Η ΕΛΛΑΔΑ, ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ Ο … «ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ ΤΩΝ ΛΑΜΟΓΙΩΝ»

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μια καινούρια «μεγάλη ιδέα» εξαπλώνεται σε διάφορους κύκλους στην Αθήνα και τη Λευκωσία. ‘Ότι μπορούμε να λύσουμε βασικά προβλήματα «συμμαχώντας» με το Ισραήλ. Μια σκόπιμη, ιδιοτελής σύγχυση εγκαθίσταται μεταξύ «συνεργασίας», «συμμαχίας» και «δορυφοροποίησης». Ουδείς των οπαδών μιας ελληνοισραηλινής συμμαχίας δεν αντιμετωπίζει αναλυτικά και τους κινδύνους που εγκυμονεί, πέραν των πιθανών ωφελημάτων. Το Ισραήλ είναι κράτος σε «διαρκή πόλεμο» με όλο το περιβάλλον του. Η Ελλάδα (και η Κύπρος) έχει στηρίξει όλη την εξωτερική πολιτική της στο διεθνές δίκαιο και την παγκόσμια εικόνα της στις αρχές της ελευθερίας και δημοκρατίας, των οποίων απετέλεσε κοιτίδα. Οι ‘Ελληνες, εκ θέσεως και μεγέθους, οφείλουν να «ισορροπούν» έξυπνα ανάμεσα στους μεγάλους «κόσμους» της Δύσης, του Ισλάμ και των Σλάβων.

Οσάκις η Ελλάδα ταυτίσθηκε άκριτα με έναν από αυτούς τους κόσμους, υπέστη συντριπτική ήττα. Ως ένα σημείο, η Ελλάδα κέρδισε από τη συμμαχία με τη Βρετανία στις αρχές του 20ού αιώνα, η πλήρης όμως ταύτιση συνέβαλε στην Μικρασιατική Καταστροφή. Στο τέλος, οι ναύτες των «συμμάχων» έκοβαν τα χέρια των Ελλήνων που προσπαθούσαν να ανέβουν στα καράβια τους έξω από τη φλεγόμενη Σμύρνη.

Ο Ρήγας ήταν ο πρώτος στοχαστής στα νεώτερα χρόνια που δίδαξε την ανάγκη στήριξης προπάντων στις δικές μας δυνάμεις, βασιζόμενος στην εμπειρία των Ορλωφικών. Η Ελλάδα της Αντίστασης καταστράφηκε ακολουθώντας τυφλά το Κρεμλίνο του Στάλιν. Οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου υπεγράφησαν όταν στην Ελλάδα η αμερικανική Πρεσβεία αποφάσιζε ποιός θα γίνει Πρωθυπουργός. Η κυπριακή τραγωδία συνέβη όταν στην Ελλάδα κυβερνούσαν οι πράκτορες της CIA και στην Ουάσιγκτον ήταν παντοδύναμο το ισραηλινό λόμπυ. Η πλήρης ταύτιση με τις επιδιώξεις της αμερικανικής και ισραηλινής πολιτικής οδήγησε, το 2002, στην εμφάνιση του σχεδίου Ανάν. Η πλήρης ταύτιση του «εκσυγχρονισμού» με την Ευρώπη είναι στη ρίζα των σημερινών οικονομικών μας προβλημάτων. Και ήταν ο κατεξοχήν διεθνής σύμβουλός μας, η τράπεζα Goldman Sachs, που πρωταγωνίστησε στην οικονομική επίθεση εναντίον μας! Η Ελλάδα πάσχει διαχρονικά από ανάπηρη ανεξαρτησία και αδυναμία αυτοτελούς επεξεργασίας στρατηγικής.

‘Όταν το 1996 Αμερικανοί, Εβραίοι, Γερμανοί μας είπαν να τα φτιάξουμε με την Τουρκία, η ιδέα ίσως δεν στερείτο ορθολογικού πυρήνα. Από στενά εθνική άποψη, η Αθήνα θα μπορούσε να δοκιμάσει να ανταλλάξει τη συμφωνία στην τουρκική ένταξη (έστω κι αν μια τέτοια ιδέα είναι προβληματική γιατί διαλύει την ‘Ενωση στην οποία τόσα επενδύσαμε) με την δίκαιη επίλυση του κυπριακού και την άρση της απειλής στο Αιγαίο. Τίποτα τέτοιο δεν έγινε. Αντίθετα, έγινε μια σειρά μονομερών, ακατανόητων υποχωρήσεων στην ‘Αγκυρα και παρολίγον να διαλυθεί το κυπριακό κράτος. Η βασική δικαιολογία ήταν το επιχείρημα ότι, με Κύπρο και Τουρκία στην ΕΕ, περίπου δεν υπάρχει λόγος υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων! Η έμπνευση ήταν του Χόλμπρουκ, η αποδοχή της δείγμα βαθιάς εξάρτησης και ιδιοτέλειας της ελληνικής πολιτικής ελίτ. Τώρα, κινδυνεύουμε να αυξήσουμε τις πιθανότητες έντασης με την Τουρκία, γιατί δεν φροντίσαμε και δεν φροντίζουμε να ξεκαθαρίσουμε με τρόπο διαχρονικό, σαφή και αξιόπιστο ποιοι είναι οι όροι της Ελλάδας για την ειρήνη και για τον πόλεμο.

Ενώ η Αθήνα συνεχίζει να εφαρμόζει πολιτική προσέγγισης με την ‘Αγκυρα που απέδωσε κέρδη μόνον στην Τουρκία και να στηρίζει την ενταξιακή της προοπτική, τώρα της προτείνεται από μια πτέρυγα του αμερικανικού και ισραηλινού κατεστημένου να ασκήσει και μιαν άλλη πολιτική: την πολιτική στρατηγικής συμμαχίας με το Ισραήλ εναντίον της Τουρκίας. Και η δέυτερη αυτή πολιτική δεν στερείται ορθολογικού πυρήνα. Η Αθήνα έχει κάθε λόγο να εκμεταλλευθεί διπλωματικά τη σύγκρουση Ισραήλ και Τουρκίας. (Αν υποθέσουμε ότι έχει κάτι να την κάνει, γιατί το πρόβλημα της ελληνικής διπλωματίας είναι ότι χρειάζεται να βρει στόχους προτού αναζητήσει συμμάχους, αλλοιώς θα διολισθήσει στην υιοθέτηση αλλότριων επιδιώξεων!). Αν η Αθήνα έχει λόγο να χρησιμοποιήσει τη διαμάχη Τουρκίας-Ισραήλ δεν έχει κανένα λόγο να χρησιμοποιηθεί από τους Ισραηλινούς για να λύσουν δικά τους προβλήματα. Εκεί έγκειται η ουσία της υπόθεσης. (Δεν σχολιάζουμε τις ανοησίες περί επικείμενου «διαμελισμού» και «καταστροφής» της Τουρκίας)

Αξίζει επίσης το «δέντρο» να μην αποκρύψει τελείως το «δάσος». Η σύγκρουση Ισραήλ-Τουρκίας είναι επίσης αντανάκλαση της πίεσης των ισλαμικών λαών για δικαιότερες διεθνείς διευθετήσεις, πίεση που συνέβαλε στις επαναστάσεις τους. Κι αν το «ορατό» πρόβλημα ασφαλείας είναι η Τουρκία, η Ελλάδα έχει γίνει εμμέσως αντικείμενο ελέγχου από ξένες δυνάμεις καθ’ όλη την περίοδο της ανεξαρτησίας της.Τώρα επιδιώκουν προφανώς να την αγοράσουν, με τα 50 δις κι αυτός δεν είναι κίνδυνος μικρότερος από την Τουρκία.

Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να συνεργασθεί με το Ισραήλ στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τη γεωργίας, τον τουρισμό, τη ναυτιλία, την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Στον αμυντικό τομέα είναι πιο συζητήσιμο. Η Αθήνα δεν έχει λόγο εμπλοκής στο μεσανατολικό, ούτε πώλησης πολεμικών βιομηχανιών. Οφείλει να διατηρεί απόρρητες τις κρισιμότερες αμυντικές πτυχές. Η μεταφορά ισραηλινού αερίου μέσω αγωγού στην Ευρώπη μπορεί να αποδειχθεί σπουδαίο σχέδιο, εφόσον έχει την πλήρη κάλυψη Γαλλίας και Γερμανίας. Η κάλυψη ασφαλείας δεν πρέπει να αφεθεί μόνο στο Ισραήλ. Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να αποφύγουν εμπλοκή με Λίβανο/Παλαιστινίους για κυριότητα αποθεμάτων.

.Αντίθετα, πιο συζητήσιμες είναι οι ιδέες υγροποίησης ισραηλινού φυσικού αερίου σε Κύπρο ή Κρήτη. Οι εγκαταστάσεις αυτές είναι στόχος. Λογικά το Ισραήλ δεν τις θέλει στο έδαφός του. Αντικειμενικά, τα σχέδια αυτά κινδυνεύουν να καταστήσουν τον ελληνικό χώρο «προέκταση» του ισραηλινού, κάτι πολύ διαφορετικό από το γίνει κόμβος σύνδεσης με την Ευρώπη.

Ούτε αντιλαμβάνεται κανείς εύκολα σε τι χρησιμεύει η πανηγυρική ατμόσφαιρα κοινών Υπουργικών Συμβουλίων με μια από τις πλέον απομονωμένες, ακόμα και μεταξύ του διεθνούς εβραϊσμού, κυβερνήσεις στην ιστορία του Ισραήλ (όπως και τα ελληνοτουρκικά υπουργικά συμβούλια!). Πρόκειται να συστήσουμε ομοσπονδία μετο Ισραήλ ή την Τουρκία. Δεν περνάει ούτε βδομάδα που κάποιος ‘Ελληνας αξιωματούχος να μην επισκέπτεται το Ισραήλ. Δεν είναι κακό, εκπλήσσει όμως η ανισορροπία. Γιατί δεν πατάνε το πόδι τους στη Μόσχα, γιατί οι ελληνορωσικές σχέσεις «έπιασαν πάτο»; Γιατί οι σχέσεις μας με Γαλλία, Γερμανία, την «ομοιοπαθούσα» ευρωπαϊκή περιφέρεια, με την Ευρώπη εν γένει είναι στο χειρότερο σημείο που βρέθηκαν μετά τη δικτατορία! Και τι να πούμε για την Κίνα ή για τον αραβομουσουλμανικό κόσμο, στον οποίο διαθέταμε τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο και το διασπαθίσαμε.

Σήμερα, ζούμε την επαναστατική αφύπνιση των αραβικών μαζών και είναι αυτές οι μάζες που συγκροτούν κυρίως τη Μέση Ανατολή, με αυτές συνυπάρξαμε αιώνες και θέλουμε να συνεχίσουμε να συνυπάρχουμε εδώ που είμαστε. Δεν είμαστε Σταυροφόροι. Είναι σκόπιμο η ελληνοισραηλινή συνεργασία να μην προσλάβει μορφές θα μας κάνουν τμήμα της «εικόνας του εχθρού» αυτών των λαών, αλλά θα διατηρήσουν την μεγάλη ελληνική πολιτιστική υπεροχή και ακτινοβολία, δεν θα συσπειρώσουν όλο το Ισλάμ πίσω από την Τουρκία και, φυσικά, δεν θα μας καταστήσουν τμήμα του μεσανατολικού, θέτοντας σχεδόν ανυπέρβλητα προβλήματα ασφαλείας. Στην πραγματικότητα, η διατήρηση και ανάπτυξη του ελληνικού πολιτικού κεφαλαίου και του κύρους της Αθήνας και της Λευκωσίας στον ισλαμικό κόσμο μπορεί να αποβεί και πολύ χρήσιμη στους Ισραηλινούς, όταν έρθει η ώρα της αναπόφευκτης σοβαρής διαπραγμάτευσης με τους ‘Αραβες.

Μερικοί φίλοι προσάπτουν στον γράφοντα κάποια καχυποψία απέναντι στην ανάπτυξη των ελληνοισραηλινών σχέσεων. Δεν το αρνούμαι. Η καχυποψία έχει να κάνει περισσότερο με την Ελλάδα, παρά με το Ισραήλ, το οποίο άλλωστε είναι μια γνωστή οντότητα, με τα καλά και τα κακά της. Αυτοί που ασκούν σήμερα την πολιτική της προσέγγισης είναι οι ίδιοι που «διαπραγματεύτηκαν» το σχέδιο Ανάν και το Μνημόνιο. Δεν έχω λόγους να πιστεύω ότι θα τα καταφέρουν καλύτερα με έναν τόσο ισχυρό και ικανό παίκτη όπως το Ισραήλ και, παρόλο που εδώ και χρόνια αρθρογραφώ υπέρ της ανακήρυξης ΑΟΖ, δεν εκτιμώ επίσης ότι συνιστά λυδία λίθο για όλα τα ελληνικά προβλήματα. Παραξενεύομαι μάλιστα για το τόσο όψιμο της ανακαλύψεώς της από τόσο πολλούς.

Μερικοί υποστηρίζουν ότι πρέπει να αποφεύγονται «ιδεολογικές» προσεγγίσεις στην εξωτερική πολιτική όπου δεν υπάρχουν δίκαια αλλά μόνο συμφέροντα. Ας μου επιτραπεί να θεωρώ αυτή την άποψη μεγάλη βλακεία. Αυτό δηλαδή, όλο κι όλο, που κατάλαβαν από τον Θουκυδίδη, είναι ότι τους επιτρέπει να κάνουν κάθε ανηθικότητα, υποτίθεται λόγω εθνικού συμφέροντος; Στο «Λαμογιστάν» που κατάντησε η πατρίδα του Θουκυδίδη, ίσως βέβαια είναι εν τέλει λογικό να τον διαβάζουμε έτσι.

Γιατί έχασε η Αθήνα τον Πελοποννησιακό Πόλεμο; Γιατί έφαγαν τα μούτρα τους Αμερικανοί και Ισραηλινοί στο Ιράκ και στον Λίβανο; Γιατί ανατρέπονται το ένα μετά το άλλο τα αραβικά καθεστώτα; Ο Βενιζέλος έλεγε ότι η Ελλάδα είναι πολύ μικρή για να είναι ανέντιμος και δύσκολα διακρίνει κανείς όποιο εθνικό συμφέρον πίσω από την παράδοση του αρχηγού της κουρδικής επανάστασης στην Τουρκία, με το σύνθημα μάλιστα «Πρώτα η Ελλάδα». Γιατί ο Ερντογάν, παίζοντας στη Μέση Ανατολή το παιχνίδι που κάποτε έπαιξε ο Ανδρέας Παπανδρέου, κατέληξε σήμερα να γίνει, αν και μη ‘Αραβας, ο δημοφιλέστερος πολιτικός μεταξύ των Αράβων, μαζί με τους Αχμαντινετζάντ και Νασράλα. Τα όπλα συνιστούν πηγή ισχύος, όχι όμως τη μόνη, εξίσου συνιστούν οι ιδέες και η πολιτική. Κατά τον Κλαούζεβιτς μάλιστα ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής, όχι η πολιτική του πολέμου. Οι «ιδεολογίες» δεν είναι μόνο στενός, δογματικός «κορσές», αλλά συνόψιση κοσμοαντίληψης, «χάρτη» για να πορεύονται άτομα και λαοί στον αβέβαιο και επικίνδυνο κόσμο. Η εξωτερική πολιτική δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά άσκηση ηθικής, αλλά και αγνόηση της ηθικής συνεπάγεται τεράστιο τίμημα. Χρειαζόμαστε προπάντων κυβέρνηση και κράτος με ικανότητα στάθμισης αυτών των παραγόντων, επεξεργασίας στρατηγικής και ελιγμών. Πολύ περισσότερο όταν η κατάσταση της χώρας έχει ανοίξει την όρεξη πολλών και διάφορων να την αγοράσουν και να την ελέγξουν.

To τουρκικό ενδιαφέρον για την Ευρώπη υπήρξε ίσως μεγάλη ευκαιρία για την ελληνική διπλωματία. Κατάφερε να τη χρησιμοποιήσει εις βάρος της! Η διένεξη Τουρκίας-Ισραήλ και τα ενεργειακά κοιτάσματα μπορεί να είναι επίσης μεγάλη ευκαιρία. Κινδυνεύει δυστυχώς και αυτή να εξελιχθεί εις βάρος μας!

Konstantakopoulos.blogspot.com

epikaira, 23.2.2011

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΟ ΒΕΛΛΙΔΕΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Από την 1η Δεκεμβρίου έχουν περάσει μόλις 3 μήνες και μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η Κίνησή μας ακτινοβόλησε αμέσως με τέτοια λάμψη και δύναμη, ώστε αυτή τη στιγμή να μετράμε τις Σπίθες που γεννήθηκαν σε όλη την Ελλάδα κατά εκατοντάδες.

Όμως ίσως το πιο σπουδαίο είναι το γεγονός ότι μπήκε για καλά στην καθημερινότητα των Ελλήνων. Είναι παρούσα σε όλες τις συζητήσεις παρ’ όλες τις προσπάθειες που γίνονται από την Κυβέρνηση και τα Όργανά τους να μας σβήσουν.

Αυτό δείχνει ότι οι ιδέες και οι απόψεις μας αντιστοιχούν στις μύχιες ελπίδες του εργαζόμενου λαού μας. Τον εκφράζουν και γεννούν μέσα του την πιο στέρεη, σημαντική και υπολογίσιμη ελπίδα για το μέλλον. Από την πρώτη στιγμή πιάσαμε τον ταύρο από τα κέρατα κι αυτό μας φορτώνει με τεράστιες ευθύνες. Γιατί είμαστε οι πρώτοι και οι μόνοι που τολμήσαμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους και να υποδείξουμε τις μόνες ριζικές λύσεις που θα μας απαλλάξουν μια για πάντα από τις δυνάμεις, τις σχέσεις και τις δεσμεύσεις που μας έχουν οδηγήσει στη σημερινή κατάσταση της υποδούλωσης που μας υποβιβάζει και μας ντροπιάζει.

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν όλοι εσείς οι Σπιθιστές έχετε συνειδητοποιήσει ότι συμμετέχουμε σε ένα πρωτόγνωρο πείραμα από την έκβαση του οποίου θα αποδειχθεί εάν πραγματικά ο λαός είναι ικανός να αυτοκυβερνηθεί ή εξακολουθεί να χρειάζεται Σωτήρες-Ηγέτες-Κόμματα-Μηχανισμούς για να σωθεί. Και φυσικά να είναι αναγκασμένος να γίνεται οπαδός-κοπάδι με τυφλή πίστη και φανατισμό για τον οδηγό-βοσκό και την αυλή του, για να προχωρήσει.

Έτσι ρίξαμε την ιδέα το νέο ξεκίνημα να στηριχτεί στην Ανεξάρτητη Ομάδα Πρωτοβουλίας που θα έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός ζωντανού και υπεύθυνου οργανισμού.

Νομίζω ότι από την πρώτη στιγμή ξεκαθάρισα ότι μπαίνοντας στη Σπίθα αφήνουμε απ’ έξω την όποια κομματική μας ταυτότητα. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε τα δικά μας πολιτικά πιστεύω ως Σπιθιστές, διατυπωμένα τόσο καθαρά, ώστε να μην μπορούν να υπάρξουν παρανοήσεις. Ως προς το Πολιτικό Σύστημα αναφερθήκαμε στο πολίτευμα της Άμεσης Δημοκρατίας. Ως προς την Κοινωνία αναφέραμε για πρώτη φορά ότι δεν θα πρέπει στο μέλλον να υπάρξει ούτε ένας πολίτης κάτω από ένα ορισμένο όριο δικαιωμάτων και απολαυών που θα καθοριστεί με νόμο. Δικαιώματα στην εργασία, στην αμοιβή, στη μόρφωση και στον πολιτισμό. Αναφέρθηκα επίσης σε έναν όρο που φαίνεται ότι πέρασε απαρατήρητος: την Δίκαιη Ανισότητα. Που αποτελεί το καταστάλαγμα των απόψεών μου για την οργάνωση μιας δίκαιης κοινωνίας μέσα από την ενεργό συμμετοχή μου στο ελληνικό και το διεθνές αριστερό κίνημα. Πρόκειται για μια ολοκληρωμένη κοινωνική θεωρία για την οποία είμαι έτοιμος να αναπτύξω με λεπτομέρειες τις θέσεις μου. Φυσικά ο χαρακτήρας αυτής της κοινωνίας θα είναι προοδευτικός, πράγμα που επίσης υπογράμμισα εξ αρχής και θα εξασφαλίζει με τον καλλίτερο τρόπο την αρχή της Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Ως προς την οικονομική ανάπτυξη είπα ότι θεωρώ ότι θα πρέπει να στραφούμε προς τις πηγές του εθνικού μας πλούτου, που όπως είναι γνωστό, παραμένει έως τώρα ανεκμετάλλευτος.

Μέσα σ’ αυτόν υπολογίζω φυσικά τον υποκειμενικό παράγοντα, δηλαδή όλους εμάς με στόχο να καταναλώνουμε όσα εμείς οι ίδιοι παράγουμε και να πάψουμε να ζητάμε βοήθεια από τους ξένους. Μίλησα για οικονομική αυτοτέλεια. Ως προς την Παιδεία μίλησα για Ελληνοκεντρική, ανθρωπιστική και απολύτως εκσυγχρονισμένη Παιδεία. Για τον Πολιτισμό οραματίζομαι τη συνέχεια της Πολιτιστικής Αναγέννησης που ξεκινήσαμε στη δεκαετία του ’60. Για την εξωτερική πολιτική πρότεινα την εγκατάλειψη του δόγματος «ανήκομεν εις την Δύσιν» και την καθιέρωση της αρχής ότι ανήκουμε την Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα. Ελεύθεροι να συνάπτουμε κάθε είδους σχέσεις και συμφωνίες με κριτήριο το εθνικό μας συμφέρον. Να έχουμε ισόρροπες σχέσεις με τον Δυτικό και τον υπόλοιπο κόσμο αναφέροντας ονομαστικά χώρες όπως η Ρωσία, η Κίνα, το Βιετνάμ και η Κούβα, καθώς και μεγάλα κράτη όπως λ.χ. η Βραζιλία και η Βενεζουέλα. Είπα επίσης ότι με απασχολεί το πρόβλημα της Εθνικής μας Ακεραιότητας και εξήγησα αναλυτικά τους λόγους. Και πρότεινα ένα Νέο Αμυντικό Δόγμα έξω από τον έλεγχο του ΝΑΤΟ. Τέλος είμαι δυστυχώς ο μόνος που κατήγγειλε την απόφαση του Γ. Παπανδρέου να διαθέσει τον ελληνικό εναέριο χώρο στην Ισραηλινή αεροπορία. Και τώρα μετά τη σημερινή μου παρέμβαση, φοβάμαι ότι όχι μόνο θα παραμείνω μόνος αλλά και θα γίνω στόχος των δυνάμεων που μαζί με τον Παπανδρέου επιχειρούν αυτή τη στιγμή να καταστήσουν τη χώρα μας σύμμαχο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που είναι υπεύθυνες για τις μεγάλες τραγωδίες που περνούν οι λαοί στη Μέση Ανατολή, την Νότιο Αμερική, την Ασία, την Αφρική και τώρα την Ευρώπη. Ακόμα και μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ… Κι αυτές είναι οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και κάποιοι παράγοντες του Εβραιοαμερικανικού λόμπυ. Μάλιστα όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα, οργανώνεται στην Αθήνα σύναξη των παραγόντων αυτών. Τυχαίο; Δεν νομίζω… Αυτές λοιπόν οι συνιστώσες, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, είναι υπεύθυνες για την καταστροφή της Γιουγκοσλαυίας και την μεταβολή των Βαλκανίων σε προτεκτοράτο του ΝΑΤΟ. Για τον πόλεμο στην Γεωργία. Για την πορτοκαλί επανάσταση στην Ουκρανία. Για την ολοσχερή καταστροφή στο Αφγανιστάν. Όσο για το Ιράκ., συμμετείχε και το Ισραήλ, που είναι υπεύθυνο για τον πόλεμο στον Λίβανο. Για τη σφαγή των αμάχων στη Γάζα και τον συνεχή όσο και απάνθρωπο αποκλεισμό της. Για τα σχέδια πολέμου εναντίον του Ιράν και των άλλων Κρατών, των κακών όπως τα ονόμασε ο Μπους. Για την απροκάλυπτη ομολογία δια στόματος του Μπους, ότι τα βασανιστήρια ανάγονται σε κατ’ εξοχήν όπλα στη διάθεση των ιμπεριαλιστών. Και τέλος είναι αυτοί που ελέγχουν το χρηματιστηριακό Σύστημα και όλες τις μεγάλες Τράπεζες. Είναι αυτοί που δημιούργησαν τη μεγάλη οικονομική κρίση με στόχο την εξαθλίωση των εργαζομένων και την κατάργηση των Εθνών, ώστε να επιβληθεί τελικά η Παγκόσμια Εξουσία ΗΠΑ και Τραπεζών.

Ελπίζω ότι οι περισσότεροι από σας έχετε ενημερωθεί πρώτα απ’ όλα από τις άθλιες αποφάσεις της Κυβέρνησης που οδηγούν στα αποτελέσματα που μόλις ανέφερα, δηλαδή τη συμπόρευση της χώρας μας με το τριπολικό διεθνές επιτελκό σύστημα και στη συνέχεια από την πείρα των άλλων λαών και τις αποκαλύψεις του τύπου για τη θεωρία «Σοκ και Δέος», καθώς και για τον ρόλο της λέσχης Μπίλντεμπεργκ.

Τι μας ενώνει; Η κοινή μας θέση απέναντι στην ξένη εξάρτηση και τα όργανά της. Κι αυτό είναι το κύριο χαρακτηριστικό των μελών της κάθε Σπίθας μαζί με την χωρίς όρους αγάπη μας για την Πατρίδα. Είμαστε Ριζοσπάστες Πατριώτες Προοδευτικοί. Και στόχος μας είναι η ανεξαρτησία της Ελλάδας και η ευτυχία του Ελληνικού Λαού. Όλα τα άλλα, Αριστερά, Δεξιά, Κεντρώοι, έρχονται μετά. Και ας τα κρατήσει καθένας μέσα του. Όχι μέσα στις Σπίθες. Σε μια ιδεολογία μόνο είμαστε κάθετα αντίθετοι, στη Φασιστική, τη Χουντική και τη Νεοχουντική, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Όπως είμαστε καθαρά αντίθετοι με όσους δεν πιστεύουν στην Πατρίδα, στην Ελλάδα και στο Ελληνικό Έθνος στη διαχρονική του διάσταση. Είμαστε Έλληνες πατριώτες. Πιστεύουμε στην Ελευθερία και στην Κοινωνική Δικαιοσύνη. Και οραματιζόμαστε μια κοινωνία με ουσιαστικά ίσα δικαιώματα. Μια Κοινωνία Οικονομικής και Κοινωνικής Ανάπτυξης, υψηλού μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου αποτελούμενη από συνειδητούς και ολοκληρωμένους πολίτες, ώριμους και υπεύθυνους να διαχειριστούν βασικά οι ίδιοι τη μοίρα της χώρας τους.

Το βασικό μας Μέτωπο είναι η ξένη εξάρτηση και το σύμπλεγμα των οπαδών της στη χώρα μας. Και από την άποψη αυτή θεωρούμε τον εαυτό μας Ανεξάρτητο. Στο βάθος και με την πάροδο του Χρόνου πιστεύω ότι οι περισσότεροι από σας θα αισθανθείτε ανεξάρτητοι από πολλά πράγματα που μας έχουν βαλτώσει ως κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες. Φυσικά Ανεξάρτητος δεν σημαίνει Ασύδοτος. Πάνω από το δικαίωμα και την κατάκτηση της προσωπικής ελευθερίας, ας μη λησμονούμε ότι υπάρχει η Δέσμευση. Η κοινή και εθελοντική δέσμευση όλων μας απέναντι σε βασικούς στόχους, μεθόδους και κατευθύνσεις.

Είναι ευκαιρία να αναφερθώ εδώ σε μια παρανόηση που παρουσιάστηκε σε ορισμένους από μας. Δηλαδή τη σχέση της αυτοτέλειας της κάθε Σπίθας με την ανάγκη ύπαρξης μιας κεντρικής κατεύθυνσης. Ας μην ξεχνάμε, ότι το Κίνημά μας δημιουργήθηκε γιατί τα μέλη του αποδέχθηκαν συγκεκριμένες Προγραμματικές Αρχές. Η εφαρμογή στην πράξη των Αρχών αυτών αποτελεί όχι μόνο τη δέσμευση να τις ακολουθούμε αλλά και την ανάγκη της ύπαρξης ενός εθνικού κέντρου που θα είναι υπεύθυνο για την τήρησή τους από την κάθε Σπίθα μαζί με τον συντονισμό των Σπιθών σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής ευθύνης και δράσης σε εθνικό επίπεδο. Το δικό μας Εθνικό Κέντρο είναι η Προσωρινή Συμβουλευτική Επιτροπή.

Και για να δώσω ένα παράδειγμα, στην τελευταία απεργία στην Αθήνα εμείς αποφασίσαμε να πάμε ατομικά και όχι ως Σπίθες. Για ένα λόγο. Γιατί δεν είμαστε ακόμα πολλοί και μια πρώτη εμφάνιση με 200-300 άτομα όταν οι άλλοι θα είχαν δεκάδες χιλιάδες, θα μας γελοιοποιούσε. Κάποιες Σπίθες λοιπόν μας είπαν ότι θα πάνε, γιατί θεωρούν ότι οι αποφάσεις που πήραν στην Γενική τους Συνέλευση είναι ανώτερες από τις οδηγίες της Συμβουλευτικής. Αυτό το είδος της Δημοκρατίας εγώ το θεωρώ Αναρχία που οδηγεί κατ’ ευθείαν σε διάλυση. Επομένως τονίζω ότι όλες οι Σπίθες ανήκουν σε ένα ενιαίο κορμό και οφείλουν να συνδυάζουν τα όρια της αυτοτέλειάς τους με την εθελοντική τους αποδοχή της ύπαρξης ενός Εθνικού Κέντρου που θα εξασφαλίζει την Ενότητα του Κινήματος.

Διαφορετικά όλες αυτές οι Σπίθες θα καταντήσουν απλές και ασήμαντες ομάδες διαμαρτυρίας, σκόρπιες, αδύναμες και επομένως ευάλωτες στο πρώτο βοριαδάκι που θα φυσήξει.

Κι εμείς, αγαπητοί μου φίλοι και συναγωνιστές, πρέπει να γνωρίζουμε καλά ότι μας περιμένουν όχι βοριαδάκια αλλά θύελλες, τυφώνες και τρικυμίες με πολλά μποφώρ.

Γι’ αυτό το μόνο που μας σώζει είναι να μπορέσουμε να δεθούμε μεταξύ μας με χαλύβδινους δεσμούς, που θα μας καταστήσουν ακατάβλητους και ανίκητους. Για να κάνουμε τι; Μα για να γίνουμε το ιστορικό όργανο που θα συγκρουστεί μετωπικά με το τέρας της Εξάρτησης και θα το εξαφανίσει.

Σήμερα ζούμε μέσα σε ένα καθεστώς βίας. Και είναι λάθος να θεωρούμε ως βία μονάχα τη σωματική. Ουσιαστική βία είναι επίσης κάθε αυθαίρετη πράξη που προσβάλλει τα δικαιώματα του πολίτη για εργασία, μόρφωση, ασφάλεια και δικαιοσύνη. Βία είναι η αυθαιρεσία, η υποκρισία, η παραπληροφόρηση και η υποκουλτούρα. Βία είναι να αποφασίζεις για τη ζωή των άλλων καταπατώντας τη θέλησή τους. Βία είναι να εκτελείς εντολές ξένων, που βλάπτουν τους πολίτες και την πατρίδα σου. Βία είναι να θίγεις την ιερότητα της εθνικής ανεξαρτησίας, τον σεβασμό στην ιστορία της πατρίδας σου και να περιφρονείς τις πολιτιστικές, πνευματικές και θρησκευτικές παραδόσεις σου που αποτελούν την ταυτότητά σου ως ελεύθερου πολίτη και Έλληνα.

Και είναι ιστορικός νόμος, ότι για να απαλλαγούμε από τη βία είναι ανάγκη να υψώσουμε απέναντί τους δύναμη ανώτερη. Κι αυτή την ανώτερη δύναμη μέσα στις σημερινές συνθήκες μπορεί να τη συγκροτήσει μόνο ένα πανίσχυρο λαϊκό μέτωπο από ελεύθερους, ανεξάρτητους, διαφωτισμένους και αποφασισμένους πολίτες.

Πρέπει λοιπόν κατ’ αρχήν να επισημάνουμε όλες τις σύγχρονες μορφές βίας, απ’ όπου κι αν προέρχονται, τις πηγές που τις γεννούν και τις στηρίζουν και που όλες μαζί αποτελούν το Σύστημα, που σήμερα κυριαρχικά κάθεται πάνω στο σβέρκο μας και προσπαθεί να μας λυγίσει, ως ότου μας αναγκάσει να προσκυνήσουμε μπροστά στα πόδια του.

Απέναντι σ’ αυτό το Σύστημα και τους όποιους δορυφόρους του θα πρέπει να είμαστε αμείλικτοι, ασυμβίβαστοι και επιθετικοί. Να καλλιεργούμε συστηματικά την τελική κρίσιμη σύγκρουση με την καθημερινή μας στάση από σήμερα. Πρέπει όμως γι’ αυτό να ψηλώνουμε κάθε μέρα και πιο πολύ. Να γινόμαστε σοφότεροι, πιο σίγουροι και πιο πειστικοί, προκειμένου να εξαπλώσουμε τη δική μας πίστη σε όλο και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

Θα απαντάμε στις προκλήσεις του Συστήματος με τον ίδιο τρόπο, όμως πάντα πιο έξυπνα και πιο αποφασιστικά. Ακόμα και στον φόβο, αποδεικνύοντας ότι είμαστε ικανοί να αντισταθούμε προκαλώντας τους μεγαλύτερο πανικό.

Ας το καταλάβουμε, ότι διαλέγουμε ένα δρόμο δίχως γυρισμό, δίχως συμβιβασμό αποφασισμένοι να φτάσουμε ως το τέλος. Και το τέλος θα είναι η Λαϊκή Κυριαρχία, η Εθνική Ανεξαρτησία και η Πατριωτική Αναγέννηση.

Ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε, είναι μια Ζούγκλα, όπου κυριαρχούν αδίστακτοι δολοφόνοι ολόκληρων λαών και μαύροι κύκλοι εξουσιαστών, που επιδιώκουν να κυβερνήσουν δημιουργώντας οικονομικές και άλλες κρίσεις, που θα μας μεταβάλουν σε ανίσχυρα και άβουλα κοπάδια ανθρώπων χωρίς ταυτότητα και δύναμη αντίστασης στην ηγεμονική τους παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία. Θα διαβάσατε ασφαλώς για την Λέσχη Μπίλντεμπεργκ και για τη θεωρία του «Σοκ και Δέος». Επιτρέψτε μου να ξαναθυμίσω μερικές από τις τερατώδεις αποκαλύψεις. Στην τελευταία συνάντηση στην Αθήνα (νομίζω στην

Βουλιαγμένη) είχαν το στρατό, το ναυτικό και τους πεζοναύτες να τους φυλάνε! Άραγε με ποιο δικαίωμα οι αρμόδιοι πολιτικοί και στρατιωτικοί μας εκπρόσωποι διαθέτουν δυνάμεις που ανήκουν αποκλειστικά στο Έθνος σε ξένους και ντόπιους ιδιώτες; Και μάλιστα εν γνώσεις τους φυσικά ότι συνωμοτούν εναντίον μας και εναντίον άλλων λαών; Κι αυτές οι συζητήσεις τους δεν θα είχαν για μας καμμία σημασία εάν δεν βλέπαμε ότι τα σχέδιά τους γίνονται πραγματικά πράξεις που βυθίζουν σε κρίση ολόκληρους λαούς.

Και τι αποφάσισαν κλεισμένοι στο πολυτελές ξενοδοχείο; Κατ’ αρχήν να επιταχύνουν την ύφεση παγκοσμίως και να την κάνουν όσο πιο μεγάλη γίνεται, έτσι ώστε να γονατίσουν τον κόσμο, να προκαλέσουν πανικό στο κοινό, για να τους παραχωρήσουν αυτή τη νέα παγκόσμια οικονομική αρχιτεκτονική που επιδιώκουν. Που θα διοικείται ανοιχτά από μια ιδιωτική κοινοπραξία κεντρικών τραπεζών, που ανήκουν σε δυναστεία διεθνών τραπεζιτών και έτσι παίζουν ένα τρελό στοίχημα με όλο τον πλανήτη. Θέλουν επίσης να στήσουν έναν παγκόσμιο οργανισμό υγείας με μορφή παγκόσμιου Υπουργείου Υγείας, για να έχουν τον έλεγχο πάνω σε κάθε Έθνος.

Θέλουν το νέο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και όλα τα Έθνη να υπογράψουν γι’ αυτό και να τους παραδώσουν όλα τα δικαιώματα της εθνικής ανεξαρτησίας. Θέλουν να αυξήσουν το μέγεθος του παγκόσμιου στρατού χτισμένου γύρω από το ΝΑΤΟ. Και ενώνουν τις δυνάμεις τους για να ανατρέψουν δημοκρατικές διαδικασίες σε παγκόσμιο επίπεδο και να φέρουν μια παγκόσμια κυβέρνηση που θα διοικείται από ιδιωτικές διεθνείς τράπεζες…

Έτσι θα ελέγχουν κάθε πτυχή της ζωής μας. Πρόκειται για μια παγκόσμια τυραννία, παγκόσμιος ιμπεριαλισμός από μια ομάδα ιδιωτικών διεθνών τραπεζών. Όπως είναι γνωστό, το Διεθνές Τραπεζιτικό Σύστημα ελέγχεται από παράγοντες που ανήκουν στο πανίσχυρο Εβραιοαμερικανικό λόμπυ, με το οποίο όπως θα δούμε, χάρη στον Πρωθυπουργό μας, αποκτούμε τώρα ιδιαίτερες σχέσεις -ως Ελληνικό Κράτος.

Έτσι κάτω από το νέφος της οικονομικής κρίσης που θολώνει τη σκέψη των περισσότερων Ελλήνων, των 300 Βουλευτών μας συμπεριλαμβανομένων, και εκμεταλλευόμενος την πρωτοφανή απάθεια, αδιαφορία και ανευθυνότητα ενός σημαντικού τμήματος του ελληνικού λαού, ο Γιώργος Παπανδρέου και οι σύμβουλοί του επιχειρούν μιαν αδιανόητη ως τώρα στροφή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής προς το Ισραήλ και κάποιους ισχυρούς παράγοντες του Εβραιοαμερικανικό λόμπυ των ΗΠΑ-Ουάσιγκτον. Πρόκειται για έναν εκτροχιασμό της χώρας από τις βασικές αρχές και τα ιδεώδη πάνω στα οποία στηρίχθηκε ο λαός και η χώρα μας, όπως για παράδειγμα είναι η Ειρήνη, η απέχθεια προς τη βία και τον πόλεμο και ο σεβασμός των δικαιωμάτων όλων των λαών για ελευθερία, ασφάλεια και ευτυχία.

Με μια και μόνο κίνηση η Ελλάδα -ουσιαστικό θύμα της πολιτικής των

ΗΠΑ- περνά στο στρατόπεδο του διεθνούς ιμπεριαλισμού (σαν απλός

υπηρέτης) που με επί κεφαλής τις ΗΠΑ και το Ισραήλ έχει μεταβάλει τη Μέση Ανατολή σε ένα τεράστιο σφαγείο αθώων, μέσα σε ένα τοπίο ερειπίων. Είναι δε πασίγνωστο ότι οι κύριοι υπεύθυνοι των πολέμων της εποχής Μπους υπήρξαν εκπρόσωποι του εβραϊκού λόμπυ των ΗΠΑ που κατείχαν θέσεις-κλειδιά στον Λευκό Οίκο και στο Πεντάγωνο. Παράλληλα αυτοί οι πανίσχυροι παράγοντες του «λόμπυ», καθώς ελέγχουν το Τραπεζικό Σύστημα των ΗΠΑ και όχι μόνο, βρίσκονται πίσω από τη σημερινή οικονομική κρίση δηλαδή τον άλλο βραχίονα εκτός του στρατιωτικού για την καταπίεση των λαών, που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη με πρώτο θύμα -αυτή την εποχή- την Ελλάδα.

Με άλλα λόγια συμμαχούμε πολιτικά και στρατιωτικά με τις διεθνείς δυνάμεις ΗΠΑ, Ισραήλ και Παράγοντες του «λόμπυ», που είναι οι υπεύθυνοι για όλα τα μεγάλα δεινά της εποχής μας: Τους πολέμους στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στον Λίβανο, τη σφαγή των αμάχων της Γάζας και στη συνέχεια τον απάνθρωπο αποκλεισμό της. Και παράλληλα είναι υπεύθυνοι για την διεθνή οικονομική κρίση. Μέσα από τις μαρτυρίες που γνωρίσαμε, ο σκοπός τους είναι η εγκαθίδρυση μιας παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ και των Τραπεζών με την ολική καταστροφή των Εθνών-Κρατών-Λαών μέσα στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης που αποβλέπει στην καταδίκη των λαών με την υπαγωγή τους στην Νέα Τάξη με τους Νέους Παγκόσμιους Τυράννους.

Άρα γε με την συμμαχία μας αυτή πού αποβλέπουμε; Στο να μας θεωρήσουν τάχα οι σημερινοί ηγεμονικοί κύκλοι των ΗΠΑ, του Ισραήλ και του «λόμπυ» ως ίσους τους; Δηλαδή επιδιώκουμε μια θέση στο κλαμπ των τυράννων; Μα ακόμα και αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να πάμε να πνιγούμε, σύσσωμος ο ελληνικός λαός από τη ντροπή.

Μου προκαλεί ειλικρινά κατάπληξη το γεγονός της απάθειας με την οποία αντιμετωπίζει σήμερα ο πολιτικός και δημοσιογραφικός κόσμος της χώρας –

σύσσωμος- αυτή την πρωτοφανή ενέργεια της Κυβέρνησης να επιχειρήσει αυτή την εκπληκτική στροφή μιας χώρας που έως τώρα υπήρξε πρωτοπόρος στην υπεράσπιση της Ειρήνης και στην καταδίκη της βίας προς την αντίθετη πλευρά δηλαδή των δυνάμεων που με δόγμα το δίκαιο του ισχυρότερου έχουν μεταβάλει την ανθρωπότητα σε ζούγκλα. Φανταστείτε αν μια ελληνική κυβέρνηση στο παρελθόν συμμαχούσε με τον Μουσολίνι ή τον Χίτλερ. Εδώ ένας δικτάτορας, ο Μεταξάς, είπε ΟΧΙ όταν όλη η Ευρώπη βρισκόταν κάτω από την μπότα του Ναζισμού. Σε αντίθετη περίπτωση θα σηκωνόταν ακόμα και οι πέτρες για να τον εξαφανίσουν. Και φανταστείτε ότι τότε ο λαός μας βρισκόταν κάτω από μια τετράχρονη δικτατορία. Αλήθεια λοιπόν, έχουμε σήμερα τόσο πολύ εκφυλιστεί, ώστε να μην αντιδρούμε σε ενέργειες που θίγουν τον πυρήνα της ελληνικής συνείδησης;

Το επιχείρημα της Κυβέρνησης γι’ αυτή την ενέργεια στηρίζεται πάνω σε μπακαλίστικους υπολογισμούς, όπως ότι το Ισραήλ θα μας φέρει τουρίστες. Είτε ότι επειδή έγινε εχθρός του εχθρού μας (των Τούρκων) άρα είναι φίλος και σύμμαχος. Όμως κ. Παπανδρέου, όλα αυτά είναι ψίχουλα . Μιας και αποφασίσατε να πουλήσετε την ψυχή της Ελλάδας, τουλάχιστον ας την πουλούσατε ακριβά. Αυτό το τρίο ΗΠΑ-Ισραήλ- παράγοντες του Εβραιοαμερικανικού λόμπυ, διαθέτει το 80% τουλάχιστον του παγκόσμιου πλούτου. Γιατί λοιπόν δεν τους ζητήσατε να μας τοκίσουν με 1% (όσο οι Κινέζοι και οι Ρώσοι) να ξοφλήσουμε τον βραχνά των τόκων που μας πνίγουν και να μας βοηθήσουν να πραγματοποιήσουμε έργα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης αντί να συζητάτε για αγορά όπλων από το Ισραήλ; Πώς εκθέτετε την χώρα τοποθετώντας την να παίξει ενεργητικό ρόλο με τα κοινά ελληνοεβραϊκά πολεμικά γυμνάσια σ’ έναν ενδεχόμενο πόλεμο κατά του Ιράν χωρίς κανένα ουσιαστικό αντάλλαγμα; Που και αν ακόμα το κάνατε, εμείς θα είμαστε αντίθετοι, γιατί αυτή η συμφωνία αντιβαίνει στις αρχές του Εθνικού μας Πολιτισμού.

Εμείς, μια απλή Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών, αν ήμαστε στη θέση σας, δηλαδή στην διακυβέρνηση της χώρας, μπορούσαμε να πράξουμε τα εξής:

　

Πρώτον: Με ατράνταχτα στοιχεία να αποδείξουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους είναι απεχθές και να αρνηθούμε να το πληρώσουμε, όπως έκανε ο Ισημερινός.

Δεύτερον: Να συνάψουμε συμφέρουσες οικονομικές συμφωνίες δανείου με την Κίνα και την Ρωσία, που να μας βοηθήσουν να απαλλαγούμε εντελώς από το υπέρογκο χρέος.

Τρίτον: Να συνάψουμε με τις ίδιες χώρες και ορισμένες άλλες, οικονομικές συμφωνίες καθαρά αναπτυξιακού χαρακτήρα με τη δημιουργία δεκάδων κοινοπραξιών με σκοπό την εκμετάλλευση του πλούτου της χώρας.

Τέταρτον: Στον πόλεμο εναντίον των Ναζί η Ελλάδα δεν ήταν μια οποιαδήποτε χώρα. Είναι εκείνη που έδωσε την πρώτη νίκη στους συμμάχους στα βουνά της Αλβανίας. Εμπόδισε την πτώση της Μόσχας με την Μάχη της Κρήτης. Καθήλωσε με τον ΕΛΑΣ 20 γερμανικές μεραρχίες, πολύτιμες για το ρωσικό μέτωπο. Καταστραφήκαμε ολοσχερώς και είχαμε 1 εκατομμύριο θύματα. Και όμως χάρη στους προδότες που μας κυβέρνησαν, δεν πήραμε την παραμικρή αποζημίωση από τους Γερμανούς. Λοιπόν εμείς δεν θα ακολουθούσαμε τον δρόμο των πουλημένων διεθνών δικαστηρίων αλλά θα ξεσηκώναμε όλο τον κόσμο για το δίκιο μας. Και στο τέλος θα συμψηφίζαμε με το έτσι θέλω τα χρέη μας με τις επανορθώσεις

Τέλος θα επιδιώξουμε να τοποθετήσουμε την Ελλάδα στον χώρο που της ανήκει λόγω των ιστορικών μας παραδόσεων, δηλαδή στο πλευρό των χωρών που είναι αντίθετες με τις πολεμικές δυνάμεις. Που είναι με το δίκαιο των λαών και όχι με την εισαγόμενη κρίση και την εξαθλίωση των εργαζομένων. Δηλαδή στο αντίθετο στρατόπεδο από κείνο που εσείς σήμερα επιχειρείτε να μας οδηγήσετε.

Όσοι από μας ήμαστε έως τώρα θεματοφύλακες, υπερασπιστές της ελληνικότητας, οφείλουμε να δηλώσουμε καθαρά και ξάστερα ότι μια τέτοια ενέργεια θα μας βρει μαχητικά αντίθετους, όπως την εποχή που πολεμούσαμε τον Ναζισμό, τον Φασισμό και την Δικτατορία. Έτοιμοι να διακινδυνεύσουμε και πάλι τη ζωή μας στον νέο αγώνα.

Εμείς πιστεύουμε ότι η βασική αντίθεση στις ελληνικές κοινωνίες βρίσκεται ανάμεσα στην συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και στις δυνάμεις εκείνες (πολιτικές και οικονομικές) που αποτελούν όργανα πολιτικής ξένων συμφερόντων σε δύο επίπεδα: Στο κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο (Ξένες Τράπεζες, Μνημόνιο, Τρόικα) Στο εθνικό. Με τις απειλές και τους κινδύνους των γειτονικών χωρών, πίσω από τις οποίες υπάρχουν οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η Ευρώπη των Τραπεζών. Η αντίσταση και η οργάνωση της άμυνας της χώρας καθιστούν τον αγώνα του ελληνικού λαού πατριωτικό και την Κίνησή μας πρωτοπορία σ’ αυτόν τον αγώνα ζωής ή θανάτου για την πατρίδα και τον λαό μας. Είμαστε η πρώτη Πολιτική Κίνηση που κατήγγειλε τις ελληνικές Κυβερνήσεις για την εγκληματική τους αμέλεια να μην καθορίσουν ως σήμερα την Εθνική μας ΑΟΖ. Είμαστε η μοναδική Πολιτική Κίνηση που κατήγγειλε την προδοτική παραχώρηση ύστερα από εντολή του ΝΑΤΟ του μισού (Ανατολικού) Αιγαίου στον εναέριο έλεγχο της Τουρκικής αεροπορίας. Είμαστε η μοναδική Πολιτική Κίνηση που καταγγέλλει την προσωπική απόφαση του Γ. Παπανδρέου να παραχωρήσει τον ελληνικό εναέριο χώρο στην πολεμική αεροπορία του Ισραήλ (δίχως να ενημερωθεί η Κυβέρνηση και η Βουλή). Και είμαστε η μοναδική Πολιτική Κίνηση που κατήγγειλε την κοινή συνεδρίαση των δύο Κυβερνήσεων, Ελλάδας και Ισραήλ, ως ένδειξη δουλοπρεπούς στάσης απέναντι σε ένα Κράτος που ευθύνεται για εγκλήματα πολέμου. Για τον λόγο αυτό και με κύριο στόχο την Εθνική μας Ανεξαρτησία

* Δημιουργούμε ένα πρωτότυπο σε διεθνή κλίμακα πείραμα με το χτίσιμο ενός ανεξάρτητου παλλαϊκού πολιτικού κινήματος από τη βάση του Λαού.

Η Κίνησή μας δεν αναγνωρίζει το παρόν πολιτικό Σύστημα, γιατί το θεωρεί όργανο της ξένης Εξάρτησης και για τον λόγο αυτό τοποθετείται απέναντί του μετωπικά αντίθετα. Ευτυχώς που ο λαός μας πείθεται κάθε μέρα και πιο πολύ ότι οι ενέργειες της Κυβέρνησης στα πιο κρίσιμα Εθνικά και Κοινωνικά θέματα αποτελούν αποφάσεις που έχουν ληφθεί από ξένα κέντρα και εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα. Επίσης βγαίνει όλο και πιο πολύ στο φως ότι με το Μνημόνιο η Κυβέρνηση πούλησε την χώρα μας στους ξένους. Οι οποίοι βλέποντας ότι δεν αντιδρά ο λαός, πήραν θάρρος και αποφάσισαν να δίνουν πια οι ίδιοι απ’ ευθείας τις εντολές τους στον ελληνικό λαό ξεγυμνώνοντας κυριολεκτικά τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς και αναγκάζοντάς τους να παίξουν ένα θλιβερό θέατρο που δεν ξεγέλασε κανένα. Έτσι επαληθεύτηκε αυτό που είπα, ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός» και η Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι με την επιγραφή της ντροπής, «ΠΩΛΕΙΤΑΙ».

Σκοπός μας είναι να διαφωτίσουμε την κοινή γνώμη, για να δει επί τέλους την αλήθεια και να στρατευθεί σε έναν κοινό αγώνα, ώστε μια μέρα να γίνουμε τόσο πολλοί και τόσο δυνατοί, που να αναγκάσουμε αυτό το σάπιο Σύστημα να καταρρεύσει, έτσι που οι ξένες δυνάμεις να χάσουν τα τελευταία στηρίγματά τους και να μας αφήσουν επί τέλους ήσυχους. Αυτή θα είναι η μέρα της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, που αποτελεί και τον βασικό στόχο της Κίνησής μας.

Αυτό φυσικά δεν θα συμβεί από μόνο του αλλά αναγκαστικά θα μεσολαβήσουν σκληροί κοινωνικοί αγώνες, στους οποίους φιλοδοξούμε να πρωτοστατήσουμε. Τα μέλη της κάθε Σπίθας θα πρέπει να αφιερώσουν τις δυνάμεις τους πρώτον στην ενημέρωση και στράτευση του λαού και δεύτερον στην οργάνωση τοπικών δράσεων που θα προετοιμάζουν την τελική ενιαία επίθεση ενός Παλλαϊκού Μετώπου με στόχο την επιτάχυνση της κατάρρευσης του Συστήματος και την εξαφάνιση των ξένων πρακτόρων. Το πότε θα συμβεί αυτό; Θα εξαρτηθεί από τις εξελίξεις.

Μας ρωτούν: «Αν γίνουν σε λίγους μήνες εκλογές, δεν πρόκειται να πάρετε μέρος; Και αν όχι, τι θα συμβουλεύατε τους φίλους σας;»

Όλα εξαρτώνται από τον συσχετισμό των δυνάμεων. Εμείς πάντως αν οι εκλογές γίνουν γρήγορα, θα ρίξουμε λευκό. Όμως ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι η Κίνησή μας έγινε Κίνημα που συσπειρώνει πλατειές και ισχυρές λαϊκές δυνάμεις, και πάλι δεν πρόκειται να πάρουμε μέρος σε εκλογές που ελέγχει το Σύστημα. Επειδή θέλουμε να πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε καλά τις δυνάμεις και τις δυνατότητές μας απ’ τη μια μεριά, ενώ από την άλλη διαπιστώνουμε ότι οι αντικειμενικές συνθήκες δεν ευνοούν τη δημιουργία ενός Πανεθνικού Πανελλήνιου Λαϊκού Μετώπου με ενιαία ιδεολογία και πρόγραμμα και μάλιστα μέσα σε τόσο λίγο χρόνο. Θεωρούμε ότι είναι περισσότερο ρεαλιστικό να προβλέψουμε τη δημιουργία περισσότερων Λαϊκών Μετώπων εναντίον του Μνημονίου δηλαδή της Ξένης Εξάρτησης που έγινε φανερό πια ότι αποβλέπει στο ξεπούλημα της Κρατικής Περιουσίας και στην σαλαμοποίηση της εθνικής μας ακεραιότητας. Όπως λ.χ. Μετώπων των Εργατών, των Αγροτών, των Ανέργων, των Φοιτητών, των Επιστημόνων και κυρίως αυτών τους οποίους έθιξαν περισσότερο τα σκληρά οικονομικά μέτρα της Τρόικα-Κυβέρνησης. Αυτές οι σημερινές Κινήσεις διαμαρτυρίας και ανυπακοής είναι προάγγελοι της δημιουργίας ευρύτερων ομάδων εξοργισμένων πολιτών, που κάποτε θα καταλήξουν σε αγωνιστικά μέτωπα πάλης κατά του Συστήματος. Εμείς με όλες μας τις δυνάμεις θα βοηθάμε προς την κατεύθυνση αυτή χτίζοντας παράλληλα το δικό μας Μέτωπο από τις χιλιάδες Σπίθες που προβλέπουμε ότι θα σχηματισθούν το πολύ ως το προσεχές Φθινόπωρο.

Με τη διαφορά ότι η Κίνηση η δική μας χτίζεται μεθοδικά και θα είναι εφοδιασμένη με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως η αγωγή και το ήθος που προτείνουμε και καλλιεργούμε και που στοχεύει στη δημιουργία πολιτών που μαθαίνουν να συνδυάζουν την κατάκτηση της ατομικής ανεξαρτησίας με την συνειδητοποίηση των καθηκόντων τους απέναντι στην Πατρίδα και τον Λαό μας. Να είναι δηλαδή ελεύθεροι-στρατευμένοι.

Έτσι κάθε Σπίθα μεταβάλλεται σε ζωντανό και δυναμικό οργανισμό, που διεκδικεί το δικαίωμα να συλλογάται ελεύθερα νοιώθοντας κάθε στιγμή να τον βαραίνει η ευθύνη που χαρακτηρίζει κάθε ελεύθερο πολίτη. Αυτά τα ζωντανά και υπεύθυνα κοινωνικά κύτταρα οφείλουν να πρωταγωνιστούν στη λύση των προβλημάτων που αφορούν όλη την κλίμακα της εθνικής μας ζωής από τα τοπικά και ατομικά έως τα εθνικά και συλλογικά.

Μας ρωτούν ακόμα τι θα συμβεί αν το Σύστημα καταρρεύσει και αν στην περίπτωση αυτή θα είμαστε έτοιμοι ως Κίνηση ή ως Κίνημα να προτείνουμε εναλλακτική κυβερνητική λύση. Δεν μπορώ να ξέρω πότε και πώς θα έρθει αυτή η στιγμή. Όμως όποια ώρα κι αν συμβεί, θα έχουμε πετύχει να παρατάξουμε κατ’ αρχήν έναν μεγάλο αριθμό υπεύθυνων πολιτών με πατριωτισμό, μόρφωση, αγωγή και θέληση να προσφέρουν. Δηλαδή το αντίθετο αυτού που συμβαίνει σήμερα και που έχει τη σφραγίδα της διαφθοράς, της αρπαχτής, της ημιμάθειας και κυρίως της αδιαφορίας για την ίδια τη χώρα μας. Το δεύτερο που θα έχουμε πετύχει, είναι το γεγονός ότι θα είμαστε έτοιμοι να προτείνουμε ένα πλήρες πρόγραμμα διακυβέρνησης που να μπορεί να εφαρμόσει στην πράξη τις τρεις βασικές μας αρχές. Δηλαδή Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Πατριωτική Αναγέννηση.

Προς το παρόν επιδιώκουμε να αφομοιώνονται μέσα σε κάθε Σπίθα οι βασικές μας αρχές και με βάσει αυτές να προχωρούν σε αναλύσεις, προτάσεις και μεθόδους εργασίας. Πρόκειται για τις Προγραμματικές Αρχές της Διακήρυξής μας, βάσει των οποίων δημιουργούνται οι Σπίθες, όταν και εφ’ όσον διαπιστώσει ο καθένας ότι τον εκφράζουν. Όπως είπα, περιλαμβάνουν όλες τις πτυχές της εθνικής μας ζωής με ιδιαίτερη έμφαση στην Εθνική μας Ασφάλεια, Ακεραιότητα, Ανάπτυξη και στην οικοδόμηση της Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Με υψηλό επίπεδο Μόρφωσης και Πολιτισμού. Και προ παντός αυτοδυναμίας, μιας και πιστεύουμε ότι αν και εφ’ όσον αξιοποιηθεί από εμάς τους ίδιους ο φυσικός πλούτος της χώρας, μπορεί να εξασφαλίσουμε ένα υψηλό επίπεδο ζωής από κάθε άποψη. Βάζουμε τέλος την εξάρτηση της χώρας από τη Δύση και θεωρούμε ότι είμαστε ελεύθεροι να συνάπτουμε κάθε είδους σχέση με αποκλειστικό γνώμονα το εθνικό μας συμφέρον. Και προτείνουμε, η άμυνα της χώρας να περάσει στα χέρια του Λαού μας με βάση ένα νέο Αμυντικό Δόγμα που θα μας καταστήσει άτρωτους από κάθε εχθρική ενέργεια. Δηλώσαμε ότι θα πάψουμε να αγοράζουμε όπλα από τη Γερμανία και τη Γαλλία και θα καταστρώσουμε νέο σχέδιο για τους απαραίτητους εξοπλισμούς μας σπάζοντας το έως τώρα μονοπώλιο της υποχρεωτικής αγοράς από τις ΗΠΑ, την Αγγλία και τις χώρες που αναφέραμε.

　

Όσο για το Πρόγραμμα, αποφασίσαμε το κάθε μέλος του Συμβουλίου μας να αναλάβει ένα τομέα σχηματίζοντας γύρω του μια πλατειά επιτροπή ειδικών, που θα επεξεργαστεί με τρόπο επιστημονικό την κατάρτιση νέων θέσεων για το σύνολο ενός χάρτη Εθνικής Αναγέννησης που θα μας βοηθήσει να πάμε μπροστά.

Ενδεικτικά αναφέρω την Επιτροπή για την αλλαγή του Συντάγματος και την αναζήτηση θεσμών που να εξυπηρετούν τη βασική μας θέση για ένα πολίτευμα Άμεσης Δημοκρατίας.

Την Επιτροπή για το μέγα θέμα της Παιδείας με βάση το τρίπτυχο Ελληνοκεντρική-Ανθρωπιστική και απολύτως εκσυγχρονισμένη.

Την Επιτροπή για τις Διεθνείς μας Σχέσεις, που ξεκίνησε ήδη τις προετοιμασίες για τη διενέργεια ενός Διεθνούς Συνεδρίου το Φθινόπωρο στην Αθήνα με 2 θέματα: Πρώτον την αντιμετώπιση του καρτέλ των Τραπεζών και των μεθόδων του «Σοκ και Δέος», με τις οποίες επιδιώκεται η πλήρης και διαρκής υποδούλωση των Εθνών-Κρατών στην κυριαρχία των ξένων με όργανο τον εκφοβισμό και την εξαθλίωση των κοινωνιών και Δεύτερον την νεκρανάσταση της πάλαι ποτέ Ευρώπης των Λαών εναντίον της προσπάθειας των Μέρκελ-Σαρκοζί για ένα 4ο οικονομικό Ράιχ. Θα προσπαθήσουμε να συμμετάσχουν οι πλέον αξιόλογοι εκπρόσωποι των λαών της Ευρώπης, καθώς και εκείνων που υπήρξαν, είναι είτε πρόκειται να γίνουν θύματα των μεθόδων Μνημονίου-ΔΝΤ-Τρόικα.

　

Την Επιτροπή για το λεπτό και κρίσιμο θέμα που αφορά το πέρασμα από την κηδεμονία των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στη δημιουργία του Νέου Εθνικού Αμυντικού μας Δόγματος, δεδομένου μάλιστα ότι πίσω και από τα τρία εχθρικά Μέτωπα που μας απειλούν με τον α ή τον β τρόπο δηλαδή την Τουρκία, τα Σκόπια και την Αλβανία, βρίσκονται και μηχανορραφούν εναντίον μας οι υποτιθέμενοι σύμμαχοί μας. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι η Αμερική που προμήθευσε στην Τουρκία την περίφημη γέφυρα για την εισβολή των Τουρκικών τανκς πάνω από τον Έβρο και που υπάρχει ακόμα στην τουρκική πλευρά, έτοιμη να ζεύξει τις δύο όχθες του ποταμού.

Ότι είναι το ΝΑΤΟ που το 2006 μας ανάγκασε να δεχτούμε να παραδώσουμε το ανατολικό Αιγαίο στον Τουρκικό εναέριο έλεγχο και τώρα τον Γιώργο Παπανδρέου να παραδίδει αυτός ατομικά χωρίς να ενημερώσει την Κυβέρνηση και τη Βουλή ολόκληρο τον εθνικό εναέριο χώρο στην πολεμική αεροπορία του Ισραήλ, χώρο απαραίτητο προκειμένου να κάνει ασκήσεις προσομοίωσης για έναν ενδεχόμενο βομβαρδισμό της Τεχεράνης, που ως φαίνεται, εξακολουθεί να είναι ο υπ’ αριθμόν ένα στόχος του προσεχούς πολέμου που προετοιμάζει η Αμερική.

　

Τέλος είναι ασφαλώς οι ΗΠΑ πίσω από την απαγόρευση προς τις ελληνικές κυβερνήσεις να προχωρήσουν στον καθορισμό της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) των ελληνικών θαλασσών, με την Τουρκία να καραδοκεί φανερά να θέσει υπό τον έλεγχό της το Καστελλόριζο, γεγονός που γεννά μεγάλες υποψίες ότι είναι οι ΗΠΑ και η Τουρκία που εμποδίζουν τη σημερινή Κυβέρνηση να υπερασπίσει με τον καθορισμό της ελληνικής ΑΟΖ τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας.

Φυσικά οι προκλήσεις και οι κίνδυνοι δεν εξαντλούνται στα θέματα που έθιξα. Εμείς οφείλουμε να συνδέουμε την ενεργητικά εχθρική στάση των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ εναντίον της χώρας μας με την γενικότερη πολιτική τους στο χώρο των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής που επιδιώκει με τη μέθοδο της σαλαμοποίησης να δημιουργήσει κράτη-μαριονέτες όπως το Κόσσοβο, ώστε να εξασφαλίσει για τον μεν Στρατό πλήρη ελευθερία κινήσεων, για δε τα οικονομικά Μεγαθήρια την απόλυτη λεηλασία του εθνικού μας πλούτου.

Μια τέτοια δόση πήραμε με την απόφαση της Τρόικα-Κυβέρνησης για το πρόσφατο ξεπούλημα της Κρατικής Περιουσίας με τα 50 δισ. Δηλαδή μισοτιμής. Και ακολούθησε το ξεπούλημα 589 νησιών μας με πρόταση- απόφαση του ΙΣΤΑΜΕ που ανήκει στην οικογένεια Παπανδρέου. Και ας μην ξεχνάμε ότι πλην του υποθαλάσσιου μας πλούτου, από τη δεκαετία του ΄40 ακόμα, ο καθηγητής Μπάτσης με το μνημειώδες έργο του «Ο ορυκτός πλούτος της χώρας» αποκάλυψε ότι η ελληνική γη κρύβει αμύθητους θησαυρούς. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το μεν βιβλίο του εξαφανίστηκε μυστηριωδώς, ο δε Μπάτσης εκτελέστηκε στα 1953 δίπλα στον Μπελογιάννη.

Κι όλα αυτά τα λέω και τα ξαναλέω, μήπως ο ελληνικός λαός ξυπνήσει για να δει πόσο πλούσια και αυτάρκης είναι η χώρα του εγκαταλείποντας την ψυχολογία του φτωχοπρόδρομου με την οποία τον έχουν ζαλίσει οι κάθε είδους εξουσιαστές μας.

Στο οικονομικό πρόγραμμά μας θα προτείνουμε ένα πλήρες σχέδιο για την εκμετάλλευση του εθνικού μας πλούτου με τη μέθοδο κοινοπραξιών είτε μικτών εταιριών με ξένες χώρες, μέσα από το οποίο θα εξασφαλίζεται η απόλυτη κυριαρχία πάνω σ’ αυτόν τον πλούτο, καθώς και ένα μερίδιο που να ανταποκρίνεται πλήρως στα οικονομικά μας και άλλα συμφέροντα.

Κατά τον ίδιο τρόπο μπορούν να αξιοποιηθούν και τα μικρότερα νησιά μας, για να αποτελέσουν πηγές εθνικού πλούτου αλλά και τουριστικής εκμετάλλευσης μεγάλης αξίας και διεθνούς προβολής.

Σταματώ εδώ την έκθεσή μου για την σύσταση των Επιστημονικών Επιτροπών που θα αναλάβουν την εκπόνηση του τελικού προγράμματος προσθέτοντας μόνο ότι όπως είπα, παρόμοιες επιτροπές γίνονται για όλους τους κλάδους με ευθύνη των Συμβούλων μας.

Εκείνο όμως που θα ήθελα να προσθέσω -ίσως το πιο σημαντικό- είναι ότι οι προτάσεις των Επιτροπών θα υποβάλλονται σταδιακά σε όλες τις Σπίθες της χώρας. Είναι απόλυτη ανάγκη το κάθε απλό μέλος να μελετήσει συστηματικά και σοβαρά όλα τα θέματα που αφορούν το σύνολο του Προγράμματος και στη συνέχεια η κάθε Σπίθα να εφοδιάζει με τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τις προτάσεις της τις Επιτροπές που θα είναι διατεθειμένες να πλουτίσουν, ακόμα και να αναθεωρήσουν ορισμένες απόψεις, ούτως ώστε το Πρόγραμμα Διακυβέρνησης να είναι το αποτέλεσμα όχι μόνο των ειδικών αλλά και της ουσιαστικής συμμετοχής της βάσης του Λαού, γεγονός πρωτόγνωρο αν δεν κάνω λάθος, μέσα στην Ιστορία των Εθνών.

Η Σπίθα γεννήθηκε για ένα και μόνο σκοπό: Να σώσει την Πατρίδα και γι’ αυτό ο χαρακτήρας της στράτευσης και του αγώνα μας είναι καθαρά πατριωτικός. Θα ρωτήσει κανείς, από τι και από ποιους απειλείται η Πατρίδα μας. Η απάντηση είναι ότι οι απειλές προέρχονται τόσο από έξω όσο και από μέσα από τη χώρα μας. Όμως έχουν όλες ένα κοινό παρονομαστή, ότι όλες δημιουργούνται και υποστηρίζονται από διεθνείς δυνάμεις. Αυτές τις ίδιες που στα τελευταία χρόνια έχουν βυθίσει πολλούς λαούς σε μεγάλη δυστυχία και που σήμερα πολλούς άλλους τους οδηγούν σε απόγνωση. Όπως συμβαίνει και με τον δικό μας Λαό.

Περιττό νομίζω είναι να θυμίσω ποιοι είναι αυτοί που διαλύσανε από τα θεμέλιά της μια χώρα όπως το Ιράκ και ποιοι σφαγιάσανε Λιβανέζους και Παλαιστίνιους βομβαρδίζοντας τα σπίτια τους, ενώ εξακολουθούν να τους κρατούν αποκλεισμένους χωρίς τροφή και φάρμακα.

Όσο για μας, αποτελούμε επίλεκτο στόχο μιας πρωτοφανούς καταστρεπτικής εισβολής σε διεθνές επίπεδο με όπλο το χρήμα δηλαδή το οικονομικό σύστημα που είναι απόλυτα εξαρτημένο από Μεγάλες Τράπεζες, πίσω από τις οποίες βρίσκονται δυο-τρεις μεγάλες δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία.

Υπάρχουν πολλά σενάρια για τους τελικούς στόχους αυτής της παγκόσμιας εκστρατείας. Εμείς θα αρκεστούμε μόνο σ’ αυτά που βλέπουμε και υφιστάμεθα. Κι αυτό που διαπιστώνουμε στην πράξη είναι ότι με όπλο την εξαθλίωση των εργαζομένων οδηγούν βήμα με βήμα στη διάλυση Κοινωνιών και Εθνών και Κρατών, με στόχο να εξαγοράσουν τον όποιο πλούτο μας μισοτιμής, να γίνουν οι δανειστές μας αφεντικά στη χώρα μας κι εμείς να μετατραπούμε σε λαό υπηρετών εξαρτημένων από τα καπρίτσια του κάθε αφεντικού μας.

Προχτές πιστεύοντας ότι μας έχουνε ζαλίσει και διαλύσει, βγάλανε τη μάσκα και μας το είπαν καθαρά: Για να ζήσετε, θα πρέπει να πουληθείτε. Και πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να πουλήσετε και μάλιστα φτηνά, ο,τιδήποτε έχει

αξία: Κτίρια, νησιά, ακόμα και αρχαία Μνημεία. Μας είπαν μάλιστα ότι την Ακρόπολη την εκτιμούν σε 100 δισ. Ευρώ, ενώ παράλληλα με τα δάνεια και τους τόκους και με τα κόλπα που αυτοί ξέρουν καλά, μας οδηγούν στο δίλημμα « Η ΠΟΥΛΑΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΛΙΕΣΤΕ ή πεθαίνετε και χάνεστε». Θέλετε να σωθείτε, τότε πρέπει να πουληθείτε εσείς και η χώρα σας.

Το φοβερότερο για μένα σήμερα είναι η απάθεια ενός μεγάλου μέρους των Ελλήνων, που ως φαίνεται έχουν χάσει τα πατριωτικά τους αντανακλαστικά. Επομένως οι Σπίθες θα πρέπει να ρίξουν το κύριο βάρος τους στο σημείο αυτό. Δηλαδή να στραφούν στο ξεπούλημα της χώρας και στον κίνδυνο μιας μελλοντικής εκστρατείας όλων αυτών που μας απειλούν με τις πλάτες των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης για τον κατακερματισμό της χώρας. Πρέπει το μήνυμά μας να κατορθώσει να συγκλονίσει και να επιστρατεύσει όσο γίνεται περισσότερους Έλληνες, ώστε το συντομότερο να περάσουμε από τη μορφή της Κίνησης στην ποιότητα του Κινήματος με στόχο την κατάκτηση της Εξουσίας. Όμως μιας Εξουσίας νέας Μορφής και περιεχομένου, σύμφωνου με τις Αρχές και τα Πιστεύω μας που είναι ήδη αντικείμενο συζητήσεων μέσα σε κάθε Επιτροπή.

Άλλωστε ο κύριος στόχος αυτής της νέας μορφής οικοδόμησης ενός πολιτικού οργανισμού – Κινήματος από τη βάση του Λαού, αποσκοπεί στη δημιουργία μιας λαϊκής βάσης ενημερωμένης και υπεύθυνης δυνατής και άξιας να δημιουργήσει και να στηρίξει μια εντελώς νέας μορφής κυβερνητική πολιτική με στόχο τη ριζοσπαστική αναγέννηση της χώρας μέσα στην οποία η ουσιαστική εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια όλου του Λαού και όχι όπως γίνεται ως σήμερα σε μικρούς κύκλους εκπροσώπων κάθε είδους.

Πιστεύω ακράδαντα ότι η πραγματική σοφία, ακεραιότητα, υπευθυνότητα αλλά και η φαντασία, η τόλμη και η αποφασιστικότητα βρίσκονται μέσα στο Λαό. Έτσι όμως όπως είναι διάχυτη, τελικά καταστρέφεται. Χάνεται. Γι’ αυτό κι εμείς με τις Επιτροπές των Ανεξάρτητων Πολιτών δεν επιδιώκουμε τίποτε άλλο παρά να την αναδείξουμε και να την αξιοποιήσουμε συλλογικά. Στην αρχή μέσα σε κάθε Επιτροπή και στη συνέχεια σε σύνολο Επιτροπών, έως ότου όλες μαζί συνενωθούν σε ένα ενιαίο Κίνημα. Που σε αντίθεση με όλα τα άλλα θα είναι αυτό το Σώμα αλλά και η Κεφαλή. Δεν θα είναι κάποιοι Σωτήρες, Ηγέτες, Αρχηγοί και οι παρατρεχάμενοί τους που θα το εκπροσωπούν αλλά το ίδιο το Κίνημα θα εκπροσωπεί τον εαυτό του.

Τελικός σκοπός μας θα πρέπει να είναι η ανάδειξη της Κίνησης-Κινήματος στην πιο υπεύθυνη και ικανή πατριωτική δύναμη της χώρας με δύο βασικούς στόχους, την αμυντική μας θωράκιση και την κοινωνική μας αναγέννηση σε όλους τους τομείς, ώστε σύντομα η Ελλάδα να κατακτήσει το σεβασμό και τον θαυμασμό που της αξίζει από εχθρούς και φίλους.

Νομίζω ότι σε λίγο θα είμαστε σε θέση να σκεφτούμε πώς θα πραγματοποιήσουμε την πρώτη απαραίτητη οργανωτική μας δομή, ώστε σιγά- σιγά το Κίνημά μας να αποκτήσει μια ενιαία μορφή.

Η πρότασή μου είναι να σχηματιστεί κατ’ αρχήν ένα είδος Προσωρινής Κεντρικής Επιτροπής από τους εκπροσώπους της κάθε Σπίθας. Αυτό θα είναι το πρώτο βήμα. Θα ακολουθήσουν κι άλλα, που θα αφορούν την λειτουργικότητά της, τις ευθύνες και τα δικαιώματά της. Γιατί θα πρέπει να αποφύγουμε με κάθε θυσία την πυραμιδική δομή που χαρακτηρίζει μέχρι και σήμερα τα διάφορα κόμματα. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο. Όμως προς το παρόν η συνύπαρξη των εκπροσώπων όλων των Σπιθών εξασφαλίζει στο κάθε μέλος την δυνατότητα διαρκούς ελέγχου. Διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος να γλιστρήσουμε σε μια ακόμα δημιουργία μιας ανεξέλεγκτης κομματικής εξουσίας που κατά τη γνώμη μου σημαίνει το θάνατο της Δημοκρατίας. Και ειδικά της Άμεσης Δημοκρατίας.

Χρειάζεται γι’ αυτό από όλους συμμετοχή σε έναν μεγάλο δημόσιο προβληματισμό. Έτσι είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε κι εδώ κάτι εντελώς καινούριο. Διαφορετικά θα είναι καλλίτερα να πάμε στα σπίτια μας.

Ως προς τον δικό μου ρόλο πρέπει να ομολογήσω ότι η στιγμή που θα μπει ο θεμέλιος λίθος για την οικοδόμηση της Νέας Ελλάδας, θα αποτελέσει για μένα τη δικαίωση όλης μου της ζωής. Ώστε είναι περιττό να πω πόσο μεγάλη θα είναι η ευτυχία που θα νοιώσω.

Όμως εκείνη ακριβώς τη στιγμή που θα δω να πραγματοποιείται το μεγάλο μου όνειρο και για να παραμείνω ως το τέλος πιστός στον εαυτό μου, θα πρέπει να αυτοανακηρυχθώ ως ο Πρώτος Ανεξάρτητος Πολίτης απέναντι στη νέα Εξουσία.

Πως περνάμε τα διόδια μετά την δημοσίευση της τροπολογίας σε ΦΕΚ. ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ

ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΟΙΚΩΝ, ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ – ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ

http://epitropesdiodiastop.blogspot.com/2011/02/blog-post_8331.html

Ακολουθούν νέες οδηγίες για το πως περνάμε τα διόδια αφού γίνει νόμος η ντροπολογία του Ρέππα. Ακόμη δεν έχει τυπωθεί η τροπολογία σε ΦΕΚ συνεπώς δεν είναι νόμος. Συνεχίζουμε να σπρώχνουμε τις μπάρες μέχρι να τυπωθεί. Όταν τυπωθεί σε ΦΕΚ θα είναι νόμος και ακολουθούμε τις παρακάτω οδηγίες.

Επί πιστώσει απόδειξη που έχει εκδοθεί από την Νέα Οδό.

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ – ΠΩΣ ΠΕΡΝΑΜΕ;

Δηλώνουμε στον υπάλληλο ότι «δεν μπορούμε να πληρώσουμε» δίνοντας τον αριθμό κυκλοφορίας του οχήματός μας. Ζητάμε να εκδοθεί απόδειξη με πίστωση και να ανοίξουν την μπάρα.

Αν καθυστερούν προειδοποιούμε ότι:

α) αν δεν ανοίξουν αμέσως την μπάρα καταστρατηγούν το συνταγματικό μας δικαίωμα για ελεύθερη μετακίνηση και διαπράττουν το ποινικό αδίκημα της παράνομης κατακράτησης.

β) αν δεν εκδώσουν την απόδειξη διαπράττουν το φορολογικό αδίκημα της άρνησης εκδόσεως επί πιστώσει φορολογικού στοιχείου.

γ) αν αρνηθούν να ανοίξουν διαπράττουν και το αδίκημα της πρόκλησης για εκτέλεση παράνομης πράξης.

Εάν καθυστερεί το άνοιγμα της μπάρας και διαπιστώσουμε ότι δεν υπάρχει τροχαία ανοίγουμε την μπάρα με απλή ώθηση προς τα εμπρός και συνεχίζουμε την πορεία μας.

Εάν καθυστερεί το άνοιγμα της μπάρας και υπάρχει τροχαία τότε ζητάμε την συνδρομή του αστυνομικού ώστε να κοπεί πιστωτικό και να ανοίξει η μπάρα.

Αν μας ζητηθεί να συμπληρώσουμε έντυπο αδυναμίας πληρωμής πριν από την υπογραφή μας γράφουμε: «Με επιφύλαξη της νομιμότητας καταβολής του τέλους».

Σε περίπτωση που ο τροχονόμος δηλώσει αναρμόδιος ή αρνούνται να μας ανοίξουν την μπάρα καλούμε την αστυνομία στο 100 και ζητάμε να συλληφθεί ο ταμίας και ο υπεύθυνος των διοδίων και να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη με την αυτόφορη διαδικασία για παράνομη κατακράτηση.

Τι άλλαξε στον ΚΟΚ;

Στον κώδικα οδικής κυκλοφορίας προστέθηκε η εξής παράγραφος:

«Απαγορεύεται η κυκλοφορία οχημάτων σε αυτοκινητοδρόμους, οδούς ταχείας κυκλοφορίας, σήραγγες και γέφυρες που διακρίνονται με ειδικές πινακίδες σήμανσης χωρίς την καταβολή διοδίου τέλους, όταν και όπου προβλέπεται η καταβολή αυτή. Για την καταβολή του διοδίου τέλους είναι υπόχρεοι εις ολόκληρον ο κύριος και ο οδηγός του οχήματος. Η βεβαίωση της παράβασης γίνεται από τα αρμόδια αστυνομικά όργανα που τη διαπιστώνουν αυτοπροσώπως.»

Μπορεί ο παραχωρησιούχος να βεβαιώσει την τροχαία παράβαση ή να μου επιβάλλει πρόστιμο;

Μπορεί ο παραχωρησιούχος να διαβιβάσει στην τροχαία ποιοι δεν πλήρωσαν και να κοπεί κλήση;

Όχι, ο παραχωρησιούχος είναι ιδιωτική εταιρία και δεν μπορεί να βεβαιώσει τροχαία παράβαση ούτε μπορεί να επιβάλει πρόστιμο. Ρητά προβλέπεται από την τελευταία διάταξη του νόμου, ότι πρόστιμο επιβάλει μόνο ο τροχονόμος και μάλιστα όταν διαπιστώσει την παράβαση αυτοπροσώπως.

Ποιά είναι τα αρμόδια αστυνομικά όργανα;

Αρμόδια να βεβαιώσει παραβάσεις του ΚΟΚ είναι η τροχαία.

Μπορεί να με σταματήσει μετά τα διόδια τροχονόμος και να μου ζητήσει απόδειξη ότι πλήρωσα;

Δεν υπάρχει κάποια διάταξη που να μας υποχρεώνει να κρατάμε τις αποδείξεις. Εξάλλου αν έχουμε περάσει με ΤΕΟ-pass ή με e-pass δεν θα έχουμε απόδειξη. Επίσης η βεβαίωση της παράβασης πρέπει να γίνει «αυτοπροσώπως», δηλαδή να μας δει ο ίδιος ο τροχονόμος να μην πληρώνουμε.

Μπορεί ο τροχονόμος να μου κόψει κλήση στηριζόμενος σε μαρτυρία άλλου ότι δεν πλήρωσα;

Όχι, ο τροχονόμος μπορεί να βεβαιώσει την παράβαση μόνο αν έχει διαπιστώσει ο ίδιος «αυτοπροσώπως» να μην πληρώνουμε.

Μπορεί να βεβαιωθεί η τροχαία παράβαση από τις κάμερες που υπάρχουν στα διόδια;

Όχι, διότι οι κάμερες που ο παραχωρησιούχος έχει τοποθετήσει, είναι παράνομες, έχουν τοποθετηθεί χωρίς άδεια της Αρχής προστασίας προσωπικών δεδομένων και ως εκ τούτου, τα προϊόντα τους αποτελούν παράνομα αποδεικτικά μέσα, που απαγορεύεται να χρησιμοποιηθούν για οποιαδήποτε νόμιμη ενέργεια. Επιπλέον η διάταξη λέει ότι ο τροχονόμος το διαπιστώνει «αυτοπροσώπως» και όχι μέσω της χρήσης τεχνικών μέσων.

Μπορεί ο παραχωρησιούχος να αρνηθεί να μας επιτρέψει να χρησιμοποιήσουμε την οδό;

Όχι, δεν μπορεί να μας απαγορεύσει να χρησιμοποιήσουμε την υποδομή ακόμα κι αν δεν έχουμε χρήματα να πληρώσουμε.

Έχω δικαίωμα να χρησιμοποιήσω την οδό χωρίς να πληρώσω εκείνη τη στιγμή;

Ναι, έχουμε το δικαίωμα να πληρώσουμε αργότερα. Συγκεκριμένα ο Ν. 3535 (Κύρωση Σύμβασης Παραχώρησης άρθρο 3ο, παρ.2 ΦΕΚ 41Α 23/2/2007) αναφέρει:

«Ο υπόχρεος δικαιούται να καταβάλει το οφειλόμενο τέλος, χωρίς άλλη επιβάρυνση, εντός της προθεσμίας των δεκαπέντε ημερών από την έκδοση της βεβαιώσεως του Παραχωρησιούχου με τον τρόπο που θα υποδείξει ο τελευταίος.»

Μπορεί ο παραχωρησιούχος να αρνηθεί να μας κόψει επί πιστώσει απόδειξη αν για οποιοδήποτε λόγο δεν πληρώσουμε;

Όχι, πρέπει να μας κόψει επί πιστώσει απόδειξη. Αν δεν κόψει απόδειξη διαπράττει το φορολογικό αδίκημα της άρνησης έκδοσης επί πιστώσει φορολογικού στοιχείου. Καταγγελία του φορολογικού αδικήματος μπορούμε να κάνουμε στη ΣΔΟΕ καλώντας το 1517.

Δίνουμε τα στοιχεία μας;

Όχι, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε τα στοιχεία μας. Αν υποχρεωθούμε να τα δώσουμε για να ξεμπερδέψουμε καλό είναι να δώσουμε τα κανονικά μας στοιχεία γιατί σε περίπτωση που η υπόθεσή μας δικαστεί θα είναι εις βάρος μας να έχουμε δώσει ψευδή στοιχεία.

Υπογράφουμε;

Όχι, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να υπογράψουμε κανένα έγγραφο. Αν συμπληρώσουμε έντυπο αδυναμίας πληρωμής, υπογράφουμε, πριν όμως από την υπογραφή μας, γράφουμε: «Με επιφύλαξη της νομιμότητας καταβολής του τέλους».

Αν δεν υπάρχει τροχαία μπορώ να σπρώξω την μπάρα όπως και πριν;

Ναι.

Αν είμαι απρόσεκτος και με δει ο τροχονόμος να μην πληρώνω τι μπορεί να μου συμβεί;

Το πρόστιμο είναι 200 ευρώ και είναι στην κρίση του τροχονόμου το αν θα αφαιρέσει τις πινακίδες, την άδεια και το δίπλωμα για 20 ημέρες.

Αν ο τροχονόμος με γράψει ενώ έχω ακολουθήσει τις οδηγίες τι γίνεται;

Με αντίγραφο της επί πιστώσει απόδειξης καταθέτουμε αναφορά στον διοικητή του τμήματος της τροχαίας για κατάχρηση εξουσίας και παράβαση καθήκοντος, με την ένδειξη «Κοινοποίηση στον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη» και ζητάμε την ακύρωση της κλήσης και την επιστροφή πινακίδων, άδειας και διπλώματος.

Τι θα συμβεί αν μου στείλουν ειδοποίηση να πληρώσω;

Αν το έγγραφο μας το επιδίδουν με δικαστικό επιμελητή τότε απευθυνόμαστε σε δικηγόρο, αν δεν έχουμε τηλεφωνούμε στα μέλη των επιτροπών αγώνα για να μας συστήσουν κάποιο δικηγόρο μέλος των επιτροπών αγώνα. Αν το έγγραφο μας το στέλνουν με ταχυδρομείο μπορούμε να το στείλουμε για ανακύκλωση.

Που μπορώ να απευθυνθώ για διευκρινήσεις ή για βοήθεια;

Ηλεκτρονικά στο e-mail epitropes2010@gmail.com ή καλώντας στα τηλέφωνα των μελών του πανελλαδικού συντονιστικού των επιτροπών αγώνα κατοίκων, πολιτών και εργαζομένων ενάντια στα διόδια που είναι αναρτημένα στο site www.oxidiodia.gr και epitropesdiodiastop.blogspot.com

Θεόδωρος Καρυώτης: «Όχι στη Συνεκμετάλλευση της ΑΟΖ με την Τουρκία – θα Οδηγήσει σε Αδιέξοδο»

Συνέντευξη στον Γιώργο Ξ. Πρωτόπαπα
Οι αυξανόμενες τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο Πέλαγος, τα σενάρια μυστικής διπλωματίας μεταξύ Αθήνας- Άγκυρας και η εγκληματική αμέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων να υιοθετήσουν μια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) θέτουν σε κίνδυνο τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα σε μια περίοδο που η Ελλάδα εμφανίζεται τρωτή απέναντι σε διεθνείς πιέσεις. Ο Θεόδωρος Καρυώτης καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας του Πανεπιστημίου Μέριλαντ των ΗΠΑ ο πλέον ειδικός σε θέματα ΑΟΖ που με την αρθογραφία του προωθεί και υπερασπίζεται το νόμιμο δικαίωμα της Ελλάδας για ΑΟΖ, σε αποκλειστική του συνέντευξη στη «Σ» κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επισημαίνοντας ότι μια ενδεχόμενη συμφωνία για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με την Τουρκία βλάπτει τα ελληνικά συμφέροντα.

Παράλληλα, ο καθηγητής εξηγεί τη διαφορά μεταξύ ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, το πόσο σημαντικό για την ελληνική ΑΟΖ είναι το Καστελόριζο, το πώς η Τουρκία προσπαθεί να πείσει τη διεθνή κοινότητα ότι το Καστελόριζο δεν διαθέτει ΑΟΖ παραβιάζοντας τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας και αναλύει τη στάση της Αιγύπτου πάνω στην ΑΟΖ του Καστελόριζου. Επιπλέον δεν παραλείπει να αποδώσει τα εύσημα στην Κύπρο για τη δημιουργία ΑΟΖ και την οριοθέτηση ΑΟΖ με το Ισραήλ και να μιλήσει για παρέμβαση τουρκικού δαχτύλου στην ακύρωση της συμφωνίας Ελλάδας – Αλβανίας για ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα.

Κατά αρχήν ως ειδικός και ως ένα διακεκριμένο μέλος της ελληνικής ομογένειας ποια είναι τα συναισθήματα σας για φημολογούμενη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου με την Τουρκία πάντα σύμφωνα με δημοσιεύματα του ελληνικού Τύπου που αναφέρουν για μυστική διπλωματία μεταξύ Άγκυρας και Αθήνας;

Νομίζω ότι η συνεκμετάλλευση δεν οδηγεί πουθενά και δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Πάνω από όλα θα αποτελούσε παγκόσμια πρωτοτυπία. Πουθενά δεν έχει γίνει κάτι παρόμοιο. Όλα τα κράτη που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με τους γείτονές τους δεν έχουν έρθει σε κάποια συμφωνία συνεκμετάλλευσης. Αντίθετα, είτε έχουν προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για να λύσουν τις διαφορές τους είτε συμφωνούν μεταξύ τους τις οριοθετήσεις των θαλάσσιων συνόρων τους, ποτέ όμως με όρους συνεκμετάλλευσης.
Ακούγονται, λέγονται, γράφονται πολλά για αυτό το θέμα αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι η συνεκμετάλλευση και συν διαχείριση έχουν δρομολογηθεί και μάλιστα χωρίς επιστροφή. Πάντως, αυτή την περίοδο, έχουν αυξηθεί οι συζητήσεις μεταξύ των δύο πλευρών και πολύ σωστά πολλοί υποψιάζονται κάποιου είδους «μαγειρέματα». Θεωρώ πάντως αδιανόητο ο Πρωθυπουργός να υπογράψει συμφωνία που να βλάπτει τα ελληνικά συμφέροντα διότι γνωρίζει ότι μια τέτοια συμφωνία είναι αδύνατο να επικυρωθεί ποτέ από την ελληνική Βουλή.

Η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) με βάση τον ορισμό της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) του 1982 κατά πόσο είναι σε διεθνές επίπεδο αποδεχτή;

Ένα από τα πιο σημαντικά έργα της Διάσκεψης για το Δίκαιο της Θάλασσας (1973-1982) ήταν η δημιουργία και η κωδικοποίηση του θεσμού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Έτσι, δόθηκε ένα τέλος στη χαώδη κατάσταση που επικρατούσε μέχρι τότε στο Διεθνές Δίκαιο Αλιείας. Με βάση τα άρθρα 55, 56, 57 της νέας Σύμβασης, ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή. Το πλάτος της ΑΟΖ μπορεί να φτάσει τα 200 ναυτικά μίλια (ν.μ.), από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης και εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, την εκμετάλλευση, τη διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη των υδάτων, του βυθού και του υπεδάφους της θάλασσας, καθώς και κυριαρχικά δικαιώματα, που αναφέρονται στην εξερεύνηση και οικονομική εκμετάλλευση των ρευμάτων και των υπερκείμενων της θάλασσας ανέμων. Σήμερα υπάρχουν 137 παράκτια κράτη που έχουν δημιουργήσει ΑΟΖ και η ΑΟΖ αποτελεί πλέον ένα αναπόσπαστο κομμάτι του Διεθνούς Δίκαιου της Θάλασσας.

Ποιες είναι οι διαφορές μεταξύ ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας, ποια υπερτερεί ποιας ; Μπορείτε να μας δώσετε παραδείγματα ;

Το καθεστώς της ΑΟΖ καλύπτει όλους τους φυσικούς πόρους, ζωντανούς και μη, ενώ η υφαλοκρηπίδα καλύπτει μόνο τους μη ζωντανούς πόρους. Μια άλλη σημαντική διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι τα δικαιώματα ενός κράτους πάνω στην υφαλοκρηπίδα υπάρχουν ipso facto και ab initio, ενώ η ύπαρξη της ΑΟΖ είναι
δυνατή μόνο κατόπιν διακήρυξης των κυριαρχικών δικαιωμάτων του παράκτιου κράτους. Επομένως, το παράκτιο κράτος μπορεί να έχει υφαλοκρηπίδα χωρίς να έχει ΑΟΖ, ενώ το αντίστροφο δεν είναι δυνατόν.

Μπορούν τα κράτη να χρησιμοποιήσουν είτε την υφαλοκρηπίδα είτε την ΑΟΖ ανάλογα με το ποια τους βολεύει για την προώθηση των συμφερόντων τους;

Οι οριοθετήσεις της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας συμπίπτουν. Κανένα κράτος στον κόσμο δεν κάνει μόνο οριοθέτηση για μια από αυτές τις θαλάσσιες ζώνες και αγνοεί την άλλη.

Πως η δημιουργία μια ελληνικής ΑΟΖ μας λύνει το πρόβλημα διαμάχης που έχουμε με την Τουρκία στο Αιγαίο;

Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά (άρθρο 121, παράγραφο 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι, δηλαδή, τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι κάθονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας. Επιπλέον, η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας και έτσι η Τουρκία έχει χάσει άλλο ένα επιχείρημα.

To Καστελόριζο/Μεγίστη ποσό σημαντικό είναι για την υπεράσπιση των ελληνικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο έναντι των τουρκικών διεκδικήσεων;

Η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να οριοθετήσει τη δική της ΑΟΖ με αυτή της Κύπρου είναι ένα από τα μεγάλα λάθη της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Εύχεται κανείς η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να διορθώσει σύντομα αυτό το λάθος. Κλειδί σ’ αυτή την οριοθέτηση είναι το Καστελόριζο, νησί το οποίο κατοικείται – δεν πρόκειται, δηλαδή, για κάποια ακατοίκητη βραχονησίδα- και κατά συνέπεια κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι διαθέτει ΑΟΖ. Εάν η Ελλάδα δεχτεί να προχωρήσει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο χωρίς τον υπολογισμό του Καστελόριζου, η εμφανής συνέπεια θα είναι η Ελλάδα να μην έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο! Οι τελευταίες μελέτες που έχουν γίνει στην περιοχή δείχνουν ότι υπάρχουν μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου και πετρελαίου στο τρίγωνο Καστελόριζου-Κρήτης-Κύπρου. Οι περισσότερες μελέτες είναι από αμερικανικές εταιρείες οι οποίες φαίνεται ότι ειδοποίησαν τους Τούρκους έγκαιρα για τον θαλάσσιο πλούτο της περιοχής. Έτσι, οι Τούρκοι έχουν αρχίσει να προκαλούν την Ελλάδα με έρευνες σε αυτή την περιοχή.
Επομένως, σύντομα, η Ελλάδα θα πρέπει να προβεί στην ίδια ενέργεια στην οποία προέβησαν οι ΗΠΑ, η Ρωσία και οι περισσότερες χώρες της ΕΕ, δηλαδή να διακηρύξει την κυριαρχία της σε ΑΟΖ, με βάση το εθιμικό δίκαιο της θάλασσας, όπως αυτό εκφράζεται στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας. Φυσικά, μια τέτοια ΑΟΖ δεν θα διαθέτει μόνο η ηπειρωτική χώρα, αλλά και όλα τα ελληνικά νησιά. Χρησιμοποιώντας τις αρχές της ΑΟΖ, το μεγαλύτερο ποσοστό του Αιγαίου και οι φυσικοί του πόροι θα ανήκουν στην Ελλάδα και με αυτό τον τρόπο δεν θα χρειαστεί ούτε να γίνει κάποια επέκταση των χωρικών μας υδάτων ούτε να συζητάμε με τους Τούρκους αν τα νησιά μας έχουν υφαλοκρηπίδα ή όχι.

H Ελλάδα δεν έχει υιοθετήσει AOZ μήπως μπορείτε να μας εξηγήσετε που οφείλεται αυτό;

Είναι ουσιαστικά ένα ανεξήγητο φαινόμενο. Η μόνη πιθανή εξήγηση που μπορεί κανείς να δώσει είναι η ακόλουθη:
Στη δεκαετία του 1980, η Ελλάδα απευθύνθηκε στην Τουρκία σε κάποιες μυστικές συνομιλίες και της ζήτησε να συζητήσουν το θέμα της ΑΟΖ. Δυστυχώς, η τουρκική αντιπροσωπεία αντέδρασε έντονα, λέγοντας ότι το θέμα αυτό δεν μπορεί ποτέ να προστεθεί στην ατζέντα των διαπραγματεύσεων, διότι θίγονται μεγάλα συμφέροντά της στο Αιγαίο. Ζήτησε, μάλιστα, από την ελληνική πλευρά να μην επαναφέρει αυτό το θέμα ποτέ πια στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων κάτι που, εκ των πραγμάτων, φαίνεται ότι έγινε δεκτό από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις!
Θα έλεγα ότι εάν είχε ακολουθηθεί για δεκαετίες τώρα μια σοβαρή πολιτική αξιοποίησης των πηγών ενέργειας στην περιοχή, θα είχαμε αποφύγει τα σημερινά οικονομικά μας δεινά.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ΑΟΖ με την έννοια ότι υπάρχουν κοινά σύνορα ;

Σήμερα το μήκος των ακτών της ΕΕ των 27 ξεπερνάει τα 66.000 χλμ. και η Ελλάδα διαθέτει τη μεγαλύτερη ακτή από όλα τη κράτη-μέλη που φτάνει τα 13.676 χλμ. καθώς επίσης και τα περισσότερα νησιά και νησίδες που είναι 3.100 και 2.463 από αυτά βρίσκονται στο Αιγαίο Πέλαγος. Βέβαια, αν υπολογισθούν και οι βραχονησίδες, τότε ξεπερνούν συνολικά τις 10.000.
Η ΕΕ έχει υπογράψει και επικυρώσει την Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας και τα περισσότερα θέματα της ΑΟΖ των κρατών-μελών της ανήκουν στην δικαιοδοσία και αρμοδιότητά της, ιδιαίτερα αυτά που αφορούν τα θέματα της αλιείας.
Όταν η ΕΕ αποφάσισε να δημιουργήσει ΑΟΖ 200 ν.μ. για όλα τα κράτη-μέλη της, η Τουρκία ζήτησε να μη δημιουργηθεί τέτοια ζώνη στη Μεσόγειο, αίτημα που δυστυχώς αποδέχθηκε και η ΕΕ και η Ελλάδα. Η εξήγηση που δόθηκε από την ΕΕ είναι ότι τα ψάρια σε αυτή τη θάλασσα έχουν υψηλή μεταναστευτική τάση και έτσι δεν κρίθηκε χρήσιμο να επεκταθούν τα 200 ν.μ. και σε αυτή τη θαλάσσια περιοχή. Κατά συνέπεια, ούτε η Ελλάδα ούτε και η Ιταλία διαθέτουν ΑΟΖ 200 ν.μ., ενώ η Γαλλία και η Ισπανία διαθέτουν ΑΟΖ 200 ν.μ. αλλά όχι στην περιοχή της Μεσογείου. Έτσι, το μοναδικό κράτος της ΕΕ που διαθέτει ΑΟΖ στη Μεσόγειο είναι η Κύπρος για τη οποία δεν έφερε καμία αντίρρηση η ΕΕ. Η Τουρκία βέβαια ξεχνάει ότι ένας από του βασικούς όρους για να γίνει μέλος της ΕΕ είναι και αυτός που της επιβάλει να επικυρώσει την Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Πως η Τουρκία μπορεί να χρησιμοποιήσει την ΑΟΖ για να πλήξει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και να αποκόψει την Ελλάδα από την Κύπρο;

Η Τουρκία προσπαθεί για πολύ καιρό τώρα να πείσει την διεθνή κοινότητα ότι το Καστελόριζο δεν διαθέτει ΑΟΖ και η περιοχή ανάμεσα στο Καστελόριζο, την Κρήτη και την Κύπρο είναι μέρος της τουρκικής ΑΟΖ. Αυτό αποτελεί ξεκάθαρη παραβίαση όλων των κανόνων του Δίκαιου της Θάλασσας αλλά δυστυχώς η Τουρκία έχει για σύμμαχο την Αίγυπτο, η οποία έχει αρχίσει επαφές με την Τουρκία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ των δυο κρατών την στιγμή που η Αίγυπτος δεν διαθέτει θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία. Η Ελλάδα έχει παραμείνει εντελώς αδρανής και δεν ασκεί καμία πίεση στην Αίγυπτο να σταματήσει αυτές τις παράνομες επαφές με την Τουρκία.

Οι «γκρίζες ζώνες» που επικαλείται στο Αιγαίο η Τουρκία τις δίνουν δικαίωμα να επικαλεστεί κάποια στιγμή ΑΟΖ υποτιθέμενων δικών της βραχονησίδων;

Οι βραχονησίδες δεν δικαιούνται ΑΟΖ.

Δεν είναι αντιφατικό σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας η Τουρκία να έχει από τη μια πλευρά ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα και από την άλλη να αρνείται το νόμιμο δικαίωμα στην Ελλάδα να υιοθετήσει ΑΟΖ στο Αιγαίο;

Στα τέλη του 1986, η Τουρκία υιοθέτησε ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα και κατέληξε σε συμφωνία με την τότε Σοβιετική Ένωση για τις επικαλυπτόμενες περιοχές, χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της «μέσης γραμμής». Αργότερα, η Τουρκία άρχισε συνομιλίες με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία για το ίδιο θέμα, που κατέληξαν σε συμφωνίες παρόμοιες του τύπου που είχε συνάψει με τους Σοβιετικούς.
Ουδέποτε, βέβαια, η Τουρκία πρότεινε στην Ελλάδα και σε άλλα γειτονικά κράτη να κάνουν το ίδιο στη Μεσόγειο. Έτσι, η Μαύρη Θάλασσα, που αποτελεί «κλειστή ή ημίκλειστη θάλασσα», όπως και η Μεσόγειος, έχει εντελώς μοιραστεί από τα παράκτια κράτη αυτής της θάλασσας, χρησιμοποιώντας την οριοθέτηση της ΑΟΖ και όχι της υφαλοκρηπίδας. Αυτό, κατά την άποψή μου, αποτελεί τον πιο λανθασμένο χειρισμό της Τουρκίας, διότι δέχτηκε να οριοθετήσει τη θαλάσσια ζώνη της Μαύρης Θάλασσας με μια μέθοδο που δεν ίσχυε μέχρι το 1982, δηλαδή με τη μέθοδο της ΑΟΖ που πολέμησε τόσο πολύ κατά τη Διάσκεψη του ΟΗΕ.
Η Τουρκία υιοθέτησε αυτή τη νέα θαλάσσια ζώνη, παρόλο που μέχρι σήμερα αρνείται να προσχωρήσει στη νέα Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας που περιλαμβάνει και την ΑΟΖ. Πώς μπορεί η Τουρκία να αρνείται την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ελλάδα, όταν ήδη υπάρχει το προηγούμενο της Μαύρης Θάλασσας; Η απάντηση βέβαια είναι εύκολη. Η Τουρκία όχι μόνο αρνείται να οριοθετήσει την ΑΟΖ με την Ελλάδα αλλά εδώ και 25 χρόνια αρνείται να συζητήσει το θέμα.

Πως η Αίγυπτος μπορεί να επηρεάσει θετικά ή αρνητικά τη δημιουργία της ελληνικής ΑΟΖ στο Αιγαίο;

Ένα, τραγικό κατά την άποψή μου, λάθος που έκανε η Ελλάδα ήταν η απόφασή της να αρχίσει συνομιλίες με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών των δυο κρατών. Το τραγικό λάθος έγκειται στο γεγονός ότι η Ελλάδα άρχισε τις συνομιλίες της με την Αίγυπτο χωρίς να πάρει κάποια ρητή και σαφή διαβεβαίωση από αυτήν ότι θα δοθούν πλήρη δικαιώματα στο Καστελόριζο. Τώρα που οι συνομιλίες έχουν προχωρήσει φαίνεται ότι οι Αιγύπτιοι δεν θέλουν να δώσουν πλήρη δικαιώματα στο Καστελόριζο και αυτό δημιουργεί ένα τεράστιο πρόβλημα στη ελληνική πλευρά. Πρέπει, επί τέλους, οι Τούρκοι και οι Αιγύπτιοι να καταλάβουν ότι το Καστελόριζο δεν είναι μόνο ένα ελληνικό νησί αλλά και ένα νησί της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τέλος, η Ελλάδα δέχθηκε άλλο ένα χαστούκι από του Αιγυπτίους όταν αυτοί ενημέρωσαν την ελληνική πλευρά ότι θα αρχίσουν συνομιλίες για οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών με τη Τουρκία τη στιγμή που η Αίγυπτος δεν διαθέτει θαλάσσια σύνορα με τη Τουρκία! Η Αίγυπτος θα μπορούσε να διαθέτει θαλάσσια σύνορα με τη Τουρκία μόνο αν δεν αναγνωρισθούν τα δικαιώματα του Καστελόριζου. Ο νοών νοήτω.
Η Αίγυπτος ενημέρωσε την ελληνική πλευρά ότι θα είχε συνομιλίες μαζί της στο Κάιρο στις 20 Ιουνίου του 2009 και αμέσως μετά στις 22 Ιουνίου 2009 με τη τουρκική πλευρά! Η Ελλάδα αντί να προβεί σε έντονη διαμαρτυρία για αυτή την αιγυπτιακή θέση, που παραβιάζει ξεκάθαρα το Δίκαιο της Θάλασσας, πήγε στη συνάντηση στις 20 Ιουνίου γνωρίζοντας ότι δυο μέρες αργότερα Αιγύπτιοι και Τούρκοι θα καθόντουσαν στο ίδιο τραπέζι.

Η ακύρωσης της συμφωνίας Ελλάδας και Αλβανίας για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ τις επιπτώσεις μπορεί να έχει πάνω στα θαλάσσια σύνορα των δυο κρατών;

Η πρώτη συμφωνία για οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών έγινε πρόσφατα με την Αλβανία χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της “μέσης γραμμής” ο δε τρόπος της οριοθέτησης ονομάστηκε «θαλάσσιο όριο πολλαπλών χρήσεων». Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί χρησιμοποιήθηκε μια τέτοια ορολογία ενώ θα μπορούσε να γίνει οριοθέτηση της ΑΟΖ των δύο κρατών. Επίσης, έχει σημασία το γεγονός ότι η Αλβανία έκανε αποδεκτή τη θέση της Ελλάδας ότι όλα τα νησιά στη περιοχή έχουν πλήρη δικαιώματα όπως και οι ηπειρωτικές ακτές. Το μόνο που μένει είναι να υπάρξει και μια συμφωνία σε ένα τριεθνές σημείο όπου συνορεύουν η Ελλάδα, η Αλβανία και η Ιταλία.
Όπως είναι γνωστό οι Αλβανοί ακύρωσαν αυτή τη συμφωνία. Εγώ δεν είμαι ιδιαίτερα θαυμαστής των συνωμοτικών θεωριών αλλά νομίζω ότι υπήρξε παρέμβαση της Τουρκίας γιατί κατάλαβε ότι δημιουργείται ένα κακό προηγούμενο στην περιοχή γιατί οι θέσεις της Αλβανίας ήταν διαμετρικά αντίθετες με τις τουρκικές θέσεις. Τώρα οι Αλβανοί προσπαθούν να αρχίσουν μια επαναδιαπραγμάτευση της πρώτης συμφωνίας κάτι που η Ελλάδα δεν πρέπει να αποδεχτεί γιατί μια άλλη συμφωνία θα δίνει περισσότερο θαλάσσιο χώρο στην Αλβανία. Η Ελλάδα πρέπει να επιμείνει ότι η πρώτη συμφωνία ήταν απόλυτα δίκαιη και για τα δυο κράτη και να υπογράψουν από την αρχή την πρώτη τους συμφωνία για να μη μπορεί το Ανώτατο Δικαστήριο της Αλβανίας να βρει πάλι δικαιολογίες για την εκ νέου απόρριψή της.

Το γεγονός ότι η Κύπρος έχει ΑΟΖ τη διασφαλίζει από τις διεκδικήσεις της Τουρκίας και του «ψευδοκράτους»;

Μια από τις πιο σημαντικές αποφάσεις που πήρε ο Πρόεδρος της Κύπρου, Τάσος Παπαδόπουλος, ήταν η δημιουργία Κυπριακής ΑΟΖ το 2004. Η απόφαση αυτή έγινε αποδεκτή και από την ΕΕ αλλά και από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τότε η κυπριακή πλευρά προσέγγισε την ελληνική κυβέρνηση και της ζήτησε να προχωρήσουν στην οριοθέτηση της ΑΟΖ των δυο κρατών, αλλά δυστυχώς η Ελλάδα δεν άδραξε μια τόσο μεγάλη ευκαιρία που θα δημιουργούσε και ένα προηγούμενο για το Καστελόριζο! Η άρνηση των δύο τελευταίων ελληνικών κυβερνήσεων να οριοθετήσουν την Ελληνική ΑΟΖ με αυτή της Κύπρου αποτελεί μία πράξη δειλίας και μεγάλης απερισκεψίας.
Τώρα που η Κύπρος με μια άλλη γενναία πράξη αποφάσισε να οριοθετήσει την ΑΟΖ της με αυτή του Ισραήλ δεν υπάρχει πλέον καμία δικαιολογία για την Ελλάδα να μην πράξει το ίδιο με την Κύπρο.

*O Δρ. Θεόδωρος Καρυώτης είναι Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Μέρυλαντ, ΗΠΑ. Υπήρξε μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Στρατηγική», Τεύχος 197, Φεβρουάριος 2011

Αναρτήθηκε από Geopolitics-Gr.blogspot

Σχεδίασαν τη χρεοκοπία…

Του Δημήτρη Καζάκη

Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι, 23/2/2011

Με τον πρωθυπουργό στη γύρα για μια ακόμη φορά προκειμένου να ξεπουλήσει όσο-όσο ότι έχει απομείνει από την κυριαρχία και την περιουσία της χώρας, συνεχίζονται σε επίπεδο Ε.Ε. οι παρασκηνιακές κινήσεις, τα ποικίλα πάρε-δώσε για την «τελική λύση» τόσο για την Ελλάδα, όσο και για την ευρωζώνη. Ωστόσο, όποια κι αν είναι αυτή η «τελική λύση», το σίγουρο είναι ότι θα είναι η απαρχή ενός νέου γύρου βαθέματος της κρίσης της ευρωζώνης και της Ε.Ε. Το οικοδόμημα της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» και η «αρχιτεκτονική» του ευρώ πάσχει εκ θεμελίων και επομένως δεν σώζεται με καμιά αλλαγή του εσωτερικού κανονισμού και της εσωτερικής διαρρύθμισης.

Δεν μπορεί η υιοθέτηση ενός ανελαστικού και σκληρού κοινού νομίσματος, όπως και η αναγωγή των πάντων στην πάση θυσία τήρηση των 3 ή 4 κριτηρίων του Μάαστριχτ, να έχει οδηγήσει στη χειρότερη κρίση που έχει αντιμετωπίσει η Ευρώπη τουλάχιστον μεταπολεμικά και οι δημιουργοί όλων αυτών να περιμένουν πώς αν σφίξουν ακόμη περισσότερο τα λουριά θα υπάρξει διέξοδος. Πρόκειται για τον ορισμό του παραλογισμού. Η κρίση θα συνεχίσει να βαθαίνει γιατί οι αρχιτέκτονες του ευρώ κατήργησαν τα βασικά μακροοικονομικά εργαλεία με τα οποία μια εθνική οικονομία μπορούσε να την αντιμετωπίσει. Η ίδια η λογική του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που δημιουργήθηκε για να υποστηρίζει το ευρώ, αποτέλεσε τον καταλύτη της σημερινής κρίσης και την εγγύηση δεν μπορεί να υπάρξει ανάκαμψη στο άμεσο μέλλον, τουλάχιστον για τις πιο αδύναμες οικονομίες. 

Και τι προσπαθούν να κάνουν οι γραφειοκράτες, οι τραπεζίτες και οι πολιτικοί της ευρωζώνης και της Ε.Ε.; Να επιβάλουν ένα ακόμη πιο αυστηρό και ανελαστικό «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» και μια «οικονομική διακυβέρνηση» που δεν καταργεί απλά τις επιμέρους δημοσιονομικές πολιτικές, αλλά την ίδια την εσωτερική συγκρότηση της εθνικής οικονομίας των κρατών-μελών, συγκεντρώνοντας όλες τις κρίσιμες οικονομικές αποφάσεις στη δικαιοδοσία των κεντρικών οργάνων της Ένωσης. Και μετά περιμένουν ότι θα υπάρξει διέξοδος από την κρίση.

Η βοϊδόμυγα της… Ήρας

Λες και έστειλε η Ήρα από τον Όλυμπο μια βοϊδόμυγα που, όπως τρέλανε τις μυθικές αγελάδες στις όχθες του Στρυμόνα, έκανε το ίδιο και με τους ευρωκράτες που τώρα σπρώχνουν το κοπάδι των κρατών-μελών στο γκρεμό, στην άβυσσο των διεθνών αγορών. Ίσως να είναι η εκδίκηση της μυθικής Ελλάδας για το καθεστώς του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης που επέβαλαν στη χώρα με μοναδικό σκοπό να διασώσουν τους τραπεζίτες και τους κερδοσκόπους επενδυτές ομολόγων. Κάτι άλλωστε που ομολογούν όλοι σήμερα ανοιχτά. «Αυτό που έχει συμβεί μέχρι σήμερα είναι το γεγονός ότι οι Ιρλανδοί και οι Έλληνες φορολογούμενοι έχουν φορτωθεί καινούργιο χρέος έτσι ώστε οι πιστωτές να μην αποκρυσταλλώσουν απώλειες. Δεν είναι παρά μια μεταμφιεσμένη διάσωση για τις ευρωπαϊκές τράπεζες και τους ασφαλιστές του Βορρά. Όπως προειδοποιούσε ανέκαθεν η Αριστερά, η νομισματική ένωση είναι μια ‘υπόθεση για τραπεζίτες’», όπως έγραφε πρόσφατα ο γνωστός δημοσιογράφος και αναλυτής της Daily Telegraph (20/2), Άμπρος Έβανς-Πρίτσαρντ.

Η βοϊδόμυγα δεν έχει αφήσει ήσυχο ούτε τον κ. Παπανδρέου με την κυβέρνησή του. Θα μου πείτε, δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη προσπάθεια μιας και η πετριά, όπως λέει κι ο λαός μας, υπήρχε εξυπαρχής. Είναι τέτοια η προσήλωση της κυβέρνησης και προσωπικά του κ. Παπανδρέου στα συμφέροντα των αγορών και των ευρωκρατών, που πραγματικά έχουν χάσει κάθε αίσθηση μέτρου και πραγματικότητας. Είναι χαρακτηριστικό το εξής: Αποκαλύφθηκε ότι από τον Δεκέμβριο του 2009 φέρεται να είχε ζητήσει ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου την παρέμβαση του ΔΝΤ στην Ελλάδα, σύμφωνα με δήλωση που φέρεται να έχει κάνει ο Ντομινίκ Στρος-Καν, σε γαλλικό κανάλι. Η δήλωση του επικεφαλής του ΔΝΤ φέρεται να έχει γίνει στο γαλλικό κανάλι Canal+, στο πλαίσιο ντοκιμαντέρ για τον κ. Στρος-Καν, που θα μεταδοθεί τον επόμενο μήνα. Σύμφωνα με τον κ. Στρος-Καν, όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός του έθεσε πριν από 14 μήνες την ιδέα προσφυγής στο ΔΝΤ, εκείνος απάντησε ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν θα δεχτούν σε καμία περίπτωση τη μονομερή παρέμβαση του Ταμείου σε μία χώρα της Ευρωζώνης.

Πώς απάντησε σ’ αυτή την αποκάλυψη η κυβέρνηση; Όχι μόνο την επιβεβαίωσε, αλλά σύμφωνα με τον κ. Πεταλωτή αυτή ήταν η επιδίωξη της κυβέρνησης εξαρχής: «Όλοι θυμόμαστε τις τεράστιες προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης και ιδιαίτερα του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου να αντιμετωπίσει με τον πλέον άμεσο τρόπο το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της χώρας το οποίο αποκαλύφθηκε μετά τις εκλογές του 2009», σχολίασε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος. Και συνέχισε: «Με λεπτούς χειρισμούς, με ψυχραιμία και περίσσια αποφασιστικότητα, καταφέραμε σε εποχές πολύ δύσκολες για τη χώρα μας, να δημιουργηθεί η γνωστή λύση του τριμερούς μηχανισμού δανεισμού και στήριξής μας και η υπαγωγή μας σε αυτόν.

Ήταν… προμελετημένο

Αυτό που σήμερα είναι το ζητούμενο για την Ευρώπη, δηλαδή η δημιουργία ενός μόνιμου παρόμοιου μηχανισμού, εμείς το κατορθώσαμε, επιχειρώντας σ’ ένα εξαιρετικά δύσκολο κλίμα αναξιοπιστίας για τη χώρα μας, έτσι όπως την παρέδωσε η ΝΔ και φθάσαμε σήμερα, απαλλαγμένοι από τις προσωρινές δανειακές μας ανάγκες, να σχεδιάζουμε και να υλοποιούμε τις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη η Ελλάδα. Η πορεία αυτή ούτε αυτονόητη, ούτε εύκολη ήταν. Είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και συμπυκνωμένης κατανόησης από τον ελληνικό λαό και την κυβέρνησή μας.»

Τι μας αποκαλύπτει ο κ. Πεταλωτής; Αφενός, ότι ευθύς εξαρχής στόχος της κυβέρνησης ήταν να μας οδηγήσει στο καθεστώς του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Αμέσως μετά τις εκλογές του 2009. Κι επομένως όταν ο κ. Παπανδρέου δήλωνε στις 3/12/2009 στο CNN ότι «δεν θα αναγκαστούμε να προβούμε σε στάση πληρωμών και ότι δεν χρειάζεται να διασώσει την Ελλάδα η ΕΕ», αποδεικνύεται ότι έλεγε παραμύθια. Αφετέρου, ότι η Ελλάδα υπήρξε το πειραματόζωο για να δοκιμασθεί πάνω της ο μόνιμος μηχανισμός που ετοιμάζεται για ολόκληρη την ευρωζώνη και την Ε.Ε. σήμερα. Και έχει το θράσος αυτή η κυβέρνηση να επιχαίρεται, γιατί παραμύθιαζε τον ελληνικό λαό για μήνες πριν επίσημα «ανακαλύψει» ότι δεν μπορεί να αποφύγει την πτώχευση χωρίς το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση.

Ποιων τα συμφέροντα υπηρετούσε ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του, όταν ομολογεί σήμερα ότι η επιδίωξη ήταν εξαρχής να εφαρμοστεί ο μηχανισμός στήριξης στην Ελλάδα, ως πιλοτικό πρόγραμμα για τον μόνιμο μηχανισμό που επιδιώκουν να επιβάλουν οι ευρωκρατούντες; Ποιοι ήθελαν κάτι τέτοιο; Μην ξεχνάμε ότι στις 29/1/2010 ο Αλμούνια, ο κατεξοχήν υπεύθυνος επίτροπος τότε, είχε δηλώσει ότι η ευρωζώνη δεν διαθέτει κανένα «σχέδιο Β» για να βοηθήσει την Ελλάδα. «Δεν υπάρχει ζήτημα διάσωσης της Ελλάδας» είχε δηλώσει κατά τη διάρκεια του ετήσιου Νταβός. «Η Ελλάδα δεν θα πτωχεύσει. Στην ευρωζώνη πτώχευση δεν υφίσταται». Όλα τα προβλήματα της χώρας θα λυθούν με βάση το «σχέδιο Α», δηλαδή τη «δημοσιονομική προσαρμογή» της χώρας, που είχε εκπονήσει τότε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Ανάλογες δηλώσεις έκανε τότε και ο Μπαρόζο. Ποιος λοιπόν επεδίωκε τη λύση του «σχεδίου Β», που σήμερα έχει επεκταθεί σ’ όλη την ευρωζώνη;

Από τη στήλη αυτή, από το πρώτο κιόλας άρθρο στις 4/3/2010, προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε με τις περισσότερες δυνατές λεπτομέρειες ότι οι λεγόμενες «αγορές», δηλαδή οι κερδοσκόποι δανειστές του ελληνικού δημοσίου, αλλά και των άλλων κρατών της ευρωζώνης, ήθελαν ευθύς εξαρχής να υπάρξει ένας τέτοιος μηχανισμός. Ένας μηχανισμός που θα τους εξασφάλιζε τις χρεωστικές απαιτήσεις τους έναντι μιας ενδεχόμενης επίσημης πτώχευσης, αλλά και θα έθετε στη διάθεσή τους τις χώρες σαν την Ελλάδα που βρίσκονται σε κατάσταση χρεοκοπίας. Αυτός ο μηχανισμός επιβλήθηκε πιλοτικά στην Ελλάδα με τους χειρότερους, με τους πιο επαχθείς όρους. Επιβλήθηκε κατόπιν στην Ιρλανδία και οι αγορές εξακολουθούν να πιέζουν για να υπάρξει μόνιμος τέτοιος μηχανισμός ώστε να αναλάβει τις χώρες που έπονται.

Επομένως η ομολογία του κυβερνητικού εκπροσώπου αποκαλύπτει ένα μέρος των συμφωνιών που έκλεισε στο παρασκήνιο η κυβέρνηση Παπανδρέου με τους κερδοσκόπους ήδη από την αρχή της κρίσης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στα τέλη Ιανουαρίου, αρχές Φεβρουαρίου του προηγούμενου έτους, κυβερνητικά στελέχη είχαν απανωτές συναντηθεί στην Αθήνα με τον κ. Πόλσον, επικεφαλής ενός από τα μεγαλύτερα hedge fund παγκοσμίως. Ο κύριος αυτός βρέθηκε στην Αθήνα μόνο και μόνο για να διαπιστώσει πόσο «ανοιχτή για δουλειές» ήταν η κυβέρνηση και η Ελλάδα, όπως διαβεβαίωνε ο ίδιος λίγες ημέρες αργότερα στη γνωστή σύσκεψη των hedge funds στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης στις 8/2/2010. Οι επαφές και οι συμφωνίες που κλείστηκαν με την κυβέρνηση και τους κερδοσκόπους στο παρασκήνιο, άνοιξαν το δρόμο για την επιβολή του καθεστώτος του μνημονίου και άνοιξαν την πόρτα για την μετεξέλιξη της Ε.Ε. σύμφωνα με τα γούστα και τα άμεσα συμφέροντα των πιο αδίστακτων και παρασιτικών δυνάμεων της διεθνούς αγοράς.

Μon ami, Dominique

Όλα αυτά φυσικά έγιναν με τις ευλογίες και την κάλυψη της κυβέρνησης των ΗΠΑ, την παρότρυνση του «mon ami, Dominique», όπως λέει ο Στρος-Καν ότι τον αποκάλεσε ο Γ. Παπανδρέου όταν τον Δεκέμβριο του 2009 του πρωτοζήτησε τις «συμβουλές» του, όπως επίσης και ενός κλειστού κύκλου ευρωκρατών που μελετούσαν από τις αρχές του 2009 τον τρόπο να πλασάρουν τον μηχανισμό αυτόν στους πολίτες των κρατών-μελών. Την αποκάλυψη αυτού του μυστικού κυκλώματος, που αποτελούνταν από κορυφαίους γραφειοκράτες, τραπεζίτες και πολιτικούς της Ε.Ε, έκανε η Wall Street Journal στις 24/9/2010.

Τις λεπτομέρειες φυσικά των πάρε-δώσε, των δεσμεύσεων και των συμφωνιών του παρασκηνίου, θα τις μάθουμε όταν ο ελληνικός λαός θα ανατρέψει την παρούσα κυβέρνηση, θα εκδιώξει το πολιτικό προσωπικό του σύγχρονου δωσιλογισμού, θα καταργήσει απόρρητα και στεγανά που κρύβουν λοβιτούρες, ρεμούλες, ατασθαλίες, υπόγειες διασυνδέσεις και θα ανοίξει σε κοινή θέα τους δημόσιους λογαριασμούς στο σύνολό τους. Και τότε θα μάθει με επώδυνο τρόπο ο κ. Παπανδρέου και όλος ο συρφετός του πολιτικού προσωπικού που οδήγησε τη χώρα σ’ αυτή την κατάντια, ότι η διαφάνεια δεν είναι ένα απλό κλισέ για δεκάρικους εκ του προχείρου.

«Τελική λύση»

Μέχρι τότε, όμως, ο κ. πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του ανεβάζει στροφές για να ολοκληρώσει την καταστροφή. Επειδή βλέπουν ότι τα ψωμιά τους είναι λίγα, βιάζονται να βάλουν την υπογραφή τους και στην τελευταία πράξη του δράματος, την επιβολή της «τελικής λύσης» που επιθυμούν τα μεγάλα αφεντικά των αγορών. Αυτό το νόημα έχει και η επίσκεψη του πρωθυπουργού σε Βερολίνο αυτές τις ημέρες.

Βασικό μέλημα του κ. Παπανδρέου είναι να πουλήσει στους Γερμανούς την ιδέα της επαναγοράς των ομολόγων. Ως τυπικός μεσίτης των αγορών τρέχει να περιορίσει όσο το δυνατόν τις ζημιές των κερδοσκόπων κατόχων ομολόγων. Από την αρχή το μόνο που ένοιαζε την κυβέρνηση ήταν αυτό ακριβώς. Πώς θα εξασφαλίσει τους κατόχους ομολόγων. Όχι μόνο λόγω των πιέσεων των διεθνών αγορών, αλλά και γιατί σημαντικές ποσότητες ομολόγων βρίσκονται στα χέρια της εγχώριας οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση σε κάθε ευκαιρία βιαζόταν να δηλώσει ότι είναι υπέρ της επιμήκυνσης, δηλαδή της χειρότερης μορφής αναδιάρθρωσης του χρέους για τον οφειλέτη, αλλά με κανένα τρόπο δεν θέλει το «κούρεμα», δηλαδή τη μείωση της ονομαστικής αξίας των ομολόγων. Γιατί; Διότι δεν θέλει οι δικοί της άνθρωποι και τα στηρίγματά της να υποστούν ζημιές και απώλειες.

«Από το παράθυρο»

Όμως καθώς το οικονομικό κλίμα επιδεινώνεται, τόσο περισσότερο αυξάνουν οι πιθανότητες να μην μπορέσει τελικά να αποφύγει ούτε οι κυβέρνηση, ούτε οι κερδοσκόποι που κρύβονται πίσω της, ένα γερό «κούρεμα» των ομολόγων. Την προοπτική αυτή ενισχύει και η αδυναμία της ευρωζώνης να ετοιμάσει έγκαιρα και επιβάλει τάχιστα και όχι το 2013, όπως επισήμως έχει ανακοινωθεί, τον μόνιμο μηχανισμό διαχείρισης των πτωχεύσεων εντός της.

Σύμφωνα με το Bloomberg (22/2) o κ. Παπανδρέου επικέντρωσε τις συνομιλίες του με την κ. Μέρκελ στην ανάγκη να περιληφθεί στη συμφωνία που πρόκειται να κλειστεί στα τέλη Μαρτίου η δυνατότητα επαναγοράς ομολόγων από τον μόνιμο μηχανισμό αντιμετώπισης κρίσεων, που ετοιμάζει η Ε.Ε., με στόχο να μειωθούν τα επιτόκια. Η λογική του κ. Παπανδρέου είναι απλή. Ας αγοράσει με κάποιον τρόπο τα ομόλογα των υπό χρεοκοπία χωρών το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Στήριξης, ή κάποιος άλλος οργανισμός της ευρωζώνης, προσφέροντας νέα ομόλογα χαμηλότερου επιτοκίου. Στην πράξη προσπαθεί να βάλει τη λογική του ευρωομολόγου από το παράθυρο. Κι αυτό είναι κάτι που επιθυμούν διακαώς οι πιο κερδοσκόποι κάτοχοι ομολόγων, αλλά αρνήθηκε για μια ακόμη φορά η Bundesbank, διαβλέποντας τον κίνδυνο για τη δημοσιονομική κατάσταση της Γερμανίας.

Τα δίνει όλα χάριν των κερδοσκόπων

Προκειμένου ο κ. Παπανδρέου να πείσει την κ. Μέρκελ να δεχτεί το σχέδιο των κερδοσκόπων, είναι διατεθειμένος να τα δώσει όλα. Όχι τα δικά του, αλλά ότι έχει απομείνει στη χώρα και το λαό. Έτσι, η «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας, οι υποδομές, τα νοσοκομεία, ότι διαθέτει και δεν διαθέτει η χώρα, μπήκαν στο τραπέζι της συναλλαγής.

Ήδη ανακοινώθηκε ότι το Γερμανικό υπουργείο υγείας θα αναλάβει εργολαβικά να «εκσυγχρονίσει» το δημόσιο σύστημα υγείας της Ελλάδας. Σύμφωνα με τον Στέφαν Κάπφερερ, υφυπουργό Υγείας της Γερμανίας, η προσοχή πρέπει να επικεντρωθεί στο καίριο πρόβλημα της διαχείρισης των κονδυλίων. Ένα ζήτημα «που αφορά πολλές πλευρές της  νοσοκομειακής περίθαλψης όπως π.χ. το θέμα της διάρκειας της παραμονής των ασθενών στα νοσοκομεία. Και συγκεκριμένα: πόσο γρήγορα μπορούμε να δώσουμε εξιτήριο στους ασθενείς και εάν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε με τα εξωτερικά ιατρεία την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη», δήλωσε στην Deutsche Welle (15/2) Με άλλα λόγια, το όλο ζήτημα θα είναι πώς θα αποτρέπεται η μακροχρόνια νοσηλεία και πώς θα εκδιώκεται γρήγορα από το δημόσιο νοσοκομείο ο ασθενής για να αναζητήσει την κάλυψη της ιδιωτικής υγείας. Κάτι που εφαρμόζει η Γερμανική κυβέρνηση και στη Γερμανία, ιδιωτικοποιώντας το πρώτο δημόσιο σύστημα καθολικής υγείας στην Ευρώπη, που ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1880. Η ουσία είναι ότι η διαχείριση των ελληνικών δημόσιων νοσοκομείων παραδίδεται σε Γερμανικές εταιρείες υγείας, οι οποίες αποτελούν από τους πιο σημαντικούς χορηγούς του κόμματος της Μέρκελ και θησαυρίζουν αυτή την εποχή από τις ιδιωτικοποιήσεις στη Γερμανία και έρχονται τώρα να λεηλατήσουν και ότι έχει απομείνει από το δημόσιο σύστημα υγείας στην Ελλάδα.

Χρεοκοπούμε υπέρ της Γερμανίας

Η Γερμανία προσπαθεί να κρατηθεί στον αφρό και να μην βουλιάξει μαζί με την ευρωζώνη με μια άγρια πολιτική εμπορικού επεκτατισμού ως αντίβαρο στην κρίση. Δεν είναι τυχαίο ότι το 2010 υπήρξε μια «χρυσή χρονιά», όπως αποκλήθηκε, για το γερμανικό εμπόριο. Οι εξαγωγές εμφάνισαν αύξηση κατά 18,5 % σε σχέση με το 2009, ενώ αύξηση παρουσίασαν και οι εισαγωγές στη Γερμανία και μάλιστα κατά 20 %. Πρόκειται για το μεγαλύτερο εμπορικό πλεόνασμα που έχει καταγραφεί στη Γερμανία από το 1974. Την περασμένη χρονιά το άλμα των γερμανικών εξαγωγών τροφοδοτήθηκε από την αυξημένη ζήτηση στις αναπτυσσόμενες χώρες εκτός ευρωζώνης, όπως την Κίνα, τη Βραζιλία και την Ινδία, αλλά και από τις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, κυρίως από τις προβληματικές οικονομίες του Νότου. Οι εξαγωγές προς τις χώρες εκτός ευρωζώνης αυξήθηκαν κατά 26 %, ενώ προς τις χώρες εντός της ευρωζώνης κατά 12,7 %!

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η χρόνια ύφεση και η χρεοκοπία των χωρών σαν την Ελλάδα μεταφράζεται σε τρομακτικές εμπορικές επιδόσεις για τη Γερμανία. Αυτό δίνει μια σημαντική διάσταση των ανταλλαγμάτων που ζητά η Γερμανία για να προβεί σε «παραχωρήσεις» σε επίπεδο ευρωζώνης. Και επίσης προϊδεάζει τα ανταλλάγματα που είναι διατεθειμένη να δώσει η κυβέρνηση προκειμένου η Μέρκελ να συμφωνήσει στο σχέδιο διάσωσης των κερδοσκόπων.

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΕΞΙΑ

      Φανταστείτε δύο ανθρώπους έναν αριστερό και ένα δεξιό. Και οι δύο είναι εργαζόμενοι, οικογενειάρχες, που από το πρωί ως το βράδυ τρέχουν για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τα προς το ζην γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους. Δουλεύουν και οι δύο ανασφάλιστοι και είναι ανοχύρωτοι απέναντι στις όποιες απαιτήσεις των αφεντικών τους. Τα δάνεια τρέχουν, το πετρέλαιο κι οι φόροι σ’ όλα τα προϊόντα συνεχώς αυξάνονται, ενώ παράλληλα οι μισθοί τους μειώνονται. Πλέον βλέπουν κι δύο να πέφτει το επίπεδο της ζωής τους ραγδαία καθώς η ανασφάλεια και οι οικονομικές δυσκολίες τους φέρνουν αντιμέτωπους με ολοένα και περισσότερα αδιέξοδα.

Τόσο ο αριστερός μας φίλος όσο και ο δεξιός μας φίλος δεν έχουν προσκυνήσει ποτέ τους κομματικούς μηχανισμούς και προσπαθούν να ζήσουν όσο πιο απλά, έντιμα και περήφανα μπορούν προς όφελος των οικογενειών τους και των συνανθρώπων τους. Οι ανάγκες και των δυο μας φίλων είναι παρόμοιες. Και οι δύο θέλουν τα παιδιά τους να απολαμβάνουν ένα καλό επίπεδο δημόσιας και δωρεάν παιδείας, να εργάζονται και η δουλειά τους να είναι παραγωγική και ωφέλιμη για το κοινωνικό σύνολο, να απολαμβάνουν καλή, δωρεάν και δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να ζουν σε ένα οικολογικό περιβάλλον που σέβεται τον άνθρωπο και τη φύση, να έχουν εξασφαλισμένη τη σίτιση, τη στέγαση και την ένδυσή τους, να τηρούνται οι νόμοι για να προστατεύουν το δίκαιο και εν γένει να ζουν και να απολαμβάνουν όλες τις χαρές που μας προσφέρει η ζωή.

Και οι δυο μας φίλοι ζουν σε μια κοινωνία που επικρατεί η κοινοβουλευτική «δημοκρατία» σαν σύστημα διοικήσεως του κράτους. Ελεύθερα και οι δύο σε κάθε εκλογική διαδικασία έχουν το δικαίωμα να προτιμούν τον τάδε αριστερό ή δεξιό πολιτικό, φιλελεύθερο ή κομουνιστή, σοσιαλιστή, οικολόγο ή μαρξιστή δια της ψήφου τους για να τους αντιπροσωπεύσουν, μα ποτέ δεν τους δίνεται η δυνατότητα να παίρνουν άμεσα μέρος στη λήψη των αποφάσεων. Και στους δυο μας φίλους δεν δίνεται ποτέ η δυνατότητα να μετέχουν στην εκτελεστική, στη νομοθετική και στη δικαστική εξουσία. Αυτή η συμμετοχή δεν προορίζεται γι’ αυτούς αλλά για τους ειδικούς της πολιτικής. Και οι δύο βρίσκονται μπροστά στο δίλημμα να ψηφίσουν (αν πάνε να ψηφίσουν) το τάδε αριστερό ή το τάδε δεξιό κόμμα, τα οποία κι αυτά με τη σειρά τους έχουν κάποια κοινά σημεία.

Τόσο στα αριστερά όσο και στα δεξιά κόμματα επικρατούν ολιγαρχικοί θεσμοί. Ο πανίσχυρος αρχηγός του κόμματος ο οποίος έχει αποκτήσει υπερεξουσίες από τη στιγμή που εκλέχθηκε μαζί με μια ομάδα συμβούλων του μπορεί να διαγράφει ή να τοποθετεί σε θέσεις κλειδιά όποιους αυτός επιθυμεί και να ελέγχει το τι θα πουν τα κομματικά του στελέχη και να περνάει τους νόμους που θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό ούτε στην κοινοβουλευτική του ομάδα αλλά ούτε και σε αυτούς που τον ανέδειξαν αρχηγό δια της ψήφου τους, παρά μόνο σε όσους κατέχουν μεγαλύτερη εξουσία από αυτόν και συνήθως είναι οι εντολοδόχοι του. Απ’ την άλλη η περιβόητη κεντρική επιτροπή. Οι ίδιοι και οι ίδιοι για πάμπολλα  χρόνια. Αποκτούν και αυτοί με τη σειρά τους υπερεξουσίες και συμπεριφέρονται σα μικροί μονάρχες απέναντι στους υπάκουους ψηφοφόρους τους, έχοντας κι αυτοί το δικαίωμα της διαγραφής οποιουδήποτε μέλους τους διαφωνήσει με την απόλυτη αλήθεια τους. Το αποτέλεσμα; Μικροκαπετανάτα, ιδιοτέλεια, διασπάσεις, διχόνοια και απομόνωση στις φωνές των διαφωνούντων. Εν ολίγης τα κόμματα ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ καθώς υιοθετούν ολιγαρχικούς θεσμούς λειτουργίας και βάζουν τα θεμέλια για να παραμείνουν οι δυο μας φίλοι, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν τα εκατομμύρια των συμπολιτών μας, διαχωρισμένοι κι ας έχουν παρόμοιες ζωές, έτοιμοι ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου και ας έχουν παρόμοιες ανάγκες. ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και σε αντάλλαγμα οι εταιρίες και τα μαγαζάκια τους λειτουργούν και βολεύουν τους δικούς τους!

Αν έχει να μας διδάξει κάτι ο εικοστός αιώνας είναι ότι τόσο στα καπιταλιστικά όσο και στα κομουνιστικά καθεστώτα ο λαός δε συμμετείχε ενεργά στη λήψη των αποφάσεων. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα στα κομουνιστικά καθεστώτα να δημιουργηθεί μια τάξη που οι άνθρωποι που την αποτελούσαν ήταν πιο ίσοι απ’ τους ίσους η περίφημη νομενκλατούρα, οι «πεφωτισμένοι» του κόμματος, που θα οδηγούσαν τις μάζες στον παράδεισο της αταξικής κοινωνίας με όλα τα ολέθρια αποτελέσματα τα οποία και ξέρουμε και από το αντίπαλο στρατόπεδο με όχημα τη φιλελεύθερη ιδεολογία και τον κοινοβουλευτισμό, με πίστη στην ελευθερία των αγορών έχουν οδηγήσει  την ανθρωπότητα σε μια παγκόσμια οικονομική δικτατορία, η οποία ενώ επαγγέλλεται λιγότερο κράτος και μεγαλύτερη ανεξαρτησία της ατομικής δημιουργικότητας-επιχειρηματικότητας  στην πραγματικότητα ενισχύει το κράτος σα μηχανισμό καταπίεσης που στόχος του είναι η προάσπιση των συμφερόντων μιας δράκας ληστών του τραπεζιτικού και του βιομηχανικού  κεφαλαίου. Παρόλα αυτά τα δήθεν αντίπαλα στρατόπεδα όπως συνεργάστηκαν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά και χώρισαν τον κόσμο σε ζώνες επιρροής, έτσι και τώρα συνεργάζονται για να δημιουργήσουν μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων που σα στόχο έχει τη διασφάλιση της εκμεταλλευτικής κοινωνίας για τους επόμενους αιώνες.

Επομένως κύριοι της αριστεράς και της δεξιάς σταματήστε να παίζετε το παιχνίδι των παγκόσμιων εξουσιαστών που διαχωρίζει τους ανθρώπους και γεννά μίση, πάθη, έριδες και συγκρούσεις ανάμεσα στην τάξη των εκμεταλλευομένων, έτσι ώστε να διαιωνίζεται η εξουσία των εκμεταλλευτών. Κύριοι της αριστεράς και της δεξιάς αφήστε τις δήθεν ιδεολογικές σας διαφορές και απαντήστε μας :  Είσαστε υπέρ της κλήρωσης για την ανάδειξη των αξιωμάτων; Πιστεύετε ότι ο λαός πρέπει να συμμετέχει ενεργά στην εκτελεστική, στη νομοθετική και στη δικαστική εξουσία; Είσαστε υπέρ της ενιαυσίας θητείας και της ανακλητότητας  των ανθρώπων που κατέχουν αξιώματα;

Αν όχι κόφτε πια τα παραμύθια σας. Ότι κι αν λέτε στόχος σας είναι η προσωπική σας προβολή και καταξίωση. Μόνη σας έγνοια η προάσπιση των συμφερόντων των αφεντικών που σας διατάζουν. Εκούσια ή ακούσια κύριοι της αριστεράς και της δεξιάς, κι όσοι άλλοι αυτοαποκαλούμενοι σοσιαλιστές, φιλελεύθεροι, οικολόγοι, αναρχικοί, πατριώτες, μαρξιστές, λενινιστές, τροτσκιστές, εθνικιστές, μαοϊκοί και ότι άλλο θέλετε αφήστε να σας χαρακτηρίσει η ιστορία όταν όλοι σας θα μετέχετε  ισότιμα και θα συναποφασίζετε στην εκκλησία του δήμου!

Το πρωταρχικό ερώτημα για μας της Ενώσεως των Ελλήνων είναι ένα. Είστε υπέρ της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ που τους θεσμούς της πρώτοι δημιούργησαν και εφάρμοσαν οι αρχαίοι Έλληνες δημιουργώντας έναν ασύλληπτο σε δημιουργικότητα και πνευματική παραγωγή πολιτισμό ή όχι;

Κύριοι εξουσιαστές ύστερα από 2000 χρόνια άγριων διωγμών και διαστρεβλώσεων η ιδέα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ  στέκεται και πάλι στα πόδια της, αναγεννιέται από τις στάχτες της στον τόπο που γεννήθηκε, μαθαίνει από τα λάθη της κι ετοιμάζεται να εξαπολύσει τη δική της επίθεση!

 

                             ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

 

                                                          Εισηγητής : Στάθης Χαμπίμπης

                                                          Δεκέμβριος 2010

ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚH ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΝΤ

του Γιώργου Κασιμάτη

Γίνεται τελευταία πολύς λόγος για το αν θα πρέπει να πωλείται ή να αξιοποιείται με άλλους τρόπους (μίσθωση ή παραχώρηση χρήσης για εκμετάλλευση κ.ά)  η περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου.

Η συζήτηση αυτή είναι, δυστυχώς, χωρίς αντικείμενο, γιατί το σύνολο της δημόσιας περιουσίας και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας είναι δεσμευμένα και ελέγχονται από τους Δανειστές μας, τις χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ. Η τεκμηρίωση αυτής της πραγματικότητας έχει ως έξης:

1. Σύμφωνα με τις πολύπλοκες δικολαβικού χαρακτήρα διατάξεις του άρθρου 4 § 2 της από 8.5.2010 «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης» μεταξύ Ελληνικής Δημοκρατίας και των άλλων δεκαέξι χωρών της Ευρωζώνης, ολόκληρη η κινητή και ακίνητη περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου είναι δεσμευμένη για την εξυπηρέτηση του δανείου και όσο αυτό υπάρχει.

2. Η αποδέσμευση της δημόσιας περιουσίας δε είναι ούτε θα είναι ορατή, όσο δε θα είναι ορατή η αποδέσμευση της χώρας μας από το δάνειο. 

3. Από το πραγματικό νόημα των διατάξεων του άρθρου 4 § 2 της Σύμβασης προκύπτει ότι: (α) η Ελλάδα δεσμεύεται με ολόκληρη την κινητή και ακίνητη περιουσία της απέναντι στους Δανειστές της Σύμβασης, (β) δεν μπορεί να διασφαλίσει κανέναν άλλο δανειστή με ενέχυρο, υποθήκη ή άλλου είδους εγγύηση, ώστε να αποκτήσει εκείνος προτεραιότητα απέναντι σ’ αυτούς,  και (γ) όποια άλλη αξιοποίηση  ή εκποίηση επιτρέπεται με βάση τις ειδικές διατάξεις του άρθρου 4 της Σύμβασης, θα είναι εις όφελος των Δανειστών.

4. Το περιεχόμενο της δέσμευσης της εθνικής περιουσίας δεν είναι εκ των προτέρων γνωστό. Αυτό καθορίζεται -ουσιαστικά επιβάλλεται από τους Δανειστές- με το «Μνημόνιο Συνεννόησης» της 3.5.2010, που αποτελεί διεθνή σύμβαση με βάσει της «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης», και με τα μέχρι σήμερα και τα μελλοντικά  «επικαιροποιημένα  Μνημόνια», που αποτελούν επίσης διεθνή σύμβαση, με βάση το Προοίμιο του «Μνημονίου Συνεννόησης» που τα προβλέπει. Με βάση αυτή την πρόβλεψη, οι Δανειστές έχουν το δικαίωμα να προσαρμόζουν συνεχώς στα δικά τους συμφέροντα τα μέσα και τους τρόπους επιβολής της βασικής Σύμβασης Δανειοδότησης, χωρίς να ξέρει η Ελλάδα και ο Ελληνικός Λαός, ποιό περιεχόμενο θα αποκτήσουν οι δεσμεύσεις τους στο μέλλον.

5. Οι διατάξεις αυτές του άρθρου 4 έχουν ως συνέπεια ότι : (α) κάθε αξιοποίηση περιουσιακών στοιχείων (ακινήτων, ακτών, υπόγειων και υποθαλάσσιων πηγών εθνικού πλούτου, αρχαιολογικών χώρων κ.λπ.), μετοχών, ομολόγων και άλλων αξιογράφων και δικαιωμάτων θα γίνεται εις όφελος του δανείου και, επομένως, μόνο με συγκατάθεση της Τρόικα, (β) Η Ελληνική Κυβέρνηση δεν μπορεί να προβεί σε καμιά αξιοποίηση οποιουδήποτε περιουσιακού στοιχείου υπέρ της ανάπτυξης ή υπέρ του ελληνικού λαού, παρά μόνο εις όφελος των Δανειστών, (γ) η Ελληνική Κυβέρνηση δεν μπορεί, χωρίς τη συναίνεση των Δανειστών της να συνάψει οποιαδήποτε οικονομικού αντικειμένου σύμβαση με τρίτη χώρα ή οργανισμό χωρίς την έγκριση των Δανειστών της Σύμβαση και (δ) ποια θα είναι η μορφή αξιοποίησης: πώληση, μακροχρόνια παραχώρηση εκμετάλλευσης, μίσθωση, πώληση μετοχών ή ομολόγων του δημοσίου ή εταιρείας αξιοποίησης περιουσίας του Δημοσίου κλ.π., θα εξαρτάται από την τυπική ή άτυπη συναίνεση των Δανειστών. Και αν ακόμη θεωρηθεί η Ελλάδα ελεύθερη μα ορίσει τον τρόπο ή τη μορφή (με πώληση, μίσθωση, παραχώρηση κ.λπ.) αξιοποίησης της περιουσίας της, το προϊόν της αξιοποίησης αποτελεί θα αποτελεί δεσμευμένη περιουσία.  ΄Όλα αυτά σημαίνει ότι η εξωτερική οικονομική πολιτική της χώρας είναι απολύτως δεσμευμένη.

6. Εάν οι παραπάνω δανειακές δεσμεύσεις της Ελλάδας συνδυασθούν με την παραίτηση «άνευ όρων και αμετακλήτως» από κάθε ένσταση εθνικής κυριαρχίας και από κάθε άλλη ένσταση, που επίσης περιέχει ως όρο η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» (άρθρο 14 § 5, 15 § 1 α με Παράρτ. 4 με υπόδειγμα Γνωμοδότησης ΝΣΚ της Σύμβασης), βλέπει κάνεις ότι το σύνολο της οικονομικής υπόστασης της Ελλάδας είναι δεσμευμένο στους σκοπούς του δανείου. Με άλλες λέξεις, η Ελλάδα, σε περίπτωση επιβολής μέτρου κατά της χώρας μας από τους Δανειστές,  δεν μπορεί να επικαλεστεί ούτε την ασφάλειά της με βάση τα κυριαρχικά της δικαιώματα, ούτε τις συνταγματικές και διεθνείς εγγυήσεις της ιστορικής και πολιτισμικής της κληρονομιάς, ούτε τις εγγυήσεις του φυσικού περιβάλλοντος, ούτε καν την αξία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου σε σχέση με τη διαβίωση του λαού της.

7. Ο παραπάνω συνδυασμός της δέσμευσης της εθνικής περιουσίας με τη δέσμευση της εθνικής κυριαρχίας και κάθε άλλου δικαιώματος (άρθρου 4 με άρθρο 15 § 1 α της Σύμβασης) σημαίνει όχι μόνο πλήρη οικονομική δέσμευση από τους Δανειστές, αλλά και τα εξής: (α) Η κυριαρχία, το ιστορικό και φυσικό περιβάλλον και κάθε άλλο δικαίωμα της Ελλάδας υπόκεινται στους Δανειστές εις όφελος του δανείου (β)  Οι Δανειστές ή ο δικαιούχος τους (γιατί μπορούν να μεταβιβάσουν τα δικαιώματα τους σε τρίτο βάσει του άρθρου  2 § 3 της Σύμβασης) μπορεί να ασκήσει οικονομική και πολιτική βία στην Ελλάδα τόσο στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής της (κηδεμόνευση της εξωτερικής πολιτικής), όσο και ως προς την επίλυση των εθνικών θεμάτων της χώρας.

8. Η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης», το «Μνημόνιο Συνεννόησης» και τα «Επικαιροποιημένα Μνημόνια», ως διεθνείς συμβάσεις με τις οποίες δεσμεύεται η Ελλάδα και ατομικώς οι Έλληνες, έπρεπε να είχαν επικυρωθεί και κυρωθεί, με βάση τα άρθρα του 36 § 2 και 28 § 2 του Συντάγματος με τα τρία πέμπτα των μελών της Βουλής. Έτσι, έχομε παραβίαση του πολιτεύματος και σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας, με βάση τα άρθρα 1 και 120 του Συντάγματος.  Το άρθρο 1 § 3 ορίζει: «Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα». Στην προκείμενη περίπτωση, η εξουσία που ασκείται με βάση τις δανειοδοτικές συμβάσεις, ούτε από το Λαό πηγάζει, αφού δεν επικυρώθηκαν από την Λαϊκή Αντιπροσωπία, ούτε υπέρ του λαού και του Έθνους λειτουργεί, αφού εξυπηρετεί το συμφέρον των Δανειστών και δεσμεύει την εθνική κυριαρχία, ούτε ασκείται όπως ορίζει το Σύνταγμα, αφού παραβιάστηκαν για την εφαρμογή της οι διαδικασίες που προβλέπει το Σύνταγμα. Η εξουσία εφαρμογής των όρων του Δανείου είναι έκτος Συντάγματος και έκτος ευρωπαϊκής νομιμότητας. Είναι de facto» εξουσία.

9. Με την ολοκληρωτική δέσμευση των δικαιωμάτων εθνικής κυριαρχίας, του ιστορικού και φυσικού περιβάλλοντος, της εθνικής περιουσίας και της πλήρους χειραγώγησης της εξωτερικής και της οικονομικής πολιτικής από τους Δανειστές, η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά κάτω από την πλήρη κηδεμονία των Δανειστών της. Η κατάσταση αυτή είναι χειρότερη από την παλαιά μορφή κηδεμόνευσης λαού που λεγόταν προτεκτοράτο, γιατί οι Δανειστές δεν παρέχουν καμιά προστασία και ασφάλεια.

10. Οι Συμβάσεις Δανεισμού είναι νομικά ανυπόστατες, γιατί παραβιάζουν θεμελιώδεις αρχές του Συντάγματος, καθώς και της ευρωπαϊκής και διεθνούς νομιμότητας.  Ποια κυβέρνηση θα βρεθεί να ζητήσει την απάλειψη των αθέμιτων όρων και την αποκατάσταση της νομιμότητας; ή ποια κυβέρνηση θα αρνηθεί την εκτέλεσή τους, προβάλλοντας το ανυπόστατό τους λόγω παραβίασης θεμελιωδών άρχων που τις καθιστούν ανυπόστατες;

 

To Κάιρο και η Τρίπολη είναι πιο κοντά απ΄ όσο πιστεύουμε…

1) Η Αθήνα στη δίνη του αραβικού τόξου…

Αλήθεια, πόσο απέχει η Αθήνα από την Τρίπολη και το Κάιρο;

Μήπως το πολιτικό και οικονομικό μας μοντέλο έχει περισσότερες ομοιότητες με τα καθεστώτα της Βορείου Αφρικής απ’ όσες νομίζουμε;

Στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, τη Συρία και την Ιορδανία στην κορυφή της πυραμίδας της εξουσίας βρίσκονται οι ίδιες οικογένειες. Αυτό σημαίνει πως έχει δομηθεί ένα καθεστώς γύρω από τα ίδια πρόσωπα και τους ίδιους μηχανισμούς.

Ένα καθεστώς για να μακροημερεύσει όμως χρειάζεται εκτός από τους μηχανισμούς χειραγώγησης και καταστολής και μια κρίσιμη μάζα που το αποδέχεται και έχει ταυτίσει τα συμφέροντα της μαζί του…

Στην Ελλάδα ποιος κυβερνά, οι καθ’ ύλην αρμόδιοι από τους θεσμούς και το σύνταγμα τα μεσαία στελέχη του πελατειακού κομματικοσυνδικαλιστικού μηχανισμού;

 

Στην Αθήνα τα τελευταία 30 χρόνια στην κορυφή της εξουσίας, με μικρά διαλλείματα, εναλλάσσονται  τα ίδια επίθετα. Το μοντέλο εξουσίας όμως παραμένει απαράλλακτο και στα διαλείμματα.

Όλα κινούνται γύρω από ένα πελατειακό πλέγμα που έχει στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας διακομματικά με το εκάστοτε κυβερνών κόμμα να ελέγχει τη μερίδα του λέοντος.

 

Οι συνδικαλιστές του δημοσίου και οι εκπρόσωποι της κεντρικής πολιτικής εξουσίας στην τοπική αυτοδιοίκηση διευρύνουν το πελατειακό πλέγμα σε εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας που πληρώνονται από τα δημόσια ταμεία…

Η κρατική διαφήμιση αλλά και η υπολογίσιμη μάζα του ενός εκατ. θέσεων εργασίας στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα εξασφάλιζαν το «σεβασμό» των μέσων ενημέρωσης στο καθεστώς…

Ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου εγκαινίασε την ελληνική εκδοχή της λαϊκής τζαμαχιρίας με τους πράσινους συνδικαλιστές να αποκτούν από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 αποφασιστικό ρόλο στη διοίκηση των κρατικών επιχειρήσεων.

 

Από τότε μπορεί οι συνδικαλιστές και οι λοιποί «κουμπάροι» της εξουσίας να άλλαξαν χρώματα, αλλά επί της ουσίας μαζί με τους ψηφοθήρες πολιτικούς ασκούσαν από κοινού τη διοίκηση.

 

Έκαναν τις προσλήψεις, μοίραζαν τα επιδόματα και τις πέτσινες υπερωρίες, αποφάσιζαν φωτογραφικά πρόωρες συντάξεις και άλλα τερπνά στα οποία οφείλεται μέρος της χρεοκοπίας.

 

Στα πρώτα χρόνια της επανίδρυσης ο κ. Κ. Καραμανλής ο νεώτερος είχε μιλήσει για καθεστώς ΠΑΣΟΚ. Αυτό που άφησε πίσω του, μαρτυρά πως το καθεστώς της πελατειακής κομματοκρατίας τέμνει όλο το πολιτικό σύστημα μέχρι την αριστερά η οποία στα συνδικάτα των ΔΕΚΟ διαθέτει διπλάσια σχεδόν ποσοστά από τα αντίστοιχα εκλογικά της…

 

Τις τελευταίες μέρες αποκαλύφθηκε πως τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ εισπράττουν εκατομμύρια επιχορηγήσεων από τις διοικήσεις των ΔΕΚΟ.  Στελέχη των συνδικάτων αυτών κατηγορούνται για ύποπτες συμμετοχές σε επιχειρηματικές δραστηριότητες που έχουν δοσοληψίες με τις επιχειρήσεις στις οποίες είναι συνδικαλιστές.

 

Όλα αυτά αποτελούν δείγματα ενός  διακομματικού πελατειακού καθεστώτος που έχει αρκετές ομοιότητες με αυτό των αραβικών κρατών που βρίσκονται σε αναβρασμό.

 

Ο Μουαμάρ Καντάφι την ώρα που τα πολεμικά αεροπλάνα βομβάρδιζαν τα διαμαρτυρόμενα πλήθη, στο διάγγελμα απειλούσε το ΝΑΤΟ και τη δύση σε μια απέλπιδα προσπάθεια να θολώσει τα νερά της κοινής γνώμης ποντάροντας στο πατριωτικό αίσθημα…

 

Μήπως στο ελληνικό καθεστώς,  οι Αμερικάνοι, η φράου Μέρκελ, το μνημόνιο, οι κατοχικές δυνάμεις της τρόικα δεν χρησιμοποιούνται κατά ανάλογο και αντίστοιχο τρόπο από τους πατρικίους της κοινωνίας τους ενός τετάρτου που αμείβεται από το δημόσιο είτε σαν εργαζόμενοι είτε σαν συναλλασσόμενες με αυτό επιχειρήσεις;…

 

2) Η ανησυχία είναι θετική για τα χρηματιστήρια…

  

Στο χρηματιστήριο τα κέρδη είναι τα μικρά αδερφάκια του φόβου και τα πολλά κέρδη τα ανιψάκια του πόνου. Από την άλλη πλευρά οι ζημιές μοιάζουν με δίδακτρα φροντιστηρίου.

Αυτό τόχουμε ξαναγράψει, αλλά δεν πρέπει να το ξεχνάμε…

Ο Αντρέ Κοστολάνι που αποτελεί και ένα από τους μέντορες αυτής της στήλης, έλεγε πως δεν αδυνατεί να προβλέψει τι θα γίνει στο μέλλον, αλλά ήταν γνώστης 150 ετών χρηματιστηριακής ιστορίας.

Περί τα 50 έτη που απέκτησε μόνος τους στις αγορές και άλλα εκατό μέσω της ιστορίας των αγορών και των πρωταγωνιστών τους.

Το τι είχε συμβεί στο παρελθόν το θεωρούσε πολύ σημαντικό συγκριτικό πλεονέκτημα καθώς οι ανταγωνιστές  όχι μόνο αγνοούσαν τι είχε συμβεί στο παρελθόν αλλά νόμιζαν πως ήξεραν τι θα συμβεί και στο μέλλον…

 

Υπάρχει διάχυτη ανησυχία για το πετρέλαιο που έχει ανέβει, για τα χρέη της Δύσης, για το δημογραφικό κ.λπ.

Σωστά συμβαίνει αυτό. Απλά με μια ματιά στην ιστορία θα δει κάποιος πως έχουν ξανασυμβεί τα ίδια και χειρότερα κάθε δυο δεκαετίες το πολύ…

 

Όταν ξεκινούσε η δεκαετία του ΄80 π.χ., το οικονομικό πολιτικό και γεωπολιτικό περιβάλλον ήταν πολύ χειρότερο από το παρόν… Αυτό δεν εμπόδισε τις αγορές μετά από μια δεκαετία πάνω κάτω που προηγήθηκε να ξεκινήσουν για μια ανοδική εικοσαετία…

Έτσι είναι τα πράγματα στις αγορές, όταν δρομολογούνται ευκαιρίες μοιάζουν μπερδεμένα και απαιτούν τόλμη και ρίσκο. Όταν ξεκαθαρίζουν, έχουν καθαρίσει και τα κέρδη, μένουν οι ζημιές και περιμένουν ποιος θα απλώσει το χέρι…

Όταν οι αγορές προσφέρουν ευκαιρίες που βγάζουν μάτια κανείς δεν έχει διάθεση να ρισκάρει. Εφησυχάζει στην ασφάλεια που παρέχει η ευθυγράμμιση με τη συμπεριφορά των άλλων…

3) Τράπεζες

Όπως είναι φανερό, μετά δυο μέρες διόρθωσης το ταμπλό άρχισε να παίζει διάφορα σενάρια και συνδυασμούς.

Ισχύει η εκτίμηση πως μετά την πρόταση της Εθνικής την περασμένη εβδομάδα ο κύβος ερρίφθη…

 

Το γεγονός πως μια μεγάλη μερίδα μικρών ιδιωτών θεωρεί πως η τελευταία άνοδος είναι προϊόν χειραγώγησης αποτελεί θετικό γεγονός για τη συνέχεια.

 

Αποτελεί κλασσική διατύπωση στην αρχή κάθε ανοδικού κύκλου…

 

4) «Κούρεμα»…

 

Κυριε Στούπα μια ερώτηση μόνο.

 

Σε περίπτωση κουρέματος θα κινηθεί το Χ.Α ανοδικά πιστεύετε ή θα έχει προλαβει να πέσει για να ξεκινήσει μια ανοδική τροχιά.

 

Με τιμή 

 

Δημ. Τζαβέλλας

 

Απάντηση: Εξαρτάται πότε και υπό ποιες προϋποθέσεις θα γίνει. Αν γίνει… Πέρυσι με 15% έλλειμμα θα ήταν ομολογία χρεοκοπίας. Σε δυο χρόνια π.χ. με ευνοϊκό επιχειρηματικό κλίμα, πρωτογενές πλεόνασμα και τις μεταρρυθμίσεις ολοκληρωμένες ίσως με θετικό τρόπο.

Τώρα με όλα τα μέτωπα ανοιχτά, έλλειμμα και χωρίς κανένα χειροπιαστό αποτέλεσμα ίσως αρνητικά…

Πηγή:www.capital.gr

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ – ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΛΥΡΙΤΖΗ, ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΟΥ ΣΚΑΙ

Μια επιστολή  αποκαλυπτική για τα γεγονότα περί των διοδίων απευθύνει προς τους γνωστούς δημοσιογράφους Λυριτζή, Οικονόμου και Παπαδημητρίου η κάτοικος Ωρωπού κ. Ιωάννα Γερμανού,

Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατε μου Μπάμπη,

Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες την αγωνία σας να αποδείξετε πως το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, θα είναι υπεύθυνο για τη μη ολοκλήρωση των έργων στις εθνικές οδούς λόγω μεγάλων απωλειών εσόδων. Ειλικρινά συμμερίζομαι την αγωνία σας να αποδείξετε τα αναπόδεικτα. Θα μου επιτρέψετε να σας βοηθήσω.

Θέλω να σας θυμίσω ότι το μεγαλύτερο μέρος των δρόμων ήταν ήδη κατασκευασμένο. Το κόστος κατασκευής της Ιόνιας Οδού, που ανέλαβε η Νέα Οδός Α.Ε. να διεκπεραιώσει, ήταν 800.000.000 ευρώ και η συντήρηση της υπάρχουσας ΠΑΘΕ (τμήμα της Νέα Οδός Α.Ε.) 200.000.000 ευρώ (συντήρηση-ανακατασκευές).

Τα έργα της Ιόνιας Οδού έχουν ολοκληρωθεί κατά το 25%, άρα το κόστος που δαπανήθηκε είναι 200.000.000 ευρώ. Υπολογίζεται ότι έχουν δαπανηθεί τα 150 από τα 200.000.000 ευρώ για τη συντήρηση και τις ανακατασκευές.

Έχουν δοθεί στην εταιρεία, από το Δημόσιο 150.000.000 ευρώ.

Η είσπραξη των διοδίων υπολογίζεται 200.000.000 ευρώ.

Άρα μην κουράζεστε. Δεν υπάρχει θέμα χρηματοδότησης.

Υπάρχει το γνωστό: της ρεμούλας!

Θυμίζω επίσης ότι στις συμβάσεις παραχώρησης των εθνικών δρόμων υπάρχουν ρήτρες και για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη. Γιατί αγωνιάτε συνεχώς να προβάλλετε μονάχα τις υποχρεώσεις του κράτους προς τις εταιρίες και όχι εκείνες των εταιριών προς το κράτος;

Το κράτος έχει χρηματοδοτήσει με 150.000.000 ευρώ, τα οποία συμβατικά θα πρέπει να επιστραφούν, λόγω μη ολοκλήρωσης των έργων.

Επιπλέον θα πρέπει να καταβληθούν στο Δημόσιο ρήτρες για την καθυστέρηση στην ολοκλήρωση των έργων ίσες προς 40.000.000 ευρώ.

Εσύ γλυκέ μου Μπάμπη, που αγωνιάς ιδιαίτερα για την λύση των οικονομικών μας προβλημάτων, πως σου διέφυγε το συγκεκριμένο έσοδο, που το κράτος αρνείται να εισπράξει;

Ακόμα κι αν είχε τηρηθεί η σύμβαση, την οποία έχουμε προσβάλει νομικά με σκοπό να την καταργήσουμε, το τέλος διοδίων θα έπρεπε να είναι στα μετωπικά διόδια των Αφιδνών 1.60 και όχι 2.05 ευρώ!

Όπως καλά ξέρεις υπήρξε μεγάλη αγωνία αν θα εισπραχθούν τα προβλεπόμενα έσοδα του έτους. Χρειάστηκε να θεωρηθούν όλοι οι Έλληνες πολίτες φοροφυγάδες και να εξαναγκαστούν με περαίωση ενώ θα μπορούσαν να εισπραχθούν πολύ απλά 190.000.000 ευρώ από τις ρήτρες τις σύμβασης για ασυνέπεια στις υποχρεώσεις της.

Ο κύριος Λαμπρόπουλος, πρώην υπάλληλος της ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ (πρώην Γεν. Διευθυντής της Νέα Οδός Α.Ε.) και νυν Γεν. Γραμματέας του Υπουργείου Υποδομών και η κυρία Καλτσά, πρώην μέλος του Δ.Σ. της εταιρίας ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ και νυν Γεν. Γραμματέας του Υπουργείου Υποδομών (οι λύκοι που φυλάνε τα πρόβατα), θα μπορέσουν να σας το επιβεβαιώσουν αν ασκήσετε σοβαρά τα καθήκοντα δημοσιογραφίας σας.

Γλυκύτατε μου Μπάμπη, δεν φταίει το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ που δεν γίνονται τα έργα. Κοίτα λίγο πιο προσεκτικά. Το κράτος δεν έχει λεφτά να απαλλοτριώσει τα κομμάτια, που έχει αναλάβει για να προχωρήσουν και θέλουν, για να καλύψουν τις πομπές τους, να τα ρίξουν πάλι, που αλλού; Στους πολίτες! Αυτούς τους ίδιους ακριβώς, που τα φάγανε μαζί.

Δεν φταίει το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ που το κράτος υπέγραψε ότι η ΔΕΗ θα υπογείωνε τις γραμμές της για να γίνει η Ιόνια Οδός, ξεχνώντας ότι τη Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού την είχε το ίδιο κάνει Α.Ε. και ως εκ τούτου, πολύ σωστά, δεν μπορούσε να αναλάβει τέτοιο κόστος προς χάριν των ιδιωτικών συμφερόντων της Νέα Οδός Α.Ε.

Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατέ μου Μπάμπη, μη μας φοβίζετε ότι ο ελληνικός λαός θα μείνει χωρίς δρόμους, λόγω του κινήματος των πολιτών που δεν πληρώνουν διόδια.

Δεν χρέωναν οι πολίτες τις 4πλάσιες τιμές από όλη την Ευρώπη στην κατασκευή των δρόμων επί μία και πλέον εικοσαετία.

Η χρήση των δρόμων, σας θυμίζω, πληρώνεται με τα τέλη κυκλοφορίας και τα τέλη καυσίμων!

Ο συμπαθέστατος κύριος Νασούλης, της Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου Α.Ε., δήλωσε σε ραδιόφωνο ότι η κύρια χρηματοδότηση των έργων είναι η είσπραξη των διοδίων!!!!!

Άθελά του δηλαδή, παραδέχτηκε ότι η εταιρία του, με μηδενικό κίνδυνο επένδυσης, ζητάει από τον χρήστη του δρόμου να χρηματοδοτήσει το έργο του και αυτός μετά να συνεχίσει να εισπράττει καθαρό έσοδο για τα επόμενα 30 περίπου χρόνια, χωρίς κανένα ρίσκο.

Ο χρήστης δηλαδή είναι συνέταιρος χωρίς όμως να έχει καμία αξίωση στα κέρδη, ούτε μετέπειτα όφελος με μείωση του τέλους των διοδίων.

Αντίθετα ο κύριος αυτός είπε (μας κάνει χάρη δηλαδή), πως μετά την αποπεράτωση των έργων, θα υπάρχει μόνο τιμαριθμική αύξηση των τελών!

Όπως ακριβώς και οι μισθοί των εργαζομένων ακολουθούν την τιμαριθμική αύξηση. Ασφαλώς κάνω χιούμορ…

Ο κύριος Μαγκριώτης, ισχυρίζεται ότι οι εταιρείες απαιτούν το αντίτιμο των διελεύσεων των πολιτών, που δεν πληρώνουν!

Δεν ήξερα ότι οποιοσδήποτε ιδιώτης μπορεί να απαιτήσει από το Δημόσιο οφειλές πελατών του!

Μήπως ξέρετε που ακριβώς θα πρέπει να στείλω το λογαριασμό για τις καινούριες μου γόβες;

Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατέ μου Μπάμπη, λέτε πως η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα έδωσε την άδεια να μας φωτογραφίζουν, ούτως ώστε να μας στέλνουν διαταγές πληρωμής, για να μπορέσουν οι εταιρείες να καλύψουν τα τεράστια διαφυγόντα κέρδη.

Κοιτάξτε καλύτερα τα χαρτιά σας: Δεν είναι «Άδεια»! Είναι «Γνωμάτευση» (απάντηση) σε ερώτηση του Υπουργείου.

Μην ξεχνάτε ότι ποτέ δεν αρνηθήκαμε να δώσουμε τα νούμερα των αυτοκινήτων μας και ειλικρινά σας λέμε, ότι μας αρέσουν οι φωτογραφίες. Έχουμε όλοι φωτογένεια.

Έχετε έστω και μία στιγμή σκεφτεί πως αν μας στείλουν να πληρώσουμε 2.05 ευρώ για 5χλμ. που συνήθως διανύουμε, πόσο διαβρωμένο δικαστή θα πρέπει να βρουν για να τους δικαιώσει;

Τι θα κάνουν οι καλοί σας φίλοι οι εργολάβοι τότε;

Θα καταρρεύσουν συλλογικά!

Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατέ μου Μπάμπη, ειλικρινά πιστεύετε να το τολμήσουν;

Ή θα κάνουν τους βλάκες και θα συνεχίσουν να τα παίρνουν από φοβισμένους περαστικούς και βέβαια, αν εσείς με αυτά που λέτε φοβίσετε κάποιους ακόμα, καλύτερο γι αυτούς. Θα εισπράττουν περισσότερα.

Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, καλέ μου Μπάμπη, πιστεύω ότι η βασιλεία της βλακείας τελειώνει και έρχεται η βασιλεία της αγανάκτησης γι αυτό θα πρέπει να προσαρμόσετε τη δουλειά σας απευθυνόμενοι όχι σε βλάκες αλλά σε αγανακτισμένους πολίτες.

Κάθε σπρώξιμο της μπάρας είναι ένα σπρώξιμο της γενικής αδικίας και καθολικής αηδίας που βιώνουμε καθημερινά.

Σ΄ αυτή τη χώρα μάθαμε εδώ και αιώνες να λέμε ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ σε χειρότερες συνθήκες.

Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατέ μου Μπάμπη, όλοι ξέρουμε ότι πάνω στον πανικό τους οι εταιρείες και οι υπηρέτες τους των υπουργείων, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ και προσπαθούν απεγνωσμένα, εδώ και καιρό, να βρουν έννομη λύση εκ των υστέρων για να καλύψουν τα κενά τους.

Επειδή ζούμε σ΄ αυτή τη χώρα, που μοναδικό στόχο έχει την εξάντληση των πολιτών της, που κατασκευάζει νόμους, τους ψηφίζει με τη μορφή του κατεπείγοντος (συνήθως τις νύχτες ή τα καλοκαίρια), δεν θα μας κάνει καμία εντύπωση αν γίνει κάτι τέτοιο και στην περίπτωση μας.

Ξέρουμε ότι οι συμβάσεις τους για την παραχώρηση των εθνικών μας δρόμων έχουν ήδη καταρρεύσει και προσπαθούν, με όχημα εσάς, να βρουν άλλοθι πως το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ είναι εκείνο, που φταίει για την κατάρρευση των συμβάσεων τους. Μεγάλη τιμή μας!

Αν πάλι προσπαθείτε να μας τρομοκρατήσετε, δυστυχώς έχετε αποτύχει.

Οι φωτογραφίες τους δεν μας τρομάζουν και όποιους νόμους και να κατασκευάσουν στα μέτρα τους, θα είμαστε απέναντί τους.

Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατέ μου Μπάμπη, θα πρέπει να πείτε στα αφεντικά σας, που τόσο προσπαθούν να μας πείσουν ότι είμαστε νέοι κομματικοποιημένοι και μάλιστα τσακωνόμαστε μεταξύ μας, ότι κάνουν λάθος:

Δεν είμαστε όλοι νέοι.

Δεν είμαστε κομματικοποιημένοι.

Δεν είμαστε από αυτούς που πήραν τις μίζες και κυκλοφορούν ανάμεσά μας.

Δεν είμαστε από αυτούς που κατέστρεψαν την χώρα και ακόμα διδάσκουν οικονομία στα πανεπιστήμια με παχυλό μισθό.

Είμαστε από αυτούς που τους περικόπηκε ο μισθός μας, το δώρο μας, τα επιδόματά μας, που χειροτερεύει η ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη, η εκπαίδευση των παιδιών μας…

Είμαστε αυτοί που νιώθουμε ότι αυτό το κράτος, που περιθάλπει κλέφτες και ρίχνει χημικά σε συνταξιούχους, δεν είναι δυνατόν να φροντίσει το δίκιο μας…

Ναι Κράτος…διεκδικούμε το δίκιο μας μόνοι μας.

Δεν σε εμπιστευόμαστε και μας αποδεικνύεις συνεχώς, πως καλά κάνουμε.

Αγαπητοί μου Βασίλη και Δημήτρη, γλυκύτατέ μου Μπάμπη, θα πρέπει να πείτε στα αφεντικά σας πως το κίνημα ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις, γιατί ο κόσμος σπρώχνοντας τη μπάρα στα διόδια, σπρώχνει από πάνω του την αδικία και εκτονώνει μέρος της καθημερινής του αγανάκτησής του για τις δικές τους και τις δικές σας πομπές.

Μην προσπαθείτε να αποδείξετε ότι μερικοί νέοι αριστεροί και ακροδεξιοί που τσακώνονται, είναι το κίνημα των διοδίων.

Το κίνημα των διοδίων είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι.
Το κίνημα των διοδίων το «δημιουργήσατε» εσείς!
Εσείς μας κάνατε να σπρώξουμε την μπάρα και τώρα σας διαβεβαιώνουμε ότι όσο και να προσπαθείτε να μας ρίξετε τα βάρη των άστοχων συμβάσεων και των επιλογών σας, όσο και να μας τρομοκρατείτε με πρόστιμα και διαταγές πληρωμών, είναι ήδη πολύ αργά.

Και θα το δείτε.
Φιλικά,
Ιωάννα Γερμανού
Κάτοικος Δήμου Ωρωπού (που παρεμπιπτόντως «φιλοξενεί» 8 σταθμούς διοδίων στο εσωτερικό του)

 

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΒΕΤΙΑΣ

          Το ελβετικό σύνταγμα έχει τις ρίζες του στο 1815, που με εμπνευστή τον τότε υπουργό εξωτερικών της Ρωσίας Ιωάννη Καποδίστρια  έθεσε τις βάσεις για ένα σύνταγμα, που διαφέρει από όλα τα άλλα συντάγματα του δυτικού κόσμου. Σκοπός του παρόντος κειμένου είναι να ενημερωθεί ο ελληνικός λαός για  κάποιες βασικές αρχές του τρόπου διοίκησης των Ελβετών, καθώς και για να ξεκινήσει μια συζήτηση περί του Ελληνικού Συντάγματος, που χρειάζεται άμεσες αλλαγές, έτσι ώστε να γίνει δημοκρατικότερο και ο λαός επιτέλους να γίνει αυτός ο οποίος ελέγχει πραγματικά τη λειτουργία της ελληνικής πολιτείας και όχι να παραμένει ένας υπάκουος υπήκοος, που πρέπει να ανέχεται τις πάσης φύσεως αυθαιρεσίες της εξουσίας.

          Η Ελβετία αποτελείται από εικοσιέξι  (26) καντόνια, δηλαδή από εικοσιέξι (26) αυτοδιοικούμενες περιοχές που έχουν του δικούς τους νόμους, τη δικιά τους βουλή και αυτονομία. Από αυτά τα εικοσιέξι καντόνια τα οποία αντιπροσωπεύονται αναλογικά εκλέγονται κάθε τέσσερα χρόνια τρακόσσιοι (300) βουλευτές του ομοσπονδιακού κράτους της Ελβετίας. Το κοινοβούλιο της Ελβετίας αποτελείται από την πάνω βουλή και την κάτω βουλή, καθεμία από τις οποίες πλαισιώνεται με εκατόν πενήντα (150) βουλευτές και αποτελούν τη νομοθετική εξουσία.

          Από την πάνω και την κάτω βουλή εκλέγεται η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, δηλαδή η εκτελεστική εξουσία, η οποία αποτελείται από επτά (7) μέλη εκ των οποίων κανένας δεν πρέπει να είναι βουλευτής, έτσι ώστε να διασφαλίζεται ο διαχωρισμός εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας. Πρόεδρος της κυβέρνησης εκλέγεται ένας από τους επτά (7) υπουργούς της κυβέρνησης ο οποίος δεν έχει κανένα άλλο προνόμιο παρά να εκπροσωπεί την Ελβετία στις διάφορες διακρατικές της υποχρεώσεις διατηρώντας το υπουργείο του. Η θητεία του είναι ενιαύσια και δεν μπορεί να επανεκλεγεί πρόεδρος. Την επόμενη χρονιά άλλο μέλος της κυβέρνησης εκλέγεται πρόεδρος και ούτω καθ’ εξής. Επίσης μετά το πέρας του πρώτου χρόνου και έπειτα από κάθε χρόνο διακυβέρνησης η ομοσπονδιακή κυβέρνηση καλείται να λογοδοτήσει και να αξιολογηθεί ξεχωριστά ο κάθε ένας υπουργός στην πάνω και στην κάτω βουλή. Όποιος από τους υπουργούς θεωρηθεί αναποτελεσματικός ΑΝΑΚΑΛΕΙΤΑΙ από τη βουλή και δε συνεχίζει το έργο του. Ουδείς από την κυβέρνηση έχει δικαίωμα να διαγράψει βουλευτή του, ουδείς κομματικός μηχανισμός έχει το δικαίωμα να διαγράψει μέλος του ή βουλευτή του και είναι σύνηθες φαινόμενο βουλευτές και υπουργοί ακόμα να υποστηρίζουν νόμους που το κόμμα τους είναι αντίθετο καθώς και το αντίστροφο, κάτι που σε μας τους Έλληνες δυστυχώς φαντάζει παρανοϊκό, καθώς όλα τα κόμματα εις το όνομα της κομματικής πειθαρχίας καταπατούν ασύστολα και ξεφτιλίζουν τη Δημοκρατία εις το όνομά της! Επιπροσθέτως κάτι ακόμα που φαντάζει σε εμάς τους Έλληνες ακόμη πιο παρανοϊκό. Οι Ελβετοί φροντίζουν στο όνομα της εθνικής ομοψυχίας να συμμετέχουν στην κυβέρνηση όσο το δυνατόν περισσότερα κόμματα, που εκπροσωπούνται στην πάνω και στην κάτω βουλή, χωρίς αποκλεισμούς και ιδεολογικές παρωπίδες. Αυτή τη στιγμή στην ελβετική κυβέρνηση μετέχουν τέσσερα (4) κόμματα.

          Τα καντόνια διοικούνται με το ίδιο μοντέλο έχοντας όμως μία βουλή και όσον αφορά τους δήμους, κάθε δήμος δύο (2) φορές το χρόνο συγκαλεί γενική συνέλευση, δηλαδή τη βουλή του δήμου και εκεί με τη συμμετοχή κάθε δημότη, που θέλει να λάβει μέρος, ψηφίζεται ο προϋπολογισμός του δήμου. Η διαδικασία αυτή είναι καθαρά δημοκρατική και δε χρησιμοποιώ τον όρο αμεσοδημοκρατική, διότι είναι πλεονασμός, καθώς η δημοκρατία είναι άμεση από τη φύση της.

          Για το τέλος κράτησα αγαπημένοι μου συμπολίτες να σας μιλήσω για τον ακρογωνιαίο λίθο του ελβετικού συντάγματος. Κάθε Ελβετός πολίτης κατά τη διάρκεια ενός έτους μπορεί να συμμετάσχει και σε πάνω από δέκα (10) ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΑ. Ακόμη και μικρές μειοψηφίες που μαζεύουν πενήντα χιλιάδες (50.000) υπογραφές μπορούν να απαιτήσουν τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, τόσο σε ομοσπονδιακό όσο και σε καντονιακό επίπεδο, για όλα τα ζητήματα που τους απασχολούν και προφανώς η λαϊκή ετυμηγορία είναι υποχρεωτικό να γίνει σεβαστεί από όλα τα κόμματα και όλες τις κυβερνήσεις. Για παράδειγμα διεξήχθει δημοψήφισμα για το αν θα αγοράσουν οι Ελβετοί δεκαοχτώ αεροπλάνα τύπου Fantom, για το αν θα χτιστούν τζαμιά ή όχι και σε καντονιακό επίπεδο για την επισκευή και επέκταση ενός επαγγελματικού σχολείου, για τη μονιμοποίηση των γιατρών που κάνουν την πρακτική τους, για τα ασφάλιστρα και για πλήθος άλλων υποθέσεων. Σε δημοτικό επίπεδο κάθε μήνα αποστέλλεται ενημερωτικό φυλλάδιο για όλα όσα αφορούν το δήμο και ύστερα από τις αποφάσεις των δημοτών χαράσσεται η πολιτική που θα ακολουθήσει ο κάθε δήμαρχος. (Ουδεμία σχέση με την ελληνική πραγματικότητα, δε συμφωνείτε;)

          Μην στεναχωριέσαι συμπολίτη μου, για την ουσιαστική άρνηση διεξαγωγής δημοψηφίσματος που κατοχυρώνετε δήθεν από το ελληνικό σύνταγμα και για τις κυβερνήσεις σου που από τη στιγμή που κατέχουν την πλειοψηφία στη βουλή γίνονται ο απόλυτος άρχων της ζωής σου, μην απελπίζεσαι καθώς η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία με διάφορα κοινοβουλευτικά κόλπα την έχει θάψει όσο πιο βαθιά γίνεται,  μα πάνω απ’ όλα οπλίσου με αρετή και τόλμη και συμπορεύσου με την Ένωση των Ελλήνων για να επανακτήσουμε τη χαμένη ελευθερία και αξιοπρέπεια, που μας στερούν οι εξουσιαστές και οι ολιγάρχες  κάθε χρώματος, διευρύνοντας τη Δημοκρατία με ριζοσπαστικές αλλαγές των νόμων του ελληνικού συντάγματος, με τελικό σκοπό και στόχο τον πλήρη και απόλυτο εκδημοκρατισμό όλων των θεσμών της Ελληνικής Πολιτείας.

Στάθης Χαμπίμπης

Καθ. Φυσικής

6972317155

                                                                                            

Δόθηκαν ευκαιρίες για απαγκίστρωση

Ο Λουκής Λουκαΐδης σημειώνει πως θα μπορούσαν να παραμερισθούν οι συμφωνίες υψηλού επιπέδου

 Υπήρξαν πολλές και σοβαρές αλλαγές του υπόβαθρου συμφωνίας Μακαρίου-Ντενκτάς που δικαιολογούν την αποδέσμευσή μας. Αυτό ανέφερε ο πρώην δικαστής του ΕΔΑΔ Λουκής Λουκαΐδης, σημειώνοντας μια σειρά που ξεκινούν από τη δεκαετία του ’70 μέχρι και σήμερα. Όπως ανέφερε, υπήρξε καταρχήν η απόρριψη των στοιχείων της συμφωνίας αυτής σαν μέρος του σχεδίου Ανάν που καταψηφίστηκε από τον λαό. Υπήρξε και το ιστορικό γεγονός, όπως ανέφερε, της ένταξής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση «που μας υποχρεώνει να ευθυγραμμίζουμε τις ενέργειές μας με τις δημοκρατικές και άλλες αρχές και αξίες της Ε.Ε. που δεν συμβιβάζονται με μια λύση στηριζόμενη σε αντιδημοκρατικές και ρατσιστικές ρυθμίσεις».
Ο κ. Λουκαΐδης, μιλώντας σε εκδήλωση με θέμα «Συμφωνία Μακαρίου-Ντενκτάς: εξελίξεις και διζωνική ομοσπονδία», που οργάνωσε το ΠΕΑΜ, επισήμανε πως «η αλλαγή των δεδομένων της συμφωνίας Μακαρίου – Ντενκτάς έδιδε την ευκαιρία στους πολιτικούς μας να την παραμερίσουν». Παρά ταύτα όμως συνέχισαν, όπως ανέφερε, «να την επικαλούνται σαν βάση λύσεως του Κυπριακού και να την επεκτείνουν μάλιστα σε συμφωνία διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Η πολιτική αυτή συμπεριφορά είναι και λανθασμένη και απαράδεκτη». Και τούτο, όπως εξήγησε, «διότι αφού οι αλλαγές των δεδομένων της συμφωνίας συνέχισαν και συνεχίζουν μέχρι σήμερα, δικαιολογείται η αποδέσμευσή μας, ιδιαίτερα μάλιστα αφού και οι ίδιοι οι Ε/κ απέρριψαν ένα σχέδιο λύσης που στηριζόταν σε μια διοικητική/γεωγραφική διαίρεση της Κύπρου. Με ποια συνεπώς λογική συνεχίζουν να επικαλούνται την συμφωνία αυτή οι πολιτικοί ως βάση λύσης του Κυπριακού;». Σύμφωνα με τον κ. Λουκαΐδη, «υπάρχει το επιχείρημα ότι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία αναφέρεται και σε ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Η απάντηση είναι ότι η αναφορά αυτή έγινε με πρωτοβουλία των δικών μας πολιτικών και θα μπορούσε να αποσυρθεί σε νέο ψήφισμα για τους λόγους που ανέφερα και να αντικατασταθεί με λύση βασιζόμενη σε αρχές του Καταστατικού Χάρτη του οργανισμού αυτού».
Υπάρχει επίσης το επιχείρημα, ανέφερε, «ότι η Τουρκία δεν αποδέχεται άλλη λύση. Όμως από τη στιγμή που δεχτούμε ότι η λύση του προβλήματός μας θα είναι μόνο εκείνη που εγκρίνει η Τουρκία, βάζουμε τη θηλιά στο λαιμό μας γνωρίζοντας και τις επιδιώξεις της Τουρκίας όπως τις ανακοινώνει κάθε λίγο».
Υπάρχει, συνέχισε, «και το επιχείρημα ότι αν αλλάξουμε γραμμή και απομακρυνθούμε από λύσεις τύπου διζωνικής ομοσπονδίας θα χάσουμε την αξιοπιστία μας στους ξένους και γενικά στη διεθνή κοινότητα». Η απάντηση, σημείωσε, «είναι ότι εφόσον εξηγηθεί ο λόγος της αλλαγής της γραμμής μας, δηλαδή η καταστροφική φύση της λύσης και οι επιδιώξεις της Τουρκίας, τότε είναι ευκολότερο να πείσουμε για την επιδίωξη αρχών σαν βάση λύσης, σε αντίθεση με τα ρατσιστικά και αντιδημοκρατικά θεμέλια λύσης. Άλλωστε, είναι καλύτερα να χάσουμε την αξιοπιστία μας παρά να χάσουμε με τη δική μας υπογραφή την πατρίδα μας». Και πρέπει, είπε, «πάντοτε να έχουμε υπόψη μας ότι αν πρόκειται η αξιοπιστία σε σχέση με ξένους που επιδιώκουν μια καταστροφική λύση για την Κύπρο, η απώλεια της αξιοπιστίας μας δεν στοιχίζει. Μάλλον μας απαλλάσσει από κάποιες απαράδεκτες πιέσεις».
Ο πρώην δικαστής του ΕΔΑΔ αναφέρει πως το γεγονός ότι η λύση είναι καταστροφική τεκμηριώνεται από τα εξής δεδομένα :
α) Η διοικητική διαίρεση της Κύπρου με βάση φυλετικές διακρίσεις θα δημιουργεί αυτομάτως μια εθνικιστική πόλωση και προϋποθέσεις απόσχισης τού υπό τουρκική διοίκηση χώρου της Κύπρου με διεθνή αναγνώριση.
β) Γνωρίζοντας τις επιδιώξεις της Τουρκίας θα νομιμοποιηθεί και θα κατοχυρωθεί για πάντα η επέκταση του ελέγχου της Τουρκίας σε ολόκληρη την Κύπρο μέσω της τ/κ ομόσπονδης περιφέρειας.
γ) Θα αυξηθεί ο εποικισμός μέσω τηςτ/κπεριφέρειας η οποία θα έχει αυτονομία τέτοια που δεν θα επιτρέπει αποτελεσματικό έλεγχο του εποικισμού από την ε/κ κοινότητα.
δ) Θα καταστραφεί πλήρως και για πάντα η Κυπριακή Δημοκρατία όπως λειτούργησε δημοκρατικά, δηλαδή με αποφασιστικό ρόλο της πλειοψηφίας των κατοίκων.

«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011
Αρ. Φύλλου:
Σελίδα: Σελίς 6
Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ Online, στο http://www.philenews.com/digital/PrintForm.aspx?nid=3088307

Δεν αναφερόταν σε διζωνικότητα η συμφωνία του 1977

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ Μακαρίου-Ντενκτάς -που έτσι και αλλιώς δεν μιλούσε για διζωνικότητα- στηριζόταν σε ορισμένες προϋποθέσεις οι οποίες έπαψαν να υπάρχουν ή άλλαξαν ριζικά, ανέφερε ο κ. Λουκαΐδης και πρόσθεσε: «Πρώτα από όλα υπήρχε η προϋπόθεση ότι θα υπάρχει μια καλή τη πίστει επιδίωξη από μέρους και των δυο κοινοτήτων υλοποίησης της συμφωνίας. Υπενθυμίζω την έλλειψη καλής πίστης από μέρους της τουρκικής πλευράς η οποία αποκήρυξε με τις πράξεις της τη συμφωνία με τη διακήρυξη του ψευδοκράτους το 1983.
Στη σύσκεψη στην Αθήνα τον Νοέμβρη του 1974 μεταξύ Μακαρίου και Καραμανλή για τη μελλοντική στρατηγική στο Κυπριακό ακούστηκε και το επιχείρημα από ελλαδικής πλευράς ότι εφόσον διαρκεί η κατάσταση τουρκικής κατοχής δημιουργείται κίνδυνος φυγής των Ε/κ από την Κύπρο. Κάποιος Κύπριος αξιωματούχος είπε μάλιστα ότι αν συνεχιστεί η κατάσταση θα τουρκοποιηθεί ολόκληρη η Κύπρος. Ο Σπύρος Κυπριανού απάντησε: « Αν δεχθώμεν γεωγραφική ομοσπονδία, τότε ο ελληνισμός της Κύπρου θα φύγει και θα καταληφθεί ολόκληρο το νησί από τους Τούρκους.» Πιστεύω, είπε ο κ. Λουκαΐδης, ότι ο δεύτερος είχε δίκαιο έστω και αν αργότερα λύγισε αποδεχόμενος την πολιτική της διπεριφερειακής ομοσπονδίας. Έκτοτε, 37 χρόνια αργότερα, ο ελληνικός πληθυσμός της Κύπρου απέδειξε με τον πατριωτισμό του και τη δημιουργικότητά του ότι μπορεί να επιβιώσει και να διεκδικήσει το δίκαιό του παρά τις αντιξοότητες της τουρκικής κατοχής.

«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011
Αρ. Φύλλου:
Σελίδα: Σελίς 6
Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ Online, στο http://www.philenews.com/digital/PrintForm.aspx?nid=3088326

«Παντο-πωλείον ο Γιώργος» του Στάθη

Επιτέλους για τις ΜΚΟ. Με καθυστέρηση (κι αυτό δεν είναι μικρό κακό) το σύνολο σχεδόν του ελληνικού Τύπου τις έβγαλε αυτές τις ημέρες στο φως

καθ’ ότι ένα πλήθος απ’ αυτές είναι καρκίνος για τη δημοκρατία εκτρέφοντας επαγγελματίες Ελληνες, επαγγελματίες αντιρατσιστές, επαγγελματίες φίλους της νυφίτσας, των τρωκτικών και των πάσης φύσεως σκωλήκων…

Ολοι γνωρίζουμε πλέον ότι ο Παπανδρέου ψεύδεται διαρκώς και ασυστόλως – το γνωρίζουν και οι πέτρες (με τις οποίες «θα τον πάρουν», καθώς ο ίδιος έχει προβλέψει).

Συνεχώς κάνει πράγματα χωρίς να λέει τίποτα για αυτά και μονίμως λέει για πράγματα που δεν έχει κάνει και δεν θα κάνει ποτέ.

Ας δούμε τα αποτελέσματα.

Τέλος Φεβρουαρίου του 2011, περίπου 16 μήνες μετά την ορκωμοσία (!) Παπανδρέου.

1. Το ΑΕΠ έπεσε το 2010 κατά 4,5%. Ο πληθωρισμός τρέχει με 5 πλας %. Η ανεργία έχει σκαρφαλώσει στο 13,9% (περασμένος Νοέμβριος) κρατώντας στις δαγκάνες της 700.000 ψυχές, στην πραγματικότητα πολύ περισσότερες. Τα μαγαζιά κλείνουν σωρηδόν. Η αγοραστική δύναμη των πολιτών μειώνεται και η αγορά μαραίνεται.

2. Ο πολιτισμός της εργασίας μετετράπη σε ζούγκλα απασχολήσιμων, ενοικιαζόμενων, χαμηλόμισθων με επιχειρησιακές συμβάσεις, ατομικές συμβάσεις, συμβάσεις μιας ημέρας. Ενας «σοσιαλισμός» κολίγων, δουλοπάροικων κι ανδράποδων σε όλο του το «μεγαλείο»!

Περικοπές μισθών και συντάξεων, εξίσωση των ταμείων προς τα κάτω, ένα «κατά συνθήκην ασφαλιστικό» έτοιμο να λεηλατείται ακόμα περισσότερο κατά το δοκούν στο διηνεκές.

3. Με ανάπτυξη της υπανάπτυξης (στο 6,6% έφτασε η υπανάπτυξη στο 4ο τρίμηνο του 2010) και μια δημόσια διοίκηση που εξακολουθεί να είναι σπάταλη, να αναπαράγει κάθε παθογένεια (τα ρουσφέτια as usual) μέσα σε ένα απίθανο αλαλούμ (να μη χρηματοδοτούνται φέρ’ ειπείν οι πρεσβείες της χώρας, αλλά να χρηματοδοτούνται οι μη-κυβερνητικές οργανώσεις. Ορισμένες απ’ τις οποίες υπονομεύουν τη χώρα).

4. Με το κράτος να λειτουργεί πάντα υπέρ των κρατικοδίαιτων, στραγγαλίζοντας κάθε υγιή επιχειρηματικότητα, με δραματική πτώση των επενδύσεων. Με αποχρηματοδότηση της έρευνας στα ΑΕΙ, με γελοίους (αλλά στοχευμένους) πειραματισμούς, όπως η καθαίρεση της Ιστορίας απ’ το Λύκειο. Με την αποσύνθεση ακόμα περισσότερο του συστήματος υγείας.

5. Αποτέλεσμα όλων αυτών (κι άλλων) είναι η καθημερινότης των πολιτών να διέπεται από όλο και περισσότερα δεινά. Ολο και πιο πολλά δοσίματα και χαράτσια. Εμμεσοι φόροι, διόδια, αυξανόμενη ακρίβεια, ανεπάρκεια κι ανυπαρξία στοιχειωδών υπηρεσιών και παροχών.

Ενας λαός με ψυχολογία θύματος ληστείας και βιασμού κατ’ επανάληψιν και καθ’ έξιν.

6. Ολα αυτά (κι άλλα πολλά) σε ένα κλίμα πολιτικής αποσύνθεσης, μιας κυβέρνησης αλληλοϋπονομευόμενων, που παραπαίει ανάμεσα σε διαρκώς νεοπαγή και νεόκοπα σχήματα, επιτροπές, οπενγκαβ και «διαύγειες» συμβούλους – όλα επινοήσεις του Παπανδρέου ηγεμονικώ τω τρόπω. Με διάφορους τυχάρπαστους του περιβάλλοντός του να σημειώνουν «επιτυχίες», όπως η υπόθεση Κατάρ-Αστακός ή Κατάρ-Ελληνικό.

Με το κόμμα του ΠΑΣΟΚ σε κώμα εξαιτίας του ίδιου του Γιωργάκη και μια πολιτική που υποστηρίζεται από τον ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, την Ντόρα και τους (μισούς πλέον) διαπλεκόμενους.

7. Με την κάθαρση μια ακόμα φάρσα. Με τον διασυρμό των Ελλήνων μόνιμο και διαρκή, από τους «διεφθαρμένους» όπως μας συκοφάντησε ο Παπανδρέου έως τους «κοπρίτες» όπως μας στόλισε ο Πάγκαλος. Ενα κλίμα, πολιτικό και ψυχολογικό, άρρωστο μέσα στο οποίο μας προσφέρονται ως εναλλακτικές ανάπτυξης τα φρουτάκια και ο τζόγος.

Α, ξέχασα! και η περαίωση. Ολες οι ανήθικες (και αντιπαραγωγικές) πρακτικές του παρελθόντος, οι ημιυπαίθριοι κι άλλες τέτοιες κουτοπόνηρες μικροκακομοιριές, στις οποίες εθίζουν τους πολίτες χρόνια τώρα.

8. Αλλά σε ένα νέο ανώτερο τώρα πια επίπεδο: το fast track και γιούργια στον νταβλά με τα κουλούρια. Με κορωνίδα το μεγαλύτερο σκάνδαλο (ποιο Βατοπέδι και ποιο Χρηματιστήριο) όλων των εποχών από την απελευθέρωση του έθνους το 1821 και τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους: Τη σφαγή του δημόσιου πλούτου έως ύψους 50 δισ. κατ’ αρχήν και βλέπουμε.

Ολα στον πάγκο του (χρυσοδάκτυλου) χασάπη, κερδοφόρες ΔΕΚΟ και συμμετοχές του δημοσίου σε κερδοφόρες επιχειρήσεις, ΟΤΕ, ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, ΕΛΠΕ κι άλλα – μια περιουσία ύψους 6,5 δισ. στο σφυρί.

9. Το μεταναστευτικό βράζει. Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει το πρόβλημα όπως θα αντιμετώπιζε η κυρία Νταλάρα τον Αλάριχο. Ή ακριβώς όπως αντιμετωπίζει ο Γιωργάκης τον Ερντογάν στο θέμα της ΑΟΖ. Σαν να αναχαιτίζει με καγιάκ φρεγάδες…

***

Με δυο λόγια: το κράτος κατέχεται. Με το Μνημόνιο. Η δημοκρατία ιδιωτικοποιείται -έως και η συλλογή των φόρων θα εκμισθώνεται. Το χρέος -έτσι όπως εξυπηρετείται- μας οδηγεί σε χρεωκοπία. Οι Ελληνες διασύρονται διαρκώς και μονίμως. Επίσης οδηγούνται να στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου. Η κυβέρνηση κινείται μεταξύ φθοράς και παρανομίας. Ο Φόβος διαχέεται στην επικράτεια.

Τον διαχέει και τον διαχειρίζεται αυτή η κυβέρνηση.

Αλλά, με φοβισμένους ανθρώπους, μέλλον έχουν οι δούλοι κι όχι οι πολίτες…

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 21.ΙΙ.2011 stathis@enet.gr

ΝΑ ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

         Ενώ όλος ο κόσμος ομιλεί για τη δημοκρατία που γεννήθηκε στην Ελλάδα, ελάχιστοι γνωρίζουν πώς λειτουργούσε. Το χειρότερο είναι πως σ’ αυτή την άγνοια συμμετέχουν οι πιό πολλοί  νεοέλληνες συμπατριώτες μας.  Ασφαλώς το κράτος μας με πρώτο το υπουργείο Παιδείας έχει την μεγάλη μερίδα της ευθύνης είτε εκούσια είτε ακούσια. Μα, την μεγίστη ευθύνη την έχουν τα κόμματα με τους επαγγελματίες πολιτικούς που δεν θέλουν και δεν επιτρέπουν στην επίσημη παιδεία να δώσει ολόκληρη την γνώση για την δημοκρατία δηλ. ποιά είναι , πώς δημιουργήθηκε, πώς λειτούργησε στους αρχαίους χρόνους και πώς εξευτελίζεται  στις ημέρες μας, με τους τίτλους, βασιλευομένη, προεδρική, κοινοβουλευτική, σοσιαλιστική  κ.λ.π.. Τούτος,  είναι ο λόγος  που ποτέ στα ελληνικά σχολεία δεν εδιδάχθηκαν  «τα πολιτικά» του Αριστοτέλη καθώς και το «Αθηναίων Πολιτεία».  Ίσως τρομάζει τους επαγγελματίες της πολιτικής, η σκέψη, πως άν μάθουν οι Έλληνες ποιά είναι η πραγματική δημοκρατία θα μείνουν «άνεργοι» για πάντα.   Τρέμουν στη σκέψη μηπως  μάθουν οι Έλληνες πως στα χρόνια της δημοκρατίας, δεν υπήρχαν επαγγελματίες πολιτικοί, αλλά πολίτες που ασκούσαν ισότιμα πολιτική δηλ. σκέψη, συμμετοχή και έλεγχο στην διοίκηση της κοινωνίας. Τότε υπήρχε πραγματική διάκριση των εξουσιών, βουλευτικής, εκτελεστικής και δικαστικής, ενώ τώρα, τα τρία πακέτα είναι σε ένα. Οι βουλευτές γίνονται υπουργοί όπως και ο πρωθυπουργός και το χειρότερο, διορίζονται και παύονται από τον ίδιο.  Στα ψηφοδέλτια την τελευταία λέξη την έχει ο αρχηγός του κόμματος όπως και τον διορισμό στις άλλες κομματικές θέσεις. Το πλειοψηφών κόμμα, συνήθως μειοψηφών, με καλπονοθείες στηριγμένες σε νόμους που τους ψήφισαν  προηγούμενες μειοψηφίες, κυβερνά την χώρα και τον λαό αποφασίζοντας για αυτόν και την χώρα,  χωρίς αυτόν. Η κυβέρνηση διορίζει τα ανώτερα κλιμάκια της εκτελεστικής εξουσίας και της δικαστικής, που σημαίνει πως ο αρχηγός κόμματος πρωθυπουργός, είναι πανίσχυρος «αυτοκράτωρ» μέχρι της αντικατάστασής του από τον επόμενο αρχηγό του κόμματος του ή τον αρχηγό του άλλου κόμματος που θα τον διαδεχθεί στηριγμένο στους ίδιους πάντα ολιγαρχικούς και αντιδημοκρατικούς θεσμούς.  

        Ας δούμε,  όμως, πως λειτουργούσε η δημοκρατική Βουλή  στην αρχαία Αθήνα, για να έχουμε συγκρίσιμα μεγέθη.  Οι βουλευτές αναδεικνύονταν κατά περιοχή με κλήρο και η θητεία  των ήταν για ένα έτος μόνο.  Κλήρωναν πάντα και ανάλογο αριθμό αναπληρωματικών.  Πριν όμως ορκισθούν , τους πέρναγαν από «κόσκινο», δηλ. έλεγχο του δημόσιου και ιδιωτικού τους βίου.  Ο έλεγχος γινόταν από την προηγούμενη Βουλή που απερχόταν. Φυσικά, και εκείνοι ελέγχονταν από κληρωτούς ορκωτούς ώστε να απέλθουν φτωχότεροι απ’ ότι εισήλθον. Δικαίωμα στην κληρωτίδα είχε κάθε πολίτης  που είχε συμπληρώσει τα 30 χρόνια ηλικίας  και δεν είχε εκλεγεί άλλη φορά βουλευτής. Στην εκκλησία του δήμου που ήταν ανώτατη λαϊκή συνέλευση και εξουσία, συμμετείχαν όλοι οι πολίτες άνω των  20 ετών. Με τη διαφορά πως αυτοί που ήσαν από 20 έως 30 ετών ψήφιζαν αλλά δεν είχαν δικαίωμα να αγορεύουν και να εκλέγονται σε αξιώματα. Εκεί, λοιπόν, στην Εκκλησία του Δήμου, οι νέοι μάθαιναν  την πολιτική, εκεί εκπαιδεύονταν πώς να βουλεύονται, να διοικούν και να δικάζουν. Οι βουλευτές τότε ορκίζονταν πως θα βουλεύουν σύμφωνα με τους νόμους και το δίκαιον και πληρώνονταν για κάθε συνεδρίαση της Βουλής. Το ημερομίσθιο δεν υπερέβαινε τα 15 ευρώ με τα σύγχρονα δεδομένα. Επίσης κατά την διάρκεια της θητείας των δεν εστρατεύονταν. Ουδεμία σύγκριση με τους σημερινούς μισθούς, συντάξεις, χορηγίες, επιδόματα, αυτοκίνητα, τηλέφωνα, κομματικές παροχές, έξοδα εκλογών, ταξίδια, ασφάλεις, αποσπασμένους υπαλλήλους, προσωπικές φρουρές και ορτινάντσες.  Τότε κάθε βουλευτής που αδικούσε την πόλη δια εκφυλλοφορίας, δηλ. ψηφοφορίας φύλλων, του στερούσαν οι άλλοι βουλευτές αυτό το δικαίωμα και τη θέση τους την έπαιρνε αμέσως, ο πρώτος αναπληρωματικός. ¨Ολοι οι μόνιμοι υπάλληλοι της βουλής ήσαν μόνο πέντε (5),  ένας κήρυκας, δύο ταμίες και δύο γραμματείς. Κάθε περιοχή είχε την προεδρία (πρυτανεία) μόνο για ένα μήνα, την εποχή του Κλεισθένη, και ο πρόεδρος των πρυτάνεων (επιστάτης) κληρούμενος είχε την εξουσία μόνον για μία ημέρα. Δηλαδή, ο αρχηγός του κράτους είχε εξουσία μιάς ημέρας !.  Άς συγκρίνουμε τα σημερινά δυνητικά δέκα χρόνια του προέδρου της Δημοκρατίας.

Ως έδρα οι πρυτάνεις είχαν τον «Θόλο» στην αρχαία αγορά και σιτίζονταν δημοσία δαπάνη. Αυτοί συγκαλούσαν την εκκλησία του Δήμου όποτε θεωρούσαν αυτό αναγκαίο καθώς και την Βουλή.

       Η Βουλή άλλοτε ήταν κλειστή (μυστική), αλλά συνήθως ήταν ανοιχτή για τους πολίτες να παρακολουθούν δια μέσου φράχτου. Είχε δικαίωμα επεξεργασίας νομοσχεδίων (προβουλεύματα), που τα έφερνε προς ψήφιση στην εκκλησία του Δήμου. Στη συνέχεια φρόντιζε για την γνωστοποίηση των νόμων και την εφαρμογή των.  Το μόνο δικαστικό δικαίωμα που είχε ήταν να ακυρώσει το βουλευτικό αξίωμα όπως αναφέρθηκε και να επιβάλλει πρόστιμο κατά άρχοντος, κατόπιν εισαγγελικής κατηγορίας. Αξίζει να τονίσουμε πως αυτές οι δίκες τελείωναν το πολύ σε δύο ημέρες.

      Η δύναμη του πολίτη στην πραγματική δημοκρατία φαινόταν στην εκκλησία του Δήμου. Μόνο εκεί ψηφίζονταν οι νόμοι από όλους τους πολίτες, καθώς εκεί είχαν δικαίωμα  να εκφραστούν και να προτείνουν τροποποιήσεις στα νομοσχέδια, αλλά και να παρατείνουν νέους νόμους. Εάν όμως ο νόμος που πρότειναν ψηφιζόταν  και στη συνέχεια αποδεικνυόταν άδικος στην πράξη, ετιμωρείτο ο εισηγητής δια αυστηρού προστίμου, φυλακής ή ακόμη και εκτελέσεως, δια της «γραφής των παρανόμων», εάν το έγκλημα εθεωρείτο βαρύτατο για τη χώρα (πόλη). Επίσης εάν κάποιος για τρείς φορές έπεφτε στην «γραφή των παρανόμων» εθεωρείτο άτιμος και του απαγόρευαν στο εξής να συμβουλεύει τον Δήμο.  Δια του τρόπου αυτού έβαζαν φραγμούς στους δημαγωγούς που δια της ρητορικής μπορούσαν να υφαρπάσουν την ψήφο του λαού.  Αλλά αυτό το δικαίωμα «τις αγορεύειν βούλεται» παραμένει εις τους αιώνας, η μεγαλύτερη ανθρώπινη κατάκτηση της ελευθερίας του λόγου.

      Τέλος η Εκκλησία του Δήμου ως ανώτατον όργανον εξουσίας είχε δικαίωμα αφαιρέσεως ή αποκαταστήσεως πολιτικών δικαιωμάτων.  Ο εξοστρακισμός δηλ. δια οστράκων ψηφοφορία για άτομα επικίνδυνα για την Πόλη – Κράτος,  ήταν αφαίρεση πολιτικών δικαιωμάτων και εξορία ωρισμένου χρόνου, αλλά και ασφαλιστική δικλείδα για κάθε επίδοξο τύραννο. 

      Καιρός όμως, να περιγράψουμε με λίγα αλλά σαφή λόγια, το πώς λειτουργούσε η εκτελεστική εξουσία, στο Αθηναϊκό πρότυπο της Δημοκρατίας.  Οι δημόσιες λειτουργίες ήσαν τακτικές και έκτακτες.  Οι μόνιμοι  και τακτικοί της εκτελεστικής εξουσίας ήσαν ελάχιστοι και εκλέγονταν συνήθως υπό των αρχόντων που ήταν κληρωτοί.  Τακτικοί ήσαν όσοι είχαν ειδικές γνώσεις και εκλέγονταν για ένα έτος,  αλλά μπορούσαν να επανεκλεγούν πολλές φορές.  Φυσικά ελέγχονταν και πριν και μετά την θητεία των , όπως όλοι,  όσοι έπαιρναν αξιώματα.  Έκτακτα αξιώματα όπως οι επιτροπίες εδίδονταν κατά δήμους για έκτακτες ανάγκες και οριζόταν ο χρόνος της εξουσίας περιωρισμένος και τακτός.  Κανείς στην  Δημοκρατία δεν είχε δικαίωμα να έχει δύο αξιώματα. Αρμοδιότητες  διοικητικές της εκτελεστικής είχαν οι εννέα άρχοντες που αναδεικνύονταν δια κλήρου και ο πρεσβύτερος ήταν προϊστάμενος των αρχόντων, επώνυμος της πόλεως, δίνοντας το όνομά του,  πρώτος στον κατάλογο των πολιτών.   Ο επώνυμος άρχοντας ήταν,  θα λέγαμε σήμερα, υπουργός κοινωνικής πρόνοιας, γιατί επόπτευε τα προβλήματα των οικογενειών, φροντίδα παιδιών, γερόντων, αναπήρων, ορφανά, ατυχήματα κ.ά. όπως επιμέλεια εορτών. Ο δεύτερος άρχοντας που ελέγετο και βασιλειάς επέβλεπε τους θρησκευτικούς νόμους σχετικώς με τους πατρώους θεούς. Επιμελείτο των πομπών και των μυστηρίων και έβρισκε τους χορηγούς για τις τελετές και αγωνίσματα. 

Τρίτος άρχοντας ήταν ο πολέμαρχος, ο οποίος στους πολέμους οδηγούσε το «δεξιόν κέρας», επόπτευε τις δίκες των μετοίκων και των απελευθέρων.  Θα λέγαμε σήμερα  ότι ήταν ο υπουργός  μεταναστευτικής πολιτικής.  Οι υπόλοιποι έξι άρχοντες,  πάντα κληρωτοί , λεγονταν και θεσμοθέτες καθώς και φρουροί των νόμων, έγραφαν τους νέους και διέγραφαν τους παλαιούς νόμους.  Επίσης, μετά από έκκληση της Βουλής, έφερναν δημόσιες δίκες και όριζαν τα μεγάλα δικαστήρια και προήδρευαν σε αυτά, όπως εφέσεις, γραφές παρανόμων κ.ά.

       Στην εκτελεστική εξουσία ανήκαν και οι αξιωματούχοι στρατιωτικοί που εκλέγονταν με χειροτονία δηλ. με ανάταση του χεριού. Η θητεία των ήταν ενός έτους αλλά είχαν το δικαίωμα να εκλεγούν πολλές φορές. Τέτοιοι  στην Αθήνα ήσαν οι δέκα στρατηγοί όπως Περικλής, Φωκίων κτλ. καθώς δέκα ταξίαρχοι, λοχαγοί, ίππαρχοι, φύλαρχοι και δεκάδαρχοι.  Όταν βρίσκονταν σε εξστρατεία και έληγε η ενιαύσια (ετήσια) θητεία των, έκαναν εκλογές και οι οπλίτες πολίτες ανέδειχναν τους νέους αξιωματούχους, έχοντας δικαίωμα όλοι να μετέχουν ισότιμα στην διεκδίκηση της εξουσίας.

Εάν, ο στρατηγός δεν προκαλούσε συνέλευση και εκλογές, τον κατηγορούσαν πως «καταστρατήγησε» την δημοκρατία.  Κάποτε,  ο Επαμεινώνδας της Θήβας, «καταστρατήγησε» και τιμωρήθηκε να καθαρίζει για ένα χρόνο τον Κάδμενο λόφο της Θήβας, παρά τις περιφανείς του νίκες στα Λεύκτρα και την Μαντηνεία.  Άλλοι της εκτελεστικής εξουσίας ήσαν δέκα ταμίες εκλεγμένοι από την εκκλησία του δήμου δηλ. το υπουργείο των οικονομικών. Επίσης, εκτελεστικοί ήσαν ένδεκα κληρωτοί  πολιτικοί που είχαν την ευθύνη για την δημόσια τάξη, για τους καταχραστές, κλέφτες, βιαστές, δολοφόνους, χρεοφειλέτες και έδιναν  εντολές στους δεσμοφύλακες. Ζητήματα που αφορούσαν το εμπόριο, την εντιμότητα, τη νοθεία, τις απάτες, την αισχροκέρδεια, τα διεκπεραίωναν δέκα αγρονόμοι κληρωτοί πάντα με ενιαύσια θητεία (ενός έτους). Άλλοι εκτελεστικοί ήσαν οι σιτοφύλακες που είχαν την επιμέλεια των δημητριακών και του άρτου και αυτοί ήσαν κληρωτοί.

Τέλος στην εκτελεστική εξουσία ανήκαν οι αστυνόμοι των περιοχών, οι γεωμόροι, μετρονόμοι αλλοθέτες κ.ά., όλοι δια κληρώσεως . 

Στην Τρίτη Εξουσία των δικαστικών μετείχαν άπαντες οι πολίτες.  Πρώτου βαθμού δικαστές ήσαν οι λεγόμενοι διαιτητές. Κληρώνονταν σε κάθε περιοχή πολίτες άνω των εξήντα (60) ετών. Άτομα κύρους και πείρας για να πραϋνουν τις αντιθέσεις των πολιτών, συνήθως ήσαν τρείς και να τυχαίνουν της κοινής  αποδοχής των αντιδίκων. Αυτά τα δικαστήρια εθεωρούντο Ειρηνοδικεία.

Η δεύτερη κατηγορία δικαστών ήταν οι αρεοπαγίτες που δίκαζαν πράξεις βίας και τους φονιάδες. Το σώμα των αρεοπαγιτών ήταν μόνιμο και το συγκροτούσαν οι απερχόμενοι,  κατ’έτος εννέα άρχοντες. Το αξίωμα ήταν ισόβιο και εθεωρείτο το επισημότερο. Τις δίκες στον Άρειο Πάγο τις εισήγαγε πάντα ο βασιλεύς που ήταν ένας εκ των εννέα αρχόντων. Τέλος το τρίτο και ανώτατο δικαστήριο ήταν της Ηλιαίας, πολυπληθές όπου μετείχαν όλοι οι πολίτες, όπως σήμερα οι ένορκοι. Έπειδή ήταν δύσκολο να μετέχουν όλοι σε κάθε δίκη, κληρώνονταν ο ένας στους δέκα με ικανό αριθμό αναπληρωματικών. Για να μετέχει κάποιος πολίτης στην κλήρωση για ορκωτός δικαστής, έπρεπε να είναι άνω των 30 ετών, καθώς να μη οφείλει στο δημόσιο και να μή έχει καταστεί άτιμος. Το δικαστήριο της Ηλιαίας δίκαζε όλες τις μεγάλες ιδιωτικές και δημόσιες υποθέσεις. Τις ιδιωτικές δίκες τις προκαλούσε ο έχων άμεσο συμφέρων,  ενώ τις δημόσιες τις έφερε πάντα ο αρμόδιος άρχοντας. Η διεξαγωγή της δίκης γινόταν με την πρόσκληση του κατηγορουμένου υπό του ενάγοντος ενώπιον δύο μαρτύρων , και η αγωγή (μήνυση) δινόταν στον πρόεδρο του δικαστηρίου εγγράφως. Εάν ο κατηγορούμενος δεν παρίστατο δικαζόταν ερήμην. Όταν όμως εμφανιζόταν το δικαστήριο καλούσε να προκαταβάλει τα δικαστικά έξοδα ο κατήγορος και έφόσον δικαιωνόταν τα έπαιρνε από τον καταδικασθέντα. Αυτό απέτρεπε τις για «ψύλου πήδημα» μηνύσεις, αλλά εν επιβαρύνετο το κράτος με περιττά έξοδα.

Μετά την εισαγωγή της υποθέσεως ανηρτάτο ή δίκη σε πινάκιον (σανίδι), και κατά την ανάκριση ορκίζονταν οι αντίδικοι. Ο μεν ενάγων ότι θα κατηγορήσει με μόνον την αλήθεια, ο δε κατηγορούμενος ότι θα απολογηθεί δικαίως και τότε ο νόμος προέβλεπε τις αντιλογίες, διαμαρτυρίες, τις ενστάσεις, τους μάρτυρες κ.ά. Ποτέ όμως μια δίκη όσο μεγάλη και άν ήταν δεν ξεπερνούσε τις 15 ημέρες από την μήνυση μέχρι την λήξη της. Σήμερα στην κάλπικη δημοκρατία μας εκκρεμούν υποθέσεις άνω του εκατομμυρίου που όταν φτάνουν στο ακροατήριο ή έχουν πεθάνει οι αντίδικοι ή έχουν παραγραφεί τα αδικήματα.  Οι δικαστές κληρώνονταν  λίγο πριν από τη δίκη ώστε να μη γνωρίζουν ούτε τον τόπο διεξαγωγής ούτε την υπόθεση. Έτσι έκριναν αμερόληπτα με βάση τα λεχθέντα από τους αντιδίκους. Οι αντίδικοι μιλούσαν οι ίδιοι και όχι μέσω δικηγόρων, γιαυτό υπήρχαν οι λογογράφοι (ρήτορες) που συνήθως έγραφαν τους λόγους που οι αντίδικοι απήγγειλαν.

Λογογράφοι μιλούσαν στις δίκες μόνον ως μάρτυρες συνήθως συγγενείς. Οι λόγοι των αντιδίκων καθώς και των μαρτύρων εχρονομετρούνταν με την περίφημη κλεψύθρα (υδρομετρητής). Ας σημειώσουμε πως την κλεψύθρα λόγω της αρχής της ισηγορίας την χρησιμοποιούσαν σε όλες τις συνεδριάσεις και συνελεύσεις. Η απόφαση των δικαστών έβγαινε,  ύστερα από μυστική ψηφορία που γινόταν με δύο κάλπες όπου έριπταν τις αθωοτικές και καταδικαστικές ψήφους αντίστοιχα. Ο κατηγορούμενος εάν εκρίνετο ένοχος η ποινή ήταν συνήθως αυστηρή από χρηματικό πρόστιμο, αειφυγίας (εξορία), δήμευση της περιουσίας, στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων αλλά και της προσωπικής ελευθερίας. Εάν, όμως, ο κατήγορος, στην ψηφοφορία δεν συγκέντρωνε το 1/5 των ψήφων, τον τιμωρούσαν με πρόστιμο 1.000 δραχμών, υπέρογκο για την εποχή και του στερούσαν το δικαίωμα στο εξής να κάνει αγωγές.  Έφεση, και τότε γινόταν, αλλά σπανίως, δηλ. μόνον για εκείνους που δικάζονταν ερήμην και για εκείνους που είχαν καταδικαστεί βάσει ψευδομαρτυριών.

       Οι φόροι  της δημοκρατίας ήσαν εφικτοί στην είσπραξη με απλούς και κατανοητούς νόμους λ.χ. 2% για κάθε εισαγωγή και εξαγωγή των εμπορευμάτων, 1% στο χονδρεμπόριο εντός της χώρας, λιμενικόν τέλος ναυλοχίας (φόρος εφοπλιστών), και ειδικόν τέλος εισιτηρίων.  Επίσης το μετοίκιον,

δηλ. φόρος παραμονής των επισκεπτών και των οικονομικών μεταναστών, καθώς και το ξενικόν, φόρος για την άσκηση εργασίας των μετοίκων (ξένων) . Βεβαίως απαλλάσετο παντός φόρου ο κερδίζων πολιτικό άσυλο εν ονόματι του υπέρτατου δικαστού Ξενίου Διός. Φόρο πλήρωναν ακόμη και οι ιερόδουλες το λεγόμενον πορνικόν. Το κράτος της δημοκρατίας είχε έσοδα από τις ενοικιάσεις μεταλλείων, ορυχείων, σημοσίων κτημάτων, ναών, κτιρίων, θεάτρων κ.ά.. ‘Ολα αυτά ελέγονταν δημόσιαι πρόσοδοι.  Το δημόσιο ταμείο επίσης εισέπρατε από τις καταβολές και τα πρόστιμα των δικών και επιβαλλομένων  προστίμων της Βουλής. Τέλος ο συμμαχικός φόρος αυτών των πόλεων που απαλλάσονταν της στρατεύσεως. Το σπουδαιότερο όμως έσοδο του κράτους προήρχετο από τους πλουσίους και εδίδετο με την μορφή της χορηγίας.  Το ύψος της χορηγίας το καθόριζαν οι άρχοντες της κάθε περιοχής και αν κάποιος ένοιωθε πως αδικείτο του πρότειναν να κάνει ανταλλαγή περιουσίας με τον επόμενο.  Οι χορηγοί ανελάμβαναν τα έξοδα των εορτών, του θεάτρου, της μουσικής, των ορχηστρικών και αθλητικών αγώνων. Αυτοί έτρεφαν τους ηθοποιούς, τους χορευτές, μουσικούς και τους δασκάλους των. Χορηγοί ήσαν επίσης αυτοί που δαπανούσαν για τις γυμνασιαρχίες  δηλ., την τροφή και γενικώς τα έξοδα των λαμπαδηδρόμων και των αθλητών στα δημόσια γυμναστήρια. Χορηγοί για τα έξοδα εστιάσεως στις μεγάλες εορτές . Επίσης είχαν θεσμοθετήσει και έκτακτες χρηματικές εισροές τις λεγόμενες εκούσιες επιδόσεις και τις εισφορές αναλόγως της περιουσίας, σε περιόδους μεγάλων κρατικών δυσκολειών (συνήθως πολέμων).  Οι νέοι της μιάς και μοναδικής τριών βαθμίδων δημόσιας εκπαίδευσης μέχρι τα 18 τους υποχρεούντο να παρακολουθούν δωρεάν και χορηγούμενοι συμβολικά δια χρηματικού ποσού από τις δαπάνες των ευπόρων πολιτών. Μετά τα 18 τους είχαν όλοι δικαίωμα να μετέχουν στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια γιατί θεωρούσαν την μόρφωση δια βίου ανάγκη. Το μεγαλύτερο όμως πανεπιστήμιο των νέων ήταν η δεκαετής συμμετοχή των στην εκκλησία του δήμου κυρίως ως ακροατές. Επιπρόσθετα η 2ετής υποχρεωτική εκπαίδευσή των από τα 18 έως τα 20 στα στρατιωτικά και γενικότερα στα θέματα υπεράσπισης της δημοκρατίας και της πατρίδας. Τα 2 αυτά χρόνια μάθαιναν τις στρατιωτικές τέχνες, την ομαδικότητα, την αλληλεγγύη, την μετεωρολογία, την γεωγραφία και τους κανόνες της αυτάρκειας για την επιβίωσή τους σε χαλεπούς καιρούς. Η πολιτεία έχτιζε άνδρες που αυτή θα ήσαν τα τείχη της πόλης και τα κουπιά στις τριήρεις. Σήμερα η άγνοια και η μαλθακότητα των νέων είναι εξόφθαλμη. Ακόμη και η απλή αναπαραγωγή των καθίσταται αδύνατος, σε συνθήκες ανεργίας, εθνικής υποταγής, διάλυσης του παραγωγικού ιστού, ανεξέλεγκτης εισροής παρείσακτων και αντιλαϊκού κράτους. Στην πραγματική δημοκρατία ποτέ δεν αναστέλονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα όποιος το έκανε εθεωρείτο τύραννος… και τιμούσαν τους τυραννοκτόνους. Σήμερα στη κοινοβουλευτική «δημοκρατία»  με το άρθ.48 παραγρ. 1 του συντάγματος δίνεται η δυνατότητα στην εκάστοτε (συνήθως μειοψηφούσα) κυβέρνηση να αναστέλλει τα άρθ. 5,6,8,9, 11 και 12 που αναφέρονται στα δικαιώματα των προσωπικών ελευθεριών των πολιτών.

Επίσης μπαίνουν στο γύψο τα άρθρα 4, 14, 19, 22 καθώς και τα άρθρα 3, 23, 96, και 97. ΄Ετσι όταν τα βρεί σκούρα με κάποιους απεργούς αμέσως βάζει εμπρός τον μηχανισμό της επιστράτευσης χωρίς καμιά δημοκρατική συστολή. Οι συναινετικές πολιτικές που διαλαλούν είναι συνήθως αθύρματα (παίγνια) της ολιγαρχικής δολιοτητάς των. Στην δημοκρατία που τα περισσότερα αξιώματα δίδονται με κλήρο δεν έχουν δικαίωμα οι τίμιοι και ικανοί να μη κυβερνούν.  Αντίθετα  εμποδίζονται δια των νόμων οι ανίκανοι, οι κλέφτες και οι πονηροί. Ενώ τώρα κυβερνούν οι ίδιοι και οι ίδιες οικογένειες κληρονομικά, λεηλατώντας τον δημόσιο πλούτο, υποθηκεύοντας την χώρα στους έξωθεν προστάτες των, τρομοκρατώντας  τον λαό με αρρώστιες,  με ακραία καιρικά φαινόμενα, με πολέμους, με χρεωκοπίες, ασητείες , και άλλες δυστυχίες.   Αντίθετα, η Δημοκρατία ανεβάζει το φρόνημα του λαού, τον εμψυχώνει,  του δίνει ελπίδα και δύναμη, τον προτρέπει σε έργα δημιουργικά και προσοδοφόρα.   Τον συνδέει με τη γή του, τα δένδρα του , τα ποτάμια και τις θάλασσές του. Κάποτε οι Αθηναίοι εξέλεξαν κάποιον Ερμεία για στρατηγό που ήταν πάμπτωχος. Η πόλη όμως φρόντισε για την σίτιση της οικογενείας του αλλά και για τα δικά του έξοδα. Άρα η πρόγονοί μας δημιουργοί των δημοκρατικών κανόνων γνώριζαν πως όλοι πρέπει να άρχουν και να άρχονται εναλλάξ.  Είχαν στο νού τους πως η κλήρωση ήταν ο πιο δίκαιος τρόπος εκλογής των αξιωμάτων. Φρόντιζαν βέβαια να εκλέγουν τους ειδικούς όπου χρειάζονταν ειδίκευση και επιστήμη. Πίστευαν όμως ακράδαντα – και το εφάρμοζαν – πως δεν χρειάζεται μεγάλη διάρκεια των αξιωμάτων, γιατί αυτό δημιουργεί συνήθειες και επικίνδυνα κατεστημένα.  Είχαν μελετήσει πολύ καλά την ανθρώπινη φύση με τα ζωώδη ένστικτά της, της φιληδονίας, της απληστίας και της φιλοδοξίας. Γι’ αυτό βρήκαν μηχανισμούς κοινωνικής συμβίωσης που να εξουδετερώνουν αυτές τις επικίνδυνες τάσεις.   Έβαλαν στο κέντρο της προσοχής των την μονάδα άνθρωπος, και την εκτίμησαν όσης αξίας, περιφρουρώντας την με θεσμούς (νόμους) που τους ονόμασαν ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.   Έτσι το πολιτικό σύστημα είχε την Εξουσία επι του οικονομικού συστήματος της αγοράς. Το πολιτικό σύστημα που έπαιρνε την δύναμή του άμεσα από το πλήθος (λάο) καθοδηγούσε και έλεγχε τις οικονομικές σχέσεις. Δεν καταργούσε την αγορά, ούτε την ατομική πρωτοβουλία και την ιδιοκτησία ούτε την τάση για το κέρδος και την φιλοδοξία.  Γιατί αν θα το έκαναν θα μετέτρεπαν το λαό σε άμορφη μάζα προς χρήση των πιό επικίνδυνων απατεώνων και καιροσκόπων. Η δημοκρατία όμως εξιοποιώντας όλες τις ατομικές ικανότητες και δυνατότητες είχε τον τρόπο και φυσικά την Έξουσία να αναδιανέμει τα εισοδήματα προς όφελος του συνόλου, ασκώντας δίκαιη οικονομική πολιτική κυρίως προστατεύοντας τους αδυνάτους .  Αντίθετα η κοινοβουλευτική «δημοκρατία» θεοποιώντας την αγορά έχει βάλει εμπρός το κάρο και πίσω το άλογο. Το κουμάντο της πολιτικής δηλ. των αποφάσεων, του σχεδιασμού, της εφαρμογής και του ελέγχου, το έχει το οικονομικό σύστημα που το ονόμασαν καπιταλισμό. Έτσι θέριεψε η εξουσία των πλουσίων σε βάρος των φτωχών, που για να καλύψουν την αδικία και το έγκλημα πλαστογράφησαν τους δημοκρατικούς κανόνες, με κάλπικες εκλογές που φαινομενικά τους νομιμοποιούν. Ο ολιγαρχικός τρόπος λειτουργίας του κράτους μας φανερώνεται από την πρόσφατη πλήρη υποταγή του στην «τρόϊκα» , δηλ. στην εξουσία των τραπεζοχρηματιστών της διεθνούς των τοκογλύφων.  Η μόνη ελπίδα του λαού μας για να απαλαχτεί από αυτή την θανάσιμη λαβίδα, είναι να αντλήση δυνάμεις από τις ρίζες μας, από την ιστορία μας, από τις πανάρχαιες κατακτήσεις του ανθρωπίνου πνεύματος. Η γνώση των κανόνων της Δημοκρατίας πρέπει να γίνει το ζητούμενο, να γίνει καθημερινή διεκδίκηση, αλλά και το μεγάλο χέρι που θα αφαιρέσει την μάσκα των εξουσιαστών. Τότε στις πρώτες εκλογές θα καταρεύσουν σαν χάρτινος πύργος και ο μηχανισμός καταστολής θα γίνει θηλειά στον λαιμό τους.  Ένα είναι το σύνθημα  ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ !

 

 

Δεκέμβριος 2010

Γιώργος Βασιλόπουλος

τηλ. 6974792692

E-mail:d.geobas@hotmail.com

 

 

 

 

Έργα αρχαίων συγγραφέων χρήσιμα για το θέμα.

 

 

1)     Αριστοτέλους :     Πολιτικά

2)   Αριστοτέλους :     Αθηναίων Πολιτεία

3)   Δημοσθένους :     Κατά Τιμοκράτους

4)   Αισχίνους :           Κατά Τιμάρχου

5)    Αισχίνους:            Κατά Κτησιφώντος

6)   Ισοκράτους:         Παναθηναϊκός

7)    Λυσίας :               Ολυμπιακός και υπέρ Αδυνάτου

8)   Πλάτωνος:           Πρωταγόρας – Νόμοι

9)   Ανδοκίδου :         Περί Μυστηρίων

10)                      Ανδοκίδου:          Κατά Αλκιβιάδου

11)                        Αντιφώντος:        Τετραλογία

12)                       Δεινάρχου :          Κατά Δημοσθένους

13)                       Ισαίου :                Περί του Κλεωνύμου κλήρου

14)                       Λυκούργου :        Κατά Λεωκράτους

15)                       Υπερίδου :           Υπερ Ευξενίππου

16)                       Υπερίδου :           Κατά Αθηνογένους

 

 

 

Διαβάστε να φρίξετε. Πόσα κονομάει το χρόνο ο κάθε Βουλευτής. Ναι αυτοι που μας λένε ΤΖΑΜΠΑΤΖΗΔΕΣ

Δείτε αναλυτικά τι παίρνουν οι 300 βο(υ)λευτές και όλοι οι αυλικοί τους (υπάλληλοι – δημοσιογράφοι της Βουλής κλπ.) Ενα ρεπορτάζ ΣΟΚ το οποίο στοίχησε την θέση του Νικόλα Βαφειάδη όταν και τόλμησε να το δημοσιεύσει.
Βουλευτικές απολαβές και προνόµια:
• Το 2010 οι 300 της Βουλής θα μοιράστηκαν το ποσό των 42,5 εκατ. ευρώ
• Ο µέσος όρος των μηνιαίων βουλευτικών αποδοχών ανέρχεται σε 10.000 ευρώ
• Το 50%…
φορολογείται αυτοτελώς και το υπόλοιπο προστίθεται στα τυχόν άλλα εισοδήµατα
• 35 εκατ. ευρώ µοιραστηκανν µέσα στο 2010 οι συνταξιούχοι βουλευτές ή οι σύζυγοι και οι άγαµες θυγατέρες θανόντων βουλευτών
• 4,3 εκατ. ευρώ προορίζεται για τις συντάξεις των πρώην πρωθυπουργών
• Για την κατοχύρωση βουλευτικής σύνταξης απαιτούνται 4 χρόνια
• Όσοι έχουν πρωτοεκλεγεί πριν από το 1993 συνταξιοδοτούνται από τα….

55 τους χρόνια
• Όσοι βουλευτές είναι άνω των 65 χρόνων λαμβάνουν ταυτόχρονα και βουλευτική αποζημίωση και βουλευτική σύνταξη. (Αναπάντητο παρέμεινε και το ερώτημα για το πόσοι βουλευτές λαμβάνουν βουλευτική σύνταξη και πόσοι από αυτούς παραμένουν βουλευτές, εισπράττοντας ταυτόχρονα και τη βουλευτική αποζημίωση. «Ούτε ξέρω ούτε θέλω να ξέρω», μου είπε σχετικά ο γενικός γραμματέας).

Παροχές

• Κινητό τηλέφωνο (μέχρι 200 ευρώ μηνιαίως).
• 8 σταθερές γραμμές τηλεφωνίας (μέχρι 12.000 ευρώ).
• Αυτοκίνητο (το μισθώνει η Βουλή με λίζινγκ).
• Δωρεάν διαμονή σε κεντρικό ξενοδοχείο για τους βουλευτές της επαρχίας (70 ευρώ ημερησίως).
• Γραφείο εκτός Βουλής και γραφική ύλη, ταχυδρομική ατέλεια, ατέλεια στις μετακινήσεις με λεωφορεία, σιδηρόδρομο και ακτοπλοΐα, καθώς και 52 αεροπορικά εισιτήρια μετ’ επιστροφής για το νομό τους, εφόσον αυτός απέχει περισσότερα από 200 χιλιόμετρα από την Αθήνα.
• Δυνατότητα λήψης άτοκων δανείων από τη Βουλή και χαμηλότοκων από τις τράπεζες.
• Κάθε βουλευτής έχει στην υπηρεσία του τέσσερις δημοσίους υπαλλήλους αποσπασμένους και μετακλητούς καθώς και έναν επιστημονικό συνεργάτη, ο οποίος πληρώνεται από τη Βουλή.

Στους πρώην πρωθυπουργούς αλλά και στους πρώην προέδρους της Βουλής παραχωρούνται γραφεία μέσα στο Κοινοβούλιο, ακόµη και στην περίπτωση που δεν έχουν επανεκλεγεί βουλευτές, όπως είναι η περίπτωση του Kώστα Σημίτη. Τον πιο ευρύχωρο και ηλιόλουστo χώρο στoν δεύτερο όροφο, με εξαιρετική θέα στον Εθνικό Κήπο, εξασφάλισε πρόσφατα ο Κώστας Καραμανλής.

Συνταξιούχοι βουλευτές

Είναι οι μοναδικοί Ελληνες που έχουν τη δυνατότητα να λαμβάνουν παράλληλα και δεύτερη σύνταξη από το επάγγελμα που ασκούν ή ασκούσαν, εφόσον δεν εργάζονται στo δημόσιο, ή και τρίτη στην περίπτωση που ήταν συνδικαλιστές, πρώην δήμαρχοι ή πρώην νομάρχες (χορηγίες).

Μέσα στην τριετία 2010-2012 υπολογίζεται από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ότι μπορεί να δοθούν στoυς συνταξιούχους βουλευτές άλλα περίπου 80 εκατ. ευρώ που διεκδικούν αναδρομικά, λόγω των αναδρομικών αυξήσεων που πήραν πρόσφατα οι δικαστές (έχουν πάρει ήδη το 25%, ενώ το υπόλοιπο 75% θα καταβληθεί το Μάιοτου 2011), όταν οι τελευταίοι αύξησαν τους μισθούς τους κατά περίπου 80%. Αποτελεί πάγια μέθοδο η διεκδίκηση εκ μέρους των συνταξιούχων βουλευτών των αυξήσεων που λαμβάνουν οι ανώτεροι δικαστικοί, οι οποίες μετά την τελική δικαίωσή τους επεκτείνονται και στους εν ενεργεία βουλευτές.

Υπάλληλοι της Βουλής

• 1.340 άτομα μόνιμο προσωπικό της Βουλής.
• 1.200 αποσπασμένοι δημόσιοι υπάλληλοι και επιστημονικοί συνεργάτες των βουλευτών.
• Συνολική μισθοδοσία: 106 εκατ. ευρώ. Παίρνουν 2 επιπλέον μισθούς, που τελευταία ενσωματώθηκαν με τη μορφή επιδόματος στη βασική αποζημίωση.
• Ο νεοπροσλαμβανόμενος στη Βουλή που έχει τελειώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση (π.χ. προσωπικό καθαριότητας) λαμβάνει 1.900 ευρώ καθαρά μηνιαίως.
• Εξαιρέθηκαν από την υποχρεωτική υπαγωγή τους στον κλάδο κύριας σύνταξης του ΙΚΑ -ΕΤ ΑΜ ακόμα και όσοι θα προσληφθούν από το 2011 και μετά.
• Συνταξιοδοτούνται έπειτα από 28,5 χρόνια υπηρεσίας και λαμβάνουν από το ταμείο αρωγής υπαλλήλων της Βουλής (ΤΑΥΒ) ένα εφάπαξ ίσο με δύο μηνιαίους μισθούς για κάθε έτος ασφάλισης (100.000 -150.000 ευρώ ο καθένας).
Το ΤΑΥΒ καρπώνεται την εκμίσθωση των κυλικείων, του εστιατορίου και των φιλοξενούμενων υπηρεσιών (Εθνική Τράπεζα κ.ο.κ.), ενώ έχει και τα δικαιώματα της ανακύκλωσης του χαρτιού.

Επίσης, από τη Βουλή μισθοδοτούνται και 74 ειδικοί φρουροί (άγνωστο πού υπηρετούν), ενώ καταβάλλεται και μηναίο επίδομα σε όλους τους αστυνομικούς που φρουρούν το Κοινοβούλιο.

Την τελευταία πενταετία, ο αριθμός των μόνιμων υπαλλήλων διπλασιάστηκε με διακομματική συναίνεση. Οι περισσότεροι είναι συγγενείς πολιτικών, βουλευτών, υψηλόβαθμων δικαστικών και αστυνομικών, ενώ ως υπάλληλοι έχουν προσληφθεί ακόμη και πρώην πολιτικοί, όπως ο πρώην ευρωβουλευτής της Ν.Δ. Μανώλης Μαυρομάτης.

Αποτελεί κοινό μυστικό πως δεν προσέρχονται όλοι οι υπάλληλοι στην εργασία τους, διότι, αν έρχονταν όλοι, θα δημιουργείτο το αδιαχώρητο. Περιμένοντας στον προθάλαμο του γ.γ., είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω προσωπικά πως δεν φτάνουν οι καρέκλες. Μόλις έβγαινε κάποιος για τσιγάρο, αμέσως τη θέση του, πάντα πίσω από μια οθόνη κομπιούτερ ακινητοποιημένη στο Facebook, καταλάμβανε ένας άλλος.

Διαπιστευμένοι συντάκτες που καλύπτουν το ρεπορτάζ της Βουλής

• Στέλνουν τα παιδιά τους στον εξαιρετικό παιδικό σταθμό που λειτουργεί στο υπόγειο προς τη μεριά του Εθνικού Κήπου (επειδή έχουν αυξηθεί οι ανάγκες, δημιουργείται κι άλλος σε κτίριο που παραχώρησε στη Βουλή το υπουργείο Πολιτισμού στην Πλάκα).
• Γυμνάζονται στο άρτια εξοπλισμένο γυμναστήριο (διαθέτει μέχρι και χαμάμ ) με εννέα γυμναστές (Μητροπόλεως 1 και Φιλελλήνων), μαζί με τους βουλευτές, τους επιστημονικούς τους συνεργάτες και τους υπαλλήλους της Βουλής.
• Προσωπικός χώρος στάθμευσης στο υπόγειο γκαράζ της Βουλής.
• Δωρεάν καινούργιος προσωπικός φορητός υπολογιστής σε κάθε εκλογική αναμέτρηση.

Όταν δημιουργήθηκε σάλος με τη δημοσιοποίηση των προνομίων των υπαλλήλων της Βουλής, οι τελευταίοι τα έβαλαν με τους πάνω από 70 δημοσιογράφους που καλύπτουν το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ:

«Αξιότιμε Πρόεδρε, αυτά τα λιοντάρια δεν ικανοποιήθηκαν όταν τους δωρίσατε δημόσια περιουσία, χαρίζοντάς τους προσωπικό φρουρούμενο χώρο στάθμευσης, δεν ικανοποιήθηκαν όταν τους χαρίσατε προσωπικά λάπτοπ, με χρήματα του σκληρά δοκιμαζόμενου από τα οικονομικά μέτρα Έλληνα φορολογούμενου», γράφει σε ανοικτή επιστολή προς τον Φίλιππο Πετσάλνικο ο συνδυασμός «Εργαζόμενοι εν δράσει».

Τηλεοπτικός σταθμός

• Συνολικό προσωπικό περίπου 100 άτομα.
• Κόστος για το 2010 6 εκατ. Ευρώ
• Τηλεθέασή 0,3%.

Αναπάντητο έμεινε και το ερώτημα πόσοι από τους δημοσιογράφους που απασχολεί ο τηλεοπτικός σταθμός της Βουλής καλύπτουν ταυτόχρονα τον κοινοβουλευτικό έλεγχο για λογαριασμό άλλων ΜΜΕ.

Ατιµωρησία

• Αν ένας βουλευτής απουσιάσει αδικαιολόγητα σε περισσότερες από πέντε συνεδριάσεις το μήνα, παρακρατείται υποχρεωτικά για κάθε απουσία το 1/30 της μηνιαίας αποζημίωσής του. Στην πράξη όμως, ενώ τα νομοσχέδια συζητούνται και ψηφίζονται σε άδεια έδρανα, ούτε ένα ευρώ δεν έχει παρακρατηθεί από κανένα βουλευτή. « Δεν έχουν γίνει υπερβάσεις στις απουσίες», με διαβεβαίωσε κατηγορηματικά ο γενικός γραμματέας.
• Δεν γίνεται κανένας απολύτως έλεγχος στο «πόθεν έσχες» και στους τραπεζικούς λογαριασμούς των βουλευτών, ενώ οι μετοχές, έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούν να ελεχθούν διότι είναι ανώνυμες.
• Τα αδικήματα των υπουργών παραγράφονται με διαδικασίες εξπρές

Οι βουλευτές παραμένουν ατιμώρητοι για όλα τα αστικά και ποινικά αδικήματα που διαπράττουν, επικαλούμενοι την ασυλία τους. Ενδεικτικό είναι ότι πολίτης που μήνυσε βουλευτή για εκβιασμό οδηγήθηκε τελικά ο ίδιος στη φυλακή έπειτα από αντιμήνυση που του έκανε ο βουλευτής, ο οποίος, λόγω της ασυλίας, ουδέποτε δικάστηκε.

Η παραβίαση του συντάγματος και του κανονισμού της Βουλής αποτελεί καθημερινό φαινόμενο. Είναι χαρακτηριστικό ότι το μνημόνιο στήριξης ψηφίστηκε ως νομοσχέδιο, που απαιτεί 151 βουλευτές, και όχι ως διεθνής σύμβαση, που απαιτεί 180. Και ακόμη πιo χαρακτηριστικό πως την επομένη της ψήφισής του ψηφίστηκε τροπολογία – προσθήκη, βάσει της οποίας οι συμβάσεις δανεισμού ισχύουν από τη στιγμή της υπογραφής τους, χωρίς την προϋπόθεση της κύρωσής τους από το Κοινοβούλιο, ενώ το σύνταγμα προβλέπει πως καμία προσθήκη ή τροπολογία δεν εισάγεται για συζήτηση αν δεν σχετίζεται με το κύριο αντικείμενο του νομοσχεδίου που ψηφίζεται.

Το κτίριο

Κατασκευάστηκε το 1840 ως ανάκτορο του Βαυαρού πρίγκιπα Όθωνα.

Λευκό μάρμαρο παντού, ακόμη και στο προαύλιο, όπου σταθµεύουν οι κυβερνητικές λιµουζίνες, ξύλο και δέρµα, χειροποίητα χαλιά και πολλοί πίνακες ζωγραφικής, που αγοράστηκαν σε πλειστηριασµούς τα τελευταία χρόνια, ενόσω βούλιαζε η πραγματική οικονοµία της χώρας…

Πίνοντας καφέ…

Η µεγαλύτερη κίνηση µέσα στο κτίριο παρατηρείται στο καφενείο, ιδιαίτερα στην αίθουσα καπνιζόντων, και µπροστά από το ΑΤΜ στο υποκατάστηµα της Εθνικής Τράπεζας, όπου σχηµατίζονται µόνιµα ουρές. Παρ’ όλες δε τις φαινοµενικά αγεφύρωτες απόψεις µεταξύ των διαφορετικών συνιστωσών του πολιτικού φάσµατος, θα δει κανείς στους διαδρόµους πως όλοι σχεδόν χαριεντίζονται µεταξύ τους.

Κάποια κινητικότητα υπάρχει στην αρχή και στην Ολοµέλεια, για τα µάτια του κόσµου, όπως και στις συνεδριάσεις των αµειβόµενων επιτροπών (246 ευρώ ανά συνεδρίαση). οι ελάχιστοι που παρίστανται για κάποιο διάστηµα κατά κανόνα δεν παρακολουθούν τον οµιλητή και περιορίζονται σε δηµόσιες σχέσεις κάνοντας αστειάκια ή συνοµιλούν µέσω κινητού τηλεφώνου για άλλες υποθέσεις, πίνοντας τον καφέ τους.

Αλλωστε, τα πολιτικά κόµµατα δεν πλήττονται οικονοµικά από την κρίση, όπως αποδείχτηκε και µετά την πρόσφατη κυβερνητική απόφαση για αύξηση κατά 30% της ετήσιας κρατικής επιχορήγησής τους, η οποία, από τα 37 εκατ. ευρώ που είχε περιοριστεί έφτασε τελικά το 2010 στα 49 εκατ. ευρώ. Συνολικά τα πολιτικά κόµµατα χρωστούν 36 εκατ. ευρώ στο ελληνικό Δηµόσιο και 245 εκατ. ευρώ στις τράπεζες.

http://news24gr.blogspot.com

http://nikosvafiadis.wordpress.com/

ΤΑ ΙΜΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

  Του Δρ. Θαλή Μυλωνά , δικηγόρου –διεθνολόγου . Προέδρου του Ινστιτούτου Δια-Βαλκανικών Σχέσεων

 Με την ευκαιρία  της « επετείου »  των 15 χρόνων από την κρίση στα ΄Ιμια , τα τηλεοπτικά κανάλια  αλλά και οι εφημερίδες ,αφιέρωσαν  τηλεοπτικές εκπομπές και άρθρα, στις οποίες  σχετικοί και άσχετοι, με το διεθνές δίκαιο και το νομικό καθεστώς που διέπει τα ΄Ιμια, εξέφρασαν τη γνώμη τους, για να καταλήξουν  ότι δήθεν  τα νησιά μας  ΄Ιμια ανήκουν  σε γκρίζα ζώνη .

Επειδή όμως εμείς ,δεν γνωρίζουμε να υφίσταται γκρίζα ζώνη στο Αιγαίο  που είναι Ελληνικό και διαφωνούμε  ριζικά με την άποψή τους, είμαστε υποχρεωμένοι  προς αποκατάσταση των  πραγμάτων ,να   δηλώσουμε για άλλη μια  φορά, ότι τα Ιμια είναι Ελληνικά  και ότι την περίοδο της κρίσης δώσαμε  την δέουσα απάντηση, στο υπόμνημα, που μας υπέβαλε η Τουρκική Πρεσβεία, με την οποίαν τεκμηριώσαμε  και αποδείξαμε   και με Χάρτη του Αμερικανικού Ναυαρχείου, την αδιαμφισβήτητη  Ελληνική κυριαρχία στα Ίμια.

[Διεθνές Βήμα, Τεύχος 6, Ειδικό Αφιέρωμα για την κρίση στα Ίμια]

Την απάντησή μας μαζί με το  υπόμνημα της Τουρκικής Πρεσβείας,   για λόγους εντιμότητας, τα  στείλαμε  για ενημέρωση στους Πρέσβεις των  Βαλκανικών χωρών, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στον Πρόεδρο των ΗΠΑ, σε Αμερικανούς Γερουσιαστές και  στον  τότε Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κωστή  Στεφανόπουλο, ο οποίος   μας εξέφρασε τα συγχαρητήριά του,  καθώς και σε άλλους πολιτικούς…

Τέλος δηλώνουμε  ότι την απάντησή μας αυτή, μαζί με το υπόμνημα της Τουρκικής Πρεσβείας, θα τα δημοσιεύσουμε ,για λόγους ενημέρωσης του Ελληνικού λαού και στο υπό έκδοση νέο τεύχος του περιοδικού μας Διεθνές Βήμα..                              

            ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ  ΔΙΑΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ             

ΓΙΑ ΤΗ ΒΕΝΖΙΝΗ…

ΓΙΑ ΤΗ ΒΕΝΖΙΝΗ… προωθήστε το σε όσους περισσότερους μπορείτε

 Έστω κι αν δεν έχετε αυτοκίνητο μπορείτε να αποστείλετε το μήνυμα αυτό σε φίλους σας, διότι αφορά σε ένα έξυπνο πόλεμο κατά των εταιρειών πετρελαίου.

Λένε ότι οι τιμές της βενζίνης θα ξεπεράσουν σύντομα το 1,8 Ευρώ το λίτρο!

Θέλετε να κατεβούν οι τιμές? Πρέπει να αντιδράσουμε από κοινού.

Κάποιος πρότεινε μια φανταστική ιδέα πολύ πιο αποδοτική απ’ αυτή που μας ζητούν να μην αγοράζουμε βενζίνη κάποιες μέρες.

Τον τελευταίο Απρίλιο ή Μάιο οι εταιρείες πετρελαίου ‘γέλασαν’ μ’ αυτά τα διαβήματα γιατί ήξεραν ότι δε θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε για πολύ αυτή την τακτική.

Θα ήταν μεγαλύτερη η ζημία  σ’ εμάς παρά σ’ αυτές.

Όμως η ακόλουθη πρόταση θα μπορούσε να επαληθευτεί αν την ακολουθούσαμε με συνέπεια.

Οι εταιρείες πετρελαίου της ΟPEP μας έχουν πει ότι η τιμή που μας έχουν ορίσει είναι και η καλύτερη (58,9 λεπτά το λίτρο).

Εμείς θα αντιδράσουμε αποδεικνύοντας ότι οι αγοραστές είναι αυτοί που ελέγχουν την αγορά. Βλέποντας καθημερινά την τιμή της βενζίνης πρέπει να αντιδράσουμε.

Ο μόνος τρόπος για να δούμε την τιμή να κατεβαίνει είναι να χτυπήσουμε το πορτοφόλι αυτών των εταιρειών, αρνούμενοι να αγοράσουμε τη βενζίνη τους και χωρίς ΕΜΕΙΣ να είμαστε οι χαμένοι. Αφού χρειαζόμαστε τα αυτοκίνητα μας, δε μπορούμε να κάνουμε απεργία στην αγορά βενζίνης.

Μπορούμε όμως να δώσουμε ένα ΧΤΥΠΗΜΑ στην αγορά της βενζίνης δηλ. να αντιδράσουμε στον πόλεμο των τιμών.

Ιδού μια πρόταση:

ΜΗΝ ΑΓΟΡΑΖΕΤΕ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΒΕΝΖΙΝΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ (SHELL και ΒΡ).

Εάν δεν πουλήσουν βενζίνη θα υποχρεωθούν να μειώσουν την τιμή της.

Εάν συμβεί αυτό, οι άλλες εταιρείες θα αναγκαστούν να τις ακολουθήσουν. Για να προκληθεί ένα τέτοιο ‘χτύπημα’, θα πρέπει να εξασφαλίσουμε τη συνεργασία εκατομμυρίων πελατών της SHELL και της ΒΡ.

Το διαδίκτυο μας δίνει τη δυνατότητα να το πετύχουμε. Το μήνυμα αυτό, λοιπόν, θα έχει βρει εκατομμύρια αποδέκτες στους καταναλωτές.

Τώρα αυτό που έχετε να κάνετε, είναι να στείλετε αυτό το μήνυμα σε μερικούς δεκάδες γνωστούς που θα κάνουν κι αυτοί το ίδιο.

Εάν πιστεύετε ότι μπορούμε να αντιδράσουμε έτσι, διαδώστε το μήνυμα αυτό σε γνωστούς και φίλους.

 

ΑΙΓΥΠΤΟΣ: ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ (ΚΑΙ Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΟΜΠΑΜΑ-ΙΣΡΑΗΛ)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Στην αποφασιστικότερη φάση της μπαίνει η μάχη για την εξουσία στο Κάιρο, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, μάχη που θα κρίνει όχι μόνο την εξέλιξη του Αιγύπτου, αλλά θα επηρεάσει βαθειά το μέλλον όλου του ισλαμικού κόσμου, δεδομένης της κεντρικής σημασίας της Αιγύπτου για τον αραβικό κόσμο. (σ.σ. το άρθρο αυτό γράφτηκε μερικές ώρες πριν από την ΄πτώση του Μουμπάρακ)

Το ζήτημα βέβαια δεν είναι μόνο «ποιος κυβερνά την Αίγυπτο», αλλά και «ποιος κυβερνά τον κόσμο». Τα τελευταία εικοσιτετράωρα, οι ενδείξεις αποκαλύπτουν ότι γίνεται μια θυελλώδης σύγκρουση στο παρασκήνιο της «αυτοκρατορικής εξουσίας» ανάμεσα στον Ομπάμα, που έχει, κατά τα φαινόμενα, αποφασίσει να εγκαταλείψει τα παραδοσιακά, διεφθαρμένα και χρεωκοπημένα καθεστώτα-πελάτες, προς όφελος ενός ανοίγματος στους λαούς, αναλαμβάνοντας και το σχετικό ρίσκο και πιο παραδοσιακές δυνάμεις στο Ισραήλ και στο «βαθύ αμερικανικό κράτος», που επιχειρούν να τα διατηρήσουν πάση θυσία στη θέση τους.

Αυτό μόνο μπορεί να εξηγήσει αμερικανούς Πρέσβεις που «ξεμπροστιάζουν» τον Πρόεδρό τους, όπως ο ειδικός απεσταλμένος των ΗΠΑ στο Κάιρο (γιός ενός από τους ιδρυτές της CIA και της οργάνωσης Γκέλεν και πρωτεργάτη του πραξικοπήματος του Ιράν, με πλούσια δράση ο ίδιος στο Κόσοβο, στη φιλελευθεροποίηση της αιγυπτιακής οικονομίας κλπ.). Μόνο αυτό μπορεί επίσης να εξηγήσει πως ο αρχηγός της CIA ανήγγειλε την αποχώρηση Μουμπάρακ για να διαψευσθεί λίγο αργότερα… ‘Η γιατί ένας ισραηλινός αξιωματούχος συμμετείχε στη συνεδρίαση του αμερικανικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας! Οι εξελίξεις στο Κάιρο θυμίζουν κάπως τη σύσκεψη του 1974 που είχε αποφασίσει να αναθέσει στον Κανελλόπουλο την κυβέρνηση, προτού την αναθέσει στον Καραμανλή…Με τη σημαντική διαφορά όμως ότι ο αιγυπτιακός λαός είναι ήδη στους δρόμους όλων των πόλεων.

Το κλειδί των εξελίξεων, όχι μόνο στην Αίγυπτο, αλλά στο σύνολο της Μέσης Ανατολής το κρατάει τώρα στα χέρια του ο στρατός του Νάσσερ. Θα υπακούσει στον Μουμπάρακ ή θα περάσει στην άλλη πλευρά;

Απευθυνθήκαμε σε δύο πρόσωπα που παρακολουθούν στενά την Αίγυπτο, από τις δύο αντίπαλες όχθες της μεγάλης διαμάχης που διατρέχει την Μέση Ανατολή, για να μας φωτίσουν για το τι συμβαίνει και πως το βλέπουν. Ο ένας είναι ένας από τους σημαντικότερους διαμορφωτές της ισραηλινής στρατηγικής σκέψης, ο Καθηγητής Εφραίμ ‘Ινμπαρ. Η δεύτερη είναι η αρχισυντάκτρια μιας από τις σημαντικότερες επιθεωρήσεις του αραβικού κόσμου, της λιβανικής Bada’el, Leila Ghanem.
Leila Ghanem: H επανάσταση δεν σταματάει, η Αίγυπτος δεν γυρνάει στους Φαραώ και τους Σουλτάνους, μεγάλη ήττα για το Ισραήλ
Η αρχισυντάκτρια της Bada’el ήταν θυμωμένη προχτές το βράδυ με τον Μουμπάρακ. «Θέλουν να πάρουν από αυτό το λαό τη χαρά της νίκης. Θέλουν να τον ξαναγυρίσουν στην κατάσταση του σκλάβου. Αλλά δεν θα τους περάσει. Η Αίγυπτος δεν θα γυρίσει στην εποχή των Φαραώ και των Σουλτάνων», μας λέει, πεπεισμένη ούτε η αστυνομία, ούτε ο Στρατός έχουν πλέον τη δυνατότητα να καταστείλουν αυτό που εξελίσσεται στη μεγαλύτερη ίσως επανάσταση του αραβικού έθνους, αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερες κοινωνικές τάξεις και επεκτεινόμενη σε όλη την Αίγυπτο.
Η Λέιλα παρακολουθεί στενά, με κομμένη την ανάσα, όπως και όλος ο αραβικός κόσμος, την αιγυπτιακή επανάσταση, μετακινούμενη αδιάκοπα μεταξύ Λιβάνου, Γαλλίας και Βόρειας Αφρικής. Στη συζήτηση που είχαμε μαζί της μας περιέγραψε αναλυτικά τις ταχύτατες εξελίξεις της επανάστασης. Μεταφέρουμε στη συνέχεια τις βασικότερες πληροφορίες και εκτιμήσεις της.
Ο Μουμπάρακ έχασε τα τελευταία ίχνη αξιοπιστίας, όταν ο δυτικός τύπος δημοσίευσε προ ημερών ότι έχει περιουσία 40-70 δις. Στην Αίγυπτο, το 40 είναι συμβολικό, είναι το ποσοστό του πληθυσμού κάτω από το όριο φτώχειας, χωρίς πρόσβαση σε ηλεκτρικό και πόσιμο νερό. ‘Ηταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Στη διάρκεια της τελευταίας εβδομάδας, οι εξεγερμένοι υποστηρίζουν ότι 18 εκατομμύρια Αιγύπτιοι βγήκαν στους δρόμους και σημαντικά τμήματα της εργατικής τάξης ξεκίνησαν απεργίες. Γενικεύθηκαν επίσης οι καταλήψεις εργοστασίων και δημοσίων κτιρίων.
Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα του βάθους της «δημοκρατικής επανάστασης», αυτού του «αιγυπτιακού 1789», ήταν η δημιουργία «λαϊκών επιτροπών». Οι πρώτες που δημιουργήθηκαν ήταν επιτροπές στις γειτονιές, που αντικατέστησαν την αστυνομία. Ακολούθησαν επιτροπές εργατών, μεσαίων στρωμάτων (δικαστών, γιατρών, τεχνικών της διώρυγας κλπ.), επιτροπών των κατοίκων στην απέραντη ζώνη της εξαθλίωσης στην περίμετρο του Καίρου. Ταυτόχρονα, η επανάσταση επεκτάθηκε γεωγραφικά, ακόμα και σε περιοχές της ‘Ανω Αιγύπτου (Λούξορ, Ασουάν, Φαγιούμ κλπ.) που δεν είχαν δει πολιτική δράση από την αυγή των χρόνων. Περιέλαβε επαρχιακά κέντρα, οργανωμένα οικογενειακά (σε clans) που παραδοσιακά τροφοδοτούν με στελέχη τον στρατό. Οι Χριστιανοί Κόπτες αγνόησαν τις οδηγίες των θρησκευτικών ηγετών τους και συμμετείχαν στις διαδηλώσεις. Αντιπροσωπείες από όλες τις περιοχές συνέρρευσαν στην Πλατεία Απελευθέρωσης (Ταχρίρ) του Καίρου, που λειτουργεί τώρα ως «επαναστατικό εργαστήριο», κατά την Κυρία Γκάνεμ, θυμίζοντας την «Κομμούνα του Παρισιού» του 1871. Εκεί το κίνημα επεξεργάζεται τις θέσεις και τα αιτήματά του και εκεί δημιουργήθηκε μια «επιτροπή δικαστών» με αντικείμενο την επεξεργασία νέου συντάγματος. Η αντιπολίτευση δεν ωθεί τις εξελίξεις, ανταποκρίνεται με καθυστέρηση στην πίεση που δέχεται από τη βάση.
Ενώ το κίνημα διευρυνόταν σε όλη τη διάρκεια της περασμένης εβδομάδας το καθεστώς κατέρρεε. Πρώτη κατέρρευσε η αστυνομία, ακολούθησε το κυβερνητικό κόμμα και το σύστημα ελεγχόμενων ΜΜΕ. με μια σειρά λιποταξιών επιφανών στελεχών και τη δημιουργία «επιτροπών ακέραιων δημοσιογράφων» και του δικτύου « Maspero 2011 ». Σταδιακά, «περάσαμε από την εξέγερση σε μια λαϊκή επανάσταση, όπως οι ίδιοι οι εξεγερμένοι την χαρακτηρίζουν», μας λέει η Λέιλα Γκάνεμ.
Ο στρατός επηρεάστηκε κι αυτός από την ατμόσφαιρα στη χώρα, ενώ η στάση του παραμένει αινιγματική. ‘Ηδη πάντως αρκετοί αξιωματικοί βγήκαν στις τηλεοράσεις και τάχθηκαν ανοιχτά υπέρ της εξέγερσης, ενώ το Στρατιωτικό Συμβούλιο που συνεδρίασε χωρίς τον Μουμπάρακ εξέδωσε ένα «Στρατιωτικό Ανακοινωθέν αρ. 1», που υπέγραψε ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου. Η φρασεολογία αυτή είναι η ίδια που χρησιμοποίησαν οι αξιωματικοί του Νάσσερ όταν πήραν την εξουσία, ανατρέποντας τον Βασιληά της Αιγύπτου. Στο ανακοινωθέν, η ηγεσία του στρατού δηλώνει ότι «εγγυάται» τις διεκδικήσεις του λαού. Την απάντηση όμως για το τι θα κάνει ο Στρατός θα την δώσει ίσως το «ανακοινωθέν αρ. 2» που αναμένεται τώρα, μετά το διάγγελμα Μουμπάρακ. (σ.σ. Πάντως, το Προεδρικό Μέγαρο και άλλα κρίσιμα σημεία του καθεστώτος δεν τα φυλάει ο Στρατός, αλλά η Προεδρική Φρουρά).
Στις απαρχές του κινήματος ήταν ένα κίνημα 60.000 νέων, κυρίως της μεσοαστικής τάξης, που έδωσαν σκληρούς αγώνες και μερικοί έχασαν τη ζωή τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δικτυωμένοι μέσω του ‘Ιντερνετ. ‘Ένα άλλο κίνημα είναι το «κίνημα της 6ης Απριλίου», με 60.000 νέους 20-30 ετών, οργωμένων μέσω διαδικτύου, που δημιουργήθηκε από αφορμή μια κίνηση αλληλεγγύης σε μια εργατική απεργία το 2008 και είναι το πιο ενεργό την τελευταία τριετία. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν διάφορα άλλα κινήματα της αριστεράς, για τα ανθρώπινα δικαιώματα, νέων, φοιτητών και φιλελεύθερων)Προτίμησαν να δρουν αποκεντρωμένα για να αποφύγουν τις αστυνομικές διώξεις, προχθές όμως συγκρότησαν δύο μεγάλες «συμμαχίες», την αριστερίζουσα «Συμμαχία της Επανάστασης του θυμού» και τη «Συσπείρωση νέων της 25ης Ιανουαρίου». Διεκδικούν αποχώρηση Μουμπάρακ, άρση κατλαστασης πολιορκίας, δημιουργία συνταγματικού συμβουλίου για επεξεργασία συντάγματος, διάλυση και εκλογή νέου κοινοβουλίου, δίκη διφθαρμένων πολιτικών και υπευθύνων για «εγκλήματα κατά του αιγυπτιακού λαού» και ειδικά δολοφονίες διαδηλωτών.

Σε αυτές τις δυνάμεις προστέθηκαν σταδιακά τα διάφορα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης (νασσερικοί, αριστεροί, Μπαραντέι, Αδελφοί Μουσουλμάνοι κλπ). Μια από τις μεγάλες αποκαλύψεις της επανάστασης, λέει η Ghanem, ήταν αυτή του βαθμού υπερτίμησης των ΑΜ από το καθεστώς προκειμένου να τρομοκρατήσει τους Κόπτες, να εξουδετερώσει την αντιπολίτευση και να πάρει με το μέρος του τμήμα της αριστεράς. Οι νέοι της κίνησης συμμετείχαν, δεν πρωταγωνίστησαν όμως στην επανάσταση. Οι ΑΜ αντιμετωπίζουν μείζον πρόβλημα πολιτικής στρατηγικής, μη μπορώντας να μετασχηματίσουν την αναμφισβήτητη συμπάθεια που διαθέτουν σε πολιτική επιτυχία. Εδώ και μερικά χρόνια, τους διαπερνά ένας «αέρας εκσυγχρονισμού» στο επίπεδο της υιοθέτησης δυτικών ρούχων και μοντέρνας επικοινωνίας. Επίσημα εγκατέλειψαν κάθε θεοκρατικό σχέδιο και δηλώνουν οπαδοί των τουρκικών και μαροκινών ισλαμιστών. Αλλά συνεχίζουν να διατηρούν διπλή γλώσσα στις λαϊκές γειτονιές, μια προς τα έξω και μια πολύ παραδοσιακή.
Σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι αν είναι ο προτιμώμενος από τον Νετανιάχου Σουλεϊμάν, ο διάδοχος του Μουμπάρακ, «σε κάθε περίπτωση ο μεγάλος χαμένος της λαϊκής δημοκρατικής επανάστασης θα είναι το Ισραήλ», εκτιμά η Κυρία Γκάνεμ, που θυμίζει ότι ο Σουλεϊμάν ήταν ο πρωτεργάτης της συμφωνίας αερίου με το Ισραήλ, που θεωρείται εξαιρετικά δυσμενής για τα αιγυπτιακά συμφέροντα.
Ο αιγυπτιακός γίγαντας ξύπνησε. Το τζίνι δεν θα ξαναμπεί στο μπουκάλι. Μπορεί να επηρεάσει κι άλλες αραβικές χώρες.
EFRAIM INBAR, κορυφαίος Ισραηλινός στρατηγικός: ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΑΒΕΣ Ο ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ, Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΔΟΥΛΕΨΕΙ

Aπό τους κορυφαίους διαμορφωτές της ισραηλινής στρατηγικής σκέψης, ο Καθηγητής Efraim Inbar διευθύνει το σπουδαιότερο ίσως Κέντρο Στρατηγικών Σπουδών της χώρας του, το BESA στο Πανεπιστήμιο Μπαρ-Ιλάν. Υπηρέτησε σε διάφορες κρατικές θέσεις και είναι μέλος του Ιστορικού Τμήματος των ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων και Πρόεδρος του Συνδέσμου Διεθνών Μελετών του Ισραήλ. Δηλώνει ενθουσιώδης οπαδός του Ηράκλειτου, που τον ερμηνεύει ως απόστολο του Πολέμου, ενώ ομολογεί αυτοβούλως, με αφορμή μια ερώτηση για την Τουρκία, το ηθικο-πολιτικό του credo: «Δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Η λέξη εμπιστοσύνη δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μου». Μιλήσαμε μαζί του σε μια προσπάθεια να έχουμε μια ιδέα των αντιλήψεων που επικρατούν στο Ισραήλ για την αιγυπτιακή κρίση.

Η κυβέρνηση της Αιγύπτου, λέει, εφαρμόζει επιτυχώς μια τακτική «ανάσχεσης» του εναντίον της κινήματος, διεξάγοντας έναν πόλεμο φθοράς, στον οποίο μάλλον θα επικρατήσει. Του παρατηρούμε ότι το κίνημα δεν δείχνει προς το παρόν να «κουράζεται», νέες κοινωνικές δυνάμεις προστίθενται στην εξέγερση, πολλαπλασιάζονται οι απεργίες των εργατών. Σε μια τέτοια περίπτωση, υποστηρίζει, μπορεί τελικά το καθεστώς να χρειαστεί να χρησιμοποιήσει περισσότερη ισχύ. «Η καταπίεση δουλεύει» προσθέτει γελώντας (“repression works”).

Δουλεύει όμως άραγε τόσο καλά η καταπίεση, όσο φαίνεται ίσως εκ πρώτης όψεως; Κι αν δουλεύει, ποιες είναι οι μακροχρόνιες συνέπειες της χρήσης της; ρωτάμε τον Καθηγητή. Στο κάτω-κάτω αν υπήρξε κάποιος που ήξερε τη βία καλύτερα από όλους δεν ήταν άλλος από τον Ναπολέοντα. Κι ήταν αυτός ακριβώς που είπε ότι με τις λόγχες μπορείς να κάνεις τα πάντα, εκτός από το να καθήσεις πάνω τους. Ο Εφραίμ ‘Ινμπαρ τα ακούει όλα αυτά ευγενώς μεν, κάπως «βερεσέ» δε. Η καταπίεση, μας λέει, δούλεψε για πολλές δεκαετίες και μπορεί να δουλέψει και στο μέλλον. Δεν πιστεύω πολύ, μας λέει, στη δυνατότητα αλλαγής προς τη δημοκρατία. Οι μόνες συγκροτημένες πολιτικές δυνάμεις στην Αίγυπτο είναι ισλαμικές δυνάμεις, περιλαμβανομένων των «Αδελφών Μουσουλμάνων». Αυτό καθιστά μόνη αξιόπιστη εναλλακτική, μόνο δρόμο, τα αυταρχικά καθεστώτα.
Δηλαδή υπάρχει κάτι στο Ισλάμ που δεν επιτρέπει τη δημοκρατία; Ρωτάμε τον Καθηγητή, που περιορίζει το ασυμβίβαστο στους ‘Αραβες, αναφέροντας παραδείγματα επιτυχούς έναρξης εκδημοκρατισμού ισλαμικές χώρες όπως την Μαλαισία, την Ινδονησία και την Τουρκία. Το αποδίδει στην «αποτυχία» των «αραβικών ελίτ», στη μη ύπαρξη «εκσυγχρονιστικών ελίτ» όπως αυτές που υπάρχουν στην Κορέα ή την Μαλαισία. ‘Όταν τον ρωτάμε γιατί συμβαίνει αυτό, το αποδίδει σε μερικά στοιχεία της αραβικής πολιτικής κουλτούρας.
O Καθηγητής ‘Ινμπαρ δεν μασάει τα λόγια του για τον Ομπάμα και την πολιτική του. Θεωρεί ότι η στροφή του Προέδρου των ΗΠΑ, που ζητούσε πριν μια βδομάδα την άμεση αποχώρηση του Μουμπάρακ, είναι στη σωστή κατεύθυνση, παραμένει όμως ανεπαρκής. Ακόμα και τώρα, που η Ουάσιγκτων ζητά «μετάβαση εν τάξει», η πολιτική της παραμένει «αρκετά αφελής», όπως π.χ. όταν επιμένει στην κατάργηση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Η κυβέρνηση Ομπάμα, υπογραμμίζει, διακρίνεται για την αφέλειά της και για το «σύνδρομο του Κάρτερ».
‘Όταν του παρατηρούμε ότι και οι νεοσυντηρητικοί, στις αρχές της δεκαετίας, έθεσαν τη «δημοκρατία» ως κεντρικό σύνθημα στη Μέση Ανατολή, συμφωνεί ότι ήταν κι αυτοί «πολύ ιδεαλιστές» και απέτυχαν στην «πολιτική μηχανική», όπως σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Εγώ, συμπληρώνει, είμαι οπαδός ενός διαφορετικού, πιο πραγματιστικού συντηρητισμού. Δεν πρέπει να επιτρέπεται η συμμετοχή στις εκλογές μη δημοκρατικών κομμάτων, όπως της Χαμάς, που οι Αμερικανοί επέτρεψαν να πάρει μέρος στις παλαιστινιακές εκλογές, με αποτέλεσμα να ελέγχει σήμερα τη Γάζα. Υπάρχουν φανατικοί στον ισλαμικό χώρο, πολύ περισσότερο φανατικοί από τον Αχμαντινετζάντ, τονίζει.
Με την ευκαιρία της συνομιλίας μας δεν παραλείπουμε να τον ρωτήσουμε για τις σχέσεις με την Τουρκία. Μιλάει για σοβαρό ρήγμα με την ‘Αγκυρα, λόγω της μεταβολής της τουρκικής στάσης απέναντι στο Ισραήλ. Αποδίδει τη νέα τουρκική πολιτική στην ισλαμική απόχρωση στην εξωτερική πολιτική, στην επιθυμία μεγαλύτερου ρόλου στη Μέση Ανατολή και στις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες της ‘Αγκυρας.
Μένει πάντως κανείς με την απορία για το αν η αποτυχία του αραβικού «εκσυγχρονισμού» και όσα ο Καθηγητής προσάπτει στην «αραβική πολιτική κουλτούρα», δεν οφείλονται τελικά παρά ακριβώς στην απαίτηση να παραμείνει ο αραβικός κόσμος σε αποικιακή σχέση προς τη Δύση και το Ισραήλ. Διερωτάται επίσης κανείς, τι θα σήμαινε για τα μακροχρόνια στρατηγικά συμφέροντα και την εικόνα της Δύσης, αν ταυτιζόταν με μια μεγάλης έκτασης αιματηρή καταστολή. Μια τέτοια καταστολή πιθανώς θα απαιτούνταν, χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τα κατάφερνε τελικά να σώσει τους από πολλού χρεωκοπημένους πολιτικά αραβικούς αυταρχισμούς. Η προσπάθεια να κρατηθεί ο Σάχης με το ζόρι, πριν από 30 χρόνια, όχι μόνο απέτυχε, εξακολουθεί να έχει τεράστιες πολιτικές συνέπειες σήμερα. ‘Οσο για τη λογική του Διαρκούς Πολέμου, εμφανίζεται μεν από τους οπαδούς της ως η μόνη ρεαλιστική, ιστορικά όμως, σε αυτήν ακριβώς περιέχεται το σπέρμα της αυτοκαταστοφής.

konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 13.2.2011

Η Στρατηγική του Ιστορικού και Πολιτικού Αναθεωρητισμού.

Αποδόμηση – Εθνομηδενισμός – Νέα Τάξη

Ηλίας Ηλιόπουλος
Ιστορικός-Διδάκτωρ (Dr. phil) Πανεπιστημίου Μονάχου

Αντίβαρο, Απρίλιος 2007

Στην «νέα» στρατηγική-ιδεολογική γραμμή της Νεοταξικής Παγκόσμιας Ηγεμονίας εξέχουσα θέση κατέχει ο ιστορικός Αναθεωρητισμός. Ο εθνομηδενισμός και η αποδόμηση της εθνικής συνείδησης, ταυτότητας και ιστορίας εξυπηρετεί ευθέως την αποσταθεροποίηση και γεωπολιτική αναδιάταξη της Ευρώπης των Εθνών.

Όπως επισημαίναμε ήδη από πολλών ετών, «ένας κρίσιμος αριθμός των δυτικών δεξαμενών σκέψεως έχει ενστερνισθεί την παλαιά και γνωστή θέση ότι τα πολυεθνικά κράτη, όπως εκείνα των Καρολιδών, των Αψβούργων ή των Οσμανιδών, υπήρξαν λειτουργικώτερα από τα διάδοχά τους εθνικά κράτη. Η «λύση» της ανασυστάσεως των παλαιών αυτοκρατοριών, υπό άλλην βεβαίως μορφή, ως οριζουσών συνιστωσών μιας παγκοσμίου τάξεως πραγμάτων, φαίνεται να έχει προκριθεί από πολλού χρόνου, αφ’ ης στιγμής, μάλιστα, η υπερατλαντική Υπερδύναμις ομολογημένα αδυνατεί να επωμίζεται, μόνη αυτή, το υπέρογκο βάρος της περιφρουρήσεως της διεθνούς τάξεως» (Ηλία Ηλιόπουλου, «Από την υπέρβαση της παλαιάς στην χάραξη της νέας διαχωριστικής γραμμής», περιοδικό «Οίστρος», τ. 9/10, Μόναχο, χειμώνας 1995). Η επιχειρούμενη, όμως, από ορισμένους αναβίωση της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου (ένα νέο «Ράϊχ» – «Ευρωπαϊκός Πυρήνας») ή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (επάνοδος της Τουρκίας στην ΝΑ. Ευρώπη, 100 χρόνια μετά την εκδίωξή της το 1913, και ανάδειξή της όχι μόνον σε Περιφερειακή αλλά και σε Ευρωπαϊκή Δύναμη) προαπαιτεί οπωσδήποτε την αποδόμηση και διάλυση των ιστορικά διαμορφωμένων και πολιτικά κυριάρχων Εθνών-Κρατών της Βαλκανικής, μέσω της εθνοπολιτισμικής τους μετάλλαξης – και τον συνακόλουθο εθνοφυλετικό κατακερματισμό τους.

Ακριβώς στο σημείο αυτό, η κυρίαρχη υπερεθνική ελίτ χρησιμοποιεί τις «καλές υπηρεσίες» των νεοφιλελεύθερων διεθνιστών και των «αποδομιστών» που προέρχονται από την «μετα-νεωτερική», μετα-εθνική «Αριστερά», οι οποίοι έχουν αναδειχθεί σε «οργανικούς διανοουμένους» της Νέας Τάξης και της Παγκόσμιας Ηγεμονίας, δοθείσης και της (ιδιαζούσης) ροπής των κύκλων αυτών σε αυτό που ο Paul Gottfried αποκαλεί «Πολιτική Θεολογία», δηλαδή μία σωτηριολογική και ντετερμινιστική, κατ’ ουσίαν θεολογική, θεώρηση του κόσμου – σε εκκοσμικευμένη, όμως, μορφή (secular), και όχι σε θρησκευτική όπως άλλοτε (π.χ. Χιλιαστικός Προτεσταντισμός, Καλβινισμός κ.λ.π.). Πράγματι, η αυτοαποκαλούμενη «προοδευτική διανόηση» και η σημερινή «light» Ευρω-Αριστερά (τύπου «Συνασπισμού», αλλά και μετηλλαγμένου και αλωθέντος «Πασόκ») επιχειρούν, εδώ και χρόνια, να κρύψουν την ιδεολογική χρεωκοπία τους καθώς και την (ιστορική πλέον!) αδυναμία τους να διατυπώσουν μία συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση για την πολιτική, την κοινωνία και την οικονομία, δραπετεύοντας σε έναν ολοκληρωτικής υφής (βαθύτατα αντιδημοκρατικό και δημο-φοβικό) εθνομηδενισμό.

Για αυτού του είδους την «Αριστερά», λοιπόν, το «τέλος» της πάλαι ποτέ μαρξιστικής πολιτικής θεολογίας, ο υπέρτατος νομοτελειακός σκοπός της παγκόσμιας αταξικής κοινωνίας, έχει αντικατασταθεί από το νέο «τέλος», το νέο τελικό στάδιο της ανθρωπίνης προοόδου και ιστορίας – και συνάμα, νέο υπέρτατο σκοπό προς επίτευξιν: την παγκόσμια μετα-εθνική και πολυ-πολιτισμική κοινωνία. Πρόκειται για μία ακόμη, εκκοσμικευμένη ριζοσπαστική προτεσταντική «αίρεση», από αυτές που κατά καιρούς και εποχές ενεφανίσθησαν στο ιστορικό προσκήνιο. Το φαινόμενο δεν είναι δα νέο, και έχει επαρκώς μελετηθεί, πρωτίστως από την αμερικανική διανόηση – από την πρώτη φορά που ο εξτρεμιστικός, χιλιαστικός προτεσταντισμός δίδει την θέση του σε ένα κοσμικό, πλέον, «πολιτικό» κίνημα, τον Προοδευτισμό («Progressivism»), στις ΗΠΑ κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνος, μέχρι τον «Εκκοσμικευμένο Καλβινισμό της Νέας Αριστεράς» (Secularized Calvinism of the New Left), κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνος.

Η τωρινή «αίρεση» του Ολοκληρωτικού «Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού» («Postnational / Transnational Progressivism», κατά τον John Fonte, ή απλώς «Progressivism», κατά τον Παναγιώτη Κονδύλη) δεν υστερεί ούτε σε ολοκληρωτική και μανιχαϊστική αντίληψη του κόσμου ούτε σε ιεραποστολικό ζηλωτισμό και φανατισμό ούτε σε ιδεοληπτική μονομέρεια ούτε σε ανελεύθερες και αντιδημοκρατικές πρακτικές από τις προηγούμενες. Απ’ εναντίας! Οι «ταλιμπάν» του «Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού» διακατέχονται εμφανώς από όλα τα τυπικά για κάθε πολιτική θεολογία σύνδρομα, αλλά στην νιοστή: επηρμένο ελιτισμό, αυτοσυνειδησία πεφωτισμένης δεσποτείας, βαθύτατη οικειοφοβία και δημοφοβία, και συνακόλουθη απύθμενη περιφρόνηση και απέχθεια προς τον «λαουτζίκο» (τις «νοικοκυρές», τους «κτηνοτρόφους», τους «αλευρομάγειρους», τους «μη ειδικούς», που ακούσαμε και ακούμε αυτόν τον καιρό από Αλαβάνους, Ρεπούσες, Μπίστηδες, Κουλούρες και Σία!!!).

ΑΝ μπορούσαν, οι άνθρωποι αυτοί δεν θα «περιορίζονταν», όπως τώρα, «μόνον» στην καταχρηστική και ασύδοτη εκμετάλλευση όλων των Ιδεολογικών Μηχανισμών του Κράτους, που ελέγχουν ασφυκτικά όσο και αδιατάρακτα τις τελευταίες δεκαετίες, και στην ιδεολογική τρομοκρατία, για να επιτύχουν την άνωθεν (και εις πείσμα των πολιτών) επιβολή των δογμάτων και ιδεοληψιών τους. ΑΝ μπορούσαν, θα προχωρούσαν ακόμη περισσότερο, σύμφωνα με την ολοκληρωτική πολιτική θεολογία τους, και θα μας έκαναν ό,τι έκαναν στους αντιφρονούντες σε άλλες εποχές οι ομογάλακτοί τους, ζηλωτές προτέρων πολιτικών αιρέσεων του Προοδευτισμού: Θα μας ενέκλειαν σε γκουλάγκ και σε ψυχιατρεία! Είναι πολλαπλώς εύγλωττη η πρώτη αντίδραση του γνωστού αποδομιστή προφέσσορα Αντώνη Λιάκου: Κατήγγειλε, από των στηλών του «Βήματος» (του Συγκροτήματος των συνεργατών της Κατοχής), τους τολμήσαντες να εκφέρουν αντίθετη άποψη ως …«ψυχωτικούς»!

Ειρήσθω δε – διόλου εν παρόδω – ότι ουδόλως φαίνεται να προβληματίζει τους «διανοουμένους» αυτής της μετηλλαγμένης, μετα-εθνικής, μετα-νεωτερικής «Αριστεράς» ότι και τα δόγματά τους και η πορεία υλοποίησής τους εγκυμονούν τεράστιες ζημίες μεν για τους λαούς, ενώ συνάδουν απολύτως προς τα σχέδια γεωπολιτικών αναδιατάξεων περιοχών και λαών, που εκπονούν οι Ηγεμονικές Δυνάμεις αλλά και προς εκείνα της υπερεθνικής κερδοσκοπούσης ολιγαρχίας. Η αποδόμηση της εθνικής «αφήγησης» και η αναγόρευση του ιστορικά διαμορφωμένου έθνους σε δήθεν φανταστική και ιδεολογική «κατασκευή»(!), καθώς και η συνακόλουθη αναγόρευση της υπερεθνικής / μετα-εθνικής αυτοκρατορικής διακυβέρνησης και της «πολυ-πολιτισμικής» κοινωνίας (π.χ. της οθωμανικής) σε ύπατο δόγμα του Ολοκληρωτικού «Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού» και, κατά συνέπειαν, σε νέο ύψιστο εσχατολογικό σκοπό προς επιδίωξιν και επίτευξιν (μετά την κατάρρευση της προγενέστερης, μαρξιστικής-λενινιστικής πολιτικής εσχατολογίας) συνιστά μία ασύλληπτη όσο και επικίνδυνη ιστορική αναστροφή: την επιστροφή από ένα προηγμένο στάδιο ιστορικής εξέλιξης (το στάδιο του νεωτερικού δημοκρατικού και συνταγματικού έθνους-κράτους) στο προγενέστερο, προ-δημοκρατικό, στάδιο του μεσαιωνικού Reich.

Το έθνος, όμως, ΔΕΝ είναι φανταστική ή ιδεολογική «κατασκευή», όπως προπαγανδίζουν οι ανιστόρητοι εξτρεμιστές της «αποδόμησης» και της «μεταμοντέρνας» Ολοκληρωτικής Μετα-Εθνικής «Αριστεράς», που λυμαίνονται το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο της «Ελληνικής Δημοκρατίας», τα Ιστορικά και Παιδαγωγικά Τμήματα στα Πανεπιστήμιά μας, τα ΜΜΕ και τα σχολικά βιβλία. Νηφάλια και επισταμένη ιστορική μελέτη αποδεικνύει την ύπαρξη ενός διακριτού εθνολογικού-εθνοπολιτισμικού πυρήνα στα σύγχρονα έθνη της Ευρώπης, αναγομένου στην ύστερη μεσαιωνική και πρώιμη νεώτερη περίοδο (13ος-14ος αι.). Στα καθ’ ημάς δε, γνωρίζουμε, από την μελέτη της εποχής της Φραγκοκρατίας / Βενετοκρατίας και της Αυτοκρατορίας της Νικαίας, ότι το ίδιο ισχύει ακόμη περισσότερο για το Ελληνικό Έθνος (συναφώς βλέπε και το πρόσφατο θαυμάσιο βιβλίο του πολυγραφώτατου Γιώργου Καραμπελιά για το 1204 και την διαμόρφωση του Νέου Ελληνισμού – ένα πόνημα που θα ζήλευαν πάμπολλοι αγράμματοι ή ημιμαθείς «προοδευτικοί» καθηγητάδες!). Επί τη βάσει αυτού του προϋπάρχοντος εθνολογικού-εθνοπολιτισμικού πυρήνα «οικοδομείται» αργότερα το νεωτερικό «πολιτικό έθνος» (politische Nation).

Εν προκειμένω, πρέπει να υπογραμμισθεί με έμφαση ότι το «πολιτικό έθνος», το νοούμενο ως κοινότητα πεπρωμένου (Schicksalsgemeinschaft) και ως έκφραση της Γενικής Βουλήσεως του Λαού (Volonté Generale), κατά τον Ρουσσώ, απετέλεσε μέγα επίτευγμα της ανθρωπότητος, καθ’ όσον σηματοδότησε την μετάβαση από τα πολυεθνικά, «πολυπολιτισμικά» σχήματα (αυταρχικά όπως στην Δυτική και Μέση Ευρώπη ή δεσποτικά όπως στην Οθωμανική Ανατολή) στα δημοκρατικά εθνικά κράτη, που συγκροτήθηκαν επί της λυδίας λίθου της Εθνικής / Λαϊκής Κυριαρχίας. Συγχρόνως, σε ένα άλλο επίπεδο μελέτης, το νεωτερικό Έθνος-Κράτος σήμανε την μετάβαση από το αρχαϊκό προ-στάδιο της φρατρίας στο προηγμένο στάδιο της «ΠΟΛΙΣ», υπό την αρχαιοελληνική έννοια.

Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ούτε άσχετο το γεγονός ότι, παραλλήλως προς την αποδόμηση των νεωτερικών Εθνών-Κρατών, μία άλλη τάση του Αναθεωρητισμού και της Μετα-Νεωτερικής «Αριστεράς» ασκείται μετά πάθους στην λατρεία των «μειονοτήτων», λησμονώντας μάλιστα την ναζιστική χρησιμοποίηση του εν λόγω στρατηγικού εργαλείου για την γεωπολιτική αναδιάταξη της Ευρώπης, κατά τον Μεσοπόλεμο και, εν συνεχεία, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι, βλέπουμε τους καθεστωτικούς «προοδευτικούς διανοουμένους» της Νέας Τάξης, την ίδια ώρα που πασχίζουν λυσσωδώς να κατεδαφίσουν ο,τιδήποτε «εθνικό» (ιστορία, ταυτότητα, πολιτική οντότητα κ.λ.π.) – με μισσιοναρικό φανατισμό ανάλογο όσων γκρέμιζαν άλλοτε τα αρχαιοελληνικά αγάλματα –, να ανακηρύσσουν, από την άλλη πλευρά, υπαρκτές και ανύπαρκτες «μειονότητες» («εθνοτικές», «γλωσσικές», «κοινωνικές» κ.λ.π.) σε αυταξία, φθάνοντας μάλιστα μέχρι του σημείου να αναγορεύουν την κρατική απόσχιση σε υποκατάστατο της Πολιτικής.

Η πολιτική αφέλεια του συνασπισμού των ανιστορήτων ψευδο-διεθνιστάδων της σημερινής «light» (ή «ροζ», αν θέλετε!) Αριστεράς (κατά πρόδηλη, μάλιστα, και αξιοσημείωτη αντίθεση προς τους εθνικά συνειδητοποιημένους διεθνιστές του «ορθόδοξου» ΚΚΕ, ή προς την Πατριωτική Αριστερά περί το «Άρδην», την «Ρήξη», το «Ρεσάλτο» κ.λ.π.!) καθώς και η ιστορική άγνοια που τους διακατέχει δεν τους επιτρέπει να ιδούν ότι η αποδόμηση της εθνικής συνείδησης, ταυτότητας και ιστορίας είναι ο κατ’ εξοχήν σύγχρονος, μετα-νεωτερικός, Φασισμός! Διότι μας οδηγεί κατ’ ευθείαν στον νέο Μεσαίωνα: στον Μεσαίωνα του μεγάλου Ράϊχ – και των απειράριθμων κατά τόπους κρατιδίων, δουκάτων, πριγκηπάτων κ.ο.κ.!

Πράγματι, αν δεχθούμε την θεμελιώδη αρχή του μεγαλυτέρου Έλληνα μαρξιστή ιστορικού των ημερών μας, Νίκου Ψυρούκη, ότι «στην ιστορία υπάρχουν δύο βασικές κινήσεις, εκείνη της προώθησης και εκείνη της πισωδρόμησης» («Ιστορικός Χώρος και Ελλάδα», β΄ έκδοση, Λευκωσία 1993, σελ. 29), τότε είναι πασίδηλον ότι το πολιτικό έθνος, το έθνος–«κοινότητα παρελθόντος και παρόντος» και «καθημερινό δημοψήφισμα» (plebiscit de tous le jours, κατά την μνημειώδη ρήση του κορυφαίου σοσιαλιστού του 19ου αιώνος Ερνέστου Ρενάν) αποτελεί κολοσσιαία πρόοδο της ανθρωπίνης Ιστορίας. Ο Εθνικισμός – το ρωμαλέο εκείνο μαζικό, δημοκρατικό και προοδευτικό κίνημα της ιακωβινικής Αριστεράς κατά την Γαλλική Επανάσταση και μετέπειτα – δεν υπήρξε μόνον μία ισχυρή δύναμη, αντάξια ακόμη και της θρησκείας (και μάλιστα πολύ περισσότερο και από τον Κομμουνισμό ακόμη, ίσως επειδή ανάγεται ως έννοια επίσης στην «πρωτογενή» τάξη κοινωνικών δεσμών: Κάποιος «γεννάται» μέσα στην οικογένειά του και στο έθνος ταυτοχρόνως). Αλλά υπήρξε, αποδεδειγμένα, και το ΜΟΝΟΝ μέχρι σήμερα ιδεολογικό-νομιμοποιητικό πλαίσιο της Δημοκρατίας και του Κοινωνικού Κράτους.

Όντως, τόσο η συνταγματική-αστική Δημοκρατία, οσονδήποτε ατελής, όσο και το Κράτος Πρόνοιας, ανεπτύχθησαν μόνον στο ιστορικό, θεσμικό και ιδεολογικό πλαίσιο του νεωτερικού Έθνους-Κράτους – και συμβάδισαν με αυτό. Και μέχρι σήμερα δεν έχουν υπάρξει άλλα σχήματα, υπερεθνικά / μετα-εθνικά, που να πληρούν, έστω και κατ’ ελάχιστον, τα δημοκρατικά και κοινωνικά «κεκτημένα» του Έθνους-Κράτους. Τυπικό παράδειγμα η Ε.Ε. με το διαβόητο «δημοκρατικό έλλειμμα», την διαρκή παραβίαση της θεμελιώδους αριστοτελικής-μοντεσκιανής αρχής της Διακρίσεως των Εξουσιών και την βαθύτατα αντιδημοκρατική φιλοσοφία και πρακτική της γραφειοκρατικής νομενκλατούρας των Βρυξελλών!

Επί τη βάσει των ανωτέρω συλλογισμών καθίσταται σαφές ότι οι νεοφιλελεύθεροι διεθνιστές και οι «ταλιμπάν» του Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού, που έχουν βαλθεί να «αποδομήσουν» την «φανταστική κατασκευή» του έθνους και να μας επιβάλουν – διά της ωμής ψυχολογικής και θεσμικής/πολιτικής βίας μάλιστα – την παγκόσμια, υπερεθνική / μετα-εθνική, αυτοκρατορική διακυβέρνηση (ενώ, συγχρόνως, «κόπτονται» υπέρ πάσης «μειονότητος»!), λειτουργούν σήμερα, εξ αντικειμένου, ως οι ιδεώδεις «χρήσιμοι ηλίθιοι» του συγχρόνου, μετανεωτερικού, πλανητικού Φασισμού. Όσοι, λοιπόν, «αριστεροί και προοδευτικοί» είναι καλής προαιρέσεως, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι, στις ημέρες μας, «η κατ’ εξοχήν προοδευτική και αντιϊμπεριαλιστική πράξη είναι η υπεράσπιση, με νύχια και με δόντια, του συγχρόνου Έθνους-Κράτους ενάντια στα εκκολαπτόμενα υπερεθνικά Ράϊχ» («Οίστρος», όρα ανωτέρω).

Ο ιστορικός Αναθεωρητισμός που υπηρετείται από την παρέα των εξτρεμιστών της μετηλλαγμένης «Μετα-Εθνικής» Ολοκληρωτικής Αριστεράς, η οποία ευθύνεται για την σχεδίαση, συγγραφή και (υποχρεωτική) επιβολή του πανάθλιου, αντιπαιδαγωγικού και νεοταξικού σχολικού βιβλίου Ιστορίας της Στ΄Δημοτικού (αλλά και των άλλων, αναλόγου στοχεύσεως, βιβλίων για μαθητές και για εκπαιδευτικούς, που δεν έτυχαν ευρέως της δεούσης προσοχής) αποσκοπεί ευθέως στην αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας και στον κατακερματισμό της αντίληψης περί ιστορικής συνέχειας του Ελληνικού Έθνους, με παράλληλη επιβολή του νεο-οθωμανικού ιδεολογήματος (όπως κατέδειξε σε ένα άριστα εμπεριστατωμένο αφιέρωμα πέρυσι το περιοδικό «Άρδην», που αξίζει να αναζητήσουν και να μελετήσουν όλοι οι αναγνώστες!). Τους στόχους αυτούς υπηρετεί επί χρόνια, με εκπλήσσουσα μεθοδικότητα και οιονεί θρησκευτικό-ιεραποστολικό φανατισμό, η εθνομηδενιστική παρεούλα των αποδομιστών του «Παιδαγωγικού» Ινστιτούτου και όσων ελέγχουν τους λοιπούς Ιδεολογικούς Μηχανισμούς του Κράτους (κατά Αλτουσσέρ): του κ. Λιάκου (Ιστορικό Τμήμα Πανεπ/μίου Αθηνών), της κ. Ρεπούση (Αριστοτέλειο Πανεπ/μιο Θεσσαλονίκης), της κ. Κουλούρη (Παν/μιο Πελοποννήσου), της κ. «Σίας» Αναγνωστοπούλου (Πάντειο), του κ. Κιτρομηλίδη, της κ. Φραγκουδάκη, της κ. Δραγώνα και ενός ακόμη λόχου μεγαλοκαθηγητάδων, ακολουθουμένων από ένα ασκέρι εκατοντάδων «κολλητών»-βοηθών κ.λ.π.

Αντικειμενικός σκοπός της «αποδόμησης» της εθνικής ιστορίας και ταυτότητας είναι η μετάλλαξη του ιστορικού έθνους των Ελλήνων σε «περιφερειακό εθνάριο», που θα έλεγε και ο Τάσος Λιγνάδης. Ούτως ώστε να καταστεί απείρως ευκολώτερη η καθυπόταξη του «ατίθασου» Έλληνα υπό την παγκόσμια Νέα Τάξη Πραγμάτων. Εξ ου και ο πακτωλός αργυρίων από τα «ιδρύματα» του «γκουρού των χρηματιστηρίων» και «φιλανθρώπου» Τζωρτζ Σόρος, του εφοπλιστού Καρρά (Λέσχη Μπίλντεμπεργκ), αλλά και από τις Κυβερνήσεις ακόμη των Ηγεμονικών Δυνάμεων (Αγγλία, ΗΠΑ, Γερμανία), για να χρηματοδοτηθεί η έκδοση των βιβλίων της «Νέας Ιστορίας». Εν προκειμένω, βεβαίως, είναι και απολύτως βάσιμο και θεμιτό το ερώτημα, πόσο …κρεττίνος πρέπει να είναι ένας «αριστερός» και «προοδευτικός» διανοούμενος για να μην διερωτηθεί, αν μη τι άλλο, γιατί τέτοιος πόνος και γιατί τέτοια πρεμούρα να έπιασε, άραγε, τα κλασσικά-διαχρονικά «ιμπεριαλιστικά-μητροπολιτικά κέντρα» και την υπερεθνική χρηματιστηριακή ολιγαρχία, για την «συμφιλίωση των λαών της Βαλκανικής», «την υπέρβαση των εθνικισμών και των στερεοτύπων», την «κατανόηση του Άλλου» κ.λ.π.!!! Για την ψυχή της μάνας τους το κάνουν; Και προδήλως, επειδή ΔΕΝ μπορεί να είναι κανείς τόσον ηλίθιος, απομένει μόνον η άλλη, λογικώς δυνατή, εξήγησις…

Πολλαπλώς ενδεικτικό του μίσους που τρέφουν οι αναθεωρητές ζηλωτές του Ολοκληρωτικού Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού κατά παντός «εθνικού» είναι και το γεγονός ότι έχουν εξοβελίσει από παντού ως και την …φράση «ιστορία του ελληνικού έθνους» – πιστοί στην ιδεοληπτική εμμονή τους να αρνούνται αυτό που οι ίδιοι καταδικάζουν μετά βδελυγμίας ως «παπαρρηγοπούλειο σχήμα της εθνικής συνέχειας του Ελληνισμού»! Γίνονται δε τόσο γελοίοι ώστε να απορρίπτουν, στα συνέδρια που πραγματοποιούν δαπάναις των Ελλήνων φορολογουμένων, συλλήβδην (αυτοί οι ημιμαθείς!) όχι μόνον τους «συντηρητικούς» ιστορικούς και στοχαστές – τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο, τον Ίωνα Δραγούμη, τον Π. Κανελλόπουλο, τον Ζακυθηνό, τον Θεοδωρακόπουλο, τον Ελύτη και άλλους κορυφαίους του Ελληνικού Πνεύματος – κατηγορώντας τους επί …εθνικισμώ! Αλλά καταδικάζουν και τις εμβληματικές μορφές της Ελληνικής Αριστεράς – Κορδάτο, Σκληρό, Σβορώνο, Ψυρούκη, Θεοδωράκη, Ρίτσο – για «εθνικιστικό λαϊκισμό»!!! »!!! Σε μεγάλο εβδομαδιαίο συνέδριο του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΕΙΕ), προ ετών, ο πολύς κ. Λιάκος («ψυχή» του ΟΠΕΚ του κ. Σημίτη ΚΑΙ «πρωτοπαλλίκαρο», τώρα, της κ. Γιαννάκου!) ζήτησε να ΜΗ χρησιμοποιείται ο όρος «ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ», διότι θίγεται η …αφήγηση των Τούρκων!!! Προκαλέσας, μάλιστα, τότε την έκρηξη του ιστορικού Ασδραχά!

Από πολιτικής απόψεως, ωστόσο, το πρόβλημα δεν έγκειται «απλώς» στις ιδεοληψίες του γνωστού και θλιβερού «συνασπισμού» της μετηλλαγμένης, μετα-εθνικής, δημοφοβικής και νεοταξικής «Αριστεράς» – μολονότι η τεράστια, δυστυχώς, άκρως δυσανάλογη και επικίνδυνη για την Δημοκρατία επιρροή αυτού του «γκρουπούσκουλου» στους Ιδεολογικούς Μηχανισμούς του Κράτους (Υπουργείο Παιδείας, ΑΕΙ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, ΜΜΕ κ.λ.π.) θέτει σαφώς ζήτημα ομαλής λειτουργίας του πολιτεύματος. Στο κάτω-κάτω της γραφής, το Σύνταγμα ορίζει ότι η Δημόσια Παιδεία υπηρετεί την προαγωγή της εθνικής συνειδήσεως των Ελλήνων – όχι τις ονειρώξεις κάποιων συμπλεγματικών και αξιολύπητων υποκειμένων της καθεστωτικής «Αριστεράς» που, μηδίσαντες από χρόνια, πέρασαν στην «αυλή του Αρταξέρξη»!

Το μείζον πολιτικό ζήτημα είναι η κολοσσιαία ευθύνη που έχει, πλέον, όχι μόνον η απελθούσα (Π. Ευθυμίου) αλλά και η παρούσα πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, και προσωπικώς η Υπουργός κ. Γιαννάκου, με την ακατανόητη εμμονή της, ένα χρόνο τώρα, στην υποστήριξη αυτής της αθλιότητας! Και με την αλαζονική, χλευαστική και σκανδαλωδώς αντιδημοκρατική αντιμετώπιση της ογκώδους, εντυπωσιακής, αυθόρμητης και ειλικρινούς διαμαρτυρίας χιλιάδων Ελλήνων πολιτών. Πολιτών που πληρώνουν φόρους, εκπληρώνουν τις στρατιωτικές υποχρεώσεις τους, υπακούουν στο Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, «θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες», όπως θα έλεγαν και οι …Ρεπούσες, και εορτάζουν την Εθνεγερσία της 25ης Μαρτίου και την «αναστάτωση» που τερμάτισε, ατυχώς, την …ειδυλλιακή συμβίωση των λαών εντός της πολυεθνικής, πολυπολιτισμικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας – με συνέπεια να χάσουν και τα ελληνόπουλα μία χαρούμενη ζωή με «λουκουμάδες, μπουρέκια, πίττες Δαμασκού» κ.λ.π. καθώς και τέτοιες θαυμάσιες «πρωτότυπες πρακτικές κοινωνικής ανέλιξης» όπως το Παιδομάζωμα!

Οι πολίτες αυτοί συντηρούν την μνήμη της ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ – με όλο το τεράστιο, επαχθέστατο ιστορικό φορτίο της λέξης – και όχι μιας «οθωμανικής διοίκησης» ή «οθωμανικής κυριαρχίας»! Όπως συντηρούν την μνήμη της ΚΑΤΟΧΗΣ – και όχι μιας «γερμανικής διοίκησης» ή «τριπλής κυριαρχίας»! Επιμένουν να χαίρονται – μαζί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια – για την απελευθέρωση (και όχι «κατάληψη»!!!) των Ιωαννίνων, της Άρτας κ.λ.π. από τους …φαντασιακά/ιδεολογικά κατασκευασμένους «ψευδο-έλληνες»! Χαίρονται και για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Θράκης, των Νήσων του Αιγαίου από τους ΕΛΛΗΝΕΣ – και όχι για την «κατάληψη» ή «προσάρτηση» των «ευρωπαϊκών εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» από κάποιους που «θεωρούσαν τους εαυτούς τους απογόνους των Ελλήνων»!!! Χαίρονται ακόμη και αν η Θεσσαλονίκη δεν ήταν ελληνική πόλη, όπως σπεύδει να μας εξηγήσει – πάντοτε με τον θρασύδειλο τρόπο των «μισών αληθειών» και των υπαινιγμών – το κρατικό βιβλίο-έκτρωμα! Ακόμη και αν η Μακεδονία εκατοικείτο από …Ρουμάνους!!! Οι προδήλως αγράμματοι συγγραφείς του τερατουργήματος της Στ’ Δημοτικού μάλλον μεταγλώτισσαν τους «Αρωμούνους» (που προφανώς ανεκάλυψαν στα ξενόγλωσσα βιβλιαράκια που διάβασαν κακήν-κακώς για να εκπονήσουν εν συνεχεία την «μη ελληνοκεντρική ιστορία» τους), σε «Ρουμάνους»!!! Ελπίζω ότι οι υπερήφανοι και ελληνοπρεπέστατοι Βλάχοι θα τους περιποιηθούν καταλλήλως!

Οι ίδιοι Έλληνες πολίτες τιμούν τους Κλέφτες (με κεφαλαίο «κ») ως Σώματα Αντιστάσεως του Ελληνισμού (όρα σχετικό κεφάλαιο στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της Εκδοτικής Αθηνών) και όχι κάποιους «κλέφτες» (με μικρό «κ») που διενεργούσαν ληστρικές επιθέσεις κατά …«κρατικών αξιωματούχων»!!! Τιμούν τις Ελληνίδες εκείνες που …συνωστίσθησαν στον Ζάλογγο κι έπεσαν στον γκρεμό μαζύ με τα παιδιά τους! Κύριος οίδεν ποία …μύγα τσε-τσε τις τσίμπησε! Μάλλον διαπνέονταν από «ακραίο εθνικισμό» και «τουρκοφαγία»! Ενώ, προφανώς, αν διακατέχονταν από το φρόνημα της κ. Ρεπούση, της κ. «Σίας», του κ. Πρετεντέρη ή του κ. Μανδραβέλη, θα έπρεπε μάλλον να …χαλαρώσουν και να απολαύσουν μία μαζική όσο και πρωτότυπη πρακτική εκδήλωσης της «ελληνοτουρκικής φιλίας»!

Περαιτέρω, οι πολίτες αυτοί – καθυστερημένοι γαρ και «ψυχωτικοί» – εξακολουθούν να αισθάνονται συγκίνηση και υπερηφάνεια για το Έπος του 1940-41, μολονότι δεν συνέβη δα και τίποτε σπουδαίο: οι (φερόμενοι ως) Έλληνες απλώς «απομάκρυναν» τους Ιταλούς από τα ελληνοαλβανικά σύνορα! Με …εντομοαπωθητικόν, άραγε (διερωτήθη δικαίως ο Κώστας Ζουράρις); Oι αναθεωρητές μας το αποκρύπτουν! Προσοχή: Όχι «νικούν», ούτε, φυσικά, «συντρίβουν», ούτε καν «αποκρούουν», ούτε έστω «αμύνονται»! Όλα αυτά τα ρήματα, βλέπετε, είναι ικανά, άλλα λιγότερο άλλα περισσότερο, να δημιουργήσουν στην συνείδηση των παιδιών «ηρωϊκά πρότυπα» (Θεός φυλάξοι!!!) ου μην αλλά και «ταύτιση» με αυτά!

Η συνασπισμένη παρεούλα των μεταλλαγμένων νεοταξιτών «αριστερούληδων» (της ρηχής και προσχηματικής αντιαμερικανικής και αντιπολεμικής αερολογίας και του ρητού «ΝΑΙ» σε ΟΛΑ τα ηγεμονικά προστάγματα: ΝΑΙ στο Σχέδιο Χάνεϋ-Αννάν, ΝΑΙ στην έξωθεν διατεταγμένη «ελληνοτουρκική φιλία», ΝΑΙ στο «νεοκυπριακό» ιδεολόγημα, ΝΑΙ στην «Μακεδονία» των Σκοπίων, ΝΑΙ στην παράδοση Οτζαλάν, ΝΑΙ στην συγκυριαρχία στο Αιγαίο, ΝΑΙ στις «μειονότητες», ΝΑΙ στην ασύδοτη λαθρομετανάστευση και εθνομετάλλαξη της χώρας μας, ΝΑΙ στην αναθεώρηση / κατασκευή της Ιστορίας κ.ο.κ.!!!) ξέρει καλά την δουλειά της! Ακόμη και αν τώρα δεν υπηρετούν – ως ιστορική νομοτέλεια – την οικοδόμηση της «αταξικής σοσιαλιστικής» αλλά της «μετα-εθνικής παγκόσμιας κοινωνίας». Ακόμη και αν δεν προσκυνούν πια την «Μεγάλη Προλεταριακή Σοβιετική Πατρίδα», αλλά την “Global Governance”! Την δουλειά, όμως, την έμαθαν άλλοτε, και την κατέχουν καλά: Οργουελλική Καινογλώσσα (New Speak), Λευκές Σελίδες κατά το πρότυπο της σοβιετικής ιστοριογραφίας, «δολοφονία χαρακτήρων» κ.ο.κ.

Κατά τρόπον σκανδαλώδη για τους «ταλιμπάν» του Αναθεωρητισμού – και για τους προστάτες τους, Αλαβανο-Μπίστηδες και Μαριέττες – οι απλοί πολίτες («λαουτζίκος», «νοικοκυρές», «βοσκοί», «αλευρομάγειροι», «απόστρατοι» κ.λ.π.) έχουν το …απύθμενο θράσος, καίτοι «μη ειδικοί» (!!!) να έχουν άποψη για την διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, και να την εκφέρουν! Ενώ «όλοι οι ιστορικοί συμφωνούν», όπως ωρύονται Ρεπούσες, Κουλούρες και Αλαβάνοι – ψευδώς φυσικά, και με την γνώριμη ασύστολη αλαζονεία που χαρακτηρίζει ένα βαθύτατα δημοφοβικό και αποκομμένο από τον Λαό «κόμμα των ελίτ», όπως είναι ο «Συνασπισμός» (για την ακραιφνώς αντιδημοκρατική και ελιτίστικη φύση και ιδεολογία του εν λόγω κόμματος, καθώς και για την λειτουργία του ως αιχμής του δόρατος της Νέας Τάξης, βλέπε την θαυμάσια ανάλυση του Θ. Ντρίνια στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Άρδην»).

Ακόμη χειρότερα: Οι πολίτες που δεν είχαν την ευτυχία να διδαχθούν την ιστορία των Λιακο-Ρεπούσηδων, των Δραγωνο-Κουλούρηδων, της κυρίας «Σίας» του Παντείου και των ομοίων τους, ώστε να απαλλαγούν από …εθνικιστικά στερεότυπα και να ευγνωμονούν την οθωμανική ανεκτική, χρηστή (ου μην αλλά και …φιλεκπαιδευτική!) διοίκηση, θυμούνται την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, αλλά και του αδελφού αρχαίου Αρμενικού Έθνους, την καταστροφή της Σμύρνης και τα πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως, της Ίμβρου και της Τενέδου το 1942, το 1955 και το 1964, που αγνοούν οι νεο-γενίτσαροι του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και των Πανεπιστημίων μας! Και γενικώς, οι πολίτες αυτοί επιμένουν – περιέργως, είναι αλήθεια – να αγαπούν την Πατρίδα τους, ακόμη και όταν αυτή καθημερινώς τους πληγώνει, ακόμη και όταν πλουσιοπάροχα συντηρεί, με τα δικά τους χρήματα, τέτοιες πνευματικές «ανθυπομετριότητες» (για να θυμηθούμε και πάλι τον αείμνηστο Π. Κονδύλη)!

Το μόνο, το έλασσον, που ζητούν από την Ελληνική Πολιτεία και την Υπουργό Παιδείας, οι βαθειά προσβεβλημένοι Έλληνες πολίτες είναι να μη ζήσουν, να μην υποστούν, τουλάχιστον, την τραγική μοίρα του Λουκά Νοταρά! Να αποτρέψουν, τουλάχιστον, τον εκ-γιουσουφακισμό των παιδιών τους! Για να μην καταντήσουν τα δύστυχα Ελληνόπουλα ανερμάτιστα θλιβερά ανδράποδα, δίχως ταυτότητα και πυξίδα, δίχως μνήμη και συνείδηση, ψυχικώς και συνειδησιακώς ερμαφρόδιτα – κατά το σήμερα κρατούν πρότυπο άλλωστε! Για να μη καταντήσουν «φερόμενοι ως Έλληνες», που θα έλεγαν και οι εθνομηδενιστές – αναθεωρητές! Ας τους χαίρεται η κυρία Μαριέττα! Και ας την θυμηθούν οι Έλληνες πολίτες όταν ζυγώσει η ώρα…

http://palio.antibaro.gr/society/hliopoulos_istoria.php

Κατάσχεση της χώρας από τους πιστωτές!

 ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ   

Ιδιωτικοποιήσεις 50 δισ., σκλαβοπάζαρο η αγορά εργασίας

Με δικτατορικό ύφος ανακοινώθηκε την Παρασκευή το απόγευμα προς τους υπηκόους της χώρας, η απόφαση για γενικό ξεπούλημα των περιουσιακών στοιχείων της στους πιστωτές της και των εργαζομένων της στο σύγχρονο σκλαβοπάζαρο που αποκαλείται «ελαστική αγορά εργασίας»! Αυτό είναι το γενικό συμπέρασμα από τη συνέντευξη Τύπου της τρόικας και των ανακοινώσεων του υπουργείου Οικονομικών.

Η συνέντευξη Τύπου που μετατέθηκε από το πρωί της Παρασκευής στο απόγευμα της ίδιας ημέρας, τροφοδοτώντας ανόητες και κατευθυνόμενες ερμηνείες περί «σκληρών διαπραγματεύσεων» της κυβέρνησης με την τρόικα, είχε το χαρακτήρα ενός τελεσιγράφου, μέσα από ψυχρές οικονομικές έννοιες: Ή πουλάτε το Δημόσιο και τους εργαζόμενους ή δεν παίρνετε την επόμενη δόση.

 ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ

Έτσι, οι «σκληρές διαπραγματεύσεις» οδήγησαν σε ένα νέο, τετραετές Μνημόνιο, που ανατρέπει το προηγούμενο που έχει υπογραφθεί για την τριετία 2010-2012. Τη θέση του παίρνει ένα Μνημόνιο – τέρας, που στην τετραετία 2011- 2015 σκοπό έχει να καταβροχθίσει 50 ολόκληρα δισ. ευρώ από πωλήσεις δημόσιων επιχειρήσεων μαζί με τους «αναδιαρθρωμένους» εργαζομένους τους, τα περιουσιακά στοιχεία τους, καθώς και άλλες πωλήσεις κρατικών ακινήτων. Για να κατανοήσει κανείς καλύτερα το ύψος του ξεπουλήματος, αρκεί να αναφέρουμε ότι, από το πρώτο πακέτο Μνημονίων, προβλεπόταν η πώληση δημόσιας περιουσίας ύψους εφτά μόνο δισεκατομμυρίων ευρώ. Σύμφωνα με ενημερωτικό σημείωμα του υπουργείου Οικονομικών, στο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων τίθεται ως στόχος η είσπραξη εσόδων 15 δισ. ευρώ έως το 2012.

Την απόφαση κυβέρνησης και τρόικας ανέλαβε πρωί πρωί της Παρασκευής να την αναλύσει ο επικεφαλής της μόνιμης αντιπροσωπείας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Αθήνα, Μπομπ Τράα, ο οποίος, μιλώντας σε συνέδριο που συνδιοργάνωσαν η Τράπεζα της Ελλάδας και το Κέντρο Σπουδών για τη Νοτιοαναλτική Ευρώπη του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης (SEESOX), πρότεινε στην Ελλάδα να ανταλλάξει τα «πάγια» της με χρέος.

Ο εκπρόσωπος της ΕΕ, Σερβάς Ντερούζ και του ΔΝΤ, Πολ Τόμσεν, είπαν πως οι ιδιωτικοποιήσεις θα αφορούν εταιρείες του Δημοσίου, περιουσιακά τους στοιχεία και κρατική περιουσία. Σύμφωνα με τα όσα δήλωσαν οι εκπρόσωποι της τρόικας, πουλώντας κρατικές εταιρείες, θα μειώσουν το χρέος με δύο τρόπους: «Αφενός μέσω των χρημάτων που εισπράττονται και αφετέρου μέσω των ελλειμμάτων που πλέον δεν θα παρουσιάζουν οι εταιρείες αυτές». Ωστόσο, την ίδια στιγμή που συντηρείται η τρομοκρατία του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού, κυβέρνηση και τρόικα ανακοίνωσαν νέο πακέτο σωτηρίας των τραπεζιτών, ύψους 30 δισ. ευρώ! Με άλλα λόγια, από τα 50 δισ. ευρώ που θα αποκομίσουν τα κρατικά ταμεία μέσω του ξεπουλήματος, ήδη τα 30 δισ. δόθηκαν στους τραπεζίτες, πριν ακόμη εισπραχθούν!!!

Μάλιστα, όπως αναφέρθηκε στη συνέντευξη, με τις ιδιωτικοποιήσεις «θα μπορέσουν να εφαρμοστούν μέτρα, που δεν θα ήταν δυνατό να εφαρμοστούν σε δημόσιες επιχειρήσεις». Και σαν τέτοια εννοούσαν απολύσεις και μειώσεις μισθών.

Ο Τόμσεν, μιλώντας για τις αντιδράσεις στη χώρα, τις χαρακτήρισε «περιορισμένες» κάτι που ερμήνευσε ως «αποδοχή του προγράμματος από το λαό της χώρας». Μάλιστα, επιτέθηκε με σφοδρότητα στα «προνόμια» πολλών επαγγελμάτων.

Μέσα από τις δαιδαλώδεις οικονομικές διατυπώσεις, πέρα από το νέο στοιχείο της γραμμής «γενικό ξεπούλημα», το δεύτερο σημείο που ξεχωρίζει είναι η ακόμη μεγαλύτερη μείωση των μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μέσω του ενιαίου μισθολογίου στο Δημόσιο και των επιχειρησιακών συμβάσεων στον ιδιωτικό. Το τελεσίγραφο ισχύει μέχρι τέλη Ιουνίου.

Το νέο Μνημόνιο – τέρας θα χρειαστεί μια νέα έγκριση από τη Βουλή, η οποία προσδιορίζεται, τελικά, για τον Μάιο, ενώ οι εκπρόσωποι της τρόικας επέμεναν να εγκριθεί «εδώ και τώρα». Μάλλον αυτή ήταν η αιτία των «σκληρών διαπραγματεύσεων». Μία νέα τακτική της κυβέρνησης και της τρόικας, για να περάσουν με τις λιγότερες αντιδράσεις οι επιλογές του νέου Μνημονίου, είναι η «πρόσκληση διαλόγου» με τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα συνδικάτα και τους μαζικούς φορείς. Ως αιτιολογία για αυτή την τακτική, πλασάρεται η ιδέα πως το νέο Μνημόνιο θα ισχύει και μετά το πέρας της κυβερνητικής θητείας του ΠΑΣΟΚ. Για αυτό ο Γ. Παπακωνσταντίνου κάλεσε στη «μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση».

Φαίνεται ότι έγινε μεγάλη προσπάθεια να πειστεί ο Αντ. Σαμαράς, μέσω των συναντήσεων με τον Γιουνγκέρ. Η προσπάθεια αυτή ναυάγησε. Η Νέα Δημοκρατία ανακοίνωσε ότι «όπως δεν υπέγραψε το πρώτο, έτσι δεν θα υπογράψει και το δεύτερο» Μνημόνιο. Ωστόσο, το πόσο ανούσια επικοινωνιακή είναι η στάση της, αποδεικνύεται από το γεγονός ότι η τρόικα και η κυβέρνηση, με το νέο Μνημόνιο – τέρας, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να αντιγράφουν ακριβώς την «πρόταση διεξόδου» της ΝΔ, η οποία πρότεινε ιδιωτικοποιήσεις 30 δισ. ευρώ σε δυο χρόνια για την αποπληρωμή μέρους του χρέους! Χαρακτηριστική ήταν η δήλωση του εκπροσώπου της ΝΔ, Χρ. Σταϊκούρα, αμέσως μετά τη συνέντευξη της τρόικας, ο οποίος αναρωτιόταν στα κανάλια: «Τώρα που η κυβέρνηση υιοθετεί την πρόταση της ΝΔ, τι θα πει στον ελληνικό λαό;».

Γύρω από το νέο τερατώδες Μνημόνιο αναπτύσσεται και η φιλολογία για εκλογές τον Μάιο. Η γραμμή κυβέρνησης και τρόικας εναρμονίζεται πλήρως με τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τη γενική κατεύθυνση του προτεινόμενου «Συμφώνου για την Ανταγωνιστικότητα», που προωθεί ο γερμανογαλλικός άξονας. Δηλαδή, την πρόταση για προστασία των πιστωτών των υπερχρεωμένων χωρών μέσω του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, δηλαδή ενός ευρωπαϊκού, πολύ πιο άγριου ΔΝΤ, με όρο τη συνταγματική κατοχύρωση της λιτότητας και των ιδιωτικοποιήσεων. Όπως εύστοχα γράφθηκε, πρόκειται για μια πολιτική «όχι παραγωγής πρόσθετου εισοδήματος, αλλά κυρίως κατάσχεσης του ήδη υπάρχοντος» (Κ. Βεργόπουλος, Ελευθεροτυπία 11/2/10).

http://www.prin.gr/2011/02/mnimonio-5.html#more

H ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΡΑΒΩΝ

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Συσσωρευμένη οργή και ματαίωση δεκαετιών του αραβομουσουλμανικού κόσμου, ηθική, κοινωνική, πολιτική, εθνική, εκρήγνυνται τώρα μπροστά στα ένοχα και αμήχανα μάτια Ευρωπαίων και Αμερικανών, προκαλώντας νέο κύμα ανασφάλειας στο Ισραήλ, κράτος του Διαρκούς Πολέμου στη Μέση Ανατολή. Ο ίδιος ο πυρήνας της «Αυτοκρατορίας» διχάζεται τώρα βαθειά για το πώς πρέπει να αντιμετωπίσει το νέο δεδομένο που, εκτός των άλλων, απειλεί καθεστώτα-στυλοβάτες της Pax Americana και Israeliana στη στρατηγικότερη περιοχή του κόσμου. ‘Ηδη, πολύ δύσκολα φαντάζεται κανείς πως θα μπορέσει π.χ. το Ισραήλ να συνεχίσει τον αποκλεισμό της Γάζας με οποιαδήποτε ελάχιστα δημοκρατική κυβέρνηση στην Αίγυπτο, αναγκασμένη, ακόμα κι αν δεν το θέλει, να παίρνει υπόψιν της τις διαθέσεις του πληθυσμού.

Το επαναστατικό κύμα που ξεκίνησε στην Τυνησία, συνεχίζεται στην Αίγυπτο, απειλεί την Ιορδανία, την Υεμένη και ποιός ξέρει ποιους ακόμα, θυμίζει σε ορισμένους αναλυτές, με τη μεταδοτικότητά του, τις ευρωπαϊκές επαναστάσεις του 1848. ‘Αλλοι πάλι, διερωτώνται μήπως βρισκόμαστε σε ένα αραβικό 1789. Το παρόν, είναι το πέμπτο μεγάλο επαναστατικό κίνημα που διατρέχει τον μουσουλμανικό κόσμο στη διάρκεια ενός αιώνα. Προηγήθηκαν οι εξεγέρσεις κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τα αντιαποικιακά κινήματα, με αποκορύφωμα την Επανάσταση της Αλγερίας, η εποποιία του εθνικού Παλαιστινιακού κινήματος, η Ιρανική Επανάσταση του 1979.

‘Όπως όλες οι γνήσιες Επαναστάσεις στην ιστορία, έτσι κι αυτή χαρακτηρίζεται από την άμεση, δυναμική εισπήδηση των ίδιων των λαϊκών μαζών στην πολιτική δράση. Στην Αίγυπτο, στον πυρήνα της εξέγερσης είναι 19 οργανώσεις νεολαίας, διαδικτυωμένες με το ‘Ιντερνετ, με μισό εκατομμύριο μέλη, αποτελούμενες κυρίως από διπλωματούχους, μορφωμένους, αλλά χωρίς δουλειά νέους, που βλέπουν ένα διεφθαρμένο και τυραννικό καθεστώς, υπόδουλο στους ξένους, να ματαιώνει την ελπίδα και την αξιοπρέπειά τους. Περισσότερο από το αίτημα της ελευθερίας ή τις όποιες οικονομικές και κοινωνικές διεκδικήσεις, είναι η βαθειά ανάγκη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ατομικής και συλλογικής, που βρίσκεται στη ρίζα της αραβικής εξέγερσης. (Ειρήσθω εν παρόδω, η αξιοπρέπεια αυτή είναι υπεύθυνη για τις ήττες των, συντριπτικά υπέρτερων σε ισχύ και τεχνολογία, ΗΠΑ και Ισραήλ σε Ιράκ και Λίβανο αντίστοιχα, την τελευταία δεκαετία).

Στη μνημειώδη «Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης» ο, και πρωταγωνιστής της, Λέων Τρότσκι παρατηρεί ότι μια επανάσταση δεν κερδίζει όταν οι οπαδοί της έχουν περισσότερα όπλα, αλλά όταν είναι αποφασισμένοι να πεθάνουν. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα ξεκίνησαν όταν η κοινωνική πίεση έσπρωξε έναν μικροπωλητή της Τυνησίας να αυτοπυρποληθεί, καταλύοντας έτσι την συσσωρευμένη οργή και μετασχηματίζοντάς την σε εξέγερση. Τα περισσότερα, αν όχι όλα τα αραβικά καθεστώτα στηρίζονται σχεδόν αποκλειστικά στην επίγνωση του πληθυσμού ότι θα χρησιμοποιήσουν την πιο ανελέητη βία αν απειληθούν. Η φυγή του Μπεν ‘Αλι απέδειξε στους ‘Αραβες ότι το μέχρι χθες αδιανόητο είναι πλέον δυνατό. Ο φόβος μετακόμισε από τον δρόμο στα παλάτια, ανοίγοντας το κουτί της Πανδώρας για τους σατράπες που κυβερνούν μια περιοχή από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ινδικό Ωκεανό.

‘Αραβες και Παγκοσμιοποίηση

Σε αντίθεση με τα προηγούμενα επαναστατικά κινήματα των Αράβων, το τωρινό είναι περισσότερο πολιτικό και κοινωνικό, παρά εθνικό, στρέφεται δηλαδή άμεσα εναντίον των ντόπιων καθεστώτων, όχι των ξένων αποικιοκρατών. Λέμε βέβαια άμεσα γιατί αυτά ακριβώς τα καθεστώτα είναι, στην πραγματικότητα, τα «ρελαί» ενός αποικιακού συστήματος κυριαρχίας, αλλά και γιατί είναι αδύνατο το αίτημα της αξιοπρέπειας, που συνέχει αυτές τις εξεγέρσεις, να περιορισθεί στο εσωτερικό και να μην επηρεάσει τις εξωτερικές σχέσεις αυτών των χωρών. Το παλαιστινιακό παραμένει πάντα βαθύ, αθεράπευτο τραύμα στην ψυχή του Ισλάμ, οι επεμβάσεις, μόνο την τελευταία δεκαετία, σε Ιράκ, Γάζα, Λίβανο, Αφγανιστάν, Πακιστάν, οι ιδεολογικές επιθέσεις κατά του Ισλάμ, τα στρατόπεδα βασανιστηρίων στο Γουαντάναμο, το Αμπού Γκράιμπ, το αεροδρόμιο Μπαγκράμ της Καμπούλ, έχουν συσσωρεύσει αβυσαλλέο μίσος κατά των Δυτικών.

Αυτό όμως που κάνει πραγματικά εκρηκτικό το κοκτέιλ είναι οι συνέπειες της δημογραφικής έκρηξης, της ανόδου του μορφωτικού επιπέδου, οι οικονομικές και πολιτιστικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και η μεγάλη πολιτιστική επανάσταση του ‘Ιντερνετ. ‘Ένα εκατομμύριο άνθρωποι προστίθενται κάθε χρόνο στον πληθυσμό της Αιγύπτου, απαιτώντας μια ανάπτυξη της τάξης του 6-7% για να διατηρηθεί απλώς το βιοτικό επίπεδο. Η χώρα υποφέρει επιπλέον από τις συνέπειες της γνωστής συνταγής ιδιωτικοποιήσεων και φιλελευθερισμού, που εφήρμοσε, όπως και οι άλλες αραβικές χώρες. Διαθέτει όμως μια μεγάλη κατηγορία νέων, καλά μορφωμένων, ενώ ζει κι αυτή σε ένα διεθνές «πολιτιστικό» περιβάλλον που έχει ανεβάσει τις συνολικές προσδοκίες του πληθυσμού του πλανήτη. Σήμερα, η μόρφωση και η διεθνής τηλεόραση (το Αλ Τζαζίρα εν προκειμένω) κατέστησε τα στάνταρτς της δυτικής ευημερίας και της δημοκρατίας γενική προσδοκία ευρύτατων μαζών του «τρίτου κόσμου», όπως αποκαλούμε κατ’ ευφημισμό το κατά Μπρωντέλ «κόλαση ή καθαρτήριο» της ανθρωπότητας.

Οι ‘Αραβες δεν έχουν μόνο τη δυνατότητα να πληροφορούνται άμεσα τι συμβαίνει στον κόσμο τους, αλλά και τη δυνατότητα να συνδιαλλέγονται. Το ‘Ιντερνετ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη μιας δημόσιας σφαίρας σχετικά ελεύθερου διαλόγου, αλλά και στη δυνατότητα δικτύωσης των ανθρώπων μεταξύ τους. Η αιγυπτιακή επανάσταση θα μείνει ίσως στην Ιστορία ως η πρώτη ψηφιακή επανάσταση.

Τα όρια της αυτοκρατορικής ισχύος

Πρώτη σε κυκλοφορία στο Ισραήλ η Yediot Ahronot ωρύεται για την «εγκατάλειψη» από τους Αμερικανούς του Μουμπάρακ: «Μια πράξη βλακείας και πλήρους αδυναμίας κατανόησης. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν σέβεται τίποτα το ιερό…μπορεί να μας πουλήσει από σήμερα μέχρι αύριο». Προφανώς, για τον Νετανιάχου, η ενδεικνυόμενη λύση θα ήταν να δώσουν οι ΗΠΑ «πράσινο φως» στον αιγυπτιακό στρατό να ματοκυλίσει τη χώρα για να σώσει τον Μουμπάρακ, γιατί αυτή είναι στην πραγματικότητα η μόνη διαθέσιμη εναλλακτική.

Κλαίει και οδύρεται και η κεντρώα «Μααρίβ», με την «οδυνηρή αφέλεια» του Ομπάμα, που, γράφει, νόμιζε ότι βγάζοντας ένα λόγο στο Κάιρο, θα κέρδιζε την ψυχή του Ισλάμ, φτάνοντας περίπου να κάνει εκκλήσεις στον … Αλλάχ: «Η Βαγδάτη στο χάος, η Βυρηττός έπεσε στους εξτρεμιστές, η Γάζα έπεσε στη Χαμάς, το Αμμάν κι ο Βασιληάς παρασύρονται από τον αέρα, στο Κάιρο σπάει ο θρόνος του Αιγύπτιου Προέδρου – και τι του ζητάνε, σε αυτές τις ώρες που παίζεται η επιβίωσή του, να κάνει διάλογο με την εξέγερση! Μόνο ο Αλλάχ ξέρει τι θα έρθει μετά» Πιο ρεαλιστική, η Τζερούσαλεμ Ποστ στηρίζει τον ματωβαμμένο αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών του Στρατού Σουλεϊμάν για τη «μετάβαση».

Οι Εβραίοι είναι, πιθανώς, μια από τις εξυπνότερες ελίτ της ιστορίας. Φαίνεται όμως ότι το πολύ γαρ της ισχύος αποβλακώνει ανθρώπους και σύνολα. Δηλαδή τι περίμεναν; Ότι οι Ιρακινοί θα υποδεχθούν με σημαιούλες τους κατακτητές, ότι οι Παλαιστίνιοι θα εξέλεγαν στις ελεύθερες εκλογές, που εκείνοι τους υποχρέωσαν να κάνουν, έναν Αμπάς, σύμβολο του εξευτελισμού τους, ότι οι ‘Αραβες θα ήταν ευτυχείς με τις επεμβάσεις, την καταπίεση, την ανέχεια και τις τυραννίες; ‘Ότι θα διέλυαν το Ιράκ, χωρίς να επωφεληθεί το Ιράν; ‘Ότι θα ήταν ευχαριστημένοι και οπαδοί της Δύσης οι ισλαμικοί λαοί, που είδαν τους Δυτικούς να εξαπολύουν, με τις λόγχες και με τα λόγια τους, τις χειρότερες προσβολές εναντίον τους. Οι σημερινές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή είναι, σε πολύ μεγάλο βαθμό, συνέπεια της πολιτικής που άσκησαν επί δεκαετίες ΗΠΑ και Ισραήλ στην περιοχή, σε συνδυασμό με το επίσης δυτικό φρούτο της «φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης», του «ανοίγματος των αγορών» κλπ.. Στο κάτω-κάτω δεν είναι ο Αλλάχ, είναι ο Θεός των Εβραίων και των Χριστιανών που προειδοποίησε: «Μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις».

Συζητώντας στο περιθώριο ενός συνεδρίου στην Τουρκία προ ετών με τον Βρετανό συγγραφέα ‘Αντριου Μάνγκο, του στενού «αυτοκρατορικού πυρήνα» τον άκουσα να διερωτάται με αγωνία τι συμβαίνει. Μούλεγε «δεν καταλαβαίνω, ίσως γεράσαμε, άνθρωποι σαν και μένα και τον Μπέρναντ Λιούις. Το 1931, κρατούσαμε την Κύπρο με 500 χωροφύλακες, στη δεκαετία του 1950, δεν μπορούσαμε να την κρατήσουμε με 10.000 στρατιώτες, τώρα στείλαμε 180.000 στο Ιράκ και δεν μπορούμε να νικήσουμε. Ποια είναι τα όρια της αυτοκρατορικής ισχύος;» Πέρασαν διακόσια χρόνια, αλλά οι σημερινοί Αυτοκράτορες έχουν λιγότερο μυαλό από έναν Ναπολέοντα, που, φτάνοντας πριν από διακόσια χρόνια κάτω από τις Πυραμίδες είπε: «Από δω απάνω μας κυττάνε σαράντα αιώνες ιστορίας»

‘Ηδη πάντως, το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπυ κινητοποιήθηκε στις ΗΠΑ και ανέτρεψε εν μέρει τουλάχιστον την πρώτη επιλογή Ομπάμα, υπέρ του «φύγε τώρα Μουμπάρακ». Ουάσιγκτον και Ισραήλ, επιχειρούν μια «ήπια μετάβαση», που, αφενός θα διατηρήσει την εξουσία στη χώρα στα χέρια της Αστυνομίας, του Στρατού και των Μυστικών Υπηρεσιών, αφετέρου θα εγγυηθεί τη συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ, κάνοντας ορισμένες διακοσμητικές παραχωρήσεις στους διαδηλωτές. Είναι ένα σενάριο ανάλογο, τηρουμένων των αναλογιών, με αυτό που συνέβη στην Ισπανία μετά τον Φράνκο και στη Χιλή μετά τον Πινοτσέτ. Με τη διαφορά ότι τότε, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, σε μια πολύ διαφορετική διεθνή συγκυρία, είχαν μια αξιοπρεπή διέξοδο να προσφέρουν σε Ισπανούς και Χιλιάνους. Δύσκολα βλέπει κανείς τι θα προσφέρουν σήμερα στους Αιγύπτιους και άλλους ξεσηκωμένους ‘Αραβες.

Δεν μπορούμε με κανένα τρόπο να προβλέψουμε με ασφάλεια την πορεία των γεγονότων και μιας Επανάστασης που βρίσκεται στα πρώτα, πολύ αρχικά της στάδια, ανοιχτή σε πολλά σενάρια και δυνατούς δρόμους. Ουδείς, των Αδελφών Μουσουλμάνων περιλαμβανομένων, δεν φαίνεται άλλωστε να έχει ένα ικανοποιητικό σχέδιο για τη χώρα, που κινδυνεύει να περιπέσει σε περίοδο μακράς αστάθειας. Η παγκοσμιοποίηση και οι αυτοκρατορικές στρατιωτικές επεμβάσεις μπορεί να μην πετυχαίνουν, μακροπρόθεσμα, να θεμελιώσουν μια σταθερή τάξη, διαλύουν όμως συχνά και τα υποκείμενα που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν σταθερές εναλλακτικές δομές. Το μόνο βέβαιο είναι ότι τίποτα στο μέλλον δεν θα μοιάζει με τη Μέση Ανατολή που γνωρίσαμε.

Επίκαιρα, 9.2.2010

ο Τζουτζές ο χαμουραμπί …

από τον Ναυτίλο του Στάθη

Ενθυμείσθε το «καρτέλ γάλακτος», υπόθεση που απασχόλησε το πανελλήνιο την πρώτη περίοδο της κυβέρνησης Καραμανλή; Ενθυμείσθε τη φασαρία που έκαναν τότε οι νεοφιλελεύθεροι για «στρέβλωση της αγοράς», για «εναρμονισμένες πρακτικές τιμών» και για όλους εκείνους τους δαίμονες που δεν αφήνουν τα προϊόντα να φθηνύνουν;

Ενθυμείσθε τις προσευχές και τις ωδές στον Ανταγωνισμό; να αφεθεί να λειτουργήσει ελεύθερα ώστε να εξομαλύνει την (ανωμαλιάρα) αγορά;

Αφέθηκε.

Ο Ανταγωνισμός.

Πεντε-εξι-εφτά χρόνια μετά, το γάλα είναι ακόμα πιο ακριβό από όσον ήταν ήδη ακριβό τότε. Και γίνεται ακριβότερο.

Αν δε η Βιβάρτια απορροφήσει τη Μεβγάλ, αποδεικνύεται για μιαν ακόμα φορά ότι ο δρόμος του ανταγωνισμού (να υποκύπτει ο ασθενέστερος στον ισχυρότερο) είναι ο μονόδρομος προς τα ολιγοπώλια, τα μονοπώλια και τα τραστ.

Δεν ξέρω, εκτός απ’ τον εαυτόν τους, ποιον άλλον μπορούν να δουλεύουν πλέον οι νεοφιλελεύθεροι…

Κρίση του Τύπου, τέλος! Νέα εφημερίδα αποκτάει η επικράτεια! Τη Night News! Θα την εκδίδει κάθε βράδυ στις 2.00 η ώρα ο Γιωργάκης!

Με αρχισυντάκτη τον κ. Καρχιμάκη, γελοιογράφο την κυρία Αννα Νταλάρα, στα διεθνή τούς τρεις Τροϊκανούς, ανταποκριτή στην Πόλη τον Ερντογάν αγά, στα καλλιτεχνικά ο Καλατράβα και στα αθλητικά ο Κόκκαλης – ΟΠΑΠ – φρουτάκια! Εφημεριδάρα!…

*****

Βρε τον ανάλγητο δυστροπόπιγκα κουτόφραγκο Γιουνκέρ! Στα παλαιότερα των υποδημάτων του η εξέγερση των λαϊκοπασόκων εναντίον των Τροϊκανών! «Πουλήστε» βρυχήθηκε απ’ τις Βρυξέλλες ο Υπατος κι επνίγη εν τη γενέσει της η εξέγερση του κ. Ξυνίδη στα δάκρυα του κ. Κουκουλόπουλου.

Ευτυχώς αυτήν τη φορά τα αντανακλαστικά του Γιωργάκη του Ψευτοθόδωρου μπροστά στον νέον διαφαινόμενο εξευτελισμό του έθνους υπήρξαν καλύτερα απ’ του Ραν Ταν Πλαν. (Αντέδρασε στο «Ταν»)…

Θορυβημένος ο κ. Πρωθυπουργός διεκήρυξε στους Ελληνες ότι θα φέρει νέον νόμο στο Καπιτώλιο, με τον οποίον θα απαγορεύεται η πώληση δημόσιας γης έως σπιθαμής.

Τελείως;

Οχι, ακριβώς! Αλλά ό,τι πωλείται, θα πωλείται με διαφάνεια.

Θεϊκός ο νομοθέτης! νέος Γράκχος!

Βεβαίως, το ίδιο πρόσωπο, ο Παπανδρέου, τον Σεπτέμβριο του 2010 μιλούσε στη Νέα Υόρκη για «απ’ ευθείας πώληση» δημόσιας ακίνητης περιουσίας, για «μακροπρόθεσμες συμβάσεις παραχώρησης» και «ιδιωτικοποιήσεις» στις μεταφορές, την ενέργεια, τις τράπεζες, τα νερά και τα ύδατα…

Πότε έλεγε ψέματα ο Ψευτοθόδωρος; τότε ενώπιον των θηρίων της Γουώλ Στρητ ή τώρα ενώπιον των καθημαγμένων Ελλήνων;

…………………………….

Οσο για τα 50 δισ! «Θα τα βρούμε», δήλωσε ο κ. Πεταλωτής, «πρέπει να τα βρούμε! Είναι δέσμευσή μας μπροστά στον Ελληνικό λαό»!

«Δέσμευση» να του υπεξαιρέσουν περιουσία αξίας 50 δισ.;!!!

Οι άνθρωποι δεν παίζονται.

Παίζουν!

Οπως ο Παπανδρέου όταν υπογράφοντας το Μνημόνιο αναγνώριζε στους δανειστές μας το δικαίωμα της κατάσχεσης. Ναι! της κατάσχεσης!

Να μπορούν δηλαδή να πάρουν απ’ την Ελλάδα το (υποθηκευμένο) σπίτι της οι Τοκογλύφοι Βρυξελλών – Βερολίνου – Ουάσινγκτων. Και «σπίτι» της Ελλάδας είναι η γη και οι πόροι της.

Ε, λοιπόν, και να μπορεί να τους πουλάει αυτούς τους πόρους θέλει ο Παπανδρέου και να μπορούν να μας τους κατασχέσουν οι ξένοι επέτρεψε. Τέτοιο νταμπλ ούτε ο Γουλιμής.

Ομως βρίσκουν και τα κάνουν. Διότι όχι λίγοι απ’ τους πολίτες τσιμπάνε ακόμα στα τετελεσμένα που δημιουργούν οι Δυνατοί και στα διλήμματα που συνακολούθως θέτουν.

Αφήνουν λοιπόν έναν τομέα να ερημώσει ή τον ρημάζουν οι ίδιοι, κι ύστερα ρωτάνε σαν άλλες ουρσουλίνες τον λαό: τι είναι προτιμότερο; να ρημάζει το ρημάδι ή να μου το δώσεις να το αξιοποιήσω;

Με αυτόν τον τρόπο έφαγαν, τρώνε και θα φάνε άπαν το σώμα της πατρίδας. Κόβουν πρώτα

τους μισθούς κι ύστερα σε ρωτάνε: τι είναι προτιμότερο; να σου κόψω κι άλλο τον μισθό ή να σου φάω τα Ολυμπιακά ακίνητα;

Τα οποία βεβαίως το κράτος τους (των Δυνατών) έχει στο μεταξύ φροντίσει να αφήσει αφρόντιστα, να απαξιώνονται, ώσπου να εκποιηθούν για ένα κομμάτι ψωμί -να αξιοποιηθούν.

Είκοσι χρόνια παίζεται αυτό το παιχνίδι. Τα επόμενα σαράντα μάλλον θα το καταλάβουμε…

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 16.ΙΙ.2011 stathis@enet.gr

«Socrates and the Invention of Philosophical Conversation»

Σας προσκαλώ να παρακολουθήσετε τη διάλεξη

του Καθηγητή κυρίου Malcolm Schofield,

Τμήμα Κλασικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Cambridge,

με θέμα: «Socrates and the Invention of Philosophical Conversation».

 

Η διάλεξη θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη, 24 Φεβρουαρίου 2011,

ώρα 17:00-18:00, στο αμφιθέατρο «Ιωάννης Δρακόπουλος»

του Κεντρικού Κτηρίου του Πανεπιστημίου Αθηνών, Πανεπιστημίου 30.

 

 

Με φιλικούς χαιρετισμούς

Ι. Καλογεράκος

Το μεταναστευτικό ζήτημα

 του Αλέξανδρου Μαυρόπουλου

     Το μεταναστευτικό, είναι μια εκφραση των δημογραφικων και
πολιτικοοικονομικων εντασεων που διαμορφωνουν την ιστορια από
χιλιετίες. Στο συγχρονο ιμπεριαλιστικό κοσμο, στο ιδιο γενικο πλαισιο,
αποτελει συνισταμενη δυο βασικων διεργασιων.

     α) της πιεσης του 3ου κοσμου (ή και της ημι-περιφερειας) προς τις
χωρες του καπιταλιστικού κεντρου, απ’ τις οποίες ζητα να αποσπάσει
τμημα της ποιοτητας ζωης που ο ιδιος στερειται. Με μια εννοια εδώ
εχουμε μια μορφη «εκδικησης» του καταληστευμένου 3ου κοσμου κι ένα
δρομο «αποκαταστασης ισορροπιας σε παγκοσμια κλιμακα».
     Η πιεση-διεκδικηση αυτή, η οποία αφορα οικονομικα ζητηματα
(εργασια, αμοιβες κτλ – οικονομικοι προσφυγες) αλλά και πολιτικα
(ασφάλεια, πολιτικη ελευθερια – πολιτικοι προσφυγες), έχει χαρακτηρα
αυθορμητης κοινωνικης ροης, ενώ κατά περιπτωση ενισχύεται από εγχωριες
πολιτικές «εξαγωγης προβληματων» καθως κι από υποστηρικτικα κυκλωματα
δουλεμποριας.
     Ειδικη μορφή της διεκδικησης-αποσπασης αυτης, είναι αυτή που
συντελειται υπο κρατικη καθοδηγηση με σαφεις γεωπολιτικους στόχους,
αποτελωντας ετσι καθαρα μια μορφη πολεμου. Ένα τετοιο «μεταναστευτικο
πολεμο» διεξάγει από χρόνια η Τουρκια σε βάρος της Ελλαδας με στοχο
την πληθυσμιακη της αλλοιωση, την οικονομικη της πιεση, την κοινωνικη-
πολιτισμική της αποσυνθεση και την ευκολοτερη προωθηση των
διεκδικησεων της. Διαφορετικης μορφης είναι η εμπορικη-μεταναστευτικη
«επιθεση» που διεξαγει η Κινα προς την Ευρωπη, στο πλαισιο της
παγκοσμιας γεωπολιτικης της.

     β) των αναγκων του αναπτυγμενου καπιταλισμου (δηλ. ωριμου για
πολιτικη αμφισβητηση και οικονομικες κρισεις υπερσυσσωρευσης) για
«αλλαγή λαου», δηλ. δημιουργια πλεονασματος εργασιας ανταγωνιστικου
στο εγχωριο δυναμικο, και εισαγωγη πολιτικης στηριξης ανταγωνιστικης
προς την απειλητικη εγχώρια.
     Κατά περιπτωση, οι ανω βασικες διεργασιες εχουν ειδικοτερα
χαρακτηριστικα. Ετσι πχ. σε συγκυριες που η οικονομοπολιτικη
συσσωρευση-ωριμοτητα έχει υποχωρησει και η φαση συσσωρευσης είναι
εντονα ανοδικη (πχ. η πολεμικη καταστροφη και η μεταπολεμικη γερμανικη
ανοικοδομηση) οι αντιστοιχες ανάγκες αφορουν εισαγωγη ελλείπουσας κι
όχι πλεοναζουσας εργασιας, γινεται δηλ. όχι ως «αλλαγη» αλλά ως
«συμπληρωμα» λαου.

     Οι δυο ανω βασικες διεργασίες (και οι τυχον ειδικοτερες ως ανω
μορφες τους) συναιρουνται από πλευρας χωρων υποδοχής σε μια λιγο-πολύ
ασταθη μεταναστευτικη πολιτικη που περιλαμβανει αφ’ ενός την
ενθαρρυνση αλλά και τον αριθμητικο-ποιοτικο ελεγχο της ροης εισοδου
μεταναστων, και αφ’ ετερου την ειδικοτερη πολιτικη «ενσωματωσής» τους
στους ανω οικονομικους και πολιτικους στοχους του συστήματος.
     Η κατευθυνση κι αποτελεσματικοτητα των πολιτικων αυτων, όχι μονο
διαφέρει κατά χωρα (αναλογα με την ενταση των πιεσεων που δεχεται και
την εν γένει δυνατότητά της) αλλά αποτελει βασικο πλέον εσωτερικο
πολιτικο και κομματικο επίδικο, αφου επηρεαζει σημαντικα, και σ’
ορισμένες περιπτωσεις όπως στην Ελλαδα πχ, καθοριστικα τις
κοινωνικοπολιτικες εξελίξεις.

     Η μεταπολεμικη Ευρωπη ενσωματωσε στο ανω πλαισιο ένα μικρο τμημα
του αποικιακου πληθυσμου, καθως κι ένα μικρο ποσοστο του πληθυσμου του
ευρωνοτου στο βιομηχανικο βορρα. Την τελευταια 20 ετια ομως, οι
μεταναστευτικες πιέσεις στην Ευρωπη ενταθηκαν πολύ περισσότερο απ’ τις
αναγκες «εισαγωγης λαου» που η ΕΕ ειχε προσδιορισει. Οι μικροτερες
πιεσεις και δυσκολίες ενσωματωσης προερχονταν απ’ τις σοβιετίες που
κατερρευσαν, αφου εδώ υπηρχε μεγαλη πολιτισμικη συγγενεια, ενώ τη
διευκόλυνε πιο πολύ και η πολιτικη ανοικοδομηση και συνδεσή τους με
την Ευρωπη, που προχωρησε εκει σχετικα γρηγορα σε ανεκτα επιπεδα. Οι
πιέσεις όμως απ’ τον 3ο κοσμο, και μάλιστα σε εποχή ανοδου του
ισλαμικου φουνταμενταλισμου, υπηρξαν πολύ μεγαλες, ιδιαίτερα στο
μαλακό υπογάστριό της τον ευρωνότο. Στη χειρότερη θέση βρέθηκε η χώρα
μας, όχι μόνο ως η πιο εκτεθειμενη γεωγραφικα, γεωπολιτικά και
γεωμορφολογικα, αλλά κι ως ιδιαιτερα εκτεθειμένη (ακριβως όπως και στα
οικονομικά) στην πολιτικη-διαχειριστικη της αθλιότητα. Η αθλιότητα
αυτή περιλάμβανε τη γνωστη αχρηστία (ακριβως όπως και στα οικονομικα)
αλλά και την ιδιαίτερα επιθετική υπερμεταναστευτική πολιτικη, μια
πολιτική εκμαυλισμου-βιασμού της κοινωνίας και συστημικης πολιτικης
αναπαραγωγής συστήματος (ακριβως όπως και στα οικονομικα), την οποία
και διαμόρφωσε κι εφάρμοσε η αιχμή του συστήματος, δηλ. το ΠΑΣΟΚ. Την
πολιτική αυτή, ως ένα σημειο στηριζε η ΕΕ και η ελληνικη ΚΔ, και πέραν
κάθε σημείου, ο ψευδοπροοδευτισμος και η αριστερα, ιδίως η
αγριαριστερά.

     Οι ειδικότεροι στόχοι του ΠΑΣΟΚ ηταν συγκεκριμένοι :

     α) δημιουργια εργατικου πλεονασματος και συμπιεσης του εργασιακου
κόστους του κυριως παραγωγικου τομεα (α’ & β’ γενούς) . Η σχετικη
«αναπτυξιακη» λογική, προβλέπει την εκτεταμενη ανάθεση της χειροναξιας
στην εισαγόμενη εργασία ενώ υπολογίζει ότι η δημιουργούμενη εγχώρια
ανεργία, μερικως απορροφάται από τον παράλληλα διογκούμενο γ’ γενη
τομέα και η υπολοιπη περιθωριοποιείται κι εξαθλιώνεται, χωρίς να
αποτελεί πολιτική απειλή. Η «αναπτυξη» αυτή, ηδη καταδεικνύεται
στρεβλωτικη και τερατογενετικη ως προς τις παραγωγικές διαρθρωσεις,
φρούδα στην τριτογενη φούσκα της, και εγκληματική ως προς την αποδοχή
της δημιουργίας κι ογκωσης ενός νεοπτωχου εως αθλιου περιθωρίου.
     Την πολιτικη του αυτή το ΠΑΣΟΚ, οργανωσε και προώθησε
συστηματικά, εξασφαλίζοντας πρωτα τη συμμαχια της βιοτεχνιας, των
κατασκευων, των αγροτων, των μεσοστρωμάτων της οικιακης βοηθου, ακόμα
και των μικρομεσαιων του περιστασιακου αλβανικου μεροκάματου. Αυτό
εγινε διατηρωντας τους καταλληλους ορους ομηριας των μεταναστων κι
αντιστοιχη υψηλή προσφορά φτηνης εισαγομενης εργασιας.

     β) πολιτική στηριξη της ΚΑ, δηλ. του εαυτού του. Η σχετική
πολιτική προέβλεπε την ανανεωση της ψηφοδεξαμενης του ΠΑΣΟΚ που ηδη
εξαντληθηκε τη δεκαετία του 80, μαζι με την αποκάλυψη του
«σοσιαλισμου» του. Εδώ οι προσδοκίες αφορούσαν :

     β1) την προοδευτικη «αναβαπτισή» του στα θολά του
«αντιρατσιστικου» κι «ανθρωπινου» λόγου που επιβεβαιωνε στρατηγικα την
«ανθρωπινη» ιδεολογία του, αποδίδοντας στα κακά της συγκυρίας το
προηγηθέν ξεβράκωμά της.
     β2) τη διαπλοκη του ανανεούμενου «προοδευτικου λόγου» με τα
εκμαυλιστικά κι αναπτυξιακά του ανω σημειου (α) στο πλαίσιο της
εγχωριας ΚΑ ηγεμονικής προσπάθειας, δηλ. της προσπάθειας για την
εξελιξη-παγιωση ενός ηγεμονικου ηθικου-πρακτικου λογου με πλατεια
κοινωνικη στηριξη.
     β3) τη δορυφοριοποίηση της αριστερας, αναγκασμένης να στηρίζει
ιδεολογοπολιτικά μια πολιτική πού δικαίωνε το ιδιο, κι
ακινητοποιημένης μεσα απ’ την αλλοπρόσαλλη «προοδευτική» κριτική της,
ανάμεσα στις δικές του πρωτοβουλίες και τις κοινωνικές αμυνες
αυτοπροστασίας.
     β4) την ευθεία ψηφοφορική στήριξη από μεταναστευτικούς ψηφους
που, ως εκ της ιδιας της πολιτικής του, μπορουσε να εξασφαλισει σχεδον
στο σύνολό τους. Δεν χρειαζονται (εξ αρχης, τουλαχιστον) ψηφοι 1,5 εκ.
μεταναστων. Αρχικα αρκουσαν οι ψηφοι των ελληνικης καταγωγης
(βορειοηπειρωτων, ελληνορωσων κτλ – δικαιολογημένοι βεβαίως αυτοι)
αλλά και των πλαστών ελληνοποιήσεων, ωσπου να παλιωσουν οι ασιατες
κτλ. και να προστεθουν στην ψηφοδεξαμενη. Ας σημειωθει, ότι ~ 50.000
ψηφοι αντιστοιχουν σε 1% εθνικο εκλογικο ποσοστο (και μεγαλυτερο, σε
συνθηκες αυξημένης αποχής), αρα είναι κρισιμοι για οριακες εκλογες.
Ετσι πχ. κριθηκαν οι εκλογές του 2000 (που κάποτε πρέπει να
διερευνηθουν), κι ακομα οι προσφατες ΤΑ στις οριακες περιπτωσεις
(Αθηνα, Αττικη, Θεσσαλονικη κ.α). Ας σημειωθει εδώ, ότι ο φετεινος
περι ιθαγενείας νομος με τον οποιο πολλοι μεταναστες συμμετειχαν στις
εκλογες αυτες, ενας νόμος ακριβως στα μέτρα της τετοιας πολιτικης του
ΠΑΣΟΚ, ακυρωθηκε ως αντισυνταγματικος απ’ το ΣΤΕ, εγείροντας ετσι,
μαζι με την αγανακτηση των καθεστωτικων ΜΜΕ, και μειζον πολιτικο θέμα.
     Ας σημειωθει ακόμα, ότι εδώ δεν προκειται απλως για νικες 4ετίας,
αλλά για τη δι αυτων επανασταθεροποίηση του ετοιμορροπου κομματικου
συστήματος και κυρίως του ΠΑΣΟΚ, που μετα την πρωτη του 10ετια, επιζει
ετοιμορροπο επι 2 ακομα 10ετιες (και μαζι του όλο το σάπιο συστημα)
κυβερνωντας μαλιστα τον κατήφορο της χώρας.

     γ) αλλοιωση της πολιτισμικης ταυτοτητας της χωρας. Η ΚΑ οπτικη
του ΠΑΣΟΚ, ειτε ευρωσημιτικη ειτε γιωργαμερικανική, στόχευσε
στρατηγικα και συστηματικά στην εθνολογικη και πολιτισμικη ταυτότητα
της χώρας. Το ελληνας-ορθοδοξος, ηταν εχθρικό για τις
κοινωνικοπολιτικες και νοοτροπικές προσαρμογές-υποταγές που η ΚΑ
θεωρούσε απαραίτητες για τη χωρα, στο πλαίσιο της νεοταξικης
παγκοσμιοποίησης και του βαρειά συνένοχου εγχώριου ΚΑ «ρεαλισμού». Οι
ταυτότητες έπρεπε να χαθούν, οι καθημερινές εικόνες να
αμερικανοποιηθουν, οι αξίες να χρηματαποτιμηθουν, η εθιμικη διασταση
της συνειδησης να πληγει, τα βιβλία να πλαστογραφουν πραγματικοτητες
κι οριζοντες, τα βιοτικά ρίσκα των αλλότριων επιλογων να γίνουν
αποδεκτά, οι τάσεις πολυχρωμης μονοδρομησης να κυριαρχήσουν πάνω στην
απειθαρχητη συμπόρευση, το αντι-κρατικο μονομπλοκ να μεταλλαχθει σε
υπο-κρατικο διπολο, οι αντι-κρατικές αντιστασεις να αλληλοακυρωθουν ως
μοριακες αλληλοσυγκρουσεις, η ακαμψια της μέσης να γινει ευπρεπης
υποκλιση, η πλαστικοτητα της αυτο-αναδυσης να γινει μανατζίριαλ
διαχειρίσιμη, οι ανθρωποι να γίνουν περαιτερω εργατες και καταναλωτες.
     Εδώ, ως αρχιμηδειο στηριγμα ανατροπης και προσχημα,
χρησιμοποιηθηκαν τα πολλά νεοελληνικα στραβα, απ’ τον επαρχιωτισμο ως
την κουτοπονηρια, αλλά και πάλι αυτό δεν έφτανε. Η χώρα επρεπε να
υποστει το σόκ του βιασμού που μόνο μια αλαλούμ πολιτισμική εισβολή
μεγάλης κλίμακας θα εξασφάλιζε. Κι αυτό μεταφρασθηκε σε 10 – 15 %
εισαγωγή μεταναστων με κάθε τρόπο, μεσα σε 2 δεκαετιες, σ’ ένα ρυθμο
των 100.000 ετησιως τα τελευταία χρόνια, ένα ρυθμο που συνεχίζεται.
     Στις πρωϊμες αντιστάσεις και την αναδυόμενη ανησυχία της
κοινωνίας αντιπαρατάχθηκαν θεσμικά (ή κι από-θεσμικα) και βαρειά
ιδεολογικά οπλα. Η φιλο-ξενη Ελλαδα της γειτονιάς, κατηγορηθηκε απ’
τους εν Κολωνακιω κι Εκαλη ηγέτες της (και τη μείζονα διανόησή της)
για ρατσισμο και ξενοφοβια – τα δυο ταυτίσθηκαν υπουλα στην
πλαστογραφική ιδεολογική απαξίωσή τους. Η χώρα της απ’ αρχαιότητας
κοσμοπολιτειας από Ατλαντικου εως Ινδικου, της βυζαντινης πολυεθνικης
ελληνικότητας, της πρωτοθωμανικης και υστεροθωμανικης Εσπερίας κι
Οδησσου, της προπολεμικης μετανάστευσης στο νέο κόσμο και της
μεταπολεμικης μεταναστευσης στη γηραια ευρώπη, η χωρα των ελλήνων κι
αρβανιτων ελλήνων κι εβραίων ελλήνων και αρμενίων ελλήνων κτλ. ως
σήμερα, κατηγορήθηκε για ρατσισμο και ξενοφοβία. Στην πολυεθνικη
διαλυση των σχολείων αντιπαρατεθηκε η κολλεγιακή διαφυγή, στην
πασιφανη εκρηξη της εγκληματικότητας οι ψευδεις στατιστικές, στην
καταστροφη των βιουμενων οικονομιων η «συνεισφορα στην εθνικη
οικονομια», στο αβατο του περι την Ομόνοια κέντρου οι κοσμοπολιτιές
των περί το Κολωνάκι μπαροβιων παρα-πολιτικών, στις κραυγές των
απελπισμένων συνοικιών οι κραυγές του «προοδευτισμου» και οι συναυλίες
του Νταλάρα.
     Είναι χαρακτηριστική εδώ η προσφατη προκλητικη, παμφρουρουμενη κι
εντος ναου (στο κέντρο της πληγης, στον Αγ. Παντελεήμονα)
«αντιρατσιστικη συναυλια» του ακατονόμαστου, που λεει κι ο Τζίμης ο
Πανούσης, στην οποία συνεπραξαν Παπουλιας και Ιερωνυμος. Η μετ’ ολίγες
ημέρες απαντητική τοπική συγκέντρωση, στην οποία συμμετείχαν και
χρυσαυγίτες (γιατι όχι, δημοκράτες-δειμοκράτες μου ;), πνιγηκε στο
δακρυγονο και στα κρότου-λάμψης που ριχτηκαν ακομα και μεσα στην
εκκλησία οπου κατεφυγε το δερόμενο πλήθος.

     Όλα αυτά βεβαίως τα προοδευτικα, αναπαράγουν και βαθαίνουν τα
κοινωνικά κι εθνο-διχαστικα αδιέξοδα, με την ειδικότερη συνδρομή της
αριστερας και της προόδου, ενω δημιουργουν κι ενθαρρύνουν μια νέα
κοινωνική απειλή.
     Την απόδειξη έδωσε η κατάληψη της Νομικης από εκατονταδες
λαθρομετανάστες 10ετους θητείας, και τα οσα επονται σαν συνέχεια. Εδώ
ενέχεται αμεσα η κυβερνητικη πολιτική η οποία και προσμετρά το επι
πλέον όφελος της ευκαιρίας για κατάργηση του πανεπιστημιακου ασύλου
(βλ. πιο κατω Κ.4) καθως κι αυτό της αποσυρσης απ’ την ατζέντα του
φιάσκου Ζημενς. Ενέχονται όμως επι πλέον σύριζα κι οσοι επιμενουν να
αντιλαμβάνονται το πρόσφατο γιαούρτωμα ως θυσία υπερ της κοινωνίας.
Εδώ αγνοειται μια βοουσα πραγματικότητα. Στη χωρα, τα μεγέθη, οι
ρυθμοι και τροποι της μετανάστευσης καθως και οι μετεπειτα πρακτικές
των μεταναστων, οι σχέσεις που εχουν διαμορφώσει με τις κοινωνίες
υποδοχής και οι παραπέρα απειλές, προσδίνουν στη μεταναστευση αυτή
καθαρά το χαρακτήρα Εισβολής.

     Η αντιμετώπιση της μεταναστευτικής εισβολής, δεν είναι εύκολη. Η
χλιαρή διπλωματία, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης της διασπαρείσας
αθλιότητας και οι οψιμοι φράχτες, λίγα μπορουν να κάνουν για το μείζον
αυτό κοινωνικό πρόβλημα. Αλλά και κάθε ειδικότερου μέτρου κι
αναζήτησης, προέχει ένα βασικο ηθικο-πολιτικο ξεκαθάρισμα των
πραγμάτων.
     Σ’ αυτό, βασική παραμένει η γενικότερη κατανόηση της συστημικής
μεταναστευτικής πολιτικής, όπως την επιχειρήσαμε πιο πάνω.
     Δε φτάνει όμως αυτό. Ο αυτόνομος κοινωνικός λόγος απαιτεί και την
αναμέτρηση με τον ιδιο τον εαυτό του, απαιτει απαντήσεις και θεμελίωση
στα ίδια τα ανθρωπιστικα και κοινωνητικά του στοιχεία.

     Αυτό που πρεπει να γινει πρωτα σαφές, είναι ότι η μεταναστευση
(κι οπωσδηποτε η υπερ-μεταναστευση) δεν αφορα μονομερη αναβαθμιση ζωης
των μεταναστων, αλλά αντιστοιχη επιβαρυνση της ζωης των ντόπιων στις
χωρες υποδοχης. Σε οριακες και υπο ορους περιπτωσεις (πχ. μεταπολεμικη
Γερμανια, βλ. και πιο πανω) η ορισμένη καπιταλιστικη ανάπτυξη
βελτιώνει και το επιπεδο ζωης στις χωρες υποδοχης. Και πάλι όχι χωρίς
ασυμμετρες αρνητικές επιπτωσεις, εξ ου και οι σχετικες κοινωνικες
αντιδρασεις, που ανεξάρτητα απ’ την πολιτικη τους εκφραση ή κι
εκτροπή, εχουν πίσω τους στοιχεία αρνητικής αναδιανομής στην ποιότητα
ζωής. Ετσι, οποιαδήποτε λόγος στο θέμα οφείλει να έχει υπ’ οψη του
αυτή την απλή αλήθεια, την αλήθεια για την πραγματική ανταγωνιστική
βιοτική θέση ντόπιων και μεταναστών κι όχι τα συστημικα ψεύδη και
ιδεολογήματα. Το πραγματικο ηθικο-πολιτικο θεμα είναι το μετα απ’ αυτή
την πραγματικότητα, όπως εγείρεται κι απ’ την κοινη πια διαπιστωση,
ότι η χώρα δεν χωρά πια άλλους μετανάστες. Δεν πρόκειται για απλή
μετρική, αλλά για ηθικο-πολιτικη απάντηση στο ερώτημα. Ο κόσμος
οφείλει να χωρεσει την παγκόσμια δυστυχία στο σπίτι του ; Μηπως να την
αποδιώξει (πώς 😉 ενοχλημένος ή να την αγνοήσει κλεισμένος σε μια
ψευτικη ησυχία ; Η τι να κάνει τέλος πάντων ;

     Κανεις δεν δικαιουται φυσικα, να υπερασπιζει τη μικρη και φρουδα
ευημερία του, αδιάφορος για τη δυστυχία γύρω του. Κι αυτό αφορά όχι
μόνο τον καθενα χωριστα αλλά και τη χώρα συνολικά και τη συλλογική
εθνικη συνειδηση. Μια χώρα αλλωστε, που η ίδια της η ελευθερία-
προοπτική είναι ανέκαθεν στενά δεμένη με τις εκφράσεις και περιφορές
της παγκοσμιας δυστυχιας, που ολο και τριγυρνουν εδώ για απαντήσεις,
απειλώντας αλλοιως να επιστρέψουν . Η δυστυχία αυτή και η επιθετική
εκφρασή της, έχει από πολλούς αιώνες κι επανειλημμενα διαλεχθεί με το
ελληνικό εθνος, αποτελώντας ετσι οργανικό στοιχείο στην εθνικη ηθικη-
πολιτικη σταση. Έχει καταγραφεί ως αλληλεγγυο οικουμενικο κι
εκπολιτιστικό πνευμα, αλλά και ως ως αμυντική-απωθητική- ελευθερωτική
αποφασιστικότητα. Ως οψη που μετράει τη γη, κι ως κόψη τρομερή.
Απέναντι σε κάθε επιθετική δυστυχία, όπως αυτή των μηδικών σατραπειών,
αυτή των μογγολικων ορδων, κι αυτή της νεωτερης ευρωπαϊκής κοινωνικής
αιχμαλωσίας, η ελληνική στάση ειχε αυτό το διπλό χαρακτήρα. Την
υπερασπιση των πατρωων αλλά και την ιδιαίτερη ανθρωπιστική
ελευθερωτική συμβολή της ή αλλοιως τον εκπολιτισμο των απειλητικων
ορδών.

     Πρέπει εδώ να ξεκινήσουμε απ’ τον ανθρωπισμό, όπως υπεισερχεται
στα ανόητα αριστερά επιχειρήματα, αλλά κυρίως όπως οντως απασχολει
συνειδησιακά την ίδια την πληττόμενη και συκοφαντούμενη κοινωνία.
     Ο ανθρωπισμός δεν αφορα ουτε περιστασιακή ελεημοσύνη, ουτε
παρεκκλησιαστικές ή παραπολιτικές-ΜΚΟ εργολαβίες, ούτε ισόβια και
πλήρη ερυθροσταυρίτικη αφιέρωση, ούτε μια ανάλογη διαρκή αυτοθυσία. Κι
αυτό, διότι ένας τέτοιος ανθρωπισμός απλώς αναπαράγει την ανάγκη του
και τον εαυτό του, ενώ ηθικά, οταν δεν αφορα το ευθέως εργολαβικό
αζημίωτο, συνδέεται με την ψυχοπονιάρα, ψυχοσωστική, στενο-κοσμη,
απέπλιδα, στενοπροσωπικη ακτιβιστική δραπέτευση απ’ το κοινωνικό
δράμα. Ο ανθρωπισμός δεν αφορα μεν ψευδοφιλάνθρωπα προσχηματα και
λόγια, μα ούτε αφορα ένα ακτιβιστικό αλτρουϊσμό, στον αντίποδα δηθεν
του τρέχοντος ατομισμού. Οσο κι αν εκδηλώνεται (και) με αλτρουϊστικές
πρακτικές, οσο κι αν οι πρακτικές αυτές κατά περίπτωση (συγκυρια)
μπορεί να αποτελουν την κύρια έκφρασή του, οσο κι αν έχει ηθικη-
πρακτικη αξια η θεραπεια ενός πάσχοντος μεσα σε εκατομμύρια άλλους, ο
ανθρωπισμός, δεν εξαντλειται στα ψυχοπονιάρικα και τα προσκοπικά. Κι
αυτό φαίνεται καθαρά, όταν ο προσκοπικός ακτιβισμός δεν
αντιπαρατίθεται απλώς στην πλεονεξια των «δυο χιτώνων» αλλά
αναδεικνυει διλλήματα ανταγωνιστικής επιλογής – στη Μπιάφρα ή στο
δίπλα υπόγειο να πάει ο χιτώνας ; Φυσικά, εδώ ελλοχεύει μια απάντηση
ότι οι οριακές περιπτώσεις δε μπορει να είναι προσχήματα σχολαστικου
στρίβειν δια του αρραβωνος. Αμ δε.

     Πρωτον, ετσι κι αλλοιως καλά είναι και τα προσκοπικά και κανείς
δεν τα ξορκίζει. Δευτερον, οι περιπτωσεις αυτές δεν είναι οριακές,
αλλά ο κανόνας. Τριτον, ετσι κι αλλοιως εν προκειμενω, για
ανταγωνιστικές επιλογές συζητουμε – να ταϊσω την Ασία ή το Πέραμα ;
Τεταρτον, τα οριακά και τα δύσκολα, τα δίνει ο θεος όχι για σχολαστικο
πασατέμπο ή για ψευδο-αντισχολαστικη παράκαμψή τους, μα για υπερβάσεις
των «προφανών» του τρέχοντος κοινου λόγου, δηλ. για σταυρόλεξα (=
σταυρος + λογος) ανιόντος ανθρωπισμού, πράμα που ξεπερνά και
«πρακτικιστικά» και «θεωρητικά» τον αλτρουϊστικό ακτιβισμό.

     Κι ενώ η ως τώρα καταστρωση του θέματος, δεν αποφεύγει – ευτυχως
– τα της προσωπικής επιλογής και φώτισης «στο κάτω-κάτω», αυτού του
είδους η «τελικη» επιλογή είναι πράξη κι όχι πραξεολογία. Που θα πει
ότι η «στο κάτω-κάτω» αποστολή του χιτώνα εναλλακτικά στη Μπιάφρα ή
την Αϊτή, καλώς μεν εγινε αφού ετσι με φώτισε, αλλά σε καμμία
περίπτωση δεν αποτελεί συνταγή ορθοπραξίας υπέρ Μπιάφρας πχ. και κατά
της Αϊτής. Ενώ βεβαίως, στην περίπτωση που προτείνεται ως τέτοια
συνταγή, καταδεικνυεται αυτομάτως ότι τα αλτρουϊστικά είναι προσχήματα
εγωιστικής (υποκειμενιστικης) «ψυχοπονιαρας» προ-επιλογης, και
αντιστοιχης κατευθυντηριας αξίωσης.

     Πέραν όμως της «κάτω-κάτω» διάστασης του ανθρωπισμου, παραμένει
το σταυρόλεξό του, ο αναβαθμιστέος κοινος λόγος για το θέμα. Εδώ, κι
αφου στα περί αλτρουιστικού ακτιβισμου αναφερθήκαμε πιο πάνω, πρέπει
περαιτέρω και χωρίς πολλά-πολλά, να απορριφθουν όλα τα αριστερα
κριτηρια κι απαντήσεις του γνωστου τύπου, δηλ. ότι ανθρωπισμος είναι ο
σωστος ανθρωπισμος, και σωστος είναι αυτός που μάθαμε ότι είναι, και
που περιλαμβανει την καλη ανταπόκριση στα παλαιοσοβιετικα κριτηρια,
την θορυβωδη-αντιπαιδευτικη-μισαλλοδοξη υπαρξιακή κοινωνική
προκλητικότητα, διάφορα πιασιάρικα στοιχεια εξωτικου διεθνισμου και
τέλος αποκρισιμότητα στο ιδιαίτερο νταραβέρι της γκρούπας μας.
     Βέβαια, αν πεταχτούν όλα αυτά δεν μένει και τίποτα για την
αριστερα. Κι όμως, της μένει ολόκληρος αναπροσανατολισμός, τοσο στο
συγκεκριμένο ζήτημα, οσο και στα γενικότερα που εχουμε αλλού αναφέρει.
Κι οπωσδήποτε μένουν, τα πολυτιμα στοιχεία του βαθέως ψυχοπυρήνα των
ανθρώπων της, που τώρα παραμιλούν και παραπράττουν μέσα απ’ τα
αριστερά ιδεολογήματα.

     Τωρα, σε μερικως καθαρισμένο τοπίο, ίσως στο ανθρωπιστικό ερώτημα
– και χωρίς φυσικα να το εξαντλει – να χωράει και η συνακόλουθη των
ανω, διαπίστωση. Το ανθρωπιστικό ζήτημα, δεν αφορα μια διμερη σχεση
ελεημοσύνης-αλληλεγγύης, αλλά μια τριμερή σχεση επιπτώσεων –
κοινώνησης, αποτελει δηλ. ένα Πολιτικό ζήτημα, και μάλιστα πέραν του
(εγγενως ανεπαρκούς) ανθρωπιστικου ακτιβισμου καθως και πέραν του
(αντι-κοινωνικου) αριστερου μετωπισμου, δηλ. σε ανάλογη οσμωση-ρήξη με
τις εκδοχές του αυτές.

     Αλλά η πολιτική φύση του ανθρωπιστικου ζητήματος, δεν υπονοει
αυτομάτως την α’ ή β’ στρατηγική ή πλατφορμίστικη εκφρασή του, αφου τα
πολιτικοστρατηγικα ζητήματα αναζητούν τις δικές τους συνθετες
απαντήσεις, ζήτημα εκτος του θέματος αυτου. Δεν είναι όμως και ζήτημα
ασχετο, αφου στις απαντήσεις αυτές η ανθρωπιστική διασταση οφείλει να
είναι παρουσα, και δή κυρίαρχη, ως ανθρώπινη κι όχι ως απλως
ψυχοπονιάρα.

     Το συμπερασμα εδώ είναι ότι το ανθρωπιστικο ζητημα αφορα μιαν
ανθρωπινη πολιτική, που σημαίνει μια πολιτική που αξιωνει τον ανθρωπο
– στο τώρα του και στη σχεση του τώρα με το αύριο, μ’ όλα τα σχετικά
ζητούμενα – δηλ. που αξιώνει το Υποκείμενο της πολιτικής αυτής,
ενώπιον του Αντικειμένου του δηλ. του Αλλου Εαυτου του ή αλλοιως,
ενώπιον θεου κι ανθρωπων.
     Αν το συμπέρασμα αυτό είναι σωστο, μ’ ολο που μια σειρά πολιτικά
επιδικα κι ερευνητέα παραμένουν, και μ’ ολο που η πολιτική έχει το
καλο και το κακο να μην είναι τυφλοσούρτης – αρα δεν δίνει μιαν
«αντικειμενικη» απάντηση εδώ, υπερ της Μπιάφρας και κατά της Αϊτής –
προσφέρει ένα κρίσιμο στοιχείο. Χωρίς ψευδαντικειμενισμους και χωρις
να απαξιώνει την προσωπικη «στο κάτω-κατω» επιλογη, η πολιτική
διαμορφώνει το κοινό εδαφος της συλλογικης υποκειμενικής-αξιωτικης
απάντησης, όταν φυσικά είναι τέτοια που οντως να το διαμορφώνει. Και
τέτοια είναι όταν έχει θεμελιακη πραγματική και ιδεολογική αναφορά σ’
ένα τέτοιο κοινο-διαμορφωτικό τόπο, στο μείζονα ειδοποιό πολιτισμικό
τόπο, στον κύριο ταυτοτικό τόπο στον οποίο η ανθρώπινη ταυτότητα
πλαθεται κι επάγεται, δηλ. στον ειδοποιό εθνικό τόπο.

     Ετσι, το εθνικο, δεν αντιπαρατίθεται αλλά μορφοποιει το ανθρωπινο
σε μια διαρκη αλληλεπαγωγη, χιλιετίες τώρα (και κατά την εως σημερα
κατά περιπτωση εθνική ιστορική ποιότητα κι αντοχή του), ενώ ως προς το
θέμα μας το εθνικο εμπεριέχει το ανθρωπιστικο, κι αντίστροφα το
ανθρωπιστικο εμπεριέχεται στο εθνικό. Αυτό θα πει ότι το ανθρωπιστικό
ζήτημα (ως μετ-ακτιβιστικο και μετ-αριστερο) υπακούει στην (αναγκαία)
εθνική-πολιτικη συλλογικοτητα (και τις αντιστοιχες υποκειμενικότητες)
η οποία και κοινωνει ιδεο-πρακτικα με τα Νυν κι Αιεν Ανθρωπινα.

     Η προκυπτουσα σειρα, πέρα απ’ τα εξειδικευτικά κενά της είναι.
Ελληνεθνικό το Πατρώως επαγόμενο Ανθρώπινο κι Ανθρωπιστικό παρ’ ημιν,
το Εθνικοπολιτικό ανιόν των Ελλήνων.

Η ιεράρχηση αυτή, εμπεριέχει το γνωστο «πρώτα η Ελλαδα», που ʽλεγε κι
ο Σημίτης, αλλά πιο ουσιαστικά.

     Πρωτον, δεν ταυτίζεται με το «Γκρίκχελαντ ύμπερ άλες», όπως ισως
θα το διάβαζαν πολλοί, με την εθνικιστικη δηλ. αυτο-αξιωση (ερημην του
πατρώως επαγόμενου Ανθρωπινου στοιχειου) και τις σχετικές αξιώσεις
επιβολής.

     Δευτερον, δεν είναι προσχηματικη μονον προτεραιότητα στα καθ’
εκαστα, δεν συνοδευεται δηλ. απ’ το ετερον του Σημιτισμου ρητο, ότι
«δεν θελουμε μια χωρα φρούριο» και τις ανάλογες πασοκόφουσκες.

     Τριτον, στο βαθμο που ο κοινος τοπος-λογος εντοπίζει εθνική πίεση
προερχόμενη απ’ όποια παγκόσμια δυστυχία ή άλλη βουλιμία, η
ηθικοπολιτικη προτεραιότητα είναι σαφής, αποτελώντας και το αντίστοιχο
πλαίσιο αναζήτησης εξειδικευτικων μετρων, εκ του συνόλου του
εθνικοπολιτικού οπλοστασίου, κατά την αναγκαία πολιτική οικονομία και
σειρά. Ο ανθρωπισμός, ως ανω, δεν είναι λόγος για να υποδεχτεί η χώρα
τα αφρασιατικα μιλιούνια, ουτε λόγος η λιμοκτονούσα εισβολή να
μετονομασθει σε κοινωνική-ανθρωπιστικη ανάγκη. Αυτό καθόλου δεν
υπαγορεύει την εχθρότητα στο λαθρομετανάστη, ούτε απαγορεύει την
οριακή του περιθαλψη. Υπαγορευει όμως την αποφασιστικη αντιπαλότητα
στην εισβολή του – ως εισβολή και χωρίς καλλιτεχνικές φιοριτουρες – σ’
αγαπώ, σε συμπονώ, να δουμε και πως θα σε συμπονεσω κι εμπράκτως ως
εκεί που μπορω, αλλά συγκάτοικο δεν θα σε δεχτω. Στην ανθρωπινη μοίρα
κι επιδίωξή μας, τα παπιά και τα βαπόρια, παν μαζι και πάνε χώρια.
     Υπαγορευει βεβαίως, στο πλαίσιο και της εμπρακτης κατανόησης, και
την οριακή διερεύνηση των αντοχών κι ανοχών – μήπως στα 10 εκ. χωρανε
κι 100.000 μετανάστες (~ 1%), και δη Αλβανοι κατά προτεραιότητα από
κάθε άποψη ; Αν μάλιστα αυτό απαντά και σε ειδικότερες κοινωνικες-
αναπτυξιακές αναγκες (όχι αυτές της ΚΑ που αναφέραμε πιο πάνω), τόσο
το καλύτερο.

     Τεταρτον, τα σωστα κι αγια (κι ελληνοχρωστουμενα αλλωστε)
ασυλοπολιτικά, δε μπορουν να υπακουουν απλως σε συμβατικους δικαιϊκούς
κανονες, αλλά οφείλουν στην ουσιαστική δικαιϊκή λογική τους να
συνυπολογίζουν αριθμούς – πχ. τι σημαινει 1% πολιτικά διωκόμενοι
ασιάτες κτλ.

     Πεμπτον, οι σαφείς εθνοπροτεραιότητες, δεν αποτελούν λόγο-τρόπο
για παρακαμψη του μεγάλου κοινωνικού θέματος «δυστυχια-μεταναστευση»,
ουτε ευσχημο εγκλεισμο στην όποια «εθνικη ευδαιμονια». Αντιθετα, η
ίδια η ένταξη του ζητήματος στην αναγκαία εθνική πολιτική, αποτελεί
μια απ’ τις εθνοπροτεραιότητες. (Φυσικα, εξω απ’ τη βιούμενη πίεση
υπάρχει πάντα η τάση όχι για εθνική οικουμενικότητα αλλά για
(αντ)εθνικό-εγωιστικό χαζοευδαιμονισμό, σε συγκρουση με τον αντίπερα
προοδευτικο αγρι-ανθρωπισμο. Πάντα ετσι η εμπειρία, πικρη ή γλυκια,
έχει την αξία της, όμως η εμπειρία έχει και την ιστορική καθώς και τη
θεωρησιακή εκφρασή της). Οι βασικοί αξονες μιας τέτοιας πολιτικής
είναι ουσιαστικα οι εξης δύο, πέρα απ’ τις εξειδικεύσεις τους. α) ο
εκδημοκρατισμος και η κοινωνικη – αναπτυξιακη πολιτικη στον τριτο
κόσμο, αποτελεί σταθερό εθνικό στόχο, απαιτώντας κι αντιστοιχες
συστηματικες εθνικές και διεθνείς παρεμβάσεις, πολιτικές, οικονομικες
και τεχνικες. β) το κυριο βάρος του σχετικού αγώνα εχουν οι ίδιοι οι
ιθαγενεις πληθυσμοι, οι οποιοι μαλιστα πρεπει να κατευθυνουν εκει την
εγχωρίως δημιουργουμενη κοινωνική και πολιτική πιεση, κι όχι στην
μεταναστευτική εκτόνωση και μεταφόρτωσή της.

 

Τυνησία – Αίγυπτος, εξέγερση και ανατροπή: η Μέση Ανατολή αλλάζει…

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

Η Πρωτοβουλία «Ένα Καράβι για τη Γάζα» διοργανώνει εκδήλωση – συζήτηση με θέμα:

 Τυνησία – Αίγυπτος, εξέγερση και ανατροπή: η Μέση Ανατολή αλλάζει…

 Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Πολυτεχνείο, αμφιθέατρο Γκίνη, την Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου και ώρα 19:00 μμ

 Προσκεκλημένοι ομιλητές είναι οι: 

 SAMIR ABDALLAH, Αιγύπτιος σκηνοθέτης. Με πολλές ταινίες στο ενεργητικό του για την Παλαιστίνη, μεταξύ των οποίων και την “Gaza-strophe” για την καταστροφή της Γάζας.  

NAOUFAL EL SADIQ, Τυνήσιος πολιτικός αναλυτής, υπεύθυνος διεθνών σχέσεων PDP, μέλος του Coalition 18 October.

ΑΡΗΣ ΧΑΤΖΗΣΤΕΦΑΝΟΥ, δημοσιογράφος συντονίζει την συζήτηση.

Mία πρόταση για την γενική απεργία στις 23 Φλεβάρη

Στις 23 Φεβρουαρίου κλείνουμε την Κεφαλονιά: ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ

Στις 23 Φεβρουαρίου:

– ΔΕΝ ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ

–ΔΕΝ ΠΟΥΛΑΜΕ

–ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ

-Στις 23 Φεβρουαρίου ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ

την μεγαλύτερη συνάντηση ανθρώπων στο νησί μας.

Γιορτάζουμε, την έναρξη του αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας από τους τοκογλύφους και τους πολιτικούς τους υπηρέτες.

ΕΜΕΙΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

-Για τη σύνταξη που κόψανε.

-Για το μισθό που μειώσανε.

-Για τις δουλειές που χάθηκαν.

-Για το χρήμα που δώσανε στους τοκογλύφους και τους εμπόρους ναρκωτικών.

-Για την Δημόσια Περίθαλψη που κόψανε.

-Για την Παιδεία, που σκοτώνουν.

-Για τα δημόσια αγαθά που χαρίζουν στην ολιγαρχία.

-Για το άδικο που γίνεται νόμος.

-Για να μην πληρωθεί το δημόσιο χρέος.

-Για να παγώσουν τα χρέη των πολιτών, νοικοκυριών και επιχειρήσεων, την ώρα που 73 δις του  δικού μας χρήματος πήγαν για τη σωτηρία των τραπεζιτών.  

-Για να γίνει το χρήμα, δημόσιο αγαθό και όχι άθλιο μονοπωλιακό παιχνίδι στα χέρια των ντόπιων και ξένων τοκογλύφων.

-Για να πάνε στη φυλακή, όσοι οδήγησαν, διαχρονικά, τη χώρα στην οικονομική και εθνική υποδούλωση.

-Για να περιέλθει όλη η δημόσια περιουσία στο λαό.

ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΖΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΑ ΤΟ ΠΡΟΪΟΝ ΤΟΥ ΜΟΧΘΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ.

 

ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ :

ΣΥΝΤΑΧΤΙΚΗ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

ΓΙΑ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΠΑΝΤΟΥ , ΣΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ

ΜΕ ΛΙΓΟΥΣ, ΑΝΑΚΛΗΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΑΜΟΙΒΟΜΕΝΟΥΣ «ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ».

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ , ΠΑΝΤΟΥ.

ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ, ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ, ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ.

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ, ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗ ΦΙΛΙΑ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ.

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΠΑΛΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ.

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΟΛΩΝ , ΠΑΝΤΟΥ

ΣΤΙΣ 23 /2/ 2011 ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ

Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΤΟΥΣ ΤΕΛΟΥΣ.

Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ.

ΣΤΙΣ 23 , ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ, ΟΠΩΣ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ , ΠΡΙΝ ΤΟ ΠΟΛΕΜΟ.

δεν αγοραζουμε

δεν πουλαμε

δεν δουλευουμε

δεν θα κουνηθει βαρκα

ΜΟΝΟ, ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ

ΕΜΕΙΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

  (σκίτσο και το τελευταίο σύνθημα: Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)

http://www.ithacanet.gr/article/%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-23-%CF%86%CE%B5%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%AC-%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%B1%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5

ΑΜΑ ΦΥΓΕΙ Ο ΤΥΡΑΝΝΟΣ…

του Παναγιώτη Ηφαίστου

Κάποιοι βλέπουν φαντάσματα: Εθνικιστές και… νεοεθνικιστές. Πού είναι; Εμείς παντού βλέπουμε μόνο Έλληνες και τους εκφράζει ο Ρήγας Βελεστινλής: «Άμα φύγει ο τύραννος, ο ελληνικός λαός θα είναι φίλος και σύμμαχος με όλα τα ελεύθερα έθνη. Οι Έλληνες δεν ανακατεύονται εις την διοίκηση των άλλων εθνών, αλλά ούτε είναι εις αυτούς αποδεκτό να ανακατωθούν άλλα έθνη εις την δική τους. Δεν κάμνουν ποτέ ειρήνη με ένα εχθρό ο οποίος κατακρατεί ελληνικό τόπο».

Λόγια γνήσια ελληνικά. Τα δικά μας. Καθαρή και ψύχραιμη θέαση της ζωής, του κόσμου και των άλλων εθνών. Κοσμοθεωρία έθνους ανθρωπολογικά κτισμένου και εγγενώς, οικουμενικά προσανατολισμένου. Λόγια λιτά, αληθινά, πολιτικά μεστά, πολιτισμένα και άφθαρτα. Υμνούν τη Δημοκρατία και την Ελευθερία, τη δικιά μας και των άλλων εθνών. Πνεύμα ανυψωμένο, σμιλευμένο μακραίωνα, γιγαντωμένο μέσα στη Βυζαντινή Οικουμένη, ριζωμένο στη διαχρονική ελληνικότητα. Την αιώνια και οικουμενική ελληνικότητα. Παρακαταθήκη του μέλλοντος, για όλα τα έθνη. Αυτή κουβαλούν οι Έλληνες: Ρήγας Βελεστινλής, τελεία και παύλα.

«Σόροι, εξυπηρετικά σοράκια και δεσποτικά κοράκια» των σκοτεινών διεθνικών παρασκηνίων, και τα υπερατλαντικά αφεντικά αυτών που κραυγάζουν, είναι οι εθνικιστές. Όταν η δική μας Βυζαντινή Οικουμένη έπεσε, το 1453 μ.Χ., αυτοί είναι που έφεραν δεσποτισμούς, κρατικοεθνικισμούς, σοβινισμούς, αποικιοκρατίες, εθνοκαθάρσεις, γενοκτονίες, διεθνισμούς, φασισμούς και ηγεμονομαχίες. Δικά τους όλα αυτά, όχι δικά μας. Να τα χαίρονται, αυτοί και τα φερέφωνά τους.

Τώρα βέβαια μας προέκυψε και ο εθνομηδενισμός, το νέο ιδεολόγημα: Κάποιοι εκεί στην Εσπερία θέλουν, λένε, έναν πλανήτη ανθρωπολογικά ισοπεδωμένο, «εύτακτο» και «εύρυθμο». Πλανητικό «συνωστισμό» μηδενιστών χωρίς μνήμη, χωρίς σκέψη και χωρίς ταυτότητα. Πλανητικό τερατούργημα ιδιωτείας, φιλαυτίας, ωφελιμοκρατίας, χρησιμοθηρίας, ηδονισμού, διάλυσης της οικογένειας, καταπολέμησης της πίστης, εξύμνησης της διαστροφής, κοντολογίς μεταμοντέρνας ανθρωπολογικής αποσύνθεσης. Επιστροφή στο μέλλον των ανθρωπολογικών Σοδόμων και Γομόρρων του Μαρκήσιου de Sade. Κατά Θόδωρο Ζιάκα, ο «ολοκληρωμένος μηδενισμός». Πλανητικά ανέφικτα όλα αυτά, βέβαια. Πλην, άμα ένα έθνος ξεγελαστεί και γευτεί τέτοια δηλητήρια, εκμηδενίζεται. Ωφελούνται ηγεμόνες και αρπακτικοί γείτονες.

Άμα πάνω στον σβέρκο ενός έθνους κάτσουν εθνομηδενιστές και προπαγανδιστές, οι ζημιές έρχονται. Το Αιγαίο μας; Η Κύπρος μας; Η Θράκη μας; Η Μακεδονία μας; Η Ηπειρός μας; Οι ενεργειακοί μας πόροι, δηλαδή το μέλλον των παιδιών μας; Όμως, τα ιερά νησιά μας δεν είναι «μεταμοντέρνα»: Δεν είναι βράχοι άγνωστης ταυτότητας και άγνωστης εθνικότητας. Κάποιοι, πάντως, φαίνεται σαν να θέλουν να καταποντιστεί το Καστελόριζο. Όχι να στέκεται εκεί ολόρθο, δικό μας, με χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Τέτοιες θέσεις, αναμφίβολα, υπηρετούν υπερατλαντικούς αφέντες και αρπακτικούς γείτονες.

Οι Έλληνες είναι εγγενώς ειρηνόφιλοι και φιλοπάτριδες. Προτερήματα βαθιά ριζωμένα στην παράδοση του έθνους μας. Φιλοπατρία ίσον πίστη και νομιμοφροσύνη στο έθνος, προσήλωση στα εθνικά σύμβολα, τις παραδόσεις, τον εθνικό πολιτισμό, τη γλώσσα, τη δημοκρατία και την ελευθερία. Φιλοπατρία σημαίνει αυτοθυσία, αν χρειαστεί, για την υπεράσπιση ιερών, οσίων, βωμών και εστιών. Εδώ είμαστε, εδώ ανήκουμε, εδώ θα το παλέψουμε.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΚΙΝΗΣΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

Η ΚΙΝΗΣΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, μετά τις ιταμές και προκλητικές αξιώσεις της «Τρόικα»,προβαίνει στην ακόλουθη ανακοίνωση:

1 )
– Τα ψεύδη των επίσημων «εκπροσώπων» του Ελληνικού Λαού, ότι τάχα τα βάσανα του διαβόητου «Μνημονίου» θα τελείωναν σε μια τριετία, όχι μόνο αποκαλύπτονται σήμερα σε όλο τους το μεγαλείο, αλλά και επιβεβαιώνεται με τον πιο σκληρό και ιταμό τρόπο ότι η υποδούλωσή μας δεν έχει ορατό τέλος και η πορεία μας προς το μέλλον θα είναι ζοφερή.

2)
– Σήμερα ήλθε η «Τρόικα», η εκπρόσωπος αυτών που παρουσιάζονται ως «φρουροί» των αρχών του ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού και της ευρωπαϊκής δημοκρατικής νομιμότητας, να ζητήσει το τρίτο κομμάτι ζωτικής σάρκας της Ελλάδας για την ικανοποίηση των «εταίρων» Δανειστών μας, που καθοδηγούν το Βερολίνο και το ΔΝΤ.

– Το πρώτο κομμάτι ελληνικής ζωτικής σάρκας κόπηκε απάνθρωπα από το σώμα των εργαζομένων και των συνταξιούχων του ελληνικού κράτους, αμέσως με την υπογραφή της Σύμβασης Δανείου.

– Το δεύτερο κομμάτι ελληνικής ζωτική σάρκας κόπηκε από τον κοινωνικοοικονομικό ιστό της Χώρας μας, με την έναρξη εφαρμογής του προγράμματος εξάρθρωσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των ελεύθερων επαγγελμάτων για «απελευθέρωση» της αγοράς, ώστε να διευκολυνθεί η άλωσή της από τα μεγάλα δίκτυα επιχειρήσεων.

– Το τρίτο κομμάτι ελληνικής ζωτικής σάρκας είναι το σημερινό: το ξεπούλημα σε μεγάλους επιχειρηματικούς φορείς ανώνυμου κεφαλαίου: (α) των δημόσιων επιχειρήσεων, που παράγουν αγαθά και παρέχουν υπηρεσίες ζωτικής σημασίας για το κοινωνικό σύνολο και (β) της δημόσιας ακίνητης περιουσίας, που περιλαμβάνει και τη δημόσια γη με πλουτοπαραγωγικές πηγές και γενικά με ιδιότητες κερδοφόρας εκμετάλλευσης -ανεξάρτητα αν με την παραχώρηση αυτή απειλείται η εθνική κυριαρχία.

– Με τη δεύτερη κατηγορία ξεπουλήματος αρχίζει μαλακά και σιγανά η εκπλήρωση του σκοπού που υπηρετεί ο όρος παραίτησης από τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας, που περιέχει η Δανειακή Σύβαση.

3)                        
– Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι σε κάθε επέμβαση της «Τρόικα» το μαχαίρι μπαίνει όλο και πιο βαθιά στη ζωτική σάρκα της Ελλάδας και της υπόστασής της. Το απάνθρωπο και άνομο αυτό έργο των Δανειστών μας θα συνεχιστεί με όλο και πιο βαθιές τομές στο σώμα της Χώρας μας, μέχρι την εξάντληση και της έσχατης αντοχής της.

– Το πρόγραμμα οικονομικών μέτρων της Μέρκελ είναι εύγλωττο ως προς το πού οδηγεί.

– Τα επόμενα βήματα των Δανειστών μας θα αποτελούν επέμβαση στην εθνική μας κυριαρχία, που «αμετάκλητα και άνευ όρων» υποθηκεύτηκε με επίσημη υπογραφή.

– Εκεί θα έχομε και τις «λύσεις» των εθνικών μας ζητημάτων.    
  
4)
– Η υπογραφή από την πολιτική εκπροσώπηση της Χώρας μας της γνωστής Σύμβασης Δανείου και του Μνημονίου, με τους πρωτοφανείς στη μεταπολεμική ιστορία του ευρωπαϊκού πολιτισμού όρους, συνοδεύτηκε με δύο βαρύτατες παραβιάσεις της δημοκρατικής νομιμότητας και των εθνικών συμφερόντων, ενώ μπορούσαν να αποφευχθούν:

• η υποθήκευση της Ελλάδας στο σύνολο της με ταυτόχρονη καταπάτηση θεμελιωδών  δικαιωμάτων και άρχων και

• η παραβίαση του δημοκρατικού πολιτεύματος, που διαπράχτηκε με την παράκαμψη του ανώτατου μετά το λαό οργάνου του, της λαϊκής αντιπροσωπείας.

–  Όλα αυτά έγιναν με την ουσιαστική ανοχή της ευρύτερης πολιτικής ηγεσίας και με την ένοχη σιωπή των μεγάλων μέσων μαζικής ενημέρωσης.

5)
Οι κατάφωρες παραβιάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος, θεμελιωδών αρχών του δικαίου και δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη καθιστούν τη Σύμβαση Δανειοδότησης και το Μνημόνιο ανυπόστατα.

– Το Σύνταγμα, το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το Διεθνές Δίκαιο δεν επιτρέπουν την εφαρμογή τους. Η εφαρμογή τους και ο ιταμός έλεγχος της ελληνικής διοίκησης από την Τρόικα είναι χωρίς νόμιμη βάση.

– Η Ελλάδα, ως προς αυτή την εξουσία είναι κάτω από παράνομη κατοχή.

– Η πραγματικότητα αυτή δείχνει ότι η πορεία της Ελλάδας που ακολουθεί θα είναι τραγική. Η μόνη ελπίδα που μένει είναι η σοφία του λαού, όπως ο Ελληνισμός το έζησε πρόσφατα με τη σοφία του Κυπριακού Λαού.

6)                       
– Η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών κάνει έκκληση προς την Ελληνική Κυβέρνηση, με βάση τις συνταγματικές της υποχρεώσεις για τις οποίες ορκίστηκε, να ενεργήσει ό,τι χρειάζεται για την απάλειψη των όρων που προσβάλλουν την εθνική κυριαρχία και των άλλων αθέμιτων όρων των Συμβάσεων Δανειοδότησης και Μνημονίου και να τις υποβάλει στη Βουλή των Ελλήνων για συζήτηση και κύρωση.

– Η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών απευθύνει συγχρόνως έκκληση προς τα όργανα του πολιτεύματος της Ελλάδας, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τα Πολιτικά Κόμματα της Βουλής των Ελλήνων να ασκήσουν στην Κυβέρνηση κάθε δυνατή επιρροή που έχουν από το Σύνταγμα, για τον ίδιο σκοπό.

7)                    
– Η Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών, μέχρι την αποκατάσταση της δημοκρατικής νομιμότητας και την απάλειψη των επονείδιστων όρων που απειλούν την εθνική κυριαρχία, δε θα παύσει να αγωνίζεται με όλα τα δημοκρατικά μέσα για τη μη εφαρμογή των παράνομων και «απεχθών» Συμβάσεων Δανειοδότησης.

Project Θράκη: Το έγκλημα πλησιάζει στο τέλος του

Είμαστε πολύ κοντά στην αποδοχή μίας «ανεξάρτητης Θράκης» από την Ελληνική πλευρά -Μένει απλώς να τεθεί το αίτημα 

          Επί χρόνια γίνεται μία προσπάθεια ανάδειξης του Θρακικού προβλήματος, ενός εθνικού προβλήματος που όσο η Αθήνα αποφεύγει, τόσο αυτό γιγαντώνεται και απειλεί την εσωτερική ειρήνη και ασφάλεια των πολιτών της περιοχής. Επιχειρήσαμε, να αποδώσουμε τον στρατηγικό σχεδιασμό και την γενικότερη παρεμβατικότητα της Τουρκίας στην Θράκη, αναλύσαμε πλείστες όσες περιπτώσεις της μεθοδικής «εργασίας» που έχουν αναλάβει μυστικές υπηρεσίες της γείτονος Τουρκίας προκειμένου να αλλοιώσουν την πραγματικότητα και να «χτίσουν» με υπομονή όλα εκείνα τα απαραίτητα «δομικά στοιχεία» που μπορούν να στοιχειοθετήσουν σοβαρότατο πρόβλημα για τον χαρακτηρισμό της Ελληνικότητας της περιοχής.

         Πολιτική ανικανότητα και αδικαιολόγητη δουλικότητα σε παροτρύνσεις ξένων.
Εγκληματικά λάθη πολιτικών, ανυπαρξία εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού, εξυπηρετήσεις στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και των καλών ελληνοτουρκικών σχέσεων, αλλά κυρίως η αδυναμία της Αθήνας να κατανοήσει την ευθύνη της προς την περιφέρεια, οδηγεί σήμερα τη Θράκη (και όχι μόνο) στις διαθέσεις εκείνων που σχεδίασαν, οργάνωσαν και εκτέλεσαν ένα μακρόχρονο σχέδιο πολιορκίας και άλωσης ελληνικών περιοχών.

            Στη συνέχεια θα προσπαθήσουμε, όσο πιο σύντομα γίνεται, να αποδείξουμε πως πλησιάζει πολύ επικίνδυνα η στιγμή εκείνη κατά την οποία ο Ελληνισμός θα τεθεί μπροστά σε τεράστια εκβιαστικά διλήμματα ως προς την Θράκη, αλλά και ως προς το Αιγαίο. Εγνωσμένης αξίας ορυκτού πλούτου, η Θράκη, έχει ουσιαστικά παραδοθεί και λείπουν οι… υπογραφές για την δημιουργία μίας – εντός της Ελλάδος- περιοχής που θα λειτουργεί ως μόνιμο αγκάθι και με μεγάλους κινδύνους να μετατραπεί σε μία άτυπα κατεχόμενη από την Τουρκία περιοχή. Ζητάμε τον σεβασμό, την κατανόηση, την βοήθεια αλλά και την προσοχή όλων εκείνων των Ελλήνων που ενδιαφέρονται να αναδειχθεί το πραγματικό πρόβλημα της Θράκης. Ευελπιστούμε πως αυτή η προσπάθεια που καταβάλλουμε θα τύχει του δέοντος σεβασμού και της προσοχής που της αξίζει…

• Οι ειδικοί έχουν σημάνει συναγερμό

      Εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ειδικοί επιστήμονες, αναλυτές γεωπολιτικής, διπλωμάτες, αλλά και ιστορικοί και κοινωνιολόγοι, έχουν ποικιλοτρόπως καταδείξει το μέγεθος του συνεχώς διογκούμενου προβλήματος, που λέγεται Θράκη.
Οι φόβοι όλων πάντα ενέτειναν στο σοβαρότατο ενδεχόμενο μίας μικρής «επανάστασης» (σε πολιτικά πλαίσια ενισχυμένη από την διπλωματία της Άγκυρας) και αίτησης ανεξαρτησίας. Αργότερα, άρχισε να συζητείται σοβαρά το ενδεχόμενο Κοσοβοποίησης της Θράκης, αφού πληρούσε τα κριτήρια, αλλά είχε και τους ανθρώπους (π.χ. τούρκος πρόξενος Σαρνίτς) για να υλοποιήσουν ένα νέο Κόσοβο. Ίσως, το ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση (παρά τα όποια σημερινά οικονομικά της προβλήματα), ανάγκασε την Άγκυρα να «υποχωρήσει» σε περισσότερο ήπιες μεθόδους τουρκοποίησης της Θράκης.

 

• Γιατί η Τουρκία θέλει μία «Ανεξάρτητη Δυτική Θράκη»

     Είναι γνωστό πως οι «δεξαμενές σκέψης» της Τουρκίας και οι γενικότερες στρατηγικές που ακολουθούνται από την τουρκική εξωτερική πολιτική, καθώς και από τις υπηρεσίες (κυρίως εθνικού ενδιαφέροντος) της γείτονος, έχουν «στοχεύσει» την Ελληνική Θράκη πριν από δεκαετίες. Ίσως και από την ίδρυση του σύγχρονου τουρκο – Κεμαλικού κράτους, όταν τα Ελληνικά στρατεύματα αποχώρησαν από την Ανατολική Θράκη χωρίς να πέσει ούτε μία σφαίρα (ελέω συμφωνιών που υπέγραψε η τότε ελληνική κυβέρνηση). Από τότε μέχρι σήμερα, έχoυν αποκαλυφθεί μία σειρά από θέματα (π.χ. χρυσός, ουράνιο, πετρέλαιο κ.α.) που διαθέτει η Θράκη. Όμως, το ότι αποτελεί το τμήμα σύνδεσης Ασίας και Ευρώπης, με δρόμους συγκοινωνιών, αλλά και ενέργειας, η περιοχή της Θράκης σήμερα μεταβάλλεται σε περιοχή ελέγχου ροής ενέργειας προς την Ευρώπη, καθιστώντας την στο εγγύς μέλλον (την αμέσως επόμενη δεκαετία) περιοχή που θα συγκεντρώσει βαριά βιομηχανία και σημαντικά οικονομικά και τραπεζικά κεφάλαια θα ζητήσουν να κατοικοεδρεύσουν σε αυτήν. Η Άγκυρα θέλει όχι μόνο να είναι παρούσα, αλλά να «διευθύνει» και να αποκομίσει τα μέγιστα οικονομικά και γεωπολιτικά οφέλη που προκύπτουν από τα ανωτέρω.

• Πως μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητη Θράκη;

     Το ερώτημα που σήμερα θα πρέπει να απαντηθεί είναι: μπορεί ειρηνικά να τεθεί θέμα δημιουργίας ενός ανεξάρτητου κρατιδίου στην ευρύτερη περιοχή της Θράκης; Η απάντηση είναι πως είμαστε πολύ κοντά στο ενδεχόμενο αυτό. Αλλά όχι ακόμη. Εκτός αν κάποιοι αποφασίσουν να ρίξουν τις μάσκες της φιλίας τους επειδή θα πρέπει να επιταχύνουν τις. «δουλειές» τους στην Βαλκανική και στην Ανατολική Μεσόγειο. Πότε όμως θα είναι δυνατό να υλοποιηθεί μία ανακήρυξη της Θράκης ως ανεξάρτητου κρατιδίου; Μα φυσικά, όταν αυτό το κρατίδιο θα πληρούσε τα απαραίτητα «δομικά στοιχεία» ενός κράτους, είναι η απάντηση. Δηλαδή να έχει:

. Ενιαίο, συμπαγές και αδιαίρετο γεωγραφικό χώρο

. Οργανωμένη Διοίκηση ή σύστημα αυτοδιοίκησης

. Υποτυπώδες σύστημα οικονομίας ή Τραπεζικό σύστημα

. Υποτυπώδες έστω σύστημα Υγείας

. Οργανωμένο σύστημα Παιδείας

. Κοινή ιστορική και εθνική συνείδηση των πολιτών

 
Αυτά αποτελούν τα συστατικά στοιχεία αποτελούν την «μαγιά» για να γίνει ο εφιάλτης πραγματικότητα.

• Τι συμβαίνει σήμερα στη Θράκη;

      Επειδή, λοιπόν, το «ψηφιδωτό» είναι πλέον μπροστά μας, καλό θα είναι να το αποκωδικοποιήσουμε και να το δούμε επιτέλους ολόκληρο, όπως έχει μέχρι σήμερα στηθεί από την Άγκυρα. Στο σημείο αυτό θα πρέπει επίσης να σημειωθεί πως οι ευθύνες των Ελλήνων πολιτικών από την Αθήνα ή οι ευθύνες των εκάστοτε τοπικών αρχόντων της Θράκης, συνετέλεσαν τα μέγιστα ώστε ο κίνδυνος μεταβολής της Ελληνικής Θράκης σε περιοχή υπό άτυπη Ελληνική συγκυριαρχία να έχει μεγιστοποιηθεί σε βαθμό λίαν επικίνδυνο.

      Δυστυχώς, είμαστε πολύ κοντά στο να ολοκληρωθούν οι προϋποθέσεις εκείνες που θα μας στερήσουν ως χώρα το αναφαίρετο δικαίωμα να ονομάζουμε την Θράκη αμιγώς Ελληνική και περιοχή υπό πλήρη Ελληνική κυριαρχία. Και αυτή η ομιχλώδης κατάσταση έχει δημιουργηθεί λόγω μηδενικής μέριμνας και έλλειψης μακροχρόνιου σχεδιασμού εκ μέρους των Αθηνών. Οι εκάστοτε προσωπικές πολιτικές υπουργών, βουλευτών, Νομαρχών και Δημάρχων, κατάφεραν να αποδομήσουν και σε πολλές περιπτώσεις να παραχωρήσουν σοβαρά δικαιώματα στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της Άγκυρας και τους εκάστοτε πρακτορίσκους και ανθυπρακτορίσκους της ΜΙΤ και του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής, που διαφεντεύουν πλέον σε μεγάλες περιοχές με μουσουλμανικό πληθυσμό.

        Η εφήμερη δόξα κάποιων πολιτικών ή οι μακροχρόνιοι σχεδιασμοί τους για ανέλιξη στην πολιτική, δυστυχώς, έχει ως αντίκρισμα την ίδια την Θράκη. Η ψήφος έχει καταστεί ναρκωτικό για τους πολιτικούς, που δεν διστάζουν να το καταναλώνουν σε υπέρμετρες δόσεις, προκειμένου να ικανοποιήσουν την πολιτική τους ματαιοδοξία, αγνοώντας ηθελημένα τις επιπτώσεις της «δουλικότητας» που απαιτείται ως «αντίδωρο». Μάλιστα, όπως θα καταδείξουμε στη συνέχεια ο περίφημος «Καλλικράτης» αποτελεί το καλύτερο δυνατό δώρο προς την κατεύθυ νση πιθανότατης (απ)αίτησης ανεξαρτησίας της Θράκης. Ένα δώρο, που χαρακτηρίζεται ως αυτοκτονικός ιδεασμός του νομοθέτη ή κενότητα πολιτικής και εθνικής ευθύνης του πολιτικού συστήματος. Αργά, αλλά σταθερά, με ευγενικές «χορηγίες» από την Αθήνα, από την Άγκυρα αλλά κυρίως από τις ΗΠΑ, η Θράκη είναι ένα σχεδόν βήμα πριν «σκάσει» σαν βόμβα, με άγνωστα αποτελέσματα.

 

• Σύστημα Αυτοδιοίκησης (υπάρχει ήδη)

          Ο «Καλλικράτης» παρέχει τοπική αυτοδιοίκηση, με δομημένη ιεραρχία. Μέσα από ένα νομοσχέδιο για την τοπική Αυτοδιοίκηση και χωρίς προφανώς οι σχεδιαστές του να λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν τους την εθνική ιδιαιτερότητα της Θράκης, κατέστη δυνατό να παραχωρηθεί το «δικαίωμα» σε φανατικούς τουρκόφρονες, πιστούς υπηρέτες του εκτουρκισμού της Θράκης, να αναλάβουν την τοπική αυτοδιοίκηση σε συγκεκριμένες περιοχές που συνορεύουν μεταξύ τους.
Τι θα κάνει άραγε ο «σοφός νομοθέτης» εάν αύριο δηλώσουν όλοι αυτοί οι τουρκόφρονες – προσφάτως εκλεγέντες- δήμαρχοι, ότι νιώθουν τούρκοι και ασκούν το καθήκον τους ως τούρκοι πολίτες; Μπορεί άραγε ο «νομοθέτης» να κατανοήσει τι ακριβώς σημαίνει για τη Θράκη μία ενιαία τοπική αυτοδιοίκηση, που δεν είναι φίλα προσκείμενη στο Ελληνικό Σύνταγμα και στην εκάστοτε Ελληνική κυβέρνηση; Ας θεωρήσουμε, όμως, πως απλώς ο νομοθέτης έκανε λάθος και δεν υπολόγισε παραμέτρους που του ήταν άγνωστες. Το λάθος όμως, του νομοθέτη δυστυχώς, επεκτείνεται και γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα όργανα του τουρκισμού στην Θράκη.

       Έτσι, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως υπάρχει ήδη μία άτυπη κυβέρνηση, που έχει ορκιστεί στον Εχίνο Ξάνθης, μέλη της οποίας είναι όλοι οι πρώην και νυν μουσουλμάνοι βουλευτές όλων των Ελληνικών κομμάτων. Η άτυπη κυβέρνηση δρα με την «βιτρίνα» της «Συμβουλευτικής Επιτροπής Μειονότητας Τούρκων Δυτικής Θράκης» και έχει άμεσες σχέσεις με το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής. Μάλιστα, τελευταία, με την ευγενική χορηγία του τούρκου προξένου, και την επιμέλεια της άτυπης αυτής κυβέρνησης των «τούρκων» της Θράκης, έχει ξεκινήσει μία καταιγίδα δημιουργίας «τουρκικών συλλόγων» (κυρίως πολιτιστικών, που βάζουν ιστορικά θεμέλια τουρκικού πολιτισμού στην περιοχή, διαστρεβλώνοντας την ιστορία αλλά και οικειοποιούμενοι ως τουρκικό τον ήδη υπάρχοντα πολιτισμό των μουσουλμάνων της περιοχής), που διασπείρονται στην ορεινή Θράκη αλλά και στο νοτιοανατολικό πεδινό τμήμα του νομού Ροδόπης.

 

          Μία ευρεία γεωγραφική περιοχή, αυτοδιοικούμενη, με επίπεδα τοπικής αλλά και κεντρικής διοίκησης, ήδη υπάρχει, ελέω Καλλικράτη. Κάποιοι στην Αθήνα είτε δεν υπολόγισαν σωστά τις εξελίξεις, είτε τις υπολόγισαν με λάθος «μέτρα» και «σταθμά». συνεχίζοντας τα λάθη εις βάρος της Θράκης και του Ελληνισμού.

• Ενιαία γεωγραφική περιοχή (υπάρχει ήδη)

          Μέσω του Καλλικράτη, το πολιτικό έγκλημα των Αθηνών στην Θράκη, γιγαντώθηκε. Μέσα από παράξενες μεθοδεύσεις (πολλοί μίλησαν για συμφωνίες μεταξύ ΠΑΣΟΚ και φανατικών τουρκοφρόνων) και επιλογές, κατέστη δυνατό να εκλεγούν 3 μουσουλμάνοι δήμαρχοι σε 3 Δήμους της Θράκης (δήμος Γλαύκης στην Ξάνθη, δήμος Ιάσμου και δήμος Φιλύρας στην Ροδόπη), σε γειτονικούς γεωγραφικά δήμους, στην ορεινή Θράκη, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό μία ενιαία – εκτεταμένη γεωγραφικά κατά μήκος σχεδόν ολόκληρης της ορεινής Θράκης – περιοχή, που κατοικείται σχεδόν ολοκληρωτικά από μουσουλμάνους και ελέγχεται αποκλειστικά από το τουρκικό προξενείο και τους ανθρώπους του!!! Αν αυτό σε κάποιους θυμίζει γκέτο, θα τολμούσα να συμπληρώσω πως ίσως θα έπρεπε να μην παραμείνουν μόνο σε αυτή την εικόνα, αλλά στην σημασία που αυτή η εκτεταμένη ομοιογενών χαρακτηριστικών περιοχή μπορεί να πάρει.
Να σημειωθεί, βέβαια, πως στη νότια Βουλγαρία έχουν αναπτυχθεί ιδιαίτερα οι φιλοτουρκικές τάσεις, αφού η δράση των τουρκικών υπηρεσιών εκεί είναι ιδιαίτερα έντονη και έχουν ήδη δημιουργηθεί εντάσεις με την κυβέρνηση της Βουλγαρίας. Μία ακόμη ευρύτερη περιοχή τουρκοφρόνων ή μουσουλμάνων εξαρτώμενων από τουρκόφρονες, δημιουργεί αυτόματα σημαντική «πληγή» για την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή. Όμως, για να συμβεί αυτό έπρεπε πρώτα να γίνει ο δικός μας «Καλλικράτης», και στη συνέχεια θα πρέπει να πραγματοποιηθούν και άλλα απαραίτητα «δομικά στοιχεία».

 

         Τα λάθη των Ελλήνων πολιτικών, δείχνουν να επηρεάζουν και την Βουλγαρία, αφού καταφέρνουν να διογκώσουν ένα πρόβλημα που έρχεται επάνω μας, με μεγάλη ταχύτητα. Το Θρακικό πρόβλημα είναι ήδη εδώ, άσχετα αν κάποιοι δεν θέλουν να το παραδεχθούν ή να το δούνε. Το ειρωνικό είναι πως το «Θρακικό Πρόβλημα» είναι εδώ εξαιτίας της ανυπαρξίας βούλησης, σχεδιασμού ή της φιλοπατρίας Ελλήνων πολιτικών, που στάθηκαν πολύ μικροί έως ανίκανοι να αντιληφθούν πως παρέδιδαν και παραδίδουν τα υλικά ανεξαρτητοποίησης της Θράκης.

• Αυτοδύναμη οικονομία (υπάρχει ήδη)

          Σε όσους ζούνε στην Θράκη ή σε όσους θέλησαν να ασχοληθούν σοβαρά με αυτήν, έχει ήδη γίνει απολύτως σαφές πως ο μουσουλμανικός πληθυσμός λειτουργεί σε καθεστώς γκέτο. Και αυτή η λειτουργία σε ένα πολύ μεγάλο της μέρος αφορά την οικονομία. Έτσι, υπάρχουν μουσουλμάνοι έμποροι που έχουν προϊόντα μόνο για μουσουλμάνους, ενώ είναι πολύ σπάνιο το φαινόμενο κατά το οποίο μουσουλμάνος θα αγοράσει από κατάστημα χριστιανού (οι χριστιανοί αγοράζουν από όπου τους αρέσει, ενώ οι μουσουλμάνοι αγοράζουν μόνο από μουσουλμάνους!!!). Υπάρχουν μουσουλμάνοι οικοδόμοι – εργολάβοι (απορίας άξιο πως αναπτύσσονται οικονομικά, όταν καταγγέλλουν την Ελλάδα για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για δημιουργία προβλημάτων στην ανάπτυξη, για άνιση αντιμετώπιση από το νόμο κ.α.) που δίνουν εργασία μόνο σε μουσουλμάνους εργάτες. Να σημειωθεί επίσης πως η φωτογραφία του Κεμάλ μπαίνει στα εγκεκριμένα από το τουρκικό προξενείο καταστήματα, τα οποία με αυτόν τον τρόπο κάνουν «χρυσές δουλειές».

 

         Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος, αλλά και το βάθος της οικονομικής διείσδυσης, δύναμης και ανεξαρτησίας που ήδη υπάρχει στους μουσουλμάνους της Θράκης (αιτία γι αυτό υπήρξε σειρά τραγικών λαθών της Αθήνας) σημειώνεται πως δεν είναι μόνο η εμπορική οικονομική δραστηριότητα που αναπτύσσεται (έστω και σε καθεστώς οικονομικού γκέτο). Το ίδιο συμβαίνει σε όλες τις οικονομικές δραστηριότητες των μουσουλμάνων (πλην ελαχίστων ηρωικών εξαιρέσεων που δεν διστάζουν να τα βάλουν με το «σύστημα του προξενείου» αμφισβητώντας την «βοήθεια» που αυτό μπορεί να τους παρέχει). Σαν παράδειγμα, της άνθησης αυτής της κλειστής οικονομίας, αρκεί να αναφερθεί ένα γεγονός που συνέβη σε τράπεζα της Ξάνθης κατά την είσοδο του ευρώ στην οικονομική καθημερινότητά μας. Ένας γέροντας πομάκος επισκέφθηκε την τράπεζα με ένα τσουβάλι δεκαχίλιαρα και όταν είδε τι του έδωσαν απογοητεύτηκε. Μέχρι τότε, πολλοί μουσουλμάνοι της Θράκης επένδυαν τα χρήματά τους στην Τουρκία, αλλά μετά από κάποια γεγονότα απαγωγών και ουσιαστικής απώλειας των επενδύσεών τους, αποφάσισαν (τουλάχιστον) την παύση επενδύσεων στην επικίνδυνη για επενδύσεις «μητέρα πατρίδα».

 

        Είναι γνωστό πως μέχρι και σήμερα ένας μεγάλος όγκος χρημάτων των μουσουλμάνων της Θράκης βρίσκεται σε σεντούκια. Αυτά τα χρήματα θα προσπαθήσει να προσεταιριστεί η τουρκικών συμφερόντων Ziraat Bank, αλλά και οι τούρκοι επιχειρηματίες που σκοπεύουν να «επενδύσουν» στην Θράκη. Η Τουρκία σκοπεύει να «αγοράσει» τη Θράκη με βοήθεια που θα πάρει από τα χρήματα των Ελλήνων μουσουλμάνων. Και αν δεν καταφέρει σήμερα να τους πάρει τα χρήματα, η παρουσία της Άγκυρας στη Θράκη τους υπόσχεται πως αύριο θα τους πάρει την γη που κατέχουν. Γιατί; Μα, αφού η Ελληνική Πολιτεία δεν ενδιαφέρεται να καλύψει το ήδη υπάρχον κενό απέναντι στους πολίτες της, η πολιτική της γείτονος θα έρθει ως φυσικός κανόνας, να συμπληρώσει τα αθηνοκεντρικά κενά.

 

         Η πρόσφατη οικονομική τάση, με τις επισκέψεις τούρκων επιχειρηματιών στην Θράκη, δημιουργεί μία παράξενη δυναμική στην τοπική οικονομία. Δεν είναι μόνο τα έπιπλα τουρκικής κατασκευής, αλλά κυρίως η μεταφορά τουρκικών βιοτεχνιών (κυρίως στην Κομοτηνή), που θα αγκαλιάσουν» τους μουσουλμάνους της Θράκης, θα τους δώσουν δουλειά και θα αποκτήσουν απόλυτη κυριαρχία – εξάρτηση στην διαβίωσή τους. Μήπως θα ήταν καλύτερα οι κομπορημονούντες οικονομολόγοι των ΕΒΕ να υπολογίσουν και κάποιες άλλες παραμέτρους των σχεδιασμών ανάπτυξης που ονειρεύονται; Πώς είναι δυνατόν οι «ειδικοί» να μην βλέπουν πως μέσω των σημερινών τους σχεδιασμών πρόκειται να επηρεάσουν (σε εκβιαστικό βαθμό μάλιστα) τους μουσουλμάνους και τους χριστιανούς πολίτες της Θράκης;

• (Απορία συντάκτη: Γιατί έρχονται να επενδύσουν στην Ελλάδα οι τούρκοι βιομήχανοι, όταν το κόστος εργασίας στην Τουρκία είναι πολύ μικρότερο; Ποιός μπορεί να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση, χωρίς να εικάσει κάποια έστω και υφέρπουσα επιθετική κίνηση της Άγκυρας;)

        Η δημιουργία μίας (έστω υποτυπώδους) οικονομικής κίνησης που θα βασίζεται σε μικρής και μέσης εξαγωγικής μορφής βιοτεχνία ή βιομηχανία, είναι ένα ακόμη «δομικό στοιχείο» δημιουργίας μίας ανεξάρτητης Θράκης. «δομικό στοιχείο» που η οικονομική και πολιτική ελίτ το προσφέρει με πλατιά χαμόγελα στον Ταγίπ Ερντογάν, στον Αχμέτ Νταβούτογλου και στον τούρκο πρόξενο της Κομοτηνής, που εργάζονται μεθοδικά στα πλαίσια του νέο-οθωμανισμού και της δημιουργίας μίας μεγάλης Τουρκίας που θα «πατάει» στα Βαλκάνια.
Η πρόσφατη συνάντηση στην Κομοτηνή, όπου οι τούρκοι επιχειρηματίες εκδήλωσαν ανοιχτά το ενδιαφέρον τους για αγορά και εκμετάλλευση εγκαταλελειμμένων βιοτεχνιών και βιομηχανιών στην Ροδόπη, αποτελεί την μέγιστη απόδειξη της οικονομικής παράδοσης – μεταβίβασης της Θράκης σε τουρκικά χέρια.

  

          Η ανάπτυξη ενός οικονομικού πόλου, που θα έχει άμεση και αμέριστη, χρηματική και πολιτική στήριξη από την Άγκυρα, είναι ήδη γεγονός. Η οικονομική εξάρτηση του μουσουλμανικού στοιχείου θα σημάνει την αυτόματη πολιτική χειραγώγησή του.

          Τί έχει να απαντήσει η Αθήνα σε αυτό; Πρόκειται για ένα ακόμη επικίνδυνο λάθος που προστίθεται στα προηγούμενα; Ένα ακόμη μοιραίο λάθος, που παραδίδει την τοπική οικονομία σε φορείς που εδράζονται στην Τουρκία και οι οποίοι ασφαλώς δεν ενδιαφέρονται για τα Ελληνικά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα!!!  Μήπως όμως θα έπρεπε να αναφερόμαστε ξεκάθαρα σε τουρκική «εισβολή»; Σαν παράδειγμα αναφέρεται καθαρά για ιστορικούς σκοπούς και από στοιχεία της Τουρκικής Στατιστικής Υπηρεσίας Τurkstat για το ενδεκάμηνο Ιανουαρίου – Νοεμβρίου 2008 προκύπτει ότι οι ελληνικές εξαγωγές προς την Τουρκία έφθασαν στα 1.094 εκατ. δολ. και οι τουρκικές εξαγωγές προς την Ελλάδα στα 2.326 εκατ. δολ. (εμπορικό ισοζύγιο: -1.232 εκατ. δολ.). Ενώ για την περίοδο 2008-2009 τα νούμερα ήταν 1,1 δις και 1,6 δις δολάρια αντίστοιχα (εμπορικό ισοζύγιο: -500 εκατ. δολ). Επομένως τ ι είδους εξαγωγές θα μπορούσαν να πετύχουν οι ελληνικές επιχειρήσεις όταν ο μέσος μισθός στην Τουρκία είναι 320 ευρώ και τα ελληνικά προϊόντα κάθε άλλο παρά φτηνά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σε σχέση με τα τουρκικά. Εντάξει, λοιπόν, ας το προσμετρήσουμε κι αυτό σαν ένα ακόμη λάθος.

 

• Τραπεζικό σύστημα (υπάρχει ήδη)

          Η ύπαρξη της τουρκικών συμφερόντων τράπεζας Ziraat Bank στην Θράκη, με υποκαταστήματα στην Κομοτηνή και στην Ξάνθη, αποτελεί σήμερα τον συνεκτικό κρίκο της ήδη γκετοποιημένης οικονομίας των μουσουλμάνων της Θράκης. Είναι, δε, απολύτως βέβαιο πως όταν χρειασθεί θα κληθεί να παίξει τον οργανωτικό ρόλο σε μία νέα ανεξάρτητη οικονομία, αφού θα συγκεντρώνει το αποκλειστικό ενδιαφέρον και την εμπιστοσύνη του νέου ανεξάρτητου κράτους. Οπότε, η αδειοδότηση λειτουργίας της στην Θράκη, ήταν μάλλον το αποτέλεσμα εγκεφαλικής δυσλειτουργίας εκείνου που συμφώνησε και υπέγραψε για την ύπαρξη της Ziraat Bank σε μία ευαίσθητη εθνικά περιοχή. Η Ziraat Bank σήμερα στηρίζει την δημιουργία και της λειτουργίας μίας ανεξάρτητης οικονομίας, αποκλειστικά από και προς μουσουλμάνους, ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί και σαν πολιορκητικός κριός ισχύος στην ήδη καταρρέουσα (λόγω τεράστιων ευθυνών των κυβερνήσεων της χώρας, που εγκατέλειψαν και εν μέρει – εμμέσως κατέστρεψαν τις επιχειρηματικές δραστηριότητες που τόλμησαν να αναπτυχθούν σε ολόκληρη την περιφέρεια της Αν. Μακεδονίας και Θράκης) τοπική οικονομία.
Το κύμα δανειοδοτήσεων, αλλά κυρίως η αγορά γης από μουσουλμάνους μέσω της Ziraat Βank, αποτελεί μία εν δυνάμει απειλή αλλαγής ιδιοκτησίας γης. Και κάτι τέτοιο, είναι δυνατόν να μεταβάλει τον γεωγραφικό εθνικό χάρτη, με άγνωστα αποτελέσματα σε περίπτωση που γίνει επίκληση της Συνθήκης της Λωζάνης. Μία συνθήκη στην οποία γίνεται σαφέστατη αναφορά σε πληθυσμιακή και ιδιοκτησιακή ανωτερότητα, με βάση την οποία η σημερινή Θράκη (δυτική Θράκη) δόθηκε στην Ελλάδα.

         Ενώ σήμερα η Ziraat Bank έχει ένα σαφή προσανατολισμό, είναι απολύτως βέβαιο πως την επαύριο θα αλλάξει χαρακτηριστικά, θα επαναπροσανατολισθεί και θα μπορεί άνετα να μεταβληθεί σε «εθνική τράπεζα» της ανεξάρτητης τουρκικής Θράκης. Είναι σαφές πως με βάση τις ήδη υπάρχουσες οικονομικές συναλλαγές, θα μπορεί να αποδεχθεί μία έκκληση – αίτηση των τουρκοφρόνων, για να δημιουργήσει τον οικονομικό κορμό και να λειτουργήσει σαν κύριος φορέας οικονομικής σύνδεσης με άλλα κράτη. Η τουρκικών συμφερόντων τράπεζα δεν ήρθε στην Θράκη για να δώσει δάνεια, αλλά για να πάρει ισχύ και να καλύψει (σχεδόν αποκλειστικά) τις αυξημένες οικονομικές δραστηριότητες που επίκειται να αναπτυχθούν από την διέλευση των αγωγών ενέργειας και την ταυτόχρονη έλευση μεγάλων βιομηχανικών μονάδων στην περιοχή. Η αυξημένη δυναμική, η τεχνογνωσία και οι καλές σχέσεις με τον τοπικό μουσουλμανικό πληθυσμό, θα καταστήσουν την Ziraat Bank σε παίκτη ισχύος.
Τι επεκτάσεις οικονομικές και πολιτικές μπορεί να έχει μία τέτοια εξέλιξη; Δυστυχώς, για την Ελλάδα, τις χειρότερες, αφού η Ελληνική οικονομία θα βρεθεί έξω από την «πίτα» ή θα αναγκαστεί να αποδεχθεί να μοιραστεί την «πίτα» που λέγεται Θράκη!!!  Και τα λάθη της Αθήνας, απλώς συνεχίζονται.

 

 

• Υποτυπώδες -έστω- σύστημα Υγείας (υπολείπεται)

        Η λειτουργία ενός κράτους (ή η αίτηση για ίδρυση ενός κρατιδίου – μορφώματος) απαιτεί σαφείς υπάρχουσες υποδομές. Μέσα σε αυτές τις απαιτητές υποδομές είναι και η παροχή του αγαθού της Υγείας. Αν και μέχρι στιγμής δεν έχει δημιουργηθεί κάποια νοσηλευτική μονάδα, τουρκικών συμφερόντων, στην Θράκη, οι πληροφορίες που υπάρχουν γύρω από το συγκεκριμένο θέμα, είναι ανησυχητικές για την Ελληνική πλευρά. Μέσα στα πλαίσια των καλών ελληνοτουρκικών σχέσεων και της ελεύθερης οικονομικής ανάπτυξης (και οικονομικών δραστηριοτήτων) ανάμεσα στις δύο χώρες, τούρκοι επιχειρηματίες συνοδευόμενοι από γιατρούς, έχουν ήδη επισκεφθεί τον ορεινό όγκο των νομών Ξάνθης και Ροδόπης, συλλέγοντας στατιστικές πληροφορίες για θέματα υγείας και ασθενειών των κατοίκων των περιοχών αυτών. Μάλιστα, έδωσαν διαβεβαιώσεις στους κατοίκους του Εχίνου (Ν. Ξάνθης) πως πρόκειται να λειτουργήσουν πλήρεις ιατρικές κλινικές μονάδες (μικρά ιδιωτικά νοσοκομεία) πολύ σύντομα!!! Στα ίδια επιχειρηματικά πλαίσια, τούρκοι επιχειρηματίες επισκέφθηκαν την πόλη της Κομοτηνής σε μία προσπάθεια συνεργασίας με τον τούρκο πρόξενο προκειμένου να εξευρεθεί οικόπεδο που θα μπορέσει να φιλοξενήσει μία μεγάλη ιδιωτική ιατρική μονάδα (νοσοκομείο), η οποία θα μπορεί να παρέχει υπηρεσίες στο νομό Ροδόπης. Οι πληροφορίες ανέφεραν μάλιστα την επιθυμία των τούρκων επιχειρηματιών η νοσοκομειακή αυτή μονάδα να διαθέτει και ελικόπτερα για αερο-διακομιδή των ασθενών (ιδιαίτερα της ορεινής Ροδόπης).
Σήμερα, υπάρχει μεγάλος αριθμός μουσουλμάνων ιατρών, οι οποίοι σε ένα ποσοστό περίπου 99% έχουν σπουδάσει ιατρική στην Τουρκία. Η επιστημονική τους δραστηριότητα στέφεται με επιτυχία αφού έχουν ως ασθενείς – πελάτες περίπου το 90% των μουσουλμάνων. Ακόμη και ο ευαίσθητος χώρος της Υγείας έχει μεταβληθεί σε ένα γκέτο. ενώ στα πλαίσια της ισονομίας και ισοπολιτείας, διορίζονται σε δημόσιους οργανισμούς υγείας, με την βοήθεια πολιτικών (χριστιανών και μουσουλμάνων) παραβιάζοντας την «σειρά» ή και τις «προϋποθέσεις» που απαιτούνται. Σε περίπτωση που αύριο τεθεί αίτημα δημιουργίας ενός ιδιωτικού νοσοκομείου τουρκικών συμφερόντων, εμείς θα μπορούνε να πούμε πως απλώς ένα ακόμη κομμάτι της «αλυσίδας» μπήκε στη θέση του, ένα ακόμη «λάθος» έχει γίνει στο όνομα της ελεύθερης οικονομίας και των καλών σχέσεων. Και η ζωή συνεχίζεται, στην. υγεία των κορόιδων.

 

• Οργανωμένο σύστημα Παιδείας (είναι σχεδόν έτοιμο) και κοινή γλώσσα εκπαίδευσης η τουρκική (αναγνωρίστηκε)

           Στο σημείο αυτό το «έγκλημα» είναι παλιό. Μετράει δεκαετίες, περισσότερο από μισό αιώνα, όταν η Ελληνική κυβέρνηση (1954) αποφάσισε να παραβιάσει εις βάρος των Ελληνικών συμφερόντων την Συνθήκη της Λοζάνης, αναγνωρίζοντας τουρκική μειονότητα. Μάλιστα, φρόντισε ο τότε υπουργός Παιδείας να στείλει έγγραφο σε όλα τα σχολεία της Επικράτειας που υπήρχαν μουσουλμάνοι, μέσω του οποίου ζητούσε την διακριτική ευνοϊκή μεταχείριση των τούρκων μαθητών. Έτσι, η λέξη «Τούρκος» μπήκε στο υπουργείο Παιδείας. Την επόμενη χρονιά, η τουρκική κυβέρνηση, αποφάσισε να ανταποδώσει την ευγενική κίνηση της Ελλάδας, οργανώνοντας μία δίχως προηγούμενο επίθεση κατά των Ελλήνων της Πόλης (τα γνωστά αίσχη του τουρκικού παρακράτους, Σεπτεμβριανά).
Από τότε, μέχρι σήμερα, πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι και οι αναίτιες παραχωρήσεις της Ελληνικής πλευράς άρχισαν να δημιουργούν τις βάσεις για ένα ανεξάρτητο τουρκικό εκπαιδευτικό σύστημα εντός της Ελλάδας! Μειονοτικά Δημοτικά Σχολεία, Μειονοτικά Ιδιωτικά Γυμ νάσια και Λύκεια, με δασκάλους «προσοντούχους» (άγνωστο τι προσόν διέθεταν πέρα από τη γνώση της τουρκικής γλώσσας και τις πολύ καλές τους επαφές με την Άγκυρα), καθηγητές από την Τουρκία και πάντοτε υπό Τουρκική διεύθυνση!!! Το έγκλημα της Ελληνικής πολιτείας ήταν συνεχές, αφού φρόντισε να υποβιβάσει (με τις εντολές ειδικές – διακριτικής διαχείρισης, όπως φαίνεται στο έγγραφο που παρατίθεται, έτους 1954) τους μαθητές, παραδίδοντάς τους σε δασκάλους και καθηγητές που είχαν ελάχιστη διάθεση και μπορούσαν να εργάζονται όποτε και όπως ήθελαν, αφού ο έλεγχος για την πρόοδο των μαθητών ήταν σχεδόν μηδενικός. Το έδαφος ήταν πρόσφορο, προκειμένου να εργαστούν οι «προσοντούχοι» και οι εκ Τουρκίας εκπαιδευτικοί με πολύ άνεση στον εκτουρκισμό των συνειδήσεων των μαθητών.
Την οριστική πέτρα στο στρεβλό οικοδόμημα έβαλε ο Γιώργος Παπανδρέου που ως υπουργός Παιδείας αποφάσισε την ειδική πριμοδότηση -με ένα σύστημα ποσόστωσης- των μουσουλμάνων (σύμφωνα με την εγκύκλιο του 1954, τούρκων) μαθητών προκειμένου να εισαχθούν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Βέβαια, η απόφαση αυτή είχε σαν αιτιολογικό να σταματήσει ή έστω να μειώσει την μετακίνηση των μουσουλμάνων μαθητών στην Τουρκία, προκειμένου να σπουδάσουν σε κάποιο Πανεπιστήμιο. Στην πραγματικότητα ήταν η ταφόπλακα σε κάθε πιθανότητα επαναφοράς σε φυσιολογική λειτουργία του συστήματος εκπαίδευσης των μουσουλμάνων μαθητών. Δια χειρός Παπανδρέου, λοιπόν, η κάκιστη απόδοση των εκπαιδευτικών, αλλά και του λανθασμένου συστήματος εκπαίδευσης, επιβραβευόταν με ειδική βαθμολογία και με λίγη τύχη κάποιος που στις εξετάσεις έπαιρνε βαθμό 4 (με άριστα το είκοσι) σπούδαζε από δικηγόρος μέχρι γιατρός!!!
         

       Η Ειδική Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης (γνωστή ως ΕΠΑΘ) λειτουργούσε πάντα με χαμηλά κριτήρια αξιολόγησης και παρήγαγε δασκάλους (πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης αποκλειστικά για μειονοτικά δημοτικά σχολεία) που η απόδοσή τους εξαρτώνταν μόνο από την διάθεσή τους να διδάξουν. Συνήθως οι άνθρωποι αυτοί, με έναν δεύτερο μισθό από την Άγκυρα, δίδασκαν τον τουρκισμό, ενώ σε αρκετές περιπτώσει ς προβιβάζονταν σε ιμάμηδες (ποιος είπε ότι η θρησκεία δεν μοιράζει χρήμα;) ή ακόμη και σε «μάγους» που «διάβαζαν», «ξόρκιζαν», έκαναν μάγια. φυσικά με το αζημίωτο. Το σύστημα της Ελληνικής Εκπαίδευσης στο μεγαλείο του!!!

 

       Όταν έγινε γνωστό πως το πρόβλημα που ουσιαστικά αντιμετώπιζε η εκπαίδευση των μουσουλμανοπαίδων ήταν η πολυγλωσσία (οι περισσότεροι μουσουλμάνοι είναι Πομάκοι και μιλούσαν τρεις γλώσσες: την μητρική Πομακική, την Τουρκική και την Ελληνική) στην οποία αναγκάζονταν οι μαθητές να ζούνε, η Ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να δημιουργήσει ειδικά προγράμματα για να δοθεί κάποια λύση στο φυσιολογικό πρόβλημα να μιλάς την μητρική σου γλώσσα, να διδάσκεσαι στην Ελληνική και υποχρεωτικά -και τελείως αναίτια- στην Τουρκική. Και όλα αυτά ενώ θα πρέπει να ζήσουν και να εργαστούν στην Ελλάδα.!
Μέσα από τα καλοπληρωμένα αυτά ειδικά ερευνητικά προγράμματα εμφανίστηκε και η κυρία Δραγώνα, η οποία τελικά κατέθεσε τα αποτελέσματα της έρευνάς της στο Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας, το οποίο με τη σειρά του απεφάνθη πως η εκπαίδευση των μουσουλμανοπαίδων θα γίνεται σε δύο γλώσσες (Ελληνικά και Τουρκικά), εξαφανίζοντας -κυριολεκτικά- από τον γλωσσολογικό χάρτη την Πομακική γλώσσα και παραδίδοντας ουσιαστικά τους Πομάκους στην αγκαλιά της Άγκυρας!

          Το πρωτοφανές αυτό γεγονός συνέβη στο τέλος του 2010, και θεωρείται μοναδικό στην παγκόσμια κοινότητα, αφού ένα υπουργείο Παιδείας αποφασίζει να εξαλείψει την ιστορία, τον πολιτισμό, την γενικότερη κουλτούρα και την γλώσσα μίας πληθυσμιακής ομάδας, εντάσσοντάς την εθνολογικά μέσα σε μία άλλη υποδεέστερη αριθμητικά τοπική πληθυσμιακή ομάδα. Και το κριτήριο της ανώμαλης αυτής συγχώνευσης ήταν το θρήσκευμα, που ενώ αποτελεί ευαίσθητο μη δημοσιοποιήσιμο προσωπικό δεδομένο, γίνεται ισοπεδωτικό εθνολογικό κριτήριο.

       Με ποια λογική συνέβη αυτό; Ίσως με την λογική της κυρίας Δραγώνα, ίσως με την λογική της κυρίας Διαμαντοπούλο υ, ίσως με την λογική της Άγκυρας και των φερέφωνων (βλ. Ανεξάρτητη Συμβουλευτική Επιτροπή Τούρκων Δυτικής Θράκης) που διατηρεί εντός της Ελληνικής Θράκης. Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο, κατάφεραν να αλωθούν από την Τουρκική γλώσσα, ενώ σοβαρές πιέσεις πλέον δέχεται και η εκπαίδευση στα νηπιαγωγεία (δίγλωσσα), ενώ ήδη άρχισαν οι «φωνές» από τους γνωστούς κύκλους τουρκοφρόνων της Θράκης, που θέλουν τουρκικό Πανεπιστήμιο. Πληροφορίες αναφέρουν πως εδώ και ένα χρόνο γίνεται έρευνα για την ανεύρεση του κατάλληλου χώρου – οικοπέδου στην πόλη της Κομοτηνής.
          Αν λοιπόν σκεφτούμε πως η εξέγερση των Αλβανών του Κοσσυφοπεδίου ξεκίνησε έναν χρόνο μετά την ίδρυση του Αλβανικού Πανεπιστημίου, ίσως θα πρέπει να αρχίσουμε να αναλογιζόμαστε τι θα συμβεί όταν ολοκληρωθεί η κλίμακα της Τουρκικής Εκπαίδευσης, καλυπτόμενη σε όλες τις βαθμίδες, εντός της Θράκης. Και πάλι, μέσα στο πνεύμα της κατανόησης, των δικαιωμάτων για προσέγγιση στην παιδεία, ίσως μας οδηγεί σε ένα τεράστιο λάθος. Μόνο που έρχεται να προσμετρηθεί σε άλλα, ήδη υπάρχοντα λάθη. Και, δυστυχώς, ιστορικά αποδεικνύεται πως η Παιδεία αποτελεί μία ιδανική βάση για δημιουργία εθνικών συνειδήσεων, όταν γίνεται εργαλείο σε χέρια ανθρώπων που δεν αντιμετωπίζουν την εκπαίδευση με σεβασμό, αλλά ως πολιτικό εργαλείο.

       Κοινή ιστορική και εθνική συνείδηση των πολιτών
(λίγο πριν την ολοκλήρωσή της)

 

        Από τα όσα μέχρι στιγμής αναφέρθηκαν εξάγεται το συμπέρασμα πως οι μουσουλμάνοι της Θράκης οδηγούνται συστηματικά σε έναν εκτουρκισμό με την πλήρη συναίνεση της Ελληνικής Πολιτείας. Η Παιδεία, δυστυχώς, συμβάλει τα μέγιστα στην δημιουργία κοινής εθνικής πεποίθησης ή στην περίπτωση της Θράκης, συμβάλει στην στρέβλωση της πραγματικότητας και στην δημιουργία αμφιβόλων εθνικών συνειδήσεων. Στο σημείο αυτό, ακριβώς, παρεμβάλλεται η οικονομία, οι μικρο-κοινωνίες που αναπτύσσονται κυρίως σε χωριά, το θρήσκευμα, αλλά και η δημιουργία έντονης πλην τεχνητής αντιπαλότητας. Οι συνεχείς αναφορές σε τούρκους πολίτες εντός της Ελλάδας, ακόμη και από τον τούρκο πρόξενο της Κομοτηνής, από μουσουλμάνους βουλευτές που ενώ εκλέγονται ως Έλληνες πολίτες και υποτίθεται πως υπηρετούν την κοινωνία των πολιτών στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, δηλώνουν απερίφραστα πως είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την «μητέρα πατρίδα Τουρκία». Την ίδια στιγμή, ενώ απολαμβάνουν πλήρη ισότητα και ισονομία (αρκετές φορές πλέον του δέοντος), επικαλούνται παραβιάσεις των ανθρωπίνων τους δικαιωμάτων και δημιουργούν πόλους συσπείρωσης, επικαλούμενοι πως αυτά συμβαίνουν επειδή είναι μουσουλμάνοι και πιστοί στο Ισλάμ!!!

 

        Μέσα σε αυτόν τον «αχταρμά» (τουρκική λέξη που σημαίνει «μπέρδεμα», «ανακάτωμα»), δέχονται και βοήθειες από την Ελληνική πλευρά, που ανέχεται την οικειοποίηση του πολιτισμού του τοπικού μουσουλμανικού πληθυσμού από τα «πολιτιστικά καραβάνια» και από τις «πολιτιστικές εκδηλώσεις» που οργανώνει η Άγκυρα εντός της Θράκης. Μάλιστα, η κλοπή τοπικών ενδυμασιών και η εμφάνισή τους ως «τουρκικές» αποτελεί ένα απλό μόνο δείγμα του θράσους της πολιτιστικής κλοπής (και όχι επίθεσης) που συμβαίνει εις βάρος των Πομάκων της Θράκης.
Αυτά συμβαίνουν, υπό την ανοχή των Αθηνών και των εκεί υπευθύνων, που προφανώς στο όνομα της ωραιοποίησης της πραγματικότητας και κυρίως των καλών Ελληνοτουρκικών σχέσεων, προχωρούν σε λάθη που είναι άγνωστο εάν το τίμημά τους είμαστε σε θέση να τα πληρώσουμε ως λαός όταν μας ζητηθεί.

• Τι σχεδιάζεται τελικά ως «λύση»;

          Μέσα σε αυτή την πληθώρα των εγκληματικών λαθών, της πολιτικής αναποφασιστικότητας και του ακατανόητου μη κρατικού παρεμβατισμού, η Θράκη σήμερα έχει αφεθεί σε έναν επικίνδυνο δρόμο που την οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε περιπέτειες.

• Τι μέλλει γενέσθαι όταν θα ολοκληρωθεί το παζλ των απαιτητών για την δημιουργία ενός ανεξάρτητου κρατιδίου;
• Πώς είναι δυνατόν, ακόμη και σήμερα οι κυβερνώντες την Ελλάδα να μην βλέπουν την «εικόνα» αυτού του παζλ κοντεύει να ολοκληρωθεί;
• Πώς θα αντιδράσει η Ελληνική κυβέρνηση σε ένα αίτημα το οποίο απλώς θα ολοκληρωθεί από την πλευρά των οργάνων της Άγκυρας, ενώ επί σειρά δεκαετιών η ίδια η Ελληνική κυβέρνηση επέτρεψε ή προέτρεψε στο να δημιουργηθούν όλα τα προαπαιτούμενα για την αίτηση – ανακοίνωση μίας Ανεξάρτητης Δημοκρατίας Δυτικής Θράκης; Οι κυβερνήσεις της Ελλάδας δεν αντέδρασαν (με ποινικές διώξεις για δημιουργία εσωτερικής ανωμαλίας και κίνδυνο διασάλευσης της ειρηνικής συμβίωσης και ασφάλειας Ελλήνων πολιτών) ούτε όταν κυκλοφόρησε η σημαία της Ανεξάρτητης Δυτικής Θράκης!!!
• Πώς θα αντιδράσουν, άραγε, οι κυβερνώντες όταν η παράνομη κυβέρνηση των «Τούρκων» της Ελληνικής Θράκης, αιτηθεί την ανεξαρτησία της από την Διεθνή Κοινότητα;
• Σαν κράτος, έχουμε προσφέρει σχεδόν τα πάντα ώστε να παραδώσουμε Ελληνική γη. Θα μπορέσουμε άραγε να δρομολογήσουμε όλα τα απαιτητά για να αντιστρέψουμε τις επερχόμενες εξελίξεις;

• Η Άγκυρα έχει τα δικά της σχέδια

          Είναι βέβαιο πως μία αίτηση για ανεξαρτησία της Θράκης θα λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης από την Άγκυρα προς την Αθήνα, ώστε με τη σειρά της να υποχωρήσει σε άλλες απαιτήσεις της Άγκυρας. Είναι βέβαιο πως μέσα στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πολύ δύσκολο, αν όχι ανέφικτο, να δημιουργηθεί ένας νέος ανεξάρτητος γεωγραφικά και εθνικά χώρος. Όμως, πόσο δύσκολο μπορεί να νοηθεί κάτι τέτοιο, σε μία περίοδο γενικότερων γεωπολιτικών ανακατατάξεων;

         Με περισσή βεβαιότητα, η Άγκυρα θα εμφανισθεί ως εγγυήτρια δύναμη υπέρ των «Τούρκων» της Δυτικής Θράκης. Άλλωστε, ο Ταγίπ Ερντογάν, ως πρωθυπουργός της Τουρκίας πριν έναν χρόνο σε ομιλία του αναφέρθηκε στους μουσουλμάνους της Θράκης αποκαλώντας τους, «οι Τούρκοι της Θράκης, οι πολίτες μου.». Οι «εγγυήσεις» της Άγκυρας, η οποία χρησιμοποιεί το «μοντέλο Κύπρου», θα σταθούν σε κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας κάπου στο Αιγαίο. Κι επειδή οι εξελίξεις στο ενεργειακό του Αιγαίου πραγματοποιούνται με ταχύτατους ρυθμούς, είναι πολύ πιθανό το «Θρακικό ζήτημα» να μετανσαρκωθεί σε «Θρακικό Πρόβλημα». Και για να γίνει αυτό, αρκεί μία ανακοίνωση από τους τουρκόφρονες καλοπληρωμένους πρακτορίσκους που έχουν μεταβάλει τη Θράκη σε χωράφι τους.

 

• Πώς θα γλιτώσει η Θράκη από τον κίνδυνο;

       Πώς η Θράκη μπορεί να ξεφύγει από την παγίδα που επί δεκαετίες έστησαν σύμμαχοι και γείτονες, ώστε να την θέσουν (ολόκληρη ή μέρος της) υπό αμφισβήτηση;  Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι εξωφρενικά απλή. Αρκεί να υπάρξει πραγματική πολιτική μέριμνα, με κύριο και μοναδικό άξονα ενδιαφέροντος τη διατήρηση του Ελληνισμού σε αυτήν. Πώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, όταν μάλιστα στην αρχή της δεκαετίας του 1990 με το σχέδιο της τότε κυβέρνησης Μητσοτάκη, ενισχύθηκε η Θράκη πληθυσμιακά με Έλληνες παλιννοστούντες ομογενείς από διάφορες περιοχές – δημοκρατίες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, χωρίς να υπάρξει ουσιαστικό αποτέλεσμα; Και πάλι η απάντηση είναι απλή. Να εφαρμοσθούν πολιτικές που δεν θα είναι ελαστικές, αλλά θα απαιτούν (αν χρειαστεί και υπό δαμόκλειο σπάθη) την υλοποίησή τους. Τα κομματικά συμφέροντα θα πρέπει να παυθούν οριστικά και να εφαρμοσθούν απαρέγκλιτα μέτρα τέτοια που θα σταθούν πυλώνες αναδημιουργίας, ανασύστασης και ισχυροποίησης της Ελλάδας, μεταβάλλοντας την ευρύτερη περιοχή σε έναν παράδεισο και ταυτόχρονα πόλο έλξης τόσο για νέους Έλληνες κατοίκους, όσο και για επιχειρήσεις που θα μεταφερθούν -κάτω από αυστηρές και μακροχρόνιες δεσμεύσεις- στην ευαίσθητη αυτή γωνιά της Ελλάδας.
Αρχικά, θα πρέπει να νομοθετηθεί ένα πλαίσιο υποστηρικτικό για την οικονομία της Θράκης.

 

         Έτσι, με ειδική νομοθεσία απαιτείται πλέον η Θράκη

• να μεταβληθεί σε μία περιοχή με ειδική χαμηλότατη φορολόγηση για όσους διαμένουν μόνιμα και εργάζονται σε αυτήν
• να ορισθεί ως περιοχή ειδικής χαμηλής φορολόγησης για όσες επιχειρήσεις από κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και από την Ρωσία, μεταφερθούν στην περιοχή, με οικονομικές δικλείδες μακροχρόνιας (τουλάχιστον για μία εικοσαετία) παραμονής
• να ισχύσουν τα ίδια και για όσες Ελληνικές βιομηχανίες επιθυμούν να μεταφερθούν ή να πρωτο-λειτουργήσουν στην περιοχή και στις ήδη υπάρχουσες βιομηχανικές περιοχές
• να ορισθεί ειδική φορολόγηση προϊόντων προς την κατεύθυνση της τόνωσης -οικονομικής και ηθικής- των ήδη υπαρχόντων κατοίκων, αλλά και προς την κατεύθυνση προσέλκυσης Ελλήνων πολιτών από άλλες περιοχές της Ελλάδας
• να μεταφερθούν δύο τουλάχιστον υπουργεία (Ανάπτυξης και Μεταφορών) από την Αθήνα στην Θράκη. Η Καβάλα μπορεί να φιλοξενήσει το υπουργείο Μεταφορών, ενώ η Δράμα το υπουργείο Ενέργειας.
• να ενισχυθεί οικονομικά το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο, δίνοντας βαρύτητα στους τομείς έρευνας και ανάπτυξης
• να μεταφερθεί μέρος της Σχολής Ευελπίδων (4ο έτος) στην Αλεξανδρούπολη και να λειτουργήσει ως ηθική προμετωπίδα της Ελληνικής Άμυνας επί του Έβρου και του Βορείου Αιγαίου
• να λειτουργήσουν οι κανόνες που υπήρχαν για την εγκατάσταση των παλιννοστούντων, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν δεχθεί την κρατική βοήθεια και έχουν αποχωρήσει οριστικά από την περιοχή, διαμένοντας μόνιμα -σε πολλές περιπτώσεις- εκτός Ελλάδας
• να λειτουργήσει η Δικαιοσύνη χωρίς ειδική μεταχείριση-προσέγγιση σε ζητήματα μουσουλμάνων και να εφαρμόζεται ο νόμος χωρίς εξαιρέσεις λόγω καλών σχέσεων με την γείτονα Τουρκία

         Τα παραπάνω μέτρα θα πρέπει να εφαρμοσθούν χωρίς εξαιρέσεις για ολόκληρη την Ανατολική Μακεδονία και Θράκη και να δοθεί ιδιαίτερη βαρύτητα στην δημιουργία οργάνων ελέγχου και τήρησης των όρων, ενώ απαιτείται και η δημιουργία ειδικού τμήματος παρακολούθησης της οικονομικής πορείας της περιοχής. Τα μέλη του συμβουλίου θα ελέγχονται οικονομικά σε μηνιαία βάση, προκειμένου να αποφευχθούν περιπτώσεις χρηματισμού. Προτείνεται μάλιστα να ανήκουν στον χώρο της Δικαιοσύνης και να αναδεικνύονται μέσω κλήρωσης που θα γίνεται ετησίως.

 

       Το ιστορικό της εγκατάλειψης της Θράκης

• Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Τουρκία αποκτά ιδιαίτερο ρόλο

          Οι γείτονές μας, οι Τούρκοι, αναγνωρίζοντας το ειδικό γεωστρατηγικό βάρος της Θράκης, εποφθαλμιούσαν πάντα την επιστροφή της τουρκικής κυριαρχίας στην περιοχή. Με το πέρασμα των χρόνων, και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η δειλή και μη συμμετέχουσα Τουρκία, άρχισε αιφνιδίως να γίνεται σημαντικό πιόνι που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν οι αμερικανοί. Αιτία γι αυτή την αμερικανική στρατηγική επιλογή ήταν η απόσταση της Ρωσίας από την Τουρκία.
Κι ενώ η Άγκυρα δεν συμμετείχε στον πόλεμο, βρέθηκε να «κερδίζει» ανταλλάγματα, σε αντίθεση με την Ελλάδα, που έχοντας ενεργό συμμετοχή στον πόλεμο κατά της Ιταλίας και της Γερμανίας (σε όλη την διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου), με μεγάλους αριθμούς ανθρώπινων απωλειών και με σοβαρή οικονομική καταστροφή, βρέθηκε να «χάνει» ακόμη περισσότερα λόγω. συμμαχίας!

• Μπάρες: Το πρώτο έγκλημα της Ελλάδας

         Το 1936 η μεταξική δικτατορία δημιούργησε τις Επιτηρούμενες Ζώνες, από την ορεινή Θράκη ως την Ήπειρο. Οι κύριες περιοχές κατοικίας των Πομάκων έγιναν απαγορευμένες και ελεγχόμενες με μπάρες. Για την είσοδο στις περιοχές αυτές χρειαζόταν ειδική άδεια εισόδου από την Αστυνομία. Υπήρχε ώρα έναρξης διέλευσης και ώρα λήξης. Δηλαδή, αν κάποιος Πομάκος αρρώσταινε το απόγευμα, θα έπρεπε να περιμένει να ξημερώσει η επόμενη ημέρα για να πάει στο Νοσοκομείο.

 

 

        Βέβαια, οι επιτηρούμενες ζώνες συνεχίστηκαν και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, επειδή ουσιαστικά αποτελούσαν τα σύνορα του ΝΑΤΟ! Επεκτείνονταν, δε, μέχρι και την Φλώρινα!!! Θεωρούνταν στρατιωτικές περιοχές και απαγορευόταν ακόμη και η φωτογράφιση! Όλοι οι Έλληνες πολίτες, ανεξαρτήτου θρησκεύματος, έπρεπε να αποκτήσουν ειδική άδεια εισόδου για να εισέλθουν στην ορεινή Θράκη, στα γνωστά Πομακοχώρια. Οι Έλληνες δικτάτορες και πολιτικοί απομόνωσαν Έλληνες, απαγόρευσαν την ελεύθερη μετακίνηση Ελλήνων πολιτών και ουσιαστικά δημιούργησαν τεράστιες ανοιχτές φυλακές, για να ικανοποιήσουν τους. ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους! Οι Επιτηρούμενες Ζώνες ατόνησαν, για να καταργηθούν από τον υπουργό Εθνικής Άμυνας Γεράσιμο Αρσένη στις 17/11/1995.

• Άρνηση προσάρτησης των Πομάκων της Βουλγαρίας στην Ελλάδα

         Το 1946, μία αντιπροσωπεία των Πομάκων (ο Χαμδή Χουσεΐν Φεχμή Μπέης, πρώην βουλευτής Ροδόπης, και ο Χακκή Σουλεϊμάν Μπέης) της Ροδόπης (σημερινή νότια Βουλγαρία και βόρεια Θράκη) μετέβη στο Παρίσι, και ζήτησε με υπόμνημα την προσάρτηση των Πομάκων στην Ελλάδα, επειδή αισθανόντουσαν εθνικά Έλληνες. Η Ρωσία, για να μην δυσαρεστηθεί η Βουλγαρία (η οποία ήταν σύμμαχος του Χίτλερ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) πίεσε τις ΗΠΑ και δεν έγινε δεκτό το αίτημα των Πομάκων, ενώ η τότε Ελληνική αρκέστηκε απλώς να παρακολουθεί τα διαδραματιζόμενα, ενώ στο τέλος δέχθηκε αδιαμαρτύρητα την απώλεια των Πομάκων (και των εδαφών που αυτοί κατοικούσαν, μέχρι και τον αιφνίδιο εγκλωβισμό ελλήνων κτηνοτρόφων μέσα στην Βουλγαρία.
Μόλις είχε ξεκινήσει μία αδικαιολόγητη υποχωρητική και άκρως επικίνδυνη για την ίδια την Ελλάδα πολιτική.

 

• Αναγνώριση Τούρκων στην Θράκη, κατά παράβαση της συνθήκης της Λωζάνης!

        Στην δεκαετία του 1950, μία περίοδο που ο εθνικισμός στο εσωτερικό της Τουρκίας προσπαθούσε να πάρει οτιδήποτε μπορούσε, διαπίστωσε πως ο οικονομικός πλούτος που κατείχε η Ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινούπολης, έπρεπε να περάσει στα χέρια των εθνικιστών και να αποδυναμώσει ταυτόχρονα πέρα από οικονομικά και πληθυσμιακά την παρουσία των Ελλήνων στην Τουρκία. Τα δυσάρεστα γεγονότα του 1955 στην Κωνσταντινούπολη, ήταν αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της «πολιτικής» ενός τουρκικού βαθέως κράτους που άρχισε να δημιουργείται.

        Στον αντίποδα, η Ελληνική κυβέρνηση, μετά από παροτρύνσεις της αμερικανικής πλευράς, για να εξευμενίσει την τουρκική βαρβαρότητα, παραχώρησε αναίτια τον όρο τουρκικός στην Θράκη, παραβιάζοντας η ίδια η Ελλάδα, εις βάρος της, τη Συνθήκη της Λοζάνης! Έτσι, το 1954 τέθηκε σε ισχύ ο νόμος «Περί τουρκικής μειονότητος Θράκης» και η «Τουρκική Νεολαία Κομοτηνής» (πολιτιστικό ίδρυμα των μουσουλμάνων της πόλης), ξαφνικά μεταβάλλεται σε κάτι πολύ διαφορετικό από ότι το ιδρυτικό της καταστατικό έγραφε. Μετατράπηκε στο πρώτο επίσημο όργανο των τουρκικών υπηρεσιών εντός της Θράκης. Η Αθήνα ήταν πολύ μακριά για να μπορέσει να κατανοήσει τι ακριβώς σήμαινε αυτό, αλλά ταυτόχρονα, οι πολιτικοί της εποχής αρκούνταν στο να εκτελούν εντολές τρίτων, εάν δεν προσπαθούσαν να εκτελέσουν πολιτικούς τους αντιπάλους.

• Εκτουρκισμός στην εκπαίδευση

       Ο πλήρης εκτουρκισμός της μειονοτικής εκπαίδευσης συντελέστηκε με το Μορφωτικό Πρωτόκολλο του 1968. Σήμερα, 56 χρόνια μετά το ψυχροπολεμικό διάταγμα, που αντικαθιστούσε τον όρο «μουσουλμανικός» με τον όρο «τουρκικός», η ελληνική πολιτική απέναντι στους Πομάκους ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει. Μέσα από τη μειονοτική εκπαίδευση οι Πομάκοι μαθητές γκετοποιούνται και αναγκάζονται να διδάσκονται -πλην της ελληνικής- την τουρκική γλώσσα, ενώ η μητρική τους γλώσσα αγνοείται παντελώς (κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης). Αυτή η θεσμοθετημένη τριγλωσσία ισοδυναμεί με παραποίηση της ταυτότητας των Πομάκων, που γίνεται μέσα από το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας.

 

      Η μόνη λύση στο πρόβλημα αυτό δεν μπορεί παρά να είναι η κατάργηση των μειονοτικών σχολείων που καταδικάζουν τους Πομάκους μαθητές στην αμάθεια και η παροχή σε όλους τους μουσουλμάνους ισότιμης με όλους τους Έλληνες πολίτες εκπαίδευσης καθώς και διδασκαλίας (πλην του βασικού προγράμματος) των μητρικών γλωσσών της μειονότητας (τουρκικής – πομακικής – ρομά).
Πρόσφατα, μάλιστα, με το ειδικό πρόγραμμα εκπαίδευσης μουσουλμανοπαίδων (που σχεδίασε η γνωστή κυρία Δραγώνα), και σύμφωνα με την απόφαση η εκπαίδευση να γίνεται στην μητρική γλώσσα των μουσουλμάνων, δηλαδή στην τουρκική, συντελέσθηκε ένα ακόμη έγκλημα κατά της Θράκης και των Ελλήνων μουσουλμάνων που κατοικούν σε αυτήν. Με μία απόφαση του υπουργείου Παιδείας, καταργείται η Πομακική γλώσσα και οι Πομάκοι χαρακτηρίζονται (από το πρόγραμμα της κυρίας Δραγώνα, δηλαδή του Ελληνικού υπουργείου Παιδείας) ως τουρκογενείς!!! Με μία απλή κίνηση, περίπου 80.000 Πομάκοι τοποθετούνται στην αγκαλιά της Άγκυρας αφού πλέον θα διδάσκονται επίσημα σε ελληνικά σχολεία, την τουρκική γλώσσα!

 

 

• Ανακεφαλαίωση

          Ανακεφαλαιώνοντας, λοιπόν, θα πρέπει μέσα από όλα όσα (περιληπτικά) κατατέθηκαν να κατανοήσουμε πως η Θράκη ουσιαστικά έχει δοθεί. Μία σειρά από «επιμελημένα» λάθη και πολιτικές αποφάσεις που σε άλλα κράτη θα επανέφεραν την ποινή της εκτέλεσης, έχουν παραδώσει στους τουρκόφρονες της Θράκης -βήμα προς βήμα και επί σειρά δεκαετιών- ένα προς ένα όλα τα συστατικά στοιχεία ενός κράτους.

 

     Δυστυχώς, εάν μέσα στο αναβράζον σημερινό γεωπολιτικό σκηνικό, με πλήθος ανακατατάξεων και με το ισλαμικό στοιχείο να αναδεικνύεται σε σοβαρό αποσταθεροποιητικό παράγοντα, ικανό να αλλάξει γεωγραφικές δομές κρατών, μία πρόταση – ανακοίνωση των τουρκοφρόνων της Θράκης (μέσω της Συμβουλευτικής Επιτροπής Τούρκων Δυτικής Θράκης, καθαρό όργανο της Άγκυρας και ταυτόχρονα ορκισμένη παράνομη κυβέρνηση της Ελληνικής Θράκης), δεν θα πέσει ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά θα πιέσει αφόρητα την Αθήνα, η οποία θα βρεθεί απολογούμενη και -πιθανότατα- θα οδηγηθεί σε συζητήσεις και λύσεις που δεν θα τιμούν την Ελληνική ιστορία. Εάν ακόμη και τώρα δεν βρούμε την δύναμη να κοιτάξουμε το πρόβλημα κατάματα, να εστιάσουμε στην σκληρή πραγματικότητα παραβλέποντας τις όποιες πολιτικές σκοπιμότητες, πολύ σύντομα δεν θα είμαστε σε θέση να επιλέξουμε, αλλά θα βρεθούμε -δυστυχώς- στην οικτρή θέση να αποδεχθούμε όσα θα μας προτείνουν, η Τουρκία, οι Ευρωπαίοι και οι ΝΑΤΟϊκοί μας σύμμαχοι.

 

       Κωνσταντίνος
      ΥΓ: Σε ειδική δημοσίευση θα αναλύσουμε τον παράγοντα θρησκεία και την επιρροή του Ισλάμ για το σχέδιο τουρκοποίησης της Θράκης. Κι ενώ στην σύγχρονη Ελλάδα η θρησκεία δεν αποτελεί στοιχείο συνεκτικότητας και κατά συνεπαγωγή δομικό στοιχείο για τον ορισμό έθνους, σε πλήρη αντιδιαστολή η Άγκυρα χρησιμοποιεί αυτόν ακριβώς τον παράγοντα, το Ισλάμ, μέσα από το οποίο πιέζει για την μετατόπιση της εθνικοφροσύνης των μουσουλμάνων της Ελλάδας και την μετονομασία τους σε τούρκους. Αν και το εγχείρημα της τουρκικής προπαγάνδας αγγίζει και ξεπερνά τα όρια του γελοίου (αφού με το ίδιο σκεπτικό, ένας μουσουλμάνος εσκιμώος είναι αυτομάτως τούρκος λόγω της θρησκείας!), η πολιτική ανεπάρκεια στην Ελληνική πλευρά δεν δείχνει να μπορεί να αντιμετωπίσει ευθέως τις γελοιότητες της τουρκικής πλευράς, αφήνοντας πεδίο δόξης λαμπρό σε εκείνους που ορέγονται την Ελληνική Θράκη.

 

Συνεργάστηκαν:
Μαρία Σταματιάδου (δημοσιογράφος)
Όμηρος Φωτιάδης (Αναλυτής Γεωπολιτικής)

Πηγές:
Περιοδικό Αντιφωνητής
Εφημερίδα «Τα Νέα της Ροδόπης«
Εφημερίδα «Χρόνος«
Ιστολόγιο «Τουρκικά Νέα«
Ιστολόγιο «Προξενείο Stop«
Ιστολόγιο Παρατηρητήριο Τουρκίας
Ιστολόγιο Αβόλευτος
Ιστολόγιο Ramnousia

http://kostasxan.blogspot.com/2011/02/project.html

Επιστολή αηδίας προς ανεγκέφαλους και κωφάλαλους παραλήπτες

του Γιάννη Ζαχάρου

Σιχαίνομαι το ότι πρέπει να είμαι έντιμος για να είμαι εντάξει με τον εαυτό μου αλλά σιχαίνομαι το ότι πρέπει να είμαι ανέντιμος για να είναι εντάξει το πορτοφόλι μου.

Σιχαίνομαι που το κράτος είναι έτοιμο να μου δώσει είκοσι ευρώ για κάθε ασφαλισμένο του ΙΚΑ που θα εξετάζω στο ιατρείο μου αλλά σιχαίνομαι το ότι τόσα χρόνια το ΙΚΑ μου δίνει λιγότερα από εξήντα λεπτά για κάθε ασφαλισμένο του που εξετάζω στα ιατρεία του… κάτι βρομάει εδώ!

Σιχαίνομαι που μέσα στη βουλή βρίσκονται αυτή τη στιγμή 47 βουλευτές-γιατροί και κανείς από αυτούς δεν έχει διατυπώσει μια πρόταση, κανείς δεν έχει κάνει μια παραίνεση, κανείς δεν προθυμοποιήθηκε να δώσει μια συμβουλή στον υπουργό, να πει κάτι τις ρε αδερφέ, και σιχαίνομαι αυτά τα 47 λυκάκια που έχουν ντυθεί αρνάκια και δεν μιλούν και υποπτεύομαι άσχημα πράγματα και για τους 47, γιατί αν δεν μιλάς για θέματα που σε αφορούν… κάποιο λάκκο έχει η φάβα, ή κάποιος ξέρει πράγματα που μπορεί να σου ανοίξει το δικό σου το λάκκο και γι’ αυτό δεν μιλάς… δεν εξηγείται αλλιώς!

Σιχαίνομαι και τους 300 της βουλής γιατί όταν τύχει να συνομιλούν ενδιαφέρονται μονάχα για το ποιο κόμμα φταίει περισσότερο για την κατάντια του τόπου και όχι για το πώς θα διορθώσουν την κατάντια του τόπου, λες και το ψωμάκι του κοσμάκη έχει κομματικό χρώμα… βρε ουστ! Χαμένοι!

Σιχαίνομαι που απολύθηκαν 1500 συνάδελφοί μου από το ΙΚΑ για να μειωθούν τα λειτουργικά έξοδα του ΙΚΑ, τη στιγμή που εγώ, με το νέο καθεστώς, μπορώ να βγάζω δέκα χιλιάρικα το μήνα από το ΙΚΑ, χρήματα αρκετά για να πληρώνονται δέκα από τις απολυμένους συναδέλφους μου –αν και δεν μου περισσεύουν είμαι διατεθειμένος να τα χαρίσω προκειμένου να διοριστούν οι απολυμένοι μου συνάδελφοι.

Σιχαίνομαι που πρώτα από όλους θίγονται οι θεράποντες ιατροί και αφήνονται ελεύθεροι να πλουτίζουν και να κλέβουν τα ταμεία οι επιχειρηματίες γιατροί –αυτοί οι γιατροί που έχουν κλινικές και διαγνωστικά κέντρα και μέσω τερτιπιών πρωτοφανούς έμπνευσης κατακλέβουν τα ασφαλιστικά ταμεία και γεμίζουν τις τσέπες τους με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ημερησίως.

Σιχαίνομαι που οι συνάδελφοί μου κάνουν κατάληψη γιατί θα μας πάρουν τα συνταγολόγια και δεν έκαναν κατάληψη τόσο καιρό που τα ασφαλιστικά ταμεία δεν μας πληρώνουν και μας χρωστάνε τα μαλλιοκέφαλά τους κι εμείς, οι έντιμοι γιατροί, μετράμε τα φραγκοδίφραγκα για να δούμε αν θα βγάλουμε το μήνα.

Σιχαίνομαι που τόσα χρόνια είχα για διοικητή του ΙΚΑ κάποιον Αμπατζόγλου, που όφειλε να μειώσει τις φαρμακευτικές δαπάνες, αλλά που ο ίδιος βγαίνει τώρα στα κανάλια, μέσα από το ιδιωτικό του φαρμακείο (!!!), και μιλάει ως εκπρόσωπος των φαρμακοποιών, αγωνιώντας για το αν θα μειωθούν τα έσοδα των φαρμακοποιών.

Σιχαίνομαι το ότι το κράτος θα βάλει πλαφόν στα χρήματα που θα βγάζω στο ιδιωτικό μου ιατρείο, γιατί τότε δεν θα νοιάζομαι αν είμαι καλός γιατρός ή στούρνος καθώς και ο καλός-ενημερωμένος γιατρός θα βγάζει τα ίδια λιγοστά χρήματα με τον αλμπάνη.

Σιχαίνομαι που ο αλμπάνης θα συνεχίσει να πλουτίζει γιατί θα έχει τις γνωριμίες-πλάτες-άκρες, γιατί αν ο αλμπάνης δεν είχε γνωριμίες-πλάτες-άκρες δεν θα τον συντηρούσε το σύστημα τόσα χρόνια αλλά θα τον είχε φτύσει με ροχάλες σε μέγεθος και βρόμα ισάξιες της διάρροιας ενός ελέφαντα με γαστρεντερίτιδα.

Σιχαίνομαι που δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές μου το να κάνω ντου στα ιδιωτικά μικροβιολογικά εργαστήρια των κάποιων μικροβιολόγων του ΙΚΑ, για να δω πόσοι από αυτούς τα λειτουργούν κανονικά και πόσοι παίρνουν τα αίματα των πελατών τους και τα εξετάζουν στα εργαστήρια του ΙΚΑ ζημιώνοντας το ταμείο με εκατομμύρια ετησίως.

Σιχαίνομαι που δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές μου να κάνω ντου στα ακτινολογικά εργαστήρια του ΙΚΑ και να δω πόσα παραπεμπτικά μετακομίζουν από αυτά προς τα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα κάποιων γιατρών για να πληρωθούν από το ΙΚΑ για δεύτερη φορά.

Σιχαίνομαι που δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητά μου να σταματήσω τις συμβάσεις των ταμείων με όλες τις ιδιωτικές κλινικές που εισάγουν ασθενείς για να τους κάνουν τσεκ απ λες και το τσεκ απ απαιτεί μια πανάκριβη νοσηλεία ακριβοπληρωμένη από το ΙΚΑ.

Σιχαίνομαι που δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητά μου να μετατρέψω τα νοσοκομεία του ΙΚΑ σε μονάδες τεχνητού νεφρού και να γλιτώσω τα πολλά εκατομμύρια ευρώ που δίνονται σε ιδιωτικές μονάδες τεχνητού νεφρού, που, όχι τυχαία, αποτελούν την καλύτερη επένδυση για τους επιχειρηματίες υγείας.

Σιχαίνομαι που υπάρχουν επιχειρηματίες υγείας γιατί η ύπαρξή τους και τα πλούτη τους με κάνουν να καταλαβαίνω πως η υγεία δεν είναι κοινωνικό αγαθό αλλά μέσο πλουτισμού.

Σιχαίνομαι που δεν είναι στην αρμοδιότητά μου να επανεξετάσω όλες τις αναπηρικές συντάξεις ανά την Ελλάδα και να κατασχέσω την περιουσία των «τυφλών» που καρπώνονται την αναπηρική τους σύνταξη για να αγοράσουν πιο μεγάλο αυτοκίνητο και σιχαίνομαι που δεν μπορώ να τροποποιήσω τη νομοθεσία ώστε ο ανάπηρος με εισόδημα ισάξιο αυτού ενός εφοπλιστή να μην μπορεί να πάρει αναπηρική σύνταξη.

Σιχαίνομαι που δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητά μου να σταματήσω όλες τις επιτροπές των νομαρχιών που μοιράζουν ποσοστά αναπηρίας για να μην πληρώνουν φόρο οι έχοντας μεγάλο ποσοστό αναπηρίας και δεν λαμβάνεται υπόψη πως κάποιοι από αυτούς με μεγάλο ποσοστό αναπηρίας έχουν μηνιαία εισοδήματα αξίας ίσης με το μισθό χιλίων γιατρών σαν εμένα.

Σιχαίνομαι που δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητά μου να κατασχέσω τα χρήματα των χειρουργών που κρατούν τους ασθενείς στα νοσοκομεία ανεγχείρητους μέχρι να στάξει το ρευστό και σιχαίνομαι που το ρευστό αποτελεί το κλειδί –πασπαρτού που ανοίγει τις πόρτες των χειρουργείων, των ακτινοθεραπευτικών μηχανημάτων και των κάθε λογής δημόσιων υπηρεσιών υγείας.

Σιχαίνομαι που δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητές μου να φτιάξω μια ηλεκτρονική λίστα αναμονής που θα ελέγχεται κεντρικά και θα καθορίζει το πότε, ποιος και από ποιον θα χειρουργηθεί κάποιος ασθενής, το πότε και το πού άδειασε θέση σε μονάδα εντατικής θεραπείας, το ποιος γιατρός χειρουργεί και πόσα χειρουργεία κάνει και με πόσες επιπλοκές και άρα το ποιος γιατρός είναι χρήσιμος στο Εθνικό Σύστημα Υγείας και άρα το ποιοι είναι περιττοί, επικίνδυνοι και αλμπάνηδες και πρέπει να απολυθούν άμεσα.

Σιχαίνομαι που οι πανεπιστημιακοί γιατροί κατάντησαν ανοιχτά πορτοφόλια και ξέχασαν πως το «πανεπιστημιακός γιατρός» σημαίνει «εκπαιδευτής νέων γιατρών» και δεν σημαίνει καριερίστας των δημοσίων σχέσεων.

Σιχαίνομαι τους νέους συναδέλφους μου στα νοσοκομεία, γιατί όταν χρειάστηκα την ανάγκη τους έπρεπε δηλώσω πως είμαι γιατρός προκειμένου να ενδιαφερθούν για το μωρό μου που την είχα στην αγκαλιά μου σοκαρισμένη, κάτασπρη, γεμάτη εμετούς από την εγκεφαλική της διάσειση –αν δεν είχα δηλώσει την επαγγελματική μου ταυτότητα θα συνέχιζα να είμαι μια ενόχληση και αναρωτιέμαι τι θα γινόταν στην κόρη μου αν δεν ήμουν γιατρός.

Σιχαίνομαι κι εκείνους τους ουρολόγους στο Τζάνειο που αν και δήλωσα την επαγγελματική μου ταυτότητα στους συναδέλφους μου ο πατέρας μου περίμενε τρεις μέρες στο κρεβάτι της κλινικής σφαδάζοντας από τους πόνους και έπρεπε να στάξω το ρευστό για να χειρουργηθεί «επειγόντως» μπας και προλάβουμε την αποστηματοποίηση της μετατραυματικής περινεφρικής του συλλογής.

Σιχαίνομαι τον ειδικευόμενο της χειρουργικής κλινικής του Ευαγγελισμού που μου είπε «συναδελφικά» (!!!) πως πρέπει να βρω θέση σε μονάδα εντατικής θεραπείας για να νοσηλεύσω τον παππού μου μετά το χειρουργείο του, γιατί ο ίδιος: «Συνάδελφε, δεν έχω τη διάθεση να παρακολουθώ τον παππού σου και να του μετράω την πίεση κάθε τρεις ώρες γιατί έχω κι άλλες δουλειές να κάνω».

Σιχαίνομαι που οι πανεπιστημιακοί γιατροί δεν κόπτονται για το τρισάθλιο αποτέλεσμα του εκπαιδευτικού τους έργου αλλά κόπτονται για το αν θα συνεχίσουν να λειτουργούν το ιδιωτικό τους ιατρείο, μέσα στο οποίο δεν μπορούν να προσφέρουν κανένα απολύτως εκπαιδευτικό έργο και άρα δεν συνάδει (το ιδιωτικό τους ιατρείο) με τον ρόλο για τον οποίον προσλήφθηκαν στις πανεπιστημιακές κλινικές του ΕΣΥ.

Σιχαίνομαι που ακόμη δεν έχει θεσπιστεί ένας συγκεκριμένος κανόνας που να αξιολογεί ποσοτικά την ποιότητα του εκάστοτε υποψήφιου για μια θέση στο ΕΣΥ, ώστε οι προσλήψεις να γίνονται αξιοκρατικά, κι έτσι το ΕΣΥ έχει γεμίσει με παιδιά, θείους, θείες, ξαδέρφες, φίλους και φίλες, γκόμενους και γκόμενες διαθέσιμους να προσφερθούν ψυχή τε και σώματι για να διοριστούν.

Σιχαίνομαι που η ιατρική εξέταση, η διάγνωση και η θεραπεία ενός αρρώστου, το κόστος του να είμαι ενημερωμένος και αφοσιωμένος στην επιστήμη μου, το ψυχικό κόστος της ανάληψης της ευθύνης για κάθε μου απόφαση, όλα αυτά κοστολογούνται από το κωλοσύστημα 12 ευρώ καθαρά, την ώρα που η συνταγή που θα δώσω για να θεραπευτεί ο άρρωστος αποφέρουν περισσότερα από 12 ευρώ σε κάθε εμπορικά εμπλεκόμενο μέλος (φαρμακευτική εταιρεία, φαρμακαποθήκη, φαρμακείο, κράτος).

Σιχαίνομαι που κατηγορούν εμένα για εμπορευματοποίηση της υγείας, τη στιγμή που η νομοθεσία θεωρεί το πλέον εμπορικό προϊόν, το φάρμακο, ως κοινωνικό αγαθό, και αντί να του συμπεριφερθούν ως κοινωνικό αγαθό και να το διανέμουν δωρεάν τα φαρμακεία του κράτους, του συμπεριφέρονται έτσι ακριβώς όπως είναι, ένα εμπορικό προϊόν με εξασφαλισμένο κέρδος, και έχουν στήσει ένα χορό εκατομμυρίων γύρω από την παρασκευή, διακίνηση και πώληση του φαρμάκου, δίνοντας το δικαίωμα σε επιχειρηματικές εταιρείες –μικρές και μεγάλες- να κάνουν ό,τι θέλουν, να απειλούν και να εκβιάζουν, και μεταξύ των άλλων να κατηγορούν εμένα για την υπέρμετρη, και δήθεν ανεπιθύμητη, αύξηση των πωλήσεών του.

Σιχαίνομαι που δεν μπορώ να πουλήσω κι εγώ φάρμακα από το ιδιωτικό μου ιατρείο και σιχαίνομαι που δεν καταλαβαίνω γιατί δε με αφήνουν να το κάνω αυτό αφού κάθε χώρος πώλησης φαρμάκων με υποκαθιστά δίνοντας ιατρικές συμβουλές, τις οποίες, για να τις δώσω εγώ, έχω λιώσει παντελόνια στο διάβασμα και ο κώλος μου έχει πάρει το σχήμα της καρέκλας του γραφείου μου.

Σιχαίνομαι το γιατί ενώ οι γιατροί αποτελούν τη μηχανή του συστήματος υγείας έχουν καταντήσει με τη συμπεριφορά τους ο τελευταίος τροχός της αμάξης, και πλέον δεν είναι ούτε τροχός γιατί έχουν μετατραπεί σε προφυλακτήρα που θα απορροφήσει το αποτέλεσμα της σύγκρουσης των συμφερόντων ώστε να συνεχίζουν να πλουτίζουν όλοι οι εμπορικώς εμπλεκόμενοι φορείς, οι άσχετοι με την ουσιαστική έννοια της υγείας του πολίτη.

Σιχαίνομαι που συζητούν το πώς θα με κάνουν ακόμη πιο φτωχό την ώρα που βλέπω δίπλα μου να συνεχίζεται η υφαρπαγή εκατομμυρίων ευρώ, αφού εξακολουθούν να υφίστανται όλα εκείνα τα προαναφερόμενα που σιχαίνομαι.

Σιχαίνομαι που θέλουν να επιβιώνω εργαζόμενος στο ιατρείο μου και λαμβάνοντας ως αποδοχές το μέγιστο ένεκα πλαφόν των εξακοσίων (καθαρά) ευρώ που θα μου δίνει ο καινούργιος ασφαλιστικός φορέας, τη στιγμή που το νοίκι του ιατρείου μου υπερβαίνει τα εξακόσια ευρώ.

Σιχαίνομαι που επειδή δεν θα μπορεί κανείς να λειτουργήσει ιδιωτικό ιατρείο, θα αναγκαστούμε να εργαζόμαστε με ένα μισθό των 720 ευρώ (τόσα προβλέπουν οι συλλογικές συμβάσεις των αξιόφτυστων ιατρικών συλλόγων) ως υπάλληλοι των κατά τόπους κλινικαρχών και των ιδιοκτητών των διαγνωστικών κέντρων.

Σιχαίνομαι το ότι αφιέρωσα τόσα χρόνια στις σπουδές μου για να φτάσω στα σαράντα μου και να μου πουν να ζήσω την οικογένειά μου με 720 ευρώ και σιχαίνομαι που σκέφτομαι μετά από 20 χρόνια στον ιατρικό χώρο να δανειστώ λεφτά από τις τράπεζες και να αγοράσω ένα βυτιοφόρο για να κάνω διανομές πετρελαίου ή να προσληφθώ ως οδηγός στα αστικά λεωφορεία με μισθό 1800 ευρώ ή να μπω στο στρατό, ως ταγματάρχης πια, με μισθό πάνω από 2000 ευρώ ή να εργαστώ ως