Η τουρκική μαφία πίσω από τις ορδές των λαθρομεταναστών

**Εύχομαι κάποτε Ελληνες Δημοσιογράφοι και Ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης να πούν καθαρά πως μέρος της Τουρκικής Μαφίας αποτελεί και ο Τουρκικός  Στρατός. (…Οι αξιωματικοί είναι ιδιαίτερα απαιτητικοί και πολύ ακριβοί. Συνεργαζόμαστε με τους υπαξιωματικούς και το κατώτερο προσωπικό. Εκείνοι μας ενημερώνουν ποιος και που κάνει βάρδια και που είναι οι έφοδοι.’…)

 Aφελή θεωρούν κύκλοι της ελληνοτουρκικής μεθορίου στον Έβρο, που γνωρίζουν όμως πρόσωπα και πράγματα στην Τουρκία, την τοποθέτηση φράχτη για να σταματήσει το κύμα των λαθρομεταναστών προς τη χώρα μας. Διότι, όπως τονίζουν, τη διακίνηση των λαθρομεταναστών προς την Ελλάδα την έχει αναλάβει η τουρκική μαφία, η οποία δεν είναι διατεθειμένη να αφήσει έναν… κλάδο που της αποδίδει πάνω από 1 δισ. δολάρια τον χρόνο!

Σύμφωνα με δημοσίευμα του τουρκικού περιοδικού «Aksyon», η τουρκική μαφία μπήκε στο παιχνίδι της διακίνησης λαθρομεταναστών το 1999 και μέχρι το 2005 ο τζίρος είχε φτάσει τα 7 δισ. δολάρια. Τώρα με τη δραματική αύξηση του αριθμού των λαθρομεταναστών, ο τζίρος θα έχει πολλαπλασιαστεί.

To δημοσίευμα παρέθετε και ένα τιμολόγιο μεταφοράς που είχε οριστεί από την τουρκική μαφία, σύμφωνα με το οποίο για χερσαία μεταφορά ζητούσαν από 2.500 έως 5.000 δολάρια, ενώ για μεταφορά μέσω θαλάσσης από 4.000 έως 6.000 δολάρια.

Σύμφωνα εξάλλου με μια παλαιότερη ανταπόκριση από την Κωνσταντινούπολη του αμερικανού δημοσιογράφου Roger Cohen (αρθρογραφεί για τις εφημερίδες «New York Times» και «International Herald Tribune»), από το 2000 η Κωνσταντινούπολη είχε γίνει το μεγαλύτερο διεθνές κέντρο συγκέντρωσης λαθρομεταναστών, οι περισσότεροι από τους οποίους περίμεναν τις απαραίτητες διαδικασίες από την τουρκική μαφία για να περάσουν στην Ελλάδα και στην Ιταλία.

Όπως αναφέρει η ανταπόκριση, στην Κωνσταντινούπολη και γενικότερα στην Τουρκία έχει αναπτυχθεί μια τεράστια βιομηχανία παραγωγής πλαστών διαβατηρίων που αποδίδει τεράστια κέρδη στους ιδιοκτήτες της. Τα διαβατήρια πωλούνται σε πολύ υψηλές τιμές και είναι περιζήτητα στους λαθρομετανάστες γιατί θεωρούν ότι με αυτά θα μπορέσουν να φύγουν και να σωθούν. Εκείνη την εποχή, όπως ανέφερε το άρθρο, ένα διαβατήριο Δανίας στοίχιζε μέχρι και 9.000 δολάρια, ενώ αν κάποιος το επιθυμούσε, υπήρχε ακόμη και διαβατήριο Ηνωμένων Πολιτειών, το οποίο έκανε μέχρι και 14.000 χδολάρια.

Σημειωτέον ότι η απόκτηση ενός πλαστού διαβατηρίου δεν σήμαινε ότι ο κάτοχός του έλυνε αυτομάτως το πρόβλημά του και μπορούσε να μετακινηθεί στη χώρα αυτή από την Τουρκία. Σε πολλές περιπτώσεις οι λαθρομετανάστες που πλήρωναν πανάκριβα γι’ αυτά τα διαβατήρια στην προσπάθειά τους να φύγουν, είχαν οικτρή τύχη.

Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν Κούρδοι, Ιρακινοί, κάτοικοι χωρών της Ινδικής χερσονήσου, Αφγανοί, Τυνήσιοι, Παλαιστίνιοι, ενώ συχνά υπήρχαν και από χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Όπως αναφέρει επίσης ρεπορτάζ της εφημερίδας «Ελεύθερη Θράκη», «εκτός από τους τούρκους μαφιόζους που διακινούσαν μεγάλο μέρος των λαθρομεταναστών κερδίζοντας τεράστια ποσά, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 είχαν αρχίσει να δραστηριοποιούνται και αραβικής καταγωγής μαφιόζοι, κυρίως Τυνήσιοι και Μαροκινοί, οι οποίοι επίσης είχαν ανοίξει κέντρα στην Κωνσταντινούπολη για τη διακίνηση λαθρομεταναστών προς τη Δυτική Ευρώπη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ολόκληρες συνοικίες της Κωνσταντινούπολης χρησίμευσαν ως τόπος συγκέντρωσης χιλιάδων λαθρομεταναστών από την τουρκική μαφία.

Οι λαθρομετανάστες αυτοί στοιβάζονταν από τη μαφία σε άθλιες συνθήκες, για να προωθηθούν προς τα δυτικά. Γνωστές συνοικίες που βρίσκονται στην ευρωπαϊκή ακτή της Κωνσταντινούπολης, όπως το Bakirkoy, Gazi Osmanpasa, Egup, Bayrampasa, Bagcilar, ακόμα και κεντρικότερες όπως Beyoglou, SiSli, και Fatih, συχνά γίνονται το επίκεντρο επιχειρήσεων της τουρκικής Ασφάλειας, η οποία υποτίθεται πως προσπαθεί να βάλει κάποια τάξη στο φαινόμενο της συγκέντρωσης λαθρομεταναστών, φυσικά χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα.

Αλλά και στη Σμύρνη, που βρίσκεται ένα βήμα πριν από τα ελληνικά νησιά, η εικόνα ήταν η ίδια και χειρότερη.

Όλη αυτή η επιχείρηση λειτουργεί σαν ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα »εργαλεία» εξισλαμισμού της Ελλάδας. Ολόκληρες στρατιές συχνά απελπισμένων μουσουλμάνων δημιουργούν μια απειλητική σκιά πάνω από τη χώρα μας αλλά και πάνω απ’ όλη την Ευρώπη».

Όλα αυτά επιβεβαιώνουν το πρόσφατο δημοσίευμα του «Π», που ανέφερε ακριβώς ότι οι ορδές μουσουλμάνων λαθρομεταναστών που έρχονται στη χώρα μας συνιστούν πολλαπλή απειλή για την ελληνική κοινωνία και το θέμα θα πρέπει να αντιμετωπιστεί και σ’ αυτήν του τη διάσταση.

ΠΑΡΟΝ

Ψυχορραγεί το καθεστώς Μουμπάρακ

Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Υστερικές σχεδόν είναι οι αντιδράσεις στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ και στις μεγάλες ευρωπαϊκές, αλλά και αραβικές πρωτεύουσες εξαιτίας του κύματος διαδηλώσεων που συγκλονίζουν την Αίγυπτο, την αδιάκοπη ριζοσπαστικοποίηση της εξέγερσης στην Τυνησία, την κοινωνική αναταραχή στην Υεμένη, την Ιορδανία, την Αλγερία. Αμερικανοί, Ισραηλινοί, Ευρωπαίοι και Αραβες ηγέτες έχουν χάσει τον ύπνο τους, καθώς οι λαοί των αραβικών κρατών αφυπνίζονται ο ένας μετά τον άλλον και απαιτούν την απομάκρυνση των επί δεκαετίες «γαντζωμένων» στην εξουσία προέδρων ή μοναρχών των μονοκομματικών στην ουσία καθεστώτων που τους κυβερνούν, ως προϋπόθεση εκδημοκρατισμού των χωρών τους.

Η ανατροπή του Μουμπάρακ και του καθεστώτος του στην Αίγυπτο συνιστά τον απόλυτο εφιάλτη για όλους τους προαναφερθέντες – ακόμη και ως ενδεχόμενο. Αν όντως πέσει το καθεστώς του Μουμπάρακ, αυτό θα έχει κατακλυσμιαίες πολιτικές συνέπειες σε διεθνή κλίμακα. Αφενός θα ανατρέψει εκ βάθρων τους συσχετισμούς δυνάμεων στη Μέση Ανατολή και αφετέρου θα οδηγήσει σε εξαιρετικά λεπτό και κρίσιμο σημείο τις σχέσεις της Δύσης με τον ισλαμικό κόσμο.

Το πολιτικό Ισλάμ είναι η μοναδική οργανωμένη δύναμη της αντιπολίτευσης στην Αίγυπτο. Το καθεστώς Μουμπάρακ έχει εξοντώσει χιλιάδες και έχει φυλακίσει δεκάδες χιλιάδες μέλη και οπαδούς των ισλαμιστών. Αυτό όμως δεν τους έχει εξουδετερώσει πολιτικά. Κάθε άλλο. Οι Αιγύπτιοι ισλαμιστές έχουν ένα ισχυρότατο πανεθνικό δίκτυο οργανώσεων. Αν οι διαδηλώσεις μετεξελιχθούν σε εξέγερση, είναι άκρως αμφίβολο κατά πόσο το καθεστώς θα μπορέσει να αναχαιτίσει έστω και με σφαγές χιλιάδων ατόμων τους ισλαμιστές σε περίπτωση που αυτοί αποφασίσουν να επιχειρήσουν μαχητική κατάληψη της εξουσίας.

Εσχατη ίσως ευκαιρία να δοθεί αστική λύση στην Αίγυπτο αποτελεί η παράδοση της εξουσίας από τον Μουμπάρακ στον Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι, τον τιμηθέντα με βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 2005 πρώην πρόεδρο της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας. Ο Ελ Μπαραντέι θα εκδημοκρατίσει το καθεστώς και θα συνεχίσει με επουσιώδεις αλλαγές την πολιτική πρόσδεσης της Αιγύπτου στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ. Παράλληλα, θα επιχειρήσει να ενσωματώσει στο σύστημα τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, με τους οποίους έχει ήδη αποκαταστήσει διόδους όχι μόνο επικοινωνίας, αλλά και συνεργασίας.

Η «ισλαμοποίηση» από πολιτική σκοπιά της Αιγύπτου θα καταστεί πιθανότατα αναπότρεπτη αν δεν προωθηθεί άμεσα η «λύση Ελ Μπαραντέι» και ο Μουμπάρακ προχωρήσει σε αιματηρή καταστολή της κυοφορούμενης εξέγερσης. Η ευκαιρία για ΗΠΑ – Ισραήλ είναι μοναδική επειδή σε αυτές τις διαδηλώσεις δεν πρωτοστατούν ακόμη οι ισλαμιστές. Ξεκίνησαν ως διαδηλώσεις ακαθοδήγητης κοινωνικής διαμαρτυρίας κυρίως των νέων, οπότε υπάρχει ακόμη χρόνος να εκφράσει πολιτικά ο Ελ Μπαραντέι αυτή τη διαμαρτυρία πριν συνενωθεί με το πολιτικό Ισλάμ και τεθεί υπό την ηγεμονία του. Σε λίγο όμως θα είναι πολύ αργά για κάτι τέτοιο.

Θα σαρωθούν τα αραβικά καθεστώτα, αν πέσει η Αίγυπτος στα χέρια των ισλαμιστών. Θα σαρωθούν όμως από εντελώς αντίθετη πολιτική σκοπιά από εκείνη που προσδοκούν οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι. Θα σαρωθούν από κύμα ισλαμικών εξεγέρσεων και η Αίγυπτος θα καταστεί ηγεμονική δύναμη μιας ισλαμιστικής πλέον Αραβίας, όπως η Αίγυπτος του Νάσερ υπήρξε επί δύο σχεδόν δεκαετίες ο φάρος των αραβικών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, τα οποία επικράτησαν σταδιακά παντού, με εξαίρεση τις μοναρχίες του Κόλπου, του Μαρόκου και της Ιορδανίας.

Εχουν εκφυλιστεί σταδιακά τα κάποτε αντιαποικιοκρατικά, κάποτε εθνικοαπελευθερωτικά καθεστώτα. Εχουν αποστεωθεί πολιτικά και έχουν μεταλλαχθεί σε δεσποτικά ή και τυραννικά καθεστώτα που αδυνατούν πλέον να βελτιώσουν το βιοτικό επίπεδο των λαών τους. Εναντίον αυτών των καθεστώτων εξεγείρονται οι νέοι και οι κοινωνίες των χωρών τους, με επικεφαλής μάλιστα τα πιο μορφωμένα στρώματα. Το μεγάλο ερώτημα είναι τι είδους καθεστώτα θα τα αντικαταστήσουν.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11826&subid=2&pubid=52838954

Διαβάζοντας τον θυμό στις ζωές των άλλων

Tου Nικου Γ. Ξυδακη (Kαθημερινή)

Διάβαζα την Κυριακή σε κυριακάτικη εφημερίδα τις μαρτυρίες των γονιών για τα παιδιά τους που συνελήφθησαν και δικάζονται ως μέλη της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς. Στην αρχή, προτού διαβάσω, σαν πολίτης αγανάκτησα: ποιοι διοχετεύουν τη δικογραφία μιας εν εξελίξει δίκης στον Τύπο; Και μάλιστα αυτό το μέρος, το καυτό ιδιωτικό, τις μαρτυρίες γονιών για τα κατηγορούμενα παιδιά τους; Εν συνεχεία, σαν γονιός, υπέκυψα στον πειρασμό, και διάβασα. Και συγκλονίστηκα.

Διότι αυτό που ένιωσα μέσ’ απ’ την παγωμένη γλώσσα της δικογραφίας, μέσα απ’ τις κακογραφίες κάποιας δικαστικής υπαλλήλου, και τις απαντήσεις στα άκαμπτα ερωτήματα κάποιου ανακριτή, αυτό που ένιωσα ήταν η σημερινή μικρομεσαία Ελλάδα, η λαχταρισμένη οικογένεια, γονείς του μόχθου και παιδιά του σχολείου, άνθρωποι καθημερινοί, με προβλήματα τυπικά, με σχολεία συνηθισμένα, σε γειτονιές σαν τις δικές μας, με παρόμοιες σιωπές, ασυνεννοησίες, χάσματα, ελλείψεις.

Ενας πατέρας διηγείται πώς το παιδί του τον βοηθούσε στην ψαλτική στην εκκλησία της Μυρτιδιώτισσας και πώς διάβαζε κλασικούς της αναρχικής φιλολογίας και συζητούσαν για τον Γκάντι. Αλλος γονιός περιγράφει τις σπουδές του παιδιού στο τσέλο, άλλος λέει ότι το παιδί, φοιτητής του ΕΜΠ, ήταν του βιβλίου· δύο νεαροί συνδέονταν φιλικά από το σχολείο τους, το συντηρητικό Αρσάκειο, όλοι οι νεαροί εργάζονταν για το χαρτζιλίκι τους. Αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν να ήταν τα δικά μας παιδιά.

Διαβάζοντας τις μαρτυρίες ένιωθα ότι διαπράττω τυμβωρυχία, ότι εισέρχομαι παρείσακτος στην οικογενειακή ζωή των διπλανών μου. Δεν μπορώ, δεν θέλω και δεν δικαιούμαι να κρίνω προθέσεις, ιδέες, σκέψεις, αισθήματα, σχέσεις. Ωστόσο διάβασα. Με λαιμαργία σχεδόν, και με οδύνη και με μια μυϊκή σύσπαση στο στομάχι, με αδιόρατα τικ στο πρόσωπο. Γιατί σε αυτούς τους γονείς και σε αυτά τα παιδιά αναγνώριζα κάτι από τις οικογένειες των φίλων μου, και από τη δική μου οικογένεια, οικογένειες, ας πούμε, κανονικές, συνηθισμένες, μικρομεσαίες οικονομικά, με δύο γονείς που δουλεύουν και λείπουν αρκετά απ’ το σπίτι, με παιδιά που παρακολουθούν βαριεστημένα το σχολείο, που ακούνε ροκ και χιπ-χοπ, παίζουν γκέιμς, σουλατσάρουν σε ίντερνετ καφέ, τυραννιούνται με φροντιστήρια, δίνουν πανελλήνιες, φλερτάρουν, κοιμούνται μέχρι αργά, ξενυχτάνε, ψιλοκαβγαδίζουν με τους γονείς τους, τρώνε μαζί τις Κυριακές, επισκέπτονται τους παππούδες και τους νονούς δις του έτους κ. ο. κ.

Και ξάφνου, διαβάζω, η σχέση διακόπτεται, απότομα. Το παιδί αναχωρεί απ’ την εστία, μετακομίζει σε δικό του σπίτι, η επαφή αραιώνει ή χάνεται για μήνες, τα τηλεφωνήματα αραιώνουν, γίνονται με «απόκρυψη». Αυτή η διακοπή με πάγωσε πιο πολύ απ’ όλα. Γιατί; Πώς; Τι θέλει να πει αυτή η διακοπή, η απόκρυψη, η απόσταση, η ρήξη;

Μπαίνω στη θέση του «διακοπέντος» γονιού: Τι έκανα στραβά; Τι κάνω λάθος; Μπορεί όλα να είναι λάθος, μπορεί και τίποτε. Είναι θυμός, είναι πλήξη, είναι αίσθηση αποκλεισμού; Τι θυμώνει τον νέο τόσο, που διακόπτει τη σχέση με το σπίτι του και ενώνει τον θυμό και το χνώτο του με συνομηλίκους όμοια θυμωμένους; Θέλει να αποδείξει ότι μπορεί να κάνει κάτι μόνος του, ενάντιο ίσως στον «σάπιο» κόσμο των μεγαλύτερων, των εξουσιών, των συστημάτων που τον ντρεσάρουν και τον αποκλείουν; Ενδεχομένως. Είναι η βία ενδημική πια στους νεότερους, κατοπτρική ενός βίου αποθηριωμένου, βίου ευκαιριών ανταγωνισμού, βίου δυνητικής χλιδής και διαρκούς φενάκης, βίου με είδωλα πλουτισμού και καμία ηθική ευθύνη, βίου ατομοκεντρικού και άπιστου, χωρίς σταθερές, χωρίς αξιακές αναφορές; Κι αυτά ισχύουν.

Κάτι λείπει για να το καταλάβω ολόκληρο. Πιάνω κομματάκια μόνο, κομματάκια ενός θρυμματισμένου κόσμου, που παράγει απέραντο θυμό, βία, αυτοκαταστροφή, διακοπή σχέσεων και αποκλεισμό. Αυτοτροφοδοτούμενες παρέες οργισμένων νέων, αγέλες υπαρξιακά θυμωμένων, που επιστρέφουν στην κοινωνία τον δηλητηριώδη θυμό που τους έχει προξενήσει. Αμετουσίωτη οργή, χωρίς μετασχηματισμό της, χωρίς διέξοδο για ανακούφιση, για αυτοσυχώρεση και συχώρεση του άλλου, χωρίς συμπόνια και έλεος, σαν ένα αρχέγονο τραύμα που διαρκώς πονάει. Αυτό το τραύμα, βουβό και χαίνον, βρίσκεται στο σώμα της κοινωνίας, ακατανόητο και ου φωνητό, αυτό δεν θέλουμε όχι να το ψαύσουμε αλλά ούτε καν να ακούσουμε ότι ίσως υπάρχει. Κι ας πονάει.

Μακάρι να μας γελάει το ένστικτο, μακάρι να πέφτουμε έξω, μακάρι οι φόβοι να είναι παράλογοι, αλλά αυτά τα σημάδια του θυμού, της ρήξης του κανονικού, της «διακοπής» και της «απόκρυψης», της υπαρξιακής οργής της αγέλης, είναι σημάδια για πέτρινα, για μολυβένια χρόνια. Που δεν θα είναι μόνο ελληνικά. Μακάρι να πέφτουμε έξω.

«ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ»

 ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΣΤΟ “ΒΗΜΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΟΥ”

ΔΕΥΤΕΡΑ, 31 IANOYAΡΙΟΥ 2011, ώρα 6 μ.μ.

«ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ»

Εισηγητής: π. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΒΛΙΑΓΚΟΦΤΗΣ, μοναχός στην ιερά μονή Αγίου Αρσενίου Χαλκιδικής, διδάκτωρ Θεολογίας και συνεκδότης του περιοδικού ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ

«ΚΑΡΤΑ ΠΟΛΙΤΗ:ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ»

Εισηγητής: ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΣΜΟΠΟΥΛΟΣ, οικονομολόγος, εκπρόσωπος της ΠΡ.Α.Ο.Σ (Πρωτοβουλία Αντιρρησιών Ορθόδοξης Συνείδησης)

ΤΡΙΤΗ, 1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2011, ώρα 7 μ.μ.

«ΚΑΡΤΑ ΠΟΛΙΤΗ: ΜΕ ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ «

Εισηγητής: ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥΔΑΚΗΣ, καθηγητής πληροφορικής και πρόεδρος Επιστημονικών Ερευνών στην ΑΣΟΕΕ, επισκέπτης καθηγητής στο Χάρβαρντ

 

 

Η Πρωτοβουλία ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΜΕΤΩΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ – “ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ” ιδρύθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2010 και θέτει ως πρώτο καθήκον την πλατειά πληροφόρηση και την αποκάλυψη της αλήθειας, όσον αφορά την ιδιότυπη κατοχή κάτω από την οποίαν τελεί η χώρα.

Για το σκοπό αυτό οργανώνει ελεύθερο ΒΗΜΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΑΛΟΓΟΥ, κάθε Δευτέρα στην αίθουσα προβολών της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, Τοσίτσα 11, Εξάρχεια. Όταν χρειάζεται, το ΒΗΜΑ θα λειτουργεί και Τρίτη.

Στο ΒΗΜΑ θα αναπτύσσονται ομιλίες και συζητήσεις για το ΜΝΗΜΟΝΙΟ, την ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ και όλα τα τεκταινόμενα που απειλούν τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, τη ΛΑΪΚΗ  ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ  και ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ. Θα προσκαλούνται και θα λαμβάνουν μέρος διανοητές, επιστήμονες, νομικοί, καλλιτέχνες, πανεπιστημιακοί, ακτιβιστές, συνδικαλιστές κ.α.

Η είσοδος είναι ελεύθερη για όλους τους πολίτες.

Πληροφορούμε τις φίλες και τους φίλους του ΒΗΜΑΤΟΣ ότι η συνήθης ώρα προσέλευσης είναι 7 μ.μ. Ορισμένες φορές, λόγω μεγάλης ύλης, η ώρα θα αλλάζει, πράγμα που θα ανακοινώνεται στο πρόγραμμα.

ΙΜΙΑ- 2: Πολιτική κατάσταση και χειρισμός της κρίσης

<!– Σε µεταλλικά κοντέινερ θα µεταφερθούν αµέσως µόλις βγουν στην επιφάνεια οι 33 µεταλλωρύχοι, προκειµένου να προστατευτούν από το φως του ηλίου. –>

Το δεύτερο μέρος της μελέτης του Αντιναύαρχου ε.α Σήφη Μανουσοαγιαννάκη,πρώην Υπαρχηγού ΓΕΝ και διοικητή υποβρυχίων τη νύχτα των Ιμίων,έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Αφού περιγράφει τη πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στις δύο χώρες,φθάνει στο κρίσιμο σημείο:το χειρισμό της κρίσης.

Του ΣΗΦΗ ΜΑΝΟΥΣΟΓΙΑΝΝΑΚΗ*

Η  ΠΟΛΙΤΙΚΗ  ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ  ΔΥΟ  ΚΡΑΤΩΝ
 
        ΤΟΥΡΚΙΑ
       Από  τον  Σεπτέμβριο  του  1995  η  Τουρκία  βρισκόταν  σε  πολιτική  κρίση.  Ο  συνασπισμός  των  Σοσιαλδημοκρατών  και  του  κόμματος  του  Ορθού  Δρόμου είχε  καταρρεύσει.  Οι  εκλογές  της  24ης  Δεκεμβρίου  είχαν  φέρει  πρώτο  το  κόμμα  της  Ευημερίας  του  Ν.Ερμπακάν.  Φόβος  είχε  κυριεύσει  το  Τουρκικό  κατεστημένο.  Ο  Ν. Ερμπακάν  αναζητούσε συμμάχους  για  να  σχηματίσει  κυβέρνηση.  Η  Τανσού Τσιλλέρ  σ’  αυτή  τη  φάση  λειτουργούσε σαν  υπηρεσιακός  Πρωθυπουργός.

Το  Τουρκικό  κατεστημένο  αναζητούσε  αγωνιωδώς  τρόπους  στήριξης  στην  εξουσία της  Τ.Τσιλλέρ  ώστε   να  αποφευχθεί   η  ανάληψη  της  εξουσίας  από τον  Ν.Ερμπακάν.  Η  κρίση  στα  Ίμια  παρουσιαζόταν  σαν  μια  πρώτης  τάξεως  ευκαιρία  να  ισχυροποιηθεί  η  θέση  της  Τ.Τσιλλέρ. Και  προς  την  κατεύθυνση  αυτή  έμελλε  να  εργασθεί  μεγάλη  μερίδα  του  Τουρκικού  κατεστημένου.
      
Οι  ΗΠΑ  στα  πλαίσια  των  προσπαθειών  τους  για  εξομάλυνση  των  ελληνοτουρκικών σχέσεων  είχαν  αναλάβει  πρωτοβουλίες  προς την  κατεύθυνση  της  εξέτασης    όλων  των  Ελληνοτουρκικών    διαφορών  ως  πακέτο.  Οι  πρωτοβουλίες  αυτές  των  ΗΠΑ  ικανοποιούσαν  την  Τουρκική  διπλωματία  η  οποία  στο  πνεύμα  του  ανατολίτικου  παζαριού  επιθυμούσε    να  τεθούν  όσο  το  δυνατόν  περισσότερα  προβλήματα  προς  συζήτηση  σε  μια  πιθανή  τράπεζα  διαπραγματεύσεων.
      
Η  κρίση  στα   Ίμια  προσφερόταν  ως  άριστη  ευκαιρία  για  την   Τ.Τσιλλέρ  να ισχυροποιήσει  την  πολιτική  της  θέση  προσβλέποντας  στο  κέρδος που  θα  αποκόμιζε   από  το  πολιτικό  παιχνίδι  που  παιζόταν  στην Τουρκία  αλλά  και  από  την  Τουρκική  διπλωματία  με  το να  θέσει   άλλο  ένα  προς  διαπραγμάτευση  ζήτημα    στα  υπάρχοντα  στο  Αιγαίο. Συγκεκριμένα με  την  αφορμή  των  Ιμίων,  πρόβαλε  τη  θέση  επανεξέτασης  του  καθεστώτος  νησίδων  και  βραχονησίδων  στο  Αιγαίο  αμφισβητώντας  τα  κυριαρχικά  δικαιώματα  της  Ελλάδας  επ΄αυτών. 

Είναι  γνωστό  ότι  η Τουρκική πλευρά δίδει  διαφορετική  ερμηνεία  στη  συνθήκη  του  Ouchy  στις  18-10-1912,  στη  συμφωνία  του  Λονδίνου  στις  30-5-1913,  στη  Συνθήκη  ειρήνης  των  Αθηνών  στις  14-11-1913,  στην  απόφαση  των  έξι  κρατών  στις  13  και  14-2-1914  που  αργότερα  απορρίφθηκε  από  την  Οθωμανική  αυτοκρατορία,  στη  Συνθήκη  της  Λωζάνης  στις  24-7-1923  και  στη  Συνθήκη  των  Παρισίων

ΕΛΛΑΔΑ
Η  εισαγωγή  και  νοσηλεία  στο  Ωνάσειο  του  Α.Παπανδρέου  είχε  σηματοδοτήσει  την μάχη  των  διαδόχων.  Στις  15  Ιανουαρίου  1996  ο  Α.Παπανδρέου  παραιτήθηκε  από Πρωθυπουργός
      
Στις   19  Ιαν.  εκλέχθηκε  από  την  κοινοβουλευτική  ομάδα  του  ΠΑΣΟΚ  ως   Πρωθυπουργός  ο  Κ.Σημίτης.  Ο  κύκλος  της  διαδοχής  δεν  είχε  κλείσει  καθώς  απέμεναν  ακόμη  η  απαιτούμενη  ψήφος  εμπιστοσύνης  προς τη  νέα  υπό  τον  Κ.Σημίτη κυβέρνηση  αλλά  και  η  εκλογή  του νέου  προέδρου  του ΠΑΣΟΚ.
       Τα  γεγονότα  αυτά  μονοπωλούσαν  το  ενδιαφέρον  της  κοινής  γνώμης.  Η  περίοδος  αυτή  δημιουργούσε  σε  αρκετά  πολιτικά  πρόσωπα  αίσθημα  ανασφάλειας  για το πολιτικό τους μέλλον.

 
 Η  ΣΤΑΣΗ  ΤΩΝ  ΗΠΑ 
      
Μετά  την  κρίση  των  Ιμίων  κυκλοφόρησε  σε  επανέκδοση  ο  χάρτης  του  Αμερικανικού  Ναυτικού  υπ’  αριθμόν  5441/5  Οκτωβρίου 1996,  στον  οποίο  αναγραφόταν   Vrachoi  Imia  (Greece)  με  υποσημείωση  ότι  τα  γεωγραφικά  ονόματα  και  ο  τρόπος  γραφής  τους  δεν  σημαίνουν  κατ’  ανάγκη  αναγνώριση  από  τις  ΗΠΑ  του  πολιτικού  καθεστώτος  σ’  αυτά.  Η Αμερικάνικη  Υπηρεσία  Χαρτών   (προ  της  κρίσεως)  κυκλοφόρησε  την  τέταρτη  έκδοση  του  χάρτη  υπ’  αριθμόν  54407  με  την  ένδειξη  Sovereignity  undetermined στις 27 Ιανουαρίου 1996 (Κυριαρχία  μη  καθορισμένη) (Λυμπέρης σελ. 530).
     
 Την  1η  Φεβρουαρίου  1996  ο  εκπρόσωπος  του  Υπουργείου Εξωτερικών  των  ΗΠΑ δήλωσε: «οι  ΗΠΑ  δεν  αναγνωρίζουν  Ελληνική  η  Τουρκική  κυριαρχία  στα  Ίμια (Καρντάκ)  και  πιθανολογείται  ύπαρξη  και  άλλων  νησίδων  στην  ίδια  κατάσταση» (Λυμπέρης σελ.529).

Την Πέμπτη 19 Ιουνίου 1997 ο εκπρόσωπος του Πενταγώνου Ken Bacon επιβεβαίωσε την ύπαρξη ενός ναυτικού χάρτη που εκδόθηκε στα τέλη του 1996 από την Ομοσπονδιακή Υδρογραφική Υπηρεσία των ΗΠΑ και απεικόνιζε τα Ίμια ως περιοχή της Ελλάδας. Λίγες ώρες όμως αργότερα ο ίδιος δήλωνε «Στην χθεσινή μου ενημέρωση κατά λάθος είπα ότι το νησί του Αιγαίου Ίμια ανήκει στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα την κυριαρχία επί του νησιού διεκδικούν η Ελλάδα και η Τουρκία. Αποτελεί πάγια θέση της Αμερικής να μην παίρνει θέση σε διεκδικήσεις κυριαρχίας ή συνοριακές διαφορές άλλων κρατών.
     Τα  γεγονότα  αυτά  δεν  είναι  δυνατόν  να  μην δημιουργούν έντονους  προβληματισμούς  και  τούτο  διότι  το  Υπουργείο  Εξωτερικών  της  υπερδύναμης   ήταν  σε  θέση  να  γνωρίζει  και όφειλε  να  γνωρίζει  το  καθεστώς  των  βραχονησίδων  αφού  είχε  υπογράψει  την  Συμφωνία  των  Παρισίων  του  1947. 
 
      

Η  ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ  ΕΝΩΣΗ

      Η  Ευρωπαϊκή  Ένωση πριν  και  κατά  τη  διάρκεια  της  κρίσεως απουσίασε   εντυπωσιακά (Σημίτης σελ.67).
     
 Εκ  των  υστέρων  το  Ευρωπαϊκό  Κοινοβούλιο  εξέδωσε  ψήφισμα  με  342  ψήφους  έναντι  21,   κατά  των  προκλητικών,  όπως  τις  χαρακτήρισε,  ενεργειών  της  Τουρκίας  εις  βάρος  της  Ελλάδας,  ενός Κράτους  μέλους  της  Ευρωπαϊκής  Ένωσης. 

Σύμφωνα  με  το ψήφισμα  «οι  νησίδες  Ίμια  ανήκουν  στα  Δωδεκάνησα» με  βάση  τις  συνθήκες  του  1923, 1932  και  1947. Το  Ευρωπαϊκό  Κοινοβούλιο  επισήμανε  επίσης  «την  επικίνδυνη  παραβίαση  από  την  Τουρκία  των  κυριαρχικών  δικαιωμάτων  της  Ελλάδας»  και  την  κάλεσε  να  συμμορφωθεί  «με  τις  διεθνείς  συνθήκες»  και  να  απέχει  από  εχθρικές  ενέργειες  και  απειλές. 

Πρέπει  να  σημειωθεί  ότι  το  Ευρωπαϊκό  Κοινοβούλιο  μερικούς  μήνες  νωρίτερα  είχε επικυρώσει  την  τελωνειακή  σύνδεση  της  Τουρκίας  με  την  Ευρωπαϊκή  Ένωση.  Πρέπει  ακόμη  να  επισημανθεί  ότι  στο  Συμβούλιο  για  τη  σύνδεση  Ευρ. Ένωσης  και  Τουρκίας  το  Μάρτιο  του  1995  είχε  τονιστεί  ότι  «αποτελούσε  κεφαλαιώδους  σημασίας  ζήτημα  η  ενθάρρυνση  καλής  γειτονίας  της  Τουρκίας  με  τα  κράτη-μέλη  της  Ευρωπαϊκής  Ένωσης».  Στο  ψήφισμα  του  Ευρ. Κοινοβουλίου  της  16ης  Φεβρουαρίου  1996  τονιζόταν  ότι  «αυτές  οι  προνομιακές  σχέσεις  μεταξύ  της  Ευρωπαϊκής  Ένωσης  και  της  Τουρκίας  πρέπει  αυτομάτως  να  αποκλείουν  κάθε  επιθετικότητα στρατιωτικής φύσεως». 
     
 Είχε  προηγηθεί  η  δήλωση  του  Ιταλικού  Υπουργείου  Εξωτερικών  της  6ης   Φεβ.  ότι  η  Ιταλοτουρκική  συμφωνία  του  1932  εξακολουθούσε  να  ισχύει. Ακολούθησε  και  δεύτερη  Ιταλική  ανακοίνωση  από τη θέση  της  Ευρωπαϊκής  Προεδρίας  της,    στις  8 Φεβ. 1996 ότι  με  βάση  τις υπάρχουσες  συνθήκες  οι βραχονησίδες  Ίμια  έχουν  μεταβιβαστεί  στην  Ελλάδα.
 
.                     
Ο  ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ  ΤΗΣ  ΚΡΙΣΕΩΣ
 
      α. ΤΟΥΡΚΙΚΗ  ΠΛΕΥΡΑ
 
      Η  ύψωση  της  Ελληνικής  σημαίας  από  το  πλήρωμα  του  Ελληνικού  πολεμικού  πλοίου στην  ανατολική  Ίμια  και  αργότερα η  εγκατάσταση  φρουράς  για  τη  φύλαξή   του  προκάλεσε σοβαρές  αντιδράσεις  από τη μεριά   της  Τουρκίας. 

Η  τοποθέτηση  της σημαίας  από  προσωπικό  των  ενόπλων  δυνάμεων  έπαιρνε  διαφορετική  σημασία  και βαρύτητα  από ότι   η  τοποθέτηση  της  σημαίας  από  ένα  δήμαρχο  η  δημοσιογράφους,  καθώς  σύμφωνα  με  το  διεθνές  δίκαιο  η  πράξη  αυτή  συνιστούσε  επιθετική  ενέργεια.  Έτσι,  ενεργοποιήθηκε  το  Τουρκικό  δικαίωμα  για  ανάληψη  επιχειρήσεων  αυτοάμυνας, αφού κατ΄αυτούς τα Ίμια αποτελούν Τουρκικό έδαφος. 
    

  Στις   29  Ιαν.  η  Τουρκία  εξέδωσε  ρηματική  διακοίνωση.  Την  ίδια  μέρα  συνεκλήθη  το Συμβούλιο  Εθνικής  Ασφαλείας της Τουρκίας  με ειδική  σύνθεση  υπό  την  προεδρία  της  Πρωθυπουργού  Τ.Τσιλλέρ.

Σύμφωνα με τα αναγραφόμενα στο Turkish Review of Balkan studies Annual 2001 στη συνάντηση έλαβαν μέρος εκτός της Πρωθυπουργού, ο Υπουργός Εξωτερικών Ν.Μπαικάλ ο Αρχηγός του Ναυτικού Ναύαρχος Γ. Ερκαγιά, ο Υπαρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Τ.Μπίρ, ο Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας Στρατηγός Ι.Κιλίτς, ο Αρχηγός των Υπηρεσιών πληροφοριών Πρέσβης Σ.Κιοκσάλ και ο Υφυπουργός Εξωτερικών Πρέσβης Ο.Οϋμέν.

Η  σύσκεψη  διήρκεσε  τρεις  ώρες  σε φορτισμένο κλίμα καθώς το θέμα που είχε προκύψει απαιτούσε άμεση δράση στις επόμενες, μία το πολύ δύο μέρες, είτε με διπλωματικά είτε με στρατιωτικά μέσα. Η Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Εξωτερικών επέμεναν να εκτελεσθούν στρατιωτικές επιχειρήσεις στην περιοχή, ενόσω διεξάγονταν οι διαπραγματεύσεις σε διπλωματικό επίπεδο, ώστε οι διαπραγματευόμενοι να βρεθούν προ τετελεσμένων γεγονότων.

Ένα ελικόπτερο που είχε πετάξει πάνω από τα Ίμια ανέφερε την ύπαρξη Ελλήνων στρατιωτών στη βραχονησίδα. Ο Υφυπουργός Εξωτερικών Ο.Οϋμέν βεβαίωσε την Πρωθυπουργό ότι η νομική θέση της Τουρκίας για το θέμα είναι ισχυρή.

Σε ερώτηση «πόσο σημαντικά είναι τα Ίμια για την Τουρκία» οι διπλωμάτες εξήγησαν ότι οι βραχονησίδες αυτές είναι ένα τμήμα από άλλες 150 παρόμοιες με το ίδιο διπλωματικό καθεστώς.

Η συζήτηση επεκτάθηκε και στην υφαλοκρηπίδα και στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των νησιών. Υπογραμμίσθηκε ότι πίσω από το θέμα της κυριαρχίας στα Ίμια ήταν το θέμα των 12 ναυτικών μιλίων χωρικής θάλασσας και συνεπώς ο ιδιοκτήτης των βραχονησίδων θα είχε πλεονέκτημα κατά την χάραξη των θαλασσίων συνόρων στην περιοχή.

Συζητήθηκαν όλα τα σενάρια στην περίπτωση στρατιωτικής δράσεως καθώς και οι πιθανές επιπτώσεις. Συζητήθηκε η πιθανότητα μικρής μάχης. Ο πρέσβης Ι.Μπατού πρότεινε την αποστολή στρατιωτών στην Δυτ. Ίμια που δεν υπήρχαν Έλληνες στρατιώτες. Το γεγονός ότι υπήρχαν δυο βραχονησίδες και στη μία δεν υπήρχαν Έλληνες στρατιώτες προσέφερε μια άριστη ευκαιρία στους Τούρκους προκειμένου να αποφασίσουν. Σύμφωνα με τον Ι.Μπατού η σπουδαιότητα αυτής της λύσεως βρισκόταν στο γεγονός ότι ελαχιστοποιούσε το ρίσκο ένοπλης συρράξεως και έφερνε τα δύο κράτη στην ίδια θέση.

Στη σύσκεψη αυτή, η παραπάνω πρόταση δεν κρίθηκε εφαρμόσιμη. Όμως στην επόμενη που πραγματοποιήθηκε την άλλη μέρα στο ΓΕΕΘΑ υιοθετήθηκε και οριστικοποιήθηκαν οι ακόλουθες αποφάσεις:

• Σε διπλωματικό επίπεδο να ζητηθεί από την Ελλάδα η αποχώρηση των πλοίων των στρατιωτών και της σημαίας δηλαδή η επιστροφή στο καθεστώς «status quo ante».

• Να σχεδιαστούν στρατιωτικές επιχειρήσεις, ώστε στην περίπτωση αποτυχίας των διπλωματικών προσπαθειών, να προβλέπουν την αποβίβαση στρατιωτών με τη σημαία στην Δυτ. Ίμια που δεν υπήρχαν Έλληνες. Την επόμενη μέρα αν δεν είχε υπάρξει πρόοδος στο διπλωματικό επίπεδο να καταλαμβάνονταν και τα Ανατ. Ίμια.
 
Μετά  τη  συνεδρίαση  του  Συμβουλίου  Ασφαλείας  η  Πρωθυπουργός  Τ.Τσιλλέρ ενημέρωσε  τον  Πρόεδρο  της  Δημοκρατίας  Σ.Ντεμιρέλ. Ακολούθησε  σύσκεψη  του  Υπουργικού  Συμβουλίου  ενώ  το θέμα  της  κρίσεως συζητήθηκε  στην  Τουρκική  Εθνοσυνέλευση.
      
Οι  ξένοι  πρέσβεις  κλήθηκαν  στο Υπουργείο  Εξωτερικών  για  ενημέρωση.
Το  βράδυ  της  29ης  Ιαν.  βρίσκονταν  στην  ευρύτερη  περιοχή  των  Ιμίων   δύο 
 Πυραυλάκατοι  και  τέσσερα    σκάφη  της  Τουρκικής  Ακτοφυλακής (αντίστοιχη  του  δικού μας Λιμενικού  Σώματος ).
     
 Τις  πρώτες  πρωινές  ώρες  της  30ης  Ιαν. κατέπλευσαν  στην  περιοχή  και  δύο  Φρεγάτες  ώστε  η  παρουσία  Ναυτικών  Μονάδων  να  είναι  αντίστοιχη  των  Ελληνικών.  Μία  τρίτη  Φρεγάτα  βρισκόταν  εν  πλώ  στο  Αιγαίο  για  να  συμμετάσχει  σε  άσκηση  του ΝΑΤΟ.
      
Τις  μεσημεριανές  ώρες  της  30ης  Ιαν. Τουρκικό πλοίο επιβεβαίωσε την παρουσία Ελλήνων   βατραχανθρώπων   στα  Ανατ Ίμια.
      
Την  ίδια  μέρα  30  Ιαν.  ο  Έλληνας  πρέσβης  στην  Άγκυρα  συναντήθηκε  με  τον  Υφυπουργό  Εξωτερικών  Ο.Οϋμέν  και  απαίτησε  να  σταματήσει  η  παραβίαση  των  Ελληνικών   χωρικών  υδάτων  και  του  εθνικού  εναέριου  χώρου  επισημαίνοντας  τον  κίνδυνο.  Ο  βοηθός  Υφυπουργός  Εξωτερικών  πρέσβης  Ι.Μπατού  κάλεσε  τούς πρέσβεις  ή  τους  επιτετραμμένους των Ευρωπαϊκών  χωρών  και  τους  παρουσίασε  την  Τουρκική εκδοχή  για  την  κρίση.  (Κούρκουλας  σελ.51).
      
Το  απόγευμα  άρχισε  η  διαμεσολαβητική  δραστηριότητα  Αμερικανών  αξιωματούχων.  Στην  Άγκυρα  οι  συνομιλητές  των  Αμερικανών  ήταν  η  Πρωθυπουργός  Τ.Τσιλλέρ,  ο  Υπουργός και  Υφυπουργός  Εξωτερικών  Ν.Μπαικάλ  και  Ο.Οϋμέν  καθώς και  ο  Πρόεδρος  της  Δημοκρατίας  Σ. Ντεμιρέλ. 

Από  την  εξέλιξη  των  γεγονότων  προκύπτει  ότι η Τουρκική πλευρά  δέχθηκε  μεν  την διαμεσολάβηση  αλλά  έθεσε  και  το  χρονικό  όριο  μέσα στο  οποίο  θα  διαρκούσαν  οι  διαπραγματεύσεις.  Γι’  αυτό  και  λίγο  πριν  τα  μεσάνυχτα  της  30ης  Ιαν.  τόσον  ο  Πρόεδρος  της  Δημοκρατίας  όσο  και  η  Πρωθυπουργός « ροκάνιζαν»  τον  χρόνο  και  απέφευγαν  την  επικοινωνία  με  τους  Αμερικανούς  διαμεσολαβητές  αφού  τους είχαν γνωστοποιήσει  ότι  απέρριπταν  τις  Ελληνικές  προτάσεις.
      
Η  θέση  της  Τουρκίας  όπως  μεταφέρθηκε  από  την  Τ.Τσιλλέρ  στον  Πρόεδρο  Κλίντον   ήταν:  «αυτά  τα  πλοία  θα  φύγουν, αυτή  η  σημαία  θα  φύγει  αυτός  ο  στρατιώτης  θα  φύγει»  [Κούρκουλας σ.52 ].
      

  Μετά  την  έξοδο  του  Ελληνικού  Στόλου  αποφασίσθηκε  κατ’  αντιστοιχία  η  αύξηση  της  παρουσίας  και  των  Τουρκικών  Ναυτικών  Μονάδων  στο  Αιγαίο. Έτσι  τις  βραδινές  ώρες  εξήλθαν  από  τα  στενά  των  Δαρδανελίων  και  κινήθηκαν  προς  νότο  δυο  Φρεγάτες  τρία  Αντιτορπιλικά  και  τέσσερις  Πυραυλάκατοι.  Το  μέγεθος  της  Τουρκικής δυνάμεως  ήταν οπωσδήποτε  μικρότερο  της  αντίστοιχης  Ελληνικής.
      

Μέχρι  αργά  το  βράδυ  ο  Ρ.Χόλμπρουκ  είχε  αμέτρητες  επαφές  με  την   Πρωθυπουργό  Τ.Τσιλλέρ  και  τον  Υφυπουργό  Ο.Οϋμέν.  Αυτό  που  ουσιαστικά  έλεγε  ο Χόλμπρουκ  προς  την  Άγκυρα  ήταν  «σας  ζητάμε  να  κάνετε  λίγη  υπομονή,  μπορούμε  να   διαβεβαιώσουμε  ότι  θα  αποσυρθούν  οι  Ελληνικές  δυνάμεις,  αλλά  αυτό  δεν  μπορεί  να  γίνει τώρα  όσο  η  Ελληνική Κυβέρνηση  δεν  έχει  πάρει  ψήφο  εμπιστοσύνης». Στο  ερώτημα  της  Άγκυρας,  πόσο πρέπει  να  περιμένουν  ο  Χόλμπρουκ  απάντησε   «περίπου  δύο  εβδομάδες». [Κούρκουλας σ. 53 ]
      

Μία  ώρα  πριν  τα  μεσάνυχτα  της  30ης  Ιαν. γνωστοποιήθηκε  στον  Χόλμπρουκ  η απόρριψη  των  Ελληνικών  προτάσεων  για  αποκλιμάκωση  της  κρίσης καθώς  οι  Τούρκοι  επέμεναν  στην αποχώρηση  και  της  σημαίας.
      
Στις  0300  τα  ξημερώματα  της  31ης  Ιαν.  ο  Υπουργός  Εξωτερικών  της  Τουρκίας Ν.Μπαικάλ  ανακοίνωσε  από  την  Τουρκική  τηλεόραση   ότι  «στις  01.40  άνδρες  των  υποβρυχίων  καταδρομών πήγαν  στον  βράχο  που  είναι  δίπλα  από  τον  βράχο  που  είχαν  εγκατασταθεί  οι  Έλληνες   στρατιώτες  και  ύψωσαν την Τουρκική  Σημαία»  [Κούρκουλας σ. 53 ].

*Αντιναύαρχος ε.α

*Στη τρίτη συνέχεια της μελέτης: πως χειρίστηκε τη κρίση η Ελλάδα. Τα λάθη και οι παραλείψεις.

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=6&art_id=2825

ΙΜΙΑ- Ένας Ναύαρχος που έζησε τη κρίση ,αναλύει τα λάθη και τις παραλείψεις.

Δεκαπέντε χρόνια πέρασαν κιόλας από τη κρίση των Ιμίων. Δεκαπέντε χρόνια στα οποία έχουμε ακούσει πολλά,έχουμε διαβάσει τα βιβλία δύο πρωταγωνιστών του χειρισμού της κρίσης –του Κ.Σημίτη και του Χ.Λυμπέρη- αλλά ελάχιστοι έχουμε πειστεί ότι γνωρίζουμε τη πλήρη και καθαρή αλήθεια. Το Onalert, αρχίζει από σήμερα τη δημοσίευση σε τέσσερις συνέχειες μιας πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσας και τεκμηριωμένης μελέτης που έκανε για την κρίση των Ιμίων, ένας –απόστρατος πλέον- αξιωματικός του ΠΝ που έφθασε πολύ ψηλά στην ιεραρχία. Ο Αντιναύαρχος ε.α Σήφης Μανουσογιαννάκης έφθασε μέχρι τη θέση του υπαρχηγού ΓΕΝ. Στη κρίση των Ιμίων ήταν Διοικητής Υποβρυχίων ,θέση ιδιαίτερα σημαντική και κρίσιμη .

Το πρώτο μέρος της μελέτης του Αντιναυάρχου ασχολείται με τη πορεία προς τη κρίση των Ιμίων. Στο κείμενό του επιχειρεί και μία πολύ ενδιαφέρουσα σύγκριση με μια άλλη κρίση, αυτή των νησιών Falklands.

Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΙΜΙΩΝ

Του ΣΗΦΗ ΜΑΝΟΥΣΟΓΙΑΝΝΑΚΗ*                        

 Η  κρίση  των  Ιμίων,  όπως αποκαλούνται  τα  πολιτικά  και  στρατιωτικά  γεγονότα  του  1996,  που  έφεραν  τις  Ελληνοτουρκικές  σχέσεις  στα  πρόθυρα  πολέμου  θα  αποτελέσει  για  τον   ιστορικό  του  μέλλοντος  θέμα   προς  διερεύνηση,  όταν  συγκεντρωθεί  το  απαιτούμενο  αρχειακό  υλικό  και  οι  μαρτυρίες  των  εμπλεκομένων, αποφορτισμένες  από  πολιτικές  και  στρατιωτικές  σκοπιμότητες  που  βαραίνουν  ακόμη  στο  Ελληνικό,  Τουρκικό και  Διεθνές  πολιτικό  σκηνικό.
      
Στόχος  της  παρούσας  μελέτης  είναι  να  συμβάλει  στη  διερεύνηση  του  θέματος από  την  οπτική  γωνία  ενός  πρώην  αξιωματικού  του Ναυτικού  που  έζησε  την  κρίση  από  επιτελική  θέση.  Mε  τις  γνώσεις  και  την  εμπειρία  που  αποκόμισε,  καθώς  και  με  τη  βοήθεια  της  ισχνής  ακόμη  βιβλιογραφίας  για  το  θέμα,  θα  διατυπώσει  θέσεις  και   απόψεις  που  εκφράζουν  όχι  μόνο  τον  ίδιο,  αλλά  και  πλήθος  άλλων  στρατιωτικών  που  έζησαν  αυτή  την  εμπειρία  και  αποκόμισαν  «εθνική  πίκρα»  από  το  χειρισμό  της.  Ωστόσο  η  προσέγγιση  στο  θέμα  δεν  θα  γίνει  με  κριτήρια  συναισθηματικά,  αλλά  με  ορθολογική  τοποθέτηση  βασισμένη  στις  στρατιωτικές  και   πολιτικές  παραμέτρους  που  προκάλεσαν  τα  γεγονότα.
      Ως  αφετηρία   στο  θέμα  θα  θέσουμε  το  ερώτημα:  «πότε  μιλάμε  για  κρίση».   
      
Μπορούμε  να  δεχθούμε  ότι  υφίσταται   κρίση  όταν  γίνεται  προσπάθεια να  διαφοροποιηθούν  αρχές,  κανόνες  και  συμφωνίες   που έχουν  αποτυπωθεί σε συνθήκες μεταξύ των κρατών και βασίζονται στο  Διεθνές  Δίκαιο.

Αναφερόμενοι στις σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας θα διαπιστώσουμε ότι τα δύο κράτη ερμηνεύουν διαφορετικά τις συνθήκες που τα αφορούν και έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις στις προβλέψεις του Δικαίου της Θάλασσας και στους κανονισμούς του ICAO.

Οι διαφορές ανάγονται στο παρελθόν, και αρκετές φορές εξ αιτίας αυτών έχουν προκληθεί κρίσεις. Η επίλυση των διαφορών, ενώ γενικά φαίνεται να αποτελεί επιθυμία και των δύο κρατών, στην ουσία δυσχεραίνεται από ακραίες δηλώσεις των ηγεσιών τους που έχουν αναγάγει στα μάτια των λαών τους τις διαφορές /διεκδικήσεις σε ιερά και απαραβίαστα «εθνικά θέματα», τα οποία οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες τους χρησιμοποιούν για εκτόνωση προβλημάτων εσωτερικής πολιτικής.
Οι ειδικοί έχουν μελετήσει τέτοιας φύσεως θέματα, έχουν κατηγοριοποιήσει τις κρίσεις και έχουν προτείνει λύσεις για την αντιμετώπισή τους. Πρώτα απ’ όλα απαιτείται  να  υφίσταται  ένας μηχανισμός  χειρισμού  κρίσεων. 

Σήμερα,  ως  γενική  αρχή  ορθού  χειρισμού  μιας  κρίσης  και επίλυσης των διαφορών εμπλεκομένων κρατών, θεωρείται  εκείνη  που  προσφεύγει στο  ισχύον Διεθνές  δίκαιο  και  στις  αρχές  του  ΟΗΕ. Η  μεταπολεμική  εποχή  με   την  απειλή  των  θερμοπυρηνικών  όπλων  και  τον  ολέθριο  αντίκτυπό  τους   στην  Παγκόσμια  κοινότητα προσέδωσε  μεγαλύτερη  σημασία  στον  ορθό τρόπο  με  τον  οποίο  πρέπει  να  γίνεται ο χειρισμός  μιας  κρίσης.

Χαρακτηριστικό  παράδειγμα  επιτυχούς  αντιμετώπισης  κρίσης  είναι  η  περίπτωση  της  Κούβας  το  1963.  Ο  χειρισμός  της  από  τις  εμπλεκόμενες  υπερδυνάμεις,  ΗΠΑ  και  Σοβιετική  Ένωση  κατέληξε  στη  συμβιβαστική  λύση  της  απόσυρσης  των  Σοβιετικών  πυραύλων  από  την  Κούβα  και  αντίστοιχα  των  Αμερικανικών  από  την  Τουρκία.

Ο μηχανισμός  ορθού  χειρισμού  κρίσεων   δεν  αποτελεί  οπωσδήποτε  συνταγή  επιτυχίας  ούτε  βέβαια  a  priori  ειρηνικής  διευθέτησης  των  προβλημάτων,  εν  τούτοις  παρέχει   κατευθυντήριες  αρχές που  θα  πρέπει  να  ακολουθήσει  ένα  κράτος  ώστε   να  προσεγγίσει  το  προσδοκώμενο.
Τέτοιες  αρχές χειρισμού  κρίσεων  είναι:
• Η  διατήρηση  υψηλού  επιπέδου  πολιτικού  ελέγχου  στις  στρατιωτικές  επιλογές

• Η  ύπαρξη  χρονικών  παύσεων  μεταξύ  των  στρατιωτικών  ενεργειών.

• Ο  συντονισμός  διπλωματικών  και  στρατιωτικών  ενεργειών 

• Ο  περιορισμός  των  στρατιωτικών  κινήσεων  σε  εκείνες  που  σηματοδοτούν  για  τον  αντίπαλο  αποφασιστικότητα  και  είναι  κατάλληλες  για  περιορισμένης  φύσεως  στόχους  του  χειρισμού  κρίσεων.

• Η  αποφυγή  στρατιωτικών  ενεργειών  που  πιθανώς  να  σημαίνουν  προετοιμασία  ευρείας  επιθέσεως

• Η  επιλογή  πολιτικο-στρατιωτικών  ενεργειών  που  δείχνουν  διάθεση  για  εξεύρεση  λύσης  μέσω  διαπραγματεύσεων  και  όχι  λύση  στρατιωτική

• Η  επιλογή  πολιτικο-στρατιωτικών  ενεργειών  που  αφήνουν  στον  αντίπαλο  δυνατότητα  εξόδου  από  την  κρίση  κατά  τρόπο  που  να  ικανοποιούνται  τα  θεμελιώδη  συμφέροντά  του.

ΠΟΤΕ  ΜΗΝ  ΚΑΝΕΙΣ  ΤΗΝ  ΠΡΩΤΗ  ΚΙΝΗΣΗ  ΧΩΡΙΣ  ΝΑ  ΕΧΕΙΣ  ΜΕΛΕΤΗΣΕΙ           
  ΤΗΝ  ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ.   ΔΗΛΑΔΗ,    ΠΩΣ   ΘΑ   ΕΞΕΛΘΕΙΣ   ΑΠΟ   ΤΗΝ  ΚΡΙΣΗ.
 
Ένα  παράδειγμα  χειρισμού  κρίσεως  με  βάση  τα  προαναφερθέντα   είναι  η  ανακατάληψη  των  νήσων  FALKLANDS   και   S. GEORGIA  από  το  Ηνωμένο Βασίλειο  το  1982  όπως  περιγράφεται  κατωτέρω:
 
      ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ  ΚΡΙΣΕΩΣ  ΣΤΑ  ΝΗΣΙΑ  FALKLANDS  ΚΑΙ  S.GEORGIA 

      Στις  2  Απρ.  1982  οι  ένοπλες  δυνάμεις  της  Αργεντινής  κατέλαβαν  τα  νησιά  Falklands  και  την  επόμενη το  νησί  S. Georgia.  Η  επίθεση  της  Αργεντινής  έγινε  παρά  τις  εκκλήσεις του  Γενικού  Γραμματέα  του  ΟΗΕ,  του Προέδρου  του  Συμβουλίου  Ασφαλείας  του  ΟΗΕ  και  του  Προέδρου  των  ΗΠΑ  προς  την  κυβέρνηση  της  Αργεντινής  να αποφύγει  την  στρατιωτική  δράση
     
 Η  κατάληψη  των  νησιών  καταδικάσθηκε  άμεσα  από  το  Συμβούλιο  Ασφαλείας  του  ΟΗΕ  με  την  απόφαση  502.  Η  απόφαση  προέβλεπε  την  αποχώρηση  των  δυνάμεων  της  Αργεντινής  από  τα  νησιά  και  την  επίλυση  του  προβλήματος  με  ειρηνικά  μέσα. 
      
Η  κυβέρνηση  του  Ηνωμένου  Βασιλείου  κατέστησε ευθύς  εξ αρχής  γνωστή  τη  θέση  της  για  αποδοχή  και  εφαρμογή  της  αποφάσεως  του  Συμβουλίου  Ασφαλείας  παρά  το  γεγονός  ότι τμήμα  των  εδαφών  του  είχε  καταλειφθεί  με  στρατιωτικές  ενέργειες.
      
Ο  χειρισμός  της  κρίσεως  σε  υψηλό  επίπεδο   αναλήφθηκε  από  μια  μικρή  ομάδα  Υπουργών που  συνεδρίαζε  καθημερινά  υπό την  προεδρία  της  Πρωθυπουργού  Μ. Θάτσερ. 

Ο Γενικός  Εισαγγελέας   του  κράτους  παρακολουθούσε  τις  συσκέψεις  όταν  εξετάζονταν   νομικά  θέματα  και  πάντοτε  στις  συσκέψεις  συμμετείχε  ο  Α/ΓΕΕΘΑ ως  ο  βασικότερος  σύμβουλος της  κυβερνήσεως  επί  στρατιωτικών  θεμάτων. 

Η  ομάδα  αυτή  των  υπουργών  και  ο  Α/ΓΕΕΘΑ  εξασφάλιζαν το  συντονισμό  και   την  εφαρμογή   των  διπλωματικών,   οικονομικών   και  στρατιωτικών  αρχών   του  Ηνωμένου Βασιλείου. 

Σε  στρατιωτικό  επίπεδο δόθηκε  με  σαφήνεια  ο  στόχος  των  επιχειρήσεών  αλλά  αφέθηκε  σ  αυτούς  η  επιχειρησιακή  πρακτική  υλοποίησής του. Ως  επικεφαλής  της  αεροναυτικής  δύναμης  των  επιχειρήσεων  ορίσθηκε  ο  Αρχηγός  του  Στόλου. 

Αυτή  η  μικρή  και  σαφής  δομή  διοικήσεως  εξασφάλιζε  την  γρήγορη  αντίδραση  στα  γεγονότα  και  την κάλυψη  των  αναγκών της  στρατιωτικής  δύναμης.  Χαρακτηριστικά  αναφέρουμε  ότι, όταν η Πρωθυπουργός Μ. Θάτσερ διερευνώντας την προσωπικότητα του Αρχηγού του Στόλου, υπέβαλε σ αυτόν το ερώτημα, αν πιστεύει στη νίκη, εκείνος απάντησε: «μπορώ  να  βεβαιώσω  τον απόπλου της  αεροναυτικής  δύναμης  σε  τρεις  μέρες.»
    
  Η  κυβέρνηση  του  Ηνωμένου  Βασιλείου  επιδίωξε παράλληλα   την  κατανόηση  του  προβλήματος  της  από  τα  κράτη -μέλη  της   Ευρωπαϊκής  Ένωσης,  από τους  συμμάχους  της  στο  ΝΑΤΟ  και τους  φίλους  της  στην  Κοινοπολιτεία.  Η  εξασφάλιση  διεθνούς υποστήριξης  είχε  κριθεί  ως  απολύτως  απαραίτητη,  ως   θέμα αρχής,   καθώς  θα  καταδείκνυε  στην  Αργεντινή  το  μέγεθος της απομόνωσής  της διεθνώς.
      
Το  Ηνωμένο  Βασίλειο   δεν  περιορίστηκε   στις  διπλωματικές κινητοποιήσεις.  Με παράλληλες στρατιωτικές  ενέργειες,  σταδιακά  εφαρμοζόμενες,  ασκούσε  πίεση  στην Αργεντινή  ώστε  να  την  αναγκάσει  να  αποσύρει  τις  δυνάμεις  της  από  τα  νησιά  και   καθιστούσε  σαφή  την  πρόθεσή  της  να  τα  ανακαταλάβει  με  χρήση  βίας
      
Στις  5  Απριλίου  1982 τρεις  μέρες  αργότερα  από  την  κατάληψη  των  νήσων  από  την  Αργεντινή    απέπλευσε    η  αεροναυτική  δύναμη του  Ηνωμένου   Βασιλείου  για  την   ανακατάληψή  τους.
     
 Στις  12  Απριλίου  Το  Ηνωμένο  Βασίλειο   επέβαλε  ζώνη  αποκλεισμού  των  πλοίων  της  Αργεντινής  200  ναυτικά  μίλια    γύρω  από τα νησιά  FALKLANDS 
      
Στις  23  Απριλίου   προειδοποίησε  ότι  κάθε  προσέγγιση  δυνάμεων  της  Αργεντινής  και  παρεμβολή  τους  στην  αποστολή των  δυνάμεών  του  θα  αντιμετωπιζόταν  κατάλληλα.
    
  Στις   25  Απριλίου   ανακατέλαβε  την  νήσο  S.Georgia
      
Στις   29  Απρ.  ανακοινώθηκε  ότι  όλα  τα  πλοία  της  Αργεντινής  που  παρακολουθούσαν  τις  Ναυτικές  δυνάμεις  του  Ηνωμένου   Βασιλείου   υπόκειντο  σε  επίθεση.
      
Στις   30  Απρ.  ανακοινώθηκε  ότι  η  ευρύτερη  περιοχή  των  νησιών  αποτελούσε απαγορευμένη  ζώνη.
     
 Την  1η  Μαΐου  βομβαρδίστηκε  το  αεροδρόμιο  του  Port  Stanley.
      

Στις  7  Μαΐου  προειδοποιήθηκε  η  Αργεντινή  ότι  κάθε  αεροσκάφος  η  πλοίο  της  που  θα  βρισκόταν  12  ναυτ. μίλια  έξω  από τις  ακτές  της  θα  θεωρείτο  εχθρικό. Η  ώρα των  στρατιωτικών  επιχειρήσεων  για  τα  FALKLANDS  είχε  σημάνει. 
      

Η  σύντομη  αυτή  αναφορά  στην  κρίση   των  FALKLANDS  καταδεικνύει  τον  τρόπο  με  τον  οποίο  κινήθηκε  και  έδρασε  μια  ευρωπαϊκή  χώρα,   η  οποία  προς  επίλυση  «εθνικών  θεμάτων»,  όπως  θα  μπορούσε  να  χαρακτηρισθεί  το  συγκεκριμένο,  έδρασε   ευέλικτα,  δυναμικά  και  αποτελεσματικά  Εφάρμοσε    και  εξάντλησε    στην  ουσία  όλες  τις  δυνατότητες  που  της  παρείχαν  οι  διεθνείς  οργανισμοί,    αποσαφηνίζοντας  παράλληλα  τους  ρόλους  και  τις  αρμοδιότητες  των  πολιτικών  και  στρατιωτικών  φορέων  που  κλήθηκαν  να  συμμετάσχουν   στο  χειρισμό  για  τη  διευθέτηση  της  κρίσης 
    
 Oι απώλειες του Η.Βασιλείου από την επιχείρηση αυτή ήταν συνοπτικά περίπου 200 άνδρες, 5 πολεμικά πλοία, 1 μεγάλο πετρελαιοφόρο στόλου, 1 μεγάλο επιταγμένο φορτηγό πλοίο που μετέφερε ανταλλακτικά αεροπλάνων και ελικόπτερα, 10 πολεμικά αεροπλάνα και 25 ελικόπτερα διαφόρων τύπων.

Εικοσιπέντε χρόνια μετά από το γεγονός τον Ιούλιο του 2007 γράφηκε στον διεθνή τύπο ότι 13 από τις 18 γεωτρήσεις που έγιναν στα νησιά FALKLANDS αποδείχτηκαν εκμεταλλεύσιμες με κοιτάσματα πετρελαίου μεγαλύτερα από αυτά της Bόρειας θάλασσας.

Θα  επιχειρήσουμε  μια  σύγκριση  της  παραπάνω επιχείρησης  με  την  ανάλογη  Ελληνο-Τουρκική  κρίση  στα  Ίμια.

Τα  δύο  κράτη, Ελλάδα και Τουρκία,  δέσμια  μιας προπαγανδιστικής  πολιτικής  διαχείρισης  των  εθνικών  τους  θεμάτων, οδηγήθηκαν και τα δύο σε δυσχερέστατη θέση με  αποτέλεσμα  οι  μεν  Τούρκοι  να  προπαγανδίσουν  διεθνώς  την  ύπαρξη  γκρίζων  ζωνών,  οι  δε  Έλληνες  να  χρεωθούν  μια  εθνική  ντροπή  από  τον  κακό  χειρισμό  της εν λόγω κρίσης, η ακόμα χειρότερα να θέσουν υπό αμφισβήτηση τμήμα της εθνικής τους κυριαρχίας και να βλάψουν τα εθνικά τους συμφέροντα αν στο μέλλον αποδειχθεί ότι στον υποθαλάσσιο χώρο της ευρύτερης περιοχής υπάρχει εκμεταλλεύσιμος πλούτος π.χ. πετρέλαιο.
 
 
 
 Η ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΣΤΑ ΙΜΙΑ           
 
       Α.1. ΠΟΡΕΙΑ  ΠΡΟΣ  ΤΗΝ  ΚΡΙΣΗ

  Στην εφημερίδα «ΣΗΜΕΡΙΝΗ» της Κυριακής 18 Ιουνίου 2006 δίδεται συνέντευξη από τον Περικλή Νεάρχου ο οποίος υπήρξε σύμβουλος του Α.Παπανδρέου επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής σύμφωνα με την οποία η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου είχε πληροφορίες χρόνια πριν, για σχέδια της Άγκυρας να θέσει θέμα βραχονησίδων και γκρίζων ζωνών.

Στην εν λόγω συνέντευξη ο Π. Νεάρχου επισημαίνει ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αναφερθεί, χωρίς πολλές λεπτομέρειες, σε παλαιότερη συνέντευξή του στον Τύπο για την Τουρκική στρατηγική, ότι η Άγκυρα μεθόδευε νέους τρόπους για την προώθηση των παλαιών στόχων της. Είχε πει ότι μερικοί μιλούσαν στο παρασκήνιο για βραχονησίδες.

Όμως την εγκυρότερη άποψη για το θέμα αυτό διατύπωσε ο Πτέραρχος Ν.Κουρής στο βιβλίο του «ΑΙΓΑΙΟ Η ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΔΙΑΜΑΧΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ» όπου αναφέρει ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου με επιστολή του προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το καλοκαίρι του 1991 τον ενημέρωσε για τις προσπάθειες των Τούρκων να ανοίξουν ένα νέο μέτωπο στο Αιγαίο.

Μεταξύ άλλων αναφέρει: «… Τέλος πρέπει να αποδοθεί μεγαλύτερη σημασία στην πρόθεση των Τούρκων να ανοίξουν ένα νέο μέτωπο στο Αιγαίο, και συγκεκριμένα στις δηλώσεις του Τούρκου Αρχηγού του Ναυτικού, με τις οποίες αμφισβητείται η εθνική μας κυριαρχία πάνω σε έναν μεγάλο αριθμό βραχονησίδων στο ανατολικό Αιγαίο». Υπενθυμίζεται στο σημείο αυτό ότι μετά τον τερματισμό της διεθνούς διασκέψεως για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982, το νέο Δίκαιο ετέθη σε ισχύ το 1994 και επικυρώθηκε από την Ελληνική Βουλή το 1995.

Τον  Νοέμβριο  του  1995  η  Ελληνική  Κυβέρνηση  μελετούσε  ένα  πρόγραμμα εποικισμού  μικρονησίδων  στο  Αιγαίο  με  κρατική  επιδότηση.  Ανακοινώθηκε  ότι  το  πρόγραμμα  αποσκοπούσε  στην  ανάπτυξη  μιας  μορφής  αγροτικού  τουρισμού. 

Στην  πραγματικότητα, βασιζόμενη στο Δίκαιο της Θαλάσσης περί υφαλοκρηπίδας και ζώνης οικονομικής εκμετάλλευσης   στόχευε  με τον εποικισμό στην διασφάλιση των εθνικών της συμφερόντων . 

Η  απαραίτητη  υποδομή  εποικισμού  θα  δημιουργείτο  στις  νησίδες  Τοκμάκια  Λέσβου,   Βάτος  Χίου  Αντικύθηρα  Κυθήρων,  Γαυδοπούλα  Κρήτης  και  Νίμος,  Στρογγυλή,  Φαρμακονήσι,  Καλόλιμνος  Δωδεκανήσου. 

Ήδη,  πριν  ακόμη  το  πρόγραμμα  πάρει   ευρεία  προβολή,   500  Έλληνες  και  περισσότεροι  από  1200   ξένοι  υπήκοοι  είχαν εκδηλώσει  σχετικό ενδιαφέρον. Το  Νοέμβριο,  ο  Υπουργός  Αιγαίου  Α. Κοτσακάς  και  ο  Υφυπουργός  Εξωτερικών  Ε. Μπεντενιώτης  πραγματοποίησαν  περιοδεία  στο  Αιγαίο  επισκεπτόμενοι  με  ελικόπτερο  διάφορα  μικρονήσια  προκειμένου  να  ελέγξουν  και να  εκτιμήσουν  επιτόπου  την  κατάσταση (Σ.Βλάσσης σελ.9).

Την 1η Νοεμβρίου 1995 μέλη και φίλοι του Πολιτιστικού-Μορφωτικού Συλλόγου Αποφοίτων Σχολών Υπαξιωματικών Πολεμικού Ναυτικού επιβιβάστηκαν στο ΠΓΥ ΕΒΡΟΣ του Πολεμικού Ναυτικού δηλώνοντας:

«Θα υψώσουμε τη γαλανόλευκη στα διαμάντια των θαλασσών μας, τις ακατοίκητες βραχονησίδες, που όπως διαπιστώσαμε κατά το ταξίδι τα περισσότερα από αυτά δεν είναι και τόσο βραχονησίδες, αλλά σπάνιας ομορφιάς νησιά με χλωρίδα και πανίδα, και ακόμα θα εντοπίσουμε κατάλληλους χώρους για την κατασκευή στοιχειώδους υποδομής έτσι ώστε να γίνει δυνατή η ολιγοήμερη παραμονή επισκεπτών στις εσχατιές του ελληνικού χώρου…». Αυτά αναγράφονται στην εφημερίδα ΞΙΦΙΑΣ αρ. φύλλου 41 Οκτώβριος-Νοέμβριος 1995 την οποία εκδίδει ο Πολιτιστικός-Μορφωτικός Σύλλογος Αποφοίτων Σχολών Υπαξιωματικών Πολεμικού Ναυτικού. Υψώθηκε τότε η Ελληνική Σημαία στις βραχονησίδες Καλόλιμνος, Στρογγυλή, Φαρμακονήσι, Βάτος και Πασά. Οι ενέργειες αυτές του Συλλόγου εντάσσονταν σε συγκεκριμένο πρόγραμμα των Υπουργείων Εθνικής Αμύνης και Αιγαίου.

Τα όσα αναφέρει η προαναφερθείσα εφημερίδα επιβεβαίωσε στη «Διπλωματία (http://www.diplomatia.gr) ο τότε Υπουργός Αιγαίου Αντώνης Κοτσακάς: «Υπήρχε συγκεκριμένο σχέδιο για την αξιοποίηση πολλών βραχονησίδων του Αιγαίου. Βασιζόταν στη σκέψη ότι σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο σε ένα νησί αναγνωρίζεται υφαλοκρηπίδα, μόνον όταν στο έδαφος του ασκείται έστω και μικρή οικονομική δραστηριότητα. Το ζήτημα το είχαμε συζητήσει με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος είχε δείξει μεγάλο ενδιαφέρον και είχε εγκρίνει το σχέδιο.

Έτσι σε συνεργασία με το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης και τον τότε Υπουργό Γ.Αρσένη εκπονήθηκε με όλες τις λεπτομέρειες συγκεκριμένο πρόγραμμα που προέβλεπε την μεταφορά, σε μια σειρά από βραχονησίδες, ορισμένων υλικών που να καθιστούν εφικτή τη διαβίωση ακόμα και υπό δυσμενείς καιρικές συνθήκες, όπως δοχεία με καύσιμα θέρμανσης και εφόδια, κάποιες στοιχειώδεις εγκαταστάσεις στέγασης, καλύβες και άλλα. Σκοπός μας ήταν κυρίως να προκαλέσουμε το ενδιαφέρον οικολογικών και περιβαλλοντικών οργανώσεων όπως η Greenpeace και άλλες, ώστε τα νησιά να ζωντανέψουν κάπως….

Στον κατάλογο των νησιών περιλαμβανόταν τα Αντικύθηρα και η Γαυδοπούλα και όχι μόνο βραχονησίδες του Ανατολικού Αιγαίου. Το Υπουργείο Αμύνης είχε διαθέσει τα απαραίτητα πλοία του Πολεμικού Ναυτικού προσωπικό και υλικά για την υλοποίηση του προγράμματος».

Το ΓΕΕΘΑ δεν γνώριζε τίποτα γι’ αυτήν τη δραστηριότητα. Τέτοιες πολιτικές πρωτοβουλίες σε περιοχές κακής γειτονίας και διεκδικήσεων από την άλλη πλευρά ενέχουν πάντοτε την πιθανότητα κρίσεως, στο χειρισμό της οποίας εμπλέκονται εκ των πραγμάτων οι Ένοπλες Δυνάμεις Συνεπώς απαιτείται τουλάχιστον η ενημέρωση τους για τέτοιες πολιτικές προθέσεις. Από  την  άλλη  πλευρά,  οι  Τουρκικές  εφημερίδες  είχαν  αναγγείλει  ότι  σε  αντίδραση  προς  τα  έργα  υποδομής  των  Ελλήνων,  το  Τουρκικό  Ναυτικό  ετοιμαζόταν  να  «χαρτογραφήσει  πλήρως»  τις  βραχονησίδες  που  βρίσκονται  κοντά  στις  ακτές  της  Τουρκίας,  στο  Αιγαίο (Κούρκουλας σελ.30).

Το θέμα των κυριαρχικών βλέψεων της Τουρκίας σε νησίδες και βραχονησίδες της περιοχής της Δωδεκανήσου φαίνεται ότι ήταν παλιά ιστορία για την Τουρκία.

Στο τουρκικό περιοδικό «Ένας Στρατιωτικός – Ένας Διπλωμάτης» εκδόσεως 2001 καταγράφεται διάλογος μεταξύ του πρώην Αρχηγού του Τουρκικού Ναυτικού Ναυάρχου Γ. Ερκαγιά και του πρέσβη Τ. Μαιτόκ. Από την συζήτησή τους προκύπτει ότι το θέμα των νησιών υπό Τουρκική διεκδίκηση είχε ξεκινήσει τουλάχιστον από το 1992 όταν ο Ναύαρχος Γ. Ερκαγιά ήταν Αρχηγός του Στόλου. Τότε είχε γίνει μια έρευνα από τον Διευθυντή της Τουρκικής Ωκεανογραφικής Υπηρεσίας Πλοίαρχο Yuce. Οι έρευνες ήταν γνωστές στο Τουρκικό ΥΠΕΞ, Τ/ΓΕΕΘΑ, στην Ωκεανογραφική Υπηρεσία και στη Διεύθυνση του Τουρκικού Εθνικού Κτηματολογίου.

Αργότερα ο Ναύαρχος Γ. Ερκαγιά, ως Αρχηγός του Τουρκικού Ναυτικού ανέθεσε σ’ έναν Αξιωματικό απόφοιτο της Τουρκικής Στρατιωτικής Ακαδημίας έρευνα με το ίδιο αντικείμενο και η νομική ισχύς της μελέτης έγινε αποδεκτή από τις Τουρκικές Αρχές. Έτσι στην κρίση των Ιμίων η περιοχή στην οποία αναφερόταν αυτή η θεωρία τοποθετήθηκε σ’ ένα χάρτη και επεξηγήθηκε στα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και στην Κυβέρνηση.

Στο χάρτη φαινόταν πως το 1946 ο Πρωθυπουργός Σαράτσογλου είχε σημειώσει τα νησιά που δίνονταν στην Ελλάδα με την ανάλογη συνθήκη και θεωρούσε ότι τα υπόλοιπα παρέμεναν στην Τουρκία. Ο Πρόεδρος Ι. Ινονού αναφέρεται ότι είχε συστήσει στον Σαράτσογλου να έρθει σε συνεννόηση με το Τ/ΓΕΕΘΑ .

Ο Τούρκος Α/ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Φ.Τσακμάκ είχε εναντιωθεί στη θέση αυτή λέγοντας ότι αυτά τα νησιά θα φέρουν μια μέρα τις χώρες αντιμέτωπες. Ο Πρωθυπουργός Σαράτσογλου έφερε τότε το θέμα στο Υπουργικό Συμβούλιο και δήλωσε ότι θα το έλυνε με τη βοήθεια του Ναυτικού. Ετοιμάσθηκαν πινακίδες στις οποίες γραφόταν «Εδώ είναι Τουρκικά νησιά» και τοποθετήθηκαν στα διεκδικούμενα.

Λίγες μέρες αργότερα ο Ιταλός Ακόλουθος της Πρεσβείας στην Άγκυρα είχε επισκεφθεί το ΓΕΕΘΑ και είχε τονίσει πως η πράξη αυτή αποτελούσε πρόκληση στα κυριαρχικά δικαιώματα της Ιταλίας και ότι η Κυβέρνησή του είχε ενοχληθεί.

Ο Τούρκος Α/ΓΕΕΘΑ επέρριψε την ευθύνη για το θέμα στον Πρωθυπουργό και όταν συζητήθηκε ότι το νησί που προκάλεσε το πρόβλημα ήταν η Κάλυμνος, δηλώθηκε σαφώς από την Τουρκική πλευρά, ότι αυτό ήταν Ιταλικό. Έτσι πάρθηκαν οι πινακίδες και από την Κάλυμνο και από τα νησιά που βρίσκονται απέναντι από το Μποντρούμ. Ανάμεσα σ αυτά ήταν το Γαιδουρονήσι και το Φαρμακονήσι. Κλείνοντας τη συζήτηση ο Ναύαρχος Ερκαγιά ανέφερε ότι στην κρίση των Ιμίων έδειξαν μεγάλη σοβαρότητα και αποφάσισαν να μην παραιτηθούν από την προστασία των εδαφών τους έστω και με πιθανότητα πολέμου.  
     
 Στις  26  Δεκεμβρίου  1995  το  Τουρκικό  M/S  FIGEN  AGAT  προσάραξε  στις  βραχονησίδες  Ίμια. Η  άρνηση  του  καπετάνιου  του  πλοίου  να  δεχθεί  τις  υπηρεσίες  των  Ελληνικών  ρυμουλκών  που  πρότεινε  το  Λιμεναρχείο  Καλύμνου  και  ο  ισχυρισμός του  ότι  το  ναυάγιο  έγινε  σε  Τουρκικό  νησί  ανάγκασε  το  Ελληνικό Υπουργείο  Εμπορικής  Ναυτιλίας  να γνωστοποιήσει  το  θέμα  στο  Υπουργείο  των  Εξωτερικών. 
    
  Την  επομένη,  Τετάρτη  27  Δεκ.  διαβιβάσθηκε  τηλεφωνικά  από το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών προς την Ελληνική  πρεσβεία στην  Άγκυρα  η εξής δήλωση:  «ας  το  ρυμουλκήσει  όποιος  θέλει  να  το  ρυμουλκήσει,  αλλά  πρέπει  να  ξανασυζητήσουμε  το  θέμα». 

Αυτή  η  στάση  υπαγορευόταν  από  τον  Τουρκικό  ισχυρισμό  ότι  τα  θαλάσσια  σύνορα  μεταξύ  αυτής  και  της  Ελλάδας  δεν  είχαν  ποτέ   προσδιοριστεί.  Έτσι  εξ  αφορμής  της  αποκολλήσεως  του  FIGEN  AKAT ήρθε  στην  επιφάνεια  το  θέμα  της  Τουρκικής εδαφικής  διεκδίκησης  των βραχονησίδων  στα Ίμια.  
      

Την  Πέμπτη  28  Δεκ  μετά  από    σειρά  τηλεφωνικών   συνομιλιών   μεταξύ  του  Τουρκικού  Υπουργείου  Εξωτερικών  και  της  Ελληνικής  Πρεσβείας  στην  Άγκυρα,    Ελληνικό   ρυμουλκό  ιδιοκτησίας  της  εταιρείας  Μάτσας  που  ναυλώθηκε  από  την  τουρκική  εταιρεία  «Διάσωση  Omus»  αποκόλλησε  το  πλοίο  και  το  οδήγησε στο  Τουρκικό  λιμάνι  του  Κιουλούκ  στην  απέναντι ακτή.
      

Την  επομένη,  Παρασκευή  29  Δεκ.  το  Τουρκικό  ΥΠΕΞ  έστειλε  στην  Ελληνική πρεσβεία  στην  Άγκυρα  ρηματική  διακοίνωση  που  ανέγραφε: «οι  νησίδες  Ίμια  αποτελούν  εσωτερικό  τμήμα  της  Τουρκικής  επικράτειας,  διοικητικά  υπάγονται  στην  επαρχία  Μούγλας  και  ανήκουν  στην  Νομαρχία  Αλικαρνασσού  (Μποντρούμ),  γεωγραφικά  ανήκουν  στο  χωριό  Καράκαγια  είναι  δε εγγεγραμμένες  στο  κτηματολόγιο  της  Νομαρχίας  Μούγλας.»
     
 Την  9η  Ιανουαρίου  1996  επιδόθηκε  η  Ελληνική  απάντηση  στην  Τουρκική  ρηματική  διακοίνωση  με  την  οποία  απορριπτόταν  ο  Τουρκικός ισχυρισμός  περί  κυριαρχίας  στα  Ίμια.
     
 Στις  16  Ιαν.  Το  Ελληνικό  Υπουργείο  Εξωτερικών  ζήτησε  από το  ΓΕΕΘΑ  να  λάβει μέτρα  αυξημένης  επαγρύπνησης  στην  ευρύτερη  περιοχή  των  βραχονησίδων  για  κάθε  ενδεχόμενο. 
      
Στις  18  Ιαν.  το  ΓΕΕΘΑ  έδωσε  με  τη  σειρά  του  εντολή  στο  ΓΕΝ  για  αυξημένη  επαγρύπνηση,  ενώ ενημέρωσε  τα  δυο  άλλα  επιτελεία  και  το  Υπουργείο Εξωτερικών  για  τα  μέτρα  που  είχαν  ληφθεί.
      

Το  Σάββατο  20  Ιαν.  Το  «Εμπιστευτικό  Γράμμα»   ένα  φιλοκυβερνητικό  ενημερωτικό  δελτίο  που  κυκλοφορούσε  μόνο  σε  συνδρομητές  και  εκδιδόταν  στην  Αθήνα  αποκάλυψε  την  ανταλλαγή  των  ρηματικών  διακοινώσεων  με  αφορμή  το  ναυάγιο  στα  Ίμια  και  σχολίαζε  ότι  η  Τουρκία  για  πρώτη  φορά  έθετε θέμα  εδαφικών  διεκδικήσεων. Η  διαρροή  της πληροφορίας   συνέβη  μία  ημέρα  μετά  την  επιλογή  του  Κ.Σημίτη  ως  Πρωθυπουργού  από  την  Κοινοβουλευτική  ομάδα  του  ΠΑΣΟΚ.
     
 Στις  23  Ιαν.  ανακοινώθηκε  ότι  έγινε  σύσκεψη  στο  γραφείο  του  Πρωθυπουργού  με  συμμετοχή  των  Υπουργών  Εξωτερικών  και  Δημόσιας  Τάξης  και  εξετάσθηκε  «σοβαρό εθνικό  θέμα».
      
Στις  24  Ιαν.  ο  ΑΝΤΕΝΝΑ  πρόβαλε  ως  πρώτο  θέμα  την  αλληλογραφία  που  ανταλλάχθηκε  σε  διπλωματικό  επίπεδο  γύρω  από  το  θέμα  της  προσάραξης  του  M/S  FIGEN   AGAT  στα  Ίμια.
     
 Την επομένη,   25  Ιαν.   τέσσερις  κάτοικοι  της  Καλύμνου  με  επικεφαλής  το  Δήμαρχο  και  τηλεοπτικό  συνεργείο  πήγαν  στην  ανατολική  νησίδα  Ίμια  και  τοποθέτησαν  σε  ένα  πρόχειρο  ιστό  την  Ελληνική  σημαία. Ειπώθηκε χωρίς να δοθεί συνέχεια στο θέμα ότι πίσω από αυτή την ενέργεια βρισκόταν ο ΥΕΘΑ Γ.Αρσένης.
      
Ο  Έλληνας  ΥΠΕΞ  επιβεβαίωσε  σε  συνέντευξη  του  την  ανταλλαγή  των  ρηματικών  διακοινώσεων  και  δήλωσε  ότι  ήταν  η  πρώτη  φορά  που  προβλήθηκαν  από Τουρκικής πλευράς εδαφικές διεκδικήσεις.

Το  Σάββατο  27  Ιαν.  ελικόπτερο  με  Τούρκους  δημοσιογράφους  από  τη  Σμύρνη  προσγειώθηκε  στην  Ανατ.  Ίμια, απέσυραν  την  Ελληνική  σημαία και  τοποθέτησαν  την Τουρκική.  Το  περιστατικό  προβλήθηκε  από  την  Τουρκική  τηλεόραση.

Στις 05/02/2004 δημοσιεύεται στην εφημερίδα της Χίου «ΑΛΗΘΕΙΑ» συνέντευξη του Τούρκου δημοσιογράφου που είχε στήσει την Τουρκική Σημαία στην βραχονησίδα Τζεζούρ Οσέρτ. Στη συνέντευξη αυτή αποκαλύπτει στον Έλληνα συνάδελφό του  Σ.Μπαλάσκα ότι η Τουρκική Σημαία είχε παραδοθεί στα γραφεία της εφημερίδας του στη Σμύρνη από άτομο του οποίου την ταυτότητα αποκάλυψε στον Έλληνα δημοσιογράφο «off the record» με τη δέσμευση όμως να μην το δημοσιεύσει.

Στην ίδια συνέντευξη αναφέρει επίσης ότι κανένας δεν τους είχε πει ότι στη βραχονησίδα ήταν τοποθετημένη Ελληνική σημαία και να την αφαιρέσουν. Εκείνο που τους είχαν πει από την εφημερίδα ήταν να φωτογραφηθούν με την Τουρκική σημαία στο νησί. Αξίζει στο σημείο αυτό να καταγραφεί μια ακόμη μαρτυρία του ιδίου Τούρκου δημοσιογράφου στην ίδια συνέντευξη «Πήγα στο νησί ξανά όταν τέλειωσαν όλα. Βρήκα κάλυκες από σφαίρες, τα δύο κοντάρια. Ήμουνα ο πρώτος που πήγε στο νησί και ήθελα να είμαι και ο τελευταίος…..».

*Αντιναύαρχος ε.α.

ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΝΑΥΑΡΧΟΥ Σ.ΜΑΝΟΥΣΟΓΙΑΝΝΑΚΗ:

*Η πολιτική κατάσταση στις δύο χώρες.
*Ο ρόλος ΗΠΑ-ΕΕ
*Ο χειρισμός της κρίσης από τη Τουρκία.

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=6&art_id=2793

Ξαφνική υποστήριξη των ΗΠΑ στη χώρα μας για το Καστελόριζο – Η πρεσβεία τους στην Αθήνα απέ­στειλε στις 17 Σεπτεμβρίου 2010 στο υπουργείο Εξωτερικών έγγραφο που επιβεβαιώνει τις ελληνικές θέσεις.

Του Αλέξανδρου Τάρκα (Εκδότης του Περιοδικού “Άμυνα & Διπλωματία”)
Έγγραφη αναγνώριση των ΗΠΑ για τα όρια της υφαλοκρηπίδας στο Κα­στελόριζο, δηλαδή στη θαλάσσια πε­ριοχή που κατεξοχήν αμφισβητείται την τρέχουσα περίοδο από την Τουρκία δι­αθέτει η ελληνική κυβέρνηση.

Το Καστελόριζο αποτελούσε, τους τελευ­ταίους μήνες, ένα από τα κυριότερα θέμα­τα των αδιαφανών συζητήσεων των πρω­θυπουργών Γ. Παπανδρέου και Ρ. Ερντογάν, καθώς η πλήρης κατοχύρωση της υφαλο­κρηπίδας του συγκεκριμένου νησιού ανοί­γει τον δρόμο για την ένωση των αποκλει­στικών οικονομικών ζωνών (ΑΟΖ) της Ελλάδας και της Κύπρου και για την εκμετάλλευ­ση κοιτασμάτων φυσικού αερίου.
Η αλλαγή στάσης της Ουάσινγκτον, η οποία από την εποχή του «Βυθίσατε το Χόρα» το 1976 και την κρίση του Μαρτίου του 1987 τηρούσε ουδετερότητα για την υφαλοκρηπίδα, απο­κτά βαρύνουσα σημασία εν όψει των τελι­κών αποφάσεων του πρωθυπουργού για τον διάλογο με την Αγκυρα, αλλά και εν όψει της πιθανής επίσκεψης της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χ. Κλίντον στην Αθή­να σε δύο εβδομάδες.
Στο Καστελόριζο
Σύμφωνα με έγκυρες διπλωματικές πηγές, η αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας απέ­στειλε στις 17 Σεπτεμβρίου 2010 ρηματική διακοίνωση στο υπουργείο Εξωτερικών με την οποία επιβεβαιώνει, με τον πιο κατηγο­ρηματικό τρόπο, τις ελληνικές θέσεις για το ανατολικό όριο της υφαλοκρηπίδας του νησιωτικού συμπλέγματος του Καστελόριζου. Η επίδοση του επίσημου διπλωματικού εγ­γράφου ήταν το επιστέγασμα των, επί δίμη­νο, «τριγωνικών» υπηρεσιακών συνεννοήσεων μεταξύ της ελληνικής πλευράς, των στελεχών της αμερικανικής πρεσβείας της Αθήνας και των προϊσταμένων τους στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Οι σχετικές συζητήσεις είχαν ξεκινήσει στα μέσα Ιουλίου, όταν το ειδικό ωκεανο­γραφικό σκάφος «Ναυτίλος» θα εγκαινία­ζε τριμηνιαίο κύκλο ερευνών στην ανατολι­κή Μεσόγειο. Το «Ναυτίλος» (R/V Nautilus) χρηματοδοτείται και χρησιμοποιείται από τους αμερικανικούς φορείς Institute for Exploration (IFE), Ocean Exploration Trust (OET) και Center for Ocean Exploration and Archaeological Oceanography (COEAO), κα­θώς και από το Πανεπιστήμιο του Ροντ Αϊλαντ (URI). Πέρα από την αμιγώς επιστημο­νική εργασία, τα συμπεράσματα του «Ναυτί­λου» μελετώνται και από το ειδικό συμβούλιο της νέας Σύμβασης για τη θάλασσα των Ηνωμένων Εθνών. Σε πρώτη φάση, είτε λό­γω άγνοιας είτε λόγω εσκεμμένης υποβάθ­μισης των πολιτικών ζητημάτων Ελλάδας-Τουμκίας, η αμερικανική πλευρά ενημέρω­σε ότι σχεδίαζε να πραγματοποιήσει έρευνα νότια και νοτιοανατολικά του Καστελόριζου, χωρίς να διαθέτει σχετική άδεια από την ΕΧΑΕΘ, τη διυπουργική «Επιτροπή Χορή­γησης Αδειών Ερευνών Θαλάσσης». Τα μέ­λη της ΕΧΑΕΘ εξέτασαν με ιδιαίτερη προσο­χή το ζήτημα όχι μόνον λόγω της σημασίας του Καστελόριζου, αλλά και επειδή δημοσι­εύματα του 2006 επέκριναν τον επικεφαλής του ερευνητικού προγράμματος του «Ναυ­τίλου» δρα Ρ. Μπάλαρντ, ωκεανογράφο και απόστρατο του Ναυτικού των ΗΠΑ.
Το υπουργείο Εξωτερικών υπογράμμι­σε προς την αμερικανική πρεσβεία ότι δεν θα επέτρεπε στο «Ναυτίλος» να διενεργήσει έρευνες χωρίς την άδεια των ελληνικών αρ­χών, καθώς το προτεινόμενο σχέδιο περιε­λάμβανε και περιοχές της υφαλοκρηπίδας της χώρας μας. Γι’ αυτό τον λόγο η Αθήνα αξίωσε τη μετατόπιση των ερευνών ανατολικά, δηλαδή σε περιοχές μέσα στα όρια της τουρκικής υφαλοκρηπίδας. Προς τον σκοπό αυτό, τα αρμόδια στελέχη του υπουργείου Εξωτερικών προσδιόρισαν, με τις συγκεκρι­μένες γεωγραφικές συντεταγμένες, το ανατολικό όριο της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και ζήτησαν το ερευνητικό σκάφος να κι­νηθεί δυτικότερα από τη νοητή γραμμή του ορίου. Πραγματικά, λίγες ημέρες αργότερα, η αμερικανική πρεσβεία αποδέχθηκε τις ελ­ληνικές απόψεις με την αναγραφή των συ­ντεταγμένων, όπως και του όλου ιστορικού των εκατέρωθεν απόψεων, στη σημαντική ρηματική διακοίνωση.
Η ατολμία των κυβερνήσεων.
Με εξαίρεση -πάλι καλά- τους επίσημους χάρτες της Υδρογραφικής Υπηρεσίας του Πολεμικού Ναυτικού, καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν έχει τολμήσει να αξιοποιήσει το πλεονέκτημα της επίσημης κατάθεσης των ορίων της υφαλοκρηπίδας και των ορίων των χωρικών υδάτων μας στον ΟΗΕ, όπως ορίζει η Σύμβαση για το Δίκαιο της θάλασ­σας. Κατά καιρούς μάλιστα, διάφοροι πολιτικοί προϊστάμενοι του υπουργείου Εξωτερι­κών άφηναν να διαρρεύσει ότι «δεν θα πέσουμε στην τουρκική παγίδα (!) της οριοθέτη­σης», παραδεχόμενοι προφανώς ότι δεν είχαν το θάρρος αντιμετώπισης της Αγκυρας. Εκτός από το πρόσφατο ανέλπιστο δώρο της ρηματικής διακοίνωσης των ΗΠΑ (με­τά τη γνωστοποίηση των γεωγραφικών συντεταγμένων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας από τους υπηρεσιακούς παράγοντες του υπουργείου Εξωτερικών), η κυβέρνηση Κα­ραμανλή είχε κάνει ένα παρόμοιο «μισό βήμα».
Τον Νοέμβριο του 2008, όταν το νορ­βηγικό ερευνητικό σκάφος «M/V Ostervold» πραγματοποιούσε μελέτες στο Καστελό­ριζο βάσει τουρκικής άδειας, η ελληνική πλευρά απέστειλε στην κυβέρνηση του Οσλο έγγραφο με τη γνωστοποίηση των ορίων της υφαλοκρηπίδας. Σε εκείνο το έγγραφο αναγράφονταν οι γεωγραφικές συντεταγμένες πέντε σημείων που καθορίζουντη γραμ­μή οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας από το νοτιοανατολικό άκρο των χωρικών υδά­των του Καστελόριζου.

Εφημερίδα: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΣΕΛ.3 (24.01.2011) 
Geopolitics & Daily News

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/01/17-2010.html

Η αναγκαιότητα της ελληνοαλβανικής συμμαχίας

Με τον Νίκο Λυγερό

Η ελληνοαλβανική Συμφωνία για τις θαλάσσιες ζώνες μπορεί να μην έγινε αποδεκτή, αλλά ως πλαίσιο ήταν μια καλή κίνηση. Ακόμα και αν χρειάζεται μια διόρθωση, σημασία έχει ότι υπάρχει. Δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε την προσπάθειά μας, διότι τα διαδικαστικά λάθη μπορούν ν’ απαλειφθούν δίχως δυσκολία. Πρέπει να επικεντρωθούμε στην ουσία και αυτή είναι ένα νέο συμμαχικό πεδίο μέσα στην τοπολογική τρύπα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είναι, λοιπόν, θέμα διαμάχης ή προβληματισμού.

Δεν πρέπει να σταθούμε σε τoπικά σημεία, όπως είναι τα λεγόμενα τετραγωνικά χιλιόμετρα, ούτε το Ιόνιο 5. Η διαχείριση αυτού του κοινού πλούτου ανήκει στα προαπαιτούμενα όχι μόνο μιας συνεργασίας, αλλά και μιας συμμαχίας. Λόγω της Σοβιετικής Ένωσης, η Αλβανία γνώριζε από το 1960 την ύπαρξη πετρελαίου στην περιοχή, η οποία αξιολογείται από αλβανικές πηγές σε περίπου 4 δισ. βαρέλια πετρελαίου και 1 δισ. κυβικά μέτρα αερίου. Βέβαια το βάθος ήταν ένα πρόβλημα εκείνη την εποχή, αλλά η τεχνογνωσία μας έχει αλλάξει ριζικά από τότε.

Κατά συνέπεια, το αδύνατο δεν ισχύει πια. Έτσι η περιοχή έχει αποκτήσει μία επιπλέον αντικειμενική αξία. Όπως βρίσκεται, προς το παρόν, στα όρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης έως την ένταξη της Αλβανίας, είναι σημαντικό να διαχωριστεί με στρατηγικό τρόπο, έτσι ώστε να μη δώσει την ευκαιρία εκμετάλλευσης αυτής της κατάστασης από εξωτερικούς παράγοντες. Ο προβληματισμός, όμως, είναι γενικότερος, διότι η Αλβανία αποτελεί ένα παράδειγμα προς μίμηση για το θέμα της ΑΟΖ κι ανήκει στα στρατηγικά βήματα που πρέπει να γίνουν για την καθιέρωσή της.

Κατά συνέπεια, το πεδίο μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε πεδίο δράσης, έτσι ώστε να λειτουργήσει καταλυτικά. Αυτοί δεν είναι αυθαίρετοι ισχυρισμοί, αντιθέτως βασίζονται στην ιδέα ότι η δημιουργία της Αλβανίας το 1912 έχει όντως ένα νόημα και για την Ιταλία και για την Ελλάδα. Με άλλα λόγια, λόγω Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπάρχει ένα ενισχυμένο συμμαχικό πλαίσιο, που λειτουργεί με συνέπεια και συνοχή με το νοητικό σχήμα που αναπτύξαμε. Η διαπραγμάτευση αυτή δεν ανήκει, λοιπόν, σε ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος, όπως πιστεύουν εθνικιστές από τις δύο πλευρές. Επιπλέον, η συμμαχία δεν υπονοεί ταύτιση, αλλά αλληλοσεβασμό ως προς τα χαρακτηριστικά του καθενός.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, πλαίσιο απορρόφησης από καμία πλευρά. Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται για μια οθωμανική σχέση ή νεοοθωμανική. Δεν εκμεταλλεύεται ο ένας τον άλλον για το δικό του όφελος. Η Αλβανία και η Ελλάδα μπορούν να λειτουργήσουν συμπληρωματικά μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αν ο καθένας παραμείνει σε ρατσιστικές θέσεις που δεν έχουν νόημα για μας, δεν πρόκειται να προχωρήσει τίποτα και θα βρεθούμε σε μία κατάσταση όπου ένας εξωτερικός παράγοντας μπορεί να μεγεθύνει τις τριβές του ζεύγους. Πρέπει να καταλάβουν οι δύο χώρες ότι η ευρωπαϊκή γεωστρατηγική έχει επιρροή στην περιοχή. Με άλλα λόγια, πρέπει να είμαστε συνεπείς και στα νοητικά σχήματα της τοποστρατηγικής, που ερμηνεύει δυναμικά τις εξελίξεις ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μιλάμε, λοιπόν, για δύο χέρια που ανήκουν στο ίδιο σώμα.
ΣΗΜΕΡΙΝΗ

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/01/blog-post_5181.html

Μαρκεζίνης- Καρυώτης: Απαιτείται στιβαρή πολιτική απέναντι στην Τουρκία

Η ομίχλη και ασάφεια που καλύπτει τις κυβερνητικές προθέσεις για το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο αρχίζει να διαλύεται…

εν πολλοίς λόγω της κοινής μας επιστολής για την ΑΟΖ και της δημοσιότητας της οποίας αυτή έτυχε σε ιστολόγια και σε μερικές εφημερίδες. Καθώς όμως η κοινή γνώμη χρειάζεται συνεχώς ενημέρωση, στο παρόν κείμενο θα σχολιάσουμε δύο συγκεκριμένα θέματα.                 Εσφαλμένη πληροφόρηση     Νεαρός καθηγητής και επιστημονικός συνεργάτης του ΕΛΙΑΜΕΠ, σε άρθρο του στην Καθημερινή της 23ης Ιανουαρίου ισχυρίστηκε τα κατωτέρω εσφαλμένα.               Πρώτον: Διερωτήθηκε προς τι το «ξαφνικό» ενδιαφέρον για το Καστελόριζο. Το ενδιαφέρον μας μόνο ξαφνικό δεν είναι, όπως αποδεικνύει το γεγονός ότι ο πρώτος εξ ημών το επισήμανε σαφώς –αναφέροντας μάλιστα και τις κατοικημένες ελληνικές νησίδες της Ρω και της Στρογγύλης– καθ’ όλον το προηγούμενο έτος, σε τηλεοπτικές συνεντεύξεις του με τον κ. Μαλούχο (Αθήνα), τον κ. Σαββίδη (Θεσσαλονίκη) και τον κ. Σαχίνη (Κρήτη), ενώ ο δεύτερος έχει επανειλημμένα αναφερθεί συστηματικά στην απολύτως κρίσιμη σημασία που έχει η νήσος αυτή στο θέμα της ελληνικής ΑΟΖ και την επαφή της με την αντίστοιχη της Κύπρου. Λανθασμένη λοιπόν η πρώτη σκέψη.               Δεύτερον: Ο καθηγητής αναφέρεται και σε δύο τουρκικές βραχονησίδες για να αποδώσει τη μη μνεία τους σε αγραμματοσύνη μας. Οι νησίδες δεν αναφέρθηκαν διότι είναι βραχονησίδες, ακατοίκητες και ανεπίδεκτες κατοικήσεως κατά τρόπο που, ακόμη κι αν οι Τούρκοι πρόχειρα και βιαστικά εγκαθιστούσαν εκεί μερικούς κατοίκους, θα επέσυραν τη μη αναγνώρισή τους από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπως ακριβώς συνέβη στη διένεξη ανάμεσα στην Ουκρανία και τη Ρουμανία. Λάθος και πάλι!               Τρίτον: Ερωτά ο καθηγητής εάν αναλογιστήκαμε γιατί δεν υπάρχει «ενδιαφέρον εταιρειών» στην περιοχή εάν, όντως, υπάρχει αέριο σε μεγάλες ποσότητες. Μήπως, δηλαδή, κάνουμε πολύ θόρυβο για το τίποτε; Λάθος και πάλι! Πρώτον, διότι οι Τούρκοι είναι αυτοί που επιθυμούν να αφήσουν έξω από τις διαπραγματεύσεις τη συγκεκριμένη περιοχή – γιατί άραγε; Και, δεύτερον, διότι εμείς τουλάχιστον γνωρίζουμε ήδη μια μεγάλη, τεχνικώς και οικονομικώς ικανή, βορειοαμερικανική εταιρεία που έχει δείξει εσπευσμένο ενδιαφέρον. Τούτο έχει ήδη φτάσει στο υπουργείο μας, αλλά, βεβαίως, ουδέν έχει ανακοινωθεί. Μπορεί όμως αυτό να το αγνοεί ο γράφων!               Τέταρτον: Κατηγορούμαστε ότι προσπαθούμε να «εκτροχιάσουμε δύσκολες διαπραγματεύσεις». Ομολογουμένως, αυτό δεν απέχει πολύ από την αλήθεια, δεδομένου ότι τα όσα γνωρίζουμε δεν τα θεωρούμε διόλου συμφέροντα για την πατρίδα μας. Μας λοιδορεί στη συνέχεια διερωτώμενος εάν μόνον εμείς έχουμε αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «ελληνόμετρο». Ίσως δεν πρόσεξε ότι τις ανησυχίες μας τις συμμερίζονται μεγάλες προσωπικότητες και ΟΛΑ τα κόμματα του Κοινοβουλίου. Προσωπικά, έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι το ίδιο συμβαίνει και εντός του ΠΑΣΟΚ. Λάθος, λοιπόν, και πάλι!               Πέμπτον: Κατηγορούμαστε ότι, αν γίνουμε εμείς η αιτία ναυαγίου των μυστικών συνομιλιών, η Τουρκία θα καταγγείλει την Ελλάδα ως μη ενδιαφερόμενη για την ειρηνική επίλυση των διαφορών μας μαζί της. Στην ίδια όμως εφημερίδα (της ίδιας ημέρας) ο κ. Σταύρος Λυγερός, σοβαρός αναλυτής και συμμεριζόμενος καταρχάς τις δικές μας ανησυχίες, δίνει σειρά παραδειγμάτων τουρκικών κινήσεων και δηλώσεων που προειδοποιούν ότι η «Ανατολική Μεσόγειος» θα γίνει «εστία προστριβών» επειδή προσεχώς θα αποκτήσει σπουδαιότητα. Λόγω των πετρελαίων που διαθέτει, θα μετατραπεί σ’ έναν «δεύτερο Κόλπο». Δεν θα έπρεπε αυτού του είδους τις απειλές η ελληνική διπλωματία να καυτηριάζει, έστω με τη δέουσα φρασεoλογία;   Έκτον: Διερωτάται –εμμέσως– ο καθηγητής πώς «μία νήσος εκτάσεως 12 τετραγωνικών χιλιομέτρων» μπορεί να διεκδικήσει «δεκάδες χιλιάδες τετραγωνικών χιλιομέτρων ΑΟΖ». Διερωτώμεθα με τη σειρά μας εάν ο προβληματισμός αυτός ανήκει στην ελληνική διαπραγματευτική επιτροπή ή εάν εκφράζει απλώς την τουρκική επιχειρηματολογία; Ελπίζουμε να πρόκειται μόνον περί του τελευταίου.               Πρόσφατες εξελίξεις   Στην ομιλία του στο Ερζερούμ, ο Έλληνας πρωθυπουργός έθεσε το διλημματικό ερώτημα «Ειρήνη ή σύγκρουση;» για να προσθέσει αμέσως: «Εμείς επιλέγουμε την ειρήνη». Ο κατηγορηματικός τόνος του ερωτήματος περιορίζει τις εναλλακτικές επιλογές σε δύο μόνον, η δε τελική, λακωνική απάντηση αποτελεί μιαν άκρως εντυπωσιακή απόφανση.               Εντούτοις, όπως όλες οι εντυπωσιακές φράσεις, έτσι και αυτή εγείρει περισσότερα ερωτήματα. Και το βασικό ερώτημα που πρέπει να εξετάσουμε εν προκειμένω έρχεται να συμπληρώσει την απάντηση του πρωθυπουργού με τη φράση: «…με κάθε κόστος;». Από θεωρητικής και ρητορικής απόψεως, η απάντηση θα μπορούσε και πάλι να είναι: «Ναι». Δεν θα συμφωνούσαν όμως όλοι επ’ αυτού, έστω κι αν κανείς δεν είναι ποτέ υπέρ θερμών επεισοδίων. Είναι, ασφαλώς, απαραίτητες κάποιες διευκρινίσεις στο σημείο αυτό.               Η προφανής πρόκριση της ειρήνης έναντι ενδεχόμενου θερμού επεισοδίου δεν αποκλείει, ούτε ιστορικά ούτε λογικά, την ανάγκη προετοιμασίας για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Χρησιμοποιούμε με τη μέγιστη προσοχή τις λέξεις για να δείξουμε ότι δεν είναι κατ’ ανάγκην βίαιες όλες οι αναμετρήσεις, αν και θα ήταν μάλλον ασύνετο να μην προετοιμάζεται κανείς για παν ενδεχόμενο.               Έτσι, στις πιθανές απαντήσεις περιλαμβάνεται η καλλιέργεια πρόσθετων συμμαχιών εάν η παραδοσιακή στήριξής μας στις ΗΠΑ δεν θεωρείται ως επαρκής.               Η πρόσφατη ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση μπορεί κάλλιστα να εκληφθεί ως το είδος τέτοιας κίνησης που θα βοηθούσε ουσιαστικά την Ελλάδα, ιδίως εάν χρησιμοποιούνταν η (ακόμη) ανεπιβεβαίωτη αλλά δελεαστική ισραηλινή πρόταση χαρτογράφησης της ελληνικής ΑΟΖ (στο πλαίσιο της πρόσφατης οριοθέτησης των ΑΟΖ Ισραήλ και Κύπρου), για να δείξει πού ακριβώς τοποθετούνται τα όρια της ελληνικής ΑΟΖ – εφόσον, βεβαίως, είχαμε το θάρρος να επιλύσουμε το όλο ζήτημα απευθείας με την Κύπρο.               Ακόμη πιο σημαντική είναι η ισραηλινή πρόταση να ανατεθεί στην αμερικανική εταιρεία Noble Energy η κατασκευή ενός υποθαλάσσιου αγωγού που θα μετέφερε το φυσικό αέριο από το κοίτασμα «Λεβιάθαν» στα νότια της Κρήτης. Το ότι ο υπουργός Επικρατείας φέρεται να μελετά τέτοια σχέδια συνάδει προς τις ιδέες μας και είναι ενθαρρυντικό.   Επιπλέον τα νερά της νοτίου Κρήτης έχουν αρκετό βάθος ώστε να επιτρέψουν σε μεγάλα πλοία να μεταφέρουν υγροποιημένο φυσικό αέριο από ειδικές εγκαταστάσεις (εκτός της εμβέλειας των πυραύλων της Χεζμπολάχ) που θα μπορούσαν να κατασκευαστούν στην περιοχή.               Προτού προχωρήσουμε αυτή την ανάλυση, ας θέσουμε μερικά ερωτήματα, διατυπωμένα κατά τρόπο που υποδηλώνει και τις απαντήσεις μας.               Πρώτον: Σε πολλούς διαδικτυακούς τόπους γράφονται πολλά για τη φημολογούμενη πρόταση του Ισραήλ προς Ελλάδα. H μόνη έμμεση νύξη που έχουμε είναι οι προαναφερθείσες επαφές του Έλληνα υπουργού που όλοι προφανώς θα ευνοούν.             Δεύτερον: Ελπίζομε να μην συζητείται ενδεχόμενη προσθήκη τουρκικής εταιρείας ή κεφαλαίου σε κάποιο τέτοιο σχέδιο δίδοντας έτσι στη γείτονα μερίδιο στο δικό μας εθνικό πλούτο.               Τρίτον: Η επικείμενη επίσκεψη της κυρίας Κλίντον. Εξυπακούεται ότι πέπλο μυστηρίου θα τυλίξει τη συγκεκριμένη επίσκεψη. Εμείς όμως ευελπιστούμε ότι η κυρία Κλίντον, έχoυσα γνωστές στενές σχέσεις με το ισραηλινό λόμπι, θα δώσει την ευλογία της σε μια ισραηλινή – κυπριακή – ελληνική συνεργασία που θα «κόψει» –όχι «κάψει» – λίγο τα φτερά του βιαζόμενου να αναγεννηθεί τουρκικού φοίνικος.                Ας προχωρήσουμε λοιπόν με τις εικασίες μας –γιατί, τι άλλο μπορούμε να κάνουμε, όταν η κυβέρνηση πιστεύει τόσο ένθερμα ότι το σωστό είναι να μας αφήνει όλους στο σκοτάδι– κι ας υποθέσουμε (α) ότι τα ιστολόγια έχουν δίκιο για τις ισραηλινές προθέσεις και (β) ότι, mirabile dictu, η κυβέρνησή μας δέχεται τη δελεαστική ισραηλινή προσφορά. Κάτι τέτοιο δεν θα μας έβγαζε από τη μέγγενη της νεοοθωμανικής Τουρκίας;               Εκείνοι που έχουν διαφορετική άποψη θα επινοούσαν μια σειρά από τρομακτικά σενάρια. Ας δούμε μερικά τέτοια σενάρια, κατ’ αντιδιαστολή προς τη συλλογιστική μας.               Πρώτον: Η Ελλάδα –σύμφωνα με όσα είπαμε ανωτέρω– κατασκευάζει πλατφόρμες και ξεκινά διερευνητικές γεωτρήσεις στην περιοχή της ελληνικής ΑΟΖ. Θα μπορούσε η Τουρκία να αποφασίσει να επιτεθεί στις πλατφόρμες; να επιτεθεί δηλαδή σε πλατφόρμες στις οποίες έχει (έμμεσο) συμφέρον το Ισραήλ και οι οποίες ανήκουν σε αμερικανική εταιρεία; Για τ’ όνομα του Θεού!             Δεύτερον: Οι Τούρκοι αρχίζουν αυτοί προληπτικά –κι ας μην ξεχνάμε ότι, κατά το μάλλον ή ήττον, το έχουν ήδη κάνει– γεωτρήσεις στην ελληνική ΑΟΖ (εννοείται, μετά τη σχετική ανακήρυξή της από την Ελλάδα). Κάτι τέτοιο θα έδιδε την ευκαιρία στις συνεργαζόμενες χώρες Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδος την τέλεια αφορμή για να επικαλεστούν το Διεθνές Δίκαιο και συστηματικά να κατεδαφίσουν την τουρκική συνθηματολογία, σύμφωνα με την οποία η Τουρκία είναι «φιλειρηνική» και «νομιμόφρων» χώρα, η οποία «σέβεται το Διεθνές Δίκαιο» και πιστεύει στην πολιτική «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονές της».               Τέλος, υπάρχει το ενδεχόμενο μιας πιο «βίαιης» τουρκικής αντίδρασης, ίσως ενός νέου επεισοδίου σαν τα «Ίμια». Αυτή τη φορά, η Τουρκία θα επιδίωκε να «απομονώσει» –υποθέτουμε, παρά να καταλάβει– το Καστελόριζο από την υπόλοιπη ελληνική επικράτεια, με απώτερο στόχο να μας επιβάλει ένα συμβιβασμό ως προς τη συνεκμετάλλευση της ΑΟΖ μας.   Σε μια τόσο επιθετική κίνηση θα μπορούσαμε, ασφαλώς, να αντιδράσουμε με διάφορους τρόπους με τη βοήθεια όλων των συμμάχων μας, μια και κανείς δεν έχει συμφέρον να αφήσει την Τουρκία να ανοίξει τόσο προκλητικά ακόμη μια εστία συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή. Η προσωπική μας άποψη, εντούτοις, είναι ότι μια τόσο αστόχαστη τουρκική κίνηση θα επέτρεπε στην Ελλάδα, σε επίπεδο δημοσίων σχέσεων, να ανατρέψει ακόμη μια φορά τον ισχυρισμό της Τουρκίας ότι ανήκει στην ευρωπαϊκή οικογένεια και ότι χρησιμοποιεί το επιχείρημα του casus belli κάθε φορά που δεν μπορεί να υποχρεώσει τους συνομιλητές της να τις δώσουν ό,τι θέλει.               Ασφαλώς, θα μπορούσαμε, επίσης, να προετοιμαστούμε για προληπτική δράση στην περιοχή, η οποία δεν θα ήταν απαραιτήτως στρατιωτικής φύσεως αλλά θα μπορούσε να προσλάβει τη μορφή εντατικών οικονομικών και επικοινωνιακών δραστηριοτήτων, που θα καθιστούσαν την πιθανότητα χρήσης ωμής βίας από πλευράς Τουρκίας όχι απλώς παράνομη, αλλά και πιο προβληματική.               Όλα αυτά, ασφαλώς, προϋποθέτουν φαντασία, θάρρος και ισχυρή θέληση δράσης: αυτό που εμείς θα ονομάζαμε «ηγεσία», οι ένθερμοι όμως υποστηρικταί της ελληνο-τουρκικής (αντί της ελληνο-ισραηλινής) συνεργασίας θα χαρακτήριζαν ως «ανεύθυνες», «θερμοκέφαλες» ή ακόμη και «πατριδοκάπηλες» ιδέες!               Η τελική απόφαση, βεβαίως, το πώς θα αντιμετωπίσομε αυτή την κρίση ανήκει στον ελληνικό λαό. Ωστόσο, όσο περισσότερο βοηθηθεί να βγει από τη καλλιεργούμενη από την κυβέρνηση κατάσταση θλίψης και άγνοιας, τόσο πιο σύντομα θα μπορέσει αυτός να επηρεάσει το μέλλον της χώρας του.           Των Βασιλείου Μαρκεζίνη, Ακαδημαϊκού και Θεοδώρου Καρυώτη Καθηγητή Πανεπιστημίου http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=10402&categories_id=69

Τι έμαθα από τη χθεσινή εκπομπή του skai για την επανάσταση του 1821

Τι έμαθα από τη χθεσινή εκπομπή του skai για την επανάσταση του 1821:
1. Η υπόδουλη Ελλάδα εκτεινόταν μέχρι τη Λαμία (να δεις που τα γηπεδικά συνθήματα γέμουν ιστορικών πληροφοριών…).
2. Οι μισοί της κάτοικοι ήταν Αλβανοί (οι άλλοι μισοί κάτι άλλο, πάντως σίγουρα κάτι μπάσταρδο).
3. Αρχικά μας άρεσε που ήμασταν υπόδουλοι (μετά μάλλον βαρεθήκαμε…).
4. Ποτέ δεν μας άρεσε να πληρώνουμε φόρους. Όταν σταματήσαμε να βγάζουμε πολλά, τότε και μόνο τότε αρχίσαμε να έχουμε αρνητικά αισθήματα για την Υψηλή Πύλη.
5. Τα κίνητρα της Επανάστασης ήταν κυρίως οικονομικά (δεν έγινε λόγος για τα προηγούμενα επαναστατικά κινήματα, ούτε καν νύξη…).
6. Επί οθωμανικής αυτοκρατορίας οι Έλληνες απολάμβαναν δωρεάν παιδείας στην πληθώρα σχολείων που οικοδόμησαν οι Οθωμανοί, δωρεάν υγεία στα πολλά νοσοκομεία που επίσης έκτισαν οι Οθωμανοί, και άριστων κοινωνικών υπηρεσιών στο πλήθος οικοδομημάτων κοινωνικής ωφέλειας που και πάλι έκτισαν οι Οθωμανοί.
7. Ότι όσοι πήραν τα όπλα ήταν κατσαπλιάδες, που ήθελαν να πάρουν το πάνω χέρι για ίδιον όφελος.
8. Ότι υπάρχει φυλετική ασυνέχεια του ελληνικού έθνους, καθότι όλοι εμείς σήμερα είμαστε μάλλον τουρκόσποροι, απόγονοι επιμιξιών με όλους τους υπόλοιπους γειτονικούς μας λαούς (αυτοί πάντως παραμένουν γνησιότατοι…) που για κάποιο λόγο μας άρεσε ή απλά έτυχε να χρησιμοποιούμε την ελληνική γλώσσα και να είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί.
9. Η Εκκλησία αποτελούσε ένα από τα τρία κακά που βίωνε ό μέσος χριστιανός υπήκοος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
10. Tους φόρους τους συνέλεγαν και πάλι Έλληνες, οι οποίοι ήταν διεφθαρμένοι (όπως ήταν εξάλλου όλοι οι Έλληνες…) και τελικά αυτοί διέφθειραν την Υψηλή Πύλη στο χρηματισμό και όχι το αντίστροφο, όπως νομίζαμε τόσο καιρό….
Αναμένω με αγωνία το επόμενο επεισόδιο… Πού ξέρεις, ο Κολοκοτρώνης μπορεί να ήταν gay… (Προφανώς έτσι θα εξηγείται και το όνομα…)

Αναρτήθηκε από ΠΥΡΓΟΣ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ

AOZ: Γεωπολιτική προσέγγιση και «Δημιουργικές Ασάφειες»

Η Ελλάς δεν είναι «αναθεωρητική χώρα» και ρυθμίζει την εξωτερικήν της πολιτική βάσει των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου
Ιωάννης Θ. Μάζης* 15/01/2011
Είναι σαφές ότι επί των ημερών μας αναπτύσσεται ένας διάλογος σχετικώς με τα θέματα Υφαλοκρηπίδος και Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) της χώρας1. Και μάλιστα υπό το φως της πρόσφατης Συμφωνίας Καθορισμού Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, η οποία μάλιστα προκάλεσε και την εντόνως εκφρασθείσα «δυσφορίαν» της Αγκύρας. Εγράφησαν δε εξαιρετικά κείμενα από ειδικούς και διπλωμάτες εις τον καθημερινόν Τύπον των Αθηνών σχετικώς με αυτά.
Επειδή όμως ορισμένα εξ αυτών δημιουργούν (ίσως εσφαλμένως και ίσως αποκλειστικώς εις τον γράφοντα), την εντύπωσιν ότι εμφυλοχωρούν κάποιες «δημιουργικές ασάφειες» εις το νομικόν πλαίσιον της Συμβάσεως για το Δίκαιον της Θαλάσσης του Montego Bay του 1982, οι οποίες να αναγκάζουν, πιθανώς την Ελλάδα, σε υποχωρήσεις από τα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, θεωρούμενα κυριαρχικά της δικαιώματα, ας εστιάσουμε σε ορισμένα στοιχεία αυτού του νομικού πλαισίου και ας προσπαθήσομε να τα αναλύσομε. Θα εκκινήσουμε εκ της παραδοχής ότι η Ελλάς δεν είναι «αναθεωρητική χώρα» και ρυθμίζει την εξωτερικήν της πολιτική βάσει των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου. Εάν η Ελλάς παύσει να βασίζεται εις αυτούς και επιλέξει τον ολισθηρόν κατήφορον των «πολιτικών» καλουμένων λύσεων με την Τουρκία, τότε δύο τινά δύνανται να συμβούν: είτε η Ελλάς να αποδεχθεί τελικώς τον κανόνα της ισχύος και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικώς ενδεχόμενο κίνδυνο θερμών προκλήσεων από την Άγκυρα εις το Αιγαίο και την Ν/Α Μεσόγειο είτε να απωλέσει, ακόμη και άνευ αυτών των προκλήσεων, εθνικήν κυριαρχία εις το Ανατολικόν Αιγαίο, την Θράκη και την Ν/Α Μεσόγειο (Καστελλόριζο).Α. Υφαλοκρηπίδα και Μέση Γραμμή

A1. Ορισμός ΑΟΖ

Πρίν αναφερθούμε σε αυτό το μέγεθος της ΑΟΖ και την γεωπολιτική του σημασία, θα πρέπει να δώσουμε τα πλέον σημαντικά στοιχεία του νομικού του ορισμού, ώστε να μην δημιουργούνται αμφιβολίες και παρερμηνείες. Κάνουμε χρήση της Νέας Συμβάσεως για το Δίκαιο της Θαλάσσης του Montego Bay του 19822 [1]:

1) «Άρθρο 55. Ως Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της Χωρικής Θαλάσσης περιοχή, η υπαγόμενη στο ειδικό νομικό καθεστώς που καθιερώνεται στο παρόν Μέρος [v], δυνάμει του οποίου τα δικαιώματα και οι δικαιοδοσίες του παρακτίου Κράτους και τα δικαιώματα και οι ελευθερίες των άλλων Κρατών, διέπονται από τις σχετικές διατάξεις της παρούσης Συμβάσεως [Μοντέγκο Μπαίυ, 1982]».

2) «Άρθρο 56. Στην ΑΟΖ το παράκτιο Κράτος έχει : α) Κυριαρχικά δικαιώματα που αποσκοπούν στην εξερεύνηση , εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πόρων, ζωντανών ή μη, των υπερκείμενων του βυθού της θαλάσσης υδάτων, του βυθού της θαλάσσης και του υπεδάφους αυτού, ως επίσης και με άλλες δραστηριότητες σχετικές με την οικονομική εκμετάλλευση και εξερεύνηση της Ζώνης, όπως η παραγωγή ενέργειας από τα ύδατα, τα ρεύματα και τους ανέμους. β) έχει δικαιοδοσία, όπως προβλέπεται στα σχετικά άρθρα της παρούσης Συμβάσεως σχετικώς με: ι) την εγκατάσταση και τη χρησιμοποίηση τεχνητών νήσων, εγκαταστάσεων και κατασκευών ιι) τη θαλάσσια επιστημονική έρευνα ιιι) την προστασία και διατήρηση του θαλασσίου περιβάλλοντος. γ) άλλα διακιώματα και υποχρεώσεις που προβλέπονται από την παρούσα Σύμβαση.» [2]

«Η νέα αυτή ζώνη δικαιωμάτων του παρακτίου κράτους, φθάνει μέχρι τα 200 ν.μ. από τις γραμμές βάσεως των εθνικών χωρικών υδάτων (ή αιγιαλίτιδος ζώνης, ή χωρικής θαλάσσης, είναι το ίδιο μέγεθος με διαφορετικές ονομασίες) και αρχίζει από το εξωτερικό της όριο»[3].
Δηλαδή, για να δώσουμε ένα παράδειγμα στην ελληνική περίπτωση: Εύρος χωρικής Θαλάσσης+εύρος ΑΟΖ= 200νμ. Με την παρούσα κατάσταση δηλαδή των ελληνικών εθνικών χωρικών υδάτων στα 6νμ έχουμε: 6νμ + 194νμ=200νμ= ΑΟΖ!

«Αυτό σημαίνει ότι στην ΑΟΖ πλέον, έχουν συσσωρευθεί τόσο τα παραδοσιακά κυριαρχικά δικαιώματα που το παράκτιο Κράτος ασκούσε στην Υφαλοκρηπίδα, δηλαδή, στους φυσικούς πόρους του βυθού και του υπεδάφους των παρακείμενων θαλάσσιων περιοχών του, όσο και τα νέα κυριαρχικά δικαιώματα που αφορούν την έρευνα, εκμετάλλευση και διατήρηση των φυσικών πόρων των υπερκειμένων υδάτων, δηλαδή κυρίως, των αλιευμάτων.
Εξάλλου, χορηγήθηκαν καιν πρόσθετες διακιοδοσίες στο παράκτιο κράτος (δηλ. Αποκλειστικές αρμοδιότητες) που αφορούν την τοποθέτηση και χρήση τεχνητών νησιών και άλλων κατασκευών, τη διεξαγωγή επιστημονικής έρευνας και την προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος από την ρύπανση. Δεν εθίγησαν όμως οι παραδοσιακές ελευθερίες της διεθνούς επικοινωνίας των άλλων Κρατών στα όρια της Ζώνης (ναυσιπλοϊας, υπέρπτησης και τοποθέτησης καλωδίων και σωληναγωγών). Ο νέος αυτός θεσμός, που ήδη και πριν την συμβατική του καθιέρωση είχε βρεί εκτεταμένη εφαρμογή στην πρακτική των Κρατών, αποτελεί ήδη μέρος του εθιμικού διεθνούς δικαίου»[4.] Αναφορικώς, πάντως με την υφαλοκρηπίδα οι διατυπώσεις είναι απολύτως σαφείς και ενισχύονται μάλιστα από τη Συνθήκη του Montego Bay του 1982. Με τη σύμβαση αυτή [5] επιλύθηκε ένα από τα πλέον ακανθώδη προβλήματα του Δικαίου της Θαλάσσης: επήλθε συμφωνία για το πλάτος των Χωρικών Υδάτων (Χωρικής Θαλάσσης ή άλλως Αιγιαλίτιδος Ζώνης), η οποία δύναται πλέον να εγγίζει το εύρος των 12 ναυτικών μιλίων (ν.μ). Ο κανόνας αυτός μάλιστα, λόγω της ευρυτάτου εφαρμογής του, έχει-και αυτός- πλέον αποκτήσει εθιμικήν ισχύ. Δια την οριοθέτησιν δε, των αλληλεπικαλυπτωμένων, Χωρικών Υδάτων (χωρικών Θαλασσών) υιοθετήθη η «αρχή της Μέσης Γραμμής» με ελάχιστες μόνον εξαιρέσεις (άρθρο 15). Η περίπτωση αυτή δύναται να καλύψει απολύτως την περίπτωση Ελλάδος-Τουρκίας. Αναφορικώς τώρα με τα δικαιώματα που ασκεί το παράκτιον κράτος το οποίο διαθέτει την συγκεκριμένην υφαλοκρηπίδα, αυτά έχουν την έννοια των «κυριαρχικών δικαιωμάτων» δηλαδή το ότι ουδέν άλλο κράτος δύναται να τα διεκδικήσει, έστω και αν το παράκτιο αυτό κράτος δεν ασκεί τα εν λόγω δικαιώματα εις την πράξη. Επίσης, να τονισθεί ότι τα δικαιώματα αυτά, συμφώνως προς την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης εις την Υπόθεση της Υφαλοκρηπίδος της Βορείου Θαλάσσης [6] υφνται υπέρ του παρακτίου Κράτους ipso jure et ab initio (αυτοδικαίως και εξυπαρχής) χωρίς το Κράτος αυτό να χρειάζεται να προβεί εις ουδεμία νομικήν ενέργεια[7].

Β. Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και Μέση Γραμμή
Επίσης, η Υφαλοκρηπίδα, συμφώνως προς την Σύμβαση του 1982, διαθέτει ως ελάχιστον εύρος, την έκτασιν του βυθού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) δηλαδή μέχρι 200 ν.μ. Δύναται όμως να υπερβεί και το όριον αυτό, όταν το Υφαλοπλαίσιον του παρακτίου κράτους εκτείνεται πέραν από τα 200 ν.μ., οπότε η Υφαλοκρηπίδα εξικνείται μέχρι και το τέλος του Υφαλοπλαισίου ή τα 350 ν.μ. ή ακόμα να εκτείνεται στα 100 ν.μ πέραν από την ισοβαθή καμπύλην των 2.500 μέτρων [8].

Γ. Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, Μέση Γραμμή και Ευθιδικία

Τώρα, ας εξετάσομε και ένα σημείον, το οποίο κατά τινες, μπορεί να δημιουργήσει ασάφειες οι οποίες θα απαιτούσαν μάλλον «πολιτικού τύπου προσεγγίσεις» και όχι -κατά βάσιν- νομικού. Πρόκειται, δια το άρθρον 74, εις το οποίο η νέα Σύμβασις (1982) προβλέπει σύναψη Συμφωνίας «συμφώνως προς το διεθνές Δίκαιον, όπως αυτό καθορίζεται στο άρθρο 38 του Καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου, προς τον σκοπόν καταλήξεως εις δικαίαν (επιεική) λύση». Η «δημιουργική ασάφεια» λοιπόν, την οποίαν φαίνεται να επικαλούνται ορισμένοι αναλυταί, προκύπτει ακριβώς εδώ. Εις το πλαίσιο αυτό όμως, εμπεριέχεται και η μέθοδος χαράξεως της Μέσης Γραμμής-Μέσης Αποστάσεως, η οποία ήδη έχει αποτελέσει απολύτως πρόσφατο νομικόν προηγούμενο εις τις περιπτώσεις χαράξεως ΑΟΖ μεταξύ της Κύπρου και των γειτονικών της παρακτίων χωρών.
Δηλαδή, ας υπενθυμίσουμε ότι την 12η Δεκεμβρίου 1988, η Κύπρος επεκύρωσε την Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θαλάσσης. Τον Φεβρουάριο του 2003 και τον Ιανουάριο του 2007, η Κύπρος υπέγραψε συμφωνία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο και το Λίβανο, αντιστοίχως. Με ΤΟΝ Λίβανο υπολείπεται η επικύρωσή της εις την Βουλή. Η προκύψασα, όμως κυβερνητική αστάσθεια στο Λίβανο, μετά την αποχώρηση των 11 Υπουργών της Χεζμπολλά και των υποστηριζόντων αυτήν, καθυστερεί εκ των πραγμάτων την επικύρωση. Η συμφωνία βασίζεται εις την διεθνώς αποδεκτή «αρχή της Μέσης Γραμμής» και τους όρους της Συμβάσεως του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θαλάσσης. Τον Δεκέμβριο του 2010 ακολούθησε η υπογραφή συμφωνίας μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ για την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών και πάλιν με τη μέθοδο της Μέσης Γραμμής. Παράλληλα, η Κύπρος εγκαινίασε στις 16 Φεβρουαρίου 2007 τον πρώτο γύρο υποβολής αιτήσεων αδειών ερεύνης και αδειών εκμεταλλεύσεως υδρογονανθράκων, ο οποίος έληξε στις 16 Ιουλίου 2007, ενώ ικανός αριθμός εταιρειών επέδειξε ενδιαφέρον εις τις οποίες και εδόθησαν σχετικές πληροφορίες [9].
Η Τουρκία, δια τις δύο εκ των περιπτώσεων αυτών δεν αντέδρασε ούτε λεκτικώς! Αντέδρασε μόνον-και αποκλειστικώς-λεκτικώς, δια την περίπτωσιν Κύπρου-Ισραήλ. Και βεβαίως η αντίδρασίς της κατέπεσε εις το απόλυτον και αβυσαλέον… διπλωματικόν κενόν!
Συνεπώς, όταν η -κατά το ήμισυ- υπό τουρκικήν κατοχήν Κύπρος, με κατοχικά τουρκικά στρατεύματα της τάξεως των 40.000 ανδρών εις τα εδάφη του Βορείου τμήματός της, δύναται να εφαρμόσει την Μέσην Γραμμήν δια την χάραξιν της ΑΟΖ, την οποίαν προηγουμένως, μονομερώς είχεν ορίσει ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος, συνεπάγεται ασφαλώς ότι και η ισχυρά (;) αλλά και υπερήφανος (;) Ελλάς θα δύναται το τοιούτον πολλαπλασίως! Ή μήπως αυταπατώμαι;
Επίσης να προσθέσω ότι η πρόσφατη επίσκεψη της Καγκελαρίου της Γερμανίας κ. Α. Μέρκελ εις την Κύπρο, όπως και οι ευθύνες τις οποίες επέρριψε με τις δηλώσεις της εις την τουρκικήν και τουρκοκυπριακήν πλευρά για την αδυναμία εξευρέσεως λύσεως στο κυπριακό ζήτημα, μας πείθουν ότι το γερμανικό ενδιαφέρον εξήφθη και από τις πιθανότητες γερμανικών επενδύσεων στο ελληνο-κυπριακό φυσικό αέριο. Ας υπενθυμίσουμε ότι επίσκεψις γερμανού Καγκελλαρίου εις την Μεγαλόνησο έχει να σημειωθεί δια χρονικό διάστημα άνω των τριών δεκαετιών! Να υποθέσω ότι η γερμανίδα Καγκελλάριος -αίφνης- «μας ηράσθη σφόδρα»; Οι αντιδράσεις και οι αναλύσεις του τουρκικού τύπου επί της επισκέψεως της κ. Μέρκελ είναι εξαιρετικά εύγλωττες, αναφορικώς με την δυσφορία της τουρκικής πολιτικής ελίτ ως προς την υποστήριξη της γερμανίδας Καγκελλαρίου προς την σύμπηξη γενικότερης συμφωνίας Κύπρου-Ισραήλ και ευθυνών της τουρκικής πλευράς για την εξεύρεση λύσεως στο κυπριακό.[10 ]
1.1.) Εξετάζοντες τώρα ακόμη και την αρχήν της ευθιδικία/equity, η οποία εμπεριέχει και την αρχήν «των ειδικών περιπτώσεων» τις οποίες ασαφώς και αβασίμως από νομικής πλευράς, επικαλείται η Τουρκία, πρέπει να λάβουμε υπόψιν όλα τα ανωτέρω τα οποία και αποτελούν σαφώς ελληνικήν πολιτικήν επιλογή διαπραγματευτικής στρατηγικής, επί του προτάγματος (εκτιμώ) του raison d’État αλλά και της Ευρωπαϊκής στηρίξεως εις τις νόμιμες επιδιώξεις της. Και πάντως, και η περίπτωση της «δικαίας λύσεως/ευθιδικίας» οφείλει, κατά νόμον, να είναι απόρροια του Διεθνούς Δικαίου και σύμφωνη ως προς αυτό [11].
Και δια την πλήρη διασαφήνιση του ζητήματος πρέπει να σημειωθούν τα εξής : ι) συμφώνως προς την Σύμβαση του 1982 (άρθρο 121) οι Νήσοι διαθέτουν πλήρη δικαιώματα Υφαλοκρηπίδος και ΑΟΖ. Εξαιρούνται μόνον οι βραχονησίδες οι οποίες «δεν δύνανται να κατοικηθούν» (προσοχή, δεν ομιλεί ο νόμος περί «μη κατοικουμένων», αλλά περί «μη δυναμένων να κατοικηθούν»!) «ή δεν έχουν ιδικήν των οικονομική ζωή, και οι οποίες δικαιούνται να έχουν μόνον χωρική θάλασσα και συνορεύουσα ζώνη».
Κοντολογίς, οι βραχονησίδες αυτές δικαιούνται να έχουν μέχρι 12 ν.μ εύρος Χωρικής Θαλάσσης και ακόμη άλλα 12 ν.μ Συνορεύουσας Ζώνης! Να σημειωθεί εδώ, ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει ανάλογα δικαιώματα καν εις το Καστελόριζο! Δεν αναγνωρίζει λοιπόν η γείτων, «φίλη» και «σύμμαχος», δικαίωμα Χωρικών Υδάτων και φυσικά ούτε Συνορεύουσας Ζώνης στις βραχονησίδες αλλά ούτε καν εις τις Νήσους του παρακτίου Κράτους το οποίον και τις διαθέτει, και δεν δέχεται να ακολουθήσει τις επιταγές του Δικαίου της Θάλασσας το οποίο, όμως, όπως απαιτεί η οιαδήποτε λύσις, ακόμη και ευθιδικίας, οφείλει να συντελείται με σαφή τήρηση των υπ’ αυτό προβλεπομένων κανόνων! Τί να συζητήσομε λοιπόν επ’ αυτού και βάσει ποίας «ευθιδικίας», πέραν των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, με την Τουρκία; Αυτό πρέπει να το λάβει σοβαρά υπόψιν εις ο οιοσδήποτε αναλυτής εις οιανδήποτε ανάλυσίν του. Διπλωμάτης, ακαδημαϊκός ή απλώς σκεπτόμενος πολίτης [12].

Δ. Περίκλειστη ή Ημιπερίκλειστη Θάλασσα και τουρκικές διεκδικήσεις
3) Υπάρχει ένα ακόμη σημείον το οποίον πρέπει να εκθέσουμε για να αποφύγουμε παρεξηγήσεις, οι οποίες δύνανται να οδηγήσουν σε παρερμηνείες συνεπαγώμενες ολεθρίους χειρισμούς αναφορικώς με τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος στο Ανατολικό Αιγαίο. Πρόκειται για τα άρθρα 122 και 123 της Συνθήκης του 1982, τα οποία προτείνουν κάποιες εξαιρέσεις από τις παραδεδεγμένες και κοινώς αποδεκτές λύσεις του Δικαίου της Θαλάσσης αφορώσες τις περιπτώσεις των λεγομένων «κλειστών ή ημικλείστων Θαλασσών». Πρέπει να τονίσουμε ότι η ρύθμισις αυτή έχει χαρακτήρα συστάσεως και όχι δεσμευτικό, και προβλέπει απλώς συνεργασία στους τομείς της ι) εξερευνήσεως, διατηρήσεως και εκμεταλλεύσεως των «ζώντων φυσικών πόρων» (δηλαδή: αλιεία), των Θαλασσών αυτών όπως και εις τους τομείς ιι) της θαλασσίας επιστημονικής ερεύνης και της προστασίας του Θαλασσίου περιβάλλοντος (Περιβαλλοντική προστασία). Συνεπώς, τα οποιαδήποτε επιχειρήματα της Τουρκίας περί της Ημικλείστου Θαλάσσης του Αιγαίου δεν δύνανται, ακόμη και εάν εγίνοντο, παρ’ ελπίδα, αποδεκτά από την Αθήνα, να επεκταθούν σε τομείς συνεκμεταλλεύσεως υποθαλασσίου πλούτου (υδρογονανθράκων), ούτε βέβαια εκχωρήσεως εθνικής κυριαρχίας στους τομείς της Υφαλοκρηπίδος, διότι κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται κατ’ ουδένα τρόπο από την Σύμβαση του 1982! Πρέπει όμως να σημειώσουμε ακόμη μία ανακόλουθη στάση της Τουρκίας η οποία αποδεικνύει την γνωστή εις τους Τούρκους μέθοδον των «καλών και συμφερόντων» και μάλιστα δια της μεθόδου «των δύο μέτρων και δύο σταθμών»: ι) Η Τουρκία ούτε υπέγραψε αλλά και ούτε επικύρωσε τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θαλάσσης. Ωστόσο, υιοθέτησε, περί το τέλος του 1986, ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα και ήρθε σε συμφωνία με την τότε Σοβιετική Ένωση για τις επικαλυπτόμενες περιοχές χρησιμοποιώντας τη… μέθοδο της μέσης γραμμής (!). ιι) Αργότερα η Τουρκία άρχισε συνομιλίες με την Βουλγαρία και την Ρουμανία για το ίδιο θέμα και ήρθε σε αναλόγου μορφής και περιεχομένου συμφωνία με αυτήν την οποίαν είχε συνάψει με τους Σοβιετικούς. Έτσι, ενώ η Τουρκία έχει προχωρήσει, σε συνεργασία με παρευξείνια κράτη στην οριοθέτηση της ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα – μιας «περίκλειστης ή ημί-περίκλειστης θαλάσσης», όπως ισχυρίζεται ότι είναι και η Μεσόγειος – αρνείται να πράξει το ίδιο και εις την… Μεσόγειο, έχοντας όμως η ίδια δημιουργήσει προηγούμενο εις την Μαύρη Θάλασσα! Αυτά αποτελούν ισχυρά όπλα στα χέρια της ελληνικής Διπλωματίας, αρκεί να της δοθεί η εντολή να τα χρησιμοποιήσει…

Ε. Τουρκία και οι Ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις ως προς την υπογραφή της Νέας Συνθήκης για το Δίκαιο της Θαλάσσης
Αναφορικώς τώρα με τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της Τουρκίας ως προς την εφαρμογή της Συμβάσεως για το Δίκαιο της Θαλάσσης του 1982, πρει να υπογραμμίσουμε ότι: ι) η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας έχει κυρωθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση ( 10 Δεκεμβρίου 1998 ) και κατ΄ επέκταση αποτελεί μέρος του κοινοτικού κεκτημένου. Όλες οι υπό ένταξη χώρες – συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας – οφείλουν κατά το χρόνο της ένταξής τους να εφαρμόσουν το κοινοτικό κεκτημένο. ιι) το Συμβούλιο της ΕΕ στις 2 Ιουνίου 2005 κατέστησε σαφές ότι «Η σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας αποτελεί μικτή συμφωνία, δηλαδή έχει συναφθεί και από την Κοινότητα και από τα κράτη μέλη. Δυνάμει των διατάξεων του άρθρου 6 της πράξεως της αφορούσης τους όρους προσχωρήσεως των νέων κρατών μελών, τα κράτη αυτά δεσμεύονται να προσχωρήσουν στις συμβάσεις και συμφωνίες που έχουν συνάψει τα παλιά κράτη μέλη και, μαζί με αυτά, η Κοινότητα» ιιι) στις 2 Απριλίου 2007 ο Όλι Ρεν δήλωσε σαφώς ότι «Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θαλάσσης αποτελεί όντως κοινοτικό κεκτημένο, το οποίο η Τουρκία αναμένεται να υιοθετήσει και να εφαρμόσει μετά την προσχώρησή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Επιτροπή θα συνεχίσει να ελέγχει την εφαρμογή του κεκτημένου στην Τουρκία» ιιιι) αναλόγου περιεχομένου ήταν επίσης η απάντηση του κ. Ρεν σε ερώτηση του Κυπρίου Ευρωβουλευτή κ. Ι. Κασουλίδη αναφορικώς με τις παραβιάσεις της ΑΟΖ της Κύπρου από τουρκικό σκάφος. Συγκεκριμένα, ο κ. Ρεν στην απάντησή του την 5η Μαρτίου 2009 προβαίνει σε ιδιαίτερη μνεία των συμπερασμάτων της 8ης Δεκεμβρίου 2008, όπου αναφέρεται ότι «η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποθαρρύνει τυχόν απειλές, προστριβές, ή πράξεις οι οποίες θα μπορούσαν να επηρεάσουν αρνητικά τις σχέσεις καλής γειτνίασης και την ειρηνική διευθέτηση των διαφορών» [13].

Στ. Το ελληνοτουρκικό Κοινό Ανακοινωθέν (“Συμφωνία”) της Μαδρίτης του 1997

Το ελληνοτουρκικό Κοινό Ανακοινωθέν, το αποκαλούμενο και “Συμφωνία” της Μαδρίτης του Ιουλίου του 1997, επί Κυβερνήσεως Κ. Σημίτη, είναι ακόμη ένα σημείο το οποίο η Αθήνα οφείλει να συνεκτιμήσει και να χειρισθεί αναλόγως στην κρίσιμη συγκυρία των ελληνο-τουρκικών συνομιλιών αλλά και για το θέμα της χαράξεως της ελληνικής ΑΟΖ. Στη συμφωνία αναφέρεται ότι: «Και οι δύο χώρες θα αναλάβουν προσπάθεια να προωθήσουν διμερείς σχέσεις, που θα βασίζονται μεταξύ άλλων και σε:
[…]
ΙV ) Σεβασμό στα νόμιμα ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους.
V ) Δέσμευση αποφυγής μονομερών ενεργειών στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και της επιθυμίας, ώστε να αποτραπούν συγκρούσεις οφειλόμενες σε παρεξήγηση
[…]
Οι δύο αυτές παράγραφοι είναι οι επίμαχες και εκείνες οι οποίες χρησιμοποιούνται ή/και υπονοούνται από την ισλαμική κυβέρνηση της Άγκυρας ως βάση νομιμοποιήσεως των διεκδικήσεών της εις το Ανατολικό Αιγαίο και βεβαίως εις το Καστελόριζο. Ένα λαμπρό δείγμα αυτής της τουρκικής αναλύσεως, μας έδωσε, ήδη από τον Ιούνιο του 2007 Τούρκος Πρόεδρος κ. Γκιούλ, όταν εις το περιθώριο της Συνόδου του ΟΣΕΠ δήλωσε στην εφημερίδα Καθημερινή ότι: «Η Τουρκία και η Ελλάδα έχουν νομικά και ζωτικά συμφέροντα και ανησυχίες στο Αιγαίο με μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους. Εχουν δεσμευθεί με τη Συμφωνία της Μαδρίτης του 1997 να σέβονται τις αρχές αυτές και να διευθετούν τις μεταξύ τους διενέξεις με ειρηνικά μέσα και με αμοιβαία συναίνεση».
Ακόμα όμως και αυτό το επιχείρημα της ισλαμικής Κυβερνήσεως της Άγκυρας δεν είναι επαρκές για να «γκριζάρει» το Αιγαίο και τη Ν/Α Μεσόγειο. Και αυτό διότι: ι) η Τετάρτη Παράγραφος ομιλεί περί «νομίμων ζωτικών συμφερόντων και ενδιαφερόντων» των δύο χωρών. Δηλαδή συμφερόντων και ενδιαφερόντων των οποίων η διεκδίκηση ορίζεται από το Διεθνές Δίκαιο και στην περίπτωση αυτή, από το Διεθνές Δίκαιον της Θαλάσσης του 1982! και ιι) η Πέμπτη Παράγραφος έχει ήδη πολλαπλώς καταρρακωθεί και εξευτελισθεί πλήρως από την τουρκική συμπεριφορά των διαρκών παραβιάσεων και υπερπτήσεων στο Αιγαίο, όπως και από μόνην την ύπαρξη του casus belli! Συνεπώς, η καταγγελία από ελληνικής πλευράς της Συμφωνίας αυτής είναι και εύκολη και επιβεβλημένη, ακριβώς λόγω των δύο ανωτέρω στοιχείων.
Και πάντως, ακριβώς λόγω της προκλητικής -και κάθε άλλο παρά ειρηνικής- συμπεριφοράς της Τουρκίας στο Αιγαίο η Συμφωνία αυτή έπρεπε ως ελάχιστο διπλωματικό μέτρο ή έστω διπλωματική ποινή, να καταγγελθεί από ελληνικής πλευράς στο σύνολό της. Επίσης η ύπαρξη και μόνη του εισέτι ισχύοντος casus belli ακυρώνει πλήρως το ουσιαστικό περιεχόμενο των Παραγράφων Ι, ΙΙ και ΙΙΙ οι οποίες προβλέπουν αντιστοίχως: ι) Αμοιβαία δέσμευση για την ειρήνη, την ασφάλεια και τη συνεχή ανάπτυξη σχέσεων καλής γειτονίας, ιι) Σεβασμό της κυριαρχίας της κάθε χώρας και ιιι) Σεβασμό των Αρχών του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συνθηκών αλλά-και κυρίως-το γράμμα και το πνεύμα της Παραγράφου VI η οποία (τί ειρωνία…) προβλέπει «δέσμευση διευθέτησης των διαφορών τους με ειρηνικά μέσα, στη βάση αμοιβαίας συναίνεσης και χωρίς τη χρήση βίας ή την απειλή βίας». Ερωτώ λοιπόν, εάν το casus belli δεν αποτελεί «απειλή χρήσεως βίας» τότε τί αποτελεί; Ειρηνικό μέσο;

Στ. Γεωπολιτικό συμπέρασμα:
1) Για όλους, λοιπόν, τους ανωτέρω λόγους, από όποια πλευρά και αν ιδωθεί η Συμφωνία αυτή, παρά τις καλές προθέσεις της χώρας μας, δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει έστω και ως κείμενο… Οφείλει η Ελλάδα να δείξει ότι δεν ανέχεται επιτέλους την κοροϊδία και τον ευτελισμό και να δώσει ένα μήνυμα σοβαρότητος και εις το υπόλοιπο διεθνές της περιβάλλον…
2) Άλλωστε να γίνει πλέον κατανοητόν, ότι η ευρωπαϊκή -αλλά και κυρίως- η αγγλοσαξωνική γεωστρατηγική κατεύθυνση άλλαξε. Οι δύο αυτοί Διεθνείς πόλοι ισχύος, (ι)ΕΕ και (ιι) ΗΠΑ-Ηνωμένον Βασίλειον (δηλ., η, ούτως καλουμένη εις την διπλωματικήν ορολογίαν, «Ειδική Σχέσις») επιδιώκουν την αποδέσμευση από τα ρωσικά, ιρανικά και Αραβο-ισλαμικά ενεργειακά αποθέματα. Επίσης, υπό το φως αυτής της ερμηνείας, οι Αγγλοσάξωνες της «Ειδικής Σχέσεως» δεν βλέπουν με ιδιαίτερα θετικόν όμμα, την επερχομένη πρόσδεση της ΕΕ από το Ρωσικό φυσικό αέριο, μεταπράτης και διανομεύς του οποίου θα είναι η Γερμανία στην ΕΕ. «Ιδού λοιπόν η κατάλληλη ευκαιρία», αξιολογούν, «για να αποφευχθεί οριστικά το ενδεχόμενον Γερμανο-ρωσικής ενεργειακής κυριαρχίας επί της ΕΕ»: τα ισραηλινά και τα κυπριακά αποθέματα μαζί με τα ελληνικά αποθέματα φυσικού αερίου (Νοτίως της Κρήτης και στο Ιόνιο μέχρι την Αδριατική) αποτελούν την ιδανική λύση.
Συνεπώς, ο οιοσδήποτε θέσει εαυτόν ως εμπόδιο σε αυτήν την γεωστρατηγική εξέλιξη, και στην περίπτωσή μας αυτή φαίνεται να είναι μόνον η Τουρκία, θα αντιμετωπίσει τις σκληρότατες αντιδράσεις της -ούτω καλουμένης- «Δύσεως» δηλαδή των: ΕΕ και «Ειδικής Σχέσεως Λονδίνου-Ουάσιγκτον». Φυσικά ο ισραηλινός παράγων ο οποίος δύναται να επηρεάζει την «Ειδικήν Σχέσιν» θα συμβάλλει σαφώς προς την ιδίαν κατεύθυνσιν! Είναι μάλλον σαφές…
Άρα, φοβικά σύνδρομα εκ μέρους των Αθηνών για αποφασιστικές και στοχευμένες ενέργειες στη Ν/Α Μεσόγειο, δεν είναι δικαιολογημένα, ούτε και από τους πλέον «σώφρωνες» εγκεφάλους του ΥΠΕΞ και του Μεγάρου Μαξίμου. Πάντως αν κρίνουμε από τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού στο Ερζερούμ αλλά και του κ. Μπεγλίτη αναφορικά με το Αιγαίο και την στάση της Τουρκίας, το μήνυμα έχει ληφθεί και εκεί. Αυτό είναι εμφανές και μάλιστα θα έχει και ερείσματα υπερατλαντικής υποστηρίξεως. Τα πράγματα αλλάζουν στη Ν/Α Μεσόγειο, τί να κάνουμε… Ας είναι πάντα καλά, υπό την ασφαλή σκέπη του Αλλάχ και στο πηδάλιο της νεο-οθωμανικής εξωτερικής πολιτικής της Αγκύρας ο συνάδελφος κ. Νταβούτογλου…!
* Ι. Θ. Μάζης, Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας-Γεωπολιτικής, Πανεπιστήμιο Αθηνών, 14-01-2011
————————————————————————————————————————————
1. Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας ( UNLOSC ) του 1982, μεταξύ άλλων, δίνει σαφείς ορισμούς για την Αιγιαλίτιδα Ζώνη (Α.Ζ.) ή τα Χωρικά Ύδατα, τη Συνορεύουσα ή Παρακείμενη Ζώνη, την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, η οποία συμφωνήθηκε το 1982 στο Montego Bay της Τζαμάικα και τέθηκε σε εφαρμογή στις 16 Νοεμβρίου 1994, αντικατέστησε τέσσερις παλαιότερες διεθνείς συνθήκες. Σε ψηφοφορία που έγινε στις 30 Απριλίου 1982 στη Νέα Υόρκη για τη νέα Σύμβαση 130 κράτη ψήφισαν υπέρ, τέσσερα κατά και 17 τήρησαν αποχή. Μεταξύ των κρατών που ψήφισαν κατά της Σύμβασης ήταν και η Τουρκία. Μέχρι το τέλος του 2008 επικύρωσαν τη Σύμβαση 157 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Κύπρος ( 12 Δεκεμβρίου 1988 ) και η Ελλάδα ( 21 Ιουλίου 1995 ).
2. B. Καρακωστάνογλου, Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη στο Νέο Δίκαιο της Θάλασσας, Σάκκουλας, Θεσ/νίκη, 2001, σ. 54 και σ. 559, (Τμήμα V, Διατάξεις της Συμβάσεως του 1982 για την ΑΟΖ, Πηγή: Νόμος 2321, ΦΕΚ 136/23-6-1995, τεύχος Α’).
3. B. Καρακωστάνογλου, όπ. αν., σ.σ. 544. B. Καρακωστάνογλου, όπ. αν., σ.σ. 53-545. B. Καρακωστάνογλου, όπ. αν., σ.σ. 53-546. Βλ. I.C.J Reports (1969), § 19 in B. Καρακωστάνογλου, Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη στο Νέο Δίκαιο της Θάλασσας, Σάκκουλας, Θεσ/νίκη, 2001, σ. 42
7. Βλ. και Κ. Οικονομίδη, «Βασικές Ρυθμίσεις του Νέου Δικαίου της Θάλασσας», Δίκαιο και Πολιτική, τόμος 9, εκδ. Παρατηρητής, (1985),σσ. 176-177 in B. Καρακωστάνογλου, Η Αποκλειστική Οικονομική Ζη στο Νέο Δίκαιο της Θάλασσας, Σάκκουλας, Θεσ/νίκη, 2001, σ. 42
8. όπ. αν. σ. 55
9. [http://www.cyprus.gov.cy/moi/pio/pio.nsf/all/AB89462E00BC0F73C22575710025E69C?opendocument]
10. Βλ. στον ιστότοπο: http://www.ikypros.com/easyconsole.cfm/id/8773: «Ο τουρκικός Τύπος ασχολείται και σήμερα εκτεταμένα με τον απόηχο της επίσκεψης της Γερμανίδας Καγκελαρίου στην Κύπρο, τις αντιδράσεις από την πλευρά της Αγκυρας, αλλά και τη δήλωση του Γερμανού εκπροσώπου Τύπου της Καγκελαρίας Στέφεν Σέιμπερτ ότι 1) η κ. Μέρκελ «δεν έχει ανάγκη μαθήματα Ιστορίας». 2) Η εφημερίδα Σαμπάχ, σε ανταπόκριση από τις Βρυξέλλες με τίτλο «Προ των πυλών κρίση εμπιστοσύνης με την Ευρώπη», γράφει ότι στην ιστορική της επίσκεψη στην Κύπρο, η Γερμανίδα Καγκελάριος είχε επαφές μόνο με το «Νότο», δεικνύοντας ότι δεν έχει σκοπό να κάνει σημαντικά βήματα για την επίλυση του Κυπριακού. Στην πραγματικότητα, σχολιάζει η αρθρογράφος του κειμένου, η συμπεριφορά της κ. Μέρκελ ήλθε ως υποστήριξη στο κρύο ντους του Γιώργου Παπανδρέου προς την τουρκική πλευρά με τις δηλώσεις του ότι η Τουρκία δεν πρόκειται να εισέλθει στην ΕΕ όσο εξακολουθεί η κατοχή στην Κύπρο. Επιπρόσθετα αναφέρεται ότι αν δεν επιτευχθεί πρόοδος στη νέα συνάντηση Χριστόφια – Ερογλου στις 25 Ιανουαρίου (πιθανόν να αναφέρεται στη συνάντηση της 26ης Ιανουαρίου) η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας θα παγώσει. Σχολιάζεται επίσης, αναφέρει, ότι η δυσαρέσκεια της Τουρκίας προς την ΕΕ αυξάνεται διαρκώς. 3) Η εφημερίδα Today’s Zaman, με τίτλο «Ελληνική Κύπρος στην Τουρκία: Εγκαταλείψτε την διπλωματία των κανονιοφόρων», εστιάζει στις δηλώσεις του Προέδρου Χριστόφια κατά τη συνάντησή του με την Καγκελάριο Μέρκελ, με τις οποίες επιτέθηκε στην Τουρκία επειδή παρενοχλεί τα πλοία που διεξάγουν έρευνες για λογαριασμό της Κύπρου στον τομέα της ενέργειας. 4) Στην ίδια εφημερίδα, δύο γνωστοί αρθρογράφοι, οι Μουράτ Χασγκιουλέρ και Μουράτ Οζκαελί, μεταξύ άλλων γράφουν ότι διακρίνουν τη δημιουργία μιας κοινής στάσης Μέρκελ – Σαρκοζί, οι οποίοι χρησιμοποιούν το Κυπριακό προκειμένου να αντιμετωπίσουν την Τουρκία, αλλά και τη σύμπηξη μιας συμμαχίας Κύπρου- Ισραήλ. Στο άρθρο διαπιστώνεται μια συναισθηματική αποξένωση των Τ/κ από την Τουρκία και καλούν τα πολιτικά κόμματα να συνεννοηθούν στο Κυπριακό και την αντιπολίτευση να μην χρησιμοποιεί το ζήτημα για να επιτεθεί στο κυβερνών ΑΚΡ. 5) Εξάλλου, σε άρθρο του στην αγγλόφωνη Χουριέτ, o Γιουσούφ Κανλί κατηγορεί την Γερμανίδα Καγκελάριο ότι ψεύδεται συνειδητά σε ό,τι αφορά το Κυπριακό και ότι πραγματική της επιθυμία είναι να «στριμώξει» την Τουρκία ώστε να την αναγκάσει να επιλέξει μεταξύ ΕΕ και Κύπρου. 6) Οι εφημερίδες Γενί Σαφάκ και Τούρκιγιε εστιάζουν στις δηλώσεις του Τούρκου Υπουργού και αρχιδιαπραγματευτή Εγκεμέν Μπαγίς περί «ιστορικής γκάφας» της κ. Μέρκελ.»
11. όπ. αν. σ. 56
12. Και πάντως, η Σύμβαση θέσπισε έναν υποχρεωτικό μηχανισμό για τη διευθέτηση διαφορών σχετικά με το Δίκαιο της Θάλασσας. Όταν τα Κράτη-Μέρη δεν μπορούν από μόνα τους να επιλύσουν διαφορές που προκύπτουν από τη Σύμβαση, είναι υποχρεωμένα να ακολουθήσουν συγκεκριμένες διαδικασίες που περιγράφονται στη Σύμβαση-όπως προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας. Το Δικαστήριο που εδρεύει στο Αμβούργο, στη Γερμανία, λειτούργησε το 1996, 2 χρόνια αφότου η Σύμβαση τέθηκε σε ισχύ. [http://www.unric.org/el/–law-articles/26267, Περιφερειακό Κέντρο Πληροφόρησης Ηνωμένων Εθνών]
13. http://www.cyprus.gov.cy/moi/pio/pio.nsf/all/AB89462E00BC0F73C22575710025E69C?opendocument

http://geopolitics-gr.blogspot.com/2011/01/aoz.html

«Σύγχρονες μορφές βίας–αίτια και πρόληψη»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

 Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί στην συζήτηση «Σύγχρονες μορφές βίας–αίτια και πρόληψη», τη Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου, στις 7.30 το απόγευμα στο πολιτιστικό κέντρο «Σήμαντρο» (Ελ. Βενιζέλου 59α), στον Χολαργό.

 Συμμετέχουν οι :

Γιάννης Πανούσης, εγκληματολόγος

 Βασιλική Κιτσάκη, εκπαιδευτικός  και

 Χριστίνα Λιακοπούλου, δημοσιογράφος.

 Συντονίζει η Ελένα Μανιάτη εκπαιδευτικός.

 Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο 210-6546742, στο nonamebk@acci.gr . 

Πρόσβαση μέσω :

του σταθμού Χολαργού του μετρό, Περικλέους  και Ελευθ. Βενιζέλου 59^α και

της Δ΄στάσης Χολαργού στη λ. Μεσογείων (Εθνική Τράπεζα), Αετιδέων και Ελευθ. Βενιζέλου 59^α.

Το Ισλάμ της ΝΑ Ευρώπης όργανο-τόξο της νεοοθωμανικής κοσμοθεωρίας

Του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΝ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ Καθηγητή Πανεπιστημίου, προέδρου Ιδρύματος Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού

 Ο συγγραφέας, καθηγητής πανεπιστημίου και υπουργός Εξωτερικών τώρα της Τουρκίας είναι βαθύς γνώστης και αναλυτής-στοχαστής της παγκόσμιας και περιφερειακής ιστορίας της πολιτικής και του γεωπολιτικού και γεωοικονομικού χάρτου διαχρονικά της περιοχής μας.

 

Φυσικά, με τον δικό του οραματισμό, προς εξυπηρέτηση του περιφερειακού και του ευρύτερου κύρους της πατρίδος του. Απ’ αυτήν την άποψη είναι άξιος συγχαρητηρίων και σεβασμού των απόψεών του. Ως ΥΠΕΞ τώρα το όραμά του πασχίζει να κάμει πράξη. Αφού «πράξις εστί θεωρίας επίβασις».

1Η τουρκική νέα τάξη πραγμάτων προβάλλει εις βάρος του κύρους και του γοήτρου της Ελλάδος, αλλά και των περιφερειακών και ευρύτερων διεθνών σχέσεών της, ομοίως και των άλλων γειτονικών κρατών-εθνών. Εξ ου ο Πρόεδρος της Συρίας, σε συνέντευξη πρόσφατη στη «Χουριέτ», έθεσε το ερώτημα εάν η Τουρκία επιθυμεί ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι δε ΗΠΑ προβληματίζονται με τις νεοοθωμανικές φαντασιώσεις Νταβούτογλου. Σύμφωνα, τουλάχιστον, με τον ενοχλητικό ιστότοπο Wikileaks του Τζ. Άσαντζ.

Τα θέματα της διατριβής πάμπολλα. Οι θέσεις του για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη ή Χερσόνησο του Αίμου (τα οθωμανικά Βαλκάνια) εξήψαν το ενδιαφέρον μας (σελ. 195-202, 229-238, 473-485). Η περιοχή μάς είναι πολύ οικεία λόγω των αμέτρητων ερευνητικών αποστολών και επισκέψεών μας εκεί επί 50 χρόνια τώρα, ως ιστορικού, και δη εκκλησιαστικού ιστορικού, επί θεμάτων της περιοχής, κατόπιν και των διδακτορικών σπουδών μας στο Βελιγράδι (1963-1967).

Το όλο όραμα-οικοδόμημα του συγγραφέα για την περιοχή ερείδεται στο εκεί μουσουλμανικό στοιχείο πολυεθνικής υφής (βόσνιοι μουσουλμάνοι, αλβανοί μουσουλμάνοι, τουρκικές ή μουσουλμανικές κοινότητες και μειονότητες) «ως οθωμανικά κατάλοιπα» (σελ. 201). Ο συγγραφέας «συνδέει τώρα τη μοίρα του με την περιφερειακή ισχύ και τη βαρύτητα της Τουρκίας» (σελ. 477).

Οι μουσουλμανικοί θύλακοι, ενοποιημένοι πολιτισμικά, οικονομικά και συγκοινωνιακά, υπό τη διεθνή εγγυητική ομπρέλα της Τουρκίας (σελ. 475), είναι το ποθούμενο και το ζητούμενο του συγγραφέως. Οι ενοποιημένοι θύλακοι: Βοσνία – Σαντζάκ Σερβίας – Κόσοβο – Αλβανία – Σκόπια – βουλγαρική Θράκη (την αποκαλεί Κίρτζαλι) και η ελληνική Θράκη (ως Δυτική Θράκη). Μόνο έτσι, κατά τον συγγραφέα, εξασφαλίζεται η κυριαρχία της Τουρκίας ως νεοοθωμανικής επικράτειας επί του ευρωπαϊκού τμήματός της στην Αν. Θράκη μέχρι Κωνσταντινουπόλεως, της Ειστανμπούλ (από το «Εις την πόλη»).

Γράφει: «Η ζώνη, που εξικνείται βορειοδυτικά και μέσω του άξονα Μπίχατς – Κεντρική Βοσνία – Ανατολική Βοσνία – Σαντζάκ – Κόσοβο – Αλβανία – Μακεδονία – Κίρτζαλι – Δυτική Θράκη καταλήγει στην Ανατολική Θράκη, έχει από τη σκοπιά της Τουρκίας τον χαρακτήρα ζωτικής αρτηρίας για τη βαλκανική γεωπολιτική και τον γεωπολιτισμό της» (σελ. 477).

Και η πολιτική «φαντασίωση» του συγγραφέως: «Σε αντίθετη περίπτωση, η δημογραφική αποσύνθεση αυτής της ζώνης και η εκκαθάρισή της θα συνεπάγεται τη μείωση της δραστηριότητας της Τουρκίας στα Βαλκάνια» (σελ. 478). Και «σε μια συγκυρία κατά την οποία οι Αλβανοί και οι Βόσνιοι (μουσουλμάνοι) δεν απολαμβάνουν σταθερότητα και επιρροή στα Βαλκάνια είναι αδύνατον η Τουρκία να αισθάνεται άνετα στην Ανατολική Θράκη και στη Μικρά Ασία» (σελ. 476).

Επιλέγει, προειδοποιώντας και την Ελλάδα: «Οι τουρκικές και μουσουλμανικές μειονότητες που διαβιούν στη Βουλγαρία, στην Ελλάδα, στη Μακεδονία, στο Σαντζάκ (επαρχία της Σερβίας), στο Κόσοβο και στη Ρουμανία αποτελούν σημαντικά στοιχεία της βαλκανικής πολιτικής της Τουρκίας» (σελ. 200).

2Ποιος, αλήθεια, ο αντίπαλος του θεωρήματος-οικοδομήματος Νταβούτογλου; α. Σε πολιτικό σκηνικό. Γράφει: «Ένας ενδεχόμενος βαλκανικός συνασπισμός» (σελ. 201), «ένας συνασπισμός από τη Βουλγαρία και την Ελλάδα» (σελ. 231), «μια αντιοθωμανική και αντιτουρκική εικόνα, η οποία επαναφέρεται στα Βαλκάνια κυρίως από τους Σέρβους και τους Έλληνες» (σελ. 475), «η αύξηση της επιρροής της Ελλάδος και της Ιταλίας επί της Αλβανίας εις βάρος της Τουρκίας» (σελ. 480), «ένας ενδεχόμενος σερβοελληνοβουλγαρικός συνασπισμός, που θα έχει συνέπεια την αύξηση των πιέσεων επί της στρατηγικής ζώνης, ζωτικής αρτηρίας της Τουρκίας στην περιοχή, στη διάλυση της Μακεδονίας και στην κατάρρευση των σχέσεων της Τουρκίας με τη Βοσνία και την Αλβανία» (σελ. 481-482). β. Σε θρησκευτικό επίπεδο. Γράφει: «Για το ορθοδοξοσλαβικό πεδίο επιρροής, το οποίο αντικατοπτρίζει το ιδανικό της τρίτης Ρώμης των Ρώσων… που ξεκινώντας από τη Βεσαραβία κινείται νοτίως μέσω Βουλγαρίας και Σερβίας προς το Αιγαίο και την Αδριατική, έτσι ώστε να περιλαμβάνει και την Ελλάδα» (σελ. 474).

Στην περίπτωση αυτή «η Τουρκία όχι μόνο θα χάσει την επιρροή που ασκεί στα Βαλκάνια έναντι της Ελλάδος, η οποία (ενν. επιχειρεί) μέσω του Πατριαρχείου του Φαναρίου, που με τη μικρή ρωμαίικη μειονότητα επιδιώκει να αποκτήσει οικουμενικό χαρακτήρα, και έναντι της Ρωσίας, η οποία επιχειρεί να ασκήσει επιρροή στους ορθοδόξους Σλάβους στην περιοχή των Βαλκανίων και του Καυκάσου, αλλά θα μείνει και δίχως στήριγμα εν όψει των ελληνικών και ρωσικών διεκδικήσεων στα Στενά» (σελ. 201).

 

3 Ποια τα συμπεράσματα από τις ανωτέρω θέσεις; Επί πολιτικού επιπέδου. Η ανατροπή των θέσεών του είναι παταγώδης. Η Ελλάδα ασκεί πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, προπαντός βαλκανική. Δεν έχει ανάγκη ειδικών συνασπισμών για δημιουργία θυλάκων στη βάση της θρησκείας, όπως επιχειρεί ο Νταβούτογλου. Η θρησκεία (εδώ το Ισλάμ) στην υπηρεσία της (νεοοθωμανικής) πολιτικής.

 

Επιχειρηματολογεί όμως έτσι για να εμπλέξει στους σχεδιασμούς του, μεταξύ άλλων, και την ελληνική μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη. Η ελληνική Θράκη λειτουργεί ως άμεσος προς την Τουρκία γεωπολιτικός, γεωστρατηγικός και γεωπολιτισμικός κρίκος μαζί με τη βουλγαρική Θράκη (Κίρτζαλι) στην όλη θυλακωτή αλυσίδα του φιδοειδούς μουσουλμανικού, εν πολλοίς φονταμενταλιστικού, βαλκανικού τόξου. Από την Τουρκία ως τη Βοσνία via Θράκης – Σκοπίων – Αλβανίας – Κοσόβου και σερβικού Σαντζακίου.

Επί το πρακτικότερο για την ελληνική Θράκη. Το Γ. Προξενείο Κομοτηνής, οι ψευδομουφτήδες, (στην Τουρκία διορίζονται, στην Ελλάδα απαιτεί από το Ερζερούμ ο Ερντογάν να εκλέγονται), οι μορφωτικοί σύλλογοι και όλο το άλλο δίκτυο των οργάνων του εκτουρκισμού in citu της ελληνικής μουσουλμανικής μειονότητάς μας αυτόν ακριβώς τον κρίκο επιχειρούν να σφυρηλατήσουν. Αυτήν τη στρατηγική εξυπηρετούν. Πολύ περισσότερο σήμερα που ο μέντορας του νεοοθωμανικού αυτού τόξου στα σπλάχνα της Χερσονήσου του Αίμου είναι υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας.

4 Επιμένουμε στην εδώ έρευνά μας στο θρησκευτικό ζήτημα, στον ρόλο του Ισλάμ στην προώθηση του στρατηγικού διεθνούς βάθους της Τουρκίας, κατά το δόγμα Νταβούτογλου. Ο κόσμος της Ορθοδοξίας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (6 Πατριαρχεία και 3 Αυτοκέφαλες Εκκλησίες με μητρική αναφορά πνευματική στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και πολιτισμική στον βυζαντινό πολιτισμό) προσμετράται και συνυπολογίζεται σαφώς στα αρνητικά και στα ανασταλτικά στοιχεία εφαρμογής του δόγματός του.

Στο στόχαστρο του κ. καθηγητού κυρίως «το Πατριαρχείο του Φαναρίου, που με τη μικρή ρωμαίικη μειονότητα επιδιώκει οικουμενικό χαρακτήρα». Την οικουμενικότητα έχει στη φύση της η Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως. Τη μείωσή της «επιδιώκει» ο Νταβούτογλου. Γνωρίζει όμως, ως ιστορικός αναλυτής και στοχαστής και όχι ως προπαγανδιστής, ότι το «Πατριαρχείο Φαναρίου» Κωνσταντινουπόλεως, πέραν του ότι διά της Ιστορίας κέκτηται από τους θ. και ι. κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων, το δικαίωμα του πρωτοθρόνου και για τούτο οικουμενικού και προεδρεύοντος συντονιστικά στον κόσμο της Ορθοδοξίας σε καθαρά πνευματικά ζητήματα, ουδεμία έχει αρμοδιότητα αναμείξεως στα εσωτερικά της διοικήσεως και ζωής ζητήματά τους, προπαντός στις κρατικές εξουσίες των, ούτε και επιτρέπει, αντίστροφα, πολιτικές εξωτερικές αναμείξεις στα εσωτερικά του κατά τους θ. και ι. κανόνες.

Ο κ. Νταβούτογλου, προς εξυπηρέτηση του δόγματός του, στο οποίο εντάσσεται και η ελληνική Θράκη, ως Δυτική Θράκη, το εμφανίζει ως όργανο της Ελλάδος στα Βαλκάνια. Από σκοπού πολιτικού – περιφερειακού. Διότι θέλει να το εμπλέξει στα πολιτικά γρανάζια της αμοιβαιότητας μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδος, για να προσφέρει λύσεις σε κάποια ζητήματα του Πατριαρχείου (Χάλκη) και της Ομογένειας (περιουσίες αρπαγείσες κ.λπ.). Είναι πρόθυμος για το άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής Χάλκης (δείγμα καλής θελήσεως) κ.λπ., αλλά η Ελλάδα: α. Να αναγνωρίσει τους ψευτομουφτήδες της ελληνικής Θράκης, ρίχνοντας στον Καιάδα τους νομίμους, δι’ εκλογών από αντιπροσωπευτικό σώμα, μουφτήδες ως κρατικούς λειτουργούς, και β. Να προσφερθεί στην Τουρκία, στο πιάτο, η μουσουλμανική της μειονότητα ως τουρκική, κατά στοιχειώδη παράβαση πολυμερών διεθνών συνθηκών προς ενσωμάτωσή της στο πρόγραμμα Νταβούτογλου περί του μουσουλμανικού θυλάκου της βαλκανικής ενδοχώρας. Να ανταλλάξουμε δηλαδή την ελληνική Θράκη με τις αυτονόητες διεθνείς υποχρεώσεις της Τουρκίας εντός της επικράτειάς της έναντι των μη μουσουλμανικών μειονοτήτων. Μεταξύ αυτών και της ρωμαίικης με το Πατριαρχείο. Η τακτική μάς θυμίζει την τουρκική λαϊκή ρήση: «Και ένοχος και δυνατός».

Εκπλήσσει, τέλος, η ωμή ομολογία του εξισλαμισμού και εκτουρκισμού της Μικράς Ασίας. Γράφει: «Για τους Σελτζούκους Ρούμελη ήταν η Μικρά Ασία, μετά την ολοκλήρωση όμως της διαδικασίας του εξισλαμισμού και του εκτουρκισμού της Μικράς Ασίας, οι Οθωμανοί άρχισαν να αποκαλούν Ρούμελη τα σημερινά Βαλκάνια» (σελ. 198, σημ. 6). Ομιλεί γι’ αυτά τα Βαλκάνια, που θέλει υπό την άμεση επιρροή του διά της ιδίας μεθόδου του εκτουρκισμού μουσουλμανικών εθνικών μειονοτήτων προς εξασφάλιση, τάχα, της τουρκικής επικράτειας στην Ανατολική Θράκη και στην Κωνσταντινούπολη ως τη Μικρά Ασία, ως εάν να κινδυνεύουν από Δυσμάς και Βορρά, από την Ελλάδα δηλαδή και τη Βουλγαρία.

5 Τα παραπάνω για τον πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του του υπουργείου Εξωτερικών και για την εθνική εξανάσταση της συνειδήσεως των Πανελλήνων για το τι μας επιφυλάσσει ο Νταβούτογλου. Τα ίδια οράματα ακούστηκαν στο Ερζερούμ, όπου το κύριο θέμα ήταν αυτό της διατριβής Νταβούτογλου: «Παγκόσμια τάξη και τάξη της περιοχής από την οπτική της Τουρκίας». Η οικονομική κρίση, αργά ή γρήγορα, θα παρέλθει. Το Γένος μας επέζησε 400 χρόνια οθωμανικής τυραννίας και άλλες κατοχές πάμπτωχο, δούλο και μόνο, και τα κατάφερε. Οι εθνικές όμως απώλειες δεν αναπληρώνονται. Ισχύει εδώ η λαϊκή ρήση: Με την απομάκρυνση «εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Και τότε θα κραυγάσουμε: «Η Θράκη εάλω». Αλλά επί του δόγματος Νταβούτογλου (και την εμπλοκή σ’ αυτό του Ισλάμ) θα επανέλθουμε.

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=63486&colid=&catid=42&dt=2011-01-23%200:0:0&page=2&mode=1

ΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Οι ραγδαίες εξελίξεις που σημειώνονται στη γειτονιά μας, όπου η Ελλάδα φαίνεται να ξαναμπαίνει σε ρόλο παίκτη, ίσως μέσα στη δυστυχία που βιώνει ο τόπος να φέρουν κάποια χαμόγελα… Αν βέβαια εκμεταλλευτούμε σωστά τις αλλαγές σε σχέση με την ως τώρα πολιτική και τις επιλογές της Αμερικής και του Ισραήλ.

Η κρίση που προέκυψε με αφορμή εκείνη την αρμάδα τούρκων ακτιβιστών που πήγαινε βοήθεια στην αποκλεισμένη Γάζα έφερε σε αντιπαράθεση την Τουρκία με το Ισραήλ. Και από κείνη τη στιγμή, αν και δεν αποκλείεται η κρίση να μεθοδεύτηκε από πλευράς Τελ Αβίβ, βλέποντας ότι η Άγκυρα θέλει να γίνει περιφερειακή δύναμη στην περιοχή, κάτι που εγκυμονεί κινδύνους για την επόμενη μέρα του κράτους των Εβραίων, το Ισραήλ προχωράει σε κινήσεις που δείχνουν ότι αλλάζει σελίδα. Το ξαφνικό ταξίδι στην Αθήνα του ισραηλινού πρωθυπουργού Νετανιάχου, οι συναντήσεις με τον Παπανδρέου, οι στενοί δεσμοί με τη Λευκωσία, ο καθορισμός των μεταξύ τους ΑΟΖ, η συμφωνία για εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στη θαλάσσια περιοχή τους, όπως και ο καθορισμός ΑΟΖ με Λίβανο και Συρία είναι τεράστιας σημασίας κινήσεις, που ανατρέπουν τα ως τώρα γεωπολιτικά δεδομένα στην περιοχή και τις σχέσεις με τα αραβικά κράτη. Το Ισραήλ, που μέχρι σήμερα ήταν στριμωγμένο εδαφικά και μαχόταν για να κερδίσει κανένα βουνό, αποκτά πλέον άνετα θαλάσσια σύνορα και ΧΩΡΟ (!), από κει που είχε μόλις μια λωρίδα. Και δεν κινδυνεύει με αποκλεισμό. Ταυτόχρονα η αλλαγή στους δρόμους των αγωγών που ξεκινούν από Ιράκ, Ιράν και άλλα κράτη και το πέρασμά τους πλέον από το Ισραήλ διά θαλάσσης, μέσω Κύπρου και Κρήτης, προς Ευρώπη, για απεγκλωβισμό από την Τουρκία, είναι άλλη μια τεράστια στρατηγική κίνηση προοπτικής εκατονταετίας και πάνω. Φυσικά το Ισραήλ δεν κινείται μόνο του. Δεν είναι η στροφή ξεκομμένη από τους αμερικανικούς σχεδιασμούς. Όπως και από τους Ευρωπαίους, για να μην είναι όμηροι της Τουρκίας και της Ρωσίας. Σʼ αυτούς τους νέους σχεδιασμούς και τις αναδιατάξεις στη γειτονιά μας, που αναβαθμίζεται σημαντικά, ρόλο έχουν επιφυλάξει και στην Ελλάδα. Λόγω της θέσης που κατέχει. Και αυτό το σηματοδοτούν γεγονότα που άλλα έγιναν και άλλα επίκεινται. Και εδώ επισημαίνουν διεθνείς αναλυτές και οικονομικοί κύκλοι ότι πέραν της επίσκεψης του ισραηλινού πρωθυπουργού, ο οποίος συναντήθηκε και με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και, σύμφωνα με έγκυρες πηγές, είπε ότι «Το Ισραήλ γύρισε ΟΡΙΣΤΙΚΑ σελίδα με την Τουρκία», διαβεβαίωση που δεν ειπώθηκε χωρίς λόγο: 1. Ο κ. Παπανδρέου μόλις ανέλαβε, στην επίσκεψη που έκανε στην Αμερική, είχε συνάντηση με το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι. 2. Μετά τον ισραηλινό πρωθυπουργό ακολούθησε επίσκεψη του ισραηλινού υπουργού Εξωτερικών και αυτό σημαίνει πολλά! 3. Έχει προγραμματιστεί κοινή συνεδρίαση των Υπουργικών Συμβουλίων των δύο χωρών στο Τελ Αβίβ και 4. τον άλλον μήνα, τον Φεβρουάριο, οργανώνει συνέδριο στην Αθήνα το εβραϊκό λόμπι και σύμφωνα με πληροφορίες θα έρθουν όλα τα πρώτα ονόματα (τραπεζίτες, μεγαλοεπιχειρηματίες, διαχειριστές funds, επενδυτές κ.ά.). Τυχαίο κι αυτό; Κάθε άλλο. Τι σημαίνουν όλα αυτά για την Ελλάδα; Ότι αν αυτήν τη στροφή που γίνεται στην καυτή περιοχή μας την αξιοποιήσουμε σωστά, τότε υπάρχουν μεγάλα περιθώρια να βγούμε μια ώρα γρηγορότερα από τον βυθό… Και όπως προσθέτουν αυτοί που γνωρίζουν τη δύναμη του εβραϊκού λόμπι, όλα τα αραβικά κράτη, όπως το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία, έχουν εβραίους συμβούλους που μπορούν να κατευθύνουν επενδυτικές πρωτοβουλίες στην Ελλάδα. Το ίδιο και όλο το εβραϊκό λόμπι, αν διαπιστώσει ότι υπάρχουν οι υποδομές για υλοποίηση των πλαισίων τους. Και εδώ είναι η μεγάλη ευθύνη της κυβέρνησης. Να διαμορφώσει πλαίσιο που δεν θα διώχνει τους ξένους και η γραφειοκρατία δεν θα θάβει για χρόνια επενδύσεις. Αξίζει δε να σημειώσουμε αυτό που τονίζουν διεθνείς επενδυτικοί οίκοι: Μην περιμένετε επενδυτές από την Κίνα και Άραβες. Αυτοί που μπορούν να επενδύσουν στην Ελλάδα είναι μόνο οι Εβραίοι! Το σημειώνουμε χωρίς βέβαια να παίρνουμε και όρκο ότι έτσι είναι… Ξαφνικά ήρεμος… Όλα αυτά έχουν κάνει τον Παπανδρέου, λένε, να είναι πιο ήρεμος και άνετος… Και δεν φαίνεται να αγωνιά για τις εξελίξεις στην οικονομία. Εξετέλεσε κατά κεραία το σχέδιο «επίθεση κατά του ευρώ» που είχε αναλάβει. Η κάθε κίνηση ήταν προγραμματισμένη, άφησε την Ελλάδα να φτάσει στο χείλος του γκρεμού. Και αυτό επιβεβαιώνεται από τις αποκαλύψεις του τέως βρετανού πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν, που στο βιβλίο του, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, γράφει ότι η Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2009 χρειαζόταν μόνο 30 δισ. ευρώ για να αντιμετωπίσει την κρίση και η κυβέρνηση δεν τα πήρε, αλλά άφησε να χειροτερέψει η κατάσταση, με αποτέλεσμα να ανέβουν οι ανάγκες στα 110 δισ. ευρώ! Τώρα ο κ. Παπανδρέου εισπράττει τα «ανταλλάγματα»… Και πιστεύει ότι θα καταγραφεί ως… ο αναμορφωτής της Ελλάδας. Μόνο που ο κόσμος, καθημαγμένος πλέον, έχει άλλη άποψη. Και θα τη δείξει όταν στηθούν οι κάλπες… http://www.paron.gr/v3/new.php?id=63484&colid=&catid=42&dt=2011-01-23%200:0:0

Σοβαρή διαγραφή χρέους ή δραχμή οι ορθές επιλογές

Η τελευταία, κυριολεκτικά, ευκαιρία για τη χώρα να διασωθεί και να μην αποσαρθρωθεί κοινωνικά είναι μπροστά της.  Μετά την εμμονή περί μη αναδιάρθρωσης πέρυσι που οδήγησε στο μνημόνιο, με επαχθείς όρους, και το στραγγάλισμα της οικονομίας η Ελλάδα έχει το επόμενο διάστημα την πιθανότητα να ανατρέψει την κατάσταση λόγω των συγκυριών. Από την πρώτη στιγμή θεωρήσαμε ότι η λύση στο πρόβλημα του χρέους δεν είναι το νέο χρέος που θα έχει ως αποτέλεσμα το 2013 ως ποσοστό του ΑΕΠ να ανέλθει στο 140% έχοντας παράλληλα αφαιμάξει την οικονομία. Αυτό είναι το απόλυτο αδιέξοδο. Τότε βέβαια η λέξη αναδιάρθρωση ήταν ταμπού αφού τα παπαγαλάκια των μίντια, είτε από άγνοια είτε από παροχή υπηρεσιών στα πραγματικά τους αφεντικά, εξόρκιζαν τη μη πληρωμή μέρους του χρέους. Τώρα φαίνεται η κατάσταση ωριμότερη και το θέμα συζητείται ευρέως στους ευρωπαϊκούς κύκλους. Το σκεπτικό της λύσης βέβαια πάλι είναι σε λάθος κατεύθυνση αφού η μεγάλη πλειοψηφία των ομολόγων δεν πρόκειται να προσφερθεί στο 60-70% της ονομαστικής αξίας τους, ώστε να τα αγοράσει η χώρα και έτσι να μειώσει το χρέος της κατά π.χ. 30%. Το μεγαλύτερο κομμάτι του χρέους κατέχεται από χαρτοφυλάκια τραπεζών, οι οποίες συνεχίζουν να τα αποτιμούν στην ονομαστική τους αξία και δεν έχουν την πολυτέλεια να τα πουλήσουν στο 70% χωρίς νέες τεράστιες αυξήσεις κεφαλαίου, δηλαδή κρατικοποίηση. Προσθέστε σε αυτό ότι αν ανακοινωθεί επισήμως ότι όλα τα ομόλογα αγοράζονται σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο, π.χ. στο 75, η αγορά αμέσως θα ανεβάσει τις τιμές. Άρα οι πληροφορίες που διέρρευσαν όλη την προηγούμενη εβδομάδα, και υποτίθεται προκάλεσαν την εκτόξευση των περιφερειακών αγορών, είναι φρούδες ελπίδες των ιθυνόντων που παλεύουν να λύσουν το πρόβλημα χρέους, πιεζόμενοι από τους τραπεζίτες οι οποίοι θέλουν οι αξίες να κρατηθούν ψηλά αλλά και να διατηρήσουν τις συμμετοχές τους στις τράπεζες. Και την πίτα και τον σκύλο. Για την χρηματιστηριακή αγορά τώρα, παρότι λύση μακροχρόνια δεν θα δοθεί αν δεν ματώσουν οι απανταχού ομολογιούχοι, αυτό δεν σημαίνει ότι τα χρηματιστήρια και δη το ελληνικό, μετά από τέτοια πτώση δεν μπορεί να συνεχίσει να κινείται υψηλότερα αφού, διαγραμματικά και μόνο, έχει ικανοποιητικό περιθώριο ανόδου. Ειδικά για μετοχές, πλην των τραπεζών. Πλέον το παραμύθι τόσων ετών με την δήθεν ευρωστία των τραπεζών και τα φανταστικά τους κέρδη από δάνεια, που δεν θα πληρωθούν ποτέ, έφτασε στο τέλος του και όχι μόνο για τις ελληνικές. Ακόμη και οι κινέζικες τραπεζικές μετοχές, σε μία οικονομία που τρέχει με 10%, χωρίς χρέη, έχουν υστερήσει δραματικά τα τελευταία 2 χρόνια. Αυτό κρατήστε το για αργότερα, για το κατά πόσο η ανάπτυξη της Κίνας θα συνεχίσει με ανάλογους ρυθμούς τα προσεχή χρόνια, μετά τα τελευταία φαινόμενα φούσκας στην αγορά κατοικίας. Κρίση θα δημιουργηθεί και εκεί απλά θα είναι λιγότερο επώδυνη και θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την νέα φάση ανάπτυξης. Σε αντίθεση με τον γερασμένο δυτικό πολίτη, κουρασμένο αφού έχει σχεδόν τα πάντα σε επίπεδο υλικών αγαθών και επιβαρυμένο από υπέρογκα χρέη που δεν μπορεί να αποπληρώσει, ούτε πλέον καν να εξυπηρετήσει. Το χρέος είναι υπέρογκο. Αν βρεθεί μια λύση για την Ελλάδα, δεν μπορεί να εφαρμοστεί ανάλογη στην Ισπανία που έχει πολλαπλάσιο μέγεθος, ανεργία σχεδόν 20% και τις τράπεζες με κολοσσιαίους σκελετούς από τα στεγαστικά δάνεια που δεν αντιμετωπίζονται με διαγραφές. Η πραγματική εξυγίανση του συστήματος μπορεί να γίνει μόνο με γιγάντιες χρεοκοπίες που θα επιφέρουν σεισμικές δονήσεις στις οικονομίες και απώλειες στους κατέχοντες με παράλληλη κεφαλαιοποίηση των τραπεζών από τα κράτη για να εξασφαλίσουν τα 100.000 ευρώ σε κάθε καταθέτη που έχουν υποσχεθεί. Αυτή η λύση είναι επίπονη, έχει τα ρίσκα της, αλλά θα διαμορφώσει συνθήκες παγκόσμιας ηρεμίας για τις επόμενες δεκαετίες. Μπορεί να γίνει με παγκόσμια συμφωνία διότι ο ένας χρωστάει στον άλλον στην Ευρώπη και όλοι στο τέλος χρωστάνε στους Ασιάτες. Η ανοδική κίνηση λοιπόν της αγοράς δεν οφείλεται σε καμία διαφαινόμενη λύση απλά η μικρή εισροή κεφαλαίων από τους απηυδισμένους με τόκο 1%, είναι ικανή να ωθήσει τα χαρτιά υψηλότερα αφού στα τρέχοντα δεν υπάρχουν ουσιαστικοί πωλητές. Οι θιασώτες των χαρτιών που σε κάθε ευκαιρία έβλεπαν τον πάτο είναι ήδη μέσα σε σαφώς υψηλότερα επίπεδα και περιμένουν. Από την άλλη πλευρά το ελληνικό χρηματιστήριο δεν έχει βάθος. Αν εξαιρεθούν οι τράπεζες που λόγω της έκδοσης δισεκατομμυρίων νέων μετοχών και των επικείμενων νέων αυξήσεων δεν μπορούν να είναι ατμομηχανή όπως παλιά, η αγορά περιορίζεται σε λίγες δυναμικές ιδιωτικές επιχειρήσεις για τις οποίες όμως αν δεις τις υποχρεώσεις τους τρομάζεις. Τα κρατικά χαρτιά έχουν ένα ενδιαφέρον αφού υποχρεωτικά θα σουλουπωθούν ως εταιρείες και πρέπει να πουληθούν. Από εκεί και πέρα είναι ο θάνατος του εμποράκου. Η κατανάλωση, ανεξαρτήτως τι θα γίνει τελικά με το χρέος, θα μειώνεται. Οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων υπό αυτές τις συνθήκες έχουν μεγάλα περιθώρια πτώσης. Ειδικά τα ακίνητα, τα οποία ενσωματώνουν σήμερα ένα premium ασφάλειας σε ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή ή κατάρρευσης του ευρώ. Διαφορετικά είναι πολύ ακριβά. Οι μέσες τιμές οικιστικών και επαγγελματικών ακινήτων είναι τουλάχιστον διπλάσιες από τις αντίστοιχες γερμανικές. Η Γερμανία έχει καθηλώσει τιμές και μεροκάματα στα επίπεδα περίπου προ εικοσαετίας, η Ελλάδα για να ανακτήσει μέρος της ανταγωνιστικότητας εντός του ευρώ και χωρίς την δυνατότητα υποτίμησης πρέπει να γκρεμιστούν οι τιμές. Αυτό φαίνεται εκ πρώτης θετικό για την υλοποίηση επενδύσεων αλλά οι αντοχές του τραπεζικού συστήματος από νέες επισφάλειες, που θα προκύψουν μοιραία, δεν είναι μεγάλες. Από βραχυχρόνια κερδοσκοπική σκοπιά δεν μπορείς διαφωνήσεις με όποιον αγοράζει σήμερα ακόμη και αν τα επιχειρήματα είναι λανθασμένα. Αυτό απέχει, όμως, παρασάγγας από το σενάριο που θέλει την αγορά να καλπάσει γιατί βρέθηκε η λύση. Αν η χώρα δεν διαγράψει μέρος των χρεών της και συνεχίσει να πληρώνει τους ανάλογους τόκους, ακόμη και μικρότερους, το χρηματιστήριο δεν έχει καμία τύχη για μελλοντική καλή πορεία. Οι οφειλόμενοι τόκοι θα πνίξουν την πραγματική οικονομία και πάντα θα υφίσταται το φάσμα της χρεοκοπίας μη επιτρέποντας την αγορά να ανασάνει. Αυτή η ανοδική αντίδραση μπορεί ίσως να εξηγηθεί από τη διάθεση για διαγραφή του χρέους η οποία θα λειτουργήσει εξυγιαντικά και θα δώσει μια προοπτική με την προϋπόθεση της δια ευρωπαϊκού ροπάλου δημοσιονομικής πειθαρχίας. Αυτή η λύση , εξόχως πολιτική, απαιτεί ευρύτητα πνεύματος, και διάθεση από τους πλούσιους (μέτοχοι τραπεζών, κατέχοντες τα ομόλογα) να πληρώσουν το ανάλογο τίμημα για τις λανθασμένες επιλογές τους. Σε τελική ανάλυση αυτό είναι και το δίκαιο. Οι τράπεζες πρέπει να κάνουν νέες μεγάλες αυξήσεις κεφαλαίου λόγω των ζημιών που θα τα καταγραφούν από τα ομόλογα στηριζόμενες από τα κράτη. Έτσι τα βιβλία τους θα αποκτήσουν εικόνα εγγύτερη στην πραγματικότητα και οι τραπεζίτες θα έχουν ένα ρευστοποιήσιμο περιουσιακό στοιχείο στις τιμές αγοράς. Σήμερα το σύστημα κοροϊδεύει τον εαυτό του θεωρώντας ότι τα ομόλογα αξίζουν όσο εκδόθηκαν. Αποτέλεσμα αυτού είναι η παγωμένη οικονομία αφού οι τραπεζίτες δεν δανείζουν γνωρίζοντας τον σκελετό που έχουν στην ντουλάπα αλλά και τους υπόλοιπους από τα επιχειρηματικά δάνεια κ.λπ. Σε αυτή την περίπτωση όμως, σημαίνει ότι θα ζημιωθούν οι υφιστάμενοι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών, οι οποίοι θα δουν την συμμετοχή τους να μηδενίζεται, από την έκδοση των νέων μετοχών. Επιπλέον, οριστικά θα καταγράψουν την απώλεια και στα ιδιωτικά τους χαρτοφυλάκια από την απαξίωση των ομολόγων. Αυτός είναι και ο λόγος που πιέζουν προς τη μη αναδιάρθρωση μη έχοντας όμως να προτείνουν αξιόπιστη λύση, απλά δεν θέλουν να πληρώσουν το λογαριασμό. Το επιχείρημα ότι κινδυνεύει το τραπεζικό σύστημα από την αναδιάρθρωση είναι αστείο, το αντίθετο συμβαίνει, σήμερα κινδυνεύει που ξέρουμε ότι οι τράπεζες έχουν τόσους σκελετούς και περιορισμένα κεφάλαια να ανταπεξέλθουν. Το τραπεζικό σύστημα στηρίζεται στην πίστη, αυτή δεν μπορεί να υπάρξει εθελοτυφλώντας. Μόνο το σπάσιμο του αποστήματος μπορεί αν δημιουργήσει εξυγιαντικά και να κινήσει και ιδιωτικά κεφάλαια για επενδύσεις. Δυστυχώς όμως οι πλούσιοι , οι οποίοι εκλέγουν και τις κυβερνήσεις για να αποφασίζουν για τους ίδιους, θέλουν να πληρωθούν όλα τα χρέη που οφείλονται σε αυτούς. Αυτή είναι και η ανθρώπινη φύση, η πλεονεξία είναι βασικό της χαρακτηριστικό. Είμαστε στο τελευταίο στάδιο του απόλυτου μαζέματος πλούτου, ένα βήμα πριν την εξέγερση των μαζών η οποία θα συμβεί είτε γιατί θα τους αφαιμάξουν μέχρι τελευταίας ρανίδας είτε γιατί θα τους χαρίσουν το χρέος μέσω τυπώματος νέου χρήματος αλλά δεν θα μπορούν να ζήσουν λόγω πληθωρισμού. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Θα περιμέναμε λόγω της προόδου του ανθρώπου και της μελέτης της ιστορίας τα σφάλματα να μην επαναλαμβάνονται, φαίνεται όμως ότι τα ένστικτα πλεονεξίας είναι τόσο δυνατά που υπερισχύουν δεύτερων σκέψεων κοινωνικής αλληλεγγύης. Κλασσικό παράδειγμα οι συζητήσεις των πλουσίων ελλήνων ότι η χώρα τους γδέρνει πλέον φορολογικά με τα νέα μέτρα. Ξέχασαν ότι 30 χρόνια δεν πληρώνει κανείς εφορία ή πληρώνει ελάχιστη. Μερικά παραδείγματα, εντός παρένθεσης τι ισχύει στη δυτική Ευρώπη. Αφορολόγητα τα μερίσματα (προστίθενται στη φορολογική κλίμακα), πώληση μετοχών μη εισηγμένων με φόρο 5% επί του ποσού (προστίθενται στην κλίμακα με κάποια έκπτωση), αφορολόγητα χρηματιστηριακά κέρδη (αυτοτελής φορολόγηση 25%), φόρος τόκων 10% (αυτοτελής φορολόγηση 25%) και αυτά για όσους τα δήλωναν. Σε οποιοδήποτε άλλο δυτικό ευρωπαϊκό κράτος αν ζούσαν θα είχαν 30% -50% λιγότερα χρήματα από αυτά που έχουν σήμερα. Το γδάρσιμο λοιπόν είναι ότι επιβλήθηκε κάποια φορολογία, όντως υπερβολική, στην ακίνητη περιουσία και αντικειμενικά κριτήρια γιατί το κράτος δεν εκσυγχρονίστηκε για να έχει δίκαιους φορολογικούς μηχανισμούς. Αυτό όμως δεν συνέβη διότι οι πλούσιοι δεν πλήρωναν φόρους; Ποιοι ήταν οι φοροφυγάδες; οι όντως ράθυμοι κατά πλειοψηφία δημόσιοι υπάλληλοι; Ποιου το βιοτικό επίπεδο υποβαθμίζεται σήμερα βάναυσα; Μα του ιδιωτικού υπαλλήλου και του δημοσίου που δεν χρηματίζεται για να αντικαθιστά την απώλεια του εισοδήματος του. Όλοι λοιπόν βολεύτηκαν , οι μεν εργαζόμενοι υποτυπωδώς και οι δε μη πληρώνοντας φόρους, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα ήταν πολύ μικρή κάστα για να τους δοθεί σημασία και στηριζόταν από τους συγγενείς τους που εργάζονταν στο δημόσιο… Δυστυχώς αυτά ακούγονται αρκούντως κομμουνιστικά, διότι αυτό ήταν το πλέον αποτυχημένο μοντέλο κοινωνίας. Έτσι είναι η ανθρώπινη ιστορία όμως όταν ο πλούτος συγκεντρώνεται, ακολούθως, με βίαιο τρόπο, αναδιανέμεται. Δεν ξέρω ποιος θα είναι ο νέος Αϊζενστάιν να φιλμάρει το καινούργιο 1917. Πάντα θεωρούσα ότι η δια του πληθωρισμού προσωρινή φυγή από τα προβλήματα χρέους είναι η πιο πιθανή καθώς δεν δημιουργεί ορατούς εχθρούς για το πόπολο. Στις Η.Π.Α. το τύπωμα έχει ξεκινήσει δια τυμπανοκρουσιών και επευφημιών από το κατεστημένο. Και τι άλλο να γίνει δηλαδή; 300% είναι το χρέος σε σχέση με το ΑΕΠ αν προστεθούν οι μελλοντικές υποχρεώσεις για συντάξεις και περίθαλψη. Ευτυχώς έχουν τα ισχυρότερα μίντια και στρέφουν την προσοχή στην Ευρώπη ή όπου αλλού. Αυτό προεξοφλούν οι αγορές και οι μετοχές ανεβαίνουν. Αν πίστευαν ότι τα χρέη θα πληρωθούν, μέσω της απαιτούμενης αύξησης φορολόγησης οι δείκτες θα ήταν χαμηλότερα από τα χαμηλά του 2009. Σε αυτό το περιβάλλον η χειρότερη επένδυση δείχνουν τα ομόλογα και η παραμονή σε μετρητά. Οι μετοχές φαίνονται αδιάφορες επειδή είναι ακριβές ή έχουν ενσωματώσει ένα περιβάλλον λογικού προς υψηλού πληθωρισμού. Χρυσός παραμένει η απόλυτη επιλογή για ασφάλεια σε κάθε σενάριο.  Ακίνητα στη Γερμανία και σε αναδυόμενες αγορές που δεν έχουν εξακοντιστεί οι τιμές. Επανερχόμενοι στα της Ελλάδας η χώρα πρέπει να πιέσει προς συνολική λύση διαγραφής χρέους με κόστος τους ομολογιούχους και όχι την στήριξη των φορολογουμένων. Αυτό που είπε δειλά η Μέρκελ να γίνει από το 2013 και εξαπολύθηκαν μύδροι εναντίον της. Είναι τυχαίο ότι έχει στοχοποιηθεί από τους πάντες στην Ελλάδα και όχι μόνο και δη από τους τραπεζίτες; Η αποχαύνωση του Έλληνα είναι παροιμιώδης και συντάσσεται με την κοινή συνισταμένη των δελτίων ειδήσεων ή καλύτερα την μοναδική συνιστώσα γιατί δεν υπάρχει διαφορά. Το πνεύμα: «Καταστροφική θα είναι η διαγραφή χρέους δεν θα έχει γάλα για τα παιδιά σας την άλλη μέρα» Στις άλλες χώρες κάτι κινείται, υπάρχει μια αντίδραση, στην Ιρλανδία η κυβέρνηση δεν άντεξε, πάει σε εκλογές, οι Ιρλανδοί , φρέσκοι στο μηχανισμό ήδη έθεσαν το θέμα για μείωση των επιτοκίων. Οι Έλληνες που είναι; Στην Ουγγαρία που πήγε το ΔΝΤ νωρίτερα από την Ελλάδα, η τότε κυβέρνηση πήρε μονοψήφιο ποσοστό στις εκλογές και πολλά άλλα παραδείγματα του πρόσφατου παρελθόντος καταδεικνύουν ότι οι λαοί αντέδρασαν. Μέχρι και η Ισλανδία αντέδρασε, αρνούμενοι οι πολίτες να πληρώσουν για το σώσιμο τράπεζας που πλήρωνε μεγάλα επιτόκια σε καταθέτες εκτός Ισλανδίας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο λαός έχει δίκιο ή ότι φταίει η κυβέρνηση της Ιρλανδίας για το σημερινό χάλι αλλά καταδεικνύει μια μαχητικότητα και διάθεση αλλαγής πορείας. Σε τελική ανάλυση ο Έλληνας χρεοκόπησε γιατί του άρεσε η ξάπλα η καλή ζωή και να δουλεύει στο δημόσιο. Η κελτική τίγρη, το ευρωπαϊκό θαύμα καινοτομίας , με 15% φορολογικό συντελεστή γιατί χρεοκόπησε; Συμπερασματικά αν συνεχιστεί το άρμεγμα των μισθωτών στο βωμό της πληρωμής των χρεών το φάσμα της κατάρρευσης θα έρθει πιο κοντά. Θα πάω ένα βήμα παραπέρα, όπως πέρυσι το Μάιο, η μη κήρυξη αδυναμίας μέρους του χρέους ήταν απαγορευμένη λέξη, ενώ ήταν η μόνη οριστική λύση που τώρα συζητείται ευρέως, έτσι θα συζητείται ευρέως η επιστροφή στη δραχμή ως έξοδο από το τέλμα. Η χώρα έτσι προχώρησε τόσες δεκαετίες, είναι ο μόνος τρόπος να φτιάξει παραγωγικό ιστό, οι έλληνες να επιστέψουν στην καλλιέργεια, να εκτιναχθεί ο τουρισμός και όποιος έχει διάθεση για δουλειά θα προοδεύσει. Αν συνδυαστεί με την απαραίτητη δημοσιονομική πειθαρχία και την απαγόρευση του τυπώματος χρήματος, μπορεί να γίνουν θαύματα. Τα «BMW και Mercedes» ας γίνουν πανάκριβα δεν θα είναι η συντέλεια, ούτως ή άλλως και τώρα απλησίαστα γίνονται λόγω φόρων και περιορισμού του εισοδήματος. Αποδέχομαι a priori ότι αυτό το σενάριο είναι σε ένα βαθμό ουτοπικό, όχι γιατί δεν έχει πιθανότητες επιτυχίας , το αντίθετο, απλά διότι χρειάζεται σοβαρούς πολιτικούς με όραμα και πειθαρχία δηλαδή σοβαρούς πολίτες… Ι. Π. ΤΟΥΤΟΥΔΑΚΗΣ

Πηγή:www.capital.gr

«ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΩΝ»

του Μελέτη Μελετόπουλου

Ο μέσος εκπαιδευτικός του 2007 εισέρχεται στην τάξη με χαλαρό ύφος και διεκπεραιώνει τυπικά την διαδικασία. Απαγγέλλει το μάθημα της ημέρας, ανταλλάσσει μερικές κοινοτυπίες με τα παιδιά και εξέρχεται. Υπάρχει φυσικά και η χειρότερη εκδοχή: ο δημοσιοϋπαλληλοποιημένος εκπαιδευτικός που, αισθανόμενος ασφαλής και κατοχυρωμένος στην θανατηφόρα και πνευματοκτόνα μονιμότητά του, αργεί εσκεμμένα να πάει στο μάθημα και μάλιστα επιπλήττει με ύφος «παληού» τους νεώτερους που σπεύδουν, υπο-απασχολεί τα παιδιά μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι εφησυχασμένος ότι το φροντιστήριο θα καλύψει τα κενά, υπολειτουργεί στο σχολείο ώστε να έχει περίσσευμα ενέργειας για το φροντιστήριο που δουλεύει ο ίδιος, συνδικαλίζεται με σκοπό να απεργεί παραμονές επετείων ώστε να επεκταθεί η σχόλη του με «γεφυρούλες».
Σʼ αυτό το πλαίσιο, ο παλαιός δάσκαλος ιεραπόστολος ή και ο παλαιού τύπου ιδεολόγος-συνδικαλιστής αποτελούν είδη εν ανεπαρκεία.

Σε τι συνίσταται, όμως, η αυθεντική έννοια του δασκάλου; κατʼ αρχήν πρέπει να έχει επιλέξει την ιδιότητα του εκπαιδευτικoύ λόγω έφεσης και αγάπης προς αυτήν. Δεύτερον, πρέπει να την θεωρεί λειτούργημα, και όχι επάγγελμα. Δηλαδή προσφορά προς την κοινωνία, και μάλιστα με μεγάλο βαθμό ανιδιοτέλειας. Τρίτον, πρέπει να αποφεύγει τους μαθητοπατερικούς λαϊκισμούς, που αποφέρουν εύκολη δημοτικότητα, και, αντιθέτως, να είναι αυστηρός και δίκαιος. Η αυστηρότητα είναι ο μηχανισμός εκείνος που εμπεδώνει τον σεβασμό του μαθητή στην εκπαιδευτική διαδικασία. Τέταρτον, πρέπει να είναι επιστημονικά ενημερωμένος —ας μην χρησιμοποιήσω την βαρειά λέξη «σοφός». Η παιδεία του δασκάλου —θα ήθελα να πω η «σοφία»— γεννά τον σεβασμό του μαθητή στο πρόσωπο του δασκάλου. Πέμπτον, ο δάσκαλος πρέπει να είναι δίκαιος, για παράδειγμα η βαθμολογία του πρέπει να είναι το γινόμενο ενός σύνθετου πολυώνυμου, που να συνυπολογίζει όχι μόνον την επίδοση αλλά και το ήθος, όχι μόνον το αποτέλεσμα αλλά και την προσπάθεια, όχι μόνον την συμμετοχή αλλά και την οικογενειακή κατάσταση του μαθητή. Για παράδειγμα, ο βαθμός λειτουργεί όχι μόνον ως αμοιβή αλλά και ως ενθάρρυνση και ψυχολογική στήριξη. Έκτον, ο δάσκαλος πρέπει να είναι παιδαγωγός και ψυχαναλυτής, δηλαδή να προσεγγίζει τον ψυχικό κόσμο του μαθητή και να χρησιμοποιεί την εκπαιδευτική διαδικασία ως μηχανισμό έμμεσης ψυχοθεραπείας. Δύσκολο, βεβαίως. Έβδομον, ο δάσκαλος πρέπει να διδάσκει ήθος, διότι γνώση χωρίς ήθος είναι κύμβαλον αλλαλάζον. Όγδοον, ο δάσκαλος πρέπει να είναι συναρπαστικός, να είναι ρήτωρ, εύγλωττος, απροσδόκητος, οικείος αλλά και εμβληματικός μαζί, συναισθηματικός μά και πρότυπο, αφηγητής αλλά και μαιευτικός.

Μπορεί όλʼ αυτά να ηχούν ανέφικτα στην καθημερινή συλλογική αθλιότητα, αλλά από πού θα ξεκινήσει το ξήλωμα της αθλιότητας παρά από το Σχολείο. Ας θυμηθούμε άλλωστε ότι όλοι μας είχαμε έναν τέτοιον δάσκαλο στα σχολικά μας χρόνια, που εγκαταστάθηκε διά παντός στην συνείδησή μας και λειτουργεί ως κριτήριο, γνώμονας και πυξίδα.

Εξ άλλου ο Πλάτων είχε πει ότι «η διδασκαλία είναι το επάγγελμα των αρίστων».

Aρθρο από την «Νέα Πολιτική», τεύχος 16, σελίδα 24, σε μορφή pdf.

Χρέος και Διαφθορά

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Να τιμωρηθεί επιτέλους κάποιος, ζητάει ο Κάρολος Παπούλιας. “Ούτε ένας ΅στη φυλακή;” διερωτάται από τις στήλες της Realnews ο Νίκος Χατζηνικολάου, που θέλει Παπανδρέου και Σαμαρά να στείλουν δύο-τρεις «πράσινους» και δύο- τρεις «μπλε» φυλακή και κατασχέσεις περιουσιών ανεξαρτήτως ποινικών παραγραφών. «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα», φώναζαν εξαγριωμένοι οι διαδηλωτές, μουτζώνοντας τη Βουλή τον Μάιο. Τρεις-τέσσερις φυλακή καλοκαίρι του 2010, υποσχέθηκε, λέγεται, ο Πρωθυπουργός στο ΔΝΤ. Τα ίδια έλεγε στις Βρυξέλλες ο Παπακωνσταντίνου. Αλλά ο κ. Παπανδρέου δεν μπορεί ή δεν θέλει να το πράξει.

Η Ελλάδα κατρακύλισε αρκετές θέσεις στην κατάταξη διαφθοράς χωρών
της Διεθνούς Διαφάνειας στη διάρκεια ενός έτους. Ο τρίτος εμπλεκόμενος στο μεγάλο σκάνδαλο υψηλά ιστάμενος υπάλληλος της Ziemens, αναχώρησε κανονικά για τη Γερμανία, χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς, αν και υπό «επιτήρηση». Οι εξεταστικές επιτροπές κατέληξαν φαρσοκωμωδία και απάτη.

Οι κ.κ. Παπούλιας και Χατζηνικολάου θα μείνουν μάλλον με την απορία. Αν Παπανδρέου και Σαμαράς δεν κάνουν τίποτα, υποθέτουμε δεν είναι γιατί δεν το σκέφτηκαν, αλλά γιατί οι εγκληματήσαντες και δωροδοκηθέντες δεν είναι δυο-τρεις, είναι «χίλιοι δεκατρείς». Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πληρώσει το «μάρμαρο». ‘Εχουν τον τρόπο να απειλήσουν, να εκβιάσουν, να πάρουν κι άλλους μαζί τους. Αν οι πολιτικοί αρχίσουν να ξηλώνουν το πουλόβερ, κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς πουλόβερ, κόμματα, υπουργούς, βουλευτές. Αντί να αποδείξουν τη δυνατότητα αυτοκάθαρσης του πολιτικού συστήματος, θα αποκαλύψουν την έκταση της ηθικοπολιτικής του αποσύνθεσης. Λέγοντας «μαζί τα φάγαμε», ο κ. Πάγκαλος θέλει να αποτρέψει την επικίνδυνη αναζήτηση αυτών που «τα έφαγαν». Υπάρχει όμως και ένας επιπλέον λόγος που το πολιτικό σύστημα δεν θέλει κάθαρση: δεν μπορεί να αποκαλύψει τη διαφθορά χωρίς να θίξει σπουδαία συμφέροντα ξένων τραπεζών, εταιρειών, κυβερνήσεων και δανειστών μας. Η εσωτερική διαφθορά και η ξένη εξάρτηση των ελληνικών “ελίτ” είναι στενότατα συνδεδεμένες. ¨Οταν ετέθη, πριν από πολλά χρόνια, θέμα κατάσχεσης του Ινστιτούτου Γκαίτε για αποζημίωση των θυμάτων του Διστόμου, ένας Γερμανός διπλωμάτης δήλωσε στη Γκάρντιαν: Ας το κάνουν αυτό οι ‘Eλληνες και θα δούμε κι εμείς που πάνε τα ΚΠΣ.

Υπάρχει μια πτυχή της διαφθοράς που έχει αποσιωπηθεί, αν και, ή ακριβώς γιατί, έχει κεντρική σημασία για την Ελλάδα, όχι ηθικοπολιτική, αλλά οικονομική και αφορά άμεσα τη διαχείριση της θηλειάς του χρέους. Στις άλλες υπερχρεωμένες ευρωπαϊκές χώρες και τις ΗΠΑ, η κρίση χρέους προέκυψε κυρίως γιατί τα κράτη ανέλαβαν να σώσουν ιδιωτικές τράπεζες, καλύπτοντας απώλειες που προέκυψαν από αγορές αμερικανικών τοξικών προϊόντων (αποτέλεσμα απάτης μεγάλων τραπεζών και οίκων αξιολόγησης με τα ενυπόθηκα στεγαστικά) και από τραπεζικά «κόλπα», που συχνά ήταν ξεγυρισμένες απάτες. Το ιδιωτικό χρέος έγινε δημόσιο, π.χ. στην Ιρλανδία, και μετά η ΕΕ, για να είναι σίγουρη ότι η ζημιά θα πληρωθεί από τους Ιρλανδούς φορολογούμενους και όχι βρετανικές και γερμανικές τράπεζες, υποχρέωσαν το Δουβλίνο να καταφύγει στον μηχανισμό «σωτηρίας». Τεράστιες πιέσεις ασκήθηκαν και στους Ισλανδούς, για να πληρώσουν τα χρέη των τραπεζιτών, το σχέδιο όμως ματαιώθηκε λόγω λαϊκών αντιδράσεων.

Να σημειώσουμε ότι το συσσωρευμένο σήμερα παγκόσμιο χρέος είναι αδύνατο να αποπληρωθεί κανονικά, εκτός αν σημειωθεί τρομακτικό παγκόσμιο αναπτυξιακό μπουμ που ουδείς προβλέπει. Μακροχρονίως μπορεί να οδηγήσει σε πολεμική ή οικολογική καταστροφή, ή σε «Σεισάχθεια». Το πρόβλημα θα είναι μαζί μας για πολλά χρόνια. Οι μεγάλες τράπεζες κέρδισαν τον πρώτο γύρο, σε Ελλάδα-Ιρλανδία, βρισκόμαστε όμως στην αρχή του παιχνιδιού. Ακόμα κι αν όντως εφαρμοσθούν τα προγράμματα «σωτηρίας», κάτι εξαιρετικά αβέβαιο, οδηγούν σε αύξηση χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, καθιστώντας δυσχερέστερη την αποπληρωμή! Είναι αναπόφευκτο στην πορεία να τεθεί θέμα νομιμότητας του χρέους. ‘Ηδη, προτού στεγνώσει το μελάνι του Μνημονίου της, η ιρλανδική κυβέρνηση προώθησε νομοσχέδιο που προβλέπει δυνατότητα διαγραφής του χρέους προς τις τράπεζες, προκαλώντας οργισμένη αντίδραση της ΕΚΤ.

Που πήγαν όμως τα λεφτά του ελληνικού χρέους; Για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις στους «κοπρίτες», απαντάει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Αντίθετα με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που θεωρεί «κοπρίτες» τους πολιτικούς του, ο κ. αντιπρόεδρος πιστεύει ότι «κοπρίτες» είναι οι ‘Ελληνες εργαζόμενοι και συνταξιούχοι. Ειρήσθω εν παρόδω, και «με όλο το σεβασμό», που λέει κι ο Λαζόπουλος, η διατήρησή του σε αυτή τη θέση από τον κ. Παπανδρέου, μας υποχρεώνει να διερωτηθούμε αν η κτηνώδης αισθητική και το ύφος του αντιπροέδρου του, δεν αντανακλούν εντέλει την αλήθεια πίσω από τα χαμόγελα του Πρωθυπουργού. Αν κυττάξει όμως κανείς τους εθνικούς λογαριασμούς, θα διαπιστώσει επί πολλά έτη διαρκή μείωση μισθών και συντάξεων, αλλά και των απολαβών των δημοσίων υπαλλήλων ως ποσοστού του ΑΕΠ. Κι εδώ δηλαδή μας λέει πάλι ψέμματα η κυβέρνηση. Δεν πήγαν στους μισθούς τα λεφτά των δανείων. Που πήγαν τότε; Γνωρίζουμε π.χ. ότι χρησιμοποιήθηκαν για να καταστήσουν δυνατή την εκτεταμένη φοροδιαφυγή, πρωτοφανή σε όλη την Ευρώπη, της ελληνικής μεσαίας και ανώτερης τάξης. Αλλά αυτό είναι όμως μόνο μέρος της απάντησης.

Κατά καιρούς δημοσιεύτηκαν τρομακτικά νούμερα για το κόστος της διαφθοράς στην Ελλάδα (όπως και για το ύψος των καταθέσεων Ελλήνων στις ελβετικές τράπεζες). Κατά τον προεκλογικό αγώνα του 2004, η αντιπολιτευόμενη τότε ΝΔ υπολόγιζε το κόστος αυτό σε πάνω από 10% του ΑΕΠ, πρόσφατα αναφέρθηκε ένα ποσοστό 8%. Εμείς τουλάχιστο δεν γνωρίζουμε πως γίνονται και πόσο αξιόπιστοι είναι τέτοιοι υπολογισμοί. Προφανώς όμως είναι πολύ μεγάλο το ποσοστό του ΑΕΠ που “τρώγεται”, κατά συνέπεια και των δανείων που κατευθύνθηκαν ή κατευθύνονται εκεί. (Μιλάμε πάντα για το άμεσο κόστος, όχι για το πολλαπλάσιο έμμεσο της διαφθοράς, την αποδιοργάνωση του εθνικού σχεδιασμού, που οδήγησε π.χ. την Ελλάδα να επισκευάζει διαρκώς δύο εθνικές οδούς που δεν τελειώνουν ποτέ, παραμένοντας η μόνη ευρωπαϊκή χώρα χωρίς τραίνα).

Μιια εταιρεία όμως σαν τη Ζiemens δεν είναι ο … Ερυθρός Σταυρός. Δεν «λαδώνει» έναν πολιτικό, έναν βουλευτή, ένα κόμμα, ένα δικαστή, έναν κρατικό αξιωματούχο ή ένα δημοσιογράφο, τους «πάντες» δηλαδή στην Ελλάδα, όπως είπε σε μια συνέντευξή του, εμφανώς σοκαρισμένος, ο πρόεδρος της αρμόδιας εξεταστικής κ. Βαλυράκης, ας πούμε με 100.000 ή 1.000.000 ευρώ, για λόγους συμπάθειας και φιλανθρωπίας. Αλλά γιατί, ως αποτέλεσμα του «λαδώματος», έχει πολλαπλάσια κέρδη εις βάρος του ελληνικού Δημόσιου. Να ένας, όχι μόνος, αλλά σημαντικός προορισμός των χρημάτων που «φάγαμε μαζί»: τα θησαυροφυλάκια μεγάλων γερμανικών και γαλλικών εταιρειών και αμερικανικών τραπεζών!

Επ’ αυτής της πτυχής αιδήμων σιωπή. Ουδείς δείχνει διάθεση να συνδέσει το υπέρογκο δημόσιο διεθνές χρέος της Ελλάδας με τις παράνομες δραστηριότητες ξένων κυβερνήσεων και εταιρειών, σε συνεργασία με ελληνικά πολιτικά κόμματα και ‘Ελληνες κρατικούς λειτουργούς, δικαστικούς, αξιωματούχους. Πολύ περισσότερο να ανοίξει ξανά τα λογιστικά βιβλία του ελληνικού κράτους ή να επανεξετάσει τις άπειρες συμβάσεις στις οποίες διοχετεύθηκαν τα ευρωπαϊκά κονδύλια και ένα σημαντικό τμήμα των ελληνικών προϋπολογισμών. Κι αυτό παρόλο που είναι συχνή διεθνής πρακτική κράτη με τη θηλειά του χρέους στον λαιμό τους, όπως πρόσφατα ο Ισημερινός του Προέδρου Κορέα, να ξετινάζουν όλους τους λογαριασμούς, με σημαντικό όφελος για την εθνική οικονομία τους. (Τώρα βέβαια, θα μου πείτε, εδώ δεν είναι «τρίτος κόσμος» να κάνουμε τέτοια πράγματα. Οι πολιτικοί μας, όρα Παπακωνσταντίνου ή Αλογοσκούφη, είναι βέροι Ευρωπαίοι. Για να το αποδείξουν τρέχουν κάθε τόσο στον «δάσκαλο» να καρφώσουν τον συμμαθητή τους ότι δεν είναι. ‘Ωσπου βαρέθηκε ο «δάσκαλος» και σταύρωσε τη χώρα)

Αυτά είναι πασίγνωστα στο εξωτερικό, όπου γελάνε με τους εγχώριους φιλιππικούς κατά της διαφθοράς, που προσέλαβαν πέρυσι τη μορφή διεθνούς αυτομαστιγώματος και αυτοεξευτιλισμού. Δεν άντεξε άλλωστε και το είπε σχεδόν, σε στιγμή σπάνιας ειλικρίνειας ο πρόεδρος της ευρωζώνης Γιουνκέρ: όλοι ήξεραν τι γίνεται στην Ελλάδα, αλλά δεν μιλούσαν για να μη διαταράξουν τις γαλλογερμανικές εξαγωγές.

Οι ξένες κυβερνήσεις είναι σοβαρότερες από όσο ελπίζουν ποτέ να γίνουν οι ελληνικές. Φρόντισαν, συντάσσοντας το Μνημόνιο, να προφυλαχθούν από μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις, θέτοντας όρο που απαγορεύει τον συμψηφισμό της «βοήθειας» με ελληνικές ανταπαιτήσεις, δηλαδή απαιτήσεις από παράνομες και καταχρηστικές συμβάσεις και τις γερμανικές αποζημιώσεις, που επίσης δεν διανοούνται να ζητήσουν οι κυβερνώντες μας.

Η άρνηση του ελληνικού πολιτικού και ευρύτερου κρατικού συστήματος να αντιμετωπίσει ριζικά το φαινόμενο της διαφθοράς του (και να απαιτήσει τις γερμανικές αποζημιώσεις), πέραν των άλλων σοβαρών συνεπειών για τη χώρα, αυξάνει ευθέως το προς πληρωμή χρέος, φέρνοντας εγγύτερα τη χρεωκοπία. Οι κυβερνήσεις των μεγάλων κρατών θα συνεχίσουν άλλωστε να αντιμετωπίζουν μόνο περιφρονητικά τους εκπροσώπους ενός πολιτικού συστήματος που ‘λάδωναν’. Ούτε η χώρα μπορεί να ασκήσει πολιτική, να διαπραγματευθεί, όταν ξένες κυβερνήσεις, υπηρεσίες ή εταιρείες διαθέτουν τις αποδείξεις δωροδοκίας των Ελλήνων πολιτικών ή αξιωματούχων. Η διεθνής εικόνα της Ελλάδας θα παραμείνει η εικόνα διεφθαρμένης και κακοδιοίκητης χώρας «κοπριτών», όπως τη θέλει ο Νο2 της κυβέρνησης Παπανδρέου. Η εγκληματική διαχείριση του προβλήματος αυτού, έρχεται έτσι να προστεθεί στην εξίσου εγκληματική μη διαπραγμάτευση των όρων αποπληρωμής του χρέους, που οδήγησε σε ένα μνημόνιο που είναι αδύνατο να εφαρμοσθεί, χωρίς να καταστραφεί η χώρα, και το οποίο μετατρέπει χρέος προς τράπεζες σε ενυπόθηκο χρέος προς κράτη και την ΕΚΤ, σφίγγοντας περισσότερο τη θηλειά στον λαιμό της χώρας.

Είναι ασφαλώς πολύ δύσκολη, σχεδόν αδύνατη η καταπολέμηση της διαφθοράς, όπως είναι πολύ δύσκολο να σταθεί η Ελλάδα όρθια απέναντι σε ισχυρότατες διεθνείς δυνάμεις. Αλλά η μόνη εναλλακτική που έχουμε, είναι να παρακολουθήσουμε μοιρολατρικά την καταστροφή του ελληνικού κράτους και του ελληνικού λαού.

ΥΓ. Χάρηκα πολύ με τις διαφημίσεις ευρωπαϊκών πολυτελών αυτοκινήτων στις τηλεοράσεις αυτές τις μέρες, που έκαναν μνεία των δύο έως επτάμισυ χιλιάδων ευρώ που χαρίζει στους υποψήφιους αγοραστές το Υπουργείο Οικονομικών με την απόσυρση. Επιτέλους, φτηνότερα αυτοκίνητα για τον λαό, βοήθεια στη χειμαζόμενη ευρωπαϊκή, ιδίως γερμανική βιομηχανία, νέα γενναία συμβολή στο πολεοδομικό και οικολογικό μεγαλείο της Αθήνας. Πιάσανε επιτέλους τόπο οι περικοπές στις υπερβολικές συντάξεις των 500 ευρώ, στα επιδόματα αναπήρων και πολυτέκων, στα τζάμπα εισιτήρια για τους τυφλούς. Μπράβο!

konstantakopoulos.blogspot.com

περιοδικό Επίκαιρα, 13 Ιαν. 2011

Η «Σφήνα» της Κύπρου και του Ισραήλ με την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη

από τον Γιάννη Μάζη 

Από την αγγλόφωνη ιστοσελίδα της Τουρκικής εφημερίδας «Hurriyet,» δημοσιεύουμε δική μας μετάφραση άρθρου του συντάκτη Burat Bedkil στο οποίο αναφέρεται στην πρόσφατη συμφωνία της Κύπρου με το Ισραήλ για τον καθορισμό των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ) τους και επικρίνει την εξωτερική πολιτική της Άγκυρας.

 

«Από τον Λίβανο, την Αίγυπτο, την Συρία και το Ισραήλ με αγάπη»

“Hurriyet” (21.12.2010)

Του Burat Bedkil

Το ομολογώ! Έκανα λάθος όταν αμφέβαλα για την σοφία των φιλόδοξων σχεδίων ειρήνης του Αχμέτ, κ. «Στρατηγικού Βάθους» Νταβούτογλου για την χαώδη Μέση Ανατολή. Το όραμα του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών έχει ήδη οδηγήσει σε πράγματα που θα ήταν αδιανόητα πριν λίγα χρόνια. Το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Συρία και ο Λίβανος συμφωνούν για τα σύνορα – όχι τα δικά τους – αλλά για τα θαλάσσια σύνορα της Κύπρου.

Πριν τρία χρόνια περίπου, η Κύπρος ξεκίνησε την εκπόνηση ενός σχεδίου προκειμένου να καθορίσει τα σύνορα της Αποκλειστικής Οικονομικής της Ζώνης (ΑΟΖ) ώστε να αποκτήσει τον έλεγχο όλων των οικονομικών πόρων, εντός αυτής, όπως είναι οι πόροι από την αλιεία προχωρώντας σε γεωτρήσεις και έρευνες για πετρέλαιο και φυσικό αέριο.

Φυσικά οι Κύπριοι χρειαζόντουσαν παράκτιους «συνεταίρους» για να καθορίσουν την ΑΟΖ τους γι’ αυτό και ξεκίνησαν συνομιλίες με τους γείτονές τους. Αυτό ενόχλησε την Άγκυρα διότι μια διεθνώς αναγνωρισμένη ΑΟΖ για την Κύπρο θα μπορούσε να έχει ανεπιθύμητες οικονομικές και πολιτικές επιπτώσεις για την Τουρκία. Έτσι είχαμε τις επανειλημμένες τουρκικές διαμαρτυρίες για τις έρευνες από την πλευρά της Κύπρου, για πετρέλαιο και φυσικό αέριο, στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ευτυχώς, οι πρώτες πόρτες που κτύπησαν οι Κύπριοι ήταν αυτές των Μουσουλμάνων φίλων των Τούρκων. Ταυτόχρονα, πριν προλάβει η Άγκυρα έστω να κουνήσει το δακτυλάκι της, η χριστιανή ορθόδοξη Κύπρος υπέγραψε συμφωνία για τα παράκτια σύνορα της με την ισλαμική Αίγυπτο. Αλλά η Αίγυπτος είναι Αίγυπτος. Σίγουρα όμως, το νέο-οθωμανικό όραμα θα λειτουργούσε με τον Λίβανο όπου ο Πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν θεωρείται ήρωας.

Το 2007, η Τουρκία προειδοποίησε τον Λίβανο για ενδεχόμενη συμφωνία περί θαλάσσιων συνόρων με την Κύπρο. Η Άγκυρα δήλωσε ότι δεν θα αναγνώριζε τον καθαρισμό των ΑΟΖ και ισχυρίστηκε ότι ο Λίβανος θα έπρεπε πρώτα να ζητήσει την γνώμη της Τουρκίας πριν υπογράψει συμφωνία με την Κύπρο. Με την αποτυχία αυτής της προειδοποίησης μεταξύ φίλων, ένα χρόνο αργότερα η Κύπρος προέβη σε διαμαρτυρία στα Ηνωμένα Έθνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση για αυτό που η ίδια χαρακτήρισε ως: «τουρκική παρενόχληση πλοίων που έκαναν έρευνες εντός της ΑΟΖ της».

Στις αρχές Οκτωβρίου του 2010, η Κύπρος και ο Λίβανος συμφώνησαν να καθορίσουν τις ΑΟΖ τους, όμως η συμφωνία θα πρέπει να εγκριθεί από το Λιβανικό Κοινοβούλιο. Τον ίδιο μήνα ο Λιβανέζος Πρωθυπουργός, Σαάντ Χαρίρι επισκέφθηκε την Κύπρο και δήλωσε ότι σύντομα ο Λίβανος θα καθόριζε τα παράκτια σύνορά του με την Κύπρο και την Συρία. Κατά την διάρκεια της ίδιας επίσκεψης, ο Πρόεδρος της Κύπρου, Δημήτρης Χριστόφιας, ευχαρίστησε τον κ. Χαρίρι για την επιβεβαίωση της «θέσης αρχής του Λιβάνου για την επίλυση του Κυπριακού».

Από ότι φαίνεται η πολιτική της Κύπρου, μέσω της στρατηγικής εκστρατείας για τις ΑΟΖ, έχει καταφέρει σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι οι τουρκικές προσπάθειες μεσολάβησης να φέρει κοντά κύριους αντιπάλους της Μέσης Ανατολής. Την περασμένη εβδομάδα η Κύπρος ανακοίνωσε ότι έχει υπογραφεί συμφωνία με το Ισραήλ για τα θαλάσσια σύνορα των δύο χωρών που θα επιτρέψει στους παράκτιους γείτονες να προχωρήσουν στις έρευνές τους για ενεργειακούς πόρους στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι ειδικοί συμφωνούν ότι ο καθορισμός αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την διεξαγωγή ερευνών για πετρέλαιο και φυσικό αέριο.

Η κυπριακή εκστρατεία μοιάζει με τον πραγματικό διαθρησκευτικό διάλογο που επιδιώκουν οι Τούρκοι τα τελευταία χρόνια. Έχει ενώσει ένα εβραϊκό κράτος, τρία μουσουλμανικά και ένα χριστιανικό ορθόδοξο όσον αφορά στο θέμα των παράκτιων συνόρων, χωρίς να υπάρξει ούτε ένας πυροβολισμός ή ένας βομβιστής αυτοκτονίας και χωρίς να εξαπολυθεί έστω και μια ρουκέτα. Ο διάλογος διασχίζει ακόμα και το Αιγαίο.

Η Ελλάδα στην δεκαετία του ΄80 θεωρείτο γενικά ως η πιο εχθρική χώρα προς το Ισραήλ. Μάλιστα, οι δύο χώρες δεν διατηρούσαν επίσημες διπλωματικές σχέσεις μέχρι το 1992. Σήμερα οι διμερείς σχέσεις με το Ισραήλ παρουσιάζουν άνθιση χάρη στην πολιτική «των μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονές», του κ. Νταβούτογλου.

Πέρα από το γεγονός ότι βρίσκονται στον κατάλογο της Τουρκίας που απαγορεύει την πώληση γης στους πολίτες τους, οι σχέσεις του εβραϊκού Ισραήλ με την ορθόδοξη Ελλάδα βελτιώνονται με θεαματικό τρόπο. Σύμφωνα με τον Άριε Μέκελ, τον Πρέσβη του Ισραήλ στην Αθήνα, «η Ελλάδα και το Ισραήλ έχουν ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στις σχέσεις τους έπειτα από (μια απόφαση) να αναπτύξουν μια πολύπλευρη συνεργασία στους τομείς της πολιτικής, της ασφάλειας, της οικονομίας και του πολιτισμού».

Εν τω μεταξύ, οι Τούρκοι διπλωμάτες στην Άγκυρα ανησυχούν όλο και περισσότερο ότι ένα κρίσιμο θέμα ξεφεύγει εκτός ελέγχου σε μια κατεύθυνση που απεύχονται περισσότερο απ’ όλες. Δηλαδή μια διεθνώς αναγνωρισμένη ΑΟΖ, για ένα διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος μέλος της Ε.Ε. δηλαδή της Ελληνικής Κύπρου. Οι κκ. Ερντογάν και Νταβούτογλου θα μπορούσαν να εξηγήσουν το θέμα με θρησκευτικούς όρους εάν οι Κύπριοι είχαν υπογράψει συμφωνία για τα παράκτια σύνορα μόνο με το Ισραήλ. Η ειρωνεία είναι ότι η Αίγυπτος, ο Λίβανος και η Συρία είναι οι «Μουσουλμάνοι φίλοι» της Τουρκίας στην περιοχή.

Ο κόσμος χρωστά πολλά στην πολιτική της Τουρκίας απέναντι στο Ισραήλ διότι μετατρέπει την Ανατολική Μεσόγειο σε μια πραγματική θάλασσα ειρήνης. Να βγάλουμε το καπέλο στον Κύριο Στρατηγικό Βάθος! Αλλά περιμένετε ένα λεπτό.

Την Δευτέρα τα ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδωσαν ότι η Τουρκία κάλεσε τον Ισραηλινό Πρέσβη για να εκφράσει την δυσαρέσκειά της για την συμφωνία με την Κύπρο. Τα πρακτορεία μετέδωσαν ότι ο Πρέσβης Γκάμπι Λέβι κλήθηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών την Πέμπτη, μια μέρα πριν την υπογραφή της συμφωνίας. Σύμφωνα με το ειδησεογραφικό πρακτορείο «Ανατολή», ο Υφυπουργός Εξωτερικών, Φεριντούν Σινίριογλου προειδοποίησε τον Λέβι ότι η συμφωνία θα είχε αρνητικές συνέπειες για τις προσπάθειες των Ελληνικών και Τουρκικών κοινοτήτων να τερματίσουν την διχοτόμηση της νήσου που υφίσταται εδώ και 36 χρόνια.

Δεν έχω ιδέα εάν ο Πρέσβης Λέβι ρώτησε τον Υφυπουργό Σινίριογλου γιατί η διχοτόμηση που ισχύει εδώ και 36 χρόνια παράμεινε για 36 χρόνια πριν ή χωρίς την συμφωνία Κύπρου – Ισραήλ για τα παράκτια σύνορα, ή εάν το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών δυσαρεστήθηκε στον ίδιο βαθμό όταν η Κύπρος υπέγραψε τις ίδιες συμφωνίες με τον Λίβανο ή την Αίγυπτο.

Αλλά ας κοιτάξουμε την θετική πλευρά της ζωής. Οι επευφημίες των Λιβανέζων τον περασμένο μήνα μπροστά στις εκκλήσεις του Ερντογάν για την αναγέννηση του θεσμού του Οθωμανού Χαλίφη στο πρόσωπό του, και οι μνήμες των αλησμόνητων στιγμών των δημοσίων ομιλιών του Πρωθυπουργού στα πρώην οθωμανικά εδάφη είναι ακόμα νωπές.

 http://athensjerusalemnow.blogspot.com/2011/01/hurriyet-burat-bedkil.html

Ο άνεμος κι ο βασιλιάς (σαν παραμύθι)

Ο Γιάννης Ζαχάρος είναι ένας εξαιρετικός νέος άνθρωπος και γιατρός. Προσπαθεί να συνδιάσει μέσα στην τρέλλα της καθημερινότητας την αγάπη του για την οικογένεια του, την επιστήμη του και τα ταξίδια, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Διαθέτει πολλά χαρίσματα και ένα από αυτά είναι η άνεση που τον διακρίνει να εκφράζεται στον γραπτό λόγο. Διαβάζοντας το παρακάτω κείμενο του, μου άρεσε τόσο πολύ, ώστε αποφάσισα να το αναδημοσιεύσω απο το ιστολόγιό του. Σημειώστε πως ο Γιάννης έχει γράψει και άλλα κείμενα, τα οποία δεν υστερούν σε τίποτα, με όσα σωρηδόν μεταφράζουν και εκδίδουν οι έλληνες εκδότες.

  βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα»

του Γιάννη Ζαχάρου

Όλα τα παράξενα που ακολουθούν, συνέβησαν σ’ έναν τόπο που διόλου δεν κρίνεται σκόπιμο να προσδιοριστεί, γιατί θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε. Αυτά που θα μπορούσαν να ειπωθούν για τη συγκεκριμένη περιοχή, με κίνδυνο όμως να θεωρηθεί πως είναι μοναδική και πως εκεί φυσάει ένας διαφορετικός άνεμος, είναι ότι στα ανατολικά της υψώνεται ένα μεγάλο βουνό, στις ρίζες του οποίου ξεδιπλώνονται τετραγωνισμένα αγροκτήματα με σκόρπια λιόδεντρα και στάχυα στραμμένα προς την ίδια κατεύθυνση· από το οροπέδιο στα βόρεια κελαρύζει ένας ποταμός προς την εύφορη γη στα δυτικά, την κατάσπαρτη με οπωροφόρα δέντρα και λαχανόκηπους, και τριγύρω από τη στεριά, σαν λαμπερό δαχτυλίδι αρραβώνων, ξαπλώνει ήρεμο ένα πέλαγος, γεμάτο με υδρόβια ζωντανά και ψαροκάικα με ευτυχισμένους ψαράδες, κοκκινωπούς από τον ήλιο και ψημένους στην αλμύρα. Αν μάλιστα υποθέσουμε πως μπορείς να δανειστείς τα φτερά ενός γερακιού για να πετάξεις ψηλά, θα παρατηρούσες μικρές αγροικίες, σκορπισμένες μέσα στους κάμπους, με κοκκινωπά κεραμίδια να καλύπτουν τις στέγες και τοίχους βαμμένους στο κατάλευκο λευκό του αφράτου χιονιού, για να ανακλάται το φως του ήλιου και να διατηρούνται τα δώματα δροσερά.

Επιπρόσθετα, όλα τα παράξενα που ακολουθούν, συνέβησαν σε μία στιγμή του χρόνου, που και αυτή δεν κρίνεται σκόπιμο να προσδιοριστεί, γιατί εκείνη η μέρα δεν είχε ιδιαίτερη σημασία για την ιστορία αυτού του ακαθόριστου τόπου, καθώς κανείς σημαντικός δεν απεβίωσε, ούτε σοφά λόγια ειπώθηκαν, μήτε κανένα ανδραγάθημα έλαβε χώρα.

Σε εκείνον λοιπόν τον τόπο, εκείνη τη στιγμή του χρόνου, ο άνεμος ξάφνιασε το πέλαγο και μαζί και τη στεριά μα και όλα τα ζωντανά· ενώ, από την προηγούμενη νύχτα, φυσούσε ένας ήρεμος βοριάς, μια δροσερή τραμουντάνα, ο άνεμος στριφογύρισε άξαφνα, άτσαλα και γρήγορα γύρω από τον εαυτό του, σαν μια σβούρα παιδική στο σβήσιμο των στροφών της· σταμάτησε να κινείται για λίγο και μετά ξεκίνησε πάλι, με κατεύθυνση από το νότο προς το βορά, αυτή τη φορά δυνατός, ταχύς και ακριβής σαν βέλος ριγμένο από ήρωα ημίθεο που θα σχίσει μία Στυμφαλίδα όρνιθα στα δυο· ύστερα καμπύλωσε δυτικά μασκαρεμένος σε ένα δυνατό Λεβάντε, και επέστρεψε πίσω πάλι, προς τα εκεί που η πυξίδα είναι ταγμένη να βλέπει σ’ ολάκερο το βίο της.

Αυτή η απρόβλεπτη συμπεριφορά του ανέμου δεν πέρασε από κανέναν και από τίποτα απαρατήρητη· τα σύννεφα άρχισαν να θρηνούν, επειδή χάλασαν τα σχήματά τους, και βάλθηκαν να μαζεύουν τα σκορπισμένα ρετάλια τους από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα· τα πουλιά κλαψούριζαν, γιατί έχασαν το δρόμο τους μέσα στα υπολείμματα των σύννεφων, και έπεφταν το ‘να πάνω στ’ άλλο τραυματίζοντας τα φτερά τους· τα κύματα καυγάδιζαν για το ποιο έχει προτεραιότητα, συγκρούονταν μεταξύ τους και έσπαγαν μεσοπέλαγα προτού φτάσουν στην ακτή· οι ψαράδες πίστεψαν πως ξέσπασε μπουρίνι και πιάσανε τα κουπιά για να γυρίσουν στα λιμάνια· τα στάχυα έχασαν τον προσανατολισμό τους και τα καλοφροντισμένα αγροκτήματα έμοιασαν τότε αχτένιστα.

Ο άνεμος, μετά το παιχνίδισμά του, που διέκοψε τη μονοτονία της ρότας του, εγκατέλειψε το υψομετρικά χαμηλό του σκίρτημα που δρόσιζε τα κουρασμένα πόδια των αγροτών, ανέβηκε ψηλά σαν ένας μικροσκοπικός τυφώνας κι έφτασε ίσαμε την κορυφή της ελιάς στη βορινή γωνιά της αυλής, δίπλα στο πηγάδι, όπου κούρνιαζε ένα ζευγάρι αποδημητικών πουλιών· στέκονταν πάνω στο κλαδί, γραπωμένοι γερά με τα μικρά γαμψά νυχάκια και ταράχτηκαν από τη μικρή ρουφήχτρα που τους διέκοψε τη συζήτηση.

«Ο αέρας παρανόησε μου φαίνεται», τιτίβισε το αρσενικό του ζεύγους, που μόλις είχε συναντήσει το θηλυκό μετά από μία εξουθενωτική διαδρομή πάνω από το βουνό και είχε σταθεί πλάι της να ξαποστάσει. «Αφέθηκα να με ταξιδέψει στις ριπές του και ζαλίστηκα από το λίκνισμά του», συνέχισε. «Έχει σαλέψει, θαρρώ, ο δυστυχής ο άνεμος, κι είναι από τη μοναξιά του υποθέτω».

Το θηλυκό παρέμεινε αμίλητο· ήταν βυθισμένο στις σκέψεις του, όπως όφειλε και όπως της έπρεπε, καθώς τα θηλυκά είναι που στοχάζονται και μετά πράττουν ενώ τα αρσενικά είναι που πράττουν και μετά στοχάζονται· έτσι ήταν τα πράγματα εκείνη την περασμένη εποχή και μάλιστα εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, την ξεχασμένη από αυτούς που διαφεντεύουν το παρελθόν, τους ιστορικούς μελετητές.

Το αρσενικό συνέχισε: «Μάλλον μπερδεύτηκε ο δυστυχής ο άνεμος και στριφογύρισε ως εδώ πάνω. Βλέπεις; Έχει φουσκονεριά σήμερα και τα βουνά μοιάζουν να βυθίστηκαν και να χαμήλωσαν και τα δέντρα φαντάζουν ψηλότερα». Ύστερα κάθισε και σκέφτηκε τα λόγια που ξεστόμισε και τα βρήκε ποιητικά· του άρεσαν πολύ. «Σίγουρα θα μπερδεύτηκε… σίγουρα… θα στοιχημάτιζα και δύο πούπουλα της ουράς μου».

Αυτά τα τιτιβίσματα συμπλήρωσε, χωρίς να μπορεί να σκεφτεί πως τα πιο όμορφα λόγια είναι τα σύντομα κι αυθόρμητα, κι πως άμα πλατειάσουν καταντούν άσημα κι ανόητα. Μετά σώπασε και καμάρωσε για το λυρισμό των λεγόμενών του, μα το θηλυκό δεν του έδωσε τη δέουσα σημασία και το αρσενικό πικράθηκε, καθώς πίστευε πως η αγάπη αποδεικνύεται, κορυφώνεται και συντηρείται με λόγια αποδοχής και ενθάρρυνσης. Σταμάτησε τότε να προσμένει μια επιβράβευση για τα όσα ψέλλισε, που τα νόμισε σοφά, στράφηκε και κοίταξε ευθεία στον ορίζοντα, πέρα, καταμεσής στο πέλαγος, όπου δεν συνέβαινε τίποτε το ασυνήθιστο· ένα σμήνος από γλάρους ακολουθούσαν ένα ψαράδικο λαχταρώντας να βάλουν στο στόμα τους κάτι από τη λεία του· τρία σύννεφα σχημάτιζαν μια ιπτάμενη φλοκάτη και ταξίδευαν προβληματισμένα, συνομιλώντας ψιθυριστά για τα περίεργα του ανέμου.

«Μήπως δε μ’ αγαπάς;», ρώτησε το αρσενικό, και αμέσως μετάνιωσε για τον τρόπο που μίλησε επειδή φανέρωνε ηττοπάθεια και, αν μη τι άλλο, χαμηλή αυτοεκτίμηση.

«Σ’ αγαπώ», απάντησε η θηλυκιά, και, αν δεν ήταν απορροφημένη στους προβληματισμούς της, θα πρόσθετε πως η αγάπη δε χρειάζεται λόγια για να δηλωθεί η παρουσία της, γιατί πάντα είναι αντιληπτή και την νιώθεις άμα υπάρχει· και θα του έλεγε ακόμη, πως άμα ρωτάς για μια αγάπη που δε σου φαίνεται και δεν καταλαβαίνεις την παρουσία της, τότες δεν είναι αγάπη αυτό που λαμβάνεις.

«Ναι, μα δε ριγείς όταν σε αγγίζω», επέμεινε απερίσκεπτα το αρσενικό.

«Δεν είναι όλες οι αγάπες ίδιες», απάντησε εκείνη.

Δεν είναι όλες οι αγάπες ίδιες, επανέλαβε το αποδημητικό από μέσα του, και θαύμασε την συμβία του για τα βαρύγδουπα λόγια της. Τι στην ευχή σημαίνει αυτό, αναρωτήθηκε μετά, κι έκανε να πετάξει για να αποσοβήσει το σφάλμα που διέπραξε, το ν’ ανοίξει δηλαδή μια συζήτηση επιπέδου με την πολύξερη αγαπημένη του, μα τον σταμάτησε το άκουσμά της:

«Είναι θλιμμένη η κοπέλα», είπε το θηλυκό. «Την κοιτώ μισή μέρα, από τη στιγμή που έφυγες. Κάθεται εκεί κάτω στην αυλή και τη μία σφουγγίζει τα μάτια της, την άλλη τη μύτη της. Πέταξα κοντά της μα δε με κοίταξε, ούτε εκείνη ούτε ο σύντροφός της. Κάθισα στον ώμο της και δεν ενοχλήθηκε κανείς από τους δύο».

Το αρσενικό ξαφνιάστηκε από την τόλμη της συντρόφου του· ήταν αρχή τους να μην πλησιάζουν σε ανθρώπους· «οι άνθρωποι είναι απρόβλεπτοι» είχαν συμφωνήσει οι πρόγονοί τους και ήταν απαράβατη αρχή να μην τους προσεγγίζουν για κανένα λόγο. Σκέφτηκε για λίγο τα λόγια που άκουσε από το θηλυκό του και τα πήρε για πρόκληση· όφειλε να αποδεχτεί την πρόκληση τούτη, καθώς ο ανταγωνισμός των φύλων είθισται να συντηρείται και μέσα στις σχέσεις των, και, μολονότι πρόκειται περί εσφαλμένης τακτικής, είναι μία συνήθεια προπατορική που μεταλλάχθηκε σε έθιμο, ενσωματωμένο στο γενετικό υλικό των έμβιων όντων, και συντηρείται έκτοτε ως αυτοματοποιημένος μηχανισμός αντίδρασης. Άνοιξε λοιπόν τα φτερά του και άφησε το σώμα του να παρασυρθεί από το βάρος του προς τα κάτω. Στάθηκε στο πρεβάζι του παραθύρου, πάνω στη γλάστρα με τους πανσέδες, πίσω από την κοπέλα με τα μακριά, τα μαύρα μαλλιά. Δίστασε αλλά όφειλε να το κρύψει, καθώς πίστευε πως ο δημιουργός όρισε την ανδρεία ως προτέρημα των αρσενικών και άφησε τη σοφία ως απομεινάρι για τα άβουλα θηλυκά. Πέταξε στον ώμο της γυναίκας επιφυλακτικά και κορδώθηκε σαν έβλεπε να μην κινδυνεύει. Στάθηκε για λίγο, οσμίστηκε τις μυρωδιές της γυναίκας και επέστρεψε στο κλαδί τους.

«Μυρίζουν τα μαλλιά της γιασεμί», είπε στο θηλυκό, και το είπε ψιθυριστά, λες και ήταν της κοπέλας μυστικό που δεν έπρεπε να αποκαλυφθεί.

«Και γαρύφαλλο μυρίζει και ρόδο», συμπλήρωσε εκείνη.

Και τούτο το πήρε σαν πρόκληση και πήγε να το επιβεβαιώσει.

«Έχεις δίκιο· και γιασεμί μυρίζει και γαρύφαλλο και ρόδο», ψιθύρισε σαν επανήλθε.

«Είναι θλιμμένη η δύστυχη. Κλαίει, και το αρσενικό της δεν της συμπεριφέρεται όπως πρέπει».

«Και ποιο είναι αυτό το άξεστο αρσενικό που φέρεται απρεπώς σε τούτη την πεντάμορφη;», ρώτησε το πουλί κι άρχισε να γυρίζει το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά ψάχνοντας με το βλέμμα του ολόγυρα στο χώρο· οι κινήσεις της κεφαλής του ήταν έντονες, και τις έκανε σκόπιμα, με τρόπο επιδεικτικό, για να αποδείξει στη σύντροφό του πως τον ενδιέφεραν πραγματικά τα όσα του έλεγε.

«Τι σχέση έχει η ομορφιά με την ενδεδειγμένη συμπεριφορά;», ρώτησε εκείνη.

Το αρσενικό δεν περίμενε τούτη την ερώτηση και φάνηκε να τα χάνει. «Μα η κοπέλα τούτη δω είναι η πιο όμορφη που έχει αντικρίσει η φύση· μοιάζει με άγαλμα, σμιλεμένο από επιδέξια χέρια αρχαίου Έλληνα γλύπτη, ταλαντούχου εκ γενετής κι εμπνευσμένου με την απόλυτη ποιητική διάθεση», είπε αυθόρμητα, και η ποιητικότητά του ξάφνιασε ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό. Τώρα να δω τι θα μου πει, σκέφτηκε, και ένα αίσθημα περηφάνιας γουργούρισε στο πουπουλένιο του στήθος.

«Το να κάνει κανείς αυτά που πρέπει είναι συνυφασμένο με το ήθος του και οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε σε όλους καλά, ευγενικά, έστω· η σωστή συμπεριφορά δεν πρέπει να καθορίζεται από τα συναισθήματα μηδέ από την εξωτερική εμφάνιση κάποιου», του απάντησε τότε εκείνη και τον αποστόμωσε.

«Μήπως να πετάξω λίγες ώρες ακόμη μπας και το αποσοβήσω κι αυτό;», ψέλλισε καταρρακωμένο το αρσενικό με τρόπο ώστε να μην ακουστεί.

«Ο σύντροφός της! Να ‘τος, ξαναγύρισε! Κοίτα!», είπε το θηλυκό.

Κοίταξε. Ο άντρας με τα ξανθοκόκκινα μαλλιά και το ηλιοκαμένο δέρμα πλησίασε την κοπέλα. Το λευκό του πουκάμισο έκανε το δέρμα του να μοιάζει πιο έντονα κόκκινο απ’ ότι ήταν στην πραγματικότητα και του πρόσθετε μια εκτυφλωτική λάμψη, μια αξιοζήλευτη αριστοκρατική πινελιά στο παρουσιαστικό του, μα αταίριαστη με την άκομψη συμπεριφορά του. Γονάτισε μπροστά στην πανέμορφη γυναίκα και της είπε πολλές άγνωστες λέξεις, και μετά ακούμπησε το χέρι του στο πόδι της και έψαξε με το βλέμμα του το πρόσωπό της συνεχίζοντας να ψελλίζει άγνωστες συλλαβές. Ύστερα του είπε κι εκείνη μερικές άγνωστες λέξεις κι εκείνος στη συνέχεια σηκώθηκε απότομα, χτύπησε τα χέρια του με βία πάνω στο κεφάλι του και απομακρύνθηκε θυμωμένος· ίσως να ‘κλαιγε κι αυτός, μα, κι αν το έκανε, το έκρυβε επιμελώς.

Το αρσενικό δεν κατάλαβε τίποτα απ’ όσα έβλεπε, μα ντράπηκε να το πει, κι έψαξε να βρει έναν τρόπο να αποφύγει τούτο το άσκοπο παιχνίδι της συντρόφου του με τους ανθρώπους.

«Θα πάω να δω αν ο άνεμος ήρθε στα συγκαλά του», είπε στο τέλος, μα το θηλυκό άπλωσε το φτερό της και διέκοψε την πτητική του προσπάθεια στη γέννησή της.

«Κατάλαβες τι έγινε; Μάλλον, εκείνη του λέει πως θα φύγει κι εκείνος θύμωσε γιατί δε θέλει να την χάσει».

«Μου φάνηκε πως δάκρυα γέμισαν τα μάτια του», απάντησε το αρσενικό και δάγκωσε το ράμφος του όταν κατάλαβε πως είχε αρχίσει να συμμετέχει στο άσκοπο παιχνίδι.

«Έτσι είναι οι άνθρωποι. Κάτι της έκανε αυτός και τώρα το μετάνιωσε και δεν ξέρει πώς να πράξει».

Το αρσενικό έψαξε να βρει λίγο χρόνο για να καταλάβει και να απαντήσει· κατέβηκε στο χώμα και τσίμπησε ένα ψίχουλο· το κατάπιε με μιας και τσίμπησε άλλο ένα για να το προσφέρει στην αγαπημένη του.

«Για σένα», της είπε και της το έδωσε στο ράμφος, μα εκείνη το άφησε να πέσει.

«Πότε κάποιος είναι θλιμμένος και η θλίψη του γίνεται θυμός; Να δεις που κάτι της έκανε τούτος εδώ και τώρα ζητά συγχώρεση με δάκρυα, μα όταν δεν παίρνει την απάντηση που θέλει θυμώνει από την απελπισιά του. Ποτέ δεν περίμενα να δω τόσο ανώριμη συμπεριφορά από έναν άνθρωπο!»

Ο άντρας ξαναπλησίασε τη γυναίκα· της είπε μόνο μια άγνωστη λέξη, εκείνη του είπε άλλη μία, μόνο μία, και εκείνος κλείστηκε στο σπίτι.

«Βλέπεις τώρα τι έγινε; Οι λέξεις τους μειώθηκαν. Στην αρχή έλεγαν πολλά μα τώρα μόνο μία κουβέντα ο καθένας. Το πράμα φτάνει στο τέλος του. Μάλλον του είπε πως θα φύγει».

«Φεύγουνε τα θηλυκά;»

«Όλοι φεύγουνε».

«Εσύ γιατί δε φεύγεις;»

«Δε με κυνηγάει κανείς».

«Ο χειμώνας είναι κοντά και θα μας κυνηγήσει. Πρέπει να φύγουμε. Δεν το καταλαβαίνεις; Είμαστε οι τελευταίοι που απομείναμε».

«Δε φεύγω ακόμα. Πρώτα να φύγει η κοπέλα· θέλω να δω πού θα πάει· θέλω να ξέρω πού πάνε οι άνθρωποι άμα χωρίζουν. Άλλωστε, με την παρατήρηση μαθαίνεις».

«Δε σε καταλαβαίνω», απάντησε το αρσενικό. «Δεν έχουμε χρόνο. Ήρθε η στιγμή να αφήσουμε τον τόπο τούτο και να πετάξουμε στο χειμερινό λημέρι μας. Δεν είναι για μας τα παιχνίδια των ανθρώπων».

Η θηλυκιά του έριξε ένα βλέμμα απαξίωσης που τον χτύπησε δυνατότερα και από σκάγια κυνηγητικού όπλου. «Πόσο στενόμυαλη σκέψη! Άκουσέ με! Οι άνθρωποι δε φεύγουν το χειμώνα· μένουν στο ίδιο σπίτι και τους ζηλεύω γι’ αυτό. Κάτι ξέρουν αυτοί περισσότερο από εμάς. Γι’ αυτό θέλω να τους παρατηρήσω και να μάθω».

«Πάμε να φύγουμε…»

«Σε παρακαλώ! Η κοπελιά είναι θλιμμένη και εγώ υπέθεσα γιατί· αρχίζω να τους καταλαβαίνω τους ανθρώπους, μα θέλω να επιβεβαιωθώ πως έχω δίκιο και να δω τι θα απογίνει στη συνέχεια».

Το αρσενικό θύμωσε μα δεν ήξερε ούτε από βία μήτε από παρακαλετά. Φούσκωσε, ξεφούσκωσε τα πνεμόνια του, και, βλέποντας πως δε θα βρει προκοπή, βάλθηκε να σκεφτεί ένα σχέδιο για το πώς να σταματήσει τον άνεμο ελπίζοντας να κερδίσει λίγο χρόνο για την καλή του. Στοχάστηκε· δεν είχε ξαναστοχαστεί· το έκανε όπως είχε δει τη σύντροφό του να κάμει φορές πολλές τους τελευταίους μήνες που συζούσαν· έκλεισε τα μάτια του για να συγκεντρωθεί και άφησε το θυμικό του ελεύθερο προσδοκώντας να τον οδηγήσει κάπου. Και τότε ήρθαν στο μυαλό του όλες μαζί οι εκδοχές και οι δυνατότητες σαν πολλές κόκκινες κλωστές δεμένες στην ανέμη τυλιγμένες, που ο ίδιος έπρεπε να τις ξεμπλέξει προκειμένου να βρει την άκρη· τις κοίταξε μία προς μία και στο κεφάλι του μέσα πήρε μορφή ένα σχέδιο, που του φάνηκε καλό για να πορευτεί μαζί του και να επιδιώξει την επίτευξή του. Κατέβηκε στον ώμο της κοπέλας, και, γοργά γοργά, έτριψε την κοιλίτσα του και το εσωτερικό μέρος των φτερών του στα μαλλιά της, για να πάρει τις μυρωδιές της. Η κοπέλα τρόμαξε και έκανε να αμυνθεί, μα το αρσενικό ήταν προετοιμασμένο από τις ουσίες του κινδύνου και της ετοιμότητας που, λένε, πως σκορπίζει ο σοφός εγκέφαλος στο αίμα για να προετοιμάσει τα ζωντανά για αγώνα ή για φυγή· το αρσενικό δεν το ‘χε να παλέψει· τράπηκε σε φυγή, άτακτη μα προμελετημένη· πέταξε γρήγορα ανοδικά, για να απαντήσει τον άνεμο και να ολοκληρώσει το σχέδιό του. Πετάρισε τα φτερά του δυνατά κι ανέβηκε ψηλά για να πάρει φόρα, και, ύστερα, αφέθηκε στο θερμό ρεύμα να τον ταξιδέψει χωρίς να φτεροκοπά, για να μη σπαταλά ενέργεια.

Λαχταρούσε να συναντήσει τον άνεμο, γιατί όσα πουλιά τον είχαν απαντήσει στο πέταγμά τους είχαν να λένε ιστορίες πολλές και γίνονταν το επίκεντρο του σμήνους σαν τις εξιστορούσαν· έλεγαν πως τα στοιχεία της φύσης δεν έχουν καθορισμένη μορφή αλλά πως, για χάρη της αναπάντεχης συνάντησης, μεταμορφώνονταν σε ανθρώπους για να φανούν τρομαχτικά, καθότι ο άνθρωπος είναι η πιο αναγνωρίσιμη και η πλέον φοβερή και τρομερή μορφή στην πλάση· έλεγαν επίσης πως ο άνεμος γινόταν ένας πανύψηλος και ιδιαίτερα ευτραφής γέροντας με μαλλιά και γένια μακριά, λευκά σαν τον αφρό στο ξέσπασμα του κύματος· το βλέμμα του ήταν αδύνατο να σταθείς και να το αντικρίσεις –πετούσε αστραπές και φεγγοβολήματα στα χρώματα του ουράνιου τόξου· η φωνή του ήταν βαθιά σαν από απύθμενο φαράγγι και τα λόγια του ξεστομίζονταν αργά, κελαρυστά, σαν ποταμού κύλισμα ανάμεσα σε βράχους. Τέτοια φοβερά είχε ακούσει και ζήλευε τη δόξα και τις τιμές των ομοίων του, που κατάφεραν να επιβιώσουν από το συναπάντημα και είχαν το θάρρος να γυρίσουν στη φωλιά για να τα περιγράψουν. Και τώρα ήλπιζε πως θα είχε την ευκαιρία τη δική του.

Δε χρειάστηκε να ψάξει πολύ· με το πλαϊνό του ματιού του είδε ένα σύννεφο με μορφή μεγαλόσωμου λιονταριού που πετούσε πιο γρήγορα από τα άλλα· πρόλαβε και στάθηκε μπροστά του και, καθώς το σύννεφο τον προσπερνούσε, έτριψε με τα φτερά του την παχουλή κοιλίτσα του για να σκορπίσει ολόγυρα τις μυρωδιές της κοπέλας. Το σύννεφο συνέχισε να γλιστρά για λίγο και μετά σταμάτησε, φανερά ενοχλημένο. Λίγες τούφες ξεκόπηκαν από τη χαίτη και συνέχισαν το δρόμο τους, μα σύντομα σταμάτησαν κι αυτές· έμοιαζαν με τολύπια από βαμβάκι που ξέφυγαν και συνέχισαν να αιωρούνται στο πουθενά, κοιτώντας τριγύρω σαν συνοδοιπόροι που μπέρδεψαν τις διασταυρώσεις των μονοπατιών· ήταν ένα θέαμα πρωτόγνωρο, και το αρσενικό πτηνό, εκστασιασμένο, το επιβράβευσε μ’ ένα επιφώνημα θαυμασμού αλλά κι ένα ασυγκράτητο γέλωτα που του ‘ρθε αυθόρμητα καθώς παρατήρησε το λιοντάρι που είχε απομείνει χωρίς χαίτη, φαλακρό! Ξάφνου, μέσα από τον κύριο κορμό του άσπρου όγκου, ξεπρόβαλε μία μορφή και ο γέλωτας σταμάτησε με μιας. Δεν είχε σαφή χαρακτηριστικά αλλά ήταν τρομακτική σε μέγεθος και δύναμη. Σιγά σιγά άρχισε να μορφοποιείται· έγινε σαν άνθρωπος -αυτό το τρομερό πλάσμα που το φοβάται κάθε γήινο ζωντανό με στοιχειώδη λογική· ακόμη και ο άνθρωπος φοβάται το συνάνθρωπο-, μα ο άνθρωπος που εμφανίστηκε μπροστά στο αρσενικό δεν είχε καμιά σχέση με όσα το πουλί είχε ακούσει· ήταν σαν έναν άντρα λεπτό, αψηλό και δυνατό, με κοντά μαύρα μαλλιά και πρόσωπο νεανικό κι αμούστακο αλλά με σώμα ευλύγιστο, που, μόλις εμφανίστηκε, αμέσως καμπυλώθηκε σαν να ήταν μπαλαρίνα που ξεπρόβαλε μέσα από κάποια λίμνη των κύκνων· το βλέμμα του ήταν σαν εφήβου –το ίδιο πάθος ακτινοβολούσε, την ίδια ασυγκράτητη ορμή, κι έμοιαζε –ο θεός να συγχωρέσει την ασέβεια του πουλιού- αλλοπαρμένο.

Ο άνεμος κοντοστάθηκε και άρχισε να οσμίζεται το πτηνό.

«Τι είσαι συ; Πετούμενο με μυρουδιά γιασεμιού, γαρούφαλλου και ρόδου δεν έχω ματαδεί», είπε στο μικρό πουλί.

Η φωνή του ήταν λεπτή και σφύριζε ενοχλητικά. Τα φαράγγια δε βγάζουν τέτοιους ήχους, σκέφτηκε το αρσενικό και του ‘ρθε μια ακατανίκητη επιθυμία να γελάσει και πάλι, γιατί κατάλαβε πως όσοι κόμπαζαν μέχρι τότε, πως είχαν, τάχα, απαντήσει τον άνεμο, ψεύδονταν για χάρη μιας περιστασιακής δόξας και τιμής που δεν την δικαιούνταν –θα τους ξεμπρόστιαζε στην πρώτη ευκαιρία.

«Ρώτησα κάτι! Τι είσαι ‘συ ποταπό πετούμενο περιχυμένο με μυρουδικά; Μήπως δραπέτευσες από την κατσαρόλα;», είπε πάλι ο άνεμος και άρχισε να χαχανίζει.

Το αρσενικό ξαφνιάστηκε με την παιδιάστικη ανωριμότητα του ανέμου και κατάλαβε πως δε θα ‘ταν δύσκολο να χειραγωγήσει τούτο το στοιχειό καθ’ όπως ήθελε· άρπαξε τη μοναδική ευκαιρία που του δινόταν· ήταν, αποδεδειγμένα πλέον, το μοναδικό ζωντανό στην ιστορία της φύσης που κατάφερνε να κοπάσει τον άνεμο με μία του κίνηση. Χωρίς να χάνει χρόνο του είπε παρακαλετά: «Αγέρα, εσύ, που τίποτα δε σε σταματά και διεισδύεις παντού, εσύ που ταξιδεύεις σε ολάκερη την πλάση και ξέρεις από ωκεανούς και ηπείρους, κι απ’ όλα ξέρεις δηλαδή, για πες μου κάτι αν το θες. Μπορείς να τρυπώσεις στις καρδιές των ανθρώπων και να μάθεις τα μυστικά τους;»

Ο άνεμος συνέχισε να περιεργάζεται το μικρό πετούμενο και σαν το αναγνώρισε, αμέσως κατάλαβε το κόλπο· γέλασε με την καρδιά του και είπε: «Χαράς το κουράγιο σου μικρό και άφοβο που βρήκες τον τρόπο να με ξεγελάσεις και έχεις και το θάρρος να αψηφάς τη δύναμή μου», του απάντησε. «Γίνε συγκεκριμένος και πες μου τι θες, γιατί έχω δρόμο να διανύσω», συμπλήρωσε ο άνεμος και φάνηκε διατεθειμένος να συζητήσει με ένα πλάσμα που η φύση όρισε ως κατώτερό του, κι ήταν αυτό από μόνο του ένα θαύμα, καθώς στη φύση ο δυνατότερος είναι ο επικρατέστερος, οι συνδιαλλαγές με τους αδύναμους δεν έχουν θέση και οι πονηριές δεν επιτρέπονται, αν και ενίοτε αποδίδουν, καθ’ όπως φάνηκε, άμα κάποιος τις χρησιμοποιήσει με σύνεση και σοφία ή με θράσος και καπατσοσύνη.

Το πουλί πήρε μια μεγάλη ανάσα, για να τα πει τα όσα ήθελε με μιας, χωρίς να χρονοτριβεί: «Είναι κοντά μία μέρα που η σύντροφός μου έχει γραπωθεί σε ένα κλαδί και δεν λέει να ‘ρθει να ταξιδέψει μαζί μου και μαζί σου. Φοβάμαι αγέρα ταξιδευτή γιατί πρέπει να φύγουμε, αλλιώς θα χάσουμε το σμήνος μας στο ταξίδι στο νότο. Παρακολουθεί, λέει, ένα θηλυκό άνθρωπο που κλαίει ολημερίς κι ολονυχτίς και αναρωτιέται τι συμβαίνει. Ό,τι και να της πω δεν με ακούει. Θα ξωμείνουμε άνεμε και θα παγώσουμε στα χιόνια του χειμώνα.»

«Είναι όμορφη η σύντροφός σου;»

«Η ομορφότερη είναι, μα τι το θες; Είναι άμυαλη καθώς φαίνεται».

«Και τι θες από εμένα δύστυχο αποδημητικό;»

«Θέλω να αφουγκραστείς τον άνθρωπο και να πεις στη σύντροφό μου τι του συμβαίνει για να ικανοποιήσεις την θηλυκιά της περιέργεια, ώστε να δεχτεί να πετάξει μαζί μου και μαζί σου στο χειμερινό μας καταφύγιο. Κι εγώ έχω μια περιέργεια, θα σου ‘μαι ειλικρινής, γιατί ο θηλυκός άνθρωπος είπε στον αρσενικό πως φεύγει».

«Φεύγουνε ορέ τα θηλυκά μοναχά τους;»

«Τι να σου πω εγώ αγέρα μου πολυταξιδεμένε; Δεν έχω καταλάβει το πώς σκέφτονται τα θηλυκά και τι είναι ικανά να επιτύχουν. Εγώ είμαι ένας αδαής, με γνώσεις αρκετές να ψάξω το νερό μου και την τροφή μου και ουχί για περισσότερα. Ο σκοπός της ζωής μου είναι να επιβιώσω, όχι να γίνω μέγας και τρανός. Είμαι ένα ταπεινό αποδημητικό και τίποτα παραπάνω. Το μόνο που θέλω τώρα δα, είναι να πάρω μαζί μου τη συμβία μου, για να φύγουμε μαζί σου όσο είναι καιρός. Μονάχα αυτό με ενδιαφέρει.»

Ο άνεμος μειδίασε και έριξε ένα λοξό βλέμμα στο πουλί γεμάτο απέχθεια. «Δύστυχο πετούμενο, αν η τεράστια μετριοπάθειά σου μετουσιωνόταν στον ίδιο βαθμό σε φιλοδοξία, αν δε σε ενδιέφερε μονάχα το να επιβιώσεις όπως όπως, αν είχες την προσοχή στραμμένη και σε άλλα ενδιαφέροντα, όπως το να μαθαίνεις από τους ανθρώπους, τότε θα ήξερες περισσότερα και θα βοηθούσες εσύ τη σύντροφό σου».

Το πουλί κατάλαβε πως το σχέδιό του θα πετύχαινε· είχε καταφέρει να φανεί αφελής στα μάτια του ανέμου και να κερδίσει τη συμπόνια του· και το κυριότερο, μόλις είχε καταφέρει να εξάψει την περιέργεια του ανέμου. Από νεογέννητο ακόμη, από τότε που ήταν καθηλωμένο στην ξύλινη φωλιά και τιτίβιζε με το στόμα ανοιχτό αναμένοντας το τάισμα από τους γονιούς του, ένιωθε τον άνεμο να αλλάζει συνέχεια τη ρότα του, να διεισδύει παντού απρόσκλητος, άλλοτε σιωπηλά και ύπουλα, κι άλλοτε με ορμή και βία, και να στριφογυρνά ανάμεσα στα ζωντανά και στ’ άψυχα ως δροσερό αεράκι χωρίς να γίνεται αντιληπτός. Μέχρι πρότινος, θεωρούσε πως ο άνεμος είναι απλώς ένα στοιχείο της φύσης, που, εκμεταλλευόμενο τη δύναμή του, έπραττε ό,τι του ‘ρχόταν στο μυαλό αδιαφορώντας για τους αδύναμους, ως είθισται δηλαδή να κάνουνε οι δυνατοί· τώρα, που τον συζήτησε κατά πρόσωπο, κατάλαβε πως το αφεντικό των ουρανών δεν έστεκε καλά στα λογικά του, ήτανε σαλεμένος, και είχε περιέργεια μεγάλη· γι’ αυτό έκανε ό,τι έκανε τόσα και τόσα χρόνια, γι’ αυτό τρύπωνε παντού, για να μαθαίνει τα μυστικά των άλλων, αυτά που δεν μπορούν να ειπωθούν σε τρίτους.

«Οδήγησέ με», πρόσταξε ο άνεμος και μεταμορφώθηκε σε μαύρη καλλονή-ένα άλογο μεγάλο, όμορφο και δυνατό, με μία λευκωπή κηλίδα στη μουσούδα, γεμάτο καλοσύνη, πασίγνωστο στις παλαιές γενιές των ανθρώπων μα όχι και στο μικρό αποδημητικό, που τους ώμους του βάραιναν μόνο λίγα χρόνια ήρεμου βίου ταγμένα στην αναζήτηση τροφής και νερού.

Το πουλί σκαρφάλωσε με δυσχέρεια απάνω του, απορώντας με τη λανθασμένη σκέψη του ανέμου να γίνει άλογο προφανώς θεωρώντας, εσφαλμένως, ασυζητητί, πως τα πουλιά έχουν μια μορφή εξοικείωσης με τα τετράποδα. Σα σκαρφάλωσε στη ράχη, εντυπωσιάστηκε τα μέγιστα και κατάλαβε πως ο άνεμος δεν ήταν μονάχα ξέχειλος από περιέργεια αλλά είχε κι άλλα κουσούρια, μεταξύ των οποίων και μια μεγάλη υπεροψία αλλά και μία αδικαιολόγητη διάθεση να εντυπωσιάσει· αδικαιολόγητη, σκέφτηκε το αρσενικό, γιατί ο άνεμος είναι ήδη τρανός και θεοποιημένος, αναγνωρίσιμος και σεβάσμιος απ’ όλα τα ζωντανά μα και τα άψυχα, κι έχει πολλά περισσότερα απ’ όσα θα τολμούσε να επιθυμήσει κάθε θνητό πλάσμα· ίσως τελικά ο άνεμος να μοιάζει περισσότερο απ’ όσο νόμιζα με τον άνθρωπο, συμπέρανε το μικρό πουλί και βολεύτηκε με ασφάλεια πάνω στη σέλα, που φτιάχτηκε στη στιγμή από δύο πάλλευκα σύννεφα, νεογιλά, συνδεδεμένα στέρεα αναμεταξύ τους με δώδεκα ακτίνες του ήλιου· πιάστηκε γερά από ένα διχαλωτό χαλινάρι, που έφτιαξε ο άνεμος χρησιμοποιώντας την ουρά ενός περαστικού χελιδονιού, καταδικασμένου να γκρεμιστεί στο πέλαγος, και το ταξίδι τους ξεκίνησε ξαφνιάζοντας για πολλοστή φορά τη φύση.

Το παράξενο και αταίριαστο ζευγάρι, θαρρείς επινοημένο από έναν ελαφρόμυαλο άνδρα, που καμώνεται πως είναι συγγραφέας επειδή σκαρφίζεται τέτοια παράλογα συνταιριάσματα, από τα νότια καμπύλωσε στην ανατολή, και από εκεί ανέβηκε στο βορά πετώντας χαμηλά στο έδαφος. Ένας τσοπάνης στην πλαγιά του λόφου, εκεί που αγκυροβολούσε το ανατολικό βουνό στο έδαφος, άνοιξε την πουκαμίσα του για να δροσιστεί και σήκωσε το χέρι του για να σκουπίσει τον ιδρώτα που έσταζε στο μέτωπό του· στο πουλί, του έμοιασε σαν χαιρετισμός καλωσορίσματος· στο κτήμα, δίπλα στο ασβεστωμένο σπίτι της κοπέλας, οι αγρότες που αναμόχλευαν το ξερό χώμα ξεφύσηξαν με ανακούφιση υποδεχόμενοι τη δροσερή αύρα που συμπαρέσυρε προσωρινά την κόπωσή τους.

«Να την αφέντη μου η κοπέλα που σου ανέφερα», είπε το πουλί στον άνεμο σαν έφτασαν στο δέντρο του. «Να την και η σύντροφός μου».

Ο άνεμος ντύθηκε την αόρατη φορεσιά του και χάθηκε από τα μάτια του αποδημητικού, όχι όμως και από τη ματιά του φαντασμένου αφηγητή· κατέβηκε στην αυλή· κοντοστάθηκε στην εξώπορτα και μπήκε μέσα στο σπίτι από τις χαραμάδες· κανείς δε θα μπορέσει ποτέ να πει τι είδε και τι αφουγκράστηκε εκεί μέσα το απρόβλεπτο στοιχείο, γιατί τίποτα γνώριμο δεν έχει την ικανότητα του ανέμου να μπορεί να διαπεράσει δυο σφαλιστά παραθυρόφυλλα και μια κλειστή ξύλινη πόρτα, εκτός ίσως από το νερό, το οποίο όμως, τη συγκεκριμένη ανιστόρητη στιγμή, ήταν απασχολημένο στο να κελαρύζει στα ποτιστικά αυλάκια, πέρα, στους πέρα κάμπους. Δεν άργησε να βγει και πάλι στο φως και στάθηκε στον ώμο της κοπέλας. Οσμίστηκε το γιασεμί, το γαρύφαλλο και το ρόδο και βόγκηξε μια πνοή λάγνα· η γυναίκα ανατρίχιασε και μετακίνησε το άριστα σμιλεμένο σώμα της στο υφασμάτινο κάθισμα. Ο άνεμος συνέχισε να οσμίζεται τον ιδρώτα της και τις ουσίες του αίματος που ξέβραζε το σώμα της μαζί του. Το αρσενικό κοιτούσε και καταλάβαινε πως ο άνεμος εκμεταλλευόταν τη δύναμή του και φερόταν ξεδιάντροπα· βεβαιώθηκε γι’ αυτό σαν είδε την μπλούζα της γυναίκας να φουσκώνει και το στήθος της να διεγείρεται. Όσο κι αν δε συμφωνούσε με τα παιχνίδια τούτα, δεν το μπόρεσε να καταπιεί τη ζήλια που ένιωσε για το στοιχειό που απολάμβανε το σφρίγος της όμορφης· φαντάστηκε την ικανοποίηση που θα ένιωθε ο άνεμος, σαν έβλεπε πώς τα χάδια του είχαν επιδράσει στο νεανικό κορμί, και η ζήλια του έγινε ακόμη πιο έντονη· αναρωτήθηκε αν αυτό το ανατρίχιασμα της γυναίκας ήταν έρωτας πραγματικός, γιατί, αν ήταν, τότε όλα τα ζωντανά θα μπορούσαν να λυγίσουν στις δεξιότητες του ανέμου· έπρεπε να δει, να παρακολουθήσει και να μάθει κι αυτό.

Ο άνεμος ολοκλήρωσε το παιχνίδισμά του και, κατευθυνόμενος προς το κλαδί, ντύθηκε τη φορεσιά πουλιού· έγινε ένα εξωτικό πουλί με πολύχρωμο λοφίο στα χρώματα του ανοιξιάτικου κάμπου, φτερά λευκά σαν να ‘ταν χιονισμένα και ουραία πούπουλα μαλακά σαν σύννεφα, γκριζωπά στην όψη· εδώ κι εκεί ήταν ζωγραφισμένες πιτσιλιές κοκκινωπές που έμοιαζαν με σάρκα γινομένου ροδάκινου και κάποιες ακόμη, λιγότερο εμφανείς, σε ανοιχτό κιτρινοπράσινο σαν την αυγουστιάτικη σταφίδα. Στάθηκε ανάμεσα στο ζευγάρι των πουλιών, κορδώθηκε για να εντυπωσιάσει και καλησπέρισε τη θηλυκιά. Το αρσενικό ταράχτηκε μα σαν άκουσε τη φωνή του πουλιού αναγνώρισε τον άνεμο.

«Τι έχεις να μας πεις άνεμε ταξιδευτή;», ρώτησε.

«Δεν είμαι άνεμος εγώ δίχρωμε ξάδερφε με το λευκό το φρύδι», απάντησε ο άνεμος υποτιμητικά. «Στέκομαι από το πρωί σε εκείνη την ελιά απέναντί σας και κοιτώ την γυναίκα μία να σφουγγίζει τα μάτια της και μία τη μύτη της. Προσπαθούσα να καταλάβω τι της συμβαίνει γιατί άμα παρατηρείς τους ανθρώπους μαθαίνεις».

Το θηλυκό εντυπωσιάστηκε από τα λεγόμενα του νεοφερμένου και παρατήρησε πως μοιράζονταν κοινές ανησυχίες και προβληματισμούς παρόμοιους. Το αρσενικό ξαφνιάστηκε και θυμήθηκε πως, όταν επέστρεψε από τη μικρή του περιήγηση στο πλάι της συντρόφου του, εκεί, στην αρχή τούτης της ταπεινής ιστορίας, είχε νιώσει τον άνεμο να σκαρφαλώνει ανάμεσά τους σαν ένα δροσερό στριφογύρισμα· ίσως ο άνεμος να στεκόταν πράγματι εκεί, καθώς είπε, απέναντί τους και να τους παρακολουθούσε για λόγους που το μικρό πουλί δεν μπορούσε να κατανοήσει.

Ο άνεμος, απευθυνόμενος στο μικρό πουλί, συνέχισε: «Έβλεπα τη συντρόφισσά σου να παρατηρεί κι εκείνη, όπως κι εγώ, και να στοχάζεται προβληματισμένη, και τώρα, που έμαθα τι συμβαίνει στη γυναίκα, ήρθα να ανταλλάξουμε απόψεις και να μοιράσουμε εμπειρίες, ώστε να μάθουμε καλύτερα τους ανθρώπους προτού φύγουμε για το νοτιά».

«Θα φύγεις κι εσύ;», ρώτησε το θηλυκό το πλουμιστό πουλί, με ενδιαφέρον που αντικατοπτρίστηκε στο λάγνο βλέμμα της, και η καρδιά του αρσενικού δέθηκε θαρρείς κόμπο γόρδιο, που απαιτούσε το σπαθί ενός γενναίου βασιλιά για να τον κόψει και να λυτρώσει το μικρό πετούμενο από την ταραχή· αυτή θα ‘ταν μια ακραία λύση, οριστική μα αιματηρή, μα ήταν μάταιο να την επιζητήσει το αρσενικό, καθώς η αιφνίδια εμφάνιση ενός γενναίου βασιλιά που δίνει ακραίες λύσεις με το σπαθί του είναι αλλουνού συγγραφέα μοχθηρό τερτίπι.

Ο άνεμος απάντησε: «Όλοι θα φύγουμε, προτού μας βρει ο χειμώνας. Οι άνθρωποι ξέρουν πώς να προφυλαχτούν αλλά εμείς δε μάθαμε ακόμη. Ίσως τον επόμενο χρόνο εγώ να ξέρω· νιώθω σχεδόν έτοιμος. Το αποδημητικό που θα καταφέρει να μείνει ξοπίσω και να επιβιώσει από τις κακουχίες του χειμώνα, θα πρέπει να οριστεί βασιλιάς με όλες τις δόξες και τις τιμές που πρέπουν στους αξιοθαύμαστους ήρωες».

Το θηλυκό συγκατάνευσε με τρυφερότητα, που έκανε την ταραχή του αρσενικού να μοιάζει με ηφαίστειο λίγο προτού φτύσει λάβα καυτή. «Έχεις δίκιο. Το αποδημητικό που θα ξωμείνει και θα επιβιώσει θα πρέπει να οριστεί βασιλιάς», επανέλαβε εκείνη, και το βλέμμα της έμεινε να αιωρείται στην εικόνα μιας σταθερής φωλιάς, καλά προστατευμένης από το κρύο, με φαγητό και νερό σε ποσότητες επαρκείς μέχρι η άνοιξη να ανατείλει και πάλι· ήταν το όνειρό της, καθώς φαίνεται, να οριστεί εκείνη βασίλισσα, αν και θα μπορούσε να αρκεστεί στο να είναι η σύντροφός του τιμημένου βασιλιά.

Το αρσενικό στενοχωρήθηκε πολύ –τέτοιες και τόσο άσχημες στιγμές δε θα ευχόταν ούτε στους πιο μισητούς εχθρούς του, τους ανθρώπους κυνηγούς· ένιωσε τη φωνή του να βγάζει δικά της φτερά, αετίσια, και να δραπετεύει από το μελωδικό λαρύγγι του· η καρδιά του σκίστηκε σε δύο κομμάτια, στη φιλόδοξη και στην ταπεινή, και τα δύο μέρη άρχισαν να αντιμάχονται· το μυαλό του στριφογύρισε στην παιδική του ηλικία ψάχνοντας να βρει τα αίτια της ταπεινοφροσύνης του. Την έχασα, σκέφτηκε. Πρέπει να βρω τρόπο να την ανακτήσω. Αμήχανος, κατέβηκε στο έδαφος και βρήκε μία λιχουδιά, μα σαν επέστρεψε για να την προσφέρει στη συμβία του, οι εξηγήσεις του ανέμου είχαν ήδη αρχίσει και το θηλυκό είχε βυθιστεί στα λόγια του. Έφτυσε το μικρό σκουλήκι μακριά και κάθισε ανακούρκουδα να ακούσει κι αυτό.

Ο άνεμος κορδώθηκε και τέντωσε τα φτερά του, τάχα για να ξεπιαστεί, αγγίζοντας, λίγο τυχαία μα και λίγο επί τούτου, τη θηλυκιά στη ράχη της και εκείνη ερίγησε. Ήταν εμφανές πώς ο άνεμος φλέρταρε με το θηλυκό· μία δυνάμωνε τη φωνή του και την ανέβαζε ψηλά και μία τη χαμήλωνε για να βουτήξει στις χαμηλές σκάλες του πενταγράμμου, θυμίζοντας δελφίνι που παίζει με τα κύματα, μολονότι ο σκοπός εδώ δεν ήταν αθώος κι ανιδιοτελής μα δόλιος και ποταπός. Ο άνεμος έκλεισε για λίγο τα μάτια του σαν να επρόκειτο να ξεστομίσει δηλώσεις βαρύγδουπες, και, όταν τα άνοιξε, άφησε τη ματιά του να πλανηθεί στο πουθενά για να φανεί σπουδαίος και να τραβήξει την προσοχή. Τότε, άρχισε το λογύδριό του, με λόγια που ξεστομίζονταν με στόμφο και αργά.

«Αγαπητή μου φίλη και ταπεινέ φίλε μου, συνταξιδιώτες στην αποδημία και συγκάτοικοί μου στον πεπερασμένο ουράνιο θόλο, η όμορφη αυτή γυναίκα, αυτή που βλέπετε να στοχάζεται συννεφιασμένη, είναι παντρεμένη με τον άντρα που τώρα βρίσκεται κλεισμένος μέσα στο σπίτι και ψευτοκλαίει καθώς γεμίζει ένα σακίδιο με τα πράγματά του. Εκείνος ξεμυαλίστηκε με μία νεότερή της, όχι περισσότερο όμορφη -δε θα μπορούσε να υπάρξει ομορφότερη-, μα με μία τσαπερδόνα που αποδείχτηκε πιο ικανή και πιο καπάτσα! Αχ! Τι τα θέλετε φίλτατοι; Έτσι γίνεται πάντα με τα ασεβή τα ζωντανά, που στην πρώτη ματιά δείχνουνε αθώα και εγκρατή, κι αυτό γιατί δεν έχουν αποκτήσει εμπειρίες, μα, με το που βλέπουν κάτι τις φανταχτερό, ξεμακραίνουν και δε λογαριάζουν δυνατά συναισθήματα και ηθικές δεσμεύσεις και αφήνουν πίσω τους πληγές αθεράπευτες». Τούτο το τελευταίο, ο άνεμος το είπε κοιτώντας επιδεικτικά προς το αρσενικό. «Και το λοιπόν, η γυναίκα του το οσμίστηκε, όπως ήταν αναμενόμενο να γίνει, γιατί τα θηλυκά έχουν διαίσθηση απαράμιλλη, τρομαχτική σε δύναμη, μεγαλύτερη κι από εκείνη του ίδιου του άνεμου, που όμοιό του δεν υπάρχει άλλο στοιχείο της φύσης· άμα το θηλυκό θελήσει, μπορεί να επιτύχει όλους του τους σκοπούς και να εκπληρώσει κάθε του όνειρο, ενώ το αρσενικό δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα μονάχο· πάντα χρειαζόταν και πάντα θα χρειάζεται τη συνδρομή μιας θηλυκής συντρόφου».

Το αρσενικό πουλί σκεφτόταν τι να πει. Τα είχε χαμένα από αυτήν την απρόσμενη συμπεριφορά του ανέμου και δεν μπορούσε να καταλάβει προς τι όλη τούτη η υποκρισία. Έβλεπε και την αγαπημένη του να έχει παρασυρθεί από τα θεατρινίστικα τα λόγια και πελάγωνε. Ήξερε πως έπρεπε να δράσει αλλά δεν ένιωθε ικανό· ίσως να είχαν δίκιο· έπρεπε τόσους μήνες να έχει τα μάτια του ανοιχτά, να παρατηρεί και να μαθαίνει· ίσως τότε να μην είχε απομείνει ένα πουλί που το μόνο που ξέρει να κάνει καλά είναι το να εντοπίζει μεζεδάκια στο χώμα.

Ο άνεμος συνέχισε: «Και τώρα η γυναίκα ζήτησε από τον άντρα της να φύγει και να την αφήσει αφού δεν μπορεί να τον έχει ολοκληρωτικά δικό της. Και ο άντρας θύμωσε με τον εαυτό του, και τη μία κλαίει ζητώντας έλεος και την άλλη στιγμή θυμώνει και πάλι και ξεσπά το θυμό του στην γυναίκα. Αν με ρωτήσετε, θα σας έλεγα πως όλα τούτα είναι αλλοπρόσαλλα πράγματα που δεν ταιριάζουν σε ζωντανά με τόση δύναμη! Φίλοι μου, ο άντρας δεν έχει μετανοήσει για την απιστία του! Είναι εμφανές αυτό που σας λέω! Αν είχε μετανιώσει θα έκλαιγε πραγματικά και δε θα είχε το θράσος να θυμώσει, μα ο άνθρωπος δεν ξέρει να τιμωρεί τον εαυτό του όταν του πρέπει· δεν είναι έτοιμος να αποδεχτεί τις συνέπειες των πράξεών του· αυτό το θεωρεί χάσιμο χρόνου. Βλέπετε, οι άνθρωποι βιάζονται· φοβούνται το θάνατο· έχουν συνέχεια, στην άκρη του μυαλού τους, πως οι μέρες τους είναι μετρημένες και προσπαθούν να αρπάξουν όσες εμπειρίες μπορούν βάζοντας στοίχημα για το ποιος θα αποκτήσει τις περισσότερες· και κανονίζουν μεταξύ τους να επιβραβεύονται οι ικανότεροι, αν βέβαια μπορεί κανείς να θεωρήσει ως ικανότερο κάποιον ακόρεστο, που δε διστάζει να κάνει το οτιδήποτε προκειμένου να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του και που δε λαμβάνει υπόψη του το πεπερασμένο της ζωής, που καθιστά άσκοπη την απληστία ως έννοια· για το λόγο αυτό, οι άνθρωποι, έχουνε φτιάξει βραβεία, πτυχία, μισθά, δώρα, παράσημα και άλλα τέτοια ανούσια και φθαρτά· ο χρόνος τους κυνηγά ασταμάτητα και τους μπερδεύει το νου και τους βάζει να πελαγοδρομούν με μικρά κι ασήμαντα, που σκοπό δεν έχουν κανένα και ποτέ κανείς λογικός δημιουργός δε θα σκεφτόταν να τα παρασκευάσει· μόνοι τους οι άνθρωποι έφτιαξαν τα μικρά κι ασήμαντα και καταδιώκονται τώρα απ’ αυτά. Για μας ο χρόνος είναι λέξη άγνωστη, γι’ αυτό η ζωή μας είναι πανηγύρι, εξόν απ’ όταν ασχολούμαστε με τα πολύ σοβαρά θέματα, όπως το να φάμε, να πιούμε, να κρυφτούμε από τους κυνηγούς, να προσευχηθούμε στο Δημιουργό μας, να τεκνοποιήσουμε, να επιβιώσουμε τέλος πάντων· γι’ αυτό εμείς, σε αντίθεση με τον άνθρωπο, ασχολούμαστε μοναχά με τα σπουδαία· κι αυτός είναι ο λόγος που τώρα, όλοι μαζί, θα πετάξουμε πάνω από τη θάλασσα και θα γευτούμε την αλμύρα της· θα καληνυχτίσουμε τον ήλιο, σα βυθιστεί στο πέλαγο για να σβήσει και να ξεκουραστεί, και θα τον καλημερίσουμε την ανατολή, σαν ξαναντυθεί τη φωτεινή του φορεσιά· θα χαρούμε το πέταγμά μας με τα συντρόφια μας πάνω από τους πολύχρωμους κάμπους και τα απάτητα βουνά, πάνω από γαλάζιες λίμνες και πολυσχιδείς ποταμούς, που βρέθηκαν στη Γη πριν από τους προγόνους μας κι έχουν να πουν πολλά σε μας που αφουγκραζόμαστε τα σοφά μουρμουρητά τους· θα επιλέξουμε από ένα σύννεφο, θα συνταξιδέψουμε μαζί του και περιστασιακά θα αναπαυόμαστε πάνω στα λευκά του μαξιλάρια συζητώντας και μαθαίνοντας· θα φτάσουμε στον προορισμό μας σοφότεροι, και άρα ικανότεροι, και, όταν επιστρέψουμε εδώ, θα καταφέρουμε να ταιριάξουμε σε τούτον το μαγικό τόπο και θα στεριώσουμε, ακόμη και για να ξεχειμωνιάσουμε αν το θέλουμε».

Το θηλυκό άπλωσε το φτερό του τρυφερά και άγγιξε τον άνεμο· ρίγησε και ανατρίχιασε και το στήθος της άρχισε να πάλλεται με ορμή. Το αρσενικό το παρατήρησε και τα μάτια του άρχισαν να βουρκώνουν· αυτό είναι έρωτας, συμπέρανε. Ήξερε πως ποτέ πια δε θα μπορούσε να διεκδικήσει την αγαπημένη του· ό,τι και να έπραττε, όσο σοφά λόγια και αν έλεγε, δεν είχε τις ικανότητες του ανέμου· πάντα εκείνη θα νοσταλγούσε τούτο το ξωτικό πουλί και θα ανάμενε με λαχτάρα και πάθος την επιστροφή του. Ήξερε πως ήταν καταδικασμένο να μείνει μονάχο του και ξέσπασε σε κλάμα βουβό, σπαραχτικό και θλιβερό, που όμοιό του δεν είχε ξανακούσει ο ακαθόριστος εκείνος τόπος.

Το ξωτικό πουλί πήρε αντάμα το θηλυκό και ανασηκώθηκαν. «Έλα κοντά κι εσύ», προσκάλεσε ο άνεμος το αρσενικό, που είχε μουσκέψει τα φτερά του από τα δάκρυα μιας αγάπης, που μάλλον δεν ήταν αγάπη, καθ’ όπως φάνηκε, αλλά ό,τι κι αν ήταν το έχασε, και είναι πάντα οδυνηρή η αίσθηση της απώλειας.

«Δε θα ‘ρθω», απάντησε εκείνο μέσα από τους μελωδικούς λυγμούς του.

Ο άνεμος τότε άφησε το θηλυκό να πετάξει λεύτερο και γύρισε κοντά στο αρσενικό. «Μα παρανόησες εντελώς; Εσύ δε μ’ έφερες εδώ χάμου για να πείσω τη σύντροφό σου να φύγει μαζί μας;»

«Ναι, μα σε ερωτεύτηκε κι εγώ την αγαπώ πιότερο κι από τη ζωή μου».

«Ανοησίες! Τίποτα δεν αγαπάμε περισσότερο από τη ζωή μας παρά μονάχα τα παιδιά μας. Άλλωστε, ας ήσουν ικανός να την κρατήσεις κοντά σου».

Το αρσενικό σκέφτηκε τις τελευταίες κουβέντες που άκουσε κι έδωσε δίκιο στον άνεμο, μα αυτό τον πόνεσε περισσότερο. Στιγμιαία ένιωσε πως όφειλε να υποκλιθεί στο νικητή, αλλά μέσα του ήξερε πως όσα αφορούν στις επιλογές της καρδιάς δεν έχουν να κάμουν με νικητές και ηττημένους και πως η αληθινή αγάπη, η πραγματική, και η συμβίωση, η ευτυχής, κερδίζονται μέσα από μικρές καθημερινές μάχες που δίνονται με όπλα το σεβασμό και την ανιδιοτέλεια. Βάλθηκε να στοχαστεί πώς να πράξει, μα ό,τι και να του ‘ρχόταν στο μυαλό δεν μπορούσε και δεν έπρεπε να το αποφασίσει εν θερμώ, την ώρα δηλαδή που η λογική μάχεται με το συναίσθημα για το ποιος θα επικρατήσει.

Τελικά, όταν επικράτησε το συναίσθημα, σχολίασε θλιμμένα: «Μα έφυγε μονάχη της».

«Τότε δε ήταν αγάπη αυτό που έπαιρνες. Να βρεις άλλη αγάπη να σου ταιριάξει».

Και πάλι ο άνεμος είχε δίκιο· σοφά λόγια ειπωμένα από ένα σαλεμένο στοιχειό με συμπεριφορά αλλοπρόσαλλου έφηβου, σκέφτηκε το αρσενικό και οργίστηκε.

«Με γέλασες», είπε τότε το μικρό πουλί φωνάζοντας.

«Δεν το ‘χω ανάγκη να ξεγελώ κανέναν», του απάντησε αυστηρά ο άνεμος που άρχιζε σιγά σιγά να ασαφοποιεί τη μορφή του. «Δεν το ‘χω ανάγκη εγώ! Εσύ είσαι που έχεις ανάγκη να πιστέψεις περισσότερο στον εαυτό σου».

«Εγώ μπορώ να κάνω ό,τι θέλω και δε χρειάζομαι κανένα θηλυκό για στήριγμα· έχω τον εαυτό μου και τα πιστεύω μου. Αυτά που είπες πιο πριν ήταν λόγια ανόητα για να μας ξεγελάσουν. Ό,τι θέλω θα κάνω και θα το δεις. Εγώ θα κερδίσω την τελευταία μάχη».

«Ό,τι κι αν κάνεις χρειάζεσαι ένα θηλυκό για στήριγμα, ειδικά εσύ που είσαι άβγαλτο κι αδύναμο μέσα σου, αλλιώς θα λείπει η σοφία από τις πράξεις σου», απάντησε ο άνεμος ξαφνιασμένος από το θράσος του μικρού ζωντανού.

Το αρσενικό, ίσως ξεχνώντας ποιον είχε μπροστά του, ή μάλλον, παρασυρόμενο από τις γνώσεις που είχε αποκτήσει πια και από την αυτοπεποίθηση που έχτιζαν μέσα του άγνωστοι μηχανισμοί περιχαράκωσης της αξιοπρέπειας, βρήκε τη δύναμη -γιατί η γνώση και η αυτοπεποίθηση προσφέρουν δύναμη-, και έχοντας κατά νου την ξιπασιά του ανέμου, του είπε κάτι που τόσες ώρες το ‘χε μέσα του και το κρατούσε μυστικό: «Όλο τα θηλυκά σκέφτεσαι εσύ· θα ‘λεγε κανείς πως τα ζηλεύεις και τα φοβάσαι».

Ο άνεμος εξοργίστηκε και το μούτρο του αγρίεψε μα το μικρό δεν πτοήθηκε: «Το λοιπόν, θα βρω κι εγώ ένα θηλυκό. Θα βρω ένα θηλυκό που όμοιό του δεν έχει υπάρξει στη φύση δεύτερη φορά», είπε και το ‘ριξε πάλι στο δάκρυ. Η θλίψη του με μιας είχε γίνει θυμός μεγάλος· με τον εαυτό του τα’ χε, που έφτιαξε ολάκερο σχέδιο για να φέρει τον άνεμο στην αυλή· και τώρα ο θυμός του ξαναγινόταν θλίψη. «Δεν την είδες που πέταξε μακριά; Ούτε που νοιάστηκε αν την ακολούθησα».

Ο άνεμος έδωσε τόπο στην οργή για να φανεί μεγαλόκαρδος: «Έτσι είναι τα πουλιά, ελεύθερα. Κι αν δε σ’ αρέσει να ‘σαι λεύτερος, κάτσε εδώ να γίνεις άνθρωπος».

Το αρσενικό πουλί σπάραξε τότε ένα απελπισμένο ουρλιαχτό για να διώξει όλα εκείνα τα ανθρώπινα που είχε αρχίσει να αποκτάει με την παρατήρηση και την εκμάθηση. Έπειτα στράφηκε στον άνεμο και του ‘πε: «Είμαι λεύτερος τώρα και γι’ αυτό δε φοβάμαι τίποτα! Πάντα ήμουν ελεύθερος εγώ! Και για να μάθεις κι εσύ -να μην ξεχάσεις να το πεις και σε κείνη-, σου λέω πως λευτεριά δεν είναι να πετάς από το ένα κλαδί στο άλλο αλλά κάτι πολύ ανώτερο και πιο σύμπλοκο που η ανωριμότητά σου δε σου επιτρέπει να το κατανοήσεις· είναι η δυνατότητά μας να πραγματώσουμε όλα όσα θέλουμε σεβόμενοι το πού ζούμε και το ποιοι είμαστε. Αν το αρσενικό θέλει το θηλυκό του, καθ’ όπως λες, τότες και η λευτεριά θέλει κι εκείνη το αρσενικό της, θέλει το σεβασμό που από εσένα λείπει, είναι εμφανές, αξιοθρήνητο στοιχειό! Εγώ το λοιπόν θα μείνω εδώ για να βρω το θηλυκό μου».

«Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις», απάντησε ο άνεμος και πέταξε μακριά και με ορμή.

«Του χρόνου θα με ορίσετε βασιλιά», φώναξε το πουλί.

«Τι είπες μικρό, σαχλό κι ανόητο πουλί;», ρώτησε ο άνεμος από ψηλά.

«Θα γίνω βασιλιάάάάς».

Το μακρόσυρτο γέλιο του αέρινου στοιχειού έσβησε σιγά σιγά στον ορίζοντα και το πουλί έμεινε μονάχο να στοχαστεί ένα σχέδιο, το πιο σημαντικό σχέδιο της ζωής του, αυτό της επιβίωσής του.

Μόλις ο άνεμος μπερδεύτηκε με τα μενεξεδιά χρώματα του ουρανού και άρχισαν και πάλι τα σύννεφα να κυλούν προς το νότο, το αρσενικό πουλί έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο που είχε ήδη σκαρφιστεί. Ήξερε πως δεν είχε πολλές επιλογές και πως θα έπρεπε να παίξει τη ζωή του κορώνα γράμματα αλλά γνώριζε πια πως η ζωή δεν έχει αξία αν δεν επιδιώκεις τη βελτίωσή σου σε όλα τα επίπεδα· κι εκείνο, το μικρό αποδημητικό είχε αποφασίσει να γίνει βασιλιάς. Δεν του είχαν απομείνει άλλες επιλογές.

Πήδηξε από το κλαδί και στάθηκε στο γόνατο της γυναίκας. Κόρδωσε την παχουλή κοιλίτσα του, άνοιξε τα φτερά του, κούνησε χαρούμενα την ουρίτσα του και άρχισε να τιτιβίζει το πιο γλυκό κελάηδημα που είχε βγάλει ποτέ το λαρύγγι του, για να αποχαιρετήσει την σύντροφό του που τον εγκατέλειψε για ένα μορφωμένο ξωτικό πουλί, για μια γεύση πλαστής ανωτερότητας και μία ιδέα πλασματικής ελευθερίας· δεν τον ενοχλούσε πια· «τι να την έχεις τη λευτεριά άμα δεν ξέρεις τι να την κάνεις;», αναρωτήθηκε και αναπτερώθηκε. Άλλωστε είχε πάρει τη σωστή απόφαση· θα έμενε πίσω να ξεχειμωνιάσει, και τον επόμενο χρόνο, όταν οι όμοιοί του θα τον έβρισκαν ζωντανό και ακμαίο, θα τον όριζαν βασιλιά, με δόξες και τιμές αξιοζήλευτου ήρωα.

Η όμορφη γυναίκα με τα μακριά τα μαύρα τα μαλλιά, το ομορφότερο θηλυκό απ’ όσα είχε δει ποτέ η φύση, γοητεύτηκε από τη μελωδία του αρσενικού και συγκινήθηκε από την τρυφερότητά του· έσκυψε μπροστά και άφησε το πουλί να ανέβει στην παλάμη της.

«Ξέμεινες καλό μου;», ρώτησε η γυναίκα με τρόπο γλυκό σαν να απευθυνόταν σε μωρό που έβγαλε από μέσα της. «Έλα! Εσύ θα ξεχειμωνιάσεις μαζί μου· θα ΄σαι η συντροφιά μου, κι όταν θα έρθει η άνοιξη θα καλωσορίσουμε μαζί τους όμοιούς σου και θα σ’ αφήσω λεύτερο», του είπε, τον χάιδεψε τρυφερά κι ύστερα τον έμπασε στο σπίτι της να τον περιποιηθεί.

http://zacharos.blogspot.com/p/blog-page.html

Το Ισραήλ αναγνώρισε την ελληνική ΑΟΖ πριν καν την ανακηρύξει η Ελλάδα!

Mπορεί η Ελλάδα να μην αναγνωρίζει την ΑΟΖ της, αλλά πρόλαβε και την αναγνώρισε το Ισραήλ! Στους χάρτες που έδωσε στην δημοσιότητα το Τελ Αβίβ αναγνωρίζεται 100% η ελληνική ΑΟΖ, η οποία συνεχίζεται με την ΑΟΖ της Κύπρου! Δηλαδή, αναγνωρίζεται (το έτσι ή αλλιώς γεγονός) ότι το Καστελόριζο επεπτείνει την ελληνική ΑΟΖ μέχρι το όριο της ΑΟΖ της Κύπρου. Οι χάρτες δόθηκαν και στην ελληνική πολιτική ηγεσία, περιγράφοντας την πορεία που θα έχει ο αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου που θα παράγεται στο κοίτασμα Λεβιάθαν από την αμερικανική εταιρεία Νoble Εnergy Ltd στην Ευρώπη μέσω υποθαλάσσιου αγωγού που θα περνά από την Ελλάδα.   Για να πραγματοποιηθεί αυτό ο αγωγός αυτός θα πρέπει να διασχίζει την θαλάσσια περιοχή που σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο αποτελεί μέρος της ελληνικής ΑΟΖ και πιο συγκεκριμένα του τμήματος της ΑΟΖ που η Ελλάδα διαθέτει στην θαλάσσια περιοχή της Αν. Μεσογείου χάρις την ύπαρξη του Καστελορίζου, της Ρώ και της Μεγίστης.   Επομένως με την πρόταση τους αυτοί, οι Ισραηλινοί με σαφή τρόπο αναγνωρίζουν την ελληνική ΑΟΖ στην περιοχή και δίνουν στην Ελλάδα ένα ακόμα διαπραγματευτικό χαρτί υποστήριξης των ελληνικών θέσεων για το συγκεκριμένο θέμα. Πρακτικά δημιουργείται ένα πολύ ισχυρό ενεργειακό μπλοκ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, με τις ΗΠΑ να βάζουν την … εταιρεία εξόρυξης και εκμετάλλευσης!   Το ζητούμενο πια δεν είναι αν η Ελλάδα έχει κοινά συμφέροντα με χώρες της ευρύτερης γεωγραφικής περιφέρειας αλλά πως θα μπορούσε η ελληνική κυβέρνηση να αξιοποιήσεις τις ραγδαίες εξελίξεις στον τομέα της ενέργειας αφού στα τέλη Απριλίου οι Ισραηλινοί θα γνωρίζουν την ποσότητα του φυσικού αερίου στο κοίτασμα Λεβιάθαν και αν θα μπορούν να εκμεταλλευτούν αυτό το κοίτασμα.   Συζήτηση για το θέμα είχαν χτές ο Έλληνας πρωθυπουργός με τον Ισραηλινό υπουργό Εξωτερικών Άβιγκτορ Λίμπερμαν. Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Υπάρχει ακόμη ελπίδα

 «Ο μισθός μου στο κράτος»

της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ

ΣΕ ΜΙΑ εποχή όπου όλοι γνωρίζουν την Τζούλια και ελάχιστοι τους πραγματικά αξιόλογους ανθρώπους αυτού του τόπου, σήμερα ας κάνουμε τη διαφορά.

 

Και ας ασχοληθούμε με μια είδηση που πέρασε στα ψιλά. Κανείς δεν τη συζήτησε, κανείς δεν τη σχολίασε, κανείς δεν της έδωσε τη σημασία  που της αρμόζει.

Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος ζήτησε διακοπή της μισθοδοσίας του.

 

Όπως είπε στο κεντρικό δελτίο του Αlter: «Η Εκκλησία πρέπει να συμμετέχει στον αγώνα και την προσπάθεια που

γίνεται.  Θεωρώντας ότι εγώ δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω, ζήτησα να επιστραφεί  ο μισθός μου στο κράτος.

Μια συμβολική κίνηση την οποία έκαναν και άλλοι άνθρωποι. Σκέφτηκα αφού την κάνει μια ευρωβουλευτής, γιατί να μην την κάνει  και ένας επίσκοπος!».

 

(Να σημειώσω εδώ ότι το ίδιο έπραξε και ο Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος, βάζοντας όμως την παράμετρο να μη φορολογηθούν οι επαρχιακές μητροπόλεις!)

 

Η είδηση με κέντρισε και άρχισα να ψάχνω στο Διαδίκτυο ποιος είναι αυτός ο Ανθρωπος. Ακόμα περισσότερο με κέντρισαν τα ευρήματα της έρευνάς μου.

Μεταφέρω εδώ μέρος του βιογραφικού του (ολόκληρο θα χρειαζόμασταν τρεις σελίδες της εφημερίδας):

Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος Χατζηνικολάου γεννήθηκε το 1954 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και συνέχισε τις σπουδές του στον τομέα της Αστροφυ-σικής στο Πανεπιστήμιο του Ηarvard. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη μελέτη της Μηχανικής των Ρευστών και της Μαθηματικής Φυσιολογίας στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), όπου έλαβε μεταπτυχιακούς τίτλους και διδακτορικό.

 

ΟΙ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΕΣ σπουδές του στο κοινό πρόγραμμα αυτών των δύο Πανεπιστημίων επικεντρώθηκαν στον τομέα της Βιοϊατρικής Τεχνολογίας. Αντικείμενό τους ήταν η αιμοδυναμική μελέτη του κυκλοφορικού συστήματος (καρδιάς και αγγείων) με χρήση Μηχανικής των Ρευστών  και  Eφαρμοσμένων  Μαθηματικών.

 

Συγκεκριμένα, ασχολήθηκε με την επινόηση, το σχεδιασμό και τη μελέτη μιας μη αιματηρής μεθόδου διαγνώσεως βαλβιδικών παθήσεων με τη μέθοδο της ακουστικής ανάλυσης !

 

Εργάστηκε ως ερευνητής και επιστημονικός συνεργάτης στο αγγειολογικό εργαστήριο του Νew Εngland Deaconess Ηospital στην Αμερική. Παράλληλα εργάστηκε ως επιστήμων στη ΝΑSΑ.

Δίδαξε σε σεμινάρια του Χάρβαρντ και στις Ιατρικές Σχολές των Πανεπιστημίων Αθηνών και Κρήτης.

Η επιστημονική και ερευνητική ενασχόλησή του με τον φυσικό κόσμο και τον άνθρωπο και η προσωπική του αναζήτηση οδήγησαν αυτό τον κορυφαίο επιστήμονα στην Ορθοδοξία. Σπούδασε Θεολογία στη Βοστώνη και ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

 

Υπήρξε διευθυντής του Κέντρου Βιοϊατρικής Ηθικής και Δεοντολογίας και πρόεδρος της Συνοδικής Επιτροπής Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Το 1989, γίνεται πρώτα μοναχός, έπειτα διάκονος και στη συνέχεια πρεσβύτερος. Από το 1990 μέχρι το 2004 διακονούσε ως εφημέριος το αγιορείτικο μετόχι της Αναλήψεως (Μονής Σίμωνος Πέτρας) στον Βύρωνα.

 

Το 2004 εκλέγεται Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, ενώ πριν  από δύο χρόνια αναγορεύεται επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

 

ΑΥΤΟΣ Ο λαμπρός επιστήμων απαρνήθηκε τιμές, δόξες και πλούτη και στράφηκε στην Εκκλησία. Ο μισθός του είναι μικρότερος από 2.000 ευρώ. Αυτό  τον μισθό δωρίζει στο κράτος, για να συμβάλει όπως μπορεί στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Και όπως λέει: «Αυτό είναι μια συμβολική κίνηση συμπαράστασης στον αγώνα που  γίνεται για την αντιμετώπιση των οικονομικών δυσχερειών της πατρίδας μας».

 Σεβασμιώτατε, με ταπεινότητα το χέρι σας φιλώ!

«Την γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική»

 Της Αμαλίας  Κ. Ηλιάδη, φιλολόγου-ιστορικού *

Όποιοι θέλουν μπορούν να θεωρούν την Ελληνική ως οριακή γλώσσα και όποιοι θέλουν μπορούν να τη θεωρούν ως υπερβατική… Κατά τη γνώμη μου κι αυτοί, κι όχι μόνο οι γλωσσολόγοι, σχετίζονται αμέσως με τα γλωσσικά ζητήματα και δικαιούνται να έχουν άποψη για την πορεία της ελληνικής γλώσσας. Αν αυτή η άποψη διαφέρει από πολλές άλλες, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι όλοι έχουν δικαίωμα στη διαφορά.

Τα πολυάριθμα δημοσιεύματα, επιστημονικά και εκλαϊκευμένα για την ελληνική γλώσσα είναι ενδεικτικά πολύ διαφορετικών απόψεων, οι οποίες ήδη ιχνηλατούνται και στους χώρους των απολύτως ειδικών μα και στους χώρους των πολιτών που καθημερινά και βιωματικά έρχονται σε επαφή με τη γλώσσα και τις κρατικές πολιτικές γι’ αυτή.

Η ακόλουθη θέση ειδικής ερευνήτριας και προσωπικότητας διεθνούς κύρους με τιμά αφάνταστα να την αναφέρω, να την αποδέχομαι και να τη διαδίδω.
Ἡ καθηγήτρια J. de Romilly, μὲ τὸ μοναδικό ὕφος τῆς γραφῆς της, ἐξαίρει τὴν σημασία τῶν κλασικῶν γραμμάτων γιὰ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο (Η ΚΛΑΣΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΗΜΕΡΑ.ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ, ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ τῆς Ε.Ε.Φ , ΠΛΑΤΩΝ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΟΜΟΣ 2, 2003, σ. 24 κ.ἑξ.): « Ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς παρουσιάζει, πράγματι, τὸ πλεονέκτημα ὅτι εἶναι κοινός, σὲ διάφορες βαθμίδες, σὲ ὅλες σχεδὸν τὶς εὐρωπαϊκὲς χῶρες. Ποῦ, ὅμως, ὀφείλεται αὐτὸ τὸ πλεονέκτημα; Τὶ ἀντιπροσωπεύει ἡ Ἑλλάδα; Θὰ μοῦ ἦταν ἀδύνατο νὰ συνοψίσω ἐδῶ σὲ λίγες λέξεις αύτὸ ποὺ ἀποτέλεσε τὸ πάθος ὁλόκληρης τῆς ζωῆς μου. Θὰ ἤθελα ὅμως νὰ πῶ ὅτι ὑπάρχει σὲ αὐτὴ τὴν ἀξιοθαύμαστη, περίτεχνη, ἀπέριττη γλῶσσα μία σκέψη καθαρὴ …. Θὰ ἤθελα νὰ ὑπενθυμίσω ὅτι ἡ ἑλληνικὴ λογοτεχνία στοχεύει πάντα στὸ πιὸ ἀνθρώπινο, στὸ παγκόσμιο, σὲ αὐτὸ ποὺ μπορεῖ νὰ ἀγγίξη πέρα ἀπὸ τὰ σύνορα καὶ τὶς ὅποιες διαφορές”.

Ανήκω στη γενιά που βίωσε την κατάργηση των αρχαίων ελληνικών από το πρωτότυπο στο 3τάξιο γυμνάσιο και την ταυτόχρονη εισαγωγή του μονοτονικού. Το πρώτο μέτρο, τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο, με ωφέλησε σημαντικά, καθώς μου έδωσε τη δυνατότητα να εντρυφήσω στην ουσία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, χωρίς το περιττό βάρος των γραμματικών και συντακτικών μορφών. Εξάλλου, σ’ αυτές τις μικρές, γυμνασιακές ηλικίες, είναι μεγαλύτερη η ανάγκη των παιδιών για επαφή με τον πλούτο της  μητρικής τους γλώσσας απ’ το να απομνημονεύουν στείρους, πνευματοκτόνους τύπους νεκρών γλωσσών. Η δεκαεννιάχρονη εμπειρία μου και ως φιλολόγου σ’ αυτό το συμπέρασμα με έχει οδηγήσει. Ως προς το δεύτερο μέτρο που σημάδεψε τα γυμνασιακά μου χρόνια έχω τις ενστάσεις μου που όμως δεν είναι, τουλάχιστον από άποψη επιστημονική και γλωσσολογική, ιδιαίτερα ισχυρές. Είναι περισσότερο ψυχολογικής και αισθητικής φύσης.

Πέρα απ’ αυτά, η λειτουργικότητα, η αμεσότητα, η ποικιλία και ο λεξιλογικός πλούτος της νέας ελληνικής γλώσσας, όταν ήδη έχουν κατακτηθεί από τον μαθητή που εισέρχεται στο Λύκειο, είναι η καλύτερη βάση, το σταθερότερο εφαλτήριο για να επέλθει, σε σύντομο χρονικό διάστημα, η εξοικείωση με την αρχαία μορφή και εκδοχή της γλώσσας. Στην περίπτωσή μου, όπως και σε πολλές άλλες , οι παραπάνω παράγοντες λειτούργησαν επαρκώς, ώστε εν τέλει να καταλήξω να ασχοληθώ με τη Βυζαντινολογία, κλάδο που απαιτεί πολύ καλή χρήση και κατανόηση του «κλασσικού» λόγου και της αρχαίας γραμματείας από τον Όμηρο μέχρι τον Προκόπιο και μέχρι τον Μιχαήλ Ψελλό και τον Δούκα ή τον Φραντζή.

 Η συστηματική διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών σε συνδυασμό με την αντίστοιχη των νέων ελληνικών ενδυναμώνουν και εμπλουτίζουν τη γλωσσική μας συνειδητότητα. Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, ιδιαίτερα οι φιλόλογοι μα και κάθε σκεπτόμενος Έλληνας που σέβεται και θαυμάζει το μεγαλείο, το απέραντο πεδίο, επιστημονικό και ποιητικό, της αρχαίας και νέας ελληνικής γλώσσας μας, τις ευθύνες που μας “βαρύνουν”. Όπως οι ευρωπαίοι εταίροι μας αναδεικνύουν με πραγματικό πάθος τα στοιχεία που συνθέτουν την πολιτιστική τους κληρονομιά (μάλιστα τα αξιοποιούν εμπορικά και τουριστικά μ΄έναν αξιομίμητο τρόπο, όπως διαπίστωσα, ιδίοις όμμασιν, σε πολύ πρόσφατο ταξίδι μου στη Σκανδιναβία, στην οποία η πνευματική και εν γένει πολιτιστική κληρονομιά των Βίκινγκ “αποθεώνεται” δημιουργικά), έτσι κι εμείς ας πάψουμε τους νοερούς και “φυσικούς” εμφυλίους στους οποίους εμπλεκόμαστε, ελαφρά τη καρδία, κι ας δουλέψουμε, ο καθένας εφ’ ω ετάχθη για την “ανάνηψη”, υλική και προπάντων ηθική και πνευματική πρόοδο της Ελλάδας.

Όποιος έχει το χρόνο και τη διάθεση μπορεί να εντρυφήσει. Ενδεικτικά αναφέρω πως στο έργο «Σύντοµη ιστορία της Ελληνικής Γλώσσης» του διάσηµου γλωσσολόγου Α. Meillet, υποστηρίζεται µε σθένος η εξαιρετικότητα της Ελληνικής έναντι των άλλων γλωσσών.
Παράλληλα, ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ είχε δηλώσει: «Στην Ελληνική υπάρχει ένας ίλιγγος λέξεων, διότι µόνο αυτή εξερεύνησε, κατέγραψε και ανέλυσε τις ενδότατες διαδικασίες της οµιλίας και της γλώσσης, όσο καµία άλλη γλώσσα.»
Κι ο μεγάλος Γάλλος διαφωτιστής Βολταίρος είχε πει «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.»

 

* (Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Βυζαντινής Ιστορίας απ’ το Α.Π.Θ.)
Υπεύθυνης Σχολικής Βιβλιοθήκης 2ου Ε.Π.Α.Λ.  Τρικάλων, ailiadi@sch.gr

http://users.sch.gr/ailiadi , http://blogs.sch.gr/ailiadi,  http://www.matia.gr, http://www.emy67.wordpress.com

ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, 97 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

«To Δημοτικόν Συμβούλιον, συνελθόν εν πλήρει αυτού απαρτία εν τη έδρα του Δήμου, αποφασίζει παμψηφεί, συνεχίζον το προαιώνιον πρόγραμμα του Κρητικού Λαού, κηρύττει, εν ονόματι της Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος, την ανεξαρτησίαν της Κρήτης και την Ένωσίν της μετά της μητρός Ελλάδος, όπως μετά ταύτης αποτελέσει εν αναπόσπαστον και αδιαίρετον Βασίλειον. Προσκαλεί τον Βασιλέα των Ελλήνων να αναλάβει την διακυβέρνησιν του τόπου. Επιδοκιμάζει τας εθνικάς ενεργείας της Κυβερνήσεως του τόπου και προσκαλεί αυτήν να διοικεί την Νήσον εν ονόματι του Βασιλέως των Ελλήνων Γεωργίου του Α’, μέχρις ού ούτος ονομάσει αντιπρόσωπόν του»

Με αυτό το περιεχόμενο, το Σεπτέμβριο του 1908, τα δημοτικά συμβούλια όλων των δήμων της τότε Κρητικής Πολιτείας, ζητούσαν ξανά την Ένωση με την Ελλάδα. Ήταν μια συντονισμένη ενέργεια που σκοπό είχε να ασκήσει πίεση για να επιτευχθεί επιτέλους ο στόχος της Ένωσης, που τελικά ήρθε πέντε χρόνια αργότερα, το Δεκέμβριο του 1913.

Η Ένωση με τον υπόλοιπο Ελληνισμό ήταν σκοπός και πόθος ήδη από το 1204, όταν η Κρήτη αποκόπηκε από το φραγκεμένο Βυζάντιο πέφτοντας στα χέρια της Βενετίας. Από τότε μέχρι πρόσφατα, η ισχυρή ταυτότητα του πληθυσμού του νησιού μας αντιστέκεται στους κατακτητές και αγωνίζεται στην πρωτοπορία του εθνικού οράματος, φέρνοντας την Κρήτη στην πρωτοπορία του ελληνισμού όχι μόνο προσφέροντάς του ηγέτες, αλλά κυρίως φρόνημα και πίστη στα δίκαιά μας.

Σήμερα, 97 χρόνια μετά την Ένωση, ο λαός μας δεν έχει όραμα, δεν έχει πίστη στο δίκιο του και χάνει σιγά σιγά και την ταυτότητά του. Σήμερα αφηνόμαστε να μας παρασέρνει η λαίλαπα της Νέας Τάξης, του «ρεαλισμού» των υποχωρήσεων προς την Τουρκία, των εκβιασμών του μνημονίου. Αφήνομε την Πατρίδα δίχως παραγωγή, ανεχόμαστε αργυρώνητους πολιτικούς να ψηφίσουν την υποτέλεια, χάνομε την αίσθηση του ανήκειν σε ένα σύνολο με κοινό παρελθόν και προοπτική. Γινόμαστε μονάδες καταναλωτών, που δεν έχουν πια συνεκτικό στοιχείο άλλο εκτός από την ικανοποίηση πλαστών αναγκών με εισαγόμενα προϊόντα. Γινόμαστε πάλι δούλοι, αυτή τη φορά με τη θέλησή μας, κι η ισχυρή μας ταυτότητα, αυτή που κάποτε μας κράτησε ζωντανούς σα λαό, σήμερα δεν υπάρχει. Εμείς που είμαστε οι απόγονοι αυτών που αντιστεκόμενοι σε μια τυραννία αβάσταχτη παρέμειναν Έλληνες και δεν τούρκεψαν, σήμερα είμαστε έρμαια των δυνατών, εκλογικοί πελάτες, αν όχι γλείφτες πολιτικών που δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά, εθισμένοι στις επιδοτήσεις που δεν προώθησαν την παραγωγικότητα αλλά αξασφάλισαν τη σιωπή μας. Εμείς δεν έχομε σήμερα όραμα, βλέπομε γύρω μας την κατάρρευση αλλά παριστάνομε ότι δε συμβαίνει τίποτα.

Ποια νοήματα μπορεί λοιπόν σήμερα η επέτειος της Ένωσης να στείλει; Τι είμαστε διατεθειμένοι ν’ ακούσομε σε μια χώρα που πια οι περιφέρειές της κοιτούν τις Βρυξέλλες και το κοινό όραμα έχει εκτραπεί σε ανταγωνισμό ποιά θα αρπάξει περισσότερα κονδύλια από την άλλη; Σε ποιο εθνικό κέντρο προσβλέπομε όταν η Αθήνα είναι αυτή που απομυζά την υπόλοιπη Ελλάδα και την κάνει να περιστρέφεται γύρω της;

Κι όμως η Ένωση στέλνει σήμερα τα μηνύματά της πιο ηχηρά από ποτέ, γιατί σήμερα είναι που αυτά, μέσα στην κρίση αξιών και (δευτερευόντως) οικονομίας, καθίστανται επίκαιρα. Η Ελλάδα μεγαλούργησε με την Κρήτη επικεφαλής, σε μια περίοδο που η Αθήνα ήταν αρκούντως μικρή και το φρόνημα αρκούντως υψηλό, ώστε να είναι πράγματι ένα εθνικό κέντρο που συντόνιζε αγώνες στους οποίους συμμετείχαν όλοι. Ο Μακεδονικός αγώνας, οι Βαλκανικοί πόλεμοι, είναι τέτοια παραδείγματα. Η αποκατάσταση των προσφύγων της Μικρασιατικής καταστροφής και η ραγδαία αύξηση της παραγωγής κατά το μεσοπόλεμο προσφέρουν κι άλλο ένα δείγμα του τι μπορεί να γίνει αν έχομε κοινό στόχο και προσήλωση σ’ αυτόν, σε αντίθεση με το πόσο χαμηλά μπορεί να μας φέρει ο διχασμός, όπως το 22.

Για να ξαναβρούμε τις αξίες μας όμως, αυτό που παλιά ήταν αυτονόητο, σήμερα προϋποθέτει ρήξη με το βόλεμα και τον εφησυχασμό μας. Η αξίες της εργατικότητας και της αξιοπρέπειας, της αλληλεγγύης και της εντιμότητας, της συνέπειας και της σεμνότητας, έχουν δώσει τη θέση τους στο επιδοτούμενο καθισιό, τα παρακάλια στην εξουσία, την επιβολή στο διπλανό μας, τη φιγούρα και τη γκλαμουριά. Κι αυτά πολλές φορές ντυμένα με λέξεις και ιδεολογήματα της παλιάς εποχής, αυτής που τόσο εύκολα παρατούμε τώρα.

Ακόμα υπάρχουν εστίες αντίστασης, ταυτότητες και συνειδήσεις διατηρημένες είτε φανερά είτε λανθάνουσες περιμένοντας την αφορμή να εκδηλωθούν. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να παρακαμφθεί η Αθήνα, που βάζει πια ταφόπλακα σε κάθε προσπάθεια του Ελληνισμού, να συναντηθούν οι ελληνικοί τόποι, που σήμερα μόνο μέσω της Αθήνας επικοινωνούν, μιας Αθήνας με δυτικό πολιτισμικό πρόσημο. Να συναντηθούμε και να μιλήσομε μεταξύ μας, για τη φτώχια της Ηπείρου και την τουρκοποίηση της Θράκης, για την απομόνωση των νησιών και την εγκατάλειψη των καλλιεργειών. Να εκπονήσομε ένα σχέδιο όπου η μια επαρχία θα συμπληρώνει την άλλη, όπου θα κατακτήσομε ξανά την παραγωγή μας, δηλαδή την αξιοπρέπειά μας που σήμερα ο παρασιτισμός την έχει καταρρακώσει. Και μετά να πάμε κι άλλα σκαλιά ψηλά, υποκαθιστώντας και παρακάμπτοντας ένα κράτος και μια πρωτεύουσα που αγνοεί την Ελλάδα και τους Έλληνες, που λειτουργεί ως ιμάντας μεταβίβασης εντολών και σχεδίων κατακερματισμού εδαφικού και εξαφάνισης της ταυτότητάς μας.

Τότε θα ξαναποκτήσει τα νοήματά της η Ένωση κι οι αγώνες γιαυτήν. Γιατί σίγουρα οι παλιοί μας δεν αγωνίστηκαν για ένα κράτος που θα σκότωνε την Ελλάδα, αλλά για μιαν Ελλάδα που θα προχωρούσε ενωμένη όλο και πιο μπροστά. Η σημερινή κατάντια μπορεί να μας κάμει να ξανασκεφτούμε μερικά πράματα με τον παλιό τρόπο, κι όχι αυτόν που μας ήρθε απ’ έξω και μας έχει φέρει εδώ.

http://metotoufekikaitilyra.wordpress.com/

Ντροπή Έλληνες!

 «Όταν μου πειράξουν την πατρίδα και τη θρησκεία μου, θα μιλήσω, θα’ νεργήσω κι’ ό,τι θέλουν ας μου κάνουν»
Τότε, εκεί που καθόμουν εις το περιβόλι μου και έτρωγα ψωμί, πονώντας από τις πληγές, όπου έλαβα εις τον αγώνα και περισσότερο πονώντας δια τις μέσα πληγές όπου δέχομαι δια τα σημερινά δεινά της Πατρίδος, ήλθαν δύο επιτήδειοι, άνθρωποι των γραμμάτων, μισομαθείς και άθρησκοι, και μου ξηγώνται έτσι: «Πουλάς Ελλάδα, Μακρυγιάννη».
Εγώ, στην άθλιαν κατάστασίν μου, τους λέγω: «Αδελφοί, με αδικείτε. Ελλάδα δεν πουλάω, νοικοκυραίγοι μου. Τέτοιον αγαθόν πολυτίμητον δεν έχω εις την πραμάτειαν μου. Μα και να τό’ χα, δεν τό’ δινα κανενός. Κι’ αν πουλιέται Ελλάδα, δεν αγοράζεται σήμερις, διότι κάνατε τον κόσμον εσείς λογιώτατοι, να μην θέλει να αγοράσει κάτι τέτοιο».
Έφυγαν αυτοί. Κι’ έκατσα σε μίαν πέτραν μόνος και έκλαιγα. Μισός άνθρωπος καταστάθηκα από το ντουφέκι του Τούρκου, τσακίστηκα εις τις περιστάσεις του αγώνα και κυνηγιέμαι και σήμερον. Κυνηγιώνται και άλλοι αγωνιστές πολύ καλύτεροί μου, διότι εγώ είμαι ο τελευταίος και ο χειρότερος. Και οι πιο καλύτεροι όλων αφανίστηκαν.
Αυτοί που θυσίασαν αρετή και πατριωτισμόν, για να ειπωθεί ελεύτερη η Ελλάδα κι’ εχάθηκαν φαμελιές ολωσδιόλου, είπαν να ζητήσουν ένα αποδειχτικόν που να λέγει ότι έτρεξαν κι’ αυτοί εις την υπηρεσίαν της Πατρίδος και Τούρκο δεν άφηκαν αντουφέκιγο.
Πήγε να’ νεργήσει η Κυβέρνηση και βγήκαν κάτι τσασίτες και σπιγούνοι, που δουλεύουν μίσος και ιδιοτέλεια, και είπαν «όχι». Και είπαν και βρισιές παλιές δια τους αγωνιστές. Για να μην πάρουν το αποδειχτικόν, ένα χαρτί που δεν κάνει τίποτες γρόσια.
Πατρίδα να θυμάσαι εσύ αυτούς όπου, δια την τιμήν και την λευτερίαν σου, δεν λογάριασαν θάνατο και βάσανα. Κι’ αν εσύ τους λησμονήσεις, θα τους θυμηθούν οι πέτρες και τα χώματα, όπου έχυσαν αίματα και δάκρυα.
Θεέ, συχώρεσε τους παντίδους, που θέλουν να μας πάρουν τον αγέρα που αναπνέομεν και την τιμήν που με ντουφέκι και γιαταγάνι πήραμε. Εμείς το χρέος, το κατά δύναμιν, επράξαμεν. Και αυτοί βγήκαν σήμερον να προκόψουν την Πατρίδα. Μας γέμισαν φατρία και διχόνοιαν. Και την Πατρίδα δεν την θέλουν Μητέρα κοινή. Αμορόζα εις τα κρεβάτια τους την θέλουν. Γι’ αυτό περνούν και ρεθίζουν τον κόσμον με τέχνες και καμώματα.
Και καζαντίσαν αυτοί πουγγιά και αγαθά και αφήκαν τους αγωνιστές, τις χήρες και τα ορφανά εις την άκρην. Αυτοί είναι οι ανθρώπινοι λύκοι, που φέραν δυστυχήματα και κίντυνον εις τον τόπον. Ας όψονται.
Τότε που η Τουρκιά εκατέβαινε από τα ντερβένια και ολίγοι έτρεχαν με ολίγα ντουφέκια, με τριχιές δεμένα, να πολεμήσουν, θέλοντας λευτεριάν ή θάνατον, οι φρόνιμοι ασφάλιζαν τις φαμελιές τους εις τα νησιά κι’ αυτοί τρέχαν εις ρεματιές και βουνά, μη βλέποντας ποτέ Τούρκου πρόσωπον. Κι’ όταν ακούγαν τα ντισμπάρκα των Τούρκων, τρέχαν μακρύτερα. Τώρα θέλουν δικήν τους την Πατρίδα και κυνηγούν τους αγωνιστές.
Εγίναμε θηρία που θέλουν κριγιάτα (κρέατα) ανθρωπινά να χορτάσουν. Και χωρίζουν τον κόσμον σε πατριώτες και αντιπατριώτες. Αυτοί γίναν οι σημαντικοί της Πατρίδος και οι άλλοι να χαθούν. Δεν ξηγιώνται γλυκότερα να φυλάξωμεν Πατρίδα και να δούμεν λευτερίαν πραγματικήν. Ρωμαίγικον δεν φτιάχνεται χωρίς ούλλοι να θυσιάσουν αρετήν και πατριωτισμόν. Και χωρίς να πάψει η μέσα, η δική μας τυραγνία.
Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν τηνΑγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον. Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου τους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον.
Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα: «Δεν βλέπετε που θέλουν να κάμουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν έχομεν. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτά τα γκιντί πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερα κακά από αυτά που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας».
Ένας δικός μου αγωνιστής μου έφερε και μου διάβασεν ένα παλαιόν χαρτί, που έγραψεν ο κοντομερίτης μου Άγιος παπάς, ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Τον εκρέμασαν εις ένα δέντρον Τούρκοι και Εβραίοι, διότι έτρεχεν ο ευλογημένος παντού και εδίδασκεν Ελλάδα, Ορθοδοξία και Γράμματα.
Έγραφεν ο μακάριος εκείνος ότι: «Ένας άνθρωπος να με υβρίσει, να φονεύσει τον πατέρα μου, την μητέρα μου, τον αδελφόν μου και ύστερα το μάτι να μου βγάλει, έχω χρέος σαν χριστιανός να τον συγχωρήσω. Το να υβρίσει τον Χριστόν μου και την Παναγία μου, δεν θέλω να τον βλέπω».
Το χαρτί του πατέρα Κοσμά έβαλα και μου το εκαθαρόγραψαν. Και το εκράτησα ως Άγιον Φυλαχτόν, που λέγει μεγάλην αλήθειαν. Θα πω να μου γράψουν καλλιγραφικά και τον άλλον αθάνατον λόγον του, «τον Πάπαν να καταράσθε ως αίτιον». Θέλω να το βλέπω κοντά στα’ κονίσματά μου, διότι τελευταίως κάποιοι δικοί μας ανάξιοι λέγουν ότι αν τα φτιάξουμε με τον δικέρατον Πάπαν, θα ολιγοστέψουν οι κίντυνοι, τα βάσανα και η φτώχεια μας, τρομάρα τους.
Και είπαν οι άθρησκοι που εβάλαμεν εις τον σβέρκο μας να μη μανθάνουν τα παιδιά μας Χριστόν και Παναγίαν, διότι θα μας παρεξηγήσουν οι ισχυροί. Και βγήκαν ακόμη να’ ποτάξουν την Εκκλησίαν, διότι έχει πολλήν δύναμη και την φοβούνται. Και είπαν λόγια άπρεπα δια τους παπάδες.
Εμείς, με σκιάν μας τον Τίμιον Σταυρόν, επολεμήσαμεν ολούθε, σε κάστρα, σε ντερβένια, σε μπογάζια και σε ταμπούργια. Και αυτός ο Σταυρός μας έσωσε. Μας έδωσε την νίκη και έχασε (οδήγησε σε ήττα) τον άπιστον Τούρκον. Τόση μικρότητα στον Σταυρό, τον σωτήρα μας!
Και βρίζουν οι πουλημένοι εις τους ξένους και τους παπάδες μας, τους ζυγίζουν άναντρους και απόλεμους.Εμείς τους παπάδες τους είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον δια να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας σαν λεοντάρια. Ντροπή Έλληνες!
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/01/blog-post_2773.html?showComment=1294480365447#c7532019896660575286

Συζητώντας για την (παράνομη) ισλαμική μετανάστευση

 

του Βλάσση Αγτζίδη

Στην Καθημερινή της 6ης Ιανουαρίου 2011, δημοσιεύτηκε το παρακάτω άρθρο μου με τίτλο “Εμείς και το ισλάμ“.  Αφορμή της δημοσίευσης υπήρξε η συζήτηση που πρόσφατα ξανάρχισε για την παράνομη μετανάστευση, εξαιτίας της πρόθεσης για ανέγερση ενός φράχτη παρά τον Έβρο ποταμό. Σύμφωνα με την άποψη των αρμοδίων, στόχος του φράχτη θα είναι  η αποτροπή της εισόδου στη χώρα των χιλιάδων, μουσουλμάνων κυρίως,  παράνομων μεταναστών από χώρες που βρίσκονται είτε ανατολικά ή νότια της Τουρκίας, είτε στη Βόρεια Αφρική.

Το πολυπαραγοντικό ζήτημα της σχέσης των Ελλήνων με το ισλάμ  με είχε απασχολήσει και παλιότερα, στο πλαίσιο της συγγραφής του βιβλίου Έλληνες του Πόντου. Η γενοκτονία απ’ τον τουρκικό εθνικισμό. Εκεί αναπόφευκτα, κατά την περιγραφή των συνθηκών για το μεσαιωνικό ελληνισμό, είχα συναντήσει το ισλάμ κατά την εποχή της βίαιης εξάπλωσής του στο χώρο της τότε καθ’ ημάς Ανατολης. Τα δημοσιευμένα κείμενα στην έκδοση εκείνη, μαζί με κάποια αδημοσίευτα στοιχεία είναι αναρτημένα στο μπλογκ…

Εμείς και το Ισλάμ

Οι ραγδαίες κοινωνικές εξελίξεις έφεραν ξαφνικά την ελλαδική κοινωνία μπροστά σε πρωτοφανείς αλλαγές και προκάλεσαν μια ιδιαίτερη αμηχανία που από πολλούς ερμηνεύτηκε ως δυσανεξία. Αυτό κυρίως φαίνεται στην περίπτωση των πολυάριθμων μουσουλμάνων που ξαφνικά τα τελευταία χρόνια «γέμισαν» το αθηναϊκό τοπίο. H Ελλάδα έχει ήδη μετατραπεί σε  αποθήκη «λαθραίων» ανθρώπων και ψυχών με την υπογραφή της Συνθήκη του Δουβλίνου ΙΙ (2003) και τη σχετική αδιαφορία των δυτικών μας συμμάχων. H Eλλάδα είναι πλέον και με την υπογραφή της  το buffer state της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η ελλαδική κοινωνία, που για γενιές συγκροτήθηκε μονοεθνικά, κλήθηκε ερήμην της να συμφιλιωθεί με τις νέες συνθήκες, Φαίνεται ότι δεν δέχεται εύκολα την αλλαγή, όπου τώρα πια σ’ αυτήν συμπεριλαμβάνονται γυναίκες με μαντίλες, αν όχι και αρσενικοί σύζυγοι συνοδευόμενοι από, περισσότερες της μιας, συζύγους.

Το φαινόμενο είναι πολυσύνθετο και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με αφορισμούς.  Είναι ένα ζήτημα που έχει δύο πλευρές. Η πρώτη συνδέεται με την ύπαρξη μιας παλαιάς και αναγνωρισμένης μουσουλμανικής μειονότητας που απαρτίζεται από Τούρκους, Πομάκους και Ρομά. Η θρησκευτική αυτή μειονότητα καλύπτεται απ’ τη Συνθήκη της Λωζάννης και χαίρει απόλυτου θρησκευτικού  σεβασμού. Η δεύτερη σχετίζεται με την πρόσφατη μουσουλμανική μετανάστευση από χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου (αραβικές, Ιράν, Πακιστάν, Αφγανιστάν, Μπάγκλα Ντες). Αυτό είναι ένα φαινόμενο σε εξέλιξη που ακόμα βρίσκεται στην αρχή του.

Τα ζητήματα που προκύπτουν εντάσσονται με δύο διαφορετικούς άξονες:
α) Την ιδεολογική αντίληψη των Ελλήνων για το ισλάμ και
β) την κοινωνική αλλαγή που προκαλείται με την έλευση των μουσουλμανικών πληθυσμών.

Ο ιδεολογικός  άξονας

Η Ελλάδα έγινε έθνος-κράτος με μια εξέγερση των απόκληρων χριστιανών, καθοδηγούμενων από Διαφωτιστές, ενάντια σε μια ισλαμική απολυταρχική αυτοκρατορία, η οποία αποδέχονταν τους Λαούς της Βίβλου (χριστιανούς και εβραίους) μόνο για λόγους φορολογικής απομύζησης και δεν τους αναγνώριζε το δικαίωμα του πολίτη.

Ιστορικά το ισλάμ επεκτάθηκε στον ελληνοορθόδοξο κόσμο μέσω της κυρίαρχης τουρκικής εκδοχής, στερώντας του χώρο και εξισλαμίζοντας πληθυσμούς. Δηλαδή η σχέση των σύγχρονων Ελλήνων -οι οποίοι αποτελούν μετεξέλιξη των παλιών Ρωμιών στην εποχή της νεωτερικότητας- με το ισλάμ εμπεριέχει το τραύμα.

Οι πρόσφατες γενοκτονίες (1914-1923) που διεπράχθηκαν από τον τουρκικό εθνικισμό κατά των χριστιανικών κοινοτήτων της νεοτουρκικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων της Ανατολής), έγιναν στο όνομα του ισλάμ. Ακόμα και ο αντικληρικαλιστής Μουσταφά Κεμάλ, θα κηρύξει την περίοδο 1919-1922 Τζιχάντ (ιερό μουσουλμανικό πόλεμο) “κατά των απίστων” για να αντιμετωπίσει τον ελληνικό στρατό που είχε αποβιβαστεί στη Σμύρνη, τους Πόντιους αντάρτες στο Βορρά και τους Αρμένιους στο μέτωπο του Καυκάσου. Και να επιλύσει οριστικά το εθνικό ζήτημα της Αυτοκρατορίας με την “Τελική Λύση” της εξόντωσης των χριστιανικών πληθυσμών.

Επίσης και το πογκρόμ του ’55 στην Πόλη έγινε με θρησκευτικούς όρους, όπου οι πιστοί λούμπεν μουσουλμάνοι προκάλεσαν τη Νύχτα των Κρυστάλλων εις βάρος της ελληνικής, αρμενικής και εβραϊκής μειονότητας.

Το κοινωνικό πρόβλημα

Οι κοινωνικές συνθήκες είναι αυτές που δημιουργούν το πρόσφορο έδαφος για να ανθίσουν ιδεολογίες αποκλεισμού και ειδικά στα φτωχότερα στρώματα.

Η έλευση, με τον χαοτικό τρόπο που γνωρίζουμε, ενός ακμαίου νεαρού πληθυσμού -σε μεγάλο βαθμό μουσουλμανικού- σαφώς περιθωριοποιεί τα φτωχά ελληνικά στρώματα τα οποία στην περίοδο κρίσης που διανύουμε εξαθλιώνονται με ταχύτατους ρυθμούς. Οι νέοι μετανάστες είναι διατεθημένοι να ξεπουλήσουν την εργατική τους δύναμη πολύ φθηνότερα και χωρίς πολλές απαιτήσεις. Κάτι που η εργατική παράδοση των δυτικών χωρών δεν το επιτρέπει. Άρα αντικειμενικά λειτουργούν ως ανταγωνιστές στο πεδίο της εργασίας. Σε εποχές που οι εργασιακές ευκαιρίες μειώνονται, αυτό δημιουργεί περισσότερες τριβές και εντάσεις. Το τελευταίο δεδομένο είναι και το πλέον επικίνδυνο, που ευνοεί τη διάδοση των ακροδεξιών απόψεων σε εργατικά στρώματα και δεν αντιμετωπίζεται βέβαια με τις ηθικιστικές κραυγές της Αριστεράς μας.

Νομίζω ότι βαθμιαία και ειδικά όταν καταλαγιάσει η μεγάλη αναταραχή που ζούμε και αποκτήσει ο χώρος μια καινούργια κοινωνική ισορροπία, θα αποκτήσει ο παραδοσιακός κάτοικος της Ελλάδας εκείνη την απαραίτητη εμπειρία που θα τον κάνει περισσότερο ανεκτικό. Όμως μπορεί η οικονομική κατάρρευση να τον οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη απελπισία και στροφή προς την ασφάλεια του συνηθισμένου…

Το σκίτσο που δημοσιεύεται στην αρχή είναι ένα από τα δανικά σκίτσα που προκάλεσαν σάλο στο μουσουλμανικό κόσμο το 2005 και μέχρι σήμερα προκαλούν εκδηλώσεις βίας του ακραίου ισλαμικού φανατισμού.  Τα “περιστέρια” είναι ένα δικό μου σκίτσο!

http://kars1918.wordpress.com/2011/01/07/islam/#more-2966

Βασίλειος Μαρκεζίνης: Κατρακυλάμε συνεχώς στα εθνικά θέματα

Κατά τον Βασίλειο Μαρκεζίνη η προπαγάνδα ξένων αλλά και Ελλήνων, η οποία έχει δημιουργήσει αυτό το «κόμπλεξ» ενοχής και κατωτερότητας που μας διακατέχει απέναντι στην Τουρκία, πρέπει να ξηλωθεί.

Με την προειδοποίηση ότι, «από την απαράδεκτη συναινετικότητα, κυλάμε στην εύκολη παράδοση» ο ακαδημαϊκός Βασίλειος Μαρκεζίνης παρεμβαίνει στις πολιτικές εξελίξεις με τη συνέντευξή του στο «Εθνος της Κυριακής». Ο γνωστός ακαδημαϊκός, απαντώντας στις ερωτήσεις που θέσαμε υπόψη του, περιγράφει το δυσμενές πλαίσιο που διαμορφώνεται για τα εθνικά ζητήματα, υποβάλλει προτάσεις και απευθύνεται προς την κοινή γνώμη, με το μήνυμα ότι το μνημόνιο δεν σημαίνει και αποδοχή απεμπόλησης κυριαρχικών δικαιωμάτων.

 

Συνέντευξη στο Νίκο Μελέτη 

 

 

Τέσσερα χρόνια μιλάτε και γράφετε με κεντρικό μοτίβο την ιδέα ότι η εξωτερική μας πολιτική δεν είναι ελληνική αλλά ξενοκίνητη. Πού στηρίζετε αυτήν τη μελαγχολική σκέψη;

Σε τέσσερα επιχειρήματα.

Πρώτον: στο γεγονός ότι, ενώ η Αμερική μάς χαρακτηρίζει συνεχώς «στρατηγικούς εταίρους», δεν παύει ούτε στιγμή να κινείται εναντίον των συμφερόντων μας. Θυμηθείτε τον ρόλο της στα Ιουλιανά, στη δικτατορία, στην επιχείρηση της Κύπρου το ’74, στην προσπάθεια να εμποδίσει τον ερχομό του Ανδρέα το ’81, στον πόλεμο κατά της Σερβίας, στη βοήθεια προς την πΓΔΜ (ακόμα και στη σύνταξη των επιστολών των Σκοπιανών προς την ελληνική κυβέρνηση), στην αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου (με όλες τις συνέπειες που αυτή μπορεί να έχει μια μέρα για εμάς), στις συνεχείς προσπάθειες να εμποδίσει τις πρωτοβουλίες μας στο πεδίο των αγωγών, στα εμπόδια που έθεσε στην πρόθεσή μας να προμηθευτούμε ρωσικούς οπλισμούς. Θυμηθείτε, λοιπόν, αυτές και τόσες άλλες περιπτώσεις και θα δείτε πόσο αφερέγγυα, κυνική και αδίστακτη είναι η «φίλη» αυτή χώρα στις δημόσιες σχέσεις της. Οποιος θεωρεί άδικη αυτή την κρίση, ας διαβάσει την Wikileaks για να δει τους Αμερικανούς μέσα από τα δικά τους λόγια!

Δεύτερον: φοβάμαι όμως ακόμη περισσότερο εκείνους τους Ελληνες – πολιτικούς, δημοσιογράφους και κρατικά επιδοτούμενους (απαράδεκτο σε στιγμές μεγάλης φτώχειας) οργανισμούς (ως, π.χ., το ΕΛΙΑΜΕΠ) που πείθουν τον εαυτό τους ότι συμφέρει την πατρίδα τους να είναι οι ίδιοι αρεστοί (αν όχι, ίσως, και υποχωρητικοί) στους Αμερικανούς. Οι κυνικά διακείμενοι θα μπορούσαν να διατυπώσουν τη γνώμη ότι οι φαντασιώσεις αυτές δεν διαφέρουν και τόσο από την εγκληματική άγνοια του συμφέροντος της πατρίδας μας, αλλα ας το αφήσουμε αυτό γι’ άλλη συζήτηση.

Τρίτον: φοβάμαι την αυξανόμενη λαιμαργία των Τούρκων, ορατή σε όλα τα σύγχρονα πεδία δράσης τους και γνωστή υπό το όνομα «νεο-οθωμανισμός», η οποία λαμβάνει τρομακτική υποστήριξη από τους Αγγλοσάξoνες.

Τέλος, με ανησυχεί η (επιτυχημένη) επικοινωνιακή πολιτική της παρούσας κυβέρνησης, η οποία χρησιμοποιεί την οικονομική κρίση τόσο ως μοχλό εκφοβισμού και πειθάρχησης των δυστυχούντων συμπολιτών μας όσο και ως δικαιολογία για μια πιθανή απεμπόληση των εθνικών δικαιωμάτων μας. Και αν τολμήσει κάποιος να διατυπώσει άλλη σκέψη, αμέσως θα τον «λεκιάσουν» ως φιλοπόλεμο. Αυτή δεν είναι δημοκρατία, είναι τρομοκρατία!

 

Αναφέρεστε σε κάτι συγκεκριμένο;

Σε δύο χτυπήματα που προβλέπω ότι θα έλθουν απανωτά.

Το πρώτο το προβλέπω εδώ και καιρό. Αναφέρομαι στη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. Το δεύτερο είναι το μειονοτικό «θέμα» στη Θράκη, το οποίο σιγά σιγά μεταμορφώνεται σε «πρόβλημα» πρώτου μεγέθους, αν και λίγοι το καταλαβαίνουν και ακόμη λιγότεροι θέλουν καν να το σκέφτονται!

Για περισσότερες λεπτομέρειες ως προς το πρώτο θέμα, παραπέμπω στο αποκαλυπτικό άρθρο των κ. Λυγερού και Κωνσταντακόπουλου στον «Κόσμο του Επενδυτή» της 27ης Νοεμβρίου 2010, σχετικά με «άκρως απόρρητο» κείμενο του υπουργείου Εξωτερικών, το περιεχόμενο του οποίου και ο δημόσια μη γνωστός τρόπος γενέσεώς του, όμως, είναι ενδεικτικά του πώς δουλεύει (ή δεν δουλεύει) το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. Επιπλέον, η υβριστική αντίδραση του εκπροσώπου του τελευταίου αποδεικνύει -για πολλούς- ότι ο συντάκτης του κειμένου ευθαρσώς προειδοποίησε τους διαπραγματευτάς μας για τους κινδύνους που συνεπάγονται για τα εθνικά συμφέροντα αυτά που συζητούν με τους Τούρκους.

Για το «Θρακικό Πρόβλημα» παρατηρώ τρία πράγματα.

Πρώτον: το θέμα των μειονοτικών ομάδων της Θράκης -και υπενθυμίζω ότι είναι τρεις, όχι μία- όπως άλλωστε και το θέμα της πΓΔΜ, το έχουμε κάνει πιο δυσχερές εμείς οι Ελληνες, είτε με το να αφήνουμε την κατάσταση να χειροτερεύει μόνη της με την πάροδο του χρόνου είτε με το να ενεργούμε οι ίδιοι με κομματικά ή προσωπικά κριτήρια. Περαιτέρω, με το να φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε σε μειονοτικές ομάδες δικαιώματα που επιβάλλουν όχι μόνο οι διεθνείς μας υποχρεώσεις αλλά και ο ίδιος ο πολιτισμός μας και συγχρόνως να είμαστε εξαιρετικά ενδοτικοί στις δραστηριότητες του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής.

Δεύτερον: δεν βλέπω, αλλά και αμφιβάλλω εάν υπάρχουν σχέδια για το μέλλον, όταν οι Τούρκοι, έχοντας (με τη βοήθειά μας) «λύσει» τα προβλήματά τους στο Αιγαίο, στρέψουν την προσοχή τους στη Θράκη, όπως μας έχει ήδη προειδοποιήσει ο κ. Νταβούτογλου.

Είναι αίσχος πλην όμως αληθές το να πει κανείς ότι μια τέτοια εξέλιξη (εμμέσως) ενθαρρύνεται από το ελληνικό κράτος το οποίο συνεχώς: (α) παραχωρεί τις εξουσίες του σε θεσμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης χωρίς να διασφαλίσει ότι ακραίοι κύκλοι που κινούνται στους κόλπους και των κομμάτων δεν θα τους μετατρέψουν σε θεσμούς «αυτονομίας» ειδικά σε περιοχές που τους ευνοεί η συγκέντρωση πληθυσμού, (β) παραβλέπει τη δημογραφική εξέλιξη στην περιοχή, η οποία ΔΕΝ ευνοεί τους Ελληνες χριστιανούς.

Λαμβανομένων υπόψη των ανωτέρω, πόσος άραγε χρόνος θα χρειαστεί προτού οι Τούρκοι αρχίσουν να μιλούν περί «αυτόνομου» ή «ανεξάρτητου κρατιδίου (το οποίο σε πρώτη φάση θα περιλαμβάνει τις ελληνικές μουσουλμανικές περιοχές και σε δεύτερη θα προσθέσει τους γειτονεύοντες μουσουλμάνους της Βουλγαρίας) με βάση τις αρχές του Κοσσυφοπεδίου; Βεβαίως, τις αρχές αυτές οι Αγγλοσάξονες τις απορρίπτουν όταν δεν τους συμφέρουν (βλ. αίτημα Σέρβων της Βοσνίας). Σίγουρα, όμως, θα έβλεπαν με «καλό μάτι» οτιδήποτε ευχαριστούσε τη «φίλη Τουρκία».

Και μία τελευταία σκέψη-ερώτηση: κινδυνολογώ χωρίς λόγο; Οχι. Προειδοποιώ, δεν κινδυνολογώ.

Αλλά, και αν ακόμη το δεύτερο συμβαίνει στα μάτια όσων εξ επαγγέλματος έχουν την πρόθεση να παρεξηγούν και την ικανότητα να απλοποιούν, αναλαμβάνω την ευθύνη των απόψεών μου, μια και θεωρώ αναγκαίο αυτά τα θέματα να συζητηθούν εγκαίρως και ευρέως και να μην αποφασίζονται από μια κυβέρνηση που, προφανώς πλέον, δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού!

 

Οι απόψεις σας αυτές πιστεύετε ότι μπορεί να έχουν απήχηση και να βρίσκουν υποστηρικτές;

Θα ήθελα να πιστεύω ότι η καλοζωία, ο καταναλωτισμός και ο υλισμός της εποχής μας, σε συνδυασμό με τη συμφεροντολογία ενός εν πολλοίς ανυπόληπτου Τύπου, δεν έχουν διαβρώσει εντελώς τη φιλοπατρία και τη λεβεντιά της πατρίδας μου. Αλλά, και αν κάνω λάθος, δεν με νοιάζει. Γιατί υπάρχουν στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου ?εξαιρουμένων, βεβαίως, των φιλοχρήματων οπορτουνιστών? όπου έκαστος κάνει αυτό που του υπαγορεύουν η συνείδησή του, η παράδοσή του, η φιλοπατρία του και η όση συναίσθηση καθήκοντος μπορεί να έχει.

Τι σημαίνει αυτό; Aς μην ξεχνάμε ότι μπορεί να υπογράψαμε -καλώς ή κακώς – το μνημόνιο, που συνεπάγεται απαράδεκτους περιορισμούς στην άσκηση της οικονομικής μας πολιτικής. Ουδέποτε όμως, εξ όσων γνωρίζω, υπογράψαμε μνημόνιο που μας αναγκάζει να απεμπολήσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα.

Ως εδώ, λοιπόν, κύριοι και μη παρέκει! Η στιγμή που αυτό το σύνθημα θα γίνει δεκτό πλησιάζει και θα ακουσθεί τρανταχτά στους δρόμους.

 

 

Ερχονται χτυπήματα σε Θράκη και Αιγαίο

 

Για να επανέλθουμε στο Καστελόριζο: η τμηματική, ας την ονομάσουμε έτσι, διαπραγμάτευση θεωρείτε ότι διευκολύνει την επίλυση των προβλημάτων των δύο χωρών;

Οχι, για δύο λόγους.

Πρώτον: γιατί πάντα λέγαμε, μέχρις ότου άλλαξε τα πράγματα ο κ. Σημίτης στη Μαδρίτη, ότι εμείς ένα πρόβλημα παραδεχόμαστε μόνο και αυτό ήταν το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας. Σταδιακά, η λίστα de facto διευρύνθηκε, όπως ήθελαν οι Τούρκοι, οι οποίοι ιστορικά πορεύονται «σιγά σιγά», χωρίς όμως ποτέ να κάνουν πίσω!

Εάν έτσι, λοιπόν, μας κληροδότησαν τα Ιμια και τη Μαδρίτη, τότε πρέπει και εμείς να διατυπώσουμε τα δικά μας «παράπονα» και αυτά δεν αφορούν μόνο τα ζητήματα του Πατριαρχείου που εξάλλου είναι θέματα θρησκευτικών ελευθεριών. Και, ενδεχομένως, θα συμπλήρωνα: «Εφόσον θέλετε να συμπεριφέρεστε έτσι, δεν βλέπουμε για ποιον λόγο εμείς πρέπει να σπεύδουμε, όπως κάκιστα πράττει σήμερα ο κ. Δρούτσας (εντείνων την πολιτική Μπακογιάννη), να πρωτοστατούμε στον ευρωπαϊκό χώρο για την αποδοχή σας ως πλήρους μέλους της ΕΕ».

Αναφορικά τώρα με το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου, εάν δεχτούμε να το αποσυνδέσουμε από τα Δωδεκάνησα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι αργότερα η Τουρκία θα εμφανίσει την περιοχή ως νησίδες που επικάθονται στην τουρκική υφαλοκρηπίδα, με απώτερο σκοπό να τους αρνηθεί το δικαίωμα να διεκδικήσουν τη δική τους Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Μπορεί, δηλαδή, η ελληνική παραχώρηση (σήμερα) να διευκολύνει την Τουρκία (αύριο) να επικαλεστεί την αρχή της αναλογικότητας, για να αποκτήσει το υπέδαφος μεγάλης θαλάσσιας περιοχής που από καιρό (και με σχετική ευκολία) οφείλαμε να είχαμε διεκδικήσει και κατοχυρώσει εμείς. Εναλλακτικά ή και επιπλέον οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν στο Καστελόριζο τις ίδιες αρχές που προσπαθούν να μας πείσουν να δεχθούμε ως βάση του διαμελισμού του Αιγαίου. Οπως, λοιπόν, πρότεινα σε πρόσφατη επιστολή που έγραψα με τον Ελληνοαμερικανό καθηγητή κ. Καριώτη, η Ελλάς πρέπει να προχωρήσει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ της, τουλάχιστον με την Κυπριακή Δημοκρατία.

 

Λέτε συχνά ότι η «παράδοση» θα παρουσιασθεί στο κοινό ωραιοποιημένη. Πώς το φαντάζεστε ακριβώς;

Πρώτα απ’ όλα θα βασίζεται σε δύο πυλώνες: τα χρήματα και τους φόβους των ταλαιπωρημένων συμπολιτών μας.

Ο πρώτος θα υπερβάλλει πόσο θα ωφεληθούμε από τις γεωτρήσεις.

Ο δεύτερος πυλώνας θα είναι η παρούσα «μουγκαμάρα» των φοβισμένων Ελλήνων που θα υποστούν καταιγισμό δημοσιευμάτων για το πόσο αναγκαίο είναι να δώσουμε ένα τέλος σε μια ατυχή σειρά «πολεμικών συρράξεων» -όπως πρόσφατα και τόσο άστοχα χαρακτήρισε η κυρία Μπακογιάννη την Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως και την Επανάσταση του 1821- που αδίκως οι «γλαφυροί πατριώτες» -βλέπε φανατισμένοι προγονοί μας- κατ’ επανάληψη παρερμήνευσαν!

Βεβαίως, τι μπορεί ο «κακόμοιρος» Ελληνας να αντιτάξει σ’ έναν τέτοιο καλά χρηματοδοτούμενο -γιατί «λεφτά υπάρχουν» για τέτοιες προσπάθειες- πόλεμο; Θα μπει, λοιπόν, στο καβούκι του, δίκαια θα γίνει ακόμη πιο κυνικός και, δίκαια πάλι, θα ονειρεύεται την ημέρα που αυτός πια θα επιβάλλει από τα κάτω τη δίκαιη τιμωρία.

 

Τι ακριβώς θα κάνατε διαφορετικό από ό,τι πράττει σήμερα ο κ. Δρούτσας;

Εννοείτε τον κ. Παπανδρέου, μια και ο κ. Δρούτσας, ως γνωστόν, είναι ετερόφωτος επιστάτης των πρωθυπουργικών διαταγών.

Πρώτον: θα προκαλούσα -δεν θα απέφευγα- μια δημόσια συζήτηση για όλα αυτά τα θέματα. Το σκότος αρέσει μόνο στους συνωμότες.

Δεύτερον: θα αντέκρουα αυτή την αηδή και συνεχώς προβαλλόμενη φενάκη, από τις γνωστές επιδοτούμενες δεξαμενές σκέψης ότι η Τουρκία τάχα άλλαξε και αιφνιδίως μεταβλήθηκε σε επιστήθια φίλη μας.

Τρίτον: θα καθυστερούσα την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ, επικαλούμενος το συμφέρον της Ευρώπης να μην κληρονομήσει τα προβλήματα που -καθ’ ομολογίαν του ίδιου του κ. Νταβούτογλου- θα έφερνε μαζί της μια πλήρης ένταξη.

Τέταρτον: θα προετοίμαζα, με διάφορους τρόπους, τη μονομερή διακήρυξη των δικαιωμάτων μου στην ΑΟΖ μας και μετά θα προχωρούσα στην οριοθέτησή της.

Πέμπτον: εν συνδυασμώ με τα ανωτέρω, θα ενίσχυα τις δικές μας διαπραγματευτικές δυνατότητες, πλησιάζοντας όλους όσοι μπορούν να μας βοηθήσουν, και δεν θα βασιζόμουν μόνο σ’ αυτούς που μας εγκατέλειψαν στο παρελθόν.

Εκτον: μαζί με όλα τα προηγούμενα, θα ξαναέδινα στους συμπατριώτες μου αυτοπεποίθηση, ενισχύοντας την πίστη τους στο παρελθόν τους, την ιστορία και τη θρησκεία τους, και θα «ξήλωνα» τάχιστα την προπαγάνδα ξένων αλλά και Ελλήνων, η οποία έχει δημιουργήσει αυτό το «κόμπλεξ» ενοχής και κατωτερότητας που μας διακατέχει απέναντι στην Τουρκία.

Τέλος, θα προειδοποιούσα τόσο τους ενδοτικούς πολιτικούς όσο και τα δημοσιοϋπαλληλικά (και επιδοτούμενα) «ακαδημαϊκά δεκανίκια» τους ότι με την παρούσα συμπεριφορά τους πλησιάζουν το οριακό σημείο όπου η πολιτική ευθύνη ενδέχεται να μετατραπεί σε ποινική.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&pubid=49734948

Περί ΑΟΖ, Υφαλοκρηπίδος και λοιπών «Δημιουργικών Ασαφειών»

[Ι. Θ. Μάζης, Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας-Γεωπολιτικής, Πανεπιστήμιο Αθηνών, 2-01-2011]

 Είναι σαφές ότι επί των ημερών μας αναπτύσσεται ένας διάλογος σχετικώς με τα θέματα Υφαλοκρηπίδος και Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) της χώρας[1]. Και μάλιστα υπό το φως της πρόσφατης Συμφωνίας Καθορισμού Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, η οποία μάλιστα προκάλεσε και την εντόνως εκφρασθείσα «δυσφορίαν» της Αγκύρας. Εγράφησαν δε εξαιρετικά κείμενα από ειδικούς και διπλωμάτες εις τον καθημερινόν Τύπον των Αθηνών σχετικώς με αυτά. Επειδή όμως ορισμένα εξ αυτών δημιουργούν (ίσως εσφαλμένως και ίσως αποκλειστικώς εις τον γράφοντα), την εντύπωσιν ότι εμφυλοχωρούν κάποιες «δημιουργικές ασάφειες» εις το νομικόν πλαίσιον της Συμβάσεως για το Δίκαιον της Θαλάσσης του Montego Bay του 1982, οι οποίες να αναγκάζουν, πιθανώς την Ελλάδα, σε υποχωρήσεις από τα, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, θεωρούμενα κυριαρχικά της δικαιώματα, ας εστιάσουμε σε ορισμένα στοιχεία αυτού του νομικού πλαισίου και ας προσπαθήσομε να τα αναλύσομε. Θα εκκινήσουμε εκ της παραδοχής ότι η Ελλάς δεν είναι «αναθεωρητική χώρα» και ρυθμίζει την εξωτερικήν της πολιτική βάσει των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου. Εάν η Ελλάς παύσει να βασίζεται εις αυτούς και επιλέξει τον ολισθηρόν κατήφορον των «πολιτικών» καλουμένων λύσεων με την Τουρκία, τότε δύο τινά δύνανται να συμβούν: είτε η Ελλάς  να αποδεχθεί τελικώς τον κανόνα της ισχύος και να αντιμετωπίσει αποτελεσματικώς ενδεχόμενο κίνδυνο θερμών προκλήσεων από την Άγκυρα εις το Αιγαίο και την Ν/Α Μεσόγειο είτε να απωλέσει, ακόμη και άνευ αυτών των προκλήσεων, εθνικήν κυριαρχία εις το Ανατολικόν Αιγαίο, την Θράκη και την Ν/Α Μεσόγειο (Καστελλόριζο).

 

Α. Υφαλοκρηπίδα και Μέση Γραμμή

 

Αναφορικώς με την υφαλοκρηπίδα οι διατυπώσεις είναι απολύτως σαφείς και ενισχύονται μάλιστα από τη Συνθήκη του Montego Bay του 1982. Με τη σύμβαση αυτή[2],  επιλύθηκε ένα από τα πλέον ακανθώδη προβλήματα του Δικαίου της Θάλασσας: επήλθε συμφωνία για το πλάτος των Χωρικών Υδάτων (Χωρικής Θαλάσσης), η οποία ηδύνατο πλέον να εγγίζει το εύρος των 12 ναυτικών μιλίων (ν.μ). Ο κανόνας αυτός μάλιστα, λόγω της ευρυτάτου εφαρμογής του, έχει αποκτήσει πλέον εθιμικήν ισχύ. Για την οριοθέτηση των επικαλυπτωμένων δε, Χωρικών Υδάτων (χωρικών Θαλασσών) υιοθετήθη η αρχή της Μέσης Γραμμής με ελάχιστες μόνον εξαιρέσεις (άρθρο 15). Η περίπτωση αυτή δύναται να καλύψει απολύτως την περίπτωση Ελλάδος-Τουρκίας. Αναφορικώς τώρα με τα κυριαρχικά δικαιώματα που ασκεί το παράκτιον κράτος το οποίο διαθέτει την συγκεκριμένην υφαλοκρηπίδα, αυτά έχουν την έννοια των «κυριαρχικών δικαιωμάτων» δηλαδή το ότι ουδέν άλλο κράτος δύναται να τα διεκδικήσει, έστω και αν το παράκτιο αυτό κράτος δεν ασκεί τα εν λόγω δικαιώματα εις την πράξη. Επίσης, να τονισθεί ότι τα δικαιώματα αυτά, συμφώνως προς την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης εις την Υπόθεση της Υφαλοκρηπίδος της Βορείου Θαλάσσης[3], υφίστανται υπέρ του παρακτίου Κράτους ipso juro et ab initio (αυτοδικαίως και εξυπαρχής) χωρίς το Κράτος αυτό να χρειάζεται να προβεί εις ουδεμία νομικήν ενέργεια[4].

 

Β. Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και Μέση Γραμμή

 

Επίσης, η Υφαλοκρηπίδα, συμφώνως προς την Σύμβαση του 1982, διαθέτει ως ελάχιστον εύρος, την έκτασιν του βυθού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) δηλαδή μέχρι 200 ν.μ. Δύναται όμως να υπερβεί και το όριον αυτό, όταν το Υφαλοπλαίσιον του παρακτίου κράτους εκτείνεται πέραν από τα 200 ν.μ., οπότε η Υφαλοκρηπίδα εξικνείται μέχρι και το τέλος του Υφαλοπλαισίου ή τα 350 ν.μ. ή ακόμα να εκτείνεται στα 100 ν.μ πέραν από την ισοβαθή καμπύλην των 2.500 μέτρων[5].

 

 

Γ. Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, Μέση Γραμμή και Ευθιδικία

 

1) Τώρα, ας εξετάσομε και ένα σημείον, το οποίο κατά τινες, μπορεί να δημιουργήσει ασάφειες οι οποίες  θα απαιτούσαν μάλλον «πολιτικού τύπου προσεγγίσεις» και όχι -κατά βάσιν- νομικού. Πρόκειται, δια το άρθρον 74, εις το οποίο η νέα Σύμβασις (1982) προβλέπει σύναψη Συμφωνίας «συμφώνως προς το διεθνές Δίκαιον, όπως αυτό καθορίζεται στο άρθρο 38 του Καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου, προς τον σκοπόν καταλήξεως εις δικαίαν (επιεική) λύση». Η «δημιουργική ασάφεια» λοιπόν, την οποίαν φαίνεται να επικαλούνται ορισμένοι αναλυταί, προκύπτει ακριβώς εδώ. Εις το πλαίσο αυτό όμως, εμπεριέχεται και η μέθοδος χαράξεως της Μέσης Γραμμής-Μέσης Αποστάσεως, η οποία ήδη έχει αποτελέσει απολύτως πρόσφατο νομικόν προηγούμενο εις τις περιπτώσεις χαράξεως ΑΟΖ μεταξύ ι) Κύπρου και των γειτονικών της παρακτίων χωρών. Δηλαδή, στις 12 Δεκεμβρίου 1988, η Κύπρος επεκύρωσε την Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θαλάσσης. Τον Φεβρουάριο του 2003 και τον Ιανουάριο του 2007, η Κύπρος υπέγραψε συμφωνία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο και το Λίβανο, αντιστοίχως. Η συμφωνία βασίζεται στη διεθνώς αποδεκτή αρχή της μέσης γραμμής και τους όρους της Συμβάσεως του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θαλάσσης. Τον Δεκέμβριο του 2010 ακολούθησε η υπογραφή συμφωνίας μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ για την οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ των δύο χωρών. Παράλληλα, η Κύπρος εγκαινίασε στις 16 Φεβρουαρίου 2007 τον πρώτο γύρο υποβολής αιτήσεων αδειών ερεύνης και αδειών εκμεταλλεύσεως υδρογονανθράκων, ο οποίος έληξε στις 16 Ιουλίου 2007. Αριθμός εταιρειών επέδειξε ενδιαφέρον και δόθηκαν σε αυτές σχετικές πληροφορίες[6].

  Η Τουρκία, δια τις δύο εκ των περιπτώσεων αυτών δεν αντέδρασε ούτε λεκτικώς! Αντέδρασε μόνον-και αποκλειστικώς-λεκτικώς, δια την περίπτωσιν Κύπρου-Ισραήλ. Και βεβαίως η αντίδρασίς της κατέπεσε εις το απόλυτο και αβυσαλέον… διπλωματικόν κενόν! Συνεπώς, όταν η -κατά το ήμισυ- υπό τουρκικήν κατοχήν Κύπρος, με κατοχικά τουρκικά στρατεύματα της τάξεως των 40.000 ανδρών εις τα εδάφη του Βορείου τμήματός της, δύναται να εφαρμόσει την Μέσην Γραμμήν δια την χάραξιν της ΑΟΖ, την οποίαν προηγουμένως, μονομερώς είχεν ορίσει ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος, συνεπάγεται ασφαλώς ότι και η ισχυρά (;) αλλά και υπερήφανος (;)  Ελλάς θα δύναται το τοιούτον πολλαπλασίως! Ή μήπως αυταπατώμαι;

  1.1.) Εξετάζοντες ακόμη και την αρχήν της ευθιδικία/equity, η οποία εμπεριέχει και την αρχήν «των ειδικών περιπτώσεων» τις οποίες ασαφώς και αβασίμως από νομικής πλευράς, επικαλείται η Τουρκία, πρέπει να λάβουμε υπόψιν όλα τα ανωτέρω τα οποία και αποτελούν σαφώς ελληνική πολιτικήν επιλογή διαπραγματευτικής στρατηγικής, με βάση πάντοτε το πρόταγμα του raison d’État. Και πάντως, και η περίπτωση της «δικαίας λύσεως/ευθιδικίας» οφείλει, κατά νόμον, να είναι απόρροια του Διεθνούς Δικαίου και σύμφωνη ως προς αυτό[7].

  Και δια την πλήρη διασαφήνιση του ζητήματος πρέπει να σημειωθούν τα εξής : ι) συμφώνως προς την Σύμβαση του 1982 (άρθρο 121) οι Νήσοι διαθέτουν πλήρη δικαιώματα Υφαλοκρηπίδος και ΑΟΖ. Εξαιρούνται μόνον οι βραχονησίδες οι οποίες «δεν δύνανται να κατοικηθούν» (προσοχή, δεν ομιλεί ο νόμος περί «μη κατοικουμένων», αλλά περί «μη δυναμένων να κατοικηθούν»!) «ή δεν έχουν ιδική των οικονομική ζωή, και οι οποίες δικαιούνται να έχουν μόνον χωρική θάλασσα και συνορεύουσα ζώνη». Κοντολογίς, οι βραχονησίδες αυτές δικαιούνται να έχουν μέχρι 12 ν.μ εύρος Χωρικής Θαλάσσης και ακόμη άλλα 12 ν.μ Συνορεύουσας Ζώνης! Να σημειωθεί εδώ, ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει ανάλογα δικαιώματα καν εις το Καστελόριζο!  Δεν αναγνωρίζει λοιπόν η γείτων, «φίλη» και «σύμμαχος», δικαίωμα Χωρικών Υδάτων και φυσικά ούτε Συνορεύουσας Ζώνης στις βραχονησίδες αλλά ούτε καν εις τις Νήσους του παρακτίου Κράτους το οποίον και τις διαθέτει,  και δεν δέχεται να ακολουθήσει τις επιταγές του Δικαίου της Θάλασσας το οποίο, όμως, όπως απαιτεί η οιαδήποτε λύσις, ακόμη και ευθιδικίας, οφείλει να συντελείται με σαφή τήρηση των υπ’ αυτό προβλεπομένων κανόνων! Τί να συζητήσομε λοιπόν επ’ αυτού και βάσει ποίας «ευθιδικίας», πέραν των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου με την Τουρκία; Αυτό πρέπει να το λάβει σοβαρά υπόψιν εις ο οιοσδήποτε αναλυτής εις οιανδήποτε ανάλυσίν του. Διπλωμάτης, ακαδημαϊκός ή απλώς σκεπτόμενος πολίτης[8].

 

Δ. Περίκλειστη ή Ημιπερίκλειστη Θάλασσα και τουρκικές διεκδικήσεις

 

3) Υπάρχει ένα ακόμη σημείον το οποίον πρέπει να εκθέσουμε για να αποφύγουμε παρεξηγήσεις, οι οποίες δύνανται να οδηγήσουν σε παρερμηνείες συνεπαγώμενες ολεθρίους χειρισμούς αναφορικώς με τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος στο Ανατολικό Αιγαίο. Πρόκειται για τα άρθρα  122 και 123 της Συνθήκης του 1982, τα οποία προτείνουν κάποιες εξαιρέσεις από τις παραδεδεγμένες και κοινώς αποδεκτές λύσεις του Δικαίου της Θαλάσσης αφορώσες τις περιπτώσεις των λεγομένων «κλειστών ή ημικλείστων Θαλασσών». Πρέπει να τονίσουμε ότι η ρύθμισις αυτή έχει χαρακτήρα συστάσεως και όχι δεσμευτικό, και προβλέπει απλώς συνεργασία στους τομείς της ι) εξερευνήσεως, διατηρήσεως και εκμεταλλεύσεως των «ζώντων φυσικών πόρων» (δηλαδή:αλιεία), των Θαλασσών αυτών όπως και εις τους τομείς ιι) της θαλασσίας επιστημονικής ερεύνης και της προστασίας του Θαλασσίου περιβάλλοντος (Περιβαλλοντική προστασία). Συνεπώς, τα οποιαδήποτε επιχειρήματα της Τουρκίας περί της Ημικλείστου Θαλάσσης του Αιγαίου δεν δύνανται, ακόμη και εάν εγίνοντο, παρ’ ελπίδα, αποδεκτά από την Αθήνα, να επεκταθούν σε τομείς συνεκμεταλλεύσεως υποθαλασσίου πλούτου (υδρογονανθράκων), ούτε βέβαια εκχωρήσεως εθνικής κυριαρχίας στους τομείς της Υφαλοκρηπίδος, διότι κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται κατ’ ουδένα τρόπο από την Σύμβαση του 1982! Πρέπει όμως να σημειώσουμε ακόμη μία ανακόλουθη στάση της Τουρκίας η οποία αποδεικνύει την γνωστή  εις τους Τούρκους μέθοδος των «καλών και συμφερόντων» και μάλιστα δια της μεθόδου «των δύο μέτρων και δύο σταθμών»: ι) Η Τουρκία ούτε υπέγραψε αλλά και ούτε επικύρωσε τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θαλάσσης. Ωστόσο, υιοθέτησε, περί το τέλος του 1986, ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα και ήρθε σε συμφωνία με την τότε Σοβιετική Ένωση για τις επικαλυπτόμενες περιοχές χρησιμοποιώντας τη… μέθοδο της μέσης γραμμής (!). ιι) Αργότερα η Τουρκία άρχισε συνομιλίες με την Βουλγαρία και την Ρουμανία για το ίδιο θέμα και ήρθε σε   αναλόγου μορφής και περιεχομένου συμφωνία με αυτήν την οποίαν είχε συνάψει με τους Σοβιετικούς. Έτσι, ενώ η Τουρκία έχει προχωρήσει, σε συνεργασία με παρευξείνια κράτη στην οριοθέτηση της ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα – μιας «περίκλειστης ή ημίπερίκλειστης θαλάσσης», όπως ισχυρίζεται ότι είναι και η Μεσόγειος – αρνείται να πράξει το ίδιο και εις την… Μεσόγειο, έχοντας όμως η ίδια δημιουργήσει προηγούμενο εις την Μαύρη Θάλασσα. Αυτά αποτελούν ισχυρά όπλα στα χέρια της ελληνικής Διπλωματίας, αρκεί να της δοθεί η εντολή να τα χρησιμοποιήσει…

 

Ε. Τουρκία και οι Ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις ως προς την υπογραφή της Νέας Συνθήκης για το Δίκαιο της Θαλάσσης

 

          Αναφορικώς τώρα με τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της Τουρκίας ως προς την εφαρμογή της Συμβάσεως για το Δίκαιο της Θαλάσσης του 1982, πρει να υπογραμμίσουμε ότι: ι) η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας έχει κυρωθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση ( 10 Δεκεμβρίου 1998 )και κατ΄ επέκταση αποτελεί μέρος του κοινοτικού κεκτημένου. Όλες οι υπό ένταξη χώρες – περιλαμβανομένης της Τουρκίας – οφείλουν κατά το χρόνο της ένταξής τους να εφαρμόσουν το κοινοτικό κεκτημένο. ιι) το Συμβούλιο της ΕΕ στις 2 Ιουνίου 2005 κατέστησε σαφές ότι  «Η σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας αποτελεί μικτή συμφωνία, δηλαδή έχει συναφθεί και από την Κοινότητα και από τα κράτη μέλη. Δυνάμει των διατάξεων του άρθρου 6 της πράξεως της αφορούσης τους όρους προσχωρήσεως των νέων κρατών μελών, τα κράτη αυτά δεσμεύονται να προσχωρήσουν στις συμβάσεις και συμφωνίες που έχουν συνάψει τα παλιά κράτη μέλη και, μαζί με αυτά, η Κοινότητα» ιιι) στις 2 Απριλίου 2007 ο Όλι Ρεν δήλωσε σαφώς ότι «Η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θαλάσσης αποτελεί όντως κοινοτικό κεκτημένο, το οποίο η Τουρκία αναμένεται να υιοθετήσει και να εφαρμόσει μετά την προσχώρησή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Επιτροπή θα συνεχίσει να ελέγχει την εφαρμογή του κεκτημένου στην Τουρκία» ιιιι) αναλόγου περιεχομένου ήταν επίσης η απάντηση του κ. Ρεν σε ερώτηση του Κυπρίου Ευρωβουλευτή κ. Ι. Κασουλίδη αναφορικώς με τις παραβιάσεις της ΑΟΖ της Κύπρου από τουρκικό σκάφος. Συγκεκριμένα, ο κ. Ρεν στην απάντησή του την 5η Μαρτίου 2009 προβαίνει σε ιδιαίτερη μνεία των συμπερασμάτων της 8ης Δεκεμβρίου 2008, όπου αναφέρεται ότι «η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποθαρρύνει τυχόν απειλές, προστριβές, ή πράξεις οι οποίες θα μπορούσαν να επηρεάσουν αρνητικά τις σχέσεις καλής γειτνίασης και την ειρηνική διευθέτηση των διαφορών»[9].

 

 

Στ. Η ελληνο-τουρκική Συμφωνία της Μαδρίτης του 1997

 

Η Συμφωνία της Μαδρίτης του Ιουλίου του 1997, επί Κυβερνήσεως Κ. Σημίτη, είναι ακόμη ένα σημείο το οποίο η Αθήνα οφείλει να συνεκτιμήσει και να χειρισθεί αναλόγως στην κρίσιμη συγκυρία των ελληνο-τουρκικών συνομιλιών αλλά και για το θέμα της χαράξεως της ελληνικής ΑΟΖ. Στη συμφωνία αναφέρεται ότι: «Και οι δύο χώρες θα αναλάβουν προσπάθεια να προωθήσουν διμερείς σχέσεις, που θα βασίζονται μεταξύ άλλων και σε:

[…]

ΙV ) Σεβασμό στα νόμιμα ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους.

V ) Δέσμευση αποφυγής μονομερών ενεργειών στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και της επιθυμίας, ώστε να αποτραπούν συγκρούσεις οφειλόμενες σε παρεξήγηση

[…]

Οι δύο αυτές παράγραφοι είναι οι επίμαχες και εκείνες οι οποίες χρησιμοποιούνται ή/και υπονοούνται από την ισλαμική κυβέρνηση της Άγκυρας ως βάση νομιμοποιήσεως των διεκδικήσεών της εις το Ανατολικό Αιγαίο και βεβαίως εις το Καστελόριζο.  Ένα λαμπρό δείγμα αυτής της τουρκικής αναλύσεως, μας έδωσε, ήδη από τον Ιούνιο του 2007 Τούρκος Πρόεδρος κ. Γκιούλ, όταν εις το περιθώριο της Συνόδου του ΟΣΕΠ δήλωσε στην εφημερίδα Καθημερινή ότι: «Η Τουρκία και η Ελλάδα έχουν νομικά και ζωτικά συμφέροντα και ανησυχίες στο Αιγαίο με μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους. Εχουν δεσμευθεί με τη Συμφωνία της Μαδρίτης του 1997 να σέβονται τις αρχές αυτές και να διευθετούν τις μεταξύ τους διενέξεις με ειρηνικά μέσα και με αμοιβαία συναίνεση».

          Ακόμα όμως και αυτό το επιχείρημα της ισλαμικής Κυβερνήσεως της Άγκυρας δεν είναι επαρκές για να «γκριζάρει» το Αιγαίο και τη Ν/Α Μεσόγειο. Και αυτό διότι: ι) η Τετάρτη Παράγραφος ομιλεί περί «νομίμων ζωτικών συμφερόντων και ενδιαφερόντων» των δύο χωρών. Δηλαδή συμφερόντων και ενδιαφερόντων των οποίων η διεκδίκηση ορίζεται από το Διεθνές Δίκαιο και στην περίπτωση αυτή, από το Διεθνές Δίκαιον της Θαλάσσης του 1982! και ιι) η Πέμπτη Παράγραφος έχει ήδη πολλαπλώς καταρρακωθεί και εξευτελισθεί πλήρως από την τουρκική συμπεριφορά των διαρκών παραβιάσεων και υπερπτήσεων στο Αιγαίο, όπως και από μόνην την ύπαρξη του casus belli! Συνεπώς, η καταγγελία από ελληνικής πλευράς της Συμφωνίας αυτής είναι και εύκολη και επιβεβλημένη, ακριβώς λόγω των δύο ανωτέρω στοιχείων.

          Και πάντως, ακριβώς λόγω της προκλητικής -και κάθε άλλο παρά ειρηνικής- συμπεριφοράς της Τουρκίας στο Αιγαίο η Συμφωνία αυτή έπρεπε ως ελάχιστο διπλωματικό μέτρο ή έστω διπλωματική ποινή, να καταγγελθεί από ελληνικής πλευράς στο σύνολό της. Επίσης η ύπαρξη και μόνη του εισέτι ισχύοντος casus belli ακυρώνει πλήρως το ουσιαστικό περιεχόμενο των Παραγράφων Ι, ΙΙ και ΙΙΙ οι οποίες προβλέπουν αντιστοίχως: ι) Αμοιβαία δέσμευση για την ειρήνη, την ασφάλεια και τη συνεχή ανάπτυξη σχέσεων καλής γειτονίας, ιι) Σεβασμό της κυριαρχίας της κάθε χώρας και ιιι) Σεβασμό των Αρχών του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συνθηκών αλλά-και κυρίως-το γράμμα και το πνεύμα της Παραγράφου VI η οποία (τί ειρωνία…) προβλέπει «δέσμευση διευθέτησης των διαφορών τους με ειρηνικά μέσα, στη βάση αμοιβαίας συναίνεσης και χωρίς τη χρήση βίας ή την απειλή βίας». Ερωτώ λοιπόν, εάν το  casus belli δεν αποτελεί «απειλή χρήσεως βίας» τότε τί αποτελεί; Ειρηνικό μέσο;

          Για όλους λοιπόν τους ανωτέρω λόγους, από όποια πλευρά και αν ειδωθεί η Συμφωνία αυτή, παρά τις καλές προθέσεις της χώρας μας, δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει έστω και ως κείμενο… Οφείλει η Ελλάδα να δείξει ότι δεν ανέχεται επιτέλους την κοροϊδία και τον ευτελισμό και να δώσει ένα μήνυμα σοβαρότητος και εις το υπόλοιπο διεθνές της περιβάλλον…

          Αυτή η κίνηση είναι αυστηρώς διπλωματική, καθόλου πολεμοκαπηλική, αλλά επαρκώς σαφής για τα κέντρα εκείνα που ενδιαφέρονται για την ειλικρίνεια των συμμάχων τους στην περιοχή, είτε όντως το εννοούν είτε όχι. Και κάτι ακόμα: εάν όλα αυτά δεν αρκούν εις την ελληνική Εξωτερική Πολιτική για να ανταπεξέλθει άνευ εθνικών παραχωρήσεων, τότε τίποτε δεν θα της αρκέσει. Δυστυχώς…

 

 

 

 

 

---

[1]             Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας ( UNLOSC ) του 1982, μεταξύ άλλων, δίνει σαφείς ορισμούς για την Αιγιαλίτιδα Ζώνη (Α.Ζ.) ή τα Χωρικά Ύδατα, τη Συνορεύουσα ή Παρακείμενη Ζώνη, την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, η οποία συμφωνήθηκε το 1982 στο Montego Bay της Τζαμάικα και τέθηκε σε εφαρμογή στις 16 Νοεμβρίου 1994, αντικατέστησε τέσσερις παλαιότερες διεθνείς συνθήκες. Σε ψηφοφορία που έγινε στις 30 Απριλίου 1982 στη Νέα Υόρκη για τη νέα Σύμβαση 130 κράτη ψήφισαν υπέρ, τέσσερα κατά και 17 τήρησαν αποχή. Μεταξύ των κρατών που ψήφισαν κατά της Σύμβασης ήταν και η Τουρκία. Μέχρι το τέλος του 2008 επικύρωσαν τη Σύμβαση 157 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Κύπρος ( 12 Δεκεμβρίου 1988 ) και η Ελλάδα ( 21 Ιουλίου 1995 ).

[2]              B. Καρακωστάνογλου, Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη στο Νέο Δίκαιο της Θάλασσας, Σάκκουλας, Θεσ/νίκη, 2001, σ.σ. 53-54

[3]    Βλ. I.C.J Reports (1969), § 19 in B. Καρακωστάνογλου, Η Αποκλειστική Οικονομική Ζη στο Νέο Δίκαιο της Θάλασσας, Σάκκουλας, Θεσ/νίκη, 2001, σ. 42

[4]    Βλ. και Κ. Οικονομίδη, «Βασικές Ρυθμίσεις του Νέου Δικαίου της Θάλασσας», Δίκαιο και Πολιτική, τόμος 9,  εκδ. Παρατηρητής, (1985),σσ. 176-177 in B. Καρακωστάνογλου, Η Αποκλειστική Οικονομική Ζη στο Νέο Δίκαιο της Θάλασσας, Σάκκουλας, Θεσ/νίκη, 2001, σ. 42

[5]    όπ. αν. σ. 55

[6]    [http://www.cyprus.gov.cy/moi/pio/pio.nsf/all/AB89462E00BC0F73C22575710025E69C?opendocument]

[7]    όπ. αν. σ. 56

[8]    Και πάντως, η Σύμβαση θέσπισε έναν υποχρεωτικό μηχανισμό για τη διευθέτηση διαφορών σχετικά με το Δίκαιο της Θάλασσας. Όταν τα Κράτη-Μέρη δεν μπορούν από μόνα τους να επιλύσουν διαφορές που προκύπτουν από τη Σύμβαση, είναι υποχρεωμένα να ακολουθήσουν συγκεκριμένες διαδικασίες που περιγράφονται στη Σύμβαση-όπως προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας. Το Δικαστήριο που εδρεύει στο Αμβούργο, στη Γερμανία, λειτούργησε το 1996, 2 χρόνια αφότου η Σύμβαση τέθηκε σε ισχύ. [http://www.unric.org/el/–law-articles/26267, Περιφερειακό Κέντρο Πληροφόρησης Ηνωμένων Εθνών]

[9]    http://www.cyprus.gov.cy/moi/pio/pio.nsf/all/AB89462E00BC0F73C22575710025E69C?opendocument

Η Βραζιλία, οι «κέρβεροι» και ο νεαρός Γερ. Αρσένης

του Γιώργη Μέρμηγκα – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 8/1/2011

Ηταν αρχές της ταραγμένης δεκαετίας του ’70 όταν ο νεαρός Ελληνας οικονομολόγος Γεράσιμος Αρσένης μετακόμιζε στη Νέα Υόρκη προκειμένου να αναλάβει διευθυντική θέση στην UNCTAD (Οργανισμός του ΟΗΕ για το εμπόριο και την ανάπτυξη) έχοντας ήδη διατελέσει στέλεχος του ΟΟΣΑ στο Παρίσι.

Από τις πρώτες σοβαρές υποθέσεις που του ανέθεσαν ήταν ένα ήδη επεξεργασμένο σχέδιο οικονομικής στήριξης της Βραζιλίας από τον Οργανισμό.

Οταν το μελέτησε ο κ. Αρσένης αποκρυστάλλωσε τη βεβαιότητα ότι σε περίπτωση που αυτό εφαρμοζόταν ως είχε, η Βραζιλία θα όδευε κατ’ευθείαν στη χρεοκοπία, άποψη που διεμήνυσε ευθαρσώς στο διευθυντήριο της UNCTAD.

Τον πλησίασε τότε συνοφρυωμένος ένας Αμερικανός συνάδελφός του, «κέρβερος» διευθυντής για τα συμφέροντα των τραπεζών και των αγορών, και δίχως περιστροφές τον ρώτησε:

– How much; (πόσο καιρό δηλαδή δίνεις στη Βραζιλία μέχρι να χρεοκοπήσει).

– 5 years (πέντε χρόνια), απάντησε μονολεκτικά ο Αρσένης.

– That’s good enough for me (αυτό είναι αρκετό για μένα), απάντησε ο σκληρόπετσος του ΟΗΕ, εννοώντας ότι στα 5 αυτά χρόνια οι τράπεζες προλάβαιναν να πάρουν πίσω στο πολλαπλάσιο τα χρήματα που θα δάνειζαν (σ.σ. μήπως, αλήθεια, σας θυμίζει κάτι παρόμοιο με τα 3 χρόνια του ΔΝΤ) και η Βραζιλία ας γινόταν… στάχτη και μπούρμπερη…

Οπως και έγινε, άλλωστε. Το σχέδιο εφαρμόστηκε ως είχε, ταραχές ξέσπασαν στους δρόμους, η κυβέρνηση έπεσε. Λίγα χρόνια αργότερα η Βραζιλία έμπαινε σε ακόμη μεγαλύτερο λούκι.

Από το 1997 το εμπορικό ισοζύγιο της μεγάλης πλουτοπαραγωγικής αυτής χώρας άρχισε να «κουτσαίνει», οι μεγαλοεπενδυτές άρχισαν να αποσύρουν μαζικά τα χρήματα από τη χώρα, το νόμισμα (real) υποτιμήθηκε και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έκανε επέλαση δανείζοντας στη Βραζιλία 42,6 δισ. δολάρια. Το ΔΝΤ επέβαλε δραστική περικοπή μισθών, κόψιμο επιδομάτων σε 12,5 εκατ. οικογένειες συνταξιούχων και άγριο μαχαίρι σε δαπάνες υγείας, παιδείας και γεωργίας κατά 47%!..

Οι επιδοτήσεις των επιχειρήσεων παρέμειναν ανέπαφες.

Μετ’ ολίγον οι δρόμοι γέμισαν ζητιάνους και ανθρώπινα ράκη και οι πλούσιοι μετακινούνταν μόνο με ελικόπτερα, μέχρι που το 2002 ήρθε ο Λούλα…

Στην Ελλάδα πάντως τα ελικόπτερα σπανίζουν και Λούλα δεν φαίνονται ακόμη στον ορίζοντα…

Το αδιέξοδο της υπερπληροφόρησης…

Σε παλαιότερη ανάρτησή μας είχαμε δημοσιεύσει ένα σημαντικό κείμενο του συγγραφέα Σάββα Γρηγοριάδη, στο οποίο ανέλυε τα προβλήματα που προκύπτουν από την αναξιόπιστη, επιφανειακή και συχνά κατευθυνόμενη «γνώση» που παρέχει το Διαδίκτυο και οι διαδικτυακές «εγκυκλοπαίδειες» του τύπου Βικιπαιδεία (βλ. ανάρτηση 23/10/10 «Η στρεβλή γνώση της Βικιπαιδείας» http://ethnologic.blogspot.com/2010/10/blog-post_23.html). Για τον φαιδρό τρόπο με τον οποίο γράφονται τα «λήμματα» της Βικιπαιδείας, μπορούν να πάρουν μια γεύση διαβάζοντας την σχετική ανάρτησή μας στις 25-10-10 («Γνώση» για τις μάζες – Εγκυκλοπαίδεια μαζικής κατανάλωσης και ελεγχόμενης γνώσης: Ο παράδεισος της ημιμάθειας http://ethnologic.blogspot.com/2010/10/blog-post_25.html). Το άρθρο του γνωστού δημοσιογράφου Πάσχου Μανδραβέλη που αναδημοσιεύουμε σήμερα έρχεται να συμπληρώσει την εικόνα, αποδεικνύοντας ότι τα πολυδιαφημισμένα και προβαλλόμενα συνθήματα περί της «δωρεάν» και «λαϊκής» γνώσης που είναι προσβάσιμη από όλους, είναι εντελώς παραπλανητικά και αποπροσανατολιστικά. Όλα αυτά μπορούν να λειτουργήσουν μόνον υποβοηθητικά σε σχέση με τις κλασσικές μεθόδους εκπαίδευσης του Σχολείου και ειδικά στην χώρα μας είναι απλώς γελοιότητες των πολιτικάντηδων, οι οποίοι δεν τολμούν να ομολογήσουν την παταγώδη αποτυχία του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος και του Δημοσίου Σχολείου. Αυτή όμως είναι μια άλλη και πολύ μεγάλη συζήτηση…

ΔΕΕ

Το παζάρι των τεχνολογιών

«Τον 12ο αιώνα οι Bενεδικτίνοι μοναχοί εφηύραν το μηχανικό ρολόι. Χρειαζόταν αυτό το εργαλείο για την ακριβή ώρα της προσευχής που έπρεπε να κάνουν. Oι μοναχοί, όμως, δεν συνειδητοποίησαν ότι το ρολόι δεν ήταν απλώς ένα μέσο καταγραφής των ωρών, αλλά και ένα μέσο συγχρονισμού των πράξεων των ανθρώπων. Ετσι, λοιπόν, στα μέσα του 14ου αιώνα, το εργαλείο αυτό βγήκε έξω από τα τείχη των μοναστηριών κι έφερε νέα και ακριβή κανονικότητα στη ζωή του εργαζόμενου και του εμπόρου. Tο μηχανικό ρολόι έκανε δυνατή την ιδέα της συστηματικής παραγωγής, των συστηματικών ωρών εργασίας… Xωρίς το ρολόι, ο καπιταλισμός θα ήταν αδύνατος. Eδώ βρίσκεται λοιπόν το μεγάλο παράδοξο: το ρολόι εφευρέθηκε από ανθρώπους που ήθελαν να αφοσιωθούν περισσότερο στον Θεό και κατέληξε σε ανθρώπους που ήθελαν να αφοσιωθούν στη συγκέντρωση χρημάτων. H τεχνολογία έχει πάντα απρόβλεπτες επιπτώσεις. Δεν είναι πάντα ξεκάθαρο στην αρχή ποιος θα κερδίσει τι και ποιος θα χάσει τι».

Neil Postman

Ο μεγάλος διανοητής της επικοινωνίας, Νηλ Πόστμαν, ήταν πάντα επιφυλακτικός με τις νέες τεχνολογίες. Πιστεύει ότι «κάθε τεχνολογική αλλαγή είναι μια φαουστική διαπραγμάτευση: προστίθεται μια νέα τεχνολογία, και μπαίνει στο περιθώριο μια παλιά. Αυτές οι δύο τεχνολογίες δεν είναι ποτέ ίσες. Mερικές φορές, μια νέα τεχνολογία δημιουργεί περισσότερα απ’ όσα καταστρέφει. Αλλες φορές καταστρέφει περισσότερα απ’ όσα δημιουργεί. Ποτέ, όμως, δεν είναι μονόπλευρη».

Το πρόβλημα των καιρών μας για τον μεγάλο διανοητή είναι η υπερπληροφόρηση. Ο ίδιος συνήθιζε να κάνει ένα απολαυστικό πείραμα στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, όπου ήταν καθηγητής. «Γίνεται καλύτερα το πρωί, όταν βλέπω ένα συνάδελφο να εμφανίζεται χωρίς να έχει στα χέρια του ένα αντίτυπο των New York Times», λέει. «»Διάβασες τους Times σήμερα», ρωτώ. Aν απαντήσει «όχι», το πείραμα συνεχίζεται. «Πρέπει να κοιτάξεις στη σελίδα 23», λέω. «Yπάρχει ένα φανταστικό πείραμα για μια μελέτη στο Harvard. Εκαναν μια έρευνα για διαιτητικές τροφές και βρήκαν ότι μια φυσιολογική δίαιτα λειτουργεί καλύτερα αν προστεθούν έξι φορές την ημέρα σοκολατούχα εκλέρ. Φαίνεται ότι υπάρχει ένα ειδικό θρεπτικό συστατικό στα εκλέρ -η ενκομιακή διοξίνη- που μειώνει τις θερμίδες με εκπληκτικό ρυθμό».

» Mια άλλη πιθανή απάντηση που χρησιμοποιώ σε συναδέλφους, οι οποίοι είναι γνωστοί για τον υγιεινό τρόπο ζωής τους είναι η εξής: «Oι νευροφυσιολόγοι στο πανεπιστήμιο της Στουτγκάρδης ανακάλυψαν μια σχέση μεταξύ τρεξίματος και μειωμένης νοημοσύνης. Σε περίοδο πέντε ετών, έλεγξαν περισσότερους από 1.200 ανθρώπους και βρήκαν ότι όσες περισσότερες ώρες έτρεχαν, τόσο μειωνόταν η νοημοσύνη τους. Δεν ξέρουν ακριβώς τον λόγο που γίνεται αυτό, αλλά έτσι είναι»…

» Oι περισσότεροι θα πιστέψουν, ή τουλάχιστον δεν θα αμφισβητήσουν, αυτό που τους λέω. Mερικές φορές θα πουν: «Aλήθεια; Eίναι αυτό δυνατόν;». Mερικές φορές θα ζητήσουν επανάληψη: «Πού είπες ότι έγινε αυτή η έρευνα;». Kάποιες άλλες φορές λένε: «Ξέρεις; Εχω ακούσει κι εγώ κάτι τέτοιο».

» Ενα συμπέρασμα από την έρευνά μου έχει εκφραστεί από τον Τζορτζ Οργουελ πριν από 50 χρόνια. Παρατήρησε ότι ο μέσος άνθρωπος σήμερα είναι εξίσου αφελής με τον μέσο άνθρωπο του Mεσαίωνα. Τότε οι άνθρωποι πίστευαν άκριτα στην αυθεντία της θρησκείας τους. Σήμερα πιστεύουμε άκριτα στην αυθεντία της επιστήμης. Ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε, μας είναι εν πολλοίς ακατανόητος. Δεν υπάρχει γεγονός -πραγματικό ή φανταστικό- που θα μας καταπλήξει επί μακρόν, αφού δεν έχουμε μια κατανοητή και λογικά ακόλουθη εικόνα του κόσμου, τέτοια που θα έκανε ένα γεγονός να φαίνεται ως απαράδεκτη αντίφαση. Πιστεύουμε, επειδή δεν υπάρχει λόγος να μην πιστέψουμε… Σ’ έναν κόσμο χωρίς πνευματική ή νοητική τάξη, όλα είναι πιστευτά, οτιδήποτε δεν είναι προβλεπτό και κατά συνέπεια οτιδήποτε δεν μας εκπλήσσει.»

Το «πολιτιστικό έιτζ»

«Στον Mεσαίωνα υπήρχε σπάνις πληροφορίας, αλλά η σπανιότητα έκανε την πληροφορία σημαντική και χρήσιμη. Aυτή η κατάσταση αλλάζει στα τέλη του 15ου αιώνα, όταν ο Γουτεμβέργιος μετέτρεψε μια οινοποιητική πρέσα σε τυπογραφική. Kάνοντας αυτό δημιούργησε κάτι που σήμερα ονομάζουμε πληροφοριακή έκρηξη. Σαράντα χρόνια μετά την ανακάλυψη της τυπογραφίας, υπήρχαν τυπογραφικές μηχανές σε 100 πόλεις έξι διαφορετικών κρατών. Πενήντα χρόνια μετά, είχαν τυπωθεί οκτώ εκατομμύρια βιβλία, γεμάτα πληροφορίες που δεν ήταν διαθέσιμες στον μέσο άνθρωπο. Eίναι παραπλανητικό να πιστεύουμε ότι ο υπολογιστής μάς οδήγησε στην εποχή της πληροφορίας. H τυπογραφική μηχανή μάς οδήγησε εκεί, κι από τότε δεν έχουμε απελευθερωθεί απ’ αυτή.

» Aυτό όμως που ξεκίνησε ως απελευθερωτικό ρεύμα, μεταλλάχθηκε σε χείμαρρο χάους. Aκούστε τι αντιμετωπίζουμε, αν πάρω ως παράδειγμα τη χώρα μου: στις HΠA (σημ.: το 1996 που ο Πόστμαν έγραφε αυτά) εκδίδονται 11.520 εφημερίδες, 11.556 περιοδικά, υπάρχουν 27.000 καταστήματα που νοικιάζουν βιντεοκασέτες, 362 εκατομμύρια τηλεοπτικές συσκευές και πάνω από 400.000 εκατομμύρια ραδιόφωνα. Kάθε χρόνο εκδίδονται πάνω από 40.000 τίτλοι βιβλίων (300.000 σε όλο τον κόσμο).

» O δεσμός μεταξύ πληροφορίας και δράσης έχει διαρραγεί. H πληροφορία είναι τώρα εμπόρευμα που μπορεί να αγοραστεί και να πουληθεί, να χρησιμοποιηθεί ως μορφή ψυχαγωγίας, ή να φορεθεί ως ένδυμα για να αυξήσει το κύρος κάποιου. H πληροφορία έρχεται αδιάκριτα. Δεν απευθύνεται σε κάποιον συγκεκριμένα. Eίναι ασύνδετη από τη χρησιμότητά της. Εχουμε κορεσθεί από πληροφορία, πνιγόμαστε μέσα σ’ αυτή, δεν την ελέγχουμε και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε μ’ αυτή…
Tο πληροφοριακό ανοσοποιητικό μας σύστημα δεν δουλεύει πια. Δεν ξέρουμε πώς να φιλτράρουμε αυτή την πλημμύρα πληροφοριών, δεν ξέρουμε πώς να τη μειώσουμε, δεν ξέρουμε πώς να τη χρησιμοποιήσουμε. Πάσχουμε από ένα είδος πολιτιστικού έιτζ.

» Mέσα σ’ αυτή την κατάσταση έρχεται και ο υπολογιστής… O υπολογιστής και η πληροφορία του δεν μπορούν να μας απαντήσουν στα θεμελιώδη ερωτήματα, σ’ αυτά που πρέπει να απαντήσουμε για να δώσουμε νόημα στη ζωή μας και να την κάνουμε πιο ανθρώπινη. O υπολογιστής δεν μπορεί να μας παράσχει ένα οργανωμένο ηθικό πλαίσιο. Δεν μπορεί να μας πει ποιες ερωτήσεις αξίζει να υποβάλλουμε. Δεν μπορεί να μας προσφέρει τα μέσα να κατανοήσουμε για ποιον λόγο βρισκόμαστε εδώ, ή γιατί πολεμάμε ο ένας τον άλλο, ή γιατί φθίνει τόσο συχνά η ευπρέπεια – ειδικά τώρα που την χρειαζόμαστε περισσότερο. O υπολογιστής, κατά κάποιο τρόπο, είναι ένα εκπληκτικό παιχνίδι που μας αποσπά από όλα εκείνα τα οποία πρέπει να αντιμετωπίσουμε: το πνευματικό κενό, τη γνώση του εαυτού μας, τις χρήσιμες αντιλήψεις για το παρελθόν και το μέλλον μας…»

 

http://ethnologic.blogspot.com/

Ελλάς και «μεγάλη» Αλβανία

Δημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον άρθρο του κ. Κ. Χολέβα, το οποίο περιλαμβάνεται στην ύλη του περιοδικού ΑΜΥΝΑ ΚΑΙ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ, τεύχος Ιανουαρίου 2011.

ΔΕΕ

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΒΑΝΙΑ ΘΑ ΜΑΣ ΧΟΡΕΨΕΙ ΤΣΑΜΙΚΟ;

Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

«Μεγάλη Αλβανία» ή επί το διπλωματικότερον «Φυσική Αλβανία». Μία ιδέα που φουντώνει όλο και περισσότερο στην ταραγμένη γειτονιά μας, αλλά εμείς δεν δίνουμε τη δέουσα προσοχή απορροφημένοι από το μνημόνιο και το μνημόσυνο των εργασιακών δικαιωμάτων. Μία αντίληψη που φλογίζει την καρδιά πολλών Αλβανών στα Βαλκάνια, όπως δείχνουν οι στατιστικές. Μία ιδέα που προωθείται εις βάρος της σταθερότητας στην περιοχή και την ώρα που η Ελλάδα χρηματοδοτεί με κάθε τρόπο την αλβανική οικονομία. Μία ιδέα πάντως που αρχίζει να προβληματίζει τους Ευρωπαίους φανερά και τους Αμερικανούς λιγότερο φανερά. Βλέπετε, υπάρχει το κύρος της Υπερδύναμης. Πώς να βγουν τώρα οι ΗΠΑ να καταγγείλουν τον Αλβανικό αλυτρωτισμό όταν στήριξαν πολιτικά και νομικά την διάλυση της Σερβίας και την απόσχιση του Κοσσόβου;

Τα γεγονότα, τα οποία πρέπει να μάς απασχολήσουν περισσότερο εντοπίζονται σε τρεις ειδήσεις που καταγράφω στη συνέχεια.

Πρώτον. Η ετήσια έρευνα για τα Βαλκάνια, που δημοσιοποιήθηκε (9.12.2010) από τη διεθνή εταιρία δημοσκοπήσεων Gallup σε συνεργασία με το Ευρωπαϊκό Ταμείο για τα Βαλκάνια, ανέδειξε το ζήτημα της Μεγάλης Αλβανίας ως ένα από τα σημαντικότερα στην περιοχή. Η έρευνα καταδεικνύει ότι μεγάλες πλειοψηφίες αλβανικής εθνικής συνείδησης σε πολλά κράτη της περιοχής βλέπουν ευνοϊκά το ενδεχόμενο ενός μεγάλου και ενιαίου κράτους που θα συγκεντρώσει όλους τους Αλβανούς, ακόμη και αν δεν πιστεύουν ότι αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί γρήγορα. Συγκεκριμένα: Το 62% των ερωτηθέντων στην Αλβανία, το 81% στο Κόσσοβο και το 51,9% στη ΦΥΡΟΜ υποστηρίζουν τη δημιουργία μιας κοινής χώρας για τους Αλβανούς της περιοχής. Η σύγκριση με προηγούμενες έρευνες της ίδιας εταιρίας δείχνει ότι τα ποσοστά έχουν αυξηθεί στο Κόσσοβο και στη ΦΥΡΟΜ μέσα σε 2 χρόνια.

Στην ίδια έρευνα οι ηγέτες των Αλβανών που έχουν απομείνει εντός σερβικής επικρατείας δηλώνουν ότι συντόμως η περιοχή του Πρέσεβο θα ακολουθήσει την τύχη του Κοσσόβου, δηλαδή θα αποσχισθεί από τη Σερβία.. Οι ίδιοι έθρεσαν ως χρονικό στόχο για την υλοποίηση της Μεγάλης ή «Φυσικής» Αλβανίας το έτος 2015.Σε συναντήσεις μεταξύ Αλβανών όλων των Βαλκανίων, που γίνονται στα Τίρανα, συζητείται η συγκρότηση μιας ένωσης υπό τον τίτλο «Λίστα της Φυσικής Αλβανίας». Οι συμμετέχοντες πολιτικοί εκπρόσωποι αλβανικών κομμάτων και κοινοτήτων πιστεύουν ότι υπάρχει αλβανική μειονότητα στην Ελλάδα για την οποία οφείλει να ενδιαφερθεί η «Φυσική Αλβανία». Όπως γίνεται αντιληπτό ο όρος «Φυσική Αλβανία» υποδηλώνει ότι θεωρείται φυσικό και δίκαιο να ενωθούν σε ένα κράτος όλοι οι Αλβανοί των Βαλκανίων.

Δεύτερον. Οι Μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Αλβανίας, συγγενείς και απόγονοι των εγκληματιών πολέμου του 1941-44, διεκδικούν την ελεύθερη είσοδό τους στην Ελλάδα για να τιμήσουν, όπως ανακοίνωσαν, την επέτειο της …. γενοκτονίας τους από τους Έλληνες στις 27 Ιουνίου του 1944. Δεδομένου ότι οι Αλβανοί υπήκοοι θα μετακινούνται στην Ε.Ε. χωρίς βίζα οι ηγέτες των αλβανικών εθνικιστικών κινημάτων σκοπεύουν να γιορτάσουν στην Ηγουμενίτσα την «Ημέρα Γενοκτονίας», όπως την αποκαλούν. Καλό θα ήταν αν θυμίσουμε ότι από τους 19.000 Τσάμηδες Μουσουλμάνους που απέφυγαν την ανταλλαγή πληθυσμών το 1923, οι 1900 καταδικάσθηκαν από το Δικαστήριο Δωσιλόγων Ιωαννίνων το 1945 ως συνεργάτες των Γερμανοϊταλών κατακτητών και ως υπεύθυνοι για εγκλήματα εις βάρος των Ελλήνων της Θεσπρωτίας. Οι ανταρτικές ομάδες του Ν. Ζέρβα τούς καταδίωξαν και αυτοί έφυγαν στην Αλβανία οπότε δικάσθηκαν ερήμην ενώ η περιουσία των καταδικασθέντων δημεύθηκε. Σήμερα τα μεγάλα κόμματα και ο τύπος της Αλβανίας στηρίζουν τον ρενβανσισμό των Τσάμικων οργανώσεων. Προσωπικά πιστεύω ότι χρησιμοποιούν αυτό το δήθεν θέμα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (επιστροφή ανθρώπων και περιουσιών) ως αντιπερισπασμό στο υπαρκτό ζήτημα της καταπίεσης των Βορειοηπειρωτών. Όσο η Αθήνα σιωπά ή μιλά υποτονικά για τα δίκαια της Ελληνικής Εθνικής Κοινότητας στην Αλβανία, τόσο θα αποθρασύνεται η προπαγάνδα των Τσάμηδων και των υποστηρικτών τους.

Τρίτον. Η ιδέα της Μεγάλης Αλβανίας προφανώς έχει θορυβήσει ορισμένους παράγοντες στην Ευρώπη και αρχίζουν τώρα να ομολογούν γεγονότα που δεν ήθελαν να δουν όταν βομβάρδιζαν τη Σερβία. Αναφέρομαι χαρακτηριστικά σε έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης με συντάκτη τον Ντικ Μάρτι, στην οποία καταγγέλλεται ο πρωθυπουργός και νικητής των προσφάτων εκλογών του Κοσσόβου Χασίμ Θάτσι, ως στενά συνδεδεμένος με σοβαρότατες παράνομες πράξεις, ακόμη και με την εμπορία οργάνων Σέρβων αιχμαλώτων. Η έκθεση προκάλεσε την αντίδραση του Θάτσι, αλλά θα συζητηθεί στις 25 Ιανουαρίου 2011 στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του ΣτΕ. Είναι απορίας άξιον για ένα καλόπιστο παρατηρητή πώς το ΝΑΤΟ, το FBI, και άλλες δυτικές υπηρεσίες έδωσαν αυτά τα στοιχεία στον συντάκτη της Έκθεσης, αλλά δεν μιλούσαν μέχρι τώρα. Ίσως για να μην επηρεάσουν την γνωμοδότηση του Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαίου που τελικά θεώρησε σύννομη -χωρίς πειστική νομική θεμελίωση- την απόσχιση του Κοσσόβου από τη Σερβία.

Η ελληνική διπλωματία οφείλει να προετοιμασθεί για αντιμετωπίσει την προπαγάνδα των Τσάμηδων και της «Φυσικής Αλβανίας» σε διεθνή βήματα. Επίσης πρέπει να δηλώσουμε με κάθε τρόπο ότι σεβόμαστε κάθε εργατικό και τίμιο Αλβανό που δουλεύει στη χώρα μας, αλλά δεν πρόκειται αν αποδεχθούμε την ανάδειξη αυτών των προσωρινών κατοίκων της χώρας μας σε αναγνωρισμένη μειονότητα. Το μόνο υπαρκτό μειονοτικό ζήτημα στις ελληνοαλβανικές σχέσεις είναι ο Ελληνισμός της Αλβανίας.

Κ.Χ. ΔΕΚ. 2010

http://ethnologic.blogspot.com/

Προφητικά κείμενα του Κωστή Παλαμά και του Κώστα Βάρναλη

Διαβάστε τι γράφουν μέσα στην ποίησή τους οι μεγάλοι Έλληνες ποιητές, Κωστής Παλαμάς και Κώστας Βάρναλης, που νομίζεις ότι ζουν ακριβώς το σήμερα, σαν να ήσαν οι προφήτες του καιρού τους!…

ΤΙ ΕΓΡΑΦΕ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Το είχε πει κι ο Παλαμάς, ο ποιητής-προφήτης,
που μίλαγε για Ελληνισμό και για Ορθοδοξία,
είναι στο πνεύμα υμνητής και του λαού ο γλύπτης,
που κάνει κάθε εικόνα του και ζωντανή κι αγία:

«Και τους τρέμουνε των κάμπων οι κιοτήδες,
και με ονόματα τους κράζουν πονηρά
κλέφτες και απελάτες και προδότες,
τους μισούν οι βασιλιάδες, κι όλοι οι τύραννοι,
κ’ είναι, μέσα στους σκυφτούς, τα παλικάρια
κ’ είναι, μέσ’ στους κοιμισμένους, οι στρατιώτες.
Με τα μαύρα τα μαντίλια στα κεφάλια τους,
πες τους και καλόγερους, αν θέλης,
πες τους και φιλόσοφους με τη φλοκάτα,
πες τους εθνικούς, είν’ οι ακριβοί της Φύσης
πες τους χριστιανούς. Χριστό λατρεύουν,
κι ο Χριστός μ’ αυτούς γιομάτος νιάτα.
Ό,τι πολεμάτε για ν’ αδράξετε
μ’ ενός άδειου λόγου ορμή,
το ζητάνε αυτοί με τ’ άρματα στα χέρια,
και δε σκύβουνε γυρτούς βωμούς να ορθώσουν,
κ’ είναι σαν πατέρες των παιδιών
που θα πλάσουνε βασίλεια, του ήλιου ταίρια.
Της υγείας το γάλα και το αίμα της θυσίας
ταιριάσανε στο είναι τους,
και στα λογγωμένα τους τα στήθια
μια πλατιά καρδιά βροντολαλεί,
μαρτυρώντας, πολεμώντας, τραγουδώντας,
τη ζωή και την αλήθεια!»

ΤΙ ΕΓΡΑΦΕ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

Είναι και πάλι ο ποιητής, ο Βάρναλης πιο κάτω,
που ξέρει πώς ένας λαός δυστυχισμένος πάντα,
θα τραγουδά τον πόνο του όσο κι αν πιάνει πάτο,
αφού το χρήμα πάντοτε τού φτιάχνει τη «λεζάντα»:

«Η Πολιτεία των αφεντάδων
το Δίκιο των αδικητάδων!
Έχουν τον πόλεμο θεμέλιο
και δύναμή τους την κλεψιά.
Έχουν το ψέμα για βαγγέλιο
κι όποιος το πίνει πιο διψά.»

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/01/blog-post_3730.html

ΕΛΙΑΜΕΠ: Έργα και ημέραι

Και υπουργεία; Και το ΝΑΤΟ; Και η Παγκόσμια Τράπεζα, τα αμερικανικά Ιδρύματα Σόρος Φορντ και Μάρσαλ; Και ο Παναγής Βουρλούμης; Και ο Αλέξης Παπαχελάς; Τη γνωστή διαφήμιση ιδιωτικού ΙΕΚ, με την οποία προμοτάρει τους επιτυχημένους αποφοίτους του, θυμηθήκαμε, όταν κληθήκαμε, εντυπωσιασμένοι από τα «ηχηρά» ονόματα που συναντήσαμε κατά την έρευνά μας, να γράψουμε ένα «δυνατό» πρόλογο για το ρεπορτάζ που ακολουθεί και αφορά το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛΙΑΜΕΠ).

Πρόκειται, άλλωστε, για ένα Ίδρυμα που, πέρα από τους πολυάριθμους φίλους του στις υψηλότερες βαθμίδες της ελληνικής και της διεθνούς διπλωματίας, διαθέτει και αρκετούς εχθρούς, οι οποίοι του προσάπτουν φιλοαμερικανική πολιτική και υπεράσπιση ιδεών ανθρώπων που μόνο φιλέλληνες δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Αρκετοί μάλιστα, σε σκωπτικό ύφος, αποκαλούν το ΕΛΙΑΜΕΠ «Ελληνικό Ίδρυμα Αμερικανικής Εξωτερικής Πολιτικής»… Για όσους δεν το γνωρίζουν, το υπό εξέταση Ίδρυμα ξεκίνησε το 1988 ως ιδέα του γνωστού ακαδημαϊκού Θάνου Βερέμη. Η πρώτη του ονομασία, μάλιστα, ήταν «Ελληνικό Ίδρυμα Άμυνας και Εξωτερικής Πολιτικής».

Σε αυτό το σημείο αξίζει να υπενθυμίσουμε μια κοινοβουλευτική επερώτηση του 1996, λίγο μετά την κρίση των Ιμίων, του τότε βουλευτή και απερχόμενου σήμερα νομάρχη Δράμας Κώστα Ευμοιρίδη, με την οποία αναφερόταν στη χρηματοδότηση του ΕΛΙΑΜΕΠ από κρατικά κονδύλια, αλλά και στο πρόσωπο του τότε προέδρου του κ. Βερέμη. Μεταξύ άλλων, τονιζόταν στη συγκεκριμένη επερώτηση: «Ο κ. Βερέμης είχε ιδιαίτερες ευαισθησίες στις θεωρίες του ελληνοτουρκισμού και προσβλέπει στο ιδεώδες όχι της απλής ελληνοτουρκικής συνύπαρξης, αλλά της δημιουργίας μιας πολιτικής φόρμουλας ελληνοτουρκικής συνομοσπονδίας. Ο κ. Βερέμης πρεσβεύει πως η ιδέα του έθνους είναι ανύπαρκτη και αποτελεί φανταστικό κατασκεύασμα, πως το σημερινό ελληνικό έθνος είναι αντικειμενικά ανύπαρκτο και δημιούργημα διανοουμένων»!

Σύμφωνα, πάντως, με όσα αναφέρονται στην ιστοσελίδα του, το ΕΛΙΑΜΕΠ:

• Διεξάγει έρευνες σε θέματα σχετικά με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης και τις διεθνείς σχέσεις, με ιδιαίτερη έμφαση στις διατλαντικές σχέσεις, την ασφάλεια, τη μετανάστευση, τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς και τα θέματα χρηστής διακυβέρνησης και κλιματικών αλλαγών. Στις γεωγραφικές περιοχές ενδιαφέροντος περιλαμβάνονται η ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, του Εύξεινου Πόντου, της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.

• Συμβάλλει στο δημόσιο και πολιτικό διάλογο για τα παραπάνω θέματα.

• Παρέχει στους διαμορφωτές πολιτικής, τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και αλλού έγκυρη και ανεξάρτητη πληροφόρηση, αναλύσεις και προτάσεις πολιτικής.

• Εκπαιδεύει επαγγελματίες –μεταξύ άλλων, δημόσιους λειτουργούς, δημοσιογράφους και πανεπιστημιακούς– σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, όπως η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η πρόληψη, η διαχείριση και η επίλυση συγκρούσεων, η παρακολούθηση των δημοκρατικών εκλογών, η συμβολή σε μια ενισχυμένη κοινωνία πολιτών και ο ρόλος των μέσων μαζικής επικοινωνίας σε κοινωνίες πολιτών.

• Διευρύνει την ενημέρωση της κοινής γνώμης σε θέματα σχετικά με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την εξωτερική πολιτική και τις διε θνείς υποθέσεις.

• Ενημερώνει ξένους δημοσιογράφους, διπλωμάτες, ειδικούς αναλυτές και αντιπροσωπείες στρατιωτικών σχολών που επισκέπτονται την Ελλάδα.

• Συμμετέχει ενεργά σε διεθνείς συνεργασίες και δίκτυα, καθώς και στο διάλογο για το μέλλον της Ευρώπης και των ευρωατλαντικών σχέσεων.

Μέλη-έκπληξη

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιά ζει, όμως, το να καταγράψει κανείς τα ονόματα των προσώπων που απαρτίζουν το ΔΣ, το Τιμητικό Συμβούλιο, καθώς και τους ειδικούς συμβούλους του ΕΛΙΑΜΕΠ. Κι αυτό γιατί παρατηρεί μια σύζευξη του ακαδημαϊκού, επιχειρηματικού αλ- λά και δημοσιογραφικού κατεστημένου της χώρας, που προκαλεί εύλογα ερωτηματικά. Κι αν στη θέση του προέδρου (Λουκάς Τσούκαλης) και των αντιπροέδρων (Θάνος Βερέμης, Θεόδωρος Κουλουμπής) βρίσκει κανείς ακαδημαϊκούς, ένας ουδέτερος παρατηρητής εκπλήσσεται με τα ονόματα εκείνων που καλύπτουν τα πόστα του γενικού γραμματέα και του ταμία.

Αλήθεια, ποιος θα περίμενε ότι γενικός γραμματέας του ΕΛΙΑΜΕΠ θα ήταν ο Αλέξης Παπαχελάς, διευθυντής της εφημερίδας Η Καθημερινή και παρουσιαστής των «Νέων Φακέλων» της τηλεόρασης του ΣΚΑΪ; Πολλοί, μάλιστα, αποδίδουν τη συχνή προβολή των θέσεων του ΕΛΙΑΜΕΠ από αυτά τα δύο μέσα ενημέρωσης του Ομίλου Αλαφούζου στο συνδετικό κρίκο, που δεν είναι άλλος από τον κ. Παπαχελά. Μόνο τυχαίο δεν είναι, εξάλλου, το γεγονός ότι την επιστημονική ευθύνη για την αμφιλεγόμενη για την ιστορική της ακρίβεια νέα υπερπαραγωγή του ΣΚΑΪ, «1821, Η Γέννηση ενός Έθνους», δεν την έχει άλλος από τον κ. Βερέμη, ιδρυτή και σημερινό αντιπρόεδρο του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Κι αν η συμμετοχή ενός μεγαλοδημοσιογράφου στο ΔΣ ενός Ιδρύματος το οποίο λειτουργεί ως δεξαμενή σκέψης («think tank») που επηρεάζει κυβερνητικές πολιτικές μπορεί να κρίνεται από ορισμένους ηθικά επιλήψιμη, τι να πει κανείς για το γεγονός ότι ταμίας του ΕΛΙΑΜΕΠ είναι ο Παναγής Βουρλούμης, ο τέως πλέον πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΟΤΕ, σε βάρος του οποίου έχουν ασκηθεί δύο ποινικές διώξεις για κακουργηματικές πράξεις; Όπως έχουν γράψει και τα «Επίκαιρα», άλλωστε, για την υπόθεση των συμβάσεων τεχνικής υποστήριξης 2003-2007, ο κ. Βουρλούμης έχει παραπεμφθεί σε δίκη. Αυτές οι εξελίξεις φαίνεται, πάντως, πως δεν έχουν πτοήσει την εμπιστοσύνη των υπόλοιπων μελών του ΔΣ του Ιδρύματος ως προς τις διαχειριστικές ικανότητες του 73χρονου μάνατζερ…

Μην νομίζετε, ωστόσο, ότι οι εκπλήξεις ως προς το ποιοι απαρτίζουν το ΔΣ του ΕΛΙΑΜΕΠ σταματούν εδώ! Κι αυτό γιατί μεταξύ των μελών του εντοπίζει κανείς τον Γιώργο Δαυίδ, πρόεδρο της Coca Cola Ελλάς, και τον Μίνωα Ζομπανάκη, που είχε υπηρετήσει και ως σύμβουλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όταν ο τελευταίος ήταν πρωθυπουργός. Την ίδια ώρα, στο αποκαλούμενο Τιμητικό Συμβούλιο του Ιδρύματος συμμετέχουν η Νίκη Γουλανδρή, πρόεδρος του Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας, καθώς και οι δημοσιογράφοι Στάθης Ευσταθιάδης και Γιάννης Καρτάλης του Βήματος και ο Κώστας Ιορδανίδης της Καθημερινής.

Δημοσιογραφικά ονόματα βρίσκει κανείς και στις θέσεις των ειδικών συμβούλων (συγκεκριμένα, του Γιώργου Καπόπουλου και του Άλκη Κούρκουλα), ενώ με την ίδια ιδιότητα υπηρετούν το ΕΛΙΑΜΕΠ και οι Παύλος Αποστολίδης (πρώην διοικητής της ΕΥΠ), Γιώργος Γλυνός (πρώην αξιωματούχος της Ευρωπαϊ κής Επιτροπής) και Μιχά λης Μυριάν θης των Ελληνικών Πε τρελαίων (ΕΛΠΕ), που ανήκουν στον Όμιλο Λάτση και στο Ελληνικό Δημόσιο.

Αντίφαση

Παρ’ όλη, όμως, τη διαπλοκή που διαφαίνεται μεταξύ ΕΛΙΑΜΕΠ και εξουσίας («συμβατικής» και τέταρτης), ο πρόεδρός του κ. Τσούκαλης διατείνεται, μέσα από την ιστοσελίδα του Ιδρύματος, πως αυτό δεν αποτελεί όργανο κανενός κρατικού, κομματικού ή ιδιωτικού φορέα. Παράλληλα, υποστηρίζει πως, για να διασφαλίσει την ανεξαρτησία του, φροντίζει για την κατά το δυνατόν μεγαλύτερη διασπορά των πηγών χρηματοδότησης για τις πολλές δραστηριότητες που αναλαμβάνει. Πώς, όμως, ισχύουν τα παραπάνω, όταν στο ίδιο site αναφέρεται, ανάμεσα σε άλλα, πως ο κατάλογος των χορηγών του ΕΛΙΑΜΕΠ περιλαμβάνει ελληνικά υπουργεία, θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μεγάλα ιδρύματα, καθώς και ιδιωτικές εταιρείες;…

Ευρωατλαντισμός

Στο μεταξύ, το ΕΛΙΑΜΕΠ κατηγορείται από πολλούς επαΐοντες πως προάγει το δόγμα του ευρωατλαντισμού. Με λίγα λόγια, πως δεν υπηρετεί την ιδέα μιας μεγάλης και ανεξάρτητης Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά μιας Ένωσης πλήρως υποταγμένης στις ΗΠΑ. Παράλληλα, κύκλοι με τους οποίους συνομιλούν τα «Επίκαιρα» αναφέρουν πως τέσσερα μέλη του ΔΣ του Ιδρύματος έχουν κατηγορηθεί για συμμετοχή στην περιβόητη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Πρόκειται για τους κυ ρίους Τσούκαλη, Βερέμη, Παπαχελά και Δαυίδ – ο τελευταίος φέρεται να είχε πρωτοστατήσει υπέρ του Σχεδίου Ανάν για την Κύπρο το 2004.

Οι ίδιες πηγές, εξάλλου, ενημερώνουν τους αναγνώστες μας πως σε συνέδρια του ΕΛΙΑΜΕΠ έχουν παρευρεθεί και στελέχη-«γεράκια» της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, όπως ο Τόμας Φρίντμαν, ο δημοσιογράφος των New York Times, ο άνθρωπος που έπεισε την αμερικανική κοινή γνώμη πως πρέπει να γίνει ο πόλεμος στο Ιράκ. Έχουν παρευρεθεί και ο πρέσβης Τζον Νεγκροπόντε, που αποδείχτηκε πως χρηματοδοτούσε υπόγεια τους «Κόντρας» στη Νικαράγουα, αλλά και ο Μπρους Τζάκσον, αντιπρόεδρος της αμυντικής βιομηχανίας Lockheed Martin που παράγει τα F-16, αλλά και κινητήριος μοχλός της δεξαμενής σκέψης «Σχέδιο για το Νέο Αμερικανικό Αιώνα» («Project for the New American Century»).

Σε άλλα συνέδρια έχουν παραστεί και ο διαβόητος μυστικοσύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, ο Άλεξ Ρόντος, αλλά και ο λόρδος Χάνεϊ, ο εμπνευστής του Σχεδίου Ανάν. Είναι χαρακτηριστικό ότι ολόκληρο το ΕΛΙΑΜΕΠ είχε μετακομίσει στην Κύπρο το 2004 για την προώθηση του σχεδίου, ενώ σήμερα διοργανώνει εκπαιδευτικά σεμινάρια για τους αξιωματικούς των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Ο σχετικός κατάλογος, όμως, τελειωμό δεν έχει, αφού ο υφυπουργός Εξωτερικών των κυβερνήσεων Καραμανλή Γιάννης Βαληνάκης έχει διατελέσει γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ. Επιπροσθέτως, ο σημερινός αντιπρόεδρος του Ιδρύματος, κ. Κουλουμπής, έχει κατηγορηθεί πως έχει περάσει από νευραλγικές υπηρεσίες του αμερικανικού Πενταγώνου, ενώ η σύζυγος του κ. Τσούκαλη, Μαρία Λογοθέτη, ότι τοποθετήθηκε πρόσφατα σε κομβική θέση στο υπουργείο Εξωτερικών. 

«Ελληνόφιλο» το ΕΛΙΑΜΕΠ

Ο γενικός διευθυντής για ΝΑΤΟ, Σόρος και Φορντ: «Ναι, είναι χορηγοί μας»

Ο Θάνος Ντόκος, γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ, παραδέχεται σε συνομιλία του με τα «Επίκαιρα» πως το Ίδρυμα έχει χρηματοδοτηθεί στο πρόσφατο και απώτερο παρελθόν από το ΝΑΤΟ, την Παγκόσμια Τράπεζα και τα διόλου φιλελληνικά Ιδρύματα Σόρος και Φορντ. Ο προϋπολογισμός, εξάλλου, του ΕΛΙΑΜΕΠ άγγιξε, για το 2010, το 1 εκατομμύριο ευρώ! Γύρω στο 50% αυτού του ποσού προήλθε από προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το υπόλοιπο από χορηγίες από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Όπως πάλι παραδέχεται ο κ. Ντόκος, ανάμεσα στους «συνήθεις» χορηγούς του Ιδρύματος είναι το υπουργείο Εξωτερικών και, σε μικρότερο βαθμό, το υπουργείο Άμυνας. Το ΝΑΤΟ, εξάλλου, έχει χορηγήσει συνέδρια με ποσά που ανέρχονται στις 5.000 με 10.000 ευρώ, ενώ η Παγκόσμια Τράπεζα ένα συνέδριο του 2008, που περιλάμβανε έξοδα μετάβασης και διαμονής των συμμετεχόντων. Επιπλέον, με χρήματα των ιδρυμάτων του Τζορτζ Σόρος καλύφθηκαν, στις αρχές του 2000, ταξιδιωτικά εισιτήρια συμμετεχόντων από τα Βαλκάνια σε συνέδρια της Χάλκης. Τα ιδρύματα Φορντ και Ροκφέλερ είχαν, επίσης, χρηματοδοτήσει προγράμματα που αφορούσαν την πυρηνική διασπορά, κατά τη δεκαετία του ’90.

Σύμφωνα με τον κ. Ντόκο, το ΕΛΙΑΜΕΠ δεν σχετίζεται με δραστηριότητες που έχουν να κάνουν με τον ιδιωτικό τομέα, γι’ αυτό και δεν δημιουργείται σύγκρουση συμφερόντων, όταν χρηματοδοτείται από ιδιώτες. «Δεν είναι εύκολη η επιβίωση ενός ιδρύματος στην Ελλάδα. Θέλουμε οι ιδιωτικοί παράγοντες να είναι μέλη των ΔΣ, ώστε να μας χρηματοδοτούν. Για να εξασφαλίζουμε τη διαφάνεια και την αμεροληψία, προσπαθούμε η χρηματοδότησή μας να προέρχεται από όσο το δυνατό περισσότερες πηγές, ώστε να μην επηρεάζεται ο τρόπος λειτουργίας μας. Γι’ αυτό προσπαθούμε να κρατούμε μια ισορροπία ανάμεσα στον ελληνικό κρατικό και ιδιωτικό τομέα και στους ξένους χορηγούς», υπογραμμίζει ο γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Όσον αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση, ο κ. Ντόκος επισημαίνει πως οι Βρυξέλλες δεν θέτουν άλλους όρους για τη χρηματοδότηση των ερευνητικών προγραμμάτων, πέρα από τους καθαρά επιστημονικούς. «Υποβάλλονται χιλιάδες αιτήσεις από όλη την Ευρώπη και χρηματοδοτούνται, με βάση σχετικές αποφάσεις επιστημόνων, λίγες από τις πολλές», προσθέτει. Παράλληλα, ο κ. Ντόκος σημειώνει πως το ΕΛΙΑΜΕΠ είναι ελληνόφιλο, με σαφή ευρωπαϊκό και όχι αμερικανικό προσανατολισμό. Συμπληρώνει, όμως, πως είναι προς το συμφέρον της εξυπηρέτησης των εθνικών μας συμφερόντων η φιλική συνεργασία με τις ΗΠΑ. «Η Ελλάδα είναι ευρωπαϊκή χώρα και οι ΗΠΑ εξακολουθούν να παίζουν σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια σκηνή. Ήμασταν πολύ αρνητικοί με την περίοδο Μπους. Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε, όμως, την πρόοδο που έχει γίνει με τη διακυβέρνηση Ομπάμα. Ο καθένας από όσους συμμετέχουν στο ΕΛΙΑΜΕΠ υποστηρίζει τις απόψεις του και τις υπογράφει. Δεν εκφράζει, όμως, συνολικώς το Ίδρυμα», παρατηρεί ο κ. Ντόκος.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα: 23/12/2010

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/01/blog-post_8490.html

To κυπριακό ως πρόβλημα αυτοδιάθεσης

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τι είναι το κυπριακό; Εθνοτική σύγκρουση; Σύγκρουση Ελλάδας και Τουρκίας, εκδήλωση ελληνικού ή τουρκικού ιμπεριαλισμού; Πρόβλημα εισβολής ή διάθεσης των Ελληνοκυπρίων να επικρατήσουν επί των Τουρκοκυπρίων; Σύγκρουση εθνικισμών; Γιατί ένα ζήτημα που “δεν πουλάει”, “κούρασε”, που τόσο πολλοί
θάθελαν να αφήσουν πίσω τους, επανέρχεται εκεί που κανείς δεν το περιμένει, παίζοντας καταλυτικό ρόλο στην πολιτική ζωή και τη διεθνή θέση της Ελλάδας, “κυρίαρχη λεπτομέρεια” της Αν. Μεσογείου, όπως το ονόμασε ο συντάκτης ενός εγγράφου στα Wikileaks”;

Η Mεγάλη (σκόπιμη) Σύγχυση

Οι περισσότεροι ασχολούμενοι με το κυπριακό δίνουν απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, όχι στη βάση επιχειρημάτων ή ανάλυσης, αλλά με τσιτάτα και κλισέ, που μας μαθαίνουν περισσότερα για τις προθέσεις τους, παρά για την ουσία του ζητήματος και τους τρόπους αντιμετώπισης. Οι περισσότεροι συσκοτίζουν συστηματικά τις ρίζες του προβλήματος, γιατί δεν θέλουν να τις αντιμετωπίσουν, και αρκετοί συχνά σπέρνουν σύγχυση με σκοπό να περάσουν πολιτικές που θα ήταν, υπό άλλες συνθήκες, αδιανόητες. Το κάνουν για τα αίτια του κυπριακού, το κάνουν και για τις προτεινόμενες λύσεις του.
Μάταια ο γράφων επιχειρούσε, στις συνεντεύξεις που πήρε από τους προεδρικούς υποψηφίους το 2008, να αποσπάσει αίφνης μια έστω ελάχιστα σαφή απάντηση στο ερώτημα ποιός και με ποιά μέσα θα ασκεί την εξουσία, στα πλαίσια της λύσης που έκαστος επεδίωκε, παρόλο που αυτό το ερώτημα είναι το πρώτο που απαντά ένα σύνταγμα. ¨Οσο για τη διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία, που λένε ότι επιδιώκουν σχεδόν οι πάντες, ουδείς, πλην Κόφι Ανάν, στο διαβόητο σχέδιό του, δεν την περιέγραψε ποτέ με στοιχειώδη σαφήνεια. Μια μέρα το ΡΙΚ ρώτησε τους τηλεθεατές αν ξέρουν τι σημαίνει αυτή, η πάγια, κύρια επιδίωξη του κυπριακού κράτους. Το 80% απήντησε αρνητικά!

Η υστερόβουλα καλλιεργημένη επί δεκαετίες, σε Ελλάδα και Κύπρο, σύγχυση για την ουσία του θέματος, η αναφορά στο κυπριακό κυρίως μέσω μπερδεμένων και ακατάληπτων νομικών όρων, η γενικευμένη προσφυγή στις, τόσο οικείες στην πολιτική κουλτούρα του νησιού, αλλά και της Ελλάδας, μεθόδους των υπαινιγμών και της απάτης, συνιστά τεράστιο εμπόδιο στην αποτελεσματική διεκδίκηση των θεμελιωδών δικαίων του κυπριακού λαού και πηγή μεγάλου κινδύνου για τον ελληνικό λαό.

Αν δεν υπήρχε τέτοια σύγχυση, θα ήταν αδιανόητη η εμφάνιση του τερατώδους σχεδίου Ανάν, ίσως του χειρότερου συντάγματος στην παγκόσμια ιστορία, που κατέλυε κάθε μορφή δημοκρατικού, ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους, υπάγοντας άμεσα τους Κυπρίους στην εξουσία Λονδίνου και Ουάσιγκτων. Ούτε θα αφηνόταν χωρίς πολιτική υπεράσπιση διεθνώς, το λαϊκό όχι στο δημοψήφισμα του 2004. (1)

Η ενοχλητική σκιά της Αυτοκρατορίας

Ο απλός και ανύποπτος παρατηρητής θα διαπιστώσει εύκολα ότι το κυπριακό είναι λίγο από όλα όσα αναφέραμε στην πρώτη παράγραφο. Εμφανίζεται σήμερα, κυρίως, ως παγωμένη σύγκρουση Κύπρου-Ελλάδας με την Τουρκία και το δημιούργημά της, την ΤΔΒΚ. Τα φαινόμενα όμως απατούν. Χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε τη σημασία και αυτονομία της ελληνοτουρκικής διαμάχης, στις διάφορες μορφές που πήρε, δεν είναι αυτή η πρωτογενής σύγκρουση. Αν και σημαντική, είναι δευτερογενής.

Η πρωτογενής αιτία δημιουργίας του κυπριακού, αλλά και ο παράγων που σήμερα το επικαθορίζει αποφασιστικά είναι άλλος: η επιθυμία της βρετανικής Αυτοκρατορίας στο παρελθόν, μιας άλλης σήμερα (HΠΑ, Ισραήλ, Βρετανία, διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και διεθνή media) (2) να ελέγξουν το άφθαστης στρατηγικής και πλέον, και οικονομικής, λόγω των υδρογονανθράκων, σημασίας νησί, αρνούμενοι στους κατοίκους του το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Και ο μόνος λόγος που πολιτικές δυνάμεις Ελλάδας-Κύπρου δεν το αναγνωρίζουν, είναι γιατί είναι οι ίδιες εξαρτημένες.

Στις πολύ δημοκρατικές διεθνείς συνθήκες που προέκυψαν από τη σοβιετική νίκη το 1945, τον θρίαμβο του Μάο, την εθνική αφύπνιση και εξέγερση των αποικιών, τη βρετανική παρακμή, το Λονδίνο δεν είχε, στη δεκαετία του 1950, τα πολιτικο-στρατιωτικά μέσα να καταστείλει την αντιαποικιακή Επανάσταση της ΕΟΚΑ, υλοποιώντας την επιδίωξη που έθεσε επισήμως, στη Βουλή των Κοινοτήτων, ο Υπουργός Αποικιών: να μην αναγνωρισθεί ποτέ στους Κυπρίους δικαίωμα αυτοδιάθεσης.

Ο Υπουργός είχε σοβαρότατους λόγους. Το νησί είχε και έχει τεράστια στρατηγική αξία. Απέναντι από Σουέζ, Ισραήλ, Λίβανο, Τζεϊχάν, συνέχεια Κρήτης και Καστελόριζου, ελέγχει την Αν. Μεσόγειο. Είναι το φυσικό ορμητήριο για τις δυτικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή και στρατηγική εφεδρεία του Ισραήλ. Είναι πολύτιμο κέντρο επικοινωνιών-παρακολουθήσεων της ευρείας Μέσης Ανατολής. Διαθέτει μεγάλους ενεργειακούς πόρους. ¨Εχει όμως και ένα σοβαρό μειονέκτημα: κατοικείται κατά 82% από ¨Ελληνες!

Στη δεκαετία του 1950, για να αντιμετωπίσει την ΕΟΚΑ και να κρατήσει υπό έλεγχο το νησί, το Λονδίνο έβαλε στην εξίσωση δύο παράγοντες: Τουρκία-Τουρκοκύπριους αφενός, τους νικητές του ελληνικού εμφυλίου αφετέρου, δηλαδή το απολύτως εξαρτημένο από Αγγλία-ΗΠΑ ελληνικό πολιτικό προσωπικό. ¨Εχουμε δύο πνεύμονες, Αγγλία και Αμερική, είπε ο Γεώργιος Παπανδρέου, όταν ο Δήμαρχος Λευκωσίας του ενεχείρισε τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος υπέρ της Ενωσης που οργάνωσε η κυπριακή εκκλησία, και κινδυνεύουμε από ασφυξία αν τους χάσουμε.

Χρειάστηκε να περάσουν δεκαπέντε χρόνια, για να δει, αυτός ο κατεξοχήν άνθρωπος των ‘Αγγλων στην Ελλάδα και οργανωτής για λογαριασμό τους, από το 1943, του εμφύλιου, τους Αμερικανούς να τον ανατρέπουν μέσω Ανακτόρων και Μητσοτάκη, για να αντιληφθεί στο πετσί του ότι οι “πνεύμονες” χρησίμευαν μάλλον να πνίγουν την Ελλάδα, παρά να της επιτρέπουν να αναπνέει.

Oι ‘Ελληνες πολιτικοί κλήθηκαν να προτιμήσουν τα στρατηγικά συμφέροντα της Αυτοκρατορίας από τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, που συνέπιπταν με τη δημοκρατική αρχή της αυτοδιάθεσης. Αυτός ήταν ο λόγος που οι ΗΠΑ στήριξαν την ανάδειξη Καραμανλή, την αποστασία και τα πραξικοπήματα του 1967 και του 1973. Δυστυχώς, δυστυχέστατα, αυτός μας φαίνεται επίσης ο μόνος λόγος για τον οποίο ΗΠΑ- Βρετανία “λύσσαξαν” (από κοινού με τους κ.κ. Μητσοτάκη, Μπακογιάννη, Παπανδρέου), να ανατραπεί το 2008 ο Παπαδόπουλος, έστω και αν αυτό σήμαινε να ανεχθούν, κατά τρόπο εξαιρετικά παράδοξο, την άνοδο ενός, κατά δήλωσή του, αριστερού και κομμουνιστικού κόμματος όπως το ΑΚΕΛ, στην εξουσία μιας στρατηγικής χώρας-μέλους της ΕΕ! Αν κάποιος διαθέτει μια καλύτερη ερμηνεία αυτής της παραδοξότητας, καλοδεχούμενη.

Το Λονδίνο πίσω από τη διένεξη

Το 1831, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι της Κύπρου ενώθηκαν στην εξέγερση εναντίον της καταπιεστικής εξουσίας του σουλτάνου, με την υποστήριξη, φαίνεται, του προξένου της Γαλλίας, μιας χώρας αποικιακής μεν, αλλά σχετικά δημοκρατικότερης από τη Βρετανία. Η τελευταία έθεσε υπό την εξουσία της το νησί τον Ιούλιο του 1878 και, ήδη τον Σεπτέμβριο, δημιούργησε συμβούλιο διακυβέρνησης, η δομή του οποίου μοιάζει απελπιστικά με τη δομή εξουσίας του … σχεδίου Ανάν, 130 χρόνια αργότερα. Υπερεκπροσωπείται η μουσουλμανική μειοψηφία, υποεκπροσωπείται η πλειοψηφία, ώστε οι Βρετανοί, μέλη του συμβουλίου, μπορούν να πλειοψηφούν αθροιζόμενοι με τη μειοψηφία. Η μειοψηφία απέκτησε ισχυρό κίνητρο συνεργασίας με τον αποικιοκράτη, η πλειοψηφία ισχυρό λόγο δυσφορίας με τη μειοψηφία.

Από το 1878 μέχρι σήμερα, κύριος άξονας της βρετανικής πολιτικής στην Κύπρο παραμένει η χρήση των δικαιωμάτων της μειοψηφίας για να ακυρωθούν βασικά δικαιώματα της πλειοψηφίας. Φυσικά τα δικαιώματα της μειοψηφίας οφείλουν να γίνονται σεβαστά, μέχρι του σημείου εκείνου όμως που δεν ανατρέπουν και καταστρατηγούν τα δικαιώματα της πλειοψηφίας. Η γηραιά Αλβιών δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τους Τουρκοκυπρίους. Ενδιαφέρθηκε να τους χρησιμοποιήσει, για να αφαιρέσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, το θεμέλιο της απαίτησης του κυπριακού λαού να κάνει ο ίδιος κουμάντο στο νησί του και, άρα, να μην κάνει η Βρετανία.

Το μοντέλο του 1878, πολιτική και ενίοτε θεσμική ενσάρκωση της αρχής “διαίρει και βασίλευε”, επανεμφανίζεται ως βρετανική απάντηση στο αίτημα αυτοδιάθεσης των Κυπρίων, που παίρνει, απολύτως φυσιολογικά, τη μορφή του αιτήματος για ένωση με την Ελλάδα, στη δεκαετία του 1950. Η Βρετανία εισηγείται στην Τουρκία να εκδηλώσει ενδιαφέρον για την Κύπρο, ενώ είχε αποποιηθεί οποιωνδήποτε διεκδικήσεων με τη συνθήκη της Λωζάννης. Σε βρετανούς διπλωμάτες αποδίδεται η έμπνευση της βομβιστικής απόπειρας στο σπίτι του Κεμάλ, στη Θεσσαλονίκη, και του πογκρόμ των Ελλήνων της Πόλης που ακολούθησε. Το 1958, οι βρετανικές υπηρεσίες προκαλούν την πρώτη σφαγή Ελληνοκυπρίων από Τουρκοκύπριους. Εντείνουν τη δυσφορία μεταξύ των δύο κοινοτήτων, στρατολογώντας Τουρκοκυπρίους στην εφεδρική αστυνομία, υπεύθυνη για τις διώξεις και βασανισμούς Ελληνοκυπρίων και φυσιολογικό στόχο της ΕΟΚΑ.

Για λόγους που παραμένουν αδιευκρίνιστοι, αλλά στους οποίους οπωσδήποτε βάρυνε η απροθυμία της εξαρτημένης ελληνικής ηγεσίας να στηρίξει τον κυπριακό αγώνα, ο Μακάριος δέχτηκε το 1958 την ανεξαρτησία έναντι της ένωσης. Οι Βρετανοί, αφού εγκολπώθηκαν την παραχώρηση, αφοσιώθηκαν έκτοτε στο να στερήσουν το υπό δημιουργία κράτος κάθε πραγματικού περιεχομένου κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, όπερ επέτυχαν μέσω των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, που Καραμανλής και Αβέρωφ επέβαλαν στον Αρχιεπίσκοπο, παρά την αντίρρηση των εκπροσώπων της εξέγερσης Λυσσαρίδη και Παπαδόπουλου.

Οι συμφωνίες φτιάχτηκαν για να μη μπορούν να εφαρμοσθούν, ώστε η εσωτερική διαμάχη να υπονομεύσει τη δυνατότητα του νέου κράτους να λειτουργήσει, αναγκάζοντας αμφότερες τις κοινότητες να προστρέχουν στη βρετανική επιδιαιτησία. Κορυφαίοι Βρετανοί συνταγματολόγοι χαρακτήρισαν το κυπριακό σύνταγμα το πλέον δυσεφάρμοστο παγκοσμίως, μετά το κενυάτικο. Προβλεπόταν δικαίωμα βέτο της μειοψηφίας σε όλα σχεδόν τα θέματα. Τέτοιο καθεστώς δεν μπορούσε να λειτουργήσει – όπως σε Ινδίες, Αραβία, Αφρική, οι Βρετανοί κατόρθωσαν να προκαλέσουν μια αιματηρή εθνοτική διαμάχη, που έδωσε τελικά, μαζί με το made in USA πραξικόπημα του 1974, το αναγκαίο πρόσχημα για την τουρκική εισβολή.

Στο μέλλον δια του παρελθόντος

Δεν μπορούμε να το δείξουμε στο πλαίσιο ενός σύντομου άρθρου, οι διαφορές όμως στην ιστορική ανάγνωση του κυπριακού απηχούν διαφορές στον τρόπο που η ελληνική ελίτ αντιμετωπίζει το διαχρονικό πρόβλημα εξάρτησης Ελλάδας-Κύπρου από τα παγκόσμια ιμπεριαλιστικά κέντρα. Στη συζήτηση για την ιστορία κρύβεται μια συζήτηση για το μέλλον, για την πολιτική.

Οι εκπρόσωποι του ελληνικού νεοραγιαδισμού, όπως ο Αβέρωφ, προωθούσαν πάντα τη θεωρία των χαμένων ευκαιριών – φταίει το ξερό ελληνικό κεφάλι που δημιουργήθηκε και παραμένει άλυτο το κυπριακό. Βασιζόμενοι σε μια τέτοια ιστορική ερμηνεία, ζητούσαν και ζητάνε τον κατευνασμό ΗΠΑ, Βρετανίας, Τουρκίας και Τουρκοκυπρίων, μέχρι του σημείου να καταργήσουν, εν ονόματι της μειοψηφίας, το κυπριακό κράτος, όπως συνέβη με το σχέδιο Ανάν, όπως πολύ φοβόμαστε ότι μπορεί να συμβεί με τις συμφωνίες Χριστόφια-Ταλάτ και όπως είναι η διαχρονική ιμπεριαλιστική επιδίωξη.

Στα χρόνια μας επιχειρούν να στήσουν μια κολοσσιαία απάτη, παρουσιάζοντας ως προοδευτική πολιτική τον ραγιαδισμό. Υποστηρίζουν μερικοί ότι ο διεθνισμός επιβάλλει παραίτηση από τα εθνικά δικαιώματα, παραίτηση που βεβαίως δεν γίνεται υπέρ οποιασδήποτε μειοψηφίας ή του παγκόσμιου σοσιαλισμού, που δεν θα τη χρειαζόταν αν υπήρχε, αλλά υπέρ της Αυτοκρατορίας.

Αν ο διεθνισμός των λαών έχει νόημα στην εποχή μας, τι άλλο μπορεί να είναι αυτό το νόημα από την υπεράσπιση των εθνών και των κρατών τους, απέναντι σε ένα σχέδιο που επιδιώκει να τα υποτάξει και να τα διαλύσει, από την ένωσή τους εναντίον της επιγδίωξης μιας παγκόσμιας Δικτατορίας; Αλλά μια τέτοια ένωση προυποθέτει τη δίκαιη, δεν μπορεί να στηριχθεί στην άδικη επίλυση των διαφορών τους.

Το να φύγει κάποιος από το πλαίσιο του δικού του έθνους για να συμπαραταχθεί στον αδικούμενο αδύναμο ενός άλλου έθνους που καταπιέζει είναι όντως πράξη μεγάλης γενναιότητας. Το να θυσιάσει θεμιτά εθνικά δικαιώματα του δικού του έθνους, για να γίνει αρεστός στους Αγγλοαμερικανούς, μοιάζει μάλλον πράξη δουλικότητας, αν όχι προδοσίας.

¨Οσες πολιτικές δυνάμεις υπερασπίστηκαν κατά καιρούς το κυπριακό κράτος, υλική πραγμάτωση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του κυπριακού λαού, χρειάστηκε, ακόμα κι όταν δεν τόθελαν αρχικά, να αντισταθούν σε Ουάσιγκτων και Λονδίνο και να πάρουν συχνά το δρόμο για Μόσχα, Παλαιστίνη, Παρίσι ή Πεκίνο. Δυστυχώς όμως, είναι πολλοί οι εκπρόσωποι μιας νεοπλουτικής και απίστευτα επαρχιακής πολιτικής ελίτ, σε Ελλάδα και Κύπρο, που προτιμούν (με το αζημίωτο) τα αγγλοαμερικανικά σαλόνια και τα ελβετικά σαλέ.

1. Για το σχέδιο Ανάν, Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου, Η Αρπαγή της Κύπρου (το σχέδιο Ανάν ως εργαλείο της αμερικανικής στρατηγικής), Λιβάνης, Αθήνα 2004, Μίκη Θεοδωράκη, Γιατί ξαναλέμε όχι στο σχέδιο Ανάν, Καθημερινή, 3.5.2004. Επειδή αυτοί οι συγγραφείς μπορεί να θεωρηθούν εθνικιστές και μάλιστα Ελληνες, που είναι πολύ πιο επιβαρυντικό, παραπέμπουμε τον αναγνώστη στις Διαιρέσεις της Κύπρου, μιας από τις μεγάλες μορφές της διεθνούς, μαρξιστικής νέας αριστεράς, του Πέρι Αντερσον (εκδόσεις Αγρα).

2. Το βασικό περίγραμμα των ιδεών που οδήγησαν αργότερα στο σχέδιο Ανάν, πρωτοπαρουσιάστηκαν από Ισραηλινούς σε σεμινάρια για το κυπριακό που οργάνωσε το ιδρυμα Κόκκαλη, όπως μας διαβεβαίωσε ο ειδικός για τη Μέση Ανατολή Καθηγητής του Παντείου Αλέξανδρος Κούτσης, που συμμετείχε σε ένα από αυτά.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Δημοσιεύτηκε στον Δρόμο της Αριστεράς, 20.12.2010

Η υπερδύναμη και η υποδούλωση

<!– Σε µεταλλικά κοντέινερ θα µεταφερθούν αµέσως µόλις βγουν στην επιφάνεια οι 33 µεταλλωρύχοι, προκειµένου να προστατευτούν από το φως του ηλίου. –>

Του ΑΡΙΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ

Οι τελευταίες απειλές του Αχμέτ Νταβούτογλου, όπως και του Εκεμέν Μπαγίς (με αποκορύφωμα τις θεατρικές αντιδράσεις για τα επεισόδια στο ΑΠΟΕΛ – Καρσίγιακα) επιβεβαιώνουν ένα γεγονός ιδιαίτερης σημασίας, που πρέπει να συνειδητοποιήσει η ηγεσία μας για να το χειριστεί προς όφελος των εθνικών συμφερόντων: Ότι η τουρκική ηγεσία αντιλαμβάνεται όλο και πιο επίπονα (γι΄ αυτήν) πως το άλυτο Κυπριακό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στους σχεδιασμούς της για τη μεγάλη Τουρκία, την περιφερειακή ευρωπαϊκή υπερδύναμη, αυτό που πολλοί μελετητές πλέον ονομάζουν νεο-οθωμανισμό.


Οι απειλές του Νταβούτογλου, ότι «δεν πρέπει να τίθενται στην Τουρκία διλήμματα να επιλέξει μεταξύ ΕΕ και Κύπρου διότι όταν η Τουρκία βρίσκεται ενώπιον τέτοιων διλημμάτων ξαφνιάζει καμιά φορά με τις αποφάσεις της που δεν είναι οι αναμενόμενες», είναι προφανείς δικαιολογίες για την εσωτερική πολιτική «αγορά», στην οποία πρέπει να δοθούν εξηγήσεις για την παγωμένη διαπραγματευτική διαδικασία της χώρας.

Αλλά, πέραν αυτού, η αξιολόγηση των απειλών, πρέπει να αναζητηθεί στους στρατηγικούς σχεδιασμούς της Άγκυρας, οι οποίοι ασφαλώς δεν πρόκειται να ανατραπούν απλώς και μόνο επειδή η Κύπρος, μονομερώς πάγωσε τα ενταξιακά της κεφάλαια. Δεν πρόκειται δηλαδή, ούτε να ανατρέψει τη στρατηγική ένταξης στην Ε.Ε., μια πορεία που ακολουθεί από το 1959 (όταν υπέβαλε αίτηση σύνδεσης με την ΕΟΚ) ούτε βεβαίως και να επιτεθεί στρατιωτικά για να καταλάβει όλη την Κύπρο, αναιρώντας σαν από αιφνίδια παραφροσύνη την ευρωπαϊκή προοπτική της.

Έτσι, οι δήθεν «μη αναμενόμενες αποφάσεις της Τουρκίας που καμιά φορά ξαφνιάζουν», δεν πρέπει να προβάλλονται ως πραγματικές απειλές, όμως πρέπει να ταρακουνήσουν τις ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας, για να εξετάσουν τη διαχείριση μιας νέας στρατηγικής, βασισμένης στην πραγματική αδυναμία της Άγκυρας να εφαρμόσει τα νεοθωμανικά της οράματα, χωρίς προηγουμένως να επιλύσει το Κυπριακό και τις διαφορές της με την Ελλάδα.

Στη διάσκεψη των Τούρκων πρέσβεων, αρχές της βδομάδας (στην ίδια διάσκεψη όπου χτες ο Έλληνας Πρωθυπουργός απέδειξε ότι δεν έλαβε κανένα μήνυμα από τη θρασύτατα διακηρυγμένη τουρκική πολιτική σε βάρος των εθνικών κυριαρχικών συμφερόντων και συνεχίζει την καταβαραθρωμένη πολιτική εξημέρωσης του θηρίου) ο Νταβούτογλου μίλησε ακριβώς για τους στόχους της τουρκικής κυβέρνησης, που θέλει την Τουρκία παγκόσμια υπερδύναμη. Αυτή η «μεγάλη ιδέα» όμως περνά από την Κύπρο και την Ελλάδα, που βρίσκονται πια μπροστά σε ένα δίλημμα: Είτε θα υποταχθούν στη νέο-οθωμανική πραγματικότητα, όπως ήδη κάνει μια κάστα ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων, πολιτικών και επιχειρηματιών, οι οποίοι έχουν αποδεχθεί την τουρκική ηγεμονία (φτάνει να κερδίζουν και οι ίδιοι, από τη μια, τη «φιλία» των ισχυρών και από την άλλη ένα μερίδιο από τα εκατομμύρια που διακινεί η «ελληνοτουρκική φιλία», χωρίς να τους αφορά το ότι τελικά, αυτό συνεπάγεται την εκχώρηση ολόκληρης της Κύπρου στην Τουρκία, αλλά και ελληνικής εδαφικής κυριαρχίας) είτε θα αντισταθούν στην υποταγή και θα μελετήσουν άλλες επιλογές, αξιοποιώντας  τη στρατηγική τους θέση ως το γεωπολιτικό επίκεντρο της περιοχής (οι εξελίξεις με το Ισραήλ είναι ενδεικτικές) για να ξεφύγουν από την παγίδα.
«Για όλα αυτά όμως», όπως διαβάζουμε στο βιβλίο Νέο-οθωμανισμός, που αναλύει διεξοδικά το φαινόμενο, «υπάρχει μια προϋπόθεση, ότι οι Έλληνες θέλουν ακόμα να είναι ανεξάρτητοι, ότι εκτιμούν την ελευθερία περισσότερο από τα χάμπουργκερ…»

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=6&art_id=2316

ΑΙΓΑΙΟ:»Κάτι σοβαρό και επικίνδυνο ετοιμάζεται»

 Του Αντώνη Κακαρά*

Είναι καθαρό πλέον πως κάτι ετοιμάζεται στο Αιγαίο. Κάτι σοβαρό, επικίνδυνο και ασύμφορο βέβαια για τη χώρα μας. Και τούτο από τις επαναλαμβανόμενες «εξόδους» ερευνητικών σκαφών της Τουρκίας, παρά τις μέχρι σήμερα συμφωνίες για μη πρόκληση έντασης στο Αιγαίο και αφ’ ετέρου από την κινητικότητα του ΝΑΤΟ πάλι σε θέματα που σχετίζονται με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις που επηρεάζουν τη συνοχή της Νοτιοανατολικής πτέρυγας του αμαρτωλού Συμφώνου. Εδώ θα προσεγγίσουμε το ζήτημα του Αιγαίου.

Η θάλασσα, ο βυθός της και το υπέδαφός του είναι η σημερινή αλλά βασικά η αυριανή πηγή πλούτου, με τον οποίο θα επιβιώσει ο άνθρωπος.

Και αυτός ο πλούτος δεν είναι μόνον τα ψάρια και τα ορυκτά. Το Αιγαίο λοιπόν είναι ο πνεύμονας ζωής για την Ελλάδα.

Συνηθίζεται να αποκαλούμε ΄΄ορατή απειλή εξ ανατολών΄΄ όλες τις διεκδικήσεις των Τούρκων που στρέφονται κατά κυριαρχικών μας δικαιωμάτων (δηλαδή αυτών που με τίποτα δεν πρέπει να διαπραγματευόμαστε).

Εάν συγκρίνει κανείς την απειλή αυτή με τις καινοφανείς «ασύμμετρες» στις οποίες κατ’ απαίτηση του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ έχουν ήδη στραφεί τα πάντα, τότε αντιλαμβανόμαστε πόσο λάθος τακτική ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις όπως και παλιότερα με τον κομμουνιστικό «κίνδυνο».

Κυριαρχικά  δικαιώματα της χώρας μας κινδυνεύουν επομένως:

·Κατ’ αρχήν από την Τουρκία και το ΄΄στρατιωτικό-οικονομικό κατεστημένο΄΄ που την ελέγχει,

·Από τρίτες χώρες και οργανισμούς (κύρια τις ΗΠΑ, και το ΝΑΤΟ) που δε σέβονται ούτε υπολογίζουν τις διεθνείς Συνθήκες- Συμβάσεις που έχουν κατοχυρώσει αυτά μας τα δικαιώματα,

·Από την έλλειψη σταθερής και αμετακίνητης, πατριωτικής πολιτικής των ελληνικών κυβερνήσεων στα ζητήματα τα αποκαλούμενα ως ΄΄ελληνοτουρκικές διαφορές΄΄ και

· Από την πεποίθηση των κυβερνώντων κομμάτων που μεταφράζεται και ως εξωτερική πολιτική ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ παρέχουν εγγυήσεις και ασφάλεια στην  Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο.

Έτσι αποδυναμώνεται η άμυνά μας.

Όλες οι ελληνοτουρκικές διαφορές περιέχουν διεκδικήσεις της Τουρκίας ενώ απολύτως καμία εκ μέρους της Ελλάδας.

Επομένως η οποιαδήποτε συζήτηση και ρύθμιση, θα σημαίνει εκ προοιμίου από την πλευρά της Ελλάδας υποχώρηση σε κάποια σημεία.

Οι Τούρκοι θέλουν δικά τους όλα από τη μέση γραμμή (25ο μεσημβρινό περίπου) και ανατολικά.

Εκτός από τα νησιά εκείνα που «αναφέρονται με το όνομά τους στις Συνθήκες και τις Διεθνείς Συμφωνίες με τις οποίες παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα».

Από την πλευρά της δικής μας κυβέρνησης διατυμπανίζεται η θέση πως, συζητήσιμο είναι μόνον το θέμα της υφαλοκρηπίδας. Χωρίς να εξηγεί το αυτονόητο πως πλήθος άλλων θεμάτων επηρεάζονται ή προκύπτουν από την όποια ρύθμιση της υφαλοκρηπίδας.

Τονίζουμε το πολύ σοβαρό θέμα πως γραμμές βάσης, χωρική θάλασσα, αποκλειστική οικονομική ζώνη, εναέριος χώρος και γκρίζες ζώνες θα καθοριστούν οπωσδήποτε μαζί με την υφαλοκρηπίδα αφού η νομική τους σχέση είναι αδιάρρηκτη.

Οι Τούρκοι από το 1974 και μετά κατάφεραν με την υποστήριξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και τηνυποχωρητικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων στόχους που διαφορετικά θα κατακτούσαν μόνο με πόλεμο. Μια ματιά σ’ αυτούς είναι χρήσιμη.

·Επίσημη παραδοχή και αναγνώριση από Πρωθυπουργούς μας (Σημίτη και Μητσοτάκη ενώ για το νυν Πρωθυπουργό δεν μπαίνει καν ζήτημα μη παραδοχής) πως έχουν δικαιώματα στο Αιγαίο. Τούτο σημαίνει πως δέχτηκαν ότι πρέπει να προσδιοριστούν και κατοχυρωθούν αυτά στους Τούρκους. Έτσι προχώρησε και συνεχίζεται η ΄΄διερευνητική συζήτηση΄΄ μεταξύ εκπροσώπων των υπουργείων εξωτερικών των δύο χωρών.

·Την άποψη (που την προβάλλουν υπερασπίζοντάς τους και οι Αμερικανοί) πως οι Έλληνες έχουν όλα τα νησιά στο Αιγαίο και αυτοί τίποτα (αρχή του ΄΄ζωτικού χώρου΄΄ που πρόβαλλε και ο Χίτλερ). Έτσι προκύψανε οι «γκρίζες ζώνες» και έτσι καταγράφονται και στους επίσημους αμερικανικούς χάρτες, που χρησιμοποιούνται στο ΝΑΤΟ κλπ

·Εξαφάνιση από τους ίδιους χάρτες των συνόρων στη θάλασσα στο Ανατολικό Αιγαίο, καίτοι από αρχές του ’50 τα είχαν αποδεχτεί.

·Αμφισβήτηση με παραβιάσεις εθνικής εναέριας περιοχής στη ζώνη από 6 μέχρι 10 μίλια και πάνω από τις «γκρίζες ζώνες».

·Να μην επεκτείνουμε μέχρι 12 μίλια που δικαιούμαστε την Αιγιαλίτιδα ζώνη από 6 που έχουμε σήμερα. Η χώρα μας δεν το έχει κάνει αυτό ούτε καν στην ηπειρωτική Ελλάδα, το Ιόνιο και την Κρήτη, όπως αυτοί στη Μεσόγειο και το Βορρά. Τέτοια λεβεντιά δηλαδή.

·Να τροποποιήσουμε (υπερυψώσουμε) αεροδιαδρόμους για τα πολιτικά αεροπλάνα κατ’ απαίτησή τους με αποτέλεσμα να μπορούν ελεύθερα να διέρχονται τα πολεμικά τους από κάτω. Μέχρι τότε οι αεροδιάδρομοι ήταν νοητός φραγμός από Τουρκία προς Ελλάδα. Επίσης να καταργήσουμε άλλους αεροδιαδρόμους με τα αντίστοιχα ισχυρά οικονομικά οφέλη που πέρασαν βέβαια στην πλευρά της Τουρκίας.

·Να παραδοθεί η ΄΄ευθύνη΄΄ άμυνας του Αιγαίου (αλήθεια, προστασίας του από ποιους;) στην αρμοδιότητα του στρατηγείου του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη, ήτοι σε Αμερικανό ο οποίος κατά περίπτωση εκχωρεί το δικαίωμα αυτό και σε Τούρκο διοικητή. Λύκοι δηλαδή φιλάνε το μαντρί ενώ οι δικοί μας φύλακες τρέχουν σε πολέμους ενάντια άλλων λαών για ξένα συμφέροντα. Τις μέρες αυτές παρουσιάζεται και σ’ αυτό το θέμα κινητικότητα με επισκέψεις νατοϊκών παραγόντων.

·Να αρνούνται οι Ένοπλες Δυνάμεις μας συμμετοχή σε ασκήσεις σε περιοχές, ό,που περιλαμβάνονται νησιά των οποίων αμφισβητούν το δικαίωμά μας για εξοπλισμό και άμυνα (Λήμνος, Άη Στράτης κ.λ.π.). Έτσι γίνονται ασκήσεις του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και εμείς τις αποφεύγουμε «διαμαρτυρόμενοι» με τον τρόπο αυτό. Τους τιμωρούμε δηλαδή με αποχή από ΄΄φαγοπότι΄΄ με δικά μας εδέσματα. Εάν θεωρήσουμε ως εκπαίδευση και φαγοπότι τις Νατοϊκές ασκήσεις. Εκεί καταντήσαμε δηλαδή. Αντί να τους σιχτιρίσουμε.

Η παρατηρούμενη κινητικότητα για τις αποκαλούμενες ΄΄ελληνοτουρκικές διαφορές΄΄ εκτιμάται πως οφείλεται:

·Στις πιέσεις όσων ενδιαφέρονται να κλείσουν τα θέματα αυτά, για να μπορέσουν να ασχοληθούν με επενδύσεις και εκμετάλλευση των πόρων του Αιγαίου.

·Στην όρεξή τους για επενδύσεις στην Τουρκία, που είναι μια εκτεταμένη αγορά υπό ένταξη μάλιστα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το τελευταίο σημαίνει για μερικούς πλούσια κοινοτικά προγράμματα, ήτοι εκμετάλλευση πόρων και απομύζηση από την εργασία δεκάδων εκατομμυρίων υπάκουων «πάμφθηνων» Τούρκων. Ο Άγγλος Πρωθυπουργός μάλιστα δεν κρύβει την ανυπομονησία του όπως και οι Αμερικανοί για ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ.

·Στον απρόσκοπτο έλεγχο του ίδιου χώρου ως κρίσιμου στρατηγικά για τη διέλευση αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου από Ανατολή προς Ευρώπη. Ο χώρος Ελλάδα- Τουρκία- Κύπρος είναι πολύ σοβαρός για τις ανάγκες των ομάδων ισχύος των ΗΠΑ- Αγγλίας κ.λ.π. (δηλαδή των ιμπεριαλιστών του Δυτικού κόσμου και της Νέας Τάξης πραγμάτων για να χρησιμοποιήσουμε την μοντέρνα ορολογία) προς περικύκλωση της Ρωσίας και έλεγχο περιοχών ενέργειας και δρόμων ροής φυσικών πόρων.

·Στην αξιοποίηση του Αιγαίου ως βασικού άξονα προς το Βορρά (μέσω Θεσσαλονίκης, Καβάλας κ.λ.π.) όπου εγκαθίστανται οι νέες Αμερικανικές βάσεις και οπλικά συστήματα σε χώρες του τέως Συμφώνου της Βαρσοβίας.

·Στο ότι οι συνομιλίες των εκπροσώπων των υπουργείων εξωτερικών των δύο χωρών, που διεξάγονται με ελάχιστους γνώστες του περιεχομένου τους (μέγας ο κίνδυνος από τη μυστική διπλωματία), έχουν φτάσει σε οριακό σημείο και μάλλον είναι έτοιμοι για ΄΄συνυποσχετικό΄΄ και προσφυγή στη Χάγη.

Οι Τούρκοι οφείλουν να σταματήσουν τις απειλές για πόλεμο (το περίφημο casus belli), ενώ ο λαός μας πρέπει να τις μετράει, αλλά να τις γράφει και εκεί που πρέπει.

Και αυτό γίνεται καλύτερα όταν, οι ένοπλες δυνάμεις βρίσκονται εδώ έτοιμες και εμψυχωμένες να υπερασπιστούν την πατρίδα μας, ενώ οι δικοί μας κυβερνήτες να ενημερώσουν τη Βουλή και το λαό για τις συζητήσεις και τη μυστική διπλωματία. Είναι δικαιώματά μας αυτά που συζητούν και δεν έχει καμία κυβέρνηση και ποτέ ανοιχτή επιταγή για τη διαπραγμάτευσή τους.

Κάτι ακόμα σε σχέση και με το Κυπριακό. Διαφαίνεται πως η ενδοτικότητα των κυβερνήσεων της Ελλάδας στην Κύπρο, είναι αποτέλεσμα όχι μόνον της πάγιας πολιτικής των κυβερνητικών κομμάτων ειδικά τα τελευταία χρόνια, αλλά και υπόσχεσης (ίσως και μυστικής συμφωνίας) των Αμερικανών και Τούρκων. Έτσι εξηγούνται και οι δηλώσεις Τούρκου προηγούμενου αρχηγού ΓΕΕΘΑ (του ισχυρότερου προσώπου στην Τουρκία) πως, σε μία εβδομάδα μετά την λύση του Κυπριακού, όλα τα θέματα Αιγαίου θα έχουν λυθεί. Αλλά και ο Έλληνας Πρωθυπουργός είχε δηλώσει στις αρχές του 2003 πως, εάν το Κυπριακό λυνόταν με βάση το σχέδιο Ανάν, «…τότε επίκειται εντός του 2003 συμφωνία των δύο πλευρών επί του θέματος της υφαλοκρηπίδας». Ήταν προφανώς μια συγκαλυμμένη προσπάθεια επηρεασμού υπέρ του απαράδεκτου σχεδίου Ανάν, έδειχνε όμως και πόσο είχαν εν κρυπτώ προχωρήσει οι συνομιλίες των δύο χωρών χωρίς καμία ενημέρωση Βουλής και ελληνικού λαού. Τέλος είναι πολύ εμφανές πως ανεξάρτητα της τελικής λύσης προωθείται η ιδέα της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου με γενναίο μερίδιο αμερικανικών εταιριών.

Η επαγρύπνηση είναι απαραίτητη και για ένα ακόμα λόγο. Οι λύσεις που απεργάζονται, δεν έχουν πισωγύρισμα. Θα είναι ουσιαστικά απώλεια και των υπολοίπων κεκτημένων στην Κύπρο και επαναχάραξη των συνόρων της Ελλάδας.

*Ο Αντώνης Κακαράς, είναι απόστρατος αξιωματικός του ΠΝ,συγγραφέας έξι βιβλίων με τελαυταίο τη «Λίστα του Τσαγκάρη«. Είναι Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και μέλος της ΚΙΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΜΥΝΑ (ΚΕΘΑ)
 

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=6&art_id=2289

Τα 4 στάδια αποσταθεροποίησης ενός κράτους

http://www.youtube.com/watch?v=7d7liC46Pa8&feature=player_embedded

«η τραγωδία του σοβιετικού ελληνισμού κατά τον μεσοπόλεμο – κοινωνικοπολιτικές και πολιτιστικές όψεις του δημόσιου βίου»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί στην συζήτηση «η τραγωδία του σοβιετικού ελληνισμού κατά τον μεσοπόλεμο – κοινωνικοπολιτικές και πολιτιστικές όψεις του δημόσιου βίου«, με τους Βλάσση Αγτζίδη, συγγραφέα του «ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΚΑΠΝΑ» , Βασίλη Τσενκελίδη, ιστορικό και Γιώργο Καραμπελιά, εκδότη.

     Τη Τετάρτη 19 Ιανουαρίου, στις 7.30 το απόγευμα στο πολιτιστικό κέντρο του Ι.Ν. Φανερωμένης Χολαργού (στην πλ. Φανερωμένης, απέναντι από το βιβλιοπωλείο).

      Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο τηλέφωνο 210-6546742, στην ηλεκτρονική διεύθυνση nonamebk@acci.gr ή ενημερωθείτε μέσω του διαδικτύου στο ιστολόγιο του βιβλιοπωλείου μας https://papaleonidasdimitris.wordpress.com

Πρόσβαση μέσω του σταθμού Χολαργού του μετρό ή της Ε΄στάσης Χολαργού στη λ. Μεσογείων.

O «ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΚΑΠΝΑΣ» Είναι ένα από τα λίγα τεκμήρια που διασώθηκαν ενός μοναδικού ιστορικού πειράματος.  Σχετίζεται με τη διαμόρφωση του σημαντικού σοβιετικού ελληνισμού, πλήρως αυτονομημένου από την Ελλάδα και σε σύγκρουση με το ιδεολόγημα της “μητέρας-πατρίδας”.  Ενός ελληνισμού που συγκροτήθηκε τότε σ’ ένα ιδιαίτερο ελληνικό κέντρο, απέκτησε εσωτερική ζωή και ενδιαφέρουσες δομές, υπήρξε το καταφύγιο και το αποκούμπι των κυνηγημένων αριστερών από την “αστική Ελλάδα”, συνομίλησε ισότιμα με το σοβιετικό περιβάλλον,  υλοποίησε τις πλέον προχωρημένες ιδέες του ελληνικού δημοτικισμού (που σήμερα μας παραξενεύουν αρκετά).

ΟΡΙΣΤΗΚΑΝ OΙ 22 ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΞΟYΣΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟ 2011!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΑΝ ΟΙ 22 «ΒΑΣΙΚΟΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΕΣ»ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΟΜΟΛΟΓΩΝ!

ΟΡΙΣΤΕ ΠΟΙΟΙ ΠΙΝΟΥΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, ΑΝΕΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ SPREADS!

Με κοινή απόφασή τους την Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου, ο Υπουργός Οικονομικών και ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, όρισαν του 22 Βασικούς Διαπραγματευτές Αγοράς στην αγορά ομολόγων του ελληνικού δημοσίου για το 2011.

Ποίοι είναι αυτοί οι Βασικοί Διαπραγματευτές; Όχι, δεν πρόκειται για τους «κοπρίτες» δημοσίους υπαλλήλους, όπως προσπαθεί να μας πείσει ο κωμικοτραγικός Θ. Πάγκαλος. Είναι 22 χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις! Οι 5 μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας και 17 από τις μεγαλύτερες εμπορικές και επενδυτικές τράπεζες του κόσμου. Και τι κάνουν αυτοί οι Βασικοί Διαπραγματευτές;

Οι 22 αυτές τράπεζες ελέγχουν «ολιγοπωλιακά» την αγορά ομολόγων και εντόκων γραμαμτίων του δημοσίου, διαμορφώνοντας τα επιτόκια των εκδόσεων ομολόγων και εντόκων γραμματίων και τις καθημερινές αγοραπωλησίες τους.

 

Όποτε το Υπουργείο Οικονομικών, αποφασίζει να προβεί σε δημοπρασία ομολόγων και εντόκων γραμματίων (δηλαδή «να βγει στις αγορές»), οι Βασικοί Διαπραγματευτές, είναι αυτοί που υποβάλλουν προσφορές. Διαμέσου αυτής της διαδικασίας, διαμορφώνεται εντέλει το επιτόκιο δανεισμού! Είναι εύκολο να αντιληφθούμε λοιπόν, πως για τις 22 αυτές τράπεζες είναι εύκολη μεταξύ τους συνεννόηση, δηλαδή η διαμόρφωση ενός «ολιγοπωλιακού» καρτέλ!
Το επιτόκιο δανεισμού, στις τελευταίες εκδόσεις εντόκων γραμματίων μέσα στο 2010, προσέγγισε σε ορισμένες περιπτώσεις, το 5%, για δανεισμό διάρκειας έξι, τριών ή και ενός (!) μήνα! Την ίδια στιγμή, μέσα στο 2010, το Δημόσιο δανείστηκε € 18,15 δις μέσω εκδόσεων εντόκων γραμματίων! Μιλάμε δηλαδή, για αμύθητα κέρδη με το αζημίωτο, εάν συνυπολογιστεί πως την ίδια στιγμή οι τράπεζες της Ευρωζώνης, δανείζονται με το σκανδαλώδες επιτόκιο του 1% από την ΕΚΤ!!!
Τα παραπάνω, συντελούν μια πραγματική ληστεία, εις βάρος του ελληνικού λαού που μόνο μέσα στο 2011, θα κληθεί να πληρώσει (τουλάχιστον) € 16 δις σε τόκους, ποσό που αντιστοιχεί στο 22% των συνολικών προβλεπόμενων δημοσίων δαπανών!!!
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι Βασικοί Διαπραγματευτές, κερδίζουν διπλά και μέσω της δευτερογενούς αγοράς ομολόγων, γνωστής και ως Ηλεκτρονικής Δευτερογενούς Αγοράς Τίτλων (ΗΔΑΤ). Και αυτό γιατί εκεί δρουν, ως αποκλειστικοί «κόμβοι» είτε διενεργώντας συναλλαγές για λογαριασμό τους είτε για λογαριασμό τρίτων. Μέσω των τιμών που διαμορφώνονται στην ΗΔΑΤ, καιοι οποίες επηρεάζονται καθοριστικά από τους Βασικούς Διαπραγματευτές, διαμορφώνεται το γνωστό spread! Αυτό με τη σειρά του επικαθορίζει το επιτόκιο δανεισμού, νέων εκδόσεων, και πάει λέγοντας…
Ας δούμε λοιπόν, τον κατάλογο τους (5 ελληνικές και 17 ξένες τράπεζες), όπως τον εξέδωσε η Τράπεζα της Ελλάδος την Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου.

 

1.ALPHA BANK S.A
2.BANCA IMI S.p.A
3.BARCLAYS BANK PLC
4.BNP PARIBAS S.A.
5.CITIGROUP GLOBAL MARKETS LTD
6.CREDIT SUISSE SECURITIES (EUROPE) LTD
7.DEUTSCHE BANK AG
8.EFG EUROBANK ERGASIAS AE
9.ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΕ
10.EMPORIKI BANK
11.GOLDMAN SACHS INTERNATIONAL
12.HSBC BANK PLC
13.ING BANK NV
14.JP MORGAN SECURITIES LTD
15.MERRILL LYNCH INTERNATIONAL
16.MORGAN STANLEY Co. INTERNATIONAL LTD
17.NOMURA INTERNATIONAL PLC
18.ROYAL BANK OF SCOTLAND PLC
19.SOCIETE GENERALE
20.ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
21.UBS LTD
22.UNICREDIT BANK AG

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1973:-spread&catid=58:oikonomiki-politiki&Itemid=182

EE ΣΕ ΚΡΙΣΗ: ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΚΕΥΝΣΙΑΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΣΜΟ, ΤΡΕΜΕΙ ΤΗ ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μου θυμίζετε έναν χαρακτήρα του Μπουνιουέλ, είπα στον Βάσκο ευρωβουλευτή που καθόταν απέναντί μου στο τραπέζι, πριν μερικούς μήνες, εντυπωσιασμένος ευχάριστα από τη γνησιότητα της αστικής αξιοπρέπειας που απέπνεε ή, ίσως, ποιος ξέρει, γιατί ένοιωθα ότι ο χαρακτήρας του επεβίωνε του αξιώματός του. Και, όντως, μου θύμιζε ένα πρόσωπο στην «Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας». Του άρεσε του συνομιλητή μου που ήξερα τον Μπουνιουέλ, άρχισε να μιλάει για τους μεγάλους του ισπανικού κινηματογράφου, τούπα κι εγώ ότι με συγκινεί τώρα λιγότερο η στράτευση «με το ζόρι» του μεγάλου σουρεαλιστή, ίσως απαραίτητη στον καιρό της, απότι, ας πούμε, το ταλέντο ενός Οφίλς. Βοηθούσε βλέπετε και το καλό κρασί, φαινόταν ευχαριστημένος πούφευγε λίγο από την απίστευτη ανοητολογία και κοινοτυπία των σημερινών Ευρωπαίων πολιτικών, για να κουβεντιάσει πράγματα κάποιας αξίας. Φεύγοντας με κύτταξε με μια ήρεμη μελαγχολία, ίσως γιατί πίστευε ότι ήταν ολότελα ανήμπορος και μούπε σε έναν τόνο κάπως οριστικό: «Καρικατούρες εθνών είμαστε!» Το επανέλαβε δυό-τρεις φορές το μήνυμα, με επιμονή σχεδόν Ροβινσώνα Κρούσου, σα να φοβόταν ότι μπορεί να μην του έδινα την πρέπουσα σημασία, λες και ήλπιζε ότι εγώ μπορούσα κάτι να το κάνω.

Δεν χρειαζόταν. Θυμήθηκα πολλές φορές τις «καρικατούρες» του, παρακολουθώντας την εξέλιξη μιας ευρωπαϊκής κρίσης, που τείνει να γίνει μητέρα όλων των κρίσεων. Εντυπωσιασμένος όχι μόνο από τη σοβαρότητά της, αλλά περισσότερο από το πώς ξεγύμνωσε τη γελοιότητα, την παρακμή, πιο επικίνδυνη από την ίδια την κρίση, ευρωπαϊκών θεσμών και πολιτικών. Τι να πει κανείς, πώς να χαρακτηρίσει π.χ. έναν αξιωματούχο όπως τον ‘Ολι Ρεν, κοτζάμ Επίτροπο, πούρθε να πει στη Βουλή ότι χαλάει τις Κυριακές του με την Ελλάδα; Προφανώς, δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην ‘Ενωση, στην ηγεσία της οποίας συμμετέχει. Αντιστρόφως, τι μέλλον έχει μια ‘Ενωση με ανθρώπους όπως ο Ρεν στην ηγεσία της;

Μάλλον κανένα, είναι η εκτίμηση του δημογράφου Εμμανουέλ Τοντ, ενός από τους «τελευταίους διανοούμενους» στη χώρα του Ντεκάρτ. Εισηγητής της φόρμουλας του «κοινωνικού ρήγματος», υποσχόμενος τη γεφύρωση του οποίου κέρδισε ο Ζακ Σιράκ τις προεδρικές εκλογές του 1995, ο Τοντ δίνει σήμερα μόνο 10% πιθανότητα στη μη διάλυση της ευρωζώνης! Σε συνέντευξή του στο «Μαριάν», με τίτλο «Να μη γονατίσουμε μπροστά στη Γερμανία», ασκεί δριμύτατη κριτική στη στάση Σαρκοζί απέναντι στο Βερολίνο και τους επαίνους Φιγιόν για τη γερμανική λιτότητα. Το να τη θεωρούμε μοντέλο, λέει, με πρόσχημα ότι δεν πρέπει να κληρονομήσουμε το εθνικό μας χρέος στα παιδιά μας, ισοδυναμεί με το να τους κληρονομήσουμε μια κοινωνία χωρίς βιομηχανία, κάτι που είναι πολύ χειρότερο. Και αμφισβητεί τη μακροχρόνια βιωσιμότητα των γερμανικών εξαγωγών όχι στην Ευρώπη, αλλά απέναντι στις αναδυόμενες χώρες. Εφαρμοζόμενη στη Γαλλία, η πολιτική γερμανικής λιτότητας, ισχυρού νομίσματος και μια «θανάσιμη διαδικασία αποχρέωσης» θα αποτελειώσει τη βιομηχανία, υπογραμμίζει, πόσο μάλλον εφαρμοζόμενη σε μια χώρα με δείκτη γεννήσεων 2 έναντι 1,3 της γηράσκουσας Γερμανίας.

Στο ερώτημα αν υπάρχει έξοδος από τον ευρωπαϊκό εφιάλτη, απαντάει: «Οι χαρακτήρες των εθνών ριζοσπαστικοποιούνται από τις ελεύθερες ανταλλαγές που αντιπαραθέτουν έθνη και κουλτούρες. Θα αρκούσε στην πραγματικότητα να δημιουργηθεί ένας οικονομικός χώρος στον οποίο οι μισθοί θα προστατεύονταν και η ζήτηση θα αυξανόταν, για να σταματήσουν οι διαφορές Γάλλων και Γερμανών (αλλά επίσης Ιταλών και Ισπανών, Πολωνών και Πορτογάλλων κλπ.) να οδηγούν σε εμπορικούς πολέμους. Στα πράγματα, ο παροξυσμός των εθνικών διαφορών οδηγεί στην έκρηξη του ευρώ. Θα μπορούσαμε όμως να βγούμε από τα πάνω από αυτή την κρίση, με την εγκαθίδρυση ενός ευρωπαϊκού προστατευτισμού, μόνου ικανού να σώσει το κοινό νόμισμα και που θα μπορούσε να ευνοήσει τη γερμανική βιομηχανία…Δυστυχώς όμως πάμε στην έκρηξη του ευρώ».

Ορισμένοι στο Παρίσι φοβούνται ότι μπορεί η Γερμανία νάχει στο νου της την δική της έξοδο από το ευρώ, με αφορμή π.χ. μια ενδεχόμενη ισπανική κρίση την άνοιξη (ήδη ο Θαπατέρο μιάζει να δρομολογεί την αποχώρησή του από τα δύσκολα!) και τα κολοσσιαία ποσά που θα απαιτηθούν τότε. Είτε το πιστεύουν, είτε το αφήνουν να επικρέμαται ως Δαμόκλειος Σπάθη, χρησιμοποιούν τον φόβο ως πρόσχημα για να ευθυγραμμίσουν την γαλλική πολιτική της Γαλλίας πίσω από τη Γερμανία. Είναι τέτοια η μανία της καταπολέμησης των ελλειμμάτων, ειλικρινής ή, το πιθανότερο, εμπνευσμένη από το χρηματιστικό κεφάλαιο, που θέλει να κατοχυρωθεί απέναντι στο ενδεχόμενο «σεισάχθειας», μερικής διαγραφής του χρέους, που καταλήγουν ακόμα και μεγάλα ονόματα να διηγούνται ανοησίες. ‘Όπως ο Αλάν Μινκ, σύμβουλος του Σαρκοζί, που ήδη φλερτάρει με τη Μαρτίν Ομπρί, του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Είπε ότι ο πατέρας του, 102 χρόνων, νοσηλεύθηκε στην εντατική επί 15 μέρες και διερωτήθηκε αν δεν πρέπει αυτό να μας προβληματίσει και να αντληθούν πόροι από την περιουσία ή την κληρονομιά του ασθενούς. Το πολύ γαρ του χρέους. μωραίνει άνθρωπο… Μια τέτοια ατμόσφαιρα πρωτοφανούς σύγχυσης στο παζάρι βλέπει και η… αλεπού, ο Στρως Καν δηλαδή, κι ετοιμαζεται για προεδρικός υποψήφιος. ‘Όπως εξομολογήθηκε τελευταία σε συνεργάτη του, από τη μια η γαλλική ελίτ τον χρειάζεται για να καθυστερήσει δυο-τρία χρόνια την κοινωνική έκρηξη που φοβάται, από την άλλη οι Σοσιαλιστές θα τον ακολουθήσουν, παρόλο που δεν απουσιάζουν όσοι ειρωνεύονται τα «σοσιαλιστικά διαπιστευτήρια» του επικεφαλής του ΔΝΤ!

‘Οσο όμως περισσότερο οι γαλλικές ελίτ επικαλούνται τις γερμανικές επιτυχίες ή τον φόβο μοναχικής πορείας του Βερολίνου, τόσο τροφοδοτούν, άθελά τους, τα «αντιευρωπαϊκά» αισθήματα, ξυπνώντας και την τεράστια, αν και μη ομολογούμενη, λανθάνουσα επιφύλαξη των Γάλλων απέναντι στους Γερμανούς. Η κόρη του Λε Πέν, με 17% πρόθεση ψήφου και 30% θετική εικόνα στην κοινή γνώμη (!) άρπαξε τη μπάλα στον αέρα και εκστρατεύει υπέρ εξόδου από το ευρώ. Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στην άκροδεξιά, ο προβληματισμός για το ευρώ είναι πολύ ευρύτερος, σε σημείο που η Φιγκαρό να νοιώσει την ανάγκη να κάνει πρώτο της θέμα τις «καταστροφές» που θα επέφερε γαλλική επιστροφή στο φράγκο.

Πολλοί παρατηρητές δεν συμμερίζονται εκτιμήσεις για γερμανική πρόθεση «αποχώρησης», ή δημιουργίας δύο ευρωζωνών, βόρειας και νότιας, με τη Γαλλία στη δεύτερη. Υπενθυμίζουν τα τεράστια πολιτικά και οικονομικά κέρδη του Βερολίνου από ευρωζώνη και ΕΕ και το κόστος ενδεχόμενης διάλυσής της. (Αυτό, βέβαια, δεν ισχύει αναγκαστικά για ενδεχόμενη «αποβολή» Ελλάδας, Ιρλανδίας, Πορτογαλλίας). Το Βερολίνο, λένε, δεν θέλει να διαλύσει, θέλει να κυριαρχήσει στην ευρωζώνη. Θέλει να επιβάλει και μέχρι τώρα επιβάλει τους δικούς του κανόνες, χρησιμοποιώντας εκτεταμένα τις μεθόδους του εκβιασμού και συμμαχώντας με το «διάβολο» των «αγορών», που χρησιμοποίησε ως «χωροφυλακή» της ευρωζώνης. Μόνο που είναι πάντα πολύ ακριβό το τίμημα για τον Φάουστ. Τι ακριβώς κάνουμε; διερωτάται τώρα η οικονομική Χάντελσμπλατ. Μήπως επιβάλουμε στην περιφέρεια όρους σαν εκείνους που επέβαλαν σε μας οι νικητές του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου (προκαλώντας τον 2ο);

‘Όπως βέβαια έγινε τόσο πολλές φορές στην ιστορία, το γερμανικό σχέδιο μπορεί να έχει αντίθετα αποτελέσματα. Κάποιος από τους εκβιαζόμενους, μπορεί να μην πάει πάσο και να τινάξει όλη τη «μπάγκα» στον αέρα, δεδομένης της τεράστιας αλληλεξάρτησης ακόμα και πολύ μεγάλων από πολύ μικρούς «παίκτες». ‘Όχι μόνο είναι τρομερές οι κοινωνικές συνέπειες των προγραμμάτων λιτότητας, αλλά δεν εξασφαλίζουν καν την αποπληρωμή του χρέους, με αποτέλεσμα οι «αγορές», ανήσυχες για τα χαρτιά στα θησαυροφυλάκιά τους, να συνεχίζουν να πιέζουν σπρεντ, επιτόκια, αξιολογήσεις πιστοληπτικής ικανότητας και αγορά CDS. ‘Ηδη, η εμπιστοσύνη στο ευρώ και η συνοχή της ΕΕ έχουν δεχθεί το μεγαλύτερο πλήγμα της ιστορίας τους.

Επιπλέον, όλες οι γερμανικές ιδέες δεν αντιμετωπίζουν δύο βασικά προβλήματα της ευρωζώνης: πρώτον, την αδυναμία της να διατηρήσει μακροχρόνια ανάπτυξη και ευημερία, χωρίς επαναρρύθμιση του κεφαλαίου και προστασία απέναντι σε ζώνες πολύ χαμηλότερων αμοιβών, δεύτερον, ότι δεν είναι μακροχρόνια διατηρήσιμη μια κατάσταση που οδηγεί σε διαρκή απόκλιση Βορρά και Νότου της Ευρώπης, μόνιμου πλεονάσματος από δω, ελλείμματος από κει, κάτι που επεσήμανε με έμφαση ο Κέυνς ήδη στη διάσκεψη του Μπρέτον Γουντς. H Ευρώπη χειάζεται επιεγόντως Κέυνς, \η λατρεία όμως των αγορών και τα συμφέροντα των παικτών, στα κέντρα εξουσίας, την εμποδίζει, μέχρι τώρα, να τον ξαναανακαλύψει.

Νέες προβοκάτσιες της Μπιλντ με την Ελλάδα

Ξανά με τη χώρα μας τάβαλε η Μπιλντ, που επανειλημμένα έχει επικριθεί, μάλλον σωστά, ως η βρομερότερη εφημερίδα στον κόσμο. «Αν μείνει η Ελλάδα, γκρεμίζεται το ευρώ» τιτλοφορεί το θέμα της, για το οποίο αφορμή δίνουν οι εκτιμήσεις στελέχους της εταιρείας Pimco, από τους μεγαλύτερους επενδυτές σε ομόλογα, σύμφωνα με τις οποίες είναι απαραίτητη η «προσωρινή» έξοδος Ελλάδας, Ιρλανδίας και Πορτογαλλίας από την ευρωζώνη. Η εκτίμηση αναφέρεται σε τρεις χώρες, η Μπιλντ όμως, που πρωταγωνίστησε στις περσινές συκοφαντικές καμπάνιες κατά της Ελλάδας, μας έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση.

Διαγραφή χρεών και κόντρα ΕΚΤ-Ιρλανδίας

Η συνθήκη του Μάαστριχτ προβλέπει την «ανεξαρτησία» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας από τα κράτη-μέλη της ΕΕ, κατ’ επέκτασιν, και από τους λαούς της Ευρώπης! Βεβαίως πολλοί αμφιβάλλουν για το κατά πόσον η ανεξάρτητη από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις τράπεζα του κ. Τρισέ, είναι τόσο ανεξάρτητη όσο ισχυρίζεται και από τους κατόχους χρηματιστικού κεφαλαίου, αν δηλαδή δεν παίζει τον ρόλο «συλλογικού τραπεζίτη» της Ευρώπης.

Η κρίση όμως, όσο βαθαίνει, τόσο και αποκαλύπτει την πραγματική λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών. Γιατί, όπως φαίνεται, δεν είναι η ανεξαρτησία της ΕΚΤ που κινδυνεύει από τα κράτη, αλλά μάλλον η ανεξαρτησία των κρατών που κινδυνεύει από την ΕΚΤ, αφανές και μη εκλεγόμενο μεν, πραγματικό δε κέντρο της ευρωπαϊκής εξουσίας. Η κρίση στις σχέσεις ανάμεσα στο ίδρυμα του κ. Τρισέ και το Δουβλίνο αποδεικνύει του λόγου του ασφαλές.

Με μια πρωτοφανή, και ως προς τη μορφή, και ως προς το περιεχόμενο «απανταχούσα», η ΕΚΤ απαιτεί από την ιρλανδική κυβέρνηση «αποσαφήνιση» για το ότι το άρθρο 61 του ιρλανδικού νομοσχέδιου για τη «σταθεροποίηση των πιστωτικών ιδρυμάτων» δεν θα βλάψει «τα δικαιώματα της ΕΚΤ». Το άρθρο 61 προβλέπει ότι η ιρλανδική κυβέρνηση, που προτίθεται να εθνικοποιήσει όλες τις τράπεζες του νησιού, θα μπορεί να επιβάλει το «κούρεμα» (hair-cut) που επιθυμεί στους κατόχους χρέους, χρέους μετασχηματίσιμου σε μετοχές. Με άλλα λόγια, από τη στιγμή που θα τεθεί σε ισχύ ο νόμος, θα μπορεί να υποτιμηθεί όλο το χρέος των τραπεζών.

Μόνο που η ΕΚΤ αποδέχεται τους τίτλους αυτού του χρέους ως εγγυήσεις για τις πιστωτικές διευκολύνσεις της. Δεν είναι γνωστό πόσους τέτοιους τίτλους διαθέτει σήμερα η ΕΚΤ, ενώ εκφράζονται και αμφιβολίες για τον ισολογισμό της ιρλανδικής κεντρικής τράπεζας που, εδώ κι ένα μήνα, τροφοδοτεί με μεγάλη ρευστότητα τις τράπεζες. Ο Gilles Moec της Deutsche Bank πιστεύει ότι υπάρχει «εν δυνάμει τρύπα», τόσο στον ισολογισμό της Ιρλανδικής, όσο και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και εξηγεί με το ιρλανδικό νομοσχέδιο την απόφαση της ΕΚΤ να αυξήσει το κεφάλαιό της κατά πέντε δις. Το μήνυμα ελήφθη πάντως στο Δουβλίνο, που υπόσχεται τροποποίηση του επίμαχου άρθρου. Ανεξάρτητα όμως από το τι θα γίνει, καθίσταται όλο και πιο προφανές για μεγάλο αριθμό παρατηρητών ότι είναι και αδύνατη και μη ορθή, από άποψη και δικαιοσύνης και οικονομικής αποτελεσματικότητας, η αποπληρωμή του συνόλου του «βουνού χρέους» και ότι, η λογικότερη λύση, θα ήταν η παραγραφή μέρους του. Κάτι, βεβαίως, που ουδόλως καθησυχάζει τις «αγορές».

Κόσμος του Επενδυτή, 24.12.2010

Konstantakopoulos.blogspot.com

Η Ιστορία της οικονομικής απάτης στην Ελλάδα

– Η Χούντα το 74 παραδίδει στον «Εθνάρχη» υγιές χρέος 330 εκατ. (υγιές διότι λόγω μεγάλης βιομηχανικής και αγροτικής ανάπτυξης το χρέος αυτο-εξοφλείτο).  *

*(σημ. Βιβλιοπωλείου: χωρίς να ξεχνάμε πως δημιουργήθηκε για να «πουληθεί» η Κύπρος το 1974) 

-Ο «Εθνάρχης» μετατρέπει το χρέος μετά από 7 χρόνια σε 8ΔΙΣ (σημειώστε πετρελαϊκή κρίση του 1977).

 -Ο Ανδρέας κλείνει με δυο τρόπους (υπερ-πολλαπλασιασμός μισθών και εισφορών μέσα σε μια νύχτα & των απεργιών) όλες τις τεράστιες βιομηχανίες (ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΛΙΝΤΑ, ΠΕΙΡΑΙΚΗ ΠΑΤΡΑΙΚΗ, ΧΡΩΠΕΙ κτλ κτλ κτλ), και εφαρμόζει το οικονομικό τερτίπι που λέγεται «EASY MONEY SYSTEM» σε επίπεδο κράτους, δηλαδή παίρνει δάνεια (από τις Εβραϊκές Τράπεζες του Ροκφέλερ που πρωτύτερα είχαν σχεδιάσει οργανώσει και χρηματοδοτήσει την δημιουργία του ΠΑΣΟΚ) και μοιράζει τα χρήματα στους πολίτες, δηλαδή γεμίζει την αγορά με χρήμα (όχι όμως υγιή αλλά δανεικά με ασύλληπτους τόκους)

 

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα για πρώτη φορά η Ελλάδα να καταναλώνει περισσότερα από αυτά που παράγει, βυθίζοντας την πολύ περισσότερο στο DEBT BASE BANKING SYSTEM.

 

 

Σκοπός του «Τσοβόλα δώστα όλα» δεν είναι η φιλανθρωπία όπως πιστεύει ο πολύ μαλάκας λαός, αλλά στο ότι:

 

1ον πρέπει να αρχίσει ο λαός τα μεγάλα έξοδα και να συνηθίσει στα μεγάλα έξοδα

 

2ον πρέπει να «δέσει» την Ελλάδα με τα δάνεια στις ομόφυλες του Εβραϊκές Τράπεζες

 

3ον και όλα αυτά γιατί; για να ενεργοποιηθεί εν καιρώ το «EASY MONEY SYSTEM» σε επίπεδο φυσικών προσώπων και πολύ αργότερα το «TIGHT MONEY SYSTEM» σε επίπεδο πρώτα φυσικών προσώπων και αργότερα σε επίπεδο Κράτους..

 

 

 

-Ο Μητσοτάκης βασιζόμενος στην κατάντια των ΔΕΚΟ που είχε φέρει ο Παπανδρέου θέλησε να αρπάξει την ευκαιρία και να τις «χαρίσει» σε ιδιώτες με το αζημίωτο φυσικά.

 

-Ο Σημίτης (Ααρόν Αβουρί) φέρνει την ομόφυλη του Εβραική Goldman Sachs για να φτιάξει ένα SWAP (Δημιουργική Λογιστική) για να καλύψει το χρέος στα χαρτιά και να μπούμε στο Ευρώ.

 

Η Goldman Sachs για αυτό το SWAP πήρε πάνω από 1 ΔΙΣ ευρώ από την Ελλάδα.

 

Ο Σημίτης λοιπόν κάνει την συμφωνία με την Goldman Sachs μέσω του Πέτρου Χριστοδούλου. (Ο Πέτρος Χριστοδούλου εκτός από την Goldman Sachs ήταν σύμβουλος και στην JP Morgan, γίνεται διευθυντής στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος.)

 

Αυτό το SWAP ήταν και η βάση της δικαιολογίας της σημερινής κατάρρευσης διότι η Goldman Sachs γνώριζε τα βαθύτερα κατατόπια της Ελληνικής οικονομίας.

 

 

 

 

 

Το ερώτημα είναι όμως, γιατί οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ενώ ξέρανε το κόλπο κάνανε τα στραβά μάτια;

 

Όπως μας ενημερώνει ένας Γερμανός οικονομολόγος, κάνανε τα στραβά μάτια διότι η Ελλάδα δεν είναι βιομηχανική χώρα άρα δεν είναι ανταγωνιστής της Γερμανίας ή της Γαλλίας, ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ είναι μια καλή αγορά και ευκαιρία να κερδοσκοπήσουν επάνω μας, διότι θα μας δανείζανε με τόκο και τα δανεικά πριν φτάσουνε εδώ θα τα ξαναπαίρνανε πίσω λόγω VW, BMW, Mercedes, Opel, Audi, Bosch, Siemens, Miele, AEG, Lidl, Renault, Peugeot, Citroen, Carrefur, αγορά οπλικών συστημάτων κτλ κτλ κλτ…

 

Κοντεύοντας στο 2000 και όταν πια το «EASY MONEY SYSTEM» σε επίπεδο κράτους είχε φτάσει στο ζενιθ ( Η Ελλάς χρωστάει πάρα πάρα πολλά στις Εβραϊκές Τράπεζες) έπρεπε να εφευρεθεί ένας τρόπος να πάψει πια το «EASY MONEY SYSTEM» σε επίπεδο κράτους εφόσον πια τα πράγματα όδευαν καλά «δεμένα» και να περάσουμε στο άλλο επίπεδο δηλαδή το «EASY MONEY SYSTEM» σε επίπεδο φυσικών προσώπων.

 

Έτσι εφευρέθηκε το κόλπο το οποίο δεν ήταν άλλο από την μεγάλη απάτη του Χρηματιστηρίου που όλοι ήδη έχουμε ξεχάσει.

 

Σκηνοθέτησαν λοιπόν εικονικά κέρδη και μέσω πάντα των υποχείριων ΜΜΕ κατόρθωσαν να κάνουν ακόμα και τους βοσκούς επάνω στα ψηλότερα βουνά να κατεβαίνουν στην τηλεόραση του καφενείου για να δουν τις μετοχές τους…

 

Όταν το 99% του Ελληνικού προβατικού λαού είχε παίξει στο χρηματιστήριο και η όλη κατάσταση είχε φτάσει στο ζενιθ, ήρθε η ώρα του Σόρρος. Σκάει μύτη ο Σόρρος και ξεκινάει το κατρακύλισμα. Με αποτέλεσμα να πάρουν όλα τα λεφτά του προβατικού λαού που νωρίτερα τους τα είχαν δώσει με «EASY MONEY SYSTEM» σε επίπεδο κράτους μέσω του Ανδρέα.

 

Ο σκοπός όμως δεν είχε ολοκληρωθεί, ίσα ίσα μόλις ξεκινούσε.

 

 

 

Ανακεφαλαίωση:

Ο Ανδρέας Μινέικο Παπανδρέου είχε ενεργοποιήσει το «EASY MONEY SYSTEM» σε επίπεδο κράτους (δηλαδή έπαιρνε δάνεια και τα μοίραζε στην αγορά (με το αζημίωτο βέβαια) καταχρεώνοντας-δεσμεύοντας το Ελληνικό κράτος στις Εβραϊκές Τράπεζες).

Το 2000, Σημίτης και Σόρρος, τραβάνε όλο το χρήμα που είχε διοχετεύσει ο Παπανδρέου μέσω του χρηματιστηρίου, με αποτέλεσμα να μένει η Ελλάδα-αγορά χωρίς ρευστό αλλά με τεράστιους τόκους δάνειων του Ανδρέα να μας βαραίνουν.

Ήταν καιρός για το «EASY MONEY SYSTEM» σε επίπεδο φυσικών προσώπων. Δεδομένου λοιπόν ότι ρευστό στην αγορά από τα κρατικά δάνεια πια δεν υπάρχει, (αφού τα πήραν πίσω αφήνοντας βέβαια τα χρέη από τους τόκους) οι ανάγκες των μικρομάγαζων για ρευστό και των ανθρώπων να αγοράσουν μια κατοικία ήταν πάντα δεδομένη, εμφανίζονται ως απομηχανής θεός (Ιεχωβας) οι Τράπεζες, οι οποίες ανοίγουν τις κάνουλες ενεργοποιώντας έτσι το «EASY MONEY SYSTEM» σε επίπεδο φυσικών προσώπων.

Δηλαδή οι Τράπεζες αρχίζουν και ρίχνουν ρευστό στην αγορά, αυτήν την φορά μέσω των φυσικών προσώπων.

Ήταν λύση αυτή για να ορθοποδήσουμε; Φυσικά και όχι.

Σκοπός ήταν να φτάσει η κατάσταση σε κάποιο σημείο, να κλείσει ένας Χ χρονικός κύκλος για να προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο το οποίο λέγεται «TIGHT MONEY SYSTEM» σε επίπεδο φυσικών προσώπων

Έχουμε 3 δεδομένα:

1. μας βαραίνουν κρατικά χρέη από τα δάνεια του Ανδρέα, ΑΡΑ μπαίνουν τρελοί φόροι σε όλες τις συναλλαγές, υποτίθεται για να ξεχρεώσουμε, αυτό σημαίνει ακρίβεια

2. υγιές ρευστό στην αγορά δεν υπάρχει παρά μόνο τα χρήματα των Τραπεζών τα οποία είναι με τοκογλυφικούς όρους, στην ήδη κατεστραμμένη αγορά

3. οι τιμές των κατοικιών από το 1993 έχουν 10πλασιαστεί λόγω φορολογίας και μόνο, οπότε τα βάρη στους πολίτες-πρόβατα αβάσταχτα.

Ήταν καιρός για το τελικό «TIGHT MONEY SYSTEM» σε επίπεδο κράτους.

Πρώτο βήμα: Πριν ένα χρόνο 2009, οι τράπεζες ξαφνικά κλείσανε τις κάνουλες των δανείων… ντόμινο η οικονομική δυσχέρεια.

ΤΕΛΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ: Ο Καραμανλής το μόνο σωστό πράγμα που έκανε στην ζωή του ήταν να κλείσει την συμφωνία με την Ρωσία για τον Αγωγό Μπουργκας – Αλεξανδρούπολης.

Αυτό στους Εβραίους της Αμερικής έκανε ασύλληπτο κακό (άρα καλό για εμάς) διότι:

1. Θα κερδίζαμε χρήματα υγιή ξανά, μετά από 30 χρόνια.

2. Ποιος θα τολμούσε να πειράξει τα συμφέροντα του Πούτιν;

3. Αν το παραμύθι «μπαμπούλας Τουρκία» κατέρρεε, τα κέρδη και η επιρροή των Εβραίων εξ Αμερικής θα εξανεμιζόταν, διότι αφενός δεν θα μας δάνειζαν πλέον αυτοί, θα σταματούσαμε να αγοράζουμε οπλικά συστήματα από αυτούς ( στην Ε.Ε. αγοράζουμε οπλικά συστήματα από Αμερική τόσα όσα οι υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. μαζί), και ότι σε καιρό πολέμου οι Αμερικάνοι δεν θα μπορούσαν να μας επηρεάσουν εφόσον τα οπλικά συστήματα δεν ήταν δικά τους.

Αυτοί και πολλοί άλλοι λόγοι ήταν που έπρεπε να πέσει ο αποτυχημένος Καραμανλής, και στην θέση του να έρθει ο Εβραίος Τζέφρυ Γεώργιος Μινέικο Τζαντ Παπανδρέου.

Στον προεκλογικό αγώνα ο Καραμανλής ουσιαστικά με τις δηλώσεις του δείχνει στον λαό να ψηφίσει Τζέφρυ, ο Τζέφρυ υπόσχεται χρήμα στον λαό (Τσοβόλα ξαναδώστα όλα) και ο λαός παραβλέπει τις προεκλογικές θέσεις του Πασοκ στα εθνικά θέματα (πράγμα που φανερώνει τα πάντα) γιατί το σκατένιο του μυαλό μένει στις απατηλές υποσχέσεις για χρήματα.

Ο λαός ψηφίζει Τζέφρυ και εκεί ξεκινάει το μεγάλο πανηγύρι……………………

Και ενώ προεκλογικά υπόσχεται χρήματα στον λαό με το που βγαίνει λέει το αντίθετο ισχυριζόμενος ότι δεν γνώριζε, αλλά τον διαψεύδουν άμεσα πρόσωπα που τον είχαν ενημερώσει προεκλογικά όπως ο Προβόπουλος και ο Αιβαλιώτης. Δεν νομίζεται ότι θα έπρεπε να τα γνώριζε, για πρωθυπουργός πάει όχι για περιπτεράς. Στην καλύτερη είναι ανόητος και ανεύθυνος στην χειρότερη ήξερε καλά τι έκανε με δόλο. Ο Τζέφρυ, 30 ημέρες πριν τις εκλογές, και ενώ είμαστε στην προεκλογική περίοδο, πηγαίνει στην Αμερική, στον Κλίντον. Κανένα μέσο των media δεν το αναφέρει (!) τι πήγε να κάνει στην Αμερική; τι είπε με τον Κλίντον; με ποιους συναντήθηκε και τι σχεδίασε; διότι για καφέ στην Αμερική σε καιρό προεκλογικής εκστρατείας δεν νομίζω να πήγε…

Κατ αρχήν προσλαμβάνει την ίδια Εβραϊκή Εταιρεία που ανέλαβε την καμπάνια του Ομπάμια για να κάνει την καμπάνια του Πασόκ .

Με το που γίνεται πρωθυπουργός ΞΑΦΝΙΚΑ ξεχνάει το «λεφτά υπάρχουν», ΞΑΦΝΙΚΑ θυμάται ότι «λεφτά δεν υπάρχουν», ΞΑΦΝΙΚΑ όλοι θυμούνται ότι η Ελλάδα δεν τα πάει καλά με τα δημοσιονομικά, ΞΑΦΝΙΚΑ οι τράπεζες και τα markets θυμούνται ότι δεν τα πάμε καλα

Όπως μας ενημερώνει ο οικονομικός δημοσιογράφος των Financial times του Λονδίνου, Μάρτιν Σαντμπου, ότι στο τέλος του 2009 το Ντουμπάι ανακοίνωσε μια αναδιάρθρωση της οικονομίας του που τρόμαξε τους επενδυτές και δημιούργησε πολλές αμφιβολίες όλων των κρατικών τίτλων, και την ίδια στιγμή η Ελληνική Κυβέρνηση ομολόγησε από μόνη της ότι τα στοιχεία για το έλλειμμα της Ελλάδας είχαν παραποιηθεί, που ήταν η αιτία να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου.

Παράλληλα το περιοδικό FOCUS βγάζει εξώφυλλο την Αφροδίτη να κάνει την χειρονομία λέγοντας λίγο πολύ ότι δουλεύουν οι Γερμανοί για να ταΐζουν τους τεμπέληδες Έλληνες. Την ίδια στιγμή ο Γερμανός οικονομολόγος Ότμαρ Ίσιγκ υποστηρίζει ότι δεν πρέπει να δοθεί από την Ε.Ε. υποστήριξη στην Ελλάδα γιατί έχουμε φάει πολλά (εν μέρη έχει δίκιο, τα πολλά όμως τα έχουν φάει οι ΠΑΣΟΚΟ-ΝΔ-ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΙΤΕΣ και κάποιοι μεγαλοκαρχαρίες και όχι ο λαός).

Ας δούμε το παρασκήνιο όμως, ο ιδιοκτήτης του περιοδικού FOCUS, Hubert Burda ιδιοκτήτης του Hubert Burda media με 250 περιοδικά, τηλεόραση κτλ, είναι μεταξύ πολλών άλλων, μέλος οικονομικών funds. Μέσω των ΜΜΕ και της παραπληροφόρησης πιέζει να ΜΗΝ πάρει η Ελλάδα οικονομική βοήθεια από την Ε.Ε. ότι δηλαδή κάνει και ο Γερμανός οικονομολόγος Ότμαρ Ίσιγκ.

Αυτό που ξεχάσαν να μας πουν οι δυο κύριοι, είναι ότι διατελούν σύμβουλοι της Goldman Sachss, της JP Morgan και της Deutsche Bank.

Αν καταφέρνανε να πείσουνε οι δυο κύριοι αυτοί, να μην πάρουμε χαμηλότοκα δάνεια από την Ε.Ε. αναγκαστικά θα έπρεπε να πάρουμε δάνεια με μεγαλύτερο τόκο από τις Goldman Sachs, JP Morgan, Deutsche Bank με τον τρόπο που θα εξηγήσουμε παρακάτω.

Εδώ ξανασυναντάμε την Goldman Sachs που είχε φέρει ο Σημίτης για εκείνο το SWAP που προείπαμε. Οι κύριοι (Burda & Issing) ουσιαστικά μας στέλνουν στα δόντια τους, είναι αυτοί όμως οι κύριοι υπαίτιοι ή απλά παίζουν ως κομπάρσοι στο ίδιο θέατρο; 

ΟΜΠΑΜΙΑΣ και Δολάριο Ο Ομπάμα τύπωσε στα δυο περίπου χρόνια που είναι στην εξουσία δολάρια όσα δεν είχε τυπώσει η Αμερική από τον Β΄ Παγκόσμιο μέχρι την ημέρα που εξελέγη.

Αυτό το πληθωριστικό δολάριο δεν έχει αξία και πρέπει να αποκτήσει.

Ο μόνος τρόπος να αποκτήσει είναι να κλέψει αξία από κάποιο άλλο νόμισμα το οποίο έχει αξία, ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό;;;; φυσικά το Ευρώ.

Ο Παπανδρέας ένα μήνα μετά την εκλογή του, έχει γεύμα στο ξενοδοχείο «Πεντελικόν» στην Κηφισιά με τον Εβραίο πρόεδρο της Goldman Sachs Γκαρυ Κοεν, τον επικεφαλή των οικονομικών ερευνών της εταιρείας, τον εν Ελλάδι αντιπρόσωπο τους, την Κατσέλη, τον Δρούτσα (εκ των μαγείρων του σχεδίου Αναν) και τον Παπακωνσταντίνου. Ένας πρωθυπουργός δέχεται στο μέγαρο Μαξίμου, τι δουλειά έχει στο Πεντελικόν; μα διότι εκεί μπορούν να μην δώσουν αναφορά σε κανέναν το τι είπαν και συμφώνησαν, διότι δεν επιβάλλεται να καταγραφεί πουθενά επίσημα το

γεγονός αυτό, σε αντίθεση με το αν η συνάντηση γινόταν στο Μαξίμου.

http://e-dromos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=88%3A——goldman-sachs-&catid=22%3A2010-02-11-18-17-32&Itemid=51

Η Γαλλική εφημερίδα LE MONDE σε άρθρο της λέει: ¨Στην Ευρώπη η Goldman Sachs στρατολογεί ισχυρά πρόσωπα για να εγκαθιδρύσει την δική της ισχύ» και μέσα στο άρθρο λέει ότι «τοποθετήσανε» τον Πέτρο Χριστοδούλου σε σημείο κλειδί για να φέρουν εις πέρας τα σχέδια τους.

http://www.lemonde.fr/cgi-bin/ACHATS/acheter.cgi?offre=ARCHIVES&type_item=ART_ARCH_30J&objet_id=1116394

Μετά την συνάντηση, λοιπόν, ο γνωστός από τα παλιά Πέτρος Χριστοδούλου που αναφέραμε στην αρχή, διορίστηκε ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ (ΟΔΔΗΧ), δηλαδή ο Παπανδρέου  μετά το γεύμα στο Πεντελικόν με την Goldman Sachs διόρισε το στέλεχος της (τον Χριστοδούλου) να διαχειριστεί τα χρέη μας…

Νωρίτερα από όλα αυτά η Goldman Sachs η JP Morgan και η Deutsche Bank έβγαλαν στην αγορά ένα «προϊόν» ζητώντας επενδυτές ζητώντας τους να τζογάρουν στην κατάρρευση και χρεωκοπία της Ελλάδας.

Μετά η Deutsche Bank έβγαλε μια έκθεση ότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει τα χρέη της. Την ίδια στιγμή κινητοποιείται το τμήμα των CDS (Credit Default Swaps- ασφάλιση χρεών σε περίπτωση μη αποπληρωμής) της ίδιας τράπεζας και ζητάει μεγαλύτερα ασφάλιστρα από την Ελλάδα. Ξεκινάνε τα ΜΜΕ να παίζουν τον ρόλο «παπαγαλάκια» και η κοινή γνώμη χάφτει ότι η Ελλάδα πάει για πτώχευση. Έτσι τα CDS μεγαλώνουν και οι έξυπνοι με έναν ταχυδακτυλουργικό τρόπο κερδοσκοπούν με τον εξής απλό τρόπο: δανείζονται (το έκανε η Μέρκελ, ναι είναι αυτοί που

δουλεύουν για να καθόμαστε εμείς…)με 3% και αυτά τα χρήματα τα δανείζουν σε εμάς με 7% η διαφορά αυτή (4%) είναι τα SPREADS.

(σημείωση: Goldman Sachs, JP Morgan και η Deutsche Bank ελέγχουν το 95% των CDS παγκοσμίως)

Περιέργως τα funds του Σόρρος «προέβλεψαν» ότι το δολάριο θα έρθει 1/1 με το ευρώ… από προφήτες ξέρουν οι Εβραίοι………….

Το υποτιθέμενο κρατικό χρέος μας ήταν 320 ΔΙΣ (χώρια αυτά που χρωστάνε οι Έλληνες ως φυσικά πρόσωπα στις τράπεζες μέσω καταναλωτικών,στεγαστικών, επιχειρηματικών και πιστωτικών κάρτών- που είναι 280 ΔΙΣ) Από αυτά τα 320 ΔΙΣ το 60% είναι σε κρατικά ομόλογα. Κρατικά ομόλογα σημαίνει ότι το κράτος βγάζει ομόλογα, και μέσω κάποιας τράπεζας ο επενδυτής τα αγοράζει με σκοπό κάποιο κέρδος, ΑΡΑ ενώ φαίνεται ως χρέος ΔΕΝ είναι χρέος αφού ο επενδυτής έχει πληρώσει την τράπεζα γι αυτά.

Αυτό σημαίνει ότι εφόσον δεν τα χρωστάμε, κανείς δεν έχει αξίωση να μας ζητήσει κάτι ως αντάλλαγμα.

Με τις υπογραφές στο ΔΝΤ όμως, ο Γεώργιος Τζέφρυ Τσαντ Μινέικο Παπανδρέου με δεκανίκι τον Καρατζαφέρη ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΕ αυτά τα 200 ΔΙΣ (60%) του χρέους- ομολόγων από ανύπαρκτα σε υπαρκτά, και εφόσον τώρα είναι υπαρκτά ζητάνε αξιώσεις αυτοί στους οποίους χρωστάμε…

Πόσο τυχαίο είναι το γεγονός ότι ο Παπανδρέας το πρώτο πράγμα που έκανε ως πρωθυπουργός ήταν να καταμετρήσει και να κοστολογήσει την κρατική περιουσία που ….

Ω, τι ειρωνεία ήταν όσο και το έλλειμμα μας;;;;;;;

ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΘΕΣΗ;;;;;;; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ όπως μας ενημερώνει ο Δελαστίκ στην Ε.Ε. είμαστε οι 7 σε χρέος, στην Ευρώπη πάρα πολύ πίσω, και δεν χρωστάμε περισσότερα από τις ΗΠΑ ή την Ιαπωνία.

Ενδεικτικά αναφέρω ότι η Ιταλία χρωστάει 1,4 ΤΡΙΣ, η Ισπανία 1,1 ΤΡΙΣ η Ιρλανδία 870 ΔΙΣ κτλ κτλ… Οι Βέλγοι και οι Ολλανδοί που ήρθαν εδώ για επίβλεψη, οι χώρες τους χρωστάνε περισσότερο από ότι εμείς…

 http://www.logosnews.gr

Διαβάστε με προσοχή, για να καταλάβετε γιατί οι Τούρκοι αλωνίζουν στο Αιγαίο. Πως οι κομματικοί αξιωματικοί κατέστρεψαν την Πολεμική μας Αεροπορία και όχι μόνον!

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ
ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ, ΠΟΛΛΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ, ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ

Γράφει ο ΣΑΒΒΑΣ Δ. ΒΛΑΣΣΗΣ
Τον περασμένο Σεπτέμβριο κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του πρώην υφυπουργού Εθνικής Αμύνης και Α/ΓΕΕΘΑ Πτεράρχου Νικολάου Κουρή. Υπό τον τίτλο «Αποστολή εξετελέσθη», το βιβλίο ανασκοπεί ορισμένες φάσεις από την ενεργό δράση του συγγραφέα ως στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων και ως πολιτικό πρόσωπο.
Στις 19 Σεπτεμβρίου, στο φύλλο της έγκριτης εφημερίδος «Το Παρόν», έγινε ανυπόγραφη παρουσίαση του βιβλίου με την παράθεση ορισμένων αποσπασμάτων του.

Το νέο βιβλίο του Πτεράρχου Κουρή, φαίνεται ότι προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στις τάξεις των συναδέλφων του, αν κρίνουμε από το περιεχόμενο ενός αριθμού επιστολών που λάβαμε το αμέσως μετά διάστημα. Οι επιστολές αυτές απεστάλησαν στην εφημερίδα, δίχως όμως, σύμφωνα με τους συντάκτες των επιστολών, να δημοσιευθεί κάποια εξ αυτών. Επειδή κρίναμε το θέμα αρκετά ενδιαφέρον, κι επειδή νομίζουμε ότι τα αναφερόμενα σε επιστολές και βιβλίο είναι κατά κάποιον τρόπο «επίκαιρα», επειδή αφορούν το πτητικό έργο και την επιχειρησιακή ετοιμότητα της ΠΑ, προσεγγίζουμε το ζήτημα στην μορφή του παρόντος άρθρου.
Αρχικώς παρουσιάζουμε το εν λόγω δημοσίευμα της εφημερίδος, προκειμένου ο αναγνώστης να έχει μια εικόνα για το βιβλίο. Εν συνεχεία δημοσιεύουμε την πλέον αντιπροσωπευτική κι ενδιαφέρουσα, από πλευράς στοιχείων (σύμφωνα πάντα με την κρίση μας) επιστολή που λάβαμε, αυτήν του Αντιπτεράρχου (Ι) ε.α. Παναγιώτη Μπαλέ. Τέλος, προβαίνουμε στην παράθεση σχολιασμού κι εξαγωγής συμπερασμάτων.

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ
Σαράντα χρόνια προσφοράς στο έθνος ξετυλίγει ο πτέραρχος Νίκος Κουρής
Σαράντα χρόνια προσφοράς στο έθνος… Από τον ίκαρο, τον πτέραρχο, τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων, τον υφυπουργό Άμυνας, τον διαπραγματευτή σε κρίσιμες συζητήσεις με τους Αμερικανούς, τον ηγέτη που έζησε τις δύσκολες ώρες της κρίσης, που μια τρίχα ήθελε για να ανάψει η φωτιά με την Τουρκία τον Μάρτιο του ’87, τον Νίκο Κουρή.
Αποστολή εξετελέσθη… Είναι ο τίτλος τιμής για έναν πραγματικό στρατιώτη, να μπορεί να το πει την ώρα που αποχωρεί με το κεφάλι ψηλά.
Αυτόν τον τίτλο δίνει ο θαρραλέος και πιστός στην πατρίδα πτέραρχος Νίκος Κουρής στο βιβλίο του των 127 σελίδων που μόλις τώρα κυκλοφόρησε και, όπως ο ίδιος γράφει στον πρόλογο, «πριν φύγω επιθυμώ να καταθέσω τη μαρτυρία μου»…
Από το πολύ ενδιαφέρον αφήγημα της διαδρομής του, που το αφιερώνει «Στη μνήμη των παιδιών της Ελλάδας που έπεσαν στη »Μάχη του Αιγαίου»» παραθέτουμε το ξεκίνημα και το τέλος της διαδρομής στις Ένοπλες Δυνάμεις του επίτιμου αρχηγού ΓΕΕΘΑ.

Αμφιβάλλω αν η μητέρα μου γνώριζε τι υπέγραφε για τον μοναχογιό της
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη συνοικία Ελληνορώσων στους Αμπελοκήπους. Μια φτωχή γειτονιά, με μικρές μονοκατοικίες και ένα κοινωνικό περιβάλλον που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ανθρώπινο.
Όλοι σχεδόν οι γείτονες γνωριζόμαστε, χαιρόμαστε να βλέπουμε τους διπλανούς μας ευτυχισμένους και τους βοηθούσαμε στις δυσκολίες τους.
Μικρός ήμουν ένα λεπτό χλωμό αγόρι, που όμως, όπως θα φανεί αργότερα, είχε μια φλόγα στην καρδιά…
Έφηβος, με τη συγκατάθεση της μητέρας μου, γιατί ο πατέρας είχε πεθάνει πριν από χρόνια, αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων. Για να προετοιμαστώ παρακολουθούσα απογευματινά μαθήματα σ’ ένα φροντιστήριο στην οδό Σόλωνος. Εκεί γνώρισα και άλλα παιδιά, που είχαν κι αυτά τον ίδιο στόχο.
Συνέβη όμως εκείνη τη χρονιά (1948) να μετατεθεί η ημερομηνία των εξετάσεων στη Σχολή Ικάρων, νωρίτερα κατά ένα μήνα. Η αλλαγή αυτή αποδείχθηκε καθοριστική για την παραπέρα πορεία μου. Η παρέα του φροντιστηρίου αποφάσισε να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας. Να δώσουμε δηλαδή εξετάσεις και στη Σχολή Ικάρων. Αυτό και έγινε…
Η μητέρα μου έδωσε πάλι τη συγκατάθεσή της και υπέγραψε τα σχετικά «χαρτιά». Αμφιβάλλω αν η φτωχή γυναίκα γνώριζε τι υπέγραφε για το μοναχογιό της…
Από την παρέα του φροντιστηρίου πέτυχαν δύο από τους δέκα που προσπάθησαν. Παρουσιαστήκαμε στις 11 Σεπτεμβρίου 1948, σαράντα επιτυχόντες. Εγώ ήμουν δέκατος».

Το τέλος της μακράς πορείας
«Το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές του Ιουνίου του 1989 και σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση υπό τον Τζαννή Τζαννετάκη. Την επομένη των εκλογών με κάλεσε στο γραφείο του ο Υπουργός Άμυνας και αγωνιστής της Δημοκρατίας Γιάννης Χαραλαμπόπουλος για να συζητήσουμε τα της παράδοσης του Υπουργείου στον νέο Υπουργό Εθνικής Άμυνας. Με τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο είχαμε άριστες σχέσεις.

Ήταν ο πολιτικός προϊστάμενός μου που καθόριζε τη γραμμή που ακολουθούσαμε
Δεν παρίστανε τον Στρατηγό και δεν υπήρχε περίπτωση σύγκρουσης αρμοδιοτήτων. Εγώ σαν στρατιώτης υλοποιούσα τις διαταγές του. Με τη χρονική απόσταση από εκείνη την εποχή μπορώ να μιλήσω σήμερα άνετα. Ο Χαραλαμπόπουλος υπήρξε ένας πετυχημένος πολιτικός και ένας από τους συντελεστές της επιτυχίας μας στην κρίση του Μαρτίου του 1987 με τη νηφάλια παρουσία του. Με ρώτησε λοιπόν ο Υπουργός ποια ήταν η γνώμη μου για την πρόθεση ορισμένων συναδέλφων του Υπουργών της απερχόμενης κυβέρνησης να μην παραστούν στην τελετή παράδοσης των Υπουργείων τους. Δεν είχα δυσκολία να απαντήσω. Είπα στον υπουργό:
“Η άρνηση παρουσίας στην τελετή παράδοσης και παραλαβής των απερχομένων Υπουργών αποτελεί πράξη ασύμβατη με τις παραδόσεις της δημοκρατικής παράταξης που αποτελεί τη βάση του ΠΑΣΟΚ. Δεν συμφωνώ να ακολουθήσετε την τακτική που προτίθενται να τηρήσουν ορισμένοι συνάδελφοί σας. Το στράτευμα δεν πρέπει να παραμείνει χωρίς πολιτικό προϊστάμενο ούτε ένα λεπτό!”
Ο Γιάννης συμφώνησε μαζί μου. Κάλεσε τον Διευθυντή του Γραφείου του και του έδωσε οδηγίες για την οργάνωση της τελετής.
Μετά την τελετή υπέβαλα την παραίτησή μου στον νέο Υπουργό.
Έγραψα και εξέπεμψα στις μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων την τελευταία ημερήσια διαταγή μου, με παραινέσεις, ευχόμενος τα καλύτερα, και ακολούθως, σε συγκέντρωση των Επιτελών του ΓΕΕΘΑ, τους ευχαρίστησα για τη συνεργασία και τη μεγάλη συμβολή τους στην προσπάθεια της δημιουργίας μιας ισχυρής αποτρεπτικής δύναμης του έθνους, παρουσία και του νέου Αρχηγού Στρατηγού Βελλίδη.
Ακολούθησε επιθεώρηση του παρατεταγμένου μεικτού αγήματος στον περίβολο του Επιτελείου και πριν αναχωρήσω ασπάστηκα τον αντικαταστάτη μου και του ευχήθηκα επιτυχία. Αμέσως μετά αναχώρησα για το Τατόι, τον χώρο όπου φόρεσα πριν από σαράντα χρόνια τη στολή του αεροπόρου. Σταμάτησα στον χώρο που βρίσκεται το μνημείο των πεσόντων και κατέθεσα στεφάνι από δάφνη. Η τελετή ήταν σεμνή, χωρίς φανφάρες, όπως είχα παρακαλέσει να γίνει.
Κατευθύνθηκα στο οίκημα που τα χρόνια εκείνα στέγαζε τη Μοίρα Ικάρων, εντόπισα το δωμάτιο που είχα φορέσει τη στολή του Ικάρου και φόρεσα πολιτικά.
Με τους λίγους παριστάμενους αξιωματικούς ήπιαμε ένα ποτό και ανταλλάξαμε ευχές.
Καθώς εγκατέλειπα το Τατόι, η συγκίνησή μου ήταν φανερή. Ήταν το αεροδρόμιο όπου είχα υπηρετήσει για σχεδόν δέκα χρόνια. Αρχικά ως Ίκαρος, στη συνέχεια ως εκπαιδευτής αέρος και, τέλος, ως Διοικητής Διοίκησης Αεροπορικής Εκπαίδευσης. Στη διαδρομή, σαν σε ταινία βωβού κινηματογράφου, πέρασαν από το μυαλό μου περιστατικά από την πολυσχιδή σταδιοδρομία μου στις Ένοπλες Δυνάμεις. Το ακροβατικό σμήνος στη Λάρισα, οι μονομαχίες μου με τον Ρότζερς για τη Συμφωνία Επανένταξης.
Κάποια στιγμή μου φάνηκε σαν να άκουσα μια φωνή: ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΞΕΤΕΛΕΣΘΗ! είπε και με επανέφερε στην πραγματικότητα! Ξαφνιάστηκα και κοίταξα γύρω μου… Είχα φθάσει στο σπίτι μου… Σαράντα χρόνια προσφοράς στο έθνος τελείωσαν».

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΤΕΡΑΡΧΟΥ ε.α. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΠΑΛΕ
Αφορμή της παρούσης μου επιστολής υπήρξε η δημοσίευση στην έγκριτη εφημερίδα σας «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» της 19/9/2010, υπό τον τίτλο «ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ ΞΕΤΥΛΙΓΕΙ Ο ΠΤΕΡΑΡΧΟΣ ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΗΣ», άρθρο με αποσπάσματα από το βιβλίο του κ. Κουρή «ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΞΕΤΕΛΕΣΘΗ», επί του οποίου έχω να διατυπώσω ορισμένα σχόλια. Θα παρακαλούσα δε για την δημοσίευση αυτής μου της κατάθεσης, η οποία προέκυψε, όπως προανέφερα, εξ αιτίας του δημοσιεύματος της εφημερίδας σας, ως νόμιμο πλέον, εκτιμώ, δικαίωμά μου, να εκφρασθώ επί του περιεχομένου του, μέσω της ιδίας εφημερίδας. Αλλά ταυτόχρονα το θεωρώ και υποχρέωσή μου, ως μέλος της αεροπορικής οικογένειας, να διατυπώσω δημοσίως τις απόψεις μου σε όσα ο κ. Κουρής από την πλευρά του καταθέτει. Επιπροσθέτως και για την εφημερίδα σας, πιστεύω, υπάρχει επίσης δεοντολογική υποχρέωση, πέραν της νομικής, για δημοσίευση της επιστολής μου, στο αμέσως προσεχές φύλλο της, και σε ανάλογη θέση, έτσι ώστε να ενημερωθεί πληρέστερα το αναγνωστικό σας κοινό, για πεπραγμένα του Πτεράρχου Ν. Κουρή και να κρίνει ακριβέστερα και αντικειμενικότερα «τα σαράντα χρόνια προσφοράς του στο Έθνος», όπως ο ίδιος επαίρεται.
Σπεύδω, εξαρχής, να καταθέσω, ότι στα πρώτα μου βήματα στην Αεροπορία είχα την τύχη, και το εννοώ απολύτως, να υπηρετήσω υπό τις διαταγές του κ. Κουρή σε πολεμική Μοίρα, τότε που με το παράδειγμά του ενέπνεε και με τις συμβουλές του δίδασκε, τους υφισταμένους του, πίστη και αφοσίωση στο καθήκον και στην αποστολή της Αεροπορίας. Τις Αρχές του όμως αυτές, δυστυχώς, τις παραβίασε ποικιλοτρόπως ο Πτέραρχος Κουρής, στην πορεία του στην ΠΑ, πολύ σοβαρά δε μετά την άνοδό του στην θέση του Αρχηγού ΓΕΑ. Κατόπιν αυτού, προσωπικά θέτω ευθέως, όπως και άλλοι Συνάδελφοι, υπό αμφισβήτηση, όπως στην συνέχεια θα παραθέσω, αρκετά σημεία των πεπραγμένων του κ. Κουρή, ως Αρχηγού ΓΕΑ και ΓΕΕΘΑ, που καταρρίπτουν απολύτως τον υπερφίαλο κομπασμό του για «40ετή προσφορά του στο ΕΘΝΟΣ». Καθώς διατείνεται, δηλαδή, ότι η προσφορά του υπερέβη τα στενά όρια της ΠΑ και των ΕΔ, ακόμη και τα όρια της Πατρίδος και της χώρας, και κάλυψε, κατά τον ίδιο πάντοτε, το «Ελληνικό Έθνος» απανταχού της γης.
Προσωπικά θα ήθελα να απευθύνω στον κ. Κουρή, το καταστάλαγμα των βαθύτερων αισθημάτων μου, απέναντί του, με τους στίχους του ποιητή, σε ελαφρά παράφραση: «που είσαι νιότη που μού ΄λεγες (εμένα), πως θα γινόταν Ηγέτης (αυτός), άλλος (ο άξιος δηλ. Μοίραρχός μας, στην 343 Μ)». Όμως ο κ. Κουρής δυστυχώς, για όλους μας και την ΠΑ ακόμη χειρότερα, «άλλαξε» ως Α/ΓΕΑ και Α/ΓΕΕΘΑ, και παραβίασε πολλές από τις Αρχές Ηγεσίας, που μας δίδασκε τότε, και πολλές αξίες θυσίασε στο βωμό σκοπιμοτήτων, αρνητικά οπωσδήποτε δρώμενα από έναν στρατιωτικό Ηγέτη, ο οποίος οφείλει πάντοτε να προτάσσει, υπερασπίζεται, προάγει και προνοεί για το αξιόμαχο των ΕΔ, έναντι παντός άλλου εμβόλιμου συμφέροντος, ή προσωπικής «ανταποδοτικής» προσδοκίας. Θέλω δε να πιστεύω, ότι εκθύμως θα δεχθεί την κριτική μου αυτή, κριτική από συνάδελφό του που ο ίδιος παλαιότερα τον χαρακτήριζε «πρότυπο αξιωματικού».
Όσον αφορά το έργο του, κάτι που ισχύει φυσικά για τον καθένα μας, η αδέκαστη Ιστορία είναι εκείνη που θα κρίνει την όποια προσφορά του, με βάση τα πραγματικά «πεπραγμένα» του, στις θέσεις αυτές, και όχι τα φληναφήματα και τους αυτοεπαίνους περί «προσφοράς στο Έθνος», που αναφέρει στο βιβλίο του, για τις ανάγκες, προφανέστατα, και τα ελλείμματα της τραυματισμένης υστεροφημίας του. Την οποία, υστεροφημία του, προσωπικά πιστεύω ότι, θα υπηρετούσε καλύτερα, εάν στο βιβλίο του αφιέρωνε μία παράγραφο και ζητούσε δημοσίως συγγνώμη για «τυχόν», έστω, «λανθασμένες αποφάσεις» του, που έβλαψαν το αξιόμαχο της Αεροπορίας μας, ή που αδίκησαν αξιόλογα, άριστα και ανιδιοτελή στελέχη της, τα οποία, καθ’ όλη την καριέρα τους, υπηρέτησαν με πίστη και αφοσίωση Πατρίδα και Αεροπορία.
Για την τεκμηρίωση της αμφισβήτησής μου, σε πτυχές του «έργου και της προσφοράς» του κ. Κουρή, παραθέτω, στην συνέχεια, μερικά από τα «πεπραγμένα» του, ως Αρχηγού ΓΕΑ και ΓΕΕΘΑ, όπως και άλλα τινά στοιχεία από την «πολυσχιδή», όπως ο ίδιος την αποκαλεί, σταδιοδρομία του στις Ένοπλες Δυνάμεις, προκειμένου οι αναγνώστες του δημοσιεύματος της 19/9/2010, να μπορέσουν, και με τα καινούργια δεδομένα, να κρίνουν σωστά και ακριβοδίκαια την όλη του προσφορά, η οποία φυσικά πόρρω απέχει, κατά την γνώμη μου πάντοτε, της πραγματικής προσφοράς του, αναγομένης μάλιστα μεγαλόσχημα, υπό του ιδίου, σε «προσφορά στο έθνος»:
1ον Ο κ. Κουρής, 11ος των εξελθόντων της τάξεως 1950 της Σχολής Ικάρων –το σημειώνω ιδιαίτερα, όχι προς ψόγον, αλλ’ επειδή ο ίδιος τονίζει το 10ος κατά την εισαγωγή του στην Σχολή, ενώ αποσιωπά ευσχήμως την σειρά εξόδου του απ’ αυτή– τον Ιανουάριο του 1982, επελέγη από την νέα τότε διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ως Αρχηγός ΓΕΑ, διαδεχθείς, τον τότε Α/ΓΕΑ Πτέραρχο Δημ. Παπαγεωργίου, της προηγουμένης αυτού τάξεως 1949, η οποία μάλιστα τάξη, του 1949, είχε αποδώσει στον Κλάδο και άλλον Α/ΓΕΑ, ήτοι δύο συνολικά, (και) τον Πτέραρχο Περ. Οικονόμου. Το επισημαίνω δε τούτο ιδιαίτερα για να δούμε στην συνέχεια από ποια Τάξη, της Σχολής Ικάρων, επέλεξε τον διάδοχό του ο κ. Κουρής, αλλά και πόσες ενδιάμεσες Τάξεις Ιπταμένων αποδεκάτισε για να φθάσει στην επιλογή του αυτή.
Στην 3ετή θητεία του, ως Α/ΓΕΑ, ο κ. Κουρής εκτέλεσε πιστά την ΑΠΟΣΤΟΛΗ του κόμματός του. Αποστράτευσε πλήθος εξαίρετων Αξκών –στον υποφαινόμενο ομολόγησε ωμά ότι υλοποίησε εντολή της Κυβέρνησης– και κυριολεκτικά αφάνισε τον ανθό της επετηρίδας των Ιπταμένων. Ένα τεράστιο δηλαδή αριθμό επιχειρησιακών αξκών, περί την ηλικία των 45 ετών, αλλά και μικρότερους, που έτυχε να μην είναι ευνοούμενοι, ή προσκείμενοι στο κόμμα που τον επέλεξε ως Α/ΓΕΑ, ή που δεν δήλωσαν υποταγή, αλλά παρέμεναν πιστοί στα καθήκοντά τους και στον όρκο τους προς την Πατρίδα. Η αξιοκρατία, επί Αρχηγίας του, όπως και επί των διαδόχων του, εξοστρακίσθηκε τελείως, και διαβατήριο ανέλιξης των στελεχών αποτελούσε μόνο η ταυτότητα του κόμματος, ανεξαρτήτως ικανότητας και προσόντων των κρινομένων, όπως θα διαπιστώσουμε και στην συνέχεια της παρούσης. Η αφοσίωσή του δε στην εκτέλεση των εντολών των εγκαθέτων του κόμματος, που ουσιαστικά διοικούσαν την ΠΑ, έφθασε σε σημείο να αποστρατεύσει το σύνολο των Αξκών των ενδιαμέσων έξι (6) τάξεων της Σχολής, μέχρι την τάξη του 1957 (συμπεριλαμβανομένης) πλην ενός, ευνοουμένου της εξουσίας , τον Πτέραρχο Δημ. Αποστολάκη, στον οποίο παρέδωσε την Αρχηγία, αφού ο ίδιος εν τω μεταξύ προβιβάσθηκε, από το κόμμα, στην θέση του Α/ΓΕΕΘΑ.
Επί του συγκεκριμένου «πεπραγμένου» του κ. Κουρή, διερωτώμεθα όλοι, και δικαιολογημένα. Όλες αυτές οι τάξεις της Σχολής Ικάρων, συνολικής δύναμης 165 ιπταμένων αξκών, δεν ανέδειξαν ούτε έναν άξιο και ικανό, να διαδεχθεί τον κ. Κουρή στην θέση του Α/ΓΕΑ; Και μπορεί να μας εξηγήσει πειστικά, ο κ. Κουρής, ποία υπηρεσιακή ή άλλη ανάγκη, πλην βεβαίως της κομματικής παρέμβασης, επέβαλε να πάει σε διάδοχό του κατά οκτώ (8) ολόκληρα χρόνια νεώτερό του, σε Σειρά Σχολής, δημιουργώντας έτσι σοβαρές αναταράξεις στην δομή της ιεραρχίας και την εσωτερική δομή διοίκησης της ΠΑ; Ουδέποτε συνειδητοποίησε, ο κ. Κουρής, ότι έτσι στέρησε άμεσα, την ΠΑ από τις υπηρεσίες πολύτιμων και έμπειρων στελεχών της με άμεσες και δυσμενείς επιπτώσεις στο επιχειρησιακό της έργο και την μαχητικότητά της; Όπως θα δούμε και στην συνέχεια.
2ον Ο κ. Κουρής, με την ανάληψη της Αρχηγίας της ΠΑ το 1982, «παρέλαβε» το Αιγαίο υπό απόλυτη σχεδόν κυριαρχία της Αεροπορίας μας, που βασιζόταν στην άριστη εκπαίδευση των χειριστών μας, τους οποίους οι τούρκοι πιλότοι αντιμετώπιζαν με τέτοιο δέος, ώστε ουδέποτε απετόλμησαν, μέχρι τότε (τέλος 1981), να εμπλακούν μαζί τους σε αερομαχίες. Στην πράξη, μόλις οι αναχαιτιστές μας προσήγγιζαν την παραβιασθείσα περιοχή, οι τούρκοι πιλότοι απομακρύνονταν αμέσως.
Δυστυχώς όμως, πολύ γρήγορα, με την εφαρμογή στο επιχειρησιακό πεδίο κάποιων περίεργων θεωριών, πέραν των αθρόων αποστρατειών, –θεωρίες-ιδέες του κομματικού εγκάθετου του τομέα Επιχειρήσεων, που επέβαλε ο κ. Κουρής ως Διευθυντή, αποστρατεύοντας εντελώς αδικαιολόγητα και άκρως πρόωρα ένα από τους ικανότερους και πλέον αξιόλογους αξκούς που ανέδειξε η ΠΑ, τον Πτέραρχο Ευ. Καμπιώτη– θεωρίες-ιδέες όπως π.χ. «ότι οι ώρες του μηνιαίου προγράμματος εκπαίδευσης αέρος των χειριστών μας είναι πολλές και δεν χρειάζονται». Και περικόπηκαν από τις 18 ώρες –ήταν το ελάχιστο όριο εκπαίδευσης αέρος των χειριστών, όλων των προηγμένων αεροποριών Ευρώπης και Αμερικής– στις 12 ώρες. Ή «ότι τα συστήματα αυτοπροστασίας των α/φών είναι περιττά “λιλιά”, άνευ επιχειρησιακής αξίας, που δεν μας χρειάζονται», και καταθέτω συγκεκριμένα ότι ήταν και ο πραγματικός λόγος της μη αγοράς και μη εγκατάστασης στα αεροπλάνα της αποκληθείσης τότε «αγοράς του αιώνα», αλλά και αργότερα. Και άλλες παρόμοιες «φαντασιώσεις» του ιδίου άσχετου περί τα επιχειρησιακά Διευθυντή, τις οποίες όμως, για τους δικούς του προσωπικούς λόγους και σκοπούς έσπευδε πάντοτε να υιοθετήσει και εφαρμόσει ο κ. Κουρής στην ΠΑ. Αυτά όλα, όπως γίνεται αντιληπτό, είχαν σαν αποτέλεσμα την ταχεία μείωση του επιπέδου ικανότητας των μαχητών αεροπόρων μας. Έτσι, η Αεροπορία μας συνεχώς έφθινε σε ικανότητα και μαχητικότητα, ενώ η τουρκική ανέβαινε και προοδευτικά έγινε πιο επιθετική, τόλμησε εμπλοκές και αερομαχίες, με τελικό αποτέλεσμα να παραδώσει ο κ. Κουρής στους κομματικούς διαδόχους του, μία άλλη πραγματικότητα στην περιοχή, με τους τούρκους να «αλωνίζουν», κυριολεκτικά σε όλο το Αιγαίο, κάτι που συνεχίζουν μέχρι σήμερα.
3ον Η Συμφωνία Επανένταξης στο ΝΑΤΟ, έργο σκληρών διαπραγματεύσεων διακλαδικής ομάδος Επιτελών, της οποίας υπήρξα μέλος, υπό τον Πτέραρχο Ευ. Παπαευσταθίου, είχε ολοκληρωθεί και υπογραφεί επί Αρχηγίας ΓΕΕΘΑ του Στρατηγού Ιω. Ντάβου, και επικυρώθηκε από την DPC το 1980, αρκετά δηλ. πριν την ανάληψη της Αρχηγίας ΓΕΕΘΑ από τον κ. Κουρή. Ωστόσο ένα μείζον, ομολογώ, ζήτημα της Συμφωνίας, το αφορών στα όρια ευθύνης του νεοΐδρυόμενου στην Λάρισα, υπό Έλληνα Διοικητή, 7ου Συμμαχικού Αεροπορικού Στρατηγείου(7 ΑΤAF), παρέμεινε ανοικτό ώστε να αντιμετωπισθεί αργότερα, υπό ευνοϊκότερες συνθήκες, με την χώρα μας εντός, και όχι εκτός, του ΝΑΤΟ. Ήταν ένας στρατηγικός ελιγμός, που αποφάσισε, ορθότατα, η τότε Ελληνική Κυβέρνηση για την παράκαμψη του VETO που προέβαλε η Τουρκία στη επανένταξή μας.
Οι «μονομαχίες» που αναφέρει ο κ. Κουρής ότι έκανε με τον Ρότζερς για την Συμφωνία Επανένταξης, προφανώς αφορούσαν το συγκεκριμένο θέμα, που έτσι και αλλιώς ήταν υποχρεωμένος ως εκ της θέσεώς του, Α/ΓΕΕΘΑ και Εθνικός Εκπρόσωπος στο ΝΑΤΟ, να δώσει την μάχη του σ’ αυτό, και μακάρι να την είχε κερδίσει. Δεδομένου όμως ότι το εν λόγω πρόβλημα όχι μόνο παραμένει άλυτο μέχρι σήμερα, αλλά μας προέκυψε, προ έτους περίπου, και νέα προσπάθεια του ΝΑΤΟ για ίδρυση Συμμαχικού Στρατηγείου στην Λάρισα υπό Τούρκο (!!!) Διοικητή, υποδηλώνει ότι οι διατυμπανιζόμενες «μονομαχίες» του κ. Κουρή με τον Ρότζερς υπήρξαν άκαρπες και αναποτελεσματικές.
4ον Για την κρίση του Μαρτίου 1987, έχω να παρατηρήσω τα εξής: Κυριολεκτικά εν μέσω κρίσεως, η τότε Ηγεσία της ΠΑ υπό την υψηλή εποπτεία του αεροπόρου Α/ΓΕΕΘΑ κ. Κουρή, καθόσον ο τότε Α/ΓΕΑ απουσίαζε για λόγους υγείας στο εξωτερικό, προέβη σε αποστρατείες πλήθους, άνω των 20 εμπειρότατων ιπταμένων αξκών (Φλωρίνης, Πανταζόπουλος, Αθανασιάδης, Γεωργακόπουλος, Καραθανάσης, Μπαραμπούτης, Μήτσαινας κ.ά.) μαχητών πρώτης γραμμής, δηλ. στελεχών χρήσιμων και αναγκαίων στην προετοιμασία και διεξαγωγή ενδεχομένων επιχειρήσεων. Μια πράξη, δηλαδή, αντιεπιχειρησιακή, εν μέσω κρίσεως, απερίσκεπτη και επιπόλαιη, της Ηγεσίας της ΠΑ, με σοβαρές επί πλέον επιπτώσεις στην συνοχή και το ηθικό στο σύνολο του προσωπικού της ΠΑ, διαστάσεων καταστροφής, σε ενδεχόμενη σύγκρουση. Εκτός εάν, η Ηγεσία της ΠΑ, ενεργούσε εντός του πνεύματος σεναρίου, που πράγματι κυκλοφόρησε τότε, με την έναρξη της κρίσης, ότι επρόκειτο δηλ. «για ελεγχόμενη κρίση εσωτερικής κατανάλωσης, που ξέφυγε, όμως, του ελέγχου κάποια στιγμή και έγινε πραγματική». Ας θυμηθούμε και συνεκτιμήσουμε, ακόμη, την πανικόβλητη απόφαση της Ηγεσίας, για την έκτατη και προσωρινή μετακίνηση στο ΑΤΑ-Ε/ΚΑΕ, ουσιαστικά ως «τοποτηρητή και αναπληρωτή»!!! του τότε Αρχηγού ΑΤΑ, του αξιότατου επιχειρησιακά Υποπτεράρχου (Ι) Επ. Παπαδόπουλου, ορθότατη βεβαίως επιλογή, για την αντιμετώπιση της κατάστασης, κατώτερο κατά βαθμό του Αντιπτεράρχου Αρχηγού ΑΤΑ, επιλογής επίσης του κ. Κουρή, για να προετοιμάσει και διεξάγει τις επιχειρήσεις του Αρχηγείου και των πολεμικών του Μονάδων σε περίπτωση που η κρίση κατέληγε σε εμπλοκή. Αντιλαμβάνεται βέβαια, εν προκειμένω, και ο πλέον αδαής, το επιχειρησιακό επίπεδο του «επιτηρούμενου Αντιπτεράρχου Αρχηγού ΑΤΑ», επιλογή όπως προαναφέρθηκε του κ. Κουρή. Αναλογιζόμενος δε, πάντοτε, το τραγελαφικό σκηνικό που είχε δημιουργηθεί, στην καρδιά του πολεμικού βραχίονα της Αεροπορίας μας, του ΑΤΑ, με ευθύνη της Ηγεσίας, επιλογής(ών) του κ. Κουρή, προσθέτω ανακουφισμένος, ευτυχώς για την χώρα που εκείνη η κρίση δεν εξελίχθηκε σε εμπλοκή.
Στο πολιτικό επίπεδο, η κρίση έληξε με την δημόσια δήλωση – δέσμευση της Ελληνικής Κυβέρνησης, ότι δεν προτίθεται να διενεργήσει υποθαλάσσιες έρευνες στο Αιγαίο. Η δήλωση έγινε ευθύς μετά από σχετική δήλωση – απαίτηση του Οζάλ σε δημοσιογράφους στο Λονδίνο. Συγκεκριμένα, ο τούρκος Πρωθυπουργός, ο οποίος επέστρεφε από το ταξίδι του στις ΗΠΑ, όπου είχε υποβληθεί σε εγχείρηση καρδιάς, διανυκτέρευσε στο Λονδίνο όπου ερωτήθηκε, από τους δημοσιογράφους, για την κορύφωση της κρίσεως, και το Πίρι Ρέις στο Αιγαίο, και εάν επρόκειτο η χώρα του να προχωρήσει σε πολεμική σύγκρουση με την Ελλάδα. Ο τούρκος Πρωθυπουργός δήλωσε, τότε, ότι θα αποσύρει το Πίρι Ρέις, εάν και η Ελλάδα δηλώσει ότι δεν θα προχωρήσει σε έρευνες για πετρέλαιο στο Αιγαίο. Η Κυβέρνηση ορθώς, κατά την γνώμη μου, πράξασα, ορθότατα, θα έλεγα, συνεκτιμώντας και την κατάσταση στη ΠΑ, που περιγράφηκε στην προηγουμένη παράγραφο, ανταποκρίθηκε «εκτονωτικά» στην δήλωση Οζάλ, χωρίς όμως μνεία του πρωτοκόλλου της Βέρνης, αλλά στο Αιγαίο.
Όμως η δήλωση της Κυβέρνησης, θεωρητικά, «ακύρωσε» το Πρωτόκολλο της Βέρνης του 1976, μεταξύ των δύο χωρών, που καθόριζε συγκεκριμένες περιοχές αποφυγής «προκλητικών ενεργειών» εκατέρωθεν, ενώ η νέα κυβερνητική δήλωση αναφερόμενη στο Αιγαίο, αφορά πλέον σε όλες τις περιοχές του. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, νομίζουμε, ότι περιττεύουν τα εύσημα που απονέμει ο κ. Κουρής, σε εαυτούς και αλλήλους, «συντελεστές της επιτυχίας στην κρίση του Μαρτίου του 1987», που αναφέρει στο βιβλίο του.
5ον Ο τρόπος παραιτήσεως του Α/ΓΕΕΘΑ κ. Κουρή, τον Ιούνιο του 1989 που έχασε το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές, όπως και η παραίτηση του τότε Αρχηγού της ΠΑ, αμέσως δηλαδή με την εκλογή της νέας Διακυβέρνησης, αποτελεί έμμεση πλην σαφή ομολογία, ότι υπήρξαν αμφότεροι οι υπηρέτες και τα όργανα του κόμματος στην κορυφή της Ηγεσίας των ΕΔ και της ΠΑ, γεγονός που επιβεβαιώνει έμμεσα και την ακρίβεια των προαναφερθέντων πεπραγμένων τους. Κρίνεται δε ως απαράδεκτη ενέργεια υπεύθυνου στρατιωτικού Ηγέτη και σίγουρα εκτός των παραδόσεων και της δεοντολογίας των Ενόπλων μας Δυνάμεων. Επί του προκειμένου, θα ήθελα, ακόμη, να θυμίσω στον Πτέραρχο Κουρή, ότι ο προκάτοχός του Α/ΓΕΑ Δημ. Παπαγεωργίου ανέμενε επί 3μηνο την επιλογή Α/ΓΕΑ, της νέας Διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, για την παράδοση των καθηκόντων του τον Ιανουάριο του 1982 στον ίδιο. Ωστόσο, κατά το διάστημα αυτό, ο κ. Παπαγεωργίου ασκούσε κανονικά τα καθήκοντά του, ως υπεύθυνος Ηγέτης, υπεύθυνος για την άμυνα και την ασφάλεια της χώρας.
Με όσα ελάχιστα, βασικά λόγω χώρου, προηγουμένως αναφέρθηκαν, από τα «πεπραγμένα» του Πτεράρχου Ν. Κουρή στις θέσεις Α/ΓΕΑ και Α/ΓΕΕΘΑ, σαφώς προκύπτει ότι έφερε σε πέρας επιτυχώς, άριστα θα έλεγα, μόνο την κομματική του ΑΠΟΣΤΟΛΗ ή ακόμη, σε συνδυασμό, και την ατομική του ΑΠΟΣΤΟΛΗ, επιδιώκοντας την προσωπική του ανέλιξη. Οι Συνάδελφοί του προτείνουν, να συμπληρώσει τον τίτλο του βιβλίου του αναλόγως, αλλάζοντάς τον σε «ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΞΕΤΕΛΕΣΘΗ». Όσον αφορά δε τον υπερφίαλο αυτοχαρακτηρισμό του για «40ετή προσφορά του στο Έθνος», οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ του απαντούν ότι η προσφορά του «εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλειποβαρής και υπερτιμολογημένη» και αρνούνται να την «παραλάβουν». Επιπροσθέτως, του επισημαίνουν, ότι δεν εκδίδουν «Πιστοποιητικά Γνησιότητας», σε αμφιβόλου ποιότητας «προϊόντα». Αρμόδιος για να κρίνει το βιβλίο και τα έργα του, ως δημοσίου ανδρός, είναι ο ιστορικός του μέλλοντος.
Με εκτίμηση
Παναγιώτης Η. Μπαλές
Αντιπτέραρχος (Ι) ε.α.
Αναστάσεως 131
Παπάγου 156 69

ΣΧΟΛΙΑ
Από το περιεχόμενο της ανωτέρω επιστολής, κρίνουμε σκόπιμο να σταθούμε ενδεικτικώς και μόνο σε δύο σημεία.
Πρώτον, την όντως «ανεξήγητη» απόφαση στην δεκαετία του 1980 για την προμήθεια 80 μαχητικών αεροσκαφών F-16 και Mirage 2000, δίχως όπλα BVR και ηλεκτρονικά συστήματα αυτοπροστασίας. Σοβαρότατες ελλείψεις για μία αεροπορία η οποία ήδη από την προηγουμένη δεκαετία είχε εντάξει σε υπηρεσία βλήματα BVR ημιενεργού καθοδηγήσεως AIM-7 Sparrow και είχε αρχίσει να σχεδιάζει τον εφοδιασμό των Phantom με το ηλεκτρονικό σύστημα αυτοπροστασίας DIAS.
Μπορούμε να υποθέσουμε ότι επειδή εκ των πραγμάτων η απόφαση της τότε κυβερνήσεως για προμήθεια δύο διαφορετικών τύπων αεροσκαφών, συνοδευόταν από το μειονέκτημα του σαφώς υψηλότερου κόστους, καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια ώστε αυτό να διατηρηθεί σε «ελεγχόμενα» επίπεδα. Όπως όλα δείχνουν, αυτό έγινε εις βάρος της ΠΑ, αφού το ΓΕΑ προέβη στην σύνταξη υποβαθμισμένων επιχειρησιακών απαιτήσεων, μη περιλαμβάνοντας βλήματα BVR και ηλεκτρονικά συστήματα αυτοπροστασίας…
Ιδίως στην περίπτωση των 40 Mirage 2000EG/BG, των οποίων το κόστος ήταν υψηλότερο των F-16, ήταν εμφανής η προσπάθεια περιορισμού της συνολικής δαπάνης, με την επιλογή υποσυστημάτων υποδεέστερων επιδόσεων σε σχέση με τις βέλτιστες λύσεις που προσέφερε ο κατασκευαστής. Ενδεικτικώς, παρόλο που η Dassault Aviation είχε αναπτύξει και προσέφερε το πιο εξελιγμένο ραντάρ RDI, που προοριζόταν κυρίως για αποστολές Αναχαιτίσεως και μόλις είχε υιοθετηθεί και από την Γαλλική Αεροπορία, το ΓΕΑ προτίμησε το «βασικό» RDM. Το RDM, σαφώς υποδεέστερο του RDI, διέθετε διαμορφώσεις για αποστολές αέρος-εδάφους. Γενικώς ήταν ένα ραντάρ πολλαπλού ρόλου, το οποίο όμως δεν χρειαζόταν η ΠΑ, εφόσον ήταν σαφές ότι αυτή θα αξιοποιούσε τα Mirage 2000 αποκλειστικώς στην Αναχαίτιση… Σε κάθε περίπτωση, το RDM απεδείχθη μια αποτυχία, καθώς διαπιστώθηκαν προβλήματα στις επιδόσεις του και απαιτήθηκαν τροποποιήσεις. Το διάστημα των διαπραγματεύσεων ήταν μακρύ, η ελληνική πλευρά ως ένδειξη διαμαρτυρίας διέκοψε τις παραλαβές μετά το 28ο αεροσκάφος και η ΠΑ, για σοβαρό χρονικό διάστημα στερήθηκε σημαντικό αριθμό αεροσκαφών, ενώ επιχειρούσε με 28 Mirage 2000 που έφεραν ραντάρ ανεπαρκών επιδόσεων.
Το, κατ’ αυτό τον τρόπο, τεχνητώς συγκρατηθέν κόστος της «αγοράς του αιώνα», εκτοξεύθηκε μετά από ορισμένα έτη, όταν έγιναν οι συμπληρωματικές παραγγελίες για βλήματα BVR και ηλεκτρονικά συστήματα αυτοπροστασίας. Δεν είναι τυχαίο προφανώς, ότι οι προμήθειες αυτές προωθήθηκαν μετά την κυβερνητική αλλαγή του 1989. Γεγονός που στην ουσία επιβεβαιώνει ότι τα προηγούμενα έτη η ηγεσία της ΠΑ ακολουθούσε άβουλα στα εξοπλιστικά προγράμματα την υπαγορευθείσα ανορθολογική γραμμή της κυβερνήσεως. Φθάνοντας δε μέχρι του σημείου, για να «καλύψει» τις εισηγήσεις της, να απαξιώνει τα ανωτέρω αναγκαία συστήματα, χαρακτηρίζοντάς τα ως (περιττά) «λιλιά».
Το δεύτερο σημείο που στεκόμαστε, αφορά την επάρκεια εκπαιδεύσεως των Ιπταμένων της ΠΑ, στην οποία ως ένα μετρήσιμο μέγεθος θεωρούνται οι ώρες πτήσεως που συμπληρώνουν αυτοί κάθε μήνα.
Στο βιβλίο «Αποστολή εξετελέσθη», αποκαλύπτεται η Έκθεση πεπραγμένων Α/ΓΕΑ το διάστημα Ιανουαρίου 1982 – Δεκεμβρίου 1984, δηλαδή την περίοδο του Πτεράρχου Κουρή. Στο κεφάλαιο της εκθέσεως για την Επιχειρησιακή Εκπαίδευση, αναφέρεται σχετικώς: «Καθιερώθηκε αρχικά ελάχιστος αριθμός ωρών ετησίως για κάθε χειριστή οι 180 ώρες και το 1984 οι 204 ώρες (12×17), που είναι πολύ κοντά στις 240 ώρες το χρόνο, που αποτελεί και τον επιθυμητό στόχο μιας πραγματικά ετοιμοπόλεμης Αεροπορίας» (σελ. 108).
Και παρακάτω: «Αποτέλεσμα του νέου προγράμματος ήταν να αυξηθεί ο αριθμός ωρών πτήσεως μαχητικών αεροσκαφών από το επίπεδο των 59.000 περίπου, που ήταν τα έτη 1978, 1979, 1980 και 1981, στις 72.400 το 1983 και στις 73.400 το 1984. Αυτό επέτρεψε για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες να υπερβούν οι χειριστές των Μοιρών μας τις 180 ώρες το χρόνο, που αποτελεί και το ελάχιστο παραδεκτό όριο για τις προηγμένες Αεροπορίες» (σελ. 109).
Αν και επί του συγκεκριμένου, η ανωτέρω επιστολή δεν συμφωνεί με το περιεχόμενο του βιβλίου, σημασία έχει να εξεταστεί το επίπεδο εκπαιδεύσεως που παρέχει σήμερα η ΠΑ. Τούτο καθίσταται εφικτό χάρη στα αποκαλυπτικά στοιχεία που δόθηκαν από τον ΥΕΘΑ, σε απάντησή του στις 21 Σεπτεμβρίου 2010, σε σχετική ερώτηση βουλευτού που κατατέθηκε στις 31 Αυγούστου τρέχοντος. Στην ερώτησή του, σημειώνει μεταξύ άλλων ο βουλευτής: «Η μείωση όμως των ωρών εκπαίδευσης κατά 40% όπως αναφέρεται δημιουργεί ένα μεγάλο έλλειμμα μαχητικής ικανότητας με απρόβλεπτες συνέπειες την ώρα της κρίσης».
Στην απάντησή του ο ΥΕΘΑ αποκαλύπτει: «Το α΄ εξάμηνο του 2010 οι τοποθετημένοι Ιπτάμενοι ήταν τριακόσιοι τριάντα ένας (331) και οι προσκολλημένοι εβδομήντα τέσσερις (74). Εκτέλεσαν συνολικά 21.723 ώρες και οι μέσοι όροι ωρών πτήσης ανά εξάμηνο και Ιπτάμενο ήταν 58,7 για τους τοποθετημένους και 31 για τους προσκολλημένους. Το α΄ εξάμηνο του 2008 οι τοποθετημένοι Ιπτάμενοι ήταν τριακόσιοι είκοσι τέσσερις (324) και οι προσκολλημένοι εκατόν τέσσερις (104). Εκτέλεσαν 23.853 ώρες και οι μέσοι όροι ωρών πτήσης ανά εξάμηνο και Ιπτάμενο ήταν 64,4 για τους τοποθετημένους και 28,8 για τους προσκολλημένους».
Από τα ανωτέρω στοιχεία και σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει ο Πτέραρχος Κουρής, βλέπουμε ότι το πτητικό έργο της ΠΑ σήμερα, είναι σοβαρά μειωμένο σε σχέση με το πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 1980. Συγκεκριμένα, το α΄ εξάμηνο του 2010, οι Ιπτάμενοι εμφανίζονται να συμπληρώνουν κατά μέσον όρο μόλις 9,78 ώρες πτήσεως/μήνα (οι τοποθετημένοι) και 5,16 (οι προσκολλημένοι). Η ίδια κατάσταση ίσχυε και το 2008, όταν, κατά το α΄ εξάμηνο οι Ιπτάμενοι συμπλήρωσαν κατά μέσον όρο 10,73 ώρες πτήσεως/μήνα (οι τοποθετημένοι) και 4,8 (οι προσκολλημένοι).
Τα ανωτέρω νούμερα είναι πολύ χαμηλότερα από τα στάνταρ του ΝΑΤΟ, που όπως είδαμε, στην δεκαετία του 1980 προέβλεπαν την συμπλήρωση 204 ωρών πτήσεως/έτος, δηλαδή 17 ώρες/μήνα, ανά Ιπτάμενο. Είναι όμως και αισθητά χαμηλότερα από το ελάχιστο παραδεκτό όριο των 180 ωρών/έτος και 15 ωρών/μήνα ανά Ιπτάμενο, που είχε καθορίσει το ΓΕΑ στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 1980!
Είναι φυσιολογικό να προκύπτουν σοβαρά ερωτηματικά που φέρνουν στην επικαιρότητα και την αλόγιστη μείωση των λειτουργικών δαπανών που έχει επιβληθεί από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών και ιδίως στην ΠΑ.
Στο συγκεκριμένο σημείο, υφίσταται μία αντιπαράθεση απόψεων. Από την μία πλευρά, τονίζεται ότι ακριβώς επειδή πολλές πολεμικές Μοίρες έχουν διπλό ρόλο, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στην δεκαετία του 1980, είναι ακόμη πιο επιτακτικό να συμπληρώνουν οι Ιπτάμενοι πολύ περισσότερες ώρες. Στην USAF επί παραδείγματι, στην περίπτωση αυτή ο Ιπτάμενος έπρεπε να βάζει περί τις 22-25 ώρες/μήνα! Ως εκ τούτου, η σημερινή δραστική μείωση των ωρών πτήσεως, την στιγμή που πολεμικές Μοίρες με τα πλέον εξελιγμένα μαχητικά (335, 340, 343 Μοίρες) επιχειρούν σε διπλό ρόλο, θέτει το ζήτημα με ακόμη πιο έντονο τρόπο.
Σε αντιδιαστολή με αυτά, έρχεται η άποψη ανωτάτων αξιωματικών της ΠΑ, οι οποίοι τονίζουν ότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει πολύ από την δεκαετία του 1980. Ο Ψυχρός Πόλεμος ανήκει στο παρελθόν και καμμία αεροπορία στο ΝΑΤΟ δεν ακολουθεί το παλαιό «όριο» των 17 ωρών πτήσεως/μήνα. Επιπλέον, οι νέες τεχνολογίες και οι σοβαρές πρόοδοι στον χώρο της εξομοιώσεως, έχουν ως αποτέλεσμα ο Ιπτάμενος να μπορεί να εκτελέσει κάποιες ασκήσεις στον εξομοιωτή, ενώ παλαιότερα ήταν απολύτως απαραίτητο να πετάξει. Έτσι λοιπόν, το ετοιμοπόλεμο μετράται όχι τόσο από τον αριθμό των ωρών που πετά ο Ιπτάμενος, όσο από το αν εκτελεί σε μηνιαία βάση έναν συγκεκριμένο αριθμό απαιτητικών ασκήσεων μάχης. Κι εδώ είναι το ζήτημα. Οι περικοπές στις δαπάνες, να μην φτάσουν στο οριακό σημείο και να υποχρεώσουν την ΠΑ να κόψει κάποιες από τις ασκήσεις αυτές. Ήδη αυτό έχει γίνει με αεροπορίες (π.χ. Σουηδία) που δεν αντιμετωπίζουν προκλήσεις όπως η ΠΑ. Συνοψίζοντας, εφόσον οι πολεμικές Μοίρες ακολουθούν το καθορισμένο πρόγραμμα πιστά, το αξιόμαχο δεν επηρεάζεται, κάτι που όπως τονίζεται από έμπειρα στελέχη και την ανωτάτη ηγεσία της ΠΑ, ισχύει απολύτως. Ωστόσο, αυτό που μπορεί να αντιπαραβάλει κανείς στα ανωτέρω, είναι ότι μπορεί ο Ψυχρός Πόλεμος να ανήκει στην ιστορία, η τουρκική απειλή όμως που αντιμετωπίζει η ΠΑ, εξακολουθεί να είναι υπαρκτή. Σε τί διαφέρει σήμερα η αντιμετώπιση της απειλής, σε σχέση με την φύση αυτής στην δεκαετία του 1980;
Πηγή: Περιοδικό Δούρειος Ίππος 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/01/blog-post_5463.html

ΑΦΘΟΝΟ ΦΥΣΙΚΟ ΑΕΡΙΟ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΡΗΤΗΣ-ΚΥΠΡΟΥ-ΑΙΓΥΠΤΟΥ!

ΕΝΤΟΠΙΣΤΗΚΕ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΙΤΑΣΜΑ ΣΤΑ ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΣΥΝΟΡΑ ΚΥΠΡΟΥ-ΙΣΡΑΗΛ!
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΔΡΑΝΕΙ ΚΑΙ ΣΙΩΠΑ!

Η υπόθεση των υποθαλάσσιων υδρογονανθράκων όχι μόνο στο Αιγαίο αλλά κυρίως στις απέραντες θαλάσσιες περιοχές της  Ανατολικής Μεσογείου, λαμβάνει μια νέα συγκλονιστική τροπή, μετά την ανακάλυψη πολύ μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου από το Ισραήλ σε περιοχή που εφάπτεται με τα θαλάσσια σύνορα της Κύπρου αλλά και τη βεβαιότητα, σχεδόν, για ύπαρξη, περίπου, ανάλογων αποθεμάτων στη θαλάσσια περιοχή Κρήτης-Αιγύπτου-Κύπρου, μαζί  και στις θαλάσσιες ζώνες Ελλάδας-Καστελλόριζου-Κύπρου!

Οι διαγραφόμενες εξελίξεις στον υποθαλάσσιο ενεργειακό χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου είναι βέβαιον ότι δεν θα αλλάξουν σε βάθος μόνο το γεωφυσικό αλλά και τον γεωπολιτικό χάρτη της περιοχής, πράγμα που πιθανότατα να αναζωπυρώσει παλιές και να τροφοδοτήσει, δυστυχώς, νέες σφοδρές εντάσεις, σκληρές αντιπαραθέσεις, και, ίσως, ανεπιθύμητες συγκρούσεις!

Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις της χώρας μας, προφανώς για να μην ενοχλήσουν το κατεστημένο της Άγκυρας αλλά και το αμερικανονατοϊκό πλέγμα «συμμαχίας» , κρύβουν ως η στρουθοκάμηλος το πρόβλημα των υδρογονανθράκων, ενώ παρασκηνιακά αναζητούν διεξόδους «συνεκμετάλλευσης» των οποιονδήποτε κοιτασμάτων με εκχώρηση στην πράξη κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και με πλήρη παραβίαση του ισχυρότατου Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας!

Όλα δείχνουν ότι με τους ως άνω απαράδεκτους προσανατολισμούς συνδέεται η επίσκεψη  αυτές τις μέρες του Γ. Παπανδρέου στο Ερζερούμ, όπου η Τουρκία διοργανώνει συνάντηση πρέσβεων με θέμα: «Η τουρκική οπτική για την παγκόσμια και την περιφερειακή τάξη, μια διπλωματία με όραμα!»

Είναι πολύ χαρακτηριστικό για τη στάση των μέχρι τώρα ελληνικών κυβερνήσεων ότι έχουν δώσει πράσινο διαβατήριο στο ευρωπαϊκό ταξίδι της Τουρκίας, χωρίς να θέσουν ως ελάχιστη, έστω, προϋπόθεση την κύρωση από μέρους της Άγκυρας της Συμφωνίας για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, πράγμα που θα επέλυε, σχεδόν, αυτομάτως, τις ελληνοτουρκικές διαφορές στο Αιγαίο και τώρα στην Ανατολική Μεσόγειο, που μπορεί να αποδειχθούν και οξύτερες!

Στο μεταξύ, άμεσες ενέργειες μεταξύ των κυβερνήσεων Κύπρου και Ελλάδας για την κατάρτιση γεωπολιτικού, οικονομικού και τεχνικού σχεδιασμού σε σχέση με τα κοιτάσματα φυσικού αερίου σε ολόκληρη την περιοχή γύρω από την Κύπρο, εισηγείται, με δηλώσεις του στην κυπριακή εφημερίδα «Φιλελεύθερος», ο Έλληνας εμπειρογνώμονας, Ηλίας Κονοφάγος, ο οποίος ήταν γενικός διευθυντής Έρευνας και Παραγωγής Υδρογονανθράκων της Ελληνικά Πετρέλαια. 

Σύμφωνα με τον κ. Κονοφάγο, ο οποίος έχει στενή συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο Πετρελαίων, οι επικείμενες επισκέψεις στην Κύπρο της Άνγκελα Μέρκελ και του Νικολά Σαρκοζί -αλλά και αυτή του Ντ.Μεντβέντεφ που προηγήθηκε- δεν είναι άσχετες και με το νέο ενεργειακό χάρτη και τη νέα γεωπολιτική στρατηγική που διαμορφώνεται για τη μείζονα περιοχή, κάτι που δεν πρέπει να αφήσει αμέτοχη την Ελλάδα.

Όπως αναφέρει, την Τετάρτη, 29 Δεκεμβρίου 2010, στα θαλάσσια σύνορα Κύπρου-Ισραήλ, ανακοινώθηκε επίσημα η ανακάλυψη του μεγαλύτερου κοιτάσματος φυσικού αερίου που πραγματοποιήθηκε τα 10 τελευταία χρόνια στον κόσμο, το «ΛΕΒΙΑΘΑΝ», το οποίο περιέχει 0,5 τρισ. κυβικά μέτρα φυσικού αερίου, ποσότητα που αντιστοιχεί στις σημερινές ανάγκες της Ελλάδας για 100 χρόνια.

«Οι χαρτογραφημένες εικόνες των κοιτασμάτων που ανακαλύφθηκαν και δημοσιεύτηκαν (Dalit, Τamar και Leviathan) και αυτών που πρόκειται να ανακαλυφθούν (Οικόπεδο 12 και όχι μόνο) μιλάνε από μόνες τους», τονίζει ο κ. Κονοφάγος.

Τα συνολικά αναμενόμενα απολήψιμα αποθέματα, από μόλις τρία θαλάσσια ερευνητικά οικόπεδα, φθάνουν τα 2 τρισ. κυβικά μέτρα, σημειώνει και προσθέτει ότι η μείζων περιοχή μεταξύ Κρήτης, Κύπρου και Αιγύπτου, μπορεί να περιέχει επί πλέον απολήψιμα αποθέματα, μέχρι και 15 τρισ. m3 φυσικού αερίου (αντιστοιχούν σε 30 χρόνια των αναγκών της Ευρώπης).

Αναλύοντας τις απόψεις όλων των ειδικών πετρελαιογεωλόγων που ασχολούνται με τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, ο κ. Κονοφάγος λέει ότι διαπιστώνεται πως υπάρχουν, επίσης, εξαιρετικά σημαντικές προοπτικές ανακάλυψης κοιτασμάτων φυσικού αερίου στη μείζονα περιοχή μεταξύ Κρήτης-Αιγύπτου και Κύπρου.

Επίσης, προτείνει να τεθούν επί τάπητος μεταξύ των δύο κυβερνήσεων οι δυνατότητες συνεκμετάλλευσης κοιτασμάτων που υπάρχουν μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου και να καθοριστούν επίσημα τα όρια των Οικονομικών Ζωνών ανάμεσα στις δύο χώρες.

Καταλήγοντας, ο κ. Κονοφάγος εισηγείται ότι η Ελλάδα πρέπει να ανοίξει ερευνητικές περιοχές νότια της Κρήτης για να ανακαλυφθούν τυχόν επιπλέον αποθέματα φυσικού αερίου, που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ενεργειακές συνέργειες με την Κύπρο και κοινό αγωγό προς την Ευρώπη.

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1976:2011-01-03-07-41-27&catid=86:expolitiki&Itemid=268

«ΦΛΕΒΑ ΧΡΥΣΟΥ» Ο ΛΕΒΙΑΘΑΝ

Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ, από το ΕΘΝΟΣ (03.01.2011)

Το Τελ Αβίβ εξασφαλίζει ενεργειακή αυτάρκεια για 100 χρόνια και έχει τη δυνατότητα εξαγωγών. Γενικός συναγερμός στην Ανατολική Μεσόγειο για την οικονομική και γεωστρατηγική διάσταση των ανακαλύψεων
Στην επίσημη επιβεβαίωση ότι το κοίτασμα Λεβιάθαν που έχει εντοπισθεί εκατόν τριάντα χιλιόμετρα από τις ακτές του Ισραήλ περιλαμβάνει σχεδόν 450 δισεκατομμύρια m3 φυσικού αερίου, προχώρησε η αμερικανική εταιρεία Noble Energy, η οποία έχει αναλάβει την έρευνα και εκμετάλλευση του κοιτάσματος από κοινού με ισραηλινές εταιρείες.
Η πρώτη αναφορά στην ύπαρξη του κοιτάσματος είχε γίνει τον περασμένο Ιούνιο, αλλά τώρα επιβεβαιώνεται και επιστημονικά (καθώς προηγήθηκαν γεωτρήσεις στην περιοχή) το μέγεθος του Λεβιάθαν, κατατάσσοντάς το στην πιο σημαντική παγκοσμίως ανακάλυψη κοιτάσματος φυσικού αερίου της τελευταίας δεκαετίας.
Αν και η εκμετάλλευση του κοιτάσματος δεν προβλέπεται να ξεκινήσει πριν από το 2017, ο εντοπισμός των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην περιοχή της λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου αλλάζει σημαντικά τα στρατηγικά δεδομένα της ευρύτερης περιοχής.
Το Ισραήλ από εξαρτώμενη ενεργειακά χώρα, σε ένα εχθρικό περιβάλλον πλούσιο σε ενεργειακούς πόρους, με τα κοιτάσματα που έχουν εντοπισθεί εξασφαλίζει ενεργειακή αυτάρκεια για τα επόμενα 100 χρόνια και έχει τη δυνατότητα να εξάγει φυσικό αέριο και προς την Ευρώπη ή σε άλλες αγορές.
Η οικονομική αλλά και η γεωστρατηγική διάσταση των ανακαλύψεων έχουν σημάνει γενικό συναγερμό στην Ανατολική Μεσόγειο, καθώς τα κοιτάσματα αυτά εντοπίζονται μεν σε περιοχές ισραηλινής κυριαρχίας, αλλά γειτνιάζουν με τις θαλάσσιες ζώνες της Αιγύπτου και του Λιβάνου, ο οποίος βρίσκεται σε «κατάσταση πολέμου» με το Ισραήλ.
Ο Λίβανος ήδη παρενέβη δηλώνοντας ότι το Ισραήλ δεν νομιμοποιείται να αρχίσει την άντληση φυσικού αερίου από μόνο του και προανήγγειλε την έκδοση αδειών έρευνας και εξόρυξης εντός του 2012, με το Ισραήλ να προειδοποιεί ότι θα προασπίσει ακόμη και με στρατιωτικά μέσα τους ενεργειακούς πόρους του.
Ο ενεργειακός πυρετός στην Αν. Μεσόγειο δεν αφήνει αδιάφορη φυσικά την Κύπρο, την Ελλάδα και την Τουρκία. Με τη Λευκωσία να ελπίζει ότι το «Οικόπεδο 12» στα όρια της ΑΟΖ της, το οποίο ερευνά η Noble Energy, κρύβει και αυτό φυσικό αέριο, τη χώρα μας να αντιμετωπίζει θετικά έναν υποθαλάσσιο αγωγό από το Ισραήλ μέχρι την Ελλάδα και κατάληξη τη Δυτική Ευρώπη, και την Τουρκία να επιχειρεί σε όσες περιοχές δεν μπορεί να παρέμβει, επικαλούμενη «ζωτικά συμφέροντά» της, να χρησιμοποιεί ως πρόσχημα τα συμφέροντα των «Τουρκοκυπρίων» για να αμφισβητήσει συμφωνίες όπως αυτή μεταξύ της «Κύπρου και του Ισραήλ».

Ρευστό παραμένει το 2011 για την Τουρκία

 Του Χρήστου Μηνάγια – www.geostrategy.gr

Η πολιτική Ερντογάν εισήγαγε την Τουρκία σε μια μακρά περίοδο εξελίξεων

τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας που προβλέπεται να

συνεχισθεί και το 2011. Συγκεκριμένα τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια

πολύ σημαντική αλλαγή η οποία δεν είναι απαλλαγμένη από σοβαρές

εσωτερικές και εξωτερικές προκλήσεις. Το προφίλ της χώρας αλλάζει

συνεχώς και η μέχρι τώρα στρατηγική της καταδεικνύει ότι οι πολιτικές που

εφαρμόζει στηρίζονται σ’ ένα πολύ αυστηρά οριοθετημένο πεδίο ελιγμών.

Η Τουρκία είναι μια μουσουλμανική χώρα όπου όλα τα είδη του Ισλάμ

έχουν, άλλα μικρότερο και άλλα μεγαλύτερο, ποσοστό επιρροής. Είναι μια

χώρα όπου συνυπάρχουν το ριζοσπαστικό Ισλάμ, το φονταμενταλιστικό

Ισλάμ, το πολιτικό Ισλάμ, το ήπιο Ισλάμ, το εκσυγχρονιστικό Ισλάμ, το Ισλάμ

των χωριών και το Ισλάμ των πόλεων. Οι Τούρκοι αναλυτές εντάσσουν τον

πρωθυπουργό Ερντογάν στην κατηγορία των ήπιων ισλαμιστών και θεωρούν

ότι η νεο-οθωμανική του πολιτική προκαλεί έντονο σκεπτικισμό αφενός στον

κρατικό πολιτικο-στρατωτικό μηχανισμό και στους εθνικιστικούς κύκλους της

χώρας αφετέρου στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι Τούρκοι στρατηγοί είχαν συνηθίσει να κατευθύνουν όλες τις πολιτικές

ηγεσίες της χώρας διότι θεωρούσαν ότι δεν διοικούν μόνο τις ένοπλες

δυνάμεις αλλά ολόκληρη τη χώρα. Για να διατηρήσουν την εξουσία τους και

να συνεχίσουν να έχουν υπό την κηδεμονία τους το λαό και το κράτος

εδραίωσαν την παρουσία τους στη νομική υποδομή της Τουρκικής

Δημοκρατίας μέσω του Συντάγματος, πραγματοποίησαν πραξικοπήματα,

εξέδωσαν υπομνήματα παρέμβασης στην πολιτική ζωή της χώρας,

δημιούργησαν οργανώσεις ανατροπής της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης και

αμαύρωσαν τη ζωή εκατομμυρίων πολιτών υποτάσσοντας τους στην επίσημη

ιδεολογία και στην κρατική ελίτ καταπατώντας τις ατομικές τους ελευθερίες και

τα ατομικά τους δικαιώματα.

Η στρατηγική του Ερντογάν έναντι του στρατιωτικού κατεστημένου ήταν

πολυδιάστατη, όπως η αλλαγή της σύνθεσης του Συμβουλίου Εθνικής

Ασφαλείας και του τρόπου λήψεως αποφάσεων αυτού, η νομοθετική

μεταρρύθμιση σχετικά με την πολιτική αυτονομία των στρατιωτικών, η

2

δικαστική μεταρρύθμιση που οριοθετεί το πεδίο αρμοδιοτήτων της

στρατιωτικής δικαιοσύνης κ.λπ. Συνακόλουθα δε, άρχισε να παρεμβαίνει και

στις εσωτερικότων ενόπλων δυνάμεων με έμφαση στις αποφάσεις του

Ανωτάτου Στρατιωτικού Συμβουλίου (ΑΣΣ). Το ΑΣΣ συνεδριάζει δύο φορές

ετησίως και συμμετέχουν ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Άμυνας και όλοι οι

ανώτατοι αξιωματικοί βαθμού στρατηγού, ναυάρχου και πτεράρχου. Η

σύσταση του συμβουλίου αυτού έγινε το 1971, αμέσως μετά το στρατιωτικό

πραξικόπημα της 12-3-1971, προκειμένου οι στρατιωτικοί να κρατήσουν τις

κυβερνήσεις σε απόσταση από το εσωτερικό τους καθεστώς και τις

εσωτερικές αποφάσεις των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων αποκτώντας μια

ολοκληρωτική αυτονομία. Το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο αποφάσιζε για

τις προαγωγές-αποστρατείες των αξιωματικών και τη στρατιωτική στρατηγική,

ενώ η παρουσία όλων των πρωθυπουργών ήταν άκρως συμβολική. Για την

ακρίβεια όλων πλην του Ερντογάν, ο οποίος τον Αύγουστο και το Νοέμβριο

του 2010, μετά από 8 χρόνια πρωθυπουργός, αντιτάχθηκε στην πολιτική αυτή

επιδεικνύοντας μια πρωτόγνωρη για τα τουρκικά δεδομένα επίδειξη πολιτικής

δύναμης αιφνιδιάζοντας τους στρατιωτικούς. Πέτυχε δηλαδή οι αποφάσεις του

ΑΣΣ σχετικά με τις προαγωγές-αποστρατείες των αξιωματικών να έχουν την

ουσιαστική έγκριση της πολιτικής εξουσίας της χώρας.

Επιπρόσθετα, στις 16-12-2010 άρχισε η δίκη των 196 στρατιωτικών, μεταξύ

των οποίων πρώην αρχηγοί και στρατηγοί, που αντιμετωπίζουν ποινές

φυλάκισης 15 έως 20 ετών διότι εμπλέκονται σε σχεδιασμούς ανατροπής της

κυβέρνησης Ερντογάν (σχέδιο Βαριοπούλα), ενώ έχουν συλληφθεί επιπλέον

39 αξιωματικοί λόγω εμπλοκής τους σε υπόθεση κατασκοπείας, εκβιασμών

και πορνείας στη Διεύθυνση Ηλεκτρονικών Συστημάτων του τουρκικού

ΓΕΕΘΑ, στο υφυπουργείο Αμυντικής Βιομηχανίας, στη Διοίκηση Ασφαλείας

Ακτών, στη Διοίκηση Ναυτικών Δυνάμεων και στο TUBΙΤΑΚ (Τουρκικό

Ίδρυμα Επιστημονικών και Τεχνολογικών Ερευνών).

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ρεπουμπλικανικό CHP και εθνικιστικό

MHP, αποδείχθηκαν ανεπαρκή στην προαναφερόμενη «ερντογανική

επίθεση» διότι αφενός έχουν προβλήματα ηγεσίας και ιδεολογίας στο

εσωτερικό τους, αφετέρου η πλειοψηφία της τουρκικής κοινωνίας τα θεωρεί

ως πολιτικό σκέλος του βαθέος κράτους. Το βασικό τρωτό σημείο των

κομμάτων αυτών είναι ότι στηρίζονται στη ψυχολογία της «μη αλλαγής» ενώ

δεν διστάζουν να κατηγορούν ως προδότες έναντι του ατατουρκισμού όσους

επιδιώκουν την αλλαγή. Άλλωστε ο ιδεολογικός τους δογματισμός πάντα

έμπαινε εμπόδιο σε κάθε αντίληψη που ανταποκρινόταν στις ανάγκες και στις

δημοκρατικές προσδοκίες της κοινωνίας.

Τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος της 12-9-2010 στην Τουρκία

ανέδειξαν έναν πανίσχυρο Ερντογάν που μπορεί πλέον να προχωρήσει σε

μια οριστική πολιτική ρήξη με το στρατιωτικό κατεστημένο και όλους εκείνους

τους μηχανισμούς που συνιστούν το αποκαλούμενο «βαθύ κράτος». Επίσης,

σύμφωνα με τελευταίες δημοσκοπήσεις το ποσοστό του κυβερνώντος

κόμματος ΑΚΡ ανέρχεται στο 46% και δεν διαφαίνεται στο εγγύς μέλλον να

3

υπάρξει κάποια άλλη εναλλακτική πρόταση πολιτικής εξουσίας. Διαπιστώνεται

λοιπόν ότι όλα εξελίσσονται σύμφωνα με τις επιδιώξεις του Ερντογάν που

υποβοηθείται σε μεγάλο βαθμό από τις συγκυρίες, διότι ούτε η σκληρή αν όχι

αλαζονική του συμπεριφορά, ούτε η κόπωση της κυβέρνησης του φαίνονται

να επηρεάζουν αρνητικά τους Τούρκους ψηφοφόρους. Όμως δεν πρέπει να

λησμονούμε ότι σε ανύποπτο χρόνο όλα μπορεί να αλλάξουν, διότι η εικόνα

της εθνο-θρησκευτικο-ιδεολογικής τριχοτόμησης που παρουσίασε η Τουρκία

στο πρόσφατο δημοψήφισμα αποτελεί στοιχείο ιδιάζουσας σημασίας με

πολλούς αποδέκτες.

Οι Κούρδοι από την επομένη του δημοψηφίσματος άρχισαν να

δημοσιοποιούν τις «αυτονομιστικές» τους απαιτήσεις δίδοντας την εντύπωση

ότι έχει ανοίξει το «κουτί της Πανδώρας» για το κουρδικό, ενώ το βαθύ κράτος

βρίσκεται σε στάση αναμονής προκειμένου να εκμεταλλευθεί οποιαδήποτε

κυβερνητική αποτυχία ειδικά σε θέματα όπως το κουρδικό, το πρόβλημα του

Αιγαίου, η Α.Ο.Ζ., το κυπριακό κ.λπ. Κρίνεται σκόπιμο να τονισθεί ότι στις

17-12-2010 το τουρκικό Γενικό Επιτελείο Ενόπλων Δυνάμεων εξέδωσε την

υπ. αριθ. ΒΑ-03/10 ανακοίνωση γνωστοποιώντας την ανησυχία του για τις

συζητήσεις που γίνονται για την κουρδική γλώσσα, ενώ ήδη ο πρόεδρος της

Δημοκρατίας Αμπντουλάχ Γκιούλ είχε δηλώσει ότι: «Επίσημη γλώσσα της

Τουρκίας είναι και θα παραμείνει η Τουρκική». Με τον τρόπο αυτό οι Τούρκοι

στρατηγοί, αγνοώντας τις αρμοδιότητες της πολιτικής εξουσίας της χώρας,

καταδεικνύουν ότι δεν θα πάψουν να παρεμβαίνουν και να διεκδικούν ένα

είδος πολιτικού ρόλου σε σοβαρά θέματα όπως είναι το κουρδικό.

Η Τουρκία εισήλθε σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο και στους επόμενους 10

μήνες, λίγο μετά τις γενικές εκλογές του Ιουνίου 2011, πιθανόν να υπάρξουν

σοβαρότατες εξελίξεις οι οποίες εστιάζονται σε τρείς τομείς: στο κουρδικό, στις

σχέσεις του Ερντογάν με το στρατό και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Συγκεκριμένα:

• Το κουρδικόπρόβλημα κατά βάση αποτελεί ένα εθνικό πρόβλημα με

πολιτικές διαστάσεις. Δεν αφορά μόνο στην αναγνώριση της

κουρδικής ταυτότητας και των πολιτιστικών δικαιωμάτων των

Κούρδων αλλά εμπεριέχει συγκεκριμένες απαιτήσεις για αυτονομία,

όπως δημιουργία κοινοβουλίων στις πόλεις, Πολιτικής Ακαδημίας,

Δημοκρατικού Κογκρέσου της Κουρδικής Κοινότητας, συνεταιρισμών

κ.λπ. ^στόσο υπάρχει σοβαρή αβεβαιότητα για την επίλυση του

προβλήματος αυτού και εάν μέχρι το επόμενο Μάρτιο δεν

ικανοποιηθούν τα κυριότερα αιτήματα των Κούρδων τότε το ΡΚΚ θα

αρχίσει εκ νέου τις επιχειρήσεις του. Και αυτό διότι οι Κούρδοι θα

εκλάβουν τη στάση της κυβέρνησης Ερντογάν ως την εξής απειλή: «ή

θα πεθάνεις ή θα σε σκοτώσουμε». Επίσης, επισημαίνεται ότι η

επίλυση του κουρδικού προβλήματος έχει άμεση σχέση με την

επίλυση του στρατιωτικού προβλήματος (στρατιωτικό κατεστημένο)

στην Τουρκία. Δεν είναι τυχαίο ότι Τούρκοι αναλυτές θεωρούν ότι το

4

κουρδικό πρόβλημα και το στρατιωτικό πρόβλημα αποτελούν δύο

ασθένειες όπου η μια εμπεριέχεται εντός της άλλης.

• Ο Ερντογάν επιδιώκει να δώσει ένα τέλος στη στρατιωτική

χειραφέτηση, όχι για να μειώσει την επιχειρησιακή δυναμική και

πολεμική ισχύ των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων αλλά για να

δημιουργήσει μια μοντέρνα μορφή πολιτικο-στρατιωτικών σχέσεων

σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Άλλωστε η πολιτική των εξοπλισμών

που ακολουθεί το κυβερνών κόμμα ΑΚΡ εξυπηρετεί πλήρως την

πολιτική Ερντογάν-Νταβούτογλου για ανάδειξη της Τουρκίας σε

σημαντική περιφερειακή δύναμη.

• Η συνεργασία Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ στην Ανατολική Μεσόγειο

ενόχλησε ιδιαίτερα την Άγκυρα η οποία άρχισε να απειλεί ότι δεν θα

δεχθεί τετελεσμένα και θα αντιδράσει δυναμικά σε οποιαδήποτε

ενέργεια σχετική με έρευνα πετρελαίου στην Α.Ο.Ζ., χωρίς πρότερη

επίλυση του κυπριακού προβλήματος. Και γι’ αυτό άλλωστε στις

16-12-2010 ο Τούρκος υφυπουργός Εξωτερικών Feridun Sinirlioglu

κάλεσε τον Ισραηλινό πρέσβη στην Άγκυρα προκειμένου να

επισημάνει την αποφασιστικότητα της Τουρκίας στο θέμα αυτό.

Φυσικά η εν λόγω στάση των Τούρκων δεν αποτελεί κάτι νέο διότι

αυτοί εκτιμούν ότι με τις απειλές θα αποτρέψουν την Ελλάδα και την

Κύπρο από την ενάσκηση των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων.

Συνακόλουθα δε, οι Τούρκοι θεωρούν την στρατιωτική συνεργασία

Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ ως δημιουργία ενός νέου μεσογειακού

άξονα ο οποίος τους απασχολεί ιδιαίτερα.

Τα ανοίγματα της Άγκυρας στη Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια και στον

Καύκασο φαντάζουν φιλόδοξα ωστόσο μπορούν μέσα σε μια νύκτα να

μετατρέψουν τους εχθρούς σε φίλους αλλά και τους φίλους σε εχθρούς. Η

πολιτική του Ερντογάν φαίνεται ότι δεν ταυτίζεται με την άποψη ότι ο φίλος

που παραμερίζεται γίνεται εχθρός, ενώ ο εχθρός που προσεγγίζεται δεν

γίνεται ποτέ φίλος. Έτσι οι σχέσεις της Τουρκίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες,

την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ισραήλ κινδυνεύουν να μετατραπούν σε

σχέσεις «πολλαπλών προβλημάτων» με απρόβλεπτες συνέπειες. Εν τω

μεταξύ η Ουάσιγκτον δεν έχει εκδηλώσει ακόμη τις προθέσεις της, δεδομένου

ότι ο πρόεδρος Ομπάμα δεν επιθυμεί προς το παρόν την αποκοπή με την

ηγεσία του ΑΚΡ και θα περιμένει μέχρι τις εκλογές του Ιουνίου 2011 οπότε και

θα καθορίσει τη γραμμή που θα εφαρμόσει.

(Ο Χρήστος Μηνάγιας είναι συγγραφέας του βιβλίου «Η γεωπολιτική στρατηγική και η

στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις

Τουρίκη. Πρόκειται για μια εμπεριστατωμένη μελέτη η οποία βασίζεται σχεδόν

αποκλειστικά σε πρωτογενείς τουρκικές πηγές και μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ένας

χρήσιμος οδηγός για το είδος της απειλής που συνιστούν οι τουρκικές ένοπλες

δυνάμεις και τις επιδιώξεις της εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας υπό το μανδύα του

5

νεο-οθωμανσιμού. Επίσης, είναι τακτικός αρθρογράφος επί θεμάτων Τουρκίας στην

ιστοσελίδα http://www.geostrategy.gr )

ΑΠΟ ΤΟ «ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ» ΣΤΟ «ΚΟΛΥΜΠΑΜΕ ΣΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ»

του Δημήτρη Μπαμπασίκα από την ΑΥΓΗ της Κυριακής 02.01.2011

Πολλά ακούγονται και γράφονται τελευταία για την πετρελαιοπιθανότητα περιοχών της χώρας μας. Αν γυρίσουμε όμως λίγο πίσω, θα δούμε ότι είχε προηγηθεί μια πλήρης απαξίωση της έρευνας υδρογονανθράκων για πάνω από 15 χρόνια. Το θέμα είχε επίσης υποβαθμιστεί και από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ.

Σημειώνω μερικές εξαιρέσεις μεταξύ των ελαχίστων: Από το περιοδικό «Ενέργεια» Απρίλιος του 2001, όπου μεταξύ άλλων ο εκδότης του σε άρθρο με τίτλο: «Σε απαξίωση η έρευνα υδρογονανθράκων στη χώρα μας» έγραφε: «…Η υπόθεση της έρευνας και εκμετάλλευσης του πετρελαϊκού δυναμικού της Ελλάδας είναι μία εξόχως σοβαρή υπόθεση για ν’ αφεθεί στην τύχη της και στις όποιες προθέσεις και σχέδια ελληνικών και ξένων συμφερόντων». Επίσης από απάντηση του ΥΠΑΝ (19.4.08) σε ερώτηση του βουλευτή Γ. Δραγασάκη με τίτλο «Σε αδιέξοδο έχει οδηγηθεί η έρευνα υδρογονανθράκων στη χώρα μας» (23.4.08) στην έκθεση της Ειδικής Τεχνικής Επιτροπής για Θέματα Αναζήτησης , Έρευνας και Εκμετάλλευσης Υδρογονανθράκων (15.01.08) μεταξύ άλλων «…επισημαίνεται η ανάγκη για αναθεώρηση της στρατηγικής και των προτεραιοτήτων της έρευνας και της γενικότερης αναδιοργάνωσης του τομέα υδρογονανθράκων». Στην «Αυγή» επίσης βρίσκουμε άρθρα στις 20.12.09 και 21.5.10 με την ίδια θεματολογία, για ν’ αναφέρουμε μερικά.

Και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά και η πολυπόθητη αναθεώρηση της στρατηγικής αντί να παίρνει σάρκα και οστά απομακρυνόταν διαρκώς, μια μειοψηφία επιστημόνων, συνδικαλιστικών φορέων, κομμάτων και ΜΜΕ αγωνιζόταν να πείσουν για το αντίθετο, δηλαδή ότι η Ελλάδα δεν είναι «ψωροκώσταινα», ότι πρέπει να διατηρηθεί η ΔΕΠ-ΕΚΥ Α.Ε. (Δημόσια Επιχείρηση Πετρελαίου Έρευνα & Εκμετάλλευση Υδρογονανθράκων) σαν αυτόνομη κρατική Εταιρεία και να συμμετέχει στις παραχωρήσεις περιοχών, να παραμείνει η Έρευνα σαν ξεχωριστός κλάδος στα ΕΛΠΕ, ότι οι έρευνες πρέπει να συνεχιστούν και να περάσουμε στον δεύτερο γύρο παραχωρήσεων κ.ά., όλα αυτά φάνταζαν να μη ακούγονται από κανέναν, όταν ξαφνικά τα πάντα άλλαξαν.

Από το η «Ελλάδα δεν έχει πετρέλαιο» γίναμε ξαφνικά Σαουδική Αραβία, αν πιστέψουμε καθηγητές κι επιστήμονες που παρελαύνουν σε εκπομπές της τηλεόρασης και πού ας σημειωθεί, μέχρι χθες συνηγορούσαν για το αντίθετο ή κρατούσαν το στόμα τους κλειστό.

Η χώρα μας ήταν και παραμένει η λιγότερο εξερευνημένη χώρα της Μεσογείου σε ό,τι έχει σχέση με τους υδρογονάνθρακες. Οι έρευνες που έγιναν από ΔΕΠ, ΔΕΠ-ΕΚΥ, ΕΛΠΕ περιορίστηκαν κύρια στην ξηρά και όχι στη θάλασσα, λόγω κόστους αλλά και προβλημάτων ως προς την οριοθέτηση των θαλασσίων συνόρων στο Αιγαίο και αλλού. Απαραίτητη προϋπόθεση για τον εντοπισμό πιθανών κοιτασμάτων είναι η ύπαρξη σεισμικών καταγραφών, η επεξεργασία και η ερμηνεία τους. Στις περιοχές που προβλέπουν οι διάφοροι «ειδήμονες» δισ. βαρέλια πετρελαίου και τρισ. κυβικά μέτρα αερίου ή δεν υπάρχουν, καθόλου σεισμικά ή αν υπάρχουν είναι παλαιά, με μικρή διακριτική ικανότητα, που δεν έγιναν με σκοπό την ανεύρεση πετρελαίου, αλλά για τη διαλεύκανση άλλων επιστημονικών θεμάτων. Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν δικαιολογούν αυτές τις προβλέψεις.

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς από πού αντλούν αυτή τη σιγουριά για τα γιγαντιαία κοιτάσματα, τα οποία θα θέλαμε πρώτοι απ’ όλους εμείς, που αντιπαλεύουμε χρόνια τώρα τη θεωρία της ‘ψωροκώσταινας’, να χειροκροτήσουμε. Τα επιστημονικά δεδομένα όμως είναι φτωχά και δεν δικαιολογούν αυτούς τους ενθουσιασμούς. Βέβαια, στην προσπάθειά τους να πείσουν, αναμειγνύουν ινστιτούτα, μελέτες από άλλες περιοχές, ερευνητικές επιτυχίες άλλων μεσογειακών κρατών, αλλά όλα αυτά δεν φτάνουν για να γεμίσουν τη σχεδόν ανυπαρξία στοιχείων για τις περιοχές που αναφέρονται. Φτάνουν δε σε ακραίες καταστάσεις υποστηρίζοντας ότι με τα έσοδα θα αποπληρώσουμε το χρέος.

Να πιστέψουμε ότι η επιθυμία τους για την ανεύρεση πετρελαίου είναι τόσο μεγάλη που επηρέασε τη λογική τους; Ότι η φιλοδοξία τους να καταλάβουν θέσεις στον πολυσυζητημένο φορέα είναι τόσο μεγάλη, που γίνονται άθελά τους όργανα σκοτεινών συμφερόντων;

Τα ΜΜΕ αξιοποιώντας τις υπερβολές που λέγονται, διαμορφώνουν την κοινή γνώμη και όλο και πιο συχνά ακούμε «να τα βρούμε με τους Τούρκους», «να τα δώσουμε τα πετρέλαια», «να βάλουμε νερό στο κρασί μας». Είναι τυχαίο που όλη αυτή η καμπάνια παραπληροφόρησης ξετυλίγεται σήμερα που ΔΝΤ και ΕΚΤ, καθορίζουν τις τύχες της πατρίδας μας; Μήπως η υπεραισιοδοξία για την ανεύρεση μεγάλων κοιτασμάτων τροφοδοτεί μια υποχωρητικότητα, -με την προσδοκία υψηλών εσόδων από το πετρέλαιο-, σε θέματα εθνικής κυριαρχίας;

Υπάρχει όμως προϊστορία στην εκμετάλλευση του πετρελαίου στη χώρα μας. Είναι γνωστή η καταλήστευση του κοιτάσματος του Πρίνου από την DENISON, οι υπερτιμολογήσεις, ο αγώνας για επαναδιαπραγμάτευση της αρχικής σύμβασης, το πώς πέρασε ο Πρίνος στον έλεγχο μιας παρέας «τοπικών» παραγόντων και αργότερα στην πλήρη δικαιοδοσία ενός αμφιλεγόμενου επιχειρηματία, οι ψευδείς ανακοινώσεις για ανεύρεση γιγαντιαίου κοιτάσματος και τα παιχνίδια με τη μετοχή της REGAL OIL στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, η ποινή για εξαπάτηση των μετόχων από το χρηματιστήριο, η σκανδαλώδης παράταση της σύμβασης το 2008.

Ξέρουμε ότι πολλές πετρελαιοπαραγωγές χώρες ελάχιστα οφέλη έχουν από το πετρέλαιο και ότι σπαράσσονται από πολέμους και εμφύλιες διενέξεις. Ξέρουμε ότι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο είναι μη ανανεώσιμη πηγή ενέργειας. Γνωρίζουμε ότι είμαστε διαχειριστές ενός πλούτου που ανήκει και στις μελλοντικές γενιές. Οφείλουμε λοιπόν να τον διαχειριστούμε με περίσκεψη, δεν έχουμε το δικαίωμα ούτε να τον καταναλώνουμε αλόγιστα, ούτε να τον χαρίζουμε σε εταιρείες και γείτονες.

Ο δρόμος για να οδηγηθούμε σε μια ορθολογική και έντιμη λύση, μια λύση που δεν θα βάζει τα παιδιά μας σε ακόμη μεγαλύτερες περιπέτειες είναι να δημιουργήσουμε έναν φορέα υδρογονανθράκων επαρκώς και αξιοκρατικά στελεχωμένο. Έναν φορέα που θα ελέγχει τις εταιρείες ως προς την εκπλήρωση των συμφωνηθέντων, που θα προωθεί κανονισμούς ασφαλείας των πετρελαϊκών εργασιών, κανονισμούς προστασίας του περιβάλλοντος, που θα διαμορφώνει στρατηγική και τακτική και, σταθμίζοντας τις συνθήκες, θα οργανώνει την Έρευνα προς το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου.

Το έργο που καλείται να επιτελέσει ο φορέας είναι τεράστιο και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από ένα ολιγομελές σχήμα, όπως οι πληροφορίες που διαρρέουν στον Τύπο αναφέρουν. Μεμψιμοιρίες του τύπου «δεν έχουμε χρήματα για κάτι καλύτερο» δεν γίνονται αποδεκτές, καθόσον τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν από έναν σωστά στελεχωμένο φορέα θα είναι πολλαπλάσια. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οικονομικό, ταυτόχρονα διακυβεύονται θέματα προστασίας του περιβάλλοντος και τα πιο σημαντικά απ’ όλα είναι τα θέματα εθνικής κυριαρχίας. Αν τα πράγματα εξελιχθούν έτσι, οδηγούμαστε με βεβαιότητα σε ένα χειρότερο αδιέξοδο. Μπορεί να συμφέρει στις πολυεθνικές, αλλά δεν συμφέρει στον λαό μας.

* Ο Δ. Μπαμπάσικας είναι γεωφυσικός – υπεύθυνος Επιτροπής Ενέργειας ΣΥΝ

ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!

 

 Οι δυνάμεις της Αριστεράς, πέρα από διαφορές, δίνουν συχνά την εντύπωση ότι το πρόβλημά τους είναι η επικράτηση της μιας έναντι της άλλης! Θεωρείτε ότι μόνο η ηγεσία του ΚΚΕ είναι υπεύθυνη για τον άγονο κατακερματισμό; Μπορεί να αλλάξει το διαιρετικό κλίμα μέσα στο 2011;

    Αντιμέτωπα με τη ραγδαία επιδείνωση της ζωής τους λόγω του μνημονίου και του γενικότερου κοινωνικού πολέμου που έχουν κηρύξει μονομερώς οι κυρίαρχες τάξεις, τα λαϊκά στρώματα χρειάζονται την ενότητα δράσης όλων των μαχόμενων, αριστερών δυνάμεων, που αποτελούν σήμερα τον βασικό κορμό της αντίστασης. Όσοι γυρίζουν την πλάτη στον πιο κρίσιμο κοινωνικό πόλεμο των τελευταίων 35 χρόνων για να επιδοθούν στον ενδοαριστερό εμφύλιο ακολουθώντας τη λογική «ο χειρότερος εχθρός είναι ο γείτονας», επωμίζονται τεράστιες, ιστορικές ευθύνες.
   Όχι μικρότερες ευθύνες έχουν, ωστόσο, όσοι αντιμετωπίζουν καιροσκοπικά το θέμα της ενότητας, κερδοσκοπώντας πάνω σε μια δημοφιλή λέξη απλώς για να πλαγιοκοπήσουν τους «σεχταριστές». Οι αριστεροί πολίτες έχουν πικρή εμπειρία από δήθεν «ενωτικές» πρωτοβουλίες, οι οποίες, ακριβώς επειδή δεν στηρίζονταν σε ξεκάθαρες αρχές, στρατηγική αντίληψη και πολιτικούς στόχους, κατέληξαν να ενώσουν την Αριστερά με την… αστική τάξη (βλ. κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα) με τίμημα την πολυδιάσπαση της ίδιας της Αριστεράς.
   Σήμερα δεν υπάρχουν στοιχειώδεις προγραμματικές προϋποθέσεις πολιτικής ενότητας της Αριστεράς. Πως είναι δυνατόν, για παράδειγμα, η ηγετική πλειοψηφία του Συνασπισμού, με την φιλο- Ε.Ε. πολιτική της, να ενωθεί σε κοινό πολιτικό μέτωπο με το ΚΚΕ ή/και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έχουν κάθετα αντι-Ε.Ε. πολιτική; Εκείνο που μπορεί ρεαλιστικά να προσδοκά κανείς είναι: Πρώτον, την κοινή δράση σε συγκεκριμένα, ζωτικής σημασίας θέματα αιχμής στο μαζικό κίνημα (ανατροπή του μνημονίου, δημοκρατικές ελευθερίες, αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην Παιδεία κλπ). Και, δεύτερον, τη δημιουργία προϋποθέσεων για τη διαμόρφωση ενός νέου, πολιτικού μετώπου των αριστερών, ανατρεπτικών δυνάμεων, κάτι που προϋποθέτει ρήξη και αυτονόμηση από ηγεσίες και δομές που έχουν ξεπεραστεί και θα ξεπερνιούνται ολοένα και περισσότερο από την ταξική πάλη.

 
-Ποιους θεωρείτε ως τους πλέον κρίσιμους δύο- τρεις προγραμματικούς στόχους για μια αριστερή στροφή στη χώρα το 2011;
   Το απολύτως επείγον πρόβλημα της εργαζόμενης πλειονότητας είναι η ανατροπή του μνημονίου και όλων των εξειδικεύσεων και «επικαιροποιήσεων» που το συνοδεύουν, μετατρέποντας σε οδό του μαρτυρίου την καθημερινότητα εκατομμυρίων Ελλήνων. Βεβαίως, ο αντιμνημονιακός λόγος από μόνος του δεν αρκεί, αφού η έξοδος από τον μηχανισμό της τρόικας φέρνει αναπόφευκτα στην πρώτη γραμμή τα μεγάλα ερωτήματα του χρέους και του ευρώ- ζητήματα που θα αποκτήσουν ακόμη μεγαλύτερη ένταση τους πρώτους κιόλας μήνες του 2011, με τη διελκυνστίδα για την τέταρτη δόση του δανείου και την αναμενόμενη, ανοιχτή κρίση της ευρωζώνης.
Σ’ αυτό το φόντο, η Αριστερά καλείται να υψώσει τολμηρά τη σημαία μιας άμεσης, εναλλακτικής, ριζοσπαστικής λύσης, με βασικούς άξονες:

 

• Τη στάση πληρωμών και τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, χωρίς όρους και ποινές, υπό την απειλή της άρνησης πληρωμής του συνόλου του δημοσίου χρέους.
• Την έξοδο από το ευρώ, την ανάκτηση ελέγχου του εθνικού νομίσματος και την αποκατάσταση ελέγχου των συναλλαγματικών ροών. 
• Την εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και άλλων στρατηγικών επιχειρήσεων υπό λαϊκό έλεγχο. 
• Τη ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου υπέρ της εργασίας, με μοχλό, μεταξύ άλλων, ένα αναδιανεμητικό φορολογικό σύστημα.

   Δεν μπορεί να έχει κανείς την αυταπάτη ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου ή μια κυβέρνηση Σαμαρά θα μπορούσε ποτέ να υιοθετήσει παρόμοια μέτρα. Επομένως, βασική προϋπόθεση για μια ριζοσπαστική στροφή όπως την περιγράψαμε είναι η ανατροπή της αθλιέστερης κυβέρνησης μετά τη χούντα των Απριλιανών και η επιβολή αυτών των μέτρων στην όποια αυριανή κυβέρνηση από ένα αναγεννημένο λαϊκό κίνημα, σε περιβάλλον «εργατικής μεταπολίτευσης».

 

-Μπορεί να υπάρξει προοδευτική και σοσιαλιστική στροφή με το ευρώ και την ΟΝΕ; Αν μια χώρα του ευρώ πρωτοπορεί σε δυνατότητα προοδευτικών και σοσιαλιστικών μετασχηματισμών, θα πρέπει να αναμένει για την προώθησή τους να υπάρξουν συνολικότερες αλλαγές στην Ε.Ε., προκειμένου να αποφύγει την «εθνική απομόνωση»;
   Κατά τη γνώμη μου ουδείς, εάν θέλει να είναι ειλικρινής πρώτα απ΄ όλα με τον εαυτό του, δεν πίστεψε ποτέ σε «σοσιαλισμό με ευρώ και ΟΝΕ». Υπήρξαν βέβαια ειλικρινώς ευρωπαϊστές σοσιαλδημοκράτες, που έβλεπαν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ως έναν τρίτο δρόμο ανάμεσα στον απολυταρχικό «υπαρκτό σοσιαλισμό» της Ανατολής και την νεοφιλελεύθερη, υπό αμερικανική ηγεμονία Δύση. Η Ενωμένη Ευρώπη ήταν γι αυτούς το διπλό στοίχημα της χειραφέτησης από την Αμερική και της διατήρησης ενός «κοινωνικού κράτους»- με άλλα λόγια ενός πιο ανθρώπινου καπιταλισμού, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
   Σήμερα, ακόμη κι αυτή η μετριοπαθής φιλοδοξία φαντάζει ξεκάθαρα ουτοπική στο περιβάλλον μιας νέας, γερμανικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ξεπερνάει σε μονεταρισμό την Αμερική του Ομπάμα. Στο νέο αυτό φόντο, ο ευρωπαϊσμός φαντάζει δογματικός σαν Χιλιαστική πίστη κι οι οπαδοί της «υπαρκτής Ευρώπης» του 2011 αρχίζουν να θυμίζουν τους οπαδούς της ΕΣΣΔ ή της Κίνας του 1989.
   Όσοι προτείνουμε τη ρήξη με την Ε.Ε. και την έξοδο από την ευρωζώνη δεν ισχυριζόμαστε ότι πρόκειται για μια εύκολη λύση, χωρίς οικονομικό τίμημα, κοινωνική αναστάτωση και παροξυσμό των πολιτικών συγκρούσεων. Ωστόσο, οι αμετακίνητοι ευρωπαϊστές που προβλέπουν ότι θα πέσουν πάνω μας όλες οι πληγές των Φαραώ αν φύγουμε από το ευρώ (φυγή κεφαλαίων, γιγάντωση του χρέους, θησαυρισμός των κεφαλαιούχων που θα αγοράσουν κοψοχρονιά τα πάντα στην Ελλάδα κλπ) θα πρέπει να αναλογιστούν ότι μηρυκάζουν απλώς ακριβώς τα τρομοκρατικά επιχειρήματα που επικαλείται πάγια ο αστικός πολιτικός κόσμος και οι κονδυλοφόροι του για να μας πείσουν πόσο μάταιη είναι η ίδια η σοσιαλιστική προοπτική.
   Ασφαλώς είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί- ειδικά στην περίπτωση μιας μικρής χώρας την εποχή των πολυεθνικών και του Ίντερνετ- να υπάρξει «σοσιαλισμός σε μία χώρα». Αλλά ούτε μπορεί να υπάρξει «σοσιαλισμός παντού, την ίδια ώρα»! Η ασυμμετρία των ταξικών αγώνων, που αναπτύσσονται στο έδαφος διαφορετικών εθνικών, κοινωνικών σχηματισμών, σημαίνει ότι η αντικαπιταλιστική ανατροπή μπορεί να ξεκινήσει από μία χώρα ή από μικρή ομάδα χωρών, αλλά για να εδραιωθεί και να μακροημερεύσει ως πραγματική, σοσιαλιστική αλλαγή πρέπει να νικήσει σε μια ισχυρή, περιφερειακή και τελικά παγκόσμια κλίμακα.

-Πως εκτιμάτε τη διαδρομή του Αριστερού Βήματος Διαλόγου και Κοινής Δράσης και πως βλέπετε τις προοπτικές του;
   Τον Ιούλιο του 2010, το Αριστερό Βήμα ξεκίνησε ως πρωτοβουλία 77 ανθρώπων της ευρύτερης Αριστεράς, κυρίως διανοουμένων, συνδικαλιστών και καλλιτεχνών. Ήταν, τότε, μια κραυγή αγωνίας εν όψει των εξαιρετικά κρίσιμων απειλών για τα δικαιώματα και τον πολιτισμό του κοινωνικού ανθρώπου στην εποχή της μνημονιακής βαρβαρότητας, μια έκκληση συστράτευσης όλων των μάχιμων, αριστερών δυνάμεων έναντι του κοινού εχθρού, η οποία, φυσικά, δεν διέγραφε, ούτε υποτιμούσε τις διαφορές τους.
   Έξι μήνες αργότερα, το Αριστερό Βήμα αποτελεί συγκροτημένη πραγματικότητα. Περισσότεροι από 1340 άνθρωποι απ’ όλη την Ελλάδα, μεταξύ των οποίων πολλοί νέοι, έχουν υπογράψει την ιδρυτική του έκκληση, ενώ ομάδες πρωτοβουλίας με ταυτόσημο προσανατολισμό έχουν δημιουργηθεί και δημιουργούνται σε αρκετές πόλεις. Το διεθνές συνέδριο για την οικονομική κρίση και την εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς, που διοργανώθηκε με εξαιρετική επιτυχία στο Πάντειο, οι δύο, μαζικές συγκεντρώσεις της Θεσσαλονίκης, η δημιουργία της ιστοσελίδας και η σημαντική εκδήλωση με τον Σλάβοϊ Ζίζεκ στο ΕΜΠ αποτέλεσαν καρποφόρες πρωτοβουλίες διαλόγου, που κατέδειξαν τη δυναμική της πρωτοβουλίας.
   Τα βασικά επιτεύγματα της μέχρι τώρα πορείας μας, που πρέπει να διαφυλαχθούν και να αναπτυχθούν, είναι κατά τη γνώμη μου: Η ανεξαρτησία του Αριστερού Βήματος από όλους τους κομματικούς χώρους της Αριστεράς και η λειτουργία του ως καταλύτη για την ώσμωση μεταξύ τους, σε έναν διάλογο ο οποίος θα διαπερνά όλα τα υπαρκτά ρεύματα του χώρου. Η σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών, με συνέπεια λόγων και έργων. Και η λειτουργία του ως γέφυρας μεταξύ των πιο φωτεινών και δημιουργικών στοιχείων της αριστερής διανόησης με τους αγωνιστές των κοινωνικών κινημάτων.
   Αναφορικά με τις προοπτικές του Αριστερού Βήματος, πιστεύω ότι χρειάζονται πιο συντονισμένες πρωτοβουλίες όχι μόνο στο πεδίο του διαλόγου και της επεξεργασίας θέσεων, αλλά και της κοινής, μετωπικής δράσης, κάτι που επίμονα ζητάει ο κόσμος της Αριστεράς. Φυσικά, οι μορφές αυτών των πρωτοβουλιών θα είναι διαφορετικές από εκείνες που προσιδιάζουν σε ένα πολιτικό κόμμα ή ένα εργατικό συνδικάτο. Παράδειγμα προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να αποτελέσει η εν εξελίξει πρωτοβουλία, την οποία στηρίζει το Αριστερό Βήμα, για τη δημιουργία επιτροπής με στόχο τον δημόσιο, λογιστικό έλεγχο του ελληνικού χρέους, στην προοπτική της μερικής ή και ολικής διαγραφής του.

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1984:2011-01-04-07-37-53&catid=85:synenteyxseis&Itemid=267

Η στρατηγική της χειραγώγησης και ο βαθύς ύπνος των χειραγωγημένων

του Yiannis Aeras στο http://alithinapsemata.wordpress.com

TRUELIES: Την επόμενη φορά που θα δείτε το δελτίο ειδήσεων στην τηλεόραση, δοκιμάστε να έχετε κατά νου , τα 10 παρακάτω σημεία που αναφερονται σε μια γαλλικη δημοσιευση Συντάχθηκε λοιπόν  μία λίστα με τις 10 στρατηγικές χειραγώγησης από τα ΜΜΕ, η οποία αρχικά παρουσιαστηκε σαν “δημιουργημα” του Ν. Τσομσκυ (ψευδως) ενω στην πραγματικοτητα εγινε απο την γλλικη αναρχικη εφημεριδα Le Grand Soir .Διαβάστε τς και θα καταλάβετε τους τρόπους με τους οποίους, απο άνθρωποι μετατρεπόμαστε σε πρόβατα……

1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ

Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει  καθόλου χρόνο για να σκεφτεί – πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

2. ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ

Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.

3. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΤΑΔΙΑΚΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ

Για να γίνουν αποδεκτά  τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.

4. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ

Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ’ ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.

5. ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΑΝ ΑΥΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ

Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια της αδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά υστερημένος.Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί; «Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρονών ή και μικρότερο, αυτό λόγω της υποβολής είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

6. ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και στην κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη, η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.

7. Η ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ

Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του… «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, έτσι ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (βλ. Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).

8. ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ

Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος…

9. ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΝΟΧΗΣ

Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους.Έτσι, τα άτομα αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης… Και χωρίς δράση, δεν υπάρχει επανάσταση.

10. ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠ’ Ο,ΤΙ ΑΥΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ

Κατά τα τελευταία 50 χρόνια, η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ’ ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.

ΠΗΓΗ

Το παραπάνω κείμενο, δεν είναι μια λίστα που συνταχθηκε απο τον ιδιο τον Τσομσκυ αλλά απο μια γαλλικη εφημερίδα την LE GRAND SOIR. Προκειμένου να γίνει γνωστή πλήρως η Αλήθεια σε σχέση με την προέλευση της παραπάνω λίστας, παραθέτουμε ενα δεύτερο άρθρο που μας λέει πως εγινε αυτή και μας παραθέτει την άποψη του ιδίου:

Το κείμενο «Οι 10 στρατηγικές χειραγώγησης των μαζών» κυκλοφορεί μαζικά από το καλοκαίρι, γράφει ο Jean Bricmont, (στα ισπανικά, γαλλικά, αγγλικά κλπ κλπ   -μας έφτασε στα μέσα του Δεκέμβρη και στην Ελλάδα)-    και αποδίδεται στον Noam Chomsky. Λόγω του κειμένου αυτού, τα «επίσημα» μήντια κριτικάρουν ήδη τον Chomsky ως «οπαδό των θεωριών της παγκόσμιας συνωμοσίας» ή της «παγκόσμιας κυριαρχίας των illuminati »….
Ειδικά η 10^η στρατηγική, λέει πως το «σύστημα» γνωρίζει πολύ καλύτερα τα άτομα απ’όσο τα ίδια τα άτομα γνωρίζουν τον εαυτό τους κλπ κλπ με αποτέλεσμα το «σύστημα» να είναι σε θέση να ελέγχει τα άτομα περισσότερο απ’όσο τα ίδια μπορούν να ελέγχουν τον εαυτό τους…
Το κείμενο μου φάνηκε (λέει ο Bricmont) ότι υπεραπλουστεύει και διαστρεβλώνει την σκέψη του Chomsky, και μια που δεν έβρισκα το αγγλικό πρωτότυπο και για να έχω ήσυχη την συνείδησή μου, αποφάσισα να ρωτήσω τον ίδιο. Ιδού η απάντησή του: «Δεν έχω την παραμικρή ιδέα από πού προέρχονται όλα αυτά. Προσωπικά δεν έχω κάνει τέτοια λίστα, δεν έγραψα κάτι τέτοιο κι ούτε το δημοσίευσα στο internet. Υποθέτω ότι όποιος το έκανε θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι πρόκειται για ερμηνείες των όσων έχω γράψει εδώ κι εκεί, αλλά σε καμία περίπτωση, ούτε υπ’αυτή την διατύπωση, ούτε υπό μορφή λίστας».
Η προφανής επιτυχία αυτού του κειμένου, δείχνει ξεκάθαρα την παρανόηση της σκέψης του Chomsky σχετικά με την «χειραγώγηση», τόσο εκ μέρους μερίδας υποστηρικτών του, όσο και εκ μέρους των πολέμιών του. Ο Chomsky και ο Ed Herman, που έχουν γράψει το Manufacturing Consent: The Political Economy of the Mass Media (1988) [που είκοσι χρόνια αργότερα μεταφράστηκε και στα γαλλικά ως: La fabrique du consentement (εκδ. Agone, 2008)], ενώ το 1992 γυρίστηκε το ντοκυμανταίρ: Manufacturing Consent: Noam Chomsky and the Media , πουθενά δεν υπονοούν πως κάπου υπάρχει μια κρυφή οργάνωση που «χειραγωγεί τις μάζες». Αποδεικνύουν ότι υπάρχουν  μια σειρά φίλτρα, που συνδέονται με το ότι τα μήντια έχουν σχέσεις με ιδιωτικά συμφέροντα, διαφήμιση και δράση ομάδων πίεσης κλπ. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η θεώρηση του κόσμου που διακινούν τα μήντια να είναι εξαιρετικά στρεβλή, στήνοντας μια διαδικασία περισσότερο παρά ασχολούμενα με το αντικείμενο. Αυτά λέει ο Bricmont.
Εδώ αρχίζει το δικό μου το ψάξιμο: τίνος είναι λοιπόν το κείμενο;
Όταν μου πρωτοήρθε μέσω συνδρομής που έχω σε μια από τις γαλλικές ιστοσελίδες εναλλακτικής ενημέρωσης, μου έκανε πολύ εντύπωση το “λαϊκίστικο” ας πούμε του πράγματος και ο απλοϊκός δεκάλογος-συνταγή: σκανάροντας το internet (και επειδή το πρωτότυπο ήταν σταγαλλικά, δεν χρειάστηκε να ρισκάρω μεταφράσεις) βρήκα την πηγή, την οποία εκείνοι που το πρωτοδημοσίευσαν δεν μπήκαν στον κόπο να διασταυρώσουν… Δέκα μέρες αργότερα, η ίδια ιστοσελίδα επανήλθε και δημοσίευσε διάψευση, ενώ το ένα μετά το άλλο άρχισαν όλο και περισσότερα blog να διαψεύδουν. Στα μέσα Δεκεμβρίου του 2010, μεταφράζεται στα ελληνικά και αναρτάται σε πολλά βλόγια, οι αναρτήσεις πολλαπλασιάζονται εκθετικά, έως παροξυσμού, με πολλά “αστέρια like” και χρυσούς σκούφους στα “top 100″. Μετ’ού πολύ, αρχίζει και ο κατακλυσμός των e-mail. Όσο νάναι, έναν ίλιγγο τον παθαίνεις.  Σε δυό-τρεις αποστολείς μου απάντησα, με περίπου αυτούσιο το κείμενο που βλέπετε εδώ….
Εν τέλει, τίνος είναι (βρε γυναίκα) το κείμενο; Το κείμενο λοιπόν γράφτηκε από τον Sylvain Timsit, το 2002, στον ιστότοπο: sytinet. Για τον συγκεκριμένο”αναρχο-κυβερνο-δεν ξέρω τι” ιστότοπο, θα προτιμούσα να σχηματίζατε μόνοι σας άποψη, από την εικόνα και μόνο, ανοίγοντας τα τρία link που προηγούνται και βρίσκονται σ’αυτή εδώ την ίδια παράγραφο. Στην ίδια σελίδα θα βρείτε κι άλλα πολλά και διάφορα, στα αγγλικά (Silent weapons for quiet wars -Μάιος 1979), γαλλικά (  La fin programmée de la démocratie  , Les projets des Maitres du Monde), ιταλικά, γερμανικά.

ΠΗΓΗ-2

http://alithinapsemata.wordpress.com/2011/01/04/%ce%b7-%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b7%ce%b3%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%87%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%b1%ce%b3%cf%8e%ce%b3%ce%b7%cf%83%ce%b7%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf-%ce%b2%ce%b1/

ΝΕΟΙ ΘΡΙΑΜΒΟΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Επίκαιρα, 22.12.2010

Χαίρομαι τον Πρωθυπουργό. ‘Ότι και να συμβαίνει στη χώρα, εκείνος παρουσιάζεται, όπως καλή ώρα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ τις προάλλες, γεμάτος αισιοδοξία και πεποίθηση ότι κάνει το σωστό και σώζει την Ελλάδα. Φίλοι που έχουν την ευκαιρία να τον βλέπουν κάπου-κάπου, μου λένε ότι μόνο μια πίκρα έχει: πιστεύει ότι οι ‘Ελληνες είμαστε αγνώμονες, δεν του αναγνωρίζουμε τις προσπάθειες που κάνει για μας.

Τι να πω εγώ τώρα; Η πραγματικότητα με υπερβαίνει, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Αν πάντως, λέω, αν, έχει βρεθεί, εκεί κατά Αμερική μεριά, ίσως και Ισραήλ, δεν ξέρω, κάνα φάρμακο, κάνα σπρέι, κάνα χάπι που κάνει τον άνθρωπο διαρκώς αισιόδοξο και σίγουρο, ε, είναι κρίμα να το κρατάνε οι πολιτικοί μας για τον εαυτό τους. Αδέρφια, το χρειαζόμαστε και μεις! Γιατί μας αφήνετε με τα Λεξοτανίλ και τα αντικαταθλιπτικά; Και δεν κάνουν και τίποτα, αν ξεχαστείς και δεις ειδήσεις στις 8.

Ακούγοντας τον Πρωθυπουργό, άρχισα να αμφιβάλλω για την ψυχική μου υγεία. Μήπως πάσχω από «καταστροφίτιδα» κι εγώ, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ (αυτό δεν προσήψε ο Παπανδρέου στον Τσίπρα;) Μήπως έχω υπερευαισθησία; Μπας και με επηρέασαν οι φυλλάδες πούγραψαν ότι διπλασιάστηκαν επί μνημονίου οι αυτοκτονίες; Μήπως ζηλεύω Δρούτσα και Γερουλάνο, θάθελα νάμαι στη θέση τους και όχι στη δική μου; Μήπως είμαι αντιδραστικός;

Αυτά σκεφτόμουν με ανησυχία, που έγινε πανικός όταν, κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση, έπεσα στον κ. Μακρυπίδη του ΠΑΣΟΚ. Αγόρευε στη Βουλή περιγράφοντας πως, αυτός ο προϋπολογισμός, αφού περάσουν οι πρώτες δυσκολίες, θα οδηγήσει την Ελλάδα στην απογείωση. Οι τελευταίες αντιστάσεις μου κατέρρευσαν. Κατάλαβα ότι, για να φοβάμαι ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει το φάσμα της καταστροφής, ενώ η χώρα ετοιμάζεται να απογειωθεί, δεν πάσχω προφανώς από απλή ψυχική διαταραχή. Βρίσκομαι στα πρόθυρα βαριάς και βαθιάς, ίσως ανεπίστρεπτης νοητικής διαταραχής. Χάνω τον πυρήνα της προσωπικότητάς μου. Θυμήθηκα ότι, πολλά χρόνια πριν, η σοβιετική ψυχιατρική είχε ανακαλύψει αυτό τον μηχανισμό ψυχικού νοσήματος και έχωνε στα τρελλάδικα όσους πίστευαν ότι υπάρχουν διαφορές ανάμεσα σε παράδεισο και υπαρκτό. ‘Ηταν οπωσδήποτε πρόοδος, εν σχέσει με τον αστικό στρατό, όπου σε έκλειναν στο πειθαρχείο αν δεν φώναζες «πετάει ο γάιδαρος». Το χειρότερο από όλα δεν σας τόπα: μετά την αγόρευση Μακρυπίδη, βρήκα εξαιρετικά συμπαθή και λογικό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Αποφάσισα να αντισταθώ. Πήρα μία-μία τις εφημερίδες των τελευταίων ημερών και τις ξαναδιάβασα με άλλο μάτι. Σιγά-σιγά ξεδιπλώθηκε μπροστά μου η νέα πραγματικότητα, η νέα Ελλάδα που ετοιμάζεται να απογειωθεί. Δεν υπήρχε μέρα που η ελπίδα δεν ξεφύτρωνε όχι από μία, από πολλές ειδήσεις. Τι να πρωτοπρολάβει κανείς; Τέτοιο ανορθωτικό έργο δεν έγινε ποτέ στην ιστορία της χώρας, ούτε επί Βενιζέλου. ‘Όχι ένα άρθρο, τόμοι επί τόμων θα χρειάζονταν για να παρουσιάσουν τόσα πολλά που γίνονται για την Ελλάδα. Και θα γινόντουσαν και περισσότερα, αν ορισμένοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν έβαζαν εμπόδια στην κυβέρνηση, όπως όταν εμπόδισαν τον κ. Παπακωνσταντίνου να χαρίσει 20 και πλέον δις βεβαιωμένων φόρων, να ανασάνει η οικονομία! Μόνο την περαίωση κατάφερε τελικά να περαιώσει, αυτό το τεράστιο πλυντήριο, και δεν είναι βέβαια μικρό κατόρθωμα. Αν ο Τσάβες μιλάει για σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, εδώ θα μιλήσουμε για καταπολέμηση φοροδιαφυγής τον 22ο.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα, το αυτοκίνητο. Με κάποια καθυστέρηση, είναι αλήθεια, η κυβέρνηση στράφηκε αποφασιστικά στην ανάπτυξη, ενισχύοντας παραγωγή και ευημερία των Ελλήνων, με ένα νέο πρόγραμμα απόσυρσης αυτοκινήτων και μείωσης της φορολογίας στα πολυτελή. Είναι αδύνατον να περιγραφούν οι πολλές ευεργετικές συνέπειες αυτού του μέτρου. Πρώτον, ενισχύονται οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες, που θα γλυκάνει την Μέρκελ και θα οδηγήσει περισσότερους Γερμανούς τουρίστες στην Ελλάδα. Η Αθήνα δείχνει έμπρακτα αλληλεγγύη με τον γερμανικό λαό, αποφεύγοντας να εμποδίζει, με επαχθείς φόρους και απουσία κρατικών κινήτρων αγοράς αυτοκινήτων, την αιμοδότηση των εταίρων μας με ελληνικό εθνικό πλούτο, ή ότι έχει απομείνει τέλος πάντων. Χτυπάει έτσι εμπράκτως, με το γενναίο παράδειγμα της πολιτικής για το αυτοκίνητο, και τους τσιφούτηδες εθνικιστές, και τους ανυπόφορους λαϊκιστές και τους μίζερους γκρινιάρηδες, τους μικροσυνταξιούχους δηλαδή, ανάπηρους, τυφλούς, πολύτεκνους και άλλες ενοχλητικές κατηγορίες, που, αντί να διαμαρτύρονται για τις περικοπές, καλό θα ήταν να αποβάλουν τη νοοτροπία επιδοτούμενου επαίτη.

Με την ευκαιρία να πούμε κι αυτό. Καιρός είναι να στραφούν οι αόμματοι και τα άτομα με ειδικές ανάγκες στην υγιή επιχειρηματικότητα, αντί να τα περιμένουν όλα από το κράτος, αιώνιοι τεμπέληδες. ‘Οσο για τους πολύτεκνους, τι διάολο, με τόσο εργατικό δυναμικό που διαθέτουν, στα επιδόματα πρέπει να στηρίζονται; Για τα ΚΑΠΗ τι να πω εγώ; Τάπε όλα ο κ. Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, εντοπίζοντας στον θεσμό αυτό, που, εδώ που τα λέμε κακώς υπάρχει, ένα από τα βασικά δεινά της ελληνικής οικονομίας. Ο κ. Προβόπουλος βούλωσε έτσι το στόμα των ανεκδιήγητων δημαγωγών, πούχουν βάλει στο στόχαστρο τους τραπεζίτες (ευτυχώς πήρανε την Κατσέλη από αυτό το υπουργείο και ησύχασαν), τους λαθρεμπόρους, συγνώμη εμπόρους καυσίμων και διάφορες άλλες παραγωγικές κατηγορίες. Πάντως εγώ τον κ. Διοικητή, με αυτές τις καταπληκτικές, τόσο οξυδερκείς και διεισδυτικές αναλύσεις, τον κόβω να γίνεται ο δεύτερος ‘Ελληνας, μετά τον Πισσαρίδη, με Βραβείο Νόμπελ Οικονομίας.

Τέλος πάντων, ας ξαναγυρίσουμε στο αυτοκίνητο. Επιτέλους σας έλεγα, η κυβέρνηση αποκατέστησε την πιο βασική εθνική μας αξία, τον συνεκτικό ιστό των λαϊκών, μικροαστικών και νεοπλουτικών οραμάτων μας και τη θέση που πρέπει να έχει, στην κοινωνία και την οικονομία, η συμπαθής τάξη των εισαγωγέων αυτοκινήτων. Γιατί μπορεί σήμερα να έχουμε τον μεγαλύτερο στόλο Καγιέν κατ’ άτομο, αλλά δύσκολο τόχεις να παρακμάσεις αύριο; Πως θα ανέβουμε τις κακοτράχαλες ραχούλες του Κολωνακίου, χωρίς αυτά τα θηριώδη, κατάμαυρα τζιπ, τι τζιπ, θωρακισμένα είναι, με αισθητική νεκροφόρας και βιάγκρα στο συρταράκι του συνοδηγού;

Οι εισαγωγείς αυτοκινήτων και οι εργολάβοι οικοδομών έφτιαξαν το μεγαλείο, το απίστευτο κάλλος, την εξαίρετη οικολογία της μεταπολεμικής Αθήνας και Ελλάδας, αυτοί έστρωσαν με άφθονο μπετόν και άσφαλτο τα στέρεα θεμέλια της μεταπολεμικής ευημερίας που και σήμερα απολαμβάνουμε. Αυτοί συνέβαλαν, όσο κανείς άλλος, στη μοναδική σε όλη την Ευρώπη πολεοδομική/οικολογική καινοτομία του λεκανοπεδίου της Αττικής. Αυτές οι κοινωνικές κατηγορίες, μαζί ασφαλώς με τους διαπλεκόμενους εργολήπτες, μας έσωσαν από τη γελοιότητα των εκτεταμένων σιδηροδρομικών δικτύων, στην οποία κατέφυγαν όλες οι καθυστερημένες ευρωπαϊκές χώρες. (Ευτυχώς και σε αυτόν τον τομέα πρωτοπορεί παγκοσμίως η κυβέρνηση, καταργώντας όσα μπορεί από τα δρομολόγια). Είναι ντροπή για τη χώρα να εμφανίζεται αγνώμων, έναντι κοινωνικών κατηγοριών που, κανονικά, πρέπει να θεωρούνται εθνικοί ευεργέτες.

Στο σημείο αυτό βέβαια πρέπει να πούμε ότι αυτές οι τεράστιες πρόοδοι απλώς συνεχίζονται με την κυβέρνηση Παπανδρέου. Η τιμή για την υποστήριξη αυτών των πολιτικών ανήκει διαχρονικά σε όλο το πολιτικό φάσμα, ακόμα και στην αριστερά, που ξέρει να ιεραρχεί και δεν είχε ποτέ αμφιβολία τι θα διαλέξει μεταξύ του ονείρου του έλληνα μικροαστού (και του δικού της) και των ανοησιών διαφόρων οικολογούντων. Η Αθήνα στα αυτοκίνητα, η Ελλάδα στους εισαγωγείς και τους εργολάβους, θα μπορούσε νάναι το έμβλημα αυτής της ευρύτατης συναίνεσης, με ή χωρίς μνημόνιο.

‘Ισως βέβαια, ακόμα πιο σπουδαία πρωτοβουλία της κυβέρνησης, είναι η απόφαση να πουλήσει το δημόσιο. Και πρώτα-πρώτα τα κρατικά λαχεία. Σίγουρο και άκοπο χρήμα; καλύτερα να το πάρει κανένας «επενδυτής», να του κάνει χρηστή χρήση, παρά να πηγαίνουν τα λεφτά στο δημόσιο, να διαφθείρονται οι υπάλληλοι με μισθούς και οι συνταξιούχοι με συντάξεις. Καταπληκτική κι η άλλη ιδέα της κυβέρνησης: να ξαναγυρίσει την ΟΥΛΕΝ.

Παλληκάρια μη σταματάτε! Μη σας αποτρέπει τίποτα! Είναι δύσκολος και ανηφορικός ο δρόμος που πήρατε για τη σωτηρία της Πατρίδας, αλλά είναι ωραίος ο αγώνας! Μη σταματάτε! Μη σας εμποδίσουν οι γνωστές συκοφαντίες, ότι τάχα μου προβλέπετε γρήγορα να τελειώνει το έργο και βιάζεστε να κάνετε τη μεγάλη μπάζα, προτού φύγετε στο εξωτερικό. Μη σας αποτρέπουν οι εκδηλώσεις του όχλου, όταν ξεμοναχιάζει πολιτικούς ή εργατοπατέρες. Μπροστά, να σώσετε την πατρίδα.

‘Ενας από τους ευφυέστερους και πιο αδίστακτους Υπουργούς αυτής της κυβέρνησης λέγεται ότι εξομολογήθηκε τον φόβο του: Αν αποτύχουμε, θα πάμε στο Γουδί. Μήπως, έτσι που πάμε, χρειαστεί στο τέλος να πούμε «από το στόμα σου και στου λαού τ’ αυτί»;

konstantakopoulos.blogspot.com

Η παύση πληρωμών δεν ισοδυναμεί με κήρυξη πτώχευσης

Μπορούμε να προχωρήσουμε σε άμεση παύση πληρωμών προς τους εκβιαστές μας, τώρα!!!

Το πρώτο βήμα μιας διαφορετικής πολιτικής θα ήταν να ανατραπεί το καθεστώς κηδεμονίας από την ΕΕ και το ΔΝΤ, που έχει σαν βασικό στόχο τη διαιώνιση της υπερχρέωσης προς όφελος των διεθνών κερδοσκόπων και δανειστών….

Δεν υπάρχει ούτε ένα παράδειγμα χώρας που να υποβλήθηκε σε καθεστώς κηδεμονίας για τα χρέη της και να βγήκε αλώβητη ή και ακέραια.

Όποιος ενδιαφέρεται ας δει την ιστορία των χωρών της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, ιδίως της υποσαχάριας, όπου έδρασε για δεκαετίες το ΔΝΤ. Όπου επιβλήθηκε καθεστώς κηδεμονίας άφησε πίσω του ερείπια.

 

Το Ελληνικό κράτος μπορεί να προχωρήσει σε άμεση παύση πληρωμών, ώστε να διασωθούν οι τεράστιοι πόροι που σήμερα πηγαίνουν σε πληρωμές δανείων. Η παύση πληρωμών δεν ισοδυναμεί με κήρυξη πτώχευσης, όπως κηρύττει σκόπιμα η επίσημη προπαγάνδα. Μια χώρα που προχωρά σε μονομερή παύση πληρωμών ακριβώς επειδή δεν θέλει να της επιβληθεί ή να αναγκαστεί από την αγορά να κηρύξει πτώχευση.

Η μονομερής παύση πληρωμών θέτει σε πρώτη προτεραιότητα την ανάγκη να σταθεί η χώρα και ο λαός της στα πόδια τους, χωρίς τον φόρο αίματος στους δανειστές. Στη διεθνή πρακτική έχουμε πολλές χώρες που κατά καιρούς αρνήθηκαν να πληρώσουν τους δανειστές τους, χωρίς να κηρύξουν πτώχευση.

 

Μάλιστα στο διεθνές δίκαιο υπάρχει πρόβλεψη για την μονομερή άρνηση μιας χώρας να πληρώσει τα χρέη της, όταν συντρέχουν τρεις λόγοι:

(α) Ο δανεισμός έγινε με ανήθικο και παράνομο τρόπο.

(β) Τα δάνεια δεν χρησιμοποιήθηκαν προς το συμφέρον του λαού και της χώρας.

(γ) Οι δανειστές γνώριζαν πολύ καλά ποιους δάνειζαν και για ποιο σκοπό.

 

Στη βάση αυτής της ρήτρας του διεθνούς δικαίου, που αποκαλείται odious debt ή απεχθές χρέος, αρνήθηκαν πολλές από τις νέο-απελευθερωμένες χώρες να πληρώσουν τα χρέη της αποικιοκρατίας, των δικτατορικών και βασιλικών καθεστώτων που ανατράπηκαν, αλλά και των διεφθαρμένων κυβερνήσεων.

 

Τελευταίο παράδειγμα είναι το Εκουαδόρ, το οποίο τον Δεκέμβρη του 2008 ανακοίνωσε πλήρη παύση πληρωμών, χωρίς να κηρύξει πτώχευση.

Ο πρόεδρος της χώρας Κορέα, αφού συγκρότησε μια διακομματική επιτροπή υπό τον γενικό εισαγγελέα της χώρας που εξέτασε το σύνολο των συμβάσεων δανεισμού της χώρας, ανακοίνωσε ότι το Εκουαδόρ δεν δεσμεύεται να πληρώσει ένα «ανήθικο και παράνομο» χρέος, που υπήρξε προϊόν ρεμούλας και κερδοσκοπίας σε βάρος του λαού του.

 

Απευθύνθηκε επίσης στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η οποία στάθηκε στο πλευρό της χώρας, αναγνωρίζοντας το δικαίωμά της να μην πληρώσει χρέη που δημιούργησαν οι προηγούμενες διεφθαρμένες κυβερνήσεις και έτσι δεν κουνήθηκε φύλλο εναντίον του Εκουαδόρ. Και μιλάμε για μια χώρα με πληθυσμό περί τα 13,6 εκατ. κατοίκους και με ΑΕΠ (2008) λίγο πάνω από το 16% του αντίστοιχου ΑΕΠ της Ελλάδας!

 

Το 1936 το Ελληνικό Κράτος (με πρωθυπουργό τον Ιωάννη Μεταξά), αρνήθηκε να εξυπηρετήσει δάνειο που είχε συνάψει με την Βελγική Τράπεζα Societe Commerciale de Belgique.

Η κυβέρνηση του Βελγίου έσπευσε να συνδράμει την Βελγική Τράπεζα και προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου που είχε ιδρυθεί από την Κοινωνία των Εθνών (πρόδρομό του ΟΗΕ).

Στην προσφυγή της η Βελγική Κυβέρνηση κατηγορούσε την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Το Ελληνικό Κράτος (η δικτατορική κυβέρνηση Ιωάννη Μεταξά), απάντησε με υπόμνημα στο οποίο ανέφερε

• «Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην θέση της, θα έκανε το ίδιο» (Yearbook of the International Law Commission, 1980, τομ. ΙΙ, μέρος Α., σελ. 25, 26)

Η δική έγινε το 1938 και ο νομικός εκπρόσωπος του Ελληνικού Κράτους κατέθεσε νέο υπόμνημα στο οποίο ανέφερε:

• «Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος, και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, αν αυτό ΘΕΤΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του, κι έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους».

Με βάση αυτά τα επιχειρήματα, το Διεθνές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου της Κοινωνίας των Εθνών δικαίωσε την Ελλάδα.

Το σπουδαιότερο όμως είναι το εξής: Σε αυτό το νομικό δεδομένο (Νομικά Επιχειρήματα, Δικαστική Απόφαση), στηρίχθηκε το 2003 ο Πρόεδρος της Αργεντινής Νέστωρ Κίρσνερ, για να διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του Δημόσιου Χρέους της Αργεντινής και να σώσει την χώρα του από τα νύχια του ΔΝΤ.

 

 

Για να προχωρήσει μια χώρα σε μονομερή παύση πληρωμών απαιτείται πρώτα και κύρια πολιτική βούληση. Απαιτείται υπεύθυνη κυβέρνηση που να προτάσσει πάνω απ’ όλα το καλό της χώρας και του λαού της.

Φανταστείτε μόνο μια κυβέρνηση που αντί να αναζητά την «αποκατάσταση της αξιοπιστίας στις αγορές», βγαίνει και ζητά την συμπαράσταση, την μαχητική στήριξη του λαού για να προχωρήσει σε μονομερή παύση πληρωμών, ώστε να μην επιβάλει τα μέτρα λιτότητας και ασφυξίας που απαιτούν οι δανειστές και τα όργανά τους. Φυσικά η παύση πληρωμών είναι μόνο το πρώτο βήμα.

 

Είναι ένα αμυντικό μέτρο για να διασωθούν οι τεράστιοι πόροι που πηγαίνουν στην αποπληρωμή των χρεών. Το πρόβλημα που προκύπτει αμέσως με την παύση πληρωμών είναι διπλό:

– Αφενός, τι πρέπει να γίνει για να θωρακιστεί η χώρα απέναντι τους εκβιασμούς και τις πιέσεις των αγορών, που είναι φυσικό να ενταθούν μπροστά στο ενδεχόμενο της παύσης πληρωμών.

– Αφετέρου, πώς πρέπει να αξιοποιηθούν οι πόροι που διεσώθησαν, αλλά και οι πόροι που διαθέτει συνολικά η ελληνική οικονομία και κοινωνία, έτσι ώστε να ορθοποδήσει η χώρα και ο λαός της και να μπει σε μια νέα τροχιά ορθολογικής ανάπτυξης προς όφελος των εργαζομένων και του τόπου.

 

Ως προς το πρώτο ζήτημα, η επίσημη προπαγάνδα ασκεί συστηματική τρομοκρατία, που πίσω της κρύβεται η απόλυτη ένδεια επιχειρημάτων. Επίσης, η διατεταγμένη δημοσιογραφία έχει φιμώσει κάθε άποψη που υποστηρίζει την παύση πληρωμών. Ενώ δυστυχώς και η επίσημη αριστερά δεν τολμά ούτε καν να θέσει το ζήτημα.

Η ελεγχόμενη «ενημέρωση» γνωρίζει πολύ καλά ότι οι πιέσεις και οι εκβιασμοί των αγορών μπορούν να πιάσουν μόνο όταν έχεις ένα πολιτικό σύστημα εντελώς σαθρό, υποτελές, διεφθαρμένο και επιρρεπές στο δοσιλογισμό. Όπου υπήρξαν κυβερνήσεις που τόλμησαν να υπερασπιστούν τις χώρες τους, ακόμη και σε συνθήκες εξαιρετικά δύσκολες γι’ αυτές, οι αγορές και τα διεθνή όργανά τους ελάχιστα μπόρεσαν να κάνουν.

Τι θα γίνει όμως αν αντιδρώντας στην παύση πληρωμών φύγουν όλα τα κεφάλαια;

Τι θα γίνει αν οι τράπεζες αρχίζουν να εκβιάζουν;

Τι θα γίνει αν η ΕΚΤ προκειμένου να προστατεύσει τις τράπεζες που κατέχουν τα πακέτα των ελληνικών ομολόγων, αρχίσει να πιέζει μέσα από τον περιορισμό της ρευστότητας της ελληνικής οικονομίας, μιας και είναι η μόνη που ελέγχει την ποσότητα έκδοσης του ευρώ;

Τα ερωτήματα αυτά είναι απολύτως βάσιμα. Γι’ αυτό και η παύση πληρωμών δεν έχει ουσιαστικά κανένα πρακτικό νόημα, αν δεν συνοδευτεί με ένα πακέτο άμεσων μέτρων θωράκισης της οικονομίας και της χώρας από τυχόν εκβιασμούς και πιέσεις. Αυτά τα μέτρα πρέπει να είναι τα εξής:

 

v      Πρώτο, η άμεση επιβολή ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίου ώστε να σταματήσει η φυγή του στο εξωτερικό. Αυτό μπορεί να γίνει π.χ. επιβάλλοντας έναν αποτρεπτικό φόρο της τάξης του 80-90% για κάθε ευρώ που πηγαίνει σε καταθέσεις, μετοχές, ομόλογα, παράγωγα, κλπ., του εξωτερικού. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα ιδιωτικά κεφάλαια που έχουν επωφεληθεί από το κοινό νόμισμα και την ελευθερία κίνησης και βρίσκονται ήδη στο εξωτερικό ανέρχονταν στα τέλη του 2009 σε πάνω από 160 δις ευρώ. Αυτό πρέπει έτσι ή αλλιώς να σταματήσει γιατί αποτελεί τρομακτική πληγή για την ελληνική οικονομία.

 

v      Δεύτερο, η εθνικοποίηση των βασικών τραπεζών της χώρας, ώστε να χτυπηθεί αποφασιστικά το κύκλωμα χρηματοπιστωτικής αγυρτείας και τοκογλυφίας που πνίγει τη χώρα. Να λυτρωθούν νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις από την σαράφικη πρακτική των τραπεζών. Να διαγραφεί το μεγαλύτερο μέρος των χρεωγράφων που βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών με αποτέλεσμα να έχουν εκτινάξει την αξία του τραπεζικού ενεργητικού σε σχεδόν 2 φορές το ΑΕΠ της χώρας.

 

v      Τρίτο, η έξοδος της χώρας από το ευρώ και την ΟΝΕ. Κι αυτό γιατί το ευρώ είναι το μόνο αποτελεσματικό μέσο εκβιασμού και πίεσης της χώρας. Εκτός ευρώ όλες οι απειλές είναι μόνο λόγια. Κι όχι μόνο αυτό. Όσο η χώρα βρίσκεται μέσα στην ΟΝΕ είναι εκτεθειμένη στις επιδρομές της διεθνούς κερδοσκοπίας και λειτουργεί ως αναλώσιμο είδος για τα διευθυντήρια της Ευρωζώνης.

 

Φυσικά, η αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη σήμερα, θα πυροδοτήσει τέτοια κρίση στο ίδιο το ευρώ, θα πυροδοτήσει τέτοιες λαϊκές αντιδράσεις εναντίον του και στις άλλες χώρες της ευρωζώνης, που είναι πολύ πιθανό να δούμε την έκλειψή του. Αυτό φοβούνται και τα διευθυντήρια της ευρωζώνης. Το μόνο που μπορεί να κάνουν οι αγορές απέναντι σε μια αποφασισμένη χώρα και έναν ακόμη πιο αποφασισμένο λαό, είναι να μηδενίσουν την πιστοληπτική του ικανότητα.

 

Κι έτσι να μην μπορεί η χώρα να αντλήσει κεφάλαια από τις διεθνείς αγορές ομολόγων. Όμως αυτό δεν αποτελεί ουσιαστικό πρόβλημα. Κι αυτό γιατί η συμμετοχή των κρατικών ελλειμμάτων στο δημόσιο δανεισμό κινείται λίγο πάνω από το 3%. Αυτό σημαίνει ότι, αν απαλλαγεί η χώρα από την εξυπηρέτηση των δανείων, οι πραγματικές δανειακές ανάγκες, ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα, είναι ασήμαντες.

 

Θα πρέπει όμως και η παύση πληρωμών να συνοδευθεί από μια ριζικά διαφορετική αναπτυξιακή πορεία, η οποία δεν θα στηρίζεται σε κερδοσκόπους επενδυτές, σε κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και μονοπώλια, αλλά στις άμεσες ανάγκες και το εισόδημα του εργαζόμενου. Μόνο έτσι μπορεί να ορθοποδήσει η οικονομία, να ανασυγκροτηθεί σε παραγωγική βάση η εγχώρια αγορά και να οικοδομηθεί ένα ριζικά διαφορετικό κράτος από το σημερινό. Μόνο έτσι δεν θα χρειάζεται το δημόσιο να καταφύγει ξανά στη διεθνή κερδοσκοπία για δανεισμό.

Φυσικά τίποτε από όλα αυτά δεν έχει νόημα δίχως την κατάκτηση και την κατοχύρωση της δημοκρατίας στη χώρα.

Κι αυτό σημαίνει την ανατροπή του υπάρχοντος διάτρητου και απόλυτα διεφθαρμένου συστήματος καλπονοθευτικής αναπαραγωγής ενός περιορισμένου και τυπικού κοινοβουλευτισμού που στηρίζει την απολυταρχία της εκάστοτε κυβέρνησης και των πατρώνων της.

Σημαίνει δηλαδή την εγκαθίδρυση της αληθινής κυριαρχίας του λαού, της λαοκρατίας, με την κατοχύρωση και τον σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.

http://www.logosnews.gr

Δωρεάν Αρχαία Ελληνικά στο Σισμανόγλειο

Για ενημέρωση των πολέμιων της διδασκαλίας της Αρχαίας Ελληνικής στα σχολεία… Όταν ορισμένοι λειτουργοί της εκπαίδευσης εμμένουν στην κατάργηση της διδασκαλίας μιας «νεκρής γλώσσας», όπως την ονομάζουν. Άς κοιτάξουν λίγο ένα κείμενο του Θουκιδίδη και εάν οι ίδιοι αδυνατούν να το καταλάβουν, μη στερήσουν τη δυνατότητα της μάθησης από τη νέα γενιά.

Ιωάννα Μαλαγαρδή
Το μάθημα εγκαινιάστηκε φέτος, ενώ η τάξη αποτελείται από 25 άτομα, κυρίως φοιτητές συγγενικών επιστημών

Της Ιωαννας Φωτιαδη

Κάθε Κυριακή απόγευμα στην Κωνσταντινούπολη, η αρχαία ελληνική γραμματεία έχει την τιμητική της. Είκοσι πέντε ενήλικες ψιθυρίζουν με ευλάβεια την πρώτη κλίση, κλίνουν το «λύω» και μεταφράζουν τον «Επιτάφιο». Από την αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς εγκαινιάστηκε η δωρεάν διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών στο Σισμανόγλειο Μέγαρο, όπου ήδη για τρίτη χρονιά διδάσκονται τα Νέα Ελληνικά με πρωτοφανή επιτυχία. «Στο τρίωρο μάθημα ως στόχο έχουμε όχι μόνο την εξοικείωση των μαθητών με την γραμματική και το συντακτικό, αλλά και τη γνωριμία τους με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό», λέει στην «Κ» η διδάσκουσα στο Σισμανόγλειο και καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου (Bogazici Universitasi), κ. Χρυσή Σιδηροπούλου. Στα τουρκικά έχει μεταφραστεί ο Ηρόδοτος και οι Προσωκρατικοί, ενώ το ενδιαφέρον των διανοουμένων προσελκύει ο Αριστοτέλης. Ωστόσο, η αρχαία ελληνική γραμματεία στο σύνολό της παραμένει άγνωστη στο ευρύ κοινό. Τμήματα αρχαίων ελληνικών λειτουργούν σε κάποια πανεπιστημιακά ιδρύματα, όπως το Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, της Κωνσταντινούπολης και της Αγκυρας, τα οποία ως επί το πλείστον απευθύνονται σε φοιτητές αρχαιολογίας, αρχαίας ελληνικής φιλολογίας ή βυζαντινής ιστορίας και εστιάζουν στη γραμματική. Οι διδάσκοντες συνήθως είναι Τούρκοι, πτυχιούχοι Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας.

«Από καιρό υπήρχε η σκέψη για τη διδασκαλία των αρχαίων», εξηγεί η κ. Σιδηροπούλου «και πέρυσι δημοσιεύοντας μια αγγελία στη σελίδα του Σισμανόγλειου στο facebook διαπιστώθηκε ότι τελικά οι ενδιαφερόμενοι ήταν πολλοί». Φέτος, η μεγάλη απόφαση ελήφθη. «Ο μόνος όρος που θέσαμε ήταν ότι θα απαγορευόταν το πρώτο εξάμηνο η παράλληλη φοίτηση στα τμήματα αρχαίων και νέων ελληνικών, γιατί συνήθως αυτό δημιουργεί σύγχυση», προσθέτει η καθηγήτρια, που διδάσκει εθελοντικά. Η τάξη στην πλειονότητά της αποτελείται από προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές συγγενικών επιστημών. «Μεταξύ αυτών έχουμε έναν καθηγητή Πανεπιστημίου, αλλά και μια διδακτορική Τουρκάλα φοιτήτρια με μαντίλα, που κάνει διατριβή στις βυζαντινές εκκλησίες». Οι μαθητές –με εξαίρεση την Πολίτισσα Σταυρούλα– δεν γνωρίζουν νέα ελληνικά. Οι μεταφράσεις γίνονται κατευθείαν από τα αρχαία ελληνικά στα τουρκικά, αλλά σε έκτακτη ανάγκη «επιστρατεύονται» και τα αγγλικά, τα οποία οι διδασκόμενοι κατέχουν σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό. «Η μέθοδος που ακολουθούμε είναι αγγλόφωνη», διευκρινίζει η κ. Σιδηροπούλου. «Πρόκειται για δύο τόμους με 16 κεφάλαια, αρχίζουμε με το αλφάβητο και τον βασικό τύπο του ρήματος και σταδιακά προχωράμε στα πιο δύσκολα». Το γένος και το άρθρο δυσκολεύουν περισσότερο τους Τούρκους μαθητές.

Συνεπείς

Παρόλο που στα τμήματα ενηλίκων οι απουσίες και η ασυνέπεια αποτελούν γενικό κανόνα, στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει σημειωθεί καμία «διαρροή»! «Εχει βελτιωθεί σημαντικά το επίπεδο των αρχαίων μου, καθώς το μάθημα στο Σισμανόγλειο είναι πολύ αναλυτικό και έτσι λύνονται οι απορίες μας», λέει στην «Κ» η 19χρονη Σταυρούλα Ζεγκίνη, πρωτοετής φοιτήτρια Αρχαίας Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. «Το μάθημα στο Πανεπιστήμιο από μόνο του δεν αρκούσε».

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι οι συμμετέχοντες στο τμήμα προς το παρόν εκπροσωπούν μια ακαδημαϊκή ελίτ της χώρας, η οποία θαυμάζει τον κοντινό αλλά άγνωστο αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, μνημεία του οποίου, εξάλλου, υπάρχουν σε πολλές τουρκικές πόλεις. «Οι φοιτητές εδώ αντιμετωπίζουν διαφορετικά τα αρχαία ελληνικά από εκείνους στη Δυτική Ευρώπη», σημειώνει η κ. Σιδηροπούλου. «Σε πανεπιστήμια της Μεγάλης Βρετανίας, για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να σπουδάζει φιλοσοφία ή αρχαίο ελληνικό πολιτισμό διαβάζοντας την αγγλική μετάφραση των κλασικών κειμένων. Οι Τούρκοι φοιτητές, όμως, θεωρούν μεγάλη τιμή να μάθουν αρχαία ελληνικά. Η κλασική παιδεία είναι γι’ αυτούς ένας νέος και ανεξερεύνητος τομέας και χαίρει γοήτρου». Η Ελληνίδα καθηγήτρια επί πολλά χρόνια δίδασκε αρχαία ελληνικά στους φοιτητές του Πανεπιστημίου του Βοσπόρου. «Πολλοί με ρωτούσαν στο τέλος της χρονιάς για κάποιο summer school αρχαίων ελληνικών στην Ελλάδα», διηγείται. «Με θλίψη τους απαντούσα ότι δεν διαθέτουμε κάτι τέτοιο, ενώ σε πανεπιστήμια της Αγγλίας και της Γερμανίας λειτουργούν θερινά τμήματα».

Τα κίνητρα και οι φιλοδοξίες των φοιτητών

«Καλημέρα, τι κάνεις; Με λένε Γιώργο». Μέχρις εκεί φθάνουν οι γνώσεις πολλών Τούρκων ώριμης ηλικίας, που είχαν ζήσει στις ρωμαίικες γειτονιές της Πόλης. Πολλοί Τούρκοι συρρέουν στα μαθήματα νέων ελληνικών που γίνονται από τον Σεπτέμβρη του 2008 στο Σισμανόγλειο Μέγαρο, το οποίο από το 2003 ανήκει στην κυριότητα του ελληνικού προξενείου. Τα κίνητρα για την εκμάθηση ελληνικών είναι συναισθηματικά, αλλά και ακαδημαϊκά και πρακτικά, αφού κάποιοι φιλοδοξούν να δραστηριοποιηθούν επιχειρηματικά στην Ελλάδα. Τα μαθήματα ξεκίνησαν με 40 άτομα και φέτος οι αιτήσεις έφθασαν τις 750, σε σημείο που τελικά χρειάστηκε να γίνει επιλογή των μαθητών. «“Δεν κοιμήθηκα όλη τη νύχτα από την ανυπομονησία”, μου εξομολογήθηκε πέρυσι στο πρώτο μάθημα νέων ελληνικών μια 45χρονη Τουρκάλα», περιγράφει στην «Κ» η καθηγήτρια κ. Χρυσή Σιδηροπούλου. «Η εν λόγω μαθήτρια πάντοτε ήθελε να μάθει ελληνικά, αλλά δεν της δινόταν η δυνατότητα».

Υπενθυμίζεται ότι η διδασκαλία νέων ελληνικών στην Τουρκία από ιδιώτες (π.χ. φροντιστήρια) επετράπη βάσει Προεδρικού Διατάγματος μόλις πέρυσι. Ωστόσο, η έκδοση άδειας από το Υπουργείο Παιδείας για ιδιοκτήτες φροντιστηρίων είναι ιδιαίτερα περίπλοκη, αφού προϋποθέτει μια γραφειοκρατική διαδικασία δυόμισι ετών. «Πολλοί φίλοι Τούρκοι με σταματούν στον δρόμο και με συγχαίρουν για την πρωτοβουλία αυτή του προξενείου», αναφέρει η κ. Σιδηροπούλου. «Με ρωτούν: οι Ισπανοί έχουν το Ινστιτούτο Θερβάντες, γιατί και εσείς δεν ιδρύετε κάτι ανάλογο;».

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_13/11/2010_422315

http://ioannamalagardi.blogspot.com/

Δημόσιοι υπάλληλοι κατ’ εικόνα και ομοίωση της ελληνικής κοινωνίας

Του Κώστα Καράμπελα *   Πώς η Ελλάδα έφτασε στην ανομολόγητη πτώχευση;   Ποιοι οδήγησαν τη χώρα στην τραγική αυτή κατάσταση;   Ποιο είναι το ποσοστό ευθύνης των δημοσίων υπαλλήλων;   Ο ιδιωτικός τομέας και η κοινωνία των πολιτών λειτουργούν άψογα και το μόνο μας πρόβλημα είναι η λειτουργία του δημοσίου;   Μήπως κάποιοι επωφελούνται από αυτήν την κατάσταση και για αυτό συντηρείται τόσα χρόνια;   Γιατί η ανώτερη αστική τάξη δεν αντιδρά αν το δημόσιο αποτελεί εμπόδιο στην υγιή επιχειρηματική της δράση;   Γιατί η κοινωνία ανέχεται θεσμούς που λειτουργούν εις βάρος της;     Μήπως όλοι οι Έλληνες λίγο ή πολύ έχουμε εκμεταλλευτεί την κατάσταση και έχουμε ωφεληθεί πολλαπλώς οπότε ανεχόμαστε επί μακρόθεν ό,τι κατά καιρούς μας βολεύει;   Αυτοί που ισχυρίζονται ότι αποκλειστικώς υπεύθυνοι για την πτώχευση της χώρας είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι πολιτικοί πρέπει επιτέλους να αντιληφθούν ότι όλοι αυτοί, δεν έφτασαν με διαστημόπλοια στην Ελλάδα από κάποιο μακρινό σύμπαν. Δεν ανατράφηκαν σε κάστες.       Μεγάλωσαν μέσα στην ίδια κοινωνία όπου μεγάλωσαν και οι λοιποί Έλληνες, γαλουχήθηκαν με τις ίδιες λίγο πολύ αξίες, ασπάστηκαν παρόμοιες πεποιθήσεις, αποφοίτησαν από τα ίδια σχολεία και πανεπιστήμια από τα οποία αποφοίτησαν και οι συνάδελφοί τους του ιδιωτικού τομέα.       Όπως προέκυψε δε από την προσφάτως διενεργηθείσα απογραφή, οι δημόσιοι υπάλληλοι, αριθμούν περίπου 1,000,000 εργαζόμενους σε σύνολο εργατικού δυναμικού 4,431,326 ατόμων σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της ΕΣΥΕ (δεύτερο τρίμηνο 2010). Το νούμερο αυτό είναι τόσο μεγάλο που αποκλείει στατιστικά την πιθανότητα όλοι αυτοί οι άνθρωποι να είναι ελαττωματικοί.       Τουναντίον μάλιστα, το δημόσιο (καλώς ή κακώς) προσέλκυσε το αξιόλογο δυναμικό της μεσοαστικής τάξης καθώς πλήρωνε καλύτερα και πιο σταθερά σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα.       Πώς κατέληξαν λοιπόν όλοι αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες συνηθισμένοι άνθρωποι να είναι στιγματισμένοι ως αντιπαραγωγικοί, αδιάφοροι, ελάχιστα εξυπηρετικοί, καθόλου προνοητικοί και σε κάποιες περιπτώσεις έως και διεφθαρμένοι; Μήπως παρόμοια είναι τα χαρακτηριστικά και του ιδιωτικού τομέα και τελικά μήπως τα εν λόγω χαρακτηριστικά είναι εθνικά;       Εξάλλου το δημόσιο δε λειτουργεί εν κενώ. Προμηθεύεται από ιδιώτες, αναθέτει την κατασκευή των δημοσίων έργων σε ιδιώτες εργολάβους, παράγει αποφάσεις για την εξυπηρέτηση των πολιτών. Όλα αυτά γίνονται από κρατικούς λειτουργούς αλλά με την απόλυτη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα και των πολιτών.       Πρόκειται για μια αδιάρρηκτη σχέση όπου το ένα μέρος δεν υπάρχει χωρίς το άλλο.       Αν κατά τη διάρκεια αυτών των συνδιαλλαγών κάποιοι από την πλευρά του δημοσίου συνιστούν κόμβους διαφθοράς, η κοινωνία τους στιγματίζει. Για ποιο μυστήριο όμως λόγο η ίδια κοινωνία δε στιγματίζει και τον πολίτη-διαφθορέα του συστήματος που δωροδοκεί ή παρανομεί; Και για ποιους λόγους η κοινωνία ανέχεται ή απλώς μένει στο στιγματισμό της διαφθοράς και δεν περνά στην καταγγελία της;       Η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα είναι η ίδια: ανεχόμαστε άνομες καταστάσεις στα πλαίσια μια κακώς νοούμενης αλληλεγγύης μεταξύ ενόχων. Έχουμε αποδεχτεί ότι «έτσι λειτουργεί το σύστημα» και δεν θέλουμε να το αλλάξουμε, διότι σύντομα θα το χρειαστούμε για να νομιμοποιήσουμε και τη δική μας ημιπαράνομη, παράνομη ή παράτυπη δραστηριότητα όταν και όποτε αυτή προκύψει.       Δεν χρειάζεται να ψάξουμε εις βάθος για να βρούμε ποιοι ευθύνονται για την κατάσταση του ελληνικού δημοσίου, αφού η απάντηση είναι κλασσική. Υπεύθυνος είναι αυτός που ωφελήθηκε και ωφελημένοι είμαστε όλοι εμείς οι Έλληνες. Στην Ελλάδα, όπως και σε όλες τις χώρες του κόσμου, την κύρια ευθύνη για τη διαμόρφωση των θεσμών έχει η καθεστηκυία τάξη. Οι θεσμοί που έχουμε ως κοινωνία και ο τρόπος που αυτοί λειτουργούν είναι αυτοί που εξυπηρετούν την ελίτ μας η οποία δεν επιθυμεί ανατρεπτικές αλλαγές διότι αποκομίζει οφέλη από το σύστημα που με κόπο έχει κατασκευάσει.       Αν το δημόσιο λειτουργούσε υποδειγματικά, τότε μέλη των διαφόρων επαγγελματικών συντεχνιών δεν θα δημιουργούσαν υπερκέρδη, οι μετριότεροι εξ’ αυτών θα έμεναν χωρίς εργασία, τα παιδιά τους δεν θα κληρονομούσαν τις δουλειές τους και η ελληνική κοινωνία όπως τη γνωρίζουμε θα κατέρρεε κάτω από το «βάρος της αξιοκρατίας» που θα διέσωζε τους άριστους και μόνο.       Συμπέρασμα       Κατά τη γνώμη μου, και για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν αποτελούν δαιμόνια της κοινωνίας που πρέπει να αποτάξουμε ή έστω να μετατάξουμε. Αποτελούν μέρος αυτής, κατ’ εικόνα και ομοίωσή της.       Τα προβλήματα της χώρας δεν παράγονται αποκλειστικά από τους δημοσίους υπαλλήλους και τους πολιτικούς μας. Εδράζονται αφενός στα συμφέροντα που ωφελούνται από όλη αυτή την κατάσταση και αφετέρου στη συλλογική κακή νοοτροπία. Μια νοοτροπία που τη χαρακτηρίζει η αναξιοκρατία, ο νεποτισμός, η φυγοπονία, η αδιαφορία και η λογική του «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα».       Αν έφταιγαν μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι, η λύση θα ήταν απλή και η στοχοποίησή τους από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας θα απέδιδε σύντομα καρπούς. Το πρόβλημα είναι κοινωνικό, συλλογικό και εν τέλει εθνικό και η λύση του γρίφου γύρω από το μύθο είναι ότι η κοινωνία μας διαθέτει τη δημόσια διοίκηση που θέλει, που της αξίζει και που την εξυπηρετεί. Το νέο μεταρρυθμιστικό εγχείρημα νομίζω πως θα αποτύχει για τους ίδιους λόγους που οδήγησαν σε αποτυχία και όλες τις προηγούμενες παρόμοιες απόπειρες καθώς:       Ως κοινωνία δεν έχουμε αποφασίσει ειλικρινώς τι θέλουμε να κάνουμε.   Το κράτος δεν έχει εκπαιδεύσει καταλλήλως τους πολίτες ήδη από το σχολείο.   Η ανώτερη οικονομικά τάξη δεν επιθυμεί πραγματικά την αλλαγή του συστήματος και δεν έχει πιεστεί κατάλληλα.   Μεταρρυθμίσεις εις βάρος μόνο κάποιων επαγγελματικών ομάδων που στοχοποιούνται ως αποδιοπομπαίοι τράγοι σε συνδυασμό με ένα βιαστικό και άτσαλο ξεχαρβάλωμα του «κοινωνικού συμβολαίου» του ΠΑΣΟΚ, θα οδηγήσουν σε οπισθοδρόμηση και σε κοινωνικές αναταραχές, χωρίς να επιλύσουν τα προβλήματα που μας ταλανίζουν.       Πηγή : Real Politics Ο Κώστας Καράμπελας είναι πολιτικός επιστήμονας και απόφοιτος της εθνικής σχολής δημόσιας διοίκησης

«ΠΑΡΑΦΡΩΝ» ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η ελληνική αεροπορία θα συμμετάσχει στους εορτασμούς για τα 100 χρόνια της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας, δήλωσε ο Τούρκος Υπουργός ‘Αμυνας. Εμείς τώρα τι να δηλώσουμε; ‘Όπως και με τόσα άλλα έργα αυτής της κυβέρνησης, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά, η σοβαρότητα των ιθυνόντων, εν προκειμένω του Υπουργείου ‘Αμυνας, ξεπερνάει το φτωχό και ταπεινό μυαλό μας. Τι θα γιορτάσουν μαζί με τους Τούρκους οι ‘Ελληνες αεροπόροι; Την κατάρριψη του Ηλιάκη, το casus belli ή την κατοχή της Κύπρου;

Στο μεταξύ για την Τουρκία ετοιμάζει τις βαλίτσες του ο κ. Παπανδρέου. Θα μιλήσει στην ετήσια σύνοδο των Τούρκων πρέσβεων. Για ποιο λόγο εκτιμά σκόπιμη μια τέτοια ομιλία ο Πρωθυπουργός και οι διάφοροι σύμβουλοί του, θα σας γελάσουμε. Ούτε γνωρίζουμε, ούτε μπορούμε να φαντασθούμε.

Αυτό όμως μπορεί να έχει τεράστια σημασία είναι το αν θα υπογράψει ο κ. Παπανδρέου Διακήρυξη Αρχών για το Αιγαίο και τι θα περιέχει μια τέτοια Διακήρυξη. Αυτό που περιμένει ο ελληνικός λαός είναι κυρίως η κατάργηση του casus belli, η παραίτηση από τις εδαφικές αξιώσεις στα νησιά, η απομάκρυνση του τουρκικού αποβατικού στόλου από τις μικρασιατικές ακτές, η απόσυρση του στρατού κατοχής από την Κύπρο. αυτά δεν θα τα πάρει. Στην καλύτερη περίπτωση θα έχουμε ένα γενικόλογο κείμενο υπέρ της φιλίας, που θα εξισώνει πρακτικά αδικοπραγούντα και αδικούμενο. Στη χειρότερη, θα τεθούν πάλι σε αμφισβήτηση ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, όπως με το υπερατλαντικής εμπνεύσεως ανακοινωθέν της Μαδρίτης. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, εκεί, κατά Μαξίμου μεριά, νάχει απομείνει κανένας σύμβουλος με λίγο μυαλό και αίσθηση της σοβαρότητας των πραγμάτων.

Αν πάντως ο μέχρι τώρα διπλωματικός απολογισμός της κυβέρνησης είναι κάποιας μορφής ένδειξη για το μέλλον, τότε επιβάλλεται η μεγαλύτερη ανησυχία. Τι θα pλέγατε για παράδειγμα, αν έθετα υπό την κρίση σας το εξής «θεώρημα»:

«Η Τουρκία επιδιώκει, πάση θυσία, να απαγορεύσει στην Ελλάδα να ασκήσει το δικαίωμά της σε επέκταση των χωρικών υδάτων της και ανακήρυξη Αυτόνομης Οικονομικής Ζώνης. Επιδιώκει να εκτουρκίσει το σύνολο της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, να καταστρέψει τις ενεργειακές, εξοπλιστικές και πολιτικές σχέσεις Αθήνας και Μόσχας, υποκαθιστώντας την Ελλάδα ως προνομιακός εταίρος της Ρωσίας. Η ‘Αγκυρα θα ευχόταν επίσης, ει δυνατόν, την ένταξη της Τουρκίας και την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ».

Αν ρωτούσα τη γνώμη σας για αυτό το «θεώρημα», το πιθανότερο είναι ότι θα συμφωνούσατε ανεπιφύλακτα. Αν σας ρωτούσα κατά πόσον οι ΗΠΑ σιγοντάρουν ορισμένες τουλάχιστον από τις επιδιώξεις αυτές, θα μου απαντούσατε ότι πιθανώς μπορεί να συμβαίνει. Αν σας ρωτούσα κατά πόσον αυτές μπορούν να είναι οι επιδιώξεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα αποτελέσματά της, θα με κυττούσατε, υποθέτω, δύσπιστα και απορημένα, προσπαθώντας να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ και αν μιλάω σοβαρά. Και εγώ θα σας συνιστούσα, από την πλευρά μου, αντί να κυττάτε εμένα με δυσπιστία και απορία, να εξαντλήσετε τη δυσπιστία και την προσοχή σας παρακολουθώντας τις πράξεις, δηλώσεις και παραλείψεις της διπλωματίας μας. Ας εξετάσουμε καλύτερα τι συγκεκριμένα πράττουν και ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τη σιβυλλική δήλωση Νταβούτογλου: «’Ηδη κάνουμε δουλειές (με την ελληνική κυβέρνηση) στο Αιγαίο» (we do business).

Χωρικά ύδατα, ΑΟΖ, συνεκμετάλλευση

Η «καρδιά» των ελληνοτουρκικών διαφορών συνίσταται αφενός στο κυπριακό, αφετέρου στη, λόγω και έργω, περιλαμβανομένης και απειλής πολέμου, αμφισβήτηση από την ‘Αγκυρα, μετά το 1973, του καθεστώτος του Αιγαίου που προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάννης, όπως και των δικαιωμάτων που παρέχει στην Ελλάδα η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 (χωρικά ύδατα 12 μιλίων και ΑΟΖ). Σύμφωνα με αρκετά δημοσιεύματα, που δεν διέψευσε μέχρι τώρα το Υπουργείο Εξωτερικών, η διαπραγμάτευση του θέματος των χωρικών υδάτων ξεκίνησε, δεν κατέληξε καν, από την απεμπόληση του δικαιώματος στα 12 μίλια! Και θα είχε ίσως προχωρήσει πολύ περισσότερο, `αν η ‘Αγκυρα δεν έθετε και άλλους εξωφρενικούς όρους, όπως η άρνηση στα νησιά, όχι μόνο δικαιώματος υφαλοκρηπίδας, αλλά και χωρικών υδάτων. ‘Όπως επίσης η τουρκική απαίτηση να κατοχυρωθούν πρώτα οι ελληνικές παραχωρήσεις στο Αιγαίο, όπου η νομική θέση της Αθήνας είναι πανίσχυρη και μόνο μετά να συζητηθεί θέμα Αν. Μεσογείου, όπου η Ελλάδα είναι νομικά λιγότερο ισχυρή. Ελπίζουμε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι, αλλά οι παρελθούσες επιδόσεις πολιτικών και διπλωματίας δεν εμπνέουν ιδιαίτερη εμπιστοσύνη.

Οι επιφορτισθέντες πάντως από τον κ. Δρούτσα με την ευθύνη χειρισμού του θέματος τρεις υψηλόβαθμοι διπλωμάτες, επιθυμούν φυσικά να φέρουν σε αίσιο πέρας την «αποστολή», είναι όμως πολύ έμπειροι για να μη γνωρίζουν ότι ακροβατούν επί πολύ ολισθηρού εδάφους, διαπραγματευόμενοι εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Υπάρχει μια πολύ μεγάλη παράδοση δεκαετιών επιείκειας στην Ελλάδα, που μπορεί όμως να αποδειχθεί παραπλανητική. Με την κρίση που διέρχεται η χώρα, κάπου, κάποτε, κάποια «στάμνα» θα σπάσει στο τέλος. Η παραχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι κακούργημα για τον ελληνικό νόμο και ονομάζεται εσχάτη προδοσία.

Τα σχέδια συνεκμετάλλευσης, από κοινού με την Τουρκία, υδρογονανθράκων που βρίσκονται βασικά στην ελληνική υφαλοκρηπίδα τα διέψευσε ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου πρόσφατα. Κανονικά, μια τέτοια δήλωση του Πρωθυπουργού θα ήταν επαρκής για να σταματήσει όποια συζήτηση. Αλλά βέβαια ο αριθμός δηλώσεών του που διαψεύδονται σχεδόν άμεσα είναι τόσο μεγάλος, που δεν βάζει κανείς εύκολα το χέρι του στη φωτιά…

Συνεχιζόμενος εκτουρκισμός Πομάκων

Σε ότι αφορά τώρα τη Θράκη, τι να πρωτοπεί κανείς; Αντί η ‘Αγκυρα να είναι διεθνώς κατηγορούμενη για τη βίαιη εκδίωξη των Ελλήνων, κατηγορεί εκείνη την Ελλάδα για κακή συμπεριφορά έναντι των Μουσουλμάνων. Την ίδια στιγμή το ελληνικό κράτος υποχρεώνει τους Πομάκους να μαθαίνουν στο σχολείο τούρκικα, που δεν είναι η μητρική τους γλώσσα, δεν τους παρέχει επαρκή εκπαίδευση στα ελληνικά και δεν τους παρέχει καμμία εκπαίδευση στα πομάκικα, παραβιάζοντας τη Συνθήκη της Λωζάννης και τα βασικά τους δικαιώματα και συμβάλλοντας αποφασιστικά στον μακροχρόνιο εκτουρκισμό τους. ‘Αμα έχεις τέτοιο κράτος, τι να τις κάνεις τις εξωτερικές απειλές;

Ρώσοι και Αραβομουσουλμάνοι

Το 95% των Ελλήνων αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς τη σημασία των καλών σχέσεων με τη Μόσχα. Σε αυτό το ποσοστό όμως δεν περιλαμβάνεται προφανώς η κυβέρνηση. Ο κ. Παπανδρέου αμφισβήτησε, ήδη πριν εκλεγεί, τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, που πνέει τώρα τα λοίσθια και ο κ. Βενιζέλος ακύρωσε τη συμφωνία προμήθειας ρωσικών θωρακισμένων. Η ‘Αγκυρα προχωράει τον ανταγωνιστικό του ελληνοβουλγαρικού αγωγό Σαμψούντα-Τσεϊχάν, έχει υπογράψει ένα πλήθος συμφωνιών με τη Μόσχα και έχει αντικαταστήσει, για πρώτη φορά μετά από μισό αιώνα, την Ελλάδα, στη θέση στρατηγικού, ή πάντως προνομιακού εταίρου τόσο στον ρωσικό χώρο, όσο και στον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Φυσικά, η στρατηγική ασφυξία της Ελλάδας δεν έχει συνέπειες μόνο στη διεθνή θέση της χώρας, αλλά και στους βαθμούς ελευθερίας που διαθέτει για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και τις πιέσεις Δανειστών και «Προστατών».

Να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, να μπει η Τουρκία στην ΕΕ και ο ρόλος του Ρουμπινίς στην ΕΟΚ τότε και ήδη ΕΕ, αμφισβητείται σήμερα διεθνώς η σκοπιμότητα συμμετοχής της στην ευρωζώνη. Μακροχρόνια, κι αν δεν μεταβληθούν ουσιαστικά οι όροι λειτουργίας του κοινού νομίσματος, το ζήτημα αυτό θα τεθεί αναπόφευκτα. Αλλά διερωτάται κανείς για ποιο λόγο θέτει τώρα διαρκώς το θέμα αυτό ο ιρανοεβραϊκής καταγωγής, με προϋπηρεσία σε ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα και Τράπεζα του Ισραήλ, οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί, που δέχθηκε προ ημερών επισήμως ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας στο Μέγαρο Μαξίμου! (Ποιος σύμβουλος ακριβώς εισηγήθηκε το ραντεβού με τη μορφή αυτή στον κ. Παπανδρέου;). Στις 27.1.2010, την ίδια μέρα που η Goldman Sachs επετίθετο στην Ελλάδα δια των Financial Times, o Ρουμπινί δημοσίευε άρθρο με τίτλο: «Η Ελλάδα έχει χρεωκοπήσει».

Ενώ έχει αρχίσει και συζητείται η σκοπιμότητα συμμετοχής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, η ελληνική κυβέρνηση τι εξήγγειλε; Εκστρατεία για την πραγματοποίηση συνόδου κορυφής Τουρκίας-ΕΕ, με σκοπό να επαναβεβαιωθεί η ευρωπαϊκή δέσμευση για την τουρκική ένταξη και να υπάρξει νέα εταιρική σχέση. Η Αθήνα παραμένει, μαζί με το Λονδίνο και την Ουάσιγκτων, φανατική οπαδός μιας διεύρυνσης, που ευθύνεται αποφασιστικά, μαζί με τη διαρκή «απελευθέρωση των αγορών», για την σοβαρότατη κρίση ΕΕ και Ελλάδας. Παραμένει επίσης φανατική οπαδός ειδικά της ένταξης της Τουρκίας που, αν γίνει, θα αφαιρέσει το κυριότερο στρατηγικό πλεονέκτημα της Αθήνας στον ανταγωνισμό της με την ‘Αγκυρα. Δεν την έχει πτοήσει ούτε καν η εμπειρία 11 ετών εφαρμογής αυτής της πολιτικής, που οδήγησε μόνο σε σκλήρυνση την Τουρκία. Ούτε και το ότι η ελληνική υποστήριξη στην τουρκική ένταξη είναι ο ασφαλέστερος και περισσότερο επιβλαβής για την Ελλάδα τρόπος να γίνουν έξαλλοι με την Αθήνα σε Βερολίνο και Παρίσι.

Eπίκαιρα, 30.12.2010

Konstantakopoulos.blogspot.com

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Είχε δημοσιευθεί το άρθρο όταν ανακοινώθηκε από το Υπουργείο ‘Αμυνας ο διορισμός επιτροπής για το πρόγραμμα προμήθειας ρωσικών θωρακισμένων (η προηγούμενη τέτοια επιτροπή καταργήθηκε πρόσφατα, άνευ εξηγήσεων). Απομένει να διαπιστώσουμε στην πράξη τι εντέλει εννοούν οι «αρμόδιοι».

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Στις 27.11 δημοσιεύσαμε, από κοινού με τον Σταύρο Λυγερό, ένα άρθρο για τις ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις στον Κ.τ.Ε. Το άρθρο προκάλεσε την οργίλη απάντηση του Υπουργείου Εξωτερικών, δύο μέρες αργότερα, και την ανταπάντησή μας, στην οποία το Υπουργείο είχε την ευφυία να μην ξανααπαντήσει. Αναρτούμε στη συνέχεια τα δύο άρθρα και την ανακοίνωση του Υπουργείου.
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

ΣΤΟ ΦΩΣ ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ
(Κόσμος του Επενδυτή 27.11.2010)
Σε πολύ πιο προχωρημένο στάδιο απ’ ότι αναγνωρίζει δημοσίως η κυβέρνηση Παπανδρέου βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις Ελλάδας-Τουρκίας για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών στο Αιγαίο και στην ανατολική Μεσογείου. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από πρόσφατο (1η Νοεμβρίου 2010) άκρως απόρρητο έγγραφο της Δ1 Διεύθυνσης του Υπουργείου Εξωτερικών (ΟΗΕ, Διεθνείς Οργανισμοί και Διασκέψεις), τα κυριότερα αποσπάσματα του οποίου δημοσιεύει σήμερα ο “Κόσμος του Επενδυτή”.
Το έγγραφο με τίτλο «Απεικόνιση των ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην ανατολική Μεσόγειο» έχει αποδέκτη τον Α’ Γενικό Διευθυντή (αρμόδιος για τις Πολιτικές Υποθέσεις) κ. Τρύφωνα Παρασκευόπουλο και κοινοποιείται στο γραφείο του υπουργού κ. Δημήτρη Δρούτσα. Συντάχθηκε για να απαντήσει σε ερωτήματα που έχουν εγερθεί στην πορεία των ελληνοτουρκικών διερευνητικών επαφών, γεγονός που επιτρέπει την εξαγωγή συμπερασμάτων για για τη βάση και το περιεχόμενο των διμερών διαπραγματεύσεων.
Η πρώτη αποκάλυψη είναι ότι η τουρκική πλευρά απαιτεί η διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στην ανατολική Μεσόγειο να είναι ξεχωριστή από τη διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Δεν πρόκειται για διαδικαστικό ζήτημα. Ουσιαστικά, η Άγκυρα επιχειρεί να αποσυνδέσει το νησιώτικο σύμπλεγμα του Καστελορίζου από τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα και να το εμφανίσει σαν αποκομμένες νησίδες, οι οποίες επικάθινται σε τουρκική υφαλοκρηπίδα, προκειμένου να αμφισβητήσει το νομικό δικαίωμα αυτών των νησιών να έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ).
Ας σημειωθεί ότι η γεωγραφική θέση του Καστελορίζου και της Στρογγύλης επηρεάζει καθοριστικά τα όρια της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο. Για την ακρίβεια (όπως φαίνεται και στον συνημμένο χάρτη) επιτρέπει στην Ελλάδα να διεκδικήσει την εκμετάλλευση μία μεγάλης θαλάσσιας έκτασης, στο υπέδαφος της οποίας υπάρχουν σοβαρότατες ενδείξεις πως υπάρχουν πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου.
Το εν λόγω έγγραφο εκφράζει κατηγορηματική αντίθεση στο ενδεχόμενο ξεχωριστής διαπραγμάτευσης για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου. Πηγές που είναι σε θέση να γνωρίζουν, ισχυρίζονται ότι η κατηγορηματική αυτή θέση, όπως και μία σειρά ακόμα θέσεις που εκφράζονται στο έγγραφο έχουν ενοχλήσει το γενικό διευθυντή πολιτικών υποθέσεων και το γενικό γραμματέα του υπουργείου Εξωτερικών κ. Ιωάννη-Αλέξιο Ζέππο. Σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πληροφορίες, οι δύο ανωτέρω αξιωματούχοι ήθελαν ανεπίσημες απαντήσεις κι όχι μία αναλυτική έγγραφη και τεκμηριωμένη απάντηση, η οποία εκ των πραγμάτων δημιουργεί υπηρεσιακό προηγούμενο. Αυτό δεν θα είχε σημασία εάν η ελληνική πλευρά ήταν αποφασισμένη να απορρίψει κατηγορηματικά την τουρκική απαίτηση για ξεχωριστή διαπραγμάτευση, όπως και άλλες απαιτήσεις. Καλό θα ήταν επ’ αυτού να υπάρξει επίσημη απάντηση από το υπουργείο Εξωτερικών.
Από το κείμενο εμμέσως πλην σαφώς τεκμαίρεται ότι η όλη διαπραγμάτευση διεξάγεται επί της βασικής διεκδίκησης της Τουρκίας, που είναι η άρνηση αναγνώρισης του δικαιώματος των νησιών να έχουν υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Η Άγκυρα επιδιώκει να επιβάλλει ως βάση της διαπραγμάτευσης την αρχή της «ευθυδικίας», η οποία παρακάμπτει τις γενικές αρχές του Δικαίου της Θάλασσας. Το έγγραφο δίνει τεκμηριωμένη απάντηση, επικαλούμενο την υφιστάμενη νομολογία και τις διαφοροποιήσεις που έχουν σημειωθεί στον τρόπο αντιμετώπισης τέτοιων ζητημάτων από το Διεθνές Δικαστήριο.
Μεγάλη εντύπωση προξενεί το γεγονός ότι, ενώ η Τουρκία κινητοποιεί κάθε είδους πραγματικό, πολιτικό και νομικό όπλο, μεγιστοποιώντας τις διεκδικήσεις της, η ελληνική πλευρά συμπεριφέρεται με εγκληματική αμέλεια, αν πρόκειται μόνο για αμέλεια. Είναι απολύτως ενδεικτικό ότι δεν έχει περάσει στην ελληνική νομοθεσία το σύγχρονο ορισμό της υφαλοκρηπίδας, που έχει προκύψει από τη συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας. Αν και έχει όχι μόνο εθνικό συμφέρον, αλλά και σχετική συμβατική υποχρέωση, διατηρεί μέχρι σήμερα τον πολύ πιο περιοριστικό ορισμό του 1958, ο οποίος περιορίζει την υφαλοκρηπίδα μέχρι το σημείο που το βάθος φθάνει τα 200 μέτρα. Ας σημειωθεί ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος επικαλέσθηκε προσφάτως τον εθνικά ασύμφορο και νομικά ξεπερασμένο αυτόν ορισμό, γεγονός που εκ των πραγμάτων αποδυναμώνει την ελληνική διαπραγματευτική θέση.
Μία δεύτερη «αμέλεια» είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει υποβάλλει χάρτες με τα υποθετικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ στα αρμόδια όργανα του ΟΗΕ, παρότι η Υδρογραφική Υπηρεσία του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού έχει ετοιμάσει τέτοιους χάρτες. Έχει υποβάλει μόνο τις συμφωνίες με την Ιταλία και την Αλβανία, οι οποίες αφορούν το Ιόνιο. Είναι αξιοσημείωτο ότι για τις υπόλοιπες θαλάσσιες περιοχές υπάρχουν χάρτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και χάρτες τρίτων χωρών, οι οποίοι απεικονίζουν τα υποθετικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ, χρησιμοποιώντας την αρχή της μέσης γραμμής.
Στο έγγραφο διατυπώνεται η γενική εκτίμηση ότι η πάγια ελληνική θέση είναι νομικά ισχυρή. Το Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπει ρητά ότι δεν έχουν δικαίωμα υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ μόνο οι ακατοίκητοι «βράχοι». Σ’ ορισμένες περιπτώσεις έχει υιοθετηθεί και η αρχή της αναλογικότητας, η οποία περιορίζει την υφαλοκρηπίδα απομονωμένων νησίδων, όταν η εφαρμογή του κανόνα της μέσης γραμμής προκαλεί μεγάλη δυσαναλογία στην κατανομή της υφαλοκρηπίδας μεταξύ μίας νησίδας και του παρακείμενου ηπειρωτικού κράτους.
Ήταν στοιχειώδες η Ελλάδα να εισέλθει σ’ αυτές τις διαπραγματεύσεις, διεκδικώντας όσα της εξασφαλίζει η ευνοϊκότερη ερμηνεία του Δικαίου της Θάλασσας. Αντ’ αυτού, εισήλθε με με μειωμένες απαιτήσεις. Γιατί έχει ουσιαστικά αποδεχθεί αιγιαλίτιδα ζώνη πολλαπλού εύρους κι όχι 12 μιλίων, όπως της επιτρέπει το διεθνές δίκαιο; Γιατί διαπραγματεύεται περιορισμούς στην υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ και δεν αφήνει το Διεθνές Δικαστήριο να προσαρμόσει τα όρια, εάν και όπου αυτό κρίνει αναγκαίο;
Ουσιαστικά, έτσι όπως διεξάγεται η διαπραγμάτευση αφορά μόνο ελληνικά δικαιώματα και οδηγεί, σχεδόν αναπόφευκτα, σε απεμπόληση ενός μέρους τους. Για να έχει νόημα μια τέτοια διαπραγμάτευση, θα έπρεπε έχει τεθεί ως προκαταρκτικός όρος η εγκατάλειψη εκ μέρους της Τουρκίας της θεωρίας των «γκρίζων ζωνών», με βάση την οποία όχι μόνο αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία σ’ ένα απροσδιόριστο αριθμό νησίδων, αλλά και ορισμένες εξ αυτών τις χαρακτηρίζει ρητά τουρκικές (π.χ. το κατοικημένο Αγαθονήσι). Εάν δεν ακυρωθεί η αμφισβήτηση της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας είναι εθνικά βλαπτική και πρακτικά αδύνατη η διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΓΓΡΑΦΟΥ

Για το Καστελλόριζο
«Στο πλαίσιο της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών με την Τουρκία δεν είναι σκόπιμο να γίνεται διάκριση μεταξύ της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου και της υφαλοκρηπίδας της ανατολικής Μεσογείου, όπως επιδιώκεται από την τουρκική πλευρά… Τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας επί της υφαλοκρηπίδας της ανατολικής Μεσογείου θα πρέπει να ενταχθούν στη συνολική διαπραγμάτευση (ή δικαστική επίλυση της διαφοράς) με την Τουρκία. Ενδεχόμενη δε αποσπασματική εξέταση της υφαλοκρηπίδας του Καστελλορίζου δεν θα είναι προς όφελος της χώρας… Σε μία τέτοια περίπτωση, είναι σχεδόν βέβαιη η αναγνώριση «μειωμένης επήρειας» στο Καστελλόριζο, ενώ θα έχει χαθεί το διαπραγματευτικό χαρτί των χωρικών υδάτων, αλλά και το ενδεχόμενο «συμψηφισμού» με τις διεκδικήσεις μας στο Αιγαίο».
«Το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελλόριζου, το οποίο αποτελείται συνολικά από 13 νησιά, νησίδες και βράχους, δεν είναι απομονωμένο – γεωγραφικά και διοικητικά ανήκει στα Δωδεκάνησα. Αυτή η πραγματικότητα αποτυπώνεται στην οριοθετική γραμμή του ιταλο-τουρκικού Πρακτικού του Δεκεμβρίου του 1932, το οποίο συμπληρώνει την ιταλο-τουρκική συμφωνία της Αγκυρας της 4ης Ιανουαρίου 1932, οριοθετώντας τα χωρικά ύδατα της Δωδεκανήσου με τις απέναντι ακτές της Ανατολίας».
«Για λόγους πρακτικούς είναι ορθότερο να αντιμετωπίζονται ως ενιαίο σύνολο τα θαλάσσια όρια της Ελλάδας με την Τουρκία από τις εκβολές του ¨Εβρου μέχρι το Καστελλόριζο».
«Όσον αφορά τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην ανατολική Μεσόγειο, όλο το ανατολικό όριο επηρεάζεται από τη νήσο Στρογγύλη του συμπλέγματος του Καστελλορίζου… Η Ελλάδα και η Κύπρος θα έχουν κοινά όρια υφαλοκρηπίδας μόνον εάν η οριοθετική γραμμή ης ελληνο-τουρκικής υφαλοκρηπίδας χαραχθεί με βάση τη μέση γραμμή μεταξύ των τουρκικών ακτών και της νήσου Στρογγύλης».
«Δεδομένης της γενικότητας της διατύπωσης του άρθρου 83 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά και λόγω των διακυμάνσεων της νομολογίας και της αντίληψης των διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων ότι κάθε υπόθεση αποτελεί ένα unicum, δεν είναι δυνατόν να προβλεφθεί με ακρίβεια η επήρεια που θα αποδοθεί στο σύμπλεγμα του Καστελλόριζου σε ενδεχόμενη δικαστική επίλυση της διαφοράς οριοθέτησης με την Τουρκία».

Aιγιαλίτιδα ζώνη και υφαλοκρηπίδα
«Το δικαίωμα στην αιγιαλίτιδα ζώνη υπερισχύει κατ’ αρχήν του δικαιώματος σε υφαλοκρηπίδα έτσι ώστε να μην τίθεται ζήτημα περιορισμού της αιγιαλίτιδας ζώνης λόγω αλληλοεπικάλυψης με την υφαλοκρηπίδα γειτονικού κράτους, όπως υποστηρίζει η Τουρκία». Η Τουρκία, δηλαδή, επιδιώκει να μειώσει την αιγιαλίτιδα ζώνη ελληνικών νησιών, με το επιχείρημα ότι επικάθονται σε τουρκική υφαλοκρηπίδα!

Μεθοδολογία οριοθέτησης
«Έχει ενοποιηθεί το εθιμικό με το συμβατικό δίκαιο της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ… Η έννοια των «σχετικών περιστάσεων» (που δικαιολογούν την εφαρμογή της αρχής της ευθυδικίας) λειτουργεί ως εξαίρεση στην αρχή της ίσης απόστασης (μέσης γραμμής), που έχει καθιερωθεί πλέον ως βασική μέθοδος οριοθέτησης».
«’Εχει αποκρυσταλλωθεί η μεθοδολογία οριοθέτησης. Σε πρώτο στάδιο χαράσσεται προσωρινά η γραμμή της ίσης απόστασης και στη συνέχεια εξετάζεται η ύπαρξη τυχόν περιστάσεων, που επιβάλλουν τη μετατόπιση της γραμμής, προκειμένου να επιτευχθεί ένα δίκαιο αποτέλεσμα. Ειδικότερα ως προς τις περιπτώσεις κρατών με αντικείμενες ακτές, το Διεθνές Δικαστήριο έχει αποδεχθεί ήδη από το 1985 στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας Λιβύης-Μάλτας ότι η χάραξη της μέσης γραμμής αποτελεί κατ’ αρχήν τη δίκαιη λύση. Ωστόσο, στην πρόσφατη απόφασή του στην υπόθεση Θαλάσσιας Οριοθέτησης στη Μαύρη Θάλασσα το Δικαστήριο προσέθεσε ένα τρίτο στάδιο στη διαδικασία οριοθέτησης, στο πλαίσιο του οποίου απέδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στην έννοια της «αναλογικότητας», δηλαδή της αναλογίας μεταξύ του μήκους των ακτών και της υφαλοκρηπίδας/AOZ που αντιστοιχεί σε κάθε κράτος… Η εν λόγω αναβάθμιση του κριτηρίου της αναλογικότητας δημιουργεί προβληματισμό, ενώ μειώνει ακόμα περισσότερο το βαθμό προβλεψιμότητας».
«Περισσότερο από το 1/3 των εθνικών νομοθεσιών σχετικά με την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ προβλέπει ότι, εκκρεμούσης της οριοθέτησης, τα εξωτερικά όρια των εν λόγω ζωνών προσδιορίζονται βάσει της αρχής της ίσης απόστασης».

«Αμέλειες» ελληνικών κυβερνήσεων
«Η ελληνική υφαλοκρηπίδα στο σύνολό της έχει απεικονισθεί χαρτογραφικά σε θεματικούς χάρτες μελετών της Υδρογραφικής Υπηρεσίας του ΓΕΝ… όπως αυτά καθορίζονται βάσει της αρχής της ίσης απόστασης… Με εξαίρεση την οριοθετική γραμμή της υφαλοκρηπίδας του Ιονίου βάσει της ελληνο-ιταλικής συμφωνίας του 1977, δεν έχουν κατατεθεί τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας σε διεθνείς οργανισμούς. To ίδιο ισχύει και για τα όρια των ελληνικών χωρικών υδάτων, τα οποία, ωστόσο, αποτυπώνονται από το 2006 και εφεξής σε επίσημους ελληνικούς ναυτικούς χάρτες».
«Σύμφωνα με το άρθρο 16(1) της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, τα παράκτια κράτη οφείλουν να απεικονίζουν σε ναυτικούς χάρτες μεγάλης κλίμακας, αφενός τις ευθείες γραμμές βάσης και τις ειδικές περιπτώσεις παρέκκλισης από την «κανονική γραμμή βάσης» (όπως κλείσιμο των κόλπων) για τη μέτρηση του εύρους της αιγιαλίτιδας ζώνης και τα όρια που προκύπτουν από αυτές και, αφετέρου, τη χάραξη της οριοθετικής γραμμής της αιγιαλίτιδας ζώνης με γειτονικά κράτη. Τα παράκτια κράτη υποχρεούνται να προσδώσουν επαρκή δημοσιότητα στους εν λόγω χάρτες και να καταθέσουν αντίγραφό τους ή πίνακα των σχετικών γεωγραφικών συντεταγμένων στον Γενικό Γραμματέα των ΗΕ… Η Ελλάδα δεν έχει υιοθετήσει σύστημα ευθειών βάσης, παρά το γεγονός ότι οι όροι που ισχύουν εθιμικά από το 1951 και ενσωματώθηκαν στη Σύμβαση συντρέχουν σε πολλές περιοχές της χώρας… Αντίστοιχη υποχρέωση προβλέπεται στο άρθρο 84 της Σύμβασης σχετικά με την απεικόνιση εξωτερικού ορίου και τη χάραξη της οριοθετικής γραμμής της υφαλοκρηπίδας… Θα πρέπει να σημειωθεί ότι στο άρθρο 75 της Σύμβασης προβλέπεται αντίστοιχη ρύθμιση για το εξωτερικό όριο και την οριοθέτηση της ΑΟΖ».
«Παρά το γεγονός ότι δεν έχουν κατατεθεί επίσημα στο Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, οι γεωγραφικές συντεταγμένες του ανατολικού ορίου στην ανατολική Μεσόγειο έχουν γνωστοποιηθεί στη νορβηγική και την αμερικανική πλευρά στο πλαίσιο διαμαρτυριών μας για τη διενέργεια θαλασσίων ερευνών στην περιοχή. Έχουν εγχειρισθεί σχετικοί χάρτες και γεωγραφικές συντεταγμένες στην Αίγυπτο και στη Λιβύη αντιστοίχως στο πλαίσιο των διμερών διαπραγματεύσεων για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών.
«Η ελληνική νομοθεσία εξακολουθεί να αναφέρεται στα κριτήρια της Σύμβασης της Γενεύης για την υφαλοκρηπίδα (1958), δηλαδή το κριτήριο του ισοβαθούς των 200 μέτρων και το κριτήριο της εκμετάλλευσης για τον προσδιορισμό του εξωτερικού ορίου της υφαλοκρηπίδας. Αντίθετα, η Σύμβαση, η οποία σύμφωνα με τη ρητή διάταξη του άρθρου 311 (1) «υπερισχύει των Συμβάσεων της Γενεύης της 29ης Απριλίου του 1958 για το Δίκαιο της Θάλασσας», προβλέπει ότι νομικός τίτλος επί της υφαλοκρηπίδας εντός του ορίου των 200 ν.μιλίων είναι το κριτήριο της απόστασης. Την εθιμική υπόσταση του εν λόγω κανόνα έχει αποδεχθεί η διεθνής νομολογία ήδη από τη δεκαετία του 1980… Θα ήταν σκόπιμο να εναρμονισθεί η ελληνική νομοθεσία με τις διατάξεις (της Σύμβασης), υιοθετώντας τον ευμενέστερο για τα ελληνικά συμφέροντα ορισμό της υφαλοκρηπίδας βάσει του κριτηρίου της απόστασης. Το ίδιο ισχύει και για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, εφόσον η ελληνική νομοθεσία απλώς παραπέμπει στους κανόνες του διεθνούς δικαίου, χωρίς ουδεμία αναφορά στην αρχή της ίσης απόστασης… Στην απόφαση Οριοθέτησης μεταξύ του Μπαρμπάντος και του Τρινιντάντ και Τομπάγκο, το Διαιτητικό Δικαστήριο απέδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στην εθνική νομοθεσία των διαδίκων κρατών στο πλαίσιο της αποσαφήνισης των θέσεών τους ως προς τη μέθοδο οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ».
«Κατά την πρόσφατη ερευνητική δραστηριότητα του αμερικανικού ωκεανογραφικού πλοίου R/V NAUTILUS… καταστήσαμε σαφές στην αμερικανική πλευρά ότι δεν δύναται να διενεργήσει έρευνες στα υποθαλλάσια όρη του Αναξίμανδρου χωρίς την άδεια των ελληνικών αρχών, εφόσον η προτεινόμενη περιοχή διεξαγωγής των ερευνών περιελάμβανε και περιοχές ελληνικής υφαλοκρηπίδας… Η αμερικανική πλευρά επαναπροσδιόρισε τις περιοχές διεξαγωγής των ερυενών… γεγονός που επιβεβαίωσε η Αμερικανική Πρεσβεία με ρηματική διακοίνωση».
«Τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας βάσει της αρχής της ίσης απόστασης εμφανίζονται σε διεθνείς βάσεις δεδομένων στο διαδίκτυο… αλλά και σε χάρτες του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος και της Ευρωπαϊκής ¨Ενωσης ως υποθετικά όρια ΑΟΖ… αναγνωρίζοντας πλήρη επήρρεια σε όλα τα ελληνικά νησιά… Μάλιστα, σε πρόσφατο χάρτη εργασίας του Δικτύου Natura 2000, πέραν του υφισταμένου ορίου των χωρικών υδάτων και των υποθετικών ορίων ΑΟΖ, απεικονίζεται με διακεκομμένη γραμμή και το όριο των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ν.μίλια»

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Αθήνα, 29 Νοεμβρίου 2010

Απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με δημοσίευμα της εφημερίδας «Ο Κόσμος του Επενδυτή» και τίτλο «Στο φως οι μυστικές διαπραγματεύσεις», ο Εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών κ. Γρ. Δελαβέκουρας ανέφερε τα εξής:

“Η εφημερίδα “Ο Κόσμος του Επενδυτή” και οι συντάκτες του άρθρου “Στο φως οι μυστικές διαπραγματεύσεις” προχώρησαν στην επιλεκτική δημοσιοποίηση αποσπασμάτων σημειώματος της Δ1 Διεύθυνσης του Υπουργείου Εξωτερικών με βαθμό ασφαλείας “Άκρως Απόρρητο”, διαστρεβλώνοντας και ερμηνεύοντας αυθαίρετα το περιεχόμενό και το σκοπό σύνταξης του εγγράφου, προκειμένου να παραπληροφορήσουν την κοινή γνώμη, παραβιάζοντας κατάφωρα τη δημοσιογραφική δεοντολογία.

Ταυτόχρονα, δημοσιοποίησαν πληροφορίες που τα συμφέροντα της Ελλάδας επιβάλλουν να τηρηθούν απόρρητες απέναντι σε ξένη κυβέρνηση και υπονόμευσαν τη διπλωματική προσπάθεια της χώρας. Εγκαλούν μάλιστα την Υπηρεσιακή ηγεσία του Υπουργείου Εξωτερικών επειδή εξετέλεσε τα αυτονόητα καθήκοντα που της έχουν ανατεθεί. Το θέμα της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών της χώρας είναι εξαιρετικά τεχνικό και σύνθετο, αλλά και ζωτικής σημασίας για να αντιμετωπίζεται με τέτοια ελαφρότητα.

Το εν λόγω έγγραφο ουδεμία σχέση έχει με τη διαδικασία των διερευνητικών επαφών. Το έγγραφο, όπως είναι σε θέση να γνωρίζουν οι συντάκτες, προκλήθηκε από σχετικό ερώτημα της Υπηρεσιακής ηγεσίας που υποβλήθηκε με επίσημη αλληλογραφία, κοινοποιούμενη σε σειρά αποδεκτών, με σκοπό τη διερεύνηση ορισμένων τεχνικών και νομικών παραμέτρων που αφορούν την υφαλοκρηπίδα προκειμένου να διαμορφωθεί καταλλήλως η ελληνική απάντηση σε αβάσιμους τουρκικούς ισχυρισμούς σε διαμαρτυρίες μας περί παραβίασης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.

Το έγγραφο αποτυπώνει τη νομική εκτίμηση της Δ1 Διευθύνσεως, στο πλαίσιο των καθηκόντων της και συνεκτιμήθηκε κατά τη διατύπωση της ελληνικής απάντησης. Επομένως, είναι ανακριβές, αυθαίρετο και παραπλανητικό το συμπέρασμα των συντακτών ότι το έγγραφο συντάχθηκε για να απαντήσει σε ερωτήματα που έχουν εγερθεί στην πορεία των ελληνοτουρκικών διερευνητικών επαφών, όπως και ο υπαινιγμός ότι η Υπηρεσιακή ηγεσία ήθελε ανεπίσημες απαντήσεις και όχι μια αναλυτική έγγραφη και τεκμηριωμένη απάντηση. Ομοίως, οι ισχυρισμοί για «εγκληματική αμέλεια» της ελληνικής πλευράς είναι κενοί περιεχομένου και σκοπό έχουν τη δημιουργία εντυπώσεων. Στοιχειώδεις νομικές γνώσεις, αλλά και επισημάνσεις στο ίδιο το έγγραφο, τις οποίες οι συντάκτες απέκρυψαν, αναιρούν τους ισχυρισμούς αυτούς.

Η θεωρία περί «μυστικής διπλωματίας», που κατά κανόνα βασίζεται στην ημιμάθεια και τις υπεραπλουστεύσεις, εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τη διαιώνιση μιας φοβικής αντίληψης για τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας. Η Ελλάδα ωστόσο έχει ισχυρές θέσεις που βασίζονται στο Διεθνές Δίκαιο. Το Υπουργείο Εξωτερικών διαχειρίζεται τα εθνικά θέματα με αποκλειστική μέριμνα την προάσπιση της εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας και των δικαιωμάτων της χώρας μας, όπως καθορίζονται από το Διεθνές Δίκαιο. Με αυτοπεποίθηση και ανοικτό τρόπο ασκεί την εξωτερική πολιτική στο πλαίσιο των παγίων θέσεων της χώρας μας, αλλά και με νέες ιδέες που διαμορφώνουν καλύτερες συνθήκες για την προώθηση των συμφερόντων μας.

Όπως πάντα, ο Υπουργός Εξωτερικών θα ενημερώσει αναλυτικά για όλα τα θέματα που σχετίζονται με τη Διεύρυνση της ΕΕ και τις σχετικές ιδέες της Ελλάδας, αλλά και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις την αρμόδια Επιτροπή της Βουλής και το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής».

ΔΙΑΨΕΥΣΕΙΣ ΣΑΝ ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ ΕΝΟΧΗΣ
(Κόσμος του Επενδυτή, 4.12.2010)
Στο προηγούμενο φύλλο του, ο “ΚτΕ” δημοσίευσε αποσπάσματα άκρως απόρρητου εγγράφου με τίτλο «Απεικόνιση ορίων ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην ανατολική Μεσόγειο». Σε αντίθεση με τη συνήθη πρακτική του, το Υπουργείο Εξωτερικών (ΥΠΕΞ) εξέδωσε μακροσκελή και γεμάτη υβριστικούς χαρακτηρισμούς ανακοίνωση-απάντηση. Το περιεχόμενό της μαρτυράει ότι τόσο ο υπουργός κ. Δρούτσας, που την ενέκρινε, όσο και οι «ηρακλειδείς του στέμματος» κ.κ. Ζέππος (γενικός γραμματέας) και Παρασκευόπουλος (γενικός διευθυντής πολιτικών υποθέσεων), που την υπαγόρευσαν, έχουν χάσει την ψυχραιμία τους. Προφανώς έχουν τους λόγους τους.
Το ΥΠΕΞ συνομολογεί την αυθεντικότητα του εγγράφου, αλλά κατηγορεί την εφημερίδα ότι προέβη σε «επιλεκτική δημοσιοποίηση αποσπασμάτων». Πράγματι, δημοσιεύσαμε όσα αποσπάσματα είχαν πολιτικό ενδιαφέρον, δεδομένου ότι ήταν πρακτικά αδύνατον να δημοσιευθεί ολόκληρο ένα έγγραφο 17 πυκνογραμμένων σελίδων, που ένα μεγάλο τμήμα του ανέλυε τη διεθνή νομολογία.
Η ηγεσία του ΥΠΕΞ περιλούζει την εφημερίδα και τους συντάκτες και επιχειρεί να διδάξει δημοσιογραφική δεοντολογία! («Διαστρεβλώνοντας και ερμηνεύοντας αυθαίρετα το περιεχόμενό και το σκοπό σύνταξης του εγγράφου, προκειμένου να παραπληροφορήσουν την κοινή γνώμη, παραβιάζοντας κατάφωρα τη δημοσιογραφική δεοντολογία»). Μας κατηγορεί, επίσης, ότι αποκρύψαμε. Προκαλούμε το ΥΠΕΞ να δώσει στη δημοσιότητα απόσπασμα του εγγράφου, που να αναιρεί αυτά που ήδη δημοσιεύσαμε. Προκαλούμε να αναφέρει ένα συγκεκριμένο παράδειγμα διαστρέβλωσης ή παραπληροφόρησης. Δεν είμαστε εμείς που διαστρεβλώνουμε και παραπληροφορούμε. Είναι οι θλιβεροί συντάκτες της ανακοίνωσης που κάνουν δίκη προθέσεων και συκοφαντούν ασυστόλως, κρυπτόμενοι πίσω από ένα κρατικό θεσμό.
Αν πάντως επιμένουν ότι η δημοσιοποίση αποσπασμάτων αλλοιώνει έστω και κατά ένα γιώτα ή μία κεραία το περιεχόμενο του εγγράφου, ευχαρίστως να το δημοσιεύσουμε ολόκληρο για να γελάσει και το “παρδαλό κατσίκι”. Eάν θέλουν, ας το ζητήσουν και θα το πράξουμε.
Η ηγεσία του ΥΠΕΞ μας κατηγορεί περίπου για εθνική προδοσία! «Ταυτόχρονα, δημοσιοποίησαν πληροφορίες που τα συμφέροντα της Ελλάδας επιβάλλουν να τηρηθούν απόρρητες απέναντι σε ξένη κυβέρνηση και υπονόμευσαν τη διπλωματική προσπάθεια της χώρας»! Προκαλούμε το ΥΠΕΞ να αναφέρει έστω και ένα παράδειγμα για να τεκμηριώσει το γελοίο και συκοφαντικό ισχυρισμό του, που αποκλειστικό σκοπό έχει να δημιουργήσει εντυπώσεις.
Η πραγματικότητα είναι ότι δεν δημοσιοποιήσαμε καμμία πληροφορία, που να αφορά ελληνικούς χειρισμούς. Αποκαλύψαμε ότι η Ελλάδα δεν έχει καταθέσει, (όπως έχει δικαίωμα, συμφέρον, αλλά και συμβατική υποχρέωση) χάρτες με την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ της στον ΟΗΕ και δεν έχει προσαρμόσει την εθνική νομοθεσία στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, η οποία ευνοεί καταφανώς τις εθνικές θέσεις. Προφανώς αυτή η πληροφορία είναι γνωστή στην Τουρκία και στα άλλα κράτη, αλλά όχι στην ελληνική κοινή γνώμη. Είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα, ότι ενώ η εφημερίδα είχε πάρει το δρόμο για το τυπογραφείο, ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε στη Βουλή ότι θα προσαρμόσει την ελληνική νομοθεσία, δικαιώνοντας την κριτική μας.
Αποκαλύψαμε, επίσης, την απαίτηση της Τουρκίας να εξαιρεθεί από την τρέχουσα διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας το σύμπλεγμα του Καστελλορίζου. Προφανώς η τουρκική απαίτηση είναι γνωστή στην Άγκυρα, αλλά όχι και στην ελληνική κοινή γνώμη. Με τη δημοσίευση του εγγράφου κλείνει οριστικά ο δρόμος για ενδεχόμενη υποχώρηση στην τουρκική απαίτηση. Ίσως, ορισμένοι να ήθελαν αυτό το δρόμο ανοικτό.
Όπως μπορεί να διαπιστώσει ο αναγνώστης, το ύφος της ανακοίνωσης απάδει σε κρατική υπηρεσία και δη στο ΥΠΕΞ. Θα ήταν, όμως, υπερβολή να χρεώσουμε τον δυστυχή πελταστή κ. Δελαβέκουρα, ο οποίος, ως εκπρόσωπος του υπουργείου, υπογράφει την ανακοίνωση. Η προφανής αιτία του εκνευρισμού των κ.κ. Ζέππου και Παρασκευόπουλου είναι η κριτική που τους ασκήσαμε. Το ομολογούν, άλλωστε και στην ανακοίνωση: «Εγκαλούν, μάλιστα, την υπηρεσιακή ηγεσία του Υπουργείου Εξωτερικών επειδή εξετέλεσε τα αυτονόητα καθήκοντα που της έχουν ανατεθεί».
Επειδή είναι γνωστή η διαδρομή και το ήθος του καθενός, είναι θράσσος και γελοιότητα να μας παραδίδουν μαθήματα εθνικής ευθύνης τόσο ο κ. Δρούτσας όσο και οι εκλεκτοί του. Παρακάμπτουμε το γεγονός ότι ο υπουργός δεν έχει ακόμα δώσει εξηγήσεις για σοβαρές ανακρίβειες, που έχει συμπεριλάβει στο βιογραφικό του. Ανακρίβειες, που σε άλλες χώρες θα τον είχαν υποχρεώσει σε παραίτηση.
Το σημαντικότερο είναι ότι ο κ. Δρούτσας ανέλαβε επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας, χωρίς να έχει αφήσει προσωπικό ίχνος στη δημόσια ζωή και χωρίς να έχει αυτοδύναμο πολιτικό εκτόπισμα. Ίσως, διαθέτει άλλα μη ορατά προσόντα, που εμείς αγνοούμε και που δεν διαπιστώσαμε στον ένα χρόνο που βρίσκεται στην κορυφή του ΥΠΕΞ. Αυτό που θυμούνται, πάντως, οι Ελληνοκύπριοι είναι οι πολύ στενές σχέσεις του με τον αρχιτέκτονα του σχεδίου Ανάν Βρετανό διπλωμάτη λόρδο Χάνεϊ και ο προκλητικός ρόλος του στην επιχείρηση επιβολής του καταστροφικού αυτού σχεδίου.
Για το βίο και την πολιτεία των κ.κ. Ζέππου και Παρασκευόπουλου θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά. Προς το παρόν, περιοριζόμαστε στο ότι και οι δύο έχουν διακριθεί στην λεπτή τέχνη να πηγαίνουν πάντα με τα νερά των εκάστοτε υπουργών. Όσο κι αν ψάξαμε δεν βρήκαμε ούτε μία φορά, που να έχουν εκφράσει αντίθετη άποψη απ’ αυτή που ήθελαν να ακούσουν οι προϊστάμενοί τους. Θα είχε ενδιαφέρον να μας αναφέρουν έστω και μία και εμείς θα ανασκευάσουμε.
Στην ανακοίνωση αναφέρεται ότι «το θέμα της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών της χώρας είναι εξαιρετικά τεχνικό και σύνθετο, αλλά και ζωτικής σημασίας για να αντιμετωπίζεται με τέτοια ελαφρότητα». Εδώ σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Δεν κάνουν τον κόπο να αναφέρουν ποιά είναι η ελαφρότητα και πώς εκδηλώνεται. Απλώς προσθέτουν έναν ακόμα συκοφαντικό χαρακτηρισμό. Στην πραγματικότητα, το εδάφιο αυτό αποκαλύπτει μία νοοτροπία, που θεωρεί ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι αποκλειστική αρμοδιότητα ενός «ιερατείου» κι όχι των κοινών θνητών. Η ολιγαρχική αυτή αντίληψη ουκ ολίγες φορές κυοφόρησε εθνικές ήττες.
«Το εν λόγω έγγραφο ουδεμία σχέση έχει με τη διαδικασία των διερευνητικών επαφών. Το έγγραφο, όπως είναι σε θέση να γνωρίζουν οι συντάκτες, προκλήθηκε από σχετικό ερώτημα της υπηρεσιακής ηγεσίας… με σκοπό τη διερεύνηση ορισμένων τεχνικών και νομικών παραμέτρων, που αφορούν την υφαλοκρηπίδα, προκειμένου να διαμορφωθεί καταλλήλως η ελληνική απάντηση σε αβάσιμους τουρκικούς ισχυρισμούς σε διαμαρτυρίες μας περί παραβίασης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας». «Είναι ανακριβές, αυθαίρετο και παραπλανητικό το συμπέρασμα των συντακτών ότι το έγγραφο συντάχθηκε για να απαντήσει σε ερωτήματα που έχουν εγερθεί στην πορεία των ελληνοτουρκικών διερευνητικών επαφών».
Εδώ η ηγεσία του ΥΠΕΞ παίζει την κολοκυθιά. Ομολογεί ότι το έγγραφο ζητήθηκε για να διαμορφωθεί η ελληνική απάντηση σε τουρκικούς ισχυρισμούς για την υφαλοκρηπίδα. Χαρακτηρίζει, όμως, παραπλανητικό να το συσχετίζουμε με τις διερευνητικές επαφές, παρ’ ότι επισήμως, το αντικείμενο των διερευνητικών επαφών είναι ακριβώς η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας! Θέλει η ηγεσία του ΥΠΕΞ να πιστέψουμε ότι στις διερευνητικές επαφές οι Τούρκοι δεν προβάλλουν τους πάγιους ισχυρισμούς τους; Έλεος! Υποτιμούν τη νοημοσύνη των αναγνωστών, αλλά δεν σκέφτονται τα γέλια που η ανακοίνωσή τους προκάλεσε στην Άγκυρα;
Παρακάτω, διαβάζουμε ότι «οι ισχυρισμοί για «εγκληματική αμέλεια» της ελληνικής πλευράς είναι κενοί περιεχομένου και σκοπό έχουν τη δημιουργία εντυπώσεων». Πράγματι, εδώ έχουν κάποιο δίκιο. Θέλαμε να δημιουργήσουμε σωστές και ακριβείς εντυπώσεις στην ελληνική κοινή γνώμη, ελπίζοντας ότι κατ’ αυτό τον τρόπο θα πιεσθούν οι αρμόδιοι να κάνουν αυτά που δεν έχουν κάνει μέχρι τώρα: να προσαρμόσουν την ελληνική νομοθεσία στη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, να καταθέσουν τους χάρτες στον ΟΗΕ, να προχωρήσουν σε οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ με την Κυπριακή Δημοκρατία.
Και η ανακοίνωση συνεχίζει: «Η θεωρία περί «μυστικής διπλωματίας», που κατά κανόνα βασίζεται στην ημιμάθεια και τις υπεραπλουστεύσεις, εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τη διαιώνιση μιας φοβικής αντίληψης για τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας». Τόσες βρισιές σε μία φράση! Είναι αλήθεια ότι διαβάζοντας αυτή την ανακοίνωση φοβόμαστε μήπως ο Ελληνισμός ξαναβρεθεί αντιμέτωπος με διπλωματικά τερατουργήματα, όπως το σχέδιο Ανάν, το ανακοινωθέν της Μαδρίτης κλπ. Δυστυχώς, τα κείμενα αυτά δεν έγιναν δεκτά από ημιμαθείς, αλλά από γνώστες, που προτίμησαν να ξεχάσουν τις γνώσεις τους. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η ηγεσία του ΥΠΕΞ, που έσπευσε να εκδώσει αυτή την ανακοίνωση, τηρεί σιγή ιχθύος για επανειλημμένα δημοσιεύματα, σύμφωνα με τα οποία συζητείται μεγάλη έκπτωση από το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια.
Η ηγεσία του ΥΠΕΞ, βεβαίως, δεν παρέλειψε να δώσει εύσημα στον εαυτό της. Όταν συμβαίνουν όσα συμβαίνουν στα εθνικά μέτωπα, όμως, τέτοιου είδους αυτοέπαινοι είναι πρόκληση. Ελπίζουμε ότι η αλαζονεία δεν είναι εκδήλωση ένοχης συνείδησης, αλλά μόνο ανασφάλειας.

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

Η αρχαιοελληνική διάλεκτος επιβιώνει στον Πόντο

Τα μέλη μίας απομονωμένης κοινότητας του Πόντου, κοντά στην Τραπεζούντα, μιλούν μια διάλεκτο με εντυπωσιακές ομοιότητες με την αρχαία ελληνική, αναφέρεται σε δημοσίευμά της η βρετανική εφημερίδα Ιντιπέντεντ. Η διάλεκτος, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το δημοσίευμα, ονομάζεται «Ρωμέικα».

Το δημοσίευμα της Ιντιπέντεντ αναφέρεται στην ανακάλυψη της καθηγήτριας Γλωσσολογίας του πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, Ιωάννα Σιταρίδου, η οποία πριν από λίγους μήνες εντόπισε σε ορισμένα χωριά της περιοχής της Τραπεζούντας περίπου 5.000 κατοίκους που στην ουσία μιλούν μία διάλεκτο με λεξιλόγιο και συντακτικό πιο κοντά στην αρχαία παρά στη νέα ελληνική.

Το δημοσίευμα μπορεί μεν να συνδυάζει την περιοχή του Πόντου με τον Ιάσονα και την Αργοναυτική εκστρατεία και τις Αμαζόνες, ωστόσο όπως δηλώνει η κα. Σιταρίδου πρόκειται για μια συναρπαστική ανακάλυψη, καθώς πέρα από τη γλωσσολογική ιδιαιτερότητα η κοινότητα αυτή είναι και πολιτισμικά μοναδική. Πρόκειται για μουσουλμάνους που μιλούν ελληνικά και παίζουν την ποντιακή λύρα, ενώ παράλληλα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, μόνο μίας όπως αναφέρει το δημοσίευμα, τα μέλη της κοινότητας παντρεύονται μόνο με άνδρες ή γυναίκες από τα χωριά τους.

Όπως σημειώνεται η μελλοντική έρευνα θα δείξει εάν πρόκειται για γνήσιους απογόνους των αρχαίων Ελλήνων που με κάποιο τρόπο δεν δέχθηκαν άλλες επιρροές στο πέρασμα των αιώνων ή αν μιλάμε για εναπομείναντα μέλη τοπικού πληθυσμού που υποχρεώθηκε να μιλά την ελληνική γλώσσα από τους αρχαίους Έλληνες αποίκους.

 

http://www.skai.gr , http://infognomonpolitics.blogspot.com

Ο ρόλος της Κύπρου στη διαμάχη Ισραήλ-Τουρκίας

Σε προηγούμενο άρθρο (βλ. Η σημασία της συμφωνίας Κύπρου-Ισραήλ για διαχωρισμό της ΑΟΖ), τονίσαμε, ότι το όραμα του υπουργού εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου όπως αυτό διατυπώνεται στο βιβλίο του “Στρατηγικό βάθος- Η σημερινή θέση της Τουρκίας” και το οποίο υλοποιείται πιστά από της ανόδου στην εξουσία του Ισλαμικού κόμματος του Ταγίπ Ερντογάν, έχει σαν ακρογωνιαίο λίθο τη “Μεσογειακή Στρατηγική”. Την άσκηση δηλαδή γεωστρατηγικού ελέγχου στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Αυτή όμως η στρατηγική της Τουρκίας έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα ενός άλλου σημαντικού παίχτη της περιοχής, του Ισραήλ, το οποίο, περικυκλωμένο από τις τρεις πλευρές από 100 εκατομύρια Άραβες μουσουλμάνους, έχει μια μόνο διέξοδο, τη Μεσόγειο. Εάν ο πνεύμονας της Μεσογείου κλείσει για οποιοδήποτε λόγο, τότε το Ισραήλ είναι καταδικασμένο στον αργό θάνατο.

Εάν, σαν υπόθεση εργασίας, θεωρήσουμε ότι η Κύπρος δεν υπήρχε στο χάρτη, τότε τα πράγματα για τη Τουρκία θα ήταν πολύ πιο εύκολα αναφορικά με τον έλεγχο της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου. Αυτός ο έλεγχος θα μπορούσε να ασκηθεί από τις ναυτικές και αεροπορικές βάσεις της νότιας και νοτιοανατολικής Τουρκίας, με δεδομένο ότι το μεν FIR της Τουρκίας θα έφθανε μέχρι τις ακτές του Ισραήλ, η δε Αποκλειστική Οικονομική της Ζώνη, 200 ναυτικά μίλια από τις νότιες ακτές της.

Η ύπαρξη όμως της Κύπρου στο στόμιο αυτής της ευαίσθητης περιοχής, όχι τόσο σαν χερσαίο έδαφος, όσο σαν κρατική οντότητα με δικαίωμα διατήρησης ενόπλων δυνάμεων, ανατρέπει εκ βάθρων τη στρατηγική επιδίωξη της Τουρκίας για έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου. Και τούτο, γιατί η γεωγραφία της περιοχής, περιορίζει, εξ αιτίας της Κύπρου, τα δικαιώματα της Τουρκίας που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο, (FIR, ΑΟΖ, Έρευνα-Διάσωση) σε μια στενή λωρίδα νότια των παραλίων της.

Στρατηγική διαχρονική επιδίωξη της Τουρκίας αναφορικά με την επιδιωκόμενη από αυτή λύση στο Κυπριακό, ήταν και είναι η απαγόρευση του Κυπριακού κράτους να ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα αναφορικά με το FIR, την ΑΟΖ, την Έρευνα – Διάσωση και την ασφάλειά του. Αυτές οι επιδιώξεις της Τουρκίας, που θα επιτρέψουν στην ίδια να καλύψει το κενό ασφάλειας που θα υπάρξει στη περιοχή και να ασκήσει τον έλεγχο επί της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου, υπερπηδώντας τον σκόπελο της κρατικής οντότητας της Κύπρου, θα μορφοποιηθεί μέσα από μια λύση στη βάση των δύο χωριστών κρατών και της πλήρους αποστρατιωτικοποίησης του νέου κράτους (εξαιρουμένων βέβαια των δικών της ή και άλλων ξένων δυνάμεων που θα σταθμεύουν στο νησί).

Αυτοί όμως οι σχεδιασμοί της Τουρκίας, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα του Ισραήλ, το οποίο είναι αποφασισμένο έναντι κάθε τιμήματος, να διατηρήσει τον πνεύμονα της ανατολικής Μεσογείου ανοικτό. Με λίγα λόγια, το Ισραήλ δεν θα επιτρέψει ποτέ στη Τουρκία να ασκήσει το στρατηγικό έλεγχο στη περιοχή αυτή η οποία αποτελεί το ζωτικό του χώρο. Κύπρος και Ισραήλ εδώ και πολλά χρόνια βρίσκονται σε μια άτυπη συμφωνία αναφορικά με τη χρήση του FIR Λευκωσίας από τη πολεμική αεροπορία του Ισραήλ. Τα μαχητικά αεροσκάφη του Ισραήλ μόλις απογειωθούν από τα αεροδρόμια, ελλείψει χερσαίου βάθους, εισέρχονται εντός του FIR Λευκωσίας παραβιάζοντας τους κανόνες εναέριας κυκλοφορίας. Αυτό γίνεται δεκάδες φορές ημερησίως και η Κυπριακή Δημοκρατία, σιωπηρά, ανέχεται αυτή τη κατάσταση. Στη περίπτωση όμως που σε μια λύση του Κυπριακού, τον έλεγχο του FIR Λευκωσίας αναλάβει άμεσα ή έμμεσα η Τουρκία, τα πράγματα για το Ισραήλ δεν θα είναι τα ίδια.

Και επειδή η σύμπτωση συμφερόντων μεταξύ των κρατών από την εποχή του Θουκυδίδη υπήρξε το κλειδί στην επίτευξη των εθνικών συμφερόντων, η επιδίωξη του Ισραήλ σήμερα να κρατήσει την Ισλαμική Τουρκία μακρυά από την ανατολική Μεσόγειο, περνά μέσα από το κοινό συμφέρον της Κύπρου και της Ελλάδας, που επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό. Κατ εξοχήν όμως, η επιδίωξη αυτή του Ισραήλ περνά μέσα από τη λύση του Κυπριακού. Γιατί μια λύση που θα άφηνε ανοικτό το ενδεχόμενο δημιουργίας κενού ασφάλειας στη περιοχή, θα ανέτρεπε τις ισορροπίες και θα δημιουργούσε πρόβλημα επιβίωσης για το Ισραήλ.

Καθήκον λοιπόν της σημερινής πολιτικής ηγεσίας της Κύπρου, είναι, αφήνοντας κατά μέρος ιδεοληψίες και αγκυλώσεις του παρελθόντος να προχωρήσει χωρίς ενδοιασμούς σε κάθε είδους σχέσεις με το γειτονικό Ισραήλ, με έμφαση στον αμυντικό τομέα, στα πλαίσια πάντοτε του διεθνούς και Ευρωπαϊκού δικαίου. Η συνθήκη της Λισαβόνας, μέσω της μόνιμης διαρθρωμένης συνεργασίας, παρέχει το πλαίσιο αμυντικής συνεργασίας μεταξύ κρατών – μελών αλλά και τρίτων κρατών. Ελλάδα- Κύπρος θα πρέπει τάχιστα να προχωρήσουν σ΄αυτή τη συνεργασία, εντάσσοντας σ΄αυτή κατά περίπτωση και το Ισραήλ.

Το Ισραήλ, εξυπηρετώντας πρωτίστως τα δικά του στρατηγικά συμφέροντα, μπορεί να εξελιχθεί σε αποφασιστικό παράγοντα επίλυσης του Κυπριακού, λόγω κυρίως του Εβραϊκού λόμπυ, που ασκεί ως γνωστό μεγάλη επιρροή στα Αμερικανικά κέντρα λήψεως αποφάσεων.

Aνδρέας Πενταράς, Υποστράτηγος ε.α. για το Geopolitics-Gr

Τι επιφυλάσσει το 2011 για τα Εθνικά μας Θέματα

Έκδηλη και φυσιολογική είναι η ανησυχία πολλών Ελλήνων για την πορεία των εθνικών μας θεμάτων το 2011. Η ανησυχία ενισχύεται από τις πληροφορίες για μυστικές συμφωνίες διχοτομήσεως του Αιγαίου υπέρ των τουρκικών συμφερόντων. Επίσης εντείνεται η αγωνία λόγω της οικονομικής κρίσης, η οποία δίνει το άλλοθι στους οπαδούς των εθνικών υποχωρήσεων να υπογράψουν άρον-άρον απαράδεκτες συμφωνίες με τη δικαιολογία «είμαστε χρεωμένοι, δεν έχουμε τη δυνατότητα υπερήφανης εξωτερικής πολιτικής». Βεβαίως η ιστορία άλλα διδάσκει. Το 1893 ο Χαρίλαος Τρικούπης είχε διακηρύξει το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» και το 1897 επεβλήθη στη χώρα μας ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος. Παρά την ύπαρξη και τότε οικονομικών προβλημάτων -η αντίστοιχη ομάδα επιτήρησης δεν λεγόταν ΔΝΤ, αλλά ΔΟΕ- η Ελλάς αναστήθηκε γρήγορα και το 1912-13 απελευθέρωσε εκατομμύρια υποδούλων αδελφών. Διότι παρά την πτώχευση των οικονομικών δεν είχε πτωχεύσει ηθικά και πνευματικά. Χρήσιμο μάθημα για τη σημερινή κατάσταση.

Τα μέτωπα είναι πολλά και τα προβλήματα ποικίλα. Προσωπικά θεωρώ ότι στο Αιγαίο έχουμε καθυστερήσει να ανακηρύξουμε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, ενώ η εθνολογικά συγγενής μας Κυπριακή Δημοκρατία έχει κάνει σημαντικά βήματα στον τομέα αυτό. Όσο κι αν φωνάζουν οι Τούρκοι πρέπει να αξιοποιήσουμε αυτή τη δυνατότητα που μάς δίνει το νέο Δίκαιο της Θαλάσσης και μάλιστα να ανακηρύξουμε Α.Ο.Ζ. για το Καστελλόριζο. Έτσι θα έχουν άμεση γειτνίαση, ουσιαστική συγχώνευση, οι Α.Ο.Ζ της Ελλάδος και της Κύπρου. Η πρόσφατη συμφωνία της Κύπρου και του Ισραήλ είναι ένα καλό παράδειγμα αντιμετωπίσεως της τουρκικής αυθαιρεσίας.

Στη Θράκη το ελληνικό κράτος δείχνει τάσεις αυτοκτονίας. Η Τουρκία χρησιμοποιεί τη μουσουλμανική μειονότητα ως μοχλό για να προκαλέσει επεισόδια με απώτερο στόχο μία χαλαρή αυτονομία της Ροδόπης και … βλέπουμε. Ο Νταβούτογλου διακηρύσσει σαφέστατα στο βιβλίο του ότι στη Θράκη θα κάνουν ό,τι έκαναν και στην Κύπρο, ενώ στο Διαδίκτυο κυκλοφορούν χάρτες και σημαίες της Αυτόνομης Θράκης. Είναι καιρός να προειδοποιήσουμε ότι το Προξενείο Κομοτηνής θα φύγει αν ξεπερνά τα όρια των διπλωματικών αρμοδιοτήτων του. Και είναι επίσης καιρός να σταματήσει η κατατρομοκράτηση των Πομάκων από το Προξενείο. Σε μία δημοκρατική και ευρωπαϊκή Ελλάδα οι Πομάκοι δικαιούνται να δηλώνουν δημοσίως ότι ΔΕΝ είναι Τούρκοι και να διδάσκονται στο σχολείο τα ελληνικά και τα πομακικά και όχι τα τουρκικά.

Στην Κύπρο ο μαρξιστής Πρόεδρος κ. Δ. Χριστόφιας μάς έχει καταπλήξει με τα συνεχή λάθη του και τις απερίσκεπτες δηλώσεις του που ρίχνουν νερό στον μύλο των κατοχικών δυνάμεων. Υπέγραψε συμφωνία για δύο συνιστώντα κρατίδια, πράγμα που ικανοποιεί τα διχοτομικά σχέδια της Άγκυρας. Χαριεντίζεται με δήθεν «προοδευτικούς» Τουρκοκυπρίους, οι οποίοι είναι πάντα σε διατεταγμένη υπηρεσία προς τον Αττίλα. Αφελληνίζει την παιδεία και χαρακτηρίζει κακή μητέρα και εισβολέα την Ελλάδα, δίνοντας ουσιαστικό συγχωροχάρτι στα κατοχικά στρατεύματα των Τούρκων. Πολύ ορθώς ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄ στο Χριστουγεννιάτικο μήνυμά του, που ανεγνώσθη στους Ναούς της Κύπρου, επισημαίνει:

«… Επιδιώκοντας μία υποφερτή λύση, οδηγηθήκαμε στον κατήφορο των συνεχών υποχωρήσεων, χωρίς ούτε στο ελάχιστο να καμφθεί η τουρκική αδιαλλαξία. Και αντί να καταγγέλλουμε παντού την Τουρκία, την απαλλάξαμε από την ενοχή της εισβολής και από το έγκλημα της εθνοκάθαρσης και του εποικισμού, που διενεργεί, αποδίδοντας μάλιστα στο λαό μας ευθύνες και δημιουργώντας ενοχές για τα δεινά του. Μπήκαμε έτσι εμείς στη διεθνή απομόνωση και έμεινε η κατοχική δύναμη ανενόχλητη να παρουσιάζεται ότι επιζητεί διακαώς λύση, ενώ εμείς είμαστε αδιάλλακτοι».

Στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων απέτυχαν όλες οι υποχωρήσεις μας και η πολυδιαφημισμένη οικονομική διπλωματία. ¨Όσο εμείς ανοίγουμε καταστήματα στα Σκόπια τόσο εκείνοι απαντούν με αδιαλλαξία,. Και όσο αυτοτραυματιζόμαστε εθνικά συζητώντας με τον κ. Νίμιτς, τόσο εκείνος μας πιέζει να αλλάζουμε εμείς τα ονόματα των Υπουργείων και των Πανεπιστημίων μας που περιέχουν τον όρο «Μακεδονία». Επιτέλους ας παρατηρήσουμε τα διαλυτικά φαινόμενα στο γειτονικό μας κράτος. Οι Αλβανοί αποτελούν το 30% και έλκονται από το αποσχιστικό παράδειγμα του Κοσσόβου,. Αργά ή γρήγορα θα διασπάσουν το κρατίδιο των Σκοπίων και θα ενωθούν με τους αδελφούς τους. Ως αντίβαρο η σλαβική κοινότητα αλληθωρίζει προς την Βουλγαρία για στήριξη έναντι των Αλβανών. Χιλιάδες Σκοπιανοί ανακαλύπτουν τις βουλγαρικές ρίζες τους και ένας εξ αυτών είναι ο πρώην Πρωθυπουργός Γκεοργκίεφσκι. Το κράτος αυτό ή θα διαλυθεί ή θα αποκτήσει χαλαρή καντονιακή μορφή. Βρίσκεται σε προφανή αδυναμία. Άρα εμείς πρέπει αν πιέζουμε κι όχι να πιεζόμαστε.

Στην Αλβανία παρά τις επιφανειακώς καλές σχέσεις η ελληνική κοινότητα είναι στόχος πολλαπλών καταπιέσεων και εκφοβιστικών επιθέσεων. Η Ελλάς οφείλει να επιμείνει για μια δίκαιη απογραφή του ελληνικού και ευρύτερα του ορθοδόξου στοιχείου κατά την απογραφή του Απριλίου 2011. Να διακηρύξουμε ότι κάθε ευρώ , το οποίο ζητά η Αλβανία από την Ευρ. Ένωση θα εγκρίνεται από την Ελλάδα μόνον αν γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών. Και να ζητήσουμε με εντονότατο τρόπο να σταματήσει η προπαγάνδα για την επιστροφή περιουσιών των εγκληματιών πολέμου Τσάμηδων. Όσο φαινόμαστε χλιαροί σ’ αυτά τα θέματα η στάση μας εκλαμβάνεται ως αδυναμία.

Εθνικά θέματα είναι και η παιδεία, η λαθρομετανάστευση, το δημογραφικό. Αλλά γι’ αυτά θα μιλήσουμε σε επόμενες ευκαιρίες. Καλή Χρονιά!

Κωνσταντίνος Χολέβας, πολιτικός επιστήμων

strategyreport.gr