ΝΕΑ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Τουρκικό μη επανδρωμένο κατασκοπευτικό αεροσκάφος (UAV), πιθανότατα I-GNAT ή GNAT 750 ή το ισραηλινής κατασκευής Heron, πέταξε πριν από τρία εικοσιτετράωρα σε αποστολή συλλογής πληροφοριών επάνω από τη Χίο!Το αξιοσημείωτο είναι ότι το μη επανδρωμένο κατασκοπευτικό αεροσκάφος δεν εντοπίστηκε από τα ραντάρ έγκαιρης προειδοποίησης και κατ’αυτό τον τρόπο δεν κατέστη δυνατή η αναχαίτισή του.
Εντοπίστηκε από φυλάκιο του Στρατού στη Χίο το οποίο έσπευσε να μεταδώσει την πληροφορία, αλλά ήταν αργά για οποιαδήποτε ελληνική αντίδραση, καθώς το κατασκοπευτικό αεροσκάφος, απομακρύνθηκε με κατεύθυνση τη θαλάσσια περιοχή νότια της Χίου.
Μόλις το φυλάκιο ενημέρωσε τη διοίκηση για τη πτήση του αεροσκάφους, σηκώθηκαν δύο αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας, αλλά μέχρι να σπεύσουν στην περιοχή το UAV, είχε προλάβει να απομακρυνθεί.
Είναι η πρώτη φορά που καταγράφεται πτήση UAV επάνω από ελληνικό νησί και μάλιστα όχι μικρό νησί, αλλά ένα από τα μεγαλύτερα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Υπολογίζεται ότι το μη επανδρωμένο αεροσκάφος παρέμεινε αρκετή ώρα επάνω από το νησί, μέχρις ότου απομακρυνθεί νότια.
Η εισαγωγή στο τουρκικό οπλοστάσιο των μη επανδρωμένων αεροσκαφων UAV αποτελεί συνέχεια συγκεκριμένου προγράμματος και εκτιμάται ότι διαφοροποιεί την τουρκική απειλή για την χώρα μαςΤο συγκεκριμένο οπλικό σύστημα σε συνεργασία και με οπλικά συστήματα τα οποία έχουν ήδη ενταθεί στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις όπως τα Harpy και τα UAV Heron (Shoval) αναμένεται να αυξήσουν σημαντικά τις πιθανότητες αιφνιδιασμού των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στο πλαίσιο της στρατηγικής πρώτου πλήγματος προσβάλλοντας ζωτικούς στόχους στα νησιά του Αιγαίου

Όσον αφορά τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη Heron η σχετική σύμβαση ύψους $190 εκατ δολ. υπεγράφη το 2004 προβλέποντας την προμήθεια 10 συστημάτων Μέσου Ύψους, Μακράς Διάρκειας πτήσης Heron από το Ισραήλ.

Με 8,5m μήκος και 16,6m εκπέτασμα πτερύγων με μέγιστη ταχύτητα 250 κόμβων οροφή 30.000 πόδια διάρκεια πτήσης 50 ώρες και εμβέλεια 200km το Heron αποτελεί ένα θαυμάσιο σύστημα αναγνώρισης στόχων στο Αιγαίο σε πραγματικό χρόνο.

Ο μη εντοπισμός του από τα ραντάρ εναέριας επιτήρησης, η ευκολία με την οποία εισήλθε και εξήλθε του ελληνικού εναέριου χώρου, καταγράφοντας φυσικά πολύτιμα δεδομένα, αλλά και το χρονικό σημείο στο οποίο επέλεξαν οι Τούρκοι να κάνουν κάτι τέτοιο, είναι τα σημεία που προβληματίζουν περισσότερο το ΓΕΕΘΑ.
Ένα άλλο ζήτημα είναι το «Γιατί;». Γιατί η Τουρκία άρχισε να χρησιμοποιεί τέτοια συστήματα συλλογής πληροφοριών που συνήθως χρησιμοποιούνται στις επιχειρήσεις στα τελευταία στάδια προετοιμασίας τους;

Χρήστος Κουτσογιαννόπουλος

Ταξίαρχος(ε.α)

Αναρτήθηκε από Geopolitics-Gr.blogspot

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

 www.Apodimos.com

Μεγάλο ενδιαφέρον μας κίνησε ένα έγκυρο άρθρο γεμάτο από πληροφορίες που αφορούν τα αίτια και τους αίτιους για την μεγάλη Διεθνή οικονομική Κρίση, που συνταράσσει όλο τον κόσμο και την Ελλάδα. Μέσα σ’ αυτή την συγγραφή που θα παρουσιάσουμε σε όλους τους Έλληνες και Απόδημους αδελφούς μας αναφέρονται σαν αιτία και τα ΜΜΕ. Εμείς από το 2004 είχαμε κροὐσει τον κώδωνα για την απολιτικοποίηση των Ελλήνων που συμμέτοχοι ήταν και τα ελληνικά ηλεκτρονικά ΜΜΕ όμως λόγω των υπαρχόντων πολιτικών συγκυριών σταματήσαμε προς στιγμή διότι σκοπός μας είναι ο πολιτικοποιημένος Έλληνας. Μελετώντας το εν θέματι άρθρο θα μάθετε πολλά.

ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ.

Καθώς η μεγαλύτερη οικονομική κρίση που έχει πλήξει τον κόσμο από την εποχή του περίφημου οικονομικού κραχ του 1929 συνεχίζεται, ξεγυμνώνοντας όλες τις οικονομικές πολιτικές των τελευταίων 20 χρόνων, παρατηρούμε ότι κανένας δεν αναφέρεται και στο ποιοι συγκεκριμένα ευθύνονται γι αυτή. Επειδή όμως στην Ελλάδα θα αργήσει ακόμα να καταδειχθεί κάτι τέτοιο, διαβάστε ένα πολύ καλό άρθρο που δημοσιεύτηκε παλαιότερα στο TEMPO NEWS και αναφέρεται στις συγκεκριμένες πολιτικές ευθύνες κομμάτων και πολιτικών της Αμερικής, της χώρας δηλαδή από όπου ξεκίνησε η κρίση.

 

Η μεγάλη πλειοψηφία των Αμερικανών φαίνεται μάλλον να αγνοεί πλήρως το ποιος εν τέλει ευθύνεται για την εξέλιξη αυτή. Και παρόλο που η προσοχή της κοινής γνώμης δεν είναι εύκολο να αποσπάται μακριά από τα οικονομικά προβλήματα που ταλανίζουν τον κόσμο, τα μεγάλα ΜΜΕ συνεχίζουν να αποφεύγουν να εστιάζουν στους πραγματικούς υπεύθυνους. Αυτούς δηλαδή τους λίγους προνομιούχους που κρύβονται στις σκιές και που κατάφεραν να διχάσουν την μεσαία τάξη σε έχοντες και μη. Αντί λοιπόν να αποκαλύψουν την γυμνή αλήθεια, ότι δηλαδή η παρούσα οικονομική κρίση οφείλεται κυρίως στη καταστροφική δράση αλλά και στην αδράνεια των δυο πολιτικών σχηματισμών της χώρας κατά τα τελευταία 20 χρόνια, οι φωστήρες των μεγάλων ΜΜΕ την αγνοούν επιδεικτικά.

Ούτε κουβέντα δεν ακούγεται για την τεράστια απάτη, από τους μεγαλόσχημους δημοσιογράφους και αναλυτές που όμως αμείβονται με εκατομμύρια δολάρια από τους «σπόνσορές» τους.

 

Οι συνθήκες που καθόρισαν την σημερινή κρίση ξεκίνησαν από την εποχή που αποφασίστηκε η επιτάχυνση της «απορύθμισης» στις χρηματιστηριακές και οικονομικές αγορές. Η ακριβής ημερομηνία δεν είναι εύκολο να εντοπιστεί αλλά τα πρόσωπα κλειδιά είναι γνωστά. Ο Bill Clinton, Δημοκρατικός Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Sanford Weill, Διευθύνων Σύμβουλος της Citigroup, ο Robert Rubin του επενδυτικού ομίλου Goldman Sacks αλλά και Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ και ο Phil Gramm Ρεπουμπλικανός Γερουσιαστής από το Τέξας. Οι παραπάνω συμμετείχαν ενεργά στην ανάκληση του νομοσχεδίου Glass-Steagall Act (GSA) θέτοντας έτσι τα θεμέλια για την μη διαφανή χειραγώγηση των επενδυτικών δραστηριοτήτων, αρχής γενομένης το 1999. Η κίνηση αυτή επέτρεψε στους πολιτικά δικτυωμένους ανθρώπους και επιχειρήσεις (όπως η Citigroup) να κατορθώσουν να συσσωρεύσουν τεράστιες περιουσίες σχεδιάζοντας και βγάζοντας στην αγορά τυχοδιωκτικά επενδυτικά προϊόντα τα οποία πλέον ήταν μη ελεγχόμενα από το κράτος.

Η ανάκληση λοιπόν του Glass-Steagall Act είναι χωρίς καμιά αμφιβολία η κύρια αιτία της σημερινής παγκόσμιας κρίσης. Μια κίνηση που «επέτρεψε σε χαλαρά οργανωμένους οικονομικούς ομίλους να κυριεύσουν και να κυριαρχήσουν αναλαμβάνοντας πλήρως τον έλεγχο των οικονομικών, πολιτιστικών και πολιτικών παραμέτρων της οικονομικής πολιτικής της χώρας.» Βασικοί συμμέτοχοι σε αυτήν την κίνηση είναι και οι μεγάλοι ειδησεογραφικοί οργανισμοί. Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από αυτούς όταν είναι πασίγνωστος ο έλεγχος που ασκούν επάνω τους οι διεθνείς οικονομικοί κολοσσοί οι οποίοι χρηματοδοτούν φερέφωνα και στα δυο κόμματα συνεχίζοντας να «παίζουν το βιολί τους» ενώ η Ρώμη καίγεται;

Για παράδειγμα, το δίκτυο NBC ανήκει στην General Electric, το CBS στην Westinghouse, το ABC στη Disney, το CNN στην Time Warner και το Fox News είναι ιδιοκτησίας του News Corporation τουRupert Μurdock.

 

Οι επιδέξιες τακτικές εξαπάτησης που χρησιμοποιούν αυτοί οι Οργανισμοί ελέγχοντας κατά το δοκούν την γενικότερη πληροφόρηση της κοινής γνώμης της χώρας είναι απίστευτες. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και η τελείως παθητική παρουσίαση εκ μέρους των ΜΜΕ για το πώς η NAFTA, που είναι και η κατ`εξοχήν αντιεργατική και πλέον καταστροφική για τον μέσο πολίτη νομοθεσία σε ισχύ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια τεράστια οικονομική αποτυχία. Ούτε λέξη δεν ξεστόμισαν τα εν λόγω Μέσα για την «ντροπιαστική» συνεργασία μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών στο να περάσει η NAFTA σαν νόμος από το Κογκρέσο. Αν τυχόν το 1999 είχαμε Ρεπουμπλικανική κυβέρνηση και πλειοψηφία στο Κογκρέσο, δεν υπάρχει περίπτωση να τολμούσαν να περάσουν τόσο τη NAFTA όσο και να ανακαλέσουν τη GSA. Μόνο ένας Δημοκρατικός Πρόεδρος και ένα Κογκρέσο ελεγχόμενο από την πλεονεξία των μεγάλων επιχειρήσεων θα το τολμούσε όπως και έκανε τελικά. Ας μην υπάρχει βέβαια η ψευδαίσθηση πως οι Ρεπουμπλικανοί υπερασπίζονται τον εργαζόμενο. Κάθε άλλο. Μόλις οι Δημοκρατικοί άνοιξαν τις πόρτες, οι Ρεπουμπλικανοί έσπευσαν σαν τρελοί να «μπουκάρουν και αυτοί στο κόλπο.» .

Αφού λοιπόν την μεγάλη ζημιά την έκαναν οι Δημοκρατικοί το 1999, είναι πλέον μάταιο να συζητάμε για την πολιτική του George W. Bush που ακολούθησε στα επόμενα 8 χρόνια. Και σε όλη τη διάρκεια που η Αμερικανική μεσαία και εργατική τάξη δέχονταν τις συνέπειες αυτής της μεθοδευμένης καταστροφικής οικονομικής πολιτικής, τα μεγάλα ΜΜΕ τηρούσαν σιγήν ιχθύος. Η σιωπή όμως αυτή των Μέσων, εξαγοράσθηκε με συμβόλαια και συμφωνίες εκατομμυρίων δολαρίων που έκαναν με τα πραγματικά τους αφεντικά. Όπως αναφέρει ο φιλόσοφος και ψυχολόγος Michael Lerner: «Το κόστος του να παραμένεις σιωπηλός απολαμβάνοντας μεγάλες αμοιβές, είναι να αποδέχεσαι και να συμφωνείς απόλυτα με την παρούσα διανομή του πλούτου και της εξουσίας…» Ο Noam Chomsky περιγράφει τους περίφημους «spin masters» ως αυτούς που «αμείβονται αδρά προκειμένου να υπηρετούν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας και σχεδιάζοντας τη δημοσιογραφία τους έτσι ώστε να είναι υποστηρικτική του κατεστημένου και να περιορίζει όσο το δυνατόν τις τυχόν διαφωνίες και συζητήσεις για ότι αποφασίζεται…» .

Αυτό που όμως είναι αστείο αλλά και συνάμα τρομακτικό, είναι το γεγονός ότι οι ίδιες αυτές πολιτικές και εταιρικές δυνάμεις που δημιούργησαν την οικονομική κρίση για λογαριασμό των ολίγων προνομιούχων… είναι οι ίδιες που ακόμη και σήμερα παίρνουν όλες τις κρίσιμες αποφάσεις αναφορικά με την αντιμετώπισή της! Και ποια είναι η προτεινόμενη και γενικά αποδεκτή λύση; Η χορήγηση δισεκατομμυρίων στους ίδιους τους δισεκατομμυριούχους που οργάνωσαν το χάος. Αυτό θυμίζει την περίπτωση του να βοηθάει κανείς κάποιον αλκοολικό αναλαμβάνοντας να πληρώνει για τα ποτά του… Παρεμπιπτόντως, πως νομίζετε ότι θα αντιδρούσε κάποιος book maker απέναντι σε κάποιον που θα αρνείτο να πληρώσει τα χρέη του από τον τζόγο;

Ας εξετάσουμε τώρα τις μεγάλες δυνάμεις που ενεπλάκησαν στην ανάκληση του νομοσχεδίου Glass Steagall Act που ήταν και η απαρχή των όσων οικονομικών δεινών ακολούθησαν. Ο Robert Rubin ήταν ο Υπουργός Οικονομικών του Clinton και συγχρόνως ο κύριος οικονομικός του σύμβουλος. Ήταν μάλιστα αυτός που κατάφερε ώστε η NAFTA να κερδίσει την «πολιτική» προτεραιότητα από την τόσο απαραίτητη αναβάθμιση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας. Ο Rubin ήταν στέλεχος της Goldman Sacks πριν πάει δίπλα στον Πρόεδρο και ο κύριος υπεύθυνος για την προώθηση της NAFTA. Ποιος κέρδισε δις από αυτό; Κυρίως η Goldman Sacks. Τι ακολούθησε; Οικονομική κατάρρευση του Μεξικού. Πως αντιμετωπίσθηκε; Με τεράστια εισροή Αμερικανικών κρατικών δολαρίων στο Μεξικό η οποία εισροή διέσωσε πλήρως τους ξένους επενδυτές όπως την Goldman Sacks! Μια μικρή και σχετικά άγνωστη παράμετρος της NAFTA, επέτρεπε σε ξένες τράπεζες να εξαγοράζουν τις Μεξικανικές. Ο Rubin λοιπόν, σαν γνήσιος κομπιναδόρος και αφού είχε ήδη επιστρέψει στον ιδιωτικό τομέα και συγκεκριμένα στη Citigroup, διαπραγματεύτηκε και πέτυχε την εξαγορά της μεγαλύτερης τράπεζας του Μεξικού Banamex από την Citigroup για το ποσό των $12.5 δις. Η μεγαλύτερη όμως επιτυχία του επιτήδειου Rubin ήταν η αναθεώρηση και κατάργηση του νόμου Glass-Steagall Act του 1933 που είχε σχεδιαστεί ακριβώς για να αποτρέπει την κερδοσκοπική χειραγώγηση και την σύγκρουση συμφερόντων που κυριαρχούσε στη Wall Street κατά τη δεκαετία του `20 και που είχαν οδηγήσει στην διαβόητη οικονομική κατάρρευση του 1929.

 

Ένας άλλος αρχιτέκτονας της διαπλοκής που συνετέλεσε τα μέγιστα και αυτός στην παραπάνω εξέλιξη είναι και ο Phil Gramm πρώην Γερουσιαστής από το Τέξας. Εισέπραξε ως προεκλογική βοήθεια πάνω από $4 εκατομμύρια και μάλιστα από ασφαλιστικές και κτηματομεσιτικές εταιρείες που πίεζαν για την ανάκληση του GSA. Ο έτερος της «παρέας» είναι ο Sanford Weill που ήταν και ο Διευθύνων Σύμβουλος της Citigroup. Η κατάργηση του νόμου GSA επέτρεψε την εξέλιξη της εταιρίας του (αξίας πολλών δις) σε ένα από τα πλέον ισχυρά χρηματοοικονομικά σχήματα του πλανήτη. Ήταν αυτός που στη διάρκεια των κρίσιμων διαπραγματεύσεων στο Κογκρέσο κάλεσε προσωπικά τον τότε Πρόεδρο πιέζοντάς τον να μεσολαβήσει. Κάτι που βεβαίως και έγινε. Ο Clinton διευκόλυνε τον φίλο του και η συμφωνία τελικά επετεύχθη και τελικά υπογράφηκε στις 2:45 το πρωί. Υπογράφοντας, μάλιστα, ο Πρόεδρος δήλωσε πασιχαρής πως «Η σημερινή είναι μια πολύ καλή ημέρα για την Αμερική..» Μερικές μόνο ημέρες μετά την υπογραφή της ανάκλησης του συγκεκριμένου νόμου, ο Υπουργός επί των Οικονομικών Rubin, παραιτείται και αναλαμβάνει ρόλο στενού συνεργάτη του Weill στην Citigroup! Την προηγούμενη χρονιά και όταν ο Weill ενημέρωσε σε κάποια φάση τον Υπουργό Rubin για μια μελλούμενη συνένωση και ανάπτυξη της Citigroup, αυτός αναφώνησε «Μα έτσι αγοράζετε την κυβέρνηση!».

Όσο για τον Πρόεδρο Bill Clinton, δεν υπάρχει λόγος να περιγράψουμε τον ρόλο του στην ανάκληση του νόμου Glass- Steagall ο οποίος ήταν και η ραχοκοκαλιά της πολιτικής του F.D. Roosevelt στην λελογισμένη προσπάθειά του να αποτρέψει τυχόν νέα οικονομική κρίση. Τι σημαίνει η εν λόγω ανάκληση; Τα διάφορα ομόλογα και στεγαστικά δάνεια είχαν βγει εκτός ελέγχου και στην ουσία είχαν καταντήσει τρόποι ξεζουμίσματος των απλών πολιτών. Από την ανάκληση λοιπόν του νόμου το 1999, οι μεγάλες τράπεζες και τα πιστωτικά ιδρύματα κατάφεραν και επί μια δεκαετία επανεισήγαγαν τις απαράδεκτες μεθόδους που ίσχυαν στη δεκαετία του `20 δανείζοντας δηλαδή τεράστια κεφάλαια σε κερδοσκόπους που στη συνέχεια αυτοί, σπεκουλάροντας αισχρά, μεταπωλούσαν τα δάνεια (χονδρικά και λιανικά) και απομυζώντας κέρδη σε κάθε βήμα δημιούργησαν την χειρότερη οικονομική κρίση από το 1929.

Το μεγάλο λοιπόν ερώτημα σήμερα είναι το εξής: Γιατί δεν αντιμετωπίζουν τον οποιοδήποτε έλεγχο οι γνωστοί πλέον υπεύθυνοι της τωρινής οικονομικής κρίσης; Η απάντηση είναι πασιφανής και εύκολη ακόμη και για κάποιον που δεν θεωρείται ιδιαίτερα έξυπνος. Μην περιμένετε όμως να την μάθετε από τα «ξεπουλημένα» μεγάλα ΜΜΕ. Μην περιμένετε να την ακούσετε από τους περίφημους οικονομικούς ειδικούς αναλυτές οι οποίοι είναι και συνδαιτυμόνες στο μεγάλο φαγοπότι με τους υπαίτιους της κρίσης. Μην περιμένετε από τον Πρόεδρο Obama να αποξενωθεί από τους συντρόφους του Δημοκρατικούς. Φανταστείτε να αποφασίσει να τα βάλει με τον πρώην Πρόεδρο Clinton και τον συνεργάτη του Robert Rubin. Δεν θα γίνει. Απλά θυμηθείτε πως όταν ο Obama πρωτοανακοίνωνε την δέσμευσή του να προχωρήσει στη διάσωση της Wall Street προσφέροντας $1.000.000.000.000, αυτός που ήταν ακριβώς δίπλα του χαμογελώντας ήταν ο … ROBERT RUBIN!!

Έτσι λοιπόν, η τελευταία Προεδρική εκλογική αναμέτρηση στις ΗΠΑ κρίθηκε μεταξύ του McCain με οικονομικό σύμβουλό του τον Phil Gramm και του Obama με στενό του οικονομικό συνεργάτη τον Robert Rubin. Είπατε τίποτα;

 

TEMPO NEWS, Jon Susce, apodimos.com

TΡΑΠΕΖΙΚΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ H απάτη των καιρών

Προκείμενου να κατανοήσουμε τον πνευματικό, διαλεκτικό και φιλοσοφικό
σκοταδισμό της εποχής μας, τη βιαιότητα το πολεμο, την εσωτερικη συγκρουση με τον εαυτο μας, την ελλειψη αυτογνωσιας σε σχεση με την υπαρξη μας πρεπει να αναζητησουμε τα αιτια , η το αιτιο που οδηγησε στον αποπροσανατολισμο της πορειας μας από το πραγματικο νοημα της υπαρξης μας οδηγωντας τη εξελιξη μας αποτο homo-sapiens στο homo-economicus.
Κοιτωντας το κοσμο σημερα, σε όλα τα πλατη και μηκη της γης από την Ιαπωνια, την Κινα, την Ασια, την Ευρωπη, την Αφρικη, τηνΑμερικη οι ανθρωποι αντιμετωπιζουν λιγο πολύ τα ιδια προβληματα μιζερια, φτωχεια, αγωνια, βια,  συγχυση νοητικη, ψυχολογικη. Ποια όμως είναι η αιτια που γενναει αυτά τα προβληματα, οδηγωντας τον ανθρωπο σε ανηθικη συμπεριφορα; O κοσμος ολοκληρος και η κοινωνια οπου ζουμε. Αλλα μηπως ο καθενας μας δεν είναι ο κοσμος ολος δεν είναι ο καθενας η κοινωνια η ιδια? Φυσικα και είναι, αλλα αφου το αναγνωριζουμε αυτό τοτε γιατι συναγωνιζομαστε μεχρι να πεθανουμε, γιατι επιδιωκουμε να επικρατησουμε ακομα και με βια εναντια σε αλλα ανθρωπινα οντα, γιατι αναζητουμε την εξουσια τοσο πολύ ώστε να θετουμε κάθε δυναμη της ψυχης και του μυαλου μας σε αυτό το σκοπο; Η απαντηση που μου ερχεται στο μυαλο είναι μονο μια. Γιατι ζουμε στο νομισματικο συστημα, ένα συστημα που προαγει την συγχυση, τον ανταγωνισμο, την βιαιοτητα, την εκμεταλευση και τη διαιωνιση της ιδιας εξουσιας, της μεταμορφωμενης αρχουσας ταξης από τα αρχαια χρονια σε λιγοτερο βαθμο μεχρι την ολοκληρωτικη επικρατηση της στο συχρονο κοσμο οπου ζουμε.

Δεν υπαρχει σημερα κομμουνισμος, δικτατορια, δημοκρατια, ελευθερος καπιταλισμος, σοσιαλισμος παρα μονο ένα παγκοσμιο νομισματικο συστημα.

Ένα νομισματικο συστημα, που απαξιωνει την ιδια την υπαρξη μας, προσβαλλωντας τη νοηση μας, θετωντας χωρες, ανθρωπους υπο τις ορεξεις του διαμορφωνοντας το homo-economicus, ένα ειδος ανθρωπου που πρωταρχικος του σκοπος στη ζωη, είναι το κερδος εκφρασμενο σε χαρτονισματα, όχι φιλοσοφικο, όχι πνευματικο, όχι διανοητικο αλλα καθαρα υλικο κερδος που δημιουργει την εντυπωση ότι ο απωτερος στοχος είναι αυτος και αρα η εκπληρωση της αυτογνωσιας εχει πραγματοποιηθει μολις το νομισματικο κερδος εχει αποκτηθει.

Μια κεντρικη τραπεζα όπως η αμερικανικη, ηευρωπαικη, η ελβετικη κτλ είναι ΙΔΙΩΤΙΚΗ. Όπως εσεις ειστε ιδιοκτητες της επιχειρησης σας ετσι και αυτοι είναι ιδιοκτητες ολων των χρηματων που τυπωνονται σε μια χωρα. Είναι μια συγκεκριμενη ομαδα ατομων που ελεγχει τη προσφορα χρηματος σε κάθε χωρα αυξομειωνοντας το αναλογα με τους σκοπους του.

Ακομα παραπερα οι ιδιωτικες κεντρικες τραπεζες, εχουν δημιουργησει μια κεντρικη τραπεζα που ιδιοκτητες είναι οι κεντρικες τραπεζες ολων των χωρων, τη τραπεζα ΒΙS με εδρα την Βασιλεια της Ελβετιας, εχοντας ως πρωταρχικο σκοπο τον ελεγχο του κοσμου μεσω του χρεους που δημιουργουν,σε χωρες,ατομα,ελεγχοντας τον homo-economicus κάθε χωρας δηλαδη εσας, με απωτερο σκοπο να ανταλαξουν τα περιουσιακα σας στοιχεια που εχουν πραγματικη αξια, με χρηματα που σας δινουν, δανεια δηλαδη τα οποια χρηματα οι ιδιοι δημιουργουν και θετουν σε κυκλοφορια μεσω επιτοκιων χρεωνοντας περισσοτερο από αυτά τα οποια δανειζεστε.Πρακτικα ένα δανειο με 5% επιτοκιο για 20 χρονια σημαινει πως σε 20 χρονια θα εχετε πληρωσει ολο το κεφαλαιο που δανειστηκατε σε τοκους και θα χρωστατε ακομα το αρχικο κεφαλαιο ολοκληρο,καθιστωντας όπως θα δουμε αδυνατο να το αποπληρωσετε τις περισσοτερες φορες.

Για να τα καταλαβουμε όλα αυτά,θα πρεπει να κανουμε το ερωτημα, γιατι υπαρχουν τα χρηματα,ποιος τα τυπωνει,ποιος τα διανεμει;

Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ κάθε χωρας η ομαδας χωρων που είναι ΙΔΙΩΤΙΚΗ, δεν ελεγχεται από τη κυβερνηση ,το αντιθετο μαλιστα.Κάθε ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ από τη ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ με ΤΟΚΟ.Στη συνεχεια η κυβερνηση δινει τα χρηματα αυτά στην εγχωρια κεντρικη τραπεζα η οποια τα διανεμει στις μικροτερες τραπεζες οι οποιες τα δινουν σε εσας με τοκο.Αυτό σημαινει ότι ΤΟΚΟΣ=ΧΡΕΟΣ.πχ.Η ιδιωτικη κεντρικη τραπεζα τυπωνει 100 ευρω ,το κοστος για να τυπωθουν τα 100 ευρω είναι 0,1 ευρω ναι σωστα διαβασατε 0,1 ευρω ,επειτα η ιδιωτικη κεντρικη τραπεζα δανειζει τα χρηματα αυτά στη κυβερνηση με επιτοκιο ας πουμε 2% η κυβερνηση δηλαδη πρεπει να δωσει πισω 102 ευρω,επειτα η κυβερνηση δινει τα χρηματα αυτά στις εγχωριες τραπεζες οι οποιες τα δανειζουν σε εσας τα 100 ευρω ας πουμε με επιτοκιο 6%,αυτό σημαινει ότι εσεις πρεπει να δωσετε στη τραπεζα 106 ευρω.Αν δωσετε πισω τα 106 ευρω στη τραπεζα, αυτή θα κρατησει τα 4 και θα αποπληρωσει τα 102 που χρωσταει στην ιδιωτικη κεντρικη τραπεζα.Ετσι η Κεντρικη Τραπεζα που εδωσε 100 ευρω στην αρχη πηρε πισω 102 ευρω τα οποια τα ξαναδανειζει στη κυβερνηση,και ο κυκλος επαναλαμβανεται προς το απειρο.Το ερωτημα που προκυπτει είναι βασικο.ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΤΑ 106 ΝΑ ΤΑ ΔΩΣΕΤΕ ΠΙΣΩ ΑΦΟΥ ΤΥΠΩΘΗΚΑΝΕ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΟΝΟ 100 ΕΥΡΩ?Δηλαδη αφου υπαρχουν μονο 100 ευρω που τυπωσανε και θελουν πισω 106, τα 6 ευρω απλα δεν υπαρχουν.Ακομα παραπερα ζητανε δηλαδη περισσοτερα χρηματα πισω,από αυτά τα οποια τυπωνουν οδηγωντας σας να ξαναδανειστειτε αυξανωντας το χρεος προς εσας,κανωντας σας σκλαβους όπως οι σκλαβοι στις φυτειες,εχοντας ως μοναδικο σκοπο στη ζωη σας να αποπληρωσετε το σπιτακι σας,η την επιχειρηση σας και αν δε το κανετε πραγμα πολύ πιθανο,θα σας το παρουν ανταλλασοντας ετσι χρηματα τα οποια αυτοι τυπωνουν και δεν εχουν καμια πραγματικη αξια αφου είναι αδυνατο να αποπληρωθουν αφου δεν υπαρχουν, με περιουσιακα σας στοιχεια όπως,σπιτια αυτοκινητα που εχουν πραγματικη αξια.Αυτό συμβαινει και με ολοκληρες χωρες οι οποιες δανειζονται με τοκο,χρηματα τα οποια δεν μπορουν ποτε να αποπληρωσουν και τοτε επεμβαινουν και κανουν κατασχεση στις πλουτοπαραγωκικες πηγες(πετρελαιο,χρυσο) κάθε χωρας οδηγωντας τη σε καταρευση, υποδουλονωντας τη στις ορεξεις των ιδιοκτητων των κεντρικων τραπεζων (ιδιωτικων), των ιδιοκτητων του Κοσμου.Το δημοσιο χρεος της χωρας μας ξεκιναει από το δανεισμο μας από τις Μεγαλες τοτε δυναμεις ,επι τουρκοκρατιας,το οποιο αδυνατουμε να αποπληρωσουμε από τοτε,καθιστωντας τη χωρα μας ακομα και σημερα, νομισματικα σκλαβωμενη.

Αυτος ο κυκλος δανεισμου από τη κεντρικη τραπεζα προς τις κυβερνησεις,και η μεγαλυτερη αποπληρωμη από τις κυβερνησεις προς τις κεντρικες τραπεζες γινεται εδώ και 96-100 χρονια.Το χρεος που εχει δημιουργησει είναι τεραστιο,εχει δηλαδη φτασει στα ορια του.Είναι ο λογος που το χρημα αυξανει τη αξια των προιοντων.Αν μια μπυρα το 1990 κοστιζε 0,5 ευρω αλλα η εταιρια που τη παραγει πηρε δανειο με τοκο, για να αποπληρωσει το δανειο με τοκο που πηρε τα επομενα χρονια πρεπει να αυξησει τη τιμη του προιοντος.Αυτος είναι και ο λογος που με το περασμα των χρονων τα προοιοντα αυξανουν τη τιμη τους λογω του πληθωρισμου που δημιουργειται από τα δανειζομενα χρηματα με τοκο που δημιουργουν χρεος,το οποιο δεν μπορει να αποπληρωθει,αφου δεν υπαρχει η ποσοτητα χρηματων για να το αποπληρωσει

Ο κυλος δανεισμου που δημιουργει ξανα και ξανα χρεος για τα τελευταια 100 χρονια σημερα εχει φτασει στα ορια του.Πρακτικα σημαινει ότι δεν μπορουν να τυπωνουν συνεχεια χρηματα που δανειζουν με τοκο .Δηλαδη αν παρετε 4 ευρω και τα πολλαπλασιαζεται επι 5% και αυτό ξανα με 5% στη 365 φορα το ποσο είναι 97.699.663 ΜΟΝΟ ΜΕ 4 ΕΥΡΩ.Φανταστειτε τωρα δις χρηματων ΔΑΝΕΙΖΟΜΕΝΑ με τοκο για 100 χρονια τι χρεος εχουν δημιουργησει.Το νουμερο είναι ασυληπτο,με αλλα λογια για να τυπωσουν τοσα χρηματα χρειαζονται ολο το χαρτι του συμπαντος και ακομα περρισοτερο.Είναι σαν να προσπαθεις να γεμισεις ένα κουβα με μπιλιες και για κάθε 100 μπιλιες που σου δινουν να προσπαθεις να βαλεις μεσα 110 πραγμα που δεν γινεται αλλα σε βοηθανε δινοντας σου τις 111 μπιλιες να τις βαλεις αλλα μετα πρεπει να βαλεις μεσα 112 που ξανα δε γινεται κοκ.

Που φτανουμε λοιπον?Φτανουμε στο σημειο που ο κουβας ξεχειλιζει.Δεν αντεχει άλλο και σκαει από τον ογκο των μπιλιων.Οι συνεπειες ?Τρομακτικες και ο χρονος θα δειξει που θα οδηγησει.

Οι λιγοι που διαιωνιζουν το νομισματικο συστημα και είναι οι ιδιοκτητες του κοσμου καθως είναι αυτοι που δεν θελουνε να χασουνε τη θεση τους από τη κορυφη της πυραμιδας ,τα ξερουνε καλα αυτά, οποτε προκειμενου να επιβιωσουν δημιουργησαν το ηλεκτρονικο χρημα,το οποιο λειτουργει καπως ετσι:Η κεντρικη ιδιωτικη τραπεζα δημιουργει ηλεκτρονικα πχ. 1000 ευρω τα οποια δανειζει στη κυβερνηση μεσω ομολογων με τοκο βεβαια πχ 2% καθιστωντας τη υπευθυνη για την αποπληρωμη,αρα η κυβερνηση υποτασεται στις επιθυμιες της κεντρικης τραπεζας και δεσμευεται από τη κεντρικη τραπεζα υπακουωντας στις επιθυμιες της.Η κυβερνηση με τη σειρα της τοποθετει αυτά τα χρηματα στην εγχωρια τραπεζα ,η δημιουργια και μεταφορα των χρηματων γινεται ηλεκτρονικα.Η τραπεζα που λαμβανει ηλεκτρονικα τα 1000 ευρω απαιτειται να εχει ως αποθεμα το 10% σε πραγματικα χρηματα για τα 1000 ευρω πραγμα που σημαινει ότι το 90 % των 1000 ευρω είναι αερας χρηματα που δεν υπαρχουν στην πραγματικοτητα αφου χρειαζεται μονο 100 ευρω αποθεμα για να λαβει τα 1000.Με τη σειρα της η τραπεζα επιτρεπεται να δανεισει σε εσας το 90 % από τα 1000 ευρω δηλαδη τα 900 τα οποια όμως δεν αντιστοιχουν στη πραγματικοτητα γιατι πολύ απλα δεν υπαρχουν.Πηγαινεται στη τραπεζα λοιπον και λαμβανεται τα 900 ευρω ως δανειο με τοκο 10% τα οποια τα βαζεται σε μια άλλη τραπεζα η τα δινετε για να αγορασετε κατι και ο αποδεκτης είναι βεβαιο ότι θα τα ξαναβαλει στη τραπεζα ,η οποια τα 900 που πηρε και που εξαρχης δεν υπαρχουν μπορει να τα ξαναδανεισει με τοκο.Ετσι το 90% των 900 ευρω δηλαδη τα 810 μπορει να τα ξαναδανεισει ενώ απαιτειται να εχει για αυτά ως αποθεματικο τα 90 ευρω.Πολύ απλα από τα αρχικα 1000 ευρω που δημιουργηθηκανε και υπαρχουν μονο τα 100 σε πραγματικο χρημα, δημιουργηθησανε μεσω του δανεισμου 1810 ευρω 81% περισσοτερα χρηματα τα οποια αντιστοιχουν σε 190 ευρω πραγματικου χρηματος.Επαναλαβεται αυτή την ασκηση μεχρι τελους να και θα δειτε πολύ απλα ότι από τα 1000 ευρω δημιουργουνται 10000 μεσω του αναδανεισμου από τις τραπεζες ενώ το αποθεματικο, το πραγματικο χρημα στο τελος είναι 1000 ευρω οσα δηλαδη εξαρχης ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝΕ. Ακουγεται περιεργο αλλα εσεις πρεπει να επιστρεψεται πισω 9000 που είναι το ΧΡΕΟΣ σας από το δανεισμο αλλα στη πραγματικοτητα αυτά τα χρηματα δεν υπαρχουνε αφου δημιουργηθηκανε πλασματικα από τα 1000 ευρω ενώ οι τραπεζες είναι καλυμενες γιατι τα 1000 που δημιουργησανε εξαρχης αντιστοιχει τωρα σε πραγματικο αποθεματικο δηλ 1000 ευρω πραγματικου χρηματος . Ετσι στο παραπανω παραδειγμα τα 9000 που εναι το χρεος σας πρεπει να ξεπληρωθει αλλα δεν γινεται,διοτι δεν υπαρχουν σε πραγματικο χρημα.Φανταστειται χιλιαδες δις να δημιουργουνται ετσι για να δειτε ότι πλεον το νομισματικο συστημα εχει φτασει στα ορια,του ότι το πλασματικο η εικονικο χρεος δεν μπορει ποτε να αποπληρωθει ποτε αφου ηδη βρισκεται στα ορια του και υπερβαινει κατά πολύ το πραγματικο χρημα που κυκλοφορει.

Ερωτηση 1: Γιατι γινονται κατασχεσεις περιουσιακων στοιχειων δανειοληπτων αφου εκ των πραγματων δεν τους δινεται η δυνατοτητα να αποπληρωσουν τα χρεη τους εφοσον το πραγματικο χρημα υπολειπεται του χρεους που πλασματικα δημιουργειται.Δεν ειναι αυτο παρανομο και αντισυνταγματικο ;

Ερωτηση 2: Εφοσον το χρημα δεν αντιστοιχει στα αποθεματα χρυσου μετα τη καταργηση της συμφωνιας Βretton-Woods,η υποθηκη περιουσιακων στοιχειων για δανεισμο χρηματων δεν προυποθετει ως αρχη την εννοια της ανταλαγης μεταξυ των δυο μερων;Και αν ναι ποια ανταλλαγη στηριζεται στην ανταλαγη περιουσιακου πραγματικου στοιχειου με δανειζομενα χρηματα που δεν υπαρχουν η εχουν δημιουργηθει από το τιποτα?Και ακομα όταν τα χρηματα δεν εχουν αντικρισμα σε πραγματικο περιουσιακο στοιχειο της τραπεζας όπως είναι το αποθεμα χρυσου,δεν είναι αυτό ανταλαγη περιουσιακου στοιχειου του δανειζομενου με το απολυτως τιποτα?Είναι αυτό πραγματικη ανταλαγη η κλοπη που απαιτει αποζημιωση για εξαπατηση?
Όλα αυτά αποτελουν το τροπο λειτουργιας του νομισματικου συστηματος επιβαλλοντας μεσω του εικονικου χρεους,μια παγκοσμια νοσμιματικη δικτατορια,εγκλωβιζοντας, τα ανθρωπινα οντα σε μια κατασταση πραγματικης δουλειας, υποβαθμιζοντας το ιδιο το νοημα της υπαρξης,καθως είναι η ωρα να καταλαβουμε τι πραγματικα μας κανει και φερομαστε με βαση την ανηθικοτητα,τη βιαιοτητα,το προσωπικο οφελος,τον ανταγωνισμο.

Τι μπορει να γινει λοιπον?

Τα χρηματα υπαρχουν από τη αρχαια Ελλαδα και την Αιγυπτο ως μεσο ανταλλαγης εμπορευματων και αλλων περιουσιακων στοιχειων μεταξυ των ανθρωπων.Τοτε όμως αντιστοιχουσανε σε χρυσο,ασημι,ειχανε αντικρισμα στα σπανια μεταλλα και ητανε οσα ειχανε δημιουργηθει,δεν υπηρχε εικονικη ποσοτητα όυτε πληθωρισμος ουτε επιτοκια,που δημιουργουν την εικονικοτητα των νομισματων και τη πλασματικη δημιουργια αυτων.Δεν είναι δυνατον να δημιουργηθει ένα συστημα χωρις χρηματα,αλλα μπορει να δημιουργηθει ένα συστημα πιο δικαιο και αποτελεσματικο.Όταν ενας ασθενης υποφερει λογω της θεραπειας που λαμβανει δε συνεχιζεις να τον θεραπευεις με το ιδιο φαρμακο διοτι αργα η γρηγορα θα πεθανει.Οι λυση είναι να βρεις ένα άλλο φαρμακο η να σταματησεις να του χορηγεις το ιδιο, παρατεινοντας τη ζωη του.

Πρωτον, θα πρεπει τα τυπωμενα χρηματα να αντιστοιχουν σε οσα δημιουργουνται ηλεκτρονικα.Απαιτειται λοιπον τα αποθεματικα των τραπεζων, που λαμβανουν τα νεα χρηματα ηλεκτρονικα, να είναι στο 100% των χρηματων που εχουν στις αποθηκες τους .Δημιουργια με ταυτοχρονη τυπωση των νομισματων.

Δευτερον, το νομισματικο συστημα εχει πληθωριστει για 100 χρονια και πλεον,χωρις να αποπληθωριστει ουτε μια φορα.Η πυραμιδα εχει κορυφη και αν καταρευσει η βαση καταρεει ολη.Δεν μπορει να φτασει στο απειρο ο πληθωρισμος γιατι είναι εναντια σε κάθε φυσικο,μαθηματικο,συμπαντικο νομο.Τα παντα κανουνε κυκλους,και το νομισματικο συστημα δεν εχει κανει ουτε έναν από τοτε που δημιουργηθηκε, αλλα κινειται αυξητικα μεχρι να φτασει στα ορια του.Αν μια πυραμιδα τη χτισεις με δεδομενη βαση στη κορυφη δεν θα μεινει χωρος παρα μονο για ένα ακομα τουβλακι,από εκει και περα κάθε τουβλακι πανω από το τελευταιο, μετα από ένα σημειο θα καταρευσει .Τι κανεις λοιπον?Σταθεροποιεις τη κατασταση και μετα την αποκλιμακωνεις.

Η μειωση των επιτοκιων από τις κεντρικες τραπεζες προς κυβερνησεις και ενδιαμεσες τραπεζες ως λυση είναι τουλαχιστον ανεπαρκης διοτι μια μειωση από 3 σε 1% του επιτοκιου είναι ακομα θετικη και εξακολουθει να πληθωριζει το χρημα εικονικα αντι με 3 με 1% που θα φτασει στο καταναλωτη με 7%.Αλλα παλι το αυξανει εστω και πιο αργα γεγονος που δε μπορει να γινεται δια παντως.Η μειωση της αυξησης είναι μειωση της δοσης του φαρμακου στον ασθενη αλλα δεν είναι λυση.

Μια όμως κινηση με 0% επιτοκιο δανεισμου από κεντρικες τραπεζες προς τις ενδιαμεσες τραπεζες και με 0% από αυτές στο καταναλωτη οδηγει αυτοματα σε σταθεροτητα.Γινεται μια δικαιη διανομη χρηματος από ολους ,θετωντας για ένα διαστημα τα ορια του νομισματικου συστηματος σταματωντας το πληθωρισμο οριζοντας τα ορια του.Αν εφαρμοστει για ένα διαστημα αυτή η αρχη του 0% η σταθεροτητα είναι σιγουρη.

Τριτον και βασικοτερο γιατι δε αντιστρεφεται τη διαδικασια?.Τα μαθηματικα ως γνωστον,περιλαμβανουν και αρνητικους αριθμους.Γιατι το επιτοκιο πρεπει να είναι παντα θετικο και όχι αρνητικο?Αν δανειζατε 100 ευρω πχ και ζητουσατε πισω 98 από τη κυβερνηση και αυτή ζητουσε πισω 99 από το καταναλωτη ποιο θα είναι το αποτελεσμα?Ο αποπληθωρισμος του νομισματικου συστηματος φυσικα.Θα κερδιζε 1 ευρω η κυβερνηση η η ενδιαμεση τραπεζα ,1 ευρω ο καταναλωτης θα ηταν πιο δικαιοι οι κανονες του παιχνιδιου,αφου το πραγματικο χρημα που κυκλοφορει θα αυξηθει και το εικονικο θα μειωθει.Ετσι η καμπυλη αυξησης του εικονικου χρηματος η χρεους που εχει αυξητικη παντα ταση θα γινει αρνητικη επιστρεφοντας το πληθωρισμο στα επιπεδα που θελετε πχ του 1985.Και ακομα αν τα 98 ευρω στο παραπανω παραδειγμα εχουν κοστος παραγωγης για εσας 0,1 ευρω δεν θα ειχατε και παλι εξωπραγματικα κερδη?Και αν γινει αυτό,δεν θα χασετε εστω μια ποσοτητα χρηματων, που τεχνητα αυξησατε,αλλα θα δημιουργησετε ένα κυκλο που συμβαδιζει απολυτα με την αρμονια και τη λογικη του ανθρωπου,οδηγωντας ετσι σε δυνατοτητα να επιβαλλεται ξανα επιτοκια θετικα μεχρι του σημειου που θα οριοθετησετε, το πληθωρισμο του χρηματος, και μετα να το αποπληθωρισετε?Η δημιουργια αυτων των κυκλων δεν είναι απαραιτητη προκειμενου να συνεχιστει η αναπτυξη και η επιβιωση σας?Αν και διαφωνω απολυτα με την αναγκαιοτητα υπαρξης σας εδώ που οδηγησατε το κοσμο δεν υπαρχει άλλη λυση.

Οι παραπανω λυσεις είναι φυσικο να μην εφαρμοστουν ποτε, διοτι θιγονται τα συμφεροντα των κεντρικων τραπεζων αφου μεσου του χρεους που δημιουργουν,εξαγοραζουν από το τιποτα πλουτοπαραγωγικες πηγες και αυθεντικα υπαρκτα περιουσιακα στοιχεια.Ανταλλαγη δηλαδη αντι ειδος με ειδος ,ειδος με το απολυτο τιποτα.Εχοντας ως αρχη τη δημιουργια χρεους αδυνατον να αποπληρωθει αν το δουμε συνολικα,αποκτανε επιχειρησεις,κρατη,μικρες τραπεζες.Εχοντας δεσμιους τους πολιτικους,αφου αυτοι δεν μπορουνε να αντιδρασουν με κανενα τροπο,και τους ανθρωπους μιας χωρας η αυτοκρατορια τους εξαπλωνεται

Τα πακετα στηριξης που ανακοινωνονται τελευταια αποτελουν προσβολη στη νοημοσυνη μας καθως τα χρηματα για ενισχυση και σωτηρια των τραπεζικων ενδιαμεσων με συμμετοχη του κρατους, που θα δανειστει τα χρηματα από τη κεντρικη τραπεζα θα οδηγησει στον ελεγχο των ενδιαμεσων τραπεζων από τη κυβερνηση μεσω του δανεισμου και εξαγορας των μετοχων από αυτη αλλα η οποια κυβερνηση θα ελεγχεται από τη κεντρικη τραπεζα που τα δανεισε αποκτωντας μεσω της κυβερνησης το ελεγχο των τραπεζων.

Και αν η οποια κυβερνηση μπορει να επιβαλλει ξαφνικους και μεγαλους φορους στην εγχωρια αγορα τραπεζων, στη κεντρικη τραπεζα δεν μπορει να επιβαλλει τιποτα γιατι από αυτή εξαρταται.Τι θα κανουν θα βαλουν φορο στη Κεντρικη τραπεζα που δανειστηκαν?Σε αυτους που δημιουργουν τα χρηματα?Και αν βαλουν φορο ,θα τους ξαναδανεισουν με μεγαλυτερο επιτοκιο,εγκλωβιζωντας τους ξανα και οδηγωντας το πληθωρισμο στα υψη,υπονομευοντας τη κυβερνηση οδηγωντας στην αντικατασταση της από αλλη .

Αντιλαμβανεστε δηλαδη την απολυτη εξουσια αυτων των κεντρικων τραπεζων,σε ολο το φασμα του συγχρονου κοσμου.

Μολις λοιπον,επιβαλλετε κυριοι τραπεζιτες τη ταξη που θελετε και τη κυβερνηση που επιθυμειτε,και αφου αποκτησετε τον ελεγχο ολων των ενδιαμεσων τραπεζων, και μεσω αυτων των επιχειρησεων και ολων των ανθρωπων τι θα κανετε μετα?.Θα ξαναδανεισετε με επιτοκιο κατι το οποιο είναι δικο σας και σας ανηκει και θα πρεπει να το αποπληρωσετε οι ιδιοι?

Φυσικα και όχι γιατι θα είναι σα να χρωστατε στον εαυτο σας περισσοτερα,από οσα οι ιδιοι δανεισατε.

Όλα τα παραπανω,αποσκοπουν στη κατανοηση του νομισματικου συστηματος από ολους τους ανθρωπους του κοσμου.Κλεινοντας θα παραφρασω μια μεγαλη ρηση ενός πραγματικου δασκαλου,που καθιερωσε την αρμονια και την ισσοροπια.
Με τον ιδιο τροπο που η υπερβολικη (νομισματικη) δημοκρατια, οδηγει στη (νομισματικη) δικτατορια,με τον ιδιο τροπο η υπερβολικη (νομισματικη) δικτατορια θα οδηγησει στην (νομισματικη) ελευθερια>.

Το που βρισκομαστε το αφηνω σε εσας.
Δημοσιεύθηκε από: NICK Boethius

Αν μάθεις την αλήθεια

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ
Αν μάθεις την αλήθεια
μην την πεις
γιατί θα σε σκοτώσει
ΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΛΗΣ, «Χαφιές»
Να ξεκαθαρίσουμε εξ αρχής δύο τινά, χρήσιμα ίσως, στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, που συνεδριάζει αύριο:
Πρώτον: Ο Περικλής Κοροβέσης, που δεν κιότεψε ποτέ στη ζωή του (έμεινε αλύγιστος σε πολύ δυσκολότερα, για να τον κάμψουν τώρα οι συντροφικοί εκβιασμοί, οι λοιδορίες και οι απειλές), δεν είναι μόνος και ευάλωτος. Και δεν προσφέρεται για αποδιοπομπαίος τράγος, μπας και περισωθεί κάτι από τη συνοχή μιας ημιδιαλυμένης παράταξης, που τρώει τις σάρκες της με την εσωστρέφεια.
Και δεύτερον: Καμιά κομματική ηγεσία και κανένα κομματικό όργανο δεν νομιμοποιούνται να αξιώνουν ιταμά δηλώσεις μετανοίας και την παραίτησή του. Ο «πληβείος της Βουλής», όπως εύστοχα απεκλήθη με τα «πόθεν έσχες», δεν έχει εκκολαφθεί σε δοκιμαστικό σωλήνα κομματικού μηχανισμού: κατέκτησε την κοινωνική καταξίωση. Βγήκε βουλευτής με μοναδικές δαπάνες 130 ευρώ σε κεράσματα με τσίπουρο. Δεν πριμοδοτήθηκε από τον μηχανισμό του «Συνασπισμού», που είναι ολοφάνερο ότι «δεν τον πάει» (παραείναι αντικομφορμιστής, με ομολογημένες αδυναμίες και πάθη, ελευθερόφρων και ελευθερόστομος, που για καμιά σκοπιμότητα δεν θα κρύψει την αλήθεια) και νομίζει τώρα ότι βρήκε την ευκαιρία να γλιτώσει απ’ αυτόν.
Σε πείσμα των κομματικών μηχανισμών, τον συγγραφέα των «Ανθρωποφυλάκων» έστειλαν στη Βουλή (όπου και τους εκπροσωπεί επαξίως) εκείνοι από το μέγα πλήθος των ανέντακτων της Αριστεράς, που τον θεωρούν άνθρωπό τους, τον αγαπούν και τον εμπιστεύονται.
Για μένα, ο Περικλής είναι από τους εντιμότερους Ελληνες και τους αγνότερους αγωνιστές της Αριστεράς, που δεν υπήρξε και ευτυχώς δεν θα γίνει ούτε κομματικός γραφειοκράτης ούτε εξουσιομανής ούτε κατ’ επάγγελμα πολιτικός και ούτε βέβαια πολιτικάντης.
Πορεύομαι, επί μισόν αιώνα, πλάι του και καμαρώνω -παρ’ότι κάπου κάπου διαφωνώ με πολιτικές θέσεις και επιλογές του.
Συνυπεύθυνος νιώθω για όλον αυτό τον ορυμαγδό, που ξεσηκώθηκε εναντίον του -και θα ‘ταν καλό να βάλουν ορισμένοι αδιάντροποι χαλινάρι στη γλώσσα τους. Δικό μου κείμενο, που ο σεμνός και τολμητίας διανοητής Κώστας Μπέης θεώρησε αδιανόητο να μένει αναπάντητο, «ανακύκλωσε» ο Περικλής -όπως έγραψε προχθές στην «Ε». Γι’ αυτές τις «κουταμάρες, μπαρούφες και κουβέντες του καφενέ», κατά τον αμετροεπή Στάθη, πρόκειται.
Επειδή πολλοί το επικαλούνται κατά πως τους βολεύει και ελάχιστοι φαίνεται να το έχουν διαβάσει, παραθέτω κατά λέξη το επίμαχο απόσπασμα άρθρου μου (13-07-09) σ’ αυτές τις στήλες:

«… Οι δραστηριότητες της «Ζίμενς» στη χώρα μας έχουν μια εξόχως ενδιαφέρουσα προϊστορία διάστικτη από σκανδαλωδώς χαριστικές πολιτικές ενέργειες. Η κορυφαία το 1990: Η τότε «οικουμενική» κυβέρνηση του Ξεν. Ζολώτα απεφάσισε να ακυρώσει διεθνή διαγωνισμό για την ψηφιοποίηση του ΟΤΕ, που έβαινε προς προκλητικά χαριστική κατακύρωση στη «Ζίμενς» σε σύμπραξη με την Intracom του Σωκ. Κόκκαλη και να προκηρύξει νέο. Και ξαφνικά παρενέβησαν από κοινού οι τρεις πολιτικοί ηγέτες (Αν. Παπανδρέου, Κ. Μητσοτάκης και Χ. Φλωράκης) ανέτρεψαν πραξικοπηματικά την κυβερνητική απόφαση και η κατακύρωση ολοκληρώθηκε -ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για τη συναινετική διαπλοκή και όσα έκτοτε ακολούθησαν. Ανεπιβεβαίωτες φήμες, που ουδέποτε διερευνήθηκαν, προσδιόριζαν τότε τη «μίζα» σε δύο δισ. δρχ. για το κομματικό ταμείο του ΠΑΣΟΚ, άλλα τόσα για τη Ν.Δ. και ένα δισ. για τον ενιαίο τότε «Συνασπισμό». Ποια είναι η όλη αλήθεια, ο Θεός κι η ψυχή τους. Το απολύτως βέβαιο και εύγλωττο είναι το πολιτικά ομόθυμο αρχηγικό πραξικόπημα…».
Απ’ όλα αυτά, οι καλοθελητές των ΜΜΕ, και οι κραυγές της συνασπισμένης οργής απομόνωσαν σαν ισχυρισμό του Κοροβέση ότι και η Αριστερά πήρε «μίζες» από τη «Ζίμενς». Ούτε λέξη για το αρχηγικό πραξικόπημα, που συνιστά απτό και μέγα πολιτικό σκάνδαλο. Και πουθενά, βέβαια, το όνομα του Σωκ. Κόκκαλη…
Θα προσθέσω σήμερα ότι προσπάθησα τότε να διασταυρώσω αυτές τις «ανεπιβεβαίωτες φήμες».
Ο Κων. Μητσοτάκης αρκέστηκε να μου πει ότι ήταν επιτακτικά αναγκαίος ο εκσυγχρονισμός του ΟΤΕ και ότι η κυβέρνηση Ζολώτα κωλυσιεργούσε. Λέξη για τη «μίζα».
Ο Χαρ. Φλωράκης, με τον οποίο είχα τότε πολύ καλές σχέσεις (όσο κι αν ανατριχιάσουν κάποιοι στον «Ριζοσπάστη» που με ανεβοκατεβάζουν προβοκάτορα, μου είχε προτείνει, με προξενητή τον Μίμη Ανδρουλάκη, να αναλάβω τη διεύθυνση απογευματινής «μετωπικής» εφημερίδας) αντέδρασε γελώντας, όταν τον ρώτησα αν ο «Συνασπισμός» το τσέπωσε το ένα δισ. «Και σαν χωρατό είναι κακό, Γιώργη…». «Τόσο χωρατό, καπετάνιε, όσο και το ότι ο Κόκκαλης ενισχύει το κόμμα;», αντέτεινα. Σοβάρεψε απότομα και ξεστράτισε την κουβέντα.
Τον Αν. Παπανδρέου λυπόμουν να τον στενοχωρήσω κι άλλο, έτσι όπως ήταν πια ερείπιο με τη Δήμητρα Λιάνη (και κουστωδία υπουργών) να τον σέρνει στην Παναγία Σουμελά και στην Τήνο -ώσπου να του φέρει τον πατέρα Εφραίμ στο μέγαρο Μαξίμου για να τον σώσει…
Θέλουν τώρα να πιστέψουμε ότι το αρχηγικό πραξικόπημα έγινε μόνο και μόνο για το καλό του ΟΤΕ (και της… πατρίδας!) και να δεχθούμε ότι ήταν ανίκανος ο αείμνηστος Ξεν. Ζολώτας, που αρνήθηκε με σθένος να συνδέσει το όνομά του με ένα τεράστιο σκάνδαλο; Ε, όχι…
Οτι βγάζει «σκελετούς από τα ντουλάπια» κατηγορεί τον Κοροβέση ο διευθυντής της «Αυγής» Ν. Φίλης με την επιλεκτική μνήμη (θυμίζει λ.χ. ότι το 1989 «η ΕΑΡ δεν πήρε άδεια ραδιοφωνικού σταθμού», δεν θυμάται, όμως, ότι είναι δικό της πόνημα ο άθλιος νόμος, που εκχωρεί προνομιακά την ιδιωτική ραδιοτηλεόραση στους, κατά τον πρωθυπουργό, «νταβατζήδες»…).
Αλλά το σκάνδαλο της «Ζίμενς», που ταλανίζει τώρα τον τόπο, δεν ήρθε ουρανοκατέβατο. Διαχρονικό είναι, με τις καταβολές του και στο αρχηγικό πραξικόπημα. Στο περίφημο πόρισμά του (Ιούνιος 1995), που το ‘φαγε η μαρμάγκα, ο εισαγγελέας Γ. Ζορμπάς καταλόγιζε σωρηδόν «κακουργηματικές απάτες εις βάρος του Δημοσίου» στις συμβάσεις του ΟΤΕ από το 1989-1994 με μόνιμο ευνοημένο τον Σωκ. Κόκκαλη, που θα πρέπει να έκανε λιανά στους τότε συνεταίρους του «Ζίμενς» και «Ερικσον» τι εννοεί όταν λέει ότι «στην Ελλάδα όλα έχουν την τιμή τους».
Ολα αυτά θάφτηκαν σε διάτρητα δικαστικά απαλλακτικά βουλεύματα, βολικά για την πολιτική ηγεσία (της Αριστεράς περιλαμβανομένης) που δεν επιζητεί τη διερεύνησή τους γιατί δεν θα ‘μενε τίποτα όρθιο σ’ αυτόν τον τόπο. Με κατ’ εξοχήν υπεύθυνα, βεβαίως, τα κόμματα εξουσίας που υπέγραψαν και τις σκανδαλώδεις σύμβασεις.
Και το τελευταίο, ελλείψει χώρου: Μωρές παρθένες αποκαλεί χλευαστικά το «ΒΗΜΑ» (20-08-09) τα κόμματα και τα στελέχη της Αριστεράς με «τη δήθεν οργισμένη αντίδραση στις αναφορές Κοροβέση».
Διότι ξέρει ότι (και) η Αριστερά παλαιόθεν δεν υπήρξε εκλεκτική στους χρηματοδότες της: Η χούντα λ.χ. βρήκε στα αρχεία της ΕΔΑ να τη χρηματοδοτούν και μεγαλοκαπιταλιστές, όπως ο Στρ. Ανδρεάδης, ο Γερ. Πλυτάς κ.ά. Και ο Τσαουσέσκου δεν ήταν λιγότερο δυνάστης, επειδή ενίσχυε ώς το δραματικό τέλος του την «ανανεωτική» ελληνική Αριστερά. Από πρώτο χέρι τα ξέρει αυτά και ο Λ. Κύρκος, που είναι κρίμα να εκτίθεται με όσα λέει για «ιλιγγιώδεις ανοησίες» και «βδελυρά παραμύθια»…
Για το επιδεινούμενο χάλι της ανανεωτικής Αριστεράς φταίνε πρωτίστως οι πολιτικές και πρακτικές της, που την εξομοιώνουν στη συνείδηση του πολίτη με τα άλλα κόμματα -και στη γάγγραινα της πολιτικής διαφθοράς.
Και όχι, ασφαλώς, οι ανυπότακτοι και ελευθερόστομοι Κοροβέσηδες, που πονούν γι’ αυτή την κατάντια. Και αγωνιούν και αγωνίζονται για μιαν Αριστερά απαντοχή του πολίτη, η οποία θα λάμπει πραγματικά για το ήθος της και θα ξαναγίνει το αλάτι της Γης. Οι Κοροβέσηδες, που επιμένουν ότι μόνον η αλήθεια είναι επαναστατική και μια ζωή έχουν μάθει να υπηρετούν αρχές και όχι συγκυριακές σκοπιμότητες. Με όποιο τίμημα. …

 ελευθεροτυπια, 27/8/09

Πόσο κοστίζει ένας διορισμός στο Δημόσιο;

Από 30 μέχρι 80 χιλιάδες ευρώ είναι η απάντηση. Τόσα χρήματα απαιτούνται σήμερα, για να γίνει κάποιος Δάσκαλος ή Νηπιαγωγός και να διαβεί σχετικά εύκολα, τη φιλόξενη πόρτα του Δημοσίου.

Ήτοι γύρω στις 30 χιλιάδες και κάτι, στοιχίζει η προετοιμασία του υποψηφίου, με φροντιστήριο και ιδιαίτερα μαθήματα, που συνήθως ξεκινούν από την πρώτη Λυκείου! Άλλες 50 χιλιάδες περίπου, είναι το κόστος των «εκτός έδρας» σπουδών, αν ο υποψήφιος περάσει σε περιφερειακό πανεπιστήμιο, μακριά από τον τόπο διαμονής του!

Στο προαναφερθέν τίμημα, δεν περιλαμβάνεται βεβαίως ο κόπος, οι ατέλειωτες ώρες μελέτης, η αγωνία, αλλά και οι στερήσεις στις οποίες υποβάλλεται ένας νέος άνθρωπος, προκειμένου να αυξήσει τις πιθανότητες επιτυχίας του στις εξετάσεις.

Φέτος ως γνωστόν, είχαμε την εκτίναξη των βάσεων στα τμήματα νηπιαγωγών και δασκάλων, καθώς η υποχρεωτική φοίτηση στα νηπιαγωγεία και η καθιέρωση των ολοήμερων δημοτικών, προσφέρει εύκολη πρόσβαση στην αγορά εργασίας και μάλιστα στο δημόσιο!
Είναι εντυπωσιακό και συμβαίνει για πρώτη φορά, η βάση Παιδαγωγικού Τμήματος (Δυτικής Μακεδονίας), να είναι μεγαλύτερη από τη βάση Νομικής Σχολής (Θράκης).

Είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι εμφανές πως υπάρχει μια στροφή στην κοινωνία γενικότερα. Αφ’ ενός η κρίση που βιώνουμε και η μεγάλη αβεβαιότητα για το μέλλον, δεν μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστους χιλιάδες νέους ανθρώπους, που αγωνιούν για το αύριο.

Παιδιά με ταλέντο, μαθητές αριστούχοι, ανταλλάσσουν τις φιλοδοξίες και τα όνειρα τους, με τα «λίγα και σίγουρα» που μπορεί να τους προσφέρει (ακόμη) το Δημόσιο. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς, την αντιστροφή των πραγμάτων. Την πρωτοτυπία Νομική Σχολή να υπολείπεται στις προτιμήσεις των υποψηφίων, έναντι Παιδαγωγικού Τμήματος.

Άραγε σημαίνει κάτι αυτό; Δανείζομαι ένα μικρό απόσπασμα, από μια εξαιρετική συνέντευξη στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία πριν από καιρό, ενός διαπρεπούς επιστήμονα, του ακαδημαϊκού Σταμάτη Κριμιζή, επικεφαλής διαστημικών προγραμμάτων της ΝΑΣΑ.

Στο ερώτημα τι θα συμβούλευε ένα νέο παιδί με ταλέντο και όνειρα, η απάντηση ήταν: «να προσπαθήσει να φύγει από την Ελλάδα. Σ’ αυτή τη χώρα, οι αξίες που κυριαρχούν … δεν θα του επιτρέψουν να προοδεύσει. Θα περιμένει να πάρει ένα χαρτί, όχι για να μάθει, αλλά για να διοριστεί (με τη βοήθεια κάποιου συγγενή) στο Δημόσιο. Αυτό δεν είναι φιλοδοξία που θα οδηγήσει τη χώρα στην πρόοδο».

Είναι προφανές πως όλες οι περιπτώσεις δεν είναι ίδιες. Δεν παύει όμως η διαπίστωση αυτή, να αντιπροσωπεύει μια πραγματικότητα, σε μια κοινωνία που αλλάζει, μάλλον προς το χειρότερο!

takis.spiliopoulos@gmail.com
Πηγή http://adianoito.blogspot.com/

ΣΑΤΑΝΙΚΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΛΩΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!

του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΑΤΣΑΝΕΒΑ

Υλοποιείται το δόγμα του Οζάλ: «Δεν χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο με τους Έλληνες, αρκεί να τους στείλουμε μερικά εκατομμύρια από ʼδώ μεριά και να τελειώνουμε μʼ αυτούς»!

Τα τελευταία τρία χρόνια εισέρχονται με αυξανόμενο ρυθμό από τα παράλια και τα σύνορά μας με την Τουρκία περίπου 350.000 μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες τον χρόνο, προερχόμενοι από την Αφρική και την Ασία.

Σε είκοσι χρόνια θα ανέρχονται σε 7 εκατ. άτομα. Κι αν προστεθούν οι εδώ κατοικούντες και οι μουσουλμάνοι της δυτικής Θράκης, σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας και την υψηλή τους γεννητικότητα, θα έχουν ισοσκελίσει, αν δεν ξεπεράσουν, τα 9 εκατ. του υπογεννητικού και γηράσκοντος ελληνογενούς πληθυσμού. Αλλά και σε 8-10 χρόνια θα έχουν ξεπεράσει τα 4 εκατ. άτομα, αποκτώντας τόσο μεγάλη πολιτική ισχύ, που θα είναι αδύνατο να αποτραπεί η συνέχιση και διεύρυνση της εισβολής.

Ούτε μπορεί να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι από τους κουκουλοφόρους που συνελήφθηκαν στις πρόσφατες ταραχές η πλειονότητα ήταν μετανάστες. Και αυτά σημειώνονται με όλο τον οφειλόμενο σεβασμό στη μουσουλμανική θρησκεία και τις παραδοσιακές σχέσεις φιλίας των Ελλήνων με τον αραβικό κόσμο.

Σε αντίθεση με τους μέχρι σήμερα μετανάστες από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, που έχουν αρχίσει να ενσωματώνονται ομαλά στην ελληνική κοινωνία, οι νεόφερτοι πολυπληθείς μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες, λόγω της ισχυρής πολιτισμικής και θρησκευτικής τους ιδιαιτερότητας, δεν είναι ενσωματώσιμοι σε διαφορετικές κοινωνίες, όπως είναι γνωστό από πολλά παρόμοια φαινόμενα (Βοσνία, Μαυροβούνιο, Λίβανος κ.λπ.). Η τεράστια αριθμητική παρουσία τους θα οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες, εκρηκτικές καταστάσεις. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των μουσουλμάνων γαλλόφωνων, γάλλων υπηκόων της Αλγερίας, που πριν από πολλές γενιές μετανάστευσαν στη μητροπολιτική Γαλλία και ουδέποτε ενσωματώθηκαν στην εκεί κοινωνία. Η Γαλλία είναι μια χώρα με 65 εκατ. ομοιογενείς κατοίκους, που μπορούν εύκολα να υπερκεράσουν μικρότερες πληθυσμιακές ομάδες. Το ίδιο ισχύει με την Ιταλία των 60 εκατ. και τις άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες. Μικρότερα πληθυσμιακά κράτη έχουν λάβει δρακόντεια μέτρα αποτροπής του φαινομένου, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις όπου εκκολάπτεται το αποτρόπαιο «αυγό του φιδιού».

Τουρκικό σχέδιο πληθυσμιακής αλλοίωσης και
πολυπολιτισμική κοινωνία

Οι δουλέμποροι διακινητές έχουν έδρα τους την Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη και κυκλοφορούν ελεύθεροι και ασύδοτοι. Λειτουργούν υπό την αιγίδα του επίσημου ή του βαθέος τουρκικού κράτους και έχουν γνωστή διεύθυνση και τηλέφωνα για τον κάθε ενδιαφερόμενο! Στην Κωνσταντινούπολη πολλοί λαθρομετανάστες συγκεντρώνονται στις περιοχές Κουμ Καπί και Γελσικόι και ένα από τα «ξενοδοχεία» όπου μένουν ονομάζεται Μερβέ. Στη Σμύρνη συγκεντρώνονται κυρίως στην περιοχή Μπασμάν, κοντά στον ζωολογικό κήπο, και εγκαθίστανται προσωρινά μεταξύ άλλων και στα «ξενοδοχεία» Χοριγιάτ και Όνκα.

Με τους εδώ συνεργάτες τους οι δουλέμποροι μεταφέρουν το «εμπόρευμα» μέσα από τα θαλάσσια και εδαφικά μας σύνορα, χρησιμοποιώντας ακόμα και κρατικά πλοιάρια. Τους προωθούν επίσης με ταχύπλοα, ιστιοπλοϊκά ή φορτηγίδες, αποβιβάζοντάς τους στη μητροπολιτική χώρα, σε νησιά του Αιγαίου, στην Εύβοια, στο Λαύριο, στον Πόρο, μέχρι και στα λιμανάκια της Βάρκιζας! Επίσης τους μεταφέρουν και αεροπορικώς από χώρες της Ασίας και της Αφρικής, με πλαστά έγγραφα. Πρόκειται για εφαρμογή στην πράξη του δόγματος Οζάλ, ότι «δεν χρειάζεται να κάνουμε πόλεμο με τους Έλληνες, αφού αρκεί να τους στείλουμε μερικά εκατομμύρια από εδώ μεριά και να τελειώνουμε μ’ αυτούς». Το βαθύ τουρκικό κράτος έχει άλλωστε ιστορική ειδίκευση σε κάθε τύπου εθνοκαθάρσεις.

Και εδώ πρόκειται για μια απλοϊκή, σατανική και αποτελεσματική σύγχρονη πρακτική. Βέβαια η Τουρκία έχει υπογράψει τη διεθνή σύμβαση όπου υποχρεούται να δέχεται τους λαθρομετανάστες που προωθούνται από το έδαφός της, την οποία βέβαια τη γράφει στα «παλαιά της υποδήματα». Ενώ η Ελλάδα τηρεί καθ’ υπερβολήν τον κανονισμό του Δουβλίνου ΙΙ, που έχει υπογράψει το 2003, σύμφωνα με τον οποίο η υποχρέωση για τη διαχείριση των λαθρομεταναστών στην Ευρωπαϊκή Ένωση ανήκει στην πρώτη χώρα εισαγωγής τους. Έτσι, σχεδόν οπουδήποτε στην Ευρώπη συλληφθεί ένας λαθρομετανάστης, προωθείται στην Ελλάδα, η οποία έχει μεταβληθεί σε «τοξικό υποδοχέα» του προβλήματος από τους «κουτόφραγκους».

Η πολυπολιτισμική ή διαπολιτισμική κοινωνία στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης λειτουργεί ομαλά σε μεγάλες χώρες όπως η ΗΠΑ, όπου έχει διαφυλαχθεί η υπεροχή των Αγγλοσαξόνων με το σύστημα της εθνολογικής ποσόστωσης της εισροής μεταναστών.

Στην περιφέρεια της Γης, παρόμοιες πρακτικές μπορεί να οδηγήσουν στην εξαφάνιση των εθνών-κρατών, όπως έχει συμβεί με πολλά ιστορικά προηγούμενα. Αν δεν προβληματιστούμε σχετικά, τότε υιοθετούμε τη μελλοντική διάλυση της εθνολογικής και κοινωνικής μας συνοχής. Η «μικρή πλην έντιμος Ελλάς» φυσικά δεν είναι σε θέση να περιθάλψει το 1 δισ. των λιμοκτονούντων παγκοσμίως, των αποβλήτων του παγκόσμιου καπιταλισμού που επιζητούν δικαίως μια θέση στη ζωή.

Η παγκόσμια φτώχεια δεν λύνεται με τη φιλανθρωπία Οι δουλέμποροι διακινητές των λαθρομεταναστών εισπράττουν 3.000-6.000 δολάρια το κεφάλι για τη διακίνηση του «εμπορεύματος», οι ιδιοκτήτες των βρωμερών πολυκατοικιών στα γκέτο της Αθήνας ενθυλακώνουν φοροδιαφεύγοντας 3-7 ευρώ την ημέρα ανά άτομο, που αναλογούν σε 20-60.000 ευρώ τον μήνα, kai οι έμποροι ναρκωτικών και πορνείας τούς εντάσσουν στο εγκληματικό τους κύκλωμα στο κέντρο της χώρας, που έχει μεταβληθεί σε γκέτο του εγκλήματος και της ντροπής. Και οι «ιθαγενείς» που διαμαρτύρονται χαρακτηρίζονται ρατσιστές!

Ορισμένοι προοδευτικοί και αριστεροί πολιτικοί και ακτιβιστές προσεγγίζουν το πρόβλημα με ανιδιοτέλεια μεν, αλλά μόνο από την ανθρωπιστική του σκοπιά. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι για όλα φταίει ο ιμπεριαλισμός, παραβλέποντας ότι το μεγαλύτερο θύμα, σκόπιμα ή μη, είναι η χώρα μας. Αλλά κάθε άλλο παρά αποτελεί αριστερή αντίληψη η άποψη ότι το πρόβλημα της παγκόσμιας φτώχειας μπορεί να λυθεί μεμονωμένα, με φιλανθρωπικού τύπου ενέργειες και μάλιστα από μια κουκκίδα στον παγκόσμιο χάρτη όπως η Ελλάδα.

Μέτρα πολιτικής

Η χώρα μας, ναι, οφείλει να δείξει τον πρέποντα σεβασμό στους νόμιμους οικονομικούς μετανάστες, να τους εντάξει στον κοινωνικό της ιστό, και σε όσους δεν έχουν υποπέσει σε εγκληματικές πράξεις, σταδιακά να τους παραχωρήσει την ελληνική ιθαγένεια, όπως και σε αυτούς που γεννιούνται στην Ελλάδα από νόμιμους μετανάστες. Να δεχθεί έναν ορισμένο αριθμό πολιτικών προσφύγων, ακόμα και σε βαθμό μεγαλύτερο απ’ αυτόν που αναλογεί στον πληθυσμό της. Να επιτρέψει τη δημιουργία μουσουλμανικού τεμένους και νεκροταφείου στην Αθήνα και να βάλει φρένο στις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και στην εκμετάλλευση των νόμιμων μεταναστών από διάφορα κυκλώματα. Παράλληλα, η ελληνική πολιτεία οφείλει να λάβει αποτελεσματικά μέτρα για τον έλεγχο της ανεξέλεγκτης μαζικής εισβολής και της απειλούμενης πληθυσμιακής αλλοίωσης της χώρας. Να θωρακίσει τα σύνορα με τη βοήθεια της Frontex, της Interpol, των τουρκικών, των ιταλικών, των γαλλικών αρχών και αυτών των ΗΠΑ. Να ενισχύσει τη Διεύθυνση της Αστυνομίας Αλλοδαπών, να εξοντώσει αμείλικτα τα εδώ κυκλώματα των δουλεμπόρων και των συνεργατών τους.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να επιβάλει στην Τουρκία τη διακοπή της πρακτικής που ακολουθεί στο θέμα αυτό με πολλούς τρόπους, πέραν της απειλής για αναστολή των ενταξιακών διαδικασιών και άλλων κυρώσεων.

Εξάλλου, πρέπει να αναθεωρηθεί ο κανονισμός του Δουβλίνου ΙΙ, όπου έχει συμφωνηθεί ότι η πρώτη χώρα εισόδου των λαθρομεταναστών στην ΕΕ είναι υπεύθυνη για τη διαχείρισή τους. Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ επιπλέον είναι σε θέση να αντιληφθούν το αυτονόητο, ότι μια τέτοια κατάσταση θα αποτελέσει το ευρωπαϊκό εφαλτήριο για μεγάλης κλίμακας τρομοκρατικές επιθέσεις στον δυτικό κόσμο. Μεταξύ άλλων, αναγκαίον είναι να γίνει αυστηρότερη η νομοθεσία και οι πρακτικές της εφαρμογές για τους δουλεμπόρους, η απαγόρευση ενοικίασης πολυκατοικιών σε λαθρομετανάστες, η δημιουργία ενός «Οργανισμού για τους Μετανάστες», που θα αναλάβει τη συνολική διαχείριση και την προσωρινή μετεγκατάστασή τους σε αξιοπρεπείς χώρους, μακριά από το κέντρο της Αθήνας, και θα τους επαναπροωθήσει στις χώρες τους με ναυλωμένα αεροπλάνα ή άλλα πρόσφορα μέσα, σε συνδυασμό με την παροχή διεθνούς ανθρωπιστικής βοήθειας. Ο νομάρχης Γιάννης Σγουρός, η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Χρήστος Μαρκογιανάκης και άλλοι δημόσιοι λειτουργοί και βουλευτές έχουν ευαισθητοποιηθεί με το όλο ζήτημα. Αντίθετα, ο δήμαρχος της Αθήνας Νικήτας Κακλαμάνης και ορισμένοι δημόσιοι αξιωματούχοι έχουν ευθύνες για τη σημερινή κατάντια της Αθήνας, με την αδιαφορία τους για το όλο ζήτημα που απειλεί τον εθνικό ιστό της χώρας.
Εάν δεν γίνει τώρα κάτι, σύντομα θα είναι πολύ αργά για να αναστραφεί η παράδοση της πρωτεύουσας και της χώρας στην ανομία, στο έγκλημα και σε βίαιες φυλετικές συγκρούσεις που θα υπονομεύσουν την όλη υπόσταση και κοινωνική της συνοχή. Γιατί σε 10-15 με 20 χρόνια το αργότερο, η Ελλάδα θα έχει «βοσνιοποιηθεί» και απλώς θα πάψει να υπάρχει. Και τότε λίγη σημασία θα έχει αν οι Τούρκοι θα σουλατσάρουν με τις φρεγάτες τους στο Σούνιο, αν θα έχουν καταλάβει το Αγαθονήσι, το Φαρμακονήσι και ποιος ξέρει τι άλλο, αν η FYROM θα λέγεται Μακεδονία και αν θα υπάρχει ακόμα ο Ελληνισμός στην Κύπρο.

http://www.paron.gr

Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΩΣ ΜΕΙΖΟΝ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Παγκόσμια Ημέρα Νερού
Η έλλειψή του θα αναχθεί σε μείζον γεωπολιτικό θέμα, καθώς το 2050, ο παγκόσμιος πληθυσμός θα έχει ξεπεράσει τα 9 δισεκατομμύρια, ενώ η ζήτηση για νερό θα αυξηθεί κατά 64 δισ. κυβικά μέτρα.
«Το νερό είναι ο πολυτιμότερος φυσικός μας πόρος. Σήμερα, η συνεργασία για τη συνετή του χρήση είναι περισσότερο απαραίτητη από ποτέ», αναφέρει σε μήνυμά του με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Νερού ο γ.γ. του ΟΗΕ, Μπαν Γκι-Μουν.

Σημειώνει ότι «ενώ ο παγκόσμιος πληθυσμός καταναλώνει περισσότερο πόσιμο νερό, η κλιματική αλλαγή έχει ως συνέπεια τη μείωση του νερού σε πολλές περιοχές του κόσμου. Οι πάγοι λιώνουν, η πρόβλεψη των βροχοπτώσεων γίνεται δυσκολότερη, ενώ φαινόμενα όπως οι πλημμύρες και οι ξηρασίες γίνονται ολοένα και πιο ακραία. Η προσεκτική διαχείριση των υδάτινων πόρων και η εξισορρόπηση των διάφορων αναγκών για νερό είναι ζητήματα ζωτικής σημασίας».

Ο γ.γ. του ΟΗΕ στο μήνυμά του επισημαίνει επίσης τα εξής: «Μεγάλο μέρος των υπόγειων ή υπέργειων υδάτων του πλανήτη είναι κοινό. Το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε μια από τις 263 υδάτινες λεκάνες που είναι μοιρασμένες ανάμεσα σε δύο ή περισσότερες χώρες. Η ανησυχία για την πιθανότητα βίαιων συγκρούσεων είναι μέρος των συζητήσεων σχετικά με την κατανομή των περιορισμένων υδάτινων πόρων. Ωστόσο, ενώ οι πιθανότητες να λειτουργήσει το νερό ως καταλύτης συγκρούσεων μεταξύ κρατών και κοινοτήτων είναι υπαρκτές, το παρελθόν δείχνει ότι στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο. Η συνεργασία, όχι η σύγκρουση αποτελεί την πιο συνηθισμένη απάντηση στις ανταγωνιστικές απαιτήσεις που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι.

Με θέμα «Κοινά Αποθέματα Νερού – Κοινές Ευκαιρίες», ο εορτασμός της φετινής Παγκόσμιας Ημέρας Νερού εστιάζει στο πώς οι διασυνοριακοί υδάτινοι πόροι μπορούν να λειτουργήσουν ως μια ενωτική δύναμη. Σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχουν τουλάχιστον 300 διεθνείς συμφωνίες για το νερό, συχνά μεταξύ αντιτιθέμενων πλευρών. Οι συμφωνίες αυτές δείχνουν το πώς οι κοινοί υδάτινοι πόροι μπορούν να ενισχύσουν την εμπιστοσύνη και να προωθήσουν την ειρήνη μεταξύ των κρατών. Η πολιτική βούληση, ένα ευέλικτο πλαίσιο πολιτικής, τα ισχυρά θεσμικά όργανα και μια συνολική προσέγγιση, θα μας βοηθήσουν να οικοδομήσουμε σε αυτά τα θεμέλια για το καλό όλων.

Τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Νερού καλώ τις κυβερνήσεις, την κοινωνία των πολιτών, τον ιδιωτικό τομέα και όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη να αναγνωρίσουν ότι το συλλογικό μας μέλλον εξαρτάται από το πώς θα διαχειριστούμε τους πολύτιμους και πεπερασμένους υδάτινους πόρους», καταλήγει στην ανακοίνωσή του ο κ. Κι-Μουν.

Στοιχεία της UNESCO για την έλλειψη νερού

Εξάλλου, τα στοιχεία της UNESCO για την έλλειψη του πολύτιμου αγαθού είναι απογοητευτικά. Έτσι σύμφωνα με αυτά προβλέπεται ότι η έλλειψή του θα αναχθεί σε μείζον γεωπολιτικό θέμα, καθώς το 2050, ο παγκόσμιος πληθυσμός θα έχει ξεπεράσει τα 9 δισεκατομμύρια, ενώ η ζήτηση για νερό θα αυξηθεί κατά 64 δισ. κυβικά μέτρα ετησίως. Παράλληλα το 2030, περισσότεροι από 5 δισ. άνθρωποι δεν θα έχουν πρόσβαση σε αξιόπιστο σύστημα καθαρισμού του νερού.

Σήμερα η UNESCO υποστηρίζει ότι στις αναπτυσσόμενες χώρες το 80% των ασθενειών συνδέονται με το νερό, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα τουλάχιστον 3 εκατομμύρια άνθρωποι να χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο εξαιτίας της κακής ποιότητας πόσιμου νερού που καταναλώνουν.

Ημερίδα για το νερό

Στο νερό και το μείζον πρόβλημα της ορθής του διαχείρισης θα είναι αφιερωμένη η ημερίδα που διοργανώνουν από κοινού την Κυριακή 22 Μαρτίου – Παγκόσμια Ημέρα Νερού- η Νομαρχία Αθηνών, η ΚΕΔΚΕ και το Πανελλήνιο Οικολογικό Κίνημα. Η ημερίδα θα πραγματοποιηθεί στο ξενοδοχείο Ιλισός, και η είσοδο θα είναι ελεύθερη.

Συνέδριο της ΕΥΔΑΠ

Ο υφ. ΠΕΧΩΔΕ κ. Θεμιστοκλής Ξανθόπουλος μίλησε σε συνέδριο που οργάνωσε η ΕΥΔΑΠ για το πρόβλημα λειψυδρίας που μπορεί να αντιμετωπίσει μελλοντικά η χώρα μας. Όπως είπε «οφείλει η Ελλάδα πριν επέλθει η μείωση των απορροών να αυξήσει τα αποθέματά της. Αυτή τη στιγμή πάνω από το 60% των χειμερινών απορροών καταλήγει στη θάλασσα. Πρέπει να δημιουργήσουμε έργα συγκράτησης νερών για να έχουμε αποθέματα».

Στις επιτυχημένες προσπάθειες της ΕΥΔΑΠ για μείωση των ποσοτήτων νερού που χάνονται από τις καταβόθρες της Υλίκης αναφέρθηκε ο πρόεδρος της ΕΥΔΑΠ κ. Κων/νος Κωστούλας. Περιέγραψε με ποιο τρόπο περιορίσθηκαν οι διαρροές της Υλίκης με διοχέτευση του νερού κατά τους χειμερινούς μήνες στα διυλιστήρια. Μίλησε για τη μείωση των διαρροών στο δίκτυο σωληνώσεων μεταφοράς νερού και το πρόγραμμα διαχείρισης των πιέσεων του δικτύου (με εμφανείς και υπόγειες διαρροές).

Ο πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Κέντρου Περιβάλλοντος και Αειφόρου Ανάπτυξης καθηγητής κ. Ιωάννης Ζιώμας μίλησε για τον τρόπο που οι μεταβολές της θερμοκρασίας επηρεάζουν τον κύκλο του νερού. Όπως είπε, 40 χρόνια ανθρώπινης παρέμβασης χρειάσθηκαν για να καταστραφεί το όζον που δημιούργησε η φύση σε δυο εκατομμύρια χρόνια. Η καταστροφή αυτή έχει ως αποτέλεσμα σοβαρή μείωση των βροχοπτώσεων τα ερχόμενα χρόνια στην Ελλάδα.

Ακόμη κι αν σταματούσαν σήμερα οι εκπομπές αερίων, το φαινόμενο της υπερθέρμανσης δεν μπορεί πλέον να σταματήσει. Συνέπειά του είναι η αύξηση της θερμοκρασίας κατά 0,2 έως 0,5 βαθμούς Κελσίου κάθε δεκαετία. Η Ελλάδα βρίσκεται εντός των ορίων που έχει θέσει η Συνθήκη του Κιότο για την εκπομπές αερίων. Το 2007 οι εκπομπές της αυξήθηκαν κατά 22,42%. Η παραγωγή ενέργειας είναι υπεύθυνη για το 82% των εκπομπών στη χώρα μας.

http://www.kathimerini.gr

Πρωτάκια στα πρόθυρα νευρικής κρίσης

Πρωτάκια στα πρόθυρα νευρικής κρίσης
Έρευνα: ολοένα και περισσότερα παιδιά Δημοτικού υποφέρουν από στρες
LΕ ΜOΝDΕ , ΤηςΜartine Laronche

Κάποτε, άγχος είχαν μόνον οι μαθητές στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου. Στις μέρες μας, αγχωμένοι εμφανίζονται συχνά ακόμα και μαθητές Δημοτικού. Η ανησυχία των γονέων για το μέλλον μετατρέπεται σε πίεση για καλούς βαθμούς και αυτή με τη σειρά της απειλεί να διαμορφώσει μια νέα γενιά στρεσαρισμένη από τα γεννοφάσκια της.

«Oι γονείς είναι όλο και περισσότερο ανήσυχοι», διαπιστώνει ο Ζοέλ Πεχό, δάσκαλος της Β΄ Δημοτικού, «καθώς αντιλαμβάνονται ότι, για πρώτη φορά, τα παιδιά τους δεν θα έχουν απαραιτήτως καλύτερο επάγγελμα από τους ίδιους»- ενδεχομένως μάλιστα να έχουν και χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο. «Δυστυχώς, αυτή η ανησυχία για το μέλλον μεταβιβάζεται από τους ενηλίκους στα παιδιά», λέει ο ψυχίατρος Πατρίς Ιέρ. «Οι γονείς φοβούνται την ανεργία και ο φόβος αυτός μετατρέπεται, στα παιδιά, σε φόβο της αποτυχίας και των κακών βαθμών».

Πρόσφατη έρευνα της γαλλικής Ένωσης Γονέων Μαθητών της Ελεύθερης Εκπαίδευσης αποκάλυψε πως το 31% των ενηλίκων έχουν την αίσθηση πως τα παιδιά τους αγχώνονται στο σχολείο· την ίδια ώρα, σε ποσοστό 52% ομολογούν πως νιώθουν άγχος για τις σχολικές επιδόσεις των παιδιών τους. Φαινόμενο αποκλειστικό στη Γαλλία; Θα μπορούσαμε να στοιχηματίσουμε πως όχι. «Τα παιδιά νιώθουν στρες από όλο και μικρότερη ηλικία», επιβεβαιώνει η παιδοψυχίατρος Ζιζέλ Ζορζ. Πόνοι στην κοιλιά, ευερεθιστότητα, διαταραχές στον ύπνο, τελειομανία, ανάγκη να έχουν τον έλεγχο σε όλα, επαναλαμβανόμενες μικρο-ασθένειες: τα συμπτώματα είναι πολλά αλλά διακριτά. Πριν από μία δεκαετία, οι περισσότεροι «ασθενείς» της Ζορζ ήταν έφηβοι 17-20 ετών, τα τελευταία χρόνια ωστόσο περνούν όλο και πιο συχνά το κατώφλι της παιδιά 13, 12, 11 ετών, μερικές φορές παιδιά ακόμα μικρότερα- όπως εκείνος ο μικρός που έσχιζε το τετράδιό του κάθε φορά που έκανε μια μουτζούρα και δήλωνε πως «στο σχολείο πρέπει να δουλεύουμε σκληρά, ειδάλλως δεν θα βρούμε καλή δουλειά». Φταίνε όμως μόνον οι γονείς; Όχι βέβαια, λένε οι ειδικοί, φταίει και το σχολικό σύστημα και οι καθηγητές, που συχνά προβαίνουν σε αρνητικές κρίσεις.

Η ψυχοπαιδαγωγός Μπριζίτ Προτ καταγγέλλει την «τυραννία του βαθμού» και οραματίζεται ένα σύστημα όπου η αξιολόγηση θα γίνεται με βάση τις δυνατότητες, χωρίς να αποκλείει, χωρίς να στιγματίζει. Αναπόφευκτα όμως το βάρος της προστασίας των παιδιών από την υπερβολική πίεση και το άγχος πέφτει στους γονείς.

Κούραση, πίεση, πλήξη και άγχος

ΣΥΜΦΩΝΑμε έρευνα που διεξήγαγε πέρυσι το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, τα κύρια συναισθήματα που αναπτύσσουν οι Έλληνες μαθητές όταν βρίσκονται στο σχολείο τους είναι κούραση, πίεση, πλήξη και άγχος. Το κυρίαρχο συναίσθημα των μαθητών στο σχολείο, σε ποσοστό 68%, είναι η κούραση· ακολουθεί η πίεση (58%), η πλήξη (53%), το άγχος (52%), η απογοήτευση (32%), η απαισιοδοξία (27%) και η οργή (23%). Χαρά και αισιοδοξία νιώθει μόνο ένα 22%, αίσθηση δημιουργικότητας ποσοστό 18%, ασφάλεια 17%, αίσθηση συλλογικότητας το 16% και ηρεμία (ή μοναξιά) το 15%.

Συμβουλές προς τους γονείς

«ΠΡΕΠΕΙνα μάθετε να “ρυθμίζετε” πόση πίεση ασκείτε στα παιδιά σας όσον αφορά τις σχολικές επιδόσεις τους», προειδοποιεί ο Γάλλος ψυχίατρος Πατρίς Ιέρ. Και να πάψετε να θεωρείτε τους βαθμούς του παιδιού σας κριτήριο της επιτυχίας ή αποτυχίας σας ως γονέα.

«Ειδάλλως τα παιδιά σας κινδυνεύουν να ζουν μέσα στον φόβο μήπως χάσουν την αγάπη σας αν σας απογοητεύσουν».

«ΕΠ΄ ΟΥΔΕΝΙπρέπει να συγχέετε, την προσωπικότητα του παιδιού σας με τις σχολικές επιδόσεις του», υποστηρίζει η ψυχοπαιδαγωγός Μπριζίτ Προτ. «Είναι καλύτερα να πείτε “οι βαθμοί σου με κάνουν να ανησυχώ”, παρά “με κάνεις να ανησυχώ”. Μην εγκλωβίζετε τα παιδιά σε εικόνες του τύπου “αδύναμος στα Μαθηματικά” ή “άχρηστος στην ορθογραφία”· αποφύγετε να τα συγκρίνετε με αδέλφια τους ή με φίλους τους».

ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ πως, όπως και εσείς οι γονείς ονειρεύεστε να κάνετε ένα διάλειμμα από όλα επιστρέφοντας σπίτι σας έπειτα από μια μέρα στη δουλειά, έτσι και τα παιδιά σας έχουν δικαίωμα να ξεχνούν, πού και πού, τη «δουλειά» τους στο σχολείο.

http://www.tanea.gr

Η Τουρκία απαγορεύει την αγορά ακινήτων από Έλληνες

Του Αλέξανδρου Μασσαβέτα

Τα δημοσιεύματα κυκλοφόρησαν με τον τίτλο «Εμπόδιο του Γενικού Επιτελείου στο Ελληνικό κεφάλαιο». Κατά το ιστορικό της υπόθεσης, ο Τούρκος επιχειρηματίας Οσμάν Ορ απευθύνθηκε στη Finans Leasing ζητώντας της να χρηματοδοτήσει δια της μεθόδου της χρηματοδοτικής πίστωσης (leasing) την αγορά παράλιας έπαυλης στην περιοχή Μπέμπεκ του Βοσπόρου. Σύμφωνα με αυτή, η κυριότητα του ακινήτου περιέρχεται στο δανειοδότη μέχρι την αποπληρωμή του δανείου, οπότε και επανακάμπτει στο δανειολήπτη..

Η Finans Leasing, που ελέγχεται από την Εθνική Τράπεζα, προσέφερε το ευνοϊκότερο επιτόκιο και όρους χρηματοδότησης στον Ορ, αλλά ο επιχειρηματίας έμεινε άναυδος όταν μετέβη στο υποθηκοφυλακείο. Εκεί βρήκε καταχώρηση στον τίτλο του ακινήτου «Δεν πωλείται σε ξένους». Σύμφωνα με τις πληροφορίες που επικαλείται ο Τουρκικός τύπος, πίσω από την καταχώρηση βρίσκεται το Γενικό Επιτελείο, που παρενέβη μέσω των περίπλοκων διαδικασιών της σχετικής νομοθεσίας. Τελικά ο Ορ αναγκάσθηκε να πάρει το δάνειο, για το ποσόν των 17.5 εκατομμυρίων δολαρίων της αγοράς, από τη Ziraat Bank, που ανήκει στο Τουρκικό δημόσιο.

Σύμφωνα με την υφιστάμενη νομοθεσία για την εξαγορά ακινήτων από αλλοδαπό φυσικό ή νομικό πρόσωπο, που τροποποιήθηκε το 2008, απαιτείται άδεια της νομαρχίας για την απόκτηση ακινήτου. Προκειμένου να εκδοθεί αυτή, η αιτούσα εταιρεία πρέπει να συμπληρώσει αίτηση με 14 σημεία. Η νομαρχία, βάσει του νόμου, συμβουλεύεται το Γενικό Επιτελείο, την Ασφάλεια και το εμπορικό επιμελητήριο. Πηγή κοντά στο Γενικό Επιτελείο δήλωσε στο newstime ότι το τελευταίο θα «εξαντλεί όλα τα περιθώρια προκειμένου να εμποδίζει την κτήση ακινήτων, έστω και προσωρινά, ειδικά από Έλληνες στην περιοχή της νομαρχίας Κωνσταντινουπόλεως.» Κανείς από τους ερωτηθέντες στη Finansbank και τη Finans Leasing δεν ήταν αρμόδιος να παράσχει πληροφόρηση για το περιστατικό.

Όταν εκδόθηκε η νομοθεσία για το leasing στην Τουρκία, ο εθνικιστικός και ο Κεμαλικός τύπος ισχυριζόταν ότι Ελληνικές εταιρείες θα χρησιμοποιήσουν τη νομοθεσία για να επαναποκτήσουν ακίνητα στην Πόλη. Μιλούσαν για κίνδυνο επανελληνοποίησης της αγοράς ακινήτων στην Πόλη μέσω της δραστηριότητας ελληνικών εταιρειών. «Το Ελληνικό κεφάλαιο δεν μπορεί να αγοράσει την έπαυλη στο Βόσπορο» έγραψε η Ακσάμ. Σημειωτέον ότι ο Βόσπορος και γενικότερα η Κωνσταντινούπολη θεωρείται περιοχή στρατηγικής σημασίας στην Τουρκία.

Η διαδικασία των αλλεπάλληλων εγκρίσεων είναι τόσο πολύπλοκη και χρονοβόρα, ώστε πολλές φορές να οδηγεί σε αδυναμία εκ μέρους των εταιρειών να παράσχουν πιστωτικές υπηρεσίες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Ορ απηύδησε από την καθυστέρηση και τα εμπόδια της γραφειοκρατίας και προτίμησε να συμφωνήσει εκ νέου την παροχή χρηματοδόσης με τη Ziraat Bank. Ακριβώς ενόψει των εμποδίων που η νομοθεσία θέτει για την απόκτηση ακινήτων σε όλους τους ξένους, πολλές ξένες που εταιρείες στην Πόλη δεν προσφέρουν πίστωση σε αγοραπωλησίες ακινήτων. Διπλωματικές πηγές Ευρωπαϊκών χωρών στην Τουρκία δηλώνουν εκνευρισμό με τους περιορισμούς στην κτήση ακινήτων. «Ενδεχομένως αντίστοιχοι περιορισμοί στην κτήση ακινήτων από Τούρκους πολίτες στο Λονδίνο, το Παρίσι, την Αθήνα και τη Ρώμη να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα του ανοίγματος της αγοράς ακινήτων στην Πόλη» ισχυρίσθηκε διπλωματικός παράγων, μιλώντας για «παράνοια και φοβικά σύνδρομα στην Τουρκία» και αποτυχία εν προκειμένω των αρχών της ελεύθερης αγοράς.

Τούρκοι οικονομικοί παράγοντες δήλωσαν στο newstime δυσαρέσκεια με το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο, μιλώντας επίσης για φοβική νοοτροπία και ανικανότητα της παρούσας κυβέρνησης να αντισταθεί στις πιέσεις των εθνικιστών. «Είναι τουλάχιστον παράλογο να προσπαθούμε να προσελκύσουμε ξένους επενδυτές και εταιρείες στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς, και παράλληλα να εγείρουμε τέτοια προσχήματα» είπε σύμβουλος επενδύσεων. Ελληνικές διπλωματικές πηγές εξέφρασαν δυσαρέσκεια με το γεγονός της ουσιαστικής αδυναμίας απόκτησης ακινήτων από Έλληνες στην Πόλη, σημειώνοντας ότι Τούρκοι πολίτες μπορούν να αγοράσουν στην Αθήνα δίχως περιορισμό.

Σημειωτέον ότι παλαιότερα δημοσιεύματα του Τουρκικού τύπου είχαν εξοργίσει τους εθνικιστές και την Κεμαλική αντιπολίτευση, εμφανίζοντας Έλληνες να έρχονται στις πρώτες σειρές μεταξύ των ξένων ιδιοκτητών ακινήτων στη χώρα. Τα εν λόγω δημοσιεύματα παρέλειπαν να σημειώσουν πως οι εν λόγω Έλληνες πολίτες είναι στην πλειοψηφία τους Μουσουλμάνοι της Θράκης. Οι ένοπλες δυνάμεις και οι αρχές γενικά, θεωρώντας τους ομογενείς, δεν εγείρουν προσχήματα στην αγορά ακινήτων στην περίπτωσή τους.

 ΠΗΓΗ: NEWSTIME 

«Φθινοπωρινός Πόνος» και Τουρκική μειονοτική πολιτική

Χρήστος Ιακώβου, Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Εσχάτως, η προβολή της Τουρκικής ταινίας «Φθινοπωρινός Πόνος» (Guz Sancisi) η οποία πραγματεύεται, πίσω από μία ιστορία αγάπης ενός Τούρκου μεγαλοαστού και μιας Ρωμιάς ιερόδουλης, τα βίαια και κατευθυνόμενα γεγονότα εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης του Σεπτεμβρίου του 1955, έχει προκαλέσει μία σειρά δημοσιευμάτων στον Ελληνικό Τύπο μέσα από τα οποία δυσκολεύεται κάποιος να ξεχωρίσει το ρομαντισμό από την πολιτική ανάλυση.

Σίγουρα, η ταινία δείχνει μία τάση μέσα στην Τουρκική κοινωνία που θέλει να δώσει την δική της εκδοχή για το παρελθόν. Αυτό που δεν πρέπει όμως να συγχέεται, και όντως συγχέεται, είναι η τάση αυτή με την συνεχιζόμενη επίσημη μειονοτική πολιτική της Τουρκίας έναντι της Ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης και του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Είναι καλό να μάθουν, όσοι σπεύδουν να δουν με περισσό ρομαντισμό μέσω μιας ταινίας, που αργά η γρήγορα θα αντικατασταθεί από μία άλλη κινηματογραφική εμπορική επιτυχία, ποια είναι η σημερινή πραγματικότητα για τη μειονότητα, την ίδια ώρα που προβάλλεται η ταινία.

Στις 20 Φεβρουαρίου του 2008, η Τουρκική εθνοσυνέλευση ψήφισε το νόμο 5555, γνωστό ως Νόμο περί των Μειονοτικών Ιδρυμάτων (Βακουφίων). Το πάγιο αίτημα των μειονοτικών ιδρυμάτων στην Τουρκία, στο πλαίσιο εναρμόνισης της χώρας με το κοινοτικό κεκτημένο, είναι η επιστροφή των ακινήτων περιουσιακών τους στοιχείων, τα οποία στο παρελθόν κατεσχέθησαν από το τουρκικό κράτος.

Σήμερα, 161 μειονοτικά ιδρύματα στην Τουρκία (η πλειοψηφία ελληνικά, 75 στον αριθμό), υπέβαλαν αιτήσεις για την επιστροφή 2.252 ακινήτων που, κατά το παρελθόν, μεταβιβάσθηκαν σε τούρκους ιδιώτες ή περιήλθαν στην κυριότητα του τουρκικού δημοσίου. Το ζήτημα αυτό ήρθε στην επιφάνεια στα μέσα του 2002, όταν στα πλαίσια εκπλήρωσης των κριτηρίων της ΕΕ αναφορικά με το σεβασμό των μειονοτικών δικαιωμάτων, οι τουρκικές κυβερνήσεις δεσμεύτηκαν να επιτρέψουν στα μειονοτικά ιδρύματα να πάρουν τίτλους ιδιοκτησίας για την ακίνητη περιουσία τους, παρέχοντας σε αυτά το δικαίωμα να την διαχειριστούν, όπως ακριβώς προβλέπει και η συνθήκη της Λωζάννης.

Το πρόβλημα με τους τίτλους ιδιοκτησίας των μειονοτικών ιδρυμάτων, όπως προέκυψε σήμερα, πάει πολύ πίσω χρονικώς. Συγκεκριμένα, το 1936 η τότε τουρκική κυβέρνηση του Κεμάλ Ατατούρκ ζήτησε από τις ενορίες και τα μειονοτικά ιδρύματα να υποβάλουν αναλυτικές δηλώσεις με τα ακίνητα που κατείχαν. Η Διεύθυνση Μειονοτικών Ιδρυμάτων θεώρησε ως τελικές και αμετάκλητες τις δηλώσεις αυτές και δεκαετίες αργότερα, με αυθαίρετες αποφάσεις, αφαίρεσε από τα ιδρύματα την κυριότητα όλων των ακινήτων που είτε από παράλειψη δεν δηλώθησαν, είτε απεκτήθησαν, μέσω δωρεάς, αγοράς και διαθήκης, μετά το 1936.

Οι κατασχεμένες περιουσίες των ελληνικών ιδρυμάτων χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες: α) οι περιουσίες που κατεσχέθησαν από το τουρκικό κράτος, β) τα μοναστήρια που υφαρπάχθησαν από τη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου, και γ) τα ελληνικά νεκροταφεία, τα οποία υφαρπάχθησαν από τους Δήμους ή κατελήφθησαν παράνομα από ιδιώτες.

Ο νόμος 5555, όπως προηγουμένως και οι δύο εκτελεστικοί κανονισμοί του 2003 και 2004, αν και καλεί τα μειονοτικά ιδρύματα να υποβάλουν αιτήσεις για να παραλάβουν τίτλους ιδιοκτησίας για τις ακίνητες περιουσίες τους, στην ουσία αποκλείει ότι δεν εμπίπτει στις διατάξεις του νόμου του 1936. Επιπλέον, με τον νόμο αυτό, τα ελληνικά ιδρύματα, όπως και άλλα μη-μουσουλμανικά, δεν μπορούν να διεκδικήσουν την επιστροφή των κατασχεμένων περιουσιών (τα καλούμενα τουρκιστί mazbut) που ήδη έγιναν αντικείμενο αρπαγής από το τουρκικό δημόσιο ή μεταβιβάσθηκαν σε τούρκους ιδιώτες. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ζητήσουν τίτλους ιδιοκτησίας γι’ αυτά που δεν κατεσχέθησαν.

Η συζήτηση αυτή δεν αφορά το σύνολο των κατασχεμένων ελληνικών περιουσιών στην Τουρκία, αλλά μόνο ένα μικρό τμήμα. Δεν περιλαμβάνει δηλαδή τις ιδιωτικές περιουσίες που δημεύθησαν κατά καιρούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς της ελληνικής κοινότητας της Πόλης, περίπου 11.900 τίτλοι ιδιοκτησίας ακινήτων στην Τουρκία ανήκουν σε Έλληνες, ένα μεγάλο μέρος των οποίων ανήκει στους απελαθέντες από το 1964. Πολλά από τα ακίνητα αυτά βρίσκονται σε περιοχές με μεγάλη εμπορική δραστηριότητα και ως εκ τούτου, προσήλκυαν και προσελκύουν μεγάλο ενδιαφέρον από επιτήδειους που συστηματικά συνεργάζονται με το κεμαλικό κατεστημένο. Η εμπορική αξία της ακίνητης κατασχεμένης περιουσίας που ανήκει σε Έλληνες της Πόλης, με τουρκική ιθαγένεια, ξεπερνά το 11 δισ. ευρώ, ενώ το αντίστοιχο ποσό για τις περιουσίες των απελαθέντων προσεγγίζει το 2,5 δις. ευρώ. Μέχρι το 2000, 70% της περιουσίας της ελληνικής μειονότητας περιήλθε στην κατοχή του τουρκικού κράτους. Αυτές οι περιουσίες θεωρούνται οριστικά χαμένες αφού ο νέος νόμος δεν προβλέπει τίποτα γι’ αυτές.

Τελικά ο νόμος 5555 επιβεβαίωσε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τις επιφυλάξεις πολλών που διέβλεπαν σκοπιμότητα και προσπάθεια εντυπωσιασμού πίσω από τη συζήτηση για τα μειονοτικά ιδρύματα, όπου στο τέλος αντί να αποκαθιστά την αδικία, την νομιμοποιεί και καθιστά τον νόμο αυτό ασυμβίβαστο με το κοινοτικό κεκτημένο. Επομένως, καλός ο ρομαντισμός αλλά ακόμη πιο καλό να ξέρεις την πραγματικότητα.

Αναρτήθηκε από Geopolitics-Gr.blogspot

Γερμανικά νούμερα …

Σίγουρα η θεατρική παράσταση του καλοκαιριού είναι το… γερμανικό νούμερο του κυρίου Μιχαήλ Χριστοφοράκου. Όπως όμως εξελίσσεται η υπόθεση, έχει κουράσει και δεν κόβει πια εισιτήρια.

Μόνον οι κομματικές ηγεσίες και τα Μέσα Ενημέρωσης, ιδίως η τηλεόραση, επιμένουν να την ανεβάζουν με έναν τρόπο αξιοθρήνητο, που πληγώνει βάναυσα -εκτός από τη νοημοσύνη- και την αισθητική των εχέφρονων πολιτών.

Σε καμία χώρα του κόσμου, ακόμη και στην πλέον υπανάπτυκτη, οι κάτοικοί της δεν θα υποβάλλονταν καθημερινά στο μαρτύριο να κοιμούνται και να ξυπνούν με τον ενοχλητικό τηλεοπτικό – πολιτικό θόρυβο τού αν και πότε μας έρχεται για να δικαστεί για όλα ή για ελάχιστα αδικήματα ο αξιότιμος κύριος Χριστοφοράκος.

Σε καμία στοιχειωδώς σοβαρή χώρα τα κόμματα, αλλά και τα Μέσα Ενημέρωσης, δεν θα αντιδρούσαν σαν τα σκυλάκια του Παβλόφ στα λεγόμενα ή τους υπαινιγμούς των συνηγόρων ενός πρώην ισχυρού άνδρα μιας εταιρείας, της Siemens, που αποδεδειγμένα λάδωνε κυβερνητικούς και κρατικούς λειτουργούς, προκειμένου να αναλαμβάνει προμήθειες και έργα του Δημοσίου.

Σε καμία στοιχειωδώς σοβαρή χώρα η κυβέρνησή της δεν θα συναρτούσε απόλυτα την πολιτική της, τον ανασχηματισμό του Yπουργικού Συμβουλίου της και την προκήρυξη ή όχι εκλογών με την ώρα άφιξης ενός αεροσκάφους, το οποίο θα μεταφέρει έναν υπόδικο και με τον τρόπο με τον οποίο αυτός θα εμφανιστεί (με ή όχι χειροπέδες) στα εκράν των τηλεοράσεων.

Σε καμία στοιχειωδώς σοβαρή χώρα η αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα επέλεγε, χωρίς να προκαλέσει τον γέλωτα, να ανοίξει «πολεμικό» διάλογο με τους συνηγόρους ενός υπόδικου, προκειμένου να αποδείξει δήθεν την αθωότητα του παρελθόντος της.

Σε καμία στοιχειωδώς σοβαρή χώρα ένας χώρος, αυτός της Αριστεράς, δεν θα γινόταν μαλλιά-κουβάρια επειδή ένας βουλευτής της, έστω και ευρισκόμενος σε «κατάσταση αφροσύνης, μακαριότητας και ανευθυνότητας», ζήτησε να ξεκαθαρίσει και το κόμμα του τη στάση του για παλιές (του ’89) βρόμικες υποθέσεις όπως οι αναθέσεις ψηφιακών παροχών του ΟΤΕ σε Siemens – Intracom.

Σε καμία στοιχειωδώς σοβαρή χώρα η υποκρισία δεν θα μπορούσε να είναι τόσο εξόφθαλμη και ξεδιάντροπη όσο στις εγχώριες υποθέσεις κομματικής και κρατικής διαφθοράς.

Και βέβαια σε καμία στοιχειωδώς σοβαρή χώρα οι διωκτικές και δικαστικές Αρχές δεν θα δέχονταν να αυτοεξευτελιστούν υπακούοντας πειθήνια και χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας σε πολιτικά ή αλλότρια συμφέροντα.

Έχουμε φθάσει στο σημείο, τα πάντα -και ειδικά στην οικονομία- να καταρρέουν γύρω μας και εμείς να ασχολούμαστε μόνο με το τι θα πουν κάποιοι Γερμανοί δικολάβοι, οι οποίοι είναι σίγουρο ότι θα γελούν, πίνοντας άφθονη μπίρα, με την απρόσμενη δημοσιότητα που αίφνης απολαμβάνουν σε μια χώρα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, ήτις μάλιστα ανήκει -έστω και τύποις- στην Ευρωζώνη.

Επειδή όμως η χώρα βρίσκεται κυριολεκτικά στο χείλος της αβύσσου, είναι καιρός να σταματήσει το καλαμπούρι. Το θέρος σε μερικές ημέρες εκπνέει και καλό είναι να σοβαρευτούμε, αποδίδοντας την πολιτικοδημοσιογραφική ευθυμία -γιατί περί αυτής πρόκειται- στη ραστώνη της εποχής.

Η μόνη αντιμετώπιση που μπορεί να έχει εφεξής ο κ. Χριστοφοράκος είτε από τα κόμματα είτε από τα Μέσα Ενημέρωσης είτε -κυρίως- από τη Δικαιοσύνη είναι αυτή του υπόδικου και του εγκληματία. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως φερέγγυος συνομιλητής, ούτε βεβαίως να αναγορεύεται τιμητής του δημόσιου βίου και των πολιτικών υποθέσεων. Είναι δωροδόκος, ποινικά υπόλογος και πρέπει να δικαστεί για τις ατιμίες του. Βεβαίως έχει και δικαιώματα, όπως κάθε υπόδικος, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να του αποστερηθούν. Μέχρι εκεί όμως.

Όπως υποχρεώσεις έχουν και οι δημόσιοι λειτουργοί έναντι των πολιτών και της πολιτείας. Όταν ο κύριος Χριστοφοράκος υποστηρίζει ή διοχετεύει ότι έχει CD με 153 πολιτικούς που λαδώθηκαν από την εταιρεία του, οφείλει ο αξιότιμος ανακριτής κύριος Ζαγοριανός να τον αναγκάσει να τα προσκομίσει, ειδάλλως να του απαγγείλει και επιπρόσθετη κατηγορία, όταν με το καλό μάς έρθει στη χώρα μας.

Εδώ κάνω μια παρένθεση για να διηγηθώ μια ιστορία, η οποία νομίζω είναι πολύ διδακτική για το πώς οφείλει να ενεργεί η Δικαιοσύνη. Τη δεκαετία του ’80, στις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρχε μία τράπεζα, η Drexel Burham, με έδρα τη Νέα Υόρκη και αφεντικό τον Mike Milken, ο οποίος εθεωρείτο κορυφαίος τραπεζίτης στα junk bonds, τα ομόλογα υψηλού κινδύνου, όπως ευπρεπώς θα τα λέγαμε στη γλώσσα μας.

Ο κύριος Milken είχε καταφέρει να στήσει ένα ελεγχόμενο δίκτυο δανεισμού με 10-15%, όταν όλες οι άλλες τράπεζες δάνειζαν τις εταιρείες με 3-5%. Έπειτα από λίγα χρόνια παρενέβη ο εισαγγελέας και, αφού τον συνέλαβε, πήγαν αμέσως στο γραφείο και το σπίτι του και κατέσχεσαν τα πάντα. Πέντε φορτηγά γέμισαν με το κατασχεμένο υλικό. Με βάση αυτό, ο κ. Milken καταδικάστηκε σε πολυετή φυλάκιση και η τράπεζά του έκλεισε.

Δεν ξέρω αν είναι άλλο το αμερικανικό Δίκαιο και άλλο το ευρωπαϊκό ή το ελληνικό, αλλά είναι απαράδεκτο ο κ. Ζαγοριανός ή όποιος άλλος εισαγγελικός λειτουργός ασχολήθηκε εξαρχής με την υπόθεση να μην έχει εξαρχής κατασχέσει όποια έγγραφα και στοιχεία διέθετε ο κ. Χριστοφοράκος. Και αν δεν το έπραξαν τότε, ας το κάνουν τώρα. Να κατασχεθούν πρέπει -εάν βέβαια υπάρχουν- τα CD ή όποια άλλα στοιχεία διαθέτει και τα οποία ενοχοποιούν, όπως λέει, πολιτικούς.

Έτσι θα μάθουμε όλοι τους «λαδιάρηδες», θα τους τιμωρήσουμε και θα τους εξορίσουμε, με πρώτα -υποθέτω- τα κόμματά τους, από τον δημόσιο βίο.
Εκτός κι αν υπάρχουν μεταξύ των κομμάτων «θύλακοι» που δεν επιθυμούν να λάμψει η αλήθεια. Και μάλλον υπάρχουν και είναι ισχυροί. Γι’ αυτό και υφιστάμεθα το καραγκιοζιλίκι με τα… γερμανικά νούμερα του Μιχαήλ Χριστοφοράκου.

Είναι αστείο τα κόμματα να κάνουν τις διαπορούσες παρθένες όταν είναι περίπου κοινό μυστικό ότι η Siemens μοίραζε τις μίζες στα τρία με αναλογία 1 στο ένα κόμμα, 2 σε ισχυρή πολιτική οικογένεια και 3 στο άλλο κόμμα εξουσίας. Η αναλογία άλλαζε ανάλογα με το κόμμα που κάθε φορά ήταν στην εξουσία.

Όπως κοινό μυστικό είναι ότι η Siemens πρωτομπήκε στον χώρο των προμηθειών του Δημοσίου πρώτα μέσω της Ιατρικής (βιοϊατρικά μηχανήματα στα νοσοκομεία) και μετά μέσω των τηλεπικοινωνιών. Αρκεί, λοιπόν, να ανατρέξουμε -εκτός από τους ταμίες των κομμάτων- και στους διατελέσαντες υπουργούς Υγείας και Μεταφορών και θα βρούμε με ποιους πολιτικούς, εκτός των κρατικών στελεχών και υπαλλήλων, συνήψαν ή μπορούσαν να συνάψουν «σχέσεις στοργής» τα διευθυντικά στελέχη της Siemens.

Αντί, λοιπόν, τα κόμματα να προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι αθώοι του αίματος, ας φροντίσουν να λάβουν αποστάσεις από τα στελέχη που λαδώθηκαν και τα γνωρίζουν, ας κάνουν αυτοκριτική για το παρελθόν τους και ας συνεννοηθούν μήπως και γίνουν ποτέ πράξη κάποια έστω από αυτά τα ωραία που λέγονται για πάταξη της διαφθοράς και κόψιμο του ομφάλιου λώρου των πολιτικών με τη διαπλοκή συμφερόντων.

Όσο επιμένουν στη γραμμή «Εμείς δεν τα πήραμε, αλλά εσείς» ή «Εμείς πήραμε τα λιγότερα και εσείς τα περισσότερα» γίνονται καταγέλαστοι και θυμίζουν τις στρουθοκαμήλους. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι εξοργιστικό ειδικά για τη Ν.Δ. (αφού το ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον διά του Θ. Τσουκάτου, έχει ομολογήσει) να αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας τη σχέση της (του κόμματος ή στελεχών της) με τον κ. Χριστοφοράκο και τη Siemens.

Είναι γνωστό, τουλάχιστον στους παροικούντες την πολιτικοεπιχειρηματική Ιερουσαλήμ, ότι ο περί ου ο λόγος ατσαλάκωτος μάνατζερ της Siemens είχε ισχυρές και προσωπικές σχέσεις με τη Ρηγίλλης και στελέχη της. Όπως γνωστό είναι ότι οι προκάτοχοί του είχαν πιο εκλεκτικές σχέσεις με παράγοντες του ΠΑΣΟΚ.

Όπως εξοργιστική -σε βαθμό μάλιστα πολιτικής ηλιθιότητας- είναι η τακτική του ΠΑΣΟΚ να συνεχίζει να ασχολείται με τόση ένταση με τον κ. Χριστοφοράκο και τη Siemens. Από άποψη πολιτικής τακτικής, ορθά το Μαξίμου και η Ρηγίλλης προσπαθούν (και μέσω των ΜΜΕ) να διατηρούν στην επικαιρότητα την υπόθεση Χριστοφοράκου και Siemens.

Αφενός επειδή μ’ αυτόν τον τρόπο η πολιτική αντιπαράθεση δεν επικεντρώνεται στα μείζονα προβλήματα, και δη στην οικονομία, για τα οποία έχει -ως κυβέρνηση- την αποκλειστική ευθύνη, και αφετέρου επειδή συμφέρει την κυβέρνηση να εμφανίζονται και τα δύο κόμματα ως γουρούνια που κυλιούνται στη λάσπη.

Ο K. Καραμανλής και οι επιτελείς του γνωρίζουν ότι η επόμενη εκλογική μάχη έχει χαθεί γι’ αυτούς. Αυτό που θέλουν είναι να μην υπάρξει αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ. Όσο λοιπόν εδραιώνεται η πεποίθηση ότι και τα δύο κόμματα είναι «λερωμένα», κερδισμένη είναι η κυβέρνηση. Γιατί; Επειδή στη Ν.Δ. δεν κοστίζει τίποτε αν λόγω Siemens από το 35-36% πέσει στο 32-33%. Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.

Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ, αν από το 41-42% πέσει στο 38-39%, ναι μεν θα είναι πρώτο κόμμα, αλλά δεν θα έχει αυτοδυναμία. Η συνεχής, λοιπόν, ενασχόληση με τη Siemens το μόνο κόμμα που βλάπτει ουσιαστικά είναι το ΠΑΣΟΚ και γι’ αυτό, αν η Ιπποκράτους θέλει να έχει σοβαρές πιθανότητες αυτοδυναμίας, πρέπει να κόψει μαχαίρι την ενασχόληση των στελεχών του με τη Siemens και να ασχοληθεί με την οικονομία και τα ζέοντα προβλήματα της καθημερινότητας των πολιτών.

Ευτυχώς, πάντως, για την αξιωματική αντιπολίτευση που βρέθηκε και ο Περικλής Κοροβέσης. Οι πιθανές απώλειες του ΠΑΣΟΚ -λόγω της επιστροφής στο πολιτικό προσκήνιο του αμαρτωλού παρελθόντος του- δεν θα προσμετρηθούν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η εντύπωση που σχηματίζεται ενδεχομένως να οδηγήσει εκτός Βουλής το μικρό κόμμα της Αριστεράς και εξ αντιδιαστολής να ενισχυθεί η πιθανότητα αυτοδυναμίας του κόμματος του Γ. Παπανδρέου.

Το ερώτημα είναι αν αυτό το θέλουν και οι λεγόμενοι βαρόνοι των media. Προφανώς όχι. Θα ήθελαν ρευστές πολιτικές εξελίξεις, ώστε η δυνατότητα παρέμβασής τους στον δημόσιο βίο να ήταν αυξημένη. Επειδή όμως δεν διαθέτουν στρατηγική, γι’ αυτό και εμφανίζονται να χτυπούν μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Ανεβάζουν και κρατούν ακόμη και με «κωλοτούμπες» το θέμα της Siemens στην επικαιρότητα, που κατά βάσιν πλήττει το ΠΑΣΟΚ, αλλά υπερτονίζουν και το θέμα Κοροβέση, που εξ αντικειμένου ευνοεί το ΠΑΣΟΚ, καθώς στο κάδρο -εκτός των δύο κομμάτων εξουσίας- εμφανίζεται και η Αριστερά, οπότε η ηθική απαξία διαχέεται σε όλο το πολιτικό προσωπικό, με αποτέλεσμα να ευνοείται το κόμμα που προηγείται, και εν προκειμένω το ΠΑΣΟΚ.

Κάποιος θα υποστηρίζει ότι το πράττουν για λόγους αντικειμενικότητας. Η αλήθεια είναι ότι και οι ίδιοι (οι βαρόνοι των media) είναι ανεπαρκείς, ζαλισμένα κοτόπουλα χωρίς στρατηγική και, το κυριότερο, ενώ δεν μπορούν τον Κ. Καραμανλή, δεν θέλουν και τον Γ. Παπανδρέου κυρίαρχο και κυρίως αδιάφθορο και ακηδεμόνευτο.

Πολύ θα ήθελαν μέσω και της Siemens η επομένη των εκλογών να εμπεριέχει υψηλό βαθμό απροσδιοριστίας, ώστε οι ίδιοι να μπορούν μέσω των ενεργούμενών τους στα κόμματα να κάνουν… παιχνίδι.

Όμως, όπως έχει δείξει και η Ιστορία, οι δυσώδεις υποθέσεις διαφθοράς μπορεί για κάποιο χρονικό διάστημα να θολώνουν το τοπίο του δημόσιου βίου, τελικά όμως λειτουργούν εξυγιαντικά και προωθητικά για τις πολιτικές υποθέσεις. Απομένει να δούμε αν όντως η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Ουχί ως φάρσα ή ως τραγωδία, αλλά ως μαμή…

posted by felnikos

ΜΕ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΒΑΤΕΡΛΩ ΑΠΕΙΛΟΥΝΤΑΙ ΕΛΛΑΔΑ/ΚΥΠΡΟΣ

Ιστορικά πρωτοφανής η διεθνής απομόνωση Αθήνας και Λευκωσίας
Επίσκεψη Πούτιν στην ‘Αγκυρα

Με «στρατηγικό Βατερλώ», πιθανώς εντός του έτους, απειλείται το δίδυμο «Ελλάδα-Κύπρος», όπως υπογράμμισε εύγλωττα η επίσκεψη, δηλώσεις και συμφωνίες του Βλαντιμίρ Πούτιν στην ‘Αγκυρα. Μόνο μια ταχεία, αποφασιστική αντίδραση της κυβέρνησης και του πολιτικού κόσμου θα μπορούσε ίσως να το αποτρέψει, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι η χώρα (ακόμα περισσότερο η Κύπρος) διαθέτει κράτος και πολιτικό προσωπικό που χρειάζεται για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, η Ελλάδα εγκατέλειψε την «εθνοκεντρική» εξωτερική πολιτική της, που συχνά επεκρίθη ότι «απομόνωνε» τη χώρα από τους «πλούσιους και ισχυρούς». Υιοθέτησε, με λίγες εξαιρέσεις, την «ευρωατλαντική μονοκαλλιέργεια», εν ολίγοις έκανε αυτό που της έλεγαν Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες. Δεκατρία χρόνια αργότερα, για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία, η Τουρκία, βασικός γεωπολιτικός αντίπαλος της Ελλάδας, για την αντιμετώπιση του οποίου διαθέτει τεράστιους πόρους, έχει καλύτερες σχέσεις με όλους σχεδόν τους διεθνείς παίκτες. Για να «αποφύγουμε την απομόνωση» βρεθήκαμε πιο απομονωμένοι από ποτέ!

Διεθνείς «παίκτες» που συναγωνίζονται για την εύνοια της ‘Αγκυρας (η Ουάσιγκτον και οι φίλοι της μάλιστα και για το ποιός θα δώσει τη πιο δυνατή «σφαλιάρα» στην Αθήνα!). Η ‘Αγκυρα «μετράει» σήμερα στο διεθνές σύστημα πολύ περισσότερο απότι στο παρελθόν συγκρινόμενη με την Ελλάδα. ‘Εχει καλύτερες σχέσεις και με το ατλαντικό μπλοκ και με τους αντιπάλους του, και με τις ΗΠΑ και με το Ιράν, και με το Ισραήλ και με τους ‘Αραβες, όπως τις περισσότερες βαλκανικές χώρες. Επιδιώκει να εκτοπίσει οριστικά Αθήνα και Λευκωσία από την προνομιακή σχέση που πήγαν να αποκτήσουν με τη Μόσχα και να εξομαλύνει τις σχέσεις με τους Κούρδους και τους Αρμένιους, κάποτε παραδοσιακούς φίλους-συμμάχους των Ελλήνων. Ισχυρές δυνάμεις στη Γαλλία και τη Γερμανία, που είναι εναντίον της τουρκικής ένταξης στην ΕΕ, δεν μπορούν να συμμαχήσουν με την Αθήνα λόγω της υποστήριξής της σε αυτή.

Κλείνοντας όσο μπορεί όλα τα «μέτωπά» της, και στερώντας, με την ενεργό, πολύπλευρη και πολυμερή πολιτική της, την Ελλάδα από τα περισσότερα παραδοσιακά της στηρίγματα, η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν ετοιμάζεται για την «τελική» και περισσότερο φιλόδοξη πολιτικο-διπλωματική «έφοδό» της, σε δύο κατευθύνσεις. Από τη μια, η πολιτική πρωτοβουλία για την επίλυση του «υπαρξιακού» της κουρδικού προβλήματος. Από την άλλη, σχεδιάζει ένα «διπλωματικό μπλιτζκριγκ», ελπίζοντας να καταγάγει μείζονα, στρατηγικής αξίας και σημασίας, διπλωματική νίκη στο «δυτικό μέτωπο».

Στο χειρότερο (για μας) σενάριο, οδηγώντας Κύπρο-Ελλάδα σε αποδοχή επαχθών ρυθμίσεων για Κυπριακό-Αιγαίο, που, επιπλέον, θα της προσφέρουν από τώρα, μέσω της συζητούμενης κυπριακής λύσης, πολλά από τα πλεονεκτήματα της τελικής ένταξης στην ΕΕ, καθιστώντας την εν πολλοίς αναπότρεπτη. Είτε (καλύτερο σενάριο) «ενοχοποιώντας» Κύπρο-Ελλάδα για τα προβλήματα στις σχέσεις και υποχρεώνοντάς τες να αποδεχθούν συνέχιση της ενταξιακής πορείας χωρίς να θέτουν όρους, αντίθετα, πιεζόμενες οι ίδιες να κάνουν «διευθετήσεις».

Η ρωσοτουρκική προσέγγιση

Μια εικοσάδα συμφωνιών (12 κρατικές, οκτώ ιδιωτικές) υπεγράφησαν κατά την επίσκεψη Πούτιν στην ‘Αγκυρα. Σε αυτές περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων:

– η συμφωνία για την εκτέλεση σεισμικών και άλλων εργασιών στην τουρκική ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα για τη διέλευση του αγωγού South Stream, που η Μόσχα δεν ήθελε να περάσει από την Ουκρανία. Η συμφωνία δεν περιορίζει τη στρατηγική αξία του αγωγού για Ελλάδα και Ευρώπη, που συνίσταται στην παράκαμψη της Τουρκίας για τις εισαγωγές ρωσικού αερίου, αφού ο αγωγός δεν διέρχεται από τουρκικό έδαφος ή τουρκικά χωρικά ύδατα (η πληροφόρησή μας βασίζεται στις ελληνικές κυβερνητικές πηγές και τα τουρκικά ΜΜΕ, γιατί τα ρωσικά ΜΜΕ κάνουν λόγο για χωρικά ύδατα)

– συμφωνία πυρηνικής συνεργασίας που μπορεί να οδηγήσει στην κατασκευή τεσσάρων αντιδραστήρων. Τόσο αυτά τα σχέδια, όσο και το σχέδιο για την κατασκευή αντιδραστήρα στο Μπέλενε της Βουλγαρίας συνιστούν σοβαρή (οικολογική και μακροχρόνια στρατιωτική) απειλή ασφάλειας για την Ελλάδα. Η κυβέρνηση δεν κάνει απολύτως τίποτα για να την αντιμετωπίσει, ούτε προτίθεται να κάνει. Ενδεχόμενο πυρηνικό ατύχημα στο Μπέλενε θα οδηγήσει περισσότερο σε ελληνική παρά σε βουλγαρική καταστροφή, λόγω της φοράς των ανέμων το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Πυρηνικά εργοστάσια στην Τουρκία δημιουργούν μακροχρόνιο πρόβλημα ενδεχόμενης ανάπτυξης στρατιωτικού προγράμματος.

– συμφωνία (κατόπιν παρέμβασης Μπερλουσκόνι) για τη σύνταξη μελέτης σκοπιμότητας για τον πετρελαιαγωγό Σαμψούντα-Τζεϊχάν, που είναι ευθέως ανταγωνιστικός του Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Λέγεται μάλιστα ότι έχει ήδη βρεθεί πετρέλαιο από το κοίτασμα Κασαγκάν που εκμεταλλεύεται η ιταλική ΕΝΙ, ενώ στην κατασκευή θα συμμετάσχει και ο όμιλος Τσαλίκ, συμφερόντων οικογένειας Ερντογάν. Αντίθετα μέχρι τώρα δεν έχει διατεθεί παρά το ήμισυ των ποσοτήτων πετρελαίου που θα μεταφέρει ο «Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη». Αξίζει στο σημείο αυτό να υπογραμμίσουμε ότι ο «Μουργκάς-Αλεξανδρούπολη» δεν φαίνεται να έχει μεγάλη συμπάθεια μεταξύ ισχυρών πολιτικών που επηρεάζονται από το ισραηλινό λίομπυ στη Μόσχα, όπως ο κ. Γκρεφ. Μέγας φίλος του Ισραήλ είναι και ο Ιταλός Πρωθυπουργός

– συμφωνία κατασκευής υποθαλασσίου αγωγού αερίου Μπλου Στρημ 2 που θα συνδέει απευθείας Ρωσία και Τουρκία. Οι δύο πλευρές υποστηρίζουν ότι το αέριο θα διοχετευθεί στη συνέχεια στο Τζεϊχάν και, από κει, σε Κύπρο, Συρία και Ισραήλ, ενώ μεγαλεπήβολα σχέδια κάνουν λόγο για πενταπλό αγωγό (αέριο, πετρέλαιο, νερό, ηλεκτρικό, οπτικές ίνες) που θα φτάνει από το Τζεϊχάν στο Ισραήλ και από κει μέχρι την Ινδία (Τούρκος εθνικιστής σχολιαστής, από τους σοβαρότερους, κατηγόρησε τον Ερντογάν, ότι εξυπηρετεί εβραϊκά σχέδια με τον αγωγό αυτό.) Δεν γνωρίζουμε αν θα πραγματοποιηθούν όλα αυτά τα μεγαλεπήβολα σχέδια, που προϋποθέτουν περίπου την επαναχάραξη του πολιτικο-στρατιωτικού χάρτη της Μέσης Ανατολής. Ο Μπλου Στρημ 2 πάντως θα είναι σχετικά μικρής δυναμικότητας αγωγός, που, αν τελικά για κάποιο λόγο, δεν κατασκευασθεί ο Σάουθ Στρημ, μπορεί να προταθεί για τον εφοιδιασμό της Ελλάδας με ρωσικό αέριο (ενδεχόμενο που λόγοι ελληνικής εθνικής ασφαλείας καθιστούν ή πρέπει να καθιστούν καθόλου επιθυμητό για την Αθήνα).

– συμφωνία για την κατασκευή αποθηκευτικού χώρου αερίου κάτω από την Αλμυρή Λίμνη (αντίστοιχες προτάσεις προς την Ελλάδα για αέριο και πετρέλαιο «γειώθηκαν» πρακτικά από την ελληνική κυβέρνηση)

Οι δύο πλευρές υπέγραψαν μια σειρά οικονομικών συμφωνιών, με τον τζίρο διμερών ανταλλαγών να έχει εκτιναχθεί ήδη στα 30δις δολλάρια και ο κ.Ερντογάν να «προβλέπει» 100δις σε τέσσερα χρόνια.

Οι συμφωνίες αυτές δεν ανατρέπουν, απειλούν όμως να ανατρέψουν, σε συνδυασμό με τις συνεχιζόμενες αμερικανικές πιέσεις στη Σόφια και την Αθήνα, τα δύο μεγάλα ορόσημα της ελληνορωσικής συνεργασίας: τον αγωγό Σάουθ Στρημ και τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Οι αγωγοί δεν έχουν άλλωστε μόνο ή κυρίως ενεργειακή σημασία, έχουν πρωτίστως πολιτικο-στρατηγική – και οι δύο προέκυψαν από πρωτοβουλία και ιδέα της Αθήνας, πρωτοβουλία και ιδέα που δεν στήριξε όμως με την απαραίτητη συνέχεια και δεν έχτισε πάνω της η Ελλάδα. Είναι σήμερα θλιβερό να θεωρείται ο αγωγός Σάουθ Στρημ ρωσο-τουρκο-ιταλικό έργο.

Οι δύο πλευρές χαρακτήρισαν «στρατηγική» τη σχέση τους, το δε ημιεπίσημο ΡΙΑ-Νόβοστι συνέκρινε τη φιλία με την Τουρκία με τη φιλία με τη Γερμανία, κάνοντας λόγο για «Βόρεια φιλία» και «Οθωμανική φιλία». Ο Ταγίπ Ερντογάν έδωσε πανηγυρικό χαρακτήρα στην επίσκεψη Πούτιν, αν και οι συνομιλίες φάνηκαν μάλλον δύσκολες και ο Πούτιν εμφανίστηκε ασυνήθιστα κουρασμένος και όχι πολύ κεφάτος στην συνέντευξη τύπου που ακολούθησε. Οι απεσταλμένοι των ρωσικών ΜΜΕ δεν ενθουσιάστηκαν με τους Τούρκους και περιέγραψαν με ειρωνικό τρόπο το στρίμωγμα των αξιωματούχων τους για μια θέση περιοπής στη συνέντευξη τύπου.

Κάνοντας το χατήρι του φίλου Ταγίπ, αλλά στέλνοντας με την ευκαιρία και το δεύτερο, σαφές μήνυμά του προς τον Δημήτρη Χριστόφια, μετά την εκλογή του τελευταίου, ο Ρώσος Πρόεδρος είπε ότι υποστηρίζει τα σχέδια του ΟΗΕ για την Κύπρο, μεταξύ των οποίων το σχέδιο Ανάν και την ανάπτυξη των οικονομικών σχέσεων με τις «δύο χώρες» στην Κύπρο, όπως είπε, για να διορθώσει ευθύς αμέσως, σε «δύο πλευρές». Η διόρθωση χρειάστηκε πέντε μέρες για να γίνει αντιληπτή από την υπηρεσία τύπου της προεδρίας.

Συνήθως και οπωσδήποτε στην περίπτωση αυτή, οι υπογραφείσες συμφωνίες δεν είναι παρά η «κορυφή του παγόβουνου». Θα χρειαστεί κάποιος χρόνος για να σιγουρευτούμε για την έκταση και την ειλικρίνεια της ρωσο-τουρκικής «συνεννόησης». Με δεδομένο μάλιστα ότι οι «σφαίρες επιρροής» των δύο χωρών στην πρώην σοβιετική περιφέρεια τέμνονται – η γεωπολιτική σύγκρουση παραμένει το κατά βάση κυριαρχούν στοιχείο στις ρωσοτουρκικές σχέσεις των τελευταίων τριών αιώνων.

«Πλατωνικοί έρωτες» και «γάμοι συμφέροντος»

Ρωσικές διπλωματικές πηγές επιμένουν ότι οι συμφωνίες με την Τουρκία δεν αλλάζουν το σκηνικό στις ελληνορωσικές σχέσεις, ενώ και η (εξ απίνης καταληφθείσα) ελληνική πολιτική και διπλωματία εκτιμά ότι «δεν αλλάζει τίποτα». Οι επόμενοι μήνες θα δείξουν ποιά είναι η έκταση της ρωσοτουρκικής συμφωνίας, ενώ οι πράξεις Αθήνας και Μόσχας θα καταδείξουν κατά πόσον έχει τελειώσει άδοξα η δεύτερη προσπάθεια προσέγγισης Ελλάδας-Ρωσίας την τελευταία εικοσαετία (η πρώτη απόπειρα, έγινε με τους ρωσικούς πυραύλους S-300 και κατέληξε σε αξιοθρήνητα αποτελέσματα μετά την άτακτη υποχώρηση της Αθήνας). Συνήθως, μεταξύ Αθήνας και Μόσχας έχουμε σφοδρούς «έρωτες» που παραμένουν τελικά «πλατωνικοί», ενώ μεταξύ ‘Αγκυρας και Μόσχας «γάμους συμφερόντων».

Διπλωματικοί παρατηρητές υποστηρίζουν ότι οι τελευταίες εξελίξεις αντανακλούν απλά το βάρος της γεωπολιτικής θέσης της Τουρκίας και των ρωσο-τουρκικών οπικονομικών σχέσεων. Στην πραγματικότητα όμως αντανακλούν ακόμα περισσότερο την ελληνική αδυναμία και αμφιθυμία. Αδυναμία, γιατί η Ελλάδα είναι ίσως η μόνη ευρωπαίκή χώρα που δεν διαθέτει στρατηγική ανάλυση πίσω από τη διπλωματία της, ανεξάρτητα κέντρα στρατηγικών μελετών, ούτε καλά – καλά αρκετούς ανθρώπους στα Υπουργεία Εξωτερικών και ‘Αμυνας που να μιλάνε τούρκικα, ρώσικα κλπ. και να μελετούν την πραγματικότητα αυτών των χωρών. Η ελληνική υπηρεσία πληροφοριών είναι υποτυπώδης, δίκτυο Ελλήνων ανταποκριτών στο εξωτερικό ουσιαστικά δεν υπάρχει. ‘Οπως δεν υπάρχει ελληνικό κράτος στην εσωτερική, έτσι δεν υπάρχει και στη διεθνή διάστασή του, η προχειρότητα και ο αυτοσχεδιασμός βασιλεύουν. Καμμία, ακόμα και από τις μικρότερες ευρωπαϊκές χώρες δεν λειτουργεί έτσι. Αξίζει επίσης να σημειώσουμε ότι στη Μόσχα λειτουργεί ένα ισχυρό τουρκικό και ένα ακόμα ισχυρότερο ισραηλινό λόμπυ, ενώ μια ολόκληρη μερίδα της ρωσικής κυβέρνησης υπό τον αντιπρόεδρο κ. Ιβανώφ καλλιεργεί την ιδέα μιας «ευρασιατικής συμμαχίας» με την Τουρκία. Αντίθετα, δεν υπάρχει στη ρωσική πρωτεύουσα καμιά αξιόλογη ελληνική δραστηριότητα, ούτε μεταξύ των δύο χωρών κάποιας μορφής στρατηγικός διάλογος.

Η προσέγγιση Καραμανλή-Πούτιν βασίστηκε κυρίως στην προσωπική «χημεία» των δύο και των συνεργατών τους Κωνσταντίνου Μπίτσιου και Αντρέι Βντόβιν (αμφότεροι απομακρύνθηκαν έκτοτε). Η «δημοτικότητα» του κ. Καραμανλή στο Κρεμλίνο έφτασε το ζενίθ όταν έβαλε το βέτο στο Βουκουρέστι («είναι ένας πολύ θαρραλέος άνθρωπος», ήταν το σχόλιο Ρώσου αξιωματούχου). ‘Εκτοτε όμως ο ‘Ελληνας Πρωθυπουργός φάνηκε να υποχωρεί, δίνοντας την εντύπωση τρομαγμένου ανθρώπου και πιθανώς «χρεώνοντας» στη ρωσική πολιτική του αμερικανική εχθρότητα και αποκαλύψεις σκανδάλων. Αντί να αντιμετωπίσει τους εσωτερικούς μηχανισμούς παραγωγής των σκανδάλων, προτίμησε την όπισθεν στην εξωτερική πολιτική, γεγονός που ενεθάρρυνε τους αντιπάλους του. Διάφοροι υπηρεσιακοί παράγοντες άρχισαν να ανακαλύπτουν απίθανα «προβλήματα» με τα ρωσικά θωρακισμένα. Σημαντικοί Υπουργοί της κυβέρνησης δεν απαντούσαν πλέον στα τηλέφωνα και τα αιτήματα συναντήσεων του Ρώσου Πρέσβη! Η Μόσχα εξακολουθούσε να στηρίζει την προσέγγιση, παρά τα προβλήματα που δημιουργούσε το … ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, με τις θέσεις του στα αντιπυραυλικά, για τη Γεωργία κλπ., όταν ένοιωσε όμως και τον ίδιο τον Καραμανλή να κάνει πίσω, άρχισε να θέτει κι αυτή το κλασικό «ελληνικό ερώτημα»: «ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο». Το «δεντράκι» που «φύτεψαν» οι κ.κ. Καραμανλής και Πούτιν, με την ευλογία του Προέδρου της Δημοκρατίας, έπαυσε να ποτίζεται και άρχισε να «μαραίνεται».

‘Ισως βέβαια δεν έχουν ακόμα κριθεί όλα. Υπάρχει συμπληρωματικότητα αναγκών Αθήνας και Μόσχας, χρειάζεται όμως και η πολιτική βούληση και η συστηματική κρατική και διπλωματική υποστήριξη. Η ρωσική πλευρά δηλώνει πάντως ότι ενδιαφέρεται να συνεχίσει την προσέγγιση. Ενδιαφέρεται μάλιστα και για την θέση όλων των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων. Τοποθετηθείς προ αρκετών μηνών στην Αθήνα, ο νέος Ρώσος Πρέσβης συναντήθηκε ήδη με τον κ. Τσίπρα, που του δήλωσε ότι στηρίζει τους αγωγούς, αν και ξέχασε να το αναφέρει στην ανακοίνωσή του για τη συνάντηση ο Συνασπισμός. Ελπίζει να συναντηθεί σύντομα και να γνωρίσει και τον κ. Παπανδρέου.

Διπλωματικοί και στρατηγικοί αναλυτές υπογραμμίζουν ότι, όπως έχουν έλθει τα πράγματα, η σύσφιγξη των σχέσεων με τη Μόσχα, η περαιτέρω ανάπτυξη όχι μόνο των ενεργειακών, αλλά επίσης των αμυντικών και πολιτιστικών σχέσεων, αλλά και ενός σοβαρού «στρατηγικού διαλόγου» είναι «μονόδρομος» για τη χώρα, αν δεν θέλει, αργά ή γρήγορα, και μάλλον γρήγορα, να βρεθεί προ ιδιαίτερα δυσαρέστων εκπλήξεων στην εξωτερική πολιτική της.

«Κόσμος του Επενδυτή», 14-8-2009

μια τρύπα στον καθρέφτη

Οχι μόνον έγιναν εκλογές στο Αφγανιστάν αλλά άρχισαν να βγαίνουν και … αποτελέσματα!!!
……………………………..

Για δες πρόοδον οι επιστήμες!

 Τι θα γίνει, κύριε Δένδια;

Θα πρέπει να πεθάνει από την απεργία πείνας ο κ. Θοδωρής Ηλιόπουλος για να αποδείξει το κακομοίρικο κράτος μας (των εμπρηστών, των καταπατητών, των αεριτζήδων πλην όμως τζέντελμεν και των νταβατζήδων) ότι διαθέτει κάποιαν αυθεντία; ότι δεν σηκώνει μύγα στο (ξεπουλημένο) σπαθί του; ότι είναι άτεγκτο με τους φτωχογιάννηδες (και μπάτε σκύλοι αλέστε των Δυνατών);

Ούτε ξέρω πια, δεν μετράω, πόσες μέρες απεργεί ο κ. Ηλιόπουλος -απεργούσε απ’ όταν φύγαμε πολλοί για διακοπές, γυρίσαμε, μας κάψατε και απεργεί ακόμα!

 Γιατί απεργεί;

Διότι τον κρατάτε προφυλακισμένον από τον περασμένον Δεκέμβρη! Δικάστε τον! Τόσο δύσκολο είναι; Ή ελευθερώστε τον, ώσπου να μπορέσετε (τρομάρα μας) να τον δικάσετε.

Δεν πρόκειται να την κοπανήσει ο άνθρωπος, δεν είναι Χριστοφοράκος, είναι φτωχός, δεν διαθέτει τα μέσα. Αλλωστε οι μπουρζουάδες με τα λεφτά τους είναι που σας ξεφτιλίζουν, όχι οι φτωχοί -αυτοί είναι συνήθως αξιοπρεπείς- κι επίσης συνήθως, εσείς είστε που τους ξεφτιλίζετε με άδικες συλλήψεις, συχνά με άδικες δίκες και οπωσδήποτε, όταν σας δίνεται η ευκαιρία τους εξουθενώνετε, όπως τώρα με την μακρά (προ)φυλάκιση του κ. Θοδωρή Ηλιόπουλου.

Κύριε Υπουργέ της Δικαιοσύνης (ή του ειδώλου της) επανειλημμένως έχουν γίνει συλλήψεις που βασίζονται σε μαρτυρίες αστυνομικών (μόνον). Και έχει αποδειχθεί στα ακροατήρια ότι ήταν συλλήψεις ηλίθιες, εκδικητικές, συλλήψεις σκοπιμότητας, βασισμένες στην ανικανότητα και την εμπάθεια ανθρώπων που θα τους περιφρονούσαν ακόμα και Σκύθες χωροφύλακες ή ραβδούχοι της τελευταίας υποστάθμης.

Αν ήταν όλοι οι νόμοι δίκαιοι, θα έλεγα ότι τους παραβαίνετε, παραβαίνετε όμως ακόμα και τους άδικους εκ των νόμων, κρατώντας σε μακρά προφυλάκιση έναν πολίτη -εσείς ο ίδιος, ο Υπουργός Δικαιοσύνης, το πρόσωπο, ο κ. Δένδιας, κι όχι τα «όργανα» ή οι δύστροποι, σχολαστικοί και μισάνθρωποι υπηρεσιακοί παράγοντες, είσθε υπεύθυνος όχι μόνον για την έκβαση αυτής της υπόθεσης, αλλά και για τις ταπεινώσεις που έχει ήδη υποστεί ο κ. Θοδωρής Ηλιόπουλος, την κακομεταχείριση, τον εμπαιγμό, την καταπάτηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.

*****

Κύριε Υπουργέ της Δικαιοσύνης, συμπαθάτε με που σας απευθύνομαι σε δεύτερο πρόσωπο, εν είδει ανοιχτής επιστολής -ίσως το θεωρήσετε αμετροεπές- αλλά, πριν να εφευρεθεί ο πληθυντικός οι πολίτες δεν μιλούσαν μεταξύ τους με το «σεις και το σας», της απόστασης, αλλά με το «εσύ» της εγγύτητας, που υπενθύμιζε στον αξιωματούχο ότι είναι πεπερασμένος κατά το αξίωμα, ότι θα λογοδοτήσει για το έργο που του έχει ανατεθεί, ότι εντολή εκτελεί, ότι είναι ένας από όλους κι όχι ένας πάνω απ’ τους άλλους.

Επίσης, κύριε Δένδια, σας γράφω χρησιμοποιώντας το όνομά σας, Δένδιας, πρώτον διότι φαντάζομαι ότι το υπολήπτεσθε και δεύτερον διότι γνωρίζω ότι οι εντεταλμένοι με τα του Τύπου βοηθοί σας, αποδελτιώνουν ό,τι περιέχει το όνομά σας και σας το θέτουν υπ’ όψιν. Συνεπώς

απόψε, κύριε Υπουργέ, μετά τον κάματο της ημέρας θα φάτε το δείπνο σας, είτε ήσυχα στο σπίτι με χαμηλό το φως, είτε εύθυμα στην τύρβη του κόσμου, σε ένα καλό ρεστωράν με φίλους. Ο κ. Θοδωρής Ηλιόπουλος, συμπολίτης, (προ)φυλακισμένος, όχι.

Πιείτε ένα ποτηράκι στην υγειά του. Αύριο μπορεί να πεθάνει.

Ετσι! για το πείσμα μιας σιδερόπορτας, ενός καρεκλοκένταυρου και μιας Ελλάδας που δεν πεθαίνει ποτέ, καταραμένη απ’ τους θεούς να βλέπει τον θάνατο των παιδιών της…

Υπόθεση Ivy-B : Tουρκικοί παραστρατιωτικοί πυρήνες στην Θράκη

Την παρουσία οργανωμένων πυρήνων της τουρκικής ΜΙΤ στο Αιγαίο (Ρόδο) και σε άλλες ευαίσθητες περιοχές φέρνει στο προσκήνιο η κυριακάτικη εφημερίδα «Το Παρόν» με ρεπορτάζ το οποίο κάνει λόγο για «δημιουργία ομάδων εντός της χώρας απο της τουρκικές μυστικές υπηρεσίες που μπορούν ανα πάσα στιγμή να προκαλέσουν καταστάσεις εσωτερικού αντιπερισπασμού» δηλαδή ένοπλης ανατρεπτικής δράσης απο οργανωμένους πυρήνες. Φυσικά η αλήθεια είναι ότι οι εν λόγω υπηρεσίες ουδέποτε περιορίστηκαν σε αμιγώς κατασκοπευτικές δραστηριότητες εντός της ελληνικής επικράτειας καθώς η δράση τους περιελάμβανε κάθε λογής «αγαθοεργίες» απο συστηματικούς εμπρησμούς μέχρι πάσης φύσεως δολιοφθορές.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της εν λόγω δράσης αποτελεί η (παλιά μέν, επίκαιρη δε) υπόθεση του λαθρεμπορικού Ivy-B την οποία αποκάλυψε αρχικά η εφημερίδα «Το Βήμα» στις 3 Ιουλίου 1983 και στην οποία αναφέρεται εκτενώς ο δημοσιογράφος Μάνος Ηλιάδης ( βλ. Οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και η ΜΙΤ, σελ. 423).
Το Ivy-B, ένα παλιό φορτηγό 334 τόνων με αγγλική σημαία (φωτό) ήταν ο πρωταγωνιστής σε αυτή την άγνωστη εν πολλοίς ιστορία ή οποία είναι ενδεικτική της μεθοδικότητας αλλά και μακρόχρονης ανατρεπτικής δράσης των Τουρκικών μυστικών υπηρεσιών στην Θράκη καθότι μιλάμε για το 1983 δηλαδή 27 ολόκληρα χρόνια πρίν απο την Θράκη του προξενείου,του Μουσταφά Σαρνίτς και λοιπών αστέρων του τουρκικού παρακράτους…
Το εν λόγω σκάφος (το οποίο ειρήσθω εν παρόδω είχε εμπλακεί στο παρελθόν σε υποθέσεις λαθρεμπορίας όπλων για τους Ταμίλ) αρχικά εθεάθει να πλέει χωρίς φώτα πορείας ανοιχτά του Πόρου, γεγονός το οποίο κίνησε την περιέργεια του πληρώματος του περιπολικού σκάφους της τότε θαλάσσιας Οικονομικής Αστυνομίας το οποίο και διενήργησε έλεγχο επι του σκάφους.
Ο έλεγχος απέδωσε περι του 2,5 τόνους όπλων, πυρομαχικών και έντυπου υλικού τα οποία όμως αποκάλυψαν ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για την δράση και τους σκοπούς των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών. Το φορτίο περιείχε συνολικά 90 τυφέκια G-3 χωρίς αριθμούς σειράς και 180 γεμιστήρες, 2 πυροβόλα MG-3 και 35.000 φυσίγγια των 7,62mm για τα προαναφερθέντα όπλα, 10 ημιαυτόματα πιστόλια με 3.200 φυσίγγια των 9mm, 200 πλάκες ΤΝΤ με 1000 μέτρα βραδύκαυστου φυτιλιού, πυροκροτητές και συστήματα ηλεκτρικής πυροδότησης καθώς και αριθμό φορητών ασυρμάτων. Το υλικό συνοδευόταν απο τουρκικά φυλλάδια για την χρήση των όπλων και λοιπό έντυπο υλικό για την διεξαγωγή ανορθόδοξων επιχειρήσεων, πάντα στην τουρκική. Προφανώς και δεν επρόκειτο για μια απλή υπόθεση λαθρεμπορίου όπλων. Πιθανολογείται ότι τελικός προορισμός του πλοίου ήταν κάποια ερημική τοποθεσία στην Αττική, όπου οι σύνδεσμοι τοπικοί σύνδεσμοι των Τούρκων θα φρόνιζαν για την προώθηση των όπλων στους τελικούς παραλήπτες στην Δυτική Θράκη.
Όπως έγινε γνωστό τα όπλα προέρχονταν απο την τουρκική κρατική βιομηχανία όπλων ΜΚΕΚ και σύμφωνα με τα έγγραφα που παρουσίασε ο Ιρλανδός καπετάνιος το φορτίο είχε παραγγείλει η τουρκική κρατική Κτηματική Τράπεζα και είχε φορτωθεί στην Νικομήδεια, πλησίον στον (αυστηρότατα) φρουρούμενο ναυστάθμο του Τουρκικού Ναυτικού…Πηγή

Γράφει ο strategy

 

Η μικρή Ελλάδα της Ουρουγουάης

Περπατώντας στις όχθες του ποταμού Ρίο δε λα Πλάτα, στην «καρδιά» του Μοντεβιδέο, βλέπεις παντού τριγύρω, πρόσωπα χαρούμενα. Πρόσωπα οικεία, που σε χαιρετούν μ’ ένα πλατύ χαμόγελο κι ένα «καλημέρα», στα ισπανικά, αλλά και- συχνά- στα … ελληνικά. Αυτή η τελευταία επισήμανση μπορεί να ηχεί παράξενα στα αυτιά του αναγνώστη, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινή και κάθε άλλο παρά περίεργη, αφού στην πρωτεύουσα της Ουρουγουάης, με το περίπου 1,5 εκατ. κατοίκους, ολοένα και περισσότεροι είναι αυτοί που μαθαίνουν και μιλούν ελληνικά.

Αυτούς τους ανθρώπους, με την ευγενική θωριά και την ελληνική «ψυχή» συνάντησε, στο πέρασμά της από την Ουρουγουάη, η Ελένη Γκίνου, καθηγήτρια γλώσσας και διαπολιτισμικής εκπαίδευσης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, η οποία ζει και «τρέφεται» με τέτοια ταξίδια ανά τον κόσμο, όπου συχνά συναντά μια … άλλη Ελλάδα.

Και τούς συνάντησε, όπως μας μεταφέρει, σ’ έναν χώρο, που θα μπορούσε να πει κάποιος πως πρόκειται για το «λίκνο» του ελληνικού πολιτισμού στη μακρινή αυτή χώρα: το ίδρυμα «Μαρία Τσάκος».

«Παιδί» του Χιώτη καπετάνιου Π. Τσάκου, ο οποίος βρέθηκε στο Μοντεβιδέο για επαγγελματικούς λόγους, αλλά «κουβαλώντας» πάντα στην ψυχή του τη μεγάλη του αγάπη για το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, την ελληνική παράδοση και τον πολιτισμό, το Ίδρυμα έχει καταφέρει, από την ίδρυσή του, το 1978, έως σήμερα, να φέρει στην «αγκαλιά» του χιλιάδες Ουρουγουανούς.

Το Ίδρυμα φέρει το όνομα της μητέρας του καπετάν Τσάκου, «μιας απλής γυναίκας της Χίου, που αποπνέει, όμως, τη σοφία της ζωής», όπως χαρακτηριστικά την περιγράφει η Ελένη Γκίνου.

Η έμφυτη, θα έλεγε κάποιος, αγάπη των Ουρουγουανών για την Ελλάδα και ο απέραντος θαυμασμός τους για την πολιτισμό της ήταν το «κλειδί» της εδραίωσης του Ιδρύματος και της πολύ μεγάλης επιτυχίας του έργου του.

Χαρακτηριστικό είναι πως, μόνο την περασμένη χρονιά, από τα θρανία του σχολείου εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας πέρασαν 450 μαθητές και, μάλιστα, η ζήτηση ήταν ακόμη μεγαλύτερη, αλλά το σχολείο δεν μπορούσε να φιλοξενήσει άλλους.

Σύμφωνα, μάλιστα, με τον καπετάνιο Δημήτρη Λίνα, στενό συνεργάτη του Παναγιώτη Τσάκου και αντιπρόεδρο του Ιδρύματος, συνολικά πάνω από 5.000 άτομα διδάχθηκαν την ελληνική γλώσσα έως σήμερα.

«Σ’ όποιο μέρος της πόλης και να πας μπορείς θα βρεις ανθρώπους να μιλούν ελληνικά», είπε στο Εθνικό Πρακτορείο ο κ. Λίνας από το μακρινό Μοντεβιδέο και τη διαπίστωση αυτή επιβεβαίωσε και η κ. Γκίνου, η οποία είχε την ευτυχία, όπως λέει, να ζυμωθεί με τους μαθητές του Ιδρύματος, να συνομιλήσει μαζί τους, ακόμη και να τους διδάξει κάποιες λέξεις και στοιχεία της ελληνικής γλώσσας.

Οι μαθητές είναι από 15 έως και 85 χρονών, μαθητές, φοιτητές, γιατροί, δικηγόροι, άνθρωποι του πνεύματος, αλλά και απλές νοικοκυρές, που προσέρχονται στο Ίδρυμα για να μάθουν ελληνικά, «τη γλώσσα της καρδιάς τους».

«Αγαπούν πάρα πολύ την Ελλάδα. Όταν τούς έλεγα ότι είμαι Ελληνίδα, ήταν σαν να έβλεπαν κάποια κόρη του Ποσειδώνα ή της αρχαίας Αθηνάς. Τέτοια είναι η αγάπη τους, που σε κάνει να συνειδητοποιείς πως έχεις έναν πολιτισμό που είναι οικουμενικός, είναι διαχρονικός», μας εξομολογείται η Ελένη Γκίνου, με μια χροιά έντονου ενθουσιασμού στη φωνή της και έκδηλη την αγάπη γι’ αυτούς τους ανθρώπους στο βλέμμα της.

«Θέλουν να μάθουν- συνεχίζει- από κάποιο μεράκι. Το βλέπεις στα μάτια τους. Με τι ζήλο, τι ζέση, τι πάθος μαθαίνουν τα ελληνικά. Τους ρώτησα γιατί θέλουν να μάθουν τα ελληνικά και μου απάντησαν: για την κουλτούρα, τον πολιτισμό. Είναι αυτό το δέος που έχουν απέναντι στο δικό μας τον πολιτισμό και η αγάπη για την πολύ πλούσια γλώσσα μας. Το κάνουν για μια εσωτερική μόρφωση. Ίσως επειδή πιστεύουν πως μαθαίνοντας αυτή τη γλώσσα, θα έρθουν σε στενότερη επαφή με την ελληνική κουλτούρα και τον πολιτισμό».

Μάλιστα, οι Ουρουγουανοί αυτοί λάτρεις του ελληνικού πνεύματος έχουν δώσει ερέθισμα ακόμη και σε Έλληνες τέταρτης γενιάς να ασχοληθούν με τη γλώσσα των προγόνων τους. Ωστόσο, το 90% και πλέον όσων συμμετέχουν στα μαθήματα της ελληνικής, τα οποία- σημειωτέον- παρέχονται δωρεάν, είναι Ουρουγουανοί.

Εκτός των μαθημάτων γλώσσας, το Ίδρυμα προσφέρει μαθήματα παραδοσιακών ελληνικών χορών, μουσικής και ελληνικής κουζίνας, ενώ κάθε Σάββατο η «φωνή» του εκπέμπει ραδιοφωνικά, μέσα από την εκπομπή «Ταξίδι στην Ιθάκη».

Ακούραστοι «εργάτες» του Ιδρύματος, ο Δημήτρης Λίνας και η σύζυγός του Καλλιόπη, μαζί με τη διευθύντρια του Ιδρύματος, Μαργαρίτα Λαριέρα, μια Ουρουγουανή, που όσο μεγάλωνε τόσο γιγαντωνόταν και η αγάπη της για την Ελλάδα, αλλά και τους υπόλοιπους δασκάλους και εργαζόμενους, δουλεύουν με κέφι και μεράκι για τη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού και της πολύ πλούσιας γλώσσας μας.

Ο Δημήτρης Λίνας και η σύζυγός του πήγαν στην Ουρουγουάη πριν από 40 χρόνια, «για λίγο στην αρχή, για τη δουλειά», αλλά έφτασαν, σήμερα, όπως χαριτολογώντας μας λέει ο Χιώτης καπετάνιος, να είναι «μόνιμοι κάτοικοι επί προσωρινής βάσεως».

Κι όσο βρίσκονται εκεί, ένα πράγμα έχουν στο μυαλό τους: πώς να ενισχύσουν ακόμη περισσότερο το μεγάλο αυτό έργο του Ιδρύματος, που με τόση αγάπη και ευαισθησία, όπως μας λένε, δημιούργησε ο καπετάν Τσάκος.

Το Ίδρυμα συνεργάζεται στενά με τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Μοντεβιδέο σε ό,τι αφορά την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας και στόχος είναι, μέσα στα επόμενα χρόνια, να δημιουργηθεί έδρα ελληνικής γλώσσας εκεί. Σ’ αυτό αναμένεται να λειτουργήσει θετικά το γεγονός ότι, ήδη, το ελληνικό υπουργείο Παιδείας, ανταποκρινόμενο θετικά σε σχετικό αίτημα του Ιδρύματος, ενέκρινε τη διάθεση ενός καθηγητή της ελληνικής γλώσσας για το Ίδρυμα.

«Εκτιμούμε τη δέσμευση του υπουργείου. Είναι μεγάλη τιμή για εμάς. Σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε μια επίσημη έδρα στο Πανεπιστήμιο», εξηγεί ο κ. Λίνας, ο οποίος, όταν τον ρωτάμε πώς θα μπορούσε κάποιος να συμβάλλει στο μεγάλο αυτό έργο του Ιδρύματος, με τη σεμνότητα που τον διακρίνει, μας είπε: «απλά, να μας αγαπάτε και να μας στηρίζετε».

Αυτό που πάντα, ωστόσο, αποδεικνύεται χρήσιμο «εργαλείο», είναι τα βιβλία, όπως επισημαίνει η κ. Γκίνου, γι’ αυτό και οποιαδήποτε προσφορά, που θα μπορούσε να εμπλουτίσει τη βιβλιοθήκη του Ιδρύματος, είναι ευπρόσδεκτη.

Το Ίδρυμα «Μαρία Τσάκος»

————————

Το Ίδρυμα Τσάκος ιδρύθηκε το Μάρτιο του 1978 και το 2002 μετονομάστηκε σε Ίδρυμα «Μαρία Τσάκου».

Αρχικά, λειτούργησε στις αίθουσες του σχολείου «Erwy School» στο Μοντεβιδέο. Στο χώρο αυτό πραγματοποιήθηκαν μαθήματα ελληνικών όπως κι άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις, από το 1978 έως το 1984. Από τα πρώτα χρόνια, πολύτιμη υπήρξε η συμβολή – εκτός των προαναφερόμενων – του Cpt. Walter Fernandez Illa, του δασκάλου κ.Βασίλη Χαχαβιά, της Lucila Romero, του διπλωμάτη κυρίου Alvaro Gallardo.

Το 1985, το Ίδρυμα εγκαταστάθηκε σ’ ένα ιστορικό κτίριο, αυτό που στεγάσθηκε η πρώτη Δημαρχιακή Βουλή επί Ισπανοκρατίας, στην οδό Trienta y Tres.

Το Ίδρυμα έχει αναγνωριστεί επίσημα από το υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Ουρουγουάης, ενώ από το 1992, μετά την υπογραφή σχετικής σύμβασης, η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στη σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Ουρουγουάης γίνεται με τη συνεργασία των καθηγητών του Ιδρύματος.

Το 1999, το Ίδρυμα αναγνωρίσθηκε από το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας του Υπουργείου Παιδείας ως επίσημο Εξεταστικό Κέντρο Πιστοποίησης Ελληνομάθειας για τους σπουδαστές από την Ουρουγουάη, αλλά κι από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Ιδιαίτερα έντονη είναι η παρουσία του Ιδρύματος στη ζωή και τα προβλήματα του απόδημου Ελληνισμού, σε συνεργασία με την Αρχιεπισκοπή Ν. Αμερικής, το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού κι άλλους φορείς.

Το 1999, με τη συμπλήρωση 20 ετών λειτουργίας του Ιδρύματος, ο Καπετάν Τσάκος τιμήθηκε από τη Νομαρχία Αθηνών με τον τίτλο του «Πρέσβη του Ελληνισμού», το 2002 τού απενεμήθη το «Μετάλλιο της Πόλεως των Αθηνών» και το 2003 τιμήθηκε με το σταυρό του Αγίου Στεφάνου από την Αρχιεπισκοπή Αμερικής. Την ίδια χρονιά, το Ίδρυμα βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το πολιτιστικό και κοινωφελές του έργο.

Πούλησαν για παλιοσίδερα τους κάδους πυρόσβεσης

Μετά τις φονικές πυρκαγιές της Πελοποννήσου, η Αεροπορία Στρατού εκποίησε κάδους μεταφοράς νερού των Σινούκ και των Χιούι

Σαπίζουν και πουλάνε για παλιοσίδερα τους κάδους μεταφοράς νερού των ελικοπτέρων Σινούκ και Χιούι! Η απίστευτη αυτή εξέλιξη σημειώθηκε μετά την καταστροφική πυρκαγιά της Ηλείας, όπου ασκήθηκε κριτική στην Αεροπορία Στρατού για τη μη συμμετοχή των συγκεκριμένων ελικοπτέρων στη μάχη της δασοπυρόσβεσης. Σύμφωνα με απόλυτα εξακριβωμένες πληροφορίες του «Εθνους» που δεν επιδέχονται καμία διάψευση, ανάμεσα στα υλικά που εκποιήθηκαν με πλειοδοτικό διαγωνισμό, με την υπ αριθμόν 346/2008 διακήρυξη και με τίτλο «ΠΟΕ Ανταλλακτικά Αεροσκαφών και Ελικοπτέρων», περιλαμβάνονταν και κάδοι μεταφοράς νερού των Σινούκ και Χιούι.Το ΓΕΣ διαβεβαίωνε χθες ότι στις αποθήκες της Αεροπορίας Στρατού εξακολουθούν να υπάρχουν 19 κάδοι νερού για ελικόπτερα Χιούι και 11 κάδοι νερού για ελικόπτερα Σινούκ. Οσο για τη συγκεκριμένη διακήρυξη 346/2008 που έθεσε το «Εθνος» υπόψη του ΓΕΣ, δεν δόθηκε περαιτέρω διευκρίνιση.Πάντως με την εκποίηση των κάδων νερού των στρατιωτικών ελικοπτέρων σπεύδουν εμμέσως πλην σαφώς να θέσουν οριστικά τέλος στο ενδεχόμενο επαναδραστηριοποίησης των συγκεκριμένων στρατιωτικών ελικοπτέρων σε αποστολές δασοπυρόσβεσης, που εκτελούσαν με απόλυτη επιτυχία και χωρίς κανένα ατύχημα τη δεκαετία του 90.
Η εισήγηση για συμμετοχή των ελικοπτέρων Σινούκ και Χιούι στη μάχη της δασοπυρόσβεσης είχε γίνει το 1994 από τον Γ. Σμπώκο, τότε γενικό γραμματέα Προστασίας Δασών και Φυσικών Πόρων. Παρά τις αρχικές ενστάσεις των στελεχών της Αεροπορίας Στρατού επί υφυπουργίας Αμυνας Ν. Κουρή έγινε αποδεχτή η εισήγηση Σμπώκου και η Πολεμική Αεροπορία προχώρησε στην αναγκαία προμήθεια των κάδων νερού από την ίδια την κατασκευάστρια εταιρεία. Αμέσως την ίδια χρονιά ξεκίνησε η εκπαίδευση του προσωπικού της Αεροπορίας Στρατού σε συνεργασία με τη Γενική Γραμματεία Δασών. Τα πρώτα αποτελέσματα ήταν άκρως ενθαρρυντικά, κυρίως όπου υπήρχαν μικρές εστίες και αποτρέπονταν οι αναζωπυρώσεις.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια τα στρατιωτικά ελικόπτερα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στις μάχες για την κατάσβεση των πυρκαγιών και κυρίως την αποτροπή αναζωπυρώσεων!

Αιφνιδίως το 1998, και ενώ είχε ξεκινήσει η συζήτηση για την υπενοικίαση εναέριων μέσων πυρόσβεσης, η Αεροπορία Στρατού σταμάτησε την εκπαίδευση προσωπικού στη δασοπυρόσβεση και άρχισε να αραιώνει τις συγκεκριμένες αποστολές με τρία ανίσχυρα επιχειρήματα όπως:

* Η καταπόνηση των μετάλλων αφενός από τις υψηλές θερμοκρασίες στα πύρινα μέτωπα και αφετέρου από τα άλατα της θάλασσας!!
* Η ασφάλεια πτήσεων (σημειωτέον ότι κανένα ατύχημα δεν είχε συμβεί κατά την πενταετή δράση των στρατιωτικών ελικοπτέρων στη μάχη της δασοπυρόσβεσης).
* Η αποστολή των συγκεκριμένων ελικοπτέρων είναι η μεταφορά προσωπικού και όχι νερού.

Και τα τρία παραπάνω επιχειρήματα καταρρίπτονται από την ίδια την κατασκευάστρια εταιρεία Being, αλλά και τις άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα τις ΗΠΑ, που κατά κόρον χρησιμοποιούν τα συγκεκριμένα στρατιωτικά ελικόπτερα στις πυρκαγιές. Αλλωστε τα τεχνικά και πτητικά εγχειρίδια των CH-47D προβλέπουν τη δυνατότητα προσθαλάσσωσης και παραμονής στη θάλασσα για ικανό χρόνο, αφού μέρος της αποστολής τους είναι η επιβίβαση ή αποβίβαση ειδικών δυνάμεων.

Από το 2001 σταμάτησε οριστικά η συμμετοχή των στρατιωτικών ελικοπτέρων στη δασοπυρόσβεση. Οι κάδοι νερού μπήκαν στις αποθήκες και το συγκεκριμένο έργο ανέλαβαν δύο ιδιωτικές εταιρείες, χρησιμοποιώντας η μία αμερικανικά και η άλλη ρωσικά ελικόπτερα!

Ωστόσο τον Αύγουστο του 2007 με τη φονική πυρκαγιά της Πελοποννήσου, και με δεδομένο ότι πλέον οι φωτιές απλώνονται εξαιτίας της αδυναμίας ελέγχου των αναζωπυρώσεων, επανήλθε στην επικαιρότητα το θέμα επανένταξης των στρατιωτικών ελικοπτέρων στη δασοπυρόσβεση.

Προφανώς η Αεροπορία Στρατού για να αποτρέψει ένα τέτοιο ενδεχόμενο έσπευσε να εξαφανίσει από τις αποθήκες της τους κάδους, πουλώντας τους για παλιοσίδερα!!

Στο μεταξύ, το υπουργείο Αμυνας τηρεί ένοχη σιωπή χωρίς να απαντάει στην ερώτηση πέντε βουλευτών του ΠΑΣΟΚ (Μ. Καρχιμάκη, Β. Παπανδρέου, Β. Οικονόμου Γ. Ντόλιου και Αλ. Αθανασιάδη), που ζητούν «εδώ και τώρα» την ένταξη των στρατιωτικών ελικοπτέρων στη μάχη για την κατάσβεση των πυρκαγιών.

ΔΗΜΟΣ ΒΕΡΥΚΙΟΣ
ΕΘΝΟΣ

Γαβρίσματα γύρω από την Ακρόπολη

 

 www.resaltomag.gr –  30.7.09

Γράφει: Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ Καθηγητής στο Πάντειο

  Κάθε φορά πια που το σημερινό ελληνικό κράτος ή οι θεσμοί που το αποτελούν επιχειρούν, ενδεχομένως με λανθασμένο τρόπο, να διασώσουν κάποια στοιχεία της ιστορικής πολιτισμικής ταυτότητας της νεοελληνικής κοινωνίας- ή έστω να διατηρήσουν κάτι από την πολιτική αυτονομία με την οποία λαμβάνονται σε επίπεδο εξουσίας, όλες οι αποφάσεις ενός, θεωρητικά τουλάχιστον, εθνικά ανεξάρτητου κράτους, εμφανίζεται σε πολλά «προοδευτικά» ΜΜΕ της χώρας η άμεση καταγγελία της προσπάθειας αυτής.

 

 Η καταγγελία αυτή εισάγεται συχνά με τη φράση-κλισέ «διεθνής σάλος από…».

 

 Υποδηλώνεται έτσι ότι υπάρχει μία «ομόφωνη διεθνής κατακραυγή του πολιτισμένου δυτικού κόσμου κατά της Ελλάδας, με ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία μας εκθέτει διεθνώς». Υποδηλώνεται επίσης ότι τα δημοκρατικά ΜΜΕ της χώρας δεν κάνουν σε αυτή την περίπτωση τίποτε άλλο παρά να μας «ενημερώνουν αντικειμενικά» για την ύπαρξη αυτής της κατακραυγής.

   Σε αυτή τη λογική του πειθήνιου αποικιοκρατούμενου και πολιτισμικά υπανάπτυκτου Έλληνα ( δηλαδή του «συντηρητικού λαού» και της κυβέρνησης του ), η κοινωνία μας δέχεται μαθήματα δημοκρατίας και ελεύθερης έκφρασης από τον «πολιτισμένο κόσμο». Οι δημοσιογράφοι «ενημερώνουν την κοινή γνώμη της χώρας» για τα παραπάνω «μαθήματα» πολιτικά ορθής συμπεριφοράς, συμβάλλοντας έτσι στον ιδεολογικό της εκσυγχρονισμό.

  Ως πρόσφατο δείγμα γραφής του εγχειρήματος της καταγγελίας των πρακτικών που «προκαλούν διεθνή σάλο», αναδείχθηκε από τα ΜΜΕ η αντιπαράθεση μεταξύ του σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά με το Υπουργείο Πολιτισμού και τον διευθυντή του νέου μουσείου της Ακρόπολης.

   Όπως καταγγέλλει ο σκηνοθέτης, λογοκρίθηκε, στο φιλμάκι του Γαβρά περί της ιστορίας της Ακρόπολης, ένα τμήμα του ενημερωτικού υλικού που δείχνει ρασοφόρους του βυζαντινού Μεσαίωνα, σκαρφαλωμένους στα διαζώματα της Ακρόπολης, να καταστρέφουν με λύσσα τα αετώματα και τα αρχαία γλυπτά. Όλοι οι γνωστοί εκσυγχρονιστές της χώρας ( όπως, λόγου χάρη, η κ.Δαμανάκη) έσπευσαν βέβαια αμέσως να παρέμβουν στον «διάλογο» για να καταγγείλουν τον σκοταδισμό ή τον «εναγκαλισμό του κράτους με την Εκκλησία» και να ζητήσουν την παραίτηση των  υπευθύνων για την αποτρόπαιη πράξη της λογοκρισίας.

   Δεν υπάρχει βέβαια καμία αμφιβολία για το ότι η Εκκλησία, ήδη από τα χρόνια της αγωνίας του αρχαίου κόσμου (και κυρίως μετά τον Ιουλιανό), επιδόθηκε με το πάθος και το φανατισμό τής τότε νέας μονοθεϊστικής θρησκείας, στην καταστροφή των ειδώλων και των ναών του αρχαίου κόσμου.

   Η όποια σύγκριση των καταστροφών αυτών, που προκάλεσε μια θρησκεία που προσπαθούσε ακόμα τότε να επικρατήσει, με τις καταστροφές που προκάλεσαν αργότερα οι διάφοροι ξένοι «περιηγητές», είτε λόγω των ίδιων πάνω-κάτω χριστιανικών πεποιθήσεων, είτε λόγω του αρχαιοκάπηλου ρομαντικού θαυμασμού τους προς τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, είναι δύσκολη και επισφαλής, αφού δεν υπάρχουν επίσημες καταγραφές των άπειρων κλοπών και καταστροφών που υπέστησαν τα δημιουργήματα του αρχαιοελληνικού πολιτισμού από όλες αυτές τις  ιδεολογικές και εθνικές κατηγορίες των ανθρώπων που για διάφορους λόγους «λοξοκοιτούσαν» επί αιώνες τα μνημεία του.

   Πάνω σε αυτή την ιστορική πραγματικότητα, ο οποιοσδήποτε σκηνοθέτης είναι βέβαια ελεύθερος να φαντάζεται και να δημιουργεί τις εικόνες της φανατικής αποκαθήλωσης ή της αρπαγής και της λεηλασίας των ειδώλων του αρχαίου κόσμου όπως το επιθυμεί, ανάλογα με τις καλλιτεχνικές και πολιτικές του ευαισθησίες. Και οι ευαισθησίες του κ.Γαβρά τον οδηγούν να δώσει έμφαση όχι τόσο στους δυτικούς ληστές και καταστροφείς, όσο στους εγχώριους θρησκόληπτους εχθρούς των μνημείων της Ακρόπολης. Δική του επιλογή, που η λογοκρισία, με τη  γνωστή πολιτική της αδεξιότητα, τείνει να αναδείξει σε «κρατικά αποσιωπημένη μεγάλη ιστορική αλήθεια».

   Το πραγματικό πολιτικό και πολιτισμικό ερώτημα ωστόσο που θα έπρεπε να τεθεί όσον αφορά την ιστορική αλήθεια σχετικά με τις σημερινές καταγγελίες του ρόλου της Εκκλησίας στις καταστροφές των αρχαίων ναών είναι άλλο: γιατί η συζήτηση ανακινείται από τα εγχώρια ΜΜΕ ως επίκαιρη ακριβώς τώρα, που το θέμα με τα Ελγίνεια έχει ήδη αναδειχτεί σε παγκόσμιο ζήτημα προς προβληματισμό, λόγω κυρίως του νέου μουσείου της Ακρόπολης;

  Πώς έγινε και κάποιοι θυμήθηκαν ξαφνικά το αντιειδωλολατρικό μένος και το θρησκευτικό φανατισμό της χριστιανικής Εκκλησίας; Υπάρχει μήπως σε όλες αυτές τις καταγγελίες το «αντιθρησκευτικό» πάθος μιας νέας παγκόσμιας πολιτικής θρησκείας, που αυτή τη φορά ορκίζεται στο όνομα της εκκοσμίκευσης, του επιστημονισμού ή του «εξορθολογισμού»; Μιας νέας θρησκείας, της οποίας οι ιεραπόστολοι δεν φορούν πλέον ράσα, αλλά χρησιμοποιούν τους άμβωνες των ΜΜΕ και της εκπαίδευσης για να αποδομήσουν μέσω του λόγου και των εικόνων τα λαϊκά ερείσματα και τις πολιτιστικές παραδόσεις που έχει πλέον αποκτήσει ιστορικά η ορθόδοξη εκκλησία στην νεοελληνική κοινωνία. Μια νέα θρησκεία που αγωνίζεται να αποσταθεροποιήσει την παλιά, με το ίδιο, αν όχι περισσότερο πάθος που παλαιότερα έδειξε ο χριστιανισμός εναντίον των ιερών και των οσίων του αρχαίου κόσμου.

  Υπάρχει μήπως η διάθεση ( στο όνομα λόγου χάρη του «αντιεθνικισμού», της παγκοσμιοποίησης και λοιπών εκπραγματισμένων ιδεολογημάτων της νεοφιλελεύθερης και πολιτισμικά αποικιοκρατούμενης «παγκόσμιας κοινωνίας των πολιτών»), να αμφισβητηθεί η αίσθηση, κοινή στους περισσότερους ευρωπαίους πολίτες και όχι μόνο στους Έλληνες, ότι τα μάρμαρα και όλος ο γλυπτός ή μη αρχαίος πολιτισμός που αναπτύχθηκε στον τόπο αυτό, ανήκουν σε αυτόν και στους ανθρώπους που συνεχίζουν να ζουν στο έδαφος του, να μιλούν ελληνικά και να έχουν αρκετές πολιτισμικές αναφορές που ενδεχομένως κατάγονται ιστορικά από τον αρχαίο κόσμο, παρά ίσως τις πολλές προσπάθειες των κύκλων της Εκκλησίας να ξεριζώσουν τα κατάλοιπα του παγανισμού και της ειδωλολατρείας από τις κοινωνίες που διαδέχτηκαν ιστορικά τον αρχαίο κόσμο και κατοίκησαν με τη σειρά τους τον τόπο;

  Μήπως οι μονομερείς σημερινές καταγγελίες του εγχώριου χριστιανισμού δεν αποβλέπουν παρά στη γνωστή «ιδεολογική υποβάθμιση» του συνόλου της βυζαντινής και μεταβυζαντινής παράδοσης, που ορισμένοι Έλληνες δυτικόφιλοι εκσυγχρονιστές εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν μονόπλευρα ως θρησκόληπτη και βαθιά αντιδραστική ή ως φρένο στα ρομαντικά αναγεννησιακά ιδεώδη του δυτικού ευρωπαϊκού κόσμου, στα οποία βεβαίως πίστευαν όλοι οι Ευρωπαίοι «φιλέλληνες» πλιατσικολόγοι, μεταξύ των οποίων και ο Έλγιν;

 Μήπως άραγε ο σοσιαλφιλελεύθερος  κ. Γαβράς φαίνεται να εμφανίζεται στα ελληνικά ΜΜΕ ως καλλιτέχνης παγκοσμίου φήμης που λογοκρίθηκε μόνο και μόνο για να διαφημιστούν οι προκλητικές σκηνές με καταστροφείς της Ακρόπολης που δεν προέρχονται ούτε από την Αγγλία ούτε από τη Γαλλία αλλά από τα σπλάχνα της ορθόδοξης εκκλησίας;

  Μήπως με τη νοοτροπία του αποικιοκρατούμενου που ζει ως κοσμοπολίτης στο Παρίσι, ο άνθρωπος θεώρησε απαραίτητο να διαφωτίσει τους «ιθαγενείς» πρώην συμπατριώτες του για τον αρνητικό ρόλο των σημερινών θρησκευτικών τους παραδόσεων;

 Μήπως υπονοεί ότι οι Έλληνες και το ελληνικό κράτος θα έκαναν καλά να σταματήσουν να διεκδικούν τα μάρμαρα ( που αποτελούν άλλωστε «κληρονομιά όλης της ανθρωπότητας» νέσ-πα;) και τα οποία οι δυτικοί «φίλοι της Ελλάδας» μπόρεσαν να διασώσουν από τη σκοταδιστική λαίλαπα του εγχώριου ιερατείου;

  Μήπως ο «ποιητής θέλει να πει» ότι θα κάναμε καλά να αφήσουμε κατά μέρος τις παραδοσιακές δυσπιστίες προς τους λατίνους και τα «αντιιμπεριαλιστικά» ιδεολογικά τους παράγωγα και να «κοιτάξουμε τα χάλια μας», αποκτώντας και εμείς επιτέλους μια κοσμοπολίτικη αυτογνωσία; Μήπως ακόμα ο άνθρωπος κατά βάθος πιστεύει ότι τελικά οι ελληνικές αρχαιότητες διακοσμούν μια χαρά το Λούβρο και δεν χρειάζεται καθόλου να επαναπατριστούν;

  Δικαίωμα του να υπονοεί και να πιστεύει ό,τι θέλει. Δικαίωμα μας επίσης να κρίνουμε τις απόψεις του και το έργο του-και να αναλύουμε από ποια συγκεκριμένη ιστορικά πολιτική και πολιτισμική σκοπιά απορρέουν.

 Μήπως θα πρέπει λοιπόν να αντιτείνουμε ότι ο ρόλος των «πολιτισμικών εταίρων» της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και των ιδεοληψιών της έχουν αρχίσει να κουράζουν ένα μεγάλο τμήμα της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης;

 Μήπως θα πρέπει να επαναλάβουμε ότι εδώ « στο Ελλάντα» το κήρυγμα του είδους αυτού το έχουμε τόσο πολύ ακούσει τελευταία που αρχίζει να μας δημιουργεί μια αφόρητη πλήξη;

  Μήπως θα πρέπει να θυμίσουμε ότι ο συμπαθής κ. Γαβράς δεν είναι παρά ένας μέτριος σκηνοθέτης που, εξόριστος λόγω δικτατορίας στη Γαλλία (και αφού έπιασε την καλή με το «Ζ» που συγκίνησε τις δυτικές και λατινοαμερικανικές κοινωνίες), δεν κατάφερε στη συνέχεια να κάνει παρά ελάχιστες αξιόλογες ταινίες σε όλη του τη ζωή; Ότι αν και γνωστός Έλληνας καλλιτέχνης του εξωτερικού, το είδος του πολιτικού κινηματογράφου που έκανε μέχρι σήμερα είναι μάλλον απλοϊκό;

  Το έργο του κ.Γαβρά παραμένει εντούτοις ενδιαφέρον και αξιόλογο. Δεν είναι όμως τίποτα παραπάνω- παρά μόνο ίσως για τους εγχώριους «εθνικόφρονες κοσμοπολίτες» που βαυκαλίζονται, είτε αυθόρμητα είτε κατά ιδεολογική παραγγελία και με τη μεσιτεία των ΜΜΕ, με τις «εξέχουσες προσωπικότητες των Ελλήνων της διασποράς», δηλαδή των διαφόρων φουκαράδων που μας δίνουν μαθήματα «πολιτικής ορθότητας» ή μας ανακαλούν στην τάξη, αποκαλώντας μάλιστα «φουκαρά» τον διευθυντή του μουσείου της Ακρόπολης…

 

Ώς εδώ με την Άγκυρα

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Άκρως ανησυχητικά εξελίσσεται η κατάσταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Οι εναέριες τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο έχουν προσλάβει ακόμη πιο επιθετικό περιεχόμενο, καθώς οι Τούρκοι πιλότοι προβαίνουν πλέον και σε εικονικούς… βομβαρδισμούς (!) ακριτικών ελληνικών νησιών, όπως το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι. Την ώρα που σε μόλις πέντε μήνες θα κριθεί η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας προς την ΕΕ, στη βάση πρωτίστως του αν άνοιξε ή όχι τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της σε πλοία και αεροπλάνα της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο γνωστός και ακραία φιλότουρκος Καρλ Μπιλντ, υπουργός Εξωτερικών της Σουηδίας που προεδρεύει αυτό το εξάμηνο στους «27», δικαιολογεί την τουρκική κατοχή της μισής Κύπρου ως νόμιμη συνέπεια του πραξικοπήματος της χούντας των συνταγματαρχών κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, δίνοντάς μας έτσι πρόγευση της στάσης που θα τηρήσει η προεδρία της ΕΕ τον Δεκέμβριο.

Η κυβέρνηση του πρωθυπουργικού «κουμπάρου» Ερντογάν ετοιμάζεται να βγάλει τουρκικό σκάφος για έρευνες και πετρέλαιο σε ελληνική υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, και μάλιστα σε περιοχή που αν όντως λάβουν χώρα αυτές οι έρευνες, καταργούνται ντε φάκτο τα δικαιώματα του Καστελόριζου, με δραματικές συνέπειες. Όσοι έχουν την ηλικία ώστε να θυμούνται έστω και αμυδρά τις ανάλογες κρίσεις με το «Χόρα» το 1976 και με το «Σισμίκ» το 1987, που έφεραν Ελλάδα και Τουρκία στο χείλος του πολέμου, αισθάνονται πολύ ανήσυχοι όταν συνειδητοποιούν ότι ενδέχεται να βρισκόμαστε στις παραμονές επανάληψης ανάλογου γεγονότος.
Μόλις προχθές το «Έθνος της Κυριακής» δημοσίευσε ένα άκρως διαφωτιστικό άρθρο του καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας Θεόδωρου Καρυώτη [ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ ΕΔΩ], μέλους της ελληνικής αντιπροσωπίας στη διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο παρουσιάζει πολύ αποκαλυπτικά την έκταση του διπλωματικού Βατερλό που απειλεί τη χώρα μας, στο κρισιμότατο ζήτημα της οριοθέτησης της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης με εκείνην της Κύπρου αλλά και της Αιγύπτου. Το άρθρο αυτό αναδεικνύει την κορυφαία σημασία του Καστελόριζου και της αναγνώρισης των πλήρων δικαιωμάτων του, καθώς αν αυτά περικοπούν (όπως απειλείται να συμβεί λόγω απελπιστικής ανεπάρκειας ελληνικών χειρισμών και απαράδεκτης στάσης του Καΐρου), θα βρεθούν να έχουν θαλάσσια σύνορα η Τουρκία με την… Αίγυπτο! Μια τέτοια εξέλιξη θα συνιστούσε δραματικά αρνητικό γεγονός τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Κύπρο.

Δυστυχώς, σαν να μην ήταν αρκετές οι αλλεπάλληλες δυσάρεστες εξελίξεις, το χειρότερο είναι πως κανένας σοβαρός πολιτικός παράγοντας στην Ελλάδα δεν ασχολείται σοβαρά με τα θέματα αυτά.

Ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής ασχολείται πάνω απ’ όλα με το πώς θα παρατείνει την επιβίωση της παραπαίουσας κυβέρνησής του επί μερικούς μήνες ή και εβδομάδες. Ούτε που έχει μυαλό να σκεφθεί τι σημαίνουν όλα αυτά στο πλαίσιο της πολιτικής Ομπάμα, περί αναβάθμισης του ρόλου της Τουρκίας ή πώς θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες, αξιοποιώντας τη σθεναρή αντίσταση των ηγετών της Γερμανίας και της Γαλλίας στην προοπτική ένταξης της Άγκυρας στην ΕΕ.

Υπό το πρίσμα αυτό, ούτε που ασχολείται φυσικά με το ζήτημα αιχμής, τη ριζική αναθεώρηση της αναχρονιστικής και εκτός τόπου και χρόνου φανατικής υποστήριξης που προσφέρουν ο ίδιος και η κυβέρνησή του στην άνευ όρων ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, η οποία πλέον έχει καταστεί συν τοις άλλοις και γραφική, σε βαθμό που προκαλεί την οργή αλλά και τη θυμηδία των Ευρωπαίων ηγετών.

Όσο για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Γιώργος Παπανδρέου υποτάσσει τα πάντα στην προκήρυξη όσο το δυνατόν πιο γρήγορα πρόωρων εκλογών, για να απολαύσει τη νομή της εξουσίας. Αποτέλεσμα αυτής της γραμμής είναι να καταγγέλλει με τους ίδιους τόνους ως ανίκανη την κυβέρνηση Καραμανλή είτε πρόκειται για το Βατοπέδι είτε για τα Ελληνοτουρκικά ή για τη… γρίπη, χωρίς έτσι να πείθει κανέναν.

ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Να διακοπούν οι συνομιλίες

Θα συνιστούσε εθνική συνεισφορά της κυβέρνησης Καραμανλή, λίγο πριν εγκαταλείψει την εξουσία, να κάνει αυτό που δεν έκανε τα σχεδόν έξι χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία: να υψώσει το ανάστημά της απέναντι στην Τουρκία και να μπλοκάρει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της ΕΕ με την Άγκυρα, απαιτώντας και θέτοντας ως όρο για την επανέναρξη των συνομιλιών την εγκατάλειψη της τουρκικής επιθετικής πολιτικής και τη ρύθμιση μιας σειράς ελληνοτουρκικών θεμάτων. Η κυβέρνηση της ΝΔ θα υπονομεύσει ευθέως τα συμφέροντα της Ελλάδας, αν τυχόν συναινέσει τον Δεκέμβριο στη συνέχιση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, μετά τα αίσχη που διαπράττει η Τουρκία στο Αιγαίο και την Κύπρο.

Οι Τούρκοι διχοτομούν το Αιγαίο

 

 

Δεν πρέπει να διαπράξουμε τα ίδια σφάλματα που διέπραξε η πολιτική μας στη σύνοδο της DPC, τον Δεκέμβριο του 1992, όταν δεχθήκαμε την κατάργηση των ορίων στη Νότια Περιοχή, ή με τη διακήρυξη της Μαδρίτης το 1997, όπου αναγνωρίσαμε ότι η Τουρκία έχει ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο «που έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική της κυριαρχία».

Οι Τούρκοι διχοτομούν το Αιγαίο
Του ΝΙΚΟΥ ΚΟΥΡΗ Πτέραρχου – επίτιμου Αρχηγού ΓΕΕΘΑ

Κυκλοφόρησε πρόσφατα χάρτης της περιοχής του Αιγαίου στον οποίο απεικονίζονται οι προτάσεις της Άγκυρας για τη νέα δομή αεράμυνας στο Αρχιπέλαγος (χάρτης με τίτλο Pairing, whole picture).

Δεν θα επιχειρήσουμε να αναλύσουμε τη σημασία των όρων ΤΡΑ και TCA γιατί θα εμπλακούμε στις λεπτομέρειες των επιχειρήσεων του αυτοματοποιημένου συστήματος αεράμυνας του ΝΑΤΟ (NATO Integrated Air Defense System) που δεν είναι σκοπός του παρόντος.

Απλώς αναφέρουμε ότι η γραμμή που διέρχεται δυτικά της Λήμνου είναι το όριο δράσεως της τουρκικής αεροπορίας στο Αιγαίο και οριοθετεί μια μεγάλη περιοχή που περιλαμβάνει τα νησιά μας του Ανατολικού Αιγαίου και τη Λήμνο.

Η δική μας περιοχή, σύμφωνα με την τουρκική πρόταση, δεν περιλαμβάνει εδάφη της γείτονος ούτε και όλα τα δικά μας (π.χ. Ρόδος, Σάμος, Λέσβος).

Με τη ρύθμιση αυτή η Άγκυρα επιχειρεί να δημιουργήσει, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, μια ζώνη ευθύνης της τουρκικής αεροπορίας στο Αιγαίο, το οποίο επιχειρησιακά διχοτομεί.

Οι προτάσεις αυτές της Τουρκίας, αν τελικά υιοθετηθούν από το ΝΑΤΟ, θα έχουν ως συνέπεια ανάλογες τροποποιήσεις στον Έλεγχο Εναέριας Κυκλοφορίας (FIR Αθηνών και Κωνσταντινούπολης) και στις ευθύνες Έρευνας και Διάσωσης.

Έτσι δημιουργείται ένα νέο καθεστώς στο ανατολικό τμήμα του Αιγαίου, στο οποίο η χώρα μας δεν θα έχει πλήρη κυριαρχία.

Οι συζητήσεις που διεξάγονται αυτήν την περίοδο στο Airsouth, στη Σμύρνη, δεν έχουν απλώς τεχνικό/στρατιωτικό περιεχόμενο.

Είναι στην ουσία πολιτικές διαβουλεύσεις που αφορούν το μελλοντικό καθεστώς του Αρχιπελάγους και ενδέχεται τελικά να οδηγήσουν στην αλλαγή του status quo, όπως επιδιώκουν οι Τούρκοι.

Δεν πρέπει να διαπράξουμε τα ίδια σφάλματα που διέπραξε η πολιτική μας στη σύνοδο της DPC, τον Δεκέμβριο του 1992, όταν δεχθήκαμε την κατάργηση των ορίων στη Νότια Περιοχή, ή με τη διακήρυξη της Μαδρίτης το 1997, όπου αναγνωρίσαμε ότι η Τουρκία έχει ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο «που έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική της κυριαρχία».

Επιβάλλεται η στενή παρακολούθηση των σχετικών συζητήσεων από τα υπουργεία Άμυνας και Εξωτερικών και η τελική απόφαση πρέπει να ληφθεί από το ΚΥΣΕΑ.

ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Τουρκικό σόναρ στα βράχια της Ρω

Στα βράχια της Ρω «καρφώθηκε» ο ανθυποβρυχιακός θόλος (συσκευή σόναρ) τουρκικής κορβέτας, για να καταδείξει με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο την παραβίαση όχι μόνο του εναέριου χώρου αλλά και των χωρικών υδάτων από την Τουρκία.

Την περασμένη Πέμπτη ψαράδες του Καστελόριζου εντόπισαν ένα μεταλλικό αντικείμενο σφηνωμένο σε βράχο της Ρω, το ανέφεραν στο Λιμενικό και την επομένη αυτοδύτες και εμπειρογνώμονες του πολεμικού ναυτικού έφτασαν στην περιοχή, όπου και διαπίστωσαν ότι πρόκειται για συντρίμμια συσκευής σόναρ που φέρουν τα πολεμικά πλοία στο κάτω μπροστινό μέρος για τον εντοπισμό υποβρυχίων. Από τη συγκεκριμένη περιοχή τελευταία είχε περάσει μια τουρκική κορβέτα στις αρχές της προηγούμενης βδομάδας. Παρότι το υπουργείο Αμυνας επιχείρησε να κρατήσει χαμηλούς τόνους, το συγκεκριμένο περιστατικό κάθε άλλο παρά μπορεί να περάσει απαρατήρητο τόσο από το Πεντάγωνο όσο και από το υπουργείο Εξωτερικών.

Τουρκικό σόναρ στα βράχια της Ρω
Το τελευταίο χρονικό διάστημα η νήσος Ρω έχει βρεθεί στο επίκεντρο του στρατηγικού ενδιαφέροντος της Αγκυρας. Η παρουσία τουρκικών σκαφών στην περιοχή γίνεται όλο και πιο συχνή, ενώ και μαχητικά αεροσκάφη κατά διαστήματα πετούν πάνω από το στρατιωτικό φυλάκιο του ακριτικού νησιού. Μάλιστα, φουσκωτά μέσα και Τούρκοι… «δημοσιογράφοι» έχουν επιχειρήσει να προσεγγίσουν το νησί στα πρότυπα του 96, που προκλήθηκε η κρίση στα Ιμια.

Οι συγκεκριμένες κινήσεις είχαν θεωρηθεί άκρως ανησυχητικές από την προηγούμενη ηγεσία γι αυτό και είχε αποφασίσει την εφαρμογή του απόρρητου σχεδίου ενίσχυσης των επισφαλών νήσων του Ανατολικού Αιγαίου με Ελληνες κομάντος. Ωστόσο, όταν αποκαλύφθηκε το σχέδιο, προκλήθηκαν αλυσιδωτές αντιδράσεις σε διπλωματικό και πολιτικό επίπεδο, με αποτέλεσμα το ΚΥΣΕΑ στις 6 Αυγούστου να αντικαταστήσει αιφνιδίως τους αρχηγούς ΓΕΕΘΑ και ΓΕΣ, στρατηγούς Δ. Γράψα και Δ. Βούλγαρη.

Στο μεταξύ η τουρκική πολεμική αεροπορία, όπως και πέρυσι τον Δεκαπενταύγουστο, «τίναξε» στον αέρα το μνημόνιο Γιλμάζ- Παπούλια, που προβλέπει παύση των αεροπορικών δραστηριοτήτων κατά τις μεγάλες θρησκευτικές και εθνικές εορτές, καθώς και την περίοδο του θέρους. Παραμονή της Παναγίας ένας τουρκικός σχηματισμός, αποτελούμενος από 7 αεροσκάφη, εκ των οποίων τα 4 ήταν οπλισμένα, μπήκαν απροειδοποίητα στο Βόρειο και Κεντρικό Αιγαίο και πραγματοποίησαν 4 παραβιάσεις. Κατά την αναγνώριση από ελληνικά μαχητικά σημειώθηκε μια σκληρή αερομαχία.

Ανάλογη πρόκληση είχε σημειωθεί και πέρυσι, ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου, όπου 16 τουρκικά μαχητικά είχαν κάνει πέντε παραβιάσεις και είχαν σημειωθεί τρεις εμπλοκές με ελληνικά μαχητικά. Ειδικότερα φέτος κρίνεται εντονότερη η αεροπορική δραστηριότητα της Τουρκίας στο Αιγαίο, καθ όλο τον Ιούλιο αλλά και το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου. Μόνο το τελευταίο δεκαήμερο, που υποτίθεται ισχύει το μορατόριουμ, μπήκαν απροειδοποίητα στο Βόρειο και Κεντρικό Αιγαίο 14 τουρκικοί σχηματισμοί, αποτελούμενοι από 103 αεροσκάφη, εκ των οποίων τα 50 ήταν οπλισμένα!

Εκαναν 74 παραβιάσεις και μία υπερπτήση πάνω από το Φαρμακονήσι στις 6 Αυγούστου, σε ύψος μόλις 1.000 ποδών.

Το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, κατά τη διαδικασία αναγνώρισης και αναχαίτισης από τα ελληνικά μαχητικά, σημειώθηκαν 14 αερομαχίες.

Από την ανάλυση των στοιχείων των τελευταίων μηνών που διαθέτει το Γενικό Επιτελείο προκύπτει το συμπέρασμα ότι τους τελευταίους μήνες η Τουρκία έχει «εγκλωβίσει» από αέρος το Φαρμακονήσι, το Αγαθονήσι και τους Φούρνους, ενώ από θαλάσσης τη Ρω. Νησιά κατοικημένα και φρουρούμενα.

Ο στόχος της Αγκυρας είναι προφανής. Θέλει να δημιουργήσει τετελεσμένα και νέες γκρίζες ζώνες.

ΔΗΜΟΣ ΒΕΡΥΚΙΟΣ
demos@pegasus.gr
ΕΘΝΟΣ

Η ξέρα σταμάτησε τους Τούρκους

«Μίλησαν» γαλλικά
Οι άνδρες των Ομάδων Υποβρυχίων Καταστροφών (ΟΥΚ) βρήκαν- και παρέδωσαν ήδη στους αρμόδιους εμπειρογνώμονες- καθαρά υδρόφωνα, κομμένα καλώδια και άλλα κομμάτια ανθυποβρυχιακού θόλου (σόναρ) γαλλικής κατασκευής- όπως είναι και όλα τα βασικά συστήματα της τουρκικής κορβέτας. Το λαμαρινένιο κέλυφος της συσκευής που βρίσκεται στην καρίνα του σκάφους ήταν, σύμφωνα με στρατιωτικές πηγές, σφηνωμένο σε βράχο, κομμάτι του οποίου είχε σπάσει και το είχε πλακώσει.

Από τρία μέτρα βάθος, στην ξέρα Κουτσούμπας, η οποία βρίσκεται 300 μέτρα εντός των ελληνικών υδάτων ανατολικά του Καστελλόριζου και νοτίως της βραχονησίδας Ψωμί, ανασύρθηκαν από Έλληνες βατραχανθρώπους συντρίμμια συσκευής που εντοπίζει υποβρύχια και όλα δείχνουν ότι ανήκει στην τουρκική κορβέτα «Βodrum F-501».

Η κορβέτα, συνοδεύοντας δύο αποβατικά πλοία που είχαν αποπλεύσει από λιμάνι της κατεχόμενης Κύπρου, κινούνταν στην περιοχή με βορειοδυτική κατεύθυνση- προφανώς προς τη Σμύρνη- πέρασε ωστόσο μέσα από σύμπλεγμα βραχονησίδων (Ψωμί κ.λπ.) μάλλον για να μπορέσει να δει αν στο λιμάνι του Καστελλόριζου υπάρχουν ελληνικά πολεμικά. Την περασμένη Τετάρτη, προφανώς εξαιτίας πρόσκρουσής της στην ξέρα απ΄ όπου πέρασε, είχε κινηθεί αργά στην περιοχή, ενώ τα αποβατικά μπήκαν στο απέναντι τουρκικό λιμάνι Κας. Οι κινήσεις αυτές ήταν υπό διακριτική παρακολούθηση από την ελληνική πλευρά.

Την επομένη- και ενώ η κορβέτα μπήκε στον τουρκικό ναύσταθμο Ακσάς συνοδεία ρυμουλκού- Έλληνες ψαράδες εντόπισαν ίχνη πρόσκρουσης στον ύφαλο Κουτσούμπας και για τις ενδείξεις ειδοποιήθηκαν οι αρχές. Ακολούθησε με απόφαση του ΓΕΕΘΑ επιχείρηση ακριβούς προσδιορισμού του στίγματος της αποτύπωσης της κατάστασης κάτω από την επιφάνεια από βατραχανθρώπους του Πολεμικού Ναυτικού και εν συνεχεία άλλη επιχείρηση, ανάσυρσης των ευρημάτων, που εξελίχθηκε τη νύχτα της παραμονής της Παναγίας, υπό στενή επιτελική εποπτεία από το ΓΕΕΘΑ και το ΓΕΝ.

«Μίλησαν» γαλλικά
Οι άνδρες των Ομάδων Υποβρυχίων Καταστροφών (ΟΥΚ) βρήκαν- και παρέδωσαν ήδη στους αρμόδιους εμπειρογνώμονες- καθαρά υδρόφωνα, κομμένα καλώδια και άλλα κομμάτια ανθυποβρυχιακού θόλου (σόναρ) γαλλικής κατασκευής- όπως είναι και όλα τα βασικά συστήματα της τουρκικής κορβέτας. Το λαμαρινένιο κέλυφος της συσκευής που βρίσκεται στην καρίνα του σκάφους ήταν, σύμφωνα με στρατιωτικές πηγές, σφηνωμένο σε βράχο, κομμάτι του οποίου είχε σπάσει και το είχε πλακώσει.

Επισήμως ούτε από το υπουργείο Άμυνας ούτε από τα Γενικά Επιτελεία αναφέρεται ότι πρόκειται για συντρίμμια συσκευής σόναρ τουρκικού πολεμικού. Κι αυτό, όπως εκτιμούν αναλυτές και προκύπτει από τη συνολική αντιμετώπιση του θέματος από το ελληνικό Πεντάγωνο, για να μη θεωρηθεί ως κομπορρημοσύνη. Ωστόσο, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, στην ξέρα… προσέκρουσε η κορβέτα που μέχρι εκείνη τη στιγμή πραγματοποιούσε «αβλαβή διέλευση» από μια περιοχή όπου τον τελευταίο καιρό είχαν κλιμακωθεί οι τουρκικές προκλήσεις από ακτοφυλακίδες του λιμενικού και Τούρκους δημοσιογράφους- και όλα αυτά ενώ πρόσφατα είχαν γίνει αναφορές από την Άγκυρα περί αποστρατικοποίησης της περιοχής. Οι ενδείξεις αυτές είναι ο πλους της κορβέτας από το συγκεκριμένο σημείο, η ανάσχεση, αργότερα, της ταχύτητάς της, η είσοδός της στον ναύσταθμο με τη βοήθεια ρυμουλκού και φυσικά τα ευρήματα που… μιλούν γαλλικά, όπως όλη η κορβέτα. Στα στοιχεία αυτά προστίθενται και σειρά χαραγμάτων στα βράχια, πιθανόν από την προπέλα της «Βodrum». Επίσης, να σημειωθεί ότι τα δύο αποβατικά συνέχισαν αργότερα την πορεία τους προς Βορρά με τη συνοδεία άλλου πολεμικού…

Και ελληνικά ατυχήματα
Στην ξέρα Κουτσούμπας- μόλις 50 μέτρα από τη βραχονησίδα Ψωμί- είχε προκληθεί και ελληνικό ατύχημα, παλιότερα. Σύμφωνα με αφηγήσεις αξιωματικών, στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 στον ύφαλο είχε προσκρούσει κανονιοφόρος του Πολεμικού Ναυτικού κατά τη διάρκεια στροφής, στο πλαίσιο της αποστολής «Ξιφίας» που διεξάγεται σταθερά από το νοτιότερο στο βορειότερο σημείο των ελληνοτουρκικών θαλάσσιων συνόρων.

Ναυτικά ατυχήματα με προσκρούσεις ή λανθασμένους υπολογισμούς δεν είναι σπάνια- συνήθως αν δεν έχουν συνέπειες στο αξιόπλοο του σκάφους δεν γίνονται ευρέως γνωστά και μένουν ως λόγια της πλώρης εντός της ναυτικής οικογένειας. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν και ατυχήματα με κυβερνήτες που συνέχισαν την καριέρα τους – κάποιοι απ΄ αυτούς είχαν και συνέχεια στον πολιτικό στίβο ως υπουργοί ή δήμαρχοι..
ΝΕΑ

Πούτιν, Αραφάτ και Σχέδιο Ανάν

Σε εκ πρώτης όψεως αλλοπρόσαλλη (και απαράδεκτη) δήλωση προέβη ο Πρωθυπουργός Πούτιν στην ‘Αγκυρα, υποστηρίζοντας το σχέδιο Ανάν. Αλλοπρόσαλλη, γιατί το σχέδιο δεν υπάρχει επισήμως. Η Ρωσία έβαλε δύο βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας το 2004 για να μην υιοθετηθεί. Μερίδα τουλάχιστον Ρώσων στρατηγικών αναλυτών (όχι βεβαίως το ισραηλινό και τουρκικό λόμπυ στη Μόσχα) εκτιμά ότι το σχέδιο εξυπηρετούσε αγγλοαμερικανικά συμφέροντα. (Εκτός αν προεξοφλούν ότι θα γίνει αποδεκτό και δεν έχει νόημα η αντίθεση γιατί, όπως είπε κάποτε ο Γάλλος Πρέσβης στη Λευκωσία, «δεν μπορούμε να είμαστε πιο Κύπριοι από τους Κύπριους»)

Στη διάρκεια συνάντησής του ο κ. Πούτιν διηγήθηκε την εξής ιστορία σε συνομιλητή του, που μας τη μετέφερε: «Ερχόταν ο Αραφάτ για βοήθεια κάθε φορά που ζοριζόταν. Μια φορά τούπα. Γιασέρ, πας στους Αμερικανούς για πρωτοβουλίες και όλα τα άλλα, έρχεσαι σε μένα μόνο όταν στραβώσουν τα πράγματα».

Οι Ρώσοι εξεπλάγησαν όταν ο κ. Χριστόφιας φάνηκε να στηρίζεται κυρίως στη Βρετανία για το κυπριακό, υπογράφοντας μνημόνιο με τον Γκόρντον Μπράουν που εγγυάται τις βρετανικές βάσεις. ‘Οταν ο Χριστόφιας πήγε στη Μόσχα, ο Πούτιν δεν τον συνάντησε, επικαλούμενος ασήμαντους λόγους. Ρώσοι και Γάλλοι δεν το εκδηλώνουν δημόσια, αλλά αισθάνονται παραμερισμένοι στο κυπριακό, «καπελωμένοι» από το Λονδίνο.

Η δήλωση Πούτιν συνιστά πιθανώς «χάρη» προς τον Ερντογάν. Προηγήθηκε αντίστοιχη δήλωση του προεδρεύοντος του Συμβουλίου της ΕΕ, επικεφαλής του φιλοτουρκικού, ατλαντικού λόμπυ Καρλ Μπιλντ, που απέδωσε στους Ελληνοκύπριους την ευθύνη παραμονής του τουρκικού στρατού λόγω του 2004 (και στην Ελλάδα την ευθύνη της τουρκικής εισβολής το 1974!). Οι δηλώσεις αυτές αποκαλύπτουν ένα από τα επιχειρήματα που θα χρησιμοποιηθούν ίσως τον Δεκέμβριο στην αξιολόγηση της Τουρκίας. Φταίνε οι Ελληνοκύπριοι που απέρριψαν το σχέδιο, έστω και αν, θεωρητικά τουλάχιστον, στα δημοψηφίσματα ο λαός έχει δικαίωμα να ψηφίσει ότι νομίζει, αλλοιώς γιατί να γίνονται; Το ίδιο το σχέδιο Ανάν αναφέρει ρητά ότι θεωρείται άκυρο και μηδέτοποτε γενόμενο εφόσον καταψηφισθεί, δηλαδή δεν παράγει νομικές συνέπειες. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι η κυβέρνηση και οι πολιτικές δυνάμεις της Κύπρου δεν υπερασπίζονται πολιτικά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, που μπορεί να αρέσει ή όχι, πρέπει όμως να γίνεται ουσιαστικά σεβαστό στις δημοκρατίες. Ουδεμία απάντηση στον κ. Πούτιν, ψελίσματα για τον κ. Μπιλντ από Λευκωσία-Αθήνα, ενώ δεν υπάρχουν ούτε δύο σελίδες στα αγγλικά να εξηγούν με καταληπτό τρόπο τους λόγους απόρριψης του σχεδίου, όπως και τι συνέβη το 1974! ‘Ετσι οργανώνονται οι ήττες.

Διπλωμάτες και διεθνής παρουσία της Ελλάδας

Συνέντευξη του Γιώργου Αϋφαντή, εκπροσώπου της ‘Ενωσης Διπλωματικών Υπαλλήλων στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο. Δημοσιεύτηκε στις 14. 8.09 στον «Κόσμο του Επενδυτή».

Ερ. K. Αϋφαντή, όπως αντιλαμβάνομαι η Υπουργός Εξωτερικών ικανοποίησε ένα από τα αιτήματά σας. Έχουν εξομαλυνθεί οι σχέσεις σας;

Απ. Με διάταξη του Ν.3578/2009 που ψήφισε το Β΄ θερινό Τμήμα της Βουλής, καταργείται από 1/1/2010 για τους υπαλλήλους του ΥΠΕΞ η φορολόγηση της αποζημίωσης που λαμβάνουμε για να ανταποκριθούμε στα αυξημένα έξοδα διαβίωσής μας στο εξωτερικό. Υπήρχαν, άλλωστε, πάνω από 100 Αποφάσεις δικαστηρίων, του Σ.τ.Ε. συμπεριλαμβανομένου, που δικαίωναν προσφυγές συναδέλφων. Υπήρξε, λοιπόν προσαρμογή της Κυβέρνησης στην συνταγματική νομιμότητα, ύστερα από ένα 2ετή, σκληρό διεκδικητικό αγώνα, τον οποίο η ‘Ενωση Διπλωματικών Υπαλλήλων ξεκίνησε και διεξήγαγε μόνη της. Ακούσαμε πολλά «αποκλείεται!» αλλά τελικά κατίσχυσε η επιμονή μας και το δίκαιο του αιτήματος. Ωστόσο, οι μείζονες θεσμικές και οικονομικές μας διεκδικήσεις δεν έχουν ικανοποιηθεί. Συνεχίζουμε τις προσπάθειές μας.

Ερ. Είναι αρκετά ασυνήθιστο για ένα συνδικάτο Διπλωματών να έρχεται σε τόσο ευθεία σύγκρουση με την Υπουργό Εξωτερικών, όπως εσείς με την υπόθεση Siemens. Μήπως ήταν υπερβολική η εμπλοκή σας στο θέμα; Είσαστε ικανοποιημένοι από την εξέλιξη της υπόθεσης;

Απ. Εξ ορισμού οι διπλωμάτες είναι επιτελικοί, στενοί συνεργάτες της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΞ. Δεν επιδιώκουμε εμείς σύγκρουση αλλά συνεργασία. Όμως, δεν διστάσαμε να πούμε την άποψή μας όταν, ένα πρωί, μάθαμε ξαφνικά ότι η έλλειψη πολιτικής κρίσης, τα αργά ανακλαστικά και νωχέλεια που τάχα χαρακτηρίζουν τους Έλληνες διπλωμάτες επέτρεψαν στον φυγόδικο Καραβέλα να διαφύγει στο εξωτερικό. Υπερασπίσαμε, συνεπώς, την επαγγελματική μας υπόληψη αλλά και τους συναδέλφους που άδικα κατηγορήθηκαν για να καλυφθούν αλλότριες ευθύνες. Και το πράξαμε με τρόπο που θα πρέπει να έπεισε τους δύσπιστους ότι και πολιτική κρίση διαθέτουμε και ταχύτητα αντίδρασης και σθένος. Όσοι θεωρούσαν ότι οι Έλληνες διπλωμάτες παραδοσιακά εκφράζονται με πειθήνιες και βαθύτατες υποκλίσεις προς πάσα κατεύθυνση, είχαν μια ευκαιρία ν’ αναθεωρήσουν την άποψή τους.

Ερ. Ωστόσο κάποιοι ίσως έμειναν με την αίσθηση ότι έχετε υπεισέλθη σε μία σύγκρουση προσωπικού χαρακτήρα με την πολιτική ηγεσία. Υπάρχει και σε τι οφείλεται σύγκρουση μεταξύ πολιτικής ηγεσίας και διπλωματών;

Απ. Δεν τίθεται ζήτημα σύγκρουσης και δη σε προσωπική βάση με την κα Υπουργό. Η αντίθεσή μας δεν αφορά πρόσωπα. Αφορά την ακολουθούμενη πολιτική, της οποίας παράπλευρη όσο και αναπόφευκτη συνέπεια είναι η περιθωριοποίηση της Διπλωματικής Υπηρεσίας. Και ακόμη περισσότερο, η υποκατάσταση της Διπλωματικής Υπηρεσίας από μια μικρή προσωποπαγή ομάδα υπηρεσιακών και εξω-υπηρεσιακών παραγόντων. Προς την κατεύθυνση αυτή λειτουργούν επίσης η συστηματική μισθολογική μας υποβάθμιση, όπως και η συνεχής μεταφορά πόρων από την άσκηση εξωτερικής πολιτικής στην προώθηση δημοσίων σχέσεων .
Οι Έλληνες διπλωμάτες δεν μπορεί ν’ αντιμετωπίζονται από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες περίπου σαν οδηγοί αγοραίων οχημάτων, στους οποίους δεν πέφτει λόγος ούτε για τον προορισμό ούτε για την διαδρομή. Τα προβλήματα των διεθνών σχέσεων της Ελλάδας έχουν ιστορικό βάθος και μόνο η Διπλωματική Υπηρεσία επιτρέπει τον χειρισμό τους στην βάση της ιστορίας τους, της πολυπλοκότητάς τους και της διαφύλαξης των διαχρονικών εθνικών συμφερόντων που διακυβεύονται σε κάθε πρόβλημα. Εν ολίγοις, ο χειρισμός των προβλημάτων αυτών στην βάση των εισηγήσεων αλλά και της υλοποίησης που εξασφαλίζουν οι δεξιότητες και η συλλογική εμπειρία της Διπλωματικής Υπηρεσίας είναι η μόνη ασφαλής και ενδεδειγμένη οδός.
Αντίθετα, ούτε στο Κυπριακό ούτε στα Ελληνο-Τουρκικά, ούτε στο Μεσανατολικό, ούτε πουθενά είναι χρήσιμοι ή απαραίτητοι οι διπλωμάτες, όταν τα ζητήματα αυτά προσεγγίζονται σε επικοινωνιακή βάση και με όρους δημοσίων σχέσεων. Με στόχο όχι την αντιμετώπιση και επίλυσή τους αλλά την προώθηση επί μέρους προσωπικών στοχεύσεων ή την εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων της στιγμής. Τότε, βεβαίως θα υπάρχει αντίθεση των διπλωματών με την όποια πολιτική ηγεσία, ανεξαρτήτως προσώπων!

Ερ. Κύριε Αϋφαντή όποιος επισκεπτόταν Ελληνική Πρεσβεία ή Γραφείο Τύπου πριν από 20 χρόνια εύρισκε μία μπροσούρα που αντιμετώπιζε η Ελλάδα στο Αιγαίο, στο Κυπριακό κ.λ.π. Γιατί σήμερα απουσιάζουν όλα αυτά από τις Ελληνικές Αντιπροσωπείες; Γιατί αρκετοί συνάδελφοί σας εμφανίζουν πρακτικά την χώρα ως την καλύτερη φίλη της Τουρκίας; Είστε ικανοποιημένοι από το επίπεδο ενημέρωσης των ξένων Διπλωματικών Αρχών και της διεθνούς κοινής γνώμης για τα προβλήματα και τις απειλές που αντιμετωπίζει η Ελλάδα; Τι εισηγήσεις έχετε κάνει στο Υπουργείο σας και τι πρωτοβουλές σκέφτεσθε να λάβετε εσείς ως Ένωση για την ενημέρωση της διεθνούς κοινής γνώμης;

Απ. Οι διπλωμάτες, και στην Ελλάδα και παντού, εργάζονται βάσει οδηγιών, ασχέτως αν τις θεωρούν σαφείς, επαρκείς, πλήρεις ή όχι. Έγκειται στην προσωπική ευαισθησία και, βέβαια, στην κατάρτιση κάθε Έλληνα διπλωμάτη με πόσο ζήλο και αποτελεσματικότητα θα ενημερώσει τους ομολόγους του και την διεθνή κοινή γνώμη, πως θα διεκδικήσει ένα αίτημα κ.ο.κ. Αλλά η διπλωματία, όπως και το ποδόσφαιρο, δεν είναι μοναχικό σπορ. Εκτός από παίκτες , πρέπει να υπάρχει και ομάδα, προπονητής, κατεύθυνση και στόχοι. Όταν από τα πιο έγκυρα χείλη οι χαμηλές υπερπτήσεις κατοικημένων Ελληνικών νησιών στο Αιγαίο χαρακτηρίζονται «άσκοπες», δεν μπορεί ο διπλωμάτης να κάνει ενημέρωση σε ομολόγους τους και να τις χαρακτηρίσει είτε «επικίνδυνες», είτε «εχθρικές ενέργειες». Ό,τι άλλωστε και να επιθυμούσε προσωπικά να πει, όλα τα ξένα Κράτη έχουν Πρεσβείες και διαβάζουν εφημερίδες. Συνεπώς το «άσκοπες» είναι αυτό που ισχύει, με ό,τι σηματοδοτεί (π.χ. ότι ο τερματισμός αυτής της «άσκοπης» δραστηριότητας μάλλον επαφίεται στην διακριτική ευχέρεια των γειτόνων, παρά σε αντίδραση της Ελληνικής πλευράς). Οπότε, εκ των πραγμάτων, και οι διπλωμάτες κινούμεθα, εν προκειμένω, στο πλαίσιο της – διόλου άσκοπης – πολιτικής που έχει ερήμην μας χαραχθεί.

ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΜΕΣΩ ΧΑΓΗΣ

Αντί «θερμού», οδεύουμε προς «ψυχρό» επεισόδιο
Εισηγήσεις για αλλαγή πορείας στα ευρωτουρκικά

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Από αλλού την περιμένανε, από αλλού ήρθε! Πρό μηνών, ορισμένοι «ανεγκέφαλοι των Αθηνών» νόμιζαν ότι η ‘Αγκυρα έπαυσε να ενδιαφέρεται για την Ευρώπη και έχυναν μαύρο δάκρυ, λες και είναι να μπει η Ελλάδα, όχι η Τουρκία στην ‘Ενωση. Μετά φοβόντουσαν ξαφνική εξέγερση στη Θράκη. Στη συνέχεια «νέα ‘Ιμια» και «θερμά επεισόδια». Το «επεισόδιο» όμως των Ιμίων είχε σκοπό να σύρει την Ελλάδα σε διαπραγμάτευση και να εισάγει τις «γκρίζες ζώνες» – μερικά το κατάφερε. Τώρα, η ‘Αγκυρα επιθυμεί κατά μέγιστο να «κάνει ταμείο» ελληνικών παραχωρήσεων σε Αιγαίο-Κύπρο, ντε γιούρε πλέον και όχι ντε φάκτο όπως με τα ‘Ιμια, κατ’ ελάχιστο να μη συναντήσει προβλήματα στην ενταξιακή πορεία της, αποδίδοντας σε Ελλάδα/Κύπρο ευθύνη για τα προβλήματα. ‘Ενα επεισόδιο, πέραν του εγγενώς απρόβλεπτου χαρακτήρα του, μπορεί να καταστρέψει αυτή την πορεία, προκαλώντας τεράστια προβλήματα στην αμερικανική και τουρκική πολιτική. Τέτοιο επεισόδιο μπορεί να γίνει μόνο σε μια περίπτωση – αν ‘Αγκυρα και Ουάσιγκτον πεισθούν ότι η αντίδραση της ελληνικής ηγεσίας θα οδηγήσει σε εκπλήρωση των επιδιώξεών τους και ότι αυτό θα γίνει αποδεκτό από την ελληνική κοινή γνώμη. Δεν υπάρχουν σήμερα τέτοιες προϋποθέσεις.

140 νησιά

‘Αλλον, πιο επικίνδυνο διπλωματικό ελιγμό μοιάζει να επιλέγει η ‘Αγκυρα στο Αιγαίο. Αρχίζει να ζητάει από την Αθήνα να εφαρμόσει την πολιτική της για την επίλυση των «διαφορών», γνωρίζοντας άριστα τα κενά της ελληνικής διπλωματικής «άμυνας»! Η επίσημη θέση της χώρας είναι ότι το μόνο που πρέπει να γίνει στο Αιγαίο είναι να παραπεμφθεί η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στη Χάγη. ‘Ομως, για να γίνει μια τέτοια παραπομπή, πρέπει να αποσαφηνισθεί η κυριαρχία επί 140 νήσων του Αιγαίου, που αμφισβητεί η Τουρκία έργω και λόγω (θεωρία «γκρίζων ζωνών»), ειδάλλως θα πρέπει το Δικαστήριο να κρίνει επί της κυριότητός τους. Δεν μπορεί να οριοθετηθεί υφαλοκρηπίδα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, αν δεν γνωρίζουμε που αρχίζει η μία και που τελειώνει η άλλη. Επιπλεόν, η παραπομπή οριστικοποιεί το εύρος των χωρικών υδάτων στα έξη μίλια (υπάρχει και σχετική νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου στην υπόθεση Κατάρ/Μπαχρέιν). Η Αθήνα δεν ξέρει αν θέλει να παραπέμψει ζητήματα εδαφικής κυτριαρχίας στη Χάγη, ούτε υπάρχει ελληνική πολιτική δύναμη που να τάσσεται δημοσίως υπέρ της μη επέκτασης των χωρικών υδάτων ή που να θέλει αντιστρόφως να τα επεκτείνει (ούτε καν ΑΟΖ με την Κύπρο δεν θέλουμε να οριοθετήσουμε, παρά τις διαρκείς αμφισβητήσεις στο Καστελλόριζο!). Επιπλέον περιπλοκή δημιουργεί η συμφωνία της Μαδρίτης (1997) που αναγνώρισε «ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας και δέσμευσε την Ελλάδα να μην προχωρήσει σε «μονομερείς ενέργειες», όπως μπορεί να θεωρηθεί η επέκταση των χωρικών υδάτων.

Πριν από μερικές μέρες, η «Χουριέτ» ρώτησε ευθέως την Κυρία Μπακογιάννη: «Απ’όσο γνωρίζω, είσαστε έτοιμοι να φέρετε μόνο το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας στη Χάγη και ισχυρίζεστε ότι δεν χρειάζεται να φέρετε τα υπόλοιπα ζητήματα ενώπιόν του. Η Άγκυρα θέλει να συζητήσει όλο το φάσμα των εκκρεμών ζητημάτων με την Ελλάδα ως ένα πακέτο. Εσείς φαίνεται ότι απορρίπτετε την ιδέα του πακέτου. Ποια είναι δική σας φόρμουλα;». Στην ευθεία αυτή ερώτηση, η Υπουργός δεν απήντησε, επαναλαμβάνοντας ότι θέλει να παραπέμψει το θέμα της υφαλοκρηπίδος στη Χάγη στη βάση της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας. Επανερχόμενος προχθές ο εκπρόσωπος του τουρκικού ΥΠΕΞ είπε ότι δεν γίνεται να αντιμετωπισθούν ένα-ένα τα ζητήματα (υπενθυμίζοντας δηλαδή το σύνολο των τουρκικών διεκδικήσεων). Ο ‘Ελληνας ομόλογός του απήντησε ότι δεν λέει τίποτα νέο!

Το Ελσίνκι

Τι θα γίνει όμως εν τέλει με τις τουρκικές εδαφικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο; Η Ελλάδα υποστηρίζει φανατικά, επί μία δεκαετία, την τουρκική ένταξη στην ΕΕ, χωρίς να θέσει ως όρο την άρση τους, όπως και του casus belli (ή και της στρατιωτικής απειλής, που υλοποιείται με τη στρατιά του Αιγαίου και τους τουρκικούς εξοπλισμούς). ‘Οπως δεν έθεσε ως προαπαιτούμενο την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αποχώρηση του στρατού κατοχής. Στο κείμενο του Ελσίνκι (1999) γινόταν αναφορά σε «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές» και «συναφή ζητήματα», που πρέπει να λυθούν δια παραπομπής στη Χάγη. Η διατύπωση βελτιώθηκε κάπως έκτοτε, η διεθνής θέση της χώρας παραμένει όμως η παραπομπή στη Χάγη. Πουθενά δεν γίνεται αναφορά σε άρση απειλών και διεκδικήσεων κατά της Ελλάδας.

Θέλουμε Χάγη;

Λέμε παραπομπή στη Χάγη, τη θέλουμε όμως; Κατ’ ιδίαν, όλοι οι χειριστές του ζητήματος στα δύο μεγάλα κόμματα αναγνωρίζουν το προφανές, ότι η προσφυγή συμπαρασύρει σειρά ζητημάτων – δεν μπορεί να περιορισθεί στην υφαλοκρηπίδα. Συνεργάτης της Υπουργού Εξωτερικών λέει: «Η νομική μας θέση είναι πολύ ισχυρή και δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα από την παραπομπή». ‘Αλλο κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος λέει: «Δεν μπορούμε να παραπέμψουμε την κυριότητα 130 νήσων και βραχονησίδων στο Δικαστήριο. Στην καλύτερη περίπτωση θα δώσει μερικά στην Τουρκία, για να φανεί αμερόληπτο, κι εσείς το ίδιο θα κάνατε. Θα μας πάνε στο Γουδί». Πράγματι, δυσκολεύεται κανείς να φαντασθεί οποιονδήποτε Πρωθυπουργό να ρωτάει τη Χάγη αν είναι ελληνικό το Αγαθονήσι ή οι Φούρνοι, πέραν του ότι υπάρχει και Σύνταγμα! Αποδεχόμενη τη δικαιοδοσία της Χάγης, η Ελλάδα επιφυλάχθηκε για θέματα εθνικής ασφαλείας – η ασφάλεια είναι ήσσων αγαθό έναντι της εδαφικής ακεραιότητας.

Το ΠΑΣΟΚ κατηγόρησε στο παρελθόν τη ΝΔ για μη παραπομπή στη Χάγη, υποστηρίζοντας ότι είχε καταλήξει σε «σχεδόν» συμφωνία σύνταξης συνυποσχετικού, με το οποίο η Αγκυρα παραιτούνταν των εδαφικών διεκδικήσεων. Ανακοίνωση του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών είχε τότε διαψεύσει αυτό τον ισχυρισμό. Σε ερώτησή μας τι θα έκανε μια αυριανή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με το θέμα της εμπλοκής και άλλων ζητημάτων, πέραν της υφαλοκρηπίδας, στενός συνεργάτης του κ. Παπανδρέου μας είπε ότι «έχουν γνώση οι φύλακες και ασφαλώς θα υπάρξει το κατάλληλο συνυποσχετικό που θα κατοχυρώνει τα ελληνικά συμφέροντα». Σε τέτοιο συνυποσχετικό όμως πρέπει να συμφωνήσει η τουρκική κυβέρνηση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι διεξήχθησαν μέχρι τώρα 42 γύροι ελληνοτουρκικών «διερευνητικών» συζητήσεων για τις οποίες ουδείς, πλην των ηγεσιών των δύο κομμάτων, γνωρίζει το παραμικρό– σύμφωνα με την Αθήνα το αντικείμενό τους είναι η σύνταξη συνυποσχετικού για την υφαλοκρηπίδα, σύμφωνα με την ‘Αγκυρα το σύνολο των ζητημάτων του Αιγαίου! Πρόσφατα, ο κ. Λαφαζάνης ζήτησε να ενημερωθεί η εθνική αντιπροσωπεία για το τι ακριβώς συζητείται στις «διερευνητικές επαφές».

Να σημειώσουμε ότι υπάρχουν γενικότερες ενστάσεις από ακαδημαϊκούς κύκλους διεθνώς για το Δικαστήριο της Χάγης και, ευρύτερα, για τους διεθνείς δικαστικούς θεσμούς (είναι γνωστά τα σχετικά προηγούμενα προσφυγών για τις επιθέσεις σε Γιουγκοσλαβία και Ιράκ, όπως και ο άθλιος απολογισμός του Ειδικού Δικαστηρίου για την πρ. Γιουγκοσλαβία, σελίδα ντροπής στην ιστορία του ΟΗΕ). Ειδικά το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης επικρίθηκε έντονα στο παρελθόν για τις αλληλοσυγκρουόμενες αποφάσεις του για τη Ναμίμπια, που θεωρήθηκαν απόπειρα αποικιοκρατικής στήριξης του απαρτχάιντ (και τις οποίες αποδοκίμασε αργότερα το ίδιο!) Για πολλά χρόνια το μποϊκόταραν οι αφρικανικές χώρες. Σε άλλη περίπτωση, η απόφασή του για ένα θέμα διαφοράς που μοιάζει πολύ με τα ελληνοτουρκικά, παρολίγον να προκαλέσει πόλεμο στη Λατ. Αμερική, που απεφεύχθη την τελευταία στιγμή με παρέμβαση του Πάπα.

Τουρκικά οφέλη

Εμμένοντας στην παραπομπή στη Χάγη, η ‘Αγκυρα έχει μόνο κέρδη, είτε δια του συνυποσχετικού, είτε ελπίζοντας σε αναγνώριση ορισμένων διεκδικήσεων με διάλογο ή επιδιαιτησία. Αν η Αθήνα δεν συγκατατεθεί η υπόθεση θα θεωρηθεί διεθνώς ως διμερής διαφορά που δεν μπορεί να καταλογίζεται στο ένα μέρος και να εμποδίζει την ενταξιακή πορείαμ η οποία θα συνεχίζεται κανονικά, ανεξαρήτως υπερπτήσεων και άλλων, απρόμοιων συμπεριφορών, με την ΕΕ να εύχεται τα δύο μέρη να λύσουν τα ζητήματά τους. Η Ελλάδα θα εξακολουθήσει να απειλείται και να υποστηρίζει την τουρκική ένταξη, χωρίς να λύνει, αντίθετα επιδεινώνοντας τα προβλήματά της.

Η Αθήνα επέλεξε για πολλά χρόνια «διπλωματία στρουθοκαμήλου», απασχολούμενη μόνο με προβλήματα που της αρέσουν και συγκαλύπτοντας τα βασικά για να μην ερεθίζει την ‘Αγκυρα και γίνεται «αντιπαθής» στους δυτικούς. Υπονόμευσε έτσι το σύστημα πολιτικο-διπλωματικής άμυνας της χώρας, χωρίς να λύσει κανένα πρόβλημα με την Τουρκία. Η ειρήνη, ένας έντιμος συμβιβασμός, προϋποθέτουν συζήτηση, όχι συγκάλυψη των διαφορών. Σημαίνοντα στελέχη της ελληνικής διπλωματίας εισηγούνται σήμερα, σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, στην κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό, υπό παρόμοιες συνθήκες, πλήρη αλλαγή πορείας της Αθήνας για την τουρκική ένταξη.

Δημοσιεύτηκε στον «Κόσμο του Επενδυτή», στις 8.8.2009

Αντιαεροπορική-Αντιπυραυλική Άμυνα του Αιγαίου

Του Χρ. Κουτσογιαννόπουλου

Ταξιάρχου ε.α.
Πρώην Δντή Διεθνών Σχέσεων ΥΠΕΘΑ

Τον Οκτώβριο του 2003 στο Colorado Springs των ΗΠΑ οι υπουργοί άμυνας του ΝΑΤΟ εξέτασαν το πώς μπορούν να αντιμετωπίσουν οι στρατιωτικές τους δυνάμεις την αναδυόμενη απειλή χρήσης βαλλιστικών πυραύλων που μπορούν να φέρουν και μη συμβατικές κεφαλές. Και ενώ οι λεπτομέρειες από τις συζητήσεις αυτές δεν έγιναν γνωστές φαίνεται ότι οι υπουργοί άμυνας της συμμαχίας θεώρησαν ότι το θέμα είναι πρώτης προτεραιότητας και από τότε συνεχίζουν την προσπάθεια για την βελτίωση της αντιπυραυλικής άμυνας των χωρών τους. Η Γερμανία μαζί με την Ολλανδία στηρίζονται στη βελτίωση του αμερικανικού συστήματος PATRIOT ενώ η Γαλλία και η Ιταλία στο σύστημα ΑSTER, το οποίο αναπτύχθηκε πρώτα για το Γαλλικό αεροπλανοφόρο Charles de Gaule και στη συνέχεια για χρήση από το έδαφος. Κάποιες άλλες χώρες = προτίθενται να αποκτήσουν το σύστημα AEGIS για αντιπυραυλική άμυνα θεάτρου επιχειρήσεων που έχει την βάση στην θάλασσα. To NATO ως σύνολο ολοκλήρωσε τις διάφορες μελέτες για την πυραυλική άμυνα θεάτρου επιχειρήσεων (TMD) και προχωρεί για την προστασία των δυνάμεων του και των αστικών κέντρων από πυραυλικές απειλές.

Η Τουρκία επίσης μέλος της συμμαχίας επιδιώκει να προμηθευθεί συστήματα αντιαεροπορικής-αντιβαλλιστικής άμυνας θεάτρου επιχειρήσεων κόστους 1 δις δολάρια. Πρόκειται για ένα ενοποιημένο σύστημα αεράμυνας το οποίο οι τουρκικές πηγές αναφέρουν ως ένα σύστημα αεράμυνας θεάτρου επιχειρήσεων και αποτελεί μια από τις μείζονες προτεραιότητες του αρχηγού της Τούρκικης Αεροπορίας. Ενώ αυτά τα οπλικά προγράμματα τρέχουν στις χώρες του ΝΑΤΟ προκειμένου να αντιμετωπιστεί η απειλή που μπορεί να προέλθει από το Ιράν ή από την Ρωσία, η Ελλάδα αν και αντιμετωπίζει καθημερινά την τουρκική αεροπορική δραστηριότητα στο Αιγαίο με τις υπερπτήσεις-παραβιάσεις-παραβάσεις στο Αιγαίο στο θέμα της αντιαεροπορικής -αντιπυραυλικής άμυνας θεάτρου επιχειρήσεων δεν έχει κάνει καμία πρόοδο.

Η απόφαση για την απόκτηση αντιπυραυλικής η αντιαεροπορικής άμυνας ή συνδυασμό και των δύο με αιτιολογικό την αναδυόμενη απειλή που θέτει η Τουρκία με τις υπερπτήσεις σε ελληνικά νησιά (εχθρική ενεργεία) και το πρόγραμμα των βαλλιστικών πύραυλων την δικαιολογεί. Η δοκιμαστική βολή του εξελιγμένου πυραύλου TOROS ήταν επιτυχής και εντυπωσίασε όσους την παρακολούθησαν. Το νέο αυτό όπλο τροποποιεί τα στρατιωτικά δεδομένα στο Αιγαίο και οι απειλές κατά της χώρας μας αλλάζουν κατηγορία. Η Τουρκία αποκτά τη δυνατότητα να πλήξει στόχους σε αρκετό βάθος στα μετόπισθεν – βάθος που μέσα σε μερικά χρόνια μπορεί να φθάσει στα 300χλμ ή περισσότερα αφού η τεχνολογία είναι ήδη γνωστή στην Άγκυρα. Με τα 150 χλμ. του πυραύλου της δοκιμής μπορεί να μπουν στο στόχαστρο και να πληγούν μια σειρά στόχων στο μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών νησιών στο Αιγαίο όπως ραντάρ, κέντρα διοίκησης, μονάδες τεθωρακισμένων. Η νέα προστιθέμενη δυνατότητα της Τουρκίας να προσβάλει και με τακτικούς πυραύλους εδάφους-εδάφους στόχους στο έδαφος και στη θάλασσα παραμένει απειλή που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Βεβαίως η Τουρκική Αεροπορία συνεχίζει να αποτελεί το κέντρο βάρους της Μαχητικής Ισχύος της Τουρκίας και αποτελεί την αιχμή του δόρατος για τις επιδιώξεις της σε βάρος της Ελλάδας στο Αιγαίο (Αγαθονησι-Φαρμακονησι-Ρω). Αν και η Ελληνική Πολεμική Αεροπορία διαθέτει αριθμό αντιαεροπορικών-αντιβαλιστικών συστημάτων PATRIOT PAC-3 και S-300PMU1 αυτά δεν είναι εντεταγμένα σε κάποιο ενιαίο σύστημα αεράμυνας. Οι εχθρικές δραστηριότητες της Τουρκικής Αεροπορίας στο Αιγαίο σε συνδυασμό με τις δυνατότητες του πυραυλικού της προγράμματος και με αφορμή την νέα ηγεσία στο ΓΕΕΘΑ-ΓΕΣ ένας νέος σχεδιασμός απαιτείται για δημιουργία αντιαεροπορικής–αντιβαλλιστικής άμυνας θεάτρου επιχειρήσεων με προτεραιότητα το Αιγαίο. Τέλος δεν πρέπει να ξεχνάμε τις μελέτες των μεγαλυτέρων στρατιωτικών κέντρων ερευνών ότι όποιος αποπειράθηκε να αντισταθμίσει την εναέρια κυριαρχία του αντιπάλου κυρίως με μαχητικά χωρίς ποσοτικά επαρκή χερσαία αντιαεροπορικά συστήματα ηττήθηκε.

«Η λύση που προωθείται στο Κυπριακό θα βλάψει εξίσου την Ελλάδα και την Κύπρο»

Συνέντευξη του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου στην εφημερίδα «Αριστερά!» (www.koel.gr) τ. 272, 31-7-09

Ερ. Πριν λίγο καιρό παρουσιάσατε στην Κύπρο το βιβλίο σας «Η Κύπρος σε παγίδα». Πως το υποδέχθηκε η κυπριακή κοινή γνώμη;
Απ. Η κυπριακή κοινή γνώμη, όπως και η κοινή γνώμη της Ελλάδας είναι περισσότερο υποψιασμένη από τους πολιτικούς της. ‘Oσο προχωράει η συζήτηση για τα διακυβεύματα στην Κύπρο, τόσο περισσότερο οξύνεται μια αίσθηση ανησυχίας για το τι θα βγει από τις συνομιλίες της Λευκωσίας, για τη βάση αυτών των συνομιλιών, μια βάση που, αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, δεν βρίσκει σύμφωνο τον κυπριακό λαό και εγείρει και ένα ουσιαστικό ζήτημα δημοκρατίας, γιατί ο κ. Χριστόφιας εξελέγη για να κυβερνήσει το κράτος, όχι για να το αλλάξει. Πρόεδρος είναι όχι συντακτική ή αναθεωρητική συνέλευση και νομίζω καλό θα ήταν και για τον ίδιο να προκηρύξει ένα δημοψήφισμα για να αποφασίσουν οι Ελληνοκύπριοι τι είδους λύση θέλουν.
‘Οσο για την Ελλάδα, τείνουμε να αποδεχθούμε ότι το ζήτημα αυτό αφορά μόνο την Κύπρο, υπάρχει και μια αίσθηση κόπωσης, και μια προσπάθεια των πολιτικών δυνάμεων να φορτώσουν στον Χριστόφια μια λύση που γνωρίζουν ότι δεν θα είναι καλή. Στην πραγματικότητα όμως ότι συμφωνηθεί στην Κύπρο θα έχει κολοσσιαίες συνέπειες για την Ελλάδα. Αν συμφωνηθεί στην Κύπρο μη βιώσιμη λύση, τότε οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές για τον ελληνικό λαό στο σύνολό του, ιδιαίτερα για την αριστερά και κεντροαριστερά αν επωμισθούν την ευθύνη τέτοιων λύσεων. Θα υποστούν αυτό που υπέστη η ελληνική Δεξιά μετά το 1960 και το 1974, όταν οι συνθήκες της Ζυρίχης και η όλη πολιτική της οδήγησε στην τραγωδία της τουρκικής εισβολής.

Ερ. Τι σας ανησυχεί στη βάση των διαπραγματεύσεων;
Απ. Το πρώτο που με ανησυχεί είναι η υποχρεωτική εναλλαγή ‘Ελληνα και Τούρκου Προέδρου, που είναι μάλιστα πρόταση Χριστόφια. Κανένα κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει έτσι. Ο Πρόεδρος του κράτους πρέπει να εκφράζει την ενότητα του κράτους και του λαού, το σύνολο των πολιτών, ανεξαρτήτως εθνότητος ή θρησκεύματος. Είναι στοιχειώδες. Φανταστείτε π.χ. αν το 1963 ή το 1974, στις κρίσεις, ήταν Τούρκος Πρόεδρος αντί για τον Μακάριο. Θα έπαιρνε το κράτος, αφού θα ήταν ο νόμιμα διεθνώς αναγνωρισμένος Πρόεδρος και θα το εκπροσωπούσε διεθνώς. Δεν αντιλαμβάνομαι επίσης τη στάθμιση των ψήφων ανάλογα με την εθνότητα. Το ΑΚΕΛ λέει ότι είναι αριστερό. Είναι δυνατόν ένας αριστερός να συμφωνεί να μετράνε περισσότερο οι τουρκικές από τις ελληνικές ψήφους; Υπάρχουν διακόσια κράτη στον κόσμο με μειονότητες. ‘Εχουν εφαρμοσθεί πουθενά τέτοιες εξωφρενικές ρυθμίσεις; ‘Οσως μόνο στον Λίβανο, με τα αποτελέσματα που νωρίζουμε.
Η δική μου κριτική και στο σχέδιο Ανάν και στις σημερινές προτάσεις Χριστόφια, δεν είναι ότι δίνουν πολλά στους Τούρκους και λίγα σους Έλληνες. Αυτό έχει σημασία, γιατί μια λύση για να λειτουργήσει πρέπει νάχει το στοιχείο της δικαιοσύνης. Το κύριο πρόβλημα όμως είναι ότι συζητάνε πράγματα που θα αποδειχθούν μη βιώσιμα και θα κινδυνεύσουν να οδηγήσουν σε συρράξεις και μεταξύ Ελληνοκυπρίων και μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, με ότι συνεπάγεται αυτό για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αντί να λύσουν το κυπριακό, θα το ξανανοίξουν με πολύ χειρότερους όρους τόσο για τους Ελληνοκύπριους, που είναι αδερφέ το 80% του πληθυσμού, κοντεύουμε να ντρεπόμαστε να το πούμε, όσο και για το σύνολο του ελληνικού λαού.

Ερ. Ποια θεωρείτε βιώσιμη λύση;
Απ. ‘Οπως αντιλαμβάνεσθε, το αν και ποιά λύση θα βρεθεί δεν εξαρτάται μόνο από μία πλευρά. Κατά τη γνώμη μου, μια λύση για να είναι βιώσιμη, για να οδηγεί δηλαδή σε ειρήνη και όχι σε πόλεμο, θα πρέπει να διατηρεί τους Ελληνοκύπριους υπό προστασία κανονικού κράτους. Βεβαίως μπορεί κάποιος να κάνει μία εισβολή σε ένα κράτος ανεξάρτητο κλπ. Αλλά πολιτικά αυτό είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα. Είναι τελείως διαφορετικό το κράτος να έχει στο εσωτερικό του, στο σύνταγμά του και στις διεθνείς συνθήκες που έχει υπογράψει, το σπέρμα αδιεξόδων που μπορούν να προκαλέσουν εθνοτική διαμάχη ή ξένη επέμβαση ή να συνομολογήσει το ίδιο δικαίωμα τρίτων να επέμβουν. Γιατί η «λύση» που δόθηκε στο κυπριακό πρόβλημα το 1960 κατέρρευσε με πόλεμο; Για δύο λόγους. Ο ένας ήταν ότι το σύνταγμά αυτό, όπως λένε και οι πιο διαπρεπείς άγγλοι συνταγματολόγοι ήταν απολύτως ανεφάρμοστο γιατί παραχωρούσε στη μειονότητα βέτο σε κάθε ζήτημα. Και δεύτερον διότι με τις συνθήκες εγγυήσεως και συμμαχίας που υπεγράφησαν στη Ζυρίχη και στο Λονδίνο, η Τουρκία είχε δικαίωμα επέμβασης στην Κύπρο. Μπορεί να έκανε κατάχρηση του δικαιώματος αυτού. Αλλά αν δεν υπήρχε το δικαίωμα θα ήταν πολιτικά πολύ δυσκολότερη μία εισβολή.

Κανονικό κράτος σημαίνει ότι δικαίωμα αποφάσεων επί του πληθυσμού έχουν μόνο οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί του. Αυτό καταργούσε το σχέδιο Ανάν, που υπήγαγε την εκτελεστική, δικαστική και νομοθετική εξουσία σε τρεις ξένους δικαστές που θα διόριζε ο Ανάν και θα διόριζαν τους διαδόχους τους! (‘και μαζί καταργούσε τη διάκριση των εξουσιών και την ανεξαρτησία του «κράτους»). Είναι απορίας άξιο μάλιστα πως βρέθηκαν άνθρωποι που λένε ότι ανήκουν στην αριστερά, να συμφωνήσουν με τέτοιες ρυθμίσεις, που απορρίπτει οποιοσδήποτε δημοκράτης. Γιατί καταργούσε τη δημοκρατία το σχέδιο Ανάν; Γιατί στην Κύπρο, λένε, δεν μπορεί να εφαρμοσθεί η αρχή της ισότητας των πολιτών, ούτε ο ορισμός του Θουκυδίδη για τη δημοκρατία (το των πλειόνων κράτος), επειδή αντιφάσκοιυν προς την ισότητα των κοινοτήτων, δηλαδή την ισότητα μειοψηφίας και πλειοψηφίας. Πρέπει να προστατεύονται οι μειοινότητες, δεν μπορεί όμως εν ονόματι αυτής της προστασίας να καταργείται κάθι ο κανόνας της πλειοωηψίας γιατί ένα τέτοιο καθεστώς ονομάζεται δικτατορία. Το κράτος των συμφωνιών του 60 δεν μπορούσε να λειτουργήσει γιατί προβλεπόταν γενικό βέτο της μειονότητας – τώρα δεν προβλέπουν ούτε καν βέτο για την πλειονότητα! Ο κ. Χριστόφιας επιχειρεί να τετραγωνίσει τον κύκλο, συμβιβάζοντας την ισότητα των πολιτών με την ισότητα μειοψηφίας-πλειοψηφίας και το αποτέλεσμα είναι τερατογέννεση! Εναλλάξ πρόεδρος, σταθμισμένη ψήφος, πάλι ξένος δικαστής, που είχε υποσχεθεί ότι δεν θα υπήρχε, ένας διαδικαστικός δαίδαλος που εγγυάται κατάρρευση εντός έξη μηνών και πάντως αντιπαράθεση, όχι συμφιλίωση κοινοτήτων.

Δεύτερο, όπως κάθε κανονικό κράτος πρέπει να έχει δικαίωμα και μέσα να ασκήσει την κυριαρχία του και να αμυνθεί. Λέει οι κ. Χριστόφιας μία κυριαρχία, αλλά οι προτάσεις προβλέπουν δύο κράτη με δύο αστυνομίες, που θα είναι στην πραγματικότητα μασκαρεμένοι στρατοί, ενώ δεν προβλέπει δικαίωμα και μέσο αυτοάμυνας της Δημοκρατίας. Φτάσαμε στον τραγέλαφο η ελληνική πλευρά, θύμα εισβολής και εθνοκάθαρσης, να ζητάει αποστρατιωτικοποίηση της Κύπρου. Να ζητάει δηλαδή την κατάργηση του δικαιώματός της να αμυνθεί. Σε αυτό το είδος ραγιαδισμού και υποτέλειας έχουμε φτάσει και δυστυχώς υπάρχουν και δυνάμεις που αυτοκαλούνται αριστερές και έχουν συμφωνήσει με τέτοιες ρυθμίσεις. Χωρίς μάλιστα να θέτουν το ζήτημα του βρετανικού στρατού που θα παραμείνει στο υποτίθεται αποστρατιωτικοποιημένο νησί. Ο κ. Χριστόφιας πήγε μετά την εκλογή του στο Λονδίνο και υπέγραψε μνημόνιο που διαιωνίζει την κυριαρχία των Βάσεων και αναγνωρίζει τις συνθήκες Λονδίνου και Ζυρίχης, που δεν ενέκρινε ποτέ ο κυπριακός λαός! Μην έχοντας κοινά σχολειά και κοινό στρατό, με διαφορετική ιστορική συνείδηση και με δαιδαλώδη λαβύρινθο συντάγματος και νόμων, όπου τα πάντα θα αποφασίζονται επί τη βάσει της εθνότητας, λες και είμαστε στη Νότιο Αφρική, είναι προφανές ότι ‘Ελληνες και Τούρκοι δεν θα συμφιλωθούν ποτέ. Αυτή η λύση είναι μετααποικιακή, θέλει να διαιωνίσει την αντιπαράθεση για να επιτρέψει στον αποικιοκράτη, Βρετανία και ΗΠΑ, να διαφεντεύουν το νησί ως επιδιαιτητές. Και φυσικά τέτοιες λύσεις έχουν τόση σχέση με την αριστερά, όση και ο φάντης με το ρετσινόλαδο.

Θα πουν βέβαια οι φίλοι του ΑΚΕΛ ότι, τι να κάνουμε, εδώ που φτάσαμε, πρέπει να κάνουμε οδυνηρό συμβιβασμό, να τελειώνουμε. Σύμφωνοι, άμα ο κυπριακός λαός και ο ελληνικός λαός το θέλουν, ας τον κάνουν τον συμβιβασμό, όχι όμως συνθηκολόγηση. Ας κάνουν σκόντο στις αρχές αυτές στη ζώνη που θα αποφασίσουν να δώσουν στους Τουρκοκύπριους. ‘Οχι όμως στην ελληνοκυπριακή. Το ξαναλέω ακόμα μια φορά. Αν αναγνωριστεί σε τρίτους, ξένους δικαστές, ξένες χώρες, εναλλάξ προέδρους, οποιονδήποτε πέραν των αιρετών εκπροσώπων, δικαίωμα επέμβασης και στερηθούν οι Ελληνοκύπριοι από το δικαίωμα και το μέσο της κυριαρχίας και της αυτοάμυνας, τότε, αργά ή γρήγορα, ο πληθυσμός θα έρθει σε σύγκρουση με αυτούς που θάχουν νόμιμο πλέον δικαίωμα να ασκούν κυριαρχία πάνω του. Δεν έχουν μεταβληθεί οι Κύπριοι, η Τουρκία, οι ΗΠΑ και η Βρετανία σε αγγέλους.

Σήμερα υπάρχει μια ισορροπία στην Κύπρο ανάμεσα στην ισχύ της Τουρκίας και των αποικιακών δυνάμεων από τη μια και τη δύναμη του δικαίου της πλειοψηφίας από την άλλη. Αν καταργήσουν οι Ελληνοκύπριοι με την ψήφο τους τα αυτονόητα δικαιώματά τους θα καταστρέψουν αυτή την ισορροπία και αυτό θα δημιουργήσει μια ανισορροπία που είναι βασική προϋπόθεση πολέμου. Επιπλέον οι Ελληνοκύπριοι είναι μαθημένοι να ζουν σε σχετικά κανονικό κράτος, θα υπάρξει λοιπόν μια μερίδα του πληθυσμού που θα αντιδράσει σε τέτοιο σχέδιο και μπορεί να ξανάχουμε τα καλά της περιόδου 1972-1974!

Οι συνέπειες τέτοιοιων τυχοδιωκτισμών δεν θα περιορισθούν στην Κύπρο, που είναι πολύ μεγάλη για να γίνει ειρηνικά ‘Ιμβρος ή Τένεδος. Η Ελλάδα θα γίνει όμηρος μιας κακής λύσης, γιατί θα βασίζεται στην καλή θέληση της ‘Αγκυρας και των δυτικών, να μην πάθουν τίποτα οι Ελληνοκύπριοι. ‘Οχι συμφωνίες για αγωγούς με τον Πούτιν, ούτε την κυριαρχία της στο Αιγαίο και τη Θράκη δεν θα μπορεί να ασκήσει!

Ερ. Μιλώντας για την αριστερά, πως βλέπετε την στάση της στο ζήτημα;
Απ. Η ισότητα είναι στο κέντρο της αριστερής ιδεολογίας. Δεν μπορεί ένας αριστερός να δέχεται ότι η ψήφος του ‘Ελληνα και η ψήφος του Τούρκου θα μετράνε διαφορετικά, ούτε θα ζητήσουμε συγγνώμη γιατί οι ‘Ελληνες είναι 80% του πληθυσμού! Σας θυμίζω εδώ τη θέση του Λένιν, που τάχθηκε υπέρ της αυτοδιάθεσης των εθνών μέχρι και του κρατικού αποχωρισμού: «Πάλη ενάντια στα προνόμια και τη βία του έθνους που καταπιέζει, καμία ανοχή της επιδίωξης προνομίων από το καταπιεζόμενο έθνος». Αυτή είναι η αριστερή άποψη που εμπεδώνει τη δικαιοσύνη, δημιουργεί δυνατότητες όσμωσης των εθνικών ομάδων, υπέρβασης και όχι διαιώνισης του εθνικού ανταγωνισμού.
Ο κ. Χριστόφιας επισημαίνει συχνά τις ευθύνες των εθνικιστών, των σωβινιστών, της ΕΟΚΑ Β΄ κλπ. Ωραία όλα αυτά, αλλά δεν πρέπει να τα βάζουμε μόνο με τα συμπτώματα, πρέπει να βλέπουμε και τα αίτια. Το αίτιο της ανάπτυξης του εθνικισμού, του σωβινισμού και της ακροδεξιάς στην Κύπρο ήταν ιστορικά η μη εκπλήρωση των θεμιτών εθνικών πόθων των Ελληνοκυπρίων, η ματαίωσή τους, που δημιούργησε το πολιτικό έδαφος για την εκμετάλλευση από την ακροδεξιά και τις ξένες υπηρεσίες. Και να σας πω εδώ και μια υποιψία μου. Βλέπω αυτή την υποιστήριξη προς τη συζητούμενη λύση από κύκλους της σκληρής κυπριακής δεξιάς και ακροδεξιάς. Τι έγιναν αυτοί, φίλοι των Τουρκοκυπρίων; ‘Οχι βέβαια, ούτε να τους μυρίσουν δεν θέλουν. Ενδεχομένως σκέφτονται ότι υποστηρίζοντας τη συζητούμενη λύση κάνουν το χατήρι των Αγγλοαμερικανών, που θέλουν να βγάλουν το κυπριακό από τη μέση της τουρκικής ένταξης, και να δώσουν από τώρα τη μισή ψήφο της Κύπρου στην Τουρκία. Στη συνέχεια, όταν καταρρεύσει η λύση, θα φορτώσουν τις ευθύνες στο ΑΚΕΛ και θα μείνουν εθνικιστικά αφεντικά, με τη συνδρομή των Αγγλοιαμερικανών, στη μισή Κύπρο. Τι βέβαιο πάντως είναι ότι, όχι μόνο στην Κύπρο, και στην Ελλάδα, αν η αριστερά αφήσει το έργο της υπεράσπισης των συμφερόντων του ελληνικού λαού διεθνώς στην άκρα δεξιά, τότε θα προσφέρει ιστορική υπηρεσία και στην ακροδεξιά και στον νεοφασισμό.
Η ηγεμονία της ελληνικής Δεξιάς στην Ελλάδα κατέρρευσε εξαιτίας της πολιτικής της στο κυπριακό. Αν η ελληνική και κυπριακή αριστερά-κεντροαριστερά επωμισθούν ρυθμίσεις που κινδυνεύουν να προκαλέσουν νέα τραγωδία, θα έχουμε ένα 1974 από την ανάποδη! Δεν θα επιβιώσει πολιτικο-ιδεολογικά μια παράταξη αν συμβάλει σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα, όπως δεν επεβίωσε το ΚΚΕ από τη συμφωνία της Βάρκιζας ή το ΚΚΣΕ από τη διάλυση της ΕΣΣΔ.
Ελπίζω ότι δεν θα ζήσουμε τέτοιες καταστάσεις. Είμαι πολύ ευχαριστημένος γιατί πριν μερικές μέρες, ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέκος Αλαβάνος, που μούκανε μεγάλη τιμή παρουσιάζοντας το βιβλίο μου στην Αθήνα, έσπασε την αφωνία της ριζοσπαστικής αριστεράς στην εξωτερική πολιτική ζητώντας να παγώσει η ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας, που πράγματι έχει φτάσει σε σημεία σουρεαλισμού.

Ερ. Γιατί σουρεαλισμού;
Απ. Γιατί μιλάμε για χώρα που δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, κατέχει στρατιωτικά τμήμα της, παραβιάζει όλες τις αποφάσεις του ΟΗΕ, στέλνει πολεμικά πλοία να δημιουργήσουν επεισόδια στην Πάφο και το Καστελόριζο, κάνει ασκήσεις βομβαρδισμού και φωτογραφίζει ελληνικά νησιά, το Αγαθονήσι, το Φαρμακονήσι, τους Φούρνους, διατηρεί casus belli κατά της Ελλάδος, διατηρεί απέναντι από τη Σάμο και τη Μυτιλήνη τον μεγαλύτερο αποβατικό στόλο στον κόσμο! Και τα θύματα αυτών των πολιτικών δεν περνάει μέρα που να μην πούνε ότι υποστηρίζουν την ένταξή της στην ΕΕ. ‘Οχι γιατί κανείς στην Ελλάδα πιστεύει σε μια τέτοια πολιτική, όχι γιατί οι πολίτες της Ελλάδας και της Κύπρου την υποστηρίζουν στην πλειοψηφία τους, αλλά γιατί αυτό επιθυμεί η Ουάσιγκτον!

Ερ. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ θα βοηθήσει στην επίλυση των διαφορών.
Απ. Και τότε γιατί η Τουρκία έχει αποθρασυνθεί από τότε που η Ελλάδα άλλαξε τη θέση της και αποδέχτηκε την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων; Σε τι βοήθησε αυτό την επίλυση των διαφορών; Χειρότερες τις έκανε! Γιατί η Τουρκία αντελήφθη ότι η ελληνική υποστήριξη στην ένταξή της είναι προϊόν φόβου και υποτέλειας και νομίζω ότι εδώ ο φόβος χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει και οργανώσει την υποτέλεια. Αν η Ελλάδα, και η Ευρώπη εδώ που τα λέμε, σεβόντουσαν τον εαυτό τους θα έθεταν τον τερματισμό της κατοχής και της απειλής ως προαπαιτούμενο οποιασδήποτε ενταξιακής πορείας. Αφού η Τουρκία βλέπει ότι εμείς, η άρχουσα τάξη μας δηλαδή και το πολιτικό προσωπικό μας, δεν διαθέτει αυτοσεβασμό, δεν θα μας σεβαστεί περισσότερο από όσο εμείς τον εαυτό μας! Θα επιδιώξει να μπει με το σύνολο των διεκδικήσεών της στην ‘Ενωση και να επιβάλει την ικανοποίησή των αξιώσεών της μέσα σε αυτή, αφού η ένταξη θα της προσφέρει πολύ μεγαλύτερο πολιτικο-διπλωματικό βάρος.
Λένε βέβαια ότι η ένταξη θα κάνει την Τουρκία δημοκρατία και θα αδυνατίσει τον ρόλο του στρατού. Πρόκειται για σύγχυση αιτίου και αιτιατού. Η δύναμη του στρατού στην Τουρκία αντανακλά διάφορους ιστορικούς, κοινωνικούς και διεθνείς παράγοντες, δεν έχει σχέση όμως κατανάγκην με τον επεκτατισμό. Οι στρατιωτικοί οι μάλλον συντηρητικότεροι στο τουρκικό κατεστημένο, αυτοί που θέλουν λιγότερες περιπέτειες. Με ισχυρούς πολιτικούς πρωθυπουργούς υπήρξαν τα μεγαλύτερα προβλήματα στα ελληοτουρκικά. Ο Ερμπακάν ζητούσε το 1974 την κατάληψη όλης της Κύπρου. Ο Ερντογάν σήμερα διεκδικεί την κληρονομιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, επιδιώκοντας να συνθέσει τη δύναμη εθνικιστικής και ισλαμικής ταυτότητας. Από την αρχαία Αθήνα μέχρι τις ΗΠΑ και τη Βρετανία σήμερα, δημοκρατίες, με τη συμβατική τουλάχιστο έννοια του όρου, ξεκίνησαν τις μεγαλύτερες εισβολές και σφαγές στην ιστορία.
Μήπως άλλωστε η συμμετοχή Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ απέτρεψε τη σύγκρουση στην Κύπρο; Η από κοινού συμμετοχή σε έναν οργανισμό
όπως η ΕΕ δεν εξασφαλίζει την ειρήνη. Η ένταξη όμως της Τουρκίας καθιστά δυσμενέστερο τον συσχετισμό δυνάμεων για την Ελλάδα, Αν σήμερα η Τουρκία δοκιμάσει να επιτεθεί, θα είναι επίθεση κατά ευρωπαϊκής χώρας. Αύριο θα είναι διαμάχη δύο ευρωπαϊκών χωρών.
Κοιτάξτε, εγώ διαφωνώ γενικότερα με την πολιτική της διεύρυνσης της ΕΕ, γιατί η διεύρυνση είναι, μαζί με την αέναη απελευθέρωση των αγορών, κατεξοχήν εργαλείο εμπέδωσης ενός νεοφιλελεύθερου και ατλαντικού οικοδομήματος στην Ευρώπη, μιας «αυτοκρατορίας», όπως την ονόμασε ο Μπαρόζο, ιδεολογικού και οικονομικού παραπληρώματος του ΝΑΤΟ. Οι Ευρωπαίοι πολίτες το καταλαβαίνουν ενστικτωδώς. Δεν το καταλαβαίνει η ευρωπαϊκή αριστερά, δυστυχώς και στην ριζοσπαστική συνιστώσα της, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως ο Λαφονταίν ή ο Φαμπιούς. Αφήνει έτσι ένα τεράστιο πεδίο να το εκμεταλλευθεί η δεξιά και ακροδεξιά. Αυτός ήταν βασικός λόγος που βγήκε ο Σαρκοζί.
Πρέπει να είμαστε σοβαροί. Η ανατολική Ευρώπη μπήκε χωρίς να υπάρχει καμία προϋπόθεση ομαλής ενσωμάτωσης και εναρμόνισης προς τα πάνω των κοινωνικών, των οικολογικών στάνταρ, χώρια του ότι φέρονται ως αμερικανικά προτεκτοράτα. Αν θέλουμε να διαλύσουμε την Ευρώπη ως δυνάμει χειραφετήσιμο και να υπονομεύουσμε το κοινωνικό κράτος της Δυτικής Ευρώπης αυτός είναι ο τρόπος να το κάνουμε. Και γι’ αυτό υποστηρίζουν με τόσο φανατισμό τη διεύρυνση Βρετανία, ΗΠΑ και Ισραήλ, που είναι μια κρυφή υπερδύναμη και θέλει να μπει κι αυτό μετά την Τουρκία. Αλλά τι δουλειά έχει αυτό με την αριστερά; Δεν λέω ότι δεν θα μπορούσε υπό άλλους όρους και άλλες πολιτικές να γίνει διεύρυνση, αλλά αυτό θα προϋπέθετε μία αποσαφήνιση σε προοδευτική κατεύθυνση του ευρωπαϊκού σχεδίου, ριζική αλλαγή του μοντέλου της ΕΕ, σχέδιο Μάρσαλ κλπ. Σήμερα έχουμε ένα αντιδραστικό ευρωπαϊκό σχέδιο, που γίνεται πιο αντιδραστικό με κάθε νέα ένταξη.
Σήμερα γίνεται μια σύγκρουση στην Ευρώπη. Υπάρχουν δυνάμεις που, με τρόπο ασυνεπή βεβαίως, δεδομένης και της ταξικής τους φύσης, τάσσονται υπέρ μιας πιο ανεξάρτητης Ευρώπης. Υπάρχει μια κοινή γνώμη που αντιδρά ενστικτωδώς στη διεύρυνση, που, στο κάτω-κάτω, είναι μια απόφαση που οφείλουν να πάρουν οι λαοί, ανεξαρτήτως του τι πιστεύουμε εμείς. Η Ελλάδα, η αριστερά της, με ποιό στρατόπεδο έχει συμφέρον να συμμαχήσει; Με τους Αγγλοαμερικανούς και την «αυτοκρατορία», ή με όσους, έστω ασυνεπώς, θυμούνται ακόμα την ιδέα της ανεξάρτητης Ευρώπης, ή εκφράζουν την αντίθεση των λαών στη διεύρυνση, που είναι ουσιαστικά αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση, ενστικτώδης προσπάθεια προστασίας ενός εθνικού πλαισίου που εξασφαλίζει κάποια δημοκρατία και κοινωνική προστασία;

Ερ. Ένα μεγάλο ζήτημα για την αριστερά σήμερα είναι το πως αντιλαμβάνεται τον διεθνισμό…

Απ. Η λέξη διεθνισμός προϋποθέτει έθνη. Διότι υπάρχει μια θεωρία ότι είναι αυθαίρετα. Μια χονδροειδής αφομοίωση του μαρξισμού λέει ότι όλα είναι παραγωγική βάση, ο καπιταλισμός χρειάζεται φαντασιώσεις, μία από τις οποιίες είναι το ‘έθνος. Αλλά δεν υπήρχε καπιταλισμός στην εποχή του Ηροδότου! Στην Ελλάδα έχουμε πολλά αυθαίρετα, νομίζουμε ότι και οι έννοιες και τα πάντα είναι αυθαίρετα. Αυτός είναι, για όσους ενδιαφέρονται για μαρξιστικές εξηγήσεις, ο πραγματικός τρόπος που το υλικό οικοδόμημα, τα ευρωπαϊκά προγράμματα δηλαδή και η υπόσχεση μιας καλής καριέρας, επηρεάζουν το «εποικοδόμημα», τις ιδέες των επαγγελματιών εξ οφίτσιο διανοουμένων. Για να ξαναγυρίσω στην ερώτηση, διεθνισμός σημαίνει να ενώσουμε τα έθνη, σε συνεργασία και όχι αντιπαράθεση. Για να τοι κάνουμε, πρέπει να λύσουμε δίκαια τις διαφορές τους, όχι να πριμοδοτήσουμε την καταπίεση του ενός από το άλλο. Γιατί οι Έλληνες της Κύπρου να μην έχουν τα δικαιώματα που αναγνωρίζονται σε όλους τους λαούς, πρέπει μήπως να ζητήσουν συγγνώμη γιατί είναι 80%; Όταν μάλιστα κομμουνιστές δώσανε τη ζωή τους για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα που ήταν μια άσκηση του δικαιώματος για την αυτοδιάθεση. ‘Οταν ο μεγάλος Τούρκος ποιητής και κομμουνιστής Ναζίμ Χικμέτ καλούσε τους συμπατριώτες του να μην αντιτάσσονται στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου.
Υπάρχει και ο «διεθνισμός της αυτοκρατορίας», για τον οποίο κάθε εθνικισμός που αντιτάσσεται, ο ρώσικος, ο σέρβικος, ο ιρανικός, ο παλαιστινιακός είναι κακός, κάθε εθνικισμός που συμμαχεί, ο γεωργιανός π.χ. είναι καλός. Ακούμε πολλά για εθνικισμούς, δεν ακούμε ποτέ τίποτα αμεριικανικό ή βρετανικό εθνικισμός, για εβραϊκό φονταμενταλισμό; Αυτές οι δυνάμεις που επιδιώκουν να χτυπήσουν το έθνος-κράτος για να θεμελιώσουν μία παγκόσμια δικτατορία «των αγορών», ολοκληρωτική «αυτοκρατορία της παγκοσμιοποίησης». Αυτού του είδους η ένωση των εθνών, αυτού του είδους ο «διεθνισμός» είναι βαθιά αντιδραστικός και αντιδημοκρατικός.

Πρέπει να ορίσουμε τις έννοιες. Δεν μπορούμε να εξισώνουμε αποικιοκρέτες και αποικιοκρατούμενους, θύτες και θύματα, καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Ιδιαίτερα πρέπει να το κάνουμε σε μία χώρα όπου το επαναστατικό, δημοκρατικό, πληβειακό, κοινωνικό στοιχείο, από τον Κολοκοτρώνη μέχρι το δημοψήφισμα του 2004 στην Κύπρο ήταν αυτό που αντιστάθηκε κυρίως στις ξένες επιβουλές, μια χώρα που της ζητάνε εθνικά επώδυνες και αντιδημοκρατικές ρυθμίσεις και «προσαρμογές» και η άρχουσα τάξη της οποίας είναι χαρακτηριστικά απρόθυμη να την υπερασπιστεί; ‘Η μήπως η αριστερά θα μπορέσει να κάνει προοδευτικότερη πολιτική, αν η Ελλάδα και η Κύπρος γίνουν προτεκτοράτα;
Τα τελευταία χρόνια, λυπάμαι και ντρέπομαι που το λέω, αναπτύχθηκε στη χώρα μας ένα είδος αντιθενικιστικής «αριστεράς», αμερικανικής στην πραγματικότητα «αριστεράς». Ελπίζω ότι πρόκειται περί λάθους και ιδεοληψίας. Αλλά δεν είναι δυνατόν να διαβάζω, σε μια χώρα που η αριστερά της έδωσε ποτάμια αίματος για την υπεράσπισή της, που ηγήθηκε της εθνικής αντίστασης, που υπέστη αποστασία και δικτατορία για να «λυθεί» το κυπριακό, δεν μπορώ να διαβάζω τον Ηρακλείδη, που υποστηρίζει ότι είναι μαθητής του Κύρκου, και διερωτώμαι τι λέει ο Κύρκος για τους μαθητές του, να γράφει ότι δεν βρέθηκε απόδειξη του ρόλου της CIA στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου! Εκπλήσσομαι ακόμα πιο δυσάρεστα βλέποντας την Αυγή, αντί να προβάλει τις δηλώσεις Αλαβάνου, να δημοσιεύει σε περίοπτη θέση ανεκδιήγητο άρθρο ενός Θεοδωρίδη, που λέει ότι η κυπριακή τραγωδία είναι προϊόν του ελληνικού εθνικισμού ή ότι φταίμε γιατί επεκτείναμε το ελληνικό κράτος οκτώ φορές εις βάρος της Τουρκίας μετά το 1830, ή την «πλατφόρμα» Μηλιού, Θεοδωρίδη, Βωβού υπέρ της αναγνώρισης των αποτελεσμάτων της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο! Δεν θα ήθελα να το πω, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν είναι καθόλου δυσαρεστημένοι στην αμερικανική πρεσβεία με παρόμοιες θέσεις.
Η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει σήμερα μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της μεταπολεμικής ιστορίας της. Κρίση οικονομική, κοινωνική, πολιτική και εθνική. Είναι τέτοια η δύναμη του φαινομένου, τέτοιο το βάθος αυτής της κρίσης, που θα σαρώσει πολιτικές δυνάμεις που δεν έχουν να πουν τίποτα, πέραν ευχολογίων και γενικοτήτων, που θα μπορούσαν να διατυπωθούν με την ίδια ευκολία και προ 30 ετών και μετά 30 χρόνια, που δεν έχουν άποψη για την οικονομία, την κοινωνία, την εξωτερική πολιτική, που δεν έχουν διέξοδο να προτείνουν στον ελληνικό λαό, να απαντήσουν στα πραγματικά ζητήματα που βιώνει και τον ανησυχούν. Αργά ή γρήγορα ο ελληνικός λαός θα αναζητήσει πολιτικές δυνάμεις για να τον βγάλουν από την κρίση. Αν δεν προσφέρει τη διέξοδο η αριστερά, θα βρεθούνε άλλοι. Κι αν η σημερινή ηγεσία της ριζοσπαστικής αριστεράς δεν έχει απαντήσει σε όλα, ας ανοίξει τουλάχιστο τη συζήτηση, στα πλαίσια ενός δημοκρατικά οργανωμένου, από τη βάση στην κορυφή, κινήματος, ας απευθυνθεί στην κοινωνία, αντί να φυλάει καρέκλες και οφίτσια.

Πρώην Αμερικανός ΥΠΕΞ προς Σκόπια: «συνεχίστε και οι Έλληνες θα εξαναγκαστούν να υποχωρήσουν»!

Ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Lawrence Eagleburger (αριστερά, με τον Henry Kissinger το 1982) είναι από τις πιο γνωστές προσωπικότητες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και υπέρμαχος της ρεαλιστικής προσέγγισης των Διεθνών Σχέσεων. Γνωρίζει όσο λίγοι τα Βαλκάνια, έχοντας υπηρετήσει ως πρέσβης στο Βελιγράδι, πριν αναλάβει το 1992 υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Bush. Πρόσφατα παραχώρησε συνέντευξη στον κρατικό τηλεοπτικό σταθμό της ΠΓΔΜ, η οποία στο τμήμα που αφορά το θέμα της ονομασίας έχει ως εξής:
– Κύριε Eagleburger, γνωρίζετε όλες τις πιέσεις που δέχεται η “Μακεδονία” τα τελευταία χρόνια από την πλευρά της Ελλάδας, οι οποίες αυτό το Καλοκαίρι εξελίσσονται σε ένα πρωτοφανές τελεσίγραφο με το οποίο ζητείται η “Μακεδονία” άνευ όρων να αλλάξει το κρατικό ιστορικό και συνταγματικό όνομά της!
L. E: Όταν γίνεται λόγος για τους Έλληνες, εγώ εμμένω σε αυτό που είχα πει στο πρόσφατο παρελθόν: Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να αναμειγνύονται, να παρεμποδίζουν και να θέτουν όρους ζητώντας η “Μακεδονία” να μην αποκαλείται έτσι όπως αποκαλείται και όπως αυτή επιθυμεί να την αποκαλούν. Αυτό θα ήταν σαν να έλεγε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής το Μεξικό ότι δεν μπορούμε να ονομαζόμαστε Ηνωμένες Πολιτείες, διότι και αυτοί ονομάζονται Ηνωμένες Πολιτείες του Μεξικού. Κάτι τέτοιο είναι παράλογο και αποτελεί καθαρή ανοησία! Θα υπογραμμίσω ότι η “Μακεδονία” έχει το δικαίωμα να ονομάζεται όπως αυτή επιθυμεί και βάσει αυτού πρέπει να πείτε στην Ελλάδα και στους Έλληνες να κοιτούν τη δουλειά τους!
-Κατά την άποψή σας, δεδομένων όλων αυτών που συμβαίνουν στη “Μακεδονία”, νομίζετε ότι υπάρχουν προσπάθειες, αλλά και κίνδυνος, να διαμορφωθεί γι’ αυτή μία εικόνα “μήλου της έριδος” στα Βαλκάνια, γεγονός που θα θέσει σε κίνδυνο τη χώρα και την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων;
– Δεν πιστεύω ότι υπάρχει οιοσδήποτε κίνδυνος. Η “Μακεδονία” μπορεί να φροντίζει τον εαυτό της. Καταλαβαίνω πως η συμπεριφορά της Ελλάδας έναντι της “Μακεδονίας” κάνει πιο δύσκολη τη ζωή σας, αλλά η “Μακεδονία” δεν πρόκειται να καταστεί το μήλο της έριδος της περιοχής, όπως αναφέρατε, διότι η “Μακεδονία” και οι “Μακεδόνες” είναι πολύ ώριμοι, ενώ οι Έλληνες πρέπει να μεγαλώσουν και να παραδεχτούν ότι η “Μακεδονία” έχει το δικαίωμα να αποκαλείται όπως επιθυμεί.
– Ως έμπειρος διπλωμάτης, ποιά είναι η άποψή σας συγκεκριμένα ως προς τις πιέσεις που ασκούνται στη “Μακεδονία” και στο “μακεδονικό” λαό να αλλάξουν το εθνικό, ιστορικό και συνταγματικό τους όνομα και να απολέσουν την ταυτότητά τους για την υλοποίηση ενός μόνου στόχου: την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ;
– Πρέπει να είσαστε προσεκτικοί, διότι υπάρχουν περισσότερες περιπτώσεις στην παγκόσμια ιστορία όπου κάποιες χώρες εκβιάζουν άλλες. Έτσι, μην νομίζετε πως είσαστε οι μόνοι. Πιστεύω, όμως, πως έχετε δίκιο που νοιώθετε πως οι Έλληνες δεν συμπεριφέρονται σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού, δημιουργώντας προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Εάν οι Έλληνες έχουν κάποιο συναίσθημα, τότε θα πρέπει να παραδεχτούν ότι έχετε το δικαίωμα να αποκαλείστε και να ονομάζεστε όπως επιθυμείτε. Συνεπώς, συνεχίστε με το όνομά σας και οι Έλληνες, αργά ή γρήγορα, θα εξαναγκαστούν να υποχωρήσουν!
«Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω πως πριν από μερικούς μήνες εισηγηθήκατε ότι η Ελλάδα, αντί να μεριμνά για το πρόβλημα με τη “Μακεδονία”, πρέπει να προσηλωθεί σε ανεπίλυτα προβλήματα σχετικά με την ιδέα της “Μεγάλης Αλβανίας”. Όπως γνωρίζετε, τις τελευταίες ημέρες αναβιώνει η τρομοκρατία στην Κοιλάδα του Πρέσεβο και στα σύνορα μεταξύ Κοσόβου, Σερβίας και “Μακεδονίας”. Υπάρχει κίνδυνος η “Μακεδονία” να καταστεί εκ νέου “πυριτιδαποθήκη”;
– Νoμίζω πως οι αναλυτές υπερβάλλουν. Δεν πιστεύω πως το ζήτημα αυτό θα μπορούσε να μετατρέψει τη “Μακεδονία” σε “πυριτιδαποθήκη”. Ωστόσο, θα ήταν λογικό να μην γίνεται πολύς λόγος σχετικά, διότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατον να συμβεί. Αυτό που πρέπει να πράξει η “Μακεδονία” είναι αυτό που ήδη πράττει: Να εμμείνει στις θέσεις της όπως μέχρι τώρα, δίχως αποδοχή συμβιβασμού, και τελικά οι Έλληνες θα υποχωρήσουν και θα παραιτηθούν. Θα χρειαστεί χρόνος, αλλά τελικά αυτοί θα υποχωρήσουν!

Γράφει ο strategy

Βηματισμός σε ναρκοπέδιο – Ελλάδα και ένταξη Τουρκίας

Του Δημήτρη Κωνσταντόπουλου

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δύο γείτονες που όλο τσακωνόντουσαν. Μετά, ανακάλυψαν ότι μπορούν να γίνουν φίλοι. Η Αθήνα θα βοηθούσε την ‘Αγκυρα να γίνει μέλος της Ευρώπης, που θα της μάθαινε καλούς τρόπους κι αυτή θα μάθαινε με ευχαρίστηση πως φέρονται οι πολιτισμένοι. Οι καλοί ευρωπαϊστές, εκσυγχρονιστές, ισλαμιστές θα στρίμωχναν τους κακούς πασάδες. Θα ζούσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα».

‘Ετσι έλεγε το ευχάριστο «παραμύθι» του «παπού», που επαναλαμβάνεται διαδοχικά στους ‘Ελληνες εδώ και αρκετά χρόνια. Οι ισλαμιστές όντως «στρίμωξαν», με τη βοήθεια και της ευρωπαίκής υπόσχεσης, τους κεμαλιστές στρατιωτικούς. ‘Οσο για μας, τα «εγγόνια» που άκουγαν το ευχάριστο παραμύθι, μπορούμε να κρίνουμε τη θεωρία από τα αποτελέσματά της (η πραγματικότητα είναι πεισματάρικη, κι αυτή κρίνει τελικά και κάθε θεωρία). Ο μέσος ‘Ελληνας μπορεί άνετα να βγάλει σήμερα τα συμπεράσματά του δια «γυμνού οφθαλμού». ‘Οσοι έπιναν προχθές τον καφέ τους στην Κάλυμνο είδαν με τα ματάκια τους την τουρκική ακταιωρό, υπερηφάνως φέρουσα την ημισέληνο και με τον οπλισμό της προτεταμένο να κατευθύνεται ολοταχώς προς το … λιμάνι του νησιού! Οι κάτοικοι του Αγαθονησίου παρακολούθησαν ζωντανό θέαμα αερομαχίας και οι γείτονές τους στην Ικαρία είδαν τα τουρκικά μαχητικά να γυρνάνε στη βάση τους μετά από ασκήσεις βομβαρδισμού και αποστολές φωτογράφισης του μικρού νησιού. Σπανίως γεγονότα είναι τόσο εύγλωττα, που να καθιστούν περίπου περιττό τον σχολιασμό τους.

Τα τελευταία επεισόδια του αιγαιακού «σήριαλ» ήταν η τουρκική απάντηση στις «διαμαρτυρίες» της Κυρίας Μπακογιάννη για τουρκικές υπερπτήσεις στο δείπνο των Ευρωπαίων Υπουργών στις Βρυξέλλες την περασμένη Δευτέρα. «Διαμαρτυρίες» που δεν φάνηκαν να συγκινούν ή να ανησυχούν ιδιαίτερα τους ομολόγους της (ή τον ευρωπαϊκό τύπο), όπως άλλωστε, εκ του αποτελέσματος προκύπτει, δεν συγκίνησαν και δεν ανησύχησαν την ‘Αγκυρα. Το αντίθετο συνέβη, η υποτονικότητα των αντιδράσεων της Αθήνας, σε συνδυασμό με την ανόητη δημόσια φιλολογία μιας τρομοκρατημένης πολιτικής ελίτ, για τον φόβο «θερμού επεισοδίου» αλά ‘Ιμια, ερμηνεύθηκε (ορθώς) στην ‘Αγκυρα ως σημάδι ότι μπορεί να κλιμακώσει τις προκλήσεις χωρίς συνέπειες. Οι τουρκικές προκλήσεις χρησιμεύουν προφανώς ως εγγραφή υποθήκης και αξιώσεων, χρησιμεύουν όμως επίσης ως απειλή, σε Αθήνα και Λευκωσία, να μην τολμήσουν να σταματήσουν την τουρκική πορεία προς την Ευρώπη.

Με τον τρόπο που αντιδρά η ελληνική πολιτική ελίτ, υπογραμμίζουν πεπειραμένοι διπλωμάτες, μεταφέρει τον ψυχολογικό πόλεμο που της κάνει η ‘Αγκυρα, με το σιγοντάρισμα της Ουάσιγκτον, στο εσωτερικό της χώρας. Θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα, υποστηρίζουν κατ’ιδίαν στελέχη και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, εσχάτως δε και της αριστεράς (σχετική δήλωση έκανε προ ημερών ο κ. Αλαβάνος), αν οι κ.κ. Καραμανλής και Παπανδρέου έστελναν το μόνο απλό και σαφές μήνυμα στην Τουρκία: εφόσον απειλείτε την εδαφική μας ακεραιότητα, δεν πρόκειται να ανοίξει ούτε μισό κεφάλαιο διαπραγμάτευσης από δω και πέρα. Επειδή δεν το λένε αυτό, και επειδή Τουρκία και ΗΠΑ το γνωρίζουν, οι προκλήσεις θα κλιμακώνονται αναπόφευκτα, υποστηρίζουν οι ίδιοι παρατηρητές.

Η αμερικανική διπλωματία έρχεται μετά, ως «έντιμος διαμεσολαβητής», να «λύσει» το πρόβλημα, πότε επιβάλλοντας Τούρκο πτέραρχο στη Λάρισα, πότε προτείνοντας ΜΟΕ στο Αιγαίο που συνεπάγονται ελληνικές παραχωρήσεις, πότε συστήνοντας διάλογο για το αν είναι ελληνικά το Φαρμακονήσι και οι Φούρνοι και πότε καλώντας την Κύπρο και την Ελλάδα, όπως ο κ. Μπράιζα, να μην εντείνουν το αίσθημα «ασφυξίας» της Τουρκίας. Στο αυτί δε, οι Αμερικανοί λένε στους ‘Ελληνες πολιτικούς ότι «φοβούνται» θερμό επεισόδιο!

Η κοινή λογική λέει, υποστηρίζουν στρατιωτικές πηγές, ότι ένα τέτοιο θερμό επεισόδιο δεν μπορεί να γίνει γιατί θα μπορούσε να αποβεί ήταν καταστροφικό για μείζονες επιδιώξεις της αμερικανικής και τουρκικής πολιτικής. Επειδή όμως η Ελλάδα έχει πάρει εδώ και καιρό διαζύγιο με την κοινή λογική, οι πολιτικοί μας, για να αποφύγουν τα «νέα ‘Ιμια» κάνουν δύο πράγματα. Αφενός περιορίζουν τις όποιες αντιδράσεις τους στο ελάχιστο όριο που κρίνουν αναγκαίο για να μην τους πάρει με τις πέτρες η ελληνική κοινή γνώμη, της οποίας τις αντιδράσεις μάλλον υποτιμούν. Και, δεύτερο, πολλαπλασιάζουν τις παραχωρήσεις χωρίς αντάλλαγμα προς τις ΗΠΑ.

Στις παραχωρήσεις συγκαταλέγονται νέα διεύρυνση της Σούδας, αλλά και παραχώρηση κάθε είδους προσωπικών δεδομένων Ελλήνων πολιτών στη CIA. Η Αμερική θα δεήσει, με τον τρόπο αυτό, υποστηρίζουν, να μη ζητάει βίζα για τους ‘Ελληνες υπηκόους που ταξιδεύουν εκεί και, μάλιστα, ο ίδιος οι Πρωθυπουργός σκέφτεται να ταξιδέψει στην Ουάσιγκτον για να υπογράψει τη σχετική συμφωνία, λένε καλά πληροφορημένες πηγές (παρόλο που και η δική του πείρα θα έπρεπε να τον έχει πείσει ότι οι ψηφοφόροι του θα εκτιμούσαν πολύ περισσότερο μια συνάντηση με τον Πούτιν στη Μόσχα). Η Ουάσιγκτον βέβαια παίρνει ήδη, δια των συμφωνιών ανταλλαγής προσωπικών δεδομένων που έσπευσε να συνομολογήσει η κυβέρνηση, μια πολύ σπουδαιότερη «βίζα» για να επηρεάζει τη δημόσια ζωή της Ελλάδας, συγκεντρώνοντας ακόμα περισσότερα στοιχεία για τους πολιτικούς, τους στρατιωτικούς, τους δημοσιογράφους, τους πανεπιστημιακούς και τους επιχειρηματίες της.

Η πολιτική ελίτ της χώρας υποστήριζε στο παρελθόν ότι είναι υποχρεωμένη να στηρίζει την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, όχι γιατί αυτό επιθυμούν οι ΗΠΑ, αλλά γιατί θεωρεί ότι είναι μια μεγάλη ευκαιρία για την ειρήνη. Σήμερα, επισήμως εξακολουθεί η κυβέρνηση να λέει «πλήρης ένταξη, πλήρης συμμόρφωση», διερωτάται όμως κανείς ποιός θα «συμμορφωθεί» στο τέλος: η Τουρκία ή η Ελλάδα και η Κύπρος; Κατ’ ιδίαν διολισθαίνει σταδιακά στην άποψη «δεν μπορούμε να διακόψουμε την ενταξιακή πορεία γιατί αυτό θα μας βλάψει περισσότερο» και αύριο ετοιμάζεται να μας πει «δεν μπορούμε να διακόψουμε γιατί θα μας κάνει πόλεμο». Υπό παρόμοιες συνθήκες όμως, κινδυνεύει η κρίση της Τουρκίας από την ΕΕ τον Δεκέμβρη να μετατραπεί σε κρίση της Ελλάδας και της Κύπρου.

Η κυβέρνηση σχεδιάζει (ή έχει πείσει τον εαυτό της) να θέσει τα μεγάλα, βαριά ζητήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, στο κεφάλαιο για την ΚΕΠΠΑ της ενταξιακής διαπραγμάτευσης, ενώ πήρε μια σημαντική θετική πρωτοβουλία με τις περιπολίες της Frontex στο Αιγαίο. Αλλά όσο χρήσιμες μπορούν να είναι οι ευρωπαϊκές τεχνοκρατικές διαδικασίες, ή η Frontex, δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την πολιτική και να αντιμετωπίσουν βαριά, μεγάλα πολιτικά ζητήματα όπως την απειλή πολέμου και τις εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της Ελλάδας, την μη αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη στρατιωτική κατοχή εδάφους της. ‘Οταν ο άλλος απειλεί να σε σκοτώσει δεν κάνεις μια απλή διαμαρτυρία στον … συνήγορο του πολίτη, γιατί τότε δεν σε παίρνει κανένας στα σοβαρά.

Το εξωφρενικό αποτέλεσμα είναι ότι Αθήνα και Λευκωσία δεν έχουν κανένα σύμμαχο στην Ευρώπη. Ούτε μεταξύ όσων προωθούν (με φανατική ελληνική υποστήριξη) την τουρκική ένταξη. Ούτε και μεταξύ όσων αντιτίθενται σε αυτήν και δοκίμασαν να υποστηρίξουν τις ελληνικές αιτιάσεις για να την μπλοκάρουν (το έπραξε ο κ. Βιλπέν ζητώντας αναγνώριση της Κύπρου προ της έναρξης διαπραγματεύσεων, η κ. Μέρκελ καταδικάζοντας την τουρκική κατοχή, προσπάθησε ο κ. Σαρκοζί, για να συναντήσουν απροθυμία Αθήνας-Λευκωσίας!)

Η τουρκική ενταξιακή πορεία, που θα μπορούσε να είναι, τουλάχιστο θεωρητικά, μοχλός πίεσης επί της ‘Αγκυρας, μετετράπη σταδιακά σε μοχλό πίεσης στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Οι πρόσφατες δηλώσεις Μπιλντ και Φερχόιγκεν, με τις οποίες απέδωσαν στους ‘Ελληνες την ευθύνη για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, την παρουσία τουρκικών στρατευμάτων, ακόμη και τη λεηλασία της πολιτιστικής της κληρονομιάς, προκάλεσαν μόνο ψελίσματα από Αθήνα-Λευκωσία. Αντανακλούν τη δεινή πολιτικο-διπλωματική κατάσταση στην οποία περιήλθαν Ελλάδα-Κύπρος. Προειδοποιούν για το τι θα συμβεί αν οι δύο χώρες εξακολουθήσουν να μην υπερασπίζονται διεθνώς τον εαυτό τους, πολιτικά, επικοινωνιακά, διπλωματικά. Είτε θα οδηγηθούν σε μείζονες εθνικές παραχωρήσεις ως προς την ύπαρξη κυπριακού κράτους και το καθεστώς του Αιγαίου, είτε θα βρεθούν κατηγορούμενες για «εθνικισμό» έναντι της Τουρκίας.

ου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Οι Άγγλοι επέβαλαν στον Κίσινγκερ τη διζωνική ομοσπονδία

Ο τότε Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ επεδίωκε επιστροφή στη Ζυρίχη, αλλά τελικά υπέκυψε
Η Χούντα υποστήριζε Σαμψών, η Τουρκία και η Βρετανία επιστροφή του Μακαρίου, και ο Κίσιγκερ προτιμούσε τον Γλαύκο Κληρίδη.

ΗΠΑ-ΑΓΓΛΙΑ
Μπλοκάρουν την Ελλάδα από του να επέμβει

Εδώ και 35 χρόνια, άρθρα και ειδησεογραφικές πληροφορίες προβάλλουν τον δρα Χένρι Κίσινγκερ, Υπ. Εξωτερικών των ΗΠΑ το 1974, ως φέροντα την ευθύνη για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ασφαλώς οι ΗΠΑ φέρουν τη δική τους ευθύνη για την ανοχή που υπέδειξαν και άφησαν την Τουρκία ανενόχλητη να εισβάλει δίχως να τη σταματήσουν. Όμως, τη μεγαλύτερη ευθύνη και εγκληματική προμελετημένη ανοχή για το τουρκικό έγκλημα φέρουν οι Βρετανοί. Δυστυχώς, πολλά δημοσιεύματα αναφορικά με αμερικανικά έγγραφα, δίχως αυτά να μελετώνται σε συνδυασμό με τα αντίστοιχα (και πολύ πιο λεπτομερή και άμεσα) βρετανικά τέτοια, δεν αποδίδουν τη σωστή εικόνα των γεγονότων. Με αποτέλεσμα να βοηθούνται οι Βρετανοί, που μένουν στο απυρόβλητο.
Και παρόλον ότι τα βρετανικά έγγραφα που αναφέρονται στο πραξικόπημα λογοκρίθηκαν και θα μείνουν κλειστά μέχρι το 2060, εντούτoις καταφέραμε, με πεισματική έρευνα στο Βρετανικό Κρατικό Αρχείο, να εξασφαλίσουμε ορισμένα, που μας δίνουν, επιτέλους, κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τις σχέσεις και το ρόλο Βρετανών και Αμερικανών τις μαύρες εκείνες μέρες.
Τα έγγραφα φανερώνουν ότι οι Βρετανοί ηγούνταν της όλης επιχείρησης, έχοντας βοηθούς τους Αμερικανούς και όχι αντιστρόφως. Το Λονδίνο προσπαθούσε με κάθε τρόπο να εμποδίσει την Ελλάδα να αντιδράσει και παρόλον ότι η Τουρκία είχε ήδη εισβάλει στο νησί, αυτοί συνέχιζαν να την υπερασπίζονται και να απαιτούν παράλογα πράγματα από την Ελλάδα. Πολύ ενδιαφέρουσες οι δηλώσεις Κίσινγκερ 19 Ιουλίου 1974 και 27 Αυγούστου 1974.

Στα χέρια του Λονδίνου
Τα έγγραφα στα οποία αναφερόμαστε στην παρουσίαση αυτή δεν αφήνουν πλέον αμφιβολία ότι ο δρ Χένρι Κίσινγκερ δεν υποστήριζε κατ’ αρχήν τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, αλλά αυτή ήταν λύση που επέβαλαν οι Βρετανοί και έκτοτε συμβάδισε μαζί τους. Κατά καιρούς τα έγγραφα φανερώνουν αμφιταλαντεύσεις του Κίσινγκερ για τη Διζωνική, κάτι που κράτησε μέχρι το τέλος του 1974, αλλά τελικά κέρδισαν οι Βρετανοί. Πρώτον, επειδή το Κυπριακό ήταν και παραμένει στα χέρια του Λονδίνου και όχι της Ουάσινγκτον, και δεύτερον γιατί οι ΗΠΑ χρειαζόντουσαν τους Βρετανούς για την εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων μέσω των βρετανικών βάσεων στο νησί…

Διαφωνία Κίσινγκερ – Κάλαχαν/Γουίλσον
Στις 18 Ιουλίου 1974, ο Αμερικανός Υπ. Εξωτερικών δρ Χ. Κίσινγκερ τηλεφωνεί ο ίδιος στον Βρετανό ομόλογό του Τζέιμς Κάλαχαν και διαφωνεί μαζί του στο θέμα της απόσυρσης των Ελλήνων αξιωματικών. Ο Κίσινγκερ επανέλαβε τη θέση του ότι το να πιέζει η Βρετανία για την άμεση αποχώρησή τους από την Κύπρο μπορούσε να έχει ως αποτέλεσμα επικίνδυνο ρήγμα στο ισοζύγιο δυνάμεων στην Κύπρο και πίστευε (ο Κίσινγκερ) ότι η απομάκρυνση των Ελλήνων αξιωματικών θα μπορούσε να ενθαρρύνει ενδο-κοινοτική διαμάχη. Ο Κίσινγκερ υποστήριζε ότι δεν ήταν εναντίον της αποχώρησής τους, αλλά όχι προτού επιτευχθεί συνταγματική λύση. Προτιμούσε να μιλήσει ο Μακάριος στις 19 (την επομένη) σε συνεδρία του Συμβουλίου Ασφαλείας, και προτού παρθεί οποιαδήποτε απόφαση από το Συμβούλιο Ασφαλείας, ήθελε τους Βρετανούς να συμφωνήσουν να διευθετήσουν συνάντηση Ελλήνων και Τούρκων στο Λονδίνο, για την Κυριακή 21 Ιουλίου, για να διαπραγματεύονταν κάποια συνταγματική λύση, βασισμένη στις συνθήκες του 1960. Σύμφωνα με τη σχετική αναφορά στο βρετανικό έγγραφο: «…Οι ΗΠΑ, είπε, θα δώσουν πλήρη υποστήριξη και θα λάβουν μέρος στη συνάντηση με πρόταση και μετά να ακολουθήσει ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Ο Κάλαχαν ρώτησε τι είδος συνταγματικής λύσης είχε υπόψη του ο Κίσινγκερ. Ο Κίσινγκερ εισηγήθηκε όπως οι Βρετανοί προσπαθήσουν να διαμορφώσουν τα πράγματα, ούτως ώστε να βρεθεί εναλλακτική αποδεκτή λύση γι’ απαλλαγή τόσο από τον Σαμψών όσο και τον Μακάριο…». Ο Κίσινγκερ θεωρούσε τον Γλ. Κληρίδη ως το πρόσωπο αυτό. Με τον Κληρίδη πίστευε ότι οι Έλληνες θα εγκατέλειπαν τον Σαμψών και οι Βρετανοί και Τούρκοι τον Μακάριο. Για τους Τούρκους, πίστευε ο Κίσινγκερ, δεν θα ήταν και μεγάλη θυσία, καθώς ποτέ δεν τον είχαν εμπιστευθεί. Ο Κίσινγκερ ήταν πολύ προβληματισμένος με τους Βρετανούς οι οποίοι, πίστευε, δέσμευαν τους εαυτούς των πολύ μακριά, δίχως να υπολογίζουν τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις.
Ο Τζέιμς Κάλαχαν ενημέρωσε τον Βρετανό πρωθυπουργό σχετικά.

«Πρώτες βοήθειες»
Την επομένη, 19 Ιουλίου, ο Βρετανός πρωθυπουργός Χάρολντ Γουίλσον σημειώνει προς τον Σύμβουλό του κ. Άκλαντ:
«…Υπήρξαν κάποιες μικρές διαφωνίες μεταξύ μας και των Αμερικανών σχετικά με τον Μακάριο και πώς να τον χειριστούμε. Φυσικά αυτό είναι παράπλευρο θέμα, όμως είναι ένα σημαντικό θέμα. Εκείνο που δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται ο δρ Κίσινγκερ σήμερα είναι πως το πραξικόπημα στην Κύπρο έχει αφαιρέσει την όποια σταθερότητα είχε απομείνει από της συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου. Εκείνη η σταθερότητα ήταν πολύ εύθραυστη τα τελευταία δέκα χρόνια. Οι βασικές ερωτήσεις τώρα είναι: Μπορούμε να μπαλώσουμε τις παλαιές συνθήκες; Ή πρέπει τώρα να προχωρήσουμε με νέες διευθετήσεις; Αν ναι, ποιοι θα είναι οι συμμετέχοντες και οι εγγυητές των συνθηκών που θα αντικαταστήσουν τις παλαιές;

Μου φαίνεται, και απ΄ό,τι άκουσα όσον αφορά τις απόψεις του δρος Κίσινγκερ, ο τελευταίος προφανώς βλέπει την κατάσταση επιφανειακά. Αν θέλει να μπαλώσει (χρησιμοποιεί μεταφορικά τη λέξη επιδέσμους) τις σημερινές συνθήκες, θα πρέπει να δράσει πολύ πιο δυναμικά με τους Έλληνες απ΄ ό,τι έκανε μέχρι σήμερα. Το γεγονός είναι ότι σήμερα υπάρχει μια νέα μεγάλη πηγή αστάθειας, και η επέμβαση «πρώτων βοηθειών» σύντομα θα καταντήσει αδύνατη».

Μπλόκο στην Ελλάδα
Σημείωση 1): Ο Βρετανός πρωθυπουργός και ο Υπ. Εξωτερικών της Βρετανίας από τις 17 Ιουλίου, κατά τη συνάντηση που είχαν στο Λονδίνο με τον Τούρκο πρωθυπουργό της εισβολής Μπ. Ετσεβίτ, του είχαν δώσει το πράσινο φως για την εισβολή, υποσχόμενοι να μην επέμβουν και να μπλοκάρουν την Ελλάδα από του να τρέξει εις βοήθεια της Κύπρου.
Σημείωση 2): Η πολιτική αυτή ήταν πλήρως ταυτισμένη με το βρετανικό σχέδιο «Το Μέλλον της Κύπρου», που είχε εκπονήσει το Τμήμα Σχεδιασμού του Φόρεϊν Όφις τον Φεβρουάριο του 1964. Το σχέδιο προέβλεπε και προνοούσε όπως εμποδιστεί η Ελλάδα από το βοηθήσει την Κύπρο σε περίπτωση τουρκικής εισβολής, για να αφεθεί η Τουρκία για 48 τόσες ώρες να κάνει την επιχείρησή της. Προνοούσε τόσο τη χρησιμοποίηση και του 6ου Αμερικανικού Στόλου όσο και την πιθανότητα ανάγκης πραξικοπήματος για να επιτευχθεί ο στόχος… Υπενθυμίζεται ότι τον ίδιο καιρό (Φεβρουάριος του 1964) και οι Τουρκοκύπριοι (με την ανταρσία τους εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας) είχαν εκπονήσει συνταγματικές προτάσεις για Δύο Ομόσπονδα Κράτη.
Σημείωση 3): Άκρως λανθασμένος και ιστορικά ανακριβής ο ισχυρισμός (όπως π.χ. εκείνος του Βρετανού Μάρτιν Πάκαρτ) ότι τότε υπήρχε Αμερικανικό Σχέδιο εις βάρος της Κύπρου. Το σχέδιο ήταν καθαρώς βρετανικό. Τα ίδια τα βρετανικά έγγραφα ανατρέπουν συλλήβδην τέτοιον ισχυρισμό.

Ο ρόλος του Βρετανού πρέσβη
Το πρωί της 20ής Ιουλίου 1974, ο Βρετανός πρέσβης στην Αθήνα Σερ Χούπερ είδε τον αναπληρωτή Υπ. Εξωτερικών της χουντικής κυβέρνησης κ. Κυπραίο και προσπάθησε να του διαλύσει την εντύπωση που είχε ήδη κυκλοφορήσει, ότι η Βρετανία είχε εκ των προτέρων γνώση για το πραξικόπημα. (Εδώ υπενθυμίζεται ότι τα βρετανικά έγγραφα για το πραξικόπημα παραμένουν κλειστά).
Ο κ. Κυπραίος του είπε ότι τα τουρκικά στρατεύματα είχαν επιτεθεί στην ΕΛΔΥΚ. Η Ελλάδα ζητούσε άμεση κατάπαυση του πυρός και τη συγκέντρωση όλων των τουρκικών στρατευμάτων και αλεξιπτωτιστών στους τουρκικούς θυλάκους μέχρι τις 2.μ.μ. Ο Βρετανός πρέσβης βρήκε ότι η στάση του κ. Κυπραίου ήταν διαφορετική από εκείνη που τους είχαν ενημερώσει οι Αμερικανοί στην Ουάσινγκτον.
Ο Χούπερ είπε στον Κυπραίο ότι η απαίτηση της Αθήνας με τελεσίγραφο μέχρι τις 2.μ.μ. θα εξέπληττε το Λονδίνο. Ουσιαστικά η ελληνική κυβέρνηση ζητούσε από την Τουρκία να διαλέξει είτε να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις της Αθήνας είτε να πάνε σε πόλεμο.
Κατ’ αρχήν ο Έλληνας αναπληρωτής Υπ.Εξ. κ. Κυπραίος είπε ότι καλά κατάλαβε ο πρέσβης, και ο κ. Σωσσίδης δίπλα του πρόσθεσε «πόλεμος σε όλα τα μέτωπα». Αργότερα, όμως, ο Κυπραίος κατέβασε τους τόνους, επισημαίνει στην αναφορά του προς τον Τζέιμς Κάλαχαν ο Βρετανός πρέσβης, τονίζοντας ότι τελικά ο Κυπραίος, στο μήνυμά του προς την τουρκική κυβέρνηση, είπε ότι οι Έλληνες προσέφεραν στην Τουρκία την ευκαιρία να λύσουν τις διαφορές τους και να σταθεροποιήσουν την κατάσταση για τα επόμενα χρόνια.
Υποστηρίζοντας περαιτέρω την Τουρκία, ο Βρετανός πρέσβης είπε στον Κυπραίο ότι και η Βρετανία επιθυμούσε εκεχειρία, αλλά οι Τούρκοι ήταν αδύνατο να δεχθούν, υπό το φως των απειλών που αντιμετώπιζαν από τους Έλληνες και πως οι Έλληνες έπρεπε να τους βοηθήσουν να διαπραγματευτούν. Ο Χούπερ ζήτησε, μάλιστα, να μάθει το σκεπτικό της απαίτησης της Ελλάδας για τη συγκέντρωση των τουρκικών στρατευμάτων στους θυλάκους. Ο Κυπραίος είπε ότι δεν ήταν σκοπός τους να απειλήσουν την Τουρκία, αλλά έχοντας υπόψη την υπεροχή της Τουρκίας, έπρεπε να βοηθηθούν και οι ίδιοι να διαπραγματευτούν από θέση ισχύος. Οι Τούρκοι είχαν επιτεθεί κατά των ελληνικών στρατευμάτων και ήδη είχε δημιουργηθεί κατάσταση πολέμου, κάτι για το οποίο δεν ευθυνόταν η Ελλάδα. Και σημειώνει ο Χούπερ σε παρένθεση «Εδώ έχει κάποιο δίκαιο».
Όμως ο Χούπερ δεν πίστευε ότι οι Έλληνες θα επέμεναν για τις 2.μ.μ. Γιατί ο Κυπραίος του είχε επίσης πει πως νοουμένου ότι αυτό γινόταν εντός 24 ή 48 ωρών, δεν θα έκαναν τίποτα.
Ο Κυπραίος είπε ότι η Ελλάδα δεν ήθελε την Ένωση, αλλά αν ο κυπριακός λαός την ήθελε, τότε ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Όμως, έγραψε ο Χούπερ, ο Κυπραίος δεν είχε γνώση για πρόταση διχοτόμησης.
Από το ενημερωτικό τηλεγράφημα του Βρετανού πρέσβη προς τον Τζέιμς Κάλαχαν, φαίνεται ότι ο Αμερικανός απεσταλμένος κ. Σίσκο είχε εντολές να πιέσει την Ελλάδα, απειλώντας να διακόψει κάθε στρατιωτική βοήθεια, αν αντιδρούσε (η Ελλάδα). Αλλά μέχρι τότε ο Σίσκο, με τη συγκατάθεση της Ουάσινγκτον, δεν το είχε κάνει.

Έξαλλος ο Ιωαννίδης
Μετά την επιστροφή του Σίσκο από την Άγκυρα, ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα ενημέρωσε τον Βρετανό ομόλογό του κ. Χούπερ για τις επαφές Σίσκο και του ιδίου στην Αθήνα, ζητώντας να διατηρηθεί η αναφορά άκρως εμπιστευτική.
Γράφει η ενημέρωση προς το Λονδίνο:
«Στις 7.30 πρωινή της 20ής Ιουλίου, ο Αμερικανός πρέσβης κ. Τάσκα πήγε στο ελληνικό Υπ. Άμυνας, όπου θα ξεκινούσε συνεδρία του Συμβουλίου Πολέμου στις 8.00 πρωινή, υπό την προεδρία του πρωθυπουργού. Ο Τάσκα έδωσε αυστηρές προειδοποιήσεις εναντίον οποιασδήποτε ενέργειας. Οι ανώτεροι στρατηγοί δεν αντέδρασαν, αλλά ο Ιωαννίδης ήταν ιδιαίτερα έξαλλος. Στις 7.50 ήλθε και ο Σίσκο, ο οποίος μίλησε στις ίδιες γραμμές, με τον Ιωαννίδη να διατηρεί την ίδια στάση και να τονίζει πως αν οι Τούρκοι δεν έφευγαν από την Κύπρο, οι συνέπειες θα ήταν διπλή ένωση και πόλεμος. Αμέσως μετά, ο Ιωαννίδης αποχώρησε από την αίθουσα. Μετά από περαιτέρω συζήτηση με τους Τάσκα, Σίσκο και Συμβούλιο, συμφωνήθηκε όπως συνεχίσει η συνεδρία, αλλά να μη ληφθούν αποφάσεις προτού διαβουλευθούν ξανά με τους Τάσκα και Σίσκο. Όμως αυτό δεν ακολουθήθηκε».

Η Χούντα κάνει πίσω
Αργότερα το ίδιο πρωινό, οι Τάσκα και Σίσκο είδαν τον Κυπραίο στο Υπ. Εξωτερικών, ο οποίος τους μίλησε όπως και στον Χούπερ ενωρίτερα, για τη διορία που έδιδαν μέχρι τις 2 μ.μ. και πως ήδη αποχωρούσαν τα ελληνικά στρατεύματα από το αρχηγείο του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη. Ο Σίσκο του είπε ότι η ελληνική πρόταση προσφερόταν ως βάση για διαπραγμάτευση, θα τη μετέφερε στην Άγκυρα, αλλά χρειαζόταν χρόνο, γι΄ αυτό έβρισκε ότι η διορία μέχρι τις 2μ.μ. δεν ήταν ρεαλιστική. Ο Τάσκα επιβεβαίωσε ότι τα όσα έλεγε ο Κυπραίος είχαν την υποστήριξη των Ιωαννίδη και Μπονάνου.
Στη συνάντηση με τον Κυπραίο, τελικά ο Τάσκα προέβη στην απειλή διακοπής αμερικανικής βοήθειας, αν η Ελλάδα προχωρούσε με ένοπλη δράση. Λίγο πριν από τις 2μ.μ., τηλεφώνησε στον Κυπραίο να μάθει αν η Ελλάδα θα αντιδρούσε μετά τις 2.μ.μ. και ο Κυπραίος του επιβεβαίωσε πως δεν θα έκαναν τίποτα. Τηλεφώνησε και στον Μπονάνο, γράφει η αναφορά, ο οποίος επίσης επιβεβαίωσε το ίδιο, όμως αυτός είπε ότι δεν θα περίμεναν επ΄ αόριστον.

Έξω φρενών ο Σίσκο
Ο Σίσκο, γράφει η αναφορά, έγινε έξω φρενών με τη διπλοπροσωπία των Τούρκων σε σχέση με την εισβολή και περιέγραψε, γράφει ο Χούπερ, τη συμπεριφορά των Τούρκων ως άκρως απαράδεκτη.
Σύμφωνα με την περιγραφή, ο Ετσεβίτ κορόιδευε τον Σίσκο και απέφευγε να του δώσει συγκεκριμένη απάντηση, πότε θα τερμάτιζαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Ο Ετσεβίτ του είπε ότι εφόσον άρχισαν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, θα έπρεπε να πάρουν το χρόνο τους, δεν μπορούσαν να σταματήσουν προτού επιτευχθούν κάποιοι στόχοι. Εξάλλου, δεν μπορούσε να του δώσει απάντηση προτού συναντηθεί την επομένη με τους Στρατιωτικούς και το Υπουργικό του. Ο Σίσκο εκνευρίστηκε και του έβαλε τις φωνές λέγοντας: «…Είπα στον Ετσεβιτ ότι είχα ζητήσει από την αμερικανική κυβέρνηση να αφήσει την Τουρκία να κάνει όπως ήθελε εκείνη (αντί να τη σταματούσαν από το να πολεμήσει, όπως έκαναν το 1964), είχα ζητήσει από την αμερικανική κυβέρνηση να πείσει την Ελλάδα να μην αναμιχθεί σε εχθροπραξίες, και είχα πει ότι έτσι και οι τουρκικές δυνάμεις έφερναν εις πέρας ένα ισοζύγιο δυνάμεων στην Κύπρο, σε σχέση με τις ελληνικές δυνάμεις, η τουρκική κυβέρνηση θα ήταν έτοιμη να εμπλακεί σε συνομιλίες με το Ηνωμένο Βασίλειο και τους Έλληνες στο πνεύμα των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου. Όλα αυτά είχαν πάει περίπατο πια. Υπολογίζαμε ότι ο Ετσεβίτ μιλούσε εκ μέρους της Τουρκίας και αναμέναμε να δούμε την Τουρκία να συμφωνεί για εκεχειρία, προτού η ελληνική κυβέρνηση αναγκαστεί να εμπλακεί σε εχθροπραξίες. Εμείς είχαμε τηρήσει τα δικά μας και αναμέναμε να τηρούσε και εκείνος το λόγο του. Αν η Τουρκία δεν ανταποκρινόταν, αυτό θα είχε δυσάρεστα αποτελέσματα για τις σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας, περιλαμβανομένης και της στρατιωτικής βοήθειας…».

Λίγα ψίχουλα
Όσον αφορά τη συνάντηση που είχε στο Υπ. Άμυνας με το Πολεμικό Συμβούλιο, o Τάσκα είπε ότι του έκαναν εντύπωση οι διαφορές μεταξύ των ιεράκων υπό την ηγεσία του Ιωαννίδη και των σχετικώς εριφίων υπό την ηγεσία του Μπονάνου και ανώτερων στρατηγών. Και κλείνει η αναφορά προς το Φόρεϊν Όφις με το εξής άκρως αινιγματικό για το βρετανικό ρόλο: «Θα πρέπει να δώσουμε στον τελευταίο (δηλαδή τον Μπονάνο) λίγα ψίχουλα παρηγοριάς προτού είναι αργά», έγραψε χαρακτηριστικά ο Βρετανός πρέσβης Χούπερ.

Η διζωνική ήταν βρετανικής έμπνευσης
Το έγγραφο αυτό είναι ένα πολυσέλιδο ντοκουμέντο, που περιέχει τα πρακτικά της πλέον κρίσιμης συνεδρίας που έλαβε χώρα στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, μετά τις δύο τουρκικές εισβολές. Η συνάντηση έγινε στις 27 Αυγούστου 1974, μεταξύ ανώτερων αξιωματούχων του Φόρεϊν Όφις και του δρος Χένρι Κίσινγκερ, κατ΄ εντολήν του Βρετανού Υπ. Εξωτερικών Τζέιμς Κάλαχαν. Ο Κάλαχαν ήθελε πλέον να προχωρήσει με την προώθηση της διπεριφερειακής ομοσπονδίας, αλλά ήθελε να σιγουρευτεί για την υποστήριξη του δρος Κίσινγκερ στη βρετανική αυτή πρωτοβουλία, γιατί οι Βρετανοί στο Λονδίνο είχαν επισημάνει αμφιβολίες για την αμερικανική υποστήριξη. Τα πρακτικά αυτά, διά μαρτυρίας του ιδίου του δρος Κίσινγκερ, μας ξεκαθαρίζουν πλέον, πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας, ότι οι Βρετανοί ήσαν οι πρωταγωνιστές των γεγονότων του 1974, όσο και της προώθησης της τουρκικής απαίτησης για γεωγραφική ομοσπονδία (διζωνική) και όχι οι Αμερικανοί.

Οι απεσταλμένοι του Φόρεϊν Όφις είπαν στον Κίσινγκερ ότι ο Τζέιμς Κάλαχαν σκόπιμα διατηρούσε χαμηλούς τόνους στη διπλωματία, όταν και διέκοψε ο δρ Κισινγκερ για να τονίσει ότι ήδη είχε επιτευχθεί η μεγάλη (βρετανική) διπλωματική νίκη, με το να χαρακτηρίζεται πλέον ο ίδιος ως ο κακός της όλης κατάστασης.
Οι Βρετανοί θυμήθηκαν ότι ο Σίσκο (ο Αμερικανός απεσταλμένος) μέσα Ιουλίου είχε ρωτήσει το Φόρεϊν Όφις κατά πόσο μπορούσε να βρεθεί μια λύση πακέτο, αλλά τότε του είχαν πει ότι ήταν ακόμα νωρίς για κάτι τέτοιο.
Και συνέχισαν στη συνάντηση οι Βρετανοί, λέγοντας ότι οποιαδήποτε άποψη και να είχαν για τις τουρκικές ενέργειες, η λύση θα ήταν διπεριφερειακή ομοσπονδία και θα συνεπάγετο ανταλλαγή πληθυσμών. Η λύση αυτή, είπαν στον δρα Κίσινγκερ, θα έχει την ευχέρεια να αυτο-αστυνομεύεται και να μη χρειάζεται την ειρηνευτική δύναμη των Ηνωμένων Εθνών. Ήδη, πρόσθεσαν, πολλοί τους κατηγορούν ότι δεν ανέλαβαν τις εγγυητικές τους υποχρεώσεις, για να διακόψει και πάλιν ο Κίσινγκερ, για να πει ότι αυτό δεν ίσχυε για τους Τούρκους. Οι Τούρκοι, είπε, «δεν πιστεύω να έχουν τέτοιο παράπονο».

Διζωνική στη θεωρία
Οι Βρετανοί σχεδιαστές της λύσης είπαν πως η λύση που η Βρετανία υποστήριζε, δηλαδή η διπεριφερειακή ομοσπονδία (ουσιαστικά η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία), ήταν ακόμα στο στάδιο της θεωρίας, ήταν δύσκολο να επιβληθεί. Ο δρ Κίσινγκερ ρώτησε αν η ελληνική κυβέρνηση την υποστήριζε και οι Βρετανοί παραδέχθηκαν ότι ο Κ. Καραμανλής αδυνατούσε. Αλλά οι Τούρκοι ήταν αδύνατο να αποτραβηχτούν στη γραμμή που κρατούσαν στις 9 Αυγούστου. Ο Κληρίδης όμως, είπαν, είχε προωθήσει πιο λογικές προτάσεις. Οι Βρετανοί αξιωματούχοι είπαν πως για τη λύση αυτή, θα έπρεπε να γίνουν σημαντικές αναπροσαρμογές και πως ο Τούρκος καθηγητής Ουλμάν τους είχε πει στο Λονδίνο ότι θα χρειαζόντουσαν πέραν του 28% του εδάφους για λόγους ασφάλειας, κάτι που θα συζητηθεί στις διαπραγματεύσεις. Και συμπλήρωσαν ότι οι ίδιοι πιστεύουν ότι οι πρόσφυγες ίσως να μη θέλουν πλέον να επιστρέψουν, μιας και τους επιτραπεί να επισκεφθούν τις περιουσίες τους.
Ο δρ Κίσινγκερ είπε ότι ο χρόνος δεν ήταν υπέρ των Ελλήνων. Ο ίδιος ήθελε χρόνο για να καλυτερεύσουν οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Οι Βρετανοί, σε μια προσπάθεια να πιέσουν τον δρα Κίσινγκερ, χρησιμοποίησαν την κινδυνολογία ότι αν δεν λυόταν το θέμα σύντομα, φοβόντουσαν για ανταρτοπόλεμο εκ μέρους των Ελλήνων. Όμως ο Κίσινγκερ το απέρριψε και είπε ότι δεν πίστευε σε τέτοια.
Οι Βρετανοί στη συνέχεια είπαν πως θα άρχιζε ο εποικισμός από την Τουρκία. Ο Κίσινγκερ ρώτησε αν μπορούσε ένα κομμάτι να ενωθεί με την Ελλάδα και το άλλο με την Τουρκία, αλλά οι Βρετανοί κηδεμόνες, αν και δεν το απέρριψαν, είπαν ότι τέτοια λύση θα ήταν ό,τι χειρότερο για τη Σοβιετική Ένωση.
Ο Κίσινγκερ υποστήριξε να ξεκινούσε η βρετανική πρωτοβουλία, για διπεριφερειακή ομοσπονδία, αλλά, τους είπε ότι ήταν πολύ διστακτικός να ξανα-μπλέξει τις ΗΠΑ σε μια υπόθεση δίχως να γνωρίζει τις τακτικές. Την τελευταία φορά, είπε, οι ΗΠΑ είχαν αναμιχθεί με κάποια ευθύνη, όμως όχι αρκετή που να τους έδιδε και τον έλεγχο. Δίσταζε να το επαναλάβει. Ο ίδιος ήταν πολύ απασχολημένος με τα δικά τους στις ΗΠΑ και δεν ασχολήθηκε έντονα με όσα συνέβησαν στη Γενεύη τον Αύγουστο.

Θα αποτύγχανε η διζωνική
Η δεύτερη ανησυχία του, είπε ο δρ Κίσινγκερ, ήταν πως αν η βρετανική πρωτοβουλία αποτύγχανε, θα έλεγαν πως φταίει η Αμερική που δεν πίεσε αρκετά την Άγκυρα. Έτσι και πάλιν θα έφταιγαν οι ΗΠΑ και όχι το Ηνωμένο Βασίλειο, που ήταν δική του η πρωτοβουλία.
Οι Βρετανοί παραδέχθηκαν ότι στη Γενεύη έγιναν λάθη και πως εκ των υστέρων έβλεπαν πως θα ήταν καλύτερα αν είχαν προωθήσει και υποστηρίξει στη Γενεύη εξαρχής την περιφερειακή λύση. Ο Κίσινγκερ συμφώνησε πως τότε θα είχαν προοπτικές επιτυχίας. Ο Κίσινγκερ εξήγησε πως η πρότασή του για λύση καντονίων ήταν με στόχο να διευκολύνει τη διζωνική σε μεταγενέστερο στάδιο. Ο Κίσινγκερ ήταν βέβαιος ότι η βρετανική πρωτοβουλία για διπεριφερειακή/διζωνική λύση θα αποτύγχανε, και δεν ήθελε τις ΗΠΑ να φορτωθούν την ευθύνη της αποτυχίας. Αν η Βρετανία ήθελε να προωθήσει την πρωτοβουλία της από μόνη της, θα έδιδε την ευλογία του.
Εν κατακλείδι, οι Βρετανοί ζήτησαν από τον Κίσινγκερ αν μπορούσαν να βασιστούν στην πλήρη κάλυψη της πρωτοβουλίας τους στην προώθηση της διπεριφερειακής ομοσπονδίας. Ο Κίσινγκερ τους υποσχέθηκε να το συζητήσει με τον Αμερικανό πρόεδρο και θα τους έδιδε την απάντησή του την επομένη.

Σύμφωνα με άλλα έγγραφα, το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο. Ο Κίσινγκερ έκανε όπως τους είπε. Τους έδωσε την ευλογία του, αλλά δεν ήθελε με κανένα τρόπο να εμπλακεί σε κάτι για το οποίο δεν είχε τον έλεγχο, τον οποίο και τον Ιούλιο και Αύγουστο του 1974, όπως και τον Ιανουάριο του 1964, είχαν οι Βρετανοί και όχι οι Αμερικανοί.

3/8/09 της Φανούλας Αργυρού

«Η λύση που προωθείται στο Κυπριακό θα βλάψει εξίσου την Ελλάδα και την Κύπρο»

Συνέντευξη του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου στην εφημερίδα «Αριστερά!» (www.koel.gr) τ. 272, 31-7-09

Ερ. Πριν λίγο καιρό παρουσιάσατε στην Κύπρο το βιβλίο σας «Η Κύπρος σε παγίδα». Πως το υποδέχθηκε η κυπριακή κοινή γνώμη;
Απ. Η κυπριακή κοινή γνώμη, όπως και η κοινή γνώμη της Ελλάδας είναι περισσότερο υποψιασμένη από τους πολιτικούς της. ‘Oσο προχωράει η συζήτηση για τα διακυβεύματα στην Κύπρο, τόσο περισσότερο οξύνεται μια αίσθηση ανησυχίας για το τι θα βγει από τις συνομιλίες της Λευκωσίας, για τη βάση αυτών των συνομιλιών, μια βάση που, αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, δεν βρίσκει σύμφωνο τον κυπριακό λαό και εγείρει και ένα ουσιαστικό ζήτημα δημοκρατίας, γιατί ο κ. Χριστόφιας εξελέγη για να κυβερνήσει το κράτος, όχι για να το αλλάξει. Πρόεδρος είναι όχι συντακτική ή αναθεωρητική συνέλευση και νομίζω καλό θα ήταν και για τον ίδιο να προκηρύξει ένα δημοψήφισμα για να αποφασίσουν οι Ελληνοκύπριοι τι είδους λύση θέλουν.
‘Οσο για την Ελλάδα, τείνουμε να αποδεχθούμε ότι το ζήτημα αυτό αφορά μόνο την Κύπρο, υπάρχει και μια αίσθηση κόπωσης, και μια προσπάθεια των πολιτικών δυνάμεων να φορτώσουν στον Χριστόφια μια λύση που γνωρίζουν ότι δεν θα είναι καλή. Στην πραγματικότητα όμως ότι συμφωνηθεί στην Κύπρο θα έχει κολοσσιαίες συνέπειες για την Ελλάδα. Αν συμφωνηθεί στην Κύπρο μη βιώσιμη λύση, τότε οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές για τον ελληνικό λαό στο σύνολό του, ιδιαίτερα για την αριστερά και κεντροαριστερά αν επωμισθούν την ευθύνη τέτοιων λύσεων. Θα υποστούν αυτό που υπέστη η ελληνική Δεξιά μετά το 1960 και το 1974, όταν οι συνθήκες της Ζυρίχης και η όλη πολιτική της οδήγησε στην τραγωδία της τουρκικής εισβολής.

Ερ. Τι σας ανησυχεί στη βάση των διαπραγματεύσεων;
Απ. Το πρώτο που με ανησυχεί είναι η υποχρεωτική εναλλαγή ‘Ελληνα και Τούρκου Προέδρου, που είναι μάλιστα πρόταση Χριστόφια. Κανένα κράτος δεν μπορεί να λειτουργήσει έτσι. Ο Πρόεδρος του κράτους πρέπει να εκφράζει την ενότητα του κράτους και του λαού, το σύνολο των πολιτών, ανεξαρτήτως εθνότητος ή θρησκεύματος. Είναι στοιχειώδες. Φανταστείτε π.χ. αν το 1963 ή το 1974, στις κρίσεις, ήταν Τούρκος Πρόεδρος αντί για τον Μακάριο. Θα έπαιρνε το κράτος, αφού θα ήταν ο νόμιμα διεθνώς αναγνωρισμένος Πρόεδρος και θα το εκπροσωπούσε διεθνώς. Δεν αντιλαμβάνομαι επίσης τη στάθμιση των ψήφων ανάλογα με την εθνότητα. Το ΑΚΕΛ λέει ότι είναι αριστερό. Είναι δυνατόν ένας αριστερός να συμφωνεί να μετράνε περισσότερο οι τουρκικές από τις ελληνικές ψήφους; Υπάρχουν διακόσια κράτη στον κόσμο με μειονότητες. ‘Εχουν εφαρμοσθεί πουθενά τέτοιες εξωφρενικές ρυθμίσεις; ‘Οσως μόνο στον Λίβανο, με τα αποτελέσματα που νωρίζουμε.
Η δική μου κριτική και στο σχέδιο Ανάν και στις σημερινές προτάσεις Χριστόφια, δεν είναι ότι δίνουν πολλά στους Τούρκους και λίγα σους Έλληνες. Αυτό έχει σημασία, γιατί μια λύση για να λειτουργήσει πρέπει νάχει το στοιχείο της δικαιοσύνης. Το κύριο πρόβλημα όμως είναι ότι συζητάνε πράγματα που θα αποδειχθούν μη βιώσιμα και θα κινδυνεύσουν να οδηγήσουν σε συρράξεις και μεταξύ Ελληνοκυπρίων και μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, με ότι συνεπάγεται αυτό για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αντί να λύσουν το κυπριακό, θα το ξανανοίξουν με πολύ χειρότερους όρους τόσο για τους Ελληνοκύπριους, που είναι αδερφέ το 80% του πληθυσμού, κοντεύουμε να ντρεπόμαστε να το πούμε, όσο και για το σύνολο του ελληνικού λαού.

Ερ. Ποια θεωρείτε βιώσιμη λύση;
Απ. ‘Οπως αντιλαμβάνεσθε, το αν και ποιά λύση θα βρεθεί δεν εξαρτάται μόνο από μία πλευρά. Κατά τη γνώμη μου, μια λύση για να είναι βιώσιμη, για να οδηγεί δηλαδή σε ειρήνη και όχι σε πόλεμο, θα πρέπει να διατηρεί τους Ελληνοκύπριους υπό προστασία κανονικού κράτους. Βεβαίως μπορεί κάποιος να κάνει μία εισβολή σε ένα κράτος ανεξάρτητο κλπ. Αλλά πολιτικά αυτό είναι πολύ δύσκολο εγχείρημα. Είναι τελείως διαφορετικό το κράτος να έχει στο εσωτερικό του, στο σύνταγμά του και στις διεθνείς συνθήκες που έχει υπογράψει, το σπέρμα αδιεξόδων που μπορούν να προκαλέσουν εθνοτική διαμάχη ή ξένη επέμβαση ή να συνομολογήσει το ίδιο δικαίωμα τρίτων να επέμβουν. Γιατί η «λύση» που δόθηκε στο κυπριακό πρόβλημα το 1960 κατέρρευσε με πόλεμο; Για δύο λόγους. Ο ένας ήταν ότι το σύνταγμά αυτό, όπως λένε και οι πιο διαπρεπείς άγγλοι συνταγματολόγοι ήταν απολύτως ανεφάρμοστο γιατί παραχωρούσε στη μειονότητα βέτο σε κάθε ζήτημα. Και δεύτερον διότι με τις συνθήκες εγγυήσεως και συμμαχίας που υπεγράφησαν στη Ζυρίχη και στο Λονδίνο, η Τουρκία είχε δικαίωμα επέμβασης στην Κύπρο. Μπορεί να έκανε κατάχρηση του δικαιώματος αυτού. Αλλά αν δεν υπήρχε το δικαίωμα θα ήταν πολιτικά πολύ δυσκολότερη μία εισβολή.

Κανονικό κράτος σημαίνει ότι δικαίωμα αποφάσεων επί του πληθυσμού έχουν μόνο οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί του. Αυτό καταργούσε το σχέδιο Ανάν, που υπήγαγε την εκτελεστική, δικαστική και νομοθετική εξουσία σε τρεις ξένους δικαστές που θα διόριζε ο Ανάν και θα διόριζαν τους διαδόχους τους! (‘και μαζί καταργούσε τη διάκριση των εξουσιών και την ανεξαρτησία του «κράτους»). Είναι απορίας άξιο μάλιστα πως βρέθηκαν άνθρωποι που λένε ότι ανήκουν στην αριστερά, να συμφωνήσουν με τέτοιες ρυθμίσεις, που απορρίπτει οποιοσδήποτε δημοκράτης. Γιατί καταργούσε τη δημοκρατία το σχέδιο Ανάν; Γιατί στην Κύπρο, λένε, δεν μπορεί να εφαρμοσθεί η αρχή της ισότητας των πολιτών, ούτε ο ορισμός του Θουκυδίδη για τη δημοκρατία (το των πλειόνων κράτος), επειδή αντιφάσκοιυν προς την ισότητα των κοινοτήτων, δηλαδή την ισότητα μειοψηφίας και πλειοψηφίας. Πρέπει να προστατεύονται οι μειοινότητες, δεν μπορεί όμως εν ονόματι αυτής της προστασίας να καταργείται κάθι ο κανόνας της πλειοωηψίας γιατί ένα τέτοιο καθεστώς ονομάζεται δικτατορία. Το κράτος των συμφωνιών του 60 δεν μπορούσε να λειτουργήσει γιατί προβλεπόταν γενικό βέτο της μειονότητας – τώρα δεν προβλέπουν ούτε καν βέτο για την πλειονότητα! Ο κ. Χριστόφιας επιχειρεί να τετραγωνίσει τον κύκλο, συμβιβάζοντας την ισότητα των πολιτών με την ισότητα μειοψηφίας-πλειοψηφίας και το αποτέλεσμα είναι τερατογέννεση! Εναλλάξ πρόεδρος, σταθμισμένη ψήφος, πάλι ξένος δικαστής, που είχε υποσχεθεί ότι δεν θα υπήρχε, ένας διαδικαστικός δαίδαλος που εγγυάται κατάρρευση εντός έξη μηνών και πάντως αντιπαράθεση, όχι συμφιλίωση κοινοτήτων.

Δεύτερο, όπως κάθε κανονικό κράτος πρέπει να έχει δικαίωμα και μέσα να ασκήσει την κυριαρχία του και να αμυνθεί. Λέει οι κ. Χριστόφιας μία κυριαρχία, αλλά οι προτάσεις προβλέπουν δύο κράτη με δύο αστυνομίες, που θα είναι στην πραγματικότητα μασκαρεμένοι στρατοί, ενώ δεν προβλέπει δικαίωμα και μέσο αυτοάμυνας της Δημοκρατίας. Φτάσαμε στον τραγέλαφο η ελληνική πλευρά, θύμα εισβολής και εθνοκάθαρσης, να ζητάει αποστρατιωτικοποίηση της Κύπρου. Να ζητάει δηλαδή την κατάργηση του δικαιώματός της να αμυνθεί. Σε αυτό το είδος ραγιαδισμού και υποτέλειας έχουμε φτάσει και δυστυχώς υπάρχουν και δυνάμεις που αυτοκαλούνται αριστερές και έχουν συμφωνήσει με τέτοιες ρυθμίσεις. Χωρίς μάλιστα να θέτουν το ζήτημα του βρετανικού στρατού που θα παραμείνει στο υποτίθεται αποστρατιωτικοποιημένο νησί. Ο κ. Χριστόφιας πήγε μετά την εκλογή του στο Λονδίνο και υπέγραψε μνημόνιο που διαιωνίζει την κυριαρχία των Βάσεων και αναγνωρίζει τις συνθήκες Λονδίνου και Ζυρίχης, που δεν ενέκρινε ποτέ ο κυπριακός λαός! Μην έχοντας κοινά σχολειά και κοινό στρατό, με διαφορετική ιστορική συνείδηση και με δαιδαλώδη λαβύρινθο συντάγματος και νόμων, όπου τα πάντα θα αποφασίζονται επί τη βάσει της εθνότητας, λες και είμαστε στη Νότιο Αφρική, είναι προφανές ότι ‘Ελληνες και Τούρκοι δεν θα συμφιλωθούν ποτέ. Αυτή η λύση είναι μετααποικιακή, θέλει να διαιωνίσει την αντιπαράθεση για να επιτρέψει στον αποικιοκράτη, Βρετανία και ΗΠΑ, να διαφεντεύουν το νησί ως επιδιαιτητές. Και φυσικά τέτοιες λύσεις έχουν τόση σχέση με την αριστερά, όση και ο φάντης με το ρετσινόλαδο.

Θα πουν βέβαια οι φίλοι του ΑΚΕΛ ότι, τι να κάνουμε, εδώ που φτάσαμε, πρέπει να κάνουμε οδυνηρό συμβιβασμό, να τελειώνουμε. Σύμφωνοι, άμα ο κυπριακός λαός και ο ελληνικός λαός το θέλουν, ας τον κάνουν τον συμβιβασμό, όχι όμως συνθηκολόγηση. Ας κάνουν σκόντο στις αρχές αυτές στη ζώνη που θα αποφασίσουν να δώσουν στους Τουρκοκύπριους. ‘Οχι όμως στην ελληνοκυπριακή. Το ξαναλέω ακόμα μια φορά. Αν αναγνωριστεί σε τρίτους, ξένους δικαστές, ξένες χώρες, εναλλάξ προέδρους, οποιονδήποτε πέραν των αιρετών εκπροσώπων, δικαίωμα επέμβασης και στερηθούν οι Ελληνοκύπριοι από το δικαίωμα και το μέσο της κυριαρχίας και της αυτοάμυνας, τότε, αργά ή γρήγορα, ο πληθυσμός θα έρθει σε σύγκρουση με αυτούς που θάχουν νόμιμο πλέον δικαίωμα να ασκούν κυριαρχία πάνω του. Δεν έχουν μεταβληθεί οι Κύπριοι, η Τουρκία, οι ΗΠΑ και η Βρετανία σε αγγέλους.

Σήμερα υπάρχει μια ισορροπία στην Κύπρο ανάμεσα στην ισχύ της Τουρκίας και των αποικιακών δυνάμεων από τη μια και τη δύναμη του δικαίου της πλειοψηφίας από την άλλη. Αν καταργήσουν οι Ελληνοκύπριοι με την ψήφο τους τα αυτονόητα δικαιώματά τους θα καταστρέψουν αυτή την ισορροπία και αυτό θα δημιουργήσει μια ανισορροπία που είναι βασική προϋπόθεση πολέμου. Επιπλέον οι Ελληνοκύπριοι είναι μαθημένοι να ζουν σε σχετικά κανονικό κράτος, θα υπάρξει λοιπόν μια μερίδα του πληθυσμού που θα αντιδράσει σε τέτοιο σχέδιο και μπορεί να ξανάχουμε τα καλά της περιόδου 1972-1974!

Οι συνέπειες τέτοιοιων τυχοδιωκτισμών δεν θα περιορισθούν στην Κύπρο, που είναι πολύ μεγάλη για να γίνει ειρηνικά ‘Ιμβρος ή Τένεδος. Η Ελλάδα θα γίνει όμηρος μιας κακής λύσης, γιατί θα βασίζεται στην καλή θέληση της ‘Αγκυρας και των δυτικών, να μην πάθουν τίποτα οι Ελληνοκύπριοι. ‘Οχι συμφωνίες για αγωγούς με τον Πούτιν, ούτε την κυριαρχία της στο Αιγαίο και τη Θράκη δεν θα μπορεί να ασκήσει!

Ερ. Μιλώντας για την αριστερά, πως βλέπετε την στάση της στο ζήτημα;
Απ. Η ισότητα είναι στο κέντρο της αριστερής ιδεολογίας. Δεν μπορεί ένας αριστερός να δέχεται ότι η ψήφος του ‘Ελληνα και η ψήφος του Τούρκου θα μετράνε διαφορετικά, ούτε θα ζητήσουμε συγγνώμη γιατί οι ‘Ελληνες είναι 80% του πληθυσμού! Σας θυμίζω εδώ τη θέση του Λένιν, που τάχθηκε υπέρ της αυτοδιάθεσης των εθνών μέχρι και του κρατικού αποχωρισμού: «Πάλη ενάντια στα προνόμια και τη βία του έθνους που καταπιέζει, καμία ανοχή της επιδίωξης προνομίων από το καταπιεζόμενο έθνος». Αυτή είναι η αριστερή άποψη που εμπεδώνει τη δικαιοσύνη, δημιουργεί δυνατότητες όσμωσης των εθνικών ομάδων, υπέρβασης και όχι διαιώνισης του εθνικού ανταγωνισμού.
Ο κ. Χριστόφιας επισημαίνει συχνά τις ευθύνες των εθνικιστών, των σωβινιστών, της ΕΟΚΑ Β΄ κλπ. Ωραία όλα αυτά, αλλά δεν πρέπει να τα βάζουμε μόνο με τα συμπτώματα, πρέπει να βλέπουμε και τα αίτια. Το αίτιο της ανάπτυξης του εθνικισμού, του σωβινισμού και της ακροδεξιάς στην Κύπρο ήταν ιστορικά η μη εκπλήρωση των θεμιτών εθνικών πόθων των Ελληνοκυπρίων, η ματαίωσή τους, που δημιούργησε το πολιτικό έδαφος για την εκμετάλλευση από την ακροδεξιά και τις ξένες υπηρεσίες. Και να σας πω εδώ και μια υποιψία μου. Βλέπω αυτή την υποιστήριξη προς τη συζητούμενη λύση από κύκλους της σκληρής κυπριακής δεξιάς και ακροδεξιάς. Τι έγιναν αυτοί, φίλοι των Τουρκοκυπρίων; ‘Οχι βέβαια, ούτε να τους μυρίσουν δεν θέλουν. Ενδεχομένως σκέφτονται ότι υποστηρίζοντας τη συζητούμενη λύση κάνουν το χατήρι των Αγγλοαμερικανών, που θέλουν να βγάλουν το κυπριακό από τη μέση της τουρκικής ένταξης, και να δώσουν από τώρα τη μισή ψήφο της Κύπρου στην Τουρκία. Στη συνέχεια, όταν καταρρεύσει η λύση, θα φορτώσουν τις ευθύνες στο ΑΚΕΛ και θα μείνουν εθνικιστικά αφεντικά, με τη συνδρομή των Αγγλοιαμερικανών, στη μισή Κύπρο. Τι βέβαιο πάντως είναι ότι, όχι μόνο στην Κύπρο, και στην Ελλάδα, αν η αριστερά αφήσει το έργο της υπεράσπισης των συμφερόντων του ελληνικού λαού διεθνώς στην άκρα δεξιά, τότε θα προσφέρει ιστορική υπηρεσία και στην ακροδεξιά και στον νεοφασισμό.
Η ηγεμονία της ελληνικής Δεξιάς στην Ελλάδα κατέρρευσε εξαιτίας της πολιτικής της στο κυπριακό. Αν η ελληνική και κυπριακή αριστερά-κεντροαριστερά επωμισθούν ρυθμίσεις που κινδυνεύουν να προκαλέσουν νέα τραγωδία, θα έχουμε ένα 1974 από την ανάποδη! Δεν θα επιβιώσει πολιτικο-ιδεολογικά μια παράταξη αν συμβάλει σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα, όπως δεν επεβίωσε το ΚΚΕ από τη συμφωνία της Βάρκιζας ή το ΚΚΣΕ από τη διάλυση της ΕΣΣΔ.
Ελπίζω ότι δεν θα ζήσουμε τέτοιες καταστάσεις. Είμαι πολύ ευχαριστημένος γιατί πριν μερικές μέρες, ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέκος Αλαβάνος, που μούκανε μεγάλη τιμή παρουσιάζοντας το βιβλίο μου στην Αθήνα, έσπασε την αφωνία της ριζοσπαστικής αριστεράς στην εξωτερική πολιτική ζητώντας να παγώσει η ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας, που πράγματι έχει φτάσει σε σημεία σουρεαλισμού.

Ερ. Γιατί σουρεαλισμού;
Απ. Γιατί μιλάμε για χώρα που δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, κατέχει στρατιωτικά τμήμα της, παραβιάζει όλες τις αποφάσεις του ΟΗΕ, στέλνει πολεμικά πλοία να δημιουργήσουν επεισόδια στην Πάφο και το Καστελόριζο, κάνει ασκήσεις βομβαρδισμού και φωτογραφίζει ελληνικά νησιά, το Αγαθονήσι, το Φαρμακονήσι, τους Φούρνους, διατηρεί casus belli κατά της Ελλάδος, διατηρεί απέναντι από τη Σάμο και τη Μυτιλήνη τον μεγαλύτερο αποβατικό στόλο στον κόσμο! Και τα θύματα αυτών των πολιτικών δεν περνάει μέρα που να μην πούνε ότι υποστηρίζουν την ένταξή της στην ΕΕ. ‘Οχι γιατί κανείς στην Ελλάδα πιστεύει σε μια τέτοια πολιτική, όχι γιατί οι πολίτες της Ελλάδας και της Κύπρου την υποστηρίζουν στην πλειοψηφία τους, αλλά γιατί αυτό επιθυμεί η Ουάσιγκτον!

Ερ. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ θα βοηθήσει στην επίλυση των διαφορών.
Απ. Και τότε γιατί η Τουρκία έχει αποθρασυνθεί από τότε που η Ελλάδα άλλαξε τη θέση της και αποδέχτηκε την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων; Σε τι βοήθησε αυτό την επίλυση των διαφορών; Χειρότερες τις έκανε! Γιατί η Τουρκία αντελήφθη ότι η ελληνική υποστήριξη στην ένταξή της είναι προϊόν φόβου και υποτέλειας και νομίζω ότι εδώ ο φόβος χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει και οργανώσει την υποτέλεια. Αν η Ελλάδα, και η Ευρώπη εδώ που τα λέμε, σεβόντουσαν τον εαυτό τους θα έθεταν τον τερματισμό της κατοχής και της απειλής ως προαπαιτούμενο οποιασδήποτε ενταξιακής πορείας. Αφού η Τουρκία βλέπει ότι εμείς, η άρχουσα τάξη μας δηλαδή και το πολιτικό προσωπικό μας, δεν διαθέτει αυτοσεβασμό, δεν θα μας σεβαστεί περισσότερο από όσο εμείς τον εαυτό μας! Θα επιδιώξει να μπει με το σύνολο των διεκδικήσεών της στην ‘Ενωση και να επιβάλει την ικανοποίησή των αξιώσεών της μέσα σε αυτή, αφού η ένταξη θα της προσφέρει πολύ μεγαλύτερο πολιτικο-διπλωματικό βάρος.
Λένε βέβαια ότι η ένταξη θα κάνει την Τουρκία δημοκρατία και θα αδυνατίσει τον ρόλο του στρατού. Πρόκειται για σύγχυση αιτίου και αιτιατού. Η δύναμη του στρατού στην Τουρκία αντανακλά διάφορους ιστορικούς, κοινωνικούς και διεθνείς παράγοντες, δεν έχει σχέση όμως κατανάγκην με τον επεκτατισμό. Οι στρατιωτικοί οι μάλλον συντηρητικότεροι στο τουρκικό κατεστημένο, αυτοί που θέλουν λιγότερες περιπέτειες. Με ισχυρούς πολιτικούς πρωθυπουργούς υπήρξαν τα μεγαλύτερα προβλήματα στα ελληοτουρκικά. Ο Ερμπακάν ζητούσε το 1974 την κατάληψη όλης της Κύπρου. Ο Ερντογάν σήμερα διεκδικεί την κληρονομιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, επιδιώκοντας να συνθέσει τη δύναμη εθνικιστικής και ισλαμικής ταυτότητας. Από την αρχαία Αθήνα μέχρι τις ΗΠΑ και τη Βρετανία σήμερα, δημοκρατίες, με τη συμβατική τουλάχιστο έννοια του όρου, ξεκίνησαν τις μεγαλύτερες εισβολές και σφαγές στην ιστορία.
Μήπως άλλωστε η συμμετοχή Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ απέτρεψε τη σύγκρουση στην Κύπρο; Η από κοινού συμμετοχή σε έναν οργανισμό
όπως η ΕΕ δεν εξασφαλίζει την ειρήνη. Η ένταξη όμως της Τουρκίας καθιστά δυσμενέστερο τον συσχετισμό δυνάμεων για την Ελλάδα, Αν σήμερα η Τουρκία δοκιμάσει να επιτεθεί, θα είναι επίθεση κατά ευρωπαϊκής χώρας. Αύριο θα είναι διαμάχη δύο ευρωπαϊκών χωρών.
Κοιτάξτε, εγώ διαφωνώ γενικότερα με την πολιτική της διεύρυνσης της ΕΕ, γιατί η διεύρυνση είναι, μαζί με την αέναη απελευθέρωση των αγορών, κατεξοχήν εργαλείο εμπέδωσης ενός νεοφιλελεύθερου και ατλαντικού οικοδομήματος στην Ευρώπη, μιας «αυτοκρατορίας», όπως την ονόμασε ο Μπαρόζο, ιδεολογικού και οικονομικού παραπληρώματος του ΝΑΤΟ. Οι Ευρωπαίοι πολίτες το καταλαβαίνουν ενστικτωδώς. Δεν το καταλαβαίνει η ευρωπαϊκή αριστερά, δυστυχώς και στην ριζοσπαστική συνιστώσα της, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπως ο Λαφονταίν ή ο Φαμπιούς. Αφήνει έτσι ένα τεράστιο πεδίο να το εκμεταλλευθεί η δεξιά και ακροδεξιά. Αυτός ήταν βασικός λόγος που βγήκε ο Σαρκοζί.
Πρέπει να είμαστε σοβαροί. Η ανατολική Ευρώπη μπήκε χωρίς να υπάρχει καμία προϋπόθεση ομαλής ενσωμάτωσης και εναρμόνισης προς τα πάνω των κοινωνικών, των οικολογικών στάνταρ, χώρια του ότι φέρονται ως αμερικανικά προτεκτοράτα. Αν θέλουμε να διαλύσουμε την Ευρώπη ως δυνάμει χειραφετήσιμο και να υπονομεύουσμε το κοινωνικό κράτος της Δυτικής Ευρώπης αυτός είναι ο τρόπος να το κάνουμε. Και γι’ αυτό υποστηρίζουν με τόσο φανατισμό τη διεύρυνση Βρετανία, ΗΠΑ και Ισραήλ, που είναι μια κρυφή υπερδύναμη και θέλει να μπει κι αυτό μετά την Τουρκία. Αλλά τι δουλειά έχει αυτό με την αριστερά; Δεν λέω ότι δεν θα μπορούσε υπό άλλους όρους και άλλες πολιτικές να γίνει διεύρυνση, αλλά αυτό θα προϋπέθετε μία αποσαφήνιση σε προοδευτική κατεύθυνση του ευρωπαϊκού σχεδίου, ριζική αλλαγή του μοντέλου της ΕΕ, σχέδιο Μάρσαλ κλπ. Σήμερα έχουμε ένα αντιδραστικό ευρωπαϊκό σχέδιο, που γίνεται πιο αντιδραστικό με κάθε νέα ένταξη.
Σήμερα γίνεται μια σύγκρουση στην Ευρώπη. Υπάρχουν δυνάμεις που, με τρόπο ασυνεπή βεβαίως, δεδομένης και της ταξικής τους φύσης, τάσσονται υπέρ μιας πιο ανεξάρτητης Ευρώπης. Υπάρχει μια κοινή γνώμη που αντιδρά ενστικτωδώς στη διεύρυνση, που, στο κάτω-κάτω, είναι μια απόφαση που οφείλουν να πάρουν οι λαοί, ανεξαρτήτως του τι πιστεύουμε εμείς. Η Ελλάδα, η αριστερά της, με ποιό στρατόπεδο έχει συμφέρον να συμμαχήσει; Με τους Αγγλοαμερικανούς και την «αυτοκρατορία», ή με όσους, έστω ασυνεπώς, θυμούνται ακόμα την ιδέα της ανεξάρτητης Ευρώπης, ή εκφράζουν την αντίθεση των λαών στη διεύρυνση, που είναι ουσιαστικά αντίσταση στην παγκοσμιοποίηση, ενστικτώδης προσπάθεια προστασίας ενός εθνικού πλαισίου που εξασφαλίζει κάποια δημοκρατία και κοινωνική προστασία;

Ερ. Ένα μεγάλο ζήτημα για την αριστερά σήμερα είναι το πως αντιλαμβάνεται τον διεθνισμό…

Απ. Η λέξη διεθνισμός προϋποθέτει έθνη. Διότι υπάρχει μια θεωρία ότι είναι αυθαίρετα. Μια χονδροειδής αφομοίωση του μαρξισμού λέει ότι όλα είναι παραγωγική βάση, ο καπιταλισμός χρειάζεται φαντασιώσεις, μία από τις οποιίες είναι το ‘έθνος. Αλλά δεν υπήρχε καπιταλισμός στην εποχή του Ηροδότου! Στην Ελλάδα έχουμε πολλά αυθαίρετα, νομίζουμε ότι και οι έννοιες και τα πάντα είναι αυθαίρετα. Αυτός είναι, για όσους ενδιαφέρονται για μαρξιστικές εξηγήσεις, ο πραγματικός τρόπος που το υλικό οικοδόμημα, τα ευρωπαϊκά προγράμματα δηλαδή και η υπόσχεση μιας καλής καριέρας, επηρεάζουν το «εποικοδόμημα», τις ιδέες των επαγγελματιών εξ οφίτσιο διανοουμένων. Για να ξαναγυρίσω στην ερώτηση, διεθνισμός σημαίνει να ενώσουμε τα έθνη, σε συνεργασία και όχι αντιπαράθεση. Για να τοι κάνουμε, πρέπει να λύσουμε δίκαια τις διαφορές τους, όχι να πριμοδοτήσουμε την καταπίεση του ενός από το άλλο. Γιατί οι Έλληνες της Κύπρου να μην έχουν τα δικαιώματα που αναγνωρίζονται σε όλους τους λαούς, πρέπει μήπως να ζητήσουν συγγνώμη γιατί είναι 80%; Όταν μάλιστα κομμουνιστές δώσανε τη ζωή τους για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα που ήταν μια άσκηση του δικαιώματος για την αυτοδιάθεση. ‘Οταν ο μεγάλος Τούρκος ποιητής και κομμουνιστής Ναζίμ Χικμέτ καλούσε τους συμπατριώτες του να μην αντιτάσσονται στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου.
Υπάρχει και ο «διεθνισμός της αυτοκρατορίας», για τον οποίο κάθε εθνικισμός που αντιτάσσεται, ο ρώσικος, ο σέρβικος, ο ιρανικός, ο παλαιστινιακός είναι κακός, κάθε εθνικισμός που συμμαχεί, ο γεωργιανός π.χ. είναι καλός. Ακούμε πολλά για εθνικισμούς, δεν ακούμε ποτέ τίποτα αμεριικανικό ή βρετανικό εθνικισμός, για εβραϊκό φονταμενταλισμό; Αυτές οι δυνάμεις που επιδιώκουν να χτυπήσουν το έθνος-κράτος για να θεμελιώσουν μία παγκόσμια δικτατορία «των αγορών», ολοκληρωτική «αυτοκρατορία της παγκοσμιοποίησης». Αυτού του είδους η ένωση των εθνών, αυτού του είδους ο «διεθνισμός» είναι βαθιά αντιδραστικός και αντιδημοκρατικός.

Πρέπει να ορίσουμε τις έννοιες. Δεν μπορούμε να εξισώνουμε αποικιοκρέτες και αποικιοκρατούμενους, θύτες και θύματα, καταπιεστές και καταπιεζόμενους. Ιδιαίτερα πρέπει να το κάνουμε σε μία χώρα όπου το επαναστατικό, δημοκρατικό, πληβειακό, κοινωνικό στοιχείο, από τον Κολοκοτρώνη μέχρι το δημοψήφισμα του 2004 στην Κύπρο ήταν αυτό που αντιστάθηκε κυρίως στις ξένες επιβουλές, μια χώρα που της ζητάνε εθνικά επώδυνες και αντιδημοκρατικές ρυθμίσεις και «προσαρμογές» και η άρχουσα τάξη της οποίας είναι χαρακτηριστικά απρόθυμη να την υπερασπιστεί; ‘Η μήπως η αριστερά θα μπορέσει να κάνει προοδευτικότερη πολιτική, αν η Ελλάδα και η Κύπρος γίνουν προτεκτοράτα;
Τα τελευταία χρόνια, λυπάμαι και ντρέπομαι που το λέω, αναπτύχθηκε στη χώρα μας ένα είδος αντιθενικιστικής «αριστεράς», αμερικανικής στην πραγματικότητα «αριστεράς». Ελπίζω ότι πρόκειται περί λάθους και ιδεοληψίας. Αλλά δεν είναι δυνατόν να διαβάζω, σε μια χώρα που η αριστερά της έδωσε ποτάμια αίματος για την υπεράσπισή της, που ηγήθηκε της εθνικής αντίστασης, που υπέστη αποστασία και δικτατορία για να «λυθεί» το κυπριακό, δεν μπορώ να διαβάζω τον Ηρακλείδη, που υποστηρίζει ότι είναι μαθητής του Κύρκου, και διερωτώμαι τι λέει ο Κύρκος για τους μαθητές του, να γράφει ότι δεν βρέθηκε απόδειξη του ρόλου της CIA στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου! Εκπλήσσομαι ακόμα πιο δυσάρεστα βλέποντας την Αυγή, αντί να προβάλει τις δηλώσεις Αλαβάνου, να δημοσιεύει σε περίοπτη θέση ανεκδιήγητο άρθρο ενός Θεοδωρίδη, που λέει ότι η κυπριακή τραγωδία είναι προϊόν του ελληνικού εθνικισμού ή ότι φταίμε γιατί επεκτείναμε το ελληνικό κράτος οκτώ φορές εις βάρος της Τουρκίας μετά το 1830, ή την «πλατφόρμα» Μηλιού, Θεοδωρίδη, Βωβού υπέρ της αναγνώρισης των αποτελεσμάτων της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο! Δεν θα ήθελα να το πω, αλλά είναι βέβαιο ότι δεν είναι καθόλου δυσαρεστημένοι στην αμερικανική πρεσβεία με παρόμοιες θέσεις.
Η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει σήμερα μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της μεταπολεμικής ιστορίας της. Κρίση οικονομική, κοινωνική, πολιτική και εθνική. Είναι τέτοια η δύναμη του φαινομένου, τέτοιο το βάθος αυτής της κρίσης, που θα σαρώσει πολιτικές δυνάμεις που δεν έχουν να πουν τίποτα, πέραν ευχολογίων και γενικοτήτων, που θα μπορούσαν να διατυπωθούν με την ίδια ευκολία και προ 30 ετών και μετά 30 χρόνια, που δεν έχουν άποψη για την οικονομία, την κοινωνία, την εξωτερική πολιτική, που δεν έχουν διέξοδο να προτείνουν στον ελληνικό λαό, να απαντήσουν στα πραγματικά ζητήματα που βιώνει και τον ανησυχούν. Αργά ή γρήγορα ο ελληνικός λαός θα αναζητήσει πολιτικές δυνάμεις για να τον βγάλουν από την κρίση. Αν δεν προσφέρει τη διέξοδο η αριστερά, θα βρεθούνε άλλοι. Κι αν η σημερινή ηγεσία της ριζοσπαστικής αριστεράς δεν έχει απαντήσει σε όλα, ας ανοίξει τουλάχιστο τη συζήτηση, στα πλαίσια ενός δημοκρατικά οργανωμένου, από τη βάση στην κορυφή, κινήματος, ας απευθυνθεί στην κοινωνία, αντί να φυλάει καρέκλες και οφίτσια.

Τί γίνεται με τις βρετανικές βάσεις;

Του Ανδρέα Πενταρά*

Από τη παρακολούθηση των μέχρι σήμερα συνομιλιών που διεξάγονται μεταξύ των δύο πλευρών για επίλυση του Κυπριακού προβλήματος, τόσο σε επίπεδο ηγετών των δύο κοινοτήτων όσο και σε επίπεδο ομάδων εργασίας και τεχνικών επιτροπών, δεν διεφάνη οποιαδήποτε ένδειξη συμπερίληψης στις συνομιλίες του ζητήματος των Βρετανικών βάσεων. Αν δεν προηγείτο το Σχέδιο Ανάν, θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει ότι το ζήτημα των ΒΒ δεν θα θιγεί καθόλου στη παρούσα διαδικασία των συνομιλιών και σε περίπτωση λύσης, τα πράγματα αναφορικά με τις βάσεις θα παρέμεναν όπως προβλέπονται στη συνθήκη εγκαθίδρυσης του 1960.

Όσα όμως προβλέφθηκαν στο σχέδιο Ανάν αναφορικά με τις ΒΒ και μάλιστα με πρωτοβουλία των Άγγλων, προδιαθέτουν και τα δύο ενδιαφερόμενα μέρη (Ε/Κ και Τ/Κ) ότι κάτι ανάλογο οι Βρετανοί θα πράξουν και με τη διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Οι Βρετανοί συγκεκριμένα, κατά τη διαδικασία κατάρτισης του Σχεδίου Ανάν, επέφεραν τρεις σημαντικές αλλαγές στα μέχρι τώρα ισχύοντα αναφορικά με τις ΒΒ. Πρώτον, παρέδιδαν ένα μεγάλο μέρος του εδάφους των βάσεων – περίπου το 45% – στη Κυπριακή Δημοκρατία, δεύτερον, επεξέτειναν το πεδίο ασκήσεων στη περιοχή Σωτήρας Λεμεσού εις βάρος του εδάφους που ελέγχει η Κυπριακή Δημοκρατία και τρίτον, επεξέτειναν σε απροσδιόριστο βάθος τη θαλάσσια ζώνη που περιβρέχει τις Βρετανικές βάσεις, χωρίς να διευκρινίζεται αν πρόκειται για διεκδίκηση χωρικών υδάτων και αποκλειστικής οικονομικής ζώνης ή απλώς για ζώνη ασφάλειας των βάσεων από τη πλευρά της θάλασσας.

Είναι φανερό, ότι και στη παρούσα διαδικασία επίλυσης του Κυπριακού, οι Βρετανοί θα προσκομίσουν τις ίδιες ή παρόμοιες τροποποιήσεις στη συνθήκη εγκαθίδρυσης, κάτι που προδίδει τη πρόθεση των Βρετανών να βελτιώσουν επ ωφελεία τους κάποια αρνητικά σημεία που διαπίστωσαν κατά την επί μισό αιώνα περίπου λειτουργία των βάσεων. Συγκεκριμένα, οι Βρετανοί επιθυμούν όπως απαλλαγούν από εδάφη που αφενός δεν τους χρειάζονται για τους σκοπούς λειτουργίας των βάσεων και αφετέρου γίνονται αιτία προστριβών με γεωργούς και άλλους κατοίκους των γύρω περιοχών που εγείρουν δικαιώματα χρήσης της γής αυτής. Δεύτερον, επιθυμούν να περιορίσουν τη λειτουργία των βάσεων σε καθαρά στρατιωτικούς σκοπούς και τρίτον, ενόψει των ασύμμετρων απειλών, να αυξήσουν την ασφάλεια των βάσεων, κυρίως από τη πλευρά της θάλασσας.

Αυτές είναι οι επιδιώξεις των Βρεττανών. Το ζητούμενο όμως είναι ποιές είναι οι δικές μας επιδιώξεις και τι κάνουμε για το σκοπό αυτό. Η παρούσα κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν έχει δώσει το στίγμα της αναφορικά με το ζήτημα των Βρετανικών βάσεων. Και το χειρότερο, δεν έχει συστήσει ομάδα εργασίας και τεχνική επιτροπή η οποία να συζητήσει με τους Βρετανούς το ζήτημα αυτό, το οποίο έτσι κι αλλοιώς οι ίδιοι το ήγειραν κατά τη προηγούμενη προσπάθεια επίλυσης του Κυπριακού. Υπάρχουν και πολλά άλλα ζητήμτα που πρέπει να συζητηθούν και όχι μόνο τα σημεία που θα εγείρουν οι Βρετανοί. Είναι το ζήτημα των σαράντα και πλέον σημείων διακατοχής που εκτείνονται σε ολόκληρη τη Κύπρο. Είναι το ζήτημα της εξαίρεσης των βάσεων από το έδαφος της ΕΕ. Είναι το στάτους των κατοίκων που ζούν μέσα στο έδαφος των βάσεων. Είναι τα περιβαλλοντικά προβλήματα που δημιουργεί η λειτουργία των βάσεων όπως η ηχορύπανση των πολεμικών αεροσκαφών, η ακτινοβολία από τις κεραίες κλπ. Είναι η ανεξέλεγκτη χρήση των οδών, των λιμανιών και αεροδρομίων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Είναι ακόμα η λειτουργία των υποδομών του κατασκοπευτικού συστήματος ECHELON και πολλά άλλα.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι έγκαιρα η κυβέρνηση, σε συνεννόηση με τη Τ/Κ πλευρά, θα ασχοληθεί με το θέμα των Βρετανικών βάσεων και δεν θα περιμένει το στάδιο των τελικών διαπραγματεύσεων για να καταπιαστεί με το ζήτημα αυτό. Το νέο γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό περιβάλλον που διαμορφώθηκε στη Κύπρο και στην ευρύτερη περιοχή, διαφοροποιεί πλήρως τα ψυχροπολεμικά δεδομένα του 1960 και κατά συνέπεια δεν μπορεί μια νέα συμφωνία επίλυσης του Κυπριακού να περιλαμβάνει τις ίδιες πρόνοιες αναφορικά με τις ΒΒ όπως αυτές που περιλαμβάνονται στη συνθήκη εγκαθίδρυσης της Δημοκρατίας.

* Υποστράτηγος ε.α.
Αναρτήθηκε από Geopolitics-Gr.blogspot

Θα πληρώσει η Deutsche Bahn για τα θύματα της σφαγής του Διστόμου;

Ενδιαφέρουσα εξέλιξη σημειώνεται στην υπόθεση των αποζημιώσεων των θυμάτων της σφαγής του Διστόμου από στρατεύματα της Βερμαχτ τον Ιούνιο του 1944.

Η εξέλιξη αφορά στην αμετάκλητη απόφαση του Αρείου Πάγου για την αποζημίωση των συγγενών των θυμάτων που διεκδίκησαν και πέτυχαν στην Ιταλία την εκτελεστότητά της απόφασης. Οι δικηγόροι των θυμάτων, μετά την εγγραφή υποθήκης στη βίλα Βιγκόνι του Κόμο, που ανήκει στο γερμανικό δημόσιο, προχωρούν σε κατάσχεση χρηματικών αξιώσεων των Γερμανικών Σιδηροδρόμων έναντι των Ιταλικών Σιδηροδρόμων, στο πλαίσιο συμψηφισμού των αμοιβαίων απαιτήσεων. Πρόκειται για χρήματα που αναλογούν στην Deutsche Bahn από την πώληση διεθνών εισιτηρίων.

Η γερμανική κυβέρνηση, που επιδιώκει να αποτρέψει την έκδοση σχετικής απόφασης από το εφετείο της Φλωρεντίας, δηλώνει δια του εκπροσώπου του υπουργείου Εξωτερικών ότι «η Deutsche Bahn…είναι αυτόνομο νομικό πρόσωπο και δεν ευθύνεται για τις όποιες υποχρεώσεις του γερμανικού δημοσίου». Στο ίδιο μήκος κύματος και η τοποθέτηση του εκπροσώπου των Γερμανικών Σιδηροδρόμων, ο οποίος μιλώντας στο περιοδικό Der Spiegel τόνισε ότι «δεν διακρίνει νομική θεμελίωση» για τις αξιώσεις των θυμάτων του ναζισμού.
Σε ακροαματική διαδικασία που έχει οριστεί για την ερχόμενη Τρίτη, οι ιταλικοί σιδηρόδρομοι ως τριτοφειλέτης θα έχουν τη δυνατότητα τοποθέτησης, όπως άλλωστε και το γερμανικό δημόσιο που θα πρέπει να αποδείξει ότι οι γερμανικοί σιδηρόδρομοι δεν του ανήκουν, όπως υπογράμμισε προχθές εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών

greece-salonika.blogspot.com

«Μηχανισμός πρόκλησης κρίσης»

Του Σταυρου Λυγερου

Κάθε παράκτιο κράτος έχει δικαίωμα να ορίσει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) εύρους μέχρι και 200 μιλίων. Η ΑΟΖ, ως νομικό δικαίωμα ενός κράτους, υπερκαλύπτει το δικαίωμα εκμετάλλευσης της υφαλοκρηπίδας. Περίπου 140 χώρες έχουν δημιουργήσει ΑΟΖ. Αν και δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, η Τουρκία έχει οριοθετήσει τη δική της ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα με βάση την αρχή της μέσης γραμμής. Εχει αποδεχθεί, δηλαδή, τον κανόνα. Με βάση την ίδια αρχή και δεδομένου ότι τα κατοικημένα νησιά έχουν αναμφισβήτητο δικαίωμα ΑΟΖ, η ύπαρξη του Καστελόριζου εξασφαλίζει την επαφή της (υπό οριοθέτηση) ελληνικής ΑΟΖ με την κυπριακή, γεγονός που περιορίζει σημαντικά την τουρκική ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η Ελλάδα είχε αποφύγει να οριοθετήσει τη δική της ΑΟΖ στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο για να μην προκαλέσει τριβές με την Αγκυρα. Οταν, όμως, η Κυπριακή Δημοκρατία οριοθέτησε και προωθεί την εκμετάλλευση της δικής της ΑΟΖ, η Τουρκία προσπαθεί να την εμποδίσει. Παραλλήλως, προσπαθεί να δημιουργήσει τετελεσμένο σφετερισμού της ελληνικής ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, έχοντας αποφασίσει τη διεξαγωγή ερευνών νοτίως του Καστελόριζου. Η απόφαση ελήφθη τον Ιούλιο 2008 και η πρώτη απόπειρα ήταν με νορβηγικό σκάφος τον περασμένο Νοέμβριο. Μετά τα ελληνικά διαβήματα, οι Νορβηγοί είχαν αποχωρήσει, αλλά η επίσημη δημοσίευση τώρα εκείνης της απόφασης είναι ίσως προαναγγελία δεύτερης προσπάθειας. Σίγουρα είναι ένα τεστ των ελληνικών αντιδράσεων.

Ας σημειωθεί ότι στις 19-10-2008 ο αρχηγός του τουρκικού ναυτικού Μετίν Ατάτς (σημ ενκρυπτώ : τον οποίο τραπεζώνουμε κάθε 3 και λίγο στα πλαίσια των επαίσχυντων ΜΟΕ…) είχε δηλώσει: «Εκτιμώ ότι η Ανατολική Μεσόγειος θα καταστεί εστία προστριβών και συγκρούσεων λόγω της πετρελαϊκής σπουδαιότητας που θα αποκτήσει προσεχώς. Εξ αιτίας των πετρελαίων που διαθέτει, θα μετατραπεί σ’ ένα δεύτερο Αραβικό Κόλπο. Η Τουρκία πρέπει να επαγρυπνεί και να αντιδράσει».

Οι παραβιάσεις του εναερίου χώρου, ακόμα και οι υπερπτήσεις, δημιουργούν αρνητικό προηγούμενο, αλλά όχι τετελεσμένο. Δεν συμβαίνει το ίδιο, όμως, με έρευνες στην υφαλοκρηπίδα. Σ’ αυτή την περίπτωση, δεν αρκούν τα διαβήματα. Η Αθήνα πρέπει να τις εμποδίσει, αλλιώς θα απολέσει κυριαρχικό της δικαίωμα. Γι’ αυτό και τέτοιες έρευνες είναι αποτελεσματικός μηχανισμός πρόκλησης κρίσης, τον οποίο η Αγκυρα έχει επανειλημμένως δοκιμάσει από τη δεκαετία 1970 με κορυφαίο περιστατικό την κρίση του Μαρτίου 1987. Μ’ αυτήν την έννοια, η δημοσίευση στην εφημερίδα της τουρκικής κυβέρνησης μπορεί να είναι λειτουργικά πολύ πιο σοβαρή πρόκληση από τους αεροπορικούς τσαμπουκάδες. Η Ελλάδα δεν έχει λόγο να στρατιωτικοποιήσει τη διένεξη. Πριν φθάσει εκεί, έχει αρκετά πολιτικά βέλη στη φαρέτρα της.

kathimerini.gr

Ναυάγιο Πολιτικής στο Αιγαίο

Του Χρύσανθου Λαζαρίδη

Αναλύοντας τα κοινωνικά φαινόμενα ο έλληνας μαρξιστής θεωρητικός Νίκος Πουλαντζάς έκανε την κρίσιμη εννοιολογική διάκριση ανάμεσα στις κοινωνικές δομές και τις κοινωνικές πρακτικές.

Με δύο λόγια εκείνη η θεωρητική συμβολή του μεγάλου έλληνα θεωρητικού είχε ως εξής:
— Υπάρχουν δύο διακριτά πεδία κοινωνικών εξελίξεως: Οι κοινωνικές δομές, όπως αποκρυσταλλώνονται στους θεσμούς…
— Και οι κοινωνικές πρακτικές, όπως εξελίσσονται, άλλοτε αναπαράγοντάς τους θεσμούς, άλλοτε αμφισβητώντας τους, άλλοτε οδηγώντας στην τροποποίησή τους (μεταρρυθμίσεις) κι άλλοτε στην πλήρη ανατροπή τους (επαναστάσεις).

•Κατά κάποιο τρόπο «δομές» είναι η αρχιτεκτονική του κοινωνικού συστήματος, όπως έχει «αποκρυσταλλωθεί» σε θεσμούς – είναι η στατική εικόνα, η «κάτοψη» της κοινωνίας.
•«Πρακτικές» είναι η «ενέργεια» της κοινωνίας όπως «αναβλύζει» μέσα από τις «δομές», άλλοτε στερνιώνοντάς τες, άλλοτε υπονομεύοντάς τες. Είναι η δυναμική διάσταση, το «μηχανολογικό σχέδιο» της κοινωνίας.
Η μελέτη της Ιστορίας αφορά και τις δύο αυτές πλευρές του «δράματος»: Αλλά και την αλληλεξάρτηση και τους αλληλο-επηρεασμούς τους.
Με το μοντέλο Δομών-Πρακτικών ο Πουλατζάς κατόρθωσε να ασκήσει συνολική κριτική σε κάποιες «παρεκκλίσεις» του μαρξισμού:
Για παράδειγμα στον «ιστορικισμό» που λαμβάνει υπ’ όψιν μόνο τις «κοινωνικές δομές», αλλά αγνοεί τις πρακτικές. Λες κι ότι συμβαίνει αποτελεί «νομοτελειακή» εξέλιξη των ίδιων των δομών, χωρίς να παίζουν ρόλο οι πραγματικοί άνθρωποι, οι κοινωνικές δυνάμεις.
Ο βολονταρισμός (βουλησιαρχία), από την άλλη πλευρά κάνει το αντίθετο σφάλμα: λαμβάνει υπ’ όψιν του μόνο τις κοινωνικές πρακτικές, αγνοώντας τις κοινωνικές δομές. Οι βολονταριστές πιστεύουν ότι μπορούν να επιτύχουν «ό,τι θέλουν πολύ» ανεξαρτήτως των περιορισμών που του θέτει το ιστορικό πλαίσιο.
Το έργο του Πουλατζά επηρέασε όχι μόνο τους Μαρξιστές. Μάλλον επηρέασε τους ΜΗ μαρξιστές περισσότερο από ό,τι τους μαρξιστές (δυστυχώς γι’ αυτούς τους τελευταίους)…
Και επηρέασε όχι μόνο την ανάλυση των μεμονωμένων κοινωνιών, αλλά και των διεθνών σχέσεων.
Εδώ ακριβώς θα σταθούμε σήμερα. Θα δούμε πως το θεωρητική σχήμα του Πουλαντζά «Δομές – Πρακτικές» μπορεί να εφαρμοστεί στη θεμελιώδη ανάλυση των διεθνών σχέσεων και γιατί γίνεται επίκαιρο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, πάνω από το Αιγαίο…

«Δομές» και «πρακτικές» στις διεθνείς σχέσεις

— «Δομές» στις διεθνείς σχέσεις είναι το νομικό και θεσμικό καθεστώς που υπάρχει σήμερα στον κόσμο. Αυτό που ονομάζουμε «διεθνές Δίκαιο» καθώς και οι διεθνείς οργανισμοί που λειτουργούν βάσει του διεθνούς δικαίου, παράγουν διεθνές δίκαιο και εφαρμόζουν τις προβλέψεις του.
— «Πρακτικές» στις διεθνείς σχέσεις είναι η έμπρακτη υπεράσπιση και προώθηση συμφερόντων των επί μέρους κρατών (πέραν των ορίων της κυριαρχίας τους) καθώς η «προβολή ισχύος» εκ μέρους τους.
Όταν υπάρχει «ισορροπία» ανάμεσα στις διεθνείς δομές και τις διεθνείς πρακτικές, τότε υπάρχει διεθνής σταθερότητα..

Μ’ άλλα λόγια, όταν αυτά που κάνουν όλοι κινούνται απολύτως μέσα στα πλαίσια αυτών που εκ των προτέρων έχουν συμφωνήσει να κάνουν – ή να ανέχονται ο ένας από τον άλλο – τότε υπάρχει διεθνής σταθερότητα.
Αλλά όταν κάποιοι αποκτούν δύναμη και συμφέρον να κινηθούν πέρα από τα «συμφωνημένα», τότε αρχίζει να υπάρχει αστάθεια. Όταν κάποιος ή κάποιοι δεν μπορούν να προασπιστούν δικαιώματα που έχουν αποσπάσει από τους υπόλοιπους κατά το παρελθόν, τότε πάλι αρχίζει να υπάρχει αστάθεια.
Τότε οι διεθνείς δομές γίνονται αν-αντίστοιχες προς τις διεθνείς πρακτικές.
Αν μέσα σε συνθήκες αστάθειας κάποιοι αποφασίσουν να ξεπεράσουν τα «συμφωνημένα», τότε καταρρέει το διεθνές σύστημα. Και πρέπει είτε όλοι μαζί να συμφωνήσουν μια νέα διεθνή δομή, είτε να εξαναγκασθούν οι «παρεκτρεπόμενοι» να αποδεχθούν την υφιστάμενη δομή.
Μ’ άλλα λόγια, αν κάποιοι νιώσουν ιδιαίτερα δυνατοί, είτε θα ανατρέψουν προς όφελός τους την αρχιτεκτονική του διεθνούς συστήματος κατανικώντας όσους το υπερασπίζονται, είτε θα νικηθούν και θα αποδεχθούν την αρχιτεκτονική του συστήματος που προσπάθησαν προηγουμένως να αμφισβητήσουν.

Συνήθως μετά από μια τέτοια συνολική αμφισβήτηση – αναμέτρηση, τίποτε δεν μένει ίδιο. Το διεθνές σύστημα τροποποιείται είτε υπέρ είτε σε βάρος όποιων προσπάθησαν να το αμφισβητήσουν. Ανάλογα με το αν νικήσουν ή ηττηθούν…
Αυτό που ισχύει για τις δομές του διεθνούς συστήματος ισχύει και για τις επί μέρους περιφερειακές δομές.

Νομικό καθεστώς και στάτους-κβο

Έτσι στο Αιγαίο έχουμε από τη μια πλευρά το νομικό καθεστώς κι από την άλλα το στάτους-κβο.
— Εδώ «νομικό καθεστώς» είναι το σύνολο των διεθνών συμβάσεων που αφορούν το Αιγαίο κι έχουν υπογραφεί από τα κράτη που βρέχονται από το Αιγαίο (την Ελλάδα και την Τουρκία).
— Από την άλλη πλευρά στάτους-κβο είναι η έμπρακτη άσκηση δικαιωμάτων ή «προβολή ισχύος» στο χώρο του Αιγαίου, πέρα από τα αδιαμφισβήτητα όρια κυριαρχίας.
Έτσι το νομικό καθεστώς είναι η «δομή» του διεθνούς συστήματος για το Αιγαίο, ενώ το στάτους-κβο ορίζεται στο πεδίο των πρακτικών.

Το νομικό καθεστώς είναι αναλλοίωτο εδώ και δεκαετίες, από τη Συμφωνία του Μοντραί το 1932 και τη Ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα το 1947. Από τότε καμία προσθήκη δεν έγινε στο νομικό καθεστώς του Αιγαίου…

Αντίθετα, το στάτους-κβο της περιοχής αυτής αλλάζει συνέχεια. Άλλο στάτους-κβο υπήρχε τον καιρό που σέβονταν οι Τούρκοι τα 10 μίλια της Ελλάδας στο Αιγαίο (πριν τον 1974), άλλο στάτους-κβο υπήρξε μετά το 1974, άλλο όταν άρχισαν οι παραβιάσεις (μετά το 1978), άλλο όταν κλιμακώθηκαν οι παραβιάσεις (μετά το 1982), άλλο πριν την διακήρυξη του casus belli (1995), άλλο πριν την διακήρυξη των «γκρίζων ζωνών» (1996 – μετά τα Ίμια) κι άλλο σήμερα που κλιμακώθηκαν οι παραβιάσεις πάνω από το Φαρμακονήσι – Αγαθονήσι.

•Το νομικό καθεστώς προσδιορίζεται από τις διμερείς και πολυμερείς συμβάσεις. Και αλλάζει μόνο αν υπογραφούν νέες συμβάσεις.
•Το στάτους-κβο προσδιορίζεται από τα εκατέρωθεν πρακτικές που γίνονται εκ των πραγμάτων (de facto) εκατέρωθεν «αποδεκτές».
Κι αλλάζει κάθε φορά που μια πλευρά επεκτείνει τις πρακτικές της κι η άλλη δεν αντιδρά, ή κάθε φορά που μια πλευρά αντιδρά στις πρακτικές της άλλης, η οποία αναγκάζεται να «αναδιπλωθεί».
Στην περίπτωσή μας εκείνη η πλευρά που κατά κανόνα «επεκτείνεται» είναι η Τουρκία, ενώ η εκείνη που «αναδιπλώνεται» είναι κατά κανόνα η Ελλάδα.
Έτσι η τουρκική πολιτική στο Αιγαίο κλιμακώνεται συνεχώς, ώστε να ανατρέπει το στάτους-κβο, δοκιμάζοντας τα ανακλαστικά της Ελλάδας.
Κι έχει δημιουργηθεί μια αναντιστοιχία ανάμεσα στο νομικό καθεστώς (που έχει μείνει αναλλοίωτο) και το στάτους-κβο (που έχει αλλάξει δραματικά). Και η αναντιστοιχία αυτή δημιουργεί μια πηγή μακροπρόθεσμης αστάθειας.

Ποιος χρεώνεται την αστάθεια στο Αιγαίο

Αυτή η αστάθεια θα ξεπεραστεί με αποκατάσταση της συμβατότητας ανάμεσα στο νομικό καθεστώς και το στάτους-κβο

•είτε το νομικό καθεστώς θα προσαρμοστεί στο σημερινό στάτους κβο, δηλαδή θα νομιμοποιήσουμε την τουρκική επιθετικότητα,
•είτε η Τουρκία θα εξαναγκαστεί να εγκαταλείψει την επιθετική τακτική της και θα σεβαστεί το υφιστάμενο στάτους-κβο. Το οποίο θα προσαρμοστεί στο υφιστάμενο νομικό καθεστώς.
Έτσι την αστάθεια που δημιουργείται στο Αιγαίο δεν την «χρεώνεται» μόνο η Άγκυρα. Διότι ενώ επεκτείνει συνεχώς τις πρακτικές της σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, ταυτόχρονα ζητά συνολική ρύθμιση του νομικού καθεστώτος, ώστε να αποκατασταθεί η σταθερότητα (σε όφελός της).
Την αστάθεια τη χρεώνεται και η Ελλάδα, η οποία αρνείται να νομιμοποιήσει την επιθετικότητα της Τουρκίας, αλλά δεν τολμά και να τη σταματήσει εμπράκτως.
Με αποτέλεσμα στα μάτια των ξένων η Ελλάδα να εμφανίζεται ότι επιμένει σε δικαιώματα που η ίδια δεν μπορεί να προασπιστεί!

Παρά το γεγονός ότι η επιθετική πλευρά είναι η Τουρκική, η Ελλάδα δυσκολεύεται να εξηγήσει τη θέση της και να βρει διεθνή στηρίγματα, διότι η Ελλάδα αρνείται νέα ρύθμιση, ενώ η Τουρκία εμφανίζεται να την επιδιώκει.Η Ελλάδα μένει μόνη, παρά το γεγονός ότι αντιδρά ήρεμα και συγκρατημένα, ή μάλλον επειδή ακριβώς δεν αντιδρά αποφασιστικά στην τουρκική επιθετικότητα.
Κι αυτό διότι η μεν Τουρκία φαίνεται να διακρίνεται για «ρεαλισμό» και «σύνεση», ενώ η Ελλάδα εμφανίζεται να εμφορείται από «λεγκαλιστικές αυταπάτες» και «ουτοπικό ιδεαλισμό».

— Η Τουρκία εμφανίζεται ως «ρεαλίστρια», επεκτείνει τις πρακτικές της μόνο αφότου πειστεί ότι η αντίπαλός της (Ελλάδα) δεν θα αντιδράσει. Και ζητά να τροποποιηθεί το νομικό καθεστώς ώστε οι νέες πρακτικές της να είναι πλέον «νόμιμες».
— Κι εμφανίζεται «συνετή» διότι οι προκλήσεις της κάθε φορά είναι τόσο «προσεκτικές», ώστε η Ελλάδα να μπορεί ανεπαισθήτως να υποχωρήσει χωρίς η ίδια να «εκτεθεί» (πολύ) και χωρίς η διεθνής κοινότητα να αντιδράσεις.
— Από την άλλη πλευρά, η Ελλάδα εμφορείται από «λεγκαλιστικές αυταπάτες», διότι πιστεύει ότι από τη στιγμή που το διεθνές δίκαιο την καλύπτει, αυτό και μόνον αρκεί για να αναχαιτίσει την Τουρκία.
— Και πάσχει από ουτοπικό ιδεαλισμό, γιατί νομίζει ότι αν η Τουρκία δεν συγκρατηθεί, θα σπεύσει η διεθνής κοινότητα να συνετίσει τους Τούρκους!

Η Ελλάδα πιστεύει ότι αργά η γρήγορα το υφιστάμενο νομικό καθεστώς θα γίνει σεβαστό από την Τουρκία υπό την πίεση της διεθνούς κοινότητας.
Ούτε που φαντάζεται ότι αργά η γρήγορα η διεθνής κοινότητα θα πιέσει την Ελλάδα να αλλάξει το νομικό καθεστώς, όχι την Τουρκία να το σεβαστεί.
Αυτό είναι το αδιέξοδο της Ελληνικής διπλωματίας τα τελευταία χρόνια.
Κι ο μόνος τρόπος να ξεπεράσουμε το αδιέξοδο είναι να δείξουμε ότι η Τουρκία παίρνει μεγάλα ρίσκα όταν θεωρεί «δεδομένη» την παθητικότητα της ελληνικής πλευράς στις προκλήσεις της.

•Αν η Ελλάδα δεν θέλει να αποδεχθεί δυσμενή αναθεώρηση του νομικού καθεστώτος στο Αιγαίο, είναι υποχρεωμένη να ανακόψει την τουρκική επιθετικότητα και να σταματήσει την συνεχή επιδείνωση του στάτους κβο σε βάρος της.
•Αν η Ελλάδα δεν είναι διατεθειμένη να πάρει κάποια τέτοια ρίσκα, τότε θα υποχρεωθεί να αποδεχθεί πλήρη συνθηκολόγηση! Που δεν θα σταματήσει στο μισό Αιγαίο. Διότι η Τουρκία δεν μπορεί να ελέγξει το μισό Αιγαίο μακροχρόνια, χωρίς επικυριαρχία και στη δυτική Θράκη…
Αν γίνει κατανοητή η διάκριση δομών-πρακτικών – που μεταφράζεται, στην περίπτωσή μας, σε διάκριση νομικού καθεστώτος-στάτους κβό – είναι εύκολο να αντιληφθούμε τι ακριβώς επιδιώκει η Άγκυρα μακροχρόνια σε βάρος μας.
Αν δε γίνει κατανοητή αυτή η διάκριση, τότε επικαλούμαστε ένα νομικό καθεστώς που οι ίδιοι αφήνουμε να γίνει διάτρητο…

Ψήφο αντίστασης στην ισοπέδωση

Tου Χρήστου Γιανναρά

Η ελληνική κοινωνία εμφανίζει μια σχιζοειδή ποιοτική ανομοιότητα των μελών της. Δεν πρόκειται για έκπληξη, δεν θα μπορούσε η Ελλάδα να αποτελεί εξαίρεση: Κάθε κοινωνία ανθρώπων έχει μια μερίδα καλλιεργημένων, συνετών, ασκημένων στην κριτική σκέψη ατόμων, και ταυτόχρονα τη μερίδα των μειονεκτικών σε ποιοτικά προσόντα και καλλιέργεια, μιαν υπανάπτυκτη μερίδα.

Παντού και πάντοτε η ομαλή λειτουργία του συλλογικού βίου εξαρτάται από την ποσοτική ισορροπία των δύο πληθυσμικών ομάδων και (κυρίως) από τα ποσοστά μετοχής τους στη διαχείριση των κοινών. Παντού και πάντοτε οι θεσμοποιημένες λειτουργίες διάκρισης ποιοτήτων και αξιοκρατικής ιεράρχησης ευθυνών είναι αυτονόητες, γιατί επιβάλλονται από την ανάγκη. Η ζωή όλων λειτουργεί ευχερέστερα, όταν σε οποιοδήποτε κοινωνικό λειτούργημα κρίνεται θεσμικά, καταξιώνεται και έχει προβάδισμα ο ευφυής και όχι ο βραδύνους, ο εργατικός και όχι ο ράθυμος, ο ανιδιοτελής και όχι ο παραδόπιστος.

Εξαρτάται η ομαλή λειτουργία του συλλογικού βίου και από τη δυναμική των θεσμών που αποβλέπουν στη συνεχή μείωση της υπανάπτυκτης και μειονεκτικής μερίδας του πληθυσμού, στον συνεχή περιορισμό των επιρροών της στη δημόσια ζωή. Εχει καίρια σημασία για την κοινωνική ομαλότητα η δυναμική του εκπαιδευτικού συστήματος, η δυναμική του θεσμοποιημένου κοινωνικού ελέγχου των ΜΜΕ, η αξιοκρατία στη διοίκηση.

Στην Ελλάδα, πριν από είκοσι οχτώ χρόνια, το ΠΑΣΟΚ ανέτρεψε ευχερέστατα και τις τρεις αυτές προϋποθέσεις κοινωνικής ομαλότητας – και μάλιστα με την καύχηση ότι έτσι επέφερε ποθούμενο «κοινωνικό μετασχηματισμό»: Με τη λογική των εμπορευματοποιημένων μεθόδων πλύσης εγκεφάλου των μαζών, οι κάπηλοι του σοσιαλισμού κολάκεψαν την υπανάπτυκτη σε απαιτήσεις ποιότητας κοινωνική μερίδα, της παραχώρησαν εξωφρενικές προνομίες που εξυπηρετούσαν (τελικά και μεθοδικά) την επιβολή στυγνού κομματικού κράτους. Εξουδετέρωσαν και ευτέλισαν τους θεσμούς ανάσχεσης της υπανάπτυξης: το σχολειό, το πανεπιστήμιο, την πληροφόρηση και ψυχαγωγία, κάθε λειτουργία πειθαρχικού ελέγχου και αξιολόγησης ποιοτήτων σε οποιαδήποτε πτυχή του δημόσιου βίου.

Σε αυτή τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, το αντίπαλο «κόμμα εξουσίας», η Νέα Δημοκρατία, είδε μόνο μια συνταγή εκλογικής επιτυχίας και προσπάθησε να τη μιμηθεί ατυχέστατα. Το αποτέλεσμα της μίμησης ήταν η «παρένθεση» Μητσοτάκη, που ξανάφερε στην εξουσία τον πολιτικά τελειωμένο το 1989 Ανδρέα. Και η τρέχουσα, ακόμα σήμερα, «παρένθεση» Καραμανλή του νεότερου, που επίσης κατόρθωσε να κάνει πολιτικά υπαρκτό τον θλιβερά ανύπαρκτο επίγονο Παπανδρέου.

Οι επιπτώσεις αυτής της δικομματικής εξαχρείωσης είναι δραματικές, η χώρα έχει φτάσει κυριολεκτικά στο χείλος εφιαλτικών ενδεχομένων. Αλλά τη διαχείριση της ευθύνης για τα κοινά και για το μέλλον μας την έχει πια η κοινωνική μερίδα που μειονεκτεί σε ποιότητα και καλλιέργεια, η υπανάπτυκτη μερίδα. Η οποία και έχει χάσει κάθε σεμνότητα ρεαλιστικής μετριοφροσύνης, κάθε επίγνωση ανεπάρκειας, κάθε συνείδηση ότι χρειάζεται (λειτουργικά, χρηστικά) τους ικανούς, τους αποτελεσματικούς, τους ανιδιοτελείς, τους υπέρτερους σε καλλιέργεια. Σπιθαμιαία αναστήματα, καιροσκόποι ανατριχιαστικής ανικανότητας νομίζουν ότι θα μπορέσουν να αναχαιτίσουν την τρομακτική κατρακύλα της χώρας: Τον εγκληματικής αφροσύνης υπερδανεισμό, τη συρρικνωμένη στο έπακρο παραγωγικότητα, την ανεξέλεγκτη βία και τον συνδικαλισμένο τραμπουκισμό, την υπαλληλοποίηση και τον κομματισμό στην άμυνα.

Η μερίδα των καλλιεργημένων, συνετών, ασκημένων στην κριτική σκέψη πολιτών, ήταν πάντοτε μειοψηφία. Αλλά λειτουργούσαν θεσμοί αξιολόγησης, έστω ανάπηροι, που έσωζαν τον ηγετικό ρόλο αυτής της μερίδας. Παρ’ όλο τον μεταπρατισμό, την καθυστέρηση και τις περιπέτειες που συνόδευαν από γεννησιμιού του το ελλαδικό κρατίδιο, ήταν αδιανόητο να δημηγορεί ένας πολιτικός με σολοικισμούς και δίχως αξιοπρεπή ενδυμασία, αυτονόητο να απολύεται δημοσιογράφος ή «διορθωτής» σε εφημερίδα αν του ξέφευγε σοβαρό λάθος, ορθογραφικό ή συντακτικό. Υπήρχε κοινή συνείδηση ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει η ζωή, οι ανθρώπινες σχέσεις, το κράτος, να κατορθωθεί παραγωγικότητα, πλούτος, ευπρέπεια τρόπων συμπεριφοράς, δίχως προβάδισμα ευθύνης των πεπαιδευμένων, των καλλιεργημένων.

Στα τελευταία τριάντα χρόνια, τα δύο «κόμματα εξουσίας» ευνούχισαν την κοινή γνώμη κολακεύοντας τις άκριτες, ενστικτώδεις προτιμήσεις της, στοχεύοντας αποκλειστικά και μόνο στον εντυπωσιασμό της, στην ανάγκη της για «αναγνωρισιμότητα» των μπροστάρηδων. Επικεφαλής ευρωψηφοδελτίων τοποθετήθηκαν λαϊκές τραγουδίστριες, σε υπουργικούς θώκους αναβιβάστηκαν δημοσιογραφικές μετριότητες, προπονητές αθλητικών ομάδων, ηθοποιοί πρωταγωνιστές σε σίριαλ και συντονιστές τηλεοπτικών συζητήσεων. Ακόμα και καλαθοσφαιριστές έγιναν δήμαρχοι, εκφωνητές ραδιοφωνικών μεταδόσεων του ποδοσφαίρου στάλθηκαν στο Ευρωκοινοβούλιο να εκπροσωπήσουν τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια πολιτισμού των Ελλήνων.

Οποιος μιλάει για ανάγκη, χρηστική, ρεαλιστική ανάγκη, να έχει προβάδισμα η ανθρώπινη ποιότητα, προπηλακίζεται σαν «ρατσιστής». Η λοιμική του λαϊκισμού έχει αποσαθρώσει την ελληνική κοινωνία, έχει ακυρώσει κάθε ελπίδα ανάκαμψης. Το μικρόβιο έχει μεταδοθεί και στη διασπορά, το εκτόπλασμα του ΠΑΣΟΚ που λέγεται ΣΑΕ έχει μπολιάσει πλήθος σεμνών άλλοτε βιοπαλαιστών της αποδημίας με επιθετική «παντογνωσία», αξιώσεις αυθεντίας στην ελληνική Ιστορία και πολιτική. Με χαμένη τη σεμνότητα της αυτογνωσίας, οι συζητήσεις μεταξύ Ελλήνων, στην Ελλάδα ή στη διασπορά, γίνονται όλο και πιο αποκαλυπτικές ανήκεστης υπανάπτυξης, βαλκανικής επαρχιωτίλας.

Η περίπτωση της Ελλάδας είναι από τις πιο ευδιάκριτες αφορμές δυσφορίας ευρωπαϊκών δυνάμεων που βλέπουν τον ρόλο τους στο διεθνές πεδίο να παγιδεύεται στην ελεήμονα στήριξη καλομαθημένων ράθυμων συν–εταίρων. Τα συμφέροντα της Γερμανίας, λ.χ., σαφώς θα απαιτούσαν την αποχώρησή της από την ασήμαντη πολιτικά στις διεθνείς σχέσεις Ε.Ε. και τη σύμπραξή της με τη Ρωσία για συνασπισμό αποφασιστικής στην παγκόσμια σκακιέρα ισχύος. Που σημαίνει ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να βρεθούμε χωρίς επαναπαυτική ομπρέλα προστασίας, μόνοι, με τον εγκληματικής αφροσύνης υπερδανεισμό μας, τη συρρικνωμένη στο έπακρο παραγωγικότητά μας.

Και η κωμικά αφασική εξωτερική μας πολιτική να πρέπει να ανταγωνιστεί τη σοβαρότητα και ιδιοφυΐα της αυτοκρατορικής πολιτικής ενός Αχμέτ Νταβούτογλου.

Copyright: Χρήστος Γιανναράς & εφημ. «Η Καθημερινή»

Ρουσφέτια στη Γερμανία του Χίτλερ

Ο Γερμανός ιστορικός Gotz Aly φωτίζει τη συμβίωση λαϊκού κράτους και εγκλήματος

Συνέντευξη στον Ηλία Μαγκλίνη

Το 1961, κατά τη δίκη του Αϊχμαν στην Ιερουσαλήμ, η Χάνα Αρεντ αποδόμησε το «ναζιστικό κτήνος», μιλώντας για τη λεγόμενη «κοινοτοπία του κακού». Σχηματικά, θα ορίζαμε αυτή την έννοια ως εξής: σε αντίθεση με το τι θέλουμε να πιστεύουμε, το κακό δεν είναι κάτι εξωπραγματικό, διαβολικό, το κακό είναι καθημερινό, ανθρώπινο. Τηρουμένων των αναλογιών, κάτι παρόμοιο θέλει να μας πει σήμερα ο Γερμανός ιστορικός και αρθρογράφος Gotz Aly με το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Το λαϊκό κράτος του Χίτλερ». Μόνο που ο Aly δεν κινείται στη σφαίρα της φιλοσοφίας αλλά της οικονομίας. Και μιλάει για κάτι πολύ συγκεκριμένο: για το πώς το ναζιστικό καθεστώς αναδείχθηκε σε «λαϊκό κράτος» μέσα από μια πολιτική «ρουσφετιού». Οπως γράφει ο Aly, το βιβλίο του μιλάει για τη «συμβίωση λαϊκού κράτους και εγκλήματος». Οι Εθνικοσοσιαλιστές βασίστηκαν στο δόγμα της φυλετικής ανισότητας στο βαθμό που υποσχέθηκαν στον δοκιμασμένο γερμανικό λαό «μεγαλύτερη ισότητα ευκαιριών από αυτήν που υπήρχε κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας». Την υπόσχεση την έκαναν πραγματικότητα – έως ένα σημείο. Με ποιο τρόπο όμως.

Κράτος «πρόνοιας»

Κάτι ανάλογο είπε και σ’ εμάς ο Γερμανός συγγραφέας όταν του θέσαμε το ερώτημα γύρω από την αφετηρία για τη συγγραφή του «Λαϊκού κράτους του Χίτλερ». «Ηθελα να δείξω πώς απλοί, φυσιολογικοί Γερμανοί απέκτησαν προνόμια υπό το ναζιστικό καθεστώς, χωρίς όμως να είναι “βαμμένοι” ναζί. Αυτό συνέβη διότι το κράτος πρόνοιας και ειδικών προνομίων που προέκυψε, ήταν αποτέλεσμα χρημάτων και χρυσού που ανήκε σε μειονότητες που διώχθηκαν καθώς και από υποχρεωτικές συνεισφορές των υπό κατοχή χωρών. Οι άνθρωποι εύκολα διαφθείρονται. Σε εποχές κρίσης και πολέμου, δεν κάθονται να προβληματιστούν ως προς την προέλευση χρημάτων και αγαθών, τα οποία, υποτίθεται ότι είναι αποτέλεσμα φιλανθρωπίας. Ενα τόσο φρικώδες δικτατορικό καθεστώς όπως αυτό της ναζιστικής Γερμανίας δεν χρειάζεται πολλά εκατομμύρια φανατικών ναζί, απλώς, ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη και οι οποίοι σωπαίνουν όταν αισθάνονται ότι η οικονομική τους κατάσταση βελτιώνεται».

Ο φυλετικός αγώνας που έκανε το ναζιστικό κόμμα, γράφει ο Aly, «έμοιαζε να υπαινίσσεται το τέλος του ταξικού αγώνα. «Αυτό το έκανε δημοφιλές και από εκεί αντλούσε την εγκληματική του ορμή». Το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα ήταν ένα, κατά κανόνα, νεανικό κόμμα (με μέσο όρο ηλικίας τα τριάντα πέντε χρόνια) και είχε απήχηση στη νεολαία της Γερμανίας. «Για την πλειοψηφία των Γερμανών, ο εθνικοσοσιαλισμός δεν σήμαινε δικτατορία, απαγόρευση λόγου και καταπίεση, αλλά ελευθερία και περιπέτεια. Εβλεπαν εκεί μια εξέλιξη του νεανικού κινήματος, ένα σωματικό και πνευματικό anti-aging πρόγραμμα». Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η σχέση λαού και ηγεσίας στον εθνικοσοσιαλισμό, σφραγίστηκε από την πολιτική ρουσφετιού που ακολούθησε το καθεστώς όταν κορυφώθηκε η πολεμική προσπάθεια και οι άνθρωποί του βρέθηκαν κατακτητές σε ξένες χώρες.

Η Ελλάδα

Στο βιβλίο του, ο Aly αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην Ελλάδα, κυρίως στις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν, από οικονομικής πλευράς, προκειμένου να βρεθεί το ελληνικό κράτος να χρωστάει στη ναζιστική Γερμανία και στη συνέχεια να κλαπούν τα χρήματα και οι περιουσίες των Ελλήνων Εβραίων. Οπως αναφέρει, «σύμφωνα με τα στοιχεία του οικονομικού επιτελείου της Βέρμαχτ στην Ελλάδα, απαιτούσε το 1941 “περίπου το 40% του ελληνικού πραγματικού εισοδήματος”, ενώ ένα χρόνο αργότερα ανήλθαν “οι δαπάνες κατοχής και οι δημόσιες δαπάνες περίπου στο 90% του πραγματικού εθνικού εισοδήματος”».

Ειδικά σε ό,τι αφορά το εβραϊκό ζήτημα στην Ελλάδα του 1941 – 44, ο Aly παρουσιάζει στοιχεία για το πώς συνεργάστηκαν οι τότε ελληνικές αρχές με τον κατακτητή και πώς επίσης Ελληνες πολίτες ωφελήθηκαν από αυτή την οικονομική πολιτική του Γ΄ Ράιχ. «Η περίπτωση της Ελλάδας δεν διαφέρει από εκείνες άλλων ευρωπαϊκών χωρών: πολλοί πολιτικοί, διοικητικοί και οικονομικοί εκπρόσωποί τους συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές», μας λέει ο Aly. «Η μεγάλη εξαίρεση στην Ευρώπη ήταν το Βέλγιο και η Δανία.

Σχετικά με τη μοίρα των Ελλήνων Εβραίων, η συνεργασία των ελληνικών αρχών με τους Γερμανούς ποικίλει: άλλη ήταν η κατάσταση στην Αθήνα, άλλη στη Θεσσαλονίκη. Οι αφομοιωμένοι Εβραίοι της Αθήνας σώθηκαν στην πλειοψηφία τους, δεν συνέβη το ίδιο με τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης διότι οι εκεί ελληνικές αρχές συνεργάστηκαν στενά με τους Γερμανούς. Από κοινού εκτόπισαν περισσότερους από 40.000 Εβραίους απαλλοτριώνοντας τις περιουσίες τους. Σχεδόν κανένας δεν επέζησε».

Το κράτος δήμευσε τον χρυσό των Εβραίων

Το πιο ενδιαφέρον όμως στο βιβλίο του είναι αυτό που επισημαίνει, ότι «οι περιουσίες του εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης δεν δημεύτηκαν από τους Γερμανούς αλλά από τις Αρχές της κάθε χώρας. Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης είχαν επενδύσει τα χρήματά τους κυρίως σε χρυσό, διότι φοβόντουσαν τον πληθωρισμό. Στα 1942–43, ο χρυσός αυτός δημεύτηκε από το υπουργείο Οικονομικών της Αθήνας. Κυρίως πουλήθηκε σε Ελληνες πολίτες μέσω του χρηματιστηρίου της Αθήνας. Πουλώντας τον χρυσό των Εβραίων (περίπου 46 τόνοι συνολικά) και παίρνοντας σε αντάλλαγμα δραχμές, το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών πλήρωσε σημαντικό τμήμα των κατοχικών εξόδων. Σε άλλες χώρες, δημεύτηκαν περισσότερο περιουσίες, εργοστάσια και μετοχές. Τα κέρδη χρησιμοποιήθηκαν ακριβώς όπως και στην Ελλάδα».

Στο βιβλίο, ο Aly γράφει: «Με τη σύμφωνη γνώμη των Τσιρονίκου (υπερ–υπουργού Οικονομικών που τοποθέτησαν οι ναζί) και Χατζηκυριάκου (υποδιοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδος, συνεργάτη των ναζί), Ελληνες χρηματομεσίτες πούλησαν τον κλεμμένο από τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης χρυσό στο χρηματιστήριο Αθηνών. Εκεί εισέπραξαν τεράστιες ποσότητες χαρτονομισμάτων σε δραχμές, με τις οποίες η Βέρμαχτ πλήρωσε στη συνέχεια τα έξοδά της. Ετσι μπόρεσε ο πληθωρισμός για μερικούς μήνες να σταματήσει ή τουλάχιστον να συγκρατηθεί και να διατηρηθεί το επίπεδο τιμών. Με τη διαπραγμάτευση, ο χρυσός των δολοφονημένων Εβραίων της Θεσσαλονίκης κατέληξε στο μεγαλύτερο μέρος του στα χέρια Ελλήνων εμπόρων και κερδοσκόπων του χρηματιστηρίου, ενώ οι Γερμανοί με τις πληρωμένες στην τιμή ημέρας δραχμές πλήρωσαν τους στρατιώτες τους».

Σιωπή

Ο Aly επιμένει σε μία ακόμα σημαντική παράμετρο: «Ουσιαστικά, η μόνη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι ότι οι δημεύσεις των περιουσιών αυτών συζητήθηκαν δημοσίως στις περισσότερες χώρες μετά το 1945. Αυτό δεν συνέβη με την περίπτωση της Ελλάδας. Αυτό έχει σημασία διότι το χρυσάφι δεν το πήραν οι ναζί αλλά Ελληνες πολίτες».

Ποιος είναι

Ο Γερμανός ιστορικός και δημοσιογράφος Gotz Aly γεννήθηκε το 1947 στη Χαϊδελβέργη. Σπούδασε δημοσιογραφία, ιστορία και πολιτικές επιστήμες στο Βερολίνο. Εχει εργαστεί, μεταξύ άλλων, στις εφημερίδες Berliner Zeitung και Frankfurter Allgemeine Zeitung. Διετέλεσε επισκέπτης καθηγητής στο Fritz Bauer Institut στη Φρανκφούρτη του Μάιν. Η μελέτη του «Το Λαϊκό Κράτος του Χίτλερ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος σε μετάφραση του Νίκου Δεληβοριά.

Copyright: Ηλίας Μαγκλίνης & εφημ. «Η Καθημερινή»

Πότε τέλειωσε ιστορικά ο Ελληνισμός;

Tου Χρήστου Γιανναρά
Πότε τελειώνει ιστορικά ένας λαός που σημάδεψε με την παρουσία του την πορεία της ανθρωπότητας; Προφανώς, όταν πάψει να παράγει ή να συντηρεί καινοτόμο ιδιαιτερότητα. Οταν χάσει ακόμα και την επίγνωση της κάποτε προσφοράς του, όταν εκπέσει σε ρητορικές μόνο καυχήσεις για κατορθώματα που δεν μπορεί πια να κατανοήσει τη σημασία τους.

Αν είναι αυτό το κριτήριο του ιστορικού τέλους, πότε τέλειωσε ιστορικά ο Ελληνισμός;

Στο σχολείο μαθαίναμε τη δόλια απάντηση της δυτικής ιστοριογραφίας που είχε υιοθετήσει και ο Κοραής: Ο Ελληνισμός τέλειωσε το 529, όταν ο Ιουστινιανός έκλεισε και τυπικά τα τελευταία απομεινάρια φιλοσοφικών σχολών της Αθήνας.

Από τα τέλη του 19ου αιώνα, η απροκατάληπτη έρευνα άρχισε να κατεδαφίζει τη μεθοδική κατασυκοφάντηση του ψευδωνύμως, για χλεύη, λεγόμενου «Βυζαντίου»: να καταδείχνει τα ιλιγγιώδη επιτεύγματα πολιτισμού, με ακραιφνή ελληνική ιδιαιτερότητα, που το χαρακτηρίζουν και σημαδεύουν την ανθρώπινη Ιστορία. Τότε μεταθέσαμε το τέλος του Ελληνισμού στην άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, το 1453.

Η λεγόμενη «Γενιά του ’30» μας έδειξε ότι ακόμα και κάτω από τον ζυγό των Τούρκων οι Ελληνες, φτωχοί, αγράμματοι, σκλάβοι, συνέχισαν να παράγουν ιδιαιτερότητα πολιτισμού, Τέχνη και θεσμούς με τους ίδιους άξονες αναφοράς και τις ίδιες ιεραρχήσεις προτεραιοτήτων που χαρακτήριζαν ανέκαθεν την ελληνικότητα. Και τότε μεταθέσαμε το ιστορικό τέλος του Ελληνισμού στο 1833, όταν Βαυαροί και Κοραϊκοί συγκρότησαν το νεωτερικό ελλαδικό κρατίδιο, προγραμματικά αποκομμένο από την οργανική ιστορική του συνέχεια, με πολιτιστικές επιδόσεις μόνο στη μίμηση των δυτικών προτύπων και την ελληνική ταυτότητα μεταποιημένη σε φολκ λορ και ιδεολόγημα.

Αποδίδεται στον ηπειρώτη πατριάρχη Αθηναγόρα η εκτίμηση ότι ο Ελληνισμός τέλειωσε με τη Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922: Μπορεί το ελλαδικό κρατίδιο των Αθηνών να ήταν καταγωγικά αφελληνισμένο, να κατανοούσε τον Ελληνισμό με τους όρους του νεωτερικού εθνικισμού, δηλαδή να τον καταδίκαζε να είναι βαλκανική επαρχία. Ομως, υπήρχε παράλληλα η πληθυσμική πραγματικότητα εκατομμυρίων Ελλήνων της Μικρασίας, του Πόντου, της Ανατολικής Θράκης, της Ανατολικής Ρωμηλίας, Ελληνισμός με συνείδηση κοσμοπολίτικης αρχοντιάς και ταυτότητα πολιτισμού, όχι κρατικής εθνότητας.

Με ποια κριτήρια πιστοποιούμε τη συνέχεια ή την ασυνέχεια (το ιστορικό τέλος) της ελληνικής ιδιαιτερότητας; Οχι βέβαια με τη συντήρηση και παγίωση των ίδιων πάντα σχημάτων του βίου και της έκφρασης. Η συνέχεια της ταυτότητας (δημιουργικής ετερότητας) ενός λαού γίνεται φανερή στη διατήρηση των ίδιων προτεραιοτήτων, της ίδιας ιεράρχησης αναγκών, της ίδιας αξιολόγησης ποιοτήτων.

Το πέρασμα από την «κοινωνία της χρείας» στην «πολιτική κοινωνία» (από την ατομοκεντρική χρησιμοθηρία στο κοινό «άθλημα αληθείας») είναι σταθερό γνώρισμα ελληνικότητας. Τόπος και τρόπος του αθλήματος στην Αρχαία Ελλάδα ήταν η αυτόνομη πόλις – κράτος, πραγμάτωση και φανέρωση του τρόπου η «εκκλησία του δήμου». Τόπος και τρόπος του αθλήματος στον εκχριστιανισμένο Ελληνισμό (Βυζάντιο και Τουρκοκρατία) ήταν η αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα – ενορία και φανέρωση του τρόπου η «εκκλησία των πιστών».

Ο στόχος στον οποίο απέβλεπε η πόλις (ο τρόπος του όντως αληθούς) αποτυπώνεται στη λογική αρμονία των αρχιτεκτονικών μελών του Παρθενώνα, στην αφαιρετική υποδήλωση του καθολικού λόγου της ουσίας (όχι του εφήμερου ατόμου) που σαρκώνει το άγαλμα, στην τραγωδική δραματουργία της θεατρικής εκφραστικής. Αντίστοιχα, ο στόχος της ευχαριστιακής κοινότητας αποτυπώνεται στο αρχιτεκτονικό (στατικής) ρίσκο της διαδοχής θόλων, ημιθολίων, σφαιρικών τριγώνων που λογοποιεί την ύλη, παραπέμπει στην «κένωση» – σάρκωση του Λόγου ως τρόπο τής όντως υπάρξεως. Aποτυπώνεται στη «διάβαση επί το πρωτότυπον» που κατορθώνει (με την ίδια αφαιρετική επιδίωξη του αγάλματος) η βυζαντινή Εικόνα ή στην «αποκαλυπτική» δραματουργία (με πιστότητα στο αρχαίο σκηνικό υπόδειγμα) της εκκλησιαστικής Ευχαριστίας.

Σήμερα δεν καταλαβαίνουμε τίποτα από τις προτεραιότητες αναγκών και στόχων που εξασφάλιζαν τη συνέχεια του τρόπου της ελληνικότητας, δεν μπορέσαμε να διασώσουμε στο ελλαδικό κρατίδιο αυτόν τον τρόπο ούτε ως μνήμη, θησαύρισμα παιδείας. Μας είναι αδύνατο να κατανοήσουμε (δεν έχουμε προσλαμβάνουσες παραστάσεις), πώς μπορεί μια συλλογικότητα να οργανώθηκε κάποτε με προτεραιότητα ανάγκης την υπαρκτική γνησιότητα και όχι τη χρησιμότητα. Ερμηνεύουμε την Αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο, την Τουρκοκρατία με τα κριτήρια και τα δόγματα του Ιστορικού Υλισμού ή με τις προ-πολιτικές ατομοκεντρικές αξιώσεις του Διαφωτισμού – μιλάμε για την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία σαν το προανάκρουσμα «αυτοθεσμιζόμενης» κολλεκτίβας ή «κομμούνας».

Ο Ελληνισμός τέλειωσε ιστορικά με αργό και βασανιστικό (ταπεινωτικό) ψυχορράγημα που ξεκίνησε το 1833 και συνεχίζεται, άγνωστο για πόσο ακόμη. Παλεύουμε να πιθηκίσουμε με συνέπεια τα «φώτα» της Εσπερίας, την παραχάραξη του αθλήματος της σχέσης σε μονοτροπία της χρήσης. Και ούτε αυτό δεν καταφέρνουμε, ο μεταπρατισμός μάς καθηλώνει σε τριτοκοσμικά επίπεδα υπανάπτυξης, διαφθοράς, οργανωτικής διάλυσης, απαιδευσίας, βαναυσότητας στην καθημερινή συμπεριφορά.

Αν συνεχίζουμε κωμικά να καυχώμαστε για την Αρχαία Ελλάδα, είναι επειδή μάς μάθανε ότι στο δικό της κληροδότημα βασίστηκε, και αυτό αξιοποίησε ο καταναλωτικός πολιτισμός της Δύσης, που εμείς αποκλειστικά θαυμάζουμε και είναι το ίνδαλμά μας. Ωσάν να ήταν ποτέ δυνατό η ταύτιση του «αληθεύειν» με το «κοινωνείν» να γεννήσει τον ατομοκεντρισμό του cogito ή της αισθησιοκρατίας, η μεταφυσική στόχευση της αρχαιοελληνικής δημοκρατίας να παραγάγει το όνειδος της σημερινής εμπορευματοποιημένης κομματοκρατίας.

Το ιστορικό ψυχορράγημα του Ελληνισμού είναι βασανιστικό και ταπεινωτικό, γιατί συνεχίζουμε να υπάρχουμε χωρίς πια να είμαστε Ελληνες και χωρίς να μπορούμε να γίνουμε «Ευρωπαίοι». Και απομνημείωση αρχιτεκτονική του χαμένου προσώπου μας είναι η βλάσφημη αισχρουργία του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης: Αυτάρεσκη αναίδεια μιας αφελληνισμένης κοινωνίας, που χρυσοπληρώνει Αμερικανοελβετό για να φιλοτεχνήσει «μοδέρνο» νεοπλουτίστικο πορτραίτο της αμάθειας και ασχετοσύνης της.

Σε κάθε παραμικρή πτυχή του το σημερινό ελληνώνυμο κρατίδιο είναι μια ύβρις της ελληνικότητας.

Copyright: Χρήστος Γιανναράς & εφημ. «Η Καθημερινή» (19/7/2009)

Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, λύση στα Ελληνοτουρκικά

Η ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΖΩΝΗ (ΑΟΖ)

ΥΠΕΡΚΕΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ ΜΑΣ

 

Ουάσιγκτον, του Λάμπρου Παπαντωνίου

αποκλειστικά για το ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ

 

   Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) υπερκεράζει την Υφαλοκρηπίδα στα Ελληνικά Πελάγη και επιλύει οριστικά και δια παντός όλα τα διμερή προβλήματα με την γείτονα Τουρκία. Αυτή την σαφή και κατηγορηματική άποψη εκφράζει, στην αποκλειστική συνέντευξη στο «ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ», ο διακεκριμένος  Καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μαίρυλαντ, Θεόδωρος Καρυώτης, αρμόδιος για θέματα Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας!

   Με όλη εκείνη την πληρότητα, την επιστημονική κατάρτιση, αλλά και την εθνική ευαισθησία που τον διακρίνουν, καταλογίζει ξεκάθαρα ευθύνες στις Ελληνικές Κυβερνήσεις, που δεν προχωρούν, εδώ και τώρα, στην οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, όπως έκανε ο θαρραλέος, αείμνηστος και πρωτοπόρος Πρόεδρος της Κύπρου Τάσσος Παπαδόπουλος, ο οποίος παρέδωσε μαθήματα υψηλής διπλωματίας στις ΑΟΖ, οι οποίες εάν οριοθετούνταν και στην Ελλάδα, θα έχει τεθεί τέλος, μια για πάντα, οριστικά και αμετάκλητα, στις τουρκικές διεκδικήσεις, στον νησιωτικό, στον εναέριο και στον θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου Πελάγους. Και στηρίζει την ανεκτίμητη αυτή άποψή του, ο Καθηγητής, κ. Καρυώτης, στο Διεθνές Δίκαιο για το Δίκαιο της Θάλασσας, του 1982, που το αποκαλεί πολύ χαρακτηριστικά «Σύνταγμα των Θαλασσών και των Ωκεανών!»

 Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ κ. ΚΑΡΩΤΗ

Το πλήρες κείμενο της άκρως ενδιαφέρουσας αυτής αποκλειστικής συνέντευξης έχει ως εξής:

 

Eρ. κ. Καθηγητά, κατ΄αρχήν, σας ευχαριστούμε θερμά για την καλοσύνη σας, όπως μας παραχωρήσετε αυτή την συνέντευξη, για το σοβαρό θέμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, που αφορά άμεσα την Ελλάδα, τόσο στο Αιγαίο, όσο και στο Ιόνιο Πέλαγος, καθώς και την Κυπριακή Δημοκρατία. Θα θέλατε να μας εξηγήσετε, κατ’ αρχάς, τι είναι αυτή η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (AOΖ);

 

 

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΑΟΖ

Απ. Και εγώ σας ευχαριστώ, κ. Παπαντωνίου. Η νέα σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας, που υπάρχει πλέον από το 1982, δημιούργησε μια νέα θαλάσσια ζώνη, η οποία λέγεται Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Αναφέρεται στο άρθρο 56 της Σύμβασης, που καθορίζει τις αρμοδιότητες και υποχρεώσεις του παράκτιου κράτους, μέσα σε αυτήν την αποκλειστική οικονομική ζώνη. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και στην Υφαλοκρηπίδα, γιατί η υφαλοκρηπίδα ασχολείται μόνο με το πετρέλαιο. Ενώ η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη περιλαμβάνει στην δικαιοδοσία της όχι μόνο το πετρέλαιο, αλλά και την αλιεία! επίσης, οι Τούρκοι, που δεν τους αρέσει καθόλου αυτή η ΑΟΖ, αντιλαμβάνονται ότι αυτή δεν περιέχει καμία γεωλογική έννοια και η σύμβαση ξεκάθαρα αναφέρει, ότι και τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ!!

 

Σ.Σ. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να υπάρχουν και στα μικρότερα νησιά ή νησίδες έστω μια οικογένεια, ένας φύλακας, ένας μοναχός, ένας φαροφύλακας, ένα λαχανόκηπος, ελαιόδεντρα ή κατσίκια, διότι τότε θεωρούνται κατοικίσιμα, παρουσιάζουν οικονομική ζωή και αποκτούν αυτόματα νομική υπόσταση και κεκτημένα ως προς το Δίκαιο της Θάλασσας…

 

ΠΟΙΑ ΝΗΣΙΑ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΑΟΖ;

Ερ. Όταν λέμε νησιά, κ. Καθηγητά, εννοούμε τα Νησιά, τις Νησίδες, τις Βραχονησίδες και τις πολύ μικρές νησίδες;

 

Απ. Τα νησιά που κατοικούνται. Τα άλλα τα νησιά τα πιάνει το θέμα των χωρικών υδάτων, που μπορεί να φθάσουν μέχρι 12 μίλια.

 

Ερ. Άρα, όταν λέμε ΑΟΖ αφορά μόνο το θέμα των νησιών του Ελληνικού Αρχιπελάγους, τα οποία κατοικούνται. Όσον φορά όλα τα άλλα τα νησιά, νησάκια και βραχονησίδες, που δεν κατοικούνται, εκείνα έχουν μόνο δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων;

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΦΤΙΑΞΕ ΑΟΖ ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ!

Απ. Ακριβώς. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι η ΑΟΖ, βέβαια, φτάνει μέχρι τα 200 μίλια. Τέτοια απόσταση φυσικά δεν υπάρχει στα Ελληνικά Πελάγη. Δηλαδή, στο Αιγαίο και στο Ιόνιο, το οποίο σημαίνει, ότι δέχονται όλοι την μέση γραμμή.

   Το ενδιαφέρον είναι ότι η Τουρκία, που δεν έχει υπογράψει και δεν έχει επικυρώσει το Δίκαιο για την Σύμβαση της Θάλασσας, έχει φτιάξει μια ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα με την Ρουμανία, την Βουλγαρία και την τότε Σοβιετική Ένωση, χωρίς να έχει υπογράψει και να επικυρώσει αυτή την Σύμβαση. Ήταν, κατά την γνώμη μου, ένα τραγικό λάθος, διότι δημιούργησε ένα προηγούμενο δεχόμενη αυτή την έννοια της ΑΟΖ. Ενώ, δεν δέχεται το ίδιο ούτε στο Αιγαίο, αλλά ούτε και προς την Μεσόγειο. Και γι’ αυτό βέβαια ήταν αντίθετη και με την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, που πολύ σωστά δημιούργησε η Κυπριακή Δημοκρατία.

 

Ερ. Δηλαδή, κ. Καρυώτη, αυτό που έκανε η Τουρκία, με την Βουλγαρία, την Ρουμανία και την πρώην Σοβιετική Ένωση έχει, κατά κάποιο τρόπο, νομιμοποιήσει αυτή την διαδικασία. Δηλαδή, μπορεί να την επικαλεσθεί στα διεθνή φόρουμ;

 

ΑΟΖ της Τουρκίας 

ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΛΑΘΟΣ  Η ΤΟΥΡΚΙΑ

Απ. Αυτό είναι το πρόβλημα. Εμείς μπορούμε και όχι αυτοί, διότι οι Τούρκοι έκαναν το λάθος να δημιουργήσουν μια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, με βάση τη μέση γραμμή, που δεν δέχονται με μας, και επομένως χρησιμοποιούν μια νέα έννοια της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης, που θέτει το Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο ουσιαστικά δεν αποδέχονται. Το προηγούμενο αυτό είναι εις βάρος της Τουρκίας.

   Οι Τούρκοι, ενώ δημιούργησαν μια ΑΟΖ στην Μαύρη Θάλασσα, αρνούνται να δημιουργήσουν μια ΑΟΖ και στην Μεσόγειο. Έχουν επίσης και μια παγκόσμια πρωτοτυπία γιατί διαθέτουν χωρικά ύδατα 12 μιλίων στην Μεσόγειο και στην Μαύρη Θάλασσα, ενώ έχουν μόνο 6 μίλια στο Αιγαίο.

 

Ερ. κ. Καθηγητά, επειδή το θέμα αυτό της ΑΟΖ συνδέεται άμεσα με το θέμα της Υφαλοκρηπίδας και επειδή, στην περίπτωση του Αιγαίου Πελάγους, η οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας εκκρεμεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τι επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτή η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη επί της Υφαλοκρηπίδας; Δηλαδή, το ένα επικαλύπτει το άλλο;

 

 

25 ΧΡΟΝΙΑ ΠΙΣΩ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΣ!

Απ. Κοιτάξτε, κ. Παπαντωνίου, νομίζω αυτή ήταν ένα λάθος όλων των Ελληνικών Κυβερνήσεων, οι οποίες, για πάρα πολλά χρόνια τώρα, επιμένουν μονότονα ότι η μοναδική διαφορά της Ελλάδας με την Τουρκία είναι νομικής φύσης και αφορά την οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου Πελάγους. Αλλά, πάνω από 25 χρόνια τώρα η έννοια αυτή έχει υπερκερασθεί από αυτήν της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης!

   Και ένα άλλο, ίσως, σημαντικό σημείο είναι πως, από τότε που δημιουργήθηκε η νέα Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας, κανένα κράτος στον κόσμο δεν έχει ζητήσει μόνο την οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Αλλά πάντα ζητά και την ταυτόχρονη οριοθέτηση και της ΑΟΖ. Εδώ έγκειται και υπεροχή της Ελλάδας επειδή η ΑΟΖ δεν έχει γεωλογική έννοια. Και γι΄ αυτό το λόγο, η Τουρκία ούτε το συζητάει.

   Όπως ξέρετε, υπάρχουν διάφορες επίσημες και ανεπίσημες επαφές της Ελλάδας με την Τουρκία, για δεκαετίες τώρα, όσον αφορά την διευθέτηση των προβλημάτων του Αιγαίου. Οι Τούρκοι προβάλλουν  συνεχώς καινούργια πράγματα. Δεν θέλουνε 12 μίλια χωρικά ύδατα στο Αιγαίο. Λένε, ότι υπάρχουν γκρίζες ζώνες και τα λοιπά. ΄Εμείς το μοναδικό επιχείρημα που έχουμε σε βάρος της Τουρκίας είναι αυτό της ΑΟΖ. Και φαίνεται ότι οι Τούρκοι δεν το συζητάνε καθόλου, γιατί ξέρουν ότι θα χάσουν. Και εκεί νομίζω είναι η Ελληνική τραγωδία, διότι ή Ελλάδα έχει  δώσει την εντύπωση, ότι φοβάται να πάει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Δεν είναι θέμα αν κερδίσει κάποιος ή θα χάσει. Το θέμα είναι, ότι θα λυθεί αυτή η διαφορά για πάντα, εφόσον βέβαια πάμε και συζητήσουμε ταυτόχρονα οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.

 

Ερ. κ. Καθηγητά, είναι εφικτό αυτό το πράγμα που μας λέτε;

  Δημιουργείται ενιαίος θαλάσσιος από οικονομική  πλευρά χώρος και για την αλιεία, τον βυθό και το έδαφος κάτω από το βυθό (πετρέλαια, φυσικό αέριο) [Ο βασικός λόγος που δεν ήθελε μέχρι τώρα η Τουρκία τον καθορισμό της Υφαλοκρηπίδας (την οποία διαθέτουν και τα νησιά μας) ήταν για να μην εκμεταλλευτούμε τα πετρέλαια του Αιγαίου, τα οποία είναι εκμεταλλεύσιμα, όπως π.χ. ανοιχτά της Θάσου. Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη όμως, υπερκαλύπτει την Υφαλοκρηπίδα και κατοχυρώνει απόλυτα, αναμφισβήτητα, ακλόνητα και χωρίς καμία δυνατότητα νομικής αντίδρασης από την Τουρκία, τα ελληνικά εθνικά και οικονομικά συμφέροντα! Η Τουρκία γνωρίζοντας ότι είναι για πρώτη φορά σε δεινή νομικά θέση, σχεδιάζει να δημιουργήσει στρατιωτικά τετελεσμένα με θερμά επεισόδια, ώστε να πετύχει έπειτα με διμερή συμφωνία, με διαπραγματεύσεις ή διαιτησία, παράκαμψη του Διεθνούς Δικαίου!

 

ΑΟΖ Ελλάδος (οποτεδήποτε καθορισθεί)

Δημιουργείται ενιαίος θαλάσσιος από οικονομική  πλευρά χώρος και για την αλιεία, τον βυθό και το έδαφος κάτω από το βυθό (πετρέλαια, φυσικό αέριο) [Ο βασικός λόγος που δεν ήθελε μέχρι τώρα η Τουρκία τον καθορισμό της Υφαλοκρηπίδας (την οποία διαθέτουν και τα νησιά μας) ήταν για να μην εκμεταλλευτούμε τα πετρέλαια του Αιγαίου, τα οποία είναι εκμεταλλεύσιμα, όπως π.χ. ανοιχτά της Θάσου. Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη όμως, υπερκαλύπτει την Υφαλοκρηπίδα και κατοχυρώνει απόλυτα, αναμφισβήτητα, ακλόνητα και χωρίς καμία δυνατότητα νομικής αντίδρασης από την Τουρκία, τα ελληνικά εθνικά και οικονομικά συμφέροντα! Η Τουρκία γνωρίζοντας ότι είναι για πρώτη φορά σε δεινή νομικά θέση, σχεδιάζει να δημιουργήσει στρατιωτικά τετελεσμένα με θερμά επεισόδια, ώστε να πετύχει έπειτα με διμερή συμφωνία, με διαπραγματεύσεις ή διαιτησία, παράκαμψη του Διεθνούς Δικαίου!

 ΝΑ ΘΕΣΟΥΜΕ ΖΗΤΗΜΑ ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΑΟΖ

 

Απ. Είναι εφικτό υπό την έννοια ότι και τα δύο μέρη να συμφωνήσουν, υπογράφοντας ένα συνυποσχετικό. Το πρόβλημα είναι ότι οι Τούρκοι, αν τελικά συμφωνήσουν, δεν θα συμφωνήσουν ποτέ για οριοθέτηση της ΑΟΖ. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν επιμένει σ΄ αυτό το θέμα. Σχεδόν κανείς στην Ελλάδα δεν ασχολείται με το θέμα της ΑΟΖ. Και μάλιστα, τον περασμένο χρόνο, από ότι θυμάμαι,  όταν η Κύπρος αποφάσισε να αποκτήσει μια ΑΟΖ όλες οι ελληνικές εφημερίδες γράψανε στη πρώτη σελίδα πόσο σημαντικό είναι αυτό το θέμα της ΑΟΖ της Κύπρου, χωρίς να γνωρίζουν σε τι θέμα αναφέρονται! Βέβαια δεν μπορώ να πω ότι η ελληνική πολιτική και διπλωματική ηγεσία δεν γνωρίζει το θέμα. Έχω την εντύπωση ότι πήγαιναν κάποτε, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, στους Τούρκους και τους λέγανε, ότι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων πρέπει να υπάρξει και η ΑΟΖ και οι Τούρκοι αντιδρούσαν πάντα αρνητικά. Γι΄ αυτό το λόγο, αυτό το θέμα δεν υπάρχει πουθενά στις συζητήσεις ή διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις δύο χώρες. Νομίζω ότι αυτό είναι ένα τραγικό σφάλμα όλων των Ελληνικών Κυβερνήσεων μέχρι σήμερα, που αποδέχονται, φαίνεται, αυτή την στάση της Τουρκίας, η οποία λέει “ξέρετε, αν φέρετε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων την αποκλειστική οικονομική ζώνη, θα χάσουμε πολλά. Επομένως, δεν θέλουμε καν να το συζητήσουμε”. Έτσι, υποψιάζομαι ότι οι Έλληνες δεν θέλουν να στενοχωρήσουν τους Τούρκους και δεν βάζουν στο τραπέζι το θέμα της ΑΟΖ.

 

 

ΤΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Ερ. κ. Καρυώτη, η Κυπριακή Δημοκρατία, παρά τα προβλήματά της, με την τουρκική εισβολή και κατοχή, και παρά τις αντιδράσεις της Άγκυρας, τελικά το κατάφερε;

 

ΑΟΖ Κύπρου, πανέξυπνο επίτευγμα του Τάσσου Παπαδόπουλου

Απ. Βεβαίως! Η Κύπρος έχει υπογράψει και έχει επικυρώσει την Σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας. Και πολύ σωστά έφτιαξε μια ΑΟΖ γύρω από ολόκληρο το Νησί.  Με αυτή την ΑΟΖ η Κύπρος έχει αποκλειστικά δικαιώματα της αλιείας και του πετρελαίου διότι, όπως ήδη έχω αναφέρει, η ΑΟΖ συμπίπτει με την υφαλοκρηπίδα. Έτσι δεν θα έχουμε κανένα πρόβλημα  να οριοθετήσουμε με τους Κύπριους Αποκλειστική Οικονομική που θα συμπίπτει με την υφαλοκρηπίδα. Εδώ βέβαια πρέπει να σας πω ότι παλαιότερα η Κυπριακή Κυβέρνηση είχε ζητήσει από την Ελληνική Κυβέρνηση να αρχίσουν συνομιλίες για την οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στα δύο κράτη, αλλά η Ελλάδα αρνήθηκε!

 

 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΕΠΑΦΕΣ ΜΕ ΑΙΓΥΠΤΟ ΚΑΙ ΛΙΒΥΗ

Ερ. Η Κυβέρνηση Καραμανλή έχει κάνει τίποτε γι΄ αυτό το σοβαρό θέμα;

 

Απ. Βεβαίως. Η σημερινή Κυβέρνηση έχει κάνει  κάτι αρκετά έξυπνο. Για πρώτη φορά – και αυτό υποθέτω προς τιμήν της Υπουργού Εξωτερικών κ. Μπακογιάννη – η Ελληνική Κυβέρνηση έχει αρχίσει να κάνει επαφές με την Λιβύη και την Αίγυπτο για οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Και από ότι ξέρω, τα πράγματα πάνε πάρα πολύ καλά. Δηλαδή, οι Αιγύπτιοι και οι Λίβυοι είναι έτοιμοι να συζητήσουμε, με βάση την μέση γραμμή, που είναι πάρα πολύ σημαντικό για μας. Έτσι, η Ελλάδα θα δημιουργήσει αποκλειστική οικονομική ζώνη, σε όλες τις θαλάσσιες περιοχές της, εκτός από την περιοχή του Αιγαίου Πελάγους, που  θα φέρει σε δύσκολη θέση την Τουρκία.

 

 

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟΥ

Ερ. Αυτή η διευθέτηση με την Αίγυπτο, που μας λέτε, είναι δυνατόν  να προσεγγίσει τις ακτές του Καστελόριζου και φυσικά ολόκληρο το σύμπλεγμα της Δωδεκανήσου, για το οποίο η Τουρκία δημιουργεί όλα τα γνωστά τα προβλήματα; Έτσι δεν είναι;

 

Απ. κ. Παπαντωνίου, φαίνεται ότι είσθε αρκετά ενημερωμένος, για να αναφέρετε το Καστελόριζο. Το Καστελόριζο είναι ένα νησί, το οποίο κατοικείται και άρα- όπως είπαμε προηγουμένως- διαθέτει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Το πρόβλημα για τους Τούρκους είναι, ότι η τοποθεσία που βρίσκεται το Καστελόριζο τους δημιουργεί πρόβλημα, διότι το Καστελόριζο έχοντας δική του ΑΟΖ, ως κατοικούμενο νησί, αποτελεί σημείο οριοθέτησης της ΑΟΖ της Ελλάδας με την Αίγυπτο και με την Κύπρο. Έτσι, κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν έχει η Τουρκία θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο.  (σ.σ. δείτε ΕΔΩ) 

   Γι’ αυτό το λόγο η Τουρκία έχει ζητήσει από την Αίγυπτο να μη λάβει υπόψη το Καστελόριζο, στις διαπραγματεύσεις της με την Ελλάδα, ώστε να έχει και αυτή θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο. Φαίνεται ότι η Αίγυπτος δεν δέχθηκε τις τουρκικές αυτές διεκδικήσεις και είναι έτοιμη να δεχθεί ότι το Καστελόριζο διαθέτει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Οπότε αν συμβεί κάτι τέτοιο θα είναι μεγάλη νίκη για την Ελλάδα.

 

Ερ. Δηλαδή, κ. Καθηγητά, αυτό ισχύει και για όλο το σύμπλεγμα της Δωδεκανήσου;

 

Απ. Μάλιστα!

 

 

ΜΕ ΛΙΒΥΗ ΚΑΙ ΙΤΑΛΙΑ

Ερ. κ. Καρυώτη, με την Λιβύη τι γίνεται από την άποψη του Λιβυκού Πελάγους, δηλαδή από την πλευρά της Νότιας Κρήτης;

 

Απ. Με την Λιβύη επίσης συζητάμε το ίδιο θέμα. Η Λιβύη , από ότι φαίνεται, δεν έχει αντιρρήσεις. Υπάρχει βέβαια ένας μεγάλος κόλπος στη Λιβύη, τον οποίο η Κυβέρνηση της Λιβύης θέλει να τον κλείσει και ν΄ αρχίσει να μετράει την οριοθέτηση έξω από αυτόν τον κόλπο. Νομίζω ότι η Ελλάδα δεν έχει κανένα συμφέρον να αντιτίθεται σε κάτι τέτοιο. Μπορεί να δώσει στη Λιβύη αυτήν την οριοθέτηση και να πάρει ελάχιστα μικρότερη ΑΟΖ με βάση την αρχή της μέσης γραμμής. Όπως είναι γνωστό, υπάρχει ήδη οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία και θα είναι πολύ εύκολο να υπάρξει και οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στα δύο κράτη. Έτσι, εάν κάνουμε το ίδιο με Κύπρο και Αλβανία, θα διαθέτουμε μια ΑΟΖ σε όλες τις θάλασσές μας εκτός Αιγαίου και θα φέρουμε σε πολύ δύσκολη θέση τη Τουρκία. 

  Βέβαια, όπως σας έχω ήδη πει κ. Παπαντωνίου, δεν συζητάμε με τους Τούρκους το θέμα της ΑΟΖ εδώ και 20 με 25 χρόνια. Είμαι κατάπληκτος γι΄ αυτή την κατάσταση που επικρατεί στις σχέσεις των δύο χωρών. Και δεν συνομιλούμε, γιατί δεν αρέσει στους Τούρκους να μιλάμε για την ΑΟΖ, γιατί είναι μια ζώνη, που καθορίζει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας η οποία δημιουργεί μεγάλα προβλήματα στην Τουρκία και μέχρι σήμερα την έχουν δημιουργήσει 140 παράκτια κράτη!

 

 

ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΠΟΥ ΕΚΡΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΚΩΔΩΝΑ…

Ερ. κ. Καθηγητά, με βάση τα τόσο ενδιαφέροντα που μας λέτε, εσείς είχατε την δυνατότητα αυτές τις σκέψεις να τις αναπτύξετε προς το Ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών, σαν εμπειρογνώμονας που είσθε;

 

Απ. Βασικά, έχω γράψει ένα βιβλίο και τρία άρθρα στα ελληνικά και στα αγγλικά. Είχα πράγματι επαφές και με το Ελληνικό Υπουργείο των Εξωτερικών. Και μάλιστα, μια φορά, εδώ στην Ουάσιγκτον, όπου ζω, είχα μία κοινωνική επαφή με την Υπουργό Εξωτερικών, κ. Μπακογιάννη, η οποία είχε διαβάσει αυτά που είχα γράψει, καθώς και ένα αναλυτικό άρθρο μου στην εφημερίδα «Φιλελεύθερο» της Κύπρου. Λίγους μήνες αργότερα η Κυβέρνηση του κ. Παπαδόπουλου αποφάσισε να δημιουργήσει μια Κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη  Η κ. Μπακογιάννη, με ευγένεια, μου εξήγησε ότι “εμείς, κ. Καρυώτη, γνωρίζουμε το θέμα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και θα κάνουμε ότι είναι δυνατόν να προστατεύσουμε τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, αλλά σας ευχαριστούμε πολύ για την προσφορά σας, σ΄ αυτό το θέμα”.

 

Ερ. Πληροφορηθήκαμε ότι, τώρα τελευταία, έγινε μια συζήτηση στην Ελληνική Βουλή σχετικά με αυτά που έχετε γράψει. Τι ακριβώς συνέβη;

 

Απ. Από ότι έμαθα ο βουλευτής κ. Καρατζαφέρης σε μια ομιλία του αναφέρθηκε στις εργασίες μου για το θέμα της ΑΟΖ και ζήτησε από τον Πρωθυπουργό μια απάντηση γιατί η κυβέρνηση δεν ασχολείται με αυτό το θέμα. Από ότι γνωρίζω δεν πείρε ποτέ απάντηση.

 

 

ΣΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ

Ερ. Τι τελικά θα γίνει, κ. Καθηγητά; Που θα καταλήξει αυτή η ιστορία;

 

Απ. Υπάρχει μια Ελληνική Επιτροπή που τα μέλη της είναι δύο έμπειροι επιστήμονες που γνωρίζουν, πολύ καλά, το Δίκαιο της Θάλασσας και  για πολλά χρόνια έχουν επαφές με τη Τουρκική πλευρά. Μάλιστα, νομίζω πως κάνουνε και διάφορες επαφές, με ένα χάρτη μπροστά τους, προσπαθώντας να βρούνε πώς θα επιλύσουν το θέμα της Υφαλοκρηπίδας, ούτως ώστε, όταν φθάσει στη Χάγη, να πούνε εμείς αυτό αποφασίσαμε, εσείς, απλώς, βάλτε μια σφραγίδα.

 

 

ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΤΟ «ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΘΑΛΑΣΣΩΝ & ΩΚΕΑΝΩΝ»

   Απ’ ότι ξέρω, κ. Παπαντωνίου, όλα αυτά τα χρόνια, συζητάνε και άλλα θέματα όπως αυτό των χωρικών υδάτων, του εναέριου χώρου, αλλά ποτέ το θέμα της ΑΟΖ. Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, στη δεκαετία του 70, είπε ότι το μόνο πρόβλημα με την Τουρκία είναι διαφορά μας στην Υφαλοκρηπίδα και όταν, αργότερα, ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε το ίδιο, η ΑΟΖ δεν υπήρχε τότε. Ως εκ τούτου, νομίζω πως είναι λάθος να συζητάμε συνεχώς, μονότονα, για το θέμα της υφαλοκρηπίδας και να αγνοούμε το θέμα της ΑΟΖ. Η διαφορά μας ξεκίνησε με την Υφαλοκρηπίδα. Το νέο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, που είναι το Σύνταγμα των Θαλασσών και Ωκεανών του πλανήτη Γη, ευνόησε την Ελλάδα με ένα καινούργιο άρθρο για μια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και δεν αντιλαμβάνομαι-και ξέρω ότι το λέω για δέκατη φορά, αλλά θέλω να δώσω έμφαση στο θέμα – γιατί δεν ασχολούμεθα με αυτό το ζήτημα;

 

 

ΑΟΖ ΜΕ ΑΛΒΑΝΙΑ

Ερ. κ. Καθηγητά, μπορείτε να  μας πείτε τι ακριβώς συμβαίνει στην πλευρά του Ιουνίου Πελάγους, όπου υπάρχει και η Αλβανία;

 

Απ. Φαίνεται πως έχουν αρχίσει επαφές και με την Αλβανία. Δηλαδή, αυτό είναι το έξυπνο που είπα προηγουμένως, που κάνει η Ελληνική Κυβέρνηση, η οποία συζητάει με τους γείτονές της στη Δύση, δηλαδή με Ιταλούς, Λιβύους, Αιγυπτίους, και έχει συζητήσει το θέμα, από ότι ξέρω, και με την Αλβανία. Έχω την εντύπωση ότι οι Αλβανοί, από ότι αντιλαμβάνομαι, από ανεπίσημες πηγές που έχω, δεν έχουν φέρει εμπόδια, ώστε εύκολα θα υπάρξει μια οριοθέτηση της ΑΟΖ, πάλι με βάση την μέση γραμμή, ανάμεσα στα δύο κράτη.

 

 

ΠΙΕΖΟΥΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΛΟΓΩ ΔΕΙΝΗΣ ΘΕΣΕΩΣ

   Ίσως, ένα άλλο σημαντικό που πρέπει να σας πως είναι ότι η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη έχει γίνει αποδεκτή και από την Ευρωπαϊκή ‘Ένωση, η οποία έχει πει σε όλα τα κράτη της να δημιουργήσουν ΑΟΖ σε όλες τις θαλάσσιες περιοχές τους εκτός της Μεσογείου!

 

Ερ. Για πιο λόγο, κ. Καρυώτη;

 

Απ. Εξαίρεσαν την Μεσόγειο, κ. Παπαντωνίου, γιατί τους παρακάλεσαν οι Τούρκοι  να μην  κάνουν αυτό το πράγμα. Και τους άκουσαν οι Ευρωπαίοι!!!!!! Η ΑΟΖ, βλέπετε, δεν είναι μόνο θέμα της Ελλάδας, αλλά είναι και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και όταν η Ελλάδα δημιουργήσει μια ΑΟΖ, ουσιαστικά δημιουργεί μια ΑΟΖ. Όταν, ας πούμε, το μεγαλύτερο μέρος του Αιγαίου έχει μια Ελληνική ΑΟΖ, στα πρώτα 12 μίλια – γιατί δέχεται η Ευρωπαϊκή ’Ένωση, ότι τα πρώτα 12 μίλια είναι κυριαρχικό δικαίωμα κάθε κράτους ανεξάρτητα, αν έχει χωρικά ύδατα 12 ναυτικά μίλια – αλιεύουν μόνο οι Έλληνες ψαράδες. Στον υπόλοιπο χώρο του Αιγαίου, έχουν δικαίωμα αλιείας τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επομένως, οι Τούρκοι, αυτή την στιγμή δεν είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ως εκ τούτου δεν θα δικαιούνται να ψαρεύουν στην Ελληνική ΑΟΖ.

 

 

ΑΝ Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕΛΟΣ ΠΟΤΕ ΤΗΣ Ε.Ε.;

Ερ. Αν όμως η Τουρκία γίνει τελικά μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πιο καθεστώς θα ισχύει στο Αιγαίο;

 

Απ. Δεν θα αλλάξει τίποτε όσον αφορά την  Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, διότι οι θέσεις της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, που η Ελλάδα κερδίζει  πάρα πολλά στο Αιγαίο, ακόμη θα ισχύει. Η μόνη διαφορά θα είναι, ότι η Τουρκία δεν θα μπορεί να ψαρεύει, στα πρώτα 12 μίλια της ΑΟΖ και θα μπορεί να ψαρεύει μόνο στον υπόλοιπο χώρο, που δεν θα είναι και τόσο μεγάλος, στη μέση του Αιγαίου πελάγους, όπως και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δηλαδή, δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτε σε βάρος της Ελλάδας, όσον αφορά την ΑΟΖ. Το ίδιο ισχύει και για την Κύπρο. Δηλαδή, η ΑΟΖ της Ελλάδας και της Κύπρου θα ισχύουν ανεξάρτητα, αν η Τουρκία γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή όχι.

 

 

ΟΛΟΤΑΧΩΣ Η ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΕΙ  ΑΟΖ

Ερ. Και εν κατακλείδι, κ. Καρυώτη, για την επίλυση όλων αυτών των προβλημάτων εσείς προτείνετε  σαν ειδικός, και ήδη το αποδέχεται η Αθήνα, ότι ολοταχώς η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ, η οποία οριοθέτηση συμπαρασύρει και όλα τα μέχρι τώρα γνωστά προβλήματα στην υφαλοκρηπίδα, στο υφαλοπρανές, στα χωρικά ύδατα, στον εναέριο χώρο και στο θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου.

 

Απ. Συμφωνώ απόλυτα, κ. Παπαντωνίου. Εγώ επιμένω και λέω, πως κανένα κράτος, μέχρι σήμερα, στο κόσμο, που έχει πάει στη Χάγη, ή έχει κάνει κάποιου άλλου είδους διευθέτηση, κανένα κράτος στο κόσμο, που έχει ένα πρόβλημα στα θαλάσσια σύνορά του με ένα άλλο κράτος, δεν έχει ζητήσει ποτέ μα ποτέ, να υπάρξει μόνο οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας. Αντιλαμβάνεσθε ότι αυτό είναι πολύ σημαντικό, διότι όλα τα κράτη του κόσμου, από το 1982 μέχρι σήμερα, ζητάνε  από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όχι μόνο οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας, αλλά πάντοτε ζητάνε και την ταυτόχρονη οριοθέτηση της ΑΟΖ! Αυτό ζητώ και εγώ από τη Ελλάδα, δηλαδή να κάνει ταυτόχρονα και τα δύο, οριοθέτηση της Υφαλοκρηπίδας και της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στο Αιγαίο.

 

Ερ. κ. Καρυώτη, σας ευχαριστώ πολύ.

 

Απ. Και εγώ σας ευχαριστώ, κ. Παπαντωνίου.

Η Τουρκία στον 21ο αιώνα: Στρατηγικό βάθος ή στρατηγική ρηχότητα;

Η απώλεια εδαφών, που οδήγησε στη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ξεκίνησε το 1699 και ολοκληρώθηκε το 1923. Η βαθειά τουρκική πολιτική διανόηση προσπαθεί να αναστρέψει τη ροή των γεγονότων και με αφετηρία την προσάρτηση του σαντζακίου Αλεξανδρέττας (1939), την κατοχή του 40% της Κύπρου (1974) και με σειρά διεκδικήσεων στο Αιγαίο, το Βόρειο Ιράκ, τα Βαλκάνια κ.α., σχεδιάζει, στη θεωρία του στρατηγικού βάθους, την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με όρους 21ου αιώνα. Το άρθρο-ανάλυση που ακολουθεί, αναδεικνύει πτυχές που φέρνει στην επιφάνεια αντί για το βάθος, τη στρατηγική ρηχότητα της Τουρκίας.

Ο ΠΕΜΠΤΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ*
Η Τουρκία στον 21ο αιώνα
ΠΟΙΕΣ «ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ» ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ

του Σάββα Καλεντερίδη
Η ιστορική πορεία της ευρύτατης περιοχής που εκτείνεται περιμετρικά της Κωνσταντινούπολης (περιοχή όπου επεκτάθηκε η Βυζαντινή και η Οθωμανική Αυτοκρατορία), κατά τη διάρκεια της 2ης μ.Χ. χιλιετίας σημαδεύτηκε από πολλά ιστορικά γεγονότα.
Κατά τη δική μας ιεράρχηση, τα σημαντικότερα από αυτά τα γεγονότα ήταν τα εξής:
Το πρώτο ήταν η Μάχη του Ματζικέρτ, το 1071, από την οποία κρίθηκε το μέλλον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της Ανατολής, αφού μετά τη μάχη αυτή τα τουρκομανικά φύλα σταδιακά επικράτησαν και εδραίωσαν τη θέση τους στην Ανατολή.
Το δεύτερο σημαντικό ιστορικό γεγονός ήταν η άλωση της Πόλης από τους Λατίνους Σταυροφόρους, το 1204, που έπληξε καίρια τη βιωσιμότητα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Το τρίτο ήταν η άλωση της Πόλης από τους Οθωμανούς Τούρκους, το 1453, που προκάλεσε την οριστική διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και εξασφάλισε την εδραίωση των Οθωμανών Τούρκων ως ηγεμονικού παράγοντα σε μια ευρύτατη περιοχή γύρω από την Κωνσταντινούπολη.
Το τέταρτο γεγονός ήταν η Ελληνική Επανάσταση, το 1821, που οδήγησε στην ίδρυση του ελλαδικού κράτους, το 1828, λειτουργώντας στην ουσία ως οδηγός για τα υπόλοιπα έθνη της Βαλκανικής, που άρχισαν σταδιακά να διεκδικούν κι αυτά με τη σειρά τους τη δική τους εθνική ανεξαρτησία.

Το «μυστικό» της επιβίωσης και της επιτυχίας των Τούρκων
· Τα χαρακτηριστικά του λαού και του τρόπου άσκησης της εξουσίας
Όσο κι αν αναζητήσουμε τα αίτια της ήττας των Βυζαντινών στην εσωτερική κατάσταση και τις ενδογενείς αδυναμίες του Βυζαντίου, μένει να δώσουμε μια απάντηση στο εξής ερώτημα:
Ποια ήταν εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και τα άλλα στοιχεία που κατέστησαν τους Τούρκους κυρίαρχο στοιχείο στην περιοχή για περίπου χίλια χρόνια;

Η απάντησή μας επικεντρώνεται στα εξής:
· Η δύναμη-ισχύς των όπλων
Από μια μακροσκοπική θεώρηση των γεγονότων, αυτό που μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι ότι οι Τούρκοι μπήκαν στην Ανατολή στηριζόμενοι στην ισχύ των όπλων, στη δύναμη, την οποία μάλιστα επέβαλαν με αμείλικτη σκληρότητα στους εχθρούς τους, ούτως ώστε να εξασφαλίζεται όχι απλά η νίκη, αλλά η ολοκληρωτική εξόντωση του αντιπάλου.
· Ο καθοριστικός ρόλος του στρατού
Τα τουρκομανικά εμιράτα που εμφανίστηκαν στην Ανατολία από τον 11ο αιώνα δεν διέθεταν ούτε ανέπτυξαν ποτέ προηγμένο σύστημα πολιτικής διοίκησης, αφού ο στρατός και οι στρατιωτικοί ηγέτες ήταν αυτοί που διαχειρίζονταν στην ουσία και τη στρατιωτική και την πολιτική εξουσία. Το γεγονός αυτό και ο κυρίαρχος ρόλος τις ισχύος των όπλων διαχρονικά στην επιβίωση και επικράτηση των Τούρκων στην περιοχή κατέστησε τον στρατό παραδοσιακό διαχειριστή ή συνδιαχειριστή και της πολιτικής εξουσίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και μετέπειτα στην Τουρκία.
· Οι στρατηγικές συμμαχίες
Οι Τουρκομάνοι, που εισέβαλαν στην Ανατολή το 1071, σύμφωνα με Τούρκους ιστορικούς υπολογίζονται σε περίπου 60 χιλιάδες, χωρίς να αναφέρονται στη συνέχεια άλλες μαζικές μετακινήσεις τουρκομανικών πληθυσμών από την Κεντρική Ασία προς την Ανατολή.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν ένας τόσος μικρός αριθμός ανθρώπων να επικρατήσει έναντι του Βυζαντίου και έναντι όλων των άλλων λαών που δραστηριοποιούνταν στην περιοχή (Έλληνες, Πέρσες, Άραβες, Αρμένιοι, Κούρδοι κ.λπ.);

Η απάντηση είναι: Εξισλαμισμοί-εκτουρκισμοί και στρατηγικές συμμαχίες
· Εξισλαμισμοί-εκτουρκισμοί
Από τη μια πλευρά η αδυναμία περιφρούρησης των εδαφών και των πληθυσμών της Ανατολής από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και από την Κωνσταντινούπολη, και από την άλλη η αμείλικτη επιβολή της δύναμης και της βίας σ’ αυτούς από τους Τούρκους, μπροστά στον κίνδυνο της ολοκληρωτικής εξάλειψης, οδήγησε σταδιακά, από τον 11ο αιώνα, τους λαούς της Ανατολής στον εξισλαμισμό και στον εκτουρκισμό.
· Στρατηγικές συμμαχίες
Οι ηγέτες των Τουρκομάνων, με την είσοδο στην Ανατολή, επέλεξαν ως στρατηγικό τους σύμμαχο τους Κούρδους, κίνηση που εξασφάλισε στους Τουρκομάνους αξιόμαχο συμμαχικό στρατό και κάλυψη στα νώτα τους, για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν στην αρχή τους Βυζαντινούς και στη συνέχεια τους Πέρσες και τους Άραβες.
· Στρατηγικό βάθος
Στη συνέχεια, τους επόμενους αιώνες ζωής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η συμμαχία με τους Κούρδους και πιο συγκεκριμένα η γεωγραφική περιοχή του Κουρδιστάν, που παρεμβαλλόταν μεταξύ Τούρκων, Περσών και Αράβων, κάλυπτε τα νώτα της Αυτοκρατορίας, που επεκτάθηκε απερίσπαστα και με καλυμμένα τα νώτα προς όλες τις άλλες κατευθύνσεις, προσδίδοντάς της ταυτόχρονα το απαραίτητο για την επιβίωσή της στρατηγικό βάθος.

Ο πέμπτος και σημαντικότερος ιστορικός σταθμός
Μετά τον τέταρτο σημαντικό σταθμό, που ήταν το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης, ακολούθησε η σταδιακή διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, διαδικασία που ολοκληρώθηκε το 1923 με την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, η οποία, ως κληρονόμος, νομιμοποιήθηκε να διαχειριστεί να εναπομείναντα (ελάχιστα) χριστιανικά και τα μουσουλμανικά πληθυσμιακά υπόλοιπα που κατοικούσαν τότε στην επικράτεια του νεότευκτου τουρκικού κράτους.
Στα τέλη της 2ης χιλιετίας, που όντως οι Τούρκοι καθηγεμόνευσαν την ευρύτατη αυτή περιοχή, στηριζόμενοι στη δύναμη και στην αμείλικτη χρησιμοποίησή της επί των αντιπάλων τους και στη στρατηγική συμμαχία τους με τους Κούρδους, συμβαίνουν δύο γεγονότα που κατά κάποιον τρόπο αναιρούν και ακυρώνουν τα στοιχεία εκείνα που λειτούργησαν ως στρατηγικό πλεονέκτημα για την επικράτηση του τουρκισμού στην περιοχή.

Τα γεγονότα αυτά είναι τα εξής:
· Η διαδικασία εισόδου της Τουρκίας στην Ε.Ε.**
Η διαδικασία εισόδου της Τουρκίας στην Ε.Ε., μεταξύ άλλων, υποχρεώνει τη γειτονική χώρα να θέσει τον στρατό υπό τον έλεγχο των πολιτικών και της πολιτικής και να λειτουργεί σύμφωνα με τις επιταγές της Ε.Ε.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι σε περίπτωση που η Τουρκία γίνει πλήρες μέλος της Ε.Ε., με όρους Βρυξελλών και ΟΧΙ Αγκύρας, η Τουρκία και οι Τούρκοι θα απολέσουν το ένα από τα στοιχεία που τους κατέστησαν κυρίαρχο παράγοντα στην ευρύτερη περιοχή. Το στοιχείο αυτό είναι ο καθοριστικός ρόλος του στρατού στην άσκηση της εξουσίας, ο οποίος στρατός είναι αυτός που συνεχίζει να απειλεί και να χρησιμοποιεί με αμείλικτο τρόπο (Κύπρος, Αιγαίο, Κούρδοι) τη δύναμη των όπλων, περίπου αυτόνομα και χωρίς να λαμβάνει υπόψη τη βούληση του λαού που εκφράζεται μέσα από τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις.

· Το διαζύγιο με τους Κούρδους
Το δεύτερο γεγονός είναι η χειραφέτηση των Κούρδων και η αποστασιοποίησή τους από τη χιλιόχρονη στρατηγική συμμαχία με τους Τούρκους. Η επανάσταση των Κούρδων μέσα από τις τάξεις του ΡΚΚ από τη μια πλευρά, και η πρώτη (1991) και δεύτερη (2003) επιχείρηση των ΗΠΑ στο Ιράκ, ανοίγουν τον δρόμο για μια πορεία ενοποίησης των Κούρδων του Ιράκ, της Τουρκίας, του Ιράν και της Συρίας. Αυτό, όπως είναι φυσικό, είναι πιθανό να προκαλέσει τις αντιδράσεις της Τουρκίας, του Ιράν και του αραβικού παράγοντα.
Το θέμα, λοιπόν, είναι αν οι Κούρδοι κατορθώσουν να ξεφύγουν από τη μέγγενη των Περσών-Αράβων-Τούρκων ή αν θα υποχρεωθούν και πάλι σε μια στρατηγική συμμαχία με τους Τούρκους, για να κατορθώσουν να «υπάρχουν» και αυτοί στην περιοχή.

Το τέλος της κυριαρχίας;
Σε περίπτωση που γίνει το πρώτο, δηλαδή σε περίπτωση που οι Κούρδοι εξασφαλίσουν μια ισχυρή εξωτερική συμμαχία και δεν υποχρεωθούν σε στρατηγική συμμαχία-υποταγή στους Τούρκους, και σε περίπτωση που ο τουρκικός στρατός τεθεί υπό την εποπτεία μιας δημοκρατικής κυβέρνησης στην Τουρκία, η αρχή του 21ου αιώνα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο πέμπτος σημαντικότερος σταθμός την ιστορία της περιοχής, αφού θα αφαιρέσει τα δυο κύρια συγκριτικά πλεονεκτήματα με βάση τα οποία οι Τούρκοι, κατά κάποιον τρόπο, κυριάρχησαν στην περιοχή για περίπου χίλια χρόνια.

Εκτιμήσεις-Συμπεράσματα
Η συγκεκριμένη προσέγγιση που παρατέθηκε στην παρούσα έκθεση, μας επιτρέπει να εξετάσουμε το ενδεχόμενο το επόμενο διάστημα οι Τούρκοι και ο τουρκισμός να απολέσουν την ηγεμονία στην περιοχή της Ανατολής, με ορατό το ενδεχόμενο την ηγεμονία αυτή να τη διεκδικήσουν οι Κούρδοι, που αποτελούν την πιο πολυπληθή ομοιογενή εθνική ομάδα στην περιοχή.
Επίσης, η απώλεια της ηγεμονίας από τους Τούρκους και η οριστική ήττα του τουρκικού εθνικισμού, είναι δυνατόν να επιτρέψει στους λαούς που εξισλαμίστηκαν και οδηγήθηκαν στον βίαιο εκτουρκισμό, στην ελεύθερη αναζήτηση της ιστορικής τους ταυτότητας μέσα στο μωσαϊκό των φυλών και των εθνοτήτων της Ανατολής.
Με βάση τα όσα εκτέθηκαν παραπάνω, η ροή του κουρδικού πετρελαίου στις διεθνείς αγορές από την 1η Ιουνίου 2009, μέσω του αγωγού Κιρκούκ-Γιουμουρταλίκ, σηματοδοτεί μια εντελώς νέα πραγματικότητα στην περιοχή. Προφανώς οι ΗΠΑ κατόρθωσαν να συγκεράσουν τις ανησυχίες Τούρκων, Αράβων και Περσών και έδωσαν στους Κούρδους τη δυνατότητα για τις επόμενες δεκαετίες να έχουν σταθερή πηγή εσόδων, μια εξέλιξη που θα προσδώσει βιωσιμότητα στο αυτόνομο κουρδικό κράτος του Νοτίου (ιρακινού) Κουρδιστάν.
Το θέμα είναι πώς θα επηρεάσει το γεγονός αυτό τις εξελίξεις στο Βόρειο (τουρκικό) Κουρδιστάν, από τη στιγμή μάλιστα που η Τουρκία, μετά από επίμονες αρνήσεις δεκαετιών, δέχθηκε να συναινέσει στην εξαγωγή του κουρδικού πετρελαίου από τον τερματικό σταθμό του Γιουμουρταλίκ, στον Κόλπο των Αδάνων, η οποία Τουρκία, σημειωτέον, έχει ηττηθεί στρατιωτικά από το ΡΚΚ και δείχνει διατεθειμένη να κινηθεί προς την κατεύθυνση πολιτικής λύσης του δικού της κουρδικού την επόμενη περίοδο.
Το ότι όλα τα παραπάνω αφορούν άμεσα την Ελλάδα, είναι ηλίου φαεινότερον. Το γιατί όλα αυτά δεν απασχολούν, τουλάχιστον σε επίπεδο πολιτικού προβληματισμού, την ελληνική πολιτική διανόηση, είναι ένα ερώτημα που ζητεί την απάντησή του.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
*Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Διπλωματία και στην εφημερίδα Ποντιακή Γνώμη, τεύχος Ιουνίου 2009.
**H αναφορά αυτή γίνεται για την ανάγκη του συγκεκριμένου άρθρου και το σκεπτικό που αναπτύσσεται εδώ δεν σημαίνει αναγκαστικά και αποδοχή από πλευράς του συντάκτη της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, τουλάχιστον όπως την «οραματίζονται» οι ΗΠΑ, η Αγγλία και η ίδια η Άγκυρα.

Ενα πολυπολικό διεθνές σύστημα

Το διεθνές μονοπολικό σύστημα που προέκυψε μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, με μοναδικό πόλο τις Ηνωμένες Πολιτείες, φαίνεται να έχει περιγράψει την τροχιά του στο παγκόσμιο στερέωμα. Ενα νέο πολυπολικό σύστημα αναδύεται, αποτελούμενο εκτός των ΗΠΑ από τη Ρωσία, την Ινδία, την Κίνα και τη Βραζιλία. Η Ιαπωνία θα διατηρήσει τη θέση της σαν μια υψηλού- μεσαίου μεγέθους Δύναμη, ενώ χώρες όπως η Ινδονησία, το Ιράν και η Τουρκία αναμένεται να διαδραματίσουν σημαντικότερο ρόλο στη διεθνή σκηνή. Αυτά συνιστούν μία από τις βασικές εκτιμήσεις που περιλαμβάνονται στην εμπεριστατωμένη έκθεση του Εθνικού Συμβουλίου Πληροφοριών, της Ουάσιγκτον, με τίτλο «Παγκόσμιες τάσεις 2025».

Κατά γενική εκτίμηση, το κράτος-έθνος αναδύεται και πάλι ως προέχουσα μορφή στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας εις βάρος των πολυεθνικών σχημάτων. Στο υπό ανακατάταξη διεθνές περιβάλλον οι ΗΠΑ, αν και λιγότερο ηγεμονικές, θα παραμείνουν η πιο ισχυρή αλλά όχι και αλώβητη Δύναμη. Συνειδητοποιούν πάντως ότι αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τις πολλαπλές κρίσεις και προκλήσεις από μόνες τους και με στρατιωτικά μέσα μόνο. Η εξαγγελθείσα από τον πρόεδρο Ομπάμα πολυμερής εξωτερική πολιτική που θα εφαρμόσει η χώρα του, σε αντίθεση με αυτήν του προκατόχου του, απαντά στα νέα αυτά δεδομένα.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι αβέβαιο αν θα αποτελέσει έναν από τους βασικούς πόλους του νέου διεθνούς συστήματος. Η απροθυμία των μελών της να προχωρήσουν προς μια πολιτική ολοκλήρωση, αλλά και η αδυναμία τους να εφαρμόσουν τις επιβαλλόμενες οδυνηρές μεταρρυθμίσεις και να συντονίσουν τις πολιτικές, δεν επιτρέπει τη μετουσίωση της οικονομικής τους ισχύος σε παγκόσμια επιρροή. Εξάλλου η περικοπή των δαπανών τους άμυνας αποκλείει ανάδειξη της ΕΕ σε στρατιωτική δύναμη. Μια λιγότερο απαισιόδοξη άποψη διατυπώνει ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών κ. Ντέιβιντ Μίλμπαν («Το Βήμα», 18.7. 2009). Κατ΄ αυτόν η Ευρώπη μπορεί να καταστεί ο τρίτος πόλος, ακολουθώντας τις ΗΠΑ και την Κίνα, εφόσον θα ικανοποιούσε τις προϋποθέσεις που ανακύπτουν από τις εν προόδω κοσμοϊστορικές αλλαγές.

Οσον αφορά την εφαρμογή του νέου διεθνούς συστήματος, ο Κίσινγκερ σημειώνει («Ηerald Τribune», 21.4.2009) ότι η σημερινή κυβέρνηση των ΗΠΑ φαίνεται να προσεγγίζει τα διεθνή προβλήματα στα πλαίσια ενός είδους κοντσέρτου των ισχυροτέρων Δυνάμεων, σαν αυτό που εφαρμόστηκε στην μεταναπολεόντειο Ευρώπη, όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις δρούσαν από κοινού για την επιβολή των διεθνών κανόνων.

Η Ευρώπη, η οποία μετεωρίζεται μεταξύ ενός παρελθόντος που προσπαθεί να ξεπεράσει και ενός μέλλοντος που δεν μπορεί ακόμη να προσεγγίσει, θα πρέπει να αξιοποιήσει τις αδρανούσες δυνατότητές της και να καταστεί ένας δυναμικός και εξισορροπητικός πόλος του νέου πολύπλοκου συστήματος προς όφελος όλων.

Η Ιστορία επιταχύνει το βήμα της. Το ίδιο καλείται να κάνει και η Ευρώπη.

Ο κ. Στέφ. Σταθάτος είναι πρέσβης ε.τ. Εχει διατελέσει πρεσβευτής στην ΕΟΚ, στο Παρίσι και στο Λονδίνο.
ΒΗΜΑ

Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών

Οι Randolph και Winston Churchill, γιος και εγγονός αντίστοιχα του Sir Winston Churchill, μας δίνουν στο εξαιρετικό βιβλίο των εκδόσεων Γκοβόστη, μια ολοκληρωμένη εικόνα του Πολέμου των Έξι Ημερών. Πριν από τον πόλεμο ο Winston παρέμεινε στο Ισραήλ επί τρεις εβδομάδες (επίσης, ένα σύντομο χρονικό διάστημα στην Ιορδανία και το Λίβανο), αρθρογραφώντας για την News of the World, ενώ κάλυψε τα γεγονότα του πολέμου για την News of the World και την Evening News. Όταν ο πόλεμος τελείωσε, πέρασε άλλες τρεις εβδομάδες εξετάζοντας τα πεδία των μαχών, μιλώντας με άνδρες των ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων όλων των βαθμίδων, ενώ συνάντησε και τους περισσότερους πολιτικούς ηγέτες.
Ο Randolph, που βρισκόταν στην Αγγλία, παρακολούθησε με αμείωτο ενδιαφέρον τον πόλεμο από τις εφημερίδες και την τηλεόραση και με βάση τις διαθέσιμες πληροφορίες οργάνωσε μεγάλο μέρος της έρευνάς του. Κατά συνέπεια, η κύρια ιστορία του πολέμου έχει γραφεί από το γιο, ενώ ο πατέρας υπήρξε κυρίως υπεύθυνος για την εξιστόρηση των γεγονότων σε πολιτικό και διπλωματικό επίπεδο.

Διπλωματία ουσίας, όχι επικοινωνίας

Tου Αθανασιου Eλλις

Το τελευταίο διάστημα καθίσταται σαφές ότι η Τουρκία έχει επιλέξει την όξυνση στο Αιγαίο με σκοπό την επίτευξη συγκεκριμένων στρατηγικών στόχων που κινούνται στο πνεύμα των «γκρίζων ζωνών» και της αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας. Η πολιτική αυτή της γείτονος επαναφέρει στο προσκήνιο τη συγκυρία της κρίσης των Ιμίων, και απαιτεί έγκαιρη, συνετή και σταθερή αντιμετώπιση από την Ελλάδα.

Η Αγκυρα δοκιμάζει της αντοχές της Αθήνας με ενέργειες όπως οι υπερπτήσεις, και μάλιστα σε χαμηλό ύψος πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά, ενώ οι συνεχείς αναχαιτίσεις αυξάνουν τον κίνδυνο θερμού επεισοδίου. Αλλωστε, πριν από δέκα ημέρες σημειώθηκε περιστατικό με βλάβη τουρκικού μαχητικού στην περιοχή της Ικαρίας.

Ταυτόχρονα, η Τουρκία επιχειρεί να δημιουργήσει «δικαιώματα» σε πηγές ενέργειας ακόμη και αν αυτές βρίσκονται στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Η απόφαση για τη διενέργεια ερευνών από την κρατική εταιρεία της Τουρκίας κοντά στο Καστελόριζο αποτελεί «απάντηση» στην ανάθεση από την Κυπριακή Δημοκρατία σε αμερικανική εταιρεία της διενέργειας ερευνών για τον εντοπισμό πετρελαίου στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου.

Πέρα από τη συνεχή αμυντική εγρήγορση, η Ελλάδα πρέπει να ενημερώνει σταθερά τους Ευρωπαίους εταίρους και τις ΗΠΑ για τη συμπεριφορά της Τουρκίας η οποία δεν συνάδει με αυτή χώρας που θέλει να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια, ούτε μέλους του ΝΑΤΟ έναντι μιας συμμάχου. Ταυτόχρονα, να αξιοποιήσει την ισότιμη συμμετοχή της στην Ε.Ε., αλλά και τους ιδιαίτερους δεσμούς που διαθέτει με τις ΗΠΑ λόγω της Ομογένειας, η οποία ασκεί επιρροή στα κέντρα αποφάσεων. Αμερικανοί νομοθέτες που θεωρούν ότι οι τουρκικές προκλήσεις πλήττουν τη λειτουργικότητα του ΝΑΤΟ και δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ, έχουν επανειλημμένα παρέμβει, υιοθετώντας ψηφίσματα και ασκώντας πιέσεις στον Λευκό Οίκο, κάτι που αναμένεται να κάνουν και πάλι το επόμενο διάστημα.

Στο επικίνδυνο σκηνικό που στήνεται από την Τουρκία οι επαφές της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας με ισχυρά κέντρα επιρροής -στην περίπτωση της Τουρκίας, κυρίως τις ΗΠΑ- πρέπει να επικεντρώνονται στην ουσία και όχι στην αναζήτηση επικοινωνιακού οφέλους. Ο πρωθυπουργός, που σχεδιάζει να επισκεφθεί την Ουάσιγκτον σύντομα, πρέπει να πείσει για την αξία της Ελλάδας. Να προβάλει την ελληνική συμμετοχή στις επιχειρήσεις στο Αφγανιστάν που ενδεχομένως να αυξηθεί, τον ρόλο στα Βαλκάνια, μια περιοχή που ενδιαφέρει την κυβέρνηση Ομπάμα, τη στρατηγική σημασία της ναυτικής βάσης της Σούδας, τη συμμετοχή της χώρας μας στο σύστημα διοχέτευσης ενέργειας προς τις ευρωπαϊκές αγορές, τη συμβολή της ελληνικής ναυτιλίας στο διεθνές εμπόριο και τη μεταφορά πηγών ενέργειας, την αποδοχή της Ελλάδας ως αξιόπιστου συνομιλητή σε σημαντικές εστίες έντασης που ενδιαφέρουν τις ΗΠΑ (μεταξύ Αράβων και Ισραήλ, Ρωσίας και Γεωργίας), και φυσικά να υπενθυμίσει πόσο ενδιαφέρονται για τη γενέτειρά τους οι Ελληνοαμερικανοί που ψηφίζουν και χρηματοδοτούν κόμματα και υποψήφιους.

Η φωτογραφία με τον δημοφιλή Αμερικανό πρόεδρο στο Οβάλ Γραφείο και η αναμενόμενη κατάργηση της βίζας για τους Ελληνες που επισκέπτονται τις ΗΠΑ είναι βέβαιο ότι θα αξιοποιηθούν επικοινωνιακά, αλλά η επίσκεψη δεν πρέπει να εξαντληθεί σε αυτή την πτυχή.

Πηγή http://www.kathimerini.gr