Βιβλιοπαρουσίαση «GREXIT – ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ Ή ΔΙΕΞΟΔΟΣ» (VIDEO)

Ομολογία-σοκ πράκτορα της CIA: Πληρώσαμε πολιτικούς, ΜΚΟ, δημοσιογράφους

Ο πρώην πράκτορας της CIA Ρόμπερτ Μπέιρ είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων που αποκαλύπτουν τα μυστικά της υπηρεσίας, αλλά και των κυβερνήσεων του Μπιλ Κλίντον και του υιού του Τζόρτζ Μπους, του τζούνιορ.

 

Έχει πολλάκις συλληφθεί και κρατηθεί. Ο Μιτ Γουόσπουρ, ένας προσωπικός του φίλος εργαζόμενος στη Γερουσία, ο οποίος του έδινε πληροφορίες, έχει δολοφονηθεί.

Ως πράκτορας της CIA ο Μπέιρ εργάστηκε στη Γιουγκοσλαβία το 1991-94 και στη Μέση Ανατολή. Από την αποχώρησή του από την υπηρεσία και μετά έχει πολλάκις κατηγορήσει την κυβέρνηση Μπους ότι προκαλούσε πολέμους για το πετρέλαιο.

Σε συνέντευξή του, ο Μπέιρ προέβη σε εκπληκτικές αποκαλύψεις:

«Στη Γιουγκοσλαβία πήγα στις 12 Ιανουαρίου 1991, με ελικόπτερο, στο Σεράγεβο. Δουλειά μας ήταν να επιτηρούμε τους υποτιθέμενους Σέρβους τρομοκράτες ώστε να μην επιτεθούν στην πόλη. Μας είχαν ενημερώσει για μια οργάνωση με την ονομασία Ανώτερη Σερβία, η οποία σχεδίαζε βομβιστικές επιθέσεις στην πόλη λόγω της επιθυμίας της Βοσνίας να αποσχιστεί από τη Γιουγκοσλαβία.

»Στην πραγματικότητα αυτή η οργάνωση ούτε καν υπήρχε. Οι επικεφαλής μας, μας έλεγαν ψέματα. Η αποστολή μας ήταν απλώς να προκαλέσουμε πανικό στους πολιτικούς στη Βόσνια, να τους πείσουμε ότι επίκειται σερβική επίθεση. Η αποστολή αυτή τελείωσε για μένα σε δύο εβδομάδες. Ανέλαβα νέα στη Σλοβενία. Η επιχείρηση στη Βοσνία διήρκεσε έναν μήνα και είχε κωδική ονομασία Ίστινα (αλήθεια).

»Πήγα στη Σλοβενία διότι είχαμε πληροφορίες ότι σκόπευε να ανακηρύξει την ανεξαρτησία της. Διαθέσαμε μερικά εκατομμύρια δολάρια για τη χρηματοδότηση ορισμένων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, κομμάτων της αντιπολίτευσης και διαφόρων πολιτικών.

»Πολλοί πράκτορες που διαφωνούσαν εξαφανίζονταν όταν αρνούντο να εκτελέσουν αποστολές προπαγάνδας κατά των Σέρβων. Προσωπικά είχα εκπλαγεί από τα ψέματα τα οποία μας έλεγαν οι επικεφαλής και οι πολιτικοί μας. Πολλοί πράκτορες καλλιεργούσαν την προπαγάνδα χωρίς να γνωρίζουν τι κάνουν. Ο καθένας μας γνώριζε μόνο ένα μέρος της υπόθεσης και μόνο αυτοί που δημιούργησαν την όλη υπόθεση γνώριζαν το σύνολό της, δηλαδή οι πολιτικοί.

»Στόχος της προπαγάνδας ήταν να διχάσουμε τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας ώστε να αποσχιστούν. Έπρεπε να υπάρχει ένας αποδιοπομπαίος τράγος στον οποίο θα έπεφτε το ανάθεμα. Επελέγη η Σερβία καθώς αυτή, κατά κάποιο τρόπο, είναι η διάδοχος κατάσταση της Γιουγκοσλαβίας.

»Δώσαμε χρήματα στον Στίπε Μέσιτς, στον Φράνιο Τούσμαν, στον Αλί Ιζετμπέκοβιτς, σε βουλευτές και μέλη της γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης, σε δημοσιογράφους, σε στρατηγούς του Γιουγκοσλαβικού στρατού, ακόμα και σε ολόκληρες μονάδες. Ο Ράντοβαν Κάραζιτς έπαιρνε χρήματα, για κάποιο διάστημα, αλλά σταμάτησε να δέχεται χρήματα όταν κατάλαβε ότι θα κατηγορηθεί για εγκλήματα πολέμου που έγιναν στη Βοσνία. Όλο αυτό κατευθυνόταν από την αμερικανική κυβέρνηση.

»Κάποιοι αξιωματούχοι της CIA έγραφαν ακόμα και τις επίσημες ανακοινώσεις που διαβάζονταν στα δελτία ειδήσεων. Στόχος ήταν η πρόκληση μίσους, εθνικισμού και προβολή της διαφορετικότητας.

»Το 1992 ήμουν ξανά στη Βοσνία με αποστολή την εκπαίδευση μονάδων του Βοσνιακού στρατού, καθώς η Βοσνία είχε μόλις ανακηρύξει την ανεξαρτησία της. Η Σρεμπρένιτσα είναι μια παραφουσκωμένη ιστορία και πολλοί άνθρωποι την έχουν αποδεχτεί. Ο αριθμός των νεκρών είναι ο ίδιος με τον αριθμό των Σέρβων και άλλων που σκοτώθηκαν, αλλά η Σρεμπρένιτσα πουλήθηκε στην πολιτική αγορά.

»Ο επικεφαλής μου, πρώην γερουσιαστής, έλεγε συνεχώς πως μερικά καθάρματα θα σταλούν στη Βοσνία. Έναν μήνα πριν την υποτιθέμενη γενοκτονία στην Σρεμπρένιτσα, μου είπε πως η πόλη θα «γίνει πρωτοσέλιδο» σε όλο τον κόσμο. Όταν ρώτησα το γιατί μου είπε απλώς «θα δεις». Ο Βοσνιακός στρατός πήρε εντολή να επιτεθεί σε σπίτια και σε αμάχους, στους κατοίκους της Σρεμπρένιτσα. Την ίδια ώρα οι Σέρβοι δέχονταν επίθεση από την άλλη πλευρά. Προφανώς κάποιος είχε πληρωθεί για τους υποκινήσει.

»Ένοχοι για την Σρεμπρένιτσα είναι οι Βόσνιοι, οι Σέρβοι και οι Αμερικανοί. Όλοι όμως ρίχνουν τις ευθύνες στους Σέρβους. Δυστυχώς πολλά από τα θύματα που θεωρούντο μουσουλμάνοι ήταν Σέρβοι ή άλλων εθνικοτήτων. Πριν μερικά χρόνια, ένας φίλος πρώην πράκτορας ο οποίος τώρα εργάζεται στο ΔΝΤ μου είπε ότι η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα ήταν προϊόν συμφωνίας αμερικανικής κυβέρνησης και Βόσνιων πολιτικών. Η πόλη θυσιάστηκε για κερδίσουν οι ΗΠΑ μια δικαιολογία για να επιτεθούν κατά των Σέρβων.

»Είναι ξεκάθαρο πως οι άνθρωποι που προκάλεσαν τον πόλεμο και υπαγόρευσαν τους όρους της ειρήνης κατέχουν τώρα εταιρείες που εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο των περιοχών αυτών. Απλώς υποδούλωσαν λαούς και τα παραγόμενα καταλήγουν στη Γερμανία και στις ΗΠΑ. Αυτοί είναι οι νικητές, καθώς οι λαοί υποχρεώνονται να εισάγουν, κατόπιν από αυτούς και καθώς δεν έχουν χρήματα αναγκάζονται να δανείζονται. Αυτή είναι η ιστορία στα Βαλκάνια.

»Το Κόσοβο, δια παράδειγμα, δημιουργήθηκε για δύο λόγους. Πρώτον γιατί η περιοχή είναι πλούσια σε ορυκτά και δεύτερον διότι αποτελεί στρατιωτική βάση του ΝΑΤΟΑ. Είναι η μεγαλύτερη Νατοϊκή βάση στην καρδιά της Ευρώπης.

»Θέλω να πως στους λαούς της Γιουγκοσλαβίας ότι πρέπει να ξεχάσουν το παρελθόν. Χειραγωγήθηκαν τότε και είναι ανόητο να υπάρχει μίσος μεταξύ τους. Πρέπει να δείξουν ότι είναι οι ισχυροί και να καταλάβουν ποιος το δημιούργησε όλο αυτό. Προσωπικά ταπεινά ζητώ συγνώμη και αυτό γιατί για καιρό δεν αποκάλυπτα τα μυστικά της CIA και του Λευκού Οίκου.

http://mignatiou.com/2015/11/omologia-sok-praktora-tis-cia-plirosame-politikous-mko-dimosiografous/

Συζήτηση με θέμα «Η θέση της θρησκείας στο δημόσιο χώρο. Το ζήτημα της εκπαίδευσης»

Κώστας Χατζηαντωνίου: «Το χρέος και ο τόκος»

Κείμενο: Ανθούλα Δανιήλ

Τα τελευταία χρόνια, η οικονομική κρίση έγινε το κύριο θέμα συζητήσεων και συγγραφών. Είναι, επομένως, φυσικό να αποτελεί πηγή έμπνευσης. Κάθε εποχή έχει τη δική της πηγή και πληγή. Η πατρίδα μας στον αιώνα που πέρασε γνώρισε δυο παγκόσμιους πολέμους, έναν εμφύλιο, δικτατορίες και διεκδικήσεις για αποκατάσταση στο ορθόν της πολιτικοκοινωνικής μας ζωής. Και πώς ορίζεται αυτό το ορθόν; Με αύξηση αποδοχών, φυσικά, για να χορτάσει επιτέλους ο πεινασμένος και ταλαιπωρημένος λαός. Δόλωμα καλύτερο από τις ευκαιρίες δεν υπάρχει. Και ο Νεοέλληνας, έχων ή μη έχων, που ήθελε να ζει με πιστωτική κάρτα ως υπερέχων, έχασε το μέτρο, του οποίου η υπέρβαση για τον αρχαίο Έλληνα συνιστούσε «ύβριν» με συνέπεια αναπότρεπτη την «τίσιν». Αυτή τη στιγμή, αθώοι και ένοχοι βράζουν στην ίδια χύτρα, δημοκρατικά, αν και οι σουπερ-υπερ-έχοντες έχουν «μεταφέρει» εργοστάσια και καταθέσεις στο εξωτερικό, όπου σκοπεύουν να «μεταναστεύσουν» και οι ίδιοι, εφόσον η πατρίδα τους είναι εκεί που βρίσκεται το χρήμα τους. Η κατάρρευση επομένως αφορά την πατρίδα, κάποιους που ζούσαν συνετά τη ζωή τους αλλά τους παρασύρει τώρα το κύμα, καθώς και εκείνους τους «μικρομεσαίους», όπως έχουν βαφτιστεί, που ενώ δεν είχαν χρήματα ήθελαν μεδάνειο να χτίσουν μέγαρα με πισίνες και πολυτελή αυτοκίνητα, για να πηγαίνουν στο Κολωνάκι να πίνουν τον καφέ τους, να κάνουν τα επώνυμα ψώνια τους και να νομίζουν ότι είναι πλούσιοι και σπουδαίοι. Τώρα που έπεσαν μες στο πηγάδι και έπιασαν πάτο, σαν τη Γερακίνα, έβγαλαν φωνή μεγάλη.

Ο Κώστας Χατζηαντωνίου στο εξαιρετικό βιβλίο του Το χρέος και ο τόκος, δοκίμια προβληματισμού, μελετάει το φαινόμενο κάνοντας βαθιά τομή στον χρόνο για να το ερευνήσει και βλέπει σαν θεατής τραγωδίας σαιξπηρικής ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στη Δανιμαρκία της πνευματικής μας ζωής», κρυμμένο πίσω από τα πολλά εισαγωγικά που περιέχει ο σύγχρονος δημόσιος λόγος. Το κακό αρχίζει από το 1970, όταν οι εκμεταλλευόμενοι «τον αυταρχισμό και τη χυδαιότητα της δικτατορίας, οργάνωσαν την πολιτισμική αλλοτρίωση ολόκληρου λαού». Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ποιος είναι ο τύπος επί του οποίου ο συγγραφέας θα καρφώσει τον ήλο.

«Το βιβλίο φυσικό είναι να διαπνέεται από αίσθημα θλιβερό για τον κόσμο μας και το μέλλον του, ωστόσο επισημαίνοντας τα κακά και την προέλευσή τους, κάνοντας βαθιά ανάλυση των αιτιών, προτείνει συγχρόνως λύσεις.»

Το θέμα ευνόητο είναι ότι έχει βαθιές ρίζες και πολλά κλαδιά, συνεπαγωγές πολλών άλλων παραμέτρων, στις οποίες ο συγγραφέας θα εμβαθύνει επιστημονικά. Το βιβλίο χωρίζεται σε τέσσερα κεφάλαια. Κάθε κεφάλαιο μοιάζει με επεισόδιο δράματος που διαρκώς κορυφώνεται. Συγκεκριμένα, στο πρώτο κεφάλαιο, «Η Κρίση του παρόντος», επισημαίνει ότι για το «κακό» δεν φταίει το βεβαρημένο παρελθόν μόνο, αλλά και το «αβίωτο παρόν» και η έλλειψη παραγωγικότητας. Ότι ο μεταπολιτευτικός άνθρωπος έγινε το απείκασμα ενός κόσμου με κύριο χαρακτηριστικό του αδιαχώριστα μεταξύ τους την πολιτική και το παραεμπόριο. Ότι η ελληνική κρίση πρέπει να συνδεθεί με την ευρωπαϊκή. Ότι πολιτικοί και διανοούμενοι ματαιοπονούν, επιδιώκοντας να επιβάλουν δόγματα χωρίς ισχύ. Με αναφορές σε επιφανή πρόσωπα του πνεύματος (Γενιά του ’30, τον Άγγελο Τερζάκη, ο οποίος είχε μιλήσει από τότε για «μηχανισμό εξανδραποδισμού», Σαραντάρη, κ.ά.), ο συγγραφέας τονίζει ότι η μεταπολίτευση βαρύνεται με την ασυδοσία, με τον αντικοινωνικό μεταπολιτευτικό μαζάνθρωπο, με το κομματικό κράτος, την αδιέξοδη δημοκρατία, με τη δημοκρατία με ολιγαρχικές ρίζες και «τζάκια» που ξεκινούν από την εποχή του Όθωνος.

Στο δεύτερο κεφάλαιο, «Ο κόσμος ως τραγωδία», αναζητά την αιτία της μεταμόρφωσης που υπέστη το πολιτικό ον άνθρωπος, τη γέννηση της ιστορικής του συνείδησης, την απελευθέρωσή του από τη θρησκεία και οποιαδήποτε άλλη θρησκευτική ή κοσμική εξουσία. (Ας θυμηθούμε, εδώ, πόσο φανατικά πολεμήθηκε η αυθεντία γύρω στο 1980, ώστε να φτάσουμε στην άλλη άκρη και να γίνει η αντι-αυθεντία ο νόμος της σύγχρονης σκέψης και συμπεριφοράς, και η άποψη του καθενός ισότιμη των μεγάλων στοχαστών. Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη, δηλαδή, επειδή έτσι βόλευε τις «μπίζνες» και την εξέλιξη στην κοινωνική ιεραρχία.) Λέει ακόμα ο συγγραφέας ότι η Ιστορία είναι απάνθρωπη, διότι είναι σύμφωνη με τη φυσική τάξη, που είναι η βία του κοινωνικού δαρβινισμού (ο ισχυρότερος επιβιώνει τρώγοντας τους άλλους), ότι κινδυνεύει η πολιτισμική υπόσταση της Δύσης και γενικότερα του κόσμου μας από τη συμβίωση με ανόμοια αξιακά συστήματα που διασπούν την ενότητα και θα νιώσει ο Δυτικός άνθρωπος τι σημαίνει να είσαι ηττημένος (ο κυρίαρχος που ασέλγησε στις αποικίες). Το δόγμα της ισότητος κατέληξε στην κατάργηση της αξιολογικής ιεραρχίας, σε καταναλωτική μανία, ομοιομορφοποίηση και μαζοποίηση.

Στο τρίτο κεφάλαιο, «Ποιο παρελθόν μπορεί να έχει μέλλον;», εξετάζει τους όρους «έθνος», «εθνισμός», «εθνικισμός» διαχρονικά, «εθνική συνείδηση» και «εθνική ταυτότητα», από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας, μεταμορφώσεις και ανακατατάξεις. Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά του έθνους: κοινή συνείδηση, κοινό παρελθόν, κοινοί αγώνες και βούληση για κοινό μέλλον, μια βαθιά υπαρκτή εμπειρία που, ωστόσο, είναι δύσκολο να περιγραφεί ακριβώς. Και το έθνος συνεχίζεται με κληρονόμους όχι τους γνήσιους απογόνους των Αθηναίων του χρυσού 5ου αιώνα π.Χ. (υπάρχουν ατόφιοι;), αλλά και «εκείνους που εντάχθηκαν στο ελληνικό έθνος πολύ αργότερα και ζουν σήμερα ως δικά τους τα πνευματικά επιτεύγματα εκείνων των Ελλήνων». Όσο για τον «εθνικισμό», ως άλλο πράγμα ξεκίνησε, αλλά οι ποικίλες συμφεροντολογικές μεταμορφώσεις –πολυεθνικές, ολιγαρχικές, κληροκαπιταλιστικές, πλουτοκρατικές– τον διαστρέβλωσαν.

Τέλος, στο τέταρτο κεφάλαιο, «Εκδοχές νοήματος», και με μερικούς τίτλους κειμένων ειλημμένους από τη λογοτεχνία, μεταξύ άλλων, παίζων άμα και σπουδάζων, «Εν φαντασία και λόγω», ας πούμε, σαν μελαγχολικός Ιάσων Κλεάνδρου στη σύγχρονη Κομμαγηνή, προβλέπει τον ολοταχώς τρέχοντα μηδενισμό, που κατέλαβε το κενό που άφησε η ηθική, η κρίση του πολιτισμού και ο πολιτισμός του μέσου ανθρώπου.

Η απογοήτευση από την ενοποίηση της Ευρώπης, η μετανάστευση, η πτώχευση που συνδέεται με τον μηδενισμό, οι διανοούμενοι και το πρόσωπο που πρωτίστως οφείλουν να έχουν, η Παιδεία που αντί να μεταδίδει ιδανικά μεταδίδει γνώσεις (κυρίως οικονομικές, σπρώχνοντας στο περιθώριο τις ανθρωπιστικές), το οικονομικό συμφέρον υπεράνω όλων (σε έναν κόσμο που όλοι σε κοιτάζουν ύποπτα, έλεγε ο Ελύτης, αν από αυτό που κάνεις δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα). Το βιβλίο φυσικό είναι να διαπνέεται από αίσθημα θλιβερό για τον κόσμο μας και το μέλλον του, ωστόσο επισημαίνοντας τα κακά και την προέλευσή τους, κάνοντας βαθιά ανάλυση των αιτιών, προτείνει συγχρόνως λύσεις. Το θέμα είναι ποιος θα αναλάβει να τις δρομολογήσει και να αλλάξει νοοτροπία στους κακομαθημένους πολιτικούς και πολίτες και πόσος χρόνος θα χρειαστεί γι’ αυτό!

Το χρέος και ο τόκος
Δοκίμια για τη νεοελληνική κατάρρευση
Κώστας Χατζηαντωνίου
Γόρδιος
254 σελ.
Τιμή € 14,91

Η Τουρκία προσθέτει τον αλυτρωτισμό στο εύφλεκτο μείγμα της Συρίας

Του Κώστα Ράπτη από την ιστοσελίδα capital.gr  

Η κατάρριψη ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους στην τουρκο-συριακή μεθόριο αποτελεί την πλέον επικίνδυνη εξέλιξη που έχει καταγραφεί στους δύο μήνες που διαρκεί η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας -και μόνο για τον λόγο ότι συνιστά θερμό επεισόδιο ανάμεσα σε μία χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και μία πυρηνική δύναμη. Σε αυτό το πλαίσιο το ΝΑΤΟ συγκαλείται εκτάκτως σήμερα το απόγευμα (18:00 ώρα Ελλάδας) για να συζητήσει την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους.

Το ερωτήματα που μένουν προς το παρόν αναπάντητα ως προς τις ακριβείς συνθήκες υπό τις οποίες έλαβε χώρα το περιστατικό (αν δηλ. το ρωσικό Suhoi-24 καταρρίφθηκε από τουρκικά F-16 ή από αντιαεροπορική συστοιχία εδάφους και αν παρέμεινε καθ’ όλη την διάρκεια της πτήσης του εντός συριακού εναέριου χώρου, όπως υποστηρίζει το ρωσικό Γενικό Επιτελείο, ή αντιθέτως είχε ειδοποιηθεί δέκα φορές εντός πενταλέπτου, να εγκαταλείψει την τουρκική επικράτεια, όπως ισχυρίζεται η άλλη πλευρά) έχουν ασφαλώς τη σημασία τους, αλλά δεν είναι τα πιο καθοριστικά.

Τα κρισιμότερα ερωτήματα αφορούν πρώτον τη ρωσική απάντηση (η οποία δεν είναι διόλου απαραίτητο να εκδηλωθεί εν θερμώ) και δεύτερον την αμερικανική στάση. Αναμένει κανείς ότι οι ΗΠΑ θα καλύψουν την σύμμαχό τους Τουρκία, αλλά θα είναι πολύ διαφορετικό αν αποδειχθεί ότι η Άγκυρα λειτουργεί “προβοκατόρικα”, ενώπιον μιας διαφαινόμενης συνεννόησης των “μεγάλων παικτών” ερήμην της, ή αντιθέτως ενεργεί, με την απαραίτητη “κατανομή ρόλων”, στο πλαίσιο ενός κοινού αμερικανο-τουρκικού σχεδιασμού.

Το αν τα πράγματα θα μπορέσουν να παραμείνουν υπό έλεγχο είναι κάτι που θα φανεί μέσα στις επόμενες ώρες και μέρες. Είναι πάντως προκαταβολικά βέβαιο ότι η προγραμματισμένη για αύριο επίσκεψη του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Sergei Lavrov θα ματαιωθεί και ότι ακυρώνεται η εν γένει προσπάθεια να “στεγανοποιηθούν” οι οικονομικές σχέσεις των δύο πλευρών (ενέργεια, τουρισμός κτλ.) από τις διαφωνίες τους στη συριακή κρίση.

Πρόκειται πάντως για εξέλιξη κάθε άλλο παρά απρόβλεπτη, καθώς το σφράγισμα του εναέριου χώρου της Συρίας αποτελεί το κατεξοχήν αντικείμενο της ρωσικής επέμβασης, ιδίως μετά την συμφωνία του Ιουλίου με την οποία η Τουρκία παραχώρησε στις ΗΠΑ τη δυνατότητα χρήσης της αεροπορικής βάσης του Ιντσιρλίκ. Εξ ού και από την πρώτη εβδομάδα των ρωσικών επιχειρήσεων στη Συρία υπήρξαν εμπλοκές με την πολεμική αεροπορία της γείτονος (παραβιάσεις του εναέριου χώρου της Τουρκίας “εκ παραδρομής”, “κλείδωμα” τουρκικών μαχητικών από ρωσικά κτλ.), ώστε να ανατραπεί η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων που είχε εκ των πραγμάτων επιβάλλει από το 2012 η Άγκυρα στη βόρεια Συρία, σε βάθος πέντε χιλιομέτρων από τα σύνορα.

Την πιθανότητα θερμού επεισοδίου πολλαπλασίασε η νέα ορμή με την οποία οι Tayyip Erdogan και Ahmet Davutoğlu προωθούν το τελευταίο διάστημα την ιδέα της δημιουργίας “ασφαλούς ζώνης”, υποτίθεται για την αποκατάσταση των προσφύγων, στον χώρο ανάμεσα στα αυτονομημένα κουρδικά “καντόνια” του Αφρίν και του Κομπάνι (ήτοι στο μόνο τμήμα της τουρκικής μεθορίου στο οποίο επιτρέπεται ακόμη η επικοινωνία με τις ανταρτοκρατούμενες συριακές περιοχές). Επιπλέον, οι σχεδιασμοί της Άγκυρας αποκτούν και σαφώς “αλυτρωτικά” χαρακτηριστικά, στον βαθμό που στηρίζονται στην τουρκομανική κοινότητα της Συρίας. Ήδη από την Παρασκευή η τουρκική διπλωματία προχώρησε σε ένα σκληρά διατυπωμένο διάβημα, απειλώντας τη Ρωσία με “σοβαρές επιπτώσεις”, εάν δεν τερματίσει τις επιχειρήσεις της στο “Όρος των Τουρκομάνων” (όπου αναμφίβολα δρουν και στελέχη των τουρκικών υπηρεσιών). Οι επιτυχίες που σημείωσε, με ρωσική αεροπορική κάλυψη, ο συριακός στρατός το Σαββατοκύριακο εναντίον της τουρκομανικής ταξιαρχία “Σουλτάν Μουράτ” εξηγούν εν πολλοίς τη σημερινή τουρκική αντίδραση.

Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Feridun Sinirlioğlu φέρεται να έθεσε το ζήτημα τηλεφωνικώς στον Αμερικανό ομόλογό του από τη Δευτέρα, ενώ ο Davutoğlu που βρίσκεται όλο αυτό το διάστημα σε διαρκή συνεργασία με τους επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου και των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας, έκανε γνωστό ότι θα απευθυνθεί για το ζήτημα των Τουρκομάνων στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Κατήγγειλε δε ότι οι ρωσικές δυνάμεις επιχειρούν, σε περιοχές όπου δεν δρά το Ισλαμικού Κράτος, από κοινού με “ξένους μαχητές” (της Χεζμπολλάχ; Ιρανούς Φρουρούς της Επανάστασης;), καθώς, όπως είπε, δεν είναι μόνο οι τζιχαντιστές ξενόφερτοι.

Παρατηρούμε έτσι για άλλη μία φορά μια ρητορική υποβάθμισης και σχετικοποίησης της τζιχαντιστικής απειλής από την πλευρά της Άγκυρας, την ίδια ώρα που ο Ali Türkmani επιφανές στέλεχος της συριακής τουρκομανικής κοινότητας με δηλώσεις του στην τουρκική εφημερίδα BirGünδιαψεύδει τον επικοινωνιακό ορυμαγδό περί στοχοποίησης της συγκεκριμένης μειονότητας.

http://ardin-rixi.gr/archives/196761

Παρουσίαση βιβλίου «ΔΥΟ ΣΤΑΛΕΣ ΚΟΥΡΑΓΙΟ για συντρόφους και γονείς»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί

στη παρουσίαση του βιβλίου του Ηλία Λιαμή

«Δυό στάλες κουράγιο για συντρόφους και γονείς»

και στην συζήτηση, που θα ακολουθήσει.

 Για το βιβλίο θα μιλήσει ο συγγραφέας και θα συζητήσει με το ακροατήριο.

         Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 13 Δεκεμβρίου, στις 12:00,

 στην αίθουσα της βιβλιοθήκης του Ι.Ν. Φανερωμένης,

στην πλ. Φανερωμένης στον Χολαργό.

Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνείστε μαζί μας

στο 210 6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr.

(Η πρόσβαση στον χώρο της εκδήλωσης είναι άνετη, είτε μέσω του σταθμού μετρό του Χολαργού, είτε με αυτοκίνητο και δυνατότητα στάθμευσης στην πλ. Φανερωμένης).

 

 

Παρουσίαση του βιβλίου «η καταγωγή των Αλβανών και οι αρβανιτόφωνοι Έλληνες»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» και οι εκδόσεις Ινφογνώμων σας προσκαλούν

στη παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Ευαγγελίδη

 «η καταγωγή των Αλβανών και οι αρβανιτόφωνοι Έλληνες»

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

Γιώργος Φίλης, διδάκτωρ Γεωπολιτικής

 Σάββας Καλεντερίδης, συγγραφέας – εκδότης.

         Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου, στις 19:00,

 στην αίθουσα της βιβλιοθήκης του Ι.Ν. Φανερωμένης,

στην πλ. Φανερωμένης στον Χολαργό.

Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνείστε μαζί μας

στο 210 6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr.

(Η πρόσβαση στον χώρο της εκδήλωσης είναι άνετη, είτε μέσω του σταθμού μετρό του Χολαργού, είτε με αυτοκίνητο και δυνατότητα στάθμευσης στην πλ. Φανερωμένης).

https://papaleonidasdimitris.files.wordpress.com/2015/11/cf80cf81cebfcf83cebacebbceb7cf83ceb7-cebaceb1cf84ceb1ceb3cf89ceb3ceb7-cf84cf89cebd-ceb1cebbceb2ceb1cebdcf89cebd1.pdf

Βιβλιοπαρουσίαση «GREXIT – ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ Ή ΔΙΕΞΟΔΟΣ»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί

στη συζήτηση GREXIT – ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ Ή ΔΙΕΞΟΔΟΣ»

με αφορμή το βιβλίο του Νίκου Ιγγλέση

   «Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ GREXIT – ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ».

 

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι:

Λεονταρίτης Γιώργος, δημοσιογράφος – συγγραφέας,

 Ιγγλέσης Νίκος, δημοσιογράφος – συγγραφέας.

         Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 25 Νοεμβρίου και ώρα 19:30,

 στην αίθουσα της βιβλιοθήκης του Ι.Ν. Φανερωμένης,

στην πλ. Φανερωμένης στον Χολαργό.

Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνείστε μαζί μας

στο 210 6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr.

(Η πρόσβαση στον χώρο της εκδήλωσης είναι άνετη, είτε μέσω του σταθμού μετρό του Χολαργού, είτε με αυτοκίνητο και δυνατότητα στάθμευσης στην πλ. Φανερωμένης).

 

Λίγα λόγια για το βιβλίο.

Με την εισαγωγή του εθνικού νομίσματος, της Νέας Δραχμής, θα αυξηθεί η ρευστότητα της οικονομίας και θα χρηματοδοτούνται οι παραγωγικές επενδύσεις.
Το κράτος θα πάψει να δανείζεται από ξένους, δε θα δημιουργείται πια νέο χρέος και δε θα πληρώνουμε άλλους τόκους.
Η Νέα Δραχμή δε θα υποτιμηθεί, κανείς δε θα χάσει την περιουσία του και τα λεφτά του, δε θα υπάρξει πληθωρισμός.
Η ανεργία θα μειώνεται με τις νέες επενδύσεις και οι μισθοί και οι συντάξεις σταδιακά θα αυξάνονται.
Δύο τρόποι υπάρχουν για να κατακτήσεις και να υποδουλώσεις ένα έθνος.
Ο πρώτος είναι με το ξίφος.
Ο δεύτερος είναι με το χρέος.
Ο δεύτερος τρόπος είναι πιο αποτελεσματικός γιατί, τουλάχιστον στην αρχή, δεν είναι ορατός από τον υποδουλωμένο πληθυσμό.
Οι κατακτητές εμφανίζονται ως εταίροι που θέλουν να συνδράμουν, βαπτίζουν τα επαχθή δάνεια «βοήθεια», τη φορολογική επιδρομή «δημοσιονομική προσαρμογή», τις περικοπές μισθών και συντάξεων «μεταρρυθμίσεις». Στο παρασκήνιο μια Ύπατη Αρμοστεία αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της χώρας με πρώτο στόχο να εισπράττει το φόρο υποτέλειας, δηλαδή τους τόκους των δανείων.

 

Ιγγλέσης, Νίκος

Ο Νίκος Ιγγλέσης είναι δημοσιογράφος, μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφη­μερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ). Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Διαμορφώνει την αρχική κοινωνική συνείδησή του από τη γαλλική κουλτούρα του πατέρα του και τις ιστορικές διηγήσεις της μητέρας του για τις χαμένες πατρίδες του Πόντου και της Μ. Ασίας. Από μαθητής γυμνασίου ενδιαφέρεται για τα κοινά, συμμετέχει στις διαδηλώσεις που γίνονται στην Αθήνα, αρχές δεκαετίας του ’60, για το Κυπριακό και αργότερα για τα Ιουλιανά το 1965, οργανώνεται πολιτικά στην ΕΔΗΝ, νεολαία της τότε Ένωσης Κέντρου. Κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας της 21ης Απριλίου φεύγει στη Γαλλία, όπου σπουδάζει Οικονομικές Επιστήμες και έρχεται σε επαφή με τα ιδεολογικο-πολιτικά ρεύματα της εποχής στον απόηχο του Μάη του ’68. Μετά την πτώση της Δικτατορίας εντάσσεται στο ΠΑΣΟΚ της εθνικής ανεξαρτησίας – λαϊκής κυριαρχίας και κοινωνικής απελευθέρωσης, από το οποίο θα αποστασιοποιηθεί σύντομα λόγω της έλλειψης δημοκρατικών διαδικασιών στο εσωτερικό του Κινήματος. Αργότερα επαναπροσεγγίζει πολιτικά το ΠΑΣΟΚ, αλλά θα αποχωρήσει οριστικά όταν σ’ αυτό θα κυριαρχήσουν οι λεγόμενοι εκσυγχρονιστές υπό τον Κ. Σημίτη. Σπουδάζει στο Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας και αρχίζει να εργάζεται ως συντάκτης στο Έψιλον, μηνιαίο περιοδικό για θέματα ΕΟΚ, που εξέδιδε η εφημερίδα Ελευθεροτυπία. Αργότερα θα εργαστεί ως οικονομικός συντάκτης στην τηλεόραση της ΕΤ-1, ως υπεύθυνος του οικονομικού ρεπορτάζ και στη συνέχεια ως αρχισυντάκτης του Γραφείου Ρεπορτάζ. Για μια περίοδο διετέλεσε Διευθυντής του Δ’ Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας (ΕΡΤ). Επίσης για ένα διάστημα υπήρξε υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου του Υπουργείου Οικονομικών. Σπουδάζει στο Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας και αρχίζει να εργάζεται ως συντάκτης στο «Έψιλον», μηνιαίο περιοδικό για θέματα ΕΟΚ, που εξέδιδε η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία». Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με θέματα κρατικού προϋπολογισμού, δημοσιονομικής πολιτικής, δημόσιου χρέους και φορολογικής πολιτικής. Άρθρα του για την πρόσφατη οικονομική κρίση και τις πολιτικές των Μνημονίων δημοσιεύτηκαν στα περιοδικά «Επίκαιρα», «Crash» και στην εφημερίδα «Παρόν της Κυριακής» (βλ. και http://greekattack.wordpress.com).

Ξύπνα Ευρώπη – Ξύπνα Ελλάδα Του Σάββα Καλεντερίδη

Την υπόθεση καταστροφής του κράτους που λέγεται Συρία, την ανέλαβαν από το 2011 οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ.

Η στρατηγικοί στόχοι που ήθελαν να πετύχουν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, με τη συγκεκριμένη επιχείρηση ήταν:

ü  Να περιοριστεί ή να εξαλειφθεί η επιρροή της Ρωσίας από την περιοχή.

ü  Να μην έχει φυσική συνέχεια ο χερσαίος και ο εναέριος χώρος του (σιιτικού) Ιράκ με το αλαουιτικό κράτος που θα ιδρυθεί στα παράλια της Συρίας, για να μην μπορεί να περάσουν αγωγοί ιρανικού ενδιαφέροντος και να μην έχει ελεύθερη αεροπορική πρόσβαση το Ιράν και η Ρωσία σ’ αυτό.

ü  Να δημιουργηθούν κατάλληλες συνθήκες για τη μεταφορά φυσικού αερίου από το Κατάρ-Σαουδική Αραβία, μέσω της περιοχής που κατέχει σήμερα το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος, στην Τουρκία και εκείθεν στην Ευρώπη.

Για να επιτευχθούν οι ανωτέρω στόχοι, θα έπρεπε να διαλυθεί το κράτος της Συρίας και να δημιουργηθούν στη θέση του τέσσερα κράτη, ένα των Δρούζων, στη νότια Συρία, ένα των αλαουιτών, στα παράλια, ένα των σουνιτών, στις περιοχές που κατέχει το Ι.Κ., και ένα των Κούρδων, στη λωρίδα που διατρέχει τα σύνορα Συρίας-Τουρκίας.

Και αυτό γίνεται τα τελευταία τέσσερα χρόνια, με θύματα 250 χιλιάδες Σύρους και εκατομμύρια εκτοπισμένους στην Ιορδανία, το Λίβανο, την Τουρκία και από τις 25 Ιανουαρίου 2015 σε όλη την Ευρώπη.

Από την επιχείρηση καταστροφής του κράτους της Συρίας, μπροστά στα μάτια της πολιτισμένης ανθρωπότητας, το κράτος του Ισραήλ είχε ορισμένες παράπλευρες… ωφέλειες, όπως η καταστροφή του χημικού οπλοστασίου της Συρίας, που αποτελούσε στρατηγική απειλή για το Ισραήλ, ενώ πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι αποτελεί στρατηγικό στόχο και για το Τελ Αβίβ ο περιορισμός της επιρροής και η αποκοπή από ξηράς και αέρος της πρόσβασης της Τεχεράνης επί της Δαμασκού, για να σταματήσει η μεταφορά οπλικών συστημάτων στη Χεζμπολλάχ του Λιβάνου, η οποία επίσης αποτελεί στρατηγική απειλή για το Ισραήλ.

Στο σχέδιο της καταστροφής μιας ανεξάρτητης και κυρίαρχης χώρας, νευραλγικό ρόλο ανέλαβε να παίξει η Τουρκία, η οποία φιλοξένησε τη λεγόμενη συριακή αντιπολίτευση και Ελεύθερο Συριακό Στρατό (ΕΣΣ), τον οποίο μάλιστα εκπαίδευσε και εξόπλισε.

Ενώ το σκηνικό ήταν στημένο, με στόχο να ανατραπεί σε μερικές εβδομάδες ο Άσαντ (αυτό έλεγε ο Νταβούτογλου, ενώ είχε «σηκωμένα τα μανίκια» για να λεηλατήσει η Τουρκία τη Συρία) και να προχωρήσει το σχέδιο, η αντίσταση του συριακού λαού και η ανθεκτικότητα των κρατικών δομών της Συρίας, ανέτρεψαν τα δεδομένα.

Έτσι σταδιακά άρχισε να φυλλοροεί η συριακή αντιπολίτευση και ο ΕΣΣ, και τα όπλα που είχαν δώσει οι ΗΠΑ, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και η Τουρκία στους Σύρους αντικαθεστωτικούς, άρχισαν να περνούν στα χέρια των φανατικών ισλαμιστών. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δούμε να ενισχύονται με ταχείς ρυθμούς η Αλ Νόσρα, παρακλάδι της Αλ Κάιντα και στη συνέχεια το Ι.Κ.

Η Τουρκία, βλέποντας τα σχέδιά της για λεηλασία της Συρίας να καταρρέουν και να εμφανίζεται ταυτοχρόνως ένα δεύτερο κουρδικό κράτος στο μαλακό της υπογάστριο, αρχίζει να εξοπλίζει φανερά τους τζιχαντιστές, στρέφοντάς τους εναντίον των Κούρδων της Ροζάβα, που σημειωτέον αποτελούν μείζονα και στρατηγική απειλή για την Άγκυρα. Ποιος δεν θυμάται τη δήλωση Ερντογάν που έλεγε επιχαίροντας με βάρβαρα ένστικτα ύαινας ότι «από μέρα σε μέρα πέφτει το Κομπάνι», τη στιγμή που όλος ο κόσμος παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα των επικό και άνισο αγώνα των Κούρδων να κρατήσουν ελεύθερη την πόλη τους! Έτσι η Τουρκία, όσο έβλεπε να απομακρύνεται το ενδεχόμενο ανατροπής του Άσαντ και να μεγαλώνει ο κουρδικός κίνδυνος που ακούει στο όνομα Ροζάβα, συνέχισε να εμπλέκεται και χώνεται όλο και πιο βαθιά στην υπόθεση που λέγεται ισλαμική τρομοκρατία.

Όλοι γνωρίζουν, και πρώτα απ’ όλους οι… αρμόδιοι των αμερικανικών υπηρεσιών,

ü  πώς και με ποιο τρόπο υποστήριξε και συνεχίζει να υποστηρίζει η Τουρκία τους τζιχαντιστές,

ü  πώς τους εξοπλίζει,

ü  πώς αγοράζει το πετρέλαιο του Ι.Κ., κερδίζοντας δισεκατομμύρια δολάρια και η ίδια και οι τζιχαντιστές,

ü  πώς τους περιθάλπει στα κρατικά νοσοκομεία,

ü  πώς τους φιλοξενεί σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές σε πεντάστερα ξενοδοχεία,

ü  πώς τους διευκολύνει να περνούν στα ελληνικά νησιά και εκείθεν να βρίσκονται στην καρδιά της Ευρώπης.

Το 2015, επωφελούμενη από την ακατανόητη πολιτική ανοικτών συνόρων της κυβέρνησης Τσίπρα, η Τουρκία άρχισε να παίζει με βυζαντινή επιδεξιότητα το χαρτί των προσφύγων, που η ίδια δημιούργησε με τις πολιτικές της. Έτσι, ξεσήκωσε από τους καταυλισμούς που υπάρχουν στην Τουκρία και έστρεψε με τους δικούς της μηχανισμούς στρατιές προσφύγων προς τα ελληνικά νησιά και την Ευρώπη, για να αποσπάσει υλικά και πολιτικά ανταλλάγματα από την Ε.Ε., την Ελλάδα και την Κύπρο.

Όλοι γνωρίζουν ότι η ίδια η Τουρκία με τους μηχανισμούς του τουρκικού κράτους υποδέχεται στα αεροδρόμιά της κατά χιλιάδες ισλαμιστές και οικονομικούς μετανάστες από χώρες της Ασίας και της Αφρικής και τους κατευθύνει, μαζί με δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες στην Ευρώπη και μέσα σ’ αυτούς φυτεύει τους τζιχαντιστές.

Όλοι γνωρίζουν το ρόλο της ΤΗΥ (Τουρκικές Αερογραμμές) και των αστυνομικών που ελέγχουν τα διαβατήρια στις εισόδους των αεροδρομίων, οι οποίοι έχουν εντολές να μην κάνουν ελέγχους στα διαβατήρια συγκεκριμένων χωρών.

Όσο για τη Γαλλία και το Παρίσι, η ανάγνωση ότι επιλέχτηκε ως στόχος από τους τζιχαντιστές γιατί συμμετέχει στους βομβαρδισμούς εναντίον του Ι.Κ., είναι απολύτως επιφανειακή.

Μια βαθύτερη ανάγνωση ίσως μας επιτρέψει να δούμε ότι η Τουρκία, που διατηρεί στενούς δεσμούς με τους τρομοκράτες, καθοδήγησε τους τζιχαντιστές να επιλέξουν το Παρίσι ως στόχο της τρομοκρατικής τους δράσης, για να τιμωρήσουν τον Ολάν, ο οποίος ακολουθεί φιλοκουρδική πολιτική, υποδεχόμενος μάλιστα τους Κούρδους της Ροζάβα στο Προεδρικό Μέγαρο.

Την ίδια ανάγνωση μπορούμε να κάνουμε και στο ζήτημα της δολοφονίας των τριών Κουρδισσών και πάλι στο Παρίσι, ίσως και στην υπόθεση της δολοφονικής επίθεσης στο περιοδικό

Πρέπει, είναι αδήριτη ανάγκη εμείς οι Ευρωπαίοι να αντιληφθούμε μια νέα πραγματικότητα, που είναι η εξής:

Η Τουρκία, επωφελούμενη από το χαλαρό καθεστώς διοίκησης και ελέγχου της Ε.Ε., έχει μετατρέψει το Ισλάμ, το Ι.Κ. και την ισλαμική τρομοκρατία, σε ένα πυρηνικό όπλο το οποίο μπορεί να τινάξει στον αέρα τα ούτως ή άλλως αδύναμα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.

Ήλθε η ώρα να ξυπνήσει η Ευρώπη.

 Δημοσιεύεται στην εφημερίδα «δημοκρατία»

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2015/11/blog-post_412.html

Έτσι ξεκίνησαν όλα

Του Κώστα Βαξεβάνη

Η προσπάθεια που γίνεται να αντιμετωπιστεί η τρομοκρατία ως ένα φαινόμενο ασφάλειας, ευνοεί την τρομοκρατία και μόνο. Τίποτα δεν είναι στιγμιαίο, κανένα φαινόμενο δεν είναι χωρίς αιτίες, καταβολές και εξαρτήσεις. Όσοι επιμένουν να βλέπουν τη φρίκη που εξελίσσεται στο Παρίσι ως κάτι που αντιμετωπίζεται με όπλα, προσευχές και συγκίνηση με ημερομηνία λήξης, θα διαψευστούν από τον επόμενο παρανοϊκό που θα σκοτωθεί μόνο και μόνο για να σκοτώσει.

Το 2000 πήρα συνέντευξη από ένα μέλος της Χαμάς. Τον ρώτησα γιατί αποφάσισε να υπηρετήσει τη Χαμάς με όρκο βομβιστή. Μου διηγήθηκε πως όταν ήταν έφηβος, τον συνέλαβαν οι Ισραηλινοί μαζί με ένα φίλο του. Τον ρωτούσαν τι ξέρει για τη Χαμάς και εκείνος απαντούσε πως δεν ξέρει τίποτα.

Τον έβαλαν σε ένα τενεκεδένιο κλουβί στη  μέση της αυλής της φυλακής. Τον χτυπούσε επί μήνες ο ήλιος και η βροχή. Όταν απελευθερώθηκε ήταν ένα αγρίμι. Πήγε και βρήκε την ηγεσία της Χαμάς και δήλωσε πως θέλει να γίνει μέλος της.

Παρότι έχω πάψει να σοκάρομαι από το μέγεθος της βαρβαρότητας που έχω συναντήσει σε όλο τον κόσμο, πολλές φορές αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που οδηγεί έναν έφηβο αντί στην αγκαλιά της ζωής, κατευθείαν στο θάνατο. Γιατί τόση βία; Γιατί η παράνοια γίνεται λογική τους; Γιατί ικανοποιούνται με το θάνατο;

Είναι δύσκολο να το εξηγήσεις και σίγουρα δεν μπορείς να το δικαιολογήσεις. Αλλά επιμένω, όλα έχουν τις αιτίες τους. Αντιμετώπιση της τρομοκρατίας είναι πρωτίστως η κατανόηση των αντιθέσεων και των ιστορικών συνθηκών που τη δημιούργησε. Και σίγουρα των σκοπιμοτήτων. Η «πολιτική τρομοκρατία» υπήρξε σε όλη την ιστορία της το βρώμικο χέρι της εξουσίας. Η «θρησκευτική τρομοκρατία» το εργαλείο των γεωπολιτικών παιχνιδιών. Είναι σημαντικό να εξετάσουμε πώς ξεκίνησε αυτό που σήμερα είναι δεδομένο ως κρίση στη Μέση Ανατολή.

Το 1953, οι ΗΠΑ και Βρετανία έριξαν από την εξουσία τον πρωθυπουργό του Ιράν Μοσαντέκ, ο οποίος είχε προχωρήσει σε εθνικοποίηση των πετρελαιοπηγών και κατήργησε τις αποικιακές συμβάσεις που είχαν επιβάλει οι πετρελαϊκές και επανέφεραν τον Σάχη. Ο Χομεϊνί και οι φανατικοί μουσουλμάνοι χρησιμοποιήθηκαν ενάντια στον κοσμικό Μοσαντέκ. Γρήγορα όμως οι Αγιατολάχ έγιναν ανεξέλεγκτοι. Έτσι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους χρησιμοποίησαν το Ιράκ και τον άγνωστο Σαντάμ Χουσείν, βάζοντάς τον να ξεκινήσει ένα πόλεμο ενάντια στο Ιράν. Πολύ γρήγορα και ο Σαντάμ έγινε ανεξέλεγκτος και μπήκε στη λίστα των εχθρών.

Την ίδια εποχή ο Μπιν Λάντεν με ενίσχυση και οδηγίες των ΗΠΑ ξεκινούσε μαζί με τους Ταλιμπάν τον πόλεμο με τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν για να μην επικρατήσει ο κομμουνισμός.

Οι σύμμαχοι όμως έγιναν και πάλι ανεξέλεγκτοι και οι ΗΠΑ έπρεπε να τους δαιμονοποιήσουν και να τους κάνουν εχθρούς. Έτσι δημιουργήθηκε ο εχθρός Λάντεν και η Αλ Κάιντα. Κάπως έτσι οι ΗΠΑ ανακατεύουν την τράπουλα ρίχνοντας στο τραπέζι εχθρούς και φίλους που εξυπηρετούν τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα. 

Κάπως έτσι δημιουργήθηκε και το ISIS μέσα στην ανασφάλεια της Μέσης ανατολής και τη στοχοποίηση του καθεστώτος του Άσαντ ακολουθώντας το ντόμινο του τρόμου και των πολέμων που μαστίζει χρόνια την περιοχή.

Οι βασικοί εχθροί του ISIS  είναι οι Κούρδοι οι οποίοι πριν από μερικά χρόνια φιγουράριζαν ως τρομοκράτες στη λίστα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Σήμερα παίρνουν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια από τις ΗΠΑ για να παίξουν το ρόλο των χερσαίων δυνάμεων ενάντια στους ισλαμιστές.

Οι Αμερικανοί μετακινούν κάθε φορά το όριο της ανάγκης και της ασφάλειας για όλη την υφήλιο για να συμπεριλάβουν τα δόγματα, τις ανάγκες και τις ιδεοληψίες τους. Αυτή τη φορά το ISIS είναι ο στρατηγικός εχθρός όπως κάποτε ο κομμουνισμός, ο Σαντάμ και αργότερα η Αλ Κάιντα. Το φάντασμα που γίνεται πραγματική απειλή μέσα από την ατζέντα φόβου των ΗΠΑ. Όσο πιο μεγάλο εμφανίζεται το φάντασμα, τόσο πιο πραγματικά και πολλά είναι τα θύματα.

http://www.koutipandoras.gr/article/155328/etsi-xekinisan-ola

Εκσυγχρονιστές όλων των χωρών ενωθείτε!

Δηλώσεις Φίλη: ένα μαζικό προσκλητήριο στις εκσυγχρονιστικές δυνάμεις, για την υποστήριξη του καταρρέοντος κυβερνητικού καφενείου

Του Νικόλα Δημητριάδη από το ιστολόγιο Ψωροκώσταινα
Ο κύριος Φίλης δεν είναι κάποιος τυχαίος τύπος που ξύπνησε ένα πρωί και είπε να πετάξει μια μπαρούφα. Ανήκει στο βασικό επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης, είναι έμπειρος δημοσιογράφος και ξέρει πολύ καλά τι λέει, που το λέει και πότε το λέει. Οι δηλώσεις που έκανε στον Χατζηνικολάου, τον βασικό επικοινωνιακό δίαυλο του καθεστώτος, είχαν διπλή στόχευση: Από τη μία να δώσει η κυβέρνηση ταδιαπιστευτήριά της στον Σουλτάνο, τώρα που επίκειται και η επίσκεψη του Τσίπρα στην Τουρκία. Και από την άλλη, να λειτουργήσουν ως αφορμή συσπείρωσης των διάσπαρτων εκσυγχρονιστών, από το Ποτάμι και το Πασόκ, μέχρι τη Δημάρ και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά.
Την ώρα που η κυβέρνηση πάει από το κακό στο χειρότερο, επιχειρεί με το ζήτημα αυτό να αποσπάσει κάποια ψίχουλα συμπαράστασης από τους παλιούς φίλους της. Πράγματι, μετά το αναπόφευκτο κράξιμο που έπεσε, έσπευσαν πολλοί να στηρίξουν τον Φίλη, από τον Πρετεντέρη και τον Νίκο Δήμου, μέχρι τη Ρεπούση και τον Τατσόπουλο. Πολιτικοί, καθηγητές και διανοούμενοι συμπαραστάθηκαν στον κακόμοιρο Υπουργό και κατακεραύνωσαν τις «εθνικιστικές» και «λαϊκιστικές» αντιδράσεις εναντίον του.

Στο έργο αυτό επιστρατεύτηκε και ο καθεστωτικός τύπος, όπως η Εφημερίδα των Συντακτών, όπου ο πολύς κύριος Ψαρράς έσπευσε να παρουσιάσει για μια ακόμη φορά τους κακούς φασίστες που τα βάζουν με το γκουβέρνο. Αυτή είναι από παλιά η βασική απασχόληση του εν λόγω δημοσιογράφου: να βγάζει φασίστα και ακροδεξιό όποιον τολμήσει να αμφισβητήσει το εκσυγχρονιστικό κατεστημένο. Με τέτοιο ζήλο, μάλιστα, που, προεκλογικά, δεν τη γλίτωσαν ούτε οι πρώην σύντροφοι και φίλοι του της ΛΑ.Ε.! Ακροδεξιοί κι αυτοί! (Με τέτοια κατορθώματα, βέβαια, πώς να μην χρηματοδοτεί το γερμανικό υπουργείο εξωτερικών τα βιβλία του!)
Η πιο αστεία τοποθέτηση ήταν αυτή της Ρεπούση: ανέφερε το γνωστό ποίημα του Μπρεχτ, που λέει «Όταν ήρθαν να πάρουν … δεν αντέδρασα». Μίλησε και για «εθνική τρομοκρατία»(!) που κυνηγάει όποιον έχει διαφορετική άποψη… Είναι απίστευτη αυτή η ανάγκη των καθεστωτικών να εμφανίζονται ως διωκόμενοι! Οι άνθρωποι που κυβερνάνε, που έχουν όλα τα πόστα, που έχουν τις πανεπιστημιακές έδρες και τα υπουργεία, που έχουν κράτος, ιδρύματα , ΜΚΟ και ξένες πρεσβείες να τους μπουκώνουν στο χρήμα, βγαίνουν διαρκώς και κλαίγονται ότι τους κυνηγάνε να τους φιμώσουν! Το ίδιο είχε γίνει και με την ίδια τη Ρεπούση για το βιβλίο της Στ’ Δημοτικού, όπως και με τη Δραγώνα, τη διορισμένη Βουλευτή, που διαχειριζόταν προγράμματα εκατομμυρίων ευρώ, και μαζεύανε οι εκσυγχρονιστές υπογραφές για την υπεράσπισή της! Τα περιστατικά αυτά δείχνουν πόσο αποξενωμένες είναι οι άρχουσες τάξεις της χώρας από την ελληνική κοινωνία. Το ότι νιώθουν διαρκώς καταδιωκόμενοι, δείχνει το χάσμα που τους χωρίζει από τον ελληνικό λαό.

Το παραμύθι τους, όμως, δεν γίνεται πλέον πιστευτό. Έχουν περάσει οι εποχές που οι εκσυγχρονιστές διανοούμενοι μπορούσαν να κρύβονται πίσω από τις πανεπιστημιακές έδρες και τις εφημερίδες τους και να παριστάνουν τους «προοδευτικούς» και τους «φιλολαϊκούς». Με το μνημόνιο υποχρεωθήκανε και αυτοί να πάρουν επίσημα τη θέση τους στο νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο και να αποκαλύψουν τις πραγματικές συνέπειες της ιδεολογίας τους: η «αποδόμηση» της ιστορίας, της εθνικής ταυτότητας και της αντιστασιακής παράδοσης των Ελλήνων είναι ένα κομμάτι του ευρύτερου παζλ που λέγεται παγκοσμιοποίηση, τις οικονομικές πτυχές της οποίας βιώνουμε σήμερα με το μνημόνιο. Το «ιδεολογικό» μνημόνιο της παγκοσμιοποίησης έχει επιβληθεί στη χώρα αρκετά χρόνια πριν το οικονομικό. Πριν την κρίση μπορούσαν να μασκαρεύουν τις απόψεις τους ως «αντιεθνικιστικές» και «αντιφασιστικές». Σήμερα η καραμέλα αυτή δεν πιάνει, όσο κι αν προσπαθούν οι χρυσαυγίτες να τους δικαιώσουν.

Τα πράγματα, λοιπόν, είναι απλά: Οι δηλώσεις του Φίλη δεν έχουν να κάνουν με κάποια «προσωπική ιστορική άποψη» ή με κάποιο ζήτημα «επιστημονικής ορολογίας». Οι δηλώσεις αυτές είναι ένα ακόμη «προαπαιτούμενο» μπα και κρατήσουν οι Συριζαίοι τις καρέκλες τους λίγο παραπάνω…

http://ardin-rixi.gr/archives/196542

Το κουαρτέτο της ΑΟΖ

NOVEMBER 7, 2015

Γράφει ο Θεόδωρος Καρυώτης

Το κουαρτέτο της ΑΟΖ βρίσκεται σε καλύτερη θέση από το κουαρτέτο των δανειστών μια και είναι πολύ πιο πλούσιο κουαρτέτο. Αυτό το κουαρτέτο, δηλαδή η Ελλάδα, η Κύπρος, το Ισραήλ και η Αίγυπτος κάθονται πάνω σε τρισεκκατομύρια δολάρια υδρογονανθράκων. Η Κύπρος, το Ισραήλ και η Αίγυπτος, για καιρό τώρα, ψάχνουν τους κρυμμένους θησαυρούς που βρίσκονται στους βυθούς της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά εμείς, απλώς χαζεύουμε τους τρεις φίλους μας να ψάχνουν στις θάλασσές τους και δεν κάνουμε καμία κίνηση να ξυπνήσουμε και, επιτέλους, να τους μοιάσουμε και εμείς.

Είναι πράγματι λυπηρό να παρακολουθούμε τις εξελίξεις στον τομέα των υδρογονανθράκων και να παριστάνουμε ότι εμείς δεν έχουμε ανάγκη από γεωτρήσεις στην περιοχή μας, μια και καμία από τις τελευταίες τέσσερις ελληνικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν έδωσε σημασία σε αυτό τον τομέα αλλά, ουσιαστικά, τον παραμέλησε.

Για να είμαστε όμως δίκαιοι, πρέπει να παραδεχτούμε ότι ναι μεν  «γίνεται ο χαμός» στη γειτονιά μας, αλλά εμείς δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις γιατί βρισκόμαστε σε μια από τις τραγικότερες στιγμές της ιστορίας μας και η πολιτική, οικονομική και κοινωνική τραγωδία μας δεν μας δίνει την δυνατότητα να ανταποκριθούμε στα κοσμογονικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στη περιοχή μας. Τα πράγματα δεν πρόκειται σύντομα να καλυτερεύσουν τώρα που υπάρχει ένας παντοδύναμος Ερντογάν στο γειτονικό μας κράτος που θα αυξήσει την επιρροή του στην περιοχή μια και οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί συνεχίζουν να είναι ερωτευμένοι μαζί του.

Για να καταλάβουμε που βρισκόμαστε σήμερα πρέπει να δούμε τα κοινά μας συμφέροντα με τα άλλα τρία μέρη του Κουαρτέτου. Όπως ήδη αναφέραμε η Κύπρος, το Ισραήλ και η Αίγυπτος έχουν αναγνωρίσει από νωρίς την αξία της ΑΟΖ και προχωρούν με σταθερά βήματα που θα του προσφέρουν σημαντικά οικονομικά οφέλη, ενώ η Ελλάδα έχει μείνει πολύ πίσω αυτό τον τομέα που, ουσιαστικά, είναι πολύ πιο κρίσιμος για την πατρίδα μας απ’ ότι είναι για τα άλλα τρία κράτη.

Όπως είναι γνωστόν, το Μάρτιο του 2010, η Γεωλογική Υπηρεσία των ΗΠΑ σε μια μελέτη της συμπέρανε ότι τα ύδατα του Ισραήλ, του Λιβάνου και της Κύπρου περιλάμβαναν, τουλάχιστον, 50 τρις. κυβικά πόδια φυσικού αερίου και ότι η Λεκάνη της Λεβαντίνης διαθέτει 227 τρις. κυβικά πόδια φυσικού αερίου και 483 εκατ. βαρέλια πετρελαίου.

Αυτοί οι αριθμοί δεν περιλαμβάνουν τα κοιτάσματα της Αιγύπτου και της Ελλάδας και έτσι εύκολα αντιλαμβανόμαστε τον τεράστιο ορυκτό πλούτο της Ανατολικής Μεσογείου και για αυτό βλέπουμε να έχουμε επισκέψεις από τις ναυτικές δυνάμεις της Ρωσίας και της Κίνας που δεν έχουν μόνο στο μυαλό τους την κατάσταση στη Συρία και την γεωστρατηγική αξία της περιοχής αλλά και στους υδρογονάνθρακες που έχουν αρχίσει να κάνουν αισθητή της παρουσία τους στην περιοχή. Αλλά, η Ελλάδα απλώς χαζεύει και θαυμάζει τις πρωτοβουλίες των γειτόνων της. Ίσως ψάχνει τα ισοδύναμα για τους υδρογονάνθρακες που δεν έχουμε ακόμα ανακαλύψει!

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ

Αυτή την περίοδο υπάρχει μια μεγάλη κινητικότητα ανάμεσα στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Αίγυπτο με απώτερο σκοπό την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών των τριών κρατών. Τώρα είναι μεγάλη ευκαιρία γιατί το νέο καθεστώς της Αιγύπτου είναι απόλυτα εχθρικό προς την Τουρκία και, πολύ σωστά, Ελλάδα και Κύπρος προσπαθούν να συντονίσουν τις προσπάθειές του ώστε να υπάρξει μια τριμερή οριοθέτηση των τριών κρατών που θα αναγνωρίζει τα δικαιώματα του Καστελόριζου και της Στρογγύλης με αποτέλεσμα να μην έχει θαλάσσια σύνορα η Τουρκία με την Αίγυπτο.

        Στην Τριμερή Σύνοδο Κορυφής Αιγύπτου, Ελλάδας και Κύπρου που έλαβε χώρα στο Κάιρο, στις 8 Νοεμβρίου 2014, τα τρία κράτη έβγαλαν ένα σημαντικό ανακοινωθέν που σένα σημείο αναφέρει τα ακόλουθα :

«Στο πλαίσιο αυτό, υπογραμμίζουμε τον οικουμενικό χαρακτήρα της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) και αποφασίζουμε να προχωρήσουμε το ταχύτερο στις διαπραγματεύσεις για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών μας, όπου αυτό δεν έχει ακόμα γίνει.»

Αποφασίστηκε να αναφέρουν οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών και όχι ΑΟΖ διότι ένα από τα τρία κράτη, η Ελλάδα, δεν έχει ανακηρύξει ΑΟΖ και δεν δικαιούται να οριοθετήσει ΑΟΖ εάν δεν την έχει οριοθετήσει. Αλλά, ξεκάθαρα, αναφέρονται σε πάνω από μια οριοθέτηση που σημαίνει ότι έχουν αποφασίσει να γίνει οριοθέτηση όχι μόνο μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου αλλά και Ελλάδας-Κύπρου.

Φαίνεται με την αλλαγή καθεστώτος στην Αίγυπτο  έχει ανοίξει ένας νέος δρόμος που κάνει την Ελλάδα αισιόδοξη για μια οριοθέτηση που θα είναι χρήσιμη και για τα δύο κράτη και θα διευκολύνει την συμμετοχή της Κύπρου όχι μόνο για να γίνει, επιτέλους, οριοθέτηση με την Ελλάδα αλλά και να συμπληρωθεί η οριοθέτηση της Κύπρου με την Αίγυπτο το 2003 που κακώς τότε η κυβέρνηση Κληρίδη δέχτηκε την παρέμβαση της κυβέρνησης Σημίτη για μερική οριοθέτηση ΑΟΖ προκειμένου να μην ενοχληθεί η Τουρκία.

Σήμερα, η Αίγυπτος μετά την ανακάλυψη του τεράστιου κοιτάσματος Ζορ μόλις 6 ν.μ. από την ΑΟΖ της Κύπρου έχει γίνει ο κύριος πρωταγωνιστής στο θέμα των υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο και η Ελλάδα πρέπει, άμεσα, να προβεί σε συμφωνία με την Αίγυπτο γιατί είμαι πεπεισμένος ότι τα μεγαλύτερα κοιτάσματα υδρογονανθράκων βρίσκονται στο τρίγωνο που συνορεύουν οι ΑΟΖ της Ελλάδας, της Αιγύπτου και της Κύπρου. Επιτέλους, ας αντιληφθούμε ότι δεν έχουμε άλλο καιρό για χάσιμο.

Πάντως, αυτή την περίοδο, ετοιμάζεται μια νέα τριμερή σύνοδος κορυφής, ανάμεσα στην Ελλάδα, την Αίγυπτο και την Κύπρο, τον Δεκέμβρη στην Αθήνα όπου για πρώτη φορά θα λάβει μέρος και ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά υποψιάζομαι ότι και αυτή η σύνοδος θα πάει στράφι γιατί κάποιος μας κοροϊδεύει. Είμαι σίγουρος ότι θα βγάλουν πάλι ένα παρόμοιο ανακοινωθέν, όπως το παραπάνω, και θα καταλήγουν αναφέροντας πάλι ότι «αποφασίζουμε να προχωρήσουμε το ταχύτερο στις διαπραγματεύσεις για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών μας, όπου αυτό δεν έχει ακόμα γίνει.»

Όπως έχω ξαναγράψει, οι οριοθετήσεις έχουν ήδη πραγματοποιηθεί από τους εμπειρογνώμονες των τριών κρατών και έχουν δοθεί οι γεωγραφικές συντεταγμένες. Επομένως, πρέπει να απαντηθεί η ερώτηση «γιατί μας κοροϊδεύουν»; Φαίνεται ότι η απάντηση είναι προφανής. Φοβούνται, ξεκάθαρα, την αντίδραση της Τουρκίας και δεν θα τολμήσουν να κάνουν τις οριοθετήσεις των ΑΟΖ τους. Ο Πρόεδρος Σίσι γνωρίζει ότι μια οριοθέτηση της ΑΟΖ της Αιγύπτου με αυτή της Ελλάδας θα σημαίνει ότι η Αίγυπτος δεν θα έχει θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία. Φαίνεται ότι και οι τελευταίοι Έλληνες πρωθυπουργοί, ο Σαμαράς και ο Τσίπρας, σκέφτονται ακριβώς όπως ο Αιγύπτιος Πρόεδρος και δεν μπορούν να απαγκιστρωθούν από αυτό το φοβερό «φοβικό σύνδρομο» που πάσχουν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από την εποχή του Κώστα Σημίτη.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

Οι σημαντικές ανακαλύψεις φυσικού αερίου στην θαλάσσια περιοχή του Ισραήλ έχει αλλάξει τα γεωστρατηγικά μεγέθη της Ανατολικής Μεσογείου και διαφαίνεται ότι μέσα σε μια δεκαετία το Ισραήλ θα σταματήσει να έχει ενεργειακή εξάρτηση και θα γίνει εξαγωγέας φυσικού αερίου. Μετά από πενήντα χρόνια προσπάθειας για εξεύρεση πόρων ενέργειας η αμερικανική εταιρία Noble Energy του Χιούστον, Τέξας έκανε τρεις σημαντικές ανακαλύψεις.

• Η πρώτη το 1999-2000 στα πεδία Μαρί και Νόα που υπολογίζεται ότι περιλαμβάνουν 31 δισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου.
• Η δεύτερη τον Ιανουάριο του 2009 στο πεδίο Ταμάρ (238 δισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου) και στο πεδίο Νταλίτ (14 δισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου).
• Η Τρίτη τον Δεκέμβριο του 2010 στο πεδίο Λεβιάθαν (453 δισεκατομμύρια κυβικά πόδια φυσικού αερίου) που ήταν η μεγαλύτερη ανακάλυψη φυσικού αερίου στον κόσμο την τελευταία δεκαετία, πριν την ανακάλυψη του κοιτάσματος Ζορ της Αιγύπτου.Όταν φάνηκε ότι το Ισραήλ βρίσκεται κοντά σε μια μπονάνζα υδρογονανθράκων το πρώτο πράγμα που σκέφτηκαν ήταν το θέμα της ασφάλειας των κοιτασμάτων κάτι που πρέπει να αντιληφτούν και να λάβουν τα μέτρα τους και οι κυβερνήσεις των Αθηνών και της Λευκωσίας. Έτσι αρκετά νωρίς σχεδίασαν την προστασία πλατφόρμων και την προστασία της μεταφοράς υδρογονανθράκων με διάφορα μεταφορικά μέσα, διότι μια σταθερή και ασφαλή μεταφορά αερίου είναι αναγκαία για αποτελεσματικές αγορές, μια αυξανόμενη οικονομία και για ενεργειακή ασφάλεια.
• Η Noble πιστεύει ότι οι ανάγκες σε φυσικό αέριο στην περιοχή θα αυξάνονται και το έλλειμμα που είναι σήμερα στα 4 δις. κυβικά πόδια, θα φτάσει τα 9 δις. κυβικά πόδια το 2025. Επιπλέον, η Noble ισχυρίζεται ότι τα κοιτάσματα φυσικού αερίου, στην ισραηλινή ΑΟΖ, ανέρχονται πάνω από 40 τρις. κυβικά πόδια. Εμείς, βέβαια, απλώς παρακολουθούμε τις εξελίξεις στις γειτονικές χώρες και ζαλισμένοι από αυτούς του αριθμούς αρνούμαστε να ψάξουμε και εμείς για παρόμοια κοιτάσματα στις θάλασσές μας.

Τώρα το Ισραήλ προσπαθεί να δημιουργήσει ένα πλαίσιο (framework) που θα βοηθήσει στην δημιουργία ξένων επενδύσεων με βάση την ανακάλυψη των μεγάλων κοιτασμάτων στην ΑΟΖ του και θα δημιουργήσει μια οικονομική ανάπτυξη που θα συναγωνίζεται το κατά κεφαλήν εισόδημα της Γερμανίας και της Βρετανίας.

Το αέριο από το πεδίο Ταμάρ, που βρίσκεται 50 μίλια δυτικά της Χάιφας, παράγει το 60% της ηλεκτρικής παραγωγής του Ισραήλ. Το κοίτασμα του Λεβιάθαν, που δεν έχει ακόμα αναπτυχθεί, θα βοηθήσει το Ισραήλ να γίνει ένας εξαγωγέας φυσικού αερίου με κύριους πελάτες την Ιορδανία και την Αίγυπτο και αργότερα της Τουρκίας. Όλα αυτά πραγματοποιούνται και προωθούνται με την επίβλεψη της αμερικανικής διπλωματίας. Την περασμένη εβδομάδα, ο Υπουργός Ενέργειας του Ισραήλ, σε μια ομιλία του στην Ουάσιγκτον, υπογράμμισε το γεγονός ότι η κυβέρνησή του εργάζεται σκληρά να πείσει περισσότερες ξένες εταιρίες να επενδύσουν στην ΑΟΖ της χώρας του. Η κυβέρνησή του πιστεύει ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να υπάρχουν ακόμα μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου του ίδιου ή μεγαλύτερου μεγέθους από αυτά του Ταμάρ και του Λεβιάθαν και ότι σε μεγαλύτερα βάθη θα βρεθούν και κοιτάσματα πετρελαίου. Αυτό, βέβαια, θα εξαρτηθεί από την προθυμία ξένων επενδυτών, που διαθέτουν την τεχνολογία, να προβούν σε μια επένδυση που θα κοστίσει, τουλάχιστον, 100 εκατ. δολάρια για κάθε απόπειρα εξόρυξης διάρκειας, τουλάχιστον, τριών μηνών.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Από την εποχή της ανακήρυξης της κυπριακής ΑΟΖ από τον Τάσσο Παπαδόπουλο, όλες οι κυπριακές κυβερνήσεις ήρθαν σε επαφή με τις ελληνικές κυβερνήσεις και ζήτησαν να γίνει η οριοθέτηση των ΑΟΖ των δύο κρατών. Για 10 χρόνια τώρα η Ελλάδα δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για να συμβεί κάτι τέτοιο και θα έλεγα ότι είναι μια συνέχεια του φοβικού συνδρόμου που μας κατέχει για πολλές δεκαετίες. Είναι γνωστή η αδικαιολόγητη αντίδραση της Ντόρας Μπακογιάννη όταν έμαθε ότι ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος θα ανακήρυσσε ΑΟΖ και αφάνταστα θυμωμένη του είπε ότι κάτι τέτοιο θα έφερνε σε πόλεμο την Ελλάδα με την Τουρκία. Όπως έχω γράψει πολλές φορές, η Κύπρος διαθέτοντας 4 τανκς και 2 ελικόπτερα δεν φοβήθηκε και δεν συνέβη απολύτως τίποτε.

Πρέπει εδώ να τονίσουμε, για μια άλλη φορά, ότι το κλειδί για την οριοθέτηση ανάμεσα στην Κύπρο και την Ελλάδα είναι η νήσος Στρογγύλη.  Με βάση την αρχή της ίσης απόστασης (μέσης γραμμής) προκύπτουν θαλάσσια σύνορα Ελλάδας-Κύπρου μήκους 27 ν.μ. Χωρίς την επίδραση της Στρογγύλης, δεν έχουμε κοινά σύνορα ΑΟΖ με την Κύπρο κάτι πολύ αρνητικό από γεωστρατηγικής άποψης για την Ελλάδα και την Κύπρο.

Βέβαια, η Κύπρος δεν περιμένει εμάς για να συνεχίσει τις έρευνες στις περιοχές που έχει οριοθετήσει με την Αίγυπτο και το Ισραήλ. Τώρα μάλιστα μετά την ανακάλυψη του Αιγυπτιακού κοιτάσματος, οι εταιρίες ΕΝΙ της Ιταλίας και TOTAL της Γαλλίας επανέρχονται δριμύτερες σε αυτή την περιοχή. Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση έχει ουσιαστικά παγώσει την διαδικασία έρευνας για τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες και έχω την εντύπωση ότι οι δυο τελευταίοι υπουργοί Ενέργειας δεν γνωρίζουν τι ακριβώς είναι η ΑΟΖ και έτσι δεν βιάζονται να δουν γεωτρύπανα στους βυθούς των θαλασσών μας.

Πρόσφατα, ο πρώην Υπουργός Ενέργειας, Γιάννης Μανιάτης, σε δηλώσεις του στη Βουλή, αναφέρθηκε στη λίστα Βαρουφάκη λέγοντας:

«Η τρόικα πάντα ζητούσε στοιχεία για τις έρευνες υδρογονανθράκων της χώρας. Εμείς κάθε φορά τους παραπέμπαμε στα Δελτία Τύπου του υπουργείου, αρνούμενοι να εντάξουμε τον Ορυκτό Πλούτο της χώρας σε μνημόνια».

Και πρόσθεσε:

Σήµερα για πρώτη φορά στη λίστα του Γ. Βαρουφάκη (σελ. 20) η Κυβέρνηση δίνει αναφορά για τις έρευνες των ελληνικών κοιτασμάτων “Continuationofthecurrenttenderprocessfor 20 gasandoilexplorationfieldsaccordingtointernationalstandards“

Τέλος, σε συνέντευξη που παραχώρησε ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς στην εφημερίδα «Καθημερινή» της Κύπρου, ανέφερε ότι για τα ζητήματα του Αιγαίου υπάρχει μία συζήτηση με την Τουρκία, επισημαίνοντας πως η Ελλάδα γνωρίζει το πρόβλημα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας,  «είναι άλλης φύσης πρόβλημα από το Κυπριακό, ακόμη και αν από πίσω υποκρύπτονται οι ίδιες αναθεωρητικές λύσεις. Αλλά, τα δύο είναι διαφορετικής φύσης προβλήματα», συμπλήρωσε ο ίδιος. Δηλαδή, ένας από τους λίγους έμπειρους υπουργούς της κυβέρνησης υπέπεσε σε ένα τραγικό λάθος υποστηρίζοντας, ουσιαστικά τις τουρκικές θέσεις περί υφαλοκρηπίδας και το έκανε μέσα στο κράτος που είναι τόσο υπερήφανο για την ΑΟΖ του. Οι Τούρκοι πάντοτε υποστηρίζουν ότι η μοναδική διαφορά τους με την Ελλάδα είναι αυτή της υφαλοκρηπίδας και αγνοούν την ΑΟΖ. Είμαι σίγουρος ότι στην επικείμενη επίσκεψη του Πρωθυπουργού στη Τουρκία ο Τσίπρας θα ασχοληθεί με διάφορα θέματα αλλά δεν θα τολμήσει να φέρει το θέμα της ΑΟΖ στο τραπέζι των συζητήσεων.

Και, ξαφνικά, είχαμε και τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, να εξηγεί την αδυναμία του να κατανοήσει τα διμερή θέματα Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο Πέλαγος και να δηλώνει με μεγάλη αφέλεια:

«Είχα προτείνει και αντιμετώπισα μεγάλες αντιδράσεις, Έλληνες και Τούρκοι να διαθέσουν μια κοινή ακτοφυλακή μεταξύ της Τουρκίας και των ελληνικών νησιών. Οι Τούρκοι συμφωνούν, οι Έλληνες όχι. Πού ζούμε; Το θέμα είναι ότι πρέπει να τσακωνόμαστε τώρα για 10 χιλιόμετρα θαλάσσιου πλάτους, ποιος είναι πού και για ποιο πράγμα αρμόδιος ή να σώσουμε ανθρώπινες ζωές; Μερικές φορές μιλάμε μακριά από τα πραγματικά θέματα της ζωής».

Ευτυχώς που δεν μας είπε ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει θαλάσσια σύνορα αλλά μας είπε ότι τσακωνόμαστε για τα 10 χιλιόμετρα που η Τουρκία απέχει από την Λέσβο. Τα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας με την Τουρκία δεν είναι αυτά τα 10 χιλιόμετρα αλλά είναι 4.382 χλμ., εκ των οποίων 2.805 χλμ. είναι στο Αιγαίο και 1.577 χλμ. είναι στη Μεσόγειο. Οι Ευρωπαίοι παριστάνουν τους άσχετους μια και νομίζουν ότι μπορούν να υπάρξουν κοινές περιπολίες στο Αιγαίο ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία. Αυτά τα 4.382 χλμ. δεν είναι μόνο τα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδας αλλά είναι, επίσης και τα ανατολικά θαλάσσια σύνορα της ΕΕ. Επομένως, οι μόνες κοινές περιπολίες πρέπει να είναι αυτές του ελληνικού ναυτικού με αυτές των ναυτικών δυνάμεων της Ευρώπης.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Για την Ελλάδα, η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) είναι η πιο κρίσιμη θαλάσσια ζώνη για τα ελληνικά συμφέροντα.  Σε περίπτωση που η Ελλάδα αποφασίσει να δημιουργήσει μια ΑΟΖ στον ελληνικό θαλάσσιο χώρο θα έχει οφέλη και πλεονεκτήματα σε θέματα όπως αυτά της αλιείας, της εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικού πλούτου των βυθών που διαθέτουν πετρέλαιο και φυσικό αέριο,  της ρύπανσης του περιβάλλοντος και ιδιαίτερα στα θέματα που αφορούν την Ελληνοτουρκική διένεξη.

Επομένως, σύντομα, η Ελλάδα θα πρέπει να προβεί στην ίδια ενέργεια στην οποία προέβησαν οι ΗΠΑ, η Ρωσία και οι περισσότερες χώρες της ΕΕ, δηλαδή να διακηρύξει την κυριαρχία της σε ΑΟΖ, με βάση το εθιμικό δίκαιο της θάλασσας, όπως αυτό εκφράζεται στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας. Φυσικά, μια τέτοια ΑΟΖ δεν θα διαθέτει μόνο η ηπειρωτική χώρα, αλλά και όλα τα ελληνικά νησιά. Χρησιμοποιώντας τις αρχές της ΑΟΖ το μεγαλύτερο ποσοστό του Αιγαίου και οι φυσικοί του πόροι, όπως βλέπουμε στο παραπάνω χάρτη, θα ανήκουν στην Ελλάδα και με αυτό τον τρόπο δεν θα χρειασθεί ούτε να γίνει κάποια επέκταση των χωρικών μας υδάτων, ούτε να συζητάμε με τους Τούρκους αν τα νησιά μας έχουν υφαλοκρηπίδα ή όχι.

Η Ελλάδα όταν αποφασίσει να δημιουργήσει ΑΟΖ σε όλες τις θάλασσές της ακολουθώντας πιστά τις διατάξεις του Δίκαιου της Θάλασσας δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από την Τουρκία. Απλώς η Τουρκία θα αρνηθεί να αναγνωρίσει μια ελληνική ΑΟΖ όπως ακριβώς έκανε και με την κυπριακή ΑΟΖ, αλλά η Κύπρος ούτε φοβήθηκε ούτε σταμάτησε από αυτή την ενέργεια της Τουρκίας και μάλιστα πήρε και την έγκριση της ΕΕ. Η Άγκυρα θα πρέπει να συνειδητοποιήσει και να αποδεχτεί ότι δεν μπορεί να επιβάλει τις όποιες νέο-οθωμανικές βλέψεις της στη σύγχρονη διεθνή πραγματικότητα.

Οι αυξανόμενες τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο Πέλαγος, τα σενάρια μυστικής  διπλωματίας μεταξύ Αθήνας- Άγκυρας και η αμέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων να υιοθετήσουν μια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη θέτουν σε κίνδυνο τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα σε μια περίοδο που η Ελλάδα εμφανίζεται τρωτή απέναντι σε διεθνείς πιέσεις.

http://mignatiou.com/2015/11/to-kouarteto-tis-aoz/

Η προβοκάτσια Φίλη, το «σύμπλεγμα της ήττας» και το συλλογικό μας μέλλον

«…Αρκεί και μόνο να σημειώσουμε ότι ο Σάιτ Τσετίνογλου έχει δηλώσει ότι «η σημερινή εξουσία, που είναι οι προύχοντες της Ανατολίας που πλούτισαν από τη Γενοκτονία, μέχρι την εποχή του Οζάλ έκρυβε στο προσκέφαλο τα προϊόντα αυτής της μεταφοράς πλούτου. Η αλυσίδα συνεχίζει χωρίς να σπάσουν οι κρίκοι της και αυτό καθιστά πολύ δύσκολη την αναγνώριση της Γενοκτονίας»…»

 

Του Γιώργου Ρακκά

Ένα από τα χαρακτηριστικά της επαίσχυντης φιλοατλαντικής, αριστεροφιλελεύθερης κυβέρνησης, που έχει αναλάβει να «εκτελέσει» ένα συμβόλαιο ακραίας αποικιοποίησης της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας, είναι ότι πολιτεύεται Οργουελιανά, με «προβοκάτσιες» για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης.

Προβοκάτσια ήταν, προφανώς, το “σκίσιμο των μνημονίων” αλλά και αυτό το δημοψήφισμα, που προβλήθηκε ως ύψιστη επιβεβαίωση των πιο αυθεντικών δημοκρατικών αντανακλαστικών για να τα ενταφιάσει οριστικά στην συνέχεια και να επιβάλει σιγή νεκροταφείου στην ελληνική κοινωνία.

Τελευταίο κρούσμα αυτής της προβοκατόρικης διακυβέρνησης είναι οι περίφημες δηλώσεις Φίλη, σχετικά με την μη ύπαρξη της ποντιακής γενοκτονίας στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου. Η στόχευσή τους υπήρξε διπλή, και αποκαλύπτεται εξόχως από την ρελάνς την οποία έκανε μιλώντας την Τετάρτη το βράδυ στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Εκεί θα καταγγείλει «την αναζωπύρωση παλαιών και νέων στερεότυπων και του εθνικιστικού λόγου», ενώ δίπλα του θα σπεύσει η  υφισταμένη του Σία Αναγνωστοπούλου, επισημαίνοντας την ύπαρξη φαινομένων «που φτάνουν στα όρια του χουλιγκανισμού όταν ένας άνθρωπος θέλει να πει οτιδήποτε δεν μπορεί να τολμήσει να πει κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για περαιτέρω συζητήσεις»[1].

[Παρεμπιπτόντως, και για να καταδείξουμε ποια η σχέση της εν λόγω πανεπιστημιακού με το κατεστημένο της γειτονικής χώρας, αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι μερικά χρόνια πριν πρωτοστατούσε σε μια εκστρατεία εξωραϊσμού του πρασινοφασίστα Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, προβάλλοντάς τον στα ελληνικά ΜΜΕ ως… «ελπίδα εκδημοκρατισμού» της γειτονικής χώρας, ποιόν;, αυτόν που καταγγέλλει όλη η δημοκρατική αντιπολίτευση της γείτονος ότι απεργάζεται ανοιχτά πλέον αυταρχική εκτροπή στην Τουρκία![2]].

Αυτήν ακριβώς την προβοκάτσια ήρθε να υπηρετήσει και, ποιος άλλος;, οι ναζί της Χρυσής Αυγής κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης των Ποντιακών Σωματείων στο Σύνταγμα. Υπολογίζοντας στην αυτονόητη παρουσία βουλευτών απ’ όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα –καθώς οι αντιδράσεις στις δηλώσεις Φίλη είχαν καθολικό χαρακτήρα– κατέβηκαν οργανωμένα και επιτέθηκαν στον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας,Γιώργο Κουμουτσάκο, για να “καπελώσουν” την συγκέντρωση και να δικαιώσουν την προπαγάνδα των Φίλη-Αναγνωστοπούλου. Η ελληνική ακροδεξιά στον πατροπαράδοτό της ρόλο.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο από το οποίο ισχυρίζονται ο υπουργός και η υφυπουργός του: Λόγοι εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης, αλλά και αναγκαιότητες επιβαλλόμενες από τα έξωθεν συμφέροντα υπαγορεύουν στην δοσμένη συγκυρία την επίκληση των εθνομηδενιστικών στερεοτύπων. Και αν κάπου στον σάλο που προκλήθηκε υπάρχει «εθνικισμός» (sic!), αυτός θα πρέπει να αναζητηθεί στην σκανδαλώδη ταύτιση της ελληνικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας με την τακτική άρνησης της γενοκτονίας που συστηματικά προωθεί ο τουρκικός σωβινισμός και στις τρεις του εκδοχές –ισλαμοφασιστικός, κεμαλοφασιστικός, ή τουρανοφασιστικός.

Κατά τα άλλα, πρόκειται για μια προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανιστεί ως “διωκόμενη” σπάζοντας το φράγμα της πολιτικής απομόνωσης που έχουν προκαλέσει τα ίδια τα πεπραγμένα της, και συσπειρώνοντας τις λοιπές δυνάμεις του κοσμοπολίτικου εθνομηδενισμού –το Ποτάμι, μέρος του ΠΑΣΟΚ, τους ακαδημαϊκούς της ΔΗΜΑΡ κ.ο.κ. Ήδη ο Τατσόπουλος και η Ρεπούση έσπευσαν προς υποστήριξη της κυβέρνησης.

Ενώ, ας μην ξεχνάμε ότι επίκειται το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στην Άγκυρα, καθώς η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε σε μια περίοδο που η παγκόσμια κοινή γνώμη βοά για τα εγκληματικά αίσχη του καθεστώτος Ερντογάν, εκείνη να επισκεφθεί την γειτονική χώρα και ουσιαστικά να δηλώσει την υποστήριξή της σε αυτό.

Ο Φίλης στέλνει μήνυμα, επομένως στην τουρκική ηγεσία, ότι η αντίστοιχη ελλαδική θα είναι «υπάκουο παιδί» στα ζητήματα αιχμής που θέτει ο νεο-οθωμανισμός, ότι θα κάνει τα χατίρια του στην Κύπρο, το Αιγαίο, θα κλείνει με αυταρέσκεια τα μάτια της ενόσω αυτός εντείνει τις σφαγές και το κυνηγητό των Κούρδων, παζαρεύοντας τι; Μια αυτονόητη αναθεώρηση της τουρκικής πολιτικής στο προσφυγικό –δηλαδή να σταματήσει η Άγκυρα τόσο απροκάλυπτα να χρησιμοποιεί το ανθρωπιστικό δράμα των προσφύγων για την αμφισβήτηση των ελληνοτουρκικών συνόρων και την ολοκληρωτική εξάντληση των μεγάλων ελληνικών νησιών.

Ας μην «ψαρώνουμε» λοιπόν. Αν για κάτι είναι σαφές από την παρουσία του Φίλη στα δημόσια πράγματα κατά τα τελευταία χρόνια είναι ότι αυτός, σαν γνήσιο και φανατικό τέκνο της κομματικής γραφειοκρατίας (απαρατσνικ λέγεται στην σοβιετική αργκό), ποτέ δεν λέει την προσωπική του άποψη, πάντοτε λειτουργεί ως «λαγός», και μάλιστα πάντοτε αναλαμβάνει  τις πιο δύσκολες προπαγανδιστικές αποστολές.

Αυτά ως προς τις προθέσεις. Αξίζει όμως να ασχοληθούμε επί της ουσίας με το διάβημα Φίλη, καθώς αυτό ξυπνάει σύνδρομα και αντανακλαστικά μερίδων της ελληνικής κοινωνίας τα οποία είναι πολύ βαθιά και θα πρέπει κάποτε να εκλογικευθούν και να τα ξεπεράσουμε.

Κατ’ αρχάς, αξίζει να ξεκαθαρίσουμε –κακώς, γιατί θα έπρεπε να είναι αυτονόητο– ότι η άποψη του Φίλη (και της Σίας Αναγνωστοπούλου, και του Αντώνη Λιάκου, ο οποίος μάλλον προτάσσει τα σοβαρότερα επιχειρήματα εκ των τριών) είναι εντελώς αστεία από επιστημονική, νομική και ιστορική σκοπιά. Προφανώς και, με βάση τον τυπικό ορισμό της γενοκτονίας σύσσωμος ο Μικρασιατικός Ελληνισμός υπέστη μια αδιαμφισβήτητη γενοκτονία. Το έργο των Κωνσταντίνου Φωτιάδη και Πολυχρόνη Ενεπεκίδη[3] έχει αποφανθεί με οριστικό και αμετάκλητο τρόπο για του λόγου το αληθές, παρουσιάζοντας πειστικά ιστορικά τεκμήρια για την έκταση και την εμβέλεια της γενοκτονίας, καθώς και για την εξίσου αδιαμφισβήτητη πρόθεση των Νεότουρκων να ξεριζώσουν οριστικά το ιστορικό πολυπολιτισμικό υπόβαθρο της Μικράς Ασίας.

Μόνο και μόνο για να αντιληφθούμε το μέτρο της γελοιότητας των απόψεων Φίλη, αξίζει να προσθέσουμε ότι αυτές δεν αντίκεινται μόνο στις καθ’ όλα εμπεριστατωμένες έρευνες και μελέτες της ελληνικής ιστοριογραφίας αλλά και στο πρόσφατο εξίσου εμπεριστατωμένο έργο της… νέας τουρκικής ιστοριογραφίας (Φουάτ Ντουντάρ, Σαΐτ Τσετίνογλου και Τανέρ Ακτσάμ –για να αναφέρουμε τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της) που ως προς το προκείμενο είναι εξίσου κατηγορηματική.

Αρκεί και μόνο να σημειώσουμε ότι ο Σάιτ Τσετίνογλου έχει δηλώσει ότι «η σημερινή εξουσία, που είναι οι προύχοντες της Ανατολίας που πλούτισαν από τη Γενοκτονία, μέχρι την εποχή του Οζάλ έκρυβε στο προσκέφαλο τα προϊόντα αυτής της μεταφοράς πλούτου. Η αλυσίδα συνεχίζει χωρίς να σπάσουν οι κρίκοι της και αυτό καθιστά πολύ δύσκολη την αναγνώριση της Γενοκτονίας»[4]. Ενώ το έργο του Φουάτ Ντουτάρ, παρουσιάζοντας τα μυστικά τηλεγραφήματα και τις εκθέσεις που αντάλλασσαν μεταξύ τους τα ηγετικά στελέχη των Νεότουρκων, υποστηρίζει ότι ήδη από τα πρώτα τους βήματα επιδόθηκαν σε μια «μηχανική των εθνοτήτων» με σκοπό, (τι άλλο;), την ολοκληρωτική ομογενοποίηση της Μικράς Ασίας[5].

Όπως υπαινιχθήκαμε και προηγουμένως, το βαθύτερο πρόβλημα που κατέδειξαν οι δηλώσεις Φίλη και όλη η αντιπαράθεση που ανέκυψε από αυτές είναι το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω, που πλέον θεωρούνται αυτονόητα ακόμα και μεταξύ των νέων Τούρκων ιστορικών, δεν θεωρούνται αυτονόητα στην χώρα μας –και κατά παράδοση αμφισβητούνται από μερίδες του ελληνικού προοδευτισμού στ’ όνομα της ψευδεπίγραφης «ελληνοτουρκικής φιλίας» [η οποία, παραδόξως, κατά το παρελθόν, στηρίχτηκε φανατικά τόσο από την σκληρή μετεμφυλιακή δεξιά του Παπάγου, όσο και από την… Χούντα].

Θα πρέπει, πραγματικά, να σκάψουμε πολύ βαθιά στην συλλογική μας ψυχολογία, ώστε να κατανοήσουμε γιατί μια μερίδα της κοινωνίας μας –η οποία μάλιστα μετά την εισβολή και την κατάκτηση της μισής Κύπρου, βρίσκεται κατά παράδοση εντός των κέντρων εξουσίας στην χώρα μας, μέχρι πρότινος των μηχανισμών ιδεολογικής εξουσίας, και εσχάτως της πολιτικής εξουσίας– όχι μόνον αρνείται το προφανές, αλλά επιπλέον θεωρεί ότι η παραδοχή από έναν εκπτωχευμένο λαό των 10 εκατομμυρίων είναι ικανή να ‘βλάψει’ (sic!) ένα οπλισμένο σαν αστακό, αυταρχικό και επεκτατικό κατεστημένο.

Αυτό, μόνον υπό το φως της «διαλεκτικής του Κυρίου και του Δούλου» θα μπορέσουμε να το κατανοήσουμε: Σαν αντιληφθούμε τα σύνδρομα αυτο-υποτίμησης και τα κόμπλεξ κατωτερότητας που παράγουν στις ελληνικές άρχουσες τάξεις τόσο το γεγονός της δραστικής, ριζικής εξαφάνισης του Μικρασιατικού Ελληνισμού από τους Νεότουρκους, όσο και την σημερινή υπερπροβολή της ισχύος του που ασκεί συστηματικά το τουρκικό κατεστημένο. Ή αν επικαλεστούμε στον Φρανς Φανόν, και στην αξεπέραστη ανάλυσή του για το πώς ο κυρίαρχος επιβάλει στις μερίδες της διανόησης των αποικιοκρατούμενων τηνάρνηση του συλλογικού τους εαυτού, την οποία μάλιστα εκφράζουν λαμβάνοντας ρόλο πρωτοπορίας στην πνευματική και ψυχολογική αποδόμηση του ίδιου του λαού τους[6].

Μόνον έτσι, ίσως, θα μπορούσε κανείς να ερμηνεύσει αυτόν τον απίστευτο χάρτη τον οποίον, ανάμεσα σε άλλους, δημοσιοποίησε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, ο αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Δημήτρης Σταματόπουλος, δηλώνοντας μάλιστα ευθαρσώς ότι τον χρησιμοποιεί για να διδάξει στους φοιτητές του την Μικρασιατική Εκστρατεία[7]:

Αν θα προσέξατε καλά, ο χάρτης παρουσιάζει όλα τα μεγάλα επαναστατικά γεγονότα εθναφύπνισης των λαών της Βαλκανικής ως… «διωγμούς Οθωμανών Μουσουλμάνων», ενώ το αποκορύφωμα ότι παρουσιάζει την περίοδο από την απαρχή της αγγλικής επικυριαρχίας της Κύπρου, μέχρι την… εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων ως… περίοδο «διωγμών» του οθωμανικού μουσουλμανικού στοιχείου (!!!). Αυτά διδάσκονται σήμερα στο ελληνικό πανεπιστήμιο, από “αριστερούς ακαδημαϊκούς” (sic!), οι οποίοι προφανώς είναι το αντίστοιχο του Αλέξη Τσίπρα στο επίπεδο του Πανεπιστημίου –κάνουν το ίδιο κακό με αυτό που κάνει σήμερα στην χώρα η διακυβέρνησή του, μόνο που στοχεύουν συστηματικά στα μυαλά των νεώτερων γενεών και όχι στην οικονομία, την κοινωνία και τις πολιτικές δομές της χώρας.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνον πρόβλημα ιστορικής αποτίμησης του παρελθόντος. Είναι και μελλοντικής ιστορικής προοπτικής. Έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή, και ακόμα δεν έχουμε ξεκαθαρίσει ως έθνος τι μας συνέβη τότε: Το 1922, το έθνος μας υπέστη βίαια, και δια της γενοκτονίας μια δραστική μετάλλαξη της ιδιοσυστασίας του. Έπαψε πλέον να αποτελεί «έθνος-κοσμοσύστημα», δηλαδή έναν διακριτό πολιτιστικό πόλο που διαπότιζε με το ίχνος της πολιτισμικής, υλικής του δραστηριότητα έναν εκτεταμένο χώρο της νοτιοανατολικής Ευρώπης και Μεσογείου –αυτό που θα λέγαμε Δύση της Ανατολής– και «κλείστηκε μέσα στα βουνά» της ελλαδικής Χερσονήσου, με συνέπεια να καταστεί ένας μικρός λαός των συνόρων, που πασχίζει για την επιβίωσή του ως ελεύθερο υποκείμενο μέσα στον 21^ο αιώνα[8].

Ας εκφράσουμε το πρόβλημα με όρους του παρόντος. Όπως είπαμε και προηγουμένως, σήμερα ο ελληνικός λαός βρίσκεται στο ναδίρ  της δημογραφικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής του δραστηριότητας –μετά βίας μετράει εντός των ορίων του ελληνικού κράτους τα 10 εκατομμύρια, και αντιμετωπίζει δίπλα του ένα επεκτατικό, αυταρχικό κατεστημένο σε φασιστική εκτροπή η οποία δυστυχώς στηρίζεται από μια οριακή κοινωνική πλειοψηφία 30 και πλέον εκατομμυρίων ψηφοφόρων. Που απειλούν να κινητοποιήσουν έναν πληθυσμό σχεδόν 80 εκατομμυρίων σε μια κατεύθυνση εκσυγχρονισμού και αποκατάστασης του οθωμανικού imperium, με όρους του 21^ου αιώνα βέβαια.

Τι μας λέει ο κύριος Φίλης, και οι στρατιές των διανοούμενων – «αυλικών της εξουσίας» οι οποίες τον στηρίζουν, όπως στο παρελθόν στήριζαν και τον Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Σημίτη και όλη την παράδοση της ελληνικής εθελοδουλίας σε αντίστοιχα διαβήματα; Ότι επί της ουσίας πρέπει να συρθούμε ενώπιον αυτού του κατεστημένου, να σκύψουμε και να αποδεχθούμε κάθε αξίωση. Προφανώς, προωθείται μια έντεχνη παρεξήγηση: «Συνύπαρξη» σημαίνει εκλογίκευση των σχέσεων, εξισορρόπησή τους, και συστηματικός αγώνας ώστε να εξουδετερωθεί σχετικώς αυτή η τόσο τρομακτική ανισορροπία ισχύος και να βρεθεί ένα modus vivendi που να επιτρέπει τον ελεύθερό μας βίο ως λαός. Και όχι, φυσικά, να ξύνεσαι στην γκλίτσα του… φασίστα και του επεκτατιστή λέγοντας ότι παρά τα όσα έκανε, και παρά τα όσα κάνει σήμερα στο Κουρδιστάν, την Συρία, την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα, εμείς τον θεωρούμε «αδελφό μας» -όπως είπε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης κατά την τελευταία επίσκεψή του στην Σμύρνη[9].

Δεν μπορείς να είσαι «αδελφός» με αυτόν που σε απειλεί με ιστορική έκλειψη, μόνο και μόνο επειδή τον φοβάσαι και θέλεις να τα έχεις καλά μαζί του. Μπορείς να σταθείς αξιοπρεπώς απέναντί του, και να του κάνεις ένα ειλικρινές ξεκαθάρισμα: Ότι αν θέλει να συνυπάρξουμε εν ειρήνη και δημοκρατικά, θα πρέπει να αποκαταστήσει τα ιστορικά του εγκλήματα, και να πάψει να παράγει άλλα στην ευρύτερη περιοχή. Μόνον έτσι θα σε σεβαστεί.

Και σε αυτήν την προσπάθεια, ευτυχώς, δεν είμαστε μόνοι ακόμα. Είναι οι μειονότητες της Ανατολίας που καταπιέζονται ακόμα και σήμερα από το τουρκικό κατεστημένο –από τους Κούρδους μέχρι τους Αλεβίτες. Είναι οι Αρμένιοι και οι Ασσύριοι. Είναι, βέβαια, οι Σύροι που έχουν αγανακτήσει από την απλόχερη στήριξη που δίνει ο Ερντογάν στους τζιχαντιστές δήμιούς τους. Και είναι και όλη εκείνη η μερίδα της παγκόσμιας κοινής γνώμης, που παρά την παροξυστική πλύση εγκεφάλου και την προπαγάνδα του παγκόσμιου συστήματος επιμένει να τοποθετείται αντι-αποικιακά, δημοκρατικά, με άξονα και γνώμονα την οικουμενική αίσθηση του Δικαίου.

Το δίλημμα έχει τεθεί. Ή θα δώσουμε αυτόν τον καλό αγώνα, ή το 1922 θα ολοκληρωθεί τραγικά μέσα στον 21^ο αιώνα. Ο κύριος Φίλης, η κυρία Αναγνωστοπούλου και οι συν αυτώ έχουν διαλέξει στρατόπεδο, το «με ποιους θα παν και ποιους θα αφήσουν». Εμείς;

[1] «Στην αντεπίθεση πέρασε ο Νίκος Φίλης», real.gr, 5/11/2015. Ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=459975&catID=11.

[2] «Σήμερα, λέει η Σία Αναγνωστοπούλου, ο εκσυγχρονισμός της τουρκικής κοινωνίας που επιχειρείται (κυρίως μέσω Ερντογάν) με την ευρωπαϊκή προοπτική, δεν μπορεί παρά να συνοδευτεί και από μέτρα εκδημοκρατισμού, όπως το απαιτεί η E.E. Θα δούμε ότι εκδημοκρατίζεται και η ταυτότητα. Σήμερα, στην τουρκική εθνική ταυτότητα προστίθεται ως δομικό, ένα στοιχείο που έλειπε από την πρόσφατη προηγούμενη, την κεμαλική: Το Ισλάμ». Τάκης Καμπύλης, «Η τουρκική εθνική ταυτότητα», Καθημερινή, 31/01/2010.

[3] Κωνσταντίνος Φωτιάδης, Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα 2004. Πολυχρόνης Ενεπεκίδης, Γενοκτονία στον Εύξεινο Πόντο. Διπλωματικά Εγγραφα από τη Βιέννη (1909-1918), Εύξεινος Λέσχη Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1995.

[4] Γιώργος Κιούσης, «Συνέντευξη με τον Σαΐτ Τσετίνογλου», Ελευθεροτυπία, 18/05/2013.

[5] Φουάτ Ντουντάρ, Ο Κώδικας της σύγχρονης Τουρκίας, Η Μηχανική των Εθνοτήτων της Ένωσης και Προόδου 1913-1918, Νέος Κύκλος Κωνσταντινουπολιτών, Αθήνα 2014.

[6] Franz Fanon, Black Skin, White Masks, Εκδόσεις Verso, Λονδίνο 2008 (Νέα Έκδοση).

[7] Πηγή: https://www.facebook.com/demetres.stamatopoulos2?fref=ts.

[8] Βλέπε Γιώργος Καραμπελιάς, Χίλιαενιακόσιαείκοσιδύο: Δοκίμια για την νεοελληνική ιδεολογία, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2002 και Γιώργος Καραμπελιάς, Ελλάδα, μια χώρα των συνόρων, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1992.

[9] Μπουτάρης: «Με τους Τούρκους αισθάνομαι αδελφός», Το Ποντίκι Web, 7/10/2015. Ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.topontiki.gr/article/145324/mpoytaris-me-toys-toyrkoys-aisthanomai-adelfos-video. Προσπελάστηκε 5/11/2015.

http://ardin-rixi.gr/archives/196515

Παρουσίαση του βιβλίου «1071 – Στρατηγικές Ήττες & Συρρίκνωση του Ελληνισμού»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί

στη παρουσίαση του βιβλίου «1071 – Στρατηγικές Ήττες & Συρρίκνωση του Ελληνισμού» του δρ. Νικολάου Ντέμου και στην συζήτηση που θα ακολουθήσει.

Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι

Σάββας Καλεντερίδης, εκδότης και

ο Νικόλαος Ντέμος, συγγραφέας του βιβλίου.

                             Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 11 Νοεμβρίου και ώρα 19:30,

στην αίθουσα της βιβλιοθήκης του Ι.Ν. Φανερωμένης,στην πλ. Φανερωμένης στον Χολαργό.

Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνείστε μαζί μας

στο 210 6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr.

(Η πρόσβαση στον χώρο της εκδήλωσης είναι άνετη, είτε μέσω του σταθμού μετρό του Χολαργού,

είτε με αυτοκίνητο και δυνατότητα στάθμευσης στην πλατεία Φανερωμένης.)

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Τέσσερις στρατηγικές ήττες, που καθόρισαν την ιστορική πορεία του Ελληνισμού.

Τέσσερις ιστορικές ήττες, που έχουν να μας διδάξουν πολλά, ιδιαίτερα σήμερα, που Κύπρος και Ελλάδα βρίσκονται στο μέσον μιας κρίσης που το μόνο σίγουρο είναι ότι θα επηρεάσει την παραπέρα πορεία του Ελληνισμού.

Υπάρχει ελπίδα;

Μπορεί να ανακάμψει ο Ελληνισμός;

Μπορούν οι Έλληνες να ξαναβρούν το βηματισμό τους και να διεκδικήσουν και πάλι μια προβεβλημένη θέση στην Ιστορία;

Απαντήσεις σε όλα αυτά δίνει ο δρ. Νίκος Ντέμος, ένας Έλληνας που μεγαλούργησε στο εξωτερικό, μελέτησε σε βάθος την πορεία του Ελληνισμού στην Ιστορία και αποφάσισε να αναλύσει το κοινωνικοπολιτικό, γεωοικονομικό και γεωπολιτικό περιβάλλον κάτω από το οποίο διεξήχθησαν τέσσερις μάχες, που είχαν δυσάρεστη κατάληξη, με τραγικές συνέπειες για τον Ελληνισμό.

Μελέτησε επίσης σε βάθος τα επιχειρησιακά δεδομένα, τον οπλισμό, το συσχετισμό δυνάμεων, τις γεωγραφικές και καιρικές συνθήκες, το ρόλο των στρατιωτικών ηγετών, που έπαιξαν ρόλο στην εξέλιξη της κάθε μάχης και στην κατάληξή της.

Πρόκειται για τις μάχες του Ιαρμουχά (Γιαρμούκ, 636), του Μαντζικέρτ (1071), του Μυριοκέφαλου (1176) και της άλωσης της Πόλης από τους Φράγκους (1204).

Ένα βιβλίο μελέτης, προβληματισμού αλλά και εθνικής έμπνευσης, που έρχεται σε μια περίοδο παρακμής της Ελλάδας και του Ελληνισμού.

Ένα βιβλίο ιστορικής και εθνικής αυτογνωσίας.

O ίδιος ο συγγραφέας λέει για το βιβλίο του:

«Το βιβλίο αναφέρεται σε τέσσερις στρατηγικές ήττες που όχι μόνο συρρίκνωσαν τον ελληνισμό αλλά και στιγμάτισαν την ελληνική ψυχή, την ψυχολογία και τη νοοτροπία μας έως σήμερα. Οι στρατιωτικές αυτές ήττες επέφεραν την γεωγραφική, οικονομική και πολιτική συρρίκνωση του ελληνισμού, την απογοήτευση, την αλλοτρίωση, την αποσύνθεση, την υποχώρηση, την υποτακτική νοοτροπία και τελικά την υποδούλωση τους έθνους.

Είμαστε όμως, είτε το θέλουμε είτε όχι και παρόλες τις αντιξοότητες και τις ακρότητες μας, απόγονοι ενός μεγάλου λαού, με τεράστια ιστορία, που δημιούργησε τρεις αν όχι τέσσερις παγκοσμίου φήμης και ακτινοβολίας πολιτισμούς,.

Πιστεύοντας ακράδαντα στην ακολουθία των Ελληνικών κύκλων, ακολουθώντας το κύκλο των 400 χρόνων και διανύοντας ένα νέο πολιτιστικό κύκλο, οδεύουμε προς ένα μελλοντικό Ελληνικό πολιτισμό.

Ο 9ος αιώνας είναι αναλογικά παράλληλος με τον 13ο και τον τωρινό 21ο αιώνα. Κατά τον 13ο αιώνα, και ειδικότερα το 1204, έχουμε την κατάληψη της πρωτεύουσάς μας από τους συμμάχους και ομόδοξους Λατινοφράγκους, που προσδιόρισε την επακόλουθη κατάπτωση, ξένη κατοχή, με αποκορύφωμα την υποδούλωση μας.

Στις αρχές του 21ου αιώνα, οι καιροσκόποι και ανιστόρητοι Ευρωπαϊστές, μαζί με

τους γραικύλους παρέδωσαν τη χώρα, τον ελλαδικό και τον κυπριακό ελληνισμό στο δυτικό έλεγχο, πράξη που σε συνδυασμό με την ηθική και εθνική καταράκωση και τα σκουπιδοσήριαλ του διαχρονικού εχθρού εξ ανατολών, επέφερε την κατάπτωση, εξαθλιώνοντας τους πολίτες και εξαρθρώνοντας τον κοινωνικό μας ιστό, όπως συνέβη με τους Λατίνους εμπόρους του 13ου αιώνα.

Η ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων συνδέεται με την επιτακτική ανάγκη αλλαγής και υπέρβασης τόσο της πολιτικοοικονομικής τωρινής κατάστασης της χώρας όσο και των κοινωνικών δομών, των φθαρμένων πολιτικών κομμάτων και του εν γένει διαλυμένου κρατικού μηχανισμού, που ως αποτέλεσμα έχει τη στρατιωτική αποδυνάμωση της χώρας και την καταστροφή της παιδείας.

Η μελέτη του βιβλίου αποτελεί έναν οδηγό για την ηθική και εθνική ανάταση του Ελληνισμού.»

Βιογραφικό του συγγραφέα

Δρ Νικόλαος Ντέμος

Γεννήθηκε στη Χάλκη Λαρίσης και είναι κατ’ ουσία απόδημος Έλλην. Είναι κάτοχος PhD (Heriot-Watt University, Edinburgh), Μasters in Economics, Business, Strategic Studies (York University, Toronto) και πτυχίου από το Πανεπιστήμιο Πειραιώς.

Εργάζεται ως στρατηγικός σύμβουλος σε εισηγμένες και ιδιωτικές εταιρείες σε Καναδά, ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία, Ελλάδα, Κύπρο και την Αφρική σε θέματα εταιρικής επικοινωνίας, επενδυτικών σχέσεων, initial and secondary offerings, equity placements και raising strategic capital.

Έχει διδάξει σε πανεπιστήμια και κολέγια σε διάφορες χώρες και τα ακαδημαϊκά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται σε θέματα σχετικά με τη στρατηγική των εταιρειών για την προσέλκυση και εξεύρεση επενδυτικών κεφαλαίων και επενδύσεων.

Έχει αρθρογραφήσει σε πολλές ελληνικές και ξένες εφημερίδες και περιοδικά σχετικά με την εξεύρεση επενδυτικών κεφαλαίων, τις σχέσεις με τους επενδυτές και την εισαγωγή  εταιρειών στα χρηματιστήρια. Είναι συγγραφέας του βιβλίου “Effective Corporate Communication and Voluntary Investor Relations”, Pyles Books, July 2008 και είναι ένας ένθερμος μελετητής της στρατιωτικής ιστορίας και της στρατηγικής.

Ο ίδιος, η σύζυγός του Μαρία και τα δύο παιδιά τους, ο Δημήτρης και η Αφροδίτη, μοιράζουν το χρόνο τους ανάμεσα στην Αθήνα και στο Τορόντο.