Η Ελλάδα του μπαρμπα-Κώστα φεύγει

του Θανάση Παπανδρόπουλου

 Τον συνάντησα στην Ανδραβίδα, τον μπαρμπα-Κώστα, ύστερα από 20 και πλέον χρόνια. Ήταν στο καφενείο όπου είχαμε πρωτοβρεθεί. Κομματάρχης στην περιοχή ο ογδοντάρης σήμερα αγρότης και, όπως μού είπε, οι καιροί αλλάζουν.

Ο ίδιος έκανε μια μικρή περιουσία με τις γεωργικές επιδοτήσεις από την ΕΟΚ. Η μία κόρη του διορίστηκε από τοπικό βουλευτή στην Αγροτική Τράπεζα και η άλλη εργάζεται σε μία Εφορία του Πύργου. Τον γιό του κατάφερε να τον βάλει στην ΔΕΗ της Πάτρας, όπου, μού είπε, ότι «διαπρέπει ως συνδικαλιστής». Οι δύο γαμπροί του είναι δικηγόρος ο ένας και γεωπόνος ο άλλος με απασχόληση στο πρώην υπουργείο Γεωργίας. Η δε νύφη του είναι δασκάλα στο Δημοτικό Σχολείο της Γαστούνης.

«Παλιά ήταν διαφορετικά τα πράγματα», μού εξομολογήθηκε ο μπαρμπα-Κώστας. «Οι βουλευτές μπορούσαν να μάς βοηθήσουν. Τώρα όμως.». «Μα καλά», του λέω, «αν καταλαβαίνω καλά μπαρμπα-Κώστα είστε όλοι, με μία εξαίρεση, κρατικοί υπάλληλοι. Εσύ έβγαλες δύο δεκάρες από τις κοινοτικές επιδοτήσεις και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς σου απασχολούνται στο Δημόσιο και σε δημόσιες εταιρείες.». «Ε, και λοιπόν, κακό είναι αυτό; Εγώ έδωσα αγώνες για το κόμμα και τα παιδιά μου το στηρίζουν. Να μην κάνει κάτι αυτό και για μας; Χωρίς τις ψήφους που μαζεύουμε ο Χ.Γ. δεν θα έβγαινε ποτέ βουλευτής. Στις τελευταίες εκλογές βγήκε για τρίτη φορά και απ’ ό,τι βλέπω και μαθαίνω είναι και κονομημένος».

«Εσύ, μπαρμπα-Κώστα, πόσα διαμερισματάκια έχεις;». «Δύο στον Πύργο, δύο στην Πάτρα και το σπίτι μου εδώ. Έχουμε και τα χωράφια, με τα οποία κανείς δεν ασχολείται τώρα γι αυτό προσπαθώ να τα δώσω σε κανέναν που να θέλει να ανοίξει σουπερμάρκετ». «Δάνεια, από ποιες τράπεζες έχεις πάρει μπαρμπα-Κώστα;». «Μπα, τώρα, την ΑΤΕ και την Εθνική τις ξόφλησα. Είχα πάρει σχεδόν τζάμπα δάνεια από την ΑΤΕ και το 20% μού το χαρίσανε λόγω των πυρκαγιών. Τώρα όμως τα βλέπω σκούρα. Παίρνω δύο συντάξεις και φοβάμαι μπας και τις χάσω . Αυτοί οι κλέφτες φταίνε που φθάσαμε σ’ αυτά τα χάλια.».

Από το 1982 έως το 1997 ο μπαρμπα-Κώστας εισέπραξε από τα κοινοτικά Ταμεία 620.000 ευρώ. Δανείστηκε από την ΑΤΕ και την Εθνική άλλα τόσα. Ποτέ του δεν πλήρωσε μία στην εφορία, εισπράττει 2.350 ευρώ τον μήνα συντάξεις, έχει 1.100 ευρώ έσοδα από δύο ταξί που νοικιάζει και το καλοκαίρι νοικιάζει σε Γερμανούς τρία δωμάτια αδήλωτα που έχει στο Κατάκολο. Την περίοδο 1975-1985 τού χαρίστηκαν 3 εκατ. δραχμές δάνεια από την ΑΤΕ και εισέπραξε κάπου 500.000 για φυσικές καταστροφές.

«Εσύ βολεύτηκες μια χαρά μπαρμπα-Κώστα», λέω στον συνομιλητή μου. «Τα εγγόνια σου τί βλέπεις να κάνουν;». «Δεν τα βλέπω να κάθονται εδώ. Η Ελλάδα που γνωρίσαμε εμείς τελειώνει, φεύγει. Και μαζί μ’ αυτήν θα φύγουν και οι πιο ικανοί. Έτσι κι αλλιώς, δεν θα είμαστε εδώ για να δούμε την συνέχεια». «Ναι, έχεις δίκιο», απαντώ. «Το δικό μας φευγιό είναι ό,τι το πιο σίγουρο.».

Υ.Γ.) Ο μπαρμπα-Κώστας -δικαίως, βέβαια – είναι και «αγανακτισμένος».
 
http://www.elzoni.gr/html/ent/715/ent.10715.asp

Θερινά σενάρια για έξοδο της Ελλάδας και διάλυση του ευρώ

 

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com

Παράλογοι καιροί απειλούν πια να μας τρελλάνουν όλους. Κάτι η ζέστη, κάτι η πολιτική, πόσο να αντέξει το καημένο το μυαλό. Ακούς φερ’ ειπείν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (ποιάς;) από την Πρέβεζα, να σου ζητάει ομόνοια, και τρελλαίνεσαι, δεν ξέρεις πια πώς να σχολιάσεις. Με ποιόν να κάνεις ομόνοια; Με τους υπαλλήλους της τρόικας που καταστρέφουν τη χώρα;

Θα περίμενε κανείς να βρεθεί στις ΗΠΑ κάποια πολιτική δύναμη να πει το προφανές. Γιατί κύριοι Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι συζητάτε για τα ελλείμματά σας και ετοιμάζεστε να τσακίσετε κι αυτά τα ελάχιστα μέτρα που πήρατε για την περίθαλψη των πολιτών, και δεν μαζεύετε τα στρατά σας από το Ιράκ και το Αφγανιστάν; Γιατί εξακολουθείτε να ξοδεύετε περισσότερα χρήματα για πολεμικούς σκοπούς από όλο τον υπόλοιπο κόσμο μαζί; Είναι μόνο οικονομικοί οι λόγοι ή σκοπεύετε όντως να τα χρησιμοποιήσετε, να κάνετε δηλαδή έναν παγκόσμιο πόλεμο αν σας δοθεί η ευκαιρία; Γιατί επιτρέψατε, μετά από μια δεκαετία πολέμων στη Μέση Ανατολή, στο Ισραήλ να σας χρησιμοποιήσει για να ξαναρχίσει δύο πολέμους, στη Λιβύη και τη Συρία, και να απειλεί με έναν τρίτο, εναντίον του Ιράν;

Τέτοια πολιτική δύναμη δεν έχει παρουσιασθεί. ‘Όπως και κανείς, ή σχεδόν, σε Ευρώπη και Αμερική δεν διερωτάται γιατί πρέπει να αποφεύγουν παντού και σκανδαλωδώς τη φορολογία οι υπερπλούσιοι. Επί χρόνια, η γελοιότητα που ακούει στο όνομα Σοσιαλιστική Διεθνής συζητάει, χωρίς να κάνει τίποτα, μήπως βάλει τον φόρο Τόμπιν επί των χρηματιστιριακών συναλλαγών. Πόσος είναι ο φόρος Τόμπιν; ‘Ένα δεκάκις χιλιοστό επί της αξίας της συναλλαγής. Ε, ούτε αυτό δεν μπορεί να γίνει.
Φτάσαμε στο σημείο να γράφει άρθρο ο μεγαπλούσιος Warren Buffet, με ετήσιο φόρο εισοδήματος επτά εκατομμύρια δολλάρια, για να διαμαρτυρηθεί επειδή φορολογούν αυτόν και τους φίλους του σκανδαλωδώς χαμηλά! Εξηγεί ότι είναι σαχλαμάρες η άποψη ότι οι επενδυτές αποθαρρύνονται να κάνουν επενδύσεις γιατί θα τους φορολογήσουν τα κέρδη. ‘Oσο κι αν τα φορολογήσουν, κάνουν τις επενδύσεις γιατί κερδίζουν. Κάτι θα ξέρει, αφού όλη του τη ζωή τοποθετεί κεφάλαια σε επενδύσεις. Αλλά η ευρωπαϊκή αριστερά δεν κάνει το ζήτημα αυτό αντικείμενο καμπάνιας. Αντίθετα συναγωνίζονται κι αυτοί ποιος θα μειώσει περισσότερο τους φόρους. Χωρίς φόρους οι εξωγήινοι θα πληρώνουν τα νοσοκομεία και τα σχολεία; Μάλλον όχι, θα τα καταργήσουμε κι αυτά.

Ευρωπαϊκή παρακμή: Από τον Βολταίρο στον … Σόρος!

Στην Ευρώπη, μητέρα των παγκόσμιων ιδεών από τον Βολταίρο μέχρι τον Σαρτρ, το μέλλον της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης ποιοί το συζητάνε στις μεγάλες εφημερίδες της; Πρόσωπα σαν τον χρηματιστή Σόρος και τον άνθρωπο της Goldman Sachs ‘Οτμαρ ‘Iσσινγκ. Ο πρώτος χρησιμοποιήθηκε για να αναγκάσει τη Βρετανία να βγει από τον ευρωπαϊκό νομισματικό μηχανισμό. Ο δέυτερος ήταν ο αρχιτέκτονας του μονεταριστικού τέρατος του Μάαστριχτ. Τώρα πως μπορούν να συμπίπτουν σε ένα πρόσωπο οι ευθύνες για τη γερμανική νομισματική πολιτική, για την ευρωπαϊκή νομισματική πολιτική και για την υπεράσπιση των συμφερόντων της μεγαλύτερης και μάλιστα αμερικανοεβραϊκής τράπεζας στον κόσμο, αυτό δεν θα το ερμηνεύσουμε εμείς.

Ο Σόρος προτείνει τώρα στο Σπήγκελ να φύγει η Ελλάδα, ίσως και η Πορτογαλλία από το ευρώ. Εκπρόσωπος πιθανώς μιας μερίδας του εβραϊκού ιδίως χρηματιστικού κεφαλαίου, αυτής ίσως που συγκροτείται γύρω από τους Ρότσιλντ, θα μπορούσε να θέλει την Ελλάδα εκτός ΕΕ, να περιπλανιέται, μαζί με την Κύπρο, στα θολά νερά μιας ισραηλινής ζώνης επιρροής. Το δυσάρεστο είναι ότι έχει πιθανώς πολύ μεγαλύτερη επιρροή από τους ¨Ελληνες πολίτες στην ελληνική κυβέρνηση! Φυσικά, δεν μπορούμε να ξέρουμε αν αυτά όντως συμβαίνουν, ούτε ποιές είναι οι προθέσεις καθενός κάθε φορά. Μακάρι να αδικούμε τον κ. Σόρος. Είμαστε όμως υποχρεωμένοι να τα σκεφτόμαστε, όσοι αγαπάμε τη χώρα μας, αγνοώντας τη διατυπωμένη ως πολιτική ορθότητα απαίτηση αυτολογοκρισίας, στην οποία τόσοι και τόσοι υποκύπρουν, γιατί αν όντως τα σκέφτονται, και δεν θα μας το πουν και πολύ σοβαρές θα είναι οι συνέπειες!

‘Ηταν από την αρχή απίστευτη γελοιότητα να υποστηρίζεται στα σοβαρά ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση οφείλεται στο ότι οι ‘Ελληνες είναι κλέφτες και τεμπέληδες και η χώρα έχει μεγάλο δημόσιο τομέα. Με αυτήν ακριβώς την άποψη βομβάρδισαν την ελληνική και παγκόσμια κοινή γνώμη, επί δύο χρόνια, η ελληνική κυβέρνηση και η κάθε είδους ελληνική “ελίτ”, που ίσως βέβαια είναι ειλικρινείς όταν αντιλαμβάνονται τον κόσμο ως κρατικοδίαιτους κλέφτες και τεμπέληδες, γιατί αυτό ακριβώς είναι οι ίδιοι, στη μεγάλη τους πλειοψηφία! Σήμερα, όμως, με τη μισή Ευρώπη σε μνημόνιο και τους οίκους να υποβαθμίζουν τις ΗΠΑ, μπορεί κανείς στα σοβαρά να υποστηρίξει ότι η μικρούλα για τα ευρωπαϊκά μεγέθη Ελλάδα, άντε και η Πορτογαλλία είναι το πρόβλημα της Ευρώπης; ¨Ώστε να πρέπει να τις διώξει για να βρει το δρόμο της; Διερωτάται λοιπόν κανείς προς τι η συζήτηση περί εκδίωξης της Ελλάδας. Πόσο πιθανό είναι άλλωστε να επιβιώσει ευρωζώνη και ΕΕ, αν αρχίσουν να διώχνουν χώρες. Το πιθανότερο είναι να γνωρίσει στη συνέχεια την τύχη των 10 μικρών νέγρων της Αγκάθα Κρίστι. Το πολιτικό μήνυμα που θα εκπέμψει η αποπομπή έστω και μίας χώρας από την Ενωση είναι ότι πάει, τελείωσε η Ευρώπη.

Αλλά το πιο εκπληκτικό σημάδι της απίστευτης ευρωπαϊκής παρακμής είναι ότι το μέλλον της ΟΝΕ και της ΕΕ συζητείται με όρους συστημικών κινδύνων για τις τράπεζες. Ουδείς θέτει το πολιτικό ζήτημα, αφού, καλώς ή κακώς, η ΕΕ είναι το μεγάλο μεταπολεμικό πολιτικό σχέδιο των ευρωπαϊκών λαών.

Ποιους εξυπηρετεί η διάλυση της ΕΕ

Από την αρχή της ευρωπαϊκής κρίσης διερωτάται κανείς αν υπάρχουν δυνάμεις που θέλουν να ξεμπερδεύουν, μια και καλή, με το ευρώ και, κατ’ επέκταση, με το ευρωπαϊκό ενοποιητικό εγχείρημα. Τεσσάρων ειδών δυνάμεις θα μπορούσαν να ενδιαφέρονται για ένα τέτοιο, άδοξο τέλος της ‘Ενωσης:

– αυτοί που θέλουν να αποκαταστήσουν το νομισματικό μονοπώλιο των ΗΠΑ και, άρα, τη χρηματοδότηση της αμερικανικής οικονομίας

– όσοι φοβούνται ότι, είτε έτσι, είτε αλλοιώς, οι Ευρωπαίοι θα αναγκαστούν να πάρουν μέτρα εναντίον των αγορών και η Ευρώπη θα ξαναγίνει εθνική, κάποιας μορφής δηλαδή συγκερασμός εθνικών προτεραιοτήτων, κάτι που θα σπρώξει και τις ΗΠΑ σε μια μορφή επανεθνικοποίησης του κράτους τους, σε μεγάλο βαθμό πλέον υποχείριο χρηματιστικών και των άλλων συνδεόμενων άλλωστε Λόμπυ. Στο τελευταίο άρθρο του στους Φαϊνάσιαλ Τάιμς Ντώυτσλαντ, ο κ. ‘Ισσινγκ, που επίσης αφήνει να αιωρείται η αποβολή της Ελλάδας, θέτει την Ευρώπη ενώπιον του διλήμματος, που μπορεί να διαβαστεί και ως απειλή: ή θα διαλυθείτε, ή θα προστατεύσετε την ανεξαρτησία της ΕΚΤ. Ανεξάρτητη η ΕΚΤ καλείται να είναι από τις κυβερνήσεις και τους λαούς που ακόμα τις εκλέγουν. Ανεξάρτητη ΕΚΤ σημαίνει απλούστατα ΕΚΤ όργανο του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.

– Όσες τυχόν δυνάμεις επιθυμούν μια “κλασική” πολεμική διέξοδο στην κρίση, αρχικά με τη μετατροπή ολόκληρης της περιοχής από τον Ατλαντικό έως το Πακιστάν σε εμπόλεμη ζώνη, οι ίδιες δυνάμεις που εξέτρεψαν τις αραβικές επαναστάσεις σε επιχειρήσεις ανατροπής των καθεστώτων Καντάφι και ‘Ασαντ, ποντάρουν στην εμφύλια σύρραξη Χριστιανών και Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο, στήριξαν τη διάσπαση του Σουδάν, θέλουν τους Κούρδους σε ρόλο αποσταθεροποιητή όλης της Μέσης Ανατολής και ετοιμάζουν, εδώ και χρόνια, τον μεγάλο πόλεμο κατά του Ιράν. Η διάλυση της ΕΕ θα σημάνει, πριν από όλα, τη μείωση του διεθνούς πολιτικού βάρους της Γερμανίας και της Γαλλίας, δύο δυνάμεων που, παρά τις ταλαντεύσεις τους και την αεροπειρατεία ιδίως της Γαλλίας από τον Σαρκοζί, είναι ενστικτωδώς αντίθετες σε τέτοιες πολεμικές κλιμακώσεις. (Καλό θα ήταν οι κυβερνήσεις Αθήνας και Λευκωσίας να παίρνουν σοβαρά υπόψιν τους τον εκρηκτικό χαρακτήρα της κατάστασης στη Μέση Ανατολή, αντί να παίζουν, όπως πράττουν φοβούμεθα, εν ου παικτοίς)

– Οι δυνάμεις του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού και του γαλλικού (μετα)φασισμού της Λεπέν και του Εθνικού Μετώπου, κύριων τώρα εκφραστών στην Ευρώπη της άποψης της επιστροφής στα εθνικά νομίσματα

Τρεις δρόμοι μπροστά στην Ευρώπη

Σήμερα, τρεις προοπτικές διαγράφονται στην Ευρώπη:

– η μετατροπή της σε δικτατορία των αγορών, με γερμανική διαμεσολάβηση

– η διάλυσή της σε συνθήκες χάους και αποσύνθεσης

– η ριζική μεταρρύθμισή της σε προοδευτική κατεύθυνση, προς τη συγκρότηση μιας δύναμης ικανής να αντιταχθεί στον χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτισμό.

Η τελευταία λύση μοιάζει η λιγότερο πιθανή, η ίδια η επίθεση όμως του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, είναι τόσο βίαιη και ριζοσπαστική, που δημιουργεί, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, συνθήκες λαικών εξεγέρσεων στην Ευρώπη και συγκρότησης ενδεχομένως μιας νέας ευρωπαϊκής αριστεράς, ίσως και μιας νέας συμμαχίας εργαζομένων και βιομηχανίας. Προς το παρόν βέβαια η δυνατότητα αυτή είναι θεωρητική, αλλά και προσκρούει στον εκφυλισμό των παραδοσιακών πολιτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων, η ίδια η ζωή όμως τη χρειάζεται και τη ζητάει.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Επίκαιρα, 17.8.2011

Βιοκλιματική Αρχιτεκτονική

Ο γνωστός σας συνεργάτης του offroader, αρχιτέκτονας  Μάνος Τουρπάλης, μας βάζει μέσα στο σπίτι του και μας εξηγεί τι είναι η Βιοκλιματική Αρχιτεκτονικήκαι πως μπορεί να κάνει την ζωή μας καλύτερη – ποιοτικότερη.  Για ότι ακούσατε και δεν καταλάβατε, θα βρείτε τις απαντήσεις σε αυτό το μικρό αφιέρωμα.

Βιοκλιματική Αρχιτεκτονική είναι ο σχεδιασμός κτιρίων και υπαίθριων χώρων που θέτει ταυτόχρονα δύο σημαντικούς στόχους:  την βελτίωση της ποιότητας ζωής και την μείωση της κατανάλωσης ενέργειας.  Στηρίζεται στις τοπικές συνθήκες (κλίμα) και στην αξιοποίηση της Ηλιακής ενέργειας και των φυσικών φαινομένων.  Σαν έννοια υπάρχει από την αρχαιότητα.  Από τα μέσα περίπου του προηγούμενου αιώνα συστηματοποιείται και αξιοποιεί την αλματώδη εξέλιξη των τεχνολογιών δόμησης με θεαματικά αποτελέσματα.

Ο Βιοκλιματικός Σχεδιασμός αφορά σε κρίσιμες επιλογές της Αρχιτεκτονικής μελέτης και κατασκευής κτιρίων και υπαίθριων χώρων.   Λαμβάνοντας υπόψη πρώτα από όλα το κλίμα και τις τοπικές συνθήκες, αξιοποιεί την ηλιακή ενέργεια, τα φυσικά φαινόμενα και τις ιδιότητες των υλικών κατασκευής ώστε να εξασφαλίσει ευνοϊκές συνθήκες:

• θερμικής άνεσης
• οπτικής άνεσης
• ποιότητας εσωτερικού περιβάλλοντος
• μικροκλίματος

και ταυτόχρονα να ελαχιστοποιήσει:

• την κατανάλωση ενέργειας λειτουργίας (θέρμανση, ψύξη, φωτισμός)
• τις επιπτώσεις στο περιβάλλον

Η Βιοκλιματική Αρχιτεκτονική έχει επομένως διπλό στόχο :  να ελαχιστοποιήσει την απαιτούμενη ενέργεια – μειώνοντας το κόστος χρήσης – και να εξασφαλίσει ένα υγιές περιβάλλον για τους χρήστες.

Τι είναι τα Παθητικά (και τα Ηλιακά) κτίρια και τα Παθητικά (και τα Ηλιακά) συστήματα ;

Η Βιοκλιματική Αρχιτεκτονική, όπως έχει επικρατήσει να λέγεται στην Ελλάδα, χρησιμοποιεί συστήματα εκμετάλλευσης περιβαλλοντικών πηγών ενέργειας με στόχο την μεγιστοποίηση των ενεργειακών κερδών με ελάχιστη εισαγωγή ενέργειας στο σύστημα –  συνήθως μηδενική.  Επειδή δεν καταναλώνουν ενέργεια αλλά αντίθετα εκμεταλλεύονται την ενέργεια της φύσης, τα συστήματα αυτά χαρακτηρίζονται “παθητικά” (σε αντίθεση με τα “ενεργητικά”, π.χ. σύστημα κλιματισμού).  Μπορεί να είναι από πολύ απλά (παράθυρα) μέχρι αρκετά σύνθετα (ανεμόπυργοι).  Λόγω της χρήσης Παθητικών Συστημάτων και της Ηλιακής κυρίως ενέργειας, η Βιοκλιματική Αρχιτεκτονική πολλές φορές επισημαίνεται ως “Παθητική”  ή “Ηλιακή” Αρχιτεκτονική και τα κτίρια αντίστοιχα “Παθητικά” ή “Ηλιακά” κτίρια, κυρίως στην ξένη Βιβλιογραφία (passive, solar buildings).  Ο όρος “passive house” χρησιμοποιείται μάλιστα συχνά για τα κτίρια με μηδενικές απαιτήσεις ενέργειας – καταναλώνουν την ενέργεια που τα ίδια παράγουν.

Ποιοί είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες στον Βιοκλιματικό Σχεδιασμό ;

Ο Βιοκλιματικός Σχεδιασμός βασίζεται στο κλίμα και στα φυσικά φαινόμενα, και εντάσσεται στο περιβάλλον με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.  Οι σημαντικότεροι παράγοντες είναι οι τοπικές κλιματικές συνθήκες, η μορφολογία του εδάφους, το άμεσο και ευρύτερο περιβάλλον (δομημένο και φυσικό), η χρήση των κατάλληλων υλικών δόμησης και βεβαίως ο προσανατολισμός.  Η Βιοκλιματική Αρχιτεκτονική χαρακτηρίζεται – όχι τυχαία – και Ηλιακή.  Με βασικό στόχο την εκμετάλλευση των φυσικών φαινομένων και κυρίως της άφθονης Ηλιακής ενέργειας που δέχεται η Γη, είναι προφανές ότι όσο καλύτερες είναι οι συνθήκες ηλιασμού, τόσο περισσότερη ενέργεια προσφέρεται.  Ο τρόπος και ο χρόνος ηλιασμού μιας επιφάνειας εξαρτώνται από την απόκλιση από τον Βορρά, αφού η (φαινόμενη) τροχιά του ήλιου ακολουθεί το ίδιο μονοπάτι στο στερέωμα.  Επομένως ο προσανατολισμός είναι καθοριστικός παράγοντας, χωρίς πάντως να είναι αποκλειστικός.

Μπορεί κανείς να επέμβει σε υφιστάμενη κατασκευή ; υπάρχει αποτέλεσμα ;

Οι εφαρμογές Βιοκλιματικής Αρχιτεκτονικής έχουν οπωσδήποτε καλύτερα αποτελέσματα όταν ενσωματώνονται στον αρχικό σχεδιασμό.  Παρ’ όλα αυτά, και οι εκ των υστέρων επεμβάσεις  μπορούν να έχουν εξ ίσου θετικά αποτελέσματα, εξασφαλίζοντας σημαντικά οφέλη ανάλογα με την περίπτωση και εφόσον τηρούνται κάποιες προϋποθέσεις.  Για παράδειγμα, σήμερα υπάρχουν πολλά συστήματα εξωτερικής θερμομόνωσης (ΣΕΘ) ειδικά εξελιγμένα για τοποθέτηση σε υφιστάμενες κατασκευές.  Όμως, η δυνατότητα φύτευσης ενός δώματος π.χ. εξαρτάται πρώτα απ’ όλα από την ικανότητα του στατικού συστήματος της κατασκευής να δεχθεί το επιπλέον φορτίο.

Τι είδους “ποιότητα ζωής” εξασφαλίζει ο Βιοκλιματικός Σχεδιασμός;

Η “ποιότητα ζωής” στην οποία αναφερόμαστε δεν έχει σχέση με επάρκεια αγαθών, ευμάρεια ή οικονομικά μεγέθη.  Είναι πολύ σημαντικότερη, γιατί αφορά στην δημιουργία των κατάλληλων “συνθηκών λειτουργίας” του ανθρώπινου σώματος.  Νιώθουμε ευεξία όταν στο άμεσο περιβάλλον μας αναγνωρίζουμε αυτές τις συνθήκες.  Η φυσιολογία μας αναζητά συγκεκριμένο εύρος θερμοκρασιών, υγρασίας, αερισμού, φωτισμού κτλ. για να λειτουργήσουμε ομαλά.  Αυτές ακριβώς τις απαιτήσεις έρχεται να καλύψει ο Βιοκλιματικός Σχεδιασμός, στοχεύοντας εξίσου στην μείωση της κατανάλωσης ενέργειας αλλά και στην αναβάθμιση του άμεσου – και κατ’ επέκταση του ευρύτερου – περιβάλλοντός μας.

Υπάρχουν εγγυήσεις για την “ποιότητα ζωής” ;

Η Βιοκλιματική Αρχιτεκτονική βασίζεται σε επιστημονικά δεδομένα για να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες περιβάλλοντος.  Αν και η ποιότητα ζωής συνολικά δεν μπορεί να εκφραστεί ως αριθμός, ορισμένα από τα χαρακτηριστικά που αφορούν περιβαλλοντικές παραμέτρους μπορούν να καταγραφούν.  Έτσι είναι δυνατές συγκρίσεις οι οποίες αφορούν σε επιλεγμένα χαρακτηριστικά της κατασκευής και τον τρόπο που αυτά διαμορφώνουν το περιβάλλον.  Ο υπό μελέτη χώρος ή κτίριο πρέπει να ληφθεί διαδοχικά μια φορά ως συμβατική και τουλάχιστον ακόμα μια ως κατασκευή Βιοκλιματικής Αρχιτεκτονικής, για να είναι δυνατή οποιαδήποτε σύγκριση.

Επειδή στην πράξη δεν υπάρχει δυνατότητα να κατασκευαστεί δυο φορές το ίδιο κτίριο, η λύση που παρέχει η σύγχρονη τεχνολογία είναι οι διενέργειες προσομειώσεων (simulation).  Σε αυτήν την διαδικασία, τρισδιάστατα μοντέλα των κατασκευών προσομοιώνονται σε ελεγχόμενο περιβάλλον, ώστε να προκύψουν τα αποτελέσματα που θα εξηγήσουν τυχόν διαφορετικές συμπεριφορές.  Αυτά τα στοιχεία χρησιμοποιούνται κατόπιν στην Βιοκλιματικό σχεδιασμό προκειμένου αφενός να βελτιστοποιηθεί η ενεργειακή συμπεριφορά και αφετέρου να ικανοποιηθούν οι περιβαλλοντικές συνθήκες.  Η σημασία της εξασφάλισης ποιότητας είναι τόσο μεγάλη, ώστε τα περιβαλλοντικά στοιχεία εισάγονται ως προαπαιτούμενα – δηλαδή είναι απαραίτητο να ικανοποιηθούν προκειμένου να αναπτυχθούν εναλλακτικές λύσεις εξοικονόμησης ενέργειας.

Επομένως, οι ειδικευμένες γνώσεις του μελετητή με αρωγό την σύγχρονη τεχνολογία αποτελούν την ασφαλέστερη  “εγγύηση” που μπορεί να παρασχεθεί.

Ιστορική αναδρομή

Η Βιοκλιματική Αρχιτεκτονική δεν είναι κάτι νέο:  η Ενεργειακή Απόδοση ήταν ανέκαθεν ζήτημα αιχμής, με πιο χαρακτηριστική ίσως αναφορά εκείνη του Ηλιακού Σπιτιού του Σωκράτη (470 π.Χ.), με οδηγίες Βιοκλιματικού Σχεδιασμού.  Σε κάθε γωνιά της γης οι στρατηγικές και οι μέθοδοι διαφέρουν.  Όμως η προσαρμογή  στο κλίμα και η εκμετάλλευση της ηλιακής ενέργειας είναι τα κοινά χαρακτηριστικά.

Στην σύγχρονη δόμηση το κόστος και η ποσότητα επικράτησαν έναντι της αξίας και της ποιότητας.  Παράγοντες όπως ο προσανατολισμός, η μορφολογία του εδάφους, το κλίμα, οι σχέσεις δομημένου και φυσικού περιβάλλοντος παραμερίστηκαν και συχνά εξαιρέθηκαν.

Στην Ελλάδα οι αμφισβητούμενες πρακτικές δόμησης και η ελλιπής εφαρμογή της νομοθεσίας οδήγησαν στην απουσία ουσιαστικών κατευθύνσεων για καλύτερη ποιότητα ζωής και ορθολογική χρήση ενέργειας.  Ο στόχος της Βιοκλιματικής Αρχιτεκτονικής – εξοικονόμηση ενέργειας από τα πρώτα κιόλας στάδια του σχεδιασμού – αφορά μόνο στην επιθυμία του πελάτη και στις γνώσεις του Αρχιτέκτονα, με δεδομένη μάλιστα την “περιβαλλοντική ευαισθησία” και των δύο πλευρών.

Αντίθετα, σε Ευρώπη και Αμερική από την δεκαετία του ’70 και με αφορμές αλλεπάλληλες πετρελαιϊκές κρίσεις, κοινωνικές ζυμώσεις, αλλαγές εργασιακών σχέσεων αλλά και τις εξελίξεις της τεχνολογίας, διατυπώνονται έγκυρες επιστημονικές προσεγγίσεις.  Συνδέεται πλέον ευθέως η ποιότητα ζωής με ζητήματα Βιοκλιματικού Σχεδιασμού και σταδιακά δημιουργούνται δύο κύριες κατευθύνσεις: η πρώτη ενσωματώνει και αξιοποιεί τις παραδοσιακές τεχνικές με χρήση φυσικών υλικών και δίνει ειδικό βάρος σε ζητήματα “οικολογικού αποτυπώματος”.  Η δεύτερη εκμεταλλεύεται την τεχνολογία αιχμής, ενίοτε άκριτα, εστιάζοντας περισσότερο στο αποτέλεσμα.  Στη δεύτερη περίπτωση η χρήση υλικών και τεχνολογιών που ενδεχομένως επιβαρύνουν το περιβάλλον δεν απορρίπτεται εξ ορισμού, εάν αυτό εξασφαλίζει το επιθυμητό αποτέλεσμα στην κατανάλωση ενέργειας.

Ως συνήθως, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση, χωρίς υπερβολές προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.

Σήμερα, καθόλου άσχετα με το κόστος των καυσίμων, της ρύπανσης και της ενέργειας, γίνεται σε όλον τον κόσμο προσπάθεια να δοθεί η πρέπουσα  βαρύτητα τόσο στον Βιοκλιματικό Σχεδιασμό όσο και στην χρήση Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας.  Στην Ελλάδα, αν και υπάρχουν πολλοί Αρχιτέκτονες με σημαντικό έργο, ο Βιοκλιματικός Σχεδιασμός για την Πολιτεία αλλά και τον περισσότερο κόσμο αποτελεί μάλλον κάτι σαν εξωτικό είδος ή ακόμα και ουτοπικό μόρφωμα μιας χούφτας  “οικολόγων” – πάντα σε εισαγωγικά.  Από την άλλη, πρόσφατα τέθηκε σε εφαρμογή ο Κανονισμός Ενεργειακής Αποδοτικότητας Κτηρίων (ΚΕΝΑΚ), που επιβάλλεται στο σύνολο των νέων κατασκευών και αποσκοπεί στον εξορθολογισμό της χρήσης της ενέργειας στα κτήρια.

Σε συνδυασμό με την εφαρμογή αρχών Βιοκλιματικής Αρχιτεκτονικής, ώστε εκτός από την μείωση της κατανάλωσης να βελτιωθεί και η ποιότητα ζωής, το δομημένο περιβάλλον, αυτός ο σπουδαίος οικονομικός και φυσικός πόρος, θα μπορούσε να αναβαθμιστεί σημαντικά.  Ο Βιοκλιματικός Σχεδιασμός και οι “φιλικές προς το περιβάλλον” τεχνολογίες δόμησης γίνονται συχνά θέματα συζήτησης, παρά τις παρανοήσεις και τις ομιχλώδεις απόψεις για το τι πραγματικά είναι και – δεδομένης της κρίσης – το πόσο πραγματικά κοστίζει.

Ενέργεια και Αειφορία.  Τι ενέργεια παρέχεται από περιβαλλοντικές πηγές ;

Ο Ήλιος είναι η σημαντικότερη πηγή ενέργειας.  Κατά μία έννοια είναι και η αιτία ύπαρξης όλων των άλλων μορφών ενέργειας, αφού λόγω του Ήλιου κινούνται οι Ωκεανοί, δημιουργούνται άνεμοι και διαμορφώνονται οι τοπικές κλιματικές συνθήκες.  Ακόμα, χωρίς τον Ήλιο δεν θα υπήρχαν τα φυτά που αποτέλεσαν την πρώτη ύλη για την δημιουργία των ορυκτών καυσίμων (πετρέλαιο, άνθρακας) πάνω στα οποία βασίζεται σήμερα το σύνολο σχεδόν της παραγωγής ενέργειας.  Αλλά και σαν ποσοστό, η Ηλιακή ενέργεια αποτελεί το 99.98%, ενώ όλες οι άλλες μορφές ενέργειας μαζί (Αιολική, Γεωθερμία κτλ.) το υπόλοιπο 0,02% της συνολικής ενέργειας που παρέχεται από το περιβάλλον.

Πώς και κατά πόσο μπορούμε να την εκμεταλλευτούμε ;

Ο ήλιος παρέχει τεράστια ποσά ενέργειας με διάφορες μορφές ακτινοβολίας.  Εάν ήταν δυνατόν να εκμεταλλευτούμε πλήρως την Ηλιακή ενέργεια, θα υπήρχε πλήρης επάρκεια κανένα θέμα εξοικονόμησης ή εύρεσης νέων πηγών ενέργειας.  Σήμερα οι αποδόσεις των ενεργειακών συστημάτων (ηλιακοί συλλέκτες κτλ.) βελτιώνονται διαρκώς, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν αρκούν για να καλύψουν την ζήτηση, που συνεχώς αυξάνεται.  Το ίδιο συμβαίνει και με τις διατάξεις εκμετάλλευσης των υπόλοιπων μορφών ενέργειας (ανεμογεννήτριες, γεννήτριες κυμάτων).  Επομένως η βέλτιστη αξιοποίηση της αφειδώς παρεχόμενης ενέργειας από περιβαλλοντικές πηγές είναι μονόδρομος, σε συνδυασμό με την εξοικονόμηση που προτείνει ο Βιοκλιματικός Σχεδιασμός και η Αειφορική διαχείριση γενκότερα.

Τι σημαίνει Αειφορία και τι σχέση έχει με τον Βιοκλιματικό Σχεδιασμό ;

Η λέξη παράγεται από τις λέξεις  “αεί” (=για πάντα) και “φέρω” (= έχω) : σε ελεύθερη απόδοση “έχω και θα έχω για πάντα”.   Αφορά στην διαθεσιμότητα των περιβαλλοντικών πόρων και την ορθολογική χρήση τους.  Χρησιμοποιείται για να περιγράψει δράσεις, ενέργειες ή στρατηγικές που λαμβάνουν υπόψη τις συνέπειες στους φυσικούς αλλά και ανθρώπινους πόρους.  Η φιλοσοφία συνοψίζεται στη φράση “δεν κληρονομήσαμε από τους γονείς μας – δανειστήκαμε από τα παιδιά μας”.  Η Βιοκλιματική Αρχιτεκτονική εντάσσεται σαφώς μέσα στα πλαίσια μιας γενικότερης ορθολογικής και αειφορικής διαχείρισης σημαντικών φυσικών και ανθρώπινων πόρων (γη, υγεία).

Πηγή: www.ecohouses.gr

 http://www.offroader.gr/x/index.php/2009-11-21-19-04-42/51-2009-12-07-21-43-51/1110-2011-02-14-11-51-03

Ανθρωπιστικές σπουδές: το πώς και το γιατί

του Μιχάλη Μερακλή, καθηγητή λαογραφίας

Διαβάστε το άρθρο στο περιοδικό «Νέος Ερμής ο Λόγιος»

Το πνευματικό φαινόμενο του ανθρωπισμού (humanismus) που συνεπέφερε αργότερα και τις ανθρωπιστικές (ουμανιστικές) σπουδές, παρουσιάζεται αρχικά στην Ιταλία, ήδη σε μια προαναγεννησιακή φάση^. στην Ιταλία όπου, όπως έχει γραφτεί, η νοσταλγία του εθνικού αισθήματος προσέφευγε με την ανάμνηση, από την αθλιότητα της εποχής – με αλληλοσπαρασσόμενες, θα έλεγα, πόλεις-κράτη, για την οικονομική κατίσχυση και την εξουσία – στο αρχαίο ρωμαϊκό μεγαλείο.

Αποτελεί ο ανθρωπισμός μιαν αναζήτηση του γνήσια ανθρώπινου μέσα στον άνθρωπο, και των παιδευτικών και μορφωτικών στοιχείων που είναι αναγκαία για την καλλιέργεια και τη διάπλαση της καθαρής ανθρώπινης ουσίας του, όπως παρατηρούσε ο πιο ένθερμος δικός μας κήρυκας του ανθρωπισμού, κλασικός φιλόλογος, Κωνσταντίνος Βουρβέρης. Τα μορφωτικά αυτά στοιχεία, έλεγε ο ίδιος, τα παρείχε, κατά την αντίληψη των λογίων της εποχής εκείνης, μόνο ο κόσμος των Αρχαίων και μόνο με αυτά είταν δυνατή η βαθμιαία απελευθέρωση των πνευμάτων από τη μεσαιωνική κοσμοθεωρία. Και είναι αλήθεια, ότι ο ανθρωπισμός στην πρώτη φάση του χαρακτηριζόταν από την έκδηλη αντίθεσή του προς τις συναφείς περί ανθρώπου αντιλήψεις του Μεσαίωνα και, όπως επί λέξει γράφει ο Βουρβέρης, προς «τας μονομερείας της εκκλησιαστικής αγωγής και βιοθεωρίας».

Θα παρατηρούσε κανείς, ότι στις πρώτες αυτές αρχές του ανθρωπισμού μπορούμε να διακρίνουμε και ορισμένες προκαταλήψεις, που οφείλονταν οπωσδήποτε και στην ελλιπή ακόμα γνώση – κι ας βρίσκονταν ακόμα τόσο κοντά προς αυτόν – του Μεσαίωνα· η νεότερη μεσαιω­νολογία έχει φωτίσει και θετικές πλευρές εκείνης της περιόδου, χαρακτηριζόμενης γενικευτικά και αφοριστικά ως ζοφερής αλλά οι προκαταλήψεις οφείλονταν πιθανώς και στη νοοτροπία των νέων κοινωνικών ομάδων που, απομακρυνόμενες από το καθεστώς της φεουδαρχίας, συγκροτούσαν μια νέα αριστοκρατία, στηριζόμενη σε νέες οικονομικές δραστηριότητες, προπάντων με την ανάπτυξη του ναυτικού εμπορίου, τη βιομηχανία και την ίδρυση τραπεζών, προάγγελο της καπιταλιστικής οικονομικής ανάπτυξης των αμέσως επόμενων αιώνων. Οι νέες αυτές ομάδες, με την οικονομική άνθηση που γνώριζαν, ήθελαν να περιενδύσουν την υπόστασή τους με την, τρόπον τινά, συμβολική πλαισίωση των Γραμμάτων και των Τεχνών: λαμπρά υποδείγματα τους παρείχαν λοιπόν τα αρχαία Γράμματα και οι Τέχνες, με τη συνδρομή, ως προς τα πρώτα τουλάχιστον, και των Ελλήνων λογίων κατά την έξοδό τους στη Δύση, γύρω στα μέσα του 15ου αιώνα.

Δεν θα παρακολουθήσω τη μεγαλύτερη ή μικρότερη μεταλλαγή των ιδεών του ανθρωπισμού (ουμανισμού), με την ανάπτυξη τους κιόλας σε ανθρωπιστικές σπουδές, η μεγαλύτερη έξαρση των οποίων, ώστε να απαρτισθεί κι ένα αυτοτελές και αυτοδύναμο ιδεολογικό σύστημα, παρατηρήθηκε ίσως στη Γερμανία, με τη μορφή, κυρίως, του Βιλαμόβιτς (1848-1931) και, αργότερα, του Γαίγκερ (1888-1961)· του τελευταίου (που κατέφυγε το 1934 στις ΗΠΑ, εγκαταλείποντας το εγκαθιδρυμένο από το 1933 στην πατρίδα του ναζιστικό καθεστώς) το έργο Παιδεία (1934, 1944, 1947) είναι ένα επιβλητικό έργο ανάπτυξης, σε τελευταία ανάλυση, των επιχειρημάτων τα οποία υποστηρίζουν την ανάδειξη της μοναδικότητας των αξιών, που τέθηκαν και πραγματοποιήθηκαν στην αρχαιότητα, κατεξοχήν πλέον την ελληνική (με την επικράτηση, συν τω χρόνω, της εκδοχής, ότι ο ρωμαϊκός πνευματικός πολιτισμός είταν κατ’ ουσίαν προϊόν ή αποτέλεσμα μετακένωσης του ελληνικού).

Θα έλεγε λοιπόν κανείς, απαντώντας στο γιατί, ότι γι’ αυτό χρειάζονται οι ανθρωπιστικές σπουδές, η κλασική φιλολογία, η αρχαιολογία με τους συναφείς κλάδους της (επιγραφική κλπ), ενώ και άλλες επιστήμες του ανθρώπου, με πρώτη, όπως νομίζω την παιδαγωγική –ως επιστήμη μελέτης και διδασκαλίας αξιών– σπουδάζουν και διδάσκουν τις αξίες του ανθρωπισμού (ουμανισμού) τα Humanus – ζητούν να κάνουν τον άνθρωπο περισσότερο άνθρωπο, να τον βοηθήσουν να γίνει περισσότερο καλός, να πάει τον εαυτό του ψηλότερα.

Δεν επιθυμώ να αμφισβητήσω τα παραπάνω. Θα ήθελα ωστόσο να εκφράσω την κατάφασή μου προς αυτά μ’ ένα κάπως, διαφορετικό τρόπο^. ο τρόπος αυτός ίσως δείχνει, στην πρώτη ματιά, στην πρώτη εντύπωση, ότι τα αμφισβητεί^. εντούτοις προσωπικά είμαι πεπεισμένος, ότι τα εδραιώνει ασφαλέστερα.

Ξεκινώ από την αρχή – μιλώντας κιόλας με την πείρα ενός επί μακρό ή και μακρότερο χρόνο δασκάλου –, ότι ο άνθρωπος μορφώνεται, εκπαιδεύεται ορθότερα, αν παιδεύεται, αν περνά μέσα από παιδεμούς, από πολλές και διάφορες δοκιμασίες, μία από τις οποίες, δεσπόζουσα μάλλον, είναι, ας την πω έτσι, η δοκιμασία της γνώσης του καλού και του κακού. Αυτή τη γνώση τη βλέπω να διαπερνάει και να συνέχει ολόκληρο τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό.

Οι λάτρεις και οι θαυμαστές του έμειναν προσηλωμένοι στη μία μόνον όψη του: την καλή, βαθμολογώντας την μάλιστα, ίσως χωρίς υπερβολή, ως άριστη. Δημιουργήθηκε τότε ένας πολιτισμός, μια τέχνη και λογοτεχνία, μια φιλοσοφία που κρίθηκαν και έμειναν κλασικά, αποτέλεσαν τους σταθερούς κανόνες, τα μέτρα του ωραίου, του καλού, του αρμονικού. Ένας από τους λάτρεις της αρχαιότητας υπήρξε ο Γερμανός Βίνκελμαν (Johann Johachim Winckelmann 1717-1768), από τους κλασικούς του 18ου αιώνα, οι οποίοι, αναζητώντας, όπως έλεγαν, τον «ωραίον άνθρωπο», τον ανακάλυπταν κατεξοχήν στον αρχαίον Έλληνα. Το 1755, μελετώντας τα αρχαία ελληνικά καλλιτεχνικά έργα (ο Βίνκελμαν είταν αρχαιολόγος) έγραφε: «Το γενικό, υπέροχο γνώρισμα των ελληνικών αριστουργημάτων είναι […] μια ευγενική απλότητα και ένα ήρεμο μεγαλείο, τόσο στη στάση τους όσο και στην έκφρασή τους. Όπως το βάθος της θάλασσας μένει πάντα ήσυχο, έστω και αν η επιφάνεια βρίσκεται σε ταραχή, ακριβώς όπως δείχνει η έκφραση των μορφών των Ελλήνων, σε πείσμα όλων των παθών, μια μεγάλη και σοβαρή ψυχή». Ο ίδιος διακήρυσσε πως:

Ο μόνος δρόμος για μας να μπορέσουμε να γίνουμε μεγάλοι, αν βέβαια είναι κάτι τέτοιο δυνατό, τέτοιοι που να μην μπορεί κανένας να μας μιμηθεί, είναι να μιμηθούμε τους αρχαίους.

Είναι βέβαια αλήθεια, πως αργότερα ο Νίτσε (1844-1900) επέφερε μια πρώτη, βαθύτερη χαραγματιά στην ατάραχη και μεγαλειώδη όψη των καλλιτεχνικών έργων, που διαπίστωνε ο Βίνκελμαν, τρόπον τινά κρύβοντας βαθιά μέσα τα πάθη των ανθρώπων και των θεών^. ο Νίτσε ανακάλυψε και μας αποκάλυψε, μελετώντας την αρχαία τραγωδία, δίπλα στο απολλώνειο, το διονυσιακό στοιχείο και αποκατέστησε έτσι μια νέου είδους διαλεκτικήν ενότητα, ανοίγοντας το δρόμο για μεγαλύτερες εμβαθύνσεις.

Αλλά η τέχνη, βέβαια, δεν καλύπτει τα πάντα, δεν εξισώνεται –ούτε βέβαια εξομοιώνεται– με τη ζωή. Και υπήρχε ασφαλώς και η ζωή των Αρχαίων, υπήρχε ο τρόπος που ζούσαν τη ζωή τους και έγραφαν την ιστορία τους. Και χρειαζόταν και εδώ να υπάρξει η διχοτομούσα ματιά: η ζωή των Αρχαίων δεν χώρεσε, δεν πέρασε ολόκληρη στην εξαίσια και έκπαγλη πλαστικότητα, που θαύμαζε μέχρι παθήσεως ο Βίνκελμαν, δεν πέρασε καν ούτε στο διχοτομημένο ήδη από τον Νίτσε αρχαίο δράμα^. το απολλώνειο και το διονυσιακό στοιχείο – το στοιχείο του λόγου και του μέτρου και της αρμονίας, που μνημειώθηκε στα αρχαία αγάλματα και τους ναούς, στη ζωγραφική, στη γλώσσα καθ’ εαυτήν, αφενός, αφετέρου το στοιχείο της ταραχής και του πάθους, που μπορούσε να οδηγεί έως το παράλογο, το άλογο και με σφοδρές γενετήσιες ορμές εκστασιασμένο, και πάλι δεν μπορούσαν να καταλάβουν, να καλύψουν το πλάτος και το βάθος ολόκληρο της ζωής, των τρόπων, αλλά των κανόνων, των αρχών της ζωής, των αξιών και των κριτηρίων της πράξης, του πρακτέου, με μια λέξη: της ηθικής.

Εδώ, στο κέντρο πλέον της καθημερινότητας, ιδιωτικής, κοινωνικής, πολιτικής, η φωταύγεια των ναών και των αγαλμάτων, όπως και η εναρμόνια χρωματικότητα της ζωγραφικής, της πρακτικής δημιουργίας καθ’ εαυτήν, σκιάζεται· μάλιστα με βάση τις μαρτυρίες που κατέθεσε η ίδια η αρχαιότητα, δίκην αυτοκατηγορουμένης^. και ανεβαίνοντας έτσι σ’ ένα ακόμα, το πιο ψηλό σκαλί μεγαλοσύνης. Θα μπορούσε ο αρχαίος κόσμος να επαναπαυθεί στη δόξα των κατορθωμάτων του –οι μεταγενέστεροι, όπως είδαμε, σχεδόν όλοι, αυτό έκαναν: ύμνησαν τα κατορθώματά του και εμπνεύστηκαν από αυτά– ως τώρα εμπνέονται. Εντούτοις η αρχαιότητα η ίδια δεν απέκρυψε τίποτα^. δείχνοντας πως, ως ολότητα, ως πολιτισμός, είχε βιώσει βαθιά τη θεμελιώδη γνώση του καλού και του κακού.

Όταν ο Θουκυδίδης γράφει την ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου, δεν γράφει μόνο τον Επιτάφιο. Δεν αποκρύπτει λ.χ. την ωμότατη συμπεριφορά των δημοκρατικών Αθηναίων απέναντι στους Μηλίους, αποίκους των Λακεδαιμονίων που δεν ήθελαν να συμμαχήσουν με τους Αθηναίους, δηλαδή να γίνουν υπήκοοί τους, με την τροπή που είχε πάρει η Αθηναϊκή Συμμαχία. Οι Αθηναίοι πήγαν εκεί με τα καράβια τους, στρατοπέδευσαν, έστειλαν πρέσβεις να συνομιλήσουν με τους Μηλίους. Ο Θουκυδίδης έχει διασώσει τον Μηλίων διάλογον, μνημείο απροσχημάτιστου εκβιασμού των αδυνάτων από τους δυνατούς:

Γνωρίζουμε και εμείς και εσείς ότι, στους ανθρώπους, το δίκαιο ισχύει μόνο μεταξύ εκείνων που έχουν ίση δύναμη, αλλιώς οι δυνατοί επιβάλλουν αυτό που θέλουν και οι αδύνατοι υποτάσσονται.

Οι Μήλιοι παρακαλούν να τους αφήσουν να τηρήσουν ουδετερότητα, οι Αθηναίοι στρατηγοί το απορρίπτουν κατηγορηματικά και κυνικά:

Η έχθρα σας δε θα μας βλάπτει τόσο, όσο η φιλία σας, γιατί θα θεωρηθεί αδυναμία μας^. αντίθετα το μίσος που θα τρέφατε για μας (αν σας υποτάξουμε), θα είναι απόδειξη της δύναμής μας στους υπηκόους μας.

Οι Μήλιοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους και στους θεούς, κάτι που αφήνει ασυγκίνητους τους Αθηναίους: Πιστεύουμε, λένε σχεδόν σαρκαστικά και πάντως ανίερα, πως όχι μόνο οι άνθρωποι, αλλά και οι ίδιοι οι θεοί αναγκάζονται, από φυσικό νόμο που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει «ἐς ἀεὶ», να νικούν κάποιους άλλους και να άρχουν πάνω σ’ αυτούς. Οι νησιώτες θ’ αποφασίσουν να υπερασπίσουν την ελευθερία της πόλης τους, που υπάρχει, όπως οι ίδιοι λένε, εδώ και εφτακόσια χρόνια. Θα ηττηθούν, οι Αθηναίοι θα σκοτώσουν όλους τους άνδρες, τις γυναίκες και τα παιδιά τους θα τους πάρουν μαζί τους, δούλους. Αναμενόμενο είταν στο τέλος του πολέμου, που θα φέρει τη συντριβή των Αθηναίων, να φοβούνται και να τρέμουν, αναλογιζόμενοι τις συνέπειες όσων έπραξαν.

«Ἐν δὲ ταῖς Ἀθήναις τῆς Παράλου ἀφικοµένης νυκτὸς ἐλέγετο ἡ συµφορά, καὶ οἰµωγὴ ἐκ τοῦ Πειραιῶς διὰ τῶν µακρῶν τειχῶν εἰς ἄστυ διῆκεν, ὁ ἕτερος τῷ ἑτέρῳ παραγγέλλων^. ὥστ’ ἐκείνης τῆς νυκτὸς οὐδεὶς ἐκοιµήθη, οὐ µόνον τοὺς ἀπολωλότας πενθοῦντες, ἀλλὰ πολὺ µᾶλλον ἔτι αὐτοὶ ἑαυτούς, πείσεσθαι νοµίζοντες οἷα ἐποίησαν Μηλίους τε Λακεδαιµονίων ἀποίκους ὄντας, κρατήσαντες πολιορκίᾳ, καὶ Ἱ­στι­αιέας καὶ Σκιωναίους καὶ Τορωναίους καὶ Αἰγινήτας καὶ ἄλλους πολλοὺς τῶν Ἑλλήνων» γράφει ο Ξενοφών στα ελληνικά του [2.2.4].

Λένε πως ο Θουκυδίδης είταν φιλομοναρχικός, υπό την επήρεια του φρονήματός του εκφράζεται έτσι και στην περίπτωση των Μηλίων και σε άλλες. Ίσως η ερμηνεία αυτή είναι στενή, υποτιμά την αξία του μεγάλου ιστορικού ο οποίος, πιθανότατα υπερβαίνοντας τα επικαιρικά «ιδεολογικά», διεκτραγωδεί τη μοίρα των ανθρώπων που κινούνται αενάως ανάμεσα στο μεγαλείο και την ταπείνωση, ανάμεσα στο καλό και το κακό.

Εχθρό της δημοκρατίας, συντηρητικό, είπαν και τον Αριστοφάνη^. χωρίς ωστόσο να αναρωτιούνται: ποίας δημοκρατίας; Οι κωμωδίες του παίχτηκαν ανάμεσα στα έτη 425 και 388 π.Χ. Σ’ αυτό το χρονικό πλαίσιο μέσα γίνεται ο Πελοποννησιακός πόλεμος, συγκεκριμένα από το 431 έως το 404. Είταν ένας πόλεμος που προκάλεσε η ιμπεριαλιστική πλέον πολιτική της κακοήθως εξαλλαγμένης αθηναϊκής δημοκρατίας, που μόνο δημοκρατία δεν είταν^. τη φθορά και διαφθοράν αυτή καταγγέλλει ο Αριστοφάνης, φθορά και διαφθορά που έχει περάσει σχεδόν σ’ όλο το κοινωνικό σώμα της πόλης^. παρελαύνουν στα έργα του, σχεδόν όλοι επωνύμως, «ονομαστί», φαύλοι πολιτικοί, δημαγωγοί που κλέβουν ασύστολα το δημόσιο, συκοφάντες εξ επαγγέλματος, στρατηγοί που πλουτίζουν από τους πολέμους, μοιχοί, μαστροποί, πόρνες, πολλαπλώς «αισχρουργοί» πολίτες –ίσως γι’ αυτό πλεονάζουν και τα κλεφτρόνια διαφόρων βαθμών–, παροιμιωδώς φιλάργυροι πλούσιοι (ακόμα και ο Σοφοκλής, όπως μας λέει ο Αριστοφάνης, γερνώντας έγινε τόσο τσιγκούνης, που θα μπορούσε «για δεκάρες ν’ αρμενίσει στο πέλαγος επάνω σε μιαν ψάθα»): λεγεώνα ολόκληρη φθαρμένων και διεφθαρμένων ανθρώπων, που ανελέητα τους μαστιγώνει ο μεγάλος κωμικός. Κι όχι πως δεν υπήρχαν τέτοιοι και στα χρόνια της ακμής.

Λοιπόν; Υπήρξε μια φενάκη το αρχαίο μεγαλείο και, αν είναι έτσι, γιατί να διδάσκεται;

Δεν είναι φενάκη. Απεναντίας ο αρχαιοελληνικός κόσμος διδάσκει –και εδώ τίθεται το ζήτημα του πώς της διδασκαλίας του– το πιο δύσκολο –και γι’ αυτό πιο σπουδαίο– μάθημα μεγαλείου. Αυτό που κατορθώνεται μέσα από έναν αγώνα με τις δυνάμεις που ταπεινώνουν, χαμηλώνουν ευτελίζουν τον άνθρωπο, δυνάμεις που έχουν βαθιές ρίζες μέσα του. Ο αρχαιοελληνικός κόσμος είναι μεγάλος, γιατί κατάκτησε –κυριολεκτικά– το μεγαλείο του έχοντας και πλήρη συνείδηση των αδυναμιών του που, όσο μπορούσε, τις πολέμησε, όπως το δείχνουν τα έξοχα εκείνα πνεύματα των δημιουργών που μπόρεσαν να αναδειχθούν με τόση δύναμη, αλλά υπήρξαν και τόσο πολλά, γιατί το όλο κλίμα είταν τέτοιο, ώστε μπορούσε να τα αναδείξει.

Ο αρχαίος κόσμος είναι ένας δυναμικά συνθεμένος από αντιθέσεις κόσμος, που μπόρεσε πολλές φορές όχι μόνο να ισορροπήσει ανάμεσα στις αντιθέσεις, αλλά και να στήσει πάνω από την άρνηση τη θέση, πάνω από τη μικρότητα του ανθρώπου το ύψος του. Τελικά είναι ένας αγωνιστικός και αισιόδοξος κόσμος^. και αληθινός: δεν θέλησε τίποτα να κρύψει καμιάν αδυναμία του, καμιά μικρότητά του· διαφορετικά δεν μπορούσε να τις πολεμήσει. Το μεγαλείο του δεν είναι ήρεμο, όπως το έβλεπε ο Βίνκελμαν, είναι δραματικό: γι’ αυτό ακριβώς, μεσουράνησε εκεί, τότε, το δράμα, στο οποίο πρέπει να συμπεριλάβουμε και την κωμωδία.

Γι’ αυτό και αγάπησαν τον αρχαίο ελληνικό κόσμο όσοι σπουδαίοι ζήτησαν να εξιχνιάσουν το πεπρωμένο, εν γένει, της ανθρωπότητας (αποφεύγω να πω και του κόσμου, να δώσω δηλαδή κοσμολογική διάσταση στο όραμα των αρχαίων Ελλήνων^. πιο πολύ και από το να εξηγήσουν, θέλησαν να αλλάξουν, προς το καλύτερο τον κόσμο, όπως θα έλεγε ο Κάρολος Μαρξ^. για τους αρχαίους Έλληνες κόσμος –δηλαδή ένα μεγάλο κόσμημα, στολίδι– είταν ή, πιο καλά, ήθελαν να την κάνουν να είναι η ανθρωπότητα).

Μπορώ να αναφέρω την περίπτωση του μεγάλου φιλοσόφου Εγέλου (Hegel) (1770-1831), του οποίου οι σπουδές, όπως έγραψε ο Κώστας Παπαϊωάννου, μελετώντας τον και ο ίδιος, «τράφηκαν με ελληνισμό».

Για τον Έγελο, γράφει ο ίδιος, η (αρχαία) Ελλάδα είναι «το φωτεινό σημάδι της Ιστορίας», η απόλυτη αναφορά, όπως η γέννηση του Χριστού για τους χριστιανούς. Αν «ο βιβλικός παράδεισος» είναι ο παράδεισος της ανθρώπινης φύσης, η Ελλάδα είναι ο παράδεισος του ανθρώπινου πνεύματος.

Μόνο που η Ελλάδα του Εγέλου δεν είναι πια μόνο ο χαμένος παράδεισος της τέχνης, όπως συνέβαινε με τον Winckelmann, τον Humboldt και την κλασικιστική παράδοση εν γένει. Όπως λέει ο Lassiter, η Ελλάδα όπως παρουσιάζεται στα μάτια του Εγέλου, είναι προ πάντων «ο χαμένος πολιτικός παράδεισος»: αν οι Έλληνες ζούσαν σε αρμονία με τον κόσμο, αυτό οφείλεται στο ότι αγνοούσαν το σχίσμα ανάμεσα στην Πόλη και το άτομο και, συνεπώς, την οδυνηρή αναδίπλωση του ατόμου στον εαυτό του και τη φυγή στο άδειο επέκεινα.

Η ιερή Ελλάδα, που ο Γκαίτε, ο Σίλλερ, ο Hoelderlin αναζητούσαν «με τα μάτια του πνεύματος», στον Έγελο παίρνει και μια λειτουργία ιακωβινική, πολιτικοποιημένη, όπου η Πόλη εμφανίζεται εκ νέου η societas diis hominibus que communis κι όπου η ενεργός συμμετοχή των πολιτών στη δημόσια υπόθεση («το πράγμα καθ’ εαυτό»), εξυμνείται ως η μοναδική πηγή «ευτυχίας» και γήινης «ικανοποίησης». Σ’ αυτή την πληρότητα δεν υπάρχει θέση για το επέκεινα: «Η ιδέα της πατρίδας του, του κράτους του, είταν για τον αρχαίο πολίτη η αόρατη πραγματικότητα, το πιο υψηλό πράγμα για το οποίο εργαζόταν: είταν ο τελικός του σκοπός του κόσμου ή ο τελικός σκοπός του κόσμου του».

Βλέπουμε πάλι, πως η κατάφαση πηγαίνει ως τη μονομερή εξιδανίκευση. Νομίζω ωστόσο, όπως είπα ήδη, ότι, μιλώντας, γράφοντας, διδάσκοντας για τις ουμανιστικές αξίες, παιδαγωγικά σκόπιμο είναι να τροποποιούμε ρεαλιστικότερα, πιο πιστά προς την ιστορική αλήθεια, το πώς αυτής της διδασκαλίας και νομίζω ακόμα, επαναλαμβάνω ότι αυτή η τροποποίηση δεν κλονίζει τη σημασία των ανθρωπιστικών αξιών, απεναντίας τις εμπεδώνει καλύτερα, τις υψώνει περισσότερο.

http://ardin-rixi.gr/2011/07/11/%ce%b1%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%cf%83%cf%80%ce%bf%cf%85%ce%b4%ce%ad%cf%82-%cf%84%ce%bf-%cf%80%cf%8e%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%ce%b3%ce%b9/

Ελβετόψυχα δάνεια

 Αλλο να είσαι Ελβετός τραπεζίτης κι άλλο Ελλην δανειολήπτης. Αν και για να πούμε και του «στραβού το δίκιο» οι Ελβετοί τραπεζίτες είναι οι τελευταίοι που τα ‘κονομάνε απ’ τους Ελληνες φτωχοδανειολήπτες (αρκούνται να τα ‘κονομάνε χοντρά απ’ τους Ελληνες φοροφυγάδες – μεγαλοκαταθέτες).

Πριν απ’ τους Ελβετούς λοιπόν σε γενναία αφαίμαξη των δανειοληπτών προβαίνουν οι Ελληνικές Τράπεζες -όσες χορηγούσαν δάνεια, στεγαστικά κυρίως, σε ελβετικό φράγκο.

Αλλά ας πιάσουμε τον μίτο του δράματος, εν προκειμένω της τραγωδίας, απ’ την αρχή· εκεί γύρω στο 2007-2008. Τότε οι Τράπεζες άρχισαν να προτείνουν στους πελάτες ως «ελκυστικό προϊόν» τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο με χαμηλό επιτόκιο -γύρω στο 2,3-2,4%!

Δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τις Τράπεζες ότι ούτω πώς παγίδευσαν τους πελάτες τους. Οχι, δεν τους παγίδευσαν οι ίδιες αλλά η κρίση που προκάλεσαν.

Κι εξηγούμαι: όταν οι πολίτες άρχισαν να λαμβάνουν δάνεια σε ελβετικό φράγκο -μάλιστα όχι λίγοι, αλλά πάνω από 60.000- η ισοτιμία ελβετικού φράγκου-ευρώ ήταν στο 1,65 του πρώτου προς το δεύτερο.

Η τραγωδία άρχισε όταν το φράγκο άρχισε να ανεβαίνει εν σχέσει με το ευρώ στο 1,30, στο 1,20 και τώρα στο 1,10 με κίνδυνο να εκδηλωθούν οι πρώτες αυτοκτονίες. Διότι οι πρώτοι εγκλεισμοί σε ευαγή ιδρύματα όσων έχουν ήδη τρελαθεί απ’ αυτόν τον Σισύφειο ογκόλιθο που έπεσε αίφνης στο κεφάλι τους, είναι από καιρό πολλοί.

Α ς πάρουμε ένα παράδειγμα με πραγματικούς αριθμούς για να εννοήσουμε τη νίλα που έχουν πάθει χιλιάδες νοικοκυριά στην επικράτεια.

Ας υποθέσουμε ότι το κεφάλαιο του στεγαστικού δανείου που πήρε κάποιος το 2007 ήταν 150.000 ευρώ και η μηνιαία δόση για την εξόφλησή του σε 15 χρόνια, περίπου 800 ευρώ .

Εάν αυτός ο άνθρωπος έχει πληρώσει ανελλιπώς τις δόσεις του όλα αυτά τα τέσσερα χρόνια, δηλαδή 9.600 ευρώ τον χρόνο, επί τέσσερα χρόνια ίσον 38.400 ευρώ σύνολο, με τρόμο θα διαπιστώσει ότι το υπολειπόμενο προς αποπληρωμή κεφάλαιο αντί να έχει αναλόγως μειωθεί, έχει προσέτι αυξηθεί στις 177.000 ευρώ περίπου.

Αν δεν πάθει εγκεφαλικό, θα το έχει καταφέρει επειδή στα τέσσερα αυτά χρόνια είδε τη μηνιαία δόση του να ανεβαίνει από τα 800 εν πρώτοις ευρώ, στα 1.000, στα 1.100 κι εν τέλει στα 1.300, χωρίς να κάνει φόνο, ληστεία τραπέζης ή άλλον τι πολύ ανυπάκουο τόλμημα.

Ευτυχώς που οι Τράπεζες δείχνουν κατανόηση. Ετσι, ευγενικοί υπάλληλοι εξηγούν στους αλλόφρονες πελάτες τους ότι, αν μετατρέψουν το δάνειό τους από φράγκα σε ευρώ θα κάνουν εμπράγματη την έως τώρα λογιστική ζημιά τους. (σ.σ.: Καθόλου λογιστική, τουλάχιστον εις ό,τι αφορά τις δόσεις. Οι οποίες εν τω μεταξύ αυξάνονται, κι όχι μόνον αυξάνονται, αλλά ρίπτονται σε πιθάρι δίχως πάτο. Και πάντως με πάτον ευρύτερον από εκείνον του Πίθου των Δαναΐδων)…

 

Το καλύτερο λοιπόν για τον δυστυχή Σίσυφο δανειολήπτη είναι να περιμένει μήπως και η ισοτιμία του ατίθασου φράγκου προς το δυστυχές ευρώ επιστρέψει σε ανεκτά επίπεδα, περίπου αυτά του 1,60 ή 1,55, όπως όταν πήρε το εν λόγω δάνειο προκειμένου να κάνει τότε τη μετατροπή του σε ευρώ. Ως τότε θα έχει χάσει βεβαίως ένα κάρο λεφτά, αλλά δεν θα τα έχει χάσει όλα! Σε ευχαριστώ ω τοκογλύφε!

– Αλλά, αν η ισοτιμία δεν επανέρθει ποτέ;

– Τι να σας πω, κύριε! Συμβόλαιο με το μέλλον δεν μπορούμε να κάνουμε! Αλλωστε όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα.

Στο σημείο αυτό πρέπει να κρατήσετε σώας τας φρένας σας, διότι έχει κι άλλη τρέλα να αντιμετωπίσετε.

Ας υποθέσουμε και πάλι ότι η ισοτιμία αποκαθίσταται έστω σχετικώς ικανοποιητικά και εσείς σπεύδετε με όσες δυνάμεις σάς έχουν απομείνει ακόμα, ου μην και με τη βοήθεια της ΜΚΟ της γειτονιάς σας, να μετατρέψετε το ξεφτιλισμένο το δάνειο από φράγκα σε ευρώ.

Και πάλι θα την έχετε πατήσει!

Με την άνοδο του επιτοκίου του ευρώ στο μεταξύ, πάλι τα κέρατά σας (με το συμπάθιο) θα χρωστάτε!

Δ ηλαδή μονά-ζυγά, δικά τους! Των Τραπεζών!

Διότι οι Τράπεζες δεν είναι αυτό που έλεγε ο Μαρκ Τουαίν, ότι δηλαδή: «αν έχεις λεφτά σε δανείζουν, κι αν δεν έχεις λεφτά δεν σου δίνουν». Οι Τράπεζες είναι σαν τους Φινλανδούς: αν έχεις λεφτά σου τα παίρνουν κι αν δεν έχεις, τους πληρώνεις για να μη σου δώσουν.

Λ ύσεις;

Βεβαίως! απ’ όλα διαθέτει το κατάστημα (της Τραπέζης). Α) παράταση του δανείου. Από 15 σε 20 ή σε 25 χρόνια. Βεβαίως έτσι μεγαλώνει το ποσόν αποπληρωμής (θηριωδώς), αλλά να μη βγάλει και κάτι η μπάνκα για τη διευκόλυνση;

Ομως, ακόμα κι έτσι νέο αστροπελέκι (διαρκείας) σε περιμένει. Με την επιμήκυνση έχεις ξαναφέρει τη δόση στα 800 ευρώ. Ελα ντε που η ισοτιμία εξακολουθεί να επιδεινώνεται! Ελα ντε που λίγους μήνες μετά η δόση ξανανεβαίνει στα 900 κι ύστερα στα 1.000 και τέλος στα 1.100 ευρώ (με το απλήρωτο κεφάλαιο να αγγίζει πλέον τις 190.000).

Αν ούτε σε αυτό το σημείο δεν τρελλαθείτε, η Τράπεζα έχει κι άλλη λύση, πλαν μπι, το εξής: Β) Αρχίζετε να πληρώνετε μόνον τους τόκους κι όχι και για το κεφάλαιο. Δεν θα εξοφλήσετε ποτέ, αλλά ουδείς είναι τέλειος (με την αρχαία καλή έννοια της λέξης τέλος, κοινώς πάπαλα).

Α ς συνοψίσουμε!

Μέσα σε τέσσερα χρόνια ένα δάνειο ας πούμε 100.000 ευρώ (κεφάλαιο) θα έχει γίνει σήμερα έως και 150.000 ευρώ! Παρ’ ότι όλο αυτό το διάστημα εξυπηρετείται ανελλιπώς, δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται. Αν ποτέ η ισοτιμία αποκατασταθεί, μεγάλο μέρος του ποσού που θα έχει στο μεταξύ καταβληθεί για τόκους και απόσβεση κεφαλαίου, απλώς θα έχει εξαερωθεί.

Αν, τέλος, γυρίσετε ποτέ τυχόν στο ευρώ, πάλι το δάνειο θα συνεχίζει να φουσκώνει λόγω επιτοκίων.

Ηθικόν δίδαγμα;

Κουφάλες!

Συμπέρασμα;

Ε ντάξει, κουφάλες! αλλά, τι κάνουμε; Δεν ξέρω· εγώ θα πληρώνω στην Τράπεζά «μου» ώσπου να πεθάνω, ή να με πεθάνει. Εσείς, όσοι είσθε πιο γενναίοι, ασκηθείτε στην τοξοβολία όπως ο Γουλιέλμος Τέλλος. Ποτέ κανείς δεν ξέρει…

ΣΤΑΘΗΣ.Σ

http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=303001

ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΗΜΕΡΙΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 Συνέντευξη του ‘Εντγκαρ Πόνσε στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Πρώην Πρόεδρος των συνδικάτων του Ισημερινού και πρώην ηγετικό στέλεχος του ΚΚ, ο ‘Eντγκαρ Πόνσε επελέγη από τον Πρόεδρο του Ισημερινού Ραφαέλ Κορέα για τη θέση του Πρέσβη στην Κούβα, που θεωρείται μια από τις πλέον, αν όχι η πιο σημαντική της διπλωματίας των λατινοαμερικανικών κρατών. Η πρώτη ερώτηση που τούκανα, συναντώντας τον στην Αβάνα, ήταν τι γίνεται στον Ισημερινό. Η απάντηση διήρκεσε ένα δίωρο και τη βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα, ώστε να μεταφέρω τα κύρια σημεία της στους αναγνώστες των Επικαίρων.

Ο διορισμός του Ραφαέλ Κορέα, το 2005, στη θέση του Υπουργού Οικονομικών του Ισημερινού από τον Πρόεδρο Παλάσιο δεν προμήνυε κάτι το συγκλονιστικό. Κανείς δεν περίμενε από τον νέο Υπουργό να κάνει κάτι ριζικά διαφορετικό από τους προκατόχους του. ‘Aντε μερικές δηλώσεις για τα μάτια του κόσμου, μερικές διακοσμητικές αλλαγές και στο τέλος όλα τα ίδια μένουν. Η πολιτική ως απάτη δεν είναι ελληνική αποκλειστικότητα.

Ο νέος Υπουργός όμως άρχισε να κάνει και να λέει αναπάντεχα πράγματα. Διακήρυξε ότι η χώρα πρέπει να προχωρήσει σε ένα βαθύ οικονομικό μετασχηματισμό, προϋπόθεση για τον οποίο ήταν ο Ισημερινός πρώτα να αποφασίζει τις δικές του ανάγκες και μετά να αποπληρώνει το εξωτερικό του χρέος. Σταμάτησε επίσης το σύστημα προκαταβολικής διαβούλευσης με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα. (Πήρε δηλαδή τον ακριβώς αντίστροφo δρόμο από αυτόν, τον καταστροφικό και προδοτικό εν τέλει, που πήραμε εμείς το 2010).

“Ριζοσπαστική” δεν ήταν όμως μόνο η πρόταση του Κορέα, ήταν και η ίδια του η παρουσία. Πρώτον, ήξερε γιατί μίλαγε. Η οικονομική του πρόταση ήταν στέρεη κι ο ίδιος διέθετε ένα αξιοσημείωτο μπαγκράουντ ως οικονομολόγος, την τεχνοκρατική και επιστημονική επάρκεια για να στηρίξει όσα έλεγε. Δεύτερον ήταν απλός, μιλούσε σαν κανονικός άνθρωπος, όχι ως πολιτικός απατεών. Φτωχός ο ίδιος, είχε κάνει εξαιρετικές σπουδές με υποτροφία στο Βέλγιο και τις ΗΠΑ. Εξακολουθούσε να χρησιμοποιεί ένα πολύ παληό Φολκσβάγκεν. Ο Πόνσε ήταν τότε Πρόεδρος των συνδικάτων και, όπως λέει, κάθε φορά που ερχόταν στα γραφεία να τους δει, έπρεπε μετά να κατέβουν να σπρώξουν για να πάρει μπροστά!

Το “ποτήρι” για την ντόπια “ολιγαρχία” και τις πετρελαϊκές πολυεθνικές εταιρείες ξεχείλισε τέσσερις μήνες μετά τον διορισμό του Κορέα, όταν ο Υπουργός επισκέφθηκε τον Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα και μίλησε μαζί του για πετρέλαια. Μετά την επιστροφή του, ο Πρόεδρος Παλάσιο τον κάλεσε και τον επετίμησε, γιατί μπήκε σε χωράφια που δεν ήταν δικά του και μίλησε για πολύ σοβαρά θέματα με τον Τσάβες. Ο Πρόεδρος αντικατέστησε στη συνέχεια τον επικεφαλής της Κρατικής Πετρελαϊκής Εταιρείας του Ισημερινού, γεγονός που προκάλεσε την παραίτηση του Κορέα.

Για πρώτη φορά στην ιστορία του Ισημερινού συνέβη τότε κάτι πρωτοφανές. Ο Υπουργός Οικονομικών ήταν, παραδοσιακά, το πιο μισητό πρόσωπο στη χώρα. Τώρα, ξαφνικά, ο λαός βγήκε στους δρόμους να τον υπερασπιστεί. Τα συνδικάτα οργάνωσαν διαδηλώσεις υπέρ του.

Μια ολόκληρη χώρα, βυθισμένη μέχρι τότε στην ηττοπάθεια και την απογοήτευση από όλες τις πολιτικές δυνάμεις και τα συνδικάτα, συσπειρώθηκε ξαφνικά γύρω από αυτόν τον οικονομολόγο και πολιτικό που φαινόταν να ξέρει και να εννοεί αυτά που λέει και να είναι υπέρ του λαού. Ο Κορέα δημιούργησε μια Ομάδα Συντονισμού των Επαγγελματικών Ομάδων και των Κοινωνικών Κινημάτων που απετέλεσε την πολιτική του βάση και έριξε το σύνθημα “Eπανάσταση των Πολιτών”. Το τρίπτυχό του, η συνταγή της επιτυχίας του, ήταν “ζεστή καρδιά, καθαρά χέρια, καθαρό μυαλό” ή, σε μια παραλλαγή, “αγάπη, τιμιότητα, εξυπνάδα”.

Χρειαζόταν κάτι ακόμα για τη νίκη. ¨Ηταν η συμμαχία με τους Αυτόχθονες, που αντιπροσωπεύουν το 35% του πληθυσμού. Παραδοσιακά απομονωμένοι από την πολιτική ζωή, από τα πλέον φτωχά και εκμεταλλευόμενα στρώματα, έχουν τη δική τους “κοσμοθεώρηση”. Η Γη είναι η μάνα μας και μας ανήκει, ο ‘Ηλιος είναι ο Βασιληάς, το νερό και τα φυτά θεότητες. Πρέπει να τους αποδεχθείς για να σε αποδεχθούν. Ο Κορέα τους μίλησε στη γλώσσα τους κι αυτοί τον υποστήριξαν.

Η συμμαχία Αυτοχθόνων, φοιτητών, συνδικάτων, αριστεράς υπό τον Κορέα, ως φορέα επαναφοράς του ανθρωπισμού στο κέντρο του πολιτικού δαβήματος, απεδείχθη αήττητη. Οι πολίτες ταυτίστηκαν με τον σαραντάρη υποψήφιο Πρόεδρο και τον εξέλεξαν πανηγυρικά. Σχημάτισε κυβέρνηση με μικρό μέσο όρο ηλικίας, γύρω στα 35, με 60% γυναίκες και συμμετοχή αυτοχθόνων. Το πρώτο διάταγμά του αφορούσε τη μείωση του μισθού του. ‘Εφτιαξε νέο σύνταγμα που ο λαός του Ισημερινού ενέκρινε σε δημοψήφισμα με 78% και το οποίο μου δίνει ο Πρέσβης, με αίσθημα μεγάλης περηφάνειας. Το Σύνταγμα εισάγει νέα δικαιώματα, όπως το δικαίωμα των πολιτών σε μια καλή ζωή, το δικαίωμα στο νερό και στην προστασία του φυσικού τους περιβάλλοντος.

Ο Κορέα απεμάκρυνε εντός 10 μηνών τις ναυτικές βάσεις των ΗΠΑ, που δεν μπορούν να είναι τίποτα άλλο από εν δυνάμει εργαλείο επέμβασής τους στα εσωτερικά των χωρών της υποηπείρου και ενέταξε στη χώρα στο φιλόδοξο σχέδιο λατινοαμερικανικής ολοκλήρωσης, την ALBA (“Mπολιβαριανή Συμμαχία για τη Λατινική μας Αμερική”). Η Ουάσιγκτων άρχισε να λέει ότι οδηγεί τον Ισημερινό στον “κομμουνισμό”.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας, οι φτωχοί είδαν μια κυβέρνηση που τους υπερασπίζεται. Η κοινωνικο-oικονομική πολιτική του Κορέα περιέλαβε την κατάργηση των αντεργατικών νόμων, την λήψη υπόψιν των αποφάσεων των ίδιων των εργαζομένων και της κοινωνίας στους τομείς της γεωργίας και των κοινωνικών υπηρεσιών, τη μη επιβολή νέων φόρων στους φτωχούς, την αύξηση των αμοιβών της εργασίας, μέτρα εναντίον των τραπεζών και ιδίως απαγόρευση αύξησης των επιτοκίων και παροχή ρευστότητας στους μικροϊδιοκτήτες και για την ανάπτυξη μικροεπιχειρήσεων, έμφαση στην εκπαίδευση, την υγεία και την αγροτική παραγωγή. Η κυβέρνηση δημιούργησε ένα Υπουργείο Μετανάστευσης και υιοθέτησε κίνητρα για την επιστροφή των δύο εκατομμυρίων που βρίσκονται στο εξωτερικό.

Κάθε Σάββατο ο Κορέα βρίσκεται σε ένα διαφορετικό μέρος της χώρας και μιλάει στον λαό κάνοντας τον απολογισμό της κυβερνητικής δράσης. Η ομιλία του μεταδίδεται από την τηλεόραση με πολύ μεγάλη τηλεθέαση.

Τώρα το νέο μέτωπο του Κορέα, είναι τα ιδιωτικά ΜΜΕ που, όπως θα ανέμενε κανείς, υποστηρίζουν την ολιγαρχία της χώρας και συνδέονται με την πολιτική των ΗΠΑ. Η κυβέρνηση πρότεινε την νομοθετική απαγόρευση στους ιδιοκτήτες ΜΜΕ να είναι και μέτοχοι ιδιωτικών επιχειρήσεων. Το νομοσχέδιο επιβάλλει επίσης ένα μίνιμουμ υποχρεώσεων στα ΜΜΕ, σε ότι αφορά την υποχρέωση ορθής πληροφόρησης των τηλεθεατών και προστασίας των παιδιών. Η κυβέρνηση έκανε δημοψήφισμα για το θέμα αυτό, που κέρδισε με τη σχετική πλειοψηφία του 44%.

Kαι πως τα χρηματοδοτήσατε όλα αυτά; ρωτάω τον Πόνσε. Με την αλλαγή της κατεύθυνσης που διοχετεύονταν μέχρι τότε τα πετρελαϊκά και φορολογικά έσοδα, την αναδιοργάνωση του κρατικού μηχανισμού, τη διακοπή της λεηλασίας των πόρων της χώρας.

Χρειάστηκε βέβαια να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα του χρέους. Ο Κορέα διακήρυξε ότι αναγνωρίζει το νόμιμο εξωτερικό χρέος, όχι όμως αυτό που πήγε στις τσέπες των αξιωματούχων. Οι τράπεζες ζήτησαν επαναδιαπραγμάτευση. Αποπληρώθηκε τμήμα του χρέους με μικρότερα επιτόκια.

Στις 30 Σεπτεμβρίου του 2010, αστυνομικοί που διαμαρτύρονταν για μισθολογικά τους θέματα συνέλαβαν τον Πρόεδρο Κορέα. Λίγο αργότερα πολεμικά αεροσκάφη άρχισαν να κόβουν βόλτες πάνω από την πρωτεύουσα του Ισημερινού, οι ένοπλες δυνάμεις του οποίου, χρόνια εκπαιδευόμενες από τις ΗΠΑ, δεν μοιάζουν ενθουσιασμένες με τον Πρόεδρο.
Μαθαίνοντας τη σύλληψη του Κορέα, ο λαός του Ισημερινού βγήκε μαζικά στους δρόμους και τον απελευθέρωσε το βράδυ της ίδιας μέρας. Η πρώτη ενέργεια του Προέδρου, μετά το μίνι-πραξικόπημα, ήταν η απέλαση του αμερικανού Πρέσβη.

Μερικοί πιστεύουν ότι οι Κορέα, Μοράλες, Τσάβες δεν θα ζούσαν, αν οι κουβανικές υπηρεσίες, που φημίζονται ως από τις καλύτερες στον κόσμο, δεν συνέδραμαν την ασφάλειά τους. Διακριτικός, ο Πρέσβης περιορίζεται να πει: “Noιώθουμε πολύ έντονα την αλληλεγγύη της Κούβας”.

“Οι χώρες της ALBA συνιστούν απειλή για την Αυτοκρατορία. Αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να ελευθερωθούμε, από τον δρόμο του ‘Εβο (Μοράλες, Πρόεδρος της Βολιβίας), του Τσάβες, του Κορέα”, λέει ο Πόνσε, που υπογραμμίζει τη σημασία των αναπτυσσόμενων τώρα σχεδίων συνεργασίας και περιφερειακής ολοκλήρωσης της Λατινικής Αμερικής, όπως είναι η ALBA, η ‘Ενωση Κρατών της Νότιας Αμερικής UNASUR και, ιδίως, το νέο σχέδιο μιας Κοινότητας Κρατών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής (SELAC). ‘Εχει αρχίσει η χρήση νέας νομισματικής μονάδας, του sucre για τις ανταλλαγές μεταξύ των χωρών της περιοχής, αν και το πείραμα είναι ακόμα στην αρχή του. ‘Ένα πείραμα επαναστατικό αν οδηγήσει στη μερική τουλάχιστο απελευθέρωση από τη νομισματική δικτατορία ΗΠΑ ή ΕΕ.

Eδώ και δέκα χρόνια, μια “επιδημία” αριστερών κυβερνήσεων ανεβαίνει στην εξουσία της μίας μετά την άλλη χώρας της Λατινικής Αμερικής, αναπόφευκτη αντίδραση σε δύο δεκαετίες νεοφιλελευθερισμού και διαχείρισης από το ΔΝΤ, με μέτρα αντίστοιχα αυτών που εφαρμόζονται τώρα στην Ελλάδα και τα οποία προκάλεσαν μια άνευ προηγουμένου ιστορική οπισθοδρόμηση και καταστροφή στην ήπειρο. Εκτός των άλλων, οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές είχαν ως συνέπεια και την καταστροφή μεγάλου τμήματος των μεσαίων τάξεων, δηλαδή της πολιτικής βάσης της λατινοαμερικανικής δεξιάς.

“Οι λαοί μας ριζοσπαστικοποιούνται ενστικτωδώς, από ανάγκη. Θέλουν να πολεμήσουν την ολιγαρχία και τα ΜΜΕ, που την αντιπροσωπεύουν. Δίνουμε σήμερα τον αγώνα για τη δεύτερη ανεξαρτησία μας”.

Ο Ισημερινός είναι πολύ διαφορετική χώρα από την Ελλάδα και καμία άλλωστε εμπειρία δεν μπορεί να μεταφερθεί αυτόματα. Ο Κορέα και το λαϊκό κίνημα γύρω του εμφανίστηκε στο τέλος του λατινοαμερικανικού κύκλου νεοφιλελεύθερης κατεδάφισης, όχι στην αρχή του ευρωπαϊκού, στην οποία πρωταγωνιστούμε για κακή μας τύχη, εξαιτίας και ειδικών προβλημάτων μας, και της εμφάνισης μιας κυβέρνησης ελεγχόμενης από εχθρικές προς την Ελλάδα δυνάμεις. Ο Ισημερινός είναι μια φτωχή χώρα του τρίτου κόσμου, όπως θα γίνει και η Ελλάδα, αν εξακολουθήσει καν να υπάρχει ως χώρα, μόνο που η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Τα ελληνικά μεσαία στρώματα ελπίζουν ακόμα να αποφύγουν τη δική τους, αν όχι την καταστροφή της χώρας.

Δύο συμπεράσματα βγάζει κανείς από τη σύγκριση Ισημερινού και Ελλάδας. Πρώτον, δεν υπάρχει τρόπος να διακοπεί η καταστροφική πορεία χωρίς αντίσταση και σύγκρουση. Το να κάνει μια χώρα το καλό παιδί είναι ο βασιλικός δρόμος για την καταστροφή, όπως ιδιαίτερα καταφέραμε να αποδείξουμε στην Ελλάδα. Δεύτερο, προϋπόθεση σωτηρίας είναι η εμφάνιση μη διεφθαρμένου, αξιόπιστου, σοβαρού πολιτικού προσωπικού, ικανού να εκφράσει μια κινητοποιημένη κοινωνία γύρω από σοβαρές ιδέες. Απέχουμε ακόμα πολύ στην Ελλάδα.

Τι θα συμβούλευες τους ‘Ελληνες, ρωτάω τον Πόνσε που λέει:

“Nα μη σταματήσετε τη λαϊκή κινητοποίηση προτού αλλάξετε την κυβέρνηση. Και να αποφύγετε το σενάριο της Αιγύπτου, που άλλαξε η κυβέρνηση, αλλά προδόθηκε μετά ο λαός. Ο λαός θα βρει τελικά τον δρόμο του”.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Επίκαιρα, 4.8.2011

ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΧΕΔΙΑΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ

  Ο φίλος μας Leonardos μας έστειλε την συναρπαστική έρευνα που έκανε για την ιστορία του Ελληνικού αυτοκινήτου, που μπορείτε να την διαβάσετε και στο www.nivaclub.gr.  Ας απολαύσουμε λοιπόν την ιστορική αναδρομή με ιδιαίτερη έμφαση στα OFFroad ελληνικά δημιουργήματα !

ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΧΕΔΙΑΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ

 

 

Επειδή ακούγεται συχνά και από πολλούς, ότι στην Ελλάδα δεν μπορούμε να φτιάξουμε, ούτε ξυραφάκια, άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο και στην βιβλιοθήκη μου, για το τι έχει γίνει από το 1920 έως και τώρα.  Ενημερωτικά και για λόγους αρχής, στοιχεία και φωτογραφίες που κατέβηκαν από το διαδίκτυο, δεν υφίστατο αναγραφή απαγόρευσης χρήσης.

Ας ξεκινήσουμε από το πρώτο (καταγεγραμμένο) Ελληνικό αυτοκίνητο.

 

THEOLOGOU

 

Ο Νίκος Θεολόγου, μηχανικός αυτοκινήτων στην Αμερική (που βρίσκεται εκεί σαν μετανάστης), επιστρέφει στην Ελλάδα και δημιουργεί την εταιρεία του.
Μεταξύ 1918 και 1920, σχεδιάζει και κατασκευάζει ένα ελαφρύ όχημα, που χρησιμοποιεί κινητήρα μοτοσυκλέτας τύπου PIERCE 750cc.  Ταυτόχρονα αρχίζει την εισαγωγή σασί από FORD του 1920 και ξεκινά την κατασκευή φορτηγών και λεωφορείων.

 

Στα μέσα της δεκαετίας του ’20 αντιμετωπίζει έντονο ανταγωνισμό από τους «ΤΟΥΡΝΙΚΙΩΤΗ» στην Αθήνα και την «BOUHAGIER» στην Πάτρα, που επίσης κατασκευάζουν φορτηγά και λεωφορεία και μη αντέχοντας κλείνει.

 

 

 

 

Εκτός από την Βιομηχανία / Βιοτεχνία, κατασκευής αμαξωμάτων και μετέπειτα κατασκευής ολοκληρωμένων οχημάτων – Λεωφορεία, Φορτηγά και αγροτικά μηχανήματα, υπάρχει ακόμα μια προπολεμική (του 1920) καταγραφή για ελληνική κατασκευή αυτοκίνητου και αυτό είναι το όχημα του «ΤΑΓΚΑΛΑΚΗ» (κατασκευαστής αμαξωμάτων από την δεκαετία του ’30) το 1937 που ήταν βασισμένο σε μηχανικά μέρη απο D.K.W.

 

 

 

Πριν ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι μνήμης για τους παλιούς και γνωριμίας για τους νεώτερους, θα πρέπει να θυμηθούμε και να καταλάβουμε ορισμένες καταστάσεις που επικρατούσαν όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σ’ όλο τον κόσμο τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.

 

Για γεωπολιτικούς λόγους, θα επικεντρωθούμε στον χώρο της Ευρώπης.  Η Ευρώπη μετά από έναν πόλεμο προσπαθεί να γιατρέψει τις πληγές της και να ξανασταθεί στα πόδια της, μια Ευρώπη όμως που άσχετα αν υπήρξαν νικητές και ηττημένοι, όλοι είχαν προβλήματα με:

 

• Κατεστραμμένη οικονομία.
• Κατεστραμμένη Βιομηχανία – Κτιριακό – Εργαλειακό εξοπλισμό.
• Ανυπαρξία πρωτογεννών πρώτων υλών.
• Μικρές ποσότητες καύσιμης ύλης και με τεράστιο κόστος οι υπάρχουσες.
• Ελάχιστο εξειδικευμένο επιστημονικό – εργατικό προσωπικό.

 

Εάν θα πρέπει να εστιάσουμε ακόμα περισσότερο στην αυτοκινητοβιομηχανία, εκεί επικράτησε το χάος.  Κύριοι και σοβαροί κατασκευαστές υπήρχαν προπολεμικά στην Αγγλία, (που για τις ανάγκες του πολέμου, όσοι είχαν επιβιώσει από τους βομβαρδισμούς, παρήγαγαν ΜΟΝΟ πολεμικές μηχανες) στην Γαλλία (που μετά την γρήγορη κατάληψή της απο τους Γερμανούς άλλαξε την παραγωγή της και εξυπηρετούσε μόνο την Γερμανική πολεμική μηχανή), στην Ιταλία που υπέστη στα τέλη του πολέμου καταστροφές τόσο από τις συμμαχικές δυνάμεις, όσο και από τους Γερμανούς) και τέλος στην Γερμανία που κατ’ εμέ ήταν και ο κύριος κατασκευαστής.  Εκεί αντιμετωπίσθηκε σωρεία προβλημάτων μεταπολεμικά.  Πρώτον πολλές αυτοκινητοβιομηχανίες είχαν αλλάξει το προϊόν παραγωγής (λόγω αναγκών πολέμου), δεύτερον μετά τους μαζικούς συμμαχικούς βομβαρδισμούς ελάχιστα εργοστάσια σώθηκαν κι αυτό γιατί έπρεπε να σωθούν για λόγους που φαίνονται στον τρίτο λόγο) και τρίτον ολόκληρα εργοστάσια ή ολόκληρος εργαλειακός / μηχανολογικός / σχεδιαστικός μαζί με τους τεχνίτες, εξοπλισμός, μετανάστευσαν σε αλλες χώρες.  Παράδειγμα: ολόκληρο το εργοστάσιο της OPEL, μετακόμισε στην Ρωσία και εκεί φτιάχτηκαν τα πρώτα Μόσκοβιτς. (Προσοχή, εδώ δεν εξετάζουμε αν κάποιος έκανε σωστές ή λάθος κινήσεις.  Απλή καταγραφή γεγονότων και όσο το δυνατόν πιο αξιόπιστη)

 

Αρχίζει λοιπόν η σχεδίαση και η κατασκευή των πρώτων Ευρωπαϊκών αυτοκινήτων.  Οι επιδιώξεις:

 

1. Απλή σχεδίαση, ώστε να είναι φθηνή κατασκευή, σε υπάρχουσες  διασωθείσες εγκαταστάσεις και με σχετικά ανειδίκευτο εργατοτεχνικό προσωπικό.
2. Χρήση υπαρχουσών πρώτων υλών.
3. Κινητήρες οικονομικοί.

 

Αποτέλεσμα αυτών των σχεδιαστικών επιδιώξεων, ήταν η σχεδίαση και κατασκευή μικρών – οικονομικών – απλών επιβατηγών οχημάτων, με χρήση υπαρχόντων εξαρτημάτων (MESSERSCHMITT, όπου χρησιμοποιούσε καλύπτρα αεροπλάνου για πόρτα, αλουμίνιο από αεροπλάνα για αμάξωμα και κινητήρα απο μοτοποδήλατο) – ΗΕΙNKEL – FULDAMOBIL κ.λπ.

 

Μεγάλες παραδοσιακές εταιρείες όπως OPEL – MERCEDES – DKW, άργησαν να επαναεκκινήσουν σχεδίαση – παραγωγή και ‘οταν ακόμα ξεκίνησαν το κόστος κτήσης ηταν μεγάλο.

 

Από την άλλη πλευρά η ανάγκη ύπαρξης αυτοκινήτων εργαλείων (όπως φορτηγά – αγροτικά – μεταφορικά και άλλα) ήταν μεγάλη και χωρίς τον περιορισμό του όγκου και της οικονομίας καυσίμου.  Αναγκαία όμως ήταν η σχεδίαση να είναι απλή και φθηνή.

 

Πάνω σε αυτές τις απλές σχεδιάσεις ξεκινάνε και βασίζονται και οι πρώτες Ελληνικές κατασκευές αυτοκίνησης.  Στην αρχή, έλληνας κατασκευαστής θεωρείται αυτός που έχει την δυνατότητα, την λογική, την τεχνική την μικροοικονομική και τον χώρο, ώστε να κλέψει ιδέες, να βρεί διάφορα υπάρχοντα υλικά να τα παντρέψει ολα μαζί και να φτιάξει κάτι που μερικές φορές ανταποκρινόταν στις ανάγκες του.

 

Ο χρόνος περνάει, καινούργιες τακτικές αντιγράφονται (πολλές φορές ανακαλύπτονται) καινούργια υλικά έρχονται στην χώρα, οι νόμοι ξεκαθαρίζουν τι μπορεί να επιτραπεί και ετσι αρχίζουν να εμφανίζονται και οι πρώτοι ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΣ.  Φτιάχνονται χώροι, αγοράζονται μηχανήματα, προσλαμβάνονται τεχνίτες, ακόμα και σχεδιαστές, αγοράζονται καινούργιες μηχανές ή μερικοί ανακατασκευάζουν και ακόμα μερικοί άλλοι κατασκευάζουν μηχανές.

 

Ας δούμε λοιπόν την καταγραφή – απογραφή.

 

 

BIOPLASTIC S.A. αργότερα D.I.M.

 

Κύρια προιόντα: Αttica – Carmel – D.I.M.  Iδρυτής – ιδιοκτήτης ο Γεώργιος Δημητριάδης.

 

Το 1958 σε ιδιόκτητο χώρο σχεδίασε και κατασκεύασε ενα ελαφρύ τετράτροχο αυτοκίνητο Mod 505.  Λόγω της αδιαφορίας της κυβέρνησης και των υψηλών εκείνη την εποχή φόρων για τ’ αυτοκίνητα, αναγκάστηκε να στραφεί στην κατασκευή τρίκυκλων μεταφορικών οχημάτων, επειδή υπάγονταν στην κατηγορία των μοτοσυκλετών (χαμηλοί φόροι -τέλη και απόκτησης αδειας τύπου).

 

Βλέποντας τις διευκολύνσεις που του παρείχε η τότε ισχύουσα νομολογία για τα τρίκυκλα και την υφιστάμενη μεταπολεμική Ευρωπαϊκή  βιομηχανική κατάσταση, αγοράζει από την Γερμανία FULDAMOBIL την άδεια κατασκευής ενός μικρού τρίτροχου επιβατικού οχήματος.

 

Με αρκετές διαφοροποιήσεις στο σασί – αμάξωμα – μηχανικά, αρχίζει την κατασκευή και διάθεση του ΑTTICA 200.  Oι κινητήρες ήταν SACHS και HEINKEL, που κατασκευαζόντουσαν επίσης στο εργοστάσιό του.  Το αυτοκίνητο ήταν σχετικά φθηνό στην αγορά του και στην χρήση του και γρήγορα έγινε επιτυχία στην Ελλάδα και κατασκευάσθηκε έως και το 1972.

 

Ταυτόχρονα βάζει στην παραγωγή από το 1972 και μετά ένα μικρό τρίκυκλο φορτηγό, με την παλαβή κατά πολλούς αλλά επιτυχημένη, πατέντα της αναστροφής του Attica, όπου το πίσω μέρος του Αttica, έγινε το εμπρός για το φορτηγάκι.

 

 

Μέχρι το 1965 η εταιρεία απλώς επιβιώνει και τότε ξαναπροσπαθεί να μπεί στον χώρο κατασκευής αυτοκινήτων, συναρμολογώντας το ATTICA CARMEL 12, μετά από άδεια από την Ισραηλινή ISRAELI AUTOCARS (η οποία χρησιμοποιούσε τεχνολογία – τεχνογνωσία της Αγγλικής RELIANT).  Στην πραγματικότητα το αυτοκίνητο ήταν καθαρά Αγγλικό, μιά και σχεδόν όλα τα εξαρτήματά του, ερχόντουσαν από Αγγλία.  Δυστυχώς το μοντέλο αυτό δεν βρίσκει απήχηση και σταματά η παραγωγή του, μετά από μερικές εκατοντάδες κομμάτια.

 

Το 1977 ο Γιώργος Δημητριάδης αλλάζει το όνομα της εταιρείας σε D.I.M. MOTOR και αρχίζει η κατασκευή ενός (πάλι) περίεργου οχήματος, του DIM 652.  Με αμάξωμα πολυεστερικό, εμφανισιακά μοιάζει με το Οτομπιάνκι Α112, ενώ μηχανικά φοράει συστήματα από το FIAT 126 (αερόψυκτο δικύλινδρο κινητήρα 652 cc).  Η παραγωγή και η ζωή αυτού του μοντέλου ήταν μικρή και κάπου εκεί τελειώνει και η D.I.M.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ALTA

 

 

Eταιρεία κατασκευής / συναρμολόγησης μοτοποδηλάτων στην Αθήνα από το 1962.  Κατασκεύαζε τα δίκυκλα μοτοποδήλατα ALTA 50 S (50cc), τα τρίκυκλα φορτηγάκια με δίχρονο μοτέρ SACHS 50 cc, τα τρίκυκλα φορτηγά ALTA 700 truck, με τετράχρονο μοτέρ BMW 700 cc,3 5HP και δυνατότητας φορτίου 800Kgs.  Ηταν τέτοια η επιτυχία που το 1967 αγοράζει ιδιόκτητο χώρο στην Ελευσίνα, όπου και κατασκευάζει ενα μοντέρνο εργοστάσιο (Το κτίριο εξακολουθεί να υπάρχει ερειπωμένο ακόμα και σήμερα στην συμβολή της Νέας Εθνικής Αθηνών – Κορίνθου και της Παλαιάς Εθνικής Ελευσίνας – Θήβας).

 

Αγοράζει και αυτή την άδεια κατασκευής του FULDAMOBIL. Τα καλούπια αλλάζουν και εμφανίζεται στην αγορά το ALTA 200.  Αδελφάκι με το Attica, αλλάα με κατά πολύ πιο μοντέρνα εμφάνιση και μικρές μηχανολογικές διαφοροποιήσεις,το οποίο πάει εμπορικά αρκετά καλά.  Η εταιρεία σταμάτησε να λειτουργεί το 1978.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

NAMCO National Motor Company Of Greece

 

 

Ιδρύθηκε απο τους αδελφούς Κοντογούρη που ασχολούντο / απασχολούντο με το αυτοκίνητο από το 1950.  Οι πρώτες προσπάθειες των αδελφών Κοντογούρη, ήταν στην Γερμανία, όπου προσπάθησαν να βάλουν σε παραγωγή ενα φορτηγό με τ’ όνομα «HELLAS».  Το 1957 ο Κοντογούρης αποκτά τα δικαιώματα βιομηχανικής κατασκευής απο την WILFRED FAHR, ενός οχήματος πολλαπλών χρήσεων.  Το 1961 δημιουργείται στην Θεσσαλονίκη το πρώτο εργοστάσιο, με την ονομασία FARCO, όπου αρχίζει η κατασκευή του προαναφερόμενου οχήματος με το όνομα FARMOBIL.   Φορά δικύλινδρο αερόψυκτο κινητήρα 700cc της BMW.

 

Ω Ελλάδα.  Τι ειρωνεία.  Αυτό το πάρα πολύ καλό για την εποχή του οχημα, ΔΕΝ παίρνει έγκριση τύπου στην Ελλάδα, (παρά την καλή υποδοχή που του έγινε), και όλη η παραγωγή κατευθύνεται στο εξωτερικό.  Βλέποντας την ευκαιρία η CHRYSLER αγοράζει την εταιρεία και το παραγωγικό της έργο και δημιουργεί την CHRYSLER HELLAS S.A.

 

Το 1967 η Αμερικανική πλέον εταιρεία και μετά την κωλυσιεργία της Ελληνικής Κυβέρνησης να χορηγήσει έγκριση τύπου, κλείνει και μεταφέρει όλο το εργοστάσιο και την παραγωγή του σε άλλη χώρα όπου συνεχίζει με επιτυχία την παραγωγή του.

 

Τέλη δεκαετίας του ’60, ο Κοντογούρης, δημιουργεί την NAMCO, και στο τέλος της δεκαετίας, παρουσιάζει στην Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης το PONY.  To PONY ήταν μια διεθνής σχεδίαση του γραφείου FNF CITROEN, για ένα απλό – φθηνό – εύκολο στην κατασκευή του οχημα.  Η NAMCO παράγει το μικρό PONY σε ολοκαίνουργιο εργοστάσιο στην Θεσσαλονίκη και αμέσως γίνεται μεγάλη επιτυχία.  Είναι τόσο πετυχημένη η σχεδίαση, η κατασκευή και τόσο χαμηλό το κόστος αγοράς και χρήσης, που πουλάει σε μεγάλα νούμερα τόσο στην Ελλάδα (που το αγοράζουν εκτός απο ιδιώτες, οι Ενοπλες Δυνάμεις, ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ και πάρα πολλοί αλλοι), όσο και στο εξωτερικό (Υπήρξαν και εξαγωγές στην Αμερική).  Παρήχθησαν και επωλήθησαν πάνω απο 30.000 PONY.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

To 1978 η NAMCO επεκτείνεται σε ειδικά οχήματα Σουηδικής πατέντας, με ειδικές off road αναρτήσεις, πολλαπλών χρήσεων και αναγκών.  Αρχίζει η κατασκευή (επιτυχημένων) προτύπων οχημάτων 4×4, 6×6 (από 3 ως 6,5 τον).  Σχεδιάζει και κατασκευάζει ειδικά στρατιωτικά οχήματα – θωρακισμένα ή μη – οπως το PANTHER (2 επιτυχημένα πρωτότυπα), το ΤIGER και το ACHILLES.

 

 

 

 

 

 

 

 

Δυστυχώς εκείνη την εποχή το κράτος ετοιμάζει την κρατική ΕΛΒΟ, με αποτέλεσμα να δοθούν ελάχιστες παραγγελίες για το φορτηγό.

 

Η παραγωγή της πρώτης γενιάς PONY σταματά το 1983 – 1984, εποχή που αλλάζει ο φορολογικός νόμος που αφορά τα αυτοκίνητα της κατηγορίας, με αποτέλεσμα να μην είναι συμφέρουσα η εξέλιξή του και η συνέχεια της παραγωγής του.  Ετσι παρ’ όλο που είχε παρουσιασθεί ένα νέο διαφορετικό μοντέλο με όνομα SUPER PONY (που δεν είχε καμιά σχέση με την CITROEN, αλλά με την FORD, αφού φοράει σειρά κινητήρων 950cc 45 HP, 1100cc 55HP, 1300cc 69HP, 1600cc DIESEL 54 HP και με δίπορτα και τετράπορτα αμαξώματα) δεν μπόρεσε να συνεχίσει την παραγωγή.

 

Κι όμως η εταιρεία διασώθηκε.  Δεν ήταν δυνατό να κερδίσει από την παραγωγή αυτοκινήτων, κέρδισε όμως απο την πώληση τεχνογνωσίας.  Από το 1994 το πρώτο SUPER PONY βγήκε από την γραμμή παραγωγής του Βουλγάρικου εργοστασίου, που αγόρασε και χρησιμοποιεί την Ελληνική τεχνογνωσία της NAMCO.  H NΑΜCO, μάλλον πρέπει να παραμένει ζωντανή, έστω και χωρίς παραγωγή.  Είχε ακουσθεί ότι ο εργαλειακός εξοπλισμός της παραμένει ετοιμοπόλεμος.

 

 

ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ

 

 

Ηταν μια  μεγάλη εταιρεία με μοντέρνο εργοστάσιο βόρεια της Αθήνας.  Μετά από συμφωνίες με ξένες εταιρείες αγόρασε την άδεια συναρμολόγησης αυτοκινήτων εδώ, με μεγάλη προστιθέμενη αξία. 
Κατασκευάσθηκε μεγάλος αριθμός απο MAZDA 323, OPEL CADETT D και ALFASUD (το πρώτο προσθιοκίνητο ΑLFA ROMEO).  Kατασκευάσθηκε επίσης μεγάλος αριθμός από φορτηγάκια MAZDA B 1600 μερικά από τα οποία κυκλοφόρησαν με το σήμα GREZDA (GReecce και maZDA).  Η εταιρεία αντιμετώπισε σειρά εργασιακών προβλημάτων (απεργίες κ.λπ.) το 1980.  Το 1985 η εταιρεία αναγκάσθηκε να σταματήσει τις εργασίες της.  Ηταν λυπηρό το τέλος της εταιρείας, ειδικά στις αρχές του ’80 που πολλές ξένες αυτοκινητοβιομηχανίες ζήταγαν συνεργασία με Ελληνικές Βιομηχανίες.  Το άδικο με την συγκεκριμένη εταιρεία ήταν ότι αναγκάστηκε να κλείσει, όταν ήταν στα πρόθυρα συμφωνίας με την Hyundai, για δημιουργία γραμμής παραγωγής (της μοναδικής στην Ευρώπη) των Κορεάτικων αυτοκινήτων.

 

 

 

 

 

 

 

 

AUTOMECCANICA Α.Ε.Β.Ε.

 

 

H AUTOMECCANICA ιδρύθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 (από πρώην στελέχη της Αυτοκινητοβιομηχανίας της Ελλάδος που μόλις είχε κλείσει).  Οι πρώτες παραγωγές ήταν η κατασκευή των FIAT SCOUT και AMICO που αποτελούσαν παραλλαγές βασισμένες στα FIAT 127.  Από το 1981 έως το 1985 κατασκευαζόταν πλήρως στην Ελλάδα το ZEBRA βασισμένο στο DAIHATSU CHARADE, όπως και το ίδιο το DAIHATSU CHARADE, που το τελευταίο διάστημα έφερε μόνο το σήμα ZEBRA.  Aπότο 1985 κατασκεύασε και το LADA NIVA.  Οι εγασίες της εταιρείας και το κλείσιμο του εργοστασίου έγινε το 1995.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

NISSAN TEOCAR

 

 

Aπό το 1978 ο Θεοχαράκης δημιουργεί την TEOCAR και την TECOM.  Χτίζει εργοστάσια σε κοντινή σχετικά απόσταση μεταξύ τους, που το πρώτο έχει σαν σκοπό την συναρμολόγηση αυτοκινήτων της NISSAN.  To δεύτερο η TECOM έχει την υποχρέωση να κατασκευάζει καθίσματα και αρκετά άλλα τμήματα των αυτοκινήτων που συναρμολογούνται στην TEOCAR.  To 1980 βγαίνει απο την γραμμή παραγωγής το πρώτο από μια σειρά μοντέλων της NISSAN (επιβατηγά και φορτηγά).  Το 1995 η παραγωγή σταματάει για φορολογικούς λόγους.

 

Το εργοστάσιο της TEOCAR το οποίο εχει υποστεί σειρά εκμοντερνισμών διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθει και πωλείται στην Ρωσία.  Το εργοστάσιο της TECOM συνεχίζει να λειτουργεί κατασκευάζοντας πλέον έπιπλα γραφείου, δέρματα και aftermarket καθίσματα αυτοκινήτου.

 

 

ENFIELD NEORION

 

 

Η ENFIELD AUTOMOTIVE Ltd με έδρα το Λονδίνο, ειδικευόταν στην σχεδίαση και κατασκευή ηλεκτρικών αυτόνομων αυτοκινήτων.  Το 1972 εξαγοράσθηκε από τους αδελφούς Γουλανδρή, οι οποίοι την μετονόμασαν σε «ENFIELD NEORION» και μετέφεραν την γραμμή παραγωγής σε τμήμα των Ναυπηγείων Σύρου ιδιοκτησίας των.  Ενα από τα μοντέλα που δέχθηκαν τις σχεδιαστικές περιποιήσεις του έλληνα Βιομηχανικού σχεδιαστή ήταν το Ε.8000.  Επρόκειτο για αυτοκίνητα με μπαταρίες με μέγιστη τελική τα 65 χλμ/ώρα και αυτονομία 110-130 χλμ.  Από την μια πλευρά δεν πήρε έγκριση τύπου στην Ελλάδα και από την άλλη είχε σχετικά υψηλή τιμή του, με αποτέλεσμα να βγουν λίγα κομμάτια που αγοράσθηκαν απο τα Αγγλικά Ταχυδρομεία.  Για τους παραπάνω λόγους σταμάτησε η εξέλιξή του και σύντομα η παραγωγή του.

 

 

Ο σχεδιαστής Γιώργος Μιχαήλ εκτελώντας παραγγελία τοων Γουλανδρήδων σχεδίασε και κατασκευάσθηκαν δύο πρωτότυπα πολυτελή παντός εδάφους οχήματα με θηριώδεις V8 κινητήρες, τα «ΣΙΚΑΓΟ».  Ενα από τα NEORION ΣΙΚΑΓΟ είναι υπό φύλαξη σε αποθήκες του ΟΔΔΥ, στην Αμυγδαλέζα.

 

 

 

 

 

ΜΕΒΕΑ Μεσογειακαί Επιχειρήσεις Βιομηχανίας Εμπορίου και Αντιπροσωπειών

 

 

Μετά απο συνένωση δύο (από το 1954) κατασκευαστών / συναρμολογητών μοτοποδηλάτων, το 1960 δημιουργείται η ΜΕΒΕΑ.  Ξεκινάει την παραγωγή ενός μικρού τρίκυκλου φορτηγού με κινητήρα ZUNDAPP 50cc.  Mεγάλη επιτυχία που πωλείται και κυκλοφορεί σ’ όλη την Ελλάδα για πάνω απο 30 χρόνια.  Πωλείται και εξάγεται επίσης στην Ασία σε μεγάλους αριθμούς σαν επιβατηγό και σαν φορτηγό.  Τα κατασκευαστικά σχέδια και η τεχνογνωσία της ΜΕΒΕΑ δίνονται και σε μια άλλη εταιρεία την MEGO, για να μεγαλώσει η παραγωγή και να καλυφθεί η ζήτηση.  Το 1970 σε συνεργασία με την Αγγλική RELIANT κατασκευάζει κατόπιν αδείας το σχετικά βαρύ τρύκυκλο φορτηγό TW9 και απο το 1974 και το μικρό τρίτροχο επιβατηγό ROBIN.  Εκείνη την εποχή το τρίκυκλο ήταν στην ουσία μονόδρομος για τα χαμηλά εισοδήματα στην Ελλάδαμ μιας και ενέπιπταν στην κατηγορία των μοτοσυκλετών, οπότε η φορολόγηση ήταν ανεκτή.

 

 

 

 

 

 

 

 

Το 1979 η εταιρεία πάνω σε τροποποιημένο σασί απο το RELIANT KITTEN  σχεδιάζει και κατασκευάζει το τετράτροχο μικτής χρήσης FOX που ήταν μια πετυχημένη σχεδίαση και κατασκευή.  Για ν αποφύγουν τα γνωστά ελληνικά προβλήματα για έγκριση τύπου, αποστέλλεται το αυτοκίνητο στην Αγγλία μαζί με τ’ απαραίτητα σχέδια και αμέσως χωρίς πρόβλημα παίρνει έγκριση τύπου σαν Αγγλικής σχεδίασης και κατασκευής RELIANT FOX.  Κατασκευάζεται με επιτυχία στην Ελλάδα μέχρι το 1984-85, οπότε αλλάζει ο φορολογικός νόμος που έβαλε ταφόπετρα σ’ όλους τους έλληνες κατασκευαστές κι η εταιρεία μετα από λίγο κλείνει.

 

 

 

 

 

 

 

Το Ελληνικό RELIANT FOX που στα χαρτιά φαινόταν Αγγλικής σχεδίασης έχει εξαχθεί από την Ελλάδα στην Αγγλία.  Και τα δυό παραπάνω αυτοκίνητα εξακολουθούν να ζούν στην Αγγλία.

 

 

MAVA

 

 

H ΜΑΒΑ αρχικά ήταν η ελληνική εταιρεία εισαγωγής των αυτοκινήτων RENAULT.  Το 1979 αποφασίζει την σχεδίαση και κατασκευή ενός αυτοκινήτου.  Την σχεδίαση αναλαμβάνει ο έλληνας βιομηχανικός σχεδιαστής αυτοκινήτων Γιώργος Μιχαήλ.  Πάνω σε μηχανικά μέρη απο RENAULT σχεδιάζει και κατασκευάζει το πρότυπο ενός ελαφρού πολλαπλών χρήσεων οχήματος που ονομάζεται “FARMA”.  Μετά απο αίτηση της MAVA το αυτοκίνητο στέλνεται στην RENAULT στην Γαλλία όπου μετά απο εξονυχιστικούς ελέγχους και δοκιμές παίρνει εγκριση τύπου και μάλιστα με το όνομα της RENAULT.  Το αυτοκίνητο γίνεται επιτυχία και κατασκευάζεται σε πολλούς τύπους όπως επιβατηγό – φορτηγό ακόμα και τύπου τζίπ.  Χρησιμοποιεί κινητήρα 845 cc 34 HP με τελική 110 χλμ/ώρα. 
Το 1984 σχεδιάζεται ο διάδοχός το FARMA S με αυξημένες εκτός δρόμου δυνατότητες που το είχαν προ ονομάσει «το Ελληνικό Τζίπ».  Την ίδια εποχή αλλάζει ο νόμος η παραγωγή κρίνεται αντιοικονομική και σταματά και μετά από λίγο κλείνει και το εργοστάσιο.

 

 

ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ Α.Β.Ε.Ε. BALKANIA 4X4 truck

 

 

BALKANIA: ήταν το σήμα που χρησιμοποιούσε ο Ζαχαρόπουλος που κατασκεύαζε στην Αθήνα ελαφρά 4×4 φορτηγά και 4×4 τύπου τζίπ.  Μέχρι το 1972 η Ζαχαρόπουλος ΑΒΕΕ ασχολείτο με την εισαγωγή Ρουμάνικων και Ινδικών αυτοκινήτων.  Το 1975 σχεδιάζει και κατασκευάζει ενα φορτηγό 4×4 με κινητήρα Diesel – Mercedes Benz 3200 CC με μεταλική καμπίνα και για φορτίο 1500 κιλών.  Το 1979 το αυτοκίνητο επανασχεδιάζεται με νέα μοντέρνα πολυεστερική καμπίνα.  Κατασκευάζεται μέχρι το 1984 οπότε με τον νέο φοροεισπρακτικό νόμο σταματάει η παραγωγή του.

 

Το 1975 η εταιρεία συναρμολογεί και παρουσιάζει στην Ελληνική αγορά ένα ελαφρού τύπου τζίπ με το ονομα AUTOTRACTOR.  Το αυτοκίνητο ήταν στην ουσία ένα εδώ συναρμολογημένο τύπου τζίπ: το AHINDRA”.  Kαι αυτό βέβαια ήταν αντίγραφο από τα πρωτογενή Αμερικάνικα και φόραγε κινητήρα diesel 3.100 cc 62 HP PEUGEOT.  Το εκμοντερνισμένο πιο «καλό» μοντέλο AUTOTRACTOR KZ , φορούσε κινητήρα βενζίνης πάλι της PEUGEOT 2.500 cc , 103 HP.

 

Το εργοστάσιο εκμοντερνίζεται το 1985 και αποκτά νέα πλέον ονομασία «MAHINDRA HELLAS Α.Ε.»  Η ονομασία AUTOTRACTOR εγκαταλείπεται και τα αυτοκίνητα πωλούνται με το όνομα MAHINDRA (αν και με πολλές διαφοροποιήσεις απο τα πρωτογενή Ινδικά).  Με την φοροεισπραχτική αλλαγή της νομοθεσίας το 1985 η παραγωγή γονατίζει και στην ουσία όλη η παραγωγή πάει στο εξωτερικό.  Η εταιρεία σταματά τις εργασίες της και κλείνει το 1995.

 

 

GEN

 

 

Ο τύπος GEN κατασκευάσθηκε απο τον Αντώνη Τζεν, παλαιό οδηγό αγώνων, μηχανικό και ταυτόχρονα συλλέκτη αυτοκινήτων.  Η πρώτη του δημιουργία ήταν το 1963 ένα κομψό σπόρ αυτοκίνητο, σχεδιασμένο απο τον έλληνα αρχιτέκτονα Π. Βαρουχάκη.  Κτίσθηκε πάνω σε πλαίσιο V.W. και μηχανικά μέρη της SAAB.  Δεν προχώρησε σε βιομηχανική παραγωγή λόγω αδυναμίας απόκτησης εγκρισης τύπου από τις Ελληνικές κρατικές υπηρεσίες.  Απο το 1968 ο Τζεν ασχολήθηκε με τις μετατροπές μερικών FIAT και SAAB σε κάμπριο.  Το 1970 ξανασχολήθηκε με την δημιουργία ενός σπορ αυτοκινήτου χρησιμοποιώντας πλαίσιο V.W.  Ξανά αντιμετώπισε προβλήματα απόκτησης έγκρισης τύπου, παρ’ όλα αυτά κατασκεύασε περίπου 10 οχήματα.  Από το 2005 ο Τζεν ασχολείται με την σχεδίαση – κατασκευή ενός ηλεκτρικού αυτοκινήτου.

 

 

SCAVAS

 

 

Σχεδιαστής / κατασκευαστής / μηχανικός ο Βασίλειος Σκάβας.  Αποκτώντας εμπειρία από την εργασία του στην ΒΙΑΜΑΞ ξεκίνησε την πρώτη του σχεδίαση το 1969 κάνοντας σχεδόν τα πάντα όσον αφορά την κατασκευή του πρoτύπου.  Το SCAVAS 1 ήταν ένα σπορ αυτοκίνητο με κινητήρα N.S.U. 1200 και παρουσιάσθηκε το 1973.   Το αυτοκίνητο μετά από έντονες πιέσεις του Κώστα Καββαθά, ιδιοκτήτη των 4 Τροχών, πήρε άδεια κυκλοφορίας αλλά ποτέ άδεια έγκρισης για παραγωγή.  Το δεύτερο μοντέλο ήταν το πανέμορφο SCAVAS 2 που παρουσιάσθηκε το 1992 και προοριζόταν για παραγωγή.  Για μια ακόμα φορά το Ελληνικό κράτος του έδωσε άδεια κυκλοφορίας αλλά όχι αδεια παραγωγής.  Το SCAVAS 3 το 1996 δεν ξεπέρασε ποτέ το στάδιο σχεδίασης.

 

 

 

PETROS PETROPOULOS Α.Ε.Β.Ε.

 

 

Η εταιρεία ήταν (και είναι τώρα) στην ουσία μια εταιρεία εισαγωγής και διάθεσης οχημάτων και βαριών μηχανημάτων και για μια εποχή και κατασκευαστής.  Η οικογένεια Πετρόπουλου παραδοσιακά απασχολείτο με την μεταλλουργία (χυτήρια, όπου μεταξύ άλλων εθεωρείτο ένας από τους καλύτερους κατασκευαστές καμπανών) από τον 19ο αιώνα, αρχικά στην Αμφισα και αργότερα στην Λαμία.
Η εταιρεία με την σημερινή της μορφή δημιουργήθηκε απο τον Πέτρο Πετρόπουλο στην Θεσσαλονίκη του 1922 με εργασίες πώλησης οχημάτων και επισκευές / ανακατασκευές κινητήρων.  Με αυτούς τους κινητήρες άρχισε κατασκευές οχημάτων, με βάση επιβατηγά FORD του 1920, τα WILLYS-OVERLAND του 1930 και για φορτηγά με τα DIAMOND T και INTERNATIONAL του 1930.

 

Το 1938 μεταφέρεται στην Αθήνα.  Κύρια απασχόληση από το 1956 η κατασκευή τρακτέρ με χρήση ανακατασκευασμένων κινητήρων.  Αργότερα κατασκευάζει σειρά τρακτέρ με κινητήρα PERKINS με μεγάλες πωλήσεις.  Από το 1974 αρχίζει την κατασκευή του πρώτου «έξυπνου» όπως το ονομάζει οικογενειακού φορτηγού 4×4, σε τύπους UNITRUCK-POLYTRUCK και MILITRUCK για τον στρατό.  Η αγρότες τα αγοράζουν σε μεγάλους αριθμούς αλλά όχι κι ο στρατός.  Επιπλέον ο νόμος για τα αγροτικά αλλάζει το 1984-85 κι έτσι σταματάει η παραγωγή με την εταιρεία σε δεινή οικονομική κατάσταση λόγω των μεγάλων επενδύσεων που είχε κάνει ως τότε.

 

Εκτός των άλλων η εταιρεία είχε σχεδιάσει – κατασκευάσει μια σειρά προιόντων όπως γεννήτριες – περονοφόρα (τα επιτυχημένα βενζινοκίνητα και ηλεκτροκίνητα DYNALIFT).  Το 1994 η εταιρεία πάνω στο πετυχημένο Σουηδικό σχέδιο της BUCHER φτιάχνει και παρουσιάζει το MILITRUCK 2 DURO, που όμως δεν γίνεται αποδεκτό από τον Ελληνικό στρατό.  Απότα τέλη του ’90 η ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΕΒΕ ασχολείται μόνο με εισαγωγές – εμπορία, διατηρώντας ελάχιστη εξειδικευμένη παραγωγή.

 

 

 

 

 

 

 

 

HERCULES

 

 

Εργοστάσιο κατασκευής «αγροτικών» οχημάτων – μηχανημάτων στην Κέρκυρα.  Χρησιμοποιούσε τμήματα της NAMCO (PONY) και κινητήρες MITSUBISHI, KUBOTA και RUGGERINI.  Παρήγαγε αυτοκίνητα μεταξύ των ετών 1980 και 1983.  Από τα γνωστότερα μοντέλα της το Hercules light all terrain vehicle του 1980.

 

 

 

 

MOTOEMIL

 

 

Ελληνας κατασκευαστής Αιμίλιος Αντωνιάδης, στην Θεσσαλονίκη.  Μαζί με τον αδελφό του Κωνσταντίνο φτιάχνουν οχήματα με συνδυασμό εξαρτημάτων απο αυτοκίνητα και μοτασυκλέτες.  Από τις αρχές του ’60 έχουν αρχίσει κατακευές τρίκυκλων φορτηγών με μηχανές 1200 cc V.W. αερόψυκτες.  Αρχές ’70 παρουσιάζουν ένα τελείως επανασχεδιασμένο όχημα, πάλι τρίκυκλο, με μηχανικά μέρη FORD Γερμανίας.  Η MOTOEMIL ηταν μια από τις ελάχιστες ελληνικές κατασκευαστικές βιοτεχνίες που διασώθηκαν μετά το πέρας της εποχής των τρίκυκλων μεταφορικών οχημάτων ,κατασκευάζοντας ενα 4τροχο φορτηγό 2 τόννων με μηχανή MERCEDES Diesel, που ονομάσθηκε AUTOFARMA.  Ηταν ένα από τα καλύτερα Ελληνικής σχεδίασης / κατασκευής φορτηγά εκείνης της εποχής και πώλησε σε μεγάλους αριθμούς.  Εγινε εκμοντερνισμός το 1979 αλλα στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ήταν ξεπερασμένο σε σχέση με τα ιδίου τύπου εισαγόμενα.  Το εργοστάσιο διέκοψε τις εργασίες του το 1985.

 

 

AGRICOLA

 

 

Ελληνας κατασκευαστής στην Θεσσαλονίκη:  Γ. Τσολακίδης.  Κύρια προιόντα φορτηγά πολλαπλών ρόλων 4×4 και διάφορα αγροτικά μηχανήματα.  Το AGRICOLA 25 GT 4X4 truck, ήταν ένα έξυπνης σχεδίασης πολλαπλών χρήσεων τετρακίνητο φορτηγό όχημα με μεταλική καμπίνα και μηχανικά μέρη από MERCEDES-BENZ 180 D diesel.  Είχε δυνατότητα φορτίου 1650 κιλών, μέγστη ταχύτητα 80 χλμ/ωρα, και ως τυπικό Ελληνικό αγροτικό όχημα εξαφανίσθηκε με την αλλαγή του νόμου του 1984-85.

 

 

 

 

AUTO DIANA UNICAR

 

 

Ελληνική κατασκευαστική εταιρεία στην Θεσσαλονίκη, μεταξύ των ετών 1975 και 1984.  Κύριο προϊόν της εταιρείας το UNICAR (καμία σχέση με το συνονόματο Ισπανικό) ήταν ένα μάλλον βαρέως τύπου φορτηγό 4×4 με ικανότητα φορτίου 1500 κιλά.  Χρησιμοποιούσε μηχανικά μέρη MERCEDES-BENZ Diesel, και άξονες απο DODGE.  To 1984 που άλλαξε ο φοροεισπρακτικός νόμος στην Ελλάδα ακολούθησε την μοίρα και άλλων Ελλήνων κατασκευαστών και εξαφανίσθηκε.

 

 

 

 

ΕΒΙΑΜ Ελληνική Βιομηχανία Αγροτικών Μηχανημάτων

 

 

Κατασκεύαζε μεταξύ άλλων αγροτικών μηχανημάτων, σε εργοστάσιο στην Θεσσαλονίκη και φορτηγό 4×4, εκμεταλευόμενη την νομοθεσία που κατέτασε κάθε όχημα που μπορούσε να κάνει και αγροτικές δουλειές, στην κατηγορία των αγροτικών μηχανημάτων, με αποτέλεσμα την ελάχιστη έως μηδενική των φορολόγηση (ο νόμος αλλαξε το 1984).  Στην κατηγορία αυτή κατασκευάσθηκαν περίεργα οχήματα / εργαλεία που ήταν μισά αυτοκίνητα – μισά τρακτέρ, με 3 ή και με 4 τροχούς.  Μεγαλύτερος κατασκευαστής μια Κρητική εταιρεία με τα μοντέλα CANDIA KRONOS, MINOS, MINOTAUROS και άλλα.  Αλλος κατασκευαστής υπήρχε στον Βόλο με το DEMETRA.  H EBIAM (oπως και η AGROMAX στην Αρτα, η AGROCAR στην Αθήνα κι άλλες) κατασκεύασε ένα τύπο τετρακίνητου οχήματος με δυνατότητα φορτίου από 500 ως 1000 κιλά.

 

Συμπλήρωση από τον Αντώνη Βιδάκη τον οποίο κι ευχαριστούμε: «Τα μηχανήματα που αναφέρονται ως μοντέλα κρητικής εταιρίας, είναι στην πραγματικότητα ξεχωριστές εταιρείες.  Οι μεγαλύτεροι και παλιότεροι κατασκευαστές είναι οι Mινώταυρος και Record και οι υπόλοιποι ακολούθησαν αρκετά αργότερα.  H Record έκλεισε πριν 15-20 χρόνια και η Μινώταυρος εξακολουθεί να κατασκευάζει ακόμα τέτοια τρίκυκλα.  Φωτογραφικό υλικό αυτών των οχημάτων υπάρχει: εδώ.  Τα οχήματα αυτά ήταν αρχικά σκαπτικά με συρόμενο βαγόνι και έπειτα αυτόνομα τρίκυκλα.  Η Κρήτη είναι γεμάτη από τέτοια αλλά μπορεί κανείς να δει και σε άλλα μερη της Ελλάδας.

 

 

MOTOR CAR

 

 

Μια μάλλον περίεργη ελληνική σχεδίαση / κατασκευή ενός μικρού τρίκυκλου φορτηγού, φορτίου μόνο 350 κιλών (ασχετα αν συνήθως το φόρτωναν ως και 2000 κιλά).  Κατασκευάσθηκε σε δύο τύπους χρησιμοποιώντας κινητήρες V.W. ή FORD.  Λειτούργησε από το 1967 εως το 1971.

 

 

 

 

 

SAM

 

 

Ενας από τους πολλούς έλληνες βιοτέχνες / κατασκευαστές τρικύκλων φορτηγών, ο Στέφανος Α. Μπαλτάς.  Δημιούργησε και λειτούργησε την εταιρεία του από το 1966 εως το 1974.  Τα πρώτα του μοντέλα χρησιμοποίησαν κινητήρες V.W.  τα δε επόμενα FORD 1300.  Η επιτυχία των SAM ήταν στο σασί που δεν σκούριαζε εύκολα.  Ακόμα και σήμερα υπάρχουν ελάχιστα 35 χρόνια μετά το κλείσιμο του κατασκευαστή τους.

 

 

 

 

ROS

 

Ηταν από τις πιο επιτυχημένες εταιρείες κατασκευής τρίκυκλων μεταφορικών οχημάτων, ιδιοκτησίας Σταύρου Κωνσταντινίδη.  Πούλησε σε μεγάλους αριθμούς ξεπερνώντας κλασσικούς του είδους κατασκευαστές οπως ALTA-STYL CAR.  Οι πωλήσεις ήταν δικαιολογημένες μια και το «Ρωσάκι» όπως χαιδευτικά το αποκαλούσαν οι ιδιοκτήτες του ήταν μια απόλυτα αξιόπιστη μηχανή με μεταλλικό κουβούκλιο που δεν σκούριαζε.  Χρησιμοποίησε κινητήρες 1000 και 1500 κυβικών.  Σταμάτησε η παραγωγή του το 1976 επειδή σε σχέση με άλλα εισαγωγής ήταν ξεπερασμένο.  Εχουν αναφερθεί ακόμα μερικά που εχουν επιζήσει και λειτουργούν.

 

 

PANCAR

 

 

Με έδρα την Αθήνα ακόμα ένας σχεδιαστής – κατασκευαστής ο Παν. Καραβισόπουλος.  Λειτούργησε απο το 1968 εως το 1992.  Εκτός απο το τρίκυκλο φορτηγό είχε σχεδιάσει και κατασκευάσει ένα τετράτροχο τύπου τύπου “BUGGY” χρησιμοποιώντας πλαίσιο και μηχανικά μέρη απο V.W. που δεν μπόρεσε όμως να βγάλει αδεια τύπου και να το διαθέσει στην αγορά.  Το 1992 παρουσίασε μια νέα πρόταση εκτός δρόμου με όνομα «ΕΡΜΗΣ», που όμως δεν πήρε εγκριση τύπου.  Η εταιρεία σταμάτησε να λειτουργεί δύο χρόνια αργότερα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

DINAP

 

 

Εταιρεία στην Αθήνα (Εργοστάσιο στα Λιόσια) ιδιοκτησίας Δ. Αποστολόπουλου.  Από τους μικρότερους εκείνη την εποχή κατασκευαστής τρίκυκλων φορτηγών.  Χρησιμοποιούσε κινητήρες V.W. 1200 cc 34HP (πολλές φορές ανακατασκευασμένους) με δυνατότητα φορτίου 1000 κιλά.

 

 

 

 

 

A K HELLAS

 

Ελληνική κατασκευαστική ( ΑΚ = Αγγελόπουλος – Καρκάκης Ο.Ε.).  Ειδικευμένη σε ελαφρά τρίτροχα φορτηγά.  Για φορολογικούς λόγους ήταν εφοδιασμένα με κινητήρα δίχρονο 50 κ.ε.   Από τις κατασκευές τους μια ομάδα ήταν μοτοσυκλετικής νοοτροπίας (με συστήματα οδήγησης – φρένων κ.λπ. απο μοτοποδήλατα – μοτοσυκλέτες) και μια άλη που παρομοίαζε με αυτοκίνητα (τιμόνι – κουβούκλιο κ.λπ).  Το κυριότερο παραχθέν μοντέλο Τ.200 χρησιμοποιούσε κινητήρα SACHS 50 cc 4,8 HP ικανότητος φορτίου περίπου 150 κιλών.  Παρήχθη από το 1968 ως το 1975 σε τρείς διαφορετικές εκδόσεις καμπίνας και εξοπλισμού.

 

 

ΑΤLAS

 

 

Ελληνική εταιρεία μe εργοστάσιο στον Ρέντη Αττικής κατασκεύαζε τρίκυκλα ελαφρά φορτηγά από το 1967 ως το 1972.  Χρησιμοποιούσε κινητήρες V.W. αερόψυκτους (συχνά μεταχειρισμένους) και πίσω αξονες απόFORD Γερμανίας.  Κατασκευάσθηκαν σε δύο τύπους πολυεστερικής καμπίνας.

 

 

 

 

 

Β.Ε.Τ.

 

 

Η Βιομηχανία Ελληνικών Τρικύκλων ιδρύθηκε από τον Πέτρο Κωνσταντίνου και προσανατολίσθηκε στην κατασκευή κυρίως  ελαφρών φορτηγών.  Το 1965 σχεδίασε το πρώτο της επιβατηγό τρίκυκλο αυτοκίνητο που βασιζόταν σε κινητήρα μοτοσυκλέτας BMW 125 cc.  Το πρωτότυπο αυτό δεν έφθασε ποτέ στην γραμμή παραγωγής.  Το 1973 κατασκεύασε το ΒΕΤ 5οο που έερε κινητήρα FIAT 500 cc το οποίο όμως παρήχθη σ ελάχιστα κομμάτια.  Δεν μπόρεσε να πάρει έγκριση τύπου και η επιχείρηση σταμάτησε τις δραστηριότητές της το 1976. (από το SeatBelt-gr)

 

 

 

 

BIOMAN

 

 

Δύο Ελληνες μηχανικοί ιδρύουν το 1967 μια εταιρεία στο Κορωπί όπου σχεδιάζουν και κατασκευάζουν ανυψωτικά και όχι μόνο μηχανήματα με αρκετή επιτυχία.  Δεν λειτουργεί πλέον.

 

 

 

 

TANGALAKIS TEMAΧ

 

 

Σήμερα η ΤΕΜΑΧ θεωρείται η μεγαλύτερη εταιρεία στον τομέα κατασκευής πυροσβεστικών οχημάτων στην Ελλάδα.  Πιο πριν και με την ονομασία «TANGALAKIS» υπήρξε ένας ιστορικός κατασκευαστής αμαξωμάτων (και οχι μόνον) λεωφορείων στην χώρα μας.  Στην Ελλάδα είχαν (και έχουν) δραστηριοποιηθεί, πάνω απο 100 κατασκευαστές αμαξωμάτων λεωφορείων αλλα η TANGALAKIS ήταν μια από τις καλύτερες.  Το 1922 συνενώνεται με τον Γ.ΤΟΥΡΝΙΚΙΩΤΗ και απο το 1925 αρχίζει να χτίζει αμαξώματα λεωφορείων πάνω σε εισαγόμενα σασί.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το 1934 χωρίζει απο τον συνεταίρο του φτιάχνει δική του εταιρεία και γίνεται ηγέτιδα στον τομέα της, για περισσότερα από 30 χρόνια.  Το 1937 πάνω σε μηχανικά μέρη απο DKW φτιάχνει και το πρώτο επιβατηγό που δεν προχώρησε λόγω δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

 

Το 1963 μετά από σκληρό ανταγωνισμό με άλλους κατασκευαστές αλλάζει πορεία και σε συνεργασία με την INTERNATIONAL HARVESTER αρχίζει να φτιάχνει και πυροσβεστικά  οχήματα, συμπεριλαμβανομένου και του σασί.  Το 1965 δημιουργεί την «ΤΕΜΑΧ» με αποκλειστική απασχόληση την κατασκευή πυροσβεστικών και συναφών οχημάτων, απασχόληση που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

 

 

 

SFAKIANAKIS

 

 

H SFAKIANAKIS είναι ένα γκρούπ επιχειρήσεων που δραστηριοποιείται σε τρείς χώρες με προσωπικό περίπου 1000 ατόμων.  Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1961 (και αφού είχε διαδεχθεί διάφορες παρόμοιες οικογενειακές επιχειρήσεις) και ονομάσθηκε BUSSING HELLAS.  Αρχικά έφτιαχνε αμαξώματα πάνω σε εισαγόμενα σασί.  Αργότερα κάνοντας αρχικά χρήση τεχνολογίας απο την Γερμανική ΜΑΝ και αργότερα από την επίσης Γερμανική BUSSING  άρχισε να φτιάχνει εξ ολοκλήρου λεωφορεία, πούλμαν κ.λπ. οχήματα.  Δημιούργησε επίσης και μια σειρά λεωφορείων και φορτηγών πάνω σε εισαγώμενο Ιαπωνικό σασί της ΗΙΝΟ.  Ενας αριθμός της παραγωγής εξήχθει σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη.  Από το 2006 η εταιρεία ασχολείται ,όνο με την εμπορία αυτοκινήτων και συναφών εξαρτημάτων.

 

 

 

 

 

 

 

 

SARACAKIS

 

 

Ο όμιλος επιχειρήσεων των αδελφών Σαρακάκη ήταν στην ουσία ένας απο τους δύο μεγάλους κατασκευαστές λεωφορείων, φορτηγών κ.λπ. οχημάτων.  Η εταιρεία ξεκίνησε από την Θεσσαλονίκη το 1923 ως εισαγωγέας οχημάτων και ανταλλακτικών.  Το 1941 τα κεντρικά γραφεία μεταφέρονται στην Αθήνα.  Ουσιαστικά σαν κατασκευαστής ξεκίνησε το 1954.  Το 1962 αρχίζει την κατασκευή / παραγωγή αμαξωμάτων πάνω σε εισαγώμενα σασί.  Το 1966 αρχίζει την κατασκευή λεωφορείων πάνω σε δική της σχεδίασης και κατασκευής σασί με μηχανή VOLVO.  Ηταν η σειρά SB 55, SB 556, SB 85, SB 95. (To SB σήμαινε SARACAKIS BROTHERS).

 

 

 

Το 1974 κατασκευάζει το πρώτο χωρίς σασί λεοφωρείο το SBAV και μετά απο συνεχείς αναβαθμίσεις φθάνει στο SBAV 90 το 1990.  Πετυχημένα μοντέλα που έγιναν και μεγάλη εξαγωγική επιτυχία σε χώρες κυρίως της Μέσης Ανατολής.  Εκτός των άλλων η εταιρεία συναρμολόγησε (και κατασκεύασε) σειρά οχημάτων 4×4, τρίκυκλων μεταφορικών, τρακτέρ και αλλων τύπων.  Αυτή την εποχή η εταιρεία ουσιαστικά λειτουργεί μόνο σαν εμπορική.

 

 

 

 

BIAMAX

 

 

Μια από τις μεγάλες Βιομηχανίες στη Ελλάδα με εργοστάσια στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Λάρισσα.  Ηταν απο τις πρωτοπόρες εταιρείες που διέθεταν απο παλαιά ποιοτικό έεγχο, τεχνική εκπαίδευση και υποστήριξη, γραφείο έρευνας και παραγωγής κ.α.  Η εταιρεία ιδρύθηκε το 1930 απότην οικογένεια Φωστηρόπουλου που ως τότε λειτουργούσε ως εισαγωγέας της MERCEDES BENZ.  Aπό το 1956 άρχισε να κατασκευάζει αμαξώματα λεωφορείων και απά το 1961 γίνεται κατασκευαστής οχημάτων.  Οχήματα όπως το R495 και το R514 τύπου πούλμαν δραιώνουν την ποιότητα των κατασκευών.

 

 

Εως τα τέλη της δεκαετίας του 80, η εταιρεία κατασκευάζει χιλιάδες οχήματα (Λεωφορεία, πούλμαν,  τρόλει, τρακτέρ, αμαξώματα, σασί για λογαριασμό αλλων εταιρειών και αλλα πολλά).  Μεγάλες επιτυχίες τα οχήματα F 530 και F 580 πωλούνται σε μεγάλους αριθμούς στην Ελλάδα και εξάγονται σε επίσης μεγάλους αριθμούς στο εξωτερικό (Ευρώπη, Ασία και Αφρική).

 

 

Τέλη της δεκαετίας του ’80 η εταιρεία κάτω από το βάρος της πετρελαϊκής και οικονομικής κρίσης, του έντονου εγχώριου και αλλοδαπού ανταγωνισμού και της εμφάνισης των νέων νόμων που επέτρεπαν την αρθρόα εισαγωγή μεταχειρισμένων λεωφορείων από το εξωτερικό, γονάτισε και έκλεισε.

 

 

 

 

 

ΕΛΒΟ Eλληνική Βιομηχανία Οχημάτων

 

Δημιουργήθηκε το 1972 μετά απο συμφωνία του κράτους με την Αυστριακή STEYR-DAIMLER-PUCH με το όνομα STEYR HELLAS S.A.  Mέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 η STEYR Αυστρίας κατείχε το μεγαλύτερο μέρος του κεφαλαίου.  Το 1986 το Ελληνικό κράτος αποκτά την πλειονότητα της εταιρείας και την μετονομάζει σε ELVO.  Η αρχική παραγωγή της εταιρείας ήταν αγροτικά μηχανήματα, τρακτέρ, φορτηγά και μοτοποδήλατα σχεδίασης της STEYR και της PUCH.  Tεράστιες παραγγελίες απο το κράτος για φορτηγά οχήματα, διαφόρων τύπων, για τις ένοπλες δυνάμεις και τις Δημόσιες υπηρεσίες, δίνουν ώθηση στην εταιρεία.  Το 1981 εδώθει παραγγελία και κατασκευάσθηκε το ερπυστριοφόρο όχημα μεταφοράς προσωπικού LEONIDAS ,στην ουσία αντίγραφο (με ελάχιστες διαφοροποιήσεις) του Αυστριακού STEYR 4K 7 FA.

 

 

 

 

 

 

 

 

Το 1987 η εταιρεία παράγει το LEONIDAS 2, με ουσιαστικές διαφοροποιήσεις απο το «1» και σε μεγάλους αριθμούς.  Στα χρόνια που ακολούθησαν η ΕΛΒΟ εγινε σχεδόν ο αποκλειστικός προμηθευτής του Ελληνικού Δημοσίου, κατασκευάζοντας φορτηγά (στρατιωτικά και μή) με κινητήρες της STEYR.  Παρήγαγε και τα φορτηγά τύπου Β για τον Ελληνικό Στρατό της STEYR 680Μ3 σε έκδοση 6×6 και 680Μ σε έκδοση 4×4.  Και ακολούθησε το τελείως Ελληνικό (σχεδιαστικά αμάξωμα) STEYR 12Μ με τα ίδια μηχανικά μέρη.

 

 

 

 

 

 

 

Παράγει ακόμα και σήμερα το 240 G και 290 G ½ του τόνου πάλι για τον Ελληνικό Στρατό.  Και 290 Τ, κλειστού τύπου για την αστυνομία και την πυροσβεστική.  Επίσης λεωφορεία όπως π.χ. το MIDAS και EUROPE του 1993 με μεγάλες εξαγωγές.  Σημαντική εξαγωγική επιτυχία το 1996 στην Σιγκαπούρη, που ήταν και η πρώτη χρήση λεωφορείων χαμηλού δαπέδου στην περιοχή.

 

 

 

 

 

 

 

 

Το 1988 σταματά η συνεργασία με την STEYR.  Οι παραγγελίες από το κράτος ελαχιστοποιούνται λόγω των οικονομικών περικοπών.  Η σχεδίαση και κατασκευή πρωτοτύπου ελαφρού άρματος τύπου «ΚΕΝΤΑΥΡΟΣ» αφήνει υποσχέσεις, αλλά δεν παίρνει παραγγελίες.  Μια Ελληνο-Γερμανική συμφωνία για την κατασκευή ενός επιβατηγού σπόρ αυτοκινήτου, που το πρωτότυπό του παρουσιάζεται στην Φρακφούρτη το 2001, του ELVO ALETIS, λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης δεν προχωρά.

 

Από το 2000 η ΕΛΒΟ είναι μερικώς ιδιωτικοποιημένη.  Αυτή την εποχή κατασκευάζει κατόπιν αδείας το HUMMER σε διαφορετικές μορφές και χρήσεις, σειρά λεωφορείων, φορτηγών κ.λπ.

 

 

 

 

 

 

 

 

EΛΛΗΝΕΣ ΣΧΕΔΙΑΣΤΕΣ

 

 

Θα σας παρουσιάσουμε μερικά ονόματα.  Ονόματα που ίσως δεν είναι γνωστά στην Ελλάδα, αλλά στην παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία, όχι μόνο είναι γνωστά αλλά και περιζήτητα.  Θα σας δείξουμε μερικά ονόματα και μερικές απο τις σχεδιάσεις τους.  Υπάρχουν και δουλειές που δεν φέρουν το ονομά τους γιατί απλά προίστανται στα σχεδιαστικά τμήματα των εταιρειών κι ετσι η σχεδίαση χρεώνεται στην εταιρεία και όχι στον σχεδιαστή.  Εταιρείες που εχουν χρησιμοποιήσει και χρησιμοποιούν ακόμα Ελληνες σχεδιαστές είναι η RENAULT, CITROEN, SIMCA, MORRIS, AYSTIN, BMC, ALFA ROMEO., BMW, AUDI, SUBARU, TOYOTA TEAM EUROPE, GENERAL MOTORS USA.  Μερικοί απ’ αυτούς άχουν τώρα δικά τους σχεδιαστικά γραφεία που συνεργάζονται με μεγάλες εταιρείες καθ’ ολοκληρία ή σε τμήμα κάποιου εργου.  Για να τους δούμε λοιπόν.

 

 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΙΣΙΓΟΝΗΣ

 

Σχεδιαστής (της όλης ιδέας) του θρυλικού ΜΙΝΙ.  Πιο πριν του MORRIS – AUSTIN MINOR.  Πιο μετά πολλών μοντέλων της Β.Μ.C.

 

 

 

 

 

 

 

 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΑΠΑΤΙΝΑΣ

 

Εχει διατελέσει Διευθυντής σχεδίασης σε B.M.W. και FIAT.  Αρχισχεδιαστής σε SUBARU και ALFA ROMEO.  Σχεδιάσεις του τα ALFA ROMEO 145 – 147, FIAT COUPE, BARCHETTA, BRAVO, MAREA.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΩΒΟΣ

 

Πρώην αρχισχεδιαστής της ΤOYOTA MOTOR EUROPE.  Σχεδιαστής των YARIS, LEXUS SC 430 ΚΑΙ 300-ECHO.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΟΛΑΝΗΣ

 

Με δικό του τώρα σχεδιαστικό γραφείο στην Γαλλία.  Δική του ιδέα ο τύπος του πολυμορφικού.  Δικές του σχεδιάσεις τα RENAYLT ESPACE, CITROEN PICASSO, SIMCA MATRA BAGHEER, MURENA και RANCHO.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΒΙΚΥ ΒΛΑΧΑΚΗ

 

Μια όμορφη σ εεμφάνιση και μυαλό Ελληνίδα στην Αμερική, που από το 2006 προέβλεψε την οικονομική κρίση και την στροφή του Αμερικανού αγοραστή σε κάτι μικρότερο και οικονομικότερο.  Με βάση το OPEL GT (Ευρωπαία θυγατρική της G.M.) σχεδίασε τα PONTIAC SOLSTICE και SATURN SKY.

 

 

 

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΑΜΑΔΑΣ

 

Eργαζόμενος στον οίκο PININFARINA της Ιταλίας, σχεδίασε το ALETIS.  Ενα αυτοκίνητο που θα έφτιαχνε η Ελληνική ΕΛΒΟ σε συνεργασία με Γερμανική εταιρεία και ηταν βασισμένο σε μηχανικά μερη V.W.  Το πρωτότυπο παρουσιάσθηκε στην έκθεση της Φρακφούρτης αλλά τελικά δεν προχώρησε.

 

 

 

 

 

 

 

 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΙΧΑΗΛ

 

Ασχολήθηκε κυρίως στην Ελληνική αγορά και ιδιαίτερα στην δεκαετία του 80.  Σχεδιάσεις του τα RENAULT FARMA, NAMCO PONY και NAMCO SUPER, NEORIO E8000, DIM, AGRICOLA 25 GT 4X4 και άλλα.

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΑΡOΝ ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝ ?

 

Εάν αυτή την στιγμή θελήσουμε να πούμε ότι εχουμε αυτοκινητοβιομηχανία θα λέμε ψέματα.  Το γιατί ?  Δεν ξέρω – δεν μπορώ να καταλάβω.  Μετά τον παγκόσμιο πόλεμο ξεκινήσαμε μαζί με όλους τους άλλους και όλοι τότε είμασταν σε μια κατάσταση επιεικώς δραματική.  Δραματική, γιατί δεν υπήρχαν λεφτά, δεν υπήρχαν εργοστάσια, δεν υπήρχαν επιστήμονες, δεν υπήρχαν τεχνίτες.  Υπήρχε όμως το βασικό:  Η ανάγκη της επιβίωσης.  Κι εκεί τα πήγαμε καλά.

 

Κατ’ αρχάς φτιάξαμε τα απαραίτητα αυτοκίνητα – εργαλεία.  Τα αυτοκίνητα που χρειάζονταν στην ύπαιθρο, για να κάνουν δουλειά, να μεταφέρουν τις σοδειές, την γυναίκα τους και τα παιδιά τους.  Και για να φτιάξουμε αυτά τα αυτοκίνητα, σκεφτήκαμε – δουλέψαμε – ανακαλύψαμε και προχωρήσαμε στην παραγωγή και πουλήσαμε και αναβαθμίσαμε και ξαναπουλήσαμε, και ΤΟΤΕ ?

 

Τότε το κράτος (που είμαστε εμείς) αλλάξαμε τους νόμους και ότι είχαμε καταφέρει μέχρι τότε το διαλύσαμε.  Και επειδή τα εργαλεία είναι απαραίτητα και δεν τα βρίσκαμε εδώ, τα αγοράσαμε (και αγοράζουμε) από έξω.  Και οι τεχνίτες ? τα μυαλά ? τα σχέδια ? = ΠΑΠΑΛΑ.

 

Και είχαμε φτιάξει βιομηχανίες που έφτιαχναν φορτηγάκια.  Στην αρχή απλώς έκαναν την δουλειά τους και τα περισσότερα μέρη τους ηταν εισαγόμενα.  Αργότερα φτιάξαμε περιφερειακές βιοτεχνίες και φτιάχναμε τα περισσότερα μέρη τους εδώ.  Και το κυριότερο ήταν ότι αυτά τ’ αυτοκίνητα ήταν τόσο καλά, που τεράστια Ευρωπαικά εργοστάσια τα υιοθετούσαν και αυτά έφεραν και τα σήματά τους.  Ηταν τόσο καλά που τα αγόραζαν οι ΞΕΝΟΙ (ξέρετε αυτοί οι κουτοί).  Και θα σας πώ και κάτι ακόμα και εμείς κονομάγαμε και περνάγαμε καλύτερα.  Και τότε, το κράτος (που είμαστε εμείς), άλλαξε τους νόμους και ότι είχαμε καταφέρει μέχρι τότε, το διαλύσαμε.

 

Και είχαμε φτιάξει βιομηχανίες και περιφερειακές βιοτεχνίες, που δούλευαν χιλιάδες έλληνες (και φέραμε κι εργάτες απ΄ έξω, γιατί εμείς δεν φθάναμε) που έφτιαχναν λεωφορεία και πούλμαν και φορτηγά και τρακτέρ και μηχανάκια και ποδήλατα και γεννήτριες και καράβια και  και  και.  Και τότε το κράτος (που είμαστε εμείς) άλλαξε τους νόμους και τα περισσότερα απ όσα είχαμε καταφέρει μέχρι τότε, τα διαλύσαμε.

 

Και τι έχει μείνει ?  Εχουν μείνει ελάχιστοι που φτιάχνουν αμαξώματα.  Στην ουσία μόνο ενας μεγάλος κατασκευαστής υπάρχει, η ΕΛΒΟ.  Εχουν μείνει όμως πάρα πολλοί, που ορκίζονται πλέον, ότι ΔΕΝ θα ξανατολμήσουν να κάνουν ή ξανακάνουν κάτι στην Ελλάδα.  Και αυτό, γιατί το κράτος (που είμαστε εμείς) θα ξαναλλάξει τους νόμους, για να καταστρέψει τις όποιες προσπάθειες γίνουν και εάν δεν αλλάξει τους νόμους, θα επικαιροποιήσει την από αρχαιοτάτων χρόνων δυνατότητα του λαού μας, να σκοτώσει ο ένας τον άλλον.

 

Δια ταύτα.  Υπάρχει η ΕΛΒΟ, υπάρχουν ορισμένοι που απασχολούνται με αμαξώματα πούλμαν.  Υπάρχουν μερικοί ρομαντικοί, όπως η TROPICAL (η παλαιά ALFA) που ψάχνει και ψάχνεται, να φτιάξει το «ειδικό» αυτοκίνητο, γιατί για μαζική παραγωγή κάποιου οχήματος δεν είμαστε πια μέσα στο παιχνίδι.  Τελευταία λοιπόν η εταιρεία πειραματίζεται σε όχημα με κυψέλες υδρογόνου.  Παλαιότερες σχεδιάσεις (πρωτότυπα) έχουν πουληθεί σε Κορέα και Πορτογαλία (αυτό λέγεται εξαγωγή τεχνολογίας – τεχνογνωσίας).

 

 

 

 

 

 

 

 

Εμείς ας μην στενοχωριόμαστε, θα τις ξαναγοράσουμε από το εξωτερικό σαν Κορεάτικες ή Πορτογαλλικές κατασκευές !

 

Λεονάρδος – Κωνσταντίνος

http://www.offroader.gr/x/index.php/2009-11-21-19-04-42/51-2009-12-07-21-43-51/363-2010-01-27-09-43-10?showall=1

 

O κύβος ερρίφθη: «Πράσινο φως» από ΗΠΑ για την γεώτρηση

«Οι κύβος ερρίφθη» και οι ΗΠΑ έδωσαν το «πράσινο φως» στην αμερικανική εταιρεία Noble Energy να προχωρήσει στις γεωτρήσεις στν θαλάσσια περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου εντός της κυπριακής ΑΟΖ που είναι περισσότερο γνωστή ως «οικόπεδο νούμερο 12″, παρά τις τουρκικές απειλές! Έτσι όπως αναφέρουν ασφαλείες πληροφορίες του defencenet.gr ξεκίνησαν οι προετοιμασίες του ταξιδιού του γωτρύπανού «Noble Homer Ferrington», το οποίο αυτή την στιγμή βρίσκεται στην ιισραηλινή ΑΟΖ, στο κοίτασμα «ΝΟΑ 1».

Το γεωτρύπανο θα αποπλεύσει στις 20 Σεπτεμβρίου με προορισμό το σημίο όπου θα γίνει η γεώτρηση («Αφροδίτη» είναι ο κωδικός που του έχουν δώσει οι κυπριακές αρχές για λογαριασμό των οποίων θα γίνει η γεώτρηση). 

Η διάρκεια των γεωτρήσεων, υπολογίζεται σε τέσσερις μήνες, άρα πριν από τον Φεβρουάριο μια νέα εποχή θα ξεκινά για την Κύπρο, καθώς θα έχει ανοίξει το υποθαλάσσιο «μονοπάτι» που θα οδηγεί στο «Ελ Ντοράντο» του φυσικού αερίπου.  

Η ασφάλεια του «Noble Homer Ferrington» έναντι των τουρκικών απειλών, αυτή την στιγμή αποτελεί «πονοκέφαλο» για τέσσερις χώρες: ΗΠΑ, Κύπρος, Ελλάδα, Ισραήλ. Οι Αμερικανοί θεωρούν ότι παρά τους τουρκικούς «λεονταρισμούς» δεν υπάρχει περίπτωση να παρενοχλήσουν ένα σκάφος που ανήκει στις ΗΠΑ και να τεθούν αντιμέτωποοι με τον 6ο Στόλο.

Στο τέσσερα ελληνικά Επιτελεία, (ΓΕΕΘΑ, ΓΕΣ, ΓΕΑ, ΓΕΝ) επεξεργάζονται διάφορα σενάρια και κάνουν ότι μπορούν για την αύξηση της ετοιμότητας των τριών Κλάδων (η οποία λόγω των χαμηλών κονδυλίων που έχουν διατεθεί για τις Ένοπλες Δυνάμεις τα τελευταία χρόνια, αλλά και των καθυστερήσεων που έχουν γίνει σε ανταλλακτικά για τα οποία υπήρχαν πιστώσεις, η κατάσταση απέχει πολύ από το να είναι ικανοποιητική) αφού είναι βέβαιο ότι μία κρίση στο «οικόπεδο 12», ουσιαστικά θα φτάσει μέχρι τον Έβρο.

Το συγκεκριμένο γεωτρύπανο της Noble Energy, είναι σύγχρονο, θεωρείται «τέταρτης γενιάς», με πλήρη ανακατασκευή και απόκτηση νέων αισθητήρων το 2004 ενώ ναυπηγήθηκε το 1985.  Μπορεί να εργαστεί σε θαλάσσιο βάθος μέχρι και 7.200 πόδια (περίπου 2.500 μ.), ενώ μπορεί να τρυπήσει σε βάθος μέχρι και 30.000 πόδια (10 χλμ. κάτω από το βυθό! Στο οικόπεδο «Αφροδίτη» τα κοιτάσματα φυσικού αερίου έχουν εντοπιστεί σε βάθος 1700 μέτρων.  

Πάνω από το σημείο όπου θα κάνει τις γεωτρήσεις το «Noble Homer Ferrington» θα περιπολούν επανδρωμένα και μη επανδρωμένα αεροσκάφη, ενώ στην ευρύτερη περιοχή θα υπάρχει διακριτική παρουσία πολεμικών σκαφών καθώς και υποβρυχίων των ΗΠΑ, Ελλάδος, Ισραήλ…

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Οι ΗΠΑ διασφαλίζουν τα Ενεργειακά Σχέδια της Κύπρου

Με την στάση των ΗΠΑ απέναντι στις προγραμματισμένες έρευνες για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της Κύπρου καταπιάνεται ανάλυση της Χουρριέτ.Κατά τον İLHAN TANIR οι ΗΠΑ αντιλαμβάνονται τα ενεργειακά σχέδια της Κύπρου ως εναλλακτική σημαντική ενεργειακή λύση για την Ευρώπη για τα επόμενα 100 χρόνια και για τον λόγο αυτό έχουν δώσει την συγκατάθεση τους παρά το γεγονός ότι αναφορικά με τις συνομιλίες για την εξεύρεση λύσης στο Κυπριακό πρόβλημα οι ΗΠΑ υποστηρίζουν ένθερμα τις διαπραγματεύσεις υπό την αιγίδα του με στόχο την επίτευξη διευθέτησης έτσι ώστε να επανενωθεί το Νησί ως διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία(δήλωση της Χίλαρι Κλίντον κατά την πρόσφατη επίσκεψη της στην Τουρκία).

Η επιλογή των ΗΠΑ μέχρι στιγμής είναι να μην λαμβάνουν σαφή θέση στο ζήτημα των γεωτρήσεων στο Οικόπεδο 12  τις οποίες έχει αναλάβει η αμερικανο-ισραηλινών συμφερόντων εταιρεία Noble Energy.Η Προσπάθεια Τούρκων Αξιωματούχων να μεταφέρουν τις ανησυχίες τους (για το γεγονός ότι τα ενεργειακά σχέδια της Κυπριακής Δημοκρατίας θέτουν σε κίνδυνο τις συνομιλίες για την επίτευξη λύσης στο Κυπριακό πρόβλημα) τόσο σε αξιωματούχους του State Department όσο και σε στελέχη της Noble Energy έχουν πέσει στο κενό.

Αναφέρεται το δημοσίευμα σε δήλωση του Φίλιπ Γκόρντον βοηθού του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν βλέπει καμία σχέση μεταξύ των συνομιλιών για την επανένωση της Κύπρου και των ενεργειακών σχεδίων της Κυπριακής Δημοκρατίας . Αναφορά γίνεται και σε ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, την Τετάρτη, όπου αναφέρεται οτι η κυβέρνηση των ΗΠΑ δηλώνει ότι έχει επίγνωση της θέσης της Τουρκίας στο ζήτημα αλλά επισημαίνεται  οτι οι ΗΠΑ στηρίζουν τα σχέδια όλων των χωρών για την διασφάλιση του ενεργειακού εφοδιασμού μέσω της βελτίωσης της ενεργειακής ποικιλομορφίας.

Δύο επισημάνσεις.
Η έκρηξη Ερντογάν στο Νταβός κατά του ισραηλινού Προέδρου  Πέρες συνδυάστηκε με το γεγονός ότι η Αγκυρα ενημερώθηκε για την ύπαρξη συνομιλιών Ισραήλ- Κύπρου για τον καθορισμό ΑΟΖ. Η έκρηξη του πρίν λίγες μέρες στα κατεχόμενα με τι μπορεί να συνδυαστεί;

Οι ΗΠΑ πάντα προσφέρουν αντάλλαγμα στην Τουρκία για τις όποιες τυχόν παραχωρήσεις της.Συνήθως τα ανταλλάγματα είναι επικοινωνιακού χαρακτήρα και άνευ ουσιαστικής σημασίας, ικανοποιούν όμως της εικόνα του Τούρκου Ισλαμιστή και νεοθωμανού Πρωθυπουργού  Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.ως υπερασπιστή των Παλαιστινίων και ως γνησιότερου εκφραστή των συµφερόντων του Αραβικού έθνους.Η εικόνα αυτή είναι απαραίτητη στο να παραμείνει συμπαθής  η Τουρκική Κοινή Γνώμη απέναντι στον νέο «Σουλτάνο» (και να επιβληθεί το φοβικό σύνδρομο στην Ελληνική Κοινωνία).

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/08/blog-post_4701.html

 

Ο Πλάτων στους σημερινούς Έλληνες: «Όχι στη μετανάστευση, κάντε Επανάσταση»

Τα λόγια των αρχαίων μας σοφών είναι διαχρονικά. Οι συμβουλές και οι παροτρύνσεις τους αντηχούν στην αιωνιότητα για να καθοδηγούν εμάς, τους απογόνους τους, όπως και τους Έλληνες που θα διαδεχθούν τη δική μας γενιά, στην οδό της Πολιτικής Αρετής, της Ελευθερίας και του Μεγαλείου.

Δυστυχώς, το σάπιο και κατοχικό εκπαιδευτικό μας σύστημα φρόντισε να μη διδαχθούμε ποτέ τους φιλοσόφους μας, από το φόβο μην εμπνευστούμε από τα λόγια τους και ξεσηκωθούμε απέναντι στους τυράννους μας. Το ίδιο εκπαιδευτικό σύστημα που αναλώνει τις ώρες διδασκαλίας σε γνώσεις σχολαστικές, θεοκρατικές, στείρες και αποβλακωτικές και το οποίο τώρα, με τις μεταρρυθμίσεις της Διαμαντοπούλου, ολοκληρώνεται ως σκοταδιστικός μηχανισμός. (Αλλά αυτά είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση). Στο θέμα μας:

Ξεφυλλίζοντας τους «Νόμους» του Πλάτωνα, έπεσα επάνω στο ακόλουθο απόσπασμα που είναι σαν να γράφτηκε σήμερα. Το παραθέτω:
«Ακόμα κι όταν η πατρίδα κινδυνεύει να σκλαβωθεί ή να πέσει στα χέρια ανάξιων κυβερνητών, είναι προτιμότερο να επαναστατήσεις παρά να την εγκαταλείψεις και να καταφύγεις στην εξορία.
» Είναι προτιμότερο να υποφέρουμε όλες αυτές τις ταλαιπωρίες παρά να δεχτούμε αλλαγή του πολιτεύματός μας με κάποιο άλλο που θα κάνει τους ανθρώπους χειρότερους»
(Πλάτων, «Νόμοι», ΣΤ΄, 770e)

Τι μας συμβουλεύει ο Πλάτων; (ΠΡΟΣΟΧΗ: Ο Πλάτων, όχι ο Μαρξ ή κάποιος άλλος «γνωστός επαναστάτης»…). Περιγράφοντας μια κατάσταση όμοια με αυτή που βιώνουμε τώρα, παροτρύνει τους Έλληνες να ξεσηκωθούν παρά να φύγουν. Ευθέως μιλά για Επανάσταση αρνούμενος σε κάθε περίπτωση τη μετανάστευση. Και επισημαίνει ότι είναι προτιμότερο να υποφέρουμε τις ταλαιπωρίες των πολιτικών αγώνων και των συγκρούσεων παρά να δεχθούμε την αλλαγή του πολιτεύματός μας.

Ας ακούσουμε τον Πλάτωνα λοιπόν και ας ξεσηκωθούμε! Ήδη έχουμε κάνει την αρχή με τις μεγαλειώδεις μας διαδηλώσεις, ας ολοκληρώσουμε ό,τι ξεκινήσαμε και ας απελευθερώσουμε την πατρίδα μας, δηλαδή τους εαυτούς μας -γιατί πατρίδα είναι οι άνθρωποι-, από τους ανάξιους κυβερνήτες που μας ξεπουλούν και υποδουλώνουν!

Υ.Γ. Κάποτε άκουσα σε μια παρέα «αριστερών» ότι ο Πλάτων ήταν… «ολιγαρχικός». Όπως αντιλαμβάνεστε εκείνοι οι «αριστεροί» δεν είχαν διαβάσει ποτέ Πλάτωνα…

Στέφανος Μυτιληναίος

http://www.tsantiri.gr/stephanos-mytilineos/o-platon-stous-simerinous-ellines-ochi-sti-metanastefsi-kante-epanastasi.html

Έτοιμοι οι Ευρωπαίοι για μια δημοσιονομική ένωση;

 

Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:

Στο σημερινό γερμανικό τύπο είναι κυρίαρχη η άποψη ότι η Γαλλία αγωνίζεται για το ΑΑΑ. Παρούσα στα σχόλια και η ευρωκρίση, ενώ συνεχίζονται οι αναλύσεις για τα αίτια των ταραχών στη Βρετανία.

 

Χαρακτηριστικό είναι το σχόλιο της γερμανικής έκδοσης των Financial Times: «Οι ανησυχίες της Γαλλίας για τη διαβάθμιση της πιστοληπτική της ικανότητας δεν είναι αδικαιολόγητες, αλλά ο πανικός είναι άσκοπος»,  διότι όπως υποστηρίζει η εφημερίδα, «φαίνεται ότι εδώ και χρόνια δεν εκπληρώνει σχεδόν καμία χώρα τη διαβάθμιση των 3Α.

Επιπλέον η βαθμολογία των οίκων αξιολόγησης κατήντησαν όπως οι σχολικοί βαθμοί: δεν είναι πια, αυτό που ήταν κάποτε. Διατηρούν τεχνικά αυξημένο τον μέσο όρο διαβάθμισης στην πιστοληπτική ικανότητα, γιατί τα τελευταία χρόνια οι αυξανόμενες δαπάνες και η εκτίναξη των χρεών παγκοσμίως εγκυμονούν πολλά ρίσκα για το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα.»

 

«Από την άλλη πλευρά βέβαια η Γαλλία ανήκει σε έναν από τους σημαντικούς πιστωτές του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), επομένως η υποβάθμισή της θα σήμαινε σοβαρή απειλή για το ευρώ».

 

Γιατί κρύβουν οι πολιτικοί στους πολίτες, τι σημαίνει ευρωπαϊκή ολοκλήρωση;

 

Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:  Η ίδια εφημερίδα, γερμανικοί Financial Times,  σε ανάλυσή της υπογραμμίζει ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί εθελοτυφλούν και επιδιώκουν να περάσουν αθόρυβα την αναγκαία μετεξέλιξη της ΟΝΕ σε δημοσιονομική ένωση (Ίνες Τσετλ):

«Στο τέλος όλης αυτής της διαδικασίας θα φανεί ότι η ΟΝΕ μοιράζεται κάτι παραπάνω από ένα κοινό νόμισμα. Θα είναι μια ένωση όπου οι πολίτες των χωρών-μελών θα συμμετέχουν στις αποφάσεις της πολύ λιγότερο από σήμερα, θα είναι μια δημοσιονομική ένωση που θα διαθέτει κοινό προϋπολογισμό και τα κράτη-μέλη της θα έχουν περιορισμένες δυνατότητες στην άσκηση εθνικής δημοσιονομικής πολιτικής.

 

Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί προσπαθούν να περάσουν με τακτικισμούς αυτό το μοντέλο σιγά-σιγά και όσο γίνεται πιο αθόρυβα. Το τίμημα όμως για αυτή τους την τακτική θα είναι υψηλό: θα χάσουν την εμπιστοσύνη των λαών τους. Η διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν πρέπει να δρομολογείται πια, όπως την εποχή του Μάαστριχτ, αλλά με σαφήνεια και επιχειρήματα. Τις τελευταίες δεκαετίες Ευρώπη σήμαινε ‘όλα πάνε ρολόι’. Δεν κόστιζε τίποτε και κυρίως δεν επιτρεπόταν να μάθουμε πόσο κόστιζε. Οι εποχές αυτές πέρασαν ανεπιστρεπτί. Τώρα πρέπει να μιλήσουμε με ανοιχτά χαρτιά. Γιατί άραγε δεν ρωτάμε τα 500 εκατομμύρια Ευρωπαίων τι θέλουν; Είναι τρελό; Τουλάχιστον έτσι δεν θα μπορεί κανείς μας σε δέκα χρόνια να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε.»

 

Είναι πιθανές παρόμοιες ταραχές και στη Γερμανία;

 

Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:  Βρίθουν και σήμερα στον γερμανικό τύπο οι αναλύσεις και οι ερμηνείες για τις απίστευτες σκηνές βίας στη Βρετανία.

 

Η Frankfurter Allgemeine Zeitung σημειώνει: «Ο Βρετανός πρωθυπουργός Κάμερον και η κυβέρνησή του έχουν μπροστά τους ένα ηράκλειο, πολιτικό και κοινωνικό καθήκον. Πρέπει να κερδίσουν τους πολίτες, να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη τους στους κρατικούς θεσμούς, και κυρίως πρέπει να δώσουν απαντήσεις και να ασχοληθούν σοβαρά με εκείνους που ρέπουν στη βία. Και όλα αυτά παρά την οικονομική κρίση και το δραστικό πρόγραμμα εξυγίανσης.»

 

Η Frankfurter  Rundschau εκτιμά ότι τέτοιες ή παρόμοιες ταραχές ενδέχεται να ζήσει και η Γερμανία, και εξηγεί γιατί: «Στην αγορά εργασίας φαίνεται καθημερινά η κοινωνία των δύο τάξεων. Η μια, είναι η τάξη εκείνων που έχουν όλες τις ευκαιρίες μπροστά τους, εκείνων που επωφελούνται από την οικονομική ανάκαμψη της χώρας μας και η άλλη, εκείνων που δεν έχουν καμία ευκαιρία. Και κυρίως δεν τρέφουν καμία ελπίδα για ένταξη στην κοινωνία της αφθονίας. Και ασφαλώς, όπως παντού, έτσι και στη Γερμανία, η εμπιστοσύνη στους πολιτικούς φθίνει. Ας ελπίσουμε ότι οι επερχόμενες διαμαρτυρίες των νέων στη Γερμανία θα είναι πολιτικές και χωρίς τη χρήση βίας, όπως συμβαίνει στην Ισπανία ή το Ισραήλ.»

 Επιμέλεια: Βιβή Παπαναγιώτου

http://www.dw-world.de/dw/article/0,,15310184,00.html

O πόλεμος για το λιβυκό πετρέλαιο

 

Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:

Η επιβολή της δημοκρατίας δια των όπλων στη Λιβύη περνά από τα πετρέλαια. Οι πετρελαϊκοί κολοσσοί έχουν ξεγράψει τον Καντάφι και προσπαθούν μέσω των ανταρτών να εξασφαλίσουν πρόσβαση σε λιμάνια και διυλιστήρια.

 

Έχουν περάσει πολλοί μήνες από τότε που ξεκίνησε η στρατιωτική επιχείρηση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη. Ήδη όμως από την αρχή,  με το ξέσπασμα της εξέγερσης στη χώρα, είχε γίνει σαφές ότι η ‘αραβική άνοιξη’ δεν θα είχε τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτά της Τυνησίας ή της Αιγύπτου.  Αμέσως μετά τις πρώτες συγκρούσεις και τη χρήση στρατιωτικής βίας οι δυτικές δυνάμεις ζήτησαν την αλλαγή καθεστώτος. Κάτι που προκάλεσε μεγάλη εντύπωση.

 

«Θύμωσε ο Σαρκοζί»

 

Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:  Τάνκερ στο λιμάνι ΖαβίγιαΚαι πρώτα από όλες η Γαλλία. Η στάση της απέναντι στην εξέγερση στη Τυνησία ήταν από ανύπαρκτη μέχρι και υποστηρικτική στο καθεστώς Μπεν ‘Αλι. Αλλά ξαφνικά στη Λιβύη η Γαλλία επέλεξε πρωταγωνιστικό ρόλο, ήταν και η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που αναγνώρισε τους αντάρτες. Ίσως να ήθελε να επανορθώσει για όσα παρέλειψε να κάνει στην Τυνησία. Ήταν τα κίνητρα της μόνο πολιτικά ή έπαιξαν ρόλο και οικονομικά συμφέροντα; Το τελευταίο, υποστηρίζει ο ΄Αλφρεντ Χακενσμπέργκερ, εμπειρογνώμων σε θέματα Λιβύης. «Ο πρόεδρος Σαρκοζί είχε θυμώσει», λέει. «Υποδέχθηκε τον Καντάφι με τιμές και δόξες, υπογράφηκαν συμφωνίες, αλλά στο τέλος ορισμένες από αυτές δεν τις τήρησε, όπως στη περίπτωση των στρατιωτικών αεροπλάνων. Αντ΄αυτού ο Καντάφι τα παρήγγειλε στους Ρώσους».

 

Τα οικονομικά συμφέροντα μπορεί ίσως να ήταν ανάμεσα στους λόγους που η Ρωσία έριξε λευκό στην ψηφοφορία για το ψήφισμα 173 των ΗΕ. Στο παρελθόν η ρωσική κρατική εταιρεία εξαγωγής όπλων υπέγραψε με τη Λιβύη παραγγελία στρατιωτικού υλικού αξίας 2 δις δολαρίων. Η παραγγελία περιελάμβανε τανκς, πολεμικά και εκπαιδευτικά αεροπλάνα. Ο Λουίς Μαρτίνεθ, διευθυντής του Κέντρου Διεθνών Σπουδών (CERI) στο Παρίσι εξηγεί ως εξής τη ρωσική στάση. «Η Ρωσία φοβάται ότι θα χάσει τους βασικούς της πελάτες για τη προμήθεια όπλων», λέει. «Φοβάται επίσης ότι θα αμφισβητηθούν από τυχόν νέο καθεστώς τα σχέδια της Γκάζπρομ. Γι΄ αυτήν η Λιβύη είναι όπως ένα μικρό Ιράκ, που αγοράζει πολλά όπλα και ακολουθεί τα ίδια ακριβώς συμφέροντα».

 

Η δημοκρατία έχει το χρώμα του πετρελαίου

 

Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:  Διυλιστήριο στη ΖαβίγιαΤα συμφέροντα της Ρωσίας ξεπερνούν τον τομέα των εξοπλισμών. Στο μάτι είχε βάλει από παλαιότερα και τα πετρέλαια της Λιβύης. Ήδη από το 2007 η Γκάζπρομ πήρε την άδεια εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στη λιβυκή έρημο από την ιταλική εταιρία ΕΝΙ, που είναι η μεγαλύτερη ξένη εταιρεία εξόρυξης πετρελαίου και ο μεγαλύτερος επενδυτής στη χώρα. Πριν ξεσπάσει η εξέγερση αντλούσε το ¼ της συνολικού ημερήσιου όγκου που ήταν 1,6 δις βαρέλια.

 

Η καλύτερη πρόσβαση στα πετρέλαια της Λιβύης και με τους καλύτερους όρους είναι για πολλούς παρατηρητές ο μοναδικός στόχος αυτού του πολέμου. «Οι χώρες του ΝΑΤΟ δεν δραστηριοποιήθηκαν ξαφνικά για να φέρουν τη δημοκρατία στη Λιβύη», υποστηρίζει ο Χακενσμπέργκερ. «Πρόκειται για συμφέροντα, για πετρελαϊκές πηγές, για επιρροή και εξουσία. Ο μεγαλύτερος νικητής ίσως αποδειχθεί το Κατάρ, που εξ αρχής υποστήριξε άνευ όρων τους αντάρτες. Και όπως είπαν, όποιος τους στηρίξει, αυτός θα πάρει πρώτος τις πετρελαϊκές συμβάσεις εκμετάλλευσης.   

Αλλά και οι συγκρούσεις μεταξύ του στρατού και των ανταρτών αποσκοπούν στον έλεγχο των λιμανιών διακίνησης πετρελαίου και των διυλιστηρίων. Όποια πλευρά τα θέσει υπό τον έλεγχό της, αυτή θα έχει και το πρόσταγμα. Οι πετρελαϊκοί κολοσσοί και οι χώρες τους θεωρούν παρακινδυνευμένο να συνεχίζουν την παροχή στήριξης στον Καντάφι. Εξάλλου τα περισσότερα λιμάνια και διυλιστήρια βρίσκονται στο ανατολικό τμήμα της χώρας, υπό τον έλεγχο των ανταρτών.

 Lina Hoffmann / Ειρήνη Αναστασοπούλου

http://www.dw-world.de/dw/article/0,,15307651,00.html

Kινδυνεύει με υποβάθμιση και η Γερμανία;

 

Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:

Η αύξηση των γερμανικών spreads και cds αποτελούν κακό οιωνό. Κινδυνεύει και η Γερμανία να χάσει το πολύτιμο ΑΑΑ μετά τη Γαλλία; Οι αγορές καταλογίζουν στο Βερολίνο ότι είναι μέρος του προβλήματος.

 

Η διαχρονική πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη δέχεται καθημερινά τα πυρά πολιτικών, οικονομολόγων και αναλυτών. Ολιγωρία, αναποφασιστικότητα, λάθος αποφάσεις, εμμονές, αγκυλώσεις. Η Γερμανία είναι μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης του, αυτήν την «άποψη» δείχνει να υποστηρίζουν και οι αγορές.

 

Χάθηκε πολύτιμος χρόνος

 

Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:  Πέτερ Μποφινγκερ: «Η Γερμανία να αναλάβει τις υποχρεώσεις της»Ο Αντρέας Σμιτς, πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Ένωσης Τραπεζών είναι κατηγορηματικός, θεωρεί ότι οι κυβερνήσεις της Γερμανία και της Γαλλίας άφησαν τα πράγματα στην τύχη τους και στη συνέχεια σύρθηκαν από τις εξελίξεις. «Η πολιτική είναι αδύναμη μπροστά στην πτώση των χρηματιστηρίων», είπε στη γερμανική εφημερίδα Bild. «Το κύριο πρόβλημα είναι η έλλειψη ηγεσίας στην Ευρώπη, οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν επωμιστεί αυτό το καθήκον, στο Βερολίνο, το Παρίσι και αλλού δεν κινούνται με θάρρος και αποφασιστικότητα. Αυτό ανησυχεί τις αγορές. Η νομισματική ένωση θα αποτύχει, όσο καιρό η Γερμανία ως το πιο ισχυρό μέλος της δεν δικαιώσει τον ηγετικό ρόλο της». Ο οικονομολόγος Πέτερ Μπόφινγκερ, ένας εκ των σοφών της γερμανικής οικονομίας, φωτογραφίζοντας την Αγκελα Μέρκελ, επικρίνει την ολιγωρία της Γερμανίας, «Οι πολιτικοί έχασαν 18 μήνες, συζητούσαν συνεχώς για το δίκτυ προστασίας, που άπλωσαν τελικά μετά από δύο χρόνια»

 

Ακριβότερος ο δανεισμός

 

Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:  Δεν συντρέχει λόγος να επιστρέψει από τις διακοπές της σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.Αναλυτές δεν αποκλείουν μετά τη Γαλλία, στο στόχαστρο των οίκων αξιολόγησης να βρεθεί και η Γερμανία. Εκτός από τη αύξηση του δανεισμού έχουν αυξηθεί από προχθές σημαντικά και η ασφάλιση πιστωτικών κινδύνων (CDS) . Ήταν με τιμή βάσης τις 83 μονάδες πιο ακριβά από ότι στη Μ. Βρετανία (81 μονάδες). Η χρηματοπιστωτική κατάσταση των Βρετανών είναι πολύ πιο κρίσιμη, ωστόσο οι επενδυτές βλέπουν την Γερμανία ως μέλος της ευρωζώνης υπό το φως της δημοσιονομικής κρίσης.

«Η αγορά θεωρεί τη Γερμανία όχι ως μέρος της λύσης αλλά του προβλήματος» υποστηρίζει ο Stehen Jakobsen,  επικεφαλής οικονομολόγος της Saxo Bank και εξηγεί το γιατί: «αυτή είναι ανάγνωση της προχθεσινής αύξησης των ασφάλιστρων κινδύνου και των spreads. Η αγορά δείχνει με έμμεσο τρόπο, ότι τελικά όλοι κρέμονται από τη Γερμανία ως τον πιο σημαντικό πιστωτή για να σταθεροποιήσει την ευρωζώνη. Και το κόστος από αυτήν την μεγάλη επιβάρυνση μεταφράζεται σε κακό βαθμό πιστοληπτικής ικανότητας για τη χώρα».  

 

 

Ειρήνη Αναστασοπούλου/handelsblatt/ reuters/ftd

Η πιο ακμαία και συγκινητική ανακοίνωση για τα γεγονότα στον χώρο του ποδοσφαίρου, από ιστορικούς ποδοσφαιριστές και φίλους του αθλήματος

 Ανοικτή επιστολή φίλων τού ποδοσφαίρου και υποστηρικτών τής Κίνησης “Hasta la Victoria Siempre” για τα τελευταία γεγονότα στο χώρο
..

 Οι εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος και το αποκορύφωμα με τις αποκαλύψεις των τηλεφωνικών συνομιλιών για τα «στημένα» ματς, μας αναγκάζουν να σας απευθύνουμε αυτή την ανοιχτή επιστολή. Δηλώνουμε ότι μας απογοητεύσατε κατά το παρελθόν, αλλά σήμερα μας εξοργίζετε, καθώς με τις πράξεις ή τις παραλήψεις σας σε νομοθετικό ή ελεγκτικό επίπεδο έχετε συμβάλλει, κατά τα τελευταία 30 χρόνια, στην εμπορευματοποίηση του ποδόσφαιρου αλλά και του αθλητισμού γενικότερα. Ανεχθήκατε και στη συνέχεια εκθρέψατε παράγοντες και καταστάσεις που απομάκρυναν από το χώρο υγιείς δυνάμεις με όραμα, αρχές και αγάπη για το ποδόσφαιρο, παρότι πολλοί απ’ αυτούς ήταν μέλη και στελέχη των κομμάτων σας. Με αυτό τον τρόπο το ποδόσφαιρο αποκόπηκε από την κοινωνία και έγινε χώρος παραβατικότητας, εγκληματικότητας, ανηθικότητας, βιαιότητας, διάβρωσης συνειδήσεων και εύκολου πλουτισμού διαφόρων μαφιόζων και άλλων τυχάρπαστων στοιχείων.

 

.
Η κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού και των υπηρεσιών του, που τόσο όψιμα κινήθηκαν για την αποκάλυψη αυτών που το λυμαίνονται τόσα χρόνια, μας θλίβει γιατί διαβλέπουμε ότι δε γίνεται από δική σας πρωτοβουλία με σκοπό την εξυγίανση, τον εκδημοκρατισμό και την πρόοδο του ποδοσφαίρου μας, όπως ταιριάζει σε υπεύθυνους πολιτικούς που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, αλλά κάτω από την πίεση των παραγόντων της ΟΥΕΦΑ και από τη διάθεσή σας να μετακυλήσετε τις δικές σας ευθύνες στους παράγοντες. Αυτούς που το καλοκαίρι του 2006 κατέκτησαν το αυτοδιοίκητο και σας έθεσαν εκτός ποδοσφαίρου. Αυτή την ώρα που περνάμε δύσκολα σαν πολίτες, εργαζόμενοι, οικογενειάρχες και φίλαθλοι, εξαιτίας της πολιτικής των κυβερνήσεων στις οποίες διατελέσατε βουλευτές, ΓΓΑ, Υφυπουργοί, Υπουργοί Πολιτισμού και Αθλητισμού, Οικονομίας, Δικαιοσύνης, κ.ά., σας καλούμε να συναισθανθείτε τις σοβαρές ευθύνες σας και να ζητήσετε, τουλάχιστον, μια δημόσια συγγνώμη. Από εκεί και πέρα, θα μπορούσατε να αναζητήσετε και να καλέσετε ανθρώπους που επέλεξαν να μη συνεργαστούν, όλα αυτά τα χρόνια, με πρόσωπα και καταστάσεις, διαβλέποντας έγκαιρα και έχοντας συχνά κάνει δημοσία κριτική για τον ξεπεσμό και την καταβαράθρωση όπου οδηγείτο το ποδόσφαιρο (οπαδισμός, διαφθορά, διαμόρφωση αποτελεσμάτων, βιαιότητες, ντόπινγκ). Πρόκειται για όλους αυτούς τους ανθρώπους (ποδοσφαιριστές, προπονητές, φιλάθλους κ.α.) που υπηρέτησαν το άθλημα με αγάπη, ανιδιοτέλεια και συναίσθηση ότι αποτελεί σπουδαίο κοινωνικό, εκπαιδευτικό, πολιτιστικό χώρο που, παράγει πρότυπα και διαμορφώνει συνειδήσεις στο λαό και στη νεολαία.

 

.
Πιστεύουμε ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο είναι δυνατόν να συνενωθούν οι υγιείς δυνάμεις, ανεξαρτήτως πολιτικών, κομματικών ή σωματειακών πεποιθήσεων, ώστε να συμβάλλουν, κατά το δυνατόν, στην εξυγίανση και τον εκδημοκρατισμό του ποδοσφαίρου, αλλά και του αθλητισμού γενικότερα, στα πλαίσια ενός νέου οράματος το οποίο θα αποκαταστήσει το κύρος και τις αξίες τους (φίλαθλο πνεύμα, αξιοκρατία, υγιής άμιλλα, δικαιοσύνη, ισονομία ανάμεσα στα σωματεία) ως βασικών κοινωνικών αγαθών. Ένα τέτοιο όραμα αποτελεί βασική και απαραίτητη προϋπόθεση κάθε προσπάθειας να καταπολεμηθεί η διαφθορά και η παραβατικότητα που σχεδόν ταυτίζονται, σήμερα, με τον αθλητισμό και ειδικά με το ποδόσφαιρο.

 

.

 

Γιώργος Κούδας (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Νίκος Τσιαντάκης (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Εδουάρδος Κοντογεωργάκης (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Γιάννης Παπαδάτος (Προπονητής)
Νίκος Μάλλιαρης (Πρώην Γενικός Γραμματέας ΠΣΑΠ)
Σάββας Κωφίδης (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Ηλίας Πουρσανίδης (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Ηλίας Κυριακίδης Ποδοσφαιριστής)
Τάκης Βαμβακίδης (Ηθοποιός)
Βασίλης Λέκκας (Τραγουδιστής)
Χουάν Ραμόν Ρότσα (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Γιάννης Μποσταντζόγλου (Ηθοποιός)
Νίκος Σαργκάνης (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Σάββας Παπάζογλου (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Στέλιος Σεραφείδης (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Τάκης Λουκανίδης (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Μίμης Παπαιωάννου (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Βασίλης Χατζηπαναγής (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Ηλίας Ατματσίδης (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Νίκος Σαργκάνης (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Ηλίας Μάϊαπας (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Γιάννης Βαλαώρας (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Τάκης Παραφέστας (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Κώστας Μαλουμίδης (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Αντώνης Μήνου (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Χρήστος Μιχαήλ (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Ανδρέας Βοϊτσίδης (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Μιχάλης Συμιγδαλάς (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Παντελής Βούλγαρης (Σκηνοθέτης)
Χρήστος Λεοντής (Μουσικοσυνθέτης)
Μανώλης Μητσιάς (Τραγουδιστής)
Διονύσης Τσακνής (Τραγουδιστής)
Γιάννης Παπαδάτος (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Γούλης Καραϊσαρίδης (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Γιώργος Κτενάς (Δημοσιογράφος)
Λουκάς Καραδήμος (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Βάσιας Τσοκόπουλος (Ιστορικός)
Γιάννης Δαμανάκης (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Δημήτρης Κοκολάκης (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Κώστας Κολομητρούσης (Παλαίμαχος ποδοσφαιριστής)
Μπενέτος Σπύρου (Δήμαρχος Λειψών)
Νίκος Κορομηλάς (Φροντιστής ΑΕΚ)
Τάσος Αλιφέρης (Δήμαρχος Τήλου)
Απόστολος Γκλέτσος (Δήμαρχος Στυλίδας/Ηθοποιός)
Κώστας Μουρατίδης (Παλαίμαχος Ποδοσφαιριστής)
Χάρυ Κλυνν (Ηθοποιός)

 

Προφητικό άρθρο από το 2003: Τα σχέδια του Σόρος για την Ελλάδα

Το καλοκαίρι του 2003 ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Κώστας Κούρος, δημοσίευσε το ακόλουθο άρθρο στο περιοδικό «ΓΥΝΑΙΚΑ». Τότε πολλοί ήταν εκείνοι που το θεώρησαν «συνομωσιολογικό». Ξέρετε ποιοι, τα παπαγαλάκια του συστήματος που προσπαθούν να εμφανίσουν ως «γραφική» και «εξωπραγματική» κάθε αποκάλυψη.
Σήμερα, επτά χρόνια μετά, είναι απλώς η πραγματικότητα. Διαβάστε το…

 

[ Το άρθρο αναδημοσιεύεται στο tsantiri με άδεια και επιθυμία του συγγραφέα ]

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2003

Από τον ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΡΟ

Κάθε ισχυρό κράτος (μητροπολιτικό) διαθέτει γεωπολιτικούς σχεδιασμούς που στην πράξη αποσκοπούν να θέσουν υπό την επιρροή του άλλα μικρότερα κράτη, από άποψη οικονομίας, στρατιωτικής ισχύος και τεχνολογικής ανάπτυξης. Τα κράτη αυτά που εντάσσονται στη σφαίρα επιρροής των μητροπολιτικών ονομάζονται «περιφερειακά».

Κάθε μητροπολιτικό κράτος που σχεδιάζει γεωπολιτικά (οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά, πολιτιστικά), σχεδιάζει, φυσικά, για την καλύτερη προώθηση των συμφερόντων του και χρησιμοποιεί ανάλογα με την περίπτωση τον οικονομικό, τον πολιτικό, τον στρατιωτικό ή τον πολιτιστικό μοχλό για να αλώσει κάποιο περιφερειακό κράτος και να το θέσει στη σφαίρα επιρροής του. Η Ελλάδα, ως κράτος περιφερειακό υφίσταται πιέσεις από διάφορα μητροπολιτικά κράτη, αλλά κυρίως από τις Η.Π.Α., τη Μ. Βρετανία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία και την Κίνα. Καθένα από αυτά τα κράτη που λογίζονται ως μητροπολιτικά, σχεδιάζουν γεωπολιτικά για να προωθήσουν τα ποικίλα συμφέροντα τους στον ελλαδικό χώρο. Κατά καιρούς βγαίνουν διάφορα σενάρια στο φως της δημοσιότητας. Σενάρια που εκπονούνται από τους σχεδιαστές της εξωτερικής πολιτικής κάθε κράτους ή από διάφορα think tank που ερευνούν επάνω στα γεωπολιτικά δεδομένα.

Οι κυριότερες μέχρι στιγμής πιέσεις που δέχεται η Ελλάδα, είναι στον πολιτιστικό τομέα, στον οικονομικό και στον πολιτικό. Ο στρατιωτικός τομέας δεν υφίσταται τον ίδιο βαθμό πίεσης διότι η στρατιωτική δυνατότητα της Ελλάδας θεωρείται ικανή.

Τα γεωπολιτικά σχέδια των μητροπολιτικών χωρών εκπονούνται σε δεδομένη στιγμή για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα σε βάθος χρόνου. Γνωρίζοντας τις ιδιαίτερες αδυναμίες του ελληνικού λαού αυτά τα σχέδια λαμβάνουν κατά κύριο λόγο υπόψη τον οικονομικό τομέα (π.χ. ορατά τα αποτελέσματα του πρόσφατου χρηματιστηριακού κραχ) και τον πολιτιστικό.

Ο πολιτιστικός τομέας είναι πολύ σημαντικός για την διατήρηση της ελληνικής ιδιοπροσωπίας και γι’ αυτό οι πιέσεις προς αυτή την πλευρά είναι διαρκείς και συνεπείς για τουλάχιστον δύο δεκαετίες και θα συνεχίσουν για αρκετές δεκαετίες ακόμα, έως ότου ομογενοποιηθούμε μέσα στη δίνη της παγκοσμιοποίησης.
Η εσωτερική αντίσταση του ελληνικού λαού ίσως ήταν αυτή που ανάγκασε τον σπουδαίο γεωπολιτικό σχεδιαστή Σ. Χάντιγκτον να μας τοποθετήσει πολιτισμικά στην πλευρά της Ανατολής όταν κατασκεύαζε τον γεωπολιτικό χάρτη που διαχώριζε την Ανατολή από τη Δύση.

Ο Χάντιγκτον δεν είναι ο μοναδικός σχεδιαστής γεωπολιτικών μοντέλων στις Η.Π.Α. Είναι αρκετά τα κέντρα που σχεδιάζουν και προωθούν τα σχέδια τους ανάλογα με τις εκάστοτε επικρατούσες πολιτικές ισορροπίες. Ένα άλλο σενάριο είχε εκπονηθεί από το αμερικανικό Ίδρυμα Στρατηγικών Ερευνών RAD και είχε δεί το φως της δημοσιότητας το 1998, το οποίο μιλούσε για ελληνοτουρκικό πόλεμο που θα ξεσπούσε το 2003. Αφορμή γι’ αυτόν τον πόλεμο θα ήταν επεισόδια που θα ξεσπούσαν στην περιοχή της Θράκης, τα οποία θα δώσουν την αφορμή στα τουρκικά στρατεύματα να εισβάλουν στο ελληνικό έδαφος για να προασπίσουν τους μουσουλμάνους δημιουργώντας μια ζώνη ασφαλείας. Αυτός ο σχεδιασμός για ουδέτερη ζώνη στη Θράκη υπήρχε από το 1945 και είχε εκπονηθεί από γερμανικά γεωπολιτικά κέντρα και όπως φαίνεται αυτούς τους σχεδιασμούς τους υιοθέτησαν σήμερα οι Αμερικανοί. Πριν από μερικά χρόνια κυκλοφορούσαν διάφοροι χάρτες αμερικανικής πάλι υποστηρίξεως που έφεραν την Μακεδονία αποκομμένη από τον ελληνικό κορμό και ενσωματωμένη στα Σκόπια. Μάλιστα το ίδιο το Σύνταγμα των Σκοπίων μιλούσε ξεκάθαρα για τις στρατηγικές βλέψεις αυτές των Σκοπιανών. Σήμερα φαίνεται πως έχουν ατονήσει λόγω των εξελίξεων. Τα ίδια πάνω κάτω σχέδια για τη Μακεδονία έχουν και οι Βούλγαροι εθνικιστές παρόλο που εδώ και αρκετά χρόνια τα έχουν απεμπολήσει λόγω της δεινής πολιτικής και οικονομικής κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει.
Εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια κυκλοφορούν χάρτες της Μεγάλης Αλβανίας που έχουν προσαρτημένη όλη την Ήπειρο. Μάλιστα, στα διάφορα διπλωματικά γραφεία οι Αλβανοί πολιτικοί κυκλοφορούσαν απόψεις για διεκδικήσεις και δικαιώματα επί της αλβανικής μειονότητας στην Ελλάδα.

Ένα άλλο σχέδιο που εκπονήθηκε πάλι σε αμερικανικά γραφεία αφορούσε στη δημιουργία των Ηνωμένων Βαλκανικών Κρατών, κατά το αμερικανικό πρότυπο. Ένα σχεδίασμα που θα απέκοπτε τα Βαλκάνια από την υπόλοιπη Ευρώπη, θα απέκοπτε οριστικά τη Ρωσία από το Αιγαίο και θα ελεγχόταν εξ’ ολοκλήρου από τα αμερικανικά κέντρα αποφάσεων.

Ένα τελευταίο σενάριο για το μέλλον του ελληνικού χώρου και του ελληνικού έθνους έχει τεθεί υπό την αιγίδα του διαβόητου Τζ. Σόρος, ο οποίος για περισσότερο από μια δεκαετία δραστηριοποιείται στον χώρο των Βαλκανίων με τα διάφορα ιδρύματα του και τις χρηματιστηριακές του επιχειρήσεις. Το σχέδιο αυτό έχει αρκετές δεκαετίες (;) ορίζοντα υλοποίησης και προβλέπει:

Α. αγορά εδαφών που θα φτάσουν το 30% των εκτάσεων.
Β. εξαγορά των ελληνικών τραπεζών;
Γ. εκμηδένιση της ελληνικής βιομηχανίας ;
Δ. μείωση της αγροτική παραγωγής στο ελάχιστο δυνατό όριο
Ε. εξαγορά των μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων και μεταβολή της Ελλάδας σε κέντρο τουρισμού φθηνού επιπέδου
Στ. λαθρομετανάστες θα καταλάβουν τους ακατοίκητους χώρους της ελληνικής υπαίθρου
Ζ. Έλληνες εργάτες και διανοούμενοι θα διευκολύνονται να μεταναστεύσουν στις βαλκανικές και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Η. έλεγχος των εσόδων από την πορνεία και τα ναρκωτικά.

Αυτό είναι το «μαύρο» σενάριο των νέων αμερικανικών γεωπολιτικών σχεδιασμών, αλλά δεν θα κλείσουμε μ’ αυτό. Θα κλείσουμε με την άποψη του καθηγητή στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο Ι. Μάζη ο οποίος αποδέχεται ότι η Ελλάδα θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική και ότι υπάρχουν ακόμα περιθώρια για να αισιοδοξούμε. Ο Ι. Μάζης θεωρεί ότι όταν λυθούν σοβαρά γεωπολιτικά ζητήματα που αφορούν πρώτα απ’ όλα το ξεμπέρδεμα της κατάστασης στην Μέση Ανατολή, την ασφαλή επιβίωση του Ισραήλ, την εξασφάλιση του Ανατολικού Αιγαίου ως ασφαλούς διόδου των πετρελαίων της Κασπίας, τον εκδυτικισμό της Τουρκίας, γεγονότα που έχουν δρομολογηθεί σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο, τότε στην χώρα μας θα υπάρξει ηρεμία και θα λυθούν τα μεγάλα προβλήματα που σήμερα την ταλανίζουν. Είδομεν.

*Το κείμενο δημοσιεύθηκε το καλοκαίρι του 2003 στο περιοδικό «Γυναίκα»

http://www.tsantiri.gr/apokalypseis/profitiko-arthro-apo-to-2003-ta-schedia-tou-soros-gia-tin-ellada.html

ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ: ΜΟΝΟΣ, ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΥΚΟΥΣ

Βαρυσήμαντη ανάλυση από τον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο,

Σχόλιο, Δεν πρέπει να λησμονούμε ποτέ ότι,

-Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν φίλοι και εχθροί αλλά μονον συμφέροντα,

-Το ειδικό βάρος ενός κράτους είναι το άθροισμα[ή το γινόμενο για τους αυστηρούς] των συντελεστών που συνθέτουν την αποτρεπτική δύναμη[Οικονομία-διπλωματια-ένοπλες δυνάμεις-παιδεία- ηθικό του΄Λαου] μέσα στον φυσικό γεωγραφικό χώρο, ο οποίος γίνεται γεωστρατηγικός, όταν η εξουσία που ασκείται σε αυτόν έχει τη δυνατότητα να τον ελέγχει[‘άλλως κάποιος άλλος …θα τον ελέγξει..]

-Τα μικρά κράτη έχουν τόση δύναμη, οσον τα συμφεροντα του διεθνους παράγοντα, συμπιπτουν με αυτά τα δικά του

– Η ιδεολογική προέλευση ενός ηγέτου, δοκιμάζεται στην πράξη και οχι στα λόγια[  αξιοσημείωτο το σημείο του κειμένου του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου, όπου η «αριστερή» προέλευση του νυν Κυπρίου Προέδρου, χρησιμοποιείται από τους άγγλους πάτρωνες, εως εκεί που τους συμφέρει, άλλως θα τον χτυπήσουν αλύπητα ακριβώς σε αυτό το σημείο το οποίο πολλοί το είχαμε υποπτευθεί από την αρχή,]

Άρα ο Προεδρος της Κυπριακης Δημοκρατίας, με κατάλληλο χειρισμό μπορεί τώρα να τους στείλει στον αγύριστο με μια όμως, κρίσιμη,  προϋπόθεση, Να ακούσει τον Λαό του και να το θέλει ο ιδιος ,Εκεί και η τεραστια ευθυνη του. [Ο Τάσσος Παπαδόπουλος και τον Λαό του άκουσε και το ηθελε και εκανε αριστους [ή αν θέλετε τους πλέον κατάλληλους ]χειρισμους]

Δημητρης Αλευρομάγειρος

Xρηματοπιστωτικές πιέσεις, γεωπολιτικές σκοπεύσεις και το Ισραήλ: γιατί απειλείται με Μνημόνιο το “δεύτερο” ελληνικό κράτος.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μετά την ίδια την Ελλάδα, και τις περιπέτειες της κρίσης και των μνημονίων, και το “δεύτερο” ελληνικό κράτος (από την άποψη τόσο της εθνικότητας της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων, όσο και της αλληλεξάρτησης με την Ελλάδα), η Κύπρος δηλαδή, πλησιάζει σε κατάσταση χαοτικής “περιδίνησης” και αρχίζει να κινδυνεύει με υπαγωγή σε καθεστώς ‘περιορισμένης κυριαρχίας’, “μνημονίου” με ότι αυτό συνεπάγεται. Η εσωτερική σοβαρή κρίση απονομιμοποίησης του πολιτικo-κρατικού συστήματος συνδυάζεται με έξωθεν χρηματοπιστωτικές πιέσεις, και, μαζί, μπορεί να διευκολύνουν γεωπολιτικές πιέσεις που, όπως και στο παρελθόν (σχέδιο Ανάν, 2004), τείνουν στη διάλυση του κυπριακού κράτους.

Κληθείς να επιλέξει μεταξύ των προτάσεών του περί “εκ περιτροπής” προεδρίας κλπ. και της προοπτικής συνέχισης της συμμαχίας με το ΔΗΚΟ, ο Πρόεδρος Χριστόφιας προτίμησε να τα “σπάσει” με τον τελευταίο εναπομείναντα σύμμαχό του, όχι όμως με τον “διεθνή παράγοντα”. Το ΔΗΚΟ αποχώρησε από την κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ βρέθηκε, με δικό του Πρόεδρο, πιο απομονωμένο πολιτικά από οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ιστορίας του, με τον κ. Χριστόφια να διακινδυνεύει να οδηγήσει σε ιστορικό Βατερλώ την κυπριακή αριστερά, ανοίγοντας τελικά τον δρόμο στον Νίκο Αναστασιάδη του ΔΗΣΥ.

Λίγες ώρες πριν, ο ‘Eρογλου, δηλαδή η ‘Aγκυρα, φοβούμενη μήπως ο Χριστόφιας υποκύψει τελικά στην πίεση του ΔΗΚΟ και της κυπριακής κοινής γνώμης, και αποσύρει τις προτάσεις του, έσπευσε να αποδεχθεί την εκ περιτροπής, ένα σύστημα που εξασφαλίζει ότι κατά περιόδους θα είναι υποχρεωτικά Τούρκος ο Πρόεδρος του νέου κράτους που θα διαδεχθεί την Κυπριακή Δημοκρατία, αν “λυθεί” το κυπριακό.  

 Σπανίως ένα μεμονωμένο γεγονός, εν προκειμένω η έκρηξη στο Μαρί, είχε τόσο μεγάλες και ποικίλες πολιτικές επιπτώσεις, οδηγώντας την ίδια την Κύπρο στη δίνη μείζονος πολιτικής κρίσης, αλλά και θέτοντας την πρώτη προσημείωση στον δρόμο για ένα ενδεχόμενο μνημόνιο. Η έκρηξη, που συνέπεσε με την πρώτη επίσκεψη στην ιστορία ‘Eλληνα Προέδρου στο Ισραήλ, ήρθε επίσης να υπενθυμίσει ότι η Κύπρος “ανήκει” και στην “ευρεία” Μέση Ανατολή. Αλλά και να υπογραμμίσει τους μεγάλους κινδύνους από την ενδεχόμενη κατασκευή στο νησί ισραηλινού σταθμού υγροποίησης αερίου, που το εβραϊκό κράτος δεν επιθυμεί να φτιάξει στη δική του επικράτεια. Η Κύπρος θέλει να το ξεχνά, είναι όμως στην πραγματικότητα η τομή δύο κόσμων σε πολύ βαθειά, μεγάλη, εκρηκτική και απρόβλεπτη κρίση, της ΕΕ και της Μέσης Ανατολής δηλαδή.

 Για να επιζήσει το κυπριακό κράτος θα  χρειασθεί να ανανήψει ως κράτος – μετά τις απιθανότητες που συζητιόντουσαν στα σοβαρά με το σχέδιο Ανάν, τώρα, η εικόνα “σορολόπ” της Εθνικής Φρουράς δεν ταιριάζει ούτε καν στις αμυντικές ανάγκες του Λουξεμβούργου, όχι σε χώρα που απειλείται άμεσα από την Τουρκία και έχει μπλέξει σε επικίνδυνα μεσανατολικά παιχνίδια, που πιθανώς υπερβαίνουν κατά πολύ τις δυνατότητες στρατηγικής κατανόησης και σχεδιασμού της Λευκωσίας. Χρειάζεται επίσης ηγεσίες με πολύ μεγάλες ικανότητες.

 Προς το παρόν, μόνο τέτοιες δεν φαίνεται να διαθέτει. Οι αποκαλύψεις για τις εγκληματικές, πρωτοφανείς αμέλειες που προκάλεσαν την έκρηξη, τον θάνατο 13 ανθρώπων και την καταστροφή της μισής ηλεκτροπαραγωγής στην Κύπρο, αποτέλειωσαν όποιο κύρος είχε η κυβέρνηση Χριστόφια. Ταυτόχρονα, έβγαλαν μια πολύ συντηρητική κοινωνία στους δρόμους, δημιουργώντας την κυπριακή εκδοχή των αγανακτισμένων, που διαδηλώνουν καθημερινά έξω από το Προεδρικό Μέγαρο της Λευκωσίας. Αν ο πρώην ΓΓ του ΑΚΕΛ ήθελε να φτιάξει μαζικό κίνημα στην Κύπρο το κατάφερε, μόνο που το κίνημα φτιάχτηκε εναντίον του. Πέντε χιλιάδες πολίτες ζήτησαν επίσης την δίωξη του Προέδρου για την έκρηξη, με υπόμνημά τους προς τον Γενικό Εισαγγελέα.

 Το σύνταγμα της Κύπρου επιτρέπει στον Πρόεδρο να προεδρεύει ακόμα ενάμισυ χρόνο, έσπευσε  να δηλώσει, απουσία πειστικότερης απάντησης σε όσους ζητούν την παραίτηση Χριστόφια, ο ΓΓ του ΑΚΕΛ ‘Αντρος Κυπριανού. Θα είναι όμως ένας λαβωμένος Πρόεδρος. Μπορεί να τα βγάλει πέρα με τις ταυτόχρονες χρηματοπιστωτικές και γεωπολιτικές απειλές; Μετά την αποχώρηση από την κυβέρνησή του και του ΔΗΚΟ, δηλαδή όλων των κομμάτων χάρη στην υποστήριξη των οποίων κέρδισε τις εκλογές του 2008, διαθέτει ο κ. Χριστόφιας την απαραίτητη νομιμοποίηση για να διαπραγματεύεται με την Τουρκία το κυπριακό, σε βάση μάλιστα που απορρίπτει και το σύνολο του πλην ΑΚΕΛ πολιτικού κόσμου και η συντριπτική πλειοψηφία των Κυπρίων πολιτών; Αυτό το ερώτημα θέτουν τώρα, ανοιχτά, στην Κύπρο, συγκαλυμμένα όμως και στο εσωτερικό του ΑΚΕΛ, που βιώνει, σήμερα, με δικό του Πρόεδρο, την μεγαλύτερη πολιτική απομόνωση στην ιστορία του και κατάφερε, συγκεντρώνοντας το ίδιο τη λαϊκή δυσαρέσκεια και για τη εσωτερική διακυβέρνηση και για το κυπριακό, να αποκαταστήσει εξ αντιδιαστολής στη συνείδηση του κυπριακού λαού, τον Νίκο Αναστασιάδη και τον ΔΗΣΥ, φανατικούς οπαδούς του σχεδίου Ανάν το 2004! 

 Το Ισραήλ, οι Οίκοι και η Κύπρος

 Η έκθεση των κυπριακών τραπεζών στο ελληνικό χρέος και η απουσία συναίνεσης στην οικονομική πολιτική χρησιμοποιήθηκαν ως δικαιολογία για την υποβάθμιση της Κύπρου από τη Μούντις. Λέμε δικαιολογία, γιατί ο συγκεκριμένος, διαδοχικός τρόπος με τον οποίο οι “αγορές” επιτίθενται σε κάθε μία χώρα χωριστά, δεν θυμίζει καθόλου αγορές, θυμίζει μάλλον τους στρατούς του Γκουντέριαν που κατελάμβαναν τη μία μετά την άλλη χώρα της Ευρώπης το 1938-41. Αυτά που γίνονται μοιάζουν με καλοοργανωμένο και καλοσχεδιασμένο πραξικόπημα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Με χρέος περίπου στο 60% του ΑΕΠ η Κύπρος έχει το πολύ σπάνιο προνόμιο να τηρεί ένα από τα δύο βασικά κριτήρια του Μάαστριχτ και η συζήτηση για μνημόνια θα έπρεπε κανονικά να μην ευσταθεί καν. 

 Αν όμως είναι έτσι, παρατηρητές εκτιμούν ότι η επίθεση στην Κύπρο μέσω υποβαθμίσεων μπορεί να έχει να κάνει όχι τόσο με οποιοδήποτε οικονομικό ζήτημα, όσο με γεωπολιτικές σκοπιμότητες. Μέχρι τώρα, η εμπειρία  της ευρωπαϊκής περιφέρειας έδειξε ότι τέτοιες επιθέσεις δεν απετράπησαν, αντίθετα ενθαρρύνθηκαν με οικονομίες, λιτότητα και προσπάθειες κατευνασμού των αγορών. Μόνο αν ο επιτιθέμενος πεισθεί ότι το κόστος του θα είναι μεγαλύτερο από το αναμενόμενο κέρδος και σε συνδυασμό με γεωπολιτικού τύπου αποτρεπτικές απειλές, μπορεί κανείς να “ηρεμήσει” τις αγορές. Αυτή είναι πολιτική όμως που απαιτεί τουλάχιστον την αντίληψη και τα κότσια ενός Μακάριου…

 Σημειωτέον, η στάση των οίκων αξιολόγησης απέναντι στην Κύπρο είναι και το πιο κρίσιμο τεστ για την εθνική αξία του νέου “μεγάλου έρωτα” του συνόλου σχεδόν των πολιτικών της Λευκωσίας με το Ισραήλ. Η χώρα αυτή έχει μια τελείως ιδιαίτερη επιρροή στις “αγορές” και τη Γουώλ Στρητ και μπορεί να τη χρησιμοποιήσει για να παρατήσουν ήσυχη την Κύπρο. Αν δεν το κάνει, τότε απλώς πουλάει “φύκια για μεταξωτές κορδέλλες” στους Κυπρίους. Ελπίζει ίσως ότι η Λευκωσία, αντιμέτωπη με οικονομικά προβλήματα και εξωτερικές απειλές, θα έρθει μόνη της, να πέσει ως ώριμο φρούτο στην επιρροή και τον έλεγχό του. Μια Κύπρος που είναι έτοιμη να καταπιεί το τυρί μαζί με τη φάκα, που μέρος της αναζητά εδώ και καιρό υποκατάστατο για τη δαπάνη του αγώνα, έναν “καλό” διεθνή κηδεμόνα, κατά την ιστορική έκφραση του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου. Μια Κύπρος που λησμόνησε πολύ γρήγορα και εύκολα τις βαριές σκιές για τον ρόλο των Ισραηλινών το 1974, το ότι βρέθηκαν πίσω από το σχέδιο Ανάν και ότι επιθυμούν να ελέγξουν, πολύ φυσιολογικά από τη δική τους άποψη, Κύπρο, Κρήτη και Ελλάδα. (Ευτυχώς βέβαια η Κύπρος δεν είναι Ιταλία, όπου το Ισραήλ, αν πιστέψουμε τα Wikileaks, δωροδόκησε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εκατοντάδες “διανοούμενους”). Ο ιδρυτής μάλιστα του σιωνιστικού κινήματος Θεόδωρος Χερζλ είχε αντιμετωπίσει, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, το ενδεχόμενο να ιδρύσει στην Κύπρο το κράτος του Ισραήλ.

 Η Κύπρος σε παγίδα

 Επιδίωξη του Λονδίνου και της ‘Aγκυρας είναι να χρησιμοποιήσουν την εξασθένηση Χριστόφια για να σπρώξουν ακόμα περισσότερο τη Λευκωσία στον δρόμο μιας παραλλαγής του σχεδίου Ανάν. Κατά μέγιστο επιδιώκουν μια λύση του κυπριακού, στα πλαίσια περίπου του Ανάν, πριν το δεύτερο εξάμηνο του 2012, προκειμένου να μην αναλάβει η σημερινή Κυπριακή Δημοκρατία την προεδρία της ΕΕ. Κατ¨ ελάχιστο, την καταγραφή με κάθε δυνατό και πιο δεσμευτικό γίνεται τρόπο, ίσως και με τη μορφή ενδιάμεσης συμφωνίας, των παραχωρήσεων της ελληνικής πλευράς, που συνιστούν ισάριθμες αυτοπαραιτήσεις από θεμελιώδη δικαιώματα και πτυχές κυριαρχίας του κράτους που δικαιούται ο κυπριακός λαός, ώστε να μην είναι εύκολο σε μια μελλοντική κυπριακή κυβέρνηση να τις απορρίψει.

 Σε μια τέτοια οπτική, τόσο η υποβάθμιση της Moodies όσο και η δηλητηριώδης παρέμβαση των Financial Times, που ζήτησαν με άρθρο τους την παραίτηση του “κομμουνιστή Προέδρου παλαιάς κοπής”, μπορούν να ερμηνευθούν ως προειδοποιήσεις προς τον Κύπριο Πρόεδρο να συνεχίσει ακάθεκτος την πορεία λύσης κατά τις προτροπές του “διεθνούς παράγοντα”. Μια απειλή δηλαδή για το τι μπορεί να συμβεί αν συνεχίσει να παραμένει “αναποτελεσματικός” στο θέμα της λύσης. Ορισμένοι βέβαια στη Λευκωσία λένε ότι μπορούν να συμβούν πολύ χειρότερα αν ο κ. Χριστόφιας επιμείνει στη δρομολογημένη λύση.

 Κόσμος του Επενδυτή, 6 Αυγούστου 2011

konstantakopoulos.blogspot.com

«Κ.Σημίτης και Γ.Παπανδρέου μας έδιναν το μισό Αιγαίο από το 2002»!

 Η κυβέρνηση Σημίτη με υπουργό Εξωτερικών τον Γιώργο Παπανδρέου το 2002 είχε δεχθεί να παραιτηθεί του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο στα 12 ν.μ., γράφει σε βιβλίο που εξέδωσε ο Τούρκος πρώην διπλωμάτης Ντενίζ Μπουλούκμπασι, ο οποίος συμμετείχε στις 36 από τις 50 διμερείς επαφές που είχαν ξεκινήσει από το 2002!

 Ο πρώην διπλωμάτης αποκαλύπτει της περιοχές που η Τουρκία ζήτησε την «παραμονή των χωρικών υδάτων στα 6 μίλια» και αρχικά το υπουργείο Εξωτερικών, δια του Γ.Παπανδρέου αρχικά και εν συνεχεία ο Κ.Σημίτης, απάντησαν ότι «Αυτό θα μπορούσε να γίνει»!

Οι περιοχές που ο Γ.Παπανδρέου κατά τον Τούρκο πρώην διπλωμάτη, δέχθηκε να συζητήσει την παραίτηση του δικαιώματός της  για επέκταση στα 12 ν.μ., εντυπωσιάζουν: Δεν υπάρχουν μόνο οι περιοχές μόνο στο Ανατολικό και το Βόρειο Αιγαίο, αλλά περιλαμβάνουν και τους στρατηγικούς διαύλους Ρόδου-Καρπάθου, Κάσου-Κρήτης και Αντικυθήρων-Κρήτης και την … Μύκονο! Συγκεκριμένα στην περιοχή που ξεκινά από τη Μύκονο μέχρι την Ικαρία που επικρατεί καθεστώς ανοιχτής θαλάσσης που οι Τούρκοι δεσμεύουν συνέχεια για ασκήσεις του Ναυτικού τους και της Αεροπορίας!

Ιδού ποιες περιοχές αναφέρει ο Ν.Μπουλούκμπασι:

-στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου, κυρίως στις περιοχές κοντά στα παράλια της Τουρκίας.
– Ανατολικά, βόρεια και νότια της  Σαμοθράκης και της Λήμνου
– Βόρεια και νότια της Μυτιλήνης, Ψαρών και Χίου.
– Βόρεια, νότια και δυτικά της Ικαρίας.
– Στην περιοχή που ξεκινά από τη Μύκονο μέχρι την Ικαρία που επικρατεί καθεστώς ανοιχτής θαλάσσης.
– Στα περάσματα Ρόδου-Καρπάθου, Κάσου-Κρήτης και Αντικυθήρων-Κρήτης

Σε αντιδιαστολή του γεγονότος ότι η Τουρκία πρακτικά έπαιρνε τον έλεγχο του μισού Αιγαίου, θα δεχόταν να πάει στο Διεθνές Δικαστήριο για την επίλυση του θέματος της υφαλοκρηπίδας! Αυτή ήταν η … τουρκική παραχώρηση. Το ότι θα παραπέμπαμε σε διεθνές δικαστήριο τον διαχωρισμό του Αιγαίου! Ο τίτλος του βιβλίου είναι «Η σκάλα του Υπουργείου Εξωτερικών».  

Eίναι ανατριχιαστικά αυτά που αναφέρει ο Τούρκος πρώην διπλωμάτης, ειδικά αν σκεφθούμε ότι με την έλευση της κυβέρνησης Γ.Παπανδρέου στην εξουσία τον Οκτώβριο του 2009, όλα ξεκίνησαν εκεί που σταμάτησαν το 2004: Ελληνική πρόταση για προσφυγή στην Χάγη και συζητήσεις για «χωρικά ύδατα-χτένι» στο Αιγαίο!

Για τα γραφόμενα από τον Ν.Μπουλούκμπασι θα πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει τοποθέτηση από το πρωθυπουργικό γραφείο. Οποιαδήποτε σιωπή θα εκληφθεί ως επιβεβαίωση των όσων γράφει…

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Όταν το ευρωκουστούμι δεν ταιριάζει

Τουλάχιστον όχι με τα γερμανικά. Αποτελεί κατά κάποιον τρόπο μια δικαίωση, ένιωσα ανακούφιση διαβάζοντας το. Σε ελληνική μετάφραση φυσικά!

Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στις 8 Αυγούστου 2011 στην σουηδική εφημερίδα Dagens Nyheter, ναυαρχίδας του σουηδικού τύπου, και περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα αντικειμενικά, κόντρα στην κυρίαρχη προπαγάνδα των ευρωπαϊκών ΜΜΕ (και των σουηδικών ΜΜΕ δυστυχώς μεταξύ αυτών).

Η Ελλάδα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην οικονομική κρίση. Η Κάισα Έκις Έκμαν επισκέφτηκε μια παρεξηγημένη χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο, όπου όλοι συμφωνούν μεταξύ τους.

Πώς θα νιώθαμε αν όλα όσα μας ανήκαν πουλιόνταν για να ξεπληρώσουμε δάνεια από τα οποία δεν είδαμε ποτέ όφελος; Αν οι μισθοί μας μειώνονταν στο μισό και τα λεφτά πήγαιναν κατευθείαν σε ξένες τράπεζες; Και αν εμείς, ενώ προετοιμαζόμασταν να ζήσουμε στο όριο διαβίωσης, ως επιστέγασμα όλων αποκαλούμασταν τεμπέληδες και κακομαθημένοι; Αν κάποιος εξοικειωθεί με αυτή την κατάσταση, μπορεί να αποκτήσει μια ιδέα πώς είναι να είσαι Έλληνας αυτή τη στιγμή.

Έχω μόλις επιστρέψει από την Ελλάδα. Σε μία χώρα που βρίσκεται σε κρίση επικρατεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Μια καχεξία και απελπισία, αναμεμιγμένη με την πολιτική αφύπνιση που ακολουθεί μεγάλα γεγονότα και προκαλεί ευφορία. Ξαφνικά, οι χαμηλοί μισθοί και η δυσκολία πληρωμής των λογαριασμών, από ατομικό πρόβλημα του καθενός, απέκτησαν κοινό πολιτικό περιεχόμενο. Ορισμένοι σκέφτονται να μεταναστεύσουν. Άλλοι να ρίξουν την κυβέρνηση. Μια αναγκαία αντιασφυξιογόνα μάσκα κρέμεται σε πολλά σπίτια, ως ανάμνηση των διαδηλώσεων των 28 και 29 Ιούνη, οπότε το κοινοβούλιο υπερψήφισε το πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα. Δεν νομίζω ότι έχω βρεθεί παλιότερα σε χώρα όπου όλοι μα όλοι που συνάντησα να συμφωνούν. Είναι όλοι αγανακτισμένοι με το ευρώ, με τη Γερμανία, με την κυβέρνησή τους και με τους εαυτούς τους που την ψήφισαν. Ύστερα από μια βδομάδα στην Αθήνα, μπορώ να πω ότι αν ήμουν Ελληνίδα, θα ήμουν κι εγώ αγανακτισμένη.

Αυτά που μαθαίνουμε για την Ελλάδα από τις σουηδικές εφημερίδες είναι πάνω κάτω ότι οι Έλληνες δουλεύουν πολύ λίγο και αμείβονται πολύ καλά. Ο υπουργός Οικονομικών της χώρας μας, Άντρες Μπόρι, έχει δηλώσει ότι <<οι Έλληνες βγαίνουν στη σύνταξη στα 40>>. Στο άρθρο <<Ερωτήσεις και Απαντήσεις για την Ελλάδα>> της 17/6 στην Dagens Nyheter γραφόταν ότι οι μισθοί στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα>>. Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ έκανε έκκληση στους Έλληνες να δουλεύουν περισσότερο και να μην κάνουν τόσο πολύ καιρό διακοπές. Όλα αυτά καρυκευμένα με τη συνηθισμένη μπούρδα περί ενός τεράστιου και μη αποτελεσματικού κράτους. Τώρα θα αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση και θα τους δανείσει ακόμα περισσότερα χρήματα, αυτό θα μπορούσε να βάλει σε μια τάξη τα πράγματα, άρα γιατί διαμαρτύρονται;

Τι τραγικός αχταρμάς παραπληροφόρησης! Και τι τραγική έλλειψη αλληλεγγύης προς μία χώρα που οφείλουμε τώρα να υποστηρίξουμε! Οι Έλληνες εργάζονται τις περισσότερες ώρες στην Ευρώπη – 42 ώρες τη βδομάδα σύμφωνα με τη Eurostat, την στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 803 ευρώ. Το πραγματικό όριο ηλικίας δεν είναι τα 40 χρόνια, όπως ισχυρίζεται ο Άντερς Μπόρι, αλλά τα 61,4.

Πρόκειται δηλαδή για έναν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους και ταυτόχρονα πιο χαμηλά αμειβόμενους λαούς της Ευρώπης. Όμως έχουν μια χώρα που εξαρτάται από τον τουρισμό και όχι από κάποια αμιγώς δικιά της μεγάλη παραγωγή. Και μια χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο. Όπου ο κόσμος δεν εμπιστεύεται το κράτος ενώ το κράτος δεν παρέχει στους πολίτες του ούτε τις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες. Και το οποίο, ως επιστέγασμα όλων, βρίσκεται στη θηλιά του ευρώ.

Κάθε εθνικό νόμισμα μπορεί να παρομοιαστεί με ένα ρούχο. Κάθε χώρα φορούσε μέχρι πρότινος το ρούχο που της ταίριαζε. Μπορούσε να το στενέψει και να το φαρδύνει αν ήταν ανάγκη. Για παράδειγμα, μπορούσε να υποτιμήσει το νόμισμά της σε περίοδο κρίσης, ή να αυξομειώνει τα επιτόκια ανάλογα με τι ανάγκες της.

Όταν όμως εισήχθη το ευρώ, όλες οι χώρες έπρεπε ξαφνικά να φορέσουν τα ίδια ρούχα. Μόνο που τα μέτρα των ρούχων πάρθηκαν για να ταιριάζουν σε ορισμένες μόνο χώρες – όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία. Για άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, το εν λόγω κουστούμι δεν ταίριαζε.

Η Ελλάδα κυβερνάται για δεκαετίες από δύο <<δυναστείες>> – τη συντηρητική Νέα Δημοκρατία και το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ, με δύο οικογένειες στην κορυφή, μία στο κάθε κόμμα. Και οι δύο κυβερνήσεις έχουν πάρει μεγάλα δάνεια, αλλά λίγοι ξέρουν τι δρόμο πήραν τα χρήματα των δανείων. Πολλά από αυτά έχουν εξαφανιστεί στη διαφθορά και σε σκοτεινά συμβόλαια. Λέγεται ότι η κατασκευή ενός δρόμου στην Ελλάδα κοστίζει πολύ περισσότερο απ’ ότι στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς παρεμβάλλονται πάρα πολλοί μεσάζοντες. Ο λαός δεν θέλει να πληρώνει φόρους μιας και δεν παίρνει τίποτα ως ανταπόδοση από το κράτος. Ένα μεγάλο μέρος των φορολογικών εσόδων πηγαίνει στη στήριξη μιας κρατικής γραφειοκρατίας που υπάρχει για να εξυπηρετεί μόνο τον εαυτό της. Ταυτόχρονα οι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες αποτελούν πονεμένη ιστορία για τον κόσμο. Ένας ασθενής πρέπει να πληρώσει φακελάκι στο γιατρό για να τον φροντίσει, ενώ οι Έλληνες μαθητές χρειάζονται ιδιαίτερα μαθήματα για να ανταποκριθούν στις σχολικές εξετάσεις. Και μέσα σ’ όλα αυτά, ήρθε η οικονομική κρίση το 2008. Η Ελλάδα, η οικονομία της οποίας εξαρτάται από τον τουρισμό, επλήγη ακόμα πιο σκληρά.

Υπό άλλες συνθήκες, η κυβέρνηση θα μπορούσε να υποτιμήσει το εθνικό νόμισμα για βγει η χώρα από την κρίση. Όμως μετά την εισαγωγή του ευρώ, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Η Ελλάδα περιορίζεται από το κουστούμι της το οποίο δεν μπορεί να βγάλει. Κι έτσι το κουστούμι καταστρέφεται – μόνο που αυτό δεν επιτρέπεται να συμβεί, καθώς το ίδιο φοράνε και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι προτιμότερο λοιπόν να πετσοκοφτεί αυτός που το φοράει.

Αυτό ονομάζεται <<εσωτερική υποτίμηση>> και σημαίνει απλά ότι αντί να υποτιμηθεί η αξία του νομίσματος περικόπτεται το εισόδημα του λαού. Κατ’ απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οι Έλληνες κρατικοί γραφειοκράτες έβαλαν σε εφαρμογή ένα σχέδιο. Οι μισθοί θα συμπιεστούν και μεγάλα τμήματα γης θα ιδιωτικοποιηθούν. Παραλίες, αεροδρόμια, εθνικές οδοί και κατά το ήμισυ όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις θα ξεπουληθούν. Στην πλατεία Συντάγματος κυκλοφορεί μια φήμη ότι η Ακρόπολη θα εξαγοραστεί από μια γερμανική εταιρεία.

Έμενα στο σπίτι κάποιων νέων που ανήκουν στη <<γενιά των 700 ευρώ>>. Σύντομα θα μεταμορφωθούν στη <<γενιά των 500 ευρώ>>. Είναι στην ηλικία μου – 30 χρονών και πάνω – όχι τόσο νέοι τελικά, όπως νιώθουν πιο νέοι απ’ ότι είναι καθώς ακόμα αναρωτιούνται τι θα κάνουν στο μέλλον. Κανείς τους δεν έχει παιδιά. Το να κάνουν παιδιά είναι κάτι αδιανόητο γι’ αυτούς. Είναι μορφωμένοι, έχουν πολλά χρόνια πανεπιστημιακών σπουδών στο ενεργητικό τους, όμως δουλεύουν ευκαιριακά ως διακοσμητές γάμων. Ο ασφαλέστερος τρόπος να βρουν μια σταθερή δουλειά ήταν παλιότερα δια μέσου του κράτους, όμως αυτό πρόκειται τώρα να αλλάξει. Η κατάσταση αυτή δεν είναι εντελώς άγνωστη· το ίδιο ισχύει για τη γενιά μας σε όλη την Ευρώπη. Μόνο που στην Ελλάδα συμπιέζονται επιπλέον οι μισθοί μέχρι το κατώτερο όριο, με πρόσχημα την κρίση.

Στην πλατεία Συντάγματος διοργανώνεται κάθε απόγευμα συνέλευση. Όταν βρέθηκα εκεί στα μέσα του Ιούλη, ο αρχικός ενθουσιασμός είχε κάπως υποχωρήσει. Οι συμμετέχοντες δεν ήταν πια χιλιάδες, παρά εκατοντάδες. Ο καθένας μπορούσε να πάρει το λόγο και να μιλήσει ενώ τα θέματα ήταν διάφορα: από προτάσεις για γενική απεργία μέχρι εκκλήσεις να μην κλέβονται αντικείμενα από τους συγκεντρωμένους στην πλατεία. Ορισμένες ελληνικές λέξεις στριφογυρίζουν επίμονα στο μυαλό μου. Μία από αυτές είναι ο <<Ισημερινός>>, που Σημαίνει Εκουαδόρ. Ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, ήταν ένας μεγάλος ήρωας για την πλατεία. Τρεις στους τέσσερις Έλληνες επιθυμούν η Ελλάδα να ακολουθήσει το παράδειγμα του Εκουαδόρ και της Αργεντινής: να κηρύξει στάση πληρωμών του χρέους. Ένας στους τέσσερις θέλει να φύγει η χώρα από το ευρώ. Αυτό που πρέπει να καταλάβει κανείς είναι ότι οι Έλληνες δεν είναι εξοργισμένοι με ένα αναγκαίο κακό – παρά με ένα μη αναγκαίο κακό.

Το πακέτο στήριξης που δόθηκε στην Ελλάδα δεν επιλύει την κρίση, παρά αναγκάζει τη χώρα να βυθιστεί βαθύτερα σ’ αυτήν. Αντί να γίνουν επενδύσεις στην ύπαιθρο, να φτιαχτεί κάποια παραγωγή που να μην βασίζεται στον τουρισμό, να χτιστεί κράτος πρόνοιας και να γεμίσει ο λαός αισιοδοξία, περικόπτονται τα εισοδήματα του κόσμου. Το ΔΝΤ, διαβόητο για τις πολιτικές λεηλασίας του στον τρίτο κόσμο, τα μάζεψε και έφυγε από τη Λατινική Αμερική. Τώρα κατασπαράσσει τα άκρα της Ευρώπης. Θα το αφήσουμε αυτό να συμβεί;

Κάισα Έκις Έκμαν

http://www.dn.se/kultur-noje/debatt-essa/kajsa-ekis-ekman-nar-eurokostymen-inte-passar

(Ευχαριστούμε τον φίλο VZ για τον κόπο να μεταφράσει και να μας στείλει το άρθρο)

http://www.antinews.gr/2011/08/10/117296/

Ανακηρύσσουν de facto ΑΟΖ προς Τουρκία με θέσπιση «μέσης γραμμής»!

Με νόμο η Ελλάδα («τη προτροπή» των ΗΠΑ) προχωρά στην de facto ανακήρυξη για πρώτη φορά Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) σε όλο το μήκος της ηπειρωτικής και νησιωτικής αιγιαλίτιδας ζώνης της, (πέρα από το Ιόνιο και τη Νότια Κρήτη που περιλαμβάνονταν στην πρόσκληση ενδιαφέροντος προς τις εταιρείες για την διενέργεια ερευνών και εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων φυσικού αερίου) και σε όλες τις θαλάσσιες περιοχές της από τον Έβρο μέχρι την Μεγίστη (Καστελόριζο). Η νόμος θα ψηφιστεί αμέσως μόλις ανοίξει η Βουλή από το θερινό τμήμα.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου κινούμενη μεταξύ των παραδοσιακών φοβικών συνδρόμων έναντι της Τουρκίας, της διάθεσης εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων (όπως αποκάλυψε χθες το defencenet.gr με το βιβλίο του Ν.Μπουλούκμπασι) στην Άγκυρα και της αμερικανικής «δίψας» για φυσικό αέριο που θα διοχετευθεί και θα απεξαρτήσει εν μέρει τουλάχιστον την Ευρώπη από την Ρωσία για την ώρα διαλέγει το τελευταίο. Με τις εγγυήσεις των ΗΠΑ, οι οποίες πλέον αντιμετωπίζουν την Τουρκία περισσότερο ως ανταγωνιστή, παρά ως σύμμαχο στην ανατολική Μεσόγειο.

Το κείμενο του νέου νόμου που καθορίζει τις ιδρυτικές διατάξεις για την δημιουργία του δημόσιου φορέα παροχής αδειών έρευνας και αξιοποίησης φυσικού αερίου και υδρογονανθράκων, είναι πραγματική «βόμβα», αφού καθορίζει μια υφαλοκρηπίδα ή μια ΑΟΖ («αφ’ης κηρυχθεί» κάνοντας την κήρυξη της ΑΟΖ εντελώς τυπική διαδικασία) 200 ναυτικά μίλια από τις ακτές ηπειρωτικών και νησιωτικών περιοχών! Αλλά το πιο ενδιαφέρον σημείο είναι άλλο.

Προβαίνει σε μια de facto «αφ’εαυτής» ρύθμιση, έστω και αν δεν έχει υπάρξει συμφωνία οριοθέτησης με γειτονικά κράτη, βασικά με την Τουρκία: Τη μέση γραμμή!

Κάτι που αφορά κυρίως την Ανατολική Μεσόγειο, αφού το Αιγαίο μετατρέπεται σε «κλειστή ελληνική λίμνη» με αυτή την ρύθμιση με εξαίρεση κάποιες περιοχές  στο Βόρειο Αιγαίο όπου η Ίμβρος δίνει μια «ανάσα» στην Τουρκία.

Ιδού πως προσδιορίζει ο νόμος τις υποθαλάσσιες περιοχές ερευνών:

«Ο βυθόs και το υπέδαφος των εσωτερικών υδάτων, της αιγιαλίτιδας ζώνης, της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (αφ’ης κηρυχθεί) μέχρι την απόσταση των 200 ν.μ. από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης. Eλλείψει συμφωνίας οριοθέτησης με γειτονικά κράτη των οποίων οι ακτές είναι παρακείμενες ή αντικείμενες με τις ελληνικές ακτές, το εξωτερικό όριο της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (αφ’ης κηρυχθεί) είναι η μέση γραμμή, κάθε σημείο της οποίας απέχει ίση απόσταση από τα εγγύτερα σημεία των γραμμών βάσης (τόσο ηπειρωτικών όσο και νησιωτικών) από τις οποίες μετράται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης”!

Πολύ καλό για να είναι αληθινό; Ας είμαστε ρεαλιστές στις εκτιμήσεις μας. Ούτε η Ελλάδα – ειδικά με την παρούσα κυβέρνηση – ούτε πολύ περισσότερο η Κύπρος θα προχωρούσαν σε τέτοιες κινήσεις αν δεν υπήρχε η κάλυψη των Ηνωμένων Πολιτειών και η σύμπηξη της συμμαχίας με το Ισραήλ που και αυτή οι ΗΠΑ την επέβαλαν.

Για το λόγο αυτό έχει μεγάλη σημασία να δούμε πως θα εξελιχθεί και η 1η Οκτωβρίου, όπου η Τουρκία δήλωσε ότι θα αντιδράσει με τον ενδεικνυόμενο τρόπο κατά των σκαφών της αμερικανικής Noble Energy που θα κάνει τις πρώτες γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ για φυσικό αέριο.

Σε ότι αφορά τα «οικόπεδα» και τους όρους παραχώρησής τους στις εταιρείας (αμερικανικές κατά βάση, φυσικά…). «Οι άδειες αναζήτησης 18μηνες  σε συγκεκριμένες περιοχές που δεν μπορούν να υπερβαίνουν τα 4.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα στην ξηρά και τα 20.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα στη θάλασσα. Η παραχώρηση δικαιώματος έρευνας και εκμετάλλευσης γίνεται με τρεις τρόπους: είτε μετά από διακήρυξη, είτε μετά από αίτηση ενδιαφερόμενου επενδυτή, ή με ανοιχτή πρόσκληση (open door) για εκδήλωση ενδιαφέροντος»

Το ζήτημα είναι ότι το όλο σκηνικό υπαγορεύεται από τα συμφέροντα μιας ξένης δύναμης, η οποία στην παρούσα φάση είναι πλήρως προσανατολισμένα υπερ της ελληνική πλευράς. Αυτή η συγκυρία πόσο θα διαρκέσει; Πόσο έτοιμη είναι η ελληνική πλευρά από άποψη ισχύος να εξασφαλίσει μόνη της την υπεράσπισι των δικαιωμάτων της; Μην ξεχνάμε ότι η καταστροφή του 1922 επήλθε όταν άλλαξαν οι γεωστρατηγικές ισορροπίες εις βάρος μας, και μας έπιασαν εντελώς απροετοίμαστους!

Στο μεταξύ τα κόμματα της Αριστεράς εξέδωσαν πρώτα ανακοινώσεις, επιδεικνύοντας αξιοθαύμαστα αντανακλαστικά, αναφορικά με την αποκάλυψη του defencenet.gr για το βιβλίο του Ντενίζ Μπουλούκμπασι, πρώην εμπειρογνώμονα του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, ο οποίος αναφέρει ότι η κυβέρνηση Σημίτη με υπουργό Εξωτερικών τον Γιώργο Παπανδρέου, είχε συμφωνήσει στη εκχώρηση του δικαιώματος μη επέκτασης των χωρικών της υδάτων στα 12 μίλια σε όλο το εύρος των περιοχών που γειτνιάζουν με την Τουρκία και σε όλους τους διύλους και θαλάσσιες περιοχές στρατηγικής σημασίας. Σε δήλωση προέβη πριν λίγα λεπτά και η Ν.Δ. δια του υπεύθυνου του Τομέα Εξωτερικών, Πάνου Παναγιωτόπουλου.

«Ανεξάρτητα από το τί θα πει ή δεν θα πει η κυβέρνηση, ο λαός πρέπει να έχει το νου του», τονίζει το ΚΚΕ σε ανακοίνωσή του σχετικά με τα όσα ισχυρίζεται ο Ντενίζ Μπουλούκμπασι. Το ΚΚΕ τονίζει ότι «οι κίνδυνοι για κυριαρχικά δικαιώματα είναι τεράστιοι», καθώς «η NATOποίηση και συνεκμετάλλευση του Αιγαίου βρίσκεται διαρκώς στο τραπέζι, όπως το ΚΚΕ έχει εδώ και καιρό καταγγείλει, γιατί αυτό επιδιώκουν ισχυρά τμήματα της ελληνικής και τουρκικής πλουτοκρατίας».

Να ενημερωθεί η Βουλή για τις ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις για το Αιγαίο και να συνεδριάσει το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, ζητεί, με ανακοίνωσή του, ο ΣΥΝ και ταυτόχρονα κατηγορεί την κυβέρνηση ότι είναι απαράδεκτο να ενημερώνονται τα πολιτικά κόμματα και η κοινή γνώμη της χώρας από ανεπίσημα τουρκικά δημοσιεύματα για πτυχές των, μέχρι σήμερα, 50 κύκλων συνομιλιών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας σε ευαίσθητα εθνικά μας θέματα.

Στην ανακοίνωσή του ο ΣΥΝ «απαιτεί να υπάρξει ενημέρωση στην Ελληνική Βουλή για τις εξελίξεις των συνομιλιών» και προσθέτει ότι η μυστική διπλωματία δεν είναι προς όφελος των λαών και ενέχει κινδύνους πολύπλευρων εκμεταλλεύσεων για ιδιοτελείς σκοπούς ακόμα και εσωτερικής κατανάλωσης.

Το θέμα της υφαλοκρηπίδας και των διαφορών μεταξύ των δύο χωρών, που άπτονται αυτού του ζητήματος, οφείλουν να διευθετηθούν με βάση τους κανόνες του διεθνούς δικαίου και την από κοινού προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης», επισημαίνει ο ΣΥΝ, υποστηρίζοντας ότι η προοπτική αυτή «είναι μια λύση που διασφαλίζει τόσο την διαφάνεια όσο και την ειρηνική επίλυση των διαφορών προς όφελος και των δύο γειτονικών λαών, σε μια εποχή όπου η βαθιά οικονομική κρίση δεν επιτρέπει κανενός είδους μικροτυχοδιωκτισμούς αλλά ούτε και εφησύχαση».

Επίσης σε σχετική ανακοίνωσή του ο υπεύθυνος του Τομέα Εξωτερικών της Ν.Δ. Πάνος Παναγιωτόπουλος αναφέρει τα εξής:

“Από τα όσα αναφέρει στο βιβλίο του ο Τούρκος πρώην διπλωμάτης Ντενίζ Μπολούκμπασι, ο οποίος έλαβε μέρος στις 36 από τις 50 διερευνητικές επαφές Ελλάδας – Τουρκίας, που έχουν δρομολογηθεί από το 2002, ανακύπτουν – εκ νέου- πολλά ερωτηματικά και απορίες για το πραγματικό περιεχόμενο αυτών των συνομιλιών, που διεξάγονται μεταξύ εκπροσώπων των δύο Υπουργείων των Εξωτερικών.

Τα ερωτηματικά αυτά πολλαπλασιάζονται και από το γεγονός ότι οι ισχυρισμοί του Τούρκου πρεσβευτή ότι “ η Ελληνική πλευρά δέχθηκε σε ορισμένες περιοχές του Αιγαίου να υποχωρήσει από  το δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών της  υδάτων στα 12 μίλια” αναφέρονται στην χρονική περίοδο όπου πολιτικός προϊστάμενος του ΥΠΕΞ ήταν ο κ. Γιώργος Παπανδρέου και Πρωθυπουργός ο κ. Κώστας Σημίτης.

Επειδή τα όσα υποστηρίζει ο κ. Μπολούκμπασι για το ακριβές περιεχόμενο των διερευνητικών συνομιλιών Ελλάδας – Τουρκίας έρχονται να προστεθούν σε ένα πλήθος δηλώσεων Τούρκων κυβερνητικών αξιωματούχων, (μεταξύ αυτών, στο παρελθόν,  ο Αντιπρόεδρος Αρίντς αλλά και επίσημες πηγές του Τουρκικού ΥΠΕΞ) ήρθε η ώρα ο ίδιος ο Πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου να αποκαταστήσει την αλήθεια και να βάλει τα πράγματα στην θέση τους, για να σταματήσει η Τουρκική πλευρά να δημιουργεί εντυπώσεις σε βάρος της Ελλάδος και να παραπληροφορεί την διεθνή κοινή γνώμη, προπαγανδίζοντας και προβάλλοντας απόψεις, από πλευράς Τουρκίας, που θίγουν κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας στο Αιγαίο.

Οι “αναιμικές” δηλώσεις και διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου του εκπροσώπου του Υπουργείου Εξωτερικών, που γίνονται από καιρού εις καιρόν, δεν επαρκούν πλέον…”.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

 

Η υφαλοκρηπίδα, η ΑΟΖ και το ζήτημα του Αιγαίου.

Περιορισμοί της ελεύθερης θάλασσας, επέκταση της κυριαρχίας των κρατών.
Το τελευταίο κείμενο του Αναστάσιου Πεπονή

Ένα κείμενο-παρακαταθήκη για την Ελλάδα, που συμπυκνώνει πολλά από τα χαρακτηριστικά που ενέταξαν τον Αναστάσιο Πεπονή μεταξύ των μεγάλων ελλήνων πολιτικών ανδρών -τον ορθολογισμό, τον πατριωτισμό, την ακόρεστη βούληση προσφοράς στην πατρίδα- δημοσιεύει σήμερα η “Μ”.
Πρόκειται για το τελευταίο κείμενο του Αναστάσιου Πεπονή, όπου ο εκλιπών πολιτικός παρουσιάζει με ενάργεια, διεισδυτικότητα, τόλμη και επεξηγηματική δεινότητα τα κρίσιμα και εξαιρετικά επίκαιρα θέματα της υφαλοκρηπίδας, της ΑΟΖ και του ζητήματος του Αιγαίου. “Οι ενδείξεις για την ύπαρξη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων [στο Αιγαίο] είναι σοβαρές… Η εκτίμηση αν είναι όχι μόνο υπαρκτά αλλά και επιδεκτικά συμφέρουσας εκμετάλλευσης είναι ζήτημα ζωτικό για την οικονομία της Ελλάδας”, γράφει χαρακτηριστικά ο Αναστάσιος Πεπονής, παραπέμποντας σχετικά σε δημοσίευση του καθηγητή Βασίλη Παπαγεωργίου από τα τέλη του 1998 στο περιοδικό “Δίαυλος”. Το κείμενο φιλοξενείται, μαζί με άλλες εκλεκτές παρεμβάσεις, στον τόμο που εξέδωσε το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης για να τιμήσει τον ομότιμο καθηγητή Βασίλη Παπαγεωργίου για την προσφορά του επί 35 χρόνια στην επιστήμη, στο πανεπιστήμιο της πόλης και στην κοινωνία. Ο τιμητικός τόμος επιδόθηκε στον καθηγητή Παπαγεωργίου σε ειδική τελετή στο ΑΠΘ τον περασμένο Μάιο. Το κείμενο του Αναστάσιου Πεπονή δημοσιεύεται σήμερα στη “Μ” με την ευγενική άδεια του ιδίου και του πρύτανη του ΑΠΘ Γιάννη Μυλόπουλου.

Καθηγητής Βασίλης Παπαγεωργίου: “Ο Πεπονής ήταν ένας πολύ μεγάλος Έλληνας”

“Είχα το πολύ μεγάλο προνόμιο και την τιμή να γνωρίσω τον μεγάλο αυτόν έλληνα πολιτικό, τον Αναστάση Πεπονή, και να με συνδέσει μαζί του μία ειλικρινής, ανιδιοτελής και πολύ μεγάλη φιλία τα τελευταία είκοσι χρόνια. Οι συζητήσεις μαζί του μου φώτισαν πολλές δυσνόητες αλλά και σκοτεινές πλευρές για το ζήτημα του Αιγαίου και ειδικότερα για το θέμα των υδρογονανθράκων. Είχα την ευκαιρία μέσα από αυτές τις πολύ μεγάλες συζητήσεις να διαπιστώσω το μέγεθος του πατριωτισμού, της εντιμότητας, του ορθολογισμού του ανδρός. Ήταν ένας πολύ μεγάλος  Έλληνας και τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου θα με συντροφεύει η ανάμνηση αυτής της πολύ μεγάλης προσωπικότητας”.

Την Πέμπτη η κηδεία

Την Πέμπτη στις 11 το πρωί θα γίνει η κηδεία του πρώην υπουργού Αναστάση Πεπονή. Η νεκρώσιμος ακολουθία θα τελεστεί στον ιερό ναό των Αγίων Θεοδώρων στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών. Υπενθυμίζεται ότι με πρωτοβουλία του υπουργού Εσωτερικών, Χάρη Καστανίδη, η κηδεία του Αναστάση Πεπονή θα γίνει δημοσία δαπάνη, με τιμές υπουργού εν ενεργεία.
 

---

Η υφαλοκρηπίδα, η ΑΟΖ και το ζήτημα του Αιγαίου

Περιορισμοί της ελεύθερης θάλασσας, επέκταση της κυριαρχίας των κρατών

Έως και τα μέσα του 20ού αιώνα κυριαρχούσε στο διεθνές δίκαιο η νομική διάκριση των θαλασσίων εκτάσεων της γης σε αιγιαλίτιδα ζώνη (χωρικά ύδατα) και ανοικτή, ή ελεύθερη, θάλασσα. Τα παράκτια κράτη ασκούσαν κυριαρχικά δικαιώματα μόνο στα χωρικά τους ύδατα. Σ’ όλη την άλλη θαλάσσια έκταση ίσχυε η αρχή της ελευθερίας των θαλασσών με την οποία αποκλειόταν η άσκηση σ’ αυτήν οιωνδήποτε κυριαρχικών δικαιωμάτων κράτους.

Τις κρατούσες αντιλήψεις για τον ρόλο και το νομικό καθεστώς των θαλασσών μετέβαλαν τεχνολογικές εφαρμογές πορισμάτων της επιστημονικής έρευνας, ιδίως από τα μέσα του 20ού αιώνα. Στον ρόλο της θάλασσας ως οδού επικοινωνίας (ναυτιλία) και ως πηγής τροφής (αλιεία), προστέθηκε η εκμετάλλευση πλούτου στον βυθό των θαλασσών και στο υπέδαφός του.

Η αυστηρή διάκριση σε χωρικά ύδατα και ελεύθερη θάλασσα έπαυσε να ισχύει από το 1958 με την εισαγωγή της υφαλοκρηπίδας ως νομικής έννοιας από τη σχετική με αυτήν Σύμβαση της Γενεύης. Με αυτή τη σύμβαση αναγνωρίστηκαν ειδικά κυριαρχικά δικαιώματα του παράκτιου κράτους στην υφαλοκρηπίδα, δηλαδή σε περιοχή του βυθού και του υπεδάφους του που εκτείνεται πέραν της αιγιαλίτιδας ζώνης σε βάθος έως 200 μέτρα. Αντικείμενο αυτών των ειδικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στην υφαλοκρηπίδα είναι η έρευνα και εκμετάλλευση μη ζώντων φυσικών πόρων, κυρίως φυσικού αερίου και πετρελαίου. Αναγνωρίστηκε έτσι ένας μερικός περιορισμός του εύρους της ελεύθερης θάλασσας(1).

Όταν το 1973 ενέργειες και κυβερνητικές πράξεις της Τουρκίας, με πρόσχημα έρευνες πετρελαίου, γέννησαν το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, ίσχυαν οι διατάξεις της Σύμβασης της Γενεύης. Η Ελλάδα αναγνώριζε ως μόνο υπαρκτό και προς επίλυση ζήτημα μεταξύ των δύο χωρών την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας με εφαρμογή των διατάξεων της τότε ισχύουσας σύμβασης. Αυτή η σύμβαση ρητά όριζε ότι ο όρος “υφαλοκρηπίδα” χρησιμοποιείται και για τον βυθό της θάλασσας και το υπέδαφος των θαλάσσιων περιοχών που συνέχονται με τις ακτές νήσων. Οι πράξεις όμως παραχώρησης υποθαλάσσιων εκτάσεων της τουρκικής κυβέρνησης, καθώς και οι αντίστοιχοι χάρτες, αγνοούσαν την υφαλοκρηπίδα των νησιών μας και περιλάμβαναν στα όριά τους μεγάλα τμήματα της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

Επακολούθησε το 1982 η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας. Η Ελλάδα κύρωσε το 1995 με τον Ν. 2321 αυτή τη σύμβαση (εφεξής Σύμβ. Η.Ε.) η οποία, σύμφωνα με το άρθρο 28 παρ. 1 του Συντάγματος, αποτελεί μέρος του εσωτερικού μας δικαίου. Με το άρθρο 121, παρ. 2, η Σύμβ. Η.Ε. ορίζει, ανάμεσα σ’ άλλα, ότι οι διατάξεις για την υφαλοκρηπίδα ισχύουν και για την υφαλοκρηπίδα μιας νήσου. Τρία μόνο κράτη, μεταξύ των οποίων η Τουρκία και οι ΗΠΑ, δεν έχουν προσυπογράψει αυτή τη σύμβαση, η οποία όμως εφαρμόζεται από το Διεθνές Δικαστήριο των Η.Ε. (Χάγης) σε σχετικές διαφορές που καλείται να επιλύσει. Αυτή τη σύμβαση θα ερμηνεύσει και θα εφαρμόσει το Δικαστήριο και στην περίπτωση που θα γίνει δεκτή η πρόταση της Ελλάδας να υπαχθεί στην κρίση του το ζήτημα της οριοθέτησης στο Αιγαίο.

Η Σύμβ. Η.Ε. όμως πρόσθεσε ακόμα έναν περιορισμό του εύρους της ελεύθερης θάλασσας με την αναγνώριση και άλλων ειδικών κυριαρχικών δικαιωμάτων του παράκτιου κράτους. Πρόκειται για την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, εφεξής ΑΟΖ, η οποία επίσης εκτείνεται πέρα από τα όρια της χωρικής θάλασσας. Η κύρια διαφορά της ΑΟΖ από την υφαλοκρηπίδα -όχι όμως η μόνη- έγκειται στο ότι, με το άρθρο 56 της Σύμβ. Η.Ε., το παράκτιο κράτος που θεσπίζει ΑΟΖ ασκεί ειδικά κυριαρχικά δικαιώματα έρευνας, εκμετάλλευσης, διαχείρισης, στον βυθό, το υπέδαφός του, αλλά και στα υπερκείμενα θαλάσσια ύδατα. Κατά συνέπεια όχι μόνο σε μη ζώντες φυσικούς πόρους (ορυκτά), αλλά και σε ζώντες, δηλαδή κυρίως αλιείας. Μια άλλη σημαντική διαφορά είναι ότι σύμφωνα με ρητές διατάξεις του άρθρου 77 της Σύμβ. Η.Ε., τα δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα υπάρχουν και διατηρούνται ανεξάρτητα απ’ το εάν το παράκτιο κράτος την ερευνά ή την εκμεταλλεύεται και χωρίς να απαιτείται οιαδήποτε διακήρυξή του. Η ΑΟΖ όμως θεσπίζεται με διακήρυξη από το παράκτιο κράτος το οποίο, όπως θα εξηγηθεί παρακάτω, υποχρεούται σε συγκεκριμένα μέτρα.

Επιστήμονες ειδικοί σε ζητήματα έρευνας πετρελαίου, αλλά και έγκυροι αρθρογράφοι, υποστηρίζουν ως λανθασμένη την εμμονή της Ελλάδας στην έννοια της υφαλοκρηπίδας, την χαρακτηρίζουν ξεπερασμένη από την ΑΟΖ κι ακόμα ότι, αν η Ελλάδα προχωρήσει σε κήρυξη και οριοθέτηση ΑΟΖ, στο Αιγαίο η θέση της θα είναι πιο ισχυρή σε νομικό επίπεδο(2).

Οριοθέτηση και νησιά σε υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ

Όπως σημειώθηκε, σταθερή θέση της Ελλάδας είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Εξετάζουμε λοιπόν, με τις αναφορές και τις σκέψεις που ακολουθούν, εάν και γιατί, στο ζήτημα του Αιγαίου(3) η μετακίνηση από την υφαλοκρηπίδα στην ΑΟΖ θα ενίσχυε τη θέση της Ελλάδας στο πολιτικό και στο νομικό επίπεδο, αλλά και ως προς το οικονομικό αντικείμενο των αντίστοιχων δικαιωμάτων.

Το μέγιστο εύρος της ΑΟΖ κάθε κράτους μπορεί να είναι 200 μίλια. Το ίδιο ισχύει, σύμφωνα με την ισχύουσα τώρα Σύμβ. Η.Ε., και για την υφαλοκρηπίδα. Τούτο σημαίνει ότι μόνο όπου η απόσταση των γραμμών από τις οποίες μετριέται το εύρος των χωρικών υδάτων αντίπερα χωρών είναι τουλάχιστον 400 μίλια, μπορεί κάθε κράτος να θεσπίσει ΑΟΖ χωρίς να γεννάται ζήτημα οριοθέτησης(4). Γι’ αυτό τον λόγο το άρθρο 74 της Σύμβ. Η.Ε. καθορίζει τις διαδοχικές διαδικασίες με τις οποίες μπορεί να πραγματοποιηθεί η οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ κρατών με έναντι ή προσκείμενες ακτές.

Μήπως όμως αυτές οι ρυθμίσεις για την οριοθέτηση της ΑΟΖ είναι ευνοϊκότερες για την Ελλάδα, σε σύγκριση με εκείνες που διέπουν την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας; Η απάντηση είναι αρνητική. Οι σχετικές διατάξεις του άρθρου 74 για την ΑΟΖ είναι ταυτόσημες με εκείνες του άρθρου 83 για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι με τη θέσπιση ΑΟΖ το ζήτημα της οριοθέτησης στο Αιγαίο δεν ξεπερνιέται. Και με τις δύο εκδοχές, η οριοθέτηση και χάραξη της ΑΟΖ αντιμετωπίζονται υπό τις ίδιες γεωγραφικές προϋποθέσεις και με τις ίδιες διαδικασίες που ισχύουν και για την υφαλοκρηπίδα. Εξάλλου μπορεί να υποστηριχθεί ότι η γραμμή οριοθέτησης της ΑΟΖ δεν θα διέφερε από τη γραμμή οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας που τυχόν θα είναι προηγηθεί(5).

Όπως σημειώθηκε, το κράτος της Τουρκίας, με τις πράξεις εκχώρησης σε δική του εταιρεία (ΤΡΑΟ) θαλάσσιων περιοχών στο Αιγαίο για έρευνα πετρελαίου, καθώς και με τους συνοδεύοντες χάρτες, αγνοεί την υφαλοκρηπίδα των νησιών μας.

Η Τουρκία δεν υποστήριξε ευθέως κατά τις δεκαετίες 1970 και 1980, όταν δηλαδή η Ελλάδα δεν είχε ακόμα κυρώσει τη Σύμβ. Η.Ε. ότι τα νησιά του Αιγαίου δεν έχουν υφαλοκρηπίδα την οποία ρητά τους αναγνώριζε η Σύμβαση της Γενεύης του 1958. Τοποθετούσε και τοποθετεί το ζήτημα ως ζήτημα ειδικών συνθηκών και ισορροπίας δικαιωμάτων και συμφερόντων, επικαλούμενη και την έννοια της ευθυδικίας.

Η αναγνώριση της υφαλοκρηπίδας των νησιών αποτελεί σταθερό κανόνα του διεθνούς δικαίου της θάλασσας. Αυτός ο κανόνας επιβεβαιώνεται και με τη Σύμβαση της Γενεύης του 1958 και με τη Σύμβαση Η.Ε. Η διαφορά έγκειται στη διάκριση μεταξύ νήσων και βράχων στους οποίους η Σύμβ. Η.Ε. δεν αναγνωρίζει υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, όπως και εγκαταλείπει το βάθος των 200 μ. για τον υπολογισμό του εύρους της υφαλοκρηπίδας.

Η νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου, σε ορισμένες περιπτώσεις, έχει λάβει υπόψη της ειδικές συνθήκες, όπως το μέγεθος νησιών με μικρότερο μήκος ακτών σε σύγκριση με εκείνες του άλλου διάδικου κράτους, ή νησιά απομονωμένα από την κύρια εδαφική περιοχή κράτους. Αυτές οι ειδικές συνθήκες αφορούν αποκλειστικά στον υπολογισμό του εύρους της υφαλοκρηπίδας. Απόφαση η οποία να μην αναγνωρίζει σε νησί υφαλοκρηπίδα δεν υπάρχει.

Στην περίπτωση όμως του Αιγαίου δεν πρόκειται για απομονωμένα νησιά. Έχουμε μια πυκνή και συνεχόμενη νησιωτική περιοχή η οποία καλύπτει σημαντικό τμήμα της εδαφικής έκτασης του ελληνικού κράτους, κατοικημένη από σημαντικό μέρος του πληθυσμού του. Σ’ αυτές τις γεωγραφικές συνθήκες στο Αιγαίο στηρίζεται η έγκυρη εκτίμηση ότι “…τα κύρια ελληνικά νησιά όχι μόνο δεν θα αγνοηθούν, αλλά και θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην κατανομή της υφαλοκρηπίδας ανάμεσα στις δύο χώρες”(6).

Η εύλογη επιφύλαξη ως προς τη διάκριση που υποδηλώνει η αναφορά σε “κύρια” νησιά δεν μειώνει τη σημασία αυτής της εκτίμησης: οριοθέτηση από το Δικαστήριο της Χάγης θα είναι πάντως και οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας των ελληνικών νησιών του Αιγαίου.

Το ερώτημα είναι εάν η θέσπιση από την Ελλάδα ΑΟΖ ισχυροποιεί τη θέση της ως προς τα νησιά. Το άρθρο 121 της Σύμβασης Η.Ε. αναγνωρίζει στα νησιά και ΑΟΖ. Είναι όμως η ίδια διάταξη (παρ. 2) με την οποία αναγνωρίζεται στα νησιά και η υφαλοκρηπίδα, όπως επίσης χωρικά ύδατα και συνορεύουσα ζώνη(7). Άρα η θέσπιση ΑΟΖ δεν προσφέρει πρόσθετη υποστήριξη στο ζήτημα των νησιών, σε σύγκριση με κείνη που μας προσφέρει η έννοια της υφαλοκρηπίδας.

Τα ειδικά κυριαρχικά δικαιώματα που έχει αναγνωρίσει το διεθνές δίκαιο στα παράκτια κράτη ασκούνται κατά κύριο λόγο στο πεδίο της οικονομίας. Όπως σημειώθηκε, η ΑΟΖ θεσπίζει κυριαρχικά δικαιώματα με αντικείμενο την εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διαχείριση, ζωντανών και μη ζωντανών φυσικών πόρων από την επιφάνεια της θάλασσας έως τον βυθό και το υπέδαφός του. Αλλά για τα δικαιώματα με αντικείμενο τον βυθό και το υπέδαφός του, δηλαδή για κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου, δεν προβλέπονται ειδικές για την ΑΟΖ ρυθμίσεις – ισχύουν και εφαρμόζονται οι διατάξεις για την υφαλοκρηπίδα (Συμβ. Η.Ε., άρθρο 56, παρ. 3).

Το ζήτημα του Αιγαίου το δημιούργησε η Τουρκία με τις προαναφερθείσες πράξεις της περιόδου 1973-1974. Η εξαγγελία, τον Ιούνιο του 1974, ότι πραγματοποιήθηκαν έρευνες πετρελαίου δυτικά της Λέσβου από ένα μικρό υδρογραφικό σκάφος, το “Τσανταρλί”, ακατάλληλο για αξιόπιστες έρευνες πετρελαίου, επιβεβαιώνει ότι το πετρέλαιο χρησίμευσε ως πρόσχημα για να γεννηθεί ζήτημα Αιγαίου(8). Ούτε αυτή η έρευνα, ούτε όσες ακολούθησαν, ούτε οι πράξεις εκχώρησης και οι χάρτες, μπορούν να έχουν οιαδήποτε νομική συνέπεια επί της υφαλοκρηπίδας, εις βάρος της Ελλάδας και υπέρ της Τουρκίας. Η Τουρκία απέβλεψε και πέτυχε να ανοίξει το ζήτημα του Αιγαίου και να το καταστήσει ζήτημα υπαρκτό και προς επίλυση, εξαρτώμενη όμως αυτή από τη δική της συναίνεση διότι η προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης προϋποθέτει συνυποσχετικό, δηλαδή συμφωνία και συνυπογραφή της Τουρκίας(9).

Η οικονομική εκμετάλλευση – Υδρογονάνθρακες και ψάρια

Πρακτική συνέπεια αυτής της εκκρεμότητας για την οριοθέτηση είναι η αδράνεια της Ελλάδας για έρευνες πετρελαίου σε όλη την έκταση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Οι ενδείξεις για την ύπαρξη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων σ’ αυτή την περιοχή είναι σοβαρές(10). Η συστηματική έρευνα για τον ακριβή εντοπισμό τους, για το βάθος τους, για τις κατά προσέγγιση ποσότητες, για την ποιότητά τους, κοντολογίς η εκτίμηση αν είναι όχι μόνο υπαρκτά αλλά και επιδεκτικά συμφέρουσας εκμετάλλευσης, είναι ζήτημα ζωτικό για την οικονομία της Ελλάδας. Αυτή η εκτίμηση όμως προϋποθέτει ευχέρεια ερευνητικής δραστηριότητας, χωρίς περιορισμούς και διακρίσεις, σε όλη την έκταση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

Είναι λοιπόν φανερό ότι η σημασία της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας, με εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου, δεν περιορίζεται στην ενεργοποίηση της ελληνικής κυριαρχίας επί της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Ανοίγει ενδεχομένως μια σημαντική προοπτική για τη διερεύνηση της παραγωγικής βάσης της οικονομίας μας στον τομέα της ενέργειας. Η Τουρκία προτείνει και επιδιώκει να συμφωνηθεί συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων. Ουσιαστικά, προτείνει να αποδεχθούμε, αντί για οριοθέτηση, συγκυριαρχία της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο!

Τα ειδικά κυριαρχικά δικαιώματα του παράκτιου κράτους, που η άσκησή τους προϋποθέτει τη θέσπιση ΑΟΖ, δηλαδή αυτά που δεν καλύπτονται από τις διατάξεις για την υφαλοκρηπίδα, έχουν ως αντικείμενο υπερκείμενους του βυθού πόρους, με κυριότερους τους αλιευτικούς.

Η αλιεία αποτελεί σημαντικό τομέα της εθνικής μας οικονομίας. Το ερώτημα είναι αν η προστασία και εκμετάλλευση ζώντων πόρων στο θαλάσσιο στρώμα του Αιγαίου, καθώς και οι σχετικές έρευνες, εξαρτώνται σε κάποιο έστω βαθμό από τη θέσπιση ΑΟΖ.

Από έρευνες και εκθέσεις αρμοδίων και ειδικών προκύπτει ότι ένα πλέγμα αλιευτικών πρακτικών και διοικητικών αδυναμιών έχει ως συνέπεια την καταστροφή παραγωγικών οικότοπων, μείωση των ιχθυοαποθεμάτων και μαρασμό της παράκτιας αλιείας(11). Να σημειωθεί ότι η παράκτια αλιεία καλύπτει το 95% της αλιευτικής οικονομίας της Ελλάδας.

Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει έως σήμερα στον τομέα της αλιείας προβλήματα που η επίλυσή τους προϋποθέτει τη θέσπιση ΑΟΖ.

Η ΑΟΖ και οι περίκλειστοι γείτονες – Η περίπτωση της ΠΓΔΜ και η Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995

Στην υφαλοκρηπίδα η άσκηση δικαιωμάτων εξερεύνησης και εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων δεν υπόκειται σε περιορισμούς. Τα δικαιώματα του παράκτιου κράτους είναι αποκλειστικά και απόλυτα. Οιαδήποτε δραστηριότητα τρίτων (κράτους, επιχειρήσεων, ερευνητικών φορέων) εξαρτάται απολύτως από τη συναίνεση του παράκτιου κράτους (άρθρο 77, παρ. 2, Σύμβ. Η.Ε.). Πρόκειται για ένα σοβαρό συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι της ΑΟΖ.

Η θέσπιση της ΑΟΖ παρακολουθείται από ένα πλέγμα όχι μόνο δικαιοδοσιών και δικαιωμάτων, αλλά και υποχρεώσεων, σχετικά με τους ζώντες πόρους, δηλαδή με την αλιεία. Ιδιαίτερη σημασία για το Αιγαίο έχει η πρόβλεψη της Σύμβ. Η.Ε. (άρθρο 62) ότι το παράκτιο κράτος προσδιορίζει τις δυνατότητές του για την εκμετάλλευση ζώντων πόρων της ΑΟΖ. Στην περίπτωση δε που δεν έχει τη δυνατότητα να αλιεύσει όλο τον επιτρεπόμενο όγκο, παρέχει σε άλλα κράτη πρόσβαση στο πλεόνασμα του επιτρεπόμενου αλιεύματος. Η συμμετοχή στην εκμετάλλευση αυτού του πλεονάσματος είναι δικαίωμα για δύο κατηγορίες κρατών: α. για γεωγραφικά μειονεκτούντα κράτη, όπως προσδιορίζονται στο άρθρο 70 της Σύμβ. Η.Ε. και β. για τα κράτη χωρίς ακτές (άρθρο 69, Σύμβ. Η.Ε.).

Το γειτονικό μας κράτος που μπορεί να υπαχθεί στη δεύτερη κατηγορία είναι η ΠΓΔΜ. Η θέσπιση ΑΟΖ στο Αιγαίο προσφέρει σ’ αυτό το χωρίς ακτές γειτονικό μας κράτος μια σημαντική νομιμοποίηση: να ζητήσει από την Ελλάδα τον καθορισμό του επιτρεπόμενου αλιεύματος και της δυνατότητάς να αλιεύει το σύνολό του. Στόχος του αιτήματος θα είναι να παρασχεθεί στο γειτονικό κράτος πρόσβαση στο τυχόν πλεόνασμα αλιεύματος σε ΑΟΖ που θα θεσπιζόταν για το Αιγαίο (άρθρο 62, παρ. 2, Σύμβ. Η.Ε.). Άρνηση της Ελλάδας να καθορίσει το επιτρεπόμενο αλίευμα ή να κατανείμει το τυχόν πλεόνασμα γεννά διάφορα προς επίλυση (άρθρο 297, παρ. 3β, Σύμβ. Η.Ε.) με τις προβλεπόμενες διαδικασίες.

Έχει υποστηριχθεί ότι “αναγνωρίζεται κατ’ αρχήν δικαίωμα συμμετοχής του περίκλειστου κράτους σε περισσότερες από μία ΑΟΖ”, δηλαδή, στην περίπτωση του γειτονικού κράτους, στο Αιγαίο και τον Εύξεινο ή και την Αδριατική, με την πρόσθετη παρατήρηση όμως ότι αυτό το δικαίωμα μπορεί να περιοριστεί εάν οι συνθήκες το επιβάλλουν(12).

Όμως, ανεξάρτητα από το ενδεχόμενο να προσφέρονται ΑΟΖ και άλλων κρατών, εκτός απ’ αυτή του Αιγαίου, για το αίτημα πρόσβασης σε τυχόν πλεόνασμα αλιεύματος, η Ελλάδα έχει ήδη αποδεχθεί την εφαρμογή υπέρ της ΠΓΔΜ των διατάξεων της Σύμβ. Η.Ε., εάν συντρέξουν οι απαιτούμενες προϋποθέσεις.

Με το άρθρο 13 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας της 13ης Σεπτεμβρίου του 1995 μεταξύ Ελλάδος και ΠΓΔΜ έχει γίνει αποδεκτό ότι η δεύτερη συμβαλλόμενη υπάγεται στην περίπτωση του εδαφικά περίκλειστου κράτους (land-locked state) και ότι τα συμβαλλόμενα μέρη θα καθοδηγούνται από τις εφαρμόσιμες διατάξεις της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας κατά το δυνατό και στην πράξη και όταν θα συνάπτουν τις συμφωνίες που προβλέπονται στο άρθρο 12. Αυτό το άρθρο (12) προβλέπει και διμερείς συμφωνίες σε περιοχές κοινού ενδιαφέροντος. Είναι προφανές ότι η Ελλάδα αποδέχτηκε όρο που μόνο το αντισυμβαλλόμενο κράτος έχει συμφέρον να επικαλεστεί.

Η θέσπιση λοιπόν ΑΟΖ στο Αιγαίο προσφέρει στην ΠΓΔΜ την απαιτούμενη προϋπόθεση να επικαλεστεί τις προαναφερθείσες διατάξεις της Ενδιάμεσης Συμφωνίας και της Σύμβ. Η.Ε., να ζητήσει την τήρησή τους από την Ελλάδα, να προβάλει αμφισβητήσεις ως προς το τυχόν πλεόνασμα και να εγείρει αξιώσεις συμμετοχής. Θα θεμελίωνε έτσι ειδικά οικονομικά συμφέροντα στο Αιγαίο.

Το αίτημα για πρόσβαση σε πλεόνασμα του επιτρεπόμενου αλιεύματος έχει περιορισμένη σημασία, όταν είναι δεδομένες και αδιατάρακτες οι σχέσεις καλής γειτονίας μεταξύ του περίκλειστου και του παράλιου κράτους. Ενδεχομένως αυτή η πρόσβαση να ενισχύει κιόλας υφιστάμενες σχέσεις φιλίας και συνεργασίας. Κι ακόμα δεν προσθέτει ζητήματα εάν πρόκειται για θαλάσσια περιοχή ως προς την οποία δεν υφίστανται εκκρεμότητες με τρίτο κράτος.

Στην περίπτωση όμως του Αιγαίου δεν συντρέχει καμία απ’ αυτές τις προϋποθέσεις. Η στάση των κυβερνήσεων της ΠΓΔΜ στο κρίσιμο θέμα της ονομασίας -με τις προεκτάσεις του- παραμένει αδιάλλακτη. Η θέσπιση λοιπόν ΑΟΖ στο Αιγαίο μπορεί να προσθέσει σ’ αυτά τα ζητήματα και ζήτημα άσκησης αλιευτικών δικαιωμάτων. Ζήτημα που θα συναντούσε στο Αιγαίο το άλλο, το ήδη ανοικτό και κρίσιμης σημασίας, που έχουν γεννήσει οι ισχυρισμοί της Τουρκίας για την ίδια αυτή θάλασσα.

(1) Για την επίδραση του θεσμού της ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας στο καθεστώς της ελεύθερης θάλασσας και για τη μείωση του εύρους της βλ. Χρήστου Ροζάκη “Το Δίκαιο της Θάλασσας και η διαμόρφωσή του από τις διεκδικήσεις των παρακτίων κρατών”, εκδ. Παπαζήση 1976, Κεφ. Πρώτο, Β, “Οι περιορισμοί της ελευθερίας των θαλασσών”.
(2) Βλ. μεταξύ άλλων Σταύρο Λυγερό στο εβδομαδιαίο περιοδικό “Επίκαιρα” της 15-4-2010, σελ. 8. Επίσης Κωνστ. Νικολάου στην “Καθημερινή” της 28-2-2010 (ένθετο “Οικονομία”).
(3) Οι διατάξεις της Σύμβ. Η.Ε. που αναγνωρίζουν και υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ στα νησιά ισχύουν και για το Καστελόριζο. Οι γεωγραφικές συνθήκες θέσπισης ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο (Καστελόριζο), διαφέρουν υπέρ της Ελλάδος σε σύγκριση με αυτές που ισχύουν στο Αιγαίο, στο οποίο και μόνο αναφέρεται το παρόν άρθρο.
(4) Βλ. σχετικά Χρ. Ροζάκη “Η ελληνική ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα” στον τόμο “Το δίκαιο της θάλασσας και η εφαρμογή του στην Ελλάδα”, εκδ. Ι. Σιδέρης, 2004, σ. 210.
(5) Αναστασία Στρατή “Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη”, ό.π., σ. 170-178.
(6) Χρ. Ροζάκης, ό.π., σ. 224-225.
(7) Με τη συνορεύουσα ζώνη αναγνωρίζεται στο παράκτιο κράτος η άσκηση ελεγκτικών αρμοδιοτήτων αστυνομικού χαρακτήρα, όπως για την αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης.
(8) Βλ. Α. Πεπονή “Για το Ζήτημα του Αιγαίου”, εκδ. Α.Α. Λιβάνη, σ. 15-20 και 128-129.
(9) Βλ. Α. Πεπονή, ό.π., σ. 143-144.
(10) Βλ. Βασίλη Παπαγεωργίου, περιοδικό “Δίαυλος”, τεύχ. Νοεμβρίου – Δεκεμβρίου 1998, ένθετο, σ. 40 και επ.
(11) Βλ. Αναστ. Μήλιου, πρεσβευτή της Ελλάδας στην ΕΕ για θέματα Αειοφόρου Θαλάσσιας Πολιτικής, στη http://kavopapas.gr/press/Ενότητα Ειδήσεις: 18 Νοεμβρίου 2009 και http://www.kavopapas.gr./press/news/paremvasi_archipelagous.pdf. Επίσης http://oikologia.gr.
(12) Αναστασία Στρατή, ό.π., σ. 195.

 

Το ΝΑΤΟ καταστρεψε το υδρευτικό έργο «θαύμα» της Λιβύης

 Το δολοφονικό γενοκτονικό ΝΑΤΟ υπέπεσε σε άλλο ένα από τα αναρίθμητα εγκλήματα πολέμου που έχει διαπράξει στη Λιβύη.

Στις 22/7/11 βομβάρδισε το εργοστάσιο κατασκευής των αγωγών για το τεράστιο έργο, το λεγόμενο «Φράγμα του Τρελού», το οποίο είναι και στο βιβλίο των ρεκόρ Guiness ως το μεγαλύτερο φράγμα που έχει κατασκευαστεί από άνθρωπο. Ο βομβαρδισμός του εργοστασίου στην Brega ήρθε ύστερα από τον βομβαρδισμό του Υδρευτικού Δικτύου της Λιβύης την ίδια μέρα(Παρασκευή 22/7/11).

Οι ζημιές είναι ανυπολόγιστες ενώ η επισκευή του Δικτύου θα χρειαστεί πολλούς μήνες για να ολοκληρωθεί(και αν). Το ΝΑΤΟ δηλαδή καταδίκασε τους Λίβυους με το να τους στερήσει το τρεχούμενο πόσιμο νερό(το 70% των Λίβυων τροφοδοτούνταν από αυτό το Δίκτυο).

Το ΝΑΤΟ προβαίνοντας σε αυτούς τους βομβαρδισμούς στερεί από αθώους άμαχους πολίτες της Λιβύης την πρόσβαση σε πόσιμο νερό, τους υποβάλει σε διάφορες ασθένειες λόγω της επακόλουθης στέρησης νερού για να πλυθούνε, τους υποβάλει σε αργό θάνατο μέσω αφυδάτωσης και μολύνσεων. Συν τοις άλλοις, καταστρέφει ολοκληρωτικά ένα κράτος υπόδειγμα για τις αφρικανικές και αραβικές χώρες διαλύοντας υποδομές που χρειάστηκαν ανυπολόγιστο μόχθο και χρήμα για να δημιουργηθούν. Και όλα αυτά με το φαιδρό πρόσχημα το οποίο κατερρήφθη πολλαπλώς, ότι «ο Καντάφι πρέπει να αποχωρήσει από την εξουσία διότι βασανίζει τους Λίβυους πολίτες».

Όλοι αυτοί οι άνανδροι δολοφόνοι και βασανιστές του ΝΑΤΟ και των συνεργών του θα πληρώσουν πολύ ακριβά τα εγκλήματά που έχουν διατελέσει σε όλον τον πλανήτη. Το θέμα είναι να κρατήσουν την ψυχραιμία τους οι Λίβυοι και οι αραβικοί πληθυσμοί και να μην πέσουν στη φάκα ώστε να προβούν σε αντίποινα κατά της Δύσης εκκινώντας με αυτόν τον τρόπο τον πολυπόθητο για τους πούστηδες του ΝΑΤΟ, «Αρμαγεδδώνα».

Ευχόμαστε κουράγιο και ψυχραιμία στους δοκιμαζόμενους Λίβυους πολίτες.
Pravda.Ru
http://ellhnkaichaos.blogspot.com/

 http://axinosp.blogspot.com/2011/07/blog-post_9150.html

Του αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται

«Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερων έστιν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον…». […]. Με αυτές τις παρακαταθήκες διαιωνίζεται το Γένος μας κι εσύ δεν μπορούσες να αποτελέσεις εξαίρεση. Ξέρεις πατέρα, μέχρι να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία δεν καταλάβαινα γιατί έλειπες τόσο συχνά. Μετά κατάλαβα πόσο τεράστιος είσαι. Μια ζωή στην πρώτη γραμμή με τους συναδέλφους και τους ναύτες που αγαπούσες, για να φτιάξεις ένα δυνατό Ναυτικό που να μπορεί να υπερασπιστεί την πατρίδα μας.
Μετά βίας σου έβγαζα καμιά κουβέντα για την κατάσταση που επικρατούσε, αλλά απ’ όσα μου έλεγες ήταν διάχυτη η πικρία σου για την αδιαφορία των ανωτέρων να εξοπλίσουν το Ναυτικό μας. «Δεν μπορώ να εκτελέσω την αποστολή μου», έλεγες, γιατί ήξερες πολύ καλά πως «έχομεν Γην και Πατρίδαν, όταν έχομεν πλοία εις την θάλασσαν». Γι’ αυτό πάλευες, αλλά έβρισκες πόρτες κλειστές […].
Πολλοί μου λένε να είμαι περήφανος για τον πατέρα μου γιατί είναι ήρωας.
Μπορεί να μη σου το είπα ποτέ ρητώς, αλλά πάντα ήμασταν περήφανοι για σένα, δε χρειαζόταν να σε δολοφονήσουν στυγνά οι κυβερνώτες, δεν ήταν απαραίτητο να γίνεις κομμάτια για να καυχώμαστε για σένα. Όχι πως περίμενα κάτι άλλο από εσένα, τουλάχιστον έπεσες στις επάλξεις, στη ναυτική βάση που αφιέρωσες τόσο χρόνο και κόπο να ανεγερθεί και να’ ναι το καμάρι της Εθνικής Φρουράς. Να είσαι σίγουρος ότι μας μπόλιασες με τα ανώτερα ιδανικά της Φυλής μας, αυτά για τα οποία αγωνίστηκες και εν τέλει θυσιάστηκες. […].
Όσον αφορά το ερώτημα «γιατί ο πατέρας μου», αυτό είναι εύκολο ν’ απαντηθεί. Γιατί ποτέ δεν κιότεψες, ποτέ δεν απαρνήθηκες την ευθύνη. Γνήσιος εκφραστής των διδαχών του Λεωνίδα, των Μαραθωνομάχων, των ανταρτών του 1821, των ηρώων του Έπους του 1940, των λεβεντών του 1955, των ηρωικώς πεσόντων του 1974. Όταν επισκέφθηκα το χώρο του εγκλήματος στο Μαρί, μέσα στο μυαλό μου βούιζαν τα λόγια των λεβεντών που θυσιάστηκαν εκεί: «Ω ξειν αγγέλειν Έλλησι Κυπρίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Όταν το μοιραίο πρωί οι καπνοί από την έκρηξη έφτασαν στο σπίτι μας, πριν ακόμα μάθω οτιδήποτε, ένιωθα ότι μέσω αυτής της σκόνης ήρθες για τελευταία φορά κοντά μας. Δε σε αγκάλιασα γιατί θα με περνούσαν για τρελό, ίσως ήθελα να διατηρώ την ψευδαίσθηση ότι θα σε δω το μεσημέρι πριν πάω δουλειά. Είδες όμως, έχασα την τελευταία μου ευκαιρία να σε αγκαλιάσω. Ελπίζω να με συγχωρέσεις.
Η φλόγα σου υπάρχει μέσα στη μάνα μου, εμένα, την Κυριακή και το Χριστόφορο. Και θα μεταλαμπαδευθεί παντού. Θα κάνουμε τα πάντα για να μην ξεχαστούν οι αγώνες σου. Και που’ σαι, όταν συναντήσεις το Μάτση και τον Αυξεντίου, τον Τάσο Ισαάκ και το Σολάκη Σολωμού, πες τους να μην ανησυχούν γιατί ο σπόρος που φύτεψαν έχει αβγατίσει. Και εσύ, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά είστε οι πιο πρόσφατοι ήρωες στο ήδη υπερπλήρες Πάνθεον της Ελληνικής Ιστορίας. Γιατί όσο κι αν προσπαθούν οι λογής Πηλιογούσηδες και Εφιάλτες να μας ξεριζώσουν, εμείς είμαστε τραχείς: «Χρόνια σκλαβκιές ατέλειωτες, τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους, εμείς τζιαμαί, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στο ρότσον τους». […].
Απαξιώστε τους θρασύδειλους κυβερνώντες και όχι το στράτευμα! […].
Πλοίαρχε Ιωαννίδη ήμουν και είμαστε περήφανοι που σε είχαμε σύζυγο και πατέρα. Σ’ ευχαριστούμε περισσότερο γιατί έκανες πράξη τις ιδέες σου, με τις οποίες μας γαλούχησες και δεν έμεινες στα λόγια. Μαζί με τους υπόλοιπους λεβέντες υπογράψατε το μακρύ κατάλογο των ηρώων που με το αίμα τους πότισαν το δέντρο της Λευτεριάς και απέδειξαν ότι, όσο κι αν μας πολεμούν, ο Ελληνισμός δεν πρόκειται να χαθεί εδώ στην ανατολικότερη εσχατιά της Ελλάδας. Πραγματώσατε αυτό που έγραφε περήφανα ο Μάρκος Δράκος στον πατέρα του: «Ο Έλληνας γεννήθηκε αγωνιστής· σαν τέτοιος πρέπει να στέκεται στις επάλξεις, ακοίμητος φρουρός των ιδανικών και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας». Δε θα μπορούσαμε να έχουμε αξιότερο πατέρα. Δε σου πρέπουν μοιρολόγια γιατί δεν πέθανες, ζεις μέσα στον καθένα μας. Αιωνία σου η μνήμη. Αθάνατος!

«Πλοιάρχου Ιωαννίδη Επικήδειος» Νικόλας Ιωαννίδης, υιός εκφωνήθηκε στην κηδεία του, 13 Ιουλίου 2011 στον Ιερό Ναό Αγίου Αρσενίου, Λεμεσός

http://www.manifestomag.gr/2011/07/blog-post_23.html#more

Η καταστροφή των ελληνορωσικών σχέσεων

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Αν η κυβέρνηση κριθεί ως ελληνική κυβέρνηση που επιχειρεί να λύσει τα προβλήματα του ελληνικού λαού και να αναβαθμίσει τη χώρα, άνετα διεκδικεί τις χειρότερες επιδόσεις σε όλη την ελληνική ιστορία. Αν όμως κριθεί ως φορέας καταστροφής των βασικότερων προϋποθέσεων ύπαρξης της Ελλάδας, τότε παίρνει άριστα με τόνο! Δεν υπάρχει τομέας πολιτικής που να μην έχει πλήρως αποδομηθεί.

Η Ρωσία συνιστά το σημαντικότερο δυνητικό αντέρεισμα της Ελλάδας στις εξωτερικές πιέσεις. Αυτή είναι μια πραγματικότητα επιβεβαιωμένη από τέσσερις αιώνες ιστορικής εμπειρίας, έστω κι αν και η Ρωσία, όπως κάθε ξένη δύναμη, ακόμα και η πιο φιλική, δεν πρέπει να εξιδανικεύεται. Είναι μια πραγματικότητα σαφής, από τον καιρό ακόμα του Καποδίστρια και του Κολοκοτρώνη. Δεν είναι τυχαίο ότι πολιτικοί τόσο διαφορετικοί όσο ο Μαρκεζίνης, ο Μακάριος και ο Λυσσαρίδης, οι δύο Καραμανλήδες, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, στη Μόσχα στράφηκαν για να στηριχτούν έναντι των δυτικών πιέσεων. Μόνο μια χώρα μέλος του Σ.Α. του ΟΗΕ υποστηρίζει μονίμως τις κυπριακές θέσεις και είναι διατεθειμένη να προσφέρει στην Κύπρο τα όπλα που χρειάζεται: η Ρωσία.

Ακριβώς επειδή η Ρωσία μπορεί να διευρύνει σημαντικά τις δυνατότητες ανεξάρτητης πολιτικής της Αθήνας, μόνιμη και κεντρική επιδίωξη της Βρετανίας, των ΗΠΑ, του Ισραήλ (που θέλει να μας εντάξει σε δική του σφαίρα επιρροής) και της αναδυόμενης υπερδύναμης, που είναι το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, είναι η «αποκοπή» της Ελλάδας από τη Μόσχα.

Η άνοδος της κυβέρνησης Παπανδρέου είχε ως αποτέλεσμα να οδηγηθούν στο «σημείο μηδέν» οι ελληνορωσικές σχέσεις, στο χειρότερο σημείο που έχουν βρεθεί εδώ και δεκαετίας, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τον σχεδιασμένα περιφρονητικό τρόπο με τον οποίο το Κρεμλίνο ακύρωσε, στο πάρα πέντε, και άνευ αποχρώντος λόγου την επίσκεψη Λαμπρινίδη στη Μόσχα.

‘Ηδη άλλωστε από καιρού, ο Πρωθυπουργός Πούτιν φέρεται, σύμφωνα με άριστα πληροφορημένες πηγές στη ρωσική πρωτεύουσα, να έχει δηλώσει στους στενότερους συνεργάτες του: «Mε τον τρόπο που πολιτεύεται η Ελλάδα σήμερα, μας σπρώχνει αναγκαστικά στην αγκαλιά της Τουρκίας, δεν έχουμε άλλη επιλογή».

Η ακύρωση της επίσκεψης του κ. Λαμπρινίδη στη ρωσική πρωτεύουσα επιβεβαιώνει ότι η Μόσχα έπαυσε πλέον να τηρεί και τα προσχήματα, σύμφωνα με πεπειραμένους αναλυτές. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν έχει λόγους να διατηρεί μια επίφαση ομαλότητας, αλλά επιθυμεί αντίθετα να δείξει τη δυσφορία της τόσο για το ουσιαστικό πάγωμα των διμερών σχέσεων, όσο και για τον ανοίκειο τρόπο που φέρεται συχνά η Αθήνα, εκ προθέσεως ή όχι. Για πρώτη φορά, κατά τρόπο μάλλον σπάνιο στη ρωσική και σοβιετική διπλωματική παράδοση, η Μόσχα δείχνει επίσης να εισάγει μια διαφοροποίηση ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τη γενικότερη έννοια της «Eλλάδας», η ιδέα της οποίας έχει σημαντική, πολύ θετική φόρτιση στην ιδεολογία της Ρωσίας εν γένει και του ρωσικού κρατισμού ειδικά.

Μια σειρά ουσιαστικών και συμβολικών πράξεων, έχουν προκαλέσει ιδιαίτερη ψυχρότητα στη Μόσχα έναντι της Αθήνας, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες. Στη Ρωσία έχουν καταλήξει ότι υπάρχει ένα “αμερικανικό κόμμα” στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και το κράτος, πολύ ισχυρότερο από αυτό που αντιμετωπίζουν αίφνης σε χώρες όπως η Ιταλία, η Τουρκία και η Γερμανία, με τις οποίες διατηρούν πολύ στενές σχέσεις. ‘Ετσι, όποτε πάει να γίνει κάτι σπουδαίο μεταξύ Αθήνας και Μόσχας, αρχίζει αμέσως ο πόλεμος εναντίον του και το οδηγεί σε ματαίωση. Αναφέρουν σχετικά τους S300, την προσέγγιση Πούτιν-Καραμανλή, την αγορά ρωσικών θωρακισμένων, το σχέδιο Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, μεταξύ άλλων.

Μια «αόρατη χειρ» επεμβαίνει κάθε φορά που συμφωνείται κάτι μεταξύ Μόσχας και Αθήνας και ματαιώνει τελικά τα σχέδια. Μετά από έναν αρχικό “αιφνιδιασμό”, δυνάμεις μέσα στο πολιτικό σύστημα ενεργοποιούνται και ανακαλύπτουν όλα τα τρωτά των ελληνορωσικών συμβάσεων και μόνο αυτών. Μπορεί τα γερμανικά υποβρύχια να γέρνουν ή τα αμερικανικά F-16 να μην μπορούν να πολεμήσουν, αφού δεν έχουν σύστημα αυτοπροστασίας, μόνο όμως τα ρωσικά πρότζεκτ γίνονται «φύλλο και φτερό» και ανακαλύπτονται τα κάθε είδους πραγματικά ή φανταστικά τους μειονεκτήματα.

Μερικές φορές μάλιστα η Ελλάδα το πράττει με μειωτικό για τη Ρωσία τρόπο. ‘Όταν η κυβέρνηση Καραμανλή άρχισε να «κάνει νερά» στην υλοποίηση της σύμβασης για τα θωρακισμένα, που η ίδια υπέγραψε ο τότε Υπουργός ‘Αμυνας βρήκε την παγκοσμίως πρωτότυπη μέθοδο να μην βγαίνει στο τηλέφωνο του τότε Ρώσου Πρέσβη και να μην του κλείνει ραντεβού, για να μη βρεθεί σε δύσκολη θέση! Τελικά η σύμβαση ματαιώθηκε από τον επόμενο Υπουργό κ. Βενιζέλο, παρά την επίσημη ρωσική πρόταση να πληρωθούν τα οχήματα με ελληνικά αγροτικά προϊόντα.

Ο νέος Πρέσβης που τοποθετήθηκε στην Αθήνα στις αρχές του 2009 ζήτησε, όπως είθισται στην παγκόσμια πρακτική, να συναντήσει τον αρχηγό της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Παπανδρέου. Δεν τον είδε ποτέ, συνάντησε τελικά, μετά από πολλούς μήνες τον κ. Δρούτσα. Σε όλες τις χώρες του κόσμου, των ΗΠΑ περιλαμβανομένων, είναι θέμα ελάχιστου χρόνου για τον Πρέσβη της Ρωσίας να συναντήσει όποιον πολιτικό ή κρατικό παράγοντα ζητήσει. Δεν γνωρίζουμε ποιος εισηγήθηκε στον κ. Παπανδρέου μια τέτοια συμπεριφορά, αυτός που τόκανε όμως προφανώς επεδίωκε να τορπιλίσει, με μια ακραία προκλητική πράξη, τις ελληνορωσικές σχέσεις.

Μόνο στην Ελλάδα μπορεί να συμβούν τέτοια πράγματα. Η Ελλάδα ανήκει επίσης στις λίγες χώρες του κόσμου όπου όλο το Υπουργικό Συμβούλιο συνωστίζεται στις εκδηλώσεις της αμερικανικής Πρεσβείας, ενώ η Αστυνομία της χώρας, κυβερνήσεις έρχονται κυβερνήσεις φεύγουν, απαγορεύει την κυκλοφορία και απομακρύνει τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε τεράστια απόσταση γύρω από την κατοικία του Πρέσβη, όπως ταιριάζει στους διοικούντες ενός προτεκτοράτου που θέλουν με κάθε τρόπο να επιδεικνύουν τη δουλοπρέπειά τους. Γενικότερα, η όλη κατάσταση στην περιοχή της Πρεσβείας θυμίζει κατεχόμενη πόλη. Την ίδια ώρα ένας Υφυπουργός και μόνον τίμησε δια της παρουσίας του την τελευταία δεξίωση της ρωσικής πρεσβείας για την εθνική της επέτειο.

Η τοποθέτηση Παπανδρέου εναντίον του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και ο χαρακτηρισμός των συμφωνιών με τη Ρωσία ως λεόντειων υπέρ αυτής, κατά την προεκλογική περίοδο του 2009, δεν ξεχάστηκε ποτέ στη Μόσχα. Παρά τις μεταγενέστερες διορθωτικές κινήσεις, θεωρήθηκε εχθρική ενέργεια, δηλωτική προθέσεων. Οι Ρώσοι παρακολουθούν επίσης με ιδιαίτερη προσοχή τη σημαίνουσα διαδοχική δραστηριοποίηση του κ. Ρόντος στη Γιουγκοσλαβία, τη Γεωργία, τη Βουλγαρία και την Ουκρανία, όπου έπαιξε βασικό ρόλο στην υπονόμευση των ρωσικών συμφερόντων. Στενός συνεργάτης του ‘Ελληνα Πρωθυπουργού, συνδεόμενος στενά με ισχυρές δυνάμεις του παγκόσμιου κατεστημένου, ο Ρόντος συνυπέγραψε με τον Μπρζεζίνσκι ένα κείμενο που αμφισβήτησε τη σημασία της σοβιετικής νίκης επί του Χίτλερ, ενώ χρησιμοποίησε το όνομα Παπανδρέου για να ανοίξει πολλές πόρτες στη Μέση Ανατολή που, κανονικά, θα του έμεναν ερμητικά κλειστές. Υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν, θεωρείται από ορισμένους ο αρχιτέκτονας
σημαντικών πρωτοβουλιών του Παπανδρέου, όπως η «προσέγγιση» με την πιο ακροδεξιά και διεθνώς απομονωμένη κυβέρνηση στην ισραηλινή ιστορία.

Δεν έχει διαφύγει της προσοχής της ρωσικής διπλωματίας και το γεγονός ότι, ενώ καρκινοβατούν οι ελληνορωσικές σχέσεις, αν και εδράζονται σε ένα σημαίνον ιστορικό υπόβαθρο αιώνων, η Αθήνα πήρε πολύ θεαματικές πρωτοβουλίες συγκαλώντας ή προτιθέμενη να συγκαλέσει κοινές συνεδριάσεις Υπουργικών Συμβουλίων με την Τουρκία και το Ισραήλ, και δημιουργώντας ad hoc όργανα συνεργασίας με αυτές τις χώρες, που, εξ αντιδιαστολής, θεωρήθηκαν επίσης ενέργειες που αντανακλούν τις στρατηγικές προτεραιότητες της Αθήνας.

Και στα «ήσσονα» άλλωστε θέματα, μόνο καλά δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν τα πράγματα. Η ρωσική Τράπεζα Εξωτερικού Εμπορίου και το Ταμιευτήριο (Σμπερμπάνκ) περιμένουν έξη μήνες την έκδοση άδειας για τη λειτουργία υποκαταστημάτων τους στην Αθήνα. Δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα εμπόδια συναντούν επίσης μία επένδυση του Ρώσου μεγιστάνα Ρομάν Αμπράμοβιτς και δύο επενδύσεις στη Χαλκιδική και την Κρήτη. Τέλος, δεν έγινε τίποτα για τη σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης-Μόσχας που είχε εξαγγελθεί.

Σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για την τύχη της Ελλάδας, η Ρωσία δεν μοιάζει να είναι καν στο «ραντάρ» της Αθήνας και η Αθήνα μοιάζει παραδόξως μάλλον να θέλει να το δείχνει. Η σημερινή κατάσταση θυμίζει έντονα την περίοδο 1989-93. Τότε, βοηθούσης και της πολιτικής αστάθειας στην Αθήνα, η Ρωσία εγκαταλείφθηκε από την ελληνική διπλωματία, που ξύπνησε απότομα μόνο όταν η Μόσχα αναγνώρισε τα Σκόπια. Τότε άρχισαν να τρέχουν στη ρωσική πρωτεύουσα οι ‘Ελληνες Υπουργοί, ήταν όμως πολύ αργά.
Eπίκαιρα, 14.7.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com

 

 

 

 

Το φθινόπωρο αρχίζουν οι θύελλες…

 

Μιχάλης Ιγνατίου

mignatiou@aol.com – Twitter: @mignatiou

Οι άνθρωποι του πρωθυπουργού, που δεν φημίζονται για την οξυδέρκειά τους, διακινούσαν το Σαββατοκυρίακο περίεργες πληροφορίες, που με άφησαν άφωνο κυρίως διότι επιβεβαιώνουν τις διαπιστώσεις σημαντικών ανθρώπων ότι το μοναδικό τους ενδιαφέρον είναι αν θα «τσιμπήσει» κανένα νουμεράκι ο κ. Παπανδρέου ή πώς θα τον παρουσιάσουν ως σωτήρα τούτης της άμοιρης χώρας. Ομολογώ πως έφριξα…

Ελεγαν, λοιπόν, ότι η απόφαση των Βρυξελλών έσωσε την Ελλάδα(!), ενώ η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική…

 

Ισχυρίζονταν ότι για να επιτύχει τη σωτηρία έφτασε στο σημείο να απειλήσει τους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, και

Πρόβλεπαν πως ο ελληνικός λαός θα πιστώσει τον κ. Παπανδρέου για την επιτυχία και ότι δημοσκοπήσεις λίαν συντόμως θα δείχνουν άνοδο στα ποσοστά και του ΠΑΣΟΚ και του πρωθυπουργού. Παρά το σεβασμό που δείχνω για τους αγαπητούς δημοσκόπους, δεν μπορώ να μην ομολογήσω ότι δεν πιστεύω τα αποτελέσματα που παρουσιάζουν…

Δεν υπάρχει κάτι που δεν γνωρίζει ο λαός από τα τεκταινόμενα στα παρασκήνια των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον (ΔΝΤ και IIF). Το μέγα σχέδιο των Ευρωπαίων, το οποίο υιοθέτησε αμέσως ο πρωθυπουργός, αφορά μόνο τη σωτηρία των ελληνικών τραπεζών και της συνέχισης της κερδοφορίας των ευρωπαϊκών. Δεν σώζει την ελληνική οικονομία, αντίθετα τη «βάζει περισσότερο μέσα», αφού με τα σημερινά δεδομένα το χρέος προβλέπεται ότι θα αυξηθεί στα 400 και πλέον δισεκατομμύρια ευρώ.

Η βασική μου απορία είναι πώς αντιλαμβάνεται ο πρωθυπουργός τη σωτηρία της Ελλάδας. Διότι -και λυπάμαι που το λέω- δεν είμαι βέβαιος ότι γνωρίζει το πρόβλημά της. Πρώτα απ΄ όλα, αν το γνώριζε, δεν θα οδηγούσε την Ελλάδα, ως αρνί σε σφαγή, στο ΔΝΤ και θα έδινε την ελάχιστη σημασία σε αυτούς που τον διαβεβαίωναν πως ήταν πιό εύκολη η διευθέτηση μέσα στην Ε.Ε. και μόνο. Αν και στο αρχικό στάδιο, η έρευνα αποδεικνύει πως αυτός ενέπλεξε το Ταμείο στις υποθέσεις της Ευρώπης. Δεν ζήτησε η Ε.Ε. την ανάμειξη του ΔΝΤ. Ηταν ο κ. Παπανδρέου αυτός που είχε συζητήσει με τον Ντομινίκ Στρος Καν την προσφυγή στο Ταμείο και τον εξαναγκασμό της Ε.Ε. να την αποδεχθεί. Εκ των γεγονότων αποδεικνύεται ότι ο κ. Παπανδρέου και ο τότε υπουργός Οικονομικών έσφαλλαν.

Η ευθύνη την πολιτικών είναι δεδομένη και δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε. Ακόμα και σήμερα, που η Ελλάδα βρίσκεται μισό βήμα από την χρεοκοπία, προκαλούν βάναυσα το λαό: κλείνουν άρον-άρον την υπόθεση της Siemens, ξέχασαν ένα σωρό σκάνδαλα, η υπόθεση των υποβρυχίων οδεύει προς παραγραφή. Προετοιμαζόμενος γι’ αυτό το άρθρο, έψαχνα να βρω κάποιον -έστω ένα- που πλήρωσε για το έγκλημα εις βάρος της χώρας. Δεν ανακάλυψα κανένα. Ούτε πολιτικούς, ούτε τραπεζίτες, που και αυτοί φταίνε πολύ για το κατάντημα της Οικονομίας.

Πώς θα λύσει τα προβλήματα της Ελλάδας ο κ. Παπανδρέου και η παρέα του, όταν δεν υλοποίησαν ούτε μισή υπόσχεση από τις εκατοντάδες που έδωσαν και αφορούσαν την κάθαρση. Και με βάση το δεδομένο αυτό, ότι η κάθαρση ξεχάστηκε, γιατί να μην πιστέψει κανείς τους ισχυρισμούς που φέρουν αυτόν και την οικογένειά του να είναι υπό εκβιασμό από παλιά στελέχη του κόμματός του;

Πλανώνται ο πρωθυπουργός και οι υπόλοιποι πολιτικοί, αν νομίζουν πως ο λαός ξεθύμανε και ότι το καλοκαίρι ηρέμησε την οργή. Οι ξένοι που φαίνεται να γνωρίζουν περισσότερα από εμάς, αναμένουν πως ο κ. Παπανδρέου θα θερίσει θύελλες το Φθινόπωρο…

 

IMERISIA

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/08/blog-post_2499.html