«O Kεμάλ σκότωσε τους Έλληνες, και ζείτε σήμερα εδώ»

Η εφημερίδα Ζαγκάλισα είναι μία ελληνική πομακική εφημερίδα, και ομολογουμένως τολμάει να κάνει συχνές και άκρως ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις. Δείτε τι προσπαθούν να επιτύχουν με την προπαγάνδα τους οι Τούρκοι με τη βοήθεια του προξενείου βεβαίως. Οι Έλληνες πολιτικοί δεν θα μπορούν να προσποιούνται πλέον για αυτά που συμβαίνουν. Αυτά διδάσκουν οι χοτζάδες στη Θράκη – Ως πότε θα υπάρχει η ανοχή; Πληροφορηθήκαμε από νεαρό Πομάκο ο οποίος φοίτησε σε κουράν-κουρσού (μαθήματα Κορανίου) τι του δίδασκε ο ιμάμης επί χρόνια: «Το μάθημα δεν ήταν μόνο θρησκευτικό, ήταν και πολιτικό», μας είπε. Στο πολιτικό κομμάτι, να τι του δίδασκε ο χότζας για την καταγωγή του: «Μας έλεγε ότι δεν πρέπει να υπάρχουν μεταξύ μας ρατσιστικές διαφορές. Δηλαδή, δεν πρέπει να υπάρχουν διαχωρισμοί. Τι θα πει Πομάκοι και Τούρκοι; Είμαστε όλοι Τούρκοι. Είναι αμαρτία να λες ότι είσαι Πομάκος και επί πλέον παίζεις το παιχνίδι των Ελλήνων και κάνεις ζημιά στην Τουρκία». Για τα πομακικά: «Να τα μιλάς όλο και λιγότερο. Κάποια στιγμή να μην τα μιλάς καθόλου. Αυτή η γλώσσα σε μπερδεύει. Τα τουρκικά είναι καλύτερη γλώσσα από αυτά. Τα τουρκικά είναι ανώτερα. Θα σε βοηθήσουν στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο. Όταν μεγαλώσεις μπορώ να σε στείλω να σπουδάσεις δωρεάν στην Τουρκία σε κάποιο θρησκευτικό σχολείο (ιμάμ-χατίπ)». Για την Τουρκία και τον Κεμάλ Μουσταφά: «Η Τουρκία είναι η πατρίδα μας. Όλοι από αυτήν ερχόμαστε. Εσείς ζείτε σήμερα εδώ χάρη στον Ατατούρκ! Αν δεν υπήρχε αυτός, εσείς σήμερα δεν θα ζούσατε εδώ. Αυτός σκότωσε τους Έλληνες και μπορείτε σήμερα να ζείτε εδώ. Η Ελλάδα φοβάται την Τουρκία και για αυτό κανένας δεν θα σας πειράξει. Η Τουρκία σας προστατεύει!». Αυτό είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι από όσα λέγονται στα …μαθήματα, μέσα στα εκατοντάδες θρησκευτικά παρασχολεία (κουράν-κουρσού) που έχει φτιάξει η Τουρκία εντός της ελληνικής Θράκης. Με έμφαση στα χωριά όπου ζουν Πομάκοι και τις γειτονιές των αθίγγανων, εκατοντάδες θρησκευτικοί λειτουργοί που πληρώνονται απευθείας από το τουρκικό κράτος, διδάσκουν στα μικρά παιδιά, μίσος για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Εκμεταλλεύονται το θρησκευτικό συναίσθημα των ανθρώπων και τους μετατρέπουν σε Ταλιμπάν! Η αποκάλυψη αυτή είναι για εκείνους τους «υπεύθυνους» χριστιανούς της οκάς (πολιτικούς, διπλωμάτες, αναλυτές, καθηγητές, δημοσιογράφους κ.ά.), οι οποίοι έχουν ακόμα παραισθήσεις για το τι συμβαίνει στην ελληνική Θράκη και μιλάνε για καθεστώς αρμονικών σχέσεων, γέφυρες φιλίας και παρόμοιες πολιτικάντικες ανόητες ρητορείες. Στα κουράν-κουρσού ετοιμάζονται οι νέοι ταλιμπάν της περιοχής με την ευλογία ψευτομουφτήδων και μουσουλμάνων πολιτικών. Όταν θα τους δείτε στο μέλλον να μην τρίβετε τα μάτια σας! (εφημ. Πομάκων zagalisa) Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Οι ρίζες της σημερινής μας οικονομικής χρεοκοπίας βρίσκονται στο μαύρο καλοκαίρι της Κυπριακής Τραγωδίας του 1974

Kίμωνος, του Αθηναίου (γραμμένο αποκλειστικά για τοhttp://www.istorikathemata.com/)

 Η μεταπολιτευτική δημοκρατία γεννήθηκε πάνω στα ερείπια μιας μεγάλης εθνικής καταστροφής, την οποία ξεπερνά σε σημασία μόνο ο ξεριζωμός του Ελληνισμού της Ιωνίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης. Οι μέρες που διάγουμε σηματοδοτούν την οριστική κατάρρευση της μεταπολίτευσης, υπό το βάρος της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας. Όμως, πολύ πριν χρεωκοπήσει οικονομικά, η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία είχε χρεωκοπήσει ηθικά.  Η σημερινή της κατάρρευση, μέσα σε μία ατμόσφαιρα σήψης, αποσύνθεσης και ηθικής παρακμής, ήταν  προδιαγεγραμμένη και έχει σε μεγάλο βαθμό τις ρίζες της σε εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Την προδίκασε η αδυναμία της, ή ακριβέστερα η συνειδητή της άρνηση, να αποκαθάρει το άγος του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής και να αποδώσει δικαιοσύνη για  την Κυπριακή Τραγωδία. Τιμωρώντας όσους άνοιξαν την Κερκόπορτα στο Πεντεμίλι της Κυρήνειας και τιμώντας όσους προέταξαν τα στήθη τους, υπερασπιζόμενοι τέσσερις χιλιάδες χρόνια ελληνικής ιστορίας στο νησί του Ευαγόρα.

Δεν υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό σε αυτή τη διαπίστωση. Ούτε η μοίρα της ελλαδικής κοινωνίας το είχε γραμμένο – για όσους την θεωρούν πλοηγό της ζωής, ούτε ο Θεός μας τιμώρησε – για όσους πιστεύουν στην ύπαρξή Του.Απλά, η ηθική συγκρότηση μιας κοινωνίας, αποτελεί ασφαλή οδηγό και πρόκριμα για την κατάληξή της. Μία κοινωνία που ανέχτηκε τον ενταφιασμό της διερεύνησης των ευθυνών για μία τέτοια εθνική καταστροφή, ήταν θέμα χρόνου να συναντήσει την επόμενη.Τριάντα πέντε (και κάτι) χρόνια μετά, είναι ασήμαντος ιστορικός χρόνος. Θα μπορούσε να είχε συμβεί αργότερα, ή και νωρίτερα, ήταν όμως νομοτελειακό πως η κατάρρευση θα ερχόταν. Τα συμπτώματα της Ύβρεως που διαπράχθηκε ήσαν πολλά και εξόφθαλμα αλλά και το δέλεαρ που έπεισε το κοινωνικό σώμα να ανεχθεί τη συγκάλυψη, κι αυτό ήταν ευδιάκριτο.

Η Ύβρις υπήρξε τεράστια, ανήκουστη. Κανείς δεν τιμωρήθηκε για την ανείπωτη Τραγωδία! Οι στρατηγοί, ναύαρχοι, πτέραρχοι, και ό,τι άλλο τέλος πάντων ήταν τότε, που σχεδίασαν και εκτέλεσαν το πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου (ή δεν έκαναν τίποτα για να το εμποδίσουν, αρκούμενοι στο να μιλούν με τους Αμερικανούς και τον ξένο «παράγοντα»), έζησαν – ή ζουν ακόμα – εν τιμή, απολαμβάνοντας τίτλους, συντάξεις και προνόμια. Όσοι ολιγώρησαν μπροστά στον εισβολέα (ενώ ίσως είχαν αποδειχθεί «λιοντάρια» στο πραξικόπημα), δεν ελέγχθηκαν ποτέ. O θλιβερός θίασος που υποδυόταν την «ελληνική κυβέρνηση» κατά το πραξικόπημα και την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής, δεν αντιμετώπισε ποτέ τη δικαιοσύνη. Οι πολιτικοί άνδρες που ανέλαβαν τα ηνία στις 23 Ιουλίου, δεν έδωσαν ποτέ εξηγήσεις για όσα έκαναν ή, το κυριότερο, παρέλειψαν να κάνουν, για να υπερασπιστούν την μεγαλόνησο από την ολοφάνερα επικείμενη δεύτερη φάση των επιχειρήσεων.

Απεναντίας, όσοι ρίχτηκαν στις 20 Ιουλίου στον αγώνα, με το πάθος που πραγματικά ταίριαζε σε όσους αξιώθηκαν τέτοια τιμή, υβρίστηκαν, συκοφαντήθηκαν και αφέθηκαν ανενδοίαστα στη λήθη, στην αδιαφορία και στην απαξίωση. Και όσοι από αυτούς είχαν την ατυχία να απωλέσουν τη σωματική τους αρτιμέλεια ή την ψυχική και σωματική τους υγεία, υπέστησαν απίστευτους εξευτελισμούς από τη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία. Οι νεκροί, οι τραυματίες, οι αγνοούμενοι,  οι πρόσφυγες, τα ορφανά, οι κακοποιημένες γυναίκες της εισβολής, αφέθηκαν να ξεχαστούν. Τι τύχη είχε μία δημοκρατία που διαπράττει τέτοια ανομία; Δεν ήταν φανερό πού θα κατέληγε;

Η Κυπριακή Τραγωδία του 1974 δεν είναι όμως ένα οποιοδήποτε γεγονός. Πρόκειται για μία πολιτικο-στρατιωτική ήττα που σημαδεύει ανεξίτηλα την Ιστορία του Έθνους και υποθηκεύει το μέλλον του Ελληνισμού σε μία πανάρχαια κοιτίδα του.  Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που αρνείται να διερευνήσει τα αίτια ενός τέτοιου εφιάλτη, επικαλούμενη πως θα διαταραχθούν οι σχέσεις της χώρας με τον «ξένο παράγοντα»; Τι είδους κοινωνία είναι αυτή που ανέχεται, λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια μετά την τραγωδία, υποκριτικό «άνοιγμα» του φακέλου της Κύπρου για να εξυπηρετηθούν εκλογικές σκοπιμότητες της στιγμής; Δεν της αξίζει να καταρρεύσει μέσα στη γενική καταισχύνη; Μία δημοκρατία που αφήνει άταφους και λησμονημένους τους ήρωές της και ατιμώρητους τους υπεύθυνους μίας ιστορικής καταστροφής, επειδή «…ανακύπτει κίνδυνος να προκύψουν γεγονότα ικανά να διαταράξουν τας διεθνείς σχέσεις της Ελλάδος μετ’ άλλων κρατών…», δεν έχει προδιαγράψει το μέλλον της; Δεν ήταν φανερό πως η κοινωνία της θα άκουγε κάποτε  έναν gauleiter από την Εσπερία να δηλώνει ωμά πως «η εθνική κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό»;

Ξέρω πως πολλοί θα καγχάσουν με όσα υποστηρίζει αυτό το σημείωμα. «Τι σχέση έχει», θα πούν, «η οικονομική μας χρεωκοπία, με τα όσα έγιναν το καλοκαίρι του 1974»; “It’s the economy stupid!”, θα φωνάξουν οι γιάπηδες του LSE και του Harvard. Ποιά Κύπρος; Εδώ μιλάμε για ΑΕΠ, spreads, CDS, το διογκωμένο δημόσιο, τα swaps,  τι είναι αυτά που μας λές;  Πικρό και παγωμένο θα είναι όμως το γέλιο τους. Γιατί όλοι ξέρουμε πως μία κοινωνία χρεωκοπεί οριστικά, μόνο όταν διαλυθεί το σύστημα αξιών της. Αυτό είναι που της επιτρέπει να σταθεί όρθια και να αντέξει φυσικές και οικονομικές καταστροφές, πολέμους, αναποδιές και δυστυχίες. Η ελλαδική κοινωνία υπονόμευσε το σύστημα αξιών της, όταν απέστρεψε το πρόσωπο από την κυπριακή τραγωδία, για να κυνηγήσει την επίπλαστη οικονομική ευμάρεια της μεταπολίτευσης. Και τώρα είναι γονατισμένη και ανίκανη να αντιδράσει. Θα στοιχημάτιζε κανείς, έστω και μία πεντάρα, πως η ελλαδική κοινωνία έχει τη δύναμη να αντέξει μία πτώχευση; Γιατί, το δίλημμα του αν μπορεί να αντέξει κάτι πιο επώδυνο (όπως π.χ. την ανάγκη να υπερασπιστεί ενόπλως την ανεξαρτησία και την ακεραιότητά της), αρνούμαι ακόμη και να το εκφέρω ….

Πιστεύω πως η προσπάθεια που έκανε η κοινωνία μας να αποστρέψει το πρόσωπο από (τις ευθύνες της και το χρέος της προς) την Κύπρο, οδήγησε σε  καταστάσεις περίεργες. Η πολιτική μας ηγεσία, γιορτάζει κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου την επάνοδο της Δημοκρατίας, με μία glamorous (παλαιότερα τουλάχιστον) δεξίωση της Προεδρίας. Η δεξίωση αυτή και ο χρόνος τέλεσής της, ενσαρκώνει την τραγωδία που ανεπίγνωστα μάλλον, έζησε η δική μου γενιά – η γενιά της μεταπολίτευσης, των σημερινών πενηντάρηδων. Ποτέ δεν κατάφερα να συνέλθω από την διαπίστωση πως  την ώρα εκείνη, της 23^ης Ιουλίου του 1974, που εγώ ανέμιζα μία σημαία στην Αθήνα πανηγυρίζοντας για την κατάρρευση της δικτατορίας, κάποια παιδιά της γειτονιάς μου, της πόλης μου, του συγγενικού μου κύκλου, της διπλανής πόρτας τελικά, πέθαιναν μαχόμενοι στην Κυπριακή Γή, σε μία μάχη αισχρά προδομένη.

 

Την ίδια ακριβώς ώρα που εγώ ανέμιζα τη σημαία και όλοι γύρω μου πανηγύριζαν, στην Κύπρο, η ΕΛΔΥΚ υπερασπιζόταν το στρατόπεδό της και τα όπλα της έπαιρναν φωτιά. Η ελλαδίτικη Α’ Μοίρα Καταδρομών έθαβε 30 καρβουνιασμένα παλικάρια, θύματα της γελοιότητας αυτών που δεν λογοδότησαν ποτέ, και έπαιρνε θέση για τη μάχη που κράτησε ελεύθερο το αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Η 33^ηΜοίρα Καταδρομών είχε παραδώσει στην αγκαλιά του Πενταδάκτυλου τονΤαγματάρχη Κατσάνη και στην Αθανασία τους 120 αξιωματικούς και καταδρομείςτης που προσπάθησαν να κλείσουν με τα κορμιά τους το ρήγμα της Κυρήνειας, από όπου έμπαινε σιδερόφρακτος πια ο Αττίλας. Η 31^η Μοίρα Καταδρομών αγρυπνούσε φυλάγοντας τη ρημαγμένη Κυπριακή Γή, ανασταίνοντας με τη λαμπρή της δράση από τον Πενταδάκτυλο ως το Πυρόι, το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Πλαστήρα. Και η Δόξα μελετούσε το ανάστημα του Παύλου Κουρούπη, του Ελευθέριου Τσομάκη και των λαμπρών συμμαχητών τους, που διάλεξαν να στοιχειώσουν την Κυρήνεια με τη θυσία τους, παρά να φύγουν.Εμείς όμως στην Αθήνα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, τίποτα από αυτά δεν γνωρίζαμε και τίποτα από αυτά δεν φαινόταν να μας νοιάζει. Το πανηγύρι της Μεταπολίτευσης, μόλις είχε ξεκινήσει. Δεν το σταματούσε ούτε η κλαγγή των όπλων, ούτε ο ορυμαγδός της μάχης από τη μαρτυρική Κύπρο. Δεν το σταμάτησε ούτε ο Αττίλας ΙΙ. Μόνο τώρα πια σταματάει, μάλλον με τον τρόπο που του άξιζε ….

Θα πρότεινα στο σημείο αυτό, πριν αποτιμήσει ο αναγνώστης τα όσα έγραψα σε αυτό το σημείωμα, να κάνει λίγο ακόμα υπομονή, και να γυρίσει τη ματιά του 80 χρόνια πίσω, για να κάνει μία σύγκριση. Για να σκεφτεί, αν ο ισχυρισμός του σημειώματος αυτού πως η ρίζα της χρεωκοπίας βρίσκεται στην απροθυμία της ελλαδικής κοινωνίας να αποκαθάρει το άγος του 1974, έχει κάποια βάση. Το Σεπτέμβρη του 1922, φαινόταν να καταρρέει όχι μόνο η «Μεγάλη Ιδέα» αλλά ολόκληρο το Ελληνικό Κράτος. Τελείωνε με το χειρότερο δυνατό τρόπο μία πολεμική περιπέτεια δέκα ετών.  O διπλασιασμός της εδαφικής έκτασης της χώρας (1912-13) κινδύνευε να εξανεμιστεί από την οδυνηρή ήττα στη Μικρά Ασία, που έθετε σε κίνδυνο την ύπαρξη του Έθνους. Τα πάντα κατέρρεαν. Τα θλιβερά απομεινάρια μιας ένδοξης Στρατιάς διέρρεαν σε αποσύνθεση, μαζί με πλήθη προσφύγων που ετοιμάζονταν να περάσουν το Αιγαίο και να έλθουν στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Ας κάνει τώρα ο αναγνώστης ένα μικρό χρονικό άλμα: μόλις 18 χρόνια μετά, και μάλιστα ύστερα από μία περίοδο ανώμαλου πολιτικού βίου και αλλεπάλληλων στρατιωτικών κινημάτων,  μία επίσημη χρεωκοπία (1932) και μία τετράχρονη δικτατορία, το ίδιο Έθνος έγραφε την εποποιία του ’40, γονατίζοντας κυριολεκτικά (τη μία) και ηθικά (την άλλη), δύο αυτοκρατορίες της εποχής. Πώς επετεύχθη αυτό; Θα είχε συμβεί αν δεν είχε αποκαθαρθεί το άγος της Μικρασιατικής Καταστροφής με την δίκη και την εκτέλεση των 6; Θα είχε καταφέρει χωρίς αυτή την κάθαρση, η ηγεσία της εποχής, να συγκροτήσει τη Στρατιά του Έβρου και να επιτύχει τους όρους της Λωζάνης; Θα είχε σταθεί όρθιο το Έθνος; Αμφίβολο. Του «Έθνους η ειμαρμένη» απαίτησε Κάθαρση. Τιμωρία. Για κάποιους ίσως άδικα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.

Ας συγκρίνει λοιπόν τώρα ο αναγνώστης, το τότε και το σήμερα. Η φτωχή, ηττημένη, ταπεινωμένη Ελλάδα του 1922, μετά την Κάθαρση της Μικρασιατικής Τραγωδίας στάθηκε στα πόδια της και ανάγκασε 18 χρόνια μετά όλη την οικουμένη να υποκλιθεί στο μεγαλείο της ελληνικής ψυχής. Αντίθετα, η ευημερούσα Ελλάδα του 1974, «ταϊστηκε»  με «δημοκρατία», «σοσιαλισμό» και «οικονομική ανάπτυξη», και  αγνόησε  την ιστορική αναγκαιότητα και την αδήριτη εσωτερική ανάγκη του κοινωνικού σώματος  για τιμωρία των ενόχων της Κυπριακής Τραγωδίας. Τριάντα επτά χρόνια μετά, και αφού είδε να περνά μπροστά της τόσος πλούτος όσος ίσως δεν είχε εμφανιστεί σε καμμία άλλη περίοδο του ελεύθερου βίου της, η Ελλαδική κοινωνία καταρρέει παταγωδώς. Καταρρέει, βασανιστικά και εξευτελιστικά, περίγελως των Εθνών της Γης. Μη έχοντας ηθική πυξίδα, εκμαυλισμένη και αποπροσανατολισμένη, διαλύεται αδυνατώντας να βρεί στήριγμα στην εθελόδουλη μεταπολιτευτική πολιτικήelite, αλλά και στη γελοία, νεο-πλουτίστικη οικονομική elite (της οποίας οι «εκλεκτοί», κάποτε διασκέδαζαν εκτοξεύοντας αλλήλοις αστακούς, σε εκείνα τα «υπέροχα» καλοκαιρινά μυκονιάτικα parties της περιόδου του Χρηματιστηρίου, έξοχα δείγματα της αισθητικής μιας μεταπολίτευσης που οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια του Κυπριακού Ελληνισμού).

Μετά από αυτή την ιστορική αντίστιξη, ας καγχάσει όποιος θέλει για το περιεχόμενο αυτού του άρθρου. Αν μπορεί, φυσικά.  Οι σκιές του Κυπριακού καλοκαιριού του 1974, και το βλέμμα εκείνου του αγοριού μπροστά στον τοίχο που κραυγάζει μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της φωτογραφίας «Κανένας  δεν ξεχνά, Τίποτα δεν ξεχνιέται!» θα στοιχειώνουν για πάντα τις μέρες μας.  Η Κύπρος τιμωρεί διαχρονικά και αυτούς που «εμήδισαν», και αυτούς που την ξέχασαν. Μάλλον, δεν θα καταφέρουμε να μάθουμε με σιγουριά αν κάποιοι «εμήδισαν», απλά το υποπτευόμαστε. Σίγουρα όμως, η ελλαδική κοινωνία επέλεξε να ξεχάσει. Αλλά, όπως μαρτυρά ο σοφός λαός, όπως στρώνει κανείς, έτσι κοιμάται.

http://www.istorikathemata.com/2011/07/1974.html

Η κρίση στη Συρία και ο Ελληνισμός

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Τώρα που επιτέλους σταθεροποιήθηκε, μετά από αρκετούς μήνες, η πολιτική κατάσταση και χωρίς να παραβλέπουμε τις οικονομικές δυσκολίες νομίζω ότι είναι καιρός να ασχοληθούμε σοβαρά και με ορισμένα κρίσιμα θέματα της Εξωτερικής Πολιτικής. Η κρίση στη Συρία έχει μεγάλο ενδιαφέρον για την Ελλάδα. Είναι γνωστό ότι κατά τους τελευταίους μήνες το καθεστώς του υιού Άσσαντ αντιμετωπίζει με βία και με αιματηρές μεθόδους την εξέγερση των αντιπολιτευομένων. Είναι επίσης γνωστό ότι η Ρωσία και το Ιράν διάκεινται συμπαθώς προς τον Άσσαντ ενώ οι ΗΠΑ και η Δυτική Ευρώπη απειλούν να παρέμβουν υπέρ των αντιφρονούντων. Το κλίμα γίνεται εύφλεκτο μετά την κατάρριψη τουρκικού αεροσκάφους την Παρασκευή 22 Ιουνίου από το συριακό πυροβολικό. Η ειδησεογραφία εμπλουτίσθηκε από πλευράς ελληνικού ενδιαφέροντος με τον φόνο κατά τη διάρκεια ταραχών μιας ελληνίδας που ήταν παντρεμένη με ελληνορθόδοξο κληρικό στη Συρία. 

Η Ελλάς έχει πολλούς λόγους να ενδιαφέρεται για τις εξελίξεις αυτές. Πρώτον υπάρχει το ερώτημα πού βαδίζει η Συρία. Αν τον Άσσαντ διαδεχθεί ένα ισλαμιστικό καθεστώς δεν πιστεύω ότι θα επικρατήσει μεγαλύτερη σταθερότητα. Οι Άσσαντ, πατήρ και υιός, διοικούσαν αυταρχικότατα, αλλά είχαν βρει ένα modus vivendi με το Ισραήλ αφού έχασαν τα υψώματα του Γκολάν στον αραβο-ισραηλινό πόλεμο του 1967 και αφού κατάλαβαν ότι δεν είναι εύκολο να τα ξανακερδίσουν παρά την μερική υποχώρηση του Ισραήλ το 1973. Αν επιβληθεί ισλαμικό καθεστώς οι σχέσεις με το Ισραήλ θα διαταραχθούν δεδομένης και της γενικότερης αναφλέξεως που προκάλεσε στην περιοχή η «αραβική ἀνοιξη». Και φυσικά ένας νέος πόλεμος στη Μέση Ανατολή δεν θα είναι θετική εξέλιξη για την οικονομία μας, την ενεργειακή μας τροφοδοσία και τον τουρισμό μας.

Υπάρχει και η παράμετρος των τουρκοσυριακών σχέσεων. Ο πατέρας Άσσαντ είχε φιλοσοβιετική τοποθέτηση επί εποχής Ψυχρού Πολέμου και οι σχέσεις του με τη ΝΑΤΟϊκή Τοιρκία ήταν κακές. Εξάλλου η Συρία ποτέ δεν ξέχασε τα εδάφη της και τους αραβικούς πληθυσμούς που άρπαξε η Τουρκία με την ανοχή των Γάλλων το 1937. Πρόκειται για την περιοχή που οι Τούρκοι ονομάζουν Νομό της Αλεξανδρέττας (Ισκεντερούν Σαντζάκ) και οι Σύροι ονομάζουν Χατάϋ. Βρίσκεται σα σύνορα των δύο χωρών απέναντι ακριβώς από την κατεχόμενη χερσόνησο Καρπασία της Κύπρου. Ακούγονται φήμες ότι κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στη Μεγαλόνησο το 1974 ο Άσσαντ είχε προτείνει να ανεφοδιάζονται τα ελληνικά πολεμικά αεροπλάνα σε συριακά αεροδρόμια λόγω της αποστάσεως της Κύπρου από τα ελληνικά αεροδρόμια. Δεν γνωρίζω τί ακριβώς συνέβη, αλλά πιστεύω ότι το ελληνικό στρατιωτικό καθεστώς δεν θα τολμούσε να παρασπονδήσει από το ΝΑΤΟ και να συνεργασθεί με ένα φίλο των Σοβιετικών. Απλώς αναφέρω τη φήμη για να δείξω ότι οι σχέσεις Συρίας-Τουρκίας δεν ήταν ποτέ καλές. 

Οι τουρκοσυριακές σχέσεις επιβαρύνθηκαν από άλλα δύο γεγονότα. Πρώτον λόγω των υδάτων του Ευφράτη , τα οποία κατακρατεί με φράγματα η Τουρκία και τα στερεί από τη Συρία. Πρόκειται για το φιλόδοξο πρόγραμμα υδρο-ηλεκτρικής ενέργειας της Νοτιοανατολικής Τουρκίας και είναι γνωστό με τα αρχικά GAP. Ο δεύτερος λόγος ήταν η φιλοξενία του Κούρδου ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν και των μαχητών του σε συριακό έδαφος επί πολλά έτη μέχρι την τελική απομάκρυνσή του το 1999, η οποία οδήγησε και στην περιπετειώδη σύλληψή του από τους Τούρκους στην Κένυα. Η Συρία είναι ένα σημαντικό αραβικό κράτος. Τα προβλήματα στις τουρκοσυριακές σχέσεις βλάπτουν την εικόνα της Τουρκίας, η οποία θέλει να εμφανίζεται ως προστάτης των Αράβων και ηγέτης της Ισλαμικής Διασκέψεως, τώρα μάλιστα που κυβερνούν οι Ισλαμοδημοκράτες του Ερντογάν. 

Για τον Ελληνισμό, όμως ως πολιτιστική οντότητα άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ορθοδοξία, η Συρία παρουσιάζει και ένα ευρύτερο ενδιαφέρον. Περίπου το 8% του πληθυσμού ανήκει στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο της Αντοχείας, το οποίο εδρεύει στη Δαμασκό, διότι η Αντιόχεια ανήκει πλέον στην Τουρκία. Οι άνθρωποι αυτοί αυτοαποκαλούνται Ρουμ Ορτοντόξ, δηλαδή Ρωμηοί Ορθόδοξοι και θεωρούν εαυτούς απογόνους του Βυζαντίου (Ρωμανίας) και πνευματικούς αδελφούς των Ελλήνων. Στους Ναούς τους τελούν τη Θεία Λειτουργία στα αραβικά, αλλά ψάχνουν αρκετούς ύμνους στα ελληνικά. Το Πατριαρχείο Αντιοχείας διοικεί το μόνο Ορθόδοξο Πανεπιστήμιο της Μ. Ανατολής, στο όρος Μπαλαμάν του Λιβάνου. Η Μπελεμέντειος Θεολογική Σχολή διδάσκει επί 4 χρόνια σε Άραβες Ορθοδόξους Χριστιανούς τα ελληνικά ως βασικό μάθημα. Με άλλα λόγια οι Ελληνορθόδοξοι της Συρίας, όπως και του Λιβάνου, της Ιορδανίας και της Παλαιστίνης, αποτελούν μία ιστορική και πολιτιστική προέκταση του Ελληνισμού, για την οποία δεν μπορούμε και δεν πρέπει να αδιαφορήσουμε. Τα καθεστώτα της οικογενείας Άσσαντ πράγματι είναι καταδικαστέα για την απολυταρχική πολιτική του κόμματος Μπάαθ. Όμως από την άλλη πλευρά εσέβοντο τα στοιχειώδη δικαιώματα των Ορθοδόξων Χριστιανών. Η Ελλάς έχει συμφέρον να αποκατασταθεί η δημοκρατία και ο σεβασμός των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Συρία, χωρίς όμως να επικρατήσουν οι Ισλαμιστές. Ένα σκληρό Ισλαμικό καθεστώς θα αποτελέσει μεγάλο κίνδυνο για τα δικαιώματα και την επιβίωση των Ελληνορθοδόξων. Θα επιτρέψουμε άραγε να εξοντωθεί ένα από τα τέσσερα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία της Ορθοδοξίας; 

Η κατάσταση, λοιπόν, είναι περιπεπλεγμένη και η Ελλάς δεν έχει το δικαίωμα να αποδεχθεί απλουστευτικές λύσεις στην κλιμακούμενη συριακή κρίση.

http://synodoiporia.blogspot.gr/2012/06/blog-post_3645.html

Το ΠΑΣΟΚ φταίει…

Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ στις τελευταίες εκλογές δεν είναι άσχετη με την κατάρρευση της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ είχε γίνει το Κράτος. Οπότε, χρεοκόπησαν και τα δυο μαζί. Λογικό. Βέβαια, το πρόβλημα είναι πως το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να είναι το Κράτος – αυτό που έχει απομείνει.

Διαβάζοντας τις αναλύσεις για το ΠΑΣΟΚ -και την πορεία του-, έχω την εντύπωση πως τις γράφουν άνθρωποι με Αλτσχάιμερ.

Το ΠΑΣΟΚ -σε αυτές τις αναλύσεις- αντιμετωπίζεται σαν ένα ενιαίο πράγμα από τη δημιουργία του ως σήμερα. Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ του 1974 και του 1981 είναι το ίδιο με το ΠΑΣΟΚ του 2000 και του 2009.

Αν πιστέψουμε αυτά που γράφονται, το ΠΑΣΟΚ δεν έκανε τίποτα σωστό ή, έστω, αναγκαίο. Έπαιζε στο παιχνίδι της εξουσίας για σχεδόν 40 χρόνια και το μόνο που έκανε ήταν να προετοιμάζει το έδαφος για την τωρινή χρεοκοπία της χώρας.

Η χώρα ήταν σε πολύ καλή κατάσταση -πριν εμφανιστεί το ΠΑΣΟΚ- και ήρθε το ΠΑΣΟΚ και την διέλυσε. Ανοησίες.

Πολλοί αναφέρονται στην «κατάντια» του ΠΑΣΟΚ, για να κρύψουν την δική τους κατάντια.

Πριν το ΠΑΣΟΚ γίνει το σημερινό πολιτικό πτώμα, εκατομμύρια άνθρωποι έγιναν ΠΑΣΟΚ, για να βολέψουν και να βολευτούν. Και σήμερα διαμαρτύρονται για την κατάντια του ΠΑΣΟΚ. Τη δική τους κατάντια δεν την βλέπουν.

Τους πρόδωσε το ΠΑΣΟΚ. Αυτοί ήταν φτιαγμένοι για τα αγνά και μεγάλα ιδεώδη του σοσιαλισμού και ήρθε το ΠΑΣΟΚ και τους διέφθειρε. Αυτοί δεν πρόδωσαν τίποτα – είχαν δεθεί στα κατάρτια σαν τον Οδυσσέα. Μόνο το ΠΑΣΟΚ πρόδωσε.

Είναι δύσκολο να παραδεχτείς πως έγινες «ΠΑΣΟΚ» πολύ πριν το ΠΑΣΟΚ γίνει «ΠΑΣΟΚ». Εσύ το έκανες «ΠΑΣΟΚ».

Ένα από τα προβλήματα που αντιμετώπισε το ΠΑΣΟΚ στο ξεκίνημά του -και αντιμετωπίζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ- ήταν όλοι αυτοί που έσπευδαν να γίνουν μέλη του, επειδή οσμίστηκαν την εξουσία.

Οι φωνές αυτών που έλεγαν να μην ανοίξει το κόμμα σε κάθε οπορτουνιστή και σε κάθε καρυδιάς καρύδι δεν εισακούστηκαν και η αντίστροφη μέτρηση για το ΠΑΣΟΚ άρχισε εκείνη ακριβώς την στιγμή.

Περιέργως, κανείς δεν θυμάται αυτούς που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ -και ήταν πολλοί- επειδή έβλεπαν τη μετάλλαξή του και επειδή συνειδητοποιούσαν πως στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ είχαν βρεθεί πια ακόμα και φασίστες.

Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν ουρανοκατέβατο. Το ΠΑΣΟΚ ήταν τα μέλη του, τα στελέχη του και όλοι αυτοί που κουνούσαν με περηφάνια τη σημαία του – δηλαδή, ένα τεράστιο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.

Αν θέλαμε να πάμε παρακάτω και αυτή η χώρα να σηκώσει κεφάλι, θα πρέπει να κάνουμε κάτι πολύ πιο χρήσιμο από το να βρίζουμε και να δαιμονοποιούμε το ΠΑΣΟΚ.

Θα πρέπει να παραδεχτούμε πως το ΠΑΣΟΚ ήταν το μέτρο των δυνατοτήτων μας.

Δυστυχώς.

http://pitsirikos.net/2012/06/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%83%CE%BF%CE%BA-%CF%86%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%B5%CE%B9/

Το τέρας μέσα μας: Το πείραμα του Μίλγκραμ

Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή.

Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία. Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων. Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση –πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη –κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών. Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή –που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών. Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.

Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη.

Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και –μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου».

Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.

Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!»

Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος. (Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)

«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος» αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.

Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο «μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ. Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει. 15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ’ όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30 βολτ. «Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.» Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει.

Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο. Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί. Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:

«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με την τιμωρία.»

Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τις αισθήσεις του.

Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τον πειραματιστή.

«Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο… Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

«Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος».

«Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;

Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας ‘τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.

Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.

Δυστυχώς έκαναν λάθος.

Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν –συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή. Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ. Και το 65%… Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 βολτ!

Που έγκειται η φάρσα;

Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο». Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν. Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».  Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει –ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί –αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές».  Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό το πείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό.»

Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα.

Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέροντας ότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.

Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ’ ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές.  Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής –αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του. Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.

Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα.  Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.
Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας –με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.

Και μια τελευταία παρατήρηση:

Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ. Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο. Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.

(Περισσότερα για το πείραμα του Μίλγκραμ μπορείτε να διαβάσετε στο υπέροχο βιβλίο της Lauren Slater: «Το κουτί της ψυχής», από τις εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Δέσποινα Αλεξανδρή, 2009)

 Πηγή: sanejoker.blogspot.gr

http://antikleidi.wordpress.com/2012/06/08/slater/

Στο DNA μας υπάρχει μια αμφιθυμία

Από την Καθημερινή

Ο Γιώργος Πρεβελάκης, καθηγητή Γεωγραφίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και Γεωπολιτικής στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών, επανατοποθετεί την Ελλάδα στον ιστορικό, πολιτιστικό, γεωπολιτικό χάρτη στην συζήτηση με την Μαργαρίτα Πουρναρά.

«Δεν καθορίζουμε εμείς την ιστορία. Η ιστορία μας πέφτει στο κεφάλι. Τώρα θα συνειδητοποιήσουμε αν η τελευταία τριακονταετία κατάφερε να διαβρώσει τους «γενετικούς» πολιτιστικούς κώδικες που διαθέτουμε ως Ελληνες».

Τα ερωτήματα γεννιούνται από τη συνεχή και ενδιαφέρουσα αρθρογραφία του στον ελληνικό και τον γαλλικό Τύπο, όπου ακολουθεί ένα διαφορετικό αναλυτικό πλαίσιο απέναντι στην ελληνική κρίση. Με τη νηφαλιότητα που του δίνει ο ξενιτεμός, με δίψα για την ουσία και κυρίως την άποψη ότι υπάρχει περιθώριο για έναν νέο πατριωτισμό, ο Πρεβελάκης μας προσφέρει μια διαφορετική γωνία θέασης της σημερινής δύσκολης κατάστασης.

Με σπουδές αρχιτεκτονικής και πολεοδομίας, ο ανιψιός του λογοτέχνη Παντελή Πρεβελάκη, ο οποίος ζει στο Παρίσι από τη δεκαετία του ’80, επανατοποθετεί την Ελλάδα στον ιστορικό, πολιτιστικό και γεωπολιτικό χάρτη του κόσμου, βλέποντας την ελληνική ιδιαιτερότητα ως το μεγαλύτερό μας διαπραγματευτικό πλεονέκτημα. Ο Πρεβελάκης αισθάνεται την ανάγκη να θέσει εξαρχής μια χρονική αφετηρία: «Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια διαρκή περιδίνηση από την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων, με πολέμους, εμφύλιες συρράξεις και καταστροφές που άφησαν τραύματα στον πληθυσμό. Η μεταπολίτευση έφερε μια μεγάλη αλλαγή: θεωρήσαμε ξαφνικά και αυθαίρετα ότι είμαστε ασφαλείς ως μέλη του ΝΑΤΟ, ότι μπορούμε να χαρούμε μια ανέξοδη ευημερία χάρις στην Ε. Ε. Επρόκειτο σαφώς για μια λανθασμένη εκτίμηση, που μας έκανε να γυρίσουμε την πλάτη σε δύσκολα θέματα, να μην αναρωτηθούμε ποιοι είμαστε και πώς οργανώνουμε την κοινωνία μας. Είναι τα θεμελιώδη ερωτήματα που ξεπήδησαν με την κρίση και επανέφεραν πικρίες και εντάσεις για τη χρήση (και την κατάχρηση) του εθνικισμού και του πατριωτισμού».

Η διανόηση απέτυχε

Για τον καθηγητή, ο εθνικισμός και ο πατριωτισμός -δύο εξίσου δαιμονοποιημένοι όροι- παραμένουν τα θεμέλια της πολιτικής οργάνωσης: «Η γεωγραφία μας δίνει μια πειστική απόδειξη καθώς βλέπει τον χώρο διαμερισμένο. Το οριοθετημένο εδαφικό σύστημα αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία μπορεί να στηθεί μια δημοκρατική κοινωνία. Εχουμε ανάγκη τόσο την υλική οριοθέτηση, δηλαδή τα σύνορα, όσο και την πνευματική, δηλαδή τη γνώση του ποιος ανήκει στην ίδια ομάδα με εμάς. Ο πατριωτισμός και ο εθνικισμός έχουν πολιτιστικές αναφορές. Παλαιότερα, λ. χ., υπήρχε η ψευδαίσθηση -την οποία σήμερα απορρίπτουμε ως ρατσιστική- της ύπαρξης μιας κοινότητας αίματος. Η μυθολογική συγκρότηση της πολιτισμικής βάσης του πατριωτισμού εξελίσσεται συνέχεια σε όλα τα έθνη. Η επεξεργασία της είναι το πιο δημιουργικό έργο της διανόησης. Η διανόηση πρέπει να μεταβολίσει αυτό το υλικό, διότι ο μετασχηματισμός του καθορίζει την προσαρμογή της κοινωνίας στο περιβάλλον που αλλάζει. Αν οι διανοούμενοι δεν επιτελούν αυτή τη λειτουργία, η κοινωνία μένει στάσιμη, παρακμάζει και βουλιάζει από τις επιδράσεις του περιβάλλοντος. Αν αντιθέτως οι διανοούμενοι είναι πολύ ανοιχτοί και δεν σέβονται την προαναφερθείσα αναγκαιότητα για οριοθέτηση, τότε αναπτύσσονται φυγόκεντρες δυνάμεις και ανταγωνιστικοί μύθοι, που πάλι μπορεί να διαλύσουν την κοινωνία» τονίζει στην «Κ».

Στην Ελλάδα τι έγινε; «Καταφέραμε να πάσχουμε και από τα δύο κακά. Διαθέτουμε και τους υπέρμαχους ενός αρτηριοσκληρωτικού εθνικισμού αλλά και μια διανόηση τόσο ανοιχτή σε διεθνή ρεύματα και στη γενική αμφισβήτηση -όπως ήταν λογικό να συμβεί στον χώρο της αριστεράς μετά τον Εμφύλιο- που αγνοεί την ανάγκη για τον εθνικό μύθο, μια ζωογόνο δύναμη για την κοινωνία. Δεν είναι τυχαίο ότι η διανόηση και η τέχνη παραμένουν μουγγές στη χώρα μας, που δοκιμάζεται από την κρίση».

Ανάμεσα σε Ανατολή – Δύση

Στην αρθρογραφία του ο Πρεβελάκης κάνει συχνά λόγο για μια θεμελιώδη αντίφαση στην ελληνική ψυχή, που μας οδηγεί σε μια περίεργη αντιμετώπιση της Δύσης. «Η Ευρώπη βλέπει την Ελλάδα σαν τη χώρα -θεματοφύλακα της αρχαίας κληρονομιάς, η οποία έχει τεράστια σημασία για την ταυτότητα της Γηραιάς Ηπείρου. Επάνω στην αρχαιοελληνική αναφορά θεμελιώθηκε η νεωτερικότητα, δηλαδή η επανάσταση της Ευρώπης έναντι ενός κόσμου όπου κυριαρχούσε η θρησκευτική προσέγγιση. Ομως η Ελλάδα το διαχειρίζεται κατά τρόπο σχιζοφρενικό, το τεράστιο πνευματικό κεφάλαιο της αρχαιότητας. Το εκμεταλλεύεται κατ’ επανάληψη (από την Ελληνική Επανάσταση ώς την ΕΟΚ και τους Ολυμπιακούς), αλλά ταυτόχρονα το βλέπει ως μορφή πνευματικής αποικιοκρατίας της Δύσης. Αυτό συμβαίνει διότι η ελληνική ψυχή είναι ανατολική. Το υλικό από το οποίο αποτελείται ο Ελληνας είναι οι Ρωμιοί, δηλαδή Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Από αυτούς μια μεγάλη ομάδα ήταν ελληνόφωνοι που συνυπήρχαν με τους Αλβανόφωνους, τους Βλαχόφωνους κ. ά. Στο πολιτισμικό γενετικό μας υλικό υπάρχει μια αμφιθυμία που δημιουργεί έχθρα απέναντι στην αρχαιότητα. Την αντιπαθούμε διότι την βλέπουμε σαν στοιχείο δυτικής ηγεμονίας. Αρα την αντιμετωπίζουμε με κυνισμό, ως ένα εμπορεύσιμο αγαθό. Οι Δυτικοί από την άλλη έχουν μια πολύ ισχυρή θετική αναπαράσταση για το μεγαλείο της αρχαιότητας και τους Νεοέλληνες ως συνεχιστές της παράδοσης αυτής. Αυτός είναι και ο λόγος που το στερεότυπο καταρρέει εύκολα όταν γνωρίζουν την πραγματικότητα στη σύγχρονη Ελλάδα, από το 1821 μέχρι σήμερα. Και έτσι ο φιλελληνισμός γίνεται μισελληνισμός. Υπάρχουν κύκλοι στον τρόπο με τον οποίον η Δύση βλέπει την Ελλάδα, από την εξιδανίκευση μέχρι την ταπείνωση. Ομως ας μείνουμε σε κάτι πολύ ουσιαστικό. Η σχέση ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Δύση είναι πάντα φορτισμένη και το ελληνικό θέμα είναι ζωτικής σημασίας για τους Δυτικούς».

Η κατάσταση αρχίζει να χαλάει από το ’81 και μετά

Σύμφωνα με τον Πρεβελάκη, η αρχαιότητα είναι το πρώτο από τα τρία επίπεδα τα οποία συναποτελούν την ελληνική κουλτούρα, δηλαδή τη διανόηση και την τέχνη. «Το δεύτερο επίπεδο είναι οι μεγάλες πνευματικές μορφές της Ελλάδας που κάνουν την εμφάνισή τους στον Μεσοπόλεμο. Ανθρωποι που έχουν ζήσει τις τραγωδίες, έχουν συγκλονιστεί από τη Μικρασιατική Καταστοφή, τον Εμφύλιο κ.λπ. Και οδηγούνται σε έναν θεμελιακό προβληματισμό για τη σχέση του πολιτισμού τους με την επεκτατική Δύση. Εδώ ακριβώς παίζει ρόλο η ελληνική ιδιαιτερότητα. Αυτή έγκειται στο ότι δεν έχουμε ένα σαφές σύνορο ανάμεσα στον δικό μας και τον δυτικό πολιτισμό, καθώς υπάρχει ένα κοινό στοιχείο, η αναφορά στον ελληνισμό.

Σε εμάς η επαφή με τον ελληνισμό έρχεται αδιάλειπτα μέσα από την εκκλησία, τον συντηρητικό θεσμό που προστάτευσε την ελληνική γλώσσα από τη φθορά. Στη Δύση, η σχέση με τον ελληνισμό έρχεται από την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό. Ο Σεφέρης, γνήσιος εκπρόσωπος της εποχής στην οποία αναφέρομαι, καταφέρνει να κινηθεί σε διαφορετικούς χώρους και χρόνους, προσφέροντας μια συνέχεια ούτε ως Ανατολικός ούτε ως Δυτικός, αλλά ως Ελληνας. Ολοι οι μεγάλοι διανοούμενοι είχαν αυτό το κύριο υλικό, την ένταση ανάμεσα σε Ανατολή και τη Δύση, το οποίο κατάφεραν να μετασχηματίσουν σε μύθο.

Το τρίτο επίπεδο είναι η εκδημοκρατισμένη κουλτούρα, η οποία κυριάρχησε τη δεκαετία του ’60. Εκεί έπαιξε ρόλο η αριστερή διανόηση που πρέσβευε ότι ο πολιτισμός πρέπει να γίνει κτήμα του λαού και εκλαΐκευσε την τέχνη. Ετσι, μορφές όπως ο Μίκης Θεοδωράκης γίνονται οι ενδιάμεσοι ανάμεσα στη λαϊκή μάζα και την υψηλή τέχνη. Το ίδιο έγινε και με τον ελληνικό κινηματογράφο εκείνης της εποχής και εν μέρει με τη λογοτεχνία. Συνυπήρχαν λοιπόν στην Ελλάδα τα τρία επίπεδα: η παρακαταθήκη της αρχαιότητας, τα μεγάλα μυαλά που μόχθησαν να γεφυρώσουν τον ελληνικό πολιτισμό με τη Δύση και η υψηλή τέχνη που έγινε κτήμα του λαού.

Ο μιμητισμός της Δύσης

Η κατάσταση αρχίζει να χαλάει από το ’81 και μετά, διότι εκλείπουν τα στοιχεία αυτά. «Η αντιπαράθεση και η διαλεκτική ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή εξαφανίζεται προς όφελος του μιμητισμού της Δύσης. Οι ηγεσίες στέλνουν το μήνυμα πως οτιδήποτε ανήκει στον δικό μας πολιτισμό είναι ξεπερασμένο. Ο Κώστας Σημίτης ενσαρκώνει αυτήν την τάση. Ετσι, χάνουμε τον πλούτο, το καύσιμο του ελληνικού πολιτισμού. Η προσαρμογή στο ευρωπαϊκό μοντέλο δεν είναι μια απλή υπόθεση. Ο λαός υιοθετεί τα πιο επιφανειακά στοιχεία, παραμορφωνοντάς τα. Οι Ελληνες πίστεψαν ότι για να γίνουν Ευρωπαίοι πρέπει πρώτα να γίνουν καταναλωτές. Με τον ίδιο τρόπο άνθησε και η αριστερή διανόηση στην Ελλάδα, εν μέρει και ως μιμητισμός του τι συνέβαινε εκτός συνόρων. Στην Ευρώπη η διανόηση δεν ήταν αποκλειστικά αριστερή, όμως αυτός ο χώρος είχε μεγαλύτερη προβολή. Μας άρεσε να αντιγράφουμε ό,τι γυάλιζε».

Η Ελλάδα στο κέντρο

Πολλοί ισχυρίζονται ότι πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία των σημερινών δεινών στην ίδια μας την ιστορία, την τουρκοκρατία, τον εμφύλιο, τη χούντα, σε μια σειρά τραυματικών εμπειριών που ακόμα μας επηρεάζουν. Τι πιστεύει ο Γιώργος Πρεβελάκης;

«Δεν θα έλεγα ότι η τύχη του ελληνισμού είναι χειρότερη από των άλλων λαών. Μάλλον καλύτερη είναι. Συμφωνώ με τον ιστορικό Μαρκ Μαζάουερ, ο οποίος λέει ότι πρέπει να αντιστρέψουμε τα δεδομένα και να δούμε πως κάθε σημαντικό γεγονός της ευρωπαϊκής ιστορίας επικεντρώνεται στην Ελλάδα. Συνεπώς η χώρα μας δεν είναι στο περιθώριο αλλά στο κέντρο. Μέχρι σήμερα πιστεύαμε ότι όταν οι Ελληνες επαναστάτησαν το 1821, οι Ευρωπαίοι τους συνέδραμαν από χρέος για την αρχαιοελληνική κληρονομιά και από φιλανθρωπία. Δεν είναι έτσι. Εκείνη την εποχή αναπτύσσεται στην Ευρώπη ο νεοκλασικισμός που είναι ζωτικός για τη νέα ιδεολογία. Ακόμα και αν δεν υπήρχαν οι Ελληνες θα έπρεπε να τους εφεύρουν.

Να μια θεώρηση που μας βγάζει από την υπανάπτυξη και τη μειονεξία του ευρωπαϊκού νότου για να μας βάλει κατευθείαν σε μια νέα απροσδόκητη θέση! Αν το συνειδητοποιήσουμε, τότε θα καταφέρουμε να ανασυγκροτηθούμε, σε μια ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο της ιστορίας μας. Εισερχόμαστε σε μια φάση αναβρασμού, σε ένα σκηνικό ρευστότητας. Θα αναζητήσουμε την ταυτότητά μας με σπασμωδικές αντιδράσεις, με την απειλή φαντασμάτων από το παρελθόν, με ακραίες αντιδράσεις, με ερωτήματα που προς το παρόν δεν έχουν απάντηση. Είναι φυσικό να συμβεί αυτό. Τα τελευταία 30 χρόνια απωλέσαμε την ικανότητά μας να αναρωτιόμαστε. Νομίζαμε ότι όλα τα προβλήματα ήταν λυμένα. Οι διανοούμενοι μας πρόδωσαν διότι έπαψαν να επιτελούν έργο και ο πληθυσμός νόμιζε ότι μπορεί να ζει συνεχώς πολυτελώς και ευχάριστα. Ζούσαμε σε μια επίφαση ελευθερίας, με φαινόμενα λογοκρισίας. Τώρα, η κατάσταση αλλάζει, Επώδυνα, με μεγάλες απώλειες για την ποιότητα ζωής, αλλά και με κέρδη για την αυτογνωσία μας».

Ξανά στην Ανατολή;

«Η Δύση δεν θα είναι αιωνίως το κέντρο του κόσμου, ούτε εμείς μια αιώνια προβληματική περίπτωση. Ηδη βλέπουμε ρωγμές στο μοντέλο.

Οι νέες ανερχόμενες δυνάμεις -όπως η Κίνα- έχουν σπουδαίο πολιτισμό. Ενδεχομένως να ενταχθεί ξανά η Ελλάδα στην Ανατολή, μελλοντικά.

Το πλεονέκτημά μας είναι ότι έχουμε τα εργαλεία της κατανόησης. Επειδή είμαστε στο σταυροδρόμι μεταξύ δύο κόσμων έχουμε συσσωρεύσει στοιχεία στον πολιτισμό μας, τα οποία μάς επιτρέπουν να συνδιαλεχθούμε, να συναισθανθούμε και να αντιληφθούμε πολλούς διαφορετικούς συνομιλητές. Είμαστε ένας ιδιαίτερος λαός που ζει στο κέντρο της γεωγραφικής και ιστορικής κλίμακας, με συνεχείς ανακατατάξεις.

Αυτό είναι μεγάλη τύχη, η οποία επιτρέπει να έχουμε εκπληκτικές πολιτιστικές εξάρσεις, αλλά και φάσεις όπου βουλιάζουμε. Δεν πρέπει να τα κρίνουμε όλα με το μοντέλο της Δύσης. Υπάρχει και το δικό μας μοντέλο, ο πλούσιος πολιτισμός, οι βαθιές μας ρίζες, η παράδοση. Εκεί πρέπει να στραφούμε αντί να ετεροκαθοριζόμαστε διαρκώς από την Δύση…».

http://ardin-rixi.gr/archives/6248

Οι 20 κορυφαίες εξαγωγικές αγορές της Ελλάδος το 2011, οι εξαγωγές μας το πρώτο τετράμηνο του 2012 και η σταθερή μείωση του ελλείμματος του εμπορικού μας ισοζυγίου από τον συνεχιζόμενο περιορισμό των εισαγωγών & την αύξηση των εξαγωγών.

Οι συνολικές εξαγωγές της χώρας μας το 2009, όταν η Ελλάδα άρχισε να νοιώθει τα πρώτα ανησυχητικά μηνύματα της καταιγίδας που ερχόταν αλλά ένοιωθε ασφάλεια με τα κούφια λόγια των πολιτικών που έταζαν λαγούς με πετραχήλια, ήταν μόλις 14,6 δις Ευρώ. Την διετία της (μέχρι σήμερα) οικονομικής κρίσης αύξησε τις εξαγωγές της σε 16,3 δις Ευρώ το 2010 και σε 20,4 δις Ευρώ το 2011 με την ενεργό συμπαράσταση και την κινητοποίηση του απόδημου ελληνισμού και των απανταχού φιλελλήνων (βλπ. σχετικό άρθρο μας 6^ης Μαίου 2011 της σειράς Αγοράζουμε Ελληνικά σε Ελληνικά και Αγγλικά).

Οι Ελληνικές εξαγωγές όμως απέχουν πολύ από ένα στοιχειωδώς ικανοποιητικό επίπεδο – εδώ ακόμα και η «ανάλογου μεγέθους» Πορτογαλία πραγματοποιεί υπερδιπλάσιες εξαγωγές από εκείνες της Ελλάδος χωρίς να διαθέτει τον πλούτο των εξαγωγικών δυνατοτήτων που έχει η χώρα μας.  Στον πίνακα που ακολουθεί καταγράφονται οι 20 σημαντικότερες εξαγωγικές αγορές της Ελλάδος το 2011, οι οποίες απορρόφησαν το 77% περίπου των εξαγωγών μας προς 217 (συνολικά) χώρες του κόσμου. 

ΠΙΝΑΚΑΣ 1: ΟΙ 20 ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΕΞΑΓΩΓΙΚΕΣ ΑΓΟΡΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΟ 2011*

Α/Α 2011	ΧΩΡΑ	ΑΞΙΑ εκατ.Ευρώ	Α/Α 2010
1	ΙΤΑΛΙΑ	2.123,80	2
2	ΓΕΡΜΑΝΙΑ	1.763,50	1
3	ΤΟΥΡΚΙΑ	1.752,30	6
4	ΚΥΠΡΟΣ	1.367,70	3
5	ΕΦΟΔΙΑ ΠΛΟΙΩΝ ΜΕ ΤΡΙΤΕΣ ΧΩΡΕΣ	1.348,60	13
6	ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ	1.239,20	4
7	ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ	1.191,80	7
8	ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ	890,60	5
9	ΓΑΛΛΙΑ	651,00	8
10	ΡΟΥΜΑΝΙΑ	596,50	9
11	ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ	587,20	33
12	ΣΚΟΠΙΑ	527,60	14
13	ΙΣΠΑΝΙΑ	459,70	11
14	ΚΑΤΩ ΧΩΡΕΣ	458,20	12
15	ΑΛΒΑΝΙΑ	425,80	10
16	ΡΩΣΙΑ	394,30	15
17	ΕΝΩΜΕΝΑ ΑΡΑΒΙΚΑ ΕΜΙΡΑΤΑ	379,80	20
18	ΓΙΒΡΑΛΤΑΡ	358,60	39
19	ΑΛΓΕΡΙΑ	355,10	18
20	ΑΙΓΥΠΤΟΣ	346,10	19

*Πηγή: Πανελλήνιος Σύνδεσμος Εξαγωγέων

Αξία: σε εκατομμύρια Ευρώ, σύμφωνα με προσωρινά στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.

Πίνακας:Λ. Κουμάκης

 

H διαρκής «αναρρίχηση» της Τουρκίας στις κορυφαίες θέσεις των εξαγωγικών μας αγορών (βλπ σχετικό με την Τουρκία άρθρο μας 14^ης Οκτωβρίου 2011 με τίτλο Τουρκική Δημοκρατία: Η φαντασίωση του νεο-οθωμανισμού, η αδυσώπητη πραγματικότητα και η γλώσσα του εμπορίου), παρά λίγο να εκτοπίσει την Γερμανία από την δεύτερη θέση των Top-20, ενώ οι ελληνικές εξαγωγές προς την Σιγκαπούρη και το Γιβραλτάρ οδήγησαν τις χώρες αυτές σε υψηλές θέσεις της γενικής κατάταξης από τις θέσεις 33 και 39 αντίστοιχα που είχαν το έτος 2010 στον κατάλογο των εξαγωγικών αγορών της Ελλάδος.

Οι κρίσιμες κατηγορίες των ελληνικών βιομηχανικών και αγροτικών προϊόντων βελτίωσαν το 2011 τις εξαγωγικές τους επιδόσεις κατά 16,6% και 9,4% αντίστοιχα, αλλά η πιο σημαντική αύξηση των εξαγωγών μας προήλθε από την κατηγορίακαύσιμα (+276%) που κάλυψε το 29,3% των συνολικών μας εξαγωγών το 2011.    

Η τάση αύξησης των ελληνικών εξαγωγών συνεχίζεται και το πρώτο τετράμηνο του 2012. Ειδικότερα τον μήνα Απρίλιο, σύμφωνα με τα προσωρινά στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, οι ελληνικές εξαγωγές αυξήθηκαν κατά 6,9% (2.035,2 εκ. Ευρώ έναντι 1.903,5 εκ. Ευρώ του αντίστοιχου Απριλίου 2011). Δυστυχώς από την αύξηση αυτή του μηνός Απριλίου, μόνο το 0,3% αφορά αύξηση εξαγωγών χωρίς πετρελαιοειδή. Στο πρώτο τετράμηνο πάντως του 2012 οι εξαγωγές μας χωρίς τα πετρελαιοειδή, σύμφωνα με τα προσωρινά στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, καταγράφουν μια αύξηση κατά 5,3%(5.352 εκ. Ευρώ έναντι 5.086 εκ. Ευρώ ) σε σχέση με το αντίστοιχο τετράμηνο του 2011.  

Σε επίπεδο συνόλου ελληνικών εξαγωγών το πρώτο τετράμηνο του 2012 οι ελληνικές εξαγωγές αυξήθηκαν κατά 14,2%όπως προκύπτει από τον πίνακα 2 που ακολουθεί:

ΠΙΝΑΚΑΣ 2: ΣΥΝΟΛΟ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΞΑΓΩΓΏΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟ ΤΟΥ 2012*

Μήνες	ΕΤΟΣ 2012 Δις Ευρώ	ΕΤΟΣ 2011 Δις Ευρώ	Διαφορά
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ	1.680,4	1.437,3
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ	1.873,2	1.487,7
ΜΑΡΤΙΟΣ	2.055,6	1.861,7
ΑΠΡΙΛΙΟΣ	2.035,2	1.903,5
ΣΥΝΟΛΟ	7.644,2	6.690,2	+14,2%

*Προσωρινά στοιχεία Ελληνικής Στατιστικής Αρχής

Πίνακας Λεωνίδας Κουμάκης

Αντίθετα με την συνεχιζόμενη τάση ενίσχυσης των ελληνικών εξαγωγών, η σφοδρή ύφεση που σαρώνει την ελληνική οικονομία, η ευαισθητοποίηση των ελλήνων καταναλωτών στις αγοραστικές τους επιλογές με την επίμονη προτίμηση προϊόντων που φέρνουν την ένδειξη «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΙΟΝ» στις καθημερινές καταναλωτικές τους συνήθειες, οδηγούν τις συνολικές εισαγωγές της χώρας μας σε μια σταθερά καθοδική πορεία. Έτσι και τον Απρίλιο του 2012 οι συνολικές μας εισαγωγές έφθασαν τα 3.229,6 εκ. Ευρώ έναντι 3.725 εκ Ευρώ του αντίστοιχου μήνα του 2011 σημειώνοντας πτώση κατά 13,3%.

Η μείωση που παρουσίασαν οι συνολικές εισαγωγές μας και τον Απρίλιο του 2012, απλά συνεχίζουν μια καθοδική τάση που παρατηρείται από το 2009, όπως προκύπτει από τον Πίνακα 3 που ακολουθεί.

 

 

ΠΙΝΑΚΑΣ 3: ΣΥΝΟΛΟ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΙΣΑΓΩΓΩΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΕΤΡΑΜΗΝΟ ΤΟΥ 2012*

Μήνες	ΕΤΟΣ 2012 Δις Ευρώ	ΕΤΟΣ 2011 Δις Ευρώ	Διαφορά
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ	3.097,6	3.916,4
ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ	3.094,0	3.759,6
ΜΑΡΤΙΟΣ	4.130,7	4.083,9
ΑΠΡΙΛΙΟΣ	3.229,6	3.725,0
ΣΥΝΟΛΟ	13.551,9	15.484,9	-12,48%

*Προσωρινά στοιχεία Ελληνικής Στατιστικής Αρχής

Πίνακας Λεωνίδας Κουμάκης

Σύμφωνα λοιπόν με τα παραπάνω (προσωρινά) στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής συνεχίζουμε απτόητοι να δημιουργούμε έλλειμμα στο εμπορικό μας ισοζύγιο και το 2012 (σύνολο εισαγωγών 13,5 δις Ευρώ, σύνολο εξαγωγών 7,6 δις Ευρώ – δηλαδή έλλειμα του εμπορικού μας ισοζυγίου το πρώτο τετράμηνο του 2012 5,9 δις Ευρώ) – ολόκληρο το 2011 το έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου ήταν 22,8 δις Ευρώ, και μάλιστα μειωμένο σε σχέση με το 2010 κατά 28%!!

Αυτό το «άνοιγμα» καλούμαστε να κλείσουμε μόνοι μας χωρίς «μνημόνια» και «σκληρά μέτρα». Είναι βέβαια λογικό οι εισαγωγές μας να μην μπορούν να περιοριστούν στο σημαντικό εκείνο τμήμα τους που αφορά τις (πάσης φύσεως) πρώτες ύλες της ελληνικής μεταποιητικής βιομηχανίας. Μπορεί όμως σίγουρα να συρρικνωθεί θεαματικά με την άμεση αλλαγή των καταναλωτικών μας συνηθειών, όπως επιμένουμε συστηματικά από τον Μάρτιο του 2010 με την σειρά των άρθρων μαςΑγοράζουμε Ελληνικά! 

Δεν είναι δα και η συντέλεια του κόσμου να ψάχνουμε επίμονα ελληνικό (και υγιεινό) Τσάι του βουνού ή ελληνικό χαμομήλικαι να αποφεύγουμε να χρυσοπληρώνουμε εισαγόμενο Lipton, να προτιμάμε νερό Ζαγόρι, Βήκος, Σουρωτή, Αύρα, Κορπί και τόσα άλλα κόβοντας την ξενομανία να θέλουμε Perrier και Evian, να διαλέγουμε προσεκτικά υγρά πιάτων και απορρυπαντικά που γράφουν στην συσκευασία τους τις λέξεις «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΙΟΝ» (ή κάτι αντίστοιχο) σταματώντας επι τέλους να χρυσοπληρώνουμε μια χούφτα πολυεθνικών που «κατέλαβαν» τα ράφια των ελληνικών αλυσίδων λιανικής με εισαγόμενα και πανάκριβα προϊόντα, να αγοράζουμε μπύρες που παράγονται στην Ελλάδα (Φιξ, Αλφα, Βεργίνα, Μύθος και δεκάδες άλλες) αποφεύγοντας να πληρώνουμε εισαγόμενες μπύρες από τα πιο απίθανα μέρη του πλανήτη μας και μάλιστα (τις περισσότερες φορές) με πολύ τσουχτερές τιμές, να επιλέγουμε σαπούνια Ερμής, Αλεπουδέλης ή Σποράδες (που είναι και από 100% ελαιόλαδο) αγνοώντας τα εισαγόμενα γιγαντιαίων πολυεθνικών, να σταματήσουμε την κακή συνήθεια να απλώνουμε το χέρι σε εισαγόμενα ζυμαρικά, όσπρια ή ρύζια (ας μας λείπει και το ρύζι από την Ινδία, δεν χάλασε ο κόσμος!) – δόξα τον Θεό η ελληνική παραγωγή και πλούσια είναι και εξαιρετικής ποιότητας, να ψάχνουμε επίμονα ελληνικό βούτυρο αποφεύγοντας συστηματικά να αγοράζουμε το Δανέζικο Lurpak ή το Philadelphia (της Kraft) που μας «σερβίρονται υποχρεωτικά», να αγοράζουμε γκαζάκια βουτάνιου που παράγονται στην Ελλάδα και όχι εισαγόμενα Campingaz στην διπλή τιμή, να προτιμάμε ξυριστικά Bicαποφεύγοντας τα εισαγόμενα (και πανάκριβα) Αγγλικά, να επιλέγουμε την δική μας σοκολάτα ΙΟΝ και όχι τις εισαγόμενες από την Ελβετία και τα πέρατα της γης, να προτιμούμε τα προϊόντα της Κύκνος από το Ναύπλιο και όχι της Αμερικανικής πολυθενικήςHeinz, να αγοράζουμε ελληνικές πατάτες και όχι Αιγύπτου, ελληνικά λεμόνια και όχι Αργεντινής ή Νότιας Αφρικής, ελληνικά σκόρδα και όχι Κίνας κ.ο.κ.ε. σε ένα ατέλειωτο κατάλογο προϊόντων που κρατάει στα ύψη το έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου και την εξάρτηση μας από αδίστακτους και επικίνδυνους «δανειστές», με δική μας ευθύνη!

Ας κάνουμε επί τέλους και κάτι που είναι αποκλειστικά και μόνο στο δικό μας χέρι για να βοηθήσουμε την χώρα μας, την εθνικη μας οικονομία και τελικά τον ίδιο μας τον εαυτό! Ας «διορθώσουμε» λίγο την καταναλωτική μας συμπεριφορά ψάχνοντας με συστηματική επιμονή προϊόντα με την μαγική ένδειξη «Ελληνικό προιόν». Σίγουρα είναι ο πιο απλός και ανώδυνος τρόπος για να ισορροπήσουμε το εμπορικό μας ισοζύγιο, και μαζί του, τον διαρκή εκβιασμό των «φίλων», «εταίρων» και «συμμάχων» μας!

Λεωνίδας Κουμάκης*

19 Ιουνίου 2012,

lk@kbanalysis.com

 http://www.x-hellenica.gr/PressCenter/Articles/2625.aspx

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/06/20-2011-2012.html#.T-SEWBcjGrk

«Ο Θεός της Ελλάδας….»

του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη (φ. 86) που θα κυκλοφορήσει αύριο.

Την Πέμπτη το βράδυ, αφού ανακοινώθηκε η σύνθεση της νέας κυβέρνησης, στον ταραγμένο ύπνο μου είδα ένα όνειρο. Αντί γι’ αυτή την κυβέρνηση, «μία από τα ίδια», είχε συγκροτηθεί μια κυβέρνηση «ειδικού σκοπού», στην οποία συμμετείχαν και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και το ΚΚΕ, μια κυβέρνηση που έθετε με σοβαρότητα και επιτακτικά το αίτημα μιας πραγματικής και όχι προσχηματικής αναδιαπραγμάτευσης του χρέους. Η  Μέρκελ και η Λαγκάρντ ήταν κυριολεκτικά έξαλλες και απελπισμένες, νοκ άουτ, διότι βρήκαν μπροστά τους τον ελληνικό λαό στο σύνολό του. Τα ποικίλα συγκροτήματα των δωσιλόγων στο εσωτερικό της χώρας –και ο Μπάμπης– ήταν στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, ενώ ο Γιωργάκης δραπέτευσε με ελικόπτερο αφήνοντας ενέχυρο τον Παπακωνσταντίνου και τον Βενιζέλο.
Σύντομα όμως αφυπνίστηκα και σκέφτηκα πως, εάν ήταν δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο, τότε τα αντιμνημονιακά κόμματα θα είχαν, από την προεκλογική περίοδο ήδη, στριμώξει τον Σαμαρά και τον Κουβέλη –ακυρώνοντας οριστικά τον Βενιζέλο– και μάλλον θα είχαν κατακτήσει και την πλειοψηφία. Διότι, εάν είχαν πείσει τον ελληνικό λαό ότι όντως εννοούν τη σκληρή αναδιαπραγμάτευση, χωρίς να προκαλούν φόβο, θα είχαν βρεθεί στην εξουσία. Αλλά, προφανώς, δεν την ήθελαν. Γι’ αυτό και φρόντισαν οι ίδιοι, εσκεμμένα, να στείλουν το μήνυμα της διακινδύνευσης, σε περίπτωση εκλογής τους.
Και όμως οι Έλληνες θα ήθελαν, αυτή τη φορά, μια πραγματικά πανεθνική κυβέρνηση, που θα αναλάμβανε να συγκρουστεί με τους Γερμανούς και τους διεθνείς τραπεζίτες, να προτάξει τα δίκαια του ελληνικού λαού προς τα έξω και να επιβάλει την αναγκαία στροφή προς ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, πέρα από τον κυρίαρχο μεταπρατισμό.  Αντ’ αυτού, βλέπει να επαναλαμβάνεται το γνωστό –πασίγνωστο– μοντέλο της εμφυλιοπολεμικής παράδοσης.
Η ίδια η  «συγκυβέρνηση», στην ουσία είναι η επιβεβαίωση του καθολικού αδιεξόδου του πολιτικού συστήματος και τις καχεξίας των κοινωνικών τάξεων.  Οι δύο ελάσσονες εταίροι, και ιδιαίτερα ο «πονηρός χοντρός», βρίσκονται με το ένα πόδι μέσα και το άλλο απ’ έξω, έτοιμοι να την κοπανήσουν με την πρώτη ευκαιρία. Όσο για  τον κορμό της κυβέρνησης, τη Νέα Δημοκρατία, μας εξέπληξε  όλους με τους γίγαντες της σκέψης και της δράσης που επέβαλε, από τον Αβραμόπουλο έως τον Λυκουρέντζο, τον Δένδια, την Όλγα, και τον Νικολόπουλο – και πάντα ο αφανής εταίρος, οι «αγορές», στα πρόσωπα του Ράπανου και του Χατζηδάκη. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες και  ΚΚΕ, στρατοπεδεύουν λιγότερο ή περισσότερο άνετα στην αντιπολίτευση και ας πάει και το  παλιάμπελο, δηλαδή η Ελλάδα.
Έτσι, για μια ακόμα φορά στην ιστορία μας, βρεθήκαμε παραδομένοι στον… «Θεό της Ελλάδας», παρακαλώντας τον να βάλει το χέρι του!

Η οργή, η ψήφος κι η εθνική γιορτή των Ισλανδών

Διονύσης ΕΛευθεράτος

Η κατ’ εξοχήν εκνευριστική καθεστωτική «οδηγία» προς …τους ναυτιλλόμενους του μνημονιακού «ωκεανού» είναι να «ψηφίσουν με βάση τη λογική, όχι την οργή». Γεμάτοι …κατανόηση, μάλιστα, οι καθεστωτικοί αρλουμπολόγοι προτάσσουν ένα «δικαιολογημένη, κατά τ’ άλλα» πριν από τη λέξη «οργή» και …ξεμπερδεύουν. Ας μην προσποιούνται ότι ανησυχούν μήπως η οργή «φτιάξει» θολωμένη σκέψη. Όλοι ξέρουμε ότι εδώ και καιρό μοχθούν νυχθημερόν για να πλάσουν μια απολύτως συγχυσμένη συλλογική σκέψη: Θολωμένη από τον φόβο. Μπερδεμένη από τον γκεμπελισμό, από την ιδεολογική, «μιντιακή» (κι όχι μόνο) τρομοκρατία.

Τη σερβίρουν με ρυθμούς τόσο κατακλυσμιαίους, ώστε ελπίζουν πως τα αποτελέσματα είναι «ισοδύναμα» ενός αλτσχάιμερ ή ενός ολέθριου delete στις αποθηκευμένες γνώσεις κάποιου ανθρώπου, μέσου επιπέδου ενημέρωσης. «Συγγνώμη, αγαπητέ μου νευρολόγε, αλλά ένας παθολόγος συνάδελφός σας με παρέπεμψε σε νοσοκομείο και εκεί διαπίστωσα ότι έλειπαν πολλά φάρμακα. Έχω μπερδευτεί, γιατί νόμιζα ότι τέτοιες ελλείψεις θα έχουμε εάν φύγουμε από το ευρώ. Φύγαμε και δεν το έμαθα; Το έμαθα, αλλά το ξέχασα, γιατρέ μου; Λέει ο Σαμαράς, γιατρέ μου, πως αν φύγουμε από την ευρωζώνη το νόμισμά μας θα υποτιμηθεί από 50% έως 70%. Εγώ ήξερα ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι κυβερνήσεις είναι αυτές που αποφασίζουν δυο πράγματα, σταθμίζοντας διάφορες παραμέτρους: Πόσο νέο χρήμα θα κόψουν και πόσο θα υποτιμήσουν το εθνικό νόμισμα – εκτός αν αφήσουν την αξία του να ρυθμιστεί στη διεθνή αγορά. Αφού λοιπόν αυτά τα ρυθμίζει όποια κυβέρνηση έχει στα χέρια της την καυτή πατάτα, πώς διάολο Σαμαράς, Βενιζέλος και τραπεζίτες μου λένε ήδη –χαρτί και καλαμάρι– πόσο θα υποτιμηθεί το νόμισμα;

 

Υποτιμούν εμένα, υποτιμώ εγώ τις μαντικές τους ικανότητες ή απλώς τρελαίνομαι;». Έτσι είναι: Από την καθεστωτική βιομηχανία παραγωγής και διοχέτευσης φόβου –την κατ’ εξοχήν βιομηχανία που ανθεί επί κρίσης– κινδυνεύει η διαύγεια της σκέψης. Όχι από την οργή. Η οργή αυτή, άλλωστε, δεν είναι στιγμιαία, όπως ακριβώς δεν ήταν στιγμιαία και τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά εγκλήματα που την κατέστησαν αναπόφευκτη. Με αυτή την οργή ζούμε, πλέον. Μας συντροφεύει διαρκώς, σαν αχώριστος φίλος. Δεν μας κάνει να σκεφτόμαστε «εν θερμώ» – μας κρατά σε μόνιμο κοχλασμό. Δεν μας κάνει σπασμωδικούς, αλλά αποφασισμένους – η διαφορά είναι τεράστια. Δεν μειώνει την ευθυκρισία μας – αντιθέτως, μας κάνει πολλαπλά δύσπιστους προς όλα τα φθηνά τρικ που επιστρατεύονται για να την άρουν. Ναι, μάθαμε να ζούμε με αυτήν την οργή. Δεν είναι «αναπηρία», είναι ένα από τα σημαντικά όπλα μας, στον πόλεμο που έπεται της εκλογικής μάχης!

 

Α, να μην ξεχάσουμε: Όταν εμείς ψηφίζουμε (17 Ιουνίου), οι Ισλανδοί γιορτάζουν την ημέρα της ανεξαρτησίας τους. Ας τους συγχαρούμε διπλά, για την πολύ πιο πρόσφατη κατάκτηση της ανεξαρτησίας τους από το ΔΝΤ και τις αγορές. Είδατε πώς …καταστράφηκαν οι Ισλανδοί από τότε που είπαν το καθαρό «δεν πληρώνουμε»; Το ΑΕΠ τους ανέβηκε. Ο πληθωρισμός, ο οποίος είχε προσεγγίσει το 19% όταν ήταν …υπάκουα παιδιά, έπεσε στο 2,5%. Το δημόσιο χρέος, από 115% υπολογίζεται να έχει μειωθεί στο 80%, ως το 2015. Με υποτίμηση του νομίσματος, έλεγχο στις ροές κεφαλαίου, εθνικοποίηση των τραπεζών που είχαν καταρρεύσει και διασφάλιση των καταθέσεων των πολιτών της, η Ισλανδία, αυτό το διευρυμένο παγοδρόμιο το οποίο προφανώς παράγει …τα πάντα (εν αντιθέσει προς το ελληνικό σεληνιακό τοπίο), πέτυχε όλα όσα εδώ θεωρούν αδιανόητα οι αρλουμπολόγοι. Βεβαίως οι Ισλανδοί δεν είναι μέλη του πορνείου η «ωραία Ευρωπαϊκή Ένωση», αλλά μάλλον το αντέχουν αυτό το όνειδος…

http://www.prin.gr/2012/06/icelandic.html#more

ΔΕΗ: Άγρια λεηλασία από τους ιδιώτες

Η απελευθέρωση άδειασε τα ταμεία της επιχείρησης

Δυο μήνες τώρα τα ΜΜΕ μας βομβαρδίζουν: «Τον Ιούνη δεν θα έχουμε ρεύμα», «έρχεται μπλακ άουτ!». Μα είναι δυνατόν; Αφού δεν βγήκαμε ακόμα από το ευρώ… Συμβαίνουν καταστροφές και μέσα στο ευρώ; Όμως, τι προκαλεί το υποτιθέμενο «ενεργειακό κραχ»; Η αδυναμία της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου (ΔΕΠΑ) να πληρώσει 120 εκ. ευρώ στη Γκαζπρόμ για την προμήθεια φυσικού αερίου τον Ιούνιο. Ποιος δεν πληρώνει το φυσικό αέριο που παίρνει από τη ΔΕΠΑ; Οι ιδιώτες ηλεκτροπαραγωγοί που την έχουν φεσώσει με 187 εκ. ευρώ ως σήμερα. Όπως ισχυρίζονται Μυτιληναίος, Λάτσης, Περιστέρης δεν πληρώνουν τη ΔΕΠΑ γιατί δεν έχουν ακόμα αποζημιωθεί πλήρως από τον Λειτουργό Αγοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΛΑΓΗΕ). Δηλαδή από το χρηματιστήριο στο οποίο πωλείται το ρεύμα από τους παραγωγούς και αγοράζεται από τους προμηθευτές των καταναλωτών, που δεν είναι πλέον άλλοι από τον εξής ένα, τη ΔΕΗ.

                                               

 

της Φλώρας Παπαδέδε

 

Τι δημιούργησε έλλειμμα πάνω από 300 εκ. ευρώ στο ΛΑΓΗΕ και δεν μπορεί να τους αποζημιώσει; Πρώτο, οι «εναλλακτικοί προμηθευτές», Ενέργκα, Ελλάς Πάουερ, Ρεύμα Ένα κ.λπ. που φέσωσαν με 200 εκ. ευρώ το ΛΑΓΗΕ, τη ΔΕΗ και το ελληνικό Δημόσιο και τα έβγαλαν σε υπεράκτιες εταιρείες! Δεύτερο, το χαράτσι του ΕΕΤΗΔΕ στον λογαριασμό του ηλεκτρικού που τα λαϊκά νοικοκυριά είτε δεν είχαν, είτε δεν ήθελαν –και πολύ ορθώς έπραξαν– να πληρώσουν. Όμως, η συγκυβέρνηση της τρόικας και των μνημονίων απέσπασε από τα ταμεία της ΔΕΗ «όσα της έλειπαν» σαν χαράτσια και τα κατέβαλε στους «σωτήρες» – τοκογλύφους, αφήνοντάς τη χωρίς ρευστότητα. Τρίτο, η ανεργία, το πετσόκομμα των λαϊκών εισοδημάτων και οι απανωτές αυξήσεις στο ρεύμα που οδηγούν σε συνεχή περιορισμό της κατανάλωσης. Ο κόσμος σκέπτεται αν θα ανάψει τη λάμπα… Γεγονός που καθιστά πλέον αδύνατον να χρηματοδοτηθούν οι υπέρογκες κρατικές επιδοτήσεις που εισπράττουν τόσο οι ανωτέρω ιδιώτες ηλεκτροπαραγωγοί, όσο και οι «πράσινοι» των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ). Παρότι το «Ειδικό Τέλος ΑΠΕ» αυξήθηκε από το 2011 κατά 297% για τη λαϊκή κατανάλωση…

Μόνο για το 2012, το «εγγυημένο έσοδο» που νομοθετήθηκε για να «απελευθερωθεί» η αγορά ηλεκτρικής ενέργειας και καταβάλλει η ΔΕΗ στους «ανταγωνιστές» της απλά γιατί …υπάρχουν, φτάνει τα 150 εκ. ευρώ. Η σκανδαλώδης τιμολόγηση του ρεύματος που παράγουν αφαίρεσε το 2011 από τα ταμεία της 765 εκ. ευρώ! Κι άλλα 700 εκ. ευρώ που κοστίζει φέτος η επιδότηση των ΑΠΕ; Κι ας μη μιλήσουμε για το σκάνδαλο των σκανδάλων, τη μονάδα φυσικού αερίου της Αλουμίνιον της Ελλάδας, που επιδοτείται από τον Αύγουστο του 2011 ως ΑΠΕ, χρεώνοντας 215 εκ. ευρώ ετησίως τον λαϊκό καταναλωτή ή αλλιώς, με 4% αύξηση στην τιμή του ρεύματος! Να γιατί γίνονται οι αυξήσεις στα τιμολόγια. Και τι να πρωτοεπιδοτήσει ο ΛΑΓΗΕ, η ΔΕΗ και «οι Έλληνες φορολογούμενοι»; Είναι φανερό ότι με ενεργειακό «κραχ» δεν απειλείται η Ελλάδα, αλλά οι επιδοτήσεις των μόνων και μόνιμα κρατικοδίαιτων αυτής της χώρας: των ιδιωτικών επιχειρηματικών ομίλων που, ελέω ΕΕ και «απελευθέρωσης των αγορών», ρημάζουν τον ελληνικό λαό. Και τον ρημάζουν διπλά. Φορτώνοντάς του και αυξήσεις και χρέη. Γιατί για να βρουν ΔΕΗ, ΔΕΠΑ και ΛΑΓΗΕ χρήματα για τις επιδοτήσεις των «απόρων» ομίλων, καταφεύγουν ήδη σε δανεισμό 350 εκ. ευρώ. Δανεισμό που η ΕΕ εμποδίζει εδώ και δυο μήνες, απαιτώντας δυο πράγματα: εγγυήσεις από το ελληνικό Δημόσιο και αυξήσεις στο ρεύμα τον Ιούλιο!

 

Ας δούμε τώρα τι συμβαίνει πραγματικά στην ηλεκτροπαραγωγή της χώρας. Έχει σταματήσει η παραγωγή από φυσικό αέριο; Κι από ποιους; Μόνο από τη ΔΕΗ. Επειδή δεν έχει να πληρώσει τη ΔΕΠΑ; Όχι, βέβαια!

 

Η ΔΕΗ σβήνει για μια ακόμα φορά τις μονάδες της για να πουλάνε οι ιδιώτες. Όλες οι ιδιωτικές μονάδες ηλεκτροπαραγωγής, όλοι αυτοί που χρωστούν στη ΔΕΠΑ, εφοδιάζονται κανονικά με φυσικό αέριο και η ΔΕΗ αγοράζει καθημερινά το ρεύμα τους. Γιατί πώς αλλιώς θα εμφάνιζε φέτος ο Όμιλος Μυτιληναίου 99,4 εκ. ευρώ κέρδη, αν δεν χρώσταγε 65 εκ. ευρώ στη ΔΕΠΑ και 115 εκ. ευρώ στη ΔΕΗ; Αν δεν πούλαγε 60 ευρώ τη μεγαβατώρα το ρεύμα της Αλουμίνιον της Ελλάδας στη ΔΕΗ και δεν αγόραζε 42 ευρώ τη μεγαβατώρα το ρεύμα της ΔΕΗ για τις ενεργοβόρες ανάγκες της Αλουμίνιον της Ελλάδας! (Ναι, πρόκειται για το παλιό σκάνδαλο ΠΕΣΙΝΕ που απολαμβάνει, ελέω ΕΕ και «ανεξάρτητης» ΡΑΕ, τους ίδιους αποικιοκρατικούς όρους από το 1962, παρότι ο ιδιοκτήτης είναι πλέον «έλλην» κεφαλαιοκράτης).

 

Και για να τελειώνουμε με την καταστροφολογία. Η χώρα δεν αντιμετωπίζει έλλειψη ρεύματος. Εδώ και δύο χρόνια, η μέση ημερήσια ζήτηση κυμαίνεται στις 5.000 – 5.800 μεγαβατώρες. Φέτος, ακόμη και στον καύσωνα (13/6) έφτασε μόλις στις 7.922 μεγαβατώρες. Η εγκατεστημένη ισχύς της ΔΕΗ από λιγνιτικές και υδροηλεκτρικές μονάδες φτάνει τα 10.251 μεγαβάτ. Κι άλλα 2.052 μεγαβάτ προσθέτουν οι εγκατεστημένες ΑΠΕ στο διασυνδεδεμένο σύστημα. Δεν χρειάζεται ούτε ένα μεγαβάτ από φυσικό αέριο για να έχουμε ρεύμα. Η χώρα μας έχει δικούς της πόρους και δικό της καύσιμο. Δεν την απειλεί κανένα μπλακ άουτ, εφόσον τους χρησιμοποιήσει για τις ανάγκες του λαού της. Αν ο λαός της τους εθνικοποιήσει και δεν επιτρέψει να ξεπουληθούν στους δανειστές και να ληστεύονται από τους ιδιώτες.

http://www.prin.gr/2012/06/deh.html#more

GR-EXIT του Π. Παναγιώτου

ISBN: 978-960-14-2509-2 Αρ. σελίδων: 208  Ένας οδηγός για το αύριο της κρίσης Οδηγούμαστε, πράγματι, με μαθηματική ακρίβεια στη δραχμή και τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τη χώρα και τους πολίτες της απλά και πρακτικά σε κάθε τομέα που τους ενδιαφέρει; Πώς θα ήταν η επόμενη ημέρα, εβδομάδα και τελικά η ζωή των Ελλήνων αν η χώρα προχωρούσε στην κατά γράμμα υλοποίηση του δεύτερου Μνημονίου ή αν επέστρεφε κάτω απ’ τις τρέχουσες συνθήκες στη δραχμή; Μπορεί, όντως, να υπάρξει νομική οδός για έξοδο μιας χώρας από την Ευρωζώνη και αν ναι, ποια; Μπλοφάρουν οι εταίροι της Ελλάδας όταν δηλώνουν έτοιμοι για την αποχώρησή της απ’ το ευρώ; Μήπως είναι πια έτοιμοι να αντέξουν τις συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης; Έχει ετοιμάσει η Γερμανία νέα νομοθεσία για την ελεγχόμενη έξοδο χώρας απ’ την ΕΕ έχοντας κατά νου την ελληνική περίπτωση; Μήπως όλοι προετοιμάζονται για έξοδο της Ελλάδας απ’ την Ευρωζώνη εκτός απ’ την ίδια; Υπάρχει αντικειμενική απάντηση στο αν η λιτότητα λειτουργεί ή όχι και τι αποκαλύπτει νέα, «θαμμένη», έκθεση του ΔΝΤ για το θέμα; Αν η λύση δεν είναι η λιτότητα, τότε ποια είναι; Αν η λύση περνά υποχρεωτικά μέσα απ’ το Μνημόνιο, τότε υπάρχει ρεαλιστική πρόταση επαναδιαπραγμάτευσής του και προς ποια κατεύθυνση πρέπει αυτή να κινηθεί; Ειδάλλως, μπορεί να γίνει μονομερής καταγγελία του Μνημονίου και τι θα σήμαινε αυτό; Τελικά πού οδηγούμαστε, σε δραχμή, ευρώ, διπλό ευρώ, διπλό νόμισμα και τι θα συνεπάγεται κάθε ένα απ’ αυτά τα σενάρια για την Ελλάδα και τους πολίτες της; Στο GR-EXIT θα βρείτε τις απαντήσεις στα παραπάνω και δεκάδες άλλα καυτά ερωτήματα. Πρόκειται για έναν αποκαλυπτικό, αντικειμενικό, απλό και εξαιρετικά χρήσιμο οδηγό που ενημερώνει, αλλά και προετοιμάζει για τη νέα ελληνική πραγματικότητα που διαμορφώνεται απειλητικά και με σφοδρή ταχύτητα μπροστά μας αλλάζοντας ριζικά τις ζωές όλων μας. Ένα πολύ διαφορετικό βιβλίο απ’ οτιδήποτε έχετε διαβάσει μέχρι σήμερα. Η Ελλάδα διανύει τον τρίτο χρόνο της κρίσης και πλέον βαδίζει σε εξαιρετικά λεπτό πάγο, βλέποντας τους εταίρους της να την προειδοποιούν ανοιχτά για το ενδεχόµενο εξόδου της από την Ευρωζώνη, αν δεν εφαρµόσει τα συµφωνηθέντα µε την τρόικα. Τα µέτρα που υιοθετήθηκαν σαν φάρµακο αποδείχτηκαν ανεπαρκή και επικίνδυνα, επιδεινώνοντας αντί να βελτιώσουν την κατάσταση, ενώ παρά τις επίσηµες διαβεβαιώσεις για το αντίθετο ούτε αυτά που συµφωνήθηκε να υιοθετηθούν στο µέλλον εξασφαλίζουν την έξοδο της χώρας από την κρίση, τη βιωσιµότητα του ελληνικού χρέους ή την άρση του κινδύνου πτώχευσης και αναγκαστικής αποχώρησης από την Ευρωζώνη.

Τιμή: €8,00 -10% €7,20

ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ του Κ. Κόλμερ

ISBN: 978-960-14-2524-5 Αρ. σελίδων: 128  Ο κίνδυνος και η ζημία από την λαθρομετανάστευσιν είναι ευρύτερος απ’ ό,τι ο εξτρεμισμός και η βία των ισλαμιστών. Η μετανάστευσις είναι χρήσιμη για τους μετανάστες πρωτίστως και δευτερευόντως για τις χώρες που τους φιλοξενούν, εφόσον είναι επιλεκτική, προγραμματισμένη και καταλήγει σε αφομοίωσιν των μεταναστών με τους γηγενείς. Διαφορετικά είναι πρόξενος τριβών και ενίοτε συγκρούσεων. Στην χώρα μας, όπου το κράτος ευρίσκεται εις κατάστασιν περίπου διαλύσεως, η αθρόα λαθρομετανάστευσις θέτει υπαρξιακά προβλήματα μακροπροθέσμως για τον ελληνισμό. Υπό συνθήκας κρίσεως όμως η λαθρομετανάστευσις μπορεί να συνεπιφέρει ανατροπές που δεν είναι δυνατόν ν’ αντιμετωπισθούν. Στο παρόν βιβλίο περιγράφονται τρία ακραία σενάρια λαθρομεταναστευτικής αναρχίας, που δύνανται να προκύψουν από ένα τυχαίον, εξωγενές γεγονός.

Τιμή: €8,00 -10% €7,20

Διαπραγμάτευση ουσίας του Γ. Βαρουφάκη

Όλοι συμφωνούν. Οι στόχοι του Μνημονίου έχουν αποτύχει ολοκληρωτικά. Την επομένη των εκλογών η νέα κυβέρνηση, όποια και να είναι, θα πρέπει να καλέσει τους ευρωπαίους εταίρους μας σε επαναδιαπραγμάτευση των όρων της δανειακής σύμβασης. Αυτό τουλάχιστον υπόσχονται ότι θα πράξουν οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί, κ.κ. Σαμαράς, Τσίπρας και Βενιζέλος, συνεπικουρούμενοι τουλάχιστον από τον κ. Κουβέλη (αλλά και απότους γερμανικούς Financial Times που προαναγγέλουν ότι και η Ευρώπη είναι έτοιμη για μια τέτοια διαπραγμάτευση). Τα βασικά ερωτήματα που τίθενται αυτομάτως, όπως σε κάθε περίπτωση διαπραγμάτευσης, είναι τα εξής:

(1) Τι θα ζητήσει η νέα κυβέρνηση;

(2) Τι θα προσφέρει ως αντάλλαγμα;

(3) Ποια βήματα θα ανακοινώσει πως θα κάνει στην περίπτωση που δεν προκύψουν κάποια ελάχιστα οφέλη για την χώρα;

(4) Ποια θα είναι αυτά τα ελάχιστα οφέλη που, εφόσον δεν «προκύψουν», η δική μας πλευρά θα προβεί στα βήματα του ερωτήματος (3);

(5) Πως θα προετοιμαστεί η κυβέρνηση για την περίπτωση που αναγκαστεί να κάνει αυτά τα βήματα;

(6) Ποιο γενικότερο πλαίσιο συμφωνίας θα προτείνει που να μεγιστοποιεί τα ερείσματα της χώρας σε όλα τα μήκη και πλάτη της ευρωζώνης, κι έτσι να ενισχύει την διαπραγματευτική της θέση μεσοπρόθεσμα (δεδομένου ότι η διαπραγμάτευση στην ευρωζώνη θα είναι, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, διαρκής);

 

Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα διαφωνήσουμε στις απαντήσεις που δίνει ο καθένας μας στα έξι αυτά ερωτήματα. Μπορούμε όμως να συμφωνήσουμε στα εξής:

 

Α. Χωρίς την προαναγγελία του (3), οι διαπραγματεύσεις ως προς το (1) [αλλά και το (2)] είναι άνευ σημασίας. Αν δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι (στην περίπτωση που η τρόικα αποδειχθεί ανέτοιμη να κάνει τις ελάχιστες υποχωρήσεις που να καθιστούν την συμφωνία μας μαζί τους βιώσιμη) θα αποχωρήσουμε (κάνοντας βήματα που η τρόικα δεν θέλει να ακούσει – βλ. 3), τότε καλύτερα να μην εξευτελιστούμε με άλλη μια μη-διαπραγμάτευση τύπου Άνοιξης του 2010. Καλύτερα να μην ζητήσουμε καν διαπραγματεύσεις.

 

Β. Για να είναι πιστευτό το (3) [ότι θα προβούμε στις κινήσεις αυτές στην περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν οι ελάχιστες απαιτήσεις μας], δεν πρέπει να μπλοφάρουμε! (Δηλαδή, να απειλούμε κάτι το οποίο δεν είμαστε, σε τελική ανάλυση, διατεθειμένοι να πράξουμε.) Αντίθετα, πρέπει να είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι ώστε, όσο ζοφερή κι αν είναι η κατάσταση, να προτιμούμε (μετά ένα πιθανό ναυάγιο διαπραγματεύσεων) να προβούμε (παρά να μην προβούμε) σε αυτά τα βήματα. Μόνο έτσι η προαναγγελία αυτών των βημάτων είναι πιστευτή. (Δηλαδή, το ακριβώς αντίθετο με εκείνο που είχε πράξει ο κ. Βενιζέλος το περασμένο καλοκαίρι – κάνοντας, δήθεν, τον «σκληρό» στην τρόικα αλλά υποχωρώντας αμέσως όταν εκείνοι πήραν το αεροπλάνο και έφυγαν).

 

Πιστεύω να συμφωνείτε με τα σημεία Α και Β. Οι διαφωνίες μας, και μεταξύ των κομμάτων, αρχίζουν όταν εξειδικεύουμε τις απαντήσεις μας στα ερωτήματα (1) με (6). Αν ήμουν δημοσιογράφος, και είχα μπροστά μου τους πολιτικούς αρχηγούς, πολύ θα ήθελα να ακούσω τις απαντήσεις τους σε αυτά. Μιας και δεν τους έχω, θα προσπαθήσω να τα απαντήσω ο ίδιος, όσο πιο σύντομα μπορώ, στην βάση προσωπικής εκτίμησης της κατάστασης σε Ελλάδα και ευρωζώνη.

(1) Τι θα πρέπει να ζητήσει η νέα κυβέρνηση;

Πρώτον, τα κεφάλαια που πηγαίνουν στις τράπεζες για ανακεφαλαιοποίησή τους, να μην καταγράφονται στο ελληνικό δημόσιο χρέος και να μην χρειάζεται η αποπληρωμή τους από το ελληνικό δημόσιο. Αντίθετα, να πηγαίνουν κατ’ ευθείαν από το EFSF-ESM στις τράπεζες με το πρώτο να λαμβάνει ως αντάλλαγμα κοινές μετοχές τους, και, σε συνεργασία με την ΕΚΤ και την EBA (European Banking Authority), να επιβλέπει την εξυγείανση των τραπεζών. Όταν οι τράπεζες ορθοποδήσουν, το EFSF-ESM πωλεί τις μετοχές αυτές και τα δάνεια αποπληρώνονται χωρίς την ανάμειξη του ελληνικού δημοσίου. (*)

Δεύτερον, moratorium των αποπληρωμών προς την τρόικα για ένα έτος και για όσο καιρό ο ρυθμός μεγέθυνσης της ελληνικής οικονομίας είναι κάτω του 2%. Όταν ο ρυθμός αυτός ξεπεράσει το 2%, τότε οι αποπληρωμές ξεκινούν και πάλι σταδιακά για όσο χρονικό διάστημα απαιτείται. (**)

Τρίτον, άμεσες ξένες επενδύσεις σε επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα από consortium της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ) και του Ευρωπαϊκού Ταμείου Επενδύσεων (ΕΤΕν) (με έμφαση στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις) –  και με χρηματοδότηση που θα προκύψει από έκδοση ομολόγων των δύο αυτών οργανισμών, ασφαλιζόμενων αν χρειαστεί από έκδοση ασφαλιστιστηρίων από το EFSF-ESM (υπέρ των ομολογιούχων). (***)

(2) Τι θα πρέπει να προσφέρει η νέα κυβέρνηση ως αντάλλαγμα;

Πρώτον, την εγγύηση ότι, βρέξει-χιονίσει, το ελληνικό δημόσιο θα ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του από την 1-1-2013 και για πάντα – ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται ως προς τις δαπάνες του δημοσίου, τα της φορολογίας κλπ.

Δεύτερον, ότι οργανισμοί όπως ο ΟΣΕ θα εκχωρηθούν για 50 χρόνια, προς €1, σε consortium (στο οποίο μπορεί να συμμετέχει και η ΕΤΕπ) το οποίο θα πλειοδοτεί ως προς τα κεφάλαια που προτίθεται να επενδύσει και το προσωπικό που διατίθεται να διατηρήσει (ή νέο που θα προσλάβει).

(3) Ποια βήματα θα ανακοινώσει πως θα κάνει στην περίπτωση που δεν προκύψουν, από την επαναδιαπραγμάτευση, κάποια ελάχιστα οφέλη για την χώρα;

Ένα και απλό: Να δηλώσει ότι δεν θα δεχθεί τις επόμενες δόσεις από το EFSF. Ούτε καταγγελίες ούτε τίποτα. Απλά, ο νέος πρωθυπουργός να πει στους εταίρους μας: «Κυρίες και κύριοι, δεν μπορώ, με το χέρι στην καρδιά, να πάρω κι άλλα δάνεια από τους φορολογούμενούς σας εφόσον δεν υπάρχει ένα πλάνο στο τραπέζι που να αφήνει έστω και μικρό περιθώριο ελπίδας ότι ο ελληνικός λαός θα μπορέσει να σας αποπληρώσει.» Και ο νοών νοείτο. [Καθώς, όπως είναι λογικό, αυτή η άρνηση εκταμίευσης σημαίνει και de facto επιβολή moratorium αποπληρωμών προς την ΕΚΤ – ανατρέποντας ολόκληρη τον Μνημονιακό «σχεδιασμό» της τρόικα όχι μόνο όσον αφορά την Ελλάδα αλλά και της Ιρλανδίας, Πορτογαλίας και Ισπανίας.] (Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι, έτσι κι αλλιώς, από τούδε και στο εξής, ούτε ένα ευρώ από αυτές τις δόσεις δεν θα πάρουμε για χρήση εκ μέρους του δημοσίου μας – όπως π.χ. η προηγούμενη δόση των €4,2 δις που πήγε ολόκληρη στην ΕΚΤ).

(4) Ποια θα είναι αυτά τα ελάχιστα οφέλη για την χώρα που, εφόσον δεν προσφερθούν από την «άλλη» πλευρά, η δική μας πλευρά θα προβεί στα βήματα του μέρους (3);

Αυτό είναι κάτι που κανείς διαπραγματευτής δεν αποκαλύπτει εξ αρχής. Σε γενικές γραμμές όμως, η «λεπτή κόκκινη γραμμή» πρέπει να χαραχθεί έτσι ώστε, αν τελικά συμφωνήσουμε με την τρόικα, να εξασφαλιστεί (κι όχι απλά να ανακοινωθεί στην βάση φαντασιώσεων – όπως έκαναν ο κ. Παπακωνσταντίνου κι ο κ. Βενιζέλος) ότι οι επενδύσεις θα είναι τέτοιες που να οδηγήσουν γρήγορα (εντός έξι μηνών το αργότερο) σε έναν ρυθμό μεγέθυνσης τους ονομαστικού ΑΕΠ γύρω το 3% (και πως θα ανέλθει κατόπιν στο 5% για να ξανα-αρχίσουν οι αποπληρωμές των δανείων στην τρόικα.)

(5) Πως θα προετοιμαστεί η κυβέρνηση για την περίπτωση που αναγκαστεί να κάνει αυτά τα βήματα;

Αν τελικά οι Ευρωπαίοι μας πουν «δεν μασάμε», τι κάνουμε; Αν εκείνη την στιγμή δεν προτιμούμε, εμείς οι ίδιοι, το να πούμε «όχι» στην επόμενη δόση από το να την λάβουμε, τότε η απειλή μας θα έχει αποδειχθεί κάλπικη και η στρατηγική μας θα βασίζεται σε μια μπλόφα – κάτι που καμία κυβέρνηση δεν δικαιούται να κάνει σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για την χώρα.  Για να προτιμούμε να πούμε το «όχι», από το να σκύψουμε το κεφάλι, είναι απαραίτητη η κατάλληλη προετοιμασία ώστε το ελληνικό δημόσιο, έστω και υπό το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του άμεσα. Έχω ξανα-αναφερθεί σε δύο βασικούς τρόπους που μπορεί να το πετύχει: Πρώτον, με την από-πάνω-προς-τα-κάτω συμπίεση των μισθών του δημοσίου και, δεύτερον, με την έκδοση ομολογιών που, με νόμο, δεσμεύουν τα δημόσια ταμεία να κάνουν αποδεκτές τις ομολογίες αυτές για καταβολή ΦΠΑ, φόρους εισοδήματος κλπ έξι μήνες αργότερα και, μάλιστα, με γενναία έκπτωση (ακόμα και 20%). Πολλοί συμπολίτες μας που γνωρίζουν από τώρα τι φόροι τους περιμένουν στην γωνία σε 6, 8, 12 μήνες θα προτιμήσουν, αντί να βγάζουν τα χρήματα που τους έμειναν στις τράπεζες στο εξωτερικό με στόχο να τα ξαναφέρουν όταν θα πρέπει να πληρώσουν την εφορία, να αγοράσουν αυτές τις ειδικές φορο-ομολογίες εξασφαλίζοντας μια μεγάλη φορο-έκπτωση. Με αυτά τα δύο μέτρα, και άλλες γενναίες περικοπές δαπανών χωρίς άμεσο αντίκυπο στα κατώτερα εισοδήματα, το ελληνικό δημόσιο μπορεί να επιβιώσει έως ότου η Ευρώπη αναγκαστεί από την ζωή (και την πίεση μιας ΕΚΤ που θα βρεθεί σε μεγάλη υπαρξιακή αγωνία) να ανοίξει ξανά τις διαπραγματεύσεις με μεγαλύτερη σύνεση και καλύτερη διάθεση. Διαφορετικά, σε 6 ή 8 μήνες απλά δεν θα υπάρχει ευρωζώνη, ό,τι και να πράξει η ελληνική κυβέρνηση.

(6) Ποιο γενικότερο πλαίσιο συμφωνίας θα πρέπει να προτείνει η νέα κυβέρνηση;

Τα τελευταία δύο χρόνια, η εικόνα της χώρας μας στην Ευρώπη είναι αποκαρδιωτική. Οι έλληνες εμφανιζόμαστε ως ζητιάνοι που προσπαθούν να εξασφαλίσουν καλύτερους όρους για πάρτη τους, χωρίς να νοιάζονται για τα προβλήματα των άλλων ευρωπαίων, νότιων και βόρειων. Ότι παλεύουμε να εξασφαλίσουμε την δόση μας κι… έχει ο Θεός. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Πως; Με δύο τρόπους. Πρώτον, έχοντας δεσμευτεί ότι το ελληνικό δημόσιο ποτέ ξανά δεν θα έχει ούτε ένα ευρώ έλλειμμα (εφόσον η Ευρώπη αναλάβει το τραπεζικό σύστημα, τις ξένες άμεσες επενδύσεις, και ένα moratorium αποπληρωμών μέρι να έρθει η ανάκαμψη). Και δεύτερον επιμένοντας, απαιτώντας θα έλεγα, ότι ό,τι ισχύει για την Ελλάδα θα πρέπει να ισχύει και για τις υπόλοιπες χώρες που βρίσκονται εντός του EFSF ή που ετοιμάζονται να μπούνε σε αυτό (δηλαδή η Ιταλία). Με αυτές τις δύο κινήσεις, η Ελλάδα θα αλλάξει την εικόνα που έχει στα μάτια των ευρωπαίων πολιτών, με σημαντικά μακροπρόθεσμα οικονομικά και πολιτικά οφέλη.

Αυτές είναι οι απαντήσεις μου στα έξι καυτά ερωτήματα περί επανα-διαπραγμάτευσης. Ποιο κόμμα έχει καταθέσει ένα τέτοιο πρόγραμμα; Κανένα, βεβαίως. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν είναι διατεθειμένοι ούτε καν να διανοηθούν μια απάντηση στο ερώτημα (3). Άρα, θα πάνε σε μια διαπραγμάτευση-παρωδία όπου το αποτέλεσμα θα θυμίζει Γιώργο Παπακωνσταντίνου ή Ευάγγελο Βενιζέλο, με θλιβερές θριαμβολογίες για «χαλάρωση όρων», κάποιες ανούσιες επιμηκύνσεις κλπ., που όμως θα αποτύχουν παταγωδώς να καταστήσουν βιώσιμη την ελληνική κοινωνική οικονομία και, έτσι, θα μας οδηγήσουν νομοτελειακά εκτός ευρωζώνης, εξοστρακίζοντάς μας σε μια στιγνή εξορία στην οποία, σύντομα, θα μας ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι της περιφέρειας, μαζί και με την Γαλλία!

Μένει ο Σύριζα ως το μόνο κόμμα που θέτει το ερώτημα (3) και το απαντά ουσιαστικά. Για αυτό τον λόγο θα έχει την ψήφο μου.(****) Κι ας με στενοχωρεί η ρητορική του επίδοση στα περί «καταγγελιών», κατάργησης της λιτότητας (λες και είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε), νέων προσλήψεων στο δημόσιο, εθνικοποίηση των τραπεζών κλπ. Την Δευτέρα, αν κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση, είναι το μόνο μεγάλο (πλέον) κόμμα που μπορεί να επιχειρήσει μια διαπραγμάτευση σαν αυτή που περιέγραψα. Όσο για τις «άλλες» πολιτικές του, που απορρίπτω, ελπίζω ότι η αναρρίχηση στην ηλεκτρική καρέκλα της εξουσίας θα τις σκορπίσει στους πέντε ανέμους.

 

ΥΓ. Φτάνουν στα αυτιά μου, εδώ στο μακρυνό Seattle, πως αναλαμβάνω κυβερνητικό πόστο σε κυβέρνηση Σύριζα (κάτι που πολλοί θα σκεφτείτε ότι επιβεβαιώνεται από το πιο πάνω συμπέρασμά μου και την ψήφο μου στον Σύριζα). Για να μην υπάρχει παρεξήγηση μεταξύ μας, επιτρέψτε μου να είμαι σαφής: Θα βοηθήσω όποια κυβέρνηση μου το ζητήσει σε μια δύσκολη στιγμή. Συμβουλευτικά όμως. Για να ασκήσει κάποιος εξουσία από κυβερνητικό πόστο, πρέπει να έχει βαθμούς ελευθερίας (ιδίως σε μια διαπραγμάτευση) που δεν δικαιούται άνευ της δημοκρατικής νομιμοποίησης που μόνο η κρίση των πολιτών στην κάλπη μπορεί να προσφέρει.

 

(*) Αυτή ήταν εξ αρχής η πρότασή μας με τον Stuart Holland πριν από δύο χρόνια για την επίλυση της τραπεζικής κρίσης (βλ. εδώ – βλ. 2η πολιτική). Τώρα πια έχει γίνει κοινή πεποίθηση σε όλη την Ευρώπη, ακόμα και εντός της ΕΚΤ, ότι κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο και επιθυμητό. [Βλ. σχετικό άρθρο του πρώην στελέχους της ΕΚΤ Lorenzo Bini Smaghi στους Financial Times]

 

(**) Όπως συνέβη, π.χ., με τα δάνεια της Βρετανίας από τις ΗΠΑ μετά τον Β’ ΠΠ.

 

(***) Άλλη μια πρόταση που ακούγεται πολύ τις μέρες αυτές (αν έχετε ακούσει περί ομολόγων-έργων ή project-bonds) την οποία όμως πρωτοδιαβάσατε εδώ – βλ. «Μια νέα αρχιτεκτονική για το ευρώ, προς το τέλος του κειμένου).

 

(****) Σε άρθρο μου προ των εκλογών του Μαΐου, είχα μοιράσει 10 ψήφους σε διάφορα κόμματα στο πλαίσιο αυτού που ονομάζουμε στην Θεωρία Παιγνίων «μεικτή στρατηγική». Δεν το κάνω σήμερα. Γιατί; Η ΔΗΜΑΡ που είχε λάβει 3 από εκείνες τις 10 ψήφους μου, απεδείχθη πανέτοιμη να αποδεχθεί τον εκβιασμό της τρόικα, αρνούμενη να απαντήσει στο ερώτημα (3) πιο πάνω. Οι Οικολόγοι-Πράσινοι εξακολουθούν να είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο για την χώρα αλλά αυτή την στιγμή προέχει η διαπραγμάτευση με την τρόικα – κάτι για το οποίο το κόμμα αυτό δεν έχει εκφέρει άποψη που να το κάνει να ξεχωρίζει (τουλάχιστον στα μάτια μου). Η Δράση του κ. Μάνου έχει ως άποψη την μη διαπραγμάτευση. Αδυνατεί να κατανοήσει πως η θέση της χώρας στο ευρώ υπονομεύεται από την προσπάθεια τήρησης των όρων του Μνημονίου – κι ότι η απελευθέρωση αγορών σε ελεύθερη πτώση δεν θα αντιστρέψει το καταστροφικό τσουνάμι. Αφήστε που έπραξε το τεράστιο σφάλμα, για φιλελεύθερο κόμμα, της σύμπραξης με τον ισλαμοφοβικό κ. Τζήμερο ο οποίος θεωρεί πως οι εκπτώσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (π.χ. των μεταναστών) κατά κάποιον τρόπο εξισορροπούν τις απώλειες των «δικών» μας. [Εδώ πρέπει να ζητήσω συγγνώμη γιατί σε εκείνο το άρθρο είχα δώσει εύσημα στο τομέα των δικαιωμάτων των μειονοτήτων στην Δημιουργία Ξανά – απλά, δεν είχα διαβάσει αρκετά προσεκτικά τα λεγόμενά τους. Μήπως συνέβη το ίδιο και στον κ. Μάνο;]

 http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2012-06-18-22-33-42-2012061865357/

Ανατολή ή Δύση: δύο ιστορικά παράλληλα

του Γιώργου Καραμπελιά

Η παρούσα κρίση θέτει για άλλη μια φορά επιτακτικά το ερώτημα του εθνικού μας προσανατολισμού. Σε συνθήκες που, τηρουμένων των αναλογιών, προσομοιάζουν με εκείνες του πρώτου νεοελληνικού κράτους, δηλαδή… του ύστερου Βυζαντίου. Τότε, ο ελληνισμός, αρχικώς, υποτάχτηκε οικονομικά στη Δύση, ενώ παράλληλα άρχισε η σταδιακή απόσπαση της ανατολικής του πτέρυγας, δηλαδή της Μ. Ασίας, από τους Τούρκους (το 1071 πραγματοποιείται η μάχη του Μαντζικέρτ και η ιστορική ήττα των βυζαντινών δυνάμεων, ενώ, τον ίδιο χρόνο, οι Νορμανδοί καταλαμβάνουν την Ν. Ιταλία και Σικελία, και το 1081 επιβάλλεται η κατάργηση της φορολογίας για τους Ενετούς εμπόρους στο εσωτερικό του Βυζαντίου). Για μερικούς αιώνες, η συνδυασμένη οικονομική και στρατιωτική πίεση της Δύσης και η στρατιωτικο-θρησκευτική (μέσω της στρατιωτικής επέκτασης και των εξισλαμισμών), από την Ανατολή, πιέζουν μέχρις οριστικής εξαφανίσεως (1453) το ελληνικό Βυζάντιο. Όλα αυτά είναι πολύ γνωστά και όμως αμφιβάλλω αν έχει ποτέ αποτιμηθεί επακριβώς η σημασία και η δυναμική τους.
Έκτοτε, ο ελληνισμός, συρρικνωμένος, αγωνίζεται για να ανασυστήσει την κρατική του υπόσταση στα όρια –λίγο πολύ– του ύστερου Βυζαντίου, και αυτό αποτελεί τη «Μεγάλη Ιδέα» την οποία εξήγγειλε πρώτος ο Μιχαήλ Παλαιολόγος (1261), επανέλαβε ο Ρήγας Βελεστινλής και η Φιλική Εταιρεία, σε μια νέα εκδοχή, και προσπάθησε να υλοποιήσει ο Ελευθέριος Βενιζέλος, για να καταλήξει στην οριστική ακύρωση με την καταστροφή το 1922. Στο εξής, ο ελληνισμός δεν διαθέτει πλέον τα μεγέθη για να συγκροτήσει έναν ανεξάρτητο, αυτόνομο πόλο, ανάλογο του υστεροβυζαντινού. Παράλληλα, οι κοινωνικές τάξεις που διεκδικούν την ηγεμονία υπακούουν στην παρασιτική εξάρτησή τους, είτε από τη Δύση, ο μεταπρατικός αστισμός μας, είτε από τη Ρωσία, οι χτυπημένες από την προσφυγιά λαϊκές τάξεις.
Στο εξής, ξετυλίγεται το μεγάλο ερώτημα, με «ποιους να πας και ποιους να αφήσεις». Η Δύση μας υποτάσσει στρατιωτικά και οικονομικά, ενώ η ισλαμική και τουρκική Ανατολή μας απειλεί με ενσωμάτωση σε μια νέα επεκτεινόμενη (νεο)οθωμανική επικράτεια. Η ανατολική Ευρώπη και προπαντός η Ρωσία, που αποτελούσε στο παρελθόν, μέχρι τον Κριμαϊκό πόλεμο (1853-1856), τον σύμμαχο του υπόδουλου ελληνισμού, προτάσσει στη συνέχεια την επέκταση του σλαβισμού και όχι πια την ορθόδοξη ταυτότητα και αποτελεί, τουλάχιστον μέχρι τον Εμφύλιο, έναν επιπλέον πόλο αποσύνθεσης του ελληνισμού. Έτσι, η Ελλάδα, μη διαθέτοντας την εσωτερική δυναμική και τη γεωπολιτική θέση που θα της επέτρεπε μια αυτόνομη ανάπτυξη, και σε μία περίοδο, μετά τον Εμφύλιο, κατά την οποία η τουρκική απειλή εμφανιζόταν αμβλυμμένη, προσκολλάται με υποτελή τρόπο στη Δύση ως το μικρότερο κακό.

ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
Από τότε άλλαξαν πολλά πράγματα. Το σοβιετικό στρατόπεδο κατέρρευσε και η Τουρκία, μετά την εισβολή στην Κύπρο, εμφανίζεται ως η κύρια απειλή για τη χώρα μας. Σήμερα δε, όταν η Ευρώπη και η Δύση οπισθοχωρούν τελεσίδικα, μετά οκτώ αιώνων επέκταση, η Ελλάδα, ως μία χώρα των συνόρων και ως τελευταίο ενδιαίτημα του ελληνισμού, αντιμετωπίζει και πάλι την απόρριψη από τη Δύση –αφού πρώτα την έχει γονατίσει οικονομικά– και την πιθανότητα της εγκατάλειψής της στην επερχόμενη ισλαμική Ανατολή. Γι’ αυτό και τίθεται πάλι, επιτακτικά, το ζήτημα της πορείας μας.
Όλοι γνωρίζουμε πως, χωρίς μία αυτόνομη ανεξάρτητη πολιτική, χωρίς μια παραγωγική αναδόμηση της χώρας, αργά ή γρήγορα, οδηγούμαστε στην υποταγή και την εξαφάνιση. Αυτό είναι το πρώτο και βασικό συμπέρασμα. Ωστόσο, όπως κάθε φορά, τίθεται το ερώτημα: Θα έχουμε τον χρόνο να συγκροτήσουμε έναν σχετικά αυτόνομο πόλο και να διαμορφώσουμε την αναγκαία στρατηγική συμμαχία με τους βαλκάνιους γείτονές μας, που βρίσκονται, τουλάχιστον οι πιο κοντινοί μας, η Σερβία και η Βουλγαρία, σε εξίσου άθλια ή χειρότερη κατάσταση από εμάς; Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να επιλέξουμε κάποιες συμμαχίες που θα μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, ενώ, στο μεταξύ, θα οικοδομούμε μια νέα εσωστρεφή οικονομική και πνευματική πορεία.
Το ίδιο δίλημμα είχε τεθεί και στους Βυζαντινούς Έλληνες κατά τον 15ο αιώνα. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, στο Δεσποτάτο του Μορέως, πολεμούσε αδιάκοπα και νικηφόρα ενάντια στους Φράγκους, και είχε επεκτείνει την ελληνική επικράτεια, μέχρις ότου ηττήθηκε από τις συνδυασμένες δυνάμεις των Φράγκων και των Τούρκων που κάλεσαν οι Φράγκοι προς επικουρία τους. Στη συνέχεια, έγινε αυτοκράτορας στο συρρικνωμένο Βυζάντιο, που περιλάμβανε μόλις το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου και την περίμετρο της Κωνσταντινούπολης. Τότε, αυτός ο ηγέτης του πολέμου ενάντια στους Φράγκους, για την οικοδόμηση και την ανασυγκρότηση της εσωτερικής ισχύος του ελληνισμού, βρέθηκε απέναντι στην απειλή της κατάληψης της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους. Και τέθηκε το δίλημμα: θα έπρεπε να συμμαχήσει με τους Δυτικούς, για να αντιμετωπίσει του Τούρκους, ή όχι; Και η επιλογή του ήταν ορθή. Διότι η Δύση μας απειλούσε με οικονομική αποικιοποίηση, ενώ η τουρκική Ανατολή με ιστορική εξαφάνιση, μέσα από τους εξισλαμισμούς, την κατάκτηση των εδαφών μας και τον εποικισμό τους με μουσουλμανικά φύλα.
Κατ’ αναλογία, το ίδιο ζήτημα έχει τεθεί στην Ελλάδα, από το 1974 και μετά. Και η Τουρκία έδειξε στην Κύπρο πως, μετά την αγγλική αποικιοκρατία, υπήρχε κάτι πολύ χειρότερο, και ίσως τελεσίδικο, η εθνοκάθαρση. Γι’ αυτό και η επιλογή της αγκίστρωσης προς τη Δύση και η ένταξη στην ΕΟΚ/ΕΕ. Και όμως, οι ανίκανες άρχουσες τάξεις της χώρας, η μεταπρατική αστική τάξη και τα παρασιτικά μεσοστρώματα, αντί να εκμεταλλευτούν τον χρόνο –και το χρήμα– αυτής της συμμαχίας με τη Δύση/ΕΟΚ, ώστε να οικοδομήσουν εκείνη την ισχυρή παραγωγική Ελλάδα, που θα μπορούσε να αποτελεί έναν σχετικά αυτόνομο παίκτη, έκαναν το ακριβώς αντίθετο. Έκαναν ακόμα πιο παρασιτική και ανίκανη την οικονομία και την κοινωνία της χώρας, ενώ την ίδια στιγμή ενισχύονταν οι δυνάμεις του οθωμανισμού. Και έτσι, τριάντα οκτώ χρόνια μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, βρισκόμαστε σε χειρότερη θέση οικονομικά και αμυντικά. Ο συσχετισμός των δυνάμεων έχει μεταβληθεί σε βάρος μας.

ΜΙΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ
Στον υστεροβυζαντινό ελληνισμό, υπήρχε μία ισχυρή πτέρυγα που εκφραζόταν από την ησυχαστική παράδοση, και στη συνέχεια από τον Μάρκο Ευγενικό, που αντιτασσόταν στη συμμαχία με τη Δύση, επιλέγοντας την πνευματική αντίσταση και όχι πλέον τη στρατιωτικο-πολιτειακή. Αυτή η παράδοση επέτρεψε στον ελληνισμό να διασωθεί, ταυτιζόμενος με την Ορθοδοξία, όταν κατέρρευσε πολιτειακά το ελληνικό κράτος, και σε βάθος χρόνου να ανασυγκροτηθεί και να δοκιμάσει την απελευθέρωσή του. Πολλοί προκρίνουν σήμερα μια ανάλογη στρατηγική. Θεωρούν πως το αυτόνομο ελληνικό κράτος έχει εκμετρήσει το ζην και πως δεν μας μένει τίποτα άλλο παρά μια πνευματική αντίσταση, επιστρέφοντας κατ’ εξοχήν στις αξίες της Ορθοδοξία ή, κάποιοι λιγότεροι, στις αξίες της αρχαίας Ελλάδας. Εμείς πιστεύουμε πως, δυστυχώς, η επανάληψη της ιστορίας δεν είναι εφικτή. Όταν ο ελληνισμός υπέκυψε στρατιωτικά στους Οθωμανούς, διέθετε μεγάλα αποθέματα, πληθυσμιακά, οικονομικά και πνευματικά. Οι Έλληνες, ακόμα και αριθμητικά, ήταν πολύ περισσότεροι από τους Τούρκους, διέθεταν υψηλότερο οικονομικό και πνευματικό επίπεδο, καθώς και μια ισχυρή δημογραφική ανάπτυξη, σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Τέλος, είχαν μια απόλυτη και ισχυρή ταύτιση με την Ορθοδοξία και τις πνευματικές αξίες της. Η Ορθοδοξία και το πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης ακτινοβολούσε μέχρι την Αίγυπτο και την Πολωνία. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, η ησυχαστική επιλογή απεδείχθη αποτελεσματική, μετά το τέλος των στρατιωτικών και πολιτικών προσπαθειών του βυζαντινού κράτους.
Σήμερα, δεν υπάρχει τίποτα το ανάλογο. Οι Έλληνες είναι πολύ λιγότεροι αναλογικά, ο ελληνικός πολιτισμός έχει υποβαθμισθεί και έχει πάψει να αποτελεί ένα ισχυρό υπόδειγμα για όλους τους ορθόδοξους και βαλκανικούς πληθυσμούς, ενώ η ελληνική γλώσσα έχει πληγεί καίρια ακόμα και στο εσωτερικό της ίδιας της Ελλάδας. Τέλος, η Ορθοδοξία δεν ταυτίζεται πλέον με τον ελληνισμό, όπως τότε. Αντίθετα, έχουν δημιουργηθεί εθνικές εκκλησίες σε όλες τις ορθόδοξες χώρες, κάποτε ισχυρότερες από την ελληνική, και κυρίως από το πατριαρχείο, ενώ ο ορθόδοξος τρόπος ζωής έχει πάψει να αποτελεί το κυρίαρχο πολιτιστικό υπόδειγμα των ίδιων των Ορθοδόξων. Κατά συνέπεια, η ελληνική ορθοδοξία, δεν θα μπορέσει να επιβιώσει εάν πάψει να υπάρχει ελληνικό κράτος. Και όμως, ένα μεγάλο μέρος των νεο-ορθοδόξων Ελλήνων καταφεύγουν σε έναν φανταστικό οικουμενισμό και σε ένα Πατριαρχείο χειροπόδαρα δεμένο στην κρατική πολιτική του νεο-οθωμανισμού. Δεν υπάρχει λοιπόν η δυνατότητα διαχωρισμού ανάμεσα στις τύχες του ελληνικού κράτους και της ελληνικής πολιτισμικής παράδοσης ή του «γένους» των Ελλήνων. Τη μοίρα του ελληνικού κράτους θα ακολουθήσει μοιραία ο ελληνισμός και η ελληνική Ορθοδοξία. Ο τελευταίος που είχε κατανοήσει –έστω με τον τρόπο του– αυτή την αλήθεια, ήταν ο μ. αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, σε αντίθεση με την πατριαρχική και οικουμενιστική αυταπάτη. Το ευρύτερο γένος μας δεν υπάρχει πλέον, υπάρχει μόνο η Ελλάδα και η Κύπρος. Και όποιος θέλει να υπερασπίσει τον ελληνισμό, αρχαίο, ορθόδοξο, βυζαντινό, οικουμενικό, κοινοτιστικό κ.ο.κ., είναι υποχρεωμένος να υπερασπίσει με νύχια και με δόντια τον «υπαρκτό ελληνισμό», δηλαδή το ελλαδικό και κυπριακό κράτος.

ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ, ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, τίθεται εκ νέου επιτακτικά το ζήτημα των συμμαχιών μέχρις ότου κατορθώσουμε και πάλι να σταθούμε αυτόνομα στα πόδια μας. Εξ ου και η μεγάλη αγωνία μας για την έκβαση της παρούσας κρίσης. Η ευρωπαϊστική αριστερά μοιάζει να ανησυχεί λιγότερο από εμάς, διότι, ως εθνομηδενιστική, δεν αντιλαμβάνεται το βάθος και τη σημασία της ιστορικής μοναξιάς ενός «ανάδελφου» έθνους. Δεν αντιλαμβάνεται πως η Δύση και ο νεώτερος ελληνισμός αποτελούν δύο διακριτές ιστορικές οντότητες. Δεν κατανοεί πως η ένταξή μας στο δυτικό στρατόπεδο αποτελεί μια άνιση σχέση υποταγής και ανάγκης. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να διανοηθεί την «έξοδο» από την Ευρώπη. Και επειδή είναι ανιστόρητη, δεν έχει κατανοήσει πώς ένας λαός αποικιοποιημένος από τη Δύση, όπως ο ελληνικός, νιώθει άβολα σε αυτή τη λεόντεια σχέση, ενώ, αντίστοιχα, οι Δυτικοί δεν μας θεωρούν «δικούς τους». Δικούς τους θεωρούν μόνο τους αρχαίους Έλληνες και μάλιστα με τη μεσολάβηση της Ρώμης, ενώ απεχθάνονται το Βυζάντιο.
Γι’ αυτό λοιπόν και εμείς ανησυχούμε πολύ περισσότερο. Γιατί γνωρίζουμε ότι αυτή η σχέση συμφέροντος με τη Δύση, μας είναι αναγκαία σήμερα, μέχρις ότου μπορέσουμε όχι μόνο να ορθοποδήσουμε αλλά και να αναπτυχθεί και πάλι ο τρίτος πόλος ισχύος, δηλαδή ο ρωσικός και ανατολικοευρωπαϊκός, ως αυτόνομος παράγων, στον οποίο να μπορούμε να στηριχθούμε, και μέχρις ότου οι Βαλκάνιοι αποφασίσουν πως, όσο συνεχίζουν να «βγάζουν τα μάτια τους» μεταξύ τους, θα είναι μονίμως υποτελείς και εξαρτημένοι.
Γι’ αυτό λοιπόν, και παρ’ όλο που η τευτονική Δύση μας οδηγεί στην παράδοση στη σύμμαχό της Τουρκία, είμαστε υποχρεωμένοι να διατηρήσουμε σήμερα τη συμμαχία με την Ευρώπη, ιδιαίτερα τη νότια, τη «ρωμανική» Ευρώπη, και να εκμεταλλευτούμε τις αντιθέσεις της Γερμανίας με τις ΗΠΑ.
Κατά συνέπεια, έχοντας βαθιά συνείδηση της ιδιαιτερότητάς μας, «πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα», δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, που πολέμησε για δεκαετίες τους Φράγκους, κάλεσε τον Ιουστινιάνη και τους Γενοβέζους για να υπερασπιστεί την Κωνσταντινούπολη: αυτή ήταν η τραγική κατάληξη του ελληνισμού που είχε απολέσει την εσωτερική δυναμική και αυτονομία του.
Πριν απ’ όλα, λοιπόν, να στηριχθούμε αποφασιστικά στις δικές μας δυνάμεις και στην ενότητα του λαού μας, να απορρίψουμε τον καταστροφικό εθνομηδενισμό και την αταβιστική μας εξωστρέφεια, να αρχίσουμε τη διαδικασία αντικατάστασης των άχρηστων και παρασιτικών ελίτ, να συνάψουμε συμμαχίες τακτικού χαρακτήρα, να κερδίσουμε χρόνο.
13-6-2012

http://ardin-rixi.gr/archives/6230

Μνημόνιο και κρίση, αντιμνημόνιο και ανατροπή

του Γιώργου Καραμπελιά

Την τελευταία περίοδο, επαναλαμβάνουμε διαρκώς πως δεν αντιμετωπίζουμε απλώς το δίλημμα «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο» αλλά την κρίση ενός οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου, η οποία προσέλαβε τη μορφή του Μνημονίου. Επομένως, το ζήτημα για τις αντιμνημονιακές δυνάμεις είναι να προχωρήσουν πέρα από το επιφαινόμενο και να μπουν στις πραγματικές αιτίες της κρίσης και τις δυνατότητες ανάταξής της. Πολλοί αναγνώστες, ιδιαίτερα οι πλέον πρόσφατοι και οι λιγότερο εξοικειωμένοι με τις απόψεις μας, ή δεν κατανοούν την άποψή μας ή, ακόμα περισσότερο, θεωρούν ότι έτσι υπεκφεύγουμε ή ακόμα ότι δίνουμε συγχωροχάρτι στις μνημονιακές δυνάμεις. Γι’ αυτό λοιπόν απαιτούνται ορισμένες επιπρόσθετες αναγκαίες διευκρινίσεις.

Τι άραγε ήταν το μνημόνιο;

Πριν από τις εκλογές του 2009, η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αφού είχε αφήσει για χρόνια αθεράπευτες τις πληγές μιας παρασιτικής οικονομίας, που εκδηλώθηκαν, μετά το 2008, με εκτίναξη του ελλείμματος και του χρέους, κάλεσε τους Έλληνες να αποδεχτούν την κρίση και να περάσουν σε μια εποχή λιτότητας, χωρίς όμως να προσφέρει και ένα διαφορετικό όραμα εξόδου από την κρίση.

 Απέναντί του, το δημαγωγικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ, εκφραστής των παρασιτικών στρωμάτων, των νταβατζήδων των «έργων» και των ΜΜΕ, διαβουκολώντας με ψεύτικες υποσχέσεις τις λαϊκές τάξεις, κατέκτησε για μια τελευταία και μοιραία φορά την εξουσία, με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», που είχε επεξεργαστεί η φοβερή «οικονομική» του σύμβουλος, Λούκα Κατσέλη!

Επειδή όμως, «λεφτά» δεν υπήρχαν, και ήταν αδύνατο να ανακρούσει πρύμναν, δεδομένης της κοινωνικής και εκλογικής του βάσης, ως δόλιος συνωμότης, επεξεργάστηκε ένα σχέδιο προκειμένου να επιβάλει τη λιτότητα στον ελληνικό λαό. Αυτό είχε ως προϋπόθεση να αποκοπεί η δυνατότητα δανεισμού της Ελλάδας από τις αγορές –εξ ου και οι καταγγελίες της χώρας από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς της για μήνες ολόκληρους και η άρνηση δανεισμού με χαμηλό επιτόκιο–  ούτως ώστε η επιβολή των μέτρων να εμφανιστεί ως πίεση από τα πάνω και τους κρατικούς πλέον δανειστές μας, σε συμφωνία με το ΔΝΤ. Όλα αυτά πλέον είναι πολύ γνωστά. Και όμως, μέχρι σήμερα, δεν έχουν αναλυθεί με ευκρίνεια παρά μόνο από το Άρδην. Έτσι το μνημόνιο υπήρξε η συνωμοτικά οργανωμένη επιτάχυνση της κρίσης από εκείνα τα παρασιτικά στρώματα σε πανικό, που ήταν αδύνατο να αναγνωρίσουν την ίδια την πραγματικότητα του παρασιτισμού τους.

Όμως, όπως έχουμε τονίσει, το δόλιο φερέφωνο ήταν ταυτόχρονα και βλάξ. Διότι, όντας συνδεδεμένος με το αμερικανικό σχέδιο και το ΔΝΤ του Στρως Καν, δεν αντελήφθη πως το σύνολο της Ευρώπης αντιμετώπιζε μια συστημική κρίση και πως η Γερμανία είχε διαφορετική στρατηγική από εκείνη του Ομπάμα και του Στρως Καν. Η Γερμανία, όντας πλέον η μόνη πλεονασματική δύναμη στην Ευρώπη και έχοντας εκτιναχθεί στη θέση του δεύτερου παγκόσμιου εξαγωγέα μετά την Κίνα, είναι η μόνη που είχε ήδη κατανοήσει και είχε προσαρμοστεί στη διαπίστωση πως η Δύση δεν μπορεί να επιβιώσει στον ανταγωνισμό με την Κίνα και τις αναδυόμενες χώρες παρά μόνο εάν μεταβάλει το κοινωνικό μοντέλο που είχε κυριαρχήσει στη Δύση τα προηγούμενα χρόνια, ώστε να ολοκληρώσει τη θατσερική και ρηγκανική αντεπανάσταση. Για να το κάνουμε πιο λιανά. Η Δύση, έχοντας απολέσει το πλεονέκτημα της «μητρόπολης», μια και το οικονομικό επίκεντρο του κόσμου μετατοπίζεται εκτός Δύσεως, και έχοντας ταυτόχρονα οικοδομήσει την επίπλαστη ευημερία της πάνω στη χρηματοτραπεζιτική ηγεμονία της, δεν έχει πια τη δυνατότητα να συντηρεί ΚΑΙ τα κέρδη των ελίτ ΚΑΙ το κοινωνικό κράτος, όπως έκανε ορισμένες δεκαετίες πριν. Είναι υποχρεωμένη να επεκτείνει τη λογική της λιτότητας και της «προσαρμογής», ώστε να μπορέσει να ανταγωνιστεί με σχετική επιτυχία τις αναδυόμενες χώρες. Γι’ αυτό εξ άλλου και η παρούσα οικονομική κρίση –για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία– δεν αφορά στο σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας αλλά, σχεδόν αποκλειστικά, στη Δύση. Η Κίνα, παρ’ ότι επηρεάζεται στις εξαγωγές της, συνεχίζει να έχει ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 8% τον χρόνο, ενώ, για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες, ακόμα και η Αφρική εμφανίζει σημαντικούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Η γερμανική στρατηγική

Η Γερμανία, έχοντας διατηρήσει μια βιομηχανική βάση σε μια Δύση που οδηγούνταν στην αποβιομηχάνιση και θέλοντας με νύχια και με δόντια να διατηρήσει την ανταγωνιστική της δυνατότητα έναντι των αναδυομένων χωρών, επέβαλε, αρχικώς στο εσωτερικό της, από το 2000 και μετά, μία πολιτική λιτότητας και σχετικής αποδόμησης του γερμανικού κοινωνικού κράτους. Βέβαια, επειδή αυτή η στρατηγική οδηγούσε σε μείωση ή στασιμότητα  της εσωτερικής ζήτησης, για τη βιομηχανική της παραγωγή, την αντικατέστησε μ’ ένα εξωστρεφές εξαγωγικό μοντέλο και εκτίναξε τις εξαγωγές της προς τις χώρες της νότιας Ευρώπης. Γι’ αυτό, για ορισμένα χρόνια, συναινούσε σε έναδιπλό σύστημα, στο εσωτερικό της ευρωζώνης, ώστε οι λοιπές χώρες, και ιδιαίτερα οι νότιες, να δανείζονται για να μπορούν να αγοράσουν τα γερμανικά προϊόντα. Όμως, η κρίση του 2007-2008 και η ταυτόχρονη ανάπτυξη νέων ταχύτατα επεκτεινόμενων αγορών για τα γερμανικά προϊόντα, ιδιαίτερα στη Μ. Ανατολή, τη Ρωσία και την Άπω Ανατολή, μετέβαλε τα δεδομένα. Στο εξής, η Γερμανία θα έπρεπε να καλύψει τα αυξανόμενα ελλείμματα και τις δανειοδοτικές ανάγκες των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου ώστε να συνεχιστεί το ίδιο μοντέλο. Έτσι, όμως, ό,τι κέρδιζε από τη μία πλευρά, θα έπρεπε να το πληρώνει από την άλλη. Γι’ αυτό η Γερμανία υιοθετεί πλέον ανοικτά μια πολιτική επιβολής ενός δυαδικού μοντέλου  για την Ευρώπη:  Ένα μέρος των ευρωπαϊκών χωρών, και κατ’ εξοχήν η «γερμανική» Ευρώπη, να παραμείνει στον σκληρό ευρωπαϊκό πυρήνα και την ευρωζώνη και ένα άλλο κομμάτι, που τείνει να μεταβληθεί σε βάρος για τη Γερμανία, να εκδιωχθεί ή να αποδεχτεί μια πολιτική κοινωνικής καταστροφής τέτοια που θα την μετέβαλλε σε ζώνη χαμηλού κόστους εργασίας και εξαγωγής ειδικευμένων εργατικών χεριών προς τη Γερμανία. Εξάλλου, έτσι συμβαίνει ήδη με άλλες χώρες της Ε.Ε., όπως οι Βαλτικές χώρες, η Βουλγαρία, η Ρουμανία κ.λπ. Η Γερμανία ανακάλυψε ξαφνικά (βλέπε δηλώσεις του Κολ, του Σμιτ κ.ά) πως η Ελλάδα μπήκε με απάτη στη ζώνη του ευρώ, αντί να παραδεχτεί πως, εκείνη την εποχή, αποτελούσε μία επεκτεινόμενη αγορά για τη Γερμανία και γι’ αυτό καλοδεχούμενη.

Η στρατηγική των Αμερικανών και του Στρως Καν ήρθε να σκοντάψει, με ενδιάμεσο τον δόλιο βλάκα, σε αυτή τη νέα γερμανική στρατηγική, η οποία δεν προτάσσει τη σωτηρία της «παλιάς Δύσης» με επίκεντρο τη στρατηγική Ομπάμα, αλλά υιοθετεί μια τευτονική στρατηγική «εκκαθάρισης των ξερών κλαδιών». Και αν οι Έλληνες θα μπορούσαν να αντέξουν μια τέτοια δρακόντεια πολιτική, έχει καλώς. Αν όχι, που είναι και το πιθανότερο, τότε θα οδηγούνταν αναπόφευκτα και στην έξοδο από την ευρωζώνη.

Κατά συνέπεια, η προσφυγή στο ΔΝΤ που είχε συνομολογήσει συνωμοτικά ο ΓΑΠ με τον Στρως Καν μεταβλήθηκε σε πιάσιμο στο δόκανο της Μέρκελ. Το μνημόνιο επιτάχυνε, και εντόπισε στην Ελλάδα, μια κρίση που ούτως ή άλλως ήταν υπαρκτή και μετέβαλε τους Έλληνες στα πειραματόζωα της γερμανικής Ευρώπης.

Κεϋνσιανή πολιτική  ή ανατροπή του παγκοσμιοποιητικού μοντέλου;

Το γεγονός ότι αυτή την ανάλυση, την οποία διακηρύττουμε και επαναλαμβάνουμε με κάθε ευκαιρία και σε όλους τους τόνους, την αγνοούν συστηματικά σχεδόν όλες οι αντιμνημονιακές γραφίδες, δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει. Διότι η συντριπτική πλειοψηφία των «αντιμνημονιακών» θέλει να μας πείσει πως αρκεί η εξάλειψη του μνημονίου για να περάσουμε σε μια πολιτική κεϋνσιανής επέκτασης! Αγνοούν έτσι πως η διαφοροποίηση μεταξύ του Ολάντ και του Ομπάμα, από τη μια, και της Μέρκελ από την άλλη, δεν βρίσκεται στο εάν ή όχι πρέπει να παρθούν μέτρα «δημοσιονομικής προσαρμογής και λιτότητας», αλλά αφορούν μόνο στην ταχύτητα, την τραχύτητα και τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να παρθούν αυτά τα μέτρα και επομένως στο ποιος θα διατηρήσει την ηγεμονία στο εσωτερικό της Δύσης. Ο Ολάντ, ο Ομπάμα και οι «αναπτυξιακοί»  θεωρούν πως αυτή η μετάβαση προς ένα μοντέλο ανταγωνιστικό προς εκείνο της Κίνας και των αναδυόμενων χωρών θα πρέπει να γίνει ηπιότερα, σε μεγαλύτερη χρονική διάρκεια, και με μεγαλύτερη κοινωνική συναίνεση. Επιπλέον, δεν θέλουν να γίνει με την ταχύτητα και την τραχύτητα των Γερμανών, διότι αυτό θα παγίωνε την ήδη κατακτηθείσα γερμανική ηγεμονία. Η Γαλλία και η Αμερική θέλουν χρόνο για να επαναβιομηχανοποιήσουν τις οικονομίες  τους και να προσαρμοστούν στην νέα παγκόσμια πραγματικότητα, πράγμα που η Γερμανία το έχει ήδη κάνει.  Γι’ αυτό και, ενώ υποχρεωτικά συμμαχούμε με αυτές τις δυνάμεις απέναντι στη Μέρκελ, διότι κι εμείς δεν επιθυμούμε σήμερα μια καταστροφική επιτάχυνση, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες για τη δυνατότητα μιας νέας περιόδου κεϋνσιανής πολιτικής στη Δύση.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι πως ο Παπανδρέου και η συμμορία του επιτάχυναν και επιδείνωσαν την ΥΠΑΡΚΤΗ κρίση του ελληνικού παρασιτικού μοντέλου, προκαλώντας μια εκτεταμένη κοινωνική καταστροφή με τη βιαιότητα και την ταχύτητα της επιβολής των μέτρων που επέβαλε η γερμανική στρατηγική. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός πως το ελληνικό κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο ήταν πλέον αδύνατο να διασωθεί και πως θα οδηγούνταν σε μια αναπόφευκτη κρίση. Όταν, λοιπόν, οι περισσότεροι αντιμνημονιακοί υποστηρίζουν μια λογική επιστροφής στη προ μνημονίου κατάσταση, όχι μόνο αρνούνται την παγκόσμια και ελληνική πραγματικότητα, αλλά, κυρίως, αρνούνται να δουν πως μια συνεπής «αντιμνημονιακή» πολιτική απαιτεί την επαναστατική ανατροπή ενός ολόκληρου μοντέλου. Είναι αντιμνημονιακοί διότι δεν τολμούν να είναι… επαναστάτες.

Ας το διευκρινίσουμε. Για να μπορέσει η Ελλάδα, αλλά και οι περισσότεροι λαοί της Δύσης, να διατηρήσουν ένα επίπεδο ευημερίας ανάλογο με αυτό που διέθεταν στο παρελθόν, θα πρέπει να ανατραπεί το παγκόσμιο καπιταλιστικό μοντέλο της παγκοσμιοποίησης. Θα πρέπει να μειωθεί η παραγωγή άχρηστων ή επιζήμιων προϊόντων και να υπάρξει μια διαφορετική, οικολογικού χαρακτήρα, παραγωγική δομή, με την οποία θα δοθεί προτεραιότητα στην τοπική ανάπτυξη, τον περιορισμό των κοινωνικών ανισοτήτων, το πολυκαλλιεργητικό μοντέλο, την επιστροφή στην επαρχία, την αποκέντρωση, την αποεμπορευματοποίηση πολλών δραστηριοτήτων και εργασιών. Ένα τέτοιο μοντέλο θα επέτρεπε ένα υψηλότερο επίπεδο ευημερίας ακόμα και με χαμηλότερο ύψος εθνικού εισοδήματος. Θα μας έβγαζε δηλαδή έξω από τον θανάσιμο, για  τη φύση και τους ανθρώπους, κύκλο της αέναης οικονομικής επέκτασης. Ένα τέτοιο μοντέλο, που αποτελεί την ελπίδα του 21^ου αιώνα, προϋποθέτει την επανατοπικοποίηση της σκέψης και της παραγωγής, την άρνηση της παγκοσμιοποίησης και, κατά συνέπεια, μια νέα δομή και μια νέα αντίληψη τόσο για την Ευρώπη όσο και για τον κόσμο. Μια τέτοια αλλαγή, που αναδύεται σταδιακά ως το αίτημα και η διεκδίκηση των αντιπαγκοσμιοποιητικών κινημάτων, για την Ελλάδα, αποτελεί ταυτόχρονα και όρο εθνικής επιβίωσης. Χωρίς «επιστροφή» στον εαυτό μας, στην ιστορία, στην παράδοση, την εγχώρια παραγωγή, οι Έλληνες δεν έχουν καμία τύχη. Γι’ αυτό εξάλλου επιμένουμε πως η επαναστατική ανατροπή του υπάρχοντος μοντέλου αποτελεί ταυτόχρονα και προϋπόθεση της εθνικής μας επιβίωσης.

Από την αντιμνημονιακή ρητορεία σε ένα κίνημα ανατροπής

Γιατί λοιπόν δεν επιλέγουμε μια άμεση επιτάχυνση της κρίσης, με έξοδο από το ευρώ και άμεση επιστροφή στην αυτόκεντρη ανάπτυξη, μια και υποστηρίζουμε ένα τέτοιο μοντέλο;

Για δύο λόγους: Όπως προσπαθούμε να εξηγήσουμε εδώ και πάνω από δύο χρόνια,  η άμεση μετάβαση σε ένα τέτοιο πρότυπο με όρους καταστροφής, όχι μόνο του υπαρκτού μοντέλου αλλά της ίδιας της κοινωνίας, δεν θα προκαλέσει μόνο ανώφελο πόνο σ’ ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού και ιδιαίτερα στα λαϊκά στρώματα, αλλά και κινδυνεύει να πυροδοτήσει  τους κινδύνους που  διαγράφουν οι γεωπολιτικές δουλείες της χώρας. Δηλαδή, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να επιταχύνουμε με δική μας ευθύνη τη διαδικασία της απόσπασής μας από την πρότερη κατάσταση, χωρίς να είναι έτοιμος ο λαός για τα νέα βήματα που απαιτούνται, γιατί μπορεί να προκαλέσουμε πολύ μεγαλύτερες καταστροφές! Κατά τον ίδιο τρόπο, δηλαδή, που το μνημόνιο επιδείνωσε την αναπόφευκτη κρίση του ελληνικού συστήματος, κινδυνεύουμε να επιταχύνουμε μια κατάρρευση, που, επειδή θα χρεωθεί στις αντιμνημονιακές δυνάμεις, δεν θα οδηγήσει σε μια επαναστατική δημοκρατική μετατροπή του συστήματος αλλά, πιθανότατα, σε μια αυταρχική και φασίζουσα διέξοδο.

Έτσι έχει συμβεί σε όλες τις χώρες και όλες τις εποχές. Η στρατηγική της επιτάχυνσης, η στρατηγική της έντασης, χωρίς να απορρέει από την υιοθέτηση, από την πλειοψηφία του λαού, ενός νέου προτάγματος, οδηγεί, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, στα αντίστροφα αποτελέσματα και την ανάδειξη αυταρχικών και αντιλαϊκών λύσεων.  Αρκεί να μελετήσουμε ποιοί ακολουθούν τη στρατηγική της έντασης και της επιτάχυνσης της κρίσης στη σημερινή Ελλάδα. Είναι δύο δυνάμεις κυρίως: το «κόμμα της δραχμής», δηλαδή όλοι εκείνοι οι επιχειρηματίες και οι διακινητές του μαύρου χρήματος, που υπολογίζουν να κερδίσουν από την ολοκλήρωση της καταστροφής της ελληνικής οικονομίας, και οι ναζήδες της Χρυσής Αυγής. Και υπολογίζουν στη σύγχυση, την απελπισία, τις μικροκομματικές σκοπιμότητες και τους χρήσιμους ηλίθιους, που δεν λείπουν ποτέ, προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους.

Γι’ αυτό και επιμένουμε –σχεδόν μονότονα και κάποτε κουραστικά– πως η συνέχεια του κινήματός μας δεν μπορεί να εξαντλείται σε μια κοντόφθαλμη αντιμνημονιακή ρητορεία, αλλά πρέπει να στοχεύει σε μια καθολική ανατροπή του μοντέλου. Και όποιος στοχεύει σε μια τέτοια ανατροπή και είναι αληθινά ριζικός, δηλαδή πηγαίνει στη ρίζα των πραγμάτων, δεν μπορεί να αρκείται στη μικρομεσαία επιφανειακότητα μιας απλής αγανάκτησης. Είναι πλέον καιρός να αρχίσουμε να διαμορφώνουμε μια επαναστατική πρόταση εξόδου από την κρίση, με όλο το πάθος αλλά και τη σοβαρότητα που αρμόζει σε μας που έχουμε συναίσθηση πως δεν είμαστε υπόλογοι μόνο απέναντι στους συμπολίτες μας, αλλά και απέναντι στις μακρές γενιές του ιστορικού μας βάθους, υπόλογοι στις γενιές που θα έρθουν. Πάντως, είναι σίγουρο πως το ζήτημα της ανατροπής του σάπιου μεταπολιτευτικού καθεστώτος έχει τεθεί και το αντιμνημονιακό κίνημα πρέπει να πραγματοποιήσει το επόμενο μεγάλο βήμα.

http://ardin-rixi.gr/archives/6203

Το βιογραφικό της Ρένας Δούρου

Το παρόν δημοσίευμα το γνωρίζουμε από την Παρασκευή 15 Ιουνίου, αλλά επιλέξαμε να το αναρτήσουμε σήμερα, για να μην εμπλακούμε στην προεκλογική αντιπαράθεση.

Οι απόψεις της Ρ. Δούρου για τα εθνικά θέματα σε συνδιασμό με τις σπουδές της στο Παιδαγωγικό του Πανεπιστημίου Αθηνών, μας επαναφέρουν στην μνήμη την Ρεπούση καθηγήτρια γαλλικής γλώσσας και τον συνωστισμό της Σμύρνης από το ιστορικό πόνημα της. Οι συμπτώσεις εθνομηδενιστικών απόψεων στα εθνικά θέματα, οι αμφιλεγόμενες σπουδές, οι στενές και αδιευκρίνιστες σχέσεις με την Τουρκία και άλλα περίεργα σημεία των βιογραφικών αυτών των κυριών μας ανησυχούν ιδιαίτερα.

Οπωσδήποτε η όποια δραστηριότητα της Ρένας Δούρου δεν την καθιστά ικανή να υπηρετήσει στα υπουργεία Εθνικής Άμυνας ή Εξωτερικών, εκτός αν ζήλεψε την δόξα του Δρούτσα ή τα ζεϊμπέκικα του Γιωργάκη με τις γνωστές συνέπειες. Δ.Π.

Η Ρένα Δούρου εκτέθηκε ανεπανόρθωτα σε συνέντευξη που έσπευσε να δώσει στην τουρκική Zaman μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου.

Στο επίκεντρο της προεκλογικής αντιπαράθεσης βρέθηκε το καταργηθέν Ινστιτούτο Αμυντικών Αναλύσεων (ΙΑΑ) με αφορμή δημοσιεύματα του ημερήσιου Τύπου που υποστηρίζουν ότι η υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Ρένα Δούρου απέκρυψε από το βιογραφικό της την επί διετία έμμισθη σχέση εργασίας με το Ινστιτούτο. Συγκεκριμένα, δημοσίευμα της εφημερίδας Δημοκρατία υποστηρίζει ότι η προαλειφόμενη για υπουργός Εθνικής Άμυνας (ή Εξωτερικών) είχε αναλάβει ρόλο αναλύτριας της τουρκικής πολιτικής από το 2001, η οποία “εκτός από τη συνεργασία της με τον εξ απορρήτων του τότε υπουργού Εθνικής Αμυνας Γιάννη Δρόσο, που ήταν επικεφαλής του Ινστιτούτου, φέρεται να συνεργαζόταν στενά και με τον έτερο έμπιστο του κ. Τσοχατζόπουλου, Βαγγέλη Χωραφά, ο οποίος στηρίζει τώρα κι αυτός -όπως ο Αντ. Κοτσακάς- τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Χωραφάς ήταν για χρόνια διευθυντής του επιτελείου (ΕΠΥΕΘΑ) του κ. Τσοχατζόπουλου με πολύ αυξημένες αρμοδιότητες.” Η υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσε μόλις χθες ότι προσελήφθη το 2001 στο ΙΑΑ (από το οποίο και παραιτήθηκε το 2003), χωρίς όμως να εξηγεί τη διαδικασία και τα κριτήρια βάση των οποίων προσλήφθηκε, όταν μάλιστα το πτυχίο της είναι άσχετο με το αντικείμενο (σ.σ. Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών).

Έχοντας υπόψη τον πρώην υπουργό Εξωτερικών του ΠΑΣΟΚ Δημήτρη Δρούτσα και τον υποτιθέμενο διδακτορικό τίτλο που ποτέ δεν απέκτησε, τους διαφόρους ανεπάγγελτους “κηπουρούς” που ανέλαβαν κρίσιμα χαρτοφυλάκια στο ΥΠΕΞ και στο ΥΠΕΘΑ και τον κατηγορούμενο για σύσταση και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση Άκη Τσοχατζόπουλο, προκύπτουν εύλογα ερωτήματα σε κάθε νοήμονα φορολογούμενο πολίτη:

1. Γιατί η Ρένα Δούρου απέκρυψε από το βιογραφικό της την επί διετία έμμισθη σχέση εργασίας με το ΙΑΑ; Ποιοι είναι οι ακριβείς πανεπιστημιακοί τίτλοι σπουδών που κατέχει και από ποια Ιδρύματα του εξωτερικού, και συγκεκριμένα της Τουρκίας; Αοριστίες τύπου “συνέχισε τις σπουδές της στη Γαλλία, την Τουρκία και την Αγγλία. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στις Πολιτικές Επιστήμες” δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές. Με ποια κριτήρια και διαγωνιστική διαδικασία προσελήφθη στο ΙΑΑ;

2. Eπιβεβαιώνεται ή όχι το δημοσίευμα ιστοσελίδας που υποστηρίζει ότι η Ρένα Δούρου εργαζόταν στο γραφείο του νομάρχη Ημαθίας (νυν αντιπεριφερειάρχη) εκλεγμένου με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και αν ναι, γιατί δεν αναφέρεται ούτε αυτό στο βιογραφικό της;

3. Με δεδομένη την εκτεταμένη εγκληματική δράση του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ Άκη Τσοχαζόπουλου καιδημοσιεύματα για εκτεταμένη κατασπατάληση δημοσίου χρήματος την περίοδο 2004-2009 από το ΙΑΑ, θα υπάρξει οποιοσδήποτε εισαγγελικός έλεγχος στα οικονομικά του Ινστιτούτου από την έναρξη μέχρι και την παύση λειτουργίας του; Επιπλέον, θα υπάρξει έρευνα στα πόθεν έσχες όλων των στενών συνεργατών του προφυλακισμένου υπουργού καθώς και σε όλα τα μέλη Επιτροπών που συμμετείχαν στη διεξαγωγή των συγκεκριμένων διαγωνισμών προμηθειών του ΥπΕΘΑ;

Προς τους διαφόρους καλοθελητές που θα σπεύσουν να χρεώσουν προεκλογικές σκοπιμότητες στα παραπάνω: Το παρόν ιστολόγιο έχει αποδείξει από το 2007 ότι τηρεί υπερκομματική στάση και δεν συμμετείχε, δεν συμμετέχει και δε θα συμμετάσχει ποτέ σε κομματικές αντιπαραθέσεις. Οι αναφορές σε πολιτικά πρόσωπα αφορούν αποκλειστικά δραστηριότητες λόγω της θεσμικής τους ιδιότητας. Ο γράφων είχε προβάλλει στο πρόσφατο παρελθόν τις ενέργειες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα για τη διερεύνηση της κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος μέσω χρηματοδότησης των ΜΚΟ και των απόρρητων δαπανών του υπουργείου Εξωτερικών (1,2,3).

 

http://strategyreports.wordpress.com/2012/06/13/dourou-cv/

Ούστ!!!! Ψηφίζω – με πίστωση βεβαίως – υπέρ του λαού και της χώρας και όχι υπέρ του Ευρωμάρκου!!!

Ο Τάσος Παπαδόπουλος ας είναι το πρότυπό μας σ’ αυτές τις κρίσιμες ιστορικά εκλογές. Στην αντίστοιχη περίοδο τον Απρίλη του 2004 δεν υπέκυψε στις απειλές και στο Φόβο. Αυτό μεταφέρθηκε και στο λαό του. Έτσι σήμερα υπάρχει Κύπρος και κυπριακός λαός με δυνατότητα να αλλάξει και την ιστορική του μοίρα και την κοινωνική του. Αλλιώς θάταν απλά ένα νησί στην Ανατολική Μεσόγειο και ο λαός ένα τσούρμο.

Το ίδιο πρέπει να κάνουμε και εμείς, ώστε να υπάρχει Ελλάδα όχι μόνο ως χερσόνησος και εμείς όχι ως δουλοπάροικοι του βορειοευρωπαϊκού καπιταλιστικού κέντρου, υποκύπτοντας στους ιμπεριαλιστικούς τους σχεδιασμούς βήμα το βήμα. Σήμερα Παρασκευή 15 Ιούνη μέσω της εφημερίδας Financial Times Deutschland (FTD) η γερμανική ιμπεριαλιστική τάξη «προτείνει» και φυσικά εκβιάζει το λαϊκό ελληνικό φρόνημα: «Αντισταθείτε στο δημαγωγό».

 

Δείτε τι τους συμφέρει: «…Αγαπητές Ελληνίδες, αγαπητοί Έλληνες, φροντίστε για ξεκάθαρες πολιτικές συνθήκες. Ψηφίστε θαρραλέα υπέρ της μεταρρυθμιστικής πορείας και όχι οργισμένα κατά της αναγκαίας και επίπονης αναδιάρθρωσης. Μόνο με τα κόμματα που αποδέχονται τους όρους των διεθνών χρηματοδοτών, η χώρα σας θα μπορέσει να παραμείνει στο ευρώ. Αντισταθείτε στη δημαγωγία του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Μην εμπιστεύεστε τις υποσχέσεις τους, ότι δηλαδή είναι δυνατή η χωρίς συνέπειες καταγγελία όλων των συμφωνιών. Η χώρα σας έχει επιτέλους ανάγκη από ένα κράτος που λειτουργεί. Για την ομαλή διακυβέρνησή της συνιστούμε τη Νέα Δημοκρατία, κάτι που κάνουμε με βαριά καρδιά….».

Γιατί επομένως κατευθείαν ΝΔ και όχι κάτι άλλο; Οι ιμπεριαλιστές Γερμανοί δεν υπεκφεύγουν δια της τεθλασμένης, όπως επιλέγεται απ’ όσους έχουν μετατρέψει τους κινδύνους σε φοβία. Τι άραγε περιμένουν μέσω αυτών (ΝΔ-Α.Σαμαρά,  κλπ) που υπέκυψαν και υπέγραψαν προκαταβολικά την υποταγή τους;

Δείτε τι συμμερίζονται και δακτυλοδεικτούν «οι 11 ενεργοί πολίτες» από τις 11 Ιούνη:

«…Τα κύρια σημεία των δανειακών συμβάσεων και μνημονίων που θέλουν να κατοχυρώσουν είναι:

– Η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και η νομιμοποίηση των ατομικών, δηλαδή συνθηκών δουλοπαροικίας.

– Το κλείσιμο εκατοντάδων οργανισμών του δημοσίου και η απόλυση 150.000 εργαζομένων του δημοσίου.

– Η υπαγωγή όλης της περιουσίας του δημοσίου στην εταιρεία αξιοποίησής της, με επικεφαλής τον Κουκιάδη, όπου μέσω του ειδικού λογαριασμού θα πληρώνονται κατά προτεραιότητα οι δανειστές.

– Η συρρίκνωση έως εξαφάνιση των συστημάτων παιδείας, υγείας, ασφάλισης, σύνταξης.

– Η δυνατότητα κατάσχεσης της δημόσιας περιουσίας με βάση το αγγλικό δίκαιο και αποφάσεις των δικαστηρίων του Λουξεμβούργου.

– Η κατάτμηση της χώρας σε ειδικές οικονομικές ζώνες (ΕΟΖ), όπου λειτουργεί στην κυριολεξία το «μπάστε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνετε».

– Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, όπου με τον τρόπο που επιχειρείται, τις οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στα χέρια των δανειστών…».

Και μετά από το αναγκαστικό κούρεμα του χρέους σε λίγους μήνες με όρους δανειστών: «…Τα διαφαινόμενα ανταλλάγματα είναι τουλάχιστον τρία:

α) Η Εταιρεία αξιοποίησης της περιουσίας του δημοσίου θα περάσει στην άμεση ιδιοκτησία των δανειστών. Σημειωτέον ότι σ’ αυτήν ανήκουν: Ενέργεια (ΔΕΗ), νερό, λιμάνια, αεροδρόμια, δρόμοι, μεταφορικά μέσα, τυχερά παιχνίδια, ορυκτός πλούτος, ακίνητα-γη δημοσίου, κλπ.

β) Ο καθορισμός ειδικών οικονομικών ζωνών (ΕΟΖ) όπου με διαδικασίες Fast Track οι δανειστές θα κάνουν κυριολεκτικά ό,τι γουστάρουν σε νησιά, βραχονησίδες (πρόγραμμα Ήλιος), ηπειρωτική χώρα, κλπ..

γ) Το πέρασμα των τραπεζών στην άμεση ιδιοκτησία των δανειστών. Κυρίως ενδιαφέρονται για την Αγροτική Τράπεζα και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ώστε οι υποθηκευμένη ιδιωτική περιουσία να περάσει άμεσα στα χέρια τους. Η παραπάνω πορεία θα βρει την ολοκλήρωσή της στην ευρωδραχμή (διπλό νόμισμα). Ένα νόμισμα μόνο για εσωτερική χρήση των δουλοπάροικων, υποτιμημένο στο «μισό» σε σχέση με το Ευρώ. Η χώρα θα πληρώνει τις υποχρεώσεις της προς τα έξω σε Ευρώ, τους δουλοπάροικους σε ευρωδραχμές. Ένα νόμισμα απόλυτα συνδεδεμένα με το Ευρώ που δεν μπορεί να ανταλλαχθεί ελεύθερα με άλλα νομίσματα, αλλά μόνο με Ευρώ. Μ’ άλλα λόγια ένα νόμισμα που είναι υποχρεωμένο να στηρίζει όλες τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η χώρα έναντι των δανειστών και απορρέουν από τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια. Ήδη ο κατ’ επάγγελμα λαγός των δανειστών (Καραντζαφέρης) ξανακτύπησε. Μετά το ρόλο του λαγού που έπαιξε στην Πρωθυπουργοποίηση του Παπαδήμου, τώρα έκανε προγραμματική του θέση την ευρωδραχμή….».

********

Αξίζει να σημειωθεί ότι εκτός από το ΚΚΕ που πλασάρει κυρίως φόβο και καταστροφή, το ΑΝΤΑΡΣΥΑ που επιμένει για κατ’ ευθείαν έξοδο από το Ευρώ, υπάρχουν και πολιτικές κινήσεις (της πρώην Σπίθας) που σκέφτονται μόνο με το μυαλό και μάλισταμε καρτεσιανό, πλήρως μη ελληνικό-ανατολικό τρόπο σκέψης. Λες και η Ιστορία κυλάει με το «σκέπτομαι άρα υπάρχω» και κάνω πολιτική και όχι «υπάρχω και σκέφτομαι» και κάνω πολιτική.

Έτσι εξηγούν «γιατί δεν επιλέγουμε μια άμεση επιτάχυνση της κρίσης, με έξοδο από το ευρώ και άμεση επιστροφή στην αυτόκεντρη ανάπτυξη, μια και υποστηρίζουμε ένα τέτοιο μοντέλο;» και μένουμε εντός του Ευρώ (Άρδην-Γ. Καραμπελιάς) και άλλοι,   ενώ ορθά τονίζουν ότι «Εκβιασμοί ευρωκρατών: γίνονται όλο και πιο αδίστακτοι» και «να που οδηγεί η λογική που αρνείται να δει ότι μπορεί να υπάρξει ζωή και χωρίς το ευρώ, έξω από την ΕΕ και με τον λαό κυρίαρχο στην χώρα του», θεωρού επικίδυνο επειδή ίσως «Με άλλα λόγια, σχέδιο που να επιτρέπει στην χώρα να την κάνει από το ευρώ με ασφάλεια και προς όφελος του λαού, αν αυτό επιβληθεί από τις καταστάσεις, ο κ. Δραγασάκης δεν διαθέτει, ούτε είναι σε θέση να διαμορφώσει γιατί πολύ απλά δεν είναι στην λογική του…» (ΕΠΑΜ-Δ. Καζάκης).

*******

Καίρια Ερωτήματα:

– Θα υπάρχει Ελλάδα για να «προκάμει» το «ΚΚΕ» να έχει «Λαϊκή εξουσία»;

– Θα υπάρχει Ελλάδα για να πάμε σε «Αυτοδύναμη» οικονομία όπως οραματίζεται τοΆρδην, που προτείνει να ψηφίσουμε τώρα ΚΚΕ ή οραματίζεται η «Κοινωνία» για να μεταρρθμίσει τη χώρα όπως ο Καποδίστριας;

– Θα υπάρχει Ελλάδα για μιλάμε για Περιβάλλον, όταν οι ΕΟΖ που μπορούν να νοικιαστούν ή αρπαχτούν για 100 χρόνια όπως η Διώρυγα του Παναμά, όπως προτείνουν οι «Οικολόγοι Πράσινοι»;

– Θα είναι ευκολότερη η εξέγερση και η Επανάσταση όπως οραματίζεται το «Αντικαπιταλιστικό ΑΝΤΑΡΣΥΑ» ή το «Αντιμπεριαλιστικό μλ-ΚΚΕ-ΜΛ»;

********

Οι εκβιασμοί λοιπόν Τέλος. Ανατροπή τώρα!!! Και ενώ οφείλουμε να «ψηφίσουμε νηφάλια στη δημοκρατική Ευρώπη του φασισμού», οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα.

– Προτιμώ τη δήλωση Λαφαζάνη (Τετάρτη, 13 Ιουνίου 2012) που «σοκάρει» κάποιους ανέτοιμους, παρά την προηγούμενη φοβία του Δημ. Καζάκη που «έξω φυλάει τα ρούχα» ή του Γ. Καραμπελιά που επιθυμεί ως κεντρικό κόμμα κυβέρνησης τη ΝΔ.

– Προτιμώ την εξομολόγηση του «πρώην Λογογράφου»  του … αείμνηστου ΓΑΠ  (τι τον περιμένει…) που αποκαλύπτει γι’ αυτόν ότι  “Ηξερε για την οικονομία” και στέλνει «ΕΠΙΣΤΟΛΗ του ΜΑΚΗ ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ, Αθήνα 11 Ιουνίου 2012» για το δικό του χώρο, παρά να αποφύγω τώρα τις δικές μου ευθύνες.

 – Προτιμώ την ειλικρίνεια και το πάθος ενός αγωνιστή, όπως ο μουσικοσυνθέτηςΠαναγιώτης Βήχος, που προτρέπει και δίνει θάρρος  για τους πολλαπλούς επερχόμενους αγώνες ανάτασης και ανάστασης:

«ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ: ΝΙΚΗΣΑΜΕ! Νικήσαμε πριν ακόμα πάμε στις εκλογές. Η συμμορία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ τελείωσε. Στις 17 ΙΟΥΝΗ βάζουμε ταφόπλακα στους “ΤΑΦΟΥΣ” των ληστών! ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ με τη σημερινή λαοθάλασσα στην Ομόνοια ο λαός υπέγραψε το τέλος των διαπλεκομένων. Το τέλος των ληστών. Το τέλος των ληστών. Το τέλος των τρομοκρατών και λασπολόγων! Ο ΛΑΟΣ βροντοφώναξε:  ΔΕ ΣΑΣ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΛΩΠΟΔΥΤΕΣ. ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΣΥΡΙΖΑ. Σας στέλνουμε στο διάολο και ακόμα πιο πέρα!», από τις ορθές μεν «πισινές» που θέτουν οι 24 ενεργοί πολίτες για την σύγκρουση με την Ευρωζώνη και την ΕΕ με τίτλο «Διάσωση του λαού και όχι του Ευρώ», αλλά από την έλλειψη θάρρους δε για να ομολογήσουν ΚΑΙ τι πραγματικά παίζεται μ’ αυτές τις εκλογές για το λαό και τη χώρα μας….!!!

– Προτιμώ το αναλυτικό, αλλά και σοφό κείμενο ενός αγνώστου για μένα «Κ. Μαραγκού», που ένας συναγωνιστής σήμερα, που προέρχεται από το χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μας διεμήνυσε σε ηλεκτρονικό του γράμμα: «ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΕΙΣ ΑΝ ΠΡΩΤΑ ΔΕ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ».

– Προτιμώ το μικρό μεν αλλά καρδιακό κείμενο της Αναστασίας Ανδρεαδάκη (με 4000 ψήφους στις 6 Μάη με τους Οικολόγος Πράσινους στην Αθήνα), που χωρίς καμιά ατομική ανταλλαγή διέθεσε τον εαυτό της σ’ αυτή την ιστορική εκλογική μάχη βροντοφωνάζοντας: «ΗΛΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΟΣΜΟ…»

Τι λοιπόν θα ψηφίσω λοιπόν;

Εάν ήμουν δεξιός και αποδεχόμουν ως μοιραίο το καπιταλιστικό σύστημα θα έδιναπιθανά κριτική ψήφο και στους «Ανεξάρτητους Έλληνες» και τον Πάνο Καμμένο. Όχι γιατί είναι αναμάρτητοι, ή ορθοί σε πολλά ζητήματα. Οι πολιτικές τους θέσεις π.χ. για τα δημόσια αγαθά όπως η Παιδεία με βρίσκουν ριζικά αντίθετο. Αλλά γιατί έχουν ξεκαθαρίσει, τουλάχιστον σε επίπεδο κορυφής, ότι:

α)  δεν εκχωρούν τη χώρα στους δανειστές, ούτε αποδέχονται τη διάλυση του εθνικού κράτους μέσω μιας ολοκλήρωσης της (καπιταλιστικής βεβαίως) ΕΕ. Γιατί απλούστατα στην Ευρώπη δεν μπορεί να συμβεί για ιστορικούς και πολιτισμικούς λόγους αυτό ποτέ οικιοθελώς. Και εάν πάει να επιβληθεί θα καταρρεύσει όπως στην πρωην Γιουγκοσλαβία ή πρώην Σοβιετική Ένωση.

β) Γιατί είναι έτοιμος υπό όρους και προϋποθέσεις να κάνει την υπέρβαση και να αποδεχτεί και κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, εάν αυτός λειάνει (Πέμπτη 14-6-2012) κάποιες κοσμοπολίτικες θέσεις στα εθνικά που προέρχονται από τον παλιό ΣΥΝ και κάποιες μικρές συνιστώσες, όπως π.χ. στο ζήτημα της Δυτ. Θράκης, όπου παίζονται πολλά.

Όμως δεν είμαι δεξιός φίλες και φίλοι μου, όπως γνωρίζεται εδώ και χρόνια, είμαι πολέμιος του καπιταλισμού και το θεωρώ ένα από τα πιο σκληρά πολτικά συστήματα του … Μαμωνά. Γι’ αυτό είμαι «αριστερός» και «εναλλακτικός» και «αναρχικός» και «αντικομφορμιστής» ή «αιθεροβάμων» ορθόδοξος πιστός χριστιανός…

Έγραφα στην προηγούμενη ανάρτηση «…Σήμερα θα σημειώσω ποια κόμματα δεν θα ψηφίσω. Δεν θα κάνω ειδικές αναλύσεις. Απλά θα εκθέσω συνοπτικά το σκεπτικό μου. Δεν θα βάλω ιδεολογικούς όρους, αλλά πολιτικούς. Γιατί αν έβαζα μόνο ιδεολογικούς ίσως έφτανα στον απόλυτο σεχταρισμό: Το άκυρο ή την αποχή. Αλλά οι ιστορικές, πολιτικές, κοινωνικές, πολιτισμικές και οικονομικές στιγμές για το λαό και τη χώρα δεν το επιτρέπουν…».

Τι επομένως επιβάλλουν οι συνθήκες; Να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ του Αλέξη Τσίπρα. Με πίστωση. Ναι ξέρω υπάρχουν αντιφάσεις, οπισθοχωρήσεις, κίνδυνοι, πλευρές, πρόσωπα. Τα γνωρίζω. Κάνω το Σταυρό μου και προχωρώ για την πρώτη μεγάλη (εκλογική) ανατροπή. Και από τη Δευτέρα στο λαϊκό κίνημα σε όλα τα επίπεδα. ¨όπως μέχρι σήμερα.

Καλό βόλι φίλες και φίλοι μου. Με τη Λευτεριά!!!

 *************

ΥΓ: Όσοι «εναλλακτικοί» επιλέξετε να ηγηθεί στην κυβέρνηση η ΝΔ, μη ξεχάσετε να δείτε ποια είναι  Οικογένεια των δουλευταράδων!!!!!! Και για να δείτε τι θα συμβεί σ’ αυτό το χώρο ή πολύ σύντομα ή σύντομα, δείτε τώρα τι συμβαίνει στο σπίτι του συγκυβερνήτη Ε. Βενιζέλου: Ουρλιαχτά!!!!

 

Ούστ!!!! Ψηφίζω – με πίστωση βεβαίως – υπέρ του λαού και της χώρας και όχι υπέρ του Ευρωμάρκου!!!

Ινστιτούτο Καταναλωτών (ΙΝΚΑ): «καλεί τους πολίτες να MHN παραλάβουν τέτοιες κάρτες, με βάση το Ελληνικό Σύνταγμα και τις διακηρύξεις των δικαιωμάτων του Ανθρώπου»

ΓΕΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ GENERAL CONSUMERS’ FEDERATION OF GREECE Κέντρο Πληροφοριών:Γ. Σεπτεμβρίου 13 – Αθήνα 10432όρ. 5οςτηλ. 210 36.32.443 Fax. 210 36.33.976 Ανοιχτή Γραμμή: 11711 email: inka – http://www.inka.gr/ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΙΝΚΑ ΔΤ 275/04.09.10

Δεν μας έφταναν η κατάργηση και μείωση των μισθών και των συντάξεων, αυξήσεις φόρων, κατάργηση δικαιωμάτων και αυξήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα από έγκριτες εφημερίδες, και από το Διαδίκτυο, η κυβέρνηση προωθεί δύο μέτρα, συν τοις άλλοις πολυέξοδα για το κράτος :
1ο Θέλει να αντικαταστήσει την Ταυτότητα την με «κάρτα πολίτη», που πολύ σωστά έχει χαρακτηριστεί Κάρτα Φακελώματος του Πολίτη, η οποία μάλιστα δεν έγινε δεκτή στην Αγγλία, λόγω μεγάλου και άσκοπου κόστους και των αντιδράσεων για την προστασία των προσωπικών δεδομένων.
Αυτή η κάρτα προγραμματίζουν να ενημερώνεται με κάθε αλλαγή στην οικονομική κατάσταση (ακίνητα, κινητές αξίες, λογαριασμοί, οφειλές), οικογενειακή κατάσταση, κατάσταση υγείας (φάρμακα, εισαγωγές σε νοσοκομεία, κληρονομικό ιστορικό), μετακινήσεις ταξίδια κτλ.
Όλα τα προηγούμενα θα εμφανίζονται σε «ενιαία οθόνη». Αναφέρουν ότι ο ίδιος κάτοχος «θα μπορεί να έχει πρόσβαση στα στοιχεία του από το Διαδίκτυο» – λες και δεν τα ξέρει. Θα έχει όμως και το κράτος πρόσβαση και μάλιστα σε τομείς που μέχρι σήμερα δεν επιτρέπεται. Εννοείται ότι πρόσβαση θα «αποκτήσουν» όλοι οι μεγάλοι προμηθευτές (πολυεθνικές, ασφαλιστικές, τράπεζες, διαγνωστικά κέντρα, πολυκλινικές, ιδιωτικά γραφεία «εύρεσης εργασίας», ενοικίασης εργαζομένων, εισπρακτικές . ) και βέβαια οι χάκερς.

Είναι γνωστό ότι το διαδίκτυο είναι και θα είναι πάντα διάτρητο. φυτίλια συννεφάκια.

2ο Θέλει να επιβάλλει υποχρεωτικά σε όλες τις συναλλαγές την «κάρτα των συναλλαγών», που και αυτή έχει χαρακτηριστεί Χαφιές του Καταναλωτή, και αυτή δεν έγινε δεκτή ούτε καν από τον αρμόδιο επίτροπο της φορολογίας της ΕΕ.
Τη δεύτερη κάρτα επιδιώκουν να την έχει συνέχεια ο καταναλωτής (από ποια μέχρι ποια ηλικία άραγε;) για να καταγράφεται η κάθε συναλλαγή: το προϊόν ή η υπηρεσία, ο χρόνος και η χρηματική της αξία. Είναι προφανές ότι με αυτό τον τρόπο, και επειδή κάθε προϊόν διαθέτει μπαρ-κοντ -με μία αναγωγή στα προϊόντα που αγοράζει- θα είναι γνωστά τα πάντα ανεξαιρέτως, για τον πολίτη – καταναλωτή: Οι συνήθειές του, τα πιστεύω του, η σεξουαλική του ζωή . η υγεία του κλπ.
Με αυτές τις υποχρεωτικές κάρτες ουσιαστικά δρομολογούν να καταργηθεί το Τραπεζικό Απόρρητο, το Ιατρικό Απόρρητο, και γενικά κάθε είδους απόρρητο στην ιδιωτική ζωή, θα ενοποιηθούν όλοι οι αριθμοί (ΑΜΚΑ, ΑΦΜ, κτλ ) και θα μετατραπεί ο πολίτης σε έναν ανθρωποαριθμό.

Το ΙΝΚΑ δηλώνει κάθετα ότι δεν θα δεχτεί τον Μεγάλο Αδελφό, δεν έχει να διαπραγματευτεί και να διαβουλευτεί την αξιοπρέπεια του πολίτη – καταναλωτή και καταδικάζει απερίφραστα τα προτεινόμενα μέτρα.
Καλεί όλες οργανώσεις πολιτών, τους συνδικαλιστικούς και τους επιστημονικούς φορείς και όλα τα πολιτικά κόμματα για να μην περάσει το φακέλωμα.
Το ΙΝΚΑ θα χρησιμοποιήσει κάθε νομικό μέσο, αλλά καλεί από τώρα τους πολίτες σε ετοιμότητα αν χρειαστεί, για να μην παραλάβουν τέτοιες κάρτες, με βάση το Ελληνικό Σύνταγμα και τις διακηρύξεις των δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΥΠΟΜΕΝΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΦΤΩΧΙΑ
ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥΣ ΣΕ ΤΡΟΦΙΜΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ.

ΥΓ: Το Διαδίκτυο είναι χρήσιμο αλλού και όχι για φακέλωμα.
Το ΙΝΚΑ έχει υποδείξει και πώς θα καταπολεμηθεί η Γραφειοκρατία και πώς θα εντοπιστούν οι φοροφυγάδες, που άλλωστε είναι γνωστοί. Τα επιχειρήματα αυτά είναι κουκούλες προσχήματα.

Robert D. Kaplan: Ανήκει η Ελλάδα στην Ευρώπη;

 

Πηγή: Stratfor (via euro2day)

 

H Ελλάδα βρίσκεται εκεί που τελειώνει και εκεί που αρχίζει η Δύση, γράφει ο Robert D. Κaplan σε άρθρο του στο Stratfor, στο οποίο παρουσιάζει τις αντιθέσεις στην γεωγραφική και γεωπολιτική ταυτότητα της χώρας από την εποχή της αρχαίας Αθήνας μέχρι σήμερα και πως αυτές επηρέασαν την οικονομική και πολιτική της εξέλιξη. 

 

Από τη μία πλευρά, η έννοια της Δύσης ως ουμανιστικό ιδεώδες ξεκίνησε από την αρχαία Αθήνα, όταν ο σεβασμός του ατόμου αντικατέστησε τη βιαιότητα των γειτονικών πολιτισμών της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου. Ενώ και η ίδια η διάκριση μεταξύ Ανατολής και Δύσης, εγκαθιδρύθηκε με τον Περσικό πόλεμο τον 5 π.Χ.

 

Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα είναι μια χώρα Ορθόδοξη με πνευματικούς δεσμούς με τη Ρωσία και για πάνω από χίλια χρόνια υπήρξε το παιδί του Βυζαντίου και της Τουρκίας. 

 

Πάνω σε αυτή την διχασμένη κληρονομία, εξελίσσεται και η νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος οδήγησε στην ανταλλαγή πληθυσμών με την Τουρκία, όπου πάνω από 1 εκατομμύριο Έλληνες εγκαταστάθηκαν από τη Μικρά Ασία στην Ελλάδα. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είχε ως συνέχεια ένα αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, η τελική έκβαση του οποίου κρίθηκε και πάλι από την ασταθή γεωγραφική θέση της χώρας μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

 

Σύμφωνα με τον Kaplan το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η πιο προβληματική οικονομία της Ε.Ε. δεν είναι τελείως ανεξάρτητο με το ότι βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης. 

 

Η οικονομική εξέλιξη της Ελλάδας φέρει σημάδια ενός παρελθόντος που δεν ανήκει πλήρως στη Δύση. Σχεδόν τα τρία τέταρτα των επιχειρήσεων είναι οικογενειακές, η φοροδιαφυγή θριαμβεύει, η ανταγωνιστικότητα βρίσκεται στα τάρταρα και το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας βασίζεται στις υπηρεσίες, με τη μεταποίηση να είναι εξαιρετικά περιορισμένη. 

 

Όσο και αν αυτά τα χαρακτηριστικά έχουν να κάνουν με τις κακές πολιτικές που εφαρμόστηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες, άλλο τόσο έχουν να κάνουν με την ιστορία και την κουλτούρα, που είναι με τη σειρά τους προϊόντα της γεωγραφίας. Η Ελλάδα δεν έχει μεγάλες παραγωγικές εκτάσεις γης για να γίνει αγροτική δύναμη. 

 

Αλλά και η πολιτική εξέλιξη της Ελλάδας δεν προσομοιάζει με αυτή των χωρών της Δύσης. Ακόμα και στα μέσα του 20ου αιώνα, τα ελληνικά πολιτικά κόμματα είχαν ένα πατερναλιστικό χαρακτήρα. Βασίζονταν σε μεγάλες προσωπικότητες της εποχής και είχαν εξαιρετικά αδύναμη οργανωτική υποστήριξη. 

 

Τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα υπήρξαν οικογενειακές επιχειρήσεις σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το κόμμα που βρισκόταν στην εξουσία δεν έλεγχε μόνο τα ανώτερα κλιμάκια της γραφειοκρατίας, όπως γίνεται στη Δύση, αλλά και τα μεσαία και τα κατώτερα κλιμάκια. Οι κρατικοί θεσμοί ήταν πολιτικοποιημένοι από κάτω μέχρι πάνω. 

 

Ως τις αρχές του 1990 το ελληνικό πολιτικό σύστημα παρουσίαζε μια τάση προς τα άκρα, με την κυριαρχία δύο κομμάτων, του ριζοσπαστικά αριστερού ΠΑΣΟΚ που φλέρταρε με αραβικά καθεστώτα, όπως αυτό του Καντάφι στη Λιβύη, και της αντιδραστικής δεξιάς Νέας Δημοκρατίας. Η μετατόπιση των δύο αυτών κομμάτων προς το κέντρο πραγματοποιήθηκε σχετικά πρόσφατα. 

 

Οπότε, σύμφωνα με τον Kaplan, η δημιουργία του ριζοσπαστικά αριστερού ΣΥΡΙΖΑ και της ακροδεξιάς νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής, απηχεί το παρελθόν της Ελλάδας στα μέσα του 20ου αιώνα. 

 

Ακόμα και η είσοδος της Ελλάδας στην Ε.Ε. και το ευρώ, δεν αποφασίστηκε με βάση καθαρά οικονομικά κριτήρια, υποστηρίζει ο Kaplan, σημειώνοντας πως όταν η Ελλάδα μπήκε το 1981 ήταν προφανές ότι η οικονομία της δεν ήταν έτοιμη, ενώ το ίδιο συνέβη και το 2002 όταν υιοθέτησε το ευρώ. Και στις δύο περιπτώσεις, η πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας “παραμερίστηκε προς χάριν ενός αφηρημένου ιστορικού οράματος για μια Ευρώπη που θα εκτείνεται από την Ιβηρική ως την ανατολική Μεσόγειο”, υπογραμμίζει. 

 

Και τώρα το «δυτικό συμφέρον» απαιτεί ακόμα και αν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ να παραμείνει στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ. Γιατί ανεξάρτητα από το αν επιστρέψει στη δραχμή ή όχι, θα είναι αντιμέτωπη με πολλά χρόνια οικονομικής δυσχέρειας. Αυτό σημαίνει ότι, δεδομένης της γεωγραφικής θέσης της, η πολιτική κατεύθυνση της Ελλάδας δεν μπορεί να είναι ποτέ δεδομένη. Για παράδειγμα, οι Κινέζοι έχουν επενδύσει στο λιμάνι του Πειραιά, ενώ οι δεσμοί της Ρωσίας με το ελληνικό κομμάτι της Κύπρου είναι πολλοί στενοί. Στα ΜΜΕ κυκλοφορούν σενάρια για ρωσικές επενδύσεις στις ναυτικές εγκαταστάσεις της Ελλάδας. 

 

Η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν μια σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία γιατί διεκδικήθηκαν από τις δυνάμεις της Δύσης για στρατηγικούς καθαρά λόγους, υπενθυμίζει ο Kaplan και καταλήγει ότι «με άλλα λόγια, από την οπτική της γεωγραφίας και της γεωπολιτικής, η Ελλάδα θα είναι μέσα στο παιχνίδι για αρκετά χρόνια ακόμα». 

 

 

*Ο Robert David Kaplan είναι αμερικανός δημοσιογράφος και εργάζεται αυτή τη στιγμή για την Atlantic Monthly και το Stratfor. Έχει συνεργαστεί με την The Washington Post, τους New York Times και τη Wall Street Journal, ενώ τη δεκαετία του 1980 έζησε στην Ελλάδα για εφτά χρόνια. 

http://youpayyourcrisis.blogspot.gr/2012/06/robert-d-kaplan.html#more

Ψηφίζουμε νηφάλια στην δημοκρατική Ευρώπη του φασισμού

Η Ευρώπη πέταξε τη μάσκα της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, πέταξε τον Λοκ, τον Μοντεσκιέ, τον Ρουσώ στα σκουπίδια. Φάρος και οδηγός της είναι μόνον ο Καρλομάγνος και αυτό πλέον το διατυμπανίζει. Επί δύο μήνες επιστράτευσε τους μηχανισμούς της, επιστράτευσε λυτούς και δεμένους, παντός χρώματος πολιτικούς της σε μια -μοναδική στην ιστορία- φασιστική επέμβαση, προκειμένου να επηρεάσει το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών. Το “δόγμα του σοκ” υιοθετείται πλήρως από Ε.Κ.Τ., Δ.Ν.Τ., Κομισιόν, Πρόεδρο και Βουλή της Ευρωπαϊκής Ένωσης που τρομοκρατούν προς κάθε κατεύθυνση. Τα μέσα άλλαξαν: περάσαμε από τα tanks στις banks. Η πρόσφατη παρουσία του νέου Γάλλου Προέδρου στην ελληνική τηλεόραση ήταν ενδεικτική για τον υπαλληλικό ρόλο αμφοτέρων, δηλωτική για το προσχεδιασμένο της πτώχευσης που θα πλήξει όσους το φασιστικό σύστημα επιλέξει.

“Ψηφίστε ό,τι θέλετε, αρκεί να συμφωνεί με αυτό πουθέλουμε”. Αρκεί να τηρηθεί το απάνθρωπο μνημόνιο, που όχι μόνον πραγματοποιεί τα αντίθετα από όσα υπόσχεται, αλλά θεμελιώθηκε πάνω στο απόλυτο ψεύδος, στην πλήρη εξαπάτηση των πολιτών, στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, στην απόλυτη έκπτωση των θεσμών που λειτουργούσαν (όσο λειτουργούσαν), μη εξαιρουμένου του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Δημοκρατία κατά τη σημερινή Ευρώπη είναι εκείνο το πολίτευμα, στο οποίο ο “κυρίαρχος λαός” έχει δικαίωμα επικύρωσης των εναντίον του εγκλημάτων. Κι αφού το πολίτευμα δεν είναι “ελέω Θεού”, αλλά στήνεται κάλπη, εννοείται επίσης ότι ο λαός είναι “κυρίαρχος” στην πολύπλευρη “ενημέρωση” του ενός. Εννοείται ότι προσέρχεται να αποφασίσει, βάσει τρομο-διλημμάτων, κατασκευασμένων συνθημάτων και τριτευόντων θεμάτων (από το ογκώδες μνημόνιο πόσα γνωρίζουμε;). Δημοκρατία λοιπόν για την Ευρώπη σημαίνει “ευθύνες για όσα συμβαίνουν στους πολίτες”, “μίζες και ασυλία για τους εκλεγμένους πολιτικούς”! Η ταύτιση των Ευρωπαίων με τα δυο ελληνικά κόμματα εξουσίας εξήγησε ως ένα βαθμό και τον εγχώριο φασισμό των δυο τελευταίων δεκαετιών.

Ενώ από το 1821 εμπεδώνουμε πόσο αδύναμοι είμαστε, πόση ανάγκη χρημάτων και εκσυγχρονισμού έχει ο ελληνικός πολιτισμός, εντελώς “ξαφνικά, απρόσμενα και αναπάντεχα” την τελευταία δεκαετία ξαναγράφεται η (λειψή) ιστορία μας επί το ευρωπαϊκότερον, το μουσουλμανικότερον, το αυτοκρατορικότερον, το διεθνιστικότερον. Ο συνωστισμός των τούρκικων σήριαλ στην “πολύπλευρη” ενημέρωση είναι προφανώς συμπτωματικός. Εξίσου “ξαφνικά”, εκτός των PIGS, “πρόβλημα χρέους” παρουσίασε και η Κύπρος. Το διαπίστωσε η Moody’s, η οποία προφανώς διαπίστωσε ότι το χρέος της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, δεν συνορεύει με το οικόπεδο Λεβιάθαν. Ενώ το θέμα “Ιραν” ήταν έτοιμο να σκάσει, ξαφνικά προέκυψε “πρόβλημα δημοκρατίας” στη Συρία. Κάτι προβλήματα δικτατόρων σε Αίγυπτο και Λιβύη “τακτοποιήθηκαν”. Τι μένει; Το “πρόβλημα” της Ελλάδας, που ίσως να λυθεί με τη “μέθοδο Γιουγκοσλαβίας”. Το “Δουβλίνο 2” άνοιξε τα σύνορα, τώρα πρέπει να προστατευτούν οι μετανάστες από τη “ρατσιστική βία” των Ελλήνων. Όσο για τους μουσουλμάνους της Θράκης…

Θα προσέλθουμε λοιπόν στην κάλπη με άξονα το φόβο, με θέμα τα χαστούκια, τα τσεκούρια και τις μολότωφ ή θα προσπαθήσουμε να αποκρυπτογραφήσουμε όσα συμβαίνουν; Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται υπό κατοχή και η κατοχή αυτή απειλεί με το φασισμό της όλα τα κράτη, όλα τα έθνη. Όχι όμως ταυτόχρονα, τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση. Την ίδια στιγμή, η Ε.Ε. επιχειρεί να ορίσει τον φασισμό έξω απ’ αυτήν. Πετώντας τον διαφωτισμό στα σκουπίδια, η Ευρώπη δηλώνει ότι δεν τον χρειάζεται πια. Της αρκεί ο ανθρωπισμός της γκιλοτίνας και των γκούλαγκ (που περιέργως, διαδέχθηκαν τον διαφωτισμό).

Τι κάνουμε; Η ανάλυση του πώς φτάσαμε εδώ πρέπει να συνεχιστεί. Ταυτόχρονα, ενημερώνουμε όσο περισσότερους ευρωπαίους πολίτες μπορούμε. Κατανοούμε ότι πέρα από την προπαγάνδα που υφίστανται, δεν έχουν το κίνητρο να μας προσέξουν, όπως κι εμείς δεν προσέχαμε τη Γιουγκοσλαβία πριν μερικά χρόνια. Τα δυο κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα υπέγραψαν την καταδίκη μας. Από ευρωπαϊκή ιδεολογία; Το ένα σίγουρα όχι, και τα δυο όμως, συρόμενα-εκβιαζόμενα από το φόβο της αποκάλυψης των σκανδάλων στα οποία ενεπλάκησαν. Η “αριστερά” και η “δεξιά” που πιστέψαμε επί 40 χρόνια εξαφανίστηκαν, με τρόπο που μαρτυρά ότι ουδέποτε υπήρξαν, έτσι όπως αυτοπροσδιορίστηκαν. Όμως ακούμε και πάλι για “κεντροαριστερές” και “κεντροδεξιές” λύσεις! Πόσο εύκολο είναι να εμπλακούμε σε ένα νέο, ψευδεπίγραφο διχασμό; Ψηφίζουμε νηφάλια ως προς αυτούς που θέλουν να μας παρασύρουν, ψηφίζουμε χωρίς φόβο, αλλά με πάθος για ελευθερία, για ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Ψηφίζουμε, γνωρίζοντας ότι τελείωσε η εποχή της δια της ψήφου -μόνον- επίλυσης των θεμάτων, συνειδητοποιώντας ότι την επαύριο -στην καλύτερη περίπτωση- έχουμε πάρα πολλή δουλειά…

15-6-2012
Στέργιος Ζυγούρας

http://karavaki.wordpress.com/2012/06/15/democratic-fascist-eu/

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΨΗΦΟ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ

Η Ελλάδα πια έχει μόνο: ανεργία, φτώχεια, γιοκ   περίθαλψη, ληστείες, δολοφονίες, αυτοκτονίες, λαθρομετανάστες και πλούσιους πολιτικούς!!!

Ελληνα πολίτη,Ελληνα ψηφοφόρε,
η Κυριακή 17 Ιουνίου έφτασε!
Καλώς ή κακώς οι επαγγελματίες πολιτικοί μας οδήγησαν ξανά στις κάλπες πιστεύοντας ότι με την τρομοκρατία που θα ασκούσαν (οι ίδιοι,τα τσιράκια τους και οι ξένοι φίλοι τους) στο μεσοδιάστημα από τις 6 Μαϊου μέχρι και την Παρασκευή το βράδυ θα κατάφερναν να σε τρομάξουν και να σε εγκλωβίσουν στο μαντρί του δικομματισμού.
(Παρένθεση:Είναι απορίας άξιον πως μια χρεοκοπημένη στην ουσία χώρα αντέχει τρεις μήνες προεκλογική περίοδο κι έχει και χρήματα για δύο εκλογικές αναμετρήσεις αλλά δεν έχει πχ για φάρμακα!!!!)Εχουν ακόμα ανοικτούς λογαριασμούς με τα ξένα αφεντικά τους!

Δεν πρόκαναν να υλοποιήσουν το πλήρες ξεπούλημα της χώρας,υπάρχουν γραμμάτια που λήγουν σύντομα,για τα οποία έχουν δεσμευτεί και πρέπει να τα ξοφλήσουν,διαφορετικά θα έχουν την τύχη του Ακη.
Καμία στημένη λεμονόκουπα δεν χρησίμευσε ποτέ σε κανέναν,πολλές μαζί όμως κάνουν πλούσιο λίπασμα κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά αυτοί που μας έφεραν στο σημερινό χάλι.
Είναι τόσο ξεδιάντροποι που υπόσχονται να “επαναδιαπραγματευτούν” ό,τι δεν συζήτησαν καν το Φλεβάρη που είχαν τη δύναμη των 258 βουλευτών,τότε που διέγραψαν εν μια νυκτί όσους τόλμησαν να μην ψηφίσουν το μνημόνιο 2,ασχέτως βέβαια αν πολλοί απ’ αυτούς ξαναγύρισαν στο μαντρί.

Εμείς δεν έχουμε την πρόθεση να υποδείξουμε σε κανέναν τι να ψηφίσει,όμως ζούμε σ’ αυτή τη χώρα και υποφέρουμε στο πετσί μας όσα και η πλειοψηφία των Ελλήνων.Δεν έχουμε συνεπώς τίποτα να φοβηθούμε και τίποτα να χάσουμε πια μετά τη δίχρονη επέλαση των βαρβάρων.

ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΨΗΦΟ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΤΟΥΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ
Σ’ αυτούς που κατάφεραν,με τις φιλότιμες προσπάθειές τους, η Ελλάδα 
τώρα πια να έχει μόνο:ανεργία,φτώχεια,γιοκ περίθαλψη,

ληστείες,δολοφονίες,αυτοκτονίες,λαθρομετανάστες και πλούσιους πολιτικούς!!!

Δυστυχώς για αυτούς τα επίσημα στατιστικά στοιχεία λένε:
Ανεργοι:1.100.000 (χωρίς να υπολογίζονται όσοι έκλεισαν τα μαγαζιά τους),στοιχεία EΛΣΤΑΤ
Φτώχεια:εκτός μισθών  και συντάξεων δείτε και τα στοιχεία της Unicef
Υγεία:μόνο η τελευταία περίπτωση με τα φάρμακα των καρκινοπαθών αρκεί.
Ληστείες:18 τουλάχιστον ημερησίως, στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ.
Δολοφονίες: 1 κάθε δύο μέρες,στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ.
Αυτοκτονίες: 3 κάθε δύο μέρες!
Λαθρομετανάστες:κανένας δεν ξέρει τον ακριβή αριθμό τους,παροιμιώδης η φράση της αρμόδιας υπουργού κυρίας Νταλάρα:”…τι με ρωτάτε δεν ξέρω“!!!!ΤοΕΛΙΑΜΕΠ τους υπολογίζει σε 470.000,όμως στην πραγματικότητα πρέπει να είναι πάνω από 1.500.000!Σίγουρα περισσότεροι από τους άνεργους!
Πολιτικοί:στην πλειοψηφία τους πάμπλουτοι και χωρίς ένσημα,βάσει του “πόθεν έσχες” (γιατί εξαφάνισαν τη σελίδα από το site της Βουλής;).

Ελληνα πολίτη,Ελληνα ψηφοφόρε,θυμήσου μεθαύριο στις 17 πως όλα αυτά είναι ένα μέρος από τα επιτεύγματα του δικομματισμού.Φτάνει,δεν θέλουμε άλλα!

zeidoron.blogspot.gr

http://filologos10.wordpress.com/2012/06/15/%CE%BF%CF%85%CF%84%CE%B5-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%BF-%CF%83-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%83-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B5%CE%B4%CF%89%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%84/

 

Το σύστημα S 400, που αναπτύχθηκε στη ρωσική Άπω Ανατολή, σύγκρουση εν όψει;

Τα τελευταία χρόνια, η Ρωσία έχει κάνει μεγάλα βήματα προς τον εκσυγχρονισμό των στρατιωτικών της δυνάμεων.

Η Μόσχα σκοπεύει με αυτόν τον τρόπο να εμφανιστεί και πάλι ως μια μεγάλη στρατιωτική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή, και να ενισχύσει τις αμυντικές δομές της, για την αντιμετώπιση των απειλών κατά της ασφάλειας της.

Εν τω μεταξύ, οι πολιτικοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι της Ρωσίας έδωσαν ιδιαίτερη προσοχή στο θέμα της αύξησης των στρατιωτικών δαπανών και του εκσυγχρονισμού του στρατού, και κυρίως στην αγορά εξοπλισμού ποιότητας που ενισχύει την επιχειρησιακή ικανότητα των ρωσικών δυνάμεων.

Σε αυτή τη γραμμή, το ρωσικό υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε ότι οι ανατολικές ρωσικές δυνάμεις εξοπλίστηκαν με συστοιχίες πυραύλων εδάφους-αέρος S 400, που βαφτίστηκαν «Θρίαμβος».

Σε ανακοίνωση που δημοσιεύθηκε το Σάββατο 9 Ιουνίου, το ρωσικό υπουργείο ανακοίνωσε ότι η εταιρεία κατασκευής αντιαεροπορικών όπλων Almaz-Anti, παρέδωσε την Παρασκευή 8 Ιουνίου το σύστημα αντιαεροπορικής άμυνας πυραύλων εδάφους-αέρος μεγάλου βεληνεκούς S 400, «Θρίαμβος», στο σύνταγμα αντιαεροπορικής άμυνας της ανατολικής Ρωσίας.

Αυτό το σύστημα λειτουργεί σε όλες τις καιρικές συνθήκες, κατά αεροπλάνων, πυραύλων και κάθε άλλου ιπτάμενου αντικειμένου σε ακτίνα 400 χιλιομέτρων και σε υψόμετρο μέχρι και  30 χιλιομέτρων. Η Ρωσία προτίθεται να εγκαταστήσει αυτό το σύστημα σε παραμεθόριες και θαλάσσιες περιοχές, και, ιδιαίτερα, στο Καλίνινγκραντ, στο δυτικό άκρο της χώρας, σε απάντηση της αμερικανικής αντιπυραυλικής ασπίδας, που έχει εγκατασταθεί στην Ευρώπη.

Και σε απάντηση της πρόθεσης της Ουάσινγκτον να εγκαταστήσει μια αντιπυραυλική ασπίδα στην Ανατολική Ασία, η Μόσχα εξετάζει την εγκατάσταση του συστήματος «Θρίαμβος», στις άπω-ανατολικές περιοχές της, στη Nakhodka. Η Ρωσία διαθέτει επίσης δύο συντάγματα πυραύλων «Θρίαμβος», που εγκαταστάθηκαν στους νομούς Elektrostal και Dmitrov, κοντά  στην Μόσχα.

Ομοίως, το Κρεμλίνο θα σχηματίσει ένα κοινό δίκτυο αεράμυνας με χώρες όπως το Καζακστάν, τη Λευκορωσία και την Αρμενία, κατά της αντιπυραυλικής ασπίδας των ΗΠΑ.

Η Ρωσία είχε προηγουμένως ανακοινώσει ότι δεν θα εξάγει αυτό το σύστημα σε τρίτες χώρες πριν από το τέλος του 2014.

 Τα τελευταία χρόνια, η Ρωσία έχει κάνει μεγάλα βήματα προς τον εκσυγχρονισμό των στρατιωτικών της δυνάμεων. Η Μόσχα σκοπεύει με αυτόν τον τρόπο να εμφανιστεί και πάλι ως μια μεγάλη στρατιωτική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή, και να ενισχύσει τις αμυντικές δομές της, για την αντιμετώπιση των απειλών κατά της ασφάλειας της. 

Εν τω μεταξύ, οι πολιτικοί και στρατιωτικοί αξιωματούχοι της Ρωσίας έδωσαν ιδιαίτερη προσοχή στο θέμα της αύξησης των στρατιωτικών δαπανών και του εκσυγχρονισμού του στρατού, και κυρίως στην αγορά εξοπλισμού ποιότητας που ενισχύει την επιχειρησιακή ικανότητα των ρωσικών δυνάμεων. Σε αυτή τη γραμμή, το ρωσικό υπουργείο Άμυνας ανακοίνωσε ότι οι ανατολικές ρωσικές δυνάμεις εξοπλίστηκαν με συστοιχίες πυραύλων εδάφους-αέρος S 400, που βαφτίστηκαν «Θρίαμβος». Σε ανακοίνωση που δημοσιεύθηκε το Σάββατο 9 Ιουνίου, το ρωσικό υπουργείο ανακοίνωσε ότι η εταιρεία κατασκευής αντιαεροπορικών όπλων Almaz-Anti, παρέδωσε την Παρασκευή 8 Ιουνίου το σύστημα αντιαεροπορικής άμυνας πυραύλων εδάφους-αέρος μεγάλου βεληνεκούς S 400, «Θρίαμβος», στο σύνταγμα αντιαεροπορικής άμυνας της ανατολικής Ρωσίας.Αυτό το σύστημα λειτουργεί σε όλες τις καιρικές συνθήκες, κατά αεροπλάνων, πυραύλων και κάθε άλλου ιπτάμενου αντικειμένου σε ακτίνα 400 χιλιομέτρων και σε υψόμετρο μέχρι και  30 χιλιομέτρων. Η Ρωσία προτίθεται να εγκαταστήσει αυτό το σύστημα σε παραμεθόριες και θαλάσσιες περιοχές, και, ιδιαίτερα, στο Καλίνινγκραντ, στο δυτικό άκρο της χώρας, σε απάντηση της αμερικανικής αντιπυραυλικής ασπίδας, που έχει εγκατασταθεί στην Ευρώπη. Και σε απάντηση της πρόθεσης της Ουάσινγκτον να εγκαταστήσει μια αντιπυραυλική ασπίδα στην Ανατολική Ασία, η Μόσχα εξετάζει την εγκατάσταση του συστήματος «Θρίαμβος», στις άπω-ανατολικές περιοχές της, στη Nakhodka. Η Ρωσία διαθέτει επίσης δύο συντάγματα πυραύλων «Θρίαμβος», που εγκαταστάθηκαν στους νομούς Elektrostal και Dmitrov, κοντά  στην Μόσχα. Ομοίως, το Κρεμλίνο θα σχηματίσει ένα κοινό δίκτυο αεράμυνας με χώρες όπως το Καζακστάν, τη Λευκορωσία και την Αρμενία, κατά της αντιπυραυλικής ασπίδας των ΗΠΑ. Η Ρωσία είχε προηγουμένως ανακοινώσει ότι δεν θα εξάγει αυτό το σύστημα σε τρίτες χώρες πριν από το τέλος του 2014. 

 http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/06/s-400.html#.T9nBPRcjGrk

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ (ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ) ΨΕΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΟΖ

Ο «θησαυρός των πετρελαίων», τα δικαιώματα, οι υποχρεώσεις και το «παραμύθιασμα» του ελληνικού λαού

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τα τελευταία δύο χρόνια η Ελλάδα ανακάλυψε ξαφνικά, τριάντα χρόνια μετά την ψήφιση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, την έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Η ΑΟΖ, μια εξειδικευμένη έννοια του δίκαιου της θάλασσας μεταβλήθηκε σε «ιδεολογία», αλλά και σε όχημα παραπλάνησης, γεγονός που υπό τις δεδομένες ελληνικές και διεθνείς συνθήκες, και με τον τρόπο που ασκείται και η εξωτερική-αμυντική πολιτική στη χώρα εμπεριέχει σοβαρούς κινδύνους για την Ελλάδα. Μαζί με την ΑΟΖ, η Ελλάδα ανακάλυψε και έναν από μηχανής Θεό, για να λύσει τα προβλήματά της, τον θρυλούμενο «θησαυρό των πετρελαίων». Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ας τα πάρουμε με τη σειρά και ας εξετάσουμε τους πέντε «μύθους» για την ΑΟΖ, που ενσταλλάχθηκαν ανεπαίσθητα στην κοινή γνώμη.

Πρώτον, έχει καλλιεργηθεί ευρέως στην κοινή γνώμη και στην πολιτική τάξη της χώρας, η απολύτως εσφαλμένη, παραπλανητική εντύπωση ότι ανακήρυξη ΑΟΖ συνεπάγεται απόκτηση τίτλων κυριότητας επί τυχόν υποθαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων. Λέγεται από πολιτικούς αρχηγούς και πάσης φύσεως σχολιαστές, ότι η ανακήρυξη της ΑΟΖ είναι απαραίτητη για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, ενώ αφήνεται να εννοηθεί ότι, άπαξ και ένα κράτος ανακηρύξει ΑΟΖ, μπορεί, νομικά, να εκμεταλλευθεί τυχόν κοιτάσματα, άνευ ετέρας.

Ουδέν αναληθέστερον. Την κυριότητα επί των κοιτασμάτων παρέχει ήδη η έννοια της υφαλοκρηπίδας, φυσικό δικαίωμα των κρατών. Είτε ένα κράτος έχει, είτε δεν έχει ανακηρύξει ΑΟΖ, έχει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα επί των υδρογονανθράκων κάτω από τον βυθό.

Δεύτερο, συσκοτίζεται από πολλούς «ΑΟΖολογούντες» το γεγονός ότι το πραγματικό πρόβλημα με την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων δεν έχει να κάνει με την ανακήρυξη της ΑΟΖ, αλλά με την οριοθέτηση, είτε της ΑΟΖ, είτε της υφαλοκρηπίδας, με τα γειτονικά κράτη. Οι κανόνες για την οριοθέτηση και της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας είναι ταυτόσημοι και η αρμοδιότητα, σε περίπτωση διαφοράς, είναι διεθνών δικαστηρίων. Τα προβλήματα που έχει σήμερα η Ελλάδα με την Τουρκία αναφορικά με την διανομή της υφαλοκρηπίδας είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά που θα είχε για την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Επ’ αυτού, η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν συνεισφέρει τίποτα.

Τρίτο, καλλιεργείται εντέχνως η εντύπωση ότι η ΑΟΖ καλύπτει μεγαλύτερη θαλάσσια ζώνη από την υφαλοκρηπίδα. Το ακριβώς αντίστροφο είναι το αληθές. Η υφαλοκρηπίδα μπορεί να επεκτείνεται και πέραν των 200 μιλίων της ΑΟΖ, αν υφίσταται γεωλογική συνέχεια.
Στην περίπτωση των θαλασσίων ζωνών που αφορούν την Ελλάδα η διαφορά είναι θεωρητική, γιατί ταυτίζονται τα όρια υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.

Τέταρτο, έχει δημιουργηθεί η επίσης παραπλανητική εντύπωση ότι η έννοια της ΑΟΖ κάπως κατοχυρώνει την επήρρεια του Καστελλόριζου και, επίσης, ότι η έννοια της ΑΟΖ κατοχυρώνει και τη χάραξη των θαλασσίων ζωνών στη βάση της «μέσης γραμμής», χαραζομένης ανεξαρτήτως του αν χαράσσεται μεταξύ νήσων και ηπειρωτικών εδαφών.

Εδώ πρόκειται για δύο απάτες ταυτόχρονα. Το Καστελλόριζο έχει όντως επήρρεια επί της διανομής των θαλασσίων ζωνών, είτε μιλάμε για υφαλοκρηπίδα, είτε για ΑΟΖ και η επήρρεια αυτή δεν επηρρεάζεται από την ανακήρυξη ή μη ΑΟΖ. Αλλά η επήρρεια αυτή δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με τη μέση γραμμή, όπως υποδεικνύει η πρόσφατη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου. Η μέση γραμμή είναι ένα σοβαρό κριτήριο σε ότι αφορά τη διανομή, όχι όμως το αποκλειστικό. Οι πρόσφατες δικαστικές αποφάσεις παίρνουν υπόψιν τους και την αρχή της αναλογικότητας. Στην Ανατολική Μεσόγειο είναι πολύ πιθανό, επί τη βάσει της νομολογίας, το δικαστήριο να αποδώσει επήρρεια στο Καστελλόριζο, να λάβει όμως υπόψιν του και την αρχή της αναλογικότητας, το γεγονός δηλαδή ότι η Τουρκία διαθέτει μια τεράστια ακτή, ενώ το Καστελλόριζο είναι ένα μικρό νησί.

Ακριβώς για τον λόγο αυτό, η Τουρκία δεν θέλει να συμπεριληφθεί στις «διερευνητικές επαφές» το Καστελόριζο. Επιδιώκει, πιέζοντας, να αποσπάσει πολιτική λύση στο Αιγαίο, λύση που να αναιρεί τα πολύ ευνοϊκά για την Ελλάδα νομικά δεδομένα. Δεν θέλει όμως να εντάξει σε τέτοια πολιτική λύση το Καστελλόριζο γιατί εκεί έχει ισχυρή νομική θέση.

Πέμπτο, η Κύπρος κατάφερε να λύσει το πρόβλημα και να προχωρήσει την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, επειδή ανακήρυξε ΑΟΖ, ενώ η Ελλάδα δεν ανακήρυξε και δεν προχώρησε στην εκμετάλλευση. Παραπλανητική μεταφορά δεδομένων σε διαφορετική πραγματική κατάσταση.

Δεν είναι η ανακήρυξη ΑΟΖ που επέτρεψε στην Κύπρο να προχωρήσει στην εκμετάλλευση, είναι οι συμφωνίες για την οριοθέτηση της ΑΟΖ που συνέπηξε με την Αίγυπτο, τον Λίβανο και το Ισραήλ (θα μπορούσε δε να έχει το ίδιο αποτέλεσμα και με συμφωνίες οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας). Οι συμφωνίες αυτές επέτρεψαν στη Λευκωσία να προχωρήσει στην έρευνα σε θαλάσσιες περιοχές της Μεσογείου που βρίσκονται μεταξύ Κύπρου, Αιγύπτου και Ισραήλ. Η Κύπρος δεν προχώρησε σε καμία έρευνα βορείως του νησιού ή σε περιοχές που είναι πλησιέστερα στα κατεχόμενα, εκεί δηλαδή που θα έθιγε τον πυρήνα των τουρκικών διεκδικήσεων.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, τα τυχόν κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης εικάζεται ότι είναι αρκετά κοντά στο νησί, ώστε να μπορεί να αμφισβητηθεί η εκεί εκμετάλλευση από την Λιβύη. Ασφαλώς θα ήταν προτιμότερο να γίνει συμφωνία οριοθέτησης με τη Λιβύη, αλλά αυτό δεν εξαρτάται μόνο από την Αθήνα. Σε ότι αφορά τα κοιτάσματα έξω από τις ακτές της Δυτικής Ελλάδας καλύπτονται από τη συμφωνία διανομής της υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας και ήδη, επιτέλους, ο κ. Μανιάτης προχώρησε σε διεθνή διαγωνισμό.

Ορισμένοι πιστεύουν ότι υπάρχουν ενδεχομένως σημαντικά κοιτάσματα στην περιοχή του Καστελόριζου, μεταξύ δηλαδή Κύπρου, Τουρκίας, Αιγύπτου και Ελλάδας. Δεν γνωρίζουμε αν είναι ακριβές, η εκμετάλλευσή τους όμως προσκρούει στο συνολικό πρόβλημα που θέτει η Τουρκία στην Ελλάδα από το 1973-74 και το οποίο έχει οδηγήσει στον ανταγωνισμό εξοπλισμών και σε δύο παρολίγον συρράξεις. Αλλά και περιορίζεται από την αρχή της αναλογικότητας που χαρακτηρίζει τις τελευταίες αποφάσεις της διεθνούς δικαιοσύνης.

Επειδή αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί πιθανότατα να λυθεί με συμφωνία οριοθέτησης, είτε της ΑΟΖ, είτε της υφαλοκρηπίδας, με την ‘Αγκυρα, πρέπει να εξαναγκασθεί η Τουρκία, εφόσον το επιθυμεί η Αθήνα, σε αποδοχή της Χάγης. Είναι συζητήσιμο αν συμφέρει την Ελλάδα να το κάνει.

Ο άλλος τρόπος είναι να αναθεωρήσει η Ελλάδα όλο το «πακέτο» που διέπει, επισήμως και «άτυπα», τις σχέσεις της με την Τουρκία τις τελευταίες δεκαετίες. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα μπορούσε αίφνης να χρησιμοποιήσει και το πολύ ισχυρότερο της ΑΟΖ όπλο της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, που της παρέχει το διεθνές δίκαιο και το οποίο θα έλυνε, προς όφελος της Ελλάδας, το σύνολο των «διαφορών» στο Αιγαίο. Παραδόξως όμως, ουδείς των ΑΟΖολογούντων και τόσο πολύ ασχολουμένων εσχάτως με το δίκαιο της θάλασσας προτείνει κάτι τέτοιο, γιατί αυτό σημαίνει να αγνοήσει η Ελλάδα το τουρκικό κάζους μπέλι. Αντίθετα, όταν λέμε στο ελληνικό λαό ότι θα ανακηρύξει ΑΟΖ και θα αποκτήσει τα πετρέλαια, είναι βέβαια πιο εύκολο να τον «παραμυθιάζουμε», τη βασική λειτουργία δηλαδή που ξέρει να κάνει η ελληνική πολιτική τάξη, έχοντας φέρει τη χώρα με αυτά και με κείνα στο χείλος της αβύσσου.

Ενδεχομένως πρέπει, να σημειώσουμε στο σημείο αυτό, να αναθεωρηθεί όντως ο τρόπος αντιμετώπισης της Τουρκίας. Πόσο συνετό είναι όμως να το πράξουμε εμείς, με δική μας πρωτοβουλία, σε μια από τις χειρότερες περιόδους της εθνικής μας ύπαρξης και όταν, ντε φάκτο, έχει τεθεί σε αμφισβήτηση η θέση μας στην Ευρώπη, άρα έχει ανοίξει και η όρεξη παντός ενδιαφερόμενου να καλύψει το τυχόν «γεωπολιτικό κενό» που θα άφηνε η Ευρώπη στην Ανατολική Μεσόγειο; Πόσο λογικό θα ήταν ο Μεταξάς, όταν του επέδωσε το τελεσίγραφο ο Ιταλός Πρέσβης, να καλούσε στη συνέχεια τον Γερμανό και τον Τούρκο και να τους κήρυσσε τον πόλεμο;

Η επανατοποθέτηση του συνόλου των ελληνοτουρκικών σχέσεων σε άλλη, τελείως διαφορετική βάση, είναι σκόπιμη. Αλλά αυτό προύποθέτει ανεξάρτητο και σοβαρό κράτος, δεν μπορεί να γίνει με ανακηρύξεις ΑΟΖ από τα μπαλκόνια.

Οι πραγματικοί ειδικοί τα γνωρίζουν αυτά. Και ο Καθηγητής ‘Αγγελος Συρίγος (Επίκαιρα) π.χ. και ο Πρύτανης του Παντείου κ. Τσάλτας (ελληνική έκδοση του Foreign Affairs) και άλλοι έχουν υπογραμμίσει στα άρθρα τους ότι είναι δύο διαφορετικά και άσχετα θέματα η ανακήρυξη ΑΟΖ και η εκμετάλλευση των υγρογονανθράκων, διασώζοντας έτσι την επιστημονική τους εντιμότητα, κάτι διόλου αυτονόητο στην Ελλάδα.

Τα πλεονεκτήματα της ΑΟΖ

Μπορείτε να διερωτηθείτε σε αυτό το σημείο: Η ΑΟΖ δεν έχει κανένα πλεονέκτημα; Ασφαλώς και έχει είναι η απάντηση, όχι όμως αυτά που καταλαβαίνει ο υποκείμενος στην έντεχνη πλύση εγκεφάλου πολίτης, ότι ξαφνικά δηλαδή θα πάρουμε τα πετρέλαια που δικαιούμεθα και θα γίνουμε Κουβέιτ, λύνοντας και το απελπιστικό οικονομικό μας πρόβλημα.

Μεταξύ άλλων πλεονεκτημάτων είναι ότι το παράκτιο κράτος δια της ΑΟΖ έχει την ευθύνη έρευνας και διάσωσης, την ευθύνη φροντίδας του περιβάλλοντος και εκμετάλλευσης όλων των θαλάσσιων πόρων, όπως της αλιείας. Η ΑΟΖ είναι μια ευρύτερη της υφαλοκρηπίδας έννοια, ένα υπερσύνολο, τα δικαιώματα όμως επί υποθαλασσίων κοιτασμάτων τα διασφαλίζει ήδη η υφαλοκρηπίδα, δεν απαιτούν την ανακήρυξη ΑΟΖ. 

Η ΑΟΖ είναι οπωσδήποτε ένα χρήσιμο εργαλείο, για σκοπούς όμως ανεξάρτητους της εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων και υπό τον όρο ότι η Ελλάδα έχει μια συγκροτημένη εθνική και θαλάσσια στρατηγική. ‘Αλλωστε, ήδη ο νόμος του κ. Μανιάτη, που πέρασε το περασμένο καλοκαίρι, καλύπτει εν μέρει και το θέμα της ανακήρυξης, αναγνωρίζοντας, ελλείψει συμφωνιών οριοθέτησης, τη μέση γραμμή ως γραμμή οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών.

‘Ένα πλεονέκτημα της ΑΟΖ είναι ότι, άπαξ και αναγνωρισθεί, δεν μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω η διέλευση υποθαλάσσιων αγωγών και καλωδίων, χωρίς όμως να σημαίνει ότι είναι και αναγκαία προϋπόθεση για αυτό. Τα καλώδια που συνδέουν Κύπρο με Ελλάδα έχουν ποντισθεί χωρίς ΑΟΖ και χωρίς οι δύο χώρες να ζητήσουν την άδεια τρίτου. Και αντίστροφα, μια χώρα που έχει έλεγχο της ΑΟΖ μπορεί μεν να θέσει προσκόμματα ως προς τη συγκεκριμένη διαδρομή ενός υποθαλάσσιου αγωγού ή καλωδίου, όχι όμως και να απαγορεύσει τη διέλευσή του. 

Μια παράξενη «ΑΟΖ»ολογία

Αξίζει να ανοίξουμε στο σημείο αυτό μια παρένθεση και να σημειώσουμε μια, κατά τη γνώμη μας, παραδοξότητα. Η μεγάλη πλειοψηφία των ΑΟΖολογούντων επέδειξε ελάχιστο ενδιαφέρον, επί πολλά χρόνια, για όλα τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Βαριές επιλογές, με μεγάλες συνέπειες (μη επέκταση χωρικών υδάτων, ‘Ιμια, Οτσαλάν, S300, Μαδρίτη, Ελσίνκι, πράσινο φως για τουρκική ένταξη άνευ ουσιαστικού ανταλλάγματος, απαγόρευση στην Ελλάδα να έχει σχέσεις με τη Ρωσία κλπ.), ουδόλως τους ενόχλησαν.

Δεν τους ενόχλησε καν το μείζον των μειζόνων, η εμφάνιση δηλαδή, το 2002, ενός σχεδίου «λύσης» του κυπριακού, που κατέλυε το κυπριακό κράτος (σχέδιο Ανάν), όπως ημικατελύθη αργότερα το ελληνικό εμμέσως με τη Δανειακή και το Μνημόνιο. Οι περισσότεροι άλλωστε από τους «ΑΟΖολογούντες» δεν επέδειξαν στο παρελθόν κανένα ενδιαφέρον, ούτε το επαγγελματικό τους αντικείμενο είναι το δίκαιο της θάλασσας ή η εξωτερική πολιτική. Ποιά μύγα τους τσίμπησε ξαφνικά και γίνονται τουλάχιστο δύο ημερίδες κάθε μήνα στην Αθήνα, ενώ άλλα σοβαρά ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής παραμένουν απολύτως απαρατήρητα και ασχολίαστα στον δημόσιο διάλογο;

Τα μειονεκτήματα της ΑΟΖ

Αν τα πλεονεκτήματα της ΑΟΖ ως προς τους υδρογονάνθρακες είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα, δεν είναι ανύπαρκτα και ορισμένα μειονεκτήματα αυτής της ιδέας. Διπλωματικά, η ‘Αγκυρα μπορεί να εκλάβει την ΑΟΖ ως απόπειρα αναθεώρησης του modus vivendi μεταξύ των δύο χωρών. ‘Ολη αυτή η φασαρία περί την ΑΟΖ, ιδίως αν οδηγήσει σε απερίσκεπτους και ανεπαρκώς προετοιμασμένους χειρισμούς, κάτι που είναι σχεδόν βέβαιο με το πολιτικό προσωπικό που έχουμε και σε συνθήκες προϊούσας εθνικής παραφροσύνης, μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία ενός επιπλέον μηχανισμού έντασης με την Τουρκία, που δεν τον χρειάζεται αυτή τη στιγμή η Ελλάδα.

Δεύτερον, καλλιεργείται εντέχνως στον εν απελπισία τελούντα ελληνικό λαό, η ψευδής αλλά χρησιμοποιήσιμη εντύπωση ότι υφίσταται μια μαγική λύση στα προβλήματά του, τα «τεράστια» δηλαδή αποθέματα υδρογονανθράκων που αρκεί μια στοιχειωδώς μαχητική ελληνική πολιτική για να τα πάρει.

Στη χώρα όμως της «φαιδράς πορτοκαλέας», ουδείς έχει παρουσιάσει το παραμικρό στοιχείο για την ύπαρξη αυτών των τεραστίων αποθεμάτων. Μπορεί και να υπάρχουν, απλώς εμείς δεν το γνωρίζουμε.
Πριν από δύο χρόνια, η κυβέρνηση δήλωνε ότι δεν υπάρχουν άξια λόγου κοιτάσματα, τώρα όλοι ή σχεδόν το θεωρούν βέβαιο. Και ενώ συζητάμε για τα κοιτάσματα αυτά, διαλύουμε τη στοιχειώδη ερευνητική βάση που διαθέταμε για τον ορυκτό μας πλούτο!

Η Κύπρος πάντως, που έχει αποδεδειγμένα μεγάλα αποθέματα, δεν της έλυσαν το πρόβλημα, και είναι τώρα στον προθάλαμο του μνημονίου.

Επιπλέον όμως, η Δανειακή Σύμβαση και το Μνημόνιο, έχουν δέσει την Ελλάδα κατά τέτοιο τρόπο, που τα κοιτάσματα αυτά να κινδυνεύουν να περιέλθουν περίπου αυτομάτως στη ιδιοκτησία των πιστωτών.

Δυστυχώς, όσο κι αν είναι δύσκολο, μόνο η αποδέσμευση από αυτό το καθεστώς δανειακών συμβάσεων και μνημονίων μπορεί πλέον να επαναφέρει τον εθνικό πλούτο στην κυριότητα του ελληνικού κράτους και να αποκαταστήσει την δυνατότητα ύπαρξης στοιχειωδώς ανεξάρτητου ελληνικού κράτους και αξιοπρεπούς, κυρίαρχης επιβίωσης του ελληνικού λαού εντός αυτού του κράτους. Αυτή είναι η θλιβερή
πραγματικότητα και μόνο κινδύνους για το έθνος μπορεί να σωρεύσει η προσπάθεια παράκαμψης αυτής της σκληρής αλήθειας. Αν εθνικό είναι το αληθές, όπως δίδασκε ο Διονύσιος Σολωμός, θα μπορούσαμε να πούμε και ότι αντεθνικό είναι το αναληθές.

Το άρθρο αυτό, με ελάχιστες περικοπές, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Ελλάδα αύριο», στις 13.6.2012
Konstantakopoulos.blogspot.com

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris 

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/06/blog-post_4204.html#more

Ὁ κομβικός ρόλος τῆς παιδείας στήν παρασιτοποίηση τὴς ἑλληνικῆς κοινωνίας

του Χρίστου Δάλκου

 Ἡ μηχανιστική μαρξιστική ἤ «μαρξιστική» ἀνάλυση, στήν ὁποία προβαίνουν ὅσοι ἀντιμετωπίζουν τήν Ἑλλάδα ὡς μιά ἐκτός τόπου καί χρόνου «καπιταλιστική κοινωνία», θά θεωροῦσε τήν παιδεία ὡς ἁπλῆ «ἀντανάκλαση» τῆς καπιταλιστικῆς οἰκονομικῆς βάσης. Ἐπειδή, ὅμως, ἀκόμα καί μέ αὐστηρῶς οἰκονομικά κριτήρια, ἡ ἑλληνική κοινωνία δέν εἶναι γενικά καί ἀφηρημένα «καπιταλιστική» ὅπως π.χ. ἡ κοινωνία τῆς Γερμανίας, ἀλλά παρουσιάζει ἔντονα παρασιτικά χαρακτηριστικά, καλό εἶναι νά ἐξετάσουμε ἄν οἱ ἐξελίξεις ἐδῶ καί τριάντα χρόνια στόν τομέα τῆς παιδείας / ἐκπαίδευσης δέν ἀντανακλοῦν ἁπλῶς, ἀλλά πρωτίστως δημιουργοῦν, ἀναπαράγουν καί διογκώνουν τόν παρασιτισμό καί τό παρασιτικό πνεῦμα σέ ὅλα στρώματα (καί τά κόμματα) τῆς πολιτικῆς, οἰκονομικῆς, πνευματικῆς μας κ.λπ. ζωῆς.

Ἦταν τό ΠΑΣΟΚ, μέ τήν πλήρη συναίνεση τῆς ΝΔ, τῆς ἀριστερᾶς καί ἐν τέλει τῆς κοινωνίας, πού κατήργησε τήν ἀξιολόγηση τῶν μαθητῶν στό Δημοτικό, καί καθιέρωσε τήν «ἐλεύθερη» προαγωγή τους ἀπό τάξη σέ τάξη, ἀνεξαρτήτως προσπάθειας καί ἱκανοτήτων. Τό τί τεράστιες ἐπιπτώσεις εἶχε αὐτή ἡ «προοδευτική» διευθέτηση, πού ἀποσυνέδεε τήν κοινωνική ἀνέλιξη ἀπό τήν ἱκανότητα καί τήν ἀξία, μόνο κάποιος ὁ ὁποῖος χρησιμοποιεῖ καί ἐμπιστεύεται τά μάτια του μπορεῖ νά τό καταλάβῃ.

Ὅτι ὑπῆρχαν ἄμεσες ἤ μακροπρόθεσμες ἐπιπτώσεις στό «ἐργασιακό ἦθος» διδασκόντων καί διδασκομένων δέν εἶναι δύσκολο νά τό συμπεράνῃ κανείς: Γιατί νά προσπαθήσῃ κανείς γιά τήν κατάκτηση ἑνός πράγματος, ὅταν αὐτό προσφέρεται πλουσιοπάροχα καί σ’ αὐτούς πού δέν προσπαθοῦν; Ἔτσι φτάσαμε στήν μεταλαμπάδευση τοῦ ἀναξιοκρατικοῦ πνεύματος καί στό Γυμνάσιο, ὅπου, στό ὄνομα τῆς κατεδάφισης τῶν «φραγμῶν στή μόρφωση», ἐπιβλήθηκε ἕνα καθεστώς ἀπαξίωσης τῆς μόρφωσης καί τῆς γνώσης, πού τόσο ἀνάγλυφα ἐκφράζεται στήν τάση τῶν μαθητῶν μας νά ἀναδεικνύουν κατά κανόνα ὡς ἀντιπροσώπους τους ὄχι τούς πιό καλλιεργημένους –οἰ ὁποῖοι χλευαστικά ἀποκαλοῦνται «φυτά»- ἀλλά τούς πιό «τσαμπουκᾶδες», αὐτούς οἱ ὁποῖοι κραδαίνουν τήν ἀναιδῆ τους ἀμορφωσιά ἤ ἡμιμάθεια ὡς τίτλο τιμῆς.

Ἄν θέλῃ νά ἀναζητήσῃ αὐτή ἡ κοινωνία τήν πηγή παραγωγῆς τῶν ποικίλων θιασωτῶν τῆς βίας, χουλιγκάνων, μπαχαλάκηδων, κουκουλοφόρων, χρυσαυγιτῶν κ.λπ., θά τήν βρῇ στίς τάξεις τοῦ ἑλληνικοῦ Δημοτικοῦ, Γυμνασίου καί Λυκείου, ὅπου γενιές ἐπί γενεῶν ἀνατρέφονται μέ τό πνεῦμα τοῦ «ὅλα ἐπιτρέπονται», τῆς ἀπουσίας φραγμῶν καί ὁρίων, τῆς διακήρυξης ὅτι «ἡ τσάντα πρέπει νά μένῃ στό σχολεῖο», τῆς «φιλελεύθερης» ἀρχῆς πού πρεσβεύει ὅτι κέντρο τῆς ἐκπαιδευτικῆς διαδικασίας εἶναι ὁ μαθητής, ἐνῷ εἶναι σαφές ὅτι (πρέπει νά) εἶναι ἡ κοινωνία, μέ τά καθολικά συμφέροντα καί τίς ἀνάγκες της.

Πῶς ἀνταποκρίνεται τό παρόν ἐκπαιδευτικό σύστημα στίς ἀνάγκες καί τίς προτεραιότητες αὐτῆς τῆς κοινωνίας; Ὅποιος ἐκπαιδευτικός ἔχει συμμετάσχει σέ ἐξετάσεις μαθητῶν Γυμνασίου πού ἔχουν καταφέρει τό σχεδόν ἀκατόρθωτο, νά παραπεμφθοῦν ὡς ἀνεξεταστέοι σέ ἐπαναληπτικές ἐξετάσεις τόν Σεπτέμβριο, μπορεῖ νά περιγράψῃ τό μέγεθος τῆς παρωδίας πού στέλνει ἀκόμα καί μαθητές πού δέν ξέρουν καλά-καλά νά γράψουν τό ὄνομά τους μετά πολλῶν ἐπαίνων στό Λύκειο.

Ἡ συνέχεια εἶναι λίγο-πολύ γνωστή. Πολλά ἀπό τά παιδιά αὐτά, πού θά μποροῦσαν νά μάθουν στά δεκαπέντε τους μιά τέχνη καί νά κερδίζουν τίμια τό ψωμί τους, συνεισφέροντας παράλληλα στήν παραγωγική ἀνασυγκρότηση τῆς χώρας, καταλήγουν στήν Γ΄ Λυκείου καί στόν προθάλαμο τῶν πολυάριθμων ΑΕΙ, ὅπου καί πάλι διευκολύνεται ἡ σχεδόν «ἐλεύθερη» πρόσβασή τους. Κι ἐδῶ διαπιστώνεται καί πάλι ὁ κομβικός ρόλος τῆς ἐκπαίδευσης στήν παρασιτοποίηση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας: α) Ἱδρύθηκαν, ἀπό τό ΠΑΣΟΚ, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, καί ἀπό τήν ΝΔ –ἐρχόμενη συνήθως δεύτερη καί καταϊδρωμένη- πλῆθος ἄχρηστων εὐρωβόρων ΑΕΙ, στά ὁποῖα διωρίσθηκαν, μέ ἀδιαφανεῖς, πολλές φορές, διαδικασίες, μέχρι καί ἡμιμαθεῖς «πανεπιστημιακοί» καθηγητές, προερχόμενοι σέ ἀρκετές περιπτώσεις καί ἀπό τόν χῶρο τῆς ἐπίσης παρασιτικῆς ἀριστερᾶς (χαρακτηριστικό παράδειγμα ἡ ἐθνική μας «ἱστοριογράφος» ἡ ὁποία δήλωσε προσφάτως στόν δημοσιογράφο κ. Θεοδωράκη: «ἐγώ εἶμαι ὑπέρ αὐτούς που…») β) Οἱ κατά τόπους ἰδιοκτῆτες ἐνοικιαζομένων δωματίων ἐγκατέλειψαν τίς παραγωγικές τους ἀσχολίες καί δόθηκαν ψυχῇ τε καί σώματι στήν ἐνοικίαση τῶν καταλυμάτων τους στούς φοιτητές τῆς «Ἀνωτάτης Τσοπανικῆς» καί ἄλλων παραγωγικῶν σχολῶν γ) Οἱ γονεῖς τῶν ἀνυποψίαστων -ἤ καί ὑπωψιασμένων, ἐνίοτε- θυμάτων τοῦ παρασιτισμοῦ ἔκαναν τό ψωμί τους παξιμάδι, διαθέτοντας ἕνα σημαντικό μέρος τοῦ εἰσοδήματός τους στήν εὐγενῆ προσπάθεια τῆς προσπόρισης ἐκ μέρους τῶν ἐκμισθωτῶν δωματίων εὔκολου καί ἄκοπου κέρδους, καί ἐγκατάλειψης τῶν παραγωγικῶν τους ἀσχολιῶν δ) Ὅσοι φοιτητές δέν διέθεταν τίς ἀπαραίτητες μορφωτικές προϋποθέσεις γιά νά παρακολουθήσουν τά μαθήματα, περιωρίσθηκαν στό νά σούρνονται γιά μερικά χρόνια, στήν ἀκμή τῆς πιό παραγωγικῆς περιόδου τῆς ζωῆς τους, μέσα στήν «γλυκειά ἀπραξία», εὐελπιστῶντας ὅτι ἡ μετά μυρίων ἐξόδων, καθυστερήσεων καί μηχανῶν ἐξασφάλιση τοῦ πτυχίου θά τούς προσπορίσῃ μιά θέση ἀντάξια τῶν συζητήσιμων προσόντων τους ε) Σέ ἀρκετές περιπτώσεις, οἱ γονεῖς ἀνέλαβαν καί τό κόστος τῶν σπουδῶν τῶν τέκνων τους στήν ἀλλοδαπή, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἐκροή συναλλάγματος καί ἐγκεφάλων στό ἐξωτερικό. Εἶναι ἐμφανές ὅτι δέν θά ξενιτεύονταν τόσα παιδιά στό ἐξωτερικό –καί μάλιστα, πολλές φορές, γιά πάντα- ἄν οἱ φραγμοί στήν παρασιτική ἀμορφωσιά εἶχαν λειτουργήσει ἤδη ἀπό τό Δημοτικό / Γυμνάσιο.

Διότι δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγῃ μιά κρίσιμη παράμετρος τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ παρασιτισμοῦ: λόγῳ τῶν ἐξόχως ἀναξιοκρατικῶν χαρακτηριστικῶν τοῦ συστήματος κοινωνικῆς ἀνέλιξης στήν Ἑλλάδα, περισσότερες πιθανότητες ἔχει νά διορισθῇ στό δημόσιο ἕνας ἡμιμαθής πτυχιοῦχος ἤ καί ἀπόφοιτος λυκείου, χρησιμοποιῶντας συχνά τίς κομματικές / πελατειακές «ἄκρες», ἀπό ἕναν ὄντως ἄξιο, διαθέτοντα οὐσιαστικά προσόντα, ὁ ὁποῖος σπρώχνεται σχεδόν νά ἀναζητήσῃ τήν τύχη του στό ἐξωτερικό, ὅπου, ὡς γνωστόν, ἡ ἀξία ἐκτιμᾶται πολύ περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι στήν παρασιτική Ἑλλάδα τῆς σήμερον. Ἰσχύει κι ἐδῶ ὁ καίριος λόγος τοῦ (ἄγνωστού μου) ποιητῆ: «Καί ἔφαγον οἱ ἀκίνητοι τήν πᾶσαν μου κίνησιν…»

Ποιός ὅμως μπορεῖ νά ἀποτιμήσῃ τό τεράστιο κόστος τῆς ἀποψίλωσης τῆς χώρας ἀπό τά πιό λαμπρά της μυαλά (καί πιό τίμια, πολλές φορές) καί τῆς καταδυνάστευσής της, παράλληλα, ἀπό τήν ἀδίστακτη συντεχνία τῶν ἐπιπλεόντων φελλῶν;

Θά μποροῦσε καί πολλά ἄλλα νά πῇ κανείς, ἐπισημαίνοντας τά, γνωστά, οὕτως ἤ ἄλλως, σ’ αὐτή τήν κοινωνία «κατά συνθήκην ψεύδη» της, τά ὁποῖα, παρ’ ὅλα αὐτά, τείνει ὑποκριτικώτατα νά μήν ἀναγνωρίζῃ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αὐτῆς τῆς στρουθοκαμηλικῆς άντίληψης εἶναι τό ἐκπαιδευτικό πρόγραμμα τῶν ποικίλων συνιστωσῶν τῆς (παρασιτικῆς) ἀριστερᾶς, ἡ ὁποία, μέ τήν οἰκτρή, συνδικαλιστικοῦ ἐπιπέδου ρητορική της, σπρώχνει τό παρασιτικό ἐκπαιδευτικό σύστημα ὥς τά ἀκρότατα ὅρια τῆς παράνοιας: ἀκόμα περισσότερες διευκολύνσεις, ἀκόμα πιό «ἐλεύθερη» πρόσβαση, ἀκόμα περισσότερη κομματικοποίηση καί συνδικαλιστικοποίηση τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς.

Ὅμως ὁ κόμπος ἔχει πλέον φτάσει στό χτένι. Ἡ λύση εἶναι ἁπλῆ καί ἀνέξοδη. Τήν ἔχει διατυπώσει ἐδῶ καί πολλά χρόνια ὁ Ἰ. Κακριδής: Ἀγάπη καί αὐστηρότητα. Ἤδη ἀπ’ τό δημοτικό. Ἄν ἐπιθυμοῦμε τήν ἀνασυγκρότηση τῆς χώρας καί τοῦ πολιτισμικοῦ μας ἤθους.

http://ardin-rixi.gr/archives/6154

Στρατηγική και τακτική

του Γιώργου Καραμπελιά

Μέσα στο γενικευμένο αλαλούμ των εκλογών και την εκτεταμένη σύγχυση που κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση, πάρα πολλοί συγχέουν τη στρατηγική με την  τακτική της χώρας, σύγχυση που επιτείνεται από το απόλυτο οραματικό κενό που διακρίνει τις εκλογικές αντιπαραθέσεις. Έτσι, καμία συζήτηση δεν έχει διεξαχθεί για το μέλλον της Ελλάδας και το όραμα που μπορεί να διαθέτει για τον 21^ο αιώνα.

Εμείς, αναρίθμητες φορές τα τελευταία χρόνια, έχουμε επαναλάβει πως όχι μόνο πρέπει να έχουμε ένα στρατηγικό όραμα, προς το οποίο να κατατείνει ο ελληνικός λαός για την σωτηρία και την ανάταξή του, αλλά πως θα πρέπει να διευκρινίσουμε και όλα τα αναγκαία τακτικά βήματα για την υλοποίηση αυτής της στρατηγικής. Και όμως, πάρα πολλοί φίλοι και αναγνώστες του Άρδην, της Ρήξης και των κειμένων μας, μοιάζουν να συγχέουν τη στρατηγική και την τακτική, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να διαμορφωθεί μια οποιαδήποτε συνεκτική πρόταση.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΜΑΣ

Η στρατηγική μας, όπως ορίζεται από το δυναμικό της χώρας, τη γεωπολιτική μας θέση και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά μας, θα πρέπει να χαρακτηρίζεται:

Πρώτον από την εμμονή στην «εσωστρέφεια», δηλαδή την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων, την ενίσχυση της πνευματικής και πολιτισμικής μας αυτονομίας, την ενίσχυση της άμυνάς μας.

Δεύτερο, για την ενίσχυση της αυτονομίας μας, στα πλαίσια της Ευρώπης, θα πρέπει να συσφίξουμε τη σχέση μας με την Κύπρο και να διαμορφώσουμε σταδιακά, παρά τις δυσκολίες, ένα βαλκανικό πόλο, στο εσωτερικό της Ευρώπης, προϋπόθεση για την μακροπρόθεσμη αποτροπή του τουρκικού επεκτατισμού.

Τρίτον, θα πρέπει να απορρίψουμε τη μονοδιάστατη πρόσδεση της πολιτικής μας στη Δύση, αναπτύσσοντας και ενισχύοντας τις σχέσεις με την ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία,  βλέποντας σε βάθος χρόνου την οικοδόμηση μιας Ευρώπης από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια.

Τέταρτο, προϋπόθεση για όλα αυτά αποτελεί η πνευματική αποαποικιοποίηση του ελληνικού λαού, και επιτέλους ο «εκσυγχρονισμός» της δικής μας παράδοσης.

Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΜΑΣ

Αν αυτές είναι οι στρατηγικές μας κατευθύνσεις, θα πρέπει να διευκρινίσουμε τις τακτικές κινήσεις μας, βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες, που θα επιτρέψουν την επίτευξή τους:

Σε συνθήκες εσωτερικής κρίσης και ενίσχυσης του οθωμανικού ισλαμικού πόλου στην περιοχή, πρέπει να αποφύγουμε την απομόνωσή μας, ιδιαίτερα όσο δεν έχει αρχίσει μια πολιτική αλλαγής του μοντέλου ανάπτυξης της χώρας. Όσο είμαστε εξαρτημένοι οικονομικά και πολιτικά, δεν θα πρέπει οι κινήσεις μας να οδηγούν στην απομόνωση, που μπορεί να αποβεί μοιραία, αλλά στη διαμόρφωση συμμαχιών. Συμμαχιών με τις χώρες της νότιας Ευρώπης, με τις μεγάλες δυνάμεις που απορρίπτουν τη γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη, με τους λαούς και τα κινήματα που αρνούνται τη δαιμονοποίηση και απομόνωση των Ελλήνων. Γιατί, διαφορετικά, ο ελληνικός λαός, ανέτοιμος παραγωγικά και ιδεολογικά, μπορεί και να ακολουθήσει μια καθοδική σπείρα κρίσης με αποσυνθετικόχαρακτήρα. Γι’ αυτό τον λόγο και μόνο επιμένουμε πως θα πρέπει να αποφύγουμε την έξοδο από το ευρώ, σήμερα, μόνοι μας^. αντίθετα, θα πρέπει να μείνουμε στο εσωτερικό της ευρωζώνης, είτε αυτή αναταχθεί είτε διαλυθεί. Και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση, θα έχουμε τη δυνατότητα να συνάψουμε συμμαχίες και με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Όποιος δεν καταλαβαίνει πως, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα είναι καταστροφική κυρίως για τα λαϊκά στρώματα, είτε είναι αφελής είτε ακολουθεί κάποια μικρά ή μεγάλα συμφέροντα που επιθυμούν να κερδίσουν από την κρίση και… «τσιμέντο να γίνει η Ελλάδα».

Με βάση αυτή την ανάλυση της συγκυρίας, υποστηρίζουμε πως οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, που τα δύο προηγούμενα χρόνια εξέφρασαν το αγωνιστικό αίσθημα του ελληνικού λαού, και ενώ η πολιτική του μνημονίου έχει καταδικαστεί, θα έπρεπε να αναλάβουν την ηγεσία ενός εθνικού μετώπου εξόδου από την κρίση και να καταστούν αυτές η ηγεμονική δύναμη αυτού του μετώπου.

Μια αντιμνημονιακή και ταυτόχρονα πατριωτική σύνθεση

Η εμμονή των αριστερών αντιμνημονιακών δυνάμεων, και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια λογική όχι εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα αλλά κομματικού-διχαστικού, εξηγείται από τον ευρωπαϊστικό και εθνομηδενιστικό ιδεολογικό πυρήνα του μεγαλύτερου μέρους της αριστεράς στην Ελλάδα. Όταν υποτιμάς την τουρκική επιθετικότητα, αγνοείς το δημογραφικό και μεταναστευτικό, θεωρείς τους Κυπρίους απλώς ελληνόφωνους και έχεις την εντύπωση ότι αποτελείς απλώς μέρος της Δυτικής Ευρώπης και όχι μια «χώρα των συνόρων», που δίνει κυριολεκτικά έναν αγώνα επιβίωσης, τότε, δεν μπορείς να κατανοήσεις σε βάθος τον εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα του κινήματος του ελληνικού λαού. Τότε, προτάσσεις μια εμφυλιοπολεμική, διχαστική λογική, αγνοείς τους εθνικούς κινδύνους και, κατά συνέπεια, επιτρέπεις, με μια παράδοξη αναστροφή, στις μνημονιακές δυνάμεις να ηγηθούν σε αυτό το πατριωτικό κίνημα! Δηλαδή, επιτυγχάνεις το ακριβώς αντίστροφο από  αυτό που επικαλείσαι. Διότι είναι προφανές ότι, εάν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις ήταν ταυτόχρονα και πατριωτικές και είχαν συνείδηση του συνόλου των διακυβευμάτων, θα μπορούσαν να μεταβληθούν σε μια αδιαμφισβήτητη ηγεμονική δύναμη χωρίς ουσιαστικό αντίπαλο. Όταν, όμως, δίνεις το «σήμα» πως αδιαφορείς για τα γεωπολιτικά διακυβεύματα, για το μεταναστευτικό, για την άμυνα της χώρας κ.ο.κ., τότε δεν επιτρέπεις στις αντιμνημονιακές δυνάμεις να μεταβληθούν στον ηγεμονικό πόλο της κοινωνίας μας. Το αποτέλεσμα είναι πως –ενώ το μνημόνιο έχει καταδικαστεί– οδηγείς τη χώρα σε μια ισορροπία του τρόμου και, πιθανότατα, σε μια ακινησία, ακόμα και ακυβερνησία. Αυτό το έλλειμμα πρότασης και μετασχηματισμού του αντιμνημονιακού σε ένα αληθινά επαναστατικό  κίνημα συναρτάται με την αδυναμία κατανόησης πως το εθνικό ζήτημα αποτελεί την καρδιά των προβλημάτων της χώρας και επομένως η οπτική σου πρέπει να εκκινά πάντα από αυτό.

Αυτό είναι που καθορίζει και τη στρατηγική μας. Στις χώρες και τις εποχές όπου η εθνική επιδίωξη αποτελεί την υπ’ αριθμόν ένα προτεραιότητα, οι δυνάμεις της εργασίας αναλαμβάνουν ή μπορούν να αναλάβουν την ηγεμονία, και άρα μπορούν να μετατρέψουν και το κοινωνικο-οικονομικό μοντέλο, μόνο εάν τεθούν επικεφαλής του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Διαφορετικά, καταδικάζονται στο να παραμένουν διαρκώς υποδεέστερες και υποταγμένες στις κυρίαρχες ελίτ. Χαρακτηριστική ως προς αυτό είναι η στάση του ΚΚΕ, το οποίο, παρ’ ότι πιο λαϊκό και εργατικό από τον ΣΥΡΙΖΑ και παρ’ ότι αρνείται μια τυχοδιωκτική στρατηγική, για την παρούσα κρίση, αδυνατεί να παίξει έναν ουσιαστικό και επαναστατικό ρόλο, διότι μένει αγκυλωμένο σε μια λογική «ταξικής σύγκρουσης», χωρίς πρόταξη του πατριωτικού χαρακτήρα της αντιπαράθεσης. Κάνει, δηλαδή, το ακριβώς αντίθετο αυτού που έκανε στη διάρκεια της Κατοχής, όταν τέθηκε επικεφαλής του αγώνα του ελληνικού λαού.  Ακριβώς, όμως, επειδή και τότε δεν διέθετε μια θεωρία για τη φύση της ελληνικής κοινωνίας και των αντιθέσεών της, δεν κατόρθωσε στη συνέχεια να ολοκληρώσει αυτή την πολιτική του επιλογή, αλλά παγιδεύτηκε από τις μεγάλες δυνάμεις και ιδιαίτερα από τους Εγγλέζους σ’ έναν καταστροφικό εμφύλιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, παρεμβαίνει στην συγκυρία αλλά, επειδή το κάνει με μια ευρωπαϊστική, εθνομηδενιστική οπτική, δεν μπορεί να κατανοήσει τα ευρύτερα γεωπολιτικά διακυβεύματα και, γι’ αυτό, αποτελεί –για μένα τουλάχιστον– χειρότερη επιλογή από ένα ΚΚΕ σε ακινησία.

Ο τετραγωνισμός του κύκλου

Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» κατανοούν πολύ περισσότερο την εθνική διάσταση των προβλημάτων, αλλά, από τη φύση της στελέχωσής τους και την έλλειψη προγραμματικής επεξεργασίας, δεν μπορούν ούτε και αυτοί να προσφέρουν μια ολοκληρωμένη ή έστω ικανοποιητική επιλογή.

Γι’ αυτό και είμαστε καταδικασμένοι, ο καθένας ανάλογα με την ευαισθησία ή την προϊστορία του, να επιλέξουμε στις εκλογές ανάμεσα σε εκείνες τις λύσεις που αποτελούν τον μικρότερο κίνδυνο, δηλαδή, είτε το ΚΚΕ είτε τους «Ανεξάρτητους Έλληνες». Και κάποιοι θα μπορούσαν να επιλέξουν και τη ΔΗ.ΜΑΡ., αν δεν αποτελούσε το όχημα της πιο εθνομηδενιστικής μερίδας του παλιού ΚΚΕ εσωτ.

Διάφοροι φίλοι, μπροστά σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία, που απαιτεί κυριολεκτικά τον τετραγωνισμό του κύκλου, μας επικρίνουν και δεν κατανοούν πώς, από τη μία πλευρά, καλούμε σε ανάληψη της ηγεμονίας από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις και, ταυτόχρονα, στην απόρριψη της λογικής του εμφυλίου. Συγχέουν έτσι στρατηγική και τακτική ενώ, όπως όλη η ελληνική κοινωνία, έχουν βαθύτατα αναπτυγμένο το εμφυλιοπολεμικό γονίδιο και αρνούνται να κατανοήσουν πως η ηγεμονία σημαίνει ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΥΝΕΚΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΦΙΚΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, διαφορετικά οδηγεί σε παραχώρηση της ηγεμονίας στους αντιπάλους. Και είναι γεγονός πως οι δυνάμεις, που είτε έφεραν το μνημόνιο (όπως το ΠΑΣΟΚ) είτε υπέκυψαν εντέλει στον εκβιασμό (όπως η Ν.Δ.), έχουν μικρότερες δυνατότητες αναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου απ’ ό,τι θα είχαν αντιμνημονιακές δυνάμεις με αναπτυγμένο το αίσθημα της εθνικής ευθύνης. Και οι τελευταίες θα είχαν συσπειρώσει γύρω τους τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και των πολιτικών δυνάμεων. Γι’ αυτό, λοιπόν, επειδή ελλείπουν αυτές οι προϋποθέσεις, πορευόμαστε, πέντε μέρες πριν από τις εκλογές, «στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα», και ελπίζουμε ότι ο ελληνικός λαός θα αναδείξει μια τέτοια ισορροπία δυνάμεων που δεν θα επιτρέπει σε κανέναν να πραγματοποιήσει το ανεπανόρθωτο.

Μεταπρατική αστική τάξη, παρασιτικά μεσοστρώματα

Στο μεταξύ, ξεπερνώντας τα διλήμματα της ψήφου, θα πρέπει να παλεύουμε για την ενίσχυση της αυτονομίας των δυνάμεων της εργασίας, του πολιτισμού και της αυτόκεντρης ανάπτυξης, που θα μπορέσουν, την επόμενη περίοδο, να παίξουν ένα ουσιαστικό ρόλο στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, υπερβαίνοντας τόσο τις δυνάμεις του μεταπρατικού αστισμού, όσο και εκείνες των παρασιτικών μεσοστρωμάτων, που κυριάρχησαν ιδιαίτερα τις δύο τελευταίες δεκαετίες στη χώρα.

Και εδώ πρέπει να κάνουμε κάποιες αναγκαίες διευκρινήσεις. Όταν μιλάμε για μεταπρατικό αστισμό και παρασιτικά μεσαία στρώματα, δεν εκφράζουμε κάποια ηθική απαξία απέναντί τους, αλλά επισημαίνουμε ένα κοινωνιολογικό και πολιτικό δεδομένο:

Η αστική τάξη της Ελλάδας έχει στραφεί ιστορικά προς μια μεταπρατική δραστηριότητα διότι η συνδυασμένη πίεση της καπιταλιστικής Δύσης και της οθωμανικής Ανατολής δεν επέτρεψε τη διαμόρφωση μιας ηγεμονικής παραγωγικής τάξης, γι’ αυτό στράφηκε είτε στις τραπεζιτικές και διεθνείς ναυτιλιακές δραστηριότητες είτε, κυρίως, στην αντιπροσώπευση των ξένων επιχειρήσεων.

Όσο για τα μεσαία στρώματα, αυτά αποτελούν τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας, αν σε αυτά συμπεριλάβουμε και την αγροτιά, και σε αυτά στηρίχτηκε κατ’ εξοχήν το εγχείρημα της «σοσιαλιστικής αλλαγής» του 1981. Ωστόσο, τα 37 χρόνια της μεταπολίτευσης, και ιδιαίτερα της τελευταίας τριακονταετίας, μετέβαλαν τον χαρακτήρα τους και μετακινήθηκαν στην πλειοψηφία τους από τους παραγωγικούς τομείς –αγροτική παραγωγή, βιοτεχνία, μικρεμπόριο–  στο κράτος, που διπλασιάστηκε ή τριπλασιάστηκε, στην επιδοτούμενη αγροτική παραγωγή, τις διάχυτες τουριστικές δραστηριότητες, την επέκταση του τομέα της διασκέδασης, καθώς και στο εμπόριο ξένων προϊόντων που αντικατέστησαν τα ελληνικά. Τέλος, η μαζική χρήση της ξένης και, τις περισσότερες φορές, μαύρης εργασίας των μεταναστών μετέβαλε την κοινωνική θέση πολλών εργαζομένων, τόσο στον αγροτικό τομέα όσο και στον τουριστικό, στη διασκέδαση και την εστίαση. Μέσα σε τριάντα χρόνια, το κέντρο βάρος των μεσαίων στρωμάτων μετακινήθηκε προς αυτούς τους τομείς.

Αποφασιστικής σημασίας υπήρξε η διόγκωση και η κοινωνική μετάλλαξη των διανοούμενων μεσαίων στρωμάτων –δημοσιογράφων, πανεπιστημιακών, καλλιτεχνών κ.λπ.– που είχαν την ευκαιρία να μεταβάλουν κοινωνική θέση και να συνδεθούν με τα ευρωπαϊκά προγράμματα, την επέκταση της  τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με τα υπέρογκα ποσά που τους προσέφερε η μαζικοποίηση των ΜΜΕ, και ιδιαίτερα η τηλεόραση κ.ο.κ.  Έτσι, τα μάλλον λαϊκά μεσοστρώματα της δεκαετίας του 1970 ηγεμονεύονται, στη δεκαετία του 1990 και κατ’ εξοχήν του 2000, από αυτά που χαρακτηρίζουμε «παρασιτικά μεσοστρώματα» και τα οποία απετέλεσαν την κοινωνική βάση του σημιτισμού, αρχικώς, και του Γιώργου Παπανδρέου στη συνέχεια. Η Αριστερά, και κατ’ εξοχήν ο Συνασπισμός, αποτελούσε, για αρκετά χρόνια, το ιδεολογικό think tank των ευρωκεντρικών μεσοστρωμάτων. Αριστεροί, κυρίως,  αναλαμβάνουν να πληροφορούν, να διδάσκουν, να διασκεδάζουν και να ψυχαγωγούν  τους… Πασόκους.

Η κρίση του 2010-2012  έχει πλήξει καίρια, εκτός από τα λαϊκά, και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα, ιδιαίτερα στηναναπαραγωγή τους, στις μικρότερες ηλικίες, κάτω των τριάντα χρόνων, όπου η ανεργία φτάνει σε δυσθεώρητα ύψη. Ιδιαίτερα στο κράτος, την εκπαίδευση, τη δημοσιογραφία,  η κρίση οδηγεί σε μια γενικευμένη ριζοσπαστικοποίησή τους και μια συνεύρεση τους με τα λαϊκά στρώματα. Στις πλατείες δημιουργήθηκε ένα τεράστιο melting pot  όπου, για αρκετό καιρό, «παίχτηκε» το θέμα της ηγεμονίας. Τα λαϊκά στρώματα εκφράστηκαν με σύμβολο την ελληνική σημαία και την «πάνω πλατεία» του Συντάγματος, ενώ τα μεσοστρώματα, τα συνδεδεμένα με την Αριστερά, συνήθως υψηλότερου μορφωτικού και κοινωνικού status, εκπροσωπούνταν από την «κάτω πλατεία» και την απόρριψη της ελληνικής σημαίας ως ενωτικού συμβόλου του κινήματος. Γι’ αυτό και οι ιδεολογικοί εκπρόσωποι των ευρωπαϊστικών μεσοστρωμάτων ριζοσπαστικοποιούνται και, μπροστά στην κρίση του κόμματος των «μικρομεσαίων», του ΠΑΣΟΚ, δοκιμάζουν, για δεύτερη φορά μετά το 1989, να το υποκαταστήσουν και πολιτικά.

Τα κοινωνικά χαρακτηριστικά ενός τρίτου πόλου

Μέσα από τις διαδικασίες των δύο χρόνων που ακολούθησαν, τα πληβειακά λαϊκά στρώματα έχασαν την ηγεμονία στο κίνημα, είτε διότι αυτοπεριθωριοποιούνταν μέσω του ΚΚΕ, που αρνιόταν να αναλάβει ενεργό ρόλο στο κίνημα, είτε διότι δεν κατόρθωσαν να συγκροτήσουν κάποιον εναλλακτικό πολιτικό πόλο, όπως συνέβη με τη Σπίθα και το ΕΠΑΜ. Αντ’ αυτών κατέκτησαν την ηγεμονία τα πιο διανοούμενα και συγκροτημένα στρώματα της Αριστεράς, τα οποία «δανείστηκαν» τον ριζοσπαστικό λόγο των πλατειών και επέβαλαν τη δική τους ηγεσία.

Το γεγονός ότι η πλειοψηφία των μεσοστρωμάτων, ιδιαίτερα στις πιο παρασιτικές κατηγορίες τους, είχε αποεθνικοποιηθεί, στη διάρκεια κυρίως των τελευταίων δεκαετιών, συνδέεται με τη φαντασιακή προσκόλλησή τους στο δυτικό υπόδειγμα –«γίναμε Δύση– ή, στην αντιεξουσιαστική εκδοχή – «οι Έλληνες είναι οι Αμερικανοί των Βαλκανίων»! Η αιφνίδια κατάρρευση αυτής της φαντασίωσης δημιούργησε κατεστραμμένα μεσοαστικά στρώματα, τα οποία οδεύουν προς μία προλεταριοποίηση, που δεν έχει συνοδευτεί ακόμα από μια νέα θέση στην παραγωγή ούτε από μια ποιοτικά νέα συνείδηση. Πολλοί εξακολουθούν να ελπίζουν και να προσδοκούν σε μια «μαγική αποκατάσταση» της οικονομικής και κοινωνικής τους θέσης, και γι’ αυτό είναι έτοιμοι να επενδύσουν σε μια αναδιανεμητική οικονομική πολιτική.

Το να επισημάνει κανείς την παρασιτοποίηση της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια δεν σημαίνει πως δεν κατανοούμε πως αυτή επιβλήθηκε από τη μεταπρατική άρχουσα τάξη. Ωστόσο, αποτελεί υποκρισία να αρνούμαστε πως, εμείς οι ίδιοι, εν πολλοίς, υιοθετήσαμε ανάλογες πρακτικές και κοινωνικές συμπεριφορές. Και, προφανώς, με αυτόν τον λαό και όχι με άλλον θα πρέπει να οικοδομήσουμε μια νέα πορεία.

Στις εκλογές της 6^ης Μαΐου, αυτή η διχοτόμηση ανάμεσα στη μεσοστρωματική και την πληβειακή κατεύθυνση εκφράστηκε με μια διχοτόμηση –λίγο πολύ– των αντιμνημονιακών ψήφων. Στον ΣΥΡΙΖΑ κατευθύνθηκε ένα μεγάλο μέρος της  νεολαίας υψηλότερου βαθμού ειδίκευσης, κατ’ εξοχήν της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης,  ενώ στους Ανεξάρτητους Έλληνες στράφηκε κυρίως η λαϊκή Δεξιά, χαμηλότερου κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου, και ακόμα περισσότερο προς τους δήθεν αντισυστημικούς ναζί. Τα  πληβειακά λαϊκά στρώματα και τα παραδοσιακά μεσοστρώματα στράφηκαν προς αυτές τις δύο κατευθύνσεις  – και εν μέρει προς το ΚΚΕ.

Καθόλου τυχαία, σε αυτή την κατηγορία, θα συναντήσουμε τις πιο ισχυρές πατριωτικές  ευαισθησίες αλλά και το χαμηλότερο επίπεδο πολιτικής ανάλυσης και πολιτικοποίησης. Η διανόηση –που ρέπει εντονότερα προς τον εθνομηδενισμό–  είχε στραφεί μαζικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη λάιτ εκδοχή του, τη ΔΗΜΑΡ.

Στην περίοδο που ακολούθησε –εκείνη της νέας μακράς προεκλογικής περιόδου των έξι εβδομάδων– η αδυναμία μιας πατριωτικής αντιμνημονιακής συνιστώσας να προτάξει  μια πολιτική που να συνδυάζει την απόρριψη με τον συνυπολογισμό των γεωπολιτικών παραγόντων οδήγησε σε μία καταστροφική πόλωση. Από τη μια πλευρά, βρίσκεται ένα αντιμνημονιακό κόμμα με εθνομηδενιστικό πυρήνα και, από την άλλη, το κόμμα που εμφανίζεται να συνυπολογίζει τη γεωπολιτική διάσταση, έστω και αμυδρά, η Νέα Δημοκρατία, έχει υποκύψει στους  «μνημονιακούς». Γι’ αυτό και η αντιπαράθεση μοιάζει τόσο αδιέξοδη και αρνητικά πολωτική.

Μπροστά σε αυτή την πόλωση, είναι προφανές πως είμαστε υποχρεωμένοι να επιλέξουμε να σταθούμε δίπλα στις λαϊκές αντιμνημονιακές δυνάμεις, οι οποίες δυστυχώς δεν έχουν σήμερα τη δυνατότητα να επιβάλουν τη δική τους στρατηγική. Και αυτές, αποκλειόμενης της Χρυσής Αυγής, που θα πρέπει να καταπολεμηθεί, εκφράζονται πολιτικά από τους Ανεξάρτητους Έλληνες και το… ΚΚΕ. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες διεκδικούν ανοικτά μια πατριωτική πολιτική, αλλά δεν έχουν έναν ικανό σκληρό πυρήνα για να μεταβληθούν σε ευρύτερο και μονιμότερο πόλο συσπείρωσης, και κυρίως σε μια ηγεμονική πολιτική δύναμη, ενώ το ΚΚΕ έχει έναν δογματικό και υπερβολικά σκληρό πυρήνα, σε βαθμό αποστέωσης! Γι’ αυτό και φαίνονται και τα δύο να συρρικνώνονται μέσα σε μια εξαιρετικά πολωτική πολιτική σύγκρουση.

Ωστόσο,  οι  οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις σύντομα θα ενισχύσουν το λαϊκό πληβειακό στρατόπεδο, και μάλιστα με πολλές δυνάμεις που σήμερα επιλέγουν είτε τον ΣΥΡΙΖΑ είτε τη Νέα Δημοκρατία, διότι η κρίση δεν έχει δυνατότητα αντιστροφής, διότι το παρασιτικό μοντέλο έχει εισέλθει σε φάση οριστικής αποσύνθεσης. Και εμείς θα είμαστε εκεί, δίπλα στις λαϊκές δυνάμεις, επιθυμώντας να προσφέρουμε μια προγραμματική διέξοδο στη μεγάλη κρίση που περνάει η χώρα και η οποία δεν περιορίζεται, όπως τόσες φορές έχουμε επαναλάβει, στο μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αλλά και δεν μπορεί να παραβλέπει αυτή τη σημαντική αντίθεση, την οποία θα πρέπει να ενσωματώσει στη δυναμική της.

http://ardin-rixi.gr/archives/6169

Η ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ ΜΑΣ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

Κωνσταντίνος Χολέβας-Πολιτικός Επιστήμων

 

Όσο κι αν επικρατούν στις συζητήσεις  τα θέματα της οικονομίας και των λαθρομεταναστών, υπάρχουν και τα εθνικά  ζητήματα που αφορούν την Εξωτερική Πολιτική και τον σεβασμό προς την Ιστορία και την Εθνική μας Αξιοπρέπεια. Ένα από αυτά είναι το πρόβλημα των σχέσεών μας με το σκοπιανό μόρφωμα, το οποίο γίνεται καθημερινά προκλητικότερο λόγω ορισμένων δικών μας υποχωρήσεων. Ενώ από το 1992 λαός και πολιτική ηγεσία είχαμε αποφασίσει να μην παραχωρήσουμε το όνομα Μακεδονία ούτε ως παράγωγο ούτε ως σύνθετο, τα τελευταία χρόνια επελέγη η σύνθετη ονομασία ως κόκκινη γραμμή.

Ίσως επεκράτησε η άποψη ότι έτσι θα μαλακώσουμε την σκοπιανή πολιτική, αλλά τελικά έγινε το αντίθετο. Όσο εμείς υποχωρούμε εκείνοι αποθρασύνονται. Ανεγείρουν αγάλματα του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου, μας σύρουν στο Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου, μιλούν για μειονότητες που ουσιαστικά είναι ανύπαρκτες και διδάσκουν στα σχολεία τους τη Μεγάλη Μακεδονία που φτάνει μέχρι τον Όλυμπο!

Η πρόσφατη εξέλιξη στο ζήτημα έρχεται από μία λίαν ενδιαφέρουσα δήλωση του Βουλγάρου Πρωθυπουργού Μπόικο Μπορίσοφ. Ο Μπορίσοφ, ηγέτης δεξιού κόμματος, είπε στις 5 Ιουνίου ότι η Βουλγαρία δεν συμφωνεί σε όνομα της ΠΓΔΜ που θα περιέχει γεωγραφική έννοια. Συμφώνως προς τον ίδιο οι επιλογές όπως «η Βόρεια Μακεδονία» είναι τελείως απαράδεκτες, δεδομένου ότι γεωγραφικά τμήματα της χώρας του εμπίπτουν στην ονομασία αυτή και δημιουργούνται προϋποθέσεις για εδαφικές διεκδικήσεις έναντι της Βουλγαρίας. Συγκεκριμένα τόνισε:   Μία από τις επιλογές που ειπώθηκε ήταν ο όρος Βόρεια Μακεδονία και τότε δεν το δέχθηκα και τώρα δεν το δέχομαι, γιατί αύριο θα ειπωθεί ότι το Μπλαγκόεβγκραντ ανήκει στα Σκόπια.

Ο Βούλγαρος Πρωθυπουργός βλέπει με οξυδέρκεια αυτό που οι δυστυχώς δεν είδαν πολλοί Έλληνες. Ότι δηλαδή όλοι οι προτεινόμενοι προσδιορισμοί ενός συνθέτου ονόματος προκαλούν κινδύνους για την  Ελλάδα και ανοίγουν ορέξεις για εδαφικές και μειονοτικές διεκδικήσεις. Έχω ξαναγράψει και το θυμίζω εν όψει εκλογών ότι και οι τρεις ονομασίες είναι βλαπτικές για τα εθνικά μας συμφέροντα και πρέπει να απορριφθούν.

Η « Δημοκρατία της Άνω Μακεδονίας»  υπονοεί ότι υπάρχει και Κάτω Μακεδονία, άρα οι κάτοικοι της Βορείου Ελλάδος – όπου γεννήθηκε και ο υπογράφων- θα υποχρεωθούν να ονομάζονται Κατωμακεδόνες. Η Άνω Μακεδονία προϋποθέτει και την Κάτω Μακεδονία, με την οποία κάποια στιγμή αναμένεται να ενωθεί. Να, λοιπόν, η Μεγάλη Μακεδονία που προβάλλουν οι σύγχρονοι χάρτες των Σκοπίων στα σχολεία τους. Εξάλλου ο όρος Άνω Μακεδονία ιστορικά ανήκε στη Δυτική Μακεδονία κατά την αρχαιότητα. Οι σημερινοί Νομοί Κοζάνης, Καστορίας, Φλωρίνης και Γρεβενών ήσαν η Άνω Μακεδονία, όπως αναφέρουν οι Αρχαίοι συγγραφείς. Επομένως η παραχώρηση αυτού του ονόματος σημαίνει ότι δίνουμε το δικαίωμα στη ΦΥΡΟΜ να διεκδικεί και αυτές τις ελληνικότατες περιοχές.

            Η ονομασία «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας»  δίνει  την εντύπωση σε κάθε ξένο παρατηρητή ότι έχει σκοπό υπάρξεως την ένωσή της με τη Νότιο Μακεδονία. Όπως το Βόρειο Βιετνάμ τελικά ενώθηκε με το Νότιο, και όπως προσπάθησε η Βόρειος Κορέα το 1950 να ενωθεί δια των όπλων με τη Νότιο. Δηλαδή η ελληνική Μακεδονία θα εμφανίζεται διεθνώς ως μία αμφισβητούμενη περιοχή που αργά ή γρήγορα θα αποτελέσει ένα κράτος με τα Σκόπια.

            Η ονομασία « Δημοκρατία της Μακεδονίας του Βαρδάρη»  ή  « Μακεδονία του Βαρδάρη – Σκόπια»  είναι εξίσου απορριπτέα επειδή αποκρυσταλλώνει και νομιμοποιεί την επί 65 χρόνια ανιστόρητη προπαγάνδα του Τίτο και των επιγόνων του. Ο κομμουνιστής δικτάτορας της Γιουγκοσλαβίας Τίτο κατασκεύασε το 1944 την ανύπαρκτη « μακεδονική εθνότητα» και διακήρυξε ότι η περιοχή Σκοπίων θα είναι η Μακεδονία του Βαρδάρη (= του Αξιού). Στόχος της θα είναι να ενοποιηθεί με τη Μακεδονία του Αιγαίου (Βόρειο Ελλάδα) και τη Μακεδονία του Πιρίν (Νοτιοδυτική Βουλγαρία). Αν εμείς με δική μας υπογραφή δεχθούμε – ό μη γένοιτο- κάτι τέτοιο τότε θα νομιμοποιήσουμε την προπαγάνδα και τα αλυτρωτικά οράματα του Τίτο, τα οποία μέχρι τώρα καταγγέλλαμε διεθνώς. Θα φθάσουμε άραγε σε τέτοιο σημείο εθνικών υποχωρήσεων;

Άλλωστε και τα τρία ονόματα που προτείνονται πάσχουν  από μία εγγενή αδυναμία. Αποτελούνται από έναν όρο εθνολογικά και ιστορικά φορτισμένο, δηλ τη Μακεδονία, και από έναν άλλο όρο αδύναμο χωρίς  συμβολισμό ( Ανω ή Βόρεια ή του Βαρδάρη). Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο και μαθηματικά βέβαιο ότι σύντομα ο αδύναμος όρος θα εξαλειφθεί και θα παραμείνει σε διεθνή χρήση ο ισχυρός. Μετά από λίγα χρόνια  η Βουλή των Σκοπίων θα απορρίψει το πρώτο συνθετικό ( Άνω, Βόρεια κ.λπ) όπως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Βουλή της τότε Υπεριορδανίας απέρριψε γρήγορα το Υπέρ και η χώρα ονομάσθηκε απλώς Ιορδανία.

Για πολλούς και διαφόρους λόγους, κυρίως δε για την προστασία των εθνικών μας θεμάτων, εύχομαι να μην εκλεγεί πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Όταν Πρωθυπουργοί γειτονικών χωρών μάς προειδοποιούν να μην συνεχίσουμε άλλο τις υποχωρήσεις θα είναι ολέθριο να επιτρέψουμε στις φιλοσκοπιανές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ να κατευθύνουν την Εξωτερική μας Πολιτική. Η σύνεση, η επίγνωση των βαλκανικών ισορροπιών και η ιστορική μας κληρονομιά επιβάλλουν να έχουμε μετά τις 17 Ιουνίου Πρωθυπουργό, ο οποίος θα σέβεται το αίμα που χύθηκε επί αιώνες για την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

http://www.anixneuseis.gr/?p=41656

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/06/blog-post_3470.html#.T9idWxcjGrk

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ή ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ?

Γράφει ο Κώστας Λάμπος

“Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια,

αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις

την Άνοιξη να έρθει”

Πάμπλο Νερούντα

Η προϊούσα παρακμή του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, που εκφράζεται ως αδυναμία του αστικού συστήματος να ικανοποιήσει τις βασικές ανάγκες της κοινωνίας-ανθρωπότητας, οδηγεί αναπόφευκτα στη χρεοκοπία του αστικού κοινοβουλευτισμού, μέσω του οποίου το Κεφάλαιο κρατάει αιώνες τώρα δέσμια την εργαζόμενη κοινωνία-ανθρωπότητα στις δικές του επιλογές[1]. Η ανθρωπότητα του 21^ου αιώνα βρίσκεται μπροστά στο δίλλημα καπιταλισμός με νεοφιλελευθερισμό και ‘αριστερή διαχείριση’, ή Ουμανισμός με Άμεση Δημοκρατία; Η Ελλάδα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η ανθρωπότητα ολόκληρη υφίστανται τις συνέπειες της καθολικής παρακμής του καπιταλισμού, η οποία όλο και περισσότερο παίρνει τη μορφή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η μόνη ρεαλιστική επιλογή για έξοδο από την παρακμή του καπιταλισμού είναι η ανατροπή του και γι’ αυτό κάθε άλλη προτεινόμενη πολιτική για ένα καπιταλισμό με ‘αριστερή διαχείριση’, με ‘κοινωνικές ευαισθησίες’ και με ‘ανθρώπινο πρόσωπο’ είναι μια συνειδητή απάτη που αποσκοπεί στο να παραπλανήσει για μια ακόμα φορά τη σαστισμένη και τρομοκρατημένη κοινωνία.

Το αστικό πολιτικό σύστημα με κυρίαρχη έκφρασή του το αστικό κοινοβούλιο δομήθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να εξασφαλίζει κοινωνική νομιμοποίηση στη θεμελιώδη κοινωνική αδικία της ανισότητας και στο πρωταρχικό οικονομικό έγκλημα σε βάρος της εργαζόμενης κοινωνίας, ένα έγκλημα που σχεδιάζεται και συντελείται στο επίπεδο της παραγωγής με βάση την αποξένωση της αποφασιστικής πλειονότητας της κοινωνίας από τα μέσα παραγωγής και από τα προϊόντα της παραγωγής και συνεπώς από τον κοινωνικό πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι. Αποτέλεσμα αυτής της κοινωνικής ανισότητας είναι η διάσπαση της κοινωνίας σε έχοντες και κατέχοντες μέσα παραγωγής και σε αποξενωμένους από τα μέσα παραγωγής εργαζόμενους που αναγκάζονται να λιμοκτονούν πουλώντας, όταν και όσο το Κεφάλαιο ορίζει, την εργατική τους δύναμη.

Το αστικό κοινοβούλιο δημιουργήθηκε για να κρύψει την πραγματικότητα της βίαιης διάσπασης της κοινωνίας σε κατέχοντες και μη-κατέχοντες, σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους και να αμβλύνει τη βασική αντίθεση μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας με πρωταρχικό σκοπό να κρύψει τον αντικοινωνικό, καταστροφικό και απάνθρωπο χαρακτήρα του Κεφαλαίου, να καλλιεργήσει δευτερεύουσες γεωγραφικές και κοινωνικές αντιθέσεις και να δημιουργήσει τεχνητές αντιθέσεις μεταξύ των διάφορων κοινωνικών στρωμάτων στη βάση των οποίων θα διασπάται η εκάστοτε κοινωνία και θα διευκολύνεται η διατήρηση της εξουσίας του Κεφαλαίου πάνω στην κοινωνία συνολικά. Το μέσο επίτευξης ατών των στόχων του αστικού κοινοβουλευτισμού ήταν το κομματικό σύστημα και οι εκλογές των ‘αντιπροσώπων’. Το κομματικό σύστημα ως έκφραση του ανταγωνισμού μεταξύ κεφαλαιοκρατών και κεφαλαιοκρατικών συσπειρώσεων διευκόλυνε τον έλεγχο του ενός ή του άλλου τμήματος του κεφαλαίου πάνω στην κρατική εξουσία, πράγμα που εκφράστηκε με τη μορφή διαφορετικών ιδεολογιών και πολιτικών προγραμμάτων. Το αποτέλεσμα της λειτουργίας του κομματικού συστήματος ήταν και παραμένει η στοίχιση της εργαζόμενης κοινωνίας πίσω από τα κόμματα του αστικού κοινοβουλίου, πράγμα που επιτυγχάνεται με τη στράτευση «ηγετικών» προσωπικοτήτων πρόθυμων να λειτουργήσουν ως αχυράνθρωποι και να παραπλανήσουν την κοινωνία, με την οικονομική εξάρτησή τους από το ίδιο το Κεφάλαιο και με την υποστήριξή τους από τα από το Κεφάλαιο ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Με αυτή την έννοια τα κόμματα στο αστικό κοινοβούλιο δεν είναι παρά πολιτικές επιχειρήσεις με κατά κανόνα αφανείς μετόχους, που λειτουργούν με βάση τις αρχές της εξουσιαστικής πυραμίδας, στην κορυφή της οποίας βρίσκεται ο αρχηγός και το Διοικητικό Συμβούλιο που τώρα λέγεται Κεντρική Επιτροπή και ακολουθούν οι πολιτικοί, κυβερνητικοί και κρατικοί αξιωματούχοι, τα επαγγελματικά κομματικά στελέχη που λειτουργούν τον κομματικό μηχανισμό και καταλήγουν στα μέλη, στους οπαδούς και στους ψηφοφόρους. Το προϊόν που ‘παράγουν’ τα κόμματα εκφράζεται σε ποσοστά επιρροής τους πάνω στο εκλογικό σώμα. Επειδή όμως αυτή η επιρροή των κομμάτων αυξομειώνεται ανάλογα με την ικανότητά τους να παραπλανούν την κοινωνία και με τη φθορά τους από την άσκηση της πολιτικής εξουσίας υπέρ του Κεφαλαίου, γι’ αυτό παρατηρείται μια διαρκής εναλλαγή των κομμάτων στην πολιτική εξουσία καθώς επίσης και μια διαρκής δημιουργία νέων και διάλυση παλιών κομμάτων που προσφέρονται να διαμεσολαβήσουν μεταξύ κοινωνίας και Κεφαλαίου, αλλά στην ουσία να παραπλανήσουν την κοινωνία για λογαριασμό του Κεφαλαίου.

Επειδή η εμπειρία των εργαζόμενων από τη λειτουργία των κομμάτων του αστικού κοινοβουλίου τους αποθάρρυνε, γι’ αυτό κατέστει αναγκαία η ίδρυση αριστερών, εργατικών, σοσιαλιστικών, κομμουνιστικών ακόμα και επαναστατικών κομμάτων με τα οποία υποτίθεται ότι θα αναγκάζονταν το αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα να ενδιαφερθεί περισσότερο για τα λαϊκά στρώματα, η κάποια από αυτά κατάφεραν να καλλιεργούν ακόμα και την ψευδαίσθηση πως είναι δυνατόν να ανατραπεί το αστικό σύστημα μέσω του κοινοβουλευτισμού. Το λάθος αυτής της ιδέας βρίσκεται στο γεγονός πως ακόμα και αυτά τα αριστερά λεγόμενα κόμματα αποδεχόμενα το πλαίσιο λειτουργίας του αστικού κοινοβουλευτισμού περιορίστηκαν στο ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ Κοινωνίας και Κεφαλαίου και κατά συνέπεια στη διεκδίκηση της εξουσίας, για λογαριασμό υποτίθεται της κοινωνίας, με την κοινωνία στο πολιτικό περιθώριο. Το αποτέλεσμα ήταν οι «αριστερές κυβερνήσεις» σε συνθήκες καπιταλισμού να μην είναι τίποτα περισσότερο από ‘αριστερές διαχειρίσεις’ του Κεφαλαίου, οι οποίες μάλιστα στις περισσότερες φορές αναλάμβαναν σε κρίσιμες περιόδους τη βρώμικη δουλειά του ντόπιου και του ηγεμονικού Κεφαλαίου σε βάρος των εργαζόμενων με συνέπεια τη φθορά κάθε αριστερής ιδέας και πολιτικής πρότασης και τη μετατροπή των ‘αριστερών’ κομμάτων σε συστημικά εργαλεία του Κεφαλαίου.

Αυτές οι εμπειρίες διαμορφώνουν σταθερά μια καινούργια πολιτική προσέγγιση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας για την αντιμετώπιση της οποίας δεν φτάνει ένα ή περισσότερα ‘αριστερά’ κόμματα, ή συνασπισμός ‘αριστερών’ κομμάτων με πυραμιδική εξουσιαστική συγκρότηση που διεκδικεί την πολιτική εξουσία χωρίς να αμφισβητεί ρητά και ριζικά τον ζωτικό πυρήνα της οικονομικής ηγεμονίας του Κεφαλαίου σε βάρος της κοινωνίας, που δεν είναι άλλος από την ατομική ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής και χωρίς, φυσικά, να αντιπαραθέτει στον καπιταλισμό το πρόταγμα της οικονομικής αυτοδιαχείρισης της αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας στη μορφή της Άμεσης Δημοκρατίας και της Αταξικής Κοινωνίας.

Μερικοί υποστηρίζουν πως η συστημική αριστερά δεν θέτει ανοιχτά το ζήτημα της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, δηλαδή της κατάργησης του καπιταλισμού, για τακτικούς λόγους και προβάλλουν ως αντεπιχείρημα τη διακήρυξή της πως ο διακηρυγμένος στρατηγικός της στόχος είναι ο ‘σοσιαλισμός’. Οι δυσκολίες κατανόησης των προθέσεων της συστημικής αριστεράς αρχίζουν όταν μπαίνει το ερώτημα του ποιού σοσιαλισμού. Οπότε κατανοεί κανείς πως όλο αυτό το πολιτικό παιχνίδι στήνεται για την παραπλάνηση της κοινωνίας που προβληματίζεται και αναζητά διέξοδο από το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα. Η σταδιακή συνειδητοποίηση πως ο σοσιαλισμός, ως κοινωνισμός και όχι ως κρατισμός, δεν μπορεί να είναι υπόθεση μιας αυτόκλητης ή κατ’ απονομή ‘αριστεράς’ με τη μορφή ενός ‘αριστερού’ εξουσιαστικού κόμματος, αλλά υπόθεση μιας αριστερής κοινωνίας που αποφασίζει μέσα από διαδικασίες αυτομόρφωσης και αυτοοργάνωσης να αυτοδιευθυνθεί πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά με όρους Άμεσης Δημοκρατίας και με στρατηγικό στόχο την Αταξική Κοινωνία. Αυτή η προοπτική, που σταδιακά αναδύεται μέσα από τις αδυναμίες, τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού[2], αλλά και από τους αγώνες της εργαζόμενης κοινωνίας ως ο σοσιαλισμός του 21^ου αιώνα, αποκτά ένα σύγχρονο ουμανιστικό περιεχόμενο και δεν έχει καμιά σχέση με ότι είναι γνωστό ως ‘σοσιαλισμός του 19^ου και του 20^ου αιώνα’, δηλαδή ως σοσιαλδημοκρατία, τριτοτεταρτοδιεθνιστικός σοσιαλισμός ή ‘υπαρκτός σοσιαλισμός’ και ‘δικτατορία του προλεταριάτου’ που ξεπεράστηκαν ιστορικά ως στηρίγματα και όχι ως ανατροπείς του καπιταλισμού.

Αυτή η ιστορική πραγματικότητα ξαναβάζει για την εργαζόμενη κοινωνία το πρόβλημα του χαρακτήρα της επερχόμενης κοινωνικής μεταβολής-επανάστασης και συνεπώς το πρόβλημα του υποκειμένου αυτής της κοινωνικής επανάστασης[3]. Το γεγονός πως η αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας δεν μπορεί να είναι έργο εξουσιαστικών πρωτοποριών και κομμάτων, αλλά της ίδιας της κοινωνίας, μας οδηγεί στη συνειδητοποίηση πως κατ’ αναλογία δεν μπορεί και να προκύψει από διαδικασίες αστικού κοινοβουλευτισμού ή και ένοπλων επαναστάσεων εξουσιαστικών μειοψηφιών. Η ιστορία διδάσκει πως ο αστικός κοινοβουλευτισμός δεν μπορεί να είναι το όχημα εξόδου από τον καπιταλισμό, γιατί αυτός από τη φύση του είναι ταγμένος να υπηρετεί το ταξικά συμφέροντα του Κεφαλαίου και της υπηρετικής πολιτικής και κρατικής γραφειοκρατίας, γι’ αυτό και όταν δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτά με επιτυχία τότε αναστέλλεται είτε με τη μορφή της εξαρτημένης μνημονιακής και ‘αντιμνημονιακής’ δημοκρατίας, είτε ως στρατιωτική δικτατορία και στις πολύ σοβαρές περιπτώσεις, που το καπιταλιστικό σύστημα απειλείται, ως κρατικοκαπιταλισμός. Η υποβάθμιση της αντίθεσης μεταξύ Κεφαλαίου και Εργασίας, δηλαδή μεταξύ καπιταλισμού και κοινωνίας σε αντίθεση μεταξύ Ευρώ και Δραχμής, ή μεταξύ ‘μνημονιακών’ και ‘αντιμνημονιακών’ κομμάτων δεν είναι παρά μια πολιτική αλχημεία, ένας πολιτικός κομπογιαννιτισμός, που αποπροσανατολίζει την εργαζόμενη κοινωνία από το βασικό στρατηγικό στόχο της που είναι η πλήρης άρνηση και η ανατροπή του καπιταλισμού. Γιατί αφενός μεν καπιταλισμός χωρίς μνημόνια δεν υπάρχει, και αφετέρου δε σε συνθήκες καπιταλισμού λίγη σημασία έχει αν το νόμισμα θα είναι Ευρώ, δολάριο ή Δραχμή. Στα πλαίσια αυτής της ιστορικής διεργασίας υπέρβασης του καπιταλισμού και του συμπληρώματός του, του αστικού κοινοβουλευτισμού, που συντελείται με πολλές δυσκολίες από τα κάτω, είναι ανάγκη να αρχίσουμε σταδιακά να αποδεσμευόμαστε και να αποστασιοποιούμαστε από τις απολίτικες διαδικασίες του αστικού κοινοβουλευτισμού και να δηλώνουμε την πρόθεσή μας για την ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.

Αυτό δεν σημαίνει πως συμμετέχουμε παθητικά στις εκλογικές διαδικασίες και τρομοκρατημένοι επιλέγουμε αυτό που τα ΜΜΕ του συστήματος μας παρουσιάζουν ως σωτήρα ή ως το λιγότερο κακό, γιατί με αυτό τον τρόπο μας χειραγωγούν και με αυτή τη λογική μας έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση του απόλυτου παραλογισμού και της κοινωνικής καταστροφής. Και φυσικά δεν σημαίνει πως απέχουμε από τις εκλογικές διαδικασίες, γιατί η αποχή μας βολεύει το σύστημα. Αντίθετα συμμετέχουμε μαζικά, αλλά όχι για να ψηφίσουμε μικρά και τάχα άφθαρτα κόμματα που διεκδικούν να γίνουν μεγάλα στη θέση των μεγάλων για να υπηρετήσουν το καπιταλιστικό σύστημα, ούτε και για να ρίξουμε το απολίτικο λευκό ή το αφοριστικό άκυρο του θυμού, γιατί αυτές οι επιλογές δεν οδηγούν πουθενά και δεν αγγίζουν το σύστημα και σε τελική ανάλυση το διευκολύνουν για να συνεχίσει να μας κυβερνά με το δικό του τρόπο και για δικό του λογαριασμό. Όποιο κόμμα διατείνεται πως είναι αριστερό δεν χρειάζεται να μπει στο αστικό κοινοβούλιο για να υπηρετήσει τάχα την κοινωνία, γιατί η σύγχρονη κοινωνία δεν χρειάζεται ‘υπηρέτες’ που τη δυναστεύουν, αλλά καθαρά μυαλά και καθαρά χέρια που ζυμώνουν κάθε στιγμή σε κάθε χώρο και σε κάθε ευκαιρία την επιστημονικά έγκυρη και κοινωνικά χρήσιμη γνώση, τη μοναδική ικανή και αναγκαία συνθήκη για την διαμόρφωση της αριστερής κοινωνίας, χωρίς την οποία καμιά κοινωνική απελευθέρωση δεν θα καταστεί ποτέ εφικτή. Αριστερή πολιτική λοιπόν σήμερα σημαίνει ανυστερόβουλη συμμετοχή στη διαδικασία καταπολέμησης του κοινωνικού σκοταδισμού και των εξουσιαστικών ιδεολογιών που καλλιεργεί ο καπιταλισμός με ταυτόχρονη κοινωνικοποίηση της γνώσης η διάχυση της οποίας σε όλα τα κύτταρα της κοινωνίας αποτελεί τον καταλύτη της αριστεροποίησής της. Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι ένα κάποιο ‘αριστερό’ κόμμα, ή μια ‘αριστερή’ διαχείριση στην υπηρεσία του Κεφαλαίου, αλλά μια αριστερή κοινωνία ενάντια στο Κεφάλαιο.

Η Πρωτοβουλία Διαλόγου για την Άμεση Δημοκρατία και τον Ουμανισμό προτείνει τη μαζική συμμετοχή μας στις κάλπες της 17^ης Ιούνη, για να δηλώσουμε πολιτικά αυτενεργοί και ανυπότακτοι και να ψηφίσουμε άκυρο με πολιτική θέση, που σημαίνει ότι ρίχνουμε στην κάλπη ένα αυτοσχέδιο ψηφοδέλτιο πάνω στο οποίο γράφουμε:ΕΛΛΑΔΑ, ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ, ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΟΥΜΑΝΙΣΜΟΣ.

Με αυτόν τον τρόπο παρεμβαίνουμε ενεργητικά στις πολιτικές διεργασίες, αρνούμαστε το καπιταλιστικό σύστημα, ακυρώνουμε θετικά το αστικό κοινοβούλιο και καταθέτουμε την πολιτική πρόταση της κοινωνίας μας για ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΤΑΞΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις πως έτσι θα αναγκάσουμε το σύστημα να παραχωρήσει στην κοινωνία το δικαίωμα της αυτοδιεύθυνσής της, είμαστε όμως βέβαιοι πως κάθε ψήφος υπέρ της ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΤΑΞΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ θα λειτουργήσει ως καταλύτης απελευθερωτικού προβληματισμού στο κοινωνικό σώμα και επιταχυντής συνειδητοποίησης και διαμόρφωσης του κρίσιμου μεγέθους της πολιτικά αυτενεργής αριστερής κοινωνίας, του μοναδικού και αναντικατάστατου υποκειμένου για την οριστική, ειρηνικά-δυναμική και ριζική υπέρβαση του καπιταλισμού και την σίγουρη εγκαθίδρυση της Άμεσης Δημοκρατίας.Μόνο μια συμπαγής και αποφασισμένη αριστερή κοινωνία μπορεί να αφοπλίσει ιδεολογικά την άρχουσα τάξη, να παραλύσει τους εξουσιαστικούς-κατασταλτικούς μηχανισμούς του Κεφαλαίου και να ακυρώσει όλους τους ταξικούς θεσμούς του καπιταλισμού χωρίς να ανοίξει μύτη και να ανοίξει το δρόμο της ριζικής αποκαπιταλιστικοποίησης, το μοναδικό δρόμο που οδηγεί στην Κοινωνική Ισότητα και στην Άμεση Δημοκρατία. Τα νέα Κοινωνικά Κινήματα που αναδύονται καθημερινά μέσα από τις πολιτικές διεργασίες σε ατομικό, συλλογικό και εθνικό επίπεδο στην Ελλάδα και στον κόσμο ολόκληρο αυτή την κοινωνία προσπαθούν να διαμορφώσουν μέσα από νέους αυθεντικά κοινωνικούς θεσμούς από τα κάτω. Η μέχρι τώρα πορεία δείχνει πως αυτή η κοινωνική διεργασία ολοκληρώνεται σταδιακά στη μορφή των τοπικών, επαρχιακών, νομαρχιακών και περιφερειακών συνελεύσεων μέχρι τη στιγμή της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, η οποία και θα αλλάξει την οικονομική, κοινωνική και πολιτική αρχιτεκτονική της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό είναι το όραμα για την Άμεση Δημοκρατία, το οποίο συγκλονίζει ολόκληρο τον πλανήτη και χτίζει σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ όλων των επιμέρους κοινωνιών. Αυτή την κοινωνία φοβάται το καπιταλιστικό σύστημα και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποτρέψει τη διαμόρφωσή της με τη βοήθεια όλων των σκοταδιστικών και εξουσιαστικών θεσμών, αλλά και με τη βοήθεια της συστημικής εξουσιαστικής αριστεράς που έχει ταυτίσει την ύπαρξή της με το αστικό κοινοβούλιο είτε ως βολεμένη αντιπολίτευση είτε ως ‘αριστερή’ διαχείριση του καπιταλισμού.

Ο αστικός κοινοβουλευτισμός ως απάτη του κεφαλαίου σε βάρος της κοινωνίας και οι εκλογές ως ψευδαίσθηση των ψηφοφόρων πως αλλάζοντας τα πρόσωπα και τα κόμματα στο κοινοβούλιο και στην κυβέρνηση θα καλυτερέψουν τα πράγματα έχουν οριστικά χρεοκοπήσει και χρόνος για άλλες αυταπάτες δεν υπάρχει. Γι’ αυτό ας προσέλθουμε στις κάλπες της 17^ης Ιούνη όχι ως οπαδοί των ‘μνημονιακών’ και ‘αντιμνημονιακών’ κομμάτων και διαπλεκόμενων εξουσιαστικών συμμοριών, αλλά ως δύναμη ανατροπής του παρακμασμένου καπιταλισμού και δημιουργίας ενός καλύτερου κόσμου, του κόσμου της Άμεσης Δημοκρατίας, της Αταξικής Κοινωνίας και του Οικουμενικού Ουμανιστικού Πολιτισμού.

Κάθε μεγάλο ταξίδι αρχίζει με το πρώτο μικρό βήμα, λέει η λαϊκή σοφία, γι’ αυτό ας κάνουμε όλοι όσοι κατανοούμε τώρα την αναγκαιότητα και τη χρησιμότητα αυτού του μεγάλου ταξιδιού προς την Αταξική Κοινωνία το πρώτο μικρό και τολμηρό βήμα και ας είμαστε βέβαιοι πως θα ακολουθήσουν πολλοί γιατί αυτό το ταξίδι η ανθρωπότητα είναι αποφασισμένη να το πραγματοποιήσει.

---

[1] Βλέπε σχετικά το προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο Η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία και οι εκλογές ως ψευδαίσθηση και ως απάτη

[2] Βλέπε αναλυτικά , Λάμπος Κώστας, Αμερικανισμός και Παγκοσμιοποίηση. Οικονομία του Φόβου και της παρακμής, ΠΑΠΑΖΗΣΗΣ, Αθήνα 2009.

[3] Βλέπε σχετικά, Λάμπος Κώστας, Άμεση Δημοκρατία και Αταξική Κοινωνία. Η Μεγάλη Πορεία της Ανθρωπότητας προς την Κοινωνική Ισότητα και τον Ουμανισμό. ΝΗΣΙΔΕΣ, Θεσσαλονίκη 1012.

 

http://www.anixneuseis.gr/?p=41643

Το «μεγάλο – ενεργειακό – παιχνίδι»

Του Δημήτρη Μυ

Η όποια νέα κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής θα υποχρεωθεί, εκτός από την προσπάθεια να ελιχθεί ανάμεσα στις οικονομικές συμπληγάδες, να πάρει μέρος και σε ένα ακόμη σκληρό και άκρως επικίνδυνο παιχνίδι, το οποίο μάλιστα βρίσκεται σε κρίσιμη φάση: πρόκειται για το ενεργειακό παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο.

Όλα όσα συμβαίνουν στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου το τελευταίο διάστημα έχουν χαθεί στη σκόνη που προκάλεσε η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Καλό είναι να τα θυμηθούμε στα γρήγορα:

● Ύπαρξη τεράστιου κοιτάσματος φυσικού αερίου στην κυπριακή και ισραηλινή ΑΟΖ.

● Έντονη αμφισβήτηση των δικαιωμάτων της Κύπρου από την Τουρκία.

● Ορισμός θαλάσσιων οικοπέδων προς εκμετάλλευση εντός περιοχών της ελληνικής ΑΟΖ νότια του Καστελόριζου από την Τουρκία.

Θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η δημοσίευση των χαρτών με τις περιοχές εντός περιοχών που εμπίπτουν στην ελληνική ΑΟΖ στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δεν απασχόλησε ούτε μισό δευτερόλεπτο την προεκλογική αντιπαράθεση. Πέραν ενός τυπικού διαβήματος από το ελληνικό ΥΠΕΞ, ουδείς ασχολήθηκε με το θέμα. Κι όμως, δεν θα έπρεπε να γίνει έτσι…

Δεν θα έπρεπε να υπάρξει τέτοια εκκωφαντική σιωπή, γιατί με μια τέτοια ακριβώς κίνηση τον Νοέμβρη του 1974 η Άγκυρα δημοσίευσε στην εφημερίδα της κυβέρνησης οικόπεδα προς εκμετάλλευση στα Βορειοδυτικά της Μυτιλήνης πυροδοτώντας από τότε την ελληνοτουρκική ένταση η οποία οδήγησε στην καταστροφική για την οικονομία (μιζοφόρα) κούρσα των εξοπλισμών, τη μετατροπή του Αιγαίου σε γκρίζα ζώνη (υπό την έννοια ότι δεν μπορεί να γίνει η παραμικρή έρευνα πέρα από τα 6 μίλια, ακόμη και του Σουνίου) και την υπαγωγή του Αιγαίου υπό ΝΑΤΟιϊκή (δηλαδή αμερικανική) διοίκηση.

Παρά την ελληνική απουσία, οι διεργασίες στην περιοχή συνεχίζονται. Ο υπουργός Εμπορίου και Βιομηχανίας της Κύπρου Νεοκλής Συλικώτης, επιστρέφοντας χθες από το Ισραήλ, ανέφερε ότι διαβίβασε στους συνομιλητές του την απόφαση της Λευκωσίας για τη δημιουργία σταθμού τερματικού υγροποιημένου φυσικού αερίου στο Βασιλικό, από το «Οικόπεδο 12» της κυπριακής ΑΟΖ, στον οποίο θα μπορούν να αποθηκεύονται πέντε εκατ. κυβικά υγροποιημένου αερίου.

Στον σταθμό αυτό θα μπορεί να υγροποιείται και φυσικό αέριο από το οικόπεδο «Ταμάρ» του Ισραήλ. Στόχος αυτού του σχεδίου είναι το υγροποιημένο αέριο να μεταφέρεται στην Ευρώπη διαμέσου της Ελλάδας.

Για να παίξει η Ελλάδα σ’ αυτό το παιχνίδι, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να αποκτήσει μια στρατηγική η οποία απουσιάζει παντελώς καθώς το ελληνικό μεταπολιτευτικό σύστημα αρκέστηκε σε μια πολιτική κατευνασμού της Άγκυρας και ανάθεσης της διασφάλισης των συμφερόντων της χώρας στους Αμερικανούς, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., η οποία υποτίθεται ότι θα διασφάλιζε, μαζί με την οικονομία, και τα σύνορα της χώρας…

Καθώς λοιπόν η μεταπολιτευτική ελληνική δημοκρατία θεμελιώθηκε στα ερείπια της κυπριακής καταστροφής, καλό είναι να έχουμε κατά νου μήπως η ολοκλήρωση της καταστροφής του ελληνικού πολιτικού συστήματος, που ήδη εξελίσσεται, οδηγήσει και σε μια άλλου είδους τραγωδία…

ΥΓ.: Για το καυτό ενεργειακό παιχνίδι στην περιοχή και για τον τρόπο που εξελίχθηκαν υπό αμερικανική εποπτεία οι ελληνοτουρκικές σχέσεις μετατρέποντας το Αιγαίο σε γκρίζα ζώνη και ΝΑΤΟϊκό διάδρομο, οι Εκδόσεις Ποντίκι, μετά τις εκλογές, θα παρουσιάσουν το βιβλίο με τίτλο «Απόρρητη ιστορία του Αιγαίου». Μια ιστορία γραμμένη με πετρέλαιο και αμερικανικά άκρως απόρρητα έγγραφα…

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/06/blog-post_8622.html#.T9iavxcjGrk

Μπροστά στην εκλογή της 17ης Ιουνίου

Το αυγό του φιδιού που έσκασε μπορεί να είναι ντόπιο αλλά ο «εκκολαπτήρας» είναι …διεθνών προδιαγραφών και ο χρόνος, το «timing» της εκκόλαψης, υπαγορεύεται από την αντίδραση σκοτεινών κέντρων μπροστά στον «κίνδυνο» να προκύψει στις 17/6 Eλληνική Kυβέρνηση άξια επιτέλους του ονόματός της, κυβέρνηση με πλατιά λαϊκή στήριξη που θα εκφράσει πανηγυρικά την απόρριψη της ακολουθούμενης γενοκτονικής πολιτικής και των υπηρετών της, κυβέρνηση που θα ακολουθήσει μια ριζικά διαφορετική πολιτική εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας και ανασυγκρότησης.

Στις 17 Ιουνίου δεν διακυβεύεται μόνο το μέλλον της Ελλάδας. Στην πιο κρίσιμη ίσως εκλογική αναμέτρηση από το 1946 κρίνεται, για άλλη μια φορά εδώ, το μέλλον της Ευρώπης, δηλαδή του κόσμου. Τότε, δυστυχώς, η αποχή του ΚΚΕ σφράγισε την πορεία της Χώρας προς τον Εμφύλιο και εγκαινίασε τον Ψυχρό Πόλεμο και την διαίρεση της Ευρώπης. Σήμερα, για πρώτη φορά, υπό συνθήκες κατάρρευσης του δικομματικού πολιτικού συστήματος και συνολικού στρατηγικού αδιεξόδου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ολόκληρης της Δύσης, κόμμα της ελληνικής Αριστεράς διεκδικεί δημοκρατικά την κυβερνητική εξουσία μέσω εκλογών.

Ως «αδύνατος κρίκος» του παγκόσμιου συστήματος, η Ελλάδα έχει σήμερα, λόγω της νέας προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία, το «προνόμιο» να κρίνει, σε μεγάλο βαθμό, αν θα παραταθεί το αδιέξοδο, συσσωρεύοντας και παροξύνοντας τις ήδη εκρηκτικές εντάσεις του συστήματος ή αν μια δική μας πολιτική στροφή θα αποτελέσει τον καταλύτη μιας δημοκρατικής και κοινωνικής διεξόδου για την Ευρώπη και τον κόσμο. 

Το δίλημμα των εκλογών είναι πλέον ξεκάθαρο: συνέχιση της ολέθριας «μνημονιακής» πολιτικής που βυθίζει την οικονομία στην ύφεση, εξαθλιώνει τον Ελληνικό Λαό και παραδίδει τη Χώρα (την εθνική κυριαρχία, τη δημοκρατία, τη δημόσια περιουσία) στην κατοχή της Τρόϊκα και των μεγάλων αφεντικών της ή  κυβέρνηση εθνικής αντίστασης, εθνικής ανασυγκρότησης, εθνικής αναγέννησης;

Αν όμως το πρώτο σκέλος του διλήμματος είναι τόσο σαφές όσο και απεχθές και αδιέξοδο, το δεύτερο παραμένει ακόμη ασαφές και αβέβαιο. Ενώ από τη μια πλευρά έχουμε τα κόμματα της υποτέλειας και της διαφθοράς, που οδήγησαν τη Χώρα στη χρεωκοπία -πρώτα ηθική και πολιτική και μετά οικονομική- και είναι έτοιμα να (ξανα)συνεργαστούν για να παραμείνουν στην εξουσία και να συνεχίσουν το καταστροφικό τους «έργο», από την άλλη έχουμε ένα «αντιστασιακό μωσαϊκό» κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που δεν έχει αξιωθεί να συγκροτήσει ενιαίο Μέτωπο και ούτε διαφαίνεται σαφής προοπτική μετεκλογικών συνεργασιών,  οπότε εύλογα πολλοί ανησυχούν και φοβούνται την ακυβερνησία και το χάος.

Η κατάσταση επιδεινώνεται από τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ περί «κυβέρνησης της Αριστεράς», που μπορεί ίσως να εξυπηρετεί την άσκηση πίεσης στο ΚΚΕ και την ΔΗΜΑΡ αλλά ταυτόχρονα συσπειρώνει τη Δεξιά και δεν πείθει όσους πιστεύουν ότι το μέγεθος και η οξύτητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Χώρα απαιτούν κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, όχι βέβαια με την έννοια ενός «οικουμενικού αχταρμά», όπου θα συμμετείχαν τα κόμματα του μνημονίου, αλλά κυβέρνηση ικανή να εκφράσει  το Έθνος και να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του Ελληνικού Λαού, κυβέρνηση δημοκρατική και πατριωτική, συγκροτούμενη απ’ όλο το ιδεολογικο-πολιτικό φάσμα, υπερβαίνοντας δηλαδή τη διαίρεση «αριστερά-δεξιά», κυβέρνηση ικανή να ενώσει τον Ελληνικό Λαό ώστε να   αντιμετωπίσουμε επιτυχώς τις συνθήκες έκτακτης ανάγκης που ζούμε και να θέσουμε τα θεμέλια μιας νέας, γνήσιας αυτή τη φορά, Μεταπολίτευσης, μιας νέας περιόδου ανάπτυξης και αναγέννησης της Πατρίδας  μας.

Χωρίς αυτή τη στόχευση και προοπτική, βρίσκει έδαφος η κινδυνολογία περί αστάθειας, απειλής εξόδου της Χώρας από το Ευρώ, δέσμευσης καταθέσεων κλπ, κινδυνολογία που εκπορεύεται από διάφορα κέντρα, ατλαντικά και ευρωπαϊκά, υπηρετώντας διαφορετικές ενδεχομένως σκοπιμότητες, που συμπίπτουν όμως στην κοινή επιδίωξη της διάσωσης του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού προσωπικού που υπηρετεί με συνέπεια, αν όχι με αξιοπρέπεια ή και επάρκεια, τα συμφέροντά τους.

Έτσι, ενώ από τη μια πλευρά το σύστημα συσπειρώνεται και «παίζει τα ρέστα του», δίνοντας αγώνα επιβίωσης και καταφεύγοντας σε όλα τα μέσα προκειμένου να διασωθεί, από την άλλη οι δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις παραμένουν κατακερματισμένες και αλληλοϋποβλεπόμενες, με ορατό το ενδεχόμενο να προκύψει , χάρη στον καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο, κυβέρνηση ισχνής μνημονιακής πλειοψηφίας στη Βουλή απέναντι σε ισχυρή αντιμνημονιακή πλειοψηφία στο Λαό, καταστροφική δηλαδή παράταση του αδιεξόδου που ζούμε.

Είναι απορίας άξιον γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένες τόσο την αρνητική στάση των ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ απέναντι στην προοπτική μετεκλογικής των συνεργασίας όσο και την μειοψηφική καταγραφή της Αριστεράς στις δημοσκοπήσεις, επιμένει στη λογική της «κυβέρνησης της Αριστεράς» αντί να προβάλλει τον στόχο του Μετώπου των αντιμνημονιακών δυνάμεων που και πλειοψηφία στο Λαό διαθέτει και προοπτική εξουσίας δίνει. Αν πραγματικά επιδιώκει την κυβερνητική εξουσία και όχι απλά την ανάδειξή του σε ηγεμόνα της Αριστεράς και σε Αξιωματική Αντιπολίτευση, τότε ο ασφαλέστερός του σύμμαχος είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, που αποτελούν ταυτόχρονα τον πιο επικίνδυνο αντίπαλο της Νέας Δημοκρατίας. Προβάλλοντας όμως την ιδέα της «κυβέρνησης της Αριστεράς», ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά αγνοεί  –«σνομπάρει» δηλαδή-  τους Ανεξάρτητους  Έλληνες εγείροντας ερωτηματικά ως προς τις πραγματικές του προθέσεις σχετικά με την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας.

Υπό κανονικές συνθήκες μια στρατηγική «πολέμου κατάληψης θέσεων», της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης εν προκειμένω, με προοπτική την αλλαγή των συσχετισμών και των πολιτικών στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, εν όψει μιας τελικής «εφόδου» για την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, θα ήταν βέβαια θεμιτή, αλλά υπό συνθήκες εκτάκτου ανάγκης, όπως αυτές που επικρατούν και με τα ρίσκα που αυτές συνεπάγονται για την ασφάλεια και την ευημερία της Χώρας, με ανύπαρκτα πλέον χρονικά περιθώρια και επιτακτική την ανάγκη να προκύψει άμεσα ισχυρή κυβέρνηση στηριγμένη σε ευρεία λαϊκή πλειοψηφία για να ανατάξει την οικονομία και να ανασυγκροτήσει την κοινωνία και την πολιτεία, το αίσθημα ευθύνης και ο πατριωτισμός υπαγορεύουν την πρόταξη του γενικού έναντι του κομματικού συμφέροντος, την άμεση δηλαδή διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας.

Βεβαίως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι «έτοιμος» να αναλάβει από μόνος του το τιτάνιο έργο της διάσωσης της Χώρας. Αυτό είναι, σε τελευταία ανάλυση, υπόθεση του Ελληνικού Λαού. Η κατάρρευση όμως του πολιτικού συστήματος που επέφερε η πολιτική των μνημονίων και η νουνεχής, συνεπής, αγωνιστική, και ενωτική πολιτική που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια του έδωσαν δικαιωματικά τον πρώτο λόγο, άρα και την πρώτη ευθύνη. Τον δεύτερο λόγο τον έχουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, το κόμμα που κατ’ εξοχήν εκφράζει τους «αγανακτισμένους» που έγιναν «αποφασισμένοι» και του οποίου το πρόγραμμα συμπληρώνει σε πολλά σημεία εκείνο του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν δεν έχει γεννηθεί ακόμα το πολυπόθητο Μέτωπο σωτηρίας του Λαού και αναγέννησης της Χώρας, διακρίνονται πάντως ήδη οι δύο δυνάμει «πόλοι» του: ο «αριστερός/ταξικός» πόλος του ΣΥΡΙΖΑ και ο «δεξιός/εθνικός» πόλος των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Εφ’ όσον η ετυμηγορία του Ελληνικού Λαού τους αναγκάσει να συνεργαστούν, θα γεννηθεί επιτέλους  -ως «μαγνητικό πέταλο»- το Μέτωπο που κυοφορείται χρόνια τώρα και αναπτύσσεται μέσα από τους αγώνες του Λαού για ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Αμήν!

 

                                                                                                Γιάννης Μαύρος

                                                                                                      12/6/2012

 

 

ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΡΔΗΝ

Με τίτλο: Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια αυθεντική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης;  Δημοσιευμένο στην Ιστοσελίδα του αγαπητού Βιβλιοπωλείου Χωρίς Όνομα  από 8-6-12.(https://papaleonidasdimitris.wordpress.com/2012/06/08/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CE%AF-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B1/)

Από τον Ιωάννη Κόντο    (email=ikontos2003@yahoo.com)

Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 

Διάβασα το πολύ ενδιαφέρον άρθρο της Κίνησης Πολτών Άρδην και σκέφθηκα να συμβάλω στην συζήτηση και την περαιτέρω επεξεργασία των θεμάτων που τίθενται σε αυτό αλλά με έμφαση στις προτάσεις πολιτικής που περιέχει. Κατ αρχήν προσπάθησα να συντάξω μια σύντομη «προτασιο-κεντρική» περίληψη του κειμένου της Κίνησης την οποία  παραθέτω παρακάτω για την διευκόλυνση της συζήτησης.

 

Ας με συγχωρήσει η Κίνηση για οποιαδήποτε ανακρίβεια αναπαραγωγής των προτάσεών τους που μπορεί να προέκυψε από δική μου αβλεψία και ας με διορθώσει όπου νομίζει ότι σφάλλω. Τέλος ενώ συμφωνώ σε πολλά σημεία με το εν λόγω κείμενο έχω προσθέσει δικά μου σχόλια για μερικά θέματα ως πρώτη προσέγγιση της συζήτησης που ελπίζω να ακολουθήσει. Επιφυλάσσομαι να προσθέσω σχόλια και για άλλα θέματα που μπορεί να μου προκύψουν μετά από βαθύτερη μελέτη του σχετικού υλικού.      

 

 

ΠΡΟΤΑΣΙΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΕΡΙΛΗΨΗ του Κειμένου ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΡΔΗΝ από 8-6-12.

 

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

 

1. (Η ορθή) πολιτική προκρίνει την επέκταση του δημόσιου τομέα σε ό,τι αφορά στη σφαίρα των δημόσιων αγαθών, και την αύξηση των κρατικών επενδύσεων σε ό,τι έχει να κάνει με την παραγωγική ανασυγκρότηση, την τεχνολογική καινοτομία, την έρευνα και την επένδυση.

 

2. Και ταυτόχρονα αξιώνει την γεωγραφική και διοικητική αποκέντρωση του κράτους, και τον ολικό επαναπροσδιορισμό της λειτουργίας των θεσμών με μια μεταρρύθμιση μεταβάλλοντας τον ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης, εισάγοντας λογικές συμμετοχικής δημοκρατίας κ.ο.κ.

 

3. Ο παρασιτισμός αντιμετωπίζεται με την αποφασιστική στροφή της ελληνικής οικονομίας στο εσωτερικό, την ενίσχυση της αγροτικής και της μικρής βιομηχανικής παραγωγής για την αυτάρκεια της χώρας.

 

4. Το μόνο μέτρο το οποίο είναι ικανό να αποκαταστήσει την αδικία που συντελέστηκε με τα δύο μνημόνια, αλλά και να προσφέρει πραγματικούς πόρους στο κράτος είναι ένα εσωτερικό ομολογιακό δάνειο, αναγκαστικό για τις άρχουσες τάξεις της χώρας.

 

5. (Ο ελληνικός λαός) έστησε δεκάδες πρωτοβουλίες παράκαμψης των μεσαζόντων, ανταλλαγών δίχως χρήμα, πρωτοβουλίες ελεύθερης παροχής πρωτοβάθμιας ιατρικής φροντίδας. Έτσι έριξε τις τιμές των προϊόντων, και ανακούφισε πάρα πολλές οικογένειες από άμεσα προβλήματα επιβίωσης. Μια ‘κυβέρνηση του λαού’, πρέπει να στηρίζεται αποφασιστικά σε αυτό το πηγαίο λαϊκό φαινόμενο.

 

ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ

 

Η τιμωρία την υπευθύνων είναι βασική προϋπόθεση ώστε να αποκατασταθεί η κοινωνική δικαιοσύνη στη χώρα μας παραπέμποντας τους επικεφαλής σε ειδικό πολιτικό δικαστήριο.

 

ΕΥΡΩΠΗ

 

Η Ελλάδα, λόγω της βαριάς κατοχής που υπέστη κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τις καταστροφές και την εκατόμβη των θυμάτων που προκάλεσαν οι Γερμανοί, έχει το ιστορικό βάρος που απαιτείται προκειμένου να θέσει στην Ευρώπη το πρόβλημα της νέας γερμανικής κηδεμονίας. Οι αποζημιώσεις ή έστω το κατοχικό δάνειο που ποτέ δεν επέστρεψε είναι το καλύτερο μέσο.

 

ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

 

Η Ελλάδα θα μετριάσει αυτό το φαινόμενο ελέγχοντας τα σύνορά της , βοηθώντας πολλούς από τους ανθρώπους αυτούς να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και ταυτόχρονα υιοθετώντας μια σοβαρή πολιτική ενσωμάτωσης αυτών που είναι ήδη εδώ. Επίσης να καταγγείλουμε την Τουρκία, που συστηματικά προωθεί μετανάστες προς την Ελλάδα, στα πλαίσια μιας λογικής πρόκλησης ασύμμετρων απωλειών.

 

ΠΑΙΔΕΙΑ

 

Η ελληνική Παιδεία είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας. Και αυτό, στο οποίο έχουμε τις πραγματικές βάσεις για να διαπρέψουμε, και να μπορέσουμε να στηριχτούμε αποφασιστικά για να βγούμε από το παρασιτικό τέλμα, δεν είναι η «βιομηχανία του τουρισμού» αλλά η μεταβολή της χώρας στο διανοητικό εργαστήριο της Ευρώπης, μέσα από την αποφασιστική αξιοποίηση της ελληνικής Παιδείας και του Πολιτισμού.

 

ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ

 

(Ο Λαός) Ζητεί δηλαδή μια ρεαλιστική, και ταυτόχρονα ριζοσπαστική εθνική στρατηγική την οποία δεν έχει καταφέρει ακόμα να εκφράσει κανείς πολιτικά. Και βέβαια αντιστρατεύεται αποφασιστικά οποιαδήποτε εθνομηδενιστική τοποθέτηση, είτε στη δεξιά εκδοχή της Ντόρας Μπακογιάννη, είτε στην αριστερή της Ρένας Δούρου. 

 

ΕΚΛΟΓΕΣ της 17^ης  Ιουνίου

 

Αυτό που θα χρειαζόταν να βγει από την κάλπη της 17^ης Ιουνίου 2012 είναι ισχυρή, ριζοσπαστική, πατριωτική και προοδευτική αντιπολίτευση. Ένα ρεύμα που μπορεί να συγκρατεί τόσο την εθελοδουλία της Νέας Δημοκρατίας του ΠΑΣΟΚ και των άλλων νεοφιλελεύθερων εταίρων, όσο και τον επικίνδυνο και καταστροφικό τυχοδιωκτισμό του «κόμματος της δραχμής».

 

 

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΜΟΥ

 

ΓΕΝΙΚΑ

 

Κατά την σύνταξη των σχολίων μου που ακολουθούν θα προτιμούσα να είχα ακολουθήσει τις ήδη δημοσιευμένες προτάσεις μου για την απαραίτητη

προβληματο-κεντρική ΔΟΜΗ   ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΩΝ ΔΗΛΩΣΕΩΝ αλλά αυτό θα δυσκόλευε προς το παρόν τον συσχετισμό των σχολίων μου με το κείμενο της Άρδην που ακολουθεί άλλη δομή. 

Εν τούτοις προσθέτω και μία πρόταση για την επίλυση του προβλήματος της ανεργίας νέων Ελλήνων προσοντούχων τεχνολόγων ως παράδειγμα αξιοποίησης της δομής που έχω προτείνει.

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

 

Για το σημείο 1.

 

Σοβαρό πρόβλημα της Ελλάδος είναι η έλλειψη αναπτυξιακής πολιτικής για την επαρκή αξιοποίηση των διάσπαρτων αλλά λίαν αξιόλογων καινοτομικών πρωτοβουλιών των στηριζόμενων  σε νέες τεχνολογίες. Είναι μεγάλο κρίμα γιατί ιστορικά ο Ελληνικός Πολιτισμός έχει τεράστια καινοτομική προσφορά στην παγκόσμια τεχνολογία και σήμερα ακόμη διαθέτει τεράστιο κεφάλαιο δημιουργικών τεχνολόγων που προσφέρουν παγκοσμίως στην ανάπτυξη. Με την εφαρμογή της κατάλληλης αναπτυξιακής πολιτικής η Ελλάδα αντί για χώρα χαμηλού κόστους εργασίας έχει την δυνατότητα να εξελιχθεί σε χώρα υψηλά αμειβομένης εργασίας έντασης γνώσης με σημαντική παραγωγή σύνθετων προϊόντων.

 

Συμφωνώ απολύτως με την αύξηση των κρατικών επενδύσεων ειδικά στους τομείς της έρευνας και της τεχνολογικής καινοτομίας όπου η πείρα μου είναι πιο σχετική.

Είναι γεγονός ότι ακόμη και με την ανεπαρκή προς το παρόν οικονομική υποστήριξη του κράτους οι Έλληνες ερευνητές και τεχνολόγοι εκτός από τις σπουδαίες επιδόσεις τους στο εξωτερικό έχουν αποδείξει ότι και στο εσωτερικό μπορούν να αποδώσουν εντυπωσιακά εις πείσμα των λίαν δυσμενών συνθηκών εργασίας τους. Γνωρίζω χαρακτηριστικά παραδείγματα Ελληνικών δημόσιων και ιδιωτικών φορέων που έχουν εισάγει καινοτομίες με την επιτόπια εργασία τους. Όλοι οι φορείς αυτοί πρέπει να εντοπισθούν και μετά από σοβαρή αξιολόγηση να υποστηριχθούν παντοιοτρόπως από το Ελληνικό κράτος.

 

Ενδεικτικά αναφέρω ως παραδείγματα δύο έργα που έχω διευθύνει επιτυχώς όταν υπηρετούσα στο ΕΚΕΦΕ Δημόκριτος κατά την δεκαετία του 1970  με καινοτομική για την εποχή εκείνη τεχνολογία:

 

1. Ο πρώτος Ελληνικός Ηλεκτρονικός Ψηφιακός Υπολογιστής με καινοτομίες όπως σχεδίαση με λογισμική εξομοίωση και μικρο-προγραμματισμός εντολών μηχανής.

 

2. Το πρώτο Ελληνικό Υπολογιστικό Σύστημα Διευθύνσεως Πυρός Πυροβολικού με καινοτομική εφαρμογή του νεότευκτου τότε μικροϋπολογιστή καθώς και δι-υπολογιστική μεταγλώττιση προγραμμάτων σε γλώσσα μηχανής.    .

 

Η εκδοθείσα τον Σεπτέμβριο του 2011 περίληψη της μελέτης που ο ΣΕΒ παρήγγειλλε στους McKinsey & Company για τον καθορισμό ενός νέου προτύπου ανάπτυξης και στρατηγικής για την Ελλάδα με τίτλο: «Η Ελλάδα 10 Χρόνια μετά» περιέχει προτάσεις πολιτικής για  τεχνολογίες «αναδυόμενους αστέρες» όπως τους αποκαλεί. Επισημαίνω ότι η μελέτη αυτή προτείνει ένα λίαν ελλιπή κατάλογο αναδυομένων τεχνολογιών για την Ελλάδα που δεν εξαντλεί τις δυνατότητες του Ελληνικού ανθρωπίνου δυναμικού του εσωτερικού και του εξωτερικού.

 

Μερικοί επιπλέον τεχνολογικοί τομείς υποσχόμενοι περαιτέρω ανάπτυξη στην Ελλάδα που προτείνω είναι οι εξής:

 

Λογισμικό Εξαγωγής Πληροφορίας, Ιατρικών Εφαρμογών, Αυτοματισμού  Πλοίων, Κινητής Τηλεφωνίας, Αμυντικών Εφαρμογών, Κυβερνο-ασφάλειας, Κυβερνο-συρράξεων και Διαχείρισης Πόρων όπως νερό και τρόφιμα ειδικά σε περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης.

 

Αυτοματισμοί μεταφορικών μέσων και μικροτεχνολογίας ως κατωτέρω:

 

Βιομηχανική Ρομποτική, Αυτόνομα Πλωτά Σκάφη, Αυτόνομα Υποβρύχια Σκάφη, Αυτόνομα Αεροσκάφη, Αυτόματοι Ξεναγοί Μουσείων, 

Αυτόνομα αεροσκάφη για την διαχείριση πυρκαγιών,

Ηλεκτρικά Αυτοκίνητα, Ηλιακά Αυτοκίνητα, Ηλιακά Σκάφη,

Μικροηλεκτρονική, Φωτοβολταικά, Νανοτεχνολογία, Μικρορομποτική.

 

Αυτόματα συστήματα συλλογής καρπών.

Συστήματα εκμετάλλευσης κυματικής ενέργειας θαλασσών.

Ελαφρά αλλά ευφυή οπλικά συστήματα.

Συστήματα ψυχρής σύντηξης.

 

Για το σημείο 2.

 

Έχω ήδη προτείνει να εφαρμοστεί η άμεση δημοκρατία στην εκλογή υπουργών.

 

Για το σημείο 3.

 

Προτείνω την δημιουργία κρατικού υπολογιστικού συστήματος για την διαχείριση (παρακολούθηση και πρόβλεψη παραγωγής ) τροφίμων σε κλίμακα χώρας.

 

Για το σημείο 5.

 

Προτείνω την δημιουργία κρατικού υπολογιστικού συστήματος για την διαχείριση της διάθεσης τροφίμων σε κλίμακα χώρας χωρίς την μεσολάβηση μεσαζόντων.

 

ΑΝΕΡΓΙΑ ΝΕΩΝ ΠΡΟΣΟΝΤΟΥΧΩΝ ΤΕΧΝΟΛΟΓΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

 

Πρόταση για την αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας των νέων ανέργων αλλά προσοντούχων Ελλήνων τεχνολόγων ακολουθώντας εν μέρει την πρότασή μου για την «Δομή και το περιεχόμενο κομματικών προγραμματικών δηλώσεων»     

 

 

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

 

Πολλοί νέοι Έλληνες άνεργοι προσοντούχοι τεχνολόγοι προσανατολίζονται να μεταναστεύσουν. Η μετανάστευση αυτή θα προξενήσει δυσκόλως ανατάξιμη βλάβη στην τεχνολογική αλκή του Έθνους. Αποτελεί πρώτη προτεραιότητα η λήψη μέτρων για την ταχύτερη δυνατή επίλυση του προβλήματος αυτού.   

 

ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ

 

1. Η εγκληματική αδιαφορία των κομμάτων που κυβέρνησαν κατά την Μεταπολίτευση για την Τεχνολογική Ανάπτυξη της χώρας

2.  Η κομματοκρατία, η οικογενειοκρατία, η ρουσφετολογία και η αναξιοκρατία που έχουν επικρατήσει στους Ελληνικούς δημόσιους φορείς έρευνας και τεχνολογίας.

 

ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ

 

1. Να περιορισθεί  στο μέγιστον δυνατόν η μετανάστευση  νέων Ελλήνων  άνεργων προσοντούχων τεχνολόγων.

2. Να ενισχυθεί η Τεχνολογική Ανάπτυξη της Χώρας.

3. Να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας υψηλών προσόντων.

 

Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΕΠΙΛΥΣΗΣ

 

Βήματα που πρέπει να ακολουθηθούν για την προώθηση του έργου:

 

1. Δημιουργία Ιστότοπου όπου θα συγκεντρωθούν τα βιογραφικά νέων άνεργων προσοντούχων τεχνολόγων.

2. Δημιουργία Βάσης Δεδομένων Βιογραφικών Νέων Τεχνολόγων.

3. Ομαδοποίηση Βιογραφικών

4. Οργάνωση ομάδων κατά αντικείμενο.

5. Αναζήτηση  φορέων εσωτερικού αλλά κυρίως του εξωτερικού που έχουν ανάγκες αναπτυξιακού έργου από προσοντούχους τεχνολόγους.

6. Αναζήτηση αποδήμων διακεκριμένων Ελλήνων τεχνολόγων που είναι πρόθυμοι να συμβάλουν στην προσπάθεια.

7. Σύναψη συμβολαίων τεχνολογικής ανάπτυξης με τις ανωτέρω ειδικές ομάδες υπό την σκέπη Ελληνικών δημόσιων τεχνολογικών φορέων.

8. Διαρκής ποσοτική και ποιοτική αξιολόγηση της προόδου του έργου από ανεξάρτητη ομάδα εμπείρων Ελλήνων τεχνολόγων και επιχειρηματιών υψηλής τεχνολογίας.

9. Εκπαίδευση  και καθοδήγηση των νέων προσοντούχων τεχνολόγων για την δημιουργία επιχειρήσεων στην Ελλάδα της ειδικότητας τους

 

ΕΚΛΟΓΕΣ της 17^ης  Ιουνίου

 

Έχω σοβαρές επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα της πρότασης του ΑΡΔΗΝ να βγει από την κάλπη της 17^ης Ιουνίου 2012 ΜΟΝΟΝ μία ισχυρή, ριζοσπαστική, πατριωτική και προοδευτική αντιπολίτευση. Νομίζω ότι πρέπει να καταβληθεί κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε άτομα με τα ανάλογα προσόντα και πεποιθήσεις να πλαισιώσουν την Νέα Κυβέρνηση ώστε να μπορέσουν έστω και μερικώς να εφαρμόσουν άμεσα τις ιδέες τους στην πράξη. 

Μετανάστευση, δημογραφία και γεωπολιτική

Το εισαγωγικό κείμενο από το αφιέρωμα του Άρδην (τ. 89) με θέμα «Μετανάστευση και δημογραφία»

Μέχρι σήμερα, η συζήτηση για το μεταναστευτικό ζήτημα στην Ελλάδα έχει διεξαχθεί σε εντελώς μονοδιάστατη και εσφαλμένη βάση. Από την πλευρά των «φιλομεταναστευτικών» δυνάμεων, προτάσσεται η λογική της αλληλεγγύης με τους φτωχούς μετανάστες και η ανθρωπιστική διάσταση του μεταναστευτικού, ενώ από την αντίστροφη πλευρά προτάσσεται κυρίως το ζήτημα της εγκληματικότητας, της παραβατικότητας και της πληθυσμιακής αλλοίωσης συγκεκριμένων περιοχών της χώρας. Η πρώτη άποψη υποτιμά τον αριθμό των μεταναστών και τις κοινωνικές διαστάσεις των προβλημάτων που ανακύπτουν από τη μαζική μετανάστευση και, προπαντός, τη λαθρομετανάστευση, και η δεύτερη μάλλον υπερτιμά τον αριθμό τους, με πληροφορίες για πολλά εκατομμύρια λαθρομεταναστών.

Πάντως, το μεταναστευτικό αποτελεί ίσως το σημαντικότερο κοινωνικό ζήτημα της σύγχρονης Ελλάδας, με διαστάσεις που υπερβαίνουν και τους μεν και τους δε. Αν συνδυαστεί με τη δημογραφική κρίση και τη συρρίκνωση του ελληνογενούς πληθυσμού, τα προβλήματα που αναδεικνύει η γεωγραφική θέση της χώρας, καθώς και τα εθνικά μας προβλήματα, τότε έχουμε μπροστά μας κυριολεκτικά ένα μάλλον άγνωστο ζήτημα στις πολυδιάστατες εκφάνσεις του.
Η εκρηκτική και ταχύτατη διόγκωση των μεταναστευτικών ρευμάτων πήρε κυριολεκτικά τις διαστάσεις μιας μαζικής μετακίνησης χωρίς προηγούμενο σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα, και μπορεί να συγκριθεί μόνο με φαινόμενα πολεμικών περιόδων. Εξάλλου, δεν είναι καθόλου τυχαίο πως η πρώτη μαζική είσοδος μεταναστών στη σύγχρονη Ελλάδα συνέπεσε με την κατάρρευση της Ανατολικής Ευρώπης και ιδιαίτερα της Αλβανίας.

Μέσα σε είκοσι χρόνια, η ελληνική κοινωνία μεταβλήθηκε, από μια σχετικά ομοιογενή θρησκευτικά, πολιτισμικά, κοινωνικά, κοινότητα, σε μια «πολυπολιτισμική» τέτοια, ενώ η μαζική είσοδος μεταναστών, μέσα σε δέκα ή δεκαπέντε χρόνια, μετέβαλε ριζικά, εκτός από την εθνοτική, και την κοινωνική σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας. Στις θέσεις των χειρωνακτών και γενικά στις ανειδίκευτες εργασίες, οι Έλληνες εργαζόμενοι αντικαταστάθηκαν μαζικά από μετανάστες εργάτες, με αποτέλεσμα ο γηγενής πληθυσμός να πάψει πλέον να έχει την ταξική δομή που είχε μόλις δέκα, είκοσι χρόνια πριν: οι Έλληνες εργαζόμενοι μετακινήθηκαν προς τον δημόσιο τομέα, τη μικροϊδιοκτησία και τις υπηρεσίες εγκαταλείποντας την οικοδομή, τη βιομηχανία, τη ναυτιλία και τη μισθωτή αγροτική εργασία. Πρόκειται για μια κοινωνική μετάλλαξη που μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνη που προκάλεσε η είσοδος των προσφύγων στην Ελλάδα, στη διάρκεια του μεσοπολέμου. Σημαντική παράμετρο, εξάλλου, αποτέλεσε, ιδιαίτερα στην επαρχία, η αθρόα είσοδος δεκάδων χιλιάδων γυναικών, που μετέβαλαν τον χάρτη του αγοραίου έρωτα και της οικιακής απασχόλησης.

Αυτές οι κοινωνικές μετατοπίσεις είχαν ως συνέπεια να στηριχθούν τα μεταναστευτικά ρεύματα όχι μόνο από τους επιχειρηματίες και τις κυβερνήσεις –ιδιαίτερα της σημιτικής περιόδου, που κατόρθωσαν να ρίξουν το κόστος εργασίας μέσω της ανειδίκευτης εργασίας των μεταναστών και να ρίξουν τον πληθωρισμό από 20%, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, στο 4% προς τα τέλη της– αλλά και από κατώτερα και μεσαία στρώματα, που χρησιμοποίησαν μαζικά τους μετανάστες και τις μετανάστριες στις αγροτικές εργασίες, στην οικοδομή, στις οικιακές και ερωτικές εξυπηρετήσεις. Με αποτέλεσμα να υπάρχει μία ευρύτερη κοινωνική συναίνεση υπέρ της μετανάστευσης. Αυτή η διαδικασία της κοινωνικής μετάλλαξης έχει αγνοηθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου από όλες τις σχετικές κοινωνιολογικές ή πολιτικές αναλύσεις. Αντίθετα, μόλις μετά τα μέσα της δεκαετίας του 2000, μετά την ολοκλήρωση των ολυμπιακών και των άλλων μεγάλων έργων, όταν σταδιακώς αρχίζει η κρίση στην Ελλάδα και η μαζική εγκατάσταση μεταναστών δημιουργεί πλέον μεγάλα κοινωνικά προβλήματα στις γειτονιές, στην εκπαίδευση και στα νοσοκομεία, αρχίζουν να μαζικοποιούνται φαινόμενα απόρριψης της μετανάστευσης και να εντείνεται η αντιμεταναστευτική ρητορεία, ακόμα και από εκείνους που μέχρι χθες αδιαφορούσαν, είτε θεωρούσαν τη μετανάστευση ευλογία. Τώρα πια, σε συνθήκες κρίσης (από το 2008 η Ελλάδα διανύει το πέμπτο έτος της ύφεσης), η μετανάστευση μεταβάλλεται σε κατάρα δεδομένου μάλιστα ότι αλλάζει και η φύση της. και από τους μετανάστες των βαλκανικών χωρών και της Ανατολικής Ευρώπης περνάμε στους Αφγανούς, Πακιστανούς και Αφρικανούς μετανάστες, των οποίων η πολιτισμική και θρησκευτική ταυτότητα αποκλίνει δραματικά από εκείνη των Ελλήνων, τόσο ώστε να συγκρούονται ακόμα και με τα παλαιότερα στρώματα των μεταναστών.

Επιπλέον, η αθρόα είσοδος μεταναστών, και η γενίκευση της χαμηλά αμειβόμενης, ανασφάλιστης εργασίας, είχε ως συνέπεια να ακολουθηθεί ένα μοντέλο έντασης εργασίας στον βιομηχανικό, κατασκευαστικό και αγροτικό τομέα, χωρίς επενδύσεις στην τεχνολογική αναβάθμιση της παραγωγής. Εφόσον υπήρχαν φθηνοί ξένοι εργάτες, ποιος ο λόγος να επενδύουν οι επιχειρηματίες στην τεχνολογία; Αυτό που αρχικώς εμφανίστηκε ως ευλογία, λόγω της μείωσης του κόστους, μεταβλήθηκε εν τέλει σε μειονέκτημα, λόγω της πτώσης επενδύσεων για την τεχνολογική αναβάθμιση της παραγωγής. Η μαζική είσοδος των μεταναστών σπρώχνει την ελληνική οικονομία σε ένα μοντέλο έντασης εργασίας και όχι έντασης κεφαλαίου, επιτείνοντας τα παρασιτικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας. Οι επενδύσεις στον αγροτικό τομέα ή τη βιομηχανία μειώνονται, διότι αντί η εργασία να αντικαθίσταται από μηχανές, συνέβη μάλλον το αντίστροφο και οι μηχανές αντικαταστάθηκαν από φθηνή και ανειδίκευτη εργασία, ενώ οι επενδύσεις κατευθύνθηκαν κυρίως στα πολυτελή πολυκαταστήματα, τις τράπεζες και ορισμένους τομείς των υπηρεσιών. Η ελληνική οικονομία, που υπολειπόταν τεχνολογικά από την υπόλοιπη Ευρώπη, αντί να την πλησιάσει απομακρύνθηκε και άλλο από αυτή, με τραγικές συνέπειες στο επίπεδο της ανταγωνιστικότητας της – συνέπειες που βιώνουμε σήμερα με δραματικό τρόπο.

Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, η «ελαστικοποίηση» της εργασίας που εισήχθη στην Ελλάδα, κατ’ εξοχήν μέσω της ανασφάλιστης και αρρύθμιστης εργασίας των μεταναστών, μετέβαλε σταδιακώς σε ζούγκλα το σύνολο των εργασιακών σχέσεων και προετοίμασε το έδαφος για την απορρύθμιση και την ανάπτυξη της μαύρης εργασίας και μεταξύ των Ελλήνων εργαζομένων. Γι’ αυτό και σταδιακώς εντείνονται τα αντιμεταναστευτικά αισθήματα στα λαϊκά στρώματα, τους ανέργους και τους νέους, όπου η Χρυσή Αυγή συγκεντρώνει τα υψηλότερα ποσοστά. Διότι η αθρόα παρουσία των λαθρομεταναστών όχι μόνο στις λαϊκές γειτονιές, αλλά και στους χώρους εργασίας, υποβαθμίζει δραματικά τους εργασιακούς όρους απασχόλησης των Ελλήνων εργαζομένων.

Έτσι, στο εξής, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα φαινόμενο που «ανεπαισθήτως» διογκώθηκε για να μεταβληθεί σε μια οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική και εθνική βόμβα με απροσδιόριστες συνέπειες.

Επιπλέον, στην Ελλάδα, το φαινόμενο της μετανάστευσης δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται μόνο από μία σκοπιά ωφελιμιστική ή ανθρωπιστική, αλλά θα πρέπει να ιδωθεί και από μια μακροσκοπική ιστορική σκοπιά. Ο ελληνικός κόσμος –ή ό,τι έμεινε από αυτόν– είναι πλέον συγκεντρωμένος στο ελλαδικό κράτος και την Κύπρο, ενώ έχει χάσει πια τον ρόλο του στην άλλοτε καθ’ ημάς Ανατολή. Οι Έλληνες έχουν απομακρυνθεί από τα Βαλκάνια, τη νότια Ρωσία, την ανατολική Θράκη, την Αίγυπτο, όπου συνέχιζαν να δραστηριοποιούνται μόλις πενήντα χρόνια πριν. Αντίθετα, όχι μόνο έχουν συγκεντρωθεί σε αυτή την αρχική κοιτίδα τους, αλλά συρρικνώνονται και δημογραφικά, σε αντίθεση με την ισχυρή γεννητικότητα των Ελλήνων τριάντα ή σαράντα χρόνια πριν. Παράλληλα, ο όμορος μουσουλμανικός κόσμος ενισχύεται πληθυσμιακά και οικονομικά. Είναι προφανές πως δημιουργείται ένα κενό δημογραφίας και ισχύος, σε μια εποχή που τα παγκόσμια μεταναστευτικά ρεύματα διογκώνονται και η Ελλάδα αποτελεί την πρώτη πύλη εισόδου μεταναστών προς την ευρωπαϊκή ήπειρο και Ευρωπαϊκή Ένωση κατεξοχήν. Επομένως, το μεταναστευτικό ζήτημα αποκτά ακόμα μία διάσταση. Δεν πρόκειται πλέον, ή μόνο, για τα κοινωνικά προβλήματα που θέτει η αιφνίδια είσοδος εκατομμυρίων ανθρώπων σε μια μικρή χώρα, αλλά και για τα προβλήματα δημογραφικής, πολιτισμικής και εθνικής συνοχής που θέτουν τα μεταναστευτικά ρεύματα. Καθόλου τυχαία, η Τουρκία χρησιμοποιεί ήδη, εκτός από τις πυρκαγιές στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, που αποκαλύφθηκαν πρόσφατα, και την «ασύμμετρη απειλή» της παροχέτευσης της αφρικανικής και ανατολικής μετανάστευσης στο εσωτερικό της Ελλάδας.

Αν όλα αυτά συνδυαστούν με την κρίση που περνάει η ελληνική κοινωνία και τα αυξανόμενα μεταναστευτικά ρεύματα νέων και ειδικευμένων Ελλήνων, που κατά ογδόντα τοις εκατό δηλώνουν ότι θέλουν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, το ζήτημα καθίσταται ακόμα πιο εκρηκτικό και απαιτεί την άμεση διερεύνηση στις πολλαπλές συνιστώσες του και την επικέντρωσή μας σ’ αυτό κοινωνικά και πολιτικά.

Δεν μπορούμε πλέον να αφήνουμε τη διαχείριση του ζητήματος στη Χρυσή Αυγή, που αναπτύχθηκε πάνω στο έλλειμμα πολιτικής και την τύφλωση της ελληνικής κοινωνίας, ούτε βέβαια στους οπαδούς της διάλυσης του ελληνικού έθνους και των ανοικτών συνόρων. Εξάλλου ο ένας τρέφει τον άλλο.
Η Ελλάδα κινδυνεύει, σε συνθήκες κατά τις οποίες ένα αυξανόμενο ποσοστό νεανικού πληθυσμού υψηλής ειδίκευσης μεταναστεύει στο εξωτερικό, να μεταβληθεί σε μια χώρα-παρία, όπου οι ειδικευμένοι θα μεταναστεύουν και στη χώρα θα εισέρχονται ανειδίκευτοι εργαζόμενοι, χωρίς πολιτιστική συνάφεια με τον ελληνικό πληθυσμό.

Είναι καιρός –αν υπάρχει ακόμη καιρός– να παρέμβουμε αποφασιστικά στο ζήτημα προτού παρέμβουν άλλοι… φασιστικά.

α) πρέπει να καταγγελθεί άμεσα η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να διακοπούν οι διαπραγματεύσεις για την ένταξή της, εάν δεν αναλάβει αμέσως να σταματήσει την αποστολή λαθρομεταναστών στην Ελλάδα και αν δεν υποχρεωθεί να δέχεται στο έδαφός της όλους όσοι εισέρχονται παράνομα από την Τουρκία στην Ελλάδα.

β) Με σύντονες επεμβάσεις, που να φτάνουν μέχρι διακοπή διπλωματικών σχέσεων με τις χώρες προέλευσης των λαθρομεταναστών, να αποστέλλονται αμέσως στη χώρα τους, με μία ουσιαστική οικονομική βοήθεια την οποία θα πρέπει να απαιτήσουμε και από την Ε.Ε.

γ) Να δημιουργηθεί υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, το οποίο να φροντίσει για την ενσωμάτωση όλων των νόμιμων μεταναστών που μένουν πάνω από δέκα χρόνια στην Ελλάδα και είναι διατεθειμένοι να ενταχθούν πολιτισμικά, εργασιακά και κοινωνικά στην ελληνική κοινωνία και πολιτισμό. Αυτό προϋποθέτει τη γνώση της ελληνικής γλώσσας και βασικών στοιχείων της ελληνικής ιστορίας, όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου.

δ) Θα πρέπει να μπει ποσόστωση παρουσίας μεταναστευτικών πληθυσμών στις περιοχές, τις γειτονιές και τις πόλεις της χώρας, έτσι ώστε να υπάρχει λίγο πολύ ισομερής κατανομή των μεταναστών και να μη δημιουργούνται γκέτο. Ανάλογη ποσόστωση θα πρέπει να προβλεφθεί και στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και να υπάρξει ειδική μέριμνα για την εκπαιδευτική και κοινωνική ενσωμάτωση των νόμιμων μεταναστών μακράς παραμονής.

ε) Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά περιοχές επιβαρυμένες από την παρουσία μεταναστών και μεγάλου αριθμού νομίμων μεταναστών, όπως το ιστορικό κέντρο της Αθήνας, εκεί θα πρέπει να παρθούν άμεσα μέτρα για την μετεγκατάστασή τους σε άλλες περιοχές, καθώς και να δοθούν φορολογικά κίνητρα για την επιστροφή των γηγενών κατοίκων που έχουν απομακρυνθεί.

στ) Θα πρέπει να υπάρξει συστηματική παρέμβαση από τους κρατικούς οργανισμούς και την αστυνομία, καθώς και από κοινωνικούς θεσμούς –Εκκλησία, οργανώσεις κοινωνικής αλληλεγγύης– για να απομακρυνθούν οι φασιστικές ομάδες και οι δήθεν αντίπαλοί τους από τις λαϊκές γειτονιές.

ζ) Θα πρέπει, εν τέλει, να τεθεί ένα ανώτατο όριο στον αριθμό των μεταναστών που μπορεί να δέχεται κάθε χρόνο η Ελλάδα, σε μια εποχή μάλιστα όπου στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι νέοι Έλληνες είναι άνεργοι ενώ αυξάνονται τα μεταναστευτικά ρεύματα από την Ελλάδα προς το εξωτερικό και, βέβαια, να καταγγελθεί ως ανεφάρμοστο το περιβόητο Δουβλίνο ΙΙ. Ως προς το τελευταίο, θα πρέπει να καταγγείλουμε την υποκριτική στάση της αριστεράς, που, για να αποφύγει να λάβει θέση στο ζήτημα, τα φορτώνει όλα στο Δουβλίνο ΙΙ, το οποίο, στην πραγματικότητα, δεν αφορά όλους τους λαθρομετανάστες, αλλά εκείνους που ζητούν πολιτικό άσυλο.
Εάν εκπληρωθούν αυτοί οι όροι, είναι δυνατό να αρχίσει μια πορεία αναστροφής του εκρηκτικότερου κοινωνικού προβλήματος της χώρας, το οποίο συνιστά η μαζική μετανάστευση των τελευταίων δεκαετιών.

Το αφιέρωμα του Άρδην περιλαμβάνει μια εκτενή συζήτηση για το μεταναστευτικό ανάμεσα στον Μανώλη Δρεττάκη, την Άννα Βαγενά, τον Βασίλη Στοϊλόπουλο και τον Γιώργο Καραμπελιά, μία σχετική μελέτη του Γιώργου Ρακκά, μία ανάλυση του Γιάννη Ξένου για την έξοδο των ειδικευμένων Ελλήνων, μια μελέτη του Νίκου Ράπτη για το δημογραφικό πρόβλημα, ένα άρθρο του Χέρμαν Ντέιλυ για τη διεθνή διάσταση του προβλήματος, συνοδευόμενο από σχετικούς πίνακες και διαγράμματα, ενώ οι Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες δίνουν τη δική τους εκτίμηση για την παρουσία τους στην Ελλάδα.

Πρεμιέρα σήμερα στο EURO 2012, με την εθνική Ελλάδας να αντιμετωπίζει την Πολωνία

(19:00, ΕΤ1 και διαδικτιακά http://www.ert.gr/webtv/index.php)

Η ώρα για τη «γαλανόλευκη» έφτασε. Οι παίκτες του Φερνάντο Σάντος είναι πανέτοιμοι για να ανταποκριθούν στη νέα πρόκληση που τους παρουσιάζεται. Όπως και πριν από 8 χρόνια, έτσι και σήμερα, η εθνική μας ομάδα μπαίνει…στα βαθιά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος αντιμετωπίζοντας την ομάδα της διοργανώτριας χώρας, αυτή την φορά την Πολωνία στο «Narodowy Stadion» (το 2004 ήταν η Πορτογαλία).

Στόχος, όπως και με τους Ιβηρες, η νίκη, που εάν έρθει θα βάλει την Ελλάδα σε…θέση οδηγού για την πρόκριση στα προημιτελικά του τουρνουά.

Οι Πολωνοί θα έχουν τον κόσμο στο πλευρό τους, αλλά και οι διεθνείς θα νιώσουν αρκετά…ζεστά, καθώς στις εξέδρες του εθνικού σταδίου της Βαρσοβίας θα βρεθούν περισσότεροι από 4.500 Ελληνες, κυρίως ομογενείς από ολόκληρη τη «Γηραιά Ήπειρο».

Όπως σε ολόκληρη τη διάρκεια της προετοιμασίας, έτσι και χθες, τελευταία ημέρα προπόνησης πριν το μεγάλο ματς, οι παίκτες και ο Φερνάντο Σάντος δήλωναν αποφασισμένοι να «χαλάσουν» τη γιορτή των διοργανωτών.

Ο ομοσπονδιακός τεχνικός δεν αντιμετωπίζει κανένα πρόβλημα, καθώς και ο Βασίλης Τοροσίδης είναι ετοιμοπόλεμος. Αν δεν προβεί σε κάποια έκπληξη της τελευταίας στιγμής, η ενδεκάδα της «γαλανόλευκης», στο 4-3-3 του έμπειρου τεχνικού, θα είναι η ακόλουθη: Χαλκιάς, Αβραάμ Παπαδόπουλος, Παπασταθόπουλος, Τοροσίδης, Χολέμπας, Κατσουράνης, Μανιάτης, Καραγκούνης, Σαμαράς, Σαλπιγγίδης (Νίνης), Γκέκας.

Για τους Πολωνούς, ο Φράντισεκ Σμούντα αναμένεται να παρατάξει το ακόλουθο σχήμα: Σέσνι, Πίστσεκ, Βαβρζίνιακ, Περκίς, Βασιλέφσκι, Μουράσκι, Πολάνσκι, Μπλαστζικόφσκι, Ομπρανιάκ, Ρίμπους, Λεβαντόσφσκι.

Διαιτητής του αγώνα, που διεξάγεται στο πλαίσιο του Α΄ ομίλου, θα είναι ο Ισπανός, Κάρλος Βελάσκο Καρμπάγιο.

Το βράδυ Ρωσία-Τσεχία

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένεται και η δεύτερη αναμέτρηση του γκρουπ, όπου συμμετέχει η Ελλάδα, μεταξύ της Ρωσίας και της Τσεχίας (21:45, ΕΤ1).

Οι Ρώσοι είναι το φαβορί του ομίλου, ομάδα με μεγάλη ποιότητα (Ζιρκόφ, Σιρόκοφ, Ζιριάνοφ, Αρσάβιν, Κερζάκοφ) και ικανή υπό τις οδηγίες του Ντικ Αντβοκαατ να φτάσει αρκετά ψηλά.

Οι Τσέχοι ποντάρουν πάρα πολλά στην εμπειρία και τη σιγουριά που τους προσφέρει κάτω από τα δοκάρια ο Πετρ Τσεχ, ενώ έχουν και παίκτες που μπορούν να κάνουν τη ζημιά σε οποιαδήποτε ομάδα (Μπάρος, Ροζίτσκι).

Πιθανές συνθέσεις:

Ρωσία (σύστημα 4-5-1): Μαλαφέεφ, Ανιούκοφ, Μπερεζούτσκι, Ιγκνάσεβιτς, Ζιρκόφ, Ντενίσοφ, Σιρόκοφ, Ζιριάνοφ, Τζαγκόεφ, Αρσάβιν, Κερζάκόφ.

Τσεχία (σύστημα 4-2-3-1): Τσεχ, Σίβοκ, Γκέμπρε Σελασιέ, Κάντλετς, Λιμπέρσκι, Πλασίλ, Γίρατσεκ, Πιλάρ, Ρέζεκ, Ροζίτσκι, Μπάρος.

http://www.naftemporiki.gr/sports/story?id=2190956

Το αυτοκρατορικό αντανακλαστικό που ανακάλυψα πρώτος εγώ!

του Γιάννη Ζαχάρου

Οι ημέρες που το κράτος δεν είχε λεφτά για να πληρώσει τα αντικαρκινικά φάρμακα ανέδειξαν όλη την πολιτική αλητεία που είναι βαθιά χωμένη στον ποπό… συγνώμη, στο μυαλό ήθελα να πω, των επαγγελματιών πολιτικών.

Είπαν «δεν είχαμε λεφτά για φάρμακα γιατί δεν έγινε κυβέρνηση τον Μάιο!» κι εγώ βάλθηκα να σιχτιρίζω τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν είχαμε λεφτά για φάρμακα γιατί έχω αποβλακωθεί μπροστά στην τηλεόραση κι έχω αποκτήσει ένα καινούργιο αντανακλαστικό –κατά το αντανακλαστικό του Παβλώφ- και παίρνω την πρωτοβουλία να ονομάσω το αντανακλαστικό που ανακάλυψα «αντανακλαστικό Pretenteris»… (Τremi; Τι εστί τρέμη; …α ναι… κι ο πρετεντέρης τρέμει!)

Το αντανακλαστικό Pretenteris είναι αυτό κατά το οποίο μόλις ακούσει κάποιος κάτι άσχημο, κάτι υποχθόνιο, κάτι καταστροφικό στο μυαλό του σχηματίζεται η εικόνα του Τσίπρα.

 

Βιάστηκαν να δώσουν 480 εκατομμύρια σε κάποιους δανειστές ενώ ήξεραν ότι δεν θα είχαμε λεφτά για φάρμακα και κάποιοι τα έριξαν στον Mr Provopoulos και στον Mr Papadimos ενώ τι φταίνε τα παιδιά; Αν δεν φροντίσεις τους φίλους σου ποιους θα φροντίσεις ορέ; Για τα φάρμακα θα νοιαστούμε τώρα;

Γαμώτι… πάλι η εικόνα του Τσίπρα σχηματίζεται στο μυαλό μου! Ωιμέ, θα γίνω αδερφή στα 45 μου!

 

Εσύ φταις ρε που δεν με  πληρώνουν τα ταμεία;  Άει σιχτίρ… φταίχτη!

Πίστεψαν ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες θα συνέχιζαν να δανείζουν φάρμακα στο κράτος αναμένοντας του αγίου *(&($^& ανήμερα να πληρωθούν καθώς οι κυβερνώντες πιστεύουν ότι όλοι είναι διατεθειμένοι να δουλεύουν τσάμπα για το καλό της χώρας τη στιγμή που αυτοί και οι φίλοι τους οι κομματικοτοποθετημένοι συνεχίζουν να καρπώνονται παχουλά μισθουλάκια και επιδοματάκια από εκείνα τα κομμένα.

Ρε λες οι φαρμακευτικές εταιρείες να είναι διαπλεκόμενοι συνέταιροι κρυφολάτρες και μυστικοί χρηματοδότες του Τσίπρα; Γεια σου ορέ Τσίπρα… πολυεθνικέ!

 

Τελικά οι εξαγγελίες για τη διακοπή των επιδομάτων είναι όπως οι δικές μου εξαγγελίες περί διακοπής του καπνίσματος… ουφ… έσκασα! Πάω για ένα τσιγαράκι και να σκεφτώ λιγουλάκι το καμάρι μου!

 

Βλέπω το οργισμένο βλέμμα του Mr Μihelakis, παρακολουθώ τις πεζοδρομιακές αντιδράσεις του σταχτοκέφαλου τάχα-αριστερού της ΔΗΜΑΡ, ακούω τις οργισμένες φωνές πασοκοφρουρών δανειοχτυπημένων ΜουΜουΈδων και δεν χρειάζεται να μάθω τις καινούργιες δημοσκοπήσεις… έχω καταλάβει πολύ καλά τι δείχνουν οι καινούργιες κρυφές δημοσκοπήσεις!

 

Υ.Γ.1

Έλεγα στην προηγούμενη ανάρτησή μου για τον θυρωρό του παραρτήματος του υπουργείου υγείας που το μούτρο του είναι αυτό που ταυτίζεται καλύτερα με το μέσο κομματοσκυλοδιορισμένο αγράμματο και άξεστο Ελληνάρα και κάθε φορά που βλέπω εκείνο το πονηρό βλέμμα του Μihelakis μου έρχεται στο μυαλό ο εν λόγω θυρωρός και αυτή είναι η μόνη φορά που μου έρχεται στο μυαλό ο θυρωρός γιατί όλες τις άλλες φορές που ακούω ή βλέπω ή νιώθω κάτι άσχημο μου σχηματίζεται η εικόνα του Τσίπρα… το αντανακλαστικό Pretenteris είναι και γαμώ τα ισχυρά αντανακλαστικά! Τύφλα να ‘χει το αντανακλαστικό του θηλασμού!

 

P.S.2

Συγνώμη που γράφω κάποια ονόματα με λατινικούς χαρακτήρες αλλά κάποιοι άνθρωποι μου φέρνουν στο νου Ρωμαίους αυτοκράτορες που δεν θα διστάσουν να με ρίξουν στα λιοντάρια προκειμένου να συμφωνήσω μαζί τους.

 

Υ.Γ.3

Παρατήρησε το πώς χάνουν τον έλεγχό τους οι ΜουΜουΈδες μαϊντανοί και θα καταλάβεις κι εσύ τι δείχνουν οι καινούργιες κρυφές δημοσκοπήσεις!

http://zacharos.blogspot.gr/

Solidarity Euro-Style: Finnish loans, ECB bond purchases, EFSF tough love and assorted horror stories from the postmodern Euro-Workhouse

by Yianis Varoufakis

The world seems convinced that Europe, perhaps under duress, put together a large Solidarity Fund (the EFSF) for the purposes of helping the fiscally-stricken Eurozone member-states avoid bankruptcy once they were frozen out of the money markets. The criticisms waged at this type of ‘solidarity’ centred on two issues: First, that the Fund’s size was not large enough (and thus unable to help Italy and Spain). Secondly, that this Fund resembles more a Victorian Workhouse whose real purpose was not to show solidarity to its residents but, rather, to make their life so unpleasant as to deter able-bodied workers from ever seeking its assistance.

The first criticism, about the EFSF-ESM’s size, is true but irrelevant. As I have argued from day one of the EFSF’s creation, its problem is not its size but its CDO-like structure. Turning to the second criticism, that it resembles a Dickensian Workhouse, Spain’s current predicament is instructive: To get money to give to its decrepit banks, the nation must be humiliated and undergo further fiscal waterboarding so that Italy and others are deterred from turning to the EFSF for help. In this sense, when Europe’s functionaries say that there is no need for further action on Spain since the EFSF is available to help, they are inviting the Spanish to enter the Workhouse for a life of undeserved misery on behalf of their bankers. And they have the audacity to call this ‘solidarity’ with the Spanish people.

Still, many commentators are prepared to give Europe’s leaders the benefit of the doubt. To think of the EFSF-Workhouse like the Victorians did: better than the alternative of being left on the street to perish; a place where ‘tough Victorian love’ is practised in order to refresh Europe’s puritan ethic. Well, be that as it may, I invite those who would like to think this way, to consider the following two examples with a view to establishing whether they are consistent even with this Victorian view of ‘solidarity’. 

‘Solidarity’ Exhibit A: Forcing more loans upon the bankrupt

As I wrote in a Le Monde article recently, the bankrupt Greek state was recently forced, by the troika, to borrow  4.2 billion from the EFSF so as immediately to pass it on to the European Central Bank (ECB) so as to redeem Greek government bonds that the ECB had previously purchased in a failed attempt to shore up their price. This new loan boosted Greece’s debt substantially but netted the ECB a profit of around 840 million (courtesy of the 20% discount at which the ECB had purchased these bonds). Is this ‘solidarity with the fallen’, even of a Victorian Workhouse type? 

‘Solidarity’ Exhibit B: Taking money from the bankrupt to invest on behalf of prosperous countries

When the 2^nd Greek ‘bailout’ was agreed, you may recall that the Finnish government asked for guarantees, for collateral, that would reduce its exposure to Greece. The Greek government conceded, promising collateral of  925 million in value. One might have expected that the said collateral would come in the form of some assets (e.g. Greek government owned real estate). But no! Helsinki would have none of that. Instead, they demanded… cash! And cash they received. Last month, in May 2012, Athens wired  311 million to the Helsinki government, as a first installment. My sources here in the United States tell me that the Finnish government is now seeking to invest this money in joint ventures with US and other European firms. Now that is what I call solidarity with Greece…

To conclude on a sad and desperate note, I would like to call upon northern European governments to cease and desist from more ‘solidarity’ offerings to our fiscally-stricken, fast impoverishing nations. Your ‘solidarity’, your ‘tough love’ is killing our proud nations and, in the process, destroying Europe’s moral, political and economic fabric.

http://yanisvaroufakis.eu/2012/06/07/solidarity-euro-style-finnish-loans-ecb-bond-purchases-efsf-tough-love-and-assorted-horror-stories-from-the-postmodern-euro-workhouse/

ΗΠΑ: Πιθανή τουρκική εισβολή σε ελληνικές περιοχές!

Τι αναφέρει έκθεση κορυφαίων στελεχών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που βρίσκεται στη διάθεση της Χίλαρυ Κλίντον

 

 

Του Βελισσάριου Δραγάτση

Τα σκοτεινά αναθεωρητικά και επιθετικά σχέδια του τουρκικού πολιτικοστρατιωτικού κατεστημένου εναντίον της Ελλάδας αποκαλύπτουν οι γραφειοκράτες του Σταίητ Ντηπάρτμεντ σε εμπιστευτική έκθεση που ήρθε στη δημοσιότητα.

Η έκθεση του «Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων» (Council on Foreign Relations – CFR)των ΗΠΑ έγινε γνωστή ύστερα από δύο γεγονότα που απασχολούν τη διπλωματική και τη στρατιωτική ιεραρχία της Ελλάδος:

1. Δεν έχει κοπάσει ακόμα ο θόρυβος από τις προσβλητικές δηλώσεις που έκανε ο Τούρκος πρωθυπουργός κ. Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν εναντίον της χώρας δήθεν για να δικαιολογηθεί η οικονομική πολιτική του.
2. Η επικεφαλής του Σταίητ Ντηπάρτμεντ κ. Χίλαρυ Κλίντον αφίχθηκε στην Κωνσταντινούπολη προκειμένου να συμμετάσχει στην έκτακτη σύνοδο για τη Συρία. Ωστόσο, θεωρείται σίγουρο (σύμφωνα και με πληροφορίες του CNN Turk) ότι θα συζητήσει με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών κ. Αχμέτ Νταβούτογλου για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια, στην Κύπρο και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Κάτω απ’ αυτά τα δεδομένα, η κ. Κλίντον έφθασε στη γειτονική χώρα κατάλληλα ενημερωμένη και προετοιμασμένη με όσα μηνύματα θέλει να στείλει στην τουρκική πλευρά, σύμφωνα με όσα αναφέρονται στην έκθεση του CFR.

Πιθανή η εισβολή στην Ελλάδα

Πέρα από το αυστηρό πλαίσιο των αμερικανο-τουρκικών σχέσεων, σε ό,τι αφορά στην Ελλάδαη έκθεση επισείει τον κίνδυνο πιθανής τουρκικής εισβολής! Σύμφωνα με όσα αναφέρουν κορυφαία στελέχη της αμερικανικής διπλωματίας, η χώρα μας διάγει «μια πολιτική και οικονομική κρίση χωρίς προηγούμενο και δεν αποτελεί καμία απειλή για την Τουρκία».

Οι συντάκτες της έκθεσης όμως εισηγούνται προς την ηγεσία του Σταίητ Ντηπάρτμεντ να αναλάβει πρωτοβουλίες ώστε να αποφύγει η Τουρκία οποιαδήποτε προκλητική και αναθεωρητική ενέργεια έναντι της Ελλάδας. Δεν είναι τυχαίο ότι καλούν την ηγεσία της αμερικανικής διπλωματίας να αποτρέψει την ηγεσία της γείτονος να μην αποσπάσει «εδαφικά οφέλη» από τη χώρα μας.

Το Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων των ΗΠΑ εισηγείται στην κ. Κλίντον να αναλάβει τη συγκρότηση τριμερούς συντονιστικής επιτροπής με τη συμμετοχή στρατιωτικών (trilateral military contact group).

Στην επιτροπή αυτή θα μπορούν να συμμετάσχουν επιτελείς που υπηρετούν στο Ναυτικό και την Αεροπορία των ΗΠΑ, της Ελλάδος και της Τουρκίας. Στους αντικειμενικούς σκοπούς αυτής της πρωτοβουλίας επισημαίνεται η ανάγκη αποφυγής αποσταθεροποιητικών ενεργειών εκ μέρους του τουρκικού πολιτικο-στρατιωτικού κατεστημένου στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Τι περιμένουν από τις εκλογές

Η πονηριά όμως βρίσκεται αλλού. Στρατιωτικές πηγές από το στρατηγείο του ΝΑΤΟ στη Νάπολη, εκτιμούν ότι οι καλοί «σύμμαχοι» της χώρας μας αναμένουν το αποτέλεσμα των εκλογών στις 18 Ιουνίου. Αναλόγως με τα δεδομένα, θα προτείνουν το διορισμό Αμερικανού «τοποτηρητή». Το πρόσωπο αυτό θα λειτουργεί ως Ειδικός Διαμεσολαβητής που θα καλεί τις δύο πλευρές ώστε να συμβιβάζει τις διαφορές.

Αυτή τη δουλειά υποτίθεται ότι την έκαναν διμερείς επιτροπές υπηρεσιακών παραγόντων των υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδας – Τουρκίας για τα ζητήματα χαμηλής έντασης. Όπως λένε οι ίδιες πηγές του “Newsbomb.gr”, επειδή το παιγνίδι έχει «χοντρύνει» ο Αμερικανός τοποτηρητής θα παριστάνει τον διαιτητή ενός νέου γύρου έντασης στις σχέσεις των δύο χωρών.

Προσέξτε τι λένε στο ΝΑΤΟ:

• Το καλό σενάριο προβλέπει αντίκρουση των τουρκικών απαιτήσεων, οι οποίες είθισται να βαφτίζονται «διαφορές».
• Το κακό σενάριο είναι να ολισθήσει η ελληνική πλευρά σε συμβιβασμούς που θα θέσουν σε κίνδυνο ή σε αμφισβήτηση την κυριαρχία της.

Την εκτίμηση αυτή ενισχύουν τα στελέχη του CFR και πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα από τις υπηρεσιακές ιεραρχίες στα υπουργεία Εθνικής Αμύνης και Εξωτερικών. Αν η Ελλάδα ηττηθεί σε ένα θερμό επεισόδιο ή σε μια ολιγοήμερη σύρραξη ίσως προκαλέσει ανάφλεξη σε ολόκληρη τη Νοτιο-ανατολική Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο.

Τι λένε για την Ελλάδα

Οι Αμερικανοί επισημαίνουν πως η Αθήνα βρίσκεται σε δεινή θέση λόγω της οικονομικής κρίσης, της μείωσης των αμυντικών δαπανών και του χαμηλού επιπέδου συντήρησης του υλικού. Το σίγουρο είναι ότι η ελληνική πλευρά πρέπει να προετοιμαστεί για πιέσεις και εκβιασμούς σε πολιτικό, διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο, αλλά και για ελιγμούς.

Στη διαβαθμισμένη έκθεση που έχει στα χέρια της η κ. Κλίντον, τα στελέχη της αμερικανικής διπλωματίας δεν αποκλείουν την «οικόδομηση έντιμης ειρήνης» (σ.σ. ίσως κατά τα πρότυπα των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης του 1999). Αυτό κρύβει κινδύνους.

Η ελληνική πλευρά θα κληθεί να παραχωρήσει «δικαιώματα» σε περιοχές που θα ελέγχει η τουρκική πλευρά. Ίσως αυτή είναι η λεπτομέρεια που όλοι περιμένουν πριν αρχίσουν οιουσιαστικές συζητήσεις για τον καθορισμό Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στο Αιγαίο ή συνθήκης συνεκμετάλλευσης φυσικού και ορυκτού πλούτου σε σημεία που εντοπίζονται δήθεν ελληνοτουρκικές «διαφορές». Σε κάθε περίπτωση βεβαίως θα υπάρχει ο Αμερικανός τοποτηρητής για να λειτουργεί κατευναστικά, προφανώς όμως επ’ ωφελεία του ΝΑΤΟϊκού συμμάχου που έχει αυξανόμενη επιρροή (και δεν είναι άλλος από την Τουρκία).

Δύο στελέχη (από τα παλιά)

Την επίμαχη έκθεση συνέταξε ειδική ομάδα εργασίας που συγκρότησε η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ κ. Χίλαρυ Κλίντον στο «Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων» (Council on Foreign Relations – CFR) για να μελετήσει τις προοπτικές των αμερικανοτουρκικών σχέσεων και να τις καταγράψει.

Επικεφαλής της ομάδας εργασίας τέθηκε η πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ και στενή φίλη της κυρίας Κλίντον, η κ. Μαντλέν Ώλμπραϊτ. Στην επιτροπή συμμετείχε και ο Στήβεν Χάντλεϋ, πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του νεωτέρου Τζωρτζ Μπους.

http://www.newsbomb.gr/ethnika/story/139333/ipa-pithani-toyrkiki-eisvoli-se-ellinikes-periohes

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια αυθεντική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης;

Αντί προλόγου: Ξεκαθαρίζοντας τη θέση μας

Αυτή τη στιγμή η κατάσταση στην Ελλάδα είναι τραγική. Απέναντί μας έχουμε δύο πολιτικές δυνάμεις που αξιώνουν να κυβερνήσουν τον τόπο μέσα στη θύελλα.

 Η Νέα Δημοκρατία μπαίνει από μόνη της στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, αφού απέτυχε τον Νοέμβριο του 2011 να αντισταθεί στην πίεση των μνημονιακών δυνάμεων και  αναδιπλώνεται σ’ έναν αποπληκτικό εμφυλιοπολεμικό επαρχιωτισμό. Το μόνο που καταφέρνει έτσι, και με τη μειοψηφική μνημονιακή εμμονή που ονομάζεται Ντόρα Μπακογιάννη, είναι να ενισχύει την δυναμική που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ για την κατάκτηση της εξουσίας.

Από την άλλη πλευρά το ρεύμα του Αλέξη Τσίπρα, που κατόρθωσε να προσελκύσει

Eυφάνταστο άρθρο στο BBC: «Τι θα έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες για την κρίση;»

Τι συμβουλές θα έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες στους σύγχρονους, που ταλανίζονται από την οικονομική και πολιτική κρίση; αναρωτιέται το BBC, προβάλλοντας τις ρήσεις και τις διδαχές φιλοσόφων όπως ο Σωκράτης, αλλά και τις αποφάσεις του Σόλωνα και του Κλεισθένη, ως ιδιαίτερα χρήσιμα παραδείγματα για όποιον αναζητά την «φώτιση» του αρχαίου πνεύματος. Tο άρθρο υπογράφει ο λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Armand D’ Angour ο οποίος είναι και συγγραφέας του βιβλίου «Οι Έλληνες και το Νέο: η καινοτομία στην αρχαία ελληνική φαντασία και εμπειρία».

 

Χρέος, διχασμός και εξέγερση. Αυτή ήταν η Αθήνα του 6ου αιώνα π.Χ.

Αρχικά ο καθηγητής αναφέρεται στον 6ο αιώνα π.Χ. και τον Σόλωνα. «Στις αρχές του 6ου αιώνα π.Χ. οι πολίτες της Αθήνας βαρύνονταν από χρέη, κοινωνικό διχασμό και ανισότητες, με τους φτωχούς αγρότες έτοιμους να πουληθούν ως σκλάβοι, απλώς και μόνο για να ζήσουν τις οικογένειές τους. Η εξέγερση ήταν επικείμενη, ωστόσο ο αριστοκρατικής καταγωγής Σόλων, αναδείχθηκε ως δίκαιος μεσολαβητής μεταξύ πλουσίων και φτωχών.

 

Κατήργησε τα δεσμά του χρέους, περιόρισε την ιδιοκτησία γης, ενώ δημιούργησε τάξεις πολιτών με διαφορετικά επίπεδα πλούτου και συνεπώς αντίστοιχες οικονομικές υποχρεώσεις. Τα μέτρα του, παρότι δέχθηκαν επιθέσεις από όλες τις πλευρές, υιοθετήθηκαν και άνοιξαν τον δρόμο για την δημιουργία της δημοκρατίας», γράφει ο D’ Angour.

 

Συμπεραίνει μάλιστα ότι η επιτυχία του Σόλωνα δείχνει ότι οι μεγάλοι ηγέτες πρέπει να έχουν το κουράγιο υλοποιήσουν μη δημοφιλή, συμβιβαστικά μέτρα, για το καλό της δικαιοσύνης και της σταθερότητας.

 

Τι θα συμβεί μετά; Ο Δελφικός χρησμός 

Αναφερόμενος στους ακατάληπτους χρησμούς του μαντείου των Δελφών, ο καθηγητής εικάζει ότι στην ερώτηση: «Πρέπει η Ελλάδα να αφήσει το ευρώ;» η απάντηση πιθανώς να ήταν: «Η Ελλάδα θα πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ, αν το ευρώ έχει εγκαταλείψει την Ελλάδα» αφήνοντας όσους τάσσονται υπέρ και όσους τάσσονται κατά μιας εξόδου, να ερίζουν για το ποια ακριβώς είναι η σημασία του χρησμού. Σημειώνει ωστόσο ότι η πιο σοφή συμβουλή είναι τα περίφημα Δελφικά παραγγέλματα: «Γνώθι σαυτόν» και «Μηδέν άγαν».

 

Ο μύστης Πυθαγόρας

Αν οι σύγχρονοι Έλληνες νιώθουν να λυγίζουν από την οικονομική κρίση, μπορεί να βρουν παρηγοριά λέει ο Armand D’ Angour στην ρήση του προγόνου τους, Πυθαγόρα που υπoστήριζε ότι όλα επανέρχονται, συνεπώς τίποτα δεν είναι τελείως καινούργιο. Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, ήταν φιλόσοφος, μαθηματικός, ένας μύστης του 6ου αιώνα που πίστευε ότι οι αριθμοί κρύβονται πίσω από καθετί στο σύμπαν και ότι τα κοσμικά γεγονότα επαναλαμβάνονται σε ένα κύκλο 10.800 ετών.

 

Πρόσεχε, υπάρχουν και χειρότερα… Ο Οδυσσέας και η αντοχή

«Βάστα καρδιά, χειρότερα δεινά βαστούσες τότες που μού ‘τρωγε ο αδάμαστος ο Κύκλωπας γενναίους 20 συντρόφους»* λέει ο Οδυσσέας κατά το ταξίδι της επιστροφής στην Ιθάκη, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του να μην λυγίσει λίγο πριν το τέλος, μετά από τόσες περιπέτειες. Το μήνυμα, όπως επισημαίνει ο καθηγητής, είναι ότι στο παρελθόν μπορεί να υπήρξαν ακόμη πιο δύσκολες καταστάσεις, οι οποίες ωστόσο ξεπεράστηκαν με ευφυΐα και κουράγιο.

 

* (μτφ. Αργύρη Εφταλιώτη)

 

Είσαι βέβαιος ότι είναι σωστό αυτό; Η ακούραστη αναζήτηση του Σωκράτη

«Είναι πολύ μεγάλο αγαθό για τον άνθρωπο το μιλάει κάθε μέρα για την αρετή και για τα άλλα για τα οποία με ακούτε να συζητάω εξετάζοντας τον εαυτό μου και τους άλλους. Γιατί η ζωή, χωρίς να τα εξετάζει κανείς αυτά, είναι ζωή που δεν αξίζει να τη ζει ο άνθρωπος» έλεγε ο Σωκράτης, ο οποίος δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά απαντήσεις σε ερωτήματα όπως «Τι είναι δικαιοσύνη;» και «πώς πρέπει να ζούμε;». Η κληρονομιά του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου, είναι το καθήκον να συνεχίζουμε την ακούραστη αναζήτηση ακόμη και όταν- ή μάλλον ειδικά όταν- δεν είναι πιθανό να βρούμε σαφείς, οριστικές απαντήσεις.

 

Η πολιτική σάτιρα του Αριστοφάνη

Η κωμωδία του Αριστοφάνη «Βάτραχοι» του 405 π.Χ. περιέχει ειλικρινείς και ξεκάθαρες συμβουλές για τους «πολιτικά ασταθείς» συμπατριώτες του: διαλέξτε καλούς ηγέτες, αλλιώς θα ξεμείνετε με τους κακούς.

 

«Να κάνουμε ό,τι και την τελευταία φορά;» Ηράκλειτος ο στοχαστής

«Δεν μπορείς να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι» έλεγε ο Ηράκλειτος, τον 5ο π.Χ. αιώνα. Ενώ η αλλαγή είναι συνεχής, διαφορετικά πράγματα αλλάζουν με διαφορετικούς ρυθμούς. Σε ένα περιβάλλον μόνιμης ροής, είναι σημαντικό να ορίσει κανείς κάποια σταθερά σημεία και να πιαστεί γερά από αυτά. Οι αγορές ομολόγων, το χρέος και τα πακέτα διάσωσης μπορεί να αποτελούν μια τέτοια πρόκληση.

 

Ο Ιπποκράτης αντιμέτωπος με την πραγματικότητα

Η δυτική ιατρική έχει τις ρίζες της στον Ιπποκράτη, στα τέλη του 5ου π.Χ. αιώνα. Αυτό που είναι εξαιρετικό στην αρχαία σκέψη περί υγείας και ασθενειών, είναι η ξεκάθαρη παραδοχή ότι οι γιατροί πρέπει να παρατηρούν με ακρίβεια και να καταγράφουν με ειλικρίνεια, ακόμη και όταν οι ασθενείς φεύγουν από την ζωή. Η μαγεία ή τα ευχολόγια δεν μπορούν να θεραπεύσουν. Μόνο η τίμια, εξαντλητική, εμπειρική παρατήρηση μπορεί να αποκαλύψει τι αποδίδει και τι όχι.

 

Αρπάζοντας την ευκαιρία: Ο Κλεισθένης και η δημοκρατία

Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν πολύ καλά την δύναμη της ευκαιρίας. Το να εκμεταλλεύεται κανείς μια δεδομένη στιγμή, μια ευκαιρία- στην δημόσια αγόρευση, στον αθλητισμό, στην μάχη- ήταν αξιοθαύμαστο και θεωρούνταν ένδειξη ικανότητας. Μετά το τέλος της τυραννίας του Πεισίστρατου, ο Κλεισθένης έπρεπε να δημιουργήσει ένα σύνταγμα πιο δημοκρατικό. Επινόησε λοιπόν με θαυμαστή ταχύτητα, ένα σύστημα αιρετής κυβέρνησης στην οποία όλοι οι πολίτες είχαν δικαίωμα ψήφου. Έτσι γεννήθηκε η πρώτη δημοκρατία στον κόσμο (δήμος=λαός εξηγεί ο καθηγητής).

 

Αρχιμήδης, ο εφευρέτης

Τέλος ο Armand D’ Angour αναφέρεται στον Αρχιμήδη και το περίφημο «Εύρηκα!» που αναφώνησε βγαίνοντας ενθουσιασμένος από το λουτρό, όπου ανακάλυψε το νόμο του ειδικού βάρους. Το να βρει κάποιος την λύση σε ένα ακανθώδες πρόβλημα απαιτεί μεγάλη νοητική προσπάθεια, αλλά η απάντηση έρχεται συχνά όταν ρίχνεις τους ρυθμούς, όταν κλείνεις τον διακόπτη και απολαμβάνεις… το μπάνιο σου, καταλήγει ο καθηγητής.

http://miltosgitas.blogspot.gr/2012/06/e-bbc.html

ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΜE του ΚΟΡΝΗΛΙΟΥ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗ

Kορνήλιοs Καστοριάδηs (1922–1997)

Δημοσιογράφος

Συχνά λέγεται ότι η Ελλάδα είναι «προβληματική», στην Ελλάδα «όλα γίνονται στον αέρα», «χωρίς προγραμματισμό», «χωρίς βάρος». Με τέτοιες διαπιστώσεις συμφωνούν πολλοί. Αλλά περιορίζονται συνήθως μόνον στις διαπιστώσεις. Γνωρίζω ότι η ελληνική κατάσταση σας απασχολεί βαθειά. Ποια είναι η ερμηνεία σας για όσα συμβαίνουν; Γιατί συμβαίνουν έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα; Ποιες οι βαθύτερες αιτίες;

Καστοριάδης:

Πρώτον, δεν ξέρω. Δεύτερον, στο μέτρο που μπορώ να ξέρω κάτι, είναι ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ.

Δημοσιογράφος:

Νομίζω ότι θα ενοχλήσει πολύ αυτή η διατύπωσή σας.

Καστοριάδης:

Τι να κάνουμε. Μιλώ για την πραγματική πολιτική ζωή του λαού ως αυτόνομου παράγοντα. Δεν μιλώ για μάχες, για αυτοκράτορες, για Μεγαλέξανδρους και Βασίλειους Βουλγαροκτόνους. Μετά τον πέμπτο π.Χ. αιώνα και την αυτοκυβέρνηση του λαού στις δημοκρατικές πόλεις -και πάντως, μετά τον περίεργο τέταρτο π.Χ. αιώνα- η ελληνική ελευθερία πεθαίνει. Οι ελληνικές πόλεις γίνονται υποχείριες των βασιλέων της Μακεδονίας. Βεβαίως, ο Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του παίζουν έναν κοσμοϊστορικό ρόλο. Κατακτούν την Ασία και την Αίγυπτο. Διαδίδουν την ελληνική γλώσσα και παιδεία. Αλλά πολιτική ζωή, πλέον, δεν υπάρχει. Τα βασίλεια των διαδόχων του Αλεξάνδρου, ως πολιτική συγκρότηση, είναι ουσιαστικά μοναρχίες. Εξ άλλου, καθώς ξέρουμε, ο ίδιος ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε στασιασμό των Ελλήνων που είχε πάρει μαζί του, διότι ήθελε να τους υποχρεώσει να γονυπετούν μπροστά του, όπως οι Πέρσες μπροστά στον Μεγάλο Βασιλέα – πράγμα ανθελληνικότατο. Σε όλη τη διάρκεια της ελληνιστικής εποχής οι ελληνικές πόλεις, με λίγες περιθωριακές και παροδικές εξαιρέσεις, αποτελούν παιχνίδια στα χέρια των ελληνιστικών δυναστειών. Ακολουθεί η ρωμαϊκή κατάκτηση, κάτω από την οποία οι ελληνικές πόλεις δεν έχουν παρά μόνον κοινοτική ζωή. Κατόπιν, έρχεται η βυζαντινή αυτοκρατορία. Το Βυζάντιο είναι μια ανατολική, θεοκρατική μοναρχία. Στο Βυζάντιο η πολιτική ζωή περιορίζεται στις ίντριγκες της Κωνσταντινούπολης, του αυτοκράτορα, των «δυνατών» και των ευνούχων της αυλής. Και βεβαίως, τα σχολικά μας βιβλία δεν αναφέρουν ότι στη βυζαντινή αυλή υπήρχαν ευνούχοι, όπως σ’ αυτήν του Πεκίνου.

Δημοσιογράφος:

Όλα αυτά αφορούν ένα πολύ μακρινό ιστορικό παρελθόν. Η Ελλάδα ως σύγχρονο νεοελληνικό κράτος έχει, ήδη, ιστορία εκατόν εβδομήντα ετών. Θα θέλατε να επικεντρώσετε σ’ αυτήν την περίοδο;

Καστοριάδης:

Μα, αυτή η περίοδος είναι ακατανόητη χωρίς τους είκοσι έναν αιώνες ανελευθερίας που προηγήθηκαν. Λοιπόν, μετά το Βυζάντιο έρχεται η τουρκοκρατία. Μην ανησυχείτε, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα αναφέρω μόνον ότι επί τουρκοκρατίας όση εξουσία δεν ασκείται απ’ ευθείας από τους Τούρκους, ασκείται από τους κοτζαμπάσηδες (τους εντολοδόχους των Τούρκων), οι οποίοι κρατούν τους χωριάτες υποχείριους. Συνεπώς, ούτε σ’ αυτήν την περίοδο μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτική ζωή. Όταν αρχίζει η Επανάσταση του 1821, διαπιστώνουμε από τη μια μεριά τον ηρωισμό του λαού και από την άλλη, σχεδόν αμέσως, την τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία. Την επομένη της πτώσης της Τριπολιτσάς αρχίζουν οι εμφύλιοι πόλεμοι.

Δημοσιογράφος:

Πού οφείλεται αυτή η «τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική κοινωνία»; Ποιοί είναι οι λόγοι;

Καστοριάδης:

Ουδείς μπορεί να δώσει απάντηση στην ερώτησή σας για ποιο λόγο, κάποιος, σε μιαν ορισμένη στιγμή, δεν δημιούργησε κάτι. Η συγκρότηση ενός λαού σε πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι, όταν απουσιάζειμια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά τηςπροηγούμενηςκατάστασηςδιατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή.

Δημοσιογράφος

Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτά στην ελληνική περίπτωση;

Καστοριάδης:

Ορισμένα τα εντοπίζουμε, ήδη, στους εμφύλιους πολέμους της Επανάστασης του 1821. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η αλληλεγγύη έχουν τοπικό ή τοπικιστικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον εθνικό. Βλέπουμε, επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με «ταξικά» συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην οποία είμαστεραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό. Η φαυλοκρατία συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση τηςαυθαιρεσίαςτων κυρίαρχων και των «δυνατών»: ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι, Βυζαντινοί αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες, κοτζαμπάσηδες, Μαυρομιχάληδες, Κωλέττης, Δηλιγιάννης.

Δημοσιογράφος

Εξαιρέσεις δεν βλέπετε να υπάρχουν; Εξαιρέσεις εντοπισμένες κυρίως στον 19ο και στον 20ό αιώνα;

Καστοριάδης:

Ε, υπάρχουν δυο-τρεις εξαιρέσεις: ο Τρικούπης, ο Κουμουνδούρος, το βενιζελικό κίνημα στην πρώτη περίοδο του. Αλλά τα όποια αποτελέσματά τους καταστράφηκαν από τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τον ρόλο του παλατιού, τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, την πασοκοκρατία. Στο μεταξύ, μεσολάβησε ο σταλινισμός που κατόρθωσε να διαφθείρει και να καταστρέψει αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί ως εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα τα πληρώνουμε ακόμη. Μου ζητάτε να σας εξηγήσω. Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς, γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως μετά έναν βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν «ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά»;

Δημοσιογράφος:

Μα, οι δικές σας απαντήσεις ενδιαφέρουν ιδίως όταν αφορούν ερωτήματα που εσείς θέτετε. Θα θέλατε, λοιπόν, να διατυπώσετε τις απόψεις σας;

Καστοριάδης:

Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Δημοσιογράφος:

Πώς την εννοείτε αυτήν την ευθύνη;

Καστοριάδης:

Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.

Δημοσιογράφος:

Θέλετε να πείτε ότι -αντιθέτως- σε άλλες χώρες, στη Δυτική Ευρώπη.

Καστοριάδης:

Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντας μου καζούρα στο Παρίσι το 1956:«Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματα του.
Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;».
-Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στον χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι.

Ν. Τσόμσκι: Οι εκλογές στην Ελλάδα, ιστορικής σημασίας για όλο τον κόσμο

Κριτική στους Ευρωπαίους ηγέτες για την πολιτική τους στην Ελλάδα ασκεί ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους διανοητές, ο  Νόαμ Τσόμσκι, σημειώνοντας ότι οι εκλογές στην Ελλάδα «είναι ιστορικής σημασίας, όχι μόνο για το μέλλον της Ελλάδας, αλλά για το σύνολο της Ευρώπης και για ολόκληρο τον κόσμο». 

Σε παρέμβασή τους για τις εξελίξεις στην Ελλάδα, ο Αμερικανός καθηγητής Νόαμ Τσόμσκι αναφέρει: 

«Οι Ευρωπαίοι ηγέτες επιμένουν στην στη άκαμπτη λιτότητα, εξαλείφοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το ενδεχόμενο ανάκαμψης των πολιτών. Οι πολιτικές αυτές θα υπονομεύσουν το κοινωνικό συμβόλαιο που κατακτήθηκε με πολυετείς λαϊκούς αγώνες. Αυτή η έκβαση άλλωστε μπορεί να αποτελεί και το κυρίαρχο κίνητρο για το όλο εγχείρημα.

Η Ελλάδα υπήρξε το κύριο θύμα αυτών των καταστρεπτικών κι από πολλές απόψεις βάρβαρων προγραμμάτων. Την ίδια στιγμή, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των εξελισσόμενων κινημάτων σε όλη την Ευρώπη, που αμφισβητούν τα συγκεκριμένα προγράμματα κι επιδιώκουν την ανατροπή τους. Οι επιλογές που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες είναι εξαιρετικά δύσκολες και επίπονες. Ωστόσο είναι ιστορικής σημασίας, όχι μόνο για το μέλλον της Ελλάδας, αλλά για το σύνολο της Ευρώπης και για ολόκληρο τον κόσμο».

http://www.eklogika.gr/news/9817

ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΔΕΙΞΑΝ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ

Στην Ιρλανδία υπάρχει δημοσιογραφία.Ολικό ξεβράκωμα της εθνοκτονικής τρόϊκα.Ο αγαπημένος Ιρλανδός δημοσιογράφος Vincent Browne εκθέτει ανεπανόρθωτα τον τραπεζίτη της ΕΚΤ Klaus Masuch,και δίνει ένα μάθημα για το πώς πρέπει να είναι ο αμερόληπτος δημοσιογράφος που σέβεται τον τόπο που του δίνει ζωή.Αναλογιστείτε τη στάση των ελληνικών ΜΜΕ,που τρομοκρατούν το λαό μας,μεταδίδουν ειδήσεις που θέλουν οι ισχυροί,ασκούν προπαγάνδα και καταπίεση ενώ γλύφουν ασταμάτητα τους δολοφόνους των Ελλήνων.Όταν αποκατασταθεί η δικαιοσύνη στη χώρα μας,πρέπει να γίνει λόγος για ηθική αυτουργία κατά των Ελλήνων που αυτοκτονούν και εγκαταλείπουν την πατρίδα μας κάθε μέρα και πιό πολλοί.

by HellenicGuardline
http://www.youtube.com/user/HellenicGuardline

Ο θείος Αντώνης ξέρει…

του ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΤΖΗΠΕΤΡΟΥ

Για το πραγματικό περιεχόμενο της ‘αριστερής διακυβέρνησης’ έχει πολύ μεγάλη σημασία να ακούμε ανθρώπους όπως ο Αντώνης Λιάκος. Μπορεί να μην είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι όμως βασικός ιδεολογικός ταγός του εθνομηδενισμού, κύριως οργανωτής των καθηγητικών δικτύων κυριαρχίας της εθνομηδενιστικής γραμμής στα τμήματα των ανθρωπιστικών επιστημών, ενώ διέτελεσε πρόεδρος του σημιτικού Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας (του διαβόητου ΟΠΕΚ). Ο Λιάκος, μπορεί να φροντίζει πάντοτε να μένει ένα βήμα πίσω από την κεντρική πολιτική σκηνή, εντούτοις είναι ‘ειδικός’ στο να καταστρώνει και να προωθεί σχέδια ιδεολογικής ηγεμονίας μέσα στο κλίμα του ελληνικού παρασιτισμού.

Γι’ αυτό έχει και ιδιαίτερη σημασία η τοποθέτησή του σχετικά το ‘ρεύμα της αριστερής διακυβέρνησης’, το τι αντιπροσωπεύει και το μέχρι που το βλέπει να πηγαίνει.

Εδώ και καιρό, ο Αντώνης Λιάκος έχει εγκαταλείψει την (πάντα “κριτική” (sic!), όπως αρμόζει στην ακαδημαϊκή μενταλιτέ του) υποστήριξη προς το ΠΑΣΟΚ και έχει βάλει πλώρη προς τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως εξάλλου δήλωσε ξεκάθαρα μετά την εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μαΐου: Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει η μήτρα ενός μεγάλου κόμματος της Αριστεράς που θα εμπνεύσει ελπίδα (Έθνος 12-05-12).

Ποιά είναι η ‘Λιάκεια αφήγηση’ -για να χρησιμοποιήσουμε μια φρασεολογία που ο ίδιος απολαμβάνει- που καταλήγει σε αυτό το συμπέρασμα;

Πρώτον, ο Λιάκος πιστεύει ότι η ελληνική κρίση, είναι μια τυπική κρίση μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας του 21ου αιώνα: “Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δυτικές κοινωνίες τον 21ο αιώνα. Το τέλος της ανάπτυξης έφερε στην επιφάνεια τα προβλήματα της υπερχρέωσης και των ελλειμμάτων, και διαμέσου αυτών, του υπερβολικού κόστους της πολιτικής διαχείρισης, το οποίο περιλαμβάνει εξαγορά υποστήριξης, χαριστικές και πελατειακές σχέσεις και διαφθορά. Οσο συνεχιζόταν η ανάπτυξη, αυτό το πρόβλημα μπορούσε να κρύβεται. Η κρίση το ξεσκέπασε, και το έκανε κεντρικό της ζήτημα” (Έθνος 12.05.2012).

Δεύτερον, θεωρεί ότι η νεοφιλελεύθερη αντίδραση των ελίτ, βυθίζει ακόμα βαθύτερα την Ευρώπη στην κρίση. Ότι πρόκειται για μια κολοσσιαία ευρωπαϊκή αντεπανάσταση, η οποία όμως βυθίζει βαθύτερα την Ευρώπη στην κρίση, την αντίδραση και εν τέλει στον ολοκληρωτισμό: ‘….Σήμερα συμβαίνει το αντίθετο: μια πορεία προοδευτικής απώθησης, απόσχισης, αποσωμάτωσης. Η απάντηση στο παλαιό κοινωνικό ζήτημα ήταν η δημιουργία του κράτους πρόνοιας, σήμερα η κατεδάφισή του. Τα τρία μεγάλα ζητήματα είναι βέβαια το δημοσιονομικό και η τύχη του ευρώ (που αφορά μια οικονομική και κοινωνική αρχιτεκτονική της Ευρώπης, αλλά και τη διαχείριση των δημόσιων θεσμών), δεύτερο το πρόβλημα της ανεργίας και της μη ανάπτυξης, που συμπαρασύρει συντάξεις και υγειονομική ασφάλιση, και τρίτο το πρόβλημα της μετανάστευσης με την ανασφάλεια που προκαλεί, η οποία, με τη σειρά της, τρέφει τον ρατσισμό και τον φασισμό‘. Ενθέματα Αυγής 27.05.2012 (Σ’ αυτό το σημείο, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι ο Λιάκος παραμένει πιστός στο ‘τροτσιστικό υπόδειγμα’ ερμηνείας της ανόδου του φασιστικού φαινομένου κατά το μεσοπόλεμο. Σύμφωνα μ’ αυτό, η αντιλαϊκή αντίδραση των ελίτ απέναντι στην κρίση δημιούργησε ένα φαύλο κύκλο φτώχειας και ραγδαίας προλεταριοποίησης των μεσοστρωμάτων, που με τη σειρά της τροφοδότησε τα ανορθολογικά αντανακλαστικά του νασισμού και του φασισμού… πρόκειται για μια ακραία οικονομίστικη και κατά βάθος ‘αναπτυξιακή’ ερμηνεία -η κριτική της οποίας ξεπερνάει τα όρια του συγκεκριμένου).

Αξίζει να πούμε, ότι σε αυτά τα πλαίσια ανάλυσης ο Λ. προσεγγίζει την Τρόικα ή το Μνημόνιο υπ’ αυτούς τους όρους. Στο σχήμα του, δεν χωράει κανένα σχήμα ενδο-ευρωπαϊκών εθνικών ανταγωνισμών ή έστω ενός γερμανικού ηγεμονικού σχεδίου που βυθίζει την Ευρώπη σ’ αυτήν την ‘αντεπανάσταση’. Πιστεύει ότι το ζήτημα είναι ‘πανευρωπαϊκό’ και αφορά στην αντιδραστική φύση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Τρίτον, θεωρεί ότι στα ελληνικά δεδομένα ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε να συσπειρώσει ένα δυνάμει ηγεμονικό κοινωνικό μπλοκ καταγγελίας αυτής της Ευρωπαϊκής Αντεπανάστασης. Έτσι: “ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το πλειοψηφικό ρεύμα στις παραγωγικές ηλικίες των αστικών κέντρων. Τι σημαίνει αυτό; Οτι με το κόμμα αυτό εκφράστηκε ο παραγωγικός κορμός της χώρας. Οτι η πολιτική του Μνημονίου έρχεται σε σύγκρουση και δρα διαλυτικά απέναντι σ’ αυτόν ακριβώς τον κεντρικό παραγωγικό ιστό της χώρας. Η διαπίστωση αυτή φέρνει τον ΣΥΡΙΖΑ από τις παρυφές της πολιτικής αντιπροσώπευσης στο κεντρικό πλατό της” (Έθνος 12-05-12).

Τέταρτον, πιστεύει ότι αυτό το δυνάμει ηγεμονικό μπλόκ, έστειλε με το εκλογικό αποτέλεσμα που προκάλεσε ένα ισχυρό μήνυμα στην Ευρώπη: “Το μήνυμα που αυτός ο κόσμος ανέλαβε να επιδώσει στην Ευρώπη, θέλει αποκρυπτογράφηση χωρίς προκαταλήψεις, έστω και αν περιέχει γραμματικά λάθη. Το σύνθημα «Αποφάσισαν χωρίς εμάς, προχωράμε χωρίς αυτούς!» αποδείχτηκε το πιο αποτελεσματικό και το έμβλημα αυτών των εκλογών” (όπως προηγούμενα). (Έθνος 12.05.12)

Πέμπτον και τελευταίον, θεωρεί ότι αυτή είναι η καλύτερη δυνατή πρώτη ύλη, για την γέννηση ενός πανευρωπαϊκού αριστερού κύματος ανατροπής των αντιδραστικών, αντεπαναστατικών δυνάμεων: Δεν πρέπει να κοιτάζουμε γύρω μας με το μίζερο βλέμμα του λειψού Ευρωπαίου. Αν δούμε αυτά που συμβαίνουν εδώ ως τις μείζονες προκλήσεις του 21ου αιώνα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, τότε καταλαβαίνουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει η μήτρα ενός μεγάλου κόμματος της Αριστεράς που θα εμπνεύσει ελπίδα αλλά επίσης σεβασμό και δέος στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Αυτό είναι, κατά τον Αντώνη Λιάκο το μεγαλύτερο πολιτικό διακύβευμα που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Γι’ αυτό και δίνει πολύ μεγαλύτερη σημασία στον πανευρωπαϊκό συντονισμό αυτού του ρεύματος, παρά σε οποιαδήποτε απόπειρα ‘εγκαθίδρυσης αυτού του ρεύματος ανατροπής σε μια μόνο χώρα‘. Γι’ αυτό και εδώ, διαχωρίζεται από την πρόσφατη τάση του ΣΥΡΙΖΑ να πλειοδοτεί σε διακηρυκτικές υποσχέσεις φορολογίας, αναδιανομής, και άμεσης ανασυγκρότησης του ελληνικού κοινωνικού κράτους. Γι’ αυτό το λόγο, στις συμβουλές που έχει να δώσει για την αυριανή μέρα των εκλογών της 17ης Ιουνίου, υιοθετεί ένα μείγμα ρεαλισμού και παρελκυστικής τακτικής : …Σε κάθε περίπτωση, που θα κριθεί από το αποτέλεσμα των εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γνωρίζει από τώρα τα ονόματα των βασικών υπουργών την επόμενη μέρα, ποιος μπορεί να είναι ο πρωθυπουργός σε περίπτωση συμμαχιών, τι θα κάνει και με ποιους θα μιλήσει από το βράδυ των αποτελεσμάτων, τα μέτρα για τις επόμενες ώρες, μέρες και βδομάδες. Οι δίαυλοι επικοινωνίας πρέπει να είναι από τώρα προετοιμασμένοι. Πρέπει να προβλέψει, κατά το δυνατό, τις αντιδράσεις των αγορών, των Βρυξελλών, αλλά και αναπεπταμένες λαϊκές προσδοκίες για γρήγορη εκπλήρωσή τους και διόρθωση των αδικιών. Χρειάζεται από τώρα μια σαφής διάκριση ανάμεσα στη δανειακή σύμβαση και τους εσωτερικούς νόμους που προβλέπει το Μνημόνιο. Η εξασφάλιση της ρευστότητας και η καταπολέμηση του πανικού είναι το πρώτο βήμα. Το δεύτερο κοινωνικό μέτρο δεν είναι να επαναφέρει μισθούς και συντάξεις στα προηγούμενα επίπεδα, αλλά να συγκροτήσει ένα δίχτυ αλληλεγγύης γι’ αυτούς που μετεωρίζονται πλέον στο καινό. Το τρίτο βήμα δεν είναι η επιβολή νέας φορολογίας, αλλά η ανασυγκρότηση του φορολογικού μηχανισμού, η είσπραξη των φόρων, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Η ανασυγκρότηση ενός αποτελεσματικού δημόσιου τομέα ως εργαλείου μιας νέας πολιτικής. (Ενθέματα Αυγής 27.05.2012).

Απέναντι σ’ αυτήν την ‘αφήγηση’ που κατασκευάζει ο Αντώνης Λιάκος για την διεθνή συγκυρία, την κατάσταση στην Ελλάδα και τα καθήκοντα του ρεύματος της ‘αριστερής διακυβέρνησης’, μπορεί κανείς να σημειώσει τα ακόλουθα:

Διαβάζοντας τον Λιάκο και αντιπαραβάλοντας τα κείμενά του με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, δεν χωράει καμία αμφιβολία για το ποιός πραγματικά ασκεί σήμερα ιδεολογική ηγεμονία στην προγραμματική παραγωγή του εκλογικού σχήματος: Μέσα σε ένα-δύο κείμενα ο Λιάκος δίνει το ‘ζούμι’ της στάσης και της θέσης του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην κρίση: Καμία ελληνική ιδιαιτερότητα στην ερμηνεία της ελληνικής κρίσης, ευρωπαϊκή οπτική, εγκατάλειψη της εθνικής οικονομίας ως προνομιακού πεδίου αντιμετώπισης της κρίσης, φυγή προς τις ‘προοδευτικές ευρωπαϊκές δυνάμεις’.

Δεύτερον, όντως, ο Λιάκος αποτελεί τον διαυγέστερο εκφραστή του ελληνικού παρασιτισμού.Διότι:

Μιλάει εξ ονόματός του, γι’ αυτό και παραβλέπει τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κρίσης. Γι’ αυτόν, το σημείο μηδέν ξεκινάει από την παγκόσμια κρίση του 2007-2008. Πρωτύτερα, όπως λέει πολύ χαρακτηριστικά: ‘όσο υπήρχε ανάπτυξη το πρόβλημα συγκαλύπτονταν’! Ενώ το πρόβλημα, δεν αφορούσε στην ιδιαίτερη σχέση που διατηρεί η Ελλάδα στον καταμερισμό της ΕΕ, αλλά σε τυπικά προβλήματα δυτικών κοινωνιών του 21ου αιώνα. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι βαφτίζει ως παραγωγικά, τα πιο ενεργά στρώματα μιας κοινωνίας η οποία είναι… παρασιτική…
Υπερασπίζεται την ‘χρυσή εποχή’ του παρασιτισμού, καθώς εμφανίζει την σημερινή κρίση ως ‘διολίσθηση’ και παρουσιάζει την κυριαρχία του γερμανικού, σκληρά νεοφιλελεύθερου μοντέλου ως μια υποτροπή στις δυνάμεις του ‘ευρωπαϊκού συντηρητισμού’. Προφανώς, ο Λιάκος υπερασπίζεται την προηγούμενη περίοδο του εκσυγχρονισμού ως περίοδο κατ’ εξοχήν κυριαρχίας των ‘προοδευτικών δυνάμεων’ και αξιώνει μιαν επιστροφή σ’ αυτήν.
Τρίτον, ως τέτοιος κατασκευάσει ένα σχήμα αντίστασης του παρασίτου στην κρίση που επί της ουσίας είναι φονταμενταλιστικό: Αξιώνει μέσα από μια φυγή προς την στρατηγική της ‘ευρωπαϊκής αναταραχής’, την επιστροφή σε αυτήν την Χρυσή Εποχή του ελληνικού παρασιτισμού: Συστήνει στο ρεύμα της αριστερής διακυβέρνησης να παίξει, καθυστέρηση και ελπίζει ότι ο συντονισμός των ‘ευρωπαϊκών δυνάμεων της αριστεράς’, να απειλήσει τα πιο βαθιά θεμέλια της ασφάλειας και της κυριαρχίας των ευρωπαϊκών ελίτ, έτσι ώστε αυτές να τρομάξουν και να επιστρέψουν στο πρωτύτερο ευρωπαϊκό κοινωνικό συμβόλαιο: …Χωρίς κοινωνική ενέργεια, χωρίς τον κοινωνικό φόβο δεν θα είχε δημιουργηθεί στην Ευρώπη κανένα κοινωνικό κράτος, καμιά παραχώρηση, κανένας συμβιβασμός ανάμεσα στον καπιταλισμό και τη δημοκρατία, κανένα κοινωνικό συμβόλαιο. Αν οι καραγωγείς χρησιμοποιούν το μαστίγιο και το καρότο, τα υποζύγια καμιά φορά απειλούν, όταν ζορίζονται, να αναποδογυρίσουν το κάρο με το εμπόρευμα. Αλλά χρειάζονται κι αυτά βέβαια να ξέρουν να ρεγουλάρουν την πίεσή τους ανάμεσα στην διαπραγμάτευση και την απειλή, αποφεύγοντας ολομέτωπες συγκρούσεις, λογικές του τύπου «όλα για όλα» (Ενθέματα 27.05.2012).

Κοινώς: Θα στα κάνω λαμπόγυαλο και θα τρέχεις, γι’ αυτό πλήρωνε για να με σώσεις.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι κάποιοι προσπαθούν να επαναλάβουν την στρατηγική του Δεκέμβρη σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Ξεχνούν βέβαια ότι η Μέρκελ δεν είναι Κωστάκης Καραμανλής, και ότι απέναντί μας αυτή τη φορά δεν έχουμε την… ελληνική αστυνομία, αλλά τις ευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις, συντονισμένες και έτοιμες για όλα.

Δυστυχώς, και εάν όντως η λιάκεια αφήγηση κυριαρχεί απόλυτα στα πλαίσια των προγραμματικών εγκεφάλων του ΣΥΡΙΖΑ, πρόκειται για τον μεγαλύτερο τυχοδιωκτισμό στην ιστορία της μεταπολίτευσης…

http://www.facebook.com/michales.chatzepetrou/posts/441185009233369

Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϋ

του Γιώργου Καραμπελιά

Ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει urbi et orbi ότι αποτελεί το «νέο» στην πολιτική ζωή του τόπου, και επομένως οι πολίτες θα πρέπει να τον εμπιστευτούν για να απαντήσει στο «παλιό», που εκπροσωπεί ο «δικομματισμός». Και επειδή όντως οι πολίτες δεν αντέχουν άλλο το «παλιό», επειδή το ΚΚΕ εμφανίζεται γερασμένο και ταυτισμένο με την ακινησία και τα γηρατειά, επειδή οι απόπειρες των «αγανακτισμένων» να δημιουργήσουν κάτι το αληθινά καινούργιο (Σπίθα, ΕΠΑΜ, κ.λπ.) απέτυχαν, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως το «νέο», που θα κατορθώσει να εκφράσει την «αλλαγή» και την έξοδο από τις πολιτικές του μνημονίου. Είναι όμως κάτι «νέο» ο ΣΥΡΙΖΑ;

Αυτό το ερώτημα θα πρέπει και μπορεί να αντιμετωπιστεί από πολλές πλευρές. Και από καμία δεν διαπιστώνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει το νέο. Αντίθετα, από όλες τις πλευρές αντιπροσωπεύει το παλιό.

Ιδεολογικά, οι περισσότερες συνιστώσες του, εκτός από ελάχιστες πασοκογενείς –ΔΗΚΚΙ, Νέοι Σοσιαλιστές, κ.λπ. που δεν παίζουν κανένα ρόλο στην ιδεολογική και πολιτική συγκρότηση του σχήματος– παραμένουν αγκιστρωμένες στα τριτοδιεθνιστικά σχήματα της μονοδιάστατης προσκόλλησης στην πάλη των τάξεων, υποτιμώντας δραματικά τόσο την εθνική διάσταση των αντιθέσεων, όσο και την οικολογική ή την ανθρωπολογική. Όλα τα τελευταία χρόνια, όταν ο υπαρκτός σοσιαλισμός και οι ιδεολογίες του μπήκαν σε μια αξεπέραστη κρίση, οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ παρέμεναν προσκολλημένες στα παλιά ιδεολογικά σχήματα, χωρίς να πραγματοποιούν ούτε ένα βήμα μπροστά, στο θεωρητικό πεδίο. Αρκεί κανείς να διαβάσει τα αναρίθμητα κείμενά τους στα έντυπά τους και το διαδίκτυο. Η ιδεολογία αυτού του «νέου σχήματος» μένει αγκιστρωμένη στα σχήματα του… δέκατου ένατου αιώνα.

Όμως, εκτός από την ιδεολογική αγκύλωση, το σχήμα μυρίζει ναφθαλίνη και πολιτικά. Οι άνθρωποί του προέρχονται από το ΚΚΕ, το ΚΚΕ εσωτ. και τον αριστερισμό. Το ΚΚΕ έχει ζωή ενενήντα χρόνων, το ΚΚΕ εσωτ. ιδρύθηκε το 1968 και οι περισσότερες αριστερίστικες οργανώσεις στην αμέσως προδικτατορική περίοδο, στη χούντα, ή αμέσως μετά. Ιδιαίτερα οι δύο βασικές του συνιστώσες, οι προερχόμενοι από το ΚΚΕ (Αλαβάνος, Δραγασάκης, Λαφαζάνης κ.ά.) ή από το ΚΚΕ εσωτ. (Βούτσης, Μπαλάφας, Παπαδημούλης κ.ά.) υπήρξαν σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης στελέχη του πολιτικού συστήματος, επαγγελματίες πολιτικοί, βουλευτές, ευρωβουλευτές και ορισμένοι χρημάτισαν ακόμα και υπουργοί, όπως ο Δραγασάκης, έστω και για λίγο, στην κυβέρνηση Ζολώτα. Αρκετοί από αυτούς μπήκαν ως επαγγελματίες στην πολιτική πριν από τριανταπέντε χρόνια και συνεχίζουν απτόητοι μέχρι σήμερα.

Περισσότερη σημασία όμως έχει το ότι η πολιτική και ιδεολογική τους διαδρομή παραμένει ταυτισμένη με τη μεταπολίτευση. Διακηρύσσουν διαρκώς πως οι «άλλοι», οι εκπρόσωποι του δικομματισμού, είχαν την εξουσία ενώ οι ίδιοι παραμένουν αμόλυντοι από τις σειρήνες της εξουσίας. Ωστόσο, ο δικομματισμός δεν αποτελεί το κύριο στοιχείο της μεταπολίτευσης. Το βασικό χαρακτηριστικό της μεταπολίτευσης υπήρξε η παρασιτική ενσωμάτωση της χώρας –ή μάλλον η ολοκλήρωσή της– στο παγκοσμιοποιημένο σύστημα και η υποχώρηση του ελληνικού έθνους-κράτους έναντι τόσο των υπερεθνικών οργανισμών, όσο και έναντι του αναδυόμενου τουρκικού νεο-οθωμανικού ηγεμονισμού. Η ελληνική κοινωνία μετασχηματίστηκε σε βάθος προς την κατεύθυνση της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτισμικής και πνευματικής αλλοτρίωσης. Η Ελλάδα μεταβλήθηκε από χώρα ισχυρής δημογραφίας σε μία χώρα υπογεννητικότητας, από χώρα «παραγωγής» μεταναστών σε χώρα μαζικής υποδοχής, από χώρα σκληρά εργαζομένων, κατ’ εξοχήν στον αγροτικό και δευτερογενή τομέα, σε χώρα γκαρσονιών, δημοσίων υπαλλήλων, πορτιέρηδων σε μπαρ, όπου τις παραγωγικές εργασίες εκτελούν όλο και περισσότερο οι οιονεί είλωτες, μετανάστες εργάτες. Στο πολιτισμικό και το πνευματικό πεδίο, οι αξίες του πατριωτισμού, της εθνικής ιδιοπροσωπίας, της σύνθεσης του εγχώριου με το διεθνές, αντικαταστάθηκαν από τον κοσμοπολιτισμό, την λοιδορία των εθνικών συμβόλων και των αγωνιστικών εθνικοαπελευθερωτικών παραδόσεων, την άρνηση της άμυνας της χώρας και την εξύμνηση του ξένου, του δυτικού, του εισαγόμενου.

Και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ και ο χώρος του –στον οποίο ανήκει ιδεολογικά και η ΔΗΜΑΡ, που εξάλλου ήταν μέχρι πριν δύο χρόνια συνιστώσα του– όχι απλώς συμμετείχαν στη μεταπολίτευση αλλά αποτέλεσαν τον ιδεολογικό πυρήνα της. Η ιδεολογία της «ανανεωτικής» και ευρωλάγνας αριστεράς αποτελεί την κυρίαρχη ιδεολογία της μεταπολίτευσης. Στις εφημερίδες, στα περιοδικά, στο θέατρο, τον κινηματογράφο, τα πανεπιστήμια, στα σχολειά, στην τηλεόραση, τις εκδόσεις και στα περισσότερα think tanks των μηχανισμών αναπαραγωγής του συστήματος, ακόμα και στις γενικές γραμματείες των υπουργείων, η μεταπολιτευτική αριστερά κατέκτησε την αδιαμφισβήτητη ηγεμονία. Μια ηγεμονία τόσο καθολική ώστε έδινε τον τόνο και στους εκφραστές του ίδιου του δικομματισμού, τον οποίο εξάλλου «έτρεφε» διαρκώς με ιδέες και έμψυχο υλικό. Έτσι, σταδιακώς, με συνεχείς ενέσεις εκσυγχρονιστικής αριστερής ιδεολογίας, οι «βλάχοι» πατριώτες του ΠΑΣΟΚ –με τη συνεπικουρία του χρήματος, που έρρεε αφειδώς– μεταβλήθηκαν σε μοντέρνους «εκσυγχρονιστές» αντιπατριώτες. Οι κυριότεροι ιδεολόγοι του εκσυγχρονισμού, από τον Τσουκαλά έως τον Μουζέλη και τον Λιάκο εδώ έχουν την ιδεολογική τους αφετηρία. Που αλλού είχαν θητεύσει οι Φραγκουδάκη, Δραγώνα, Ρεπούση; Και οι έμψυχες προσφορές στο κομματικό προσωπικό δεν ήταν λίγες. Ο Πάγκαλος, ο Χριστοδουλάκης, ο Μόσιαλος, ο Λοβέρδος, ο Ρουμελιώτης και αναρίθμητοι άλλοι θα καταλήξουν στο ΠΑΣΟΚ προερχόμενοι από την Αριστερά. Αν κανείς μετρήσει και κατατάξει κομματικά όλους όσους υπέγραφαν κατά του Χριστόδουλου, εναντίον του Μιλόσεβιτς ή υπέρ του σχεδίου Ανάν, θα συναντήσει όλη την αφρόκρεμα του πασοκικού και αριστερού εκσυγχρονισμού (ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ).

Και αυτό που συμβαίνει σήμερα, όταν οι πολιτικοί εκφραστές της μεταπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ κατ’ εξοχήν και η εκπασοκισμένη και γερασμένη Νέα Δημοκρατία, μπαίνουν σε βαθύτατη κρίση, τότε αναλαμβάνει το κόμμα των ιδεολογικών φορέων της μεταπολίτευσης να εκφράσει το σύστημα. Ένα κόμμα διανοουμένων και μεσοστρωμάτων των ιδεολογικών μηχανισμών εκτινάσσεται αίφνης σε ρόλο πολιτικού πρωταγωνιστή, μια και οι κομματικοί ξενιστές του πνέουν τα λοίσθια! Και ένας αυξανόμενος αριθμός από τους πρώην Πασόκους, –Κατσέλη, Μητρόπουλος, Κοτσακάς, Ραυτόπουλος, κ.λπ.– σπεύδουν να ξεπλυθούν σε αυτή τη δήθεν νέα κολυμβήθρα.

Γι’ αυτό εξ άλλου ο ΣΥΡΙΖΑ αποκρύπτει τη φύση της κρίσης που περνάει η χώρα, ως κρίση του παρασιτικού εκσυγχρονισμού και κατά συνέπεια ολόκληρης της μεταπολίτευσης, και την εμφανίζει απλώς ως κρίση του «δικομματισμού», με τον ίδιο να διεκδικεί την κληρονομιά της νεκρής πλέον μεταπολίτευσης.

Δεν θα ασχοληθώ εδώ με το εάν ένα κόμμα-ιδεολογικός μηχανισμός μπορεί να μεταβληθεί απότομα σε κόμμα διαχειριστή της εξουσίας. Η άποψή μου είναι πως όχι, διότι ένας τέτοιος μετασχηματισμός θα απαιτούσε χρόνο και βαθύτατες αλλαγές και, επομένως, το πιθανότερο είναι πως ο ρόλος του θα είναι μάλλον μοιραίος. Εξάλλου έτσι συμβαίνει πάντα στην ιστορία. Όταν κλείνει μια ιστορική εποχή, αναδεικνύονται στο προσκήνιο, έστω φευγαλέα, οι βαθύτερες προϋποθέσεις της. Ας αναλογιστούμε τι σήμανε αυτό σε παλαιότερες φάσεις της ιστορίας μας.

Όμως, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει και κάτι νέο…, τον νεαρό αρχηγό του. Ωστόσο, ακόμα και καλές προθέσεις να έχει, όπως πολλοί φίλοι υποστηρίζουν, είναι σε θέση να μεταβάλει έναν ισχυρό ιδεολογικό μηχανισμό, βαθύτερη έκφραση της μεταπολίτευσης; Απίθανο, για να μην πω, παντελώς αδύνατο. Οπότε το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να αποτελεί τον ζωντανό και νεαρό Ντόριαν Γκρέυ, πίσω από τον οποίο κρύβεται η γερασμένη Αριστερά της μεταπολίτευσης. Και το προσωπείο αναπόφευκτα, κάποια στιγμή, θα δώσει τη θέση του στο πραγματικό πρόσωπο. Με τραγικές συνέπειες για τον ίδιο και κυρίως για τη χώρα.

4 Ιουνίου 2012

 http://ardin-rixi.gr/archives/6024

Ουρές στα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ για την προμήθεια σκευασμάτων υψηλού κόστους

Ταλαιπωρία για τους ασφαλισμένους

 

Ουρές σχηματίζονται στα φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ από το πρωί της Τετάρτης καθώς ξεκίνησε η διάθεση σκευασμάτων υψηλού κόστους ειδικών παθήσεων. Η κατάσταση αναμένεται να έχει ομαλοποιηθεί ώς το τέλος της εβδομάδας, οπότε θα ολοκληρωθεί η τροφοδοσία των φαρμακείων με τα αναγκαία σκευάσματα. Κατ εξαίρεση σήμερα, Τετάρτη, στην Αττική τα φαρμακεία θα λειτουργήσουν ώς τις 7 το απόγευμα.

Οι ασθενείς μπορούν να ενημερώνονται από την ιστοσελίδα του οργανισμού, όπου έχει αναρτηθεί λίστα, για το ποια φάρμακα χορηγούνται και από ποια φαρμακεία και από το μεσημέρι θα είναι εφικτή η παροχή πληροφοριών για τη διάθεση των φαρμάκων και στον τηλεφωνικό αριθμό 184.

Οι διευθύνσεις των φαρμακείων του Οργανισμού είναι:

• Φαρμακείο Ομόνοιας -Αγίου Κωνσταντίνου 16, Αθήνα- τηλ. 2105200022.
• Φαρμακείο Αμπελοκήπων (Παράσχου 23 & Ασωπίου 4 – Γκύζη- τηλ. 2106429356).
• Φαρμακείο Ρέντη (Πειραιώς 167, γωνία με Κηφισού, Ρέντης – τηλ. 2104826510).
• Φαρμακείο Ν. Ιωνίας (Αλ. Παναγούλη 91 – τηλ. 2102758737).
• Φαρμακείο Πειραιά (Μπουμπουλίνας 7-13, τηλ. 2104101611).
• Φαρμακείο Θεσσαλονίκης -Αριστοτέλους 19, Θεσσαλονίκη- τηλ. 2310254350.

Το ωράριο λειτουργίας των φαρμακείων του ΕΟΠΥΥ στην Αττική είναι:Δευτέρα έως Παρασκευή 8.00 π.μ. έως 7.00 μ.μ., εκτός Τετάρτης που είναι 8.00 π.μ. έως 2.00 μ.μ.

Το φαρμακείο στη Θεσσαλονίκη λειτουργεί καθημερινά 8.00 π.μ. έως 2.00 μ.μ.

Οι ασφαλισμένοι της επαρχίας προμηθεύονται τα φάρμακα του καταλόγου από τις κατά τόπους μονάδες υγείας του ΕΟΠΥΥ, έπειτα από παραγγελία.

http://www.sofokleous10.gr/portal2/politiki/politiki/%CE%9F%CF%85%CF%81%CE%AD%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%86%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%95%CE%9F%CE%A0%CE%A5%CE%A5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%85%CF%88%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CF%8D-%CE%BA%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-2012060663925/?utm_source=sofokleous10.gr+-+%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE&utm_medium=twitter

Μια απάντηση στους Έντεκα

του Γιάνη Βαρουφάκη 

«Αγωνιούμε και ανησυχούμε βαθιά, όπως και όλοι οι Έλληνες, για τις εξελίξεις στην οικονομία και την κοινωνία…» Έτσι κλείνει το κείμενο ένδεκα καλών συναδέλφων το οποίο δημοσιεύτηκε αρχικά στην Καθημερινή και κατόπιν εδώ. Τουλάχιστον, η Κρίση μας ανάγκασε (εμάς τους οικονομολόγους) να αφήσουμε τα μυστικιστικά μας κείμενα και να συμμετάσχουμε στον δημόσιο διάλογο στην βάση της ισηγορίας: της απλής ιδέας ότι τα λεγόμενά μας πρέπει να κρίνονται από τους πολίτες στην βάση της ποιότητας του επιχειρήματός μας, από το κατά πόσον πείθει, πόσο βοηθά στην διαμόρφωση συλλογικών δράσεων και συνειδήσεων.

Αν μη τι άλλο, η Κρίση απέδειξε ότι ο Πλάτων έσφαλε. Ότι στον χώρο της οικονομίας, η κοινωνία δεν δικαιούται να αφήσει τις τύχες της στους «επαΐοντες», στους «ειδικούς». Πίσω από κάθε καταστροφική οικονομική πολιτική (προ του 2008) η οποία οδήγησε στο Κραχ του 2008 κρυβόταν μια ομάδα από τους καλύτερους οικονομολόγους. Πίσω από κάθε τοξικό παράγωγο βρισκόταν ένα μοντέλο που βάσιζε τις καταστροφικές του παραδοχές στα γραπτά κάποιου Νομπελίστα οικονομολόγου. Οι υπουργοί οικονομίας, ιδίως στην χώρα μας, δεν υστερούσαν καθόλου, ως οικονομολόγοι, σε ακαδημαϊκούς τίτλους. Για την ακρίβεια τα βιογραφικά τους ήταν συχνά εντυπωσιακά.

Σήμερα, εδώ που φτάσαμε, οι οικονομολόγοι έχουμε ιερή υποχρέωση να κάνουμε αυτό που έπραξαν οι 11 συνάδελφοι: Να καταθέτουμε τις απόψεις μας στον δημόσιο διάλογο ως ίσοι μεταξύ ίσων, προσπαθώντας να πείσουμε με λογικά επιχειρήματα για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να γίνει. Και να κρινόμαστε για αυτά που προτείνουμε από τους πολίτες οι οποίοι, με την ψήφο τους, έχουν τον τελικό λόγο.

Το Κείμενο των Ένδεκα, πολύ σωστά, αποτελείται απο τρία μέρη: Μια σειρά (τριών βασικών) διαπιστώσεων για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, μια ανάλυση των λόγων που βρεθήκαμε εδώ που είμαστε και, τρίτον, τρεις βασικές συστάσεις για το τι πρέπει να γίνει. Επιτρέψτε μου να αναφερθώ σε αυτά τα τρία μέρη ένα προς ένα.

Οι Διαπιστώσεις των Ένδεκα

Πρώτη διαπίστωση είναι ότι η κατάσταση είναι κρίσιμη και πως πλησιάζουμε ένα σταυροδρόμι όπου, αν πάρουμε την λάθος κατεύθυνση, θα το μετανοιώσουμε πικρά ως έθνος και ως πολίτες. Πιο συγκεκριμένα, κρίνεται η παραμονή μας στην ευρωζώνη αλλά και γενικότερα το μέλλον της Ευρώπης. Μια στραβοτιμονιά της Ελλάδας πιθανόν να έχει, λόγω της κρισιμότητας της περιόδου, όχι μόνο τεράστιο κόστος για την χώρα μας αλλά και για την Ευρώπη συνολικά.

Δεύτερη διαπίστωση είναι ότι η Ύφεση ήταν αναπόφευκτη δεδομένης της έντασης της Κρίσης που ξέσπασε στην Ελλάδα στα τέλη του 2009 (και, θα πρόσθετα, του παγκόσμιου Κραχ του 2008 που προηγήθηκε). Με άλλα λόγια, είτε είχαμε Μνημόνιο είτε όχι, ο ελληνικός λαός ήταν προδιαγεγραμμένο (από το 2008) ότι θα υπέφερε.

Τρίτη διαπίστωση, ότι η Κρίση είναι τόσο ελληνική όσο και ευρωπαϊκή. Η Ελλάδα έχει ιδιαίτερες, δικές της, παθογένειες που εξηγούν γιατί λειτουργήσαμε ως «το καναρίνι στην γαλαρία» αλλά, παράλληλα, η Ευρωζώνη είχε κι εκείνη τις δικές της παθογένειες και σαθρές δομές, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Αυτές οι τρεις διαπιστώσεις με βρίσκουν, όπως τις κατέγραψα περιληπτικά πιο πάνω, απόλυτα σύμφωνο. Βέβαια, οι διαπιστώσεις δεν αρκούν. Σημασία έχει (ιδίως ώστε να προβούμε στην εκπόνηση πολιτικών αντιμετώπισης του προβλήματος, της Κρίσης) να προχωρήσουμε στην ανάλυση των αιτίων που οδήγησαν στην κατάσταση την οποία «διαπιστώνουμε». Αυτό επιχειρεί η επόμενη ενότητα:

Η Ανάλυση των Ένδεκα

Οι Ένδεκα διαχωρίζουν την ελληνική από την ευρωπαϊκή διάσταση της Κρίσης. Όσο αφορά την ελληνική της διάσταση, είναι δύσκολο να διαφωνήσει κανείς με τον τρόπο που χαρακτηρίζουν τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνικής οικονομίας: Είμασταν (και είμαστε) μια κοινωνία βουτηγμένη στην αναξιοκρατία, μια οικονομία όπου τα αντικίνητρα τα οποία αντιμετώπιζε όποιος ήθελε να δημιουργήσει κάτι της προκοπής (είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα) ορθώνονταν γιγαντιαία και απαιτούσαν Ηράκλεια δύναμη και Οδύσσεια πανουργία για να τα ξεπεράσει, ένα κράτος-εχθρός του πολίτη. Δεν χρειάζεται να σας κουράσω για πράγματα που σχεδόν όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά. Το μόνο που θα πρόσθετα στις ελληνικές παθογένειες είναι μία συγκεκριμένη την οποία οι Ένδεκα δεν αναφέρουν (ίσως επειδή διαφωνούν με την σημασία της): είναι ο υπονομευτικός ρόλος της ανισότητας εισοδημάτων και ευκαιριών. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα που αξίζει να συζητηθεί αλλού.

Εκεί που διαπίστωσα πλήρη διάσταση απόψεων με τους Ένδεκα ήταν στα της ευρωπαϊκής διάστασης της Κρίσης. Επειδή γνωρίζω τις απόψεις των συναδέλφων, εδώ και καιρό, δεν περίμενα ότι οι αναλύσεις μας της Ευρωπαϊκής Κρίσης θα ταυτίζονταν. Πρέπει όμως να σας πω ότι, παρόλα αυτά, εξεπλάγην από την πλήρη αποδοχή εκ μέρους των συναδέλφων μιας συγκεκριμένης ανάλυσης που χρεώνει την Κρίση στην αποτυχία των ευρωπαϊκών «εποπτικών μηχανισμών» να πειθαρχήσουν κράτη και τράπεζες (π.χ. να θέσουν χώρες με υπερβολικό χρέος υπό αυστηρή επιτήρηση πριν ξεσπάσει η Κρίση ή και να σηματοδοτήσουν στις, π.χ.,  γερμανικές τράπεζες τον κίνδυνο δανεισμού Ισπανών, Ιρλανδών και Ελλήνων ιδιωτών). Πρόκειται για μια άποψη που μπορεί κάλλιστα να ονομαστεί η Πειθαρχική Ερμηνεία της Ευρωπαϊκής Κρίσης.

Η Πειθαρχική Ερμηνεία ουσιαστικά ισχυρίζεται πως η Κρίση θα είχε αποφευχθεί αν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν είχε κάνει τα στραβά μάτια, αρχικά στην Γερμανία και στην Γαλλία (που πρώτες παραβίασαν τα όρια του Μάαστριχτ) και, αργότερα, στην Ελλάδα, στην Ιταλία κλπ. Αυτή η Πειθαρχική Ερμηνεία κρύβεται πίσω από την Γερμανική εμμονή να περάσει το Δημοσιονομικό Σύμφωνο (το οποίο μόλις πέρασε και τον σκόπελο του Ιρλανδικού Δημοψηφίσματος, υπό την απειλή ότι ένα Όχι θα σταματούσε την πρόσβαση της χώρας σε νεά δάνεια) – ένα σύμφωνο που προσπαθεί να ιδρύσει νέους, αυστηρότερους μηχανισμούς πειθάρχισης.

Μου κάνει, λέω, εντύπωση, η σιωπηρή (αλλά πλήρης) αποδοχή αυτής της Πειθαρχικής Ερμηνείας για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή πρόκειται για ερμηνεία την οποία εγκαταλείπουν σχεδόν όλοι (όχι μόνο ο κ. Hollande αλλά ακόμα και η Αυστριακή κυβέρνηση), αφήνοντας την κα Μέρκελ να την υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια, ουσιαστικά, μόνη, απομονωμένη από όλο και περισσότερους σοβαρούς αναλυτές. Την στιγμή που ακόμα και στην Γερμανία το ευρωομόλογο έχει καταγραφεί ως μέρος της λύσης, οι Ένδεκα επαναλαμβάνουν την μοναχική εμμονή της κας Μέρκελ ότι «τα ευρωομόλογα μπορεί να οξύνουν τα προβλήματα καθώς θα μειώσουν τα κίνητρα για δημοσιονομική πειθαρχία στις υπερχρεωμένες χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία».

Δεύτερον, επειδή πάσχει από οφθαλμοφανείς αδυναμίες (εξ ου και η εγκατάλειψή της). Πάρτε για παράδειγμα την Ισπανία. Μια χώρα με πλεόνασμα όταν ξέσπασε η Κρίση και χρέος κατά πολύ χαμηλότερο από εκείνο της Γερμανίας. Προφανώς καμία πρότερη πειθάρχιση, κανένας «εποπτικός μηχανισμός» (όσο αυστηρά και άμεμπτα και να λειτουργούσε) δεν θα μπορούσε να αποσοβήσει το σημερινό γονάτισμα της Ισπανίας. Γιατί; Επειδή δεν προέκυψε λόγω δημόσιου χρέους! Προέκυψε λόγω ιδιωτικού δανεισμού από τις γερμανικές τράπεζες ισπανών εργολάβων, ως επί το πλείστον. Με ποιο δικαίωμα θα επέβαλε η Ευρώπη περιορισμούς στην Deutsche Bank ως προς τον ποιον ιδιώτη ισπανό δανείζει και ποιον όχι; (Μόνο κάποιοι εκκεντρικοί οικονομολόγοι λέγαμε τότε ότι η απελευθέρωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος δυναμίτιζε την διεθνή οικονομία.)

Περνάω τώρα στην ανάλυση του Μνημονίου και του αντικτυπού του. Γράφουν οι Ένδεκα ότι στο πρώτο μισό του 2010 η Ύφεση ήταν δεδομένη και πως η αποδοχή του Μνημονίου ήταν ο καλύτερος τρόπος να την μετριάσουμε. Αν μάλιστα είχε εφαρμοστεί διαφορετικά, με μεγαλύτερη έμφαση στις μεταρρυθμίσεις και λιγότερη στις περικοπές και τους νέους φόρους, το Μνημόνιο μπορεί και να είχε πετύχει. Εγκαλούν μάλιστα την Ευρώπη που δεν προέβλεψε το κούρεμα νωρίτερα (κάτι που με χαροποιεί, κατόπιν εορτής, καθώς όταν τότε κάποιος ισχυριζόταν ότι το κούρεμα ήταν αναπόφευκτο, συνάδελφοι της ίδιας σχολής σκέψης τον χαρακτήριζαν «ακραίο» και «υπονομευτή» της εθνικής προσπάθειας).

Σε αυτό το σημείο θα συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε (με τους Ένδεκα) και θα το καταγράψουμε ως κομβικό σημείο της «συζήτησης». Από τις αρχές του 2010, πριν καν δημοσιευτεί η Μνημονιακή Συμφωνία, έλεγα ότι από την στογμή πυ μπήκαμε σε περίοδο ύφεσης, η ελληνική κρίση δεν μπορεί να ξεπεραστεί μέσω δανείων (με επιτόκια πάνω από το 3%) τα οποία (α) αυξάνουν το δημόσιο  χρέος και (β) δίδονται υπό τον όρο της περικοπής τους εθνικού εισοδήματος (μέσω μέτρων λιτότητας όπως αυτά που παραδοσιακά απαιτεί και επιβάλει το ΔΝΤ, το οποίο έφερε η κα Μέρκελ στην Ευρώπη ακριβώς για αυτό τον λόγο). Για τους Ένδεκα μια διαφορετική εφαρμογή του Μνημονίου μπορεί να το οδηγούσε σε επιτυχία. Για τον υπογράφοντα, το Μνημόνιο θα αποτύγχανε ακόμα και εάν σοφοί άγγελοι εξ ουρανού κατέβαιναν στην Πλατεία Συντάγματος με σκοπό την εφαρμογή του. (Απόδειξη, αν θέλετε, δίνει το Δουβλίνο: Ένα κράτος-διαμάντι που επέβαλε στον εαυτό του αρκετά Μνημόνια πριν του τα επιβάλουν. Μια οικονομία πιο μεταρρυθμισμένη από οποιαδήποτε άλλη στην κόσμο. Κι όμως: μια κοινωνία που δεν μπορεί, και δεν θα τα καταφέρει, να ξεκολήσει από το τέλμα της Κρίσης και του δημόσιου χρέους.)

Αν έχω δίκιο σε αυτή την εκτίμηση, και οι στόχοι του Μνημονίου ήταν και είναι άπιαστοι, τα πειθαρχικά μέτρα του Μνημονίου δεν είναι τίποτα άλλο από μια μορφή (ίσως ασυνείδητου) δημοσιονομικού σαδισμού: μέτρα τιμωρίας χωρίς την ελπίδα της ανάτασης στο τέλος της τιμωρίας. Αν η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε διανοηθεί να προτιμήσει την στάση πληρωμών από την υπογραφή του Μνημονίου (στις αρχές του 2010) ναι μεν (όπως σωστά λένε οι Ένδεκα) θα είχαμε μια πολύ πιο βαθειά ύφεση βραχυπρόθεσμα (από εκείνη που είχαμε), αλλά: (α) θα έσπαγε τον φαύλο κύκλο δημόσιου χρέους και ύφεσης (με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε τώρα σε φάση ανάκαμψης) και (β) θα βοηθούσε την υπόλοιπη Ευρώπη να γλυτώσει τον δημοσιονομικό σαδισμό που πρωτοσχεδιάστηκε για την Ελλάδα και μετά «φορέθηκε» στο Δουβλίνο, στην Λισαβόνα, στην Μαδρίτη κλπ (με θετικά αποτελέσματα και για την Ελλάδα, καθώς σήμερα η γενικευμένη ύφεση μας δίνει ακόμα λιγότερες ελπίδες).

Περιπληπτικά, η ανάλυση των Ένδεκα με βρίσκει αντίθετο επειδή, καθώς ενστερνίζονται την Πειθαρχική Ερμηνεία, καταλήγουν σε συμπεράσματα για την προοπτική που προσφέρει η συνεχιζόμενη εφαρμογή των όρων του Μνημονίου τα οποία, κατ’ εμέ, δεν συνάδουν με τις δυνατότητες της ελληνικής και της ευρωπαϊκής οικονομίας. Άλλη μια περίπτωση οικονομολόγων που διαφωνούν στην ανάλυση της οικονομικής πραγματικότητας, αφήνοντας τους πολίτες σχεδόν αβοήθητους να πρέπει να κάνουν μια δύσκολη επιλογή σε μια κρίσιμη στιγμή. Από την άλλη όμως, πιο αισιόδοξη, πλευρά, πρόκειται και την κορύφωση της δημοκρατικής διαδικασίας.

Οι Συστάσεις των Ένδεκα

Οι ένδεκα συνάδελφοι πολύ σωστά κρίνουν ότι μια έξοδος από το ευρώ θα ήταν ό,τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί αυτή την στιγμή. Την θεωρούν μάλιστα πιθανή, μια «εκπαραθύρωση» της Ελλάδας, και προειδοποιούν ότι θα εξαρτηθεί από το πως θα πορευτεί η επόμενη ελληνική κυβέρνηση. Δεν διαφωνώ ούτε προς αυτό. Εκεί που οι δρόμοι μας χωρίζουν (λόγω των αναλυτικών διαφωνιών που είδαμε πιο πάνω) είναι σε δύο σημεία. Το ένα, τηρουμένων των αναλογιών, επουσιώδες ενώ το δεύτερο ουσιαστικό. Το επουσιώδες αφορά το κατά πόσον η Ευρώπη είναι έτοιμη για μια αποπομπή της Ελλάδας. Οι Ένδεκα αφήνουν να εννοηθεί ότι είναι – ότι η Ευρωζώνη μπορεί να επιβιώσει μια ελληνική έξοδο. Το ουσιώδες είναι ότι, τουλάχιστον έμμεσα, συστήνουν στους εκλογείς να ψηφίσουν ένα από τα λεγόμενα Μνημονιακά κόμματα θεωρώντας ότι η βέλτιστη στρατηγική της χώρας είναι η τήρηση των υποχρεώσεών της προς την τρόικα με στόχο μια επαναδιαπραγμάτευση εντός των σφικτών ορίων του Μνημονίου 2.

Ξεκινώντας από το «επουσιώδες», άποψή μου είναι ότι η Ευρώπη δεν είναι έτοιμη. Ούτε μπορεί να ετοιμαστεί για μια εληνική έξοδο. Η οποιαδήποτε έξοδος θα αρχίσει τον Χορό του Ευρω-Ζαλόγκου, με την μία μετά την άλλη χώρα να πέφτουν στον γκρεμό των εθνικών νομισμάτων έως ότου η ίδια η Γερμανία αποφασίσει ότι ήρθε η ώρα να φορέσει το αλεξίπτωτό της και να εγκαταλείψει το φλεγόμενο ευρω-σκάφος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η Ευρώπη είναι αρκετά σοφή ώστε να αποτρέψει μια τέτοια αλυσιδωτή αντίδραση. Αρκεί να παρατηρήσουμε τι έχει συμβεί τα τελευταία δύο χρόνια για να συμπεράνουμε ότι η Ευρώπη είναι καθ’ όλα ικανή να αυτοκτονήσει αφήνοντας την Ελλάδα να φύγει ή ακόμα και αποπέμποντάς την. Με άλλα λόγια, επί της ουσίας, οι Ένδεκα έχουν δίκιο: η παραμονή μας στο ευρώ δεν είναι δεδομένη (όσο κι αν η αποπομπή μας θα είναι καταστροφική για εκείνους που μας αποπέμψουν).

Έρχομαι λοιπόν στο ουσιώδες: Πως θα μείνουμε στο ευρώ (αλλά ζωντανοί ως κοινωνία, οικογένειες, επιχειρήσεις). Η απάντηση των Ένδεκα είναι απλή: Πειθαρχούμε, εκλέγουμε μια δικομματική κυβέρνηση (υποθέτω ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και παρακαλούμε για ευνοϊκότερους όρους. Θα συμφωνούσα μαζί τους υπό έναν όρο: Να έκρινα ότι οι όροι που μπορούμε να εκμαιεύσουμε από την τρόικα πειθαρχόντας θα ήταν τέτοιοι που τα δημοσιονομικά του κράτους να μας επιτρέψουν να μείνουμε στο ευρώ έστω και για ένα ή δύο χρόνια. Κρίνω ότι δεν είναι. Για τους ιδιους λόγους που, όπως έγραφα πιο πάνω, το πρώτο Μνημόνιο είχε ακριβώς μηδέν πιθανότητες επιτυχίας ακόμα και άγγελοι να το εφάρμοζαν. Μάλιστα σήμερα, με το «μυαλό» της τρόικα να μην βρίσκεται στην Ελλάδα αλλά στην Ισπανία και στην Ιταλία, και καθώς δεν θα κάνουν καμια υποχώρηση προς εμάς που να τους περιπλέκει τους σχεδιασμούς για τις δύο αυτές μεγάλες χώρες, η πειθάρχισή μας θα αποφέρει μόνο διακοσμητικές αλλαγές οι οποίες με πιθανότητα 100% θα αποτύχουν να αποτρέψουν τεράστιες υστερήσεις εσόδων και μια τέτοια ασφυξία στην κοινωνία (και στο τραπεζικό σύστημα) που η έξοδος από το ευρώ θα αποτελέσει, εντός μηνών, λαϊκή εντολή.

Περιθώριο συμφωνίας;

Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές είναι απαραίτητο να εστιάζουμε σε αυτά που μας ενώνουν, χωρίς βέβαια να παραβλέπουμε τις ουσιαστικές διαφωνίες μας. Το τελευταίο πράγμα που πρέπει να προσθέσουμε στην Κρίση είναι η Διχόνοια. Κλείνοντας λοιπόν, θα αναφερθώ στις τρεις βασικές συστάσεις των Ένδεκα με τις οποίες θα συμφωνήσω εν γένει (στο πλαίσιο της προσπάθειας εξεύρεσης κοινού τόπου):
(1) Να ανακηρύξουμε την παραμονή στην Ευρωζώνη εθνικό στόχο (όσο προβληματική και να θεωρούμε την δόμησή της).
(2) Επαναδιαπραγμάτευση με την Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένου ενός νέου μεγάλου κουρέματος, αυτή την φορά του χρέους προς την τρόικα).
(3) Μεταρρυθμίσεις παντού με στόχο την αποτελεσματικότητα του Δημοσίου, την πάταξη της διαφθοράς και την κατάργηση των αντικινήτρων που αντιμετωπίζουν όσοι θέλουν να δημιουργήσουν.

Αν αποτύχουμε στα πρώτα δύο, θα είναι πολύ δύσκολη (αν όχι αδύνατη) η επιτθυχία του τρίτου στόχου (καθώς η κατάρρευση δεν βοηθά στην αντιμετώπιση της διαφθοράς, της αναποτελεσματικότητας, του εκσυγχρονισμού του δημόσιου τομέα). Τώρα, για να πετύχουμε στον πρώτο στόχο, είναι απαραίτητος ο δεύτερος: μια επαναδιαπραγμάτευση που βάζει την Ελλάδα σε βιώσιμο μονοπάτι (κι ας είναι δύσκολο και ανηφορικό). Τι απαιτεί αυτή η επαναδιαπραγμάτευση; Για τους Ένδεκα απαιτεί να πειθαρχήσουμε στους όρους της τρόικα. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη;

Σκεφτείτε τι συνέβη πρις δυο βδομάδες: Δανειστήκαμε από την τρόικα (το EFSF) €4.2 δις, προσθέτωντάς τα στο Δημόσιο Χρέος, για να τα δώσουμε, μέχρι τελευταίας δεκάρας, στην ΕΚΤ (αποπληρώνοντας κάποια ομόλογά μας που είχε αγοράσει η ΕΚΤ – μια αποπληρωμή που άφησε κέρδος στην ΕΚΤ περίπου €500 εκατομμύρια). Ούτε ένα ευρώ δεν πήγε σε φάρμακα, συντάξεις, ούτε καν σε μεταρρυθμίσεις. Ούτε ένα. Τους επόμενους μήνες, το ελληνικό δημόσιο θα κληθεί να επαναλάβει αυτό τον δανεισμό. Και για να μας δοθούν τα χρήματα αυτά (πριν τα στείλουμε στην ΕΚΤ) πρέπει λέει να περικόψουμε κι άλλα δις από τις χαμηκές συντάξεις, από τους μισθούς κλπ, σπρώχνοντας την οικονομία πιο βαθειά στην Ύφεση και ένα βήμα πιο κοντά στην έξοδο από το ευρώ. Μπορεί αυτός ο δημοσιονομικός σαδισμός να σταματήσει μέσω επαναδιαπραγμάτευσης με μια τρόικα που μπορεί να παίρνει την πειθάρχισή μας ως δεδομένη; Σε καμία των περιπτώσεων. (Σε αυτό συμφωνούν και οι Ένδεκα: « η χαλάρωση θα είναι περιορισμένη”, ομολογούν, σε περίπτωση επαναδιαπραγμάτευσης με την Μνημονιακή κυβέρνηση που συνιστούν στους πολίτες να εκλέξουν)

Η εναλλακτική; Να καταγγείλουμε το Μνημόνιο; Κοιτάξτε, η καταγγελτική γλώσσα δεν πείθει. Το μόνο που κάνει είναι να ισχυροποιεί την διάθεση του «άλλου» για σύγκρουση με τον καταγγέλοντα. Ο μόνος λόγος να καταγγείλεις το Μνημόνιο είναι η επόμενη σχεδιασμένη κίνησή σου είναι να ανακοινώσεις την έξοδο από το ευρώ. Άρα, δεν συνιστώ την καταγγελία. Τι συνιστώ; Την λογική. Η δική μου πρόταση, εδώ και καιρό, είναι η εξής: Να κοιτάξουμε τον γερμανό ψηφοφόρο στα μάτια, ακόμα και την κα Μέρκελ, και να τους πούμε το εξής:

«Έχουμε ήδη δανειστεί πολλά χρήματα από εσάς. Η οικονομία μας καταρρέει και αδυνατούμε να αποπληρώσουμε αυτά που ήδη δανειστήκαμε. Αν δανειστούμε κι άλλα τώρα, για να τα επιστρέψουμε στην ΕΚΤ και σε άλλους πιστωτές (όπως κάναμε πριν μερικές εβδομάδες), και μάλιστα υπό όρους που θα μειώσουν το εθνικό μας εισόδημα ακόμα πιο πολύ, πως θα σας ξεπληρώσουμε; Έως ότου λοιπόν δούμε ένα σχέδιο, ένα συνολικό οικονομικό πλάνο (όχι μόνο για εμάς αλλά και για τους Ιρλανδούς, τους Ισπανούς, του Πορτογάλους) που εμπνέει κάποια αισιοδοξία ότι όλοι μαζί θα τα καταφέρουμε, εμείς απλά δεν θα δεχθούμε τις επόμενες δόσεις των δανείων μας. Δεν θα ήταν σωστό απέναντί σας να δεχθούμε αυτά τα χρήματα. Απλά, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε να συντηρούμε το κράτος μας από τους όποιους φόρους αντλεί, εντός της Ευρωζώνης, όπως μπορούμε. Είναι θέμα ηθικής τάξης και υποχρέωσης απέναντι σε εσάς, στους ευρωπαίους εταίρους μας.»

Μια τέτοια στάση δεν αποτελεί καταγγελία. Αποτελεί όμως την μόνη ελπίδα να μην βγούμε από το ευρώ. Μια ελπίδα που θα σβήσει αν υπερισχύσει μια κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που συνεχίσει στον δρόμο του αδιέξοδου δανεισμού μετά δημοσιονομικού σαδισμού.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=15877

Ποια Ελληνική λέξη είναι αρχαία και ποια νέα;

«Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα». Γιώργος Σεφέρης…

 

Γράφει η Νία Θεοφανίδου:

 

«Ποια Ελληνική λέξη είναι αρχαία και ποια νέα;

Γιατί μια Ομηρική λέξη μας φαίνεται δύσκολη και ακαταλαβίστικη;

 

Οι Έλληνες σήμερα ασχέτως μορφώσεως μιλάμε ομηρικά, αλλά δεν το ξέρομε επειδή αγνοούμε την έννοια των λέξεων που χρησιμοποιούμε.

Για του λόγου το αληθές θα αναφέρομε μερικά παραδείγματα για να δούμε ότι η Ομηρική γλώσσα όχι μόνο δεν είναι νεκρή, αλλά είναι ολοζώντανη: 

Αυδή είναι η φωνή. Σήμερα χρησιμοποιούμε το επίθετο άναυδος.

 Αλέξω στην εποχή του Ομήρου σημαίνει εμποδίζω, αποτρέπω. Τώρα χρησιμοποιούμε τις λέξεις αλεξίπτωτο, αλεξίσφαιρο, αλεξικέραυνο αλεξήλιο Αλέξανδρος (αυτός που αποκρούει τους άνδρες) κ.τ.λ.

 

Με το επίρρημα τήλε στον Όμηρο εννοούσαν μακριά, εμείς χρησιμοποιούμε τις λέξεις τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια κ.τ.λ.

 

Λάας ή λας έλεγαν την πέτρα. Εμείς λέμε λατομείο, λαξεύω.

 

Πέδον στον Όμηρο σημαίνει έδαφος, τώρα λέμε στρατόπεδο, πεδινός.

 

Το κρεβάτι λέγεται λέχος, εμείς αποκαλούμε λεχώνα τη γυναίκα που μόλις γέννησε και μένει στο κρεβάτι.

 

Πόρο έλεγαν τη διάβαση, το πέρασμα, σήμερα χρησιμοποιούμε τη λέξη πορεία. Επίσης αποκαλούμε εύπορο κάποιον που έχει χρήματα, γιατί έχει εύκολες διαβάσεις, μπορεί δηλαδή να περάσει όπου θέλει, και άπορο αυτόν που δεν έχει πόρους, το φτωχό.

 

Φρην είναι η λογική. Από αυτή τη λέξη προέρχονται το φρενοκομείο, ο φρενοβλαβής, ο εξωφρενικός, ο άφρων κ.τ.λ.

 

Δόρπος, λεγόταν το δείπνο, σήμερα η λέξη είναι επιδόρπιο.

 

Λώπος είναι στον Όμηρο το ένδυμα. Τώρα αυτόν που μας έκλεψε (μας έγδυσε το σπίτι) το λέμε λωποδύτη.

 

Ύλη ονόμαζαν ένα τόπο με δένδρα, εμείς λέμε υλοτόμος.

 

Άρουρα ήταν το χωράφι, όλοι ξέρουμε τον αρουραίο.

 

Τον θυμό τον αποκαλούσαν χόλο. Από τη λέξη αυτή πήρε το όνομα της η χολή, με την έννοια της πίκρας. Λέμε επίσης αυτός είναι χολωμένος.

 

Νόστος σημαίνει επιστροφή στην πατρίδα. Η λέξη παρέμεινε ως παλινόστηση, ή νοσταλγία.

 

Άλγος στον Όμηρο είναι ο σωματικός πόνος, από αυτό προέρχεται το αναλγητικό.

 

Το βάρος το αποκαλούσαν άχθος, σήμερα λέμε αχθοφόρος.

 

Ο ρύπος, δηλαδή η ακαθαρσία, εξακολουθεί και λέγεται έτσι – ρύπανση.

 

Από τη λέξη αιδώς (ντροπή) προήλθε ο αναιδής.

 

Πέδη, σημαίνει δέσιμο και τώρα λέμε πέδιλο. Επίσης χρησιμοποιούμε τη λέξη χειροπέδες.

 

Από το φάος, το φως προέρχεται η φράση φαεινές ιδέες.

 

Άγχω, σημαίνει σφίγγω το λαιμό, σήμερα λέμε αγχόνη. Επίσης άγχος είναι η αγωνία από κάποιο σφίξιμο, ή από πίεση.

 

Βρύχια στον Όμηρο είναι τα βαθιά νερά, εξ ου και τo υποβρύχιο.

 

Φερνή έλεγαν την προίκα. Από εκεί επικράτησε την καλά προικισμένη να τη λέμε «πολύφερνη νύφη».

 

Το γεύμα στο οποίο ο κάθε παρευρισκόμενος έφερνε μαζί του το φαγητό του λεγόταν έρανος. Η λέξη παρέμεινε, με τη διαφορά ότι σήμερα δεν συνεισφέρουμε φαγητό, αλλά χρήματα.

 

Υπάρχουν λέξεις, από τα χρόνια του Ομήρου, που ενώ η πρώτη τους μορφή μεταβλήθηκε – η χειρ έγινε χέρι, το ύδωρ νερό, η ναυς έγινε πλοίο, στη σύνθεση διατηρήθηκε η πρώτη μορφή της λέξεως.

 

Από τη λέξη χειρ έχομε: χειρουργός, χειριστής, χειροτονία, χειραφέτηση, χειρονομία, χειροδικώ κ.τ.λ.

 

Από το ύδωρ έχομε τις λέξεις: ύδρευση υδραγωγείο, υδραυλικός, υδροφόρος, υδρογόνο, υδροκέφαλος, αφυδάτωση, ενυδρείο, κ.τ.λ.

 

Από τη λέξη ναυς έχομε: ναυπηγός, ναύαρχος, ναυμαχία, ναυτικός, ναυαγός, ναυτιλία, ναύσταθμος, ναυτοδικείο, ναυαγοσώστης, ναυτία, κ.τ.λ.

 

Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα παραδείγματα προκύπτει ότι:

 

Δεν υπάρχουν αρχαίες και νέες Ελληνικές λέξεις, αλλά μόνο Ελληνικές.

 

Η Ελληνική γλώσσα είναι ενιαία και ουσιαστικά αδιαίρετη χρονικά.

 

Από την εποχή του Ομήρου μέχρι σήμερα προστέθηκαν στην Ελληνική γλώσσα μόνο ελάχιστες λέξεις.

 

Η γνώση των εννοιών των λέξεων θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι μιλάμε τη γλώσσα της ομηρικής ποίησης, μια γλώσσα που δεν ανακάλυψε ο Όμηρος αλλά προϋπήρχε πολλές χιλιετηρίδες πριν από αυτόν.

 

Φίλοι μου, προσθέστε και εσείς τις δικές σας γνώσεις που να σχετίζονται με το θέμα.

 

Σκοπός μας είναι να ανακαλύψουμε τις έννοιες των λέξεων για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε καλύτερα. Παλαιότερα όταν έλεγαν μια λέξη καταλάβαιναν όλοι το ίδιο. π.χ για τη λέξη αρετή ήξεραν ότι είναι η μεσότητα ανάμεσα σε δύο υπερβολές. Σήμερα ο καθένας για την ίδια λέξη εννοεί και κάτι διαφορετικό».

 

Πηγές: Απολλώνιου Σοφιστού Λεξικόν κατά στοιχείον Ιλιάδος και Οδύσσειας Εκδόσεις Ηλιοδρόμιο.

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΩΝ ΔΗΛΩΣΕΩΝ

Του Ιωάννη Κόντου, Καθηγητή Τεχνητής Νοημοσύνης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών 

 email=ikontos2003@yahoo.com

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Έχοντας συντάξει άνω των δέκα προτάσεων για χρηματοδότηση αναπτυξιακών προγραμμάτων σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να αξιοποιήσω την εμπειρία μου για να συμβάλω όσο μπορώ στην ορθολογική και συστηματική σύνταξη, σύγκριση αλλά και συνδυασμό των κομματικών Προγραμματικών Δηλώσεων εν όψει των  βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου. Το κείμενο που ακολουθεί είναι το αποτέλεσμα μιας πρώτης προσπάθειας που έκανα επί του θέματος των κομματικών Προγραμματικών Δηλώσεων. Αν υπάρξουν χρονικά περιθώρια μπορεί να επανέλθω αργότερα με βελτιωμένες και επαυξημένες προτάσεις. Η βασική μου ιδέα που και άλλοι την έχουν αναφέρει είναι ότι ένα κείμενο κομματικών  Προγραμματικών Δηλώσεων είναι προτιμότερο να δομείται με βάση την επίλυση συγκεκριμένων προβλημάτων της πατρίδας μας.

ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΛΥΣΕΩΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Προτείνω η επί μέρους δομή του κειμένου για την πρόταση από ένα κόμμα της λύσεως για κάθε πρόβλημα  να περιέχει τις παρακάτω ενότητες:

1. ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ
2. ΑΙΤΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ
3. ΣΤΟΧΟΙ ΤΗΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗΣ ΛΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ
4. ΜΕΘΟΔΟΣ ΛΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ
5. ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ ΜΕΤΡΑ
6. ΔΑΠΑΝΕΣ ΜΕΤΡΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ
7. ΕΣΟΔΑ ΜΕΤΡΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟ
8. ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΩΦΕΛΕΙΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
9. ΠΡΟΒΛΕΠΟΜΕΝΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΤΡΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΟΥΣ

10. ΧΡΟΝΟΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΗΣ ΛΥΣΕΩΣ

  

 

 

 

 

 

ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΩΝ ΕΝΟΤΗΤΩΝ ΤΗΣ ΛΥΣΕΩΣ

ΕΝΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ

 

1. Περιγραφή του προβλήματος

Η περιγραφή του προβλήματος πρέπει να είναι όσο γίνεται πιο σαφής και μονοσήμαντη και να αναφέρει τους τομείς κρατικής δραστηριότητας που εμπλέκονται καθώς και την ζημία που επέρχεται στους πολίτες μα την αδράνεια ως προς την επίλυσή του.

2. Αίτια δημιουργίας του προβλήματος

Πρέπει να προσδιορίζονται κατά το δυνατόν τα κυριότερα αίτια που ευθύνονται για την δημιουργία του προβλήματος και να ιεραρχούνται χρονικώς καθώς και ως προς την ισχύ τους επί της δημιουργίας του προβλήματος.

3. Στόχοι της προτεινόμενης λύσεως του προβλήματος

Πρέπει να προσδιορίζονται σαφώς και όπου είναι δυνατόν και αριθμητικώς οι στόχοι που επιδιώκεται να επιτευχθούν με την εφαρμογή της  προτεινόμενης λύσεως. Επίσης θα πρέπει να προσδιορίζονται όπου αρμόζει και οι μέθοδοι διαπίστωσης της επιτυχίας της προτεινόμενης λύσεως κατά την διάρκεια και μετά το πέρας της εφαρμογής της.

4.  Μέθοδος λύσεως του προβλήματος

Η μέθοδος λύσεως του προβλήματος πρέπει να αναλύεται με την αναφορά των απαιτούμενων μέτρων σε σχέση με τα αίτια δημιουργίας του προβλήματος ώστε να γίνεται προφανής η εξάλειψη των αιτίων αυτών δια της προτεινομένης μεθόδου.

5. Απαιτούμενα μέτρα

Τα απαιτούμενα για την λύση του προβλήματος μέτρα πρέπει να προσδιορίζονται σαφώς μαζί με τον χρονικό προγραμματισμό λήψεώς τους. Πρέπει επίσης να προδιαγράφονται οι νομοθετικές  ρυθμίσεις για όποια μέτρα  απαιτούνται. 

6. Δαπάνες των μέτρων για το κράτος και τους πολίτες

Πρέπει να υπολογίζονται ,παραθέτοντας τον αλγόριθμο υπολογισμού και τον χρονικό τους προγραμματισμό, οι δαπάνες που θα βαρύνουν το κράτος ή/και τους πολίτες με τη λήψη του κάθε μέτρου.

 

 

7. Έσοδα μέτρων για τον κρατικό προϋπολογισμό

Πρέπει να υπολογίζονται  παραθέτοντας τον αλγόριθμο υπολογισμού και τον χρονικό τους προγραμματισμό τα αναμενόμενα έσοδα  για τον κρατικό προϋπολογισμό από την εφαρμογή κάθε μέτρου εφόσον συμβαίνει.

8. Κοινωνικές και οικονομικές ωφέλειες των πολιτών

Πρέπει να προσδιορίζονται οι κοινωνικές ωφέλειες των πολιτών και να υπολογίζονται παραθέτοντας τον αλγόριθμο υπολογισμού και τον χρονικό τους προγραμματισμό οι οικονομικές ωφέλειες των πολιτών που αναμένονται από την εφαρμογή της λύσεως του προβλήματος.

9. Προβλεπόμενες αντιδράσεις και μέτρα αντιμετώπισής τους

Πρέπει να προσδιορίζονται οι τυχόν αρνητικές αντιδράσεις που μπορεί να προκύψουν από την εφαρμογή της λύσεως του προβλήματος στο εσωτερικό ή/και το εξωτερικό από θιγόμενα άτομα ή/και φορείς και να προτείνονται μέτρα για την αντιμετώπισή τους.

10. Χρονοδιάγραμμα εφαρμογής της λύσεως

 Πρέπει να δίδεται λεπτομερές χρονοδιάγραμμα εφαρμογής της λύσεως του προβλήματος  που θα προσδιορίζει τον χρονικό προγραμματισμό των αναγκαίων μέτρων καθώς και τις οικονομικές εκροές και εισροές για κάθε στάδιο εφαρμογής μαζί με τους προβλεπόμενους χρόνους εμφάνισης των    κοινωνικών και οικονομικών ωφελειών των πολιτών καθώς και των τυχόν αρνητικών αντιδράσεων.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Πιστεύω ότι η παρουσίαση των κομματικών προγραμματικών δηλώσεων όσο το δυνατόν πλησιέστερα προς την ανωτέρω προτεινόμενη μορφή θα διευκολύνει την ορθολογική προεκλογική συζήτηση επί αυτών καθώς και την πιθανή μετεκλογική σύνθεσή τους για την πραγματοποίηση συνεργασιών που οι μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις τις υποδεικνύουν απαραίτητες για την συγκρότηση βιώσιμης Κυβέρνησης. Τέλος προσφέρομαι αφιλοκερδώς να βοηθήσω οποιονδήποτε κατερχόμενο στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου αντι-μνημονιακό πολιτικό φορέα να συντάξει τις προγραμματικές του δηλώσεις σύμφωνα με την μορφή που προτείνω. 

 

 

Το τέλος των ονειρώξεων για το ευρώ!

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

 Οι εκλογές της 6^ης Μαΐου ήταν αναμφισβήτητα ένα ιστορικό βήμα υπέρβασης του λαού μας. Ο μεγάλος κερδισμένος είναι οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, δεξιές και αριστερές, γιατί εξέφρασαν την ανάγκη του κόσμου να πάρει μια ανάσα από τα αντιλαϊκά μέτρα. Οι Έλληνες, καθώς μια ευρεία λαϊκή βάση αρχικά ξεπέρασε τους ιδεοληπτικούς διαχωρισμούς, ετοιμάζονται τώρα να ολοκληρώσουν την οριστική καταδίκη των παρασίτων που απομυζούσαν κάθε ικμάδα εθνικής ζωντάνιας για δεκαετίες. Στη νέα εκλογική αναμέτρηση της 17^ης Ιουνίου πρέπει να στείλουμε στο εδώλιο της ιστορίας το εγκληματικό κατοχικό καθεστώς που καταρρέει.

Αίτημα της κοινωνίας είναι η ρήξη με τις ηγεσίες και την πολιτική του μαύρου μετώπου της εξαθλίωσης, της υποτέλειας και της ατιμωρησίας.

Ο ελληνικός λαός αγωνιά, αναρωτιέται, αφυπνίζεται και προετοιμάζεται για κάτι μεγάλο που έρχεται διαμορφωμένο μέσα από τις παρακαταθήκες των παλιότερων εθνικο-απελευθερωτικών αγώνων.

Το ΟΧΙ του λαού, αν και σαφές εκλογικά, παραμένει θολό ποιοτικά και πολιτικά για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί δεν μπόρεσε να συγκροτηθεί ένα μεγάλο παλλαϊκό μέτωπο στο οποίο να συστρατευθεί η πλειοψηφία των πολιτών, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, για την αποκατάσταση της πραγματικής δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας.

Δεύτερον, γιατί οι ψηφοφόροι επέλεξαν μια σχετικά εύκολη διέξοδο από την σημερινή ζοφερή πραγματικότητα προκειμένου να γλυτώσουν από τα συνεχή δυσβάστακτα μέτρα. Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κύρια δύναμη στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο είναι απόρροια αυτών ακριβώς των αιτιών λόγω του μακρόχρονου εκμαυλισμού του λαού μας σε όλη την μεταπολίτευση από τις απατηλές εθνικές ονειρώξεις (ΕΟΚ, ΕΕ) και τις ψεύτικες υποσχέσεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ).

Ο κόσμος ψήφισε για να απαλλαγεί από τα μνημόνια μέσα στο ευρώ, μη βλέποντας ακόμα ότι ο κομήτης «ευρώ» σέρνει και την ουρά του, που είναι τα μνημόνια, οι δανειακές συμβάσεις, η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η νεοαποικιοκρατική πολιτική.

Η πρώτη φάση του αντιμνημονιακού πολιτικού κινήματος τελείωσε, έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα του Συντάγματος, με αυτά τα αποτελέσματα επαληθεύοντας την αλήθεια που βιώσαμε και μετά την πτώση της χούντας. Το κενό ενός μετωπικού εθνο-δημοκρατικού κινήματος, ικανού να οδηγήσει στην τελική πολιτική λύση, το καρπούται η πιο κοντινή οπορτουνιστική πολιτική δύναμη.

Ο χειρότερος τρόπος να διαβαστεί το αποτέλεσμα της 6^ης Μαΐου είναι να εφαρμοστούν ξανά πολιτικές μνημονίου είτε να επιχειρηθεί η καταστροφολογική ανάσυρση διχαστικών επιχειρημάτων από το χρονοντούλαπο της ιστορίας για να πολωθεί το πολιτικό κλίμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν επικρατήσει τελικά σαν «λύση», έχει δύο δρόμους μπροστά του: ή α) θα συμβιβασθεί γρήγορα και άτακτα, στα πλαίσια μιας κεντροαριστερής «αναδιαρθρωτικής» λογικής, ή β) θα ακολουθήσει μια στρατηγική ευρύτερης ρήξης «τσαβεσικού» τύπου με το καθεστώς της εξάρτησης και θα απευθυνθεί στο λαϊκό κίνημα για να στηριχθεί.

Στην πρώτη περίπτωση, τα αδιέξοδα θα επιταθούν και όσοι το επιχειρήσουν θάχουν το τέλος κάθε προηγούμενου «κωλοτούμπα». Το σύστημα, όντας σε βαθειά κρίση και εν όψει και των γενικότερων αρνητικών εξελίξεων (γεωπολιτικές ανακατατάξεις και συγκρούσεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια), δεν έχει ούτε τους χρόνους ούτε τις δυνάμεις να παίξει το χαρτί ενός «νέου ΠΑΣΟΚ».

Παρ’ όλα αυτά, το εγκληματικό σχέδιο των Βρυξελλών και του Βερολίνου δεν έχει αποτραπεί. Οι ηγεσίες του μαύρου μετώπου κρατούν ακόμα στα χέρια τους τον κρατικό μηχανισμό, τα παρασκήνια που έχουν τους τρόπους να προκαλέσουν όξυνση των πραγματικών ή κατασκευασμένων ιδεολογικών διαφορών υπάρχουν, τα σενάρια της διαχρονικής ιμπεριαλιστικής μηχανής του «διαίρει και βασίλευε» μπορούν ανά πάσα στιγμή να ανασυρθούν, αν ο λαός δεν επαγρυπνεί.

Σενάρια εξωτερικής στρατιωτικής επέμβασης, που σήμερα φαίνονται φανταστικά για τους πολλούς, μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά, αν ανακατευτούν έντεχνα και επικίνδυνα οι «σωστοί» καταλύτες: ο φονταμενταλιστικός νεοφιλελευθερισμός, το φάντασμα του νεοναζισμού που αναβιώνει και οι εθνομηδενιστικές συνιστώσες του αριστερισμού.

Αναπόφευκτα, πάντως, και άσχετα με το «δρομολόγιο» που θα ακολουθηθεί, όλοι εμείς, ο εναπομείνας ελληνισμός, οδηγούμαστε σε ένα αποφασιστικό ιστορικό σταυροδρόμι όπου θα τελειώσουν όλες οι ονειρώξεις που καλλιεργήθηκαν γύρω από το «ευρώ» και τις κίβδηλες υποσχέσεις του «εκσυγχρονισμού». Θα καταλάβουν όλοι, αργά ή γρήγορα, ότι όλες αυτές οι μεθοδευμένες καταστάσεις συνιστούσαν στην πράξη μια νέου τύπου εθνοκάθαρση με οικονομικά και πολιτιστικά όπλα.

Σήμερα, δεν έχουμε άλλο δρόμο από αυτόν που πήραμε πέρσι στο Σύνταγμα: να βγούμε οριστικά από την απελπισία του «Finis Graeciae», να συνεχίσουμε να σηκωνόμαστε από το χώμα που μας είχαν ρίξει, να συγκροτήσουμε το μεγάλο κοινωνικο-πατριωτικό, εθνικο-ανεξαρτησιακό μέτωπο που ξεκινήσαμε προκειμένου να απελευθερωθούμε από το ευρω-νταχάου του «Μηχανισμού Στήριξης», την ΟΝΕ και το ΔΝΤ, να προχωρήσουμε στην παύση πληρωμών προς τους τοκογλύφους-δανειστές και την ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ για τον λαό μας ώστε να βάλουμε τα θεμέλια για να οικοδομήσουμε την καινούργια Ελλάδα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της πραγματικής δημοκρατίας που ονειρευτήκαμε πριν ένα χρόνο στις πλατείες.

  

[ περιοδικό ΝΕΧUS τ. 64, Ιούνιος 2012 ]

OI ΟΦΕΙΛΕΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

ΙΔΡΥΤΗΣ : Καθ. Μιχαήλ Στασινόπουλος, Πρόεδρος της Ελληνικης Δημοκρατίας 1977

Σόλωνος 123 Τ.Κ 10678 ΑΘΗΝΑ.

http://ethnikonthematon.blogspot.com,  email: epitropi1978@gmail.com

 

OI  ΟΦΕΙΛΕΣ  ΤΗΣ  ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ  ΠΡΟΣ  ΤΗΝ  ΕΛΛΑΔΑ

Επειδή υπάρχει μεγάλη σύγχυση και παραπληροφόρηση, σχετικά με το θέμα των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, η Επιτροπή Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων θέλει υπεύθυνα να ενημερώσει συνοπτικά για το κρίσιμο και επίκαιρο εθνικό αυτό θέμα:

Οι οφειλές της Γερμανίας προς τον Ελληνικό Λαό είναι δύο κατηγοριών:

Α. Οφειλές προς την Ελλάδα

1. Οι αρχαιολογικοί θησαυροί, που άρπαξαν από τα μουσεία, τα μοναστήρια, τις εκκλησιές, τους αρχαιολογικούς χώρους, από ιδιωτικές συλλογές, παράνομες ανασκαφές κ.λπ. είναι καταγεγραμμένοι και υπερβαίνουν τις 8.500. Η αξία τους είναι ανυπολόγιστη και βάσει στοιχείων διεθνών οίκων δημοπρασιών ξεπερνάει το ένα τρισ. Ευρώ. (βλ. βιβλίο Γιώργου Λεκάκη «Αρχαιοκαπηλίες των Γερμανών στην Ελλάδα επί Κατοχής»),

2. Οι επανορθώσεις για τις καταστροφές στις υποδομές κατά τη διάρκεια της κατοχής, δηλαδή προς το Δημόσιο, ύψους 7,1 δισ. Δολλαρίων, αγοραστικής αξίας 1938. Αυτές, σύμφωνα με επίσημο έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδας προς το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, υπερβαίνουν το ποσό των 108,43 δισ. Ευρώ, άνευ τόκων.

3. Το κατοχικό δάνειο, ύψους 3,5 δισ. Δολλαρίων αγοραστικής αξίας 1938.  Σύμφωνα με το ίδιο επίσημο έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδας υπερβαίνει τα 54 δισ. Ευρώ, άνευ τόκων. Το δάνειο αυτό συνέβαλε καθοριστικά στον λιμό και τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς απ’ αυτόν. Το δάνειο της κατοχής, πρέπει να τονίσουμε, το δώσαμε με αίμα!

Και τα δύο αυτά ποσά δεν έχουν παραγραφεί, ούτε μπορούν να παραγραφούν, γιατί είναι αναγνωρισμένες οφειλές με διεθνείς συμφωνίες και διεθνείς συμβάσεις. Αρκεί να τα ζητήσει Ελληνική Κυβέρνηση. Γιατί, αν αυτό συνέβαινε και η Γερμανική Κυβέρνηση αρνείτο να τα καταβάλει, θα μπορούσε η Ελλάδα να προσφύγει στα διεθνή δικαστήρια και αναμφισβήτητα να δικαιωθεί.

Καμμία Ελληνική Κυβέρνηση δεν τα διεκδίκησε πραγματικά!

Κατά καιρούς τέθηκε το θέμα, αλλά έμεινε εκεί, με τις γερμανικές κυβερνήσεις να  καταφεύγουν σε απαράδεκτα προσχήματα και ασύστολα ψεύδη.

Β. Οφειλές προς τα θύματα και τις οικογένειές τους

Οι αποζημιώσεις των θυμάτων των 100 και πλέον Ολοκαυτωμάτων (από τα οποία έχουν αναγνωριστεί ως σήμερα μόνο τα 89), που στοίχισαν τη ζωή σε 60.000 περίπου Έλληνες πολίτες.

Η Γερμανία συμφώνησε στις 21 Σεπτεμβρίου 1960, να χορηγήσει 115 εκατομμύρια Γερμανικά Μάρκα «στα θύματα της ναζιστικής ιδεολογίας», με τα οποία ισχυρίζεται ότι εξόφλησε τις υποχρεώσεις της! Σε χειρόγραφη υποσημείωση της σύμβασης, που υπεγράφη από τον τότε πρέσβη της Ελλάδας Θεόδωρο Υψηλάντη στη Βόννη, τονίζεται ρητώς ότι δεν εξοφλούνται οι υποχρεώσεις της Γερμανίας προς την Ελλάδα και ότι η Ελλάδα δεν παραιτείται από τις αποζημιώσεις. Να σημειωθεί επί πλέον ότι από αυτό το ποσό δόθηκαν τελικά, κατά πληροφορίες, μόνο 77 εκατομμύρια μάρκα.

Η πιο γνωστή περίπτωση αφορά στα θύματα του Διστόμου, που η αποζημίωσή τους ανέρχεται σήμερα, στο ποσό των 60 περίπου εκατομμυρίων Ευρώ, σύμφωνα με απόφαση της ολομέλειας του Αρείου Πάγου (βλ. βιβλίο Γιώργου Λεκάκη «Αρχαιοκαπηλίες των Γερμανών στην Ελλάδα επί Κατοχής»), της οποίας την εκτέλεση αρνήθηκαν οι Υπουργοί Δικαιοσύνης των κυβερνήσεων Σημίτη, Μιχάλης Σταθόπουλος και Φίλιππος Πετσάλνικος.

Η τελεσίδικη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, της 3ης Φεβρουαρίου 2012, αναγνώρισε στη Γερμανία το «δικαίωμα της ετεροδικίας», δηλαδή το προνόμιο να δικάζει αυτή ακόμη και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που η ίδια διέπραξε σε χώρα την οποία κατείχε παρανόμως και συνέστησε την οδό των διακρατικών συμφωνιών. Ανεξάρτητα από το δίκιο ή όχι της απόφασης, αυτή συνιστά έναν επί πλέον λόγο να διεκδικήσει η Ελλάδα τις γερμανικές οφειλές, για λογαριασμό δηλαδή των οικογενειών των θυμάτων.

Η Επιτροπή Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων είναι αποφασισμένη να αγωνιστεί έως την τελική δικαίωση των θυμάτων και την αποκατάσταση των ζημιών που προξένησε η γερμανική κατοχή.

Δεν  επαιτούμε, απαιτούμε!

      Απαιτούμε από την επόμενη Ελληνική Κυβέρνηση, να πράξει το ιστορικό της χρέος και να διεκδικήσει επί τέλους τις οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα.

      Εγκαλούμε τη Γερμανική Κυβέρνηση για την ανέντιμη και αναξιοπρεπή της στάση και την καλούμε να πάψει να υπεκφεύγει, διαδίδοντας ψευδώς ότι τάχα έχει πληρώσει στο παρελθόν ή ότι δεν οφείλει τίποτα.

      Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που δεν έχει αποζημιωθεί από τη Γερμανία.

      Η αλήθεια επίσης είναι ότι η Ιταλία και η Βουλγαρία, οι δύο άλλες χώρες της τριπλής κατοχής κατά την περίοδο 1941-1945, που εξ αιτίας της ναζιστικής Γερμανίας εισέβαλαν και αυτές στην Ελλάδα, έχουν καταβάλει αποζημιώσεις και μόνο η Γερμανία αρνείται (αυτοεξαιρείται) να καταβάλει τις απαιτούμενες οφειλές.

      Είναι επίσης αλήθεια ότι καμμία Γερμανική Κυβέρνηση δεν πρόκειται να αναλάβει τις ευθύνες της αν δεν υπάρξει Ελληνική Κυβέρνηση που να διεκδικήσει ότι δικαιούται ο Ελληνικός Λαός.

      Την ευθύνη  για τη μέχρι τώρα αδράνεια φέρουν –ακέραια και αναλογικά- οι εκάστοτε υποτελείς κυβερνήσεις και τα κόμματα αλλά και όλοι μας ως  Έλληνες πολίτες, που δεν πράξαμε το χρέος μας απέναντι στους νεκρούς μας και στα παιδιά μας.

Έφτασε η ώρα να επανορθώσουμε!

Δεν στρεφόμαστε κατά του Γερμανικού Λαού. Αντίθετα, βρίσκουμε πολύτιμους συμπαραστάτες τους Γερμανούς δημοκράτες και αντιφασίστες, που κατανοούν απολύτως ότι η καταβολή των αποζημιώσεων στην Ελλάδα είναι αναγκαία προϋπόθεση για να γυρίσει οριστικά η μαύρη σελίδα του ναζισμού και συμμετέχουν ολόψυχα, με αλληλεγγύη και ανθρωπιά, στον αγώνα μας, υπερασπιζόμενοι τις θεμελιώδεις αξίες του πολιτισμού μας.

 

Κρυμμένοι Θησαυροί

Ας μου επιτραπεί το παρακάτω σχόλιο για τον Νίκο Λέκκα.

Τον γνώρισα ως πελάτη του βιβλιοπωλείου μας. Ελεγκτής τότε σε ΔΟΥ και με ένα εξαιρετικό επαγγελματικό βιογραφικό, απέφυγε να αναφερθεί στην επαγγελματική ιδιότητα του, για παραπάνω από ένα χρόνο, αν σας λέει κάτι αυτή η λεπτομέρεια. Άνθρωπος με πολιτικές και κοινωνικές ανησυχίες, κέρδισε τον σεβασμό μου. Σήμερα χαίρομαι ιδιαίτερα διότι διαπιστώνω, στην θέση, που κατέχει, δεν επαναπαύεται και εφαρμόζει με παρρησία, απαγκιστρωμένος από κομματικές αγκυλώσεις, όσα κατ΄ιδίαν συζητούσαμε.

Ελπίζω να εκτιμηθεί η προσφορά του και μην αποτελέσει στόχο κομματικών και πολιτικών έριδων και να παραμείνει στην θέση του για ικανό χρονικό διάστημα, ώστε να ολοκληρώσει το έργο του.

Η δημόσια διοίκηση έχει απόλυτη ανάγκη υπηρεσιακά στελέχη του επιπέδου του, πόσο μάλλον τώρα που η πατρίδα παραδέρνει δεξιά και αριστερά, μέσα σε αυτή την οικονομική, τραπεζική, πολιτική και κυρίως ηθική κρίση.

Δ.Π. 

«Θησαυρούς» εκατομμυρίων, που προέρχονται από χρόνια φορολογικών παραβάσεων, αποκαλύπτουν οι έλεγχοι σε τραπεζικούς λογαριασμούς που έχει εξαπολύσει το ΣΔΟΕ το τελευταίο διάστημα.

Από τον περασμένο Αύγουστο-Σεπτέμβριο έχουν γίνει από το ΣΔΟΕ πάνω από 5.000 αιτήματα στην Ένωση Τραπεζών για ανοίγματα τραπεζικών λογαριασμών φυσικών και νομικών προσώπων, όπως δήλωσε στον Βήμα 99,5 ο διευθυντής Ελέγχων του Σώματος, Νίκος Λέκκας.

Μέχρι στιγμής έχουν ολοκληρωθεί 210 υποθέσεις από τις οποίες έχουν βεβαιωθεί πρόστιμα και φόροι πάνω από 650 εκατ. ευρώ. «Αντιληφθείτε τώρα τι θα γίνει όταν φτάσουμε τα 1.000 ή τα 2.000. Αυτό είναι μία πρώτη ένδειξη» είπε χαρακτηριστικά ο κ. Λέκκας.

Ανάμεσα σε αυτές τις υποθέσεις, υπάρχουν ορισμένες «τρανταχτές περιπτώσεις». Για παράδειγμα, ιδιωτικός υπάλληλος, μισθωτός, διατηρούσε λογαριασμό καταθέσεων ύψους 41,5 εκατ. ευρώ. Επίσης, εντοπίστηκε ρακοσυλλέκτρια η οποία είχε καταθέσεις 16,5 εκατ. ευρώ, όπως και μεγάλη εταιρεία με απόκρυψη φορολογητέας ύλης 35 εκατ. ευρώ, η οποία τελικώς ήρθε σε συμβιβασμό και θα πληρώσει 21 εκατ. ευρώ.

Τα στοιχεία προέκυψαν από τους ελέγχους, αξιοποιώντας το νέο σύστημα Elenxis, το οποίο δίδει τη δυνατότητα στο ΣΔΟΕ να επιλέξει υποθέσεις για έλεγχο με βάση αντικειμενικά κριτήρια ανάλυσης κινδύνου.

Από εκεί και πέρα, «το μεγάλο κλειδί του ΣΔΟΕ, της επιτυχίας του, είναι όταν εφαρμόστηκε ο νόμος για τα ανοίγματα των τραπεζικών λογαριασμών, από το 2010 και μετά» όπως είπε ο κ. Λέκκας.

«Είναι πρώτη φορά που το ΣΔΟΕ μπαίνει σε αυτούς τους δρόμους και πραγματικά φορολογεί εισοδήματα τα οποία φοροδιέφευγαν συστηματικά» συμπλήρωσε ο διευθυντής Ελέγχων του Σώματος.

http://www.sofokleous10.gr/portal2/oikonomia/oikonomia/%CE%8C%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%BF-%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%86%CF%85%CE%B3%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD-%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8E%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%A3%CE%94%CE%9F%CE%95-2012060463755/?utm_source=sofokleous10.gr&utm_medium=twitter

Σαμαράς και Siemens

Πρετεντέρη, Τρέμη, Καψή, Τσίμα, Παπαδημητρίου, Μανδραβέλη, Ευαγελλάτο, Παπαχρήστο, προσπαθώ να φανταστώ τι θα λέγατε αν στο εικονιζόμενο δελτίο αποστολής αντί του ονόματος του Α. Σαμαρά, υπήρχε το όνομα του ΑΛ. Τσίπρα…

http://www.facebook.com/harry.klynn

ΕΚΤΥΠΩΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΣΤΕ ΤΟ…ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ!

ΕΚΤΥΠΩΣΤΕ ΤΟ ή ∆ΩΣΤΕ ΤΟ ΣΤΟΝ ∆ΙΠΛΑΝΟ ΣΑΣ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΣ 17 Ιουνίου 2012.

Θεαματική ανάκαμψη Ισλανδίας! Κόλαφος για τους τραπεζίτες και το ΔΝΤ!

Θεαματική είναι η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας μετά την επιβλητική αντίσταση του λαού της, ο οποίος με δημοψήφισμα συνέτριψε την ψοφοδεή πολιτική της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης που είχε υποκύψει στους ξένους δανειστές και την εξανάγκασε να μην πληρώσει στους ξένους καταθέτες τις οφειλές των ιδιωτικών ισλανδικών τραπεζών, αφήνοντάς τες να χρεοκοπήσουν.

«Η ύφεση αποδείχθηκε λιγότερο βαθιά
από όσο προβλεπόταν», ομολογεί ο Μαρκ Φλάνιγκαν, επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ισλανδία, δηλώνοντας εντυπωσιασμένος από το γεγονός ότι οι Ισλανδοί κατόρθωσαν να διαφυλάξουν «το πολύτιμο σκανδιναβικό μοντέλο κοινωνικής προστασίας».

Η Ισλανδία, η οποία δεν ανήκει στην ευρωζώνη, αντιμετώπισε τη χρεοκοπία της χώρας με μια συνολική πολιτική.
Πρώτον, υποτίμησε το εθνικό νόμισμα, την ισλανδική κορώνα, και επέβαλε ελέγχους και περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων.

Αρχικά η κορώνα υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 50%, αλλά ήδη η υποτίμηση έχει περιοριστεί στο 30% και συρρικνώνεται. Η χαμηλότερη ισοτιμία της κορώνας οδηγεί αμέσως στην αύξηση των εξαγωγών και στη μείωση των εισαγωγών, αντικαθιστώντας ένα τμήμα τους με τοπικά προϊόντα, με αποτέλεσμα το εμπορικό ισοζύγιο της Ισλανδίας να παρουσιάζει ήδη πλεόνασμα από ελλειμματικό που ήταν.

Το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 1,2% το τρίτο τρίμηνο του 2010. Ο πληθωρισμός, ο οποίος είχε εκτιναχθεί στο 18,6%, έπεσε ήδη κοντά στο 2,5%, που είναι ο στόχος της ισλανδικής κεντρικής τράπεζας. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα είναι 6,3% φέτος, και ταχύτατα, ίσως και μέσα στο 2011, θα οδηγηθεί σε πλεόνασμα.

Το δημόσιο χρέος, το οποίο έχει εκτιναχθεί στο 115% του ΑΕΠ, θα μειωθεί σταδιακά στο 80% του ΑΕΠ μέχρι το 2015.
Το δεύτερο μέτρο που πήραν οι Ισλανδοί ήταν ότι άφησαν τις ιδιωτικές τράπεζες να χρεοκοπήσουν. Κατόπιν τις εθνικοποίησαν, αλλά υπό τους εξής όρους:

Πρώτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες αναγνώρισαν όλες τις καταθέσεις των Ισλανδών πολιτών ώστε κανένας Ισλανδός να μη χάσει ούτε μία κορώνα από τις καταθέσεις του.

Δεύτερον, τα δάνεια που είχαν πάρει οι Ισλανδοί μεταφέρθηκαν στις εθνικοποιημένες τράπεζες, αλλά επειδή το νόμισμα είχε υποτιμηθεί, μειώθηκε και το ονομαστικό ύψος των δανείων, πέρα από τις σοβαρές άλλες διευκολύνσεις αποπληρωμής που έκανε το κράτος στους Ισλανδούς οφειλέτες για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που προκάλεσε η κρίση, ιδίως τον πρώτο καιρό (πάγωμα της πληρωμής δόσεων για μήνες κ.λπ.).

Τρίτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες δεν αναγνώρισαν καμιά υποχρέωση των ιδιωτικών χρεοκοπημένων τραπεζών σε χώρες του εξωτερικού.

Έτσι οι Ισλανδοί φορολογούμενοι φορτώθηκαν τα βάρη διάσωσης των καταθέσεων των δικών τους και των συμπατριωτών τους, ενώ φόρτωσαν στους ξένους επενδυτές και καταθέτες τον λογαριασμό των συναλλαγών τους με τις ιδιωτικές ισλανδικές τράπεζες που χρεοκόπησαν. Απολύτως σωστό.

Η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας, γράφει το βρετανικό περιοδικό «Εκόνομιστ», δείχνει ότι «το έξτρα κόστος για μια χώρα που δεν στηρίζει τις τράπεζές της μπορεί να είναι εκπληκτικά μικρό. Η Ισλανδία άφησε τις τράπεζές της να χρεοκοπήσουν και το ΑΕΠ της έπεσε αθροιστικά κατά 15% από το ανώτατο στο κατώτατο σημείο πριν αρχίσει να ανακάμπτει. Η Ιρλανδία ”έσωσε” τις τράπεζές της και είδε το ΑΕΠ της να πέφτει 14%».

Αν συνυπολογίσει κανείς ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ιρλανδίας απογειώθηκε στο ασύλληπτο 32% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος της εκτινάχθηκε από το 25% του ΑΕΠ το 2007 στο 100% φέτος και θα φτάσει στο 120% του ΑΕΠ το 2013, με την ανεργία να ανέρχεται στην Ιρλανδία στο 14,1% έναντι 7,3% στην Ισλανδία, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η «υπάκουη» Ιρλανδία βρίσκεται σε πολύ χειρότερη μοίρα από την «απείθαρχη» Ισλανδία.

«Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι αν το σοκ μιας υποτίμησης μπορεί να πυροδοτήσει μια βίαιη κρίση και πολύ επώδυνη, μια πολιτική λιτότητας και αποπληθωρισμού εξαιτίας του χρέους καταλήγει να προκαλεί περισσότερες ζημιές» συμπεραίνει η βρετανική εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ».

«ΕΚΟΝΟΜΙΣΤ» Όταν το ευρώ γίνεται παγίδα

Ένα μάθημα των αντίθετων επιλογών Ισλανδίας και Ιρλανδίας είναι ότι «τα οφέλη τού να ανήκει μια μικρή χώρα σε μια μεγάλη νομισματική ένωση δεν είναι καθόλου αυτά που κάποτε εκθειάζονταν ότι είναι» γράφει το περιοδικό «Εκόνομιστ» και συνεχίζει:

«Οταν πανικόβλητοι επενδυτές εγκατέλειπαν τα μικρά νομίσματα το φθινόπωρο του 2008, το ευρώ φαινόταν καταφύγιο.
Δύο χρόνια μετά, το ευρώ μοιάζει περισσότερο με παγίδα για χώρες που αγωνίζονται να ξανακερδίσουν εξαγωγική ανταγωνιστικότητα.

Η Ελλάδα και η Ιρλανδία έχασαν την εμπιστοσύνη των αγορών, παρόλο που και οι δύο εκδίδουν ομόλογα σε ευρώ».

Οσο για τους Ισλανδούς, που αρχικά θεώρησαν το ευρώ σωτηρία, τώρα δεν θέλουν ούτε να το ακούσουν!

 

http://logioshermes.blogspot.de/2012/06/blog-post_2892.html

Τορόντο: Πογκρόμ «για να ξεβρωμίσει ο τόπος»

Ένα ντοκυμαντέρ για τα ρατσιστικά πογκρόμ κατά των Ελλήνων μεταναστών το καλοκαίρι του 1918 στο Τορόντο του καναδά

Τον Αύγουστο του 1918 ένα πλήθος 50.000 καναδών «πατριωτών» επιδόθηκε για μέρες σε ένα ανελέητο πογκρόμ σε βάρος των ελληνόφωνων μεταναστών της πόλης. Το αποτέλεσμα αυτού του ρατσιστικού πογκρόμ ήταν ο θάνατος αρκετών μεταναστών, μεταξύ των οποίων 29 γυναίκες και 6 ανήλικα παιδιά καθώς και υλικές ζημιές 1.000.000 δολαρίων.

 

Οι αφορμές ήταν πολλές. Για χρόνια οι ελληνόφωνοι μετανάστες, μικροιδιοκτήτες και εργαζόμενοι κυρίως στον επισιτισμό (greek restaurants) αποκαλούνταν από τους ντόπιους «slackers», δηλαδή «τεμπελχανάδες» επειδή κατα τους ρατσιστές απέφευγαν τις βαριές δουλειές του φορτοεκφορτωτή, του ξυλοκόπου ή του βιομηχανικού εργάτη και δούλευαν σαν μάγειροι, ψήστες, σερβιτόροι ή υπάλληλοι εμπορικών καταστημάτων.

 

Μια σειρά από γεγονότα όπως οι καλές σχέσεις του τότε Βασιλιά Κωνσταντίνου με το γερμανό Κάιζερ, η ουδετερότητα της χώρας προέλευσή τους κατα τις αρχές του Α’ παγκοσμίου πολέμου και η άρνηση των ελληνόφωνων μεταναστών να καταταγούν στον ελληνικό στρατό.

 

Επιστρέφοντας οι χιλιάδες των βετεράνων καναδών από τη σφαγή χαρακωμάτων του Α’ παγκοσμίου πολέμου, πολλοί απ’αυτούς ανάπηροι και σε άθλια οικονομική κατάσταση, βρήκαν τους ελληνόφωνους μετανάστες που αποτελούσαν το 0,5% του πληθυσμού της πόλης να ευημερούν έχοντας στην κατοχή τους το 35% των μικρομεσαίων καταστημάτων.

 

Τον Αύγουστο του 1918 10.000 βετεράνοι διαδήλωσαν στους δρόμους συνεπικουρούμενοι από 40.000 καναδούς πολίτες. Οι πολυήμερες διαδηλώσεις συχνά εξετράπησαν σε πογκρόμ σε βάρος μαγαζιών και σπιτιών μεταναστών με την αστυνομία στην καλύτερη περίπτωση θεατή ενώ δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις όπου καναδοί αστυνομικοί έπαιρναν ενεργά μέρος στο πογκρόμ σε βάρος των ελληνόφωνων.

 

Οι μνήμες του ρατσιστικού πογκρόμ της πόλης έχουν μετατραπεί σήμερα σε φιέστα όπου «αντι»ρατσιστές συγκεντρώνονται στις συνοικίες των ελληνόφωνων και τρώνε μαζικά greek souvlaki, tzatziki, mousaka κλπ μεσογειακά εδέσματα. Οι συγκρίσεις με τα σημερινά πογκρόμ μεταναστών σε Αθήνα και Πάτρα με την ανάλογη στάση της αστυνομίας και κάποιων «πολιτών» είναι αναπόφευκτες.

 

Για το γεγονός έχει γυριστεί ντοκυμαντέρ το 2009 από τον John Burry με βίντεο από σκληρές εικόνες της εποχής που κυκλοφορεί σε dvd με υπότιτλους στα ελληνικά με τον τίτλο «Violent August«.

πηγή: Athens Indymedia

Τορόντο: Πογκρόμ «για να ξεβρωμίσει ο τόπος»

Πείτε την αλήθεια με τις δημοσκοπήσεις!

Η χειραγώγηση έχει και τα όριά της! Θα μιλήσουμε μόνο με γεγονότα. Στο σημερινό Τύπο δημοσιεύονται τρεις δημοσκοπήσεις, οι τελευταίες που σύμφωνα με τον νόμο μπορούν να αναμεταδοθούν και αυτές που φυσικά αφήνουν τις εντυπώσεις, διαμορφώνοντας το προεκλογικό κλίμα. Όλες φυσικά καταλαμβάνουν σημαντική έκταση του πρωτοσέλιδου και αρκετές εσωτερικές σελίδες ανάλυσης.

Η πρώτη είναι για τα Νέα (Κάπα Research) και δίνει: Προβάδισμα ΝΔ με 26,1%, ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με 23,6% και ΠΑΣΟΚ 9,9%.

Η δεύτερη είναι για τον Ελεύθερο Τύπο (Rass). Δίνει 26,5% για τη Νέα δημοκρατία, 24,2% για τον ΣΥΡΙΖΑ και 12,1% για το ΠΑΣΟΚ.

Η τρίτη δημοσιεύεται για την Καθημερινή (Public Issue) και ανατρέπει τις παραπάνω εντυπωσιακά: Προβάδισμα ΣΥΡΙΖΑ με 31,5%, ακολουθεί ΝΔ με 25,5% και ΠΑΣΟΚ 13,5%.

Ποιος λέει την αλήθεια και ποιος παραποιεί συνειδητά τα στοιχεία; Δεν θα μπούμε σε φιλολογικές αναλύσεις παρά μόνο θα παραθέσουμε στοιχεία. Στο κύριο πρωτοσέλιδό της άρθρο της με τίτλο “δημοσκοπήσεις” η Καθημερινή γράφει χωρίς περιστροφές: “Οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους αναγνώστες μας“. Ως “βασικές αρχές” της εφημερίδας η σύνταξη αναφέρει: Πρώτον ότι τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων “δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο χειραγώγησης” και δεύτερον ότι “η δημοσιοποίησή τους δεν μπορεί να εξαρτάται από το αν μας αρέσουν ή όχι τα αποτελέσματά τους“. Για όσους δεν κατάλαβαν το έμμεσο μήνυμα, το κύριο άρθρο συνεχίζει ακάθεκτο: “Πρέπει να κάνουμε τη δουλειά μας με επαγγελματισμό και να μην είμαστε δεκτικοί στις πιέσεις πολιτικών, όπου και αν αυτοί ανήκουν“.

Δεν χρειάζονται περαιτέρω σχόλια για το τι συμβαίνει αυτές τις ημέρες στις αίθουσες σύνταξης και στους πάνω ορόφους των διευθυντικών γραφείων των μέσων ενημέρωσης. Αν κάτι πρέπει να μείνει από αυτή την προεκλογική περίοδο και τη συστηματική προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι το αίτημα για κοινωνικό έλεγχο στις εταιρείες δημοσκοπήσεων. Ανοίξτε τα βιβλία σας και δώστε στη δημοσιότητα το πρωτογενές υλικό! Αν είναι πράγματι επιστημονικές έρευνες και όχι κατά παραγγελία, κανείς δεν έχει να φοβηθεί τίποτα!

http://mao.gr/2012/06/01/public-opinion/

Ο Ελληνισμός στο σταυροδρόμι

Γιάννης Γαϊτης, Ανθρώπινες φιγούρες (1975)

του Γιώργου Καραμπελιά

Τα τελευταία χρόνια, όποτε αναφέρω, και το κάνω συχνά, τη βαθύτερη πεποίθησή μου πως ο ελληνισμός βρίσκεται μπροστά σε μια κρίση υπαρκτικού χαρακτήρα, οι περισσότεροι συνομιλητές ή ακροατές μου θεωρούν πως κάνω απλώς ένα σχήμα λόγου, για να υπογραμμίσω το βάθος της κρίσης. Ωστόσο –δυστυχώς– εννοώ ακριβώς αυτό που υποστηρίζω. Οι Έλληνες βρίσκονται σ’ ένα ιστορικό σταυροδρόμι, από τη μία πλευρά του οποίου υπάρχει μια καθοδική σπείρα, πιθανόν χωρίς επιστροφή, και από την άλλη η ανάταξή του.
Στο βιβλίο μου, Ελλάδα μια χώρα των συνόρων, που έγραψα πριν είκοσι χρόνια και επανεξέδωσα αργότερα, ξαναδουλεμένο, με τον τίτλο Χιλιαεννιακοσιαεικοσιδύο, δοκίμιο για την ελληνική ιδεολογία, υπογράμμιζα πως εκείνο το μοιραίο έτος, το 1922, συνέβη κάτι ανεπανόρθωτο, που χώρισε στα δύο την ελληνική ιστορία. Πριν το ’22, με κράτος ή χωρίς, αυτόνομοι ή υποταγμένοι, συγκροτούσαμε την ταυτότητά μας με επίκεντρο το Αιγαίο και δύο πτέρυγες, δυτικά την ελληνική χερσόνησο και ανατολικά τη Μ. Ασία, τον Πόντο, την Ανατολική Θράκη. Έτσι συνέβαινε για 3.000 χρόνια τουλάχιστον, από τον… Τρωικό Πόλεμο και στο εξής. Μετά το 1922, ο ελληνισμός έχασε τον ανατολικό πνεύμονά του και έμεινε κλεισμένος στην ελλαδική χερσόνησο και τα νησιά μας, ενώ το Αιγαίο από επίκεντρο μεταβλήθηκε σε σύνορο. Υποστηρίξαμε τότε –εγκαινιάζοντας μια μακρά πορεία είκοσι χρόνων «κατάδυσης» στην ελληνική συνείδηση και την ελληνική ιστορία– πως το 1922 σφραγίστηκε οριστικά και αμετάκλητα το τέλος του οικουμενικού, ευρύτερου ελληνισμού. Τα γεγονότα που ακολούθησαν, μετά το 1922, ήρθαν να επισφραγίσουν και να ολοκληρώσουν αυτή την απώλεια. Οι Έλληνες από τη Μ. Ασία, την Κωνσταντινούπολη, την Αίγυπτο, τον Πόντο, τη Β. Ήπειρο στριμώχτηκαν σταδιακά, με αλλεπάλληλα κύματα φυγής, στην αρχέγονη κοιτίδα μας, την ελληνική χερσόνησο.
Το 1922 έληξε δραματικά η προσπάθεια ολοκλήρωσης του ελληνισμού μέσα από την ενσωμάτωση σε ένα ενιαίο εθνικό-κρατικό σύνολο των βασικών συνιστωσών του και βγήκαμε από αυτή την περιπέτεια με τα σπασμένα κουπιά του σεφερικού «μυθιστορήματος». Πριν είκοσι χρόνια, είχαμε ήδη τονίσει πως το νέο ιστορικό διακύβευμα του ελληνισμού είναι είτε η ολοκλήρωσή του, με μια στροφή προς τα μέσα και προς την ιστορία του, είτε η εξαφάνισή του, ως ιδιαίτερου ιστορικού υποκειμένου. Μέσα από μια τραγική ειρωνεία της ιστορίας, είμαστε υποχρεωμένοι είτε να ολοκληρωθούμε, ξεπερνώντας επιτέλους τον «καημό της ρωμιοσύνης», είτε να εξαφανιστούμε από το ιστορικό προσκήνιο.
Η μοναδική σωτηρία μας θα ήταν η «στροφή προς τα μέσα», ώστε να βρούμε τη δύναμη να ανασυγκροτήσουμε, από το ιστορικό DNA μας, έναν ατόφιο οργανισμό. Γιατί τα 3.000-4.000 χρόνια του οικουμενικού ελληνισμού μάς είχαν εθίσει στην εξωστρέφεια, στο ταξίδεμα σε ξένους κόσμους και πολιτισμούς, στο σκόρπισμα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Τώρα, η ιστορία απαιτούσε από εμάς να κάνουμε την αντίστροφη κίνηση, σε ρήξη με τις αταβιστικές συνήθειες τόσων χιλιετιών. Πράγματι, στο αίμα μας κυκλοφορούν ακόμα οι μνήμες των στρατιών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του οικουμενικού ελληνιστικού κόσμου, της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, του βυζαντινού κοσμοσυστήματος, της υπερεθνικής ορθοδοξίας. Ακόμα και μετά την Άλωση, στην τουρκοκρατία, μάθαμε να ταξιδεύουμε στη Δύση και στον Βορρά, σκορπίζοντας αφειδώλευτα τη δύναμη και το πνεύμα μας. Και αυτές οι μνήμες είναι πάντα παρούσες στη σκέψη και τη συμπεριφορά μας. Μπροστά σε κάθε κρίση, σε κάθε τρικυμία, σκεφτόμαστε και πάλι το ταξίδι του Οδυσσέα, την έξοδο σε άλλους κόσμους. Ακόμα και οι αντίπαλοί μας, ακόμα και οι καταχτητές μας θράφηκαν από το δικό μας αίμα. Εκατομμύρια ελληνικοί πληθυσμοί, στη Συρία, τη Μ. Ασία και τα Βαλκάνια, θα πυκνώσουν το αραβικό και τουρκικό Ισλάμ, την ιταλική Ρώμη, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Ν. Ρωσία. Οι Έλληνες είχαν μάθει πως είναι ανεξάντλητη η ιστορική φύτρα τους και μπορούν να τη σκορπίζουν απλόχερα μέχρι τα τελευταία εκατομμύρια στις Η.Π.Α., την Αυστραλία και αλλού. Και αυτή η τάση στη φυγή, την εξωστρέφεια, εκφραζόταν –παράδοξα– και στο εσωτερικό της χώρας, με την αποδοχή προστατών, τη δημιουργία εξαρτημένων κομμάτων, τον μαϊμουδισμό ξένων προτύπων και την απόρριψη της δικής μας παράδοσης, ή μάλλον τον εγκλεισμό της σε ορισμένες και μόνο πλευρές της ζωής μας.

Ο καθοδικός κύκλος

Και να ’μαστε σήμερα μπροστά στην ολοκλήρωση ενός καθοδικού κύκλου ενενήντα χρόνων. Ενώ, μετά το 1922, είχαμε αρχίσει, μέσα από οδυνηρές αντιπαραθέσεις, να οικοδομούμε μια οικονομία σχετικά αυτοδύναμη, ιδιαίτερα μετά την κρίση του 1929, και να ενσωματώνουμε το προσφυγικό δυναμικό στο ελλαδικό –ελληνικό πλέον– έθνος, παρά τις αντιπροσφυγικές αγκυλώσεις του Μεταξά, ήρθε η γερμανοϊταλική εισβολή να ολοκληρώσει αυτό που είχαν αρχίσει οι τσέτες του Κεμάλ, με ανυπολόγιστες καταστροφές και εκατόμβες. Αντισταθήκαμε ηρωικά στην Κατοχή και όμως, στη μεταπολεμική περίοδο, ολοκληρώσαμε την αλλοτρίωσή μας. Μια εμφύλια σύγκρουση, την οποία καθόρισαν οι ξένες δυνάμεις, μας εξάντλησε υποτάσσοντάς μας στη Δύση οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά και στην «Ανατολή της Δύσης» πνευματικά. Στη συνέχεια, μετά το ’60, θα επανεμφανισθεί και πάλι, απειλητική για τη μοίρα μας, η «Δύση της Ανατολής», με το κυπριακό, ανοίγοντας μία περίοδο αντιπαραθέσεων, με την ήττα στην Κύπρο μετά το 1974, και σταδιακής υποταγής μετά το 1990 (Ίμια, Οτσαλάν, σχέδιο Ανάν κ.λπ.). Στη μεταπολίτευση, η υποταγή στη Δύση θα ολοκληρωθεί μεταβαλλόμενη σε πλήρη εσωτερική αλλοτρίωση, με την εκποίηση της οικονομίας, της κοινωνίας, του πολιτισμού. Έτσι, αυτό που ήταν εξωτερική εξάρτηση μεταβλήθηκε, μέσα από την εσωτερίκευσή της, σε εσωτερική αποικιοποίηση. Γι’ αυτό, και για πρώτη φορά στην ιστορία μας σε τέτοιο βαθμό, δεν ήταν πλέον ο Φαλμεράιερ και οι ξένοι βασιλιάδες που εξέφραζαν τον αποικιακό ζυγό… αλλά οι ίδιες οι ελληνικές ελίτ, οι ίδιοι οι Έλληνες πολιτικοί, οι Έλληνες διανοούμενοι. Ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Κατσαρός αποτελούσαν πλέον παρελθόν για ένα έθνος που συνωστιζόταν στα Μακ Ντόναλντ και τη Γιουροβίζιον.
Και ενώ το εκκρεμές της ιστορίας μετακινείται από τη Δύση στην Ανατολή, μετέωροι στη ρωγμή των δύο κόσμων, φτάσαμε σε μια κρίση που δεν είναι απλώς οικονομική. Είναι μια κρίση καθολική: δημογραφική, γεωπολιτική, πολιτική, μεταναστευτική, πνευματική: κλωτσοσκούφι της Μέρκελ, έντρομοι μπροστά στον Ερντογάν και τον Νταβούτογλου, λοιδορούμενοι από τους Σκοπιανούς. Η Δύση, στην οποία καταφύγαμε από τον εμφύλιο και μετά, μας εκμεταλλεύεται και μας απορρίπτει με όλους τους τρόπους, ενώ η ισλαμική Ανατολή μας απειλεί με υποταγή και ενσωμάτωση. Αίφνης, αντιμέτωποι με τον εαυτό μας, χωρίς, πλέον, περιθώρια για ψεύδη και μεσοβέζικες λύσεις. Είτε θα αποδεχτούμε το ιστορικό τέλος μας, τη μεταβολή της Ελλάδας σε μία πολυφυλετική και πολυεθνική ζώνη-ταμπόν μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ένας Λίβανος των Βαλκανίων, ελεγχόμενοι ταυτόχρονα από τη φραγκική Δύση και την τουρκική Ανατολή (εξάλλου ο άξονας Βερολίνου-Τουρκίας λειτουργεί εδώ και πάνω από εκατό χρόνια), είτε, για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως συλλογικό υποκείμενο, θα πρέπει να ανακτήσουμε την αυτονομία μας, να πραγματοποιήσουμε σήμερα την ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρήγα, να υπερβούμε τον καημό της ρωμιοσύνης.
Πιεσμένοι από Ανατολή και Δύση, δεν έχουμε πλέον άλλα περιθώρια ιστορικής υποχώρησης. Το πρόβλημα της συνέχειας του έθνους μας παίζεται στα ίδια τα νησιά μας, στις ίδιες τις πόλεις, στην ίδια μας την πρωτεύουσα. Η φυγή, η εξωστρέφεια, όταν είσαι εξασθενημένος, σε μια πρώτη φάση, μεταβάλλονται σε υποταγή και εν τέλει σε ιστορικό θάνατο. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια να συνεχίσουμε στον δρόμο της φυγής-υποταγής και ταυτόχρονα να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε. Βρισκόμαστε μπροστά στη «μητέρα των μαχών». Είτε εδώ, σήμερα και στις επόμενες δεκαετίες, θα κερδίσουμε το δικαίωμα στην επιβίωση και παράδοξα θα ολοκληρώσουμε το ανολοκλήρωτο, είτε θα μεταβληθούμε σε μια ιστορική ανάμνηση ως ανεξάρτητο έθνος και ιδιαίτερο ιστορικό υποκείμενο.
Σε μια τέτοια στιγμή, όταν όλα τα ψέματα τελειώνουν, είναι δυνατό –«σε σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλη»– να επιχειρήσουμε μία ολοκληρωτική επ-ανάσταση, διότι πλέον δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, διότι είμαστε απόλυτα στριμωγμένοι στον τοίχο και είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε μια μάχη ύπαρξης. Απορρίπτοντας τη φυγή προς τα έξω και στα κάθε ειδών ναρκωτικά, στα οποία με τόση ευκολία κατέφυγαν τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες, να αντικρίσουμε θαρραλέα το πεπρωμένο μας. Στα επόμενα πενήντα ή εκατό χρόνια, είτε θα πάψουμε να υπάρχουμε είτε, επιτέλους, θα ξεπεράσουμε τον καημό μας, επιτέλους ελεύθεροι και αυτεξούσιοι.
Με τον έναν ή άλλο τρόπο, εδώ, στα 2012, ενενήντα χρόνια μετά το 1922, άνοιξε μια νέα ιστορική περίοδος: αν συνεχιστεί η εξωστρέφεια/υποταγή και η ψευδο-οικουμενική λογική/φυγή, οδηγούμαστε στο σημείο μηδέν, στην ιστορική εξαφάνιση. Γι’ αυτό και η γενικευμένη εθνική μας κατάθλιψη. Συνειδητοποιούμε αίφνης πως το ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσουμε δεν είναι άλλο πάρεξ ελευθερία ή θάνατος, κυριολεκτικώς.

Η αιφνίδια αφύπνιση

Και ερχόμαστε μπροστά σε αυτό το ιστορικό αίτημα, σε αυτή την κυριολεκτική τιτανομαχία, γυμνοί, με ηγεσίες ανίκανες, πνευματικούς ανθρώπους χορτασμένους από τη διαφθορά και φθορά των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, ένα λαϊκό σώμα αλλοιωμένο και πλαδαρό από την καταναλωτική ευωχία, τη δουλοκτησία των μεταναστών, την παιδοκεντρική ανευθυνότητα. Γι’ αυτό και, όλα τα τελευταία χρόνια, απέναντι στην προδοσία των διανοουμένων και των πολιτικών, θα καταφεύγει στα ναρκωτικά του μηδενιστικού αντιεξουσιασμού, του εθνομηδενισμού, της φυγής.
Αυτός ο λαός, αυτό το έθνος, θα πρέπει με μια υπεράνθρωπη προσπάθεια, ψαχουλευτά, χωρίς πνευματικούς ταγούς, χωρίς ηγεσία, ξεκινώντας από την αγανάκτησή του, επιστρατεύοντας τις μνήμες μιας ασύγκριτης ιστορίας, να αντιταχθεί σε κάτι που μοιάζει με πεπρωμένο. Και όμως, έχει αρχίσει μία αντίστροφη κίνηση που, καθημερινά, μέσα από λάθη, αδιέξοδα, ψαχουλευτά, οδηγεί στη συνειδητοποίηση της φύσης της αντιπαράθεσης και των διακυβευμάτων της. Περνώντας από την αγανάκτηση στην κατάθλιψη και από αυτή πάλι στην εξέγερση, είναι υποχρεωμένος να απορρίψει, το ένα μετά το άλλο, τα ναρκωτικά και τις αυταπάτες του, και να συνειδητοποιήσει το μέγεθος και την πολλαπλότητα της σύγκρουσης.
Έτσι συμβαίνει πάντα στην ιστορία. Μόνο όταν πλέον η επιβίωση γίνεται ταυτόσημη με την επανάσταση, τότε μόνον αυτή η τελευταία γίνεται μια ρεαλιστική πιθανότητα.
Και αυτό ακριβώς συμβαίνει τα δύο τελευταία χρόνια. Οι Έλληνες έπρεπε να ανακαλύψουν την φενάκη του εκδυτικισμού –να κόψουμε δρόμο προς τη Δύση, μας καλεί ο αστείος Ράμφος, την ώρα ακριβώς που η εξαντλημένη Δύση μας απορρίπτει– τη βαλκανική τους υπόσταση, την ιδιαίτερη ταυτότητά τους, απέναντι στη Δύση και την Ανατολή, με τρόπο αιφνίδιο, σαρωτικό, τραγικό. Σε καμιά άλλη χώρα της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης δεν ήταν δυνατό να εφαρμοστούν τόσο βίαια και ταπεινωτικά μέτρα. Για καμιά άλλη χώρα της Δύσης δεν θα μπορούσαν οι Γερμανοί να ξαναθυμηθούν το αυταρχικό, «ναζιστικό» γονίδιό τους και να μεταβάλουν τους Έλληνες σε νέους Εβραίους ή Σέρβους των ολοκληρωτικών ονειρώξεών τους. Καμιά άλλη χώρα δεν θα μπορούσε να μεταβληθεί σε αποθήκη λαθρομεταναστών, ανυπεράσπιστη μπροστά στις τουρκικές προκλήσεις.
Οι Έλληνες, που είχαν πιστέψει το 1981 πως, μπαίνοντας στην Ε.Ε., θα απέφευγαν τον εξ Ανατολών κίνδυνο, και είχαν αφεθεί στην αποδυνάμωση του αγωνιστικού αντιστασιακού ήθους, κατασκευάζοντας μία κοινωνία με μειωμένα αντανακλαστικά, βρίσκονται αίφνης μπροστά στην πραγματικότητα: Οι οποιασδήποτε συμμαχίες έχουν νόημα και αποτέλεσμα, μόνο εάν εσύ ο ίδιος είσαι ισχυρός, με συναίσθηση της ταυτότητας και των συμφερόντων σου. Και όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης κυριαρχούσε η ακριβώς αντίθετη ιδεολογία. Η ιδεολογία της μικρότερης προσπάθειας, της εγκατάλειψης του αγωνιστικού ήθους του ελληνισμού – οι Έλληνες μεταβλήθηκαν στον πιο παχύσαρκο λαό της Ευρώπης, με εκτεταμένο αλκοολισμό, χρήση ναρκωτικών και ψυχοφάρμακα. Από χώρα μεταναστευτική, μεταβληθήκαμε σε χώρα υποδοχής μεταναστών, μέσα σε τριάντα χρόνια. Από χώρα αγροτική, γίναμε εισαγωγείς αγροτικών προϊόντων. Και η κατάρρευση αυτού του μοντέλου μάς ήρθε ακόμα πιο απότομα, αιφνιδιαστικά, χωρίς εισαγωγές και προλόγους, εν μια νυκτί.

Η «μεγάλη πορεία»

Και αρχίσαμε τη μεγάλη πορεία ενάντια στον παρασιτισμό και την παρακμή. Στην αρχή άναρχα, με τα τραγούδια των παλιών βάρδων μας, τις κραυγές τηλε-ευαγγελιστών της δραχμής ή αναιδών νεαρών. Γιατί πρέπει να μάθουμε, μέσα από την εμπειρία μας, «όσα ξεμάθαμε» τα τριάντα πέντε χρόνια της μεταπολίτευσης. Και μαθαίνουμε μάλλον γρήγορα. Μέσα σε δύο-τρία χρόνια ξεπεράσαμε τους παλιούς πολιτικούς και τα κομματικά ναρκωτικά μας, αναζητώντας νέα σχήματα, νέα πρόσωπα, νέες κατευθύνσεις. Ίσως κανένας άλλος λαός με τέτοια ταχύτητα δεν ανέτρεψε παραδοχές και εδραιωμένα συμφέροντα δεκαετιών. Και αυτό μπορεί να μας δίνει αισιοδοξία, πως όντως αρχίσαμε μια «μεγάλη πορεία». Ίσως ακόμα δεν υπάρχει συνείδηση των διακυβευμάτων σε όλη τους την έκταση. Ωστόσο, τα «γονίδιά» μας έχουν ενσωματωμένη μια βαθιά ιστορική εμπειρία, έστω κι αν αυτή εκδηλώνεται ως ένστικτο και όχι ως ολοκληρωμένη πρόταση. Τα επόμενα χρόνια θα παιχτούν τα πάντα. Και αυτή η νέα συνείδηση, που άρχισε από τις «πλατείες» με σύμβολό της την ελληνική σημαία, θα πρέπει να παλέψει ενάντια στις δυνάμεις της αποσύνθεσης και της διάλυσης. Θα πρέπει να παλέψει ενάντια στην απογοήτευση και τη φυγή των νέων μας είτε προς τα έξω, είτε στην καταφυγή στα ναρκωτικά και την κατάθλιψη. Θα πρέπει να ενισχύσει την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, προωθώντας κάθε μορφής συλλογικές προσπάθειες και προπαντός οικοδομώντας ένα όραμα για το μέλλον. Αυτό το όραμα που λείπει από όλες τις ανούσιες αντιπαραθέσεις αυτής της μακράς και παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου.
Πρώτον, στήριξη στις δικές μας δυνάμεις, με την ανάπτυξη ενός νέου παραγωγικού μοντέλου. Ενός μοντέλου που αρχίζει από την πολυκαλλιεργητική αγροτική παραγωγή, συνεχίζεται με τη συνεταιριστική και μικροϊδιοκτητική αποκέντρωση της παραγωγής, έξω από την αδηφάγο και παρασιτική πρωτεύουσα, στηρίζεται αποφασιστικά στα συνεταιριστικά εγχειρήματα αλληλεγγύης και ολοκληρώνεται μ’ έναν αποδοτικό και παρεμβατικό δημόσιο και κοινωνικό τομέα στον χώρο των μεγάλων επιχειρήσεων. Οικολογική και κοινωνική ισορροπία πρέπει να αποτελούν ουσιαστικές συνιστώσες αυτού του νέου προτάγματος.
Δεύτερον, η χώρα θα πρέπει να αναζητήσει συμμαχίες σε πολλαπλά επίπεδα. Η συμμετοχή μας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη αποτελεί μία επιλογή τακτικού και όχι στρατηγικού χαρακτήρα: απορρίπτουμε τόσο τους ευρωλιγούρηδες, που μας έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση, όσο και εκείνους που, σε μια αντίστροφη κίνηση, κάποτε ακόμα και με αγαθές προθέσεις, υποτιμούν τον κίνδυνο να βρεθεί η Ελλάδα μόνη της απέναντι στην Τουρκία, χωρίς πρώτα να έχει οικοδομήσει άλλες εναλλακτικές συμμαχίες. Έτσι, θα πρέπει να προωθήσουμε, πριν απ’ όλα, τη στρατηγικού χαρακτήρα ενότητά μας με το δεύτερο ελληνικό κράτος, το κυπριακό, και τις βαλκανικές χώρες, παράλληλα. Το όραμα του Ρήγα, μιας βαλκανικής συμμαχίας, θα πρέπει κάποτε να γίνει πραγματικότητα. Πάρα πέρα, προσβλέποντας σε μια Ευρώπη από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, θα πρέπει όχι μόνο να ενισχύσουμε τις σχέσεις μας με τη Ρωσία και την ανατολική Ευρώπη, αλλά και να παλέψουμε για τη δημιουργία μιας νέας ενωμένης Ευρώπης, με ισόρροπη παρουσία της ανατολικής και δυτικής πτέρυγάς της, που μόνη αυτή θα εξασφάλιζε και την ισότιμη συμμετοχή των Βαλκανίων και της Ελλάδας σε αυτήν.
Τρίτον, σε ό,τι αφορά στον τουρκικό επεκτατισμό, η αντιμετώπισή του περνάει τόσο από τις συμμαχίες που προαναφέραμε, όσο, κυρίως, από την ενίσχυση της παραγωγικής αυτονομίας και της αμυντικής μας ικανότητας. Η συμμαχία με το αγωνιζόμενο κουρδικό έθνος, τις κάθε είδους θρησκευτικές και εθνοτικές μειονότητες, καθώς και όσες δυνάμεις στην Τουρκία απορρίπτουν τον επεκτατικό και στρατιωτικό χαρακτήρα του κράτους, αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα για την ισορροπία και την ειρήνη στην περιοχή. Μια σταθερή ειρήνη με την Τουρκία μπορεί να εδραιωθεί μόνο εάν υπάρχει ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στα Βαλκάνια και τον μικρασιατικό χώρο και εάν η Τουρκία γίνει μια δημοκρατική χώρα, αναγνωρίζοντας τα δικαιώματα στην αυτοδιάθεση όλων των λαών και των μειονοτήτων που ζουν σε αυτή.
Τέταρτον, ο σημαντικότερος παράγων, και προϋπόθεση για τα όσα προαναφέραμε, είναι η πνευματική και πολιτική ολοκλήρωση της ταυτότητάς μας. Φτάνοντας στο απόλυτο αδιέξοδο του αλλοτριωμένου εκσυγχρονισμού και της διαρκούς φυγής προς τα έξω, είμαστε υποχρεωμένοι να συνειδητοποιήσουμε πως, μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια, που είχαμε την πολυτέλεια του ξοδέματος, σήμερα δεν μας περισσεύει ούτε μια σταγόνα αίμα, ούτε ένας άνθρωπος, ούτε μια προσπάθεια. Θα πρέπει να επιστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις, όχι «για να κόψουμε δρόμο προς μια Δύση» που πνέει τα λοίσθια, ούτε για να μεταβληθούμε στους νέους Φαναριώτες και τους υποτελείς του νεοθωμανισμού, αλλά για να κάνουμε επιτέλους πρότυπο του αναγκαίου εκσυγχρονισμού μας την ίδια τη δικιά μας παράδοση και ταυτότητα. Αυτό που έκαναν όλα τα έθνη και όλοι οι λαοί που θέλουν να είναι ελεύθεροι.

www.ardin-rixi.gr

Αυτά που μας έμειναν

του Γιάνη Βαρουφάκη

Τον Απρίλιο του 2010, πριν υπογραφεί το Μνημόνιο 1, έγραφα σε αυτές τις σελίδες: «Έχουμε εμπλακεί σε μια ατέρμονη διαπραγμάτευση που μας σέρνει όλο και κοντύτερα σε ένα Αργεντίνικο τάνγκο εντός της ευρωζώνης, με την υποχρεωτική συμμετοχή και άλλων δεινοπαθούντων χωρών (π.χ. Ισπανία, Πορτογαλία – ακόμα και Γαλλία), του οποίου η λογική κατάληξη είναι ο προαναγγελθείς θάνατος του ευρώ.» Τον Ιανουάριο του 2011, αλλά και ξανά (ως υπενθύμιση) τον Ιανουάριο που μας πέρασε, ξαναέγραφα: «Αυτή η Κρίση, αν την αφήσουμε να εξελιχθεί …, δεν θα δείξει επιείκεια σε κανέναν. Δεν θα διαχωρίσει τον φαύλο από τον χρηστό, τον Γερμανό βιομηχανικό εργάτη από τον αργόσχολο του ΟΣΕ, τον ιδιωτικό από τον δημόσιο υπάλληλο, τον έλληνα μεροκαματιάρη στον Ορχομενό από τον Πολωνό μετανάστη στο Παρίσι.»

Έως εδώ. Έχω κουραστεί, και σας έχω κουράσει, με τον μακρόσυρτο θρήνο μου για την ευρωζώνη που χάνεται (κι όχι απλώς χάνουμε) όχι λόγω ανυπέρβλητων τεχνικο-οικονομικών προβλημάτων αλλά εξ αιτίας της οργανωμένης ανοησίας των ευρωπαίων ηγετών. Όχι ότι άλλαξα γνώμη ή ότι δεν έχει σημασία η αποδόμηση της Ευρώπης. Απλά, δεν έχει νόημα πια να επανέλθω άλλη μια φορά. Ο στόχος όλων σχεδόν των άρθρων μου τα δύο αυτά χρόνια ήταν να προειδοποιήσουν ότι πρόκειται για γενικευμένη Ευρωπαϊκή Κρίση και ότι το φάρμακο-συνταγή, που ξεκίνησε ως Made for Greece, θα δηλητηρίαζε (αντί να γιατρέψει) την Ήπειρό μας συνολικά. Φτάσαμε στο σημείο που, αυτή η «εκκεντρική» άποψη, δυστυχώς έχει μετατραπεί, λόγω των εξελίξεων, σε μια απλή περιγραφή της πραγματικότητας.

Το ερώτημα τίθεται λοιπόν: Και τώρα τι κάνουμε; Εκλογές έρχονται, οι πολιτικοί ψέλνουν ο καθένας το τροπάρι του, μανιφέστα δημοσιοποιούνται και συζητιώνται. Επιτρέψτε μου σε αυτό το κλίμα να καταθέσω κι εγώ τον δικό μου δεκάλογο-μανιφέστο. Δεν έχει σκοπό να αποτελέσει ολοκληρωμένο πρόγραμμα. Στόχος του είναι να λειτουργήσει ως κάλεσμα επιστροφής σε κάποιες ατομικές και συλλογικές αξίες που αποτελούν το τελευταίο όπλο που διαθέτουμε σε αυτό το σκηνικό κατάρρευσης. Δεν θα σας μιλήσω για μεταρρυθμίσεις του δημοσίου, για κοινωνικές πολιτικές, για το ασφαλιστικό. Δεν θα το κάνω επειδή όποιος κάνει τέτοιες εξαγγελίες, την ώρα που τα ταμεία είναι απολύτως άδεια (και δεν θα γεμίσουν ό,τι και να γίνει, με οποιαδήποτε κυβέρνηση), εξαπατάται και εξαπατά. Όχι, θα φτιάξω έναν δεκάλογο που να αναφέρεται στα «μικρά», τα οποία είναι τα μόνα που μας έμειναν, σε εμάς τους «μικρούς» ανθρώπους, για να οικοδομήσουμε κάτι από τα συντρίμμια. Φτάνει όμως ο πρόλογος. Προχωρώ στον δεκάλογο χωρίς να επεξηγώ τα σημεία του.

1. Να λειτουργούμε και να συμπεριφερόμαστε όλοι, η κάθε μία και ο καθένας μας, σαν να ζούμε στο Πανοπτικόν του Jeremy Bentham. Σαν όλος ο πλανήτης να μας βλέπει ανά πάσα στιγμή στις οθόνες όλων των κινητών, όλων των τηλεοράσεων, όλων των matrix στα στάδια της γης.

2. Να ξαφνιάζονται θετικά οι ξένοι κάθε φορά που έρχονται σε επαφή μαζί μας (ως τουρίστες, επιχειρηματίες, φοιτητές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, γραφειοκράτες), κάνοντάς τους έτσι να αντρέπουν τις στερεότυπες προσδοκίες τους για εμάς.

3. Να νιώθουμε ντροπή κάθε φορά που βλέπουμε μια μεταχρονολογημένη επιταγή (είτε όταν την εισπράττουμε είτε όταν την εκδίδουμε).

4. Να νιώθουμε ντροπή που στην χώρα μας υπάρχει η έννοια των «αντικειμενικών αξιών» και τριπλή ντροπή αν συμμετάσχουμε σε αγοραπωλησία όπου δηλώνεται αυτή η «αξία» και όχι η πραγματική.

5. Να νιώθουμε ντροπή για κάθε εργαζόμενο που εργάζεται με μπλοκάκι, όσο ντροπή νιώθουμε όταν γιατρός ζητά φακελάκι (ή του προσφέρεται).

6. Κάθε φορά που νιώθουμε τέτοια ντροπή, να την δημοσιοποιούμε στο facebook και στο twitter, με ονόματα και διευθύνσεις.

7. Να διεθνοποιήσουμε τα μέτρα σύγκρισής μας: Κάθε φορά που πίνουμε καφέ, πάμε στο πανεπιστήμιο, μπαίνουμε στο λεωφορείο, ετοιμαζόμαστε να ανάψουμε τσιγάρο, να σκεφτόμαστε πως θα συμπεροφερόμασταν αν είμασταν στην Βιέννη ή στην Νέα Υόρκη – και να πράττουμε ανάλογα.

8. Να απαιτήσουμε η κοινή μας αναξιοποίητη, δημόσια περιουσία που πάει για ιδιωτικοποίηση να μην πουληθεί αλλά να δοθεί για 50 χρόνια το κάθε ακίνητο, ο ΟΣΕ ολόκληρος, για €1 το κομμάτι αλλά σε ανθρώπους με μεράκι, στην βάση του τι έχουν ήδη πετύχει στην ζωή τους, πόσα κεφάλαια θα φέρουν, του business plan που καταθέτουν.

9. Να σκεφτόμαστε συνεχώς όλοι μας πως θα κλέψουμε δουλειές, θέσεις εργασίας, όχι από τις γειτονικές χώρες αλλά από τις χώρες των δανειστών μας. Ως καταναλωτές που κατευθύνουν τις αγορές τους έξυπνα. Ως παραγωγοί που ντρέπονται να μην εξάγουν ούτε ένα κοντέινερ τον χρόνο στην Γερμανία (ή που εξάγουν ελαιόλαδο στην Ιταλία, όπου συσκευάζεται ως ιταλικό).

Στην Ελλάδα πάσχουμε από Ναπολεόντειο Σύνδρομο. Θεωρούμε ότι τα πάντα πρέπει να έρθουν από «τα πάνω», είτε πρόκειται για την κρατική επιδότηση είτε για τις μεταρρυθμίσεις που κι αυτές από «τα πάνω» τις περιμένουμε. Κι όμως. Σχεδόν τίποτα δεν πρέπει πλέον να περιμένουμε από εκεί. Εκεί «πάνω» το μόνο που υπάρχει είναι κρανίου τόπος. Μένουμε εμείς οι «μικροί» άνθρωποι εδώ στα «κάτω». Στο χέρι μας είναι οι «μεταρρυθμίσεις» που έχουμε πραγματικά ανάγκη και τις οποίες δεν χρειαζόμαστε κανέναν πολιτικό να τις εισαγάγει.

ΥΓ. Ξέρω, ξέρω. Υποσχέθηκα δεκάλογο και κατέθεσα εννέα σημεία μόνο. Το δέκατο δεν χρειάζεται, όσοι διαβάζετε αυτή την στήλη συστηματικά, να το περιλάβω επισήμως. Το γνωρίζετε καλά. Το αναφέρω για όσους «τυχερούς» με διαβάζετε για πρώτη φορά: «Να πούμε ΟΧΙ στην επόμενη δόση του Μνημονιακού δανείου, όσο δεν ακολουθείται από ένα πλάνο του πως θα ξοδευτεί το ποσό αυτό με τρόπο που να αφήνει περιθώριο αισιοδοξίας, έστω και μικρής, ότι θα μπορέσουμε να αποπληρώσουμε τόσo αυτό το ποσό όσο και τα υπόλοιπα χρέη.» (Βλ. εδώ για το επιχείρημα στα ελληνικά και εδώ για μια πιο πρόσφατη έκδοσή του στα «ξένα»).

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=15732

Η τυχοδιωκτική εξίσωση «ευρώ ίσον Μνημόνιο»

Tου Σταύρου Λυγερού

 

Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων επιθυμεί και την παραμονή στην Ευρωζώνη και τον απεγκλωβισμό από το Μνημόνιο. Μετά το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, όμως, η τρόικα δηλώνει ότι η μη εφαρμογή του Μνημονίου θα προκαλέσει παύση της χρηματοδότησης και έξοδο από την Ευρωζώνη.

Μία προκαταρκτική παρατήρηση: Το ευρώ δεν είναι θρησκεία. Το θέλουμε ως θεσμό ευημερίας που προωθεί την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Οφείλουμε να το προσεγγίζουμε ορθολογικά και όχι σαν εικόνισμα. Αναμφίβολα, η επιστροφή στη δραχμή θα είχε -τουλάχιστον για ένα χρονικό διάστημα- βαρύτατες επιπτώσεις. Από την άλλη, όμως, κανείς δεν θα ήθελε την παραμονή στο ευρώ εάν επέβαλαν ως αντίτιμο την εξαθλίωση. Τότε, ο ορθολογισμός υπαγορεύει να επιλέξουμε τη λιγότερο καταστροφική οδό.

Οι εγχώριοι και οι ξένοι που ταυτίζουν το Μνημόνιο με την παραμονή στην Ευρωζώνη λειτουργούν τυχοδιωκτικά: Πρώτον, εκμεταλλεύονται – σπαταλούν τον ευρωπαϊσμό των Ελλήνων για να προωθήσουν ιδεοληψίες και εκλογικές σκοπιμότητες. Δεύτερον, στρώνουν τον δρόμο για την έξοδο από την Ευρωζώνη. Το Μνημόνιο εκτός από κοινωνικά επώδυνο είναι και οικονομικά βλαβερό. Η εφαρμογή του πιθανότατα θα οδηγήσει τη χώρα σε κατάρρευση, η οποία αναπόφευκτα θα δημιουργήσει ανεξέλεγκτες δυναμικές.

Η Ευρωζώνη έχει δίκιο να απαιτεί δημοσιονομική εξυγίανση. Δεν έχει δίκιο, όμως, να εμμένει δογματικά σε μία συνταγή η οποία, αποδεδειγμένα πια, αντί να γιατρεύει σκοτώνει τον ασθενή. Η τρόικα ισχυρίζεται ότι η αποτυχία οφείλεται όχι στη συνταγή της, αλλά στη λάθος εφαρμογή. Η αποτυχία αυτής της πολιτικής σε Πορτογαλία και Ισπανία, όμως, αποδεικνύει ότι ο ισχυρισμός είναι διάτρητος. Γι’ αυτό και η τρόικα όχι μόνο δεν έχει καταγγείλει αυτούς που δεν εφάρμοσαν σωστά το Μνημόνιο, αλλά και, αντιθέτως, εν όψει εκλογών, παρεμβαίνει ωμά υπέρ τους. Προφανώς, βολεύεται με τα εύκολα «ναι» τους και απεχθάνεται όσους αμφισβητούν τις ιδεοληψίες της.

Για να αποτραπεί η διαφαινόμενη κατάρρευση, η Ελλάδα πρέπει να απεγκλωβισθεί από το Μνημόνιο και να διαπραγματευθεί με την Ευρωζώνη όχι απλώς τη χαλάρωση της θηλιάς, αλλά ένα εναλλακτικό πρόγραμμα ανάταξης. Πιθανότατα η τρόικα θα αρνηθεί, απειλώντας με παύση της χρηματοδότησης. Το διαπραγματευτικό όπλο της Ελλάδας είναι ότι συνιστά συστημικό κίνδυνο. Η έξοδός της όχι μόνο θα είχε τεράστιο οικονομικό κόστος, αλλά και θα προκαλούσε καταστροφικό ντόμινο.

Προϋπόθεση για να χρησιμοποιηθεί δημιουργικά και όχι τυχοδιωκτικά αυτό το όπλο, αλλά και για να αξιοποιηθούν τα ρήγματα που έχει υποστεί η νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία στην Ευρωζώνη, είναι η Ελλάδα να επεξεργασθεί ένα αξιόπιστο ρεαλιστικό εθνικό σχέδιο που θα δίνει στοχευμένα λύσεις με ιθαγένεια. Ενα σχέδιο που να συνδυάζει την ανασυγκρότηση των θεσμών, τη ριζική δημοσιονομική εξυγίανση και την εκμετάλλευση των λιμναζουσών αναπτυξιακών δυνατοτήτων.

Δυστυχώς, οι άρχουσες ελίτ συμπεριφέρονται τριτοκοσμικά. Αντί να αγωνισθούν για τη σωτηρία της κοινωνίας και του εαυτού τους, έχουν αταβιστικά καταφύγει στην ποδιά των ξένων κηδεμόνων, τους οποίους και χρησιμοποιούν για εκκαθάριση εσωτερικών λογαριασμών. Ετσι, βουλιάζουν στο αδιέξοδο και πολλαπλασιάζουν τις πιθανότητες μιας τυφλής κοινωνικής έκρηξης. Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_01/06/2012_444918