Γκόοοολ! Του Νίκου Μπογιόπουλου

Από το διάβασμα και μόνο του τίτλου, είμαστε βέβαιοι ότι οι «δυσκοίλιοι» ξεκίνησαν ήδη να ψιθυρίζουν όλο… ευφυΐα: «Μα δεν βλέπετε στη Βραζιλία τις διαδηλώσεις;».
Τις βλέπουμε άνθρωπέ μου. Αυτό που εσύ δεν βλέπεις είναι ότι στη Βραζιλία δεν διαδηλώνουν ενάντια στο ποδόσφαιρο. Δεν διαδηλώνουν ενάντια στο παιχνίδι. Διαδηλώνουν ενάντια στη ληστεία της FIFA και στην ενδοτικότητα της εκεί κυβέρνησης απέναντί της.

«Και τι έγινε που ο Σαμαράς (σ.σ.: ο Γιώργος, εννοείται…) έβαλε το πέναλτι, μήπως σωθήκαμε από το Μνημόνιο;» – επιμένει ο «δυσκοίλιος». Όχι άνθρωπέ μου, δεν σωθήκαμε από τα Μνημόνια. Ούτε η πρόκριση ήταν προαπαιτούμενο για καμιά δόση από την… τρόικα. Τίποτα δεν άλλαξε. Όπως δεν άλλαξε και η τύχη των Φόκλαντ που ποτέ δεν πέρασαν στην Αργεντινή επειδή ο Μαραντόνα ντρίμπλαρε όλη την εθνική Αγγλίας και της τo «κάρφωσε». Αλλά αυτό δεν μας απαγορεύει να φωνάξουμε: «Γκόοοολ»!

Τελικά, ύστερα από τόνους τέτοιας και παρόμοιας διανοουμενίστικης «δυσκοιλιότητας» κατά του ποδοσφαίρου όλες οι θεωρίες περί «οπίου του λαού» και οι βαρύγδουπες «αναλύσεις», που δεν μπορούν να διακρίνουν το παιχνίδι από τους «αφεντάδες» του, γίνονται σμπαράλια από μια και μόνο ατάκα του Αλ Πατσίνο: «Η μπάλα δεν είναι δα και η ζωή. Είναι κάτι πολύ περισσότερο»!

Όσο για τον Μπιλ Σάνκλι, αυτή τη μεγάλη μορφή του αγγλικού ποδοσφαίρου και αναμορφωτή της Λίβερπουλ, είχε το «θράσος» να «διαβεβαιώνει» τους επικριτές του ποδοσφαίρου ότι το ποδόσφαιρο «δεν είναι ένα απλό ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι κάτι πολύ ανώτερο»!

Η μπάλα είναι ο τελευταίος ίσως συλλογικός μηχανισμός της ταύτισης του «εγώ» με το «εμείς». Κανένα άλλο παιχνίδι δε μετατράπηκε σε οικουμενική γλώσσα όπως το ποδόσφαιρο. Κανένα άλλο παιχνίδι δεν κατόρθωσε να κάνει να χαίρονται ταυτόχρονα (αν και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) τόσο οι «νονοί» της FIFA όσο και ο Νέλσον Μαντέλα, μόλις ανακοινώθηκε ότι το Μουντιάλ του 2010 θα γινόταν στη Νότια Αφρική. Κανένα άλλο παιχνίδι δεν κατάφερε να εκπροσωπήσει κοινωνικές τάξεις και κόμματα, και δεν κατόρθωσε να βγαίνει αλώβητο και αθώο στη συνείδηση της κερκίδας παρά τα νταραβέρια του με τον κάθε Κοσκωτά ή με τον κάθε Μπερλουσκόνι.

Στο ποδόσφαιρο, αποκρυσταλλώνεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο η σχέση του «εγώ» με το «εμείς». Στο ποδόσφαιρο όπως και στη ζωή, ο ατομισμός πληρώνεται. Το άτομο γίνεται χρήσιμο μόνο αν υποτάξει το «εγώ» του στο «εμείς». Στην αντίθετη περίπτωση, είτε γελοιοποιείται είτε χαντακώνει την ομάδα. Αυτό δε σημαίνει ότι το στοιχείο της προσωπικότητας ακυρώνεται στο ποδόσφαιρο. Ίσα ίσα, εδώ ακριβώς έχουμε μια εκπληκτική έκφραση του διαλεκτικού νόμου της «ενότητας και της πάλης των αντιθέτων»: Το στοιχείο της προσωπικότητας παίζει καθοριστικό ρόλο, είτε ανήκεις στις ποδοσφαιρικές «ιδιοφυΐες» είτε ανήκεις στους «μοιραίους» παίκτες. Μόνο που αυτή η προσωπικότητα, αυτός ο εγωισμός, δεν μπορεί ποτέ να ολοκληρωθεί πέρα και έξω από την ομάδα. Για να «τελειοποιηθεί», πρέπει να συνεργαστεί με δέκα ακόμα διαφορετικά «εγώ», να αποδομηθεί, να καταστραφεί για να μπορέσει να πετύχει και να αποθεωθεί. Όπως και στη ζωή.

Μια τόσο δημοφιλής υπόθεση, όπως το ποδόσφαιρο, δε θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από εκείνους που θέλουν να καθορίζουν τις ζωές των ανθρώπων. Εταιρείες, κυβερνήσεις, κοινωνικοί σχηματισμοί προσπαθούν, αξιοποιώντας το μηχανισμό της ταύτισης με την άλφα ή βήτα ποδοσφαιρική ομάδα, σε συλλογικό ή εθνικό επίπεδο, να κερδίσουν προσεταιριζόμενοι την «πελατεία» του αθλήματος.

Πρώτον, γιατί οι τεράστιες μάζες των ανθρώπων που παθιάζονται με την μπάλα αποτελούν ταυτόχρονα τεράστιες, και ως εκ τούτου, κερδοφόρες αγορές. Δεύτερον, γιατί σε ένα άθλημα με τέτοια απήχηση η δυνατότητα να επιβάλλεις τη δύναμή σου, τα συμφέροντά σου, να προκαθορίζεις και να ελέγχεις την εξέλιξή του συνιστά ένα παιχνίδι εξουσίας.

Από δω και πέρα είναι που αρχίζει το παιχνίδι να γίνεται σικέ. Όπως και στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο, όσο πιο τερατώδης γίνεται η δύναμη των ισχυρών, τόσο πιο εξόφθαλμο γίνεται το στήσιμο.

Το ποδόσφαιρο είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Ακόμα κι αν αυτό δεν το καταλαβαίνουν όσοι δε θέλουν να το καταλάβουν, το καταλαβαίνουν οι πολυεθνικές. Αλλιώς, δε θα είχαν ρίξει τα νύχια τους επάνω στο ποδόσφαιρο. Το αντιλαμβάνονται οι επιχειρηματικοί κολοσσοί που ενσωματώνουν το ποδόσφαιρο στις μπίζνες τους. Το διαπιστώνουν και το εκμεταλλεύονται οι κυβερνήσεις, οι μαφιόζοι, οι τζογαδόροι, ο υπόκοσμος και οι VIPs…

Το ποδόσφαιρο, το σύγχρονο ποδόσφαιρο είναι μια υπόθεση διαπλοκής, οικονομικών συμφερόντων, πολιτικής και ιδεολογικής εκμετάλλευσης.

Το ποδόσφαιρο –ιδιοκτησία πλέον στα χέρια των προυχόντων, που αντιμετωπίζουν τους παρίες των κερκίδων σαν άτομα μειωμένης αντίληψης και σίγουρα μειωμένων κοινωνικών δικαιωμάτων– μετατρέπεται σε ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο «συναίνεσης». Η μπάλα, που παίζεται από τα σοκάκια του βομβαρδισμένου Ιράκ μέχρι τα ιδιωτικά γήπεδα των τραπεζών της Ζυρίχης, το ποδόσφαιρο, αυτός ο σύγχρονος «ναργιλές» αποχαύνωσης και ορόσημο μιας κάποιας ανύπαρκτης αταξικής κοινωνίας, ξαναπαίζει το ρόλο που ήθελαν οι εργοστασιάρχες στην πρώιμη φάση του: Βάλιουμ εκτόνωσης των παθών των πολλών. Νυστέρι λοβοτομής και αποπροσανατολισμού. Ένας τόπος επιβολής –μέσα και έξω από το γήπεδο– της δικτατορίας των «εχόντων και κατεχόντων».

Σήμερα, την εποχή του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού, η διαπλοκή του ποδοσφαίρου με τους οικονομικούς άρχοντες έχει πάρει απίθανες διαστάσεις. Έτσι λειτουργεί η «ελεύθερη αγορά». Οτιδήποτε αποτελεί «προϊόν» που μπορεί να πουληθεί στις μάζες το κατακτά. Το αλώνει. Το κουρσεύει. Και μετά το πουλά. Έτσι κερδίζει διπλά. Κερδίζει και ιδεολογικά και οικονομικά.

Ωστόσο, το ποδόσφαιρο, ως παιχνίδι, δε φταίει τίποτα για όλα αυτά. Οσο κι αν ασφυκτιά από την ποδηγέτησή του από τους κάθε λογής «παράγοντες», θα έχει πάντα για το ανθρώπινο είδος την αξία που του αποδίδει ο Γάλλος συγγραφέας Ζιροντού: «Το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ… Όλα τα μεγάλα παιχνίδια του ανθρώπου είναι παιχνίδια με μπάλα… Στη ζωή μας η μπάλα είναι το πράγμα εκείνο που ξεφεύγει ευκολότερα από τους νόμους… Έχει την ιδιότητα κάποιας δύναμης που δεν μπορεί κανένας να τη δαμάσει απόλυτα».

Ναι λοιπόν! Παρά την καπηλεία που έχει υποστεί, παρά το σφετερισμό του από τους «άμπαλους» του χρήματος, παρά την βρωμιά που κρύβεται πίσω από την βιομηχανία του θεάματος, το ποδόσφαιρο είναι αθώο! Το ποδόσφαιρο δεν φταίει σε τίποτα. Γι’ αυτό το λατρεύουν και θα το λατρεύουν στις φαβέλες.

Το ποδόσφαιρο είναι αθώο και πάντα μια μπάλα θα φτάνει για να το αποδείξει! Μια μπάλα θα είναι αρκετή για να γίνεται πάλι το ποδόσφαιρο παιχνίδι! Μια μπάλα, μερικά πανιά δεμένα, οτιδήποτε μοιάζει στρογγυλό, είναι αρκετό για να πάρει φωτιά η αλάνα, το σοκάκι, η αυλή, ο δρόμος, για να αντηχήσει η πιο διαδεδομένη γλώσσα στον κόσμο: Η γλώσσα του ποδοσφαίρου. Αυτό το παγκόσμιο παιχνίδι είναι παντού, κάθε στιγμή, κάθε μέρα προσιτό σε όλους.

Πριν χρόνια το πρακτορείο Magnum οργάνωσε μια περίφημη φωτογραφική έκθεση με τίτλο: «Πλανήτης Ποδόσφαιρο». Πράγματι, ζούμε σε έναν πλανήτη όπου: «Σε τόπους πολιτικών κρίσεων, στο πεδίο της μάχης, σε μικροαστικές αυλές, στις άθλιες παραγκουπόλεις της Λατινικής Αμερικής, στις ευρωπαϊκές πλαζ, στους κύκλους των λουόμενων ινδουιστών στον Γάγγη, σε πάρκινγκ, σε αυλές ιταλικών μοναστηριών», όπου κι αν ταξιδέψεις συναντάς το ποδόσφαιρο. Το συναντάς «στην παιγνιώδη διάθεση των νεαρών μουσουλμάνων γυναικών που παίζουν ποδόσφαιρο κουκουλωμένες με την μπούρκα, στη στοργή που δείχνει ο ποδοσφαιρόφιλος στο μικρό του γιο (…) στα ξυπόλητα παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο στο Καμερούν, στη χαρά των νεαρών Ιρλανδών ιερέων που βγάζουν τα ράσα για να παίξουν ποδόσφαιρο» (Γ. Καρουζάκης, «Φωτογραφίες στη γλώσσα του ποδοσφαίρου», Ελευθεροτυπία, 6/10/2004).

Ναι, το ποδόσφαιρο είναι παντού. Ανήκει σε όλους. Όπως και η ζωή. Κι ας το καρπώνονται οι λίγοι. Όπως και τη ζωή. Η μπάλα μοιάζει με τη ζωή. Εκεί οφείλεται η βασιλεία της. Στην μπάλα (όπως και στη ζωή) που την κλωτσούν οι αεριτζήδες και την λυμαίνονται οι παράγοντες. Που την ξεφουσκώνουν οι μεγιστάνες και το ιερατείο της UEFA και της FIFA. Που της ρουφάνε την ψυχή στήνοντας το παιχνίδι στα μέτρα της διαφημιστικής αρένας και της χρηματιστηριακής φούσκας. Στη μπάλα, σ’ αυτή η «θρησκεία» που όταν ξεχνιέται πως «θεός» της δεν είναι ο εκάστοτε πρόεδρος της εκάστοτε ΠΑΕ τότε… «χάνεται η μπάλα», με οργάνωση, με σχέδιο, με πειθαρχία, με ταλέντο, με κόπο, με ιδρώτα, με αγώνα, όλα είναι πιθανά! Όπως και στη ζωή!

Η μπάλα, παρά τους βιασμούς που υφίσταται από τους άθλιους διακορευτές της, οι αιώνια ερωτευμένοι με την τέχνη και το πάθος του ποδοσφαίρου ξέρουν ότι συνεχίζει να υπάρχει. Αγνή, ζωντανή, στρογγυλή και απρόβλεπτη. Και ότι μπορεί να καταργήσει κάθε νόμο των πιθανοτήτων. Ξέρουν ότι στη μπάλα όλα μπορούν να συμβούν. Από το να πάρει η Εθνική το κύπελλο στην Πορτογαλία μέχρι να προκριθεί το τελευταίο δευτερόλεπτο στους «16» του Μουντιάλ της Βραζιλίας.

Στη μπάλα, όπως και στη ζωή, «όλα είναι δυνατά»! Ακόμα και η νίκη επί όσων μαγαρίζουν και τη μπάλα και τη ζωή μας. Αυτό είναι που δεν κατάλαβε ποτέ ο ¨ποδοσφαιροφάγος» Ουμπέρτο Εκο. Ευτυχώς το κατάλαβαν ο Ρίτσος, ο Χατζιδάκις και ο Αναγνωστάκης, ο Παζολίνι, ο Τσε Γκεβάρα, ο Βιμ Βέντερς, ο Μονταλμπάν και ο Γκαλεάνο. Το κατάλαβε ο Καμί όταν έλεγε πως «όσα έμαθα στη ζωή περί τιμής και καθήκοντος μου τα δίδαξε το ποδόσφαιρο».

Να γιατί το ποδόσφαιρο είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό παιχνίδι. Η φράση του Γάλλου αναλυτή Κριστιάν Μπρομπερζέ είναι αξεπέραστη: «Ποδόσφαιρο: το πιο σημαντικό ασήμαντο πράγμα του κόσμου». Ναι, τελικά, το ποδόσφαιρο είναι αθώο. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, ας κάνει το πείραμα: Ας πάρει μια μπάλα κι ας την πετάξει σε οποιονδήποτε πιτσιρικά, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη – και αμέσως μετά ας κοιτάξει το παιδί στα ευτυχισμένα του μάτια. Τόσο αθώο είναι το ποδόσφαιρο…

enikos.gr

 

http://www.freepen.gr/2014/06/blog-post_9624.html

Tο λάιφ στάιλ της μοντέρνας ξενιτιάς

του Νικόλα Δημητριάδη από περιοδικό Άρδην, τ. 96, Μάρτιος – Μάιος 2014

Έτσι που τη ζωή σου ρήµαξες

εδώ στην κώχη τούτη την µικρή,

σ’ όλην την γη την χάλασες.

Κ. Π. Καβάφης, H Πόλις, 1910

Aν θέλαμε να αναζητήσουμε την κύρια ψυχολογική παθογένεια που γεννάει η σύγχρονη κοινωνία, αυτή θα ήταν η γενικευμένη ανασφάλεια, που εντοπίζεται σε πολλούς τομείς της καθημερινής ζωής και εκδηλώνεται με ποικίλα συμπτώματα. Κυριαρχεί ο φόβος, η αβεβαιότητα, ο μηδενισμός, η έλλειψη οιουδήποτε οράματος. Δεν πρόκειται για ένα παροδικό φαινόμενο ή μια «κατασκευασμένη» φαντασίωση, αλλά για ένα δομικό χαρακτηριστικό της εποχής μας, που διαρκώς διογκώνεται, καθώς εξαλείφονται οι προϋποθέσεις και οι σταθερές της συλλογικής ζωής, που διατηρούσαν επί δεκαετίες την κοινωνική συνοχή.

Οι ανάγκες της παγκοσμιοποιημένης και ολοένα και πιο ανεξέλεγκτης σφαίρας της οικονομίας επιτάσσουν τη διαμόρφωση ενός νέου τύπου ανθρώπου, ικανού να υποφέρει τη μορφή που λαμβάνει η εργασία σήμερα: ελαστική και περιστασιακή απασχόληση και διαρκής αλλαγή συνθηκών, αντικειμένου, χώρου και τόπου εργασίας, χωρίς καμία εξασφάλιση για το μέλλον. Το εργασιακό αυτό μοντέλο δεν μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς μια παράλληλη μετάλλαξη των εργαζομένων, που φαντάζει ανθρωπολογικά αδύνατη: τη διαμόρφωση ενός «πλήθους» ατόμων, πλήρως εξατομικευμένων, χωρίς συλλογική ταυτότητα, με ρευστούς και χαλαρούς κοινωνικούς και προσωπικούς δεσμούς, πρόθυμων να κινούνται διαρκώς σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, χωρίς σταθερά σημεία αναφοράς.

Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως η διαμόρφωση μιας κοινωνίας με τέτοια χαρακτηριστικά είναι ανθρωπολογικά αδύνατη. Πράγματι, όσο βυθίζεται ο κόσμος στην κυριαρχία της οικονομοτεχνικής σφαίρας, τόσο διογκώνονται, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, οι συνέπειές της, η ανασφάλεια, η μοναξιά, ο φόβος, ο πόλεμος όλων εναντίον όλων.

Ένα τέτοιο πρότυπο ανθρώπου δεν μπορεί να διαμορφωθεί χωρίς το κατάλληλο κοινωνικό και ιδεολογικό πλαίσιο. Στην πρώτη βιομηχανική επανάσταση, ήταν οι «τεμπέληδες» και «καθυστερημένοι» αγροτικοί πληθυσμοί, συνηθισμένοι στον παραδοσιακό τρόπο ζωής, που έπρεπε να προσαρμοστούν στα ωράρια του εργοστασίου και τις απαιτήσεις των μηχανών. Σήμερα, κατ’ αναλογία, οι εργαζόμενοι πρέπει να προσαρμοστούν σε ένα περιβάλλον διαρκούς κινητικότητας και αλλαγών. Διαμορφώνεται, λοιπόν, μια ανάλογη ιδεολογία, που επιχειρεί να μεταμφιέσει την αβεβαιότητα σε «πρόκληση», τον ξεριζωμό σε «περιπέτεια», τον κοινωνικό κανιβαλισμό σε «υγιή ανταγωνισμό», την αδυναμία ή απροθυμία σύναψης κοινωνικών και προσωπικών δεσμών σε… ελευθερία!

Δεν είναι δύσκολο να εντοπίσουμε την ιδεολογία αυτή. Θα τη βρούμε σε νεανικά λάιφ-στάιλ περιοδικά, σε σοβαρά οικονομικά έντυπα, σε σεμινάρια «επιχειρηματικότητας», σε συνέδρια «καινοτομίας», σε ξένα κολέγια και στις περίφημες «Ημέρες Καριέρας», στις οποίες οι φιλόδοξοι νεαροί ιθαγενείς προσέρχονται να θαυμάσουν τα επαγγελματικά και εκπαιδευτικά καθρεφτάκια που πλασάρουν οι αποικιοκράτες. Θα τη βρούμε, επίσης, σε φιλόξενους «προοδευτικούς» χώρους, που εξυμνούν την εξατομίκευση ως «απελευθέρωση», που διαφημίζουν τη διάλυση των κοινωνιών ως «πλουραλισμό» και την κυριαρχία των δυτικών αξιών και του δυτικού τρόπου ζωής σε όλο τον κόσμο ως «πολυπολιτισμό». Θα τη βρούμε, τέλος, σε μία διάχυτη στην Ελλάδα αντίληψη που εξυμνεί το «εγώ» και αντιμετωπίζει κάθε οικογενειακό ή κοινωνικό δέσιμο, και κάθε συλλογική ταυτότητα, κάθε «εμείς», ως καταπιεστικό, συντηρητικό, οπισθοδρομικό. Ειδικά η αποκαλούμενη «γεωγραφική κινητικότητα», η προθυμία του μοντέρνου ανθρώπου να εγκαταλείπει τον τόπο του και τους ανθρώπους του, χωρίς ιδιαίτερο ψυχολογικό κόστος, υποστηρίζεται από μια ολόκληρη «ιδεολογία της φυγής».

Πρότυπο της ιδεολογίας αυτής είναι ο άνθρωπος χωρίς δεσμούς. Φιλόδοξος και ατομιστής, ανταγωνιστικός και αμοραλιστής, «πολίτης του κόσμου», πρόθυμος να εγκαταλείψει τα πάντα και τους πάντες για να πετύχει την ατομική του ανέλιξη. Αλλοτριωμένος, ανέστιος, με μόνη πατρίδα το διαδίκτυο, τα διεθνή συνέδρια και τις αίθουσες αναμονής των αεροδρομίων. Διαμορφώνεται σταδιακά μια παγκόσμια νεανική κουλτούρα αιώνιων υποψηφίων εργαζομένων, που περιφέρονται από το ένα μέρος στο άλλο, με το βιογραφικό στο χέρι, αναζητώντας την επαγγελματική εξέλιξη: τη μόνη σήμερα αποδεκτή από το σύστημα κοινωνική αρετή.

Χώρα της ξενιτιάς

Στον τόπο μας η φυγή των νέων ανθρώπων στο εξωτερικό αποτελεί γνώριμο φαινόμενο, οφειλόμενο σε μία σειρά από δυσμενείς παράγοντες που σφράγισαν τη νεώτερη ιστορία μας. Από τη μία, οι κατακτήσεις, οι πόλεμοι και η μόνιμη υπανάπτυξη, αποτέλεσμα της διπλής πίεσης από Ανατολή και Δύση, οδηγούσαν πολλούς Έλληνες στη μετανάστευση, γεγονός που προκαλoύσε περιοδικά μία πραγματική δημογραφική και κοινωνική αιμορραγία. Από την άλλη, οι πολιτικές και πνευματικές ελίτ ήταν διαρκώς προσανατολισμένες προς τη Δύση, έχοντας δεσμούς με την Εσπερία τόσο οικονομικούς, όσο και πνευματικούς. Για τους γόνους των οικογενειών αυτών, οι σπουδές και η εργασία στο εξωτερικό αντιμετωπίζονταν ως επιθυμητό προσόν και προνόμιο, αντίληψη που σταδιακά εξαπλώθηκε σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.

Πέρα από την κοσμοπολίτικη ζωή των ελίτ, όμως, η προσφυγιά θεωρούνταν ανέκαθεν κατάρα και οι ξενητεμένοι ζούσαν με τον μόνιμο καημό της επιστροφής. Οι Έλληνες που ξενιτεύονταν διατηρούσαν τους δεσμούς τους με την πατρίδα και επιδίωκαν την οργάνωση σε παροικίες και ελληνικές συνοικίες. Παράλληλα, ενδιαφέρονταν να επιστρέψουν και να προσφέρουν στον τόπο τους με τα χρήματα ή τις γνώσεις που κέρδισαν στο εξωτερικό. Σήμερα, τα χαρακτηριστικά αυτά ατονούν. Στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο του νεοφιλελευθερισμού, όπου η ευελιξία και η προσαρμοστικότητα θεωρούνται σημαντικά εργασιακά προσόντα, η μετανάστευση αντιμετωπίζεται ως… ένα απλό στάδιο της επαγγελματικής σταδιοδρομίας.

Τα τελευταία χρόνια, στην Ελλάδα, βλέπουμε την κατάρρευση του εκσυγχρονιστικού παρασιτικού μοντέλου της τελευταίας εικοσαετίας. Η μεσαία τάξη και η μικροϊδιοκτησία διαλύονται από τα μνημόνια, στερώντας από ένα αυξανόμενο ποσοστό ανθρώπων το βιωτικό επίπεδο που θεωρούνταν μέχρι χτες, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, εξασφαλισμένο. Πολλοί νέοι άνθρωποι έχουν αρκετά εκπαιδευτικά εφόδια για να αντιμετωπίσουν την κρίση. Ποια είναι, όμως, η πολιτισμική προίκα που αφήνει στους νέους αυτούς η εποχή που φεύγει; Ο καταναλωτισμός, ο εγωκεντρισμός, η περιφρόνηση της χειρονακτικής εργασίας (που οδηγεί στο φαινόμενο των καταρτισμένων «μάνατζερ» των 500 ευρώ), το λάιφ στάιλ του τουρίστα, του κοσμοπολίτη. Δεν είναι τυχαίο που, για πολλούς, η φυγή είναι αυτόματη επιλογή, μόλις ζορίσουν λίγο τα πράγματα. Ο Άρης Πορτοσάλτε, εκλαϊκεύοντας την κυρίαρχη ιδεολογία, έγραφε στο τουίτερ, στις 8/5/2013: Το να ονομάζεται, ακόμη, μετανάστευση, σαν του ΄60, η κινητικότητα των εργαζομένων εντός Ε.Ε., συντηρεί φαίνεται την… ανάγκη κάποιων για κλαψούρα! Προφανώς το άρθρο αυτό κινείται στον χώρο της… κλαψούρας.

Η διαρροή εγκεφάλων αποτελεί διέξοδο κατά πρώτο λόγο για τους γόνους των ανώτερων και μεσαίων στρωμάτων. Οι νέοι αυτοί πληρούν ευκολότερα τις προϋποθέσεις για μια επιτυχή καριέρα στο εξωτερικό. Διαθέτουν κατά κανόνα περισσότερα πτυχία, καλύτερες διασυνδέσεις, επάρκεια ξένων γλωσσών και περισσότερο χρήμα και χρόνο να διαθέσουν για την εξεύρεση εργασίας. Παράλληλα, τη μετανάστευση προτιμούν τα πιο παγκοσμιοποιημένα και κοσμοπολίτικα στρώματα της κοινωνίας, που έχουν μεγαλύτερη οικειότητα με τη δυτικοευρωπαϊκή κουλτούρα, σε αντίθεση με όσους έχουν ισχυρότερους δεσμούς με τη χώρα και την οικογένειά τους. Οι «μοντέρνοι» και «προοδευτικοί» νέοι είναι ασφαλώς περισσότερο εκτεθειμένοι στην «ιδεολογία της φυγής».

Κερδισμένοι και χαμένοι

Δεν θέλει ιδιαίτερη ευφυΐα για να αντιληφθεί κανείς τις συνέπειες που έχει η διαρροή εγκεφάλων για έναν τόπο. Περισσότερη ειλικρίνεια χρειάζεται, αν και αυτή σπανίζει μεταξύ των πνευματικών ανθρώπων της χώρας μας. Η εισαγωγή καταρτισμένου και ειδικευμένου εργατικού δυναμικού είναι ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποιούν οι ισχυροί του πλανήτη για να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους και να διευρύνουν το χάσμα που τους χωρίζει από τις φτωχότερες χώρες. Τα οφέλη τους είναι πολλαπλά:

Α) Αποκτούν καταρτισμένο εργατικό δυναμικό, χωρίς να πληρώσουν το κόστος εκπαίδευσής του, το οποίο μετακυλύεται στις χώρες προέλευσης. Ουσιαστικά, οι φτωχές χώρες του κόσμου πληρώνουν για την εκπαίδευση και τα πτυχία των στελεχών των χωρών της Δύσης, ενώ τα οφέλη από την εργασία τους την καρπώνονται οι τελευταίες.

Β) Τονώνουν δημογραφικά τις γηρασμένες και παρακμασμένες κοινωνίες τους, με δυναμικούς και φιλόδοξους νέους. Άνθρωποι φτωχοί και στερημένοι, αλλά εργατικοί και φιλόδοξοι, που, επιπλέον, δεν έχουν κανενός είδους κοινωνικούς, πολιτισμικούς και θρησκευτικούς δεσμούς και φραγμούς, αποτελούν παραδοσιακά το καλύτερο υλικό το οποίο τροφοδότησε την ανάπτυξη των δυτικών οικονομιών.

Γ) Επιτυγχάνουν την περαιτέρω διάβρωση και παθητικοποίηση του πληθυσμού, δημιουργώντας κοινωνίες ελεγχόμενες, χωρίς συνοχή και προϋποθέσεις συλλογικής δράσης, που δεν έχουν καμία διάθεση (και συμφέρον;) να αντισταθούν και να εξεγερθούν. Μην ξεχνάμε ότι οι επαναστάσεις γίνονται πάντα από συλλογικά υποκείμενα. Οι λαοί είναι που ξεσηκώνονται. Ποτέ τα άτομα και τα «πλήθη».

Δ) Αφήνουν τις φτωχές χώρες σε καθεστώς μόνιμης αιμορραγίας, στερώντας τις από τους ανθρώπους εκείνους που θα μπορούσαν, με τις ικανότητες και τον δυναμισμό τους, να τις βγάλουν από το τέλμα. Εντείνεται η εξάρτηση των χωρών αυτών από το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, εξάρτηση που επεκτείνεται και στον πολιτισμό, καθώς οι νέοι άνθρωποι παγκοσμίως μεγαλώνουν με την κουλτούρα και τα πρότυπα της Δύσης.

Ε) Την ίδια στιγμή, ενώ υποβαθμίζονται οι χώρες προέλευσης των μεταναστών, ισχυροποιείται το πολιτικό και οικονομικό τους κατεστημένο. Το πιο δυναμικό κομμάτι του πληθυσμού, που θα μπορούσε να απειλήσει το κατεστημένο αυτό, εξαναγκάζεται σε φυγή. Η φτώχεια αντιμετωπίζεται διά της… εξόδου και οι οικογένειες που μένουν πίσω συντηρούνται από τα εμβάσματα. Αμβλύνονται έτσι –χωρίς να επιλύονται– οι κοινωνικές ανισότητες. Όπως τη δεκαετία του ΄50 και του ΄60, που το ελληνικό κατεστημένο εξασφάλιζε τη διαιώνισή του, διώχνοντας τους Έλληνες που «περισσεύανε» στη Γερμανία και την Αυστραλία. Τότε που το μετεμφυλιακό κράτος δήλωνε πως, Η μετανάστευση είναι ευλογία Θεού διά τον τόπο.

Αυτού του είδους η αιμορραγία είναι συχνό φαινόμενο, σε πολλά επίπεδα. Η ζωή και οι ευκαιρίες της πόλης αποψίλωναν ανέκαθεν την ύπαιθρο από τη νεολαία της, βυθίζοντάς τη στην καθυστέρηση και την πληθυσμιακή γήρανση. Αντίστοιχα λειτουργεί, σε ταξικό επίπεδο, η κοινωνική κινητικότητα, η δυνατότητα, δηλαδή, που έχουν τα ανώτερα στρώματα της κοινωνίας να αφομοιώνουν τα πιο έξυπνα και δραστήρια μέλη των λαϊκών τάξεων, στερώντας τις τελευταίες από τα ταλέντα τους και διευρύνοντας το χάσμα μεταξύ τους. Το ίδιο, λοιπόν, ισχύει και σε εθνικό επίπεδο. Η πλούσια Δύση θα έχει πάντα τη δυνατότητα να δελεάζει τη νεολαία της περιφέρειας, είτε προσφέροντας ανώτερο επίπεδο διαβίωσης και ευκαιρίες επαγγελματικής καταξίωσης, είτε, με τη γοητεία που ασκεί η κουλτούρα της, την οποία προωθεί ποικιλοτρόπως σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Η εισαγωγή εγκεφάλων αποτέλεσε παραδοσιακά βασικό μοχλό ανάπτυξης της αμερικάνικης οικονομικής και τεχνολογικής ηγεμονίας. Η Μεγάλη Βρετανία χρησιμοποιούσε το επιστημονικό δυναμικό των πρώην αποικιών της, προκειμένου να καλύψει τις δικές της ανάγκες. Στις μέρες μας, αντίστοιχα, η Γερμανία, έχοντας εξασφαλίσει την υποταγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στους οικονομικούς της σχεδιασμούς, έχει στήσει μια ολόκληρη βιομηχανία εισαγωγής πτυχιούχων. Καθώς αντιμετωπίζει σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα και έχει μεγάλη ανάγκη εξειδικευμένων εργαζομένων, επιδήδεται με ιδιαίτερο ζήλο στην προσέλκυση των ταλέντων της Ελλάδας και των άλλων νοτιοευρωπαϊκών χωρών που πλήττει μέσω της προωθούμενης λιτότητας.

Δεν θα γίνουμε Ελβετία

Με το μνημόνιο, οι ελληνικές άρχουσες τάξεις επέλεξαν ως νέο οικονομικό μοντέλο αυτό της οικειοθελούς αποικιοποίησης και κινεζοποίησης της χώρας. Μια νέα Ελλάδα-μπανανία, δωρεά στις ξένες εκείνες χώρες, δυτικές και ανατολικές, που θα αναλάβουν, ως αντάλλαγμα, την αναπαραγωγή των εγχώριων παρασιτικών ελίτ. Στις επιλογές αυτές η ελληνική κοινωνία θα πρέπει να αντιπαρατάξει το δικό της μοντέλο. Το πρότυπο του «Ακάλυπτου» τελείωσε. Δεν είναι δυνατόν μια ολόκληρη χώρα 10 εκατομμυρίων να ζει από τις κρατικές προμήθειες και το συνάλλαγμα του τουρισμού. Ούτε βέβαια πρόκειται ποτέ να μεταμορφωθεί σε μια μεσογειακή Σίλικον Βάλεϊ διαφόρων επίδοξων Μπιλ Γκέιτς και Στηβ Τζομπς. Όσο απαραίτητη κι αν είναι, όμως, η οικονομική και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, δεν αρκεί από μόνη της για να αντιστρέψει το κύμα φυγής των νέων ανθρώπων. Η απάντηση στο πρόβλημα δεν μπορεί και δεν θα είναι ποτέ αποκλειστικά και μόνον οικονομική. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πότε θα γίνουμε Ελβετία για να γυρίσουν πίσω οι ξενιτεμένοι. Αυτό ούτε μπορεί να γίνει, ούτε και έγινε ποτέ στο παρελθόν.

Αν οι «ανάγκες της αγοράς» οδήγησαν στη διαμόρφωση μιας ολόκληρης ιδεολογίας που σπρώχνει τους νέους ανθρώπους στο εξωτερικό, οι ανάγκες αυτού του τόπου και του λαού του μας υποχρεώνουν να διαμορφώσουμε μια αντίστοιχη ιδεολογία που να κρατάει τους νέους ανθρώπους εδώ. Η Ελλάδα δεν θα σταματήσει να τρώει τα παιδιά της όταν γίνει Σουηδία. Θα σταματήσει να τρώει τα παιδιά της όταν ο σημερινός κυρίαρχος μηδενισμός αντικατασταθεί από όραμα. Όταν θα μεγαλώσει μια γενιά που, έχοντας συνδέσει το μέλλον της με το μέλλον του τόπου που γεννήθηκε, θα προτιμήσει τον συλλογικό αγώνα από την ατομική φυγή. Θα προτιμήσει να μείνει και να παλέψει για ένα καλύτερο αύριο, αντί να παζαρεύει στην Ευρώπη έναν καλό μισθό. Για κάτι τέτοιο, όμως, δεν αρκούν οι επενδύσεις, τα κονδύλια και το «καινοτόμο επιχειρείν». Κάτι τέτοιο απαιτεί μια ιδεολογική επανάσταση και την αντικατάσταση ολόκληρου του σάπιου μοντέλου που κυριάρχησε στη ζωή μας, τις τελευταίες δεκαετίες. Και τούτο είναι δουλειά των νέων να γίνει. Όσων, τουλάχιστον, επιλέξουν, κατ’ αρχήν, να μείνουν εδώ.

Μια καταδίκη της γερμανικής ηγεμονίας

του Γιώργου Καραμπελιά

Το πρώτο και καθοριστικό συμπέρασμα από τις ευρωπαϊκές εκλογές είναι η ενίσχυση των φυγόκεντρων τάσεων απέναντι στη από τη γερμανική Ευρώπη. Παντού, από τη Βρετανία έως την Ιταλία και την Ελλάδα, από την Ισπανία έως την Ουγγαρία και τη Φιλανδία, ενισχύθηκαν οι τάσεις προς την προτεραιότητα της εθνικής αυτονομίας έναντι μιας Ευρώπης που έχει μπει κάτω από τον ζουρλομανδύα της Μέρκελ και τη στρατηγική της λιτότητας. Στη Βρετανία ο κλασσικός βρετανικός απομονωτισμός ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και εκφράστηκε με τη μεταβολή του «ανεξαρτησιακού» κόμματος σε πρώτη δύναμη στις ευρωεκλογές. Στη Γαλλία η χαβιαριστερά των σοσιαλιστών, αλλά και η ευρωπαϊστικη «αριστερά» του Μελανσόν, ηττήθηκαν κατά κράτος μπροστά στη Λεπέν που εμφανίζεται ως υποστηρικτής της γαλλικής ανεξαρτησίας απέναντι στη Γερμανία. Στην Ιταλία ο Πέπε Γκρίλλο και το «κόμμα των πέντε αστέρων», παρά την υστερική φύση του αρχηγού του αναδείχθηκε σε δεύτερο κόμμα. Στις περισσότερες χώρες της ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης, την Αυστρία, τη Φιλανδία, την Ουγγαρία, θριάμβευση η ξενοφοβική δεξιά. Ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία ενισχύθηκαν οι «εναλλακτικοί» για τη Γερμανία που υποστηρίζουν την αποχώρηση από το ευρώ, ενώ και το ναζιστικό NΡD εξέλεξε για πρώτη φορά ευρωβουλευτή. Τέλος στην Ελλάδα, ενισχύθηκε τόσο η ναζιστική δεξιά της Χ.Α. όσο και η αριστερά ­– ο Σύριζα και το ΚΚΕ- που αμφισβητούν την γερμανική ηγεμονία. Στην Ισπανία τέλος, τα δύο μεγάλα ευρωπαϊστικά κόμματα οι σοσιαλιστές και το λαϊκό κόμμα, έχασαν το 40% της δύναμής τους και ενισχύθηκαν οι μικρότεροι σχηματισμοί, η αριστερά που τριπλασίασε τη δύναμή της και κυρίως οι αγανακτισμένοι του Podemos που μπήκαν στο ευρωκοινοβούλιο με 5 έδρες. Τέλος στην Ιρλανδία, ενισχύθηκε η πολιτική πτέρυγα του ΙΡΑ το Σιν Φέιν. Aν θέλαμε μάλιστα να κάνουμε μια τυπολογία αυτής της αντιγερμανικής και «αντιευρωλιγούρικης» ψήφου, θα λέγαμε πως στο Νότο της Ευρώπης ενισχύθηκε περισσότερο μια αριστερή αντισυστημική ψήφος, ενώ στο Βορρά και την Ανατολική Ευρώπη μια δεξιά και ακροδεξιά.

Η παρά φύσιν ανάδυση της Χ.Α.

H Ελλάδα αποκλίνει σε μεγάλο βαθμό από την ευρωπαϊκή ψήφο ακριβώς λόγω της έκτασης της κρίσης και των ιδιαιτεροτήτων της χώρας μας. Η έκταση της κρίσης υπήρξε τέτοια ώστε συρρίκνωσε αποφασιστικά τη λεγόμενη κεντροαριστερά, η οποία στο σύνολό της (ΕΛΙΑ, ΠΟΤΑΜΙ και ΔΗΜΑΡ) περιορίστηκε στο 15-16% σε αντίθεση με την ηγεμονική της παρουσία σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης στο 40-45%. Η κυβερνώσα δεξιά υπέστη επίσης κατακερματισμό και συρρίκνωση μια και περιορίστηκε με τη σειρά της στο 22% των ψήφων. Παράλληλα ενισχύθηκαν οι αντισυστημικές και αντιγερμανικές τάσεις με κυρίαρχη την επιβεβαίωση του ΣΥΡΙΖΑ που σταθεροποίησε τα ποσοστά του Ιουνίου του 2012 και την ενίσχυση της Χ.Α. στο 9,5%.

Το γεγονός ότι στην Ελλάδα παρά την έκταση της κρίσης η λεγόμενη αντισυστημική ψήφος διαμοιράστηκε σε δύο μεγάλες κατευθύνσεις (ΣΥΡΙΖΑ και Χ.Α.) καθώς και σε μία πληθώρα μικρότερων σχηματισμών (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, Οικολόγοι κλπ) ή από την αντίθετη κατεύθυνση (ΛΑΟΣ, Πολύδωρας,κ.λπ.), είναι συνέπεια των ελληνικών ιδιαιτεροτήτων.

Η διάσπαση της «αντιμνημονιακής» ψήφου σε δύο μεγάλες κατευθύνσεις, η οποία δεν διαπιστώνεται σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα, αποτελεί συνέπεια της ελληνικής ιδιαιτερότητας. Του γεγονότος δηλαδή ότι η Ελλάδα, μαζί με την Κύπρο, αποτελούν τις μόνες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που έχουν πρόβλημα εθνικής επιβίωσης και απειλούνται στην ίδια τους την υπόσταση. Στον βαθμό λοιπόν που η αριστερά, η οποία είναι ο κύριος υποδοχέας της διαμαρτυρίας απέναντι στην κοινωνική και οικονομική κρίση, αγνοούσε και υποτιμούσε τα εθνικά θέματα – ή ακόμα χειρότερα, οι εθνομηδενιστικές της πτέρυγες, συνηγορούσαν υπέρ της «ελληνοτουρκικής» φιλίας ή των «ανοικτών συνόρων» προς τους μετανάστες – δημιούργησε τις συνθήκες γι’ αυτόν τον βαθύτατο διχασμό: Αντί να ενσωματώσει την εθνική/πατριωτική διάσταση στην κοινωνική και οικολογική ευαισθησία απέρριπτε την πρώτη για να κρατήσει μόνο τη δεύτερη.

Έτσι, όπως έχουμε καταδείξει χιλιάδες φορές, επέτρεψε σε ένα φασιστικό γκρουπούσκουλο να μετατραπεί σε πολιτική δύναμη και να δώσει στην ακροδεξιά ένα δήθεν αντισυστημικό και πατριωτικό μανδύα. Είναι χαρακτηριστικό πως σε απόλυτη ομοφωνία με τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, τη ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ, η Αριστερά προβάλλει ως βασική αιτία ενίσχυσης της Χ.Α. τον «εθνικισμό» του Σαμαρά, του «Δικτύου 21» κ.ά,(!) και όχι τον εθνομηδενισμό που είχε καταστεί ηγεμονικός την τελευταία εικοσαετία στην Ελλάδα.

Εξ αιτίας αυτού του διχασμού, ο ΣΥΡΙΖΑ παρ’ ότι διατήρησε τα ποσοστά του των εκλογών του 2012, δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα ευρύτερο ρεύμα που θα του επέτρεπε να διεκδικήσει με αξιώσεις την ανατροπή του κυρίαρχου κυβερνητικού συνασπισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ στο σταυροδρόμι

Τις βαθύτερες αιτίες αυτού του δισταγμού του λαϊκού σώματος, μπορεί να τους διαγνώσει δια γυμνού οφθαλμού ο οποιοσδήποτε, και η ίδια ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αρκεί να παρατηρήσει την σειρά με την οποία εκλέγονται οι ευρωβουλευτές της –από τον παλιό Συνασπισμό εκλέγεται μόνο ο Παπαδημούλης– ενώ από τους έξι οι τρεις (Σακοράφα, Κατρούγκαλος, Χρυσόγονος, είναι πασοκογενείς και εμφανίζονται ως πατριωτικών αποκλίσεων), ο δε Γλέζος αποτελεί το σύμβολο της πατριωτικής αριστεράς. Άλλη, απολύτως χαρακτηριστική ένδειξη, είναι η εκλογή του Καρυπίδη, ο οποίος είχε αποκλειστεί ως «εθνικιστής και αντισημίτης», με συντριπτικά ποσοστά ως περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να αναδειχθεί πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές και στην περιφέρεια της Αττικής, όπου η γενική πολιτική διάσταση κυριαρχούσε έναντι της τοπικοπεριφερειακής, αλλά ταυτόχρονα δεν κατόρθωσε ούτε να ανεβάσει το ποσοστά του, ούτε να επιτύχει σημαντικά κέρδη σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο. Έτσι, ναι μεν υποσκέλισε στο γενικό επίπεδο τη Ν.Δ., αλλά ταυτόχρονα δεν κατόρθωσε να διαμορφώσει πλειοψηφικό ρεύμα. Κατά συνέπεια, βρίσκεται μπροστά σ’ ένα δίλημμα: Είτε να διαμορφώσει αυτό το ρεύμα μετασχηματίζοντας την ίδια τη ιδεολογία και το προφίλ του σε μια αντισυστημική πατριωτική κατεύθυνση, αναγκαία προϋπόθεση για μια τέτοια πλειοψηφία, είτε να προσπαθήσει να κυριαρχήσει δολιχοδρομώντας ανάμεσα στις σκοπέλους του συστήματος. Στη δεύτερη περίπτωση, θα πρέπει να συμβιβαστεί με τα μεγάλα συμφέροντα μέσα και έξω από τη χώρα, και να δημιουργήσει τους όρους για συμμαχίες με άλλες πολιτικές δυνάμεις –της συστημικής κεντροαριστεράς ή ακόμα και δεξιάς– για να αποκτήσει τη δυνατότητα μιας εκλογικής επικράτησης. Και όλες οι σχέσεις με την «αμερικανική αριστερά» από τον Όλιβερ Στόουν μέχρι το Βαρουφάκη, η προσέγγιση με τον ΓΑΠ δια μέσου της πληθώρας των συμβούλων, που έχουν μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ, και η ενίσχυση του μεσοστρωματικού χαρακτήρα της ηγεσίας του κόμματος, προδιαθέτουν για μια τέτοια κατεύθυνση. Σε μια τέτοια περίπτωση θα είναι υποχρεωμένοι να συνδιαλλαγούν και να συναλλαγούν με το ΠΑΣΟΚ, το ΠΟΤΑΜΙ και τους σπόνσορές τους, για να διασφαλίσουν την πλειοψηφία.

Αντίθετα ένα παλλαϊκό εαμικό κίνημα θα σάρωνε όλα τα συστημικά αναχώματα και θα μετασχημάτιζε την ίδια την κοινωνική και πολιτική απεύθυνση του κόμματός.

Και δυστυχώς δεν είμαστε πολύ αισιόδοξοι για κάτι τέτοιο. Διότι, αν αυτό δεν έγινε το 2012, όταν το σύστημα ήταν πολύ πιο αιφνιδιασμένο, οι Χριστόπουλοι, οι Λιάκοι και οι Βαρουφάκηδες ήταν ακόμα στην κοιτίδα τους του Σημίτη και του ΓΑΠ, ενώ η λαϊκή αγανάκτηση βρισκόταν στο ζενίθ, θα μπορέσει να γίνει άραγε σήμερα;

Εμείς πάντως, δεν θα πάψουμε να το ευχόμαστε γιατί θα συνιστούσε μια επιτάχυνση των αναπόφευκτων ιστορικών εξελίξεων που οδηγούν στη διαμόρφωση ενός πατριωτικού,δημοκρατικού, κοινωνικού και οικολογικού μετώπου.

Το μνημονιακό στρατόπεδο

Αντίθετα ο Σαμαράς πρέπει να είναι απολύτως ευτυχής με τα αποτελέσματα των εκλογών, δεδομένου ότι φοβόταν τα χειρότερα και την άμεση κατάρρευσή του, στην περίπτωση που η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη, και το κόμμα του θα βυθιζόταν πιο κάτω από το 22,7% που εν τέλει απέσπασε. Επιπλέον, η πτώση του ΠΑΣΟΚ σε διαχειρίσιμο επίπεδο, η κατάρρευση της ΔΗΜΑΡ που ήθελε να εμφανιστεί ως αντικυβερνητικός πόλος της «κεντροαριστεράς» και η ανάδειξη ενός νέου μπαλαντέρ όπως το ΠΟΤΑΜΙ, αποτελούν στοιχεία που μπορούν να επιτρέψουν έστω για ένα μικρό διάστημα ακόμα την επιβίωση του κυβερνητικού σχηματισμού.

Δεν ευοδώθηκε η απόπειρα της πυροδότησης μιας άμεσης κρίσης στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, από την πλευρά του ΓΑΠ και της ΔΗΜΑΡ, την οποία ευελπιστούσε και ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αντίθετα είναι δυνατόν και μάλλον βέβαιο ότι θα προστεθούν νέα κοινοβουλευτικά δεκανίκια στο εξασθενημένο κυβερνητικό στρατόπεδο, που θα προέλθουν από τη διάλυση της ΔΗΜΑΡ και ίσως από μια πιθανή κρίση των ΑΝΕΛ.

Η αποφυγή πλήρους κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ, δίνει τη δυνατότητα στο σύστημα όχι μόνο να κερδίσει χρόνο στη συνολική κυβερνητική στρατηγική, αλλά και να δρομολογήσει εξελίξεις για την ανασυγκρότηση της «κεντροαριστεράς». Και αυτό μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους: Ο πρώτος είναι η σταδιακή μεταβολή του ΣΥΡΙΖΑ στη νέα «κεντροαριστερά», κατεύθυνση που προδιαγράφεται εν μέρει από την εκλογική ενίσχυση των πασοκογενών του ΣΥΡΙΖΑ και της Δούρου στην περιφέρεια Αττικής, είτε μέσα από τη διαμόρφωση ενός νέου «κεντροαριστερού» πόλου μεταξύ ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙΟΥ και υπολειμμάτων της ΔΗΜΑΡ, είτε –όπερ και το πιθανότερο– μέσα από ένα συνδυασμό και των δύο. Η διαμόρφωση εξάλλου ενός «κεντροαριστερού» πόλου από τις παραδοσιακές μνημονιακές δυνάμεις θα αποτελεί τον μοχλό για τον έλεγχο του ΣΥΡΙΖΑ και των εξελίξεων στο εσωτερικό του.

Το μόνο κόμμα το οποίο παρ’ όλο το συγκεχυμένο χαρακτήρα του εκφράζει μια πατριωτική και ταυτόχρονα αντιμνημονιακή και δημοκρατική κατεύθυνση είναι οι ΑΝΕΛ. Γι’ αυτό, και είναι λυσσαλέα και επίμονη η προσπάθεια να εξαφανιστεί από το πολιτικό σκηνικό. Όπως είχαμε τονίσει τρεις μέρες πριν, «ένα τέτοιο κόμμα, σε συμμαχία με όποιες πατριωτικές δυνάμεις υπάρχουν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αποτελέσει ένα μεγάλο πρόβλημα για όσους απεργάζονται τη συστημική ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ . Και παρότι η ηγεσία των ΑΝΕΛ… δίνει πολύ συχνά μια αίσθηση αλαλούμ, αποτελεί παρόλα ταύτα έναν πόλο πατριωτικό και αυθεντικά αντιμνημονιακό! Είναι εξαιρετικά σημαντική η επιβίωση/μετασχηματισμός των ΑΝΕΛ . Διότι οι ΑΝΕΛ, δεν έχουν πλέον μέλλον ως κόμμα της “λαϊκής δεξιάς, αλλά θα πρέπει να μετασχηματιστούν πραγματικά σε “Ανεξάρτητους Έλληνες”, αν θέλουν να επιβιώσουν.» Αυτή μας η προεκλογική διαπίστωση επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά στις ψήφους που έλαβαν οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές της. Προηγούνται οι Μαριάς, Ρωμανιάς, Ζουράρις, Γεωργαντά, Μαρκάτος, κ.λπ. ενώ στους πρώτους ψηφισθέντες δεν περιλαμβάνεται κανένας προερχόμενος από την παραδοσιακή δεξιά.

Κάτω από το 3%

Από τα σαράντα κόμματα και κομματίδια που κατέβηκαν σε αυτές τις ευρωεκλογές, τα τριάντα τρία, έλαβαν ποσοστό κάτω του 3% , συγκεντρώνοντας όμως ένα σχετικά σημαντικό ποσοστό των εκλογέων – μία ακόμα ένδειξη για την έλλειψη μεγάλων και πλειοψηφικών ρευμάτων στην ελληνική κοινωνία. Θα λέγαμε πως οι κυβερνητικοί αποδοκιμάστηκαν αλλά οι αντικυβερνητικοί δεν έπεισαν με αποτέλεσμα να επιταθεί η διασπορά και η διάχυση. Εντυπωσιακό είναι το ποσοστό που καταφέρνει να αποσπάσει ο Καρατζαφέρης, με το 2,7% που κέρδισε σε μια προεκλογική εκστρατεία ολίγων εβδομάδων, λειτουργώντας ως μια εν δυνάμει εφεδρεία της κυβερνητικής δεξιάς. Σημαντικό επίσης και ανέλπιστο ήταν το ποσοστό του Χατζημαρκάκη, μιας αστείας προσωπικότητας, που όμως κατόρθωσε να ξεπεράσει τον ακόμα πιο αστείο Τζήμερο και άλλους Σκυλακάκηδες. Οι Οικολόγοι Πράσινοι, στους οποίους επιχειρήθηκε μία στροφή έξω από τα παραδοσιακά μονοπάτια του εθνομηδενιστικού ευρωπαϊσμού τους, εν τέλει διασπάστηκαν, εμφανίστηκαν με δύο ψηφοδέλτια, και προβάλλοντας ένα εντελώς συγκεχυμένο προφίλ απέτυχαν και στις δύο εκδοχές τους (συγκεντρώνοντας 0,9% και 0,5% αντίστοιχα). Τα λεγόμενα «κόμματα της δραχμής», «Σχέδιο Β, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, ΔΡΑΧΜΗ», κλπ, στο προνομιακό γι’ αυτά πεδίο των ευρωεκλογών, δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν το 2,5%, στο σύνολό τους, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως η «επαναστατική» πλειοδοσία σε μία κατεύθυνση που δεν έχει καμία σχέση με τις γεωπολιτικές πραγματικότητες της χώρας, δεν έχει καμία πιθανότητα πλέον.

Το μέτωπο

Η συγκρότηση του πατριωτικού- κοινωνικού- οικολογικού και δημοκρατικού μετώπου που έχει ανάγκη η χώρα θα μπορούσε να επιταχυνθεί εάν υπήρχε ένας διακριτός ιδεολογικοπολιτικός πόλος ικανός να επιταχύνει τις εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ και στην πολιτική ζωή της χώρας γενικά. Κατά τον ίδιο τρόπο που οι εσωτερικοί «ελεγκτές» της πολιτικής ορθότητας θεωρούν αποφασιστικής σημασίας, την ύπαρξη κομμάτων της συστημικής κεντροαριστεράς, για να μπορούν να ελέγχουν τόσο τη δεξιά (βλέπε συγκυβέρνηση) όσο και την αριστερά (ιδεολογικά και πολιτικά), η ύπαρξη ενός αντισυστημικού πατριωτικού πόλου θα μπορούσε να επηρεάσει καθοριστικά τις εξελίξεις στο σύνολο της αριστεράς αλλά και της κοινωνίας γενικότερα και να αφαιρέσει ταυτόχρονα το έδαφος κάτω από τα πόδια του ναζιστικού μορφώματος.

Γι’ αυτό, και οι αντίπαλοί μας κάνουν ότι μπορούν για να μην συγκροτηθεί τέτοιος πόλος (συκοφαντώντας προβοκάροντας, αποκλείοντας, προβάλλοντας τις πιο αστείες και ελεγχόμενες μορφές αυτού του χώρου έτσι ώστε να μείνει ανήμπορος μεταξύ του αντιφατικού χαρακτήρα των ΑΝΕΛ, και του …. «Σχεδίου Β» του Αλαβάνου. Προφανώς λοιπόν, για άλλη μια φορά αυτό το αίτημα τίθεται ακόμα πιο επιτακτικά. Και την επόμενη περίοδο θα πρέπει να παλέψουμε γι’ αυτό, αξιοποιώντας και δυνάμεις που αναδύθηκαν τόσο μέσα από τις αυτοδιοικητικές, όσο και τις ευρωπαϊκές εκλογές. Αλλά σε αυτό το ζήτημα θα χρειαστεί να επανέλθουμε τις επόμενες ημέρες.

Η εξέγερση των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης

Του ΤΑΚΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Οταν την περασμένη Κυριακή έγραφα σε αυτήν τη στήλη ότι «οι εκλογές της 25ης του Μάη θα μείνουν ιστορικές για το πανευρωπαϊκό κύμα ενάντια στην Ε.Ε.» ούτε κι εγώ περίμενα το μέγεθος του πολιτικού σεισμού που θα ακολουθούσε.

Οτι, δηλαδή, στις δύο μεγαλύτερες, μετά τη γερμανική, ευρωπαϊκές οικονομίες (βρετανική, γαλλική) θα έρχονταν πρώτα τα κόμματα εκείνα που έθεταν καθαρά θέμα εξόδου από την Ε.Ε. με ποσοστά 25%-30% των ψηφοφόρων, και ότι σχεδόν σε όλες τις άλλες χώρες στην Ενωση (εκτός από «προοδευτικά λουλούδια», σαν την Πολωνία και τις Βαλτικές χώρες, που ασχολούνται με τη σφαγή του ουκρανικού λαού με τις ευλογίες της Ε.Ε.) παρόμοια κόμματα θα συγκέντρωναν πρωτόγνωρα αντι-Ε.Ε. ποσοστά. Δηλαδή, ποσοστά που φανέρωναν μια μαζική εξέγερση των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης ενάντια στον κύριο εκφραστή στην Ευρώπη της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Δυστυχώς, η χώρα μας δεν μετείχε σε αυτήν την εξέγερση, χάρη στην εξαπάτηση της ενσωματωμένης «Αριστεράς», που γιορτάζει σήμερα τη «νίκη» της, να καταφέρει να αποπροσανατολίσει μεγάλο τμήμα από τα λαϊκά στρώματα ως προς το ότι η αιτία της καταστροφής τους δεν είναι η ίδια η Ε.Ε., αλλά οι «κακές» πολιτικές των «κακών» Μέρκελ κ.λπ. Και σε αυτήν την εξαπάτηση συμμετείχε σύσσωμη η «Αριστερά» (εκτός ΚΚΕ) και τα παρακλάδια της, αφού κανένα από τα κόμματά της (ΣΥΡΙΖΑ) και κομματίδια (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΠΑΜ, Πλάνο Β κ.λπ.) δεν τόλμησε να εντοπίσει τα αίτια της καταστροφής στην ίδια την ένταξή μας στην Ε.Ε., και είτε ζητούσαν να μετατραπεί η Ε.Ε. σε «καλή» και να μας χαρίσει μεγάλο τμήμα του χρέους ή το πολύ να βγούμε από την Ευρωζώνη, αλλά να μείνουμε στην Ε.Ε. για ακαθόριστο διάστημα -γεγονός που δεν θα ακύρωνε βέβαια τις βασικές «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» που πέρασαν τα Μνημόνια και οδήγησαν στη σημερινή εξαθλίωση.

Ηεξήγηση για τη λαϊκή στάση στην Ελλάδα δεν είναι δύσκολο να βρεθεί, γιατί υπάρχει η αντίστοιχη ευρωπαϊκή (αλλά και λατινοαμερικανική!) εμπειρία: από τη στιγμή που η εξαθλίωση έχει γενικευθεί στα λαϊκά στρώματα, χάνεται και κάθε εμπιστοσύνη στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι για τη δυνατότητά του να δώσει πραγματική αλλαγή στη μοίρα τους και έτσι μεγάλο ποσοστό από τα στρώματα αυτά παύει να μετέχει στην εκλογική διαδικασία.

Η συνέπεια είναι το εκλογικό αποτέλεσμα να καθορίζεται τελικά από ποσοστό λιγότερο του 60% των ψηφοφόρων, που αποτελείται βασικά από τους βολεμένους και μισοβολεμένους της παγκοσμιοποίησης, και ένα μικρό τμήμα των θυμάτων της. Ομως, είναι αυτά ακριβώς τα λαϊκά στρώματα, στις φτωχογειτονιές και εργατικές συνοικίες της Ευρώπης, που σήμερα, πρώτη φορά, προσέλκυσαν στην κάλπη τα κόμματα που η χρεοκοπημένη «Αριστερά» (μαζί με το σύστημα!) ονομάζει από ρατσιστικά και ακροδεξιά μέχρι… φασιστικά. Φυσικά, τα λαϊκά αυτά στρώματα, που σήμερα είναι σχεδόν το 1/3 του ευρωπαϊκού πληθυσμού, δεν είναι ούτε ρατσιστικά ούτε φασιστικά, αλλά απλώς εκφράζουν την αγανάκτησή τους για μια ενσωματωμένη στο σύστημα «Αριστερά» και απαιτούν το δικαίωμα αυτοκαθορισμού που τους στέρησε η Ευρώπη των ελίτ και της συμπλεκόμενης Αριστεράς.

Απαιτούν, δηλαδή, το δικαίωμα να επιβάλλουν κοινωνικούς ελέγχους στις αγορές που σήμερα ελέγχουν μερικές εκατοντάδες πολυεθνικές επιχειρήσεις, κάτω από το μανδύα της ελευθερίας κίνησης κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων. Ετσι, τα λαϊκά στρώματα στρέφονται κατά της μετανάστευσης, όχι βέβαια γιατί έγιναν ξαφνικά ρατσιστές, ενώ τόσα χρόνια δεν είχαν πρόβλημα με τους μετανάστες που είναι επίσης (και μάλιστα χειρότερα) θύματα της παγκοσμιοποίησης, αλλά γιατί βλέπουν τους εξαθλιωμένους μετανάστες να γίνονται «εκούσια» θύματα αδίστακτων εργοδοτών και να καταργούν στην πράξη δικαιώματα που είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι με αιματηρούς, συχνά, αγώνες τα προηγούμενα 100 χρόνια.

Και στρέφονται κατά της ελευθερίας κίνησης κεφαλαίου και εμπορευμάτων γιατί είναι ακριβώς αυτές οι ελευθερίες που αποτελούν τη βασική αιτία της μαζικής ανεργίας τόσο των εργατών -που, αν δεν δέχονται τον οικονομικό στραγγαλισμό τους, χάνουν και την ίδια τη δουλειά τους- όσο και των αγροτών και των βιοτεχνών, που βλέπουν να συνθλίβονται από την πλημμύρα των εισαγόμενων προϊόντων από «παραδείσους» της Νέας Τάξης (Ινδία, Κίνα κ.λπ.), με μισθούς επιβίωσης. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που τα λαϊκά στρώματα στην Ευρώπη (εκτός Ελλάδος, παρ’ όλο που έχει υποστεί περισσότερα από οποιονδήποτε άλλον ευρωπαϊκό λαό από την Ε.Ε.!) στρέφονται κατά της ίδιας της Ε.Ε. που καθιερώνει τις «ελευθερίες» αυτές εις βάρος της εργασίας και της ίδιας της ζωής τους. Και, φυσικά, κανένας ΣΥΡΙΖΑ δεν θα καταργούσε αυτές τις «ελευθερίες» που ορίζουν την ίδια την παγκοσμιοποίηση, τις οποίες ποτέ δεν αμφισβήτησε!

Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι η μόνη λύση είναι ένας στείρος εθνικισμός, όπως υποστηρίζουν πολλά από τα κόμματα που προσέλκυσαν τα λαϊκά στρώματα, τα οποία αποτελούν τα θύματα της παγκοσμιοποίησης. Και αυτή είναι η ουσία της χρεοκοπίας της ενσωματωμένης Αριστεράς που αυτο-καταδικάστηκε παντού στην ουσιαστική ανυπαρξία -εκτός Ελλάδος, βέβαια, όπου οι ευρωπαϊκές εξελίξεις έρχονται συνήθως με καθυστέρηση κάμποσων χρόνων!

Διότι εάν υπήρχε μια Αριστερά άξια του ονόματός της, αντί να κάνει «αντιφασιστικά» μέτωπα με τα κόμματα της κοινοβουλευτικής χούντας ενάντια στα λαϊκά στρώματα, που δικαιολογημένα την εγκατέλειψαν, θα έκανε μέτωπο με τα ίδια τα λαϊκά στρώματα, όπως αυτός ήταν ο ιστορικός ρόλος της. Δηλαδή, ένα παλλαϊκό Μέτωπο ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και την Ε.Ε., για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, μέσα από ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης της παραγωγικής δομής, με βάση την οικονομική αυτοδυναμία και την εθνική και οικονομική κυριαρχία.

Στη συνέχεια, χώρες στο ίδιο επίπεδο ανάπτυξης με την Ελλάδα θα μπορούσαν να ενωθούν σε οικονομικές ενώσεις κυρίαρχων κρατών με αυτοδύναμες οικονομίες, που θα επέβαλλαν κοινωνικούς ελέγχους στις αγορές, έξω βέβαια από τον ΠΟΕ, το ΝΑΤΟ κ.λπ., με στόχο την προστασία της εργασίας και του περιβάλλοντος, σε ένα νέο πραγματικό διεθνισμό αντί για το σημερινό ψευδο-διεθνισμό των βολεμένων της «Αριστεράς» μέσα στην Ε.Ε…

 

 

http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=433369