις περιόδους ακμής της ελληνικής παιδείας, –χρονολογικά και ανά περιοχές (Πελοπόννησο, Κρήτη, Επτάνησα)– συνιστούν έμμεσα τεκμήρια περί του διωγμού της παιδείας, σε προγενέστερες ιστορικές περιόδους, και ολοκληρώνουν το βιβλίο του Κεκαυμένου. Πρόκειται τελικά για σημαντικό έργο, το οποίο δεν είναι δυνατόν να περάσει απαρατήρητο και θα συμβάλει αποφασιστικά στην ανατροπή κυρίαρχων αλλά αστήρικτων παραδοχών. Τα τεκμήρια και η παράθεση πηγών και μαρτυριών είναι πανίσχυρα, και είμαι ευτυχής που αυτή η μελέτη εκδίδεται σε έντυπη μορφή από τις «Εναλλακτικές Εκδόσεις».  

Ανδρέας Σταλίδης Δημιουργός του ηλεκτρονικού περιοδικoύ Αντίβαρο

http://www.antibaro.gr/article/6553

Οι ρίζες και οι σύγχρονες τάσεις της Αναρχίας

anixnefseis ERT3

Ο Γούντι Άλλεν γράφει για την Υποχονδρία!

Ένα απολαυστικό, βιωματικό άρθρο του μεγάλου κωμικού, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στους NY Times

Όταν οι New York Times μου ζήτησαν να πω λίγα λόγια από πρώτο χέρι για την υποχονδρία, ομολογώ πως αιφνιδιάστηκα. Τι φως θα μπορούσα να ρίξω σε αυτού του είδους τη θεοπάλαβη συμπεριφορά, δεδομένου πως παρά του τι είναι γνωστό, δεν είμαι υποχόνδριος, αλλά θεοπάλαβος εντελώς διαφορετικού είδους;   Στην πραγματικότητα είμαι κινδυνολόγος, το οποίο βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τον υποχόνδριο, ή μάλλον, στα ίδια επείγοντα. Αλλά ακόμα κι έτσι υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά. Δεν βιώνω φανταστικές ασθένειες, οι ασθένειές μου είναι πραγματικές.   Αυτό που διακρίνει την υστερία μου είναι ότι όταν για παράδειγμα παρουσιάζω ένα ήπιο σύμπτωμα όπως σκασμένα χείλη, εγώ αμέσως βγάζω το συμπέρασμα ότι τα σκασμένα χείλη δείχνουν όγκο στον εγκέφαλο. Ή καρκίνο του πνεύμονα.

Μια φορά νόμιζα πως είχα το σύνδρομο των τρελών αγελάδων.   Το θέμα είναι ότι σχεδόν πάντα πιστεύω πως η ζωή μου απειλείται. Λίγη σημασία έχει ότι ελάχιστοι άνθρωποι έχουν πεθάνει από σκασμένα χείλη. Κάθε μικρή ενόχληση ή πόνος με στέλνει σε ένα ιατρείο προκειμένου να με διαβεβαιωθώ πως η τελευταία μου αλλεργία δεν θα οδηγήσει σε μεταμόσχευση καρδιάς, ότι έχω κάνει λάθος διάγνωση στα εξανθήματά μου, και ότι δεν είναι δυνατόν άνθρωπος να κολλήσει την ολλανδική ασθένεια της φτελιάς.

Δυστυχώς, η γυναίκα μου πρέπει να σηκώνει το βάρος αυτού του δράματος. Όπως όταν ξύπνησα στις τρεις το πρωί με ένα σημάδι στο λαιμό, το οποίο για μένα είχε σαφώς τα χαρακτηριστικά του μελανώματος. Τελικά, έπειτα από πολύ θρήνο και σφίξιμο των δοντιών αποδείχτηκε στο νοσοκομείο πως ήταν πιπιλιά. Καθισμένος χαράματα στα επείγοντα του νοσοκομείου κι ενώ η γυναίκα μου προσπαθούσε να με ηρεμήσει, περνούσα τα πέντε στάδια του πένθους και βρισκόμουν στο στάδιο της «άρνησης» ή της «διαπραγμάτευσης», μέχρι που εμφανίστηκε ένας νεαρός γιατρός και με μια λάμψη θράσους στα μάτια είπε σαρκαστικά: «Η πιπιλιά σας είναι καλοήθης».

Αλλά γιατί πρέπει να ζω μ’ αυτόν τον διαρκή τρόμο; Προσέχω πολύ τον εαυτό μου. Έχω προσωπικό γυμναστή που έχει ορίσει 50 πους απς στο μηνιαίο μου πρόγραμμα, και σε συνδυασμό με εκτάσεις γονάτου και καθίσματα, τώρα μπορώ να σηκώσω μια μπάρα 45 κιλών πάνω από το κεφάλι μου με μόνο ένα σχίσιμο στο τοίχωμα του στομάχου. Δεν καπνίζω και προσέχω τι τρώω, αποφεύγοντας προσεχτικά τα φαγητά που δίνουν ευχαρίστηση. (Βασικά, ακολουθώ τη μεσογειακή διατροφή με ελαιόλαδο, ξηρούς καρπούς, σύκα και κατσικίσιο τυρί και συνήθως λειτουργεί -εκτός από την περιστασιακή μου παρόρμηση να γίνω πωλητής χαλιών). Εκτός από τις ετήσιες εξετάσεις κάνω όλα τα διαθέσιμα εμβόλια, προστατεύοντας το ανοσοποιητικό μου από τη νόσο Whipple μέχρι το στέλεχος της Ανδρομέδας.   Σχετικά με τις βιταμίνες, αν παίρνω κάποιες μαζί με κάθε γεύμα, με τον καιρό συνήθως καταφέρνω να πάρω αρκετές μέχρι κάποια έρευνα αποδείξει ότι δεν προσφέρουν τίποτα. Σχετικά με τα φάρμακα, είμαι ευέλικτος αλλά και συνετός, επειδή ενώ είναι αλήθεια ότι τα αντιβιοτικά σκοτώνουν τα κακά βακτήρια, πάντα φοβάμαι ότι θα σκοτώσουν και τα καλά βακτήρια -για να μην αναφέρω τις φερομόνες μου, και τότε δε θα είμαι σε θέση να εκπέμπω σεξουαλικά ερεθίσματα σε ένα ασανσέρ με συνωστισμό.

Είναι επίσης αλήθεια, πως όταν φεύγω από το σπίτι να πάω μια βόλτα στο Central Park ή στα Starbucks για έναν καφέ λάτε, μπορεί και να πεταχτώ προληπτικά για ένα σύντομο καρδιογράφημα ή μια αξονική τομογραφία. Η γυναίκα μου τα θεωρεί όλα αυτά ανοησίες και λέει ότι τελικά όλα είναι ζήτημα γονιδίων. Οι γονείς μου έζησαν μέχρι μεγάλη ηλικία αλλά αρνήθηκαν να μου δώσουν τα γονίδιά τους καθώς πίστευαν πως οι κληρονομιές μερικές φορές χαλάνε τα παιδιά.

Ακόμα κι όταν τα αποτελέσματα του ετήσιου τσεκάπ μου δείχνουν πως είμαι εντελώς υγιής, πως μπορώ να χαλαρώσω γνωρίζοντας ότι το δευτερόλεπτο που φεύγω από το γραφείο ενός γιατρού, κάτι μπορεί να αρχίσει να μεγαλώνει μέσα μου και μετά από ένα χρόνο η ακτινογραφία μου να μοιάζει με πίνακα του Jackson Pollock; Παρεμπιπτόντως, αυτή η αδιάκοπη ενασχόληση με την υγεία μου με έκανε έναν ιατρικό εμπειρογνώμονα. Όχι ότι δεν κάνω και κάποιο περιστασιακό λάθος -αλλά ποιος γιατρός δεν κάνει; Για παράδειγμα, μια φορά έπεισα μια γυναίκα που άκουγε ένα ήπιο βουητό ότι είχε σαρκοφάγα βακτήρια και μια άλλη φορά ανακοίνωσα τον θάνατο ενός ανθρώπου ενώ απλά είχε αποκοιμηθεί πάνω στην καρέκλα.

Αλλά τι είναι αυτή η εμμονή που με κάνει να νιώθω τόσο ευάλωτος; Όταν πανικοβάλλομαι για συμπτώματα που δεν απαιτούν περισσότερα από μια ασπιρίνη ή μια λοσιόν για τη φαγούρα, τι είναι αυτό που με φοβίζει στην πραγματικότητα; Η καλύτερη εικασία μου είναι ότι φοβάμαι τον θάνατο. Πάντα είχα έναν ζωώδη φόβο θανάτου, τη μοίρα που κατατάσσω ως δεύτερη χειρότερη μετά την υποχρεωτική παρακολούθηση μιας ολόκληρης ροκ συναυλίας. Η γυναίκα μου προσπαθεί να με παρηγορεί σχετικά με τη θνητότητα και με διαβεβαιώνει πως ο θάνατος είναι ένα φυσικό κομμάτι της ζωής και πως όλοι θα πεθάνουμε, αργά ή γρήγορα. Παραδόξως αυτή τη φράση ψιθυρισμένη στο αυτί μου στις τρεις το πρωί, με έκανε να πηδήξω από το κρεβάτι ουρλιάζοντας, να σκόνταψω σε κάθε φωτιστικό του σπιτιού και να βάλω το «The Stars and Stripes Forever» στο τέρμα μέχρι να βγει ο ήλιος.

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ο θάνατος θα ήταν πιο ανεκτός αν με έβρισκε στον ύπνο μου, αν και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει αποδεκτή μορφή θανάτου, με μοναδική ίσως εξαίρεση να ποδοπατηθώ μέχρι θανάτου από δύο ημίγυμνες σερβιτόρες.

Ίσως αν ήμουν ένα θρησκευόμενο άτομο, που δεν είμαι -αν και μερικές φορές έχω την αίσθηση ότι όλοι αποτελούμε μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου – όπως ενός σχεδίου Ponzi. Ένας σπουδαίος Ισπανός φιλόσοφος έγραψε ότι όλοι οι άνθρωποι λαχταρούν «την αιώνια επιμονή της συνείδησης». Δεν διατηρείται εύκολα αυτή η κατάσταση, ειδικά όταν γευματίζεις με άτομα που μιλάνε συνέχεια για τα παιδιά τους.   Και όμως, υπάρχουν πράγματα χειρότερα από το θάνατο. Πολλά από αυτά συμβαίνουν γύρω σας. Για παράδειγμα, δεν θα ήθελα να επιβιώσω από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και για το υπόλοιπο της ζωής μου να μιλάω με στραβωμένο στόμα. Επίσης δεν θα ήθελα να πέσω σε κώμα, να είμαι ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου όπου δεν θα είμαι νεκρός αλλά δεν θα μπορώ ούτε να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου για να ειδοποιήσω τη νοσοκόμα να αλλάξει το κανάλι από τα Fox News. Και παρεμπιπτόντως, ποιός μου λέει πως η νοσοκόμα δεν είναι από αυτούς τους αγγέλους του θανάτου, που δεν αντέχουν να βλέπουν τους ανθρώπους να υποφέρουν, και αντικαθιστούν στον ορό των ασθενών την γλυκόζη με βενζίνη Exxon απλή.

Χειρότερο και από θάνατο είναι επίσης να κάθεσαι να ακούς τους αγαπημένους σου να διαφωνούν για το αν θα σε αποσυνδέσουν και θα σε αφήσουν να πεθάνεις και το να ακούσεις τη γυναίκα σου να λέει: «νομίζω πρέπει να τον βγάλουμε από την πρίζα, έχουν περάσει δεκαπέντε λεπτά και θ’ αργήσουμε στην κράτηση για το εστιατόριο».   Αυτό που με ανησυχεί είναι να μην καταλήξω φυτό, οποιοδήποτε φυτό, και αυτό περιλαμβάνει και το καλαμπόκι, το οποίο υπό πιο χαρούμενες περιστάσεις μάλλον μου αρέσει. Και τελικά, είναι τόσο υπέροχο να ζεις για πάντα; Μερικές φορές βλέπω στις ειδήσεις ρεπορτάζ για κάποιους ψηλούς ανθρώπους που κατοικούν σε χιονισμένες περιοχές όπου όλος ο πληθυσμός ζει μέχρι τα 140 ή κάπου εκεί. Βέβαια το μόνο που τρώνε είναι γιαούρτι κι έτσι όταν πεθαίνουν δεν ταριχεύονται αλλά μάλλον παστεριώνονται. Και μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά τα υγιή άτομα πηγαίνουν παντού με τα πόδια διότι για προσπάθησε να βρεις ταξί στα Ιμαλάια. Θέλω να πω, θέλω πραγματικά να ζήσω σε ένα απομακρυσμένο μέρος όπου η κυρίως διασκέδασή είναι ποιός άντρας του χωριού μπορεί να σηκώσει ψηλότερα ένα βόδι με τα χέρια του;   Συνοψίζοντας, υπάρχουν δυο σαφώς διαχωρισμένες ομάδες, οι υποχόνδριοι και οι κινδυνολόγοι. Και οι δυο υποφέρουν με τον τρόπο τους, και ίσως κάποια από τα χαρακτηριστικά της μιας ομάδας επικαλύπτουν τα χαρακτηριστικά της άλλης, αλλά είτε είσαι υποχόνδριος, είτε κινδυνολόγος, αυτή τη χρονική περίοδο και τα δύο είναι πιθανώς καλύτερα από το να είσαι Ρεπουμπλικάνος.

Πηγή: www.lifo.gr

Είμαστε λίγοι και μας έχουν ζώσει!

«Ένα και δυό: τη μοίρα μας δεν θα την πει κανένας.

Ένα και δυό: τη μοίρα του ήλιου θα την πούμε εμείς.»

«Ήλιος ο πρώτος», Οδυσσέας Ελύτης

του Αντώνη Λαμπίδη, Πρόεδρο Δ.Σ. Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών

Διαβάζοντας το πεζογράφημα «Τα ίχνη της πυρκαγιάς» του Γιώργου Ιωάννου, αυτού του σεμνού στοχαστή που έφυγε τόσο πρόωρα από κοντά μας, η ματιά μου καρφώθηκε σε μια φράση: «Είμαστε λίγοι και μας έχουν ζώσει !» Ήταν  η φωνή ενός ιεροκήρυκα και το στηθοκόπημα που έκαμνε μια Κυριακή πάνω στον άμβωνα της Αχειροποιήτου. «Είμαστε λίγοι και μας έχουν ζώσει!», κραύγαζε κατακόκκινος. Τι πράγμα είμαστε αυτοί οι λίγοι και ποιοί μας έχουν ζώσει, δεν διευκρίνιζε. Το ΄λεγε όμως και το ξανάλεγε με τέτοιο πάθος, ώστε ο κατάμεστος ναός πήρε σε λίγο να συγκλονίζεται…  συνεχίζει χωρίς να δίνει απάντηση ο συγγραφέας¹.

Τέλειωσα την ανάγνωση του πεζογραφήματος, μα η σκέψη μου δεν έλεγε να διώξει αυτή τη φράση. Την επαναλάμβανα φωναχτά, μέχρι που αναρωτήθηκαν οι δικοί μου αν στέκω καλά.

«Ο καϋμός της ρωμιοσύνης, κραυγή του Γένους, συνεχίζει να αντηχεί μέσα στην ιστορία –προστίθενται και άλλοι καταποντισμοί μέσα στη ζωή της φυλής. Τώρα όμως ο μεταπρατικός κόσμος θα βρίσκεται σε άμυνα – ο νέος βάρβαρος θα έχει επενεργήσει στο σύστημα –παγκόσμια λαβίδα η αγκαλιά του θα τον συνθλίβει. Η πάλη άλλωστε ακόμα διαρκεί, ο αντίπαλος σηκώνεται, πέφτει, δεν το βάζει κάτω εύκολα. Πολλοί συντριμένοι δεν θα αντέξουν στην διαρκή εγρήγορση –θα ζητήσουν έτσι καταφύγιο πάλι στη ζεστή ορθοδοξία, την παντοτεινή αυτή μήτρα στους κόλπους της πόλης (της Θεσσαλονίκης). Άλλοι ενδίδουν στο σύστημα, γίνονται οι πράοι απολογητές του ανταγωνιζόμενοι μόνο τους βλοσυρούς συνηγόρους τους. Ο λαός όμως που οίδε, σώμα του ζωντανού Θεού, εμμένει, αφουγκράζεται το χτυποκάρδι των εποχών. Αυτός, όπως είπε ο ποιητής, «κρατά μέσα στις γροθιές του τους κινητήριους ιμάντες της οικουμένης…».

Δεν θα ησύχαζα, αν δεν αναζητούσα την απάντηση. Άνοιξα πολλά βιβλία. Στάθηκα με πολλή περίσκεψη στη μελέτη «Θεσσαλονίκη, τομή της μεταπρατικής πόλης», του Κωστή Μοσκώφ². Οι φράσεις που παρέθεσα από τον Επίλογο αυτού του βιβλίου άρχισαν να ξεδιαλύνουν το αίνιγμα.

Από τα μέσα του 19^ου αιώνα ξεκινά σταδιακά στον μαρτυρικό τόπο μας η εκτροπή. Η τύχη του ελληνισμού και οι ελπίδες για την αναγέννησή του παίζονται και χάνονται την πρώτη τριετία του Αγώνα. Χάσαμε την αυτοδυναμία μας, και δεχθήκαμε ασυλλόγιστα την εξάρτηση από την «πολιτισμένη Ευρώπη». Αφηγείται ο Κολοκοτρώνης:  ¨Εις τον πρώτον χρόνον της Επαναστάσεως είχαμε μεγάλη ομόνοια και όλοι ετρέχαμε σύμφωνοι… και αν αυτή η ομόνοια εβαστούσε ακόμη δυο χρόνους ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία… Αλλά δεν εβάσταξεν. Ήλθαν μερικοί και ηθέλησαν να γίνουν μπαρμπέρηδες εις του κασίδη το κεφάλι»³ .

Αμείλικτα τα ερωτήματα: Τι προκάλεσε τον αφελληνισμό της πολιτικής και την ξένη επέμβαση και επιβουλή; Πως καταποντίσθηκαν τα οράματα;

Η αγνή ελληνική ψυχή έδωσε τη θέση της στην χρησιμοθηρία και τον ωφελιμισμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δημιουργείται μια νόθα και ψευδεπίγραφη -κατ΄ουσίαν μεταπρατική- αστική τάξη, που ποτέ μέχρι σήμερα δεν κατόρθωσε «να βρεί τον εαυτό της». Μια τάξη χωρίς κοινωνική συνείδηση – και για αυτό ακριβώς παραπαίουσα- με μόνη πολιτική κληρονομιά το κομματικό πλιάτσικο. Η φαυλοκρατία, η ευνοιοκρατία και η αναξιοκρατία επεβλήθησαν  στην κοινωνία, την οποία και διέφθειραν μέχρις μυελού οστών. Η Προστασία, βάσει του Μεγάλου Σχεδιασμού, ποδηγέτησε την πνευματική ζωή του τόπου σπέρνοντας την θύελλα του «γλωσσικού», ενός τεχνητού προβλήματος, με ανομολόγητο στόχο να διασπάσει και να εξουδετερώσει την διανόηση -πράγμα που εν πολλοίς το πέτυχε.

Όχι, δεν επιρρίπτουμε τις ευθύνες στην Προστασία. Βρήκε και πάντοτε βρίσκει αχυράνθρωπους και μαριονέτες, συμπλεγματικά άτομα για «να κάνει τη δουλειά της». Εμείς οι λίγοι όμως διερωτηθήκαμε ποτέ τι αντιτάξαμε, ώστε να μην μπορέσουν οι ξένοι να κάνουν τη δουλειά τους; Όσοι εμπνευσμένοι άνθρωποι έζησαν και δημιούργησαν, θέλοντας να βοηθήσουν αυτό τον τόπο να ανακτήσει την αυθεντική του ταυτότητα, αυτοί οι γνησιότατοι  των ελλήνων, γεύθηκαν πίκρες και απογοητεύσεις.

Φθόνος, ως απότοκος μιας κακομοιριάς και μιας μειονεξίας, τυφλός φανατισμός και εμπάθεια για ό,τι το ελληνικό αποτελούν και καθορίζουν το κυρίαρχο πνευματικό φόντο της νεότερης Ιστορίας μας.

Μεσολάβησαν πολλές εκτροπές και ρήξεις, ανεπαισθήτως. Οι αλλοτριωτικοί μηχανισμοί πειθανάγκασαν τον έλληνα να απαρνηθεί το αυθεντικό του πρόσωπο, την ιδιομορφία του, ναι, αυτήν που σήμερα όσο ποτέ άλλοτε χλευάζεται από τους ποικιλώνυμους, ξιπασμένους  «εκσυγχρονιστές», οι οποίοι επιμένουν να θέλγονται από το «μεγαλείο» της εκφυλισμένης πλέον Δύσης και να απαξιώνουν το γνήσιο ελληνικό ήθος ως αναχρονιστικό.

Έτσι πορευόμαστε μέχρι σήμερα, σε προϊούσα αλλοτρίωση μέχρι του σημείου να τίθεται το πικρό ερώτημα «πόσο έλληνες είναι οι σημερινοί Έλληνες;».

΄Εχουν γραφεί εκατοντάδες –ίσως και χιλιάδες μελέτες, αναλύσεις και εκτιμήσεις για τα γενεσιουργά αίτια της σημερινής μας πλήρους αλλοτρίωσης. Όμως, η πλειονότητά τους αντανακλά τον υποκειμενισμό του συγγραφέα, γεγονός που καταλήγει σε μια αδυναμία ερμηνείας των πραγμάτων. Η σύγχυση ιδεών, η έλλειψη αξιακού και σταθερού προσανατολισμού ως συνιστώσες των πάσης φύσεως ιδεολογικών ρευμάτων που έχουν κατακλύσει την «διανόηση» δεν αφήνουν περιθώρια για ουσιαστική αφύπνιση.

Η σημερινή οικονομική κρίση, ως κύρια συνιστώσα των αλλοτριωτικών μηχανισμών, έχει ως στόχο την πλήρη τιθάσσευση και υποταγή μας στους σκοπούς του Σχεδιασμού. Εν τέλει, στην ολοσχερή εξαθλίωση της κοινωνίας. Αναφερόμενοι στον Σχεδιασμό, για τον οποίο οι αρχιτέκτονές και εκτελεστές του προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι αποκύημα της φαντασίας μας και προϊόν  μιας συνομωσιολογικής αντίληψης, εννοούμε ότι όλα όσα συμβαίνουν στην άσκηση της πολιτικής -με την ευρεία έννοια του όρου- δεν είναι τυχαία ή ακόμη προϊόν εξέλιξης των πραγμάτων. Ζούμε τον θρίαμβο των αχαλίνωτων και ανεξέλεγκτων «αγορών», ως κορύφωση του οικονομικού δαρβινισμού, μιας θεωρίας που διαμορφώθηκε στην Αγγλία τον ΙΘ΄αι. και εφαρμόστηκε στις Η.Π.Α. Η «κοινωνία της αφθονίας»  και ο «πολιτισμός της ευκολίας» διέφθειραν τα κοινωνικά στρώματα. Ας μην αγνοούμε ότι η συνεχής δημιουργία ψεύτικων αναγκών χειραγωγεί τα άτομα, μεταβάλλοντάς τα σε αθύρματα, δηλαδή ενεργούμενα των εξουσιαστών.

Το ελληνικό δράμα ευρίσκεται σε εξέλιξη. Αφ’ ότου δολίως διερράγησαν οι δεσμοί μας με την Παράδοση, την ελληνική φύση και τις αξίες μας, σήμερα βρισκόμαστε μετέωροι και ταπεινωμένοι. Για τις αιτίες της κακοδαιμονίας μας, που επιτέλους τώρα αντιληφθήκαμε,  «ο ένας τα ρίχνει στον άλλο» , κατηγορούνται οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, οι αχρείοι συνδικαλιστές, οι προνομιούχες και ευνοημένες από την εξουσία συντεχνίες, το αδηφάγο τοκογλυφικό τραπεζικό σύστημα κ.ο.κ. Η ιστορία διδάσκει ότι ο αυταρχισμός και η αλαζονεία της εξουσίας αποθηριώνει τις κοινωνικές τάξεις και αγελοποιεί τους πολίτες, αποκόπτοντας τους από τις ζωογόνες λαϊκές ρίζες και διαλύοντας το συλλογικό, κοινοτικό πνεύμα. Οι αρχομανείς πολιτικοί καλλιεργούν την ψυχολογία του γηπέδου και ωθούν τους «φιλάθλους-χούλιγκανς» σε αντιπαράθεση στις κερκίδες. Με αυτή την μέθοδο διασπούν και κατακερματίζουν την κοινωνία με στόχο να απομονώσουν και να περιθωριοποιήσουν τον πολίτη.

 Για να αντιμετωπισθεί η κρίση και να αναστραφεί η φθίονουσα πορεία επιβάλλεται, πρώτα από όλα, να επανεύρουμε την χαμένη πνευματικότητά μας, να επανακτήσουμε το πρόσωπό μας. Η ευδαιμονία μάς οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Αντίθετα, η «δυστυχία» οδηγεί σε ανάνηψη από πλάνες. Αυτό που κατ΄εξοχήν προέχει είναι η συνειδητοποίηση του ερέβους.

Ο τόπος μας έχει αστείρευτες δυνάμεις –πλην κατακερματισμένες. Ανασύνταξη, λοιπόν, και επιστράτευση όλων. Πνευματική και ψυχική ανάκαμψη. Αποτίναξη όλων των διαλυτικών ιδεών που έχουν κατακυριεύσει τις συνειδήσεις. Η Ελλάδα είναι αυτάρκης σε αγαθά, αρκεί να απαλλαγούμε από τις εξαρτήσεις και δεσμεύσεις που μάς έχουν επιβάλει.

Ήρθε η ώρα να πεθάνουμε για να ξαναγεννηθούμε…

Επίλογος

“Παράταιρος ο λόγος ο δυνατός

 μέσα σε μια πολιτεία που σωπαίνει.”

 

Ποιητική συλλογή «Κάτοψη», Γιάννης Ρίτσος.

 

1. Γιώργος Ιωάννου, Το δικό μας αίμα, Πεζογραφήματα. Δ΄έκδοση, Εκδόσεις Κέδρος, 1980.

2. Κωστής Μοσκώφ, Θεσσαλονίκη, τομή της μεταπρατικής πόλης. Τόμος α΄, β΄ έκδοση αναθεωρημένη. Στοχαστής.

3. Απομνημονεύματα,  Άπαντα Γ. Τερτσέτη, επιμ. Γ. Βαλέτα, σ. 255.

 

Αντώνης Χ. Λαμπίδης

Φεβρουάριος 2013

http://ardin-rixi.gr/archives/11177

Το πείραμα που έλυσε το πρόβλημα της φτώχειας – Πέτυχε, αλλά δεν εφαρμόστηκε!

Φανταστείτε μία πόλη στης οποίας τους κατοίκους η κυβέρνηση θα πρόσφερε σταθερό εισόδημα διαβίωσης, ανεξάρτητα από το ποιοι ήταν και τι έκαναν. Αυτό ακριβώς συνέβη πειραματικά, για μία χρονική περίοδο 4 ετών κατά τη δεκαετία του 1970, στον Καναδά, όταν κυβέρνηση και τοπική αυτοδιοίκηση αποφάσισαν να διασφαλίσουν ένα εγγυημένο μίνιμουμ εισόδημα στις φτωχότερες οικογένειες της πόλης Ντοφίν της Μανιτόμπα.

Λίγα πράγματα έχουν γίνει γνωστά σχετικά με τα αποτελέσματα του πειράματος στη μικρή πόλη αγροτών, καθώς η καναδική κυβέρνηση για άγνωστους λόγους προτίμησε να μη δημοσιοποιήσει τα πορίσματα.

Έπειτα, όμως, από πενταετή έρευνα και επίμονο αγώνα, η καθηγήτρια και κοινωνική ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο της Μανιτόμπα, Έβελιν Φόρτζετ, κατάφερε το 2009 να βρει πρόσβαση στα σχετικά αρχεία. Και αυτό που εξήγαγε ως συμπέρασμα ήταν ότι το εν λόγω πειραματικό πρόγραμμα θα μπορούσε να εφαρμοστεί και να λειτουργήσει με εξαιρετικά ποσοστά επιτυχίας.

Σε αντίθεση με το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, η οποία απευθύνεται μονάχα σε άτομα τα οποία πληρούν τις απαιτούμενες προϋποθέσεις, το σχέδιο «Μίνιμουμ Εισόδημα» απευθυνόταν σε όλους, όντας το πρώτο και το μόνο τέτοιου τύπου ανοικτό πρόγραμμα κοινωνικής στήριξης που τέθηκε ποτέ σε λειτουργία, όχι μόνο στον Καναδά, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Δυστυχώς, όμως, τερματίστηκε αναπάντεχα το 1978, όταν ο Καναδάς επλήγη από ισχυρή οικονομική ύφεση.

Αρχικά, το πείραμα είχε συλληφθεί ως πιλοτικό πρόγραμμα το οποίο αφορούσε στην αγορά εργασίας. Αυτό που ήθελε να μάθει η κυβέρνηση ήταν τι θα συνέβαινε αν ο καθένας ξεχωριστά στην πόλη λάμβανε ένα σταθερό εισόδημα και, ειδικότερα, εάν οι άνθρωποι θα εξακολουθούσαν να θέλουν να εργαστούν. Και αποδείχτηκε πως όντως οι άνθρωποι δεν θέλησαν να εγκαταλείψουν τις εργασίες τους.

Δύο μονάχα τμήματα της εργατικής δύναμης της μικρής πόλης μείωσαν το χρόνο εργασίας τους ως αποτέλεσμα του προγράμματος: οι μητέρες και οι έφηβοι. Οι μεν λόγω του ότι είχαν πλέον τη δυνατότητα να περάσουν περισσότερο χρόνο με τα νεογέννητα βρέφη τους και οι δε επειδή η πίεση να συνεισφέρουν στο εισόδημα των οικογενειών τους δεν ήταν πια τόσο πιεστικό.

Στην περίοδο κατά την οποία βρισκόταν σε ισχύ το πρόγραμμα, οι επισκέψεις στα νοσοκομεία μειώθηκαν κατά 8.5%: λιγότερα εργατικά ατυχήματα, λιγότερες επισκέψεις στα εξωτερικά ιατρεία νοσοκομείων λόγω αυτοκινητιστικών ατυχημάτων και περιστατικών οικογενειακής βίας, αλλά και λιγότερα προβλήματα ψυχιατρικής φύσεως.

Με σημερινούς όρους, μία αντίστοιχη μείωση της τάξης του 8.5% στα περιστατικά ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης σε ολόκληρο τον Καναδά θα απέφερε στην κυβέρνηση 4 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.

Εάν ένας τέτοιος τύπος προγράμματος κοινωνικής στήριξης μπορούσε να εφαρμοστεί σε μεγαλύτερα τμήματα πληθυσμού και αποδειχθεί αποτελεσματικότερο από κάθε άλλο πρόγραμμα πρόνοιας, τότε γιατί ο Καναδάς, αλλά και άλλες χώρες στον κόσμο δεν έχουν επιχειρήσει να το θέσουν σε εφαρμογή;

Καθώς τονίζει η Έβελιν Φόρτζετ, το μεγαλύτερο ίσως εμπόδιο είναι η υπερίσχυση των αρνητικών στερεότυπων για τους φτωχούς: «είναι βαθιά ριζωμένη στις συνειδήσεις των ανθρώπων η πεποίθηση ότι δεν θα έπρεπε να προσφέρουμε στους ανθρώπους χρήματα για το τίποτα»…

http://gr.news.yahoo.com/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CE%AF%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%BB%CF%85%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%86%CF%84%CF%8E%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82—%CF%80%CE%AD%CF%84%CF%85%CF%87%CE%B5–%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%AC-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CF%86%CE%B1%CF%81%CE%BC%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%B5—172029352.html

Ξύπνα, καημένη Αναστασιά!

Του Δημοσθένη Παπαμάρκου υπ. διδάκτορος Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης που δημοσιεύτηκε σήμερα στην Ελευθεροτυπία.

Λέει ένα δημοτικό τραγούδι: Το βλέπεις εκείνο το βουνό, το πιο ψηλό από τ’ άλλα που ‘χει ανταρίτσα στην κορφή και καταχνιά στη ρίζα εκεί ‘ναι πύργος γυάλινος, πύργος μαλαματένιος εκεί κοιμάται μια ξανθή, μιας χήρας θυγατέρα και πώς θα την ξυπνήσουμε και πώς θα της το πούμε;
Ξύπνα, καημένη Αναστασιά

Χρονολογείται πριν από την επανάσταση του 1821 και η «ξανθή Αναστασιά» δεν είναι άλλη από το λαό των Ελλήνων και την ελευθερία του που είναι πλακωμένοι από το πάπλωμα της τουρκικής κατοχής. Ο τελευταίος στίχος του τραγουδιού, κομμένος στη μέση, επιτάσσει με την τραχύτητά του την προστακτική του «ξύπνα».

Αναφέρω το τραγούδι γιατί ακούγοντάς το τις προάλλες κάτι με έκανε να σταθώ στον προτελευταίο του στίχο «και πώς θα την ξυπνήσουμε και πώς θα της το πούμε;». Κατάσταση κρίσης τότε -πριν από τον ξεσηκωμό του 1821-, κατάσταση κρίσης και τώρα. Αναλογίες θα μπορούσαν ίσως να βρεθούν, αλλά δεν θα ήταν ούτε δόκιμο ούτε και χρήσιμο. Ο λόγος που παρατάσσω τις δύο χρονικές περιόδους είναι γιατί και οι δύο προβάλλουν με ένταση το ερώτημα: πώς να της το πούμε;

Μέχρι πριν σπάσει το απόστημα της ελληνικής κρίσης, την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα την είχαν αναλάβει εργολαβία τα πολιτικά κόμματα. Η απαξίωση του λόγου τους όμως είναι τόσο έκδηλη πια, που η αναφορά και μόνο σε αυτήν έχει καταντήσει κλισέ. Οι κομματάρχες πάντοτε διαγκωνίζονταν για το ποιος θα μας «αφυπνίσει» κι αν κάποτε δείχναμε ανοχή στις διακηρύξεις τους, τώρα πια δεν υπάρχει τέτοια διάθεση.

Από την άλλη, σ’ αυτές τις πολιτικές ασκήσεις επί χάρτου κι ο λαός δεν ήταν αμέτοχος. Το πιο δημοφιλές εγκεφαλικό παίγνιο στα καφενεία μετά την πρέφα ήταν η «κυβερνολογία». Αρα η ένταση με την οποία επανακάμπτει τώρα ήταν αν μη τι άλλο αναμενόμενη. Απόηχος αυτής της πολιτικής κουλτούρας του καφενείου ήταν και είναι επίσης οι παρεμβάσεις διαφόρων προσώπων, που λόγω θέσης θεωρούν ότι έχουν άποψη – ή μάλλον καλύτερη άποψη. Ο εσμός καθηγητάδων-οικονομολόγων που αναλύουν και προτείνουν γιατί τα έχουν σπουδαγμένα και άρα τα ξέρουν και καλύτερα, συγγραφέων-λογίων που επίσης γνωρίζουν καλύτερα μιας και είναι κι αυτοί άνθρωποι των γραμμάτων, δημοσιογράφων και εταιρικών στελεχών που λόγω επαγγέλματος έχουν καλύτερη θεώρηση, μπορεί να έχει διογκωθεί, αλλά και πάλι δεν είναι κάτι το καινούργιο. Αυτές οι celebrity πόρνες της «διανόησης» πουλούσανε χρόνια τώρα κρέας στα στέκια της εξουσίας.

Η κρίση όμως άλλαξε το βαθμό και τον τρόπο με τον οποίο η κοινωνία ενεπλάκη σε αυτόν το δημόσιο διάλογο περί σωτηρίας της χώρας. Γνήσιο γέννημά της είναι ο ιδιότυπος προεπαναστικού τύπου προβληματισμός που αρχίζει και διαποτίζει τα διάφορα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Αρκεί να βρεθούμε σε μέρη που κυκλοφορούν άνθρωποι, για να ακούσουμε την εξής ερώτηση να επαναλαμβάνεται: και τι θα κάνουμε; Δεν είναι το επιφώνημα του ηττημένου που παραιτείται στη μοίρα του. Είναι η αληθινή απορία ενός λαού που επιζητά τη λύση σ’ ένα πρόβλημα που απειλεί να τον εξοντώσει. Σ’ αυτή την απορία και αίτημα για λύση δεν μπορούν να απαντήσουν οι βαρύγδουπες αναλύσεις των διανοουμένων. Οι γραφιάδες και ρήτορες καιρό τώρα δεν μοιράζονται τον ίδιο χώρο και χώρα με το λαό, την πλέμπα. Και γι’ αυτό δεν μπορούν όχι μόνο να τον καταλάβουν, αλλά ούτε καν να μιλήσουν τη γλώσσα του.

Ο εχθρός δεν είναι «εξωτερικός», αλλά το καθήκον παραμένει επαναστατικό. Το ερώτημα που θέτει ο λαός απλά, το απαντά ο ίδιος εξίσου απλά. Δεν έχει ανάγκη τις από καθ’ έδρας αναλύσεις διαφόρων που μαζί με τις όποιες λύσεις προτείνουν κυρίως το εγώ τους. Ο λαός είναι ο μόνος που μπορεί να απαντήσει καίρια, γιατί είναι ο μόνος που βιώνει και δρα. Αλλωστε με τη σοφία του έχει ήδη πει: Ξύπνα, καημένη Αναστασιά!

ΥΓ. Με το που πληροφορήθηκα την πυρπόληση του εργοταξίου της Ελληνικής Εταιρείας Χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής από πολίτες, συνειδητοποίησα, τελικά, ότι ο λαός δεν χρειάζεται πάτρωνες. Μπορεί ακόμα να απαντά στην ανομία.

http://ardin-rixi.gr/archives/11167