Η ΕΠΙΡΡΟΗ ΤΗΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΣ ΤΩΝ ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Το άρθρο είναι του Ιωάννη Μιχαλέτου και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Hellenic Nexus τον Ιούνιο του 2010.

Η δυναστεία των χρηματιστών και τραπεζιτών Ρότσιλντ (Rothschild) εδώ και τρεις αιώνες ασκεί μεγάλη επιρροή σε πάμπολλες οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις στον πλανήτη συμπεριλαμβανομένης της τωρινής κρίσης του ευρώ και της παράπλευρης κρίσης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Λόγω της πραγματικά ασύλληπτης περιουσίας τους και των συμμετοχών τους σε πάσης φύσεως κεφαλαιοκρατικές δραστηριότητες, η λειτουργία του Οίκου των Ρότσιλντ δομείται παραδοσιακά με εντολοδόχους, που αναλαμβάνουν -έναντι ανταλλαγμάτων- να στηρίξουν τις επιδιώξεις τους, εν είδει υπερ-εργολάβων. Παράλληλα, οι Ρότσιλν ενδιαφέρονται για την κατακύρωση στη σφαίρα των συμφερόντων τους του ορυκτού πλούτου των κρατών, με τα οποία συναλλάσσονται. Με βάση τα παραπάνω, η παρούσα έρευνα θα επικεντρωθεί στον γνωστό κερδοσκόπο Τζωρτζ Σόρος και στον ρόλο του ως εντολοδόχου των Ρότσιλντ για τα Βαλκάνια, καθώς και στις προσπάθειες τους, εδώ και δεκαετίες, να γίνουν κυρίαρχοι του φυσικού πλούτου της περιοχής, μέσω τρίτων…

Η ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΡΟΤΣΙΛΝΤ

Στα μέσα του 18ου αι., ο Moses Bauer Rothschild καταγράφεται ως ο ιδρυτής μιας από τις διασημότερες και πλουσιότερες οικογένειες όλων των εποχών. Γεννημένος το 1744 στη Φρανκφούρτη, απέκτησε το προσωνύμιο «Rothschild» -που στα Γερμανικά μεταφράζεται ως «κόκκινη ασπίδα»- και αναρριχήθηκε στο τότε χρηματοπιστωτικό σύστημα ως χρηματοδότης πριγκίπων και των μικρών κρατών που αποτελούσαν την τότε Γερμανία. Δεν αποτελεί φυσικά σύμπτωση ότι η έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά και το οικονομικό κέντρο της σημερινής Γερμανίας είναι η Φρανκφούρτη, ενώ το έμβλημα της πόλης δεν είναι παρά μια κόκκινη ασπίδα! Ο πατριάρχης των Ρότσιλντ είχε 5 υιούς, οι οποίοι σταδιακά ακολούθησαν χρηματοοικονομικές σταδιοδρομίες σε διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες και σύντομα έγιναν κυρίαρχοι των εξελίξεων εκεί. Ο Σολομών ίδρυσε την εταιρία του στη Βιέννη, ο Κάρολος στη Νάπολη, ο Νέιθαν στο Λονδίνο, ο Τζέιμς στο Παρίσι και ο Άμσελ παρέμεινε στην Φρανκφούρτη. Σήμερα ενεργοί είναι, ουσιαστικά, οι οίκοι του Λονδίνου και των Παρισίων, και διαπλέκονται, μέσω μιας πλειάδας εταιριών, με τα μεγαλύτερα επιχειρηματικά ονόματα του πλανήτη.

Ο ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ · Edmund Rothschild (1916-2009)

Ίδρυσε την εταιρία BRINCO Corporation (British Newfound land Development Corporation), η οποία ανέλαβε την εκμετάλλευση τεράστιων ορυχείων πολύτιμων μετάλλων στον Κα ναδά μεταπολεμικά, ενώ η κόρη του είναι η σύζυγος του Marcus Egius, Προέδρου της Barclays Global Financial Group και του BBC. O Edmund είναι κατ’ εξοχήν μέλος του βρετανικού κατεστημένου και έπαιξε σημαντικό ρόλο στο άνοιγμα της Ιαπωνίας στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, μέσω των δικών του τραπεζών. • Evelyn Rothschild (1931) Ο ισχυρός ανήρ της οικογένειας και κάτοχος πολλών τίτλων και προεδριών εταιριών. Αποτέλεσε μέλος ή πρόεδρος των Δ.Σ. του Economist, της παγκόσμιας αυτοκρατορίας διαμαντιών De Beers, της εταιρίας υπολογιστών IBM, της εφημερίδας Daily Telegraph, ενώ ίδρυσε την ένωση για τη μελέτη του τραπεζικού και χρηματοοικονομικού συστήματος, με έδρα τη Φρανκφούρτη. Ο Evelyn διατηρεί δεσμούς αρκετών ετών με πολιτικούς που έχουν κατ’ επανάληψη διατελέσει κύριοι σύμβουλοι πρωθυπουργών, όπως ο Peter Mandelson για τον Tony Blair, o Vernon Jordan για τον Bill Clinton, ενώ είναι επιστήθιος φίλος του Τζωρτζ Σόρος. Ο Vernon Jordan είναι και ο διευθύνων σύμβουλος στην εταιρία Lazard Freres & Co. LLC, η οποία στις αρχές Μαΐου προσκλήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση να αναλάβει χρέη συμβούλου για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και των δυσκολιών για την αποπληρωμή του χρέους… Η σύζυγος του Evelyn, γόνος της πολύ πλούσιας οικογένειας Στέιν της Νέας Υόρκης, είναι μεγάλη χρηματοδότρια της Hilary Clinton. · Nathan Philip Rothschild (1971) Ο Nathan είναι ο υιός του Jacob Rothschild και πρόεδρος ή μεγαλομέτοχος εταιριών, όπως οι RIT Capital, Atticus Capital, JNR Limited, NM Rothschild, Vanco, British Petroleum, Rio Tinto κ.ά. Πρόσφατα διαδέχθηκε στη διεύθυνση των εταιριών τον πατέρα του, ο οποίος είναι στενός φίλος του Χένρι Κίσιντζερ, με το οποίο έχουν κοινή εταιρεία πολιτικών συμβούλων.

Ο ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ · David Rene Rothschild (1942)

Ο David είναι ο επικεφαλής του χρηματοοικονομικού ομίλου ΝΜ Rothschild Group και της Τράπεζας Rothschild & Cie Banque. · Eduard Rothschild (1957) Ο Eduard είναι μεγαλομέτοχος των εταιριών του αδερφού του David, ιδιοκτήτης της εφημερίδας Liberation και της μεταλλουργικής εταιρίας Imerys, με εγκαταστάσεις σε πολλές χώρες του κόσμου.

Η ΣΧΕΣΗ ΤΖΟΡΤΖ ΣΟΡΟΣ ΚΑΙ ΡΟΤΣΙΛΝΤ

Ο Τζωρτζ Σόρος γεννήθηκε στη Βουδαπέστη το 1930 ως Georgy Schwartz και το 1936 η οικογένεια του άλλαξε το επώνυμο της σε Sorosz. Έφυγε από τη μεταπολεμική Κομμουνιστική Ουγγαρία και σπούδασε στη Μ. Βρετανία και στις ΗΠΑ, όπου σταδιακά δημιούργησε μια κολοσσιαία χρηματιστηριακή αυτοκρατορία, με εξειδίκευση στη νομισματική χειραγώγηση. Παράλληλα, είναι πασίγνωστος μέσω των ομώνυμων ιδρυμάτων του, τα οποία έχουν ανοίξει παραρτήματα στην Ανατολική Ευρώπη και, εν πολλοίς, αποτελούσαν το μακρύ χέρι της αμερικανικής πολιτικής σε αυτές τις χώρες. Η διασύνδεση του με τους Ρότσιλντ γίνεται μέσω των προσώπων που απαρτίζουν τα Δ.Σ. των εταιριών του. Ο Richard Katz, μέλος του Quantum Fund του Σόρος, είναι και επικεφαλής της Rothschild Italia S.p.A. (με έδρα το Μιλάνο) αλλά και της Τράπεζας Ν. Μ. Rothschild & Sons (με έδρα το Λονδίνο). Έτερος συνεργάτης είναι ο Nils Ο. Taube, μέλος επίσης του Quantum Fund αλλά και του St. James Place Capital, συμφερόντων Ρότσιλντ. Επιπλέον, συνεργάτης του Σόρος είναι και ο Michael Cicurel, διευθυντής της Τράπεζας Rothschild & Cie Banque.

ΤΟ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΕΩΝ

ΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

Στα μέσα του 2007 ιδρύθηκε από τον Τζ. Σόρος το European Council of Foreign Affairs (ECFR), στο οποίο είναι μέλη πολλές προσωπικότητες που διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην περιοχή τη δεκαετία του ’90, όπως οι Μάρτι Αχτισάαρι, Τζουλιάνο Ντ’Αμάτο, Γιόσκα Φίσερ, Ντομινίκ Στρος-Καν κ.ά. Ο Μάρτι Αχτισάαρι είναι ο Φινλανδός πολιτικός που έπαιξε κύριο ρόλο στη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου ως επικεφαλής των διεθνών Αρχών. Ο Στρος-Καν είναι, βεβαίως, ο πρόεδρος του ΔΝΤ, ενώ είναι αξιοσημείωτο ότι την εν λόγω θέση την κατέλαβε μερικούς μήνες μετά την ίδρυση του ECFR. Επιπλέον, θεωρείται ότι θα κατέβει ως αντίπαλος του Σαρκοζί στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2012. Ας σημειωθεί εδώ η υποστήριξη που παρείχε στην Ελλάδα ο Σαρκοζί στο θέμα της οικονομικής ενίσχυσης, αλλά και στο ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας – στάση εντελώς αντίθετη με εκείνη των ατόμων που συμμετέχουν στο «σύστημα Σόρος». Κοινό χαρακτηριστικό των συντελεστών αυτής της ομάδας είναι ο καταλυτικός ρόλος τους, κατά τη διάρκεια των εμφυλίων στη Γιουγκοσλαβία, όπως και οι αγώνες τους υπέρ του βομβαρδισμού της Σερβίας το 1999, υπέρ των Σκοπίων, υπέρ της ανεξαρτησίας του Μαυροβουνίου και υπέρ Της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Ηδη, το ECFR έχει εκδόσει ειδική έκθεση που χαρακτηρίζει την Ελλάδα και την Κύπρο ως «Δουρειους Ιππους της Ρωσίας στην Ευρώπη», ενώ έχουν αρχίσει μια διαδικασία αποδόμησης των ευρωπαϊκών ηγεσιών που προσεγγίζουν Μόσχα και Πεκίνο. Καλά τεκμηριωμένες πηγές στις ΗΠΑ και τη Γερμανία σχολιάζουν ότι ο σκοπός του ECFR είναι να υποστηρίξει -στο επίπεδο της διανόησης- πολιτικές που έχουν ως στόχο τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας», την περαιτέρω ταπείνωση της Σερβίας, τον εξοβελισμό της ρωσικής επιρροής και την τιμωρία της Ελλάδας και της Κύπρου για προηγούμενες πρωτοβουλίες τους. Προκειμένου να γίνει ευρέως αποδεκτός ο ρόλος τους, χρησιμοποιούντο επικάλυμμα του «ευρωπαϊκού κέντρου μελετών», ενώ ήδη έχουν ανοίξει παραρτήματα σε διάφορες πόλεις, όπως η Σόφια στη Βουλγαρία.. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια επανακάμψη των φαντασμάτων της δεκαετίας του ’90, τα οποία στηρίζονται σε ένα πλανητικό σύστημα οικονομοπολιτικής εξουσίας, που θεωρεί ότι οι σημερινές εξελίξεις στα Βαλκάνια δεν συμβαδίζουν με τα συμφέροντα του. Ο λόγος που εμφανίστηκε τη δεδομένη χρονική στιγμή το ECFR είναι η αποτυχία προηγούμενων σχεδίων και οργανισμών που ελέγχονταν από τον Σόρος. Η γνωστή ΜΚΟ «Παρατηρητήριο του Ελσίνκι» ουσιαστικά χρεωκόπησε το 2007, ενώ ο ρόλος του ως μηχανισμός προπαγάνδας είχε αποκαλυφθεί προ καιρού. Ο οργανισμός αυτός είχε δημιουργηθεί τη δεκαετία του 70 με έδρα τη Βιέννη και, μετά το 1989, φέρεται να έπαιξε ρόλο στην υπονόμευση κυβερνήσεων και κρατών στη Ρωσία και στις χώρες των Βαλκανίων. Πρόσχημα για τη δράση του «ΙΙαρατηρητηρίου» παρέμεναν πάντα τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ προστέθηκαν οι μειονότητες, οι μετανάστες, ο αντι-εθνικισμός και ο αντι-ρατσισμός. Τέλος, και το Open Society Foundation του Σόρος αντιμετωπίζει προβλήματα καθώς, παρόλες τις χιλιάδες υποτροφιών που δόθηκαν με σκοπό τον προσηλυτισμό νέων ταλαντούχων Βαλκανίων επιστημόνων, αρκετοί από αυτούς δεν ενστερνίστηκαν ιδέες που αντιτίθεντο στα εθνικά τους συμφέροντα, ενώ και η κυβέρνηση του Μπους δεν παρείχε ικανή κάλυψη στον Σόρος, λόγω της διαπλοκής του με διπλωμάτες που πρόσκεινται στους Δημοκρατικούς και τις σκοτεινές διαδρομές τους, σε σχέση με το οργανωμένο έγκλημα σε Κόσοβο, ΠΓΔΜ και Αλβανία. Η δε ίδρυση του ECFR συνδέεται τόσο με την επίσκεψη του Ρότσιλντ στην Αθήνα, τον Μάρτιο του 2009, όσο και με τη Διάσκεψη της Μπίλντερμπεργκ στη Βουλιαγμένη τον Μάιο του ίδιου έτους, αλλά και τη συνεπακόλουθη «ελληνική κρίση του χρέους», που εξελίσσεται σε έναν χρηματοοικονομικό πόλεμο ΗΠΑ-ΕΕ, από τον οποίο μέχρι στιγμής κερδισμένοι βγαίνουν οι «τραπεζίτες των πολέμων», όπως έχουν χαρακτηριστεί κατά το παρελθόν οι Ρότσιλντ. Από την άλλη πλευρά, λόγω της φρενήρους δραστηριότητας των Ρότσιλντ, έχει προκληθεί αντισυσπείρωση εναντίον τους και είναι πολύ πιθανόν το ερχόμενο διάστημα να υπάρξουν αποκαλύψεις και εξελίξεις, που θα στρέφονται εναντίον τους. Ο χρόνος θα δείξει τι ακριβώς θα γίνει, αλλά είναι χρήσιμο για τον αναγνώστη να το κρατήσει αυτό ως μια πολύ ισχυρή πιθανότητα. Σημειωτέον ότι όλες οι εταιρίες, οργανισμοί και πρόσωπα που δραστηριοποιούνται στα Βαλκάνια έχουν σαφέστατα στόχευση να «αλώσουν» την ελληνική αγορά είτε συμμετέχοντας σε ιδιωτικοποιήσεις κρατικών εταιριών, είτε αποκτώντας τον έλεγχο ιδιωτικών ελληνικών οργανισμών, ιδιαίτερα στον τραπεζικό και βιομηχανικό τομέα. Δεν είναι τυχαίο ότι, σε όλες τις άλλες βαλκανικές χώρες, αυτό επιτεύχθηκε ύστερα από την προσφυγή τους στο ΔΝΤ,.. Η ευθύνη των κυβερνώντων είναι ζωτικής και ιστορικής σημασίας, τόσο για τη χώρα όσο και για τους ίδιους, ως εκπροσώπους μιας πολιτικής τάξης που καταρρέει υπό το βάρος της αποτυχίας και της συσσωρευμένης διαφθοράς δεκαετιών.

Ο «ΑΞΟΝΑΣ ΕΠΙΡΡΟΗΣ» ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Εάν εξετάσουμε τις εν γένει τοποθετήσεις των εκπροσώπων που συγκροτούν τη «γραμμή Σόρος», εύκολα διαπιστώνουμε την υπεράσπιση τους στο θέμα του «Σχεδίου Ανάν», την ευνοϊκά διακείμμενη πολιτική υπέρ των Σκοπίων και -εσχάτως- τη στήριξη τους για την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ. Έχοντας ως βάση αυτές τις επιλογές, στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί ένα δίκτυο επαφών του Σόρος, το οποίο εκτείνεται σε όλα τα κύρια επίπεδα διαμόρφωσης αποφάσεων. Σε οικονομικό επίπεδο, κύριος εκφραστής των συμφερόντων Σόρος είναι η εταιρία επενδύσεων Soros Real Estate Partners. Ιδρυτικά στελέχη της εταιρίας αυτής, έπειτα από χρόνια παρουσίας σε ομίλους όπως η Goldman Sachs, η JP Morgan και η Hilton international, τοποθέτησαν μέσω του fund κεφάλαια άνω του 1 δισ. δολαρίων, σε δεκάδες έργα στην αγορά ακίνητης περιουσίας (www.capital.gr/news.asp? Details=181450). Εν συνεχεία, ίδρυσαν την Dolphin Capital, η οποία έχει ίδια κεφάλαια 884 εκατ. ευρώ, ενώ η αξία του πάγιου ενεργητικού της ξεπερνά σήμερα το 1,9 δισ. ευρώ. Σήμερα αποτελεί τη μεγαλύτερη εταιρία real estate στην αγορά Alternative Investment Market του χρηματιστηρίου του Λονδίνου. Επενδύει σε μεγάλες παραθαλάσσιες εκτάσεις σε Ανατολική Μεσόγειο και Κεντρική Αμερική, και δημιουργεί υψηλού επιπέδου τουριστικά θέρετρα. Το χαρτοφυλάκιο ακινήτων σε Ελλάδα και Κύπρο ξεπερνά τα 63.000 στρέμματα γης (www.capital.gr/Articles.asp?id=966766). Τυχαίο, αν και άξιο αναφοράς, είναι και το γεγονός ότι η σύζυγος του Κώστα Μπακογιάννη, γιου και πολιτικού συμβούλου (2006-2009) της Ντόρας Μπακογιάννη όταν η ίδια ήταν Υπουργός Εξωτερικών, είναι συγγενής α’ βαθμού μεγαλοστελέχους της Soros Estate Partners. Σε τεχνοκρατικό επίπεδο, το ελληνικό think-tank ΕΛΙΑΜΕΠ αποτελεί τον κυριότερο συνεκτικό κρίκο με τις βαλκανικές οργανώσεις του Σόρος. Ο δε πρόεδρος του είναι μέλος του ECFR, αλλά και τακτικός συνομιλητής της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, αποτελώντας ένα από τα πλέον τακτικά μέλη της Λέσχης και ξεπερνώντας σε αριθμό συμμετοχών τους περισσότερους Έλληνες πολιτικούς, συμπεριλαμβανομένων και πρωθυπουργών! Ταυτόχρονα, η σύζυγος του βρίσκεται, από το φθινόπωρο του 2009, στη θέση της Ειδικής Γραμματέως Αξιοποίησης Διεθνών Προγραμμάτων του Υπουργείου Εξωτερικών. Όπως σημείωσε ρητορικά ελληνική ηλεκτρονική εφημερίδα (www. antinews.gr/?p=32224): «Δικαιούται η γυναίκα του προέδρου ενός think-tank, που χρηματοδοτείται από το ΥΠΕΞ, να καταλαμβάνει κομβική,και πολιτική θέση μέσα στο Υπουργείο;» Είναι γνωστό ότι το ΕΛΙΑΜΕΠ λαμβάνει μια πάγια -και διόλου ευκαταφρόνητη- πίστωση από το ΥΠΕΞ εδώ και δυο δεκαετίες, ενώ η Ειδική Γραμματεία αναλαμβάνει τη διαχείριση κονδυλίων εκατ. ευρώ για διεθνή ερευνητικά προγράμματα. (www.eliamep.gr/old-site/eliameold/eliamep/www.eliamep.gr/eliamep/content/home/about_eliamep/funding/el/in dex.html) Ο ακαδημαϊκός βραχίονας των απόψεων Σάρος στην Ελλάδα εκφράζεται μέσω του South East European Studies at Oxford – SEESOX (Τμήμα Μελετών Νοτιοανατολικής Ευρώπης του Κολλεγίου St. Anthony του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης). Η εφημερίδα Το Κυπριακό Ποντίκι, σε πρόσφατο άρθρο της ανέφερε ότι «δύο καθηγητές ελληνικής καταγωγής οτο Λονδίνο, υπέρμαχοι του Σχεδίου Ανάν, οι Καλυψώ Νικολαΐδου και Όθων Ανασταοάκης της SEESOX, πρωτοστατούν στη διοργάνωση σεμιναρίου, με θέμα την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας και με κύριο ομιλητή τον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου! Το σεμινάριο προώθησης, διαφήμισης και ωραιοποίησης της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής θα λάβει χώρα μεταξύ 30 Απριλίου – 2 Μαΐου, 2010». (www.pontiki.com.cy/23/3623.html) Κατά τη διαμονή της στο Χάρβαρντ, η κ. Νικολαΐδου ανέλαβε την ίδρυση της έδρας του προγράμματος Κόκκαλη για τη ΝΑ Ευρώπη, μέσω της οποίας πήραν υποτροφία αρκετοί Βαλκάνιοι πολιτικοί, μερικοί εκ των οποίων αποτελούν σφόδρα πολέμιους της χώρας, όπως ο ΥΠΕΞ των Σκοπίων Μιλοσόφοκι και πολλοί άλλοι. Από το 1996, είναι σύμβουλος του σημερινού πρωθυπουργού για ευρωπαϊκά θέματα ενώ, παράλληλα, έχει υπάρξει και σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη. Δημοσιογραφικοί κύκλοι την αναφέρουν ως υπέρμαχο της έλευσης του ΔΝΤ στην Ελλάδα, ήδη από τον Οκτώβριο του 2009. (http://en.wikipedia.org/wiki/Kalypso__ Nicola%C3%AFdis)

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ

Οι σκοποί των Ρότσιλντ και Σόρος, σε ό,τι αφορά την ελληνική Οικονομία, αφορούν κατά βάση τον ορυκτό πλούτο της χώρας. Η έρευνα σχετικά με τις δραστηριότητες τους στις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες αποσκοπεί στο να δηλώσει το πραγματικό διακύβευμα για την Ελλάδα και τις προσωπικότητες που θα αναλάβουν -για λογαριασμό των παραπάνω- να εισέλθουν στην αγορά της χώρας και να εξαγοράσουν έναντι πινακίου φακής εταιρίες και δικαιώματα εξόρυξης. Εταιρίες παραγωγής νικελίου, τα ορυχεία βωξίτη, τα κοιτάσματα χρυσού, πετρελαίου, τα αποθέματα λιγνίτη και χρωμίτη, όπως και οι συγκεντρώσεις ουρανίου και καδμίου στη Μακεδονία αποτελούν βασικούς στόχους. Ταυτόχρονα, η εναπομείνασα βαριά βιομηχανία της χώρας είναι ο επόμενος στόχος. Σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον για εκμετάλλευση τουριστικών ζωνών, αυτό προδιαθέτει τον πλήρη αφελληνισμό της ελληνικής παραγωγής και την εξαγωγή δια παντός από την Ελλάδα ενός τεράστιου πλούτου που θα αφανίσει και τις τελευταίες πιθανότητες οικονομικής ανάτασης της χώρας. Η υποστήριξη του Σόρος και η πολιτική του ατζέντα υπέρ των Σκοπίων, αλλά και της «Μεγάλης Αλβανίας», σε συνδυασμό με την πίεση που δέχεται η Ελλάδα από την Τουρκία και την πρόσφατη εισδοχή της στον μηχανισμό του ΔΝΤ, δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, υπάρχει το ενδεχόμενο το «σύστημα Σόρος» να πλειοδοτήσει για την εκκαθάριση του πλούτου της χώρας υπέρ των δικών του συμφερόντων και των Ρότσιλντ, προς εξασφάλιση ορισμένων πρόσκαιρων υλικών ανταλλαγμάτων, τα οποία σύντομα θα αποδειχθούν η φενάκη για την ουσιαστική απώλεια της οικονομικής αυτοτέλειας της χώρας και, τελικά, της εθνικής ανεξαρτησίας. Μετά την επιτυχημένη εφαρμογή του δόγματος «Διαίρει, βασίλευε και εξαγόρασε», που εφαρμόστηκε στις βαλκανικές χώρες, έφτασε η σειρά της Ελλάδας. Και αποτελεί μεγάλη ιστορική πρόκληση να καταφέρει η χώρα να διατρέξει αυτή την Οδύσσεια, χωρίς να απωλέσει ζωτικά της συμφέροντα.

http://www.schizas.com

Ο Σόρος,, ταυτόχρονα είναι ο κύριος χρηματοδότης της μεγάλης σε κυκλοφορία αλβανικής εφημερίδας στην Πρίστινα Koha ditore και κύριος συνεργάτης του Αλβανού επιχειρηματία Ekrem Luka, που έχει σχεδόν το μονοπώλιο στην κινητή τηλεφωνία και τη βιομηχανία ζύθου στην περιοχή.
Η εταιρία Alferon έχει αγοράσει το σύμπλεγμα των μεταλλουργείων Feronikl στην περιοχή, μέσω τριών επιχειρηματιών από το Καζακστάν, με κυριότερο μέτοχο τον Alexander Mashkevic.
Ο ίδιος είχε εργαστεί ως διευθυντικό στέλεχος στην εταιρία ορυχείων ENRC (Eurasian Natural Resources Corporation), πρόεδρος της οποίας ήταν ο Johannes Sittard, παλαίμαχο στέλεχος των επιχειρήσεων των Ρότσιλντ στο Λονδίνο. Παράλληλα, είναι και το δεξί χέρι του Ινδού μεγιστάνα των μετάλλων Lakshmi Mittal, στου οποίου τις εταιρίες εμφανίζονται ως μεγαλομέτοχοι μέλη της οικογένειας των Ρότσιλντ. Εκτός από την Alferon, η εταιρία Global Steel Corporation (ιδιοκτησίας Mittal) διαθέτει και άλλη παρουσία στο Κόσοβο, μέσω της βουλγαρικής θυγατρικής της, Kremikovici, η οποία (το 2005) αγόρασε τα ορυχεία χρωμίου Lamkos στην περιοχή Vucitrn του Κοσόβου.
Η οικογένεια Mittal έχει επενδύσει μεγάλα κεφάλαια και στη Ρουμανία. Η σύνδεση τους με τους Ρότσιλντ γίνεται μέσω του Wilbur Ross (μέλος Δ.Σ εταιειών τους), ο οποίος σταδιο δρόμησε ως επενδυτικός τραπεζίτης σε τράπεζες των Ρότσιλντ, στο Λονδίνο. Η σύνδεση των δυο οικογενειών γίνεται εμφανέστερη από την κοινή τους συμμετοχή στην εταιρία Field Fresh Foods Company που εδρεύει στην Ινδία και εξάγει τρόφιμα κυρίως στην Ε.Ε.

· Μαυροβούνιο
Όπως και στην περίπτωση του Κοσόβου, η περίοδος πριν την ανεξαρτησία του (το 2006) σημαδεύτηκε από την έντονη ανάμειξη του Σόρος στη δημιουργία ΜΚΟ, όπως οι CEDEM, Helsinki Committee for Human Rights, Human Rights Action και Hominem Querum. Όλες υποστήριζαν τη διακήρυξη ανεξαρτησίας του Μαυροβουνίου, με ρητορική είτε συναφή με τα «ανθρώπινα δικαιώματα», είτε συχνά με την προοπτική οικονομικής ανάπτυξης. Τα επακόλουθα, όμως, απέδειξαν ότι πρόκειται για μια ακόμη συμφωνία καλά οργανωμένης οικονομικής επέκτασης της πλειάδας συμφερόντων που απαρτίζουν την αυτοκρατορία των Ρότσιλντ.

Ο πρώτος «επενδυτής» ήταν ο Καναδός επιχειρηματίας Salford και στέλεχος των επιχειρήσεων του Nathaniel Rothschild, που άρχισε την κατασκευή τεραστίας μαρίνας και εμπορικών τουριστικών κέντρων στο Μαυροβούνιο, αγοράζοντας τα καλύτερα παράλια σημεία της χώρας. Ταυτόχρονα, η Τράπεζα ΟΤΡ Banking Group (συμφερόντων Ρότσιλντ) εξαγόρασε την Εμπορική Τράπεζα του Μαυροβουνίου, που ήλεγχε σχεδόν το ήμισυ των καταθέσεων στη χώρα. Επιπλέον, ο Ρώσος επιχειρηματίας και συνεργάτης του Nathaniel Rothschild, Deripaska, εξαγόρασε την Εταιρία Αλουμινίου του Μαυροβουνίου και τα μεταλλεία βωξίτη, μαζί με τεράστιες εκτάσεις παράλιας γης.

· Βοσνία
Βασιζόμενος στην ίδια πλοκή, ο Σόρος χρηματοδότησε μια σειρά οργανώσεων όπως οι Helsinki Committee for Human Rights, Lex International, Press Now, Soros Media Centre, Nezavisne Novine, Alternative Television Banja Luka και Net Novinar, και ξεκίνησε ένα νέο γύρο εξαγορών εταιριών στρατηγικής σημασίας.
Η εταιρία Mittal εξαγόρασε το σύμπλεγμα μεταλλείων RZR Ljubija, που διαθέτει τεράστια αποθέματα απολήψιμου σιδήρου υψηλής περιεκτικότητας. Ταυτόχρονα, ο Ρώσος επιχειρηματίας Deripaska (μέσω της εταιρίας Stabag και χρηματοδότησης των Ρότσιλντ) αγόρασε δίκτυο αυτοκινητοδρόμων, ενώ ο επιχειρηματίας Salford, συνεργάτης των Ρότσιλντ, εξαγόρασε τη μεγαλύτερη εταιρία παραγωγής τροφίμων στη χώρα.
Η περίπτωση των Mittal έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί έχουν διεισδύσει σε πολύ μεγάλο βαθμό στη Βοσνία, εξαγοράζοντας τη βιομηχανία χάλυβα στη Ζένιτσα, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια του είδους στα Βαλκάνια.
Η ουγγρική εταιρία πετρελαιοειδών MOL, στην οποία μεγαλομέτοχοι είναι τόσο οι Ρότσιλντ όσο και ο Σόρος, εξαγόρασε τη βοσνιακή Energopetrol, η οποία έχει αγοράσει πολύ μεγάλα μερίδια στην αγορά καυσίμων σε Κόσοβο, Μαυροβούνιο, Κροατία και Ρουμανία.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, σε όλες τις χώρες των Βαλκανίων, οι εταιρίες εξαγοράστηκαν κυριολεκτικά έναντι πινακίου φακής και απέδωσαν πολύ μεγάλα κέρδη στους νέους ιδιοκτήτες τους, καθώς οι λόγοι της χαμηλής αξίας πώλησης τους ήταν πολιτικοί και όχι επιχειρηματικοί.

· Σκόπια

Στην επαρχία του Κοσόβου η ανάμειξη του Σόρος είναι έντονη, μέσω των δεκάδων ΜΚΟ που χρηματοδότησε με ποσά που ξεπερνούν τα 400 εκατ. ευρώ, από το 1991 και εντεύθεν, και προπαγάνδιζαν την εξέγερση των Αλβανών και τη συνεπακόλουθη εγκατάσταση της διεθνούς δύναμης. Επιπλέον, το Κόσοβο αποκαλείται συχνά «Κουβέιτ των Βαλκανίων», λόγω των μεγάλων ποσοτήτων χρυσού, άνθρακα, μόλυβδου, χρωμίου, αργύρου, ουρανίου και χαλκού που διαθέτει. Η ενεργοποίηση» του στην περιοχή είχε καθαρά οικονομικό ενδιαφέρον, πέρα από τις προφανείς γεωπολιτικές προεκτάσεις.
· Κόσοβο

Ηλεκτρική Ενέργεια: Εμπόρευμα ή κοινωνικό αγαθό;

Απελευθέρωση» ή εθνικοποίηση το πραγματικό δίλημμα

Τι συνιστά η παραγωγή κι ο εφοδιασμός μιας χώρας με ηλεκτρική ενέργεια; Κάλυψη μιας βασικής κοινωνικής ανάγκης, αφού κανείς σήμερα δεν μπορεί να δουλέψει και να ζήσει χωρίς ρεύμα; Ή «αφάγωτη πίτα 10 δισ. ευρώ», «χοντρό φιλέτο» για κρατικοδίαιτους «επενδυτές» και «ισχυρό μαγνήτη» για ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα;

ΦΛΩΡΑ ΠΑΠΑΔΕΔΕ*

* Πολιτικός Επιστήμονας – Οικονομολόγος ΜSc, Γραμματέας Συλλόγου
Επιστημονικού Προσωπικού ΔΕΗ

 Οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις του κεφαλαίου (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ), ξένοι και ντόπιοι επιχειρηματικοί όμιλοι, κυβερνητικοί και «αντιπολιτευόμενοι» δοσίλογοι, απαντούν φυσικά το δεύτερο. Ακριβώς αυτή την αντίληψη ονόμασαν πριν 20 χρόνια «απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας» και την υλοποιούν στη χώρα μας την τελευταία δεκαετία.
Η «απελευθέρωση» στην Ελλάδα ούτε «καθυστέρησε», ούτε «στράβωσε». Το αποδεικνύουν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και το ύψος του δημόσιου χρέους! Οι «βίαιες αλλαγές», που στον κλάδο της ηλεκτρικής ενέργειας ξεκίνησαν ήδη από το 1999, αποτέλεσαν το όχημα για μια τεράστια μεταφορά δημοσίων πόρων προς το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, που στο τέλος του «απελευθερωμένου» δρόμου των ιδιωτικοποιήσεων βρίσκεται περισσότερο κρατικοδίαιτο και παρασιτικό από ποτέ. Η παράδοση της διαχείρισης του Συστήματος Μεταφοράς στα ιδιωτικά συμφέροντα πραγματοποιήθηκε το 2001. Το Δίκτυο Μεταφοράς που χτίστηκε με τα χρήματα του ελληνικού λαού και τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων στη ΔΕΗ, παραδόθηκε στην εταιρεία ΔΕΣΜΗΕ Α.Ε. για να μπορούν να κάνουν χρήση οι ιδιώτες «επενδυτές». Μέχρι το 2010, η ΔΕΗ πλήρωσε 1,17 δισ. ευρώ  για τέλη χρήσης του Συστήματος που παραμένει «στην κυριότητά της»! Τα χρήματα αυτά, πληρωμένα από τον ελληνικό λαό, «αξιοποιήθηκαν» από το ΔΕΣΜΗΕ για επιδοτήσεις, αποζημιώσεις και λοιπές διευκολύνσεις των ιδιωτών «επενδυτών»!
Προχωρώντας στον ήδη ανοιγμένο δρόμο, το κεφάλαιο ζητά και το επόμενο βήμα: εκτός από τη διαχείριση, να τεθεί και η ιδιοκτησία των δικτύων στη διάθεση της «αγοράς», για να κερδοσκοπήσουν και να την απομυζήσουν. Στη νέα δομή των λογαριασμών αντανακλάται η μορφή που ετοιμάζεται να δώσει η «απελευθερωμένη» αγορά στη ΔΕΗ και οι χρεώσεις που θα προσθέσει στα οικιακά τιμολόγια. Κάθε εταιρεία Παραγωγής, Μεταφοράς, Διανομής και Προμήθειας θα χρεώνει τη δική της τιμή, το δικό της πάγιο και τη δική της αύξηση «ανάλογα με το κόστος λειτουργίας και συντήρησης, τις αποσβέσεις και το εύλογο κέρδος».
Το 2003, απαγορεύτηκε νομοθετικά στη ΔΕΗ να κατασκευάσει νέες μονάδες για να «ανοίξει χώρος» στους ιδιώτες. Από το 2004, σύμφωνα με τις επίσημες μελέτες του ΔΕΣΜΗΕ η χώρα βρίσκεται συνεχώς στα όρια του μπλακ-άουτ. Αυτό ήταν το «ευνοϊκό επενδυτικό κλίμα» που απαιτούσαν οι ιδιώτες «επενδυτές» για να εκβιάζουν για αυξήσεις, επιδοτήσεις, εγγυήσεις, κ.ο.κ. Όπερ και εγένετο. Την επένδυση και για τις τρεις «ιδιωτικές μονάδες» κατέβαλε στην ουσία το ελληνικό δημόσιο:
Πρώτο, η Μονάδα του Ομίλου Μυτιληναίου αδειοδοτήθηκε ως Σταθμός Συμπαραγωγής, εντάχθηκε στον αναπτυξιακό νόμο κι έλαβε αδρή κρατική επιδότηση. Αντί να ηλεκτροδοτεί το δικό της ηλεκτροβόρο εργοστάσιο (ΑτΕ, πρώην ΠΕΣΙΝΕ), αγοράζει από τη ΔΕΗ φθηνά (40,50 ευρώ/MWh) και της πουλά ακριβά στο Χρηματιστήριο Ενέργειας.
Δεύτερο, η Ενεργειακή Θεσσαλονίκης, η Μονάδα της Elpedison, κατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου από τα τότε κρατικά ΕΛΠΕ, μετά παραδόθηκε μαζί τους στο Λάτση και εν συνεχεία στην Edison.
Τρίτο, η Μονάδα της Ήρων Θερμοηλεκτρική, που πλέον ανήκει κατά 51% στη Γαλλική GdF-Suez χρηματοδοτήθηκε απευθείας από τη ΔΕΗ: από το 2003, η επιχείρηση του κυρίου Μπόμπολα νοίκιαζε τους αεριοστροβίλους της στη ΔΕΗ έναντι 445 ευρώ/MWh!!! Η ΔΕΗ τότε πουλούσε 71,27 ευρώ/MWh. Η ενοικίαση αιτιολογήθηκε ως απαραίτητη για την ευστάθεια του συστήματος. Ήταν η μονάδα που προκάλεσε το μπλακ άουτ τον Ιούλη του 2004Ÿ
Μέχρι το 2010, η ΔΕΗ δαπάνησε για αναγκαστική αγορά ρεύματος από τους παραπάνω «ανταγωνιστές» 1,82 δισ. ευρώ. Τον Ιούνιο, η κυβέρνηση που περικόπτει μισθούς και συντάξεις, αύξησε την επιδότηση των ιδιωτικών μονάδων από 35.000 σε 100.000 ευρώ ανά εγκατεστημένο μεγαβάτ κατ’ έτος. Γιατί έτσι «επενδύουν» οι ιδιώτες!!!
Πατώντας στο στρωμένο έδαφος, παλιοί και νέοι «παράγοντες της αγοράς» θέλουν τώρα και τις Μονάδες της ΔΕΗ. Δεν χρειάζεται «να βάλουν δραχμή», τις έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός και λειτουργούν με εγχώριο φθηνό καύσιμο. Πολλές παραλλαγές του ξεπουλήματος κυκλοφορούν: Πώληση του 40% των μονάδων, πώληση του 40% της παραγόμενης λιγνιτικής κι υδροηλεκτρικής ισχύος σε τιμή κόστους στους «ανταγωνιστές», κ.ο.κ. Η τρόικα και οι συνεργάτες της ετοιμάζουν συνειδητά μια ακόμα κοινωνική καταστροφή. Επενδύσεις κι εγκαταστάσεις δισεκατομμυρίων, μεγάλο τμήμα του φυσικού πλούτου της χώρας παραδίνεται στα αρπακτικά της αγοράς με ένα μόνο στόχο: να κερδοσκοπήσουν ληστεύοντας κι απαξιώνοντάς τα.

Αυξήσεις έως 110%

Στην Ελλάδα, το παραμύθι της «καλής απελευθέρωσης» που σκοτώνει τον «κρατικό μπαμπούλα» και φέρνει «οφέλη» στο λαό, ξέμεινε από «οφέλη» πριν σκοτώσει το «μπαμπούλα». Τρόικα, κυβέρνηση, «επιχειρηματίες» και λοιποί συνοδοιπόροι, αναλύουν καθημερινά ότι για μια «καλή απελευθέρωση» δεν αρκεί να διαμελιστεί η ΔΕΗ, να πωληθούν μονάδες, να χαρίζεται στους ιδιώτες παραγωγή, να τους προαγοράζει το κράτος την ισχύ, κ.ο.κ. Πρέπει να αυξηθούν και τα οικιακά τιμολόγια από 40% ως 110%! Γιατί μέχρι σήμερα, εξαιτίας «λανθασμένης κοινωνικής πολιτικής», αυξήθηκαν μόνο κατά 48%!! Ο ελληνικός λαός με το «κουρεμένο» του εισόδημα καλείται να δώσει εκτός από την περιουσία του και νέο πανωπροίκι στις «απελευθερωμένες» ορέξεις του ξένου και ντόπιου κεφαλαίου.
Δεν γνωρίζουμε πόσα εισέπραξαν οι «επενδυτές» από κίνητρα και άλλες επιδοτήσεις. Γνωρίζουμε όμως πόσα εισέπραξε το δημόσιο και πόσα πλήρωσε για την «απελευθέρωση» μέσω της ΔΕΗ. Συγκεκριμένα, την 9ετία 2001-2009, το ελληνικό δημόσιο εισέπραξε από την πώληση του 49% της ΔΕΗ κι από τα μερίσματά του συνολικά 2,3 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο, οι διάφορες μερίδες του κεφαλαίου εισέπραξαν από τη ΔΕΗ 10,4 δισ. ευρώ δημόσιου χρήματος! 10,4 δισ. ευρώ μόνο από την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και τη μερική ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ.  Δηλ. πάνω από το 3,5% του δημόσιου χρέους της χώρας ή όσο το 62% του σημερινού δημοσίου ελλείμματος! Κι ότι συνέβη στη ΔΕΗ, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι συνέβη και στον ΟΤΕ, στην Ολυμπιακή, στον ΟΣΕ και όπου αλλού «απελευθερώθηκαν» οι αγορές.
Η υπερχρέωση της χώρας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην πολιτική των απελευθερώσεων-ιδιωτικοποιήσεων που αποτελεί εδώ και 15 χρόνια μόνιμη πηγή οικονομικής αιμορραγίας και παραγωγικής υποβάθμισης. Τώρα η τρόικα και οι ντόπιοι συνεργάτες της ετοιμάζονται, στο όνομα του χρέους που δημιούργησαν, να μετατρέψουν τη χώρα σε ένα απέραντο πεδίο απροκάλυπτης κερδοσκοπίας και ξεπουλήματος.

Ο λαός φτωχαίνει

 Έπαψαν πια να μιλούν και για «οφέλη». Ο χαρακτήρας των μέτρων δεν κρύβεται, ούτε οι συνέπειές τους για το λαό. Γι’ αυτό καταφεύγουν στην τρομοκράτηση. «Ή θα δεχτούμε την απελευθέρωση, ή θα φύγουμε από την ΕΕ». Και τότε λένε, μας περιμένουν χιλιάδες σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί.
Ο λαός φτωχαίνει και το βιοτικό του επίπεδο καταποντίζεται μέσα στην ΕΕ. Το 2008 στη χώρα μας, το 37-40% των νοικοκυριών υπέφερε από ενεργειακή ένδεια (ξόδευαν το 20% του εισοδήματός τους για πετρέλαιο και ρεύμα). Τι θα γίνει μετά τα «μέτρα σταθερότητας» και τις «απελευθερώσεις»; Πόσο διαφέρουν οι συνέπειες αυτές από την επιβολή εμπάργκο;
Όμως για το κεφάλαιο αυτές είναι οι ιδανικές συνθήκες εκμετάλλευσης και κερδοσκοπίας σε βάρος μιας ολόκληρης χώρας και του λαού της. Συνιστούν πραγματική «απελευθέρωσή» του από κάθε εργατικό δικαίωμα, από κάθε κοινωνική υποχρέωση που είχε επιβάλει με την πάλη του ο λαός μας. Γιατί το ρεύμα και το νερό, ακριβώς όπως η μόρφωση και η υγεία, είναι αγαθά πρώτης ανάγκης για το σύγχρονο άνθρωπο, αλλιώς παύει να είναι σύγχρονος.

Ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων

 Θα υποταχτούν οι σύγχρονοι εργαζόμενοι σε αυτόν τον παραλογισμό; Στο ζουρλομανδύα της ΕΕ; Το συνδικαλιστικό κίνημα, οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, όλος ο ελληνικός λαός δεν έχουν κανένα λόγο να αποδεχτούν τη θηλιά που σφίγγει το λαιμό τους. Πρέπει να πρωτοστατήσουν για την ανατροπή των «απελευθερώσεων»-ιδιωτικοποιήσεων. Μόνο έτσι μπορεί να αποδεσμευτεί ο τεράστιος αυτός κοινωνικός πλούτος από τις αρπάγες των «αγορών» και να διοχετευτεί στη στήριξη του λαϊκού εισοδήματος και στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Η αποδοχή της «απελευθέρωσης» σε οποιοδήποτε βαθμό και μορφή, θα οδηγήσει για μια ακόμη φορά τους εργαζόμενους σε σίγουρη ήττα.
Υπάρχει φιλολαϊκή λύση και το συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί και οφείλει να τη διεκδικήσει σήμερα. Να αγωνιστεί για επανεθνικοποίηση του συνόλου της ηλεκτρικής ενέργειας σε μία 100% δημόσια επιχείρηση με αποκλειστικότητα σε Παραγωγή, Μεταφορά, Διανομή ηλεκτρικής ενέργειας. Μια ΔΕΗ αμιγώς κρατική που θα εγγυάται φθηνό ρεύμα για το λαό, στρατηγική στήριξη της εθνικής παραγωγής, αξιοποίηση του φυσικού πλούτου της χώρας με σεβασμό στο περιβάλλον, θέσεις εργασίας με δικαιώματα σε χιλιάδες εργαζόμενους.

www.prin.gr

Δώρο για την Κύπρο

της Κύρας Αδάμ

Η εντυπωσιακή επίσκεψη του πρωθυπουργού του Ισραήλ κ. Νετανιάχου στην Αθήνα συνοδεύθηκε από ένα άλλο ακόμα πιο εντυπωσιακό γεγονός που κοινοποιήθηκε τις ίδιες ημέρες:

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για την επίσημη ανακοίνωση εντοπισμού ενός τεράστιου κοιτάσματος φυσικού αερίου στη θαλάσσια περιοχή ανάμεσα στην Κύπρο και το Ισραήλ

ΤΟ κοίτασμα αυτό, με αποθέματα που υπολογίζονται σε 300 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα, ονομάστηκε ήδη κοίτασμα Cyprus Α από την αμερικανική εταιρεία Noble Energy που διεξάγει τις σχετικές έρευνες. Κατά τον υπουργό Εξωτερικών της Κύπρου Μάρκο Κυπριανού «τα πετρέλαια της Κύπρου είναι πετρέλαια της Ευρώπης», ενώ ο ειδήμων δρ Ηλίας Κονοφάγος δήλωσε στον κυπριακό «Φιλελεύθερο» ότι το κοίτασμα αυτό είναι «δώρο Θεού για την Κύπρο».

ΤΟ κυπριακό αυτό κοίτασμα γειτονεύει άμεσα με τα ανάλογα κοιτάσματα φυσικού αερίου που έχουν ήδη εντοπιστεί στην ίδια θαλάσσια περιοχή σε «οικόπεδα» του Ισραήλ, των οποίων η εκμετάλλευση θα αρχίσει σύντομα.

ΕΤΣΙ, λοιπόν, το ενδιαφέρον της Κύπρου για υποθαλάσσια κοιτάσματα, που ξεκίνησε από την εποχή του αείμνηστου προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου και επί υπουργίας Γιώργου Λιλλήκα, απέδωσε καρπούς.

ΤΑ γειτονικά κυπρο-ισραηλινά μεγάλα και εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην περιοχή ασφαλώς θα αλλάξουν το γεωπολιτικό και ενεργειακό ενδιαφέρον για ολόκληρη την περιοχή. Ως εκ τούτου θα εντείνουν και το ενδιαφέρον της Αγκυρας που και αυτή έχει ξεκινήσει προκαταρκτικές σεισμικές έρευνες στην Αν. Μεσόγειο ψάχνοντας για κοιτάσματα πάνω σε τμήματα της ελληνικής και της κυπριακής υφαλοκρηπίδας, γράφοντας στα παλιά παπούτσια της το Διεθνές Δίκαιο και υπολογίζοντας σωστά για την ώρα στις αναιμικές αντιδράσεις της Αθήνας, που δεν κινείται ακόμα και όταν απειλούνται κυριαρχικά δικαιώματά της στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.

ΑΝ η Λευκωσία δεν αρχίσει να κωλυσιεργεί, υπολογίζοντας για ακόμα μία φορά υπέρμετρα τον «αγγλικό παράγοντα» και τα δικά του σχέδια στην περιοχή, θα δει πολύ σύντομα τη διεθνή θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας να αναβαθμίζεται στο κυρίαρχο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής στις μέρες μας, που είναι ο ενεργειακός τομέας.

ΓΙΑ να κλείσει το ενεργειακό υπογάστριο της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο υπέρ των νόμιμων ελλαδικών και κυπριακών συμφερόντων δεν μένει παρά να τολμήσει η Αθήνα να δει πολύ προσεκτικά και να καθορίσει τα σύνορα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Ελλάδας στην Αν. Μεσόγειο με αυτά της κυπριακής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Φυσικά για να επισημοποιηθούν τα σύνορα των ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου πρέπει, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, να συμφωνήσει και το τρίτο συνορεύον μέρος, που είναι η Τουρκία.

ΑΝ μάλιστα επαληθευτούν αμερικανικές έρευνες του 2009, που θέλουν τα «χρυσοφόρα κοιτάσματα» να ξεκινούν από τα Δωδεκάνησα και να καταλήγουν νοτιοανατολικά της Κύπρου, είναι εμφανές ότι το επόμενο διάστημα θα απαιτηθεί πολύ σοβαρή διαπραγμάτευση με την Τουρκία. Μια διαπραγμάτευση, η οποία είναι εμφανές ότι θα απαιτήσει ελληνική πυγμή και ευελιξία, που για την ώρα είναι στοιχεία άγνωστα στην ελληνική διπλωματία.
enet.gr

Η «αιρετική περίπτωση» των Ελλήνων μας δίνει ελπίδα, του John Pilger

Στο άρθρο του, για την New Statesman, ο John Pilger ανατρέπει την αντίληψη που υπάρχει για την Ελλάδα ως «σκουπιδοχώρα» και βλέπει την ελπίδα να ανατέλλει μέσω της εξέγερσης των απλών Ελλήνων που αντιτάσσονται στον τρόπο σωτηρίας της χρεωκοπημένης οικονομίας, η οποία προκλήθηκε από τη φοροδιαφυγή των πλουσίων.

Η Ελλάδα είναι ο μικρόκοσμος μιας μοντέρνας πάλης των τάξεων, που σπανίως χαρακτηρίζεται ως τέτοια, γιατί απλούστατα αντικατοπτρίζει την αλήθεια.

Ενώ ο πολιτικός κόσμος της Βρετανίας προσποιείται ότι δημοκρατία είναι η προκαθορισμένη εναλλαγή του τάδε με το δείνα, η έμπνευση για όλους μας είναι η Ελλάδα. Δεν είναι αξιοπερίεργο που η Ελλάδα δεν παρουσιάζεται ως φωτεινό παράδειγμα, παρά σα μια «σκουπιδοχώρα» που δικαίως τιμωρείται για τον «παραφουσκωμένο δημόσιο τομέα» καθώς και για τη νοοτροπία της «πλαγίας οδού» (όπως αναφέρει η Observer). Η αιρετική περίπτωση της Ελλάδας μας δείχνει ότι υπάρχει πραγματική ελπίδα στην αντίσταση που πραγματοποιούν οι απλοί πολίτες της, σε αντίθεση με αυτή που επενδύθηκε σπάταλα πάνω στους πολέμαρχους του Λευκού Οίκου.

Η κρίση που οδήγησε στην «σωτηρία» της Ελλάδας, από τις Ευρωπαϊκές τράπεζες και το ΔΝΤ, είναι προϊόν ενός αποτρόπαιου οικονομικού συστήματος που και το ίδιο βρίσκεται σε κρίση. Η Ελλάδα είναι ο μικρόκοσμος μιας μοντέρνας πάλης των τάξεων που σπανίως χαρακτηρίζεται με αυτό τον όρο και δημιουργεί κύματα πανικού στον ιμπεριαλιστικό πλούτο.

Αυτό που διαφοροποιεί την Ελλάδα είναι ότι μέσα στην ιστορική της μνήμη ακόμα υπάρχει η εισβολή, η ξένη κατοχή, η προδοσία της Δύσης, η στρατιωτική δικτατορία και η λαϊκή αντίσταση. Οι απλοί άνθρωποι δεν δειλιάζουν απέναντι στη διεφθαρμένη επιχειρηματοκρατία που κυριαρχεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η δεξιά κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, που προηγήθηκε της παρούσας του Γιώργου Παπανδρέου, χαρακτηρίστηκε από τον κοινωνιολόγο Jean Ziegler ως «μια μηχανή συστηματικής λεηλασίας των πόρων της χώρας».

Επική κλοπή

Η μηχανή αυτή έχει περιβόητους φίλους. Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ διερευνά το ρόλο της Goldman Sachs και άλλων Αμερικανικών επιχειρήσεων αμοιβαίων κεφαλαίων οι οποίες πόνταραν στη χρεωκοπία της Ελλάδας, καθώς δημόσια περιουσιακά στοιχεία ξεπουλήθηκαν και 360 δισεκατομμύρια ευρώ κατατέθηκαν από πλουσίους φοροφυγάδες σε Ελβετικές Τράπεζες. Οι μεγαλύτερες Ελληνικές πλοιοκτήτριες εταιρείες μετέφεραν τις έδρες τους στο εξωτερικό. Αυτή η «αιμορραγία» κεφαλαίου συνεχίζεται με την έγκριση των Ευρωπαϊκών Κεντρικών Τραπεζών και κυβερνήσεων.

Το έλλειμμα της Ελλάδας κυμαίνεται στο 11%, ποσοστό όχι υψηλότερο από αυτό της Αμερικής. Ωστόσο, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου προσπάθησε να δανειστεί από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές, ουσιαστικά μπλοκαρίστηκε από Αμερικανικούς οίκους αξιολόγησης, οι οποίοι υποβίβασαν την Ελλάδα σε «σκουπίδι». Αυτοί οι οίκοι ήταν εκείνοι που έδιναν ΑΑΑ αξιολόγηση (δηλ. μηδέν πιστωτικός κίνδυνος – η υψηλότερη αξιολόγηση) σε χρεόγραφα ενυπόθηκων δάνειων υψηλού κινδύνου, αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, και έτσι επέσπευσαν την οικονομική κατάρρευση του 2008.

Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα ήταν κλοπή σε μία επική – αν και όχι άγνωστη – κλίμακα. Στη Βρετανία, η «σωτηρία» Τραπεζών όπως η Northern Rock και η Royal Bank of Scotland κόστισαν δισεκατομμύρια λίρες. Χάρη στον προηγούμενο πρωθυπουργό, Gordon Brown, και του πάθους του για ικανοποίηση των φιλάργυρων ενστίκτων της «Πόλης του Λονδίνου», (City of London, το κέντρο της χρηματιστηριακής αγοράς), οι δωρεές του δημοσίου χρήματος ήταν άνευ όρων και μεταξύ τους οι τραπεζίτες συνέχιζαν να διανέμουν τα «λάφυρα», τα οποία αποκαλούν μπόνους. Δοθείσας της μονόπλευρης Βρετανικής πολιτικής κουλτούρας, οι τράπεζες έχουν το ελεύθερο να κάνουν ό,τι επιθυμούν. Στην Αμερική, η κατάσταση προκαλεί μεγαλύτερη έκπληξη. Σύμφωνα με το δημοσιογράφο David DeGraw: «(καθώς οι κύριες Τράπεζες της Wall Street) που ευθύνονται για τη καταστροφή της οικονομίας όχι μόνο δεν πλήρωσαν καθόλου φόρους, παρά πήραν 33 δισεκατομμύρια ως επιστροφή φόρων».

Στην Ελλάδα, όπως στην Αμερική και την Βρετανία, οι απλοί πολίτες καλούνται τώρα να πληρώσουν τα χρέη που δημιούργησαν οι πλούσιοι και οι ισχυροί. Θέσεις εργασίας, συντάξεις και δημόσιες υπηρεσίες οδηγούνται στην κατακρεούργηση, με τους υπαίτιους στο τιμόνι. Για την Ε.Ε. και το ΔΝΤ, αυτή είναι μια ευκαιρία να «αλλάξουν την νοοτροπία» των Ελλήνων και να διαλύσουν την κοινωνική πρόνοια, ακριβώς όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα «αναδιάρθρωσαν δομικά» -επέβαλαν καθεστώς ελέγχου και φτώχιας- και άλλες χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου.

Η Ελλάδα είναι μισητή για τον ίδιο λόγο για τον οποίο η Γιουγκοσλαβία έπρεπε να καταστραφεί, με πρόσχημα την προστασία των κατοίκων του Κοσόβου. Οι περισσότεροι Έλληνες είναι δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ οι νέοι και τα σωματεία συνιστούν μια λαϊκή συμμαχία που δεν έχει καταπνιγεί – τα στρατιωτικά τανκς εναντίον του Πολυτεχνείου παραμένουν, ως πολιτικό φάντασμα. Τέτοια αντίσταση είναι ανάθεμα για τους τραπεζίτες της Κεντρικής Ευρώπης και θεωρείται εμπόδιο στην ανάγκη της Γερμανίας να επιβληθεί στις αγορές, ιδιαίτερα στην εποχή που ανέτειλε μετά την προβληματική ενοποίησή της.

Θεραπεία σοκ

Στην Βρετανία, η 30χρονη προπαγάνδα μιας ακραίας οικονομικής θεωρίας γνωστή στην αρχή ως μονεταρισμός και έπειτα ως νεοφιλελευθερισμός, ήταν τέτοια ώστε να επιτρέπει στον καινούργιο πρωθυπουργό, όπως και στον προκάτοχό του, να χαρακτηρίζει ως «δημοσιονομική ευθύνη» την επιβολή πληρωμής του χρέους – που δημιούργησαν απατεώνες – από τους απλούς πολίτες . Αυτά που δεν κατονομάζονται είναι η φτώχια και οι ταξικές διακρίσεις. Περίπου το 1/3 των παιδιών στη Βρετανία βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχιας. Στην πόλη Kentish του Λονδίνου, που κατοικείται κατά κόρον από ανθρώπους της εργατικής τάξης, το προσδόκιμο όριο ζωής για τους άντρες είναι τα 70 χρόνια. 3-4 χλμ μακριά, στο Hampstead, το προσδόκιμο είναι 80. Όταν η Ρωσία υποβλήθηκε σε παρόμοια «θεραπεία σοκ» στη δεκαετία του 90, το προσδόκιμο όριο ζωής έκανε βουτιά. Αυτή τη στιγμή, 40 εκατομμύρια άποροι Αμερικανοί – αριθμός ρεκόρ – τρέφονται με κουπόνια φαγητού της κοινωνικής πρόνοιας: με λίγα λόγια, δεν μπορούν να συντηρήσουν τον εαυτό τους.

Στον αναπτυσσόμενο κόσμο, έχει επιβληθεί εδώ και καιρό ένα σύστημα «διάγνωσης» από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ που προκαθορίζει ποιοι θα ζήσουν και ποιοι θα πεθάνουν. Κάθε φορά που το ΔΝΤ διατάζει την κατάργηση φόρων εισαγωγής/εξαγωγής και επιδοτήσεων σε τρόφιμα και καύσιμα, οι βιοπαλαιστές αγρότες συνειδητοποιούν ότι κηρύχθηκαν αναλώσιμοι. Το Παγκόσμιο Ινστιτούτο Πόρων (World Resources Institute) εκτιμά ότι η παιδική θνησιμότητα φτάνει τα 13 με 18 εκατομμύρια το χρόνο. Ο οικονομολόγος κ. Lester C. Thurow, γράφει: «αυτό δεν είναι ούτε αλληγορία ούτε παρομοίωση με πόλεμο, είναι πραγματικός πόλεμος».

Οι ίδιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν χρησιμοποιήσει φρικτά στρατιωτικά όπλα εναντίον υπανάπτυκτων χωρών, που ο κύριος πληθυσμός τους είναι παιδιά και έχουν εγκρίνει βασανιστήρια ως μέσο άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Αποτελεί φαινόμενο στρουθοκαμηλισμού ότι καμία απ’αυτές τις επιθέσεις κατά της ανθρωπότητας, στις οποίες συμμετέχει ενεργά η Βρετανία, δεν επετράπη να «διαταράξει» τις Βρετανικές εκλογές.

Ο κόσμος στους δρόμους της Αθήνας δεν ανέχεται αυτή την άρρωστη κατάσταση. Τους είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο εχθρός τους και θεωρούν ότι για μια ακόμη φορά βρίσκονται υπό ξένη κατοχή. Και για άλλη μια φορά αντιστέκονται, με θάρρος. Όταν λοιπόν ο David Cameron αποπειραθεί να κουτσουρέψει 6 δισεκατομμύρια λίρες από τις δημόσιες υπηρεσίες της Βρετανίας, θα βασιστεί στο ότι αντίδραση σαν κι αυτή της Ελλάδας δεν θα συμβεί στη Βρετανία. Θα πρέπει να τον διαψεύσουμε.

Η μετάφραση έγινε από το μέλος του μεταφραστικού project του TVXS,Μελίνα Ζήκου και η αναθεώρηση από τον M. Herzog. Για πληροφορίες συμμετοχής μπορείτε να επικοινωνήσετε στοdimitris@tvxs.gr

http://tvxs.gr/news/%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CF%80%CE%B1%CE%BD/%CE%B7-%C2%AB%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF%CF%80%CF%84%CF%89%CF%83%CE%B7%C2%BB-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AE%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%B5%CE%BB%CF%80%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-john-pilger

Η ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ

Είναι λίγο πολύ γνωστή η ιστορική συγκυρία που επέτρεψε την παραμονή στην Ελλάδα των μουσουλμάνων της Θράκης μετά το 1922. Η – λανθασμένη, όπως αποδείχθηκε – αντίληψη του Ελευθερίου Βενιζέλου για ένα «αντίβαρο» στην παραμονή των Ελλήνων της Πόλης (και στα δήθεν αυτοδιοικούμενα νησιά της Ίμβρου και της Τενέδου) προικοδότησε την περιοχή με μία μειονοτική παρουσία ουδόλως ευκαταφρόνητη, που κατά καιρούς, δυστυχώς, αποδεικνύεται μάλλον πρόβλημα παρά πλεονέκτημα. Ωστόσο τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα αν στα 80 χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι τις μέρες μας το ελληνικό κράτος αποδεικνυόταν περισσότερο ελληνικό ή, έστω, περισσότερο κράτος.

 

Είναι επίσης λίγο πολύ γνωστός ο τρόπος με τον οποίον η πολυάριθμη και εύπορη αστική τάξη των Ελλήνων της Πόλης τερμάτισε την προαιώνια παρουσία της στο διάστημα των οκτώ αυτών δεκαετιών. Ζώντας σε ένα καθεστώς ημιφασιστικό, ρατσιστικό, στρατοκρατούμενο και κάτω από μέτρα δρακόντεια έως βάρβαρα, εξεμέτρησε το ζην της, ώστε ήδη να αναφερόμαστε πια στο έσχατο απολειφάδι της. Τα μέτρα σε βάρος της ουσιαστικά δεν έπαυσαν ποτέ από την επομένη της Συνθήκης της Λωζάνης, με αποκορύφωμα το 1941 (με τον Φόρο Βαρλίκ και τα Τάγματα Εργασίας), το 1955 (με τα Σεπτεμβριανά, τυπικό δείγμα τούρκικης πολιτισμικής γραφής) και το 1964 (με τις απελάσεις χιλιάδων Ελλήνων από την Πόλη). Πρόκειται για ένα έγκλημα διαρκές και απαράγραπτο, για το οποίο έχουμε ηθική υποχρέωση – αλλά και υλικό συμφέρον – να απαιτήσουμε συγγνώμη και αποζημίωση, στον δρόμο που έδειξε η Τιτίνα Λοϊζίδου.

 

Η πορεία της μουσουλμανικής μειονότητας στην ελληνική Θράκη δεν ήταν καθόλου παράλληλη. Ακόμη και στις αυταρχικότερες περιόδους διακυβέρνησης της χώρας μας ο ελληνικός πολιτισμός πρωτίστως και η αδύναμη εξωτερική μας πολιτική δευτερευόντως απέτρεψαν αντίποινα ή εκδικητικά μέτρα κλίμακας ανάλογης των προαναφερθέντων εγκλημάτων της Τουρκίας. Αντιθέτως, τα κέρδη της γείτονος στις περιόδους ύφεσης των διμερών σχέσεων αποτελούσαν το εκάστοτε εφαλτήριο για την επόμενη περίοδο. Έτσι, η ελληνική Πολιτεία συνήργησε άλλοτε παθητικά κι άλλοτε με …ενθουσιασμό στον εκτουρκισμό και τον εκκεμαλισμό του μουσουλμανικού πληθυσμού της περιοχής, με αξιοθαύμαστη συνέπεια: Το 1930 – με την αφορμή της πρώτης ελληνοτουρκικής «φιλίας» Βενιζέλου – Ατατούρκ – παραγκώνισε ή και απέλασε από το θρακικό έδαφος τους παλαιομουσουλμάνους που αντιδρούσαν στον τουρκικό σωβινισμό (μεταξύ αυτών και ο τελευταίος Οθωμανός σεϊχουλισλάμης, ο Μουσταφά Σαμπρή Εφέντη). Προχώρησε στην νομιμοποίηση σωματείων με τον όρο «τουρκικός» στον τίτλο (και με ανοιχτά κεμαλική ιδεολογία), μια πληγή που χάσκει μέχρι και σήμερα. Επέβαλε συν τω χρόνω το λατινικό αλφάβητο αντικαθιστώντας το παραδοσιακό αραβικό, ακολουθώντας έτσι τις μεταρρυθμίσεις της Άγκυρας εντός του ελληνικού εδάφους. Προχώρησε στα Μορφωτικά πρωτόκολλα του 1951 και του 1968, αποδεχόμενη ουσιαστικά την επίσημη κηδεμονία της Τουρκίας για τον μειονοτικό πληθυσμό της Θράκης κι επιβάλλοντας την τουρκική ως επίσημη γλώσσα του. Την περίοδο μάλιστα των νατοϊκών ελληνοτουρκικών ερώτων, όχι μόνο ίδρυσε και χάρισε στην Κομοτηνή Γυμνάσιο με την επωνυμία «Τζελάλ Μπαγιάρ»* αλλά και επέβαλε την ονομασία «τουρκικά» στα τότε λειτουργούντα μειονοτικά σχολεία!  Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο και, ακόμη περισσότερο, η κυβερνητική Αλλαγή του 1981 έβαλαν ένα πρόσκαιρο φρένο στην πολιτική των μονομερών παραχωρήσεων. Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 ελήφθησαν κάποια μέτρα κι έγιναν μερικές προσπάθειες προς την σωστή κατεύθυνση για το συμμάζεμα της κατάστασης, όμως ήταν ήδη αργά. Η υποχώρηση στο πρώτο Νταβός (Ανδρέας Παπανδρέου- Τοργκούτ Οζάλ) υπογραμμίστηκε με …νόημα από τα επεισόδια του Γενάρη του 1988 στην Κομοτηνή και την περιφέρειά της. Ήταν η εποχή του «ανεξάρτητου» πολιτευτή Σαδίκ Αχμέτ, ο οποίος εξευτέλισε επανειλημμένως την ελληνική πολιτεία, λόγω και έργω. Αξέχαστη ήταν η πρόκληση που απηύθυνε μέσα στη Βουλή των Ελλήνων, όπου τεκμηρίωνε την διεκδίκηση της τουρκικής ταυτότητας για την μειονότητα της Θράκης, λέγοντας: «Όλοι οι μουσουλμάνοι στη Θράκη είναι Τούρκοι. Φέρτε μου ΕΝΑΝ που να δηλώνει ότι δεν είναι Τούρκος! Δεν υπάρχει ούτε ένας!» Και οι 299 σιγούσαν: Όντως, δεν ήταν σε θέση να επιδείξουν ούτε έναν από τις 40.000 των σλαβόφωνων Πομάκων, ούτε έναν από τις 20.000 των εγκατεστημένων και μη Τσιγγάνων! Τότε μάλιστα διαμορφώθηκε και το …αιτηματολόγιο της Άγκυρας που το περιέφεραν δεξιά κι αριστερά διάφοροι εγκάθετοί της, κυρίως υποψήφιοι πολιτευτές, ανεξαρτήτως κόμματος: Αναγνώριση της μειονότητας ως εθνικής, δηλαδή τουρκικής, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το καθεστώς της. Απόδοση της ελληνικής ιθαγένειας στους χιλιάδες τουρκογενείς που εγκατέλειψαν την Ελλάδα σε παρελθούσες δεκαετίες. Εκλογή – κι όχι διορισμός – των μουφτήδων και των διαχειριστικών επιτροπών βακουφικής περιουσίας. Ενίσχυση της μειονοτικής εκπαίδευσης, διορισμοί διδασκόντων από τις σχολικές εφορίες, επιμορφώσεις μειονοτικών δασκάλων στην Τουρκία, κατάργηση της Ειδικής Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης, εισαγωγή της διδασκαλίας της τουρκικής σε σχολεία της δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης… Με λίγα λόγια πλήρης έλεγχος της Τουρκίας στην εκπαίδευση των μουσουλμανοπαίδων και στην εν γένει ζωή της μειονότητας. Τα αιτήματα αυτά εξακολουθούν και σήμερα να υποβάλλονται ανελλιπώς, αυτούσια ή παραλλαγμένα.Στην δεκαετία που ακολούθησε πολλά άλλαξαν. Η πρόοδος σε κάποια επίπεδα είναι σημαντική, αυτό είναι αλήθεια. Κατ’ αρχήν ήδη από το 1990 ήρθησαν όλοι οι διοικητικοί περιορισμοί που ίσχυαν για τον μειονοτικό πληθυσμό, περιορισμοί που ετέθησαν ως μέτρο πίεσης για μετανάστευση και δημογραφική συμπίεσή του**. Περνώντας πλέον στο αντίθετο άκρο, υιοθετήθηκαν – επισήμως ή όχι – πολιτικές προνομιακής μεταχείρισης των μουσουλμάνων έναντι των συμπολιτών τους χριστιανών. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην ουσιαστική εισαγωγή τους στα ελληνικά Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα άνευ εξετάσεων (με την ποσόστωση του 0,5% – που είναι αλήθεια ότι έστρεψε την μειονοτική νεολαία προς το δημόσιο σχολείο) αλλά και στην υπέρ το δέον ευνοϊκή μεταχείρισή τους σε ζητήματα της καθημερινότητας: πολεοδομικών παραβάσεων, φορολογικών προστίμων, τίτλων κυριότητος ακινήτων, τροχαίων κλήσεων… Με τον αμφιλεγόμενο αυτόν τρόπο άδειασε η φαρέτρα των επίδοξων ταραχοποιών και ταυτοχρόνως διαμορφώθηκε ένα πλαίσιο για την ένταξη του μουσουλμανικού πληθυσμού στην ευρύτερη τοπική κοινωνία. Το κλίμα λοιπόν στην περιοχή είναι πια εντελώς διαφορετικό.Πέραν όμως του κλίματος, υπάρχουν και οι εθνικές πραγματικότητες που σήμερα ίσως εκδηλώνονται με τον άλφα τρόπο, αύριο ενδεχομένως με τον βήτα. Στον τομέα αυτόν, και παρά την εργώδη προσπάθεια του ιδιωτικού τομέα, τα αποτελέσματα είναι μεν σημαντικά αλλά όχι αρκετά. Ο εκτουρκισμός των Πομάκων και των Ρωμά (Τσιγγάνων) έχει μεν επιβραδυνθεί αλλά δεν έπαυσε. Οι γλώσσες τους, η Πομακική και η Ρωμανί, δεν ακούγονται ούτε στην Εκπαίδευση αλλά ούτε και σε άλλους χώρους της δημόσιας ζωής. Η ίδια η ταυτότητα των μη τουρκογενών μειονοτικών αμφισβητείται από τον μηχανισμό του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής και κάθε απλή μνεία της, έστω, αντιμετωπίζεται ως «απόπειρα διάσπασης της Τουρκικής Μειονότητας». Είναι αναμφίβολα η αχίλλειος πτέρνα της τουρκικής πολιτικής στη Θράκη και δυστυχώς την κρατική αβελτηρία (ή εσκεμμένη απουσία;) δεν μπορεί να την καλύψει ούτε η υπερδραστηριοποίηση κάποιων πολιτιστικών συλλόγων ούτε η αυτοσυνειδησία μερικών μειονοτικών που θέτουν τον εαυτό τους ηρωικά στο μάτι του κυκλώνα. Όσο για τον τουρκογενή πληθυσμό, εκεί η δουλειά που έπρεπε να γίνει ήταν ιδεολογική: Έπρεπε να γίνει ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα ναι μεν προσφέρει όλα όσα υποχρεούται κι ακόμη περισσότερα αλλά απαιτεί τη στοιχειώδη νομιμοφροσύνη όλων στο δημοκρατικό πολίτευμα. Δεν μπορεί να διακηρύττεται μέσα στην ελληνική Επικράτεια από άτομα και συλλογικούς φορείς ο κεμαλικός ρατσισμός και να υμνείται ο σφαγέας των προγόνων μας, τη στιγμή μάλιστα που γίνεται διεθνώς αγώνας για την περιθωριοποίηση τέτοιων απόψεων. Δυστυχώς όμως μία τέτοια πολιτική αντίληψη δεν είναι ακόμη εδραία ούτε και στο εσωτερικό του πλειονοτικού πληθυσμού, εντός κι εκτός Θράκης (βλ. κατάθεση στεφάνου στο μαυσωλείο του Κεμάλ). Ένας άλλος παράγοντας με μακροπρόθεσμα ολέθριες, κατά τη γνώμη μας, συνέπειες είναι το ευρωχρηματοδοτούμενο πρόγραμμα του «Δικτύου Δήμων Ανατολικής και Δυτικής Θράκης». Μπορεί αυτή τη στιγμή κάποιοι δήμαρχοι να κάνουν πληρωμένα ταξιδάκια και φιγούρα στα επαρχιώτικα ΜΜΕ, καταναλώνοντας με βουλιμία τα ευρώ των Βρυξελλών, όμως η νομιμοποιημένη παρουσία της κεμαλικής Τουρκίας – πολιτική, πολιτιστική, οικονομική, κτλ – ρίχνει ρίζες και θα πληρωθεί κάποια μέρα ακριβά (και τότε ίσως να μην βρίσκεται στο προσκήνιο ο προαγωγός της και η πανταχού παρούσα βουλγαροαμερικάνα μάνα του ώστε να τους ζητηθούν ευθύνες). Στο κάτω κάτω όταν ως Ελλάς μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση άλλες παρέες φανταζόμασταν στο πλευρό μας… Τέλος, υπάρχουν και οι οικονομικές πραγματικότητες στην περιοχή που παίζουν σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις. Η παραδοσιακά αγροτική Θράκη – και η μειονοτική της συνιστώσα – έχει μπροστά της δύσκολες μέρες. Τα περισσότερα από τα ευρωπαϊκά κονδύλια που επενδύθηκαν αφορούσαν την εκβιομηχάνιση του τόπου αλλά το αποτέλεσμα είναι φτωχό (για να το διατυπώσουμε κομψά). Τα δισεκατομμύρια που δόθηκαν στην περιοχή τόνωσαν μεν την τάξη των βιομηχάνων και τους κομματικούς φίλους, διέξοδο όμως από τον φθίνοντα πρωτογενή τομέα δεν έδωσαν. Η αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, η αντικαπνική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης – χιλιάδες μειονοτικές οικογένειες ζουν από την καπνοκαλλιέργεια – και το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των παραγωγών συνθέτουν μία εικόνα που ελάχιστη αισιοδοξία επιτρέπει για το μέλλον. Στα ανωτέρω ας προστεθεί και ο κίνδυνος που συνιστούν για την περιοχή οι επί θύραις χρυσοθηρικές επενδύσεις, που απειλούν να μετατρέψουν σε σύντομο διάστημα τη θρακική ύπαιθρο σε κρανίου τόπο. Οι δρόμοι της μετανάστευσης προς Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, κτλ ξανανοίξανε, για (νεοπρόσφυγες, κυρίως) χριστιανούς και μουσουλμάνους, παρότι ειδικά για τους τελευταίους προέκυψε μία πολλά υποσχόμενη επαγγελματική διέξοδος: Η εισαγωγή από την Τουρκία της φθηνής της παραγωγής, χιλιάδων βιομηχανικών προϊόντων που κατέκλυσαν ήδη την ελληνική αγορά, επιδεινώνοντας δραματικά το εμπορικό ισοζύγιο σε βάρος της χώρας μας.Κλείνοντας τη σύντομη αυτή σκιαγράφηση του ζητήματος, ανακεφαλαιώνουμε τις βασικές μας θέσεις: Η υποχωρητική μέχρις παρεξηγήσεως ελληνική πολιτική επέτρεψε στην Τουρκία να εδραιωθεί στη Θράκη και να αμφισβητεί επί του πρακτέου την κυριαρχία της. Η σημερινή πολιτική των παροχών και της ισοπολιτείας από μόνη της δεν αρκεί για να ανατρέψει τις πραγματικότητες στη Θράκη. Η πλειονότητα έχει χρέος να αναγνωρίσει την πολιτισμική ιδιαιτερότητα Πομάκων και Τσιγγάνων αλλά και να καταδικάσει τον κεμαλισμό ως κλασική φασιστική ιδεολογία και πράξη. Οι δυσοίωνες οικονομικές προοπτικές μπορεί να μην αφίστανται εκείνων της υπόλοιπης χώρας, όμως οι ιδιαιτερότητες της περιοχής επιβάλλουν μία αυξημένη ευαισθησία και διόρθωση της μέχρι τούδε πορείας.

 

 

Καραΐσκος Κώστας, Κομοτηνή

 διευθυντής του «Αντιφωνητή»

 

 

* Προς τιμήν του τότε Προέδρου της Τουρκίας και πρώην …εγκληματία πολέμου σε βάρος του Ελληνισμού της Ιωνίας (!) – και προς δόξαν της νατοϊκού τύπου εθνικοφροσύνης της Φρειδερίκης

 

** Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι ναι μεν η Ελλάδα καταστρατηγούσε τις έννοιες της ισονομίας και της ισοπολιτείας, όμως για μια δίκαιη εκτίμηση του φαινομένου δεν πρέπει να ξεχνάμε το ιστορικό πλαίσιο της εποχής. Να μην ξεχνάμε, επί παραδείγματι, πότε απέκτησαν πλήρη δικαιώματα οι αριστεροί Έλληνες, παρά την πλήρη επικράτηση της Δεξιάς στον Εμφύλιο ήδη από το 1949. Ήταν δυνατόν να αντιμετωπισθούν καλύτερα αλλόθρησκοι κι αλλόφυλοι που συχνά πυκνά έδιναν κι αφορμές για υποψίες ότι λειτουργούν ως Πέμπτη Φάλαγγα μιας εχθρικής χώρας;

 http://www.antifonitis.gr/parekliseis/greece/8.htm

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΑΚΗ: Πολιτική για τα πανηγύρια

    Στην ελληνική Θράκη εδώ και μερικά χρόνια παίζεται ένα άθλιο παιχνίδι από πλευράς των τουρκοφρόνων τής μειονότητας σε βάρος των υπολοίπων μουσουλμάνων συντοπιτών μας και σχεδόν τίποτε δεν ακούγεται παραέξω. Είναι η προσπάθεια εκτουρκισμού των πομάκικων και τσιγγάνικων εθίμων, προκειμένου να επιβληθεί ένα ενιαίο πολιτισμικό πρόσωπο της «τουρκομουσουλμανικής μειονότητας».

   Ήταν πριν επτά χρόνια που η άτυπη μειονοτική «Συμβουλευτική Επιτροπή» ανακοίνωνε με περισσό θράσσος την απόφαση για δημιουργία τουρκικής κουλτούρας (!) στον μειονοτικό πληθυσμό και ονομάζοντας έναν έναν όλους τους θεσμούς που είχε στοχεύσει. Επρόκειτο κυρίως για τα δύο πομάκικα πανηγύρια της ορεινής Ροδόπης, του «Χίλια» (στα όρια των νομών Έβρου και Ροδόπης) και του Αλάνατ ή Αλάν Τεπέ (στη θέση Ακρίτας της Ροδόπης).

   Τα δύο αυτά πανηγύρια διοργανώνονταν κάθε Αύγουστο ως ζωοπανηγύρεις και παράλληλα γίνονταν και παλαιστικοί αγώνες οι οποίοι κι αποτελούσαν πόλο έλξης για τον πληθυσμό της περιοχής. Επρόκειτο για γεγονότα τοπικής σημασίας μέχρι που τα ανακάλυψε το τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής.

Πομάκοι; Ποιοι Πομάκοι;

   Έτσι, το 1998 άρχισαν τα όργανα: Ο Πομάκος Μεμέτ Χατίπ, κληρονομικώ δικαιώματι «αγάς» (δηλ. τελετάρχης) του πανηγυριού του Αλάν Τεπέ, παραμερίστηκε από τους μηχανισμούς της Άγκυρας γιατί δεν συμφωνούσε με την αλλαγή του χαρακτήρα του εθίμου. Το πανηγύρι που προσπάθησε να οργανώσει σε παραπλήσιο χώρο εμποδίστηκε παντί τρόπω από τον τοπικό κοινοτάρχη Μουσταφά Χατζηγιακούπ (πολιτικό συνεργάτη και φίλο του τότε νομάρχη Ροδόπης Στ. Σταυρόπουλου) και από τις …ελληνικές υπηρεσίες (δασαρχείο). Αντιθέτως, το πανηγύρι που οργάνωσαν οι τουρκόφρονες, τόσο στη θέση «Ακρίτας» όσο και στο ύψωμα «Χίλια», έτυχε της πλήρους νομιμοποίησης από όλες τις τοπικές Αρχές: Νομάρχες, δήμαρχοι, βουλευτές, σύμβουλοι, πρόεδροι σωματείων και οργανώσεων, τίμησαν με την παρουσία τους – και τις χρηματοδοτήσεις τους, παρακαλώ – έναν θεσμό που όλο και …τούρκευε. Προφανώς ο τότε διευθυντής του θρακικού γραφείου του Υπουργείου Εξωτερικών είχε την δική του, ιδιόμορφη ας την χαρακτηρίσουμε, αντίληψη για τα πράγματα…

   Συν τω χρόνω η προπαγάνδα ξεπέρασε κάθε όριο. Ήδη την επόμενη χρονιά όλα τα πανώ στον χώρο ήταν γραμμένα μόνο στα τουρκικά (αργότερα αναγκάστηκαν να προσθέσουν και λίγα ελληνικά) και στο κεντρικότερο εξ αυτών δέσποζε μια ρήση του …Κεμάλ Ατατούρκ περί αθλητισμού, οι ομιλίες γίνονταν όλες στα τουρκικά, οι στολές των παλαιστών φερμένες από την Τουρκία, τα τραγούδια όλα τούρκικα, τούρκικες σημαίες αναρτημένες, μόνιμη παρουσία του επισήμως προσκαλούμενου «αγά» του πανηγυριού της …Αδριανούπολης, μηνύματα από το Υπουργείο Πολιτισμού της Τουρκίας και τον Τούρκο πρέσβη στην Αθήνα, χορευτικά συγκροτήματα του τουρκικού Υπουργείου Πολιτισμού, παρούσα ενίοτε και η τουρκική τηλεόραση TRT…

   Ένα σημείο άξιο προσοχής ήταν οι παλαιστές: Τούρκοι εξ Ανατολών και μουσουλμάνοι της Βουλγαρίας έδεναν με το μήνυμα που ήθελαν να περάσουν οι διοργανωτές: «Δεν έχουν θέση στην «παλαίστρα» όλοι όσοι δεν υπηρετούν τον τουρκικό πολιτισμό» (εφημερίδα Gundem, 21-8-2001). Το πρόβλημα ήταν οι Έλληνες, οι οποίοι είχαν και το κακό συνήθειο να κερδίζουν και κάμποσους αγώνες. Έτσι, από το 2000 μεθοδεύεται κάθε χρόνο η εξωπέταξή τους από τους αγώνες: Τη μια φορά δεν αποζημιώθηκαν για τα έξοδά τους, την άλλη τους ανακοινώθηκε ο αποκλεισμός τους επειδή δεν δηλώσανε εγκαίρως συμμετοχή… Ήταν σαφές ότι ήθελαν να τους βγάλουν έξω από την διοργάνωση, αν και το 2001 κατάφεραν το αντίθετο: Τούρκοι και Έλληνες παλαιστές, παλιοί γνώριμοι μεταξύ τους, αποχώρησαν από την κεντρική παλαίστρα εις ένδειξη διαμαρτυρίας για τις μεθοδεύσεις των οργανωτών (1) και πάλαιψαν σε παρακείμενη αλάνα, όπου τους ακολούθησε και η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου!

Ούτε Ελληνικό, ούτε Κράτος

      Ποια ήταν η στάση των ελληνικών Αρχών έναντι όλου αυτού του αίσχους; Αυτή της παροιμίας με τις ροχάλες και τις ψιχάλες. Απολάμβαναν όλο αυτό το κεμαλικό υπερθέαμα καθήμενοι δίπλα στους ψευδομουφτήδες, στους προέδρους των παράνομων σωματείων, στους εκπροσώπους του πιο ακραιφνούς σωβινισμού, χωρίς να τολμούν να αρθρώσουν ούτε λέξη. Μία φορά μονάχα ο τότε νομάρχης Έβρου Γ. Ντόλιος έκανε μία παρατήρηση για την παντελή απουσία της ελληνικής γλώσσας κι άλλη μία φορά κάτι πήγε να υπαινιχθεί ο τότε νομάρχης Ροδόπης Στ. Σταυρόπουλος για «συμμετοχή και του ντόπιου πολιτισμού» στα δρώμενα. Αυτό ήταν. Κατά τ’ άλλα δεν έδειχναν διόλου ενοχλημένοι από τούτη την ασύλληπτη παραποίηση (2) ενός τοπικού θεσμού που προσεταιρίζονταν η Άγκυρα μέσα στην ελληνική Θράκη. Ούτως ή άλλως η χριστιανική πλειοψηφία είτε αγνοούσε παντελώς το ζήτημα είτε καθησυχάζονταν με τα προσεγγιστικά και πολυπολιτισμικά παραμύθια της εξουσίας. Μόνη φωνή εναντίωσης σε τούτη την ετήσια ελληνική ξεφτίλα ήταν ο δεκαπενθήμερος «Αντιφωνητής» της Κομοτηνής, φωνή βοώσα εν τη εκσυγχρονιστική ερήμω…

   Δεν είχαμε όμως ακόμα πιάσει πάτο. Όταν οι άλλοι είδαν ότι παίζουν μόνοι τους, αποθρασύνθηκαν. Άρχισαν λοιπόν να διαρρέουν ότι τα πανηγύρια – ειδικά αυτό στο «Χίλια» – γίνεται σε υπόμνηση της …οθωμανικής κατάκτησης της Θράκης! Τό έγραψε πρώτα η τουρκόφωνη εφημερίδα «Γκιουντέμ» (7-7-1999) και το επανέλαβε σαφέστερα κι εκτενέστερα η ίδια φυλλάδα στις 4-6-2002. Έγραφε τότε η θεωρούμενη «φωνή της Άγκυρας» στη Θράκη: «…πραγματικός σκοπός των πανηγυριών είναι ο εορτασμός της επετείου της κατάκτησης της Δυτικής Θράκης». Ανέφερε μάλιστα ότι παλιότερα ο ίδιος εορτασμός γίνονταν λίγο βορειότερα, στη θέση «Κοτζά Γιαϊλά», αφ’ ότου όμως αυτή βρέθηκε σε βουλγαρική επικράτεια (από το 1920), ο εορτασμός μεταφέρθηκε πέντε χιλιόμετρα νοτιοανατολικά, στη σημερινή θέση «Χίλια». Και πάλι μόνο ο «Αντιφωνητής» το επεσήμανε, χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός υπευθύνου: Δυο μήνες μετά πήγαν πάλι όλοι να τιμήσουν την εν λόγω «εκδήλωση», αυτή τη φορά και με μια υψηλή παρουσία (στο Αλάν Τεπέ), σκέτη τραγωδία: ο τότε υφυπουργός Εσωτερικών Σταύρος Μπένος παραβρέθηκε, απηύθυνε τον λόγο ξεκινώντας με «καλημέρα» στα τουρκικά, αναφέρθηκε στις «δύο κοινότητες» της Θράκης (!) και ξεφούρνισε και μία αχαρακτήριστη «ιδέα», για «συνδιοργάνωση του πανηγυριού από το ελληνικό και το τουρκικό Υπουργείο Πολιτισμού»!

Τέλος καλό;

   Κι αφού κι αυτό το αντέξαμε, ήρθε η φετινή χρονιά που κάτι δείχνει ν’ αλλάζει. Την αφορμή την έδωσε η άλλη πλευρά με τον εκτραχηλισμό της: Λίγο πριν την διοργάνωση των φετινών πανηγυριών, οι αξιότιμοι οργανωτές στην πρόσκληση που απηύθυναν θεώρησαν καλό να συμπεριλάβουν όλες τις προκλήσεις που σκέφτηκαν. Διαβάζουμε: «Η παραδοσιακού τύπου πάλη και τα πολιτιστικά δρώμενα του Σέτσεκ (ΣτΜ: δηλ. του «Χίλια») πού ξεκίνημα του θεωρείται η χρονολογία της άλωσης του Διδυμοτείχου το 1361, έφτασαν να γίνονται και στις μέρες μας, μεταφερόμενα από γενιά σε γενιά...» Και παρακάτω για τον «φίλαθλο τουρκικό λαό» και την «αποφασιστικότητά του να μεταφέρει εκτός πατρίδας την ισχύ της πολιτισμικής του δυναμικότητας». Κάπου εδώ ήταν φαίνεται τα όρια της υποχωρητικότητας κάποιων αρμοδίων. Στη φετινή διοργάνωση παρέστησαν ελάχιστοι χριστιανοί επίσημοι: ο υφυπουργός Οικονομικών Απ. Φωτιάδης, οι βουλευτές Έβρου Νικολαΐδης και Λυμπερακίδης κι ο νομάρχης Ροδόπης Α. Γιαννακίδης (βραβεύθηκε κιόλας!). Δεν δόθηκε βίζα στο χορευτικό συγκρότημα του Υπουργείου Πολιτισμού της Τουρκίας να έρθει, ούτε και στους Τούρκους παλαιστές, κάτι που μάλλον αιφνιδίασε την άλλη πλευρά… Παρέστησαν βέβαια ο δήμαρχος της …Αδριανούπολης, ο (Τούρκος εκ Βουλγαρίας) δήμαρχος του Ρούεν, ο Τούρκος Πρόξενος στην Κομοτηνή…

   Να ελπίσουμε ότι κάτι σαν αυτοσεβασμός άρχισε να γεννιέται σε μερικούς ιθύνοντες, έστω και μετά από χρόνια;

 

Κώστας Καραΐσκος,

διευθυντής του «Αντιφωνητή»

 

Σημειώσεις

(1) Πρόκειται τυπικά για τον Μειονοτικό Εκπολιτιστικό και Μορφωτικό Σύλλογο «Χίλια», όπου λύνει και δένει κάποιος Χασάν Μπεκήρουστα. Να σημειωθεί ότι κάθε χρόνο τα έσοδα του πανηγυριού, τα οποία υπολογίζονται σε 15 περίπου εκατομμύρια δρχ, εισπράττονται με …αθεώρητες αποδείξεις! Εφέτος μάλιστα τούτη η αρπαχτή έγινε παρόντος και του …υφυπουργού Οικονομικών, Απ. Φωτιάδη!

(2) Αξίζει μνείας το γεγονός ότι η περιοχή του «Χίλια» κατοικείται από Αλεβίτες μουσουλμάνους, οι οποίοι δεν είχαν ποτέ ιδιαίτερες σχέσεις με την σουνιτική πλειοψηφία της Θράκης

http://www.antifonitis.gr/parekliseis/greece/18.htm

Δεξιοί αντιεξουσιαστές και αθλητικά παπούτσια

 

«…νέα ευνοϊκή ρύθμιση των βεβαιωμένων χρεών των εργοδοτών προς τα ασφαλιστικά Ταμεία, με εκπτώσεις έως 80%…»

 

 Ω! διαφωνίες εσωκυβερνητικές υπουργών κι εκείνο το «δεν πρέπει να κουνάμε το δάχτυλο στους εργαζόμενους γιατί αυτοί θα μας επιστρέψουν τα πέντε» του συντρόφου υπουργού κ. Ρέππα στον οποίο έτυχε εκείνη τη στιγμή που τα ξεστόμιζε να βρίσκεται μπροστά και τηλεοπτικός φακός παίρνοντάς του ένα μεγαλοπρεπές αμερικάνικο πλάνο που λέμε κινηματογραφιστί. Θυμηθήκαμε το παλιό καλό πασόκ που προσφάτως ο πρωθυπουργός (επίσης) μας θύμισε με το «είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία». Πριν μερικά κυριακάτικα «Βήματα» η Τίνα Μπιρμπίλη καλοκαιριάτικα δήλωσε ότι «είναι μια αριστερή που ψηφίζει πασόκ» και πως «δεν είναι μέσα στο σύστημα». Ω! τις ηρωικές παρεμβάσεις στο ασφαλιστικό προς τον σύντροφο Λοβέρδο μυριάδων συντρόφων βουλευτών -όλες έγιναν ευχαρίστως δεκτές. Το Αλβανικό μας έπος ζωντάνεψε με τη συντρόφισσα Βάσω Παπανδρέου να καταλαμβάνει άπαρτα οχυρά μαζί με 15 συντρόφους βουλευτές για τα δισεκ. € που χάθηκαν και συνεχίζουν να χάνονται στις ιερές προμήθειες των νοσοκομείων και…πάνω απ’ όλα ο σ. Καστανίδης να σώζει την τιμή του λαού ζητώντας με μπρίο (έπειτα … καταλάγιασε) εκλογές για «δημοκρατική νομιμοποίηση»…

 

Οι οθόνες γέμισαν πόνο και δάκρυ από δεξιούς συντρόφους του πασόκ για το επώδυνο των μέτρων. Μου ήρθε στο νου το κλάμα της Ναργκίς-«Το χώμα βάφτηκε με αίμα»- των παιδικών μου χρόνων σε δροσερά καλοκαιρινά σινεμά, τον απαραίτητο πασατέμπο, χάρτινες σαΐτες (όπως αυτές των συντρόφων, καλή ώρα…) ακροβατούσαν πάνω από τα κεφάλια μας κατά τη διάρκεια της ταινίας. Τι Θέαμα…

 Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο πέρασε, άφησε πίσω του όλα τα κλάματα, τις ανταρσίες των δεξιών συντρόφων του πασόκ, τα αθλητικά αντισυστημικά παπούτσια της σ. Μπιρμπίλη, τις μούντζες του σ. Ρέππα, τα γιούρια της σ. Βάσως και τις κραυγές νομιμοποίησης του σ. Καστανίδη.

 Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο πέρασε. Ο σκοπός ήταν να περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω από τα εργασιακά δικαιώματα, επιμελώς προτού ληφθούν υπόψη οι ζημιές 1) του σκανδάλου των ομολόγων, 2) τα χρωστούμενα 8,5 δις των εταιρειών προ το ΙΚΑ, 3) τα χρωστούμενα 7,5 δις του Δημοσίου προς το ΙΚΑ. Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο πέρασε 4) χωρίς να επιχειρηθεί, να καταγραφεί έστω στοιχειωδώς η καταλήστευση δισεκατ.€ των υπερτιμολογήσεων και υπερπρομηθειών στην Υγεία….

 Σκοπός, στόχος, επιθυμία είναι η κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, κι οι δεξιοί σύντροφοι του πασόκ με έναν σκασμό αντιεξουσιασμών, πόνου και οδυρμών το πέρασαν λίαν ατσουμπάλως. Καμία περισπούδαστη λεκτική κομψότητα (ούτε καν η Παγκάλειος) δεν μπόρεσε να κρύψει την στυγνότητα της πράξης.

 Έκρυψαν επιμελώς ότι «το σχετικό σκάνδαλο των ημερών είναι η ψήφιση της καθιερωμένης τροπολογίας της τελευταίας στιγμής: νέα ευνοϊκή ρύθμιση των βεβαιωμένων χρεών των εργοδοτών προς τα ασφαλιστικά Ταμεία, με εκπτώσεις έως 80%! Δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις ή “αποκλειστικές πηγές” για να καταλάβουμε πως η κυβέρνηση και το ΔΝΤ ακολουθούν τη νεοφιλελεύθερη, σκληρά ταξική γραμμή κατάργησης όποιου αναδιανεμητικού ασφαλιστικού συστήματος έχει απομείνει στη χώρα. Κατά σύμπτωση, την περασμένη Κυριακή ο Στ. Μάνος στην “Καθημερινή” εισηγείται τη διατήρηση ενός κρατικού “επιδόματος” στη ηλικία των 65, την κατάργηση κάθε ιδέας “αναλογικής σύνταξης” και προφανώς την οριστική -και διά νόμου- απαλλαγή των εργοδοτών και των εργαζομένων από κάθε υποχρέωση καταβολής ασφαλιστικών εισφορών. ‘Οποιος μπορεί, δηλαδή, να πηγαίνει στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Το δημόσιο σύστημα, Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ και τρόικα το αποτέλειωσαν….» (Ιός 17/7/2010, οι υπογραμμίσει δικές μου)

 …και
«Πρόκειται για την ομολογία αυτού που χρόνια υποστηρίζουν τα συνδικάτα και η αριστερά. ‘Οτι, δηλαδή, το πρόβλημα της κοινωνικής ασφάλισης ήταν και είναι ουσιαστικά ζήτημα χρηματοδότησης: η αγορά εργασίας αφέθηκε χωρίς ελεγκτικούς μηχανισμούς και πολλαπλασιάστηκε εσκεμμένα η μαζική ανασφάλιστη εργασία και η εισφοροκλοπή. Οι εργοδότες έκαναν πάρτι κλέβοντας τα χρήματα των εργαζομένων με την άδεια των κυβερνήσεων και των κρατικών αρχών, εκμεταλλευόμενοι βεβαίως και την αφασία της δικαιοσύνης και ορισμένων πουλημένων ή ανίκανων συντεχνιών. Πολλά χρόνια τώρα οι κυβερνήσεις συνειδητά κάνουν τον τροχονόμο στην εισφοροκλοπή, καταρρίπτοντας σήμερα το ευρωπαϊκό ρεκόρ με 33% (δηλαδή, στατιστικά, ένα στα τρία αφεντικά κλέβει)» (Ιός 17/7/2010, οι υπογραμμίσει δικές μου).

 Ξέχασαν επιμελώς οι δεξιοί σύντροφοι του πασόκ ότι «Ο λόγος της συμμετοχής του κρατικού προϋπολογισμού στη χρηματοδότηση του συστήματος (αλλά και η εγγυητική λειτουργία του κράτους για την καταβολή των προβλεπόμενων παροχών) στηρίζεται στην υποχρεωτικότητα της κοινωνικής ασφάλισης: κανείς πολίτης δεν έχει το δικαίωμα η την ευχέρεια να ζητήσει την εξαίρεσή του από την υπαγωγή του στην κοινωνική ασφάλιση»

 Ξέχασαν επιμελώς οι δεξιοί σύντροφοι του πασόκ ότι «Η τριμερής χρηματοδότηση του δημόσιου συνταξιοδοτικού συστήματος δεν αποτελεί ελληνική έμπνευση ή επιλογή. Αποτελεί ρητή επιταγή της Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας (ΔΣΕ) 102 (άρθρο 71.3) που και η Ελλάδα έχει επικυρώσει (Ν. 3251/1955) και συνεπώς, η ΔΣΕ 102 έχει εισαχθεί στην ελληνική έννομη τάξη.» (Γ. Ρωμανιάς «Το Ποντίκι 15.07.10)

 Για να προλάβω τους καλοθελητές, δεν ισχυριστήκαμε ότι οι συντάξεις στα 45 και στα 50 σε οποιαδήποτε περίπτωση είναι δίκαιες, πρέπει δικαίως να ρυθμιστούν (εσείς οι δυο δεξιοί στην εξουσία για πελατειακούς λόγους τις θεσμοθετήσατε…), αλλά αυτό δεν είναι τόσο εντυπωσιακό, όσο ότι «…στο νέο ασφαλιστικό σύστημα που επιχειρείται να οικοδομηθεί στη χώρα μας, από την 1.1.2015, το κράτος δεν συμμετέχει στη χρηματοδότησή του. Η εξέλιξη αυτή βέβαια αντιβαίνει στις ρητές επιταγές της ΔΣΕ 102, αλλά και στη διάταξη του άρθρου 28.1 του ελληνικού Συντάγματος, που δεν επιτρέπει την κατάργηση ή αλλαγή νόμου που επικυρώνει Διεθνή Σύμβαση (όπως είναι ο Ν. 3251/1955) με άλλο νόμο (όπως είναι ο σημερινός ασφαλιστικός νόμος). ( ίδια πηγή με την προαναφερόμενη)

 Ολιγαρχικός Δεξιός ορθολογικός κυνισμός σε όλο του το μεγαλείο από τους λαοπρόβλητους αντιεξουσιαστές του πασόκ.

 Αδιάφοροι ψυχροί αριθμοί και διάφορες στατιστικές κρύβουν επιμελώς το γεγονός ότι πρόκειται για Ανθρώπους. Πληθαίνουν η νεόπτωχοι, οι άστεγοι, ανθρώπινα ράκη γέμισαν τα παγκάκια, η ανταγωνιστικότητας της οικονομία της χώρας μας διαφαίνεται καθαρότερα πλέον στον ορίζοντα μετά το 12% και κάτι της επίσημης, δηλωμένης ανεργίας που προβλέπουν οι φετινοί αριθμοί…

 Ο καλό ποιητής και επιφυλλιδογράφος Θανάσης Νιάρχος γράφει με μελαγχολική ειρωνεία: «Θα ήταν αστείο και να φανταστεί κανείς πως είναι δυνατόν το «σύστημα», όπως έχει δουλευτεί αιώνες τώρα, να το απειλεί ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Το πολύ πολύ να μεταβάλλονται αυτά σε μια επιπλέον παρασημοφόρηση του αξιωματούχου» (μιλά για τη δεξιά αντισυστημική μας κα Μπιρμπίλη, «Τα Νέα 25.06.10)

 http://roides.wordpress.com/2010/07/21/21jul10/

Οι βρετανικές βάσεις στην Κύπρο

 

 

Tου Richard Clogg*

Στις 16 Αυγούστου είναι η 50ή επέτειος από την ίδρυση της ανεξάρτητης Δημοκρατίας της Κύπρου, που ήταν μια από τις μεγαλύτερες κτήσεις της Βρετανίας στην Ευρώπη. Μισός αιώνας συμπληρώθηκε, σφραγισμένος στο μεγαλύτερο μέρος του από την ατέρμονη διένεξη για την επανένωση ενός νησιού, διαιρεμένου σε αμιγώς ελληνικό και τουρκικό τομέα, μετά την τουρκική εισβολή του 1974. Ομως, η πρόοδος που συντελέσθηκε από την ανεξαρτησία και μετά στην Κυπριακή Δημοκρατία είναι αξιοπρόσεκτη. Οι δημοκρατικοί της θεσμοί είναι ανθεκτικοί, η οικονομία της τόσο ισχυρή, ώστε, παρά τη διαίρεση, το νησί εντάχθηκε στην Ε.Ε. το 2004. Αντιθέτως, το βόρειο τμήμα του νησιού χειμάζεται.
Το 1954 η Βρετανία επέμενε ότι ορισμένες από τις κτήσεις της, μεταξύ αυτών και η Κύπρος, δεν θα αποκτήσουν ποτέ πλήρη ανεξαρτησία. Επακολούθησε στα τέλη του ’50 ο αγώνας της ΕΟΚΑ για την ένωση με την Ελλάδα και τότε η Βρετανία συναίνεσε στην ανεξαρτησία της νήσου. Ομως, το Λονδίνο όχι μόνο τορπίλισε την τόσο συχνά εκφρασμένη επιθυμία της ελληνικής πλειοψηφίας (περίπου το 80% του πληθυσμού) να ενωθεί με την Ελλάδα, αλλά ακρωτηρίασε το νεότευκτο κράτος με ένα Σύνταγμα ανεφάρμοστο στην πράξη.
«Κείμενο τραγικό και σχεδόν γελοίο» το χαρακτήρισε Βρετανός συνταγματολόγος. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η διευθέτηση του 1960 ναυάγησε τόσο γρήγορα, για να επακολουθήσει ο θλιβερός κύκλος του σπαραγμού που έληξε με την εισβολή του 1974 και την αποξένωση των δύο κοινοτήτων.
Η Βρετανία, εις αντάλλαγμα της ανεξαρτησίας, απαίτησε τη διατήρηση της επ’ αόριστον κυριαρχίας της επί των δύο στρατιωτικών βάσεων του Ακρωτηρίου και της Δεκέλειας και επί μικρών εδαφικών τμημάτων. Σε ορισμένα από αυτά οι εγκαταστάσεις επιτρέπουν σε Βρετανούς (και Αμερικανούς) να υποκλέπτουν τις επικοινωνίες σε μεγάλα τμήματα της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων. Ο σταθμός υποκλοπών του Αγίου Νικολάου είναι προκεχωρημένο φυλάκιο του Στρατηγείου Επικοινωνιών της βρετανικής κυβέρνησης με βεληνεκές σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μετά την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. συμβαίνει το παράδοξο αλλά όχι πρωτοφανές, ένα μέλος της Ενωσης να ασκεί κυριαρχία επί άλλου μέλους. Ομως, το Γιβραλτάρ, την επιστροφή του οποίου δεν έπαψε να ζητεί η Ισπανία, παραχωρήθηκε πριν από περίπου 300 χρόνια στη Βρετανία, ενώ μόνο μισός αιώνας πέρασε από τότε που αυτή ήγειρε αξιώσεις ατέρμονης διάρκειας επί τμημάτων κυπριακού εδάφους. Επίσης, οι τρεις ναυτικές βάσεις που παραχωρήθηκαν από το Ελεύθερο Ιρλανδικό Κράτος στη Βρετανία βάσει των όρων της Αγγλο-Ιρλανδικής Συνθήκης του 1921, εγκαταλείφθηκαν το 1938, δηλαδή ύστερα από 70 χρόνια. Αντιστοίχως, οι Νέες Κτήσεις ενοικιάστηκαν για 99 χρόνια το 1898, όταν η βρετανική αυτοκρατορία βρισκόταν στο ζενίθ της ισχύος της. Το 1997 η Βρετανία επέστρεψε στην Κίνα όχι μόνο τις Νέες Κτήσεις και το Χονγκ Κονγκ, αλλά και το Κόουλουν, το οποίο, όπως οι βάσεις στην Κύπρο, της είχε παραχωρηθεί επ’ αόριστον.
Ο Κύπριος πρόεδρος κ. Δημήτριος Χριστόφιας έχει χαρακτηρίσει τις βρετανικές βάσεις στην Κύπρο «αποικιοκρατική κηλίδα αίματος». Η ώρα έχει έλθει λοιπόν για τη Βρετανία να παραιτηθεί των κυριαρχικών της δικαιωμάτων ή τουλάχιστον να θέσει κάποιο χρονικό όριο στην παρουσία της σε 99 περίπου τετρ. μίλια κυπριακού εδάφους. Πολλώ δε μάλλον που το 1970 η τότε κυβέρνηση σχεδίαζε να εγκαταλείψει τις βάσεις στο πλαίσιο περικοπής δαπανών. Δέχθηκε όμως πιέσεις από τις ΗΠΑ, τον άλλοτε επικριτή της βρετανικής αποικιοκρατίας, για να τις κρατήσει.
Το 2004 έγινε νέα προσφορά για την επιστροφή του 50% της περιοχής των βάσεων υπό τον όρο ότι όλοι θα αποδέχονταν το σχέδιο Ανάν. Οι Τουρκοκύπριοι το ενέκριναν, αλλά απορρίφθηκε από την πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων. Επομένως, η προσφορά για την επιστροφή εδάφους, που αποκτήθηκε κάτω από τόσο ανορθόδοξες συνθήκες, την ώρα που οι Κύπριοι δεν ήταν σε θέση να απορρίψουν τα βρετανικά αιτήματα, μόνο γενναιόδωρη δεν μπορεί να θεωρηθεί.
Εξάλλου, η βρετανική διστακτικότητα έναντι της πλήρους ανεξαρτησίας της Κύπρου, βάσει της νομοτέλειας περί αθέλητων συνεπειών είχε ως επίπτωση την ολέθρια εμπλοκή της κυβέρνησης Μπλερ στο Ιράκ. Παραμονές του πολέμου, η κυβέρνηση επικαλέστηκε τις βάσεις στην Κύπρο για να δικαιολογήσει την εισβολή. Ενώ όμως στις 9 Σεπτεμβρίου του 2002 η Κοινή Επιτροπή Πληροφοριών της Βρετανίας είχε ονοματίσει το Μπαχρέιν, την Ιορδανία, το Κατάρ, το Ισραήλ, το Κουβέιτ και την Τουρκία ως πιθανούς στόχους των όπλων μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν, με τον διαβόητο «δόλιο» φάκελο της 24ης Σεπτεμβρίου στον κατάλογο προστέθηκε και η Κύπρος, την οποία, κατά τους βρετανικούς ισχυρισμούς μπορούσαν να πλήξουν οι πύραυλοι αλ Χουσεΐν με βεληνεκές 650 χλμ. Ετσι, η εφημερίδα «Sun» κυκλοφόρησε με τρομολαγνικό πηχυαίο τίτλο περί της «Αποκαλύψεως» που απειλούσε Βρετανούς στρατιώτες και τουρίστες στην Κύπρο, αφού πύραυλοι βιολογικού πολέμου μπορούσαν να πλήξουν το νησί 45 λεπτά μετά τη διαταγή επίθεσης του «τυράννου Σαντάμ».
Η κυβέρνηση Μπλερ μάλλον δεν πίστευε στην ίδια την προπαγάνδα της περί υποτιθέμενης απειλής εναντίον των βάσεων, αφού δεν μπήκε καν στον κόπο να προειδοποιήσει την κυπριακή κυβέρνηση για τον κίνδυνο που διέτρεχαν όσοι κατοικούσαν πάνω στο νησί και δεν ήταν Βρετανοί στρατιώτες ή τουρίστες.
Το κληροδότημα της βρετανικής αποικιακής κυριαρχίας επί της Κύπρου δεν είναι από τα καλύτερα. Ενας τρόπος έστω μερικής εξιλέωσης της Βρετανίας για τις τόσες χαμένες ευκαιρίες, που ίσως να είχαν αποτρέψει το σημερινό αδιέξοδο, είναι να παραιτηθεί του δικαιώματος της επ’ αόριστον κράτησης ενός τμήματος εδάφους, επί του οποίου δεν έχει κανένα δικαίωμα.
* Ο κ. Richard Clogg είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Kαθημερινή

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/08/blog-post_4743.html

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το δικό μας Ολοκαύτωμα

 

 

 

Οστά Ποντίων από τον τάφο στο Γιαζισιλάρ

ΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΣΑΜΨΟΥΝΤΑ Ποντιακή Γενοκτονία: σιγή Αγκυρας για τους ομαδικούς τάφους
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

Νέα στοιχεία έρχονται στο φως από τον ομαδικό τάφο Ποντίων σε χωριό της Σαμψούντας της περιόδου 1916-1922, που ήρθε στο φως πριν από δύο χρόνια. Εκπρόσωποι των Ποντίων εκφράζουν την έντονη δυσφορία τους για την παθητική ελληνική πολιτική σε ό,τι αφορά το ποντιακό ζήτημα και τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας στον Πόντο.

Οστά Ποντίων από τον τάφο στο Γιαζισιλάρ Τα οστά βρέθηκαν τυχαία κατά τη διάρκεια εργασιών σε σχολείο του χωριού Γιαζισιλάρ, ενώ, σύμφωνα με τουρκικό πρακτορείο ειδήσεων, οι εργάτες πέταξαν τα οστά στο ποτάμι της περιοχής. Οι κάτοικοι του χωριού, όπου βρέθηκε ο ομαδικός τάφος, υποστηρίζουν ότι υπάρχουν και ερείπια από τέσσερις ελληνικές εκκλησίες. Μία απ’ αυτές βρισκόταν εκεί όπου σήμερα έχει κατασκευαστεί το σχολείο. Οι ιστορικοί δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο στο σημείο να βρισκόταν και χριστιανικό νεκροταφείο.

«Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση Ερντογάν μεσολάβησε για να αναγνωρίσουν οι Σέρβοι τη σφαγή μουσουλμάνων αμάχων στη Σρεμπρένιτσα, κωφεύει στο ζήτημα των ομαδικών τάφων στην περιοχή του Πόντου.

Προαποφασισμένο σχέδιο
Την περίοδο που ακολούθησε υλοποιήθηκε το προαποφασισμένο σχέδιο των Τούρκων εθνικιστών, των Νεότουρκων, για φυσική εξόντωση των χριστιανικών κοινοτήτων» σημειώνει ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης. «Ηταν τέτοια η ένταση και η έκταση των διωγμών, ώστε ακόμη και οι σύμμαχοι των Τούρκων διατύπωσαν εγγράφως τις αντιρρήσεις τους. Ο μαρκήσιος Pallavicini (Παλαβιτσίνι) έγραφε τον Ιανουάριο του 1918: «Είναι σαφές ότι οι εκτοπισμοί του ελληνικού στοιχείου δεν υπαγορεύονται ουδαμώς από στρατιωτικούς λόγους και επιδιώκουν κακώς εννοούμενους πολιτικούς σκοπούς». Σχεδόν συγχρόνως ο Αυστριακός πρόξενος της Αμισού Κβιατόφσκι (Kwiatkowski) ανέφερε σε υπηρεσιακή επιστολή του ότι ο εκτοπισμός των Ελλήνων της ποντιακής παραλίας βρισκόταν στο πλαίσιο του προγράμματος των Νεότουρκων, με το οποίο επιδιωκόταν η εξασθένηση του χριστιανικού στοιχείου. Θεωρούσε ο ίδιος ότι η καταστροφή αυτή θα είχε μεγαλύτερη απήχηση στην Ευρώπη απ’ ό,τι οι σφαγές που είχαν διαπράξει κατά των Αρμενίων».

Ο συγκεκριμένος ομαδικός τάφος που εντοπίστηκε στη Σαμψούντα φαίνεται ότι ανήκει στη δεύτερη περίοδο της Γενοκτονίας (1919-1922). Για τον τάφο αυτό ο μελετητής της ιστορίας των Ελλήνων του Δυτικού Πόντου, εκπαιδευτικός Γιώργος Αντωνιάδης, υπογραμμίζει: «Το χωριό Γιαζισιλάρ αποτελεί συνοικισμό του χωριού Τερέκιοϊ, που βρίσκεται πάνω στην παραλιακή οδό. Τον Ιούνιο του 1921, οι Τούρκοι συγκέντρωσαν τα γυναικόπαιδα του χωριού Τερέκιοϊ και αφού τα έπνιξαν με βρόχο, τα πέταξαν σε ένα λάκκο και στη συνέχεια κάλυψαν το λάκκο αυτό με χώμα…»

Η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδας διαμαρτυρήθηκε προς τον Τούρκο πρωθυπουργό και ζήτησε (χωρίς αποτέλεσμα απ’ ό,τι φάνηκε) από την τότε υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας Ντόρα Μπακογιάννη να επέμβει. Στην ανακοίνωσή της αναφερόταν: «Στο χωριό Γιαζισιλάρ της Σαμψούντας κατά τη διάρκεια εργασιών για ανέγερση σχολείου σε οικόπεδο που υπήρχαν τα ερείπια χριστιανικού ναού αποκαλύφθηκε ομαδικός τάφος. Είναι προφανές ότι πρόκειται για οστά των κατά το έτος 1916 σφαγιασθέντων Ελληνοποντίων ανδρών ηλικίας 16-60 ετών της περιοχής Σαμψούντας και Πάφρας. Η αποκάλυψη του τάφου αυτού συνιστά αμάχητο τραγικό τεκμήριο της διαπραχθείσης κατά τα έτη 1916-1923 γενοκτονίας σε βάρος των χριστιανικών πληθυσμών του Πόντου από τους Νεότουρκους και το κεμαλικό καθεστώς, έγκλημα που δυστυχώς η επίσημη Τουρκία επιμένει να μην ομολογεί και αρνείται πεισματικά την επιβαλλόμενη αίτηση συγγνώμης. Εξάλλου είναι προσφιλής και επαναλαμβανόμενη η τακτική της να αποποιείται την ευθύνη για το έγκλημα και τα θύματά της να τα χαρακτηρίζει ως «αγνοούμενους»».

Ο Βλάσης Αγτζίδης σημειώνει: «Για άλλη μία φορά το θέμα υποβαθμίστηκε από τις αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες στο πλαίσιο της υποτίμησης της τραυματικής προσφυγικής εμπειρίας και της επίτευξης ελληνοτουρκικής συνεννόησης χωρίς την τήρηση των στοιχειωδών ανθρωπιστικών αρχών, όπως είναι ο σεβασμός της μνήμης των νεκρών και η απόδοση των στοιχειωδών τιμών που απαιτούν οι -τυπικά αποδεκτοί- απ’ όλους πολιτισμικοί κανόνες».

Σύμφωνα με τον εκπαιδευτικό Γ. Θ. Αντωνιάδη, οι περιοχές όπου υπάρχουν γνωστοί ομαδικοί τάφοι βρίσκονται στην Πάφρα, τη Σαμψούντα, το Γαβάκ, την Κάβζα, στην Ερπαα.

«Ενδεικτικά αναφέρω μόνο τους ομαδικούς τάφους της περιοχής της Πάφρας του Δυτικού Πόντου: Στον ποταμό Αλυ (1918): Με πρόσχημα την κατάταξη στον τουρκικό στρατό 4.000-4.500 Ελληνες της Πάφρας από 15-60 ετών, οδηγήθηκαν παρά τον ποταμό Αλυ, αφού προηγουμένως τους είχαν δέσει πισθάγκωνα ανά δύο. Ολους τους πέταξαν και τους έπνιξαν στα βαθιά και θολά νερά του ποταμού. Κατά μήκος του ποταμού υπήρχαν 70 αμιγή ελληνικά χωριά. Το έγκλημα αποκαλύφθηκε το 1938, κατά τη διάρκεια ερευνών καταγραφής του βυθού του ποταμού. Στο χωριό Μουαμλή (15-5-1921): στα οικήματα του καπνεμπόρου Σάββα Τζιβαλόγλου, μαζί με τα παιδιά του Γιώργο και Νικόλα, καίνε ζωντανούς 365 άνδρες που είχαν συλλάβει και μεταφέρει εκεί από τα χωριά Μουαμλή, Καράσεϊν-Εκίζ και Τεπέ-ελταβούρ. Στο χωριό Σουρμελή (1-6-1921): στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου έκαψαν ζωντανά 550 άτομα, που τους συνέλαβαν από τα γειτονικά χωριά. Στο χωριό Κοβτσέ-σου (5-6-1921): 570 άνδρες μεταφέρθηκαν από τους τσέτες του Τοπάλ Οσμάν και φυλακίστηκαν στην εκκλησία του Αγίου Χαράλαμπου. Δολοφονήθηκαν όλοι με τον διά πυράς θάνατο, πλην δύο που κατάφεραν να διαφύγουν. Στο χωριό Σελεμελίκ (8-6-1921): Δολοφονήθηκαν με τον γνωστό τρόπο 520 άτομα. Από το Σελεμελίκ συνελήφθησαν 180 άτομα, 80 μεταφέρθηκαν εκεί από την Πάφρα, 15 από το Τιγκιρλά, 30 από το Αζάι, 30 από το Καράπερτσιν και 180 από άλλα χωριά. Επέζησαν μόνο δύο άτομα».

Λίστα χωρίς τέλος

Ο ίδιος έχει καταγράψει ακόμη τάφους στο χωριό Τσουλφάς-Χότζα (11-6-1921): Στην εκκλησία της Υπεραγίας Θεοτόκου του Σουλού Τερέ δολοφόνησαν 470 άνδρες και 7 ιερείς, ενώ άλλους 60 τους έκαψαν στην εκκλησία του παρακείμενου συνοικισμού Ελεζλού. Στο χωριό Γαβλαάν (14-6-1921): λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Πάφρας ο Τοπάλ Οσμάν συνέλαβε 250 άντρες και γυναίκες και αφού τους έκλεισε στο σπίτι του Νίκου Γεωργιάδη, του έκαψε ζωντανούς. Μαζί τους πήρε 10 αιχμαλώτους για την Κερασούντα, αλλά τους εκτέλεσε στο πλοίο που τους μετέφερε με φρικτό τρόπο ρίχνοντάς τους στο καμίνι της μηχανής του πλοίου.

Στο χωριό Εβρέν Ουσαγί (15-6-1921): 420 άνδρες δολοφονήθηκαν από τον Τοπάλ Οσμάν μέσα στο Σχολείο και στην οικία του Θεμιστοκλή Χαραλάμπους. Στο χωριό Τουβάν Γιουβασί (16-6-1921): 180 Ελληνες συλληφθέντες από χωριά που βρίσκονταν γύρω από την Πάφρα, κάηκαν ζωντανοί στην εκκλησία του Αγίου Ευγενίου. Στην κωμόπολη Καράπουναρ (18-6-1921): οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν περικύκλωσαν τους δύο συνοικισμούς της κωμόπολης και δολοφονούν όποιον συναντούν. Τους κατοίκους που συνέλαβαν τους συγκέντρωσαν μπροστά την εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους. Εκεί ξεχώρισαν 70-80 νεαρές κοπέλες τις οποίες, αφού τις βίασαν, τις μετέφεραν ημιθανείς στην εκκλησία και τις έκαψαν μαζί με τους υπόλοιπους. Στη συνέχεια κατεδάφισαν την εκκλησία και επιχωμάτωσαν το χώρο για να μη διακρίνονται τα ίχνη του εγκλήματος. *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 

Προσθήκη στα αγαπημένα

 X

Επέλεξε από τους ακόλουθους feed αναγνώστες

AOL

Bloglines

Google Reader

My MSN

Netvibes

Newsisfree

Pageflakes

Yahoo

Δεν βρέθηκε υπηρεσία

.netShoutout

100zakladok

2 Tag

2linkme

7Live7.com

A1‑Webmarks

Add.io

Adifni

Aero

All My Faves

Amazon

Amen Me!

AOL Mail

Arto

Ask

Aviary Capture

Baang

Baidu

Bebo

Bentio

BiggerPockets

Bit.ly

BizSugar

Bleetbox

Blinklist

Blip

Blogger

Bloggy

Blogmarks

Blogtrottr

Blurpalicious

Boardlite

Bobrdobr

BonzoBox

Bookmarked

BookmarkingNet

Bookmarky.cz

Bookmerken

Bordom

Box.net

Brainify

Bryderi.se

BuddyMarks

Buzzzy

Camyoo

Care2

Chiq

Cirip

CiteULike

ClassicalPlace

Clickazoo

Cndig

Colivia.de

Connotea

COSMiQ

Delicious

DesignBump

Designmoo

Digg

Diggita

Diglog

Digo

Diigo

Dipdive

DoMelhor

Doower

Dosti

DotNetKicks

Douban

Drimio

Dropjack

Dwellicious

Dzone

Edelight

eKudos

elefanta.pl

eLert Gadget

Email App

Embarkons

euCliquei

Evernote

extraplay

EzySpot

Fabulously40

Facebook

Fark

Farkinda

FAVable

Faves

favlog

Favoritus

Flaker

Floss.pro

Fnews

Folkd

FollowTags

fooxweb

forceindya

Fresqui

FriendFeed

Friendster

funP

fwisp

Gabbr

Gacetilla

Gamekicker

GamesN

GiveALink

GlobalGrind

GluvSnap

Gmail

Google

Google Buzz

Google Reader

Gravee

GreaterDebater

Grono.net

Grumper

Haber.gen.tr

Hacker News

Hadash Hot

Hatena

Hazarkor

Hedgehogs

HelloTxt

HEMiDEMi

Hipstr

Hitmarks

Hot Bookmark

Hotklix

Hotmail

HOTweb.lt

HTML Validator

Hyves

ideaREF!

Identi.ca

ihavegot

Informazione

Instapaper

InvestorLinks

iSociety

iWiW

Jamespot

Jisko

Jumptags

Kaboodle

Kaevur

Kipup

KiRTSY

Kledy

Kommenting

koornk

Kudos

Laaikit

Ladenzeile

Librerio

Lifestream

Link Ninja

Link-a-Gogo

LinkedIn

LinkShares

Linkuj.cz

Livefavoris

LiveJournal

LockerBlogger

Lynki

Mashbord

Mawindo

Meccho

meinVZ

Mekusharim

Memori.ru

Menéame

Messenger

Mindbodygreen

Mister Wong

Mixx

Moemesto.ru

mototagz

Multiply

myAOL

Mylinkvault

MySpace

N4G

NetLog

Netvibes

Netvouz

NewsTrust

Newsvine

Nujij

OKNOtizie

Oneview

Orkut

Osmosus

Oyyla

PDF Online

PDFmyURL

PhoneFavs

Picciz

PimpThisBlog

Ping.fm

Planypus

Plaxo

Plurk

PopEdition

Posteezy

Posterous

Prati.ba

PrintFriendly

Propeller

Pusha

Quantcast

Qzone

Read It Later

receeve.it

Reddit

Rediff MyPage

RedKum

Scoop.at

Segnalo

Sekoman

Shaveh

She Told Me

Simpy

Slashdot

Smak News

SMI

SodaHead

Sonico

Speedtile

Sphinn

Spoken To You

sportpost

springpad

Spruzer

Squidoo

Startaid

Startlap

StoryFollower

Strands

studiVZ

Stuffpit

StumbleUpon

Stumpedia

Stylehive

Surfpeople

Svejo

Symbaloo

TagMarks.de

Tagvn

Tagza

Technorati

TellMyPolitician

The Web Blend

Thinkfinity

ThisNext

Tip’d

Transferr

Translate

Tulinq

Tumblr

Tusul

TweetMeme

Twitter

TwitThis

Typepad

Viadeo

Virb

VisitezMonSite

VKontakte

Vyoom

Webnews

Whois Lookup

Windy Citizen

WireFan

WordPress

Worio

Wovre

Wykop

Xanga

Y! Bookmarks

Y! Buzz

Y! Mail

Yammer

Yardbarker

Yazzem

Yigg

Yoolink

Yorumcuyum

Youbookmarks

YouMob

Zakladok.net

Zanatic

ZooLoo

Αγαπημένα

Εκτύπωση

Ολοκληρώθηκε

Το e-mail στάλθηκε Προσθήκη ξανά

Sending message…

Προς: (ηλεκτρονική διεύθυνση)Από: (ηλεκτρονική διεύθυνση)Σημείωση: (προαιρετικό)

Περισσότερα:

Όριο 255 χαρακτήρων

AddThis

H ανάγκη κοινωνικής ειρήνης επέβαλε τον πελατειακό χαρακτήρα του ελληνικού κράτους

«….Γιατί άραγε να πρέπει να δούμε τα –όντως εκτεταμένα– κομματικά-πελατειακά φαινόμενα της ημεδαπής κρατικής οργάνωσης ως αποτέλεσμα μιας «αυθαιρεσίας» κι όχι μιας «κανονικότητας» που έχει τις ρίζες της σε πραγματικά και ερμηνεύσιμα αίτια; Γιατί να αντιμετωπίζουμε φαινόμενα όπως το ρουσφέτι και τη διαφθορά σαν «ανατολικού τύπου» στρεβλώσεις του «δυτικού προτύπου», κι όχι απλώς σαν τα εγχώρια παράγωγά του, τα οποία έχουν συγκεκριμένη ιστορική και κοινωνική καταγωγή;»

ΝΙΚΟΣ ΖΑΡΤΑΜΟΠΟΥΛΟΣ Στους πολιτικούς επιστήμονες της χώρας μας είναι διαδεδομένη η πεποίθηση ότι η Ελλάδα αποτελεί μια εντελώς ξεχωριστή περίπτωση, όπου οι γενικευμένες πελατειακές σχέσεις οδήγησαν στη δημιουργία ενός υπερτροφικού, υπερβολικά γραφειοκρατικού και ταυτόχρονα θεσμικά αναιμικού και κοινωνικά ελλιπούς κράτους. Η επικράτηση του «κομματοκεντρικού – πελατειακού» μοντέλου ερμηνείας είναι κι αυτή ένα σύμπτωμα της νόσου την οποία υποτίθεται ότι περιγράφει: Ορίζεται στην ουσία με βάση την «καθυστέρηση» της ελληνικής κρατικής οργάνωσης σε σύγκριση με τα «πρότυπα» δυτικοευρωπαϊκά κράτη.

Αυτή η προσέγγιση παραλείπει να αναφερθεί στο γεγονός ότι, τόσο στα «κράτη – πρότυπα» όσο και στα ανά τον κόσμο κακέκτυπά τους, οι μορφές κρατικής οργάνωσης και κορπορατιστικής ρύθμισης, καθορίστηκαν ιστορικά από τις επικρατούσες κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις, με κριτήριο την επίτευξη της «κοινωνικής ειρήνης». Γιατί άραγε να πρέπει να δούμε τα –όντως εκτεταμένα– κομματικά-πελατειακά φαινόμενα της ημεδαπής κρατικής οργάνωσης ως αποτέλεσμα μιας «αυθαιρεσίας» κι όχι μιας «κανονικότητας» που έχει τις ρίζες της σε πραγματικά και ερμηνεύσιμα αίτια; Γιατί να αντιμετωπίζουμε φαινόμενα όπως το ρουσφέτι και τη διαφθορά σαν «ανατολικού τύπου» στρεβλώσεις του «δυτικού προτύπου», κι όχι απλώς σαν τα εγχώρια παράγωγά του, τα οποία έχουν συγκεκριμένη ιστορική και κοινωνική καταγωγή;
Αν περιοριστούμε στη στενά «κομματική» – πελατειακή οπτική, χάνουμε τη σημαντικότερη κοινωνική διάσταση του ελληνικού κρατικού και κορπορατιστικού μοντέλου, δηλαδή τη συμβολή του στην εδραίωση του ελληνικού καπιταλισμού. Για παράδειγμα, η υπερδιόγκωση του αριθμού των δημόσιων υπαλλήλων, αν εξεταστούν οι ιστορικές περίοδοι όπου αυτή καταγράφεται, φαίνεται ότι δεν υπήρξε επιλογή κάποιων «ανεύθυνων» πολιτικών, αλλά ενστικτώδης τάση όλου του πολιτικού συστήματος, με σκοπό να δημιουργηθούν γρήγορα κοινωνικές συμμαχίες, μια εσωτερική αγορά, και μια καταναλωτική «μεσαία τάξη» προερχόμενη από τα βιαίως αστικοποιημένα στρώματα, στοιχεία που κρίνονταν απαραίτητα για τη στήριξη της αστικής εξουσίας, η οποία παρέπαιε διαδοχικά από τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής, του Εμφυλίου, της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Το ίδιο μπορεί να διαπιστώσει κανείς και για άλλες περιπτώσεις κραυγαλέου ανορθολογισμού στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους: Ότι είχαν δηλαδή κατά περιόδους μια οικονομική, πολιτική και κοινωνική λειτουργικότητα προς όφελος της εδραίωσης του ελληνικού καπιταλισμού, των αναγκών του για συσσώρευση κεφαλαίου και για συγκρότηση συμμαχιών. Ακόμη, η ειδική μεταχείριση, με θεσμικό ή παραθεσμικό τρόπο, διαφόρων κατηγοριών εργαζομένων (και όχι μόνο των δημόσιων υπαλλήλων) λειτουργούσε ως αντιστάθμισμα ή αναπλήρωση του ισχνού ή ανύπαρκτου κράτους πρόνοιας, ήταν δηλαδή μια παραθεσμική υποκατάσταση της κοινωνικής πολιτικής. Με βάση αυτά τα δεδομένα, ήταν απολύτως αναμενόμενο ο δημόσιος υπάλληλος να θεωρεί ότι όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με την υπαλληλική του καριέρα, με τις εργασιακές του σχέσεις αλλά και με το περιεχόμενο της εργασίας του, να εξαρτώνται από την άμεση πολιτική εύνοια. Το ίδιο άλλωστε έκαναν και οι υπόλοιποι πολίτες αυτής της χώρας, μόνο που αυτό δεν συνιστά φυσικά «συνδημιουργία» του συστήματος, ούτε «συνυπευθυνότητα». Αλληλεπίδραση οπωσδήποτε υπάρχει, και φυσικά δεν πρεσβεύουμε εδώ κάποια εξιδανίκευση του «λαού». Όμως η όποια ευθύνη των εργαζόμενων για την κατάστασή τους, για την ανοχή τους απέναντι στις συνθήκες εκείνες που τους καταπιέζουν ή τους εξαθλιώνουν –ή και για τη συμβολή τους στην επιδείνωση αυτών των συνθηκών– είναι ζήτημα εντελώς διαφορετικής τάξεως από την ευθύνη του κράτους και των κυρίαρχων τάξεων που επιβάλλουν τους όρους του παιχνιδιού.
Οι διάφοροι κλάδοι υπαλλήλων της διοίκησης, ασφαλώς και διαπραγματεύονταν και συναλλάσσονταν με τους πολιτικούς, είτε άτυπα –μέσω των υπαλληλικών ελίτ– είτε μέσω των κατακερματισμένων και κρατικά ελεγχόμενων σωματείων τους, λειτουργώντας μέσα στο συντεχνιακό πλαίσιο των κορπορατιστικών ρυθμίσεων. Δεν θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό. Τη δράση τους καθόριζε η κυρίαρχη αντίληψη περί του ρόλου τους ως κρατικών λειτουργών αφενός και ο εν πολλοίς εκτελεστικός ρόλος που επεφύλασσε γι’ αυτούς ο τρόπος συγκρότησης του ελληνικού κράτους αφετέρου. Γι’ αυτό και επιδίωκαν την ισχυροποίηση του κοινωνικού τους ρόλου, οχυρωνόμενοι συστηματικά πίσω από το κύρος του κράτους, ενώ παράλληλα επιζητούσαν, όχι τόσο τη διεύρυνση, αλλά τον αυτοπεριορισμό των αρμοδιοτήτων τους σε τυπικότερα καθήκοντα. Πέρα από το βάρος της τυπολατρικής και προσανατολισμένης στη νομιμότητα παράδοσης, εδώ υπήρχε συχνά και ένα είδος σιωπηρής συναλλαγής ή αλλιώς παθητικής διεκδίκησης: Επιδιώκονταν μόνο τα οικονομικά ή εργασιακά οφέλη τα οποία παραχωρούσε με ημινόμιμους ή αδιαφανείς τρόπους η πολιτική εξουσία –υπό τη μορφή επιδομάτων, εξαιρετικών καθεστώτων κ.λπ.– με αντάλλαγμα όχι μόνο την εργασιακή ειρήνη, αλλά και τη συστηματική αποφυγή ανάμιξης της διοίκησης στα χωράφια της πολιτικής.

Ο διττός χαρακτήρας του δημόσιου υπάλληλου
Αν και τα πρώτα συνδικαλιστικά σωματεία και ενώσεις των δημόσιων υπαλλήλων συγκροτήθηκαν με την επίγνωση ότι το κράτος είναι κι αυτό ένας εργοδότης, στη συνέχεια αυτή η επίγνωση υποχώρησε σημαντικά. Τη σχέση εργαζόμενου – εργοδότη, ως σχέση αντιτιθέμενων συμφερόντων στο Δημόσιο, την υποκατέστησαν άλλες αντιλήψεις που συνταύτιζαν τα συμφέροντα των δημόσιων υπαλλήλων με το κράτος και ανέπτυσσαν με αυτό μια σχέση προστατευόμενου – προστάτη.
Η αντίληψη περί ιδιαιτερότητας της σχέσης του δημόσιου υπαλλήλου με το κράτος – εργοδότη είναι συνδεδεμένη με το «διφυές» του πρώτου, ως μισθωτού εργαζόμενου από τη μια και κρατικού λειτουργού –που ασκεί κάποια δημόσια εξουσία ή αρμοδιότητα– από την άλλη. Ακόμη κι ένας υπάλληλος πίσω από ένα γκισέ που διεκπεραιώνει την πληρωμή συντάξεων ή που σε ένα οικονομικό τμήμα υπογράφει ένα παραστατικό, είναι ταυτόχρονα μισθωτός και εκπρόσωπος του κράτους, καθώς ασκεί μια κατά παραχώρηση δημόσια εξουσία ή μια νόμιμη αρμοδιότητα.
Μια ακόμη ιδιαιτερότητα της εργοδοσίας στο Δημόσιο είναι ο πολιτικός και αφηρημένος της χαρακτήρας: «Αφεντικό» των δημόσιων υπαλλήλων δεν είναι απλά κάποια πρόσωπα ή κόμματα, αλλά το κράτος ως νομικό πρόσωπο που διαφέρει αισθητά από τη νομική προσωπικότητα των εταιρειών του ιδιωτικού τομέα: Στηρίζεται σε έναν –υποτίθεται– καθολικό ορισμό του γενικού συμφέροντος, ορισμό που εκπηγάζει από τα συνταγματικά κείμενα και τις καταστατικές αρχές λειτουργίας του κράτους. In extremis και βάσει της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας, εργοδότης των δημόσιων υπαλλήλων στα δημοκρατικά καθεστώτα θεωρείται ο λαός (είτε ως αποφασίζων, είτε ως εκείνος που πληρώνει για τους μισθούς τους μέσω της φορολογίας). Ωστόσο, δύσκολα θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί στα σοβαρά ότι αυτός ο εργοδότης – λαός έχει την παραμικρή ανάμιξη στο περιεχόμενο της δράσης των δημόσιων υπαλλήλων: Συνήθως η επίκληση αυτού του «μακρινού» εργοδότη έχει ιδεολογικό χαρακτήρα και αποσκοπεί στο να προσδίδει νομιμοποίηση και υποχρεωτικότητα στις εκάστοτε κυβερνητικές αποφάσεις και πολιτικές.
Εν ολίγοις, το ερώτημα ποιος είναι τελικώς ο εργοδότης των δημόσιων υπαλλήλων, μάλλον θα πρέπει να αναζητηθεί στους όρους και τις προϋποθέσεις με βάση τις οποίες διαμορφώνεται η έννοια του γενικού ή δημόσιου συμφέροντος σε μια πολιτική κοινωνία. Διότι ακριβώς, εφόσον οι κρατικοί υπάλληλοι λειτουργούν με γνώμονα αυτό το δημόσιο συμφέρον, πραγματικός εντολέας τους είναι εκείνος που μπορεί κάθε φορά να επιδρά αποφασιστικά στον καθορισμό του.

Το τοτέμ του δημόσιου βίου

Τα παραπάνω φαινόμενα μεταδίδονταν από κλάδο σε κλάδο, εφόσον το κράτος με τις παραχωρήσεις αυτού του είδους «έκλεινε το μάτι» στους δημόσιους υπαλλήλους να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο ως το μόνο αποτελεσματικό. Με τον τρόπο αυτό όμως, τα φαινόμενα αυτά σταδιακά αποσπάστηκαν από το πεδίο των εργασιακών σχέσεων και εντάχθηκαν στο πεδίο των καθαρά διοικητικών προβλημάτων: Άρχισαν δηλαδή να γίνονται αντιληπτά από την κοινή γνώμη ως συναφή με τις γενικότερες στρεβλώσεις στην κρατική λειτουργία και ειδικότερα με τα φαινόμενα ευνοιοκρατικών προσλήψεων, ανορθολογικής κατανομής του προσωπικού, παρασιτισμού, αργομισθίας και διαφθοράς. Όλα ετούτα, όχι μόνο διέσυραν τους δημόσιους υπαλλήλους, αλλά και συντέλεσαν στο να αναχθεί το Δημόσιο σε αμφιλεγόμενο πρότυπο για την ελληνική κοινωνία, μισητό και ταυτόχρονα επίζηλο, σε ένα αληθινό τοτέμ του δημόσιου βίου, πράγμα που επέτεινε δραματικά την περιχαράκωση της δημοσιοϋπαλληλίας από τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Ας σημειωθεί δε ότι η οικειοθελής ταύτιση των δημόσιων υπαλλήλων με το κράτος ως κοινωνικό πρότυπο επιδεινωνόταν και από το γεγονός ότι αυτό το κράτος – τοτέμ συνέχιζε να παρέχει συνολικά ισχνές κοινωνικές υπηρεσίες στο λαό, άρα κατέληγε να ενισχύει αντικειμενικά, όχι την εικόνα του ευσυνείδητου «λειτουργού», αλλά το στερεότυπο του «περιττού» και αντιπαραγωγικού υπαλλήλου.
Όσο νοσηρά βέβαια κι αν είναι τα παραπάνω, δεν πρέπει να μας κάνουν να ξεχνάμε ότι το κοινωνικό πρότυπο του «βολέματος στο Δημόσιο» (το πρότυπο ενός κράτους που ναι μεν δεν προσφέρει πολλά στην κοινωνία, παραμένει ωστόσο διαχειρίσιμο από τους πολίτες του λόγω της πληθώρας των παραθεσμικών διεξόδων που αφήνει) δεν «κατασκευάστηκε» από τους δημόσιους υπαλλήλους. Είναι αλήθεια ωστόσο, ότι τα συνδικάτα αποδέχτηκαν στην πλειονότητά τους αυτό το πλαίσιο λειτουργίας, επιχαίροντας μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις για την «ισχύ» τους και για την ικανότητά τους να καθίστανται έτσι «προνομιακοί συνομιλητές» της εξουσίας. Ο ήχος της παγίδας που έκλεινε γύρω τους με όλες αυτές τις πρακτικές μόλις τώρα αρχίζει να ακούγεται…

http://www.prin.gr/2010/08/pelateiakos-xaraktiras.html

Ο αξέχαστος Αύγουστος της Αφρικής

του Δελαστίκ

Ηταν 30 Ιουνίου του 1960. Ο βασιλιάς του Βελγίου Μποντουέν βρισκόταν στη Λεοπολντβίλ, την πρωτεύουσα του Βελγικού Κογκό, αυτή που σήμερα ονομάζεται Κινσάσα. Ο Βέλγος μονάρχης βρισκόταν σε μια ανοιχτή λιμουζίνα. Ορθιος χαιρετούσε τα παραταγμένα πλήθη των μαύρων που τον χειροκροτούσαν. Η στιγμή ήταν ιστορική. Μετέβαινε στο κογκολέζικο κοινοβούλιο για να παραδώσει επισήμως την εξουσία στους Κογκολέζους, σηματοδοτώντας το τέλος της βελγικής αποικιοκρατίας στην αχανή και ζάπλουτη από πλευράς ορυκτού πλούτου αφρικανική χώρα.

Ξαφνικά ένας ευρωπαϊκά ντυμένος μαύρος όρμησε και άρπαξε το σπαθί του Βέλγου μονάρχη και το ύψωσε θριαμβευτικά προς τον ουρανό! Η σκηνή αποτυπώθηκε σε φωτογραφία, η οποία πραγματικά περικλείει όλη την ουσία της κατάρρευσης του καθεστώτος της αποικιοκρατίας: ο Λευκός έχανε το σύμβολο της ισχύος και της εξουσίας του!

Το 1960 υπήρξε πραγματικά η χρονιά κατά την οποία γεννήθηκαν τα περισσότερα ανεξάρτητα κράτη της Αφρικής – και ο Αύγουστος του 1960 αναδείχθηκε σε ανεπανάληπτο μήνα γέννησης ελπίδων και οραμάτων στη Μαύρη Ηπειρο. Εκείνον τον αξέχαστο μήνα της ανεξαρτησίας των μαύρων όχι μία ή δύο αλλά… οκτώ (!) αφρικανικές χώρες απελευθερώθηκαν από τα δεσμά της αποικιοκρατίας.

Την 1η Αυγούστου έγινε ανεξάρτητη η Δαχομέη, που σήμερα ονομάζεται Μπενίν. Στις 3 Αυγούστου ήταν η σειρά του Νίγηρα, στις 5 Αυγούστου η Ανω Βόλτα (σήμερα ονομάζεται Μπουρκίνα Φάσο), στις 7 Αυγούστου η Ακτή του Ελεφαντόδοντος. Η ροή των γεγονότων είναι ασταμάτητη. Στις 11 Αυγούστου ανεξαρτητοποιείται το Τσαντ, στις 13 η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, στις 15 το Γαλλικό Κογκό, στις 17 το Γκαμπόν. Κάθε δύο μέρες μία χώρα! Μοιάζει σαν παραμύθι!

Τον χορό της ανεξαρτησίας του 1960 έχει ανοίξει από την 1η Ιανουαρίου το Καμερούν. Ακολουθούν η Σενεγάλη και το Τόγκο, έπονται η Μαδαγασκάρη, η Σομαλία, το Μάλι, η Νιγηρία. Στις 28 Νοεμβρίου 1960 θα κλείσει η ανεξαρτησία της Μαυριτανίας εκείνη την ονειρεμένη χρονιά…

Μισός αιώνας κύλησε από τότε. Δεκαεπτά υποσαχάριες χώρες (εκ των οποίων μάλιστα οι δεκατέσσερις υπήρξαν γαλλικές αποικίες) θα σβήσουν φέτος τα κεράκια της τούρτας πενήντα χρόνων ανεξαρτησίας. Η τάση προς κάποιου είδους απολογισμό των πεπραγμένων είναι πάντοτε ακαταμάχητη σε τέτοιες επετείους. Τι έφερε στους λαούς της Αφρικής η ανεξαρτησία αυτά τα πενήντα χρόνια;

Σίγουρα την ευθύνη και τις αποφάσεις για την τύχη των λαών της τις έχουν πλέον γηγενείς ηγέτες και όχι ξένοι, λευκοί αποικιοκράτες. Σίγουρα σήμερα οι Αφρικανοί ζουν καλύτερα εν γένει από όσο ζούσαν κατά την εποχή της αποικιοκρατίας.

Δύσκολα όμως μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η ανεξαρτησία έφερε στην Αφρική την ειρήνη, την ελευθερία ή την ευημερία. Δεκάδες πόλεμοι, πολύ συχνότερα στο εσωτερικό των αφρικανικών κρατών παρά σε διακρατικές συγκρούσεις εξοντώνουν κατά δεκάδες -ή κάποτε και κατά εκατοντάδες- χιλιάδες αφρικανικούς πληθυσμούς.

Οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες φρόντισαν για αυτό. Στο Συνέδριο του Βερολίνου το 1885, χώρισαν την Αφρική μεταξύ τους σαν να ήταν κομμάτια τούρτας, αδιαφορώντας παντελώς για τους λαούς και τις φυλές των ιθαγενών που συμπεριλάμβαναν σε κάθε υποτιθέμενη χώρα – αποικία.

Οταν ήρθε η ώρα της ανεξαρτησίας, οι Αφρικανοί ηγέτες, έντρομοι από το τι θα συνέβαινε αν άνοιγαν το κουτί της Πανδώρας και επαναχάραζαν τα σύνορα των κρατών βάσει των φυλετικών δεδομένων, αποφάσισαν να κηρύξουν «απαραβίαστα» τα σύνορα της αποικιοκρατίας, πέρα από ελάχιστες ρυθμίσεις που έγιναν τους πρώτους μήνες της ανεξαρτησίας.

Δυστυχώς όμως δεν κατάφεραν σχεδόν πουθενά να κυβερνήσουν με τέτοιο τρόπο ώστε να ενοποιήσουν και να ομογενοποιήσουν τους πληθυσμούς που συμπεριλαμβάνονται σε κάθε χώρα. Οι διακρίσεις και η φυλετική καταπίεση κυριαρχούν και σήμερα στις αφρικανικές χώρες με μαύρους Αφρικανούς να παίζουν αυτή τη φορά τον ρόλο των καταπιεστών. Οσο για την ελευθερία, καλύτερα να μη γίνεται λόγος. Αμέτρητες δεκάδες τα στρατιωτικά πραξικοπήματα. Αλλά και εκεί που δεν γίνονται, οι διάφοροι ηγέτες που αναρριχώνται στην εξουσία δεν την εγκαταλείπουν με τίποτα!

Σαράντα δύο χρόνια (!) ήταν π.χ. πρόεδρος του Γκαμπόν ο Ομάρ Μπόνγκο Οντίμπα. Δύο και μόνο (!) προέδρους έχει γνωρίζει το Καμερούν σε μισόν αιώνα ανεξαρτησίας – 22 χρόνια τον Αχμαντού Αχιτζό και 28 μέχρι στιγμής τον σημερινό Πολ Μπιγιά. Γύρω στην… εικοσαετία κλείνει ο κάθε πρόεδρος στη Σενεγάλη και πάει λέγοντας…

ΘΛΙΨΗ
Χαμένο όραμα η Ενωμένη Αφρική
ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ ενός λαμπρού μέλλοντος στενής συνεργασίας όλων των χωρών της Μαύρης Ηπείρου ήταν οι πρώτοι ηγέτες των ανεξάρτητων κρατών της. Επαναστάτες όπως ο Πατρίς Λουμούμπα του Κογκό, τον οποίο δολοφόνησαν μισθοφόροι των Βέλγων αποικιοκρατών οκτώ μόλις μήνες μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, ο Ν’ Κρούμα της Γκάνας, ο Λεοπόλντ Σεντάρ Σενγκόρ της Σενεγάλης, ο Τζούλιους Νιερέρε της Τανζανίας κ.ά. υποστήριξαν μάλιστα την ιδέα των «Ηνωμένων Πολιτειών της Αφρικής» όπου όλα τα αφρικανικά κράτη κάτω από τη Σαχάρα θα συγκροτούσαν ένα ενιαίο ομοσπονδιακό κράτος. Το όραμα αποδείχτηκε ουτοπία και φυσικά έμεινε απραγματοποίητο. Οσο για τους διαδόχους τους, ούτε που διανοούνται κάτι τέτοιο.
ethnos.gr

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/08/blog-post_3072.html

Για ποιό λόγο δολοφονήθηκε ο Αριστοτέλης Γκούμας

Η δολοφονία του Αριστοτέλη Γκούμα στη Χιμάρα τρεις ημέρες πριν τον Δεκαπενταύγουστο, δεν μας παραξένεψε. Ξέραμε ότι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε. Κάποιος Αλβανός από αυτούς που κατακλύζουν το καλοκαίρι τη Χιμάρα θα έδειχνε με πιο βίαιο τρόπο την ενόχλησή του που η περιοχή μας έχει τόσο έντονο ελληνικό χαρακτήρα. Αυτό είναι και το ιδεολογικό πρόβλημα της Αλβανίας με τη Χιμάρα. Λόγω της προπαγάνδας που ξεκινάει από την εποχή Χότζα και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, πολλοί Αλβανοί πιστεύουν (αρκετοί καλόπιστα) ότι οι κάτοικοι της Χιμάρας δεν είναι ελληνικής καταγωγής. Τους λένε ότι μάθαμε ελληνικά τα τελευταία χρόνια που πήγαμε στην Ελλάδα για να βρούμε εργασία. Τους βομβαρδίζουν το μυαλό ότι δεν είμαστε Έλληνες αλλά Αλβανοί που προδώσαμε τη γλώσσα μας και την καταγωγή μας και ξιπαζόμαστε να μιμούμαστε τους Έλληνες.Αυτή την προπαγάνδα αναπαράγουν ο τύπος και τα σχολικά βιβλία και εφαρμόζουν και οι κρατικές αρχές. Αυτή την προπαγάνδα πρέπει να καταπολεμήσουμε με μέτρα τα οποία θα χτυπάνε το πρόβλημα στη ρίζα του. Καλούμε την αλβανική κυβέρνηση να λάβει τα ακόλουθα μέτρα:http://www.enkripto.com/2010/08/blog-post_15.html

1. Απομάκρυνση Αξιωματικών αστυνομίας: Άμεση απομάκρυνση όλων των αξιωματικών της αστυνομίας που υπηρετούν στην αστυνομική διεύθυνση Χιμάρας. Ενέχονται στη συγκάλυψη της δολοφονίας του Αριστοτέλη και στην εικόνα που μεταδόθηκε τις πρώτες ώρες μετά το συμβάν. Επίσης συστηματικά συγκαλύπτουν περιστατικά βίας εναντίον μελών της ελληνικής εθνικής μειονότητας στην περιοχή της Χιμάρας.

2. Τοποθέτηση δημοσίων πινακίδων στην ελληνική: Τοποθέτηση σε όλη την περιοχή της Χιμάρας δίγλωσσων δημοσίων πινακίδων στην αλβανική και στην ελληνική γλώσσα. Αυτό αποτελεί και υποχρέωση της Αλβανίας με βάση τη Σύμβαση – Πλαίσιο για τις μειονότητες που έχει υπογράψει. Η τοποθέτηση των πινακίδων θα αποτελεί και ένα επίσημο μήνυμα προς όλους τους επισκέπτες της Χιμάρας από την υπόλοιπη Αλβανία, ότι στην περιοχή κατοικούν πολίτες που ανήκουν στην Ελληνική Εθνική Μειονότητα.

3. Κατάργηση αναγνωρισμένων μειονοτικών περιοχών: Η αλβανική πρακτική αυθαίρετου διαχωρισμού μεταξύ «αναγνωρισμένων μειονοτικών ζωνών» και άλλων περιοχών, αμιγώς ελληνικών, όπως π.χ. η Χιμάρα, η Κορυτσά και η Πρεμετή οι κάτοικοι των οποίων θεωρούνται «Αλβανοί» πρέπει να τερματισθεί το συντομότερο. Είναι ένα θέμα που παραπέμπει στους διαχωρισμούς της εποχής Χότζα.

4. Ελληνική γλώσσα στη δημόσια διοίκηση: Η δημόσια διοίκηση όταν απευθύνεται στη Χιμάρα θα πρέπει να χρησιμοποιεί στα έγγραφά της την ελληνική γλώσσα. Καμία διοικητική ή δικαστική πράξη που αφορά σε κατοίκους της Χιμάρας δεν θα εκτελείται εάν δεν είναι γραμμένη στην ελληνική γλώσσα.

5. Δημιουργία γραφείου προστασίας της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας: Λόγω του αυξημένου αριθμού περιστατικών βίας στην περιοχή της Χιμάρας ζητάμε τη δημιουργία γραφείου προστασίας της μειονότητας που θα εγκατασταθεί στην πόλη της Χιμάρας. Το γραφείο αυτό πρέπει να τελεί υπό την υψηλή εποπτεία του ΟΑΣΕ και να στελεχώνεται από προσωπικό που θα επιλέξει ο ΟΑΣΕ και θα μισθοδοτείται από την αλβανική κυβέρνηση.

ΕΝΩΣΗ ΧΙΜΑΡΕΙΩΤΩΝ

http://epirusgate.blogspot.com/2010/08/blog-post_3808.html

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Χιλιάδες Πόντιοι, και όχι μόνο, από την Ελλάδα, τη Ρωσία και τη Γεωργία κατευθύνονται τώρα προς την Παναγία Σουμελά, στην περιοχή Τραπεζούντος, όπου την ερχόμενη Κυριακή θα χοροστατήσει, για πρώτη φορά μετά την καταστροφή του 1922, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Θα συνοδεύεται από τους εκπροσώπους της Ρωσικής Εκκλησίας, τον Αρχιεπίσκοπο του Βολοκαλάμσκ και της Ελληνικής Εκκλησίας, τον Μητροπολίτη Δράμας.
Η σταυροπηγιακή Μονή της Παναγίας Σουμελά, κοντά στην Τραπεζούντα, ιδρύθηκε τον 4ο αιώνα και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της ελληνικής και χριστιανικής ιστορίας, σύμβολο της μακραίωνης ακτινοβολίας του ποντιακού ελληνισμού και του πολιτισμού του, με κέντρο την Τραπεζούντα. Η Μονή καταστράφηκε τον 7ο αιώνα για να ξαναχτιστεί τον 10ο, ενώ διατήρησε ιδιαίτερα προνόμια επί τουρκοκρατίας. Κατεστράφη και εγκατελείφθη με την Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922-23. Στο Βέρμιο της Μακεδονίας ιδρύθηκε μια ανάλογη Μονή εις ανάμνησή της. Αναστηλωμένη με τη βοήθεια της ΟΥΝΕΣΚΟ, η Μονή είναι στο κέντρο μιας περιοχής που κατοικείται κατά πλειοψηφία από εξισλαμισθέντες ελληνικούς πληθυσμούς και δέχεται ετησίως περίπου ένα εκατομμύριο τουρίστες.

Η λειτουργία της ερχόμενης Κυριακής έχει προκαλέσει κύμα ενθουσιασμού μεταξύ των ποντιακών πληθυσμών Ελλάδας, Ρωσίας και Γεωργίας. Σε μεγάλο βαθμό η άδεια των τουρκικών αρχών οφείλεται στην αποφασιστικότητα και δράση του Προέδρου του παγκόσμιου συντονιστικού οργάνου των Ποντίων, Ιβάν Σαββίδη. Ο κ. Σαββίδης είναι και βουλευτής της ρωσικής Δούμας, που εκλέγεται με το κόμμα του Πούτιν “Ενωμένη Ρωσία”. Το γεγονός αυτό βοήθησε στο να κινητοποιηθούν και οι δυνάμεις της ρωσικής διπλωματίας συνηγορώντας υπέρ της απαίτησης να δοθεί, όπως και εδόθη, από το τουρκικό κράτος, η άδεια της λειτουργίας.

Η αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα Σαββίδη είναι ένα εξαιρετικό μάθημα για το τι θα μπορούσε να κάνει και δεν κάνει η ελληνική διπλωματία, που ουσιαστικά δεν πιέζει στο παραμικρό θέμα την ‘Aγκυρα. Αυτό φυσικά δεν εμπόδισε όσους, στο ποντιακό κίνημα, βλέπουν με καχυποψία οποιαδήποτε σχέση με τη Ρωσία, αλλά και όσους, στο Φανάρι, δεν μπορούν ούτε να “μυρίσουν” Ρώσους, να επιτίθενται τώρα στον Σαββίδη. Αλλά βέβαια δεν θάμαστε ‘Ελληνες, αν δεν συνέβαιναν κι αυτά! Είναι αλήθεια ότι ο Πρόεδρος των Ποντίων διακρίνεται ενίοτε για τον κάπως απότομο χαρακτήρα του. Η βαθύτερη όμως αιτία της ρήξης δεν είναι άλλη από τη μόνιμη τάση υποταγής στην υπερατλαντική “σύμμαχο”, που διακρίνει το ελλαδικό και, καμμιά φορά περισσότερο, το κατεστημένο της Κωνσταντινούπολης.

Η λειτουργία προκάλεσε πάντως την οργή των Τούρκων εθνικιστών της περιοχής, που οργανώνουν για τις 15 Αυγούστου ημερίδα με θέμα “Ο Πορθητής, η ¨Αλωση και ο Νομάρχης Τραπεζούντας Τζεμάλ ‘Αζμι”. Ο ‘Αζμι πρωταγωνίστησε στις σφαγές των Αρμενίων και των Ρωμιών και καταδικάστηκε σε θάνατο το 1919.

Οι κάτοικοι πάντως της περιοχής, που βλέπουν να ανθεί ο τουρισμός, ζητάνε αντίθετα να δευρυνθεί η περίοδος λειτουργίας της Μονής (oι Πόντιοι ζητάνε την εγκατάσταση εκ νέου μοναχών και την επαναλειτουργία της υπό το Οικουμενικό Πατριαρχείο). Δέκα χλμ. ανατολικά και δέκα δυτικά της Μονής υπάρχουν εξάλλου δύο ακόμα ιστορικές μονές, που δεν έχουν ακόμα αναστηλωθεί: του Αγίου Ιωάννη Βαζελών του 3ου αιώνα και του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα, του 5ου αιώνα.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, 13.8.2010

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris 

ΕΛΛΑΔΑ-ΚΟΣΟΒΟ: ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ ΣΕ ΤΕΝΤΩΜΕΝΟ ΣΧΟΙΝΙ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com

Tην ελληνική παρουσία στην περιοχή τόνισε ο Αν. ΥΠΕΞ Δημήτρης Δρούτσας, επισκεπτόμενος Βελιγράδι και Πρίστινα αμέσως μετά την έκδοση της γνωμοδότησης του Διεθνούς Δικαστηρίου για την αποσχισθείσα σερβική επαρχία.

Η Αθήνα διατηρεί άριστες σχέσεις και με την Πρίστινα και με το Βελιγράδι. Βραχυπρόθεσμα, επιδιώκει να συμβάλει στη μη εκδήλωση περαιτέρω πολωτικών συμπεριφορών, που θα βάθαιναν το χάσμα. Η Σερβία ετοιμάζεται για τη μάχη της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Στο Κόσοβο τo μόνο που συζητάνε και που θεωρεί ρεαλιστικό ο δυτικός παράγων, είναι η απόδοση κάποιου καθεστώτος αυτονομίας στην Μιτρόβιτσα. Μεσοπρόθεσμα, η ελληνική στρατηγική είναι η ένταξη των δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ μέχρι το 2014. Η αρνητική εκδοχή του μηνύματος είναι: “αν δεν κάνετε κάτι, δεν βλέπετε Ευρώπη”.

Βεβαίως οι Αλβανοκοσοβάροι έχουν τη δική τους αντίληψη για τη … φιλία και τις καλές σχέσεις. ‘Ετσι, προ ημερών, ο “Yπουργός Περιβάλλοντος” του Κοσόβου δεν παρέλειψε να παρευρεθεί στα κατεχόμενα στους … εορτασμούς για την επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο!

Κόσοβο και σερβική εθνική ιδεολογία

Το θέμα του Κοσόβου αγγίζει όμως τον πυρήνα της σερβικής εθνικής ιδεολογίας. ‘Ενας Πρόεδρος που θα νομιμοποιούσε την απόσπασή του, θα υπέγραφε πιθανώς την θανατική του καταδίκη, πολιτικά, αν όχι και φυσικά. Οι πρωταγωνιστές της εικοσαετούς, ανηλεούς αντισερβικής εκστρατείας κέρδισαν, η συντριβή όμως του σερβικού έθνους παραδόξως του αφαιρεί και οποιονδήποτε σοβαρό λόγο συμβιβασμού! Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται και για τους Σέρβους που τάχασαν σχεδόν όλα, η διατήρηση της “ψυχής” τους, των ιστορικών τίτλων “ιδιοκτησίας” του Κοσόβου, είναι περίπου το μόνο που τους έχει απομείνει, αν θέλουν να υπάρχουν ως έθνος. Διατηρούν εξάλλου την υποστήριξη της Μόσχας (όσο δεν εντάσσονται στο ΝΑΤΟ), του Πεκίνου, μεγάλου μέρους του εκτός Δύσης κόσμου και πέντε κρατών της ΕΕ.

Απομένει το δέλεαρ της ευρωπαϊκής προοπτικής. H αξία της όμως μοιάζει ξεθωριασμένη λόγω των προβλημάτων της ΕΕ, τόσο ορατών σε Λεττονία, Ουγγαρία, Ρουμανία και, προπάντων. Ελλάδα. Τα περισσότερα μέλη της ΕΕ άλλωστε δεν εκδηλώνουν κανένα ενθουσιασμό για τη συνέχιση μιας διεύρυνσης που συνέβαλε στο να καταστήσει περίεργο, ακυβέρνητο “μωσαϊκό” την ‘Eνωση, εντείνοντας την κρίση της και διαψεύδοντας προσδοκίες που ενέπνευσε.

Τούτων δοθέντων, απομένει να δούμε αν η πληγή του Κοσόβου είναι το τελευταίο εμπόδιο προς την εμπέδωση μιας ευρωπαϊκής νέας τάξης ή, αντίθετα, ένα τραύμα έτοιμο να αναζωπυρώσει, σε δεδομένη στιγμή, τοπικές εθνοτικές συγκρούσεις και την προαιώνια σύγκρουση Ρώσων/Δυτικών στα Βαλκάνια. Mετά από όσα έγιναν, η διχοτόμηση του Κοσόβου και η αναγνώριση στους Σέρβους του ίδιου δικαιώματος του οποίου κάνουν χρήση οι Αλβανοκοσοβάροι, μοιάζει η μόνη λογική και σταθερή λύση, η μόνη που δεν θα συνιστούσε επικράτηση του ενός επί του άλλου. Αλλά δεν είναι επιθυμητή από τις ΗΠΑ. Ενδεχομένως, υποστηρίζουν οι πιο καχύποπτοι από τους διπλωμάτες μας, γιατί η Ουάσιγκτον επιδιώκει κάθε επιμέρους ρύθμιση να φέρει τον σπόρο μιας ελεγχόμενης αστάθειας, μιας δυνατότητας μελλοντικής κρίσης, που θα καθιστά αιωνίως αναγκαία την αμερικανική παρουσία στη ΝΑ Ευρώπη.

Τι πρέπει να κάνει η Αθήνα;

Ισχυρές πιέσεις αναμένεται να ασκήσουν στην Αθήνα οι ΗΠΑ για την αναγνώριση του Κοσόβου. Μεταξύ των Ελλήνων διπλωματών βρίσκει κανείς σήμερα εκπροσώπους τριών “σχολών σκέψης”:

Πρώτον, όσοι θεωρούν ότι την Ελλάδα συμφέρει ότι συμφέρει και την Ουάσιγκτον, σε αυτό και σε όλα τα θέματα. Υποστηρίζουν ότι η Αθήνα πρέπει να παραμερίσει ευαισθησίες και κληρονομιές του παρελθόντος και να ευθυγραμμίσει την πολιτική της με τους πλούσιους και ισχυρούς

Δεύτερον, όσοι πιστεύουν ότι πρέπει να γίνει, για λόγους ελληνικού εθνικού συμφέροντος, μια κίνηση εξισορρόπησης προς τη μεριά των Αλβανών, που να λαμβάνει υπ’ όψιν της τις εξελίξεις στη χερσόνησο και την αυξανόμενη ισχύ και επιρροή του αλβανικού στοιχείου, που τείνει να γίνει προνομιακός βραχίονας Αμερικανών και Τούρκων στη χερσόνησο του Αίμου.

Τρίτον, όσους θεωρούν επικίνδυνο παραλογισμό την αναγνώριση του Κοσόβου από την Ελλάδα, τη στιγμή που η Αθήνα παραμένει δύναμη του στάτους κβο, αντιμέτωπη με κάποιας μορφής αναθεωρητικές απειλές στις μισές ελληνικές περιφέρειες και με ψευδοκράτος στην Κύπρο. Υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα, και μετά την απόφαση του Δικαστηρίου, δεν μπορεί, πολιτικοδιπλωματικά, να σηκώσει το βάρος μιας τέτοιας αντίφασης, αφού βασίζει όλη την εξωτερική της πολιτική στο διεθνές δίκαιο.

Οι ίδιοι κύκλοι εκτιμούν ότι έχει επέλθει εδώ και πολύ καιρό και με το παραπάνω εξισορρόπηση της βαλκανικής πολιτικής της Αθήνας. Μια αναγνώριση του Κοσόβου δεν θα είχε σπουδαία αποτελέσματα στις ελληνοαλβανικές σχέσεις, γιατί θα γινόταν αντιληπτή από τους Αλβανούς ως κίνηση υπαγορευμένη από τις ΗΠΑ. Αντίθετα, θα τραυμάτιζε βαθιά, εις το διηνεκές τις ελληνοσερβικές σχέσεις, γιατί οι Σέρβοι θα την θεωρούσαν πισώπλατη μαχαιριά. Το ζήτημα του Κοσόβου, τονίζουν, δεν είναι τρέχον ζήτημα διπλωματίας ή στρατηγικής. Αφορά την ιστορία και το μέλλον των Βαλκανίων, τη βαθύτερη ιστορική συνείδηση των λαών τους, σχέσεις μεταξύ των εθνών τους που πηγαίνουν αιώνες πίσω και θα πάνε αιώνες μπροστά, υπερβαίνοντας τρέχουσες διαχειρίσεις. Αν η Ελλάδα δεν μπορεί να ταυτισθεί με τη Σερβία ή τη Ρωσία, χρειάζεται απελπιστικά καλές σχέσεις μαζί τους και την παρουσία τους, επί ποινή στρατηγικής ασφυξίας.

Κόσμος του Επενδυτή, 7.8.2010

Η ρωσική πρόταση…

Του ΙΩΑΝΝΟΥ Π. ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ Αντιπλοιάρχου Π.Ν. ε.α. πρ. βουλευτού Λακωνίας και υφυπουργού Εθνικής Αμύνης

 

Οι σχέσεις μας με τη Ρωσική Δημοκρατία, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως, περίοδο κατά την οποία υπήρξε σαφής ιδεολογική διαφορά, ανήκαμε δε στις δύο τότε αντίπαλες συμμαχίες (ΝΑΤΟ και Σύμφωνο Βαρσοβίας), έχουν σημαντικά βελτιωθεί.

Η βελτίωση αυτή σηματοδοτήθηκε με την ανταλλαγή επισκέψεων υψηλού επιπέδου. Ο Πρόεδρος Πούτιν (ένας εκ των σπουδαιότερων πολιτικών σήμερα, αλλά ως διαφαίνεται και μελλοντικά) επισκέφθηκε την Ελλάδα τρεις φορές επί Κώστα Καραμανλή (ο οποίος άνοιξε τον δρόμο και προς την Κίνα). Δυστυχώς, ο αγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης για τη μεταφορά ρωσικού πετρελαίου καρκινοβατεί, με αστείες δικαιολογίες, γνωρίζουν όμως οι πάντες ποίου η χειρ κρύπτεται από πίσω! Ο ρωσικός στόλος έχει επισκεφθεί ελληνικούς λιμένες, έχουν δε πραγματοποιηθεί και κοινές ασκήσεις, οι δε ένοπλες δυνάμεις μας έχουν κατ’ επανάληψη προμηθευτεί ρωσικό αμυντικό υλικό. Εάν διατρέξουμε την ιστορία, ενθυμούμεθα ότι στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου της 20ής Οκτωβρίου 1827, που ήτο προοίμιον της ανεξαρτησίας της Ελλάδος, μεταξύ των συμμαχικών στόλων που κατεναυμάχησαν τον τουρκικό ήτο και ο ρωσικός, υπό τον ναύαρχο Χέυδεν. Ενθυμούμεθα επίσης ότι ένας εκ των μεγαλυτέρων πολιτικών της νεωτέρας Ελλάδος, ο Ιωάννης Καποδίστριας, υπήρξεν υπουργός των Εξωτερικών της Ρωσίας στις αρχές του 19ου αιώνος. Αλλά και κατά το διαρρεύσαν έκτοτε διάστημα μέχρι το 1917, έτος επικρατήσεως κομμουνιστικού συστήματος στη Ρωσία, όποτε η Ελλάς ευρέθη στο αντίθετο στρατόπεδο, οι σχέσεις μας ήσαν ομαλές, ουδέποτε υπήρξε σύγκρουση μεταξύ μας, εν αντιθέσει με τη γείτονα Τουρκία, της οποίας οι σχέσεις με τη Ρωσία κυμαίνονται από εχθρικές έως λυκοφιλικές! Πάντοτε, διακαής πόθος της Ρωσίας ήτο να μπορεί ο στόλος της να ελλιμενίζεται σε κάποιο λιμάνι της Μεσογείου. Κατά τη διάρκεια του σοβιετικού καθεστώτος, πλοία του πολεμικά είχαν αγκυροβόλια πολύ κοντά στα χωρικά μας ύδατα, το ένα 6,5 μίλια νοτίως των Κυθήρων και το άλλο ανατολικώς του Ζάκρου της Κρήτης. Αυτό για λόγους παρακολουθήσεως του 6ου Αμερικανικού Στόλου. Προσφάτως υπεβλήθη από τη Ρωσική Δημοκρατία πρόταση παραχωρήσεως λιμένος σε ελληνικό νησί του Αιγαίου, με καταβολή αδρού τιμήματος. Νομίζω και χωρίς καταβολή τιμήματος, αυτή καθαυτή η πρόταση είναι άκρως σοβαρή, τιμητική και συμφέρουσα! Βεβαίως η Ελλάς είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και του ΝΑΤΟ, ενώ η Ρωσία δεν είναι, αλλά συνεργάζεται και με την ΕΕ και με το ΝΑΤΟ, έχουν δε πραγματοποιηθεί και ασκήσεις με τις Ένοπλες Δυνάμεις χωρών του ΝΑΤΟ. Μη υπάρχοντος πλέον του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ουδείς μπορεί να αποκλείσει μελλοντική σύμπραξη ή ακόμη και ένταξη της Ρωσίας στην ΕΕ. Για το ΝΑΤΟ, ουδείς μπορεί σήμερα να βεβαιώσει για τη διάρκεια ζωής του, δεδομένου ότι προσπαθεί να εφεύρει τη μελλοντική απειλή για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του! Η Ελλάδα δεν επιθυμεί να διαταράξει τις σχέσεις της με οποιαδήποτε χώρα, όσο στενά συνδεδεμένη κι αν είναι με κάποιες, και με συμμαχίες ακόμη. Τι έχει κερδίσει όμως μέχρι σήμερα; Ήτο μεταξύ των νικητριών δυνάμεων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι το 1949 απώλεσε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων, οι δε σύμμαχοί της προσέφεραν μόνον τη Δωδεκάνησο! Η Κύπρος και η Βόρειος Ήπειρος ξεχάστηκαν… Δεκαετίες τώρα προσπαθούμε να πείσουμε τη διεθνή κοινότητα, αλλά κυρίως τους συμμάχους μας, όχι τι μας συμφέρει, αλλά να εφαρμοσθεί το διεθνές δίκαιο και να ισχύσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και στο Αιγαίο και στην Κύπρο, αλλά εις μάτην! Και όλα αυτά, παρά τις τόσες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας που μας δικαιώνουν. Οι Αμερικανοί όμως ενδιαφέρονται κυρίως για το πώς θα διαλύσουν βομβαρδίζοντας τη Γιουγκοσλαβία ή πώς θα «ειρηνεύσουν» το Ιράκ και το Αφγανιστάν, όπου μόνον εκτίθενται, όπως και στο Βιετνάμ! Η πρόταση της Ρωσίας πρέπει να γίνει δεκτή, διότι είναι εθνικά συμφέρουσα. Η Ρωσία είναι ομόδοξη και μεγάλη χώρα της ευρύτερης γειτονιάς μας. Άλλως οι Ρώσοι θα πάνε στην Τουρκία, η οποία ασμένως θα δεχθεί και τότε, φοβούμαι, θα μετανοήσουμε… Επιτέλους, να σταματήσουμε να φοβόμαστε. Όσο σκύβουμε, τόσο δεν μας υπολογίζουν! Οι καιροί ου μενετοί. Έλεος.

 

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=57788&colid=&catid=42&dt=2010-08-15

Κίνδυνοι ζώνουν την πατρίδα μας

Πτέραρχος Νικος Κουρής, ένας ικανότατος Αρχηγός, ένας ικανότατος υφυπουργός.

Είχα την ξεχωριστή τιμή και χαρά να υπηρετήσω υπό τας διαταγάς του, όταν ήμουν Υ/ΓΕΣ] και ήταν ΥΦΕΘΑ , επι υπουργίας Γεράσιμου Αρσένη και πρωθυπουργίας Αντρέα Παπανδρέου, ακούστε την έντιμη πατριωτικη φωνή του.

Δημ. Αλευρομάγειρος

 

Του ΝΙΚΟΥ ΚΟΥΡΗ τέως υφυπουργού Εθνικής Άμυνας και επίτιμου Αρχηγού ΓΕΕΘΑ

Όσοι δεν είναι διερχόμενοι από τα υπουργεία για να καλύπτουν απλώς κομματικές ανάγκες πρέπει να αισθάνονται δυσάρεστα προσπαθώντας να δικαιολογήσουν αστοχίες πολιτικής που αφορούν τη δομή του ΝΑΤΟ στη Νότια Πτέρυγα.

Οι «σύμμαχοί» μας στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν την Άγκυρα στην πραγμάτωση των επεκτατικών της σχεδίων που στοχεύουν στην αλλαγή του status quo στην περιοχή χρησιμοποιούν σαν εργαλείο τις αλλαγές της δομής του ΝΑΤΟ. Είναι μια πολιτική που εφαρμόζει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ από τη δεκαετία του ʼ80 και επιδιώκει όπως ο δίαυλος του Αιγαίου ελέγχεται από τις ΗΠΑ. Δυστυχώς οι δυσκολίες της οικονομίας μας δεν μας επιτρέπουν να ασχοληθούμε όσο θα έπρεπε με τα εθνικά μας θέματα. Όμως ο κίνδυνος είναι άμεσος. Δεν μπορούμε να έχουμε ισχυρή οικονομία σε ανασφαλή σύνορα. Απαιτείται όπως όλοι οι Έλληνες, πολιτικοί και πολίτες, ενωθούμε σε μια κοινή προσπάθεια να αντιδράσουμε στους κινδύνους που ζώνουν την πατρίδα μας. Είναι πατριωτικό μας καθήκον.

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=57787&colid=&catid=42&dt=2010-08-15

ΠΡΟΣ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟ: Η απόφαση για το Κόσοβο

To Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ως όργανο του ΝΑΤΟ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com

Βαρυσήμαντη για το παγκόσμιο σύστημα δικαίου και τα άμεσα ελληνικά/κυπριακά συμφέροντα υπήρξε η απόφαση, ακριβέστερα συμβουλευτική γνώμη προς τη ΓΣ του ΟΗΕ για την ανεξαρτησία του Κοσόβου που εξέδωσε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, τονίζουν ¨Ελληνες διπλωμάτες.

Η απόφαση υποστηρίζει ότι η ανεξαρτησία προήλθε από τη δράση μιας “εσωτερικής οντότητας” και όχι ενός κράτους, η νομιμότητά της δεν υπάγεται επομένως στο διεθνές δίκαιο, που ρυθμίζει τις σχέσεις μεταξύ κρατών και του οποίου θεμελιώδης λίθος, καθ¨ όλη τη μεταπολεμική περίοδο, αποτυπωμένος στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ ήταν ο σεβασμός της εδαφικής ακεραιότητας.

¨Όπως δήλωσε στην παρέμβασή της η Αλβανία, η ανακήρυξη ανεξαρτησίας θα ήταν σοβαρή παράβαση του διεθνούς νόμου, αν είχε παίξει αποφασιστικό ρόλο η επέμβαση τρίτων χωρών, κάτι που δεν συνέβη. Στη δήλωσή τους τα Τίρανα και στην απόφασή του το Δικαστήριο “ξέχασαν’ τη μικρή … λεπτομέρεια ότι η ανεξαρτοποίηση του Κοσόβου, δεν υπήρξε προϊόν αλβανικής επανάστασης, αλλά μαζικής στρατιωτικής επέμβασης του ΝΑΤΟ, χωρίς άδεια του ΟΗΕ. Το Δικαστήριο, αν και όργανο υποτίθεται του ΟΗΕ, αγνόησε την απόφαση 1244 του ΣΑ, κατά την οποία το Κόσοβο παραμένει τμήμα της τότε Γιουγκοσλαβίας και νυν Σερβίας!

Η απόφαση ήταν στην πραγματικότητα αναμενόμενη και προδιαγεγραμμένη. Μια απόφαση που θα κήρυσσε παράνομη την ανεξαρτοποίηση του Κοσόβου θα συνιστούσε μείζονα αποδοκιμασία ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Ορισμένοι κύκλοι μάλιστα της σερβικής αντιπολίτευσης, κατηγορούν τον φιλοαμερικανό Πρόεδρο της Σερβίας και τους συμβούλους του, ότι χειρίσθηκε το ζήτημα με τρόπο που να οδηγήσει στην παραπομπή στο Δικαστήριο και σε μια παρόμοια απόφαση, προκειμένου να δημιουργήσει προηγούμενο που να τον διευκολύνει στην πρόθεση συνθηκολόγησής του έναντι της Δύσης. Γεγονός είναι πάντως ότι η τακτική Τάντιτς δεν φαίνεται να αποδίδει παρά καινούριες “σφαλιάρες” για το έθνος του. Αλλά και η δυτική προσέγγιση του “πάρτα όλα Αλβανέ, μην παίρνεις τίποτα Σέρβε”, επίσης τελικά κινδυνεύει να προκαλέσει νέο γύρο αστάθειας.

Η απόφαση συνιστά ορόσημο της απομάκρυνσης από το σύστημα δικαίου που αντανακλούσε το αποτέλεσμα του Παγκοσμίου Πολέμου και στο οποίο έπαιζε κεντρικό ρόλο η εδαφική ακεραιότητα, κυριαρχία και ανεξαρτησία των κρατών. Το νέο “σύστημα” αντανακλά τη νίκη ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Δύσης στον ψυχρό πόλεμο. Η νέα τάξη πραγμάτων δεν διακρίνεται τόσο από διαφορετικούς κανόνες δικαίου, όσο από την νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας και της σχετικότητας στις διεθνείς σχέσεις. Δεν εφαρμόζονται νέες αρχές, εφαρμόζονται οι αρχές ανάλογα με τη θέληση του Ηγεμόνα: μοιάζει το διεθνές ισοδύναμο μιας μετάβασης από τη συνταγματική στην ελέω Θεού μοναρχία, υποστηρίζει έγκριτος ¨Ελληνας συνταγματολόγος.

Η περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας είναι το καλύτερο παράδειγμα, αφού σε κάθε φάση του δράματός της χρησιμοποιούνταν διαφορετικά κριτήρια από τη διεθνή κοινότητα. Για να διαλυθεί η πολυεθνική Γιουγκοσλαβία, χρησιμοποιήθηκε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, αλλά για να μην κάνουν χρήση του οι Σέρβοι της Βοσνίας βομβαρδίστηκαν από το ΝΑΤΟ. Οι Κροάτες και οι Αλβανοκοσοβάροι είχαν δικαίωμα απόσπασης από τη Γιουγκοσλαβία, όχι όμως οι Σέρβοι από την Κροατία ή το Κόσοβο. Η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Αλβανών συνιστά λόγο ανεξαρτησίας, είναι ελεύθερη όμως η εθνοκάθαρση των Σέρβων του Κοσόβου και της Κροατίας. Ο μόνος κοινός παρονομαστής των κριτηρίων είναι η επιθυμία τιμωρίας και καταστροφής των Σέρβων, μετατροπής τους σε παράδειγμα συνεπειών της απειθαρχίας και δημιουργίας μιας σειράς μη βιώσιμων, συχνά εγκληματικών, απολύτως εξαρτημένων μικροκρατών στα Βαλκάνια.

Ειρήσθω εν παρόδω, η απόφαση κατέδειξε, ακόμα μια φορά, υπογραμμίζουν έγκριτοι νομικοί, τον σχετικό χαρακτήρα και αξία του Διεθνούς Δικαστηρίου, περισσότερο πολιτικού, παρά δικαιοδοτικού οργάνου. Αυτό είναι γνωστό από την ιστορία, με πιο ακραία περίπτωση τις αποφάσεις για τη Ναμίμπια, που προκάλεσαν μποϋκοτάζ από τις αφρικανικές χώρες, αναγκάζοντας τελικά το Δικαστήριο σε αυτοκριτική και συγγνώμη! Σπανίως αυτά δεδομένα λαμβάνονται υπόψιν από όσους εν Αθήναις το έχουν αναγορεύσει σε κύριο εργαλείο απόκρουσης των τουρκικών διεκδικήσεων.

Η απόφαση συνιστά εξαιρετικά επικίνδυνο προηγούμενο για τα ελληνικά συμφέροντα στην Κύπρο, λόγω της προφανούς αναλογίας Κοσόβου/ΤΔΒΚ. Την αναλογία επεσήμαναν στις παρεμβάσεις τους στη Χάγη η Αυστρία, που ετάχθη υπέρ του Κοσόβου, υπογραμμίζοντας ότι η ΤΔΒΚ διαφέρει γιατί ανακηρύχθηκε με δράση της Τουρκίας, αλλά και η Ρωσία που τάχθηκε κατά της ανεξαρτησίας Κοσόβου, επικαλούμενη ακριβώς τον κίνδυνο να αποτελέσει προηγούμενο για περιπτώσεις όπως η Κύπρος.

Το γεγονός ότι ο διεθνής τύπος προτιμά να αναφέρεται στην περίπτωση μερικών δεκάδων χιλιάδων Τουρκοκυπρίων και όχι στα πολύ σημαντικότερα παραδείγματα 40 εκατ. Κούρδων χωρίς κράτος ή των Παλαιστινίων, πρέπει να θεωρηθεί ένδειξη κυοφορούμενων αντικυπριακών σχεδίων. ¨Ηδη, ορισμένοι Τούρκοι σχολιαστές καλούν την ¨Αγκυρα να εκμεταλλευθεί την απόφαση στο κυπριακό.
Η διαδικασία συζήτησης στο Δικαστήριο προκάλεσε μεγάλο αριθμό συχνά έντονων και σημαντικών παρεμβάσεων από δεκάδες κράτη. Η Κίνα μάλιστα έκανε για πρώτη φορά και προφορική παράσταση, υπογραμμίζοντας ότι η εδαφική ακεραιότητα των κρατών είναι ο θεμέλιος λίθος του διεθνούς δικαίου και τονίζοντας ότι επέτρεψε την υπερψήφιση της απόφασης 1244 για το Κόσοβο, γιατί προέβλεπε ρητά την παραμονή του εντός της τότε Γιουγκοσλαβίας και νυν Σερβίας.

Στην ακροαματική διαδικασία παρενέβησαν σχεδόν όλες οι χώρες της ΝΑ Ευρώπης, πλην Ελλάδος, παρά τον ηγετικό ρόλο στα Βαλκάνια που οι ελληνικές κυβερνήτες αρέσκονται να αποδίδουν στον εαυτό τους. Κροατία, Αλβανία, Βουλγαρία ετάχθησαν υπέρ του Κοσόβου, Κύπρος και Ρουμανία εναντίον. Η Κύπρος επανέλαβε μετά την έκδοση της απόφασης ότι εξακολουθεί να αναγνωρίζει το Κόσοβο ως τμήμα της Σερβίας, σε αντίθεση με την Αθήνα που προτίμησε μάλλον ασαφή θέση.

Την ανεξαρτησία υποστήριξαν με παρεμβάσεις τους οι ΗΠΑ, οι μεγάλες δυτικές χώρες και μερικές μουσουλμανικές, οι τελευταίες για λόγους μάλλον μουσουλμανικής ή αλληλεγγύης προς τις ΗΠΑ. Το πιο αστείο από τα επιχειρήματα που διατυπώθηκαν ήταν αυτό των ίδιων των Κοσοβάρων, που υποστήριξαν ότι μοναδικός σκοπός των διαπραγματεύσεων ήταν να συμφωνήσουν οι Σέρβοι με την ανεξαρτησία! Γερμανοί και Ολλανδοί επικαλέσθηκαν, σε μια προσπάθεια απόδοσης στοιχειώδους συνοχής στην άποψή τους, στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης. Το Βερολίνο, που πρωταγωνίστησε στην αιματηρή γιουγκοσλαβική διάλυση, ανεκάλυψε μάλιστα και ένα καινοφανές “κριτήριο αποτελεσματικότητας”, υποστηρίζοντας ότι το Κόσοβο έχει “ιδιότητες οικοδόμησης έθνους”.

Οι Βρετανοί, που γνωρίζουν τι μπορεί να σημαίνει η επίκλησή του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση παγκοσμίως, ήταν πολύ ασαφέστεροι στη θέση τους, κάνοντας λόγο για το κοινό ευρωπαϊκό μέλλον Κοσόβου και Σερβίας. Οι ΗΠΑ ζήτησαν από το Δικαστήριο περίπου να κάνει ότι θέλει, αλλά να μην πειράξει τη δήλωση ανεξαρτησίας του Κοσόβου. Στο νομικό μέρος είπαν ότι το Κόσοβο ήταν εσωτερική περιοχή της Σερβίας και άρα δεν ισχύει για αυτό η υποχρέωση των κρατών σε σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας άλλων κρατών (σύμφωνα με αυτή τη λογική μπορεί κάθε επαρχία κράτους να κηρύσσει, με την υποστήριξη τρίτων κρατών, την ανεξαρτησία της, αρκεί να διαλέγει “σωστά” με ποιους θα συμμαχήσει). Μόνο η Ισπανία, από τα μεγάλα δυτικά κράτη, αντιτάχθηκε στην ανεξαρτησία του Κοσόβου, προφανώς λόγου και του φόβου για τη δική της ακεραιότητα.

Εκτός Δύσης και ορισμένων Μουσουλμάνων Συμμάχων της, η Ρωσία, η Κίνα, τα κράτη της Λατινικής Αμερικής, αλλά και το αφρικανικό Μπουρούντι, με μακρά και πικρή πείρα δυτικών επεμβάσεων, υπερασπίστηκαν σθεναρά την αρχή της εδαφικής ακεραιότητας, υπογραμμίζοντας ότι το δικαίωμα αυτοδιάθεσης ισχύει μόνο στα πλαίσια αντιαποικιακών αγώνων. Στις παρεμβάσεις τους ήταν πολύ έκδηλος ο φόβος για την εξέλιξη ενός κόσμου χωρίς δίκαιο, όπου μια συμμαχία ισχυρών κρατών διεκδικεί για τον εαυτό της το δικαίωμα να επεμβαίνει όπου και όπως νομίζει, χωρίς συμφωνία του ΟΗΕ, για να ξαναγράφει τα σύνορα, την ιστορία και την τύχη του κόσμου.

Κόσμος του Επενδυτή, 31.7.2010

Οι δoσίλογοι της Κατοχής ζουν ανάμεσά μας.

Το νέο μυθιστόρημα της Σοφίας Νικολαΐδου Απόψε δεν έχουμε φίλους (εκδόσεις Μεταίχμιο) συνιστά ένα ακόμη πειστήριο για τη στροφή της ελληνικής λογοτεχνίας από τον ατομικό στο συλλογικό κόσμο. Ξεκινώντας από το παρόν, η διήγηση απλώνεται με κριτική και αιρετική ματιά στο ιστορικό παρελθόν, με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΣΚΑΜΝΑΚΗΣ

Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται ένα ενδιαφέρον φαινόμενο στην ελληνική λογοτεχνία (και νομίζω όχι μόνον στη λογοτεχνία και όχι μόνον στην ελληνική). Επανέρχεται το ενδιαφέρον για θέματα πολιτικού και ευρύτερου κοινωνικού ενδιαφέροντος. Μετά από μια μεγάλη πορεία στην ενδοσκόπηση και στη μεταμοντέρνα αποδόμηση, κοινωνίας, ατόμων, περίγυρου, οι συγγραφείς δείχνουν να αντιλαμβάνονται πως η πολιτική αναφορά δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην απλουστευτική πολιτικοποίηση (εκτός κι αν την κουβαλάς εντός σου, οπότε δεν είναι το πολιτικό που σου φταίει).
Χρήσιμη ως ένα βαθμό η ενασχόληση με τον ατομικό και τον εσωτερικό κόσμο, μετά από μια περίοδο κατακλυσμιαίας πολιτικοποίησης, μετατράπηκε σε παθογένεια, ιδιαίτερα από μια γενιά νεώτερων συγγραφέων που εξέφρασαν τη βδελυγμία τους σε κάθε τι που μπορούσε να θεωρηθεί ύποπτο πολιτικής αναφοράς. Με αυτήν την προσήλωσή της η ελληνική λογοτεχνία δεν μπόρεσε να «προβλέψει» την κρίση, εννοώ με λογοτεχνικούς όρους, τουτέστιν να επισημάνει τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας των δεκαετιών που ακολούθησαν το ’80. Στραμμένη στο ιδιωτικό αδυνατούσε να κατανοήσει τι γινόταν στο δημόσιο χώρο και πώς αυτός επηρέαζε τις ατομικές ζωές. Και εν πολλοίς, τελικά, αδυνατούσε να συλλάβει και τις βαθύτερες διαφοροποιήσεις στο ατομικό. Φυσικά ο δρόμος προς την «επιστροφή» του πολιτικού δεν είναι προϊόν μιας αιφνίδιας έκρηξης. Τα τελευταία χρόνια υπήρχαν εκείνοι οι κάποιοι τολμηροί που επέμεναν ή επέστρεφαν στη λογοτεχνία, η οποία ενδιαφερόταν για το συλλογικό και, περισσότερο ή λιγότερο τολμηρά, εξέφραζαν τις ιδέες μιας κοινωνικοποίησης, με τους νέους όρους που θέτει η πραγματικότητα.
Αυτές οι σκέψεις γίνονται με αφορμή το νέο μυθιστόρημα της Σοφίας Νικολαΐδου Απόψε δεν έχουμε φίλους (εκδόσεις Μεταίχμιο). Ξεκινώντας από το παρόν, η συγγραφέας ερευνά το παρελθόν, τη σχέση μας με την ιστορική μνήμη, το πώς η ιστορία στοιχειώνει τα πρόσωπα του παρόντος, πώς «επανέρχεται» στις νέες συνθήκες, πώς κάποιες σχέσεις επαναλαμβάνονται στο διαφορετικό περιβάλλον. Τα γεγονότα του Δεκέμβρη 2008 λειτουργούν, ας πούμε, ως καταλύτης. Ο χρόνος βρίσκεται σε διαρκή κίνηση, το παρόν, το πρόσφατο παρελθόν, η κατοχή και ο εμφύλιος. Οι φοιτητές της «αλλαγής» του ’80 χλευάζουν, κατά κάποιον τρόπο, τα πρόσωπα του παλαιού δράματος αλλά ταυτόχρονα, ακολουθούν κοινούς δρόμους, άλλα δρόμους ατίθασους, όπως η νεαρή Φανή, κι άλλα δρόμους προσαρμογής και καριέρας όπως ο Στράτος. Τα νέα παιδιά του 2008 δεν υπάρχουν στο μυθιστόρημα, παρά μόνον ως η έκρηξη του Δεκέμβρη, αλλά ο αναγνώστης υποθέτει πως η ιστορία, αν δεν επαναλαμβάνεται, μιμείται το παρελθόν, καθώς στο παρόν διεξάγεται ακόμη, με άλλους όρους, ο πόλεμος του παρελθόντος.
Βασικό πρόσωπο του μυθιστορήματος ο μεταπτυχιακός φοιτητής που επιλέγει ως θέμα του διδακτορικού του τους δωσίλογους της κατοχής στη Θεσσαλονίκη. Ερευνώντας όμως βρίσκεται στην καρδιά του παρακρατικού κτήνους της πόλης, εκείνου που δολοφόνησε τον Λαμπράκη και που ενέχεται για πολλά. «Η μνήμη όπου την αγγίζεις πονεί», λέει κι ο ποιητής, αλλά ο υποψήφιος διδάκτορας δεν είναι διατεθειμένος να υποτάξει την έρευνά του στη σκοπιμότητα μιας πανεπιστημιακής καριέρας, όπως αντίστοιχα κάποιος άλλος λαμπρός φοιτητής της κατοχής βλέπει τα όνειρα του για συνέχιση των σπουδών να καταρρέουν όταν αρνείται να υποτάξει την αντίσταση σε αυτά. Ο καθηγητής που τότε συνέτριψε το όνειρα του φοιτητή, σπουδαίο στέλεχος της φιλογερμανικής ομάδας της πόλης, ιδεολόγος του φασισμού, είναι το βασικό πρόσωπο της έρευνας του τωρινού υποψήφιου. Η πόλη, το κατεστημένο, το νέο σχέδιο της ιστορίας, δηλαδή της σχέσης του παρόντος με το παρελθόν, όπως έχει διατυπωθεί από την εγκατάσταση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, βρίσκονται σε σύγκρουση με την επιστημονική έρευνα του υποψήφιου διδάκτορα, πράγμα το οποίο ο τελευταίος δεν μπορεί να αποδεχθεί. Το αποτέλεσμα είναι μια ακόμη συντριβή, και δική του και, κατά μια έννοια, της ιστορίας.
Το μυθιστόρημα της Σ. Νικολαΐδου ισορροπεί μεταξύ της ιστορίας ως μεγάλης αφήγησης, ως γεγονότων που καθορίζουν, και της ιστορίας των προσώπων που εντάσσονται σε αυτήν. Αποδέχονται, υποτάσσονται ή αντιστέκονται. Ορίζουν ένα μέρος των πραγμάτων, αλλά όχι το σύνολο. Κι όμως τα πράγματα θα μπορούσαν να ήσαν αλλιώς. Η Θεσσαλονίκη, η πόλη όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα του μυθιστορήματος, είναι μια πόλη που έχει ιδιαίτερα υποστεί τη βία της κατοχής και τη βία της καθυπόταξης της μνήμης, και γι’ αυτό λειτουργεί πολλαπλά και στο λειτουργικό και στο συμβολικό πεδίο.
Είναι εντυπωσιακή η συνομιλία (σ. 165) όπου ο ερευνητής αντικρούει την επίσημα καταγεγραμμένη άποψη πως οι Θεσσαλονικείς υποδέχθηκαν τους Γερμανούς με κλειστά παράθυρα. Παραπέμπει στα κινηματογραφικά επίκαιρα της UFA, όπου «διακρίνεται ένα ετερόκλητο πλήθος να υποδέχεται στην παραλία της Θεσσαλονίκης, τους γερμανούς αρματιστές με ιαχές. Τους ραίνουν με τριαντάφυλλα και πασχαλιές». Άξιος υπόμνησης είναι ο διωγμός των εβραίων της πόλης – η συντριπτική πλειοψηφία τους χάθηκε στα χιτλερικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, καθώς και το γεγονός ότι το Πανεπιστήμιο είναι χτισμένο πάνω σε χιλιάδες βεβηλωμένους εβραϊκούς τάφους. (Όπως αναφέρει ο καθηγητής Γ. Μαργαρίτης σε σχετική μελέτη του, δεν ήταν λίγοι οι Θεσσαλονικείς που συνήργησαν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στο διωγμό αξιοποιώντας την ευκαιρία για να βάλουν στο χέρι τις εβραϊκές περιουσίες, με αποτέλεσμα το ποσοστό των εβραίων που χάθηκαν από την πόλη να είναι υψηλότερο ακόμα και από εκείνων που χάθηκαν στο ίδιο το Βερολίνο).
«Άτιμο πράγμα η ιστορία. Πέφτει επάνω στη ζωή και την πλακώνει», σχολιάζει ένα από τα πρόσωπα του μυθιστορήματος.

http://www.prin.gr/2010/08/nikolaidou.html

Ο μύθος του τεράστιου εξωτερικού χρέους και οι διπλές αναγνώσεις του

Η El País με στοιχεία από το ΔΝΤ γκρεμίζει το μύθο του εξωτερικού χρέους και φέρνει στο φως την αδυσώπητη για τους δανειστές αλήθεια

Του Γιώργου Δελαστίκ
Όποιος Έλληνας παρακολουθεί υποτυπωδώς τα στοιχεία που εκδίδουν περιοδικά οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί για το εξωτερικό χρέος των διαφόρων χωρών, αισθάνεται διαρκώς οργισμένος για την αδικία που διαπράττεται από τους ξένους εναντίον της χώρας μας και του λαού μας. Εμάς χαρακτηρίζουν διαρκώς «τεμπέληδες», που δήθεν ζούμε με δανεικά από το εξωτερικό εις βάρος των υπόλοιπων Ευρωπαίων και κυρίως των Γερμανών, όπως ο χυδαίος Τύπος τους διατείνεται με κάθε ευκαιρία.
Πόσα χρωστάει δηλαδή σε ξένους, όχι σε Έλληνες, το ελληνικό δημόσιο, οι ελληνικές τράπεζες, οι ελληνικές επιχειρήσεις και τα ελληνικά νοικοκυριά – και φυσικά το ίδιο για κάθε χώρα. Πόσα χρωστούν κράτος και ιδιώτες κάθε χώρας σε ξένους. Τα στοιχεία που θα παραθέσουμε προέρχονται από το ΔΝΤ και δημοσιεύθηκαν στη χθεσινή «Ελ Παΐς», γνωστή ισπανική εφημερίδα. Εντελώς διαφορετική κατάσταση όμως αποκαλύπτουν τα στοιχεία π.χ. του ΔΝΤ για το συνολικό εξωτερικό χρέος των χωρών.
Πραγματικό σοκ προκαλούν οι πίνακες, καθώς σε όσες χώρες έχει ήδη μειωθεί ο ρόλος του κράτους έχει μειωθεί φυσικά και το δημόσιο χρέος προς το εξωτερικό, κατά κανόνα όμως έχει εκτοξευθεί το ιδιωτικό χρέος προς τους ξένους! Και φυσικά μια χώρα είναι χρεωμένη όχι μόνο αν χρωστάει το κράτος και δη σε ξένους, αλλά και όταν χρωστούν σε ξένους οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις της και οι πολίτες της.
Πρώτο σοκ: πρωταθλητής του εξωτερικού χρέους είναι ο πιο καλός ο μαθητής του ΔΝΤ και της ΕΕ – η Ιρλανδία! Χρωστάει κυριολεκτικά τα μαλλιοκέφαλά της στους ξένους: το 1.052% του ΑΕΠ της!!! Όχι, δεν πρόκειται περί τυπογραφικού λάθους. Το εξωτερικό χρέος της Ιρλανδίας, δημόσιο και ιδιωτικό, ανέρχεται στο 1.052% του ΑΕΠ της. Οι Ιρλανδοί χρωστούν στους ξένους πάνω από δέκα φορές το ΑΕΠ της χώρας τους, αλλά τα φερέφωνα του διεθνούς πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου μόνο επαίνους έχουν για την Ιρλανδία. Προφανώς επειδή ο λαός της έσκυψε αμέσως το κεφάλι στους ξένους δυνάστες – δανειστές.
Πόσα χρωστάει η Ελλάδα στο εξωτερικό; Μόλις 163% του ΑΕΠ μας – έξι φορές λιγότερο από την Ιρλανδία. Γιατί όμως λέμε «μόλις» 163% του ΑΕΠ μας; Το 163% δεν είναι ένα τεράστιο νούμερο; Σίγουρα είναι μεγάλο αυτοτελώς, αλλά για να το χαρακτηρίσουμε ή όχι «τεράστιο», πρέπει να το εξετάσουμε και συγκριτικά.
Αν είναι «τεράστιο» το 163% της Ελλάδας, τότε πώς θα χαρακτηρίζαμε το 431% της Βρετανίας; Ναι, όσο και αν φαίνεται απίστευτο, η κάποτε παντοκράτειρα Βρετανία χρωστάει σε ξένους το 431% του ΑΕΠ της! Αυτοί οι αλητήριοι «γιάπηδες» και «γκόλντεν μπόις» του Σίτι του Λονδίνου, που χαρακτηρίζουν δήθεν με ευφυολόγημα «γουρούνια (PIGS)» τις τέσσερις χώρες της Μεσογείου (Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία) πώς χαρακτηρίζουν τη δική τους χώρα που χρωστάει σε όλη την υφήλιο;
Χρησιμοποιήσαμε τη λέξη «μόλις» για το 163% του εξωτερικού χρέους της Ελλάδας, γιατί το εξωτερικό χρέος μιας κραταιάς οικονομίας όπως της Ολλανδίας ανέρχεται στο 310,5% του ΑΕΠ της! Αλλά και του γειτονικού της Βελγίου ανέρχεται στο 275,6% του ΑΕΠ του.
Είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό μάλιστα να διαπιστώνει κανείς -κατάπληκτος, ομολογουμένως- ότι το εξωτερικό χρέος ακόμη και της ζάπλουτης Ελβετίας λόγω των αδιάκοπων χρηματοοικονομικών παιχνιδιών των πανίσχυρων τραπεζών της, ανέρχεται στο απίστευτο 276,5% του ΑΕΠ της! Έχει τέτοιο ποσοστό εξωτερικού χρέους η Ελβετία και μας πειράζει το 231% της Πορτογαλίας, το 167,5% της Ισπανίας ή το 123% της Ιταλίας; Είμαστε σοβαροί;
Ακόμη και η… Δανία (!) έχει μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος από την Ελλάδα (197% του ΑΕΠ) όπως και η Γαλλία (190,6%) και πάει λέγοντας…Το τελειωτικό χτύπημα όμως σε αυτήν την αισχρή επίθεση κατά της Ελλάδας το δίνει το γεγονός ότι ίδιο εξωτερικό χρέος με τη χώρα μας έχει και η ίδια η… Γερμανία – 163% εμείς και 161% του ΑΕΠ τους αυτοί! Τελεία και παύλα.

Υποκρισία: Μύθοι περί των αγορών
Σκοπιμότητες και μόνο υπηρετεί η στάση των αγορών μη διστάζοντας να αντιμετωπίζουν τα ίδια στοιχεία με αντιδιαμετρικό τρόπο, αν αυτό υπηρετεί τα συμφέροντά τους. Αυτό επισημαίνει η «Ελ Παΐς» οργισμένη:
«Έτος 2007. Η Ισπανία είναι μια ευημερούσα δύναμη, η επενδυτική δυνατότητα της οποίας πείθει τις αγορές μέχρι του σημείου να προσελκύσει ξένο κεφάλαιο της τάξης σχεδόν του 160% του ΑΕΠ.
Έτος 2010. Η Ισπανία είναι μια χώρα με πήλινα πόδια που χρωστάει στο εξωτερικό περισσότερο από 170% του ΑΕΠ της, πράγμα που γεννά αμφιβολίες έγκαιρης επιστροφής του. Σε λιγότερο από τρία χρόνια, ο παραμορφωτικός φακός των αγορών διαβάζει με πλήρως αντίθετο τρόπο δύο πολύ όμοια νούμερα»!

http://kostasxan.blogspot.com/2010/08/blog-post_2064.html

Πώς το σύστημα, με την ευγενική χορηγία και της Αριστεράς, έχει μετατρέψει έναν δυναμικό καπιταλισμό σε …αόρατο

Του Δημήτρη Λιβιεράτου

Σ’ ένα κόσμο που το 2009 είχε πληθυσμό 6.768.167.712 κατοίκους, η Ελλάδα των 11.260.000 κατοίκων αποτελούσε το 0,166% του πλανήτη. Ωστόσο, ο ελληνικός καπιταλισμός κατέχει την 22η θέση στον κόσμο στη λίστα των πιο πλούσιων χωρών.

Ας δούμε πώς εξειδικεύεται αυτό σε μερικά βασικά χαρακτηριστικά του, που αποτελούν τους πυλώνες της δυναμικής του:

1. Μέχρι το 2009 ήταν πρώτος στον παγκόσμιο εμπορικό στόλο. Το 2010 έγινε δεύτερος, κατέχοντας το 14,8% του συνόλου της παγκόσμιας εμπορικής ναυτιλίας. Ο ελληνόκτητος εμπορικός στόλος αποτελείται από 2.974 πλοία συνολικής χωρητικότητας 175.540.000 τόνων. Όμως, αν συνυπολογιστεί ότι ελέγχουν και το στόλο άλλων, μικρότερων πλοιοκτητών, φτάνουμε στο 20% περίπου του παγκόσμιου στόλου! Ο υπό ελληνική σημαία στόλος είναι πέμπτη δύναμη στον κόσμο (αυτό σημαίνει ότι πολλά ελληνόκτητα πλοία ταξιδεύουν με ξένη σημαία – τους συμφέρει καλύτερα) και πρώτος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κατέχοντας το 39,7% του συνόλου.

Μέχρι το τέλος του 2009 οι Έλληνες εφοπλιστές (μια συμπαγής ομάδα περίπου 400 πλοιοκτητών) είχαν παραγγείλει τη ναυπήγηση 748 νέων πλοίων, χωρητικότητας 64,9 εκατ. τόνων, κυρίως στα ναυπηγεία της Νότιας Κορέας και της Κίνας.

Οι εγκατεστημένες στην Ελλάδα περίπου 1.300 ναυτικές επιχειρήσεις απασχολούν πάνω από 12.000 υπαλλήλους. Το ξένο συνάλλαγμα από ναυτιλιακές υπηρεσίες το 2009 ήταν 13,552 δισ. ευρώ, έναντι 19,188 δισ. ευρώ το 2008 – η πτώση οφείλεται σε μείωση του όγκου του παγκόσμιου εμπορίου και σε μεγάλη πτώση των τιμών των ναύλων. Το συνάλλαγμα αυτό αντιστοιχεί στο 5,6% του ΑΕΠ!

Οι Έλληνες εφοπλιστές συνήθως αποφεύγουν τη δημοσιότητα – εξάλλου δεν υποχρεούνται καν να δημοσιεύουν ισολογισμούς, ενώ έχουν 57 φοροαπαλλαγές και η συνειοσφορά τους στη φορολογία είναι μικρότερη και από των μεταναστών! Όμως, είναι επιχειρηματικά παρόντος, με εμφανή τη συμμετοχή τους σε τουριστικές εγκαταστάσεις, ναυτικές συγκοινωνίες εσωτερικού και εξωτερικού, αεροπορία, τράπεζες και άλλους τομείς όπου η συμμετοχή τους είναι λιγότερο -ή και καθόλου- γνωστή.

2. Έχει ένα δυναμικά αναπτυσσόμενο και επεκτατικό στο εξωτερικό τραπεζικό τομέα: Οι ελληνικές τράπεζες, από τη στιγμή που άνοιξαν τα βόρεια σύνορα το 1989-1990 με τη διάλυση των Ανατολικών καθεστώτων, προχώρησαν αμέσως “στους δρόμους τους παλιούς”, όπως τότε γράφαμε. Αυτή την περίπου εικοσαετία μέχρι σήμερα, η επέκταση των ελληνικών τραπεζών στα Βαλκάνια και τις Ανατολικές χώρες όχι μόνο ήταν καλπάζουσα αλλά μάλλον και πρωτοφανής στην ταχύτητά της. Σήμερα, στα μέσα του 2010, λειτουργούν περίπου 3.500 υποκαταστήματα των ελληνικών τραπεζών σ’ αυτές τις χώρες – χωρίς να λογαριάζουμε και την επέκταση των μεγάλων κυπριακών τραπεζών στις ίδιες περιοχές. Ταχύτατη είναι επίσης η επέκταση των ελληνικών τραπεζών στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια. Να σημειώσουμε επίσης ότι στην αρχή αυτής της περιόδου οι ελληνικές τράπεζες αποσύρθηκαν τελείως από τις δυτικές αγορές, πουλώντας τα καταστήματα που είχαν σε Ευρώπη και ΗΠΑ, ρίχνοντας το βάρος τους σε πιο παρθένες αγορές.

Τα καθαρά κέρδη των ελληνικών τραπεζών από τα υποκαταστήματά τους στο εξωτερικό ήταν μεγάλα. Για την Εθνική, το 45% του συνόλου των κερδών της οφείλεται στα κέρδη από τα καταστήματά της στην Τουρκία. Για την Alpha Bank ήταν το 24% του συνόλου των κερδών της. Για την EGNATIA το 33% και για την Πειραιώς το 41%. Σημειώνουμε ότι στην τραπεζική κρίση που ξέσπασε από το 2008 στις ΗΠΑ και την Ευρώπη δεν σημειώθηκε ούτε μία χρεοκοπία ελληνικής τράπεζας – έστω και μικρής. Φυσικά στηρίχτηκαν από το Δημόσιο με 28 δισ. ευρώ και τελευταία με άλλα 10 δισ. ευρώ από το “πακέτο” του Μνημονίου, αλλά στις ΗΠΑ και σε ευρωπαϊκές χώρες είχαμε χρεοκοπίες τραπεζών παρά τη στήριξη του τραπεζικού τομέα.

3. Έχει χιλιάδες επιχειρήσεις με παρουσία στις Βαλκανικές χώρες, την Ανατολική Ευρώπη, τη Ρωσία, την Ουκρανία, την Τουρκία, την Αίγυπτο κ.λπ.

Κανείς δεν ξέρει με ακρίβεια πόσες – ίσως χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις έχουν εγκατασταθεί σ’ αυτές τις χώρες και τις εκμεταλλεύονται, επωφελούμενες από τα χαμηλά μεροκάματα, την απουσία ισχυρών συνδικάτων, την απουσία πλαισίων προστασίας της εργασίας, την απουσία περιβαλλοντικών δεσμεύσεων για την επιχειρηματική δραστηριότητα, τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος που ευνοεί την εξαγορά κυβερνητικών αξιωματούχων κ.λπ. κ.λπ. Ανάμεσα σ’ αυτές τις χιλιάδες επιχειρήσεις είναι και πολλές που έκλεισαν τα εργοστάσιά τους στην Ελλάδα και μετεγκαταστάθηκαν σ’ αυτές τις χώρες. Πολλές από αυτές είχαν πάρει στο μεταξύ κρατικές επιδοτήσεις με βάση τον αναπτυξιακό νόμο…

Να σημειώσουμε ότι ένα σημαντικό μέρος αποτελούν 480 ελληνικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Τουρκία, με εργοστάσια, εμπορικές και παντός άλλου τύπου αντιπροσωπείες, συνεργαζόμενες πολλές φορές με Τούρκους επιχειρηματίες. Το σύνολο των ελληνικών επενδύσεων στην Τουρκία είναι περίπου 6 δισ. δολάρια. Η σημαντικότερη απ’ αυτές ήταν η εξαγορά της τουρκικής τράπεζας FINANS BANK από την Εθνική το 2009 με 4,5 δισ. δολάρια. Ειδικά το 2009, έτος οικονομικής κρίσης για την Ελλάδα, επενδύθηκαν στην Τουρκία από Έλληνες καπιταλιστές 780 εκατ. δολάρια. Για να κάνουμε τις συγκρίσεις, ο τουρκικές επενδύσεις στην Ελλάδα αντιπροσωπεύονται από 10 επιχειρήσεις με συνολική επένδυση 30 εκατ. ευρώ. Και παρ’ όλα αυτά ήταν αρκετό να έρθει πρόσφατα ο Ερντογάν στην Ελλάδα με πολυμελή αντιπροσωπεία Τούρκων επιχειρηματιών για ν’ αρχίσει το κλαψούρισμα ότι οι Τούρκοι θα “καταλάβουν οικονομικά” την Ελλάδα…

Ο ιδιωτικός τομέας

Ας μπούμε όμως βαθύτερα στο αρχιπέλαγος του σύγχρονου ελληνικού καπιταλισμού, εξετάζοντας τον ελληνικό ιδιωτικό καπιταλιστικό τομέα.

• Κατασκευαστικές εταιρείες: Ένας ισχυρός και σύγχρονος καπιταλιστικός κλάδος, που δραστηριοποιείται επίσης με επιτυχία και στο εξωτερικό. Ελληνικές κατασκευαστικές κατασκευάζουν από διυλιστήρια στη Σ. Αραβία, αυτοκινητόδρομους στην Πολωνία, οικιστικά συγκροτήματα στη Ρωσία, κάθε λογής δημόσια και ιδιωτικά έργα σε όλη την έκταση των Βαλκανίων.

• Ελληνικές πολυεθνικές: Ναι, από την Ελλάδα ενεργούν ή είναι εγκατεστημένες 216 ελληνικές πολυεθνικές! Ο κατάλογος που δίνει η “Ναυτεμπορική” δεν είναι ακόμη ολοκληρωμένος – υπάρχουν και άλλες. Αυτές όλες ενεργούν σε όλο τον κόσμο με έδρα την Ελλάδα. Να σημειώσουμε ότι σ’ αυτές δεν περιλαμβάνονται τραπεζικές και ναυτιλιακές εταιορείες.

• Υπεράκτιες (off shore) εταιρείες: Υπερχώριες τις αποκαλούν μερικοί και είναι εκατοντάδες. Ένας ολόκληρος ανεξέλεγκτος κόσμος επιχειρήσεων, όπως φάνηκε από τα σκάνδαλα της τελευταίας περιόδου. Δρουν ασύδοτα, με την ανοχή ή και κάλυψη των κυβερνήσεων και του καθεστώτος, προστατεύοντας τομείς της επιχειρηματικής δραστηριότητας από τη φορολόγηση, ξεπλένοντας “βρόμικο” χρήμα από τομείς μαφιόζικης καπιταλιστικής δραστηριότητας (ναρκωτικά, όπλα, trafficing κ.λπ.). Ένας μισθωτός που κάνει μια φορολογική παρατυπία ή ένας μικρομαγαζάτορας που δεν έχει τακτοποιημένα χαρτιά μπορούν να οδηγηθούν στη φυλακή ή στη χρεοκοπία, αλλά για τις αποδεδειγμένα πέραν των νόμων δραστηριότητες των πολυεθνικών υπάρχει ασυλία.

• Μερικά χτυπητά παραδείγματα ελληνικών επιχειρήσεων μεγάλης εμβέλειας: Στην Ελλάδα εδρεύει η INTRALOT, δεύτερη εταιρεία στον κόσμο στον τομέα τυχερών παιχνιδιών. Όλα της τα τερματικά και άλλα μηχανήματα, αλλά και το λογισμικό, είναι ελληνικής τεχνολογίας και παράγονται από την INTRACOM των 2.500 εργαζομένων. Η 3Ε COCA COLA είναι η δεύτερη σε κύκλο εργασιών μετά την πρώτη στις ΗΠΑ. Ελληνικής ιδιοκτησίας και με εργοστάσια σε πάνω από 30 χώρες, με πάνω από 30 εταιρείες σε χώρες με συνολικό πληθυσμό περίπου 500 εκατ. ανθρώπων. Οι ελληνικές χαλυβουργίες παράγουν πάνω από 2,5 εκατ. τόνους χάλυβα το χρόνο, καλύπτοντας τις ανάγκες της ελληνικής αγοράς αλλά και εξάγοντας στο εξωτερικό. Αναφέρουμε το συγκρότημα της ΒΙΟΧΑΛΚΟ με 90 εταιρείες σε πολλές χώρες. Η τσιμεντοβιομηχανία ΤΙΤΑΝ βρίσκεται σε πολλές χώρες, μεταξύ αυτών και οι ΗΠΑ, παράγοντας τσιμέντο από 7 εργοστάσια. Αλλά και επιχειρήσεις με ισχυρή μετοχική συμμετοχή του Δημοσίου δραστηριοποιούνται σε πολλές χώρες και κατέχουν δεκάδες άλλες επιχειρήσεις. Αναφέρουμε τον ΟΤΕ (κατέχει πολλές εταιρείες τηλεπικοινωνιών – τηλεφωνίας σε όλα τα Βαλκάνια), τα ΕΛΠΕ κ.λπ. Πρέπει να υπογραμμίσουμε τη σημασία του ενεργειακού κλάδου, με την παρουσία της ΔΕΗ, της ΔΕΠΑ, της ΔΕΣΦΑ κ.λπ., αλλά και με τη συμμετοχή σε σημαντικά ενεργειακά δίκτυα πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Καπιταλιστική “εποποιία”

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε και με άλλα σοβαρά μεγέθη στη βιομηχανία, το εμπόριο, την τεχνογνωσία, τον τουρισμό κ.λπ. Αλλά όσα αναφέραμε δειγματοληπτικά αρκούν για να δώσουν μια πρώτη εικόνα για το δυναμισμό του ελληνικού καπιταλισμού, ιδιωτικού και δημόσιου. Δεν τα αναφέρουμε προφανώς για να δοξάσουμε τον ελληνικό καπιταλισμό, αλλά για να πούμε ότι η ελληνική εργατική τάξη αλλά ακόμη περισσότερο οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα δεν έχουν πάρει ποτέ το μερίδιο που δικαιούνται από την ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού. Μέχρι και το 2008 και για 14 συνεχόμενα χρόνια η αύξηση του ελληνικού Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) ήταν από 3 έως 5,6% σε ετήσια βάση. Από τους ταχύτερους και διαρκέστερους ρυθμούς ανάπτυξης στον κόσμο. Μια πραγματική εποποιία για τον νεοελληνικό καπιταλισμό, μια εποποιία κερδών και επέκτασης. Ωστόσο, οι Έλληνες εργαζόμενοι και οι εργαζόμενοι μετανάστες δεν πήραν παρά ψίχουλα από αυτή την ανάπτυξη, ενώ η φτώχεια σταθεροποιήθηκε στο 20% και πάνω και ο επίσημος δείκτης της ανεργίας (που κρύβει μεγάλο μέρος της πραγματικής ανεργίας) παρέμεινε κοντά στο 10%.

Ένας …αόρατος καπιταλισμός

Ο ελληνικός καπιταλισμός έχει καταφέρει να είναι σχεδόν …αόρατος. Σαν να μην υπάρχει! Για τα δύο μεγάλα κόμματα και το ΛΑΟΣ εξηγείται γιατί τον καλύπτουν: η …εξαφάνιση του ελληνικού καπιταλισμού βολεύει τη συνέχιση των πολιτικών λιτότητας, τη συνέχιση της άδικης αναδιανομής του πλούτου. Όμως πώς να εξηγήσει κανείς ότι και τα αριστερά κόμματα διστάζουν να μιλήσουν για τον ελληνικό καπιταλισμό, να αποκαλύψουν τις διαστάσεις του και τη δυναμική του; Τα πάντα συζητιούνται σ’ αυτή τη χώρα, αλλά οι λέξεις ελληνικός καπιταλισμός και πολύ περισσότερο η αποκάλυψη και αποτύπωση της πραγματικότητάς του είναι πράγματα που σπανίως θα συναντήσει κανείς ακόμη και στις δημόσιες τοποθετήσεις της Αριστεράς. Συνήθως μιλάνε με άλλες εκφράσεις, όπως “οι 200 οικογένειες”, “η ολιγαρχία”, “η πλουτοκρατία” κ.λπ. Μάλιστα, εφευρίσκουν διάφορα επίθετα για να τον χαρακτηρίσουν: καθυστερημένος, εξαρτημένος, μεταπρατικός κ.λπ. είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που έχει εφεύρει η Αριστερά για να …συσκοτίσει την πραγματικότητα ενός από τους πιο δραστήριους, σύγχρονους αλλά και σκληρούς καπιταλισμούς του κόσμου. Με αυτό τον τρόπο, ο ελληνικός καπιταλισμός, εκτός από τις μεγάλες οικονομικές του επιτυχίες, έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα αδιαπέραστο σχεδόν προπέτασμα καπνού που τον καλύπτει. Το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής διανόησης και μάλιστα της Αριστερής έχει αποδεχτεί τη θεωρία της “Ψωροκώσταινας”. Με μια τέτοια κακομοίρικη ανατομία του ελληνικού καπιταλισμού, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου καταφέρνουν να πείθουν την ελληνική εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό ότι δεν πρέπει να έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις από έναν καθυστερημένο και εξαρτημένο καπιταλισμό. Αντί να διεκδικούν απ’ αυτόν δικαιώματα, καλά θα κάνουν να αγωνιστούν εναντίον των ξένων “αφεντικών” του ελληνικού καπιταλισμού, που δεν τον αφήνουν να προοδεύσει και να ανοίξει τα φτερά του… Όλο αυτό βέβαια επιτρέπει επίσης σε μια αριστερούτσικη ελίτ να συμπαρίσταται ή και να εντάσσεται στην “καλή κοινωνία”, διεκδικώντας και κατέχοντας ρόλους στην καλλιτεχνία, τη μουσική, το θέατρο, τη λογοτεχνία και άλλους τομείς και εκδηλώσεις, που φτιασιδώνουν με άλλοθι “προοδευτικότητας” και “ελευθερίας” τον ελληνικό καπιταλισμό. Ποιος διακινδυνεύει αυτά τα προνόμια και τους ρόλους με το να τα βάλει ευθέως με τον ελληνικό καπιταλισμό; Γι’ αυτό, το να μιλάς ευθέως γι’ αυτόν είναι γραφικότητα, είναι tres banal…

Φυσικά, στην προέκταση μιας τέτοιας στάσης έρχεται και η συνεχής αναζήτηση για τη συμμετοχή στη διακυβέρνηση, με προγράμματα “εξυγίανσης” της ελληνικής οικονομίας, η οποία βρίσκεται όχι από το 2008 αλλά …γενικώς σε διαρκή κρίση. Βέβαια ο ελληνικός καπιταλισμός δεν έχει ανοιχτά αυτιά για να ακούσει τέτοιες προτάσεις για συμμετοχή στη διακυβέρνηση. Δεν θέλουν καμιά Αριστερά. Καλό είναι να στέκεται στο περιθώριο, πολλές φορές και σαν μια σεβαστή γραφικότητα. Μόνο σε επικίνδυνες για το καθεστώς στιγμές καλείται να βοηθήσει να ξεπεραστεί η κρίση του. Όπως ήταν η “οικουμενική” κυβέρνηση του 1989, με τη συμμετοχή και των δύο μεγάλων κομμάτων της Αριστεράς. Για λίγο, μέχρι να περάσει η άμεση κρίση, κι ύστερα ξανά από την αρχή.
Τελικά, η σε μεγάλο βαθμό ενσωμάτωση της αριστερής διανόησης, ο κυβερνητισμός στην Αριστερά, η έλλειψη ταξικής προσέγγισης κ.λπ. έχουν ευθεία σχέση με την άρνηση της Αριστεράς να αναγνωρίσει τον αντίπαλό της, τον ελληνικό καπιταλισμό, και να τον στοχοποιήσει χωρίς περιστροφές. Γιατί αν κάνεις κάτι τέτοιο, οι συνέπειες είναι προφανείς: δεν μπορείς να συναγελάζεσαι με την “καλή κοινωνία”, δεν μπορείς να είσαι “χρήσιμος” στη “διακυβέρνηση του τόπου”, δεν είσαι αξιοσέβαστο μέλος του επίσημου πολιτικού συστήματος, δεν έχεις ασυλία από τον ελληνικό καπιταλισμό, τους μηχανισμούς του και τα κόμματά του.

Σημείωση: Το κείμενο αυτό συνειδητά δεν ασχολήθηκε με την κρίση του ελληνικού καπιταλισμού. Όχι γιατί αυτή δεν υπάρχει, αλλά γιατί πρέπει πρώτα να ξέρουμε τι είναι αυτό που είναι σε κρίση.

http://aformi.wordpress.com/2010/08/05/%cf%80%cf%8e%cf%82-%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%8d%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b1-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%cf%85%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%87%ce%bf%cf%81%ce%b7%ce%b3%ce%af%ce%b1/

Ελένη Φωκά – Η Κύπρος απαξιώνει την ηρωίδα δασκάλα των κατεχομένων

της Θεοδοσίας Κοντζόγλου

Έδωσε μια σκληρή μάχη για 23 ολόκληρα χρόνια στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο. Υπέμενε τα πάνδεινα, για να προσφέρει μόρφωση στα λιγοστά εγκλωβισμένα Κυπριόπουλα και για να δίνει κουράγιο στους χιλιοταλαιπωρημένους συγχωριανούς της. Σήμερα, ζει με τις μνήμες της, σ’ ένα προάστιο της Λευκωσίας όπου ακόμα και το προσφυγικό λιτό σπιτάκι της, το απαίτησε, γιατί κυβερνητικοί παράγοντες της είπαν ότι δεν το δικαιούται!

Η Ελένη Φωκά, μια πραγματική Κυρία, μια ζωντανή ηρωίδα, μεγάλωσε στην Αγία Τριάδα Γιαλούσας στο Ριζοκάρπασο. Ήταν η μεγαλύτερη από τα εννέα παιδιά της Λουκίας και του Λύσανδρου Φωκά (πέντε κορίτσια και τέσσερα αγόρια). Αγροτική οικογένεια. Αγροτικές εργασίες, καπνά, ελιές , χαρούπια, σιτηρά. Τα παιδιά βοηθούσαν κάθε μέρα στις δουλειές αλλά ο πατέρας είχε μεγάλη επιθυμία να μορφώσει στα παιδιά του.

 

Μόνον η Ελένη και άλλη μια αδελφή της πρόλαβαν να σπουδάσουν . Όλα τα άλλα παιδιά τα πρόλαβε η εισβολή. Όταν έγινε το κακό, η Ελένη ήταν 24 ετών, πτυχιούχος οικιακής οικονομίας Ελληνικού πανεπιστημίου. Από το 1973 είχε διοριστεί ως εκπαιδευτικός.

 

 

Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου και η εισβολή της 20ης Ιουλίου του 1974, την βρήκε στο σπίτι της στην Αγία Τριάδα.

Θυμάται για εκείνη τη μέρα: «Βλέπαμε τα πλοία και τα αεροπλάνα με φόβο και τρόμο. Στη 2η εισβολή στις 15 Αυγούστου, οι Τούρκοι ήρθαν και στην Γιαλούσα. Νωρίτερα, είχαν αποκόψει τη χερσόνησο της Καρπασίας και έτσι δεν μπορούσαμε να φύγουμε.

Μοναδική παρηγοριά της είναι οι κάκτοι και τα λουλούδια της

Ακούσαμε τα νέα της αποκοπής του δρόμου από το ραδιόφωνο. Τρομάξαμε. Φώλιασε ο φόβος μέσα μας. Εκείνη τη μέρα ο πατέρας μου ήταν στους αγρούς. Έτρεξα με το ποδήλατο να του πω ότι έπρεπε να γυρίσει αμέσως στο σπίτι. Στο δρόμο έβλεπα κόσμο να τρέχει και να κλαίει.

 

 

Μόλις μπήκαν οι Τούρκοι στο χωριό, έκαναν κέρφιου (σ.σ. περιορισμό στην κυκλοφορία των ατόμων). Ρήμαξαν όλα τα καταστήματα. Μας μάζεψαν στην εκκλησία λίγο μετά το μεσημέρι. Μπήκαν με τα τανκς και οι προπομποί τους φώναζα με ντουντούκες ό,τι έπρεπε να μαζευτούμε στην εκκλησία.

Μάζεψαν όλους τους άνδρες. Από τον πατέρα μου που ήταν ηλικιωμένος έως τον μικρότερο αδελφό μου που ήταν μαθητής γυμνασίου. Όλους τους πήγαν στα Άδανα. Μόνον ο ένας αδελφός μου που ήταν στρατιώτης σώθηκε.

Τους πήραν με τα λεωφορεία. Όλα ήταν βαμμένα με μαύρη μπογιά. Ακόμα και τα τζάμια των αυτοκινήτων. Τους πήγαν στον ξενοδοχείο Ντόουμ στην Κερύνεια. Εκεί απελευθέρωσαν τον πατέρα μου γιατί ήταν ηλικιωμένος. Τα αγόρια τα πήραν…

Τα κορίτσια τα βίασαν… πολλά κορίτσια βίασαν… Μακάρι να μη ζούσαμε… Ζήσαμε όμως και ο πόνος του κάθε συγχωριανού ήταν πόνος όλων των υπολοίπων. Οι Τούρκοι χρησιμοποιούσαν του βιασμούς για να σκορπίσουν τον φόβο. Τελικά δεν άφησαν άνθρωπο χωρίς να τον βασανίσουν».

Εγκλωβισμένες στο φόβο ζωές

Ελάχιστες φωτογραφίες από τη ζωή 23 χρόνων στην κατεχόμενη Κύπρο

Η Μεγάλη Δασκάλα της Κύπρου, αφηγείται όσα έζησε με το βλέμμα βυθισμένο στις πολύπικρες μνήμες. Δεν μιλάει ποτέ στους δημοσιογράφους. Σήμερα κάνει μια εξαίρεση, εκείνη ξέρει μόνον τον λόγο. Αφηγείται, μιλάει, κλείνει τα μάτια σαν να πνίγει έναν πόνο. Αφήνει τον θρήνο της νιότης της να πλανηθεί στο φτωχικό της. Είναι Κυριακή πρωί και από τη πόρτα της ο ήλιος δρασκελά το κατώφλι, λες και προσπαθεί να της ζεστάνει την καρδιά… Και η κυρία Φωκά συνεχίζει:

 

Εξόρμηση των εγκλωβισμένων κυπριόπουλων στην παραλία με την Ελένη Φωκά σε νεαρή ηλικία

«Οι άνδρες έπρεπε να παρουσιαστούν τρεις και τέσσερις φορές την ημέρα στο κέντρο του χωριού. Με τα μάτια ακίνητα σαν άγαλμα. Αν κοίταζε κάποιος αλλού, τον κτυπούσαν βάναυσα.

 

Δεν μπορούσες να βγεις έξω από το σπίτι σου. Αν κάποιος έπρεπε να κινηθεί όπως ο πατέρας μου που είχε ζώα και έπρεπε να τα ταΐσει, έπρεπε να πάρει άδεια. Σε 10-15 μήνες μας πήραν και τα σιτηρά και τα καπνά και τα χαρούπια και τα ζώα. Έφεραν και τους εποίκους που μας κτυπούσαν κάθε φορά που προσπαθούσαμε να αντιδράσουμε στις κλοπές τους.

 

Κτύπησαν τον πατέρα μου τρεις φορές όταν πήγαν να του κλέψουν τα προϊόντα της σοδιάς. Και όταν πήγε να διαμαρτυρηθεί, βρέθηκε στη φυλακή».

Η φωνή της κυρίας Ελένης ακούγεται ραγισμένη: «Περιουσία δεν είχαμε, ασφάλεια δεν είχαμε, διακινδυνεύαμε κάθε στιγμή. Βίαζαν τα κορίτσια και φυλάκιζαν και κτυπούσαν τα αγόρια για να μας υποχρεώσουν να φύγουμε. Αν και υπήρχε απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας που προέβλεπε ότι μπορούσαμε να αποφασίσουμε που θα ζήσουμε, ωστόσο εκδιώχθηκε ο κόσμος υπογράφοντας μάλιστα εκβιαστικά ότι «δια της ιδίας θελήσεως» έφευγε. Δεν ξέρουμε τα μαρτύρια του καθ ενός. Ξέρω τα δικά μου… Αναγκαστικά ο κόσμος έφευγε. Κυρίως για να προστατεύσουν τα μικρά παιδιά τους».

Αναμνηστική φωτογραφία της Μεγάλης Δασκάλας της Κύπρου, Ελένης Φωκά με μερικούς από τους εγκλωβισμένους μαθητές της

Κλείνει τα μάτια. Σταματά την αφήγηση. Τα τελευταία της λόγια με κτυπάνε σαν χιλιάδες σφυριά τα μηνίγγια. Πως είναι δυνατόν να πονάς με μιαν αφήγηση; Κι όμως πονάς. Η καρδιά σφίγγεται. Το μυαλό πάλλεται σαν να απειλεί το κεφάλι με έκρηξη. Ποιος μπορεί να ξέρει τι έζησε αυτός ο άνθρωπος, αυτή η γυναίκα στα χέρια των Τούρκων, όταν νέα κοπέλα ακόμα, αποφάσισε με μοναδικό της όπλο τον «τσαμπουκά» της, να πολεμήσει τους βάρβαρους κατακτητές για να προστατέψει τους μαθητές της αλλά και για να κρατήσει, να διατηρήσει την ελληνικότητα της τουρκοπατημένης πατρίδα της, με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα έρθει βοήθεια… Μα όσο ο Λεωνίδας περίμενε τη βοήθεια από τους Αθηναίους, άλλο τόσο και η Ελένη Φωκά, περίμενε και περίμενε…

Η κυρία Ελένη, με μάτια χαμένα στο χρόνο, βουρκωμένη, συνεχίζει, περιγράφοντας τα γεγονότα που έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένα στο μυαλό και τη ψυχή της: «Και οι βιασμοί που ακούγαμε, ήταν συγκλονισμός, αλλά και να κτυπούν κάθε νύχτα το σπίτι του άλλου ήταν τρόμος. Ξαφνικά να κτυπούν την πόρτα σου μες τη νύχτα…»

 

Από την καθημερινή ζωή στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο της Κύπρου

Το γαϊδούρι ήξερε…

«Οι έποικοι μας πήρα τα ζώα μας. Πέντε βόδια, κατσίκες, πρόβατα, όλα. Ο πατέρας μου κατάφερε και κράτησε ένα ζώο γιατί ένας αστυνομικός του ζήτησε να του το μεγαλώσει. Ξέχασε όμως ο ντερβίσης να έρθει και ο πατέρας μου τα αύξησε τα ζώα. Ήρθαν όμως οι έποικοι και του πήραν έξι από αυτά. Κι όταν ο πατέρας μου το κατήγγειλε, ο Τούρκος αστυνομικός του είπε ότι «εγώ θα σου βρω τον ένοχο ακόμα κι αν χρειαστεί να βρω τα κόκαλα του ζώου». Ακόμα και το γαϊδούρι μας έκλεψαν. Και το καημένο αφού άλλαξε δώδεκα χέρια, ξέφυγε και ήρθε μόνον του στο σπίτι μας. Είναι αστείο αλλά ο τούρκος που υποστήριζε ότι ήταν το ζώο δικό του, έφερε δώδεκα άτομα για να βεβαιώσουν την κυριότητα του γαϊδουριού.

 

Μας έλεγαν: βλέπεις τι έπαθε η κόρη του τάδε; Έτσι θα πάθει και η κόρη σου. Κυρίως βίαζαν παιδιά πολυμελών οικογενειών… Κι εμένα προσωπικά…».

Σταματά. Σκύβει το κεφάλι. Κρύβει το πρόσωπό της μέσα στις χούφτες της και συνεχίζει με οργισμένη φωνή. «Ότι θέλεις σκέψου», μου λέει. Δεν θέλει να ανακαλέσει στη μνήμη της ό,τι από τους εισβολείς υπέστη η ίδια. Βρίσκει όμως τη δύναμη και συνεχίζει: «Πέρα από το θάνατο και το ανάθεμα δεν υπάρχει άλλος θάνατος. Έτσι αποφάσισα να παραμείνω στο κατεχόμενο χωριό μου. Ήξερα πια τι με περίμενε. Και οι Τούρκοι φρόντιζαν κάθε μέρα να μας θυμίζουν ότι ήμασταν ανεπιθύμητοι. Τον πατέρα μου τον βασάνιζαν πολύ. Εκείνος φώναζε και φώναζε και μαζί μου γιατί εγώ δεν ήθελα να φύγω. Είχε αγανακτήσει.

Έκλεψαν όλα τα πράγματα του σχολείου. Επέβαλλαν φόρους στον πατέρα μου αν και μας εκμεταλλεύονταν την περιουσία. Εκείνος δεν πλήρωσε και του έβαλαν πρόστιμο. Το πλήρωσε τελικά ένας κύπριος για να μην τον πάρουν φυλακή. Ήταν ο οδηγός του λεωφορείου του χωριού. Φυσικά του επέστρεψα του ανθρώπου τα χρήματα.

Πέρασε ο Ιούλιος, ο Αύγουστος του 1974 και τον Σεπτέμβρη άρχισαν τα σχολεία. Είχαν μείνει στα κατεχόμενα της Β. Κύπρου κι άλλοι εκπαιδευτικοί αν και οι Τούρκοι τους υποχρέωσαν να κάνουν αίτηση να φύγουν.

Οι Τούρκοι βρώμιζαν το σχολείο
Ήταν εκεί η οικογένεια της διευθύντριας του σχολείου Θάλειας Καουτζιάνη. Συνέλαβαν τον άντρα της και ήταν αγνοούμενος. Κακοποιούσαν τον γιό της κάθε μέρα. Έμεινε εκείνη. Άρχισαν άλλα προβλήματα και αναγκάστηκε η διευθύντρια να φύγει. Κι άλλες εκπαιδευτικοί που είχαν μείνει, αναγκάστηκαν να φύγουν εξ’ αιτίας των καθημερινών προβλημάτων. Έφυγαν όλοι. Έμεινα εγώ. Δεν μπορούσα να ζητήσω από τους Τούρκους να μου επιτρέψουν να μείνω. Ήρθαν όμως κάποιοι γονείς και με παρακάλεσαν: «Δεν θέλουμε να μάθουν γράμματα αλλά να τα αφήνουμε στα χέρια σας για ασφάλεια». Έτσι, μου είπαν να γράψω στο υπουργείο. Εκεί ήταν δύο ακόμα δασκάλες. Έστειλα την επιστολή στο Υπουργείο Παιδείας και μετά από ένα ολόκληρο χρόνο έδωσαν την άδεια να λειτουργήσει το σχολείο.

 

Ζήσαμε πολύ σκληρές συνθήκες. Καθημερινά στο σχολείο έρχονταν οι Τούρκοι και λέρωναν με ακαθαρσίες στη βεράντα του σχολείου. Πετούσαν στην πόρτα τις ακαθαρσίες τους. Ή τις κρεμούσαν στο πόμολο της πόρτας μέσα σε νάιλον σακούλα. Φώναζα τους στρατιώτες των Ηνωμένων Εθνών να τα δουν. Αισθανόμουν ικανοποίηση όταν αποκαλούσαν ζώα, γαϊδούρια τους Τούρκους. Τις τουαλέτες τις καθάριζα νωρίς το πρωί πριν έρθουν τα παιδιά γιατί αυτά δεν έφταιγαν….

Αλλά φυσικά όσο τα καταγγέλλαμε, τόσο ποιο πολλά γίνονταν. Ακόμα και μέσα στην εκκλησία λέρωναν…
Όταν ζητούσαμε υλικά, χλωρίνες κλπ τα έφερναν τα παιδιά απ τα πράγματα που έστελλαν οι συγγενείς των εγκλωβισμένων στις οικογένειες.

 

 

Μας έκοβαν το νερό. Έβγαζα το νερό από το πηγάδι και το μεταφέραμε σε δοχεία και με αυτό καθαρίζαμε το σχολείο. Άλλοτε έριχναν ψόφια ζώα μέσα στο ντεπόζιτο του νερού για να μη μπορούν τα παιδιά να το χρησιμοποιήσουν. Τα έδειχνα αυτά όλα στα Ηνωμένα Έθνη και γι αυτό θεωρήθηκα ενοχλητική από τους Τούρκους.

Τα παιδιά τα εκφόβιζαν ότι θα τα σκοτώσουν, ότι θα τα βιάσουν. Και βίασαν παιδιά κάτω των 14 ετών. Ζήτησα από τους γονιούς να τα φέρουν κοντά μας. Όταν κάποιος γονιός δεν μπορούσε, πήγαινα εγώ να τα πάρω. Έξω από την πόρτα της τουαλέτας του σχολείου, στεκόμουν πάντα κάθε φορά που ένα παιδί έπρεπε να κάνει χρήση ή έστελλα τα παιδιά δύο- δύο. Γιατί τα κακοποιούσαν, τα έδερναν οι Τούρκοι στρατιώτες και οι έποικοι.

Όσο για τα βιβλία δεν μας έδιναν. Έστελλε το Υπουργείο αλλά τα κρατούσαν τα κατοχικά στρατεύματα. Και όταν μας έδιναν κάποια γύρω στο Φλεβάρη, δεν μας έδιναν τον τρίτο ή τον τέταρτο τόμο. Έτσι δυσκόλευαν το έργο μου ακόμα πιο πολύ. Γι αυτό και χρησιμοποιούσαμε τα παλιά βιβλία. Ήταν ένας συνεχής πόνος. Μια διαρκής αγανάκτηση. Αισθανόμασταν μετέωροι. Δεν είχαμε που να πιαστούμε, που να κρατηθούμε και η κυπριακή κυβέρνηση δεν μπορούσε να μας βοηθήσει.
Ακόμα και τα τζάμια, μας τα έσπαζαν, τα κεραμίδια μας τα έπαιρναν και έτρεχαν τα νερά μέσα στις αίθουσες. Όταν ζητούσαμε τζάμια ή κεραμίδια, η κυπριακή κυβέρνηση μας έστελλε ακόμα και τουρκοκύπριους να μας τα φτιάξουν. Την επόμενη μέρα όμως πάλι τα τζάμια έσπαγαν και τα κεραμίδια …έφευγαν. Μέχρι και τις λάμπες μας έκλεβαν».

 

Αν και νεαρή κοπέλα και η ίδια, η κ. Ελένη Φωκά, διατήρησε τότε αυξημένο το αίσθημα της ευθύνης έναντι των αθώων παιδιών.

«Κάποια στιγμή τα περίπου 200 Κυπριόπουλλα μου, βρέθηκαν στο ίδιο σχολείο με 200 παιδιά εποίκων, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να συμβιώσουν στο ίδιο προαύλιο. Τα Τουρκάκια κτυπούσαν τα παιδιά μας. Έτσι φρόντιζα να μη βγαίνουμε διάλειμμα ταυτόχρονα. Διαμαρτυρήθηκα και στα Ηνωμένα Έθνη και στις τουρκικές δυνάμεις αλλά ποιος να με ακούσει.

Τελικά κατάφερα να απομακρύνουν τα Τουρκάκια με τη βοήθεια των Ην. Εθνών».

Έγραψε στον Κόφι Ανάν – την εξαπάτησε ο Πρόεδρος της Κύπρου

Η Μεγάλη Δασκάλα της Κύπρου, θυμάται κάποιες φορές όπου τα Ηνωμένα Έθνη ή και οι κατοχικές δυνάμεις δεν της επέτρεπαν να διακινηθεί στα κατεχόμενα: «Έπρεπε να με ελέγξουν σε τρία-τέσσερα σημεία όταν έπρεπε να φύγω από το χωριό. Όταν με πήγαιναν στο νοσοκομείο στην Βόρεια Κύπρο, με έβαζαν από τη πίσω πόρτα. Αλλά τα φάρμακα που μου έδιναν φοβόμουν να τα πάρω. Κάνει ευσυνείδητα τη δουλειά του ο γιατρός; Σκεφτόμουν. Αναγκαστικά έστελλα τη συνταγή στις ελεύθερες περιοχές.

Στη Γιαλούσα πέθαναν και άτομα από την «ιατρική περιποίηση». Έγραψα στον Κόφι Ανάν, στην Κυπριακή Δημοκρατία, στα Ηνωμένα Έθνη, λέγοντας ότι ήταν δικαίωμά μου να έχω ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Τουρκική ταυτότητα
Τέσσερις φορές μας ζήτησαν να βγάλω Τουρκική ταυτότητα. Έρχονταν μεσάνυχτα στα σπίτια μας. Το ρεύμα, μας το είχαν κόψει. Έβαζαν ένα πανί λευκό μέσα στο σκοτάδι για να μου βγάλουν φωτογραφία. Αυτό δεν το δέχθηκα ποτέ. Γι αυτό το λόγο δεν μου επέτρεπαν να έρθω στις ελεύθερες περιοχές.

Τελικά αφού είδαν οι τουρκικές Αρχές ότι δεν άλλαζα την απόφαση μου, ότι δεν ήθελα να βγάλω τουρκική ταυτότητα, μου έδωσαν μια επιστολή του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Γλαύκου Κληρίδη που μου έγραφε να έρθω στις ελεύθερες περιοχές και όταν αποθεραπευτώ να γυρίσω πίσω.

 

Ωστόσο από το 26 Μαΐου 1997 δεν μου επέτρεψαν να επιστρέψω στα κατεχόμενα. Έχασα έτσι το σπίτι μου, μου έκλεισαν και το σχολείο. Ήταν του Αγίου Συνεσίου, δεν θα το ξεχάσω. Πήγα στον Άγιο Συνέσιο στο Ριζοκάρπασο. Πήγα μαζί με τα παιδιά. Ήρθε Υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών γιατί πήρα τηλέφωνο στο ΡΙΚ και είπα ότι ζητούσα να έρθω στις ελεύθερες περιοχές για λόγους υγείας. Ήμουν τότε 46 ετών. Προηγουμένως ένας αξιωματικός των Ηνωμένων Εθνών είπε ότι η Φωκά δεν έχει κανένα πρόβλημα. Πήρα σβάρνα τα σπίτια των τουρκοκυπρίων και βρήκα τηλέφωνο και μίλησα στο ΡΙΚ. Έτσι όταν ήρθαν να μου πουν ότι θα πήγαινα στις ελεύθερες περιοχές χάρηκα πολύ. Μάλιστα ασπάστηκα και τους αξιωματικούς των Ηνωμένων Εθνών που τάχα με …βοήθησαν. Δεν είχα τότε αντιληφθεί το κρυφό παιχνίδι που έπαιξαν σε βάρος μου όλοι.

Όταν έφθασα στην ελεύθερη Κύπρο, ήρθε κάποιος αξιωματούχος και μου είπε: «Ε! μέχρι να ανοίξουν και τα σχολεία τον Σεπτέμβρη….»

Τότε κατάλαβα ότι υπήρξε συνέργεια των κυπριακών Αρχών και των Ηνωμένων. Εθνών για τον σιωπηλό εκτοπισμό μου.
Τέσσερις φορές προσπάθησα να επιστρέψω. Με κτύπησαν στο Λήδρα Πάλας (σ.σ. Ξενοδοχείο στην Πράσινη Γραμμή) οι Τουρκικές δυνάμεις. Επέμενα και για ένα μήνα πήγαινα κάθε μέρα στην «Πράσινη Γραμμή» αλλά δεν μου επέτρεπαν να συνεχίσω για τη Βόρεια Κύπρο. Με ταλαιπωρούσαν και καθυστερούσαν και τους εγκλωβισμένους που περίμεναν μέσα στα λεωφορεία για να γυρίσουν στα σπίτια τους. Κάποια μέρα με παρακάλεσαν και οι εγκλωβισμένοι : «Ελένη λυπήθου μας κατέβα από το λεωφορείο».

Το «ευχαριστώ» της Κυπριακής Δημοκρατίας
Η ηρωίδα δασκάλα, δίδαξε επί 23 χρόνια τα σκλαβωμένα Κυπριόπουλα στην κατεχόμενη Κύπρο. Πώς εκφράστηκε άραγε το «Ευχαριστώ» της Κυπριακής Κυβέρνησης»γι αυτή της την προσφορά;

 

«Καμία προσοχή, καμία επικοινωνία. Από την ημέρα που ήρθα αντιμετώπισα την αδιαφορία. Ούτε κάποια υπηρεσία, ούτε κάποιος Υπουργός, ή Βουλευτής, ή Διευθυντής του Υπουργείου Παιδείας δεν ενδιαφέρθηκαν να ρωτήσουν για την περίπτωσή μου. Μάλιστα όταν μου ήρθε διορισμός από το Υπουργείο Παιδείας μου είπαν ότι ήμουν «οκνηρή» και γι αυτό δεν ήθελα να εργαστώ εδώ. Ενώ αυτή ήταν η διαμαρτυρία μου για την απομάκρυνσή μου από το δικό μου σχολείο.

Όταν εκτοπίστηκα, δεν είχα φέρει μαζί μου τίποτα από τα πράγματά μου. Όλα έμειναν εκεί στο Ριζοκάρπασο και τα έκλεψαν. Μόνο μια καλή κυρία πήγε στο σπίτι μου και βρήκε μία σημαία από τις δύο τις ελληνικές που είχα σπίτι και μου την έφερε. Την είχε τυλίξει μέσα σε μια νυχτικιά για να μη τη δούνε …. (σ.σ. κλαίει). …Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τίποτα.

– Κάποιο από τα παιδιά που διδάξατε εκεί, ήρθε να σας δει εδώ στην Αγλαντζιά;
– Δυστυχώς όχι.
– Κανένας;
– Κανένας. Δεν έχω απαίτηση. Ξέρω ότι η ζωή είναι σκληρή για όλους όπως τη βιώνω κι εγώ. Εύχομαι βέβαια να είναι όλα τα παιδιά μου καλά.

 

Και από το σημείο αυτό, κάθε λέξη της Δασκάλας Ελένης Φωκά, κτυπάει προσβλητικά στην συνείδηση μας. Με μεγάλη δυσκολία προσθέτει: «Πρέπει να πω ότι ακόμα και τα μέλη της οικογένειάς μου δεν έτυχαν καμιάς βοήθειας. Και σήμερα, βιώνω τις χειρότερες καταστάσεις… (σ.σ. η φωνή της ηρωίδας κόβεται από λυγμούς) γιατί δεν θέλησα να προδώσω τις αρχές μου, τη πατρίδα μου…

Τη ρωτάμε γιατί η Κυπριακή Κυβέρνηση της γύρισε την πλάτη…

– Δεν θα ήθελα να τα βγάλω στα φόρα. Γι αυτό ζω έρημη… Κάποτε λες «δεν αξίζει». Κάποτε πληγώνεσαι. Δεν είναι δυνατόν και δεν θέλω καμιά βοήθεια αλλά… (σ.σ. συνεχίζει να κλαίει σιωπηλά) …άμα τα θυμάσαι… Άφησαν την ευθύνη στους ανθρώπους που υπέφεραν, να ζουν μόνοι τους τις τραγικές συνέπειες της κατοχής. Εγώ τίποτε δεν θέλω. Εξάλλου βλέπεις και το ενδιαφέρον. Ξέρω ότι είναι απάνθρωπη η κοινωνία που ζούμε.

Η κυπριακή κυβέρνηση εξάντλησε όλο το ευχαριστώ της μ’ ένα σπίτι προσφυγικό. Και αυτό «κατά παραχώρηση» και με ευθύνη του Υπουργού, γιατί λένε ότι «δεν δικαιούμαι» διότι έπρεπε να ήμασταν δύο άτομα. Δεν μου δίνουν το δικαίωμα να ζήσω, έστω ακόμα δέκα χρόνια σαν άνθρωπος. Αυτοί που θησαυρίζουν σε βάρος του αδύναμου και απροστάτευτου λαού, που αγαπά τον τόπο του. Και η ευχή μας, η παράκλησή μας μία είναι προς τη διεθνή κοινωνία: Να βοηθήσουν τον τόπο μας. Και διερωτώμαι: πως δεν μας κατανόησε μέχρι σήμερα καμία χώρα. Ενταχθήκαμε στην ΕΕ και αντί να βοηθιέται η Κύπρος, επιβραβεύεται η Τουρκία. Φοβάμαι ότι στο τέλος θα αναζητούμε πατρίδα.

Όσα σας είπα είναι λόγια. Άλλη όμως η αίσθηση του βιώματος των 23 χρόνων. Τώρα μπορεί να μη ζω τον φόβο, αλλά ζω μακριά από τον παράδεισό μας. Η βεβήλωση των εκκλησιών μας φωνάζει, φωνάζουν οι πέτρες… αυτό δεν το αντέχω! Είναι ευθύνη των ηγετών μας, είναι ευθύνη δική μας.. .κάτι πρέπει να κάνουμε!»

Κρύβοντας το βιβλίο της ιστορίας
Οι μνήμες γυρίζουν πίσω στη διδασκαλική αίθουσα στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο: «Δεν μας επέτρεπαν οι Τούρκοι να χρησιμοποιούμε το βιβλίο της ιστορίας και των θρησκευτικών. Όμως επειδή τα παιδιά ζούσαν αυτές τις δύσκολες καταστάσεις ήθελαν να μάθουν. Γι αυτό κάποια βιβλία που βρήκαμε από τα προηγούμενα χρόνια, τα δίδασκα ψιθυριστά. Και είχαμε άλλα βιβλία αγγλικών, μαθηματικών πάνω στα θρανία για να σκεπάζουμε τα βιβλία της ιστορίας και των θρησκευτικών. Κάποιος που ήρθε από το Υπουργείο Παιδείας είπε ότι χρησιμοποιούμε το Αμερικάνικο σύστημα, προφανώς γιατί ήθελε να δείξει κάτι».

Έρευνες στις τσάντες των παιδιών.
Έρχονταν τα παιδιά το πρωί και μου έλεγαν ότι έκλεψαν τον έναν ή τον άλλο και μου ζητούσαν να κάνω κάτι. Έτσι καλούσα τα Ην. Έθνη και όταν έκανα χειραψία, έδινα κρυφά χαρτί με αναφορά στο χέρι του αξιωματικού. Έτσι μόνον περνούσα τα αιτήματα των κατοίκων στους ειρηνευτές. Τα έγραφα στα Ελληνικά γιατί δεν ήξερα πολύ καλά αγγλικά. Κάποιοι όμως πρόδιδαν τα χαρτάκια μου και τότε είχα επιπτώσεις από τους Τούρκους όπως και οι πολίτες που αφορούσανΌταν θέλαμε να βγάλουμε καμιά φωτογραφία για πράγματα απαράδεκτα, κάναμε εξορμήσεις και τα ίδια τα παιδιά φωτογράφιζαν για να μην δουν εμένα οι Τούρκοι. Μου έλεγαν «μη φοβάσαι κυρία» δεν θα πούμε τίποτα.

Μια μέρα, ήρθαν Τούρκοι και αμερικάνοι δημοσιογράφοι. Ήθελαν για το λόγο αυτό να με απομακρύνουν. Μου είπαν ότι «πρέπει να σε πάμε στη Γιαλούσα». Τότε σηκώθηκαν όλα τα παιδιά και αντέδρασαν λέγοντας: «Θα πάμε μαζί με τη δασκάλα μας». Οι Τούρκοι άρχισαν αναγκαστικά τις διαπραγματεύσεις με τα παιδιά. Τελικά δέχθηκαν να έρθει μαζί μου ο μεγαλύτερος και ήρθε ο Παναγιώτης.

Και όπως μου είπαν μετά, οι δημοσιογράφοι πήραν συνέντευξη από τα παιδιά των εποίκων, τα οποία παρουσίασαν ως Κυπριόπουλλα που περνούσαν πολύ καλά στα κατεχόμενα.

Την ίδια ημέρα από εμένα που με πήγαν στον αστυνομικό σταθμό, μου έκαναν μια ψευτοανάκριση με περίεργες ερωτήσεις για τον καιρό, τις αποστάσεις και άλλες αδιάφορες ερωτήσεις. Κάποια στιγμή που ήμασταν μόνοι μας λέω στον Παναή: «Δεν φεύγουμε από εδώ»; «Όχι κυρία, που να πάμε, θα μας πιάσουν». Είχα όμως αγωνία για την ασφάλεια των παιδιών. Σκεφτόμουν αν θα περάσει κάποιος να δει ότι τα παιδιά ήσαν μόνα τους.

 

Δεν ζήτησα ποτέ τίποτα, από την κυπριακή κυβέρνηση. Για αυτό ζω τη δυστυχία μου. Εγώ σήμερα είμαι εχθρός της οικογένειάς μου. γιατί εξ αιτίας που ήμουν δασκάλα, κακοποιήθηκαν μέλη της οικογένειάς μου. Και αυτό μου το χρεώνουν. Και ότι συνέβη στα αδέλφια μου… που ψωμοζητούν…, δεν έχουν βοήθεια από πουθενά. Ούτε υποστήριξη ούτε ψυχολογική βοήθεια. Οι πόρτες που κτύπησαν ήσαν όλες κλειστές. Είμαστε το μαύρο πρόβατο. Η μητέρα μου ζει στο Τσιακιλερό και είναι 87 ετών. Την βλέπω όσο πιο συχνά μπορώ. Είναι λίγο μακριά. Ζήτησα να μου δώσουν σπίτι εκεί. Δεν δικαιούμαι μου απάντησαν. Έζησα 23 χρόνια μακριά από τους δικούς μου και τώρα ζω και πάλι μακριά τους».

http://kostasxan.blogspot.com/2010/08/blog-post_8386.html

H ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σε ένα ξέσπασμα θυμού, ο συνήθως πολύ πειθαρχικός και συγκρατημένος Υπουργός Μεταφορών Δημήτρης Ρέππας είπε, απευθυνόμενος στον “Υπερπρωθυπουργό”, εκ της ιδιότητός του ως “τοποτηρητή” της τρόικας, Γιώργο Παπακωνσταντίνου ότι “οι ιδέες, το ΠΑΣΟΚ και η Ελλάδα” θα υπάρχουν και μετά το μνημόνιο.

Oρθότερο θα ήταν νάλεγε ότι “οι ιδέες, το ΠΑΣΟΚ και η Ελλάδα” πρέπει να υπάρχουν και μετά το Μνημόνιο. Οι ιδέες μοιάζουν πεθαμένες εδώ και πολύ καιρό, το ΠΑΣΟΚ δύσκολα βλέπει κανείς πως θα επιβιώσει μετά από αυτή την περιπέτεια, ενώ ζητούμενο παραμένει δυστυχώς και η ύπαρξη της Ελλάδας, με τη μορφή τουλάχιστο που τη γνωρίσαμε κατά τον 20ό αιώνα. Μόνο μια πολύ ισχυρή, εναργής και έγκαιρη επέμβαση του ελληνικού λαού και τμημάτων τουλάχιστον της πολιτικής ελίτ του, αν εκδηλωθεί, θα μπορέσει να αποτρέψει κατστροφικές εξελίξεις.

Ο ελληνικός λαός βρίσκεται σήμερα ενώπιον κινδύνων μεγαλύτερων, όχι μικρότερων, από αυτούς που αντιμετώπισε το καλοκαίρι του 1974. Αναφερόμαστε, στο άρθρο αυτό, αποκλειστικά στους εξωτερικούς κινδύνους, όχι στην βαθιά εσωτερική, οικονομική και ευρωπαϊκή-διεθνή κρίση. Που, όχι μόνο συνιστούν από μόνες τους σοβαρότατες απειλές για την Ελλάδα, αλλά και αλληλεπιδρούν πολύπλευρα με τις εξωτερικές απειλές.

Στην Κύπρο απειλείται η ίδια η υπόσταση του κυπριακού κράτους, στην Ελλάδα η κυριαρχία, η ανεξαρτησία και διπλωματική ισχύς του ελληνικού. Αν η υπαγωγή σε διεθνή οικονομική εποπτεία κλονίζει όση “εσωτερική” λαϊκή κυριαρχία διαθέτουμε, οι κυοφορούμενες “ρυθμίσεις” σε Αιγαίο-Κύπρο απειλούν την “εξωτερική” κυριαρχία, ασφάλεια και ζωτικά εθνικά συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Κύπρος και Ελλάδα βρίσκονται σήμερα σε καμπή ανάλογη, ίσως πιο επικίνδυνη, από αυτή που βρέθηκαν παραμονές του αμερικανοχουντικού πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, το 1974.

Το 1973-74, η Τουρκία άνοιγε τον κύκλο των διεκδικήσεων, αμφισβητώντας το καθεστώς της Λωζάννης στο Αιγαίο και καταλαμβάνοντας τη μισή Κύπρο. Τώρα, επιδιώκει να ολοκληρώσει τον κύκλο, επιβάλλοντας τελικά τις ρυθμίσεις που επιδιώκει σε Αιγαίο, Κύπρο, Θράκη. Τέτοιες ρυθμίσεις οδηγούν στο τέλος του νεοελληνικού (και κυπριακού) κράτους, με τη μορφή τουλάχιστο που τα γνωρίσαμε στον 20ό αιώνα.

Η Άγκυρα επιδιώκει επίσης να άρει με τον τρόπο αυτό το κυριότερο εμπόδιο για την ένταξή της στην ΕΕ, που είναι το Κυπριακό και οι ελληνοτουρκικές διαφορές. Μια τέτοια ένταξη θα αφαιρούσε από την Ελλάδα ένα σημαντικό στρατηγικό της πλεονέκτημα: ότι ανήκει σε μια ισχυρή Ένωση, στην οποία δεν ανήκει η Τουρκία.

Αυτό που κάνει ακόμα πιο επικίνδυνες για την Ελλάδα αυτές τις πολιτικές, είναι το ότι συνδέονται όχι μόνο με τον τουρκικό επεκτατισμό, αλλά και με την έμμονη ιδέα και επιδίωξη της Δύσης, υπό τη μορφή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στο παρελθόν, υπό τη μορφή μιας άλλης, πιο πολυεθνικής “Αυτοκρατορίας” σήμερα (στον ηγετικό πυρήνα της οποίας συμμετέχουν ΗΠΑ, Βρετανία, Ισραήλ, διεθνείς τράπεζες κ.α.), να ελέγξει απολύτως τον άφθαστης στρατηγικής αξίας ελληνικό και κυπριακό χώρο, να τον στερήσει από τα μέσα της ανεξαρτησίας του, αποτρέποντας και οποιαδήποτε προσέγγιση με τη Ρωσία. Μια τέτοια προσέγγιση είναι ο διαχρονικός εφιάλτης Λονδίνου και Ουάσιγκτον, τουλάχιστο επί δύο αιώνες. Ειρήσθω εν παρόδω, τα δύο αυτά κέντρα ποτέ δεν αντιμετώπισαν το ελληνικό και το τουρκικό έθνος ως πλήρη, ‘κανονικά’ τμήματα της Δύσης, με τελευταία εκδήλωση αυτής της τάσης τις ιδέες Χάντιγκτον.

Επιπλέον, η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ συνιστά κεντρική αμερικανική στρατηγική που αποσκοπεί, αφενός να ολοκληρώσει τη διάλυση της Ευρώπης, αφετέρου να αυξήσει την εξάρτηση του τουρκικού κράτους από τις δυτικές δομές. Επειδή αυτή η ένταξη προκαλεί αντιδράσεις σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, ιδίως Γαλλία και Γερμανία, προσφέρει στην Αθήνα τη δυνατότητα σύναψης ισχυρών συμμαχιών. Δυστυχώς όμως κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό, γιατί η τουρκική ένταξη έχει μετατραπεί, εκτός από μεγάλη ιδέα του Σταίητ Ντηπάρτμεντ, και σε μεγάλη ιδέα της ελληνικής κυβέρνησης!

Η φανατική, δογματική, άνευ ανταλλαγμάτων ελληνική προσήλωση στην τουρκική ένταξη , έχει ως αποτέλεσμα μεγάλη απομόνωση της Αθήνας. Η Ελλάδα έχει καταφέρει να αντιμετωπίζεται με περιφρόνηση και από αυτούς που ωφελούνται από την πολιτική της (HΠΑ, Βρετανία, Τουρκία) και από τον γαλλογερμανικό άξονα!

Η σύνδεση των τουρκικών με ευρύτερες “αυτοκρατορικές” στρατηγικές κάνει ασφαλώς πιο δύσκολα και περίπλοκα τα πράγματα, δεν στερεί όμως τον ελληνικό λαό και τα κράτη του από τις απαραίτητες δυνάμεις για να αμυνθούν στην Τουρκία. Μια τέτοια άμυνα δεν προσκρούει στην έλλειψη μέσων ή στον συσχετισμό δυνάμεων, ακόμα και σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Προσκρούει αφενός μεν στο φοβικό σύνδρομο έναντι της Άγκυρας, αφετέρου δε και κυρίως στη διαχρονική απροθυμία, για να το πούμε ευγενικά, των ελληνικών-κυπριακών ελίτ να συγκρουσθούν σε οποιοδήποτε ζήτημα με την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, ακόμα κι όταν κινδυνεύουν θανάσιμα ζωτικά ελληνικά συμφέροντα!

Η κατάσταση είναι σήμερα πιο επικίνδυνη από το παρελθόν, και γιατί τα μέσα είναι διαφορετικά από το 1973-74. Τώρα, δεν έχουμε να κάνουμε με τον κίνδυνο μιας στρατιωτικής εισβολής, που είναι φυσικά μια τραγική εξέλιξη, αλλά κινητοποιεί τον λαό που δέχεται την επίθεση και προκαλεί την διεθνή κοινή γνώμη. Αντιμετωπίζουμε μια ειρηνική, πολύ πιο έμμεση, και γι΄ αυτό πολύ πιο επικίνδυνη, πολιτικο-διπλωματική και ιδεολογική επίθεση, η απάντηση στην οποία εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις ιδιότητες, ιδιαίτερα τον βαθμό ανεξαρτησίας των ηγεσιών Ελλάδας-Κύπρου. Εκεί όμως είναι συνήθως η αχίλλειος πτέρνα της Ελλάδας.

Το 1973-74, οι Αγγλοαμερικανοί χρησιμοποίησαν τους Έλληνες “εθνικόφρονες” και “ενωτικούς”, εναντίον του έθνους και της ένωσης. Κορόιδεψαν τον Ιωαννίδη με τον ίδιο τρόπο που οι Αμερικανοί και Ισραηλινοί σύμβουλοί του κορόιδεψαν τον Σαακασβίλι το 2008 (μια υπόθεση μάλιστα στην οποία ενεπλάκη κατά τα φαινόμενα και ο φίλος και συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου, ΄Αλεξ Ρόντος). Και στις δύο περιπτώσεις, έσπρωξαν δύο εθνικιστές ηγέτες σε μια εξτρεμιστική περιπέτεια, που κατέστρεψε μεν τις χώρες τους, εξυπηρέτησε όμως τα δικά τους συμφέροντα.

Αν τότε χρησιμοποίησαν τον εθνικισμό, τώρα επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τον “διεθνισμό”, τον “κοσμοπολιτισμό”, τη διάθεση προσέγγισης με την Τουρκία, το κύρος της κυπριακής αριστεράς, του ΠΑΣΟΚ και του ονόματος Παπανδρέου, για την πραγματοποίηση σκοπών που είναι θεμελιωδώς αντίθετοι με τους ίδιους τους ιστορικούς λόγους γέννησης και ύπαρξης Αριστεράς και ΠΑΣΟΚ. Τα μέσα και οι δυνάμεις είναι πολύ διαφορετικά, η επιδίωξη όμως παραμένει η ίδια: η απόσπαση της Κύπρου και του Αιγαίου από την κυριαρχία του ελληνικού λαού, που νομίμως και δικαίως την ασκεί ή την διεκδικεί.

Στον Ιωαννίδη και τον Σαακασβίλι υποσχέθηκαν την εκπλήρωση εθνικών πόθων, όπως η ένωση Ελλάδας-Κύπρου ή η αποκατάσταση της εδαφικής ακεραιότητας της Γεωργίας. Στους Παπανδρέου και Χριστόφια υπόσχονται Βραβεία Νόμπελ για την λύση του Κυπριακού και τη νέα ελληνοτουρκική φιλία. Επιδιώκουν να κρύψουν την ουσία των ρυθμίσεων που θέλουν να “πουλήσουν” στον ελληνικό λαό πίσω από φιλειρηνικές ουτοπίες.

Δεν λείπουν και οι, συνήθως υφέρπουσες απειλές, που αφήνεται να εννοηθούν, όπως με την τελευταία έκθεση του STRATFOR, για το κόστος μιας αντίστασης. Παρόλο που όλη η νεώτερη ελληνική ιστορία είναι αψευδής μάρτυς του πως η έλλειψη ανεξαρτησίας και η άκριτη, πειθήνια ταύτιση της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας με δυτικά συμφέροντα, υπήρξε η άμεση αιτία για τις μεγαλύτερες καταστροφές της ελληνικής ιστορίας, περιλαμβανομένου του εμφυλίου, των συνθηκών Ζυρίχης/Λονδίνου και της εισβολής του 1974. Τα “Nαι” των ηγετών του πλήρωσε πολύ ακριβά ένας λαός που επανειλημμένα μεγαλούργησε με τα “’Oχι” του.

Μια προσεκτική ματιά στις συζητούμενες ρυθμίσεις για την Κύπρο και το Αιγαίο επιβεβαιώνει ότι πίσω από το “τυρί” της ειρήνης και της φιλίας, κρύβεται μια θανάσιμη “φάκα” για τον ελληνικό λαό. Γι΄ αυτά όμως σε επόμενο άρθρο.

Επίκαιρα, 29.7.2010
konstantakopoulos.blogspot.com

Tα πολιτικά πορτρέτα K. Mητσοτάκη και A. Παπανδρέου όπως τα σκιαγραφούν οι HΠA

Bαρύτατους χαρακτηρισμούς για τους δύο πρώην πρωθυπουργούς και ορκισμένους μεταξύ τους εχθρούς, K. Mητσοτάκη και A. Παπανδρέου, χρησιμοποιούν οι Aμερικανοί.

OYAΣIΓKTON  MIXAΛHΣ IΓNATIOY

 

Bαρύτατους χαρακτηρισμούς για τους δύο πρώην πρωθυπουργούς και ορκισμένους μεταξύ τους εχθρούς, K. Mητσοτάκη και A. Παπανδρέου, χρησιμοποιούν οι Aμερικανοί. Στα απόρρητα έγγραφα που αποχαρακτηρίστηκαν ύστερα από προσπάθειες ερευνητών που κράτησαν τέσσερα χρόνια και παρουσιάζει σήμερα τα βασικά σημεία η «Hμερησία» χρησιμοποιούνται εκφράσεις, όπως «καιροσκόποι», ευμετάβλητοι στις απόψεις τους και διατυπώνονται κρίσεις ακόμη και για την προσωπική τους ζωή, ενώ δεν λείπουν και οι απόπειρες για να παρουσιάσουν μια βιογραφία-ψυχογράφημα των δύο μεγάλων πολιτικών αντιπάλων.

 

KΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ
Επανέφερε την Ελλάδα στη «δυτική στάνη»

 

Ως «καιροσκόπο» και έτοιμο να αλλάξει γνώμη (κατά τη διάρκεια συζητήσεων και διαπραγματεύσεων) και ο οποίος έχει ως βασικό του σύμβουλο τη σύζυγό του Mαρίκα παρουσιάζουν οι Aμερικανοί διπλωμάτες τον επίτιμο πρόεδρο της Nέας Δημοκρατίας Kωνσταντίνο Mητσοτάκη. Yπογραμμίζουν επίσης ότι είναι δικός τους άνθρωπος, ο οποίος μετά την εκλογή του στην πρωθυπουργία επανέφερε την Eλλάδα στο δυτικό «μανδρί». Για τους ίδιους διπλωμάτες ο Aνδρέας Παπανδρέου ήταν ο «απόλυτος καιροσκόπος», που άλλαζε συμμαχίες και θέσεις για να εξυπηρετηθούν τα πολιτικά του συμφέροντα.

Oι παραπάνω χαρακτηρισμοί περιλαμβάνονται σε απόρρητα αμερικανικά έγγραφα που αποχαρακτηρίστηκαν ύστερα από προσπάθειες ερευνητών. Στα έγγραφα υπογραμμίζεται το απύθμενο μίσος που υπήρχε μεταξύ των δύο πολιτικών ανδρών από την εποχή της αποστασίας(*). «Προσωπικά ο Mητσοτάκης προκαλεί δυσοσμία στους παλιούς κεντρώους λόγω του ρόλου που έπαιξε στην αποστασία το 1965, όταν προκάλεσε την πτώση της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου. Tην πτώση ακολούθησαν ανίσχυρες κυβερνήσεις κάτι που οδήγησε στην δικτατορία από το 1967 μέχρι το 1974», τονίζεται χαρακτηριστικά. Eίναι μία εκ των ελαχίστων περιπτώσεων που σε επίσημο αποχαρακτηρισμένο αμερικανικό έγγραφο συνδέεται ο κ. Mητσοτάκης με την αποστασία και η αποστασία με την επιβολή της δικτατορίας. «Aυτός είναι ο βασικός λόγος», συνεχίζει ο συντάκτης του τηλεγραφήματος, «για τον οποίο ο Aνδρέας Παπανδρέου αναφέρεται (στον κ. Mητσοτάκη) ως τον ‘Eφιάλτη’ (‘Nightmare’) από το παρελθόν της Eλλάδας». Στο ίδιο αμερικανικό έγγραφο τονίζεται ότι «ο Mητσοτάκης μας είπε πως ο μόνος τρόπος για να αλλάξει την εικόνα της NΔ είναι να αλλάξει το όνομά της, ακόμα και αν χάσει τους παραδοσιακούς συντηρητικούς ψηφοφόρους της». O κ. Mητσοτάκης είπε επίσης στους Aμερικανούς ότι θα προστεθεί η λέξη «φιλελεύθερη» μπροστά από το όνομα του κόμματος.

Σε άλλο έγγραφο(**) με τις βιογραφίες-ψυχογραφήματα Eλλήνων πολιτικών, που υπογράφει ο διπλωμάτης Γουίλιαμς -ο οποίος όπως αναφέρει χρησιμοποιεί πληροφορίες που του παρέδωσε ο πρέσβης Mάικλ Σωτήρχος- οι Aμερικανοί επιχειρούν να εξηγήσουν στον τότε υπουργό Eξωτερικών των HΠA με ποιους βασικά «έχουν να κάνουν».

 

Πονοκέφαλος
Για τον κ. Mητσοτάκη ο Aμερικανός διπλωμάτης ενημερώνει ότι έχει υπάρξει πρωθυπουργός από τότε που η NΔ κέρδισε τις εκλογές το 1990. Σημειώνει σχετικά: «O μεγαλύτερός του πονοκέφαλος στην εξωτερική πολιτική συνεχίζει να είναι το ευαίσθητο Mακεδονικό ζήτημα. O Mητσοτάκης περιόρισε το περιθώριό του για ελιγμούς στο θέμα του ονόματος υιοθετώντας τη στάση σκληρής γραμμής του πρώην υπουργού Eξωτερικών Aντώνη Σαμαρά (αν και οι επιλογές του ήταν πολύ περιορισμένες). Παρ’ όλα αυτά, ενθαρρυμένος από αυτό το οποίο η ελληνική κυβέρνηση εξέλαβε ως υποστήριξη της Eυρωπαϊκής Eπιτροπής για την ελληνική θέση στη Συνάντηση Kορυφής του Eδιμβούργου το Δεκέμβριο του 1992, και τις προτάσεις από μέλη της E.E. για διεθνή διαμεσολάβηση αναφορικά με τη μακεδονική αίτηση στον OHE, ο Mητσοτάκης έχει μαλακώσει τη θέση του και έχει εγκρίνει τη διεθνή διαμεσολάβηση στη διαμάχη». Aναφορικά με την εσωτερική πολιτική του τότε πρωθυπουργού, ο συντάκτης του αμερικανικού τηλεγραφήματος σημειώνει:

«Πιστεύουμε ότι ο Mητσοτάκης είναι απογοητευμένος με τη συνεχή αντίθεση της κοινής γνώμης στην πολιτική οικονομικής λιτότητας. Oι δημοσκοπήσεις συνεχίζουν να δείχνουν ότι η κατάσταση της οικονομίας είναι το δεύτερο ζήτημα που απασχολεί περισσότερο την κοινή γνώμη μετά το Mακεδονικό. Mε εξαίρεση το σύστημα λεωφορείων της Aθήνας, τα σχέδια του Mητσοτάκη για ιδιωτικοποίηση των εταιρειών που ανήκουν στο κράτος έχουν καθυστερήσει να πραγματοποιηθούν. Tα προσφάτως εφαρμοσμένα μέτρα λιτότητας, συμπεριλαμβανομένων αναθεωρήσεων της νομοθεσίας περί κοινωνικής ασφάλισης, έχουν εξοργίσει την αριστερά και ένα σημαντικό αριθμό συνδικάτων, που απάντησαν τον Aύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 1992 με ένα απεργιακό κύμα. Oι επενδύσεις από το εξωτερικό συνεχίζουν να είναι υποτονικές. H οριακή πλειοψηφία του Mητσοτάκη στη Bουλή (151 από τις 300 έδρες), και οι συνεχείς διαφωνίες εντός της NΔ αναφορικά με την πολιτική για την Mακεδονία και την οικονομία, έχουν περιορίσει την ικανότητα της κυβέρνησής του να λάβει αποφασιστική δράση, παρά τη φήμη του Mητσοτάκη ως ενός ικανού διαχειριστή που μπορεί επιτυχημένα να καλοπιάσει τους υποστηρικτές του και να χρησιμοποιήσει τις πελατειακές σχέσεις ώστε να χτίσει υποστήριξη. Mία σειρά ανασχηματισμών του υπουργικού συμβουλίου (με τον τελευταίο να λαμβάνει χώρα στις 3 Δεκεμβρίου) και παραιτήσεων από το υπουργικό συμβούλιο και το κόμμα έχουν θέσει υπό ερωτηματικό την εμπιστοσύνη των μελών του κόμματος στον πρωθυπουργό τους».

O κ. Γουίλιαμς υποστηρίζει ότι «γνωστός ως ένας σκληρός πολιτικός και αυταρχικός ηγέτης, ο Mητσοτάκης βασίζεται σε έναν πολύ στενό κύκλο συμβούλων. Tείνει να δίνει μεγάλη βαρύτητα στη συμβουλή της (λογοκριμένη λέξη***) γυναίκας του, Mαρίκας. Eπηρεάζεται επίσης ισχυρά από την κόρη του, Nτόρα Mπακογιάννη, που είναι τώρα υπουργός Πολιτισμού. O σύζυγος της Nτόρας, Παύλος Mπακογιάννης, σκοτώθηκε από την τρομοκρατική οργάνωση «17 Nοέμβρη» το 1989 – μία πράξη που ήταν μερικά υπεύθυνη για την σκληρή αντιτρομοκρατική νομοθεσία του 1990 της διακυβέρνησης Mητσοτάκη».

Στο τηλεγράφημα υπογραμμίζεται ότι «ο Mητσοτάκης είναι φιλοαμερικανός». Προστίθενται χαρακτηριστικά τα εξής: «Mετά από την εκλογή του, έχει κινηθεί με ταχύτητα ώστε να επαναφέρει την Eλλάδα στην δυτική στάνη (western fold) μετά από μία σχεδόν δεκαετία των σοσιαλιστικών πολιτικών του ΠAΣOK. Kατέληξε σε μία συμφωνία για τις στρατιωτικές βάσεις με τις Hνωμένες Πολιτείες, επιμηκύνοντας το διάστημα αυτής της συμφωνίας από πέντε σε οκτώ χρόνια, και υποσχέθηκε να «εξαφανίσει την τρομοκρατία από την Eλλάδα». Στο τέλος του 1992, η κυβέρνηση ανέτρεψε μία σχεδόν δωδεκάχρονη πολιτική εναντίον της εδραίωσης βάσεων πεζικού και αεροπορίας του NATO στην Eλλάδα, τοποθετώντας έτσι την Eλλάδα στο δρόμο προς την πλήρη συμμετοχή της στο NATO.

 

 

 

 

 

ΔΙΑΜΑΧΗ
Αμοιβαία αντιπάθεια

 

Για τη διαμάχη με τον Aνδρέα Παπανδρέου το τηλεγράφημα του διπλωμάτη Γουΐλιαμς αναφέρει: «O Mητσοτάκης έχει μεγάλη αντιπάθεια προς τον ηγέτη του ΠAΣOK, με την πικρή τους έχθρα να ξεκινά στα μέσα της δεκαετίας του 1960, όταν συναγωνίστηκαν και οι δύο για τη δεύτερη κυρίαρχη θέση στο Kόμμα της Eνωσης Kέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου. Oταν ο στρατός άρπαξε την εξουσία το 1967, ο Mητσοτάκης και η οικογένειά του εξορίστηκαν στο Παρίσι μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970».

Aπό την πλευρά του «ο Παπανδρέου έχει κατευθύνει το κόμμα του στο μονοπάτι της μεγαλύτερης δυνατής αντίστασης» προς τον Mητσοτάκη. Oντως οι δυο τους δεν κρατούν μυστική την έντονη αντιπάθεια που αισθάνονται ο ένας για τον άλλο. O Παπανδρέου έχει αντιτεθεί με κραυγαλέο τρόπο στον πρωθυπουργό αναφορικά με κύρια ζητήματα, συμπεριλαμβανομένων των οικονομικών μεταρρυθμίσεων και της Mακεδονίας. Eπίσης έχει υποδαυλίσει προσπάθειες να υπάρξει συμφωνία στο κύριο «εθνικό ζήτημα» της Eλλάδας, το Mακεδονικό, με το να αρνείται κατ’ επανάληψη τις προτάσεις του Προέδρου Kωνσταντίνου Kαραμανλή για να πραγματοποιηθούν συναντήσεις με εκπροσώπους όλων των κομμάτων ώστε να συζητήσουν το θέμα. Aντίθετα, ο Παπανδρέου έχει απομακρύνει τον εαυτό του και το ΠAΣOK από την κυβερνητική πολιτική στο Mακεδονικό, και φαίνεται αποφασισμένος να επιτεθεί ανελέητα στον Mητσοτάκη ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα».

O κ. Γουίλιαμς ενημερώνει τον προϊστάμενό του ότι «ο Mητσοτάκης αγαπάει τη δημοσιότητα» και προσθέτει: «Eίναι ένας ικανός κοινοβουλευτικός ομιλητής που μπορεί να υποστηρίξει τη θέση του σε μια επιθετική νομοθετική συζήτηση με τον Παπανδρέου. O Mητσοτάκης θεωρείται συχνά υπερβολικά φιλόδοξος, έτοιμος να αλλάξει εύκολα γνώμη και καιροσκόπος (opportunistic). Παρ’ όλα αυτά είναι ζεστός, φιλικός, και ευγενικός σε ιδιωτικές συναντήσεις και συγκρατεί την ψυχραιμία του ακόμα και σε αμφισβητούμενες συνδιαλλαγές. O Mητσοτάκης μιλάει γαλλικά και γερμανικά, καταλαβαίνει αγγλικά, αλλά προτιμά να χρησιμοποιεί μεταφραστή για σοβαρές συζητήσεις. Kαπνίζει ενίοτε και απολαμβάνει να παίζει χαρτιά. Kοιμάται τακτικά κάθε μέρα μεταξύ 3.00 και 6.00 μ.μ. Aυτός και η γυναίκα του έχουν τρεις κόρες κι έναν γιο».

Το παρασκήνιο

 

 

ΜΑΡΙΚΑ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ
Οι πληροφορίες λένε… autocratic

 

O κ. Γουίλιαμς υποστηρίζει ότι «γνωστός ως ένας σκληρός πολιτικός και αυταρχικός ηγέτης, ο Mητσοτάκης βασίζεται σε έναν πολύ στενό κύκλο συμβούλων. Tείνει να δίνει μεγάλη βαρύτητα στη συμβουλή της (λογοκριμένη λέξη***) γυναίκας του, Mαρίκας

 

ΚΑΡΟΛΟΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ
Φίλος διότι…δεν έχει φιλοδοξίες

 

Στους κόλπους του ΠAΣOK, ο πιο κοντινός του σύμμαχος είναι ο πρώην υπουργός Eξωτερικών Kάρολος Παπούλιας. Προσωπικός φίλος του Παπανδρέου, ο Παπούλιας δεν δείχνει φιλοδοξίες να γίνει αρχηγός κόμματος και γι’ αυτό το λόγο δεν αποτελεί απειλή για τον Παπανδρέου».

 

ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Μεταμορφώνει κατά περίπτωση τον εαυτό του…

 

 

«Είναι ο απόλυτος καιροσκόπος, ικανός να αλλάξει γρήγορα συμμαχίες και θέσεις, αν αυτό εξυπηρετεί τα πολιτικά του συμφέροντα» αναφέρει για τον Ανδρέα Παπανδρέου η αμερικανική πρεσβεία και συμπληρώνει: «Mπορεί να είναι γοητευτικός και λογικός σε ιδιωτικές συζητήσεις, αλλά μπορεί στη συνέχεια να αγνοήσει υποσχέσεις ή δεσμεύσεις». Προσθέτει και τα εξής:

«Oι σημαντικές ρητορικές και οργανωτικές ικανότητες του Παπανδρέου, καθώς και η πολιτική του οξύνοια, του επιτρέπουν να εκπροσωπεί όλα τα πράγματα για όλους τους ανθρώπους. Mπορεί να μετατρέψει τον εαυτό του από έναν σοσιαλιστή αναμορφωτή σε έναν ριζοσπαστικό αριστεριστή σε έναν σκεπτόμενο μετριοπαθή, όλα στο όνομα της πολιτικής σκοπιμότητας. H οκτάχρονη περίοδος κατά την οποία το ΠAΣOK βρισκόταν κάτω από την ηγεσία του Παπανδρέου αμαυρώθηκε από πολυσυζητημένα σκάνδαλα. O ίδιος αθωώθηκε για κατηγορίες σύμφωνα με τις οποίες είχε λάβει μίζες (kickbacks) από έναν μεγιστάνα των εκδόσεων και των τραπεζών, ο οποίος έχει παραπεμφθεί για υπεξαίρεση και πλαστογραφία. Παρ’ όλα αυτά τα σκάνδαλα, το ΠAΣOK προηγείται της N.Δ. στις δημοσκοπήσεις και πιθανόν θα κέρδιζε αν γίνονταν εκλογές αύριο».

 

Περίπλοκη στάση
O κ. Γουίλιαμς σημειώνει ότι «η αντιμετώπιση της Δύσης από τον Παπανδρέου είναι περίπλοκη, εξαρτώμενη από την πολιτική του ατζέντα εκείνη τη στιγμή. Eχει μετριάσει τη ρητορική του, στην οποία παλαιότερα αποστασιοποιούνταν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το NATO. Eχει πει ότι η προγενέστερη εχθρική προς τις Ηνωμένες Πολιτείες στάση του ήταν απαραίτητη γι’ αυτόν ώστε να εδραιώσει την εικόνα μιας ισχυρής, αποφασιστικής, ακόμα και απρόβλεπτης πολιτικής φιγούρας. Σε ιδιωτικές συναντήσεις, ο Παπανδρέου έχει εξομολογηθεί ότι αγαπάει τις HΠA και ότι έχει περάσει τα πιο όμορφά του χρόνια εκεί. Παρ’ όλα αυτά, τα συναισθήματά του προς την Aμερική παραμένουν πιθανόν διφορούμενα, και ανησυχεί ακόμα μήπως αποξενώσει τους αριστεριστές υποστηρικτές του».

 

Κουτσομπολιό
Στα τηλεγραφήματά τους οι Aμερικανοί δεν αποφεύγουν το κουτσομπολιό: «H ικανότητα του Παπανδρέου», γράφουν, «να αναπηδάει στον χώρο της πολιτικής μπορεί να συγκριθεί μόνο με την ικανότητά του να κάνει το ίδιο στην προσωπική του ζωή. Tο 1989, πήρε διαζύγιο από τη δεύτερη σύζυγό του, μια Aμερικανίδα πολίτη, και παντρεύτηκε την πρώην αεροσυνοδό Δήμητρα Λιάνη, παρά τη διαφωνία ενός μεγάλου μεριδίου του ελληνικού κοινού. Tο 1988, έκανε εγχείρηση για την απόφραξη της δεξιάς στεφανιαίας και την τοποθέτηση βηματοδότη – η υγεία του θα έπρεπε να θεωρείται ακόμα επισφαλής. Kουράζεται φανερά στις δημόσιες εμφανίσεις του. Aν και είναι αποδεκτό για τους συνομιλητές του να ρωτάνε για την κατάσταση της υγείας του, ο Παπανδρέου αντιδρά βίαια σε υποδείξεις ότι η κακή του υγεία μπορεί να βλάψει την ικανότητά του να αντεπεξέλθει σε μια ακόμα θητεία».

Aναφορικά με τη διαδοχή στο ΠAΣOK, οι Aμερικανοί σημειώνουν ότι «δεν έχει βαφτίσει κάποιο διάδοχο», και προσθέτουν: «Eχει τη φήμη του βάναυσου στις σχέσεις του με τους υφιστάμενους στο ΠAΣOK. Eίναι αποφασισμένος να επανεκλεγεί πρωθυπουργός στις επόμενες εκλογές, και μπορεί επίσης να φιλοδοξήσει να γίνει Πρόεδρος. O Παπανδρέου περιφρονεί τους περισσότερους Eλληνες κυβερνητικούς αξιωματούχους. Στους κόλπους του ΠAΣOK, ο πιο κοντινός του σύμμαχος είναι ο πρώην υπουργός Eξωτερικών Kάρολος Παπούλιας. Προσωπικός φίλος του Παπανδρέου, ο Παπούλιας δεν δείχνει φιλοδοξίες να γίνει αρχηγός κόμματος και γι’ αυτό το λόγο δεν αποτελεί απειλή για τον Παπανδρέου».

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=15459&subid=2&pubid=48365148

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΗΘΗ ΤΗΣ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ

Σε όλη την Ευρώπη καταρρέει η ιδεολογία της πολυπολιτισμικότητας–Ο μονοπολιτισμός σώζει τις κοινωνίες, διατηρεί τις ισορροπίες και απομακρύνει τη διάσπαση και την γκετοποίηση.

Με τη συνέντευξή της στην Κυριακάτικη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ της 30.5.2010 η κ. Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Το Βυζάντιο, είπε, ήταν μεν πολυεθνικό, αλλά μονοπολιτισμικό, είχε μόνο τον ελληνικό πολιτισμό. Έτσι η διαπρεπής βυζαντινολόγος μάς έδωσε και το μυστικό της επιβιώσεως ενός κράτους επί 1100 χρόνια. Τα μονοπολιτισμικά κράτη έχουν μέλλον, τα πολυπολιτισμικά διαλύονται είτε ειρηνικά είτε με τη βία των όπλων. Θυμηθείτε την περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, παρατηρήστε τα διαλυτικά φαινόμενα στα Σκόπια (μουσουλμάνοι Αλβανοί κατά Χριστιανών Σλάβων), ακόμη και στο Βέλγιο (οι Ολλανδόφωνοι Φλαμανδοί θέλουν να αποσχισθούν από τους γαλλόφωνους Βαλλόνους). Μπορεί μία κοινωνία σήμερα να αντέξει ένα συγκεκριμένο -όχι απεριόριστο- αριθμό μεταναστών από άλλες χώρες, αλλά πρέπει να τους ενσωματώνει σε ένα και μοναδικό πολιτιστικό πρότυπο. Ο μονοπολιτισμός σώζει τις κοινωνίες, διατηρεί τις ισορροπίες και απομακρύνει τη διάσπαση και την γκετοποίηση.

Στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν διδασκόμαστε από την Ιστορία. Αντί να θαυμάζουμε το μονοπολιτισμικό Βυζάντιο (Ρωμανία) έχουμε διδαχθεί από ξενόφερτες προπαγάνδες και από θορυβώδεις μειοψηφίες να υμνούμε την πολυπολιτισμικότητα. Κάποιοι θέλουν να μεταφέρουν άκριτα στη χώρα μας πρότυπα κοινωνιών που δεν έχουν καμμία σχέση με την ιστορία μας, την ψυχοσύνθεσή μας, τις κοινωνικές ανάγκες μας. Το πολυπολιτισμικό πρότυπο δοκιμάσθηκε στις ΗΠΑ που είναι εξ ολοκλήρου χώρα μεταναστών. Στην Ευρώπη οι σοβαρές χώρες καταπολεμούν την πολυπολιτισμικότητα και μιλούν για ένα και μοναδικό πολιτιστικό πρότυπο που οφείλουν όλοι να ακολουθούν. Απόρροια της πολυπολιτισμικής ψυχώσεως στην Ελλάδα είναι και η αδράνεια των ελληνικών αρχών κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια έναντι του προβλήματος της λαθρομετανάστευσης. Όποιος μιλούσε δημοσίως κατά του αλόγιστου και ανεξέλεγκτου αριθμού λαθρομεταναστών κινδύνευε να δεχθεί  τα γνωστά κοσμητικά επίθετα που χρησιμοποιούν οι δήθεν προοδευτικοί.

Ευτυχώς τα πράγματα αλλάζουν και σ’ αυτό συντελεί και η συμμετοχή μας στην Ευρ. Ένωση. Μπορεί για άλλα θέματα να έχουμε παράπονα από την Ε.Ε., όμως στο θέμα των λαθρομεταναστών μας βοηθεί εμπράκτως. Η αστυνομική δύναμη ΦΡΟΝΤΕΞ της Ε.Ε. περιπολεί με πλοία και ελικόπτερα στα θαλάσσια σύνορά μας προς την Τουρκία και όπως μαθαίνουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 12-6-2010 ήδη μειώθηκε κατά 70% η λαθραία είσοδος ασιατών μεταναστών, τους οποίους έστελναν  οι Τούρκοι δουλέμποροι. Αν δεν υπήρχε η ΦΡΟΝΤΕΞ και η πολιτική βούληση της Ευρ. Ενώσεως, θα πελαγοδρομούσαμε ακόμη σε ιδεολογικές συζητήσεις περί «ανοικτών συνόρων» και πολυπολιτισμικών παραδείσων.

Σε όλη την Ευρώπη καταρρέει η ιδεολογία της πολυπολιτισμικότητας. Οι λαοί τονώνουν την εθνική συνείδηση και θέτουν όρια στον αριθμό των μεταναστών που μπορούν  να αντέξουν. Όταν σε μία χώρα οι κυβερνώντες δεν λαμβάνουν μέτρα υπέρ της μονοπολιτισμικής κοινωνίας τότε διογκώνεται η Ακροδεξιά. Το είδαμε στις Ολλανδικές εκλογές του Ιουνίου. Όποιοι ειλικρινά δεν θέλουν να αφήσουν τη λύση των προβλημάτων σε ακραία πολιτικά κινήματα θα πρέπει να ωθήσουν τα κόμματα εξουσίας, κεντροδεξιά και κεντροαριστερά , να λάβουν καίρια μέτρα κατά των πολυπολιτισμικών μύθων. Ο ρατσισμός δεν κερδίζει έδαφος όταν προστατεύουμε τις εθνικές και θρησκευτικές αξίες της πλειοψηφίας του λαού μας. Αντιθέτως κερδίζει έδαφος όταν αγνοούμε τα δικαιώματα των πολλών στο όνομα ενός κίβδηλου ανθρωπισμού που αφήνει την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι και οδηγεί σε αύξηση της εγκληματικότητας και σε διάλυση του κοινωνικού ιστού.

Ως Ορθόδοξος Χριστιανός αντιτίθεμαι στα δύο άκρα. Και στον φυλετισμό-ρατσισμό, αλλά και στους πολυπολιτισμικούς και εθνομηδενιστικούς μύθους. Η ελληνική κοινωνία οφείλει να σταματήσει την κίνηση του εκκρεμούς από το ένα στο άλλο άκρο και να χαράξει τη μέση οδό της Αριστοτελικής λογικής. Ούτε μπορούμε να γίνουμε φρούριο με κλειστές πόρτες ούτε να μετατραπούμε σε παράδεισο του κάθε λαθρομετανάστη και δουλεμπόρου.

Η μονοπολιτισμικότητα της Αρχαίας Ελλάδος και του Βυζαντίου διέσωσαν τη συνέχεια του Ελληνισμού. Έχουμε χρέος απέναντι στους νέους μας να συνεχίσουμε αυτή την πορεία, αυτόν τον πολιτισμό. Η ελληνορθόδοξη ταυτότητα μας διδάσκει κατανόηση και ανεκτικότητα προς τους άλλους πολιτισμούς. Όχι όμως εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων και της ιστορικής μας αυτοσυνειδησίας.

Ας διδάξουμε λοιπόν στα παιδιά μας την ελληνορθόδοξη παράδοση και την Ιστορία του Έθνους μας και ας αξιοποιήσουμε την ευρωπαϊκή βοήθεια για τον περιορισμό της λαθρομεταναστεύσεως.

Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολιτικός Επιστήμων
12.6.2010

http://www.schizas.com/

H Tουρκία στο μεταίχμιο

To περιοδικό Foreign Policy έδωσε στη δημοσιότητα τον κατάλογο “Τhe 2010 Failed States Index” , τον οποίο καταρτίζει σε συνεργασία με το ίδρυμα The Fund for Peace, παρουσιάζοντας τα πλόν “αποτυχημένα” κράτη αλλά και τους 24 χειρότερους ηγέτες ολοκληρωτικών καθεστώτων. Ως γνωστόν, τα “αποτυχημένα” (failed states), “αδύναμα” (weak), “ασταθή” (unstable), “δυσλειτουργικά” (disfunctioning) και “υπό κατάρρευση” (failing) κράτη αποτελούν μια “μαύρη τρύπα” στο διεθνές σύστημα ασφαλείας.
Η Ελλάδα κατατάσσεται στην 147η θέση σε σύνολο 177 χωρών και εντάσσεται στην ομάδα των κρατών που διακρίνονται από πολιτικο-οικονομική σταθερότητα. Οι γειτονικές βαλκανικές χώρες, όπως η Τουρκία, η Βουλγαρία, η Αλβανία, η ΠΓΔΜ, η Σερβία, το Μαυροβούνιο και η Ρουμανία ανήκουν στην ομάδα των κρατών που βρίσκονται στο όριο μεταξύ σταθερότητας και αστάθειας. Σαφώς προβληματική χαρακτηρίζεται η Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Στην πρώτη πεντάδα του εν λόγω καταλόγου κατατάσσονται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά η Σομαλία, το Τσαντ, το Σουδάν, η Ζιμπάμπουε και η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό ενώ χειρότερος ηγέτης αναδεικνύεται ο δικτάτορας της Βορείου Κορέας ΚIm Yong Il.

http://www.strategyreport.gr/

H «ειρηνική επιθετική στρατηγική» της Τουρκίας

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τα τουρκικά πλοία Πίρι Ρέις και Τσεσμέ, αφού ολοκλήρωσαν έναν γύρο ερευνών στην Ανατολική Μεσόγειο και το Θρακικό Πέλαγος αντίστοιχα, επέστρεψαν στα λιμάνια τους, χωρίς να αποκλείεται όμως η επανεμφάνισή τους σύντομα, αφού η Τουρκία έχει εκδώσει νόταμ για έρευνες του Πίρι Ρέις μέχρι τις 20 Αυγούστου. Με τις έρευνες ιδίως του Πίρι Ρέις, η Τουρκία έκανε ένα βήμα προς την εγγραφή δικαιωμάτων σε μια περιοχή της Μεσογείου τα οικονομικά δικαιώματα επί της οποίας ανήκουν με σαφήνεια στην Ελλάδα και την Κύπρο και η οποία, υποστηρίζουν καλά πληροφορημένες πηγές, διαθέτει πιθανώς πολύ μεγάλα αποθέματα υδρογονανθράκων.

Ταυτόχρονα η Τουρκία έκανε και μια προβολή ισχύος στον θαλάσσιο χώρο του Καστελλόριζου, κρίσιμο συνδετικό κρίκο μεταξύ του ελλαδικού και κυπριακού χώρου, διαλέγοντας μάλιστα την επέτειο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Tην πολύ κρίσιμη στρατηγική αξία και σημασία του Καστελόριζου έχουν αναγνωρίσει εδώ και πολλές δεκαετίες οι ΗΠΑ, γι¨αυτό και πρότειναν με το σχέδιο ¨Ατσεσον την αποδοσή του στην Τουρκία. ¨Όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου εξήγησε to 1964 στον Πρόεδρο Τζόνσον ότι το ελληνικό σύνταγμα απαγορεύει και η ελληνική βουλή δεν μπορεί να συγκατατεθεί σε κάτι τέτοιο, ο αμερικανός Πρόεδρος του απήντησε με το περίφημο “γαμ… το σύνταγμα και τη βουλή σου”, όπερ και … έπραξε τρία χρόνια αργότερα!

Οι έρευνες προκάλεσαν έντονο εκνευρισμό στο ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών που κατηγόρησε την ¨Αγκυρα ότι προβαίνει σε γύρο προκλήσεων που δεν συνάδει με τις προθέσεις που εκδηλώνονται στις διμερείς επαφές. Απέφυγε όμως να αντιδράσει εντονότερα, εκτιμώντας, κατά την έκφραση ανώτερου αξιωματούχου, ότι “δεν θέλει να παίξει στον ρυθμό που επιβάλλει η ¨Αγκυρα”. Σκάφος του Λιμενικού απεστάλη στην περιοχή και ζήτησε από το τουρκικό πλοίο να αποχωρήσει, κάτι που αυτό δεν έπραξε παρά μόνο αρκετές μέρες μετά. Αξιωματούχοι του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών θεωρούν ότι το σκάφος του Λιμενικού πραγματοποίησε άσκηση κυριαρχίας, μια άποψη που αμφισβητούν άλλοι διπλωμάτες, που υποστηρίζουν ότι ντε φάκτο κυριαρχία άσκησε το Πίρι Ρέις.

Από την πλευρά του, ο ANYΠΕΞ κ. Δρούτσας έθεσε το ζήτημα στις συναντήσεις που είχε στο Καζαχστάν με τον κ. Νταβούτογλου και μίλησε για “ειρηνική επιθετική στρατηγική”. Οι δηλώσεις του κ. Δρούτσα δεν έπεισαν πάντως την αντιπολίτευση που επέκρινε στο σύνολό της την κυβέρνηση για υποτονική αντίδραση. Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, η στρατιωτική ηγεσία της χώρας παρουσίασε, στη διάρκεια ατύπου Συμβουλίου ¨Αμυνας στην πολιτική ηγεσία του Υπουργείου, σειρά εναλλακτικών τρόπων αντιμετώπισης των τουρκικών προκλήσεων. Η ηγεσία του Υπουργείου ¨Αμυνας τους άκουσε προσεκτικά, τους εξήγησε όμως ότι είναι απόφαση της κυβέρνησης να μην αναμειχθούν οι ένοπλες δυνάμεις στην διαχείριση της κρίσης, γι¨ αυτό και ανετέθη στο Λιμενικό η παρακολούθηση των πλοίων. Σε προηγούμενη περίπτωση, πριν από ενάμισυ χρόνο, στάλθηκε κανονιοφόρος του Ναυτικού για να αναγκάσει νορβηγικό πλοίο να αποχωρήσει από ελληνική υφαλοκρηπίδα, πάλι στην περιοχή του Καστελόριζου, ενώ φρεγάτα έστειλε η Τουρκία εναντίον νορβηγικού πλοίου που έκανε έρευνες για λογαριασμό της Κύπρου.

Πάντως, το Υπουργείο Εξωτερικών επιμένει στην προ δεκαπενθημέρου δήλωση του εκπροσώπου του, σύμφωνα με την οποία είναι στις προθέσεις της ελληνικής διπλωματίας να θέσει το ζήτημα της χάραξης ελληνικής ΑΟΖ. Ως γνωστόν, η έννοια της Οικονομικής Ζώνης συμπαρασύρει την έννοια της υφαλοκρηπίδας και, σε αυτό το πεδίο, η ελληνική θέση για τα δικαιώματα νησιών θεωρείται ακόμα πιο ισχυρή.

¨Όπως σημειώνει κυβερνητικός παράγων “ήταν λάθος μας ότι αργήσαμε να προσδιορίσουμε ΑΟΖ“. Ο ίδιος προσέθετε ότι είναι πολύ πιο εύκολο να υπερασπίσεις κάτι που ήδη κατέχεις, από το να διαμαρτύρεσαι γιατί το πήρε κάποιος άλλος. Εδώ και αρκετά χρόνια η Κύπρος πρότεινε στην ελληνική κυβέρνηση την χάραξη των ορίων της ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ, η Αθήνα όμως το απέφυγε για να μην ”προκαλέσει εντάσεις” με την ¨Αγκυρα. Το αποτέλεσμα ήταν να προωθήσει η Τουρκία τις θέσεις της, εκτιμώντας ότι δεν κινδυνεύει να “προκαλέσει εντάσεις”.

¨Όπως άλλωστε απέδειξε η συμφωνία Κύπρου και Αιγύπτου, ήταν δυνατή και η οριοθέτηση με την Αίγυπτο της ΑΟΖ. Το θέμα όμως ετέθη καθυστερημένα από την Αθήνα και χωρίς την κινητοποίηση της απαραίτητης πολιτικής βούλησης. Δόθηκε έτσι χρόνος και δυνατότητα στην Τουρκία να ζητήσει και αυτή οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο, κάτι για το οποίο το Κάιρο άρχισε συνομιλίες. Αν όμως το Καστελλόριζο θεμελιώνει δικαίωμα ΑΟΖ, όπως δικαίως, υποστηρίζει η Ελλάδα, τότε δεν εφάπτονται η τουρκική και η αιγυπτιακή ΑΟΖ.

Αίσθηση προκάλεσε στο μεταξύ δήλωση του αντιπροέδρου Θεόδωρου Πάγκαλου, ο οποίος, σε μια εμφανή προσπάθεια να υποβαθμίσει την τουρκική δραστηριότητα, τόνισε ότι αυτή γίνεται σε διεθνή ύδατα και ότι θα δημιουργούσε πρόβλημα μόνο αν αφορούσε “αμφισβητούμενη υφαλοκρηπίδα”. Στην πραγματικότητα αυτό ακριβώς συνέβη ήδη και γι¨αυτό διαμαρτύρεται το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών. Επιπλέον, ίσως εκ παραδρομής, χρησιμοποίησε λάθος ορισμό της υφαλοκρηπίδας, λέγοντας ότι αφορά μόνο βάθη μικρότερα από 200 μέτρα, κριτήριο που υπήρχε στη σύμβαση του 1958, τροποποιήθηκε όμως με τη Σύμβαση του 1982, που αναγνωρίζει υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ έως τα 200 ναυτικά μίλια από τις ακτές, σε ορισμένες περιπτώσεις και πιο πέρα.

Κόσμος του Επενδυτή, 24.7.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

Η Τουρκία λειτουργεί ήδη σαν μεγάλη ναυτική δύναμη

του Σταύρου Λυγερού

Σχολιάζοντας την έντονη κινητικότητα του τουρκικού ναυτικού, η εφημερίδα Σαμπάχ συνόψισε με εύγλωττο τρόπο τη νέα ναυτική στρατηγική της Άγκυρας: «Ας μην ξεχνάμε ότι κάποτε αποκαλούσαν τη Μεσόγειο τουρκική λίμνη»! Είναι σαφές ότι η Τουρκία λειτουργεί ήδη σαν μεγάλη ναυτική δύναμη. Το ναυτικό της ανοίγεται πια σε θάλασσες από τις οποίες απουσίαζε αιώνες.

Σε αντίθεση με τους κεμαλιστές, που έχουν στόχο να θέσουν υπό αεροναυτικό έλεγχο το ανατολικό Αιγαίο, οι νεοοθωμανοί επιδιώκουν μια δεσπόζουσα παρουσία όχι μόνο στο Αιγαίο, αλλά συνολικά στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν χάνουν, λοιπόν, ευκαιρία να επιδεικνύουν τη ναυτική ισχύ τους όχι μόνο στις γειτνιάζουσες θάλασσες, αλλά και μακριά από τα τουρκικά εδάφη.

Τον τελευταίο καιρό, τα ελληνικά ΜΜΕ έδωσαν έμφαση στις βόλτες του τουρκικού υδρογραφικού σκάφους «Τσεσμέ» στη θαλάσσια περιοχή της Σαμοθράκης. Το γεγονός αυτό, ωστόσο, χωρίς να χάνει σε σημασία, αποτελεί εκδήλωση πάγιας τακτικής των Τούρκων. Εδώ και δεκαετίες χρησιμοποιούν την πραγματοποίηση ερευνών στην ελληνική υφαλοκρηπίδα είτε ως συνταγή πρόκλησης κρίσης είτε ως μέθοδο προειδοποίησης της Αθήνας, με σκοπό να την αποτρέψουν από την άσκηση νόμιμων ελληνικών δικαιωμάτων, τα οποία οι ίδιοι αμφισβητούν.Η αποστολή του «Τσεσμέ» εξυπηρετεί τη δεύτερη κατηγορία. Ο χρόνος δεν είναι τυχαίος. Συνδέεται με τη δεδηλωμένη πρόθεση της κυβέρνησης Παπανδρέου να παραχωρήσει άδειες για την πραγματοποίηση σεισμικών ερευνών σε 42 θαλάσσια οικόπεδα εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, στο Κρητικό και στο Ιόνιο. Οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι οι έρευνες θα πραγματοποιηθούν εντός ελληνικών χωρικών υδάτων, αλλά φρόντισαν να στείλουν το έμπρακτο μήνυμά τους ότι δεν θα ανεχθούν επέκταση των ερευνών εκτός των έξι μιλίων. Είναι αξιοσημείωτο ότι εξέδωσαν και ανακοίνωση, όπου αναφέρουν το Πρωτόκολλο της Βέρνης του 1976, με τον ισχυρισμό ότι αυτό δεσμεύει τις δύο χώρες να μην πραγματοποιήσουν σεισμικές έρευνες στο Αιγαίο πέρα των χωρικών τους υδάτων.Το ίδιο περίπου σκηνικό είχαν στήσει οι Τούρκοι το Νοέμβριο του 2008 στη θαλάσσια περιοχή νοτίως του Καστελόριζου για να αποτρέψουν τον καθορισμό ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στην

Ανατολική Μεσόγειο. Και τα κατάφεραν, αφού το ζήτημα έχει ουσιαστικά μπει στο ράφι.
Εάν τα ανωτέρω είναι εφαρμογή πάγιας τουρκικής τακτικής, μια σειρά άλλων κινήσεων είναι κομμάτια του παζλ της αναδυόμενης νεοοθωμανικής στρατηγικής.

Δύο μόνο παραδείγματα:
• Η Άγκυρα επιχειρεί να καταργήσει εμπράκτως ελληνικά πεδία βολής στο Αιγαίο και να επιβάλει δικά της. Με το σκοπό αυτό δεσμεύει περιοχές για δικές της αεροναυτικές ασκήσεις στις περιοχές των ελληνικών πεδίων βολής της Άνδρου και της Ψαθούρας, που λειτουργούν σαν προστατευτική ζώνη για τα πολεοδομικά συγκροτήματα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Παραλλήλως, έχουν de facto δημιουργήσει δικό τους πεδίο βολής στο θαλάσσιο τρίγωνο Άθως – Σαμοθράκη – Λήμνος.
• Οι Τούρκοι εφαρμόζουν μια νέα τακτική για να δημιουργήσουν τετελεσμένο αναφορικά με την αρμοδιότητα έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο. Τις προηγούμενες ημέρες σκηνοθέτησαν ναυτικό ατύχημα πρώτα βορείως των βραχονησίδων Καλόγεροι, στην καρδιά του Αιγαίου, και δύο ημέρες αργότερα στην περιοχή μεταξύ Λήμνου και Αϊ Στράτη. Όχι μόνο στέλνουν πλωτά και αεροπορικά μέσα, αλλά με ΝΟΤΑΜ χαρακτήρισαν τις περιοχές αυτές περιοχές δικής τους ευθύνης και σύστησαν σε μη τουρκικές μονάδες διάσωσης να αποφύγουν την είσοδό τους στις περιοχές! Παραλλήλως, τουρκικά πολεμικά πλοία και αεροσκάφη επιχείρησαν να εμποδίσουν ελληνικά σκάφη και ελικόπτερα να πραγματοποιήσουν επιχείρηση έρευνας και διάσωσης.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι Τούρκοι εκμεταλλεύτηκαν την άρνηση της κυβέρνησης Καραμανλή να χρηματοδοτήσει τον εκσυγχρονισμό της ναυτικής βάσης του Δυρραχίου για να βάλουν πόδι και εκεί, μετά τα προνόμια που έχουν αποκτήσει στη ναυτική βάση της Αυλώνας απέναντι από την Κέρκυρα. Στα τέλη Ιουνίου, μάλιστα, ισχυρή τουρκική ναυτική δύναμη πραγματοποίησε ασκήσεις με πραγματικά πυρά δυτικά της Κεφαλονιάς και στη συνέχεια δυτικά και ανατολικά της Κρήτης, δημιουργώντας συνθήκες αεροναυτικής περικύκλωσης της Μεγαλονήσου.
Οι εν λόγω ασκήσεις δεν παραβίασαν τους διεθνείς κανόνες, αλλά σηματοδοτούν μία νέα εποχή στον ελληνοτουρκικό ναυτικό ανταγωνισμό. Η Άγκυρα ανοίγει μέτωπο και στο Ιόνιο, στα νώτα της Ελλάδας, την ίδια στιγμή που κλιμακώνει τη ναυτική πίεσή της στο Αιγαίο, στέλνοντας τακτικά πολεμικά σκάφη της να κάνουν επίδειξη σημαίας έξω από το Σούνιο. Είναι προφανές ότι το γεωγραφικό τόξο των απειλών για την εθνική ασφάλεια διευρύνεται επικίνδυνα.
Τα μικρής και μεσαίας κλίμακας τετελεσμένα που μεθοδικά και συστηματικά δημιουργεί η Άγκυρα δεν είναι αποσπασματικές κινήσεις ούτε περιορισμένης σημασίας, όπως τα παρουσιάζει η ειδησεογραφία. Αθροιστικά διαφοροποιούν προς όφελος των Τούρκων τη γεωπολιτική ισορροπία στην περιοχή.

Πηγή : http://www.m-epikaira.gr/

Ολική επαναφορά

Η στήλη σήμερα φιλοξενεί το κείμενο του Θάνου Βερέμη «Ολική Επαναφορά» (4.7.2010) που εξηγεί με απλά λόγια τη φιλοσοφία της πολιτικής Νταβούτογλου όπως αναπτύχθηκε στο πολυσυζητημένο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος» (ελλ.μετ., 2010). Το σημαντικότερο σημείο που θίγει ο Βερέμης στο κείμενό του, είναι η ανιστορική και προκατειλημμένη ματιά με την οποία διαβάστηκε το βιβλίο του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών από τους διάφορους «ειδικούς» αναλυτές, πανεπιστημιακούς και «διανοούμενους». Η πρόσληψή τους αναλώθηκε στην επιβεβαίωση των όσων ήδη πιστεύουν για την Τουρκία και όχι στην καλύτερη κατανόηση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Ο Βερέμης υπογραμμίζει το γεγονός ότι η πολιτική Νταβούτογλου δεν είναι καινοφανής. Έχει ρίζες στην οζαλική πολιτική παράδοση. Επιτρέψτε μου μια προσωπική παρατήρηση: ο όρος Νεοοθωμανισμός, που έχει ταυτιστεί με τη σκέψη Νταβούτογλου, έχει επενδυθεί στο ελληνόφωνο πλαίσιο με μια αναχρονιστική φοβία, σάμπως οι Οθωμανοί, αύριο μεθαύριο, θα βγουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας για να ξανακατακτήσουν την Κύπρο, την Ελλάδα, τα Βαλκάνια και βεβαίως τη Βασιλεύουσα! Του Θάνου Bερέμη Ένας από τους λόγους της περιορισμένης μας μνήμης είναι ότι ελάχιστοι διαβάζουν βιβλία. Και αυτοί οι λίγοι που διαβάζουν αρκούνται σε έργα του επαγγελματικού τους ενδιαφέροντος, με κάποια συμπληρώματα καλοκαιρινής ανάγνωσης μυθιστορημάτων. Ετσι, ακόμα και οι μορφωμένοι συμπατριώτες μας ανακαλύπτουν την πυρίτιδα όταν την επαναφέρει στην κοιτίδα της κάποιος επαναπατριζόμενος Έλληνας από την Εσπερία. Σχετικά πρόσφατα το ελληνικό κοινό ανακάλυψε τη σκέψη του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, χάρη στο ευπώλητο έργο του «Στρατηγικό βάθος», το οποίο εξακολουθεί να προηγείται στη λίστα της «Καθημερινής». Αυτό που ο μειλίχιος Τούρκος καθηγητής πρεσβεύει εδώ είναι ότι η χώρα του μπορεί με ειρηνικά μέσα να επανεύρει την παλιά επιρροή της οθωμανικής αυτοκρατορίας στην Ευρασία, τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, αλλά κυρίως να της αναγνωριστεί ένας παγκόσμιος στρατηγικός ρόλος αφού διαθέτει τη 17η μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη. Οι απόψεις του ωστόσο δεν είναι πρωτοφανείς. Προηγήθηκαν πολιτικοί όπως οι Ντεμιρέλ, Ερμπακάν και κυρίως ο Τουργκούτ Οζάλ, που κατέδειξαν την «ανιστορικότητα» (Στέλιος Ράμφος) την οποία επέβαλε στη νεώτερη Τουρκία ο Κεμάλ Ατατούρκ αποσιωπώντας έτσι τη μεγάλη εποχή των Τούρκων Οθωμανών. Εβδομήντα, περίπου, χρόνια μετά την κεμαλική καταδίκη του ισλαμικού παρελθόντος, ο Τουργκούτ Οζάλ διαλαλούσε την οθωμανική δόξα. Είναι άραγε σύμπτωση ότι οι δύο πρωθυπουργίες του Οζάλ συνέπεσαν με τις τελευταίες ημέρες της Σοβιετικής Πομπηίας και η προεδρία του με την ολική επαναφορά της Αγίας Ρωσίας; Την ίδια δηλαδή εποχή που η Ρωσία καταργούσε την ανιστορικότητα του μαρξιστικού – λενινιστικού της καθεστώτος, η Τουρκία αναζητούσε τη χαμένη της ιστορικότητα. Είναι, πιστεύω, δίκαιο να τοποθετήσουμε τις καταβολές του ιδεολογικού μετασχηματισμού της τουρκικής πολιτικής εξουσίας στην περίοδο Οζάλ. Η πιο σημαντική έκφραση της αλλαγής υπήρξε η επιστροφή του θεωρητικού του τουρκικού εθνικισμού Ζίγια Γκέκαλπ στο προσκήνιο του τουρκικού ενδιαφέροντος. Ο Γκέκαλπ διασώθηκε από τον μαθητή του Κεμάλ, αλλά κουτσουρεμένος. Ο δημιουργός της νεώτερης Τουρκίας γκρέμισε τον ισλαμικό πυλώνα και διατήρησε τους άλλους δύο στην εθνογενετική θεωρία του Γκέκαλπ: τον εθνοτισμό και τον δυτικό προσανατολισμό της χώρας. Χωρίς όμως τον ισλαμικό πυλώνα η Τουρκία έχανε τα σημεία αναφοράς της σε ένα ένδοξο παρελθόν. Ο Νταβούτογλου, ως υπουργός κυβέρνησης η οποία περιόρισε τις εξουσίες των στρατιωτικών τοποτηρητών του κεμαλισμού, αντλεί την έμπνευσή του από τον πρώτο διδάξαντα προκειμένου να προβεί σε επανασύσταση της οθωμανικής ισχύος και επιρροής. Πρόκειται βέβαια για μια ουτοπία που όμως μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη για τη σημερινή τουρκική κυβέρνηση. Αν και ο Τούρκος πρωθυπουργός άνοιξε πολλά μέτωπα συγχρόνως (Ισραήλ, ΗΠΑ, Ε. Ε.) και δεν μπορεί να ελπίζει να ανταγωνιστεί τη Ρωσία στον Καύκασο και στη βόρεια όχθη της Μαύρης θάλασσας, επιχειρεί μια ιστορική επανασυγκόλληση της ίδιας της διχασμένης Τουρκίας. Καθώς ο κεμαλισμός χάνει την αποκλειστικότητά του στον κεντρώο και αριστερό χώρο του πολιτικού φάσματος, πολιτικοί τύπου Νταβούτογλου επιχειρούν την επανίδρυση του τουρκικού κράτους το οποίο θα αναγνωρίζει τους Κούρδους, τους Αλεβί (σιίτες Τούρκους), τους Λαζούς και όλους όσοι συνδέει ένα κοινό μουσουλμανικό παρελθόν που παρά τις προσπάθειές του δεν κατάφερε να εξαφανίσει ο κεμαλισμός. Η παρουσία ενός Κούρδου Αλεβί στην ηγεσία του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος -ό, τι δηλαδή απέμεινε από το κόμμα του Ατατούρκ και του Ινονού, μετά την ερήμωση που προκάλεσε στην ιστορική παράταξη ο ρόλος των στρατιωτικών και το χειρότερό τους πρόκριμα, ο απελθών Ντενίζ Μπαΐκάλ- αποτελεί ενδιαφέρον άνοιγμα της αντιπολίτευσης προς τις μειονότητες της Τουρκίας. Επανερχόμαστε στην αρχική διαπίστωση ότι οι Έλληνες δεν διαβάζουν. Διαφορετικά, θα ήταν γνωστή η πλούσια βιβλιογραφία για την Τουρκία και τα ελληνοτουρκικά. Ο αείμνηστος Βύρων Θεοδωρόπουλος είχε συγγράψει αρκετά πονήματα για την πολιτική φιλοσοφία των γειτόνων. Ο Θάνος Ντόκος στο μεγάλο και γόνιμο έργο του για την αμυντική πολιτική της Τουρκίας είχε καταλήξει σε διαπιστώσεις που τώρα επαναπατρίζονται από ομογενείς του εξωτερικού. Η Εκάβη Αθανασοπούλου, του Πολιτικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπως και ο Γιάννης Γρηγοριάδης ο οποίος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Μπιλκέντ της Αγκυρας, μας κρατούν ενήμερους για όσα συντρέχουν στην εξωτερική πολιτική των Τούρκων. Ο σημαντικός τουρκολόγος Αλέξης Αλεξανδρής έγραψε πολλά έγκυρα κείμενα πριν γίνει γενικός πρόξενος στην Κωνσταντινούπολη και σημερινός εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ στη Θράκη. Η βιβλιογραφία μας στον τομέα των Ελληνοτουρκικών είναι από τις πιο πλούσιες που διαθέτουμε. Είναι πραγματικά κρίμα να αγνοείται τόσο κατάφωρα από τους διανοουμένους μας. Κωδικός άρθρου: 961268 ΠΟΛΙΤΗΣ – 01/08/2010, Σελίδα: 25

http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=961268,printer.html&-V=columns