Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού «Τετράδια Πολιτικού Διαλόγου, Ερευνας και Κριτικής»

Σημείωμα Έκδοσης

Το 2010 δεν θα χαρακτηριστεί ως η χρονιά κλεισίματος του κύκλου της μεταπολίτευσης, αλλά ως η χρονιά ανοίγματος ενός νέου κατοχικού κύ­κλου, συνέχεια των προηγούμενων που σφράγισαν την ανάπηρη ανεξαρτησία του 1828.

Η Ελλάδα ουσιαστικά βρίσκεται υπό την ανοιχτή οικονομική κατοχή και ιδιότυπη πολιτικοστρατιωτική ομηρία που επέβαλε το διεθνές νεοταξικό-νε­οφιλελεύθερο διευθυντήριο και εκτελεί η κυβέρνηση υποτέλειας του Γιώργου Παπανδρέου.

Σταθερά και κατ’ επανάληψη έχουμε τονίσει ότι η κρίση, που το ξέσπα­σμά της βιώνουμε σήμερα τραυματικά, είναι βαθιά, διαχρονική, καθολική και αγκαλιάζει τους πάντες· κυριάρχους και κυριαρχούμενους.

Μεγάλες, είναι, λοιπόν, οι ευθύνες της απέραντης μικροαστικής θάλασσας και της κρατικοδίαιτης ιντελιγκέντσιας, που όχι μόνο δεν αντιστάθηκε, που όχι μόνο δεν παρήγαγε ένα πρότυπο εναλλακτικό, αλλά – τουναντίον – με ζήλο σταυροφόρου, έρμαιο του καταναλωτικού εκμαυλισμού, θαμπωμένη από τους προβολείς του εικονολατρικού πολιτισμού μας, ενταφιασμένη στις πετρώδεις γαίες της ιδεολογικής μονοκαλλιέργειας, συνέβαλε στην δημιουργία της μεγά­λης αυτής τραγωδίας.

Αυτό αποτελεί μιαν απτή πραγματικότητα, που κανένας λαϊκισμός δεν μπο­ρεί να συγκαλύψει.

Ο «αγνός» λαός, δεν είναι, λοιπόν, τόσο «αγνός» στο σύνολό του και κυρίως δεν είναι ενιαίος. Αποτελείται από τάξεις και στρώματα, περιλαμβάνει τμήμα­τα ολόκληρα που είναι εθελόδουλα και «φιλομνημονιακά» ακόμα και χωρίς το μνημόνιο. Μειοψηφικά μεν, υπαρκτά δε και δραστήρια. Αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να διαφεύγει από όσους, τουλάχιστον, εξακολουθούν να θέτουν το ποιος-ποιον και αυτό το κάτι είναι που δυσκολεύει υπερβολικά τα πράγματα γιατί ο αντίπαλος βρίσκεται και εντός των τειχών.

Όμως, για να επανέλθουμε, η κυρίως ευθύνη ή καλύτερα η βασική και στα­θερή διαχρονικά ευθύνη για την βαθιά αρρωστημένη ελληνική κοινωνία βρίσκε­ται, κατά πρώτο λόγο αλλού και αφορά στο κυρίαρχο συγκρότημα εξουσίας και τα κατεξοχήν κόμματά του, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την Νέα Δημοκρατία.

Όλοι γνωρίζουν ότι οι κυρίως υπεύθυνοι για την σημερινή κατάντια είναι αυτοί ακριβώς που την επικαλούνται, δηλαδή τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα. Τα κόμματα εκφραστές της κυρίαρχης τάξης, των μεγάλων και μικρών αστών-μικροαστών κλεπτοκρατών, που, αφού επί δεκαετίες απομύζησαν το ελ­ληνικό Δημόσιο, θέλουν τώρα να το ξεπαστρέψουν, αφήνοντας στο ελληνικό κράτος τις ειδικές λειτουργίες που η «νεοαποικιακή διοίκηση» θεωρεί μη πα­ραγωγικές και επαχθείς.

Η ελληνική κοινωνία καθημερινά βιώνει την πραγματικότητα της συγκρό­τησης ενός πολιτικού μετώπου που με ατμομηχανή το κατ’ επίφασιν σοσιαλιστι­κό κυβερνητικό κόμμα και με πρόθυμα βαγόνια δύο νεόκοπα δημοκρατικά κόμ­ματα, το ένα εκφραστή της ενσωματωμένης στο σύστημα αριστεράς και το άλλο της εξελληνισμένης εκδοχής του αμερικάνικου νεοφιλελευθερισμού, συνεπικου­ρούμενα από το αθεράπευτα καιροσκοπικό και προσωποπαγές-αντιδημοκρατι­κό στη δομή του νεοδεξιό κόμμα και τους πάντα πρόθυμους και με ευαισθησία για τα υπό εξαφάνιση είδη, αλλά αγνοούντες τον ιμπεριαλισμό οικολόγους και τα απολύτως υποτελή και εκμαυλισμένα Μ.Μ.Ε., προσπαθεί να εκφράσει την συμμαχία της άρχουσας τάξης των κλεπτοκρατών και των ραντιέρηδων με τα διψασμένα για εξουσία και βουλιμικά στην κατανάλωση νέα μεσοστρώματα.

Οι πρόσφατες περιφερειακές εκλογές, έστω και αποσπασματικά, ανέδειξαν ορισμένα χαρακτηριστικά αυτού του υπό συγκρότησιν πολιτικού μετώπου προ­θύμων και κατάφεραν, εν μέρει, να αποτυπώσουν την επιτυχία της «σύνθεσης» στους δήμους της Αθήνας-Θεσσαλονίκης και την περιφέρεια Αττικής.

Το ελληνικό κράτος χρειάζεται απελπιστικά ριζική μεταρρύθμιση, εκσυγ­χρονισμό με την αυθεντική έννοια, δηλαδή εκδημοκρατισμό. Αντί, όμως, να χρησιμοποιούμε τις αδυναμίες και τα προβλήματά του για να το διαλύσουμε, κάνοντάς το όργανο ξένων δυνάμεων, ο ελληνικός λαός χρειάζεται να το ξανα­κάνει δικό του εργαλείο. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται το κράτος του, ένα κράτος βέβαια πολύ διαφορετικό από αυτό που διαθέτει, για να αμυν­θεί απέναντι στην κοινωνική βία των αγορών, να προστατεύσει τα δημοκρατικά δικαιώματα και την εθνική κυριαρχία από τις επιβουλές γειτόνων και «συμμά­χων», που, κατ’ εξακολούθησιν, επιβουλεύτηκαν τον αδιαμφισβήτητης στρατη­γικής, γεωπολιτικής και γαιοοικονομικής αξίας χώρο που κατοικούν σήμερα οι Έλληνες, από την Κέρκυρα, τα Γιάννενα, την Φλώρινα, τον Έβρο, την Γαύδο και το Καστελόριζο μέχρι το Ριζοκάρπασο και την Λάρνακα.

Αν η ανάλυσή μας για το τι συμβαίνει είναι σωστή, είναι σφόδρα πιθανή η περίπτωση να επιδιώξουν οι δυνάμεις της Αυτοκρατορίας να εκμεταλλευτούν την παρούσα τόσο ευνοϊκή συγκυρία, όπως και την ταυτόχρονη παρουσία δύο πολιτικών «τύπου Γκορμπατσόφ» στην εξουσία, σε Αθήνα και Λευκωσία, για να επιχειρήσουν να περάσουν στο Αιγαίο, στην Κύπρο και τα Βαλκάνια, τις γεωπολιτικές ρυθμίσεις που επιδιώκουν εδώ και δεκαετίες, αφαιρώντας ορι­στικά, ει δυνατό, δηλαδή de jure, από τον ελληνικό λαό τα νόμιμα δικαιώματα κυριαρχίας του στον χώρο που επί χιλιετίες κατοικεί.

Η κατάσταση, λοιπόν, είναι πολύ πιο δύσκολη απ’ ό,τι φανταζόμαστε.

Μας παρηγορεί βέβαια το γεγονός ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο εχθρός είναι προ των πυλών ή και έχει μπει στην χώρα, αλλά επαυξάνει στο μέγιστο την αγωνία μας ότι αυτήν την φορά έχει σε μεγάλο βαθμό αλώσει και διαφθεί­ρει τις ψυχές μας.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν καλά στην αποικία είναι προφανές και ως εκ τούτου όλες οι εκδοχές είναι πιθανές.

Όμως, εμείς διακινδυνεύουμε την θέση ότι και αυτήν την φορά ο ελληνικός λαός δεν θα αυτοκτονήσει.

«Είδατε ποτέ κανέναν έλατο να κατεβαίνει μοναχός του στο πριονιστήριο;

 Η θέση μας είναι μέσα δω σ’ αυτό το δάσος

με τα κλαδιά κομμένα μισοκαμένους τους κορμούς

με τις ρίζες σφηνωμένες μεσ’ στις πέτρες.» *

      

                                                                           ΤΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑ

 * Άρης Αλεξάνδρου, Μέσα στις πέτρες.

  

 

ΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΝΩΠΙΟΝ ΕΝΟΣ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ 1922»

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Δημοσιεύτηκε στα Επίκαιρα της 15.12.2010

Η πρωτοβουλία του Μίκη για ένα Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών είναι η τελευταία, πλέον υποσχόμενη, λόγω εμβέλειας και προσωπικότητας του μουσικοσυνθέτη, από πολλές προσπάθειες, πρωτοβουλίες, κινήσεις για συγκρότηση “αντιμνημονιακού” χώρου, κινήματος, μετώπου, ή ότι άλλο θέλετε, αν όχι για την ανασυγκρότηση της ευρύτερης αριστεράς, με όποια σημασία αποδίδει κανείς στη λέξη, στους καιρούς της μεγάλης σύγχυσης.

Παραμένει βέβαια ερώτημα αν ωρίμασαν οι συνθήκες. Όχι οι αντικειμενικές, αυτές είναι υπερώριμες. Οι υπoκειμενικές αργούν, η διαμόρφωση αναγκαίας κοινωνικής συνείδησης. Η κοινή γνώμη υπόκειται σε μπαράζ πολύ καλά οργανωμένου ψυχολογικού πολέμου, προορισμένου να την τρομάξει και ενοχοποιήσει, ώστε να διοχετεύσει την οργή σε κατάθλιψη αντί εξέγερσης. Ορισμένα γεγονότα, όπως το επεισόδιο της Μαρφίν, τον Μάιο, εμβάλουν σε προβληματισμό ως προς την πιθανότητα μεγάλων “συνωμοσιών” στην ελληνική κρίση. Η κοινή γνώμη αποστρέφεται, όπως έδειξαν οι εκλογές, το πολιτικό σύστημα, μόνο ένα 20% στηρίζει την κυβέρνηση. Αλλά δεν νοιώθει αξιόπιστη εναλλακτική απέναντι σε μια κρίση που ήδη εξελίσσεται σε “κοινωνικό 1922”, από τις μεγαλύτερες κρίσεις στους δύο αιώνες ανεξαρτησίας.

Στη θηλειά των δανειστών

Η ταχύτητα συγκρότησης “αντιμνημονιακού” πόλου και η αξιοπιστία του θα επηρεάσει τις πιθανότητες επιβίωσης του ελληνισμού, με τη μορφή κάπως συγκροτημένου, στοιχειωδώς ανεξάρτητου και δημοκρατικού κράτους των Ελλήνων, που θα αποκαταστήσει την εσωτερική του και θα διαφυλάξει την εξωτερική του κυριαρχία. Αυτό είναι το αληθινό διακύβευμα της κρίσης. Η παρούσα κυβέρνηση θα πέσει, αργά ή γρήγορα, ίσως άσχημα, είναι πιθανότατο ότι το ΠΑΣΟΚ θα τερματίσει σύντομα τον βίο του, το ερώτημα είναι πόση Ελλάδα θα υπάρχει, ποιους βαθμούς ελευθερίας θάχει, στο τέλος της πρώτης φάσης του τραγικού ‘πειράματος’. Η απαλλαγή της Ελλάδας από την ασφυκτική θηλειά των Δανειστών και των πολιτικών που τους υπηρετούν, είναι βασική προϋπόθεση για τη σωτηρία της. Ακόμα περισσότερο, τέτοια προϋπόθεση είναι η αποκατάσταση της αξιοπρέπειας και περηφάνειας του ελληνικού λαού.

Τέτοιο εγχείρημα δεν έχει καμιά πιθανότητα επιτυχίας, περιοριζόμενο σε αμυντικούς αγώνες, μη μετατρεπόμενο σε βαθύ λαϊκό κίνημα αναγέννησης. Είναι αδύνατη η επιστροφή στην κατάσταση πραγμάτων προ Μαίου 2010 ή Οκτωβρίου 2009. Μόνο μια πολύ πιο κινητοποιημένη κοινωνία, μια πολύ διαφορετική χώρα θα μπορούσαν να σταματήσουν την κατρακύλα, διεκδικώντας την επιστροφή της Ελλάδας, προοπτικά, στην οικογένεια των κάπως ανεξάρτητων-δημοκρατικών κρατών.

Η Διεθνής των Τραπεζών, σε συμμαχία με τη Γερμανία, χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως υπόδειγμα φτωχοποίησης και ολοκληρωτικής εκτροπής στην ευρωπαική περιφέρεια, αν όχι, μακροπρόθεσμα, για την υποταγή και καταστροφή του έθνους-κράτους. Μπόρεσε όμως να το κάνει γιατί συνέτρεχαν δύο προυποθέσεις: βαθύτατη δομική κρίση πολιτικής, κράτους, κοινωνικού σχηματισμού, ηγεσία χωρίς διανοητική και ηθικοψυχολογική διάθεση και δυνατότητα άμυνας.

Αντιστρόφως, δεν μπορεί να υπάρξει απελευθέρωση από το Μνημόνιο, χωρίς παράλληλη αντιμετώπιση των βαθύτατων προβλημάτων της χώρας, χωρίς γνήσιο εκσυγχρονισμό, δηλαδή βαθύ εκδημοκρατισμό. Αυτό δεν σημαίνει μόνο αντίστροφη της συντελούμενης εσωτερική αναδιανομή, απαλλαγή από παρασιτικές, κλεπτοκρατικές λειτουργίες κυρίαρχων στρωμάτων, αλλά και απαλλαγή λαϊκών στρωμάτων από τις νοοτροπίες που τους καλλιέργησαν τα πρώτα.

Η πρωτοβουλία Μίκη θα κριθεί εκεί που κρίθηκαν – και απέτυχαν – πολλές άλλες, με κορυφαίες την προσπάθεια συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ και τα εγχειρήματα κοινής εκλογικής καθόδου: στον ενωτικό/δημοκρατικό χαρακτήρα της, στην αξιοπιστία/σοβαρότητα προσώπων, δράσης, προτάσεων.

Ενότητα και συνεργασία

Δεν μπορεί κάποιος να πείσει την κοινωνία να τον ακολουθήσει εναντίον του μνημονίου, όταν δεν μπορεί, ούτε για δέκα λεπτά, να υποτάξει το πάθος του για μικροεξουσία, το δευτερεύον στο πρωτεύον. Η κάθοδος μιας πλειάδας αριστερών αντιμνημονιακών υποψηφίων
στις εκλογές, ήταν τεράστιο δώρο στο ΠΑΣΟΚ και σίγουρος τρόπος εξασφάλισης της ήττας. Μοιάζει οι ηγέτες της αριστεράς να φοβούνται ενδόμυχα περισσότερο την πιθανότητα νίκης τους, και των ευθυνών που συνεπάγεται, από την επικράτηση του μνημονίου.

Η ηγεσία του ΚΚΕ κατηγορεί όλους τους άλλους ως προδότες, αποφεύγοντας ακόμα και μια διαδήλωση στον ίδιο τόπο και την ίδια ώρα. Βοηθάει αυτό νέους, συνταξιούχους και εργαζόμενους, που βλέπουν τη ζωή τους να καταστρέφεται; Οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ εφευρίσκουν ή μεγαλοποιούν πολιτικές διαφορές, για να δικαιολογήσουν τους εμφύλιους της καρέκλας, συνομολογώντας ότι επενδύουν πολύ λιγότερο σε οποιονδήποτε αγώνα κατά του μνημονίου και πολύ περισσότερο στην κομματική εξουσία. Ακόμα και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί να βρει πιο χρήσιμο τρόπο ύπαρξης από το να μας αυτοσυστήνεται ως οιωνεί επαναστατική πρωτοπορεία, που δεν έχει να προτείνει τίποτα λιγότερο, και με κάθε σοβαρότητα, από το να μην πληρώσουμε αύριο δεκάρα τσακιστή, να βγούμε από το ευρώ, να εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες χωρίς αποζημίωση και να αυξήσουμε μισθούς και συντάξεις.

Αντιλαμβάνομαι ότι η κριτική είναι ίσως σκληρή και ενοχλητική, ελπίζω όμως ότι δεν είναι άδικη. Στο σημείο που έφτασε η Ελλάδα και η αριστερά της, τίποτα λιγότερο από την αλήθεια δεν μπορεί να τις βοηθήσει.

«Δημοκρατικό έλλειμμα»

Αν η ενότητα είναι το ένα πρόβλημα, το άλλο είναι η δημοκρατία. Για να έχει μέλλον η κίνηση του Μίκη ή οποιαδήποτε άλλη, πρέπει να σέβεται απόλυτα, ολοκληρωτικά και αυθεντικά τη δημοκρατία, να στηρίζεται πραγματικά σε ανεξάρτητους πολίτες, να συνιστά τομή με τη γραφειοκρατική, ιντριγκαδόρικη πρακτική που κυριάρχησε ιστορικά και συχνά κυριαρχεί και σήμερα στην κουλτούρα και στην πρακτική του ΠΑΣΟΚ, της αριστεράς, των συνδικάτων και απετέλεσε βασική αιτία ηττών και εκφυλισμού.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εμπιστευθεί τους χιλιάδες ανένταχτους που αγκάλιασαν το εγχείρημα προ τριετίας, αν τους άφηνε να εκλέξουν ηγέτες και να αποφασίσουν πολιτικές, ίσως θάβγαινε κάτι. Πάντως δύσκολα φαντάζεται κανείς απλούς αριστερούς αγωνιστές ή τους δημοκρατικά εκλεγμένους εκπροσώπους τους, να μπορούν να κάνουν τόσα πολλά πολιτικά λάθη, όσα διέπραξαν σε τόσο λίγο χρόνο, οι ηγέτες της συμμαχίας.

Ελπίζει κανείς, στο εγχείρημα Μίκη, να μην καταφέρουν διάφορα, κατά το μάλλον ή ήττον, χρεωκοπημένα πρόσωπα, που αναπόφευκτα αναζητούν σε μια μεγάλη μορφή κύρος και αναγνώριση που τους αρνήθηκε η κοινωνία, να παρεμβληθούν, βραχυκυκλώνοντας πάλι την οργάνωση μιας γνήσια λαϊκής πρωτοβουλίας.

Το ζήτημα της δημοκρατίας, της ευθύνης και της συμμετοχής που τη συνοδεύουν, είναι άλλωστε στο κέντρο του προβλήματος μιας χώρας, που έδωσε μεν ηρωϊκούς εθνικούς αγώνες, δεν κατάφερε όμως ποτέ να ξεπεράσει ολότελα την παράδοση της τουρκοκρατίας στην εσωτερική διοίκηση, όπως μαρτυράνε λέξεις σαν το ρουσφέτι και το μπαχτσίσι, την παράδοση του αρχηγισμού και της οικογενειοκρατίας, που δεν μπόρεσε να στηρίξει ανεξάρτητους πολίτες και θεσμούς. Η αυταρχική παράδοση εμπότισε τη δεξιά, εμπότισε όμως και την αριστερά.

Αξιοπιστία

Οποιαδήποτε προσπάθεια ανάταξης της χώρας και αντίστασης στο Μνημόνιο, προϋποθέτει ανάκτηση αξιοπιστίας αυτών που θα ηγηθούν, σοβαρότητα λόγων και πράξεων, ικανότητα παραγωγής νέου εθνικού, δημοκρατικού, κοινωνικού σχέδιου. Χρειάζεται όμως και να δουν έμπρακτα οι άνθρωποι ότι η συλλογική δράση και αλληλεγγύη μπορεί να επιφέρει καρπούς σε μια γειτονιά, σε ένα νοσοκομείο, με ένα συνεταιρισμό ή μια κίνηση αλληλεγγύης. Υπάρχει στην Ελλάδα μια (ιδιοτελής) κουλτούρα της ευκολίας και του αφηρημένου. Υπάρχει η τάση να ζητάμε απλώς από το γκουβέρνο, αποφεύγοντας να οργανώσουμε την πάλη της κοινωνίας στα συγκεκριμένα, στα μικρά και στοιχειακά. Τα τελευταία ίχνη αποτελεσματικότητας αυτής της μεθόδου εξαφανίστηκαν όμως με την εμφάνιση ενός γκουβέρνου που αδιαφορεί για το πολιτικό του κόστος, προκειμένου να εξυπηρετήσει τους Δανειστές. Ούτε μπορεί κανείς να ξεσηκώσει ένα λαό εναντίον ισχυρών διεθνών δυνάμεων, αν δεν έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του και αν δεν του έχει εμπνεύσει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του; Πως θα το κάνει αυτό μια κοινωνία που δεν μπορεί να λύσει ούτε ένα πρόβλημα μιας γειτονιάς;

Μέχρι πριν από μερικούς μήνες ακόμα, μεγάλο τμήμα της αριστεράς δεν είχε καν αναγνωρίσει την κρίση χρέους. ‘Ελεγε ότι είναι φτιαχτή και πρότεινε περίπου διπλασιασμό της ελάχιστης αμοιβής και πλήθος διορισμών στο δημόσιο. Ο βερμπαλιστικός μαξιμαλισμός, αν όχι ανοητολογία, δεν βοηθάει παρά τον Παπανδρέου να εμφανίζεται, εξ αντιδιαστολής, σοβαρός και αξιόπιστος. Τώρα μερικοί βρίσκουν εύκολα συνθήματα, όπως ότι δεν χρωστάμε τίποτα, θα πάμε αύριο από το ευρώ στον παράδεισο της δραχμής, θα εθνικοποιήσουμε τις τράπεζες χωρίς αποζημίωση. ‘Αλλοι, προτείνουν κάποια μορφή λαϊκής εξουσίας, εξασφαλίζουν όμως ότι δεν θάρθει ποτέ, μην κάνοντας τίποτα για να γεφυρώσουν το σήμερα με την ασαφή ουτοπία τους.

Είναι βέβαιο ότι η χώρα πρέπει να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση χρέους. Δεν αποφεύγεται και δεν πρέπει να αποφευχθεί. Κι αυτή, όμως, για να γίνει προς όφελος της χώρας, προϋποθέτει την εμφάνιση μιας κυβέρνησης που να μπορεί να διαπραγματευθεί και μιας κοινωνίας ικανής να την πιέσει και ελέγξει. Δεν είναι σοβαρό να διεκδικήσει η Ελλάδα να μην πληρώσει τίποτα.

Είναι συζητήσιμο αν θα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ μακροπρόθεσμα, αν δεν αλλάξουν οι κανόνες του. Αλλά μόνο τη Μέρκελ και τις ΗΠΑ θα εξυπηρετήσει φεύγοντας σήμερα. Γιατί, πριν φτάσουμε σε μια τόσο δραματική και αβέβαιη χειρονομία, δεν εξαντλούμε τα περιθώρια διαπραγμάτευσης και πίεσης, δεν ζητάμε επανεξέταση των ληστρικών συμβάσεων, τις αποζημιώσεις που δικαιούμεθα, δεν χρησιμοποιούμε τα πολλά μέσα που διαθέτουμε ως μέλη της ευρωζώνης; Γιατί δεν επιδιώκουμε, τώρα, που πρώτη φορά υπάρχει αντικειμενική δυνατότητα, τη δημιουργία ευρωπαϊκού κινήματος ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης της ΕΕ;

Γιατί, πριν αρχίσουμε την επανάσταση, δεν ολοκληρώνουμε την εσωτερική υποτίμηση, στο σκέλος τιμών, κερδών, παραοικονομίας; Γιατί δεν επιδιώκουμε να σπάσουμε τα καρτέλ με καταναλωτικούς συνεταιρισμούς; Γιατί μιλάμε τόσο πολύ για τα επιτόκια δανεισμού και τόσο λίγο για το πασίγνωστο λαθρεμπόριο καυσίμων ή αφήνουμε τόσους γιατρούς, ενίοτε κι αριστερούς, τρομάρα τους, να μεταφέρουν στους ασθενείς όλο το κόστος της κρίσης; Γιατί κανείς δεν προσπαθεί να φτιάξει ένα κίνημα κατά της διαφθοράς στα νοσοκομεία, γιατί δεν ζητάμε να αγοράσει εκατό τομογράφους ο Ευαγγελισμός, αντί να πλουτίζει τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα, εις βάρος των ασφαλιστικών ταμείων; Και χίλια μύρια όσα άλλα.

Είναι δυνατόν μια χώρα, ένας λαός, να τα βάλει με το παγκόσμιο σύστημα, να ζητήσει από τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε τον λογαριασμό, χωρίς προηγουμένως νάχει καθήσει στο σκαμνί τους δικούς του κλέφτες και απατεώνες, χωρίς να μπορέσει να λύσει το παραμικρό πρόβλημα στη μικροκλίμακα της καθημερινής ζωής του πολίτη, στήνοντας δίκτυα αλληλεγγύης στους συνανθρώπους μας που υποφέρουν, σε αυτούς που δεν έχουν τη δυνατότητα περίθαλψης ή δεν μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους φροντιστήριο; Εκεί μπορεί να ξαναφτιαχτεί μια αριστερά άξια του ονόματος και των προσδοκιών που καλλιέργησε, όχι στους οπωσδήποτε αναγκαίους φιλιππικούς εναντίον του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, χωρίς όμως συγκεκριμένες προτάσεις και μεταβατικό πρόγραμμα. Διερωτάται μερικές φορές κανείς, αν η επαναστατική ρητορεία δεν χρησιμοποιείται απλά για να μην οργανωθούν αυτά τα, τόσο δύσκολα προφανώς, “μικρά” και συγκεκριμένα, που μπορούν όμως να γίνουν πολύ μεγάλης εμβέλειας παραδείγματα. Βάζοντας το κάρο πριν το άλογο, εξασφαλίζει κανείς ότι δεν θα ξεκινήσει ποτέ. Και πάντως, πρέπει να μπορέσει να δέσει τα παπούτσια του, πριν ξεκινήσει το μαραθώνιο.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Στέλνω μια κάρτα στο Καστελόριζο!

Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟΥ
Βλέποντας  το Καστελόριζο από ένα χάρτη της ανατολική Μεσογείου, θα δείτε πως το νησί αποτελεί ένα κόμπο που δένει γεωπολιτικά την Ελλάδα με την Κύπρο μας. Χωρίς το Καστελόριζο, τα χωρικά ύδατα των ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, θα τέμνονταν κάθετα από ένα θαλάσσιο σύνορο μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου, καθιστώντας την δυνατότητα κοινής ελλαδοκυπριακής συνεκμετάλλευσης κοιτασμάτων ορυκτού πλούτου, όπως επίσης και την δυνατότητα ενεργοποίησης του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος, αδύνατη.

Ο ορυκτός πλούτος της Ελλάδας (πετρέλαιο, φυσικό αέριο), αν τύχει σωστής πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης, με γνώμονα πάντοτε το εθνικό συμφέρον, θα μπορεί να δώσει λύσεις στα τεράστια προβλήματα που μαστίζουν την χώρα και να την βγάλουν από τα αδιέξοδα που την οδηγούν επιλογές υποτέλειας τύπου ΔΝΤ. Σύμφωνα με τον Καθηγητή Γεωλογίας Αβραάμ Ζεληλίδη του Πανεπιστημίου της Πάτρας, «αν αξιοποιηθούν οι περιοχές νότια της Κρήτης, τα ευρήματα στη Δυτική Ελλάδα, το Καστελόριζο και η λεκάνη “Ηρόδοτος”, που εκτείνεται μεταξύ Ελλάδας – Κύπρου – Αιγύπτου, τότε καλύπτεται η ενεργειακή αυτονομία της Ευρώπης για 50 χρόνια» [1]. Ο καθένας μας λοιπόν μπορεί να αντιληφθεί την τοποστρατηγική σπουδαιότητα του Καστελόριζου, χωρίς το οποίο Ελλάδα και Κύπρος δεν θα μπορέσουν να οριοθετήσουν την Αποκλειστική Οικονομική τους Ζώνη.

Αναφερθήκαμε ήδη στην σπουδαιότητα της πρόσφατης συμφωνίας καθορισμού της ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ. Η Κύπρος έχει ήδη κάνει παρόμοιες κινήσεις επί Τάσσου Παπαδόπουλου με την Αίγυπτο και τον Λίβανο. Απορήσαμε γιατί η Ελλάδα δεν κάνει παρόμοια κίνηση αφού η οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, δεν αποτελεί μόνο οικονομική προτεραιότητα, αλλά αποτελεί εθνική ανάγκη για την επιβίωση του Ελληνισμού στον γεωπολιτικό χάρτη, και αυτό διότι τα χωρικά μας ύδατα συμπίπτουν, και αυτό οφείλεται στις δυνατότητες που μας παρέχει η ευλογία της ύπαρξης του Καστελόριζου [2].

Ο Στρατηγικός Αναλυτής Καθηγητής Νίκος Λυγερός, ο οποίος διδάσκει στη Σχολή Εθνικής Άμυνας, γράφει τα εξής σημαντικά για το Καστελόριζο:

«Η εξέταση των δεδομένων μέσω της τοποστρατηγικής ανάλυσης επιτρέπει την υπέρβαση της γεωμετρίας του χώρου και εξηγεί τη χρονική επιλογή της διεξαγωγής της μάχης. Για όσους δεν το συνειδητοποιούν ακόμα, το Καστελόριζο είναι χώρος μιας μάχης όχι μόνο από μόνο του, αλλά ολόκληρη η περιοχή, ειδικά αυτή που ανήκει στον ελληνικό χώρο, δηλαδή η δυτική του πλευρά, λόγω της Συνθήκης Παρισίων του 1947. Στην πραγματικότητα, το θέμα της ΑΟΖ θα ασκήσει de facto μια πίεση σε αυτήν την περιοχή και θα πρέπει να επιλέξουμε αν αυτός ο χώρος θα είναι ανάλογος του Μαραθώνα ή των Θερμοπυλών. Αυτή η πρόσβαση στην επιλογή είναι πρόβλημα βούλησης και βέβαια πρωτοβουλίας εκ μέρους μας. Σε κάθε περίπτωση τα τοποστρατηγικά δεδομένα υπάρχουν, το πλαίσιο γεωστρατηγικής υπάρχει. Όλος ο προβληματισμός είναι η προετοιμασία μας. Αλλιώς θα επαναλάβουμε το λάθος της Συνθήκης Σεβρών του 1920, η οποία μετατράπηκε τελικά σε Συνθήκη Λωζάνης του 1923, η οποία μέσω του προσχήματος των Στενών, καθόρισε την μοίρα της Ίμβρου και της Τενέδου, δίχως να δοθεί σημασία στα συγκεκριμένα νησιά.  

» Η περίπτωση του Καστελόριζου είναι ακόμη πιο σημαντική, διότι επιτρέπει με λανθασμένους χειρισμούς την επαφή μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου, και μηδενίζει ταυτόχρονα το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα. Το να δίνουμε έμφαση μόνο στο νησί, δίχως να εξετάζουμε τις επιπτώσεις των πιέσεων πάνω στην συγκεκριμένη περιοχή και να μην προσπαθούμε να καταλάβουμε τα τοποστρατηγικά δεδομένα θεωρώντας ότι δεν προσθέτουν τίποτα στις γνώσεις στις οποίες οφείλουμε τη σημερινή κατάσταση είναι δείγμα αδράνειας.» [3]

Δυστυχώς, παρά την σπουδαιότητα του Καστελόριζου όσον αφορά την ΑΟΖ και το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα, οι πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι ανησυχητικές. Από τον Νοέμβριο υπάρχουν πληροφορίες πως η Τουρκία αμφισβητεί νομικά το δικαίωμα του συμπλέγματος των νησιών του Καστελόριζου να έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, και συνεπώς προσπαθεί να τα αποσυνδέσει από τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα και να τα παρουσιάσει ως αποκομμένες νησίδες [4]. Σύμφωνα με τον ‘Ριζοσπάστη’, οι Τούρκοι, με την ανοχή του ΝΑΤΟ, μεθοδεύουν δημιουργία τετελεσμένων στο Αιγαίο στα θέματα υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, με την ελληνική κυβέρνηση να φέρεται να έχει αποδεχθεί να εξαιρεθεί το Καστελόριζο από τη γενικότερη διαπραγμάτευση Ελλάδας-Τουρκίας για την οριοθέτηση των δικαιωμάτων της κάθε χώρας [5].

Η κυβέρνηση Παπανδρέου, λοιπόν, φαίνεται πως συναινεί στις προκλητικές απαιτήσεις των Τούρκων που θέλουν να αποκόψουν την ζωτική, επι χάρτου, θαλάσσια ένωση Ελλάδας και Κύπρου, αφού θεωρεί το νησί «ιδιαίτερη περίπτωση» και είναι διατεθειμένη να απεμπολήσει κυριαρχικά δικαιώματα με γελοίες δικαιολογίες του τύπου «να αποφύγουμε την επιβάρυνση της ελληνοτουρκικής διαπραγμάτευσης με νέα δύσκολα ζητήματα» [6].

ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ
Εμείς αυτό δεν θα το ανεχθούμε! Θα στείλουμε λαϊκό μήνυμα σε δικούς μας υποτελείς και ξένους επιβουλείς. Αρχής γενομένης με αυτά τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, και με την ελπίδα να συνεχίσει και μέσα στο 2011, ο ‘Εμπροσθοφύλακας’ ξεκινά την εκστρατεία «Εγώ αυξάνω την γεωπολιτική μου ισχύ». Στέλνουμε μια κάρτα στο Δημαρχείο ή στο Σχολείο του Καστελόριζου, ανυψώνουμε την σημασία του ακριτικού νησιού μας στην συνείδηση των Πανελλήνων.

Καλούμε όλους τους Έλληνες, Ελλάδας, Κύπρου και Διασποράς, να στείλουν μια χριστουγεννιάτικη, πρωτοχρονιάτικη, ή οποιαδήποτε άλλη κάρτα ή επιστολή στο Καστελόριζο. Επιμένουμε όπως σταλεί ταχυδρομικώς, ούτως ώστε να αναγκαστούν τα πλοία να μεταφέρουν τα μηνύματα φυσικά (και όχι ηλεκτρονικά) στο νησί. Να φανεί έμπρακτα και απτά το ενδιαφέρον μας για το μικρό αλλά τόσο σημαντικό κομμάτι αυτό του Ελληνισμού. Μια υλοποιημένη και όχι άυλη παρουσία μας σηματοδοτεί πολλά. Μια μικρή θυσία, να αγοράσουμε, να γράψουμε και να ταχυδρομήσουμε μια κάρτα, θα αναδείξει στους πάντες πως αυτό το νησί που δένει Ελλάδα και Κύπρο δεν το ξεχνάμε, και δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα Τούρκο στρατοκράτη να το επιβουλεύεται.

Στέλνοντας μια κάρτα στους συμπατριώτες μας που κατοικούν στο ακριτικό νησί του Καστελόριζου δείχνουμε με ένα απλό και φιλικό τρόπο, αλλά εξόχως έμπρακτο και συμβολικό, την ευγνωμοσύνη και τη συμπαράστασή μας. Δεν ξεχνάμε την Κυρά της Ρω. Δεν ξεχνάμε τους αγώνες των Καστελορίζιων το 1821 και την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής. Αναγνωρίζουμε πως η παρουσία τους στο νησί αυτό δεν αποτελεί μόνο απλή περίπτωση διαβίωσης, αλλά ταυτόχρονα είναι εξέχουσας σημασίας για την γεωπολιτική και οικονομική συνεκτικότητα των δύο κρατών του Ελληνισμού.

Στείλτε λοιπόν μια κάρτα! Στείλτε μια κάρτα, πείτε το στους φίλους και στους συγγενείς σας, ανακοινώστε το σε ιστολόγια και σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Καλέστε και άλλους συμπολίτες μας να πράξουν το ίδιο. Εμείς δημιουργούμε ρεύμα υπέρ των συμφερόντων του Ελληνισμού, εμείς πολλαπλασιάζουμε την γεωπολιτική και τοποστρατηγική ισχύ του Καστελόριζου αναβαθμίζοντας το στην συλλογική, εθνική μας μνήμη και στις καρδιές μας.

Οι συμβολικές μας πράξεις κατατροπώνουν τις νέο-οθωμανικές γελοιότητες περί αμφισβήτησης και στέλνουμε ένα πανίσχυρο μήνυμα κοινωνικής αλληλεγγύης προς δικούς μας και προς ξένους επιβουλείς: Οι μεν, ΜΗΝ ξεχνάτε το Καστελόριζο! Οι δε, ΜΗΝ αγγίζετε το Καστελόριζο!

Στείλτε τις κάρτες σας στις ακόλουθες διευθύνσεις:

Δημαρχείο Μεγίστης ή Δημοτικό Σχολείο
Μεγίστη
851 11
Καστελόριζο
Δωδεκάνησα
Ελλάδα

Καλούνται επίσης οι Ομογενείς και οι φοιτητές μας να στείλουν κάρτα από όλες τις γωνιές του πλανήτη:

Megisti Municipality or Elementary School
Megisti
851 11
Kastelorizo
Dodekanisa
GREECE

Παραπομπές:

[1] ‘Έθνος’ (16/12/2010) «Το ελληνικό Κατάρ βρίσκεται στην Κρήτη και το Ιόνιο… Έρευνες έδειξαν μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου», Γιώργος Αποστολίδης
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11379&subid=2&pubid=47066948#

[2] ‘Εμπροσθοφύλακας’ (23/12/2010) «Οι γεωπολιτικές και οικονομικές διαστάσεις της συμφωνίας Κύπρου-Ισραήλ και το Καστελόριζο»
http://www.efylakas.com/archives/8319

[3] Νίκος Λυγερός, «Μαραθώνας, Θερμοπύλες, Καστελόριζο» , ‘Perfection’ Vol. 11 (10), Νοέμβριος 2010
http://www.lygeros.org/6459-gr.html

[4] ‘Κόσμος του Επενδυτή’ (27/11/2010) «Στο φώς οι μυστικές διαπραγματεύσεις», Σταύρος Λυγερός, Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος
http://lomak.blogspot.com/2010/11/blog-post_1427.html

[5] ‘Ριζοσπάστης’ (05/12/2010) «”Γκρίζα ζώνη” το μισό Αιγαίο, ανύπαρκτο το Καστελόριζο»
http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=5984249&publDate=5/12/2010

[6] ‘Ριζόσπαστης’ (02/12/2010) «Στον αέρα η υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου»
http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5978579

Δημοσιεύθηκε στο http://www.efylakas.com/archives/8339

Αρχίζει η διχοτόμηση της Τουρκίας;

ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ

Επαναστατικά γεγονότα ενδέχεται να συντελεσθούν σύντομα στην περιοχή μας, με δραματικές και σεισμικές εκτυλίξεις σε όλη την Ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Ευρασία.

Ξεχάστε τα επεισόδια με τους χούλιγκαν στο Παπαδόπουλος-Ελευθερία και τις τουρκικές υλακές κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σημαντικότερα και επαναστατικά γεγονότα ενδέχεται να συντελεσθούν σύντομα στην περιοχή μας, με δραματικές και σεισμικές εκτυλίξεις σε όλη την Ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Ευρασία. Το περ. Σαββατοκύριακο σημειώθηκε στο Ντιγιάρμπακιρ ένα γεγονός ύψιστης και πολυδιάστατης σημασίας, που πέρασε απαρατήρητο από τον κυπριακό και ελλαδικό πολιτικό μικρόκοσμο.

Το Συνέδριο για τη Δημοκρατική Κοινωνία στο Ντιγιάρμπαρκιρ υιοθέτησε σχέδιο για τη Δημοκρατική Αυτονομία εντός των συνόρων της Τουρκίας με δικαίωμα αυτοοργάνωσης των Κούρδων. Το σχέδιο εισηγείται ένα νέο συμβόλαιο μεταξύ Τούρκων και Κούρδων, με τη λειτουργία τοπικού Κουρδικού Κοινοβουλίου καθώς και ελεύθερα κουρδικά τοπικά συμβούλια.Η Άγκυρα πανικοβλήθηκε και ο Τούρκος πρόεδρος Γκιουλ αποφάσισε να περάσει τις δύο τελευταίες ημέρες του χρόνου στο Ντιγιάρμπακιρ για να εκτονωθεί η κατάσταση, εξαιτίας της επίσημης χρήσης της κουρδικής γλώσσας από δήμους της ΝΑ Τουρκίας, της δημιουργίας δίγλωσσων επιγραφών και του αιτήματος για δημοκρατική αυτονομία. Εξάλλου, ο Γενικός Εισαγγελέας της Τουρκίας, Αμντουραχμάν Γιαλτσίνκαγια, διέταξε έρευνα κατά του φιλοκουρδικού Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας. Ο βουλευτής του κόμματος, Μπενγκί Γιλντίζ, δήλωσε στην τουρκική «Χουριέτ» (22/12/2010) πως «αν η κυβέρνηση δεν λάβει σοβαρά υπόψη τις θέσεις μας, αν μας κλείσει, τότε κάποιοι μπορεί να πουν ότι «τα όπλα θα πάρουν τη θέση του διαλόγου», όπως έγινε πριν από λίγους μήνες». Εννοούσε αιματηρές επιθέσεις Κούρδων ανταρτών εναντίον φυλακίων και το θάνατο δεκάδων στρατιωτών.

 Οι εξελίξεις αυτές πρέπει να διασυνδεθούν προς άλλες, εξίσου κρίσιμες, που αναμένονται στο Βόρειο Ιράκ, όπου από ετών λειτουργεί κουρδικό κράτος, με πρωτεύουσα το Ερμπίλ, στην καρδιά του πετρελαιοφόρου Κιρκούκ, που οι Κούρδοι διεκδικούν παλαιόθεν. Εκεί έπρεπε να γίνει απογραφή πληθυσμού από το 2007. Αναβλήθηκε γι’ αυτόν το μήνα. Αν και εφόσον η απογραφή πραγματοποιηθεί, θα επισημοποιήσει την κουρδική πλειοψηφία, η οποία, δικαιωματικά, θα διεκδικήσει τη λειτουργία αυτόνομου και ανεξάρτητου, πια, κράτους, στο βόρειο Ιράκ. Όμως, τα σχέδια των Κούρδων προεκτείνονται και προς την Τουρκία. Χάρτες, που από καιρό έχουν αναρτηθεί στα γραφεία του αυτόνομου κουρδικού κράτους, δείχνουν μιαν ακανόνιστη έκταση που καταλαμβάνει μέγα μέρος του Βόρειου Ιράκ με το Κιρκούκ, όλη σχεδόν την ανατολική Τουρκία και καταλήγει ανάμεσα στην Αλεξανδρέττα και τη Μερσίνα.

Ας προσεχθεί τούτο το βαρυσήμαντο: Εδώ και αρκετά χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη μια μεθοδική διαδικασία «κουρδοποίησης» της συγκεκριμένης περιοχής, ειδικά της Μερσίνας, που βρίσκεται απέναντι από την Κύπρο.Σταδιακά, όπως γράφει ο Γεώργιος Φίλης (διδάκτωρ γεωπολιτικής και εκδότης του περιοδικού «Στρατιωτική Ισορροπία και Γεωπολιτική», τ. 10), το κουρδικό στοιχείο, οικονομικά και πληθυσμιακά ελέγχει ήδη την περιοχή και τη Μερσίνα. Τι επιδιώκουν οι Κούρδοι; Αν ανακηρύξουν ανεξάρτητο κράτος στο Βόρειο Ιράκ, θα διεκδικήσουν εδάφη από την Τουρκία και διέξοδο στη θάλασσα. Αυτό θα σημαίνει δύο σεισμικές και καταλυτικές εξελίξεις για ολόκληρη την περιοχή: Πρώτον, την κατάρρευση του Ιράκ και την τριχοτόμησή του, με όλα τα συνεπακόλουθα για την περιοχή. Δεύτερον, τη διχοτόμηση της Τουρκίας, που είναι ο χειρότερος εφιάλτης της.

Ανακύπτουν δύο ερωτήματα: Πώς θα αντιδράσει η Τουρκία; Θα αντιδράσει κατά τη γνωστή και πάγια δολοφονική τακτική της: Επιχειρώντας να εξολοθρεύσει το κουρδικό στοιχείο και κατακαίοντας κουρδικές πόλεις και χωριά. Με αποτέλεσμα μιαν ευρύτερη ανάφλεξη με ανάμειξη και άλλων παραγόντων.Το δεύτερο ερώτημα αφορά τις ΗΠΑ: Πώς θα αντιδράσουν σε ανακήρυξη κουρδικού κράτους και σε διχοτόμηση της Τουρκίας; Η απάντηση ίσως βρίσκεται σε ανάλυση Αμερικανού ειδικού (Peters Ralf: «Blood Brothers: How a better Middle East Would Like» Armed Forces Journal, July 5, 2006), όπου επισημαίνεται ωμά: «Ένα ελεύθερο Κουρδιστάν, εκτεινόμενο από το Ντιγιάρμπακιρ στην Ταυρική, θα αποτελεί το πλέον φιλοδυτικό κράτος στην περιοχή μεταξύ Βουλγαρίας και Ιαπωνίας». Και μιλάμε για έναν κουρδικό πληθυσμό 27-36 εκατομμυρίων. Τέτοιες πιθανές εξελίξεις θα αναδιατάξουν δραματικά, γεωγραφικά, πολιτικά, ενεργειακά, γεωπολιτικά όλη την περιοχή και θα επηρεάσουν αμεσότατα την Ελλάδα και την Κύπρο.

http://www.sigmalive.com/simerini/columns/antistaseis/339329

Η τραγωδία του Καστελόριζου

Ανοιχτή Επιστολή
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ – ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΑΡΥΩΤΗΣ  (ΕΦΗΜ. ΒΗΜΑ)

Η δια μονομερούς δηλώσεως δημιουργία της κυπριακής (ΑΟΖ) το 2004 από τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο ήταν πραγματικά ηγετική κίνηση. Αν και η Τουρκία διεμαρτυρύθη, η απόφαση έγινε αμέσως αποδεκτή και από την ΕΕ και από τις ΗΠΑ. Επανειλημμένες προσεγγίσεις του όμως προς την Ελληνική πλευρά, να οριοθετήσει μαζί με την Κύπρο την ΑΟΖ, του έμειναν αναπάντητες. Η πρόσφατη απόφαση της μεγαλονήσου να οριοθετήσει την ΑΟΖ με το Ισραήλ δεν αφήνειπλέον καμία δικαιολογία στην Ελλάδα να μην ασκήσει τα νόμιμα δικαιωματά της.Εδώ και 30 χρόνια η χώρα μας επιμένει ότι η μοναδική διαφορά με την Τουρκία – η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου – είναι νομικής φύσης. Η έννοια της υφαλοκρηπίδας όμως έχει, εδώ και 25 χρόνια, υπερκεραστεί απ’ αυτή της ΑΟΖ.

Με βάση τα άρθρα 55-57 της νέας Σύμβασης του 1982 ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή σε πλάτος μεχρι 200 ναυτικών μιλίων από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης και εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη των υδάτων, του βυθού και του υπεδάφους της θάλασσας.

Επίσης η Σύμβαση αναφέρει ρητά (άρθρο 121, παράγραφο 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι, δηλαδή, τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι κάθονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας. Επιπλέον, η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας και έτσι η Τουρκία έχει χάσει άλλο ένα επιχείρημα.

Κλειδί σ’ αυτή την οριοθέτηση είναι το Καστελόριζο, νησί το οποίο κατοικείταικαι, κατά συνέπεια, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι και διαθέτει ΑΟΖ και ότι είναι νησί της ΕΕ. Εάν η Ελλάδα δεχτεί να προχωρήσει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο χωρίς τον υπολογισμό του Καστελόριζου, η εμφανής συνέπεια θα είναι η Ελλάδα να μην έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο!

Οι τελευταίες μελέτες που έχουν γίνει δείχνουν ότι υπάρχουν μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου και πετρελαίου στο τρίγωνο Καστελόριζου-Κρήτης-Κύπρου. Οι περισσότερες απο αυτές τις μελέτες έγιναν από αμερικανικές εταιρείες πού, προφανώς, ειδοποίησαν τους Τούρκους γι΄αυτό και, πιθανώς, είναι ζήτημα χρόνου προτού οι τελευταίοιαρχίσουν να προκαλούν την Ελλάδα με έρευνες στην περιοχή.

Τελευταία ακούονται πολλά γύρω από την παλαιά Αμερικανική ιδέα περί συνεκμεταλλεύσεως. Η συνεκμετάλλευση δεν οδηγεί πουθενά, δεν λύνει κανένα πρόβλημα, και γι΄αυτό ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε από άλλες χώρες που αντιμετώπισαν τα προβλημάτων που έχουμε με την Τουρκία. Συνεκμετάλλευση λοιπόν θα είναι τραγικό λάθος με επιπτώσεις και σε άλλους τομείς των διμερών σχέσεων, ανοίγοντας την όρεξη της Τουρκίας και για άλλους οικονομικούς πόρους, όπως την αλιεία.

Εν όψει των ανωτέρω, η Ελλάδα, ακολουθούσα το παράδειγμα άλλων χωρών (π.χ ΗΠΑ, Ρωσία, των περισσοτέρων χωρών της ΕΕ, Ισραήλ) να διακηρύξει την κυριαρχία της σε ΑΟΖ με βάση τη Σύμβαση του 1982.

Τα ανωτέρω μπορούν να γίνουν με την ψήφιση νόμου που να δημιουργεί ΑΟΖ στις ελληνικές θάλασσες και εν συνεχεία να ανακοινωθεί στον ΟΗΕ. Μετά θα έρθουμε σε διαπραγματεύσεις με την Κύπρο και την Αίγυπτο προς καθορισμό της διαχωριστικής γραμμής.

Βεβαίως, η Τουρκία δεν θα αναγνωρίσει τέτοια κίνηση, όπως έπραξε και πρόσφατα με την Κύπρο. Νομικώς όμως αυτό είναι αδιάφορο. Σ’ αυτή την περίπτωση όμως θα πρέπει να της υπενθυμίσουμε ότι η προσχώρησή της στην Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας είναι μια από τις προϋποθέσεις για την πλήρη ένταξή της στην ΕΕ.

Βεβαίως, η «χώρα των μηδενικών διαφορών» θα μπορούσε, αγνοώντας το Διεθνές Δίκαιο, να επανέλθει στις παράνoμες παραβιάσεις του εναερίου και υδάτινου χώρου μας. Επιθυμεί όμως να καταστρέψει την εικόνα ότι «έχει αλλάξει» που και η ίδια αλλά και οι εν Ελλάδι υποστηρικτές της, εδώ και χρόνια, προσπαθούν να δημιουργήσουν;

Ευρωπαϊκή ‘Ενωση στα πρότυπα της … Σοβιετικής

Ο γαλλογρμανικός άξονας προτείνει πρόγραμμα μαζικής φτωχοποίησης της ευρωπαϊκής περιφέρειας, ξυπνώντας τους Σοσιαλδημοκράτες από τη χειμερία νάρκη και ρσικάροντας τη διάλυση της Ευρωζώνης

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com

Θα υπερασπιστούμε το ευρώ με όλες μας τις δυνάμεις, γιατί το ευρώ είναι η Ευρώπη. Μέρκελ, Σαρκοζί και Σόιμπλε δεν κουράστηκαν να το επαναλαμβάνουν τις τελευταίες μέρες, σε μια προσπάθεια να κατευνάσουν τις «αγορές» και να αποκαταστήσουν μια επίφαση έστω σταθερότητας, ενόψει της συνόδου κορυφής που συνέρχεται σήμερα, σε κλίμα πρωτοφανούς «νευρικής κρίσης». Και μόνο όμως η προσφυγή σε παρόμοιες δηλώσεις, που κανονικά θα εθεωρούντο τετριμμένες, μάλλον επιβεβαιώνει, παρά διαψεύδει τους μεγάλους φόβους που προκαλεί και το δομικό πρόβλημα της ΕΕ, που αποκάλυψε η κρίση, και ο χαοτικός, ιδιοτελής και κοντόφθαλμος τρόπος που το χειρίζονται οι ηγέτες της Ευρώπης. (Το γεγονός άλλωστε ότι Γαλλία και Γερμανία προχωράνε γρήγορα σε ενοποιήσεις φορολογίας και άλλα μέτρα ενέτεινε μάλλον την καχυποψία ορισμένων για τις προθεσεις ή τα όρια του Βερολίνου)

Αν δηλαδή μπορούμε να μιλήσουμε για ηγέτες με οποιαδήποτε έννοια της λέξης: γενεές δεκατέσσερις πέρασε πρόσφατα όλους τους Ευρωπαίους πολιτικούς, μιλώντας με έντονα απαξιωτικούς όρους και εξαιρώντας μόνο τον Πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου Γιουνκέρ, ο πρώην Καγκελλάριος Χέλμουτ Σμίτ, μια από τις τελευταίες μεγάλες μορφές της ευρωπαϊκής πολιτικής.

Από ορισμένες απόψεις τουλάχιστο, η κατάσταση στην ΕΕ αρχίζει να θυμίζει την κατάσταση που επικρατούσε στην ΕΣΣΔ, καθώς έμπαινε από τη μπρεζνιεφική παρακμή σε μια περεστρόικα, που γρήγορα έγινε καταστρόικα. ‘Ενας από τους λόγους που διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, ήταν ότι κανείς δεν περίμενε στ’ αλήθεια ότι μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Αυτό ακριβώς και το κατέστησε δυνατό! Στη σημερινή ΕΕ κανένας δεν φαίνεται διατεθειμένος να παραμερίσει έστω και ελάχιστα τα ιδιαίτερα συμφέροντά του, επενδύοντας στην Ενωση ως σύνολο. Ηγετικές δυνάμεις, λόγω μεγέθους, η Γερμανία και η πειθήνια ακολουθούσα Γαλλία, δεν έχουν να προτείνουν τίποτα άλλο από αιματηρή λιτότητα, τιμωρητικά επιτόκια, ενίοτε και αρκετή περιφρόνηση για τα πιο αδύνατα μέλη. Το πρόγραμμα μοιάζει να είναι η μαζική φτωχοποίηση της ευρωπαϊκής περιφέρειας και όχι μόνο, αφού, όπως είπε ο κ. Μπαρόζο, «όλοι ξέρουν ότι οι επόμενες γενηές θα ζήσουν χειρότερα». Μπορεί όμως να επιβιώσει πολύ μια Ενωση που δεν έχει καλύτερο όραμα από το «να φτωχύνουμε, να γίνουμε Κινέζοι, να σώσουμε τις τράπεζες»; Και που, νεοφιλελεύθερη ούσα, ζηλεύει μόνο τα χαμηλά μεροκάματα των νεοκούληδων, κάνοντας ότι δεν βλέπει το ισχυρό κράτος του Μέσου Βασίλειου.

Πολλοί αμφιβάλλουν για το αποτέλεσμα και πρώτοι αυτοί, για τον κατευνασμό των οποίων φτιάχτηκε αυτό το πρόγραμμα λιτότητας! Οι «αγορές», όπως ευσχήμως ονομάζονται οι κάτοχοι χρηματιστικού κεφαλαίου, είναι ευφυέστερες των πολιτικών που τις εξυπηρετούν. Δεν έχουν κανένα λόγο να βαυκαλίζονται,εις βάρος της απόδοσης των κεφαλαίων τους! Φοβούνται ότι η λιτότητα θα κλονίσει τη συνοχή στην ΕΕ, θα τη ρίξει σε μεγαλύτερη ύφεση και μπορεί να οδηγήσει τελικά σε ανεξέλεγκτες πολιτικές και κοινωνικές εντάσεις, με τελικό αποτέλεσμα να οξυνθεί, αντί να αμβλυνθεί η κρίση χρέους.

Η νέα, μετά τις εκλογές, ιρλανδική κυβέρνηση, δεν θα τηρήσει τις δεσμεύσεις της τωρινής, προβλέπει ο Τζωρτζ Σόρος στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς (14.12), σε ένα άρθρο που φέρει τον τίτλο «Να σώσουμε τις τράπεζες πρώτα και μετά τα κράτη» και αποπνέει έντονη ανησυχία για το μέλλον τους. Αύξηση ιδίων κεφαλαίων ζητάει επειγόντως η ΕΚΤ, ενώ ένας οίκος αξιολόγησης απειλεί τώρα με υποτίμηση τους ισπανικούς τίτλους. Ο Πρωθυπουργός της Πορτογαλίας αναζητεί επειγόντως δανεικά στην Κίνα και τη Βραζιλία. Η νεολαία ξεσηκώνεται βίαια στην Ιταλία, μετά τη Γαλλία και τη Βρετανία, και παρακολουθείται πολύ προσεκτικά η αύξηση της κοινωνικής δυσφορίας στην Ελλάδα. Οι Ελβετοί της Τemps αυτοσυγχαίρονται γιατί δεν άκουσαν όσους έλεγαν τη χώρα πολύ μικρή για να μείνει εκτός ΕΕ και αυτοθαυμάζονται για τα χαμηλά επιτόκια δανεισμού τους. ‘Όπως πάει η ΕΚΤ, αγοράζοντας όλο και περισσότερα κρατικά ομόλογα, σε λίγο θα γίνει ιδιοκτήτρια της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλλίας σημειώνει η εφημερίδα, που, θέλοντας να δείξει στους αναγνώστες την ευρωπαϊκή κατάσταση, συγχαίρει τον Γάλλο πρωθυπουργό Φιγιόν, γιατί πρόλαβε να ανακοινώσει ο ίδιος και όχι ξένοι την περικοπή των γαλλικών συντάξεων.

Η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή, που κατάφερε να ξυπνήσει από τη χειμερία νάρκη τους τους Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες. Μετά τον Σουλτς, που τάχθηκε υπέρ της έκδοσης ευρωομολόγων, ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Σταινμάγιερ αρθρογράφησε στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, υποστηρίζοντας ότι δεν φτάνουν τα ευρωομόλογα και χρειάζεται αλλαγή μοντέλου.

Την ίδια εφημερίδα, όργανο των αγορών του Σίτυ, και όχι τη Μοντ, τη Βελτ, ή τη Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε είχαν επιλέξει επίσης ο Πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και ο Υπουργός Οικονομικών της Ιταλίας, για να λανσάρουν τα ευρωομόλογα. Δείγμα ευρωπαϊκής παρακμής, αλλά και δείγμα του πόσο σχεδόν όλοι οι πολιτικοί της Ευρώπης έγιναν τώρα ‘δούλοι΄ των αγορών.

Αν οι Γερμανοί αρχίζουν να ξυπνάνε, δεν συμβαίνει το ίδιο με τους Γάλλους σοσιαλιστές, που μοιάζουν να κλίνουν προς έναν κατεξοχήν άνθρωπο των αγορών, τον Ντομινίκ Στρως Καν, για προεδρικό υποψήφιο. Σημαντική εξαίρεση, ο πρώην πρωθυπουργός Λιονέλ Ζοσπέν με το άρθρο που συνυπογράφει στη Μοντ με τον διάσημο οικονομολόγο Αλιετά. Οι αρθρογράφοι προχωρούν πέραν της τρεχούσης κρίσεως, όχι μόνο αποδοκιμάζοντας τη λιτότητα και τη μανία των ελλειμμάτων, αλλά και υποβάλλοντας σε συντριπτική κριτική το όλο νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα που χτίστηκε σε τέσσερις δεκαετίες.

Απομένει να δούμε κατά πόσον το ευρωπαϊκό ενοποιητικό εγχείρημα και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες διαθέτουν ακόμα κάποια ζωντάνια και κάποια ικανότητα αυτοδιόρθωσης και οικονομικής/κοινωνικής καινοτομίας. Η αναλογία στις δομές με τη διαλυθείσα τελικά Σοβιετική ‘Ενωση, που αναφέραμε στην αρχή του κειμένου είναι περισσότερο εκτεταμένη από όσο θα φανταζόταν κανείς.

Στην ΕΣΣΔ, το επίσημο δόγμα ήταν ο «μαρξισμός-λενινισμός», στην ΕΕ είναι ο νεοφιλελευθερισμός και η λατρεία των αγορών – όπως κάθε μονόδρομος, κάθε κλειστό, αυτοαναφορικό μοντέλο οδηγεί σε αδιέξοδο. Ο ίδιος ο Σόρος εντοπίζει, ως βασική παράμετρο της κρίσης, δίπλα στην κρίση των τραπεζών, την κρίση της μακροοικονομικής σκέψης. Στην ΕΣΣΔ ο έλεγχος της εξουσίας επί της κοινωνίας απέτρεπε κάθε διόρθωση, κάθε ανάδραση – το ίδιο συμβαίνει στην Ευρώπη όπου οι «αγορές» έχουν σχεδόν ολοκληρώσει τον έλεγχο πολιτικών, θεσμών, ΜΜΕ, Διανοουμένων. Οι μεταρρυθμιστές του Γκορμπατσώφ αναζητούσαν αναγνώριση από το δυτικό κόσμο, όχι από τα ορατά αποτελέσματα στο εσωτερικό, οι Ευρωπαίοι ηγέτες αναζητούν την επιδοκιμασία των αγορών, στον πυρήνα των οποίων είναι μια φούχτα αμερικανικών επενδυτικών τραπεζών και οίκων αξιολόγησης. Η μόνη και όχι ασήμαντη διαφορά ΕΕ και ΕΣΣΔ, από την άποψη που εξετάζουμε εδώ, είναι ότι η πρώτη έχει διατηρήσει τις βασικές πολιτικές ελευθερίες, που είχε εξαφανίσει η δεύτερη. ‘Ισως αυτό επιτρέψει μια διόρθωση, ως αποτέλεσμα της δράσης λαϊκών και δημοκρατικών δυνάμεων, αν προλάβουν να συγκροτηθούν.

Κόσμος του Επενδυτή, 17.12.2010

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

Πρόγραμμα πολιτιστικών εκδηλώσεων του βιβλιοπωλείου μας, για το 2010

 Σας ευχαριστούμε θερμά για την συμμετοχή σας, φίλους, γείτονες, προσκεκλημένους ομιλητές και συνεργαζόμενους εκδότες.

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα την ενορία του Ι. Ν. Φανερωμένης και τους π. Συμεών Βενετσάνο και π. Ιωάννη Καλογερόπουλο για την στήριξη και την φιλοξενία, στο πολιτιστικό κέντρο του ναού, σε αυτή την προσπάθεια.

Επίσης σημαντική ήταν η συμβολή του πνευματικού κέντρου “Σήμαντρο” σε σημαντικές συζητήσεις, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν στον χώρο του για την Θράκη, την Κύπρο και άλλες.

Σας ευχόμαστε

Καλά Χριστούγεννα, Καλή Χρονιά με Υγεία και Ειρήνη

 

Πρόγραμμα πολιτιστικών εκδηλώσεων 2010                           

Εκδηλώσεις ενηλίκων                            

10 Φεβρουαρίου, ”ο Ρήγας Βελεστινλής και η συμβολή του στην διαμόρφωση της εθνικής και κοινωνικής συνείδησης του νεώτερου Ελληνισμού” με τον Λουκά Αξελό.                            

 1 Μαρτίου, ”η Μεγάλη Ελλάδα (Magna Grecia) και το Σαλέντο, μία κιβωτός μνήμης” με την Φωτεινή Καϊμάκη.                           

15 Μαρτίου, ”η ελληνοτροπία στην θεωρητική σκέψη του Ελύτη” με τον Κώστα Ζουράρι.                            

 22 Μαρτίου, ”o αντιχριστιανισμός” με τον Σωτήρη Γουνελά.                           

14 Απριλίου, ”ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄, ο Διαφωτισμός και η Επανάσταση του 1821″ με τους Γιώργο Καραμπελιά και Κωνσταντίνο Χολέβα.                            

 21 Απριλίου, ”Πατριδογνωσία ΙΙ” του Θοδωρή Παντούλα, με ομιλητές τους  Χρήστο Γιαννάρα, Δημήτρη Κοσμόπουλο και Δημήτρη Αγγελή.                     

9 Μαϊου, ”Μακεδονικός Λαϊκός Πολιτισμός” και “ένας άγγλος στην Μακεδονία του 1900″ του Τζώρτζ Φρ. Άμποτ.       

12 Μαϊου, “Το Πείραμα – Η γιουγκοσλαβική εμπειρία και η διάλυση των Βαλκανίων” του Άκη Κοσώνα.       

19 Μαϊου, “Όνειρα από χάλυβα” της Ιωάννας Μάστορα.    

26 Μαϊου, συζήτηση με θέμα Θράκη 2010, μία ιδιότυπη “τουρκοκρατία”, με τους Κώστα Καραϊσκο, Νεοκλή Σαρρή, Γιώργο Καραμπελιά, Άκη Κοσώνα.   

 2 Ιουνίου, ”Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρος – Εξωτερική Πολιτική και Άμυνα” με τους Δημήτρη Αλευρομάγειρο, Δημήτρη Κωνσταντακό-πουλο, Παναγιώτη Λαφαζάνη και Σάββα Καλεντερίδη.

8 Δεκεμβρίου, ”Αισθητική και Ιδεολογίες του Νέου Ελληνισμού” με τους Σπύρο Κουτρούλη, Γιώργο Καραμπελιά και Μελέτη Μελετόπουλο.

 

Εκδηλώσεις για το παιδί                            

13 Μαρτίου, το ”παίζω, νηστεύω, μαγειρεύω” των Ολγας και Ιωάννας Σκαρλάτου. Τα παιδιά θα μαγειρέψουν νηστίσιμες συνταγές και θα παίξουν με τα υλικά της κουζίνας.                          

 20 Μαρτίου, ”η πασχαλινή περιπέτεια του Λαζαράκου στις Κυκλάδες” της Ιωάννας Σκαρλάτου. Τα παιδιά θα συμμετάσχουν σ΄ένα θεατρικό παιχνίδι προτείνοντας λύσεις στο πρόβλημα του Λαζαράκου και δίνοντάς του κουράγιο να συνεχίσει την περιπλάνησή του μέχρι να βρει τον εαυτό του. Στο τέλος θα κατασκευάσουν τις λαμπάδες τους.

5 Δεκεμβρίου, “η χριστουγεννιάτικη μελωδία του αγγέλου με το ένα φτερό” της Ιωάννας Σκαρλάτου. Ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι, για να βιώσουν τα παιδιά μας τη σημασία της έμπρακτης αγάπης προς τους συνανθρώπους μας και να διασκεδάσουν.

11 Δεκεβρίου, “τα κάλαντα και ο κρυμμένος θησαυρός των Χριστουγέννων” της Νικολέττας Σκάλκου. Τα παιδιά ταξιδεύουν με το κρουαζερόπλοιο ΑΓΑΠΗ σε μυρωδιές, γεύσεις και ήχους χριστουγεννιάτικους, με κάλαντα απο όλη την Ελλάδα.

 19 Δεκεμβρίου, “ο Χριστός γεννιέται, βαπτίζεται κι ο Αϊ – Βασίλης έρχεται” του Γιώργου Αντωνάκη. Τα παιδιά μέσα από το θεατρικό παιχνίδι μαθαίνουν για την γέννηση του Χριστού.               

 

Ερίκ Τουσέν: «Ανοίξτε τα βιβλία του δημόσιου χρέους»!

Επίκαιρα, 9-15/12/2010

 Στη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που θα δώσει τα νομικά και ηθικά επιχειρήματα για την παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους καλεί ο διακεκριμένος επιστήμονας και αγωνιστής Ερίκ Τουσαίν στη βαρυσήμαντη συνέντευξη που παραχώρησε στα Επίκαιρα. Ο Ερίκ Τουσαίν δεν μιλάει στη βάση υποθέσεων. Έχοντας ενεργή συμμετοχή στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου που συγκρότησε ο πρόεδρος του Ισημερινού, Ραφαέλ Κορέα, πριν τρία χρόνια μεταφέρει την πολύτιμη εμπειρία του από τις καθόλα νόμιμες μεθόδους που χρησιμοποίησε ο πρόεδρος του Ισημερινού για να απαλλαγεί από ένα μεγάλο μέρος του δημοσίου χρέους. Μέχρι και την δευτερογενή αγορά χρησιμοποίησε ο Κορέα με τις κατάλληλες κινήσεις για να μειώσει το δημόσιο χρέος. Υπήρχε όμως πολιτική βούληση, όχι άνευ όρων παράδοση στους ξένους πιστωτές και διαπόμπευση της χώρας, όπως στην Ελλάδα! Ο Ερίκ Τουσαίν είναι ιστορικός και πολιτικός επιστήμονας, ιδρυτής και πρόεδρος της Επιτροπής για την Κατάργηση του Χρέους του Τρίτου Κόσμου (CADTM, www.cadtm.org).

Έχει συγγράψει πολλά βιβλία για συναφή θέματα (Your money or your life! The tyranny of global finance, The World Bank: a never ending coup d’ etat, και άλλα). Το πιο πρόσφατο βιβλίο του που έγραψε μαζί με την Νταμιέν Μιλιέτ κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβρη του 2010 και καταπιάνεται με το θέμα του παγκόσμιου χρέους και τις ευθύνες του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Τίτλος του: The debt, the IMF and the World Bank, sixty questions sixty answers (εκδόσεις Monthly Review). –        

Ποια είναι τα ειδικά χαρακτηριστικά της κρίσης δημοσίου χρέους που έχει ξεσπάσει εδώ και έναν χρόνο στην ευρωζώνη, διαφοροποιώντας την από άλλες κρίσεις χρέους που έχουν εμφανιστεί στο παρελθόν σε χώρες του Τρίτου Κόσμου;–        

 Το βασικό χαρακτηριστικό αυτής της κρίσης είναι ότι αποτελεί δημιούργημα των ιδιωτικών τραπεζών κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας που πλήττει τις χώρες της περιφέρειας (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, κ.α.) και του πρώην Σοβιετικού μπλοκ που εντάχθηκε στην ΕΕ την προηγούμενη δεκαετία. Πρόκειται λοιπόν για μια κρίση που εξελίχθηκε εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.Αυτή η κρίση αποτελεί επίσης δημιούργημα, κι αυτό είναι ένα δεύτερο χαρακτηριστικό της, των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόστηκαν τις δεκαετίες ’80 – ’90 κι ως βασικό τους χαρακτηριστικό είχαν την μείωση των φόρων που πλήρωναν οι επιχειρήσεις και οι πλούσιοι. Το αποτέλεσμα στη συνέχεια ήταν να μειωθούν απότομα τα κρατικά έσοδα και να ανοίξει ο δρόμος για την σημερινή δημοσιονομική κρίση. Ανεξάρτητα δηλαδή από τις επιπλέον συγκυριακές αιτίες, η κρίση προετοιμάστηκε από τις φιλο-επιχειρηματικές πολιτικές των προηγούμενων δύο δεκαετιών.Η τρίτη αιτία, που αποτέλεσε και τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, ήταν το κόστος για τη διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών σε χώρες όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία.

– Όπως συνέβη και στην Ελλάδα. Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχουν θέσει στη διάθεση των τραπεζιτών την τελευταία τριετία, υπό την μορφή ρευστού και εγγυήσεων, 78 δισ. ευρώ!

– Σε αυτή την κατηγορία της Ισπανίας, της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Ελλάδας θα ενταχθεί εντός λίγων εβδομάδων και η δική μου χώρα, το Βέλγιο. Κι αυτό λόγω της διάσωσης από το κράτος των τριών μεγάλων ιδιωτικών τραπεζών της Fortis, της Dexia και της KBC που είχε εκτεθεί πάρα πολύ στην ανατολική Ευρώπη και επίσης στην Ιρλανδία, κατέχοντας κρατικά ομόλογα ύψους 20 δισ. ευρώ.

– Κι ο λογαριασμός τώρα μεταβιβάζεται στους πολίτες;

– Ακριβώς! Τα ιδιωτικά χρέη μεταβιβάζονται στις δημόσιες αρχές και γι αυτό έχουμε την απογείωση του δημοσίου χρέους. Ως συνέπεια η έκρηξη του δημοσίου χρέους γίνεται μια πολύ καλή αφορμή για ένα νέο κύμα νεοφιλελεύθερων πολιτικών, πρωτοφανούς αγριότητας. Κι εννοώ αυτό που γίνεται στη χώρα σας, το οποίο μπορεί κάλλιστα να συγκριθεί με ότι συνέβη στις χώρες του Τρίτου Κόσμου από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα με τη συμμετοχή του ΔΝΤ το οποίο έχει μια τεράστια εμπειρία σε αυτό τον τομέα. Οι ίδιες καταστροφικές, εγκληματικές πολιτικές εφαρμόζονται και σήμερα στην Ελλάδα, όπου μεταφέρεται αυτούσια όλη αυτή η αρνητική εμπειρία.– Ο εφιάλτης πάντως του ΔΝΤ και του δημοσίου χρέους δεν αποτελεί μονόδρομο και χώρες όπως ο Ισημερινός απαλλάγηκαν από τα δεσμά τους. Πως έγινε αυτό;– Στο τέλος του 2006 ο Ραφαέλ Κορέα κέρδισε τις προεδρικές εκλογές με βασική του εξαγγελία να τερματιστεί η απαράδεκτη κατάσταση με το εξωτερικό χρέος που απομυζούσε τους σπουδαιότερους πόρους της οικονομίας. Τον Ιούλιο του 2007 δημιούργησε με προεδρικό διάταγμα μια Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του δημοσίου χρέους – εγχώριου και διεθνούς. Η έρευνα αφορούσε 30 ολόκληρα χρόνια από το 1976 μέχρι το 2006. Ο λογιστικός έλεγχος έγινε επίσης με την ουσιαστική συμμετοχή 12 ατόμων που προέρχονταν από την κοινωνία των πολιτών, από την κοινότητα των ιθαγενών που αποτελούν το 50% του πληθυσμού και αλλού. Επίσης 6 άτομα, ειδικοί για την ακρίβεια, προέρχονταν από το εξωτερικό.

– Ήσασταν ένας εξ αυτών…

– Ναι. Το κοινό χαρακτηριστικό όλων μας ήταν η μεγάλη εμπειρία που είχαμε από την ανάλυση του διεθνούς χρέους. Τεράστια σημασία είχε επίσης η απόφαση του Ραφαέλ Κορέα να υποστηρίξουν το έργο και τις αποφάσεις της Επιτροπής όλα τα όργανα του κράτους και αναφέρομαι στο υπουργείο Δικαιοσύνης, Οικονομικών, στις ανεξάρτητες αρχές κατά της διαφθοράς, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, το Ελεγκτικό Συνέδριο, κ.α. Όλοι αυτοί συμμετείχαν στις συνεδριάσεις μας. Δουλέψαμε εντατικά επί 14 μήνες, από τον Ιούλιο του 2007 μέχρι τον Σεπτέμβρη του 2008. Αναλύσαμε κάθε είδους σύμβαση που είχε υπογραφεί στους τομείς της ασφάλειας, των εμπορικών πιστώσεων, μεταξύ τραπεζών – ακόμη και του ιδιωτικού τομέα, με το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα και άλλους πολυμερείς οργανισμούς. Βάλαμε επίσης στο μικροσκόπιο όλα τα διμερή δάνεια που είχε υπογράψει ο Ισημερινός με χώρες όπως η Ισπανία και η Γερμανία, ακόμη και τους όρους υπό τους οποίους συνάφθηκε το εσωτερικό χρέος. Σε αυτή τη δουλειά είχαμε τη βοήθεια 15 νομικών, ορκωτών λογιστών ελεγκτών, ειδικών στα δημόσια οικονομικά. Εξετάσαμε όχι μόνο όλα τα έγγραφα, αλλά και κάθε τι που αφορούσε το δανεισμό. Θέταμε για παράδειγμα το ερώτημα γιατί αυτό το δάνειο να συναφθεί με το συγκεκριμένο επιτόκιο και όχι με κάποιο άλλο, ποιο μέρος του αποπληρώθηκε, είχαμε το δικαίωμα να ανοίγουμε προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς αυτών που υπέγραφαν και παραλάμβαναν τα δάνεια. Επίσης ζητήσαμε παραστατικά από όλες τις τράπεζες για τα δάνεια που είχαν δοθεί ή υποτίθεται πως είχαν αποπληρωθεί γιατί έπρεπε να επιβεβαιωθεί κατά πόσο πραγματικά είχαν εξοφληθεί ακόμη και εκείνα τα δάνεια που θεωρητικά είχαν αποπληρωθεί.

– Η συμβολή των νομικών ποια ήταν;

– Ήταν αναντικατάστατη καθώς με τη βοήθειά τους εξετάσαμε τη νομιμότητα κάθε σύμβασης και των επιμέρους όρων της, τη συμβατότητά τους με το σύνταγμα της χώρας, το διεθνές δίκαιο και επίσης με το συμφέρον του έθνους. Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε σε συγκεκριμένες οικονομικές συμβάσεις, έργων ασυνήθιστα μεγάλων διαστάσεων για τα μέτρα του Ισημερινού, όπως π.χ. μεγάλα φράγματα. Σε αυτή την περίπτωση μάλιστα δεν αρκεστήκαμε στις τυπικότητες. Με επίσημο τρόπο ρωτήσαμε την γνώμη των ντόπιων για τις επιπτώσεις που είχε στην καθημερινότητά τους η κατασκευή των φραγμάτων. Εξετάσαμε ακόμη και τους όρους που έγινε η χρηματοδότηση της κατασκευής τους κι αν όλα αυτά (κόστος, χρηματοδότηση) ήταν συγκρίσιμα με τις διεθνείς τιμές που επικρατούσαν για αντίστοιχες εργασίες.Εξετάσαμε ακόμη και τους όρους των εμπορικών πιστώσεων που χορήγησαν στον Ισημερινό χώρες όπως η Γερμανία, με απώτερο στόχο να αγοραστούν γερμανικά προϊόντα για να ενισχυθούν οι γερμανικές εξαγωγές. Είναι δάνεια που δίνονται με σκοπό να υποστηριχθεί η αγορά προϊόντων αιχμής, όπως π.χ. της Ζίμενς. Καθήκον μας εμάς ήταν να ελέγξουμε τις τιμές με τις οποίες αγοράστηκε ο εξοπλισμός της Ζίμενς, κατά πόσο δηλαδή η τιμή ανταποκρινόταν στην ποιότητα. Κι αυτό γιατί σε πλήθος περιπτώσεων που εμπλέκονταν πολυεθνικές εταιρείες βρήκαμε ακραία φαινόμενα διαφθοράς. Αναφέρομαι για παράδειγμα σε κρατικές αγορές που δεν είχαν καμιά σχέση με τις ανάγκες της χώρας, αλλά αποτελούσαν αφορμές για να δοθούν μίζες.

-Ανακαλύψατε συγκεκριμένες περιπτώσεις που πολυεθνικές επιχειρήσεις έδιναν μίζες;

-Φυσικά. Οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ήταν των αμερικανικών τραπεζών Citibank και JPMorgan. Αυτές οι τράπεζες συστηματικά δωροδοκούσαν κρατικούς υπαλλήλους σε όλη την κλίμακα του δημοσίου – ακόμη και τον υπουργό Οικονομικών – για να πεισθούν να υπογράψουν συμβάσεις που εξόφθαλμα έβλαπταν το δημόσιο συμφέρον και με προκλητικό τρόπο ευνοούσαν τα συμφέροντα των τραπεζών.

–Γι’ αυτό ο Κορέα ήθελε την ενεργό συμμετοχή και των δημόσιων αρχών στην Επιτροπή σας…

-Πράγματι. Στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του Ισημερινού συμμετείχε ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης και για κάθε ύποπτη περίπτωση που βρίσκαμε και αφορούσε όχι μόνο υπαλλήλους του υπουργείου Οικονομικών αλλά ακόμη και πρώην υπουργούς Οικονομικών εξέδιδε εντολή για δικαστική διερεύνηση. Η Δικαιοσύνη του Ισημερινού προχώρησε σε μηνύσεις ακόμη και εναντίον αμερικανικών τραπεζών γιατί αυτές οργάνωσαν τις επιχειρήσεις, αυτές δωροδοκούσαν.Υπογραμμίζω πάντως ότι δεν ελέγξαμε μόνο τους όρους χρηματοδότησης αλλά όλη τη σκοπιμότητα κάθε κρατικής οικονομικής δοσοληψίας.Μετά τα παραπάνω ο ίδιος ο πρόεδρος Ραφαέλ Κορέα δύο μόλις μήνες μετά την ολοκλήρωση των εργασιών μας, στις 14 Νοέμβρη 2008, ανακοίνωσε και επίσημα ότι στη βάση των ευρημάτων μας είναι υποχρεωμένος να προβεί στην παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους ύψους, 3 δισ. δολ. που αντιπροσώπευε το 70% του χρέους υπό τη μορφή ομολόγων. Αιτιολόγησε την απόφασή του λέγοντας πως το χρέος δεν ήταν νόμιμο, αλλά ήταν προϊόν διαφθοράς και δωροδοκιών. Κατά συνέπεια δεν ήταν υποχρεωμένη η κυβέρνησή του να σεβαστεί τις διεθνείς δεσμεύσεις. Τους επόμενους πέντε μήνες ολόκληρους μήνες η κυβέρνηση τήρησε στάση σιωπής, δεν προέβη σε καμιά δημόσια ανακοίνωση για το θέμα, παρά το ενδιαφέρον που υπήρχε.

– Και να υποθέσουμε ότι δεν συνέβη λόγω φόρτου εργασιών…

– Ακριβώς! Ήταν μια τακτική. Οι πιστωτές ήταν ιδιαίτερα ανήσυχοι καθώς δεν ήξεραν τι θα συμβεί από κει και πέρα. Η αντίδρασή τους ήταν να αρχίσουν να ξεπουλούν μανιωδώς στην δευτερογενή αγορά τα ομόλογα του Ισημερινού. Και ξέρετε σε τι τιμή; Στο 20% της ονομαστικής τους αξίας! Τότε ακριβώς η κυβέρνηση του Ισημερινού, τον Απρίλη του 2009 απευθύνθηκε στους πιστωτές με την εξής πρόταση: «Προτιθέμεθα να αγοράσουμε όλα τα ομόλογα με έκπτωση 65%. Πληρώνουμε δηλαδή 35 σεντς το δολάριο. Συμφωνείτε ή όχι;» Οι κάτοχοι του 91% των ομολόγων δέχθηκαν αμέσως την ανταλλαγή. Επρόκειτο για μια τεράστια επιτυχία της κυβέρνησης καθώς επέβαλε κούρεμα της τάξης του 65%.

– Λόγω αυτής της πολύ σπουδαίας και χρήσιμης εμπειρίας σας να υποθέσω έχετε υποστηρίξει ότι η μόνη λύση για την Ελλάδα είναι να προσφύγει σε στάση πληρωμών του δημοσίου χρέους και δημιουργίας Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που θα προσδιορίσει τις ευθύνες των πιστωτών για την εκτίναξή του η οποία θα επιτρέψει την σοβαρή του μείωση;– Ακριβώς! Αυτή η επιλογή αποτελεί μονόδρομο πλέον για την Ελλάδα!

– Κατά πόσο όμως η Ελλάδα, δεδομένων των ιδιαιτεροτήτων της, μπορεί να ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα;

– Οι διαφορές που υπάρχουν με τον Ισημερινό δείχνουν ότι για την Ελλάδα τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Αν φυσικά υπάρχει πολιτική βούληση. Πάρτε για παράδειγμα υπ’ όψη σας ότι ο Ισημερινός είναι μια μικρή χώρα, που δεν έχει καν δικό της νόμισμα. Χρησιμοποιεί το δολάριο, αυτό είναι το επίσημο νόμισμά της. Κατά συνέπεια είναι πολύ πιο έντονα εκτεθειμένη σε διεθνείς οικονομικές πιέσεις. (σ.σ.: Το Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα του Ισημερινού αντιστοιχεί στο 12% του Ελληνικού και το κατά κεφαλήν ΑΕΠ του Ισημερινού στο 10% του Ελληνικού). Το αίτημά της έγινε όμως δεκτό λόγω του ότι είχε πολύ ισχυρά νομικά και ηθικά ερείσματα και γι αυτό άλλωστε δεν συνοδεύτηκε από δικαστικές προσφυγές των πιστωτών κατά της κυβέρνησης.– Λέγεται ωστόσο μετ’ επιτάσεως ότι οι αγορές θα τιμωρήσουν όποιες χώρες δεν σεβαστούν τις υποχρεώσεις τους…

– Πράγματι, αλλά πουθενά στην πράξη δεν έχει επιβεβαιωθεί αυτή η απειλή. Ο οικονομολόγος Κώστας Λαπαβίτσας στην τελευταία μελέτη του βρετανικού ινστιτούτου Research on Money and Finance (σ.σ. κι η οποία αναμένεται να κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Λιβάνη τις επόμενες μέρες) δείχνει πως ούτε η Ρωσία το 1998, ούτε η Αργεντινή το 2001 τιμωρήθηκαν από τις αγορές. Αντίθετα, η μετέπειτα πορεία της οικονομίας τους έδειξε πόσο επιτυχημένη και επωφελής ήταν η επιλογή τους, να προβούν δηλαδή σε αθέτηση πληρωμών.

– Τι πρέπει άμεσα να κάνει η Ελλάδα κατά τη γνώμη σας για να δραπετεύσει απ’ αυτό το φαύλο κύκλο;

– Άμεσα πρέπει να συγκροτηθεί Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου με προσωπικότητες αναγνωρισμένου κύρους και εμπειρία. Η συμβουλή μου είναι μία: Ανοίξτε τα βιβλία! Εξετάστε με διαφανείς διαδικασίες και την παρουσία της κοινωνίας όλες τις κρατικές συμβάσεις – από τις πιο μεγάλες όπως για παράδειγμα των πρόσφατων Ολυμπιακών Αγώνων μέχρι τις πιο μικρές – και βρείτε ποιο μέρος του χρέους είναι προϊόν διαφθοράς, επομένως παράνομο και απεχθές κατά τη διεθνή νομική ορολογία και αρνηθείτε το!Περί απεχθούς χρέουςΗ θεωρητική θεμελίωση του όρου «απεχθές χρέος» οφείλεται στον ρώσο καθηγητή Νομικής, Αλεξάντερ Σακ. Η συμβολή του Σακ, ο οποίος την εποχή εκείνη – τη δεκαετία του ’20 – δίδασκε στο Παρίσι και δεν συγκαταλέγεται στους ριζοσπάστες διανοούμενους, έγκειται στις τρεις προϋποθέσεις που έθεσε έτσι ώστε ένα χρέος να χαρακτηρισθεί απεχθές οπότε κατά συνέπεια μια κυβέρνηση παύει να δεσμεύεται να το πληρώσει.Οι τρεις όροι για να χαρακτηρισθεί απεχθές ένα χρέος ήταν:

Πρώτο, να έχει συναφθεί χωρίς τη συγκατάθεση του έθνους.

Δεύτερο, τα ποσά που εισέρευσαν από το δάνειο να σπαταλήθηκαν με τρόπο που αντιβαίνει στα συμφέροντα του έθνους και,

τρίτο, ο πιστωτής να ήταν ενήμερος των παραπάνω.

Να αναφερθεί πως η συνεισφορά του Σακ δεν έγινε σε κενό αέρα. Αντίθετα, αξιοποίησε πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα όπου η παύση πληρωμών του δημοσίου χρέους αποφασίσθηκε με την παραπάνω αιτιολογική βάση. Το πρώτο παράδειγμα αφορούσε την άρνηση πληρωμής από τις ΗΠΑ το 1898 των χρεών που είχε αναλάβει η Κούβα όσο ήταν υπό ισπανική κατοχή και τα οποία οι ΗΠΑ στη συνέχεια αρνήθηκαν να επωμιστούν. Το δεύτερο παράδειγμα εξελίχθηκε είκοσι χρόνια αργότερα και πάλι πριν ο ρώσος νομικός δώσει περιεχόμενο στη ρήτρα του «απεχθούς χρέους». Αφορούσε ειδικότερα την απόφαση της κυβέρνησης της Κόστα Ρίκα να μην πληρώσει ένα δάνειο που είχε συνάψει η προηγούμενη δικτατορική εξουσία με την τράπεζα Royal Bank of Canada.

Η τεράστια συμβολή του Σακ έγκειται στην μετατόπιση του κέντρου βάρους της επιχειρηματολογίας υπέρ της παύσης πληρωμών του δημοσίου χρέους, η οποία παύει να επικεντρώνεται στην ηθική διάσταση του προβλήματος και μετατοπίζεται στη νομική. Το ερώτημα δηλαδή δεν είναι αν πλέον μπορεί μια χώρα να πληρώσει το δημόσιο χρέος της, αλλά αν πρέπει. Η συγκεκριμένη δυνατότητα αξιοποιήθηκε κατά κόρον τις τελευταίες δεκαετίες από πολλές κυβερνήσεις και κινήματα πολιτών.

Λ.Β

www.peopleinaction.wordpress.com

Η μαγιά της ύπαρξης της Ελλάδας είναι ο ρατσισμός

Οι Έλληνες σαν έθνος έχουν μετά τους Εβραίους τον πιο ριζικό και ύπουλο ρατσισμό. Οπουδήποτε και να βρίσκονται στον κόσμο οι ίδιοι αλλά και η διασπορά τους (ομογένεια) θεωρούνε τον εαυτό τους σαν ανθρώπους πρώτης τάξης και τους υπόλοιπους που δεν είναι από την φυλή τους σαν ανθρώπους κατώτερης τάξης. Είναι η πραγματικότητα της ύπαρξης των Ελλήνων.

Επειδή αντιμετωπίζουν τον κόσμο και τα γεγονότα απ΄αυτήν τη σκοπιά, κρίνουν με βάση αυτό το μέτρο και τα ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα, το δίκαιο, το νόμο και την απονομή της δικαιοσύνης. Δηλαδή, ένας άνθρωπος αν κατάγεται από την ελληνική φυλή όποιο και αν είναι το αδίκημα του, έναντι ενός που είναι αλλόφυλος , όσο δίκιο και να έχει εκείνος, πάντα και σε όλες τις συνθήκες ο Έλληνας θεωρείται πως έχει δίκιο. Οποιοσδήποτε από την ελληνική φυλή είναι υποχρεωμένος να ψευδομαρτυρήσει αν χρειαστεί για το καλό του ομοεθνή του. Στην αντίθετη περίπτωση δεν θα θεωρείται Έλληνας. Διότι θα θεωρηθεί πως πρόδωσε την φυλή του και το έθνος του. Δηλαδή ο πρώτος όρος για να είναι κάποιος Έλληνας είναι να είναι δεσμευμένος στην προκαθορισμένη πολιτική και ιστορία ακόμα και αν είναι λάθος, ακόμα και αν παραβιάζονται διεθνείς συνθήκες, ανθρώπινα δικαιώματα, ακόμα και φυσικοί νόμοι, και να προσπαθεί να πείσει με αυτά τα ψέματα και τα λάθη και τους άλλους ανθρώπους.

Αν και αυτά είναι ενάντια στην πίστη μας και δεν θα συστήναμε κάτι τέτοιο, το γεγονός πως για τους αγώνες τους και για τους ομοεθνείς τους κινούνται σε τέτοια ομόνοια και ομοψυχία είναι κάτι άξιο θαυμασμού και θα μπορούσανε να παρθούνε μαθήματα από αυτό.

Σε εμάς τους Τούρκους το αδύνατο σημείο μας είναι πως χωρίς να κάνουμε μια δίκαιη ή άδικη έρευνα, για να ωφεληθούνε οι κύριοι, κατηγορούμε και ντροπιάζουμε πρώτα τους εαυτούς μας και τους δικούς μας. Οι Έλληνες επί αιώνες εκμεταλλεύτηκαν αυτήν την αδυναμία μας που πηγάζει από την υπερβολικά καλή μας θέληση. Κατά καιρούς μάλιστα κάποιοι ομοεθνείς μας παρασυρμένοι εντελώς στο αίσθημα κατωτερότητας τους, εθελοντικά ανέλαβαν και έκαναν το καθήκον να γίνουν οι ‘φωνές’ τους.

Αυτή η κατάσταση φυσικά άνοιξε την όρεξη των ρατσιστών Ελλήνων. Όπως οι πρόγονοι τους οι Ρωμαίοι για να ικανοποιήσουν τα κτηνώδη ένστικτα τους έριχναν στα πεινασμένα θηρία αθώους ανθρώπους, τώρα οι της ελληνικής φυλής εκπληρώνουν το ιστορικό τους καθήκον στηρίζοντας το ΠΚΚ και υποδαυλίζοντας τους προδότες μέσα μας προσπαθώντας να αφανίσει ο αδερφός τον αδερφό.

Μετά την απόλυτη ήττα τους το 1453 έναντι της δύναμης των προγόνων μας Οθωμανών Τούρκων, υποδυόμενοι το ρόλο του αθώου και καταπιεσμένου συνέχισαν μυστικά και επί αιώνες τις ρατσιστικές τους δραστηριότητες.

Χάρη στις δυνατότητες και τα προνόμια που τους εξασφάλισαν οι Οθωμανοί Τούρκοι, απέκτησαν σαν πολίτες Οθωμανοί μεγάλη δύναμη. Αυτήν τη δύναμη τη χρησιμοποίησαν για να ηγεμονεύσουν επί των άλλων χριστιανικών ομάδων που ήταν Οθωμανοί πολίτες. Συνεχίζοντας για αιώνες αυτές τις ύπουλες δραστηριότητες τους προσπάθησαν να εξαφανίσουν τις άλλες ορθόδοξες κοινότητες.

Μέσω της Εκκλησίας ασκώντας ρατσισμό δόγματος και παίρνοντας μαζί τους τις άλλες χριστιανικές ομάδες που ήταν Οθωμανοί πολίτες αλλά και την ορθόδοξη Ρωσία, γονάτισαν εσωτερικά και εξωτερικά το οικουμενικό οθωμανικό κράτος.

Μέσα από αυτά τα ρατσιστικά ερείπια βγήκε το ρατσιστικό ελληνικό κράτος, που από τότε που ιδρύθηκε μέχρι σήμερα υπέγραψε πολλές συμφωνίες και πρωτόκολλα με το οθωμανικό και τουρκικό κράτος. Όμως μέχρι σήμερα από όλες τις συμφωνίες που υπέγραψε και λόγους που έδωσε δεν κράτησε τίποτα. Οι υπογραφές που έβαλε στις συμφωνίες που σύνηψε είτε με τα τουρκικά κράτη είτε με άλλα κράτη του κόσμου δεν αποτέλεσαν ποτέ δέσμευση. Η Ελλάδα πάντα έκανε αυτό που ήξερε. Ερμήνευε τα κείμενα των συμφωνιών όπως ήθελε και ανάλογα με το κέφι της όποτε ήθελε τις παραβίαζε μονομερώς.

Η Ελλάδα από την στιγμή της ίδρυσης της μέχρι σήμερα καταπίεσε τους μουσουλμάνους που δεν υπηρετούσαν τις φιλοδοξίες της και τους έφτασε σε σημείο αφανισμού. Στα πλαίσια αυτής της υπερβολικά ρατσιστικής της στάσης, δεν άφησε Τούρκο ή τουρκικό μνημείο να ζει πέραν της Δ. Θράκης.

Εφ. Μιλλέτ 28-6-2007

αρθρογράφος  Φειζουλλάχ Καγιά    

Στην προηγούμενη ανάρτηση το ιστολόγιου, αναφέρθηκε το όνομα του Φεϊζουλάχ Καγιά. Φέρεται να έχει προταθεί από τους μουσουλμάνους βουλευτές για μουφτής Ξάνθης. Ας δούμε λοιπόν τα πιστεύω του συγκεκριμένου κυρίου όπως φαίνεται από παλαιότερο άρθρο του.

tourkikanea , infognomonpolitics.blogspot.com

Κρατήστε αυτήν την είδηση (2) και θα επανέλθουμε σύντομα με τη Νo 3 είδηση!!!

Κούρδοι του Βορείου Ιράκ: Στόχος η έξοδος στη Μεσόγειο, μέσω… Μερσίνας!

Στις 17 Δεκεμβρίου αναρτήσαμε το «Κρατήστε αυτήν την είδηση και θα επανέλθουμε σύντομα!!!»

Σήμερα δημοσιεύουμε μια γεωπολιτική ανάλυση για το θέμα της Μερσίνας, για το οποίο θα επανέλθουμε με τρίτο και άκρως ενδιαφέρον επιστημονικό δημοσίευμα.

 

 Ο συγκεκριμένος χάρτης δεν είναι μια τυχαία χωρική παρουσίαση του πώς θα ήθελαν κάποιοι να είναι ένα μελλοντικό Κουρδιστάν. Αντιθέτως, η συγκεκριμένη αποτύπωση παρουσιάζει με …ημιεπίσημο τρόπο τη θέση της κυβέρνησης του αυτόνομου κουρδικού κράτους, υπό την πρϋπόθεση ότι θα έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες συνθήκες και για το λόγο αυτό είναι αναρτημένος παντού, ακόμα και στις δημόσιες υπηρεσίες. Παρατηρήστε πως η αποτύπωση  των θαλασσίων συνόρων του Κουρδιστάν είναι κάπως «θολή». Στην πραγματικότητα ο σχεδιασμός δεν αναφέρεται στην Αλεξανδρέττα, αλλά στη Μερσίνα, λίγο δυτικότερα. Ενδιαφέρον δε έχει να διευκρινιστεί η θέση των Κούρδων για το μέλλον του ενεργειακού κόμβου του Τζεϋχ’αν, όπου ήδη ρέει πετρέλαιο κουρδικών συμφερόντων, καθώς και τα σύνορα των χωρών, που στο χάρτη παρουσδιάζονται με διακεκομένες (προσωρινά).

Του Γεωργίου Φίλη*

Οι επικείμενες εξελίξεις στο Βόρειο Ιράκ, δηλαδή η πιθανότητα έναρξης συγκρούσεων μεταξύ των Κούρδων και των Αράβων του Ιράκ με έναυσμα το ζήτημα του ελέγχου της ενεργειακά πλούσιας περιοχής του Κιρκούκ, κάτι το οποίο μπορεί να οδηγήσει και στην
ανεξαρτητοποίηση της κουρδικής περιοχής από τη Βαγδάτη, έχει θέσει σε ενέργεια σενάρια για μία γενική αναδιάταξη των συνόρων της περιοχής τα οποία όμως ακολουθούν συγκεκριμένες λογικές και… ανάγκες. Μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο η ΣΙ&Γ αποκαλύπτει το σχέδιο για τη δημιουργία όχι απλώς ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους αλλά και της κρίσιμης παραμέτρου η οποία θα του επιτρέψει να είναι και βιώσιμο. Η παράμετρος αυτή δεν είναι άλλη από την έξοδό του στη θάλασσα, στη Μεσόγειο, μέσω της περιοχής των Αδάνων και της Μερσίνας! Τι θα συμβεί όμως σε λίγες εβδομάδες το οποίο θα μπορούσε να κάνει την περιοχή άνω-κάτω; Και τι ακριβώς συμβαίνει στην τουρκική Μερσίνα;

Κιρκούκ: H «ωρολογιακή βόμβα» στο Ιράκ έχει ενεργοποιηθεί

Τον Δεκέμβριο του 2010 κάτι σημαντικό πρόκειται να συμβεί στο Βόρειο Ιράκ, κάτι το οποίο σε συνδυασμό με την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από τη σπαρασσόμενη και ομοσπονδοποιημένη πλέον χώρα είναι πιθανόν να αποτελέσει τη θρυαλλίδα για την έκρηξη η οποία θα οδηγήσει στην έναρξη της διαδικασίας της de facto επίλυσης του κουρδικού προβλήματος, με απρόβλεπτες και κολοσσιαίες συνέπειες για την περιοχή της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής και Βορείου Αφρικής (Broader Middle East & North Africa – BMENA) και της Ευρασίας γενικότερα. Στην περιοχή του Κιρκούκ πρόκειται να διεξαχθεί απογραφή του πληθυσμού η οποία εάν αποδείξει πως το κουρδικό στοιχείο υπερτερεί και εάν οι Κούρδοι απαιτήσουν την απόδοση της περιοχής στη δικαιοδοσία της Τοπικής Κυβέρνησης του Κουρδιστάν (Kurdistan Regional Government – KRG) η βίαιη και ένοπλη σύγκρουση με το αραβικό στοιχείο θα οδηγήσει στη διάσπαση της χώρας και την ανεξαρτητοποίηση του Κουρδιστάν.

Ποια όμως η ιδιαιτερότητα του Κιρκούκ χάριν της οποίας το οικοδόμημα του μετα-σανταμικού και μετα-μπααθικού Ιράκ μπορεί να καταρρεύσει ως πύργος από τραπουλόχαρτα, με αποτέλεσμα η ευρύτερη περιοχή να βυθιστεί σε μία ατέρμονη σύγκρουση όλων εναντίων όλων;

Στην πραγματικότητα το ζήτημα είναι ένα και έχει να κάνει με τα ενεργειακά αποθέματα της περιοχής. Ήδη από το 1927 στην περιοχή του Κιρκούκ ανακαλύφθηκαν μεγάλες ποσότητες πετρελαίου, κάτι το οποίο καθόρισε και την κατοπινή μοίρα της περιοχής η οποία έγινε το επίκεντρο εθνοτικών συγκρούσεων και εθνοκαθάρσεων. Με λίγα λόγια, οι κυβερνήσεις του Ιράκ, τα τελευταία 80 χρόνια προσπάθησαν να αλλοιώσουν την εθνολογική σύνθεση του τοπικού πληθυσμού, ο οποίος σύμφωνα με στοιχεία των Βρετανών το 1921 αποτελούνταν από 75.000 Κούρδους, 35.000 Τουρκομάνους, 10.000 Άραβες, 1.400 Εβραίους και 600 Χαλδαίους. Το 1925 επιτροπή εμπειρογνωμόνων από την Κοινωνία των Εθνών υπολόγισε πως ο πληθυσμός της περιοχής αποτελούνταν κατά 63% από Κούρδους, 19% από Τουρκομάνους και 18% από Άραβες. Από την εποχή εκείνη, και ειδικά κατά την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από τον Μπάαθ (1963-2003) και τον Σαντάμ Χουσεΐν (1979-2003), τουλάχιστον 350.000 Κούρδοι εκτοπίστηκαν με διάφορους τρόπους από τις περιοχές τους.

Σήμερα είναι εξακριβωμένο πως η περιοχή διαθέτει περί το 13% των αποθεμάτων πετρελαίου του Ιράκ, ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο εκτιμάται πως 4% των παγκοσμίων αποθεμάτων πετρελαίου βρίσκονται στο υπέδαφός της.

Και μόνο η συγκεκριμένη παράμετρος καταδεικνύει με τον πλέον προφανή τρόπο την σημασία της περιοχής αλλά και το διακύβευμα γύρω από τον έλεγχο αυτής. Εκτός όμως από αυτή την παράμετρο, το ζήτημα είναι ευρύτερο αφού το Κιρκούκ αποτελεί την «ιερή» πόλη των Κούρδων, την κουρδική… Ιερουσαλήμ, όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν δυτικοί αναλυτές σε σχετικά πρόσφατες αναφορές και αναλύσεις τους για τις εξελίξεις στην περιοχή. Είναι σαφές πως για τους Κούρδους το Κιρκούκ, έχει δεν έχει πετρέλαιο, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του εθνικού τους κορμού ο οποίος θα μείνει ανολοκλήρωτος εάν η περιοχή δεν υπαχθεί υπό τη διοίκηση της KRG. Επιπροσθέτως, η στρατηγική θέση της περιοχής, η οποία ελέγχει στην πραγματικότητα την «είσοδο» και την «έξοδο» της Μικράς Ασίας από τα ανατολικά, αλλά και την προσέγγιση από τη Μεσοποταμία της Κασπίας και του Καυκάσου, έπαιξε από την αρχαιότητα πρωτεύοντα ρόλο στις διάφορες κρατικές οντότητες που αναπτύχθηκαν στην περιοχή. Είναι χαρακτηριστικό πως στη θέση του Κιρκούκ υπήρξε η πρωτεύουσα του μεγάλου βασιλείου των Ασσυρίων, η Αράφα.

Σε κάθε περίπτωση είναι σαφές πως γεωοικονομικοί, γεωπολιτικοί και γεωπολιτισμικοί παράγοντες έχουν μετατρέψει την περιοχή του Κιρκούκ στο «χρυσό μήλο» του Ιράκ αλλά και της περιοχής η οποίο χαρακτηρίζεται, σύμφωνα με τη νέα αγγλοσαξονική γεωπολιτική χωρική θεώρηση της Ευρασίας, ως ΒΜΕΝΑ. [Για περισσότερες λεπτομέρειες Φίλης, Γ. «Η Γεωπολιτική του Κουρδικού: Πως & Γιατί η Δύση Δημιουργεί Ανεξάρτητο Κουρδιστάν», Στρατιωτική Ισορροπία & Γεωπολιτική (τεύχος 9, Νοέμβριος 2010), σελ. 118-125.]

Μέσα στα συγκεκριμένα πλαίσια η επέμβαση της Δύσης στο Ιράκ το 2003 δημιούργησε τα εξής δεδομένα στην περιοχή:

1. Οι Κούρδοι για μια σειρά από λόγους αποτέλεσαν τους πολυτιμότερους συμμάχους της Ουάσινγκτον στην περιοχή. Αποτέλεσμα των συγκεκριμένων εξελίξεων ήταν το μετασανταμικό Ιράκ να δημιουργηθεί ως μία κατ’ όνομα ομοσπονδία στην οποία το κουρδικό στοιχείο έχει αποκτήσει de facto ανεξαρτησία και τέτοιες κρατικές δομές, οι οποίες ανά πάσα στιγμή έχουν τη δυνατότητα να αποχωρήσουν από μία κρατική οντότητα, που στην πραγματικότητα έχει αναπτύξει δομές συνομοσπονδίας και όχι ομοσπονδίας.

2. Η περιοχή του Κιρκούκ από την αρχή, λόγο της ιδιαιτερότητάς της έλαβε ένα ξεχωριστό καθεστώς σύμφωνα με το οποίο τόσο οι Κούρδοι όσο και οι Τουρκομάνοι και οι Άραβες θα είχαν λόγο στις εξελίξεις και θα προσπαθούσαν να συνδιοικήσουν την περιοχή υπό την υψηλή πάντα εποπτεία και διαιτησία των ΗΠΑ. Πέραν όμως της αρχικής αυτής λύσης, η οποία και θεωρήθηκε ως ημίμετρο που σκοπό είχε να προφυλάξει την ειρήνη στην περιοχή, το νέο Σύνταγμα του Ιράκ προβλέπει τη διενέργεια απογραφής για να διαπιστωθεί η εθνολογική σύνθεση της περιοχής και κατόπιν δημοψηφίσματος να αποφασίσει ο τοπικός πληθυσμός από ποιον θέλει να διοικηθεί, από την κουρδική ή την αραβική διοίκηση. Το Άρθρο 140 του Συντάγματος του Ιράκ το οποίο και τέθηκε σε ισχύ το 2005, μετά τη διενέργεια δημοψηφίσματος μέσω του οποίου και ενεκρίθη, προβλέπει ακόμα πως πριν από την απογραφή και το δημοψήφισμα οι εκτοπισθέντες πληθυσμοί (δηλαδή οι Κούρδοι) θα πρέπει να επιστρέψουν στις πατρογονικές τους εστίες, ενώ οι Άραβες θα πρέπει να εγκαταλείψουν καταπατημένες περιουσίες και εκτάσεις και να μετεγκατασταθούν στο Κεντρικό και Νότιο Ιράκ.

Η καταληκτική δε ημερομηνία για την ολοκλήρωση της διαδικασίας καθορισμού του καθεστώτος του Κιρκούκ, επανεγκατάσταση-απογραφή-δημοψήφισμα, ήταν ο Δεκέμβριος του 2007. Όπως είναι φυσικό, η εσωτερική κατάσταση στο Ιράκ αλλά και η παρελκυστική πολιτική της Βαγδάτης, η οποία συνεπικουρούνταν και από την Άγκυρα, δεν επέτρεψε την ολοκλήρωση της προβλεπόμενης διαδικασίας. Έτσι το δημοψήφισμα συνέχισε να αναβάλλεται ενώ υπήρξαν και απόψεις περί μη πραγματοποίησής του, παρά το γεγονός πως υπάρχει συνταγματική πρόβλεψη.

Η απόφαση περί διενέργειας απογραφής τον Δεκέμβριο του 2010 αποτελεί το δεύτερο βήμα προς την ολοκλήρωση της διαδικασίας η οποία και θα μπορούσε να φέρει το Κιρκούκ σε πλήρη κουρδικό έλεγχο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είναι προφανές πως η ομαλή διενέργεια της απογραφής είναι σχεδόν σίγουρο πως θα υπογραμμίσει την πρωτοκαθεδρία του κουρδικού στοιχείου στην περιοχή, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για το πολιτικό καθεστώς της περιοχής. Τα πρώτα δε σημάδια για το τι θα επακολουθήσει είναι ορατά. Οι Άραβες δεν κρύβουν την ανησυχία τους για το γεγονός πως οι Κούρδοι θα προσπαθήσουν να τους εκδιώξουν από την περιοχή. Ήδη δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις Αράβων οι οποίοι παραπονούνται και δηλώνουν πως απειλούνται από τους Κούρδους που προσπαθούν να «αποαραβοποιήσουν» την περιοχή.

Οι συγκεκριμένες εξελίξεις, δηλαδή η διενέργεια της απογραφής σε συνδυασμό με την εγκατάσταση Κούρδων και την, βίαια ή όχι, αποχώρηση των Αράβων από την περιοχή, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την έκρηξη ταραχών μεταξύ των εθνοτήτων στην περιοχή. Επιπροσθέτως, η αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από το Ιράκ είναι σαφές πως δεν πρόκειται να ηρεμήσει τα πνεύματα, αλλά αντιθέτως θα λειτουργήσει ως ο καταλύτης για το ξεκαθάρισμα λογαριασμών δεκαετιών αν όχι αιώνων. «Υπάρχει μεγάλη ένταση στην περιοχή», αναφέρει ένας αραβικής καταγωγής κάτοικος της περιοχής σε δυτικό ΜΜΕ και συνεχίζει λέγοντας πως «μόλις οι δυνάμεις των ΗΠΑ αποχωρήσουν από το Ιράκ, θα εκραγεί εμφύλιος πόλεμος. Σε ένα μέρος σαν αυτό ο δυνατός θα εξολοθρεύσει τον αδύνατο», καταλήγει δε με μία… προφητεία πως «κάτι άσχημο θα συμβεί στην περιοχή πολύ σύντομα». Από την πλευρά του ο Κούρδος στρατηγός Τουρχάν Γιουσέφ, υποδιοικητής της αστυνομίας του Κιρκούκ, είναι αφοπλιστικός: «Οι αμερικανοί αποχωρούν πολύ νωρίς. Κατάφεραν να διατηρήσουν μία ευαίσθητη ισορροπία η οποία κράτησε την περιοχή σταθερή… εάν αποχωρήσουν πριν βρεθεί μία λύση (σ.σ. για το ζήτημα του Κιρκούκ) αυτό αποτελεί μία ολέθρια απόφαση».

Είναι σαφές πως η διενέργεια της απογραφής θα οδηγήσει σε μία από τις δύο ακόλουθες κατευθύνσεις, των οποίων το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο και το αυτό. Με βάση το γεγονός πως το αποτέλεσμα θα είναι συντριπτικό υπέρ της κουρδικής εθνότητας, η Βαγδάτη θα πρέπει είτε να επιτρέψει να διενεργηθεί και το δημοψήφισμα, το οποίο προβλέπεται από το Σύνταγμα, είτε, για να αποφύγει τα χειρότερα, να προσπαθήσει να αναβάλει ή/και να ακυρώσει τη συγκεκριμένη συνταγματική πρόβλεψη. Όπως γίνεται κατανοητό, στην πρώτη περίπτωση το κουρδικό στοιχείο θα ψηφίσει για την προσάρτηση της περιοχής στην KRG, ενώ στη δεύτερη περίπτωση θα υπάρξει κουρδική εξέγερση και de facto προσάρτηση του Κιρκούκ στο Κουρδιστάν, ενώ οι αναπόφευκτες ένοπλες συγκρούσεις θα οδηγήσουν το θνησιγενές Ιράκ στον τάφο, διαδικασία η οποία θα σηματοδοτήσει και τη γένεση ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν. Τα μηνύματα που έρχονται από το Ερμπίλ είναι ξεκάθαρα: «Τυχόν διενέργεια απογραφής είναι σίγουρο πως θα επιβεβαιώσουν την κυρίαρχη θέση των κούρδων στο Κιρκούκ. (Οι Κούρδοι κατόπιν αυτού) θα απαιτήσουν να ακουστεί η θέση τους μέσω της κάλπης». Σε κάθε αντίθετη περίπτωση, όπως ο Χαλίντ Σαλίχ, εκπρόσωπος τύπου της KRG, έχει αναφέρει με διπλωματικό αλλά σαφή τρόπο σε άρθρο του δημοσιευμένο στην επίσημη ιστοσελίδα της KRG, από το 2007 «ένας λόγος για τον οποίο η κουρδική ηγεσία δεν θέλει να καθυστερήσει την προβλεπόμενη συνταγματική διαδικασία (σ.σ. αναφορικά με το Κιρκούκ) έχει να κάνει με την αποφυγή μίας συνταγματικής κρίσης. Από τη στιγμή που κάποιος επιτρέπει μία τόσο σημαντική μεταβολή στις προβλέψεις του συντάγματος (σ.σ. αναβολή/ματαίωση της απογραφής και του δημοψηφίσματος στο Κιρκούκ) πολλά θέματα, συμπεριλαμβανομένου και της ομοσπονδιακής δομής αλλά και των εξουσιών κάθε περιοχής θα αποτελέσουν σημεία επαναδιαπραγμάτευσης». Με λίγα λόγια, για τους Κούρδους το δίλημμα που τίθεται προς τη Βαγδάτη είναι απλό «Κιρκούκ ή ανεξαρτησία». Βέβαια θα ήταν άδικο να μη σημειώσουμε πως για τη Βαγδάτη το κουρδικό δίλημμα θα μπορούσε να τεθεί και ως εξής: «Κιρκούκ και μετά ανεξαρτησία»…

Βιώσιμο ανεξάρτητο Κουρδιστάν: To Ερμπίλ «κοιτάει» τη Μεσόγειο

Όπως θα έχει καταστεί σαφές από την ανάλυση του θέματος του Κιρκούκ, η πιθανότητα για τη δημιουργία μίας κατάστασης η οποία θα οδηγήσει στη διάσπαση του Ιράκ σε δύο ή τρία κομμάτια είναι από πιθανή έως σίγουρη. Τούρκοι αναλυτές, όπως η Ερσίν Καλαϊτσίογλου, σε άρθρα τους, ήδη από το 2005, στο ημιεπίσημο τουρκικό περιοδικό Perception υπογραμμίζουν: «Η επιμονή των Κούρδων πως το Κιρκούκ είναι μία κουρδική πόλη και η όμοια επιμονή τους στο ζήτημα της αυτονομίας των κουρδικών περιοχών, σε σημείο που να μπορούν να χαρακτηριστούν ανεξάρτητες, έχουν προκαλέσει αμφιβολίες και βαθιές υποψίες στους Σουνίτες Άραβες… πως θέλουν να αρπάξουν το Κιρκούκ και μετά να αποχωρήσουν από την ένωση» [E. Kalaycioglu, «Iraqi Constitution: A Federal Democratic Heaven or Hell», Perceptions (Vol.10, Autumn 2005), σελ. 122].

Με δεδομένο πως η πιθανότητα διάσπασης του Ιράκ είναι μεγάλη, είναι σαφές πως η ηγεσία στο Ερμπίλ είτε επίσημα είτε ανεπίσημα έχει σχεδιάσει την επόμενη ημέρα της διάσπασης. Το μέγιστο ερώτημα για τους Κούρδους είναι το κατά πόσον ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν μπορεί να επιβιώσει, οικονομικά και στρατηγικά, μεταξύ ενός εχθρικά διακείμενου Ιράν, μίας εχθρικής και νεοθωμανικής Τουρκίας και ενός σπαρασσόμενου αραβικού, σιιτικού και σουνιτικού Ιράκ, το οποίο με κάθε ευκαιρία θα υποβλέπει τα νότια σύνορα του Κουρδιστάν.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σημειωθεί πως ο σκοπός της παρούσας ανάλυσης δεν είναι φυσικά να προχωρήσει στη διεξοδική ανάλυση της γεωστρατηγικής και γεωπολιτικής κατάστασης που θα δημιουργηθεί μετά ή κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης του Ιράκ, είτε λόγω Κιρκούκ είτε λόγω της προσπάθειας του Ιράν μέσω της σιιτικής κοινότητας της χώρας να υποσκάψει την Pax Americana στην ΒΜΕΝΑ. Ο διατιθέμενος χώρος αλλά και η πολυπλοκότητα του ζητήματος δεν είναι δυνατό να επιτρέψουν την προσέγγιση του συγκεκριμένου θέματος μέσω της παρούσας ανάλυσης. Ο σκοπός της ανάλυσης είναι να καταδείξει την πιθανότητα η ισορροπία σε μία περιοχή άμεσου και ζωτικού ενδιαφέροντος της Ελλάδας να αλλάξει άρδην πολύ πιο σύντομα από ό,τι κάποιος θα μπορούσε να φανταστεί και για έναν λόγο ο οποίος δεν είναι ευρέως γνωστός στη χώρα μας, δηλαδή το ζήτημα του Κιρκούκ.

 Έστω πως η κατάσταση επιβάλλει στο Ερμπίλ να αποχωρήσει, είτε βίαια είτε ομαλά από την ομοσπονδία, η οποία σύμφωνα με κάθε σοβαρό αναλυτή, όπως η Ε. Καλαϊτσίογλου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «μία μορφή ομοσπονδίας η οποία κινείται κοντινότερα προς τη συνομοσπονδία, ένα σύστημα το οποίο επιτρέπει την αποχώρηση από την ένωση» [Καλαϊτσίογλου, σελ. 116]. Είναι περισσότερο από σίγουρο πως η Τουρκία και το Ιράν θα εκλάβουν τη συγκεκριμένη εξέλιξη ως τη «θανατική καταδίκη» της ύπαρξής η οποία έχει υπογραφεί από τη Δύση και το Ισραήλ. Η πιθανότητα η Άγκυρα να αντιδράσει βίαια και ενόπλως με σκοπό να περισώσει ό,τι είναι δυνατό μπορεί να θεωρηθεί βεβαία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όλη η περιοχή της BMENA θα μετατραπεί σε ένα απέραντο… φρενοκομείο με τη Δύση να προσπαθεί να επιβάλει στην πράξη μία νέα… αρχιτεκτονική, σύμφωνη με τις παραδοσιακές γεωπολιτικές της αντιλήψεις.

Μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο το Ερμπίλ, το οποίο αναμένεται να δράσει ως ο πολιτικός «συνεκτικός κρίκος» των απανταχού Κούρδων, έχει εκπονήσει σχέδια για τη δημιουργία ενός κράτους του οποίου τα σύνορα θα έχουν «εκλογικευτεί» όχι μόνο υπό την έννοια τού να συμπίπτουν με τον ιστορικό χώρο των Κούρδων, τον οποίο και καταλαμβάνουν εδώ και χιλιάδες χρόνια, αλλά και να υποβοηθούν την επιβίωση και ανάπτυξη μιας νέας κρατικής οντότητας σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο. Με λίγα λόγια, η πολιτική και στρατηγική ανάλυση των Κούρδων τούς έχει οδηγήσει στο συμπέρασμα πως το «σφήνωμα» μεταξύ του Καυκάσου, των ιρανικών οροπεδίων, της Μεσοποταμίας και των ορέων της Ανατολικής Μικράς Ασίας, παρά τα ενεργειακά αποθέματα και τα πλούσια εδάφη που θα καταλαμβάνει, δεν ευνοεί τη μακροημέρευση και την ανάπτυξη του κράτους. Το Ερμπίλ, ή στο μέλλον το Νιγιάρμπακιρ, δεν θα είναι σε θέση να εκμεταλλευτεί στο μέγιστο δυνατό σημείο ούτε τη γεωστρατηγική ούτε όμως και τη γεωοικονομική θέση του κουρδικού κράτους, αφού θα πρέπει, για να εξάγει ή να εισάγει οτιδήποτε, να εξαρτάται άμεσα από τις γειτονικές χώρες οι οποίες ως παράκτιες προς την πλευρά της Μεσογείου ή του Κόλπου θα είναι σε θέση να ελέγχουν, σχεδόν εξ ολοκλήρου, την οικονομική δραστηριότητα του Κουρδιστάν. Το παράδειγμα αμιγώς ηπειρωτικών χωρών καταδεικνύει ξεκάθαρα πως ουσιαστικά δεν υφίστανται στον γεωπολιτικό χάρτη ως σημαντικές και αυτόνομες μονάδες, ενώ εξαρτώνται υπερβολικά από τις ορέξεις των γειτόνων τους. Η μόνη ίσως εξαίρεση έχει να κάνει με την… Ελβετία, η οποία βέβαια είναι μία κατηγορία από μόνη της.

Το Ερμπίλ, και οι Κούδροι γενικότερα, φαίνεται πως έχουν κατανοήσει σε γενικές γραμμές το συγκεκριμένο επιχείρημα, με αποτέλεσμα μέσα στα πλαίσια των αλυτρωτικών τους φιλοδοξιών να έχουν αρχίσει να παρουσιάζουν δημοσίως χάρτες οι οποίοι είναι αναρτημένοι ακόμα και σε δημόσιες υπηρεσίες της KRG, και καταδεικνύουν όχι μόνο το «παραδοσιακό» Κουρδιστάν, το οποίο λίγο-πολύ ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει, αλλά επιδεικνύουν τα όρια του κράτους να φτάνουν μέχρι τις ακτές της Μεσογείου. Πιο συγκεκριμένα, οι Κούρδοι φαίνεται να «ενδιαφέρονται» ιδιαιτέρως για τις περιοχές μεταξύ της Αλεξανδρέττας και της Μερσίνας.

Θα πρέπει να υπογραμμιστεί πως η «στοχοποίηση» της συγκεκριμένης περιοχής από τους Κούρδους δεν είναι κάτι το καινούργιο. Σύμφωνα με απολύτως αξιόπιστες πηγές της ΣΙ&Γ, οι οποίες δεν επιδέχονται καμία αμφισβήτηση, εδώ και αρκετά χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη μία διαδικασία «κουρδοποίησης» της συγκεκριμένης περιοχής, ιδιαιτέρως αυτής της Μερσίνας. Σταδιακά, το κουρδικό στοιχείο, τόσο από άποψη αριθμών όσο και από άποψη οικονομικού ελέγχου, έχει πάρει το πάνω χέρι στην εν λόγω περιοχή. Ας σημειωθεί πως επίσημα τουρκικά στατιστικά στοιχεία αποδεικνύουν πως πάνω από το 50% του πληθυσμού της Μερσίνας είναι κουρδικής καταγωγής, ενώ το πλέον εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι ακόμη και ναυτιλιακές εταιρίες κουρδικών συμφερόντων δραστηριοποιούνται επιτυχώς στην περιοχή.

Αντί επιλόγου

Η αποχώρηση των δυνάμεων των ΗΠΑ από το Ιράκ είναι σίγουρο πως δημιουργεί όλες εκείνες τις συνθήκες οι οποίες μπορεί να οδηγήσουν στην κατάρρευση και διάλυση του σαθρού οικοδομήματος το οποίο ονομάζεται μετασανταμικό ή ομόσπονδο Ιράκ. Μία συγκεκριμένη πορεία των γεγονότων δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε καταστάσεις… ροκ ολόκληρη την Ευρασία, με επίκεντρο την περιοχή της BMENA, καθώς και την περιοχή του υδάτινου άξονα Μαύρη Θάλασσα-Στενά-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος.

Εάν και εφόσον η πορεία των γεγονότων οδηγήσει προς συγκεκριμένες καταστάσεις, είναι σαφές πως ο δυτικός παράγοντας δεν πρόκειται να διστάσει απέναντι σε τίποτα αφού τη συγκεκριμένη περίοδο «παίζεται» το παίγνιο για την κυριαρχία της Παγκοσμίου Νήσου (World Island) για τα επόμενα εκατό χρόνια. Η παρακάτω περικοπή από ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων το 2006 είναι ενδεικτική των αμερικανικών προθέσεων: 

«Η πλέον προφανής αδικία στα εκ της φύσεώς τους άγρια και άδικα εδάφη, τα οποία περιβάλλονται από τα όρη των Βαλκανίων έως τα Ιμαλάια, είναι η απουσία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους. Ένας αριθμός Κούρδων που κυμαίνεται μεταξύ των 27 και 36 εκατομμυρίων ανθρώπων διαβιοί σε μία συνεχή και ευρεία περιοχή της Μέσης Ανατολής (οι αριθμοί δεν είναι ακριβείς διότι κανένα κράτος δεν έχει επιτρέψει τη διενέργεια μίας πραγματικής απογραφής). Με πληθυσμό μεγαλύτερο του σημερινού πληθυσμού του Ιράκ, ακόμα και αν οι πραγματικοί αριθμοί επιβεβαιώνουν τις πλέον μετριοπαθείς μετρήσεις αναφορικά με τον αριθμό τους, οι Κούρδοι αποτελούν το πλέον πολυπληθές έθνος στον πλανήτη το οποίο δεν διαθέτει μία ανεξάρτητη εθνική εστία. Η σκληρή αλήθεια είναι πως, ήδη από την εποχή του Ξενοφώντα, οι Κούρδοι καταπιέζονται από κάθε ξένο παράγοντα, ο οποίος ανά τους αιώνες ελέγχει τα εδάφη τους». [Peters, R. «Blood Brothers: How a Better Middle East Would Like», Armed Forces Journal (July 5, 2006)]. Η καθαρότητα των θέσεων του συγγραφέα είναι… ανατριχιαστική αλλά και διαφωτιστική.

Κλείνοντας την παρούσα ανάλυση, δεν μπορεί κάποιος να μη σημειώσει πως το ερώτημα για το κατά πόσο οι Κούρδοι πρέπει να έχουν διέξοδο στη θάλασσα δεν πρέπει να απευθύνεται μόνο στους ιδίους αλλά και στον παράγοντα ο οποίος τους επέτρεψε να δημιουργήσουν τη σημερινή τους ημιανεξάρτητη οντότητα στο Βόρειο Ιράκ. Η απάντηση για το κατά πόσο η Δύση επιθυμεί την «κάθοδο» των Κούρδων στη Μεσόγειο μπορεί να δοθεί πάλι μέσω του άρθρου του Ράλφ Πέτερς, ο οποίος με το γνωστό αγγλοσαξονικό φλέγμα επισημαίνει πως «ένα ελεύθερο Κουρδιστάν, εκτεινόμενο από το Ντιγιάρμπακιρ στην Ταυρική, θα αποτελεί το πλέον φιλοδυτικό κράτος στην περιοχή μεταξύ της Βουλγαρίας και της Ιαπωνίας».

Με άλλα λόγια, το κράτος αυτό εάν και εφόσον αποκτήσει έξοδο προς τη θάλασσα, θα επιτρέπει στη Δύση να προβάλει την ισχύ της στα όρια της Κεντρικής Ασίας χωρίς να διαπραγματεύεται με χώρες όπως την Τουρκία, το Ιράν ή ακόμα ακόμα και τη Ρωσία για τη μετακίνηση ανθρώπων και υλικού σε κρίσιμες περιοχές της Παγκόσμιας Νήσου… 

 *Ο Γεώργιος Φίλης είναι διδάκτωρ γεωπολιτικής και εκδότης του περιοδικού Στρατιωτική Ισορροπία & Γεωπολιτική, στο 10ο τεύχος της οποίας δημοσιεύθηκε η παρούσα γεωπολιτική ανάλυση.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/12/2-no-3.html

Αγριο πολιτικό πόκερ στο Κόσοβο

του Γιώργου Δελαστίκ

Σε πολιτικοδιπλωματική κόλαση έχει μεταβληθεί το Κόσοβο μετά τις βουλευτικές εκλογές της 12ης Δεκεμβρίου. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο ότι τα αποτελέσματα καθιστούν επίπονη και πιθανόν μακρόσυρτη διαδικασία τον σχηματισμό κυβέρνησης (το πρώτο κόμμα πήρε μόλις 33,5% και το δεύτερο 23,6%, το τρίτο 12,2% και το τέταρτο 10,8%, αλλά και τα τρία αρνούνται να συμμαχήσουν με το πρώτο). Το ασταθές πολιτικό σκηνικό περιπλέκεται εξαιρετικά από τη μετεκλογική παρέμβαση με έμμεσο τρόπο της Γερμανίας, της Αγγλίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ, οι οποίες επιδίδονται σε έναν ανελέητο διαγκωνισμό και αντιπαράθεση μεταξύ τους με στόχο την αύξηση της στενής επιρροής της καθεμιάς από αυτές τις χώρες στις πολιτικές εξελίξεις του Κοσόβου. Οι κινήσεις τους είναι ομολογουμένως εντυπωσιακές.

Κυριακή έγιναν οι εκλογές, Δευτέρα γνωστοποιήθηκε το ανεπίσημο αποτέλεσμα και αμέσως άρχισαν να πέφτουν οι «πολιτικές βόμβες».

Πρώτοι άρχισαν οι Αμερικανοί. Καθώς πρώτο κόμμα ήταν αυτό του απερχόμενου, άκρως αμερικανόφιλου πρωθυπουργού Χασίμ Θάτσι, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ έσπευσε να νομιμοποιήσει το εκλογικό αποτέλεσμα. Για «ορόσημο στη δημοκρατική εξέλιξη του Κοσόβου» έκανε λόγο ο εκπρόσωπος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών, Μαρκ Τόνερ, παρά τις καταγγελίες της κοσοβάρικης αντιπολίτευσης για κραυγαλέες περιπτώσεις νοθείας.

Τόνισε μάλιστα την «επιτακτική ανάγκη» άμεσης έναρξης του διαλόγου Κοσόβου – Σερβίας, αμέσως μετά την επισημοποίηση των εκλογικών αποτελεσμάτων.

Την επόμενη μέρα, Τρίτη 14 Δεκεμβρίου, το Συμβούλιο της Ευρώπης δημοσιοποίησε μια συγκλονιστική έκθεση του Ελβετού γερουσιαστή Ντικ Μαρτί για το Κόσοβο, η οποία κατηγορεί ευθέως τον Χασίμ Θάτσι ως ηγετικό στέλεχος κοσοβάρικης συμμορίας, η οποία δολοφονούσε το 1999 και το 2000 Σέρβους και Αλβανούς… και πουλούσε τα όργανά τους για μεταμοσχεύσεις σε κλινικές του εξωτερικού.

Ο Ντικ Μαρτί θεωρείται άνθρωπος της επιρροής των Γερμανών και έγινε πασίγνωστος σε όλο τον κόσμο από τις αποκαλύψεις που έκανε σε άλλη έκθεσή του για τις παράνομες φυλακές της CIA στην Ευρώπη, όπου βασάνιζαν οι Αμερικανοί υπόπτους για ισλαμιστική δράση, που είχαν απαγάγει οι πράκτορες της CIA σε διάφορες χώρες του κόσμου.

«Οι πρώτες πληροφορίες γι’ αυτή την έκθεση του Μαρτί ήρθαν με μια δημοσιογραφική επιτυχία της εφημερίδας »Γκάρντιαν» από το Ηνωμένο Βασίλειο, μια χώρα που δεν έχει κρύψει την υποστήριξή της προς έναν αντίπαλο τον Χ. Θάτσι, τον τέως πρωθυπουργό Ραμούς Χαραντινάι, ο οποίος περιμένει να δικαστεί σε δεύτερο βαθμό για εγκλήματα πολέμου από το Διεθνές Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία» καταγγέλλει η γαλλική εφημερίδα «Μοντ», η οποία μάλιστα αναρωτιέται ευθέως: «Γιατί δημοσίευσε αυτή την έκθεση σε μια πολιτική στιγμή τόσο ουδέτερη;». Την Πέμπτη, το δικαστήριο απαγόρευσε στον Χαραντινάι, το κόμμα του οποίου ήρθε τέταρτο στις εκλογές του Κοσόβου με 10,8%, να ταξιδέψει προσωρινά στο Κόσοβο μέχρι να ξαναρχίσει η δίκη του.

Είναι προφανές ότι ο Χαραντινάι ήθελε να διαπραγματευθεί απευθείας με τον Θάτσι την υποστήριξη και συμμαχία με το κόμμα του για να σχηματίσουν κυβέρνηση και να γίνει ο ίδιος αντιπρόεδρος αυτής της κυβέρνησης, πράγμα που θα δυσκόλευε πολύ το ενδεχόμενο καταδίκης του στη Χάγη. Το δικαστήριο τορπίλισε αυτό το πολιτικό σχέδιο.

Ενώ όμως οι Αμερικανοί και οι Γάλλοι υποστηρίζουν τον μαφιόζο εγκληματία πολέμου Χασίμ Θάτσι και οι Αγγλοι τον επίσης εγκληματία πολέμου Χαραντινάι, οι Γερμανοί υποστηρίζουν έναν πολιτικά πολύ πιο επικίνδυνο Αλβανό πολιτικό ηγέτη του Κοσόβου, παρ’ όλο που αυτός δεν βαρύνεται με τέτοιο παρελθόν. Ονομάζεται Αλμπίν Κούρτι και είναι αρχηγός του κόμματος «Αυτοδιάθεση», το οποίο κατέβηκε πρώτη φορά στις εκλογές και ήρθε κατευθείαν τρίτο με ποσοστό 12,2%.

Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτού του κόμματος έγκειται στο ότι είναι το μοναδικό κοσοβάρικο κόμμα που τάσσεται ανοιχτά και αναφανδόν υπέρ της ένωσης του Κοσόβου με την Αλβανία και της άμεσης αποχώρησης από το Κόσοβο όλων των ξένων στρατευμάτων των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.

«ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ»

«Καταπιεζόμενοι Αλβανοί παντού»

Την κατάργηση της παραγράφου 3 του άρθρου 1 του επιβληθέντος από τις ΗΠΑ και την ΕΕ Συντάγματος του Κοσόβου απαιτεί το εξ 100 σημείων εκλογικό πρόγραμμα του κοσοβάρικου κόμματος «Αυτοδιάθεση». Βάσει της παραγράφου αυτής, το Κόσοβο αναλαμβάνει την υποχρέωση να μην εγείρει εδαφικές απαιτήσεις έναντι οιασδήποτε γειτονικής χώρας ούτε να επιχειρήσει ένωση με κάποια χώρα ή τμήμα αυτής. Κατά το πρόγραμμα αυτό, η εξωτερική πολιτική του Κοσόβου πρέπει να επικεντρωθεί στις σχέσεις με τους Αλβανούς στις γειτονικές χώρες (ΠΓΔΜ, Ελλάδα, Σερβία, Μαυροβούνιο), οι οποίοι γενικά «υπόκεινται σε διακρίσεις και καταπιέζονται», όπως αναφέρει το κόμμα της «Αυτοδιάθεσης».

ethnos.gr, infognomonpolitics.blogspot.com

The Shock Doctrine 2009 (NTOKIMANTEΡ) – ΔΕΙΤΕ ΤΟ

Ευχαριστώ τον φίλο δημοσιογράφο Κυριάκο Ζηλάκο που είχε την ευγένεια να μου στείλει αυτό το mail.

Είδα το ντοκιμαντέρ, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Naomi Klein «The shock Doctrine»[διάρκεια περίπου 2 ώρες [+]]

Δύο είναι τα κύρια συμπεράσματά μου.

1. Αυτό που είπε ο πρόεδρος Φραγκλιν Ρουσβελτ για να αντιμετωπίσει τη κρίση του 1929 με τη New   Deal » Να μην φοβηθούμε τον φόβο» και

2. Αυτό που λέγεται στο τέλος του ντοκυμαντέρ «Η πρωτη πράξη αντίστασης είναι να μην χάσουμε τη συλλογική μας μνήμη»

Δεν είμαι βέβαιος οτι δεν θα σοκαριστείτε και σεις βλέποντας τα γεγονότα που μόλις τώρα ζήσαμε και ζούμε [ίσως μάλιστα να σας δημιουργήσει αισθήματα απελπισίας.Όμως πιστεύω ότι αν το δείτε έτσι θα είναι τεράστιο λάθος.[ γι αυτό προέταξα -με την κατανόησή  σας ελπίζω-τα δικά μου συμπεράσματα]

Υπάρχει και άλλο ένα ελπιδοφόρο μήνυμα,

Ο κόσμος σήμερα έχει μεγαλύτερη γνώση και είναι υποψιασμένος και οι μέθοδοι Φριντμαν για «θεραπείες σοκ» δεν μπορούν να περάσουν,

Αυτή είναι και η ελπίδα μας.

Δ.Αλευρομαγειρος

 

http://vimeo.com/17571031

 

Προς το Λαό – Το κείμενο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας

  Η Ιεραρχία της Έκκλησίας τής Έλλάδος, η όποία συνήλθε στήν τακτική Συνεδρία της άπό 5ης – 8ης Οκτωβρίου τ.έ., αισθά­νεται τήν ανάγκη νά άπευθυνθεί στό πλήρωμά της, στό λαό του θεού, άλλά καί σέ κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, γιά νά μι­λήσει μέ τή γλώσσα τής άλήθειας καί τής άγάπης. Οι ημέρες πού ζούμε είναι δύσκολες καί κρίσιμες. Περνάμε ως χώρα μιά δεινή οικο­νομική κρίση πού δημιουργεί στούς πολλούς άνασφάλεια καί φόβο. Δεν γνωρίζου­με τί είναι αύτό πού μάς έρχεται τήν επόμενη μέρα. Ή χώρα μας φαίνεται νά μήν είναι πλέον έλεύθερη άλλά νά διοικείται έπί τής ούσίας άπό τούς δανειστές μας. Γνωρίζουμε ότι πολλοί περιμένετε άπό τήν ποιμαίνουσα Εκκλησία νά μιλήσει καί νά τοποθετηθεί πάνω στά γεγονότα πού παρακολουθούμε.
Είναι άλήθεια ότι αύτό πού συμβαίνει στήν πατρίδα μας είναι πρωτόγνωρο καί συ­νταρακτικό. Μαζί μέ τήν πνευματική, κοινω­νική καί οικονομική κρίση συμβαδίζει καί ή πάσης φύσεως άνατροπή. Πρόκειται γιά προσπάθεια έκρίζωσης καί έκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων, τά όποια ως τώ­ρα θεωρούνταν αύτονόητα γιά τή ζωή του τόπου μας. Από κοινωνικής πλευράς έπιχειρείται μιά άνατροπή δεδομένων καί δι­καιωμάτων καί μάλιστα μέ ένα πρωτοφανές έπιχείρημα. Τά άπαιτούν τά μέτρα αύτά οί δανειστές μας. Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μιά χώρα ύπό κατοχή καί έκτελούμε έντολές τών κυριάρχων – δανειστών μας. Τό ερώτημα, τό όποιο γεννάται, είναι έάν οι άπαιτήσεις τους άφορουν μόνον σέ οικονομικά καί άσφαλιστικά θέματα ή άφο­ρούν καί στήν πνευματική καί πολιτιστική φυσιογνωμία τής Πατρίδος μας. Μπροστά στήν κατάσταση αύτή ό κάθε λογικός άνθρωπος διερωτάται: Γιατί δέν πή­ραμε νωρίτερα όλα αύτά τά δύσκολα μέ­τρα, πού σήμερα χαρακτηρίζονται άναγκαία. «Ολες αύτές τίς παθογένειες τής κοινωνίας καί τής οίκονομίας πού σήμερα επι­χειρούμε μέ βίαιο τρόπο νά άλλάξουμε, γιατί δέν τίς άλλάξαμε στήν ώρα του; Γιατί έπρεπε νά φθάσουμε ώς έδώ; Τά πρόσωπα στήν πολιτική σκηνή του τόπου μας είναι, έδώ και δεκαετίες, τα ίδια. Πώς τότε υπολό­γιζαν τό πολιτικό κόστος, γνωρίζοντας ότι όδηγούν τή χώρα στή καταστροφή καί σή­μερα αισθάνονται άσφαλείς, γιατί ενεργούν ώς εντολοδόχοι; Σήμερα γίνονται ριζικές άνατροπές γιά τίς όποίες άλλοτε θά άναστατωνόταν όλη ή Ελλάδα καί σήμερα επιβάλ­λονται χωρίς σχεδόν άντιδράσείς.

Ή οικονομική μας κρίση μέ πολύ άπλά λόγια οφείλεται στή διαφορά μεταξύ παραγωγής καί κατανάλωσης. Στόν άργό ρυθμό τής παραγωγής πού επιτυγχάνουμε άπέναντι στό ύψηλό βιοτικό επίπεδο πού μάθαμε νά ζούμε. Όταν όσα καταναλώνουμε είναι πολύ περισσότερα άπό όσα παράγουμε, τό­τε τό οικονομικό ισοζύγιο γέρνει πρός τήν πλευρά τών εξόδων. Ή χώρα μας γιά νά άντεπεξέλθει, άναγκάζεται νά δανείζεται μέ τήν έλπίδα ότι τό διαταραγμένο ισοζύγιο θά ανακάμψει. Όταν αύτό δέν γίνεται καί οί δανειστές άπαιτούν τήν έπιστροφή τών δανεισθέντων σύν τόκω, τότε φθάνουμε στήν κρί­ση καί στήν χρεωκοπία. Ή οικονομική κρί­ση, ή όποία ταλαιπωρεί καί δυναστεύει τή χώρα μας είναι ή κορυφή τοΰ παγόβουνου. Είναι συνέπεια καί καρπός μιάς άλλης κρίσης, τής πνευματικής.
Ήδη ή δυσαναλογία μεταξύ παραγωγής καί κατανάλωσης συνιστά όχι μόνον οικο­νομικό μέγεθος, άλλά πρωτίστως πνευματι­κό γεγονός. Σημείο πνευματικής κρίσης, τό όποιον άφορα  τόσο στήν ηγεσία, όσο καί στόν λαό. Μια  ήγεσία  πού δέν μπόρεσε νά σταθεί ύπεύθυνα άπέναντι στό λαό, πού δέν μπόρεσε ή δέν ήθελε νά μιλήσει τή γλώσσα τής άλήθειας, πού πρόβαλε λαθεμένα πρό­τυπα, πού καλλιέργησε τίς πελατειακές σχέσεις, μόνο καί μόνο γιατί είχε ώς στόχο τήν κατοχή καί τή νομή τής έξουσίας. Μιά ήγε­σία πού στήν πράξη άποδεικνύεται ότι ούσιαστικά ύπονόμευσε τά πραγματικά συμφέροντα τής χώρας καί του λαού.
Κι άπό τήν άλλη πλευρά, ένας λαός, έμείς, πού λειτουργήσαμε άνεύθυνα. Παραδοθή­καμε στήν εύμάρεια, στόν εύκολο πλουτι­σμό καί στήν καλοπέραση, έπιδοθήκαμε στό εύκολο κέρδος καί στήν εξαπάτηση. Δέν προβληματισθήκαμε γιά τήν άλήθεια τών πραγμάτων. Ή αύθαίρετη άπαίτηση δικαιω­μάτων άπό συντεχνίες καί κοινωνικές όμάδες  μέ πλήρη άδιαφορία γιά τήν κοινωνική συνοχή συνετέλεσαν κατά ένα μεγάλο μέρος στήν σημερινή κατάσταση.
Ή ούσία της Πνευματικής Κρίσης είναι ή άπουσία  νοήματος ζωής καί ό έγκλωβισμός τού άνθρώπου στό εύθύγραμμο παρόν, δη­λαδή ό έγκλωβισμός του στό έγωκρατούμενο ένστικτο. «Ενα παρόν χωρίς μέλλον, χωρίς όραμα. «Ενα παρόν καταδικασμένο στό άνιαρό καί μονότονο. Ή μετατροπή τής ζωής σ’ ένα χρονικό διάστημα άνάμεσα σέ δύο ήμερομηνίες, αύτές, τής γέννησης καί τής ταφής, μέ άγνωστο τό μεταξύ τους διάστη­μα. Σέ μιά τέτοια προοπτική τό άσκοπο συναγωνίζεται τό παράλογο καί τόν άγώνα τόν κερδίζει πάντα τό τραγικό. Όταν άπευθύνεσαι σέ νέους άνθρώπους καί τούς έρωτάς: «γιατί παιδί μου παίρνεις ναρκωτι­κά;» καί σου άπαντούν: «πέστε μου σεις για­τί νά μήν πάρω; Δέν έλπίζω τίποτα, δέν περι­μένω τίποτα, ή μόνη μου χαρά είναι όταν τρυπάω τήν ένεση καί ταξιδεύω»· ή όταν έπισημαίνεις σέ ένα νέο άνθρωπο ότι παίρνοντας ναρκωτικά θά πεθάνει καί έκείνος σου άπαντά μέ ένα τραγικό χαμόγελο: «σεις δέν καταλαβαίνετε ότι έγώ παίρνω ναρκωτι­κά γιά νά ζήσω», τότε άντιλαμβάνεσαι πόσο άπίστευτα άληθινά καί πόσο τραγικά επίκαιρα είναι τά παραπάνω λόγια. Αντί λοιπόν γιά νόημα ζωής κυνηγήσαμε τήν εύμάρεια, τήν καλοπέραση, τήν οικονομική ισχύ. Όταν όμως δέν ύπάρχει άλλο όραμα ζωής πέρα άπό τήν κατανάλωση, όταν ή οικονο­μική δύναμη καί ή έπίδειξή της γίνεται ό μόνος τρόπος κοινωνικής καταξίωσης, τότε ή διαφθορά είναι ό μόνος δρόμος ζωής, διότι διαφορετικά, άν δέν είσαι διεφθαρμένος, είσαι άνόητος. Έτσι σκέφθηκαν καί έπρα­ξαν πολλοί, έτσι φθάσαμε στη διαφθορά καί τής έξουσίας, άλλά καί μέρους του λαού μας. Τό ερώτημα – δίλημμα του Ντοστογιέφ­σκι «ελευθερία ή ευτυχία;» τό ζούμε πλέον σέ όλη του τήν τραγικότητα. Διαλέξαμε μιά πλαστή εύμάρεια καί χάσαμε τήν έλευθερία του προσώπου μας, χάσαμε τήν έλευθερία τής χώρας μας. Σήμερα ό άνθρωπος δικαίως ίσως τρέμει μήπως μειωθεί τό είσόδημά του, άλλά δέν άνησυχεί τό ίδιο γιά τό έλλειμμα παιδείας πού άφορα στά παιδιά του καί δέν άγωνιά γιά τά παιδιά πού σβήνουν μέσα στις ποικίλες έξαρτήσεις, δέν άγωνιά γιά τόν εύτελισμό του άνθρώπινου προσώπου. Αύτή λοιπόν είναι ή ούσία τής άληθινής κρίσης καί ή πηγή τής οίκονομικής κρίσης τήν όποία τόσο άνελέητα έκμεταλλεύονται οι σύγχρονοι «έμποροι των Εθνών».
Στήν Σύνοδο τής Ίεραρχίας έμείς, οί πνευματικοί σας πατέρες, κάναμε τήν αύτοκρίτική μας, θελήσαμε να άναμετρηθούμε μέ τίς εύθύνες μας καί νά άναζητήσουμε μέ τόλμη τό μερίδιο τής ένδεχομένης δικής μας ύπαιτιότητας στήν παρούσα κρίση. Ξέρουμε ότι κάποιες φορές σάς πικράναμε, σάς σκανδα­λίσαμε ίσως. Δεν άντιδράσαμε άμεσα καί καίρια σέ συμπεριφορές πού σάς πλήγω­σαν. Οι έμποροι τής κατεδάφισης τής σχέσης του λαού με τήν ποιμαίνουσα Εκκλησία του έκμεταλλεύτηκαν στό έπακρο καί πραγματι­κά ή κατασκευασμένα σκάνδαλα καί προ­σπάθησαν νά διαρρήξουν τήν έμπιστοσύνη σας στήν Εκκλησία.
Θέλουμε νά σάς πούμε ότι ή Εκκλησία έχει τό άντίδοτο τής κατανάλωσης ώς τρόπο ζωής καί αύτό είναι ή άσκηση. Καί έάν ή κα­τανάλωση είναι τό τέλος, γιατί ή ζωή δέν έχει νόημα, ή άσκηση είναι δρόμος, γιατί οδηγεί σέ ζωή μέ νόημα. Ή άσκηση δέν είναι στέρη­ση της άπόλαυσης, άλλά έμπλουτισμός τής ζωής μέ νόημα. Είναι ή προπόνηση του άθλητή πού οδηγεί στόν άγώνα καί στό με­τάλλιο καί αύτό τό μετάλλιο είναι ή ζωή πού νικά τό θάνατο, ή ζωή πού πλουτίζεται μέ τήν άγάπη. Ή άσκηση είναι τότε όδός έλευθερίας, έναντίον τής δουλείας του περιττού. Είναι αύτή ή δουλεία πού σήμερα μάς εύτελίζει.
Μάς προβληματίζει ή κατάσταση τής Παδείας μας, γιατί τό σημερινό έκπαιδευτικό σύστημα άντιμετωπίζει τό μαθητή όχι ώς πρόσωπο άλλά σάν ήλεκτρονικό ύπολογιστή καί τό μόνο πού κάνει είναι νά «τόν φορ­τώνει» μέ ύλη άδιαφορώντας γιά τήν όλη του προσωπικότητα καί γι’ αύτό τά παιδιά μας δικαιολογημένα άντιδρούν. Γι’ αύτό άγωνιούμε για τό νέο Λύκειο πού ετοιμάζε­ται. Πιστεύουμε ότι όντως τά σχολικά βιβλία γράφονται μέ τήν εύθύνη τής Πολιτείας, άλλά τό περιεχόμενο τους άφορά καί στόν τελευταίο Έλληνα πολίτη, πού περιμένει άπό τήν Εκκλησία του νά μεταφέρει μέ δύ­ναμη τή δική του ταπεινή φωνή.
Αισθανόμαστε ότι όλοι οί ένοριακοί μας ναοί πρέπει νά γίνουν χώροι φιλόξενοι γιά τούς νέους μας, όπως είναι ήδη άρκετοί άπό αύτούς, στούς όποίους πολλά νέα παιδιά καταφεύγουν ζητώντας νόημα καί έλπίδα.
Ξέρουμε ότι ζητάτε άπό έμάς, τούς Ποιμένες σας, μιά Εκκλησία μέ ήρωισμό, μέ νεύρο, μέ λόγο προφητικό, μέ σύγχρονο νε­ανικό λόγο, όχι έκκοσμικευμένη, άλλά άγιαζομένη καί άγιάζουσα, μιά «Εκκλησία έλευθέρα καί ποιμαίνουσα μετά δυνάμεως. Μιά Εκκλησία πού δέν θά φοβάται νά άμυνθεί στό πονηρό σύστημα αύτού του κόσμου, έστω κι άν ή άντίσταση σημαίνει διωγ­μό ή καί μαρτύριο.
Ή Εκκλησία είναι ό μόνος όργανισμός πού μπορεί νά σταθεί άμεσα δίπλα στον άνθρωπο καί νά τόν στηρίξει. Εκκλησία όμως είμαστε όλοι μας καί αύτή είναι ή δύναμή μας καί ή δύναμή της. Τήν ένότητα μεταξύ τών ποιμένων καί του λαού έχουν στό­χο οί έμποροι των λαών γι’ αύχό προσπα­θούν νά τήν ναρκοθετήσουν. Ξέρουν ότι άμα θά «πατάξουν» τόν ποιμένα, εύκολα θά σκορπίσουν τά πρόβατα καί θά τά ύποτάξουν. Διδαχθείτε άπό τήν ιστορία ότι όπου ό Θεός πολεμήθηκε τελικός στόχος ήταν ό άνθρωπος καί ό εύτελισμός του. Η ένανθρώπιση του Θεού είναι μεγαλύτερη κατα­ξίωση του άνθρώπινου προσώπου. Ή Εκ­κλησία δέν άντιμάχεται τήν Πολιτεία, άλλά έκείνους πού έκμεταλλευόμενοι τήν Πολι­τεία καί κρυμμένοι πίσω άπό τήν έξουσία έπιχειρούν νά σάς στερήσουν τήν έλπίδα. Νά θυμάσθε ότι για πολλούς οίκονομολό- γους ή παρούσα κρίση είναι κατασκευασμέ­νη, είναι μιά κρίση – έργαλείο πού άποβλέπει στόν παγκόσμιο έλεγχο άπό δυνάμεις πού δέν είναι φιλάνθρωπες.
Η Εκκλησία του Χριστού έχει λόγο γιά τήν σημερινή κρίσιμη κατάσταση, διότι δέν έπα­ψε νά άποτελεί σάρκα του κόσμου, μέρος τής Ίστορίας. Δέν μπορεί νά άνέχεται κανενός είδους άδικία, άλλά οφείλει νά δείχνει έτοιμότητα γιά μαρτυρία καί μαρτύριο. Γνω­ρίζουμε ότι οί άνθρωποι δίπλα μας πεινούν, βρίσκονται σέ ένδεια, άσφυκτιούν οικονομι­κά, η άπελπισία πολλές φορές κυριεύει τήν καρδιά τους. Τό γνωρίζουμε γιατί πρώτος σταθμός τους στήν άναζήτηση έλπίδας είναι ό Ναός τής περιοχής τους, ή ένορία τους. Στόχος καί άγώνας μας είναι ή κάθε ένορία νά γίνει τό κέντρο άπ’ όπου όλη ή ποιμαντι­κή δραστηριότητα τής τοπικής Έκκλησίας θά άγκαλιάσει όλη τήν τοπική κοινωνία.
Άπόφασή μας είναι νά δημιουργήσουμε ένα παρατηρητήριο κοινωνικών προβλημά­των προκειμένου νά παρακολουθήσουμε άπό κοντά καί νά άντιμετωπίσουμε μέ τρόπο μεθοδικό τά προβλήματα πού δημιουργεί ή παρούσα κρίση. Στόχος μας είναι νά άναπτύξουμε τό προνοιακό έργο της κάθε ένορίας ώστε νά μήν ύπάρχει ούτε ένας άνθρωπος πού νά μήν έχει ένα πιάτο φαγητό. Γνωρίζετε καί σεις ότι στό σημείο αύτό ή Εκκλησία έπιτελεί τεράστιο έργο. Τό γνωρίζετε, γιατί πολ­λοί άπό σάς αύτή τήν προσπάθεια τής ένορίας σας τήν στηρίζετε εθελοντικά καί τήν ένισχύετε οικονομικά. Σάς καλούμε νά πλαισιώσετε ό καθένας καί ή καθεμιά τήν ένορία σας γιά νά άντιμετωπίσουμε άπό κοινού τίς δύσκολες αύτές ώρες.
Ό λαός μας πέρασε καί άλλοτε καί φτώ­χεια καί πείνα, άλλά άντεξε καί νίκησε γιατί τότε είχε οράματα. Όλοι μαζί μπορούμε νά βοηθήσουμε τόν ένα καί ό ένας τούς πολλούς. Ό Θεός δέν μάς έδωσε πνεύμα δειλίας, άλλά δυνάμεως καί άγάπης. Μέ αύτό τό πνεύμα, συσπειρωμένοι γύρω άπό τήν μεγάλη μας οικογένεια, τήν Εκκλησία, έπισημαίνοντας τά λάθη μας, άναζητώντας νόημα ζωής στήν άγάπη, θά βγούμε άπό αύτή τή δύσκολη ώρα.

ΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

 Να ποιά είναι η ιστορία με αυτά τα καθίκια. Δέστε και την γραμμή αίμματος του

αλητάμπουρα Χριστοφοράκου. Του τότε και του νύν. Τα καρκινώματα πατέρας

και γυιός.

  

Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες νεκροί από την μαλθουσιανή μεθόδευση των

Ούνων κατακτητών τον χειμώνα του 1941.
Εκατομύρια Έλληνες αγέννητοι, υποδουλωμένοι από τους ίδιους ανθρώπους.

Carl Friedrich von Siemens. Από τους βασικούς χρηματοδότες του Χίτλερ. Κάθε

αναφορά στην ναζιστική του δράση έχει απαλειφθεί.

Νικόλαος Χριστοφοράκος (κέντρο), γνωστός και ως ο Έλληνας Μένγκελε. Πατέρας του

Μιχάλη Χριστοφοράκου. Αθωώθηκε λόγω αμφιβολιών στην δίκη των δοσίλογων

παρότι αναγνωρίστηκε από εχθρούς και φίλους. Συνεργαζόταν με την Γερμανική διοίκηση.

Κατέδιδε όσους διοχέτευαν φαρμακευτικό υλικό από τον Ερυθρό σταυρό σε αναξιοπαθούντες

(τον χειμώνα της γενοκτονίας) και αντάρτες (τα επόμενα χρόνια της κατοχής). Ο δικαστής

 που τον αθώωσε, βασίστηκε στην μαρτυρία του πολιτικού Πάνου Χατζηπάνου, που

μετέπειτα έγινε υπουργός δικαιοσύνης. Μέλος της Γερμανικής τεκτονικής στοάς. Αργότερα,

ως υπουργός συνελήφθει και καταδικάστηκε για χρηματισμό. Έτσι εξηγούνται και κάποια

ενδιαφέροντα ευρήματα από προσωπικά αρχεία του κυρίου Μιχάλη Χριστοφοράκου που

σύντομα θα έρθουν στο φως της δημοσιότητας.

Να ποιά είναι η ιστορία με αυτά τα καθίκια. Δέστε και την γραμμή αίμματος του

αλητάμπουρα Χριστοφοράκου. Του τότε και του νύν. Τα καρκινώματα πατέρας

και γυιός.

  

Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες νεκροί από την μαλθουσιανή μεθόδευση των

Ούνων κατακτητών τον χειμώνα του 1941.
Εκατομύρια Έλληνες αγέννητοι, υποδουλωμένοι από τους ίδιους ανθρώπους.

Carl Friedrich von Siemens. Από τους βασικούς χρηματοδότες του Χίτλερ. Κάθε

αναφορά στην ναζιστική του δράση έχει απαλειφθεί.

Νικόλαος Χριστοφοράκος (κέντρο), γνωστός και ως ο Έλληνας Μένγκελε. Πατέρας του

Μιχάλη Χριστοφοράκου. Αθωώθηκε λόγω αμφιβολιών στην δίκη των δοσίλογων

παρότι αναγνωρίστηκε από εχθρούς και φίλους. Συνεργαζόταν με την Γερμανική διοίκηση.

Κατέδιδε όσους διοχέτευαν φαρμακευτικό υλικό από τον Ερυθρό σταυρό σε αναξιοπαθούντες

(τον χειμώνα της γενοκτονίας) και αντάρτες (τα επόμενα χρόνια της κατοχής). Ο δικαστής

 που τον αθώωσε, βασίστηκε στην μαρτυρία του πολιτικού Πάνου Χατζηπάνου, που

μετέπειτα έγινε υπουργός δικαιοσύνης. Μέλος της Γερμανικής τεκτονικής στοάς. Αργότερα,

ως υπουργός συνελήφθει και καταδικάστηκε για χρηματισμό. Έτσι εξηγούνται και κάποια

ενδιαφέροντα ευρήματα από προσωπικά αρχεία του κυρίου Μιχάλη Χριστοφοράκου που

σύντομα θα έρθουν στο φως της δημοσιότητας 

 

 

από τον Λεωνίδα Αποσκίτη

 

Η Τουρκία ‘βγάζει αφρούς’ για τη συμφωνία Κύπρου-Ισραήλ για την ΑΟΖ

Ο χάρτης με τα όρια των ΑΟΖ αναδεικνύει την τεράστια σημασία του ελληνικού χώρου και το έγκλημα του πολιτικού κόσμου, που δεν διεκδίκησε αποτελεσματικά τα δίκαια του Ελληνισμού

Λύσσαξε στην κυριολεξία η Τουρκία μετά την υπογραφή της συμφωνίας Κύπρου-Ισραήλ, για την οριοθέτηση της μεταξύ τους ΑΟΖ.
Η Άγκυρα, που κατέχει το 40% του εδάφους της Κυπριαής Δημοκρατίας, αντέδρασε στην υπογραφή της συμφωνίας και κάλεσε στο υπουργείο εξωτερικών τον Gaby Levy, πρέσβη του Ισραήλ
στην Άγκυρα για επιδοση νότας διαμαρτυρίας. Η Άγκυρα γνωστοποίησε στον πρέσβη του Ισραήλ ότι η Τουρκία είναι κάθετα αντίθετη με την υπογραφή μιας τέτοιας συμφωνίας, πριν την εξεύρεση μόνιμης συνολικής λύσης για το θέμα του Κυπριακού.
Να σημειωθεί ότι η Κύπρος υπέγραψε αντίστοιχη συμφωνία με την Αίγυπτο και με το Λίβανο.
Όσον αφορά τη γενικότερη πολιτική της Τουρκίας για το θέμα, η Άγκυρα δείχνει φανερά ενοχλημένη από τη διαδικασία οριοθέτησης των ΑΟΖ μεταξύ των χωρών της Αν. Μεσογείου και προσπαθεί να την τορπιλίσει, με το επιχείρημα ότι χωρίς να υπογραφεί μόνιμη συμφωνία μεταξύ Ισραήλ-Παλαιστινίων, Ισραήλ-Λιβάνου και Ισραήλ-Συρίας, δεν είναι δυνατόν να επιχειρείται η ρύθμιση του θέματος των μεταξύ τους ΑΟΖ.
Σύμφωνα με σημερινά δημοσιεύματα του τουρκικού τύπου, η Τουρκία, δια του υφουπυοργού εξωτερικών Feridun Sinirlioğlu, φέρεται να δήλωσε στον πρέσβη του Ισραήλ ότι είναι αποφασισμένη να επέμβει με στρατιωτικά μέσα σε οποιαδήπτε απόπειρα ‘μονομερούς’ εκμετάλλευσης του υποθαλάσσιου πλούτου της Αν. Μεσογείου, χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν η πολιτική της Άγκυρας στο θέμα αυτό!
Με βάση τις εξελίξεις στο θέμα, ίσως να δίνεται μια απάντηση για την αγωνία εμπλοκής της Τουρκίας στο Μεσανατολικό και το Παλαιστινιακό, με πολιτικά ή ανθρωπιστικά μέσα (βλέπε Μαβί Μαρμαρά), αφού η διευθέτηση των ΑΟΖ μεταξύ των χωρών της περιοχής, αποδυναμώνει αισθητά τις θέσεις της Άγκυρας έναντι της Λευκωσίας και της Κύπρου στο καυτό θέμα της διεθέτησης της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος-Κύπρου, Ελλάδος-Αιγύπτου και Ελλάδος-Τουρκίας.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικός Ἐπιστήμων

          Μπορεῖ ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός νά ἀγαπᾶ τήν πατρίδα του καί νά ἐκδηλώνει ἕναν ὑγιῆ καί ἀφανάτιστο πατριωτισμό ἤ μήπως αὐτό ἀντιστρατεύεται τόν πανανθρώπινο χαρακτῆρα τῆς Χριστιανικῆς διδασκαλίας; Οἱ Ἅγιοι καί οἱ Πατέρες πού διαμόρφωσαν τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση μᾶς ἀπαντοῦν: Ναί, εἶναι φυσιολογική ἡ ἀγάπη γιά τήν πατρίδα, ἀρκεῖ νά μήν ὁδηγεῖ σέ μίσος πρός ἄλλος λαούς. Πολύ ὄμορφα περιγράφει αὐτό τό συναίσθημα ὁ Γέρων Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ὅταν γράφει: «Ἡ πατρίδα εἶναι μία μεγάλη οἰκογένεια». Ὅπως δηλαδή εἶναι φυσιολογικό νά ἀγαπᾶ ὁ Χριστιανός τήν οἰκογένειά του, ἔτσι ἄδολα καί χωρίς μισαλλοδοξία δικαιοῦται νά μεριμνᾶ γιά τό καλό τοῦ τόπου του, τοῦ ἔθνους του, τοῦ πολιτισμοῦ του. Ὁ ἴδιος ὁ Γέρων Παῒσιος δίδασκε σέ ὅσους τόν ρωτοῦσαν γιά τό Μακεδονικό ζήτημα ὅτι πρέπει νά ἀγωνιζόμαστε γιά τήν προστασία τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας, ἀρκεῖ νά μή γίνει αὐτός ὁ ἀγώνας ἡ μοναδική μας ἐνασχόληση καί μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τόν πνευματικό ἀγῶνα γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς μας (1).

          Μελετῶντας τά κείμενα τῶν Πατέρων, τῶν Μαρτύρων καί τῶν Ὑμνογράφων παρατηροῦμε ὅτι ἡ Οἰκουμενική διάσταση τῆς Ὀρθοδοξίας συνυπάρχει ἁρμονικά μέ τήν τοπικότητα καί τόν ὑγιῆ πατριωτισμνό. Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία αὐτά τά δύο στοιχεῖα δέν θεωροῦνται ἀσυμβίβαστα ἤ ἀντικρουόμενα. Θυμίζω ὁρισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα.

          Ὁ Μέγας Βασίλειος ἐσεμνύνετο γιά τήν καταγωγή τῆς μητέρας του ἀπό ἀρχαῖα ἑλληνικά καί φημισμένα γένη. Τοῦτο ἀναφέρει καί ὁ πνευματικός ἀδελφός του Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στόν Ἐπιτάφιο πρός τόν Μέγα Βασίλειο. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ὅμως ὁ Ἱεράρχης τῆς Καισαρείας δεχόταν στά φιλανθρωπικά Ἱδρύματα τῆς Βασιλειάδος κάθε ταλαίπωρο ἄνθρωπο ἀσχέτως φυλῆς ἤ καταγωγῆς. Ἡ αἴσθηση ἑλληνικῆς ταυτότητος πού τόν διακατεῖχε δέν τόν ἐμπόδιζε νά ἀποδεικνύει ἐμπράκτως τήν οἰκουμενικότητα τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης.

          Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλήτης τιμᾶται ἀπό τήν Οἱκουμενική Ὀρθοδοξία  στήν Ἑλλάδα, στά Βαλκάνια, στή Ρωσία, στούς ἀραβοφώνους Ρωμηούς (Ρούμ Ὀρτοντόξ) καί ἀλλοῦ, ὅπως ἄλλωστε ἀναφέρει καί τό ἀπολυτίκιό του πού τόν ἀποκαλεῖ «ὑπέρμαχον τῆς Οἰκουμένης». Ὅμως διεκρίθη κατά τήν μακραίωνα ἱστορία τῆς Θεσσαλονίκης γιά τά πατριωτικά καί πολιουχικά θαύματά του. Ἐξεδίωκε βαρβάρους εἰσβολεῖς ἐπί Βυζαντίου (Ρωμανίας) καί ὑμνεῖται ἀπό τήν Ὀρθόδοξη ὑμνογραφία γι’αὐτές τίς σωτήριες παρεμβάσεις του. Ὁ Ἅγιος Φιλόθεος Κόκκινος τόν ὑμνεῖ ὡς τόν μέγαν φρουρόν Θεσσαλονίκης, ἐνῶ ἄλλοι ὕμνοι τόν ἀποοκαλοῦν «σωσίπατριν», «σωσίπολιν» κ.λπ.(2).  Καί οἰκουμενικός ὁ Ἅγιος  καί ὑπέρμαχος τῆς πατρίδος, ὅταν ἐκείνη κινδυνεύει.

          Τό Ἅγιον Ὄρος εἶναι ὁ κατ’ἐξοχήν χῶρος ὅπου ἐκφράζεται, πραγματώνεται καί τιμᾶται ἡ οἰκουμενικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὀρθόδοξοι Μοναχοί ἀπό ὅλη τήν Ὑφήλιο καί ὄχι μόνον Ἕλληνες ὑμνοῦν ἑνωμένοι τόν Χριστό, τήν παναγία καί τούς Ἁγίους, ἐνῶ ἀνεμπόδιστα λειτουργοῦν μία Μονή Ρωσόφωνη, μία Σερβόφωνη καί  μία Βουλγαρόφωνη καθώς καί μία σκήτη Ρουμανόφωνη.  Ἀξίζει, λοιπόν, νά θυμηθοῦμε ὅτι ὁ ἱδρυτής τοῦ πρώτου ὀργανωμένου κοινοβίου ἦταν ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης, κτήτωρ τῆς Μεγίστης Λάυρας (963 μ. Χ.) . Δύο χρόνια πρίν ἀπό τήν θεμελίωση τοῦ ἁγιορείτικου μοναχισμοῦ -πού ἔγινε μέ θαυματουργικές ἐμφανίσεις τῆς Θεοτόκου- ὁ Ἀθανάσιος εὑρίσκετο στόν Χάνδακα (Ἡράκλειο)  τῆς Κρήτης καί προσηύχετο ὑπέρ τοῦ Βυζαντινοῦ Στρατηγοῦ Νικηφόρου Φωκᾶ γιά νά ἐκδιωχθοῦν οἱ Μουσουλμάνοι Σαρακηνοί καί νά ἐλευθερωθεῖ ἡ Μεγαλόνησος. Ὁ Φωκᾶς μετά ἀπό τήν ἐπιτυχῆ ἔκβαση τῆς ἐκστρατείας ἐστέφθη αὐτοκράτωρ στήν Κωνσταντινούπολη καί χρηματοδότησε τήν ἵδρυση τῆς Μεγίστης Λαύρας μέ χρήματα πού προῆλθαν ἀπό τά λάφυρα τῆς Κρήτης. Ἡ πατριωτική στάση τοῦ Ἀγίου Ἀθανασίου ὑπέρ τῆς Ρωμανίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ βοήθησε τήν ἵδρυση ἑνός καθαγιασμένου χώρου καί τρόπου πανορθοδόξου λατρείας καί ἀσκήσεως (3).

          Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Φωτιστής τῶν Σκλάβων, καλλιεργοῦσε τήν ἀγάπη γιά τήν ἑλληνική παιδεία καί τήν ἑλληνική γλῶσσα. Κήρυττε ὅτι πρέπει ὅλοιι νά μιλοῦν στό σπίτι τους μόνον τά ἑλληνικά καί ὄχι τούρκικα, ἀρβανίτικά ἤ ἄλλες διαλέκτους. Ἔλεγε μάλιστα ὅτι γιά ὅποιον σταματήσει νά μιλᾶ ξένες διαλέκτους ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος θά πάρει ἐπάνω του ὅλες τίς ἀμαρτίες ὡς καλός πνευματικός(4). Παραλλήλως,ὅπως εἶναι φυσικό, ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου εἶχε στοιχεῖα πανανθρώπινα καί οἰκουμενικά, ὅπως οἰ προτροπές του ὑπέρ τῶν δικαιωμάτων τῶν ἀθιγγάνων ( γύπτους τούς ἀποκαλεῖ), τῶν πτωχῶν, τῶν γυναικῶν καί τῶν ἀδικουμένων.

          Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ πολυγραφότατος ἐκκλησιαστικός Πατήρ τοῦ 18^ου αἰῶνος, ἔγραψε μεταξύ πολλῶν ἄλλων συγγραμμάτων τό «Νέον Μαρτυρολόγιον». Ἐκεῖ καταγράφει 87 βίους καί μαρτύρια Ἑλλήνων, Σέρβων, Βουλγάρων, Ρώσων καί ἄλλων Ὀρθοδόξων ὑπέρ τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἐθνολογική προέλευση τῶν βιογραφουμένων καταδεικνύει τήν οἰκουμενικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Νάξιος διδάσκαλος τοῦ Γένους δέν γράφει μόνον γιά Ἕλληνες Νεομάρτυρες. Ταυτοχρόνως δέ στήν Ἀκολουθία τῶν Νεομαρτύρων πού συνέθεσε καθώς και στήν Ἀκολουθία γιά τόν Μάρτυρα Θεόδωρο τόν Βυζάντιο ξεδιπλώνει τίς πτυχές τοῦ ἀγνοῦ πατριωτισμοῦ του καί μάλιστα μέ τρόπο τολμηρό ὑπό συνθῆκες Τουρκοκρατίας. Γράφει χαρακτηριστικά στήν «Ἀκολυθία τοῦ Ἁγίου Νεομάρτυρος Θεοδώρου τοῦ Βυζαντιέως (+1795): «Χαίρει καί σκιρτᾶ Κωνσταντινούπολις…., ἥν περιέπεις (φυλάττεις καί σώζεις) ἄνωθεν, τό δ’ἐν αὐτῇ ἀσεβές ἐκδιώξεις ἔθνος» (=εἴθε Χριστέ μου νά ἐκδιώξεις τό τουρκικό ἔθνος (5).

          Τό δίλημμα εἶναι τεχνητό, λοιπόν. Ὅποιος διαβάζει τούς Ἁγίους καί τούς θεοπνεύστους Πατέρες μας γνωρίζει πολύ καλά ὅτι οἰκουμενικότητα καί ἁγνός πατριωτισμός ἐνυπάρχουν καί συνυπάρχουν στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση καί Γραμματεία. Μέ ἁπλά λόγια αὐτή τήν ἀλήθεια ἐξέφρασε ὁ ἁγιογράφος καί λογοτέχνης Φώτης Κόντογλου ὅταν ἔγραφε ὅτι ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι ἡ Χριστιανική Ἑλλάδα, ἡ πονεμένη Ἑλλάδα. Εἶναι πονεμένος ὁ Ὀρθόδοξος Ἕλληνας, γι’αὐτό σέβεται κάθε ἄνθρωπο καί κάθε λαό, ἀπαιτεῖ ὅμως καί οἱ ἄλλοι νά σέβονται τήν πατρίδα μας καί τήν Ἱστορία μας.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. Μοναχοῦ Ἰσαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἅγιον Ὄρος 2004, σελ. 737 κ. ἑ.

2. Ἅγιος Δημήτριος ὁ Μυροβλήτης, ἔκδοσις Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου, Δήμου Ἁγίου Δημητρίου Ἀττικῆς, σελ. 53.

3. Μοναχοῦ Παύλου Λαυριώτου, Ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης, Ἅγιον Ὄρος, 2007, σελ. 58, ὑποσημ. 4.

4. Ἀρχιμ. Χρυσοστόμου Μαϊδώνη, Ὁ Γέροντας τοῦ Γένους-Διδαχές ἀπό τό σκαμνί τοῦ Πατροκοσμᾶ, ἔκδοση Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ Ἀρναίας, 2009, σελ. 246.

5. Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Νέον Μαρτυρολόγιον, Γ΄Ἔκδοσις, ΑΣΤΗΡ Παπαδημητρίου, Ἀθῆναι 1961, σελ. 257.

Κ.Χ. ΝΟΕΜ. 2010

Η απάντησις της Ελληνικής γλώσσας 1o – Γλωσσική Έκπτωσις. Παραδείγματα

 Φτωχαίνει η γλώσσα μας; ή μήπως εξελίσσεται; Τι απ’ τα δύο συμβαίνει;Κατ’ αρχήν το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Εξέλιξις δεν σημαίνει απαραιτήτως ανέλιξιν εις υψηλότερα επίπεδα. Η λέξις «εξέλιξις», πέραν της κυριολεκτικής σημασίας της, «του ξεδιπλώματος», σημαίνει και τον «δια βαθμιαίων μεταβολών μετασχηματισμόν ή μεταμόρφωσιν». Μόνον συνεκδοχικώς ή κατά παρέκβασιν μπορούμε να θεωρήσουμε την εξέλιξιν ως πορεία προς ανώτερα επίπεδα. Αφ’ εαυτού η λέξις δεν υποδηλώνει βελτιστοποίησι, αλλά γενικώς ποιοτικόν μετασχηματισμόν.   

Εξ’ άλλου, μία μορφή εξελίξεως είναι και ο εκφυλισμός. Συνεπώς η γλώσσα μας μπορεί και να εξελίσσεται και να φτωχαίνει.

Ας φανούμε λίγο ελαστικοί και ας θεωρήσουμε ότι εν τέλει η εξέλιξις οδηγεί προς ανώτερα επίπεδα. Αυτό αποδεικνύεται; «Αμ πριτς», που θα ‘λεγε κι ο Χατζηχρήστος.

Ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Τι είναι γλώσσα; Γλώσσα πέραν του μυώδους εκείνου τμήματος (οργάνου) που έχουν και τα μοσχάρια και τα βόδια και τα γίδια και τα αρνιά αλλά και οι γλύφτες, είναι ένας κώδιξ επικοινωνίας μεταξύ νοημόνων όντων. Όσο πιο σαφής, πλούσιος, ευέλικτος αλλά και λογικώς δομημένος είναι αυτός ο κώδιξ, τόσο μεγαλύτερον αριθμόν εννοιών μπορούμε να εκφράσουμε αλλά και με την μεγαλύτερην δυνατήν ακρίβεια αποδόσεως και μεταδόσεως του περιεχομένου των. Μην ξεχνάτε ότι ο τρόπος με τον οποίον ομιλούμε, υποδηλώνει όχι μόνον την ικανότητα εκφράσεως αλλά την ποσότητα και ποιότητα των αποθηκευμένων πληροφοριών μας, που υπό κατάλληλες προϋποθέσεις συνιστούν την γνώσιν. Το ύφος και ο τρόπος με τον οποίον ομιλούμε είναι απεικόνισις (ή αντικατοπτρισμός) του τρόπου με τον οποίον σκεπτόμαστε. Με άλλα λόγια, όσο πιο ορθώς εκφραζόμαστε δια μέσου της γλώσσας τόσο πιο καλώς γνωρίζουμε το περιεχόμενον των εκφράσεων μας και κατά συνέπειαν τόσο πλησιέστερα είμαστε στο να συνειδητοποιούμε και όχι απλώς να καταλαβαίνουμε το εννοιολογικόν περιεχόμενον των λέξεων.

Ποιότης γλώσσας <=> ποιότης επικοινωνίας <=> ποιότης τρόπου σκέψεως <=> ποιότης γνώσεων <=> (και εν τέλει) ποιότης τρόπου ζωής, (η Ποι-ό-της, της ποι-ό-τητος ή έστω η ποι-ό-τη-τα, της ποι-ό-τη-τας και όχι το κατά Σημίτην η πιό-τη-τα, της πιό-τη-τας).

Ας δούμε τώρα τι συμβαίνει στην σύγχρονον καθημερινότητα. Από τα 6.000.000 λέξεις και περίπου 90.000.000 λεκτικούς τύπους καταγεγραμμένων στο πρόγραμμα «ΙΒΥΚΟΣ», της εν Καλιφορνία Αμερικής, μοχθούσης ερευνήτριας Μακ Ντόναλντ, ο σύγχρονος νεοέλληνας στο σχολείον και την εργασίαν του αρκείται στο να χρησιμοποιεί περί τις 1.500.

Που πήγαν οι υπόλοιπες ;;;

Επιπλέον, τις περισσότερες εξ’ αυτών ή δεν γνωρίζει τι ακριβώς σημαίνουν ή τις χρησιμοποιεί με εντελώς λανθασμένο νόημα απ’ αυτό που αληθινώς έχουν.

Πώς και γιατί γίνεται αυτό ;;;

Και τέλος, πολλές εξ’ αυτών πάλι, είναι ξενικές, χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι υπάρχουν ή μπορούν να υπάρξουν ελληνικά αντίστοιχα.

Πως μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό;;;

Η ισχυρότης της Ελληνικής γλώσσας δίνει τις απαντήσεις και τις λύσεις.

Θα ξεκινήσουμε την περιήγησί μας με μερικά παραδείγματα εκτοπισμού λέξεων από άλλες, που λειτουργούν ως κυρίαρχες.

τραβάω κάτι…………………………………………………………………………… ελκύω, έλκω

(στις εισόδους των καταστημάτων αναγραφόταν  «ΕΛΞΑΤΕ» ή «ΩΘΗΣΑΤΕ». Τώρα αναγράφεται «ΤΡΑΒΗΞΤΕ» ή «ΣΠΡΩΞΤΕ». Αύριο ίσως αναγράφεται «ΝΤΡΑΒΑΤΕ ΡΕΕΕ» ή «ΖΜΠΡΟΚΣΤΕ ΡΕΕΕ» αντιστοίχως.

τραβάω κάποιον…………………………………………………………………. (συμ)παρασύρω

τραβάω κάτι από κάποιον………………………………………………………………… αποσπώ

τραβάω χρήμα…………………………………………………… αποσπώ  / ανασύρω χρήμα

τραβάω το βλέμμα………………………………………….. γοητεύω / θέλγω / σαγηνεύω

τραβάω ζόρι ή κουπί…………………………………………………………. κοπιάζω / πάσχω

τραβάω «πόζα»…………………………………………………………………….. φωτογραφίζω

τραβάω ταινία……………………………………………………………………. κινηματογραφώ

τραβάω «βίντεο»……………………………………………………………………. εικονοσκοπώ

(videο = βίντεο = Fείδω = βλέπω), ελληνικότατη λέξις όχι λατινική)

τραβάω τα βυζιά μου…………………………………………. εκνευρίζομαι / απελπίζομαι

τραβάω τα μαλλιά μου…………………….. απελπίζομαι / βρίσκομαι εις απόγνωσιν

τραβάω απ’ τη μύτη……………………………………………. παρασύρω / άγω και φέρω

τραβάω μπουνιές…………………………………………………………………….. γρονθοκοπώ

τραβάω προς το μέρος μου…………………………………………….. πείθω / προσελκύω

τραβάω γραμμή……………………………………………………………………………. οριοθετώ

τραβάω πορεία……………………………………………………….. πλοηγώ / κατευθύνομαι

τραβάω στο δικαστήριο…………………………………………………. καταγέλλω / μηνύω

τραβάω από ‘δώ……………………………………………………… φεύγω, απομακρύνομαι

τραβάω από ή προς τα  ‘κεί…………………………………………. πηγαίνω / οδεύω προς

τραβάω από ‘δώ και από ‘κεί………………….. ταλαιπωρούμαι / αδίκως πεζοπορώ

και βεβαίως …

τραβάω μαλακία………………………………………. αυτοϊκανοποιούμαι / αυνανίζομαι

(εκ της προσφιλούς πράξεως του προπάτορος των Εβραίων Αυνάν, το οποίον όμως με την σειράν του από το Ελληνικόν εύνη = κλίνη / σύνευνος = ομόκοιτος ή σύζυγος).

κάνω κάτι………………………………………. ποιώ / κατασκευάζω / πράττω / εκτελώ

κάνω πράξι…………………………………………………………………………. πραγματοποιώ

κάνω έλεγχο…………………………………………………………………………………… ελέγχω

κάνω θόρυβο…………………………………………………………………………………. θορυβώ

κάνω ιστορίες…………………………………………………….. εμπλέκω / διαπληκτίζομαι

κάνω «κάποιον»…………………………………………………………………………. υποδύομαι

κάνω χρήματα……………………………………………………………. εισπράττω / κερδίζω

κάνω παιδιά……………………………………………………………………………….. τεκνοποιώ

κάνω «μπαμ»……………………………………………………….. εντυπωσιάζω / ξαφνιάζω

κάνω «μπούγιο»…………………………………………………………………….. εντυπωσιάζω

κάνω τεμενάδες………………………………………………………………………….. εκλιπαρώ

κάνω μαθήματα………………………………………………………… διδάσκω / διδάσκομαι

κάνω νερά…………………………………………………………… παρακμάζω / υπεκφεύγω

κάνω λαδιές…………………………………………………………………………………. εξαπατώ

κάνω τον καμπόσο…………………………………….. υπερηφανεύομαι / μεγαλοδείχνω

κάνω την πάπια…………………………………………………………………………… αδιαφορώ

κάνω καλά κάποιον……………………………………………… εξουδετερώνω / γιατρεύω

κάνω καλά «αυτόν»…………………………………………. αναλαμβάνω / διαχειρίζομαι

κάνω παπάδες………………………………………………………………. επιτυγχάνω ευρέως

κάνω βούκινο……………………………………………………………………………….. διαλαλώ

κάνω μαλακία……………………………………………………………………………….. σφάλλω

κάνω λιανά………………………………………………………….. (επ)εξηγώ / διασαφηνίζω

κάνω πλακάκια……………………………………………………………………….. συγκαλύπτω

κάνω «κρα»……………………………………………………………………… επιθυμώ σφόδρα

κάνω έρωτα……………………………….. συνουσιάζομαι / συνευρίσκομαι ερωτικώς

χάνω κάτι ή κάποιον…………………………………………………… απολλύω / στερούμαι

χάνω τα λόγια μου……………………………………………. ομιλώ αδίκως / ματαιοπονώ

χάνω στο παιχνίδι ή στην μάχη………………………………………………………… ηττώμαι

χάνω πόντους……………………………………………………………. υπολείπομαι / υστερώ

χάνω λάδια………………………………………………………………….. παρανοώ / διαρρέω

χάνω το μυαλό μου…………………………………………….. σαστίζω / εντυπωσιάζομαι

χάνω τον δρόμο μου……………………………………………………………. παραπλανώμαι

χάνω τον καιρό μου…………………………………………………………………. κωλυσιεργώ

χάνω χρόνο……………………………………………………………………………….. αργοπορώ

χάνω έδαφος…………………………………………………………. υποχωρώ / οπισθοχωρώ

χάνω τη ζωή μου……………………………………………………. αποθνήσκω / αποβιώνω

χάνω επεισόδια………………………………………… αγνοώ / υπολείπομαι έναντι τινός

χάνω σε σχέσι με άλλον………………………………………………………………….. υστερώ

πέφτω γενικώς………………………………………………………………………………….. πίπτω

πέφτω προς……………………………………………………………………………………. εφορμώ

πέφτω πάνω σε………………………………………………………………………… προσκρούω

πέφτω κάτω από……………………………………………………………………… κρημνίζομαι

πέφτω στην μάχη………………………………………………………………………… φονεύομαι

πέφτω στα μάτια κάποιου………… υποβιβάζομαι /υποβαθμίζομαι / ντροπιάζομαι

πέφτω στα πόδια κάποιου…………………………… παρακαλώ / εκλιπαρώ / ικετεύω

πέφτω στα χέρια κάποιου…………………………………………………….. συλλαμβάνομαι

πέφτω θύμα ή στα νύχια κάποιου……………………………………………….. εξαπατώμαι

πέφτω στα δίχτυα κάποιου………………………………….. παγιδεύομαι / σαγηνεύομαι

πέφτω από τα σύννεφα…………………………………… απογοητεύομαι / ξαφνιάζομαι

πέφτω δίπλα………………………………… πλευρίζω / προσεγγίζω / προσκολλούμαι

πέφτω στην φωτιά ή στην θάλασσα ή στον γκρεμό………………… αυτοθυσιάζομαι

πέφτω με τα μούτρα……………………….. αφοσιώνομαι / δίδομαι ολοκληρωτικώς

πέφτω τ’ ανάσκελα……………………………………………………… γελώ ασυγκρατήτως

πέφτω στο κρεββάτι……………………………………………………….. ασθενώ / κοιμάμαι

τρώω φαγητό……………………………………………….. τρέφομαι / γευματίζω / δειπνώ

τρώω ξύλο…………………………………………………………………………………… δέρνομαι

τρώω σούπα………………………………………………………………….. ολισθαίνω / πέφτω

τρώω «σουτ»…………………………………………………… αποβάλλομαι / εκδιώχνομαι

τρώω πόρτα………………………………………………………………………….. απορρίπτομαι

τρώω κουτόχορτο………………………………………………………….. βλακεύω / βλακίζω

τρώω βολές…………………………………………………………………………………. βάλλομαι

τρώω φάπες……………………………………………………… υποβιβάζομαι / υποτιμώμαι

τρώω κάποιον…………………………………………………………………….. φονεύω / νικάω

τρώω χάπι……………………………………………………………………………….. εξαπατώμαι

τρώω τα νύχια μου………………………………………… αγωνιώ / φοβάμαι / επιδιώκω

τρώω τα λυσσιακά μου…………………. υπερκοπιάζω / υπερπροσπαθώ / επιμένω

τρώω το κεφάλι μου………………………………………. αποτυγχάνω / καταστρέφομαι

τρώω χυλόπιττα………………………………………………….. απορρίπτομαι (ερωτικώς)

τρώω μια «γκόμενα»…………………………… κατακτώ / συνευρίσκομαι ερωτικώς

τρώω (ή ρουφάω) τ’ αυγό μου……………………. αποστομώνομαι / παραμερίζομαι

τρώω στην μάπα……………………………………………… χρεώνομαι / αδίκως δέχομαι

τρώω στον κώλο………………………………………………………………………. ζημιώνομαι

τρώω ένα «αρχίδι»………………………………………………….. αποστομώνομαι / παύω

τρώγομαι με τα ρούχα μου…………………………….. μεμψιμοιρώ / είμαι παράξενος

πιάνω κάτι………………………………………………………………………. κρατώ / λαμβάνω

πιάνω κάποιον………………………………………………………………………… συλλαμβάνω

πιάνω αυτό………………………………………………………… αντιλαμβάνομαι / κατανοώ

πιάνω πουλιά στον αέρα……………………………………………. (υπέρ)αντιλαμβάνομαι

πιάνω την καλή…………………………………………… κερδίζω / πλουτίζω / βολεύομαι

πιάνω παιδί……………………………………………….. γονιμοποιούμαι / γκαστρώνομαι

πιάνω χώρο…………………………………………………………………. καταλαμβάνω χώρο

πιάνω «γκόμεν-ο -α»………………………………. συσχετίζομαι / κατακτώ ερωτικώς

πιάνω χρήμα………………………………………………………………. εισπράττω / κοστίζω

παίρνω μέρος……………………………………………………………………………. συμμετέχω

παίρνω το μέρος κάποιου………………………………………………………….. υποστηρίζω

παίρνω θάρρος……………………………………………………………………… ενθαρρύνομαι

παίρνω «ρίσκο»………………………………………………………………….. ριψοκινδυνεύω

παίρνω βαθμό…………………………………………………………………….. βαθμολογούμαι

παίρνω δρόμο…………………………………………………………………. αποχωρώ / φεύγω

παίρνω τηλέφωνο……………………………………………………………………….. τηλεφωνώ

παίρνω «χαμπάρι»……………………………………….. αντιλαμβάνομαι / ειδοποιούμαι

παίρνω φόρα………………………………………………………………………………. επιταχύνω

παίρνω χαρά…………………………………………………………. χαίρομαι / χαροποιούμαι

παίρνω βάρος………………………………………………………………………………… παχαίνω

παίρνω πόντους………………………. αυξάνω / παχαίνω / αποκομίζω / συσσωρεύω

παίρνω υπάλληλο…………………………………………………………………. προσλαμβάνω

και χωρίς παρεξήσιν χάριν του εύρους της εργασίας μας

παίρνω τον πούλο……………………………………………. αναριθμήτων αποδόσεων…

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: βλέπουμε ότι 7 μόνον ρήματα αντικατέστησαν πάνω από 120!

ΑΝΑΛΟΓΙΑ: 1:17 χωρίς να έχουμε εξαντλήσει όλους τους νεωτερισμούς.

Αυτό καλείται ΕΞΕΛΙΞΙΣ! Που να πάμε στα ουσιαστικά και στα επίθετα…

Στον χώρον των ουσιαστικών και επιθέτων παρατηρείται εντόνως το φαινόμενον της λεξιπενίας προερχομένης εκ της διαδοχικής αποσυνθέσεως και καταργήσεως των επί μέρους συστατικών των συνθέτων λέξεων. Επίσης, ακόμη και στις περιφραστικές εκφράσεις που πολλές φορές χρησιμοποιούνται προκειμένου να επεξηγήσουν ή να διευκρινίσουν μίαν λέξιν, παρατηρείται αδυναμία αναγνωρίσεως τύπων όπως μετοχών, επιρρημάτων, πτώσεων, χρόνων ρημάτων κτλ.

Π.χ. Η λέξις  «αεί» (επίρρημα), που σημαίνει «πάντοτε, δια παντός, αιωνίως» συντιθέμενη μετά της λέξεως «ζωή» δίδει την λέξιν  «αείζωος». Μία λέξις απλούστατη η οποία όμως δεν  πολυχρησιμοποιείται σε καθημερινές συζητήσεις.  Εαν ήθελε κάποιος περιφραστικώς να περιγράψει την λέξιν αυτήν θα έλεγε «ο ζων αιωνίως». Η μετοχή τώρα «ζων» = «αυτός που ζει», σπανίως χρησιμοποιείται αυτούσια. Συνήθως χρησιμοποιείται μετά της προθέσεως «επί» ως «επιζών» αν και πολλοί λέγουν «ο επιζώντας» ουσιαστικοποιώντας την μετοχήν και συγχέοντάς την ακόμη και με επίθετον.  Έτσι, λέγοντας κάποιος την λέξιν «επιζώντας», μόνον εκ των συμφραζομένων καθίσταται αντιληπτόν εάν αναφέρεται σε κάποιον που «επέζησε» ή στην διαδικασία του «επιζώ».

Συνεχίζοντας την πορεία μας στην σκιαγράφησιν της γλωσσικής καταπτώσεως, υπενθυμίζουμε ότι οι διάφοροι «εκσυγχρονιστές» θεώρησαν ως ορθόν την κατάργησιν της καταλήξεως «-ως» των επιρρημάτων επιτυγχάνοντας την μετατροπήν των εις ουδέτερα πληθυντικού. Έτσι, για να γίνει κατανοητή η λέξις «αείζωος» από έναν μαθητή λυκείου του 2010 θα πρέπει να επεξηγήσουμε «αυτός που ζεί αιώνια» και στην καθομιλουμένη «αυτός που ζει για πάντα», «εξανεμίζοντας» την λακωνικότητα, την σαφήνεια αλλά και την ακριβολογία του «αείζωος». Τέλος ακόμη και το «αιώνια», αντί «αιωνίως», μπορεί  να σημαίνει και «τα αιώνια…». Οπως λέμε τα αιώνια ψηλά βουνά. Ας ελπίζουμε να μην δούμε και το «ασφαλώς» να μετετρέπεται εις… «ασφαλά».

Εν συντομία και κατ’ αναλογίαν:

–          Αείκαρπος = ο αεί καρποφορών => αυτός που καρποφορεί συνεχώς => αυτός που βγάζει πάντοτε καρπούς => αυτός που έχει πάντα φρούτα.

–          Αείρυτος ή αείροος = ο αιωνίως ρέων (αεί + ρέω) => αυτός που ρέει συνεχώς => αυτός που πάντα κυλάει. Π.χ ο αείρυτος ποταμός = ο ποταμός που πάντα κυλάει. Η λέξις «κυλάω» έχει αντικαταστάσει σε μεγάλον βαθμόν την λέξιν «ρέω» χωρίς όμως να δύναται να αποκαλύψει το νοηματικόν περιεχόμενον της «ροής». Εν τάχυ: ο κύλινδρος κυλάει, αλλά το ρευστόν ρέει.

–          Αεικύμαντος = ο αεί κυμαινόμενος => αυτός που κυμαίνεται συνεχώς => αυτός που πηγαίνει πάντα πάνω – κάτω => αυτός που πάντα σκαμπανεβάζει. Π.χ. το αεικύμαντον χρηματιστήριον, (με τα γνωστά «βουλιάγματα»).

–          Ανέμβατος (α στερητικόν + εμβαίνω) = ο μή βατός, απρόσιτος, απροσπέλαστος => αυτός που δεν περπατιέται. (Χαίρε ω χαίρε εκσυγχρονισμέ!) Π.χ. αντί του περιεκτικού «Η ανέμβατος οδός» λέμε  «ο δρόμος αυτός δεν περπατιέται με τίποτα».

–          Ανενδεής (α στερ. + ένδεια = στέρησις) = ο πλούσιος, ο μη έχων χρείαν (ανάγκην), πλουσιοπάροχος => αυτός που δεν έχει ανάγκη, αυτός που τα ‘χει πολλά, λεφτάς, ματσωμένος. κ.ο.κ. αυτός που τα ‘χει και τα χώνει. (Ποια έχει και ποια χώνει;;;)

–          Ανεπίσκεπτος (α στερ. + επί + σκέψις) = ο μη εξετάζων, ο απρόσεκτος => απρόσεχτος (κατά το Κτίζω => Χτίζω, Κτήμα => Χτήμα, απόΚτημα, => απόΧτημα των πασοκοαριστερών) και σε άκρως νεωτεριστικό πλαστοϊδιωματισμό (μοντέρνα αργκό) => στραβούλιακας, γκάγκας  κτλ.

–          Βαθύροος (βαθύς + ρέω) = ο έχων βαθύ ρεύμα, ο υπερεκχειλίζων => αυτός που ξεχειλίζει, ο ξεχειλισμένος => αυτός που φουσκώνει, τα φουσκόνερα κ.ο.κ.

Συμπερασματικώς. Όσο πιο αρχαϊκή είναι η μορφή της γλώσσας τόσο πιο αμιγής, διαυγής αλλά και περισσότερο εκφραστική είναι. Και ας κλείσουμε με ένα πιο περιληπτικό παράδειγμα.

Στην καθαρεύουσα μπορούμε να πούμε:  «Οι άθλοι του Ηρακλέους διδάσκουσι», το οποίον συμπτύσσεται χωρίς παρερμηνεία εις το ποιητικότερον «Ηρακλέους άθλοι διδάσκουσι». Στην σύγχρονη δημοτική είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε «Οι άθλοι του Ηρακλή διδάσκουν», το οποίον αν αποπειραθούμε να συμπτύξουμε εις το της καθαρευούσης αντίστοιχον ως «Ηρακλή άθλοι διδάσκουν» παρουσιάζονται τα εξής προβλήματα:

Λόγω της ομοιότητος της γενικής «του Ηρακλή», με την αιτιατική «τον Ηρακλή» και την κλητική «Ηρακλή», είναι αδύνατον να αντιληφθεί κάποιος αν εννοούμε:

Τον Ηρακλή του οποίου οι άθλοι διδάσκουν (γενική),

τον Ηρακλή τον οποίον τον διδάσκουν (κάποιοι) άθλοι, δηλαδή διδάσκεται από τους άθλους (αιτιατική), ή

τον Ηρακλή τον οποίο κάποιος προσφωνεί (εεε Ηρακλή) και του λέει ότι οι άθλοι (γενικώς) διδάσκουν.

Ευρύμαχος

http://www.schizas.com
 

Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΑΞΙΩΝ

από τον Κωνσταντίνο Χολέβα, Πολιτικό Επιστήμονα

          Μερικοί συμπατριώτες μας –μεταξύ αυτών πολλοί διανοητές και πολιτευόμενοι- μού δίνουν την εντύπωση ότι κάνουν παν το δυνατόν για να φανούν «προοδευτικοί», μοντέρνοι και εκσυγχρονιστές. Χαρακτηρίζουν ξεπερασμένες τις αξίες που ανάγονται στο παρελθόν και στις ρίζες του λαού μας και νομίζουν ότι θα γίνουν καλοί Ευρωπαίοι αν μιλούν συνεχώς για πολυπολιτισμικότητα,  και παγκοσμιοποίηση. Όσοι από μας επιμένουμε σε έννοιες όπως η πατρίδα, η πολιτιστική ταυτότητα, η ελληνορθόδοξη παράδοση, η δυναμική εξωτερική πολιτική κ.α χαρακτηριζόμαστε «συντηρητικοί», «αντιδραστικοί» , «εθνικιστές» και τα συναφή. Ὀμως μία σύντομη περιήγηση στη διεθνή επικαιρότητα μάς δείχνει ότι απόψεις «συντηρητικές» και παραδοσιακές δικαιώνονται καθημερινά, ενώ καταρρέουν οι μύθοι των ψευδοπροοδευτικών.

          Θυμίζω ορισμένες σχετικές περιπτώσεις.

          Πρώτον. Στη χώρα μας για να είσαι της μόδας πρέπει να μιλάς υπέρ της πολυπολιτισμικότητας. Δηλαδή να υποχωρήσει η εθνική και θρησκευτική ταυτότητα του λαού μας για να νιώσουν καλύτερα οι αλλοδαποί που ζουν είτε νόμιμα είτε παράνομα στη χώρα μας. Στην Ευρώπη ήδη η πολυπολιτισμικότητα αμφισβητείται και απορρίπτεται ενώ προωθείται η ιδέα της ένταξης-ενσωμάτωσης των μεταναστών. Όχι όλων φυσικά, αλλά του αριθμού εκείνου που μπορεί να αντέξει κάθε κοινωνία. Αντί να χάνει μία κοινωνία τα εθνικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά της καλούνται οι μετανάστες να αποδεχθούν  τις αξίες της χώρας που τους φιλοξενεί.

          Τη κατάρρευση της πολυπολιτισμικότητας παραδέχθηκε προσφάτως σε ομιλία της η Γερμανίδα Καγκελλάριος Άγκελα Μέρκελ. Αλλά και ο Άγγλος κοινωνιολόγος Άντριου Γκέντενς έγραψε χαρακτηριστικά: «Στην Ολλανδία σήμερα κηδεύεται η πολυπολιτισμικότητα. Πολλοί από αυτούς που παρίστανται στην κηδεία της είναι εκείνοι που την χειροκροτούσαν πριν από δέκα χρόνια»!

          Δεύτερον. Καθήκον κάθε καλού «προοδευτικού» στη χώρα μας είναι η επίθεση κατά της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στα σχολεία. Κι όμως εδώ και δέκα περίπου χρόνια ομάδα ψυχολόγων και ιατρών έχει καταλήξει με πειραματική μέθοδο ότι η διδασκαλία των Αρχαίων και του πολυτονικού από το Δημοτικό σχολείο βοηθά τα παιδιά να αποφύγουν τις δυσλεξίες και τις μαθησιακές δυσχέρειες. ¨Ολα αυτά ΤΑ καταγράφει ο Ιωάννης Τσέγκος στο βιβλίο του «Η εκδίκηση των τόνων» . Τα ίδια ακριβώς συμπεράσματα εξήγαγε και η καθηγήτρια πανεπιστημίου στην Αυστραλία Κέϊτ Τσάνοκ, η οποία θεραπεύει τη δυσλεξία διδάσκοντας Αρχαία Ελληνικά σε αγγλόφωνα παιδιά. Εξ άλλου από φέτος σε πολλά δημοτικά της Βρετανίας άρχισε πειραματικά η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών με στόχο να διαδοθεί σε περισσότερα σχολεία του χρόνου. Την ώρα που σε άλλες προηγμένες χώρες κερδίζουν έδαφος τα Αρχαία Ελληνικά, οι εγχώριοι «προοδευτικοί» μάς καλούν να αποκόψουμε τα ελληνόπουλα από τις ρίζες της γλώσσας μας.

          Τρίτον. Το 2000, όταν αναιτίως η κυβέρνηση Σημίτη με την υποστήριξη δήθεν ανεξαρτήτων Αρχών κατήργησε το θρήσκευμα από τις ταυτότητες, η Εκκλησία της Ελλάδος αντιπρότεινε την προαιρετική αναγραφή. Αυτό που τότε απορρίφθηκε στο όνομα των «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» σήμερα επιβραβεύεται από την Ευρ. Ένωση. Συγκεκριμένα η Αλβανία ανακοίνωσε ότι θα διοργανώσει τον Απρίλιο του 2011 απογραφή πληθυσμού και θα ζητά προαιρετικά την αναγραφή της εθνικής καταγωγής και του θρησκεύματος. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ( Κομμισσιόν) ενέκρινε αυτή την μέθοδο και μάλιστα θα χρηματοδοτήσει την απογραφή. Οι Ευρωπαίοι είπαν κάτι απλό που οι εδώ «ανεξάρτητες Αρχές» δεν ήθελαν αν καταλάβουν. Ότι τις μειονότητες τις προστατεύεις όταν τις αναδεικνύεις και όχι όταν τις κρύβεις!

          Τέταρτον. Όσοι ζητούμε να μην υποχωρήσει η Ελλάς απέναντι στις προκλήσεις των Σκοπίων και όσοι γράφουτμε ότι το «μακεδονικό ἐθνος» είναι κατασκεύασμα ολοκληρωτισμών και του Τίτο, χλευαζόμαστε από τους δήθεν προοδευτικούς ως υπερπατριώτες κ.λπ. Και όμως προ μηνός περίπου εμφανίσθηκε στην τηλεόραση των Σκοπίων ο πρώην πρωθυπουργός και ιδρυτής του κόμματος ΒΜΡΟ Λιούπτσο Γκεοργκίεφσκι και είπε στους συμπατριώτες του: « Ας το πάρουμε απόφαση, Δεν έχουμε καμμία σχέση με τον Μέγα Αλέξανδτο. Οι ιδεολογικοί μας πρόγονοι το 1903-1908 εφόνευαν όποιον δήλωνε ότι είναι απόγονος του Αλεξάνδρου»! Εξάλλου ο αλβανικός εθνικισμός ξεσηκώνει το 30% του πληθυσμού της ΦΥΡΟΜ που θέλει να ακολουθήσει το παράδειγμα του Κοσσυφοπεδίου. Το νέο κόμμα της Αλβανικής Λίγκας ζητεί επισήμως να χωρισθεί η χώρα σε καντόνια, αλβανικό, σλαβικό και μικτό.

          Είναι προφανές ότι μέσα στο γειτονικό μας κράτος αρχίζουν τα διαλυτικά φαινόμενα και διερωτώμαι: Αξίζει αν παραχωρήσουμε το όνομα της Μακεδονίας σε μία χώρα, η οποία μεθύριο ίσως και να μην υπάρχει;

          Πέμπτον. Όταν μιλάς για Θεό και πατρίδα, ως απαραίτητα εφόδια για την παιδεία των νέων, οι ψευδοπροοδευτικοί σου αντιτείνουν ότι αυτές οι αξίες υποστηρίχθηκαν από αυταρχικά καθεστώτα. Κι όμως προ ολίγων μηνών είδαμε τους Χιλιανούς μεταλλωρύχους να ζητούν κάτω στα έγκατα της γης τα αγάλματα των Καθολικών Αγίων και μία σημαία της χώρας τους. Η πίστη στον Θεό και στην πατρίδα χαρίζουν δύναμη επιβιώσεως και σε ανθρώπους και σε λαούς. Μήπως ήσαν οπαδοί του αυταρχισμού αυτοί οι εργάτες; Όχι, βέβαια. Άλλωστε και η Αθηναϊκή Δημοκρατία αγωνίσθηκε στη Σαλαμίνα  κατά των Περσών με τα ιδανικά που καταγράφει ο Αισχύλος στο περίφημο
 «Παίδες Ελλήνων, ίτε».  Δηλαδή για την πατρίδα, τα θρησκευτικά καθιδρύματα, τους τάφους των προγόνων.

          Με αυτές τις αξίες επιβιώσαμε ως Έλληνες και με αυτές θα πορευθούμε, χωρίς να παραβλέπουμε τις εξελίξεις της εποχής, τις προόδους  της τεχνολογίας, την οικονομική κρίση. Οι παραδοσιακές αξίες δικαιώνονται καθημερινά. Στην Ελλάδα, άραγε, το καταλάβαμε;

Κρατήστε αυτήν την είδηση και θα επανέλθουμε σύντομα!!!

 Η περιοχή μεταξύ Μερσίνας και Αδάνων, που κατοικείται στην πλειοψηφία της απο Κούρδους, σχεδιάζεται να αποτελέσει τη θαλάσσια διέξοδο του Κουρδιστάν τα επόμενα χρόνια

Στις 17 Μαΐου είχαμε δημοσιεύσει ένα άρθρο μας με τίτλο: Έκκληση προς σκεπτόμενους Κύπριους και Ελλαδίτες.
Το άρθρο μας εκείνο αναφερόταν στη σταδιακή κατάληψη της πόλης της Μερσίνας από Κούρδους, ο πληθυσμός των οποίων ξεπερνά σε ποσοστό το 50% του συνόλου του πληθυσμού της πόλης.
Το ζήτημα του κουρδικού υπερπληθυσμού στους νομούς της Μερσίνας και των Αδάνων απασχολεί σοβαρά την Άγκυρα, αφού οι Κούρδοι σχεδιάζουν μεσοπρόθεσμα να διεκδικήσουν
τις περιοχές αυτές, για να αποκτήσουν μόνιμη πρόσβαση στη θάλασσα, στοιχείο απαραίτητο για την επιβίωση και τη διαιώνιση του Κουρδιστάν.
Μόλις χθες στη Μερσίνα συνέβη ένα γεγονός, που είναι ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στην περιοχή μεταξύ Κούρδων και Τούρκων.
Το γεγονός συνέβη σε ένα νυχτερινό κέντρο, το Jasmin, που λειτουργεί στη Λεωφόρο Adnan Menderes, της Μερσίνας.
Τρεις Κούρδοι μπήκαν στο νυχτερινό κέντρο στις 01:00 της 16ης Δεκεβρίου 2010, μιλώντας μεταξύ τους Κουρδικά. Στη συνέχεια, αφού παρήγγειλαν ποτά, παρακολούθησαν το μουσικό πρόγραμμα του μαγαζιού. Σε κάποια στιγμή, ζήτησαν από τον 38χρονο τραγουδιστή, Sarp Öztürk, να τους πει κουρδικά τραγούδια. Ο τραγουδιστής τους ειπε ότι δεν γνωρίζει κουρδικά και συνέχισε το πρόγραμμα με τουρκικά τραγούδια. Οι τρεις Κούρδοι φίλοι παρεξηγήθηκαν με την ορχήστρα και τη διεύθυνση του καταστήματος και μετά από ένα σύντομο διαπληκτισμό, έφυγαν από το κέντρο.
Μετά από μια ώρα, όμως, επέστρεψαν και ξεπλήρωσαν την …προσβολή που τους έγινε, με τα όπλα.
Επιτέθηκαν με πιστόλι εναντίον της ορχήστρας και σκότωσαν τον τραγουδιστή, ενώ τραυμάτισαν τον 37χρονο κιθαρίστα, Göktay Okçu , και το γκαρσόνι, Ramazan Koç.
 Οι τρεις Κούρδοι φίλοι καταζητούνται από τις τουκρικές αρχές και μέχρι στιγμής διαφεύγουν της σύλληψης.

O χάρτης αυτός έχει τυπωθεί στο αυτόνομο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ) και είναι αναρτημένος σε πολλούς δημόσιους χώρους στο Κουρδιστάν και σε κουρδικών συμφερόντων εταιρείες και χώρους, σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Όπως φαίνεται στο χάρτη, προβλέπεται διέξοδος στη θάλασσα, εκεί, στον κόλπο της Αλεξανδρέττας.

Το γεγονός προβληματίζει τις αρχές ασφαλείας και τις πολιτικές αρχές της Μερσίνας, αλλά και την ίδια την Άγκυρα, αφού τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται ταχύτατα φυλετικό και πολιτιστικό χάσμα μεταξύ Κούρδων και Τούρκων σε αυτή την εξαιρετικά ευαίσθητη και τεράστιας γεωπολιτικής σημασίας περιοχή, όπου καταλήγουν οι αγωγοί Μπακού-Τζεϋχάν και Κιρκούκ-Γιουμουρταλίκ και η οποία περιοχή, σύμφων αμε τα σχέδια των Κούρων, πρόκειται να αποτελέσει τη διέξοδο του Κουρδιστάν στη θάλασσα.
Να σημειωθεί για άλλη μια φορά ότι η Μερσίνα είναι το βασικό λιμάνι της περιοχής, από το οποίο έγινε και η απόβαση των Τούρκων στην Κύπρο, το 1974.

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/12/blog-post_9531.html#more

Κυκλοφόρησε το περιοδικό «Νέος Λόγιος Ερμής»

ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΕΛΕΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ 37, 106 77 Αθήνα, τηλ.: 210 3826319 fax: 210 3839930,

email: logiosermis@emep.gr, www.emep.gr

ΤΕΥΧΟΣ 1 (Ιανουάριος – Απρίλιος 2011)

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ

Η Εταιρεία Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του νέου επιστημονικού περιοδικού νέος Ερμής ο Λόγιος. Πρόκειται για μια τετραμηνιαία έκδοση με αντικείμενο την ιστορία, τις ανθρωπιστικές επιστήμες και την τέχνη. Το πρώτο τεύχος ανοίγει με ένα εισαγωγικό κείμενο της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού, όπου δηλώνονται οι ιδεολογικές κατευθύνσεις της και ο χαρακτήρας του περιοδικού.

     Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει κείμενα ενδεικτικά των αντιλήψεων της συντακτικής ομάδας και των συνεργατών του περιοδικού. Ο Μιχάλης Μερακλής γράφει για τις ανθρωπιστικές σπουδές, ο Δημήτρης Μαυρίδης για την συνέχεια του ελληνισμού, ο Σπύρος Βρυώνης παραθέτει τις αντιλήψεις που επικρατούν στις κοινωνικές επιστήμες γύρω από το έθνος και τον εθνικισμό, ενώ ο Ερατοσθένης Καψωμένος αναφέρεται στην νεοελληνική κουλτούρα και το μεσογειακό πολιτισμικό πρότυπο.

     Ακολουθεί ένα αφιέρωμα στην ελληνική Αναγέννηση, που προηγείται της ελληνικής επανάστασης του 1821. Περιλαμβάνονται 6 κείμενα: του Γιώργου Καραμπελιά (Η ελληνική Αναγέννηση), του Απόστολου Διαμαντή (Έθνος και λόγιοι στην Τουρκοκρατία), του Δημήτρη Καραμπερόπουλου (Το γνωστικό επίπεδο των ιατρικών γνώσεων κατά τη Νεοελληνική Αναγέννηση), του Στέφανου Μπεκατώρου (Ιωάννης Πρίγκος, εραστής των βιβλίων), του Αλέξανδρου Παπαδερού (Μετακένωσις) και του Τάσου Χατζηαναστασίου (Κοινοί τόποι στη βαλκανική λογοτεχνία της Τουρκοκρατίας).

     Στο τρίτο μέρος υπάρχει μία ποικιλία κειμένων και θεματικών, ενδεικτικών των προθέσεων και των κατευθύνσεών μας. Ο Γιώργος Κοντογιώργης γράφει για την γνωσιολογία των συλλογικών ταυτοτήτων, η Παναγιώτα Βάσση αναλύει την θεώρηση της Ουτοπίας στο έργο του Κ. Παπαϊωάννου, ο Χρίστος Δάλκος γράφει για την ανάγκη υπέρβασης της νεωτερικής και μετανεωτερικής αντίληψης για την γλώσσα και την διδασκαλία της, ενώ ο Νίκος Βαρβατάκος αναφέρεται στον θεσμό των οικογενειακών επικέψεων στην ελληνική σωφρονιστική νομοθεσία και την κοινωνική επανένταξη των κρατουμένων.

     Το περιοδικό κλείνει με δύο βιβλιοκριτικές του Δημήτρη Μπαλτά, (Χριστιανισμός και Αναρχία του Ζακ Ελύλ και Το καλό και το κακό στην τέχνη και το Δίκαιο του Βασίλη Μαρκεζίνη), μία εκτενή παρουσίαση του βιβλίου του Α. Νταβούτογλου Το στρατηγικό βάθος: η θέση της Τουρκίας από τον Σπύρο Κουτρούλη και μία συζήτηση του Γιώργου Καραμπελιά με τον Βασίλη Καραποστόλη, γύρω από την ελληνική ιδιοπροσωπία, με αφορμή το βιβλίο του τελευταίου Διχασμός και Εξιλέωση. 

Μνημόνιο: η υποθήκευση της Ελλάδας

Κωνσταντίνος Μπλάθρας
Tο βάρος της δημοσιότητας όλη αυτή την περίοδο έπεσε πάνω στο «Μνημόνιο» και είναι φυσικό καθώς το κείμενο αυτό περιγράφει τις συγκεκριμένες οικονομικές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Το «Μνημόνιο», το οποίο «μοιάζει να έχει συνταχθεί στην Αθήνα», από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, στην ουσία δίνει «γην και ύδωρ» στους εισβολείς. Τα κανόνια όμως και ο στρατός εισβολής είναι η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης», όπου περιγράφονται οι δρακόντειοι όροι δανεισμού της Ελλάδας με 80 δις ευρώ. Το κείμενο αυτό έχει συνταχθεί αγγλιστί στο Λονδίνο από τη δικηγορική εταιρεία «Slaughter and May». Θυμίζουμε ότι από δικηγορικό οίκο του Λονδίνου είχε συνταχθεί και το περίφημο έκτρωμα με το όνομα «Σχέδιο Ανάν».

Πρώτα-πρώτα ας δούμε ποιοι είναι οι «Slaughter and May». Πρόκειται για δικηγορική εταιρεία που ιδρύθηκε το 1889 και είναι μία από τις πέντε εταιρείες που αποτελούν τον «Μαγικό Κύκλο», δηλαδή τις πέντε ισχυρότερες δικηγορικές εταιρείες της Βρετανίας.

Μ’ άλλα λόγια έχει συνταχθεί από ανθρώπους που βρίσκονται στον πυρήνα του βρετανικού νομικού, πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Λειτουργούν, εν προκειμένω, ως εντολοδόχοι των αμερικανο-αγγλοσαξωνικών κεφαλαίων που έχει δανειστεί κατά περιόδους η χώρα μας, αρχής γενομένης από την επαύριον της Ελληνικής Επανάστασης. Θυμίζουμε, παρεμπιπτόντως, ότι η Βρετανία δεν είναι καμία από τις συμβαλλόμενες χώρες, καθώς δεν είναι χώρα του ευρώ.

Μια μικρή λεπτομέρεια με μεγάλη σημασία: η εταιρεία «Slaughter and May», η οποία ανέλαβε εξ ονόματος της ελληνικής κυβέρνησης τη σύνταξη της «Σύμβασης», υπήρξε εντολοδόχος της βρετανικής συντηρητικής κυβέρνησης Θάτσερ, στη δεκαετία του 1980, στη διεκπεραίωση των αποκρατικοποιήσεων των βρετανικών ΔΕΚΟ, δηλαδή των εταιρειών που διαχειρίζονταν λιμάνια, αεροδρόμια, αεροπορικές εταιρείες, τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρισμό κ.λπ. Κάτι σαν από την καρδιά του νεοφιλελεύθερου Λονδίνου και των επιγόνων της Θάτσερ για την Αθήνα και τον γιο του Ανδρέα!
Να σημειώσουμε, τέλος, κάτι που ίσως δεν έχει προσεχθεί ιδιαίτερα. Το κείμενο της «Σύμβασης», όπως και το κείμενο του «Μνημονίου» κατατέθηκαν στη Βουλή, στον προς ψήφιση νόμο της 8ης Μαΐου 2010, στην αγγλική γλώσσα, στην δε κατακλείδα του πρώτου άρθρου, στο κείμενο του νόμου γράφεται επί λέξει το εξής ανήκουστο: «Τα παραπάνω κείμενα στην επίσημη αγγλική γλώσσα, και σε μετάφρασή τους στην ελληνική γλώσσα, έχουν ως εξής:» και ακολουθούν η «Σύμβαση» και το «Μνημόνιο», το οποίο ψήφισε η ελληνική Βουλή στην «επίσημη» αγγλική γλώσσα, ενώ η ψήφιση της «Σύμβασης» εκκρεμεί…
Ιδού μερικά από τα σημεία που αξίζει να προσέξουμε:

•Άρθρο 2, παράγραφος 3: «Οι Δανειστές και ο Δανειολήπτης δεν επιτρέπεται να εκχωρήσουν ή καθ’ οιονδήποτε άλλο τρόπο να μεταβιβάσουν οποιοδήποτε από τα δικαιώματα ή τις υποχρεώσεις τους […] χωρίς την προηγούμενη γραπτή συναίνεση όλων των Δανειστών». Σύμφωνα με όσα προβλέπει η παράγραφος αυτή και οι ακριβώς επόμενες παράγραφοι 4 και 5, σε συνδυασμό με το άρθρο 13, όπως σημειώνει, ο Συνταγματολόγος Γ. Κασιμάτης, «παρέχεται στους δανειστές το δικαίωμα να δημιουργήσουν, με βάση τη Σύμβαση Δανεισμού, πολιτικό και οικονομικό μπλοκ σχέσεων με τους δανειστές και με τρίτες χώρες, δεσμευτικό για την Ελλάδα, αλλά χωρίς τη βούλησή της».

•Άρθρο 3, παράγραφος 4α: Για την εκταμίευση απαιτείται γνωμοδότηση από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, που θα βεβαιώνει τη νομιμότητα και συνταγματικότητα της δανειακής σύμβασης, σύμφωνα με υπόδειγμα που προβλέπεται στο «Παράρτημα 4». Είναι τουλάχιστον γελοιωδώς αντιεπιστημονικό το να δίδεται νομική γνωμοδότηση σύμφωνα με ακριβές υπόδειγμα.
•Άρθρο 3, παράγραφος 5α: Διασφαλίζονται οι Δανειστές από ενδεχόμενη δικαστική προσφυγή ή πιθανή απόφαση του ΣτΕ για αντισυνταγματικότητα της «Σύμβασης». Στην ουσία ζητείται η φίμωση των ελληνικών δικαστικών αρχών αφού ο Δανειολήπτης, δηλαδή η χώρα και η κυβέρνησή της, θα πρέπει να αποτρέψουν ένα «τέτοιο γεγονός», δηλαδή την προσφυγή στη Δικαιοσύνη.

•Άρθρο 6, παράγραφος 6α, β: Γίνεται σαφής αναφορά στο ενδεχόμενο να ακυρωθεί η «Δανειακή Διευκόλυνση», δηλαδή η παρούσα «Σύμβαση» από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (α) ή από Συνταγματικό Δικαστήριο του Δανειστή (β). Αναφορά σε πιθανότητα ακύρωσης από Συνταγματικό Δικαστήριο του Δανειολήπτη, δηλαδή της Ελλάδας, δεν γίνεται. Βλέπετε, το άρθρο 3, παράγραφοι 4α και 5α αποκλείουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όπως και το Άρθρο 8 που ακολουθεί.

•Άρθρο 8, παράγραφος 1γ: Οι Δανειστές μπορούν «να ακυρώσουν τη Δανειακή Διευκόλυνση και/ή να απαιτήσουν το ανεξόφλητο κεφάλαιο των Δανείων ως άμεσα απαιτητό και πληρωτέο, μαζί με τους δεδουλευμένους τόκους, σε περίπτωση που οι υποχρεώσεις του Δανειολήπτη […] κρίνονται από οποιοδήποτε καθ’ ύλην αρμόδιο δικαστήριο ως μη δεσμευτικές ή εκτελεστές έναντι του Δανειολήπτη ή κρίνονται παράνομες…». Οποιαδήποτε, λοιπόν, δικαστική «εμπλοκή» θα προβεί οικονομικά δυσβάστακτη για την Ελλάδα.

•Άρθρο 11, παράγραφος 3: Πέφτει και το τελευταίο πρόσχημα της λεγόμενης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: «Όλα τα έγγραφα, οι πληροφορίες και τα στοιχεία που πρόκειται να χορηγηθούν βάσει της παρούσας Σύμβασης είναι στην αγγλική γλώσσα». Υπενθυμίζω ότι πρόκειται για «Σύμβαση» μεταξύ χωρών μελών της Ε.Ε., όπου ισχύει η αρχή της ισοτιμίας όλων των επίσημων ευρωπαϊκών γλωσσών. Η προτίμηση των «Δανειστών» στην αγγλική γλώσσα γίνεται για το χρήμα, φυσικά, καθώς ακολουθεί παρακάτω το

•Άρθρο 14. Εφαρμοστέο Δίκαιο και Δικαιοδοσία. Εδώ πλέον καταργούνται όλα, δηλαδή: παράγραφος 1: «Η παρούσα Σύμβαση καθώς και κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση […] διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο». Γιατί το αγγλικό δίκαιο; Την απάντηση τη έδωσε ο καθηγητής Κώστας Χρυσόγονος, στην εκδήλωση του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας, στις 15 Ιουλίου 2010: «το αγγλικό ∆ίκαιο σε τέτοια θέµατα, ακριβώς επειδή το Ηνωµένο Βασίλειο είναι έδρα χρηµατοπιστωτικών ιδρυµάτων και επειδή τίθενται κατ’ επανάληψη θέµατα τέτοια σε σχέση µε αλλοδαπά κράτη-οφειλέτες έναντι των ιδρυµάτων αυτών, είναι το χειρότερο δυνατό ∆ίκαιο για τον οφειλέτη».

•Παράγραφος 2: «Οι Συμβαλλόμενοι αναλαμβάνουν την υποχρέωση να υποβάλουν οποιαδήποτε διένεξη προκύψει […] στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Όπως πάλι σημειώνει ο Συνταγματολόγος κ. Χρυσόγονος: «δεν επιλέχθηκε τυχαία το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο οποίο, ως γνωστόν, πλειοψηφούν δικαστές από τα κράτη-Δανειστές». Επιπλέον, συμπληρώνει ο κ. καθηγητής, «μπορεί, λοιπόν, από τώρα να πιθανολογήσει κανείς ότι το ∆ικαστήριο αυτό θα προσανατολιστεί µε βάση το άρθρο 27 της Σύµβασης της Βιέννης του 1969 για το ∆ίκαιο των Συνθηκών που ορίζει ότι τα κράτη δεν µπορούν να επικαλεστούν διατάξεις του εσωτερικού τους δικαίου, άρα ούτε και του εθνικού τους Συντάγµατος, για να αποφύγουν την εκπλήρωση των διεθνών τους υποχρεώσεων».

Άλλωστε σύμφωνα με την

•Παράγραφο 5: «Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία (…) περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του…». Κανονικά η παράγραφος αυτή θα έπρεπε να έχει διαβαστεί από όλους και να έχει τοιχοκολληθεί σε όλα τα μνημεία της χώρας μας, αφού στην ουσία η κυβέρνηση που την αποδέχτηκε ουσιαστικά τα εκχωρεί στους Δανειστές και όχι μόνο. Όπως σημειώνει, μιλώντας για «έσχατο εξευτελισμό», ο επίσης Συνταγματολόγος καθηγητής Κ. Μπέης: «δηλαδή, σε περίπτωση αδυναμίας του κρατικού προϋπολογισμού να πληρώνει τα εφεξής εθνικά τοκοχρεολύσια, οι δανειστές, κι όχι μόνον οι άμεσοι δανειοδότες […] αλλά και ο πρώτος τυχών κομιστής παραστατικών ελληνικών τοκοχρεολυσίων θα έχουν εξουσία να κατάσχουν και να πλειστηριάσουν ακόμη και αντικείμενα της ακατάσχετης ελληνικής δημόσιας περιουσίας.» («Ελευθεροτυπία», 14/07/2010). Κι αν είναι ίσως υπερβολικό να πούμε ότι κινδυνεύει η κυριότητα του Παρθενώνα, «δεν βλέπω ότι θα µπορούσε να αποφύγει την πίεση µία εξασθενηµένη ελληνική κυβέρνηση να παραχωρήσει µισθωτικό δικαίωµα πολυετές για την εκµετάλλευση των αρχαιολογικών µας χώρων και για την τουριστική εκµετάλλευση νησιών µας», όπως είπε η Αλέκα Μανδαράκα-Σέππαρντ, καθηγήτρια Πανεπιστηµίου του Λονδίνου, στην προαναφερθείσα εκδήλωση του Δ.Σ.Α. Άλλωστε, η κατάσχεση μπορεί άνετα να γίνει, όπως έχει επισημανθεί, σε ελληνικά περιουσιακά στοιχεία στο εξωτερικό, όπως πρεσβείες, Ινστιτούτα, καταθέσεις σε ξένες τράπεζες, ελληνικός χρυσός ο οποίος φυλάσσεται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κ.τ.ό. Θυμίζω ότι ο καθηγητής Χρυσόγονος επί του προκειμένου σημείωσε ότι «στο αγγλικό ∆ίκαιο θέµατα ασυλίας κρατών ρυθµίζονται από τη state immunity act του 1978 […]. Τα άρθρα 13 παρ. 2-4 του νόµου αυτού επιτρέπουν την εκτέλεση κατά του αλλοδαπού ∆ηµοσίου µόνο για περιουσιακά στοιχεία χρήσης iure gestionis», δηλαδή για περιουσιακά στοιχεία που χρησιμοποιούνται εμπορικά. Μ’ αυτές τις διατάξεις δεν είναι καθόλου απίθανο να πληρώνουμε στους Δανειστές της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. το εισιτήριο για να μπούμε στην Ακρόπολη!

Εάν η «Σύμβαση» χαλκεύει τα δεσμά του ελληνικού λαού, ακόμα και για τις γενιές που έρχονται, το «Μνημόνιο» περιγράφει τους όρους εξανδραποδισμού του. Το περιβόητο και πολυσυζητημένο «Μνημόνιο», αξίζει να το σημειώσουμε επί της αρχής, είναι ένα κείμενο γεμάτο ασάφειες και «Μαυρογιαλούρειες» εξαγγελίες όταν πρόκειται για «μεσοπρόθεσμο οικονομικό πρόγραμμα σε συνδυασμό με διεξοδικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» (Παράγραφος 6) και άλλα ακατανόητα και άνευ πραγματικής ουσίας, που ευκαίρως ακαίρως θεωρούν χρέος τους όλοι οι πρωθυπουργοί από εποχής Μητσοτάκη να εξαγγείλουν –τα ίδια είχε πει εκατοντάδες φορές και ο Κ. Καραμανλής ο νεότερος. Την ίδια στιγμή το «Μνημόνιο» γίνεται πολύ συγκεκριμένο, μέχρις υπολογισμού του τελευταίου ευρώ, όταν αναφέρεται στις προβλεπόμενες περικοπές μισθών και συντάξεων.

Ένα δεύτερο σημείο που πρέπει να το έχουμε υπόψιν μας είναι ότι, όπως καταλαβαίνει κανείς ακόμα και μία φορά να το διαβάσει, πρόκειται για κείμενο συνταγμένο κατά την αγαπητή στο ΠΑΣΟΚ ιδιόλεκτο των ωραίων (σοσιαλιστικών) λέξεων, οι οποίες περιγράφουν τον πιο ανελέητο νεοφιλελευθερισμό. Παράδειγμα η πολλές φορές αναφερόμενη «ενίσχυση της αγοράς εργασίας», που στην περιγραφή της αποκαλύπτεται ότι στην αλήθεια είναι η αποδιάρθρωση της εργασίας. Εκείνο δε που πολλές φορές επανέρχεται περί «το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας για τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες» δεν είναι παρά ένα κενό γράμμα αφού τέτοιο δίχτυ πουθενά δεν αναπτύσσεται. Αντιθέτως, εάν διατρέξει κανείς τους πίνακες περικοπών για τα έτη 2010-2014 θα δει όχι μόνο ότι οι συντάξεις περικόπτονται ή παγώνουν και τις τέσερις χρονιές 2010, 2011, 2012 και 2013, αλλά ότι κόβεται ακόμα και το επίδομα αλληλεγγύης (2010), παρ’ όλο που η συνολική του επιβάρυνση είναι 0,2% του ΑΕΠ.

Ένα τρίτο πολιτικό συμπέρασμα που βγαίνει από την ανάγνωση του «Μνημονίου» είναι ότι πρόκειται στην πραγματικοτητα για το κρυφό 5ετές κυβερνητικό πρόγραμμα της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου (2009-2013), το οποίο θα μπορούσε να είχε συνταχθεί πριν από τις εκλογές του 2009. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από το γεγονός ότι οι λεπτομερείς περιγραφές των «αναπροσαρμογών» δεν είναι τίποτα περισσότερο από τις μόνιμες «εκσυγχρονιστικές» επιδιώξεις της οικονομικής ελίτ από τα χρόνια ήδη της διακυβέρνησης Μητσοτάκη 1990-1993. Το «Μνημόνιο», λοιπόν, ούτε στις Βρυξέλλες συντάχθηκε, όπως επιδιώκει η κυβέρνηση να μας πείσει, ούτε κάτι καινούργιο είναι. Οι ρυθμίσεις άλλωστε που προβλέπει έχει επιχειρηθεί σε κάποια τους σημεία να περάσουν και επί Μητσοτάκη (ιδιωτικοποιήσεις) και επί Σημίτη (αγορά εργασίας, ασφαλιστικό) και επί Καραμανλή (ασφαλιστικό, στήριξη των Τραπεζών).

*Εκτενέστερη διαπραγμάτευση των ζητημάτων αυτού του άρθρου, μπορεί να αναζητήσει ο αναγνώστης στο βιβλίο Μνημόνιο: Η υποθήκευση της Ελλάδας, που κυκλοφορεί από την εφημερίδα «Χριστιανική» (210 3811302) και περιέχει τα κείμενα της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης», το «Μνημόνιο» και τον νόμο 3845/2010 με εισαγωγή και κριτικά σχόλια από τους Γεώργιο Κασιμάτη, Κώστα Βεργόπουλο και Κωνσταντίνο Μπλάθρα.

 

http://www.manifestomag.gr/2010/12/blog-post_03.html

ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΚΟΜΙΣΙΟΝ: ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ GOLDMAN SACHS

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σοβαρές επιφυλάξεις, αν όχι θυμηδία, προκάλεσε η “γνωμάτευση” της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ της αγοράς ασφαλίστρων αντιστάθμισης κινδύνου (CDS) και της μεγάλης ανόδου των επιτοκίων δανεισμού της Ελλάδας και άλλων ευρωπαϊκών κρατών την περασμένη άνοιξη.

Με άλλα λόγια, ήρθε η Κομισιόν και μας είπε ότι, αίφνης, η Goldman Sachs, που μαγείρευε τα ελληνικά στοιχεία και ήταν ένας από τους κύριους συμβούλους της ελληνικής κυβέρνησης για τη διαχείριση του χρέους και τις ιδιωτικοποιήσεις, δεν ήξερε τι γινότανε στην Ελλάδα, το κατάλαβε ξαφνικά και τίναξε, μαζί με τις συναδέλφους της, τα επιτόκια στον ουρανό.

Τελείως τυχαία διάλεξε τον προεκλογικό Σεπτέμβριο του 2009 για να δημιουργήσει κονσόρτσιουμ 12 τραπεζών που άνοιξαν λογαριασμό χρεωκοπίας της Ελλάδας στην αγορά CDS, μια αγορά που η Κομισιόν και οι άλλοι αρμόδιοι διεθνείς θεσμοί έχουν επιτρέψει να λειτουργεί χωρίς καμία ρύθμιση και σε πλήρη αδιαφάνεια. ¨Οσο για τους Σόρος, Πόλσον και δεν συμμαζεύεται, οι συναντήσεις των οποίων έγιναν γνωστές από τον τύπο, προφανώς αντήλασαν ανέκδοτα και αστειάκια.

Αν κάτι μοιάζουν να υποδεικνύουν τα συμπεράσματα της έρευνας, είναι αυτό που ήδη γίνεται απολύτως σαφές σε μεγάλη μερίδα Ευρωπαίων πολιτών: ότι η ΕΕ, αλλά και ένας μεγάλος αριθμός κεντρικών τραπεζών, κυβερνήσεων, πολιτικών και media εκφράζουν όχι τους Ευρωπαίους πολίτες, αλλά τις μεγάλες διεθνείς τράπεζες και τους πάσης φύσεως κατόχους χρηματιστικού κεφαλαίου. Η αμερικανική μάλιστα Goldman Sachs είναι η πρωτοπόρος, αφού “έχωσε” τους ανθρώπους της σε όλα τα κρίσιμα πόστα του ευρωπαϊκού τραπεζικού οικοδομήματος, περιλαμβανομένου του ¨Οτμαρ Ϊσσινγκ, εκ των αρχιτεκτόνων του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος.

Σαράντα χρόνια αποφορολόγησης, απορρύθμισης, απελευθέρωσης του χρηματιστικού κεφαλαίου, “εισοδισμού” στο πολιτικό σύστημα, οδήγησε στη δημιουργία ενός τέρατος, μιας γιγαντιαίας φούσκας χρήματος και κερδών, που δεν ανταποκρίνεται σε παραχθέντα ή προεξοφλούμενα υλικά αγαθά, και με το οποίο καμιά πολιτική εξουσία δεν είναι πια σε θέση να τα βάλει, αν υποθέσουμε ότι το θέλει. Μη δυνάμενο να απειληθεί, κινδυνεύει να γίνει μήτρα ολοκληρωτισμού, πολέμου ή αποσύνθεσης μέσα στο χάος των κοινωνιών μας. Ακόμα κι ο Ομπάμα, που επιχειρεί να εφαρμόσει κάποια ίχνη κευνσιανισμού, μοιάζει οικτρά αδύναμος μπροστά στο τέρας: παρέτεινε προ ημερών τις φοροαπαλλαγές των υπερπλούσιων.

Η ΕΕ θα μπορούσε να τα βάλει μαζί του αν γινόταν αληθινή πολιτική ένωση, και όχι ένωση των τραπεζών, όπως είναι σήμερα. Αυτό θα σήμαινε αλλαγή μοντέλου, πρόγραμμα ευρωπαϊκών επενδύσεων, επαναρρύθμιση και επαναφορολόγηση κεφαλαίων, εξωτερικός προστατευτισμός. Χωρίς αυτά, με καταλύτη τις επιθέσεις στη μία μετά την άλλη χώρα (ήδη προστίθεται το Βέλγιο στον κατάλογο των υποψηφίων, αρχίζουν οι πρώτοι ψίθυροι για τη Γαλλία, ανεβαίνουν τα γερμανικά επιτόκια και πέφτουν οι γερμανικές εξαγωγές) και στη βάση της αρχής των συγκοινωνούντων δοχείων, σε συνθήκες ελεύθερου παγκόσμιου ανταγωνισμού, η Ευρώπη οδηγείται στον τρίτο κόσμο, με εξίσωση προς τα κάτω των οικονομικών, κοινωνικών, οικολογικών στάνταρτς. Θα χρειαζόντουσαν πολιτικοί σεισμοί για να αλλάξει πορεία και, επί του παρόντος, δεν υφίστανται τα υποκείμενα. Βεβαίως η κατάσταση μπορεί να αλλάξει με απρόβλεπτο τρόπο, όταν η καταστροφή μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων και ολόκληρων κρατών περάσει ένα κρίσιμο σημείο.

Η πρόταση Γιουνκέρ για τα ευρωομόλογα δεν θα έλυνε ασφαλώς το πρόβλημα, αφού θα εξακολουθούσαν να δρουν οι μακροχρόνιοι παράγοντες που τροφοδοτούν την τάση μετανάστευσης της παραγωγής σε ζώνες χαμηλού κόστους. Αλλά θα συνιστούσε τουλάχιστο ανακουφιστική ένεση, επιβράδυνση της δίνης της κρίσης χρέους.

Η Γερμανία όμως δεν θέλει να βάλει το χέρι στην τσέπη. Θέλει, αντίθετα, να χρησιμοποιήσει τα πλεονάσματά της για να αγοράσει ότι αξίζει στην Ευρώπη, κατοχυρώνοντας την οικονομική κυριαρχία της και εντείνοντας την αποικιοποίηση της ευρωπαικής περιφέρειας. Αλλά έτσι παροξύνει την κρίση και υπονομεύει την πολιτική της ηγεμονία στην Ευρώπη. Το πιθανότερο είναι ότι, όπως έπραξε με την Ελλάδα, θα παρέμβει μόνο στο και πέντε και με τέτοιο τρόπο, που δεν θα έχει και σπουδαίο όφελος.

Η γερμανική ελίτ μοιάζει όμηρος των επιλογών που έκανε και η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι τις έκανε αυτές τις επιλογές ακριβώς για να απαλλαγεί κάποτε από τον μακροχρόνιο ζυγό των ΗΠΑ. Αποδέχθηκε πλήρως τον αγγλοαμερικανικό καπιταλισμό-καζίνο και τους κανόνες του, ξεχνώντας ότι κανείς πελάτης δεν κέρδισε ποτέ τον ιδιοκτήτη του καζίνου. Και θέλοντας όλα τα πλεονεκτήματα, αλλά καμμιά από τις ευθύνες της Ευρώπης στέλνει πιθανώς την ευρωπαική περιφέρεια στην αγκαλιά της Ουάσιγκτον, ίσως, ποιος ξέρει, και του Πεκίνου αύριο.

Δησιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, 11.12.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

Παρουσίαση του πρωτοτύπου της αμφίβιας επιθετικής γέφυρας Samur

Mία ημέρα μετά την ολοκλήρωση της επίσκεψης του Έλληνα Α/ΓΕΣ σε Κωνσταντινούπολη και Άγκυρα, πραγματοποιήθηκε παρουσίαση-επίδειξη της αυτοκινούμενης αμφίβιας επιθετικής γέφυρας Samur στις εγκαταστάσεις της κατασκευάστριας εταιρίας FNSS. Σύμφωνα με το διευθυντή της τουρκικής εταιρίας, για τη σχεδίαση και κατασκευή του πρωτοτύπου χρειάστηκαν 3,5 χρόνια ενώ για το πρόγραμμα εργάστηκαν συνολικά 150 Τούρκοι μηχανικοί. Το Samur βασίζεται στο σχέδιο της γερμανικής αμφίβιας γέφυρας Μ3 της εταιρείας Santa Barbara Sistemas GmbH πρώην EWK, η οποία σε αντίθεση με την τουρκική πρόταση χρησιμοποιεί όχημα 4×4, έχει εξαχθεί σε τουλάχιστον 5 χώρες (μεταξύ αυτών Βρετανία και Γερμανία) ενώ μέχρι και σήμερα έχουν κατασκευαστεί 97 οχήματα. Το όχημα είναι πλήρως αμφίβιο, προωθείται από δύο υδροπροωθητές waterjet, με δυνατότητα πλεύσης ακόμα και σε ρηχά νερά βάθους μόλις 1,05 μέτρων ενώ γέφυρα δύναται να υποστηρίξει άρματα μάχης και τεθωρακισμένα οχήματα μεγίστου βάρους 70 τόνων.

Διαθέτει ικανότητα διεύθυνσης μέσα στο νερό και στους τέσσερις άξονες και λόγω αυτών των δυνατοτήτων μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως πορθμείο (Bay Ferry) ενώ διατηρεί αυτή τη δυνατότητα ακόμα και όταν δύο οχήματα-σχεδίες είναι συζευγμένα. Είναι εξοπλισμένο με κεντρικό σύστημα ελέγχου πίεσης ελαστικών, η μέγιστη ταχύτητα οδήγησης σε άσφαλτο φτάνει τα 80χλμ/ώρα, ενώ στο νερό κινείται με ταχύτητα μέχρι και 14 χλμ/ώρα. Οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις σκοπεύουν να θέσουν σε υπηρεσία συνολικά 52  οχήματα της FNSS (κόστος 130 εκ$), με προφανή στόχο να προσφέρουν δυνατότητα ταχείας ζεύξης αμφίβιου κωλύματος στους τουρκικούς μηχανοκίνητους σχηματισμούς στο μέτωπο του ποταμού Έβρου.

Η απλότητα της χρήσης, η ταχύτητα ανάπτυξης του συστήματος, ο όγκος και το μέγεθος των οπλικών συστημάτων που μπορούν να μεταφερθούν συνιστούν μια νέα πρωτόγνωρη απειλή για την Ελλάδα επιτρέποντας στις Τουρκικές Χερσαίες Δυνάμεις να μεταφέρουν στο πρώτο κύμα της επίθεσης 24 άρματα μάχης ή άλλο συνδυασμό οπλικών συστημάτων (π.χ ΤΟΜΑ, ΤΟΜΠ, αυτοκινούμενα πυροβόλα, ΠΕΠ κλπ) την ίδια στιγμή σε διαφορετικά σημεία.

Αξίζει να αναφερθεί ότι πριν από 15 χρόνια η Τουρκία είχε αγοράσει και εγκαταστήσει στον Έβρο πολύ μικρότερων δυνατοτήτων γεφυρών αμερικανικής προέλευσης. Ο τότε Έλληνας υπουργός Εθνικής Άμυνας Γεράσιμος Αρσένης είχε ζητήσει από τον Αμερικανό ομόλογο του την ακύρωση οποιασδήποτε πιθανής μελλοντικής πώλησης επιπλέον γεφυρών στην Τουρκία από τις ΗΠΑ. Σήμερα όμως ειδήσεις σαν και αυτές παρά το γεγονός ότι αποδεικνύουν για άλλη μια φορά τον επιθετικό προσανατολισμό των ΤΕΔ δεν προκαλούν καμία ελληνική επίσημη αντίδραση.

http://www.strategyreport.gr/?p=5510

Ποιο Έθνος γεννήθηκε το 1821;

 

Ο κος Αλαφούζος και το «χαμαιτυπείο» του , με συμμετοχή , όλης της στρατιάς των κολαούζων του ανέλαβε μια ακόμα Σταυροφορία! 

Μετά την εργολαβία τους στο χώρο της οικωλογίας,
μετά την χορηγία τους στην επιδοτούμενη ζητιανιά
με την καμπάνια -τάχα- προσφοράς μεταξύ «συνανθρώπων»
…. ανέλαβαν να διδάξουν Ιστορία. 

 

«1821 : Η γέννηση ενός Έθνους» 

είναι ο τίτλος ενός ανεκδιήγητου «έργου» το οποίο ,

ευθυγραμμισμένο με τη νεοταξίτικη» λογική και τη φιλοσοφία 

της Σχολής Ρεπούση-Δραγώνα-Διαματοπούλου- Φραγκιουδάκη , 

επιχειρεί πιο καλυμμένα να στρώσει το δρόμο των επίδοξων διαδόχων 

τους με δάφνες ! 

Μια πρέπουσα απάντηση από το Φιλόλογο και συγγραφέα 

κο Γιάννη Κωβαίο (όπως δόθηκε μέσω επιστολής σε 

ΣΚΑΪ & Καθημερινή) αναρτάται στη σελίδα μας. 

Θερμή παράκληση να τη διαδώσετε όπου μπορείτε!!!!

Η επιστολή ακολουθεί αυτούσια:  

 Κύριε διευθυντά, Δε θα σταθώ στην αισθητική της ολοσέλιδης διαφήμισης για τη νέα σειρά του ΣΚΑΪ «Η επανάσταση αρχίζει» με τον σκοτωμένο Οθωμανό, που δημοσιεύει η «Κ». Θα σας ρωτήσω, όμως, τι σημαίνει ο υπότιτλος «1821, η γέννηση ενός Έθνους»; Την έδειξα στους μαθητές μου (Β΄ και Γ΄ τάξεων Γυμνασίου) και τους ρώτησα ποιο Έθνος γεννήθηκε το 1821. Επειδή πολλή «χολή» χύνεται μονίμως για τις ιστορικές γνώσεις των μαθητών μας περί εθνικών επετείων κ.λπ., ενημερώνω τον Όμιλο ΣΚΑΪ και Καθημερινής αλλά και τον «σύμβουλο» της τηλεοπτικής σειράς, καθηγητή κ. Βερέμη, τι απαντήσεις πήρα: «Το ’21 ξαναγεννήθηκε ο Ελληνισμός» (δηλαδή «αναγέννηση» και όχι «γέννηση»), «γεννήθηκε το κράτος μας μετά τη σκλαβιά 400 χρόνων» (το «κράτος», λοιπόν, όχι το «έθνος») και άλλες παρόμοιες, που θα έδιναν, άλλωστε, και μαθητές του Δημοτικού… Τουλάχιστον, ο τόμος που κυκλοφόρησε φέτος από τον ίδιο σταθμό και υπό την επιμέλεια πάλι του κ. Βερέμη κινήθηκε οριακά μεν αλλά πιο ανεκτά από επιστημονική και πραγματιστική άποψη, αφού ο τίτλος του είναι «1821, η γέννηση ενός έθνους-κράτους». Η δήθεν ανεπαίσθητη και ανώδυνη «έκπτωση» που επιχειρείται τώρα, με την αφαίρεση του όρου «κράτος», απλούστατα ανασταίνει πανηγυρικά τον Φαλμεράυερ και όλους τους ομοίους του, αφήνει εκδικητικά ανεξίτηλο το άρωμα της κυρίας που πρό-σφατα για τέτοιους λόγους παραιτήθηκε από το Υπουργείο (τέως Εθνικής) Παιδείας, αναδεικνύει σε παραχαράκτες της Ιστορίας όλους μας τους εκπαιδευτικούς, που διδάσκουμε ότι το «ομόγλωσσον» και η «εθνική συνείδηση» των Ελλήνων ανάγεται αιώνες πριν από το «Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι» και το «ίτε, παίδες Ελλήνων» και, βέβαια, εξευτελίζει τις χιλιάδες σε όλο τον κόσμο θερμών φιλελλήνων –σαν τη Ζακλίν ντε Ρομιγύ– που αγωνιούν και αγωνίζονται πολύ πιο φιλότιμα από εμάς εδώ να περισώσουν την ιστορική αλήθεια και την αξιοπρέπειά μας, ιδίως τώρα που αναρίθμητοι μας θέλουν pigs! Το τραγελαφικό, μάλιστα, είναι ότι στο ίδιο με την πιο πάνω καταχώριση φύλλο (23.11.10) η «Κ» καμαρώνει –και δικαίως– με πρωτοσέλιδη αναγγελία και εκτεταμένο εσωτερικό ρεπορτάζ για το πρωτότυπο άγαλμα της Αθηνάς από το Αρέτσο, που μας δάνεισαν για ένα μήνα οι Ιταλοί και που «χυτεύθηκε σε ελληνικό εργαστήριο» τον 3ο π. Χ. αιώνα! Άραγε, αυτό το εργαστήριο ανήκε σε άλλο Έθνος από αυτό που «γεννήθηκε το 1821»; Τότε ο Μακρυγιάννης ήταν παρανοϊκός, όταν φώναζε στους στρατιώτες του, που διαπραγματεύονταν να πουλήσουν σε ξένους τα δύο αρχαία αγάλματα, «γι’ αυτά πολεμήσαμε»!

Σας ευχαριστώ

 ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ Φιλόλογος-Συγγραφέας

http://anti-antiprosopeusi.blogspot.com/2010/12/1821.html

Μήνυμα Χάρυ Κλυν από twitter

Από τους καλύτερους-αυθεντικούς κωμικούς της χώρας, αλλά όταν μιλά σοβαρά τσακίζει κόκκαλα!

Τι περιμένετε κύριοι της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της Δεκεμβριανής (2008) αριστεράς, να βάλει τα στήθια του μπροστά ο λαός και να ματώσει για να έρθετε εσείς να στρογγυλοκάτσετε στις καρέκλες της εξουσίας;
Η χώρα βυθίζεται στο χάος κι εσείς πολιτικολογείτε!!!
Βγείτε στο δρόμο και πάρτε το λαό μαζί που σας περιμένει να του δείξετε το δρόμο της εξέγερσης…
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ. ΜΟΝΟ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΚΥΡΩΣΕΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΟΛΕΘΡΟ…
ΚΗΡΥΞΤΕ ΑΜΕΣΑ ΑΝΕΝΔΟΤΟ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΜΠΕΙΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ Ή ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΑΣ…
ΚΑΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΕΠΑΓΓΕΛΛΕΣΘΕ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΝΤ, Ο ΛΑΟΣ ΑΠΑΙΤΕΙ ΑΜΕΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΩΝ ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ…
Τολμήστε γιατί οι καιροί θα σας ξεπεράσουν, αν δε σας έχουν ξεπεράσει ήδη…

 

http://olympia.gr/2010/12/12/%ce%bc%ce%ae%ce%bd%cf%85%ce%bc%ce%b1-%cf%87%ce%ac%cf%81%cf%85-%ce%ba%ce%bb%cf%85%ce%bd-%ce%b1%cf%80%cf%8c-twitter/

Οι Αλεβίτες (Μπεκτασήδες) της Θράκης αναγνωρίζονται και από τις Η.Π.Α.

ΝΕΑ ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ της ΖΑΓΑΛΙΣΑ και του ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΟΜΑΚΩΝ

Η πρώτη αναφορά στους άγνωστους Αλεβίτες (Μπεκτασήδες) της Ελληνικής Θράκης, σε διεθνές κείμενο με ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα, είναι γεγονός. Στην ετήσια Έκθεση του STATE DEPARTMENT για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στην Ελλάδα το παρελθόν έτος 2009, γίνεται για πρώτη φορά μνεία των 3.000 Αλεβιτών (Μπεκτασήδων) της Ελληνικής Θράκης.

Ειδικότερα, η Έκθεση αναφέρει «Μέλη της Αλεβιτικής κοινότητας στη Θράκη, οι οποίοι ακολουθούν μία θρησκεία η οποία συγκροτείται από ισλαμικά σιϊτικά και στοιχεία των σούφι και η οποία αριθμεί περίπου 3.000 πιστούς, ισχυρίζεται ότι είναι αποδέκτης θρησκευτικών διακρίσεων από την Σουνιτική πλειοψηφία στα χωριά τους. Οι Αλεβίτες αναφέρουν ότι οι ηγέτες της Σουνιτικής πλειοψηφίας έχουν πλέον υπό τον έλεγχό τους, τους θρησκευτικούς χώρους των Αλεβιτών, αρνούμενοι σε αυτούς την πρόσβαση για να εκπληρώσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και διέλυσαν τα παραδοσιακά τους πανηγύρια»

 

Η αναφορά αυτή είναι αποκλειστικά και μόνο το αποτέλεσμα μακράς και επίπονης προσπάθειας της εφημερίδας ΖΑΓΑΛΙΣΑ, αλλά και πολυπληθούς ομάδας Μπεκτασήδων μελών του Πανελληνίου Συλλόγου Πομάκων, να φέρουν το ζήτημα στο διεθνές προσκήνιο. Οι πρωτοβουλίες αναπτύχθηκαν με ιδιαίτερη προσοχή και “εμπιστευτικά”, τόσο σε Ευρωπαϊκό όσο και σε υπερ-ατλαντικό επίπεδο, με στόχο να αναδειχθεί η ξεχασμένη αυτή θρησκευτική και πολιτισμική παράμετρος της Θράκης, η οποία υποφέρει από την ισοπεδωτική λογική του τουρκικού εθνικισμού.

 

Η Ζαγάλισα γνώριζε και ανέμενε από καιρό το ευτυχές αυτό γεγονός και γι αυτό σε προηγούμενο φύλλο της (α.φ. 38 της 8 Φεβρουαρίου 2010) είχε αποκαλύψει για πρώτη φορά, ότι «οι Αλεβίτες της Ελληνικής Θράκης έχουν αναλάβει διεθνείς πρωτοβου-λίες…πραγματοποιήσει επαφές με δύο επιτροπές ανθρωπίνων Δικαιωμάτων…έχει αποσταλεί σχετικό αποδεικτικό υλικό για τις πιέσεις που υφίστανται…έχουν συναντηθεί με Αμερικανική αντιπροσωπεία…». Η εξέλιξη έγινε ήδη γνωστή στους ενεργοποιημένους πολιτικά κύκλους των Μπεκτασήδων, προκάλεσε ιδιαίτερη χαρά και έδωσε θάρρος και ελπίδα για συνέχιση του αγώνα τους.

 

Είναι γνωστό ότι και στην Τουρκία, έχει αναπτυχθεί τεράστιο κύμα Αλεβιτικής οργής για την άρνηση της επίσημης αναγνώρισής τους από το Τουρκικό κράτος. Οι Αλεβίτες της Τουρκίας έχουν κάνει πολλά βήματα προόδου και όσο ο εκδημοκρατισμός προχωράει τόσο η κοινωνική και πολιτική παρουσία τους γίνεται εντονότερη, σε αντίθεση με τη Θράκη, όπου το ζήτημα παραμένει εν πολλοίς άγνωστο και νεφελώδες.

 

Ειδικά, για την Τουρκία, να θυμίσουμε ότι στις 2.7.1993, φανατικοί εθνικιστές-ισλαμιστές πυρπόλησαν στην πόλη Σεβάστεια (Sivas) το ξενοδοχείο Madimak, όπου γινόταν το ετήσιο φεστιβάλ στη μνήμη του Αλεβίτη λαϊκού ποιητή του 16ου αιώνα, Pir Sultan Abdal, με αποτέλεσμα το θάνατο 37 συμμετεχόντων και τον τραυματισμό πολλών άλλων. Στη συνέχεια, σε επεισόδια που προκάλεσαν φανατικοί κύκλοι στις συνοικίες Gaziosmanpaşa και Umraniye της Κωνσταντινούπολης, μεταξύ 12 και 14 Μαρτίου 1995, είχαν και πάλι ως αποτέλεσμα το θάνατο 25 Αλεβιτών και τον τραυματισμό άλλων 300.

 

Στην Ελληνική Θράκη, η έλλειψη τοπικής επιστημονικής ηγεσίας (η επίσης απόλυτη απουσία του πανεπιστημίου) και η κυριαρχία του τουρκικού εθνικισμού μέσα από το πελατειακό πολιτικό σύστημα, δεν επέτρεψε σε ούτε ΕΝΑΝ πολιτικό της Θράκης να αναδείξει το ζήτημα και να καταγγείλει τις ρατσιστικές διώξεις που υφίστανται οι Μπεκτασήδες στα χωριά τους, στο όνομα της ποθούμενης ενότητας της «σουνιτικής τουρκο-μουσουλμανικής μειονότητας». Τους έκλεψαν τα μοναστήρια τους (με πιο χαρακτηριστικό τον κορυφαίο τεκέ της Ρούσας, για την ανακαίνιση του οποίου η Τουρκία πρόσφερε επισήμως 20.000 ευρώ), τους έκλεψαν τα πανηγύρια τους και τα μετέτρεψαν σε κακόγουστες φιέστες τουρκικού εθνικισμού (με σπουδαιότερο το Χίλια), τους σαμποτάρουν κάθε προσπάθεια ανάδειξης της ιδιαιτερότητάς τους (όπως το πανηγύρι της Μπέλα Βόντα) και τους ωθούν με κάθε μέσο και τρόπο στην καταστροφή.

 

Οι στρατιές βουλευτών (εσχάτως και υπουργών και υφυπουργών) που ανέδειξαν με την ψήφο τους οι Θράκες της Ροδόπης, του Έβρου και της Ξάνθης, αλλά και νομαρχών-δημάρχων, νομαρχιακών και δημοτικών συμβούλων, προέδρων κοινοτήτων και λοιπών φιλόδοξων πολιτικάντηδων, ανηκόντων στις …προοδευτικές δυνάμεις ή μη, δεν ανέδειξαν ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ που να έχει αναλάβει την παραμικρή πρακτική πρωτοβουλία ανάδειξης και προστασίας των Μπεκτασήδων της Θράκης.

 

Για το λόγο αυτό γίνεται φανερό πόσο σπουδαία είναι η επιτυχία της εφημερίδας ΖΑΓΑΛΙΣΑ και του Πανελλήνιου Συλλόγου Πομάκων και έρχεται να προστεθεί σε μία αλυσίδα διεθνών επιτυχιών, η οποία όλο και μεγαλώνει…ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΒΗΜΑ ΕΓΙΝΕ!

 (τεύχος 40, Απρίλιος 2010)

http://zagalisa.gr/content/nea-diethnis-epityxia-tis-zagalisa-kai-toy-panellinioy-syllogoy-pomakon-oi-alebites-mpektasi

«Η εξερεύνηση των συναισθημάτων»

Μόλις κυκλοφόρησε ένα νέο επιτραπέζιο παιχνίδι, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για παιδιά, γονείς, παιδαγωγούς, δασκάλους και παιδοψυχολόγους. Βοηθά τα παιδιά να ξεχωρίζουν τα συναισθήματα και να τα εκφράζουν μέσα απο το παιχνίδι. 

«ο Χριστός γεννιέται, βαπτίζεται κι ο Αϊ – Βασίλης έρχεται”

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» προσκαλεί τα παιδιά στην παρουσίαση του βιβλίου «ο Χριστός γεννιέται, βαπτίζεται κι ο Αϊ – Βασίλης έρχεται” του παιδαγωγού – σκηνοθέτη Γιώργου Αντωνάκη. 

Ο μικρός Χριστός κοιμάται στη φάτνη, οι μάγοι ακολουθούν το αστέρι που ταξιδεύει. Οι βοσκοί μιλάνε με τους αγγέλους, ο Αϊ-Βασίλης με το ραβδί του τριγυρίζει στον κόσμο. Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος βαπτίζει το Χριστό, το Άγιο Πνεύμα σαν περιστέρι πάνω από τα νερά του Ιορδάνη. 

     Την Κυριακή 19 Δεκεμβρίου, στις 11.00 π.μ. στο πολιτιστικό κέντρο του Ι.Ν. Φανερωμένης Χολαργού (στην πλ. Φανερωμένης, απέναντι από το βιβλιοπωλείο).

     Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο τηλέφωνο 210-6546742, στην ηλεκτρονική διεύ-θυνση nonamebk@acci.gr ή ενημερωθείτε μέσω του διαδικτύου στο ιστολόγιο του βιβλιοπωλείου μας https://papaleonidasdimitris.wordpress.com

Πρόσβαση μέσω του σταθμού Χολαργού του μετρό ή της Ε΄στάσης Χολαργού στη λ. Μεσογείων.

Η επικίνδυνη “Μεγάλη Σκακιέρα”

Οι πιο πλούσιες οικογένειες της Αμερικής και του πλανήτη, ελέγχουν πλήρως τις ΗΠΑ με ένα τρόπο που παραμένει κρυφός. Η οικονομική ελίτ ελέγχει τα ΜΜΕ, τις τράπεζες, την άμυνα, και τη πετρελαϊκή βιομηχανία της χώρας. Στο βιβλίο του με τίτλο «Who’s Who of the Elite», ο Robert Gaylon Ross Sr γράφει: «Κατά τη γνώμη μου, είναι κύριοι των ενόπλων δυνάμεων, του ΝΑΤΟ, των μυστικών υπηρεσιών, της  CIA, του Ανώτατου Δικαστηρίου, και γενικά των δικαστηρίων. Φαίνεται να ελέγχουν, άμεσα ή έμμεσα, το μεγαλύτερο μέρος της κρατικής και τοπικής αστυνομίας…».

Η ελίτ μπορεί να έχει διαφορές τακτικής, όμως είναι ενωμένη σε ένα σκοπό, θέλει να κυριαρχήσει στο πλανήτη χρησιμοποιώντας ως μέσο τις ικανότητες των Αμερικανών πολιτών. Η εν λόγω ελίτ ελέγχει μεγάλο αριθμό από «δεξαμενές σκέψης», που με τη σειρά τους προωθούν τον ασφυκτικό έλεγχο της υφηλίου. Αυτά τα think tanks εκδίδουν περιοδικά όπως το Foreign Affairs, μέσα από τα οποία οι ιμπεριαλιστικές και αντί-ανθρωπιστικές ιδέες βαφτίζονται ως έγκυρες δημοσιεύσεις, και στη συνέχεια, αν χρειάζεται, επεκτείνονται μέσα από βιβλία τα οποία τυγχάνουν τεράστιας προβολής. Ο Brzezinski και ο  Kissinger, όπως και πολλοί άλλοι, χρωστάνε τη θέση τους και τη καλή ζωή που ζουν στην ελίτ που τους στηρίζει.

Στο μεγαλειωδώς αλαζονικό του βιβλίο The Grand Chessboard το 1997, ο Brzezinski ανέλυσε τη φιλοσοφία πίσω από τη τρέχουσα αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή. Ισχυρίστηκε πως για πρώτη φορά στην ιστορία μια μη ευρασιατική δύναμη, η Αμερική,  έχει έρθει στο προσκήνιο, και θα πρέπει να ελέγχει την περιοχή της Ευρασίας αν θέλει να παραμείνει παγκόσμια υπερδύναμη. «Για την Αμερική, το μεγάλο γεωπολιτικό βραβείο είναι η Ευρασία…Περίπου το 75% του παγκόσμιου πληθυσμού κατοικεί εκεί… η περιοχή παράγει το 60% του παγκόσμιου ΑΕΠ και ελέγχει τα ¾ των γνωστών ενεργειακών αποθεμάτων». Αυτός ο πλούτος, τόσο σε επιχειρήσεις όσο και στο υπέδαφος, είναι που κάνει την αδίστακτη οικονομική ελίτ να θέλει απεγνωσμένα να ελέγξει την Ευρασία. Η «τρομοκρατία» είναι μια καλά σχεδιασμένη και προαποφασισμένη στρατηγική, ένα ψέμα και μια παραπλάνηση, έτσι ώστε να δικαιολογείται η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στη κεντρική Ευρασία αλλά και αλλού.

Η περισσότερη βία στη περιοχή αυτή, αλλά και στο Πακιστάν, έχει προβλεφτεί σε δυο βιβλία του Brzezinski (The Global Zone of Percolating Violence, και The Eurasian Balkans), όπου το Πακιστάν και η ευρύτερη περιοχή είναι περικυκλωμένα στους  χάρτες. Η σημερινή βία ξεκίνησε από «ενεργούμενα» μέρη και «όργανα» των ΗΠΑ. Αν αναλογιστούμε πως αυτοί οι χάρτες δημοσιεύτηκαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια πριν το πρώτο αεροσκάφος χτυπήσει τους δίδυμους πύργους, τότε… Αυτό σημαίνει πως η αμερικανική στρατιωτική εμπλοκή μετά την 9/11, καθώς και η ίδια η 9/11 δεν ήταν παρά μια καλοσχεδιασμένη στρατηγική για παγκόσμια κυριαρχία μέσα από την οποία κατακτήθηκε και αυτός ο ίδιος ο αμερικανικός λαός με όπλο την απολυταρχική και ολοκληρωτική νομοθεσία που εφαρμόσθηκε μετά το 2001 και σαν συνέπεια της επίθεσης στους δίδυμους πύργους.

Όπως έχει πει και ο ίδιος ο Brzezinski: «Η Αμερική είναι πολύ δημοκρατική εσωτερικά και πολύ αυταρχική στο εξωτερικό… Η επιδίωξη όμως της επικράτησης δεν είναι κάτι το δημοφιλές, εκτός από περιπτώσεις άμεσης απειλής ή πρόκλησης σε αυτό που ο λαός θεωρεί εσωτερική ευμάρεια… Η δημοκρατία δεν συνάδει  με τη παγκόσμια ιμπεριαλιστική κινητοποίηση». Για αυτό και ο Bush χαρακτήρισε την 9/11 ως «σπουδαία ευκαιρία» ενώ ο Rumsfeld την θεώρησε ανάλογη ευκαιρία με αυτή του Β`ΠΠ ώστε να επανασχεδιασθεί ο κόσμος.

Για να πετύχει τους σκοπούς της η Αμερική, προκάλεσε αλλαγές καθεστώτων στη Κεντρική Ασία, κατέστρεψε τη Γιουγκοσλαβία, και ενώ η Ρωσία απλά παρακολουθούσε αμέτοχη και ανήμπορη να επέμβει, οι ΗΠΑ έστησαν στρατιωτικές βάσεις στην Ανατολική Ευρώπη και στην Κεντρική Ασία, και έκαναν προκλητικές στρατιωτικές ασκήσεις δοκιμάζοντας την αποφασιστικότητα της Μόσχας και του Πεκίνου. Η  Αμερική εγκατέστησε μεγάλη βάση στο Kyrgyzstan που έχει 1000 περίπου χιλιόμετρα κοινά σύνορα με τη Κίνα. Όταν οι Κινέζοι διαμαρτυρήθηκαν πρόσφατα πως οι ναυτικές ασκήσεις με τη Νότια Κορέα ήταν πολύ κοντά σε δικές τους περιοχές, ο Αμερικανός εκπρόσωπος δήλωσε πως «Οι αποφάσεις αυτές λαμβάνονται από εμάς και μόνον εμάς… Το που θα κάνουμε και το πότε θα κάνουμε στρατιωτικές ασκήσεις, με ποιον θα τις κάνουμε και πως θα τις κάνουμε, είναι αποφάσεις που παίρνονται από το αμερικανικό υπουργείο Άμυνας, το αμερικανικό ναυτικό, και από τη κυβέρνηση των ΗΠΑ». Αυτού του είδους η συγκρουσιακή, αλαζονική, και «χυδαία» γλώσσα, έγινε ξεκάθαρη αντιληπτή από το Πεκίνο.

Οι ΗΠΑ πέτυχαν στρατιωτική παρουσία με βάσεις τους στη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Πολωνία, και τη Τσεχία, ενώ διαθέτουν τη μεγαλύτερη βάση όλων, το στρατόπεδο Bondsteel στο Κόσσοβο. Στη Πολωνία εγκαθιστούν πυραύλους μόλις 50 χιλιόμετρα από τα ρωσικά σύνορα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι Αμερικάνοι προχωρούν σε διμερείς στρατιωτικές συμφωνίες με τα κράτη της ρωσικής «πίσω αυλής» Azerbaijan, Kazakhstan, Uzbekistan, και Turkmenistan. Ο απώτερος σκοπός τους είναι η Κεντρική Ασία, από το Αφγανιστάν έως τη Μέση Ανατολή, έναν διάδρομο από τον οποίο θα ρέει ο ενεργειακός και ορυκτός πλούτος αυτής της περιοχής προς τα «σεντούκια» της αμερικανικής ελίτ, εις βάρος πάντα των τοπικών πληθυσμών.

Ένας μεγάλος πόλεμος που θα εμπλέξει τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα, είναι πλέον όχι μόνο πιθανός αλλά και σίγουρος. Σχεδιασμένος από την αμερικανική ελίτ, είναι απλά θέμα χρόνου για το πότε θα ξεσπάσει. Πολλές φορές στο παρελθόν η εν λόγω ελίτ έχει ρίξει τον αμερικανικό λαό σε πολέμους που οφείλονται σε ποδεδειγμένες  και επί τούτου σχεδιασμένες  παραπλανήσεις, όπως η βύθιση του Lusitania στον Α`ΠΠ, το Pearl Harbour στον Β`ΠΠ, κ.ο.κ. Η ελίτ θεωρεί τους λαούς ως «ανθρώπινα σκουπίδια», έναν όρο που πρωτοχρησιμοποίησαν οι Γάλλοι στην Ινδοκίνα.

Μια πρόσφατη αναφορά της Παγκόσμιας Τράπεζας αναφέρει πως το 2005, 28 εκατομμύρια Αμερικανοί αισθάνονταν ανασφαλείς, το 2007 ο αριθμός αυτός ανέβηκε στα 46 εκατομμύρια! Ο ένας στους πέντε Αμερικανούς αντιμετωπίζει το φάντασμα της εξαθλίωσης, ενώ 38 εκατομμύρια ήδη ζουν με κουπόνια τροφίμων.

Ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που δομήθηκε επάνω σε απάνθρωπες και θηρευτικές αξίες, στο οποίο ελάχιστοι ελέγχουν περισσότερο πλούτο από όσο δισεκατομμύρια πεινασμένων, ένα τέτοιο σύστημα αναγκαστικά θα τελειώσει. Το τέλος του όμως προβλέπεται οδυνηρό και αιματηρό. Όπως είχε πει και ο Einstein: «Δεν ξέρω με τι όπλα θα γίνει ο Γ`ΠΠ, αλλά ο Δ`ΠΠ θα γίνει με πέτρες…».

Υπάρχει μια αισιόδοξη νότα σε όλα αυτά: Τι θα τον κάνει η ελίτ τον πλούτο της όταν η ανθρωπότητα πάψει να υπάρχει;

S.A. -The Nation / www.antinews.gr

Αντί-μνημοσύνου για τον Τάσσο

Της Μικαέλλας Λοίζου.

Ο στενός συνεργάτης του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο Χρύσης Παντελίδης, ανατρέχει στις προσωπικές του εμπειρίες και σκιαγραφεί στη «Σ» το προφίλ του «Προέδρου του ΟΧΙ».

Τελείται αύριο, στις 9 το πρωί, στον ιερό ναό Αγίου Νικολάου στην Κάτω Δευτερά, το δεύτερο ετήσιο μνημόσυνο του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου. Του μνημοσύνου θα προστεί ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, ενώ επιμνημόσυνο λόγο θα εκφωνήσει ο Γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας και προσωπικός φίλος του Τάσσου Παπαδόπουλου, βουλευτής Ανδρέας Λυκουρέντζος. Ακολούθως θα τελεστεί τρισάγιο και κατάθεση στεφάνων στο Κοιμητήριο Δευτεράς.

Τον τελευταίο ένα χρόνο, το όνομα του τέως Προέδρου έχει γίνει συνώνυμο με το ειδεχθές έγκλημα της κλοπής της σορού του, ένα γεγονός που ταρακούνησε την κυπριακή κοινωνία και κατάφερε να επισκιάσει τη μνήμη του. Ο στενός του συνεργάτης Χρύσης Παντελίδης μιλά στη «Σ» για τον Τάσσο Παπαδόπουλο όπως τον έζησε, με τις δικές του τις μνήμες για τον άνθρωπο, για τον Πρόεδρο, για τον συνεργάτη. Για τον Τάσσο που θυμάται στους διαδρόμους του Προεδρικού, να νοιάζεται και να αγωνίζεται.

Δίκαιος και προσιτός
«Αυτό που πρέπει να λεχθεί για τον Τάσσο Παπαδόπουλο ως άνθρωπο, αλλά και ως Πρόεδρο, επικεφαλής του κράτους αλλά και του Προεδρικού Μεγάρου, είναι το γεγονός πως ήταν ένας πάρα πολύ δίκαιος άνθρωπος. Δίκαιος απέναντι στα ζητήματα που είχε να χειριστεί και κυρίως απέναντι στους συνεργάτες του. Ήθελε να ακούει τις απόψεις των συνεργατών του, των υπουργών του, των ανθρώπων που ήταν δίπλα του στο Προεδρικό. Ήθελε να συζητά», αναφέρει ο κ. Παντελίδης. Ήθελε τους συνεργάτες του να μελετούν και να διαβάζουν όλα τα θέματα, όχι να είμαστε μονόπλευροι ή να ασχολούμαστε μόνο με τα θέματα της αρμοδιότητάς μας, εξηγεί.

«Επιδίωκε να ακούσει την αντίθετη άποψη, παρά το γεγονός ότι πολλοί επιχείρησαν να δημιουργήσουν την εικόνα ότι ήταν κατά κάποιον τρόπο απρόσιτος. Όχι μόνο δεν φοβόμασταν να εκφράσουμε αντίθετη άποψη ή κριτική, αλλά μας ενεθάρρυνε να το κάνουμε, γιατί θεωρούσε ότι μέσα από αυτές τις συζητήσεις θα έβγαινε και το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα», προσθέτει.

Ήταν πάρα πολύ εργατικός. Εργαζόταν 15-18 ώρες το 24ωρο, γνώριζε όλα τα θέματα, δηλώνει ο κ. Παντελίδης. «Έχω ζήσει πάρα πολλές συσκέψεις, όπου ο Τάσσος Παπαδόπουλος γνώριζε τα θέματα καλύτερα από τους Υπουργούς ή τους δημόσιους λειτουργούς που τα χειρίζονταν, ακριβώς διότι είχε συσσωρεμένη εμπειρία πενήντα χρόνων ενασχόλησης με τα κοινά, που του έδινε ένα σημαντικότατο πλεονέκτημα απέναντι στους άλλους», παρατηρεί.

Αντιλαμβανόταν τη σημειολογία
«Ενέπνεε ασφάλεια, εμπιστοσύνη και προσέδιδε κύρος στο θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όταν έβλεπες τον Τάσσο Παπαδόπουλο, αναγνώριζες στα λόγια, στην ομιλία του, στην κίνησή του και σε κάθε του ενέργεια, τον Πρόεδρο ενός κράτους», θυμάται ο Χρύσης Παντελίδης. Ήθελε αυτό το κύρος του θεσμού να το διαφυλάξει, υπογραμμίζει. «Κάποιοι λένε ότι ο Πρόεδρος θα πρέπει να δίνει την εντύπωση ότι είναι ένας από εμάς. Ήταν ένας από εμάς, με την έννοια ότι ήταν ίσος ανάμεσα σε ίσους, αλλά, στο τέλος της ημέρας, ήταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, άρα έπρεπε να δώσει το μήνυμα», επισημαίνει.

Και στις σχέσεις του με τους ξένους, είτε ήταν ομόλογοί του είτε ήταν διπλωμάτες είτε άλλες προσωπικότητες που συναντούσε, λειτουργούσε ως Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Προσπαθούσε, δηλαδή, με κάθε τρόπο να διαφυλάξει το κύρος και την αξιοπρέπεια του κράτους του, αναφέρει ο Χρύσης Παντελίδης. «Συνειδητοποιούσε στο μέγιστο βαθμό ότι ήταν ο Πρόεδρος μιας χώρας μικρής σε μέγεθος, η οποία αναζητεί το δίκαιό της τα τελευταία 35 χρόνια και αισθανόταν την ευθύνη να λειτουργήσει ως Πρόεδρος αυτής της χώρας, προφυλάσσοντας στο μέγιστο δυνατό βαθμό τα συμφέροντά της», εξηγεί.

Δεν ήταν προτεραιότητα για τον Τάσσο οι χειραψίες, οι αγκαλιές και τα φιλιά, λέει ο κ. Παντελίδης. «Όταν εσυναντάτο με έναν ξένο ήξερε από πριν τι θα πει, ποια θέματα θα έθετε, τι θα ζητούσε και ήμασταν βέβαιοι στο τέλος ότι αυτούς τους στόχους που είχε θέσει θα τους ικανοποιούσε», εξομολογείται. «Προετοιμαζόταν πάρα πολύ και όταν είχα την τιμή και το προνόμιο να είμαι με τον Τάσσο σε συζητήσεις με ξένους, ένιωθα διπλά περήφανος. Ένιωθα ότι η Κύπρος έχει Πρόεδρο που εξυπηρετεί τα συμφέροντά της», εξηγεί.

Η σπουδή στην αλήθεια
Δεν μπορούσες να κρύψεις κάτι από τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Είχε μια χαρακτηριστική ικανότητα-ταλέντο, σύμφωνα με τον κ. Παντελίδη. Εάν έπαιρνε στα χέρια του ένα έγγραφο 100 σελίδων, μπορούσε σε πολύ σύντομο χρόνο να εντοπίσει την ουσία. Είχε πολύ καλή μνήμη, η οποία στηριζόταν σε αυτή του την ικανότητα. Δεν χανόταν σε ανούσια κείμενα ή ζητήματα που θα τον έκαναν να κουράσει το μυαλό του, αναφέρει ο συνεργάτης του.

«Τον διέκρινε η εμμονή του, η σπουδή του και η αφοσίωσή του στην αλήθεια, στο να είναι ειλικρινής και έντιμος με όλους. Γι’ αυτό άλλωστε, ακόμα και στην προεκλογική περίοδο, που ο κόσμος κατακλυζόταν από ψεύτικες υποσχέσεις και δεσμεύσεις, δεν δέχθηκε ποτέ να υποσχεθεί πράγματα ανέφικτα ή να δεσμευτεί για πράγματα τα οποία ήξερε εκ των προτέρων ότι δεν μπορούν να υλοποιηθούν, όπως π.χ. το θέμα των εκτάκτων, που τρία χρόνια μετά δεν έχει επιλυθεί και το θέμα της μείωσης της θητείας, το οποίο πανηγυρικά έχει καταρριφθεί και για το οποίο πολλοί λένε ότι μπορεί να του στοίχησε τις εκλογές. Ο Τάσσος επέμεινε να είναι ειλικρινής και έντιμος απέναντι στους συμπολίτες μας», υπογραμμίζει.

Εξιστορεί στη «Σ» ένα χαρακτηριστικό περιστατικό, όταν επισκέφθηκε ένα χωριό στην Πάφο και τον πλησίασε μια έκτακτη δημόσια υπάλληλος, λέγοντας στον Πρόεδρο τα παράπονά της. Τότε ο Τάσσος Παπαδόπουλος της είπε ότι δεν επρόκειτο να συμβεί αυτό που ζητούσε, γιατί δεν ήταν εφικτό και έκατσε και επί 20 λεπτά της τεκμηρίωνε τη θέση του. Η κοπέλα άκουσε, αλλά έφυγε απογοητευμένη. Κάποιος από τους παρευρισκομένους, σύμφωνα με τον κ. Παντελίδη, γύρισε και του είπε «Πρόεδρε, αποκλείεται να σε ψηφίσει η κοπέλα με τούτα που της είπες». Τότε, ο κ. Παπαδόπουλος απάντησε, «για μένα προτεραιότητα δεν είναι να με ψηφίσει, αλλά ότι ήμουν απέναντί της έντιμος και ειλικρινής, και όταν θα επιβεβαιωθεί αυτό, θα ξέρει ότι εγώ της είπα την αλήθεια».

Τα δάκρυα του Τάσσου
Ζητήσαμε από τον κ. Παντελίδη να μας μιλήσει για τα περιβόητα δάκρυα του τέως Προέδρου, κατά το διάγγελμα πριν από το δημοψήφισμα, τα οποία είχαν δαιμονοποιηθεί και είχαν χαρακτηριστεί ψεύτικα από κάποιους. «Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, από τα 20 του χρόνια, ήταν αγωνιστής της ΕΟΚΑ.

Διορίστηκε Υπουργός του κράτους στα 25 του. Από το 1960 μέχρι το τέλος της ζωής του υπηρέτησε σε όλα τα αξιώματα της δημόσιας ζωής και παρήγαγε τεράστιο έργο. Μπορεί δίκαια να καταταγεί μέσα στις ελάχιστες προσωπικότητες που ουσιαστικά έκτισαν αυτό που ονομάζεται Κυπριακή Δημοκρατία. Και βρέθηκε στις 7/4/2004, 44 χρόνια μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, να κάθεται σε μια καρέκλα στο Προεδρικό Μέγαρο, να εκφωνήσει ένα διάγγελμα, το οποίο θα καθόριζε το μέλλον αυτού του κράτους και ουσιαστικά θα έκρινε το αν η Κυπριακή Δημοκρατία θα συνέχιζε να υπάρχει ή θα διαλυόταν. Κάτω από αυτή τη φόρτιση, το άγχος και την ψυχολογική πίεση που αισθάνεται ένας ηγέτης την ώρα που ολόκληρος ο λαός περίμενε να ακούσει την άποψή του, ο Τάσσος Παπαδόπουλος δάκρυσε, μη μπορώντας να συγκρατήσει τα αισθήματα αγωνίας για το μέλλον αυτού του τόπου», απάντησε. Πρόσθεσε ότι θεωρεί πως αυτό το πράγμα ο κόσμος το καταλαβαίνει. «Και αυτόν το μύθο και αυτό το ψέμα για τα δάκρυα του Προέδρου, είναι μόνο ορισμένοι που έχουν εμμονές προς τον Τάσσο Παπαδόπουλο που τα συντηρούν», συμπλήρωσε.

«Με όλο το σεβασμό προς τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον έχουμε δει να δακρύζει πάρα πολλές φορές και για λιγότερο σημαντικά θέματα.

Δεν άκουσα κανέναν να τον κατηγορήσει για ψεύτικα δάκρυα», σημείωσε ο Χρύσης Παντελίδης. «Αλίμονο, αν ένας ηγέτης δεν μπορεί να δακρύσει τη στιγμή που διακυβεύεται το μέλλον του τόπου του», κατέληξε.
ΣΗΜΕΡΙΝΗ

ΑΙΓΑΙΟ-ΚΥΠΡΟΣ: Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

To κράτος είναι ο εχθρός. Δεν πρόκειται για σύνθημα αναρχικών, ούτε για ρητορεία εξεγερμένων επαναστατών. Πρόκειται για το πρόγραμμα της πιο μαύρης αντίδρασης που έχει εμφανισθεί στην παγκόσμια σκηνή από τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης, των “δολοφόνων με άσπρα κολλάρα”, ΔΝΤ και ΕΚΤ, ΗΠΑ και ΕΕ. Αυτή είναι η ουσία του πολέμου χρέους που εξαπέλυσαν από κοινού, Γερμανία και αγορές, κατά των κρατών της Νότιας Ευρώπης, οικονομικού ισοδύναμου των στρατιωτικών μεθόδων που μετήλθε η “Αυτοκρατορία” (των Τραπεζών, των ΗΠΑ, του Ισραήλ, της Βρετανίας), εναντίον των αραβομουσουλμανικών κρατών την περασμένη δεκαετία.

“To δημόσιο είναι ο μεγάλος ασθενής”, δηλώνει ο, κατά τους γερμανικούς “Φαϊνάνσιαλ Τάιμς”, άνθρωπός τους στην Ελλάδα Γιώργος Παπανδρέου, ο Πρόεδρος μιας εξαμερικανισμένης Διεθνούς, ακολουθούμενος από ένα πλήθος ανιστόρητων, ιδιοτελών και διεφθαρμένων νεοφιλελεύθερων και από μια “συμμαχία προθύμων”, από Κουβέλη-Κύρκο μέχρι Καρατζαφέρη-Μητσοτάκη.

Κράτος και κοινωνία είναι όντως μεγάλοι ασθενείς στην Ελλάδα: αν έχαιραν υγείας η σημερινή κυβέρνηση θάπεφτε σε ένα μήνα, σωστότερα δεν θάχε ποτέ εκλεγεί! Οι κατ¨ εξοχήν υπεύθυνοι για την αρρώστια, είναι αυτοί ακριβώς που την επικαλούνται τώρα: τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα 35 χρόνια και την κυβερνούν και σήμερα, με την αξιοσημείωτη διαφορά ότι αυτή η κυβέρνηση είναι η πρώτη που εκδηλώνει περίπου ανοιχτά τόση περιφρόνηση για την Ελλάδα και τον λαό της. ¨Όπως επίσης μια άρχουσα τάξη κλεπτοκρατών ραντιέρηδων που, αφού απομύζησαν, επί δεκαετίες, διαλύοντας για να λεηλατήσουν το ελληνικό δημόσιο, τώρα, των ξένων τα ρήματα πειθόμενοι, θέλουν να το ξεπαστρέψουν, αφήνοντας στο ελληνικό κράτος μόνο περιορισμένες λειτουργίες αποικιακής διοίκησης των ιθαγενών.

Το ελληνικό κράτος χρειάζεται απελπιστικά ριζική μεταρρύθμιση, εκσυγχρονισμό με την αυθεντική έννοια, δηλαδή εκδημοκρατισμό. Αντί όμως να χρησιμοποιούμε τις αδυναμίες και τα προβλήματά του για να το διαλύσουμε, κάνοντάς το όργανο ξένων δυνάμεων, ο ελληνικός λαός χρειάζεται να το ξανακάνει δικό του εργαλείο. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται το κράτος του, ένα κράτος βέβαια πολύ διαφορετικό από αυτό που διαθέτει, για να αμυνθεί απέναντι στην κοινωνική βία των αγορών, να προστατεύσει δημοκρατικά δικαιώματα και εθνική κυριαρχία από τις επιβουλές γειτονικών και πιο μακρινών δυνάμεων, που, από την ιστορία ξέρουμε, πάντα επιβουλεύτηκαν τον άφθαστης στρατηγικής, γεωπολιτικής και γεωοικονομικής, όπως φαίνεται, αξίας, χώρο που κατοικούν σήμερα οι ‘Eλληνες, από τον Βαρδάρη και τον ¨Εβρο μέχρι τo Ριζοκάρπασο και την Λάρνακα.

Αν η ανάλυσή μας για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα και στη Νότιο Ευρώπη είναι σωστή, είναι απίθανη η περίπτωση να μην επιδιώξουν οι δυνάμεις της Αυτοκρατορίας να εκμεταλλευθούν την παρούσα τόσο ευνοϊκή συγκυρία, όπως και την ταυτόχρονη παρουσία δύο πολιτικών “τύπου Γκορμπατσώφ” στην εξουσία, σε Αθήνα και Λευκωσία, για να μην επιχειρήσουν να περάσουν, στο Αιγαίο, την Αν. Μεσόγειο, τα Βαλκάνια, τις γεωπολιτικές ρυθμίσεις που επιδιώκουν εδώ και δεκαετίες, αφαιρώντας, οριστικά ει δυνατόν, δηλαδή ντε γιούρε, από τον ελληνικό λαό, τα νόμιμα δικαιώματα κυριαρχίας του στον χώρο που κατοικεί.

Κανονικά, το πολιτικό συμφέρον του ΠΑΣΟΚ επιβάλλει, λόγω του τεράστιου κόστους που συνεπάγεται η οικονομική πολιτική, να μην ανοίξει θέματα εξωτερικής πολιτικής. Η ηγεσία όμως του κόμματος είναι τύπου Γκορμπατσώφ, έχει καταστήσει πρόγραμμά της την αυτοκαταστροφή της δομής της οποίας ηγείται: κατασκεύασε μια ψυχολογική πραγματικότητα που πιστεύει και την εξυπηρετεί, αναμένει αναγνώριση από διεθνείς δυνάμεις και όχι από το λαό, δεν διαθέτει επαρκή κατανόηση της χώρας και του διεθνούς περιβάλλοντος, τις κυρίαρχες δυνάμεις του οποίου θαυμάζει άκριτα, δεν διαθέτει εθνικό σχέδιο. Ο Παπανδρέου δεν είναι “πράκτορας” όπως πιστεύουν μερικοί, ούτε και ο Γκορμπατσώφ ήταν στον καιρό του: πιστεύει ειλικρινά στην πολιτική του, κάτι που τον καθιστά απείρως πιο επικίνδυνο για τον εαυτό του, το κόμμα του και την Ελλάδα. Φυσικά, το ότι δεν Γκορμπατσώφ και Παπανδρέου (ή Χριστόφιας) δεν είναι οι πράκτορες, δεν σημαίνει ότι αυτοί που τους συμβούλευαν και συμβουλεύουν δεν είναι.

Η «Διεθνής των Συμβούλων» (Ρόντος, Στρως-Καν, Τσιόπα, ‘Αξελροντ και δεν συμμαζεύεται), δεν θέλει να θέσει σε κίνδυνο την κυβέρνηση με επικίνδυνες πρωτοβουλίες στα εθνικά. Από την άλλη γνωρίζει ότι έχει ημερομηνία λήξης και πρέπει να κάνει ότι έχει να κάνει όσο διαθέτει ακόμα πολιτικές δυνάμεις. ‘Oσο ο ελληνικός λαός παραμένει σε μεγάλη σύγχυση, όσο παλεύουν μέσα στην ψυχή του ισχυρότατες αντίθετες δυνάμεις, όπως έδειξε η αμφισημία των δημοτικών εκλογών: το απαράμιλλο πολιτικό του ένστικτο και κάποιο σύνδρομο του Κολοκοτρώνη από τη μια, οι τεράστιες παραδόσεις ραγιαδισμού, ευτελούς ιδιοτέλειας, φόβου και ενοχών από την άλλη. ‘Oσο, κυρίως, δεν συγκροτείται πολιτική εναλλακτική, αριστερή ή δεξιά. Αυτός είναι ο παράγων που σπρώχνει ίσως τη “Διεθνή” και αυτή την Αθήνα να ανοίξει τα καυτά ζητήματα του Αιγαίου στο άμεσο μέλλον. (Και υπό τον όρο ότι οι σχεδιασμοί αυτοί δεν θα ναυαγήσουν επί του απέραντου μαξιμαλίσμού της Αγκυρας).

Πετρέλαια και Αιγαίο: το τυρί και η φάκα

¨¨Ολο και περισσότερες πληροφορίες συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να προχωρήσει σε μείζονος, στρατηγικής σημασίας ρυθμίσεις στο Αιγαίο. Οι άξονες των ρυθμίσεων περιλαμβάνουν σχέδια “συνεκμετάλλευσης” του πετρελαϊκού πλούτου που εικάζεται ότι υπάρχει σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, αρχής γενομένης, σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, με την περιοχή μεταξύ Κρήτης και Ρόδου, περιοχή τα οικονομικά δικαιώματα επί της οποίας ανήκουν καθ¨ ολοκληρίαν και πέραν οποιασδήποτε αμφιβολίας στην Ελλάδα. Το νομικό καθεστώς της περιοχής δεν θα διευκρινισθεί, θα αφεθεί για το μέλλον, αλλά θα παύσει όντως και να έχει μεγάλη σημασία, αφού τα τουρκικά κέρδη από την συνεκμετάλλευση θα ισοδυναμούν και παραπάνω με το οικονομικό αποτέλεσμα που θα είχε η αποδοχή των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο!(1)

Η κυβέρνηση ετοιμάζεται επίσης να αποποιηθεί, ανατολικώς του 25ου μεσημβρινού, του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, που της παρέχουν οι διεθνείς συνθήκες, να μειώσει τον ελληνικό εναέριο χώρο, να αποποιηθεί των δικαιωμάτων σε ΑΟΖ που παρέχει επίσης στην Ελλάδα το διεθνές δίκαιο, ενώ πιέζεται από την Αγκυρα να παραιτηθεί των σημαντικότατων δικαιωμάτων στη Θάλασσα της Λυκίας που θεμελιώνει για την Ελλάδα η κυριαρχία στο Καστελλόριζο. Και, αφού κάνει αυτές τις παραχωρήσεις στην Τουρκία, ενδεχομένως να προσφύγει στη Χάγη, επί των υπολοίπων διεκδικήσεων της! Το όλον θα συμπληρωθεί με ένα σύστημα ΝΑΤΟϊκής συνδιαχείρησης των δραστηριοτήτων των πολεμικών αεροποριών στο Αιγαίο.

Πρόκειται ουσιαστικά για την μετατροπή του νησιωτικού όγκου της Ελλάδας σε ζώνη περιορισμένης κυριαρχίας, γιγαντιαία ‘Ιμια, μια περιοχή όλο και πιο πολυεθνική στις δραστηριότητές της, και προοπτικά, ποιος ξέρει, κατοικούμενη από ένα πολύ πιο “πολύχρωμo» απότι σήμερα εθνικό μωσαϊκό.

Φυσικά, η παρούσα κυβέρνηση και, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, η “Διεθνής των Συμβούλων” που την “μανατζάρει”, έχει αποδείξει, πέραν αμφιβολίας, τις εξαιρετικές ικανότητές της, βοηθούσης και της αφλογιστίας αριστεράς και δεξιάς, να βαφτίζει το κρέας ψάρι και τις εθνικές καταστροφές σωτηρίες της πατρίδας (ποιάς ακριβώς παραμένει ερώτημα, εδώ η αλήθεια και οι Ερινύες παίζουν κρυφτούλι με το ψέμμα και την προδοσία, προτιμώντας τον όρο πατρίδα από τον όρο Ελλάδα).

Δεν θα μας πει ποτέ η κυβέρνηση ότι παραχωρεί ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην Τουρκία, τις αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες ή το ΝΑΤΟ. Θα παρουσιάσει την αποποίηση του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια ως εθνική επιτυχία επέκτασής τους στα εννιά! Θα κάνει λόγο για μια νέα εποχή ειρήνης και ευημερίας, εκμεταλλευόμενη τον φόβο που η ίδια και η πολιτική της δημιούργησε στον ‘Eλληνα (μετρώντας χάσαμε τον λογαριασμό, αλλά ο κ. Παπανδρέου πρέπει νάπε ως και σαράντα φορές τη λέξη χρεωκοπία στη δίωρη διακαναλική) για να κάμψει την ευθυκρίσία και το φρόνημα των Ελλήνων πολιτών. Μια μερίδα των οποίων θα σκεφθεί τα οφέλη από την εκμετάλλευση των πετρελαίων, όχι το ότι η μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο, θα εκμηδενίσει τελικά και αυτά! (Aντίστοιχο παιχνίδι παίζεται και στην Κύπρο από το Ισραήλ).

Ιστορικός ή ανιστόρητος συμβιβασμός;

Μήπως όμως δεν πρέπει επιτέλους να κάνουμε έναν συμβιβασμό με την Τουρκία; ‘Όπως όμως έλεγε ο Λένιν υπάρχουν συμβιβασμοί και συμβιβασμοί. Ακόμα και μια μερική παραχώρηση εθνικών δικαιωμάτων θα μπορούσε να γίνει δεκτή, αν οδηγούσε πράγματι σε περιβάλλον ειρήνης, φιλίας, συνεργασίας και ασφάλειας, αν γινόταν κατανοητή από την άλλη πλευρά ως χειρονομία καλής θέλησης και όχι ως επιβράβευση του τσαμπουκά της. Καμμία από τις προϋποθέσεις αυτές δεν συντρέχει σήμερα.

Οι παραχωρήσεις που σχεδιάζει η κυβέρνηση θα επιβεβαιώσουν ακόμα μια φορά το διαρκές συμπέρασμα του τουρκικού κράτους μετά το 1922, ότι με τους ‘Ελληνες περνάει ο τσαμπουκάς: εκδίωξη χωρίς συνέπειες των Ελλήνων από την Πόλη, την ‘Ιμβρο και την Τένεδο στη δεκαετία του ’50 και του ’60, εισβολή στην Κύπρο το 1974 που κατέληξε στην πρόταση αυτοδιάλυσης του κυπριακού κράτους ως λύση του κυπριακού, το 2004, αμφισβήτηση του καθεστώτος της Λωζάννης στο Αιγαίο που κατέληξε στην ενθουσιώδη υποστήριξη Αθήνας και Λευκωσίας προς την τουρκική υποψηφιότητα στην ΕΕ και μύρια όσα άλλα. Μια ακόμα, μείζων ελληνική παραχώρηση, θα τροφοδοτήσει αναπόφευκτα νέες τουρκικές ορέξεις σε Αιγαίο, Θράκη, Κύπρο.

Οι όροι συνεκμετάλλευσης θα είναι πιθανότατα αποικιακοί. Αντί να ωφελήσουν τη χώρα, θα εντείνουν την καταστροφική πορεία της προς προτεκτοροποίηση.

Οι συζητούμενες ρυθμίσεις είναι ασαφείς. Η φιλία προϋποθέτει καλούς λογαριασμούς. Στην ιστορία των των ελληνοτουρκικών, η ‘ δημιουργική ασάφεια’ των ρυθμίσεων υπήρξε πάντα εργαλείο εξωτερικών δυνάμεων που θέλουν να κυριαρχήσουν σε ολόκληρη την περιοχή και κατεξοχήν μηχανισμός επανέναρξης του ανταγωνισμού.

Αν η ελληνική αριστερά-κεντροαριστερά θέσει το όποιο κύρος διαθέτει στην υπηρεσία τέτοιων, καθαρά ιμπεριαλιστικών σχεδίων, θα προσυπογράψει η ίδια την καταδίκη της. Αντί να προσφέρει υπηρεσία στον ελληνικό, ή τον τουρκικό λαό, θα ενισχύσει εξ αντιδιαστολής αλλά αποφασιστικά, καθαρά φασιστικές, εθνικιστικές, ακροδεξιές τάσεις στον ελληνικό χώρο.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1) μιλώντας στη βουλή, ο κ. Παπανδρέου απέκλεισε, τουλάχιστο υπό τους σημερινούς όρους συμφωνία συνεκμετάλλευσης. Βεβαίως τίποτα δεν αποκλείει να επανέρθει το θέμα στο άμεσο μέλλον, προς το παρόν όμως το βάρος πέφτει στις διερευνητικές επαφές. Σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, η Αθήνα, παρά τη διάθεσή της να κλείσει τα ελληνοτουρκικά, εξακολουθεί να βρίσκεται προ τόσο εξωφρενικών τουρκικών απαιτήσεων που την έχουν τρομάξει.

Δρόμος της Αριστεράς, 4.12.2010

Konstantakopoulos.blogspot.com

«Η εφημερίδα ‘Κόκινος Καπνας’ και ο ελληνισμός του Καυκάσου (1932-1937)»

Kυκλοφόρησε από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις η μελέτη μου με τίτλο: «Η εφημερίδα ‘Κόκινος Καπνας’ και ο ελληνισμός του Καυκάσου (1932-1937)». Η εφημερίδα αυτή  εκδιδόταν στο σοβιετικό Καύκασο κατά το Μεσοπόλεμο.

Είναι ένα από τα λίγα τεκμήρια που διασώθηκαν ενός μοναδικού ιστορικού πειράματος.  Σχετίζεται με τη διαμόρφωση του σημαντικού σοβιετικού ελληνισμού, πλήρως αυτονομημένου από την Ελλάδα και σε σύγκρουση με το ιδεολόγημα της “μητέρας-πατρίδας”.  Ενός ελληνισμού που συγκροτήθηκε τότε σ’ ένα ιδιαίτερο ελληνικό κέντρο, απέκτησε εσωτερική ζωή και ενδιαφέρουσες δομές, υπήρξε το καταφύγιο και το αποκούμπι των κυνηγημένων αριστερών από την “αστική Ελλάδα”, συνομίλησε ισότιμα με το σοβιετικό περιβάλλον,  υλοποίησε τις πλέον προχωρημένες ιδέες του ελληνικού δημοτικισμού (που σήμερα μας παραξενεύουν αρκετά).

Ο Κόκκινος Καπνάς (Κόκινος Καπνας) ήταν ένα επίσημο σοβιετικό ελληνικό έντυπο του μεσοπολέμου. Εξέφρασε τη συνάντηση των σοβιετικών αντιλήψεων για την κοινωνία και τον πολιτισμό με τις ριζοσπαστικότερες ελληνικές θέσεις. Στις σελίδες του αποτυπώνεται ένας ελληνικός καθεστωτικός κομμουνιστικός λόγος. Οι νέοι κώδικες που εισήχθησαν στη σοβιετική κοινωνία είναι παρόντες στην εφημερίδα, δίνοντας μια μοναδική ευκαιρία αποκρυπτογράφησης των μηχανισμών ελέγχου και των μεθόδων που είχαν εφευρεθεί για να εξυπηρετήσουν την ανάγκη του βίαιου μετασχηματισμού.

(Προλετάριοι  Όλου  του  Κόσμου  Ενωθείτε)

 Μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας προβάλλει ένας άγνωστος ελληνικός κόσμος, ο οποίος κλήθηκε να πειθαρχήσει στις νέες απόψεις που εκφράστηκαν από τη σοβιετική εξουσία. Ακολουθώντας τους σοβιετικούς δημοσιογραφικούς κανόνες χρησιμοποιούσε τη φωνητική γραφή παραμένοντας πιστός στις δημοτικιστικές απόψεις.

Τα στοιχεία και οι λεπτομέρειες για τις ελληνικές κοινότητες που δίνει η εφημερίδα έρχονται να καλύψουν το μεγάλο κενό της γνώσης μας για τον τρόπο  προσαρμογής τους στο κομμουνιστικό περιβάλλον και ειδικότερα  στις νέες οικονομικές δομές που προέκυψαν ως αποτέλεσμα της κολεκτιβοποίησης. Κατανοούμε με σαφήνεια ότι το ελληνικό στοιχείο της Σοβιετικής Ένωσης συμμετείχε σε όλα τα ιστορικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν την περίοδο του μεσοπολέμου και βίωσε με τον πιο δραματικό τρόπο τις εγγενείς αδυναμίες του σοβιετικού συστήματος. Ανέπτυξε επί πλέον στο νέο περιβάλλον την επιτρεπτή για τη σοβιετική εξουσία προβληματική  για  τον πολιτισμό και διατύπωσε πολιτικά αιτήματα, με αποτέλεσμα την εμφάνιση ενός ιδιόμορφου ελληνικού σοβιετικού λόγου.

Η τελική καταστροφή του από το σταλινισμό, η εξόντωση του μεγαλύτερου μέρους της διανόησης και η αποσάρθρωση της κοινωνικής του δομής  με τη μαζική μετατόπιση του ελληνικού στοιχείου του Καυκάσου στην Κεντρική Ασία, εξαφάνισαν τα περισσότερα ίχνη του σοβιετικού ελληνικού πολιτισμού του μεσοπολέμου.

Στη συνέχεια παρατίθενται οι Πρόλογοι του Σεραφείμ Φυντανίδη και του Γιάγκου Ανδρεάδη:

Πρόλογος Σεραφείμ Φυντανίδη

Ερευνώντας τα ίχνη ενός χαμένου Ελληνισμού, άγνωστου στους άλλους Έλληνες, ο Βλάσης Αγτζίδης έφτασε κάποτε στη μακρινή – όχι τόσο γεωγραφικά, όσο γνωστικά  – περιοχή του Καυκάσου. Και ανακάλυψε κάτι πολύ σπάνιο: Μια εφημερίδα που έβγαινε στα ελληνικά από Έλληνες, ώσπου την “πήραν μπάλα” οι σταλινικές εκκαθαρίσεις του τέλους της δεκαετίας του ’30. Αυτοί που είχαν την ευθύνη της εκτελέστηκαν ή εξορίστηκαν στα βάθη της Σιβηρίας και το τυπογραφείο τους ρίχθηκε στα βάθη της Μαύρης Θάλασσας.

Το έγκλημά της; Ήταν μια εθνοτική εφημερίδα. Και μολονότι οι εκδότες της ήταν γνήσιοι κομμουνιστές, θεωρηθηκαν προδότες του σοσιαλισμού και της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο Βλάσης Αγτζίδης ανακάλυψε πριν από αρκετά χρόνια στο Σοχούμι το κρυμμένο αρχείο αυτής της σπάνιας εφημερίδας: Κόκινος Καπνας ο τίτλος της, δηλαδή καπνεργάτης, ο οποίος παρουσιάζει μια ορθογραφικη πρωτοτυπία. Έχει καταργήσει όλα τα φωνήεντα και τα διπλά σύμφωνα, έχει κρατήσει μόνο το “ι”, το “ο” και το “ς”, χρησιμοποιεί το “υ” στη θέση του “ου”. Πρόκειται για μια ακραία εκδοχή του άκρατου δημοτικισμού, που πρέσβευαν τότε οι κομμουνιστές του 20γράμματου αλφάβητου.

Φυσικά, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η αρθρογραφία του Κόκινυ Καπνα (Κόκκινου Καπνά) και πολλά ιστορικά συμπεράσματα μπορεί να εξαγάγει ο ερευνητής, εφόσον πρόκειται για ένα μεγάλης σημασίας πείραμα που πραγματοποιήθηκε μόνον εκεί. Γιατί, στις ελληνικές κοινότητες της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης έγινε κάτι που δε ζήσαμε στην “αστική” Ελλάδα: την απόλυτη κυριαρχία των Ελλήνων κομμουνιστών……..

Ενδιαφέρον έχει επίσης και τα όσα διαδραματίστηκαν κατά τη διάσωση της εφημερίδας, τον Αύγουστο του 1991, τις ημέρες του αποτυχημένου πραξικοπήματος των αμετανόητων γραφειοκρατών. Όπως μας πληροφόρησε ο συγγραφέας, η φωτογράφιση με μικροφίλμς των φύλλων της εφημερίδας άρχισε την ημέρα που εκδηλώθηκε το στρατιωτικό πραξικόπημα στη Μόσχα. Ο άμεσος απόηχος των εξελίξεων στον Καύκασο ήταν η αναθάρρηση των ασφαλιτών και των στρατιωτικών, πράγμα που απείλησε το εγχείρημα με ματαίωση. Όμως η αποτυχία του πραξικοπήματος σε σύντομο χρόνο λόγω της στάσης του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, επέτρεψε τη ολοκλήρωση της μικροφωτογράφισης.

Η ειρωνία -με την οποία η Ιστορία βλέπει πολλές φορές τα ανθρώπινα δρώμενα- ήταν ότι λίγα χρόνια μετά, το πρωτότυπο σώμα, το μοναδικό που υπήρχε σ’ όλο το σοβιετικό Καύκασο, καταστράφηκε. Ο φοβερός πόλεμος μεταξύ Γεωργιανών και Αμπχαζίων την περίοδο 1992-1993 δεν είχε μόνο ανθρώπινα θύματα. Δεν χάθηκαν μόνο χιλιάδες άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και διακόσιοι ομογενείς μας, αλλά καταστράφηκε και η ιστορική μνήμη της περιοχής. Η αυθαιρεσία των παρακρατικών ομάδων που κυριαρχούσαν στο Σοχούμι -την αρχαία ελληνική Διοσκουριάδα- κατά την περίοδο της πολιορκίας του από τις δυνάμεις των Αμπχαζίων, οδήγησε στη συνειδητή πυρπόληση του Ιστορικού Αρχείου της πόλης. Έτσι, στη μετασοβιετική εποχή ολοκληρώθηκε το έγκλημα που είχε ξεκινήσει κατά την περίοδο του σταλινισμού. Μαζί με την ανθούσα ελληνική κοινότητα,   καταστράφηκε και η εφημερίδα Κόκκινος Καπνάς, αδιάψευστο τεκμήριο της μεγάλης ελληνικής αναγέννησης του μεσοπολέμου και των πρωτοποριακών πειραματισμών.

Σερ. Φυντανίδης

τ. Διευθυντής της Ελευθεροτυπίας

και της Κυριακάτικης Ε.

 

Πρόλογος Γιάγκου Ανδρεάδη

Και γι’ αυτούς της θυσίας ο καπνός: Το έπος και το δράμα των ελλήνων μπολσεβίκων του Πόντου.

Το βιβλίο που ακολουθεί είναι από τα κείμενα που κανείς τα διαβάζει με σπαραγμό. Όχι τυχαία ο συγγραφέας του, ο μαθηματικός και ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης, έχει γράψει σε άλλο κείμενό του ότι η ιστορία του ελληνισμού της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όπως και η ιστορία του ελληνισμού της Κύπρου απωθείται είτε διεκπεραιώνεται με καθησυχαστικά στερεότυπα από το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής ιστοριογραφίας. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με τραυματικές, αιμάσσουσες μνήμες και ακόμη με γεγονότα που ακόμη και η απλή τους εξιστόρηση απαιτεί την ανατροπή των σταθερών μας και την βαθιά ανασκευή των εργαλείων της σκέψης μας, αν όχι και των συντεχνιακών ισορροπιών που προώθούνται υπό το προσωπείο  της επιστημονικής αντικειμενικότητας.

Ποιά είναι η ιστορία του “Κόκκινου Καπνά” που φέρνει στο φως ο συγγραφέας; Πρόκειται για την ιστορία ενός εντύπου που εκδίδεται από έλληνες κομμουνιστές των ποντιακών περιοχών της Σοβιετικής Ένωσης σχεδόν αμέσως μετά την επικράτηση των μπολσεβίκων και μέχρι τα κύματα των σταλινικών εκκαθαρίσεων του 1936 και του 1938 που έδωσαν τα πρώτα μαζικά πλήγματα στον ελληνισμό που ζούσε για χιλιετίες στα βόρεια παράλια του Ευξείνου Πόντου. Ο  Αγτζίδης εντόπισε το αρχείο της εφημερίδας, προχώρησε πρώτα στην φωτοτύπησή του και στη συνέχεια,  το διέσωσε και το μετέφερε με την μορφή μικροφίλμ στην Ελλάδα.

Πράξη διπλά ευεργετική, αφού, εκτός από το υλικό που προσφέρεται  πια στην ελληνική έρευνα, τα μικροφίλμ αυτά αποτελούν δυστυχώς και την μόνη μορφή στην οποία σώζονται τα ντοκουμέντα αυτά που προσφέρουν μια ακόμη σημαντική πτυχή του έπους και του δράματος των Ελλήνων του Πόντου. Και τούτο διότι, μετά το 1989,  στη διάρκεια των ταραχών που σημάδεψαν τους επιθανάτιους σπασμούς του σοβιετικού καθεστώτος, το σώμα των εφημερίδων του “Κόκκινου Καπνά” έγινε παρανάλωμα του πυρός. Το βιβλίο λοιπόν και τα μικροφίμ, στοιχειοθετούν την πράξη μιας δραματικής επιστροφής, ενός επώδυνου νόστου, παράλληλου με την μοίρα των ελλήνων των περιοχών αυτών, οι οποίοι στα τέλη του 20ου αιώνα γνώρισαν ένα ύστατο ξεριζωμό που τους έφερε ναυαγούς στις συχνά άξενες όχθες της μητέρας πατρίδας.

Ο νόστος αυτός, επιθυμητός για άλλους Ποντίους συντοπίτες τους μοιάζει ωστόσο πως δεν ήταν καθόλου μέσα στους συνειδητούς στόχους της εκδοτικής ομάδας του “Κόκκινου Καπνά”. Οι άνθρωποι αυτοί που σχεδόν όλοι τους τέλειωσαν τον βίο τους στο εκτελεστικό απόσπασμα είτε στα σταλινικά στρατόπεδα συγκέντρωσης με την κατηγορία του τροτσκιστή είτε κάποια άλλη ανάλογη συκοφαντία, αποδεικνύονται, μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας, απόλυτα πιστοί μπολσεβίκοι, φανατικοί υποστηρικτές πρώτα του Λένιν και μετά του Στάλιν, που διέταξε την εξόντωσή τους. Αυτό για το οποίο αγωνίζονται λοιπόν είναι να παραμείνουν  στις προαιώνιες εστίες τους σαν υποδειγματικοί σοβιετικοί πολίτες, πρωτοπόροι στον αγώνα για την οικοδόμηση της σοβιετικής κοινωνίας.

Κανένα ίσως στοιχείο δεν αποτυπώνει την κυριολεκτικά απόλυτη και ενδεχομένως τυφλή πίστη των ανθρώπων αυτών στο σοβιετικό καθεστώς και στον σταλινισμό, όσο οι απόψεις που η εφημερίδα εκφράζει για τα διεθνή ζητήματα και οι επαφές που διατηρεί με άλλα έντυπα. Το τουρκικό καθεστώς του Κεμάλ θεωρείται, σε πλήρη αρμονία με την επίσημη σοβιετική εξωτερική πολιτική, απόλυτα φιλικό. Το ελληνικό καθεστώς είναι, από την πλευρά του, αστικοτσιφλικάδικο και μοναρχοφασιστικό και οι όποιες σχέσεις με τα επίσημα όργανα, τους θεσμούς, τα σύμβολα και την ρητορική της “μητέρας πατρίδας” αντιμετωπίζονται με εχθρότητα και ειρωνεία. Ανάλογες είναι και η σχέσεις του “Καπνά” με τα έντυπα του εξωτερικού.

Συνομιλητές του είναι μόνον οι κομμουνιστικές εκδόσεις “Ριζοσπάστης” της Ελλάδας και “Εμπρός” της Αμερικής, ενώ όλος ο άλλος Τύπος δεν είναι παρά εκφραστής της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και τυρανίας. Ας μην λησμονούμε ότι η ίδια η έκδοση της εφημερίδας και γενικά η απόλυτη κυριαρχία του κομμουνιστικού Τύπου στην χώρα είναι η συνέπεια και η συνέχεια της κατάργησης από τον Λένιν κάθε μη μπολσεβίκικου εντύπου ως οργάνου των εκμεταλλευτών. Τέλος, αντίστοιχες, και απόλυτα σύμφωνες με την επίσημη κομματική γραμμή, είναι και οι αντικληρικές και αντιθρησκευτικές θέσεις  που εκφράζει η εφημερίδα.

Είναι σήμερα εύκολο, όσο και αντιιστορικό, να κρίνουμε και να καταδικάσουμε τέτοιες θέσεις.

Και για μας της θυσίας ΙΙ

Με μια πρόχειρη, εξωτερική και οπωσδήποτε άδικη ματιά, οι θέσεις των υπευθύνων του «Κόκκινου Καπνά» εμφανίζονται απλώς ως κάθετη άρνηση της αναφοράς στο εθνικό κέντρο -και άρα σε ένα βαθμό της ρίζας και της ταυτότητάς τους- σαν ρήξη με την θρησκεία τους και διαστρέβλωση της γλώσσας τους. Μια τέτοια αποτίμηση ωστόσο είναι αντιιστορική. Η θέση των υπευθύνων του Καπνά, πέρα από την δεδομένη τους ένθερμη αποδοχή της μαρξιστικής-λενινιστικής ιδεολογίας,  εκφράζει και μια θεμελιώδη απόφασή τους: να ζήσουν στα πανάρχαια εδάφη του ποντιακού ελληνισμού, σαν ενεργά και μάλιστα πρωτοπόρα μέλη της σοβιετικής κοινωνίας. Όλες σχεδόν οι άλλες θέσεις στις οποίες μόλις αναφερθήκαμε, η πλήρης εναρμόνιση με την σοβιετική εξωτερική πολιτική και άρα οι ένθερμη κατάφαση του κεμαλισμού, η αθεΐα, οι επιθέσεις κατά των κουλάκων με και χωρίς εισαγωγικά,  μοιάζουν να μην είναι τίποτε άλλο παρά υποχρεωτικές συνέπειες αυτής τους της βασικής τοποθέτησης.

Τα πράγματα είναι όμως μάλλον πιο σύνθετα και η άποψη αυτή μπορεί να στηριχτεί και στο ότι πολλά από τα κείμενα που μας έρχονται από ανθρώπους που ζούσαν και έγραφαν επί σοβιετικού καθεστώτος πρέπει να διαβάζονται σαν να ήταν γραμμένα με κώδικα, καθώς οι άνθρωποι εκφραζόταν υπό την απειλή της σιδηράς πυγμής του καθεστώτος, ακόμα και αν ήταν ένθερμοι υποστηρικτές του. Η γλώσσα στην οποία είναι γραμμένη η εφημερίδα και τα άρθρα της  για την γλώσσα και τον πολιτισμό προσφέρουν πιστεύω μια κωδική μήτρα για να προσεγγίσουμε το ζήτημα αυτό.

Τα κείμενα της εφημερίδας είναι γραμμένα με μια απλοποιημένη γραφή που αποδίδει ακουστικά την γλώσσα και ακολουθεί το μονοτονικό σύστημα που καταλήγει συχνά ατονικό. Γλώσσα είναι η δημοτική με κάποιες παραχωρήσεις τόσο στην ποντιακή διάλεκτο, όσο και στην τρέχουσα σοβιετική ορολογία διατυπωμένη σα ρωσικά. Το πρώτο που έχει κανείς να κατανοήσει είναι η αντικειμενική δυσκολία που έχει για να επικοινωνήσει στην κοινή δημοτική, οπωσδήποτε επηρεασμένη από τις θέσεις του μαχόμενου δημοτικισμού, ένας πληθυσμός που έχει για μητρικό γλωσσικό εργαλείο την διάλεκτο και κάποιες φορές τα τουρκικά. Το δεύτερο ότι από την στιγμή που η διαμάχη των Ελλήνων μπολσεβίκων του Πόντου ανάμεσα στους οπαδούς της δημοτικής και αυτούς της διαλέκτου λύνεται υπέρ των πρώτων, έχει διασφαλιστεί ένα μεγάλο κανάλι επικοινωνίας ανάμεσα στο αναγνωστικό κοινό της εφημερίδας και το γίγνεσθαι το εθνικού κέντρου, φιλτραρισμένο έστω σε μεγάλο βαθμό μέσα από την κομμουνιστική οπτική του Ριζοσπάστη. Αξίζει να προσεχτεί ότι οι υπεύθυνοι του Κόκκινου Καπνά αγωνίζονται μαχητικά και με επιτυχία για την διάδοση της εφημερίδας και δεν διστάζουν να συγκρουστούν με κομματικά όργανα όταν αυτά την υποκαθιστούν σε κάποια ελληνικά χωριά με  ρωσικά ή άλλα έντυπα.

Η καθιέρωση της ελληνικής έχει φυσικά μια καίρια επίδραση και στο περιεχόμενο της παιδείας, όπως αυτό μας αποκαλύπτεται από τα εκπαιδευτικά προγράμματα που δημοσιεύονται. Τα κείμενα αναφοράς που συναντάμε περιλαμβάνουν για παράδειγμα και κείμενα του Παπαδιαμάντη, που θα περίμενε κανείς να έχει αποκλειστεί για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και τη γλώσσα του, ενώ οι κεντρικές θεατρικές σκηνές ανεβάζουν ακόμη και Αντιγόνη και Οιδίποδα τύραννο. Αυτό που με δυο λόγια συμβαίνει είναι ότι η καθιέρωση της δημοτικής τόσο στον Καπνά όσο και στην εκπαίδευση επιτρέπει την πρόσβαση σε ένα σώμα παιδείας και πολιτισμού που σε ένα μόνο βαθμό μπορεί να διεκδικήσει ταξικό χαρακτήρα και που, έστω και αν δεν το διαδηλώνει, αποτελεί οπωσδήποτε ένα ισχυρό δεσμό των κομματιών του ποντιακού ελληνισμού μεταξύ τους αλλά και με το εθνικό κέντρο.

Με την έννοια αυτή μπορούμε να ξαναδούμε και την συκοφαντική καταγγελία περί εθνικισμού που οδήγησε στην εξόντωση των ελλήνων αυτών κομμουνιστών από τον σταλινισμό. Είναι σαφές ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έκαναν την παραμικρή διασπαστική κίνηση εις βάρος της Σοβιετικής Ένωσης στην οποία ήταν απόλυτα πιστοί. Από την άλλη όμως πλευρά, σεβόμενοι απόλυτα τα πλαίσια της σοβιετικής νομιμότητας, προσπάθησαν, με τους τρόπους και με τα μέσα που επέλεξαν και που τους ήταν επιτρεπτά, να περιφρουρήσουν και να αναπτύξουν την πολιτισμική τους ιδιαιτερότητα στο βαθμό που, σε αρμονία με τα γενικά μαρξιστικα- λενινιστικά πιστεύω, να προσβλέπουν στην δημιουργία μιας αυτόνομης ελληνικής περιοχής. Κάτι τέτοιο ήταν πολύ πιθανώς αρκετό για να θεωρηθούν από τον Στάλιν εχθροί του σοσιαλισμού και να αντιμετωπίσουν τον θάνατο στα εκτελεστικά αποσπάσματα και στα γκούλαγκ. Μπορεί κανείς, ξεφεύγοντας από την αυστηρότητα της επιστημονικής διαπραγμάτευσης, να αναλογιστεί πώς θα ένοιωσαν οι ατσάλινοι εκείνοι αγωνιστές μπροστά στα δικαστήρια των συντρόφων τους που τους ζητούσαν να παραδεχτούν ότι ήταν προδότες των αγώνων για τους οποίους είχαν προσφέρει τα πάντα. Άραγε να αρνήθηκαν με αγανάκτηση τα πάντα, να έμειναν σιωπηλοί με το κεφάλι σκυφτό ή μήπως, όπως συνέβη με τους μπολσεβίκους αρχηγούς στις δίκες της Μόσχας του 36 και του 38 να αναγκάστηκαν να παραδεχτούν συνωμοσίες και προδοσίες που ούτε καν είχαν ποτέ διανοηθεί;

Το δράμα και  εποποιία των Ελλήνων του Πόντου δεν περιορίζεται βέβαια στην ομάδα του Κόκκινου Καπνά και στους συνεπείς κομμουνιστές που αποτελούν το κοινό και το σημείο θετικής αναφοράς του. Μέσα από τις στήλες της εφημερίδας, μέσα από τις πολεμικές , τις καταγγελίες και τις αναφορές σε καταδίκες διαφόρων που έχουν- υποτίθεται πάντοτε δίκαια- κριθεί ένοχοι απέναντι στην σοβιετική νομιμότητα, διαφαίνεται σε ένα βαθμό και το δράμα των άλλων. Εκείνων για παράδειγμα που έχουν φτάσει στον ρωσικό Πόντο μετά τους τουρκικούς διωγμούς του 1918 και που όχι μόνο δεν συμμερίζονται το υμνολόγιο για τον Κεμάλ, αλλά διατηρούν τα στοιχεία της ταυτότητάς τους, πρωταρχικά της θρησκευτικής, και προσβλέπουν στον διάλογο με το εθνικό κέντρο και πολλές φορές στο νόστο.

Δεν θα ήταν υπερβολικό να πούμε ότι όχι μόνο για την ελληνική ιστοριογραφία, αλλά και για το κράτος και για την κοινή γνώμη της Ελλάδας ο Ποντιακός ελληνισμός υπήρξε μια ακόμη αγνοούμενη ήπειρος, όπως συμβαίνει επίσης, με διαφορετικό έστω τρόπο με τον ελληνισμό των Ηνωμένων πολιτειών, στον οποίο , ενώ το αγνοούμε, προστρέχουμε σε κάθε αναποδιά και επίσης με τον ελληνισμό της Κύπρου, αλλά και με άλλες περιπτώσεις. Ο λόγος είναι πιστεύω μια κρατιστική αντίληψη των εθνικών όπως και των κοινωνικών θεμάτων, η οποία , εννοείται, αποδυναμώνει σε καθοριστικό βαθμό το κράτος προκαλώντας μια βαθιά ζημία που βέβαια δεν μπορεί να επουλωθεί από τα τετριμμένα στερεότυπα περί απόδημων. Στα θεμέλια της αντίληψης αυτής βρίσκεται, παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις, η αδυναμία του ελληνικού κράτους και της ελληνικής ιθύνουσας τάξης να ενσωματώσει στην σχεδίαση της πολιτικής της οτιδήποτε ξεφεύγει από τα στενά όρια της κρατικής εξουσίας και κατ’ εξοχήν την πολιτιστική παράμετρο, η οποία μπορεί και πρέπει να λειτουργεί, ακόμη ή κυρίως όταν όσοι συνεχίζουν να μετέχουν του ελληνικού πολιτισμού είναι με την θ’ελησή τους ενσωματωμένοι σε άλλες κρατικές οντότητες.

Στην περίπτωση της υποβάθμισης και της αγνόησης του δράματος των Ελλήνων του Πόντου νομίζω ότι λειτούργησε και μια άλλη διάσταση. Το δέος που δημιουργούσε επί πολλά χρόνια στους φίλους και στους εχθρούς της, αλλά και στον μέσο δημοκρατικό άνθρωπο η Σοβιετική Ένωση. Το δέος αυτό δεν είχε να κάνει μόνον με τους έλληνες κομμουνιστές, οι οποίοι, μέχρι τουλάχιστον την ρήξη ΕΣΣΔ- Κίνας και την ανάδυση του ευρωκομμουνισμού θεωρούνταν η αναμφισβήτητη πατρίδα της κομμουνιστικής επανάστασης ή όπως ειπώθηκε σε πιο θεωρητική γλώσσα το μοναδικό “κέντρο αναφοράς”. Για την μεγάλη κεντρώα και κεντροαριστερή παράταξη, που έβλεπε με δυσπιστία τις προθέσεις των Δυτικών συμμάχων απέναντι στην χώρα η ΕΣΣΔ δεν ήταν μόνο η ηρωική πρωταγωνίστρια στον νικηφόρο αγώνα κατά του Άξονα στον οποίο και η δική μας χώρα είχε τόσα προσφέρει. Ήταν επίσης ένα αντίπαλο δέος απέναντι στην αμερικανοκρατία και μια δύναμη που ενίοτε υπεράσπιζε τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα που απεμπολούσαν οι σύμμαχοι, ενώ και για την ελληνική δεξιά η “σοβιετία” ήταν η χώρα του κακού που όμως δεν στερούνταν δύναμης και ενδεχομένως γοητείας. Η ιδέα αυτή για την δύναμη και την λαμπερή ή την σκοτεινή γοητεία της πατρίδας του σοσιαλισμού δεν ήταν φυσικά μόνον ελληνικό φαινόμενο και επηρέαζε τους φίλους αλλά και τους εχθρούς του κομμουνισμού σε πλανητικο επίπεδο, ξεκινώντας από πολλούς αντιεξουσιαστές και καταλήγοντας στις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες……………….

Γιάγκος Ανδρεάδης

Καθηγητής στο Τμήμα Επικοινωνίας,Μέσων και Πολιτισμού,

Πάντειο Πανεπιστήμιο

πώς διαβάζουμε κείμενα σε 20γράμματο αλφάβητο:

Το 20γράμματο αλφάβητο καθιερώθηκε για τους σοβιετικούς Έλληνες (περίπου 400.000 άτομα) σε συνδιάσκεψη Ελλήνων εκπαιδευτικών στην ΕΣΣΔ το 1926.

Η αντικατάσταση του 24γράμματου με το 20γράμματο ήταν ένα από τα μέτρα της γλωσσικής μεταρρύθμισης.

Καταργήθηκαν:

-τα γράμματα της αλφαβήτου που δεν προφέρονται: ‘η’, ‘ω’

-οι δίφθογγοι,

-το ‘σ’ στη μικρογράμματη γραφή και στη θέση του εισήχθη το “ς”,

-τα διπλά γράμματα ‘ξ’ και ‘ψ’.

Το ‘υ’ καθιερώθηκε στη θέση του ‘ου’

Επίσης εισήχθη το μονοτονικό σύστημα. Στη λήγουσα δεν έμπαινε τόνος…

….μια γόνιμη κριτική!

«Τα κάλαντα και ο κρυμμένος θησαυρός των Χριστουγέννων»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» προσκαλεί τα παιδιά στην παρουσίαση του βιβλίου «τα κάλαντα και ο κρυμμένος θησαυρός των Χριστουγέννων» της Νικολέττας Σκάλκου. Τα παιδιά ταξιδεύουν με το κρουαζερόπλοιο ΑΓΑΠΗ σε μυρωδιές, γεύσεις και ήχους χριστουγεννιάτικους, με κάλαντα απο όλη την Ελλάδα, για να βιώσουν τα παιδιά μας τη σημασία της έμπρακτης αγάπης προς τους συνανθρώπους μας και θα διασκεδάσουν με την εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού Μαρίνα Σωτηροπούλου.

     Την Κυριακή 11 Δεκεμβρίου, στις 12.00 π.μ. στο πολιτιστικό κέντρο του Ι.Ν. Φανερωμένης Χολαργού (στην πλ. Φανερωμένης, απέναντι από το βιβλιοπωλείο).

     Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο τηλέφωνο 210-6546742, στην ηλεκτρονική διεύ-θυνση nonamebk@acci.gr ή ενημερωθείτε μέσω του διαδικτύου στο ιστολόγιο του βιβλιοπωλείου μας https://papaleonidasdimitris.wordpress.com

Πρόσβαση μέσω του σταθμού Χολαργού του μετρό ή της Ε΄στάσης Χολαργού στη λ. Μεσογείων.

Το ζήτημα του Πατριωτισμού

ΜΕΛΕΤΗΣ Η. ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΣ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ-ΑΘΗΝΑ 2010, 227 σελίδες

    Στο νέο του βιβλίο, ο Μελέτης Μελετόπουλος αποδομεί με επιστημονικά επιχειρήματα τον εθνομηδενισμό, τις θεωρίες της «εθνογένεσης» και την προσπάθεια διαστρέβλωσης της Ελληνικής ιστορίας, αποδεικνύοντας ότι πίσω τους κρύβονται οι ιδεοληψίες και τα στερεότυπα της λεγόμενης «προοδευτικής» διανόησης. Αναφέρει δε συγκεκριμένα παραδείγματα πανεπιστημιακών καθηγητών, δημοσιογράφων, κριτικών κλπ., στους οποίους απαντά με ισχυρή τεκμηρίωση, επιστημονική αυστηρότητα και παραπέμποντας διαρκώς στις πηγές και σε διεθνή βιβλιογραφία.

    Στην συνέχεια αναλύει την προσπάθεια κατασκευής ανύπαρκτων μειονοτήτων, όπως και ανυπόστατου αντισημιτισμού στην ελληνική κοινωνία,και απομυθοποιεί το ιδεολόγημα της «πολυπολιτισμικότητας».Επίσης ασχολείται με την επιχείρηση ωραιοποίησης της Τουρκοκρατίας από ορισμένους πανεπιστημιακούς, η οποία καταλήγει αναπόφευκτα στην άμβλυνση των αμυντικών αντανακλαστικών έναντι του τουρκικού επεκτατισμού.

    Σημαντικό μέρος της μελέτης καταλαμβάνει μία ολοκληρωμένη, βασισμένη σε διεθνή βιβλιογραφία κριτική του Σχεδίου Ανάν, καθώς και μία αναλυτική τεκμηριωμένη αναφορά στο πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων.

    Στο κεφάλαιο για την σκληρή πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, παρουσιάζεται η μακροϊστορική φύση της χιλιετούς ελληνοτουρκικής διαμάχης, καταρρίπτονται με επιχειρήματα οι ψευδαισθήσεις για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και τις γεωπολιτικές και δημογραφικές της συνέπειες, ενώ παρουσιάζεται το χρονικό των παραβιάσεων της Συνθήκης της Λωζάννης από την υπογραφή της το 1923 μέχρι σήμερα. Επίσης παρουσιάζεται αναλυτικά η ιστορία των τουρκικών διεκδικήσεων και σχεδιασμών στην Δυτική Θράκη και η σχετική τουρκική προπαγάνδα στο διαδίκτυο, καθώς και το πρωτοφανές για ευρωπαϊκό κράτος μεσαιωνικό καθεστώς της μουφτείας. Τέλος, παρουσιάζεται η περίφημη θεωρία του Παναγιώτη Κονδύλη για το σενάριο ελληνοτουρκικής σύγκρουσης. Ο συγγραφέας, στο κεφάλαιο με τίτλο «Η σοφία της αδιαλλαξίας»,καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μόνον η απόφαση για εθνική αντίσταση μέχρις εσχάτων μπορεί να αποτρέψει τυχοδιωκτικούς επεκτατισμούς εις βάρος μας και να εξασφαλίσει την εθνική μας ακεραιότητα και ασφάλεια.

    Αλλά ο συγγραφέας δεν προσχωρεί στην λογική των λεγομένων «υπερπατριωτών»,στους οποίους καταλογίζει επαρχιωτικό εθνικισμό, τριτοκοσμικές αντιλήψεις, φοβίες και ανασφάλειες, αθεράπευτες αντιφάσεις, άγνοια του διεθνούς περιβάλλοντος και τυχοδιωκτικές πρωτοβουλίες στα εθνικά θέματα.

    Τελικώς, μεταξύ εθνομηδενισμών και εθνικιστών, εξαίρεται από τον συγγραφέα το υγιές πατριωτικό αίσθημα  της σιωπηρής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, όπως αυτό εξάγεται από έγκυρες δημοσκοπήσεις της κοινής γνώμης, οι οποίες αναλύονται στο βιβλίο.

    Στο τελικό κεφάλαιο αναδεικνύεται η ακατάλυτη σχέση μεταξύ Πατριωτισμού και Δημοκρατίας, που ανάγεται στον όρκο των αρχαίων Αθηναίων εφήβων. Η μελέτη ολοκληρώνεται με μία ανάλυση της έννοιας της εθνικής συνείδησης.

Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Η σπίθα των πολιτών

Η «Ε» δίνει σήμερα στους αναγνώστες την ιδρυτική διακήρυξη του Μίκη Θεοδωράκη για την Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών. Ενα κίνημα, όπως λέει ο μουσικοσυνθέτης, αντίστασης και ανυπακοής στην επιβολή ξενόφερτων λύσεων, ηθών και μέτρων, που αλώνουν την κυριαρχία της χώρας, την ανεξαρτησία της και «την ψυχή του λαού της».

Μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί κανείς με τις πολιτικές και κοινωνικές απόψεις του Μ. Θεοδωράκη, όπως τις εκφράζει κατά καιρούς. Θεωρούμε, όμως, ότι κανείς δεν αμφισβητεί πως ο ίδιος έχει ως μοναδικό γνώμονα την απαίτηση να στέκεται κανείς όρθιος απέναντι σε κάθε τι που προσπαθεί να τον γονατίσει. Να στέκεται κανείς αξιοπρεπής και να υπερασπίζεται ό,τι νομίζει πως είναι οι αξίες του. Να υπερασπίζεται τα αρχέγονα δικαιώματά του και τα δικαιώματα των συνανθρώπων του και του τόπου του.

Μ’ αυτή την οπτική γωνία, αυτή η διακήρυξη του Μίκη Θεοδωράκη ξεπερνάει τα όρια μιας Κίνησης Πολιτών. Είναι μια υποθήκη για κάθε Ελληνα, αλλά και για κάθε άνθρωπο όπου γης. Υποθήκη για μια πατρίδα ενός πανανθρώπινου ήθους.

«Ε»

Αγαπητοί φίλοι,

Με την εξαγγελία για τη δημιουργία ενός Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών δεν αποσκοπώ στον σχηματισμό ενός κόμματος ούτε ενός οργανωμένου λαϊκού κινήματος με οργανώσεις, μέλη και ηγεσία. Το μοναδικό μου κίνητρο είναι να βοηθήσω να δημιουργηθεί ένα κίνημα και μια ζύμωση ιδεών, ανεξάρτητα και μακριά από το υπάρχον πολιτικό-κομματικό κατεστημένο, με επίκεντρο τον ανεξάρτητο πολίτη, που αισθάνεται την ανάγκη να αντιδράσει στο σημερινό αδιέξοδο και να συμβάλει με τις όποιες δυνάμεις του στην έξοδο της πατρίδας μας από τη βαθειά κρίση στην οποία μάς οδήγησε η διεθνής κρίση του καπιταλισμού και οι εξαρτημένοι από διεθνή κέντρα εξέχοντες πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι μαζί με το σύνολο του πολιτικού κόσμου, που συμμετείχε ενεργητικά ή παθητικά στον κατήφορο της δημόσιας ζωής από το 1974 έως σήμερα.

Τα προβλήματα που γεννήθηκαν μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης και των συμμάχων της και τη μονοπώληση της δύναμης σε στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο από τις ΗΠΑ, που η τεράστια ισχύς τους τις έχει μεταβάλει σε ένα σύγχρονο ιμπεριαλιστικό κράτος, το γεγονός αυτό οδηγεί την ανθρωπότητα σε αναγκαστικές εξελίξεις -είτε με τον πόλεμο είτε με το φόβο του πολέμου είτε με τον οικονομικό εκβιασμό είτε με την οικονομική εξάρτηση- και παραμορφώνει τις κοινωνικές εξελίξεις στον διεθνή χώρο, που επηρεάζουν και οδηγούν τους λαούς είτε σε ολοκληρωτικές καταστροφές είτε σε γενικευμένη κρίση και εθνικά αδιέξοδα.

Η χώρα μας από την εποχή του Εμφυλίου πολέμου βρίσκεται κάτω από συνεχή έλεγχο και εξάρτηση από τις ΗΠΑ.

Η μορφή της ουσιαστικής εξάρτησης που μας έχει επιβληθεί προσδίδει στον χαρακτήρα της πάλης, που καλείται να επωμισθεί ο ανεξάρτητος πολίτης, τα χαρακτηριστικά ενός απελευθερωτικού αγώνα μέσα στις καινούριες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, που πολλές φορές κάνει τον εχθρό αόρατο.

Και γι’ αυτόν τον λόγο ακριβώς, η πολυπλοκότητα των προβλημάτων και κυρίως οι μεταμφιέσεις των εξουσιαστών κάνουν δύσκολο έως αδύνατο να αντιμετωπισθεί έτσι απλά, όπως άλλοτε, με ένα δόγμα και λίγα συνθήματα.

Γι’ αυτό θα πρέπει ο κάθε ανεξάρτητος πολίτης να προβληματιστεί σοβαρά και υπεύθυνα έως ότου ανακαλύψει τι ακριβώς μας συμβαίνει, πού βρισκόμαστε και γιατί βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε, καθώς και σε ποιες δυνάμεις και με ποιους τρόπους θα πρέπει να στηριχτούμε. Κι ακόμα, πώς εμείς μόνοι μας, ο ένας με τον άλλο, θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε τη δύναμη που θα μας σώσει. Φτάνει να δούμε ποιοι είναι σήμερα οι εχθροί μας. Οι εχθροί του Λαού και της πατρίδας μας.

Με λίγα λόγια, πιστεύω ότι βρισκόμαστε στην περίοδο που θα πρέπει όλοι μαζί να σκεφτούμε. Να μελετήσουμε, να πληροφορηθούμε, να ψάξουμε και να αποφασίσουμε.

Και γι’ αυτό ακριβώς ονομάζω το βιβλίο αυτό «Σπίθα». Μια μικρή σπίθα που ελπίζω να αντέξει στον άνεμο των εχθρών μας, αποζητώντας μιαν άλλη και μιαν άλλη και ακόμα μιαν άλλη σπίθα, έως ότου φουντώσει η καθαρτήρια φωτιά που θα μας σώσει.

Η σημερινή κυβέρνηση εκλέχτηκε τον Οκτώβριο του 2009, μόνο και μόνο γιατί μας διαβεβαίωσε ότι αντίθετα από την κυβέρνηση Καραμανλή που προέβλεπε σκληρές μέρες, πίστευε ότι δεν υπάρχει έλλειψη χρημάτων, θα έπρεπε μόνο να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα ανάπτυξης που θα βγάλει αμέσως τη χώρα από την κρίση.

Στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης ο νυν πρωθυπουργός είχε μάλιστα την ευκαιρία να περιγράψει λεπτομερώς πώς θα επιτευχθεί η αύξηση των μισθών, η ελάττωση της φορολογίας και πώς, με την εφαρμογή ενός λεπτομερούς σχεδίου οικονομικής ανάπτυξης, που είναι έτοιμο, η χώρα θα βαδίσει προς την ευημερία.

Ομως σύντομα αποδείχθηκε, ότι όχι μόνο δεν υπήρχε τέτοιο πρόγραμμα αλλά ούτε σχέδιο διακυβέρνησης, με πλήθος νέων άπειρων υπουργών που αυτοσχεδίαζαν, ενώ οι περισσότεροι δεν ήξεραν τι να κάνουν, αφού τους έλειπε ο συντονισμός. Ενώ γύρω μας φούντωνε απειλητικά η γενική κρίση, που έκανε αναγκαία τη λήψη άμεσων μέτρων, για να μη φτάσουμε στην απόλυτη χρεωκοπία.

Αυτή ήταν κατά την άποψή μου η πιο δραματική και ατυχής στιγμή για τη χώρα μας (δηλαδή οι πρώτοι μήνες της νέας διακυβέρνησης), γιατί χάθηκε πολύτιμος χρόνος, τόσο πολύτιμος, που ήταν πια αδύνατο να επανορθωθεί το κακό.

Αντίθετα η κρίση βάθαινε με ταχείς ρυθμούς κάθε μέρα και πιο πολύ, ώστε να φτάσουμε κάποτε στο κατώφλι της πτώχευσης, χωρίς να υπάρξει η παραμικρή αντίδραση από την κυβέρνηση!

Η αύξηση των spreads

Αραγε, τι θα έπρεπε να κάνει; Κατ’ αρχήν να αποκτήσει επαφή με τη σκληρή πραγματικότητα και να σπεύσει να δανειστεί, όπως έκαναν όλες οι κυβερνήσεις από το 1974, με τα συνήθη επιτόκια, ώστε να εξασφαλίσει τουλάχιστον τους μισθούς των υπαλλήλων.

Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση αγνόησε επιδεικτικά τις ζοφερές εξελίξεις προσπαθώντας μόνο να ρίξει τα βάρη στη Ν.Δ. από κομματική και μόνο εμπάθεια, διχάζοντας έτσι πιο βαθειά τον λαό, ενώ την ίδια στιγμή στην Πορτογαλία, τα δυο μεγάλα κόμματα ένωναν τις δυνάμεις τους, προκειμένου να αντιμετωπίσουν μια κρίση που αφορούσε όλο τον λαό.

Και ενώ από κοινού οι κύριοι Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και Προβόπουλος δήλωναν δεξιά και αριστερά, σε Ευρώπη, Αμερική και Ασία, πόσο φτωχοί είμαστε και πόσο περισσότερο φτωχοί γινόμαστε κάθε μέρα εξ αιτίας του διπλασιασμού του δημόσιου χρέους από τον Καραμανλή, με αποκλειστικό σκοπό να πλουτίσει ο ίδιος και οι συνεργάτες του, τα περίφημα spreads ανέβαιναν καθημερινά πέντε-πέντε τα σκαλοπάτια, για να καταγράψουν παγκόσμιο ρεκόρ, φτάνοντας στις 1.000 μονάδες!

Ετσι πέρασαν, όπως είπα και πριν, πολύτιμοι μήνες, κατά τους οποίους όχι μόνο δεν κάναμε τίποτα, αλλά βοηθούσαμε με όλες μας τις δυνάμεις ώστε, στο τέλος, οι Τράπεζες να πάψουν να μας δανείζουν κι έτσι να οδηγηθούμε στο δίλημμα «Πτώχευση ή ΔΝΤ».

ΔΝΤ ή Πτώχευση

Ετσι βρέθηκε το ωραίο πρόσχημα για να εξαπατηθεί, μετά το «υπάρχουν χρήματα», για άλλη μια φορά ο λαός, και για να πουν μερικοί: «Τι να κάνει ο Γιώργος; Αφού έπρεπε να απαντήσει σ’ αυτό το δίλημμα. Αφού από τη μια μεριά είχε τη σωτηρία της Ελλάδας με το ΔΝΤ, ενώ από την άλλη είχε να κάνει με το Χάος». Αλλωστε, ουσιαστικά το επανέλαβε και ο ίδιος πιο καθαρά, όταν μας απείλησε με εκλογές: «Ή εγώ ή το Χάος»!

Ωραίο πρόσχημα λοιπόν, με τη διαφορά ότι τον Οκτώβριο του 2009, όταν το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβέρνηση, δεν είχε μπροστά του τέτοιο δίλημμα, γιατί τότε υπήρχε η λύση με τον δανεισμό, όπως γινόταν πάντοτε από όλες τις κυβερνήσεις και όπως το έκαναν και εξακολουθούν να το κάνουν οι κυβερνήσεις της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας και άλλες, που βρέθηκαν μπροστά σε παρόμοια με εμάς προβλήματα. Επομένως, το δίλημμα το προκαλέσαμε εμείς οι ίδιοι. Ακούσια ή εκούσια; Αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Ομως μας φτάνει το ότι με πρόσχημα αυτό το δίλημμα, η χώρα έχει τεθεί πια κάτω από την υψηλή επιτήρηση-κηδεμονία και ουσιαστική διακυβέρνηση του ΔΝΤ και της Ευρώπης των Τραπεζών, δηλαδή της πιο προωθημένης μορφής της επιθετικής αμερικανικής πολιτικής αφ’ ενός και των πιο αντιδραστικών και αιμοβόρων κύκλων της Ευρώπης αφ’ ετέρου. Κι αυτό σε μια στιγμή που ο οικονομικός ιμπεριαλισμός του Βερολίνου γίνεται όλο και πιο αδίστακτος και απειλεί άμεσα με εξόντωση όχι μόνο την ελληνική αλλά και άλλες οικονομίες της ευρωζώνης που, μάλιστα, σε αυτές δεν υπάρχει καν το άλλοθι των ελληνικών εσωτερικών παθογενειών. Η Γερμανία μπήκε σ’ έναν πολύ επικίνδυνο δρόμο για όλους μας και για τον ίδιο τον εαυτό της, γι’ αυτό και βλέπετε την αντίδραση να φουντώνει και στην ίδια αυτή τη χώρα, αλλά δυστυχώς, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν φαίνεται να φέρνει κανένα αποτέλεσμα.

Οπως η Γερμανία και η Γαλλία, οι οποίες μαζί με τις ΗΠΑ έχουν το μονοπώλιο της πώλησης όπλων στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες και σε απολύτως τακτά διαστήματα. Πού θα βρίσκανε άλλωστε πελάτες τόσο μπουνταλάδες, όπως εμείς με τους Τούρκους, που ο καθένας από τον φόβο του άλλου, κόβουμε κάθε χρόνο δισεκατομμύρια από το υστέρημά μας και φτωχαίνουμε, για να κάνουμε πιο πλούσιους τους πλούσιους λαούς! Οι οποίοι, αντί για ευχαριστώ, μας κουνάνε το χέρι και μας λένε «Είστε ανίκανοι, διεφθαρμένοι, μας δίνετε ψεύτικα στοιχεία και γι’ αυτό είστε ανάξιοι να βρίσκεστε πλάι μας στην Ευρώπη. Εν πάση περιπτώσει για τελευταία φορά σας στέλνουμε δύο Τράπεζες, για να σταθείτε στα πόδια σας, μέχρι να σας διώξουμε από την Ευρώπη». Αυτό μας είπε φωναχτά και κατάμουτρα η Μέρκελ και μεις ουσιαστικά συμφωνήσαμε μαζί της! Και ήρθαν λοιπόν οι Τράπεζες για να μας σώσουν, ενώ στην πραγματικότητα τα χρήματα που μας δίνουν, θα πάνε τελικά στη Γερμανία και τη Γαλλία, γιατί τους χρωστάμε ακόμα για τα όπλα που αγοράσαμε και γιατί ακόμα και τώρα, στο μέσον αυτής της μεγάλης κρίσης, αγοράζουμε υποβρύχια από τη Γερμανία της Μέρκελ!

Το Μνημόνιο

Και φτάνουμε στο Μνημόνιο, δηλαδή στους όρους με τους οποίους δέχθηκαν να μας «βοηθήσουν».

Σχετικά με το θέμα αυτό, ας μου επιτραπεί να δώσω τον λόγο στον καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου κ. Γεώργιο Κασιμάτη, που είχε την καλωσύνη να γράψει τα ακόλουθα, ειδικά για το παρόν κείμενο:

«Ολος ο κόσμος», γράφει ο καθηγητής, «μιλάει καθημερινά για το «Μνημόνιο», με το οποίο παραβιάζονται τα συνταγματικά δικαιώματα των εργαζομένων. Μαζί με το «Μνημόνιο» και βάση του Μνημονίου είναι η Σύμβαση Δανείου που υπέγραψε η Ελληνική Κυβέρνηση με τα 15 κράτη-μέλη της Ευρωζώνης. Οι όροι αυτής της σύμβασης δένουν χειροπόδαρα την Ελλάδα ως κυρίαρχο κράτος. Προσβάλλουν και τον ελληνικό λαό και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Θα αναφερθώ μόνο σε έναν όρο, από τους πολλούς που εξευτελίζουν την Ελλάδα: τον όρο παραίτησης από την εθνική κυριαρχία. Ναι, όπως το ακούσατε: Παραίτηση από την εθνική κυριαρχία υπέρ των δανειστών της Ελλάδας σε περίπτωση που δεν θα μπορέσει να πληρώσει το χρέος της.

Το σχετικό κείμενο της σύμβασης, υπάρχει σε δύο διατυπώσεις: Αναφέρω την πιο απλή: «Ούτε ο Δανειολήπτης (δηλαδή η Ελλάδα) ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο σε περίπτωση: δίκης, κατάσχεσης (συντηρητικής ή αναγκαστικής) είτε αναγκαστικής εκτέλεσης και σε οποιαδήποτε περίπτωση άλλης ενέργειας ή διαδικασίας σχετικά με τη Σύμβαση».

Σε άλλη θέση της Σύμβασης ορίζεται ότι η Ελλάδα παραιτείται από τα δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας «αμετάκλητα και άνευ όρων».

Ενας τέτοιος όρος δεν υπογράφεται ούτε με το πιστόλι στον κρόταφο. Εναν τέτοιον όρο μόνο ένας Shylock μπορούσε να τον σκεφθεί. Τέτοιος όρος μπαίνει για πρώτη φορά σε σύμβαση δανείου στην ιστορία της ανθρωπότητας».

Η Ευρώπη των Τραπεζών

Αλλωστε ο ίδιος ο Ευρωπαίος αξιωματούχος κ. Γιούνγκερ δήλωσε ότι εγνώριζε από πολύ καιρό την οικονομική κατρακύλα της Ελλάδας με τα συνεχή και υπέρογκα δάνεια που συνήπτε με κάποιες ευρωπαϊκές χώρες, όμως δεν μιλούσε, γιατί αυτό θα ήταν σε βάρος των συμφερόντων αυτών των χωρών. Αναφέρεται φυσικά στη δεκαετία του ’80, τότε που το δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε από το 32% στο 112% του ΑΕΠ. (Υπενθυμίζω εδώ, ότι από το 112% του 1990 έως το 2009 το χρέος αυξήθηκε μόνο κατά 20% του ΑΕΠ και όσα λέγονται περί διπλασιασμού και τριπλασιασμού αποτελούν κακοήθη προπαγάνδα. Σήμερα (2010) το χρέος βρίσκεται στο 132-135% του ΑΕΠ και για το 2011 προβλέπεται άνοδος κατά 10 μονάδες).

Με άλλα λόγια, οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη, Σημίτη και Κ. Καραμανλή ευθύνονται για το 20% ενώ οι κυβερνήσεις του Ανδρέα και του Γιώργου για το 70% της ανόδου ο πρώτος και για 10% ο δεύτερος μέσα σε ένα χρόνο, αποδεικνύοντας έτσι ότι αυτοί ήταν και είναι και σήμερα οι κυρίως υπεύθυνοι για την ουσιαστική πτώχευση της χώρας. Εάν στα δάνεια αυτά προστεθούν τα υπόλοιπα 110 δισ. που υποσχέθηκαν οι δανειστές μας για το 2011, τότε το χρέος θα εκτιναχθεί σε ύψη που θα δέσουν τη χώρα μας χειροπόδαρα και θα την οδηγήσουν σε μόνιμη υπανάπτυξη και ακόμα πιο στυγνή οικονομική εξάρτηση.

Η αναφορά του Γιούνγκερ σε ευρωπαϊκές χώρες σηματοδοτεί κυρίως τη Γερμανία και τη Γαλλία, ένα μεγάλο μέρος των δανείων των οποίων προς τη χώρα μας αφορούσε την προμήθεια πολεμικού υλικού. Και είναι αν μη τι άλλο υποκριτικό και απαράδεκτο να μας κατηγορούν για διαφθορά και κακοδιαχείριση όταν γνώριζαν ότι μας οδηγούσαν στην πτώχευση συστηματικά για να πλουτίζουν. Και αυτή ήταν η αλήθεια που εγνώριζε ο Γιούνγκερ, ο οποίος όμως από αλληλεγγύη προς τους θύτες δεν έκανε τίποτα για να προφυλάξει το θύμα.

Αυτή είναι η αληθινή εικόνα της Ευρώπης, που μας την έκρυβαν έως τώρα. Δηλαδή μια μικρή ομάδα πλουσίων, που χάρη στις πολεμικές τους βιομηχανίες -δηλαδή την εξαγωγή του μαύρου θανάτου- έχουν κυρίαρχη οικονομική θέση που βλέπει αφ’ υψηλού τους υπόλοιπους μικρούς και ασήμαντους λαούς, για να φτάσουμε στην πρόσφατη αποκάλυψη του πραγματικού τους -καθαρά δικτατορικού χαρακτήρα- προσώπου, του ντουέτου Μέρκελ-Σαρκοζί, που ζήτησαν και επέβαλαν τιμωρίες για όλους εμάς που είμαστε καλοί μόνο αν μπορούν να κερδίζουν από το υστέρημά μας, όπως το έκαναν συστηματικά έως τώρα.

Αφού αυτή είναι η πραγματικότητα της Ευρώπης, που τόσο κυνικά την περιέγραψε ο κ. Γιούνγκερ, πώς είναι δυνατόν να παραδίδουμε τη διαχείριση της εθνικής μας οικονομίας στους τραπεζικούς της εκπροσώπους; Πώς ξαφνικά χάθηκε η εθνική μας υπερηφάνεια, η τιμή μας, η αξιοπρέπειά μας; Πώς λησμονήθηκαν οι αγώνες μας, που στο σύνολό τους έγιναν για την υπεράσπιση της αξιοπρέπειας και της τιμής αυτής της μικρής αλλά τόσο υπερήφανης χώρας;

Οσον αφορά τη δικαιολογία ότι χάρη στην Τρόικα η κυβέρνηση τολμά να κάνει αυτές τις σωτήριες τομές στο Δημόσιο και στην κοινωνία, πρέπει να μας κάνει όλους να ντρεπόμαστε, αν δεχθούμε ότι θα έπρεπε να έρθουν ως επιτηρητές μερικοί ξένοι υπάλληλοι, για να αντικαταστήσουν τους εκλεγμένους εκπροσώπους ενός λαού και μάλιστα την ίδια την κυβέρνηση, λες και εμείς είμαστε ανίκανοι, υπανάπτυκτοι, άτολμοι και δειλοί για να κάνουμε τις αναγκαίες αλλαγές. Ομως θα δούμε παρακάτω πότε και από ποιους όφειλαν να γίνουν αυτές οι απαραίτητες αλλαγές, που επί τόσες δεκαετίες αποτελούσαν τροχοπέδη για την εθνική μας ανάπτυξη.

Σ’ αυτή την κακοήθη προσβολή που μας γίνεται, η απάντηση ενός υπερήφανου λαού οφείλει να είναι μία και μόνη: Σταματάμε να αγοράζουμε πολεμικά όπλα απ’ αυτές τις δύο χώρες, τη Γερμανία και τη Γαλλία.

Και τι θα γίνει με την άμυνά μας;

Το πρώτο που θα πρέπει να κάνουμε άμεσα, είναι να προτείνουμε στους Τούρκους μια ειδική συνάντηση με θέμα την αμοιβαία ελάττωση των εξοπλισμών.

Το δεύτερο, να απευθυνθούμε στη Ρωσία και την Κίνα, οι οποίες είναι πολύ πιθανό όχι μόνο να μας χρεώσουν φθηνότερα αλλά και να είναι διατεθειμένες να πληρωθούν είτε σε είδος είτε με τη δημιουργία κοινοπραξιών, όπως έγινε με την Cosco, σε μια σειρά έργα που θα συμβάλουν στην ανάπτυξη της χώρας.

Αντί να πουλάμε λοιπόν στους Αραβες μεγιστάνες με επαχθείς και ουσιαστικά αντιαναπτυξιακούς όρους τους Αστακούς, τα ναυπηγεία και ευαίσθητες περιοχές όπως το Ελληνικό, αξίζει ο κόπος να διερευνήσουμε εάν η Ρωσία και η Κίνα είναι διατεθειμένες να δημιουργήσουν μαζί μας, με τη μορφή κοινοπραξιών, μονάδες που να αξιοποιούν το φυσικό μας πλούτο χωρίς να θίγονται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Πληροφορίες που έχουν δημοσιευθεί και κυκλοφορούν στο διαδίκτυο αναφέρουν ότι η Ελλάδα ευρισκόμενη σε κακή οικονομική κατάσταση και στα πρόθυρα πτωχεύσεως, δέχθηκε προ καιρού προτάσεις:

1. Από την Κίνα, η οποία λέγοντας ότι θέλει να βοηθήσει την Ελλάδα, μας προτείνει:

α. Να μας ξεπληρώσει όλο το δημόσιο χρέος, χωρίς αντάλλαγμα (τι είναι το χρέος της Ελλάδας για τις οικονομικές δυνατότητες της Κίνας;)

β. Να μας δανείσει όποιο ποσό είναι αναγκαίο για τη λειτουργία της χώρας, με 1% (έναντι 6,7% των Γερμανών)

γ. Να μας στείλει όσους τουρίστες θέλουμε ή έστω όσους έχουμε την υποδομή να φιλοξενήσουμε.

Η απάντηση της κυβέρνησης: Ο Χ Ι, δεν χρειαζόμαστε βοήθεια!

2. Από τη Ρωσία για οιαδήποτε βοήθεια, οικονομική και μη, με προϋπόθεση να ενεργοποιηθεί η συμφωνία του περίφημου αγωγού και να της δοθεί η δυνατότητα επισκευής πολεμικών πλοίων της στη Σύρο (όπως γινόταν και παλαιότερα με τα «εμπορικά» της πλοία).

Η απάντηση της κυβέρνησης: Ο Χ Ι, δεν συμφωνούμε!

Και σαν επίλογος όλων αυτών, προφανώς συνεχίζει να υφίσταται το γνωστό προ δεκαετιών θέμα του τεράστιου ορυκτού πλούτου της χώρας μας, για τον οποίο όποιος τολμούσε να μιλήσει χαρακτηριζόταν από γραφικός έως ψυχοπαθής (τώρα τελευταία άρχισαν επιτέλους τα ΜΜΕ να ασχολούνται με το θέμα). Η Ελλάδα λένε, όχι μόνο είναι πνιγμένη στο πετρέλαιο, αλλά διαθέτει και χρυσό, ουράνιο, όσμιο, βωξίτη.

Απάντηση της κυβέρνησης: Σε όλα ΟΧΙ !

Θα έλεγα ακόμα ότι αν αληθεύει ότι έγιναν αυτές οι προτάσεις, τότε είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουμε την εξόφληση του δημόσιου χρέους των 350 περίπου δισ. ευρώ προτείνοντας στους Ρώσους και στους Κινέζους άλλους τρόπους αποπληρωμής, όπως είναι λ.χ. οι κοινοπραξίες που προανέφερα ή ακόμα και η πληρωμή ενός μέρους σε είδος, κυρίως από την αγροτική μας παραγωγή, που μ’ αυτό τον τρόπο θα αναζωογονηθεί.

Το δημόσιο χρέος

Ας περάσω τώρα στο θέμα των ευθυνών για την τρομακτική πράγματι διόγκωση του χρέους που μας οδήγησε στη σημερινή κρίση. Ολα τα στοιχεία μάς δείχνουν ότι ο βασικός υπεύθυνος για την ιλιγγιώδη άνοδο του Δημόσιου Χρέους, που από το 32% του ΑΕΠ στα 1981 εκτοξεύθηκε μέσα σε μια δεκαετία στο 112% καθιστώντας έκτοτε τη χώρα μας δέσμια των υπέρογκων τόκων που μας οδήγησαν στη σημερινή κρίση, ήταν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ το διάστημα μεταξύ 1981 και 1989.

Είναι δε ενδεικτικό το ότι, όπως σημειώνουν πολλοί έγκριτοι οικονομολόγοι, από το 1990 έως το 2009 οι τρεις κυβερνήσεις Μητσοτάκη, Σημίτη και Κ. Καραμανλή αύξησαν το χρέος μόνο κατά 20 μονάδες, δηλαδή το παρέδωσαν στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου στο 132% του ΑΕΠ. Και ακόμα, ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτών των 20 μονάδων πήγε στην εξόφληση των τόκων. Ενδεικτικά σημειώνουμε -για να καταλάβει κανείς το μέγεθος των τόκων- ότι το 2011 θα πληρώσουμε για τόκους και χρεολύσια 45 δισ. Θα πρέπει επίσης να πούμε ότι και σήμερα με την Τρόικα ακολουθούμε τον ίδιο εσφαλμένο δρόμο της διόγκωσης των τόκων.

Ηδη το 2011 το δημόσιο χρέος θα φτάσει στο 145% του ΑΕΠ, δηλαδή μόνο σε ένα χρόνο η σημερινή κυβέρνηση αύξησε το χρέος κατά 12 μονάδες ενώ, όπως είδαμε, οι τρεις κυβερνήσεις μέσα σε 19 χρόνια το αύξησαν μόνο κατά 20 μονάδες. Οταν μάλιστα προστεθεί το ευρωπαϊκό δάνειο των 110 δισ., για τα οποία επαίρεται η κυβέρνηση, τότε το Δημόσιο Χρέος θα εκτιναχθεί σε τέτοια ύψη ώστε δεν θα φτάνουν πια τα ετήσια συνολικά μας έσοδα για να καλύψουμε τους κολοσσιαίους τόκους. Δηλαδή θα φθάσουμε στο σημείο, ο ετήσιος μόχθος του λαού μας όχι μόνο να μη φτάνει για να ζήσουμε αλλά να πρέπει να επαιτούμε από τρίτους, προκειμένου να σταθούμε στα πόδια μας. Η θέση μας τότε θα είναι όπως ενός ζητιάνου που απλώνει το χέρι του για ένα κομμάτι ξερό ψωμί.

Από την άλλη πλευρά, για την επιτακτική ανάγκη να ακολουθηθεί μια αναπτυξιακή πολιτική, όχι μόνο δεν γίνεται τίποτα αλλά αντιθέτως το σύνολο των μέτρων που παίρνει η κυβέρνηση οδηγεί σε όλο και πιο βαθειά ύφεση.

Διερωτάται κανείς τι ακριβώς μπορεί να συμβαίνει, και στους 12 μήνες που κυβερνά αυτή η κυβέρνηση δεν έχει πάρει ούτε ένα αξιόλογο αναπτυξιακό μέτρο. Οσο για τις ξένες επενδύσεις, ο κ. πρωθυπουργός δεν είχε να αναφέρει παρά μόνο την κινέζικη Cosco, της οποίας η παρουσία, όπως είναι γνωστό, πολεμήθηκε με φανατισμό από το ΠΑΣΟΚ και επέζησε μόνο και μόνο γιατί οι Κινέζοι φρόντισαν να θέσουν σκληρούς οικονομικούς όρους σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν θα τηρούσε τους όρους του συμβολαίου. Για τον λόγο αυτό, ως φαίνεται, δεν επέμειναν οι Αμερικανοί να ματαιωθεί -όπως έκαναν με τον αγωγό του Μπουργκάς, που ουσιαστικά εγκαταλείφθηκε- γιατί δεν ήταν διατεθειμένοι προφανώς να αναλάβουν οι ίδιοι το βάρος των αποζημιώσεων λόγω της ακυρώσεως του συμβολαίου με την Cosco.

Και μιας και αναφερθήκαμε στον αγωγό, άραγε πιστεύει κανείς ότι οι Βούλγαροι ανακάλυψαν ξαφνικά ότι μολύνει το περιβάλλον; Και θα ήταν ποτέ δυνατόν μια οποιαδήποτε κυβέρνηση -και μάλιστα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, όπως τώρα- να πετάει στον κάλαθο των αχρήστων μια τόσο σημαντική συμφωνία, εάν δεν υπήρχαν άλλοι λόγοι να το κάνει; Οπως όμως φαίνεται, τα συμφέροντα και η πολιτική των ΗΠΑ είναι για τη σημερινή κυβέρνηση πολύ ανώτερα από τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Αυτή είναι η γυμνή αλήθεια, που δείχνει ακόμα και στους πιο δύσπιστους τον βαθμό της εξάρτησης της χώρας μας, όπως επίσης αποκαλύπτει και τον ρόλο του ΔΝΤ για μια βαθύτερη διείσδυση της ξένης εξάρτησης, ώστε η Ελλάδα να μεταβληθεί όπως το Κόσοβο, η Αλβανία και τα Σκόπια σε ένα απλό προτεκτοράτο των ΗΠΑ.

Πώς όμως σκέφθηκε η κυβέρνηση να μας βγάλει από την κρίση, όταν από τη μια πλευρά τα οικονομικά και κοινωνικά της μέτρα μας βυθίζουν στην οικονομική ύφεση, στον πληθωρισμό, στην ανεργία και στη σταδιακή οικονομική εξαθλίωση του λαού, ξεκινώντας από τα ασθενέστερα στρώματα, ενώ από την άλλη δεν δημιουργεί το παραμικρό αντίβαρο με την προώθηση της ανάπτυξης, της προσέλκυσης ξένων επενδύσεων και με μεγάλα δημόσια έργα, που θα μπορέσουν κάποτε να εξισορροπήσουν τις σημερινές απώλειες, ώστε να φτάσουμε σε σημείο να μην έχουμε ανάγκη να δανειζόμαστε τόσο μεγάλα ποσά, για να επιβιώσουμε.

Αντίθετα, αυτή η ψαλίδα ανάμεσα στην αρνητική και τη θετική πορεία της χώρας αντί να αρχίσει να κλείνει, γίνεται συνεχώς μεγαλύτερη, σε βαθμό που να σκέφτεται κανείς σοβαρά σε ποιο επίπεδο μη αναστρέψιμης υπανάπτυξης οδηγείται η χώρα και για ποιο λόγο.

Οπως, για ποιο λόγο ο Γιώργος Παπανδρέου αναφέρθηκε στο ενδεχόμενο εκλογών, αφού είναι πασίγνωστο ότι οι διαβόητοι δανειστές μας αναμένουν το παραμικρό αρνητικό σημάδι για μια ενδεχόμενη κοινωνική αναταραχή, για να ξεκινήσουν να ξανανεβάζουν τα spread σε δυσθεώρητα ύψη. Δηλαδή εκεί που είχε αρχίσει μια αργή αλλά σταθερή πτώση τους, που μας άφηνε μια μικρή έστω ελπίδα ότι κάποια μέρα θα μπορούσαμε να δανειστούμε με κάποιο λογικό επιτόκιο, όπως πριν, έρχεται ο ίδιος ο πρωθυπουργός που αναποδογυρίζει την καρδάρα, για να φτάσουμε και πάλι στο σημείο μηδέν. Δηλαδή μπροστά στον εφιάλτη της πτώχευσης, οπότε δεν έχουμε άλλη επιλογή από τη συνέχιση επ’ αόριστον του ΔΝΤ, της Τρόικας και του Μνημονίου. Είναι τάχα τυχαίο; Δεν νομίζω…

Ουγγαρία

Υπάρχει τάχα κι άλλος δρόμος για να απαλλαγούμε από την κηδεμονία του ΔΝΤ και την Τράπεζα της Ευρώπης; Ο έγκριτος δημοσιογράφος Γιώργος Δελαστίκ μάς βοήθησε να τον ανακαλύψουμε. Είναι ένας δρόμος μέσα από το ίδιο το σύστημα, μιας και προέρχεται από την κυβερνητική αλλαγή που έγινε πριν μερικούς μήνες στην Ουγγαρία. Η οποία, όπως είναι γνωστό, είναι κι αυτή μέλος της Ευρώπης των 27 και είχε και κείνη την ατυχία να γνωρίσει όπως κι εμείς τα ευεργετικά αποτελέσματα της παρουσίας της γνωστής Τρόικας. Που την είχαν καλέσει κι εκεί οι Ούγγροι σοσιαλιστές για να τους σώσει.

Ηρθε λοιπόν η επάρατη δεξιά, η οποία χωρίς χρονοτριβή μπήκε στο έργο της λύτρωσης της χώρας από τα δεσμά του ΔΝΤ κ.λπ. Το γεγονός αυτό έθιξε τη γαλλική εφημερίδα «Μοντ», γιατί όπως γράφει, η κυβέρνηση της Ουγγαρίας «δεν σκοτίζεται καθόλου για τις απαιτήσεις της Ε.Ε. και των διεθνών οργανισμών». Ετσι όμως, όπως γράφει η γαλλική εφημερίδα, η νέα κυβέρνηση «κέρδισε το διεθνή θαυμασμό για την τόλμη της ηγεσίας της με την άρνηση της δεξιάς ουγγρικής κυβέρνησης να συνεχίσει την πολιτική της εθνικής υποτέλειας των σοσιαλιστών προκατόχων της».

Και συνεχίζουν -αυτή τη φορά οι «Times» της Νέας Υόρκης: «Προκαλώντας τους πιστωτές της, η Ουγγαρία αρνείται περαιτέρω σφίξιμο του ζωναριού». Και υπογραμμίζουν: «Αυτή η προκλητική στάση αποτυπώνει την κόπωση και την αντίσταση που απειλεί να προκαλέσει σε όλη την Ευρώπη η συνεχιζόμενη πίεση για δημοσιονομική ορθότητα». Στο μεταξύ, ο Ούγγρος υπουργός Οικονομικών είπε σχετικά με το «Μνημόνιο»: «Δηλώσαμε στους εταίρους μας ότι δεν εξετάζουμε σε καμιά περίπτωση λήψη πρόσθετων μέτρων λιτότητας».

Η δε γερμανική εφημερίδα «Frankfurter Allgemeine» γράφει:

«Σπανίως μια ουγγρική κυβέρνηση ρίχτηκε στη δουλειά με τόση ορμή. Αυτό ήταν επειγόντως αναγκαίο γιατί έχει καθορίσει ως σκοπό της την υπέρβαση της απελπισίας και της έλλειψης αυτοπεποίθησης που άφησαν στον ουγγρικό πληθυσμό οκτώ χρόνια σοσιαλιστικής κυριαρχίας. Η ομάδα του Ορμπεν θέλει εξαιτίας αυτού του λόγου να προωθήσει την «εθνική συνοχή». ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΛΙΤΟΤΗΤΑ, ΦΟΡΟΣ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ! Παρ’ όλα αυτά, οι δυνάστες της Ε.Ε. και του ΔΝΤ απαιτούν από την ουγγρική κυβέρνηση να περικόψει τις ήδη γλίσχρες συντάξεις, να μεταρρυθμίσει επί τα χείρω το εθνικό σύστημα υγείας περικόπτοντας μισθούς και θέσεις γιατρών και νοσοκόμων και μειώνοντας τα κρατικά κονδύλια για την υγεία, να κλείσει τεράστιες ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις απολύοντας εκατοντάδες χιλιάδες Ούγγρων. Απαιτούνται περικοπές τουλάχιστον ενός δισ. ευρώ για να μπορέσετε να μειώσετε το έλλειμμα φέτος σε 3,8% και του χρόνου σε 3% είπαν οι εμπειρογνώμονες της Ε.Ε. και του ΔΝΤ στους Ούγγρους. Αρα, απαιτούνται πρόσθετα μέτρα λιτότητας, διαπίστωσαν εμβριθώς. Εκεί τους έκανε ρελάνς και τους τρέλανε η ουγγρική κυβέρνηση! «Ενα δισ. πρόσθετα έσοδα σε δύο χρόνια θέλατε;» τους απάντησαν. «Εμείς θα μαζέψουμε περισσότερα. Όχι όμως με νέα λιτότητα για τον κοσμάκη. Απλούστατα, θα φορολογήσουμε τις τράπεζες!»ΤΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ.

Κόντεψαν να πάνε από εγκεφαλικό όλοι μαζί -η Ε.Ε., το ΔΝΤ, οι τραπεζίτες και όλα τα παράσιτα και τα «λαμόγια» του χρηματοπιστωτικού συστήματος! Μέχρι τις 10 Σεπτεμβρίου πρέπει να πληρώσουν την πρώτη δόση, μέχρι τις 10 Δεκεμβρίου τη δεύτερη -με βάση τα έσοδα του 2009, τα οποία έχουν ήδη δηλώσει. Περιχαρής ο υπουργός Οικονομικών της Ουγγαρίας έκανε δημοσίως τους λογαριασμούς του: οι τράπεζες θα «σκάσουν» 450 εκατομμύρια, οι ασφάλειες άλλα 135 και οι υπόλοιπες χρηματοπιστωτικές εταιρίες ακόμη 110 εκατομμύρια -να ‘τα τα 700 εκατομμύρια ευρώ αμέσως – αμέσως μόνο για φέτος! «Γνωρίζουμε ότι αυτή είναι μια σημαντική έκτακτη επιβάρυνση, αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι με αυτό τον τρόπο μπορούμε να πετύχουμε τον στόχο του ελλείμματος στο 3,8%» δήλωσε σαρκαστικά στην τηλεόραση ο Γκιέργκι Μάτολσι, ο Ούγγρος υπουργός Οικονομικών.

Με τα χρήματα αυτά όχι μόνο θα μειώσουμε το έλλειμμα στο 3,8% αλλά και θα δώσουμε κίνητρα για ανάπτυξη της οικονομίας, πρόσθεσε. Θα μειώσουμε στο μισό -δηλαδή στο 10%- τον συντελεστή φορολόγησης όλων των επιχειρήσεων που έχουν μικτά κέρδη μέχρι 1,8 εκατομμύρια ευρώ, ένα μέτρο που αφορά 250.000 επιχειρήσεις μικρές και μεσαίες, οι οποίες αποτελούν τα τρία τέταρτα του συνόλου των ουγγρικών επιχειρήσεων. Επίσης, με τα λεφτά που θα πάρει η ουγγρική κυβέρνηση από τις τράπεζες, θα μπορέσει να μειώσει τον συντελεστή φορολογικού εισοδήματος φυσικών προσώπων στο ενιαίο ύψος του 16%, καλύπτοντας τις απώλειες φορολογικών εσόδων με ένα τμήμα των χρημάτων των τραπεζών! ΑΡΚΕΤΑ ΜΑΣ «ΓΔΑΡΑΤΕ» ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ, ΤΩΡΑ ΠΛΗΡΩΣΤΕ!

Πανικός επικράτησε στους κύκλους της Ε.Ε. Η Κομισιόν έσπευσε να προσάψει στην ουγγρική κυβέρνηση ότι… δεν εκτίμησε σωστά τις επιπτώσεις αυτής της έκτακτης φορολογίας στις τράπεζες, η οποία «ενδέχεται να έχει αρνητικές συνέπειες στην οικονομική ανάπτυξη» και να «αποθαρρύνει τους ξένους επενδυτές». Ανοησίες και προσχήματα. Ο πραγματικός λόγος που πανικόβαλε την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. ήταν μήπως αυτή η εθνικά επωφελής ουγγρική στάση βρει μιμητές και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και δημιουργήσει «σχολή» παρακινώντας και άλλες κυβερνήσεις κρατών-μελών των «27» να φορολογούν τις τράπεζες αντί να υποβάλλουν τους λαούς τους σε εξοντωτικά μέτρα λιτότητας.

«Η Ουγγαρία θα γίνει η πρώτη χώρα στην Ευρώπη με μια αντίστοιχη απόφαση τέτοιων διαστάσεων» είναι το συμπέρασμα της γερμανικής «Frankfurter Allgemeine» την παραμονή της ψήφισης του νόμου για την έκτακτη φορολόγηση των τραπεζών από το ουγγρικό κοινοβούλιο.

Τι είναι και τι θέλει το ΔΝΤ

Ο δημοσιογράφος Φώτης Παπούλιας στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» της 31ης Οκτωβρίου 2010 αναφέρεται στο ερώτημα: «Τι μπορεί να συνδέει τη CIA και τις ανακριτικές τεχνικές που χρησιμοποιεί, με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα;» και συνεχίζει αναφερόμενος σε ανατριχιαστικές κυριολεκτικά λεπτομέρειες. Οπως λ.χ. την αποκάλυψη της Καναδής δημοσιογράφου και καθηγήτριας Πανεπιστημίου Ναόμι Κλάιν ότι η «θεραπεία του σοκ» που η CIA εφαρμόζει από τις αρχές της δεκαετίας του ’50, βρίσκει άμεση εφαρμογή στις μεθόδους που προτείνει το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα για να φέρουν στον ίσιο δρόμο παραστρατημένες οικονομίες!

«Σύμφωνα με μελέτες που είχαν δημοσιευθεί τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, ο επικεφαλής των πειραμάτων της CIA τη δεκαετία του ’50, δόκτωρ Γιούεν Κάμερον, πίστευε ότι ο μοναδικός τρόπος για να διδάξει στους «ασθενείς» του νέους, υγιείς, τρόπους συμπεριφοράς ήταν να διεισδύσει στο μυαλό τους και να σπάσει τα παλιά παθολογικά νοητικά σχήματα. Αυτή η μαζική απώλεια όλων των αναμνήσεων ήταν η ουσία της θεραπείας για να ωθηθεί ο ασθενής σε νέο στάδιο ανάπτυξης. Οταν με μια σειρά αλλεπάλληλων ηλεκτροσόκ είχε επιτευχθεί η «πλήρης αποδόμηση» της προσωπικότητας του ασθενούς, μπορούσε πλέον να αρχίσει η ψυχική καθοδήγηση».

Το έργο του Κάμερον ζήλεψε ο οικονομολόγος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, ο «πολύς» και μακαρίτης πλέον Μίλτον Φρίντμαν:

«Αντί για τα ηλεκτροσόκ συνιστούσε πως, όταν η οικονομία υπόκειται σε στρεβλώσεις, μόνο η πρόκληση οδυνηρών σοκ, το «πικρό φάρμακο» όπως το ονόμαζε, μπορούσε να την επαναφέρει στην υγιή κατάσταση. Εγραφε το 1982: «Οταν ξεσπάει μια κρίση, πρέπει να αναπτύσσουμε πολιτικές έως ότου το πολιτικά αδύνατο καταστεί πολιτικά αναπόφευκτο». Δηλαδή «οι ηγέτες είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι είναι ή ισχυρίζονται ότι είναι αναγκαίο για την αντιμετώπιση της κρίσης· οι περίοδοι κρίσης είναι περίοδοι αναστολής της δημοκρατίας». Αν αυτό σας θυμίζει Ελλάδα και τις διαδικασίες υπερψήφισης του μνημονίου ή της βίαιης ανατροπής των εργασιακών και ασφαλιστικών σχέσεων, μείωσης μισθών και συντάξεων, τότε μάλλον σκέφτεστε ανατρεπτικά…», σχολιάζει ο Ελληνας συντάκτης και συνεχίζει:

«Οι ιθύνοντες του ΔΝΤ υιοθέτησαν τη θεωρία του σοκ επισημαίνοντας, το 1996: «Οι άνθρωποι μπορεί να προβάλλουν αντίσταση σε τμηματικές αλλαγές (π.χ. περικοπή προγραμμάτων υγείας) αλλά, αν συμβούν ταυτόχρονα δεκάδες αλλαγές προς κάθε κατεύθυνση, τότε εδραιώνεται ένα αίσθημα ματαιότητας και ο πληθυσμός περιέρχεται σε κατάσταση αδράνειας». Οπως ακριβώς στα πειράματα του Κάμερον, που οι «ασθενείς» μετά το ηλεκτροσόκ ήταν «χαμένοι». Και, όπως σημείωναν το 2002 τραπεζίτες της Παγκόσμιας Τράπεζας, «μπορεί το σοκ να εξυμνείται ως δημοκρατική διαδικασία, αφού έχουν προηγηθεί εκλογές, ασχέτως αν αγνοείται ύστερα η βούληση του λαού». Όχι, τότε ακόμα δεν είχαν προκύψει «καλλικράτεια διλήμματα» και συνυπολογισμοί ψήφου κατά Γ. Α. Παπανδρέου…

Και αν στα πειράματά του ο Κάμερον χρησιμοποιούσε και ψυχοτρόπα φάρμακα, το οικονομικό σοκ βρήκε άξιο συμπαραστάτη του τη διαφθορά. «Η διαφθορά των πάντων, είτε υπάρχει είτε εφευρίσκεται, ευθύνεται για την όποια αποτυχία» υποστηρίζουν στελέχη του ΔΝΤ, μόνο που ξεχνούν ότι χάρη στη «διαφθορά» και τον «εξαιρετικά διογκωμένο και ανίκανο δημόσιο τομέα» άνοιγαν οι αγορές για τα σχέδια του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Στα ανακριτικά εγχειρίδια της CIA επισημαίνεται πως οι κρατούμενοι πρέπει να απομονώνονται αμέσως και τονίζεται: «Πρέπει συνεχώς να βρίσκονται υπό καθεστώς σύγχυσης, αποπροσανατολισμού και έκπληξης. Χωρίς αυτά τα στοιχεία δεν υπάρχει σοκ». Το ίδιο ισχύει και για τις κοινωνίες, όταν όμως ο μηχανισμός του δόγματος του σοκ γίνει συλλογικά κατανοητός, είναι δυσκολότερο να αιφνιδιαστούν ολόκληρες κοινότητες, είναι δυσκολότερο να βρεθούν σε μια κατάσταση σύγχυσης, καθώς γίνονται πιο ανθεκτικές στο σοκ. «Η μνήμη, τόσο η ατομική όσο και η συλλογική, είναι ο μεγαλύτερος αποσοβητής των σοκ» υποστηρίζει η Ναόμι Κλάιν και υπενθυμίζει πως όταν ΔΝΤ και Παγκόσμια Τράπεζα έχασαν τις «χώρες-πελάτες» της Λατινικής Αμερικής, τότε στράφηκαν στην Ευρώπη, για να αναζητήσουν χώρες- «λευκές-σελίδες», ώστε να οικοδομηθούν τα κράτη-πρότυπα…»

Ψάχνοντας στο Ιντερνετ για το ΔΝΤ, ανακάλυψα ένα κεφάλαιο με τον τίτλο «Ενίσχυση στις στρατιωτικές δικτατορίες» τις φιλικές προς τα αμερικανικά και τα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Επισημαίνεται εκεί η γενικώτερη απάθεια και εχθρικότητα που έχουν προς τα ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα… Στα 1960 το ΔΝΤ υποστήριξε στη Βραζιλία το δικτατορικό καθεστώς του Castello Branco με δεκάδες δισ. δολάρια, που είχε αρνηθεί στο προηγούμενο εκλεγμένο δημοκρατικό καθεστώς. Τέλος, χώρες με δικτατορικό καθεστώς γίνονταν μέλη του ΔΝΤ. Οπως οι Αργεντινή, Βολιβία, Βραζιλία, Χιλή του Πινοσέτ, Ελ Σαλβαντόρ, Αιθιοπία, Αϊτή, Ινδονησία, Κένυα, Λιβερία, Μαλάουι, Νιγηρία, Πακιστάν (σε δύο δικτατορίες από το 1977 μέχρι το 2008), Παραγουάη, Φιλιππίνες, Σομαλία, Σουδάν, Ταϋλάνδη, Ζαΐρ (Κονγκό). Οσο για την Ελλάδα, αρκέστηκαν στα πειράματα της CIA με ηλεκτρόδια που εφαρμόσανε για πρώτη φορά στα 1967 στη Γενική Ασφάλεια (Μπουμπουλίνας) την εποχή της Χούντας πάνω στους αγωνιστές του Πατριωτικού Μετώπου (ΠΑΜ).

Το ΔΝΤ παντού εφάρμοζε «προγράμματα λιτότητας», αύξηση φορολογίας κ.λπ., που απηχούσαν την ιδεολογία και τα συμφέροντα της δυτικής τραπεζιτικής κοινότητας. Στην Αργεντινή η τακτική αυτή οδήγησε το 2001 σε καταστροφική οικονομική κρίση θίγοντας ιδιαίτερα τους τομείς της υγείας, της παιδείας και της ασφάλειας.

Στην Κένυα το πρόγραμμα δομικών αλλαγών χειροτέρεψε την κατάσταση της χώρας. Από την πλευρά του ο πρώην πρωθυπουργός της Ρουμανίας, Ταρισεάνου, ισχυρίστηκε ότι από το 2005 το ΔΝΤ κάνει συνεχώς λάθη στις εκτιμήσεις του για την οικονομία της χώρας.

«Η υπογραφή της συμφωνίας Ινδονησίας-ΔΝΤ έγινε τον Ιανουάριο του 1998. Ο «άτυχος πρόεδρος» ήταν ο στρατηγός Σουχάρτο, ο οποίος τον Μάιο του ίδιου χρόνου εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, ύστερα από ένα μήνα μαζικών διαδηλώσεων. Το πρόγραμμα που επέβαλε το ΔΝΤ στην Ινδονησία οδήγησε σε διάλυση της οικονομίας, στην ελεύθερη πτώση της ρουπίας, την έκρηξη της ανεργίας και των τιμών. Το 40% του πληθυσμού βρέθηκε κάτω από τα όρια της φτώχειας και οι ταραχές που ξέσπασαν οδήγησαν τον Σουχάρτο σε παραίτηση, έπειτα από 32 χρόνια αυταρχικής διακυβέρνησης. Πρόεδρος ανέλαβε ο μέχρι τότε αντιπρόεδρος Γ. Χαμπίμπι, η κατάσταση όμως στη χώρα παρέμενε έκρυθμη. Τον επόμενο χρόνο πρόεδρος εξελέγη ύστερα από εκλογές ο Α. Ουαχίντ, για να καθαιρεθεί δύο χρόνια αργότερα από το κοινοβούλιο, για διαφθορά και ανικανότητα.

Η Ινδονησία και οι υπόλοιπες «ασιατικές τίγρεις» που αντιμετώπισαν το φάσμα της χρεοκοπίας το 1997-1998, βρίσκονται πολύ μακριά από την Ελλάδα. Το ίδιο η Αργεντινή και οι άλλες λατινομερικανικές χώρες που βρέθηκαν σε δεινή οικονομική θέση λίγα χρόνια αργότερα. Πλην όμως, το χαρακτηριστικό της πολιτικής αστάθειας που συνοδεύει τα προγράμματα σταθερότητας του ΔΝΤ, δεν απαντάται μόνον στις αναπτυσσόμενες χώρες. Και στην Ευρώπη, οι θεραπείες-σοκ είχαν τα ίδια πάνω κάτω αποτελέσματα: ύφεση, κοινωνική ένταση και πολιτικές ανακατατάξεις.

Στην Ουγγαρία η συμφωνία με το ΔΝΤ, στο τέλος του 2008, για την παροχή δανείου 25 δισ. δολαρίων, οδήγησε στην υποτίμηση του νομίσματος κατά 20% σε πρώτη φάση, πάγωμα των μισθών, κατάργηση του δώρου και μείωση όλων των κοινωνικών δαπανών. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Γ. Μπαϊνάι απέτυχε να περάσει το δημοψήφισμα για τις αλλαγές που προωθούσε στους τομείς της υγείας και της παιδείας τη χρονιά του μνημονίου. Συνάντησε αντιστάσεις, κατά περιόδους, όχι πάντως καθολική κοινωνική αντίδραση. Στις εκλογές του Απριλίου 2010 συγκέντρωσε ποσοστό 19,3%. Ο δεξιός συνασπισμός (Fidesz) του Β. Ορμπαν, που είχε εναντιωθεί στην συμφωνία με το ΔΝΤ, πήρε τις εκλογές με 52,7%».

Τέλος, στο λιμάνι της Κωνστάντζας (Ρουμανία) η Ε.Ε. άρχισε να διανέμει συσσίτιο στους 73.000 άπορους που εφοδιάστηκαν με κουπόνια. Ετσι στήνονται καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό.

Το συσσίτιο με την υπογραφή της ΕΟΚ περιλαμβάνει μεταξύ άλλων αλεύρι, ζυμαρικά και ζάχαρη. Λέτε κι εμείς να υποχρεωθούμε κάποτε να γυρίσουμε το ρολόι της Ιστορίας στο 1942, στη γερμανική Κατοχή, τότε που άρχισαν να λειτουργούν τα δημόσια συσσίτια χάρη στα οποία επέζησαν τελικά οι Αθηναίοι… Λες και κάποιο χέρι έχει αποφασίσει να σβήσει την ιστορία 70 χρόνων αυτής της χώρας, που για να φτάσει εδώ που έφτασε χρειάστηκε να θυσιαστούν γενιές πατριωτών και να ποτιστεί το ελληνικό χώμα με ποταμούς δακρύων και αίματος.

Ας μου επιτραπεί να αφιερώσω το κεφάλαιο αυτό στην πρόσφατη δήλωση του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Τζωρτζ Μπους: «Εγώ αποφάσισα και διέταξα να γίνονται βασανιστήρια». Δήλωση που σπιλώνει για πάντα τη μεγάλη αυτή χώρα με το στίγμα της ανάδειξης των βασανισμών εναντίον αιχμαλώτων ως επίσημη κρατική πρακτική. Με άλλα λόγια, η ανθρώπινη κτηνωδία σε όλο της το μεγαλείο !

Γιατί πράξεις κτηνώδεις όπως οι βασανισμοί, όταν λέγονται χωρίς να γίνονται αποτελούν ηλιθιότητα

όταν γίνονται χωρίς να λέγονται, βαρβαρότητα· και όταν γίνονται και λέγονται, κτηνωδία.

Τι έχουν να πουν άραγε επ’ αυτού οι Αμερικανοί και οι φίλοι και συνεργάτες τους για την ομολογία ενός προέδρου της χώρας τους;

Το ΔΝΤ λοιπόν δεν είναι μια συνηθισμένη Τράπεζα που δέχθηκε να μας δανείσει από καλωσύνη και συμπόνια αλλά προ παντός ένας πολιτικός οργανισμός στην υπηρεσία των συμφερόντων των ΗΠΑ. Εάν η αμερικανική πολεμική μηχανή έχει αποστολή της να υπηρετεί με βίαια μέσα την ιμπεριαλιστική της πολιτική, το ΔΝΤ είναι ο άλλος σιδηρούς της βραχίων, που με διαφορετικούς τρόπους, δηλαδή τον έλεγχο της οικονομίας, διεισδύει στο εσωτερικό μιας χώρας, προκειμένου να την οδηγήσει στο σημείο εκείνο οικονομικής και κοινωνικής αποσύνθεσης που θα τη μεταβάλει σε ένα πειθήνιο πιόνι πάνω στη σκακιέρα της πλανητικής της στρατηγικής.

Η επιχείρηση υποβάθμισης

Αλλωστε, η έλευση του ΔΝΤ στη χώρα μας είναι το κερασάκι επάνω στην τούρτα μιας σειράς επεμβάσεων, που ξεκίνησαν από το 1974 και που άλλαζαν συστηματικά τον κοινωνικό, πολιτικό, μορφωτικό, ηθικό και πολιτιστικό χάρτη της χώρας. Τα φαινόμενα εξάπλωσης της υποκουλτούρας, της διαφθοράς και της πτώσης του ήθους και του μορφωτικού μας επιπέδου δεν προέκυψαν εξ ουρανού αιφνιδιαστικά αλλά δημιουργήθηκαν συστηματικά και επίμονα χάρη σε συγκεκριμένες πολιτικές και ενέργειες σε όλους τους χώρους του εθνικού μας γίγνεσθαι, ώστε φτάνοντας κάποτε στο τελευταίο στάδιο, με την απειλή της πτώχευσης, να είναι ο λαός από κάθε άποψη αφοπλισμένος και να καταστεί εύκολη λεία στα σατανικά σχέδια που έφτασαν στο σημείο να μας κάνουν να ξεχάσουμε ακόμα και το ότι είμαστε Ελληνες!

Οι υπεύθυνοι της συστηματικής προσπάθειας για την κατεδάφιση της Ελληνικότητας, του Εθνους, της Ιστορίας μας και του Πολιτισμού μας, που ο καθένας γνωρίζει ποιοι είναι και ποιοι τους στηρίζουν, αποτελούν ένα κρίκο στην αλυσίδα των αρνητικών ενεργειών που προανέφερα, των οποίων οι επιπτώσεις φαίνονται σήμερα καθαρά από τις αντιδράσεις και τη στάση του λαού μας μπροστά στη λαίλαπα των αντιλαϊκών μέτρων:

Λαός ζαλισμένος, αμήχανος, φοβισμένος, αποπροσανατολισμένος αλλά και θυμωμένος, που δεν έχει καταλάβει ακόμα τι του συμβαίνει και γι’ αυτό πιάνεται από τα μαλλιά του για να μην πνιγεί.

Μάλιστα, αυτοί οι κύκλοι που ανέλαβαν την αποδόμηση του εθνικού, ιστορικού και παραδοσιακού μας χαρακτήρα, αγκαλιάστηκαν από την παρούσα κυβέρνηση τοποθετούμενοι σε υψηλές θέσεις στον πιο ευαίσθητο τομέα της διάπλασης της σκέψης, της συνείδησης και του χαρακτήρα των νέων Ελληνίδων και Ελλήνων, στο υπουργείο Παιδείας. Είναι δε χαρακτηριστικό το ότι δόθηκαν νέα ονόματα στα υπουργεία, μόνο και μόνο για να εξαλειφθεί η λέξη «Εθνικό, Εθνικός». Οπως και η Μακεδονία και το Αιγαίο (άραγε ποιους ενοχλούν;). Σκεφτείτε επί τέλους, αγαπητοί συμπατριώτες, δίχως τον φανατισμό των κομματικών παρωπίδων. Κατά τη γνώμη σας, τι σηματοδοτεί αυτή η απέχθεια προς τη λέξη «Εθνος»; Ποιος έχει συμφέρον να εξαλείψει τη λέξη και την έννοια «Έθνος», που αποτελεί την κύρια συγκολλητική δύναμη που μας ενώνει όλους, Δεξιούς, Κεντρώους, Αριστερούς, πλούσιους, φτωχούς, μορφωμένους, αμόρφωτους, όλους ανεξαιρέτως τους Ελληνες, που αν τύχει να ενωθούν όλοι μαζί και σχηματίσουν μια γροθιά, όπως έγινε στις 28 Οκτωβρίου του 1940, αποτελούν δύναμη που μπορεί όχι μόνο να αντισταθεί αλλά και να νικήσει;

Τέχνη για όλο τον Λαό

Σκεφτείτε ακόμα, ποιο συμφέρον μπορεί να έχει ένας άνθρωπος όπως εγώ, στην ηλικία που βρίσκομαι και που μπορώ να πω ότι τα έχω όλα, επιτυχία, φήμη, δόξα και προ παντός την αγάπη όλων των Ελλήνων χωρίς διακρίσεις; Κι εγώ σας αγαπώ όλους αδιακρίτως και μου προξενεί πόνο όταν είμαι αναγκασμένος να αποκαλύπτω και να καταγγέλλω συμπατριώτες μου για πράξεις για τις οποίες είμαι βέβαιος ότι βλάπτουν τη χώρα και τον λαό μας.

Γι’ αυτό, σας παρακαλώ, μην προτρέξετε να με καταδικάσετε και να με τοποθετήσετε εδώ ή εκεί χωρίς να ακούσετε, έστω για τελευταία φορά, αυτά που σας λέω, γιατί ειλικρινά δεν ανήκω πουθενά αλλά μόνο στην Ελλάδα και η μόνη μου έγνοια είναι το συμφέρον όλου του λαού μας χωρίς διακρίσεις.

Το ίδιο και ως καλλιτέχνης, θεωρώ τον εαυτό μου από τους λίγους που αποφάσισαν να γράψουν έργα για όλο τον λαό και όχι για μια μειοψηφία μορφωμένων, που δήθεν μόνο αυτοί καταλαβαίνουν έργα δύσκολα όπως είναι οι Συμφωνίες, τα Ορατόρια και οι Οπερες. Πρέπει να ξέρετε ότι το ρίσκο στην προσπάθεια να γίνω κατανοητός από όλους τους Ελληνες ήταν πολύ μεγάλο, γιατί κινδύνευε η τέχνη μου να διαλυθεί μέσα στο πλήθος. Να γίνω αντί για λαϊκός, λαϊκιστής. Εύκολος, φτηνός. Εγώ όμως το διακινδύνευσα και είναι σαν να ήθελα να βάψω με το χρώμα της μουσικής μου όχι την πρόσοψη ενός σπιτιού ούτε μια γούρνα νερό αλλά όλο το Αιγαίο, δηλαδή να μπορέσει η μουσική μου, όχι μόνο το τραγούδι αλλά και το Ορατόριο, όπως είναι το «Αξιον Εστί», να φτάσει σε όλο τον λαό μας και να αγγίξει όλες τις καρδιές χωρίς διάκριση.

Το Πολιτιστικό μας Κίνημα

Και είναι ευτύχημα ότι η προσπάθειά μου αυτή βρήκε στη δεκαετία του ’60 γόνιμο χώμα για να φυτευτεί και να καρπίσει: ένα Λαό και προ παντός μια νεολαία που διψούσαν για ελληνική τέχνη, για ελληνικό πολιτισμό, και μια πλειάδα συνθετών και ποιητών με ταλέντο, προσωπικότητα, έμπνευση και θέληση να αφιερώσουν το έργο τους στην Ελλάδα και στον Ελληνικό Λαό.

Και έτσι έγινε ένα κίνημα πρωτοφανές στα χρονικά όλων των λαών και όλων των εποχών, εκτός από την εποχή της αρχαίας Αθήνας, τότε που διανοητές, καλλιτέχνες και λαός, όλοι μαζί, δημιουργούσαν ένα πνευματικό θαύμα αξεπέραστο σε τόλμη και ποιότητα, ακόμα και ώς σήμερα.

Και πόσο περήφανοι, αλήθεια, θα έπρεπε να είμαστε εμείς οι νεοέλληνες, γιατί μιλάμε με κείνους την ίδια γλώσσα και ακούμε την ίδια μουσική όπως έφτασε στις μέρες μας, με ενδιάμεσο το Βυζάντιο και τους εκκλησιαστικούς του ύμνους, το δημοτικό τραγούδι και στη συνέχεια το ρεμπέτικο και τη λαϊκή μας μουσική… Και πόσο πολύ θα έπρεπε η δημόσια Παιδεία μας να επικεντρώσει την αγωγή των παιδιών μας πάνω στον πλούτο αυτής της μοναδικής στον κόσμο πνευματικής συνέχειας, ώστε να μεγαλώνουν δυνατά και περήφανα για την πατρίδα τους…

Αντί γι’ αυτό, κάποιοι βάλθηκαν να κόψουν τον κορμό αυτού του μοναδικού δέντρου και τώρα τελευταία έφτασαν στο σημείο να προσπαθούν να το ξεριζώσουν.

Αυτό όμως όχι! Δεν θα το επιτρέψουμε και ας μας κατηγορήσουν για εθνικιστές και άλλες αηδίες. Εάν το να πιστεύεις και να αγαπάς τις ρίζες σου ονομάζεται απ’ αυτούς «εθνικισμός», τότε είμαι ο πρώτος που θα πω ότι ό,τι καλύτερο, υψηλότερο και ωραιότερο γνώρισα στη ζωή μου, είναι αυτή η μικρή πατρίδα μου, η τωρινή, η χθεσινή, η αιώνια…

Κι αυτό το πρωτοφανές κίνημα που δημιουργήθηκε στη χώρα μας, ενέπνευσε τον λαό μας σε σημείο που να τον κάνει ωραιότερο, καλύτερο, ωριμότερο, πιο υπεύθυνο και τελικά πιο δυνατό και γι’ αυτό πιο επικίνδυνο για τους εχθρούς μας.

Η εντολή Κίσινγκερ – Κύπρος

Και ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ κ. Κίσινγκερ ήταν ένας απ’ αυτούς. Και μάλιστα ο πιο δυνατός και ο πιο επικίνδυνος, γιατί είχε πίσω του την τεράστια δύναμη της Αμερικής. Αλήθεια, μήπως καταλάβατε εσείς γιατί μας μισούν τόσο πολύ οι Αμερικανοί; Τι τους κάναμε; Μήπως όλοι οι κυβερνήτες μας από τον Εμφύλιο έως σήμερα δεν ήταν και δεν είναι πειθήνια όργανά τους; Μήπως η ελληνική ολιγαρχία δεν τους έστρωνε και δεν τους στρώνει δουλικά βελούδινο χαλί για να περάσουν;

Θα αναφερθώ εδώ σε δύο «σενάρια συνωμοσίας» μεταξύ των άλλων, που αρέσκομαι να κάνω γενικά και πιο ειδικά στο κείμενο αυτό, περιγράφοντας διάφορες ανεξήγητες αρνητικές παρεμβάσεις και αποτελέσματα, για τις οποίες εάν αποκλεισθεί ο ξένος παράγοντας, θα πρέπει να δεχθούμε ότι είμαστε λαός αυτοκτονικός.

Γιατί λοιπόν μας καταδίκασαν στο σκοτάδι μιας επτάχρονης στρατιωτικής τυραννίας, της οποίας κρατούσαν τα νήματα; Γιατί με τις μηχανορραφίες του κ. Κίσινγκερ, προσωπικά, δημιουργήθηκαν στην Κύπρο οι προϋποθέσεις για την εισβολή του τουρκικού στρατού (για τον οποίο δεν έκρυβε την συμπάθειά του), για να χάσει ο ελληνισμός το 40% του νησιού; Μια ξένη κατοχή που παρατείνεται ώς σήμερα χάρη στην ανοχή των Αμερικανών, που δεν τους φτάνει ως φαίνεται η μισή Κύπρος αλλά θέλουν να την πάρουν ολόκληρη με το σχέδιο Ανάν, που αν και το απέρριψε το 70% των Ελληνοκυπρίων, δεν το έχουν ακόμα εγκαταλείψει. Και πώς να το εγκαταλείψουν, αφού σήμερα στην Ελλάδα κυβερνούν αυτοί που όχι μόνο ήταν ένθερμοι οπαδοί του σχεδίου Ανάν αλλά ακόμα και συμμέτοχοι στη σύνταξη του σχεδίου; Και ειλικρινά υποφέρω όταν βλέπω τον πρόεδρο Χριστόφια να προσπαθεί να πείσει τους Τουρκοκύπριους να βρουν από κοινού κάποια δίκαιη και βιώσιμη λύση, όταν από τη μια πλευρά πίσω από τις συζητήσεις βρίσκεται η Άγκυρα, ενώ από την άλλη, στην Αθήνα, κυβερνούν αυτοί που ενάντια στη θέληση του 70% των Ελληνοκυπρίων παραμένουν στην ουσία οπαδοί μιας λύσης του τύπου, «σχέδιο Ανάν», ακριβώς όπως και οι Αγγλοαμερικανοί, οι οποίοι δεν έχουν εγκαταλείψει την προσπάθειά τους.

Η εντολή Κίσινγκερ και ο Πολιτισμός

Μετά την επιβολή της Χούντας και την τουρκική στρατιωτική κατοχή στην Κύπρο, ο κ. Κίσινγκερ έστρεψε τα βέλη του το 1974, λίγο καιρό πριν από την πτώση της δικτατορίας, στον πιο ευαίσθητο τομέα του ελληνικού λαού, όπως αποκάλεσε τον Πολιτισμό του. Και τι εννοούσε άραγε με την λέξη «Πολιτισμό»; Τον αρχαίο ελληνικό; Οχι, βέβαια. Σαν αποδεδειγμένα έξυπνος και έμπειρος κυνηγός κεφαλών, με την ουσιαστική οδηγία-διαταγή του αυτή έδειχνε καθαρά ότι ο επόμενος στόχος, ώστε να υποταχθεί αυτός ο ανυπότακτος όπως μας χαρακτήρισε, λαός, είναι αυτό το μεγάλο, το μοναδικό και το πανίσχυρο πολιτιστικό κίνημα της δεκαετίας του ’60, που κράτησε όρθια την ψυχή των Ελλήνων στα μαύρα χρόνια της Χούντας και που μετά την πτώση της είχε μεταβάλει τη χώρα μας σε ένα απέραντο στάδιο με εκατοντάδες χιλιάδες κυρίως αγόρια και κορίτσια, που τα ξεσήκωναν τα τραγούδια των συνθετών και των ποιητών, που με τα έργα τους εκφράσανε την ψυχή της Ελλάδας, που τη χαρακτηρίζουν στις δύσκολες στιγμές τρεις λέξεις: Ελευθερία, Ανεξαρτησία, Δημοκρατία.

Ομως παράλληλα, η μπόρα πήρε όλα τα έργα όλων των δημιουργών. Πήρε σύσσωμο το μεγάλο κίνημα και τελικά το εξαφάνισε! Και στη θέση του επέβαλε την υποκουλτούρα, που τόσο πολύ ταιριάζει στην αμορφωσιά, την ανευθυνότητα, τον ωχαδερφισμό, τη χυδαιότητα και τελικά στη διαφθορά, δηλαδή όλα τα απαραίτητα στάδια για να σαπίσει ένας λαός και έτσι να γίνει ευάλωτος και αδύναμος να αντιδράσει στο τελευταίο στάδιο που σχεδιάστηκε να μας πάνε, στην περιθωριοποίηση, στην υποταγή, στον ραγιαδισμό και τελικά στο «σφάξε με Αγά μου ν’ αγιάσω».

Κοντά στο κατάντημα αυτό βρισκόμαστε σήμερα. Σε σημείο να μην αντιδρούμε πια όταν συμβαίνουν γύρω μας σημεία και τέρατα, που έχουν να κάνουν με την ίδια την ακεραιότητα της χώρας μας.

Ανατολικό Αιγαίο

Ακούστε, λοιπόν, τι καταγγέλλει η γνωστή και αξιόλογη δημοσιογράφος Κύρα Αδάμ:

«Οι κ. Παπανδρέου και Ερντογάν ήταν σκοπίμως φειδωλοί στις δηλώσεις τους μετά τη μακρά συνάντησή τους στη Βουλιαγμένη, την περασμένη Παρασκευή, αν και έκαναν ό,τι μπορούσαν για να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι οι διερευνητικές επαφές προχωρούν και ότι σύντομα θα έχουν καλά αποτελέσματα. Ο κ. Ερντογάν προφανώς δεν είχε πολλά να προσθέσει, αφού τα σημαντικά τα είχε πει λίγο πριν έρθει στην Ελλάδα υπό μορφήν διαμαρτυρίας προς την Αθήνα:

Διαμαρτυρήθηκε γιατί;

Γιατί

* Τα ελληνικά μαχητικά πετάνε πάνω από την τουρκική υφαλοκρηπίδα.

Και γιατί

* Τα ελληνικά μαχητικά παραβίασαν την τουρκική κυριαρχία (!) 2 ν.μ. (ναυτικά μίλια) από το Αγαθονήσι.

Οσο απίθανο κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο, η Αγκυρα έχει κάθε λόγο να υψώνει τους τόνους «των διαμαρτυριών» της απέναντι στην Αθήνα, όσο αυτή δεν αντιδρά όταν και εκεί που πρέπει:

Μιας και στις 14 Οκτωβρίου, οι υπουργοί Εξωτερικών και Αμύνης Ελλάδας και Τουρκίας συμφώνησαν κατ’ αρχήν σε όλα στο νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, αν και η Συμμαχία από τον Αύγουστο του 2006 θεωρεί σε επίσημα έγγραφά της ότι η Ελλάδα δεν έχει κατ’ ουσίαν κυριαρχικά δικαιώματα στα νησιά ανατολικά από τη μέση του Αιγαίου.

Υπενθυμίζεται ότι το ΝΑΤΟ στις 26 Αυγούστου 2006 εξέδωσε δύο βασικές διαταγές, με τις οποίες απαγορεύει στα ελληνικά μαχητικά του υποστρατηγείου της Λάρισας να προσεγγίζουν εγγύτερα των 6 ν.μ. από τις ακτές των νήσων του Αν. Αιγαίου, να πετάνε πάνω από αυτά και να προσγειώνονται σ’ αυτά.

Το θέμα μπορεί να θεωρείται απίστευτο, αλλά αποτελεί τραγική πραγματικότητα για τη χώρα και είναι καταστροφικό για τα κυριαρχικά αλλά και τα οικονομικά δικαιώματά της.

Με τις διαταγές του αυτές, το ΝΑΤΟ δεν θεωρεί μόνον αποστρατιωτικοποιημένα τα 21 νησιά, αλλά αμφισβητεί ακόμα και ότι τα νησιά αυτά είναι ελληνικά. Και αυτό γιατί, σύμφωνα με την ισχύουσα διεθνή νομοθεσία της Σύμβασης του Σικάγου, απαγορεύεται στα στρατιωτικά αεροσκάφη μιας χώρας να πετούν στον εναέριο χώρο άλλης χώρας, διότι αυτός ο χώρος αποτελεί κυριαρχία. Ετσι το ΝΑΤΟ με τις διαταγές του δείχνει και καθορίζει ότι τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου δεν αποτελούν ελληνική κυριαρχία, αλλά «ξένο κράτος», αφού απαγορεύει στα ελληνικά μαχητικά να πετάνε πάνω από αυτά.

Και όμως, από το 2006 μέχρι και σήμερα καμία ελληνική κυβέρνηση δεν έχει αντιδράσει και δεν έχει θέσει ως απαράβατο όρο την άμεση ανάκληση των διαταγών του ΝΑΤΟ. Αλλά ούτε και τώρα, κατά τις διαβουλεύσεις εν όψει της Συνόδου Κορυφής της Λισαβόνας τον Νοέμβριο, έχει τεθεί θέμα βέτο στο νέο δόγμα του ΝΑΤΟ, το οποίο με τις αποφάσεις του φάσκει και αντιφάσκει, παραγνωρίζει διεθνείς συνθήκες και δείχνει να εξυπηρετεί ιδιοτελή συμφέροντα.

Και όμως, η Συνθήκη της Λωζάννης το 1923, η Συνθήκη του Μοντρέ το 1931, η Συνθήκη των Παρισίων το 1947, που πραγματεύονται τα νησιά του Αν. Αιγαίου, σε κανένα σημείο τους δεν θέτουν περιορισμό πτήσεων των ελληνικών αεροσκαφών πάνω από τα νησιά αυτά. Ετσι οι παρούσες διαταγές του ΝΑΤΟ παραβιάζουν τις Συνθήκες, αλλά και προηγούμενες διαταγές της ίδιας της Συμμαχίας, μέχρι το 2001, όταν καθόριζε ότι βάσει των υφιστάμενων Συνθηκών τα νησιά Λήμνος, Λέσβος, Χίος και Ικαρία δεν τελούν υπό καθεστώς αποστρατιωτικοποιήσεως.

Οσο η λύση του προβλήματος μετατίθεται «για αργότερα» ελλοχεύει ο κίνδυνος το θέμα της απαγόρευσης των πτήσεων να εξελιχθεί σε πρακτική νομιμοποίησης της παρανομίας -συντεχνίας ΝΑΤΟ και Αγκυρας- σε βάρος της ελληνικής κυριαρχίας και το Αν. Αιγαίο να αποτελεί γκρίζα ζώνη, χωρίς κυριαρχία στην περιοχή.

Αυτό όμως επηρεάζει άμεσα την υφαλοκρηπίδα και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) του Αιγαίου (με κίνδυνο να ψάχνουμε να τη βρούμε… στη λίμνη Βιστονίδα), ενώ τα συμφέροντα της Ελλάδας στο Αιγαίο τίθενται εν αμφιβόλω».

Να μου επιτρέψετε να απευθυνθώ, έστω καθυστερημένα, στην κ. Αδάμ, για να της πω:

«Αγαπητή κυρία Αδάμ, οι αποκαλύψεις σας σχετικά με τη συνωμοσία της συντεχνίας (όπως την αποκαλείτε) ΝΑΤΟ και Αγκυρας εις βάρος της ελληνικής κυριαρχίας στο Ανατολικό Αιγαίο, θα πρέπει να προβληματίζουν και να κινητοποιούν κάθε Έλληνα πατριώτη. Αυτά που συμβαίνουν είναι πράγματι πρωτοφανή και διερωτώμαι πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν Ελληνες πολιτικοί (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) που να τολμούν να προβαίνουν σε πράξεις μιας καθαρά εθνικής μειοδοσίας.

Διαβάζω ότι οι βασικές διαταγές του ΝΑΤΟ δόθηκαν στις 26 Αυγούστου του 2006 (Ν.Δ.) και ότι στις 14 Οκτωβρίου του 2010 (ΠΑΣΟΚ) οι υπουργοί Αμύνης και Εξωτερικών συμφώνησαν σε όλα στο νέο δόγμα του ΝΑΤΟ κατά το οποίο η Ελλάδα δεν έχει κατ’ ουσία κυριαρχικά δικαιώματα στα νησιά ανατολικά του Αιγαίου.

Ομολογώ ότι μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι κάποιοι Ελληνες πολιτικοί, στρατιωτικοί και ανώτατοι υπάλληλοι προχώρησαν σε μια πράξη που προσωπικά επιτρέψτε μου να την θεωρώ καθαρά προδοτική και να πιστεύω ότι αποτελεί ντροπή για όλους εμάς, τη συντριπτική πλειονότητα του λαού μας που είμαστε διατεθειμένοι να θυσιαστούμε για ένα τετραγωνικό μέτρο εθνικής κυριαρχίας, να την αντιμετωπίζουμε παθητικά, λες και είμαστε ραγιάδες.

Οχι! Δεν είμαστε ραγιάδες, αγαπητή κυρία Αδάμ κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος για «να πάρουμε τα βουνά», μιας και όπως φαίνεται, είμαστε πανταχόθεν προδομένοι.

Πρέπει να μάθει όλος ο Λαός τα όσα απίστευτα αποκαλύπτετε, για να ξυπνήσει επί τέλους από τον λήθαργο στον οποίο τον έχουν ρίξει, γιατί διαφορετικά κινδυνεύει να βρεθεί κάποια μέρα δεμένος χειροπόδαρα πάνω σε μια πατρίδα κουτσουρεμένη, λεηλατημένη και αγνώριστη.

Με φιλικούς χαιρετισμούς,

Μίκης Θεδωράκης».

Βαλκάνια-σαλαμοποίηση

Εκείνο που με ανησυχεί με τους Αμερικανούς είναι το ότι αφού ισοπεδώσανε με τις βόμβες το Βελιγράδι, γκρεμίσανε σχολεία, νοσοκομεία, γέφυρες, σκοτώσανε χιλιάδες άνδρες, γυναίκες, γέρους, παιδιά και τελικά τη διαλύσανε και αφού βυθίσανε τον λαό στην απόλυτη φτώχεια, μετά αποφάσισαν να διαμελίσουν ακόμα και την εναπομείνασα Σερβία (μετά την ανεξαρτητοποίηση Κροατίας, Σλοβενίας και Βοσνίας).

Πήραν λοιπόν μια επαρχία της, το Κόσοβο, και με το πρόσχημα ότι εκεί υπήρχε πλειοψηφία των Αλβανών, την κατέστησαν τελικά με την σύμπραξη του ΟΗΕ κυρίαρχη χώρα και στη συνέχεια τη μετέτρεψαν σε μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές τους βάσεις στον κόσμο. Και σκέπτομαι τώρα έντρομος: εάν αποφασίσουν να γεμίσουν ένα νομό της Ελλάδας, λ.χ. τη Λακωνία, ή ένα νησί όπως η Κρήτη, με ξένους δικής τους επιλογής και με τις γνωστές μηχανορραφίες προκαλέσουν όπως στο Κόσοβο, τοπικές εκλογές, όπου η πλειοψηφία δεν θα είναι Ελληνες, τότε τι θα γίνει με αυτόν το νομό και με αυτό το νησί; Θα αναγνωριστούν από τη διεθνή κοινότητα -όπως έγινε με το Κόσοβο ως λ.χ. αλβανική, σκοπιανή, τουρκική ή όποια άλλη εθνικότητα- ως ανεξάρτητο έθνος έξω και ενάντια στην Ελλάδα;

Και μήπως δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή επικρεμάμενοι κίνδυνοι σε βάρος της χώρας μας, πίσω από τους οποίους βρίσκεται η αμέριστη συμμετοχή και βοήθεια των Αμερικανών, όπως η Αλβανία, τα Σκόπια ή και αυτή η Τουρκία; Ας πάψουμε λοιπόν να κοιμόμαστε και ας αποφασίσουμε επί τέλους να δούμε κατάματα την πραγματικότητα.

Αλβανία-Σκόπια

Ας ξεκινήσουμε από την Αλβανία, που είναι και το χαϊδεμένο παιδί των Αμερικανών στα Βαλκάνια. Μετά έρχονται το Σκόπια.

Στη χώρα μας ζουν και εργάζονται εκατοντάδες χιλιάδες Αλβανοί, που με τα χρήματά τους αναγεννήθηκε η πατρίδα τους. Εκ των πραγμάτων λοιπόν υπάρχουν φιλικές σχέσεις, που δείχνουν ότι τουλάχιστον από τη δική μας πλευρά στην πράξη θεωρούμε την Αλβανία ως φιλική χώρα.

Πώς συνδυάζονται όμως όλα αυτά με την εθνική τους προπαγάνδα, που με βάση τη δημουργία της Μεγάλης Αλβανίας κυκλοφορούν χάρτες που περιλαμβάνουν το Κόσοβο, τα μισά Σκόπια, ένα τμήμα της Σερβίας και ολόκληρη τη δική μας Ηπειρο, από τα σύνορα ώς την Πρέβεζα;

Αν μάλιστα είναι αλήθεια ότι οι χάρτες αυτοί προέρχονται από την Αλβανική Ακαδημία και ότι διδάσκονται στα σχολεία τους, τότε η υπόθεση αυτή είναι πολύ σοβαρή για μας, πρώτον για λόγους τυπικούς, γιατί τι είδους φιλική χώρα είναι, όταν τυπώνει και κυκλοφορεί χάρτες στους οποίους συμπεριλαμβάνονται ως περιοχές της Αλβανίας ελληνικά εδάφη και δεύτερον γιατί δεν μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι όταν γνωρίζουμε ότι πίσω από τους Αλβανούς και τους Κοσοβάρους υπάρχουν και μηχανορραφούν οι αμερικανικές υπηρεσίες που έχουν στόχο τους τη σαλαμοποίηση των Βαλκανίων, την οποία έχουν ήδη ξεκινήσει με τη διάλυση της Γιουγκοσλαυίας, τη δημιουργία του Κόσοβου, την αμέριστη βοήθειά τους στους οπαδούς της Μεγάλης Αλβανίας και της Μεγάλης Μακεδονίας. Για να μην αναφερθούμε στις ανησυχίες που διατυπώνουν κάθε λίγο και λιγάκι για την «τουρκική μειονότητα», όπως αποκαλούν τους Μουσουλμάνους της Θράκης.

Γιατί το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα Σκόπια, με τα οποία εμείς διατηρούμε οικονομικές σχέσεις, σε βαθμό που να είμαστε σχεδόν ο υπ’ αριθμόν ένα παράγοντας της οικονομικής τους ύπαρξης. Και εκεί παραβλέποντας τον ουσιαστικά φιλικό ρόλο που παίζει η χώρα μας, με το πρόσχημα ενός ονόματος που τους έδωσε ξαφνικά ο σύντροφος Τίτο, που αν και κομμουνιστής ονειρευόταν, ως φαίνεται, τη «Μακεδονία του Αιγαίου», όπως την αποκαλούν και την ορέγονται.

Με τον Τίτο

Για την Ιστορία, θα ήθελα να αναφέρω για πρώτη φορά ότι οι εγκάρδιες σχέσεις μου με τον Τίτο κόπηκαν με το μαχαίρι, με αφορμή τη μουσική για ένα φιλμ των Σκοπίων, στο οποίο ο ίδιος μου ζήτησε να γράψω τη μουσική και βεβαίως αρνήθηκα να το κάνω, όταν ανακάλυψα την αλήθεια που κρυβόταν πίσω από το όνομα «Μακεδονία» που χρησιμοποιούσαν στο φιλμ. Οπως ήταν φυσικό, όχι μόνο αρνήθηκα να συνεργαστώ αλλά και του μίλησα έξω από τα δόντια, λέγοντάς του καθαρά ότι αυτές οι απόψεις δεν πρέπει να υποστηρίζονται από έναν κομμουνιστή όπως αυτός, που από αγάπη για την ανεξαρτησία της πατρίδας του τα έβαλε με έναν Στάλιν. «Εχω κι εγώ», του είπα, «την ίδια αγάπη για την πατρίδα μου και θα πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις ενάντια σε μια τέτοια απειλή». Αυτά τού τα είπα ένα βράδυ του 1972, γύρω από τη φωτιά στο κυνηγετικό του περίπτερο πάνω από τον ποταμό Σιουτκέσκα, στα 4.000 μέτρα, μετά την προβολή του ομώνυμου φιλμ, στο οποίο είχα γράψει τη μουσική. Και από τότε έφυγα και δεν τον ξανασυνάντησα ποτέ.

Δεν ξέχασα όμως την υπόσχεση που έδωσα στον Τίτο, και όταν στα 1991 ή 1992 έφερε ο Μητσοτάκης το θέμα «Σκόπια» στο υπουργικό συμβούλιο, πέτυχα να υπάρξει κυβερνητική απόφαση για να απορριφθεί μια για πάντα από εμάς το όνομα «Μακεδονία» ως όνομα του κράτους των Σκοπίων. Δεδομένου ότι όπως εξήγησα τότε, με το όχημα του ονόματος, βυσσοδομούν ενάντια στην ακεραιότητα της χώρας μας.

Τυπώνουν κι αυτοί χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας» που φτάνουν ώς τον Ολυμπο και θεωρούν τη Θεσσαλονίκη μελλοντική τους πρωτεύουσα, που σήμερα είναι «πόλη Μακεδονική που τελεί υπό ελληνική κατοχή»!!!

Σ’ αυτές λοιπόν τις δύο χώρες πρέπει να πούμε, καθαρά και ξάστερα, ότι δεν ταιριάζουν οι φιλικές και οικονομικές σχέσεις με την ιδεολογία που καλλιεργούν στη χώρα τους αρχίζοντας από τα σχολικά θρανία και που έχει στόχο της την εδαφική μας ακεραιότητα.

Δεν πρέπει να παίζουμε με τις καταστάσεις αυτές, και για λόγους εθνικής αξιοπρέπειας θα πρέπει να τους πούμε ότι θεωρούμε αυτή την προπαγάνδα ως πράξη εχθρική και γι’ αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να αλλάξουμε τη στάση μας απέναντί τους.

Δεν θα πω εδώ τι θα πρέπει να πράξει μια κυβέρνηση εφ’ όσον καταλήξει στις ίδιες διαπιστώσεις με αυτές που προανέφερα.

Μειονότητα και Τουρκία

Οσον αφορά την Τουρκία σε σχέση με τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, θεωρώ ότι κι εδώ θα πρέπει να κοπεί με το μαχαίρι η νόθα κατάσταση που επικρατεί. Εμείς έχουμε στην Πόλη το Πατριαρχείο της Ορθοδοξίας και βλέπουμε με πόση τυπικότητα συμπεριφέρεται ο Πατριάρχης ο ίδιος, ο οποίος έχει την Τουρκική υπηκοότητα, και πως παρ’ όλα αυτά οι Τούρκοι υπεύθυνοι αντιμετωπίζουν θέματα -αυτονόητα όπως είναι η λειτουργία της Σχολής της Χάλκης- με τρόπο κάθε άλλο παρά φιλικό. Από την άλλη πλευρά, το Τουρκικό Προξενείο βρίσκεται στην Κομοτηνή παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν εκεί Τούρκοι υπήκοοι για να εξυπηρετηθούν αλλά Ελληνες μουσουλμάνοι. Πρόκειται για μια ενέργεια κατάφωρα εχθρική, δεδομένου ότι οι ίδιοι οι κυβερνήτες της Τουρκίας καλλιεργούν και συντηρούν έναν απαράδεκτο τουρκικό εθνικισμό, που περιλαμβάνει ακόμα και τους Πομάκους, εμποδίζοντας τους μουσουλμάνους να ενταχθούν στον κορμό της κοινής μας πατρίδας, δηλαδή της Ελλάδας.

Πρέπει λοιπόν να τους πούμε καθαρά, ότι όλη αυτή η προσπάθεια είναι ένα αγκάθι που εμποδίζει το δρόμο προς τη φιλία των δύο λαών. Και θα πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουμε σοβαρά το θέμα της άνευ λόγου παρουσίας σ’ αυτή την τόσο ευαίσθητη περιοχή και του ρόλου του Τουρκικού Προξενείου, που θεωρείται κέντρο της τουρκικής εθνικιστικής προπαγάνδας. Αυτό το μέγα πρόβλημα όμως, παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις από τη στιγμή που οι άσπονδοι φίλοι μας, οι Αμερικανοί, προβάλλουν όλο και πιο συχνά, όπως είδαμε, τη δήθεν καταπίεση των μειονοτήτων από τους Ελληνες, μεταξύ των οποίων μειονοτήτων η μουσουλμανική έχει πάντοτε την πρώτη θέση. Και πώς να μη με τυραννά το προηγούμενο του Κοσόβου;

Εθνικοί κίνδυνοι

Παράλληλα με όλα αυτά -σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «ΤΑ ΝΕΑ»- κάποια ομάδα μελετητών, που εδρεύει στο Στάτφορ των ΗΠΑ, προβλέπει ότι σύντομα η Ελλάδα θα χάσει το Αιγαίο, οπότε θα σβήσει ως χώρα (εκτός -προσθέτουν οι σοφοί Αμερικανοί- και αν ο ελληνικός λαός αποφασίσει να διαλέξει ένα ή και περισσότερα αφεντικά που θα την προστατεύσουν). Αυτά δεν είναι δικά μου λόγια, τα διάβασα στα ΝΕΑ το περασμένο καλοκαίρι.

Ετσι, οι μεν μας λένε ότι θα χαθεί το Αιγαίο, οι άλλοι διεκδικούν την Ηπειρο και τη Μακεδονία, ενώ κάποιοι τρίτοι (Τούρκοι και Αμερικανοί) φαίνεται πως κάτι σκαρώνουν στην Ανατολική Μακεδονία και στη Θράκη.

Είναι αλήθεια υπερβολικό να διερωτάται κανείς αν υπάρχουν και αν υπήρξαν ουσιαστικά πατριωτικές κυβερνήσεις σ’ αυτή τη χώρα, και τι έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια απέναντι στις ανοιχτές πληγές που μας περιβάλλουν;

Και να γιατί αναφέρομαι στα θέματα αυτά τα καθαρά εθνικά: γιατί μόνο ένας ανεξάρτητος και υπεύθυνος λαός μπορεί να τα αντιμετωπίσει.

Παράλληλα θα πρέπει να επανεξεταστούν όλα τα εκκρεμή ζητήματα που αφορούν τη μουσουλμανική μειονότητα με γνώμονα το ότι οι όποιες ιδιαιτερότητες και ανάγκες τους θα πρέπει να γίνουν στην πράξη απολύτως σεβαστές και τα δικαιώματά τους θα πρέπει να είναι απολύτως ίσα με αυτά των υπολοίπων Ελλήνων και να διαφυλαχθούν ως κόρη οφθαλμού. Θα πρότεινα ακόμα, σαν πράξη καλής θέλησης, για τους μουσουλμάνους τελειόφοιτους λυκείου να εξασφαλισθεί δωρεάν παιδεία σε όλα τα ανώτατα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα.

Εθνική Αμυνα

Στο σημείο αυτό επιτρέψτε μου να ασχοληθώ διεξοδικά με το μείζον θέμα της Εθνικής Αμυνας:

1) Εκπόνηση νέου εθνικού αμυντικού δόγματος εκτός των σχεδίων του ΝΑΤΟ, με τη δυνατότητα πραγματοποίησης συντριπτικών αμυντικών χτυπημάτων σε περίπτωση εχθρικής ενέργειας που να θέτει σε κίνδυνο την ακεραιότητα της χώρας.

2) Επανεξέταση των σχέσεών μας με το ΝΑΤΟ:

α) Ποια είναι τα κράτη και οι λαοί εναντίον των οποίων στρέφεται η στρατηγική του ΝΑΤΟ και εάν και γιατί είναι και δικοί μας εχθροί.

β) Ενα μεγάλο μέρος της οικονομικής μας αιμορραγίας οφείλεται στο γεγονός ότι επί δεκαετίες είμαστε υποχρεωμένοι να συμβάλλουμε στην οικονομική ευημερία χωρών όπως οι ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία με την αγορά πολεμικών όπλων που εξυπηρετούν βασικά τους στόχους του ΝΑΤΟ.

γ) Οι χώρες που μας απειλούν σήμερα διεκδικώντας ελληνικά εδάφη είτε αμφισβητώντας κυριαρχικά μας δικαιώματα, τυχαίνει να έχουν την αμέριστη συμπαράσταση και βοήθεια διπλωματική, οικονομική και στρατιωτική εκ μέρους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να εμπιστευόμαστε την άμυνα της χώρας σε κείνους που προτιμούν τα συμφέροντα των αντιπάλων μας από τα δικά μας; Δεν είναι σαν να βάζουμε τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα; Και δεν είναι τραγελαφικό να συμμετέχουμε κι εμείς οι ίδιοι, ως μέλη του ΝΑΤΟ, στα σχέδια για την καταστροφή μας;

Είδαμε πιο πριν ότι το ΝΑΤΟ μάς ανάγκασε να μοιραστούμε το Αιγαίο με την Τουρκία 50% – 50%, μισό-μισό, Ανατολικό και Δυτικό, σε σημείο που ο Ερντογάν να διαμαρτύρεται στον Παπανδρέου, γιατί πετώντας πάνω από τη Χίο παραβιάζουμε τα δικαιώματα της Τουρκίας!

Σ’ αυτό το έσχατο σημείο εθνικού εξευτελισμού μας έχει οδηγήσει δυστυχώς η καθαρά ραγιάδικη στάση μας, λόγω της ξένης εξάρτησης, που μας έχει μεταβάλει σε δευτερεύοντες δορυφόρους, πιο χαμηλά κι από τα Σκόπια και την Αλβανία.

δ) Ολες οι ελληνικές κυβερνήσεις έως σήμερα άσκησαν φιλοαραβική πολιτική. Ενώ παράλληλα με το Ισραήλ επιδίωξαν σχέσεις φιλίας. Η ελληνική θέση για τη λύση του προβλήματος που απασχολεί τους δύο λαούς ήταν ότι θα πρέπει να βρεθεί δίκαιη λύση, που να ικανοποιεί τις δύο πλευρές. Επί κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου, υπήρξε κάποια διαφοροποίηση με τη σύναψη στενών και εγκάρδιων σχέσεων με τους Παλαιστίνιους, δεδομένου ότι ήταν και εξακολουθούν να είναι τα μεγάλα θύματα αυτής της φοβερής τραγωδίας, γεγονός που υποστηρίχτηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας.

Και ενώ μέσα στο ίδιο το Ισραήλ υπήρχε μια σχετική ισορροπία ανάμεσα στους ακραίους εθνικιστές και τους φιλειρηνιστές, με τον πόλεμο στο Ιράκ -κατά τον οποίο το Ισραήλ ανέλαβε ενεργό ρόλο- υπερίσχυσαν οι πρώτοι, οι οποίοι το μετέβαλαν σε ουσιαστικό χωροφύλακα των στρατηγικών επιδιώξεων των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και το οδήγησαν σε βάρβαρες επιθετικές ενέργειες εναντίον του Λιβάνου και της Γάζας, την οποία έκτοτε απομόνωσαν, καταδικάζοντας εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους σε υποσιτισμό και εξαθλίωση. Και όπως είδαμε, η πολεμική μηχανή του Ισραήλ, που κατά πάσα πιθανότητα διαθέτει και πυρηνικά όπλα, ετοιμάζεται να επιφέρει το πρώτο χτύπημα στον σχεδιαζόμενο πόλεμο κατά του Ιράν.

Υστερα από όλα αυτά, πώς δικαιολογείται το γεγονός ότι η χώρα μας αποφάσισε να προχωρήσει στη σύναψη στενών σχέσεων, και μάλιστα σε επίπεδο στρατιωτικής συνεργασίας, με την παραχώρηση του εθνικού μας εναέριου χώρου σε μια πολεμική δύναμη της οποίας οι στόχοι είναι οι Παλαιστίνιοι, ο Αραβικός κόσμος και το Ιράν; Από πότε έγιναν εχθροί μας οι λαοί αυτοί; Και ποια είναι τα εθνικά συμφέροντα που μας οδηγούν σήμερα στο πλευρό του επιθετικού Ισραήλ;

Και λέω «επιθετικού», για να το διαχωρίσω από τον Λαό του Ισραήλ, με τον οποίο δεν μας χωρίζει τίποτα εκτός της προσήλωσης του ελληνικού λαού στον σεβασμό των δικαιωμάτων όλων των λαών και της υπεράσπισης της Ειρήνης.

Ισραήλ

Και μιας και αναφέρθηκα στο Ισραήλ, υπενθυμίζω το ρόλο του μέσα στην επιθετική πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή μας και την ευθύνη του για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, που διέπραξε εις βάρος του Λιβάνου και του λαού της Παλαιστίνης, με αποκορύφωμα τη σφαγή των αθώων της Γάζας και τον παρατεινόμενο από τότε απάνθρωπο αποκλεισμό στην ίδια περιοχή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειονότητα είναι γυναίκες, γέροι και παιδιά. Πρόκειται για ένα έγκλημα διαρκείας, που ντροπιάζει την ανθρωπότητα και που παραμένει αμετάβλητο παρά τις διεθνείς αντιδράσεις, χάρη στη στήριξη του Ισραήλ από τους Αμερικάνους.

Πολλοί λαοί, μεταξύ των οποίων και Ελληνες, επιχείρησαν ως σήμερα να σπάσουν τον αποκλεισμό μεταφέροντας κυρίως φάρμακα, όμως εμποδίστηκαν βίαια από το στόλο του Ισραήλ, ο οποίος δεν δίστασε να δολοφονήσει εν ψυχρώ, και μάλιστα σε διεθνή ύδατα, 8 Τούρκους ειρηνιστές ξεσηκώνοντας μια γενική κατακραυγή κατά του Ισραήλ και προσωπικά του Νετανιάχου.

Υστερα από αυτό το αιματηρό επεισόδιο ο Νετανιάχου, ο νυν πρωθυπουργός, θεωρείται διεθνώς ως persona non grata, δηλαδή πρόσωπο ανεπιθύμητο από όλους τους λαούς, εκτός από τις ΗΠΑ και μια χούφτα υποταγμένους στα συμφέροντά της.

Και έλαχε στην Ελλάδα, μια χώρα και έναν λαό που βρέθηκαν πάντοτε στην πρωτοπορία για την υπεράσπιση του μάρτυρα λαού της Παλαιστίνης, να κόψει πρώτη το νήμα της διεθνούς απομόνωσης και μάλιστα με προκλητικά εγκάρδιο τρόπο, γεγονός που γέμισε με ντροπή ιδιαίτερα όσους εξακολουθούν να πιστεύουν στις ηθικές αξίες και να καταδικάζουν πράξεις βάρβαρες όπως αυτές των Ισραηλινών, που προσβάλλουν τη συνείδηση κάθε ελεύθερου πολίτη, κάθε ελεύθερου λαού.

Εκτός όμως απ’ το θέμα των ηθικών ευθυνών που επωμίστηκε ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, υπάρχουν ακόμα δύο σοβαρά προβλήματα: Με ποιο δικαίωμα δόθηκε η άδεια στην ισραηλινή πολεμική αεροπορία να εκτελεί γυμνάσια στον εθνικό μας εναέριο χώρο; Και με ποια λογική εμπλέκουν τη χώρα μας στα επιθετικά σχέδια του Ισραήλ; Είναι πασίγνωστο ότι σε μια ενδεχόμενη επιθετική ενέργεια των ΗΠΑ εναντίον του Ιράν, ο ρόλος της ισραηλινής αεροπορίας ειδικά, θα είναι καθοριστικός και όλα δείχνουν ότι έχει επωμιστεί το βάρος του πρώτου χτυπήματος κατά της Τεχεράνης. Γι’ αυτό ακριβώς χρειάζονται έναν «ανάλογο» εναέριο χώρο, προκειμένου να εκπαιδεύσουν τα πληρώματά τους, και αυτόν ακριβώς το χώρο τούς παραχώρησε σήμερα ο πρωθυπουργός και η ελληνική κυβέρνηση. Πιστεύει όμως κανείς ότι δεν το γνωρίζει αυτό η κυβέρνηση του Ιράν; Ή μήπως πιστεύει κανείς ότι θα το αντιμετωπίσει με δεμένα τα χέρια; Και ποιος αγνοεί πόσο μακριά και πόσο επικίνδυνα είναι τα χέρια αυτού του κράτους, που όσο θα νιώθει να αυξάνει η απειλή για την ίδια την ύπαρξή του, τόσο θα γίνεται περισσότερο εκδικητικό και επικίνδυνο;

Μόλις πρόσφατα το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας δήλωσε ότι η αστάθεια της περιοχής προέρχεται από τις ενέργειες του Ισραήλ και την πολιτική του, που μπορεί να οδηγήσουν στην κούρσα των εξοπλισμών στη Μέση Ανατολή.

Και το ερώτημα που τίθεται είναι: «Είχαμε εμείς κανένα λόγο να εμπλακούμε στην καυτή ζώνη των αντιθέσεων, των αμοιβαίων απειλών και των κινδύνων, που έχουν μεταβάλει την περιοχή μας σε μια μπαρουταποθήκη; Δεν μας φτάνουν τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε; Και με ποιο δικαίωμα η όποια κυβέρνηση τολμά να μας εκτροχιάζει από την πάγια πολιτική ειρήνης που θα πρέπει ευλαβικά να τηρούμε, τόσο για λόγους Αρχής όσο και για λόγους Εθνικής Ασφάλειας;

Εποχή παρακμής

Σήμερα οι Ελληνες βιώνουμε μια πρωτόγνωρη μορφή παρακμής, που μας οδηγεί σταθερά σε ολική εθνική καταστροφή. Τα αίτια που την προκάλεσαν, όπως είδαμε, ξεκινούν πριν από δεκαετίες. Με τη διαφορά ότι σχεδιάστηκαν και εφαρμόστηκαν με πρωτοφανή ευρηματικότητα, εφευρετικότητα και ταχυδακτυλουργική ακρίβεια, ώστε ο κατά τα άλλα έμπειρος και καχύποπτος ελληνικός λαός όχι μόνο να μην μπορέσει να αντιληφθεί τίποτα αλλά, αντιθέτως, ο μισός πληθυσμός να γίνει συμμέτοχος με ενθουσιασμό στην αυτοκαταστροφή του και ο άλλος μισός να παρακολουθεί ανυποψίαστος και αμήχανος, εντελώς τυφλωμένος από την εκτυφλωτική λάμψη της πρωτοφανούς απάτης.

Ετσι κάποιοι μας έβαλαν μέσα σε ένα γλιστερό κατήφορο, γλοιώδη από περιττώματα μεταλλαγμένα σε μαρμελάδα και όλοι μαζί, συνωμότες, συμμετέχοντες και παρακολουθούντες, ξεκινήσαμε το ταξίδι χαζοχαρούμενοι προς την άβυσσο της εθνικής μας καταστροφής.

**

Η σημερινή πρωτόγνωρη μορφή ολικής καταστροφής απαιτεί αναλύσεις, απόψεις, ιδέες και οραματισμούς που να ξεφεύγουν από ό,τι έχουμε συνηθίσει έως σήμερα. Ζούμε μια νέα διεθνή και εσωτερική κατάσταση που θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με νέες λύσεις. Γι’ αυτό οι όποιες δημόσιες παρεμβάσεις μας θα έχουν μοναδικό στόχο να μη σβήσει εντελώς η ελπίδα από τον ελληνικό λαό. Εάν θέλουμε πραγματικά να βοηθήσουμε το λαό μας να βγει από την κρίση και να προχωρήσει στον δρόμο της εθνικής ανεξαρτησίας και της προόδου, τότε θα πρέπει να του προσφέρουμε το νέο ιδεολογικό πλαίσιο, μέσα από το οποίο θα προκύψει η πορεία και θα σχεδιαστούν οι λύσεις που θα τον βοηθήσουν να απαλλαγεί από τους εχθρούς του και να προχωρήσει μπροστά.

Η μεγάλη δυσκολία για το εγχείρημα αυτό έγκειται στο γεγονός ότι το πολιτικό μας σύστημα στο σύνολό του έχει σαπίσει και, το κυριότερο, είναι εξαρτημένο. Ακόμα το ότι έχει εγκλωβίσει μεγάλες λαϊκές δυνάμεις και διαθέτει τεράστια οικονομικοτεχνικά μέσα. Κυριαρχεί στα ΜΜΕ, στα συνδικάτα, στον κρατικό μηχανισμό, επομένως έχει μεγάλη δύναμη επηρεασμού με εξαγορές. Και τέλος έχει την αμέριστη βοήθεια πανίσχυρων διεθνών κέντρων εξουσίας.

Ακόμα δυσκολότερη είναι η καταλυτική επίδραση, που έχει ξεκινήσει να γίνεται δέσμευση, από τις επιθετικές διεθνείς δυνάμεις (ΔΝΤ, Τρόικα) που όπως αποδεικνύει η κατάσταση στη χώρα μας, αλλά και σε Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισλανδία κ.λπ., έχουν εντείνει τις προσπάθειές τους για την κατάλυση του κοινωνικού ιστού της κάθε χώρας με τη συστηματική προσπάθεια εξαθλίωσης των εργαζομένων μαζών.

Δεν γνωρίζω τι γίνεται αλλού, όμως εδώ έχουν προηγηθεί, όπως είπα, οι επιθέσεις -με τη συνεργασία δυστυχώς συμπατριωτών μας- ενάντια στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό (από το 1974 και πρόσφατα) με στόχο την εθνική μας ιδιοσυστασία σε όλες της τις εκφάνσεις: Ιστορία, πολιτισμός, ιδέες, ήθη και έθιμα… Δηλαδή έχουμε ταυτόχρονα χτυπήματα τόσο στον κοινωνικό μας ιστό όσο και στον ιστορικό και στον πολιτισμικό.

Για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά; Είναι ένα βασικό ερώτημα που χρειάζεται μια σαφή και τεκμηριωμένη απάντηση, από την οποία θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό το πλαίσιο της δικής μας προσπάθειας.

Οι βαθειές τομές

Και επειδή θέλω να τελειώνω μια και καλή με ένα ακόμα «επιχείρημα» της κυβερνητικής προπαγάνδας, που δυστυχώς έχει επηρεάσει μεγάλα τμήματα του λαού μας, αποδεικνύοντας πως για ακόμα μια φορά κρύβουν την πραγματικότητα ή μάλλον την αναστρέφουν, απαντώ σ’ αυτό που κατά κόρον υποστηρίζουν, ότι αυτοί πρώτοι τολμούν να κάνουν τις βαθειές τομές που χρειάζεται ο τόπος, χωρίς να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος.

Αποσιωπούν φυσικά το ότι τις αλλαγές αυτές τις αποφασίζει και τις επιβάλλει η Τρόικα προς μέγιστο εξευτελισμό της εθνικής μας αξιοπρέπειας, λες και μέσα στα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν δέκα μυαλά ισάξια με κείνα των ξένων υπαλλήλων για να πραγματοποιήσουν σήμερα, όπως και χτες, τα αυτονόητα.

Ας μου επιτραπεί να εξαντλήσω το θέμα αυτό με δύο απαντήσεις, αφού πρώτα προσθέσω ότι αυτές οι βαθειές τομές σε καρκινώματα που μας καταδικάζουν σε υπανάπτυξη και υπάρχουν εδώ και δεκαετίες, έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και πολύ καιρό.

Απάντηση 1: Δεν μπορούσαν να γίνουν από τις κυβερνήσεις της Δεξιάς, γιατί δεν θα το επέτρεπε ο συσχετισμός δυνάμεων. Δεδομένου ότι κάθε αλλαγή πονά τον α ή τον β κλάδο που θα αντιδράσει με όλες του τις δυνάμεις. Οπότε στην περίπτωση της Ν.Δ. θα είχε απέναντί της συνενωμένες εξαιρετικά υπέρτερες δυνάμεις όπως το ΠΑΣΟΚ, την Αριστερά, τα συνδικάτα, τις ΔΕΚΟ, τον Τύπο και τις τηλεοράσεις. Που είχαν και έχουν τη δύναμη να σταματήσουν τη ζωή. Φανταστείτε μόνο, αυτά που κάνει σήμερα το ΠΑΣΟΚ να τα έκανε η Ν.Δ. Οι διαδηλώσεις θα νέκρωναν καθημερινά την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Η ΔΕΗ θα κατέβαζε τους διακόπτες. Οι υπάλληλοι θα παρέλυαν τις ΔΕΚΟ και το κράτος. Οι αγρότες θα έκλειναν τους δρόμους κ.λπ. κ.λπ. Τα ζήσαμε άλλωστε αυτά κατά την εποχή πρόσφατων κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας. Απάντηση 2: Αυτές οι απαραίτητες βαθειές αλλαγές-τομές, ώστε να εκσυγχρονιστεί η χώρα μας, μπορούσαν και όφειλαν να γίνουν μόνο στα 1981, την εποχή της νίκης του ΠΑΣΟΚ που, εκτός των άλλων, σαν σοσιαλιστικό κόμμα που ήθελε να δείχνει και να είναι, είχε ιστορικό χρέος να ξεριζώσει όλα τα καρκινώματα μιας αντιδραστικής εξουσίας, που ουσιαστικά ξεκινούν από τον Μεταξά και συνεχίζουν να υπάρχουν έως σήμερα! Γιατί τότε υπήρξε ο ευνοϊκότερος συσχετισμός δυνάμεων από ποτέ άλλοτε με ένα παντοδύναμο ΠΑΣΟΚ, με μια φιλική Αριστερά και με ελεγχόμενα όλα τα υπόλοιπα φρούρια της Εξουσίας -συνδικάτα, Ενώσεις, Κράτος, ΔΕΚΟ, Τύπος κ.λπ.- και έχοντας απέναντί τους μια ηττημένη, μουδιασμένη και ανήμπορη Ν.Δ.

Επομένως εάν θα πρέπει να κατηγορεί η σημερινή κυβέρνηση κάποιον γιατί δεν τόλμησε να κάνει αυτές τις δομικές αλλαγές, αυτός είναι κυρίως ο ίδιος ο εαυτός της. Χωρίς βέβαια αυτό να απαλλάσσει σε καμία περίπτωση τη Ν.Δ. από τις δικές της ευθύνες, που είναι πολλές και σοβαρές…

Εξάλλου, η στιγμή που γίνονται και ο τρόπος που γίνονται είναι απολύτως λάθος από πολλές απόψεις, έτσι που να μοιάζουν με εγχείρηση χωρίς αναισθητικό…

Επειδή λοιπόν οι αλλαγές αυτές δεν γίνονται με τον λαό αλλά ουσιαστικά είναι εις βάρος του, μιας και όλες οι επιβαρύνσεις πέφτουν πάνω στις δικές του πλάτες, τα πρώτα αποτελέσματα ύστερα από ενός χρόνου πειραματισμούς είναι απολύτως αρνητικά και απορώ από πού αντλεί ο κ. Παπανδρέου την αισιοδοξία του, όταν οι αριθμοί είναι αδυσώπητοι, δείχνοντας ότι η χώρα βυθίζεται κάθε μέρα και περισσότερο μέσα στην οικονομική και στη γενικότερη κρίση.

Το μαγγανοπήγαδο και 5 ερωτήματα

Πριν προχωρήσουμε στις θέσεις του Κινήματός μας για την έξοδο από την κρίση, ας μου επιτραπεί να θέσω κάποια θέματα υπό μορφήν ερωτημάτων, που θα μας βοηθήσουν να δούμε πού βρισκόμαστε σήμερα, πώς και γιατί έχουμε φτάσει εδώ που βρισκόμαστε και στη συνέχεια με ποιο τρόπο θα βγούμε από το αδιέξοδο και, το κυριότερο, πού θα πάμε ή, καλύτερα, όχι μόνο πού αλλά και πώς θα μπορέσουμε να πάμε εκεί που πρέπει να πάμε.

Ερώτημα πρώτο: Εχουμε μήπως συνειδητοποιήσει ότι η σημερινή κρίση αφορά εξίσου όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους αυτής της χώρας στον ίδιο βαθμό, αδιάφορο αν ο ένας θίγεται σήμερα περισσότερο από τον άλλο; Δεδομένου ότι αν αυτή η χώρα βουλιάξει, τότε θα πνιγούμε όλοι μαζί. Πλούσιοι και φτωχοί, Αριστεροί και Δεξιοί, Κεντρώοι, αναρχικοί. Με άλλα λόγια, έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είμαστε ένας λαός στον ίδιο χώρο, στην ίδια πατρίδα; Και συνεπώς ότι αν σωθούμε, θα σωθούμε ή όλοι μαζί ή κανένας;

Ερώτημα δεύτερο: Εχουμε μήπως συνειδητοποιήσει ότι στην ασφυκτική αυτή μοναξιά μας, που την επιτείνει το γεγονός ότι στην ίδια κατάσταση με μας βρίσκονται όλοι οι λαοί του κόσμου και ειδικά της Ευρώπης, ο καθένας προσπαθεί με όλα τα μέσα να σωθεί χωρίς να περιμένει βοήθεια από πουθενά; Και όχι μόνο αυτό αλλά ακόμα και οι πιο δυνατοί λαοί εκμεταλλεύονται τους αδύνατους χωρίς οίκτο, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα δικά τους αποκλειστικά συμφέροντα. Με άλλα λόγια, ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε μοιάζει με ζούγκλα, που γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη για τους αδύνατους όσο μεγαλώνει η διεθνής κρίση.

Ερώτημα τρίτο: Εχουμε μήπως συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει σήμερα ούτε ίχνος διεθνούς αλληλεγγύης, επομένως κι εμείς ως ένα ξεχωριστό εθνικό σύνολο δεν έχουμε φίλους, δεδομένου, όπως είπαμε, ότι ο καθένας κοιτάζει τον εαυτό του και το μόνο που μπορεί να φέρει τον ένα λαό κοντά στον άλλο είναι αποκλειστικά το αμοιβαίο συμφέρον. Κι αυτό σημαίνει ότι αν τελικά σωθούμε, τότε θα σωθούμε όλοι μαζί ή κανένας. Χρειάζεται όμως γι’ αυτό να αντιτάξουμε τις μεγαλύτερες και ισχυρότερες δυνάμεις που διαθέτουμε ως ένας ενιαίος λαός απέναντι στους άλλους, που φροντίζουν να συσπειρωθούν ο καθένας γύρω από τον εαυτό του, προκειμένου να αντέξει στη μεγάλη δοκιμασία, στην οποία μας έχει υποβάλει όλους ανεξαιρέτως η διεθνής κρίση. Με άλλα λόγια για να αντέξουμε, πρέπει να γίνουμε όλοι μαζί ισχυροί σαν μια γροθιά.

Ερώτημα τέταρτο: Εμείς θα πρέπει να πούμε ότι αυτή, η σημερινή κατάσταση, μας αφορά εξίσου όλους. Και από κει και πέρα να την αναλύσουμε, ώστε να είμαστε σε θέση να την αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο και να την αλλάξουμε. Η εικόνα που έχω, και που νομίζω ότι μας βοηθά να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει, είναι η εικόνα του μαγγανοπήγαδου, όπου συνήθως ένα μουλάρι με παρωπίδες κάνει γύρω-γύρω αμέτρητους κύκλους, προκειμένου να βγει το νερό απ’ το πηγάδι.

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από την εποχή που οι κυβερνήσεις, αντί να εξασφαλίσουν στον λαό μας να ζει χάρη σε ένα σύστημα ανάπτυξης στηριγμένο στις δικές του παραγωγικές δυνάμεις, καταφύγανε στην εύκολη λύση των δανείων από ξένες δυνάμεις.

Η βασική αιτία γι’ αυτό δεν ήταν μόνο η ανικανότητα αλλά και το σύστημα των πελατειακών σχέσεων που μετέβαλε τον Κρατικό Μηχανισμό σε έναν αληθινό Μινώταυρο, που ζούσε με το αίμα του λαού. Ετσι μπήκαμε στο εθνικό μαγγανοπήγαδο, δεδομένου ότι τα δάνεια έφεραν τους τόκους και οι τόκοι φόρους που δεν έφταναν να ικανοποιήσουν το Δημόσιο που κατέφευγε σε νέα μεγαλύτερα δάνεια, που μεγάλωναν τους τόκους και αυτοί τους φόρους και αυτοί τα νέα δάνεια και ούτω καθ’ εξής. Η πραγματική εικόνα λοιπόν είναι αυτή: στη μέση το αδηφάγο Δημόσιο και γύρω-γύρω όλος ο ελληνικός λαός να κάνει χωρίς τέλος φαύλους κύκλους· που, όμως, όσο αύξαιναν οι τόκοι, έπρεπε να βαδίζουν όλο και πιο γρήγορα και στο τέλος να τρέχουν, να λαχανιάζουν και να σωριάζονται από την εξάντληση, όπως ακριβώς συμβαίνει τώρα.

Η δική μου απάντηση στο μαγγανοπήγαδο είναι μία και απλή: Πρέπει να απαλλαγούμε απ’ αυτό. Δηλαδή θα πρέπει να βρούμε τρόπους να απαλλαγούμε από το δημόσιο χρέος και από κει και πέρα να εξετάσουμε αν γίνεται να ζούμε χωρίς δάνεια, στηριγμένοι αποκλειστικά στις δικές μας δυνάμεις.

Ερώτημα πέμπτο: Είμαστε διατεθειμένοι να πραγματοποιήσουμε όλοι μαζί αυτό το άλμα που θα μας βγάλει από την καταναλωτική υστερία που κυριάρχησε στη ζωή μας; Διότι αυτή μας βουλιάζει καθημερινά σε όλο και πιο βαθειά εξάρτηση από τους δανειστές μας, τις ξένες τράπεζες, οι οποίες όταν διαπίστωσαν ότι αυτή η κούρσα του καταναλωτισμού μάς κατέστησε αφερέγγυους, δεδομένου ότι παραμελήσαμε την ανάπτυξη της χώρας, δηλαδή τη φτωχύναμε, όπως τελικά φτωχύναμε τους εαυτούς μας σε σημείο που να καταντήσουμε περίγελως στα μάτια όλου του κόσμου, τότε και γι’ αυτόν το λόγο έκλεισαν τη στρόφιγγα των δανείων, με αποτέλεσμα να καταφύγουμε στην Τρόικα και στο Μνημόνιο, που μας βάζει και πάλι στο μαγγανοπήγαδο Τρόικα-Δάνεια-Φόροι-Δάνεια-Τόκοι-Φόροι, ενώ συγχρόνως για να μας κάνει να τρέχουμε γύρω-γύρω πιο γρήγορα, χρησιμοποιεί μαστίγιο. Φτάσαμε δηλαδή στην απόλυτη εθνική ντροπή.

Πρέπει λοιπόν να αλλάξει σε εθνικό επίπεδο η νοοτροπία μας. Το να ζούμε πάνω απ’ τις δυνάμεις μας, να καταναλώνουμε περισσότερο από όσα παράγουμε, αυτή η τακτική δεν πάει άλλο. Δεν οδηγεί πουθενά. Ή, μάλλον, μας οδηγεί σταθερά σε μεγαλύτερη εθνική και επομένως ατομική εξάρτηση και τελικά γενικευμένη πτώχευση, παρακμή, δυστυχία, ντροπή.

Κι εδώ στο σημείο αυτό νομίζω ότι ο λαός μας περιμένει να ακούσει μια υπεύθυνη και απολύτως τεκμηριωμένη πρόταση για το τι μπορεί και πρέπει να γίνει, ώστε να μεταβληθούμε σε λαό αυτάρκη, αυτοδύναμο, ανεξάρτητο, που να στηρίζεται στις δικές του αποκλειστικά ικανότητες και δυνάμεις, που θα τον βοηθήσουν να αντλεί τον πλούτο που χρειάζεται για να ζήσει από τη δική του χώρα, τα εδάφη, τις θάλασσες, την ικανότητα και την εργατικότητά του.

Μας φτάνουν όλα αυτά για να ζήσουμε; Εχουμε τις υποκειμενικές δυνατότητες, ώστε να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις χωρίς δάνεια και δίχως να απλώνουμε το χέρι ζητώντας ελεημοσύνη από τους άλλους; Είμαστε σε θέση να γίνουμε ουσιαστικά ανεξάρτητοι; Και το κυριότερο: Μπορούμε να αποφασίσουμε να ζούμε διαφορετικά απ’ ό,τι συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες, από τότε που ενέσκηψε το πάθος του καταναλωτισμού;

Στο σημείο αυτό ο λαός μας, για να πεισθεί, περιμένει τεκμηριωμένες όπως είπα και πριν απαντήσεις, που όλες μαζί θα αποτελέσουν ένα νέο Όραμα για το μέλλον, μια νέα γενικευμένη πατριωτική ιδεολογία, που να στηρίζεται τόσο στις υλικοτεχνικές δυνατότητες που διαθέτει η χώρα μας όσο και στην ιστορική μας παράδοση, δηλαδή στις ηθικές και πολιτιστικές αξίες που θα πρέπει να αντιτάξουμε στο κυρίαρχο πνεύμα του ευδαιμονισμού, που στηρίζεται σε έναν τρόπο ζωής ξένο προς τον ελληνικό χαρακτήρα και που εξυπηρετεί τα μεγάλα οικονομικά μονοπώλια στην προσπάθειά τους να τοποθετήσουν την ολοένα αυξανόμενη παραγωγή καταναλωτικών αγαθών, αποκλειστικά υλικών που, όπως τα παραισθησιογόνα, δημιουργούν μια προσωρινή ψευδαίσθηση ευτυχίας, που τώρα ξέρουμε καλά πού μας οδηγεί.

Το κύριο ζητούμενο δηλαδή, η ευτυχία του λαού, η πραγματική ευτυχία και όχι η πλασματική και εφήμερη, στηρίζεται στα αισθήματα που γεννά μέσα στον καθένα μας η συνειδητοποίηση ότι αγαπάμε έμπρακτα τη χώρα όπου μας έλαχε να ζούμε, τη μοναδική πατρίδα, που σημαίνει ότι ζούμε και προκόβουμε στηριγμένοι στις ίδιες μας τις δυνάμεις και τις προσπάθειες και, μαζί με όσους ζουν κάτω από τον ίδιο ουρανό, χτίζουμε καθημερινά τη δική μας ζωή, που είναι σύμφωνη με το χαρακτήρα μας, τις συνήθειές μας και τις πατροπαράδοτες παραδόσεις μας.

Ετσι κατ’ εικόνα και ομοίωση του λαού μας πρέπει να επιλεγούν εξαρχής οι νέοι θεσμοί, που θα βοηθήσουν την κοινωνία να πηγαίνει μπροστά στηριγμένη στο δίκαιο, την αλληλεγγύη και την αληθινή αγάπη στην πατρίδα και τον λαό.

Εφτά θέσεις για την έξοδο από την κρίση

Πριν προχωρήσω στις τελικές θέσεις του Κινήματος, θα ήθελα για καθαρά ιστορικούς λόγους να παραθέσω τις προτάσεις μου σχετικά με την έξοδο από την κρίση, που τις δημοσιοποίησα το καλοκαίρι του 2010.

Από τότε, όπως θα δείτε, υπάρχουν ορισμένες βασικές διαφοροποιήσεις, που έγιναν έπειτα από ώριμη σκέψη και που αφορούν κυρίως την απόφαση για άμεση έξοδο από το ΝΑΤΟ και την πρόταση που συμπεριλαμβάνει τη συμμετοχή των κομμάτων για την έξοδο από την κρίση.

Σήμερα βλέπω ότι η πρωτοβουλία για τη δημιουργία αυτής της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών δεν θα πρέπει να πάρει τη μορφή κόμματος ούτε καν ενός κινήματος με οργανωτική μορφή. Από την άλλη πλευρά, η αίσθηση ότι όσα προτείνουμε σήμερα θα πρέπει να είναι όχι μόνο καίρια αλλά και ρεαλιστικά και που, προ παντός, δεν θα πρέπει να προκαλέσουν επικίνδυνους κραδασμούς σε μια εποχή εξαιρετικά λεπτή ως προς τους χειρισμούς και ευαίσθητη ως προς την ετοιμότητα τόσο του λαού όσο και της χώρας μας να δεχθεί μεταβολές πάνω από το όριο των δυνατοτήτων της, μας υποχρεώνει να είμαστε προσεκτικοί και όσα προτείνουμε να είναι μέσα στα όρια του δυνατού· Λαμβάνοντας φυσικά υπ’ όψιν τις διεθνείς ισορροπίες δυνάμεων, τις εθνικές δεσμεύσεις και την εξαιρετικά δύσκολη θέση της χώρας μας.

Και περνώ στις προτάσεις μου του περασμένου καλοκαιριού:

Πρώτον: Πρέπει να απαλλαγούμε οριστικά και τελειωτικά από το Δημόσιο Χρέος. Διαφορετικά θα είμαστε αναγκασμένοι να δανειζόμαστε εσαεί για να πληρώνουμε τους τόκους και έτσι ανάμεσα στα δάνεια και στους τόκους ο Λαός μας θα περνά μια ζωή σερνάμενος σαν ερπετό μάλλον, παρά σαν άνθρωπος.

Δεύτερον: Για να εξοφλήσουμε το Δημόσιο Χρέος και για να εξασφαλίσουμε τα κεφάλαια για την αναγέννηση του Λαού και της χώρας, θα πρέπει:

α) Να αξιοποιηθεί μέρος της Κρατικής Περιουσίας με εξαίρεση τις στρατηγικής σημασίας ΔΕΚΟ, της ενέργειας και των τηλεπικοινωνιών.

β) Να αξιοποιηθεί μέρος της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας

γ) Να υποχρεωθούν οι έχοντες και κατέχοντες να συνεισφέρουν στην κοινή εθνική προσπάθεια με εδικούς φόρους και τρόπους, ανάλογα με την οικονομική τους επιφάνεια.

δ) Να δημιουργηθεί δημόσιος εθνικός τραπεζικός πυλώνας, που θα σπάσει το τραπεζικό καρτέλ προς όφελος του λαού συμβάλλοντας στην εξόφληση του χρέους.

ε) Να διεκδικήσουμε διαγραφή μέρους του χρέους σε συνεργασία με τις ελλειμματικές χώρες του ευρωπαϊκού νότου.

στ) Να διεκδικήσουμε με κάθε δυνατό τρόπο τις λεγόμενες «πολεμικές αποζημιώσεις» από τη Γερμανία, που οφείλει στην Ελλάδα για τις χιλιάδες δολοφονίες αθώων θυμάτων, τις ανυπολόγιστες καταστροφές και την κλοπή του πλούτου της χώρας.

Τρίτον: Σύμφωνα με αξιόπιστους υπολογισμούς, με τους τρόπους αυτούς στο Δημόσιο Ταμείο θα μπουν πάνω από ένα τρισεκατομμύριο ευρώ. Από τα οποία, αφού αφαιρεθεί το Δημόσιο Χρέος, θα υπάρξουν αρκετά χρήματα, ικανά να στηρίξουν την αναγεννητική προσπάθεια της χώρας και τα οποία θα διατεθούν ανάλογα με τις ανάγκες στην άμυνα, στην ανάπτυξη, στην υγεία, στην παιδεία και στην εξάλειψη της φτώχειας.

Τέταρτον: Για λόγους εθνικής αξιοπρέπειας θα πρέπει η χώρα μας να αποχωρήσει από τον μηχανισμό στήριξης Ε.Ε. – ΔΝΤ και από το ΝΑΤΟ και να στραφεί για στήριξη προς άλλες φίλιες χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα και οι αραβικές χώρες, με τις οποίες οι εμπορικές και άλλες σχέσεις θα πρέπει να αναπτυχθούν περισσότερο.

Πέμπτον: Η Εθνική Αμυνα θα πρέπει να ενισχυθεί σοβαρά με την προμήθεια υπερσύγχρονου στρατιωτικού αμυντικού υλικού από τη Ρωσία και την Κίνα. Γιατί πιστεύω ότι είναι ανόητο και επικίνδυνο να είμαστε μέλη του ΝΑΤΟ που βυσσοδομεί φανερά και επιδεικτικά εναντίον μας καλλιεργώντας συστηματικά γειτονικούς εθνικισμούς με στόχο ακόμα και την εδαφική μας ακεραιότητα.

Εκτον: Με κεντρικό σύνθημα «Για τη σωτηρία της Πατρίδας» όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι θα πρέπει να μπουν επί κεφαλής σ’ αυτή την αναγεννητική και σωτήρια κινητοποίηση, αφήνοντας τη στάση της αδράνειας και της σιωπής.

Εβδομον: Είναι ολοφάνερο ότι η φύση και κυρίως η σπουδαιότητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας είναι τέτοιες που δεν είναι δυνατόν να επωμισθεί την ευθύνη της επίλυσής τους ένα μόνο κόμμα. Γι’ αυτό πιστεύω ότι θα έπρεπε να συμφωνήσουν όλα τα κόμματα σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, η οποία να κυβερνούσε έχοντας την ευρύτατη συναίνεση του εκλογικού σώματος και παράλληλα να αξιοποιούσε όλο το ανθρώπινο δυναμικό που διαθέτει ο Ελληνισμός, εντός και εκτός Ελλάδος, όλους τους ειδήμονες, ακέραιους και ικανούς, που θα μπορούσαν να προσφέρουν σωτήριες υπηρεσίες στις κρίσιμες αυτές ώρες και που στη συντριπτική τους πλειονότητα παραμένουν παροπλισμένοι και αναξιοποίητοι.

Οι τελικές θέσεις

1. Αμεση εξόφληση του δημόσιου χρέους:

α) Προσπάθεια για την ελάττωσή του.

β) Εκμετάλλευση κρατικής, εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας.

γ) Νομικά κατοχυρωμένη υποχρεωτική οικονομική εισφορά σε επιχειρήσεις, τράπεζες και πλούσιους ιδιώτες.

δ) Προσπάθεια για μείωση των δαπανών για εξοπλισμούς, εφ’ όσον βέβαια διασφαλίζεται η ασφάλειά μας.

ε) Δίκαιο φορολογικό σύστημα, πάταξη της φοροδιαφυγής.

στ) Συμψηφισμός του χρέους προς Γερμανία με τις γερμανικές αποζημιώσεις με νέες διαπραγματεύσεις, υπό την αιγίδα διεθνούς επιτροπής από κράτη-θύματα πολέμου (ΗΠΑ, Αγγλία, Ρωσία, Κίνα, Σερβία).

2. Δημόσιο Δάνειο:

α) Αναζήτηση άλλων πηγών με μικρό επιτόκιο και μακρόχρονη εξόφληση.

β) Προσπάθεια για συμψηφισμό χρεών με τη δημιουργία κοινοπραξιών.

3. Αμυντικές δαπάνες:

α) Αμέση διαπραγμάτευση με Τουρκία για αμοιβαία μείωση των εξοπλισμών.

β) Παύση πολεμικών προμηθειών από Γερμανία-Γαλλία

γ) Σύναψη νέων συμφωνιών με Ρωσία και Κίνα με όρους, πρώτον, τη μακρόχρονη εξόφληση του χρέους, δεύτερον, εξόφληση σε είδος και, τρίτον, συμψηφισμό χρεών με την ίδρυση κοινοπραξιών γύρω από εγχώριες πλουτοπαραγωγικές πηγές με απόλυτη διασφάλιση των εθνικών μας συμφερόντων.

4. Εθνική Αμυνα (αναφέρθηκα πιο πριν).

5. Εξοδος από ΔΝΤ, Τρόικα κ.λπ.

6. Ανάπτυξη:

Εκπόνηση εκσυγχρονιστικού σχεδίου Ανάπτυξης για άμεση εφαρμογή.

Επεξεργασία ενός σύγχρονου αναπτυξιακού προγράμματος προσαρμοσμένου στις παραγωγικές μας πηγές και δυνάμεις, με στόχο να καταστήσει τον λαό αυτάρκη. Στο πλαίσιο του προγράμματος αυτού θα πρέπει να επιδιωχθεί η απορρόφηση και προσαρμογή του επί πλέον των πραγματικών μας αναγκών προσωπικού του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ, ώστε να απαλλαγεί ο κρατικός Προϋπολογισμός από το ασήκωτο βάρος ενός τερατώδους παρασιτικού μηχανισμού, που απορροφά το μεγαλύτερο μερίδιο του Προϋπολογισμού και καθηλώνει τη χώρα στην υπανάπτυξη.

7. «Πράσινη» ανάπτυξη της χώρας: Εκμετάλλευση των «φυσικών» πηγών ενέργειας, ανάπτυξη του Τουρισμού.

8. Εξωτερικές σχέσεις:

α) Επανεξέταση των συμφωνιών μεταξύ Ελλάδας και ΝΑΤΟ και απαλοιφή όσων θίγουν τα εθνικά μας συμφέροντα.

β) Εναρξη διμερών διαπραγματεύσεων με Τουρκία, Σκόπια, Αλβανία για τη λύση όλων των εκκρεμοτήτων και με στόχο τη σφυρηλάτηση φιλικών σχέσεων.

9. Διεθνείς οικονομικές σχέσεις:

Στροφή από τη μονομερή εξάρτηση από ΗΠΑ και Ευρώπη και αναζήτηση νέων οικονομικών σχέσεων προς κάθε κατεύθυνση που θα μας επιτρέψει να πετύχουμε ευνοϊκότερους όρους.

10. Ετήσιος κρατικός προϋπολογισμός:

Η εικόνα των αριθμών που συνοδεύουν τις δημόσιες δαπάνες αντικατοπτρίζει την πεμπτουσία μιας κοινωνικής πολιτικής. Εως σήμερα όλες οι κυβερνήσεις τοποθετούσαν στην πρώτη θέση τις δαπάνες για το Δημόσιο (εκτός από την Αμυνα) και θεωρούσαν ως τελευταίες τις δαπάνες για την Παιδεία, την Υγεία, τον Αθλητισμό και τον Πολιτισμό. Αυτή η πολιτική, ανεξάρτητα από την κομματική ετικέτα της κυβέρνησης που την εφαρμόζει, είναι καθαρά αντιδραστική-αντιλαϊκή και στην ουσία αντιαναπτυξιακή.

Εάν θέλουμε μια κοινωνία φιλολαϊκή και προοδευτική αλλά και παραγωγική, τότε οφείλουμε να αντιστρέψουμε τις επιλογές που γίνονται έως σήμερα. Ετσι θα πρέπει να τοποθετήσουμε στις πρώτες θέσεις την Υγεία, την Παιδεία, τον Αθλητισμό, τον Πολιτισμό και μετά το Δημόσιο. Να ανασκευάσουμε ριζικά τις προτεραιότητες των ετήσιων δαπανών για κάθε κλάδο, με στόχους:

Πρώτον, την Αμυνα της χώρας λόγω του εχθρικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε.

Δεύτερον, την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας, με στόχο την αυτοτέλεια και το μεθοδικό κλείσιμο της ψαλίδας ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, με γνώμονα την αρχή της κοινωνικής δικαιοσύνης και με βάση το δόγμα της «δίκαιης ανισότητας» που αφ’ ενός ενισχύει την ευγενή άμιλλα και αφ’ ετέρου εξασφαλίζει στον πιο αδύναμο τα δικαιώματα που πρέπει να έχει ο κάθε ελεύθερος πολίτης μέσα σε μια ελεύθερη κοινωνία.

Τρίτον,

– Την Υγεία σε ισότιμη βάση όλων ανεξαιρέτως των πολιτών.

– Την ολόπλευρη φροντίδα για το σημαντικό θέμα της «αγωγής» των νέων.

Τέταρτον, το Δημόσιο (κρατικός μηχανισμός, Δημόσιοι Οργανισμοί κ.λπ.).

Ο Προϋπολογισμός επομένως θα έπρεπε κατά σειρά προτεραιότητας να αφορά την Εθνική Αμυνα, τα Δημόσια Εργα, την Κοινωνική Αλληλεγγύη, τη Γεωργία, τη Βιοτεχνία και Βιομηχανία, την Υγεία, την Παιδεία, τον Πολιτισμό και το Δημόσιο.

11. Οι τρεις κοινωνικοί πυλώνες που επάνω τους πρέπει να στηρίζεται ένα σύγχρονο κράτος σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μεγάλη ανταγωνιστικότητα, κυριαρχία των αγορών και εθνικούς κινδύνους, όπως στην περίπτωσή μας, θα πρέπει να είναι η Εθνική Αμυνα, η Δημόσια Υγεία και η γενικευμένη και συγχρόνως υψηλού επιπέδου Παιδεία.

Γι’ αυτόν το λόγο θα πρέπει να είναι αναλόγως υψηλά τα ετήσια κονδύλια από τον Κρατικό Προϋπολογισμό, οι δε αμοιβές όσων υπηρετούν σ’ αυτούς τους κρίσιμους κλάδους να είναι εμφανώς ανώτερες από τις αμοιβές όλων των μισθωτών, δεδομένου ότι από την ποιότητα των αποδόσεών τους εξαρτώνται τόσο η ασφάλεια και η υγεία των πολιτών όσο και η δημιουργία ενός υψηλού βαθμού επιστημονικού προσωπικού, που θα συμβάλει αποφασιστικά στην ανάπτυξη και την πρόοδο της χώρας.

12. Ορθολογιστική αναδιάρθρωση του υπαλληλικού δυναμικού στον Κρατικό Μηχανισμό και τις ΔΕΚΟ. Σχέδιο για την οριστική μετατροπή τους σε οργανισμούς δημιουργίας θετικού έργου.

13. ΠΑΙΔΕΙΑ ελληνοκεντρική, ανθρωπιστική, απολύτως εκσυγχρονισμένη.

και ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ.

Στόχοι:

Η ανάδειξη τελειοφοίτων με υψηλό βαθμό πνευματικής, επιστημονικής και ηθικής συγκρότησης.

Η δημιουργία υπεύθυνων πολιτών και ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων εμφορουμένων από τα υψηλότερα ανθρώπινα ιδανικά.

Αντί μονομερούς τεχνοκρατικής κατευθύνσεως, αναζήτηση προγράμματος σφαιρικής παιδείας από την αρχή της φοίτησης έως το τέλος, που να περιλαμβάνει όλα τα πνευματικά και καλλιτεχνικά επιτεύγματα και ιδέες της ανθρωπότητας.

Ειδικό πρόγραμμα μύησης στην Ελληνική Παιδεία που να περιλαμβάνει την Ιστορία, τη Φιλοσοφία, την Τέχνη και τις Ιδέες από προκλασική εποχή, αρχαιότητα, ελληνιστικούς χρόνους, Βυζάντιο, τον ελληνισμό κατά την Οθωμανική κατοχή και τους νεότερους χρόνους, από το 1821 έως σήμερα.

Εχει σημασία η αντιπαράθεση της διαχρονικής ελληνικής παράδοσης, ιστορικής και πνευματικής, με τα ανάλογα ρεύματα της κάθε εποχής.

Απαραίτητη είναι η μέριμνα του Δημοσίου για τη δημιουργία των συνθηκών μέσα στις οποίες θα μπορέσει να αναπτυχθεί η Πολιτιστική Εθνική Αναγέννηση με τη δυνατότητα συμμετοχής του Λαού στην οικοδόμηση ενός καθαρά νεοελληνικού πολιτισμού στηριγμένου επάνω στις ιστορικές, πνευματικές και πολιτιστικές της παραδόσεις.

Στόχος: Οι νεότεροι Ελληνες να είναι περήφανοι για την καταγωγή τους και σίγουροι για τον εαυτό τους, ιδιαίτερα μέσα στη σημερινή διεθνή σκηνή, που κυριαρχείται από εθνικιστικές τάσεις.

Αμεσες ενέργειες

Επειδή ο χρόνος τρέχει και η Ελλάδα βυθίζεται όλο και πιο πολύ, για να ολοκληρωθεί το Σχέδιο Σωτηρίας πρέπει το συντομότερο να υπάρξει μια ολιγομελής εθνική αντιπροσωπεία με το αναγκαίο εθνικό κύρος, που θα πρέπει να επισκεφθεί άμεσα τις παρακάτω πρωτεύουσες για να συζητήσει με τις αντίστοιχες κυβερνήσεις επιδιώκοντας λύσεις προς το συμφέρον της χώρας μας:

Πρώτον, τη Μόσχα και το Πεκίνο, για να διαπραγματευθούν

α) τη σύναψη δανείου με το χαμηλότερο δυνατό επιτόκιο και με εξόφληση ύστερα από 20 τουλάχιστον έτη,

β) την αποπληρωμή σε είδος και με τη δημιουργία κοινοπραξιών που να συμβάλουν στην εκμετάλλευση του εθνικού μας πλούτου, στην προώθηση της οικονομικής μας ανάπτυξης και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.

γ) Ειδικά από τη Μόσχα θα πρέπει να ζητηθεί η επαναδραστηριοποίηση της συμφωνίας μας για τον αγωγό πετρελαίου, ώστε να υλοποιηθεί κάποτε το έργο αυτό.

Δεύτερον, την Αγκυρα για να συζητήσουν:

α) Την άμεση διαμόρφωση της υφαλοκρηπίδας και τη χάραξη των δικαιωμάτων της κάθε χώρας.

β) Την εξέταση μεμονωμένων είτε κοινών προσπαθειών για την εκμετάλλευση πιθανών κοιτασμάτων.

γ) Τη διαμόρφωση των όρων που αφορούν τις δύο μειονότητες στη Θράκη και στην Πόλη, στο πλαίσιο των διεθνών συμφωνιών που έχουν προσυπογράψει οι δύο χώρες.

δ) Την απόφαση της Ελλάδας να καταγγείλει όλες τις συμφωνίες που έγιναν στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και που αφορούν το Αιγαίο. Για το θέμα αυτό θα πρέπει να σεβαστούμε τα δικαιώματα που απορρέουν από τις διεθνείς συνθήκες για το δικαίωμα της κάθε χώρας να θεωρεί εθνικό της χώρο τα 12 μίλια θαλάσσιου, εναέριου και υποθαλάσσιου χώρου γύρω από τα εδάφη της και κατ’ εξαίρεση και για λόγους διευκόλυνσης της ελεύθερης ναυσιπλοΐας την προσωρινή υποχώρηση εκ μέρους της Ελλάδας με την αποδοχή των 6 μιλίων, όμως μονάχα σε ορισμένα νησιά του Αιγαίου.

Τρίτον, το Βερολίνο, για να ανακοινώσουν:

α) Τη διακοπή της προμήθειας στρατιωτικού υλικού από τη Γερμανία,

β) Την πρόθεσή μας να συνδυάσουμε την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους μας με την καταβολή από μέρους τους των οφειλομένων σε μας πολεμικών αποζημιώσεων.

Τέταρτον, τα Τίρανα και τα Σκόπια, προκειμένου να δηλώσουν ότι:

α) Η Ελλάδα θεωρεί ως εχθρική πράξη κάθε μορφή διεκδίκησης εδαφών της.

β) Θεωρεί επίσης ότι το όνομα «Μακεδονία» είναι ο Δούρειος Ιππος για τη διατήρηση και πιθανώς μελλοντική εφαρμογή του Δόγματος της «Μακεδονίας του Αιγαίου», που για μας είναι casus belli.

γ) Θέλουμε την ανάπτυξη ακόμα πιο στενών φιλικών σχέσεων

δ) Εάν επιμείνουν, είμεθα διατεθειμένοι να φτάσουμε στο σημείο της διακοπής ακόμα και των διπλωματικών μας σχέσεων.

Προσπάθησα με τρόπο όσο μπορούσα πιο συνοπτικό να αναλύσω, να καταγγείλω και να προτείνω.

Και θέλω να πιστεύω ότι το κείμενο αυτό μπορεί να θεωρηθεί από τον κάθε ανεξάρτητο πολίτη ως βάση για να πληροφορηθεί, να προβληματιστεί και να προσπαθήσει να επεκτείνει και να εμβαθύνει περισσότερο με τη σκέψη του στα θέματα που θίγονται και να κρίνει με δημιουργικό και ελεύθερο πνεύμα τις λύσεις που προτείνονται. Κι ακόμα να προσθέσει δικές του λύσεις, που να βοηθούν πιο αποτελεσματικά όχι μόνο την έξοδό μας από την κρίση αλλά και την αναζήτηση για το ποια κοινωνία και ποια Ελλάδα ονειρευόμαστε να κτίσουμε.

Το πιο ενδεδειγμένο, για τις στιγμές που ζούμε και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες είμαστε υποχρεωμένοι να παλεύουμε, είναι να επιδιωχθεί η ευρύτερη ανταλλαγή απόψεων μέσα στο περιβάλλον που ζούμε και εργαζόμαστε. Ο πιο καλός και πιο γόνιμος προβληματισμός είναι ο συλλογικός. Εάν κατορθωθεί τελικά, όλες αυτές οι χιλιάδες ατομικές και συλλογικές προσπάθειες να συναντηθούν αντικειμενικά και υποκειμενικά στην ίδια κατεύθυνση, τότε αυτή η περίοδος της ιδεολογικής ζύμωσης, με επίκεντρο τους ανεξάρτητους πολίτες, μπορεί να καταλήξει σε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, ενέργειες, παρεμβάσεις με ομαδικό, ακόμα και δυναμικό χαρακτήρα, όλο και πιο συγκεκριμένης και ολοκληρωμένης μορφής, ώστε η θέληση του ανεξάρτητου πολίτη να καταστεί στοιχείο αλλαγής στην πορεία της χώρας, με ευεργετικό χαρακτήρα για τον Λαό και το Εθνος.

Εχοντας συσσωρεύσει μια πείρα εβδομήντα ετών με τη συνεχή μου παρουσία στο επίκεντρο της εθνικής και πολιτικής ζωής, με οργανώσεις, κόμματα, κινήματα, επαναστάσεις, δικτατορίες, αντιστάσεις κάθε είδους και κάθε μορφής, ακολουθώντας τους ασταμάτητους και συχνά θυελλώδεις κυματισμούς μιας ιστορικής διαδρομής από το 1940 έως σήμερα, που τη χαρακτηρίζουν πρωτοφανείς αλλαγές, σας βεβαιώ ότι όσο κι αν έψαξα, δεν μπόρεσα να βρω άλλη μέθοδο για να ξεφύγει ο σημερινός ανεξάρτητος Ελληνας πολίτης από τον ασφυκτικό έλεγχο του ολιγαρχικού-κομματικού-κρατικού κατεστημένου από τη μέθοδο που εγκαινιάζω σήμερα και σας προτείνω.

Οι συνθήκες εξάρτησης της χώρας μας και οι μέθοδοι εξάρτησης ενός μεγάλου μέρους του λαού μας έχουν παγιώσει μια κατάσταση αληθινών φρουρίων, που για να εξοντωθούν δεν υπάρχουν παρά τρεις μέθοδοι:

Πρώτον, εάν θελήσουμε να τα εκπορθήσουμε από τα μέσα, τότε είναι βέβαιο ότι θα αφομοιωθούμε.

Δεύτερον, εάν τα χτυπήσουμε μετωπικά, θα εξοντωθούμε.

Τρίτον, μένει η τρίτη λύση, να οχυρωθούμε στους εαυτούς μας, με την προϋπόθεση φυσικά ότι ο ίδιος ο λαός θα δημιουργήσει την αναγκαία δύναμη για να τα σαρώσει. Εχοντας φυσικά αναδείξει μέσα από τα σπλάχνα του τις ηγετικές δυνάμεις που θα τον οδηγήσουν στη νίκη.

Ανυπακοή

Τα αποτελέσματα από τις τελευταίες εκλογές θέτουν σοβαρά προβλήματα σε σχέση με κείνο το ποσοστό των ψηφοφόρων που νομιμοποιεί μια κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα να ισχυρίζονται ότι διαθέτουν την πλειοψηφία ενός λαού και επομένως ότι δικαιούνται να ασκούν την εξουσία.

Ηδη το γεγονός ότι οι ποικίλες αλχημείες -απαραίτητες για να λειτουργήσει δήθεν το σύστημα- επιτρέπουν να αναδειχθούν κυβερνήσεις ουσιαστικής μειοψηφίας κάτω του 50% και να λαμβάνουν αποφάσεις και μέτρα που είναι δυνατόν ακόμα και να αντίκεινται στα συμφέροντα της πραγματικής πλειοψηφίας, έχει ως αποτέλεσμα να υποσκάπτεται η ενότητα του λαού, που μονάχα μια ουσιαστική πλειοψηφία μπορεί να την εξασφαλίσει, και επομένως η εθνική σύμπνοια που θα πρέπει να αποτελεί το ΑΛΦΑ και το ΩΜΕΓΑ τόσο για την ομαλότητα όσο και για την πρόοδο του συνόλου μιας κοινωνίας.

Τι γίνεται, όμως, όταν η μεγάλη αποχή και η ύπαρξη πολλών κομμάτων κατεβάζει τον πήχυ της κυβερνητικής πλειοψηφίας στο ένα τρίτο του συνόλου των ψηφοφόρων; Δεν πρόκειται πλέον για ένα ποσοστό περιορισμένης μειοψηφίας, όπως πριν, αλλά για ένα αποτέλεσμα μιας ελάχιστης μειοψηφίας, που επομένως είναι απαράδεκο να μπορεί να εκπροσωπήσει το σύνολο του λαού και μάλιστα σε μια περίοδο εθνικής κρίσεως.

Από τις αλχημείες των συνταγματολόγων του ισχύοντος κοινοβουλευτικού μας συστήματος εκπέσαμε στην καρικατούρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που επιτρέπει σε μια ασήμαντη για κοινοβουλευτικά σταθμά μειοψηφία να ασκεί την εξουσία εν ονόματι αλλά, εάν το επιθυμεί, και εις βάρος της πραγματικής πλειοψηφίας του λαού.

Η δημοκρατική αρχή δεν εξαντλεί το νόημά της στην τυπική νομιμοποίηση της εξουσίας, στην τήρηση δηλαδή των συνταγματικών διαδικασιών. Κανείς δεν αμφισβητεί τη νομιμότητα των δύο εκλογικών γύρων ή των εκλογικών αποτελεσμάτων. Εκείνο που αμφισβητείται είναι αν, με ένα τόσο μεγάλο ποσοστό αποχής, που αγγίζει το ήμισυ και περισσότερο του εκλογικού σώματος, υπάρχει ουσιαστική νομιμοποίηση της εξουσίας. Η δημοκρατική αρχή αξιώνει, για να τηρείται η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, πέρα από την τυπική νομιμοποίηση της εξουσίας και την ουσιαστική νομιμοποίησή της. Αξιώνει δηλαδή το εκλογικό αποτέλεσμα να δηλώνει ή έστω να αντανακλά και τη συναίνεση, την αποδοχή της πλειοψηφίας. Εδώ όμως είχαμε ευρύτατη αποχή. Και μιλάμε για αποχή, όχι για λευκά, γιατί, σε αντίθεση με την αποχή, τα λευκά εκφράζουν τη συναίνεση τουλάχιστον ως προς την εκλογική διαδικασία.

Το γεγονός αυτό, κατά τη γνώμη ενός απλού πολίτη όπως εγώ, αποτελεί εκτροπή από τη δημοκρατική νομιμότητα, κατά την οποία η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει. Γιατί, σήμερα, η μεν μειοψηφία κυβερνά, η δε πλειοψηφία είναι καταδικασμένη να υφίσταται παθητικά τις αποφάσεις της.

Γεγονός που κατά τη γνώμη μου νομιμοποιεί την ανυπακοή και την καθιστά όργανο άμυνας των πολλών απέναντι σε μια έωλη και ουσιαστικά αντιδημοκρατική νομιμοποίηση των ολίγων.

Στον πρώτο γύρο των εκλογών για τον Καλλικράτη το ΠΑΣΟΚ απώλεσε ένα εκατομμύριο από τους ψηφοφόρους του. Αυτό σημαίνει ότι με τον α ή τον β τρόπο οι οπαδοί του κυβερνώντος κόμματος διαφώνησαν με την πολιτική του. Πώς καταγράφεται λοιπόν αυτή η αποδοκιμασία του κυβερνητικού προγράμματος από τους ίδιους τους οπαδούς του, σε συνταγματικό επίπεδο ουσίας και όχι τύπων; Και κυρίως, ποιες είναι στο επίπεδο πραγματικής δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος; Και με ποιες επιπτώσεις στην πορεία της χώρας; Και με ποιο ουσιαστικό, και όχι τυπικό και διάτρητο κύρος όπως τώρα θα εξακολουθεί να έχει το μονοπώλιο των αποφάσεων στη Βουλή για την ψήφιση νόμων και μέτρων χάρη στην κυβερνητική πλειοψηφία;

Πρόκειται για ένα συνταγματικό αδιέξοδο, που βαρύνει, αλλοιώνει και βλάπτει τη χρηστή διακυβέρνηση της χώρας, οδηγώντας σε μια ουσιαστική κατάχρηση εξουσίας και μετατρέπει τη Βουλή σε ένα άλλοθι για μια κατ’ ουσίαν δικτατορική επιβολή μιας μειοψηφίας επί της πλειοψηφίας. Με άλλα λόγια, οδηγεί στην καταπάτηση της Δημοκρατίας ως συστήματος που διασφαλίζει ίσα δικαιώματα σε όλους τους πολίτες.

Υποθέτω ότι μετά τη μετατροπή του Πολιτεύματος από Προεδρικό σε Πρωθυπουργοκεντρικό, ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας -που είναι κατά το Σύνταγμα «ρυθμιστής του Πολιτεύματος»- παραμένει παθητικός.

Τι δέον γενέσθαι; Το ιδεώδες θα ήταν, η ίδια η κυβέρνηση να αποκτούσε συναίσθηση της θέσης της και να αναζητούσε μέσα κι έξω από τη Βουλή την ευρύτερη δυνατή συναίνεση επιδιώκοντας οι όποιες αποφάσεις να έχουν την έγκριση της ουσιαστικής πλειοψηφίας του λαού, παύοντας να οχυρώνεται αλαζονικά σε μια συνταγματική νομιμότητα που μοιάζει με το «άδειο πουκάμισο» του Γιώργου Σεφέρη.

Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι ο Βασιλιάς είναι γυμνός, δηλαδή ιστορικά και εθνικά ακατάλληλος να υποστηρίξει τα δικαιώματα του λαού του.

Στο μεταξύ, και έως ότου η πολιτική εξουσία επιλύσει τα προβλήματά της εμείς, η συντριπτική πλειονότητα των ανεξάρτητων πολιτών, έχουμε ηθικό, εθνικό και δημοκρατικό χρέος να θεωρούμε τις αποφάσεις αυτής της ουσιαστικής μειοψηφίας -σε μια εποχή μάλιστα που έχει παραδώσει τις τύχες της χώρας μας στους ξένους- ως ηθικά, εθνικά και δημοκρατικά παράνομες, αντιτάσσοντας το όπλο της ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ στις ηθικά, εθνικά, δημοκρατικά και ιστορικά παράνομες αποφάσεις της.

Ανυπακοή ατομική και συλλογική σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα, που παίρνονται μάλιστα κατ’ επιταγήν των ξένων επιτηρητών μας και που θίγουν, εκτός από τα συμφέροντα του Λαού και της χώρας, την προσωπική, λαϊκή και εθνική μας αξιοπρέπεια.

Στην ιστορία των δημοκρατιών, η πολιτική ανυπακοή υπήρξε το μέσο μη βίαιης και διαφανούς αντίστασης του συνειδητού πολίτη απέναντι στις αποφάσεις μιας κυβέρνησης που παραβιάζει τους θεμελιώδεις κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης. Η πολιτική ανυπακοή δεν είναι μια αυθαίρετη έννοια. Είναι μια ολόκληρη θεωρία της πολιτικής επιστήμης και του συνταγματικού δικαίου και κεκτημένο του πολιτικού και συνταγματικού μας πολιτισμού. Οι ρίζες της ανάγονται στις απαρχές του συνταγματισμού, στη Μάγκνα Κάρτα και στο περίφημο δικαίωμα αντίστασης. Δηλώνει το δικαίωμα του πολίτη να μην τηρεί τις υποχρεώσεις του απέναντι στην εξουσία, όταν εκείνη πρώτα δεν τηρεί τους όρους του «κοινωνικού συμβολαίου». Ας μην ξεχνάμε την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματός μας: «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων».

Σας εξέθεσα όσο γίνεται πιο σύντομα τις απόψεις μου. Που θα τις βρείτε ολοκληρωμένες στο βιβλίο που κυκλοφορεί, με τίτλο «Η Σπίθα».

Αυτούς που συμφωνούν μαζί μου, τους καλώ να σχηματίσουν ανεξάρτητες Επιτροπές Πρωτοβουλίας στους χώρους που ζουν, εργάζονται και σπουδάζουν, με σκοπό την ενημέρωση, τον προβληματισμό αλλά και τη δραστηριοποίηση και την πραγματοποίηση παρεμβάσεων με όποια και όσα μέσα διαθέτουν.

Σε ένα μελλοντικό στάδιο, αυτές οι διάσπαρτες Επιτροπές θα πρέπει να προσπαθήσουν να έχουν επαφή η μία με την άλλη, ώστε να συντονιστούν οι δράσεις τους, για να φτάσουμε στο επίπεδο δημιουργίας Επιτροπών Πρωτοβουλίας που να καλύπτουν ένα τομέα εργασίας, μια σχολή, μια συνοικία, μια πόλη, ακόμα και μια περιοχή.

Εγώ προσωπικά έχω ήδη σχηματίσει γύρω μου μια δεκαμελή Επιτροπή Πρωτοβουλίας αποτελούμενη από φίλους και συνεργάτες, και είμαστε διατεθειμένοι να συμβάλουμε στον συντονισμό σε ευρύτερη κλίμακα.

Πριν σας αφήσω, θα ήθελα να συνοψίσω τους βασικούς μας στόχους και την άμεση δραστηριότητα που θα πρέπει να αναπτύξουμε:

Δεν διστάζω να σας πω ότι τα κατάφεραν πάλι να με κάνουν να νοιώθω ξένος στη χώρα μου. Ο Μεγάλος Αδελφός, το μάτι της Εξουσίας, έχει μπει πια για καλά στα σπίτια μας, μας παρακολουθεί και προσπαθεί με το ψέμα, τη διαστρέβλωση και την ανηλεή προπαγάνδα να γίνουμε κάποιοι άλλοι. Οπως αυτοί, που έμαθαν να ζουν μόνο με αφεντικά και να εφαρμόζουν πειθαρχικά τις επιθυμίες και τις εντολές τους. Μόνο που σήμερα πίσω από τα ελληνικά τους ονόματα και την ελληνική γλώσσα κρύβονται κάποιοι ξένοι που με χίλια δυο μέσα, αλλά δυστυχώς και με χιλιάδες συμπατριώτες μας συνεργάτες, κατάφεραν και πάλι να μας διαιρέσουν, να μας αποπροσανατολίσουν, να μας ζαλίσουν, να μας οδηγήσουν στην άκρη του γκρεμού και να μας φοβίσουν τόσο πολύ για την ίδια μας την προσωπική υπόσταση, ώστε να μην μπορούμε να δούμε γύρω μας τους μεγάλους Εθνικούς κινδύνους που μας περικυκλώνουν απειλητικά.

Και αυτό είναι το πρώτο που θα ήθελα να σας τονίσω. Ο Μεγάλος Κίνδυνος σήμερα δεν είναι τόσο η οικονομική μας κατάντια αλλά η ίδια η ακεραιότητα της Πατρίδας. Και δεν αποκλείεται καθόλου αυτά τα δύο να συνδέονται μεταξύ τους, δηλαδή να μας ζαλίζουν καθημερινά με νέα μέτρα, για να φύγει η σκέψη μας από τα Μέγιστα, όπως είναι η Εθνική μας οντότητα. Ετσι όταν ξαφνικά προκύψουν οι εχθρικές ενέργειες, δεν θα υπάρχουν πια αληθινοί Ελληνες να τους εμποδίσουν.

Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, δεν μας μένει τίποτε άλλο παρά να αναδιπλωθούμε στον εαυτό μας, για να αναζητήσουμε δύναμη από τις παραδόσεις που ο καθένας κλείνει μέσα του και στη συνέχεια να συναντήσουμε τους αληθινούς πατριώτες που νοιώθουν και σκέφτονται όπως εμείς, αντλώντας δύναμη ο ένας από τον άλλο, έως ότου γίνουμε χιλιάδες. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να εξοντώσουμε το τέρας της ξένης εξάρτησης, που αφού δεν μπόρεσε ώς τώρα να μας αντιμετωπίσει μετωπικά, μεταμφιέστηκε σε Δούρειο Ιππο, που έφτασε στο σημείο να νομοθετεί στη Βουλή των Ελλήνων κρυμμένος πίσω από μια ισχνή κοινοβουλευτική μειοψηφία, που στην πραγματικότητα την ακολουθεί μόνο ένα 20% «Μνημονιακών» οπαδών κι οι περισσότεροι απ’ αυτούς ακολουθούν πιθανότατα γιατί δεν βλέπουν ακόμα τη «μεγάλη εικόνα» των πραγμάτων. Και είναι πραγματικά απορίας άξιο, πώς δέχονται οι υπόλοιποι βουλευτές, ο πρόεδρος της Βουλής κι ακόμα-ακόμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να μεταβάλλεται ο Ναός της Ελληνικής Δημοκρατίας, σε μια μηχανή νομιμοποίησης μιας ουσιαστικά αντιδημοκρατικής και αντιλαϊκής πολιτικής. Γιατί τάχα δεν γίνεται ένα Δημοψήφισμα, για να δούμε πόσοι Ελληνες είναι υπέρ ή κατά του Μνημονίου, της Τρόικας και ειδικά του ΔΝΤ ;

Αγαπητοί φίλοι – συμπατριώτες,

Για να προχωρήσουμε παραπέρα έως ότου διώξουμε από την Πατρίδα μας την ξένη ακρίδα, θα πρέπει να ξαναβαφτίσουμε τις λέξεις «Ελευθερία», «Ανεξαρτησία», «Δημοκρατία», «Ισότητα», «Δικαιοσύνη». Τις λέξεις «Έθνος», «Ελλάδα», «Ελληνικότητα». Να ξαναβρούμε το νόημα της Ελληνικής Παιδείας, του Ελληνικού Πολιτισμού και του Ελληνικού Ήθους. Των λέξεων «Εθνική Υπερηφάνεια» και «Πατρίδα». Οι ξένοι και τα όργανά τους μας έχουν μολύνει τις έννοιες «Αλήθεια», «Ειλικρίνεια», «Τιμιότητα», «Ευγένεια», «Σεβασμός», «Αλληλεγγύη», «Φιλοξενία».

Είμαστε πανταχόθεν περικυκλωμένοι από έναν Κύκλωπα που τον λένε Ψέμα και που περιμένει τον Οδυσσέα να του βγάλει το κτηνώδες του Μάτι. Και ο Οδυσσέας δεν είναι άλλος παρά όλοι εσείς. Εμείς όλοι, οι Ανεξάρτητοι, οι ανένταχτοι και αντίθετοι σ’ αυτόν το σάπιο κόσμο που μας πνίγει.

Συνοψίζω:

Πρώτον: Η επίθεση που δεχόμαστε σήμερα έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες και αφορά όλους τους τομείς της εθνικής μας ζωής: την Ιστορία μας, τον Πολιτισμό μας, το Ηθος μας, την Παιδεία, την Οικονομία και τέλος την Κοινωνική Συνοχή και την Εθνική μας Ακεραιότητα.

Δεύτερον: Με τον Εμφύλιο Πόλεμο οι Αμερικανοί ήρθαν στην Ελλάδα για να μείνουν. Και έμειναν. Εως σήμερα. Παράλληλα, με το ΝΑΤΟ και με την Ευρώπη μάς αποκόψανε από τον υπόλοιπο κόσμο. Και αφού πρώτα μας γλύκαναν με τα Σχέδια Μάρσαλ, Ντελόρ κ.λπ. έφτασε η ώρα της πληρωμής. Τώρα τη σκυτάλη την πήραν οι παλιοί μας γνώριμοι, οι Γερμανοί.

Σήμερα μας θεωρούν χώρα τρίτης κατηγορίας. Μας ανεβοκατεβάζουν διεφθαρμένους, ανίκανους, απατεώνες και απειλούν να μας διώξουν από τον Παράδεισο του 4ου οικονομικού Ράιχ που χτίζουν στις πλάτες ολόκληρης της Ευρώπης, η οποία, θα το δείτε, σύντομα θα δείξει σημάδια εντονότατης αντίδρασης. Εκτός κι αν σφίξουμε το ζωνάρι μας έως ασφυξίας και κλείσουμε τα μάτια μπροστά στα εθνοκτόνα σχέδιά τους. Ετσι το γνωστό «Ανήκομεν εις την Δύσιν» έχει καταντήσει βραχνάς για τη χώρα και τον λαό μας.

Τρίτον: Επειδή η Δύση δεν είναι πια επιλογή αλλά καταναγκασμός, δεν έχουμε παρά δύο δρόμους μπροστά μας. Αφού φυσικά πρώτα μπορέσουμε να βρούμε τρόπους να σταθούμε στα πόδια μας:

α) έχοντας πίσω μας το κύρος της συντριπτικής πλειονότητας του λαού μας να επαναδιαπραγματευτούμε ως ίσος προς ίσον όλο το πλέγμα των σχέσεών μας, με μόνο κριτήριο την ανεξαρτησία της χώρας και τα συμφέροντα του λαού μας

ή

β) να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, ώστε να πετύχουμε την αναγκαία ριζική στροφή στους εθνικούς μας προσανατολισμούς, που θα μας εξασφαλίσουν με ισότιμους όρους την Εθνική μας Ανεξαρτησία και Ασφάλεια, καθώς και την οικονομική μας επιβίωση, ανάπτυξη, αυτοτέλεια.

Τέταρτον: Η σημερινή Κυβέρνηση και η Αξιωματική Αντιπολίτευση έγιναν κόμματα εξουσίας χάρη στην εμπιστοσύνη και την εύνοια των δυνάμεων της ξένης εξάρτησης. Επομένως σήμερα, ό,τι κι αν λένε σε μας τους ιθαγενείς, είναι πιστά όργανα της αντιλαϊκής πολιτικής, όπως αυτή εκπορεύεται από τα δύο Κέντρα της Διεθνούς Εξουσίας με την οποία και τα δύο κόμματα είναι στενά συνδεδεμένα: τις ΗΠΑ και την Ευρώπη των Τραπεζών.

Πέμπτον: Πέραν αυτών των δύο κομμάτων Εξουσίας, ολόκληρο το πολιτικό μας σύστημα συνέτεινε παθητικά είτε ενεργητικά στον ιδεολογικό, πολιτικό και ηθικό αφοπλισμό του Ελληνικού Λαού σε όλη την περίοδο του δικομματισμού από το 1974 έως σήμερα, όπου οι αντιδράσεις των αριστερών κομμάτων δεν είναι ανάλογες με την πρωτοφανή επίθεση που δέχεται ο ελληνικός λαός, καθώς και με τα νατοϊκά σχέδια που απειλούν την ίδια την αυτοτέλεια της χώρας.

Και

Εκτον: Αναφέρθηκα ήδη στην ελληνική Βουλή και επαναλαμβάνω ότι ο τραγικός ρόλος τής Βουλής σήμερα συνίσταται στο να καλύπτει με το κύρος της μια ουσιαστικά, ηθικά και ιστορικά παράνομη διαδικασία, με καταστροφικές συνέπειες για το μέλλον της χώρας. Τελικά αυτή η διαδικασία μάς οδηγεί στον τέλειο εθνικό εξευτελισμό και συγχρόνως στη διακωμώδηση του Κοινοβουλευτικού μας Πολιτεύματος. Επομένως η Ανυπακοή, που θα πρέπει να είναι το κεντρικό μας σύνθημα γι’ αυτή την περίοδο και η αφετηρία των ενεργειών μας, ώστε να ακυρώνονται στην πράξη όλες οι παράνομες, αντιδημοκρατικές και αντιλαϊκές αποφάσεις, αποτελεί δικαίωμα και υποχρέωση του κάθε ανεξάρτητου, του κάθε ελεύθερου Ελληνα!

Θα τελειώσω με ένα σύνθημα που πιστεύω ότι εκφράζει την πεμπτουσία του Κινήματος, που απ’ αυτή τη στιγμή θα αρχίσει να δημιουργείται και να εξαπλώνεται στη χώρα μας:

Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ !

 Δημοσιεύθηκε στην Ελευθεροτυπία 4/12/10

Υποχρεωτικά Για Τους Έλληνες Τα Τουρκικά!

Άντε λοιπόν, σύντομα δεν θα χρειαζόμαστε υπότιτλους για να καταλαβαίνουμε τι λέει ο Ονούρ κι η Σεχραζάντ!

Το παρακάτω μήνυμα και τα σχόλια μου τα έστειλε ένας φίλος, προς ενημέρωση.  ( Η επικοινωνία και η γλωσσομάθεια δεν είναι κακή το αντίθετο μάλιστα, αλλά αυτό  το «υποχρεωτικό» είναι που  με προβληματίζει. Νάναι τυχαία κι  όλα αυτά τα σήριαλ 😉

Υποχρεωτικά Για Τους Έλληνες Τα Τουρκικά! Μόνο μία τελευταία παρατήρηση: Αν πείτε κι εσείς (όπως κι εγώ) Μπα, αποκλείεται. υπερβολές. Ένα απλό τηλεφώνημα στο Εθνικό τυπογραφείο, το επίσημο όργανο του κράτους, θα σας πείσει ! ΦΕΚ Τουρκική Γλώσσα Όταν το διάβασα κάπου είπα: υπερβολές. Αποκλείεται προφανώς αναφέρεται μόνον στην Θράκη, και θα πρέπει να διορθώσουν τα σχόλιά τους. Και για να είμαι 100% σίγουρος, παρήγγειλα το πρωτότυπο από το Εθνικό Τυπογραφείο (Μπορείτε να το λάβετε κι εσείς, τηλεφωνικά, ή Fax κ.τ.λ. για να διαπιστώσετε κι εσείς του λόγου το αληθές. Θα σας έλθει το πλήρες φύλλο, 20 σελίδες, περίπου 7 Ευρώ, με αντικαταβολή.) ΦΕΚ Αρ. Φύλλου 867, 10 Ιουλίου 2006 Το διάβασα πολύ προσεκτικά. Πουθενά δεν αναφέρεται η εφαρμογή της αποφάσεως αυτής σε κάποια περιοχή ή νομό. Είναι Πανελλαδική, και ισχύει από τον προηγούμενο χρόνο (!!!) Από της δημοσιεύσεως στην Εφημερίδα. της Κυβερνήσεως. Ούτε αναφέρεται ότι η εκμάθηση της Τουρκικής θα είναι προαιρετική. (Παρακαλώ πάρτε και διαβάστε το πλήρες ΦΕΚ) Τα ΜΜΕ σιωπούν. Όλα τα κόμματα της παρούσας Βουλής το αποσιωπούν. Όλοι οι δημοσιογράφοι αποφεύγουν κάθε αναφορά. ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ ? Ειδικά όταν οι Εγγλέζοι απαιτούν στα σχολεία τους τα Αρχαία Ελληνικά. Σε 13 δημοτικά σχολεία της Οξφόρδης, θα αρχίσουν να διδάσκονται αρχαία Ελληνικά, καθώς κρίθηκε ότι βοηθούν τα παιδιά στην κατανόηση της μητρικής τους γλώσσας. Οι υπεύθυνοι εκπαίδευσης των σχολείων αποφάσισαν να εντάξουν στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της επόμενης χρονιάς το μάθημα των αρχαίων Ελληνικών γιατί πιστεύουν ότι έτσι οι μαθητές θα βελτιώσουν τα Αγγλικά τους. ΦΕΚ Τουρκική Γλώσσα. Σας φαίνεται ασήμαντο το ότι σε 15-20 χρόνια όλα τα Ελληνόπουλα δεν θα μπορούν να περάσουν στο λύκειο αν δεν γνωρίζουν καλά την Τουρκική; Στην Δικονομία μας η σιωπή θεωρείται συναίνεση. Νομίζετε ότι με την σιωπή μας, δικαιούμεθα να δώσουμε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας τέτοιο μέλλον; Κάθε λαός έχει τους αρχηγούς που του αξίζουν. Δεν θα γράψω άλλα σχόλια διότι θα είναι προσωπικά. Τα συμπεράσματα είναι δικά σας, και αν δεν συμφωνείτε με αυτήν την απόφαση του υπουργείου εθνικής παιδείας (και του παιδαγωγικού ινστιτούτου) προωθήστε αυτό το μήνυμα. Αν πάλι σας είναι αδιάφορο, απλά αγνοήστε το.   odeg@otenet.gr και panos papadopoulos panos.k43@gmail.com

Αλβανία – Wikileaks: Οι 11 Μυστικοί Φάκελοι για Χωρικά Ύδατα

 

 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν ενημερωθεί βήμα προς βήμα για την πρόοδο των διαπραγματεύσεων και των διαδικασιών που ακολουθούνται στην Αλβανία και την Ελλάδα για την κύρωση της διμερούς συμφωνίας στον καθορισμό των θαλάσσιων συνόρων.

Tedi Blushi
Αυτά επιβεβαιώνονται από τουλάχιστον 11 μυστικούς φακέλους που κυκλοφόρησαν πρόσφατα από την ιστοσελίδα Wikileaks. Έξι από αυτούς ανήκουν σε εκθέσεις της αμερικανικής πρεσβείας
στην Αθήνα προς την Ουάσιγκτον. Ενώ οι άλλοι πέντε είναι εμπιστευτικές πληροφορίες από αμερικανούς διπλωμάτες που φέρονται ότι απεστάλησαν από τα Τίρανα.
Το αναλυτικό περιεχόμενο των απόρρητων υλικών που σχετίζονται με το θέμα αυτό δεν έχει, ακόμη, δοθεί στην δημοσιότητα από την Wikileaks.

Τα έγγραφα που στάλθηκαν από την Ελλάδα
Το πρώτο αρχείο με αριθμό 43210, αναφέρεται σε έγγραφο της αμερικάνικης πρεσβείας στην Αθήνα προς την Ουάσιγκτον, στο οποίο αντιμετωπίζεται το θέμα των θαλάσσιων συνόρων με την Αλβανία, χωρίς κριτική.
Διαβαθμισμένες πληροφορίες αποστέλλονται στις 28.05. 2009 σε τρεις βασικούς κώδικες με ανάλογο περιεχόμενο, «Συμφωνία σε θέματα άμυνας», Υπόθεση χωρικών υδάτων», «Σύνορα, επικράτεια, εθνική κυριαρχία».
Η δεύτερη έκθεση στάλθηκε από την Αθήνα στις 07-02-2009, στις 14:04 με αρθμ. 36236. Επίσης στις 07 Οκτωβρίου 2009 εστάλη από Αθήνα, με αρθμ. 22519, δύο κωδικοποιημένα αρχεία: ‘Συμφωνία για θέματα άμυνας’, ‘Σχέσεις εξωτερικής πολιτικής’.

Αξίζει να σημειωθεί – γράφει το αλβανικό δημοσίευμα- ότι την ημερομηνία αυτή, στα Τίρανα, ο επικεφαλής του τμήματος Χαρτογραφίας του Ινστιτούτου Στρατιωτικής Γεωγραφίας, αντισυνταγματάρχης Behar Malaj, είχε επιδώσει την ανέκκλητη παραίτησή του από τη θέση που κατείχε. Η απόφασή του ήρθε αμέσως μετά το δημοσίευμα της “Gazeta Shqiptare”, των μυστικών πρακτικών της συνεδρίασης, στην οποία η κοινοβουλευτική επιτροπή που είναι αρμόδια για τη νομοθεσία και στην οποία διευθύντρια ήταν η Μιράντα Ζέκα, υποστήριξε ότι χάρτες που να καθορίζουν τα χωρικά ύδατα της Αλβανίας και της Ελλάδας, όπως είχε καθοριστεί από τη διμερή συμφωνία, δεν υπήρχαν.

Στις 15 Οκτωβρίου του 2009, η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα έχει εντατικοποιήσει την αποστολή διαβαθμισμένων πληροφοριών. Πρόκειται για δύο φακέλους με την ένδειξη «Top Secret”, ο πρώτος με αρθμ. 21574 παραδίδεται αυθημερόν, ο δεύτερος με αρθμ. 21428 εστάλη 10 ώρες μετά και συγκεκριμένα στις 14:38.

Οι κωδικοί που υπάρχουν εξηγούν και το περιεχόμενό τους : «μυστικές υπηρεσίες», «θαλάσσιες μεταφορές», «Το θέμα της ανοικτής θάλασσας», «Πολιτική εξωτερικών σχέσεων», «Συμφωνία για θέματα προστασίας».
Την ίδια ημερομηνία, από την άλλη πλευρά των συνόρων, το αλβανικό κοινοβούλιο, τέσσερις ώρες μετά την αποστολή αυτών των εκθέσεων από την Αθήνα, αποφάσισε να αναβάλει επ’ αόριστον την επικύρωση της συμφωνίας των χωρικών υδάτων, μετά μάλιστα και σχετικών δημοσιευμάτων της «Gazeta Shqiptare».

Στην προβλεπόμενη μετάβαση σε σύνοδο Ολομέλειας την Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009, υπήρξε συμφωνία με την ημερήσια διάταξη του Κοινοβουλίου.
Ο έκτος φάκελος που είναι και ο τελευταίος και έχει αρθμ. 11845 εστάλη στις 11.12. 2009 στις 11:07 και κωδικοποιείται με : «Το θέμα της ανοικτής θάλασσας», «Πολιτική εξωτερικών σχέσεων». Είναι η ημερομηνία κατά την οποία ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Μπαμίρ Τόπι, εξέφρασε την πλήρη εμπιστοσύνη του προς το Συνταγματικό Δικαστήριο για την έκδοση ορθής απόφασης για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας τα οποία συνδέονται με τη Συμφωνία των Χωρικών Υδάτων με την Ελλάδα.

Η Δήλωση του επικεφαλής του κράτους ήρθε τρεις ημέρες μετά την απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου, στις 8 Δεκεμβρίου, όπου μετά από μαραθώνια συνεδρίαση που διήρκεσε 7 ώρες, για την προσφυγή του σοσιαλιστικού κόμματος κατά της Συμφωνίας των Χωρικών Υδάτων με την Ελλάδα. Στη σύνοδο αυτή έγιναν δεκτές όλες οι νομικές αιτιάσεις για τις παραβιάσεις που οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης είχαν αποκρύψει στη Συμφωνία αυτή.

Τα έγγραφα που στάλθηκαν από την Αλβανία


Στις 6 Οκτωβρίου 2009, η αμερικανική πρεσβεία στα Τίρανα ξεκίνησε την αποστολή διαβαθμισμένων πληροφοριών προς τις ΗΠΑ με δύο βασικούς κώδικες: «Συμφωνία για την προστασία στρατιωτικών υποθέσεων» και «Πολιτική εξωτερικών σχέσεων».
Κατά την ημερομηνία αυτή – όπως δημοσιεύει ο αλβανικός Τύπος- είχε δημοσιευθεί η αναφορά της εφημερίδας “Gazeta Shqiptare” για τη μη ύπαρξη χάρτη που να καταδεικνύει τον καθορισμό των χωρικών υδάτων στην αλβανοελληνική συμφωνία, όπως ισχυρίστηκε η Μιράντα Ζέκα στην κοινοβουλευτική επιτροπή της νομοθεσίας. Τα πρακτικά της συνεδρίασης δόθηκαν αποκλειστικά από το GSH. Άλλες διαβαθμισμένες πληροφορίες δεν αναφέρονται.

Η με αρθμ. 17048 αποστέλλεται στις 12.11. 2009 με τη διευκρίνιση: «Συμφωνία για την προστασία των στρατιωτικών υποθέσεων» και «Πολιτική εξωτερικών σχέσεων». Κατά την ημερομηνία αυτή έγιναν οι αποκαλύψεις για την αρχική περίοδο των διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα.

Ωστόσο, στις 17.11.09 ένας άλλος φάκελος αποστέλλεται στην Ουάσιγκτον από την αμερικανική πρεσβεία στα Τίρανα, με δύο βασικούς κώδικες: «Θαλάσσιες Μεταφορές» και «Θέματα της ανοιχτής θάλασσας». Κατά την ημερομηνία αυτή δημοσιεύθηκαν οι διαπραγματεύσεις της Κυβέρνησης. Ένα άλλο έγγραφο με ημερομηνία 12.8.2009 με αρθμ. 12697 και κωδικοποιείται ως «Συμφωνίες σε θέματα άμυνας και στρατιωτικών» και «Σχέσεις εξωτερικής πολιτικής».

Αξίζει να σημειωθεί ότι, το Συνταγματικό Δικαστήριο είχε εκδώσει, ήδη, την απόφαση, μετά την μαραθώνια σύνοδο της προσφυγής του σοσιαλιστικού κόμματος για τα Σύμφωνο των χωρικών υδάτων με την Ελλάδα.

Επίσης το έγγραφο με κωδικό αρθμ. 11818 «Συμφωνία για ζητήματα άμυνας και στρατιωτικών» ίσως συνδέεται με τις δηλώσεις του προέδρου της Δημοκρατίας Μπαμίρ Τόπι, ο οποίος εξέφρασε την πλήρη εμπιστοσύνη του προς το Συνταγματικό Δικαστήριο για απόφαση που θα προστάτευε τα εθνικά συμφέροντα σχετικά με τη συμφωνία του καθορισμού των χωρικών υδάτων με την Ελλάδα.

Ἂρθρα& Σκέψεις- Γιῶργος Ἐχέδωρος

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/12/wikileaks-11.html#more

Στον αέρα η υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου

Βήμα βήμα προχωράει η εξαίρεση του νησιού από τη συζήτηση για τη διευθέτηση στο Αιγαίο

Βάσιμες πέρα για πέρα είναι – όπως όλα δείχνουν – οι πληροφορίες που θέλουν το Καστελόριζο να εξαιρείται από τη γενικότερη διαπραγμάτευση Ελλάδας – Τουρκίας για την υφαλοκρηπίδα, με την ελληνική πλευρά να αποδέχεται ότι το ακριτικό νησί αποτελεί «ιδιαίτερη περίπτωση» και ως εκ τούτου δεν μπορεί να ληφθεί υπόψη η υφαλοκρηπίδα του για τον ορισμό της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).
Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης για να δικαιολογήσει έναν τέτοιο επαίσχυντο και επικίνδυνο για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας συμβιβασμό, είναι η εξής:

• Η χάραξη ΑΟΖ λαμβάνοντας υπόψη το Καστελόριζο είναι εξαιρετικά ασθενής από πλευράς Διεθνούς Δικαίου και είναι απίθανο να κερδίσει η Ελλάδα την υπόθεση σε Διεθνές Δικαστήριο.
• Η διαπραγματευτική θέση της χώρας αυτήν την περίοδο είναι εξαιρετικά ασθενής και ως εκ τούτου καλό είναι να αποφύγουμε την επιβάρυνση της ελληνοτουρκικής διαπραγμάτευσης με νέα δύσκολα ζητήματα.
• Η προώθηση μιας λύσης για την υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο μπορεί να λειτουργήσει ευεργετικά για μελλοντικές διευθετήσεις σε άλλα ζητήματα όπως είναι η χάραξη ΑΟΖ στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Η συζήτηση για το συγκεκριμένο ζήτημα αναθερμάνθηκε ύστερα από δημοσίευμα στον Τύπο που περιγράφει τις τουρκικές απαιτήσεις για διαχωρισμό της διαπραγμάτευσης σχετικά με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο και στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Σύμφωνα με πληροφορίες του «Ρ», η κυβέρνηση θα κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να συνεχιστεί η διαδικασία για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο. Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, φαίνεται πως παγιώνεται η θέση ότι το Καστελόριζο είναι ειδική περίπτωση και δεν μπορεί να είναι τμήμα της ελληνικής ΑΟΖ σε μια περιοχή η οποία εκτιμάτε ότι είναι πλούσια σε κοιτάσματα.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/12/blog-post_8143.html#more

WikiLeaks: Prosecutor says Russia armed Kurds in Turkey

One of the WikiLeaks-published documents discloses detailed Spanish National Court Prosecutor Jose Grinda Gonzalez’s assessments of organized crime in both Eurasia and Spain.

He considers that organized crime seeks to be a complement to state structures. “He summarized his views by asserting that the Russian Government’s strategy is to use organized crime groups to do whatever the Russian Government cannot acceptably do as a government. As an example, he cited Kalashov, whom he said worked for Russian military intelligence to sell weapons to the Kurds to destabilize Turkey. Grinda claimed that the Russian Government takes the relationship with organized crime leaders even further by granting them the privileges of politics, in order to grant them immunity from racketeering charges,” the disclosed cable says.http://news.am/eng/news/40202.html

WikiLeaks: Prosecutor says Russia armed Kurds in Turkey

Russia is a virtual «mafia state» whose political parties use organized crime to carry out operations it could not «acceptably do as a government,» a Spanish prosecutor said, citing the sale of arms to Kurds in order to destabilize Turkey as an example, according to recently leaked U.S. cables.

Spanish prosecutor Jose Gonzalez told U.S. officials that «he considers … Russia to be a virtual ‘mafia state'» where «one cannot differentiate between the activities of the government and organized crime groups,» according to a diplomatic cable made public by the whistleblower website WikiLeaks and published by the Guardian newspaper Thursday.

Gonzalez, who has been investigating Russian organized crime in Spain for a decade, also agreed with poisoned dissident Alexander Litvinenko’s thesis that Russian intelligence and security services «owned organized crime.»

The memo, sent in February of this year from the U.S. embassy in Madrid, cited the senior prosecutor as claiming that «certain political parties in Russia operate ‘hand in hand’ with organized crime.»
«He argued that the Liberal Democratic Party, or LDP, was created by the KGB and its successor, the SVR, and is home to many serious criminals,» the memo continued. The allegations in the cables were not supported by evidence.

In addition, the leaked cable suggested that Russian authorities used the mafia to carry out operations it could not «acceptably do as a government,» citing the sale of arms to Kurds in order to destabilize Turkey as an example.

The document added the authorities took «the relationship with crime leaders even further by granting them the privileges of politics, in order to grant them immunity from racketeering charges.»
Any crimelords who defied the country’s Federal Security Service, or FSB, could be «eliminated» either by killing them or «putting them behind bars to eliminate them as a competitor for influence,» Gonzalez claimed in the cables.

Far from being a localized problem, Gonzalez said he also thought the mafia virtually ran Belarus and Chechnya and exerted «tremendous control» over vital components of the global economy, including aluminum.

http://www.hurriyetdailynews.com/n.php?n=prosecutor-says-russia-a-virtual-mafia-state-2010-12-02

 http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/12/wikileaks-prosecutor-says-russia-armed.html#more

Κίνημα Πολιτών ίδρυσε ο Μίκης Θεοδωράκης

 

Την ίδρυση Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών με την ονομασία «Σπίθα» ανακοίνωσε ο Μίκης Θεοδωράκης.

Ο διάσημος μουσικοσυνθέτης κάλεσε τους πολίτες σε «ανυπακοή» απέναντι στις κυβερνητικές αποφάσεις, οι οποίες, όπως είπε, προέρχονται από τις ΗΠΑ, το ΔΝΤ και την ΕΕ και «εκχωρούν τα εθνικά μας κυριαρχικά δικαιώματα στις ξένες δυνάμεις».

Στην ομιλία του, που διήρκεσε δυόμισι ώρες, ο Μίκης Θεοδωράκης ανέπτυξε τις θέσεις του κινήματος, το οποίο, όπως ανέφερε, δεν αποσκοπεί να μετατραπεί σε πολιτικό κόμμα.

Στο 79ο νηπιαγωγείο των Σεπολίων γιόρτασαν το μπαϊράμι

Η είδηση που μεταφέρουμε, μπορεί να κάνει τον κάθε έναν να βγει από τα ρούχα του. Έτσι όπως ακριβώς συνέβη στον αγανακτισμένο γονέα, ο οποίος μας την μετέφερε. Στο 79ο νηπιαγωγείο της περιοχής των Σεπολίων, την ημέρα που οι μουσουλμάνοι κατέλαβαν τις πλατείες της Αττικής για να προσευχηθούν, οι δασκάλες αποφάσισαν να διδάξουν τους μικρούς μαθητές τι εστί μπαϊράμ.
Όχι, δεν κάνετε λάθος. Κάποιοι άνθρωποι επέλεξαν να μάθουν στα παιδιά ηλικίας τεσσάρων-πέντε ετών για το μπαϊράμ, δηλαδή τη μουσουλμανική γιορτή. Και αυτό γιατί ανάμεσα στα 30 συνολικά παιδάκια, τα τρία ήταν μουσουλμανόπαιδα. Έτσι, αντί για μάθημα, τα παιδάκια «μυήθηκαν» στη μουσουλμανική θρησκεία. Και σαν να μην έφτανε αυτό, κάποια στιγμή, εμφανίστηκαν στον παιδικό σταθμό οι γονείς των μουσουλμανόπαιδων, για να προσευχηθούν μαζί τους! Όπως είναι φυσικό, τα παιδάκια αντιμετώπισαν το όλο περιστατικό σαν παιχνίδι και με δεδομένη την παιδική περιέργεια, έπεσαν και αυτά στο έδαφος και άρχισαν να προσκυνούν τον Αλλάχ, χωρίς κανείς να κάνει τίποτε για να τα εμποδίσει. Είναι σαφές ότι τέτοιου είδους γεγονότα είναι απαράδεκτα, ιδιαίτερα όταν οι γονείς δεν έχουν ενημερωθεί. Βέβαια, προκαλεί εντύπωση το πώς κάποιοι, οι οποίοι αγωνίζονται για να μην γίνονται… αγιασμοί στα σχολεία, δέχονται να πραγματοποιούνται δημόσιες μουσουλμανικές προσευχές. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα. Όπως είναι περίεργο, το πώς μια κυβέρνηση που θέλει να καταργήσει τις εικόνες από τα δημόσια καταστήματα, αποδέχεται δημόσιες προσευχές στο κέντρο της Αθήνας. Είναι όμως η πρώτη φορά που έρχεται στην επιφάνεια ένα τέτοιο γεγονός στη χώρα μας και φυσικά, στο κλίμα των ημερών, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό. Σε γειτονικές χώρες των Βαλκανίων όμως, ανάλογα συμβάντα είναι πολύ συνηθισμένα. Πρόσφατα κυκλοφόρησε βίντεο από τη γειτονική Αλβανία, όπου μια μουσουλμανική «φιλανθρωπική» οργάνωση, χωρίς να το γνωρίζουν οι γονείς, επισκεπτόταν σχολεία για να προσφέρει «δώρα» στα παιδιά. Τα «δώρα» όμως ήταν μαντίλες για τα κοριτσάκια και λευκά σκουφάκια του μουσουλμανικού τελετουργικού για τα αγόρια. Όχι απλά τους τα έδιναν, αλλά τα υποχρέωναν να τα φορέσουν, ενώ δίπλα οι «φιλάνθρωποι» έψελναν μουσουλμανικούς ύμνους. Και όλα αυτά, επαναλβάνουμε, δίχως τη συγκατάθεση και ούτε καν εν γνώσει των γονέων, οι οποίοι αιφνιάδονταν.
Αντίστοιχα περιστατικά είχαμε φυσικά και σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης, ιδιαίτερα στην «πολυπολιτισμική» Βρετανία, όπου μουσουλμάνοι εκπαιδευτικοί, έκαναν ανοικτή προπαγάνδα στα αγγλάκια, προσπαθώντας να τα προσηλυτίσουν, χωρίς να τηρούν ούτε τα προσχήματα. Κλείνοντας, θα πρέπει να ρωτήσουμε εάν θα χαρακτηριστεί «ρατσιστής» ή «ξενόφοβος» κάποιος γονέας, ο οποίος μαθαίνοντας τέτοια πράγματα, θα πάει να πιάσει αυτούς που επιτρέπουν να υφίστανται τέτοια πράγματα τα παιδιά του και τους κάνει μαύρους στο ξύλο! Θα φταίει;

Δημήτρης Παπαγεωργίου
http://dpapageorgiou.blogspot.com/ 

«Αισθητική και Ιδεολογίες του Νέου Ελληνισμού»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου «Αισθητική και Ιδεολογίες του Νέου Ελληνισμού», του Σπύρου Κουτρούλη.

     Τη Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου, στις 7.30 το απόγευμα στο πολιτιστικό κέντρο του Ι.Ν. Φανερωμένης Χολαργού (στην πλ. Φανερωμένης, απέναντι από το βιβλιοπωλείο).

 Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο Γιώργος Καραμπελιάς , εκδότης, ο Μελέτης Μελετόπουλος, συγγραφέας και ο Σπύρος Κουτρούλης.

     Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο τηλέφωνο 210-6546742, στην ηλεκτρονική διεύ-θυνση nonamebk@acci.gr ή ενημερωθείτε μέσω του διαδικτύου στο ιστολόγιο του βιβλιοπωλείου μας https://papaleonidasdimitris.wordpress.com

Πρόσβαση μέσω του σταθμού Χολαργού του μετρό ή της Ε΄στάσης Χολαργού στη λ. Μεσογείων.

Σπύρος Κουτρούλης

 Αισθητική και Ιδεολογίες του Νέου Ελληνισμού

 Εισαγωγή

Εξετάζοντας την πορεία του λαού μας, τις αξίες και τα μέτρα που αυτός διαμόρφωσε, τις ιδεολογίες που τον καθόρισαν, είτε ως «απεικόνιση της πραγματικότητας», είτε ως «ψευδή συνείδηση», αλλά και τις αισθητικές του προτάσεις, καταλήξαμε ότι στη σκέψη του Ν. Χατζηκυριάκου-Γκίκα και της Δόμνας Σαμίου «σημασία στη ζωή έχει να μπορεί από το τίποτα να γίνει το παν», όπως και στον στίχο του Ο. Ελύτη «ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας» συνοψίζονται, με προσφυή και εύστοχο τρόπο, η εξέλιξη, οι αγωνίες και τα πάθη του νεότερου ελληνισμού.

Στις σελίδες που ακολουθούν, δοκιμάζουμε να απαντήσουμε σε ερωτήματα όπως:

Υπάρχει στον ελληνισμό μία αντίληψη διαφορετική από αυτή που συναντούμε αρχικά στη Δύση και κατόπιν σε όλο τον σύγχρονο κόσμο, όπου ο Άνθρωπος και ο Κόσμος, ο Άνθρωπος και η Φύση, είναι δύο μεγέθη διαφορετικά και ανταγωνιστικά;

Η συνεργασία των βαλκανικών λαών για την απελευθέρωση από την οθωμανική κυριαρχία ήταν μια παροδική πολιτική συμμαχία, που επρόκειτο μοιραία να τη διαδεχθεί η διαμάχη των εθνικισμών;

Υπάρχει μια πνευματική ατμόσφαιρα, που μαζί με γεωπολιτικούς παράγοντες ευνοεί τη βαλκανική συνεργασία, ώστε να τη θεωρήσουμε, εντέλει, ως ένα «Βυζάντιο μετά το Βυζάντιο»;

Ο κοινοτισμός και ο συνεργατισμός, που με διάφορες μορφές αναπτύχθηκαν στην ορθόδοξη Ανατολή (από την Ελλάδα μέχρι τη Ρωσία) αποτελεί μια γεωοικονομική αποκλειστικά αναγκαιότητα ή ευνοήθηκε και από άλλους παράγοντες -όπως είναι η θρησκεία- που κομίζουν με έναν βαθύ, συνεχή, επίμονο και υποδόριο τρόπο, αξίες;

Γιατί η Βαλκανική Συνεργασία ενδιέφερε ανθρώπους που είχαν τόσο διαφορετικές κατά τα άλλα κοσμοθεωρίες, όπως ο Π. Κανελλόπουλος, ο Γ. Κορδάτος και ο Ν. Ζαχαριάδης;

Με τέτοια ερωτήματα ξεκινήσαμε αυτό το νοερό, στοχαστικό ταξίδι, όπου οι προσωπικές αγωνίες και εμπειρίες προσπαθούν να συναντηθούν με τις αντίστοιχες της εθνικής και κοινωνικής μας συλλογικότητας. Είχαμε πλοηγούς κάποιους που, σαν τον Νίτσε, αποθεμελίωσαν τον εργαλειακό ορθολογισμό και τα κλειστά συστήματα σκέψης, αλλά και τον Κ. Καραβίδα, τον Ι. Δραγούμη, τον Γιάννη Ρίτσο, τον Νικηφόρο Βρεττάκο.

Στις σελίδες που ακολουθούν, η θεματολογία μας δεν αποσκοπεί να εξαντλήσει το παλίμψηστο του νεότερου ελληνισμού, ούτε να χαρτογραφήσει εξαντλητικά όλα τα ιδεολογικά ρεύματα ή τις αισθητικές αντιλήψεις που έκαναν εμφανή την παρουσία τους, αλλά να επισημάνουμε ορισμένους ουσιώδεις κατά τεκμήριο όρους του.

Με αυτόν τον τρόπο θεωρούμε ότι η ρωμιοσύνη, ο ελληνισμός, ο «Άη Λαός», ο απροσκύνητος χαρακτήρας του, τα πάθη και οι αντιφάσεις του, απεικονίζονται εξίσου σε ένα ποίημα του Ρίτσου και σε έναν πίνακα του Τσαρούχη με θέμα το ζεϊμπέκικο.

Ο Γ. Θεοτοκάς, ο Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Τζούλιο Καΐμη, ο Μ. Καραγάτσης αποτελούν μέλη της εξαίσιας παρέας που ονομάστηκε «γενιά του ’30». Κινήθηκαν με άνεση ανάμεσα στην τζαζ και το ζεϊμπέκικο, τον Θεόφιλο και τον Ματίς, τον Ντοστογιέφσκι και τον Παπαδιαμάντη, τον Καραγκιόζη και τον Πικάσο, την αρχιτεκτονική του Αιγαίου και τον Λε Κορμπιζιέ, δηλαδή ανάμεσα στα γνήσια και αυθεντικά στοιχεία του νέου ελληνισμού και το άνοιγμα στις πιο προωθημένες αναζητήσεις του «μοντέρνου» κόσμου, όπως ήταν ο σουρεαλισμός. Η μελέτη της σκέψης τους είναι οδηγός και πολύτιμη μαρτυρία.

Ο Ι. Συκουτρής, ο εξαιρετικός φιλόλογος και στοχαστής, που δεν μπόρεσε να ανθέξει στα εμπόδια που του έθεσε η κυρίαρχη θλιβερή πανεπιστημιακή μετριότητα της εποχής του και το πλήρωσε στο τέλος με την ίδια τη ζωή του, μετεώρισε τη σκέψη του ανάμεσα στον πλατωνικό ιδεαλισμό και την «πολυθεΐα των αξιών».

Το ποίημα του Γ. Ρίτσου Αποχαιρετισμός, αποτελεί μια αναφορά στον μαρτυρικό θάνατο του Γρηγόρη Αυξεντίου, αλλά και έναν ύμνο στο «παλικάρι» που, αν και ερωτευμένο με τη ζωή, προτιμά τον αξιοπρεπή, τον αγέρωχο θάνατο, από μια ζωή χωρίς ντροπή, χωρίς σεβασμό.

Ο Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο), ο διεθνιστής επαναστάτης, ο γνήσιος πατριώτης, εναρμονίζει τα αιτήματα της άμεσης δημοκρατίας, του κοινοτισμού και του συνεργατισμού με το Ιερό.

Ο Σ. Ράμφος, ξεκινώντας από μια μαρξιστική νεότητα, όδευσε σε όλα τα πιθανά πνευματικά ρεύματα για να καταλήξει, στα ύστερά του, ενθουσιώδης υμνητής του αμερικανισμού και του δυτικού παραδείγματος. Από αυτή την πλευρά θυμίζει τον Τ. Νέγκρι που από την αυτονομία, τον εργατισμό και μια ριζοσπαστική επανερμηνεία του μαρξισμού, εμφανίζεται στα τελευταία του κείμενα θαυμαστής της Αυτοκρατορίας.

Ο Ν. Δήμου, ένας ευπώλητος συγγραφέας, που επιτίθεται κατά του λεγόμενου νεοελληνικού ανορθολογισμού, εγκλωβίζεται τελικά στις αντιφάσεις της σκέψης του και στις έντεχνες αποσιωπήσεις του. Θαυμαστής του Ελύτη και του Π. Γιαννόπουλου, αποδεικνύεται ότι σε πολλά θεμελιώδη και κρίσιμα θέματα, όπως η πολιτιστική θέση του νεότερου ελληνισμού, έχει παρεμφερείς απόψεις με εκείνους που θεωρεί αντιπάλους του, δηλαδή τους «νεο-ορθόδοξους».

 Η σφριγηλότητα, η πολυμέρεια, η λογική συνέπεια και η ευρύτητα του στοχασμού του Παναγιώτη Κονδύλη, όπως και η ακρίβεια και η τελειότητα της γλώσσας του, αποτελούν μία εξαίρεση και μια ηχηρή αντίθεση στην κυρίαρχη στη χώρα μας σκέψη. Έχοντας αφομοιώσει με κριτικό και γόνιμο τρόπο όλο τον ευρωπαϊκό πολιτισμό (και μάλιστα στην πρωτότυπη μορφή του, αφού γνώριζε άριστα παραπάνω από πέντε ευρωπαϊκές γλώσσες), παρήγαγε, στη σύντομη ζωή του, μίας τέτοιας ποιότητας και έκτασης έργο που στη χώρα μας έχει πολύ λίγο αποτιμηθεί, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι αντικείμενο συνεχούς και προσεκτικής μελέτης. Όση βαθιά πολιτική και θεωρητική σκέψη δεν μπόρεσαν να παράξουν οι διάφοροι πανεπιστημιακοί, που τράφηκαν πλουσιοπάροχα στο πρυτανείο των Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων και τα βαρύγδουπα ιδρύματα διαμόρφωσης της αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής, που χρηματοδοτούνται αφειδώς από το ελληνικό κράτος και από μη κυβερνητικές οργανώσεις του εξωτερικού, τη δημιούργησε ο Π. Κονδύλης, αυτός ο «επαΐων του περιθωρίου», όπως αποκαλούσε τον εαυτό του. Εδώ εξετάζουμε μόνο μια επιμέρους αλλά κρίσιμη πλευρά της σκέψης του: Η Ευρώπη, διατείνεται, θα πρέπει να μετακινηθεί αναγκαστικά, από τον Ευρωαντλαντισμό στην Ευρασία. Όπως και όλο το υπόλοιπο έργο του χαρακτηρίζεται από αξιολογική ουδετερότητα, σαφή διάκριση του Είναι και του Δέοντος, ρεαλισμό, ορθολογική περιγραφή του πραγματικού.

Τέλος, ο Θουκυδίδης είναι ένας τόσο παλιός, αλλά και τόσο σύγχρονος στοχαστής μας. Έδειξε, πολύ νωρίτερα και πολύ πληρέστερα από άλλους μεταγενέστερους στοχαστές, ότι ο άνθρωπος, όσο κι αν περνούν τα χρόνια και αλλάζουν οι εποχές, διατηρεί ως αναλλοίωτη ανθρωπολογική σταθερά την επιθυμία για Ισχύ. Με στόχο την επαύξησή της δημιουργεί συμμαχίες και αντιπαλότητες, φιλίες και εχθρότητες, δηλαδή μετέχει της πολιτικής. Με αυτή την οπτική οι αξίες, οι ιδέες, οι θρησκείες υπάρχουν και παίζουν έναν διόλου ευκαταφρόνητο ρόλο, που όμως δεσμεύεται από άλλες υπέρτερες στοχοθεσίες ώστε:

Για έναν τύραννο ή για μια πολιτεία που ασκεί ηγεμονία τίποτε δεν είναι παράλογο αν είναι συμφέρον, τίποτε δεν είναι οικείο αν δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Ανάλογα με τις περιστάσεις, πρέπει να συμπεριφέρεται σαν φίλος ή σαν εχθρός. Και εκείνο που μας συμφέρει εδώ δεν είναι να βλάψουμε τους φίλους μας, είναι να γίνουν ανίσχυροι οι εχθροί μας, επειδή οι φίλοι μας θα είναι δυνατοί.

 

 

Σπύρος Κουτρούλης

Νέο Ηράκλειο, Μάρτιος 2010

«η χριστουγεννιάτικη μελωδία του αγγέλου με το ένα φτερό»

  ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» προσκαλεί τα παιδιά στην παρουσίαση του βιβλίου «η χριστουγεννιάτικη μελωδία του αγγέλου με το ένα φτερό» της Ιωάννας Σκαρλάτου. Ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι, για να βιώσουν τα παιδιά μας τη σημασία της έμπρακτης αγάπης προς τους συνανθρώπους μας και θα διασκεδάσουν με την εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού Μαρίνα Σωτηροπούλου.

     Την Κυριακή 5 Δεκεμβρίου, στις 11.00 π.μ. στο πολιτιστικό κέντρο του Ι.Ν. Φανερωμένης Χολαργού (στην πλ. Φανερωμένης, απέναντι από το βιβλιοπωλείο).

     Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο τηλέφωνο 210-6546742, στην ηλεκτρονική διεύ-θυνση nonamebk@acci.gr ή ενημερωθείτε μέσω του διαδικτύου στο ιστολόγιο του βιβλιοπωλείου μας https://papaleonidasdimitris.wordpress.com

Πρόσβαση μέσω του σταθμού Χολαργού του μετρό ή της Ε΄στάσης Χολαργού στη λ. Μεσογείων.