Η κυρία Μέρκελ, ο Βίσμαρκ, το ευρώ κι εμείς, οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι…

Του Αρνώ Μοντεμπούρ*

από την εφημερίδα Ρήξη, φ. 80

Χθες, στη διάρκεια μιας τηλεοπτικής συζήτησης, ανέφερα το όνομα του Βίσμαρκ προκειμένου να αποδώσω ανάγλυφα την άποψή μου για την ευρωπαϊκή πολιτική της κυρίας Μέρκελ.

Η σύγκριση με τον Όττο φον Μπίσμαρκ, πρώτο καγκελάριο της Γερμανικής Ομοσπονδίας, που πραγματοποίησε την ενοποίηση της Γερμανίας, δημιούργησε τις κοινωνικές ασφαλίσεις και διεξήγαγε τον πόλεμο ενάντια στη Γαλλία, το 1870, δεν είναι δική μου: η πατρότητα ανήκει στον Σίγκμαρ Γκάμπριελ, Πρόεδρο του γερμανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (SPD). Είναι μια παρομοίωση που έγινε μπροστά στο Εθνικό Συμβούλιο του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, την περασμένη Άνοιξη. Νομίζω, επίσης, αν θυμάμαι καλά, ότι Η Επιστροφή του Βίσμαρκ είναι ο τίτλος ενός βιβλίου του Ζωρζ Βαλάνς, ο οποίος χρημάτισε διευθυντής σύνταξης στα περιοδικά Expension και Express, βιβλίο που εκδόθηκε το 1990. Και δεν αναφέρω τους κ.κ. Γκαμπριέλ και Βαλάνς για να τους χρησιμοποιήσω ως άλλοθι αλλά για να υπογραμμίσω ότι, εδώ και είκοσι χρόνια περίπου, ζούμε μια «επιστροφή του πραγματικού» στις σχέσεις μας με τη Γερμανία και την οποία πρέπει να κατανοήσουμε ώστε να δράσουμε διαφορετικά.

Άλλωστε, πρέπει να προσθέσω ότι, πριν δεκαπέντε χρόνια, το πορτραίτο του Βίσμαρκ κοσμούσε το γραφείο του κ. Κίνκελ, υπουργού Εξωτερικών του Χέλμουτ Κολ και ηγέτη του Κόμματος των Φιλελευθέρων Δημοκρατών (FDP). Και, σίγουρα, δεν το κρέμασα εγώ!

Το γεγονός ότι, ωθούμενη από τη συνειδητοποίηση της γήρανσής της, η Γερμανία επιθυμεί ένα ισχυρό νόμισμα, σχετικοποιεί τη σημασία της σχέσης της με τη χώρα μας και σκέφτεται να ασκήσει μια «ήπια ηγεμονία», σύμφωνα με τα λόγια του Γιόσκα Φίσερ, δεν αποτελεί παρά ένα στοιχείο ανάλυσης, στοιχείο που δεν έχει κανένα χαρακτήρα «γερμανοφοβίας» ή «λαϊκισμού». Πρόκειται για μια διαπίστωση που θα πρέπει να εντάξουμε στο σύστημα πλοήγησής μας.

Ο Βίσμαρκ έκανε την πολιτική επιλογή να ενώσει τα γερμανικά πριγκιπάτα προσπαθώντας να κυριαρχήσει στις ευρωπαϊκές χώρες, και ιδιαίτερα στη Γαλλία. Με μια εκπληκτική αντιστοιχία, η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ προσπαθεί να λύσει τα εσωτερικά της προβλήματα επιβάλλοντας την οικονομική και χρηματο-πιστωτική πολιτική των Γερμανών συντηρητικών σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. Η παλαιά πολιτική επέκτασης και εδαφικής ισχύος μετατίθεται σήμερα στο πεδίο της οικονομικής κυριαρχίας.

Είναι αλήθεια ότι οι Γερμανοί διαπνέονται από ένα έντονο ειρηνιστικό συναίσθημα και ήταν οι περισσότεροι που διαδήλωσαν ενάντια στην επέμβαση στο Ιράκ. Για παράδειγμα, οι Γερμανοί δεν έχουν πλέον τη διάθεση να ευθυγραμμίζονται με την Ουάσινγκτον. Σημαίνει όμως αυτό, άραγε, ότι έχουν εγκαταλείψει κάθε εθνική φιλοδοξία; Σημαίνει, άραγε, ότι έχουν παραιτηθεί ρητά από κάθε επιθυμία να επιβάλουν τα εθνικά τους συμφέροντα; Σίγουρα όχι.

Θεωρώ ότι είναι προφανές πως, για τον γερμανικό πληθυσμό, μέσα από το ζήτημα του ευρώ, παίζεται το ζήτημα της συσσώρευσης των πλεονασμάτων που θα του επιτρέψουν να αντιμετωπίσει τη γήρανσή του. Εδώ βρίσκεται το κλειδί του εγωισμού, ακόμα και του ρίσκου που παίρνει, και μας υποχρεώνει να πάρουμε, σε σχέση με το ευρώ, με την επικίνδυνη και αυτοκτονική, για τον ίδιο, αδιαλλαξία του, σε αυτή την κρίση χρέους των κρατών.

Στο ζήτημα του ευρώ, λοιπόν, οι Γερμανοί ακολουθούν μια εθνική πολιτική, μια πολιτική που εξυπηρετεί αποκλειστικά τα δικά τους συμφέροντα: ακολουθώντας την πολιτική των αγορών και όχι των λαών, επιβάλλοντας σχέδια λιτότητας σε όλη την Ευρώπη, αρνούμενοι τα ευρω-ομόλογα και την επέμβαση της κεντρικής ευρωπαϊκής τράπεζας, ώστε να επαναγοραστούν τα κρατικά χρέη. Νομίζω, μάλιστα, ότι οι γερμανικές ελίτ δεν φοβούνται να διακηρύξουν ότι σκέφτονται κατ’ αρχάς με όρους εθνικού συμφέροντος. Χωρίς αμφιβολία, είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε μια Γερμανία, διχασμένη ανάμεσα στη Βόννη και το ανατολικό Βερολίνο, να χάνεται από το ιστορικό προσκήνιο και να ακολουθεί δύο παράλληλους δρόμους, εξ αιτίας της αδυναμίας που προέκυψε μετά το 1945. Πιθανόν να είχαμε συνηθίσει στην ιδέα ότι, από τότε και μετά, οι Γερμανοί δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν άλλο δρόμο από εκείνον της υποταγής στους απο-πολιτικοποιημένους κανόνες της ευρωπαϊκής κοινοτικής ολοκλήρωσης. Αυτή η εποχή πέρασε ανεπιστρεπτί. Είκοσι χρόνια μετά την επανένωση, θα πρέπει απλώς να το συνειδητοποιήσουμε.

Ο διάλογος που οφείλουμε να διατηρήσουμε με τους Γερμανούς ιθύνοντες θα πρέπει να αποσκοπεί στο να συνειδητοποιήσει το Βερολίνο το συμφέρον που έχει στη διάσωση του ευρώ και να εγκαταλείψει τα επαναλαμβανόμενα σχέδια αυστηρής λιτότητας. Η επιστράτευση των Ευρωπαίων ηγετών από το ζεύγος Μέρκελ-Σαρκοζί, οι συστάσεις για όλο και πιο αυστηρά προγράμματα λιτότητας προκαλούν στον πληθυσμό των εταίρων μας επικίνδυνα συναισθήματα πικρίας, που εξυπηρετούν μεν τα συμφέροντα της Γερμανίας, αλλά καταστρέφουν σταδιακά την Ευρώπη και το ευρώ.

Η ευρωπαϊκή πολιτική του Νικολά Σαρκοζί, που έχει πια εγκατασταθεί στον χώρο αποσκευών της γερμανικής δεξιάς, είναι μια πολιτική αδυναμίας απέναντι στη Γερμανία, που παρασύρει την Ευρώπη σε μια σπειροειδή ύφεση. Έχει έρθει η στιγμή να πολεμήσουμε αυτό το διευθυντήριο της γερμανο-γαλλικής δεξιάς, με γερμανική κυριαρχία, που υποβάλλει τις ευρωπαϊκές χώρες σε επιλογές οι οποίες μας οδηγούν στο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό χάος.

Σε ό,τι με αφορά, επιθυμώ έναν διάλογο με τη Γερμανία, απαλλαγμένο από αφέλειες. Αλλά θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στους Γερμανούς φίλους μας γιατί και πως δεν μπορεί να επιστρέψει ο Βίσμαρκ. Ας επιστρέψουμε στην πραγματικότητα των γεγονότων: αυτή είναι η καλύτερη υπηρεσία που θα προσφέρουμε στην Ευρώπη, τη Γερμανία και τη Γαλλία.

*Γάλλος βουλευτής, στέλεχος του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και ο τρίτος υποψήφιος στις εσωτερικές εκλογές του Σ.Κ., το 2011, για την επιλογή του προεδρικού υποψηφίου.

http://ardin-rixi.gr/archives/2976

ΑΟΖ: Από τις εκτιμήσεις στα αποτελέσματα

Του Νίκου Λυγερού

Εδώ και μήνες ακούμε μερικούς αναλυτές να μας εξηγούν ότι η ΑΟΖ είναι μόνο και μόνο ένα θεωρητικό πλαίσιο δίχως καμιά πρακτική αξία στον τομέα της οικονομίας. Δέχονταν βέβαια την πραγματικότητα του παραδείγματος της Κύπρου, αλλά όχι τις εφαρμογές του στην Ελλάδα. Οι θέσεις της Κύπρου ήταν πολύ πρωτοποριακές και ριψοκίνδυνες. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι γνωρίζουμε όλοι τη γεωπολιτική της θέση και τις στρατιωτικές της ικανότητες. Σε κάθε περίπτωση ο χρόνος είναι μαζί μας και μετέτρεψε σιγά σιγά τις εκτιμήσεις σε πραγματικότητα. Τώρα η Κύπρος δεν προσφέρει πια θεωρητικούς υπολογισμούς για το φυσικό αέριο αλλά χειροπιαστά αποτελέσματα τα οποία δεν δίνουν μεγάλες δυνατότητες επιλογής. Η Κύπρος θέλουνε δεν θέλουνε έχει με την ΑΟΖ της έναν πραγματικό πλούτο. Και αυτοί που δεν το βλέπουν, ήρθε η ώρα να ξεστραβωθούν, διότι δεν υπάρχει πια δικαιολογία. Η επόμενη πραγματικότητα είναι ήδη εδώ και βρίσκεται στην Κύπρο. Τα διαγράμματα Voronoi και η τριγωνοποίηση Delaunay δεν είναι μόνο και μόνο θεωρητικές έννοιες, αλλά αληθινά εργαλεία που παράγουν έργο μέσω του απέραντου γαλάζιου του ελληνισμού. Ποιος θα έρθει τώρα να μας πείσει ότι η διαχείριση της ΑΟΖ δεν είναι μια οικονομική λύση; Ποιος θα έρθει να μας κατηγορήσει ότι αυτή η στρατηγική δεν είναι αποτελεσματική; Η ίδια εταιρία Noble έρχεται να μας δείξει την αξία της ελληνικής ΑΟΖ. Αυτό σημαίνει πρακτικά, ότι όποια κι αν είναι η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να θεσπίσει όσο πιο γρήγορα την ΑΟΖ, για να υλοποιήσει αυτήν την στρατηγική δίχως να περιμένει άλλο. Δεν θα έχει τα περιθώρια της αδράνειας, διότι τώρα ο ελληνικός λαός γνωρίζει τα πάντα για την ΑΟΖ και περιμένει. Όχι, όμως, όπως περίμεναν οι ειδικοί εδώ και χρόνια, διότι ο λαός μας είναι μια δύναμη και έχει την ικανότητα να πιέσει τους πολιτικούς για να πάρουν τις απαραίτητες αποφάσεις. Επιπλέον, η ΑΟΖ αφορά και το μέλλον των παιδιών του. Δεν έχει πια δικαίωμα μια κυβέρνηση να καθυστερεί, διότι όπου να ‘ναι ακόμα κι αν δεν τολμούμε να κάνουμε γεωτρήσεις, θα πρέπει να περάσει και ο αγωγός της Κύπρου για να εφοδιάσει όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση με το αέριό του. Και αυτός ο αγωγός θα πρέπει να περάσει από την περιοχή όπου βρίσκεται η ελληνική ΑΟΖ. Τι θα πούνε τότε οι ειδικοί και οι πολιτικοί της αδράνειας και της απραξίας, ότι δεν ήταν ενημερωμένοι; Δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες και ο χρόνος και το δίκαιο της θάλασσας είναι με την πατρίδα μας. Ας αποφασίσουν οι δικοί μας αν είναι και αυτοί μαζί της, αλλιώς δεν έχουν πια κανένα ρόλο στη γη της θάλασσας.

Δικαστές, Εισαγγελείς, Βουλευτές, Μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους: Η άσχημη πλευρά του θέματος των αποδοχών τους

Του Γιάννη Αποστολίδη, Δικηγόρου

Ο ελληνικός λαός πληροφορήθηκε με οργή ότι οι συνταξιούχοι βουλευτές ζητούν αναδρομικά εκατομμυρίων ευρώ. Αν όμως ξέραμε όλη την αλήθεια για το θέμα, θα εξοργιζόμασταν όχι με τους βουλευτές αλλά με τον εαυτό μας! Θα λέγαμε, Καλά, γίνονται τόσο φοβερά και τρομερά πράγματα στη δημόσια ζωή και εγώ, ο λαός, κοιμάμαι;

Κοιμόμασταν! Μπροστά στα μάτια μας έγινε το 2006, 2008 το μεγαλύτερο αντικειμενικά σκάνδαλο από καταβολής του ελληνικού κράτους, πήραν εξτρά εντελώς παράνομα, με μία ληστρική απόφαση ενός δικαστηρίου, δύο δισεκατομμύρια ευρώ οι δικαστές (περιλαμβάνονται και οι εισαγγελείς), οι βουλευτές και τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, και ο λαός καμιά αντίδραση! Διάβασε με προσοχή:
Υπάρχει στο Σύνταγμα το άρθρο 88 παρ. 2 που λέει: «Οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους. Τα σχετικά με τη βαθμολογική και μισθολογική τους εξέλιξη και με την κατάστασή τους γενικά καθορίζονται με ειδικούς νόμους». Τι σημαίνει και πως πρέπει να ερμηνευτεί (αν χρειάζονται ερμηνεία τα αυτονόητα!) αυτή η διάταξη; Ότι κατά τον ειδικό καθορισμό από τον νομοθέτη των αποδοχών των δικαστών, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι ανάλογες συνθήκες της δουλειάς τους, η υπηρεσιακή κατάστασή τους και η ανάλογη κοινωνική αντίληψη για το υψηλό πράγματι δικαστικό λειτούργημα. Έτσι ακριβώς ερμήνευσε παλιότερα αυτή τη συνταγματική διάταξη το Συμβούλιο της Επικρατείας με την υπ΄αριθμ. 736/1953 απόφασή του. Αυτή η ερμηνεία, που θεωρεί τη διάταξη κατευθυντήριου, αν μη ευκτικού προς τον κοινό νομοθέτη χαρακτήρα, και που δεν αμφισβητήθηκε για 33 ολόκληρα χρόνια, δεν άφηνε βέβαια περιθώριο να αυξήσουν οι ίδιοι οι δικαστές, με δικαστικές αποφάσεις, τις αποδοχές τους.

Αλλά από το 1986 άρχισαν να αξιώνουν εξομοίωση των αποδοχών τους με εκείνες άλλων υψηλότερα αμοιβομένων κατηγοριών λειτουργών και υπαλλήλων, ιδίως με τους βουλευτές, τους διευθυντές γιατρούς του ΕΣΥ και τους καθηγητές πανεπιστημίων. Και το επέβαλαν με τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας αριθμ. 1951/1986, 400/1989, 1688/1991 και 4/1992. Πως το πέτυχαν ; Έδωσαν στην παραπάνω συνταγματική διάταξη επιτακτικό χαρακτήρα και την ερμήνευσαν ως εξής: Ότι λέγοντας το άρθρο 88 παρ. 2 του Συντάγματος ότι οι αποδοχές των δικαστών είναι ανάλογες με το λειτούργημα τους, εννοεί ότι δεν επιτρέπεται να παίρνει κανείς, ούτε στο δημόσιο τομέα ούτε στον ιδιωτικό (ναι, ούτε στον ιδιωτικό, ΣτΕ 4/1992!), αποδοχές μεγαλύτερες από τους δικαστές και ότι αν τυχόν κάποια κατηγορία εργαζομένων παίρνει μεγαλύτερες, αυτομάτως δικαιούνται αυτές τις μεγαλύτερες αποδοχές και οι δικαστές και οφείλει κάθε δικαστήριο να τις επιδικάσει! Πρόκειται βέβαια για παράλογη ερμηνεία, που όμως έγινε νομολογία και ανέβασε μισθολογικά τους δικαστές στα ύψη! Και επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, φτάσαμε στην εξής απαίσια και καταστρεπτική για τα δημόσια οικονομικά μας δικαστική εξέλιξη:

Πρόσεξε, αναγνώστη, τι έγινε:

Στην κορυφή της μισθολογικής πυραμίδας, δεύτερος μετά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στον ευρύ δημόσιο τομέα βρισκόταν ήδη από το 2000 ένας μετακλητός κρατικός λειτουργός, ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομίων (ΕΕΤΤ), μιας ανεξάρτητης αρχής, που είχε αποδοχές σχεδόν διπλάσιες από τους Προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων, ως κρατικό golden boy. Πρόσεξε αναγνώστη: Μέχρι το 2006 οι δικαστές, όπως σου είπα, όπου εντόπιζαν κάποια κατηγορία εργαζομένων στο κράτος και γενικά στον δημόσιο τομέα να παίρνει υψηλότερες αποδοχές, αυτοί δίκαζαν οι ίδιοι και με βάση την διεστραμμένη ερμηνεία της παραπάνω συνταγματικής διάταξης ανέβαζαν στο ίδιο ύψος και τις δικές τους αποδοχές. Αυτό έγινε με τις παραπάνω αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας. Το 2006 όμως έγινε το εξής τελείως διαφορετικό: Το Μισθοδικείο, ένα ανώτατο ειδικό δικαστήριο που ιδρύθηκε το 2002 ειδικά για τους δικαστές και συγκροτείται από τρείς ανώτατους δικαστικούς, τρείς καθηγητές πανεπιστημίου και τρείς δικηγόρους, έβγαλε την υπ΄αριθμ. 13/2006 απόφαση που λέει τα εξής: Ο πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομίων (προσοχή: Ένα άτομο δηλαδή και όχι μια κατηγορία υπαλλήλων, όπως έγινε όλες τις άλλες φορές) παίρνει σχεδόν διπλάσιες αποδοχές από τους Προέδρους των ανωτάτων δικαστηρίων. Αυτό το πράγμα, είπε το Μισθοδικείο, παραβιάζει (τάχα) το Σύνταγμα, το παραπάνω άρθρο 88 παρ. 2, (που λέει ότι οι αποδοχές των δικαστών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους), είναι παράνομο, είναι αντισυνταγματικό, παραβιάζει την ισοτιμία των εξουσιών, πλήττει καίρια την δικαστική ανεξαρτησία!

Ας υποθέσουμε κι εμείς οι αφελείς ότι πράγματι δεν είχαμε επί χρόνια ισοτιμία των εξουσιών και ανεξάρτητους δικαστές, δηλαδή δεν είχαμε δημοκρατία, επειδή έτυχε ένας υπάλληλος, αυτό το κρατικό golden boy, ο πρόεδρος της ΕΕΤΤ να παίρνει, καλώς ή κακώς, βασιλικές αποδοχές. Τι έπρεπε να κάνει το Μισθοδικείο; Η λογική και ο νόμος, το άρθρο 38 Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, λέει ότι έπρεπε, μετά την κήρυξη ως παράνομων των αποδοχών του υπαλλήλου αυτού κατά το μέρος που υπερβαίνουν τις δικαστικές αποδοχές, να στείλει την υπόθεση στον Εισαγγελέα για να ερευνήσει την παρανομία. Αντί γι΄αυτό τι έκανε λέτε το Μισθοδικείο; Σου εφιστώ, αναγνώστη, απόλυτη προσοχή για να κατανοήσεις πλήρως τη δικαστική ακολασία που διέπραξε το κολασμένο αυτό δικαστήριο, το Μισθοδικείο, σε βάρος σου, σε βάρος όλου του δύσμοιρου λαού μας. Άκουσε και φρίξε λοιπόν:

Η απόφαση υπ΄αριθμ. 13/2006 του Μισθοδικείου λέει ότι για να αποκατασταθεί η δικαστική ανεξαρτησία, η ισοτιμία των εξουσιών και άλλα ηχηρά παρόμοια, πρέπει αυτές τις παράνομες αποδοχές του golden boy, του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομίων, να τις πάρουν και οι Πρόεδροι των ανωτάτων δικαστηρίων και αναλογικά όλοι οι δικαστές! Δηλαδή αντί το Μισθοδικείο αυτό να κρίνει ότι πρέπει με κάποιον τρόπο να κατέβουν οι παράνομες αυτές αποδοχές του golden boy, τις έδωσε και σε 6000 δικαστές και κατά συνέπεια, με βάση κάποιες άλλες αισχρές συνταγματικές διατάξεις, που τις αναφέρω παρακάτω, στα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και τους βουλευτές! Σχεδόν διπλασίασε τις αποδοχές όλων αυτών, τη στιγμή που ήταν ήδη ψηλότερες από τις αποδοχές όλων των άλλων υπαλλήλων και λειτουργών του Κράτους!!! Η απόφαση αυτή πάρθηκε κατά πλειοψηφία. Μειοψήφισαν οι τρείς καθηγητές της Νομικής που μετείχαν στη σύνθεση, των οποίων η γνώμη (και η αγανάκτηση!) καταγράφεται στην απόφαση και λέει προφητικά ότι, αν το δικαστήριο δώσει αυτά τα χρήματα στους δικαστές «…κινδυνεύει να εξουθενώσει τα οικονομικά της χώρας, με συνέπεια την πρακτική αδυναμία του Κράτους να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του». Κι αυτό έγινε και το ζούμε σήμερα στο πετσί μας!

Πόσα ήταν αυτά τα χρήματα; Βγαίνανε πολύ πάνω από δύο δισεκατομμύρια ευρώ, για 6000 δικαστές, ως αναδρομικά μισθολογικών διαφορών, συν τις συνεπαγόμενες αυξήσεις μέχρι του διπλασίου των ήδη παχυλότατων μισθών τους. Με βάση αυτή την απόφαση αρ. 13/2006 του Μισθοδικείου σε κάθε δικαστή αναλογούσαν μαζί με τους τόκους κατά μέσο όρο κάπου 200.000 ευρώ μόνο από αναδρομικά! Δηλαδή επειδή η πατρίδα μας είχε την στραβή τύχη να παίρνει κάποιο κρατικό golden boy, αντισυνταγματικά και παράνομα, όπως το ίδιο το Μισθοδικείο έκρινε, υψηλότατες αποδοχές, έπρεπε γι΄αυτήν την παρανομία να …πληρώσει το κράτος στους δικαστές, τους βουλευτές και τα μέλη του ΝΣΚ πάνω από δύο δισεκατομμύρια ευρώ μόνο αναδρομικά για δήθεν μισθολογικές διαφορές και επιπλέον σχεδόν να διπλασιάσει τις ήδη κορυφαίες αποδοχές τους! Και νομίζεις αναγνώστη ότι η φρίκη τελειώνει εδώ; Γελιέσαι!

Διάβασε και αυτά:Το Μισθοδικείο με αυτήν την κατάπτυστη, την αισχρή αριθμ. 13/2006 απόφασή του, λέει τα εξής: Ότι αφού ο νομοθέτης (δηλαδή η Βουλή και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δι΄εξουσιοδοτήσεως στους υπουργούς Οικονομικών και Μεταφορών – Επικοινωνιών) έδωσε τόσο υψηλές αποδοχές στον πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομίων, στο κρατικό golden boy, έπρεπε να τις δώσει και στους δικαστές, κατά την αυθαίρετη ερμηνεία του άρθρου 88 παρ. 2 Συντ., για να αποκατασταθεί η ισοτιμία των εξουσιών και η δικαστική ανεξαρτησία (δηλαδή η ίδια η δημοκρατία μας!) και μη δίνοντας αυτή την αύξηση, τα νομοθετικά όργανα του Κράτους, η Βουλή και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έχουν υποπέσει σε αδικοπραξία, περίπου εγκλημάτισαν, για να το πούμε απλά, με ζημιωθέντα θύματά τους όχι, όπως θα νόμιζε κανείς, τον λαό (που υποτίθεται ότι μετά το καίριο πλήγμα κατά της δικαστικής ανεξαρτησίας, που κατέφερε ο νομοθέτης καθορίζοντας πανύψηλες τις αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ, στερήθηκε αυτός ο λαός ένα μέγιστο αγαθό, να δικάζεται δηλαδή από ανεξάρτητους δικαστές), αλλά τους ίδιους του δικαστές, τους οποίους πρέπει το κράτος να τους αποζημιώσει κατά το άρθρο 105 του Αστικού Κώδικα, που λέει ότι το Δημόσιο ευθύνεται για κάθε ζημία που προκαλούν τα όργανά του!

Δηλαδή για να καταλάβεις καλύτερα, αναγνώστη (και στο εξηγώ πάλι όχι επειδή δεν έχεις μυαλό να καταλάβεις αλλά επειδή δεν το χωράει ο νούς σου), το Μισθοδικείο είπε τα εξής: Παράνομα και αντισυνταγματικά, κατά παράβαση του άρθρου 82 παρ. 2 Συντ., η Βουλή και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τα νομοθετικά όργανα, έδωσαν στον πρόεδρο της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων πανύψηλες αποδοχές, διπλάσιες από τις δικαστικές. Και για να εξαλειφθεί αυτή η παρανομία, θα έπρεπε να δώσουν τις ίδιες παράνομες αποδοχές και στους δικαστές!!!, να πολλαπλασιάσουν δηλαδή εκθετικά την παρανομία! Και επειδή δεν το έκαναν αυτό, παρανόμησαν (!) και γι΄αυτή την παρανομία, γι΄αυτήν την αδικοπραξία, οφείλει το Κράτος να αποζημιώσει τους δικαστές με το ισόποσο των μισθολογικών διαφορών τους για όλα τα επίδικα χρόνια, και πρέπει το δικαστήριο να επιδικάσει τις αποζημιώσεις!

Όσο και αν σου φαίνεται απίστευτο αναγνώστη, είναι δυστυχώς γεγονός ότι αυτό το διεντέρευμα το περιέχει η απόφαση του Μισθοδικείου ως θεμελιώδη νομική σκέψη του! Φρίκη! Δηλαδή κατά το Μισθοδικείο η χειρότερη μορφή παρανομίας, η αντισυνταγματικότητα, πατάσσεται με την εξάπλωσή της διά δικαστικής αποφάσεως! Τι κι αν το άρθρο 93 του Συντάγματος απαγορεύει την εφαρμογή από κάθε δικαστήριο αντισυνταγματικού νόμου; Το έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια η πλειοψηφία του Μισθοδικείου. Ο Άρειος Πάγος σε απόφασή του (αριθ. 1589/2006 που εκδόθηκε λίγο πριν βγεί η φρικτή αυτή απόφαση του Μισθοδικείου) επί άλλου θέματος αλλά για τον ίδιο νομικό λόγο είπε ότι απαγορεύεται η «ισότητα της παρανομίας», δηλαδή είπε ότι αν κάποιος απολαμβάνει κάποιο παράνομο ως αντισυνταγματικό προνόμιο και η υπόθεση φτάσει στα δικαστήρια με αίτημα κάποιου τρίτου να εφαρμοστεί το προνόμιο, για λόγους ισότητας, και σ΄αυτόν, που τελεί στις ίδιες συνθήκες, δεν επιτρέπεται αυτό το αντισυνταγματικό προνόμιο να το εφαρμόσει το δικαστήριο και σε άλλες περιπτώσεις (και προσοχή, αναγνώστη, μην συγχέεις την περίπτωση αντισυνταγματικής παρανομίας με την παρανομία εκείνη που συνίσταται μόνο στην παραβίαση του ίδιου του άρθρου 4 του Συντάγματος περί ισότητος των ελλήνων, όταν δηλαδή ο νόμος καθ΄εαυτόν δεν είναι αντισυνταγματικός αλλά ρυθμίζει άνισα τα δικαιώματα προσώπων που τελούν στις ίδιες συνθήκες, οπότε χωρεί δικαστικό αίτημα για εξίσωση από όποιον υφίσταται την άνιση μεταχείριση).

Αυτή η απόφαση του Αρείου Πάγου (αριθ. 1589/2006) τινάζει και αναδρομικά στον αέρα το σύστημα των δικαστικών και βουλευτικών αποδοχών! Δεν έπρεπε να τη λάβει υπόψη το Μισθοδικείο; Δεν έπρεπε να πει στους ενάγοντες δικαστές ότι, κύριοι, εσείς ζητώντας εξίσωση με τις παράνομες, ως αντισυνταγματικές, αποδοχές του προέδρου ΕΕΤΤ ζητάτε «εξίσωση στην παρανομία»; Το Μισθοδικείο όμως έκανε το εντελώς αντίθετο: Το παράνομο και αντισυνταγματικό, κατά την κρίση αυτού του ιδίου, μισθολογικό υπερπρονόμιο του ανωτέρω κρατικού golden boy το έδωσε και σε όλους τους 6.000 δικαστές! Πάρε όμως αμέσως ένα χαπάκι κατά της ναυτίας, αναγνώστη, γιατί θα ζαλιστείς με τα εξής: Το Μισθοδικείο με την υπ΄αριθμ. 13/2006 απόφασή του διπλασίασε τις ήδη υψηλότατες αποδοχές των δικαστών, και πρώτα πρώτα του Προέδρου του Αρείου Πάγου. Πρόεδρος αυτού του Μισθοδικείου ήταν ο ίδιος ο τότε Πρόεδρος του Αρείου Πάγου! Δικηγόροι του Κράτους σ΄αυτή τη δίκη ήταν κάποια μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, που είχαν τεράστιο συμφέρον να…χάσει τη δίκη το Κράτος, να κερδίσουν οι δικαστές, διότι σύμφωνα με μια αισχρή διάταξη που μπήκε σαν τσόντα στο Σύνταγμα, το άρθρο 100Α, τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους παίρνουν αποδοχές ίδιες με τους δικαστές! Είναι εικόνα δικαιοσύνης αυτή ή θυμίζει ανοιχτοσκέλα, πρόθυμη να κάνει τα γούστα του οποιουδήποτε; Γίνονται τέτοια πράγματα σε άλλη χώρα;

Πάρε όμως και άλλο χαπάκι, δύστυχε έλληνα, δύστυχε αναγνώστη, διότι θα ταραχθείς και με τα εξής. Κατά το Σύνταγμα (άρθρο 111 παρ. 2 που διατηρεί την ισχύ του Ζ/1975 ψηφίσματος, το οποίο διατηρεί σε ισχύ την από 22.12.1964 σχετική απόφαση της Ολομέλειας της Βουλής) η βουλευτική αποζημίωση εξισώνεται με τις αποδοχές του Προέδρου του Αρείου Πάγου. Αυτή η ρύθμιση έγινε το 1964 από τον Γεώργιο Παπανδρέου, το Γέρο της Δημοκρατίας., ο οποίος παράλληλα είχε διπλασιάσει τους δικαστικούς μισθούς– και ας μην αναλογιστούμε γιατί τα έκανε όλα αυτά τα φαύλα ο σχωρεμένος.. Λοιπόν, η κατάπτυστη απόφαση αριθμ. 13/2006 του Μισθοδικείου στηρίχθηκε, όπως προανέφερα, στο σκεπτικό ότι παρανόμησαν οι βουλευτές με το να μην αυξήσουν τις αποδοχές των δικαστών. Αυξάνει, κατόπιν αυτής της παρανομίας, διπλασιάζει τις αποδοχές όλων των δικαστών και πρώτα πρώτα του Προέδρου του Αρείου Πάγου και αυτομάτως διπλασιάζονται, αφού εξισώνονται κατά το Σύνταγμα, και οι αποδοχές αυτών που παρανόμησαν, δηλαδή των βουλευτών!!! Πρόκειται για τα ποσά που είχαν μεταμορφωθεί σε «έκτακτη παροχή» στους δικαστές και σε 80% αύξηση και όπως μάθαμε πρόσφατα ζητούν ως αναδρομικά οι μισθολογικά ωφελούμενοι λόγω εξίσωσης συνταξιούχοι βουλευτές. Δηλαδή η αδικοπραξία – κατά την κρίση του ίδιου του Μισθοδικείου – της Βουλής, των βουλευτών, διπλασίασε τις αποδοχές των ίδιων των βουλευτών!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (Βάλε κι άλλα θαυμαστικά, αναγνώστη, και ψάξε να βρείς που πήγε η βασική νομική αρχή που λέει ότι, ο εξ οικείου πταίσματος ζημιούμενος ού δοκεί ζημιούσθαι).

Τώρα σταμάτα, αναγνώστη, να παίρνεις χαπάκια για ν΄αναποφύγεις την ναυτία. Δεν οφελούν, δεν την αποφεύγεις με τίποτε. Διάβαζε αν αντέχεις: Λένε οι βουλευτές, λένε οι δικαστές, λένε οι πάντες, νομίζει και ο ίδιος ο απληροφόρητος λαός (δυστυχώς και η νομική επιστήμη δεν ασχολήθηκε επαρκώς με το θέμα και το μόνο που γράφτηκε ήταν μια στατιστικού και συγκριτικού περισσότερο περιεχομένου μελέτη ενός δικαστή, καθώς επίσης και μια μονογραφία σε νομικό περιοδικό από τον ίδιο τον δικηγόρο εισηγητή της εν θέματι απόφασης, η οποία μονογραφία έχει μεν μεθοδολογική πληρότητα – αν και παραλείπει να πεί το κρίσιμης σημασίας γεγονός ότι από το 1952 μέχρι το 1986 η νομολογία του ΣτΕ θεωρούσε τη διάταξη του άρθρου 82 παρ. 2 Συντ. κατευθυντήρια και όχι επιτακτική και έτσι δεν επέτρεπε δικαστική αυθαιρεσία – αλλά από πλευράς ουσίας είναι απολύτως κενή!) λένε λοιπόν οι πάντες ότι για το θέμα υπάρχει δεδικασμένο, αφού έχουμε αμετάκλητη μάλιστα και όχι απλώς τελεσίδικη δικαστική απόφαση του Μισθοδικείου, που επιβάλλει όλη αυτή τη φρίκη, τις αυξήσεις των δικαστικών αποδοχών και κατά συνέπεια τις αυξήσεις των βουλευτικών αποδοχών. Ψέμα! Χυδαίο ψέμα! Κανένα δεδικασμένο δεν υπάρχει! Ποια είναι η πραγματικότητα; Διάβαζε και κοίτα πως σε κοροϊδεύουν, αναγνώστη:

Κατ΄αρχήν η υπ΄αριθμ. 13/2006 αμετάκλητη απόφαση του Μισθοδικείου που δίνει τα δισεκατομμύρια ευρώ στους δικαστές, κατά συνέπεια και στα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και στους βουλευτές, επέλυσε, όπως επέλυσε, νομικό και όχι πραγματικό ζήτημα και επομένως, όπως ξέρουν οι νομικοί, δεν πρόκειται περί κατά κυριολεξία δεδικασμένου. Κατά δεύτερον, η απόφαση αυτή εκδόθηκε, πρόσεξε αναγνώστη, στις 7.11.2006. Αλλά στις 5.12.2006, δηλαδή σ΄ένα μήνα, εκδόθηκε από το ίδιο δικαστήριο, το Μισθοδικείο, αντίθετη αμετάκλητη απόφαση, η αριθμ. 17/2006, που δεν δίνει τσακιστή δεκάρα στους δικαστές! Σ΄αυτή την απόφαση το ίδιο δικαστήριο, με άλλη σύνθεση, αποδέχθηκε κατά πλειοψηφία την δίκαιη και σωστή νομικά και πραγματολογικά άποψη που είχε μειοψηφήσει στην αριθμ. 13/2006 απόφαση!

Και επειδή στις σημερινές συνθήκες τυχεροί είναι οι τρελοί, εύχομαι ολόψυχα να τρελαθείς, αναγνώστη, μ΄αυτό που θα διαβάσεις: Σου είπα ότι στις 5.12.2006 εκδόθηκε η αριθμ. 17/2006 απόφαση του Μισθοδικείου που, αντίθετα με την αριθμ. 13/2006 απόφαση, λέει ότι δεν δικαιούνται τα δισεκατομμύρια οι δικαστές. Την ίδια όμως μέρα, 5.12.2006, σε μισή ώρα, εκδόθηκε μια άλλη, η αριθμ. 23/2006 απόφαση του ίδιου του Μισθοδικείου που αντιστρέφει πάλι τα πράγματα, ταυτίζεται με την αριθμ. 13/2006 απόφαση και ξαναδίνει στους δικαστές δισεκατομμύρια!!! Δηλαδή σε μισή ώρα παίχτηκαν και χάθηκαν στο βρωμερό καζίνο ενός ανωτάτου δικαστηρίου, του Μισθοδικείου, στις πλάτες του έλληνα φορολογούμενου δισεκατομμύρια ευρώ! Από την εποχή που οι πρωτόγονοι άνθρωποι μαζεύονταν σε κάποια σπηλιά και ο φύλαρχος «δίκαζε» τους ημιάγριους, από τότε μέχρι τις 5.12.2006 δεν εκδόθηκαν ποτέ και πουθενά την ίδια μέρα για το ίδιο ακριβώς νομικό θέμα δύο αντίθετες αποφάσεις του ίδιου ανώτατου δικαστηρίου! Αυτό έγινε μόνο στις 5.12.2006, στο Μισθοδικείο! Η ελληνική δικαιοσύνη στην πιο ελεεινή στιγμή της ιστορίας της!

Βάλτε τα αν θέλετε με τον συντακτικό νομοθέτη που δεν πρόβλεψε μηχανισμό άρσης τέτοιας αντίφασης (όπως προβλέπεται από το άρθρο 100 Συντ. στην περίπτωση αντιφατικών αποφάσεων μεταξύ ανωτάτων δικαστηρίων οπότε το λόγο έχει αμετακλήτως το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο) αλλά μην λέτε στον δύστυχο λαό ότι, τι να κάνουμε, υπάρχει δεδικασμένο και πρέπει να τα σκάσουμε σε δικαστές, βουλευτές και μέλη του ΝΣΚ.

Πάντως η τότε κυβέρνηση τρόμαξε ή έκανε πως τρόμαξε το φανταστικό δεδικασμένο και υποχωρώντας στις ιταμές αξιώσεις των δικαστών, τους έδωσε με Κοινή Υπουργική Απόφαση των Υπουργών Οικονομικών και Δικαιοσύνης (ΚΥΑ 2/1601/022/30.1.2008, υπογραμμένη και δημοσιευμένη στο ΦΕΚ δύο φορές, σε δύο διαφορετικές ημερομηνίες!, απίστευτο, με τον ίδιο αριθμό!, απίστευτο, αλλά με παραλλαγμένο περιεχόμενο!, απίστευτο!!!, ρεζιλίκια πράγματα…) έδωσε, λέω, η Κυβέρνηση στους δικαστές δήθεν ως «έκτακτη παροχή», έτσι την ονόμασε, 830.000.000 ευρώ που γράφτηκαν στους προϋπολογισμούς των ετών 2008, 2009, 2010, 2011, ουσιαστικά για να καλυφθούν οι αισχρά επιδικασθείσες αναδρομικές μισθολογικές δήθεν διαφορές τους (αυτό δεν το λέει η ΚΥΑ, το ομολογεί όμως ξεδιάντροπα το Ελεγκτικό Συνέδριο στην υπ΄αριθ. ΟλΕΣ 2078/2010 απόφασή του) και μάλιστα αυτή η ΚΥΑ, λόγω ιδίως της νομοτεχνικής αθλιότητάς της, αφήνει περιθώριο στους δικαστές να διεκδικήσουν και τα αναδρομικά και την «έκτακτη παροχή», σύμφωνα με την νομολογία των αριθ. 890/1956 και 1525/1966 αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας, διότι τους έβαλε μεν η ΚΥΑ τους δικαστές να υπογράψουν υπεύθυνη δήλωση (τι ξεφτίλα!) ότι παραιτούνται από έστω και επιδικασθέντα (!) αναδρομικά, αλλά η νομολογία αυτή του ΣτΕ λέει ότι η παραίτηση αυτή είναι άκυρη!
Επί πλέον με τροπολογία στο νόμο 3691/2008 για τη νομιμοποίηση μαύρου χρήματος έδωσε η τότε Κυβέρνηση στους δικαστές αύξηση περίπου 80%, και άρα από σπόντα (με το Ζ ψήφισμα και με τα άρθρα 111 παρ. 2 και 100Α του Συντάγματος) ίδια αύξηση στους βουλευτές και τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.

«Έκτακτη παροχή» 830.000.000 ευρώ στους δικαστές συν αύξηση 80% των αποδοχών τους με 195.000.000 ευρώ γραμμένα στους ετήσιους προϋπολογισμούς, συν ανάλογες αυξήσεις, κατ΄επίπτωση, των αποδοχών των βουλευτών και των μελών του ΝΣΚ, ίσον το λιγότερο δύο δισεκατομμύρια ευρώ για τα παραπάνω χρόνια, πέρα και πάνω, όπως είπα, από τις ήδη παχυλότατες αποδοχές όλων αυτών! Αίσχος! Και μια σοβαρότατη παρενέργεια: Επειδή η Πολιτεία φοβήθηκε το μάτι της τους δικαστές, ψήφισε με τον ίδιο παραπάνω νόμο 3691/2008, άρθρο 57, ότι στο εξής απαγορεύεται να παίρνει κάποιος στον ευρύ δημόσιο τομέα αποδοχές μεγαλύτερες από του Προέδρου του Αρείου Πάγου, διότι σου λέει θα έρθουν οι δικαστές και θα ζητήσουν νέα εξίσωση! Αυτός ο περιορισμός όμως έχει τη σοβαρότατη συνέπεια να μην μπορεί το Κράτος και όλος ο δημόσιος τομέας να ψωνίσει από τη διεθνή αγορά τις υπηρεσίες ικανών τεχνοκρατών, που φυσικά χρυσοπληρώνονται. Αλλά εδώ θα βάλω εγώ και το εξής προβοκατόρικο ζήτημα: Τι θα γίνει αν παρόλα αυτά δοθούν σε κάποιο πρόεδρο ανεξάρτητης αρχής ή ΔΕΚΟ αποδοχές υψηλότερες από του Προέδρου του Αρείου Πάγου, κατά παράβαση του άρθρου 57 Ν. 3691/2008;

Η δική σου λογική απάντηση, αναγνώστη, είναι ότι η αρμόδια Αρχή θα απορρίψει τον σχετικό χρηματικό κατάλογο, δεν θα πληρώσει. Η λογική όμως του Μισθοδικείου λέει ότι αυτή η παρανομία θα συνιστά και παραβίαση του άρθρου 82 παρ. 2 του Συντάγματος, θα πλήττεται έτσι καίρια η δικαστική ανεξαρτησία, η ισοτιμία των εξουσιών, η ίδια η δημοκρατία μας, χαμός, και για την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης θα πρέπει αυτή η παρανομία να. εξαπλωθεί ιλιγγιωδώς, να δοθούν οι ίδιες αποδοχές και στους δικαστές, επομένως και στους βουλευτές και τα μέλη του ΝΣΚ! Και αφού δοθούν, αυτομάτως θα νομιμοποιηθούν και οι παράνομες αποδοχές του προέδρου της ανεξάρτητης αρχής ή της ΔΕΚΟ, αφού πλέον θα είναι ίσες με εκείνες του Προέδρου του Αρείου Πάγου! Δηλαδή από τον νόμο στην παρανομία και από την παρανομία στον νόμο! Καταλαβαίνεις, αναγνώστη, πόσο τερατώδης και φαυλοκυκλική γίνεται η λογική της αριθ. 13/2006 αποφάσεως του Μισθοδικείου που μοίρασε τα δισεκατομμύρια στους δικαστές, στους βουλευτές και τα μέλη του ΝΣΚ; Με τέτοιες λογικές φτάσαμε στην χρεοκοπία! Τουλάχιστον ας ορθοφρονίσουμε για το μέλλον. Διότι επιτέλους μ΄εμάς ό,τι έγινε έγινε. Ας προσέξουμε τουλάχιστον για την νέα γενιά, γιατί αν εξακολουθήσουμε τέτοια αίσχη θα καταστρέψουμε την ζωή της, και αυτή θα μας καταστρέψει τον θάνατο – θα έρχεται και θα φτύνει στους τάφους μας.

Αναγνώστη, και κατά το Σύνταγμα, άρθρο 25, και κατά το νόμο, άρθρο 281 Αστικού Κώδικα, απαγορεύεται η καταχρηστική άσκηση δικαιώματος. Δηλαδή, δεν μπορείς κάποιο υπαρκτό δικαίωμα σου να το ασκήσεις, αν αυτή η άσκησή του υπερβαίνει προφανώς τα όρια της καλής πίστης, των χρηστών ηθών και τον οικονομικό και κοινωνικό σκοπό του δικαιώματος. Αν γίνουν δεκτά από ένα δικαστήριο, αν αποδειχθούν δηλαδή, γεγονότα που κατά καλόπιστη και ηθική κρίση, προσβλέποντας και στο οικονομικά και κοινωνικά δέον, συνιστούν κατάχρηση δικαιώματος, τότε η αγωγή του δικαιωματούχου απορρίπτεται. Στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει τίποτε πιο αντίθετο στην καλή πίστη, τίποτε πιο αντίθετο στα χρηστά ήθη, τίποτε πιο καταστρεπτικό οικονομικά, τίποτε πιο αντικοινωνικό από το να παίρνεις τις παράνομες και αντισυνταγματικές αποδοχές ενός ατόμου, ενός golden boy, και να τις επεκτείνεις σε όλους τους δικαστές, σε όλους τους βουλευτές, σε όλα τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και να διπλασιάζεις τις αποδοχές όλων αυτών, όταν μάλιστα ήδη βρισκότανε όλοι αυτοί στην κορυφή της μισθολογικής πυραμίδας!

Έπρεπε λοιπόν το Μισθοδικείο, ακόμα και μετά την άθλια και αντιεπιστημονική παραδοχή των δικαιωμάτων των δικαστών, έπρεπε εφαρμόζοντας τα άρθρα 25 Συντ και 281 ΑΚ, αφού συνέτρεχαν όλοι οι παραπάνω όροι, να κρίνει και αυτεπαγγέλτως, αφού γνώριζε τα γεγονότα που επέβαλαν την εφαρμογή, ότι η άσκηση αυτών των δικαιωμάτων είναι καταχρηστική και ν΄απορρίψει τις αγωγές τους. Δεν το έκανε. Και το χειρότερο: Δεν προέβαλε το Δημόσιο τέτοια ένσταση! Φοβερό! Τρομερό! Αν ασκούσε ένσταση καταχρηστικής ασκήσεως δικαιώματος το Δημόσιο και την απέρριπτε το Μισθοδικείο, σίγουρα θα ξέσκιζαν όλοι οι νομικοί τα πτυχία τους, από ντροπή. Γιατί λοιπόν οι δικηγόροι του Δημοσίου, δηλαδή τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, δεν πρόβαλαν στο Μισθοδικείο αυτήν την ένσταση; Δεν ξέρω. Εκείνο που ξέρω είναι ότι είχαν, όπως είπα, τεράστιο συμφέρον να χάσει το Δημόσιο, να κερδίσουν τη δίκη οι δικαστές, να διπλασιαστούν οι αποδοχές τους και κατά συνέπεια, κατά το άρθρο 100 Α Συντ, να διπλασιαστούν και οι αποδοχές των ίδιων των μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.Από όπου και αν πιάσεις την επίμαχη ληστρική απόφαση του Μισθοδικείου η βρωμιά της είναι ανυπόφορη. Διότι όποιος έμαθε νομικά σε πανεπιστήμιο και όχι σε αχούρι ευλόγως διερωτάται : Το Μισθοδικείο έκρινε (αισχρά) ότι η εξίσωση των αποδοχών των δικαστών προς εκείνες του μοιραίου golden boy, του προέδρου της ΕΕΤΤ, επιβάλλεται (τάχα) ευθέως από το Σύνταγμα, το άρθρο 88 παρ. 2, και άρα, κατά λογική συνέπεια, η καταβολή τους ήταν υπόθεση διατάκτου και όχι νομοθέτου.

Γιατί λοιπόν έκρινε ως αδικοπραξία την παράλειψη του νομοθέτου να θέσει κάποιον νόμο περιττό, ίσως απλώς διευθετικό ήδη γεγενημένων (υποτίθεται) δικαιωμάτων; Βέβαια υπάρχει κάποιο δυσάρεστο προηγούμενο που ήθελαν να αποφύγουν οι δικαστές: Διότι κάποιους αυθαίρετους χρηματικούς καταλόγους που συνέταξαν άλλοτε οι δικαστές στη βάση δήθεν ευθέως στο Σύνταγμα εδραζομένου μισθολογικού δικαιώματός τους, απέρριψε εν ψυχρώ ο στιβαρός Αλέκος Παπαδόπουλος, Υπουργός κάποτε Οικονομικών, και δεν υποχώρησε ούτε όταν ο Εισαγγελέας Εφετών διέταξε (άκουσον, άκουσον!) τη σύλληψη της προϊσταμένης Δ.Ο.Υ Πειραιώς που, εκτελώντας εντολή του άξιου Υπουργού, αρνήθηκε να πληρώσει.

Αναγνώστη, τι έπρεπε να κάνει τότε, το 2006, η αγαθιάρα Κυβέρνηση Καραμανλή μόλις βγήκε αυτή η αισχρή απόφαση του Μισθοδικείου; Να σημειώσω ότι ο ίδιος ο Καραμανλής από τις αρχές ήδη του 2006 είδε τον κίνδυνο από τέτοιες δικαστικές αποφάσεις και μίλησε σχετικά στην Κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ, αλλά δεν έγινε τίποτε. Τι έπρεπε όμως να γίνει αν η Κυβέρνηση ήξερε και είχε τη θέληση και το σθένος να κυβερνήσει; Έπρεπε αμέσως, αστραπιαία και δυναμικά να εκδοθεί καταλογιστική πράξη κατά του golden boy, του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνικών και Ταχυδρομίων, στην εξής βάση : Αφού ένα ανώτατο δικαστήριο, το Μισθοδικείο, έκρινε παράνομες και αντισυνταγματικές τις αποδοχές του κατά το ποσό που υπερβαίνουν τις αποδοχές των Προέδρων των ανωτάτων δικαστηρίων, καταλογίζω το υπερβάλον και διατάζω την επιστροφή του, καταλύοντας έτσι τη βάση της απαιτήσεως των δικαστών! Οπότε προκαλώντας το ίδιο το Κράτος παλινδικία (με κατάλληλη χρήση ενδίκων μέσων, όπως αναψηλάφιση των σχετικών δικών καθώς και ανακοπές κατά των απαιτήσεων για οψιγενή λόγο στο στάδιο της εκτέλεσης, κατ΄εφαρμογή και του αξιώματος sublata causa, tollitur effectus, αιρομένης της αιτίας αίρεται το αποτέλεσμα) θα κέρδιζε το Κράτος τις νέες δίκες και οι δικαστές θα έχασκαν περιμένοντας ματαίως τα αισχρώς επιδικασθέντα αρχικά δισεκατομμύρια ευρώ!

Αντί γι΄αυτό η τότε Κυβέρνηση τα χάρισε τα δισεκατομμύρια στους δικαστές και στους μισθολογικά αρκαντάσηδες αυτών, στα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και τους βουλευτές… Και μου έρχεται, ρε παιδιά, στο νού ένα περιστατικό που συνέβη στην αρχαία Αθήνα και το αναφέρει ο Στοβαίος: «Δημοκράτης ιδών κλέπτην υπό των ένδεκα απαγόμενον, Άθλιε, έφη, τι γαρ τα μικρά έκλεπτες αλλ΄ού τα μεγάλα, ίνα και εσύ άλλους απήγες!» Δηλαδή, Κάποιος ονόματι Δημοκράτης βλέποντας έναν κλέφτη να τον πηγαίνουν φυλακή οι έντεκα (δεσμοφύλακες), Ρε μαλάκα, του είπε, γιατί έκλεβες τα «μικρά», ψιλοπράγματα, και όχι «τα μεγάλα», τα δισεκατομμύρια, για να πήγαινες εσύ τους άλλους φυλακή, αφού τότε θα ήσουν εσύ νομοθέτης και δικαστής!

Νομικά και ουσιαστικά θεμελιώνεται και αποδεικνύεται το εξής απίστευτο: Ότι οι αποδοχές των λειτουργών των δύο τρίτων της κρατικής εξουσίας, της νομοθετικής και της δικαστικής (η άλλη είναι η εκτελεστική) διαμορφώθηκαν με μια ληστρική δικαστική απόφαση που καταλόγισε δήθεν αδικοπραξία στα νομοθετικά όργανα της δημοκρατίας μας: Είναι η αριθμ. 13/2006 απόφαση του δικαστηρίου του άρθρου 88 παρ. 2 του Συντάγματος, του λεγόμενου Μισθοδικείου!…Αυτό είναι τρελό, είναι απίστευτο! Είναι το μεγαλύτερο, το πιο αδιανόητο σκάνδαλο! Και με ζώνουν φίδια, κροταλίες και βόες, ότι σ΄αυτό το σκάνδαλο βρίσκεται η βαθύτερη ρίζα όλων των σκανδάλων, από το Βατοπέδι μέχρι την παρακολούθηση των τηλεφώνων όλης της πολιτικής – και όχι μόνο – ηγεσίας της χώρας μας. Και ότι αυτά τα δισεκατομμύρια, των δικαστών, των βουλευτών, των μελών του ΝΣΚ, λόγω της εγγραφής τους στους πιο κρίσιμους προϋπολογισμούς των ετών 2008 μέχρι 2011, ήταν η μοιραία ποσότητα που έκανε το ποτήρι της χρεοκοπίας να ξεχειλίσει!

Πρόσεξε και αυτά, αναγνώστη. Το Μισθοδικείο καταλόγισε, όπως προανέφερα, αδικοπραξία (παράλειψη εξομοιώσεις των δικαστικών αποδοχών προς εκείνες του προέδρου της ΕΕΤΤ) στον νομοθέτη, του οποίου η έννοια συγκροτείται, κατά το άρθρο 26 του Συντάγματος, από την Βουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Και θα έλεγε κάποιος ανόητος ότι η εν προκειμένω αδικοπραξία έχει τυπικό χαρακτήρα. Αλλά αυτή η «τυπική» αδικοπραξία του Προέδρου της Δημοκρατίας είχε το ουσιαστικότατο αποτέλεσμα ότι διπλασίασε τη χορηγία του, αφού κατά τον Ν. 565/1977 αυτή η χορηγία ανέρχεται στο 5πλάσιο της βουλευτικής αποζημίωσης, που, κατά τ΄ανωτέρω, διπλασιάζεται με τον διπλασιασμό των αποδοχών του Προέδρου του Αρείου Πάγου από το Μισθοδικείο! Καταλαβαίνεις αναγνώστη, πόσο βαριά είναι η προσβολή κατά του προσώπου του σεβαστού Προέδρου, να του καταλογίζεις αδικοπραξία και να τον. αμείβεις γι΄αυτήν με διπλασιασμό των αποδοχών του! Αλλά και οι αποδοχές του Πρωθυπουργού και των Υπουργών έχουν βάση υπολογισμού την (διπλασιασθείσα) βουλευτική αποζημίωση!

Δηλαδή, αναγνώστη, το λατρευτό μας Μισθοδικείο, σε καιρό έσχατου δημοσιονομικού κινδύνου της χώρας μας διπλασίασε τις αποδοχές των λειτουργών του συνόλου της εθνικής ηγεσίας μας, του «δίφρου της πολιτείας», όπως έλεγαν σε άλλους καιρούς, και μάλιστα στη βάση μιας δήθεν αδικοπρακτικής συμπεριφοράς που της καταλόγισε.! Και δεν έχει καμιά σημασία αν η ηγεσία αυτή αποδέχθηκε ή αποποιήθηκε την «ευεργεσία», διότι, όπως προανέφερα, η αποποίηση αποδοχών από δημόσιο υπάλληλο ή λειτουργό είναι, κατά το ΣτΕ και τη θεωρία, άκυρη και ανίσχυρη. Καλά λέω εγώ λοιπόν, ότι αν αναλογιστούμε τις διαστάσεις του κακού που προκάλεσε η αριθ. 13/2006 απόφαση του Μισθοδικείου, θα σκεφτούμε ότι τα αναστήματα των καθηγητών της Νομικής που μετείχαν στην σύνθεσή του και που εις μάτην αντέδρασαν, επισημαίνοντας δραματικά τον κίνδυνο δημοσιονομικής καταστροφής της χώρας, θα σταθούν κάποτε δίπλα στις μορφές των Τερτσέτη και Πολυζωίδη. Κάποτε, λέω. Όταν θα βγούμε από την απόλυτη ταραχή, οπότε με νηφιαλότητα θα γραφεί η ιστορία της κρίσης, και είμαι βέβαιος ότι τη σκοτεινότερη σελίδα της θα γεμίζει η αριθμ. 13/2006 επάρατη απόφαση του Μισθοδικείου.
Θα γράψω και κάτι ακόμα και θα το γράψω με πολύ δισταγμό, τρέμοντας, διότι φοβάμαι ότι όπου με βρείς, αναγνώστη, αν δεν με πλακώσεις στο ξύλο, πάντως σίγουρα θα με φτύνεις, θα με λές ψεύτη, απατεώνα, τι είναι αυτά που γράφεις!

Διότι θα θεωρήσεις ψέμα μου, είναι αδύνατο να πιστέψεις ότι συνέβη και το εξής: Το Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών δικάζοντας την πρώτη αγωγή δικαστή που στηριζόταν στην παραπάνω κατάπτυστη και αισχρή απόφαση του Μισθοδικείου, είπε (αριθμ. απόφασης 1445/2007) ότι αφού παρανόμησαν τα νομοθετικά όργανα του Κράτους, η Βουλή και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με το να μη δώσουν και στους δικαστές τις αποδοχές του golden boy, του Προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομίων, ανάγκασαν τους καημένους τους δικαστές να κάνουν αγωγές, κατά χιλιάδες, και αυτό προκάλεσε «εντυπώσεις στο ευρύ κοινό που δημιουργήθηκαν από δυσμενείς κρίσεις» κατά των δικαστών από τους δημοσιογράφους. Γι΄αυτά τα δυσμενή σχόλια καταδικάσθηκε το Δημόσιο να πληρώσει στον συγκεκριμένο ενάγοντα δικαστή, πέρα από τα αναδρομικά, χρηματική ικανοποίηση για ηθική βλάβη 5.000 ευρώ, δηλαδή ο λογαριασμός για το σύνολο των 6000 δικαστών βγαίνει 30.000.000 ευρώ!

Πλήρωνε λοιπόν, φορολογούμενε αχάριστε λαέ, κόψτε το λαιμό σας και βρέστε να πληρώσετε κι εσείς, κωλόπαιδα άνεργοι και εξτρατσήδες, που ενώ έπρεπε να πανηγυρίζετε για τον διπλασιασμό των δικαστικών αποδοχών και των αποδοχών των βουλευτών και των μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, ενώ έπρεπε να παλαβώσετε από χαρά που οι δικαστές εξανάγκασαν το Κράτος να πληρώσει δισεκατομμύρια ευρώ σ΄αυτούς, στους βουλευτές και στα μέλη του ΝΣΚ και αποκαταστάθηκε μ΄αυτόν τον τρόπο η δικαστική ανεξαρτησία και η ισοτιμία των εξουσιών, δηλαδή η ίδια η δημοκρατία μας, εσείς οι τρισάθλιοι δυσαρεστηθήκατε, σχηματίσατε άσχημες εντυπώσεις εναντίον όλων αυτών!

Για τον ίδιο ακριβώς νομικό λόγο (μάλλον νομικό παραλογισμό) δικαιούνται και οι βουλευτές από το Δημόσιο (και ας μη μου πεί κάποιος νομικός φωστήρας ότι δεν δικαιούνται, βάσει της ανωτέρω αισχρής νομολογίας) από 5.000 ευρώ (πέρα από τα αναδρομικά τους) χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης ο καθένας, διότι με το να μην αυξήσουν οι ίδιοι στο ύψος των αποδοχών του Προέδρου της ΕΕΤΤ τις αποδοχές των δικαστών, υπέπεσαν – είπε το ληστρικό Μισθοδικείο – σε αδικοπραξία η οποία προκάλεσε την αύξηση των αποδοχών των δικαστών, και άρα, βάσει του Συντάγματος, αυτών των ίδιων, των βουλευτών, που αναγκάστηκαν γι΄αυτό το λόγο να κάνουν αγωγές κατά του δύστροπου Δημοσίου, οι οποίες αγωγές προκάλεσαν επίσης, όπως όλοι γνωρίζουμε, δυσμενείς εντυπώσεις στο ευρύ κοινό και άρα και αυτοί δικαιούνται από το Δημόσιο όπως ακριβώς και οι δικαστές, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, την χρηματική ικανοποίηση των 5000 ευρώ, για ηθική βλάβη που προκάλεσαν οι ίδιοι στον εαυτό τους! Τρελά πράγματα!

Ώστε βλαμμένοι οι δικαστές, βλαμμένοι οι βουλευτές, βλαμμένα τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους.., όλους τους βγάζει ηθικά βλαμμένους η λογική της παραπάνω απόφασης του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών και δικαιολογεί για όλους 5.000 ευρώ στον καθένα για επανόρθωση της ηθικής βλάβης! Είναι δυνατό να πιστέψεις ότι συνέβησαν όλα αυτά, αναγνώστη; Είναι δυνατόν να φανταστείς τόσο τρελή την Δικαιοσύνη μας; Γι΄αυτό σου λέω, πρέπει να κυκλοφορώ καμουφλαρισμένος γιατί αλλιώς όπου με βρίσκεις θα με δέρνεις αλύπητα, θα με φτύνεις και θα με λές ψεύτη, τι είναι αυτά που γράφεις και μας αναστατώνεις! Αλλά δυστυχώς για σένα, αναγνώστη, και για ολόκληρο το λαό δεν είμαι ψεύτης… Να πώ παρεμπιπτόντως (αν αρμόζει) ότι εργασία μου σχετική με όσα διαβάζεις εδώ έθεσα υπόψη διακεκριμένων συνταγματολόγων και άλλων καθηγητών Νομικής, οι οποίοι όλοι συντάχθηκαν απολύτως και με την νομική και με την πραγματολογική επιχειρηματολογία μου.

Πρόταση: Πρέπει να μελετήσουμε εντατικά, πολύ συστηματικά τους θεσμούς, να βρούμε τα κακώς κείμενα, έτσι ώστε στην προσεχή αναθεώρηση του Συντάγματος, που πρέπει να είναι σαρωτική, να βάλουμε γερά θεσμικά θεμέλια για μιά Νέα Ελλάδα. Σ΄αυτό αποβλέποντας, πρέπει και να τεθεί σε απόλυτη προτεραιότητα η κατάργηση των βρώμικων διατάξεων των άρθρων 82 παρ. 2, 100 Α και 111 παρ. 4, που αποτέλεσαν το συνταγματικό πρόσχημα για τα καταστροφικά μισθολογικά υπερπρονόμια των δικαστών, των βουλευτών και των μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Γενικότερα πρέπει οι θεσμοί μας να μην επιτρέψουν ποτέ πιά σε κάποιους να νομίζουν ότι είναι «τη Παναϊας τα κάτας», γάτες, δηλαδή, της Παναγιάς, όπως λέμε οι Πόντιοι για όσους έχουν σκανδαλώδη προνόμια – και αυτοί είναι μυριάδες, σε όλο το κοινωνικό σώμα, από τους χρυσοκάνθαρους νεόπλουτους μέχρι τα πάμπολα τσιμπούρια στις ΔΕΚΟ και μέχρι τους εξουσιαστικούς τόπακες, που όλοι μαζί αυτοί κατάντησαν την γλυκιά Ελλάδα μας από Ευ σε Φευ του κόσμου.

Και κάτι ακόμα: Είναι χαρακτηριστικό της εθνικής παθογένειας το ότι δεν υπήρξε, εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζω, κανείς δικαστής, κανένας βουλευτής (όταν βγήκε στη σύνταξη.), κανένα μέλος του ΝΣΚ που ν΄αποποιήθηκε το αμαρτωλό χρήμα του Μισθοδικείου που όπως είπα παραπάνω μεταμορφώθηκε σε «έκτακτη παροχή» με την ΚΥΑ 2/1601/0022/30.1.2008 και σε αύξηση 80% με τον ν. 3691/2008.

Πριν τις οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις προηγήθηκε, ως αιτία τους, η ηθική οριζοντίωση των ταγών μας αλλά και της ίδιας της κοινωνίας μας. Χαυνοπολίτες, εγω-πρόβατα πολιτικών τσελιγκάτων, αυτοί ήμασταν. Και αν μας τύχαιναν κάποιες άγρυπνες και ανήσυχες συνειδήσεις, τους απομονώναμε γρήγορα, τους περνούσαμε για ψώνια, κορόϊδα. Πρόσφατα μας παρηγόρησε το Κίνημα των Αγανακτισμένων. Δυστυχώς όμως τα γεγονότα στο Σύνταγμα κατά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου έδειξαν ότι και αυτοί, λόγω ακριβώς της ανυπαρξίας μιας σφριγηλής κοινωνικής συνείδησης ως υποδομής τους, πάνε – μακάρι να βγώ ψεύτης – να κυριευθούν από αναρχικές δυνάμεις, που οδηγούν στο εσκαμοτάρισμα των κοινωνικών αγώνων – η λέξη εσκαμοτάρισμα χρησιμοποιήθηκε από τον Λένιν για τους Εσέρους, για τον αστόχαστο και αντικειμενικά βλαβερό για την εργατική τάξη υπερεπαναστατικό ζήλο τους. Πάντως οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι οι Αγανακτισμένοι ενέταξαν την ατομική πολιτική πράξη στη μαζική δράση και την έβαλαν στην καθημερινότητα. Δείχνει όμως η πορεία του Κινήματος αυτού ότι παράλληλα αν όχι πρωτίστως χρειαζόμαστε υψηλόφρονα στοχασμό των θεσμών, βαθιά, κοπιώδη μελέτη τους, με άγρυπνο ενδιαφέρον για την Δημοκρατία μας και με την επίγνωση ότι πατριωτισμός σημαίνει προπαντός σοβαρότητα – η Ελλάδα δεν υπάρχει για πλάκα! Γι΄αυτό λέω ότι πρέπει να κάνουμε προσωπική μας υπόθεση την αναθεώρηση του Συντάγματος, δηλαδή των θεσμών μας, να συμμετάσχουμε ο καθένας με υψηλής στάθμης πολιτική συνείδηση στη ζύμωση – και τους αγώνες! – ώστε να δημιουργήσουμε ένα ΝΕΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.

Θεσσαλονίκη, Ιούνιος 2011

Επιτρέπεται και είναι επιθυμητή από τον συντάκτη η ελεύθερη διάδοση του παρόντος κειμένου με οποιοδήποτε τρόπο.

Για διάλογο μαζί μου ή τυχόν αντιδράσεις τηλεφωνήστε στο 6932 916443.

Τα Μεμέτια κρύωναν και άναβαν φωτιές στην Ελλάδα

 Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Ποιος εξεπλάγη απ’ όσα είπε ο Γιλμάζ για τον ανορθόδοξο πόλεμο που διεξάγει η Τουρκία κατά της χώρας μας και με εμπρησμούς; Ίσως ο Ριχάρδος Σωμερίτης, ο Ανδριανόπουλος (ζει ρε παιδιά αυτή η ψυχή;), τα δύο τρίτα του ΣΥΡΙΖΑ και κάτι καθηγηταράδες που παίζουν τις λίλιζες εν Κολωνακίω, στο Πάντειο και αλλαχού. Φοβερή «αποκάλυψη». Κι εγώ που νόμιζα ότι αυτοαναφλέγονται οι ερωτευμένες κουκουνάρες.

Το “Μεμέτης”, για να μην παρεξηγηθεί καμμιά πολιτικά ορθή ψυχή, βγαίνει εκ του ονόματος Μεχμέτ. Μεχμετζίκ κιόλας, δηλαδή «μικρό Μεχμέτ» αποκαλούν οι Τούρκοι τον φαντάρο, κάτι σαν «Μεχμετάκο» δηλαδή. Πως λέγανε οι παλιοί τους νεοσύλλεκτους «Γιαννάκια» εκ του Γιάννης; Αυτή η μπασκλασαρία που πάει γήπεδο, πίνει φραπόγαλα και ψηφίζει, ο Λαός, λοιπόν, Μεμέτια αποκαλεί τους Τούρκους. Σε όποιον δεν αρέσει, τα παράπονα του στον Κορυδαλλό, την  Καλαμαριά, τον Πειραιά, την Δράμα, στα χωριά κλπ, εκεί που ζουν οι κανονικοί άνθρωποι, όσοι δεν παίρνουν γραμμή από τις αναλύσεις του συγκροτήματος.

Λοιπόν τα μεμέτια, κι εννοώ το δοβλέτι με όλα του τα σέα, γιατί από αυτό υποφέρουν και οι απλοί Τούρκοι, ήτοι κυβέρνηση, Ένοπλες Δυνάμεις, Στρατοχωροφυλακή, ΜΙΤ, Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας κλπ, το παρακράτος το έχουνε μαζί με το κράτος. Σαν σαμπουάν με κοντίσιονερ. Δύο σε ένα. Στην ισλαμοφασιστική «δημοκρατία» του Ερντογάν που καταπίνει Κούρδους κι ανθρώπινα δικαιώματα, όπως και επί του καλογυαλισμένου ένστολου κεμαλισμού, οι «καρφίτσες», οι τραμπούκοι, οι φονιάδες και οι κάθε λογής μπράβοι, ναρκέμποροι και δουλέμποροι, είναι τόσο ταυτισμένοι με τους κυβερνητικούς μηχανισμούς, που είναι σαν να προσπαθείς να ξεχωρίσεις το σκόρδο από το τζατζίκι.

Ο Τσατλί, τα θύμησε κι ο Σάββας Καλεντερίδης προχθές, ήταν ένα καλό παλικάρι που πριν χρόνια το πήρε ο Μωάμεθ κοντά του για να τρώει πιλάφι και μέλι από τα χέρια των ουρί. Διότι ο Τσατλί, που σκοτώθηκε σε τροχαίο μαζί με κάτι αστυνομικούς, μια αλανιάρα κι ένα βουλευτή νομίζω, είχε προσφέρει μεγάλες υπηρεσίες στον «τουρκισμό». Φονιάς εχθρών της Τουρκίας, εμπρηστής ελληνικών δασών αλλά ως ανταμοιβή του είχε εξασφαλίσει κάτι ψιλομπίζνες. Εμπόριο πρέζας και όπλων, τα οποία διακινούσε με θαυμαστή ασφάλεια χάριν της συνέργειας των διπλωματικών αποστολών της Τουρκίας στο εξωτερικό και των Ακολούθων Άμυνας. Με τους διπλωματικούς σάκους το καλόπαιδο πήγαινε κι έφερνε ηρωίνη και κουμπούρια. Αυτά που κονόμαγε ήταν μέρος της αμοιβής του από τις άλλες, τις «εθνικές» υπηρεσίες του. Λέγεται ότι αυτός δολοφόνησε τον Αγκοπιάν στο Φάληρο, τον φερόμενο ως αρχηγό του ASΑLA, του Μυστικού Στρατού για την Απελευθέρωση της Αρμενίας, μιας περίεργης οργάνωσης που είχε κάνει και τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα στην Γαλλία, που μάλλον εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα της Τουρκίας και δυσφημούσαν τον αρμενικό αγώνα για αναγνώριση της Γενοκτονίας και απελευθέρωση των αρμενικών εδαφών, που ακόμη κατέχει η Τουρκία. Ο Τσατλί βέβαια, εκτός από εκτελεστής έβαζε και φόκο σε ελληνικά δάση καθ΄ομολογίαν του. Επαιρόταν γι’ αυτό.

Η Τουρκία λοιπόν ξέρουμε από παλιά ότι χρησιμοποιεί τέτοια μέσα. Τον Μάρτιο του 1994 ο φίλος μου και νεομάρτυρας του Ελληνισμού, Θεόφιλος Γεωργιάδης, δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του στη Λευκωσία, λίγο μετά την επιστροφή του από το πρώτο Διεθνές Συνέδριο για το Κουρδικό ζήτημα, που είχε οργανώσει στις Βρυξέλλες, αν θυμάμαι καλά. Άφησε τρία ορφανά…

Στα γεγονότα του 1996 στην Κύπρο, κατά τις κινητοποιήσεις των μοτοσυκλετιστών, όταν δολοφονήθηκαν ο Τάσος Ισαάκ κι ο Σολωμός Σολωμού, οι κατοχικές δυνάμεις είχαν μεταφέρει από την Τουρκία Γκρίζους Λύκους, που συμμετείχαν στο λυντσάρισμα άοπλων Ελλήνων διαδηλωτών.

Θυμάμαι δε πριν χρόνια από τις εφημερίδες κι ένα άλλο περιστατικό. Συνελήφθη στη Χίο Τούρκος για εμπρησμό. Δικαιολογήθηκε ότι άναψε φωτιά γιατί κρύωνε ο Μεμέτης. Λεπτομέρεια; Ήταν Αύγουστος. Ο κρυουλιάρης Τούρκος είχε μαζί του κι ένα χαρτοφύλακα με αρκετό χρήμα. Δικάστηκε, εξαγόρασε την ποινή με τα φράγκα του χαρτοφύλακα κι έγινε λαγός. Ωραίο, ε;

Σε άλλες περιπτώσεις για κατασκοπεία κι άλλες βρομοδουλειές, ακολουθούν άλλη τακτική. Προσλαμβάνουν …τουρίστες. Τους πληρώνουν τις διακοπές, τους δίνουν και μια έξτρα αμοιβή και τους αναθέτουν αποστολή. Φίλος μου Αξιωματικός του Στρατού σε νησί του Αιγαίου είχε μπαγλαρώσει Ολλανδό τουρίστα, που τράβαγε φωτογραφίες. Όταν εμφανίσανε το φιλμ, εκτός από στρατόπεδα είχε φωτογραφίσει κι όλους τους κατάλληλους αιγιαλούς αποβάσεως, με λεπτομέρειες.

Τις δύσκολες δουλειές βέβαια, όπως δολοφονίες κι εμπρησμούς τις αναλαμβάνουν κανονικά πρακτόρια και παρακρατικοί που παίρνουν εντολές από το τουρκικό κράτος κι έχουν εξασκηθεί επί μακρόν σε βάρος των Κούρδων.

Θα θυμίσω και την «εξάρθρωση» πριν λίγα χρόνια της Τουρκικής Χεζμπολλάχ. Η τρομοκρατική αυτή οργάνωση «μυστηριωδώς» στρεφόταν κυρίως κατά Κούρδων και φιλελεύθερων Τούρκων που αμφισβητούσαν τους θεμελιώδεις μύθους του κεμαλισμού. Ήταν δημιούργημα των Υπηρεσιών, ελεγχόταν από το Γενικό Επιτελείο κι όταν χάθηκε ο έλεγχος της, τότε αναγκάστηκαν να της βάλουν χέρι. Σημειωτέον ότι είχαν σπίτια – φυλακές όπου βασάνιζαν ανθρώπους, τους σκότωναν κι ενίοτε τους έθαβαν στα υπόγεια.

Θα σας πω λοιπόν με δάκρυα ένα μυστικό, κατόπιν των ανωτέρω. Ο κόσμος της παγκόσμιας ειρήνης κι αδερφοσύνης, αδέρφια, δεν υπάρχει. Η Τουρκία δεν είναι φίλη μας και δεν θέλει το καλό μας. Έτσι είναι. Δεν το έχει γράψει ακόμη ο Πάσχος Μανδραβέλης αλλά είναι έγκυρο. Ας ρυθμίσουμε λοιπόν την πορεία μας κατά τα δεδομένα κι όχι σύμφωνα με τις ιδεοληψίες μερικών – μερικών.

http://www.antinews.gr/2011/12/28/140767/

Η πρόταση Κέινς του 1943 και μια αντιπρόταση στο γερμανικό σχέδιο για την ΕΕ

Των Δημοσθένη Γεωργόπουλου και Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχθηκε στις 9 Δεκεμβρίου το γερμανογαλλικό σχέδιο για την ΕΕ που από τη μια περιορίζει σημαντικά τα δικαιώματα της χώρας δίνοντας στον αυτοματισμό των αγορών το ρόλο δημοσιονομικής αστυνομίας εντός ευρωζώνης, αφετέρου δεσμεύει την ‘Eνωση σε μια μέθοδο αντιμετώπισης της κρίσης χρέους που εμπεριέχει ένα πολύ μεγάλο κίνδυνο να οδηγήσει, κατά το πρότυπο της κρίσης του 1929, σε σοβαρότατη οικονομική κρίση και να ανοίξει τον δρόμο μεσοπρόθεσμα σε πολιτικές λύσεις τύπου Χίτλερ και όχι Ρούζβελτ. Αυτός ο κίνδυνος είναι πολύ μεγαλύτερος για τις περιφερειακές χώρες όπως η Ελλάδα, από ότι για κεντρικές όπως η Γερμανία και επισημαίνεται τώρα από τους μεγαλύτερους οικονομολόγους του κόσμου, χωρίς όμως να ιδρώνει το αυτί της Μέρκελ, του Σαρκοζί ή της Goldman Sachs. Για την Ελλάδα, ο κίνδυνος κατάρρευσης οικονομίας, κράτους, κοινωνίας και, μεσοπρόθεσμα, δημοκρατικού πολιτεύματος και εθνικών προβλημάτων είναι τεράστιος. Η ελληνική κυβέρνηση εξακολουθεί να εγκληματεί έναντι της ελληνικής και της ευρωπαϊκής Ιστορίας, αρνούμενη να πράξει το στοιχειώδες καθήκον της, να επισημάνει δηλαδή επισήμως και δημοσίως ότι το πρόγραμμα που έχει επιβληθεί στη χώρα οδηγεί στην καταστροφή της, με πολύ σοβαρές συνέπειες για όλη την ΕΕ. Δευκολύνει πρακτικά με τη στάση της τις δυνάμεις στην Ευρώπη που ελπίζουν, αβάσιμα, πετώντας την Ελλάδα στα σκυλιά των αγορών, να γλυτώσουν οι ίδιες.

Ειρήσθω εν παρόδω, οι άνθρωποι της Goldman Sachs είναι κυριολεκτικά παντού, όχι πια μόνο στις ΗΠΑ, όπως παληά, αλλά σε όλο τον πλανήτη, με τη χάρη τους να έχει φτάσει έως και την Κίνα. Γίνονται Πρωθυπουργοί, τοποθετούνται επικεφαλής της ΕΚΤ και σε θέσεις κλειδιά σε όλη την πυραμίδα του τραπεζικού και πολιτικού συστήματος. Βετεράνοι της “φίρμας”, όπως την αποκαλούν οι Αμερικανοί, ετοιμάζουν τις συνόδους κορυφής της ΕΕ για λογαριασμό της γερμανικής καγκελλαρίας και της γαλλικής προεδρίας, βετεράνος είναι και ο κύριος σύμβουλος του Κάμερον στη Βρετανία.

Αν για την Ευρώπη στο σύνολό της ο κίνδυνος είναι μια πολύ βαθιά ύφεση και μια κατάρρευση ενδεχομένως του ευρώ και της ΕΕ, σε χώρες όπως η δική μας το αποτέλεσμα μπορεί να είναι μια βιβλική καταστροφή. ‘Oσοι Ευρωπαίοι πολιτικοί, περιλαμβανομένης της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής πολιτικής τάξης, συμφωνούν με τέτοιες δυνάμει εγκληματικές πολιτικές, από ιδιοτέλεια, προσωπικό ή ταξικό συμφέρον, νεοφιλελεύθερη ιδεολογική τύφλωση, οπορτουνισμό, δειλία ή άγνοια, κινδυνεύουν να μοιραστούν ευθύνες ανάλογες αυτών που οδήγησαν την ήπειρο στον Α’ και Β’ παγκόσμιο πόλεμο. 

Η κυβέρνηση Παπανδρέου, με την άρνησή της να υπερασπιστεί στοιχειωδώς τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και με το να έχει καταστεί όργανο διαφόρων δυνάμεων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, έπαιξε ρόλο εξίσου ή περισσότερο σημαντικό με τη γερμανική, στην τωρινή κρίση που συγκλονίζει όλη την Ευρώπη, για να φτάσουν οι “Αγορές” ένα βήμα πριν από τον παγκόσμιο έλεγχο που διακαώς επιθυμούν, η Ευρώπη ένα βήμα πριν από τη διάλυση και η Ελλάδα ένα βήμα πριν από την τελική καταστροφή. Τα ίδια συνεχίζονται grosso modo και με τον Παπαδήμο στη θέση του Παπανδρέου και με τον Σαμαρά και τον Καρατζαφέρη στην κυβέρνηση. 

Η τακτική και της προηγούμενης και αυτής της κυβέρνησης, συνειδητά ή ασυνείδητα, υπό την καθοδήγηση του χρηματιστικού κεφαλαίου, είναι να προκαλούν αδιέξοδα και καταστροφές, και να τα επικαλούνται μετά προκειμένου να καταστήσουν πειστικά τρομοκρατικά διλήμματα προς τον ελληνικό λαό, που νοιώθει διαρκώς απειλούμενος με επικείμενη καταστροφή. Ο κ. Παπανδρέου είχε φτάσει στο σημείο να λέει ότι απειλεί την Ευρώπη με το πιστόλι του ΔΝΤ, είχε επιλέξει δηλαδή ως διαπραγματευτική τακτική την απειλή αυτοκτονίας για να μην τον σκοτώσουν. 

Με βαριά ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης και όχι μόνο έχει τώρα δημιουργηθεί ένα όλο και πιο βαρύ κλίμα για τη χώρα στην Ευρώπη, ενώ έχουν επικρατήσει πλήρως τα επιχειρήματα των τραπεζών, η ταξικά ιδιοτελής και εσφαλμένη θεωρία ότι το χρέος οφείλεται στις σπατάλες, με τους Γερμανούς να έχουν παραιτηθεί και από οποιαδήποτε απαίτηση εις βάρος του χρηματιστικού κεφαλαίου, προκειμένου να εξασφαλίσουν και τη γαλλική συγκατάθεση. Το να λέγαμε στον κ. Παπαδήμο να οικοδομήσει, χωρίς καμία προετοιμασία, μια πολιτική που δεν πιστεύει, εκ των ενόντων και την τελευταία στιγμή, θα είχε όμως μόνο θεωρητική αξία. Από την άλλη μεριά φανταζόμαστε και ελπίζουμε ότι πλέον έχει αντιληφθεί και ο ίδιος ότι υπάρχει σοβαρότατη πιθανότητα να του μείνει η χώρα στα χέρια, αν εξακολουθήσει να υπογράφει ότι χαρτί βάζουν μπροστά της. 

Ζητείστε ασφαλιστική δικλείδα σε αντάλλαγμα του Ναι

Η ελληνική κυβέρνηση είπε ναι στη γερμανική πανευρωπαϊκή λιτότητα. Ας ζητήσει όμως τουλάχιστο σε αντάλλαγμα ένα μηχανισμό αντιστάθμισης, μια ρήτρα ασφαλείας σε περίπτωση που τα πράγματα δεν πάνε καλά και τα θεωρήματα επί των οποίων στηρίζεται η γερμανική πρόταση αποδειχθούν εσφαλμένα, μια εκτίμηση που συμμερίζεται σχεδόν όλη η παγκόσμια οικονομική επιστήμη και ο μισός τουλάχιστο γερμανικός τύπος. Ας κάνουμε αυτό που λένε οι Γερμανοί. Αν όμως εμείς τα κάνουμε και πέσει το ΑΕΠ κατά 20%, η φτάσει η ανεργία το 30%, αν πεινάει ο πληθυσμός, κλείνουν σχολεία και νοσοκομεία, εξαιτίας του προγράμματός τους, και αυξάνεται εντέλει και το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, αν δηλαδή χρεωκοπήσουμε ως αποτέλεσμα μιας συνταγής που θα ξανααποδειχθεί εσφαλμένη στην πράξη αυτοί τι δεσμεύονται να κάνουν; Η ιδέα άλλωστε ότι εφαρμόζοντας ένα τέτοιο πρόγραμμα θα παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ είναι, όλο και πιο προφανής σαχλαμάρα. Πως θα κρατήσει ο κ. Παπαδήμος την Ελλάδα στο ευρώ, αν η ύφεση του πάει 10% του χρόνου. Ας πει λοιπόν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας στη Μέρκελ, μάλιστα, θα κάνουμε αυτά που μας λες, θα δεσμευθείς κι εσύ όμως κατά τρόπο εξίσου ισχυρό και ποστικοποιημένο, όσο και τα Μνημόνια και τα δημοσιονομικά προγράμματα, για αντισταθμιστικά μέτρα αν καταστραφεί η χώρα μου σε περίπτωση που τα εφαρμόσει, αν αποδειχθεί στην πράξη η συνταγή λάθος. 

Να προσθέσουμε και κάτι ακόμα. Το να έχει η ΕΕ ρητό και συγκεκριμένο plan B, είναι και προϋπόθεση για οποιαδήποτε πιθανότητα επιτυχίας. Οι αγορές δεν είναι πιο κουτές από τον υπόλοιπο κόσμο. Το γερμανικό σχέδιο κινδυνεύει να καταρρεύσει πριν εφαρμοσθεί, για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς κεφαλαιούχος δεν το εμπιστεύεται. Αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση που χρειάζονται, όσοι κινούν το παγκόσμιο χρήμα, για να συνεχίσουν τις επιθέσεις. Αν αντίθετα οι κεφαλαιούχοι ξέρουν ότι, σε κάθε περίπτωση, τα ευρωπαϊκά κράτη είναι αποφασισμένα να προστατεύσουν την ‘Eνωσή τους και να πάρουν όσα μέτρα χρειαστούν για να υπερασπίσουν τα κράτη της, θα το σκεφτούν δύο και τρεις φορές προτού ακολουθήσουν τα hedge funds και τη Goldman πίσω τους. Αν όντως η Μέρκελ πιστεύει στο σχέδιό της, είναι και ένας τρόπος να του δώσει μια λογική πιθανότητα επιτυχίας. Η άλλη περίπτωση είναι ότι δεν το πιστεύει και ποντάρει στην αποτυχία για να διώξει από την ‘Eνωση την περιφέρεια ή, εναλλακτικά, να την κρατήσει στην ευρωζώνη μόνον ως Μπαγκλαντές.

Κρίση χρέους και ανισότητες

Η Μέρκελ βέβαια μπορεί να απαντήσει ότι δεν υπάρχουν λεφτά για να γίνει άλλη πολιτική από αυτή που προτείνει. Είναι όμως έτσι;
Τα προβλήματα της ευρωζώνης και γενικότερα της Δύσης, δεν οφείλονται κυρίως, όπως πρεσβεύει η κυρίαρχη άποψη στα χρέη σπάταλων κρατών και ανοικοκύρευτων ανθρώπων, και που επομένως μόνο με λιτότητα και σκληρή εργασία αντιμετωπίζονται. Πρεσβεύουμε δύο κεντρικές και συμπληρωματικές ερμηνείες : η πρώτη αναφέρεται στην διεύρυνση της ανισότητας στην Δύση, εξαιτίας και της παγκοσμιοποίησης. Αν έχουμε δίκηο και αυτό άλλωστε καταδεικνύει το ελληνικό παράδειγμα του Μνημονίου, η αφαίρεση εισοδημάτων από την μέση και φτωχότερη τάξη στη Δύση, χωρίς παράλληλη αντιστάθμιση στις αντίστοιχες τάξεις του λοιπού κόσμου, θα οδηγήσει τον πλανήτη σε παρατεταμένη κρίση. Θα το είχε κάνει ήδη από 20ετίας αν η πίστωση δεν υποκαθιστούσε την έλλειψη ζήτησης. Αυτή είναι στην πραγματικότητα μια ρίζα της κρίσης χρέους και από αυτή προκύπτει η πρώτη πολιτική πρόταση : επαρκής αναδιανομή εισοδημάτων και πλούτου, αντισταθμιστική απωλειών πάνω από 20ετίας νεοφιλελευθερισμού. 
Μια πρώτη επομένως, σημαντικότατη, πηγή πλούτου, προς φορολόγηση και αναδιανομή για χρηματοδότηση ενός ‘κοινωνικού-αναπτυξιακού- Μάαστριχτ , προκύπτει από την απλή επαναφορά στα μερίδια εργασίας έναντι κερδών που επικρατούσαν στις αρχές του 80. Πρόκειται για την κλασσική σοσιαλδημοκρατική ή σοσιαλιστική αντιμετώπιση του κοινωνικού ζητήματος και της ανάπτυξης. Ας την ονομάσουμε ως την ‘κοινωνική’ ή ‘ταξική’ πηγή πόρων για το κοινωνικό Μάαστριχτ. 

Βεβαίως, τυχόν εφαρμοζόμενο και επιτυγχάνον, ένα τέτοιο σύστημα αντιστάθμισης μπορεί να προσέκρουε πλέον σε άλλα προβλήματα, λόγω του υπερφιλελεύθερου συστήματος διεθνών ανταλλαγών και ροών κεφαλαίου, που θα όφειλε και αυτό, κάποια στιγμή να μεταρρυθμισθεί. Κάτι τέτοιο μοιάζει τελείως ανορθόδοξο, είναι όμως απόλυτα λογικό. Επί δεκαετίες το διεθνές οικονομικό σύστημα μεταρρυθμίζεται διαρκώς. Γιατί πρέπει πάντα να μεταρρυθμίζεται προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, της “απελευθέρωσης” και δεν πρέπει ή μπορεί να γίνει αυτό και προς την αντίστροφη, αν η εμπειρία και η ανάγκη μας υποχρεώνει να πάμε εκεί; Καλύτερα δεν είναι να μεταρρυθμίσουμε μόνοι μας το σύστημα, προτού το κάνει μια διεθνής σύρραξη;

Η πρόταση Κέινς

Μια δεύτερη συμπληρωματική ερμηνεία της παρούσας κρίσης, προκύπτει από τις βαθιές ανισορροπίες μεταξύ των διαφόρων μερών της παγκόσμιας οικονομίας, δηλ. την σταθερή ελλειμματικότητα πολλών χωρών ή περιοχών, που αναγκαστικά συνοδεύει την σταθερή πλεονασματικότητα άλλων. Παρακάμπτουμε το πρόβλημα στη παγκόσμια διάστασή του, για να επικεντρωθούμε στην ευρωπαϊκή. Είναι σχεδόν πλήρως αποδεκτό ότι, τα ελλείμματα του ευρωπαϊκού νότου, αποτελούν τα πλεονάσματα του ευρωπαϊκού βορρά, ενώ συνολικά η ευρωζώνη είναι σχετικά ισορροπημένη ως προς το εξωτερικό εμπόριο της. Η ανισορροπία αυτή επιδεινώθηκε με την εισαγωγή του ευρώ. Ελλειμματικές και πλεονασματικές χώρες βολεύτηκαν για μια 10ετία, ώσπου η κρίση χρέους τις έβγαλε από τον λήθαργο, δείχνοντας ότι όχι μόνο οι χρεώστριες, αλλά και οι πιστώτριες χώρες παρασύρονται στην δίνη του. Η Γερμανία επιχειρεί βάναυση εξισορρόπηση, σπρώχνοντας την ευρωζώνη σε βαθειά λιτότητα. Και όμως έχει προταθεί εδώ και 65 χρόνια ένα σχέδιο ικανό να αποτελέσει την λύση στις δομικές ανισορροπίες της ευρωζώνης, χωρίς να οδηγεί παράλληλα σε βαθύτατη κρίση την περιφέρεια και σε νέα ύφεση τον πυρήνα. Πρόκειται για την πρόταση του Κέυνς στην διάσκεψη στο Μπρέτον Γουντς στα 1943-4. Ας την ονομάσουμε ‘κοινοτική λύση’.

Όσοι θυμούνται τις συμφωνίες του Μπρέτον Γουντς για το νομισματικό σύστημα του μεταπολεμικού κόσμου (που κατέρρευσε το 1971 για λόγους όχι άσχετους με την θεμελίωση του), τις ταυτίζουν με τον Κέυνς που προήδρευσε στη διάσκεψη. Οι προτάσεις του όμως δεν επικράτησαν. Το σύστημα του Μπρετον Γουντς με τις παραφυάδες του, το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, είναι αποτέλεσμα αμερικανικών προτάσεων υπό τον Χ. Ν. Γουάιτ. Κύριο σημείο της λύσης Γουάιτ, ήταν ότι τα ελλειμματικά, υπερχρεωμένα έθνη, έφεραν στο ακέραιο, όλο το βάρος της προσαρμογής στην ισορροπία, ενώ τα πλεονασματικά θα απολάμβαναν τα οφέλη. Το ‘Διεθνές Ταμείο Σταθερότητας’, το ΔΝΤ δηλαδή, θα διατηρούσε σταθερές τις συναλλαγματικές ισοτιμίες, θα μείωνε τους ελέγχους στο ξένο συνάλλαγμα και θα δάνειζε χρήματα στα ελλειμματικά έθνη. Όσο περισσότερα χρήματα δανείζονταν ένα έθνος τόσο θα αύξανε το επιτόκιο του, ενώ δεν θα υπήρχε όριο στα εξαγωγικά πλεονάσματα. Παράλληλα η Παγκόσμια Τράπεζα θα δάνειζε τα αναγκαία κεφάλαια για την ανάπτυξη. Αν σας θυμίζουν κάτι σύγχρονο τα παραπάνω, καλώς σας θυμίζουν. Παρομοιάζει με το εσωτερικό της ευρωζώνης, και ακόμα παραπάνω σήμερα με το νέο σύμφωνο σταθερότητας. Τα πλεονασματικά κράτη θα βρίσκονται στο απυρόβλητο, χωρίς να καλούνται να συνεισφέρουν ουσιαστικά στην εξισορρόπηση. Τα ίδια στενόμυαλα συμφέροντα έσπρωξαν το 1944 τις ΗΠΑ και σήμερα την Γερμανία στην υιοθέτηση κανόνων πνιγμού του χρεώστη, ωφελώντας βραχυχρόνια τον πιστωτή, εις βάρος του συνόλου μακροχρόνια. Η Γερμανία δεν συλλαμβάνει σήμερα ότι αυτό που λειτούργησε υπέρ της μεταξύ 1950-1980 και μετά το 2000, δηλαδή η σταθερή εξάρτηση από τις εξαγωγές για την ανάπτυξη, αρχικά κυρίως προς τις ΗΠΑ και μετά και προς την ευρωπαϊκή περιφέρεια, δεν θα λειτουργήσει στις 17 ή 27 + χώρες της ΕΕ. 

Την ίδια άρνηση είχαν και οι ΗΠΑ το 1944, αλλά ευτυχώς για αυτές παράγοντες εξωγενείς από το σύστημα του Μπρέτον Γουντς, όπως η ισχυρή μεταπολεμική ανάπτυξη και ιδίως η ανάγκη αντιμετώπισης της ΕΣΣΔ, επέβαλαν άλλες ρυθμίσεις (σχέδιο Μάρσαλ, ανοχή συνεχών εμπορικών πλεονασμάτων των ηττημένων χωρών –Γερμανία, Ιαπωνία κτλ.) ως την δεκαετία του 1970. Μετά το 1945 υπήρχε φόβος για επανεμφάνιση της ύφεσης στην Ευρώπη όπως ακριβώς μετά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και την λιτότητα που έπληξε την Γερμανία, στην οποία επιβλήθηκαν αβάσταχτοι όροι αποζημιώσεων, (σε αντίθεση με την διαγραφή των χρεών της μετά τον Β Παγκόσμιο) και σε συνδυασμό με την κρίση του 29, οδήγησαν στον φασισμό και τον πόλεμο. Οι κίνδυνοι αυτοί μετά το 1945 αποφεύχθηκαν από ένα συνδυασμό μέτρων, μεταξύ των οποίων κεντρική θέση κατείχε ή μη τιμωρία των ηττημένων και η μη εξαθλίωση των χρεωστών. Οι εξελίξεις αυτές δεν απέρρεαν από το Μπρέτον Γουντς, αλλά από μονομερείς ad hoc παρεμβάσεις των ΗΠΑ: σχέδιο Μάρσαλ, διαγραφή χρεών της Γερμανίας, παρατεταμένη ανοχή σε εμπορικές πρακτικές των ηττημένων χωρών που χρέωναν τις ΗΠΑ κτλ. Και αυτές απέφυγαν την αναμενόμενη μεταπολεμική κάμψη, παρά το Μπρέτον Γουντς. Σήμερα τα πράγματα διαφέρουν. Άρνηση μονομερούς διαγραφής χρεών, κανένα σχέδιο Μάρσαλ, για να μην μιλήσουμε για εμπορικές πρακτικές ενίσχυσης των εξαγωγών… Αναμένεται επομένως βύθιση της ευρωζώνης στην κρίση και συνακόλουθη παγκόσμια ύφεση. 

Αφήνοντας στην άκρη την επανακάμπτουσα λύση Γουάιτ, ας συγκεντρωθούμε στην απορριφθείσα από τις ΗΠΑ λύση του Κέυνς. Κατ’ αυτόν τα έθνη οφειλέτες ελάχιστα επηρεάζουν από μόνα τους το ισοζύγιο πληρωμών τους και τα συσσωρευμένα χρέη τους. Η υποτίμηση του νομίσματος τους για να τονωθούν οι εξαγωγές είναι δευτερεύουσας σημασίας γιατί τα αυξημένα εξαγωγικά οφέλη αντισταθμίζονται ουσιωδώς από τις μειωμένες τιμές (ας θυμηθούμε την ελληνική εμπειρία 1970- 2000, με τις συνεχείς υποτιμήσεις -διολισθήσεις που ελάχιστα βελτίωσαν το εμπορικού ισοζύγιο της χώρας, ενώ πρόσθεσαν ένα συνεχή και επίμονο πληθωρισμό). Τα υπερχρεωμένα έθνη διαθέτοντας το σύνολο των αποταμιεύσεων τους στην αποπληρωμή των χρεών, ελάχιστες δυνατότητες έχουν να επενδύσουν, με αποτέλεσμα επιδείνωση των εξαγωγών τους και επιστροφή στον φαύλο κύκλο. Επιπλέον τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, τότε μετακινούμενα υπό προϋποθέσεις, αλλά σήμερα ελεύθερα, εγκαταλείπουν τις υπερχρεωμένες χώρες την στιγμή της μεγαλύτερης ανάγκης τους (όπως γνωρίζουμε καλά σήμερα εμείς). Τώρα στα πλαίσια της ευρωζώνης ακόμα και τα δευτερεύοντα οφέλη της υποτίμησης, γίνονται εξαιρετικά πιο αβέβαια μέσω της εσωτερικής υποτίμησης. Ο Κέυνς συμπέρανε ότι και οι δύο ομάδες χωρών παρέμειναν αγκυλωμένες: οι οφειλέτριες χώρες καταδικασμένες στον φαύλο κύκλο φτώχιας –υπερχρέωσης, οι πιστώτριες σε συσσώρευση άγονου από αναπτυξιακή άποψη πλούτου, με τελικό αποτέλεσμα την κρίση. Έτσι πρότεινε τον εξαναγκασμό των πιστωτών –εθνών να ξοδέψουν μέρος του πλεονάσματος τους στις οφειλέτριες χώρες. Με ένα σύστημα που δεν υπάρχει χώρος να αναλυθεί εδώ, θα τιμωρούνταν τόσο τα ελλειμματικά έθνη, όσο και τα πλεονασματικά , με επιβολή επιτοκίου επί των ελλειμμάτων και των πλεονασμάτων τους. Τα πλεονασματικά έθνη θα υποχρεώνονταν σε ανατίμηση του νομίσματος τους ( στην ευρωζώνη σε εσωτερική ανατίμηση, δηλαδή αύξηση μισθών και τιμών, ακριβώς αντίθετα από ότι πράττει η Γερμανία), σε εξαγωγή κεφαλαίων προς τα ελλειμματικά, ακόμα και σε κατασχέσεις των πλεονασμάτων που τυχόν παρέμεναν. Το σύστημα του Κέυνς φτιάχτηκε για να σπάσει τον φαύλο κύκλο, υπερχρέωσης- πλεονασματικότητας- οικονομικής κρίσης. Τα μικρά και προσωρινά χρέη δεν θα εξελίσσονταν σε μεγάλα και μόνιμα και συνακόλουθα η οικονομική και πολιτική ισχύς των πιστωτριών χωρών δεν θα συσσωρεύονταν με την εξάρτηση των οφειλετριών να μεγαλώνει. Ένα σύστημα που στοχεύει στην γενική ευημερία και στην αποφυγή της εξάρτησης, πρέπει να λάβει σοβαρά υπ’ όψιν του τις προτάσεις Κέυνς . Δεν είναι τυχαίο που στα 1944 η χώρα που εναντιώθηκε ήταν οι ΗΠΑ. Ούτε είναι τυχαίο, που και η παραμικρή συμμετοχή στα χρέη των οφειλετριών χωρών, βρίσκει αντίθετη την Γερμανία: και οι δύο χώρες θα περιόριζαν την σχετική θέση εξουσίας τους. Όπως εξηγήσαμε οι ΗΠΑ ευνοήθηκαν από τις μεταπολεμικές συγκυρίες , παρά ίσως το σύστημα Μπρέτον Γουντς, για να ηγεμονεύσουν για 25-30 χρόνια. Στην συνέχεια το εγκατέλειψαν για να ανταγωνιστούν τις αναδυόμενες Ιαπωνία, Γερμανία κτλ. Η τύχη απέτρεψε την μεταπολεμική κρίση και εξωτερικά γεγονότα όπως η παρουσία της ΕΣΣΔ, επέτρεψαν την επίφαση της διατήρησης μιας διεθνούς κοινότητας, η οποία άλλωστε βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού σήμερα. 

Δυστυχώς για την Γερμανία καμιά ανάλογη τύχη δεν της επιφυλάσσει η μοίρα. Οι σημερινές συνθήκες παγκόσμιας ύφεσης, οι διεθνείς ανταγωνισμοί ισχύος, και η αυτόνομη (;) δράση των αγορών, είναι απίθανο να της επιτρέψουν την ηγεμονία. Οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο καραδοκούν να εκμεταλλευτούν και την παραμικρή δυσαρέσκεια χωρών. Οι αγορές επιδιώκοντας αύξηση κερδών, ενθαρρυμένες από την δουλική στάση απέναντι τους και χωρίς φόβο επιπλέον κουρεμάτων θα αυξήσουν αντί να μειώσουν τα μέσα ευρωπαϊκά επιτόκια εξυπηρέτησης του χρέους και οι ‘υποδουλωμένες χώρες’ θα αναζητήσουν ευκαιρίες απελευθέρωσης ∙ πράγματι σκοτεινές εξελίξεις. Ακόμα και αν όλα τα παραπάνω δεν συμβούν, η επερχόμενη λιτότητα θα αποκαλύψει ένα άλλο ‘ χαίνον βάραθρο’ πολύ απειλητικότερο από το δημόσιο χρέος: το ιδιωτικό που σχετίζεται πολύ πιο συστηματικά με την παρούσα κρίση και που θα επιδεινωθεί δραματικά με την γερμανικής εμπνεύσεως λιτότητα. Αργά ή γρήγορα η υιοθέτηση της ‘κοινωνικής’ και της ‘κοινοτικής’ λύσης ή παρεμφερών με σχετικά ισοδύναμα αποτελέσματα (π.χ. στην θέση της φορολόγησης το κούρεμα των χρεών), αποτελεί την μόνη διέξοδο για την Ευρώπη. Όσο γρηγορότερα συνειδητοποιηθεί τόσο πιθανότερο είναι να προλάβουμε μια σοβαρότατη πολιτικο-oικονομική επιδείνωση. ‘Eνα μονοπάτι, μια γέφυρα ανάγκης προς μια τέτοια ρύθμιση συνιστά και η παραπάνω πρόταση μας για την αμοιβαία και όχι μονομερή δέσμευση ΕΕ και χρεωμένων χωρών. 

Επίκαιρα, 15.12.2011

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ 1987! Πετρέλαιο – Ελληνοτουρκικά – Αιγαίο

Πέρασαν 24 χρόνια από τότε!

Στα πρακτικά της Βουλής αποδεικνύεται η γνώση της ύπαρξης πετρελαίου στην Ελλάδα.

Tο γιατί είναι εδώ το ΔΝΤ, το ποιος το έφερε, και το γιατί το έφερε, κάποιοι από εμάς το γνωρίζουμε, ωστόσο καλό είναι να το μάθουν και όσοι δεν το γνωρίζουν. Στα πρακτικά της βουλής, που ακολουθούν και που αφορούν τη συνεδρίαση που έλαβε μέρος στις 6 Απριλίου 1987, είναι δυνατόν να διαβάσει κανείς το πόσο καλά γνώριζαν οι Ελληνικές κυβερνήσεις την ύπαρξη του Αιγαιακού Ελληνικού πετρελαίου, αλλά και τι φοβήθηκαν και δεν προχώρησαν στην άντλησή του.

Μπορεί η συνεδρίαση να έγινε… το 1987, αλλά είναι σαν να έγινε -κυριολεκτικά- χθες.Όποιος το διαβάσει θα το πάρει στη κυριολεξία για προφητεία. Και όμως, ήταν η γνώση που μέχρι σήμερα επιμελώς έκρυβε το Ελληνικό πολιτικό κατεστημένο από τους πολίτες της χώρας. Μάλιστα, εγκληματικά φερόμενο, το ίδιο κατεστημένο, σήμερα πριμοδοτεί την άλωση της χώρας και την παράδοση κάθε εθνικού και δημόσιου πλούτου στα χέρια τρίτων.

ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Δ’ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΜΕΝΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ)
ΣΥΝΟΔΟΣ Β’
ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΟΥΛΗΣ
ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ
ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΓΙΑΝΝΗ Ν. ΑΛΕΥΡΑ
ΤΟΜΟΣ ΕΚΤΟΣ
Συνεδριάσεις 4Β’ – ΡΣΤ’
17 Μαρτίου 1987 – 27 Απριλίου 1987
ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΡΑ’ . . 6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1987 , Σελίδα, 5159
ΠΡΟΕΔΡΟΣ (Γιάννης Ν. Αλευράς)..

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, χωρίς να θέλω να δημιουργήσω προβλήματα στην όλη διαδικασία, θέλω να γραφεί στα πρακτικά, να διατυπώσω κι εγώ τη διαμαρτυρία μου, διότι ξέρω ότι 4-5 συνάδελφοι που είναι στην Αίθουσα, πιθανώς δεν θα με ακούσουν, λόγω της κόπωσης.

Διαμαρτύρομαι, λοιπόν, κι εγώ και ξεκινώ την ομιλία μου τονίζοντας, ότι αυτή δεν θα είναι κάποια ομιλία με συνέχεια, με συγκεκριμένη δομή. Θα αναφερθώ σε 3-4 σημαντικά κατά την άποψη μου ζητήματα, που εν τούτοις και αυτά είναι πτυχές του όλου ζητήματος, το οποίο συζητούμε

σήμερα.

Στην αρχή θέλω να αναφερθώ για λίγο στο ιστορικό του θέματος.

Έχει γραφτεί στον ξένο Τύπο, αλλά και στον ελληνικό, ότι γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’60, δηλαδή 2-3-5 χρόνια πριν από το 70, οι Αμερικανοί ολοκλήρωσαν τις έρευνες που έκαναν στην περιοχή μας για τα κοιτάσματα πετρελαίου και επεσήμαναν με τους δορυφόρους τους κοιτάσματα στο Βόρειο Αιγαίο. Ακολούθησε, η χαρτογράφηση αυτών των κοιτασμάτων με βάση τα στοιχεία που συνέλεξαν οι δορυφόροι και στην συνέχεια είχαμε από την πλευρά των Αμερικανών πάντοτε, την επεξεργασία των σχετικών στοιχείων.

Φαίνεται ότι οι Αμερικανοί έβγαλαν τα εξής περίπου συμπεράσματα: Ότι υπάρχουν κατ’ αρχήν κοιτάσματα πετρελαίου, πιθανώς πλούσια, και σύμφωνα με τη συνθήκη της Γενεύης του 1958, που αναφέρεται στα θέματα της υφαλοκρηπίδας, αλλά και σύμφωνα με τη συνθήκη της Λωζάνης που ρυθμίζει τα ελληνοτουρκικά σύνορα, αυτά τα κοιτάσματα, είναι ελληνικά.

Οι εκτιμήσεις που έγιναν θα πρέπει να ήσαν οι εξής: Με την άντληση των πετρελαίων αυτών από τους ίδιους τους Έλληνες θα προέκυπτε μία ισχυροποίηση της Ελλάδος, ισχυροποίηση οικονομική, πολιτική και στρατιωτική.

Δεύτερο στοιχείο είναι, ότι αυτή η πρώτη εκτίμηση θα μπορούσε να οδηγήσει αργότερα σε μείωση ή και εξάλειψη της επιρροής των Αμερικανών στη Χώρα μας και επομένως θα προέκυπτε μακροπρόθεσμα μία ζημία στα πολιτικοστρατιωτικά, αλλά και οικονομικά συμφέροντα των Η.Π.Α.

Ακολούθησε η χάραξη της πολιτικής, από την πλευρά των Αμερικανών, στο συγκεκριμένο κρίσιμο χώρο του Αιγαίου με βάση αυτά τα δεδομένα.

Έχει δημοσιευτεί στον ξένο Τύπο, έχει γραφτεί και έχει συζητηθεί και εδώ στην Ελλάδα, ότι κατά πάσα πιθανότητα, κατά πάσα βεβαιότητα θα έλεγα, οι Αμερικανοί έδωσαν αυτούς τους χάρτες στους Τούρκους, οι οποίοι στη συνέχεια τους δημοσίευσαν ως δικούς τους χάρτες. Είναι φυσικό να ξέρουμε όλοι, ότι οι Τούρκοι δεν είχαν δυνατότητες να βρουν τα πετρέλαια, ούτε φυσικά να φτιάξουν χάρτες, τους οποίους αργότερα δημοσίευσαν. Αυτή είναι εργασία των Αμερικανών. Υπέδειξαν στη συνέχεια στους Τούρκους να θέσουν τις αμφισβητήσεις και διεκδικήσεις τους. Από τότε υποστηρίζουν σε κάθε περίπτωση τις διεκδικήσεις αυτές των Τούρκων. Αυτά είναι γνωστά.

Τέλος θα ήθελα να επισημάνω, ότι καθοδηγούν τους Τούρκους στην κλιμάκωση των πιέσεων και στις διάφορες σχετικές μεθοδεύσεις.

Το τελευταίο που μπορούμε να πούμε είναι, ότι οι Αμερικανοί εξοπλίζουν τους Τούρκους με ρυθμούς τους οποίους δεν μπορεί να παρακολουθήσει η Χώρα μας. Οι Αμερικανοί δηλαδή, με απλά λόγια, προτίμησαν αυτή τη συνταγή της ανάμιξης των Τούρκων στις ελληνικές υποθέσεις, επειδή αυτή είναι μία δοκιμασμένη μέθοδος από τους Άγγλους στην Κύπρο και μάλιστα με πολλή επιτυχία. Η άποψη μου είναι, ότι εδώ έχει εφαρμοστεί η κλασική μέθοδος του διαίρει και βασίλευε.

Οι Τούρκοι, όταν θα πήραν αυτά τα στοιχεία, είναι φυσικό να ανησύχησαν, γιατί γνωρίζουν ότι μια Ελλάδα ισχυρή όχι μόνο δεν μπορεί να είναι αντικείμενο εκβιασμών, προκλήσεων και ληστείας, αλλά σύμφωνα και με τους δικούς τους πάγιους φόβους μπορεί αυτό να σημάνει το τέλος των ονείρων τους για μια νέα οθωμανική αυτοκρατορία και για άλλα τέτοια κωμικά πράγματα.

Έχουμε επομένως εδώ να παρατηρήσουμε, ότι αμερικανικά και τουρκικά συμφέροντα συμπίπτουν και γι’ αυτο ακριβώς υπάρχει ένα είδος κοινής πολιτικής και στενής συνεργασίας Αμερικανών και Τούρκων, αλλά φυσικά για διαφορετικούς λόγους. Όλες οι ενέργειες των Τούρκων από τότε έχουν ως αίτιο τους πιο πάνω λόγους και είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που αναφέραμε.

Επομένως, από δω και πέρα πρέπει να περιμένουμε ότι θα εξακολουθήσει η ίδια κατάσταση και δεν πρέπει κανείς Έλληνας να αυταπατάται, ότι μπορεί να υπάρξουν καλές προθέσεις, διάλογος με αποτελέσματα και όλα τα σχετικά.

Εκείνο που μπορούμε να περιμένουμε είναι, ότι χρειάζεται επαγρύπνηση απ’ όλους, ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, διπλωματική επίθεση, διεθνή ερείσματα, ισχυρή οικονομία, ομοψυχία, δραστηριοποίηση όλων των εθνικών δυνάμεων, αποφασιστικότητα και ετοιμότητα για όλα τα ενδεχόμενα και λεπτοί χειρισμοί.

Αυτά αναφέρονται στο παλαιό ιστορικό του θέματος και νομίζω ότι ήταν χρήσιμο να αναφερθούν, για να μπορούμε να έχουμε τη γενική πορεία από παλαιότερα μέχρι σήμερα, γιατί έτσι ερμηνεύονται τα γεγονότα και είμαστε έτοιμοι να κάνουμε σωστές εκτιμήσεις και να πάρουμε σωστές αποφάσεις.

Ένα άλλο σημαντικό θέμα, που πρέπει να αναφέρω, είναι το πρακτικό της Βέρνης. Θυμάστε ότι τον Αύγουστο του 1976 υπήρξε μια συμφωνία των Υπουργών Εξωτερικών Μπίτσιου και Τσαγλαγεντήλ που οδήγησε στην Έναρξη ενός ελληνοτουρκικού διαλόγου. Αργότερα στις 2. 11. 76 υπήρξε μια συνάντηση Τζούνη και Μπριγκέλ και απ’ αυτή προέκυψε το πρακτικό της Βέρνης, που υπεγράφη στις 11 Νοεμβρίου. Το περιεχόμενο ήταν δέσμευση και από τις δύο πλευρές για αποφυγή προκλήσεων στο χώρο του Αιγαίου κατά τη διάρκεια του διαλόγου.

Έχω εδώ το κείμενο και θα το διαβάσω για τα πρακτικά. Αναφέρομαι στα άρθρα 6 και 7 του πρακτικού της Βέρνης:

«Αρθρο 6: Τα δύο μέρη αναλαμβάνουν την υποχρέωση όπως απόσχουν πάσης πρωτοβουλίας ή πράξεως σχετικής προς την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, η οποία θα ηδύνατο να παρενοχλήσει τη διαπραγμάτευση.
Αρθρο 7 : Τα δύο μέρη αναλαμβάνουν την υποχρέωση, όπως, καθ’ όσον αφορά στις διμερείς των σχέσεις, απόσχουν πάσης πρωτοβουλίας ή πράξεως, η οποία θα έτεινε να μειώσει το κύρος του ετέρου».
Αν προσέξατε θα δείτε, ότι αυτά τα δύο άρθρα είναι διατυπωμένα τόσο ελεύθερα, ώστε να μπορεί να γίνει οποιαδήποτε ερμηνεία από την πλευρά της Τουρκίας. Και ξέρετε πόσο κακόπιστοι είναι οι Τούρκοι και πόσο εφαρμόζουν ή όχι τις διεθνείς συμβάσεις, στις οποίες έχουν δεσμευθεί.
Είμαστε τώρα βέβαιοι, ότι ο διάλογος αυτός με βάση τις γνωστές τουρκικές διεκδικήσεις δεν θα μπορούσε ποτέ να καταλήξει σε συμφωνία.
Απλα οι Τούρκοι επεδίωκαν και πέτυχαν, τον ατέρμονα διάλογο, με σκοπό την παρεμπόδιση ή διακοπή της εκμετάλλευσης των ελληνικών πετρελαίων από τους Έλληνες. Και αυτό οι Τούρκοι το επέτυχαν, έως ότου ετοιμαστούν, δηλαδή έως ότου αποκτήσουν την αναγκαία στρατιωτική υπεροχή, για να μας επιτεθούν και να μας αρπάξουν τουλάχιστον το μισό Αιγαίο, όπως αυτό υπάρχει στα σχέδια τους και επανειλημμένα έχει διακηρυχθεί από την πλευρά τους.
Τα λάθη της Κυβέρνησης Καραμανλή στην περίπτωση αυτή της υπογραφής του πρωτοκόλλου είναι, πρώτο, ότι έκανε διάλογο με τους Τούρκους, καθ’ ην στιγμή οι Τούρκοι κατείχαν το 40% της Κύπρου. Το δεύτερο ότι άρχισαν ένα διάλογο, ο οποίος λόγω των διαφανών προθέσεων των Τούρκων δεν μπορούσε να καταλήξει σε αποτέλεσμα και τρίτο δεν συμφωνήθηκε αρχή και τέλος αυτού του διαλόγου. Ήταν δηλαδή αυτό ακριβώς που επεδίωκαν οι Τούρκοι. Αυτό βέβαια δεν μπορούμε να πούμε ότι το έκανε ηθελημένα η τότε Κυβέρνηση. Οπωσδήποτε, όμως, επιτεύχθη με πίεση των Τούρκων, με φανερό σκοπό να σταματήσουν επ’ αόριστον οι έρευνες για ανεύρεση και εκμετάλλευση πετρελαίων στο Αιγαίο.

Ποιά είναι τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησαν οι Τούρκοι, πώς κατάφεραν να πείσουν την Κυβέρνηση να δεχθεί τέτοια εξέλιξη, αυτό δεν φαίνεται ότι το γνωρίζουμε ακριβώς.

Αφήνουμε το θέμα αυτό στους ιστορικούς.

Η διακοπή του διαλόγου από την σημερινή Κυβέρνηση κατέστησε το πρακτικό της Βέρνης ανενεργό. Εμείς δεν έχουμε, κύριοι συνάδελφοι, να φοβηθούμε τίποτα για να είμαστε ευάλωτοι σε πιέσεις των Τούρκων.

Σήμερα εμείς μπορούμε, εάν κρίνουμε κατάλληλο τον χρόνο, να προχωρήσουμε σε έρευνες και εκμετάλλευση των πετρελαίων χωρίς καμιά δέσμευση.

Με το νομοσχέδιο αυτό η Κυβέρνηση αποκτά τον έλεγχο των αποφάσεων του κονσόρτσιουμ και ρυθμίζει τις εξελίξεις σύμφωνα με τα συμφέροντα του ελληνικού Λαού και διασφαλίζοντας τα γενικότερα συμφέροντα της.

Πριν κλείσω αυτό το θέμα θα ήθελα να θυμίσω και να σημειώσω, ότι τον Μάρτιο του 1978 συναντήθηκαν στο Μοντραί οι Πρωθυπουργοί Ελλάδος–Τουρκίας κύριοι Καραμανλής και Ετσεβίτ, προκειμένου, όπως άκακοινώθηκε τότε -διαβάζω επακριβώς- «να αποκατασταθεί ένας διάλογος ο οποίος δυνατόν να άρει τα εμπόδια προς εξεύρεση αμοιβαίως ικανοποιητικών λύσεων στα ελληνοτουρκικά προβλήματα». Τότε θυμάστε έγινε και η διακοπή των ερευνών.

Τώρα εκείνο που εγώ έχω να σημειώσω είναι, πώς είναι δυνατόν να υπάρξουν αμοιβαίως ικανοποιητικές λύσεις με κατεχόμενη από τους Τούρκους την Κύπρο, με συνεχείς απειλές και παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας, με προκλητικές διεκδικήσεις σε βάρος μας και τόσα άλλα αμέτρητα, εμείς τελικά δεν το κατανοούμε.

Επίσης είναι σημαντικό να αναφέρω για να γραφτεί στα πρακτικά, ότι η συζήτηση εκείνη Καραμανλή και Ετσεβίτ έγινε χωρίς ημερήσια διάταξη.

Κράτησε πάρα πολλές ώρες και εξ όσων τουλάχιστον έχουμε διαβάσει στον Τύπο δεν κρατήθηκαν πρακτικά.

Ακολούθησε μία συνάντηση ακόμα στις 10 Μαίου του 1978 στην Ουάσιγκτον, η οποία κατέληγε σε διατύπωση ευχών, αλλά δε φαίνεται ότι και από αυτή τη συνάντηση μάθαμε πολλά πράγματα για το τι ακριβώς συζητήθηκε.

Η ουσία είναι, ότι το πρακτικό της Βέρνης ίσχυσε εκείνα τα χρόνια με απαίτηση των Τούρκων και βέβαια επί ζημία των δικών μας συμφερόντων.

Ότι το πρακτικό αυτό υπήρξε επιζήμιο για τα εθνικά μας συμφέροντα, αποδεικνύεται, και εκ του ότι οι Τούρκοι το επικαλούνται συνεχώς ακόμη και τώρα που δεν υπάρχει διάλογος και που επομένως δεν έχει καμιά ισχύ.

Θέλω να πω λίγα λόγια για την αιγιαλίτιδα ζώνη και ελπίζω στο τέλος να σας δώσω την εικόνα ενός σεναρίου, που κυκλοφόρησε τις τελευταίες εβδομάδες.

Το θέμα της αιγιαλίτιδος ζώνης είναι γνωστό, αλλά θέλω να επισημάνω ορισμένα πράγματα.

Το πρώτο είναι ότι έχουμε δικαίωμα επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης, απόλυτο δικαίωμα, στα 12 ναυτικά μίλια. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσαμε να διασφαλίσουμε τις θέσεις μας στο Αιγαίο γενικά, και ειδικότερα στο θέμα της υφαλοκρηπίδας, χωρίς μεγάλες διεθνοπολιτικές τριβές. Η Τουρκία το γνωρίζει αυτό και επικαλείται την αρχή, της ευθυδικίας και την αρχή της επιείκειας, οι οποίες δεν μπορούν βέβαια να προσφέρουν στους Τούρκους καμιά σοβαρή νομική θεμελίωση. Γι’ αυτό ακριβώς η Τουρκία μάς απειλεί με πόλεμο, σε περίπτωση δηλαδή που εμείς θα προχωρήσουμε στην επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στη Χώρα μας.

Εγώ μπορώ να αναφέρω κάτι εδώ στη Βουλή υπεύθυνα. «Ότι δηλαδή γνωρίζω με απόλυτη βεβαιότητα, ότι και οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ δεν επιθυμούν την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στον χώρο του Αιγαίου από 6 σε 12 ναυτικά μίλια. Και δεν το επιθυμούν, διότι όταν γίνει αυτή η επέκταση όχι μόνο κατοχυρώνονται τα δικαιώματα μας στό χώρο του Αιγαίου και γίνονται αναμφισβήτητα, αλλά καταρρέει και ολη η πλαστή επιχειρηματολογία, περί του ότι η Τουρκία είναι χώρος με μεγαλύτερη στρατηγική σημασία από αυτή της Ελλάδος. Αυτό τι κάνει; Ανατρέπει τα δεδομένα και τους συσχετισμούς της περιοχής όπως είναι σήμερα. Και αυτό επίσης θα είχε σαν αποτέλεσμα, ότι το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί δεν θα μπορούν να ελέγχουν το χώρο όπως έχουν συνηθίσει.

Μπορώ να σας βεβαιώσω, ότι αυτή η δυνατότητα που έχουμε, για επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ναυτικά μίλια, είναι, ένα πανίσχυρο όπλο στα χέρια της όποιας ελληνικής κυβέρνησης και πρέπει να γίνεται έντονη εκμετάλλευση στις όποιες διαπραγματεύσεις για τα εθνικά μας θέματα.

Έχω και μια άλλη πρόταση κατά τη γνώμη μου σημαντική. Έως ότου δηλαδή αντιμετωπίσουμε το θέμα της υφαλοκρηπίδας, συνολικά, δικαιούμεθα και μπορούμε να προβούμε σε τμηματική επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης, χωρίς μάλιστα να δημιουργηθούν και εμπλοκές.

Προτείνω συγκεκριμένα την επέκταση της αιγιαλίτιδος ζώνης της νήσου Θάσου από 6 ναυτικά μίλια σε 12 ναυτικά μίλια. Επαναλαμβάνω, ότι προτείνω την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης μόνο της νήσου Θάσου. Θα μπορέσουμε έτσι απερίσπαστοι να προχωρήσουμε σε έρευνες και εκμετάλλευση των εκεί κοιτασμάτων, χωρίς προβλήματα. Η Τουρκία, αφ’ ενός μεν δεν ενοχλείται από αυτή τη συγκεκριμένη επέκταση, αφ’ ετέρου δε, δεν δικαιούται να αντιδράσει, διότι η ίδια η Τουρκία είχε επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη και στον Εύξεινο Πόντο και νότια προς την πλευρά της Κύπρου.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ : Η Κυβέρνηση το δέχεται;

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ : Εγώ το προτείνω αυτό κύριε συνάδελφε. Εγώ, ο Βουλευτής Κουτσογιάννης. Εγώ, παρακαλώ την Κυβέρνηση, αφού το αναφέρετε, να μελετήσει με προσοχή αυτή την πρόταση για τμηματική επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης και πιστεύω ότι έτσι λύνονται πολλά προβλήματα. Οι μεγάλες δυνάμεις επίσης δεν εμποδίζονται στην περίπτωση αυτή στη ναυσιπλοΐα τους ή στην κίνηση πολεμικών σκαφών τους στην περιοχή.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΜΑΝΟΣ : Είναι πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η πρόταση σας.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ : Είναι δική μου, δεν έχω καμίασυνεννόηση ούτε με τον κ. Υπουργό, ούτε με την Κυβέρνηση γενικότερα. Και η Νέα Δημοκρατία και η ΔΗΑΝΑ, δυστυχώς κατά τη γνώμη μου, επιμένουν να κτυπήσουμε ανατολικά της Θάσου στα 11 μίλια….

ΗΛΙΑΣ ΜΑΛΕΒΙΤΗΣ : Εμείς δεχόμαστε την πρόταση τη δική σας εάν το δεχθεί η Κυβέρνηση.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ : Αναφέρομαι σ’ αυτά που είπατε περί Ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδος. Θα μου επιτρέψετε να πω, ότι σύμφωνα με όσα διάβασα στις εφημερίδες οι Τούρκοι δέχονται αυτό το σημείο, δηλαδή να κτυπήσουμε εμείς 11 μίλια ανατολικά της Θάσου. Το ερώτημα είναι γιατί το δέχονται. Είναι προφανές, ότι αμέσως μετά οι Τούρκοι θα προχωρήσουν σε γεώτρηση, η οποία θα είναι εκτός των δικών μας χωρικών υδάτων και έτσι θα προκληθεί σύγκρουση ή οπωσδήποτε εμπλοκή δεν ξέρω ποιας έκτασης και ποίας μορφής, κατά τη γνώμη μου αυτό ήταν το σενάριο. Και στις δυο περιπτώσεις θα είχαμε πτώση της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και πιθανώς και διχοτόμηση στο Αιγαίο. Αυτό είναι, μέσα στα σενάρια. Εγώ από τα στοιχεία που έχω δεν βλέπω ότι η Τουρκία ήταν έτοιμη για μεγάλη σύγκρουση και μπορώ να πω, γιατί δεν θα είχαμε τέτοια σύγκρουση, αλλά δεν πρέπει να παραλείψω να πω ότι τον τελευταίο μήνα πριν από την σύγκρουση παρατηρήθηκε μία μεγάλη και έντονη κινητικότητα.

Ουάϊμπεκερ, Περλ, γνωστοί τουρκόφιλοι και ανθέλληνες να βρίσκονται 1, 2 βδομάδες στην Αγκυρα, ο Οζάλ να πηγαίνει στην Αμερική, να κάθεται εκεί αρκετές μέρες και στη συνέχεια να πηγαίνει στο Λονδίνο. Αυτή όλη η κινητικότης, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι καθόλου συμπτωματική και κατά τη δική μου άποψη ταυτίζεται με τα γεγονότα και τις εξελίξεις
εκείνων των ημερών. Ίσως αυτό έγινε, διότι η Κυβέρνηση έχοντας πιθανώς κάποιες πληροφορίες -δεν το γνωρίζω αυτό επίσημα- πρόλαβε και προχώρησε στη διατύπωση αυτού του σχεδίου νόμου. Όταν οι κύριοι αυτοί είδαν ότι το σενάριο δεν μπορούσε να προχωρήσει, να ασκήσουν πιέσεις

και εκβιασμούς κ.λπ., τότε προχώρησαν στο δεύτερο σενάριο. Αυτή είναι η άποψη μου και θα παρακαλέσω να την έχετε υπόψη σας στις αναλύσεις που γίνονται. Υπάρχει περίπτωση να υπάρξει σύγκρουση Ελλάδος–Τουρκίας; Αυτό συμφέρει την Ελλάδα; Συμφέρει την Τουρκία;

Συμφέρει το ΝΑΤΟ; Συμφέρει τους Αμερικανούς; Να το δούμε.

Η επίσημη θέση των Αμερικανών, που εξεφράσθη από τον κ. Κίσιγκερ το 1976 είναι, ότι αποκλείεται κάθε στρατιωτική λύση στο Αιγαίο, έχω ολόκληρο το κείμενο εδώ από την εφημερίδα «ΒΗΜΑ», αλλά δεν χρειάζεται να το διαβάσω επειδή δεν έχουμε χρόνο. Το γιατί δεν συμφέρει πράγματι είναι γνωστό. Μία τέτοια σύγκρουση δεν μπορούν να εκτιμήσουν οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ, πού θα οδηγήσει και γι’ αυτό δεν συμφέρει. Εάν όμως γίνει κάποια εμπλοκή με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι ελεγχόμενη από τους Αμερικάνους, ολιγοήμερη και ελεγχόμενη, ασφαλώς θα γίνει.

Πότε θα γίνει αυτό; Όταν η Χώρα η δική μας θα βρεθεί σε κάποιο είδος διάλυσης, σε ακυβερνησία, σε οικονομική ή άλλη κρίση, σε παράλυση θα έλεγα, όπως έγινε δηλαδή στην περίπτωση του Αττίλα, τότε θα γίνει αυτη η επίθεση…

(Στο σημείο αυτό ακούγεται ο προειδοποιητικός ήχος λήξης του χρόνου ομιλίας του κ. Βουλευτή)

Κύριε Πρόεδρε, θα παρακαλούσα να μου δώσετε άλλο ένα λεπτό.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Παναγιώτης Ν. Κρητικός) : Όχι και άλλο λεπτό, κύριε Κουτσογιάννη.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ : Να ολοκληρώσω κύριε Πρόεδρε. Τότε μόνο. Όταν η δική μας Χώρα βρεθεί σε κατάσταση παράλυσης θα μπορέσουν αυτοί να επέμβουν, σε λιγες μέρες να πετύχουν αυτά που έχουν σχεδιάσει με τα γνωστά διχοτομικά σενάρια του Αιγαίου. Και τότε βέβαια θα το έχουν επιτύχει αυτό χωρίς πόλεμο. Και για να το πετύχουν αυτό., θα πρέπει να έχουν προωθήσει εδώ στη Κυβέρνηση, σε κρίσιμες κυβερνητικές θέσεις δικούς τους ανθρώπους και να φθάσουν βέβαια τη Χώρα στην κατάσταση που ανάφερα.. Απ’ αυτό προκύπτει ποιό είναι το δικό μας καθήκον: Ομοψυχία, ενότητα, ισχυρές ένοπλες δυνάμεις κ.λπ

Δυστυχώς δεν έχω άλλο χρόνο. Ευχαριστώ που με ακούσατε, παρά το προχωρημένο της ώρας.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ – ΑΟΖ – ΘΡΑΚΗ του Πρόδρομου Εμφιετζόγλου

Συνέντευξη στη Δέλτα Τηλεόραση Αλεξανδρούπολης στις 31.10.2011

 Δημοσιογράφος: Κυρίες και Κύριοι χαίρετε. Σε περιόδους κρίσης ένας λαός, ένα κράτος, οι πολίτες, η κοινωνία αντλούν ελπίδα και προοπτική από το στοχασμό. Ένα στοχασμό, ο οποίος δομείται ως μία παρακαταθήκη για το μέλλον μας και είναι ο στοχασμός που προέρχεται από εκείνες τις προσωπικότητες, οι οποίες έχουν διαχρονικά αποδείξει, όχι μόνο την φιλοπατρία, αλλά επίσης την ικανότητα να παράγουν ευημερία για τους πολλούς, να προσφέρουν αυτήν την ευημερία με άνεση ως προσφορά στην κοινωνία και διαχρονικά να διαθέτουν μία προσωπική ηθική. Έχουμε τη χαρά και την τιμή σήμερα, κυρίες και κύριοι, να φιλοξενούμε στο στούντιο της Δέλτα Τηλεόρασης για μία συζήτηση εκ βαθέων, μία τέτοια προσωπικότητα διαχρονική του ελληνισμού, τον Πρόεδρο της Μηχανικής, κ. Πρόδρομο Εμφιετζόγλου. Κύριε Πρόεδρε, ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνετε.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Χαρά μου να βρίσκομαι στη Θράκη. Χαρά μου που βρίσκομαι στη Δέλτα Τηλεόραση άλλη μία φορά σε τόσο κρίσιμη περίοδο, για να συζητήσουμε τα σοβαρά θέματα τα οποία είναι μπροστά μας και τα οποία ταλανίζουν την κοινωνία μας αλλά και τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά – προσωπικά.

 Δημοσιογράφος: Θα ήθελα λίγο κ. Πρόεδρε, να ξεκινήσουμε την συζήτησή μας απ’ το μείζον και κρίσιμο θέμα που αφορά πλέον την οικονομική κρίση της Ελλάδας. Γιατί η κρίση στην Ελλάδα που έχετε πει και εσείς, έχει πολλαπλές πτυχές και μορφές, είναι και κρίση αξιών, είναι και πνευματική, πολιτισμική. Αλλά ας πιάσουμε το κομμάτι της οικονομικής, γιατί αυτή είναι που αυτή τη στιγμή βιώνουν με τον πιο δραματικό τρόπο οι πολίτες. Θέλω να μου πείτε την άποψή σας για την τελευταία απόφαση της 28^ης Οκτωβρίου.

Πρ. Εμφιετζόγλου: 27^ης Οκτωβρίου.

 

Δημοσιογράφος: 27^ης χαράματα.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Τί νύχτα, τί νύχτα.

 

Δημοσιογράφος: Σωστά. Χαράματα πήρανε την απόφαση για το κούρεμα, η οποία είναι προϊόν άλλων συμφωνιών της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Τράπεζα. Είναι προϊόν του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου και φτάσαμε σ’ αυτήν την τελευταία απόφαση Να μου πείτε την δική σας άποψη. Αυτή η απόφαση και όσα γνωρίζουμε γι’ αυτήν, γιατί έτσι και αλλιώς η διαδικασία ολοκλήρωσής της θα αργήσει κάποιους μήνες, για να μάθουμε ποιοι θα συντελέσουν δίνοντας εθελοντικά. Τι θα γίνει το τραπεζικό σύστημα, τι επιπτώσεις θα έχει η Ελλάδα όσον αφορά το περίφημο θέμα της Εθνικής κυριαρχίας. Αν θα παραχωρήσει και τι σημαίνει παραχωρώ εθνική κυριαρχία μέσα από μία τέτοιου είδους συμφωνία που αφορά οικονομικά μεγέθη, να μου πείτε την άποψή σας. Θα ήθελα να μας πείτε, σε όλους τους πολίτες την άποψή σας. Τι θα φέρει αυτή η συνθήκη, αυτό το περίφημο κούρεμα στην Ελλάδα και στους πολίτες της.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Ο κόσμος λέει: «της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά». Αυτή η απόφαση η οποία πάρθηκε, ουσιαστικά πάρθηκε από τους ξένους. Η ελληνική παρουσία ήταν διά το θεαθήναι. Δεν υπήρξε ούτε ελληνική πρόταση, ούτε ελληνική διαπραγμάτευση. Οι ξένοι, αναλόγως με τα συμφέροντά τους, κάνανε μία συμφωνία. Συμβιβάστηκαν οι Γερμανοί με τους Γάλλους, η Μέρκελ με τον Σαρκοζί και κανονίσανε μία συμφωνία που να συμφέρει αυτούς. Ο Έλλην Πρωθυπουργός ήταν απλώς παρόν.

 

Δημοσιογράφος: Ωσεί παρόν ήταν.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Ωσεί παρόν και δυστυχώς στην τηλεοπτική εικόνα, η οποία αποτυπώνει πάρα πολύ καθαρά και την ψυχοσύνθεση, είδαμε έναν άνθρωπο καταβεβλημένο, χωρίς ηθικό, χωρίς κύρος, να ακολουθεί. Εγώ που τον έβλεπα ένιωθα στενοχώρια. Λέω, ο άνθρωπος αυτός μπορεί να αντέξει αυτό το φορτίο; Να αντιμετωπίσει και να προβάλλει τα συμφέροντα της πατρίδας, τα συμφέροντα ενός λαού, ενός Έθνους που έχει μία Ιστορία, που δεν είναι χθεσινό. Που έκανε λάθη τα τελευταία χρόνια, αλλά έχει υπερηφάνεια, έχει Ιστορία και έχει και δυνατότητες. Η Ελλάδα έχει μεγάλες οικονομικές δυνατότητες και δυναμικό το οποίο δυστυχώς, δεν αξιοποιείται. Δεν είναι φτωχή η Ελλάδα. Είμαστε εμείς φτωχοί που δεν την αξιοποιούμε. Αλλά εν πάση περιπτώσει, έχουμε και ένα σωρό άλλα ατού. Έχουμε την γεωστρατηγική θέση της χώρας, η οποία τελευταία έχει αναβαθμιστεί σε τεράστιο βαθμό, σε μία περίοδο ιδιαίτερα κρίσιμη. Έχουμε και τεράστια αποθέματα ενεργειακά, τις φυσικές ομορφιές της χώρας μας, την ναυτιλία μας. Όταν  εκπροσωπείς ένα Έθνος με αυτή την Ιστορία τόσων χιλιάδων ετών, μπορείς να πας άνετα και να πεις ναι έκανα λάθη αλλά απαιτώ σεβασμό.

Δημοσιογράφος: Ναι. Να θυμηθούμε όμως κ. Πρόεδρε ότι μιλούσε στους δανειστές μας, δηλαδή εσείς είστε επιχειρηματίας πολύ μεγάλος και σοβαρός. Έρχονται στιγμές που οι δανειστές γίνονται ψυχροί. Γιατί αν ήμασταν φερέγγυοι…

Πρ. Εμφιετζόγλου: Σωστά. Ακριβώς εκεί θέλω να φτάσω. Ο δανειστής σε αντιμετωπίζει για τα συμφέροντά του. Το πιο σοβαρό πράγμα ν’ αντιμετωπίσεις έναν αδίστακτο, ένα σκληρό, ένα κερδοσκόπο, έναν εκτελεστή ψυχρό, που δεν ενδιαφέρεται για οτιδήποτε παρά μονάχα για το κέρδος του και για τη σιγουριά του, για τα λεφτά του με το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος, σ’ αυτόν πρέπει να είσαι αξιόπιστος. Όπως αξιόπιστος πρέπει να είναι κανείς εάν κάνει οποιαδήποτε διαπραγμάτευση, διότι αν δεν είσαι αξιόπιστος, τότε δεν έχεις τη δυνατότητα να διαπραγματευτείς σε ένα επίπεδο δύναμης, αλλά μόνο αδυναμίας. Και δυστυχώς, εμείς κάναμε αυτό το λάθος. Υποσχεθήκαμε δύο-τρία πράγματα και δεν τα τηρήσαμε. Την επόμενη φορά ξαναπήγαμε και είπαμε δεν μπορέσαμε, αλλά υποσχόμεθα ότι θα τα τηρήσουμε. Και πάλι δεν τα τηρήσαμε. Την τρίτη φορά και πάλι τα ίδια. Και έτσι κατεβαίνουμε τα σκαλοπάτια της αξιοπιστίας και της σοβαρότητας. Και η έλλειψη αξιοπιστίας δημιουργεί την εντύπωση ότι είμαστε ανίκανοι, ότι είμαστε τεμπέληδες, παρά το γεγονός ότι δουλεύουμε περισσότερο από οποιονδήποτε στην Ευρώπη.

 

Δημοσιογράφος: Ναι, σε ώρες εργασίας. Εκείνο που πάσχουμε, λένε ότι δεν είμαστε παραγωγικοί για τις ώρες που δουλεύουμε. Δεν είμαστε. Δουλεύουμε πολλές ώρες, αυτό είναι αλήθεια. Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Αυτές οι ώρες δεν αποδίδουν πολλούς καρπούς.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Δεν είμαστε παραγωγικοί και αυτό το πράγμα θέλει πολύ ανάλυση. Δεν είναι για τώρα. Δεν είμαστε παραγωγικοί διότι οι πολιτικές, κομματικές καταστάσεις οδήγησαν στο να μην είμαστε παραγωγικοί. Διότι όταν το κομματικό κράτος επεκράτησε, έρχεται ένας νέος και λέει «εγώ θέλω να δουλέψω» και του λες «αν είσαι ικανός θα προχωρήσεις, θα δουλέψεις, κ.λπ.» και έρχεται ο κομματάρχης και του λέει «έλα στο κόμμα, θα σε βάλω εγώ σε μία θέση να μην κάνεις τίποτε και θα παίρνεις πιο πολλά και “απ’ έξω”».

 

Δημοσιογράφος: Παρόλο που δουλεύουμε περισσότερο, θέλετε να πείτε, ότι δεν έγιναν οι επιλογές να στελεχώσουν το δημόσιο βίο οι άριστοι. Όταν εξορίζονται οι άριστοι, ποιοι θα βγούνε, αυτοί που ναι μεν πάνε τυπικά στο γραφείο αλλά δεν παράγουν.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Και δεν παράγουν και κάνουν και μια άλλη ζημιά. Καταστρέφουν τις προσπάθειες εκείνων που παράγουν. Οδηγούν και τους ικανούς σε τείχος, τους δυσκολεύουν τη ζωή, παράγουν αρνητικά. Ήτοι όχι μόνο δεν παράγουν, αλλά καταστρέφουν. Αυτό είναι το αποτέλεσμα τελικά και ο παραγωγικός τομέας της χώρας να έχει τέτοιες αγκυλώσεις, ώστε να μην είναι αποδοτικός. Τόσες αγκυλώσεις, που παρόλο το γεγονός ότι τροφοδοτεί το δημόσιο τομέα, αυτός πληρώνει τους φόρους για να πληρώνονται οι υπάλληλοι. Έχει τόσες αγκυλώσεις, ώστε είναι και αυτός μη ανταγωνιστικός. Αλλά ας φτάσουμε εδώ και ας πούμε για τη συγκεκριμένη απόφαση. Τι λέει αυτή η συγκεκριμένη απόφαση. Ότι γίνεται ένα κούρεμα, έχει γίνει πλέον και της μόδας η αγγλική έκφραση “haircut”, κατά 50% και ο απλός κόσμος τι λέει: έχουμε εμείς ένα δάνειο 360, γίνεται κούρεμα κατά 50%, άρα ουσιαστικά μας χαρίζουν 180, αυτό λέει ο απλός κόσμος! Ποια είναι η πραγματικότητα; Η πραγματικότητα είναι ότι από αυτό το χρέος των 360, είναι σε ομόλογα 100 δισεκατομμύρια, τα έχουνε οι ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία. Άρα 50 δισεκατομμύρια κόβονται από ελληνικούς πόρους, απ’ την Ελλάδα, από μας και τα οποία θα ξαναχρειαστούν να τα επιστρέψομε, ήτοι να τα ξαναδανειστούμε, αλλιώς θα καταπέσει το τραπεζικό σύστημα και τα ασφαλιστικά ταμεία. Επίσης, δεν γίνεται κούρεμα στα χρήματα που δόθηκαν απ’ την Ευρωπαϊκή Τράπεζα στις ελληνικές τράπεζες με εγγύηση τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Δηλαδή τα χρήματα της Ευρωπαϊκής Τράπεζας δεν κουρεύονται και αυτό είναι ένα πρόβλημα το οποίο ένας αξιόπιστος διαπραγματευτής θα έπρεπε να θέσει. Μα και εσείς της Ευρωπαϊκής Τράπεζας τα πήρατε φθηνότερα, δηλαδή θα κερδοσκοπήσει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα εις βάρος της Ελλάδας;

 

Δημοσιογράφος: Αυτό το έγραψε ο κ. Λυγερός στην Καθημερινή.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Πολύ σωστά το έγραψε.

 

Δημοσιογράφος: Το διαβάσατε;

Πρ. Εμφιετζόγλου: Βέβαια.

 

Δημοσιογράφος: Είναι στην πρώτη σελίδα της Καθημερινής. Ο κ. Λυγερός επεσήμανε την στυγνή κερδοσκοπία του κ. Τρισέ, ο οποίος κερδοσκοπεί έως 50% με τα ελληνικά ομόλογα υπέρ της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, δείχνοντας ένα άτεγκτο πρόσωπο.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Ένα άτεγκτο πρόσωπο, πολύ σωστά το γράφει ο Σταύρος, ο οποίος είναι εξαίρετος δημοσιογράφος και βαθύς στοχαστής και στα θέματα τα οικονομικά αλλά και στα θέματα τα εθνικά. Το θέμα είναι όμως ότι δεν διαπραγματευτήκαμε, δεν είπαμε, δεν επιμείναμε. Θέλετε να βοηθήσετε; Γιατί δεν κόβετε και αυτό το ποσό; Ερχόμαστε δε μετά στα δάνεια, σ’ αυτό που λένε μας χαρίζουν. Δεν μας χαρίζουν. Μας δίνουν νέα δάνεια, αυτά τα 109 δισεκατομμύρια, δάνεια με τόκο 5%. Η Γερμανία  παίρνει αυτά τα δάνεια με 1,5% δηλαδή, η Γερμανία κερδίζει απ’ αυτή την ιστορία. Θα μπορούσαμε και εμείς να επιμείνουμε και να πούμε ακούστε: εμείς έχουμε ένα πρόβλημα και εσείς σαν Ευρωπαϊκή Ένωση και για τα συμφέροντα τα δικά σας, αλλά και από την υποχρέωσή σας να συμπαρασταθείτε σε μία χώρα που συμμετέχει στην Ένωση, θέλετε να την βοηθήσετε. Πόσο παίρνεις εσύ το δάνειο κα Μέρκελ; Με επιτόκιο 1,5%; Σ’ αυτήν την περίπτωση θα το δώσεις και σ’ εμάς με επιτόκιο 1,5%. Θα βγάλεις λεφτά από την διευκόλυνση την οποία μας κάνεις; Θα κερδίσεις χρήματα στους τόκους από το δάνειο το οποίο θα πάρεις σαν Γερμανία;      

 

Δημοσιογράφος: Εδώ σε σχέση με την Γερμανία, όπως τα λέτε έτσι είναι, αλλά υπάρχουν όμως ομόλογα σε τράπεζες και σε κράτη τα οποία δανείζονται πιο ψηλά από μας και τότε εκεί αντιστρέφεται το πρόβλημα κ. Πρόεδρε. Λένε, δανειζόμαστε ακριβά για να δώσουμε πιο φτηνά στην Ελλάδα. Η Ιταλία έχει το πρόβλημα απέναντί μας.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Εγώ θα έλεγα ότι όλοι θα πρέπει να δώσουν με το επιτόκιο το οποίο δανείζονται.

 

Δημοσιογράφος: Αυτό είναι ένας καλός κανόνας.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Αυτό είναι το δίκαιο.

 

Δημοσιογράφος: Ακριβώς, αυτός είναι ένας δίκαιος κανόνας. Αυτό που δανείζονται αν είναι 1,5%, 1,5. Αν είναι 3%, 3. Αλλά όχι αυτό το κερδοσκοπικό επιτόκιο.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Και γιατί μία χώρα η οποία έχει πρόβλημα και η οποία συμβάλει π.χ. όπως η Σλοβακία να χάνει από το επιτόκιο δανεισμού. Όχι, με ότι δανείζονται, με το ίδιο να δανείσουν την Ελλάδα. Επειδή δε το μεγαλύτερο ποσό είναι από τη Γερμανία και μετά από τη Γαλλία, θα είχαμε ένα σημαντικό κέρδος απ’ αυτή την διαδικασία. Και φτάνουμε στο θέμα των ιδιωτών. Πριν όμως απ’ όλα αυτά υπάρχει και ένα θέμα ηθικής. Δεν είναι δυνατόν τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να λένε εμείς δεν θα συμμετάσχουμε, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν θα συμμετάσχει και θα συμμετάσχουν μόνο ιδιώτες. Και τι θα πει ιδιώτες; Ιδιώτες θα πει τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία. Δηλαδή, πέραν της Ελλάδος, επιβαρύνονται και τράπεζες του εξωτερικού, επιβαρύνονται και ασφαλιστικά ταμεία του εξωτερικού. Δημιουργείται μία εντύπωση ότι οι Έλληνες θα επιβαρύνουν τον κάθε πολίτη και ιδιαίτερα τους ασθενείς στα ασφαλιστικά ταμεία. Δηλαδή, δημιουργείται μία εντύπωση, μία πολύ κακή δυσφήμιση του ονόματος του Έλληνα. Εγώ δυστυχώς το νιώθω. Έξω βλέπω με τι απαξιωτικό τρόπο μας συμπεριφέρονται και θλίβομαι βαθύτατα. Με ενοχλεί στην υπερηφάνεια μου. Αυτό δεν είναι μόνο στοιχείο προσωπικό. Εάν δεν έχεις κύρος σε οποιαδήποτε συζήτηση με το Ρώσο επιχειρηματία, με το Γερμανό, με τον Αμερικάνο, σε οποιαδήποτε συναλλαγή θα έχεις ένα αρνητικό στοιχείο. Αυτά δεν μετριούνται αλλά κάνουν μεγάλη ζημιά στη χώρα. Διότι αυτή τη στιγμή πολλοί επιχειρηματίες έξω λένε ότι δεν σου δίνω επί πιστώσει όπως σου έδινα παλιά. Δεν στέλνω πρώτη ύλη, εμπόρευμα εάν δεν μου τα προπληρώσεις, δεν προκαταβάλεις, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα τεράστιο πρόβλημα ρευστότητας το οποίο πλέον διαχέεται στην οικονομία. Διότι ο βιομήχανος που θα πάρει την πρώτη ύλη και θα κάνει ένα προϊόν, αναγκαστικά θα ζητήσει και εκείνος προκαταβολή. Το ίδιο και ο έμπορος και τελικά η κοινωνία που έχει τόσα προβλήματα, θα έχει και πρόβλημα στην πίστωση. Είναι πράγματα τα οποία δεν μετριούνται, γιατί διαχέονται, αλλά έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Το κύρος, η αξιοπιστία για έναν έμπορο, έλεγε ο μακαρίτης ο πατέρας μου, είναι πάνω απ’ τα λεφτά, πάνω απ’ όλα. Ο λόγος, η τιμή, η αξιοπιστία είναι πάνω απ’ αυτά. Λοιπόν, έχει γίνει μία δομική ζημιά στην αξιοπιστία της πατρίδας μας και στην αξιοπιστία των Ελλήνων γενικά, αλλά και καθενός συγκεκριμένα. Και προχωράμε τώρα στο άλλο σοβαρό πρόβλημα: τις τράπεζες. Τις ελληνικές, που ενδιαφέρει όλο τον κόσμο. Βλέπουμε τώρα, ότι ήδη οι τράπεζες έχουν μεγάλα προβλήματα ρευστότητας. Δεν έχουν χρήματα να δώσουν στον κόσμο, να δώσουν στον επιχειρηματία να προχωρήσει τη δουλειά του. Πολλές επιχειρήσεις έχουν πρόβλημα, μερικές σταματάνε την παραγωγή τους, διότι δεν έχουν πλέον χρηματοδότηση. Έχουν κόψει οι τράπεζες παλαιές γραμμές χρηματοδότησης, έχουν κόψει γραμμές εγγυητικών επιστολών, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ζημία στην ευρύτερη ελληνική οικονομία, η οποία οδηγεί βέβαια τελικά και σε είσπραξη ολιγοτέρων φόρων. Βλέπουμε ότι οι περισσότερες ελληνικές εταιρείες είναι πλέον ζημιογόνες. Βλέπουμε εταιρείες οι οποίες δυσκολεύονται και σταματάνε τμήματα, τομείς, απολύουν κόσμο, δημιουργείται ένα άλλο πρόβλημα τεράστιο η ανεργία, η οποία είναι το χειρότερο απ’ όλα. Πως θα αντιμετωπίσουν οι ελληνικές τράπεζες αυτό το έλλειμμα  των 20 δισεκατομμυρίων. Και όταν μάλιστα υπάρχουν και άλλα δύο αρνητικά στοιχεία. Ένα ο έλεγχος της Blackrock που θα δείξει ότι λόγω αυτής της κατάστασης υπάρχουν περισσότερες επισφάλειες, διότι πάρα πολλοί δυσκολεύονται να ξεπληρώσουν το δάνειό τους, είτε στεγαστικό είναι είτε επιχειρηματικό ή καταναλωτικό. Και υπάρχει και το πρόβλημα ότι αυξάνουν οι κανόνες ασφαλείας ιδίων κεφαλαίων ως προς σύνολο δανεισμού από 9 στο 10%, με αποτέλεσμα να χρειάζονται ακόμη περισσότερα ίδια κεφάλαια. Και που να βρεθούν περαιτέρω κεφάλαια από τους ήδη μετόχους, όταν όλοι έχουν υποστεί τεράστιες ζημίες. Ένας μικρός μέτοχος που είχε μία μετοχή της Εθνικής, είχε 30-40 ευρώ κάποτε. Όχι κάποτε, μόλις πριν 3-4 χρόνια και τώρα έχει 1,50 ευρώ. Τι τεράστια ζημιά έχει πάθει αυτός; Ο μικρός μέτοχος που είναι στη Χίο, ο οποίος είχε αγοράσει ορισμένες μετοχές και περίμενε από αυτές τις μετοχές, ένα μέρισμα κάθε χρόνο να βοηθήσει το ετήσιο εισόδημά του, χαμένο το ’χει. Γίνεται μία δομική καταστροφή όλης της ελληνικής οικονομίας σε βάθος.

 

Δημοσιογράφος: Τι θα μπορούσε να γίνει;

Πρ. Εμφιετζόγλου: Θα φτάσουμε. Να κλείσουμε όμως και με τα ασφαλιστικά ταμεία. Και πριν κλείσουμε με τα ασφαλιστικά ταμεία, θα δανειστεί λεφτά το κράτος και πάλι, 30 δισεκατομμύρια για να τα βάλει στις τράπεζες, άρα τι κάνουμε; Μια τρύπα στο νερό!

 

Δημοσιογράφος: Μα περιορίζουμε, ουσιαστικά τα χρήματα που κόβονται είναι 70 δισεκατομμύρια, δεν είναι παραπάνω.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Τελικά δεν ξέρω αν είναι 70 δισεκατομμύρια. Εκτιμώ ότι θα είναι πολύ λιγότερα, δηλαδή μιλάμε πλέον για ένα haircut 15% και όχι 50%.

 

Δημοσιογράφος: Αυτό λέω και εγώ. Λένε 70 δισεκατομμύρια. Κάποια άλλοι λένε λιγότερο. Ουσιαστικά δηλαδή δεν πρέπει να πανηγυρίζουμε.  

Πρ. Εμφιετζόγλου: Είναι τελείως αφελές να πανηγυρίζει κανείς.

 

Δημοσιογράφος: Εννοώ οι πολίτες να μην πανηγυρίζουν. Γιατί οι οικονομολόγοι και οι άλλοι το ξέρουν ότι δεν πρέπει να πανηγυρίζουν.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Μα αν είναι δυνατόν. Τι να πανηγυρίσεις; Εδώ μιλάμε για κάθε μία συμφωνία η οποία είναι χειρότερη από την προηγούμενη. Και έχουμε φτάσει πλέον σε σημείο το οποίο είναι πλέον οριακό, δεν έχουμε άλλα περιθώρια.

 

Δημοσιογράφος: Και όλα αυτά γίνονται γιατί; Για να πάμε το 2020 το χρέος μας να ‘ναι στο 120% του ΑΕΠ, αυτό που ήταν πριν από χρόνια.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Εγώ αυτό θα το εξηγήσω και με μία άλλη πτυχή. Όταν εγώ θυμάμαι ήμουν τότε μικρό παιδί, το ’42, υπήρχε τρομακτική πείνα. Οι Γερμανοί είχαν πάρει τα πάντα, δεν υπήρχε τίποτε. Ο κόσμος πέθαινε. Θυμάμαι, έχω ακόμα στ’ αυτιά μου τη φωνή αυτή. Άνθρωποι στο δρόμο, στα πεζοδρόμια να φωνάζουν «πεινάω-πεινάω». Αυτήν την αγωνία δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ. Και ρωτούσα τον πατέρα μου: «πατέρα γιατί αυτή η κατάσταση; Γιατί έτσι; Γιατί να πεθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί και εμείς να μην έχουμε να φάμε και να περιμένουμε μήπως μπορέσεις να μας φέρεις κάτι;» Παιδί μου λέει, «πόλεμο έχουμε. Μας έχουν κατακτήσει οι Γερμανοί και οι οποίοι έχουνε πάρει ότι είχε και δεν είχε η χώρα μας. Δεν έρχεται τίποτε απ’έξω, δεν έχουμε να φάμε. Και λέω «τι θα γίνει πατέρα;» Μου λέει, «υπομονή παιδί μου, υπομονή. Θα αλλάξουν τα πράγματα. Θα φύγουν οι Γερμανοί». Δηλαδή μου ’δινε μια ελπίδα. Και ποια ελπίδα βλέπουμε τώρα μ’ αυτά τα πράγματα; Ότι όπως πολύ σωστά είπες, θα υπάρξει μία περίοδος μέχρι το 2020 που θα κάνουμε όλες αυτές τις προσπάθειες, τις θυσίες χωρίς αποτέλεσμα.

 

Δημοσιογράφος: Ναι, δεν είναι σίγουρο ότι θα τελεσφορήσουμε. Και πολύ δύσκολα θα τελεσφορήσουμε, γιατί μέχρι τώρα οι αριθμοί έχουν αποτύχει απ’ την ελληνική κυβέρνηση.   

Πρ. Εμφιετζόγλου: Ναι. Και αν είναι δυνατόν, αν είναι δυνατόν να πετύχουμε, όταν βρισκόμαστε στη σπείρα της ύφεσης. Βάζεις πολλούς φόρους, περιορίζεται η οικονομική δραστηριότητα και πας με σπείρα μέχρι την καταστροφή. Αλλά και με ποια ελπίδα, ότι το 2020 θα είσαι 120%, δηλαδή θα είσαι στο 2009; Δηλαδή για τα λάθη της διετίας θα πρέπει να πεθάνει κανείς, να περάσει 10 χρόνια τεράστιας προσπάθειας χωρίς ελπίδα;  Εγώ τι να σου πω; Ακόμα και σ’ ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως υπάρχει ελπίδα. Ότι θα μπορέσεις, ότι θα βρεις τρόπο ή να δραπετεύσεις ή να σ’ απελευθερώσουν. Υπάρχει μια ελπίδα. Εδώ σου λένε να κάνεις τεράστιες θυσίες χωρίς καμιά ελπίδα. Αυτό το πράγμα δεν μπορεί να το σηκώσει ψυχολογικά κανένας. Άρα θα αποτύχει και μόνο από την ψυχολογία. Δεν μπορείς να λες στον άλλον ότι να υποφέρει χωρίς ελπίδα.

 

Δημοσιογράφος: Αυτό μου θυμίζει ρωμαϊκή γαλέρα. Δεν υπάρχει ελπίδα και μόνο κουπί τραβάς.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Ναι. Και εμείς είχαμε ελπίδα, ακόμα και στον πόλεμο όταν γινόντουσαν οι βομβαρδισμοί. Θυμάμαι στον Πειραιά, έπεφταν βόμβες και γινότανε χαμός και εγώ μικρό παιδί αναρωτιόμουνα, «τι γίνεται εδώ;» Και ο πατέρας μου, μου έλεγε, «υπομονή παιδί μου θα περάσει. Θα έχουμε καλύτερες μέρες μη φοβάσαι.» Υπήρχε η έννοια της ελπίδας. Και το θυμάμαι, μια φορά στο υπόγειο, στο ραδιόφωνο που έπιασε BBC και μου είπε, «σταμάτησαν οι Γερμανοί έξω απ’ τη Μόσχα». Ούτε Μόσχα ήξερα τότε, ούτε τίποτα. Και όταν πήγα στη Μόσχα, την πρώτη φορά για να ξεκινήσω, έξω από τη Μόσχα στο Khimki (Χίμκι) είδα αυτά τα αντιαρματικά εμπόδια, εκεί που σταμάτησαν οι Γερμανοί και τον θυμήθηκα τον μακαρίτη και είπα: «η ελπίδα!»

 

Δημοσιογράφος: Κύριε Πρόεδρε, επιτρέψτε μου να κάνουμε μια διακοπή για διαφημίσεις και θα επανέλθουμε.

 

Δημοσιογράφος: Κυρίες και Κύριοι, μετά τη διακοπή για τις διαφημίσεις επανερχόμαστε στη ροή της εκπομπής. Σας υπενθυμίζουμε, ότι σήμερα έχουμε τη χαρά και την τιμή να συνομιλούμε με τον Πρόεδρο της Μηχανικής, τον κ. Πρόδρομο Εμφιετζόγλου. Κύριε Πρόεδρε, λέτε θα αποτύχει και η νέα συμφωνία. Λέτε ότι δεν υπάρχει μέλλον και ελπίδα στους πολίτες απ’ την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί. Εσείς τι θα κάνατε αν ήσασταν συνομιλητής της κας Μέρκελ και του κου Σαρκοζί;  

Πρ. Εμφιετζόγλου: Εκείνο το οποίο θα έκανα καταρχάς, θα προσπαθούσα να βάλω τάξη στα του οίκου μου.

 

Δημοσιογράφος: Δηλαδή θα αξιοποιούσατε τα 2 χρόνια που περάσανε άσκοπα σχεδόν.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Περάσανε. Αυτό είναι ένα γεγονός. Θα ξεκινούσα από τώρα και θα έλεγα, δεν ενδιαφέρουν εμένα τα κόμματα, δεν μ’ ενδιαφέρει τίποτα. Ποιοι είναι οι καλύτεροι; Θα έκανα πρόσκληση των αρίστων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ελάτε, 4 χρόνια να παρατήσετε τις δουλειές σας. Οι καλύτεροι θα επιλεγούν χωρίς κανένα κομματικό κριτήριο, να κάνουμε μια ομάδα, να πάμε την πατρίδα μπροστά. Χωρίς κομματικά δεδομένα, χωρίς άλλες υποχρεώσεις, χωρίς ιδιοτέλεια τέτοια. Ομάδα υπουργών έκανε ο Βενιζέλος όταν ήρθε. Έκανε προσκλητήριο και μάζεψε τους καλύτερους. Από ’κει ξεκινάς. Το δεύτερο το οποίο θα έκανα είναι να πήγαινα στο Καστελόριζο και να κήρυττα την Α.Ο.Ζ.

 

Δημοσιογράφος: Να πούμε στους τηλεθεατές τι είναι Α.Ο.Ζ.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Να την πούμε σύντομα την Α.Ο.Ζ., αν και τώρα πλέον οι τηλεθεατές την έχουν ακούσει αρκετές φορές, την έχουνε μάθει πλέον αρκετά. Είναι η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας, κάθε χώρα απ’ τις ακτές της έχει Οικονομική Αποκλειστική Ζώνη, που σημαίνει, ότι ο χώρος του βυθού, αλλά και το νερό, αλλά και τα ψάρια και η ενέργεια της θάλασσας είναι δική του η έκταση 200 μιλίων. Το ίδιο έχει κάθε νησί που έχει έστω και έναν κάτοικο και ένα πρόβατο, άρα έχει οικονομική ζωή που σημαίνει, ότι όλα τα νησιά έχουν Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη 200 μίλια. Και αν υπάρχει μία άλλη χώρα, σε μικρότερη απόσταση, τότε υπάρχει η μέση γραμμή. Σύμφωνα με αυτά, η Ελλάδα έχει μία Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη η οποία όπως βλέπουμε με κόκκινο χρώμα στο χάρτη, είναι μεγαλύτερη από τη χερσαία έκτασή της. Ξεκινάει πάνω από τους Οθωνιούς και την Ερείκουσα, τα νησάκια πάνω απ’ την Κέρκυρα, συνεχίζει μεταξύ Ιταλίας και Λιβύης, μεταξύ Αιγύπτου και Κρήτης και επεκτείνεται μέχρι την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου.

 

Δημοσιογράφος: Εφάπτεται με την Α.Ο.Ζ. της Κύπρου.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Όχι εφάπτεται, συνορεύει. Βλέπετε λοιπόν με κόκκινο χρώμα όλη αυτή την περιοχή, άρα δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στο Αιγαίο. Το Αιγαίο είναι όλο ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Δεν έχουμε να μοιράσουμε απολύτως τίποτα στο Αιγαίο και λόγω του Καστελόριζου επεκτείνεται η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Ελλάδος και συνορεύει με την Κύπρο. Λοιπόν, αυτή η περιοχή έχει τεράστιο ενεργειακό δυναμικό. Έχουν βρεθεί ήδη από τις έρευνες τις λίγες που έχουν γίνει, τεράστιες ποσότητες φυσικού αερίου και πετρελαίου τρισεκατομμυρίων ευρώ. Και σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας, κάθε χώρα μπορεί να κηρύξει, την Αποκλειστική Οικονομική της Ζώνη. Και αν μια άλλη χώρα έχει διαφωνία, τότε είναι δυνατή ή η μεταξύ τους συμφωνία ή η παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο του Αμβούργου. Άρα η Ελλάδα τόσα χρόνια έπρεπε να είχε κηρύξει την δική της Α.Ο.Ζ, να είχε προχωρήσει

 

όπως έκανε η Κύπρος του λεβέντη – πατριώτη Τάσσου Παπαδόπουλου, παρά το γεγονός ότι είχε τουρκικές δυνάμεις ένα χιλιόμετρο απ’ το Προεδρικό Μέγαρο. Κήρυξε Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, έκανε τις συμφωνίες με Αίγυπτο, Λίβανο, Ισραήλ και τώρα τρυπάει και τα πρώτα αποτελέσματα δείχνουν μεγαλύτερες ποσότητες φυσικού αερίου από τις αρχικές εκτιμήσεις.

 

Δημοσιογράφος: Το λεγόμενο Οικόπεδο 12.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Το Οικόπεδο ή θαλάσσιος τομέας 12. Ας πούμε θαλάσσιο τμήμα από πάνω μέχρι κάτω τον βυθό.

 

Δημοσιογράφος: Του δώσανε το συμβολικό όνομα Αφροδίτη.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Το ονομάσανε Αφροδίτη, βέβαια. Διότι η Αφροδίτη από ’κει βγήκε και τώρα η Αφροδίτη δεν είναι θέμα ομορφιάς, αλλά τα χρήματα ήτοι πάνω απ’ την ομορφιά. Εάν εμείς τα είχαμε κάνει αυτά, αυτή τη στιγμή θα μπορούσαμε να καλέσουμε και εμείς ξένες εταιρείες να κάνουμε διαγωνισμούς, να κόψουμε όλη αυτή την κόκκινη περιοχή που βλέπετε σε όποια σημεία η γεωλογία είναι πιο ευνοϊκή, για να αρχίσουμε τις έρευνες. Τι θα ’κανα λοιπόν εγώ; Θα κήρυττα άμεσα την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Θα φώναζα τρεις ξένους και θα έλεγα εκτιμήστε ποια είναι η αξία. Πόσα δισεκατομμύρια φυσικό αέριο θα υπάρχει εκεί, πόσο πετρέλαιο; Πόσο τοις εκατό αντιστοιχεί στη χώρα όταν το δώσεις σε ξένους επενδυτές; Και θα έκανα το εξής απλό. Θα έκανα μία εταιρεία και θα εκχωρούσα αυτές όλες τις περιοχές. Αυτή η εταιρεία, κρατική, θα είχε περιουσία σύμφωνα με τους αρχικούς υπολογισμούς τουλάχιστον 1,5 τρισεκατομμύρια. Και αυτή η εταιρεία πλέον, θα ξεκινούσε άμεσα να κάνει προσκλήσεις στους ξένους επενδυτές. Ότι έκανε η Κύπρος. Και εγώ μάλιστα, προσωπικά, θα φώναζα τον αρχιτέκτονα του κυπριακού σχεδιασμού, τον Σόλωνα Κασσίνη και θα του έλεγα, εσύ τα έκανες στην Κύπρο, τα έχεις μελετήσει, έχεις δει όλες τις λεπτομέρειες, έλα να κάνεις και το πρόγραμμα της Ελλάδος. Σε τρεις μήνες τρεις περιοχές στο Ιόνιο, μία περιοχή ανατολικά της Θάσου, δύο περιοχές νότια της Κρήτης, μία περιοχή στη Ρόδο, μία περιοχή στο Καστελόριζο, θα ’τανε οι πρώτες περιοχές που θα έδινα. Και θα έκανα μία έκκληση στην ελληνική ομογένεια και σ’ όλους τους Έλληνες και σ’ εκείνους τους οποίους βγάλανε τα λεφτά τους έξω, διότι τους έλεγε ο Πρωθυπουργός τους ότι είμαστε διεφθαρμένοι και πάμε για φούντο σαν τον Τιτανικό και ο άλλος ο Υπουργός ο Λοβέρδος, ότι δεν υπάρχει σάλιο και οι άνθρωποι είπαν εδώ θα ’χουμε πρόβλημα, ας βγάλω τα λεφτά να μπορέσω να έχω στα γεράματά μου ένα αποκούμπι. Και σ’ αυτούς θα έκανα μια έκκληση και θα έλεγα: «Έλληνες πατριώτες ελάτε πάρτε μετοχές, μία, δύο, τρεις, δέκα, πενήντα μετοχές και απ’ αυτή την εταιρεία, το μέλλον της Ελλάδας». Και θα έκανα ειδική τιμή και για τους Έλληνες της διασποράς και μια άλλη τιμή λίγο μεγαλύτερη για τους ξένους επενδυτές. Θα μάζευα 100 δισεκατομμύρια και πλέον, δεν θα είχα τότε την ανάγκη κανενός μνημονίου, θα έδινα δουλειά στον κόσμο. Σε λίγα χρόνια θα είχε η χώρα φυσικό αέριο, πετρέλαιο φτηνό, αναγέννηση της βιομηχανίας της. Φτηνό πετρέλαιο, φτηνό φυσικό αέριο και με το καλό και με συμφωνίες με την Κύπρο αργότερα ίσως, εκτός από την υγροποίηση θα μπορούσε να γίνει και ένας αγωγός ο οποίος να ξεκινά απ’ το Ισραήλ, Κύπρο, Κρήτη, Ιόνιο, στην Ευρώπη. Φυσικό αέριο, πετρέλαιο, το οποίο δεν θα εξαρτάται από τον Περσικό κόλπο και απ’ το Ιράν, δεν θα εξαρτάται από τη διώρυγα του Σουέζ, το οποίο θα είναι πιο φτηνό και το οποίο θα είναι ευρωπαϊκό. Και τότε θα πήγαινα στη Μέρκελ και θα της έλεγα «Frau Μέρκελ, η Ελλάδα έχει δυναμικό, έχει πλούτο. Η Ελλάδα αύριο θα σου δίνει εσένα Γερμανία φυσικό αέριο ευρωπαϊκό. Η δικιά μου η Α.Ο.Ζ. είναι και δικιά σου Α.Ο.Ζ. και εσύ αύριο –μεθαύριο που θα ’χεις πρόβλημα, γιατί αποφάσισες να κλείσεις τα πυρηνικά σου εργοστάσια, δεν θα ’χεις μονάχα τη Ρωσία μονοπώλιο, θα ’χεις και το ευρωπαϊκό πετρέλαιο της Κύπρου και της Ελλάδος. Άρα, θα μου δώσεις χρόνο για να μπορέσω να προχωρήσω και μετά εγώ θα βγω μόνος μου απ’ το μνημόνιο. Δεν θέλω τα λεφτά σου, διότι θα έρχονται οι αγορές και θα μου δανείζουν με 1,5% όπως δανείζουν και σε σένα». Και θα της έλεγα και κάτι άλλο. «Frau Μέρκελ έχουμε και μια παλιά υπόθεση την οποία δεν πρέπει να ξεχνάμε. Μας χρωστάς τα λεφτά». Θα της έλεγα «εγώ πεινούσα μικρός επειδή τα στρατεύματά σου στην Αθήνα είχανε πάρει όλα τα τρόφιμα. Και εμείς μετά είχαμε πληθωρισμό και έβλεπες το ’44-’45-’46 να τυπώνονται εκατομμύρια, δισεκατομμύρια, τρισεκατομμύρια».

 

Δημοσιογράφος: Το πληθωριστικό χρήμα.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Το πληθωριστικό χρήμα, διότι είχε καταρρεύσει το σύμπαν. «Μας χρωστάς και το αναγκαστικό δάνειο που έκανες για τα στρατεύματά σου. Πρέπει κάποια στιγμή αυτή την ιστορία να την κλείσουμε. Δεν έρχομαι εδώ ούτε να σ’ εκβιάσω, ούτε να σε καταγγείλω. Έρχομαι να σου μιλήσω όμορφα, ντόμπρα, γερμανικά. Πρέπει κάποια στιγμή να το λύσουμε το θέμα. Έχουνε περάσει αρκετά χρόνια. Άλλοι λένε ότι με τους τόκους μου χρωστάς 150 δισεκατομμύρια, άλλοι λένε 200, άλλοι λένε 220. Εν πάση περιπτώσει πρέπει να το λύσουμε αυτό το θέμα. Βάλε τους ειδικούς σου, να βάλω και εγώ τους ειδικούς μου και κάποια στιγμή να βρούμε μία λύση αξιοπρεπή και για τις δύο χώρες και αυτή την παλιά εκκρεμότητα να την κλείσουμε». Εγώ αυτά θα ’λεγα στη Μέρκελ.

 

Δημοσιογράφος: Τώρα θέλουμε να πάμε σ’ ένα πρόσφατο γεγονός. Εννοώ της οργής, της αγανάκτησης, του πόνου των πολιτών που κορυφώθηκε με το γεγονός της παρέλασης στη Θεσσαλονίκη, με την προσβολή που έγινε στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Αυτή η οργή, οι τυφλές αντιδράσεις, πολλές φορές των πολιτών, η απογοήτευση των πολιτών, που δεν βλέπουν φως στον ορίζοντα και οδηγούνται σε πράξεις οι οποίες δεν συνάδουν, ούτε με τον πολιτισμό μας, ούτε με το γεγονός ότι είμαστε και ορθόδοξοι χριστιανοί, που λένε αγαπάτε τον πλησίον σας. Δηλαδή, δεν είναι λογική τώρα να σηκώνεις το χέρι, να χαστουκίζεις έναν βουλευτή. Μπορεί να έκανε τις χειρότερες πράξεις, αλλά δε συνάδει με τον ελληνισμό, να χαστουκίζεις και από πίσω μάλιστα, να πηγαίνεις να χτυπάς ένα βουλευτή, έναν υπουργό, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και οποιονδήποτε βρεθεί μπροστά. Είναι μια τυφλή αγανάκτηση. Μπορεί να έχει δίκαιη βάση, αλλά μάλλον λίγο αδικεί και τον ελληνισμό αυτό. Τι λέτε; 

Πρ. Εμφιετζόγλου: Δυστυχώς βλέπω ότι οδεύουμε σε ένα πολύ ολισθηρό δρόμο. Βλέπω πλέον ότι η αγανάκτηση, η οργή, η απογοήτευση έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Ξέρεις, ίσως αυτοί, οι σημερινοί Έλληνες ζήσανε στα εύκολα. Εμείς οι παλαιότεροι περάσαμε δύσκολα χρόνια. Περάσαμε πείνες, περάσαμε πολέμους, περάσαμε εμφύλιο, τον χειρότερο απ’ όλους τους πολέμους και έχουμε ίσως και πιο πολλές δυνάμεις. Οι νεότεροι περάσανε πιο εύκολα και πιο εύκολα απογοητεύονται. Μου σπαράζει την καρδιά είναι όταν έρχονται νέοι άνθρωποι και μου λένε: «δουλειά θέλω» και να μην μπορώ να τους δώσω και αναγκάζομαι όχι μόνο να μην μπορώ να τους δώσω, αναγκάζομαι να απολύω και να μου λένε: «τι να κάνω, θα φύγω έξω». Και θα φύγουν έξω οι καλύτεροι.

 

Δημοσιογράφος: Τα καλύτερα μυαλά θα πάνε έξω.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Βεβαίως. Γιατί έξω θα δουλέψουν σκληρά, αλλά υπάρχει αξιοκρατία και θα δικαιωθούν. Αλλά θα χαθούν για την Ελλάδα, θα χαθούν για την πατρίδα.

 

Δημοσιογράφος: Η οποία έχει επενδύσει λεφτά, πόρους πάνω τους.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Επένδυσε πολλά σ’ αυτούς. Αυτοί είναι και η ελπίδα για το μέλλον, για την καλύτερη Ελλάδα του αύριο. Βλέπω λοιπόν, ότι υπάρχει μια οργή η οποία φοβούμαι ότι τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη. Διότι μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω εγώ ανθρώπους να λένε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι είναι προδότης. Δεν μπορώ αλλιώς να το εξηγήσω, είναι μία αλλαγή, έλλειψη λογικής, ένα συναίσθημα το οποίο είναι επικίνδυνο και προβληματίστηκα πολύ όταν άκουσα τον Μανώλη τον Γλέζο να λέει ότι…

 

Δημοσιογράφος: Ότι είναι το νέο “ΟΧΙ” στην κατοχή τη σύγχρονη αυτό που έγινε.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Όχι, είπε κάτι άλλο. Είπε ότι έρχονται και μου λένε ότι πεινάει το παιδί μου και εγώ δεν θα τ’ αφήσω αυτό. Αν είναι να πεινάσει το παιδί μου, θα κάνω οτιδήποτε, θα σκοτώσω για το παιδί μου. Δηλαδή βλέπουμε ένα είδος εμφυλίου, όχι παρατάξεων, αλλά διχασμού και εμφυλίου του καθενός εναντίον οποιουδήποτε άλλου που σημαίνει ότι..

 

Δημοσιογράφος: Ο σώζων εαυτόν σωθήτω και ο άλλος ας πεθάνει.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Ναι, αλλά έτσι η κοινωνία διαλύεται και διαλύει τη χώρα. Και για μένα το σοβαρότερο είναι να κρατήσουμε τη συνοχή των ανθρώπων μας, πάνω απ’ την οικονομία, πάνω και απ’ τα νούμερα της στατιστικής τα οποία απεδείχθη επανειλημμένως ότι είναι λανθασμένα. Δεν μπορεί ο Έλληνας να δουλέψει σύμφωνα με τα νούμερα των γραφείων του Βερολίνου. Ο Έλληνας για να δουλέψει και να προχωρήσει, θέλει ελπίδα. Να αγωνιστεί, όπως αγωνίστηκαν με το χαμόγελο στα χείλη στα βουνά της Αλβανίας για την πατρίδα. Αγωνίστηκαν, πέθαναν με το χαμόγελο στα χείλη και όλος ο κόσμος πεινούσε, ήταν όμως κοντά σ’ αυτά τα παιδιά και έπλεκε πουλόβερ να στείλει στους φαντάρους. Λοιπόν, και συμμετείχε σ’ αυτή την προσπάθεια με ενθουσιασμό και αγάπη για την πατρίδα με συνοχή κοινωνική. Όλοι μαζί, γυναίκες, τα παιδιά, στα νοσοκομεία, έρανοι. Αυτό είναι το χειρότερο που φοβάμαι και γι’ αυτό αυτή όλη η πίεση δεν μπορεί να παραμείνει, να αυξάνεται, μπορεί να οδηγήσει σε έκρηξη. Άρα είναι ευθύνη όλου του πολιτικού κόσμου να δώσει λύση σ’ αυτό το πρόβλημα. Και η λύση στη Δημοκρατία η οποία έχει πολλά κακά, αλλά είναι το καλύτερο από τα υφιστάμενα πολιτεύματα, δεν υπάρχει καλύτερο, – παρά τα ελαττώματά της, –  είναι μία. Να κληθεί ο λαός, να πάρει τις αποφάσεις του. Έτσι πρέπει απαραιτήτως όλος ο πολιτικός κόσμος να οδηγήσει τη χώρα σ’ αυτή την εκτόνωση της πίεσης, διότι αλλιώς φοβούμαι ότι θα έρθουν πολύ χειρότερες καταστάσεις. Πρέπει όλος ο πολιτικός κόσμος ν’ αποφασίσει να καλέσει το λαό, να δώσει νέα εντολή, να ξεκινήσουμε έστω μια νέα αρχή. Όποιος και να βγει ή όποιοι και βγουν, να έχουνε πλέον νωπή εντολή των Ελλήνων και συναισθανόμενοι την τεράστια ευθύνη την οποία θα έχουν απέναντι στην ιστορία, στους αγώνες, που έκανε αυτή η φυλή, αυτό το Έθνος, από τα ομηρικά χρόνια και στα επιτεύγματα πολιτισμού, στις θυσίες τόσων χρόνων και να κάνει το καθήκον της. Να αναλάβει και να οδηγήσει την πατρίδα έξω απ’ αυτό το αδιέξοδο. Να δώσει ελπίδα στον κόσμο, να του δώσει προοπτική και να τον συνεγείρει και με το παράδειγμά του. Πρώτα το παράδειγμα, ο ηγέτης πρέπει να δώσει πρώτα το παράδειγμα. Τι έκανε ο Μέγας Αλέξανδρος στην έρημο του Βελουχιστάν γυρνώντας από τον Ινδό ποταμό, όταν όλο το στράτευμα ήτανε καταπονημένο και διψούσε; Δεν είχε νερό καθόλου. Όταν του έφεραν μια μικρή κανάτα με νερό και τον κοίταζε όλο το στράτευμα, το πήρε ο Αλέξανδρος  και το έχυσε. Δεν το ήπιε. Και το παράδειγμα αυτό έδωσε την δύναμη, την ψυχική δύναμη σ’ όλο αυτό το στρατό που διψούσε, να προχωρήσει και να περάσει την έρημο και να νικήσει.

 

Δημοσιογράφος: Πρόεδρε, να κλείσουμε με τη Θράκη.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Βέβαια τη Θράκη. Τη Θράκη την οποία στην Αθήνα την έχουν ξεχάσει τελείως. Τώρα πλέον όλα τα προβλήματα έχουν περιοριστεί στο οικονομικό. Υπάρχει ένας πανικός και ξεχνάμε και τα ευρύτερα εθνικά θέματα και την γεωστρατηγική που επικρατεί στην περιοχή. Την νέα κατάσταση των πραγμάτων που έχει δημιουργηθεί μεταξύ Τουρκίας, Ισραήλ, Συρίας, Ιράν, Ιράκ, τον παράγοντα Κουρδιστάν, τον παράγοντα νέων καταστάσεων με την αποχώρηση των Αμερικάνων από το Ιράκ, τα συμφέροντα της Μόσχας την κάθοδο μοίρας ρωσικού στόλου στην περιοχή. Και την Θράκη την έχουν ξεχάσει. Και βλέπουμε εδώ μια επέλαση του τουρκικού εθνικισμού – σοβινισμού απροκάλυπτη. Βλέπουμε πλέον ότι στη Θράκη ουσιαστικά συγκυβερνούν οι Τούρκοι με τον πρόξενο της Κομοτηνής να είναι το κύριο πρόσωπο στην παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου. Σε λίγο θα φύγουν και οι άλλοι και θα μείνει μόνο αυτός έτσι όπως πάμε! Βλέπουμε ότι στα Πομακοχώρια η κατάσταση χειροτερεύει. Ο εκτουρκισμός προχωράει, τα χρήματα τα οποία δίδονται είναι ατελείωτα. Ο εκβιασμός ο οποίος γίνεται είναι φοβερός. Μέσα στα τζαμιά γίνεται μία προπαγάνδα εκτουρκισμού στα παιδάκια, τα οποία τα αναγκάζουν να μαθαίνουν και τον τουρκικό ύμνο και αν δεν τον μαθαίνουν καλά, τρώνε και ξύλο. Παντού ο Κεμάλ Ατατούρκ και ο τουρκικός ύμνος. Αυτά μαθαίνουν μέσα στα τζαμιά τα Πομακάκια και αν δεν τα μαθαίνουν καλά τρώνε και ξύλο! Και η ελληνική πολιτεία αγρόν αγοράζει. Βλέπουμε και κάποιες συμπεριφορές “αρχόντων” της τοπικής αυτοδιοίκησης οι οποίες είναι αρνητικές. Λυπάμαι και για τον Δήμαρχο Αλεξανδρούπολης γι’ αυτά που είπε περί ανεξαρτησίας. Ίσως αλλιώς τα εννοούσε, αλλά το μήνυμα το παίρνουν εκείνοι που θέλουν να το χρησιμοποιήσουν. Και συμπεριφορά υπουργών να νομιμοποιήσουν τους Ψευτομουφτήδες. Η περίπτωση του Υπουργού Ξυνίδη με τον Μετέ, αλλά και του δημάρχου Σαπών, ο οποίος νομιμοποιεί τους Ψευτομουφτήδες. Πρέπει να ’μαστε προσεκτικοί σ’ αυτά τα θέματα. Να μην δίδουμε εμείς, να μην διευκολύνουμε αυτόν τον εκτουρκισμό ο οποίος έχει φτάσει σε σημεία πλέον επικίνδυνα, πολύ επικίνδυνα. Παρακολουθώντας την κατάσταση στη Θράκη ανησυχώ πάρα πολύ μ’ αυτά τα οποία βλέπω. Και βλέπω ότι τα τελευταία χρόνια, τα πλοκάμια της Τουρκίας έχουν μπει παντού. Κάτι γιορτές, επισκέψεις διαφόρων υπουργών κάθε λίγο και λιγάκι, σουνέτια, βλέπω και μία προσπάθεια πέραν των Πομάκων να προσεταιριστούν και τους Ρομά τους οποίους παλαιότερα τους λοιδορούσαν όπως λοιδορούσαν και τους Πομάκους. Και η ελληνική πολιτεία απούσα. Η Ζιράτ, η τράπεζα Ζιράτ να δίνει δάνεια με αμφίβολους όρους και δεν ξέρω αν τα ’χει ελέγξει αυτά η Τράπεζα της Ελλάδος. Με αποτέλεσμα να ενθαρρύνονται όσοι θέλουν να αγοράσουν ελληνικά κτήματα. Απογοήτευση αλλά και σκέψη μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι άλλο. Μήπως η Θράκη δεν έχει ελπίδα; Λοιπόν, εκείνο το οποίο θα έκανα εγώ, για να έρθω στο προηγούμενο ερώτημα, είναι ότι θα έκανα μία περιφερειακή πολιτική. Εάν τα δάχτυλα του χεριού σου παγώσουν, τότε το πάγωμα αν σταματήσει θα φτάσει στην καρδιά. Γι’ αυτό οι Βυζαντινοί ξέρανε και ενισχύανε τους ακρίτες. Ειδικά μέτρα οικονομικά, όχι μόνο οικονομικά, ευρύτερα στήριξης των παραμεθόριων περιοχών και των νησιών, των μικρών νησιών και της Θράκης. Θα σας πω κάτι το οποίο είναι θλιβερό. Πήγα στο Καστελόριζο. Φτιάξανε εκεί μια λιμνοδεξαμενή και την είδα άδεια. Δεν δούλεψε ποτέ. Την παραλάβανε! Το νησί αυτό, το Ακριτικό νησί, δεν έχει νερό και 8 χρόνια δεν σκέφτηκαν τόσες κυβερνήσεις, τόσοι υπουργοί, να πάνε να κάνουν μια εργολαβία, να την επιδιορθώσουν να έχει νερό, η πραγματικά “Μεγίστη”. Το Καστελόριζο με την Α.Ο.Ζ. του αξίζει ένα τρισεκατομμύριο ευρώ και γι’ αυτό το νησάκι, δεν φρόντισε κανένας να καλύψει αυτές τις κακοτεχνίες, να τις επιδιορθώσει και να έχει νερό. Να μην κουβαλάνε νερό με βυτιοφόρα, με πλοία. Η αφαλάτωση έτσι και αλλιώς δεν φτάνει.

 

Δημοσιογράφος: Πρόεδρε, σας ευχαριστώ θερμά για τη σημερινή σας παρουσία. Ευελπιστώ την επόμενη φορά που θα ξαναβρεθούμε, να έχουμε ένα θετικότερο πεδίο συζήτησης, γιατί θα έχουν πάει τα πράγματα καλύτερα στην Ελλάδα.

Πρ. Εμφιετζόγλου: Εύχομαι ολόψυχα. Πρέπει να έχουμε πάντα θετική σκέψη. Πρέπει να μην απογοητευτούμε. Πρέπει παρ’ όλες τις δυσκολίες να κρατήσουμε το ηθικό μας ψηλά, να πούμε ότι θα τα καταφέρουμε. Θα πονέσουμε, θα κουραστούμε, θα πεινάσουμε, αλλά δεν θα το βάλουμε κάτω. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο μέγας αυτός Ιεράρχης έλεγε: «δεν είναι κρίμα να γονατίσεις, να πέσεις. Κρίμα είναι να μην σηκωθείς να συνεχίσεις».

Βαβυλώνα, Ρώμη, Βρυξέλλες

Ο τρόπος που συμπεριφέρονται η Μέρκελ, ο Σαρκοζί κι όσοι τους ακολουθούν πιστά στην εγκαθίδρυση της σιδηράς αυτοκρατορίας της Πίστης (της τραπεζικής, φυσικά) στην Ευρώπη δεν είναι απλά καταστροφικός. Είναι και αυτοκαταστροφικός. Χαρακτηρίζεται από έλλειψη μιας στοιχειώδους αίσθησης της Ιστορίας. Παρ’ ότι ο αιώνας στον οποίο γεννήθηκαν και ξεκίνησαν την πολιτική τους καριέρα δίνει τα οδυνηρά παραδείγματα δύο παγκόσμιων πολέμων, με το διάλειμμα ενός ολέθριου κραχ και με παρονομαστή τον ίδιο: το χρέος.

Η Ιστορία προσφέρει, βέβαια, πολύ περισσότερα παραδείγματα ολέθριας ή σωτήριας διαχείρισης του δημόσιου ή ιδιωτικού χρέους. Από μια άποψη, ολόκληρη η Ιστορία της ανθρωπότητας μπορεί να διαβαστεί κι ακριβώς έτσι: σαν μια Ιστορία του χρέους, από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι τις μέρες μας. 
Διάβασα μια εξαιρετικά διαφωτιστική προσέγγιση για το πώς η διαχείριση του χρέους και ο τρόπος που αυτή επηρέαζε τη σχέση οικονομίας και πολιτικής κατέληξε να καταστρέφει ή να διασώζει κράτη και αυτοκρατορίες στο πέρασμα των χιλιετιών. Ο Michael Hudson, καθηγητής Οικονομικής Έρευνας στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι, εξετάζει υπό αυτό το πρίσμα τη μοίρα της Βαβυλώνας, της Αιγύπτου, της Αθήνας, της Ρώμης, των βασιλείων του Μεσαίωνα και των δημοκρατιών νεότερων χρόνων. Ξεκινώντας από τον Αριστοτέλη και την ανάλυσή του για την εναλλαγή αριστοκρατίας, ολιγαρχίας, δημοκρατίας και τυραννίας στο πέρασμα του χρόνου, θέτει στο επίκεντρο τον πολιτικό και κοινωνικό ρόλο που έπαιξε στην εξέλιξη των πολιτευμάτων η αυτονόμηση της τάξης των πιστωτών. 

Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Από τα προϊστορικά χρόνια οι υπήκοοι των αρχέγονων κρατών είχαν δύο επιλογές για να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες της ζωής: ή να ξεπληρώσουν μέχρι κεραίας το χρέος τους στους πιστωτές τους, χρέος σε είδος ή σε χρήμα, ή να γίνουν δούλοι τους. Αν ο πόλεμος ήταν η μία πηγή αυτής της φθηνής «πρώτης ύλης», των δούλων, το χρέος ήταν η δεύτερη. Συχνά, μάλιστα, υπήρχε μια συνέργεια ανάμεσα στις δύο «πηγές», μια κι οι πιστωτές ήταν και χρηματοδότες των πολέμων. Όταν η δουλεία των υπερχρεωμένων υπηκόων έφτανε στα όρια συναγερμού για το κράτος, οι πιο διορατικοί ηγέτες έκαναν το αποφασιστικό βήμα: διέγραφαν τα χρέη, αγροτικά κυρίως, των υπηκόων τους. Το έκανε ο Χαμουραμπί στη Βαβυλώνα 3.700 χρόνια πριν, το έκαναν αρκετοί φαραώ στην Αίγυπτο, το έκανε κι ο Σόλων στην Αθήνα, που έδωσε το πιο λαμπερό ιστορικό παράδειγμα σεισάχθειας, το οποίο κατά κάποιο τρόπο αποτελεί και ιδρυτική πράξη της αθηναϊκής δημοκρατίας. Η αποδυνάμωση της τάξης των πιστωτών, των ραντιέρηδων της αρχαίας Αθήνας, είναι ο προπομπός των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων που ακολούθησαν. Και μαζί αφετηρία της εντυπωσιακής οικονομικής άνθησης της Αθήνας, που την κατέστησε ιμπεριαλιστική δύναμη του γνωστού τότε κόσμου. 

Τα κίνητρα των ηγετών που διέγραφαν τα χρέη των υπηκόων τους δεν ήταν φυσικά ανιδιοτελή. Τα βασίλεια των οποίων ηγούντο ήταν σε διαρκείς πολέμους. Ο πόλεμος και η εδαφική επέκταση ήταν ίσως το κυριότερο μέσο επιβίωσης, απόκτησης νέων αγορών και αύξησης των πλουτοπαραγωγικών πόρων τους. Και πόλεμος χωρίς στρατιώτες, πολίτες ελεύθερους από τη δουλεία στους πιστωτές τους, ήταν αδύνατος. Τι να υπερασπίσουν οι στρατιώτες-αγρότες αν είναι αποστερημένοι από τη γη τους και τελικά από το ίδιο τους το σώμα; 

Ίσως, πάντως, το κορυφαίο παράδειγμα των αρχαίων χρόνων είναι η αργόσυρτη κατάρρευση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ακριβώς υπό την πίεση του χρέους και της διαρκώς αυξανόμενης επιρροής της τάξης των πιστωτών, των πατρικίων, στη δημοκρατία. Είναι γνωστό το φρικτό τέλος των Γράκχων στην προσπάθειά τους να προστατεύσουν τους φτωχούς Ρωμαίους αγρότες από την αρπάγη των πιστωτών τους. Η εξόντωσή τους εγκαινίασε μια μακρά σειρά εμφυλίων πολέμων που κατέληξαν στην πολιτική αποδυνάμωση των φτωχών, στην υποδούλωση λόγω χρεών τουλάχιστον του ενός τετάρτου του πληθυσμού της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, στην υπερχρέωση του ίδιου του κράτους στους πιστωτές για τη χρηματοδότηση διαρκών πολέμων για τη διατήρηση της συνοχής του αποσυντιθέμενου ρωμαϊκού imperium και, τελικά, στην κατάρρευση της απογυμνωμένης από χρήματα αυτοκρατορίας τον 5ο μ.Χ. αιώνα. Αυτό ήταν και η απαρχή της οικονομικής και παραγωγικής παρακμής της Δύσης που ακολούθησε κατά τον Μεσαίωνα. 

Σε μιαν αναλογία αυτό συμβαίνει και σήμερα. Η διολίσθηση της ρωμαϊκής δημοκρατίας στην ολιγαρχία, μέσω της αυξημένης πολιτικής επιρροής των πιστωτών, βρίσκει την αντιστοιχία της στην πεμπτουσία των πολιτικών που ακολουθούν με αποκλίσεις οι ΗΠΑ και πολύ περισσότερο, με δογματική εμμονή, η ηγεσία της Ευρωζώνης. Η αμερικανική ηγεσία, από την αρχή της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, έχει διαθέσει στις τράπεζες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το ιλιγγιώδες ποσό των 16 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, θέτοντας υπό τραπεζική ομηρία όλες τις πολιτικές του αμερικανικού κράτους. Το οποίο δεν διατρέχεται μεν από πληθωριστικά ταμπού, αλλά στην πραγματικότητα έχει εκχωρήσει στις τράπεζες το δικαίωμα να τυπώνουν και να πλημμυρίζουν τον πλανήτη με πληθωριστικά δολάρια. Με μια διαφοροποιημένη, αντιπληθωριστική εκ πρώτης όψεως, πολιτική η ευρωπαϊκή ηγεσία εμπνέεται από το ίδιο σύμβολο πίστης: «σώστε τις τράπεζες». Μέρκελ και Σαρκοζί, υπερασπίζοντας την «ανεξαρτησία» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ως πεμπτουσία της «ευρωπαϊκής δημοκρατίας», ουσιαστικά διακηρύσσουν την παραίτηση της πολιτικής εξουσίας από το δικαίωμα να δημιουργεί χρήμα και πίστωση υπέρ της ανάπτυξης. Αυτή η εξουσία εκχωρείται στις τράπεζες που μπορούν να διεκδικήσουν ως άλλοι Σάιλοκ την πληρωμή τους για το δημόσιο χρέος όχι μόνο σε χρήμα, αλλά και σε είδος. Σε δημόσια περιουσιακά στοιχεία, σε δικαιώματα εκμετάλλευσης εθνικών πόρων, σε αποκλειστική προτεραιότητα σε κάθε μικρό ή μεγάλο πλεόνασμα που δημιουργεί μια οικονομία. Η μόνη «σεισάχθεια» που υπερασπίζεται με πάθος η ευρωπαϊκή ηγεσία είναι η διαγραφή των τραπεζικών χρεών. Αυτών που πληρώθηκαν με 1,6 τρισ. ευρώ από την αρχή της χρηματοπιστωτικής κρίσης και θα συμπληρωθούν μ’ άλλα τόσα μέσω του προγράμματος ανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών, αυτών που από ιδιωτικά χρέη των ίδιων των τραπεζών έγιναν δημόσια χρέη των Ευρωπαίων φορολογουμένων.

Αυτή η συνδιαχείριση της εξουσίας με το χρηματοπιστωτικό λόμπι βρίσκει την έκφρασή της και στη διθυραμβική προβολή της πολιτικής αποτελεσματικότητας των «τεχνοκρατών» – αυτή είναι η νέα, κωδική ονομασία για τους πληρεξουσίους των πιστωτών. Κι αυτή αποτελεί την πιο σύγχρονη εκδοχή της κατά Αριστοτέλη διολίσθησης από τη δημοκρατία στην ολιγαρχία μέσω του χρέους.

Αυτό δεν είναι απλά ένα λάθος. Είναι μια εγκληματική επιλογή, μια βαθύτατα ταξική επιλογή που δεν έχει στόχο την επιστροφή σε έναν «ενάρετο κύκλο», όπως ευαγγελίζονται οι Μερκοζί. Θέτοντας ως απόλυτο στόχο τον αποπληθωρισμό του χρέους με τους όρους των πιστωτών, επιλέγουν να στραγγαλίσουν τις οικονομίες. Τις εγκλωβίζουν στον αποκλειστικό προορισμό να πληρωθεί μέχρι και το τελευταίο σεντ που έχουν εγγεγραμμένο ως χρέος οι τράπεζες στα βιβλία τους. Αυτό υποδηλώνει η μονότονη επανάληψη της διακήρυξης ότι η Ελλάδα είναι η πρώτη και τελευταία εξαίρεση, ότι η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ήταν μια αναπόφευκτη αλλά μοναδική απόκλιση, ενδεχομένως κι ένα λάθος, όπως ξέφυγε από το στόμα του Γάλλου πρωθυπουργού Φρανσουά Φιγιόν, ο οποίος έστειλε με μια κουβέντα στη φισκαρισμένη χωματερή των ευρωπαϊκών συνόδων και τις αποφάσεις του Ιουλίου και του Οκτωβρίου. 

Και ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της εμμονής στη μέχρι σεντ εξόφληση των τοκογλυφικών δανείων στους πιστωτές; Ακόμη κι αν η Ευρωζώνη αποφύγει τη διάλυση, τη διάσπαση ή τον ακρωτηριασμό των ασθενέστερων μελών της, η δέσμευση κάθε παραγωγικής ικμάδας στην εξυπηρέτηση του χρέους θα καταστήσει το χρέος ακόμη πιο ανεξόφλητο. Αυτός είναι ο πραγματικός «δρόμος προς τη δουλεία» – στον αντίποδα της άλλης «δουλείας» που απεχθανόταν ο πατέρας του οικονομικού φιλελευθερισμού Φρίντριχ φον Χάγιεκ. Ο δρόμος προς τη δουλεία του χρέους. Η κατάληξή του, πέρα από την υποδούλωση των κοινωνιών στο κυνήγι μιας φενάκης, είναι η οικονομική παρακμή και κατάρρευση. Οι Βρυξέλλες, το Βερολίνο, το Παρίσι δεν θα αποφύγουν την τύχη της Ρώμης. Εκτός κι αν εμφανιστεί ένας Χαμουραμπί, ένας Σόλωνας και καταλάβει πως τα χρέη που δεν είναι δυνατό να εξοφληθούν απλούστατα δεν εξοφλούνται. Εκτός κι αν εμφανιστούν κάποιοι αδελφοί Γράκχοι και δεν έχουν κατάληξη να βρεθούν σφαγμένοι στον Τίβερη, στον Σηκουάνα, στον Ρήνο. Ή στον Κηφισό…

http://kibi-blog.blogspot.com/2011/12/10122011.html

Ἐπεῖγον: διαλύουν τὴν τράπεζα σπόρων!

Ἔχουν ξεφύγει τελείως! 

Πλέον δὲν κρατοῦν κανένα πρόσχημα! 

Ἔχουν ἀποφασίσει μὲ κάθε δυνατὸν τρόπο νὰ ἀποκόψουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν πρωτογενὴ παραγωγή καὶ ἰδίως τὸν Ἕλληνα!

Μόνον νὰ μποροῦν νὰ ὑπάρχουν οἱ πάσῃς μορφῆς μεταλλαγμενολᾶγνοι τοὺς ἐνδιαφέρει!

Ἐὰν εἶναι δυνατόν! 

Τώρα κτυποῦν τὴν τράπεζα γενετικοῦ ὑλικοῦ τῆς Ἑλληνικῆς βιοποικιλότητος! 

Μά δέν ὑπάρχει κανένας σκεπτόμενος μέσα σέ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τίς κυβερνήσεις; 

Ὅλοι οἱ ἠλίθιοι τοῦ πλανήτου ἐδῶ μαζεύτηκαν;

Τί στά κομμάτια; Τό μόνον πού τούς ἐνδιαφέρει εἶναι νά πάρουν τά εὔσημα τῶν ἀφεντικῶν τους;

Δέν ἀντιλαμβάνονται πώς οἰ πρῶτοι πού θά πεταχτοῦν, ὡς σκουπίδια, ἀπό τά ἀφεντικά τους εἶναι αὐτοί;

Ἕλληνες, τοὺς σπόρους καὶ τὰ μάτια μας! 

Δὲν μποροῦν νὰ μᾶς ἀφανίσουν! Δὲν θὰ τοὺς τὸ ἐπιτρέψουμε! 

Φιλονόη.

Στον αέρα το DNA της ελληνικής φύσης

Στο σφυρί βγαίνει πολύτιμο γενετικό υλικό αφού η κυβέρνηση διαλύει την τράπεζα διατήρησης της βιοποικιλότητας με νομοθετική πρωτοβουλία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, επισημαίνουν οικολογικές ομάδες που θεωρούν λάθος τις συγχωνεύσεις οργανισμών χωρίς κριτήρια.

Αποστολή της τράπεζας γενετικού υλικού ήταν η προστασία και διάσωση των φυτών της ελληνικής βιοποικιλότητας. Από το 1981 έως σήμερα συγκέντρωσε και διατηρεί 14.500 πολύτιμους σπόρους άγριων και καλλιεργούμενων συγγενών φυτών.

Τα αγροτικά ιδρύματα που υπάγονται στο Εθνικό Ιδρυμα Αγροτικής Ερευνας βάσει του «σχεδίου» του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων συγχωνεύονται-διαλύονται και τριάντα χρόνια κόπων τινάζονται στον αέρα, τονίζουν η ΒΙΟΖΩ και το ΗΛΕΣΙΟΝ.

Ασφαλές θησαυροφυλάκιο

Για την ιστορία αναφέρουμε ότι η παγκόσμια τράπεζα σπόρων «είναι ένα ασφαλές θησαυροφυλάκιο σπόρων που βρίσκεται στο νησί Spitsbergen του νορβηγικού αρχιπελάγους Svalbard και είναι σε απόσταση 1.120 χιλιομέτρων από το Βόρειο Πόλο. Ξεκίνησε να λειτουργεί το 2008 και στόχος της είναι να συμβάλει στη συντήρηση της βιοποικιλότητας του πλανήτη και να συγκεντρωθούν εκεί σπόροι από κάθε γνωστό είδος φυτού της γης».

Το θησαυροφυλάκιο σπόρων, όπως μας ενημερώνει το «ΗΛΕΣΙΟΝ», χτίστηκε σε ένα παλιό ορυχείο, στο εσωτερικό του οποίου υπάρχουν κρυμμένα αποθέματα σπόρων απ’ όλη τη διατροφική αλυσίδα. Το υψόμετρο που βρίσκεται δεν επιλέχθηκε τυχαία αφού έτσι μπορεί να αποφευχθεί το πρόβλημα ενδεχόμενης αύξησης της στάθμης της θάλασσας και είναι πολύ βαθιά στη γη ώστε να προστατεύεται ακόμη και από πυρηνική έκρηξη και ακόμα από σύγκρουση μετεωρίτη. Την κατασκευή του «θησαυροφυλακίου» χρηματοδότησαν οι ΗΠΑ και η Νορβηγία.

Στην Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες, φορείς που ξεκίνησαν από διαφορετικές αφετηρίες συνειδητοποίησαν τον κίνδυνο απώλειας των τοπικών ποικιλιών και την πολύπλευρη αξία τους.

Οι τοπικές ποικιλίες των καλλιεργούμενων ειδών είναι δημιούργημα της επιλογής των αγροτών και της προσαρμογής τους στο περιβάλλον όπου καλλιεργούνται. Ορισμένες από αυτές, που είναι και αρκετά εμπορεύσιμες, είναι τα ρόδια Ερμιόνης, η κορινθιακή σταφίδα, τα φασόλια Πρεσπών, το τοματάκι Σαντορίνης, ο ξινόμαυρος οίνος της Νάουσας, οι επιτραπέζιες ελιές Χαλκιδικής κ.λπ.

Καρποί με φυσικό τρόπο

Η ομάδα του ΗΛΕΣΙΟΝ έχει στόχο να προστατεύσει το αγαθό της διατροφής και βλέπει το περιβάλλον σαν ένα κοινωνικό και συλλογικό αγαθό προσπαθώντας να βάζει φρένο στην κερδοσκοπία, δίνοντας συνάμα εναλλακτικές λύσεις και προβάλλοντας την αξία της εμπειρίας των προγόνων μας και την αξία της ποικιλίας. Οι βασικές παραγωγικές διαδικασίες που επέλεξε η ομάδα είναι: Η πρωτογενής παραγωγή των καρπών να γίνεται με φυσικό τρόπο και χωρίς τεχνητά λιπάσματα ή φυτοφάρμακα. Το λιγότερο αποδεκτό είναι τα πιστοποιημένα βιολογικά προϊόντα.

Η συλλογή των αγαθών γίνεται αφού ωριμάσει ο σπόρος τους και η φυσική συντήρησή τους γίνεται «χωρίς ακρότητες».

Η τράπεζα διατήρησης γενετικού υλικού στη Θεσσαλονίκη μαζί με άλλα ιδρύματα του ΕΘΙΑΓ έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο διασώζοντας τα φυτά της ελληνικής βιοποικιλότητας. Ας ελπίσουμε να μη χαθούν όλοι οι κόποι με μία υπουργική απόφαση. Φ.Κ. (ἐλευθεροτυπία)

http://filonohpontou.com/2011/12/20/sporoi/

Κύριε Ταγματάρχη, η ΕΡΤ χρειάζεται αλήθειες, όχι λοχαγούς

Κώστας Βαξεβάνης

Κύριε Ταγματάρχη,
Εδώ και μήνες είστε Διευθύνων Σύμβουλος της ΕΡΤ. Της Δημόσιας Τηλεόρασης δηλαδή και όχι της “κρατικής”, όπως θέλουν να την αποκαλούν κάποιοι. Μιας τηλεόρασης που με το δυναμικό της, μπορεί σήμερα, τον καιρό της κρίσης, να παίξει σημαντικό ρόλο ενημέρωσης. Αυτό είναι για κάθε Έλληνα πολίτη το ζητούμενο και όχι για μια ακόμη φορά η ανακάλυψη “συνταγών” ακριβών και ευφάνταστων προγραμμάτων που είχαν ανακαλύψει προκάτοχοί σας που σήμερα απολογούνται στον εισαγγελέα.
Στις 20 Σεπτεμβρίου (ακριβώς πριν 3 μήνες), το Δ.Σ της ΕΡΤ ενέκρινε τον νέο κύκλο επεισοδίων για “Το Κουτί της Πανδώρας”. Οι λόγοι νομίζω είναι αυτονόητοι για κάθε Έλληνα. Μια εκπομπή έγκυρη, μεγάλης τηλεθέασης, ειδικού βάρους και φτηνότερη έως και 10.000 ευρώ από άλλες ομοειδείς.
Η ΕΡΤ ανακοίνωσε πως η πρώτη εκπομπή του νεόυ κύκλου θα έπαιζε σήμερα στις 23:00, με θέμα “Οι χρεοφειλέτες που όλοι αγαπήσαμε” και αφορούσε τους οφειλέτες του Δημοσίου που είχαν μια χλιδάτη ζωή ενώ χρωστούσαν εκατομμύρια στο Δημόσιο.
Παρά τον προγραμματισμό, εσείς ως σήμερα, δεν έχετε υπογράψει την σύμβαση της εκπομπής, καθιστώντας αδύνατο να παίξει (αυτό ανεξάρτητα με την απεργία της ΕΡΤ). Και το ερώτημα είναι γιατί; Γιατί για όσες εκπομπές εγκρίθηκαν μαζί με τη δική μου έχετε υπογράψει, αλλά όχι για Το Κουτί της Πανδώρας; Γιατί τις έχετε βγάλει όλες στον αέρα αλλά όχι τη δική μου, παρότι έχετε στα χέρια σας ήδη τέσσερα έτοιμα επεισόδια αποκαλυπτικών εκπομπών; Τι είναι αυτό που σας κάνει να συμπεριφέρεστε έτσι, διακινδυνεύοντας μάλιστα δίωξη για παράβαση καθήκοντος, πράγμα για το οποίο έχετε ενημερωθεί από τις νομικές υπηρεσίες;
Επειδή, λοιπόν, πιστεύω και στη Δημοσιογραφία και στη Δημόσια Τηλεόραση, θα σας παρακαλούσα δημόσια να μου απαντήσετε -μια και ποτέ δεν μπήκατε στον κόπο να απαντήσετε ως επαγγελματίας σε επιστολές που σας έστειλα- σε αυτά που ξέρετε καλά:
Πέρυσι ενώ βρισκόμουν σε αποστολή στο Μπαγκλαντές, έμαθα κατά τύχη πως είχατε δώσει εντολή να μην παίξει Το Κουτί της Πανδώρας. Χωρίς λόγο, χωρίς να με ενημερώσετε. Πετάξατε την εκπομπή για να βάλετε μια άλλη δικής σας έμπνευσης, την “3 ΝΕΤ”. Τι είναι αυτό που σας έκανε να θέλετε τόσο πολύ να σταματήσετε ένα πετυχημένο “προϊόν”, εσείς ένας μάνατζερ, για να βάλετε κάτι άλλο; Δε μου απαντήσατε.
Στη συνέχεια, προσπαθήσατε να κάνετε την εκπομπή 15μερη λέγοντας διάφορες δικαιολογίες που πάλι δεν κάνατε τον κόπο να πείτε σε μένα.
Το πιο χαρακτηριστικό απ’ όλα είναι ότι μια μέρα ενώ επρόκειτο να παίξει η εκπομπή, παίξατε τη μεθεπόμενη και στις 2 μετά τα μεσάνυχτα την Πανδώρα που ήταν προγραμματισμένη για τις 23:00.
Το γεγονός προκάλεσε σχόλια στον Τύπο αλλά εσείς συνεχίσατε ακάθεκτος. Το επόμενο διάστημα όταν είχα σε εξέλιξη τρεις εκπομπές έρευνας για το στημένο ποδόσφαιρο, οι εκπομπές μου έπαιζαν μετά τα μεσάνυχτα, ενώ δεν έπαιζε καν τρειλερ, με το επιχείρημα πως έπρεπε να τις δει η νομική υπηρεσία. Όπως έχω μάθει, είμαι ο μοναδικός δημοσιογράφος που έχω το προνόμιο να μου ελέγχετε αυτοπροσώπως τις εκπομπές, μαζί με την κουστωδία συνεργατών σας, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με δημοσιογραφία, ούτε και τέτοιο θεσμικό ρόλο.
Σε μία από τις εκπομπές, αυτή για τον Μάκη Ψωμιάδη, δεν παίξατε κανένα τρέιλερ και αναγκάστηκα να δημοσιοποιήσω μέσω ίντερνετ το γεγονός ώστε να μην πάει χαμένη μια εκπομπή και μια πολύ σοβαρή έρευνα-σοκ που αποτελεί πλέον κομμάτι της δικογραφίας για τα στημένα. Αν και τότε δεν πίστεψα πως μπορεί κάτι να φοβηθήκατε σε αυτή την εκπομπή επειδή ήσασταν συνομιλητής του Ψωμιάδη κατά την αγοραπωλησία της ΑΕΚ, ωστόσο δεν μπόρεσα ποτέ να εξηγήσω τη συμπεριφορά σας.
Το τραγελαφικό επίσης είναι πως λίγο καιρό πριν με είχατε καλέσει με άλλους συναδέλφους (Αυγερόπουλο, Βασιλόπουλο,Κούλογλου) να δώσω χείρα βοηθείας στην προσπάθειά σας για νέο πρόγραμμα. Τελικώς η πρότασή σας για το νέο πρόγραμμα ήταν η εκπομπή Escape η οποία προκάλεσε μεγάλα σχόλια για το κοστολόγιό της. Στοίχιζε 14.000, μία εκπομπή σε ένα στούντιο, όταν θεωρούσατε πως η Πανδώρα με γυρίσματα σε όλο τον πλανήτη και έρευνα μηνών , στοιχίζει πολλά (20.000 ευρώ). Το πόσο έπρεπε να στοιχίζει η εκπομπή την οποία παρότι παίζατε 3 φορές τη μέρα δεν εξασφαλίζατε τηλεθέαση, μπορείτε να το δείτε σε κοστολόγια αντίστοιχων εκπομπών σε ιδιωτική τηλεόραση. (Θα σας παρακαλέσω να μην επικαλεστείτε εδώ τα περί επιτροπής κοστολογίου της ΕΡΤ).
Διαφωνώ με την αντίληψη που έχετε για την Δημόσια Τηλεόραση. Είστε ένας ακόμη που θεωρεί πως η ΕΡΤ πρέπει να σπαταλά εκατομμύρια για να αγοράζει προγράμματα όπως το Champions League , τα οποία αδυνατούν να αγοράσουν ιδιωτικά κανάλια μεγάλης θεαματικότητας επειδή τα έξοδα είναι δυσανάλογα των εσόδων. Δεν ξέρω το λόγο που πρέπει να παίρνουν συνεχώς λεφτά οι εταιρείες πώλησης δικαιωμάτων από την ΕΡΤ που εδώ και χρόνια φαίνεται πρόθυμη να τους πληρώνει. Ξέρω όμως πως με τα χρήματα αυτά ( 30 εκατομμύρια;) θα μπορούσε να δημιουργηθεί πολύ σημαντικό πρόγραμμα στη Δημόσια τηλεόραση και να λυθεί διαφορετικά το θέμα με τους χιλιάδες συναδέλφους που είναι υπό απόλυση.
Δεν ξέρω αν η στάση σας έχει σχέση με απειλές που δέχτηκα από πολιτικό πρόσωπο δημόσια για το θάρρος μου να κάνω τη δουλειά μου. Ξέρω όμως πως αυτή η ΕΡΤ έχει ταλαιπωρηθεί επί δεκαετίες από κομματικές παρεμβάσεις, ανθρώπους που έχουν καταδικαστεί για τη διοίκησή τους και άλλους που την αντιλαμβάνονται ως φέουδο και όχι Δημόσιο αγαθό.
Κύριε Ταγματάρχη, η Δημόσια τηλεόραση δεν χρειάζεται λοχαγούς κομματικών γραμμών ή συμφερόντων. Δεν χρειάζεται ούτε μάνατζερ που αντιλαμβάνονται έναν ευαίσθητο χώρο ως πεδίο συμφωνιών με την γνωστή πιάτσα, αλλά αλήθειες γνωστές σε όλους. Εγώ πάντως αυτό που χρειάζομαι είναι η απάντησή σας, πριν καταφύγω στη Δικαιοσύνη για να σας μηνύσω για παράβαση καθήκοντος.

http://www.koutipandoras.gr/?p=13119

Κυκλοφόρησε το τρίτο τεύχος του νέου Λόγιου Ερμή

«Στη σφενδόνη, πάλι στη σφενδόνη…»

νέος Ερμής ο Λόγιος – τεύχος τρίτο, Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 2011

Εισαγωγικό σημείωμα

«Στη σφενδόνη, πάλι στη σφενδόνη…»

Το τρίτο τεύχος του νέου Λόγιου Ερμή εκδίδεται με καθυστέρηση, – in extremis μέσα στα χρονικά όρια του τετραμήνου. Ένας μεγάλος αριθμός κειμένων, ήδη σελιδοποιημένων, όπως του Γιάννη Παπαμιχαήλ για τον μετανεωτερικό πολιτισμό  ή του Θεόδωρου Μπατρακούλη για τη γεωπολιτική της επανάστασης του 21, του Απόστολου Διαμαντή για το κρυφό σχολειό, θα δημοσιευτούν στο επόμενο τεύχος, όπου θα περιλαμβάνεται και ένα αφιέρωμα στην Επανάσταση του ’21.
*****
Ο καθηγητής Μιχάλης Μερακλής επανέρχεται στη συζήτηση για τη συνέχεια του ελληνικού έθνους,  την οποία είχε εγκαινιάσει στο πρώτο τεύχος του ν. Λόγιου Ερμή ο Σπύρος Βρυώνης και συνέχισε στο δεύτερο η Ιωάννα Τσιβάκου. Ο Μερακλής υποβάλλει στη βάσανο της κριτικής τα επιχειρήματα του Μπένεντικτ Άντερσον και του Ερνστ Γκέλνερ για την φαντασιακή θέσμιση του έθνους, με επίκεντρο το κράτος.
Εν τούτοις αξίζει να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Άντερσον που μοιάζει να «αφιερώνεται στους προπετείς Έλληνες μοντερνιστές που μυκτηρίζουν την έννοια της πατρίδας και του έθνους»:
Σε μια εποχή που είναι κοινός τόπος για τους προοδευτικούς, κοσμοπολίτες διανοουμένους (ιδιαίτερα στην Ευρώπη;) η επιμονή στον σχεδόν παθολογικό χαρακτήρα του εθνικισμού και στη συγγένειά του με το ρατσισμό, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ότι τα έθνη εμπνέουν αγάπη και συχνά αγάπη που φτάνει στην αυτοθυσία.
Και πάντως συνεχίζει ο Μερακλής, «το ελληνικό έθνος δεν χρειάστηκε να επινοηθεί. Ούτε καν ο Ηρόδοτος του 5ου π.Χ. αιώνα το επινόησε».
Στη συνέχεια προβαίνει σε μια διερεύνηση του κομβικού, για το ζήτημα της συνέχειας, ζητήματος της μετάβασης από τον αρχαίο ελληνικό στον ελληνοχριστιανικό κόσμο, όταν «έλαβε χώρα μια ξεχωριστή σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ αρχαίας ελληνικής γλώσσας και νέας, χριστιανικής θρησκείας» το δε Βυζάντιο, συνέβαλε στην ολοκλήρωση του αρχαίου ελληνισμού, με το πέρασμα στον μονοθεϊσμό και την επανασύνδεση με την Ανατολή.
Ο Κώστας Παπαϊωάννου –στον οποίο θα αφιερωθεί ένα από τα προσεχή τεύχη του ν. Λόγιου Ερμή, με αφορμή τα τριάντα χρόνια από τον θάνατό του–, σε μια εκτενή μελέτη, που δημοσιεύεται για πρώτη φορά στα ελληνικά, εξετάζει την ανάδυση του ολοκληρωτικού κόμματος, μέσα από την αντιπαράθεση της λενινι­στικής με τη μαρξιστική αντίληψη. Από την υποτίμηση της πολιτικής που χαρακτηρίζει τις αντιλήψεις του Μαρξ για το κόμμα, περάσαμε στη λενινιστική αντίληψη του μονολιθικά συγκροτημένου κόμματος, που υποκαθιστά την ίδια την εργατική τάξη, σε μια υπερπολιτική εκδοχή του μαρξισμού.
Για τον Μάρξ, οι κομμουνιστές «δεν έχουν συμφέροντα ξέχωρα από εκείνα του προλεταριάτου στο σύνολό του». Αντίθετα στη Ρωσία με βάση την υπανάπτυξη των κοινωνικών τάξεων, στο επίκεντρο των πολιτικών διεργασιών αναδεικνύεται η διανόηση – η «ιντελιγκέντσια».
Ο Λένιν, απορρίπτει, στην πραγματικότητα, «δίχως να το αντιλαμβάνεται, όλη τη µαρξιστική θεωρία της ταξικής συνείδησης, αντικαθιστώντας την µε µια θεωρία θεµελιωδώς ιδεαλιστική περί “ανεξαρτησίας” της ιντελιγκέντσιας».
… δεν καθορίζει πια το Είναι τη συνείδηση, οι ιδέες δεν είναι «αντανακλάσεις» της κοινωνικής κατάστασης, αλλά αναπτύσσονται αυθόρµητα, ακολουθώντας τη δική τους λογική, ανεξάρτητα από κάθε κατάσταση, ταξική ή άλλη, και καταλήγουν να καθορίζουν το Είναι. Ακόµα περισσότερο: το Είναι του προλεταριάτου καθορίζεται τελικά από τη συνείδηση των διανοουµένων…
Πρόκειται ουσιαστικά για μια «αναβίωση» της χεγκελιανής φιλοσοφίας για το κράτος, «που τόσο πολέμησε ο Μαρξ». Για τον Χέγκελ, μόνο το κράτος μπορεί να συλλάβει το σύνολο και, γι’ αυτό, οι λειτουργοί του συγκροτούν την «καθολικά σκεπτόμενη τάξη», στην οποία επαφίεται η ρητή διατύπωση του «συμφέροντος της Ιδέας».
Στη λενινιστική αντίληψη, οι «επαγγελματίες επαναστάτες» παίρνουν τη θέση των χεγκελιανών κρατικών λειτουργών και εξασφαλίζουν για τον εαυτό τους το μονοπώλιο της «προλεταριακής επιστήμης», της αληθινής ηθικής και της «γνήσιας πολιτικής συνείδησης». Οι επαγγελματίες επαναστάτες συγκροτούν, όπως ακριβώς και οι χεγκελιανοί κρατικοί λειτουργοί, μια κατηγορία «υπεράνω των τάξεων», εξωτερική προς την κοινωνία των πολιτών, αφιερωμένη στην εξερεύνηση της «ολότητας», που παραμένει κρυμμένη από τα μάτια όλων των κοινωνικών τάξεων, ακόμα και της περιούσιας τάξης.
Ο Γιώργος Καραμπελιάς στην «εθνική και κοινωνική συνείδηση στην επαναστατημένη Σάμο (1805-1834)» παρουσιάζει μια σχετικά άγνωστη και αγνοημένη εμπειρία υψηλής ιστορικής αξίας και πυκνότητας.
Η εξαιρετικά μειωμένη παρουσία των Τούρκων στη Σάμο, προσέδωσε στις προεπαναστατικές συγκρούσεις έναν ενδοελληνικό κοινωνικό και ταυτόχρονα εθνικό χαρακτήρα – οι κοτζαμπάσηδες/Καλικάντζαροι συμμαχούν απροκάλυπτα με την τουρκική εξουσία, ενάντια στο λαϊκό επαναστατικό «κόμμα», τους Καρμανιόλους. Το οικονομικό και κοινωνικό υπόβαθρο του κινήματος υπήρξε μια ταχύτατα αναπτυσσόμενη επαναστατική «μικροαστική» τάξη, εμπόρων, καραβοκύρηδων και τεχνιτών, η οποία λειτούργησε ως οιονεί «εθνική αστική τάξη».
Ο ηγέτης της σαμιακής επανάστασης Λυκούργος Λογοθέτης (1772-1850) έζησε στην Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη το Άγιο Όρος και το  Βουκουρέστι, ως δεύτερος λογοθέτης (πρωθυπουργός») του Αλέξανδρου Σούτσου. «Καρμανιόλος» και Φιλικός, οπαδός της γαλλικής Επανάστασης «αγιορίτης» και «λογοθέτης», αντλούσε ταυτόχρονα από το σύνολο σχεδόν των διαφορετικών παραδόσεων που άρδευαν τον προεπαναστατικό ελληνισμό.
Ο Λογοθέτης είχε μαζί του τη συντριπτική πλειοψηφία των 30.000 Σαμίων που στελέχωσαν τις τέσσερις χιλιαρχίες και αντιμετώπισαν όλες τις τουρκικές επιβουλές. Ήταν ο ηγέτης ενός επαναστατικού κινήματος που περιλάμβανε μορφές όπως ο καπετάν Σταμάτης Γεωργιάδης, που είχε φτάσει μέχρι τη Βραζιλία, ο Μανώλης Μελαχροινός, φαλαγγάρχης του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο, ο Κωνσταντής Λαχανάς, που είχε πολεμήσει με τον Νικοτσάρα. Ο λόγιος Ιωάννης Λεκάτης, γραμματέας του Γενικού Διοικητηρίου, πρωτοστάτησε σε προβεβηκυία ηλικία στην επανάσταση των Σαμίων το…1850 ο νεαρός ποιητής της επανάστασης Κλεάνθης, συνδύαζε τη φλογερή φιλοπατρία, την ορθοδοξία και τις ιδέες του διαφωτισμού. Ο αρχιεπίσκοπος Κύριλλος, οπαδός των Καρμανιόλων, ευλόγησε τη σημαία της Επανάστασης και, φορώντας κοκκινωπή φουστανέλα και ζωσμένος τα φυσεκλίκια συμμετείχε αυτοπροσώπως στις μάχες.
Εν κατακλείδι, η Σάμος συνιστά το επιτυχημένο υπόδειγμα μιας αυτόκεντρης, ριζοσπαστικής και ταυτόχρονα ισορροπημένης επαναστατικής διαδικασίας, όπου τα δάνεια, από τη Γαλλική Επανάσταση, στοιχεία εντάσσονται οργανικά στον ιδεολογικό καμβά του ελληνικού κόσμου και το διαφωτιστικό πρόταγμα έχει μεταβληθεί πλήρως σε ιθαγενές λαϊκό κίνημα Η Σάμος δεν διέθετε τα μεγέθη που θα της επέτρεπαν να ηγεμονεύσει στην ελληνική πνευματική και πολιτική ζωή. αποτελεί ωστόσο την πιο ολοκληρωμένη έκφραση ενός αυτόκεντρου συνθετικού μοντέλου.
Ο Γιώργος Κοντογιώργης σε μια διεισδυτική μελέτη για την «θέση της μικρασιατικής εκστρατείας στην ιστορία και το νεοελληνικό κράτος», υποστηρίζει πως η μικρασιατική καταστροφή υπήρξε το αποτέλεσμα του τρόπου της απελευθέρωσης και, κατ’ επέκταση, της συγκρότησης του νεοελληνικού κράτους. Η μικρασιατική καταστροφή συμβολίζει το τέλος ενός ελληνισμού, ο οποίος από τους κρητομυκηναϊκούς χρόνους συγκροτήθηκε ως ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα.
Η δυναμική που οδήγησε στο κίνημα του 1909 εκκολάφθηκε σταδιακά τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, μεταξύ των Ελλήνων που διέκριναν ότι οι βαλκανικοί εθνικισμοί θα οδηγούσαν αναπότρεπτα στην ουσιαστική ακύρωση του προτάγματος της εθνικής ολοκλήρωσης. Το μικρασιατικό εγχείρημα συνιστά την τελευταία πράξη της προσπάθειας για τη μερική ανατροπή του αποτελέσματος της κατάκτησης που ολοκληρώθηκε το 1453 και αποτελεί την συνέχεια της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.
Από την άλλη, το αποτέλεσμα του εγχειρήματος αποδίδει και τα όρια της αναγεννητικής απογείωσης που πέτυχαν να κινητοποιήσουν οι δυνάμεις που μάχονταν την κομματοκρατία.
Το μικρασιατικό εγχείρημα είχε καταστεί αναπόφευκτο, από τη στιγμή που η επικράτηση των Νεοτούρκων συνδυάσθηκε με μια γενικευμένη πολιτική εθνοκάθαρσης και γενοκτονίας. Ο μικρασιατικός καις θρακικός ελληνισμός όφειλε να επιλέξει είτε την εξορία είτε τη φυσική του εξόντωση. Επί πλέον η αυτούσια ενσωμάτωση στον εθνικό πολιτειακό κορμό του οικουμενικού ελληνισμού και των εδαφών του, θα ήταν σωστική για το ίδιο το ελληνικό κράτος  και θα δημιουργούσε έναν σχετικά αυτάρκη εσωτερικό ζωτικό χώρο και ικανές συνθήκες μιας ισχυρής εξωτερικής παρουσίας.
Το εγχείρημα της εθνικής ολοκλήρωσης στη Μικρασία ήταν πολύ πιο εύκολο από το εγχείρημα του 1821, ενώ και οι διεθνείς συσχετισμοί ήσαν σαφώς ευνοϊκότεροι. Ακόμη και σήμερα, το ερώτημα «γιατί οι ελληνικές δυνάμεις που υπερτερούσαν αριθμητικά και δεν ήταν πολύ χειρότερα εξοπλισμένες από τα στρατεύματα του Κεμάλ οδηγήθηκαν σ’ αυτή την καταστροφική ήττα», όπως αναρωτιέται ο Douglas Dakin, δεν μπορεί να απαντηθεί με στρατιωτικούς όρους.
Οι απόψεις οι οποίες εσχάτως αμφισβητούν όχι μόνο την αναγκαιότητα της μικρασιατικής εκστρατείας αλλά και της Επανάστασης του 21, οδηγούνται στο αδήριτο συμπέρασμα ότι θα ήταν φρονιμότερο για τον ελληνισμό να είχε παραμείνει υπόδουλος. Η άποψη αυτή συναντάται σήμερα με την επιστροφή των νοσταλγών της οθωμανικής πολιτικής στέγης.
Ο διδάκτωρ ιστορίας Δημήτρης Τσιάμαλος στο «αρματολικό φαινόμενο στη Ρούμελη» παρουσιάζει το φαινόμενο του αρματολισμού, όπως αναδεικνύεται στη Ρούμελη. Ο αρματολός είναι ο ένοπλος ανυπότακτος ραγιάς που εξαναγκάζει διά της βίας την οθωμανική εξουσία να τον διορίσει έμμισθο επιτηρητή μιας περιοχής, ενώ η συμμετοχή των αρματολών σε όλες σχεδόν τις πολεμικές εμπλοκές των χριστιανικών δυνάμεων με την οθωμανική Αυτοκρατορία είχε ως ουσιαστική παράμετρο την εθελούσια μετάπτωση του αρματολού στην ιδιότητα του κλέφτη.
Οι εκφραστές της αναθεωρητικής ιστοριογραφίας διατείνονται πως το προεπαναστατικό φαινόμενο του Κλεφταρματολισμού είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη μακρά παράδοση της κοινωνικής ληστείας ενώ το συγκρουσιακό πρότυπο του Κλεφταρματολού δεν εκφράζει πατριωτικά αισθήματα και εθνική συνείδηση, αλλά συνιστά απλώς  μια διαρκή ανταρσία χωρίς ωστόσο να απειλεί και τις δομές της εξουσίας. Όπως υποστηρίζει ο Αλέξης Πολίτης «Ό,τι τραγουδιέται στα κλέφτικα [τραγούδια] είναι η ατομική ευψυχία, δεν θα βρούμε πουθενά ούτε εθνική ούτε κοινωνική συνείδηση».
Ωστόσο, όσο σφἀλμα αποτελεί η παραγνώριση ή υποτίμηση της «ληστρικής» πραγματικότητας για την κατανόηση του κλεφταρματολικού φαινομένου, εξίσου ή και περισσότερο σφαλερή θα ήταν η αγνόηση της διαχρονικής ιστορικής συνείδησης του κλεφταρματολού, που εγγράφεται είτε ως θρησκευτική ετερότητα είτε ως εθνικο-κοινωνική και εθνικο-πολιτισμική διάσταση της λαϊκής ιδεολογίας.
Εν κατακλείδι, η αθρόα συμμετοχή των Αρματολών σε όλες σχεδόν τις πολεμικές αναμετρήσεις των χριστιανικών δυνάμεων με την οθωμανική Αυτοκρατορία, καταδεικνύει πως η εθνική συνείδηση των Ελλήνων προϋπήρχε της ευρωπαϊκής αστικοποίησης και του Διαφωτισμού και δεν είναι δημιούργημα των νεώτερων χρόνων. οι Αρματολοί είχαν συνείδηση του Γένους τους και «ἐκαπνίζοντο» από το αίσθημα της ελευθερίας.

*****
Το παρόν τεύχος, όπως είχαμε προαναγγείλει, περιλαμβάνει εκτενές αφιέρωμα στο γλωσσικό ζήτημα, με τις εισηγήσεις της ημερίδας «Η ιστορική ορθογραφία στη νέα εποχή», που οργά­νω­σε η Ε­ται­ρεί­α Με­λέ­της Ελ­λη­νι­κού Πο­λι­τι­σμού, μα­ζί με το Α­νοι­χτό Ψυ­χο­θε­ρα­πευ­τι­κό Κέν­τρο και τη συμ­με­το­χή των πε­ρι­ο­δι­κών Αν­τι­φω­νη­τής, Άρ­δην, Νέ­α Ευ­θύ­νη, Πλα­νό­διον, Τα νε­φού­ρια, και τα Τε­τρά­δια του Ελ­πή­νο­ρα στις 28 Μα­ΐ­ου 2011. Την η­με­ρί­δα και το α­φι­έ­ρω­μα εκ μέ­ρους της ΕΜΕΠ ε­πι­με­λή­θη­κε ο φι­λό­λο­γος Χρί­στος Δάλ­κος. Ο ν. Λόγιος Ερμής, χωρίς να έχει υιοθετήσει την ιστορική ορθογραφία σε όλα τα κείμενά του, –μια και μεταξύ των μελών της Συντακτικής Επιτροπής περιλαμβάνονται οπαδοί του «πολυτονικού» και μη– θεωρεί το ζήτημα εξέχουσας σημασίας και γι’ αυτό συνδιοργάνωσε και τη σχετική ημερίδα. Πάντως, επειδή είναι κοινή η ανησυχία όλων μας για τις εξελίξεις στα γλωσσικά μας πράγματα, «πολυτονικοί» και «μονοτονικοί», συμφωνούμε εξ ίσου στο σολωμικό, «μήγαρις ἔχω ἄλλο στὸ νοῦ μου πάρεξ ἐλευθερία καὶ γλώσσα».
Ο Γι­ώρ­γος Κα­ραμ­πε­λιάς με «Το νέ­ο γλωσ­σι­κό ζή­τη­μα», μας ει­σά­γει στη γενικότερη θε­μα­τι­κή του γλωσ­σι­κού προ­βλή­μα­τος, το ο­ποί­ο α­πα­σχο­λεί, τα­λα­νί­ζει και ταυ­το­χρό­νως… α­να­ζω­ο­γο­νεί την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νί­α, για τρί­τη χι­λι­ε­τί­α.
Σή­με­ρα, μέ­σα από την φαι­νο­με­νι­κά α­δή­ρι­τη λο­γι­κή της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης, η ζων­τα­νή χρή­ση της ελ­λη­νι­κής α­πει­λεί­ται «εἴ­τε μέ ἐ­ξα­φά­νι­ση εἴ­τε μέ ἀ­πο­μεί­ω­ση» ε­νώ το γλωσ­σι­κό ζή­τη­μα α­να­δει­κνύ­ε­ται ως το ση­μαν­τι­κό­τε­ρο στοι­χεί­ο της ταυ­τό­τη­τας του ελ­λη­νι­σμού, στον πο­λι­τι­σμι­κό χώ­ρο. «Στίς συν­θῆ­κες τοῦ παγ­κο­σμι­ο­ποι­ού­με­νου κα­πι­τα­λι­σμοῦ, οἱ ἄρ­χου­σες τά­ξεις, ἰ­δι­αί­τε­ρα τῶν μι­κρῶν καί ἐ­ξαρ­τη­μέ­νων χω­ρῶν, δέν ἐ­πι­μέ­νουν στή δι­α­τή­ρη­ση τῆς πα­ρά­δο­σης καί τῆς ταυ­τό­τη­τας ὡς ἐγ­χώ­ρι­ων με­σο­λα­βη­τῶν τῆς ἡ­γε­μο­νί­ας τους, ἀν­τι­θέ­τως, ἀ­ξι­ο­δο­τοῦν καί προ­ά­γουν τήν ἰ­σο­πέ­δω­ση τῶν ταυ­το­τή­των».
Η ερ­γα­λεια­κή αν­τί­λη­ψη για τη γλώσσα με­τα­στρέ­φε­ται σε μη­χα­νι­σμό της παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης. Οι εγ­χώ­ριοι εκ­δο­τι­κοί μη­χα­νι­σμοί και οι τε­χνο­κρά­τες εισά­γουν πλέ­ον την «α­πλού­στευ­ση» της γραφής και της γλώσ­σας, οι τουριστικοί ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες, οι ε­πι­χει­ρή­σεις της «νέ­ας οι­κο­νο­μί­ας» και το μεγάλο πο­λυ­ε­θνι­κό κε­φά­λαι­ο προωθούν ήδη τη λατινική γραφή και τα greeklish.
Για την ι­δε­ο­λο­γι­κή στή­ρι­ξη αυ­τού του εγ­χει­ρή­μα­τος ε­πι­στρα­τεύ­ε­ται ο ερ­γα­λεια­κός ισο­πε­δω­τι­σμός. «Η γλώσσα δεν κιν­δυ­νεύ­ει» δι­α­κη­ρύτ­τουν οι «εκ­συγ­χρο­νι­στές», εν­δε­δυ­μέ­νοι «τα πα­λιά δο­ξα­σμέ­να κου­ρέ­λια» του α­γω­νι­στι­κού δη­μο­τι­κι­σμού. Προ­βάλ­λουν και πά­λι, λοι­πόν, τον «κίν­δυ­νο» του «γλωσ­σι­κού εθνι­κι­σμού ή κα­θα­ρο­λο­γι­σμού», συ­σκο­τί­ζον­τας το γε­γο­νός ότι η αν­τι­πα­ρά­θε­ση δη­μο­τι­κι­σμού και κα­θα­ρεύ­ου­σας έ­χει σή­με­ρα υπο­κα­τα­στα­θεῖ οπό την αν­τι­πα­ρά­θε­ση με­τα­ξύ της ελ­λη­νι­κής γλώσ­σας στη συγχρονία και τη δι­α­χρο­νί­α της, και των μη­χα­νι­σμών εκ­πτώ­χευ­σης και πε­ρι­θω­ρι­ο­ποί­η­σής της, της γλωσ­σι­κής παγ­κο­σμι­ο­ποί­η­σης και ι­σο­πέ­δω­σης.
Ο Γιά­ννης Πα­τί­λης, φι­λό­λο­γος, εκ­δό­της τοῦ πε­ρι­ο­δι­κού Πλα­νό­διον, στην εισήγησή του με τον τί­τλο «Ἑλ­λη­νι­κὰ καὶ ἱ­στο­ρι­κὴ ὀρ­θο­γρα­φί­α στὴν πλα­νη­τι­κὴ ε­πο­χή» υ­πο­γραμ­μί­ζει με­τα­ξύ άλ­λων, πως χρη­σι­μο­ποι­εί την ελ­λη­νι­κή ι­στο­ρι­κή ορ­θο­γρα­φί­α με το τρί­το­νο πο­λυ­το­νι­κὸ, δι­ό­τι, α­πο­τε­λεί μο­να­δι­κὸ ι­στο­ρι­κό όρ­γα­νο παι­δεί­ας και καλ­λι­έρ­γειας, ό­χι μό­νο στε­νά ε­θνι­κής, ε­νώ, «ὡς τρι­αν­τά­χρο­νος ἐκ­παι­δευ­τι­κὸς τοῦ δη­μό­σιου σχο­λεί­ου», δεν κα­τα­δέ­χε­ται να στε­ρή­σει «ἀ­πὸ τὰ παι­διὰ τοῦ ἑλ­λη­νι­κοῦ λα­οῦ αὐ­τὸ τὸ πο­λύ­τι­μο μορ­φω­τι­κὸ ἀ­γα­θό, ἐ­πι­τα­χύ­νον­τας τὴν ἔ­λευ­ση μιᾶς κοι­νω­νί­ας ὅ­που τὰ γρα­πτὰ ἑλ­λη­νι­κὰ θὰ εἶ­ναι πο­λι­τι­στι­κὸ προ­νό­μιο μιᾶς πο­λύ­γλωσ­σης ἐ­λὶτ δι­α­νο­ου­μέ­νων καὶ πα­νε­πι­στη­μια­κῶν».
Η υ­πε­ρά­σπι­ση της ι­στο­ρι­κής ορ­θο­γρα­φί­ας δεν ση­μαί­νει για τον συγ­γρα­φέ­α πως ό­σοι την χρη­σι­μο­ποι­ούν εί­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρο ή κα­λύ­τε­ροι Έλ­λη­νες α­πό τους άλ­λους, αλ­λά το κά­νει «γιὰ νὰ πλου­τί­ζει δια­ρκῶς, κρα­τών­τας την σὲ ἐ­γρή­γορ­ση, τὴν ψυ­χο­πνευ­μα­τι­κή του ἐμ­πει­ρί­α καὶ καλ­λι­έρ­γεια, καὶ δι’ αὐ­τῆς νὰ εἶ­ναι λι­γό­τε­ρο εὐ­ά­λω­τος, ὄ­χι τό­σο καὶ μό­νο ὡς ἐ­θνι­κὸ ὑ­πο­κεί­με­νο, ἀλ­λὰ ὡς κρι­τι­κός, πο­λι­τι­κὸς καὶ ἀν­θρώ­πι­νος νοῦς, ἀ­πέ­ναν­τι στὶς ὁ­μο­γε­νο­ποι­η­τι­κὲς πο­λι­τι­σμι­κὲς πρα­κτι­κὲς» των και­ρών μας.
Ο συγ­γρα­φέ­ας Κώ­στας Κου­τσου­ρέ­λης, στην ει­σή­γη­σή του «Ξε­νο­ζη­λί­α καί ὑ­πο­τέ­λεια. Σκέ­ψεις γιά τό πα­ρόν καί τό μέλ­λον τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς»  ση­μει­ώ­νει πως  «…οἱ πε­ρι­πέ­τει­ες τῆς ἑλ­λη­νι­κῆς γλώσ­σας ἀ­πο­τε­λοῦν κι αὐ­τές μέ­ρος τῆς γε­νι­κῆς κα­κο­δαι­μο­νί­ας μας. […]Δί­πλα στήν οἰ­κο­νο­μι­κή καί τήν κοι­νω­νι­κή, δί­πλα στή θε­σμι­κή καί τήν ἠ­θι­κή, ὑ­πάρ­χει δη­λα­δή καί ἡ γλωσ­σι­κή κρί­ση, καί αὐ­τή δέν εἶ­ναι δι­ό­λου ἀ­με­λη­τέ­α.»
Ή­δη α­πό και­ρό η ελ­λη­νι­κή αν­τι­με­τω­πί­ζε­ται στην ί­δια την Ελ­λά­δα ως γλώσ­σα πα­ρα­κα­τια­νή και δευ­τε­ρο­κλα­σά­τη. «Τό κύ­ρος της θε­ω­ρεῖ­ται αὐ­τα­πό­δει­κτα μει­ω­μέ­νο, ἀ­νί­κα­νο νά ση­μά­νει πρω­το­βου­λί­ες καί σχέ­δια φι­λό­δο­ξα. Ἡ ξε­νο­γλωσ­σί­α, ἡ ἀγ­γλο­φω­νί­α ἰ­δί­ως, ἔρ­χε­ται ἔ­τσι ὡς ἐκ τοῦ φυ­σι­κοῦ νά κα­λύ­ψει τό κε­νό.»  Και εν τέ­λει «ἡ ξε­νο­ζη­λί­α, δέν εἶ­ναι δυ­να­τόν πα­ρά νά πη­γαί­νει χέ­ρι χέ­ρι μέ τήν ὑ­πο­τέ­λεια.»
Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το γλωσ­σι­κό πρό­βλη­μα εί­ναι κυ­ρί­ως ε­ξω­γλωσ­σι­κό:
Τό τε­ρα­τῶ­δες ἐ­ξω­τε­ρι­κό μας χρέ­ος ἔ­χει τό ἀν­τί­στοι­χό του σέ ὅ­λα τά με­γέ­θη τῆς συλ­λο­γι­κῆς μας ζω­ῆς. Χώ­ρα μέ ἀ­σή­μαν­τη θέ­ση στόν δι­ε­θνῆ κα­τα­με­ρι­σμό τῆς ὑ­λι­κῆς καί πνευ­μα­τι­κῆς ἐρ­γα­σί­ας, καί ἐ­πι­πλέ­ον ἀν­τι­πα­ρα­γω­γι­κή καί χρο­νί­ως ἐ­ξαρ­τη­μέ­νη ἀ­πό τήν ξέ­νη προ­στα­σί­α, ἡ Ἑλ­λά­δα ἦ­ταν ἑ­πό­με­νο νά δι­ο­λι­σθή­σει στόν πα­ρα­σι­τι­σμό. Ἀ­κό­μη καί ἡ νε­ο­ελ­λη­νι­κή ἰ­δε­ο­λο­γί­α, ὁ τρό­πος δη­λα­δή πού κα­τα­νο­οῦ­με τόν ἑ­αυ­τό μας, εἶ­ναι ἐν με­ρει προ­ϊ­όν εἰ­σα­γω­γῆς.
Ο φι­λό­λο­γος Χρί­στος Δάλ­κος, στην ει­σή­γη­σή του «Ἱ­στο­ρι­κὴ ὀρ­θο­γρα­φί­α: Ὄ­χι ὅ­πως πρίν», ε­πι­ση­μαί­νει πως το φαι­νό­με­νο της κα­τάρ­ρευ­σης της με­τα­πο­λι­τευ­τι­κής Ελ­λά­δας εί­ναι ά­με­σα συν­δε­δε­μέ­νο με το γλωσ­σι­κό ζή­τη­μα, δι­ό­τι «ὁ βα­σι­κός λό­γος γιά τόν ὁ­ποῖ­ο ὁ­δη­γεῖ­ται σέ χρε­ω­κο­πί­α τό οἰ­κο­δό­μη­μα» της  «εἶ­ναι ἡ ἐ­πι­κρά­τη­ση τῆς νο­ο­τρο­πί­ας πού ἀ­πο­τε­λεῖ τήν πεμ­πτου­σί­α τοῦ κα­πι­τα­λι­στι­κῶς σκέ­πτε­σθαι: τό κυ­νή­γι τοῦ εὔ­κο­λου καί ἄ­με­σου, βρα­χυ­πρό­θε­σμου κέρ­δους, εἰς βά­ρος τοῦ οὐ­σι­α­στι­κοῦ, μα­κρο­πρό­θε­σμου ὀ­φέ­λους.» Αυ­τή η νο­ο­τρο­πί­α χρε­ο­κό­πη­σε εν τέ­λει και ό­χι μό­νο στο πε­δί­ο της οι­κο­νο­μί­ας άλ­λα πρω­τί­στως στο πνε­υ­μα­τι­κό «ἀ­κό­μα κι ὅ­ταν με­ταμ­φι­έ­ζε­ται πί­σω ἀ­πό δῆ­θεν “ἀ­ρι­στε­ρή”, “προ­ο­δευ­τι­κή” ρη­το­ρεί­α».
Στην ση­με­ρι­νή μας κα­τάν­τια δεν φτά­σα­με μό­νο για­τί κα­ταρ­γή­θη­κε η ι­στο­ρι­κή ορ­θο­γρα­φί­α «ἀλ­λά ἐ­πει­δή συ­νο­λι­κά κυ­ρι­αρ­χού­μα­στε ἀ­πό τό φι­λο­κερ­δές, χρη­σι­μο­θη­ρι­κό πνεῦ­μα πού ὡ­δή­γη­σε καί στήν κα­τάρ­γη­σή της».
Το μό­νο στοι­χεί­ο που θα μπο­ρού­σε να ο­δη­γή­σει σε μια πο­λι­τι­σμι­κή α­να­γέν­νη­ση, εί­ναι η α­να­τρο­πή της μη­χα­νι­στι­κής δυ­τι­κής αν­τί­λη­ψης, για την ε­ξέ­λι­ξη και την πρό­ο­δο, ό­πως α­να­δει­κνύ­ε­ται και α­πό τη με­λέ­τη της γλώσ­σας. «Ἐ­ὰν ἡ ἐ­ξέ­λι­ξη δέν εἶ­ναι γραμ­μι­κοῦ, ἰ­σο­πε­δω­τι­κοῦ χα­ρα­κτῆ­ρα, τό­τε εἶ­ναι δυ­να­τή, στό ἐ­σω­τε­ρι­κό μιᾶς γλώσ­σας, ἡ δη­μι­ουρ­γί­α νέ­ων λέ­ξε­ων, χω­ρίς τήν ἐ­ξα­φά­νι­ση τῶν πα­λαι­ῶν ἀ­πό τίς ὁ­ποῖ­ες προ­ῆλ­θαν καὶ εἶ­ναι κα­θ’ ὅ­λα δυ­να­τόν καί ἀ­να­με­νό­με­νο νά δι­α­σώ­ζων­ται στήν νέ­α ἑλ­λη­νι­κή τύ­ποι πα­λαι­ό­τε­ροι τῶν ἀτ­τι­κῶν ἤ καί τῶν ὁ­μη­ρι­κῶν.»
Ο Ι­ω­άν­νης Τσέγ­κος, ψυ­χί­α­τρος, συγ­γρα­φέ­ας, πα­ρου­σί­α­σε την «Ἔ­ρευ­να γιὰ τὸ Πο­λυ­το­νι­κό» που έ­χει πραγ­μα­το­ποι­ή­σει το Ἀ­νοι­κτὀ Ψυ­χο­θε­ρα­πευ­τι­κὸ Κέν­τρο. Η έ­ρευ­να πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε χω­ρίς την πρό­θε­ση να προ­στε­θεί μια α­κό­μη «δι­α­κή­ρυ­ξη» πε­ρί της ι­στο­ρι­κής ορ­θο­γρα­φί­ας, αλ­λά «μὲ ἀ­ξι­ό­πι­στα συγ­κρι­τι­κὰ δε­δο­μέ­να τὰ ὁ­ποῖ­α θὰ προ­έρ­χον­ταν ἀ­πὸ τὴ με­λέ­τη δύ­ο δι­α­φο­ρε­τι­κῶν πλη­θυ­σμῶν παι­δι­ῶν, (“πο­λυ­το­νι­κοί” καὶ “μο­νο­το­νι­κοί”), τὰ ὁ­ποῖ­α καὶ νὰ δι­α­τρέ­χουν τὴν ἐ­ξο­πλι­στι­κὴ ἡ­λι­κί­α τῶν 6-12 ἐ­τῶν.» Στην έ­ρευ­να έ­λα­βαν μέ­ρος παι­διά που δι­δά­σκον­ταν α­πο­κλει­στι­κά το μο­νο­το­νι­κό κα­θώς και ε­κεί­να που για δύ­ο ώ­ρες κά­θε Σάβ­βα­το πα­ρα­κο­λου­θού­σαν στοι­χει­ώ­δη αρ­χαί­α ελ­λη­νι­κά στην «Ἐλ­λη­νι­κὴ Ἀ­γω­γή».
Σχη­μα­τι­στή­καν δύ­ο ι­σο­δύ­να­μες 25μελείς ο­μά­δες και η έρευνα ξε­κί­νη­σε στα τέ­λη του 1999, ο­λο­κλη­ρώ­θη­κε στις αρ­χὲς του 2006, ενώ πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν 3 α­ξι­ο­λο­γή­σεις, πριν την έ­ναρ­ξη των μα­θη­μά­των, με­τά έ­να σχο­λι­κό έ­τος και με­τά τέσ­σε­ρα.
«Στα­τι­στι­κῶς,… ἀ­να­μέ­νε­ται ὅ­τι στὴν ἡ­λι­κί­α τῶν 12 ἐ­τῶν, ἡ ὁ­μά­δα ποὺ μα­θαί­νει καὶ ἀρ­χαῖ­α ἑλ­λη­νι­κά-πο­λυ­το­νι­κὸ θὰ προ­η­γεῖ­ται ση­μαν­τι­κά: α) στὸν Λε­κτι­κὸ Δεί­κτη Νο­η­μο­σύ­νης (6.9 μο­νά­δες), β) στὴν Ἀ­φαι­ρε­τι­κὴ Σκέ­ψη (3.1 μο­νά­δες) καὶ γ) στὸν Ὀ­πτι­κο-κι­νη­τι­κὸ».
«῾Η στα­νι­κὴ ἐ­πι­βο­λὴ τοῦ μο­νο­το­νι­κοῦ, ἡ ὁ­πο­ί­α δι­και­ο­λο­γή­θη­κε καὶ ἐγ­κω­μι­ά­σθη­κε ὡς πα­νά­κεια γιὰ τὴν δι­ευ­κό­λυν­ση τῆς μα­θη­σια­κῆς δι­α­δι­κα­σί­ας, ἀ­πε­δε­ί­χθη πε­ρι­τρά­νως ὅ­τι, κυ­ρί­ως, ἀ­πο­σκο­ποῦ­σε στὸ νὰ “δι­ευ­κο­λύ­νει” τὰ οἰ­κο­νο­μι­κὰ τῶν ἐκ­δο­τῶν, ἐ­νῶ, ὡς πα­ρά­πλευ­ρες… “ὠ­φέ­λει­ες”, πα­ρέ­σχε καὶ ἀ­να­κο­ύ­φι­ση στοὺς ἡ­μι­μα­θεῖς τοῦ ἥσ­σο­νος κό­που, ἀλ­λὰ καὶ ἀ­πο­θρά­συν­ση στοὺς φα­ύ­λους ποὺ ψι­θύ­ρι­ζαν λα­ο­πο­νε­τι­κὰ ψευ­το­προ­ο­δευ­τι­κὰ συν­θή­μα­τα, γιὰ νὰ ἐ­ξε­λι­χθοῦν ἐν συ­νε­χε­ί­ᾳ σὲ στεν­τό­ρει­ους τρο­μο­κρα­τι­κοὺς τι­μη­τές.»
Ο Γι­ώρ­γος Κεν­τρω­τής, κα­θη­γη­τής του Ι­ο­νί­ου Πα­νε­πι­στη­μί­ου στην ει­σή­γη­σή του, με τί­τλο «Τὸ μο­νο­το­νι­κὸ σύ­στη­μα στὴν ὑ­πη­ρε­σί­α τοῦ πο­λυ­ε­θνι­κοῦ κε­φα­λαί­ου», υ­πο­γραμ­μί­ζει πως προ­κει­μέ­νου να αυ­ξη­θεί η κερ­δο­φο­ρί­α τον κε­φα­λαί­ου στον εκ­δο­τι­κό το­μέ­α με την «ε­ξοι­κο­νό­μη­ση» ερ­γα­το­ω­ρών σφα­γι­ά­στη­κε η ελ­λη­νι­κή ορ­θο­γρα­φί­α.
Ο Κώ­στας Κα­ρα­ΐ­σκος, ἐκ­παι­δευ­τι­κός, δι­ευ­θυν­τής του Ἀν­τι­φω­νη­τῆ με την πα­ρέμ­βα­σή του «Ἡ πο­λυ­το­νι­κή ἐ­πι­λο­γή σ’ ἕ­να πε­ρι­φε­ρεια­κό ἔν­τυ­πο» και ο Γιά­ννης Κω­βαί­ος φι­λό­λο­γος, συγ­γρα­φέ­ας, εκ­πρό­σω­πος του πε­ρι­ο­δι­κού Νέ­α Εὐ­θύ­νη [«Για­τί ἡ ψυ­χή μας αὔ­ριο κά­νει πα­νιά; Ἡ παρ­ρη­σί­α τῆς Εὐ­θύ­νης και ἡ εὐ­θύ­νη τῆς παρ­ρη­σί­ας»], α­να­φέρ­θη­καν στους λόγους για τους οποίους ε­πέ­λε­ξαν το πο­λυ­το­νι­κό για τα έν­τυ­πά τους και  περιέγραψαν τις δυ­σκο­λί­ες της ε­φαρ­μο­γής του.
Ο Ξάν­θος Μα­ϊν­τάς, επίκ. καθ. Θε­ω­ρη­τι­κής Φυ­σι­κής, εκ­δό­της του πε­ρι­ο­δι­κού, Τὰ τε­τρά­δια τοῦ Ἐλ­πή­νο­ρα, [«Ἱ­στο­ρι­κὴ ὀρ­θο­γρα­φί­α: Ἀ­πὸ τὴν ἐμ­πει­ρί­α τῶν Θε­τι­κῶν Ἐ­πι­στη­μῶν»], ανέφερε ότι έ­νας νε­α­ρὸς φοι­τη­τής μα­θη­μα­τι­κών, με ε­ξαι­ρε­τι­κὲς δι­α­κρί­σεις, ερμήνευσε την πα­ρου­σί­α τό­σων κα­λών νέ­ων Ελ­λή­νων μα­θη­μα­τι­κών ως εξής: «αὐ­τὸ ὀ­φεί­λε­ται στὴ σχέ­ση μας μὲ τὴν ἑλ­λη­νι­κὴ γλῶσ­σα ἡ ὁ­ποί­α φαί­νε­ται ὅ­τι πε­ρι­έ­χει στοι­χεῖ­α μα­θη­μα­τι­κῶν δο­μῶν». ο δε κα­θη­γη­τής Φω­κάς «ἔ­δει­ξε ὅ­τι τὴ στιγ­μὴ τῆς με­λέ­της ἑ­νὸς μα­θη­μα­τι­κοῦ προ­βλή­μα­τος δι­ε­γεί­ρον­ται κέν­τρα τοῦ ἐγ­κε­φά­λου ποὺ εἶ­ναι ὑ­πεύ­θυ­να γιὰ τὴ γλῶσ­σα».
Ο Δη­μή­τρης K­ο­σμό­που­λος ποι­η­τής, δο­κι­μι­ο­γρά­φος [«Ἡ ὑ­πο­μο­νὴ καὶ ἡ ἐ­πι­μο­νὴ τῶν ποι­η­τῶν»] τό­νι­σε: «Τὸ εὐ­ρω­πα­ϊ­κό μας ἀ­πω­θη­μέ­νο –καλ­λί­τε­ρα τὸ εὐ­ρω­πα­ϊ­κὸ ἀ­πω­θη­μέ­νο τῶν τα­γῶν μας, ἐ­κεῖ­νο τῆς ἄ­κρα­της μί­μη­σης καὶ τῆς ὑ­πο­τέ­λειας– θρι­άμ­βευ­σε.» Όμως «τὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι με­τὰ τὴν ἐ­πι­κρά­τη­ση τοῦ μο­νο­το­νι­κοῦ ἡ σο­βα­ρὴ καὶ ἀ­λη­θι­νὴ ποί­η­ση στὴ γλῶσ­σα μας γρά­φε­ται καὶ τυ­πώ­νε­ται πο­λυ­το­νι­κά, κα­τὰ τὴν γλωσ­σι­κὴ καὶ ποι­η­τι­κὴ πα­ρά­δο­ση, φα­νε­ρώ­νει τὴν ἑ­νό­τη­τα καὶ τὴν συ­νέ­χεια τῆς ποι­η­τι­κῆς πα­ρά­δο­σης. Ἀ­πὸ Πα­λα­μᾶ, Σε­φέ­ρη ὣς Λά­γιο, οἱ ποι­η­τές μας ἀν­τέ­χουν. Δι­α­σώ­ζουν τὸ βα­θύ­τε­ρο πρό­σω­πό μας, δι­α­σώ­ζουν, δη­λα­δή, τὴν γλῶσ­σα μας.»
Ο Ν.Δ. Τρι­αν­τα­φυλ­λό­που­λος, φι­λό­λο­γος, ε­πι­με­λη­τής του φυλ­λα­δί­ου της «Δι­α­μέ­τρου» Τὰ Νε­φού­ρια, στην πα­ρέ­μβα­σή του για την «Ὀρ­θο­γρα­φί­α στὸν Πα­πα­δι­α­μάν­τη» εκ­μυ­στη­ρεύ­τη­κε τη δυ­σκο­λί­α που αν­τι­με­τω­πί­ζει α­κό­μα και σή­με­ρα για την ε­πι­λο­γή της κα­τάλ­λη­λης ορ­θο­γρα­φί­ας στην έκ­δο­ση των κει­μέ­νων του με­γά­λου Σκι­α­θί­τη.
Ο  γλωσ­σο­λό­γος Νι­κό­λα­ος Κον­το­σό­που­λος, στις «Σκέ­ψεις πά­νω στήν ὀρ­θο­γρα­φί­α ἄλ­λων εὐ­ρω­πα­ϊ­κῶν γλωσ­σῶν» ση­μει­ώ­νει πως οι γλώσ­σες με μα­κραί­ω­να γρα­πτή πα­ρά­δο­σι χρη­σι­μο­ποι­ούν τη λε­γό­με­νη ι­στο­ρι­κή ορ­θο­γρα­φί­α, ενώ αν­τί­θε­τα οι γλώσ­σες με χρο­νι­κά πε­ρι­ο­ρι­σμέ­νη γρα­πτή πα­ρά­δο­ση «ἔ­χουν τή λε­γό­με­νη φω­νη­τι­κή ὀρ­θο­γρα­φί­α.».
Τέ­λος ο Πα­να­γι­ώ­της Σι­δη­ρό­που­λος δι­α­χει­ρι­στής λο­γι­σμι­κού της Magenta [«Τό ἱ­στο­ρι­κό ὑ­πο­στή­ρι­ξης τοῦ πο­λυ­το­νι­κοῦ στούς ὑ­πο­λο­γι­στές»] πα­ρου­σί­α­σε το σκε­πτι­κό και τα προ­βλή­μα­τα που αν­τι­με­τώ­πι­σε η ε­ται­ρεί­α του για την δη­μι­ουρ­γί­α του «Πο­λυ­το­νι­στή» της, ο ο­ποί­ος  εἰναι «ἕ­να ἰ­σχυ­ρό ὅ­πλο, στά χέ­ρια ὅ­σων θέ­λουν νά ὑ­πε­ρα­σπι­σθοῦν τό πο­λυ­το­νι­κό, δι­ό­τι ὅ­σο ἁ­πλό εἶ­ναι νά γρά­φει κα­νείς στό μο­νο­το­νι­κό, τό­σο ἁ­πλό εἶ­ναι πλέ­ον νά γρά­φει καί στό πο­λυ­το­νι­κό.

*****
Ο Δημήτρης Ευαγγελίδης ἐθνολόγος, συγγραφέας [« Ἡ γλῶσσα τῶν ἀρχαίων Μακεδόνων»], μελετά εμπερίστατα τις διαφορετικές απόψεις και θεωρίες για τη γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων, εκκινώντας από τα πραγματολογικά δεδομένα των διαλέκτων από τις οποίες κατάγεται.
Πράγματι στον ελληνικό χώρο, στην αρχική φάση εμφάνισης των ελληνικών πληθυσμών και γλωσσών, υπήρχαν τρεις διάλεκτοι: «α) Μιά ἀρχαϊκή μορφή τῆς μετέπειτα ἰωνικῆς-ἀττικῆς διαλέκτου. β) Μιά ἐπίσης ἀρχαϊκή μορφή τῆς δυτικῆς / βορειοδυτικῆς / ἠπειρωτικής διαλέκτου» και τέλος, «γ) Ἡ λεγομένη κεντρική διάλεκτος.»
Για την σχέση της αρχαίας μακεδονικής λαλιάς με τις άλλες ελληνικές διαλέκτους, υποστηρίζονται ποικίλες θέσεις και απόψεις:
«α) Ἡ πρωιμότερη θέση δεχόταν τήν ἄποψη ὅτι ἡ Μακεδονική ἦταν μιά μεικτή γλώσσα, συγγενής τῆς Ἰλλυρικῆς. β) Μιά ἄλλη θέση ἀποδεχόταν τήν Μακεδονική ὡς ἀνεξάρτητη Ἰνδοευρωπαϊκή γλώσσα, συγγενική μέ τήν ἑλληνική. γ) Ἡ πλειονότητα πάντως τῶν ἐπιστημόνων καί κυρίως τῶν γλωσσολόγων ὑποστηρίζει ὅτι ἡ Μακεδονική ἦταν μία ἀκόμη ἑλληνική διάλεκτος (μεταξὺ  ἄλλων ὁ Γ. Χατζιδάκις, ὁ Νικ. Ἀνδριώτης, οι N. G. L. Hammond, A. Toynbee, Ch. Edson καί Olivier Masson). δ) Μιὰ μικρὴ μερίδα ἐπιστημόνων, τήρησε ἐπιφυλακτική στάση, ἐπικαλούμενη τήν ἀνεπάρκεια τοῦ γλωσσολογικοῦ ὑλικοῦ.»
Τελικώς, η Μακεδονική ανήκε στις Δυτικές / Βορειοδυτικές / Ηπειρωτικές αρχαιοελληνικές διαλέκτους και ήταν η καθομιλουμένη της πλειοψηφίας των κατοίκων του Μακεδονικού Βασιλείου. Σε ορισμένες όμως περιοχές της Κάτω Μακεδονίας, οι κάτοικοι ομιλούσαν μια αρχαϊκή αιολική διάλεκτο, κατάλοιπο των αρχικών εγκαταστάσεων των Πρωτο-Αιολέων.
Ο πολιτικός επιστήμονας-ιστορικός, Χρήστος Αλεξάνδρου διερευνά την αντίληψη του Νικολάϊ Μπερντιάγεφ  για το κράτος [«Το κράτος στη σκέψη του Νικολάϊ Μπερντιάγιεφ»].  Ο Μπερντιάγιεφ  γνώρισε το  κράτος στις πολλαπλές μορφές του: το τσαρικό-απολυταρχικό, το μαρξιστικό-κομμουνιστικό, το αστικοδημοκρατικό, με τις μεσοπολεμικές του ιδιαιτερότητες, και το φασιστικό-ναζιστικό, και το αντιμετωπίζει ως αναγκαίο κακό.
Η στάση του Μπερντιάγιεφ καθορίζεται εν τέλει από τη χριστιανική του πίστη, τη θεμελιώδη ευαγγελική ρήση: «Απόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Το κράτος είναι μια αρχέγονη όσο και αναπόδραστη συνθήκη της ιστορίας. Αποτελεί μια υπερ-κοινωνική και διαχρονική οντότητα που δεν μπορεί να εκλείψει. Μόνο με το κράτος μπορεί να ανατραπεί η πορεία προς το χάος. Μη κράτος σημαίνει αποσύνθεση της κοινωνίας, που θα οδηγήσει γρήγορα σε μια ζωώδη κατάσταση. Έτσι ο Μπερντιάγιεφ φτάνει να προσδώσει στην ιδέα του κράτους και μια θρησκευτική διάσταση, ως οντολογική προϋπόθεση για την ανάπτυξη του ανθρώπου.
Ο καθηγητής Νέας Ελληνικής Φιλολογίας και Θεωρίας της Λογοτεχνίας Ερατοσθένης Γ. Καψωμένος [«Η κυπριακή λογοτεχνία, γενικά χαρακτηριστικά και διακριτικά γνωρίσματα»] θεωρεί την κυπριακή λογοτεχνία οργανικό μέρος της ελληνικής, «όπως το κυπριακό ιδίωμα είναι οργανικό μέρος της νεοελληνικής γλώσσας, η κυπριακή κουλτούρα οργανικό μέρος της νεοελληνικής κουλτούρας και ο κυπριακός λαός οργανικό τμήμα του μείζονος ελληνισμού».
Η κυπριακή λογοτεχνία αποτελεί μια τυπική έκφραση της περιφερειακής ελληνικής κουλτούρας. Βεβαίως, υπάρχουν τοπικές ιδιαιτερότητες. μια ενδιαφέρουσα ιδιαιτερότητα είναι το πολύστιχο αφηγηματικό τραγούδι των Κυπρίων ποιητάρηδων, και η ιστορική θεματική της λόγιας ποίησης που σφραγίζεται από το τραγικό βίωμα της τουρκικής εισβολής, της κατοχής και της προσφυγιάς.
Το ιστορικό βίωμα στην κυπριακή λογοτεχνία οριοθετείται από δύο εννοιολογικές κατηγορίες, του τόπου και της ιστορίας: ο ιστορικός χρόνος συγχωνεύεται σε μία ενότητα με τον γεωγραφικό χώρο και αποτελεί μαζί του τον ενιαίο χωροχρόνο του ποιητικού σύμπαντος.
Ένα έγκυρο τυπολογικό κριτήριο για τη διάκριση των πολιτισμικών συστημάτων είναι η αντίληψη που έχει μια ανθρώπινη κοινωνία για τον χώρο και τον χρόνο και τη μεταξύ τους σχέση. Οι πολιτισμοί του χώρου χαρακτηρίζονται από την προτεραιότητα που παίρνει μέσα στο κοσμοείδωλο της αντίστοιχης κοινωνίας ο τόπος, η γενέθλια γη. Η αντίληψη του χρόνου είναι κυκλική. Οι πολιτισμοί του χρόνου, αντίθετα, χαρακτηρίζονται από την εμμονή στην προτεραιότητα του χρόνου, η οποία εκφράζεται με τη συνεχή μετακίνηση, την αποδημία, τη μεταβολή, τη φυγή προς τα εμπρός.
Ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο αντίπαλα πρότυπα διακρίνουμε μια τρίτη εκδοχή εξισορρόπησης και σύνθεσης των βιωμάτων του χώρου και του χρόνου, σε μια ενιαία αντίληψη του χωρο-χρόνου. Ο εβραϊκός πολιτισμός αντιπροσωπεύει τον τύπο της κουλτούρας που χαρακτηρίζεται από την προτεραιότητα του χρόνου και της κίνησης, ενώ ο ελληνικός αντιπροσωπεύει τον τύπο της κουλτούρας που χαρακτηρίζεται από την αντίληψη του ενιαίου χωροχρόνου. Ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός, στη βιομηχανική φάση του, προσχώρησε στο μοντέλο των πολιτισμών του χρόνου. Ακραία εκδοχή αυτού του μοντέλου αποτελεί η κουλτούρα της παγκοσμιοποίησης.
Η φιλόλογος Παναγιώτα Βάσση [«Κ. Γ. Καρυωτάκης, Ο κήπος της Αχαριστίας»]  παρουσιάζει ένα από τα πεζά κείμενα της τελευταίας περιόδου της ζωής και του έργου του Κώστα Καρυωτάκη, της περιόδου μεταξύ 1927–1928, όταν εκφράζει την πρόθεση ν’ αφοσιωθεί αποκλειστικά στην πεζογραφία.
Οι «κήποι» συνιστούν προσφιλές θέμα στο έργο του Καρυωτάκη, ενώ μετασχηματίζονται στο πέρασμα του χρόνου, καθώς συνδέονται αναπόφευκτα με την ποιητική και την προσωπική περιπέτεια του ποιητή. Ο «κήπος» συνιστά τον καμβά πάνω στον οποίο ο Καρυωτάκης υφαίνει το θέμα του, την Αχαριστία.
Το κείμενο εκφράζει τη θέληση του αφηγητή να καλλιεργήσει το «ωραιότερο άνθος»  στον «κήπο», όπου θα «φυτευτεί» η Αχαριστία. Οι «καιροί είναι ευνοϊκοί», δηλαδή ο χρόνος είναι κατάλληλος για να ευδοκιμήσει, ως άλλο «άνθος του Κακού», η Αχαριστία. Υπονοείται εδώ το έτος 1928 με όλες τις συνυποδηλώσεις του για την Ελλάδα –περίοδος μετά τη μικρασιατική καταστροφή– και κυρίως για τον ίδιο τον ποιητή – αρνητικές κριτικές για το έργο του και προσωπικές πικρίες, διώξεις για τη συνδικαλιστική του δράση. Χαρακτηριστική η παρατήρηση «στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια». Τα «φίδια» ανταμείβονται και κυριαρχούν. Στο νοσηρό περιβάλλον που περιγράφει, ευνοούνται τα «ερπετά», όσοι αλλοτριώνονται από την υπαναχώρηση και την υποταγή. Ποιοι ευθύνονται γι’ αυτή τη νοσηρή ατμόσφαιρα; «Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών». Η δράση των κιβδηλοποιών δεν μπορεί παρά να είναι τερατώδης. Το περιβάλλον είναι νοσηρό κι απάνθρωπο και η κοινωνία, «δάσος» από «μάσκες» .
Στις βιβλιοπαρουσιάσεις που ακολουθούν ο Σπύρος Κουτρούλης παρουσιάζει το βιβλίο του Δημήτρη Τζιόβα, Ο μύθος της γενιάς του ’30: νεωτερικότητα, ελληνικότητα και πολιτισμική ιδεολογία, παρατηρεί πως ο Τζιόβας έχει πραγματοποιήσει ευρύτατη ερευνητική δουλειά και τονίζει τη γόνιμη σύζευξη που επιχείρησε η γενιά του τριάντα ανάμεσα στην εντοπιότητα και την οικουμενικότητα: «Παρακάμπτοντας αφενός τον μισοξενισμό και αφετέρου τον μιμητισμό η γενιά του ’30 προσπάθησε… να αναδείξει μια ισχυρή νεοελληνική ιδιαιτερότητα που θα είναι σε θέση να αντιπαραβληθεί αξιοπρεπώς με την ευρωπαϊκή παράδοση (σελ. 265).»
Ο Δημήτρης Μπαλτάς παρουσιάζει το βιβλίο του Λ. Σεστόφ, Λέων Τολστόϊ: αυτός που γκρεμίζει καυ χτίζει κόσμους, το οποίο περιλαμβάνει τρεις διαλέξεις του Ρώσου φιλοσόφου Λέοντος Σεστόφ (1866-1938) πάνω στο έργο του Τολστόϊ, καθώς και  εκίνο του του Peter Bürger, Θεωρία της Πρωτοπορίας.
Ο Γιώργος Λ. Ευαγγελόπουλος σημειώνει για το δοκίμιο του Μελέτη Μελετόπουλου, Το ζήτημα του πατριωτισμού: «αυτό που αναδεικνύεται από το βιβλίο  είναι εντέλει ένας πατριωτισμός εξωστρεφής, οικουμενικός, με αυτοπεποίθηση, βασισμένος στον πολιτισμό, την γλώσσα και τη συνέχεια της ιστορικής συνείδησης των Ελλήνων, και όχι σε δήθεν φυλετική συνέχεια.»
Τέλος, ο Νικόλας Δημητριάδης κλείνει το τεύχος, με μια  συνοπτική παρουσίαση του έργου του Φάνη Μιχαλόπουλου.

Υ. Γ.1  Ο ν. Λόγιος Ερμής ευχαριστεί ιδιαίτερα τον Χρίστο Δάλκο, τον Ανδρέα Μοράτο και τη Χριστίνα Σταματοπούλου για την αφιλοκερδή και κάποτε επίπονη ενασχόλησή τους με την επιμέλεια των κειμένων του τεύχους.
Υ.Γ. 2 Ζητάμε από τους πολλούς φίλους και συνεργάτες που αδημονούν για τη δημοσίευση των κειμένων τους, να δείξουν «λίγη ακόμα» υπομονή!

http://ardin-rixi.gr/archives/2816

Service

Ο κλάδος που ενδεχομένως θα είναι ο μοναδικός με θετικό αναπτυξιακό πρόσημο τα χρόνια της μεγάλης ύφεσης θα είναι των επισκευών. Σχεδόν τίποτα δεν θα αντικαθίσταται πια. Όλα θα επισκευάζονται.

Υπάρχει στη γειτονιά μου ένα κατάστημα επισκευών για μικρές φορητές ηλεκτρικές συσκευές. Κάποτε ήταν μια τρύπα, πιο πολύ αποθήκη θα το έλεγες, τώρα φιλοξενείται σε μεγάλο, προβεβλημένο χώρο και σε κεντρική οδό. Κι έχει εξελιχθεί σε αλυσίδα, με ένα δυο ακόμη καταστήματα. Έχει πάντα κόσμο. Ουρά. Πάντα είχε, αλλά τώρα έχει μεγάλο σουξέ. Οι πελάτες φέρνουν κάθε τι φορητό – όχι τις μεγάλες συσκευές, αλλά ό,τι ηλεκτρικό υπάρχει σπίτι και χρησιμοποιείται σαν επέκταση ή υποκατάστατο των χεριών μας στο νοικοκυριό: ηλεκτρικές σκούπες, σκουπάκια, χύτρες ταχύτητας, σίδερα, πρεσοσίδερα, καφετιέρες, βραστήρες, σεσουάρ, μίξερ, μπλέντερ, αποχυμωτές. Εδώ παρελαύνει ο μικρόκοσμος των πολυεθνικών, κυρίως γερμανικός, αν και made in China. Με όλα τα αναλώσιμα, τα ακριβά γνήσια, αλλά και τα φθηνότερα αντίγραφα. Όλα τα καλά του καταναλωτικού σύμπαντος, που πριν από λίγο καιρό από «διαρκή» είχαν γίνει αναλώσιμα, γιατί εύκολα, με μερικές άτοκες δόσεις, τα αντικαθιστούσαμε με νέα, ανακτούν τώρα το αρχικό χαρακτηριστικό της «διάρκειας». Υπό τον όρο ότι επισκευάζονται, βέβαια.

Το κόστος της επισκευής, ιδιαίτερα όταν γίνεται από τα επίσημα δίκτυα των εταιρειών κατασκευής, σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι αν συμφέρει για ένα τόσο δα ασήμαντο ανταλλακτικό από πλαστικό ή μέταλλο να διαθέσεις ακόμη και το μισό της αρχικής αξίας της συσκευής. Αλλά αυτό είναι ένα ρίσκο που το αναλαμβάνουν πια οι πελάτες, έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα περισυλλογής, και αφού έχουν ακούσει από τον χαμογελαστό υπάλληλο την τιμή της επισκευής.

Αυτός ο άψογα οργανωμένος μηχανισμός του λεγόμενου after sale service, που ισχύει βεβαίως και για τις άλλες, μεγάλες και πολύ ακριβότερες ηλεκτρικές συσκευές, από τα ψυγεία μέχρι τους υπολογιστές, τα κινητά και τ’ αυτοκίνητα, αποκαλύπτει και μια πρόνοια των πολυεθνικών που ικανοποιούν κάθε ανάγκη ή επιθυμία μας πριν καν εκδηλωθεί. Δεν αφορά απλώς την ικανοποίηση των «δικαιωμάτων του καταναλωτή», με την παροχή μακρόχρονων εγγυήσεων και υπηρεσιών συντήρησης του προϊόντος. Αφορά και την πρόνοια βλάβης όχι στη συσκευή, αλλά «βλάβης» στην αγορά. Μια βαθιά ύφεση, για παράδειγμα, που θα μειώσει ή και εκμηδενίσει την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών, άρα και την κερδοφορία των επιχειρήσεων, από την αγορά συσκευών νέας γενιάς που αντικαθιστούν με ρυθμούς εξαμήνου τις παλαιότερες. Για αγορές σαν την ελληνική, καταδικασμένες να πιάσουν καταναλωτικό πάτο, οι επισκευές είναι μια κάποια λύση για τις εταιρείες που ήδη έχουν επιβραδύνει τους ρυθμούς εισαγωγής των νέων προϊόντων τους. Μαζί με μια δραστική μείωση του κόστους τους στο δίκτυο πωλήσεων, οι επισκευές μπορεί να αποδειχθούν ένα κερδοφόρο υποκατάστατο. Η φτωχοποίηση μιας κοινωνίας δεν σημαίνει καθόλου υποστολή της σημαίας του κέρδους.

Η λεγόμενη οικονομία της αγοράς, λοιπόν, έχει ανταλλακτικά κερδοφορίας ακόμη στην ύφεση. Τα προϊόντα, αν δεν έχουν πάθει το ανεπανόρθωτο, αν δεν τους έχει «καεί ο εγκέφαλος», όπως ακούγεται για τα περισσότερα ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά αγαθά της ψηφιακής εποχής, παίρνουν μια παράταση ζωής, μια μικρή «ανάσταση». Για τους ανθρώπους όμως δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι πάντα επισκευάσιμοι. Μπορεί να υπάρχουν τα νοσοκομεία για το «ρεκτιφιέ», τα «σέρβις» και τα «ανταλλακτικά» μας -μερικά στεντς, ένα μπαλονάκι, μια «αλλαγή λαδιών» για επαναφορά από ένα εγκεφαλικό, σπανιότερα μια καινούργια καρδιά, ένα νεφρό- αλλά μερικές φορές η βλάβη είναι ανήκεστος. Και δεν εννοώ τόσο τη φυσική βλάβη, αυτή που φέρνει η φθορά του χρόνου ή η έκθεση στους βιολογικούς και περιβαλλοντικούς κινδύνους. Αλλά τη ζημιά που προκαλεί η έκθεση στους οικονομικούς και κοινωνικούς κινδύνους. Εκεί το after sale service του οικονομικού μας πολιτισμού πάσχει. Κι όχι απλώς πάσχει. Τώρα πια φέρνει σε Καιάδα.

Κοιτάξτε τι γίνεται με τη δημόσια διοίκηση και τη γιγαντοτέραστια «μεταρρύθμιση» της μισθωτής εφεδρείας. Στα 55 τους χρόνια, άνθρωποι με δεκαετίες εμπειρίας βγαίνουν στην απόσυρση, την ίδια στιγμή που το ασφαλιστικό «σύστημα» τείνει στην παράταση του εργάσιμου βίου τουλάχιστον μέχρι τα 65 χρόνια. Σχιζοφρένεια. Κι ακόμη χειρότερα, οι ένα εκατομμύριο άνεργοι, στην πλειοψηφία τους σε παραγωγική ακμή, βγαίνουν περιττοί για άγνωστο διάστημα. Οι τυχεροί που παραμένουν στην παραγωγή πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα ότι θα δουλεύουν περισσότερο και για τουλάχιστον 25% λιγότερα χρήματα. Κι έπειτα, όλοι μαζί, εργαζόμενοι και άνεργοι και συνταξιούχοι πρέπει να εξοικειωθούν με μια ζωή στη ζώνη του λυκόφωτος, στη σφαίρα του απρόβλεπτου. Το λίγο ή το ελάχιστο εισόδημά τους και η όποια αποταμίευση ή περιουσία τους κατά κάποιο τρόπο τελούν υπό εφεδρεία. Υπό φορολογική ομηρία. Κανείς δεν ξέρει πώς θα ξυπνήσουν αύριο ο υπουργός Οικονομικών, η τρόικα, η Γερμανοί επιτηρητές, οι πιστωτές. Ποιο τέχνασμα θα βρουν για να βάλουν στο χέρι ό,τι έχει απομείνει στις τσέπες των φορολογικών υποζυγίων.

Ε, δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος. Χαλάει. Στην αρχή η βλάβη φαίνεται ασήμαντη. Το χαμόγελο που σβήνει στα χείλη. Ένας κόμπος στο στομάχι – κατά κανόνα συνδυασμένος με αριθμητικούς υπολογισμούς για το ανέφικτο ισοζύγιο του μήνα. Έπειτα, η ζημιά περνάει στον «κινητήρα», η μηχανή βογκάει, κολλάει στις ανηφόρες, δεν ανεβάζει στροφές. Κατάθλιψη, δυσκινησία ή και πλήρης ακινησία. Δυσκολεύεσαι να προγραμματίσεις τη ζωή σου, τα στοιχειώδη πνίγονται στη ρευστότητα και στην αβεβαιότητα. Ας πούμε ότι μέχρι εδώ επισκευάζεσαι. Το after sale service του συστήματος προβλέπει ασπιρίνες, βιταμίνες, αναλγητικά, καμιά φορά και επιθετική χημειοθεραπεία. Διά βίου κατάρτιση, εκπαίδευση στη στέρηση, εν ανάγκη μετανάστευση, αν είσαι νέος κι έχεις τα κότσια. Η φιλοσοφία της «επισκευής» είναι να ανακατασκευαστούν και να επανασυναρμολογηθούν οι άνθρωποι, έτσι που να μην έχουν την ενοχλητική μνήμη των κεκτημένων, την απαιτητικότητα των καιρών της ευημερίας, την προσδοκία για βελτίωση της ατομικής και συλλογικής κατάστασης.

Στο τέλος, όμως, καίγεται κι ο εγκέφαλος. Κι αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Γίνεται κυριολεξία όταν τόσο μαζικά, τόσο μεγάλα στρώματα της κοινωνίας εξωθούνται σε μακροχρόνια αδιέξοδα. Η παραγωγική, δημιουργική ικμάδα των ανθρώπων χάνεται για χρόνια, ίσως και δεκαετίες. Δεν επισκευάζεται. Ούτε αντικαθίσταται η μια «χαλασμένη» γενιά, από μια επόμενη που θα ζήσει με καλύτερους όρους. Ίσα ίσα, οι απόγονοί μας, τα «ανταλλακτικά» μας στη μηχανή αναπαραγωγής του οικονομικού συστήματος, μπαίνουν σ’ αυτό με πολύ χειρότερους όρους. «Χαλασμένοι», τσαλακωμένοι εξ απαλών ονύχων, γυμνοί από δικαιώματα. Κι όλοι μαζί, ως παρελθόν, παρόν και μέλλον, γλιστράμε προς τη χωματερή της Ιστορίας. Με τον τρόπο που ένα σωρό έθνη οδηγήθηκαν βίαια στην παρακμή.

Ό,τι ισχύει για τους ανθρώπους, σε κάποια αναλογία, ισχύει και για τους πολιτισμούς, για τα οικονομικά και πολιτικά συστήματα. Υπάρχει το διαδεδομένο κλισέ ότι «η κρίση είναι ευκαιρία». Το after sale service της Ιστορίας, είναι αλήθεια, έχει επιφυλάξει ευκαιρίες νεκρανάστασης σε συστήματα που όχι μόνο έφτασαν στο χείλος του γκρεμού, αλλά έπεσαν αυτοβούλως και στην άβυσσό του. Το κραχ του 1929 αποτελεί το κλασικό παράδειγμα δια του λόγου το αληθές. Η κρίση που διαπέρασε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο του μεσοπολέμου οδήγησε στον φασισμό, στον ναζισμό και στον φονικότερο πόλεμο της Ιστορίας. Για τον καπιταλισμό, αυτό το καπάκι της αβύσσου που άνοιξε ήταν μια πραγματικά μεγάλη ευκαιρία αναζωογόνησης. Οι 40 εκατομμύρια νεκροί του πολέμου έγιναν η πρώτη ύλη για μια νέα τάξη πραγμάτων που, παρά τον Ψυχρό Πόλεμο και το αντίπαλο δέος της ΕΣΣΔ και του ανύπαρκτου σοσιαλισμού, αποτέλεσε τη χρυσή μεταπολεμική πεντηκονταετία του καπιταλισμού. Η οικονομία της αγοράς αυτο-επισκευάστηκε θεαματικά. Αλλά εξασφάλισε πράγματι την αθανασία; Θα επαναλάβει το μεταπολεμικό θαύμα μέσα από αυτή τη νέα κρίση που όλα δείχνουν ότι θα θυμίζει τραγικά αυτή του 1929; Με τίποτα! Δεν έχουμε πια να κάνουμε απλώς με βλάβη σ’ ένα εύκολα αντικαταστάσιμο ανταλλακτικό, ούτε καν με βλάβη στον κινητήρα του καπιταλισμού, που η τρίτη τεχνολογική επανάσταση θα τον επισκευάσει και θα τον παραδώσει σαν καινούργιο. Έχει καεί ο «εγκέφαλος». Ζει το απόλυτο burnout. Αδυνατεί να θρέψει ανθρώπινες προσδοκίες. Έχει εξοκείλει από τη νοητή γραμμή της προόδου. Καθιστά όρο της ύπαρξής του την αχρήστευση όλο και περισσότερου ανθρώπινου δυναμικού. Η επιβίωσή του μοιάζει ασύμβατη με την επιβίωσή μας. Τα συμπτώματα είναι όλα γνωστά: η χρηματοπιστωτική κρίση, το χάος στην Ευρωζώνη, η επιταχυνόμενη απομάκρυνση των πολιτικών αποφάσεων από την επιρροή των κοινωνιών, η ροπή στον αυταρχισμό. Και το κυριότερο, αδυνατεί να βρει σημείο ισορροπίας ανάμεσα στα ανταγωνιστικά συμφέροντα που φλερτάρουν ξανά με μια «θερμή» λύση. Αλλά αυτή τη φορά η «θερμή» λύση δεν θα είναι «ευκαιρία». Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα είναι το τέλος.

Πολύ απλά, η «μηχανή» έχει χαλάσει. Δεν επισκευάζεται. Είναι για πέταμα. Οι θυσίες που μας ζητάει για να πάρει παράταση είναι πεταμένα λεφτά, πεταμένες ζωές. Πάμε για αντικατάσταση. Με τι, είναι η άλλη μεγάλη συζήτηση.

http://kibi-blog.blogspot.com/2011/12/service-23122011.html

«Η δημοκρατία και το δημόσιο χρέος»

Η τάση που έχουν τα χρέη να αυξάνονται ταχύτερα από τη δυνατότητα του πληθυσμού να τα αποπληρώσει είναι μια βασική σταθερά σε όλη την καταγραμμένη ιστορία. Τα χρέη διογκώνονται με γεωμετρική πρόοδο απορροφώντας το πλεόνασμα και υποβαθμίζοντας όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σε κατάσταση αναγκαστικής εργασίας έναντι της υπερχρέωσής του. Για την αποκατάσταση της οικονομικής ισορροπίας η κραυγή του αρχαίου κόσμου για ακύρωση του χρέους διαλαλεί τι έκαναν τα κράτη της Εγγύς Ανατολής της Εποχής του Χαλκού με ένα απλό βασιλικό διάταγμα: διέγραφαν διά μιας τα υπερτροφικά χρέη.

Michael Hudson, «Η δημοκρατία και το δημόσιο χρέος» (δημοσιεύτηκε στην «Frankfurter Algemeine Zeitung», στις 5 Δεκεμβρίου 2011)

 

http://kibi-blog.blogspot.com/

Μαθαίνοντας από το ξυπόλητο κίνημα

Να πώς θα σώσουμε την Ελλάδα: Η ναυπηγική βιομηχανία και το παράδειγμα της Ιαπωνίας

Αυτή τη φορά, την Ελλάδα δεν θα τη σώσουν από την καταστροφή και την επικυριαρχία τα «ξύλινα τείχη», αλλά τα σύγχρονα σιδερένια ποντοπόρα πλοία που θα ναυπηγηθούν στην Ελλάδα, από ελληνικά χέρια, σχεδιασμένα από Έλληνες μηχανικούς, για τους Έλληνες πλοιοκτήτες.

Του Δρος Χρίστου Γαλλή *

Το 1946, η ηττημένη Ιαπωνία προσπαθούσε να συνέλθει από το πυρηνικό ολοκαύτωμα στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι και να επουλώσει τις πληγές της από την πυρηνική καταστροφή. Στις πόλεις οι κάτοικοι είχαν αρχίσει να πεινούν. Και πολλοί κατέφυγαν στις αγροτικές περιοχές για τροφή. Η δωρεάν επισιτιστική βοήθεια από τις ΗΠΑ έσωσε τον πληθυσμό από την πείνα. Η βιομηχανία της Ιαπωνίας ήταν ολοκληρωτικά κατεστραμμένη από τους βομβαρδισμούς, καθώς και οι σημαντικότερες δημόσιες υποδομές της, αλλά και ένα μεγάλο μέρος των πόλεων. Αξίζει όμως εδώ να σημειωθεί πως 48 ώρες μετά την πυρηνική έκρηξη στη Χιροσίμα τα τρένα επισκευάστηκαν και άρχισαν να κυκλοφορούν ξανά στην πόλη…

Δεν υπήρχε καθόλου βιομηχανική παραγωγή, καμία οικονομική δραστηριότητα και επαφή με το εξωτερικό, και φυσικά καμία παραγγελία. Όλοι οι «οικονομικοί δρόμοι» ήταν κλειστοί και υπήρχε αδιέξοδο οικονομικό, με όλα τα κοινωνικά επακόλουθα. Η Ιαπωνία έπρεπε να αρχίσει κυριολεκτικά ξανά από το μηδέν, με μόνο όπλο τους άριστους μηχανικούς και τεχνίτες της, και -το κυριότερο- την κοινωνική συνοχή, την οργάνωση και την εργατικότητα του ιαπωνικού λαού. Τότε, την άνοιξη του 1947 ήρθαν στην Ιαπωνία οι Έλληνες πλοιοκτήτες, οι εφοπλιστές.

Οι Έλληνες πλοιοκτήτες παρήγγειλλαν σημαντικό αριθμό πλοίων προς ναυπήγηση στην Ιαπωνία. Αυτή ήταν η πρώτη οικονομική συμφωνία για την κατεστραμμένη ιαπωνική βιομηχανία. Η πνοή ζωής και το έναυσμα για μια καινούργια αρχή που οδήγησε στο σημερινό οικονομικό και τεχνολογικό επίπεδο της Ιαπωνίας. Ο σπινθήρας έβαλε μπροστά ξανά τη βιομηχανική παραγωγή. Τα ναυπηγεία επισκευάστηκαν γρήγορα, θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν, πολλές άλλες βιομηχανίες και υπηρεσίες υποστήριξης των ναυπηγείων άρχισαν επίσης να λειτουργούν.

Η οικονομική μηχανή της Ιαπωνίας άρχισε να λειτουργεί, το ηθικό του λαού τονώθηκε. Συνολικά, από το 1947 μέχρι το 1970, οι Έλληνες πλοιοκτήτες ναυπήγησαν στα ιαπωνικά ναυπηγεία 1.700 ποντοπόρα πλοία. Ο ιαπωνικός λαός δεν ξέχασε ποτέ τη βοήθεια των Ελλήνων πλοιοκτητών. Ο αυτοκράτορας της Ιαπωνίας σε μια σπάνια επίσημη δημόσια τελετή απένειμε στον πρόεδρο των Ελλήνων πλοιοκτητών το υψηλότερο παράσημο και τιμή που μπορεί να απονείμει στο όνομα του ιαπωνικού λαού.

Η χώρα μας σήμερα βρίσκεται στην αρχή μιας πρωτοφανούς κρίσης. Η μακροχρόνια ύφεση έχει σχεδόν καταστρέψει ένα σημαντικό μέρος της παραγωγικής βάσης της χώρας. Ο αριθμός των ανέργων έχει φτάσει στο ένα εκατομμύριο και μπορεί να το ξεπεράσει σύντομα. Τα αποτελέσματα αυτής της κρίσης είναι πια ορατά και είναι πλέον βέβαιο ότι θα διαρκέσουν για πολύ καιρό, με προφανές θύμα τον ελληνικό λαό. Οι κοινωνικοί και εθνικοί κίνδυνοι είναι ξεκάθαρα ορατοί. Δεν διακυβεύεται μόνο η οικονομική επιβίωση του λαού μας, αλλά και η εθνική μας ανεξαρτησία, οι συνταγματικοί και πολιτειακοί μας θεσμοί.

Οι πολιτικές ελίτ της χώρας μας, όλου του φάσματος και ανεξαρτήτως ιδεολογικής ερμηνείας της κρίσης, έχουν παραδεχτεί ότι η σημερινή κρίση είναι μοναδική και καταλυτική. Μέχρι σήμερα όμως, η πολιτική ελίτ δεν έδειξε την ικανότητα και τη δράση που απαιτούν οι περιστάσεις, δεν έχει ένα ξεκάθαρο καλά οργανωμένο στρατηγικό όραμα για την αειφόρο σύγχρονη ανάπτυξη της χώρας. Ένα όραμα που θα βασίζεται στις μεγάλες δυνατότητες της χώρας και του λαού. Διαχειριζόμενη απλώς την κρίση και τα κεκτημένα της, η πολιτική ελίτ, είτε θα ψάχνει ατελέσφορες έτοιμες λύσεις από το εξωτερικό, άλλοθι της ανεπάρκειάς της, είτε θα αναλίσκεται σε στείρο καταγγελτικό λόγο, είτε θα αυτοσχεδιάζει οραματιζόμενη να σώσει ολόκληρο τον πλανήτη.

Ούτε ο τουρισμός ούτε η γεωργία έχουν την αναπτυξιακή ένταση για να στηρίζουν το σημερινό βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, αλλά ούτε και τη δυναμική για να το αυξήσουν στο μέλλον. Η χώρα χρειάζεται βιομηχανική παραγωγή. Υπάρχουν πολλοί τομείς που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν στη χώρα μας. Η Ελλάδα, όμως, έχει ένα παγκόσμιο συγκριτικό πλεονέκτημα: τη ναυτιλία της. Οι Έλληνες ναυτικοί, οι καλύτεροι στον κόσμο, οι Έλληνες πλοιοκτήτες άξιοι και παγκοσμίως σεβαστοί. Η ναυτική οικονομία είναι ο τομέας που η χώρα μας μπορεί να στηριχτεί, να τον αναπτύξει ανταγωνιστικά, και να καταστεί παγκόσμιος παράγοντας της ναυπηγικής βιομηχανίας.

Τα ελληνικής ιδιοκτησίας ποντοπόρα πλοία ανέρχονται σήμερα περίπου στα 4.000, καθιστώντας την ελληνόκτητη ναυτιλία πρώτη και κυρίαρχη παγκοσμίως. Οι Έλληνες πλοιοκτήτες παρήγγειλαν σε ναυπηγεία διαφόρων χωρών 654 νέα πλοία, που θα «χτιστούν» τα επόμενα χρόνια, αλλάζοντας έτσι τις ισορροπίες στην παγκόσμια ναυτική δύναμη. Η αξία των ελληνόκτητων πλοίων υπό ναυπήγηση ανέρχεται σε δεκάδες δισ. δολάρια. Μόνο η αξία των υπό ναυπήγηση πλοίων του πρώτου εξαμήνου του 2011 υπολογίζεται στα 5,8 δισ. δολ. Από τα 654 πλοία, μόνο ένα θα ναυπηγηθεί στην Ελλάδα.

Γιατί αυτό; Δεν είναι το εργατικό κόστος το πρόβλημα στη χώρα μας. Στην Ιαπωνία, όπου σήμερα ναυπηγούνται ελληνικά πλοία, το εργατικό κόστος είναι πολλαπλά υψηλότερο από αυτό της Ελλάδας. Ούτε η έλλειψη ικανών μηχανικών και τεχνιτών. Συνοπτικά, η μη ανάπτυξη της ναυπηγικής βιομηχανίας στην Ελλάδα είναι κύρια ευθύνη των πολιτικών ελίτ που δεν είχαν την ικανότητα και βεβαία τη θέληση να την αναπτύξουν. Να δημιουργήσουν τις στρατηγικού σχεδιασμού πολιτικές, οικονομικές, νομικές, και κοινωνικές συνθήκες όπου θα μπορούσε να βασιστεί η ανάπτυξη της ναυπηγικής μας βιομηχανίας. Η ευθύνη είναι δεδομένη και ιστορικά καταλογισμένη.

Όμως όλα μπορούν να γίνουν ακόμα και τώρα. Όπως έγινε στην Ιαπωνία το 1947! Αρκεί οι πολιτικές ελίτ να σεβαστούν και να εργαστούν αποκλειστικά και μόνο για το συμφέρον του ελληνικού λαού, στην υπηρέτηση του οποίου αποκλειστικά οφείλουν την ύπαρξή τους! Το συμφέρον του λαού μας είναι η εργασία, ιερό βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, η προοπτική για το μέλλον των παιδιών του, και η εθνική αξιοπρέπεια. Μια οικονομική ανάπτυξη που θα βασίζεται σε ό,τι καλύτερο έχει σήμερα ο ελληνισμός, την παγκόσμια ναυτιλία του, μπορεί να εξυπηρετήσει το συμφέρον του λαού μας και της χώρας γενικότερα.

Προτείνεται: η σημερινή κυβέρνηση και όλα τα πολιτικά κόμματα να αναλάβουν ομόφωνα δράση για την άμεση νομοθετική ίδρυση και την ταχεία έναρξη των έργων κατασκευής τριών ναυπηγικών και επισκευαστικών περιοχών στη χώρα μας. Άμεσα, εδώ και τώρα. Χωρίς κωλυσιεργίες και παλινωδίες. Οι τρεις αυτές ζώνες μπορούν να ιδρυθούν στην περιοχή της Αττικής, στον Βόλο και στην περιοχή της Θεσσαλονίκης. Και στις τρεις αυτές περιοχές υπάρχουν οι σύγχρονες υποδομές για να στηρίζουν μια τέτοιας έντασης βιομηχανική δραστηριότητα.

Υπάρχουν οι έμπειροι εργάτες, οι μηχανικοί και τεχνίτες, και κυρίως, βιομηχανίες που μπορούν να υποστηρίξουν τη λειτουργία ενός τέτοιου ναυπηγικού έργου, αναλαμβάνοντας υπο-κατασκευστικό έργο και προμηθεύοντας υλικά, μηχανήματα και υπηρεσίες. Στις περιοχές αυτές, τα εργασιακά δικαιώματα θα είναι πρέπει να είναι απολύτως σεβαστά, έτσι ώστε να μην υπάρχουν προβλήματα. Η ναυπήγηση πλοίων είναι σήμερα μια τεχνολογικά εξελιγμένη δραστηριότητα χωρίς περιβαλλοντικά προβλήματα. Στα σύγχρονα ναυπηγεία δεν υπάρχουν εκπομπές αερίων, δεν υπάρχουν υγρά απόβλητα. Γίνεται συγκόλληση μεταλλικών ελασμάτων, συναρμολόγηση εργαλείων και μηχανών που έχουν κατασκευαστεί κάπου άλλου.

Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε το μέγεθος της βιομηχανικής και οικονομικής δραστηριότητας που θα είχε αναπτυχθεί στη χώρα μας, αν -για παράδειγμα- οι Έλληνες πλοιοκτήτες ναυπηγούσαν, στα τρία νέα προτεινόμενα ναυπηγεία, 100 από τα 654 νέα ποντοπόρα πλοία που παρήγγειλαν πρόσφατα, και έφερναν για επισκευή μόνο 500 από τα 4.000 ιδιόκτητα επίσης ποντοπόρα πλοία τους! Το μέγεθος της βιομηχανικής αναπτυξιακής έντασης θα ήταν τέτοιο, που θα ρυμουλκούσε ολόκληρη την ελληνική οικονομία σε μια παραγωγική και παγκόσμια ανταγωνιστική αναπτυξιακή τροχιά!

Η χώρα μας δεν έχει ανάγκη να ζητιανεύει επενδύσεις από ξένους, μπορεί να στηριχθεί στις δικές της δυνάμεις. Αρκεί οι πολιτικές ελίτ να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, να σταθούν καθαρά στο πλευρό του ελληνικού λαού με δημιουργικές πράξεις. Ο λαός θέλει αξιοπρεπή εργασία για να έχει την τιμή που του αρμόζει, και μια αισιόδοξη προοπτική και ένα όνειρο για τα παιδιά του. Αυτή τη φορά, την Ελλάδα δεν θα τη σώσουν από την καταστροφή και την επικυριαρχία τα «ξύλινα τείχη», αλλά τα σύγχρονα σιδερένια ποντοπόρα πλοία που θα ναυπηγηθούν στην Ελλάδα, από ελληνικά χέρια, σχεδιασμένα από Έλληνες μηχανικούς, για τους Έλληνες πλοιοκτήτες.

* Περιβαλλοντολόγος-Δασολόγος, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ο Κόσμος του Επενδυτή» στις 17-12-2011.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/12/blog-post_2998.html#more

ΚΟΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Εξήντα πέντε χρόνια μετά την ήττα του ναζισμού και του φασισμού, οι λαοί της Ευρώπης αντιμετωπίζουν σήμερα μια δραματική απειλή, όχι στρατιωτική αυτή τη φορά, αλλά οικονομική, κοινωνική και πολιτική.

Mια νέα «Αυτοκρατορία του Χρήματος» επιτίθεται εδώ και 18 μήνες, συστηματικά, στη μία ευρωπαϊκή χώρα μετά την άλλη, χωρίς να αντιμετωπίζει ουσιαστική αντίσταση. 
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν οργανώνουν τη συλλογική άμυνα των ευρωπαϊκών εθνών απέναντι στις «αγορές», αλλά προσπαθούν να τις καθησυχάσουν, επιβάλλοντας πολιτικές «κατευνασμού», που θυμίζουν έντονα τον τρόπο που αντιμετώπισαν τον φασισμό, στη δεκαετία του 1930. Και οργανώνουν πολέμους χρέους μεταξύ των λαών της Ευρώπης, με την ίδια ελαφρότητα που οδηγήθηκαν από τη belle époque στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η επίθεση των «αγορών» άρχισε με έναν πόλεμο κατά της Ελλάδας, χώρας-μέλους της ΕΕ, της οποίας ο λαός έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην αντίσταση κατά της βαρβαρότητας και την απελευθέρωση της Ευρώπης κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρχικά, ο πόλεμος αυτός ήταν επικοινωνιακός και θύμισε τις καμπάνιες εναντίον εχθρικών “χωρών-παριών”, όπως το Ιράκ ή η Γιουγκοσλαβία. Αυτή η καμπάνια παρουσίασε διεθνώς την Ελλάδα ως μια χώρα διεφθαρμένων τεμπέληδων, επιχειρώντας να αποδώσει στα «γουρούνια» της Ευρώπης και όχι στις διεθνείς τράπεζες την ευθύνη για την κρίση χρέους. 
Σύντομα, η επίθεση αυτή εξελίχθηκε σε χρηματοπιστωτική κρίση, που κατέληξε στην υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας και την επέμβαση του ΔΝΤ στα εσωτερικά της ευρωζώνης.

Όταν πήραν αυτό που ήθελαν από την Ελλάδα, οι “αγορές” στράφηκαν εναντίον των υπολοίπων, μικρότερων ή μεγαλύτερων χωρών της ευρωπεριφέρειας. Παντού, η επιδίωξη είναι μία: η πλήρης κατοχύρωση των αξιώσεων των τραπεζών έναντι των κρατών, η κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, θεμέλιου της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού, η διάλυση των ευρωπαϊκών κρατών και η υποταγή όσων κρατικών δομών απομένουν στη νέα “Διεθνή του Χρήματος”. 

H Eυρωπαϊκή Ένωση, που παρουσιάστηκε στους λαούς της ως μέσο για την συλλογική προκοπή και δημοκρατία τείνει να μετατραπεί σε μέσο κατάργησης της ευημερίας και της δημοκρατίας. Παρουσιάστηκε ως μέσο αντίστασης στην «παγκοσμιοποίηση», οι αγορές όμως τη θέλουν εργαλείο αυτής της «παγκοσμιοποίησης». 

Παρουσιάστηκε στους Γερμανούς και τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς ως μέσο ειρηνικής αύξησης της ισχύος και της ευημερίας τους, ο τρόπος όμως με τον οποίο αφήνεται κάθε λαός έρμαιο των χρηματοπιστωτικών αγορών, καταστρέφει την εικόνα της Ευρώπης και καθιστά τις «αγορές» φορείς ενός νέου χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού, αφεντικά της Ευρώπης. 

Κινδυνεύουμε να επαναλάβουμε, στην ήπειρό μας, το χρηματιστικό ισοδύναμο του Α’ και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, να διαλυθούμε μέσα στο χάος και την αποσύνθεση, προς μεγάλη χαρά μιας διεθνούς Αυτοκρατορίας του Χρήματος και των Όπλων, στο οικονομικό κέντρο της οποίας βρίσκεται η δύναμη των «Αγορών».
Οι λαοί της Ευρώπης και όλου του κόσμου αντιμετωπίζουν μια ιστορικά πρωτοφανή συγκέντρωση οικονομικής, αλλά επίσης πολιτικής και εκδοτικής ισχύος, του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, μιας χούφτας δηλαδή χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και οίκων αξιολόγησης και μιας πολιτικής και εκδοτικής τάξης εξαγορασμένης από αυτά, με κέντρα περισσότερο εκτός, παρά εντός Ευρώπης. Αυτές είναι οι «αγορές», που επιτίθενται σήμερα στο ένα ευρωπαϊκό κράτος μετά το άλλο, χρησιμοποιώντας τον μοχλό του χρέους για να κατεδαφίσουν το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος και τη δημοκρατία.

Η «Αυτοκρατορία του Χρήματος» επιβάλλει σήμερα τη γρήγορη, βίαιη, βάρβαρη μετατροπή μιας χώρας της ευρωζώνης, της Ελλάδας, σε χώρα του τρίτου κόσμου, με ένα πρόγραμμα δήθεν «σωτηρίας» της, στην πραγματικότητα “σωτηρίας” των τραπεζών που τη δάνεισαν. Στην Ελλάδα, η συμμαχία των τραπεζών και των πολιτικών ηγεσιών επέβαλε, δια της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, ένα πρόγραμμα που ισοδυναμεί με “οικονομική-κοινωνική δολοφονία” της χώρας και της δημοκρατίας της, οργανώνει τη λεηλασία της πριν από τη χρεωκοπία στην οποία οδηγεί, θέλοντας να τη καταστήσει αποδιοπομπαίο τράγο για την παγκόσμια οικονομική κρίση και να την χρησιμοποιήσει για να «παραδειγματίσει» και να τρομοκρατήσει όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς. 

Η πολιτική που ασκείται σήμερα στην Ελλάδα και επιχειρείται σταδιακά να γενικευθεί είναι η ίδια που εφαρμόστηκε στη Χιλή του Πινοτσέτ, στη Ρωσία του Γιέλτσιν ή στην Αργεντινή και θα έχει τα ίδια αποτελέσματα αν δεν διακοπεί άμεσα. Ως αποτέλεσμα ενός προγράμματος που υποτίθεται σκόπευε να τη βοηθήσει, η Ελλάδα είναι σήμερα στο χείλος της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής. Χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο, για να μελετηθούν οι λαϊκές αντιδράσεις στον κοινωνικό δαρβινισμό και να τρομοκρατηθεί όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση με αυτό που μπορεί να συμβεί σε ένα μέλος της. 

Ίσως μάλιστα, οι αγορές σπρώχνουν και χρησιμοποιούν την ίδια την ηγεσία της Γερμανίας σε μια πράξη ουσιαστικής καταστροφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνιστά όμως πράξη ακραίας πολιτικής, ιστορικής τύφλωσης να νομίζουν οι κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ και, πρώτη από όλες, η Γερμανία, ότι θα υπάρξει οποιοδήποτε σχέδιο ευρωπαϊκής ενοποίησης ή και απλής συνεργασίας, στα ερείπια ενός ή περισσοτέρων μελών της ευρωζώνης. 

Η προγραμματιζόμενη κατεδάφιση των κυριότερων, παγκόσμιας σημασίας, πολιτικών και κοινωνικών επιτευγμάτων των ευρωπαϊκών λαών δεν μπορεί να θεμελιώσει καμιά Ευρωπαϊκή ‘Ένωση. Θα οδηγήσει στο χάος και την αποσύνθεση και θα ευνοήσει την ανάδειξη φασιστικών λύσεων στην ήπειρό μας.

Οι ιδιωτικές τράπεζες-γίγαντες της Wall Street υποχρέωσαν το 2008 τα κράτη και τις κρατικές τράπεζες να τις σώσουν από την κρίση που οι ίδιες προκάλεσαν, πληρώνοντας με τα λεφτά των φορολογουμένων το κόστος των τεράστιων απατών τους, όπως τα ενυπόθηκα δάνεια, αλλά και το κόστος της λειτουργίας ενός αρρύθμιστου καπιταλισμού-καζίνο, που επέβαλαν τα τελευταία είκοσι χρόνια. Μετέτρεψαν την δική τους κρίση σε κρίση δημόσιου χρέους. 

Τώρα, χρησιμοποιούν την κρίση και το χρέος, που οι ίδιες δημιούργησαν, για να πάρουν από τα κράτη και από τους πολίτες τις λιγοστές εξουσίες που ακόμα διαθέτουν. 
Αυτό είναι μονάχα το ένα μέρος της κρίσης χρέους. Το άλλο είναι, ότι το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, μαζί με τις πολιτικές δυνάμεις που το στηρίζουν παγκοσμίως, επέβαλε την ατζέντα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, η οποία οδηγεί αναπόφευκτα στη μεταφορά της παραγωγής εκτός Ευρώπης και την προς τα κάτω σύγκλιση των κοινωνικών και οικολογικών κεκτημένων της Ευρώπης με αυτά του Τρίτου Κόσμου. Για πολλά χρόνια έκρυψαν αυτή τη διαδικασία πίσω από δάνεια, όμως τώρα χρησιμοποιούν τα δάνεια για να την ολοκληρώσουν.

Η «Διεθνής του Χρήματος» που θέλει να καταργήσει κάθε έννοια κράτους στην Ευρώπη, απειλεί σήμερα την Ελλάδα με χρεωκοπία, αύριο την Ιταλία ή την Πορτογαλία, ενθαρρύνει την αντιπαράθεση του ενός ευρωπαϊκού λαού στον άλλο, θέτει την Ευρωπαϊκή Ένωση προ του διλήμματος είτε να μετατραπεί σε δικτατορία των αγορών, είτε να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη. Επιδιώκει να γυρίσει την Ευρώπη, και όλο τον κόσμο μαζί της, σε μια κατάσταση σαν αυτή προ του 1945, αν όχι πριν από τη Γαλλική Επανάσταση και τον Διαφωτισμό.

Στα αρχαία χρόνια, η διαγραφή από τον Σόλωνα, των χρεών που κράταγαν τους φτωχούς δούλους των πλουσίων, η περίφημη μεταρρύθμιση της Σεισάχθειας, έβαλε τα θεμέλια για την γέννηση, στην Αρχαία Ελλάδα, των ιδεών της Δημοκρατίας, του Πολίτη, της Πολιτικής και της Ευρώπης, των θεμελίων του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πολιτισμού.
Αγωνιζόμενοι εναντίον της τάξης του πλούτου, οι πολίτες της Αθήνας άνοιξαν τον δρόμο στο πολίτευμα του Περικλή και την πολιτική φιλοσοφία του Πρωταγόρα που διακήρυξε «Πάντων χρημάτων μέτρων άνθρωπος».

Σήμερα, η τάξη του πλούτου επιχειρεί να εκδικηθεί το πνεύμα του Ανθρώπου: «Πάντων ανθρώπων μέτρον αγορές» είναι το σύνθημα που πρόθυμα ασπάζονται οι πολιτικές μας ηγεσίες, συμμαχώντας με τον διάβολο του Χρήματος, όπως έκανε ο Φάουστ.
Μια χούφτα διεθνών τραπεζών, οίκων αξιολόγησης, επενδυτικών funds, μια παγκόσμια συγκέντρωση χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου χωρίς ιστορικό προηγούμενο, διεκδικεί την εξουσία στην Ευρώπη και τον κόσμο, διαλύει τη μεσαία τάξη και τη μισθωτή εργασία, ετοιμάζεται να καταργήσει τα κράτη και τη δημοκρατία μας, χρησιμοποιώντας το όπλο του χρέους για να υποδουλώσει τους λαούς της Ευρώπης, να βάλει στη θέση της όποιας, όσης Δημοκρατίας διαθέτουμε, τη Δικτατορία του Χρήματος και των Τραπεζών, την εξουσία μιας ολοκληρωτικής Αυτοκρατορίας της Παγκοσμιοποίησης, το πολιτικό κέντρο της οποίας βρίσκεται εκτός της ηπειρωτικής Ευρώπης, παρά την παρουσία πανίσχυρων ευρωπαϊκών τραπεζών στην καρδιά της Αυτοκρατορίας.
Άρχισαν από την Ελλάδα, που χρησιμοποιούν έκτοτε ως πειραματόζωο, για να προχωρήσουν στη συνέχεια στις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας και, σταδιακά, του κέντρου. Η ελπίδα ορισμένων ευρωπαϊκών κρατών ότι θα γλυτώσουν τελικά, δεν αποδεικνύει παρά το ότι οι σημερινοί Ευρωπαίοι ηγέτες αντιμετωπίζουν την απειλή του νέου, “χρηματοπιστωτικού φασισμού”, όχι λιγότερο αψήφιστα από όσο αντιμετώπισαν στον μεσοπόλεμο την απειλή του Χίτλερ.

Και δεν πρέπει ασφαλώς να θεωρηθεί τυχαίο, ότι ένα μεγάλο μέρος των ΜΜΕ, ελεγχόμενο από τους τραπεζίτες, επέλεξε να επιτεθεί εναντίον της ευρωπαϊκής περιφέρειας, ονομάζοντας αυτές τις χώρες “γουρούνια” (PIGS) και στράφηκε σε μια περιφρονητική, σαδιστική, ρατσιστική καμπάνια, όχι μόνο εναντίον των Ελλήνων, αλλά και εναντίον της αρχαίας ελληνικής κληρονομιάς και του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Αυτή η επιλογή δείχνει τους βαθύτερους στόχους της ιδεολογίας και των αξιών του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που προωθεί τον καπιταλισμό της καταστροφής. 
Η προσπάθεια μερίδας των γερμανικών ΜΜΕ να χρησιμοποιήσει κατά τρόπο εξευτελιστικό σύμβολα όπως η Ακρόπολη ή η Αφροδίτη της Μήλου, μνημεία απέναντι στα οποία στάθηκαν προσοχή ακόμα και οι αξιωματικοί του Χίτλερ, δεν είναι παρά η έκφραση της βαθειάς περιφρόνησης των τραπεζιτών, που ελέγχουν αυτά τα ΜΜΕ, όχι τόσο ή μόνο προς τους Έλληνες, όσο κυρίως προς τις ιδέες της ελευθερίας και της δημοκρατίας που γεννήθηκαν στον τόπο τους.

Το χρηματοπιστωτικό τέρας παρήγαγαν τέσσερις δεκαετίες αποφορολόγησης του κεφαλαίου, κάθε είδους “απελευθέρωσης των αγορών”, γενικευμένης απορρύθμισης, κατάργησης οποιωνδήποτε φραγμών στην κυκλοφορία κεφαλαίων και εμπορευμάτων, διαρκούς επίθεσης στο κράτος, μαζικής εξαγοράς των πολιτικών κομμάτων και των ΜΜΕ, οικειοποίησης του παγκόσμιου πλεονάσματος από μια χούφτα τράπεζες-βαμπίρ της Wall Street. Τώρα, αυτό το τέρας, αληθινό “Κράτος πίσω από τα Κράτη”, αποκαλύπτεται διεκδικώντας την ολοκλήρωση του οικονομικού και πολιτικού “διαρκούς πραξικοπήματος” που διεξάγει εδώ και τέσσερις δεκαετίες.

Απέναντι σε αυτή την επίθεση, οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας μοιάζουν συμβιβασμένες, μετά από δεκαετίες “εισοδισμού” του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, τα πιο σημαντικά κέντρα του οποίου βρίσκονται εκτός Ευρώπης. Από την άλλη πλευρά, τα συνδικαλιστικά και τα κοινωνικά κινήματα δεν είναι ακόμη ικανά να αποτρέψουν αποφασιστικά αυτή την επίθεση, όπως επανειλημμένα έκαναν στο παρελθόν. Αυτή την κατάσταση επιδιώκει να εκμεταλλευθεί ο νέος χρηματοπιστωτικός ολοκληρωτισμός, για να επιβάλλει τετελεσμένες, μη αντιστρέψιμες καταστάσεις σε όλη την Ευρώπη. 

Είναι επιτακτική η ανάγκη για τον άμεσο συντονισμό δράσης πάνω από τα σύνορα των ευρωπαϊκών κρατών, μεταξύ των ανθρώπων των τεχνών και των γραμμάτων, των διανοούμενων, των αυτόβουλων κινημάτων, των κοινωνικών δυνάμεων και προσωπικοτήτων που αντιλαμβάνονται τη σημασία του διακυβεύματος. Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα ισχυρό μέτωπο αντίστασης στην επελαύνουσα “Ολοκληρωτική Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης”, προτού είναι αργά.

Η Ευρώπη μπορεί να επιβιώσει μόνο αν προτάξει μια ενωμένη απάντηση ενάντια στις Αγορές, μια πρόκληση μεγαλύτερη από αυτή που αυτές της απευθύνουν, ένα καινούριο, πανευρωπαϊκό «New Deal».

– Πρέπει να σταματήσουμε άμεσα την επίθεση κατά της Ελλάδας και των άλλων χωρών της περιφέρειας της Ε.Ε. Πρέπει να διακοπεί άμεσα η ανεύθυνη και εγκληματική πολιτική λιτότητας και ιδιωτικοποιήσεων, που οδηγεί κατευθείαν σε μια κρίση βαθύτερη από αυτή του 1929.

– Πρέπει να αναδιαρθρωθεί ριζικά το δημόσιο χρέος όλης της Ευρωζώνης και ειδικά σε βάρος των ιδιωτικών τραπεζικών γιγάντων. Οι τράπεζες πρέπει να επανελεγχθούν και η χρηματοδότηση της ευρωπαϊκής οικονομίας να τεθεί υπό εθνικό και ευρωπαϊκό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο. Δεν είναι δυνατόν να κρατάνε τα οικονομικά κλειδιά της Ευρώπης τράπεζες όπως η Goldman Sachs, η JPMorgan, η UBS, η Deutsche Bank κ.α. Πρέπει να απαγορευθούν τα ανεξέλεγκτα χρηματοπιστωτικά παράγωγα, αιχμή του δόρατος του καταστροφικού χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και να δημιουργηθεί πραγματική οικονομική και παραγωγική ανάπτυξη, αντί της κερδοσκοπικής κερδοφορίας.

– Η παρούσα αρχιτεκτονική, βασισμένη στους κανόνες του Μάαστριχτ και του ΠΟΕ, έχει εγκαθιδρύσει ένα μηχανισμό παραγωγής χρέους στην Ευρώπη. Χρειάζεται ριζική αλλαγή όλων των συνθηκών, η υπαγωγή της ΕΚΤ στον πολιτικό έλεγχο των ευρωπαϊκών λαών, ένας χρυσούς κανών για ένα μίνιμουμ κοινωνικών, φορολογικών, οικολογικών στάνταρτ στην Ευρώπη. Να επιτραπεί ο απ’ ευθείας δανεισμός χωρών από την ΕΚΤ. Χρειαζόμαστε επειγόντως αλλαγή υποδείγματος. Την επιστροφή στην τόνωση της ανάπτυξης μέσω της τόνωσης της ζήτησης, μέσω νέων ευρωπαϊκών προγραμμάτων επενδύσεων, μια νέα ρύθμιση, επαναφορολόγηση, επανέλεγχο της διεθνούς ροής κεφαλαίου και εμπορευμάτων. Μια νέα μορφή έξυπνου και λογικού προστατευτισμού, στο πλαίσιο μιας ανεξάρτητης Ευρώπης, πρωταγωνίστριας στον αγώνα για έναν πολυπολικό, δημοκρατικό, οικολογικό, κοινωνικό πλανήτη.

Απευθύνουμε έκκληση στις δυνάμεις και στα άτομα που συμμερίζονται αυτές τις ιδέες, να συμπτύξουμε το ταχύτερο δυνατό ένα ευρύ, πανευρωπαϊκό μέτωπο δράσης. Να εκπονήσουμε ένα μεταβατικό ευρωπαϊκό πρόγραμμα, να συντονίσουμε την απαραίτητη όσο ποτέ διεθνή δράση μας, ώστε να κινητοποιήσουμε τις δυνάμεις του λαϊκού κινήματος, για να ανατρέψουμε τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης, τις σημερινές ιστορικά ανεύθυνες ηγεσίες των χωρών μας, για να σώσουμε τους λαούς μας και τις κοινωνίες μας. Να προστατέψουμε τη δημοκρατία πριν να είναι πολύ αργά για την Ευρώπη.

Αθήνα, Οκτώβριος 2011 

Mίκης Θεοδωράκης

Αλέξης Τσίπρας

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Γιάννης Μυλόπουλος 

Θεοδόσης Πελεγρίνης 

Κωνσταντίνος Τσουκαλάς

Κώστας Δουζίνας 

Κώστας Βεργόπουλος

Κυριάκος Κατζουράκης 

Κάτια Γέρου 

Γιάγκος Ανδρεάδης

Λουκάς Αξελός

Πέπη Ρηγοπούλου

Μανώλης Γλέζος

Την έκκληση συνυπογράφουν:

ΙΤΑΛΙΑ

Paolo Ferrero, Εθνικός Γραμματέας του Κόμματος Κομμουνιστικής Επανίδρυσης

ΙΣΠΑΝΙΑ

Jose Luis Centella, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας

Willy Meyer, Ευρωβουλευτής της Ενωμένης Αριστεράς Ισπανίας

Maite Mola, Αντιπρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, υπεύθυνη Διεθνών Σχέσεων του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας.

ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ

Eero Ojanen, συνθέτης, πιανίστας

Monna Kamu, τραγουδιστής

Niko Saarela, ηθοποιός

Juha-Pekka Väisänen, εννοιολογικός καλλιτέχνης, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Φινλανδίας

Erkki Susi, Αρχισυντάκτης της εβδομαδιαίας εφημερίδας Tiedonantaja

ΓΑΛΛΙΑ

Pierre Laurent, Πρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, Εθνικός Γραμματέας του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος 

Jean-Luc Melenchon, Ευρωβουλευτής, Συμπρόεδρος του Κόμματος της Αριστεράς (Parti de Gauche), υποψήφιος του Μετώπου της Αριστεράς (Front de Gauche) στις γαλλικές Προεδρικές Εκλογές 2012.

Martine Billard, Συμπρόεδρος του Κόμματος της Αριστεράς (Parti de Gauche) 

Francis Wurtz, τ. Ευρωβουλευτής, τ. Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς-Βορειοευρωπαϊκής Πράσινης Αριστεράς (GUE/NGL) στο Ευρωκοινοβούλιο

Samir Amin, Πρόεδρος του Παγκόσμιου Εναλλακτικού Φόρουμ 

Gerard Filoche, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Σοσιαλιστικού Κόμματος 

Jean-Pierre Page, συνδικαλιστής, πρώην μέλος της ηγεσίας της CGT

Bernard Cassen, επίτιμος πρόεδρος της ATTAC Γαλλίας 

Francois Morin, οικονομολόγος

ΓΕΡΜΑΝΙΑ-ΕΛΒΕΤΙΑ

Klaus Ernst, Συμπρόεδρος της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke), Βουλευτής στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο

Dr. Gesine Loetzsch, Συμπρόεδρος της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke), Βουλευτής στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο 

Oskar Lafontaine, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Κοινοβούλιο του Ζααρ, τ. πρωθυπουργός του Κρατιδίου του Ζάαρ (1985-1998), πρώην Πρόεδρος του Σοιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας

Prof. Dr. Lothar Bisky, καθηγητής ΜΜΕ και πολιτισμού, Ευρωβουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke)

Dr. Gregor Gysi, Πρόδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο

Dr. Diether Dehm, τραγουδιστής, στιχουργός, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο 

Wolfgang Gehrcke, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο

Sahra Wagenknecht, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο 

Ulrich Maurer, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο 

Stefan Liebich, Βουλευτής της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο 

Renate Harcke, μέλος του Συμβουλίου της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke)

Prof. Dr. Wolfgang Methling, τ. Υπουργός περιβάλλοντος του Κρατιδίου Μακλεμβούργου-Δυτικής Πομερανίας (1998-2006)

Angelica Domröse, ηθοποιός, σκηνοθέτης στο θέατρο και την τηλεόραση

Heidrun Hegewald, ζωγράφος, συγγραφέας

Gina Pietsch, τραγουδίστρια, ηθοποιός

Renate Richter, ηθοποιός

Peter Sodann, ηθοποιός στο θέατρο και την τηλεόραση

Hilmar Thate, ηθοποιός στο θέατρο και την τηλεόραση

Hannes Wader, τραγουδιστής, στιχουργός

Konstantin Wecker, τραγουδιστής, στιχουργός

Prof. Dr. Manfred Wekwerth, σκηνοθέτης, συνεργάτης του Bertolt Brecht

Klaus Höpcke, δημοσιογράφος

Barbara und Winfried Junge, κινηματογραφιστές, βραβευμένοι για την ταινία “Die 
Kinder von Golzow”/”The Golzow-Children”

Asteris Koutoulas, συγγραφέας

Takis Mitsidis, πολιτιστικός διευθυντής

Kostas Papanastasiou, αρχιτέκτονας, ηθοποιός, τραγουδιστής

Eckart Spoo, δημοσιογράφος, συντάκτης της πολιτικής-πολιτιστικής επιθεώρησης Ossietzky

Prof. Gunter Reisch, σκηνοθέτης 

Dr. Beate Reisch, λογοτέχνης

Katja Ebstein, τραγουδίστρια, ηθοποιός

Prof. Dr. Heinrich Fink, θεολόγος, τ. Πρύτανης του πανεπιστημίου Humboldt του Βερολίνου

Daniela Dahn, συγγραφέας 

Rolf Becker, ηθοποιός

EΛBETIA

Prof. Dr. Jean Ziegler, συγγραφέας, μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής του Συμβουλίου του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα

Την έκκληση υπογράφει επίσης ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο

http://konstantakopoulos.blogspot.com/

Ένας λαός με αξίες

του Νίκου Λυγερού

Υπάρχουν πολλές κατηγορίες εναντίον της Ελλάδας, αλλά όλες αυτές δικαιώνουν τον ελληνισμό! Η πατρίδα μας είναι ο χώρoς μιας ανοιχτής δομής. Λειτουργούμε διαχρονικά με τις πολιτείες ή με μια πολλαπλή δομή, όπως ήταν η Αυτοκρατορία του Μεγαλεξάνδρου ή η Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Έχουμε μια αναρχική προσέγγιση της έννοιας του κράτους, διότι είμαστε ένας λαός με αξίες. Δεν βασίζουμε την οντότητά μας πάνω στις αρχές αλλά στις αξίες. Με άλλα λόγια, είμαστε τα παιδιά της Αντιγόνης κι όχι οι σκλάβοι του Κρέοντα. Βέβαια αυτό μας προκαλεί προβλήματα, αλλά μόνο οι νεκροί δεν έχουν προβλήματα. Κι όπως δεν είμαστε όλοι στωικοί, πρέπει να πατήσουμε πάνω στις έννοιες της αντίστασης και της θυσίας για να μην γονατίσουμε. Κι αν πολλοί ερμηνεύουν τις κινήσεις μας ως χαοτικές, είναι απλώς διότι δεν υπολογίζουν την χρονική πολυπλοκότητά μας και ότι έχουμε μάθει να ζούμε μακράν της ισορροπίας, διότι θέλουμε να δημιουργήσουμε όχι μόνο για μας αλλά και για τους άλλους, δηλαδή για την ανθρωπότητα. Τότε πώς να διαχειριστούμε με άλλο τρόπο τα προβλήματά μας; Ξέρουμε όλοι ότι οι αρχές μας είναι αυθαίρετες κάθε φορά που απέκτησαν δύναμη μετατράπηκαν σε δικτατορίες, οι οποίες καταπάτησαν τα δικαιώματα του λαού μας. Κατά συνέπεια, είναι ορθολογικό να είμαστε επιφυλακτικοί προς αυτές τις τάσεις της κανονικοποίησης για το δήθεν κοινό όφελος. Δεν είμαστε συντηρητικοί, διότι είμαστε παραδοσιακοί κι όταν δεν είμαστε ούτε αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είμαστε ένας παλιός λαός με όλη τη σημασία της έννοιας. Δίνουμε μεγάλη σημασία στους ανθρώπους μας, διότι ξέρουμε ότι είμαστε λίγοι και σπάνιοι. Δεν έχουμε τη δυνατότητα να σπαταλήσουμε ανθρωπιά. Γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποί μας είναι η γη μας και με τη διασπορά μας ζούμε βιωματικά την έννοια της ελεύθερης δομής, η οποία είναι de facto και de jure ανεξάρτητη από τη λεγόμενη κρατική μας οντότητα. Είμαστε συνειδητοποιημένοι με την ιδέα ότι το κράτος έχει ανάγκη από το λαό και όχι το αντίθετο, αλλιώς δημιουργείται μια δημόσια εξάρτηση που συνεχίζεται και μετά τη σύνταξη έως την απελευθέρωση του θανάτου. Στο κάτω κάτω της γραφής, ακόμα και το σύνθημα της επανάστασης δεν αφορά στο κράτος αλλά στην ελευθερία και τον θάνατο. Μόλις σκεφτόμαστε κρατικά, αναπαράγουμε τα νοητικά σχήματα του συστήματος, το οποίο έχει υπόσταση μόνο όταν καταπατά ανθρώπους, για να εξασφαλίσει την εξουσία του πάνω στα ανώνυμα άτομα. Κι όταν θυμόμαστε τον Προμηθέα δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι τον έδεσαν πάνω στο βράχο του Καυκάσου, το Κράτος και η Βία. Διαχρονικά θέλουμε την ελευθερία της σκέψης μας μέσω της δράσης του φωτός και δεν σεβόμαστε τους θύτες, διότι αγαπάμε τα θύματα. Ακόμα και η γενοκτονία μάς δίδαξε το ίδιο σχήμα και αν δίνουμε τόσο λίγη σημασία στο παρόν είναι γιατί ξέρουμε ότι είμαστε λαός του χρόνου και όχι του χώρου. Οι νεκροί μας και οι αγέννητοί μας καθορίζουν την ύπαρξή μας ως γέφυρες μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος. Για όλους αυτούς τους λόγους δεν μπορεί να μας πλήξει μια τεχνητή κρίση, διότι ως λαός έχουμε ζήσει και πεθάνει με αμύθητες δυσκολίες. Μας αρέσει να μαθαίνουμε και να ανακαλύπτουμε, και τα εμπόδια είναι μόνο για να τα ξεπεράσουμε. Η ζωή μας δεν ήταν ποτέ εύκολη, δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι, διότι δίνουμε αγώνα για όλα και για τις αξίες μας.   http://www.lygeros.org/lygeros/7142-gr.html

Τζίτζικες και μέρμηγκες του Γ. Βαρουφάκη

Το σημερινό Δελτίο Κρίσης της σημερινής θα είναι πολύ σύντομο. Μια παράγραφος όλη κι όλη. Η εξής: Το κούρεμα (γνωστό κι ως PSI), η χρηματοδότηση του ΔΝΤ από τις Κεντρικές Τράπεζες της ευρωζώνης (ώστε να χρηματοδοτηθούν έμμεσα οι Ιταλία και η Ισπανία), η “μόχλευση” του EFSF, τα 500 δις ευρω με τα οποία θα προικιζόταν ο νέος μηχανισμός (το ESM) ώστε να αρχίσει να λειτουργεί νωρίτερα – όλες αυτές οι μεγάλες «υποσχέσεις» των τελευταίων δυο Συνόδων Κορυφής (26ης Οκτωβρίου και 9ης Δεκεμβρίου) εξανεμίστηκαν. Τίποτα από αυτά δεν έχει μείνει παρά μόνο οι στάχτες τους που τις σκορπίζει ο άνεμος από εδώ κι από εκεί. Τι έμεινε από την Τελική Λύση; Μονάχα η απόφαση να συνάψουμε μια, ουσιαστικά, μη-Συνθήκη, η οποία, έτσι κι αλλιώς, είναι εκτός θέματος (και η οποία έβαλε τέλος στην ΕΕ όπως την ξέραμε, καθώς η Βρετανία άνοιξε τον δρόμο της διάσπασης της Ένωσης). Πάλι καλά που έχουμε γιορτές και κανείς δεν έχει όρεξη να έρθει αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Ζούμε την «ηρεμία» πριν την καταιγίδα του νέου έτους.

Εν αναμονή λοιπόν της νέμεσης που θα επισκεφτεί την Ευρώπη μετά τις γιορτές, σκέφτηκα ότι, αντί να επιδοθώ άλλη μια φορά σε αναλύσεις οικονομικού περιεχομένου, ίσως να είναι προτιμότερο να πω μια ιστορία. Έναν μύθο που έχει στόχο την απομυθοποίηση, την αμφισβήτηση για την ακρίβεια, του μύθου που σήμερα κυριαρχεί στην Ευρώπη με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βρεθεί λύση.

Τζίτζικες και μέρμηγκες – ο κυρίαρχος μύθος
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα του Νότου, τα τζιτζίκια ζούσαν ανέμελα σε μια συνομοσπονδία με μερμήγκια βόρειων χωρών τα οποία δούλευαν, δούλευαν και δούλευαν. Όσο η συνομοσπονδία τους αυτή πέρναγε μέρες καλοκαιριού, όλα πήγαιναν φίνα. Τα τζιτζίκια τραγούδαγαν και κορόιδευαν τα μερμήγκια αλλά και τα μερμήγκια που και που επισκέπτονταν τον Νότο για μερικές εβδομάδες ανεμελιάς στον ήλιο δίπλα στα τεμπέλικα τζιτζίκια.

Μια μέρα όμως, το καλοκαίρι της συνομοσπονδίας τους τελείωσε. Άγριοι, παγωμένοι άνεμοι άρχισαν να φυσούν από βορειοδυτική κατεύθυνση, αρχικά από την Wall Street και αργότερα από κάθε δυνατή κατεύθυνση. Τότε, τα τζιτζίκια του Νότου, ιδίως στην Ελλάδα, παραλίγο να ξεπαγιάσουν. Χωρίς τρόφιμα στις αποθήκες τους, χωρίς να έχουν προνοήσει για τις δύσκολες ημέρες του χειμώνα της συνομοσπονδίας τους, έτρεξαν στις πρωτεύουσες του Βορρά, με προτεταμένο το χέρι, ζητώντας από τα μερμήγκια αρωγή, αλληλεγγύη. Τα μερμήγκια, όπως είναι φυσικό, δίσταζαν να ανοίξουν τις αποθήκες με τα όλο κόπο συσσωρευμένα καλούδια τους. Δεν δίσταζαν ωστόσο από τσιγκουνιά αλλά από φόβο. Φόβο ότι αν αρχίσουν να ταΐζουν ανεξέλεγκτα τα πεινασμένα, άφρονα τζιτζίκια, ήταν πολύ πιθανόν αυτά να κάνουν πάλι τα ίδια: να συνεχίσουν να γλεντοκοπούν και, κάθε φορά που η κοιλιά τους είναι άδεια, να τρέχουν πάλι στα μερμήγκια να την γεμίσουν, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να αδειάσουν οι αποθήκες των μερμηγκιών και να πεινάσουν όλοι μαζί.

Να γιατί τα μερμήγκια ναι μεν δεν αρνήθηκαν στα τζιτζίκια συνδρομή αλλά απλά απαίτησαν από αυτά δείγματα γραφής ότι θα αλλάξουν. Θα γίνουν κι αυτά πιο… μερμήγκια. Όταν άκουγαν από τα χείλη των τζιτζικιών κουβέντες περί ευρωομολόγων, ενεργοποίηση της ΕΚΤ με στόχο την «ορθολογική διαχείριση του χρέους της ευρωζώνης» κλπ, αμέσως στύλωναν τα πόδια, σκεπτόμενα μέσα τους: «Πάλι τις αποθήκες μας έβαλαν στο μάτι.» Κι έτσι επέμεναν ακόμα περισσότερο στην μερμηγκοποίηση των τζιτζικιών ως συνθήκη για να ανοίξουν τις αποθήκες τους για να ταϊστούν τα πεινασμένα τζιτζίκια.

Μύθοι και πραγματικότητα

Το πρόβλημα με τους μύθους, όπως ο Αίσωπος γνώριζε καλά, είναι ότι όταν τους χρησιμοποιούμε για να κατανοήσουμε την πραγματικότητα, να εξαγάγουμε συμπεράσματα και ηθικά διδάγματα, είναι πολύ εύκολο να οδηγηθούμε σε καταστροφική πλάνη όταν ο μύθος που τελικά κυριαρχεί χάνει την «επαφή» με καίριες διαστάσεις της πραγματικότητας, καλύπτοντας έτσι την τελευταία στο σκοτάδι (αντί να την λούζει με φως). Κάτι τέτοιο συμβαίνει τώρα στην Ευρώπη. Ο Αισώπειος μύθος με τα μερμήγκια του Βορρά και τα τζιτζίκια του Νότου αντανακλά μια νοοτροπία, έναν κυρίαρχο τρόπο ανάλυσης της Κρίσης, που αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό της ευρωζώνης, καθώς ωθεί τις ελίτ (Βορρά τε και Νότου) σε πολιτικές που, χωρίς πλέον αμφιβολία, κρατούν το καράβι της ευρωζώνης σε σταθερή πορεία σύγκρουσης με την σκληρή πραγματικότητα της κατάρρευσης. Χρειαζόμαστε λοιπόν έναν νέο μύθο. Έναν μύθο που να μένει όσο πιο κοντά στην αφήγηση του κυρίαρχου μύθου αλλά, παράλληλα, να τον διορθώνει με τρόπο που να απελευθερώσει τις απομένουσες δυνατότητες της Ευρώπης να σταματήσει την κατρακύλα.

Τζίτζικες και μέρμηγκες – ο μύθος redux

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια όμορφη συνομοσπονδία, ζούσαν μερμήγκια και τζιτζίκια. Τα τζιτζίκια ζούσαν ζωή χαρισάμενη ενώ τα μερμήγκια δούλευαν, δούλευαν και δούλευαν. Όσο η συνομοσπονδία τους αυτή πέρναγε μέρες καλοκαιριού, τα τζιτζίκια τραγούδαγαν και κορόιδευαν τα μερμήγκια που, κάθιδρα και κάπως αντιαισθητικά όπως ήταν, δεν συμμετείχαν στο φαγοπότι.

Τα μερμήγκια ζούσαν παντού. Όπως και τα τζιτζίκια. Μπορεί τα βόρεια ξαδέρφια τους να μην τους έμοιαζαν απόλυτα, όμως τα τζιτζίκια του Νότου είχαν πολλά κοινά με τα τζιτζίκια του Βορρά, όπως άλλωστε συνέβαινε και με τα μερμήγκια: αλλιώς δούλευαν εκείνα του Βορρά κι αλλιώς εκείνα του Νότου. Ας τα γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.

Τα νότια μερμήγκια: Ζευγάρια μερμηγκιών που, στις καλές εποχές, δούλευαν και τα δυο σε κλάδους χαμηλής παραγωγικότητας (π.χ. ταμίες supermarket), πολλές φορές κάνοντας δύο δουλειές με σκοπό να τα βγάλουν πέρα δεδομένων των χαμηλών τους μισθών και ενός οικογενειακού πληθωρισμού πολύ μεγαλύτερου του επίσημου μέσου πληθωρισμού. Παρ όλες τις τέσσερις δουλειές που έκαναν μεταξύ τους, τα εισοδήματά τους δεν έφταναν για να παρακολουθούν το γενικότερο φαγοπότι γύρω τους. Όταν το παιδί τους τους πίεζε για ένα καινούργιο gadget ή αναγκάζονταν να πληρώνουν φροντιστήρια για τα πάντα, φακελάκια στα νοσοκομεία κλπ., ο μόνος τρόπος που μπορούσαν να σκεφτούν πως θα τα κατάφερναν ήταν να πούνε ναι σε μία από τις πάμπολλες προσφορές που λάμβαναν κάθε μέρα από λογιών- λογιών τράπεζες για πιστωτικές κάρτες, εορτοδάνεια κ.ο.κ. Κι όταν το «καλοκαίρι» τελείωσε, κι ήρθε η Κρίση, είδαν τα εισοδήματά τους από την πρώτη τους δουλειά να εξαφανίζονται, οι εργοδότες τους της δεύτερης δουλειάς τους είπαν να μην ξαναπάνε, τα δάνεια άρχισαν να τους πνίγουν, οι επιθέσεις της εφορίας τους ανάγκασαν ακόμα και να σκεφτούν να μείνουν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Και σαν να μην έφταναν αυτά, κάποια στιγμή συνειδητοποίησαν ότι όλη η οικουμένη τους θεωρούσε υπεύθυνους για τη συντέλεια του κόσμου που ήταν καθ’ οδόν. Έγιναν οι δακτυλοδεικτούμενοι θύτες της παγκόσμιας οικονομίας!

Τα βόρεια μερμήγκια: Ζευγάρια μερμηγκιών-εργατών σε παραγωγικότατα εργοστάσια που όμως έβλεπαν, για μια δεκαετία, την αγοραστική δύναμη των εισοδημάτων τους να μειώνεται. Όσο πιο σκληρά και αποδοτικά εργάζονταν τόσο πιο δύσκολα τα έβγαζαν πέρα. Κι αυτά συνέβαιναν στις καλές εποχές του καλοκαιριού της μεγάλης συνομοσπονδίας τους. Η όλο και παραγωγικότερη εργασία τους, σε συνδυασμό με τους όλο και πιο ασθενικούς μισθούς τους, οικοδομούσε τεράστια πλεονάσματα. Από την μία, η μείωση του κόστους της εργασίας των βόρειων μερμηγκιών αύξανε τα κέρδη των επιχειρήσεων και από την άλλη, καθώς τα προϊόντα τους γίνονταν φθηνότερα σε ολόκληρη την συνομοσπονδία (αλλά και παγκοσμίως), αυξάνονταν οι εξαγωγές και, μαζί τους, τα πλεονάσματα ψήλωναν ακόμα πιο πολύ. Όμως, αντίθετα με τους σπόρους των μερμηγκιών του Αισώπου, τα πλεονάσματα αυτά δεν αποθηκεύονται. Έχουν γίνει χρήμα και το χρήμα δεν επιτρέπεται να λιμνάζει. Πρέπει να κινείται ψάχνοντας καλύτερες αποδόσεις. Καθώς μάλιστα τα βουνά αυτά των πλεονασμάτων έριξαν πολύ τα επιτόκια στον Βορρά, άρχισαν να ρέουν προς τον Νότο, όπου τα επιτόκια ήταν πάντα σχετικά τσιμπημένα (λόγω της χαμηλότερης παραγωγικότητας των εκεί μερμηγκιών, που οφείλεται στο ότι τα νότια μερμήγκια δεν είχαν τα μηχανήματα και την τεχνολογία που θα τα βοηθούσαν να δουλεύουν εξ ίσου παραγωγικά).

Ποιος ενορχήστρωσε την ροή των πλεονασμάτων που παρήγαγαν τα βόρεια μερμήγκια προς τον Νότο; Μα τα βόρεια τζιτζίκια, σε αγαστή συνεργασία με τα νότια ξαδέρφια τους. Οι βόρειες τράπεζες που, αποφασισμένες να μετατρέψουν σε προσοδοφόρο ευαγγέλιο την νοοτροπία του τζίτζικα (μέγιστη απόδοση για ελάχιστη προσωπική εργασία), βρήκαν στα νότια ξαδέρφια τους (κατασκευαστικές εταιρείες, ελληνικές τράπεζες κλπ κλπ) τους ιδανικούς παρτενέρ στην διοχέτευση των πλεονασμάτων του Νότου, μέσω θαλασσοδανείων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα που όμως απέφεραν υψηλότερα επιτόκια από εκείνα που θα έβρισκαν στον βορρά – για τον ίδιο λόγο που παρήχθησαν στον Βορρά τα πλεονάσματα αυτά (δηλαδή, την φθηνή, παραγωγική εργασία των βόρειων μερμηγκιών).

Και τι γίνεται κάθε φορά που ζεστό, μπόλικο χρήμα ρέει ξαφνικά σε μία περιοχή; Δημιουργούνται φούσκες. Στην Ισπανία η φούσκα δημιουργήθηκε απ’ ευθείας στον ιδιωτικό τομέα καθώς εκεί οι επιτήδειοι τζίτζικες-κατασκευαστές δανείστηκαν τα βόρεια πλεονάσματα από τις ιδιωτικές τράπεζες-τζιτζίκια του Νότου. Και πού βρήκαν τα χρήματα οι τελευταίες; Από τις ιδιωτικές τράπεζες-τζιτζίκια του Βορρά βεβαίως! Αντίθετα, στην Ελλάδα, η φούσκα προέκυψε μέσα στα σπλάχνα του δημοσίου καθώς, τα δικά μας τζιτζίκια-κατασκευαστές έπεισαν τα φιλαράκια τους, τα τζιτζίκια του ελληνικού δημοσίου, να δανειστεί το δημόσιο ώστε, κατόπιν, να τους δώσουν χρυσοφόρα συμβόλαια.

Δεν έχει απολύτως καμία σημασία πώς ακριβώς δημιουργήθηκαν οι φούσκες του Νότου. Είτε άμεσα από τον ιδιωτικό τομέα (όπως στην Ισπανία) είτε έμμεσα μέσω του Δημοσίου (όπως στην Ελλάδα) οι φούσκες δημιουργήθηκαν επειδή τα πλεονάσματα τα οποία παρήγαγαν τα βόρεια μερμήγκια δεν τα γεύτηκαν εκείνα αλλά, και εδώ έγκειται η τραγωδία, τα υπεξαίρεσαν τα βόρεια τζιτζίκια τα οποία, συνεπικουρούμενα από τα νότια τζιτζίκια, τα έστειλαν στον Νότο δημιουργώντας φούσκες από τις οποίες κέρδισαν πολλά όλα τα τζιτζίκια. Ότι θα έσκαγαν, θα έσκαγαν. Έσκασαν όταν έσκασε πρώτη μια ακόμα μεγαλύτερη υπερ-φούσκα, εκείνη που έχτιζαν για 25 χρόνια τα υπερπόντια super-τζιτζίκια της Wall Street.

Κάπως έτσι, τα μερμήγκια του Βορρά είδαν την σκληρή δουλειά τους όχι μόνο να μην μεταφράζεται σε καλύτερη ζωή για τα ίδια και για τα παιδιά τους αλλά, αντίθετα, να έχει υπονομεύσει ολόκληρη την συνομοσπονδία.

Τοξικοί μύθοι

Κι όταν η Κρίση χτύπησε, στα βόρεια μερμήγκια είπανε να σφίξουν κι άλλο το ζωνάρι. Να κατέβουν άλλο ένα σκαλοπάτι προς την κόλαση της ανέχειας και της ανασφάλειας. Τους είπανε ακόμα ότι η κυβέρνησή τους, την ίδια ώρα, απαιτεί την έγκριση των αντιπροσώπων τους για να στείλει, άκουσον άκουσον, αναρίθμητα δισεκατομμύρια στην ελληνική κυβέρνηση και άλλες νότιες κυβερνήσεις λίγο πολύ σαν και την ελληνική. Και δεδομένου ότι ποτέ δεν τους ξεκαθάρισαν τι επιτρέπεται και τι όχι να τα κάνουν οι νότιες κυβερνήσεις τα χρήματα αυτά  (ότι, ουσιαστικά, αποτελούν κονδύλια που στόχο έχουν την διάσωση των απανταχού τζιτζικιών, βορείων και νοτίων, και υπό τον αδιαπραγμάτευτο όρο να μειωθούν κι άλλο τα εισοδήματα των νότιων μερμηγκιών), τα βόρεια μερμήγκια έμειναν εμβρόντητα: Πως συνέβη να δουλεύουν όλο και πιο πολύ για όλο και πιο λίγα, την ώρα που οι κυβερνήσεις τους στέλνουν πακτωλούς χρημάτων σε ξένους; Τότε, οι κυβερνώντες τους, για να μην παραδεχτούν ότι αυτό συμβαίνει για να προστατευτούν τα απανταχού τζιτζίκια,  τους εξήγησαν τι συνέβη στο πλαίσιο ενός μύθου του Αισώπου. Ενός μύθου που όμως όλα τα τζιτζίκια ζούσαν στον Νότο και όλα τα μερμήγκια στον Βορρά (βλ. πιο πάνω).

Την ίδια ώρα, τα νότια μερμήγκια βρίσκονταν σε απόγνωση. Τα απανταχού τζιτζίκια, βόρεια και νότια, τα έβριζαν χυδαία: Ανεπρόκοπα τα ανέβαζαν, διεφθαρμένα τα κατέβαζαν. Τα κατηγορούσαν ως δυναμιτιστές του Δυτικού Πολιτισμού οι οποίοι λόγω της τεμπελιάς τους και της καλής ζωής που ζούσαν έβαλαν σε κίνδυνο την παγκόσμια οικονομική τάξη. Δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν. Αναρωτιόντουσαν πως γίνεται να τα κατηγορούν για καλοζωία όταν δεν θυμούνται μέρα που να μην δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδυ και εβδομάδα που να μην δυσκολεύονταν να τα βγάλουν πέρα. Ακόμα και στις καλές εποχές! Πάλευαν τότε, παλεύουν ακόμα χειρότερα σήμερα. Κι όσο για τα πακέτα διάσωσης, δεν έχουν δει τίποτα παρά μόνο ακούνε για δισεκατομμύρια – την ώρα που καλούνται να πληρώνουν όλο και περισσότερους φόρους, όλο και ακριβότερα τα είδη πρώτης ανάγκης, από όλο και ισχνότερα εισοδήματα. Κι όταν ακούνε τους βόρειους να τους αποκαλούν τζιτζίκια, αχρείους, κλέφτες, δεν είναι δύσκολο να σκύψουν πάνω από το πηγάδι της συλλογικής μνήμης και να βρουν υλικό με το οποίο να χτίσουν δικές τους ύβρεις κατά των βορείων (ιδίως εκείνων που τους βρίζουν στα γερμανικά).

Ηθικό δίδαγμα (κάθε Αισώπιος μύθος πρέπει να έχει ένα!)

Πολλοί θεωρούν ότι με τον Τζίτζικα και τον Μέρμηγκα, ο Αίσωπος προσπάθησε να μας αποτρέψει από την τεμπελιά προτρέποντάς μας να είμαστε καλοί προς τον μελλοντικό μας εαυτό – κάτι που ο Τζίτζικας δεν μπορούσε να κάνει. Σωστά. Όμως, ο Αίσωπος θεωρούσε προβληματικό τόσο τον Τζίτζικα όσο και τον Μέρμηγκα, προετοιμάζοντάς μας για το ηθικό δίδαγμα του παν μέτρον άριστον: Ούτε Μέργηγκας, που δεν μπορεί ποτέ να χαρεί παρά μόνο την σκέψη της μελλοντικής κατανάλωσης, ούτε Τζίτζικας, που αρνείται να κάνει θυσίες προς όφελος του μελλοντικού του εαυτού. Σήμερα, εδώ στην Ευρώπη, μια νέα διάσταση του Αισώπιου μύθου έκανε την εμφάνισή της – μια διάσταση που ο Αίσωπος δεν είχε φανταστεί και, δυστυχώς, ούτε και οι σημερινοί Ευρωπαίοι λαμβάνουν υπ’ όψη τους, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να σταματήσουμε την κατρακύλα της ευρωζώνης.

Ποια είναι η διάσταση αυτή, η συνυφασμένη με την ευρωζώνη; Η εξής: Όταν οι μέρμηγκες και οι τζίτζικες είναι κατανεμημένοι τόσο στον Βορρά όσο και στον Νότο, τόσο στα ελλειμματικά όσο και στα πλεονασματικά κράτη-μέλη της ευρωζώνης, το σκηνικό είναι έτοιμο για μια Μεγάλη Ύφεση παντού, η οποία, αργά ή γρήγορα, δίνει το έναυσμα για μια σκοτοδίνη από την οποία μόνον ηττημένοι προκύπτουν. Ένα σκηνικό στο οποίο κανείς δεν μπορεί να διασωθεί.

Η μόνη μας διέξοδος από αυτό το δυστοπικό σκηνικό, στο οποίο ήδη βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι, είναι να ανατρέψουμε ο κυρίαρχο αφήγημα. Να επανα-σχεδιάσουμε την συνομοσπονδία μας στην βάση της συνειδητοποίησης ότι σε αυτήν συμβιώνουν από την μία άκρη της στην άλλη (α) τα παραγκωνισμένα και απογοητευμένα μερμήγκια και (β) τζίτζικες με περισσότερη εξουσία και “φροντίδα” απ’ ότι δικαιούνται και από όσο μπορεί η συνομοσπονδία μας να αντέξει.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=11081

Η Ελλάδα και το 4ο Ράιχ (μαγνητοσκοπημένη συζήτηση)

Η Ελλάδα και το 4ο Ράιχ from Άρδην – Ρήξη on Vimeo.

Ο κύκλος της ντροπής και της ταπείνωσης

Του Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη

Εδώ και δύο χρόνια άνοιξε για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό ένα κεφάλαιο ντροπής και αναξιοπρέπειας, ταπείνωσης και εξευτελισμού, ραγδαίας και δραστικής απώλειας κύρους και διεθνούς φήμης, κεφάλαιο που σηματοδότησε τον κύκλο της ντροπής και της ταπείνωσης για τον κάθε Έλληνα ξεχωριστά αναντίστοιχο προς την ιστορία, τη φήμη και τον πολιτισμό ενός περήφανου Έθνους. Ο κύκλος της ντροπής που δεν έκλεισε ακόμα και που σήμερα, Δεκέμβριος 2011 και μπροστά στην ανατολή του 2012 ακολουθεί τον κάθε Έλληνα, ο οποίος αντικρίζει τα ερείπια της υπερηφάνειας και της αξιοπρέπειας του αποσβολωμένος.
Η εικόνα της αρχαίας τραγωδίας χωρίς κάθαρση, χωρίς δίκη και καταδίκη, χωρίς κρίση δηλαδή των υπεύθυνων ταγών που έφεραν το συλλογικό υποκείμενο των Ελλήνων σε κατάσταση απόγνωσης και εξαθλίωσης ψυχής, αφού η φτώχεια που ενέσκηψε, ήταν πολύ περισσότερο η αισχύνη της αναξιοπρέπειας και πολύ λιγότερο της απώλειας πλούτου και ευημερίας που συνοδεύεται και από έναν έντονα κλιμακούμενο θυμό, αφού ο άνθρωπος μπορεί να είναι φτωχός αλλά θέλει να είναι αξιοπρεπής και περήφανος. 

Φτωχοί υπήρξαν πολλές φορές στην απώτερη και πρόσφατη ιστορία τους οι Έλληνες, ήσαν όμως πάντοτε όρθιοι, εφευρετικοί, διασκεδάζοντας με φαντασία και χιούμορ την ένδεια σε υλικά αγαθά, εξισορροπώντας τη στέρηση σε υλικές απολαύσεις με τον πλούτο, τη δύναμη ψυχής και την απόφαση για διαρκή αγώνα και διεκδίκηση ελευθερίας που άφθονα συνεισέφερε σε τούτη τη στάση το απόθεμα ενός πανάρχαιου πολιτισμού. 

Ποιοι είναι αυτοί οι προύχοντες της διαφθοράς, της ανικανότητας και της αδιαφορίας που ανερυθριάστως προσέβαλαν και εξακολουθούν να προσβάλουν έναν περήφανο λαό οδηγώντας τον σε ένα κατάντημα ανείπωτης ντροπής για αυτό που είναι; Η βαρβαρότητα της παγκοσμιοποιημένης εικόνας ανθρώπων και λαών τον 21ο αιώνα προσβάλει την υπόσταση, την ψυχή, τις παραδόσεις, την ιστορία και τον πολιτισμό. Όπως συμβαίνει στις ανθρώπινες κοινωνίες, τις μικρές και τις μεγάλες, οι άνθρωποι λειτουργούν μέσα από την παράσταση που δημιουργούν οι άλλοι γι’ αυτούς. Αυτή η παράσταση, δηλαδή η εικόνα και η προβαλλόμενη αυτοεικόνα διαμορφώνεται μέσα από την κοινωνική συμπεριφορά, τις στάσεις ζωής και την προβολή του έργου και των βιωμάτων του καθενός και αυτό αφήνει ο καθένας στα ίχνη των βηματισμών του από αυτόν τον κόσμο ως οντότητα, ως όνομα, ανθρώπινη ύπαρξη γράφοντας έτσι την προσωπική του ιστορία στο πλαίσιο ενός συνόλου που βρίσκεται και επιτελεί μικρό ή μεγάλο, υπαρκτό ή ανύπαρκτο, επικό ή απαξιωτικό έργο. 

Θυμάται κανείς πως η μετεμφυλιακή Ελλάδα ήταν πάμπτωχη, κηδεμονευόμενη και πανταχόθεν εξαρτώμενη. Όμως αυτή η Ελλάδα κατάφερε σε όλες τις δεκαετίες που ακολούθησαν, ακόμα και στην περίοδο της δικτατορίας, να παραμείνει όρθια διεκδικώντας δημοκρατία και ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, αγώνες που αντιστοιχούσαν στο παρελθόν και την ιστορία της. Αυτή η Ελλάδα γέννησε έναν Ελύτη, έναν Σεφέρη, έναν Κακογιάννη, έναν Χατζιδάκι, έναν Θεοδωράκη και τόσους άλλους που δόξασαν το ελληνικό όνομα παντού. Αυτή η Ελλάδα δεν είχε πάντα και σε όλες τις περιόδους πολιτική ηγεσία της αξιοπρέπειας και της ιστορίας, είχε όμως πνευματική ηγεσία που όρθωνε δημιουργικά το ελληνικό ανάστημα παντού σε ολόκληρο τον κόσμο. Έκανε τους Έλληνες να αισθάνονται περήφανοι γι’ αυτό που ήσαν. Η Ελλάδα που αγωνίστηκε για τα ιδανικά της, που πίστευε στο μέλλον, που ήταν αισιόδοξη και διεκδικητική, που ποτέ δεν ήταν μίζερη, φοβισμένη, ψυχικά υπόδουλη και δεν υπολόγιζε τις θυσίες. 

Η ηρωική Ελλάδα στην Κύπρο το ’64, το ’68 με τον Αλέκο Παναγούλη, το ’72 και ’73 με τον ξεσηκωμό και τη θυσία των φοιτητών, την Ελλάδα που πίστεψε στην αναγέννηση του Έθνους και της Δημοκρατίας, στο ξέπλυμα της ντροπής της Κύπρου, αυτή η Ελλάδα εμφανίζεται σήμερα γονατιστή όταν οι ψυχές των Ελλήνων, των απλών ανθρώπων είναι όρθιες και θυμωμένες, θυμωμένες γι’ αυτό που τις εμφανίζουν ότι είναι και που εκφράζει μόνο μια ανίκανη και διεφθαρμένη ηγεσία των πολιτικών και μια ανύπαρκτη να ξεσηκωθεί και να σαρώσει επαναστατική και δημιουργική φαντασία. 

Αυτούς που νομίζουν πως Έλληνας είναι αυτός που δεν αντιστέκεται και δεν διεκδικεί, αυτός για τον οποίο σχεδιάζουν την υποταγή και την υποδούλωση, την εξαθλίωση των ψυχών και την αλλοτρίωση των ανθρώπων. 

Ο κύκλος της ντροπής πρέπει να κλείσει και θα κλείσει. Η μεγάλη αλλαγή πρέπει να γίνει και θα γίνει στο επίπεδο της κουλτούρας και των αξιών, του επαναπροσδιορισμού του ρόλου και της θέσης της πνευματικής ηγεσίας του τόπου που είναι νομοτελειακά υποχρεωμένη να προβάλλει την Εθνική Αυτογνωσία και να φέρει εις πέρας τη μεγάλη αλλαγή της αποκατάστασης της θέσης και της εικόνας του Ελληνισμού, της συμμετοχής και του ρόλου ενός ιστορικού Έθνους στις δραματικές εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στην Ευρώπη και στον κόσμο. Όταν μιλούμε για στρατηγική ενός κράτους δεν αναφερόμαστε σε ένα συγκεκριμένο σχεδιασμό ενός θεωρητικού κατασκευάσματος μεταρρύθμισης και προσαρμογής σε μια κατασκευή που ετοιμάζουν οι άλλοι για εμάς χωρίς εμάς και που απλώς άπτεται των συμφερόντων όλων αυτών που ετοιμάζουν νέες μορφές διοίκησης των υποταγμένων, των καταπιεσμένων χωρίς φωνή και χωρίς θέληση, αλλά στον εθνικό σχεδιασμό και τη στοχοθεσία της Ελλάδας που επιστρέφει στην ιστορική της διαδρομή, στη στρατηγική ανάκαμψης του Έθνους που διαπερνά τον κάθε Έλληνα, το κάθε σπίτι και τον κάθε θεσμό και που απαιτεί σεβασμό στην ιστορία τούτου Έθνους που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού και της δημοκρατίας και της πνευματικής δημιουργίας στην Ευρώπη, τη Δύση και την οικουμένη. 

*Ο Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης είναι καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο πανεπιστήμιο.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/12/blog-post_2694.html#more

ΣΥΡΙΖΑ: «ΓΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΧΡΗΣΗ»- ΠΩΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ

Μας σταλθηκε το παρακατω κειμενο:

Παραθετουμε μερικες σελιδες απο κειμενα «εσωτερικης χρησης» του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν θα ειχαμε καμμια διαθεση να το κανουμε αν τα συγκεκριμενα κειμενα δεν αφορουσαν ενα πολυ ευαισθητο ζητημα οπως ειναι το κινημα εναντια στα χαρατσια. Επισης καταδειχνουν κατι πολυ σημαντικο: Ο Συριζα προσπαθει να παραπλανησει τους πολιτες που θελουν να αγωνιστουν, δινοντας γραμμη στα μελη του να εμφανιζονται οχι σαν μελη του Συριζα, αλλα σαν πολιτες εναντια στα χαρατσια. Ειναι η παλια «καλη» τακτικη να το παιζουμε ανενταχτοι και ανεξαρτητοι προκειμενου να τσιμπολογησουμε οπαδους και ψηφοφορους αναμεσα σε αυτους που θελουν να αγωνιστουν. Ακομη αποδεικνυεται ποσο «αυθορμητη» και απο τα κατω ειναι η δηθεν δημοκρατικη αποφαση λαϊκων συνελευσεων για δρασεις και κινητοποιησεις, οταν χειραγωγουνται απο μελη συνιστωσων του Συριζα που φερνουν την «γραμμη» σαν δηθεν δικη τους προταση. Ακομη και η δημιουργια συντονιστικων , δηθεν απο τα κατω αλλα στην πραγματικοτητα προαποφασισμενα,μεσα σε κομματικους σωληνες,στη Γραμματεια του Συριζα και διεξοδικοτερα στο οργανωτικο- οπως γραφει το εσωτερικο σας κειμενο. Μια τετοια συναντηση για την δημιουργια συντονιστικου ηταν και αυτη που εγινε στο Πολυτεχνειο στις 2 Δεκεμβρη 2012, το απογευμα της ημερας που εγινε η διαδηλωση στην δικη του Συμβουλιου της Επικρατειας. Ας μην το παιζουν ανενταχτοι ΠΟΛΙΤΕΣ οι συναγωνιστες του Συριζα. Πιο τιμιο και ειλικρινες θα ηταν να εμφανιζονται με τις κομματικες τους ταυτοτητες, παρα να παριστανουν τους «πολιτες εναντια στα χαρατσια». Εξ αλλου συντροφοι το ψεμμα εχει κοντα ποδαρια. Και λιγοι ειναι πλεον οι πολιτες που δεν παιρνουν χαμπαρι τα καπελωματα που προσπαθειτε να βαλετε.
Μην προσπαθειτε να κρυφτειτε και να γραφετε:»Για εσωτερικη χρηση- το προηγουμενο το ειδαμε ακομη και σε μπλογκς!!!»

Θα μπορουσαν να γραφτουν και αλλα σχολια , οπως η σχεση της προσπαθειας σας να ποδηγετησετε κινηματα , με τις εκλογικες διαδικασιες κλπ. Ο καθενας μπορει να βγαλει τα συμπερασματα του.
Το ζητουμενο ειναι: Θελουμε ακινητα «κινηματα» κομματικων σωληνων που ειναι αποδεδειγμενα θνησιγενη, στελνοντας τους απογοητευμενους πισω στους καναπεδες, ή πραγματικα, απο τα κατω κινηματα, που γενιουνται και αναπτυσονται στην κοινωνια;
Το ερωτημα ειναι ρητορικο για οσους δεν πιστευουν σε πατερουληδες, κηδεμονες, γραφειοκρατες και αφεντικα.

http://kinimataapotakato.blogspot.com/2011/12/blog-post_6189.html

Επτά μύθοι για την κρίση του χρέους

Το εξαιρετικό άρθρο που ακολουθεί είναι του καθηγητή οικονομικών Στέργιου Σκαπέρδα (University of California, Irvine). Διαβάζοντας το, θα βρείτε τις κατάλληλες απαντήσεις σε όσα η κρατική αλλά και η Ευρωπαϊκή προπαγάνδα προσπαθεί επιμελώς να κρύψει.

Επειδή είναι αρκετά μεγάλο θα το χωρίσουμε σε διαφορετικές ενότητες έτσι ώστε να μπορεί να διαβαστεί ευκολότερα, να κατανοηθεί καλύτερα και να μεταδοθεί σαφέστερα.

Καλή ανάγνωση

Επτά μύθοι για την κρίση του χρέους [1]

Στις απόψεις που παρουσιάζονται στον ευρείας κυκλοφορίας ελληνικό Τύπο υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός λαθεμένων αντιλήψεων και μύθων σχετικά με τα αίτια και τις συνέπειες της κρίσης, καθώς και με τις πολιτικές τις διαθέσιμες για την καταπολέμησή της. Μερικές από τις αντιλήψεις αυτές αναπαράγονται συνειδητά από την κυβέρνηση και τον Τύπο παρ’ ότι ξέρουν πως δεν είναι σωστές. Ενώ κάποιες άλλες είναι κατά τα φαινόμενα απόψεις που συμμερίζονται τόσο κυβερνητικοί αξιωματούχοι όσο και η πλειοψηφία του Τύπου.

Πολλοί Έλληνες που δεν είναι οικονομολόγοι ή ειδικοί καταλαβαίνουν, συνειδητά ή ενστικτωδώς, ότι υπάρχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα με την κυρίαρχη άποψη, αλλά δεν έχουν τις γνώσεις να επιχειρηματολογήσουν τεκμηριωμένα ενάντια σ’ αυτές τις αντιλήψεις. Επιπλέον, πολλοί που έχουν τις γνώσεις και θα μπορούσαν να το κάνουν είτε αυτολογοκρίνονται είτε δεν έχουν εύκολη πρόσβαση στον ευρείας κυκλοφορίας Τύπο.

Ένα μέρος αυτών των αντιλήψεων επικρατεί επίσης στον διεθνή Τύπο και αναπαράγεται από Ευρωπαίους πολιτικούς, τραπεζίτες και δημοσιογράφους. Νομίζω πως, κατά περίεργο τρόπο, υπάρχει λιγότερη συζήτηση και αμφισβήτηση αυτών των λαθεμένων αντιλήψεων μέσα στις χώρες της Ευρωζώνης παρά έξω από αυτές. Ίσως αυτό συμβαίνει επειδή αυτοί που παρατηρούν τα πράγματα απ’ έξω διστάζουν λιγότερο να προβούν σε ανεξάρτητη αξιολόγηση των προβλημάτων της Ευρωζώνης και της Ελλάδας.

• Μύθος 1ος: Στάση πληρωμών ή «χρεοκοπία» θα ήταν καταστροφικές για την Ελλάδα.

• Μύθος 2ος: Ο στόχος της τρόικας είναι να «σώσει» την Ελλάδα.

• Mύθος 3ος: Η κύρια αιτία της κρίσης είναι η διαφθορά των Ελλήνων και του ελληνικού κράτους

• Μύθος 4ος: Αν η ελληνική κυβέρνηση ήταν ικανή, οι στόχοι του Μνημονίου δεν θα αποτύγχαναν.

• Μύθος 5ος: Ακολουθώντας τις συνταγές της τρόικας η Ελλάδα θα επιστρέψει στον δρόμο της ευημερίας.

• Μύθος 6ος: Η έξοδος από την Ευρωζώνη θα ήταν το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα.

• Μύθος 7ος: Στις διαπραγματεύσεις της με την τρόικα η ελληνική κυβέρνηση έχει πολύ μικρή διαπραγματευτική ισχύ.

Θα επιχειρηματολογήσω διαδοχικά εναντίον κάθε μύθου και στο τέλος θα εκθέσω κάποια συμπερασματικά σχόλια.

[1] Ευχαριστώ θερμά τον Παναγιώτη Αλεξανδρίδη για την απόδοση του κειμένου στα Ελληνικά. Για
συζητήσεις και σχόλια ευχαριστώ τους Jean‐Paul Carvalho, Michelle Garfinkel, Γκίκα Χαρδούβελη,
David Hewitt, Κώστα Λαπαβίτσα, Θωμά Μούτο, Gary Richardson, Νικόλα Σαμπάνη και Φάνη
Τσουλούχα. Κανένας τους δεν είναι υπεύθυνος (και μερικοί διαφωνούν) με τις ιδέες και
επιχειρηματολογίες του κειμένου.

Στέργιος Σκαπέρδας

http://apofasismenoi.blogspot.com/2011/11/blog-post_15.html

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ Γ.Α.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ, αλλά αναφερόμενοι στο κείμενο είναι, δόξα τω Θεώ, εν ζωή, ὀπως και ο π. Τιμόθεος. Μήπως πρέπει καποιος στη Βουλη των Ελλήνων [ακόμη] να ανακινήσει το θέμα;; Ειναι απαιτησή μας να μαθουμε την αλήθεια. 

Δ.Αλευρομάγειρος

Γιώργο ,εγώ νομίζω ότι μπορώ να σε προσφωνώ απλά με το όνομά σου γιατί είμαι εκείνος που έκλεισε τα μάτια του Πατέρα σου,είμαι εκείνος που στάθηκα μέχρι το τέλος δίπλα του χωρίς καμία υστεροβουλία,είμαι εκείνος που δέχθηκε ,με την ανοχή σου,ύβρεις και επιθέσεις από τους ανθρώπους που επιθυμούσαν και τον φυσικό και τον πολιτικό θάνατο του πατέρα σου και που ,δυστυχώς, και στήριξες και αγκάλιασες και συνεχίζεις να τους έχεις δίπλα σου.Είμαι εκείνος που δέχθηκε την εξομολόγησή του και του μετέδωσε τα Άχραντα Μυστήρια,παρά τις λυσσαλέες αντιδράσεις σας.Πριν συνεχίσω θέλω να διαβάσεις ένα κείμενο που έχει δει το φως της δημοσιότητας εδώ και πολύ καιρό αλλά ουδεμία αντίδραση υπήρξε από μέρους σου.Βέβαια δεν ξέρω αν σε ενημέρωσε ο Ν.Αθανασάκης,ο άνθρωπος όλων των καταστάσεων και σημερινός σου Σύμβουλος..αλλά ας δούμε το κείμενο και τα λέμε ξανά. :

Τι δεν πρόλαβε να πει ο Ανδρέας Παπανδρέου;

Αποκάλυψη: Η ομιλία ενός νεκρού που θα άλλαζε την ιστορία και ένας όρκος “τιμής” που κάλυψε την ιστορική ατιμία

…σε μια σκηνή ακάθαρτη και οι πιο μικροί άνθρωποι μπορούν να παίξουν τους πιο μεγάλους ρόλους.

Αύγουστος 1995. Ο τότε Αρχηγός της ΕΥΠ, Ναύαρχος κ. Βασιλικόπουλος, παραδίδει έναν φάκελλο στον Ανδρέα Παπανδρέου. Μέσα στον φάκελλο υπήρχε ένας χάρτης.

“Πρόεδρε, Αμερικανικος δορυφόρος εντόπισε μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου και υδρογονανθράκων στο Αιγαίο”.

Η σημείωση εκτείνετο από την Κάρπαθο εως την Γαύδο και συμπεριλάμβανε μία “ασήμαντη” περιοχή όπου λίγο αργότερα έμελλε να γίνει διάσημη: Τις βραχονησίδες “Ίμια”.”Προάγγελος γεγονότων, πρέπει να οργανωθούμε” ήταν η αντίδραση του Ανδρέα. “Εάν εμείς το μαθαίνουμε τώρα, οι Τούρκοι το γνωρίζουν εδώ και εβδομάδες” συμπλήρωσε.

Μέσα στον φάκελλο επίσης υπήρχαν έγγραφα που αφορούσαν τον τότε υπουργό βιομηχανίας, Κώστα Σημίτη.
Λίγες ημέρες μετά, στο πλαίσιο της 60ης Διεθνούς Έκθεσης της Θεσσαλονίκης, ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Κάρολος Παπούλιας συναντώνται με τον Ρώσο Υπουργό Εξωτερικών Αντρέι Κόζιρεφ. Το θέμα της συνάντησης ήταν η κατασκευή του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης (!!!). Ανακοινώθηκε ότι τα δυο μέρη έχουν καταλήξει σε οριστική συμφωνία, όμως η έναρξη των έργων είναι θέμα των κατασκευαστικών εταιρειών.
Στην ομιλία του στην ΔΕΘ, ο Ανδρέας Παπανδρέου κάνει λόγο για επερχόμενο θερμό επεισόδιο με την Τουρκία. Αυτή η αναφορά πεφτει σαν κεραυνός εν αιθρία αφού οι σχέσεις των δύο χωρών διένυαν μία από τις ομαλότερες περιόδους της ιστορίας εκείνη την περίοδο.
Στην συνέντευξη τύπου που ακολούθησε, ο Ανδρέας Παπανδρέου, καρατομεί τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος υποβάλλει την παραίτηση του και από το εκτελεστικό γραφείο στις 11 Σεπτεμβρίου.

Λίγους μήνες μετά, τη Δευτέρα 15Ιανουαρίου 1996 ο Ανδρέας Παπανδρέου συντάσσει την επιστολή παραίτησης του μέσα στο Ωνάσειο όπου νοσηλευόταν, υπό καθεστώς πιέσεων, μεταξύ των οποίων και της επιμονής του γιού του, Γεωργίου τότε υπουργού παιδείας.
Ενδεικτικά τα σχόλια κάποιων “ξένων”: 

“Μετά την επανεκλογή του, το 1993, κατηγορείται πως αναγορεύθηκε σε «πρωταθλητή της εθνικιστικής αδιαλλαξίας και της “υπεράσπισης του ελληνισμού και της ορθοδοξίας”!!

Εθνικιστές Τάσο μου, εθνικιστές.

Αντικαταστάτης του εκλέχθηκε εσπευσμένα από την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ στις 18 Ιανουαρίου του 1996 ο …Κώστας Σημίτης!

Λίγες ημέρες μετά, σαν έτοιμοι από καιρό οι Τούρκοι ξεκινούν το θερμό επεισόδιο στα Ίμια. Λες και γνώριζαν την έλευση του “δυναμικού” Σημίτη, ώστε να ξεκινήσουν την ενέργεια που οδήγησε στην δημιουργία γκρίζων ζωνών στην περιοχή που όπως είδαμε, οι “ευχαριστούμε την κυβέρνηση τους” ΗΠΑ γνώριζαν για το κοίτασμα. Να γιατί δεν μιλούν για ΑΟΖ στο Αιγαίο…

Ο Ανδρέας Παπανδρέου έδινε την μάχη για τη ζωή, την οποία κέρδισε προσωρινά στις 22 Μαρτίου του 1996. Οι γκρίζες ζώνες ήταν ήδη γεγονός, ο ανεκδιήγητος Μπέρνς είχε δηλώσει ότι δεν αναγνωρίζουν (οι ΗΠΑ) Ελληνική κυριαρχία στα “Καρντάκ”. Ο Γεράσιμος Αρσένης δηλώνει σιβυλλικά: ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα στείλει το μήνυμά του όταν έρθει η ώρα, αναφερόμενος στην πρόσφατη εθνική απώλεια.
Το 4ο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, ήταν αυτό που θα έκρινε την διαδοχή στην ηγεσία του κόμματος. Εκεί ο λόγος του Ανδρέα Παπανδρέου, θα ήταν καταλυτικός για τις εξελίξεις. Είχαμε μπει στον Ιούνιο. Στο τέλος του μήνα θα κρινόταν η τύχη του κόμματος και όπως δείχνουν τα σημερινά γεγονότα, ολόκληρης της χώρας.
Ο Ανδρέας έχει αποφασίσει να μιλήσει και να αποτρέψει αυτό που εξύφαιναν οι “σύμμαχοι”. Κλίντον και Γερμανοί χέρι – χέρι από τότε, όπως και τώρα. Καλεί τον Αντώνη Λιβάνη στο σπίτι του στην Εκάλη για να γίνει το σκαρίφημα και να συγκεντρωθούν τα στοιχεία πάνω στα οποία θα γινόταν η ομιλία που θα άλλαζε τον ρου της ιστορίας. Είναι 22 Ιουνίου του 1996.
8 το απόγευμα, ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει ολοκληρώσει την ομιλία και ο Νίκος Αθανασάκης την έχει δακτυλογραφήσει στον υπολογιστή του σπιτιού της Εκάλης, ο Λιβάνης έχει ήδη αποχωρήσει. Στο σπίτι παρέμειναν ο Νίκος Αθανασάκης και ο Τηλέμαχος Χυτήρης όπου συνέφαγαν, τους οποίους ο Ανδρέας Παπανδρέου χαιρέτησε δια χειραψίας (!) όταν το δείπνο ολοκληρώθηκε.

Ήταν μία πύρινη ομιλία. Όπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε από τα “Bullet Points” του προσχεδίου. Μία ομιλία με τρανταχτές αποκαλύψεις, μία κατάθεση ζωής που θα άλλαζε το πολιτικό κατεστημένο, μέρος του οποίου ήταν για δεκαετίες και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μα κυρίως, ήταν μία ομιλία για το μέλλον της χώρας και όσων το επιβουλεύοντο. Φανταστείτε έναν Ανδρέα υποβασταζόμενο στο συνέδριο να αποκάλυπτε σχέδιο εκποίησης της χώρας κατονομάζοντας συνεργάτες εντός του κινήματος…
Εκεί λοιπόν, επενέβει η μοίρα που έπαιξε ένα τραγικό παιχνίδι. 8 η ώρα το απόγευμα η ομιλία είναι έτοιμη. Ο Ανδρέας Παπανδρέου κοιμόταν, ο Νίκος Αθανασάκης με τον Τηλέμαχο Χυτήρη καθόντουσαν στην βεράντα της βίλας παρότι η ώρα ήταν περασμένη, προφανώς μαγεμένοι από την όμορφη καλοκαιρινή νύχτα.
1 τα ξημερώματα, βγαίνει η νοσοκόμα που παρακολουθούσε τον πρόεδρο και τους ανακοινώνει ότι υπήρχε πρόβλημα. Αμέσως καλούν τον Κρεμαστινό που καταφτάνει σε σύντομο χρονικό διάστημα, όμως ήταν ήδη αργά. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ήταν νεκρός. 
Στο ιατρικό ανακοινωθέν που εξεδόθη αναφέρει : 

και ανέπτυξε κοιλιακή ταχυκαρδία, η οποία εντός δύο λεπτών εξελίχθηκε σε ηλεκτρομηχανικό διαχωρισμό. Εγένετο παρατεταμένη προσπάθεια ανανήψεως. Η γενική εικόνα και τα εργαστηριακά ευρήματα, είναι συμβατά με οξύισχαμικό επεισόδιο, το οποίο τελικώς επέφερε και το θάνατο, στις 2,30 το πρωϊ Κυριακής 23 Ιουνίου 1996″.

Ο Νίκος Αθανασάκης, έτρεξε στον υπολογιστή για να περισώσει όπως θεωρήθηκε αυτή την ιστορική ομιλία – ντοκουμέντο. Έκανε ένα αντίγραφο και (προφανώς από λάθος λόγω της έντασης των γεγονότων) διέγραψε το αρχείο από τον σκληρό δίσκο.
Το συνέδριο έγινε στις 30 Ιουνίου όπου πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εξελέγει ο Κώστας Σημίτης.Η ομιλία αυτή, δεν διαβάστηκε ποτέ, παρ’ ότι προοριζόταν για το συνέδριο.
Λίγους μήνες αργότερα, η χήρα του Ανδρέα, η Δήμητρα Λιάνη – Παπανδρέου, αναζήτησε αυτό το ιστορικό ντοκουμέντο. Προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον μέχρι πρότινος “ευνοούμενο” Νίκο Αθανασάκη, αλλά δεν στάθηκε δυνατόν να τον βρει. Επικοινώνησε τότε με τον Τηλέμαχο Χυτήρη. Του ζήτησε να της βρει την ομιλία.

Δύο ημέρες μετά τον ξαναπήρε στο τηλέφωνο αφού δεν είχε ανταπόκριση. Ο στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου της είπε τότε ότι δεν ήταν δυνατόν να της δώσει την ομιλία, διότι αυτός και ο Νίκος Αθανασάκης είχαν πάρει “όρκο τιμής” να μην την αποκαλύψουν ποτέ.
Έτσι λοιπον, η ιστορία σκέπασε με ένα πέπλο μυστηρίου αυτή την ομιλία, την τελευταία πολιτική πράξη ενός μεγάλου ηγέτη. Μία ομιλία που σύμφωνα με τις δικές μας πληροφορίες, εάν την εκφωνούσε υποβασταζόμενος ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ στο συνέδριο, θα έκανε τον συμπαθή Σίμο Δανιηλίδη (που πρόσφατα επανήλθε στην επικαιρότητα) να μην φασκελώνει απλώς τον Κώστα Σημίτη. Μία ομιλία που ακόμα και με απλή ανάγνωση, θα άλλαζε την ροή της ιστορίας.
Έτσι λοιπόν, διαμορφώθηκε η νεώτερη Ελλάδα, αυτή που σήμερα στέκεται απαξιωμένη, σαν στιμένη λεμονόκουπα στον Γερμανικό στίφτη με Αμερικάνικες πινελιές. Οι Παπανδρεϊκοί ηττήθηκαν κατά κράτος και το σύστημα Σημίτη επικράτησε με τις γνωστές συνέπειες.
Ο Αγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, έμελλε να επανενεργοποιηθεί από τον Κώστα Καραμανλή και να μπει στις καλένδες από τον Γιώργο Παπανδρέου.
Τα ναυπηγεία που με εντολή Παπανδρέου το 1995 δεν εκποιήθηκαν αλλά εδόθηκαν στην ΕΤΒΑ και τους εργαζομένους, έμελλε να Γερμανοποιηθούν παράγοντας υποβρύχια που γέρνουν. Με λίγες κόκκινες πινελιές από το αίμα του Περατικού.
Ο φλογερός αντιπαπανδρεϊκός Τάσος Μαντέλης, δεν διάβασε ποτέ την επιστολή – κόλαφο σε βάρος του Ανδρέα Παπανδρέου την οποία είχε ετοιμάσει για να στηρίξει την εκλογή Σημίτη. Έβγαλε το άχτι του υπογράφοντας συμφωνίες με την Siemens και πρωτοστατώντας στην γκριζοποίηση του Αιγαίου μέσω της νέας δομής του ΝΑΤΟ.
Η νέα εποχή είχε φτάσει.
Οι άνθρωποι του προέδρου παραγκωνίστηκαν μέχρις ενός. 

Όλοι;
Όχι. Οι δύο στενότεροι συνεργάτες του, ο Νίκος Αθανασάκης και ο Τηλέμαχος Χυτήρης ήταν οι μόνοι που αξιοποιήθηκαν από το σύστημα Σημίτη. Μαζί του και ο Πέτρος Λάμπρου, ο “ταμίας” του Ανδρέα. Ήταν οι μόνοι που απέλαβαν “τιμές” από το νέο καθεστώς.
Τι οξύμωρο… Αυτοί με τον “όρκο τιμής” και αυτός με τα αργύρια. Άλλωστε, κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να καθορίζει ο ίδιος την “τιμή” του.
…όχι όμως και το τίμημα. «
 Λοιπόν Γιώργο δεν σε ρωτάω τι έχεις να πεις για όλα αυτά ,δεν χρειάζεται άλλωστε,υπονόμευσες τον πατέρα σου γιατί στα τελευταία χρόνια της ζωής του άλλαξε πολιτική στα Εθνικά θέματα και προσέγγισε τον θησαυρό της Ορθοδοξίας αυτό είναι ένα γεγονός που δεν μπορείς σ εμένα να το διαψεύσεις αλλά,δυστυχώς για σένα και τους γύρω σου,ούτε στον Ελληνικό Λαό που σε πίστεψε και,όπως και εγώ,σε ψήφισε.Από την πρώτη μέρα της αναλήψεως της εξουσίας έδειξες ότι καθετί το Ελληνικό και Εθνικό σε ενοχλούσε αφάνταστα.Έσβησες τους τίτλους από τα Υπουργεία Εθνικής Παιδείας και Εθνικής Αμύνης και κατήργησες το Υπουργείο Μακεδονίας -Θράκης.Τότε αντιδράσαμε αλλά ποτέ δεν περιμέναμε ότι θα έφτανες ως εδώ.Να παραδώσεις δηλ.την Ελλάδα στα χέρια των τοκογλύφων του Δ.Ν.Τ. και της Ευρώπης.Να βλέπεις την Ελλάδα να σέρνεται ταπεινωμένη και εσύ να μιλάς για δήθεν «αγώνα»για ένα καλύτερο αύριο!!! Αλήθεια Γιώργο γιατί μας οδήγησες στο Δ.Ν.Τ.? Γιατί δεν άσκησες σκληρή και επιθετική πολιτική μέσα στην Ε.Ε.? Γιατί δεν εξέτασες άλλες λύσεις? Γιατί Γιώργο στον πόλεμο μεταξύ δολαρίου και ευρώ προτίμησες το αμερικανικό νόμισμα μπλέκοντας την Ελλάδα σε μεγάλες περιπέτειες?ποιών τα συμφέροντα εξυπηρετούσες?
Και κάτι ακόμα Γιώργο.
Με ποιο δικαίωμα έκλεψες τα όνειρα των νέων παιδιών? Με ποιο δικαίωμα καταδίκασες σε θάνατο τα τιμημένα γηρατειά? Γιώργο οι συντάξεις που κόβεις όπως κόβεις την γραβιέρα στο τραπέζι σου,δεν είναι ελεημοσύνη του κράτους στους Συνταξιούχους,είναι λεφτά δικά τους που τα έχουν δουλέψει με τον ιδρώτα και το αίμα τους.Με ποιο δικαίωμα Γιώργο βάζεις λουκέτα στα μαγαζιά και αφήνεις τον κόσμο αυτόν που σε πίστεψε νηστικό? Κορόιδεψες ένα ολόκληρο Λαό και νόμισες πως με την κουτοπόνηρη «πολιτική» των Συμβούλων σου θα συνέχιζες να παίζεις στην σκακιέρα που σου είχαν δώσει οι πέραν του Ατλαντικού φίλοι σου.Νόμιζες πως οι Ευρωπαίοι Ηγέτες δεν θα καταλάβουν τον διπλό σου ρόλο στον πόλεμο μεταξύ δολαρίου και ευρώ και πως θα μπορούσες με τον Αθανασάκη σύμβουλο να φιμώσεις και τον Διεθνή τύπο ,όπως προσπάθησες να κάνεις και εδώ.                                      ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΈΧΑΣΕΣ !!!  
Αν θες να προσφέρεις έστω και την ελάχιστη υπηρεσία σε αυτή την χώρα που σε ανέδειξε και που δεν αγάπησες ποτέ  ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΦΥΓΕ ΤΩΡΑ .ΠΑΡΑΙΤΉΣΟΥ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΠΡΩΤΟΥ ΣΕ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΝ, ΌΧΙ ΤΑ «ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ» ΌΠΩΣ ΛΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΟΚΚΙΝΙΖΕΙΣ, ΑΛΛΑ Η ΟΡΓΗ ΚΑΙ Η ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
ΦΥΓΕ όσο ακόμα είναι νωρίς και μπορεί κάτι να σωθεί.ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ σου ζητάμε να φύγεις από την εξουσία ΌΧΙ από την Ελλάδα.ΕΔΩ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΜΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ ΤΗΣ ΣΥΜΦΟΡΑΣ ΠΟΥ ΣΕ ΟΔΗΓΗΣΑΝ Σ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΣΧΑΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΑΡΑΚΜΗΣ.
Ειλικρινά Γιώργο λυπάμαι για όλα αυτά.Θυμάσαι τι σου είχα πει στο Μνημόσυνο του πατέρα σου ,λίγο καιρό μετά που έγινες Πρωθυπουργός? Να προχωράς πάντα με γνώμονα αυτό που ο Ανδρέας Παπανδρέου ζήτησε να γράψουν στον τάφο του » Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΈΛΛΗΝΕΣ» ..Εσύ προτίμησες τους τοκογλύφους,άντε λοιπόν κοντά τους εκεί είναι η θέση σου.
Με λύπη 
π.Τιμόθεος Ηλιάκης 

http://ektimotheou.blogspot.com/2011/11/blog-post.html?spref=bl

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ 100 χρόνια από τη γέννησή του

Το 2011 κηρύχθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού έτος Ελύτη, καθώς φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του νομπελίστα ποιητή. Με αφορμή το γεγονός αυτό, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου αφιερώματος στον ποιητή προσπάθησα να αναπλάσσω το περιβάλλον μέσα στο οποίο έζησε και δημιούργησε 

Το πολιτιστικό περιβάλλον του Οδυσσέα Ελύτη

1911

Μεγάλη μεταρρύθμιση του Ελληνικού Πανεπιστημίου. Αναθεωρήθηκε το γερμανικό μοντέλο που ίσχυε από το 1837. Θεσμοθετήθηκε η αυτονομία του Πανεπιστημίου και καταργήθηκε η κρατική παρέμβαση στην εκλογή καθηγητών. Ο συμβολισμός επηρεάζει αρκετούς ποιητές (Φιλύρας, Ουράνης, Λαπαθιώτης, Καρυωτάκης, Άγρας, Παπανικολάου, Πολυδούρη κ.ά.) οι οποίοι συγκροτούν μια διακριτή τάση η οποία ονομάστηκε «νεοσυμβολιστική», «νεορομαντική» ή  ακόμα και «μετασυμβολιστική». [Το ρεύμα του Συμβολισμού (Symbolism) δημιουργήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα και εξέφρασε την αντίδραση προς την κυριαρχία της φυσιοκρατικής και πραγματιστικής ματιάς στη λογοτεχνία και την τέχνη. To μανιφέστο του  (Manifeste du Symbolisme) συντάχθηκε από τον Έλληνα Jean Moréas. Ο συμβολισμός, στη θέση του ρεαλιστικού πρότεινε το φανταστικό, το όνειρο ίσως και το μεταφυσικό. Το κίνημα του συμβολισμού έχει τις ρίζες του σταΆνθη του κακού του Κ. Μποντλέρ]

Η εποχή χαρακτηρίζεται από δύο μεγάλους ποιητές, τον Παλαμά και τον Σικελιανό, που πιστεύουν στη παντοδυναμία του ποιητικού λόγου και εκφράζουν τον ελληνικό ιδεαλισμό σε αρμονική συμφωνία με τις γενικότερες  ευρωπαϊκές τάσεις. Στα έργα τους αντικατοπτρίζεται η εθνική ανάταση που ακολούθησε τον αποτυχημένο πόλεμο του 1897, καθώς και οι νέες προκλήσεις που πρόκυπτουν από τους εθνικούς ανταγωνισμούς στην καταρρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι εμπνεύσεις θα προέρχονται από τη συνείδηση της διαχρονική μοίρα του γένους, από τη μνήμη του ελληνικού μεγαλείου, από τις προσπάθειες για αποκατάσταση της ελληνικής εθνικής συνέχειας και τον πόθο για ανασύσταση ενός ισάξιου μέλλοντος.

Τη χρονιά αυτή ο Καβάφης -που αναζητούσε έως τότε την εσωτερική ολοκλήρωση μέσα από ποιητικά φορτία βασισμένα στη μεταφορά και στην παραβολή- ομολογεί την ερωτική του ετεροδοξία και εξελίσσει το λόγο του χρησιμοποιώντας απροκατάλυπτα σχήματα απαλλαγμένα από κάθε συναλλαγή και υπολογισμό. Θα απαλλαγεί από την κενή ρητορεία και από τον αθηναϊκό ρομαντισμό και θα ακολουθήσει την ποιητική γραμμή που ονομάστηκε «καβαφικός ρεαλισμός».

Στο χώρο των εικαστικών τεχνών τέθηκε για πρώτη φορά το αίτημα για ανανέωση της ελληνικής τέχνης, η οποία αγνοούσε τις νεωτεριστικές τάσεις μένοντας προσκολλημένη στα πρότυπα του 19^ου αιώνα.  Αφορμή ήταν η αποτυχημένη συμμετοχή των συντηρητικών Ελλήνων καλλιτεχνών στην έκθεση της Ρώμης.

Ο Δημήτρης Ταγκόπουλος, οπαδός του δημοτικισμού και ενός πρώιμου σοσιαλισμού φιλόλογος και εκδότης του «Νουμά» (στον οποίο συνεργάστηκαν οι Κωστής Παλαμάς, Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, Νίκος Καζαντζάκης, Ρήγας Γκόλφης, Κώστας Παρορίτης, Αργύρης Εφταλιώτης κ.α), εκδίδει το βιβλίο «Το μαύρο χέρι».

Η Μαρίκα Κοτοπούλη ερμηνεύει το ρόλο της τραγικής ηρωϊδας στην  Ηλέκτρα, σε μια σύγχρονη εκδοχή του Χόφμανσταλ. Οι διασκευές ή οι εκδοχές των αρχαίων μύθων επιλέγονταν για να ξεπεραστούν οι αντιδράσεις των γλωσσαμυντόρων.

Δημιουργείται στην Αθήνα η πρώτη ελληνική εταιρεία παραγωγής ταινιών κινηματογράφου (Αθήνη-films) από τον  Σπ. Δημητρακόπουλο. Ενσωματώνεται η προβολή ταινιών σε επιθεωρήσεις του θεάτρου.

1914

Ιδρύεται από τους «Φιλελεύθερους» το «Γραφείο Γραμμάτων και Τεχνών» στο υπουργείο Παιδείας υπό τη διεύθυνση του Γ. Δροσίνη, καθώς και η Εθνική Πινακοθήκη. Η ιδεολογική πίεση που ασκούν οι βαλκανικοί ανταγωνισμοί υποχρεώνουν το ελληνικό κράτος να αναπροσαρμόσει την έως τότε ιδεολογική του κατεύθυνση που ήταν βασισμένη στην αρχαιοελληνική παράδοση. Η απόπειρα των σλαβικών λαών να οικειοποιηθούν τη βυζαντινή παράδοση δημιούργησε έντονο πεδίο συγκρούσεων και οδήγησε στον επαναπροσδιορισμό των παραδοσιακών κατευθύνσεων της ιστοριογραφίας και της αρχαιολογίας. Η πρώτη επίσημη πράξη αναγνώρισης του βυζαντινού παρελθόντος από το ελληνικό κράτος υπήρξε ο νόμος «Περί ιδρύσεως Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου». Η βυζαντινή πολιτιστική παράδοση θα ενσωματωθεί έκτοτε στη συνολική αντίληψη για το παρελθόν και θα γονιμοποιήσει κατά το Μεσοπόλεμο τις αναζητήσεις για την «ελληνικότητα».

     Ο Σμυρνιός Λ. Μπαχατώρης κατασκευάζει και εξοπλίζει κινηματογραφικό στούντιο στην Αθήνα για την δημιουργία «κινηματοδραμάτων».

1917

Εισάγεται η δημοτική γλώσσα στη στοιχειώδη εκπαίδευση. Ο «Εκπαιδευτικός Όμιλος» των Δελμούζου, Γληνού, Τριανταφυλλίδη σχεδιάζει τις μεταρρυθμίσεις.  Παράλληλα η δημοτική καθιερώνεται στην ποίηση και στην πεζογραφία. Η ποίηση και η λογοτεχνία σημαδεύονται από τα αντιθετικά σχήματα ελληνικότητα-ευρωπαϊσμός, αγροτική-αστική ηθογραφία, ρεαλισμός-συμβολισμός, αστική-σοσιαλιστική τέχνη. Χρησιμοποιείται για πρώτη φορά από τον αλεξανδρινό ποιητή Γιώργο Βρισιμιτζάκη ο όρος «ποιητικός ρεαλισμός» για να περιγραφεί η καβαφική ποιητική ματιά.

Εμφανίζεται στην Αθήνα η «Ομάς Τέχνη», συνδεόμενη πολιτικά με τους «Φιλελεύθερους», με ανανεωτικές τεχνοτροπικές τάσεις στο χώρο των εικαστικών τεχνών.  Η πλειονότητα των μελών της «Ομάδος» είχαν σπουδάσει στο Παρίσι, το οποίο εκείνη την εποχή ήταν η καλλιτεχνική πρωτεύουσα της Ευρώπης και η κοιτίδα των νεωτεριστικών τάσεων, του ιμρεσιονισμού και των μετα-ιμπρεσιονιστικών τάσεων. Στην Ομάδα ανήκουν οι Παρθένης, Μαλέας (που είχε επηρεαστεί στη Βιέννη από τις ριζοσπαστικές ίδεες του G.Klimt) κ.ά.

Το θέατρο Κοτοπούλη ανακαινίζεται ώστε να λειτουργεί κατά τους χειμερινούς μήνες ως κινηματογράφος. Καθιερώνεται η ορχήστρα στους κινηματογράφους μετά από την επιτυχία της μουσικής του Θεόφραστου Σακελλαρίδη για τη συνοδεία μιας κινηματογραφικής ιταλικής οπερέτας.

Η αθηναϊκή εταιρεία παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών γυρίζει την «Προίκα της Αννούλας».

Ο Γάλλος ποιητής Γκιγιόμ Απολιναίρ κατασκευάζει τη λέξη «Surrealism». Ο όρος «σουρεαλισμός» (στα ελληνικά αποδόθηκε ως υπερρεαλισμός) δήλωνε κατά τον δημιουργό του τον σχετικιστικό τρόπο με τον οποίο να ερμηνευθεί η πραγματικότητα. Όπως ο άνθρωπος δεν εφηύρε για την κίνησή του τα μηχανικά πόδια αλλά τον τροχό, έτσι κι ο ποιητής θα πρέπει να προσεγγίζει τις καταστάσεις με δημιουργική φαντασία, με τρόπο αναλογικό και όχι με στατικό και φυσιοκρατικό τρόπο.

1919

Εμφανίζεται ο Κώστας Καρυωτάκης, ο σημαντικότερος ποιητής της γενιάς του- με τη συλλογή «Ο πόνος του ανθρώπου  και των πραμάτων». Δύο χρόνια μετά ο Καρυωτάκης, εκφράζοντας καθαρά τις ποιητικές αναζητήσεις τις γενιάς του, αμφισβητεί με τα «Νηπενθή» την ποιητική έπαρση, τόσο την «παλαμική μεγαληγορία»  όσο και τη νεορομαντική έξαρση. Ο Καρυωτάκης, όπως και ο Καβάφης, βρίσκεται στον αντίποδα του μοντέλου που ενσαρκώνουν με το έργο τους ο Παλαμάς και ο Σικελιανός. Η ποίησή των Καρυωτάκη-Καβάφη είναι ανθρώπινη, εκφράζει τις υπαρξιακές αγωνίες του πλήθους -με το οποίο ο ποιητής συγχρωτίζεται- και τα υπαρκτά αδιέξοδα της πραγματικής ζωής.

Δημοσιεύεται η δεύτερη ποιητική συλλογή του πλέον γνωστού αριστερού ποιητή, Κώστα Βάρναλη με τίτλο: «Προσκυνητής». Στο έργο αυτό ο Βάρναλης βρίσκεται κάτω από την επιρροή του Παλαμά, χρησιμοποιώντας όμως τη σάτιρα ως όπλο κοινωνικής κριτικής. Τρία χρόνια αργότερα, μυημένος πλέον στον μαρξισμό, θα γράψει το «Φως που καίει».

Η Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων ιδρύει θίασο και δραματική σχολή για το ανέβασμα αρχαίου δράματος. Η έναρξη των παραστάσεων γίνεται με τον«Οιδίποδα Τύραννο» με τον Βεάκη στον κύριο ρόλο, σε σκνοθεσία Φώτου Πολίτη.

Γυρίζεται από τον Δ. Μεραβίδη μια κινηματογραφική κωμωδία με τον «Έλληνα Σαρλώ», τον Κίμωνα Σπαθόπουλο.

Στο πλαίσιο της πολιτικής ρήξης των συντηρητικών μοναρχικών και τους προοδευτικούς «Φιλελεύθερους» κυριαρχούν οι νεωτεριστικές απόψεις στο χώρο της τέχνης αλλά και της κρατικής πολιτικής. Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, που συνδέεται με τον Αλ. Παπαναστασίου, αναλαμβάνει διευθυντής της «Εθνικής Πινακοθήκης» και θέτει τις βάσεις για καλλιτεχνική αξιοποίηση της ελληνικής παράδοσης από τις νεωτεριστικές εικαστικές σχολές.  Με την άνοδο των μοναρχικών στην εξουσία το Νοέμβριο του 1920, σταματούν όλες οι νεωτεριστικές προσπάθειες.

Το κίνημα του φουτουρισμού, που είχε δημιουργηθεί από τον Τζιάκομο Μαρινέτι, βρέθηκε στο τελευταίο στάδιο της διάλυσής του. Οι φουτουριστές επηρέασαν τα μοντερνιστικά κινήματα. Ο Μαρινέτι υπήρξε οπαδός του ελεύθερου στίχου και συνοδοιπόρος των γάλλων συμβολιστών. Οι φουτουριστές ανέδειξαν την τεχνολογική διάσταση ως θριαμβο του ανθρώπου απέναντι στη φύση. Χαρακτηριστική είναι η έκφρασή τους: «ένα αυτοκίνητο… είναι ωραιότερο από τη Νίκη της Σαμοθράκης». Ο φουτουρισμός επηρέασε τα σύγχρονα ρεύματα, από τον ρωσικό κονστρουκτιβισμός, έως τον ντανταϊσμό και τον υπερρεαλισμό. Ο ίδιος ο Μαρινέτι υπήρξε ένας από τους πρώτους υποστηρικτές του ιταλικού φασισμού. Θεωρούσε το φασισμό ως μια φυσική εξέλιξη του φουτουριστικού κινήματος. Ένας απ’ τους Έλληνες που σνδέθηκαν με το κίνημα του φουτουρισμού, ήταν ο διηγηματογράφος Αλκ. Γιαννόπουλος (Αlc Gian), o oποίος συνέβαλε αργότερα στη διαμόρφωση της «Σχολής της Θεσσαλονικης».

1922

Σύγκρουση του Κώστα Παλαμά με τους αριστερούς ποιητές και κυρίως με τον Κώστα Βάρναλη. Αιτία υπήρξε το ποίημα «Οι λύκοι» του Παλαμά, που ο ποιητής είχε απαγγείλει αμέσως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Αναφερόμενος στους αίτιους της Καταστροφής έγραφε στην πρώτη στροφή για  ««…Καλαμαράδες…» και «δημοκόπους…» και «…μπολσεβίκους».  Ο Βάρναλης απαντά στον Παλαμά από τις σελίδες του περιοδικού «Μούσα» (Οκτώβρης, 1922) με το ποίημα «Λευτεριά», με τελευταίο στίχο  ευθεία επίθεσή  στον Παλαμά. Η πρώτη επίθεση του Παλαμά στους «μπολσεβίκους» είχε γίνει νωρίτερα, όταν είχε είχε δημοσιεύσει επιφυλλίδα με το ψευδώνυμο «W» και τίτλο «Πως σφάζουν οι Μπολσεβίκοι» στο «Εμπρός» (4-8-1920 σ.1.)

1924

Ο Αντρέ Μπρετόν, ένας από τους πλέον σημαντικούς θεωρητικούς του κινήματος του Υπερρεαλισμού, εκδίδει το πρώτοΜανιφέστο του Υπερρεαλισμού (Manifesto of Surrealism), όπου καταγράφει του καλλιτέχνες που διαμόρφωσαν το ρεύμα αυτό. Στο Μανιφέστο του ο Μπρετόν δίνει τον εξής ορισμό για τη σημασία του όρου: «Αυτοματισμός ψυχικός, καθαρός, με τον οποίο προτίθεται κανείς να εκφράσει είτε προφορικά είτε γραπτά, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, την πραγματική λειτουργία της σκέψης. Υπαγόρευση της σκέψης, με την απουσία κάθε ελέγχου από τη λογική, έξω από κάθε προκατάληψη αισθητική ή ηθική.»

Χαρακτηριστικοί Έλληνες ποιητές που εντάχθηκαν στο ρεύμα του υπερρεαλισμού ήταν ο Ανδρέας Εμπειρίκος  και ο Νίκος Εγγονόπουλος.  Την ίδια χρονιά εκδίδεται και η πραγματεία του Λουι Αραγκόν υπό τον τίτλο «Une Vague de rêves», καθώς και τα περιοδικά «La Révolution surréaliste» και «Litterature» που εξέδιδε η ομάδα των υπερρεαλιστών. Η ανάμιξη λογικού με το παράλογο και οι τυχαίες –ονειρικές στη δομή- εικόνες χαρακτηρίζουν τη σουρεαλιστική έκφραση.

1927

Ο Άγγελος Σικελιανός, απαλλαγμένος από τα όρια μιας στενής ιστορικότητας που χαρακτηρίζουν τον Παλαμά, υλοποιεί το όραμά του με τη «δελφική προσπάθεια». Μια προσπάθεια που αποβλέπει στη διαμόρφωση ενός προτύπου κοσμολογικής αρμονίας, ενός παγκόσμιου μύθου που συγκροτείται  από τις πρωτόγονες θρησκείες, το αρχαιοελληνικό πνεύμα, την ορφική διδασκαλία και το χριστιανισμό. Οι Δελφοί επιλέγονται ως ο «ομφαλός της γής», για να αποτελέσουν το συμβολικό αλλά και πραγματικό πυρήνα ενός νέου παγκόσμιου πολιτισμού. Κατά τη μεσοπολεμική περίοδο ο Σικελιανός και ο Παλαμάς εκφράζουν με ονειρικά σχήματα την ιδεαλιστική υπέρβαση μιας κατακερματισμένης, σχεδόν διαλυμένης από τη Μικρασιατική Καταστροφή, ελληνικής κοινωνίας.

Ο Κώστας Βάρναλης γράφει ένα από τα σημαντικότερα έργα του, το «Σκλάβοι Πολιορκημένοι».

1928

Αυτοκτονεί στην Πρέβεζα ο Κώστας Καρυωτάκης, δύο μήνες από τη 1928, μετά από δυσμενή μετάθεση στη Νομαρχία Πρεβέζης, στο Γραφείο Εποικισμού και Αποκαταστάσεως (Μικρασιατών) Προσφύγων. Ο Καρυωτάκης υπήρξε ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του νεορομαντικού ή νεοσυμβολιστικού ρεύματος, που απορρίπτει τόσο την πατριδολατρεία του Παλαμά και τη λυρική διάθεση του Σικελιανού, όσο και τις μαρξιστικές απόψεις του Κώστα Βάρναλη. Στις αναζητήσεις του ρεύματος αυτού εκφράστηκε η απογοήτευση από τη Μικρασιατική Καταστροφή και το βίαιο τέλος των μεγάλων οραμάτων. Χαρακτηρίστηκε από τη μελαγχολική διάθεση, την αίσθηση του ανικανοποίητου, τον θρήνο για την απουσία ιδανικών, τη στροφή στο άτομο. Οι επιρροές του ρεύματος αυτού μπορούν να αναζητηθούν στα “Άνθη του Κακού” του Μπωντλέρ.

1929

Ο Γ. Θεοτοκάς δημοσιεύει το «Ελεύθερο Πνεύμα», που υπήρξε το μανιφέστο της γενιάς του ’30. Στο«Ελεύθερο Πνεύμα» τιμάται ιδιαιτέρως ο Παλαμάς, ο οποίος θεωρείται ο πρωτοπόρος της τάσης για την αναζήτηση της «ελληνικότητας». Στο κείμενο του Θεοτοκά ορίζεται η νέα θέαση: «…η Ευρώπη είναι σαν ένας κήπος που συγκεντρώνει τα πιο διαφορετικά λουλούδια…. Όταν σηκωθεί το αεροπλάνο και αποκτήσουμε προοπτική και μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε την ήπειρο με μια ματιά, αισθανόμαστε ξαφνικά η αρμονία του σύμπαντος..»

1930

Ο Κωστής Παλαμάς γίνεται πρόεδρος στην Ακαδημία Αθηνών. Αναγνωρίζεται με τον τρόπο αυτό η αντίληψή του για τον καθοδηγητικό ρόλο του προφήτη-ποιητή, ο οποίος αρκείται στην υψηλή ποίηση και δεν εμπλέκεται με την κοινή δυστυχία.

Εμφανίζονται οι πρώτες προσπάθειες του ελληνικού μοντερνισμού στην ποίηση και την πεζογραφία με χαρακτηριστικούς εκπροσώπους τους Σεφέρη, Ελύτη, Εγγονόπουλο, Εμπειρίκο. Η κύρια ιδέα ήταν ότι οι παραδοσιακές μορφές τέχνης και η έως τότε κοινωνική οργάνωση βασίζονταν σε ξεπερασμένα πρότυπα. Χαρακτηριστικό της νέας τάσης ήταν η καθιέρωση ελεύθερου στίχου και η υιοθέτηση φορμών του σουρεαλισμού-υπερρεαλισμού. Εμφανίζεται ο ελληνικός υπερρεαλισμός με την ποιητική συλλογή «Υψικάμινος» (1935) του Ανδρέα Εμπειρίκου και με τις  δύο πρώτες ποιητικές συλλογές του Εγγονόπουλου «Μην ομιλείτε στον Οδηγό» (1938) και «Τα Κλειδοκύμβαλα της Σιωπής» (1939). Η Αριστερά θεώρησε ότι ο ελληνικός υπερρεαλισμός και οι φορείς του του (Ελύτης, Εμπειρίκος, Εγγονόπουλος, Γκάτσος κ.λπ.) απέρριψαν την Αριστερά και υιοθέτησαν μια συντηρητικού τύπου ελληνικότητα.

Η γενιά του ’30 χαρακτηρίζεται από την πλήρη αποδέσμευση από τον παραδοσιακό στίχο. Όμως η παράδοση καταλαμβάνει σημαντική θέση στο έργο  του Σικελιανού, του Σεφέρη, του Ρίτσου, κ.ά.

Αντίστοιχες τάσεις θα εμφανιστούν και στο αστικό μυθιστόρημα, όπως π.χ. ο εσωτερικός μονόλογος. Οι πεζογράφοι που σχηματικά ονομάζονται «Γενιά του ’30» συχνά έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά. Τους ενώνει όμως ο κοινός στόχος της ανανέωσης της πεζογραφίας. Η γενιά αυτή διακρίνεται σε τρείς υποομάδες:

-τους Μικρασιάτες (Στρατής Μυριβήλης, Ηλίας Βενέζης, Φώτης Κόντογλου, Στρατής Δούκας), που αποκαλούνται και «Αιολική Σχολή» και εμπνέονται κυρίως από τους τόπους καταγωγής τους. H συγγραφή γι αυτούς ήταν μέσο για να κρατήσουν ζωντανά στην Μνήμη τα ιστορικά γεγονότα,

-τους πεζογράφους του αστικού ρεαλιστικού μυθιστορήματος (Γιώργος Θεοτοκάς, Άγγελος Τερζάκης, Μ. Καραγάτσης) κάποιοι εκ των οποίων ήταν επίσης πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία , δεν εαπέρριπταν τους ρεαλιστικούς στόχους της προηγούμενης ομάδας, αλλά προσέβλεπαν κυρίως στο μέλλον και λιγότερο στο παρελθόν,

-τους πεζογράφους της «Σχολής της Θεσσαλονίκης» (Στέλιος Ξεφλούδας Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Γιάννης Σκαρίμπας, Γ. Μπεράτης κ.ά.), που απέρριψαν τις ρεαλιστικές προσεγγίσεις και ακολούθησαν αφηγηματικές τεχνικές αποδίδοντας με ένα δικό τους τρόπο τους εσωστρεφείς πειραματισμούς του μοντερνισμού.

Αντίστοιχους δρόμους ακολούθησε και η ελληνική ζωγραφική. Τον ελληνικό υπαιθρισμό διαδέχεται τώρα μια ανθρωποκεντρική ζωγραφική. Η νόηση κυριαρχεί πλέον πάνω στην αίσθηση. Οι χρωματισμοί καθορίζονται πλέον από την υποκειμενική αντίληψη και όχι από τη φυσική κατάσταση των πραγμάτων. Ο Δημήτρης Γαλάνης, χαράκτης και ζωγράφος, ακολουθεί και διαδίδει στην Ελλάδα την κλασικιστική γραμμή του Αντρέ Ντεραίν. Η γραμμή αυτή επηρέασε αρκετούς καλλιτέχνες της γενιάς του ’30.

 Στο έργο του Κωνσταντίνου Παρθένη επιδράσεις από την αρχαιότητα, το Βυζάντιο και τα νεότερα ρεύματα ενυπάρχουν στις αλληγορικές συνθέσεις του και συγχωνεύονται. Για τον Μικρασιάτη Φώτη Κόντογλου, το Βυζάντιο και η ανατολική παράδοση αποτελεί την αποκλειστική πηγή έμπνευσης. Αντίθετα ο Σπύρος Παπαλουκάς  αξιοποιεί την προσεγγίζει την εμπειρία της σύγχρονης τέχνης  για να προσεγγίσει την παράδοση. Στη μέση θα βρεθεί ο Γιάννης Τσαρούχης, επηρεασμένος από τον Ανρί Ματίς ο οποίος αξιοποιεί πολλές διαφορετικές εικαστικές παραδόσεις που προέρχονται από την τέχνη των ελληνιστικών χρόνων,  τη βυζαντινή αγιογραφία, την αναγεννησιακή τέχνη και τη λαϊκή τέχνη. Ο Νίκος Εγγονόπουλος με το έργο του συνδέει την αντίληψη του Κόντογλου με τους υπερρεαλιστικούς μεταφυσικούς κώδικες που απαδέχεται. Στη γραμμή του μετακυβισμού ζωγραφίζει ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας, κρατώντας όμως το ελληνικό χρώμα.  Στο πλαίσιο εκείνης της εποχής αναγνωρίζεται η αξία των λαϊκών καλλιτεχνών, όπως είναι ο Θεόφιλος και ο ζωγράφος του Μακρυγιάννη.

1935

Δημοσιεύεται και η τελευταία συλλογή του Παλαμά και εκδίδεται περιοδικό «Νέα Γράμματα»Εκδίδεται το «Μυθιστόρημα» του Σεφέρη και δημοσιεύονται τα πρώτα ποιήματα του Ελύτη. Ο Εμπειρίκος εκδίδει την «Υψικάμινο».Αργότερα, μέσα στην ίδια δεκαετία θα δημοσιευτούν τα πρώτα ποιήματα σε ελεύθερο στίχο του Ρίτσου και του Βρεττάκου ενώ θα εμφανιστεί και ο άλλος σημαντικός εκπρόσωπος του ελληνικού υπερρεαλισμού.

1936

Η δικτατορία του Μεταξά θα σφραγίσει τη πολιτιστική κίνηση στην Ελλάδα. Η τάση του καθεστώτος είναι να ενισχύει την παραγωγή ηρωικών προτύπων, καθώς και την όχι πετυχημένη προσπάθεια να συγκροτήσει έναν ελληνικής κοπής εθνικοσοσιαλιστικό πολιτισμό υπό τον τίτλο «Γ΄ Ελληνικός Πολιτισμός.»  Κατά την περίοδο της δικτατορία οι πεζογράφοι της γενιάς του ’30 θα στραφούν στο άμεσο ή απώτερο παρελθόν, θα καταφύγουν στις μνήμες της παιδικής τους ηλικίας ή σε ιστορικά μυθιστορήματα. Η επιστροφή στις ρίζες σημαίνει την υπεκφυγή μπρος σε μια σκληρή πραγματικότητα. Οι αξίες της «Αιολικής σχολής» διαδίδονται και επικρατούν. Όμως η τουρκοφιλία που χαρακτήριζε το μεταξικό καθεστώς θα επηρεάσει τον χρόνο από τον οποίο εμπνέονταν πλέον οι πεζογράφοι και οι ποιητές.  η παραγωγή έργων δεν θα θίγει πλέον τα τραγικά γεγονότα της Μικρασιατικής Καταστροφής, αλλά θα εμπνέεται από την προηγούμενη ομαλή ζωή στις παλιές πατρίδες της Μικράς Ασίας.

Παράλληλα, η έντονα καταδιωκόμενη από το δικτατορικό καθεστώς Αριστερά, παρεμβαίνει ιδεολογικά στις  ποιητικές αναζητήσεις. Καίρια είναι η μελέτη του Νίκου Ζαχαριάδη, φυλακισμένου από τη δικτατορία Μεταξά στις φυλακές της Κέρκυρας, υπό τον τίτλο «Ο Αληθινός Παλαμάς». Στο βιβλίο του αυτό ο Ζαχαριάδης παρουσιάζει τον Παλαμά όχι σαν έναν ιδεαλιστή ποιητή, αλλά σαν «διαλεχτικό υλιστή φιλόσοφο». 

Κατοχή-Εμφύλιος

Η αναβίωση της παράδοσης απασχόλησε σε μεγάλο βαθμό την ποίηση των πρώτων χρόνων του πολέμου και οδήγησε σε μια κορύφωση των τάσεων που καθιερώθηκαν κατά τη δεκαετία του ’30. Οι νέοι ποιητές όμως ακολούθησαν τελείως διαφορετική πορεία. Συνέχισαν να χρησιμοποιούν ελεύθερο στίχο, όσον αφορά τη φόρμα και το ύφος. Για τους ποιητές η επιστροφή στις ρίζες δεν σχετίζεται με την αποφυγή της σκληρής πραγματικότητας, αλλά με την άντληση διδαγμάτων και προτύπων για να αντιμετωπιστεί το παρόν. Ο Άγγελος Σικελιανός κυκλοφορεί παράνομα το 1942 πέντε χειρόγραφα ποιήματα υπό τον τίτλο «Ακριτικά». Η θεματολογία του προέρχεται από την αρχαιότητα και βασίζεται σε συνδυασμό παγανιστικών και χριστιανικών μύθων ώστε να παράγεται ένα μήνυμα ελπίδας και νίκης. O Σεφέρης εκδίδει το 1942 το «Ο Στρατής Θαλασσινός ανάμεσα στους αγάπανθους» και το 1944 τα «Ημερολόγια Καταστρώματος Β’» στην Αίγυπτο, όπου αποτυπώνεται το συναίσθημα απομόνωσης, αποκοπής απ’ την πατρίδα και εξορίας. Η περίοδος αυτή του Σεφέρη διακρίνεται για τη νεοτερικότητά της και χρησιμοποιεί τον καβαφικό υπαινιγμό.

    Την περίοδο μετά τα Δεκεμβριανά του ’44 ο Γ. Ρίτσος γράφει τη «Ρωμιοσύνη»,η οποία όμως θα μείνει, για πολιτικούς λόγους, για αρκετά χρόνια αδημοσίευτη. Στο έργο αυτό οι Αντάρτες της Αντίστασης και του Εμφύλιου εντάσσονται στην παλαιότερη παράδοση των αγωνιστών του ελληνισμού, δίπλα στους βυζαντινούς Ακρίτες και στους αγωνιστές του 1821.

        Στην γραμμή της αναζήτησης της έμπνευσης από τον ελληνισμό και το ηρωικό ελληνικό παρελθόν, θα κινηθούν και οι υπερρεαλιστές.  Το πλέον χαρακτηριστικό ποίημα αυτής της τάσης είναι το «Μπολιβάρ. Ένα ελληνικό ποίημα» (1944) του Νίκου Εγγονόπουλου.  Ο Ανδρέας Εμπειρίκος, που αποστασιοποιείται από την ιστορία και τις παραδόσεις,  συγγράφει μέσα στην Κατοχή το «Αργώ ή πλους αεροστάτου». Μέσα στην Κατοχή γράφει τα πρώτα του ποιήματα, εμπνεόμενα μόνο απ’ τη μουσική και την επιστήμη, ένας από τους μετέπειτα κληρονόμους του ρέυματος αυτού, ο Ν. Κακναβάτος, ο οποίος δε φαίνεται να επηρεάζεται στο έργο τυ ούτε κατ’ ελάχιστον από το πλαίσιο της Κατοχής.

        Την περίοδο αυτή το σύνολο σχεδόν των ποιητών, χρησιμοποιώντας στοιχεία της παράδοσης,  καταφεύγουν  στο χώρο του φανταστικού άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο φανερά. Οι υπερρεαλιστές ποιητές επιζητούν τη φυγή ή την «απελευθέρωση» μέσα από την άρνηση των «περιορισμών» που έθετε η λογική. Κύριο χαρακτηριστικό της ποίησης αυτής της περιόδου είναι η μελαγχολία και η σκοτεινότητα. Σε όλη σχεδόν την ποίηση μετά το ’44 αναγνωρίζεται η επίδραση του Σεφέρη.

       Στην πεζογραφία παρατηρείται η στροφή στο παρελθόν, ως απόπειρα φυγής. Λίγα ήταν τα έργα που άντλησαν την έμπνευση από τις εμπειρίες του πολέμου (Γ. Μπεράτη «Πλατύ ποτάμι»,  Άγγ. Βλάχου, «Μνήμα της γριάς»).  Το 1946 εκδόθηκε το «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» του Νίκου Καζαντζάκη, που επηρέασε αποφασιστικά όλους τους επόμενους πεζογράφους. Τηνπερίοδο μετά την Κατοχή εκδόθηκαν αλλά δύο βιβλία που οι κριτικοί θεωρούν ότι καθόρισαν τις τάσεις που επικράτησαν τις επόμενες δεκαετίες: «Τα Ψάθινα καπέλα» της Μαργαρίτας Λυμπεράκη (1946) και το «Contre-temps» της Μιμίκας Κρανάκη (1947).

Mεταπολεμική γενιά

Μετά το τέλος του Εμφυλίου  οι ποιητές που ανδρώθηκαν στη δεκαετία του ’30 (Σεφέρης, Ελύτης, Ρίτσος, Εμπειρίκος, Εγγονόπουλος) θα παρουσιάσουν το πλέον ώριμο έργο τους. Παράλληλα ένας εξαιρετικά μεγάλος αριθμός νέων ποιητών εμφανίζεται. Δύο ρεύματα εμφανίζονται. Αυτό των Αριστερών ποιητών (Άρης Αλεξάνδρου, Μ. Αναγνωστάκης, Τάσος Λειβαδίτης, Τίτος Πατρίκιος) που χρησιμοποιούν ευρέως το καβαφικό ύφος, προτάσσουν τους κοινωνικούς προβληματισμούς και τη δράση και συνειδητά συνδιαλέγονται χρησιμοποιώντας τα ποιητικά τους εργαλεία, με την κοινωνία. Το δεύτερο ρεύμα συνεχίζει την παλαμική παράδοση, κρατά χαμηλούς τόνους και διακρίνεται για την εσωτερικευμένη μελαγχολία (Κ. Στεργιόπουλος, Άρης Δικταίος, Ελ. Βακαλό, Γ. Θέμελης, κ.ά.).

         Παράλληλα εμφανίζονται και οι κληρονόμοι κάποιων απόψεων του ελληνικού υπερρεαλισμού (Δ. Π. Παπαδίτσα, Έκτωρ Κακναβάτος, Γ. Δάλλας).

    Ποιητές που δεν μπορούν να ενταχθούν σε κάποια συγκεκριμένη τάση είναι οι Μίλτος Σαχτούρης, Τάκης Σινόπουλος, Νίκος Καρούζος. Ο Καρούζος συχνά χαρακτηρίζεται ως «φιλοσοφικός ποιητής» λόγω της στενής σχέσης του έργου του με την ορθοδοξία.

Στη δεκαετία του ’60 παρατηρείται ένας «ιστορικός συμβιβασμός» για το χώρο της ποίησης, που απηχεί τις ευρύτερες διεργασίες που πραγματοποιούνται και τα νέα στερεότυπα που διαμορφώνονται. Η Αριστερά αποδέχεται πλήρως το ποιητικό έργο των ιδεολογικών της αντιπάλων, Στη γραμμή του μεσοπολεμικού έργου του Νίκου Ζαχαριάδη «Ο άλλος Παλαμάς» αποδέχεται πλέον τους ποιητές Σεφέρη, Ελύτη, Γκάτσο –όχι όμως τον Εγγονόπουλο- που ιδεολογικά ανήκαν στον αντίπαλο χώρο. Ο ελληνοκεντρισμός του Ελύτη και ο μοντερνισμός του Σεφέρη  διαμόρφωσε πλέον και την αισθητική της Αριστεράς.

Πηγές:

-Roderick Beaton, Εισαγωγή στη Νεώτερη Ελληνική Λογοτεχνία.Ποίηση και πεζογραφία 1821-1992, Αθήνα, εκδ. Νεφέλη,  1996,

-Μάριο Βίττι, Για τον Οδυσσέα Ελύτη, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 1998,

-του ιδίου, Ιδεολογική λειτουργία της ελληνικής ηθογραφίας, μετάφραση Δ. Ν. Μαρωνίτη, εκδ. Κέδρος, Αθήνα, 1991,

-του ιδίου, Η γενιά του Τριάντα, εκδ. Ερμής-Ιστός, Αθήνα, 1995,

-του ίδιου, Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, μετάφραση: Μυρσίνη Ζορμπά, 1987

-Δημήτρης Τσάκωνας, Λογοτεχνία και Κοινωνία στον Μεσοπόλεμο, εκδ. Κάκτος, Αθήνα, 1987,

-Αφροδίτη Αθανασοπούλου, “Ο Υπερρεαλισμός από σημερινή σκοπιά“, περ.Φιλόλογος, τεύχ. 138, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2009, σελ. 1209-1222.

http://kars1918.wordpress.com/2011/12/13/odysseas-elytis/

ΠΡΑΚΤΙΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

 Οι Εκδόσεις Παπαζήση

με αφορμή την έκδοση του βιβλίου

ΠΡΑΚΤΙΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

 

έχουν την τιμή να σας προσκαλέσουν σε διάλεξη

του συγγραφέα του βιβλίου

κ. ΜΕΛΕΤΗ Η. ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΥ,

με θέμα:

ΤΡΕΙΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ

ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Η διάλεξη θα πραγματοποιηθεί

την Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011 και ώρα 19.00

στην Στοά του Βιβλίου

( Πεσμαζόγλου 5 ).

Τον ομιλητή θα προλογίσει

ο κ. Αντώνης Δ. Παπαγιαννίδης,

δικηγόρος-δημοσιογράφος.

Θα ακολουθήσει συζήτηση.

Η παρουσία σας θα μας τιμήσει ιδιαίτερα

Η Τουρκία και εμείς

΄Αρης Ζεπάτος

«Είναι απίστευτο -αδιανόητο θα έλεγα- μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι Έλληνες πολιτικοί για να διατηρήσουν το κόμμα τους στην εξουσία έστω και μια εβδομάδα παραπάνω: μπορούν να θυσιάσουν την πατρίδα τους…»

[Σημείωση  Θ. Ζιάκα: Οι πρόσφατες κομματικές αθλιότητες μου έφεραν στο νου τα λόγια αυτά του Τζόρτζ Χόρτον, του αμερικανού Προξένου στη Σμύρνη το 1922, από την Έκθεσή του προς τον υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ. Η Έκθεση περιλαμβάνεται στο βιβλίο: Τζόρτζ Χόρτον, Αναφορικά με την Τουρκία, «Νέα Σύνορα» – Α.Α.Λιβάνη, Αθήνα 1992. Ανοίγοντας το βιβλίο, βρήκα στις αρχικές σελίδες του, γραμμένες με μολύβι, πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις του μακαρίτη Άρη Ζεπάτου. Δεν θυμάμαι πότε μου είχε χαρίσει το βιβλίο. Πρέπει να ήταν το 1995. Πιστεύοντας ότι αξίζει να δημοσιευθούν, τις αντιγράφω και τις διαβιβάζω στο Αντίφωνο.  Ο τίτλος είναι δικός μου.]

Τι δημιούργησε την τουρκική δολοφονική μανία εναντίον των χριστιανών της Ανατολής; Από πού ξεπήδησε το δολοφονικό μένος, που χωρίς αμφιβολία αγκάλιασε το σύνολο του τουρκικού λαού, ο οποίος μετείχε ενεργητικά ή υποστήριξε ηθικά τη σφαγή; Δεν μπορούμε να αποδώσουμε τα γεγονότα στις συγκυρίες της εποχής, γιατί το πρόγραμμα της σφαγής των χριστιανών είχε διατυπωθεί τελείως καθαρά το 1908, πριν από τα πολεμικά γεγονότα των Βαλκανικών πολέμων, του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και της αποβάσεως του Ελληνικού στρατού στην Σμύρνη. Τα γεγονότα αυτά διευκόλυναν την πραγματοποίηση μιας προειλημμένης αποφάσεως, την οποία εστήριξαν ολόθερμα τουρκική ηγεσία και λαός.

Λοιπόν πού βασίστηκε αυτή η δολοφονική μανία, η οποία αναπήδησε βίαια από τα βάθη της τουρκικής ψυχής και ήταν πρωτοφανής ακόμα και για την έτσι κι αλλιώς βίαιη και κτηνώδη ιδιοσυγκρασία τους;

Στις αρχές του εικοστού αιώνος ο τουρκισμός ως σύνολο αξιών και πρακτικών είχε ηττηθεί ολοκληρωτικά. Οι ραγιάδες είχαν κυριαρχήσει οικονομικά και πολιτιστικά. Είχαν κυριαρχήσει όχι σε συνθήκες ισότητος αλλά σε μία κατάσταση υποτέλειας, χωρίς δικαιώματα κατοχυρωμένα και υποκείμενοι σε κάθε είδους αυθαιρεσία από το οθωμανικό κράτος.

Η κατάσταση αυτή αποτελούσε μια ανοιχτή πληγή για την τουρκική υπερηφάνεια κι αυτοσεβασμό. Απεδείκνυε με πρακτικό τρόπο ότι το σύνολο των ιδεών και πρακτικών των Τούρκων ήταν βαθύτατα ελλατωματικό και μη λειτουργικό και οδηγούσε αυτούς τους λάτρεις της δύναμης σε ολοκληρωτική αδυναμία και καθυστέρηση, ενώ οι ραγιάδες κατά περίεργο τρόπο για την τουρκική νοοτροπία απέκτησαν βαθμιαία και την δύναμη. Το αποτέλεσμα αυτό, το τόσο οδυνηρό για την τουρκική αυτοεκτίμηση, καλούσε τους Τούρκους να αναθεωρήσουν βαθειά τις αξίες τους και να δεχθούν ότι οι ραγιάδες είχαν τη θρησκεία και τις αξίες που οδηγούσαν στην πρόοδο. Αυτό όμως τότε, ήταν αδύνατον να το δεχτούν οι Τούρκοι. Συνεπώς τους ήταν απαραίτητο να εξοντώσουν τους Έλληνες και τους Αρμένιους, οι οποίοι τους υπενθύμιζαν την κατωτερότητα και το αδιέξοδό τους. Έπρεπε να σβηστούν από τον χάρτη, αυτοί οι οποίοι αποδείκνυαν την οθωμανική σαθρότητα κι εγγενή οπισθοδρομικότητα του Τουρκισμού. Γι’ αυτό και σύσσωμοι οι Τούρκοι υποστήριξαν τις σφαγές και δεν βρέθηκε ούτε μια φωνή στο στρατόπεδό τους, που να διαφωνήσει με το όργιο της βίας και της σφαγής.

Στην ουσία οι Τούρκοι αρνήθηκαν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα της καθυστερήσεως και της πραγματικής αδυναμίας τους, απλώς εξαφάνισαν τους παράγοντες που την υπογράμμιζαν. Αντί να χρησιμοποιήσουν τους Έλληνες και τους Αρμένιους, ως γέφυρες που θα τους συνέδεαν με τον πολιτισμό προτίμησαν να καταστρέψουν τις γέφυρες. Έμειναν μόνοι αλλά δεν απαλλάχτηκαν από το πρόβλημά τους. Οι παράγοντες που τους εξασθενούν και τους εμποδίζουν να προοδεύσουν έμειναν ατόφιοι μέσα στην ψυχή τους. Θα υποχρεωθούν τώρα να αντιμετωπίσουν αυτούς τους παράγοντες. Πλέον δεν υπάρχουν Έλληνες και Αρμένιοι για να συνασπιστούν εναντίον τους. Τα προβλήματά τους έχουν αρχίσει να διασπούν τη δική τους κοινωνία.

Εμείς αρκεί να παραμένουμε σε αμυντική θέση, έτοιμοι και κατάλληλα εξοπλισμένοι. Θα πρέπει να ξέρει η τουρκική άρχουσα τάξη, ότι παιγνίδια με τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα συνεπάγονται μεγάλο κόστος. Κόστος που θα καταστρέψει την απόλυτη εικόνα του τουρκικού κράτους στα μάτια του τουρκικού λαού. Αν μείνουμε σταθεροί, αποφασιστικοί και καλά οργανωμένοι, η τουρκική επιθετικότητα θα είναι αδύνατον να εκδηλωθεί σε παιγνίδια βίας και κυριαρχίας απέναντί μας. Σ’ αυτήν την περίπτωση αναπόφευκτα η τουρκική επιθετικότητα θα στραφεί προς τα μέσα κι έτσι θα ενισχυθεί το ρεύμα στον τουρκικό λαό το οποίο ζητάει πραγματική δημοκρατία, κράτος νόμου κι ανθρώπινα δικαιώματα.

Δηλαδή θα ενισχυθεί η αναγέννηση των ελληνικών αξιών μέσα στην τουρκική ψυχή, η οποία θα αρχίσει να αλλάζει και να ψάχνει να βρει την παλιά ελληνική και χριστιανική ρίζα τους. Το πρόβλημά μας είναι πως για να γίνει αυτό, θα έπρεπε να υπάρχει ελληνικό κράτος. Όμως υπάρχει ένα κλεπτοκρατικό κράτος οθωμανικό στην ουσία με ολίγα ελληνικά ψιμύθια. Αυτό περιπλέκει το πρόβλημα γιατί ο ελληνισμός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο του Τουρκισμού αν δεν αντιμετωπίσει το ελληνικό οθωμανικό κράτος. Μέχρι να το κάνει είναι αδύνατον να έχουμε εθνική στρατηγική απέναντι στην Τουρκία και θα εξαρτώμαστε από τις συγκυρίες.

http://www.antifono.gr/portal/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%93%CE%B5%CF%89%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE/%CE%86%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/3220-%CE%97-%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%82.html

ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ: Μια εναλλακτική πρόταση αν υιοθετηθεί

Των Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου και Δημοσθένη Γεωργόπουλου (*)

Η ευρωζώνη οδηγείται, κατά πάσα πιθανότητα, στην υιοθέτηση του Γερμανογαλλικού συμφώνου σταθερότητας. Το σύμφωνο αυτό δεν θα λύσει πιθανότατα κανένα πρόβλημα και θα αποδειχθεί βραχύβιο, η έγκρισή του όμως θα μειώσει δραματικά τα θεσμικά και οικονομικά μας περιθώρια. Η ουσία του συμφώνου είναι οι ρητές, σχεδόν συνταγματικές διασφαλίσεις, με αυτόματα επιβαλλόμενους ελέγχους και ποινές, του σεβασμού αυστηρών κριτηρίων ελλειμμάτων και χρεών, αποκλείοντας την συμμετοχή ιδιωτών πιστωτών στα χρέη. Η λογική του είναι ότι πίσω από την κρίση χρέους, κρύβεται η αλόγιστη σπατάλη κοντόφθαλμων κυβερνήσεων, που ενδιαφέρονταν μόνο για εκλογική επικράτηση και διεφθαρμένων λαών που ξόδευαν πολύ πάνω από τις δυνατότητες τους. Επιπλέον θεωρεί ότι η ευρωζώνη βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο μαζικής εκροής κεφαλαίων, που συνεπάγεται χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο, αύξηση κοινωνικών εντάσεων, απαξίωση του ευρώ ως παγκόσμιου αποθεματικού και ριζική υποβάθμιση της Ευρώπης στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων. Το επιχείρημα καταλήγει διαβεβαιώνοντας ότι η προτεσταντική λιτότητα, νοικοκυρεύοντας τα οικονομικά, θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη στο διεθνές κεφάλαιο να εισρεύσει και επενδυθεί, συμβάλλοντας στην έναρξη νέου κύκλου ανάπτυξης. Με προαποφασισμένη την τακτοποίηση των δημοσιονομικών, ίσως τότε επιτραπεί είτε μια μεγαλύτερη παρέμβαση της ΕΚΤ στην δευτερογενή αγορά κρατικού χρέους, είτε κάποιο παρεμφερές μέτρο.
Είναι ασφαλώς απαραίτητη η καταπολέμηση ελλειμμάτων και χρεών. Καμιά χώρα λογικά δεν επιθυμεί να είναι βουτηγμένη στα χρέη και την συνεπακόλουθη εξάρτηση. Το σχέδιο παραβλέπει όμως σειρά προφανών κινδύνων. Δρομολογούμενο και αποκλείοντας τη συμμετοχή ιδιωτών, θα οδηγήσει σε δραστική λιτότητα που θα προκαλέσει νέα ευρωπαϊκή στασιμότητα ή ύφεση ή ακόμα και μεγάλη κρίση. Ακόμα και οι επισημότερες πηγές, όπως ο ΟΟΣΑ, προβλέπουν κρίση για το 2012, ως πιθανότερο αποτέλεσμα. 
Η γερμανική συνταγή εγκρατούς λιτότητας προσδοκά ανταμοιβή από τους κεφαλαιούχους, σε συμφωνία με την κλασσική και νεοκλασική οικονομική λογική αντιμετώπισης κρίσεων. Ελάχιστοι γνωρίζουν σήμερα τα ονόματα Μέλλον, Χούβερ, Φίσερ, Μπρύνιγκ, διάσημους στην εποχή τους που εφάρμοσαν αυτές τις πολιτικές. ‘Oλοι γνωρίζουν τους Ρούζβελτ και Κέυνς που τις ανέτρεψαν. Οι Μέλλον και Σία πρότειναν ανάλογο με το γερμανικό σχέδιο για την κρίση του μεσοπολέμου: άμεση εξισορρόπηση των ελλειμματικών προϋπολογισμών, ελεύθερη λειτουργία της αγοράς εργασίας ώστε να βρει το σημείο ισορροπίας της μέσω απολύσεων, μειώσεων μισθών κτλ. Για τους (νέο)κλασσικούς, η ελεύθερη λειτουργία της αγοράς, αργά ή γρήγορα, οδηγεί σε επάνοδο σε πλήρη απασχόληση και ανάπτυξη. Όπως όμως απέδειξε η εμπειρία του 1930, η εμπειρία του 1980 στην Λατινική Αμερική, στις μέρες μας η Ελλάδα, Πορτογαλία, κτλ., και πολλά άλλα παραδείγματα, η επιστροφή στην ισορροπία, στην πλήρη απασχόληση κτλ. είναι μια δραματικά αργή διαδικασία, που μπορεί και να μην σημειωθεί, και αφήνει εκατομμύρια κατεστραμμένες ζωές. Γι’ αυτό ακριβώς είπε ο Κέυνς τη διάσημη φράση ‘μακροχρόνια, είμαστε όλοι νεκροί’, εννοώντας ότι θα πεθάνουμε περιμένοντας αδρανείς την αποκατάσταση των ισορροπιών… 
Το Βερολίνο μας θέτει ουσιαστικά ενώπιον ενός “θανάσιμου” εκβιαστικού διλήμματος: ή παίρνετε μαζί μας τον δρόμο της εγκράτειας, ή πτωχεύετε με συνοπτικές διαδικασίες, τίθεσθε εκτός ευρώ, ίσως και ΕΕ. Η Αθήνα έχει κάνει ότι περνούσε από το χέρι της επί δύο χρόνια για να το καταστήσει αξιόπιστο, συμβάλλοντας στον αυτό-“αφοπλισμό” της. Η Ελλάδα διαθέτει και σήμερα σημαντικά χαρτιά, όχι όμως το πολιτικό προσωπικό που θα μπορούσε να διαπραγματευθεί σκληρά. Ούτε έχει προετοιμασθεί, το αντίθετο, για πιθανότητα ρήξης. Ωστόσο, ακόμα και αυτή η κυβέρνηση και τα κόμματα που τη στηρίζουν έχουν την εμπειρία της τραγικής αποτυχίας του μνημονίου. Κάποιοι ασφαλώς καταλαβαίνουν ότι ο δρόμος που προτείνουν οι Γερμανοί οδηγεί, με 90% πιθανότητα, στην επιδείνωση της ύφεσης και μεγάλη κρίση, την οποία θα χρεωθούν μετά από μερικούς μήνες. Αλλά δεν μπορούν να αρνηθούν το πακέτο γιατί δεν πιστεύουν ότι έχουν περιθώρια και φοβούνται την άμεση πτώχευση. 
Διαφωνούμε, γιατί θεωρούμε αδιέξοδο το γερμανικό μοντέλο και γιατί όλα αυτά θα συνοδευθούν με εξαιρετικά δυσμενείς μεταβολές των όρων δανεισμού, μέσω της δανειακής σύμβασης και της αναδιάρθρωσης. Αλλά έχει μόνο θεωρητική αξία να ζητήσουμε από αυτή την κυβέρνηση να επιδείξει ιδιότητες που δεν έχει. Αφού όμως θα πει το ναι, ας κερδίσει κάτι σε αντάλλαγμα, σε αντιστάθμισμα. Ώστε η χώρα να διατηρήσει ρήτρες διαφυγής, ασφαλιστικές δικλείδες. Αλλιώς, δέχεται όλο και δυσμενέστερους όρους, που καταστρέφουν την ελληνική οικονομία και κοινωνία, εγκυμονούν καίριες απειλές και οδηγούν πιθανότατα τη χώρα, ακόμα πιο εξασθενημένη, στην τελική χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ.
Ούτε η δική μας κυβέρνηση ούτε καμιά άλλη στην Ευρώπη, έχει επεξεργασθεί εναλλακτικές οδούς, plan B, στην πιθανότατη περίπτωση αποτυχίας και κατάρρευσης του γερμανικού σχεδίου. Αν ο Μέλλον και ο Μπρύνιγκ, αποδειχθούν ακόμα μια φορά λάθος, πρέπει να κρατήσουμε ανοιχτό το δρόμος προς τον Ρούζβελτ και κλειστό το δρόμο προς τον Χίτλερ. Αν, όπως υποδεικνύουν μεγάλα ονόματα της οικονομικής επιστήμης, τα Γερμανικά σχέδια οδηγήσουν σε παρατεταμένη ύφεση, κρίση, κοινωνικές αναταραχές, εκτροπή, πως θα σταματήσουμε την πορεία; Το ερώτημα αποκτά μια άγρια επικαιρότητα για χώρες όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλία, κι αλίμονο αν οι κυβερνήσεις τους δεν το θέσουν.
Σήμερα υπάρχουν πλήρως ποσοτικοποιημένα μνημόνια για τρεις χώρες, δεσμευτικά ως προς ορισμένες και μόνο ορισμένες πλευρές. Π.χ. αναφέρεται η επιθυμητή εξέλιξη του ελλείμματος και η Ελλάδα, υποχρεώνεται να παίρνει όλα τα πρόσθετα μέτρα, ώστε να ισχύει το συμφωνημένο έλλειμμα. Αυτός όμως ο στόχος προϋποθέτει κάποιο ποσοστό ανάπτυξης ,ανεργίας, κτλ. Σε αντιστάθμισμα της συμφωνίας της στη λιτότητα, η κυβέρνηση πρέπει να ζητήσει από την ευρωζώνη την ρητή υποχρέωση, εφόσον εμείς ανταποκρινόμαστε στις δεσμεύσεις μας, να δεσμευθούν και αυτοί σε μέτρα που οδηγούν στην επίτευξη των στόχων ΑΕΠ, ανεργίας κτλ. Αν, υποθετικά, για την εμφάνιση πρωτογενούς πλεονάσματος το 2012, απαιτείται η συγκράτηση του πρωτογενούς ελλείμματος στο α% του ΑΕΠ το 2011 και επιπρόσθετα β% άνοδος του ΑΕΠ το 2012, να δεσμεύεται η ΕΕ να υποστηρίξει π.χ. με πρόσθετες επενδύσεις, μεταβιβάσεις κτλ, την άνοδο κατά β% του ΑΕΠ το 2012, εφόσον υπολείπεται του στόχου, και εφόσον εμείς συμμορφούμενοι μειώσουμε το πρωτογενές έλλειμμα στον στόχο του 2011. (Εναλλακτικά αν εμείς επιτυγχάναμε το α% έλλειμμα του ΑΕΠ το 2011, και δεν προέκυπτε η άνοδος του ΑΕΠ κατά β% το 2012 θα μπορούσε η αποκλιμάκωση ελλειμμάτων κατά το 2012, να προσαρμόζεται στην μερική επίτευξη του στόχου, αν και δεν είναι η καλύτερη λύση). Έτσι θα απομακρύνονταν ο κίνδυνος από το θεμελιωδώς εσφαλμένο μιας συνταγής βασισμένης στην λιτότητα μέσα σε βαθειά κρίση, που θα οδηγήσει σε εμβάθυνσή της. Με δύο λόγια να πούμε: Αν πιστεύετε τα σχέδια που μας βάζετε να δεσμευτούμε με βαρύτατα κόστη για την χώρα, δεσμευθείτε και εσείς: εμείς θα κάνουμε ότι λέτε. Αν όμως τα πράγματα δεν πάνε όπως τα σχεδιάσατε, εξαιτίας σφάλματος στην συνταγή, μοιρασθείτε και εσείς την ευθύνη, αναλαμβάνοντας να στηρίξετε ανάπτυξη, απασχόληση, εισοδήματα, ώστε να μπορέσουμε και εμείς να μειώσουμε ελλείμματα και χρέη: Quid pro quo λατινικά, tit for tat ‘Αγγλοαμερικανικά’.
Αν τα παραπάνω υιοθετηθούν τότε: Α) προκύπτει ίσως η μόνη πιθανότητα επίτευξης των στόχων για τα ελλείμματα και χρέη: αν οι πάντες και ιδίως οι επενδυτές, πληροφορηθούν τη δέσμευση στήριξης των οφειλετών, μέσω ανάπτυξης των χρεωμένων χωρών, στήριξη επιθυμητή από αυτούς, αφού προϋποθέτει μείωση ελλειμμάτων και χρεών, τότε Έλληνες και ξένοι θα επαναφέρουν το χρήμα στην χώρα, η παραγωγική μηχανή θα ξαναπάρει εμπρός. Στην οικονομία πάνω από 50% είναι προσδοκίες. 
Β) η πρόταση αντιμετωπίζει τον κίνδυνο, παρ΄ όλες τις θυσίες, να ενεδρεύει η καταστροφή, που θα καταστήσει μάταιη λιτότητα, ανεργία, ξεπούλημα κρατικής περιουσίας και τόσα άλλα. ‘Oπως είναι σήμερα το γερμανογαλλικό σχέδιο, αν αποτύχει, οι εταίροι θα μας προσφέρουν τελικά ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, μαζί με υπόδειξη της εξόδου από ευρώ ή ΕΕ. Αν μάλιστα πάρουν μέσω των ιδιωτικοποιήσεων ότι αξίζει και εξασφαλισθούν και οι τράπεζες τους μέσω δανειακής σύμβασης και μετατροπής σε αγγλικό δίκαιο, το φιλικό χτύπημα στη πλάτη θα περιέχει και αβάσταχτο κυνισμό για τα θύματά τους. Αν όμως εγγυηθούν την ανάπτυξη, την απασχόληση μας κτλ., με ανάληψη και από την μεριά τους κόστους, τότε οι θυσίες του ελληνικού λαού θα έχουν κάποια προοπτική. ‘Eνα τέτοιο σχέδιο δίνει τη δυνατότητα στο Βερολίνο να δοκιμάσει τη συνταγή του, προστατεύει όμως κάπως και την Ελλάδα από την τελική καταστροφή, αλλά και την ίδια τη Γερμανία από μια κατάρρευση της Ευρώπης, που θα συνιστά, και για το Βερολίνο, πολιτικο-οικονομική και στρατηγική καταστροφή. 
(*) Οικονομολόγος

Κόσμος του Επενδυτή, 10.12.2011

http://konstantakopoulos.blogspot.com/

Το τέλος του παιχνιδιού;

του Γιώργου Καραμπελιά, από τη Ρήξη που κυκλοφορεί

Όταν, πριν τριάντα χρόνια, η Ελλάδα εντάχθηκε στην ΕΟΚ (μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση) το 1981, όσοι είχαμε συναίσθηση και των οικονομικών και των γεωστρατηγικών δεδομένων, υποστηρίζαμε πως οι μόνοι λόγοι που δικαιολογούσαν μια τέτοια κίνηση ήταν λόγοι γεωπολιτικού χαρακτήρα.
Α. Η αυξανόμενη, μετά το 1974, επιθετικότητα της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας.
Β. Το ασταθές περιβάλλον της ευρύτερης περιοχής. Η Βουλγαρία στην ουσία, ομόσπονδο κρατίδιο της ΕΣΣΔ, η Αλβανία, σύμμαχος της Κίνας, η Γιουγκοσλαβία του Τίτο, «αδέσμευτος» σύμμαχος των ΗΠΑ, η Ρουμανία άσπονδος σύμμαχος της ΕΣΣΔ, η Ελλάδα και η Τουρκία μέλη του ΝΑΤΟ και ταυτόχρονα στα μαχαίρια μεταξύ τους. Και, πιο πέρα, το μεσανατολικό χάος. Κυριολεκτική «μακεδονική σαλάτα».
Αντίθετα, υπογραμμίζαμε ήδη από τότε ότι στο οικονομικό πεδίο αυτή η ένταξη θα είχε μάλλον αρνητικές συνέπειες, διότι μας έφερνε σε ανταγωνισμό, χωρίς καμία προστασία, με οικονομίες πολύ ισχυρότερες από εμάς.
Ώπως αποδείχτηκε, ορθά είχαμε επισημάνει τη δυναμική και των δύο αυτών αντιθέτων παραμέτρων. Η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση μας προσέφερε κάποιο μαξιλάρι απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα και την αποσύνθεση των Βαλκανίων δέκα χρόνια μετά, η οποία κινδύνευε να μας παρασύρει στη δίνη της, ενώ αποτελούσε ένα σημαντικό όπλο για την Κύπρο. Παράλληλα όμως, επέτεινε τα παρασιτικά χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας. Η βιομηχανία κατέρρευσε, οι επιδοτήσεις διέφθειραν το όποιο εργασιακό ήθος διέθεταν οι ελληνικές ελίτ και ο ελληνικός λαός εθίστηκε στον ιδιωτικό και δημόσιο δανεισμό. Η παράλληλη ανάδειξη ενός παρασιτικού μικρομεσαίου κόμματος καταναλωτικού χαρακτήρα, όπως το ΠΑΣΟΚ, στο επίκεντρο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας για τρεις δεκαετίες, ολοκλήρωσε τις αρνητικές εξελίξεις.
Η διαχείριση της ένταξης στην Ε.Ε. έπρεπε επομένως να έχει διττό χαρακτήρα. Από τη μία πλευρά να εκμεταλλεύεται τις θετικές διαστάσεις της και από την άλλη να θεραπεύει τις αρνητικές. Όμως, για τουλάχιστον είκοσι χρόνια, μετά το 1990, η στρατηγική των ελληνικών ελίτ υπήρξε απολύτως αρνητική και αναποτελεσματική και στα δύο πεδία. Και δεν εκμεταλλεύτηκε την κατάρρευση του ανατολικού στρατοπέδου για να λειτουργήσει ως σταθεροποιητικός παράγοντας στα Βαλκάνια και επέτεινε τις αρνητικές συνέπειες της παρασιτοποίησης.
Χαρακτηριστικός ήταν ο τρόπος που διαχειρίστηκε τη γιουγκοσλαβική κρίση. Και επέτρεψε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, που προώθησαν οι Γερμανοί, με την αναγνώριση της Σλοβενίας  από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με υπουργό Εξωτερικών τον Σαμαρά, και ταυτόχρονα μετέτρεψε το Μακεδονικό σε ένα μόνιμο αγκάθι της βαλκανικής μας πολιτικής. Έτσι η Ελλάδα δεν μπόρεσε να μεταβληθεί σε πόλο ανασύνθεσης της περιοχής, εκμεταλλευόμενη θετικά τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε.
Στο οικονομικό πεδίο, θα μπορούσε να συγκροτήσει έναν βαλκανικό πόλο στα πλαίσια της Ευρώπης και να μεταβάλει τη δραχμή σε ένα νόμισμα με ισχύ στην περιοχή. Αντ’ αυτού επέλεξε την καταστροφική επιλογή της ένταξης στο ευρώ, που έκανε την Ελλάδα λιγότερο ανταγωνιστική τόσο στην Ε.Ε., όσο και στα Βαλκάνια, όπου πλέον μετανάστευσαν οι ελληνικές βιομηχανίες, ενώ έκανε ακόμα πιο ελκυστική τη χώρα μας για την αθρόα λαθρομετανάστευση που διογκώθηκε.
Η ένταξη στο ευρώ κατέστησε την Ελλάδα ακριβή, χωρίς ταυτόχρονη παραγωγή, διευκόλυνε τον ιδιωτικό και τον δημόσιο δανεισμό, ολοκλήρωσε την ιδιωτικοποίηση, την απεθνικοποίηση και την αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού.

Η γερμανική στρατηγική

Και όμως, η κρίση της Δύσης, τελεσίδικη και χωρίς επιστροφή, από τη στιγμή και μετά που το κέντρο βάρους της παγκόσμιας οικονομίας μετατέθηκε στον άλλοτε Τρίτο Κόσμο, μας οδηγεί υποχρεωτικά στο τέλος του παιγνιδιού που παίξαμε για τριάντα πέντε χρόνια. Όταν ήρθε η ώρα της κρίσης, βρεθήκαμε εγκλωβισμένοι, χωρίς δυνατότητα επιλογής, διότι η έξοδος από το ευρώ, σε συνθήκες κρίσης, θα έχει καταστροφικές γεωπολιτικές συνέπειες, ακυρώνοντας εντελώς τα οποιαδήποτε οφέλη προσδοκούσαμε από την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ και η παραμονή σε αυτό θα καθίσταται απαγορευτική κοινωνικά, εξαιτίας της ασφυξίας που μας επιβάλλει η γερμανική πολιτική.
Πράγματι η Γερμανία, η οποία αναδείχτηκε μετά την επανένωσή της σε ηγεμόνα της Ευρώπης, έχει από την αρχή της κρίσης ένα σταθερό σχέδιο, το οποίο εφαρμόζει μεθοδικά και με σύστημα: Να δημιουργήσει μια Ευρώπη δύο ή ακόμα και τριών ταχυτήτων, ως τη μόνη απάντηση στην κρίση. Έναν σκληρό πυρήνα προθύμων του Βορρά, και μία ή δύο διαφορετικές ταχύτητες των υπολοίπων. Στο γερμανικό σχέδιο η Ελλάδα βρίσκεται στη δεύτερη ή την τρίτη ταχύτητα, αν υπάρξει τέτοια. Πάντως, εκτός ευρωζώνης και ευρώ.
Αυτή τη στρατηγική ακολουθεί από την αρχή η Γερμανία αταλάντευτα. Και το τονίζουμε από τον χειμώνα του 2010, σχεδόν δύο χρόνια πριν. Η Γερμανία οδηγεί την Ελλάδα σε ασφυξία, έτσι ώστε να την υποχρεώσει σε έξοδο από το ευρώ και την ευρωζώνη. Γι’ αυτό και οι αλλεπάλληλες προκλήσεις και ταπεινώσεις. Όμως, για να πετύχει κάτι τέτοιο, είχε ανάγκη από δύο προϋποθέσεις. Πρώτον την ύπαρξη μιας κυβέρνησης προθύμων πρακτόρων και Κούισλινγκ, η οποία θα παρέδιδε τη χώρα στην ύφεση και την ασφυξία των μνημονίων, και δεύτερον τη συναίνεση των υπολοίπων Ευρωπαίων σε μια στρατηγική εκπαραθύρωσης της Ελλάδας, παρά το κόστος που αυτή μπορεί να επιφέρει σε όλους τους υπολοίπους.
Τα δύο χρόνια που σέρνεται η ελληνική κρίση επέτειναν την ευρωπαϊκή κρίση, αλλά γονάτισαν και την υπόλοιπη Ευρώπη μπροστά στη γερμανική βούληση. Και τώρα ίσως βρισκόμαστε μπροστά στην τελευταία πράξη του παιγνιδιού. Η Γερμανία θα δοκιμάσει να ολοκληρώσει το έργο μέσα στους επόμενους μήνες. Και μόνο παράγοντες ανεξάρτητοι από τη βούλησή της θα μπορούσαν να την εμποδίσουν, όπως η επιτάχυνση της κρίσης στην ευρωζώνη και η διάλυση του ευρώ συνολικά, ή άλλες ευρύτερες γεωπολιτικές εξελίξεις, ή, το πλέον απίθανο, μια αντίδραση κάποιων ευρωπαϊκών χωρών.
Η Ελλάδα, εξαιτίας των ενδοτικών και ανεύθυνων ελίτ της, κινδυνεύει μετά από τριάντα χρόνια να απολέσει και το γεωπολιτικό πλεονέκτημα από την ένταξη στην ΕΕ, και να βγει από αυτή την περιπέτεια εντελώς κατεστραμμένη οικονομικά και κοινωνικά. Καθόλου τυχαία, το πρώτο εξάμηνο του 2011, η Τουρκία έγινε ο δεύτερος προορισμός των εξαγωγών μας, μετά την Ιταλία, υποκαθιστώντας τη Γερμανία! Έτσι κινδυνεύουμε από μια διπλή συγκυριαρχία. Μια συγκυριαρχία Γερμανίας και Τουρκίας, οι ζώνες επιρροής των οποίων θα τέμνονται στην Ελλάδα. Τουλάχιστον προσωρινά, θα έχουμε και τους Φράγκους και τους Τούρκους, και ο μπαρμπα- Σαμ πάντα παρών από μακριά.
Κατά συνέπεια, είμαστε υποχρεωμένοι να αναπροσανατολίσουμε την πολιτική μας σε έναν αγώνα και σε μία κατεύθυνση με επίκεντρο την πατρίδα μας και τις δικές μας δυνάμεις. Ο ελληνισμός και ο ελληνικός λαός δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποδουλωθεί, ούτε να εξοντωθεί. Αν χρειαστεί, θα ζήσουμε και χωρίς ευρώ και χωρίς Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν θα ζήσουμε, όμως, αν συνεχίσουμε να έχουμε αυτούς τους προδότες στην εξουσία.

http://ardin-rixi.gr/archives/2645

ΒΑΡΥΤΑΤΕΣ ΣΚΙΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝ. ΥΠΟΥΡΓΟ ΑΜΥΝΑΣ

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τα έθνη που ξεχνάνε την ιστορία τους καταδικάζονται να την ξαναυποστούν. Το αληθινό πρόγραμμα της ελληνικής στρατιωτικής δικτατορίας (1967-1974), αποκαλύφθηκε τον Ιούλιο του 1974. ‘Hταν η διχοτόμηση και ο έλεγχος της Κύπρου (και της Κρήτης) από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, για να υποστηριχθούν τα σχέδια επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή που ήταν σε εξέλιξη ή εξυφαίνοντο τότε (όπως και σήμερα πολύ ευρύτερα και σημαντικότερα από τότε). Ελληνικός φασισμός, αντίστοιχος με τον γερμανικό του Χίτλερ, ή τον γαλλικό της Λεπέν, ούτε υπήρξε, ούτε υπάρχει. Στη χώρα μας, ο φασισμός ήταν και είναι απλή προέκταση ξένων δυνάμεων, συμφερόντων και υπηρεσιών.

Η πρόσφατη “εκδήλωση” χουντοφρόνων Ευελπίδων προκάλεσε δικαιολογημένη αγανάκτηση, αν και όχι τα πειθαρχικά μέτρα που επιβάλλει η δημοκρατική τάξη και η καλώς νοούμενη στρατιωτική πειθαρχία. Στην πραγματικότητα όμως, ο κίνδυνος της δικτατορίας δεν προέρχεται από ηλίθιους και προβοκάτορες. Εγγράφεται αφενός στη λογική της ακραίας φτωχοποίησης και αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού, που προκαλεί και χρειάζεται το Μνημόνιο, αφετέρου στις επιδιώξεις των γεωπολιτικών δυνάμεων που χρειάζονται πάλι τον ελληνικό χώρο.

Aν όμως θεωρείται, δικαιολογημένα, σοβαρό το κρούσμα του χουντισμού μεταξύ των μαθητών της κύριας στρατιωτικής σχολής της χώρας, τότε τι πρέπει να θεωρηθεί και τι σήμα δίνει, στη χώρα και στο στράτευμα, η τοποθέτηση ως πολιτικού προϊσταμένου των Ενόπλων Δυνάμεων, σε αυτή την κρισιμότατη, από κάθε δυνατή άποψη, στιγμή για τη χώρα, ενός πρωτοπαλλήκαρου των συνταγματαρχών; Και όμως, αυτό ακριβώς φαίνεται ότι συνέβη. ‘H ο Πρωθυπουργός Παπαδήμος και οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δεν γνωρίζουν τα άτομα που έκαναν Υπουργούς, κάτι που δείχνει ακραία ανευθυνότητα και ανεπάρκεια, ή τους αποδέχονται, κάτι που είναι πολύ χειρότερο. Είναι μάλιστα ακόμα πιο αξιοπερίεργο, τη στιγμή που πρόσφατα, ο κ. Παπανδρέου αναστάτωσε την Ευρώπη με πληροφορίες περί επικείμενου προνουντσιαμέντου και ο κ. Μπεγλίτης βρήκε την ώρα να αποκεφαλίσει όλο το στράτευμα.

Λαμπρός στρατιωτικός, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος υπήρξε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, αντιστάθηκε εμπράκτως στη δικτατορία που τον εκτόπισε και παραμένει, σήμερα, σύμβολο ηθικής ακεραιότητας στο πολιτικό στερέωμα της χώρας. Στις 13 Ιουνίου 1975, μιλώντας στη Βουλή των Ελλήνων, ο κ. Χαραλαμπόπουλος χαρακτήρισε τον σημερινό Αναπληρωτή Υπουργό ‘Aμυνας Γ. Γεωργίου ως “τραμπούκο της χούντας” που “οργίασε” τόσο στη Σκανδιναβία, όσο και στο Υπουργείο Εξωτερικών, όπου διορίστηκε ουσιαστικά ως διπλωμάτης από το παράθυρο, με εντολή του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Στη δράση του κ. Γεωργίου στη δικτατορία αναφέρεται επίσης ο ηγέτης της “Δημοκρατικής ‘Aμυνας”, πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Βασίλης Φίλιας, που πλήρωσε με έξη χρόνια φυλακή την εναντίωσή του στη χούντα, στο βιβλίο του “Τα αξέχαστα και τα λησμονημένα” (Παπαζήσης, 1997).

Υπενθυμίζουμε ότι, στην περίοδο της Απριλιανής δικτατορίας, τα όργανα της τότε ΚΥΠ αλώνιζαν την Ευρώπη, και πιθανώς ενεπλάκησαν σε δολοφονίες και απαγωγές ανθρώπων που αντιτίθεντο στη δικτατορία, υποθέσεις που ουδέποτε εξιχνιάσθηκαν. Η αποχουντοποίηση παρέμεινε, στις περισσότερες περιπτώσεις, κενό γράμμα, κάτι που διαιώνισε την εξάρτηση του ελληνικού κράτους από ξένες δυνάμεις και είναι στη ρίζα των προβλημάτων που αντιμετώπισε η χώρα στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, με αποκορύφωμα τη σημερινή κρίση. Μεταπολίτευση που χρειάζεται, οι ‘Eλληνες, να διορθώσουμε και ολοκληρώσουμε, όχι να αντιστρέψουμε. Αναμένουμε τι θα πει και, κυρίως, τι θα πράξει, ο Πρωθυπουργός και οι αρχηγοί των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση. Αναμένουμε επίσης τον κ. Αβραμόπουλο που, έντονα απασχολημένος με τις επαφές του στις ΗΠΑ, ίσως δεν είχε ακόμα τον χρόνο να ενσκήψει πολύ στο αντικείμενο του υπουργείου του.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Μια λίγο μικρότερη εκδοχή αυτού του κειμένου δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, της 10.12.2011

Ο ΤΑΣΣΟΣ ΕΦΥΓΕ ΝΩΡΙΣ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόποιυλου

‘Ολες οι «αυλές» έχουν «γελωτοποιό», εκφραστή της αναιδούς του δήμου αλήθειας. Εδώ, τον ρόλο παίζει ο Γιάννης δίπλα μου, που ταράζει προς στιγμήν την επίφαση τάξης, φωνάζοντας στον Χριστόφια και τον Καραμανλή, καθώς περνούν βαδίζοντας προς τη σωρό του Προέδρου Παπαδόπουλου: «φανείτε άξιοί του!». Τα χαρακτηριστικά τους τσιτώνονται για ένα κλάσμα μοναχά δευτερολέπτου, προδίδοντας τον ασυνείδητο τρόμο των πολιτικών μπροστά στην ιστορία.

Στην Αγιά Σοφιά του Στρόβολου, η μάζωξη των πενθούντων θυμίζει μικρογραφία του γένους των Ελλήνων, θεωρητικά ενωμένων περί την ηγεσία τους, ψυχολογικά έτοιμων όμως, αν οι περιστάσεις τους οδηγήσουν, να εξαπολύσουν μιαν ακόμα από τις φοβερές τους εμφύλιες συγκρούσεις. Η τελετή συμβιβάζει αλήθεια και πρωτόκολλο. ‘Αλλωστε, ο Παπαδόπουλος δεν θάξιζε πολλά πράγματα αν δεν προκαλούσε ενόχληση κι αντιδράσεις, όπως εύστοχα υπογραμμίζει από άμβωνος ο Αρχιεπίσκοπος, μπερδεύοντας μια στιγμή, σε αναζήτηση ηγέτη, «Βάσσο» και «Τάσσο».

Τον τύπο τηρούν άπαντες σχολαστικά, απρόθυμοι να βγάλουν τα πολιτικά «σπαθιά» τους από τα «θηκάρια». Η παραδειγματική αυτοπειθαρχία του εκκλησιάσματος κι όσων δεν χώρεσαν, πιέζει ασφυκτικά το συναίσθημα ηλεκτρίζοντας την ατμόσφαιρα. Πάνω από τη σωρό του Προέδρου πούφυγε πικραμένος, γιατί προδομένος από τους δικούς του, όπως έγραψε ο διευθυντής του διπλωματικού του γραφείου Τάσσος Τζιωνής, πάνω κι από τα κεφάλια των πολιτικών Κύπρου και Ελλάδας, νοιώθεις εύκολα τον σαρκαστικό χορό που στήσανε Ερινύες, Νέμεσις, Φόβος και Οργή.

Η πολιτική ηγεσία των δύο χωρών αποδίδει τον δέοντα φόρο τιμής.  Ακούει τον επικήδειο του Βάσσου Λυσσαρίδη, του «Γιατρού», που συνδέει ο ίδιος, με το νήμα της ζωής του, ΕΑΜ, ΕΟΚΑ, αντίσταση στη χούντα και απόρριψη του σχεδίου Ανάν, θρύλος του αντιαποικιακού κινήματος, ξακουστός στα πέρατα Αφρικής και Αραβίας. Εναλάσσει μιλώντας αισιοδοξία και μαχητική διεκδίκηση πολιτικού και αγωνιστή, έφηβου γέροντα, με το μίσος και την οργή απελπισμένου ποιητή, που θέλει με τους στοίχους του να αποτρέψει τη φοβερή μοίρα του οίκου των Ατρειδών. Η τέχνη του επιτρέπει ευκολίες που δεν παρέχει η γλώσσα της πολιτικής. Αποτρεπτική κατάρα ακούγεται ο στοίχος του:

«Πικρή η σκλαβιά

Μην ακουμπήσεις σ’ αυτό το  χώμα

Θα σ’ αφανίσει η οργή του

Νερό απ’ τη βρύση της  Λαπήθου

μη  γευτείς.

Πικρό αφιόνι

θα πικρολιώσει

τα πικραμένα σου σωθικά

Αέρα όταν φυσάει απ’ τον  βορρά

μην ανασάνεις.

Θάναι στο λέω η τελευταία σου πνοή.»

Αναρωτιέμαι τι νοιώθουν οι πολιτικοί; Μπορούν άραγε, σήμερα, να βρεθούν πολιτικοί με αίσθηση ιστορικότητας, ικανοί να αφομοιώσουν ιδέες των αντιπάλων τους, αντί ν’ αμύνονται, συναισθηματικά ανάπηροι, στην εναντιότητα; Ο ομιλητής ξαναγυρνάει στην πολιτική, υπογραμμίζει την ενότητα του ελληνισμού, ζητά από τους παρόντες ηγέτες να μην επιτρέψουν ευρωπαϊκή ένταξη της Τουρκίας a la carte. Ξαναγυρνάει στον στοίχο, μιλώντας στον νεκρό «μαχητή, που δρασκελά τα σύνορα του ‘Αδη», αυτόν που καταψήφισε μαζί του τις επονείδιστες συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, υποσχόμενος ότι

«‘Οταν το βράδυ ο Ζέφυρος θα συνοδεύει

του Αίαντα το παράφωνο γέλιο

όταν τα κιονόκρανα της Σαλαμίνας  φοβισμένα

θα διηγούνται ψεύτικες ιστορίες…

όταν οι μαινάδες θα ξεσχίζουν

τα ανύπαρκτα ιμάτια

εμείς μαζί σου

θα θυμίσουμε στους μόνιμους

και τους περαστικούς ότι

περπατούν στ’ αχνάρια του Ζήνωνα…

ότι αυτά τα χώματα

φιλοξενούν το DNA του Ζήνωνα

του Κίμωνα, του Ρε, του Αυξεντίου.»

Αριστερά μου, βλέπω τον αγωνιστή της ΕΟΚΑ, κοντεύει να τον σκοτώσει η  προσπάθεια να μην αφήσει λεύτερα τα δάκρυα για τον Τοεμάρχη του. Δίπλα, η ομορφιά της μαυροφορεμένης κοπελίτσας, κορυφώνει την ένταση της απέραντης απελπισίας της, του βουβού «γιατί;» της, σώμα, πρόσωπο και βλέμμα στα όρια της υστερίας. Δεξιά, μερικοί από τους συντάκτες του σχεδίου Ανάν, μέλη των επίσημων αντιπροσωπειών, ακούνε ανέκφραστοι τον «Γιατρό» να χαιρετά, μέσα σε θύελλα χειροκροτημάτων, τον Πρόεδρο που απέρριψε τα «εθνοκτόνα σχέδια». Το εκκλησίασμα δεν επιτρέπει στον Λυσσαρίδη να μιλήσει. Μία, δύο, δέκα, δεκαπέντε φορές, τον διακόπτει με  πεισματικό, ασταμάτητο χειροκρότημα. Εξίσου πεισματικά, το αρνείται, μια φορά έστω, στον Πρόεδρο Χριστόφια. Ούτε καν οι παρόντες συνεργάτες του…

Κι αυτός όμως κατάφερε το ακατόρθωτο. Μίλησε πάνω από το φέρετρο του Παπαδόπουλου, τέσσερα χρόνια εταίρου του στην κυπριακή κυβέρνηση, θυμήθηκε τα πάντα, όχι όμως το «’Οχι» στο σχέδιο Ανάν, που απέσπασε το 76% του λαού στο δημοψήφισμα του 2004 και για το οποίο προπάντων θα μείνει στην ιστορία! ‘Εντεκα μήνες, από τις εκλογές μέχρι τον θάνατό του, δεν σήκωσε μια φορά το τηλέφωνο, δεν συναντήθηκε μια φορά με τον τέως Πρόεδρο και σύμμαχό του. Κι ας ήταν το είδωλο της κυπριακής αριστεράς, ο Μίκης Θεοδωράκης, που κατέταξε το ‘Οχι, του 2004, δίπλα στο ‘Οχι του 1940 και στο ‘Οχι στη χούντα του 1967. Αρνούμενοι να υπερασπίσουν την κληρονομιά του δημοψηφίσματος, Χριστόφιας και ΑΚΕΛ, μπορούν άραγε να χτίσουν την απαραίτητη βαθύτερη ενότητα μιας εθνικής ομάδας που τόσο πολύ απειλούν την ύπαρξή της, διαχρονικά, «’Εμποροι των Εθνών» και Εφιάλτες; Τη εικόνα του τραγέλαφου ολοκλήρωσε μια μεγάλη προσωπικότητα της ευρωπαϊκής πολιτικής, ο Υπουργός Εξωτερικών της Ισπανίας Μιγκέλ Μορατίνος, που ήρθε αυτόκλητος, να υπερασπιστεί, με άρθρο του στον κυπριακό τύπο, την πολιτική κληρονομιά του Τάσσου, που αρνούνται να υπερασπίσουν τόσοι συμπατριώτες του και πολιτικοί της Ελλάδας.

 «Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω κοινότητα εις αναζήτηση διεθνούς κηδεμόνα», ήταν το κεντρικό σημείο του ιστορικού διαγγέλματος του 2004, που θυμίζει τώρα ο Βάσσος Λυσσαρίδης, διαγγέλματος που ακούνε και ξανακούνε τώρα στην Κύπρο από τις τηλεοράσεις. ‘Ολοι τόδανε τότε, τώρα όμως δεν προσέχουν πια μόνο το δάκρυ και δεν ακούν μόνο το ‘Οχι, σκέφτονται ίσως για πρώτη φορά καλά τα επιχειρήματα.

Γιατί πέθανε ο Παπαδόπουλος, ρωτάω τον συνομιλητή μου. Παραδόξως, δεν ξαφνιάζεται από την αλλόκοτη ερώτηση. Ο Ευγένιος που με πάει στο αεροδρόμιο, θυμίζει τα κεφάλια των φίλων του που σκότωσαν οι Τούρκοι, τα αυτιά τους που πέρασαν σε κομπολόγια, τον Τουρκοκύπριο που φώναζε «πούναι η μάνα σας να τη γαμίσω», τους συντρόφους του που πέταγαν στη θάλασσα πηγαίνοντας στα ‘Αδανα, τους αγνοούμενους αδελφούς του, πως τον σακάτεψαν αιχμάλωτο. Είναι πολύ ευγενής για να μιλήσει για την Ελλάδα-μητρυιά, που ο Πρόεδρος της ΕΔΑ Ιωάννης Πασσαλίδης, είχε περιγράψει κράτος (προτεκτοράτο) δούλων, που δεν μπορεί να βοηθήσει απελευθέρωση σκλάβων! Τα λέει όλα αυτά για να τον κρίνω με επιείκεια, που, μη θέλοντας τον πόλεμο, θα ψηφίσει όποια λύση κι αν έρθει. Τον τρομάζω κι εγώ με τη σειρά μου, υποστηρίζοντας ότι ο ασφαλέστερος δρόμος για πόλεμο, είναι μια κακιά συμφωνία. Αλλά δεν ξέρω φυσικά που θα καθήσουν, αν και καμωμένα από θέληση ανθρώπων, της ιστορίας τα ζάρια.

konstantakopoulosd@yahoo.gr

Κόσμος του Επενδυτή 20.12.2008

Συνωστισμένες στο Ζάλογγο, Οι Σουλιώτες, ο Αλή πασάς, και η αποδόμηση της ιστορίας

Τιμή: 15 € , Σχήμα: 13Χ21, Σελίδες: 200

Στον βαθμό που αναπτύσσεται και εδραιώνεται η «αποδομητική» ιστορική σχολή, θα πρέπει να αναμετρηθεί και με το αγωνιστικό/ανταγωνιστικό στοιχείο των προεπαναστατικών και επαναστατικών χρόνων. Θα πρέπει να «απομυθοποιηθεί» το κρυφό σχολειό, η 25η Μαρτίου, η Τριπολιτσά, τα Ορλωφικά, η ίδια η «κλεφτουριά»…

…να αποσιωπηθούν ή να υποβαθμιστούν τα επαναστατικά γεγονότα τα οποία προηγούνται της Επανάστασης. Διότι αυτά ακριβώς καταδεικνύουν πως η αφετηρία της δεν ήταν αποκλειστικώς οι λόγιοι και η «γαλλική Επανάσταση».  μια άλλη αποφασιστική συνιστώσα υπήρξαν οι ένοπλες συσσωματώσεις των Ελλήνων, από τον Κροκόνδειλο Κλαδά, τον 15ο αι., έως τους Σουλιώτες, τους Μανιάτες, την κλεφτουριά. Κατ’ εξοχήν, δε οι Σουλιώτες καταλαμβάνουν κεντρικό ρόλο, εξ αιτίας του μακρόχρονου αγώνα τους, επί δύο αιώνες, ενάντια στους Τούρκους και της συμμετοχής τους στην Επανάσταση.

Η αποδομητική σχολή επιχειρεί, λοιπόν, να καταδείξει, αν χρειαστεί, και δια του βιασμού των ιστορικών στοιχείων, πως οι Σουλιώτες δεν ήταν τίποτε άλλο παρά πρωτόγονες φάρες, αλβανικής καταγωγής και γλώσσας, οι οποίες δεν διέθεταν κάποια εθνική ή έστω πρωτοεθνική συνείδηση. Αν το επιτύχει, τότε θα έχει προσθέσει ένα ακόμα λιθαράκι στο βασικό ιδεολογικό της πρόταγμα: η εθνική συνείδηση είναι απούσα από τους Έλληνες πριν από την Επανάσταση, ενώ  το ελληνικό έθνος διαμορφώνεται, κυρίως, μέσω του κράτους. Οι Σουλιώτες «δεν είναι» Έλληνες, αλλά «εξελληνίζονται» επιγενέστερα!

Γι’ αυτό και είναι απαραίτητο να «απομυθοποιηθούν» και να διαστρεβλωθούν γεγονότα-σταθμοί στην ιστορία των Σουλιωτών, αλλά και στη νεώτερη ιστορική συνείδηση των Ελλήνων: Η αυτοπυρπόληση του Σαμουήλ στο Κούγκι δεν έγινε ποτέ. είναι αμφίβολο εάν ανατινάχτηκε η Δέσπω στου «Δημουλά τον Πύργο». προπαντός, ο χορός του Ζαλόγγου, όχι μόνο αποτελεί «εθνικιστικό μύθο», αλλά είναι πιθανό οι Σουλιώτισσες να έπεσαν στο βάραθρο σπρωγμένες από τους ίδιους τους Σουλιώτες πολεμιστές! Συνωστισμένοι στη Σμύρνη, συνωστισμένες στο Ζάλογγο!

 

* Ο επίλογος από το νέο βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, Συνωστισμένες στο Ζάλογγο, Οι Σουλιώτες, ο Αλή πασάς, και η αποδόμηση της ιστορίας, που κυκλοφορεί. 

Απομυθοποίηση ή αποσιώπηση

Στις μέρες μας, λοιπόν, στα πλαίσια της (αποδομητικής;) κριτικής των «εθνικών αφηγήσεων», οι οποίες επέτρεψαν τη συγκρότηση και την εδραίωση του εθνικού κράτους, μαζί με άλλους κομβικούς «εθνικούς μύθους» –κρυφό σχολειό, κήρυξη της επανάστασης την 25η Μαρτίου κ.ά.–, επιχειρείται και η «απομυθοποίηση» του Σουλίου και των Σουλιωτών. Και το επιχείρημα, ή μάλλον η δικαιολογία, που προβάλλεται, είναι πως επιβάλλεται να «ξαναγραφτεί» η ιστορία, χρησιμοποιώντας νέα ερευνητικά και θεωρητικά εργαλεία.

Πράγματι, κάθε γενιά, κάθε εποχή, οφείλει να επανεξετάζει τα ιστορικά γεγονότα και να συμπληρώνει, να διορθώνει, κάποτε και να αναθεωρεί αν χρειαστεί, υπό το φως νέων πηγών και νέων ιδεών. Ωστόσο, θα πρέπει να ξαναγραφτείγια να φωτιστεί και όχι για να αποσιωπηθούν πτυχές της ή ακόμα και να διαστρεβλωθεί. Έτσι, πρέπει να είναι ευπρόσδεκτη μια σύγχρονη ιστορική έρευνα που δεν μένει στα εργαλεία και τις πηγές που υπήρχαν στην εποχή του Παπαρρηγόπουλου. Η ενδελεχής έρευνα των πηγών, η χρήση της οικονομικής ιστορίας, ακόμα και η σχετική αποστασιοποίηση από τα ιστορικά γεγονότα, δεν είναι μόνον θεμιτές αλλά και αναγκαίες.

Οι επικρίσεις μας λοιπόν στους αποδομητές ιστορικούς δεν αφορούν εν τέλει στην απομυθοποιητική τους πρόθεση –που, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, θα μπορούσε να λειτουργήσει και θετικά, αποκαλύπτοντας κρυμμένες πλευρές της ιστορίας– αλλά μάλλον στην επιχειρούμενη συστηματική διαστρέβλωση και αποσιώπηση της ιστορικής αλήθειας.

Είναι θεμιτό και αναγκαίο να διερευνηθεί η οργάνωση και ο ρόλος των πατριών, ή οι οικονομικές σχέσεις εξάρτησης των παρασουλιώτικων χωριών από τις μεγάλες φάρες του Σουλίου κ.λπ. Ωστόσο, δεν μπορεί να παρασιωπηθεί ή να υποβαθμιστεί το στοιχείο της αγωνιστικότητας, της μαχητικότητας και του ηρωισμού των Σουλιωτών, ή οι μέθοδοι και τα στρατηγήματα που χρησιμοποιούσαν κατά τις αναρίθμητες συγκρούσεις τους. Και αυτό όχι μόνο, ή κυρίως, για λόγους εθνικού φρονηματισμού –για το Σούλι θα μπορούσε να γράψει και κάποιος ξένος ιστορικός– αλλά διότι αυτό το στοιχείο είναι συστατικό της σουλιώτικης κοινότητας. Αυτή δεν θα μπορούσε καν να υπάρξει χωρίς το αγωνιστικό/ηρωικό στοιχείο που σφραγίζει άνδρες, γυναίκες και παιδιά μιας πολεμικής ομοσπονδίας. Θα ήταν ως εάν γράφαμε για τη Σπάρτη παραγνωρίζοντας ή υποβαθμίζοντας το επίσης ηρωικό/αγωνιστικό στοιχείο και μέναμε μόνο στις σχέσεις με τους είλωτες, τους περιοίκους κ.λπ. Όμως, η Σπάρτη και το Σούλι ήταν κατ’ εξοχήν πολεμικές κοινότητες και το ηρωικό/αγωνιστικό στοιχείο ήταν προϋπόθεση της ύπαρξής τους.

Και είναι κρίμα το ότι πιο πρόσφατα έργα για το Σούλι –σε μία εποχή που εκπονούνται ελάχιστες σχετικές μελέτες­– γράφτηκαν με στόχο τους Σουλιώτες, δηλαδή την αποδόμησή τους. Κατ’ αρχάς, διότι, υποβαθμίζοντας το Ζάλογγοκαι τη Δέσπω, «ξεχνώντας» τη Λένη Μπότσαρη, αμφισβητώντας την αυτοπυρπόληση του Σαμουήλ, μεταβάλλοντας σε κυριολεκτικό θήραμα μιας δήθεν αντικειμενικής ιστοριογραφίας τον Φώτο Τζαβέλα, αποτυγχάνουν στην ίδια την αναπαράσταση της σουλιώτικης κοινότητας, για την οποία ανάλογες πράξεις ηρωισμού αποτελούσαν προϋπόθεση της επιβίωσής της και κομβικό στοιχείο της «ιδιοπροσωπίας» της. Επί πλέον, εξ αιτίας των εθνοαποδομητικών αντιλήψεων και των συναφών ιδεολογικών παρωπίδων, το έργο τους –κατ’ εξοχήν εκείνο της Ψιμούλη, με τις σχετικές αναλήθειες, παρασιωπήσεις και διαστρεβλώσεις– σκιάζεται στο σύνολό του από την υποψία της αναξιοπιστίας. Για να αναγνωστεί από τον οποιονδήποτε επιμελή αναγνώστη, θα πρέπει να συνοδεύεται από έναν όγκο παραπεμπόμενων βιβλίων και εγγράφων, μια και δεν έχουμε να κάνουμε με περιστασιακά λάθη και παρασιωπήσεις, αλλά με ένα συστηματικό εγχείρημα αποδόμησης των Σουλιωτών, και της… ιστορικής αλήθειας, παρεμπιπτόντως.

Εξ άλλου, όσα ήδη προανέφερα για την αιτιολόγηση της αγωνιστικής/ηρωικής φύσης της σουλιώτικης κοινότητας θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια μορφή… θεμιτής απομυθοποίησης, διότι το ηρωικό στοιχείο τοποθετείται μέσα σε συγκεκριμένα ιστορικά και κοινωνικά πλαίσια και δεν εμφανίζεται πέραν και υπεράνω της ιστορίας. Αν, λοιπόν, με το επιχείρημα της απομυθοποίησης, μια ιστορία του Σουλίου και των Σουλιωτών, από το ένα άκρο, δηλαδή τη σχεδόν αποκλειστική επικέντρωση στην περιγραφή γεγονότων, κατεξοχήν πολεμικών, οδηγείται στο αντίθετο, δηλαδή σε μια καταγραφή των δημογραφικών, οικονομικών, κοινωνικών, γεωγραφικών δεδομένων, συρρικνώνοντας και διαστρεβλώνοντας τα στρατιωτικά και πολιτικά γεγονότα, τότε βαρύνεται από έναν αντίστροφο και πιο επικίνδυνο στραβισμό. Πόσο μάλλον αν διαστρέφει και τα σχετικά στοιχεία για να προσλάβει το ζητούμενο.

Γι’ αυτό, για την ιστορία του Σουλίου, θα συνεχίσουμε να προσφεύγουμε προνομιακά στον Περραιβό, τον Λαμπρίδη, τον Αραβαντινό, τον Παπακώστα ή ακόμα και τον Μπενέκο. Διότι, παρά τους περιορισμούς της εποχής τους, είχαν εντοπίσει τα κομβικά στοιχεία της σουλιώτικης «ιδιοπροσωπίας».

Μια σύγχρονη ιστορία του Σουλίου εξακολουθεί να αποτελεί ζητούμενο, και ελπίζω αυτή η μικρή μελέτη να βοηθήσει όποιον ή όποια αναλάβει να φέρει σε πέρας μια επί τέλους ολοκληρωμένη και ισορροπημένη ιστορία των Λακεδαιμονίων της Ηπείρου.

Οι Σουλιώτες και η εθνική συνείδηση

Για όσους εξακολουθούν να πιστεύουν πως οι Σουλιώτες δεν διέθεταν αναπτυγμένη «εθνική συνείδηση», θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως η εθνική συνείδηση, πριν την επανάσταση του ’21 και τη δημιουργία εθνικού κράτους, αποτελεί για τους Έλληνες και τους Σουλιώτες πολεμιστές μια συνείδηση γένους, μια συνείδηση σχεδόν ταυτισμένη με τη θρησκευτική ταυτότητα και τις παραδόσεις, μια συνείδηση της ρωμιοσύνης. Ωστόσο, οι Έλληνες αρματολοί, ακόμα και οι Σουλιώτες, παραμένουν, τουλάχιστον τυπικά, υποτελείς στην οθωμανική εξουσία – οι Σουλιώτες πληρώνουν και έναν ελάχιστο, υπαρκτό όμως, φόρο στους Οθωμανούς, αναγνωρίζοντας έτσι μια ψιλή οθωμανική κυριότητα.

Για να επιβιώσουν, όλοι οι Έλληνες, από τον Ρήγα Βελεστινλή, στην Κωνσταντινούπολη ή το Βουκουρέστι, έως τον Κολοκοτρώνη, ήταν υποχρεωμένοι να διατηρούν κάποιες σχέσεις με την οθωμανική εξουσία και να έρχονται σε συνδιαλλαγή μαζί της. Εξ ου και τα αναρίθμητα «καπάκια» των κλεφταρματολών, η παρουσία του Αθανάσιου Ψαλίδα, του Ιωάννη Κωλέττη ή του Οδυσσέα Ανδρούτσου και του Αθανάσιου Διάκου στην υπηρεσία του Αλή πασά, οι ανακωχές, οι συμφωνίες, οι προσχωρήσεις ενίοτε ορισμένων Σουλιωτών σε μια ισχυρότερη δύναμη. Και παρ’ όλο που η αντιπαράθεση των Σουλιωτών με τον Αλή, περισσότερο από κάθε άλλη, προσλαμβάνει τον χαρακτήρα της σύγκρουσης δύο στρατοπέδων, ωστόσο δεν παύουν αυτά τα στρατόπεδα να είναι διαπερατά και σχετικά ρευστά. Εξ άλλου, μεγαλύτερη ρευστότητα χαρακτηρίζει ακόμα και τις σχέσεις του Αλή πασά με τον σουλτάνο ή τους αγάδες της Παραμυθιάς. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, λοιπόν, η εθνική συνοχή και συνείδηση των Σουλιωτών είναι ήδη εξαιρετικά υψηλή και ξεπερνάει κατά πολύ τον μέσο όρο της εποχής και της περιοχής. Και αυτό διότι η κύρια πλευρά της σχέσης τους με την οθωμανική εξουσία παρέμενε η αντιπαράθεση, πράγμα που δεν παρατηρείται στην καθημερινότητα των εμπόρων, των λογίων ή ακόμα και τη συντριπτική πλειοψηφία των αρματολών, που θα πρωτοστατήσουν αργότερα στην Επανάσταση.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Έλληνες ζουν υπό ξένη κυριαρχία και σταδιακώς διαμορφώνουν πυρήνες μικροεξουσίας σε πολλαπλά επίπεδα, από την κοινοτική οργάνωση των ορεινών περιοχών και των νησιών μέχρι τις παραδουνάβιες Ηγεμονίες από τα Ζαγοροχώρια και τα Μαντεμοχώρια έως τα Αμπελάκια. Μέσα σε αυτούς τους πυρήνες της μικροεξουσίας, ιδιαίτερη σημασία είχαν οι στρατιωτικές δυνάμεις, οι κλέφτες, τα αρματολίκια, τα στρατιωτικά σώματα της Επτανήσου, των Ηγεμονιών, καθώς και όσα βρίσκονταν στην υπηρεσία του Αλή, διότι θα συγκροτήσουν τις απαραίτητες και εμπειροπόλεμες στρατιωτικές δυνάμεις που θα επιτρέψουν τη διεξαγωγή της Επανάστασης. Ανάμεσα σε αυτές τις στρατιωτικές μικροεξουσίες, ιδιαίτερης σημασίας ήταν εκείνες που συγκροτούσαν οι Μανιάτες, οι Σουλιώτες και οι Χειμαριώτες, οι οποίοι διέθεταν μια χωρικά προσδιορισμένη και οριοθετημένη ένοπλη εξουσία, κάτω πάντα από την οθωμανική επικυριαρχία, αλλά ουσιαστικά αυτόνομη στην πράξη.

Ανάμεσα στις τρεις αυτές συσσωματώσεις, οι Σουλιώτες συνιστούν μια επιπλέον ιδιαιτερότητα, διότι σχεδόν αποκλειστικό στοιχείο της συγκρότησής τους είναι το πολεμικό. Οι Μανιάτες και οι Χειμαριώτες αποτελούν κοινότητες αγροτο-πολεμικές. Οι αγροτο-ποιμενικές δραστηριότητες αποτελούσαν τη βάση της οικονομικής τους ζωής και η πειρατεία ή η ληστεία συνιστούσαν ένα συμπλήρωμα για τον βιοπορισμό τους.

Οι Σουλιώτες, αντίθετα, αποτελούσαν μια κοινότητα κατ’ εξοχήν πολεμική και οι αγροτο-κτηνοτροφικές δραστηριότητες ήταν η δευτερεύουσα ή τριτεύουσα απασχόλησή τους. Έτσι προσομοιάζουν με τις ομάδες των κλεφτών, μόνο που, σε αντίθεση με αυτούς, συγκροτούν ταυτόχρονα και μια εδραία κοινότητα, με μόνιμο τόπο κατοικίας, σταθερή οικογενειακή εστία και κοινωνικές σχέσεις. Παράλληλα, οι Σουλιώτες είναι υποχρεωμένοι να επεκτείνουν την ακτίνα της δραστηριότητάς τους, στον βαθμό που μεγαλώνει ο αριθμός τους, τόσο από τη δημογραφική τους επέκταση όσο και από τη συρροή νέων πληθυσμών – από το Σούλι θα σχηματιστεί το Τετραχώρι, το οποίο θα επεκταθεί στο Επταχώρι κ.λπ., και τελικά θα επεκτείνουν την «επικράτειά» τους στα υπερεξήκοντα χωριά, τα οποία προστατεύουν από τους Οθωμανούς έναντι χρηματικού και άλλων τιμημάτων. Κατά συνέπεια, οι Σουλιώτες έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με την οθωμανική εξουσία.

Η Βάσω Ψιμούλη πραγματοποιεί μια διαφορετική ανάγνωση των σχέσεων ανάμεσα στους Σουλιώτες και την οθωμανική εξουσία:

…η κοινότητα των τεσσάρων σουλιωτικών χωριών έχει πάρει[ ] τη μορφή της χριστιανικής ποιμενικής-πολεμικής κοινότητας, η οποία δρα ελεύθερα, μη επηρεαζόμενη από την περιστασιακή παρουσία του Οθωμανού σπαχή. [ ] Θα είναι νομότυπη απέναντι στην κεντρική οθωμανική εξουσία και παράνομη απέναντι στην περιφερειακή.[ ] Θα είναι ενταγμένη μέσα από την καταβολή του κεφαλικού και άλλων φόρων, στην ισχύουσα οθωμανική νομιμότητα, αλλά μη αφομοιωμένη στο ισχύον, για την υποτελή κοινωνία, κοινωνικο-οικονομικό σύστημα[1].

Ωστόσο, ιδιαίτερα σε αυτήν όψιμη περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας, η κύρια μορφή με την οποία εκφράζεται η «οθωμανική νομιμότητα» δεν είναι παρά η «περιφερειακή εξουσία». Προπαντός σε μια εποχή κατακερματισμού της κεντρικής εξουσίας. Το γεγονός ότι καταβάλλουν έναν ελάχιστο φόρο δεν τους καθιστά νομότυπους υπηκόους της οθωμανικής εξουσίας, με την οποία συγκρούονται σχεδόν αδιαλείπτως. Εξ άλλου, αρκετές φορές είχαν αναγνωρίσει και την τυπική εξουσία του ορκισμένου εχθρού τους, Αλή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο τελευταίος, μάλιστα, είναι πασάς των Ιωαννίνων, «βεζίρης» με τρείς «ιππουρίδες»…

Επιπλέον, είναι παγκοίνως γνωστό, και το επαναλαμβάνει επανειλημμένα η ίδια η Ψιμούλη, πως ο Αλής, σε όλες τις μείζονες εξορμήσεις του εναντίον του Σουλίου, ήταν πάντοτε εφοδιασμένος και με το ανάλογο σουλτανικό φιρμάνι. Έτσι θα συμβεί το 1789[2], το 1792[3] και το 1800, ενώ, όπως είδαμε, για την τελική νίκη του εναντίον των Σουλιωτών, θα αποσπάσει τις υψηλότερες διακρίσεις από την Πύλη. Ο Πουκεβίλ, αναλύοντας τις αιτίες της τελικής πτώσης του Σουλίου, μας δίνει μία σημαντική πληροφορία για την ανάμειξή της :

Η υπερβολική τους αλαζονεία [των Σουλιωτών], την τελευταία περίοδο, προκάλεσε την εχθρότητα της Πύλης και ο κιουτσούκ εμπροχόρ, ή ο Μικρός Σταυλάρχης του Σουλτάνου, που είχε σταλεί από την Υψηλότητά του, στα 1802, στις σατραπείες της Πελοποννήσου και της Αλβανίας, είχε επιμείνει στην ανάγκη να καταβληθούν οι μεγαλύτερες προσπάθειες για να τους εκδιώξουν[4].

Συνεπώς, ο Τεπελενλής δεν είχε απλώς τη συναίνεση της Υψηλής Πόρτας για την τελική επίθεση εναντίον των Σουλιωτών, αλλά εκτελούσε τις εντολές της. Γι’ αυτό, μετά τη νίκη του, θα ανταμειφθεί με τον τίτλο του Ρούμελη βαλεσή, δηλαδή του ανώτατου διοικητή του μεγαλύτερου μέρους της ευρωπαϊκής Τουρκίας, ενώ η εξουσία του θα επεκταθεί μέχρι τη Μακεδονία και την Πελοπόννησο – ο δε γιος του, Βελής, αρχηγός της εκστρατείας κατά των Σουλιωτών, θα χριστεί Μορά Βαλεσής.

Η ίδια η Ψ., εξάλλου, σε αντίθεση με την προηγούμενη απόφανσή της, σε άλλο σημείο του βιβλίου, υπογραμμίζει τον ανταγωνιστικό χαρακτήρα της σουλιώτικης έναντι της οθωμανικής εξουσίας.

Εξάλλου, η δυναμική και δια των όπλων επιτυχής εμπλοκή των Σουλιωτών σε μηχανισμούς παράνομης φοροείσπραξης, καθώς εκ των πραγμάτων στερούσε από το άρχον συγκρότημα της κατακτητικής κοινωνίας μέρος ή το σύνολο των προσόδων του, εμπεριείχε και τα στοιχεία της ανυπακοής ή της ανταρσίας. [ ] Η αυτονομία την οποία απολαμβάνει καθώς και η εξουσιαστική δύναμη την οποία ή ένοπλη δράση της έχει επιβάλει στην περιοχή αποτελούν [ ]πρόκληση για την επίσημη εξουσία[5].

Είδαμε στην Εισαγωγή της μελέτης μας τις σχετικές με τους Σουλιώτες απόψεις του Κορδάτου. Γι’ αυτόν, οι επιθέσεις των Τούρκων δεν συνδέονται καθόλου με τις επαναστατικές απόπειρες του 1788-1792, αλλά ήταν αποτέλεσμα αποκλειστικά των διαμαρτυριών που έκαναν οι «χριστιανοί και Τούρκοι αγρότες», όχι μόνο στον πασά των Ιωαννίνων αλλά και στον ίδιο τον σουλτάνο. Εξ άλλου, όταν οι Σουλιώτες «ξεπαστρεύτηκαν» από τον Αλή, «ξανάσαναν οι αγρότες και άρχισαν να καλλιεργούν τα χωράφια και τ’ αμπέλια τους»[6]:

Οι Σουλιώτες λοιπόν τους «πολέμους» τους με τον Αλή δεν τους έκαναν εμπνευσμένοι από τον «πόθον της ελευθερίας». Το αίσθημα της εθνικής συνείδησης στα χρόνια εκείνα ήταν ολότελα άγνωστο σ’ αυτούς[7].

Ο Κορδάτος, μέσα σε δέκα σελίδες μιας απίστευτης υμνολογίας για τον Αλή, φρονίμως ποιών, ελάχιστα αναφέρεται στο Σούλι και δεν μνημονεύει καθόλου τον Φώτο Τζαβέλα, το Ζάλογγο, το Κούγκι ή τη Δέσπω. Προτιμά την αποσιώπηση. Η προσέγγιση αυτή αναδεικνύει ήδη τον τόνο και το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα ανατραφεί μια ολόκληρη γενιά που θεωρούσε τον Κορδάτο μέντορά της: προβολή των αρετών του Αλή πασά και αποσιώπηση των ηρωικών επεισοδίων της σουλιώτικης εποποιίας. Είδαμε πως, για τον Κορδάτο, «ο δημοκρατισμός τους [ ] αντανακλούσε την πρωτόγονη οργάνωση του γένους και όχι νεώτερες δημοκρατικές αντιλήψεις»[8].

Ωστόσο, εποποιίες πολύ μικρότερου εύρους, όπως εκείνη των Ινδιάνων Τσεγιέν, που απαθανάτισε ο Χάουαρντ Φαστ στο Τελευταίο Μέτωπο, το οποίο πραγματευόταν τη φυγή μιας ομάδας Ινδιάνων Σιού, το 1870, αποσπούσε τον θαυμασμό των νεαρών Ελλήνων στη δεκαετία του 1960 – ανάμεσά τους και του υποφαινομένου. Τότε, δεν πέρασε από το μυαλό μας πως οι Τσεγιέν ήταν αλογοκλέφτες και ο αμερικάνικος στρατός εκπρόσωπος της ιστορικής προόδου έναντι της καθυστερημένης φυλετικής δομής και του «πρωτόγονου δημοκρατισμού» των Ινδιάνων! Οι Σουλιώτες, όμως, αποκαλούνται χωρίς περιστροφές «κλέφτες» και ο Αλής εκφραστής της προόδου[9], παρότι ο Ένγκελς, στηνΚαταγωγή της Ατομικής Οικογένειας…, εκθειάζει την «πρωτόγονη κοινοκτημοσύνη» των ινδιάνων Ιροκέζων ως πρόπλασμα της μελλοντικής ολοκληρωμένης κοινοκτημοσύνης!

Προφανώς, σαράντα χρόνια μετά τον Κορδάτο, και αφού έχουν μεσολαβήσει οι μελέτες του Χομπσμπάουμ[10] και τόσων άλλων για τους ληστές και την «κοινωνική ληστεία», η επανάληψη ανάλογων αποφάνσεων έχει καταστεί δυσχερέστερη. Αν όμως θεωρήσουμε τους Σουλιώτες «ληστές» και όχι «κοινωνικούς ληστές», τότε εύκολα μπορούμε να επιστρέψουμε στα ίδια!

Ο Σουλιώτης[ ]δεν αποκαθιστά κανόνα δικαίου, απλώς συμπαρατίθεται και συνάρχει με τον σούμπαση ή τον μουσουλμάνο αγά, μέσω του διαμερισμού των αγροτικών προσόδων. Υπ’ αυτή την έννοια, η οπλική δύναμη και η μαχητική δράση των Σουλιωτών στην ευρύτερη περιοχή δεν εμπεριέχει χαρακτήρα κοινωνικής ληστείας, τουλάχιστον υπό την πολύ αυστηρή σημασία του όρου[11].

Οι Σουλιώτες, που για διακόσια χρόνια διεξάγουν έναν διαρκή πόλεμο εναντίον των Οθωμανών, δεν δικαιούνται ούτε καν τον «τίτλο» του κοινωνικού ληστή «με την αυστηρή έννοια του όρου», τίτλος που εύκολα απονέμεται στους νοτιαμερικανούς κανγκασέιρος. Γι’ αυτό, αναλογιζόμενη ίσως την ιστορική ύβρη ανάλογων αποφάνσεων, και των σχετικών συμπαραδηλώσεων, δύο σελίδες πιο κάτω, αναιρεί πανηγυρικά τα λεγόμενά της:

Ταυτόχρονα η σουλιώτικη κοινωνία προβάλλεται στη συνείδηση του υποταγμένου χριστιανικού πληθυσμού ως πρότυπο εξέγερσης και ανταρσίας απέναντι στην ισχύουσα τάξη πραγμάτων. [ ]Υπ’ αυτή την έννοια, η δράση της σουλιώτικης κοινωνίας διαθέτει τα γνωρίσματα μιας πρωτόγονης επανάστασης. Μάλιστα η εντοπισμένη γεωγραφικά εξουσιαστική της δύναμη, ως τύπος χριστιανικής αντι-εξουσίας [ ] στην απώτατη συνέπειά της ενέκλειε, για τους περίοικους χριστιανικούς πληθυσμούς, και τον πυρήνα εγγραφής του μελλοντικού απελευθερωτικού τους αιτήματος. Συνεπώς η ληστεία θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως μορφή κοινωνικού κινήματος, το οποίο μέσα στο πλαίσιο της κατακτητικής κοινωνίας και δια παρανόμων μεθοδεύσεων διεκδικεί [ ] μερίδιο στην κατανομή των υπαρχόντων, διαθέσιμων πόρων[12].

Πολύ λίγα θα είχα να προσθέσω ή να αλλάξω από αυτή τη διαπίστωση. «Πρότυπο εξέγερσης και ανταρσίας», «ληστεία ως μορφή κοινωνικού κινήματος», «πρωτόγονη επανάσταση», «αντι-εξουσία» «πυρήνας εγγραφής ενός μελλοντικού απελευθερωτικού αιτήματος». Προφανώς, λοιπόν, ένα τέτοιο κίνημα δεν μπορεί να περιοριστεί στα πλαίσια της κοινωνικής ληστείας, αλλά εγγράφεται σε εκείνο ενός επαναστατικού κινήματος, μιας «πρωτόγονης επανάστασης», η οποία μετασχηματίζεται προς την κατεύθυνση μιας συνολικής επανάστασης. Και οι Σουλιώτες θα διατρέξουν ολόκληρη τη σχετική διαδρομή.

Από το γένος στο έθνος

Το ελληνικό έθνος, στη πολύχρονη διαδρομή του, θα διέλθει τρεις μεγάλες ιστορικές περιόδους. Η πρώτη είναι η αρχαία, φυλετική και πολεοκρατική περίοδος, κατά την οποία η εθνική συνείδηση είναι κατ’ εξοχήν πολιτισμικής και φυλετικής υφής και αναδεικνύεται ανάγλυφα στις αμφικτυονίες και τους Ολυμπιακούς αγώνες και κατ’ εξοχήν στις συγκρούσεις με τους ξένους αντιπάλους, οπότε οι Έλληνες συνασπίζονται και στρατιωτικά.

Η δεύτερη συνιστά την οικουμενική φάση του ελληνισμού, που διήρκεσε τουλάχιστον 15 αιώνες –από τον Μέγα Αλέξανδρο έως τους Κομνηνούς– και διακρίνεται σε τρεις μεγάλες υποπεριόδους, την ελληνιστική, τη ρωμαϊκή και τη βυζαντινή. Σε αυτήν, η ελληνική εθνική συνείδηση συνιστά μια συνείδηση οικουμενική και αφορά κατ’ εξοχήν τη γλώσσα, τον πολιτισμό και την κοινή θρησκεία.

Η τρίτη περίοδος, του νεώτερου ελληνισμού, αρθρώνεται σε τρεις ιστορικές υποπεριόδους.

Κατά την πρώτη φάση, από τον 11^ο και τον 12^ο αι., έως το 1453, διαμορφώνεται το πρωτοελληνικό οιονεί έθνος-κράτος. Τωόντι, οι πληθυσμοί που συγκροτούν το ύστερο βυζαντινό ελληνικό κράτος διαχωρίζονται από τους γειτονικούς πληθυσμούς, τους Αρμένιους, τους Βουλγάρους, τους Σέρβους, και ταυτόχρονα έρχονται σε βίαιη αντιπαράθεση με τους Φράγκους και τους Τούρκους. Ήδη από την εποχή της Αυτοκρατορίας της Νικαίας, μπορούμε να μιλάμε για το νεώτερο ελληνικό έθνος. Τότε διαμορφώνεται στις βασικές της συνιστώσες η νεώτερη ελληνική συνείδηση και ιδιοπροσωπία, ως μια εθνική συνείδηση αντιστασιακού χαρακτήρα. Γι’ αυτό και όλες οι μεταγενέστερες απόπειρες για την ελληνική «παλιγγενεσία» θα αναφέρονται παραδειγματικά στην Κωνσταντινούπολη και τους Παλαιολόγους.

Σε μια δεύτερη φάση, εκείνη της Φραγκοκρατίας και της Τουρκοκρατίας, οι Έλληνες όχι μόνο παύουν να διαθέτουν οποιαδήποτε αυτόνομη κρατική υπόσταση, αλλά και διαχέονται εκ νέου στο εσωτερικό μιας πολυεθνικής Αυτοκρατορίας, σε έναν ευρύτερο γεωγραφικό και πολιτισμικό χώρο.

Σε αυτή τη νέα περίοδο, αποφασιστικό συνεκτικό ρόλο διαδραματίζουν η ορθοδοξία και η γλώσσα. Έτσι, παλαιοί ελληνικοί πληθυσμοί θα υποστούν μια ρευστοποίηση της συνείδησής τους, ενώ άλλοι, όπως οι αρβανίτικοι πληθυσμοί της Ηπείρου και της Πελοποννήσου, μέσω της θρησκείας, της γλώσσας και της αντιπαράθεσης με τους Οθωμανούς, θα τείνουν να ταυτιστούν με παλαιότερους ελληνικούς πληθυσμούς. Η ελληνική εθνική συνείδηση εκφράζεται στη φάση αυτή ως συνείδηση του «γένους», χωρίς ωστόσο να πάψει ποτέ να είναι ελληνική και εθνική. Γι’ αυτό και η ανάμνηση των αρχαίων –από την πλευρά των λογίων– και του Βυζαντίου από εκείνη της Εκκλησίας, των λογίων αλλά και των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, θα παραμένει καθοριστική. Οι Χρησμοί[13] και η Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου[14] αποτελούν τα πιο διαδεδομένα λαϊκά αναγνώσματα. Και κάθε τόσο, εξεγέρσεις, επαναστάσεις, η κλεφτουριά.

Καθώς οι υπόδουλοι Έλληνες νιώθουν να ενδυναμώνονται οικονομικά, πνευματικά και στρατιωτικά, στη στεριά και τη θάλασσα, ενώ παράλληλα εξασθενεί η οθωμανική Αυτοκρατορία, θα πολλαπλασιάζονται οι κινήσεις και οι απόπειρες για την «παλιγγενεσία», δηλαδή για την πολιτική χειραφέτηση ενός γένους που θα τείνει να μετασχηματιστεί και πάλι σε κράτος.

Όμως, η μετάβαση από την περίοδο του γένους, με τον πολυκερματισμό των συνειδήσεων και των ταυτοτήτων, που έχουν επιφέρει οι μακροί αιώνες της ξένης κυριαρχίας, σε μια νέα εθνική πολιτειακή υπόσταση δεν συνιστά μια απλή και γραμμική μεταβολή: στην Κρήτη και στα Επτάνησα, η ξενοκρατία θα διαρκέσει σχεδόν επτά αιώνες, στην Πελοπόννησο και στα ναυτικά ξερονήσια του Αιγαίου, θα είναι πολύ μικρότερη στη Θράκη, τη Μακεδονία την Ήπειρο, τα μικρασιατικά παράλια, τις Ηγεμονίες, τη διασπορά, οι συνθήκες διαφοροποιούνται στο έπακρο μεταξύ τους. Κατά συνέπεια, απαιτείται μια ολόκληρη επανάσταση συνειδήσεων, συμπεριφορών, πολιτισμικών προτύπων. Απαιτείται μία μετάβαση σε μια νέα ποιότητα που ουσιαστικά θα διαρκέσει μέχρι το 1922. Η νέα αυτή συνείδηση, η οποία αρχίζει να διαμορφώνεται ως καθολική συνείδηση των Ελλήνων από το 1770 –με τα Ορλωφικά– και στοχεύει στη συγκρότηση μιας συμπαγούς εθνικής ταυτότητας κρατικού χαρακτήρα, αναχωνεύει σε ένα ενιαίο σύνολο τα διάσπαρτα στοιχεία της «γενεακής» ταυτότητας: Αρχαία Ελλάδα, Βυζάντιο, νεωτερικότητα, σύγχρονη Ελλάδα.

Σε αυτή τη νέα ταυτότητα θα μετασχηματιστούν, το καθένα μέσα από τη δική του διαδρομή, τα disjecta membra του ελληνισμού:

Η κλεφτουριά, μέσα από την εμπειρία της σύγκρουσης, των Ορλωφικών, της συμμετοχής στα κινήματα της περιόδου 1789-1792 και του 1806-1807, της στρατολόγησης στις στρατιωτικές δυνάμεις των Επτανήσων και της Ρωσίας, θα μεταβεί από την τοπική ιδιαίτερη συνείδηση στη διεύρυνση της αντίληψης, που θα εκφραστεί στη Λευκάδα, στα 1807, και θα την οδηγήσει στη μετοχή στη Φιλική Εταιρεία και την Επανάσταση.

Οι λόγιοι, από την προσκόλληση στη Ρωσία του Ευγένιου Βούλγαρι και του Αθανάσιου Ψαλίδα της Βιέννης[15], θα αποπειραθούν να συγκροτήσουν μια επαναστατική οργάνωση με τον Ρήγα Βελεστινλή και το συνθετικό του εγχείρημα. Τα σχολειά, στα Γιάννενα, το Βουκουρέστι, τη Χίο, τις Κυδωνίες, τη Σμύρνη, θα ενοποιήσουν τον ελληνισμό και την ιδεολογία του. Οι έμποροι με τα δίκτυά τους θα φέρουν σε επαφή τόπους και ανθρώπους, οι ναυτικοί θα ενοποιήσουν και πάλι τον ελληνικό κόσμο. Και η Φιλική Εταιρεία θα εκφράσει τη συνθετικότητα ενός δυνάμει νέου πολιτειακού κρατικού μορφώματος. Έτσι θα συντελεστεί η μετάβαση από το γένος στο έθνος. Σε αυτή θα συμμετάσχουν, με όλες τις οδύνες που φέρνει η γέννηση, και οι Σουλιώτες.

Από τη φυγή στα βουνά, για να αποφύγουν τη φορολογία και τους εξισλαμισμούς, από την καθημερινή σύγκρουση με τους μουσουλμάνους αγάδες, για τη διεύρυνση της «χριστιανικής εξουσίας», θα περάσουν σταδιακά στη συμμαχία με τους Ρώσους, στα Ορλωφικά, και αργότερα, στην άσκηση μιας στοιχειώδους «εξωτερικής πολιτικής», στις σχέσεις τους με τα Επτάνησα, την Πάργα και την Πρέβεζα, στη συνειδητοποίηση της μετοχής σε μια ευρύτερη ταυτότητα ρωμαίικη/ελληνική, στη μεταβολή τους σε ένοπλη πρωτοπορία της Επανάστασης, στη διάρκεια του ’21.

Μέσα σε εκατό χρόνια, οι αδάμαστοι ορεσίβιοι θα διανύσουν μια τεράστια απόσταση. Εκείνη την απόσταση που, από διαφορετικές αφετηρίες και σε διαφορετικούς ρόλους, θα διατρέξουν όλοι οι Έλληνες, από τον Ιωάννη Πρίγκο έως τον Αδαμάντιο Κοραή: τη μεταβολή της συνείδησης μετοχής σε ένα ιδιαίτερο γένος, δίχως όμως δική του κρατική υπόσταση, σε ενεργό διεκδίκηση της πολιτικής χειραφέτησης. Σίγουρα, ο δρόμος που χρειάστηκε να διανύσουν οι Σουλιώτες, πάνω στα βουνά της Ηπείρου, προς την κατάκτηση αυτής της νέας συνείδησης ήταν πολύ μακρύτερος από άλλους. Τους έλειπε η παιδεία, οι παραστάσεις, κάποτε η ίδια η ελληνική γλώσσα. Όμως, με το αίμα, τους αγώνες και τις απροσμέτρητες θυσίες τους, θα καλύψουν αυτή τη μεγάλη απόσταση.

---

[1] Β. Ψιμούλη, 308.

[2] Β. Ψιμούλη, 357.

[3] Β. Ψιμούλη, 368.

[4] Pouqueville, Voyage en Morée…, ό.π., τ. 3, σ. 126.

[5] Β. Ψιμούλη 310.

[6] Γ. Κορδάτου, Ιστορία …, ό.π., τ. Α΄, σσ. 408-409.

[7] Γ. Κορδάτου, Ιστορία …, ό.π., τ. Α΄, σ. 409.

[8] Γ. Κορδάτου, Ιστορία …, ό.π., τ. Α΄,  σ. 407.

[9] Γεγονός βέβαια που δεν αναιρεί το ότι, την ίδια εποχή, υπήρχαν και άλλοι αριστεροί  ιστορικοί, όπως ο Δημήτρης Φωτιάδης, που έγραφαν εγκωμιαστικά κείμενα για τους κλέφτες. Ωστόσο, ο πάπας της μαρξιστικής ιστοριογραφίας στην Ελλάδα ήταν τότε ο Κορδάτος.

[10] Βλ. τη νεώτερη συμπληρωμένη έκδοση του αρχικού βιβλίου του 1969, Έρικ Χομπσμπάουμ, Ληστές, Θεμέλιο, Αθήνα 2010.

[11] Β. Ψιμούλη, σ. 309.

[12] Β. Ψιμούλη, 310-311.

[13] Βλ. Asterios Argyriou, Les exégèses grecques de l’Apocalypse à l’époque turque, 1453-1821: esquisse d’une histoire des courants idéologiques au sein du peuple grec asservi, ΕΜΣ, Θεσσαλονίκη 1982 Γ. Καραμπελιάς, Ηανολοκλήρωτη…, ό.π., σσ. 50-55.

[14] Βελουδής, Γεώργιος (επιμ.), Διήγησις Αλεξάνδρου του Μακεδόνος, Ερμής, Αθήνα 1977.

[15]  Βλ. Αθανάσιος Ψαλίδας  Αἰ­κα­τε­ρί­να ἡ Β΄, ἤ­τοι ἱ­στο­ρί­α σύν­το­μος τῆς ἐν τῇ ὁ­δοι­πο­ρί­ᾳ αὐ­τῆς πρὸς τοὺς ἐν Νίζ­νη καὶ Ταυ­ρί­α Γραι­κοὺς ὑ­π’ αὐ­τῆς δει­χθεί­σης εὐ­νοί­ας. Βιέννη 1792 Ευγένιος Βούλγαρις, Στοχασμοί εις τους παρόντας κρισίμους καιρούς του Οθωμανικού Κράτους, Πετρούπολη 1771-1772

Ποιοι είναι οι 117 πρώην βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που διεκδικούν αναδρομικά

κλικ στην εικόνα για να μεγαλώσει

 

Σάλος ξέσπασε από την αποκάλυψη – ενώ καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια για να αποκρυφθούν – των ονομάτων των 117 πρώην και συνταξιούχων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας που διεκδικούν αναδρομικά, διαφορές αποδοχών και αποζημιώσεις (λόγω ηθικής βλάβης που υπέστησαν από τη μη αναπροσαρμογή των αποδοχών τους !) με αγωγές που έχουν καταθέσει στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών. Δείτε ποιοι είναι , ποιοι παραιτήθηκαν από τη διεκδίκηση, ποιοι δηλώνουν (σήμερα και μετά την αποκάλυψη) ότι δεν διεκδικούν, τι αναφέρουν για το θέμα ο Β. Εξαρχος του ΠΑΣΟΚ, Κ. Τζαβάρας από τη ΝΔ, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, ο Δ. Παπαδημούλης από τον ΣΥΡΙΖΑ, η Δημοκρατική Αριστερά και η Δημοκρατική Συμμαχία.

Βουλή: Δεν θα δοθούν τα αναδρομικά

Αργά το μεσημέρι, σε ανακοίνωση του γραφείου τύπου της Βουλής διευκρινίζεται πως  για να ισχύσει και για τους βουλευτές οποιαδήποτε διάταξη νόμου που αφορά σε αποδοχές δικαστικών λειτουργών θα πρέπει να υπάρξει κοινή απόφαση του προέδρου της Βουλής και του υπουργού Οικονομικών και υπογραμμίζει πως «τέτοια απόφαση ουδέποτε εκδόθηκε, ούτε βεβαίως πρόκειται να εκδοθεί». Στην ανακοίνωση επαναλαμβάνεται παλαιότερη δήλωση του προέδρου της Βουλής, Φιλ. Πετσάλνικου, σύμφωνα με την οποία: «Όλοι θα πρέπει να συναισθανθούν τις κρίσιμες στιγμές που περνάει ο τόπος μας, όπου οι πολίτες υπόκεινται σε επώδυνες θυσίες για να βγει η χώρα από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει».

 

Ποιοι διεκδικούν:

52 πρώην Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ

Αλ. Ακριβάκης, Ιωάν. Ανθόπουλος, Ελένη Ανουσάκη, Παν. Αντωνακόπουλος, Γεωργ. Ανωμερίτης, Μαρία Αρσένη, Ιωαν. Βαθειάς, Ιωάν. Βαίνας, Βασ. Βασιλακάκης, Ηλ. Βλαχόπουλος, Χρ. Βοσνάκης, Αλέξ. Βούλγαρης, Δημ. Γεωργακόπουλος, Ιωάν. Γιαννακόπουλος, Μόσχος Γικόνογλου, Γκαλήπ Γκαλήπ, Μ.Ζορμπά, Χρήστος Θεοδώρου, Ιωαν. Θωμόπουλος, Λάμπρος Κανελλόπουλος, Θεόδ. Κατσανέβας, Ελεονώρα – Νόρα Κατσέλη – Καλογεροπούλου, Ιωάν. Καψής, Θεόδ. Κολιοπάνος, Ευτ. Κοντομάρης, Βασ. Κοντογιαννόπουλος (1974 – 1993 ΝΔ και 1996 – 2000 ΠΑΣΟΚ), Σωκρ. Κοσμίδης, Θεόδ. Κοτσώνης, Δημ. Κουλουριάνος (ευρωβουλευτής), Φλώρος Κωνσταντίνου, Εμμ. Λουκάκης, Αναστ. Μαντέλης, Αλεξ. Μπαλτάς, Αθαν. Μπάτσος, Φραγκ. Παπαδέλλης, Ελισάβετ Παπαζώη, Ηλ. Παπαηλίας, Βασ. Παπανικόλας, Χρ. Σμυρλής – Λιακατάς, Ιωάνν. Σουλαδάκης, Σωτ. Στολίδης, Ιωάνν. Τσακλίδης, Παντ. Τσερτικίδης, Βασ. Τσιλίκας, Αποστ. Τσοχατζόπουλος, Παν. Φωτιάδης, Αλεξ. Χρυσανθακόπουλος και Αναστ. Χωρέμης.

62 πρώην βουλευτές της ΝΔ

Νικ. Αγγελόπουλος, Παν. Αδρακτάς, Θεοδ. Αναγνωστόπουλος, Απ. Ανδρεουλάκος, Ιωαν. Βαληνάκης, Δημ. Γαλαμάτης, Σταυρ. Δαϊλάκης, Γεωργ. Δεικτάκης, Θεοφ. Δημοσχάκης, Πέτρ. Δούκας, Ελεύθ. Ζαγορίτης, Σοφία Καλαντζάκου, Ηλ. Καλλιώρας, Γεώργ. Καλός, Κρινιώ Κανελλοπούλου, Αναστ. Καραμάριος, Αντ. Καρπούζας, Θεόδ. Κασίμης, Νικ. Κατσαρός, Θεόδ. Κατσίκης, Σταυρ. Κελέτσης, Κεφαλογιάννης, Αθηνά Κόρκα – Κώνστα, Βασ. Κορκολόπουλος, Ιωάν. Κοσμίδης, (ευρωβουλευτής), Ανδρ. Κουτσούμπας, Γεώργ. Κωνσταντόπουλος, Θεόφ. Λεονταρίδης, Αναστ. Λιάσκος, Λεων. Λυμπερακίδης, ‘Αρια Μανούσου – Μπινοπούλου, Πέτρ. Μαντούβαλος, Παν. Μελάς, Αντων. Μπέζας, Μιχ. Μπεκίρης, Νικ. Νικολόπουλος, Γεώργ. Ορφανός, Βασ. Παππάς, Αριστ. Παυλίδης, Ιωάνν. Πλακιωτάκης, Αδάμ Ρεγκούζας, Γεώργ. Σαλαγκούδης, Δημ. Σαμπαζιώτης, Παν. Σκανδαλάκης, Θεοδ. Σολδάτος, Σπ. Σπηλιωτόπουλος, Αριστ. Σταθάκης, Νικ. Σταυρογιάννης, Αποστ. Σταύρου, Πέτρ. Τατούλης, Ιορδ. Τζαμτζής, Νικ. Τσιαρτσιώνης, Κων. Τσιπλάκης, Αριστ. Τσιπλάκος, Σάββας Τσιτουρίδης, Γεώργ. Τσούρνος, Παρθένα Φουντουκίδου – Θεοδωρίδου, Αντ. Φούσας, Χρ. Φώλιας, Ηλ. Φωτιάδης και Ευγέν. Χαϊτίδης. 

Ακόμη, αγωγή έχει καταθέσει ο τέως ευρωβουλευτής του ΔΗΚΚΙ, Εμμ. Μπακόπουλος. 

Επίσης, έχει καταθέσει αγωγή ο πρώην βουλευτής Γεώργιος Παπαγεωργίου, ωστόσο δεν έχει διευκρινιστεί αν πρόκειται για του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ αφού και στα δύο κόμματα υπήρξαν βουλευτές με το ίδιο ονοματεπώνυμο.

Μεγάλος αριθμός ανάλογων βουλευτικών αγωγών εκκρεμούν και στο Ελεγκτικό Συνέδριο.

Από την Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου έχουν δικαιωθεί οι τέως βουλευτές Β. Μπρακατσούλας (ΠΑΣΟΚ), Αγ. Αγγελούσης και Καλλιόπη Μπουρδάρα (ΝΔ) οι υποθέσεις των οποίων έχουν παραπεμφθεί προς εκδίκαση στο αρμόδιο Τμήμα.
Επίσης εκκρεμούν στην Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου οι αγωγές των κληρονόμων του Γιαν. Σκουλαρίκη (ΠΑΣΟΚ), του Αντ. Ντετιδάκη (ΠΑΣΟΚ), Ε. Ανθόπουλου (ΠΑΣΟΚ) και Ν. Παπαηλία (ανεξάρτητος).

 

Ποιοι παραιτήθηκαν της απαίτησης

Από τις αγωγές τους ενώπιον της Διοικητικής Δικαιοσύνης παραιτήθηκαν δύο πρώην βουλευτές, οι Μιχ.Λιάπης και Λεων.Τζανής, καθώς και η χήρα του Παναγιώτη Κοσιώνη ενώ παραιτήθηκε από την αγωγή που είχε καταθέσει ενώπιον της Ολομέλειας του Ελεγκτικού Συνεδρίου η χήρα του βουλευτή του Σπ. Πλασκοβίτη.

Ωστόσο, σήμερα μετά τον σάλο που ξέσπασε από τη δημοσιοποίηση της σχετικής λίστας έσπευσαν  να δηλώσουν ότι δεν διεκδικούν καμία αποζημίωση από το ελληνικό Δημόσιο και οι :
 Ο Πέτρος Τατούλης, περιφερειάρχης Πελοποννήσου, με ανακοίνωσή του διαψεύδει ότι έχει οποιαδήποτε τέτοια πρόθεση. «Δεν με αφορά η όποια διεκδίκηση βουλευτών και πρώην βουλευτών που διεκδικούν αναδρομικά», σημειώνει. Το ίδιο και ο νυν δήμαρχος Βόλβης, Δημήτρης Γαλαμάτης. Επίσης, ο βουλευτής Αχαΐας ΛΑΟΣ κ. Αλ. Χρυσανθακόπουλος.

Αντίστοιχου περιεχομένου δηλώσεις έκαναν οι Σάββας Τσιτουρίδης, Πέτρος Δούκας, Πέτρος Μαντούβαλος, Νίκος Νικολόπουλος και ο πρώην υφυπουργός Οικονομικών,Αντώνης Μπέζας.

Αντιδράσεις κομμάτων

Ο Γραμματέας της Κ.Ο ΠΑΣΟΚ, Βασ. Έξαρχος, αργά το μεσημέρι δήλωσε:

«Σε μία περίοδο που οι πολίτες κάνουν επώδυνες θυσίες, η τυχόν επιμονή ορισμένων στη διεκδίκηση αναδρομικών από βουλευτικές αποζημιώσεις δεν συνάδει με το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ έχει προ πολλού διατυπώσει την ξεκάθαρη θέση, να μην διεκδικήσουν οι βουλευτές-μέλη της την καταβολή αναδρομικών, συναισθανόμενοι την κρίσιμη κατάσταση της χώρας μας».

«Δεν θα υποδείξω σε κανέναν τι πρέπει να κάνει. Είμαι υποχρεωμένος όμως να πω -διότι αυτό αφορά την προσωπική μου στάση σε διάφορα ζητήματα- ότι τη στιγμή που ο κόσμος υποφέρει, που πραγματικά υπάρχει μεγάλη δυσκολία στην κοινωνία, κανένας δεν έχει δικαίωμα να προκαλεί με τέτοιου είδους διεκδικήσεις», δήλωσε οκοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, Κώστας Τζαβάρας.

Σε ανακοίνωσή της η  Κοινοβουλευτική Ομάδα  του ΚΚΕ, μεταξύ άλλων αναφέρει:

«Η επίδειξη ευαισθησίας που κάνουν οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ με αφορμή τις αγωγές πρώην συναδέλφων τους για αναδρομικές αυξήσεις είναι εντελώς υποκριτική και γιατί αποδέχονται την βουλευτική σύνταξη και άλλα προνόμια αλλά και γιατί ψηφίζουν και υπηρετούν τη σφαγή του λαϊκού εισοδήματος και των δικαιωμάτων». Για μια ακόμα φορά επισημαίνει τις προτάσεις που επανειλημμένα έχει καταθέσει στην Βουλή για κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης και οι βουλευτές να συνταξιοδοτούνται από τον ασφαλιστικό φορέα που ήταν πριν την εκλογή τους ασφαλισμένοι, με τους όρους και προϋποθέσεις που ισχύουν και για τους άλλους εργαζόμενους. Για δραστική μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης  και κατάργηση της αποζημίωσης για τη συμμετοχή τους στις επιτροπές.

Ο ΛΑΟΣ  αναφέρει ότι το κόμμα «επέστρεψε 1 εκατ. ευρώ στο Δημόσιο για το Ταμείο Φτώχιας  και πιστεύει ακράδαντα ότι οι βουλευτές πρέπει να δίδουν πρώτοι το παράδειγμα της προσαρμογής στα μέτρα λιτότητας, με τα οποία εξ άλλου βομβαρδίζονται όλοι οι Έλληνες, και ιδιαιτέρως οι μη προνομιούχοι».

«Τρεις φορές αρνήθηκε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη σιωπηρή σύμπραξη και της ΝΔ να δοθούν στη δημοσιότητα τα ονόματα όσων προκλητικά διεκδικούν αναδρομικά!», δήλωσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης. Συγκεκριμένα σε ανακοίνωσή του υπενθυμίζει «τις από 9/5/2011 και 30/5/2011 ερωτήσεις που είχε καταθέσει στους τότε Υπουργούς Οικονομικών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών αλλά και τις δυο επιστολές που απέστειλε στον Πρόεδρο της Βουλής κ. Πετσάλνικο, ζητώντας την άμεση δημοσιοποίηση όλων των ονομάτων των βουλευτών. Μάλιστα η από 30/5/2011 ερώτηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ επειδή έμεινε αναπάντητη, τελικά συζητήθηκε ως επίκαιρη ερώτηση στις 3/8/2011.
Οι τότε ενέργειες του Δ. Παπαδημούλη δεν καρποφόρησαν, αφού τόσο ο τότε Υφυπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κ. Πεταλωτής στην συζήτηση της επίκαιρης ερώτησης όσο και Πρόεδρος της Βουλής κ. Πετσάλνικος επικαλέστηκαν την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και το νόμο περί προσωπικών δεδομένων, καθιστώντας σαφές ότι ο Πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου κ. Καραβοκύρης ουδέποτε δήλωσε ότι δύναται βάσει δημοσίου συμφέροντος να δημοσιοποιήσει τα ονόματα των βουλευτών και διαψεύδοντας τις δηλώσεις του κ. Καραβοκύρη στις 28-5-20111 στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», ότι είναι έτοιμος να δώσει τα ονόματα αρκεί να το ζητήσει η Βουλή και η κυβέρνηση.
Σημειώνεται επίσης ότι Δ. Παπαδημούλης ήδη από τότε είχε επικαλεστεί την γνωμάτευση του κ. Σταθόπουλου, πρώην Υπουργού Δικαιοσύνης και κορυφαίου νομικού, που δήλωσε ότι η προστασία του δημοσίου συμφέροντος δύναται να καμφθεί για λόγους δημοσίου συμφέροντος.
Αξιοσημείωτο είναι ότι αρωγός στην άρνηση της κυβέρνησης να δημοσιοποιηθούν τα ονόματα των βουλευτών για ένα ζήτημα το όποιο σκανδαλίζει την ελληνική κοινή γνώμη, στάθηκε και η αξιωματική αντιπολίτευση. Η οποία σιώπησε εκκωφαντικά και απέφυγε οποιαδήποτε ενέργεια προς την δημοσιοποίηση των ονομάτων που θα εξέθεταν στην κοινή γνώμη και τους δικούς της βουλευτές», αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο κ. Παπαδημούλης και προσθέτει ότι «η νόμιμη άσκηση του δικαιώματος αυτών που προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη για τη διεκδίκηση αναδρομικών αυξήσεων των μισθών τους, δεν τους απαλλάσσει από την ηθική καταδίκη της ενέργειάς τους, η οποία προκαλεί και βαίνει σε ευθεία αντίθεση με το κοινό περί δικαίου αίσθημα».

Σε ανακοίνωση της η Δημοκρατική Αριστερά , αναφέρει: 

«Η τυπική δυνατότητα κάποιων πρώην βουλευτών να εγείρουν αγωγές και να ζητάνε την εξίσωσή τους με τις αποδοχές των δικαστών είναι απαράδεκτη. Είναι ενέργεια σε απόλυτη αναντιστοιχία και αντίθεση με την οικονομική κατάσταση που βιώνει η πλειονότητα του ελληνικού λαού. 
Το ελάχιστο που οφείλουν να κάνουν όσοι έχουν εγείρει αγωγές είναι να παραιτηθούν από το δικαίωμά τους. 
Πέραν τούτου και το κόστος της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος είναι εξαιρετικά υψηλό και πρέπει δραστικά να μειωθεί».

Από το γραφείο Τύπου της Δημοκρατικής Συμμαχίας, εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:
«Σε μια περίοδο που η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας βλέπει με βίαιο τρόπο να μειώνεται το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, η διεκδίκηση αναδρομικών αποδοχών και αποζημιώσεων από βουλευτές και πρώην βουλευτές είναι προκλητική και αδικαιολόγητη πράξη.
Η Δημοκρατική Συμμαχία καλεί όλους τους ενδιαφερόμενους να παραιτηθούν άμεσα από την περαιτέρω διεκδίκηση των αναδρομικών, κλείνοντας οριστικά το θέμα».

http://www.eklogika.gr/news/7151

«Η πολιτική σωτηρίας ενάντια στην Τρόικα» του Νίκου Κοτζιά

Το παρόν βιβλίο του καθηγητή Πολιτικών Θεωριών Ν. Κοτζιά έχει στο επίκεντρό του τη θέση ότι η έξοδος της Ελλάδας από την οικονομική κρίση δυσκολεύεται, διότι η Πολιτική βρίσκεται μπλοκαρισμένη, υποταγμένη στα εγωιστικά συμφέροντα μειοψηφικών κοινωνικών ομάδων, της Τρόικας και του Κόμματος του Μνημονίου.

Η οικονομική κρίση απαιτεί πολιτικές λύσεις, πρωτοβουλίες και στρατηγικές. Επείγει η δημιουργία των πολιτικών προϋποθέσεων για την ενδυνάμωση μιας δημοκρατικής ριζοσπαστικής πολιτικής, καθώς και η ενίσχυση και αξιοποίηση του πολιτισμού.

Στο βιβλίο αναλύονται οι αλλαγές στον σύγχρονο κόσμο και η σημασία που αυτές έχουν για τη σωτηρία ή μη της Ελλάδας· το πώς το Μνημόνιο και οι δανειακές συμβάσεις υπονομεύουν την κυριαρχία και εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας. Αναδεικνύονται οι εναλλακτικές πολιτικές, αλλά και οι υπαρκτές δυνατότητες ενεργητικής διαπραγμάτευσης. Αποκρούονται οι θέσεις του Νέου Ραγιαδισμού, κρατώντας ταυτόχρονα μια γραμμή ρεαλισμού, μακριά από άγονες φωνές και μεγαλοστομίες. Αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχουν μονόδρομοι για την Ελλάδα.

Ο συγγραφέας αναλύει τη θέση του γιατί κινδυνεύει η χώρα να απολέσει τις δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις της. Προτείνει ειδικά μέτρα ενίσχυσης της δημοκρατίας ενάντια στο φεουδαρχικού τύπου κυρίαρχο σύστημα. Αξιολογεί τα κόμματα, τις κυβερνητικές στρατηγικές, το κίνημα των Αγανακτισμένων και την Αριστερά. Διατυπώνει προτάσεις για τη συγκρότηση ενός μεγάλου αντιμνημονιακού μετώπου. Για αυτό το μέτωπο προτείνει αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, καθώς και σειρά θεμελιακών στόχων ενταγμένων σε μια στρατηγική σωτηρίας και αναγέννησης της Ελλάδας.

Καραμανλής off the record – Κοττάκης Μανώλης

Τι ήταν τελικά ο Καραµανλής για τους Έλληνες: ο «θεός» που δόξαζαν το 2004, ο πολιτικός στον οποίο είχαν επενδύσει χιλιάδες πολίτες όλες τους τις ελπίδες για να αλλάξει ο τόπος, ή ο «αποσυνάγωγος» του 2009, στον οποίο χρέωσαν θυµωµένοι την ευθύνη για τα «σκάνδαλα» και την κακή κατάσταση των οικονοµικών της χώρας;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Ο Καραµανλής έχει πολλά στα υπέρ του για τον τρόπο που διαχειρίστηκε τις τύχες του τόπου αυτά τα χρόνια, αλλά και πολλά εναντίον του. Οι διάλογοι Καραµανλή-Πούτιν, Καραµανλή-Οµπάµα, Καραµανλή-Μπους, οι καβγάδες του µε τη Μέρκελ, οι µυστικές συµφωνίες για το Αιγαίο µε τον Σαρκοζί, οι διάλογοι με τον Ερντογάν, τα άγνωστα παρασκήνια του Βατοπεδίου, η δραµατική συνεδρίαση της Κυβερνητικής Επιτροπής το ?εκέµβριο του 2008, οι µυστικές συσκέψεις της Ραφήνας για το βασικό µέτοχο, τα «πρακτικά» του Βουκουρεστίου, τα παρασκήνια της εκλογής Παπούλια, οι άγνωστοι διάλογοί του µε τον Κωνσταντίνο Καραµανλή και τον Χαρίλαο Φλωράκη, η σχέση του µε τη µητέρα του Αλίκη και τον πατέρα του Αλέκο, είναι, ενδεικτικά, µερικά από αυτά που αποκαλύπτονται για την περίοδο 2004-2009.

Συναυλία βυζαντινής μουσικής

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η

Μέ ἰδιαίτερη τιμή καί χαρά ὁ Καθεδρικός Ἱερός Ναός Παναγίας Φανερωμένης Χολαργοῦ καί ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Προασπιστῶν τῆς Ἐθνικῆς μας Μουσικῆς «Οἱ Ὑπέρμαχοι» σᾶς προσκαλοῦμε στή συναυλία βυζαντινῆς μουσικῆς, ἐν ὄψει τῶν ἑορτῶν τῶν Χριστουγέννων καί τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου.

Στήν ἐκδήλωση θά ἀποδοθεῖ ὀφειλόμενη τιμητική διάκριση στόν Πρωτοψάλτη κ. Βασίλειο Κατσιφῆ, Ἄρχοντα Μουσικοδιδάσκαλο τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας. Ἡ ἐκδήλωση θά πραγματοποιηθεῖ τήν Κυριακή 18 Δεκεμβρίου, στίς 7.00 μ.μ. στόν Καθεδρικό Ἱερό Ναό Παναγίας Φανερωμένης Xολαργοῦ.

Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ: Οι νέες πολεμικές συμμαχίες, η καθαίρεση της Δημοκρατίας στην Ευρώπη, η σκοπιμότητα της πολιτικής λιτότητας που επέβαλε η Γερμανία, τα είδη του χρέους και οι μεγάλοι κίνδυνοι, με τους οποίους είναι αντιμέτωπη η Ελλάδα

«Παγιώνονται εξουσιαστικά συμφέροντα, τα οποία λειτουργούν ανασταλτικά σε κάθε προσπάθεια αντιστροφής της δεδομένης πλέον διαίρεσης εξουσίας και κοινωνίας. Σε μία έμμεση αντιπροσώπευση (κοινοβουλευτική δημοκρατία), κοινωνία και εξουσία διαιρούνται. Τα μέλη της κοινωνίας χάνουν το προνόμιο του εντολέα, το οποίο για να ασκείται πλήρως απαιτείται καθημερινή επιτήρηση των πολιτικών. Βασικά, στο όνομα της αποτελεσματικής διακυβέρνησης, οι πολίτες-εντολείς εκποιούν σε μερικές εκατοντάδες άτομα την κοινωνική και πολιτική τους ελευθερία, χωρίς να είναι κατοχυρωμένο το προνόμιο για άμεσο έλεγχο των κυβερνώντων.

 Η επαρκής επιτήρηση της εξουσίας από τους πολίτες-εντολείς είναι σημαντική σε μία άμεση δημοκρατία – αλλά ακόμη πιο επιτακτική σε ένα πολίτευμα έμμεσης αντιπροσώπευσης…..Στο βαθμό και στην έκταση που Πολιτική και Κοινωνία διαιρούνται, οι πολιτικοί διευκολύνονται στην άσκηση της εξουσίας, με το να μετατρέπονται σε εξεζητημένους ανεξάρτητους «εξωπολιτικούς» δρώντες, οι οποίοι μπορούν να λειτουργούν ακόμη και με άκρατη ιδιοτέλεια. Επιτηδευμένα, για να εξυπηρετούν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, μπορούν να εμφανίζουν πολλές αποφάσεις ως ζητήματα «έκτακτης ανάγκης» – χάρη μίας αποτελεσματικής διακυβέρνησης.

 …Επειδή όμως η κοινωνία είναι ζωντανός οργανισμός, ιδιαίτερα σε στιγμές κρίσης, εάν τα μέλη της δεν διαδηλώνουν ή δεν επαναστατούν, αναγκάζονται να μετατρέπονται σε «μη κυβερνητικούς» ακτιβιστές, οι οποίοι δρουν εξωπολιτικά και συχνά διεθνικά. Έτσι, ο ρόλος της κοινωνίας ως εντολέας της εξουσίας συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο – ενώ η κοινωνία απομονώνεται από την πραγματική εξουσία. ‘Όταν «το χτένι φτάσει στον κόμπο», τότε η κοινωνία διαδηλώνει και διαμαρτύρεται ή επαναστατεί” (Π. Ήφαιστος).

Ανάλυση

Είναι προφανές ότι, δημιουργούνται πλέον σαφείς «πολεμικές» συμμαχίες, στον πρώτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο, ο οποίος «μαίνεται» από το 2008 – με κριτήριο την πρόσφατη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στην οποία, όπως φαίνεται, η Ελλάδα «τοποθετήθηκε» στους συμμάχους της Γερμανίας (αν και εμείς πιστεύουμε ότι κινδυνεύει να «αποβληθεί» από τη ζώνη του Ευρώ, αφού θα συνεχίσει δυστυχώς να αποτελεί την ιδανική υποψήφια χώρα, για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων «εταίρων» της Ευρωζώνης – άρθρο μας).   

Το αγγλοσαξονικό μέτωπο, εκπροσωπούμενο από τη Μ. Βρετανία (με τις Η.Π.Α. στο παρασκήνιο), «εκφραστής» των χρηματοπιστωτικών αγορών, παίρνει ήδη θέσεις μάχης – ενώ το γαλλογερμανικό, «εκφραστής» του Καρτέλ της πραγματικής οικονομίας (βιομηχανικές επιχειρήσεις, κυρίως Γερμανικές, αλλά και Γαλλικές), κατάφερε τελικά να ηγηθεί των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών, δημιουργώντας μία ισχυρή συμμαχία (οφείλουμε να υπενθυμίσουμε εδώ ότι, το 3^ο Ράιχ μετέτρεψε σε χρόνο μηδέν τις βιομηχανίες σε εξοπλιστικές – ενώ η Γερμανία αυξάνει διαρκώς το μερίδιο της στις εξαγωγές πολεμικών όπλων).

Το τρίτο μέτωπο του πολέμου, η Κίνα, ανασυντάσσεται, σχεδιάζοντας να επιτεθεί τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Η.Π.Α., με τη βοήθεια δύο καινούργιων επενδυτικών κεφαλαίων, συνολικού ύψους 300 δις € – με στόχο την εξαγορά επιχειρήσεων και την εξασφάλιση των δυτικών καταναλωτικών αγορών, για τα προϊόντα κινεζικής παραγωγής. Όλα τα υπόλοιπα κράτη, κυρίως η Ρωσία, η οποία στηρίζεται αφενός μεν στα ενεργειακά αποθέματα της, αφετέρου στην ισχυρή πολεμική της μηχανή (πρόσφατα μετέφερε πυραύλους στα σύνορα με τη Δύση), παρακολουθούν προσεκτικά τις κινήσεις των «ανταγωνιστών τους» – χωρίς να δείχνουν προς τα έξω το ενδιαφέρον τους.

Η Γερμανία, έχοντας τεράστια αδυναμία στο χρηματοπιστωτικό τομέα (το ισχυρότερο ίδρυμα της, η Deutsche Bank, δεν είναι καν γερμανικό), θα προσπαθήσει να περιορίσει την «εμβέλεια» του το συντομότερο δυνατόν – μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της φορολογίας των τραπεζικών συναλλαγών και της θέσπισης αυστηρών ρυθμιστικών πλαισίων. Οι προθέσεις της αυτές θα τη φέρουν αντιμέτωπη με το μένος των αγγλοσαξονικών χρηματοπιστωτικών αγορών – οι οποίες θα προσπαθήσουν να αντεπιτεθούν, ως συνήθως με τη βοήθεια των εταιρειών αξιολόγησης, του ΔΝΤ, των hedge funds, καθώς επίσης όλων των υπολοίπων όπλων μαζικής καταστροφής, τα οποία διαθέτουν.

Από την άλλη πλευρά η ίδια χώρα, πάντοτε με «υποτελή συνοδοιπόρο» τη Γαλλία, έχοντας να αντιμετωπίσει την κινεζική «παραγωγική μηχανή», η οποία στηρίζεται στους χαμηλούς μισθούς των εργαζομένων της, στις ανύπαρκτες κοινωνικές παροχές, καθώς επίσης στον απολυταρχισμό της κεντρικής διοίκησης, θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ανάλογες συνθήκες εντός της Ευρώπης – κυρίως στις χώρες του Νότου και της Α. Ευρώπης (μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της λειτουργίας ειδικών οικονομικών ζωνών, καθώς επίσης της εγκατάστασης πανίσχυρων φοροεισπρακτικών δομών, «τύπου SS», οι οποίες ουσιαστικά επιβάλλουν το φόβο και τον απολυταρχισμό στις σύγχρονες κοινωνίες).

Η τοποθέτηση του κ. Reichenbach στην Αθήνα (με στόχο τη φορολογική κυρίως αναδιοργάνωση του δημοσίου, «εμπλουτισμένη» με τις γνωστές αστυνομικές μεθόδους κοινωνικού διασυρμού και είσπραξης), καθώς επίσης του «Γερμανού υφυπουργού» στη Θεσσαλονίκη (με στόχο τα ευρωπαϊκά προγράμματα, έμμεσα για τη δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών χαμηλής φορολόγησης και φθηνού εργατικού δυναμικού στη Μακεδονία και τη Θράκη), τεκμηριώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις προθέσεις της εντολοδόχου του Καρτέλ – το οποίο δεν έχει διστάσει να λεηλατήσει στο παρελθόν τους ίδιους τους Γερμανούς εργαζομένους, με τη χρήση απίστευτων μεθοδεύσεων (υπεργολάβων παροχής έργου, ακόμη και στα Supermarket, για την αποφυγή της εργατικής νομοθεσίας, έντεχνων συμβάσεων απασχόλησης ορισμένου χρόνου με δωρεάν παροχή εργασίας, «δανεικών» εργαζομένων κλπ.).       

Παράλληλα η Γερμανία (πολύ λιγότερο η Γαλλία), θα συνεχίσει να επεκτείνεται εξαγωγικά, καθώς επίσης με τις εμπορικές επιχειρήσεις της σε όλη την έκταση της Ευρώπης, εκμεταλλευόμενη μία καταναλωτική αγορά 500 εκ. ανθρώπων – ταυτόχρονα με τη λεηλασία (ιδιωτικοποιήσεις, αγορά σε τιμές εκποίησης) των τοπικών κερδοφόρων/στρατηγικών επιχειρήσεων των αδύναμων χωρών, με τη βοήθεια της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει.

Στα πλαίσια αυτά, θα συνεχίσει να εκμεταλλεύεται την εμπειρία και τις μεθόδους του ΔΝΤ – το οποίο πιθανολογούμε ότιχρησιμοποιήθηκε από τη Γερμανία, για να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» (ενώ λειτουργούσε παράλληλα ως εντολέας των αγορών, με στόχο την επέλαση τους στην Ευρωζώνη, μέσα από την Ελληνική κερκόπορτα).

Αργά ή γρήγορα δε θα υποκύψει και η Γαλλία, με αφετηρία την υποτίμηση της πιστοληπτικής της ικανότητας, οπότε το γερμανικό Καρτέλ, εξαγοράζοντας τις μεγαλύτερες γαλλικές επιχειρήσεις, θα γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού εντός της Ευρώπης – εάν δεν μεσολαβήσουν «έκτακτα γεγονότα».

Η ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Στην τελευταία σύνοδο κορυφής δημιουργήθηκε ένα ακόμη μέτωπο: αυτό της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ, το οποίο τοποθετήθηκε καθαρά εναντίον της Ευρώπης των Πολιτών και της Δημοκρατίας. Η ευρεία αναθεώρηση της συνθήκης που συμφωνήθηκε, το νέο Μάαστριχτ στην ουσία, παράκαμψε τα «Δημοκρατικά Δίκαια» του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, καθώς επίσης των εθνικών κοινοβουλίων των χωρών-μελών της ΕΕ και των λαών τους, μέσω μίας «ταχείας διαδικασίας», η οποία συμπεριλαμβάνει τις συνολικές αλλαγές σε ένα και μόνο  «πρωτόκολλο» – ένα συνοδευτικό έγγραφο που μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με τα «πονηρά» πολυνομοσχέδια, με τα οποία «εμπλουτίζονται» τα εκάστοτε μνημόνια στην Ελλάδα.

Με τον τρόπο αυτό, δεν παρακάμπτονται μόνο τα δημοψηφίσματα στις εκάστοτε χώρες, αλλά ακόμη και  η ψήφιση της συνθήκης από τα εθνικά κοινοβούλια – μία μεθόδευση εξόχως αντιδημοκρατική, η οποία όμως έγινε αποδεκτή από το σύνολο σχεδόν των ηγετών της ΕΕ (με φωτεινή εξαίρεση τη Μ. Βρετανία, την Τσεχία, την Ουγγαρία και τη Σουηδία). Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, ψήφισε ουσιαστικά, ερήμην όλων μας, τη θανατική καταδίκη της – αφού, με κριτήριο τη νέα συνθήκη, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις «απέλασης» της, οι οποίες θα οδηγήσουν σε νέους, πολύ μεγαλύτερους εκβιασμούς και εγκληματικά μνημόνια.

Ολοκληρώνοντας, η Ευρώπη αποφάσισε όπως πάντα, ακολουθώντας τις εντολές της καγκελαρίου, με νομικά και πολιτικά κριτήρια – χωρίς να λάβει καθόλου υπ’ όψη τα οικονομικά. Οι πραγματικοί κίνδυνοι όμως είναι οικονομικοί – ειδικά επειδή ολόκληρος ο Νότος είναι βυθισμένος σε μία ύφεση, η οποία θα διαρκέσει τουλάχιστον μέχρι το 2013. Όταν λοιπόν αποφασίζει κανείς, μέσα σε αυτήν την ύφεση, να εφαρμόσει μία πολιτική ακόμη μεγαλύτερου περιορισμού ελλειμμάτων και χρεών, την ενισχύει ουσιαστικά – οπότε τα φορολογικά έσοδα καταρρέουν και οι κυβερνήσεις υποχρεώνονται να ψηφίσουν νέα μέτρα λιτότητας και δήμευσης, για να καλύψουν τα κενά που δημιουργούνται στους προϋπολογισμούς τους.

Έτσι οδηγούν τις χώρες τους σε ένα «σπιράλ θανάτου», σε μία διαδικασία μακρόχρονης ύφεσης (deflation), η οποία προκαλεί συνεχείς μειώσεις μισθών και τιμών – κάτι που θα διαρκέσει τουλάχιστον μια δεκαετία. Φυσικά αυτό διευκολύνει τα μέγιστα τις προθέσεις της Γερμανίας η οποία, όπως αναφέραμε, θέλει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανταγωνισμού της Κίνας και στην παραγωγή καταναλωτικών αγαθών – κυρίως με τη βοήθεια των χαμηλών μισθών.

Επίσης διευκολύνει την υποταγή των ευρωπαϊκών κρατών στο «διευθυντήριο των Βρυξελών» (πίσω από το οποίο κρύβεται η Γερμανία, οπότε το Καρτέλ), αφού η πολιτική λιτότητας υποθάλπει την εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στις κυβερνήσεις τους, με αποτέλεσμα να «αποθέτουν» τις ελπίδες τους στην ευρωπαϊκή διακυβέρνηση – γεγονός που τεκμηριώνεται πλέον από αρκετές δημοσκοπήσεις. Για παράδειγμα, το 78% των Ελλήνων είναι υπέρ του ευρώ, θεωρώντας ότι η κυβέρνηση τους είναι ανίκανη να λύσει τα προβλήματα της οικονομίας τους. Κατά μέσον όρο, η εμπιστοσύνη στην Ευρώπη για την επίλυση της κρίσης είναι υψηλότερη (44%), από την εμπιστοσύνη στις εθνικές κυβερνήσεις (38%) – ενώ η αντίστοιχη στο ΔΝΤ είναι μόλις 15% (στις Η.Π.Α. 7%).

Ουσιαστικά λοιπόν η σύνοδος κορυφής της 9^ης Δεκεμβρίου θα μείνει στην Ιστορία, ως εκείνη η σύνοδος, η οποία καθιέρωσε τη δικτατορία του Καρτέλ στην Ευρώπη, εκπροσωπούμενου από τους πολιτικούς υπαλλήλους του – επί πλέον αυτή, η οποία «νομιμοποίησε τις εγκληματικές μεθόδους του ΔΝΤ» (πολιτική λιτότητας, με στόχο την είσπραξη των απαιτήσεων των τοκογλύφων δανειστών, παράλληλα με τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας), τις οποίες υιοθέτησε/ιδιοποιήθηκε έντεχνα η πρωσική Γερμανία, εκμεταλλευομένη τη δραστηριοποίηση του στην Ελλάδα. Πρόκειται λοιπόν για την αντικατάσταση της «συναίνεσης της Ουάσιγκτον» στην Ευρώπη (άρθρο μας), με μία νέα: με τη «συναίνεση του Βερολίνου», μέσω των Βρυξελών.    

Επιθυμώντας τώρα να αναλύσουμε τη μέθοδο, την οποία επινόησε η πρωσική Γερμανία της κυρίας Merkel (μάλλον εγκυμονεί έναν νέο Hitler, όπως έχει γραφτεί στο παρελθόν), για να επιβληθεί στην Ευρώπη, τη σκόπιμη πολιτική λιτότητας δηλαδή, τα παρακάτω:       

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ

 

Τα προβλήματα, τα οποία δημιουργούνται από το δανεισμό, δεν οφείλονται τόσο στο απόλυτο μέγεθος του χρέους αλλά, κυρίως, στη δυνατότητα ή μη της εξυπηρέτησης του – στο εάν δηλαδή μπορεί ένα κράτος (μία επιχείρηση, ένας ιδιώτης), να εξοφλήσει τους ληξιπρόθεσμους τόκους και τα χρεολύσια (δόσεις), με βάση τη δανειακή συμφωνία που έχει υπογραφεί. Ακριβώς για το λόγο αυτό οι αποφάσεις δανειοδότησης ή μη εκ μέρους των τραπεζών, δεν βασίζονται τόσο στις παρεχόμενες εμπράγματες εγγυήσεις, όσο στις δυνατότητες αποπληρωμής του αιτουμένου δανείου.

Η μείωση των δαπανών, η αύξηση των εσόδων, το ύψος του επιτοκίου, καθώς επίσης ο χρόνος αποπληρωμής, από τον οποίο εξαρτώνται οι εκάστοτε δόσεις, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητες εξυπηρέτησης του χρέους – ενώ η αύξηση των εσόδων μπορεί να προέλθει είτε από υψηλότερους φόρους (τιμές πώλησης για μία επιχείρηση), είτε από τη μεγαλύτερη ανάπτυξη (τζίρος για μία επιχείρηση). Σε γενικές γραμμές δε, με δεδομένα τα έσοδα και τις δαπάνες, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ (τζίρου), υποθέτοντας δηλαδή ότι είναι σταθερά, ο ρυθμός ανάπτυξης πρέπει να ξεπερνάει το ύψος του επιτοκίου – έτσι ώστε να επιτυγχάνεται η ποσοστιαία επί του ΑΕΠ μείωση του χρέους.

Από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί, τεκμηριώνεται το γεγονός ότι, το χρέος της Ελλάδας θα ήταν πολύ καλύτερα διαχειρίσιμο, εάν το επιτόκιο διαμορφωνόταν στο 1,25% (1% είναι το σημερινό βασικό της ΕΚΤ) – χωρίς καμία διαγραφή χρέους και με δόσεις εξόφλησης 40 ετών.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Αποπληρωμή του χρέους σε 40 ετήσιες δόσεις  (α) χωρίς διαγραφή (360 δις €) και (β) με διαγραφή 100 δις € (260 δις €)

Δημόσιο Χρέος	Τόκοι	Χρεολύσια	Σύνολο
360 δις € με 1,25%	4,50	9,00	13,50
260 δις € με 8,00%	20,80	6,50	27,30

Σημείωση: Για διευκόλυνση, δεν συνυπολογίζουμε τη συνεχή μείωση των ετησίων τόκων, λόγω της αποπληρωμής των δόσεων του χρέους. Το 1,25% είναι το επιτόκιο, με το οποίο δανείζει σήμερα η ΕΚΤ τις τράπεζες. 

Όπως φαίνεται καθαρά από τον Πίνακα Ι, η ετήσια επιβάρυνση (τοκοχρεολύσια), χωρίς διαγραφή χρέους και με 1,25% επιτόκιο θα ήταν της τάξης των 13,5 δις € – ενώ με διαγραφή 100 δις € και με επιτόκιο 8% θα ήταν 27,3 δις €. Επομένως, η μη διαγραφή και η επιβάρυνση μας με χαμηλό επιτόκιο, θα ήταν μία πολύ πιο συμφέρουσα λύση για την Ελλάδα – παράλληλα, η λύση αυτή θα ήταν σχετικά εφικτή στην επίτευξη της, καθώς επίσης απόλυτα έντιμη, ενώ δεν θα υποχρέωνε τις τράπεζες μας να «ξεπουληθούν» στους ξένους εισβολείς. 

Περαιτέρω οι υψηλότεροι φόροι, όπως και η αύξηση των τιμών μίας επιχείρησης, μειώνουν συνήθως το ρυθμό ανάπτυξης – οδηγώντας τις περισσότερες φορές στην ύφεση (περιορισμός του τζίρου για μία επιχείρηση, μείωση του ΑΕΠ για ένα κράτος). Η ύφεση με τη σειρά της περιορίζει τα έσοδα, παρά την αύξηση των συντελεστών (φόρων για ένα κράτος, ποσοστών κέρδους για μία επιχείρηση), οπότε το αποτέλεσμα των ενεργειών μας είναι αρνητικό.

Από την άλλη πλευρά, εάν επιλέξουμε δηλαδή την ανάπτυξη αντί για τους φόρους, με στόχο την αύξηση των εσόδων, απαιτούνται επενδύσεις – είτε από το δημόσιο, είτε από τον ιδιωτικό τομέα μίας χώρας. Για να επενδύσει ο δημόσιος τομέας, σύμφωνα με την αντιμετώπιση των υφέσεων κατά τον Keynes (αναθέρμανση της ζήτησης και της προσφοράς, με τη βοήθεια του κράτους – το οποίο αργότερα, όταν «πάρει τη σκυτάλη» ο ιδιωτικός τομέας, οφείλει να αποσύρεται), είναι απαραίτητος ο δανεισμός του – μία δυνατότητα η οποία φυσικά δεν υφίσταται, όταν το κράτος είναι υπερχρεωμένο, έχοντας παράλληλα μεγάλα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς του (ζημίες για μία επιχείρηση).     

Επομένως, με στόχο πάντα την ανάπτυξη, οι επενδύσεις μπορούν να προέλθουν μόνο από τον ιδιωτικό τομέα – κάτι που προϋποθέτει αφενός μεν την κατανάλωση εκ μέρους των νοικοκυριών, καθώς επίσης το δανεισμό των επιχειρήσεων (ή τις επενδύσεις και από τους δύο), αφετέρου ένα σταθερό φορολογικό και οικονομικό περιβάλλον (τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό). Όταν όμως τα νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένα ή/και απαισιόδοξα για το μέλλον τους, οι επιχειρήσεις επίσης, ενώ το περιβάλλον είναι «ασταθές», εκλείπουν οι προϋποθέσεις ανάπτυξης – οπότε η πολιτική λιτότητας (μείωση των δαπανών, αύξηση των εσόδων, με τη βοήθεια των φόρων ή των τιμών), θεωρείται ουσιαστικά μονόδρομος.

Η πολιτική λιτότητας τώρα προϋποθέτει επίσης χρηματοδότηση – αφού απαιτείται χρόνος για να αποδώσει «καρπούς», ενώ στην αρχή αυξάνει τα ελλείμματα και τα χρέη (λόγω υψηλών δαπανών από την ανεργία και μειωμένων εσόδων από την ύφεση). Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από την εφαρμογή της στη Γερμανία, μετά την είσοδο της στην Ευρωζώνη (Hartz I,IIκλπ.) – όπου τα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς της υπερέβαιναν σταθερά τα κριτήρια του Μάαστριχτ (χωρίς φυσικά να απαιτήσουν τότε οι «εταίροι» της το σεβασμό των υπογεγραμμένων εκ μέρους της), παρά το ότι δεν είχε μεσολαβήσει η σημερινή κρίση.   

Εάν όμως δεν υπάρχουν δυνατότητες αυτόνομης, «βιώσιμης» χρηματοδότησης (χαμηλά επιτόκια), πόσο μάλλον ολοκληρωτική αδυναμία, όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, η καταναγκαστική εφαρμογή της πολιτικής λιτότητας (εκ μέρους του ΔΝΤ, το οποίο ενδιαφέρεται μόνο για την είσπραξη των απαιτήσεων των δανειστών μίας χώρας, σε συνδυασμό με τη λεηλασία της),οδηγεί στην κατάρρευση. Για παράδειγμα, όταν μία ζημιογόνα επιχείρηση αυξήσει τις τιμές της, μειώνεται καταρχήν ο τζίρος και αυξάνουν οι ζημίες της – ενώ για να μειώσει τις δαπάνες της πρέπει να απολύσει προσωπικό, επιβαρυνόμενη με τις αποζημιώσεις του. Εάν λοιπόν δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί με λογικούς όρους, τότε επιταχύνει απλά την πορεία της προς την καταστροφή. 

Στα πλαίσια αυτά, εάν δεν υπάρξει άμεση αναδιαπραγμάτευση του χρέους (μείωση των επιτοκίων, επιμήκυνση των δόσεων), έτσι ώστε να αποδώσει η λιτότητα και να δημιουργηθούν γρήγορα συνθήκες ανάπτυξης, τότε η υπερχρεωμένη χώρα, όπως και η αντίστοιχη επιχείρηση, οδηγείται μονοδρομημένα στη χρεοκοπία – με μοναδική λύση πλέον την υπαγωγή  στο άρθρο 99 για μία εταιρεία, καθώς επίσης την «υποταγή» στους δανειστές για ένα κράτος (εναλλακτικά τη στάση πληρωμών, αφού ένα κράτος, σε αντίθεση με μία εταιρεία, δεν χάνει την εθνική του κυριαρχία – δεν μπορούν οι δανειστές του να προβούν σε κατασχέσεις κλπ.).

Με βάση τα παραπάνω είναι εμφανές ότι, εάν ένα κράτος θέλει να αποφύγει τη χρεοκοπία, οφείλει να ακολουθήσει μία διαφορετική οικονομική πολιτική όσον αφορά τα ελλείμματα του προϋπολογισμού του (η οποία να επικεντρώνεται στη μείωση των περιττών δαπανών λειτουργίας του και όχι στους φόρους), μία δεύτερη όσον αφορά τα ελλείμματα του εξωτερικού ισοζυγίου του (αύξηση της ανταγωνιστικότητας μέσω κάποιας λογικής εσωτερικής υποτίμησης, μείωση των φόρων, παραγωγικές επενδύσεις, εξαγωγές), καθώς επίσης μία τρίτη, όσον αφορά τα χρέη του (αναδιαπραγμάτευση, ανάπτυξη).

Εν τούτοις, στην περίπτωση της Ελλάδας (Πορτογαλία κλπ.) βλέπουμε ότι επιβάλλεται από τη Γερμανία η ίδια πολιτική (μείωση μισθών, αύξηση των φόρων) και για τους τρεις προβληματικούς τομείς – παρά το ότι οι αγορές επιθυμούν ανάπτυξη, καθώς επίσης περιορισμό της ανεργίας (Πίνακας ΙΙ), για να μειώσουν τα επιτόκια και να δανείσουν την Ευρωζώνη.

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙ: Η εξέλιξη της ανεργίας σε ορισμένες χώρες της Ευρωζώνης

Χώρα	Αύγουστος 2010	Αύγουστος 2011
Ισπανία	20,5%	22,8%
Κύπρος	6,0%	8,2%
Ελλάδα	12,9%	18,3%
Μέσος Ευρωζώνης	9,6%	10,3%

Σημείωση: Είναι γνωστό ότι η ανεργία δημιουργεί καλύτερες προϋποθέσεις μείωσης των μισθών – ενώ όταν ξεπερνάει το 15%, οι εργαζόμενοι παύουν να διαπραγματεύονται πλέον τις αμοιβές τους.

Πηγή: Spiegel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Ανεξάρτητα από το επώδυνο θέμα της ανεργίας (το οποίο θεωρούμε ως το σημαντικότερο πρόβλημα, μαζί με την αναδιανομή των εισοδημάτων και την ασύμμετρη κατανομή ελλειμμάτων/πλεονασμάτων στην Ευρώπη), πριν ακόμη οδηγηθούμε σε συμπεράσματα, θα αναλύσουμε τα κύρια είδη του χρέους, έτσι ώστε να συγκεκριμενοποιήσουμε τη θέση της χώρας μας.      

ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Τα δημόσια χρέη ενός κράτους έναντι των οποίων δυστυχώς δεν τοποθετούνται τα περιουσιακά του στοιχεία, όπως συμβαίνει με τις επιχειρήσεις (Ισολογισμοί), διακρίνονται στα παρακάτω είδη:

(α)  Εμφανή και κρυφά: Εκτός από τα χρέη που δημοσιεύονται ετήσια από τα κράτη (εμφανή), υπάρχουν επί πλέον τα κρυφά χρέη, τα οποία σπάνια ανακοινώνονται – παρά το ότι επιβαρύνουν στο σύνολο τους τα δημόσια ταμεία. Ορισμένα από αυτά είναι οι απαιτήσεις των πολιτών για συντάξεις, οι αποζημιώσεις των δημοσίων υπαλλήλων, τα χρέη των επιχειρήσεων του στενότερου ή ευρύτερου δημόσιου τομέα, για τα οποία ευθύνεται το κράτος, τα χρέη των λοιπών οργανισμών του δημοσίου, τα οποία δεν εμφανίζονται κλπ.

Οι κρυφές αυτές υποχρεώσεις αλλάζουν δραστικά το ύψος του δημοσίου χρέους, όταν έρχεται η ώρα της εξόφλησης τους. Ο Πίνακας IΙΙ αναφέρεται στα εμφανή και κρυφά χρέη ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Γερμανού οικονομολόγου B.Raffelhueschen:

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙΙ: Εμφανή και κρυφά δημόσια χρέη το 2010, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ

Κράτος	Εμφανές χρέος	Κρυφό χρέος	Σύνολο
Ιταλία	118,4	*27,6	146,0
Γερμανία	83,2	109,4	192,6
Φιλανδία	48,3	146,9	195,2
Αυστρία	71,8	225,9	297,7
Γαλλία	82,3	255,2	337,5
Πορτογαλία	93,3	265,5	358,8
Βέλγιο	96,2	329,3	426,0
Ολλανδία	62,9	431,8	494,6
Ισπανία	61,0	487,5	548,5
Ελλάδα	144,9	872,0	1016,9
Λουξεμβούργο	19,1	1096,5	1115,6
Ιρλανδία	92,5	1404,7	1497,2

* Έχουμε την άποψη ότι, τοποθετείται σκόπιμα τόσο χαμηλά, στα πλαίσια των προσπαθειών της Ευρωζώνης να αποφευχθεί η χρεοκοπία της Ιταλίας – η οποία θα σήμαινε το τέλος του ευρώ.

Πηγή: Ameco database, EU, Eurostat, Welt

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Χωρίς να μπορούμε να εκτιμήσουμε την ορθότητα ή την ενδεχόμενη σκοπιμότητα των στοιχείων του Πίνακα IΙΙ, το ύψος του κρυφού χρέους είναι ανάλογο των κοινωνικών παροχών μίας χώρας προς τους Πολίτες της. Για παράδειγμα, οι Πολίτες του Λουξεμβούργου συνταξιοδοτούνται ακόμη στο 60^ο έτος της ηλικίας τους – λαμβάνοντας ολόκληρο το μισθό τους ως σύνταξη. Αντίθετα, το περιορισμένο κρυφό χρέος της Γερμανίας οφείλεται στην «αναμόρφωση» του κοινωνικού κράτους, η οποία ξεκίνησε από τις αρχές του 2000 (μειωμένες συντάξεις, αύξηση του χρόνου στα 67, περιορισμένες παροχές κλπ.).

Εάν κάποιο κράτος αλλάξει το ασφαλιστικό κλπ. πρόγραμμα του, το κρυφό χρέος του μειώνεται αυτόματα – κάτι που προωθείται πλέον τόσο από την ΕΕ, όσο και από το ΔΝΤ, σε όποιες χώρες δραστηριοποιείται. Από το μεγάλο ύψος δε του κρυφού χρέους της Ελλάδας, συμπεραίνουμε πόσο θα περιορισθεί το κοινωνικό κράτος – ιδιαίτερα επειδή μειώνεται διαρκώς το ΑΕΠ, λόγω της πολιτικής λιτότητας που ακολουθείται (για την Ιρλανδία η κατάσταση θα γίνει αφόρητη)   

(β) Εσωτερικά και εξωτερικά: Πρόκειται για τα χρέη, τα οποία ένα κράτος οφείλει σε δανειστές του εσωτερικού (τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά), ή του εξωτερικού. Η κατηγοριοποίηση αυτή οφείλεται κυρίως στη θεωρητική σκέψη ότι, το κράτος θα μπορούσε, σε περίπτωση ανάγκης, να συμψηφίσει το χρέος προς τους πολίτες του, με την επιβολή αντίστοιχων φόρων – κάτι που δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει, όταν οι δανειστές του είναι ξένοι.

Επομένως, όταν ένα κράτος έχει υψηλότερο εσωτερικό δανεισμό από εξωτερικό (όπως στο παράδειγμα της Ιαπωνίας), αντιμετωπίζεται θετικότερα από τις εταιρείες αξιολόγησης. Στον Πίνακα ΙV εμφανίζονται τα εξωτερικά χρέη ορισμένων χωρών,δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ τους:

ΠΙΚΑΚΑΣ ΙV: Δείκτες χρέους με ημερομηνία τον Ιούνιο του 2011 – το εξωτερικό χρέος στον Πίνακα αφορά τόσο το δημόσιο, όσο και τον ιδιωτικό τομέα, οπότε είναι συχνά υψηλότερο από το δημόσιο.   

Χώρα	ΑΕΠ	Εξ. δαν.	Εξ.δ./ΑΕΠ	Χρέος/ΑΕΠ	Εξ. Δ./Κάτ.
Η.Π.Α.	10,8	10,9	101%	100%	35.156
Ιαπωνία	4,1	2,0	50%	233%	15.934
Γερμανία	2,4	4,2	176%	83%	50.659
Γαλλία	1,8	4,2	235%	87%	66.508
Βρετανία	1,7	7,3	436%	81%	117.580
Ιταλία	1,2	2,0	163%	121%	32.875
Ισπανία	0,7	1,9	284%	67%	41.366
Ιρλανδία	0,2	1,7	1.093%	109%	390.969
Πορτογαλία	0,2	0,4	251%	106%	38.081
Ελλάδα	0,2	0,4	253%	166%	38.073

Σημείωση: ΑΕΠ σε τρις €, Εξωτερικός δανεισμός σε τρις €, Εξωτερικός δανεισμός προς ΑΕΠ, Δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ, Εξωτερικός δανεισμός ανά κάτοικο.

Πηγή: BIS, IMF, WB, BBC

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Από τον Πίνακα ΙV φαίνονται καθαρά τα προβλήματα της Μ. Βρετανίας και της Ιρλανδίας, το εξωτερικό χρέος των οποίων, δημόσιο και ιδιωτικό μαζί, είναι σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα – επίσης το μεγάλο πλεονέκτημα της Ιαπωνίας η οποία, παρά το μεγάλο δημόσιο χρέος της, είναι πολύ λίγο εξαρτημένη από τους πιστωτές της στο εξωτερικό.    

(γ)  Σε ξένο ή εθνικό συνάλλαγμα: Η κατηγοριοποίηση αυτή έχει σχέση με το εάν ένα κράτος μπορεί να επηρεάσει την ισοτιμία του νομίσματος του, έτσι ώστε να εξοφλεί ευκολότερα τα τοκοχρεολύσια του. Όταν ένα κράτος οφείλει στο δικό του συνάλλαγμα, μπορεί να εξοφλήσει εύκολα το χρέος του, επιτρέποντας στην κεντρική του τράπεζα, όταν δεν εξασφαλίζεται η ανεξαρτησία της, να «τυπώσει» νέο, «πληθωριστικό» χρήμα. Όταν όμως τα χρέη του είναι σε ξένα νομίσματα, τότε αδυνατεί να εφαρμόσει τη συγκεκριμένη μέθοδο. Ακριβώς για το λόγο αυτό πολλά κράτη έχουν χρεοκοπήσει, ακόμη και με δημόσιο χρέος της τάξης του 50% του ΑΕΠ τους (Αργεντινή), επειδή το χρέος τους ήταν σε ξένο συνάλλαγμα.

Σε μία νομισματική ένωση, όπως η Ευρωζώνη, η επιρροή προς την κεντρική τράπεζα (ΕΚΤ) είναι περιορισμένη – οπότεπρόκειται σχεδόν για χρέη σε συνάλλαγμα, με μεγάλους κινδύνους (γεγονός που φαίνεται σήμερα). Σημαντικό είναι εδώ το Δίκαιο, στο οποίο υπάγονται τα ομόλογα δανεισμού ενός κράτους – αφού, εάν είναι το εθνικό, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας (κατά 94%) και της Γερμανίας (κατά 99%), τότε επιτρέπεται η μετατροπή του στο νέο εθνικό νόμισμα, εάν αποφασισθεί η έξοδος από την Ευρωζώνη. 

(δ)  Σε δημόσιο και ιδιωτικό χρέος: Πρόκειται για μία γενικότερη κατηγοριοποίηση, όπου το ιδιωτικό χρέος είναι το σύνολο των χρεών των τραπεζών, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Ο Πίνακας V που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ V: Συνολικά χρέη 2011, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

Χώρα	Σύνολο	Τράπεζες	Επιχειρήσεις	Νοικοκυριά	Δημόσιο
Ιρλανδία	1.166	689	245	123	109
Μ. Βρετανία*	847	547	118	101	81
Ιαπωνία	641	188	143	77	233
Ισπανία	457	111	192	87	67
Γαλλία	449	151	150	61	87
Βέλγιο	435	112	175	53	95
Πορτογαλία	422	61	149	106	106
Ιταλία	377	96	110	50	121
Η.Π.Α.	376	94	90	92	100
Ελλάδα	333	22	74	71	166
Γερμανία**	321	98	80	60	83

Πηγή: MM (IMF)

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Τα γερμανικά νοικοκυριά είναι χρεωμένα κατά μέσον όρο με 13.800 €, τα ελληνικά με 10.200 € και τα ιρλανδικά με 30.200 € (πηγή: Creditreform Γερμανίας).  Πρόκειται λοιπόν για ένα τεράστιο πλεονέκτημα της Ελλάδας, το οποίο δεν μπορεί δυστυχώς να χειριστεί σωστά η κυβέρνηση. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνει πόσο ικανοί είναι οι Έλληνες, μοναδικό πρόβλημα των οποίων είναι η διεφθαρμένη, ανίκανη και ανεπαρκής Πολιτική τους.  

Το πλεονέκτημα εδώ των χωρών με χαμηλό ιδιωτικό χρέος, όπως η Ελλάδα και η Γερμανία, είναι η δυνατότητα του ιδιωτικού τομέα να χρεωθεί – μεταξύ άλλων για να δανείσει (τράπεζες), για να επενδύσει (επιχειρήσεις) και για να καταναλώσει (νοικοκυριά). Στα πλαίσια αυτά, εάν για παράδειγμα χρεωνόταν (δανειζόταν) ο ιδιωτικός τομέας της Ελλάδας (167% του ΑΕΠ χρέος), κατά 100%, φτάνοντας στο ύψος του ιταλικού ιδιωτικού χρέους (257%), τότε θα μειωνόταν μακροπρόθεσμα, με τις κατάλληλες κινήσεις (επενδύοντας στις επιχειρήσεις και τα ακίνητα του δημοσίου, για παράδειγμα), το δημόσιο χρέος στα 66%– με το συνολικό να παραμένει ως έχει.

Είναι λοιπόν ένα μεγάλο πλεονέκτημα της χώρας μας, το οποίο δεν πρέπει να χαθεί από την εγκληματική πολιτική του ΔΝΤ και της Γερμανίας – στόχος των οποίων είναι η λεηλασία τόσο του δημόσιου, όσο και του ιδιωτικού τομέα.    

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

Ο πρώτος παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος εξελίσσεται ραγδαία, αφού τα τρία μέτωπα έχουν πάρει πλέον θέσεις τελικής μάχης – με το συμβατικό να μην αποκλείεται, τόσο από την πλευρά των Η.Π.Α., οι οποίες ευρίσκονται σε πορεία παρακμής, όσο και από τη Ρωσία, ενδεχομένως με αφορμή το Ιράν. Η Ελλάδα, ερήμην των Πολιτών της, είναι με την πλευρά της Γερμανίας, αντιμετωπίζοντας όμως μεγάλους κινδύνους – τόσο επειδή θεωρείται ότι «πρόδωσε» την Ευρωζώνη, αποτελώντας το Δούρειο Ίππο του ΔΝΤ (αν και υποθέτουμε ότι, χρησιμοποιήθηκε τόσο αυτή, όσο και το ΔΝΤ από τη Γερμανία, με στόχο την ηγεσία της Ευρώπης), όσο και λόγω της ιδιάζουσας «εκμετάλλευσης» της από την μερκαντιλίστρια Γερμανίδα καγκελάριο (παραδειγματισμός των υπολοίπων χωρών).

Η πολιτική λιτότητας, η οποία επιβλήθηκε στην Ευρώπη, συμβάλλει τα μέγιστα στην κυριαρχία της Γερμανίας – ενώ οδηγεί σε μία δεκαετία καταστροφικής ύφεσης, η οποία θα πλήξει σε μεγάλο βαθμό τις Η.Π.Α. και το χρηματοπιστωτικό θηρίο. Επομένως,η αντεπίθεση των αγορών θεωρείται δεδομένη, ενώ φαίνεται πως έχει προβλεφθεί, εάν όχι υποκινηθεί από τη Γερμανία – η οποία, αφενός μεν θα διευκολυνθεί στις προσπάθειες απεξάρτησης της από τις αγορές, αφετέρου θα αναγκάσει τους «εταίρους» της να προσδεθούν στο δικό της άρμα, χωρίς καμία δυνατότητα αλλαγής πορείας εκ μέρους τους. Έτσι θα εξασφαλισθεί η δημιουργία οικονομικών ζωνών χαμηλού εργατικού κόστους και φορολογίας εντός της ΕΕ, με απολυταρχική δομή ανάλογη της Κίνας και με τις εθνικές κυβερνήσεις «ύπατους αρμοστές», οι οποίοι θα ενδυναμώνουν συνεχώς τη Γερμανία.         

Η Ελλάδα, με κριτήριο τα διάφορα είδη χρέους, θα είχε τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει οικονομικά, με μία ικανή κυβέρνηση – αν και θα ήταν υποχρεωμένη να μειώσει τις κοινωνικές της δαπάνες, τις στρατιωτικές επίσης (θεωρείται ότιχωρίς αυτές, το χρέος μας δεν θα υπερέβαινε το 60% του ΑΕΠ), παράλληλα με την αναδιάρθρωση του δημοσίου τομέα της, έτσι ώστε να διευκολυνθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις. Απέναντι στα χρέη της διαθέτει μία σημαντικότατη δημόσια περιουσία (σε αντίθεση με όλες σχεδόν τις άλλες χώρες), έναν ανεκμετάλλευτο υπόγειο πλούτο τεράστιας αξίας, καθώς επίσης μεγάλες απαιτήσεις απέναντι στη Γερμανία (πολεμικές επανορθώσεις).

Εν τούτοις, απαιτείται σημαντικός χρόνος για να αποδώσουν τα στοιχεία του Ενεργητικού της – επίσης, βοήθεια(οικονομική, Know How) για να τα καταφέρει (αν και υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να τιτλοποιηθούν αρκετά περιουσιακά στοιχεία της – να εκχωρηθούν δηλαδή μελλοντικά έσοδα, έναντι χρημάτων). Στα πλαίσια αυτά έχουμε την άποψη ότι, οφείλουν να αναζητηθούν νέες συμμαχίες – είτε στο χώρο του Ευρώ, με στόχο την «απομόνωση» της Γερμανίας, είτε εκτός του Ευρώ (άρθρο μας). Χωρίς τους κατάλληλους συμμάχους, είναι αδύνατον να τα καταφέρει σήμερα – ενώ θα ήταν πολύ πιο εύκολο, δύο χρόνια πριν.

Εάν δεν το κάνει, αφήνοντας τα πράγματα να εξελιχθούν ως έχουν, θα υποδουλωθεί, θα αντιμετωπίσει μεγάλα διλήμματα και τρομακτικές καταστάσεις – ειδικά επειδή η σκόπιμη πολιτική λιτότητας θα την οδηγήσει στον εξευτελισμό, στη φτώχεια, στην ολοκληρωτική απώλεια της Εθνικής της κυριαρχίας και στην απόλυτη χρεοκοπία, χωρίς κανένα αντάλλαγμα.

Η δημόσια περιουσία της θα λεηλατηθεί, η ιδιωτική επίσης, ο υπόγειος πλούτος της θα «υπεξαιρεθεί», ενώ δεν θα εισπράξει ποτέ αυτά που της οφείλει η Γερμανία. Παράλληλα, η αποβολή της από την Ευρωζώνη ή/και η «μετάλλαξη» της σε Γερμανική επαρχία, χωρίς δικαιώματα αλλά μόνο υποχρεώσεις, πόσο μάλλον εάν ψηφιστεί τελικά η νέα συμφωνία του Μάαστριχτ ερήμην των Ευρωπαίων Πολιτών, είναι κάτι περισσότερο από πιθανή.

Τέλος, διαπιστώνοντας ότι, η Δημοκρατία είναι εντελώς ασύμβατη με το διεθνισμό (Ευρωζώνη), πόσο μάλλον με την παγκοσμιοποίηση (πως είναι δυνατόν να ελέγξουν οι Πολίτες μία πιο απομακρυσμένη, μεγαλύτερης ισχύος εξουσία, όταν δεν μπορούν να ελέγξουν το δικό τους κοινοβούλιο;), ενώ η νέα μορφή του καπιταλισμού «μιμείται» τον κινεζικό απολυταρχισμό, έχουμε την ελπίδα ότι, οι Έλληνες θα αντιδράσουν ενεργητικά πριν ακόμη εξαθλιωθούν ή/και υποδουλωθούν – όχι όπως συνέβη δηλαδή στη Γαλλική επανάσταση, στην Αργεντινή κλπ., στις οποίες προηγήθηκε η απόλυτη καταστροφή.  

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 11. Δεκεμβρίου 2011

viliardos@kbanalysis.com

    Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος και συγγραφέας, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου

http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2493.aspx

Ρόδης Ρούφος – Η χάλκινη εποχή, Το μυθιστόρημα του Κυπριακού Αγώνα

Μαζί με το κεφάλαιο που αφαιρέθηκε από την 1^η έκδοση

 Αν ο Έλληνας και ο Κύπριος αναγνώστης θα µπορούσε να κρατηθεί σε από­σταση από το κείµενο, και να µην αναζητά κάθε τόσο τις ευδιάκριτες αντιστοι­χίες προς τα πραγµατικά γεγονότα του κυπριακού αγώνα, αν δηλαδή δεν ανα­ζητούσε το ποσοστό «ιστορίας» και «µύθου» που περιέχουν οι σελίδες του Ρούφου, οπωσδήποτε θα κατέληγε στο συµπέρασµα πως βρίσκεται µπροστά σ’ ένα µυθιστόρηµα προικισµένο µε έντονη, πολυπρόσωπη πλοκή, µε σπάνιες αφηγηµατικές κορυφώσεις (όπως εκείνες των κεφαλαίων που επιγράφονται «Γραµµένο στο χιόνι» ή «ο θάνατος ενός τροµοκράτη»), και µε συνεχώς αυξα­νόµενο αναγνωστικό ενδιαφέρον. Για µιαν ακόµη φορά ο Ρούφος, ευρισκόµε­νος πολύ κοντά στα γεγονότα που επιλέγει να µας αφηγηθεί, επιτυγχάνει µε τη Χάλκινη Εποχή µιαν αξιόλογη ισορροπία µεταξύ πραγµατικότητας και µυθο­πλασίας. Ο Ρόδης Ρούφος, όπως εξάλλου και ο Σεφέρης, δεν πρόλαβε να δει και να ζήσει τον σφαγιασμό της Κύπρου, τραγική κατάληξη της δικτατορίας του 1967. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω πώς θα ένιωθε ο Ντάρελ μετά το 1974, όταν η Κερύ­νεια όπου έζησε κάποτε και ο ίδιος δεν ήταν πια το μέρος που γνώρισε. Τα γε­γονότα μάς ξεπερνούν με απίστευτη ταχύτητα, κάποτε και με απρόβλεπτες εξε­λίξεις. Και η Κύπρος ζει σήμερα ένα άλλο δράμα, διαρκέστερο και σκληρότε­ρο από τον αγώνα της δεκαετίας του ’50. Τόσο τα Πικρολέμονα όσο και η Χάλ­κινη Εποχή παραμένουν, κυρίως για τους νεότερους, ως τεκμήρια μιας περιόδου που έμελλε να δει πολλά πράγματα να αλλάζουν και πολλές καταστάσεις να ανατρέπoνται. Δύο συγγραφείς οι οποίοι έζησαν την ίδια κρίσιμη εποχή στον ίδιο τόπο καταθέτουν με τα βιβλία αυτά τις μαρτυρίες τους για το κλίμα και τις συνθήκες μέσα στις οποίες έζησαν και εβίωσαν τα γεγονότα. Είναι και οι δυο τους από τους συγγραφείς που αγαπώ και αισθάνομαι δικούς μου – για διαφορε­τικούς λόγους τον καθένα. Στις μέρες μας δε μετράει τόσο το τι μας αρέσει, αλ­λά τι υπάρχει πίσω και πέρα από τα βιβλία. Ο Ντάρελ στάθηκε κάποτε χρήσι­μος για την Ελλάδα, όχι όμως πάντοτε ωφέλιμος για τον τόπο μας. Είναι, αναμ­φισβήτητα, από τους δυνατότερους συγγραφείς της μεταπολεμικής αγγλικής λογοτεχνίας. Από την άλλη μεριά, ο Ρόδης Ρούφος είναι η πιστή ηχώ της ελ­ληνικής μεταπολεμικής περιπέτειας, αταλάντευτος και συνεπής στις αρχές του Έλληνα πολίτη, όπως μας τις παραδίδουν τα αρχαία ελληνικά κείμενα. Ανήκει σ’ αυτό το σπάνιο είδος που ολοένα χάνεται στην εποχή μας, μιαν εποχή που εξακολουθεί να είναι χάλκινη.

Δημήτρης Δασκαλόπουλος

 

Ο ΡΟΔΗΣ ΡΟΥΦΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΙΚΡΟΛΕΜΟΝΑ: ΕΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΝΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ

 

Ο Έλληνας συγγραφέας Ρόδης Ρούφος δημοσίευσε τη Χάλκινη Εποχή, ένα μυθιστόρημα για τον αγώνα ανεξαρτησίας της Κύπρου, το 1960. Παρ’ όλο που ο Ρούφος έγραψε το μυθιστόρημα στα αγγλικά και το δημοσίευσε στο Λονδίνο, για να παρουσιάσει στο αγγλικό κοινό την ελληνική άποψη, το βιβλίο του Ρούφου ουσιαστικά αγνοήθηκε από αυτό το κοινό. Αυτή η αδιαφορία είναι ιδιαίτερα προβληματική για μελετητές του Ντάρελ, μια και ο Ρούφος έγραψε τη Χάλκινη Εποχή ως απάντηση στο βιβλίο του Λώρενς Ντάρελ για την Κύπρο, τον οποίο είχε γνωρίσει κάποτε στο νησί. Ο Ρούφος το δηλώνει αυτό ρητά στο τέλος του τμήματος που δημοσιεύεται εδώ: «Χρειαζόταν ακόμα ένα βιβλίο [εκτός από τα Πικρολέμονα] για να συμπληρώσει τα κενά, για να δώσει την ελληνική άποψη»… Υπάρχουν ίχνη αποικιοκρατικής νοοτροπίας στον τρόπο με τον οποίο μερικοί αναγνώστες τού Ντάρελ μιλάνε ακόμα για τα Πικρολέμονα σαν ένα έντιμο ή ακόμα και φιλελληνικό βιβλίο, χωρίς να αναφέρουν, και μάλιστα χωρίς καν να έχουν επίγνωση, ότι έχει δημοσιευτεί ελληνική και κυπριακή απάντηση στα Πικρολέμονα. Και η Χάλκινη Εποχή δεν είναι άγνωστη στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Η ελληνική έκδοση, μεταφρασμένη από τον συγγραφέα, εξακολουθεί να κυκλοφορεί και να πωλείται ικανοποιητικά.

 

Χάρη στη γενναιοδωρία της Αριέττας Ρούφου, χήρας του Ρόδη Ρούφου, ένα κεφάλαιο της Χάλκινης Εποχής, που αναφέρεται στο βιβλίο του Ντάρελ και αφαιρέθηκε από το κείμενο επειδή υπήρχε ο φόβος να θεωρηθεί δυσφημιστικό, δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά. Ελπίζω ότι όταν ο Ρόδης Ρούφος θα έχει πει ό,τι έχει να πει, οι αναγνώστες θα δουν τα Πικρολέμονα με πιο κριτικό μάτι.

 

Ο Ρόδης Ρούφος (1924-1972) ανήκε στην ομάδα των Ελλήνων συγγραφέων που έκανε την εμφάνισή της μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρ’ όλο που είναι κυρίως πεζογράφος, ο Ρούφος δημοσίευσε επίσης ποίηση, θέατρο και μεταφράσεις από τα αρχαία ελληνικά.

 

Όπως ο διάσημος Έλληνας ποιητής Γιώργος Σεφέρης, ο Ρούφος υπηρέτησε στο ελληνικό διπλωματικό σώμα. Τοποθετήθηκε στη Λευκωσία ως Πρόξενος της Ελλάδας (εφόσον η Κύπρος ήταν αγγλική αποικία δεν μπορούσε να έχει ελληνική Πρεσβεία) από το 1954 ώς το 1956. Παρ’ όλο που η επίσημη θέση της ελληνικής κυβέρνησης δεν υποστήριζε την Ένωση (την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα), για να μην έρθει σε αντίθεση με την Αγγλία, Έλληνες αξιωματούχοι ανεπίσημα ενθάρρυναν τις δραστηριότητες των Κυπρίων. Ο Ρούφος υπήρξε σύνδεσμος ανάμεσα στην Αθήνα και την κυπριακή κίνηση υπέρ της Ένωσης.     

 

[Από το επίμετρο του David Roessel]

«Η Ελλάδα και το τέταρτο Ράιχ»

Το περιοδικό Άρδην και η εφημερίδα Ρήξη οργανώνουν εκδήλωση συζήτηση με θέμα:

Η Ελλάδα και το τέταρτο Ράιχ

Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί στην ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20), την Τρίτη 13 Δεκεμβρίου 2011, στις 7.30 μ.μ. Ομιλητές θα είναι οι:

Γιώργος Καραμπελιάς, οικονομολόγος

Σταύρος Λυγερός, εφ. Καθημερινή

Παναγιώτης Κουρουπλής, ανεξάρτητος βουλευτής

και Σταύρος Χριστακόπουλος, εφ. Ποντίκι

 

«Η Κρήτη στην αντιστασιακή παράδοση του Ελληνισμού, από τους Ενετούς στο Ρήγα»

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΕ ΤΟ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

Το Σωματείο για την κρητική ιστορία, παράδοση και λαογραφία «Δροσουλίτες», διοργανώνει εκδήλωση με το Γιώργο Καραμπελιά, εκδότη-συγγραφέα και θέμα

«Η Κρήτη στην αντιστασιακή παράδοση του Ελληνισμού, από τους Ενετούς στο Ρήγα«.

Η εκδήλωση θα λάβει χώρα την Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου και ώρα 19:30 στο χώρο του Σωματείου των Δροσουλιτών στον Πειραιά (Εθν. Αντιστάσεως 26 – Πλατεία Ιπποδαμείας, Στάση ΗΣΑΠ Πειραιά).

Το ζήτημα της διαμόρφωσης του Νέου Ελληνισμού μέσα από την Αντίσταση σε Δύση και Ανατολή εκφράζεται συμπυκνωμένα στην περίπτωση της Κρήτης, η οποία βρίσκεται σε μια διαρκή εξέγερση από το 1204 μέχρι το 1913, κι όποτε αυτό είναι δυνατό στα πλαίσια ευρύτερων προσπαθειών του Ελληνισμού.

Bonne nuit con Pangalos…

Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη andrikakis@patris.gr 

Bonne nuit con Pangalos…

Je suis très fier que je ne suis pas comme le Grec à toi …*

(*Καληνύχτα con** Πάγκαλε… Είμαι πολύ υπερήφανος που δεν είμαι τέτοιος Έλληνας όπως εσύ…)

**Con σημαίνει στα γαλλικά μαλάκας… Τον όρο χρησιμοποίησε πριν λίγες ημέρες ο Θεόδωρος Πάγκαλος για να χαρακτηρίσει ένα μέρος των διαμαρτυρόμενων Ελλήνων (τους μη κομμουνιστές και τους μη φασίστες…).

Επικαλέστηκε, μάλιστα, ανάλογη χρήση του όρου από τον άλλοτε Γάλλο πρόεδρο, στρατηγό Ντε Γκωλ. Η χρήση του όρου εδώ γίνεται ακριβώς όπως έγινε από τον κ. Πάγκαλο…

-Αντί να σεβαστεί τον κόσμο που υποφέρει από τις πολιτικές στις οποίες πρωταγωνίστησε, αντί να ζητήσει μια ταπεινή συγγνώμη, ο κύριος αντιπρόεδρος υβρίζει χυδαία, δείχνει να μην ανέχεται την άλλη άποψη, μ’ έναν αυταρχισμό που αποδεικνύει ότι είναι άξιος απόγονος του δικτάτορα παππού του… Δεν απολογήθηκε ποτέ για το φαγοπότι που γινόταν τόσα χρόνια, για τα βάρβαρα μέτρα που πληρώνουν οι πολλοί και αδύναμοι, για την εύνοια προς τους νταβατζήδες του τόπου, για την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας σε ξένους.

-Η αθυροστομία του Πάγκαλου, με τον παχυλό μισθό που εισπράττει για να στρογγυλοκάθεται στην καρέκλα του, εκείνου που δηλώνει ότι δεν έχει να πληρώσει την έκτακτη εισφορά για τα δεκάδες ακίνητά του και θα πρέπει να πουλήσει ένα απ’ αυτά προκειμένου να καταβάλει το ποσό στην εφορία, είναι πασίγνωστη. Αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασε τα εσκαμμένα.

Νιώθω προσωπικά θιγμένος, και επειδή εγώ έχω φιλότιμο, δεν έχω φτάσει στα όρια της χοντροπετσιάς της εξουσίας του, έχω να πω δυο λόγια. Με ποια ιδιότητα; Αφού δεν θεωρούμαι κομμουνιστής (επειδή η σημερινή αριστερά δεν με εμπνέει), και φυσικά δεν είμαι φασίστας, με κατατάσσει προφανώς στην κατηγορία του “μαλάκα” (con). Ε, ναι, το παραδέχομαι, είμαι “con” αφού τόσα χρόνια έφτυνα μόνο στο δρόμο…

-Ως θιγόμενος πολίτης θα μπορούσα να προσφύγω στα δικαστήρια για τον προκλητικό υβριστή υψηλόμισθο αξιωματούχο, με τα εξοργιστικά προνόμια έναντι των πολιτών και των ανθρώπων που τόσα χρόνια τον στέλνουν στη βουλή να κάνει καλύτερη τη ζωή τους κι όχι να τους υβρίζει ή να περιφέρεται στα κανάλια πουλώντας κακής ποιότητας πνεύμα. Αλλά προτιμώ να του πετάξω στη μούρη ότι πράγματι είμαι ένας con που ανέχομαι όλους εσάς τους αλαζόνες, τους ανθρώπους που καταπατήσατε την εμπιστοσύνη εκατομμυρίων Ελλήνων.

Κι είμαι και σήμερα con επειδή μου τσαλαπατάτε τη ζωή, ακυρώνετε το μέλλον των παιδιών μου, σκοτώνετε τους γονείς μου κόβοντας διαρκώς από τα λεφτά της μικρής σύνταξης, τα παιδιά λιποθυμούν από την πείνα στις τάξεις που κάνουν μάθημα, κι εγώ σας ακούω και σας βλέπω και δεν αντιδρώ…

Μάλιστα… Τ’ ακούσαμε κι αυτό… Όσοι αντιδρούν στην πολιτική που εφαρμόζεται στην Ελλάδα θέλουν να γυρίσουμε στη δραχμή. Κι αυτοί είναι ή κομμουνιστές ή φασίστες ή μαλάκες (cons)… Η δήλωση (σε γαλλική αργκό…) είναι του αντιπροέδρου της ελληνικής κοινής (κυβέρνησης) Θεόδωρου Πάγκαλου, πρωταγωνιστή της πολιτικής ζωής τα τελευταία 30 χρόνια, το κρίσιμο δηλαδή διάστημα της μεγάλης ρεμούλας στη χώρα, εγγονού του δικτάτορα με το ίδιο ονοματεπώνυμο. Και για όσους δεν το έμαθαν, έγινε στη γαλλική τηλεόραση, ενώπιον του Γάλλου δημοσιογράφου που έμεινε μ’ ανοικτό το στόμα όταν άκουσε το νούμερο 2 της ελληνικής κυβέρνησης να υβρίζει τους Έλληνες…

Και κερατάδες και δαρμένοι, λοιπόν, κύριε Πάγκαλε… 

Η αθυροστομία και το θράσος του Πάγκαλου, με τον παχυλό μισθό που εισπράττει για να στρογγυλοκάθεται στην καρέκλα του, εκείνου που δηλώνει ότι δεν έχει να πληρώσει την έκτακτη εισφορά για τα δεκάδες ακίνητά του και θα πρέπει να πουλήσει ένα απ’ αυτά προκειμένου να καταβάλει το ποσό στην εφορία, είναι πασίγνωστα στοιχεία. Αλλά αυτή τη φορά ξεπέρασε τα εσκαμμένα. Νιώθω προσωπικά θιγμένος, και επειδή εγώ έχω φιλότιμο, δεν έχω φτάσει στα όρια της χοντροπετσιάς της εξουσίας του, έχω να πω δυο λόγια. Με ποια ιδιότητα; Αφού δεν θεωρούμαι κομμουνιστής (επειδή η σημερινή αριστερά δεν με εμπνέει), και φυσικά δεν είμαι φασίστας, με κατατάσσει προφανώς στην κατηγορία του “μαλάκα” (con). Ε, ναι, το παραδέχομαι, είμαι “con” αφού τόσα χρόνια έφτυνα μόνο στο δρόμο… 

Ως θιγόμενος πολίτης θα μπορούσα να προσφύγω στα δικαστήρια για τον προκλητικό υβριστή υψηλόμισθο αξιωματούχο, με τα εξοργιστικά προνόμια έναντι των πολιτών και των ανθρώπων που τόσα χρόνια τον στέλνουν στη βουλή να κάνει καλύτερη τη ζωή τους κι όχι να τους υβρίζει ή να περιφέρεται στα κανάλια πουλώντας κακής ποιότητας πνεύμα. Αλλά προτιμώ να του πετάξω στη μούρη ότι πράγματι είμαι ένας con που ανέχομαι όλους εσάς τους αλαζόνες, τους ανθρώπους που καταπατήσατε την εμπιστοσύνη εκατομμυρίων Ελλήνων. Κι είμαι και σήμερα con επειδή μου τσαλαπατάτε τη ζωή, ακυρώνετε το μέλλον των παιδιών μου, σκοτώνετε τους γονείς μου κόβοντας διαρκώς από τα λεφτά της μικρής σύνταξης, τα παιδιά λιποθυμούν από την πείνα στις τάξεις που κάνουν μάθημα, κι εγώ σας ακούω και σας βλέπω και δεν αντιδρώ…

Πρόσεξε λοιπόν ασεβή Πάγκαλε, γιατί η οργή του κόσμου φτάνει στην άκρη του ποτηριού, και κινδυνεύεις να πνιγείς… Πρόσεξε γιατί τους καταχραστές της εξουσίας θα τους πνίξει πρώτους αυτή η οργή, μόλις ξεχειλίσει. 

Con Pangalos (σου απευθύνομαι όπως απευθύνεσαι στους Έλληνες, κι ας μην έχω την ασφάλεια της εξουσίας σου…), δεν σεβάστηκες έναν κόσμο που σήμερα υποφέρει, ενώ εσύ έχεις εξασφαλίσει πολλές γενιές απογόνων σου. Δεν σεβάστηκες αυτούς που κατέστρεψες με τις χθεσινές και σημερινές πολιτικές, στη διαμόρφωση και εφαρμογή των οποίων συμμετείχες πάντα ως πρωταγωνιστής. Κι αντί, con Pangalos, να ζητήσεις μια ταπεινή συγγνώμη, συνεχίζεις να υβρίζεις με τη γνωστή χυδαιότητά σου… Ναι, «όλοι φταίξαμε», επειδή οι ψηφοφόροι σού έδιναν τη δυνατότητα να κυβερνάς… Αυτή είναι η συνευθύνη, τουλάχιστον. Αλλά όχι, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, όπως ξεδιάντροπα υποστηρίζεις. Απ’ αυτή τη γνωστή αναφορά σου, βεβαίως, υπάρχει η ομολογία ότι εσύ έφαγες! Με μερικούς, όμως, κι όχι μ’ όλους μας. Έτσι δεν είναι; Αλλά τη δική μου διαπίστωση δεν έκανε ούτε μισός εισαγγελέας σ’ αυτή την χώρα… Δεν ένιωσε την ανάγκη κανείς να σε φωνάξει να σε ρωτήσει «τι φάγατε, κατ’ ομολογία σας, με ποιους, κύριε αντιπρόεδρε»; 

Έχεις ιδέα από φτώχεια;

-Λοιπόν, con Pangalos, έχεις ιδέα τι θα πει να μην έχεις μεροκάματο; Το ξέρει κάποιος από την οικογένειά σου αυτό; Έχεις ιδέα τι σημαίνει, από τη δική σου βάρβαρη πολιτική, να υπάρχουν σχεδόν 1 εκατομμύριο άνεργοι, νέοι άνθρωποι στην πλειονότητά τους; Αυτοί δεν μπόρεσαν σίγουρα να είναι στο ίδιο τραπέζι για να τα φάτε μαζί… Αυτοί αντιδρούν. Τους βρίζεις, αντί να σκύβεις το κεφάλι από σεβασμό μπροστά στα όσα υποφέρουν, στο μέλλον τους που βλέπουν να μην υπάρχει…

-Έχεις ιδέα τι θα σημαίνει να μην φας ούτε μπουκιά ψωμί επί τρεις ημέρες; Ξέρεις πόσο, ειδικά σ’ εσένα, θα κόστιζε αυτό; Επειδή δεν ξέρεις, ρώτα τον Κρητικό μαθητή που λιποθύμησε μέσα στην τάξη από πείνα… Μικρό παιδί είναι, αλλά σίγουρα καταλαβαίνει τις συνέπειες της βαρβαρότητάς σου και δεν συμφωνεί. Αντί να τον σεβαστείς, τον υβρίζεις; 

-Έχεις έλθει ποτέ σε αδυναμία να πληρώσεις στη ΔΕΗ ή στην υπηρεσία ύδρευσης το λογαριασμό; Ρώτα εκείνους, τον κάθε con που δεν έχει να πληρώσει και του κόβουν το ρεύμα ή το νερό…

-Έχεις ιδέα τι σημαίνει να έχεις εισόδημα 500 ευρώ και να καλείσαι να πληρώσεις 400 ευρώ στη ΔΕΗ, 100 στο νερό, 240 ευρώ στα τέλη κυκλοφορίας, όχι επειδή έχεις ακριβό αυτοκίνητο, αλλά επειδή δεν μπορείς να πάρεις καινούργιο και η πολιτεία, αυτή που κανακεύει τύπους που γλείφουν τη δική σου εξουσία, σε τιμωρεί; Για πες μου πώς θα ζήσεις; 

-Καταλαβαίνεις τι σημαίνει να έχει μειωθεί στο μισό ο μισθός σου, στα 700- 800 ευρώ, και να μην πληρώνεσαι καν, αλλά να κάνει να παίρνεις; Να μην ξέρεις αν, πότε και πόσο δώρο θα πάρεις τα Χριστούγεννα;

-Ρώτησες ποτέ πώς περνά ένας συνταξιούχος, ένας άνεργος, επιστήμονας ή μη, τι τζίρο κάνει ένας μικρομεσαίος έμπορος ή βιοτέχνης; Πώς πληρώνουν τις υποχρεώσεις και τα χαράτσια που εσύ συναποφάσισες να επιβληθούν;

Πριν τους βρίσεις με το χυδαίο στόμα σου όλους αυτούς, έμαθες να σέβεσαι την εξουσία που σου παραχώρησαν και τα λεφτά που σε πληρώνουν τόσα χρόνια για να κάνεις τον κρατικό αξιωματούχο; 

Αλλά έχω και μια ακόμη επισήμανση, στο πολιτικό επίπεδο, στον δικό σου επαγγελματικό χώρο, δηλαδή… Εξύβρισες με τέτοιο τρόπο εκείνους που διαφωνούν με την πολιτική σου. Αυτό είναι αυταρχισμός. Τραμπουκισμός. Λυπάμαι που θα στο γράψω (εσύ ίσως χαίρεσαι…), αλλά διακρίνω έναν άξιο απόγονο ενός δικτάτορα παππού… Πάλι καλά που δεν μας είπε ότι όποιος διαφωνεί μαζί σου πρέπει και να φυλακίζεται ή να εξορίζεται, όπως πίστευε ο μακαρίτης παππούς σου… Η εποχή του παππού σου έμεινε στην ιστορία για τις μακριές φούστες των γυναικών, που επέβαλε με απόφασή του… Η δική σου εποχή θα μείνει στην ιστορία ως αυτή που τα παιδιά πεινούσαν και λιποθυμούσαν, κι εσύ τα έβριζες…

Από τις ύβρεις που εκστόμισες όμως διακρίνω και κάτι ακόμη. Προφανώς από την ασφάλεια της «υψηλής εξουσίας» σου δεν έχεις συνειδητοποιήσει ότι από κάτω υπάρχει ένας λαός που υποφέρει κι αλλάζει σιγά σιγά. Η χυδαιότητα των λόγων και των πράξεών σου δεν σε αφήνουν να δεις ότι δεν είμαστε πλέον στην εποχή του «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω»…

Και κάτι τελευταίο… Τους φασίστες (ή τους cons) μην τους αναζητάς ανάμεσα στους Έλληνες που διαμαρτύρονται. Γύρνα το κεφάλι σου στο τραπέζι του υπουργικού συμβουλίου που αντιπροεδρεύεις. Θα δεις μπόλικους. Κυρίως από την φάρα των πρώτων… 

Bonne nuit con Pangalos… Je suis très fier que je ne suis pas comme le Grec à toi … 

(Καληνύχτα con Πάγκαλε… Είμαι πολύ υπερήφανος που δεν είμαι τέτοιος Έλληνας, όπως εσύ…) 

 

http://www.patris.gr/articles/213519

Eλλάδα και Κύπρος κινδυνεύουν με διαμελισμό μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ

Του Σάββα Καλεντερίδη

Την περίοδο που η Κωνσταντινούπολη, έδρα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, διεξήγαγε έναν πολυετή φθοροποιό εσωτερικό πόλεμο στις ανατολικές της επαρχίες, με σκοπό την εξάλειψη του Μονοφυσιτισμού, μια νέα δύναμη έκανε την εμφάνισή της στις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου.

Ήταν οι Άραβες, οι οποίοι, ενισχυμένοι από την ενοποιητική επίδραση του Ισλάμ και επωφελούμενοι από τον εσωτερικό πόλεμο του Βυζαντίου, τον 7ο αιώνα, κατέλαβαν σταδιακά τις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου, για να προχωρήσουν στη συνέχεια στις ακτές της Βορείου Αφρικής. Ακολούθησε η κατάληψη της Κύπρου, της Ρόδου, της Κω και της Χίου, και αργότερα, τον 9ο αιώνα, η κατάληψη της Κρήτης και της Σικελίας.

Με άλλα λόγια, ενώ επί αιώνες και μέχρι τον 7ο αιώνα η Μεσόγειος ήταν μια ασφαλής θάλασσα, με καλά οργανωμένες πολιτείες όπου πρυτάνευε ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός υπό τον έλεγχο πρώτα της Ρωμαϊκής και μετά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, λόγω εσωτερικών αδυναμιών του Βυζαντίου, ειδικά η ΝΑ Μεσόγειος σταδιακά μετατράπηκε σε μια αραβική θάλασσα, όπου ίσχυαν οι κανόνες της νέας θρησκείας, το Ισλάμ. Η κατάσταση επιδεινώθηκε για το χριστιανικό κόσμο, με την εμφάνιση των Τούρκων στην Ανατολή, οι οποίοι, κατά παράδοσιν βάρβαροι και αγράμματοι, ενσωμάτωσαν εύκολα τη νέα θρησκεία.

Αυτή την πολύ αρνητική για τα συμφέροντα της Δύσης εξέλιξη υποτίθεται ότι επιχείρησαν να ανατρέψουν οι Σταυροφορίες, οι οποίες απλά επιτάχυναν την πτώση του Βυζαντίου, για να κυριαρχήσει το Χαλιφάτο στα όρια της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, στον Εύξεινο Πόντο και τη ΝΑ Μεσόγειο.

Με την επανάσταση στην ελληνική χερσόνησο και την ίδρυση του ελληνικού κράτους, άρχισε ο χορός των εθνικών εξεγέρσεων, που οδήγησαν στη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την κατάργηση του Χαλιφάτου (1924) και τη δημιουργία των εθνικών κρατών στη Βαλκανική, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική.

Έτσι, σταδιακά η θάλασσα του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου άρχισαν να γίνονται πιο ασφαλείς για τα συμφέροντα της Δύσης, με τον ελληνικό παράγοντα να επανακάμπτει και να κυριαρχεί στην περιοχή στον τομέα του ελέγχου της εμπορικής ναυτιλίας, θέση που ενισχύθηκε μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Με την είσοδο της 3ης χιλιετίας και του 21ου αιώνα, οι συσχετισμοί που είχαν παγιωθεί με την ίδρυση των εθνικών κρατών στη ΝΑ Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική, που κρατούσαν υπό σχετικό «έλεγχο» το πολιτικό Ισλάμ, άρχισαν να ανατρέπονται, εξ αιτίας των αδιεξόδων που αντιμετώπιζαν τα κατά τόπους αυταρχικά καθεστώτα, κυρίως λόγω της ανάπτυξης της τεχνολογίας και της διακίνησης της γνώσης, της πληροφορίας και των ιδεών.

Το ενδεχόμενο της ανεξέλεγκτης κατάρρευσης όλου αυτού του «συστήματος» και της επανάκαμψης του πολιτικού Ισλάμ σε αυτήν την εξαιρετικά κρίσιμη για τα συμφέροντα της Δύσης περιοχής, ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης για τη Δύση. Γι’ αυτό, η αλλαγή, που σημαίνει ανατροπή των παλιών καθεστώτων, έπρεπε να γίνει «συντεταγμένα».

Η αλλαγή ξεκίνησε πιλοτικά από την Τουρκία, όπου οι ΗΠΑ δρομολόγησαν την ανατροπή του κεμαλικού καθεστώτος -που δημιούργησε ο αγγλικός παράγοντας και στήριξαν οι ίδιοι επί μισό αιώνα- ενισχύοντας το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και τον Ταγίπ Ερντογάν. Ο στόχος ήταν η δημιουργία ενός μοντέλου ελεγχόμενης μετριοπαθούς ισλαμικής διακυβέρνησης, ένα μοντέλο που θα ακολουθούσαν και οι άλλες χώρες, μετά την ανατροπή των παλιών καθεστώτων.

Μετά τη «δοκιμή» του μοντέλου επί μια δεκαετία στην Τουρκία, εμφανίστηκε το φαινόμενο της «Αραβικής Άνοιξης» πρώτα στη Βόρεια Αφρική και τώρα στη Μέση Ανατολή. Ανατράπηκαν τα καθεστώτα στην Τυνησία, την Αίγυπτο και τη Λιβύη, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη το «φαινόμενο» στη Συρία, όπου το Ιράν και η Ρωσία προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό τον Άσαντ και το καθεστώς του, η κάθε χώρα για τα δικά της στρατηγικά συμφέροντα. Σε όλες τις προαναφερθείσες χώρες το -υποτίθεται- μετριοπαθές Ισλάμ αποτελεί κυρίαρχη πολιτική δύναμη που υποστηρίζεται από την Τουρκία του Ερντογάν, ενώ στις πρόσφατες γενικές εκλογές που διεξήχθησαν στο Μαρόκο, το κόμμα των μετριοπαθών ισλαμιστών, που είχαν σαν σύμβολό την παραδοσιακή λάμπα πετρελαίου (το ΑΚΡ του Ερντογάν έχει τον ηλεκτρικό λαμπτήρα), κατέλαβε την πρώτη θέση.

Αν παρατηρήσουμε μακροσκοπικά τα γεγονότα που είναι σε εξέλιξη στη Μέση Ανατολή, τη Βόρειο Αφρική και τη ΝΑ Μεσόγειο, θα διαπιστώσουμε ότι την περίοδο αυτή λαμβάνουν χώρα κοσμογονικές αλλαγές. Το Ισλάμ επανακάμπτει -υποτίθεται με ελεγχόμενο τρόπο- σε μια ευρύτατη περιοχή της δικής μας γειτονιάς, με την Τουρκία να έχει ρόλο πρότυπου σε όλο αυτό το ιστορικό εγχείρημα. Σε περίπτωση δε που ολοκληρωθεί αυτή η ιστορική φάση, η περιοχή της ΝΑ Μεσογείου θα μετατραπεί σε μια ισλαμική λίμνη, με την Αίγυπτο να ελέγχει τη Διώρυγα του Σουέζ και τα βασικά λιμάνια της περιοχής «μετριοπαθείς» ισλαμικές κυβερνήσεις, υπό την επιρροή της Άγκυρας και της Ουάσιγκτον.

Σε όλη αυτή την ισλαμική λίμνη, τα μόνα μη μουσουλμανικά κράτη θα είναι η Ελλάδα και το Ισραήλ, με την Κύπρο διαμελισμένη και το κατεχόμενο τμήμα της ελεγχόμενο από τους βάρβαρους κατακτητές.

Υπό τις συνθήκες αυτές, με την παραδοχή ότι το όλο εγχείρημα είναι υπό την εποπτεία της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, και εν μέρει των Παρισίων και του Βερολίνου, αν «κλείσουμε» λίγο το φακό μας, θα διαπιστώσουμε ότι ο έλεγχος του ελληνικού χώρου, όπως αυτός ορίζεται από τα όρια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) της Κύπρου και της Ελλάδος -όποτε αυτή οριστεί- από τις κυβερνήσεις της Αθήνας και της Λευκωσίας, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί, ειδικά υπό το βάρος της βαθύτατης οικονομικής κρίσης που είναι σε εξέλιξη και στα δυο κράτη.

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, με την Ελλάδα να διασύρεται διεθνώς και να περιθωριοποιείται και τους άθλιους πολιτικούς συνεπικουρούμενους από αριβίστες αξιωματικούς να οδηγούν κυριολεκτικά σε διάλυση τις ένδοξες ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, είναι εξαιρετικά πιθανό ο ελληνικός χώρος το επόμενο διάστημα να κινδυνεύσει να ελεγχθεί στρατηγικά από την Τουρκία και το Ισραήλ, που παραμένουν οι κεντρικές στρατηγικές επιλογές της Ουάσιγκτον στην περιοχή.

Για όσους ενδιαφέρονται, ας εξετάσουν το διαμελισμό της Πολωνίας μετά από ταυτόχρονη επίθεση της Ρωσίας και της Γερμανίας, το 1939. Θα μπορέσουν να εξάγουν πολύτιμα συμπεράσματα! Εμείς απλά να σημειώσουμε ότι στην περίπτωση του ελληνικού χώρου ο διαμελισμός δεν θα είναι ακριβώς εδαφικός, αλλά θα έχει τη μορφή εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και επιρροής.

Εκτός κι αν…

Δημοσιεύθηκε σήμερα Παρασκευή στην εφημερίδα Δημοκρατία

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/12/e.html#.TtvS2LLtt5U

Ελλάδα και Κύπρος κινδυνεύουν με διαμελισμό μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ (2)

Εκτός κι αν…

Στο ομώνυμο άρθρο μας που δημοσιεύθηκε στην Δημοκρατία της Παρασκευής, αναφερθήκαμε στο ιστορικό των γεωπολιτικών εξελίξεων που τείνουν να μετατρέψουν τη λεκάνη της ΝΑ Μεσογείου σε μια ισλαμική θάλασσα, που θα περιβάλλεται από ισλαμικά κράτη που θα οικοδομηθούν με πρότυπο και υπό την επιρροή της Τουρκίας.

Το γεγονός αυτό, αναβαθμίζει το ρόλο της Τουρκίας, που εκτός από πρότυπο χρησιμοποιείται περίπου και ως τοποτηρητής της Ουάσιγκτον στον ισλαμικό κόσμο της ΝΑ Μεσογείου, η οποία αποτελεί μαζί με το Ισραήλ το μόνο παράγοντα σταθερότητας, αφού Ελλάδα και Κύπρος περιθωριοποιούνται, υπό το βάρος της βαθύτατης οικονομικής -και όχι μόνον- κρίσης από την οποία κλυδωνίζονται συθέμελα.

Είπαμε λοιπόν ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι εξαιρετικά δύσκολο για Ελλάδα και Κύπρο να υπερασπιστούν τον ελληνικό χώρο στη γραμμή Θράκη-Αιγαίο-ΝΑ Μεσόγειο, και κινδυνεύουν να συνθλιβούν μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, που επιχειρούν να παίξουν ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή, η κάθε μια για δικό της λογαριασμό, σχεδιασμό και λόγο.

Αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε. αποτελούσε μια πολιτική ή για την ακρίβεια γεωπολιτική απόφαση των Βρυξελών, με την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση επεξέτεινε τα σύνορα και άρα τα συμφέροντά της μέχρι τις ακτές της Συρίας, του Λιβάνου, του Ισραήλ, της Γάζας και της Αιγύπτου, η μοναδική ελπίδα που είχαμε να στηρίξουμε τις ελπίδες μας για προάσπιση και θωράκιση των συμφερόντων μας, μετά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρωζώνη και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, δείχνει προς το παρόν να εξανεμίζεται.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, και με τη Ρωσία να εξοβελίζεται από τη ΝΑ Μεσόγειο μετά την επικείμενη κατάρρευση της Συρίας, Ελλάδα και Κύπρος βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα ζωτικής σημασίας γεωπολιτικό πρόβλημα, το οποίο γίνεται ακόμα πιο δυσεπίλυτο, αν σκεφθεί κανείς ότι τα τελευταία χρόνια έγιναν με μεθοδικό τρόπο τα εξής:

Η Ελλάδα αποδυναμώθηκε γεωπολιτικά, αφού με την ανατροπή Καραμανλή υποχρεώθηκε περίπου με βίαιο τρόπο να εγκαταλείψει την πολιτική της προσέγγισής της με τη Ρωσία, που έδινε ένα κάποιο διέξοδο στην ασφυκτική και πνιγηρή κατάσταση που τείνει να δημιουργηθεί για τα ελληνικά συμφέροντα στη γραμμή Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος-ΝΑ Μεσόγειο.

Με την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ και τον Γεώργιο Παπανδρέου, το 2009, και την τοποθέτηση σε κρίσιμα πόστα της κυβέρνησής του προσώπων της απολύτου εμπιστοσύνης του, που σε αγαστή ομολογουμένως συνεργασία και συντονισμό από τον ίδιο εκινούντο σε πλήρη εναρμόνιση με τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον που αναφέρθηκαν παραπάνω, η Ελλάδα οδηγήθηκε σε πλήρη περιθωριοποίηση.

Πρώτα λεηλατήθηκαν τα τελευταία κεφάλαια από τα -δανεικά- χρήματα που άφησε στα ταμεία η κυβέρνηση Καραμανλή. Στη συνέχεια, και αφού η Ελλάδα δεν δανείστηκε τα χρήματα που μπορούσε από τις αγορές με ευνοϊκούς όρους, ακολούθησε ο διασυρμός και η λοιδορία της Ελλάδος και των Ελλήνων, ενώ είχε προηγηθεί η τοποθέτηση του κ. Γεωργίου, πρώην στελέχους του ΔΝΤ, ο οποίος υπό την νέα (;) του ιδιότητα, ως επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, σύμφωνα με τις κατηγορίες του εισαγγελέα, «μαγείρεψε» σκόπιμα τα στοιχεία, για να διογκωθεί το έλλειμμα της Eλλάδας τεχνηέντως στο 15,4%, ώστε να είναι μεγαλύτερο από το αντίστοιχο της Iρλανδίας και η Eλλάδα να αναγκαστεί να καταφύγει στο ΔΝΤ και να λάβει σκληρά μέτρα, που θα οδηγούσαν στην πλήρη καταστροφή την ελληνική οικονομία.

Σε δεύτερη φάση, και ενώ η Ελλάδα κατ’ ουσίαν είχε ήδη υποδουλωθεί στους δανειστές της, οι οποίο σημειωτέον είναι οι ενορχηστρωτές και οι σχεδιαστές του γεωπολιτικού σκηνικού της ΝΑ Μεσογείου, μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο διάλυσης του ελληνικού κράτους, μέσω της εξαθλίωσης των δημοσίων υπαλλήλων και της εφεδρείας, αντί ενός καλά μελετημένου επανασχεδιασμού του ελληνικού κράτους, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε την απόλυση 200 χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.

Σε τρίτη φάση ακολούθησε με σχέδιο η αποδόμηση και το ξεχαρβάλωμα των ένδοξων ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, με δηλώσεις περί αντιπαραγωγικών αξιωματικών, με περικοπές επιδομάτων των ιπταμένων των μαχητικών αεροσκαφών, που κυριολεκτικά σηκώνουν στις πλάτες τους τη γεωπολιτική πίεση που δέχεται η Ελλάδα ένεκα του προαναφερθέντος σχεδιασμού. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ακολούθησε o «κίνδυνος του πραξικοπήματος» που επικαλέστηκε ο πρωθυπουργός στις Κάνες, ο αποκεφαλισμός του συνόλου της ηγεσίας των ΕΔ, και η θέσπιση του χαφιεδισμού οριζοντίως και καθέτως στις τάξεις των ΕΔ από τον κ. Μπεγλίτη, μια ενέργεια βάζει δυναμίτη στα θεμέλια του στρατού, αφού καταλύει την ιεραρχία, που αποτελεί την πεμπτουσία κάθε οργανωμένου συνόλου, όπως είναι ο στρατός.

Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε το επεισόδιο στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από μερίδα ΜΜΕ που κινούνται στην ίδια γ»γραμμή» με την ομάδα των αποδομητών της χώρας, του κράτους και του στρατού, αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα, αν και το ρόλο αυτό διεκδικεί με αξιώσεις ο ομάδα των τεσσάρων υπουργών στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης, που ως ασυντόνιστος και παράταιρος θίασος, μάλλον παρακολουθεί παρά πράττει τα δέοντα για να σταματήσει τη διάλυση των ενόπλων δυνάμεων.

Η τραγικότητα της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας είναι τέτοια, που Ελλάδα και Κύπρος θα πέσουμε χωρίς όρους και σαν ώριμο φρούτο στην αγκαλιά του Ισραήλ ή της Τουρκίας ή και των δυο. Και υπάρχει μόνον ένας δρόμος για να αποφύγουμε τα χειρότερα, να αποτρέψουμε την πλήρη περιθωριοποίηση της πατρίδος μας και να προασπίσουμε την ελληνικό χώρο. Ο δρόμος αυτός είναι η ανάληψη της ευθύνης από το σύνολο των πολιτών και του ελληνικού έθνους.

Οι Έλληνες θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να γίνουμε κοινωνοί της κρισιμότητας της κατάστασης και στη συνέχεια, μέσα από διαδικασίες ασφυκτικής πίεσης της κοινής γνώμης, να επιβάλουμε στην κυβέρνηση Παπαδήμου να διαχειριστεί την κατάσταση έτσι, ούτως ώστε να μην υποθηκευτεί η εθνική μας περιουσία και το μέλλον της χώρας.

Παράλληλα, οι Έλληνες πολίτες, μέσα από το μοναδικό μας όπλο, που είναι η πίεση της κοινής γνώμης και η ψήφος, να αποβάλλουμε από την πολιτική σκηνή τις ελίτ των κομμάτων και των ΜΜΕ που στην ουσία δρουν ως εγκάθετοι και εντολοδόχοι ξένων συμφερόντων, ξοδεύοντας αφειδώς τα χρήματα του ελληνικού λαού, μέσα από την κατασπατάληση των μυστικών κονδυλίων και των κονδυλίων με τα οποία σκανδαλωδώς χρηματοδοτούνται τα κόμματα.

Τέλος, θα πρέπει εμείς, η Έλληνες πολίτες, η κοινωνία των πολιτών, να δημιουργήσουμε οι ίδιοι τις συνθήκες για την ριζική αλλαγή του τρόπου με τον οποίο ασκείται η πολιτική στην Ελλάδα, ξεκινώντας από την αλλαγή του πολιτεύματος μέσα την έγκριση ενός εντελώς νέου συντάγματος, που θα δίνει τη δυνατότητα στους Έλληνες πολίτες να έχουν ουσιαστικό λόγο και ρόλο στις αποφάσεις και στην προάσπιση και υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων και του ελληνικού χώρου. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να περιορίσουμε το ρόλο των ξένων πρεσβειών και των εγκαθέτων τους στην πολιτική, το κράτος και τα ΜΜΕ, που λειτουργούν ως Δούρειος Ίππος.

Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, αξίζει να βροντοφωνάξουμε όλοι μαζί προς τους αποδομητές και ξεθεμελιωτές: Κάτω τα χέρια από τις ένοπλες δυνάμεις!

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Δημοκρατία της Κυριακής

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/12/2.html

Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα

του Βασίλειου Μαρκεζίνη

 Τόσο η Ελλάδα ως μέλος της Ευρώπης όσο και, ξεχωριστά, η Ελλάδα και η Ευρώπη περνούν υπαρξιακή κρίση. Έχουν όμως ένα ακόμη κοινό σημείο (παρότι συνηθίζεται σήμερα στην Ευρώπη να αποκηρύσσονται οι Έλληνες ως διαφορετικοί και αναξιόπιστοι): τα προβλήματα και των δύο είναι, εν πολλοίς, αυτοπρόκλητα, δημιουργήματα ανέμπνευστων ηγετών και μιας μορφής διακυβέρνησης βασισμένης σε συμβιβασμούς με μοναδικό στόχο την πολιτική επιβίωση των κυβερνώντων.

1. Ελλάδα: Παλιές αμαρτίες

Έχει γίνει της μόδας, ειδικά μεταξύ των λεγόμενων «ανώτερων» κοινωνικών στρωμάτων, να κατηγορείται για τα σημερινά προβλήματα της Ελλάδας ο Ανδρέας Παπανδρέου. Το γεγονός ότι ο Ανδρέας εφάρμοσε ένα κοινωνικό πρόγραμμα που υπερέβαινε τις οικονομικές αντοχές της χώρας έθεσε πράγματι σε κίνηση μια καθοδική οικονομική πορεία. Εντούτοις, είναι αναντίρρητο ότι τα «κοινωνικά επιχειρήματα» που βρίσκονταν στη βάση αυτού του προγράμματος εξηγούν την αναγκαιότητά του, έστω και αν δεν δικαιολογούν την έκτασή του.

Αναμφίβολα, τότε ξεκίνησε η μοιραία τάση αύξησης του δημόσιου τομέα και των κρατικών δαπανών (και, προφανώς, του δημόσιου χρέους). Ο πίνακας όμως που παρουσιάζεται κατωτέρω δείχνει ότι, με εξαίρεση δύο μόνο χρόνια –κατά τη διάρκεια της τελευταίας διακυβέρνησης Παπανδρέου− οι κρατικές δαπάνες συνεχίστηκαν και μάλιστα αυξήθηκαν με τρόπους γνωστούς ή, άλλοτε, κρυφούς (κατά την περίοδο Σημίτη). Έτσι, αυτή η διττή, μικροκομματική βάση της σπατάλης άρχισε να αποτελεί τον καθιερωμένο κανόνα, επιτρέποντας σε κάθε κυβέρνηση να δαπανά ετησίως 4 με 5 δισ. περισσότερα από τα έσοδά της. Πρέπει να γυρίσουμε στο 1974 για να εντοπίσουμε ισοσκελισμένο προϋπολογισμό και δημόσιο χρέος σχεδόν ανύπαρκτο! Αποδεικνύεται, έτσι, ότι οι ανταλλαγές ύβρεων μεταξύ των πολιτικών μας δεν αποτελούν απλώς εκδηλώσεις υποκρισίας αλλά και κατάφωρα ψέματα!

2. Ευρωπαϊκές αμαρτίες

Η Ευρώπη, με τη σειρά της, έχει να δει εμπνευσμένο ηγέτη από την εποχή του Ζακ Ντελόρ. Ο προγραμματισμός που ήταν σε θέση να επιβάλλει ο Ντελόρ αποδυναμώθηκε πλήρως, καθώς η Ευρώπη παρασύρθηκε στο μονοπάτι μιας κακοσχεδιασμένης πολιτικής επέκτασης προτού μπορέσει να εκσυγχρονιστεί σε βάθος.

Απόρροια τούτου στάθηκε η απόφαση της να κάνει ένα μεγάλο βήμα προς την καθιέρωση ενιαίου νομίσματος χωρίς ταυτόχρονα να καθιερώσει και έναν μηχανισμό αντιμετώπισης των ενδεχόμενων προβλημάτων, δεδομένης ιδίως της πολιτικής – και πάλι – αλλά οικονομικά αβάσιμης απόφασής της να εντάξει στη νέα οικονομική λέσχη χώρες που, τόσο λόγω νοοτροπίας όσο και λόγω οικονομικής κατάστασης, δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν σε ένα περιβάλλον σαφώς προορισμένο για τους πειθαρχικούς Βορειοευρωπαίους. Όσο και αν αυτή η διαπίστωση πληγώνει την ιταλική ή την ελληνική (και, γενικότερα, τη βαλκανική) υπερηφάνεια, γεγονός παραμένει ότι αυτές οι κινήσεις στάθηκαν πρόωρες.

3. Νέα κυβέρνηση

Επανερχόμενοι στη σημερινή πραγματικότητα, παρατηρούμε ότι σχεδόν ταυτόχρονα η Ελλάδα και η Ιταλία απέκτησαν τεχνοκράτες πρωθυπουργούς. Το ιταλικό μοντέλο είναι μυώδες και εξολοκλήρου τεχνοκρατικό – η τελευταία αυτή ιδιότητα μπορεί, μάλιστα, να ενθαρρύνει τη συνωμοσιολογία σχετικά με την εξουσία του σύγχρονου τραπεζικού κατεστημένου. Διερωτώμαι όμως: μήπως οι προαναφερθείσες κινήσεις δικαιώνουν τελικά τους Κινέζους, οι οποίοι επικρίνουν τη Δύση όταν τους πιέζει να έχουν πολιτικές και όχι τεχνοκρατικές κυβερνήσεις;

Η δική μας εκδοχή «τεχνοκρατισμού» είναι «ελληνική». Αν και ευχόμεθα κάθε επιτυχία στην νέα προσπάθεια, η φράση μου τα λέει όλα! Γιατί δεν μπορώ να αποφύγω την απορία: για ποιον λόγο χρειαζόμασταν τόσο μεγάλη κυβέρνηση, αποτελούμενη κυρίως από υπουργούς που δεν τολμούν κάν να εμφανιστούν στον δρόμο, φοβούμενοι την μήνιν των πολιτών; Προσωπική μου άποψη: πρόκειται για έναν κυβερνητικό Φρανκενστάιν, δημιούργημα όχι φαντασίας αλλά συρραπτικής πολιτικής χειρουργικής. Ως φυσικό, το πλάσμα με τα παράταιρα μέλη, παρουσιάζει ήδη συμπτώματα δυσλειτουργίας που θα αυξηθούν, καθώς θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές συνέπειες των αντιλαϊκών μέτρων που θα λάβει την «εντολή» να εφαρμόσει υπό την εποπτεία Γερμανών!

4. Προβλέποντας το μέλλον: Πολιτική

Παρότι είναι ανέφικτες οι μακροχρόνιες προβλέψεις, διαβλέπω νέα «Ιουλιανά», τα οποία έχουν ήδη αρχίσει να μηχανεύονται ορισμένοι αμερικανοτραφείς δημοσιογραφικοί παράγοντες που, μέσω μιας αλλαγής και στον εκλογικό νόμο, θα προσπαθήσουν να υλοποιήσουν τα φιλόδοξα σχέδιά τους. Τι ακριβώς επιδιώκουν; (α) Να ολοκληρώσουν την καταστροφή του κ. Σαμαρά. (β) Να αναδιαμορφώσουν το κόμμα του ώστε να περιέλθει σε δικούς των ανθρώπους. (γ) Να δημιουργήσουν μικρότερα κόμματα τα οποία να μπορούν να χειραγωγήσουν στο πλαίσιο διαφόρων ευμετάβλητων συνασπισμών. (δ) Να εξασφαλίσουν την παραμονή ουδέτερων –ήτοι, αποστασιοποιημένων και μη χαρισματικών− τεχνοκρατών στο πρωθυπουργικό αξίωμα.

Ο λαός θα αποφασίσει πόσο ρεαλιστικά είναι αυτά τα σενάρια· και το μέλλον θα δείξει αν μπορούν να λειτουργήσουν. Κατά τη γνώμη μου, ωστόσο, τα σχέδια αυτού του είδους προσεγγίζουν πολύ επικίνδυνα την έννοια του συγκαλυμμένου πραξικοπήματος. Τέτοιες φιλοσοφίες προκάλεσαν μέγιστη ζημιά το 1965, οδηγώντας στο 1967, και πιθανότα να οδηγήσουν σε ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα τώρα.

5. Προβλέποντας το μέλλον: Οικονομία

Ισχυρίστηκα πρόσφατα ότι οι προβλέψεις μου ήταν πολύ ακριβέστερες από τις προβλέψεις του απελθόντος πρωθυπουργού, την αποχώρηση του οποίου ουδείς θρηνεί.

       Ας κάνομε ένα γρήγορο τσεκ – απ!

Μας είπε ότι «λεφτά υπάρχουν» ενώ, ασφαλώς, δεν υπήρχαν.

Δήλωσε ότι δεν επρόκειτο να πάει στο ΔΝΤ, ενώ το είχε προσυμφωνήσει.

Μας διαβεβαίωσε ότι η χώρα θα επέστρεφε στις αγορές εντός του 2011, ενώ είναι αμφίβολο αν θα καταφέρουμε να επιστρέψουμε μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια.

Απέκλεισε εντελώς το ενδεχόμενο «κουρέματος», αλλά έκανε τελικά ό,τι ακριβώς είχα προβλέψει (μαζί με μερικούς μόνο συναδέλφους) πριν από δέκα μήνες, προτείνοντας δηλαδή ένα κούρεμα τουλάχιστο της τάξεως του 50% (το οποίο ο σημερινός πρωθυπουργός, με ασυνήθιστη έλλειψη προβλεπτικότητας, είχε καταδικάσει δύο μόλις εβδομάδες προτού αυτό ανακοινωθεί επισήμως).

Το ζητούμενο σήμερα είναι: θα δεχθούμε τη νέα δανειακή σύμβαση, την επιτήρηση, το ξεπούλημα δημόσιων περιουσιακών στοιχείων σε ξευτιλιστικές τιμές, επιπλέον φόρους άνω των 3 δισ. ευρώ και τα νέα μέτρα λιτότητας πλέον των 6 δισ. ευρώ (όπως έγινε σαφές στον πρόσφατο προϋπολογισμό) σε μια περίοδο όπου στην Ευρώπη τα πάντα είναι απολύτως ρευστά; Καθώς φαίνεται, οι πολιτικοί μας, με μια σειρά από επικοινωνιακά τεχνάσματα, έχουν καταφέρει να μας να μας «δέσουν» σε όλα τα ανωτέρω μέτρα ως εάν ήταν μοιραία…

Τουλάχιστον, όμως, αρκούν αυτά τα «δεσμά» για να σωθούμε;

Η άποψη μου είναι: ΟΧΙ. Θεωρώ μάλιστα ότι είναι ζήτημα χρόνου προτού οι Ευρωπαίοι «φίλοι» μας αποφασίσουν να αποκόψουν το «καρκίνωμα» που ονομάζουν Ελλάδα προκειμένου να σώσουν το νοσούν σώμα των. Και αυτό όμως απαιτεί χρόνο και αν, ακόμη, είναι δυνατό…

Σ΄αυτή την προσπάθεια θα αποδειχθούν αποτελεσματικά τα περιλάλητα ευρωομόλογα; Ή μήπως η Ευρώπη θα διαιρεθεί τελικά σε ένα βόρειο τμήμα με σκληρό νόμισμα και χαμηλό πληθωρισμό, και ένα νότιο τμήμα με λαμπερό ήλιο, υψηλό πληθωρισμό, και εντελώς αμφίβολο μέλλον;

6. Το ευρωομόλογο ως πανάκεια

Θα αποτελέσουν άραγε τα ευρωομόλογα τη λύση που περιμένουμε; Το ζήτημα είναι τεχνικά πολύ πιο περίπλοκο από όσο νομίζουν οι περισσότεροι.

Ειδικότερα, ας μη ξεχνάμε καταρχάς ότι δημιουργούμε ένα νέο χρέος για να καλύψουμε το υπάρχον, και δεν τυπώνουμε χρήματα προς επένδυση.

Έπειτα, θα πρέπει να αποφασίσουμε ποιο χρέος επιθυμούμε να καλύψουμε: Το χρέος μίας χώρας; Το χρέος όλων των χωρών; Το χρέος που υπερβαίνει το συμφωνημένο 60% του ΑΕΠ;

Κι άραγε, πόσα χρήματα μπορούμε να τυπώσουμε για να τα κάνουμε όλα αυτά και συγχρόνως να διατηρήσουμε ένα «υγιές» ύψος πληθωρισμού για να μας βοηθήσει –εμμέσως− να μειώσουμε το δημόσιο χρέος;

Και πώς ακριβώς θα χειριστούμε τα ζητήματα των νομικών λεπτομερειών, της μορφής των εγγυήσεων, της δημιουργίας κεντρικών οργανισμών και υπουργείων, και του διορισμού επιτρόπων που θα επιβλέπουν μια στοιχειώδη κοινή χρηματοπιστωτική πολιτική, η οποία εμφανίζεται μόλις σήμερα, με τεράστια καθυστέρηση; 

Μπορούν άραγε να συμφωνηθούν εγκαίρως όλα αυτά, λαμβανομένης υπόψη της ταχύτητας με την οποία κινούνται οι αγορές για να εκμεταλλευθούν την αναποφασιστικότητα και αργοπορία των διχασμένων Ευρωπαίων ηγετών;

7. Πρωτογενές πλεόνασμα/έλλειμμα

Το χρέος δεν είναι ο μόνος μας πονοκέφαλος· η εξισορρόπηση του προϋπολογισμού είναι εξίσου σημαντική.

Πόσο ρεαλιστική είναι η κυβερνητική πρόβλεψη περί επίτευξης ενός μικρού πλεονάσματος την επόμενη χρονιά; Είναι τόσοι οι αστάθμητοι παράγοντες  ώστε, προσωπικά, δεν μπορώ να είμαι ούτε κατ’ ελάχιστον αισιόδοξος.

Ειδικότερα: πόσο θα μειωθούν οι τόκοι του χρέους;

Τούτο εξαρτάται από το είδος της συμφωνίας που θα συναφθεί με τους ιδιώτες κατόχους ελληνικών ομολόγων, οι οποίοι προσπαθούν με τον πιο πονηρό τρόπο να μεταλλάξουν τη συμφωνία του κουρέματος. Έτσι, αν γίνουν δεκτοί οι εκβιαστικοί τους όροι, το έλλειμμα του 2012 θα είναι της τάξεως του 6,7% του ΑΕΠ, αντί για το σημερινό 9%, πράγμα το οποίο θα ανατρέψει τους υπολογισμούς του κ. Βενιζέλου. Εάν, από την άλλη πλευρά, επικρατήσουν οι όροι που επιθυμεί η ελληνική κυβέρνηση, τότε το έλλειμμα θα είναι της τάξεως του 5,4% και τότε, εφόσον αποδειχθούν ακριβείς και κάποιες άλλες προβλέψεις, υπάρχει μια κάποια πιθανότητα να μπούμε τουλάχιστον σε μια φάση πρωτογενούς κέρδους, μικρού και κοπιώδους.

Πολλά ακόμη ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν.

Πόσο θα αυξηθούν τα έσοδα του κράτους; Ποιες θα είναι οι απώλειες του έτους; Στον προϋπολογισμό γίνεται λόγος για 59,1 δισ. ευρώ έσοδα, 72,5 δισ. ευρώ έξοδα. Η κυβέρνηση παραδέχεται ότι θα χρειαστεί νέους φόρους ύψους 3,6 δισ. ευρώ και νέες περικοπές ύψους 6,1 δισ. ευρώ. Μπορεί άραγε ο σημερινός κυβερνητικός Φρανκενστάιν να επιτύχει όλα τα ανωτέρω και συγχρόνως να αποφύγει τις επαπειλούμενες κοινωνικές αντιδράσεις;

8. Ευρώ και δραχμή;

Ας υποθέσουμε ότι το ευρώ επιβιώνει. Θα παραμείνουμε στη ζώνη του ευρώ ή μήπως, κάποια στιγμή, θα μας πετάξουν έξω οι φίλοι; Οι σχετικές συζητήσεις πάσχουν από τρεις διαφορετικές αδυναμίες.

Πρώτον: έχουν επικεντρωθεί στο πρώτο ενδεχόμενο, αποκλείοντας το δεύτερο. Πόσο ρεαλιστική είναι αυτή η τάση μακροπρόθεσμα;

Δεύτερον: τα σχετικά κείμενα έχουν βασιστεί στον δογματισμό, στην έλλειψη αντικειμενικότητας και λεπτομερούς ανάλυσης, καθώς και στους πολιτικούς διχασμούς. Η αβεβαιότητα ενισχύεται επιπλέον από την έλλειψη μια παράλληλης μελέτης των συνεπειών.

Τρίτον: τα περισσότερα άρθρα στον ελληνικό Τύπο, με αναλογία 6 προς 1, αποκλείουν με έμφαση την έξοδο από το ευρώ, σε σύγκριση με αυτά που εξηγούν γιατί μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να έχει και κάποια πλεονεκτήματα.

Τα ανωτέρω μάς προσανατολίζουν σε ένα μόνο συμπέρασμα.

Ό,τι και αν κάνουμε, και οι δύο επιλογές που διαθέτουμε θα έχουν σοβαρότατες συνέπειες.

Δεν θα ήταν σκόπιμο, επομένως, να τις μελετήσουμε όλα τα σενάρια, οπως κάνουν ήδη οι Ευρωπαικές χώρες και τράπεζες, και να λάβουμε τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα;

Πράγματι, όσο ορθός αν είναι ο ισχυρισμός ότι η πρώτη οδός σημαίνει μεν ανάκαμψη μέσω παρατεταμένης λιτότητας, άλλο τόσο ορθή είναι η ιδέα ότι η δεύτερη οδός, παρά τουσ κινδύνους της, θα μπορούσε να αποδειχθεί συντομότερη εφόσον φερθούμε υπεύθυνα και σχεδιάσουμε προσεκτικά την έξοδό μας.

 Άρθρο του Βασίλειου Μαρκεζίνη, το οποίο βασίστηκε στην πρόσφατη ομιλία του κατά την παρουσίαση του νέου του βιβλίου στις 29 Νοεμβρίου 2011. Το άρθρο δημοσιεύθηκε ταυτόχρονα και στο Έθνος της Κυριακής.

http://www.antibaro.gr/node/3531

Η μεγάλη πλάκα των Σκοπιανών στους Έλληνες πολιτικούς

ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΣΑΣ !

Τέσσερις πιτσιρικάδες Σκοπιανοί, οι 3 ελληνικής καταγωγής, ο Νίκολα Γκρούεσκι, ο Αντόνιο Μιλόσοσκι, ο Νίκολα Ντιμιτρόφ και ο Μάρτιν Πρότουγκερ (το άθροισμα των ηλικιών τους δεν φτάνει την ηλικία του Μητσοτάκη), γελοιοποίησαν όλους τους Έλληνες πολιτικούς. Ξέρετε γιατί;

Επειδή οι Έλληνες πολιτικοί δεν θέλουν να υπερασπιστούν τη Μακεδονία, βλέπουν ότι τους είναι εμπόδιο στην καριέρα τους και ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία -ή μάλλον, την αδυναμία, φιλοτιμία- επενδύουν την ήττα με το μανδύα του ρεαλισμού.

Πιό απλά

Κρατήστε το:

Από δω και το εξής θα ακούγεται πολύ έντονα και θα κυριαρχεί η άποψη «να τελειώνουμε, να βρούμε επιτέλους το αμοιβαία αποδεκτό όνομα με γεωγραφικό προδιορισμό που θα ιχύει έναντι όλων».

Θα βαρεθείτε να ακούτε και να διαβάζετε νουθεσίες, να «αφήσουμε τους ακραίους και τους εθνικιστές» και τις λοιπές μπούρδες που λένε όσοι δεν μπορούν να κερδίσουν μια διπλωματική μάχη.

Η μεγάλη πλάκα όμως είναι ότι, οι Σκοπιανοί δεν έχουν καμία διάθεση να αλλάξουν το όνομα του κράτους τους, αντικαθιστώντας το με ένα άλλο !

Και φυσικά δεν θα το κάνουν ποτέ.

Φαντάζεται κανείς ότι θα αλλάξουν τα πάντα όλα, από makedonja σε gorna makedonja ας πούμε;

Τα βιβλία τους, τους νόμους τους, τις πινακίδες τους, τα πάντα; Ούτε στο πιό τρελό σενάριο επιστημονικής φαντασίας δεν γίνονται αυτά.

Φαντάζεστε ότι θα υπάρξει Σκοπιανός ηγέτης, που θα πεί στον λαό του «εντάξει τα βρήκαμε με την Ελλάδα, αγπαητοί μου Βορειομακεδόνες, από αύριο κομμένο το Μακεδόνες, θα λεγόμαστε Βορειομακεδόνες»;

Κι έτσι οι πιτσιρικάδες κάνουν πλάκα στους Έλληνες πολιτικούς, που μετακινήθηκαν ..μέτρα και μέτρα, αλλά τα Σκόπια όλο και φεύγουν.

Σε λίγα χρόνια θα τους παρακαλάμε να τους δώσουμε το σκέτο Μακεδονία, αλλά δεν θα το δέχονται αν προηγουμένως η ….Ελλάδα, δεν σταματήσει τον αλυτρωτισμό !

Πρώτα δηλαδή θα αφαιρεθεί κάθε σύμβολο της Μακεδονίας, από τα ελληνικά εδάφη, θα καταργηθούν «πανεπιστήμιο Μακεδονίας», εφημερίδα Μακεδονία, Μακεδονικά κρασιά, Μακεδονικός χαλβάς, οδός Μακεδονίας, δήμος Μεγ.Αλεξάνδρου κ.ο.κ.  και «μετά θα σας κάνουμε τη χάρη», θα μας λένε οι Σκοπιανοί.
Θα γίνεται αυτό που περιγράφει η εικόνα, την οποία σχεδιάσαμε στο taxalia, πιν 3 χρόνια !
Κρατήστε την στο αρχείο σας !

Και φυσικά, οι Έλληνες πολιτικοί του μέλλοντος, θα το δεχθούν και αυτό (!), αλλά μετά οι Σκοπιανοί θα ζητάνε να αλλάξουμε τη σημαία στο Λευκό Πύργο.

Φυσικά θα το κάνουμε κι αυτό, αλλά μετά οι Σκοπιανοί θα ζητάνε….

και θα το κάνουμε κι αυτό….

Ρε κάτι πολιτικούς γίγαντες που έχει ο τόπος…

http://harryklynn.blogspot.com/2011/12/blog-post_4606.html

Παρέμβαση σε ομιλία Μπακογιάννη – Πρετεντέρη στη Λυών

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ 3115 ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ

Τα παραδοσιακά τραγούδια μας αποτελούν για τον Ελληνισμό και ιδιαίτερα για τους λάτρεις της δημοτικής μας μουσικής την πιο πολύτιμη προγονική μας κληρονομιά. Πολλά απ’ αυτά μας υπενθυμίζουν τους τιτάνιους αγώνες και τις θυσίες των προγόνων μας για το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας, ενώ άλλα μας μεταφέρουν εικόνες και περιστατικά από το βίο τους. Πρόκειται για ιερή παρακαταθήκη για την οποίαν έχουμε ηθική υποχρέωση να την παραδώσουμε με σεβασμό και ευλάβεια στους επερχόμενους.

 

ΤΙΜΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΜΟΝΟ 17 ΑΠΟ 35 ΕΥΡΩ !!!!!!!!!!!!!!!!!

Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του ΑΡΔΗΝ

ΤΕΥΧΟΣ 87 (Σεπτέμβριος – Νοέμβριος 2011)

Η ΓΕΡΜΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

ΦΑΚΕΛΟΣ: Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟΥ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

«ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΕΝΕΣ ΣΤΟ ΖΑΛΟΓΓΟ»

Τις τελευταίες εβδοµάδες οι Έλληνες συνειδητοποιούν σταδιακά το βάθος και την έκταση της κρίσης, που επεκτείνεται σταδιακά σε όλη την Ευρώπη και δεν αφήνει περιθώρια για τις αυταπάτες της προηγούµενης περιόδου, για µια σχετικά ταχεία και µάλλον ανώδυνη έξοδο. Τα χρόνια που έρχονται, «για να µείνουµε στο παιγνίδι, θα υποχρεωθούµε να παίξουµε τα ρέστα µας». Η Ελλάδα είναι υποχρεωµένη, για να επιβιώσει, να αποκτήσει µια συνολική στρατηγική, από το βραχυπρόθεσµο «εδώ και τώρα» έως το µακροπρόθεσµο, στρατηγικό πεδίο. Το 86ο τεύχος του Άρδην ξεκινάει με μία εκτενή ανάλυση της τρέχουσας επικαιρότητας (Άρδην, «Τα ρέστα μας») και παράλληλα παρουσιάζει την πολιτική κατάσταση και τις επιδιώξεις της Γερμανίας, με κειμένα του Βασίλη Στοϊλόπουλου (Η γερµανοποίηση της Ευρώπης) και του Ολιβιέ Συράν («Η Γερµανία οδεύει προς τον βιώσιµο καπιταλισµό» και «Ο κ. Γιόσκα Φίσερ και οι χρυσοί πράσινοι»), καθώς και μία συνέντευξη του καθηγητή Ιστορίας της Οικονομίας Άλµπρεχτ Ριτσλ.

***

Παράλληλα, στον φάκελο «Η κρίση του Νεοθωμανισμού», εξετάζονται η διαδρομή και η καμπή που σημειώνει ο νεοθωμανισμός, καθώς και οι συνέπειές του σε Ελλάδα και Κύπρο. Περιλαμβάνει κείμενα του Γιώργου Καραµπελιά (Άνοδος και απαρχές κρίσης του νεοθωµανισµού), του Άριστου Μιχαηλίδη (Ο Ανανισµός µετά το σχέδιο), του Γιώργου Λιλλήκα (Από το σχέδιο Ανάν στο Μαρί), του Μάριου Κωνσταντίνου (Opera Mercenaria), της Ρέιτσελ Σάρον-Κρέσπιν (Το µεγάλο σχέδιο του Φετ. Γκιουλέν), της Δήμητρας Παπαλεοντίου (ΑΟΖ, ενέργεια και εθνική ανεξαρτησία) και του Σάββα Παύλου (Οι κλειτοριδεκτοµείς).

***

Στο τεύχος αυτό, συνεχίζεται το εκτεταμένο αφιερώματος στο ρεμπέτικο τραγούδι, με το δεύτερο μέρος, στο οποίο δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην σχέση του ρεμπέτικου με την υπόλοιπη ελληνική τέχνη και παράδοση. Περιλαμβάνει αναλύσεις των Θωμά Γκόρπας, Γιώργη Χριστοφιλάκη, Γιώργο Μανιάτη, Γρηγόρη Σπηλιόπουλο, Ανδρέα Καραντώνης, Φαίδρο Μπάρλα και Εμμανουήλ Σειραγάκη.

***

Επίσης περιλαμβάνεται μία μελέτη του Γιώργου Ρακκά για τα εγχειρήματα εναλλακτικής οικονομίας και την ανάδυση του «Νεοκοινοτισμού» στην Ελλάδα, καθώς και ένα εκτεταμένο απόσπασμα του νέου βιβλίου του Γιώργου Καραμπελιά Συνωστισμένες στο Ζάλογγο, για τους Σουλιώτες, τον Αλή Πασά και την εθνική αποδόμηση. Το τεύχος κλείνει με κείμενα του Νικόλαου Μέρτζου (Η παρακαταθήκη του Ι. Καποδίστρια), του Μανώλη Εγγλέζου (Σφακιανοί νεοµάρτυρες), του Δημήτρη Μαυρίδη (Τι επέτρεψε τον εκτουρκισµό των Ελλήνων µουσουλµάνων), του Μάνου Στεφανίδη (Το αντι-θέατρο στη γλυπτική του Ανδρέα Λόλη, καθώς και βιβλιοπαρουσιάσεις και βιβλιοκριτικές.