AΡΘΡΟ-ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ STERN – Η Κίνα έδωσε φλος ρουαγιάλ στην Ελλάδα!

Τι κρύβεται πίσω από την αλλαγή στάσης της Γερμανίας απέναντι στην ελληνική κρίση χρέους; Σε άρθρο του στο περιοδικό Stern o Γερμανός δημοσιογράφος Hans-Ulrich Jörges σημειώνει την εντυπωσιακή μεταστροφή της γερμανικής πολιτικής απέναντι στο ελληνικό πρόβλημα μετά την επίσκεψη Μέρκελ στην Κίνα στα τέλη Αυγούστου.

Ξαφνικά όλοι στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες δηλώνουν αποφασισμένοι να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη, χωρίς να αποκλείουν πλέον την επιμήκυνση του προγράμματος ή ακόμη και ένα τρίτο πακέτο βοήθειας. Ακόμη και οι πιο συντηρητικές φωνές Βαυαρών πολιτικών, που ζητούσαν τη θυσία της Ελλάδας προς παραδειγματισμό, σίγησαν.

Σύμφωνα με το συντάκτη, η μεταστροφή αυτή οφείλεται στις έντονες παρασκηνιακές πιέσεις που ασκήθηκαν από την κινεζική ηγεσία κατά την επίσκεψη Μέρκελ στο Πεκίνο. Λέγεται ότι ο πρωθυπουργός Wen Jiabao απείλησε χωρίς περιστροφές την καγκελάριο της Γερμανίας στις μεταξύ τους συζητήσεις ότι «έχουμε ήδη χάσει 30 δισεκατομμύρια στην Ελλάδα. Εάν χάσουμε άλλα 40, δεν πρόκειται να κάνουμε τίποτα πλέον για τη σταθεροποίηση του ευρώ».

Πέρα από την έκθεση της Κίνας στην ευρωπαϊκή κρίση χρέους, το ύψος της οποίας δεν είναι ακριβώς γνωστό και τους φόβους για φαινόμενο ντόμινο σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη σημαντικό ρόλο στις κινήσεις της κινεζικής ηγεσίας παίζει και «η στρατηγική συμμαχία» που έχουν συνάψει Κίνα και Ελλάδα. Σύμφωνα με το συντάκτη του περιοδικού Stern, η Κίνα έχει επιλέξει την Ελλάδα ως την « πύλη της στην Ευρώπη», με στόχο να δημιουργήσει ένα σύγχρονο «δρόμο του μεταξιού» για το παγκόσμιο εμπόριο.

Η επένδυση στο λιμάνι του Πειραιά είναι μόνο η αρχή. Ήδη οι Κινέζοι έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον και για άλλα ελληνικά λιμάνια, διαπραγματεύονται συμφωνίες με ελληνικές εταιρείες για την κατασκευή ανεμογεννητριών και εγκαταστάσεων ηλιακής ενέργειας, ενώ ενδιαφέρονται και για το 40% του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» μετά τη λήξη του συμβολαίου διαχείρισης που κατέχει σήμερα γερμανική εταιρεία. Αλλά και για το λιμάνι του Πειραιά στόχος των Κινέζων είναι να εξελιχθεί στο μεγαλύτερο λιμάνι μεταφοράς container στη Μεσόγειο, μέσω του οποίου θα διοχετεύονται κινεζικά προϊόντα σε Ευρώπη, Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή.

Εάν η Ελλάδα έβγαινε από την Ευρωζώνη, οι κινεζικές επενδύσεις θα έχαναν μονομιάς την αξία τους. Η Κίνα θα είχε επενδύσει σε ένα αποτυχημένο κράτος που θα βυθιζόταν στην εξαθλίωση και η υπόλοιπη Ευρώπη θα έπρεπε «να το πληρώσει».

Κλείνοντας το άρθρο του ο Γερμανός δημοσιογράφος σημειώνει: « Είναι πολύ πιθανό, ότι στο ευρωπαϊκό πόκερ η Κίνα έδωσε φλος ρουαγιάλ στους Έλληνες. Και αυτοί δεν το έχουν πάρει είδηση ακόμα».

Το άρθρο με τίτλο “Die chinesische Karte” του Hans-Ulrich Jörges δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση του περιοδικού Stern δύο μέρες μετά την επίσκεψη Μέρκελ στην Αθήνα στις 11.10.2012.

[Πηγή christosenikolaou.blogspot.gr]

Η Ακρίτα απαντά σε Δημουλίδου

Με ένα πύρινο άρθρο απάντησε στη συγγραφέα Χρυσηίδα Δημουλίδου η Έλενα Ακρίτα, αναφορικά με το σχόλιο που ανάρτησε η συγγραφέας στο Facebook.

Η γνωστή δημοσιογράφος με άρθρο της στα «ΝΕΑ» αποφάσισε να απαντήσει σημείο προς σημείο στη δημοσίευση της κυρίας Δημουλίδου στο Facebook με τη οποία ούτε λίγο ούτε πολύ… κατηγορούσε τις δημόσιες βιβλιοθήκες και τους αναγνώστες που δανείζουν βιβλία της!

Αναλυτικά το άρθρο της Έλενας Ακρίτα έχει ως εξής:

«Προς την κυρία Χρ(υσούλα;) Χρ(ύσα;)
Χρ(υσηίδα;) Δημουλίδου.

Κυρία μου,

Διάβασα με προσοχή την οργισμένη επιστολή με την οποία επιτίθεστε στις δανειστικές βιβλιοθήκες που έχουν το ………«θράσος» (δικός σας ο χαρακτηρισμός) να σας ζητούν βιβλία για τους αναγνώστες τους. Με αποτέλεσμα εσείς να χάνετε χρήματα από το κάθε αντίτυπο που διατίθεται δωρεάν.

Κατ’ αρχάς, διευκρινίζω: Εγώ συγγραφέας δεν είμαι. Ενα θεατρικό έργο έχω γράψει όλο κι όλο. Τα βιβλία μου είναι σταχυολόγηση κειμένων που έχουν ήδη δημοσιευθεί στην εφημερίδα. Με άλλα λόγια, δεν είμαστε «συνάδελφοι». Ως αναγνώστρια και μόνο σας απευθύνομαι, λοιπόν.

Ομολογώ ότι αγνοώ τη συγγραφική σας δεινότητα. Δεν έχω διαβάσει ποτέ κανένα βιβλίο σας. Τώρα που δημιουργήθηκε αυτό το θέμα μπήκα στο προφίλ σας στο facebook. Είδα φωτό σας με μαγιό σε αισθησιακές πόζες. Είδα το σπίτι σας πνιγμένο στα τιγκρέ μαυροχρυσοκόκκινα… Δικό μου το πρόβλημα αλλά, όσο να πεις, όλο αυτό το πακέτο δεν με προδιαθέτει να τρέξω στο πρώτο βιβλιοπωλείο και να εντρυφήσω στο έργο σας. Ισως μια άλλη φορά… Σε μια άλλη ζωή…

Για να γίνει κατανοητό το όλο θέμα, παραθέτω αποσπάσματα της επιστολής σας (ορθογραφία+σύνταξη κειμένου τα αφήνω ανέπαφα):

Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες. Κάποια στιγμή θα πρέπει να συνειδητοποιήσετε μερικά πράγματα και επειδή το κακό παράγινε, θα το κάνω θέμα. Πρέπει λοιπόν να μάθετε πως η συγγραφή, τουλάχιστον από την πλευρά μου, είναι επάγγελμα και όχι χόμπι. Επομένως αφού είναι επάγγελμα και ο άλλος μοχθεί για αναπαράγει έργο, θα πρέπει και να αμείβεται γι αυτό.

Γράφει μια σχολιάστρια κάτω από την επιστολή: «Ο Καβάφης εργάστηκε 30 χρόνια στο γραφείο Αρδευσης, ο Καρκαβίτσας ήταν γιατρός, ο Βάρναλης καθηγητής, ο Βρεττάκος δούλεψε σαν ιδιωτικός και σαν δημόσιος υπάλληλος, ο Εμπειρίκος εργαζόταν και αυτός και μάλιστα ήταν ο πρώτος έλληνας ψυχαναλυτής, ο Καββαδίας ασυρματιστής, ο Καραγάτσης δούλευε σε διαφημιστική εταιρεία. Και η λίστα δεν έχει τελειωμό με όλους τους λογοτέχνες που ευτυχώς δεν ήταν επαγγελματίες συγγραφείς, όπως η κυρία Δημουλίδου».

«Ενα βιβλίο για να μπει στις βιβλιοθήκες πρέπει να έχει κάνει τον κύκλο του που είναι 5 με 10 χρόνια, ή να βρίσκεται στα αζήτητα. π.χ. ένας Καζαντζάκης, ένας Ντοστογιέφσκι, μια Λιλίκα Ζωγράφου κλπ που τα βιβλία τους έχουν εκδοθεί εδώ και πολλά χρόνια».

Απάντηση 1: Δεν υπήρξε ποτέ συγγραφέας με το όνομα «Λιλίκα Ζωγράφου». Υπήρξε η ΛΙΛΗ Ζωγράφου («Η αγάπη άργησε μια μέρα», «Νίκος Καζαντζάκης ένας τραγικός» και πολλά άλλα), μητέρα της αξιόλογης ποιήτριας Ρένας Χατζηδάκη που με το ψευδώνυμο «Μαρίνα» υπέγραψε την έξοχη ποίηση στο μεγαλειώδες έργο του Μίκη Θεοδωράκη «Κατάσταση πολιορκίας»… Σε «Λιλίκα» μόνο σε Νάκου θα βρείτε κάτι.

Απάντηση 2: Αναφέρεστε στον Καζαντζάκη και στον Ντοστογιέφσκι που βρίσκονται στα «αζήτητα». Αυτά τα «αζήτητα» εμάς μας έκαναν ανθρώπους με γνώση, γνώμη, ευαισθησία, άποψη. Μέσα από αυτά τα «αζήτητα» γνωρίσαμε Ιούλιο Βερν και Ντοστογιέφσκι, τις «Μικρές κυρίες» και την Περλ Μπακ, την «Πολυάννα», τον Στάινμπεκ, την Πηνελόπη Δέλτα, τον Φόκνερ… Την «Αννα Καρένινα», τον «Μάγκα» και τον «Τρελλαντώνη», τη «Νανά» του Ζολά, το «Τρίτο στεφάνι» του Ταχτσή…

«Επίσης σχολεία και αναγνώστες μου ζητούν να τους χαρίσω βιβλία. Δηλαδή να πληρώσω για να τα αγοράσω, και μετά να χρεωθώ τα έξοδα αποστολής και να τους τα στείλω. Χώρια το πήγαινε έλα. Τόσο θράσος».

Οπως είπα, δεν έχω διαβάσει βιβλία σας και δεν γνωρίζω γιατί καθηγητές και δάσκαλοι σας τα ζητάνε. Προφανώς τα θεωρούν εξαιρετικά πολιτιστικά οχήματα για μυαλά που τώρα διαμορφώνονται. Μπορεί εμείς που μεγαλώσαμε με Βίκτορα Ουγκό να μετρηθήκαμε και να βγήκαμε λειψοί στο ζύγι.

«Ο συγγραφέας εργάζεται σκληρά και πληρώνει ένα απίστευτο τίμημα μοναξιάς και σωματικής υγείας γιατί καταπονείται όχι μόνο το σώμα του, αλλά και ο εγκέφαλος του».

Πρώτον, αυτό το «ο συγγραφέας» συλλήβδην είναι για πολλά χαστούκια, συγγνώμη κιόλας. Ας μην τσουβαλιάσουμε βασανισμένα μυαλά, κυνηγημένες ψυχές, κατεστραμμένες ζωές που άφησαν πίσω τους κληρονομιές πολύτιμες, με βιβλιαράκια ξαπλώστρας δίπλα στο κύμα. Χρήσιμα κι αυτά – άλλωστε υπάρχουν διεθνώς – αλλά μην τρελαθούμε και τελείως!

Και για να μιλήσουμε και λίγο σοβαρά, γιατί σαν να το έχουμε παραξεφτιλίσει, μου φαίνεται – κι ο καθένας σε αυτόν τον τόπο λέει ό,τι του κατέβει: Δεν ξέρω τι διεύθυνση δηλώνετε ως μόνιμη κατοικία. Δεν ξέρω πού ζείτε, σε ποια ήπειρο, σε ποιον πλανήτη, σε ποιο ηλιακό σύστημα. Γιατί εδώ ο κόσμος πεινάει, κυρία μου.

Υπάρχει κάτι που λέγεται «κρίση», υπάρχει κάτι που λέγεται «ύφεση», υπάρχει κάτι που λέγεται «απελπισία». Ο κόσμος πεινάει – και βγαίνετε εσείς ΤΩΡΑ να του κουνήσετε το δάχτυλο; Βγαίνετε εσείς ΤΩΡΑ να του πείτε να αγοράσει το βιβλίο σας; Μήπως είναι καιρός να προσγειωθείτε την ελληνική πραγματικότητα του 2012; Μήπως είναι καιρός να μπείτε το τιγκρέ διαστημόπλοιό σας και να διακτινιστείτε τον ίδιο πλανήτη με τους αναγνώστες σας; Ετσι – μια τρελή ιδέα ρίχνω κι εγώ!

Τέλος, να σας συγχαρώ ολόψυχα: Μέσα σε ένα απόγευμα, κατορθώσατε να γκρεμίσετε μια καριέρα χρόνων. Αθλος, κυρία Χρυσούλα μου, άθλος! Πάντα τέτοια σας εύχομαι… Και μην ιδρώνει το αυτί σας… Αν ζούσε ο Τολστόι ή ο Δουμάς ή ο Κάφκα θα σκάγαν από τη ζήλεια τους. Αντε μωρέ, εκεί χάμω! Που μας πουλάει και μούρη ο κάθε αζήτητος!»

kafeneio-gr.blogspot.com

http://troktiko.eu/2012/10/h-akrita-apanta-se-dhmoulidou/?fb_comment_id=fbc_406461582757433_3429208_407638689306389

ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΓΛΥΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΧΑΡΑΤΣΙΑ!!

Του Στάθη Κατσούλα.

Στην δημοσιότητα δόθηκε σήμερα λίστα με μεγάλες επιχειρήσεις που απαλλάχτηκαν από το χαράτσι μετά την ευνοϊκή ρύθμιση Βενιζέλου. Η λίστα των απαλλαγέντων δεν δόθηκε από κανέναν Υπουργό και από καμιά κυβέρνηση. Και όπως είναι προφανές την συγκεκριμένη είδηση δεν θα την δείτε σε κανένα ΜΜΕ. Δεν θα ακούσετε τον ΣΚΑΙ να λέει πώς απαλλάχτηκε από το χαράτσι. Δεν θα διαβάσετε στο ΕΘΝΟΣ πώς επίσης απαλλάχτηκε. Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά.

Ο τότε Υπουργός Οικονομικών και νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ.Βενιζέλος, αυτός που του ξεφεύγουν λίστες μεγαλο-φοροφυγάδων, κυνηγώντας ανελέητα συνταξιούχους, μισθωτούς και άνεργους, τις μέρες που το χαράτσι συζητούνταν στο Συμβούλιο της Επικρατείας, πέρασε νομοθετική ρύθμιση εν κρυπτώ. Με τη ρύθμιση αυτή απάλλασσε κατά ένα μεγάλο μέρος από το χαράτσι μεγαλοιδιοκτήτες ακινήτων. Συγκεκριμένα για κατόχους ακινήτων άνω των 1.000 τ.μ. τους χάριζε το 30%, ενώ για κατόχους ακινήτων άνω των 2.000 τ.μ. τους χάριζε το 60% του χαρατσιού. Φυσικά, ο χρόνος στον οποίο κατέθεσε την νομοθετική ρύθμιση δεν ήταν τυχαίος, ούτε ήταν τυχαίο το ότι την συγκεκριμένη ρύθμιση δεν την περιείχε ο αρχικός νόμος.Οι αποκαλύψεις έγιναν σήμερα το απόγευμα σε συνέντευξη τύπου από τον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ κ. Φωτόπουλο. Έτσι εξηγείται η ζέση με την οποία η Κομαντατούρα της τρικομματικής κυβέρνησης έσπασε την κατάληψη της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ στο κέντρο πληροφοριακών συστημάτων της ΔΕΗ και τα ΜΜΕ άφριζαν εναντίον των συνδικαλιστών. Τα στοιχεία βγήκαν στην δημοσιότητα από τους καταληψίες της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ και φυσικά όχι από την διοίκηση της επιχείρησης ή από το Υπουργείο Οικονομικών. Τα δε ΜΜΕ αφού κατήγγειλαν ως ανήκουστη την κατάληψη την Κυριακή, έδωσαν εντολή στους δημοσιογράφους να αποχωρήσουν κατά την διάρκεια της σημερινής συνέντευξης τύπου.
Ενδεικτικά παρατίθενται παρακάτω κάποια στοιχεία:

1. Το Athens Mall (Lamda Olympia Village) γλύτωσε 714.853 ? το 2011 και 714.853 ? το 2012. Συνολικά θα πληρώσει 1.429.706 ? λιγότερα απ’ ότι πρέπει.

2. Το Kifissos Mall (River West) γλύτωσε 405.666 ? το 2011 και 405.666 ? το 2012. Συνολικά θα πληρώσει 811.332 ?λιγότερα απ’ ότι πρέπει.

3. Η Lamda Estate Development Μαρούσι, γλύτωσε 81.062 ? το 2011 και 81.062 ? το 2012. Συνολικά θα πληρώσει 162.124 ? απ’ ότι πρέπει.

4. Η ΚΑΡΦΟΥΡ – ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ (Λ. Αθηνών 93 – 97) γλύτωσε 125.693,85 ? το 2011 και 125.693,85 ? το 2012. Συνολικά θα πληρώσει 251.387,70 ? λιγότερα απ’ ότι πρέπει.

5. Το Διαγνωστικό Θεραπευτικό κέντρο ΥΓΕΙΑ ΑΕ γλύτωσε 105.744 ? το 2011 και 105.744 ? το 2012. Συνολικά θα πληρώσει 211.488 ? λιγότερα απ’ ότι πρέπει.

6. Η ΠΟΡΤΟ ΚΑΡΡΑΣ ΑΕ γλύτωσε 149.767,2 ? το 2011 και 149.767,2 ? το 2012. Συνολικά θα πληρώσει 299.534,4 ? λιγότερα απ’ ότι πρέπει.

7. Η MEDIA MARKT γλύτωσε 38.710,8 ? το 2011 και 38.710,8 ? το 2012. Συνολικά θα πληρώσει 77.421,6 ? λιγότερα απ’ ότι πρέπει.

8. Η ΠΡΟΚΤΕΡ & ΓΚΑΜΠΛ ΕΛΛΑΣ ΕΠΕ γλύτωσε 75.575,52 ? το 2011 και 72.426,54 ? το 2012. Συνολικά θα πληρώσει 148.002,06 ? λιγότερα απ’ ότι πρέπει.

9. Η ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ ΑΕ γλύτωσε 36.258,2 ? το 2011 και 36.258,2 ? το 2012. Συνολικά θα πληρώσει 72.516,4 ? λιγότερα απ’ ότι πρέπει.

10. Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος, γλύτωσε 35.272,8 το 2011 και 35.272,8 το 2012. Συνολικά θα πληρώσει 70.545,6 λιγότερα απ’ ότι πρέπει.

11. Ο ΔΟΛ γλύτωσε 79.722 ? το 2011 και 79.722 ? το 2012. Συνολικά θα πληρώσει 159.444 ? λιγότερα απ’ ότι πρέπει.

Μόνο από τις παραπάνω 11 περιπτώσεις τα αρπακτικά επί της ουσίας φοροαπλάσσονται αρκετών εκατομμυρίων ευρώ. Την ίδια στιγμή που χιλιάδες Έλληνες αυτοκτονούν για 50 και 100 ευρώ.
Στην δεύτερη ενότητα της συνέντευξης τύπου της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ παρουσιάστηκαν στοιχεία κραυγαλέων παρανομιών από πλευράς επιχειρηματιών, βιομηχάνων, καναλαρχών.
Ο Μπάμπης Βωβός μόλις μπήκε το χαράτσι σε 4 διαφορετικά ακίνητα που διαθέτει (όλα στην οδό Κηφισίας) εκεί που δήλωνε ιδιοκτησία (15.578 + 33.705 + 20.956 + 22.173 = 92.412 τ.μ.) ξαφνικά δήλωσε ιδιοκτησία (9.985 + 19.981 + 9.728 + 12.844 = 52.538 τ.μ.) με αποτέλεσμα να γλυτώσει συνολικά (196.585 + 446.626 + 310.364 + 296.891) 1.250.000 ευρώ.
Το REGENCY καζίνο στην Θέρμη Θεσσαλονίκης ενώ το το 2011 χρεώνεται με βάση τα τετραγωνικά του, το 2012 μηδενίζονται τα τετραγωνικά του με αποτέλεσμα να του επιστρέφεται και ποσό που είχε χρεωθεί το 2011
Ούτε το ΚΑΖΙΝΟ ΠΑΡΝΗΘΑΣ έχει κληθεί το 2012 να πληρώσει το χαράτσι.
Ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΙ δεν πληρώνει χαράτσι.
Τα εκπαιδευτήρια ΓΕΙΤΟΝΑ δεν πληρώνουν χαράτσι.
Μετά το δωράκι Βενιζέλου, ο ΔΟΛ και η Ελευθεροτυπία πλήρωσαν μειωμένο χαράτσι ενώ ο δημοσιογραφικός οργανισμός ΠΗΓΑΣΟΣ (βλέπε Μπόμπολας) δεν πλήρωσε καθόλου χαράτσι.
Ούτε τα ΙΚΕΑ, ούτε η ΜΙΣΕΛΕΝ πληρώνουν χαράτσι.
Θυμόμαστε όλοι τις ανεκδιήγητες δηλώσεις του απατεώνα Βενιζέλου για τους «μπατακτσήδες του δεν πληρώνω».
Ποιοι είναι τελικά οι μπατακτσήδες;
Πόσες μίζες άλλαξαν χέρια και προς ποιους ώστε να χαρατσο-απαλλαγούν οι μεγαλοκαρχαρίες της Ελληνικής οικονομίας, την ώρα που η κοινωνία εξοντώνεται;

 

Το πολύ το Βαξεβάνι κάνει το παιδί χαϊβάνι

Μία άλλη ενδιαφέρουσα άποψη για την υπόθεση Βαξεβάνη – λίστα Λαγκάρντ. 

Ωραία πέρασε το Σαββατοκύριακο. Με υπερθέαμα, σασπένς και αγωνία.

Το έργο “Ο Βαξεβάνης ήρωας” παίχτηκε με εξαιρετικά κοστούμια, σκηνικά και σκηνοθεσία.

Ο Βαξεβάνης ανήκει στην κατηγορία των δημοσιογράφων που “από το υστέρημά τους” έγιναν εκδότες. Δηλαδή στην κατηγορία Μάκη, Θέμου, Τράγκα και Χατζηνικολάου. Και ο νοών νοείτω.

Όλη η πιάτσα ξέρει οτι μέχρι πριν λίγο καιρό κάθε “αποκάλυψη” του Βαξεβάνη το μόνο που “αποκάλυπτε” με ποιόν τα έχει βάλει ο Κοντομηνάς.

Και λοιπόν; Το θυμάται κανείς; Και πως να το θυμηθεί δηλαδή; Τί να θυμηθεί κανείς όταν η κοινωνία έχει σαπίσει ως το μεδούλι και είναι έτοιμη να ηρωποιήσει τον κάθε τυχάρπαστο.

Ο Βαξεβάνης δεν νοιάζεται για την ελεύθερη πληροφόρηση, νοιάζεται για την τσέπη του.

Αν νοιαζόταν για την πληροφόρηση θα διοχέτευε τη λίστα σε ανώνυμη πηγή μέσω διαδικτύου και όχι στο περιοδικό του. Και όλο αυτό το σόου δεν θα είχε γίνει.

Γιατί ο Βαξεβάνης γνώριζε οτι η δημοσιοποίηση μιας τέτοιας λίστας που είναι προϊόν εγκλήματος, δεν υπήρχε περίπτωση να μην έφερνε άμεση δικαστική αντίδραση. Και έστησε όλο αυτό το σώου για την προσωπική του προβολή και την προβολή κάποιων κολλητών.

Επιπλέον αυτή καθ’ αυτή η λίστα που εμφανίστηκε είναι ο ορισμός της φούσκας. Ονόματα χωρίς ποσά, χωρίς στοιχεία, τίποτα. Διότι το “Nikolaos Papandreou, Chairman” χωρίς κανένα άλλο στοιχείο, δεν είναι “ντοκουμέντο”, είναι μια παπαριά καμαρωτή. Δεν “αποκαλύπτει” απολύτως τίποτα.

Και πρωτοετής φοιτητής της Νομικής καταλαβαίνει οτι η λίστα, έτσι όπως παρουσιάστηκε στο περιοδικό του Βαξεβάνη, είναι η χαρά της αγωγής. Ακόμα και αν υπάρχει κάποιος φοροφυγάς, με τον τρόπο που εμφανίστηκε η λίστα, τελικά μάλλον θα τον “αθωώσει” παρά θα τον φέρει ενώπιον της δικαιοσύνης.

Αν η λίστα ήταν όπως παρουσιάστηκε, ο Βαξεβάνης θα έπρεπε να βγει και να πει “κύριοι έχουμε τη λίστα αλλά είναι τόσο ελλειπής που η δημοσιοποίησή της θα είναι ένα ανέκδοτο”

Αν πάλι – όπως ακούγεται – η λίστα περιείχε και ποσά τα οποία “έσβησε” ο Βαξεβάνης τότε είναι διπλά υπόλογος.

Όσο για το απερίγραπτο σόου με την Δούρου στο πλευρό του φέρνει σημειολογικά στο νου το ιστορικό νεύμα του Ανδρέα στη Μιμή.

Στο πιο γελοίο του όμως.

Υπενθυμίζεται οτι όταν ζητήθηκε στη Βουλή να υπογραφεί το αίτημα για συνδρομή της Γαλλίας για να έρθει επίσημα  η λίστα Λαγκάρντ στην Ελλάδα, οι βουλευτές του Σύριζα  – ανάμεσά της και η πασιονάρια Ρένα – αρνήθηκαν να υπογράψουν.

Και ο Βαξεβάνης τουλάχιστον αυτό θα πρέπει να το ήξερε.

Τί διάολο δημοσιογραφάρα είναι;

http://amantomatimou.wordpress.com/2012/10/29/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D-%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%B1%CE%BE%CE%B5%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B9-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%AF-%CF%87%CE%B1%CF%8A%CE%B2/

Πώς κατακτάται η σοβαρότητα του Χρήστου Γιανναρά

 

Mε την ψυχραιμία κάποιας απόστασης από τον δημοσιογραφικό σάλαγο, οι παιδαριωδίες που εκτυλίχθηκαν έξω από θέατρο της Aθήνας, πριν από δύο εβδομάδες περίπου, με αφορμή έργο του Terrens Mc Nally, βεβαιώνουν απαγοητευτικές εκτιμήσεις για τη σοβαρότητά μας των βυθισμένων σε απόγνωση Eλληνωνύμων σήμερα. Aν ήμασταν σοβαροί, η δημοσιογραφία μας δεν θα έπαιζε στο γήπεδο των συντελεστών της παιδαριωδίας και με τους όρους που αυτοί επιθυμούσαν: Oσοι ανέβασαν το έργο περίμεναν ως μάννα εξ ουρανού το σκάνδαλο και τον σάλαγο, για να κόψουν εισιτήρια. Oι ψυχοπαθείς θρησκευόμενοι ποθούσαν μανιασμένα να βγει η «διαμαρτυρία» τους στη δημοσιότητα, κυρίως την τηλεοπτική, γιατί μόνο έτσι θα κέρδιζε αξιομισθία η υστερία τους, θα τους προσπόριζε ηδονή ο ψυχολογικός μαζοχισμός τους. Tέλος, η Xρυσή Aυγή ζητούσε μια διευρυμένης δημοσιότητας ευκαιρία για να εμφανιστεί προστάτις και της «θρησκείας μας», αφού ήδη εμφανίζεται να προστατεύει τη φυλετική μας καθαρότητα και να αντιμάχεται όσους επιβουλεύονται «πατρίδα» και «οικογένεια». Δεν είναι η πρώτη φορά που η δημοσιογραφία μας στρατεύεται, με ζηλωτικό πάθος, για να υπηρετήσει όχι την πληροφόρηση των πολιτών, αλλά τον εντυπωσιασμό τους, αποβλέποντας απροκάλυπτα σε κερδοφόρα αύξηση της τηλεθέασης ή της πώλησης φύλλων. Eγινε διαβόητη η άκρως εκσυγχρονισμένη κανονιστική αρχή: «Δημοσιογραφία δεν είναι να παρουσιάσεις την αναδρομική έκθεση μεγάλου ζωγράφου, δημοσιογραφία είναι να βρεις, πόσες ερωμένες είχε στον βίο του ο μεγάλος ζωγράφος»! H ελληνική παρουσία σήμερα τελειώνει ιστορικά, επειδή ο ατοκεντρικός πρωτογονισμός της κερδολαγνείας έγινε το μοναδικό περιεχόμενο και «νόημα» ζωής στην ελλαδική κοινωνία, με πρωτοπόρους στη «μετάλλαξη» τους καπήλους της πολιτικής και τα MME. Kαι όχι μόνο. Oι παιδαριωδίες έξω από το θέατρο, με αφορμή το έργο του Mc Nally, είχαν κορύφωμα την προσέλευση στον εισαγγελέα επισκόπου της ελλαδικής Eκκλησίας, με ευθύνες και τίτλο μητροπολίτη μεγάλου αστικού κέντρου. Συνοδευόταν ο επίσκοπος από τέσσερεις βουλευτές της Xρυσής Aυγής και κατέθεσε μήνυση ζητώντας τον ποινικό κολασμό των συντελεστών της θεατρικής παράστασης. Στο ενέργημα του επισκόπου δεν αντέδρασε ούτε η Σύνοδος των ελλαδικών επισκόπων ούτε ο πρόεδρος της Συνόδου αρχιεπίσκοπος. Συζητούσαμε με καλό μου φίλο, πόσο σημαντικό θα ήταν (αυτή την ώρα του γενικευμένου πανικού για τη διάλυση της χώρας, την κατάρρευση κάθε ραχοκοκαλιάς θεσμών ευθύνης, αξιωμάτων διακονίας του λαϊκού σώματος) να υπήρχε μια ελάχιστη παρέμβαση του αρχιεπισκόπου στη σοβαροφανή και θορυβώδη παιδαριωδία. Mια τηλεγραφική δήλωσή του, μία και μοναδική φράση του: «Tα όσα νομίζουν ότι υπερασπίζουν η Xρυσή Aυγή και τα δυστυχή θύματα της ψυχοπαθολογικής θρησκοληψίας, δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την Eκκλησία – η Eκκλησία δεν είναι ιδεολογία ούτε θρησκεία». O φίλος, σύννους, απάντησε: «O σημερινός αρχιεπίσκοπος δεν μπορεί να κάνει τέτοια δήλωση, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν την καταλαβαίνει. Δεν υποψιάζεται τη διαφορά του εκκλησιαστικού γεγονότος από τη θρησκεία, το γιατί οι Iσλαμιστές οφείλουν να εκδικηθούν κάθε προσβολή και χλευασμό του ονόματος του Mωάμεθ, ενώ το σώμα της Eκκλησίας βεβαιώνει την πίστη-εμπιστοσύνη του στον Xριστό όταν το δικό του όνομα ατιμάζεται και βλασφημείται. Aυτό που καταλαβαίνει και προσπαθεί ο αρχιεπίσκοπος είναι να αποδείξει ότι “η επικρατούσα εν Eλλάδι θρησκεία” (όπως λέει και το ανυποψίαστο για τα στοιχειώδη της ελληνικότητας Σύνταγμά μας) έχει χρησιμότητα, μετρητή με νούμερα ωφελιμότητα: Oργανώνει συσσίτια, χτίζει αγαθοεργά ιδρύματα, προπαγανδίζει τη λυσιτελή φιλαλληλία, τον τελεσφόρο αλτρουισμό, τη χρηστική ηθικολογία. Tο αν “ο θάνατος πατείται θανάτω” που τραγουδάει η Eκκλησία, είναι ρεαλισμός και όχι ψευδαίσθηση, δεν απασχολεί τον αρχιεπίσκοπο. Oύτε το γιατί η πραγμάτωση της Eκκλησίας είναι γιορτή και η αγάπη άθλημα ελευθερίας, “περισσόν ζωής”. Oποιος ακούσει το κήρυγμα που εκπέμπει η ελλαδική Eκκλησία κάθε Kυριακή πρωί από την τηλεόραση, καταλαβαίνει το γιατί ο αρχιεπίσκοπος είναι ανύπαρκτος για την ελληνική κοινωνία, τη βυθισμένη στον πανικό και στην απόγνωση». H σοβαρότητα δεν είναι ιδίωμα ατομικής συμπεριφοράς ή συμπτωματικό γνώρισμα μιας συλλογικότητας. Eίναι κατάκτηση, που κερδίζεται με πάλη αιώνων για κατά κεφαλήν καλλιέργεια, αλλά χάνεται μέσα στον ελάχιστο χρόνο ενός «κοινωνικού μετασχηματισμού» παπανδρεϊκά μεθοδευμένου. H χαμένη πια ικανότητα να ξεχωρίζουμε τις παιδαριωδίες από την κοινωνική διαμαρτυρία, έδωσε τη δυνατότητα στον τραμπουκισμό να διεκδικεί ρόλο στην αποκρατικοποίηση της έννομης τάξης. Mε τρόπο γκροτέσκο, κωμικό, εκφέρει απαιτήσεις ύψιστης σοβαρότητας, αυτής που απαιτείται για την προάσπιση ιερών και οσίων: Kάποιες χιλιάδες Eλλήνων έδωσαν την ψήφο τους για να είναι βουλευτής σήμερα ο άνθρωπος, που υπερασπιζόταν τη «θρησκεία» από την απειλή Mc Nally με χυδαιολογίες και βωμολοχίες επιπέδου Mεϊμαράκη. Aυτό σημαίνει Eλλαδιστάν. Bυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά στην καταστροφή και ο βυθισμός μας μετριέται με βαθμούς απουσίας σοβαρότητας, δείχτες ακατάσχετης γελοιοποίησης. Θα μπορούσε η Xρυσή Aυγή να είναι ένα κόμμα έστω ακροδεξιών πεποιθήσεων, όπως θα μπορούσε και το KKE να είναι κόμμα έστω κομμουνιστικών πεποιθήσεων. Kάτι τέτοιο στο Eλλαδιστάν αποδείχνεται ανέφικτο: Kαι οι μεν και οι δε επιλέγουν να εκπροσωπούν και να μιμούνται εκείνα τα γνωρίσματα και των δυο ακροτήτων, που ολόκληρη η ανθρωπότητα, κάθε νουνεχής σε οποιοδήποτε έθνος, τα θυμάται με φρίκη, τρόμο, αποτροπιασμό. Δεν έχουν άραγε τη στοιχειώδη νοημοσύνη, ούτε η Xρυσή Aυγή ούτε το KKE, να διακρίνουν την πολιτική πρόταση που θέλουν να εκπροσωπήσουν, από το οργανωμένο έγκλημα του Xιτλερισμού και του Σταλινισμού; Eπιμένουν με τον τραμπουκισμό και τη φρίκη, τις σβάστικες και τα σφυροδρέπανα, να γοητεύσουν οπαδούς και να πετύχουν κοινωνικές κατακτήσεις; Aπό τη γελοιοποίηση αλλοτρίωσης της Eκκλησίας σε «επικρατούσα θρησκεία» ώς τη γελοιοποίηση της πολιτικής από τη ψυχανωμαλία των άκρων, η πραγματικότητα κραυγάζει την ανάγκη για σοβαρότητα. Δηλαδή για καινούργιο Σύνταγμα. Eξ υπαρχής καινούργιο.   http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_27/10/2012_467623

ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΝΑΝΤΙΑΣ ΒΑΛΑΒΑΝΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ «ΠΡΩΙΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ»

ΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΝΑΝΤΙΑΣ ΒΑΛΑΒΑΝΗ
ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΗΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ «ΠΡΩΙΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ»
ΤΩΝ ΚΩΣΤΑ ΑΡΒΑΝΙΤΗ ΚΑΙ ΜΑΡΙΛΕΝΑΣ ΚΑΤΣΙΜΗ

Σήμερα το πρωί «κόπηκε» ακαριαία η εκπομπή «Πρωϊνή Ενημέρωση» των Κώστα Αρβανίτη και Μαριλένας Κατσίμη από τη Γενική Διεύθυνση του Τομέα Ενημέρωσης της ΕΡΤ μετά από σχόλιο των δύο παρουσιαστών: Σχετικά με τα ιατροδικαστικά πορίσματα, που διαπιστώνουν βασανισμούς μεταξύ των 15 συλληφθέντων διαδηλωτών στη ΓΑΔΑ την 30η Σεπτεμβρίου, και τη στάση του Υπουργού Δημοσίας Τάξης κ.Δένδια, που είχε σπεύσει να διαψεύσει και ν΄ αναγγείλει μήνυση σε βάρος της GUARDIAN για το σχετικό δημοσίευμα χωρίς να περιμένει καν την ολοκλήρωση των τυπικών, σε τέτοιες περιπτώσεις, διαδικασίων. Ας θυμηθούμε ότι είχε προηγηθεί η «μείωση» στο μισό της εξαιρετικά επιτυχημένης 4ωρης εκπομπής. Αποδεικνύεται έτσι ότι η τρικομματική κυβέρνηση θεωρεί τα δημόσια μέσα ενημέρωσης, και πριν απ’ όλα τα τηλεοπτικά, κυβερνητικό «τσιφλίκι» και εκπομπές δρομολογούνται 

ή κόβονται χωρίς να τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Όχι με βάση την ενημερωτική τους αξία, αλλά ανάλογα με το αν «ενοχλούν» ή προπαγανδίζουν την κυβερνητική πολιτική. 
Έχοντας φιλοξενηθεί στην εκπομπή περισσότερες από μια φορά κι έχοντας έτσι διαπιστώσει την εξαιρετική της ποιότητα, την ενημερωτική της αξία και την πολύπλευρη ερευνητική προσέγγιση των ζητημάτων που έθιγε όχι μόνο από τη θέση του θεατή, θα ήθελα να εκφράσω την προσωπική μου διαμαρτυρία. Οι δύο παρουσιαστές πρέπει άμεσα να επιστρέψουν στην εκπομπή τους, αν μη τι άλλο για ν’ αποδειχθεί απ’ όσους έχουν ακόμα κάποιες πολιτικές ευαισθησίες ότι στη σημερινή Ελλάδα σε κάποιες περιπτώσεις τηρούνται ακόμα τουλάχιστον τα προσχήματα της ελεύθερης διατύπωσης της δημοσιογραφικής άποψης, πολύ περισσότερο όταν υπάρχουν και ιατροδικαστικές εκθέσεις…
Αθήνα, 29.10.2012

Οι Ένοπλες Δυνάμεις ως το στρατευμένο τμήμα του Λαού για την υπεράσπιση της Ελευθερίας

Οπωσδήποτε δεν είναι εύκολο σε έναν στρατιωτικό να αναφερθεί στις θετικές ή και τις αρνητικές όψεις του στρατού . Θα υπάρχει οπωσδήποτε το υποκειμενικό στοιχείο  το οποίο θα προσπαθήσουμε να υπερβούμε.

Άλλωστε η κοινωνία έχει  πάντοτε την δική της γνώμη και στην περίπτωση του στρατού, ιδιαίτερα στην Πατρίδα μας, όπου λογω της κληρωτής θητείας το άρρεν και εσχάτως λόγω της εισόδου του , έστω και μέσω επαγγελματισμού και ,σε ένα τμήμα του θήλεος  πληθυσμού, ζει την στρατιωτική ατμόσφαιρα και είναι και αδυσώπητος κριτής. Η γνώση  αυτή είναι και η δύναμη του στρατού και θα υπενθυμίσω ότι στις κατά καιρούς επιστημονικές δημοσκοπήσεις στην  Πατρίδα μας ένα τεράστιο  τμήμα της κοινωνίας έχει θετική γνώμη για τις Ε.Δ. παρ ότι αυτές τραυματίσθηκαν βάναυσα λογω της επτάχρονης δικτατορίας η οποία εκτός των άλλων αποτέλεσε και ύβρη για τις Ε.Δ. 

Δεν θα αναφερθώ βέβαια στην αποστολή του στρατού όπως αυτή περιγράφεται στο Σύνταγμα και τους Νόμους αλλά στην λειτουργία του, ως στρατευμένο τμήμα του Λαού για την υπεράσπιση της Ελευθερίας της Πατρίδας μας .

Θα αρχίσω λέγοντας το αυτονόητο ότι η αποτρεπτική δύναμη ενός κράτους είναι το γινόμενο [η κατά μια πιο επιεική άποψη ] το άθροισμα, της Παιδείας που παρέχεται[αυτονόητο ότι ενυπάρχει και το στοιχείο του πολιτισμού], της Εξωτερικής πολιτικής που ασκείται, της  ικανότητας για την ασφάλεια [όπου κυριαρχούν οι Ένοπλες  Δυνάμεις] και φυσικά της Οικονομίας,

Όλες αυτές οι παράμετροι έχουν πολλά επί μέρους στοιχεία τα οποία εκφεύγουν του σκοπού αυτής της  εισήγησης αλλά θα σημειώσω ότι η εξωτερική πολιτική έχει αμφίδρομη σχέση και με την γεωστρατηγικη, όπου  η  αξία ενός γεωγραφικού χώρου αυξομοιουται από την δυνατότητα άσκησης κυριαρχίας η όχι επ’ αυτού.[Ένα απλό παράδειγμα η γεωστρατηγικη αξία της Ελληνικής χερσονήσου,

Γεωγραφικά ο Ελληνικός χώρος έχει τεραστία στρατιωτική αξία λογω θέσεως στο κρίσιμο σημείο της ένωσης των δυο Ηπείρων, της θέσης της στην Μεσόγειο  θάλασσα  και της γειτνίασης της με την Μέση  Ανατολή.

Η ισχυροποίηση του χώρου με τις ανάλογες στρατιωτικές δυνάμεις και την ανάλογη άσκηση πολιτικής δίνει το μέγεθος της γεωστρατιωτικής αξίας,

Αρνητική περίπτωση είναι η απώλεια της Μικρας Ασίας και η κατάληψη του βορείου τμήματος της Κύπρου, ενώ π.χ. θα ήταν θετική μια συμμαχία των Βαλκανικών χωρών]

 

Θα σημειώσω επίσης ότι κυρίαρχος παράμετρος όλων των παραπάνω συνιστωσών της αποτρεπτικής δύναμης ,είναι η δυνατότητα αύξησης του ειδικού βάρους μιας χώρας και κυρίαρχο στοιχείο αυτού είναι το υπάρχον ή -μη υπάρχον- ηθικό των πολιτών της,

Εδώ ερχόμαστε στο κεντρικό στόχο αυτής της ημερίδας όπου ένα από τα στοιχεία αύξησης αυτού του ηθικού των πολιτών  πρέπει   να είναι η σύγκλιση των επί μέρους συνισταμένων σε έναν ανώτερο κοινό σκοπό ο οποίος  να οδηγεί στην ευημερία των πολιτών της και όταν λέμε ευημερία είναι αυτονόητο ότι εννοούμε οι πολίτες να απολαμβάνουν τις αξίες της Ελευθερίας-ανθρώπινης αξιοπρέπειας ,Αλήθειας και, Δικαιοσύνης.

Θα σημειώσω επίσης ότι και στις μέρες μας εξακολουθεί όπως στη Πολιτική έτσι και στον Στρατό να έχει αξία η ηγετική μορφή όχι με την έννοια του «πατερούλη» αλλά με την έννοια της ικανότητας του ηγέτη να αφουγκράζεται και στη συνέχεια να ερμηνεύει με πολιτικούς χειρισμούς  τον παλμό και τα οράματα των πολιτών, όπως πιο πάνω τα παραθέσαμε , στον δε στρατό να έχει την ικανότητα της συνένωσης  ανδρών και γυναικών στην στρατιωτική νίκη.

Δεν θα σας παρασύρω σε λεπτομέρειες που ίσως κουράσουν. Μία θαυμάσια σύνθεση αυτών των παραμέτρων θα συναντήσουμε  στο περίφημο βιβλίο  του Αλεξάντερ Μπεκ «Η δημοσιά του Βολοκολάμσκ» [αναφέρεται στη αντίσταση των Σοβιετικών στρατευμάτων στην Μόσχα εναντίον των ναζιστικών στρατευμάτων το 1941.Είναι εκπληκτικό βιβλίο  που  αναδεικνύει τη σχέση  ηγεσίας –ηθικού στρατιωτών

Επειδή το θέμα της ύπαρξης ηθικού είναι τεράστιο θα μου επιτραπεί να παραθέσω μόνον δυο παραδείγματα  που έχουν σχέση με αυτό που λέμε ένοπλη αντίσταση για την πατρίδα,

Το πρώτο το  περιγράφει ο Ζ.Πωλ Σαρτρ και αναφέρεται στην αντίσταση των Γάλλων στον ΒΠΠ, το οποίο πιστεύω ταιριάζει απόλυτα στο πνεύμα της σημερινής εκδήλωσης.

 « Η Δημοκρατία της σιωπής».

«….Σ ‘ όλο τον κόσμο, λέει ο Σαρτρ, δεν υπάρχει στρατός όπου συναντάει κανείς τέτοιαν ισότητα κινδύνων απ’ τον φαντάρο κι ως τον αρχιστράτηγο. Γι’ αυτό ακριβώς, η Αντίσταση υπήρξε μια πραγματική Δημοκρατία. για τον στρατιώτη όπως και για τον ηγέτη, ο ίδιος κίνδυνος, η ‘ίδια ευθύνη, η ίδια απόλυτη ελευθερία μέσα στην πειθαρχία.

Έτσι , μέσα στη σκιά και μεσ’ το αίμα, συγκροτήθηκε τότε η πιο δυνατή απ ‘ όλες τις Δημοκρατίες. Καθ’ ένας απ’ τους Πολίτες της ήξερε πως χρωστούσε τον εαυτό του σ’ όλους και πώς, ταυτόχρονα, δεν μπορούσε να υπολογίζει παρά μόνο στον εαυτό του’ καθένας τους πραγματοποιούσε , μέσα στην πληρέστερη εγκατάλειψη, τον ιστορικό του ρόλο.

Καθένας τους, κόντρα στους δυνάστες , επιχειρούσε να γίνει ο εαυτός του, αναπόδραστα και, διαλέγοντας ο ίδιος τον εαυτόν του μέσα στην ελευθερία του , διάλεγε την ελευθερία όλων»]

 

Το δεύτερο  είναι του δικού μας ποιητή, του Μανόλη Αναγνωστάκη όπως το περιγράφει στο περίφημο ποίημα του « Χάρης 44» που αναφέρεται  στην Ελληνική Εθνική Αντίσταση κατά την διάρκεια της ναζιστικής κατοχής.

               

                «Δεν ξέρανε πατέρα , μάνα , σπίτι,

                 έναν δεν δίνανε για το σήμερα παρά,

                 Δεν κράταγαν μεζούρα και διαβήτη,

                 Δεν ρίχνανε δραχμές στον κουμπαρά»

 

Αυτά τα αγεωμέτρητα νιάτα, διάλεξαν τον παράτολμο δρόμο «…παίζοντας το κρυφτούλι με τον θάνατο σε κάθε γωνιά και σοκάκι».

                                           *******

Η ύπαρξη των Ενόπλων Δυνάμεων, σε οποιαδήποτε χώρα, ενώ δεν αμφισβητείται ως αναγκαία σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι ταυτόχρονα και ο μόνος  σχεδόν οργανισμός  ο οποίος συγκεντρώνει πάντα ή σχεδόν πάντα την αυστηρή κριτική, την μετρημένη έως την σφοδρή αντιπάθεια, το θαυμασμό αλλά και το δέος,

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί θεωρούν τον στρατιωτικό a priori ξεκομμένο από την υπόλοιπη κοινωνία, τον στρατό έναν μηχανισμό καταπίεσης και στην καλλίτερη τέλος περίπτωση «αναγκαίο κακό»..

Αντίθετα σε απελευθερωτικούς αγώνες, σε  αποτίναξη δικτατορικών καθεστώτων σχεδόν λατρεύεται[1821-1912/13- κυβερνητικός στρατός στον εμφύλιο στην Ισπανία, επανάσταση γαρυφάλλων στην Πορτογαλία το 1974] ενώ σε περιόδους δικτατορικών καθεστώτων η υφέσεων , ή μισείται ή στην καλλίτερη περίπτωση δέχεται σκληρή κριτική[Δικτατορία 67, όποια άλλη δικτατορία, στρατιωτικοί μηχανισμοί αποικιοκρατών-υπερδυνάμεων]

Χαρακτηριστική , κατά την άποψη μου είναι η περίπτωση στην διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης όπου τον Σεπτέμβριο του 1792, στο οροπέδιο του Βαλμυ, οι «σαν κυλοτ» Γάλλοι στρατιώτες υπό τον Στρατηγό Κέλλερμαν και με την ιαχή «Ζήτω το Έθνος» κατατρόπωσαν την τέλεια πρωσική μηχανή,

Είχε πει τότε ο Γκαίτε ότι «Τέλειωσαν οι στρατοί των Βασιλιάδων και αρχίζουν οι στρατοί των  Λαών»

Η κριτική λοιπόν που ασκείται στον στρατό είναι ίδια ‘ή σχεδόν  ίδια από την εποχή του Ηρακλείτου[‘Πόλεμος πάντων πατήρ»], αλλά και πιο πριν, την εποχή του Κλαουζεβιτς [« πόλεμος συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα »] ως τις μέρες μας.

Ως Λαός ενός Ελευθέρου και δημοκρατικού Κράτους πρέπει να απαιτούμε    την λειτουργιά του Στρατού ως υπερασπιστή  των αρχών που έχουν αναφερθεί και πρέπει να αγωνιζόμαστε για την υποχρέωση της πολιτείας να διατηρεί έναν τέτοιο στρατό.

Στρατό στην υπηρεσία της προάσπισης της Πατρίδας και συνεπώς του Λαού της ,

Δεν θέλουμε έναν στρατό με ειδικά προνόμια αλλά θέλουμε έναν στρατό να υπηρετεί και να προστατεύει την Πατρίδα και τον Λαό

Θα κλείσω με κάτι που μας έλεγαν στη Σχολή Ευελπίδων και που διδάσκεται και σήμερα στους Ευέλπιδες « Πρέπει να γνωρίζετε ότι δεν διαφέρετε σε τίποτα από τους άλλους νέους σήμερα και τους αυριανούς υπεύθυνους πολίτες   της αύριο,

Η μόνη διαφορά που έχετε, ακριβώς επειδή η πολιτεία σας έχει εμπιστευτεί τα όπλα της , είναι ότι στον κώδικα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων το μόνο δικαίωμα μας είναι να έχουμε υποχρεώσεις.

Αυτά για τους Ευέλπιδες- Αξιωματικούς , Η Πολιτεία οφείλει να στηρίζει αυτή τη φιλοσοφία παρέχοντας εκείνα τα εφόδια όπως αυτά περιγράφονται  παρακάτω στην Πολιτεία του Πλάτωνος.

«….Πρόσεξε λοιπόν, αν πρόκειται  οι φύλακες[εδώ ο Πλάτων αναφέρεται σε όλους του φύλακες κι όχι μόνον στους στρατιωτικούς] να γίνουν άριστοι, μήπως πρέπει να ζουν και να κατοικούν κατά τον εξής τρόπο.

Κατ αρχάς να μην έχει κανένας φύλακας καμιά δική του περιουσία, εκτός από τα απολύτως αναγκαία,  Έπειτα να μην έχει κανένας τους τέτοιο σπίτι και τέτοια αποθήκη ώστε να μπορεί ο οποιοσδήποτε να εισέρχεται, τρόφιμα θα παίρνουν από τους άλλους πολίτες αντί μισθού για τη φύλαξη πού θα τους κάνουν και τόσα όσα έχουν ανάγκη άνθρωποι αθλητές στον πόλεμο, φρόνιμοι και ανδρείοι, ώστε για έναν χρόνο μήτε να τους περισσεύει τίποτα μήτε να τους λείπει, να τρώνε όλοι μαζυ στα συσσίτια, σαν να ήταν σε στρατόπεδο, να τους πούμε ότι χρυσάφι και ασήμι έχουν θεϊκό μέσα στην ψυχή τους από τους Θεούς βαλμένο, ώστε δεν έχουν ανάγκη από ανθρώπινο και δεν είναι ευσέβεια να μολύνουν το θεϊκό δώρο ανακατεύοντας το με ανθρώπινο θνητό χρυσάφι, γιατί, με το συνηθισμένο νόμισμα γίνονται πολλά άσχημα πράγματα, ενώ το δικό τους είναι άφθαρτο και αμόλυντο, Μόνο σε αυτούς , από όλους τους άλλους πολίτες, δεν θα επιτρέπεται να μεταχειριστούν και να αγγίζουν χρυσό και άργυρο, ούτε να διαμένουν στο ίδιο σπίτι, ούτε να στολίζονται με αυτά και να πίνουν με χρυσά ή ασημένια ποτήρια. Έτσι θα σώζονται και οι ίδιοι και την πόλιν θα σώζουν.

Άμα αυτοί αποκτήσουν δική τους Γή και σπίτια και χρήματα , τότε αντί για σύμμαχοι των άλλων πολιτών θα γίνουν εχθροί και τύραννοι, θα ζήσουν όλη τους τη ζωή μισώντας τους άλλους και μισούμενοι από αυτούς, κακοποιώντας και κακοπαθώντας, θα φοβούνται περισσότερο τους εσωτερικούς παρά τους εξωτερικούς εχθρούς και έτσι θα πάρουν τον κατήφορο της καταστροφής και οι ίδιοι και η πόλις…»[ελεύθερη απόδοση χωρίου της Πολιτείας του Πλάτωνος Γ’ 416 Δ].

                                               ******

Στη σημερινή  εκδήλωση του Πανεπιστημίου Αθηνών παριστάμεθα ως ομιλητές άτομα από διαφορετικούς χώρους και αυτή η παρουσία αποδεικνύει πιστεύω  την δυνατότητα σύγκλισης και την αποφυγή αντιπαλότητας , η οποία στη καλλίτερη περίπτωση είναι αμοιβαία αντιπάθεια-καχυποψία και φτάνει στην χειρότερη σε εμφύλιες διαμάχες [το πανάρχαιο εθνικό μας σπορ..]

Είναι σημαντικό πιστεύω ότι η γενίκευση αστοχιών των επί μέρους κλάδων είναι επικίνδυνη όπως επίσης είναι επικίνδυνη και η αποφυγή πάταξης κάθε αστοχίας εν ονόματι της προστασίας του κάθε κλάδου,

Το ότι ΑΝΑξιωματικοι ενεπλάκησαν στην επάρατο δικτατορία του 1967 δεν σημαίνει ότι όλες οι Ένοπλες Δυνάμεις ήταν υπεύθυνες για  τη δικτατορία , όπως επίσης δεν ήταν δυνατόν να μην στηλιτευθουν και τιμωρηθούν εκείνοι που οδήγησαν την χώρα σε αυτή την καταστροφή κυριότερη της οποίας ήταν η απώλεια της μισής Κύπρου.

 

Ευχαριστώ την οργανωτική επιτροπή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και ιδιαίτερα την Καθηγήτρια Κυρία Πέπη Ρηγοπούλου που είχε την ευγένεια να με προσκαλέσει και εσάς Κυρίες και Κύριοι που είχατε την υπομονή να με ακούσετε

 

Αθήνα 24 Οκτωβρίου 2012

Δημήτριος Αλευρομάγειρος

ΣΥΡΙΖΑ (κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία)

 

 

 

 

Οι ξένοι δημοσιογράφοι με τους οποίους μίλησα το τελευταίο διάστημα με ρώτησαν αν πιστεύω πως η κυβέρνηση Σαμαρά θα βγάλει τον μήνα. Τους απάντησα πως δεν ξέρω αν η κυβέρνηση θα βγάλει τον μήνα αλλά είναι σχεδόν βέβαιο πως πλησιάζει η ώρα που πρωθυπουργός θα γίνει ο Αλέξης Τσίπρας.

Δεν έκανα καμιά φοβερή πρόβλεψη. Η πλειοψηφία των Ελλήνων – ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση- πιστεύουν πως το κόμμα που θα νικήσει στις επόμενες εκλογές θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και τι θα σημάνει μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές; Ίσως, πολλά. Αλλά μπορεί και απολύτως τίποτα.

Πιστεύω πως οι Έλληνες έχασαν την ευκαιρία να αλλάξουν την πορεία και τη μοίρα της χώρας -και τη δική τους- στις εκλογές του Ιουνίου.

Φοβήθηκαν; Δείλιασαν; Έπεσαν θύματα εκβιασμού; Αυτό που έχει σημασία είναι πως έκαναν πάλι κυβέρνηση εκείνα τα διεφθαρμένους κόμματα και εκείνους τους διεφθαρμένους πολιτικούς που οδήγησαν τη χώρα στην χρεοκοπία.

Και έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα στο εξωτερικό και στο εσωτερικό για την ποιότητα και την ηθική της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Δεν έχουν μόνο οι πολιτικοί ευθύνες, έχουν και οι πολίτες.

Κι αυτή τη φορά δεν μπορεί κανένας Έλληνας να πει ότι δεν ήξερε. Τα ξέραμε όλοι όλα.

Κάποιοι φίλοι μου γράφουν πως έχω γίνει Συριζαίος – βέβαια, αρκετοί άλλοι δεν με βρίσκουν αρκετά αριστερό, ενώ κάποιοι άλλοι πιστεύουν πως κάνω κακό στην Αριστερά με τα κείμενά μου (λες και είμαι ο Τρότσκι).

Κατά καιρούς, με έχουν βαφτίσει δεξιό, νεοφιλελεύθερο, κομμουνιστή, φασίστα, αριστεριστή, αναρχικό, απολιτίκ και διάφορα άλλα. Εγώ προσπαθώ να γίνω άνθρωπος. Επίσης, προσπαθώ να χρησιμοποιώ τη λογική.

Ναι, πιστεύω πως ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να είχε νικήσει στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου. Αλλά όχι επειδή είμαι οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ – δεν είμαι. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να είχε νικήσει επειδή σε μια χρεοκοπημένη χώρα που η Δικαιοσύνη αγνοείται –και κανένας πολιτικός δεν οδηγήθηκε στο δικαστήριο για την χρεοκοπία της χώρας-, θα έπρεπε οι πολίτες να αποδώσουν δικαιοσύνη ή να αποδείξουν πως επιθυμούν να υπάρξει δικαιοσύνη. Και οι εκλογές του Ιουνίου ήταν η τέλεια ευκαιρία. Μπορεί και η τελευταία.

Οι πολίτες επέλεξαν Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ενώ έβαλαν στη Βουλή και την Χρυσή Αυγή. Ο λαός εμίλησε.

Και δεν μπορεί να πει κάποιος πως δεν είχε επιλογές. Οι «αριστεροί» είχαν την επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ και οι «δεξιοί» τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

Η δικαιολογία πως τα δυο αυτά κόμματα δεν θα έκαναν κυβέρνηση συνεργασίας δεν στέκει. Κάτω από την πίεση των πολιτών, θα συνεργάζονταν μια χαρά. Η χρεοκοπία και το Μνημόνιο δεν θα άφηναν περιθώρια ούτε στον Τσίπρα, ούτε στον Καμμένο. Θα αναγκάζονταν να συνεργαστούν. Δεν είναι χαζοί.

Οι διαφορές ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητων Ελλήνων στο μεταναστευτικό δεν θα αποτελούσαν πρόβλημα, αφενός επειδή ο Αλέξης Τσίπρας έχει ήδη παραδεχτεί πως η Αριστερά έκανε λάθη και δεν εκτίμησε την έκταση του μεταναστευτικού προβλήματος και αφετέρου επειδή τα δυο κόμματα θα μπορούσαν να συμφωνήσουν πως οι μετανάστες –αντί να οδηγούνται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης- θα χρησιμοποιηθούν ως μοχλός πίεσης προς τις βόρειες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν τους θέλουν στο έδαφός τους αλλά τους προτιμούν καθηλωμένους στην Ελλάδα.

Να θυμίσω πως ο Αντώνης Σαμαράς, πριν από τρεις εβδομάδες στο Παρίσι, είπε –αναφερόμενος στους μετανάστες- πως «Στην Ελλάδα, όμως, είναι σαν όμηροι (οι μετανάστες), αφού στην ουσία αλλού θέλουν να πάνε». (Αλλά αν πάνε αλλού, πώς θα υπάρχει η Χρυσή Αυγή που την έχουν ανάγκη το πολιτικό κατεστημένο και η οικονομική ελίτ για να την χρησιμοποιούν σαν μπαμπούλα; Αλήθεια, πότε θα δείρει κανέναν πλούσιο η Χρυσή Αυγή; Μόνο φτωχούς και εξαθλιωμένους δέρνει. Εγώ περίμενα ο αρχηγός και οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής να πλακώσουν τον Αλαφούζο αλλά αυτοί έχουν πλακωθεί στις συνεντεύξεις στο κανάλι του. Αντί για φίδια, ο ΣΚΑΪ δείχνει πια χρυσαυγίτες. Εντάξει, το ίδιο είναι.)

Και γιατί χάθηκε η ευκαιρία στις εκλογές του Ιουνίου; Γιατί να μην μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει την κατάσταση μετά τις επόμενες εκλογές;

Αφενός γιατί οι πολίτες νομιμοποίησαν Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ και, ουσιαστικά, τους έδωσαν άφεση αμαρτιών για την χρεοκοπία της χώρας. Στο δίλημμα «Δικαιοσύνη ή ευρώ», οι πολίτες επέλεξαν το ευρώ – με κίνδυνο να τα χάσουν και τα δυο. Τώρα οι πολίτες θα ζητήσουν να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη αυτοί τους οποίους ψήφισαν πριν από τέσσερις μήνες; Το πουλάκι πέταξε. Είπαμε ο λαός να είναι πάντα αθώος αλλά έχει και η αθωότητα το όριά της – που είναι κοντά στα όρια της βλακείας.

Αφετέρου, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σήμερα το κόμμα που ήταν τον περασμένο Ιούνιο – τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ «δικτυώνεται». Και γι’ αυτό δεν ευθύνεται μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται πως οι πολίτες ενδιαφέρονται μόνο για την τσεπούλα τους, εσείς περιμένετε ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει τις ανατροπές, τις ρήξεις και την επανάσταση;

Τις ανατροπές, τις ρήξεις και τις επαναστάσεις τις κάνουν οι πολίτες, όχι τα κόμματα. Τα κόμματα ακολουθούν.

Στην πρόσφατη συνέντευξή του στο Unfollow, ο Αλέξης Τσίπρας μας είπε: «Πρέπει να αλλάξουν όμως πολλά και στην αντίληψη που έχει ο κόσμος για το πώς θα βγούμε από την κρίση. Διότι εγώ βλέπω ότι υπάρχει μια βεβαιότητα στο κόσμο ότι ερχόμαστε εμείς κι ένα κύμα το οποίο διευρύνεται – αλλά σε μια λογική ανάθεσης. Σου αναθέτω την εργολαβία να μας σώσεις. Εγώ θα κάθομαι στον καναπέ. Εσύ να μας σώσεις. Αυτή είναι η λογική της ανάθεσης. Αυτό είναι τελείως λάθος κι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για μας. Ν’ αλλάξουμε αυτήν τη νοοτροπία του κόσμου».

Δύσκολο να αλλάξει η νοοτροπία του κόσμου και η λογική της ανάθεσης.

Στις τελευταίες διαδηλώσεις, διαπίστωσα πως το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγαλώσει αλλά, οπωσδήποτε, υπολείπεται ακόμα αρκετά του μπλοκ του ΠΑΜΕ. Κρίνοντας από τη συμμετοχή των πολιτών στις διαδηλώσεις, θα νόμιζες πως νικητής των επόμενων εκλογών δεν θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά το ΚΚΕ.

Η πλειοψηφία αυτών που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές δεν δείχνουν ιδιαίτερη αγωνιστικότητα. Λογικό είναι, αφού πρόκειται –κυρίως- για πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ που είναι μαθημένοι να είναι αραχτοί στους καναπέδες και να καθαρίζει για αυτούς το μέσο, ο γνωστός, ο πρόεδρος της τοπικής οργάνωσης κοκ. Πού να τρέχεις τώρα στις διαδηλώσεις; Τους καταλαβαίνω τους ανθρώπους – έγινε η ζωή τους άνω κάτω.

Ένας ακόμα λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ προβληματίζει πολύ είναι ο Φώτης Κουβέλης. Ο Φώτης Κουβέλης μέχρι πριν δυόμισι χρόνια ήταν στέλεχος του Συνασπισμού και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Την συνέχεια την ξέρετε. Έγινε η «αριστερά της ευθύνης» στην κυβέρνηση του Μνημονίου, χωρίς καν να θέσει ούτε ένα αίτημα απονομής δικαιοσύνης, αν και είναι δικηγόρος.

Τι είναι αυτό που μπορεί να σε πείσει πως ο Φώτης Κουβέλης αποδείχτηκε συστημικός και ανώδυνος –για να μην πω τίποτα χειρότερο- και ο Γιάννης Δραγασάκης, για να αναφέρω ένα τυχαίο παράδειγμα, θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και δεν θα γίνει ένα ακόμα αριστερό πιόνι των τραπεζιτών, των εφοπλιστών των εκδοτών και των καναλαρχών;

Τίποτα δεν μπορεί να σε πείσει για αυτό –ειδικά, όταν βλέπεις κάποιους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να κωλοτρίβονται διαρκώς στα παράθυρα των καθεστωτικών ΜΜΕ- αλλά δεν υπάρχουν άλλες επιλογές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα νικήσει στις εκλογές επειδή δεν υπάρχουν άλλες επιλογές, όχι επειδή έχει εμπνεύσει τους πολίτες και τους έχει ενθουσιάσει. Αυτό δεν είναι κολακευτικό για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά ακόμα περισσότερο δεν είναι καθόλου κολακευτικό για τους πολίτες.

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι περιμένουν οι Έλληνες από τον Αλέξη Τσίπρα, εκτός βέβαια από το ότι θα γίνει ο δεύτερος νεότερος πρωθυπουργός στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους.

Επίσης, δεν καταλαβαίνω από πού προκύπτει πως οι πολίτες μιας χώρας μπορούν να είναι κότες, ανήθικοι, διεφθαρμένοι, αμόρφωτοι, παρτάκηδες, φθονεροί, ψεύτες, υποκριτές και για τα μπάζα αλλά αυτοί οι ίδιοι πολίτες να έχουν την απαίτηση ο πρωθυπουργός της χώρας να είναι γενναίος, ηθικός, αξιοπρεπής, τέρας μόρφωσης, αλτρουιστής, σπαθί στο λόγο του, μάγκας και λεβεντιά.

Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οι πολιτικοί.

Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι οι Έλληνες.

Και οι Έλληνες έχασαν την ευκαιρία να αλλάξουν –ή να δείξουν πως θέλουν να αλλάξουν- τον περασμένο Ιούνιο.

Όποιος φοβάται δεν αλλάζει ποτέ.

(Επειδή η ζωή είναι πολύ ωραία για να την περνάς απαντώντας σε μέιλ, να πω στους λίγους φίλους που ενοχλήθηκαν επειδή μίλησα στη δημοσιογράφο των New York Times –κάτι παρόμοιο είχε συμβεί πριν από μερικούς μήνες με τον Guardian αλλά εκεί κάποιοι είχαν ενοχληθεί από την απάντησή μου- πως είναι δικαίωμά μου να μιλάω όπου θέλω. Υπενθυμίζω πως τα τελευταία δυόμισι χρόνια επέλεξα να μην μιλήσω σε κανένα ελληνικό ΜΜΕ –με μία και μοναδική εξαίρεση τον Real FM και, ειδικά, την Ελληνοφρένεια-, αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα ξένα ΜΜΕ. Παιδιά, εσείς, αν σας ρωτήσουν την γνώμη σας οι New York Times, να αρνηθείτε να τους την πείτε.)

http://pitsirikos.net/2012/10/%CF%83%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B6%CE%B1-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B7-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CE%B1/

10 απλές καθημερινές συνήθειες που βελτιώνουν τη ζωή μας

Δέκα συμβουλές από την επιστημονική έρευνα σχετικά με τον πως μπορούμε να βελτιώσουμε την ζωή μας με απλές καθημερινές συνήθειες.

 

1) Βγείτε έξω στη φύση

Το πιθανότερο είναι ότι υποτιμάτε πόσο σημαντική είναι η επαφή με την φύση. Και μάλλον αυτό συμβαίνει, αφού υπάρχει επιστημονική μελέτη που το πιστοποιεί.

Όμως, αποδεδειγμένα η επαφή με την φύση προσφέρει τα εξής θετικά:

• μειώνει το στρες ,

• μας κάνει πιο δημιουργικούς,

• βελτιώνει τη μνήμη,

• κάνει πιο έντονη την επιθυμία για κοινωνική προσφορά

• μειώνει τον εγωκεντρισμό

2) Γυμνασθείτε

Όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντικό είναι αυτό, αλλά λίγοι άνθρωποι το πράττουν με συνέπεια.

Εκτός από τα οφέλη για την υγεία που όλοι τα γνωρίζουμε, η άσκηση προσφέρει επιπλέον και τα εξής:

• μας κάνει πιο έξυπνους,

• πιο ευτυχισμένους ,

• βελτιώνει τον ύπνο ,

• αυξάνει την λίμπιντο

• αυξάνει την αυτοεκτίμηση, αφού αισθανόμαστε καλύτερα για το σώμα μας.

Μια μεγάλη μελέτη του Χάρβαρντ στην οποία παρακολούθησαν 268 ανθρώπους για περισσότερα από 70 χρόνια, αξιολόγησε την άσκηση  ως ένα από τα μυστικά για μια καλή ζωή .

3) Περάστε χρόνο με τους φίλους και την οικογένεια

Ο ειδικός από το Χάρβαρντ στην επιστήμη της ευτυχίας,   Daniel Gilber, προσδιόρισε αυτό ως μία από τις μεγαλύτερες πηγές ευτυχίας στη ζωή μας .

Οι σχέσεις αξίζουν περισσότερο απ’ όσο φαντάζεστε.

Αισθανόμενος κάποιος κοινωνικά απόβλητος, έχει αυτό επιπτώσεις στην ευφυΐα του, ακόμα και στην υγεία του.  Η μοναξιά μπορεί να οδηγήσει σε καρδιακή προσβολή, εγκεφαλικό επεισόδιο και διαβήτη.

Οι μακροβιότεροι άνθρωποι στην γη, δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην κοινωνική συμμετοχή. Οι καλές σχέσεις είναι πιο σημαντικές ακόμα και από την γυμναστική, για μεγάλη διάρκεια ζωής.

Οι φίλοι είναι το κλειδί για τη βελτίωση της ζωής σας. Μοιραστείτε μαζί τους τα καλά νέα και ανταποκριθείτε ενθουσιωδώς όταν αυτοί μοιράζονται καλές ειδήσεις μαζί σας.

Θέλετε να αισθανθείτε άμεσα πιο ευτυχισμένοι; Κάντε κάτι καλό γι’ αυτούς.

4) Εκφράστε ευγνωμοσύνη

Οι μελέτες δείχνουν ότι αυτό θα σας κάνει πιο ευτυχισμένους. Χρησιμοποιείστε όποιον τρόπο σας βολεύει. Από το να σημειώνετε τα καλά πράγματα που σας συμβαίνουν καθημερινά, μέχρι να απαριθμείτε αυτά για τα οποία θεωρείτε ότι θα έπρεπε να είστε ευγνώμων.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ακόμα και το να  βελτιώσετε τις σχέσεις σας, και τελικά να κάνετε καλύτερη τη ζωή για όλους γύρω σας.

5) Διαλογιστείτε

Ο διαλογισμός μπορεί να αυξήσει την ευτυχία, αλλά και να βοηθήσει να βρείτε κάποιο νόημα στην ζωή.

Ταυτόχρονα μειώνει:

•  το θυμό,

• το άγχος,

• την κατάθλιψη

• την κούραση .

Με παρόμοιο τρόπο, η προσευχή μπορεί να σας κάνει να αισθανθείτε καλύτερα – ακόμα και αν δεν είστε θρήσκοι!

6) Κοιμηθείτε επαρκώς

Δεν μπορείτε να εξαπατήσετε τον εαυτό σας σχετικά με τον ύπνο. Η κούραση  δυσκολεύει την αίσθηση της ευτυχίας.

Η έλλειψη ύπνου αυξάνει τις πιθανότητες να αρρωστήσετε, ενώ αντίθετα ο επαρκής ύπνος βοηθάει ακόμα και στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, για προβλήματα που σας ταλαιπωρούν πριν κοιμηθείτε.

Η έλλειψη ύπνου κάνει πιθανότερο να συμπεριφερθείτε ανήθικα.

Ακόμα και οι γρήγοροι ύπνοι είναι πάρα πολύ σημαντικοί:

• Αυξάνουν την εγρήγορσης και της απόδοση στην εργασία,

• ενισχύουν την ικανότητα μάθησης,

• ‘καθαρίζουν’ τα αρνητικά συναισθήματα ενώ παράλληλα ενισχύουν τα  θετικά.

7) Βάλτε προκλήσεις στον εαυτό σας

Μαθαίνοντας μια ακόμα ξένη γλώσσα, ακονίζει το μυαλό σας.

Τα μαθήματα μουσικής αυξάνουν τον δείκτη νοημοσύνης.

Αμφισβητώντας τις πεποιθήσεις σας, ενισχύει την ευφυΐα σας.

Για να αυξήσετε την δύναμη της θέληση σας, αρκεί μόνο μικρή προσπάθεια καθημερινά. Ο ‘μυς’ της θέλησης καθορίζει σε μεγαλύτερο βαθμό από τον δείκτη IQ, το κατά πόσο θα πετύχετε τους στόχους σας.

Το να μην έχει μελετήσει κανείς αρκετά και να μην έχει αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν, είναι δύο από τα πράγματα για τα οποία μετανοούν περισσότερο όσοι κοιτάζουν πίσω στην ζωή τους.

8) Γελάτε

Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν το χιούμορ για να αντιμετωπίζουν το άγχος και τις δυσκολίες:

• έχουν καλύτερο ανοσοποιητικό σύστημα,

• μειωμένο κίνδυνο καρδιακής προσβολής και εγκεφαλικού επεισοδίου,

• αισθάνονται λιγότερο πόνο ακόμα και κατά τη διάρκεια οδοντιατρικών εργασιών

• ζουν περισσότερο.

Το γέλιο λειτουργεί σαν μια καθημερινή βιταμίνη .

Αναπολώντας τις αστείες στιγμές μπορεί να βελτιώσεις ακόμα και τις σχέσεις σας .

Όλες οι μελέτες επιβεβαιώνουν ότι το γέλιο και το χιούμορ προσφέρουν πολλά οφέλη.

9) Αγγίξτε

Το άγγιγμα μπορεί :

• να μειώσει το άγχος ,

• να βελτιώσει την απόδοση,

• και να σας βοηθήσει να είστε πιο πειστικοί.

Οι αγκαλιές μας κάνουν να αισθανόμαστε πιο ευτυχισμένοι.

Το σεξ βοηθάει στην πρόληψη καρδιακών προσβολών, βελτιώνει  το ανοσοποιητικό σύστημα .

10) Αισιοδοξείτε

Όσο δύσκολο κι αν είναι στην τωρινή συγκυρία, δεν πρέπει να παραλείπουμε να τονώνουμε το αίσθημα της αισιοδοξίας.

Η αισιοδοξία βελτιώνει την υγεία μας , μας κάνει πιο ευτυχισμένους,  και αυξάνει το προσδόκιμο ζωής .

Ο στρατός προσπαθεί να εμφυσήσει αισιοδοξία στους στρατιώτες, προκειμένου να αυξήσει την ψυχική τους δύναμη.

Οι μελέτες δείχνουν ότι η μεγάλη αυτοπεποίθηση βελτιώνει  την απόδοση .

_____

Πηγές:

• “Underestimating Nearby Nature, Affective Forecasting Errors Obscure the Happy Path to Sustainability” from Psychological Science
• “Green space as a buffer between stressful life events and health” from Social Science & Medicine, Volume 70, Issue 8, April 2010, Pages 1203-1210
• “Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity” from Personality and Social Psychology Bulletin
• The Cognitive Benefits of Interacting With Nature, pss.sagepub.com
•  Lipnicki DM, Gunga HC, Belavý DL, Felsenberg D. Bed rest and cognition: effects on executive functioning and reaction time. Aviat Space Environ Med 2009; 80:1018-24.
•  Neurogenesis and Exercise: Past and Future Directions
• What Makes Us Happy? , theatlantic.com
• Physical activity impacts overall quality of sleep , eurekalert.org
•  “Counting blessings versus burdens: an experimental investigation of gratitude and subjective well-being in daily life.” from Pers Soc Psychol. 2003 Feb;84(2):377-89.
• ”Gratitude and the Reduced Costs of Materialism in Adolescents” from Journal of Happiness Studies (11 March 2010)
• “It’s a wonderful life: Mentally subtracting positive events improves people’s affective states, contrary to their affective forecasts.” from Journal of Personality and Social Psychology
•  “Becoming happier takes both a will and a proper way: An experimental longitudinal intervention to boost well-being.” from Emotion, Vol 11(2), Apr 2011, 391-402.
• “Letters of Gratitude: Further Evidence for Author Benefits” from Journal of Happiness Studies
• “Benefits of Expressing Gratitude, Expressing Gratitude to a Partner Changes One’s View of the Relationship” from Psychological Science
• Have you thanked your spouse today?: Felt and expressed gratitude among married couples” from Personality and Individual Differences
•  “Gratitude: Prompting behaviours that build relationships” from Cognition & Emotion
• “It’s the little things: Everyday gratitude as a booster shot for romantic relationships” from the journal “Personal Relationships”
• “Moral Hypocrisy, Of Proud and Grateful People” from Social Psychological and Personality Science
•  “Pay It Forward: Gratitude in Social Networks” from JOURNAL OF HAPPINESS STUDIES
• “Open Hearts Build Lives: Positive Emotions, Induced Through Loving-Kindness Meditation, Build Consequential Personal Resources” from Journal of Personality and Social Psychology, Vol. 95, No. 5, 1045–1062
• “Intensive Meditation Training Improves Perceptual Discrimination and Sustained Attention” from Psychological Science
• “Short-term meditation training improves attention and self-regulation” from Proceedings of the National Academy of Sciences
• Feeling angry? Say a prayer and the wrath fades away , Eurekalert
• How Little Sleep Can You Get Away With?
• http://www.sciencedaily.com/releases/2011/06/110607094849.htm
•  “Lack of sleep and unethical conduct” from Organizational Behavior and Human Decision Processes
•  “Alertness Management: Strategic Naps in Operational Settings.” from J. Sleep Research Society, 4, 62-66.
• “A Role for REM Sleep in Recalibrating the Sensitivity of the Human Brain to Specific Emotions” from Cereb. Cortex (2011) 21 (1): 115-123.
• “Multilingualism and cognitive state in the oldest old.” from Psychology and Aging, Vol 23(1), Mar 2008, 70-78.
• Music to My Ears: The (Many) Socio-Economic Benefits of Music Training Programs” from Inter-American Development Bank, Research Department
• Laughing may help ease blood pressure, boost mood and enrich health in other ways
• “The Effect of Reminiscing about Laughter on Relationship Satisfaction” from Motivation and Emotion, Volume 31, Number 1, 25-34
• Evidence That Little Touches Do Mean So Much
• “Tactile communication, cooperation, and performance: an ethological study of the NBA.” from Emotion. 2010 Oct;10(5):745-9.
• “Sexual Activity, Erectile Dysfunction, and Incident Cardiovascular Events” from American Journal of Cardiology, Volume 105, Issue 2 , Pages 192-197, 15 January 2010
• Ejaculation Frequency and Subsequent Risk of Prostate Cancer” from JAMA. 2004;291(13):1578-1586.
• Optimism Associated With Lower Risk of Having Stroke
• “Happy People Live Longer: Subjective Well-Being Contributes to Health and Longevity” from Applied Psychology: Health and Well-Being, Volume 3, Issue 1,pages 1–43, March 2011
• “Becoming happier takes both a will and a proper way: An experimental longitudinal intervention to boost well-being.” from Emotion, Vol 11(2), Apr 2011, 391-402.
• “A Model of Overconfidence” from IZA Discussion Paper No. 4285, July 2009

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com

Διαμαρτυρία στις Σκουριές Χαλκιδικής: Οι γυναίκες απέναντι από τα ΜΑΤ (βίντεο, 21-10-12)

Αντιγράφουμε από το antigoldgreece.wordpress.com:
“Για να μην προκαλέσουμε επίθεση των ΜΑΤ μπήκαμε μπροστά οι γυναίκες και τους ζητήσαμε να μας αφήσουν να περάσουμε. Απόλυτη άρνηση. Είμασταν εκεί μπροστά στις ασπίδες φωνάζοντας συνθήματα και προσπαθώντας να μιλήσουμε στους ανέκφραστους αστυνομικούς. Είμαστε οι γυναίκες, οι μανάδες, οι αδελφές και οι κόρες σας και είμαστε εδώ για να προστατεύσουμε τον τόπο μας. Αγωνιζόμαστε για παιδιά μας και για το αύριο. Γιατί μας χτυπάτε; Εσείς τι θα πείτε στα δικά σας παιδιά;
Η καταστολή που ζήσαμε ήταν απίστευτης αγριότητας, μοναδική στα Ελληνικά χρονικά. Περισσότερα στο http://antigoldgreece.wordpress.com”

Οι ηθικοί αυτουργοί του δεξιού εξτρεμισμού

Το χρονικό νομιμοποίησης μιας ακραίας ναζιστικής σέχτας

του Σωτήρη Δημόπουλου από τη Ρήξη φ. 88
Οι ελληνικές ελίτ, σε κατάσταση πρωτοφανούς σύγχυσης που προκάλεσε το κραχ του μεταπολιτευτικού οικοδομήματος, πιάστηκαν εξ απήνης από την εκρηκτική είσοδο της Χρυσής Αυγής στην κεντρική πολιτική σκηνή. Κάθε συντονισμένη αντίδραση των ΜΜΕ, στις προεκλογικές περιόδους, κάθε κύμα υπερπροβολής των εξτρεμιστικών συμπεριφορών των μελών της οργάνωσης, πετύχαινε το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Αποκαλύφθηκε πως σημαντικό τμήμα της κοινωνίας ήταν έτοιμο από καιρό να αποδεχθεί και να επικροτήσει τις συγκεκριμένες θέσεις και πράξεις∙ ίσως ακόμη περισσότερο, να τις υιοθετήσει…

Αναμφίβολα, η εκρηκτική αύξηση της λαθρομετανάστευσης και της εγκληματικότητας, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση και την απαξίωση του πολιτικού συστήματος, αποτέλεσαν το κατάλληλο περιβάλλον για την ισχυροποίηση της άκρας δεξιάς. Οι γενεσιουργές της, όμως, αιτίες ανιχνεύονται πολύ πιο πριν και αρκετοί απ’ όσους σήμερα φρίττουν και αναρωτιούνται για το φαινόμενο είναι οι ίδιοι οι ηθικοί αυτουργοί της εμφάνισής του.
Τη δεκαετία του 1990, κατά τη δεύτερη φάση της μεταπολίτευσης, κυρίαρχο ιδεολογικό ρεύμα στη χώρα κατέστη ο «εκσυγχρονισμός». Στόχος των ηγεμονικών στρωμάτων έγινε η τάχιστη και χωρίς αναστολές διαδικασία προσαρμογής μας στην παγκοσμιοποίηση. Η θεωρία του «παγκόσμιου χωριού», που υπονοούσε ουσιαστικά την κατάργηση των εθνών-κρατών, αναδεικνύεται σε ανεπίσημο κρατικό δόγμα. Πουθενά αλλού το ιδεολόγημα αυτό δεν εφαρμόστηκε με τέτοια ένταση όπως στην Ελλάδα. Το ελληνικό κράτος είχε επιλέξει να «αυτοκτονήσει» χάριν της παγκοσμιοποιητικής νομοτέλειας! Το ευαγγέλιο του εκσυγχρονισμού προέβλεπε και επεδίωκε την καταστροφή κάθε παραδοσιακής δομής, πρωτίστως της εθνικής ταυτότητας, ώστε να γίνει δυνατή η επιδιωκόμενη διάλυση του έθνους-κράτους. Ο πολυπολιτισμός θα ερχόταν μεμιάς, να αλλάξει ριζικά και αμετάκλητα την πραγματικότητα μιας συμπαγούς εθνικής ομοιογένειας. Γι’ αυτόν το λόγο, παράλληλα με τη μείωση του εργατικού κόστους, η εισροή εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών συνιστούσε, παρά τις ενίοτε περί του αντιθέτου εξαγγελίες, μια επιθυμητή διαδικασία.
Αυτό το «όραμα», όμως, δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να γίνει αποδεκτό, αν δεν εξυπηρετούσε καίρια συμφέροντα πλατιών κοινωνικών στρωμάτων, που ευνοούνταν από τη διαμορφούμενη κατάσταση. Οι εκσυγχρονιστές διανοούμενοι, οι περισσότεροι προερχόμενοι από την αριστερά, και οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες, δεν επαρκούσαν γι’ αυτόν τον γιγαντιαίο μετασχηματισμό. Για την επίτευξή του προωθήθηκε μια πλατιά συμμαχία, κυρίως με τους εκπροσώπους της αεριτζίδικης οικονομίας, που εξαπλωνόταν ραγδαία, αλλά και με σημαντικό τμήμα εργαζόμενων στον δημόσιο τομέα. Το δέλεαρ ήταν η συμμετοχή τους στον καταμερισμό των κερδών που δημιουργούσε η νέου τύπου οικονομία: το χρηματιστήριο, τα νέα ευρωπαϊκά πακέτα και προγράμματα, τα τραπεζικά δάνεια. Ο δρόμος για κάθε είδους συμβιβασμούς είχε λειανθεί από την αναξιοκρατία, τη διαφθορά και την αντικοινωνική συμπεριφορά που επικράτησαν τη δεκαετία του 1980 στο όνομα του εκδημοκρατισμού, και είχαν αλώσει πολλές συνειδήσεις.
Η συμμαχία σφραγίσθηκε τυπικά με την εκλογή του Σημίτη στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ και στην πρωθυπουργία. Το αντίτιμο της εκλογής του υπήρξε η απόλυτη ασυλία προς το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» για την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου.
Παράλληλα, καθώς ήταν φανερό ότι η αντίθεση Δεξιά-Δημοκρατική Παράταξη είχε φθαρεί, ή σχεδόν πεθάνει, μαζί με τον Ανδρέα Παπανδρέου, προβλήθηκε το σχήμα Πρόοδος-Συντήρηση. Σχήμα που επέτρεπε την υπέρβαση των όποιων πατριωτικών καταβολών του ΠΑΣΟΚ και τη διεύρυνση του κόμματος προς την αριστερά, αλλά και τη δεξιά.
Ο Σημίτης, ευφυώς, τις παραμονές της εισόδου της χώρας στην ΟΝΕ, θα επέλεγε ως επικοινωνιακό πεδίο αντιπαράθεσης το θέμα των ταυτοτήτων και ως αντίπαλο την Εκκλησία και τον Χριστόδουλο. Αντίπαλος θορυβώδης, αλλά κατ’ ουσίαν ιδανικός, λόγω και της ροπής του προς την αμετροέπεια και την πομπώδη ρητορική. Οι οικονομικές και πνευματικές ελίτ -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων από διανοούμενους, που τόλμησαν να βρεθούν με τα γραΐδια των συλλαλητηρίων, αντιλαμβανόμενοι το βαθύτερο διακύβευμα της αντιπαράθεσης- θα συνταχθούν με το στρατόπεδο του εκσυγχρονισμού.
Μια γιγαντιαία, για τα δεδομένα της Ελλάδας, ιδεολογική μηχανή, άρχισε να κτυπά ανελέητα οποιαδήποτε φωνή δεν συντασσόταν με το «πολιτικά ορθό» στα θέματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, της μετανάστευσης, της αποδόμησης της ελληνικής ιστορίας. Πολύ γρήγορα επικράτησε κλίμα Ιεράς Εξέτασης, που απέκλειε τους διαύλους πληροφόρησης και έκφρασης και τις προοπτικές πανεπιστημιακής ανέλιξης, εξοβέλιζε από τον δημόσιο λόγο κάθε τι που θεωρούσε αιρετικό.

Με κρατικό χρήμα και με ευρωπαϊκά προγράμματα δημιουργήθηκε ένας τεράστιος στρατός έμμισθης διανόησης, που υπεράσπιζε με πάθος τις ιδεολογικές αρχές του καθεστώτος. Η πρωτοφανής αύξηση των αποφοίτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (από 42.000 εισακτέους το 1995 φθάσαμε σε 85.000 το 2000), αλλά και των πτυχιούχων του εξωτερικού, πρόσφερε μια τεράστια δεξαμενή διαθέσιμου προσωπικού. Τα ΜΜΕ, τα μεταπτυχιακά προγράμματα και οι διδακτορικές διατριβές των πανεπιστημίων, τα προγράμματα και οι μελέτες των ερευνητικών ινστιτούτων, οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που χρηματοδοτούνταν από ειδική υπηρεσία του υπουργείου Εξωτερικών, θα αναπαράγουν την επίσημη γραμμή, δημιουργώντας συνθήκες ιδεολογικού ολοκληρωτισμού.
Οι διανοούμενοι που αντιστέκονταν στην επέλαση των οπαδών της παγκοσμιοποίησης (φιλελεύθερων ή διεθνιστών) ήταν μετρημένοι στα δάκτυλα. Και στην πραγματικότητα περιθωριοποιούνταν συστηματικά και επιμόνως. Στο πολιτικό σύστημα δεν αρθρώθηκε συγκροτημένος λόγος-αντιπρόταση στον εκσυγχρονιστικό οδοστρωτήρα. Στη δεξιά, οι νέοι θεωρητικοί της, στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν οπαδοί της συνεπέστερης «παγκοσμιοποίησης» των αγορών. Μοναδικό μέλημα των στελεχών της, το μερίδιο της εξουσίας. Στην αριστερά, όσοι δεν εντάχθηκαν άμεσα στους μηχανισμούς της εξουσίας, έδιναν τη μάχη τους υπέρ της «καλής» παγκοσμιοποίησης, ενισχύοντας ιδεολογικά τη σημιτική διακυβέρνηση.
Σ’ αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον, οι διαφωνούντες με την κρατούσα άποψη ένιωθαν να υφίστανται επίθεση από το ίδιο το ελληνικό κράτος. Ένα σημαντικό τμήμα της μεσαίας τάξης αντιλαμβανόταν την εξουσία να ξηλώνει, με αυθαιρεσία δυνάστη, ό,τι θεωρούσε ως σταθερά στη ζωή του. Να σημειωθεί ότι σε κοινωνικό επίπεδο, ήδη από τη δεκαετία του ’90, παρά την πρωτοφανή κινητικότητα λόγω της έλευσης των μεταναστών, διαμορφώνεται μια κατηγορία «χαμένων». Ο αριθμός τους, βέβαια, θα αυξηθεί δραματικά την επόμενη δεκαετία, ακόμη και πριν την εκδήλωση της κρίσης. Στην Αθήνα του μισού πληθυσμού της χώρας, το χάσμα των βορείων προαστίων με τα νότια και δυτικά διευρύνεται συνεχώς.
Εν τω μεταξύ, ένα άρρητο αίσθημα ήττας ανατροφοδοτούνταν και γιγαντώνονταν κάθε φορά από συγκεκριμένα γεγονότα: Ίμια, S-300, Ισαάκ-Σολωμός, Γιουγκοσλαβία, Οτσαλάν, ταυτότητες, χρηματιστήριο.
Το συλλογικό φαντασιακό θα καταφύγει, σε κατάσταση απελπισίας, στα προϊόντα μιας λαϊκής παραφιλολογίας, που αναπαράγονταν με ταχύτητα από τηλεκήρυκες. Συνωμοσιολογία, προφητείες,  υπερφυσικές φιλελληνικές δυνάμεις και η, εκ νέου, προσμονή για το «ξανθό γένος» έδιναν ανακουφιστικές απαντήσεις σε πολλούς, καθώς γύρω ο κόσμος κατέρρεε.
Η αναντιστοιχία μεταξύ των εθνικών επιθυμιών της πλειοψηφίας της κοινωνίας, και της επίσημης πολιτικής, έφθανε σε πρωτόγνωρο, ακόμη και για την Ελλάδα, επίπεδο. Ήταν πλέον θέμα χρόνου η συστηματική συμπίεση του συστήματος να ωθήσει μέρος του πληθυσμού σε ακραίου τύπου αντιδράσεις. Βέβαια, για αρκετό διάστημα ακόμη, αυτές θα παρέμεναν σε «λελογισμένα» επίπεδα, καθώς έβρισκαν διέξοδο αλλού, όπως σε αρχαιολατρικές ομάδες, στον Καρατζαφέρη, σε μικρότερες, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές, δραστηριότητες.
Εν τω μεταξύ, όμως, η κατάσταση θα επιδεινώνεται σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς. Η αναλαμπή του 2004 – Όχι στο σχέδιο Ανάν, EURO, Ολυμπιακοί της Αθήνας(;), ακόμη και η …νίκη του Καραμανλή- θα αποδειχθούν ότι ήταν απλώς η αρχή της πορείας προς το τέλος.
Η Νέα Δημοκρατία έδειξε ότι ήταν παντελώς ανίκανη, αλλά και απρόθυμη να ανασυγκροτήσει στο ελάχιστο το κράτος και να αποκαταστήσει τις χαμένες ισορροπίες. Αντίθετα, επιδόθηκε στον εξευμενισμό των ελίτ, για να παραμείνει στην εξουσία –ο όρος «μεσαίος χώρος» σήμαινε απλώς την υποταγή στα ιδεολογικά προτάγματα του εκσυγχρονισμού-, ενώ παράλληλα η διαφθορά οργίαζε, οι μετανάστες και οι νησίδες ανομίας  πολλαπλασιάζονταν, απογοητεύοντας βαθύτατα όσους πίστεψαν ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό.
Επιπλέον, παρά τα διεθνή ανοίγματα του Κ. Καραμανλή, που του στοίχισαν την εξουσία, η περίπτωση Ρεπούση και η εμμονή στήριξης του τότε πρωθυπουργού στην προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας, θα εμπεδώσουν την αίσθηση μιας γενικευμένης επίθεσης στην εθνική ταυτότητα. Κορυφαίο γεγονός, όμως, στην περίοδο αυτή, θα είναι τα «Δεκεμβριανά» του 2008, όπου το κράτος απαξιώθηκε πλήρως από τη «μαύρη εξέγερση». Η ελληνική κοινωνία θα παγώσει από την αποκάλυψη της απόλυτης γύμνιας του κράτους και των μηχανισμών του. Η ανασφάλεια των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων εκτοξεύθηκε, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα με την οικονομική κρίση που ερχόταν αλματωδώς. Μέσα στη μέθη της εκτεταμένης καταστροφής, ο αριστερισμός, οι αντεξουσιαστές και όσοι, φανερά ή υπογείως, τους στήριξαν, δεν αντιλήφθηκαν ότι άνοιγαν διάπλατα τον δρόμο στις δυνάμεις του άλλου πόλου, που ως τότε ήταν ένα άνευ σημασίας γκρουπούσκουλο.

Η τελική ευθεία…  

Από το 2009 οι αλλαγές θα είναι καταιγιστικές: οικονομική κατάρρευση που λαμβάνει χώρα υπό την εξουσία του πλέον «διεθνιστή» και κοσμοπολίτη πρωθυπουργού, νέα κύματα μουσουλμάνων μεταναστών, απαξίωση εν γένει του πολιτικού προσωπικού, μεγάλες συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» με την πάνω και κάτω πλατεία.
Η Ελλάδα αλλάζει και μαζί της αλλάζουν και οι συνειδήσεις. Τα έως τότε αδιάφορα για την πολιτική πλήθη των νέων των μικροαστικών συνοικιών ασφυκτιούν, ψάχνουν, συζητούν˙ δηλαδή πολιτικοποιούνται. Και, στη διαμόρφωση των απόψεων, όλες οι ιδέες έχουν θέση. Από τις πιο επεξεργασμένες έως τις πιο απλοϊκές, επιθετικές ή παράλογες. Το ιδεολογικό μονοπώλιο του εκσυγχρονισμού γίνεται μπούμερανγκ για το σύστημα. Ούτε τα ΜΜΕ, απαξιωμένα ως μέσα πληροφόρησης, δεν μπορούν να σταματήσουν το ρεύμα. Το διαδίκτυο παίρνει φωτιά. Οι κοινωνικές αντιλήψεις αναδιαμορφώνονται εκ βάθρων. Το ευρωπαϊκό όραμα ξεφτίζει και, για πρώτη φορά από το 1974, αμφισβητείται από τόσους πολλούς η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία. Διαπιστώνεται το χάσμα με τη γενιά του Πολυτεχνείου, που με απληστία συγκέντρωσε πλούτο και ισχύ. Δημιουργούνται ιδεολογικοπολιτικά στρατόπεδα, εκατέρωθεν των δύο κομμάτων εξουσίας. Στις λαϊκές περιοχές, αλλά και στις επαρχιακές πόλεις, που η ανεργία καλπάζει, η εγκληματικότητα τρομάζει και οι γειτονιές γεμίζουν μετανάστες, το πεδίο δράσης είναι πλέον ελεύθερο για τη Χρυσή Αυγή. Εμφανίζονται ανάγλυφα οι προϋποθέσεις για έναν βαθύ και επικίνδυνο διχασμό. Το κουτί της Πανδώρας έχει ανοίξει.
Μπροστά σε αυτόν το χείμαρρο των αλλαγών, η εκσυγχρονιστική ιδεολογία, απόλυτα αποτυχημένη, καταρρέει. Εξάλλου, η αίγλη της ίδιας της παγκοσμιοποίησης θα βουλιάζει παντού μέσα στον βάλτο της διογκούμενης κρίσης. Είναι ελάχιστοι όσοι, αμετανόητοι, θα συνεχίσουν να την υπερασπίζονται στην καθαρή της μορφή. Οι περισσότεροι οπαδοί της αναγκάζονται σε μετάλλαξη. Κάποιοι προσχωρούν βαθύτερα στο νεοθωμανικό άρμα. Ταυτόχρονα, όμως, στον πολιτικό λόγο ξαναμπαίνουν οι λέξεις, ανεξάρτητα από την ειλικρίνεια όσων τις προφέρουν, «πατριωτισμός» και «εθνική κυριαρχία».
Το οικονομικό και πολιτικό σύστημα προσπαθεί αγωνιωδώς να σώσει ό,τι μπορεί. Να διατηρήσει τη χώρα μέσα στην ευρωζώνη, να κρατήσει μια υποτυπώδη κοινωνική συνοχή. Το αίτημα για ανασύνταξη και ανασυγκρότηση του διαλυμένου κράτους γίνεται καθολικό, παρά τις αντιδράσεις ανά επαγγελματική κατηγορία. Η αξιοπιστία, όμως, έχει πια χαθεί, οι πολίτες έχασαν την ελπίδα και οι ψυχές έχουν αγριέψει. Το μόνο βέβαιο είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει τι θα συμβεί μέχρι να μπούμε, αν θεωρήσουμε δεδομένο ότι θα μπούμε, σε μια νέα φάση σταθερότητας.

http://ardin-rixi.gr/archives/9069

Λάζαρος Μαύρος: «Αν τα κόμματα είναι κύτταρα δημοκρατίας, η δημοκρατία πάσχει από καρκινογόνο κυτταρίτιδα»

Συνέντευξη του Λάζαρου Μαύρου στο Θανάση Αθανασίου στο Sigmalive

Τον αποκάλεσαν «φασίστα» και «σοβινιστή». Του απέδωσαν δεκάδες άλλους χαρακτηρισμούς που κάποιες φορές «τον κάνουν να γελά». Ο Λάζαρος Μαύρος, με τρεις δεκαετίες στη δημοσιογραφία, αποκαλύπτει και αποκαλύπτεται, σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο Sigmalive. Μιλά για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Σχολιάζει τα κόμματα, κάνοντας λόγο για «καρκίνωμα της δημοκρατίας», αναφερόμενος σε όλους όσοι επιζητούν δόξα και «καρέκλες». Στρέφει παράλληλα τα πυρά του εναντίον της «ναζιστικής συμμορίας» Χρυσής Αυγής, που «παρέσυρε τον Ελληνικό λαό» και τονίζει ότι «όποιος ντύνεται τη γαλανόλευκη, δεν σημαίνει ότι είναι και πατριώτης». Αναφέρεται επίσης στο ρόλο και τη δράση της ΕΟΚΑ ΄Β. Μιλά για την εποχή που έχασε το διαβατήριο του, το οποίο βρέθηκε στα χέρια του Οτσαλάν. Θυμάται παράλληλα το φίλο του Θεόφιλο Γεωργιάδη και τη δράση του υπέρ του κουρδικού κινήματος. Ξεκαθαρίζει δε τη θέση του, σχετικά με τον πόλεμο και τον ρόλο που θα πρέπει να έχει ο στρατός και ο στρατιωτικός εξοπλισμός.

• Κάποτε οι αρνητικοί χαρακτηρισμοί με κάνουν να γελώ

• Με κατηγόρησαν για «μπανάλ φασισμό»

• Κοινωνία: Νοιώθω ντροπή να βρίσκεται στο γήπεδο η γαλανόλευκη

• Η «Χρυσή Αυγή» είναι μια συμμορία ναζιστών

• Το χειρότερο είδος από την εποχή της λαίλαπας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου

• Παρόλο που λένε ότι καλό είναι να συζητούμε τα πάντα, δεν μπορώ να συζητώ για το αν είναι σωστός, π.χ., ο κανιβαλισμός ή η παιδεραστία

ΕΡ. Σου αποδίδονται από μια μερίδα κόσμου, κάποια αρνητικά χαρακτηριστικά. Σε αποκάλεσαν από φασίστα, μέχρι σοβινιστή. Πώς απαντάς σε αυτούς τους ισχυρισμούς και γιατί υπάρχουν;

Όταν είσαι στη δημοσιογραφία, καθημερινά εκτεθειμένος και διατυπώνεις τις απόψεις σου, απόψεις οι οποίες φυσιολογικά έχουν και διαφωνούντες, ειδικά όταν είσαι επικριτικός εναντίον συγκεκριμένων πολιτικών(γραμμών), τότε είναι φυσιολογικό και είναι μια εύκολη καταφυγή του καθενός να σου αποδίδει τον χαρακτηρισμό εκείνο τον οποίο θεωρεί ως το χειρότερο. Δηλαδή, εάν για παράδειγμα, μέσα στο νου κάποιων του ΑΚΕΛ, το χειρότερο που θα μπορούσαν να σε αποκαλέσουν είναι «φασίστας», θα σε πουν φασίστα, εάν για κάποιον του ΔΗΣΥ το χειρότερο είναι να σε πουν κομμουνιστή, θα σε πουν κομμουνιστή.

Εάν για κάποιους του «ΝΑΙ», το χειρότερο είναι να αποκαλέσουν κάποιον σοβινιστή, θα το κάνουν. Είναι φυσιολογικά προϊόντα της καθημερινής δουλειάς που κάνει ένας δημοσιογράφος, ότι θα αντιμετωπίσει τέτοιες ρετσινιές. Σε άλλες εποχές μπορούσε να ήταν κάτι άλλο.

Σε ενόχλησε ποτέ;

Εάν πω ευθέως «ναι» ή «όχι», δεν θα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, διότι δεν μπορώ να θυμηθώ όλες τις περιπτώσεις, αυτές τις 10ετίες που βρίσκομαι στο επάγγελμα. Κάθε φορά όμως είχα εμπιστοσύνη στη συγκεκριμένη μου δουλειά. Έχω συγκεκριμένο πλάνο, καθημερινά, γραμμένο με προσοχή ακόμα και στα σημεία στίξεως. Η δουλεία μου στο ραδιόφωνο εδώ και 22 χρόνια είναι γνωστή σε όλους. Το τι θα σκεφθεί ο καθένας και το τι θα μου αποδώσει, μερικές φορές με κάνει και γελώ.

Κάποτε έκανα κριτική σε ένα βιβλίο που εξέδωσε ο φίλτατος Νιαζί Κιζίλγιουρεκ για τον πρόεδρο Κληρίδη. Του έκανα συγκεκριμένη κριτική στο βιβλίο, όχι μόνο στον Νιαζί αλλά και στον τότε πρόεδρο Κληρίδη. Τότε, ο φίλος μου ο Νιαζί, έγραψε σχόλιο σε μια εφημερίδα και αναφερόταν σε «μπανάλ φασισμό» και προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοούσε με αυτό τον χαρακτηρισμό. Δεν κατάλαβα τελικά τι έννοια προσέδιδε τότε ο Κιζίλγιουρεκ στο φασισμό. Εγώ έχω διαβάσει για το φασισμό και ιδιαιτέρα τη μαζική ψυχολογία του φασισμού του Βίλχεμ Ράιχ. Θα μπορούσε να τους απαλλάξει από πολλά φασιστικά σύνδρομα, τα οποία έχουν μέσα τους χωρίς να το ξέρουν.

EP. Πώς διαχωρίζεται ο εθνικισμός, από τον πραγματικό πατριωτισμό και την πραγματική αγάπη προς τον τόπο; Γιατί οι ακροδεξιές-εθνικιστικές ομάδες «κολλούν» παντού και ένα «Ελλάδα»; Τέτοιες συμπεριφορές είναι ζημιογόνες;

Βεβαίως. Η κάθε περίπτωση όμως θα πρέπει να εξετάζεται ανάλογα με το περιεχόμενο της. Όποιος φέρει μια ελληνική σημαία σημαίνει άραγε ότι είναι Έλληνας και όποιος πιάσει ένα Τσε Γκεβάρα είναι επαναστάτης; Μέχρι και πάνω στα πούρα τους έχουν τον Τσε. Τον έχουν εξευτελίσει εντελώς. Νοιώθω ντροπή να εξευτελίζεται  στα γήπεδα η γαλανόλευκη, για την οποία έχουν θυσιαστεί τόσοι ήρωες μας και να είναι ένα πανί ανάμεσα στις ποδοσφαιρικές συγκρούσεις. Λοιπόν, όποιος ντύνεται τη γαλανόλευκη δεν σημαίνει ότι είναι και φιλόπατρης.

• Ο ρόλος των «χρήσιμων ηλιθίων»

• Η εοκαβήτα χρησιμοποιήθηκε από εκείνους που σχεδίαζαν την τουρκοποίηση της Κύπρου

• Πολιτική: Η Κυβέρνηση προκάλεσε την έξαρση του ακραίου εθνικισμού

• Τα κόμματα σκέφτονται τη συμμετοχή τους στα λάφυρα της εξουσίας

• Σχέσεις ε/κ-τ/κ

ΕΡ. Ποιοι έχουν μετατρέψει τον εθνικισμό και το εθνικιστικό φρόνημα, σε «προϊόν»προς εκμετάλλευση;

Η ιστορία για το τι είναι εθνισμός και εθνικισμός και πώς προέκυψε να προβάλλεται ως αρνητική έννοια, είναι από μόνη της ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο.

Όταν ήμουν μικρός και παρακολουθούσα ραδιόφωνο (είχαμε τότε μόνο το Ρικ), ήταν οι εποχές που βρίσκονταν σε ανάπτυξη τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στον κόσμο. Οι ηγέτες των εθνικών απελευθερωτικών κινημάτων, λέγονταν επισήμως «εθνικιστές ηγέτες». Ο όρος που απέδιδαν στον Φιντέλ Κάστρο ήταν «ο εθνικιστής ηγέτης της Κούβας». Δεν είχε την έννοια που προσδίδουν οι σημερινοί στο «εθνικιστής». Θα μπορούσες να το ακούσεις και για κομμουνιστικά κινήματα όπως στο Βιετνάμ και εννοούσαν τους Βιετγκόγκ. Εννοούσαν, δηλαδή, αυτούς που υπεράσπιζαν το έθνος τους έναντι της ξενικής αποικιοκρατικής κατάκτησης. Ο όρος αυτός εμφανίστηκε με αρνητικό περιεχόμενο, εσχάτως, μετά το 1974 ιδίως. Αν ψάξεις στη «Χαραυγή» πριν το ΄74 δεν θα βρεις τον όρο«εθνικιστής». Δεν κατηγορούσε τους αντιπάλους της η «Χαραυγή» σαν εθνικιστές. Στην Κύπρο ευδοκίμησε η κατηγορία εναντίον εθνικιστών από όταν παρουσιάστηκε η εναντίωση στον συμβιβασμό. Από το 1977 και εντεύθεν, ως εθνικιστής κατηγορήθηκε, για παράδειγμα, ο Βάσος Λυσσαρίδης. Ήταν τότε, το ’77-‘78, που υπήρξε μια μεγάλη σύγκρουση ανάμεσα στο ΑΚΕΛ και στην ΕΔΕΚ, όπου κατηγόρησαν τον Λυσσαρίδη και σαν πολεμοκάπηλο και σαν τυχοδιώχτη, διότι εναντιωνόταν στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Λόγω της καταστροφής του ‘74, το μίσος εναντίων της χούντας διευρύνθηκε σε μίσος κάθε τι ελληνικού.

..και σε εκείνη την περίοδο είχαμε την άνοδο του κυπριωτισμού

Ακριβώς. Εγώ δεν αφαίρεσα από το αυτοκίνητο ή τη μοτοσικλέτα μου τη γαλανόλευκη και θα μπορούσε, αν με έβλεπε κάποιος από τους τότες φίλους μου της ΕΔΟΝ και του ΑΚΕΛ, με τη σημαία πάνω στο κράνος της μοτοσικλέτας, να με βρίσει κιόλας ότι είμαι φασίστας επειδή έχω τη σημαία. Βεβαίως αυτές οι κατηγορίες έχουν μειωθεί με την πάροδο του χρόνου.

Βάζω τον ύμνο των εθελοντών του ΑΚΕΛ του 1943. Τον έγραψε ο Τεύκρος Ανθίας: «εμείς όλοι της Κύπρου μας παιδιά, του ΑΚΕΛ πάντα πιστοί σημαιοφόροι, για της Ελλάδας μας τη λευτεριά ριχτήκαμε στη μάχη πρωτοπόροι». Ήταν εθνικιστές; Όχι βεβαίως. Η υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας των ανθρώπων, είναι υπεράσπιση του αυτονόητου. Έγιναν προσπάθειες να εξαλειφθεί ο ελληνικός εθνισμός των Κυπριών, από την εποχή της αγγλοκρατίας, και μέσα από την παιδεία. Το υιοθέτησαν και οι φίλοι μας από τον νεοκυπριακό σύνδεσμο σε κάποια φάση, και μέσα στο ΑΚΕΛ σε πολλές περιπτώσεις. Δεν είδα ποτέ μου σε μια εκδήλωση του ΑΚΕΛ ή της ΕΔΟΝ μια ελληνική σημαία που να την έχουν πάρει οι ίδιοι, εκτός άμα γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου. Παλαιότερα, στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου έβλεπες στη πρώτη σελίδα της «Χαραυγής» και μια μικρή ελληνική σημαία. Τώρα εξαφανίστηκε.

• Οι τ/κ χρησιμοποιήθηκαν από την Τουρκία για την υλοποίηση των επεκτατικών της σχεδίων
  

• Πόλεμος: Έχασα πολλούς μέσα από τα χέρια μου, έκλαιγαν μανάδες. Και οι Τούρκοι απέναντι. Και εκείνους μανάδες τους έκλαιγαν
  

• Υπόθεση Οτσαλάν: Ήταν μια εποχή που έχασα το διαβατήριο μου
  

• Ο Σημίτης και ο Πάγκαλος «χάρισαν»στους Τούρκους τον Οτσαλάν
  

• Σχέδιο ΑΝΑΝ: Αν πλειοψηφούσε το«Ναι» στο δημοψήφισμα, θα έφευγα από την Κύπρο

ΕΡ. Ποια η γνώμη σου για ΧΑ και ΕΛΑΜ. Μπορούν να βοηθήσουν τον τόπο ή μόνο περαιτέρω ζημιά μπορούν να προκαλέσουν;

Για το ΕΛΑΜ δεν ξέρω, δεν ασχολήθηκα μαζί τους. Όσο αφορά τη «Χρυσή Αυγή», έχω να πω ότι είναι ναζιστές! Πρόκειται περί μιας ναζιστικής συμμορίας. Το χειρότερο είδος από την εποχή της λαίλαπας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σου λένε ότι «κύριε δικαιούμαστε να συζητούμε τα πάντα». Να κουβεντιάσεις με ποιους όμως; Δεν μπορώ να συζητώ, για παράδειγμα, αν είναι σωστός ο κανιβαλισμός ή να έχουν ίσο δικαίωμα λόγου και οι παιδεραστές. Δέχεσαι να συζητήσεις με κανίβαλους για τον κανιβαλισμό, υιοθετώντας τη θέση ότι «πρέπει να συζητούμε τα πάντα»; Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι αυτή η συμμορία, διότι περί συμμορίας πρόκειται, κατάφερε να παρασύρει τόσα ποσοστά του ελληνικού μας λαού και κατάφεραν να μπουν και μέσα στη βουλή. Υπήρξε και προηγούμενο βεβαίως και ο ίδιος ο Χίτλερ το κατάφερε αυτό και ο Μουσολίνι. Δεν ήταν άραγε με τις ψήφους των χρήσιμων ηλιθίων Γερμανών και Ιταλών που βγήκαν στην εξουσία;

ΕΡ. Στην Κύπρο βλέπεις να υπάρχει «ανοικτή οδός» που να προσφέρεται για να περάσει και να αναπτυχθεί ο εθνικισμός ή ο «νεοναζισμός», αν το θέτεις έτσι;

Δεν είναι δύσκολο να σπρωχτούν κάποιοι άνθρωποι στις ακρότητες και να παρασυρθούν από την προπαγάνδα των νεοναζιστών, είτε αυτοί οι νεοναζιστές τυλίγονται με ελληνικές σημαίες είτε με οτιδήποτε άλλο. Μάλιστα, έχω προσέξει, φαντάσου προσβολή και λίβελος για την ελληνική σημαία, να χρησιμοποιείται ως επικάλυψη, ως ντύσιμο ροπάλου. Κρατάνε ρόπαλα, σαν στελίφια κούσπων, για να χτυπούνε. Προσπαθούν κάποιοι πίσω από τη σημαία να κρύψουν το ρόπαλο τους, αν τους δεις αυτούς τους μαυροντυμένους της Χρυσής Αυγής, μιλάμε μέχρι αυτό το ρεζιλίκι η ελληνική σημαία. Όλα αυτά είναι επικαλύψεις. Ναζισμός, η λαίλαπα για την ανθρωπότητα.

ΕΡ. Ευνοείται από κάποιες συγκεκριμένες συμπεριφορές ή ενέργειες, αυτή η κατάσταση;

Κατά τη διάρκεια της αποτυχημένης διακυβέρνησης του κ. Χριστόφια πρόσεξα ότι ορισμένες κυβερνητικές συμπεριφορές, έπαιξαν το ρόλο ουσιαστικής ενίσχυσης τέτοιων καταστάσεων στην Κύπρο. Όταν ο κόσμος διαμαρτυρόταν στη Λάρνακα σε εκείνες τις εκδηλώσεις και έβγαινε ο κ. Συλικιώτης και η κ. Χαραλάμπους και έλεγαν ότι επρόκειτο για εθνικιστές, ωθούσαν τον, αγανακτισμένο από τη δική τους πολιτική, κόσμο προς τα εκεί, από αντίδραση και μόνο. Πώς ο κόσμος πήγε προς τη Χρυσή Αυγή; Ως αντίδραση προς τους παρακμασμένους και ένοχους για την καταστροφή της χώρας ΠΑΣΟΚτζήδες, Νεοδημοκράτες κλπ.

ΕΡ. Ποιος ο ρόλος των κομμάτων στα οποία απέδωσες το χαρακτηρισμό «Ολιγαρχική κομματική ηγετοκρατία»;

Ολιγαρχική κομματική ηγετοκρατία. Το  τονίζω διαρκώς ως αντίθετο με αυτό που διατείνονται τα ίδια τα κόμματα ότι είναι, δηλαδή «κύτταρα της δημοκρατίας».
Αν είναι κύτταρα, τότε αυτή η δημοκρατία έχει πάθει καρκινογόνο κυτταρίτιδα, διότι έφθασαν σε αυτή την παρακμή τα κόμματα. Δημοκρατία δεν σημαίνει να δίνεις τη ψήφο σου μια φορά στα πέντε χρόνια σε κάποιον να κάνει ότι θέλει και συ στο τέλος των 5 χρόνων να ξαναπηγαίνεις στις κάλπες. Αυτό το πράγμα δεν είναι δημοκρατία. Οι εκλογές βεβαίως είναι δημοκρατικές. Όμως το πολίτευμα δεν είναι δημοκρατικό απλά επειδή έχει δημοκρατικές εκλογές.
Για να ξεκινήσουμε να συζητάμε το τι είναι δημοκρατία, πρέπει να πάμε πίσω στην αρχαία Αθήνα. Είναι το κράτος του λαού, η εξουσία του λαού. Ο λαός θα πρέπει διαρκώς να αποφασίζει και να ελέγχει για την εκτέλεση των αποφάσεων. Πολύ δημοκρατικότερη είναι η πρόταση για το διαρκές άμεσα ανακλητό των εκλελεγμένων. Να θεσμοθετηθεί η δυνατότητα του λαού, εάν για παράδειγμα ο τάδε πρόεδρος που θα βγει είναι άχρηστος και έχει πειστεί ο λαός για αυτό, να μπορεί ο λαός να τον αντικαταστήσει

Έχει ο κόσμος αυτό το κριτήριο;

Η δημοκρατική συνειδητοποίηση και συμμετοχή του λαού είναι ένα «άθλημα» το οποίο μπορεί να αναπτυχθεί και η ανάπτυξη της δημοκρατικής συμμετοχής δεν κατακτιέται με το πέρας της σχολικής εκπαίδευσης. Είναι και θέμα εμπειρίας. Οι Αθηναίοι πολίτες δεν είχαν όλοι το ίδιο επίπεδο μόρφωσης, αλλά μέσα από τη διαρκή συμμετοχή τους στην Εκκλησία του Δήμου, στα λαϊκά δικαστήρια, στα διάφορα αξιώματα τα οποία τους αναθέτονταν, εκπαιδεύονταν στο πολιτεύειν. Για αυτό ο Αριστοτέλης είπε ότι«εν μέρει κυβερνούμεθα και εν μέρει κυβερνούμε». Η συμμετοχή του λαού μέσα στις διαδικασίες ανεβάζει το επίπεδο μας. Και εμείς που το λέμε αυτό δεν είμαστε πανέξυπνοι, ούτε πέσαμε από τον ουρανό. Η καθημερινή συμμετοχή μας, ως δημοσιογράφων, στο πολιτικό γίγνεσθαι, μας έφερε σε αυτό το επίπεδο πολιτικοποίησης.

Γιατί δεν καταφέρνουν, τα κόμματα, να συμφωνήσουν σε σημαντικά θέματα όπως το εθνικό και την οικονομία και η αίσθηση που μένει σε αρκετό κόσμο είναι ότι… την ώρα που πρέπει να πολεμήσουν δίπλα-δίπλα και να συμπαραταχθούν για το καλό του τόπου, η μόνη τους έγνοια είναι να λασπολογίσουν το ένα το άλλο;

Διότι εκείνο που προέχει για το κάθε κόμμα είναι η δική του ανάδειξη στην εξουσία. Η δική του συμμετοχή στα λάφυρα της εξουσίας. Ο τρόπος που σκέφτεται το κάθε κόμμα είναι «τι είπαν» τα υπόλοιπα για να πει το αντίθετο, έτσι ώστε να υπάρξει διαφοροποίηση.

Ο κόσμος είναι μορφωμένος πλέον και αντιλαμβάνεται…

Ναι, αλλά με την άνοδο του μορφωτικού επιπέδου, θα αναμέναμε από τους μορφωμένους, συνειδητοποιημένους κομματικούς που έχουν έστω και κάποια ανιδιοτέλεια, μέσα στα κόμματα τους όπου είναι οργανωμένοι, να σπρώξουν τις κομματικές ηγεσίες στην αναμόρφωση και αναγέννηση των κομμάτων, ώστε να γίνουν περισσότερο δημοκρατικά. Τη δημοκρατία δηλαδή που ζητούμε για το πολίτευμα, να την διδάξουν, να την εφαρμόσουν και να την υποστούν τα ίδια τα κόμματα. Διότι υπάρχει και κόστος για τους ιδιοτελείς.

Δεν είναι διατεθειμένα να το κάνουν αυτό. Οι άνθρωποι έχουν μάθει να δουλεύουν με αυτό τον τρόπο. Δεν ξέρω τι θα κάνει το ΠΑΣΟΚ στη διάλυση που βρέθηκε και τι θα κάνει, για παράδειγμα, αύριο- μεθαύριο με το ΑΚΕΛ. Τα ποσοστά του ΑΚΕΛ την πρώτη Κυριακή των εκλογών του 2008 ήταν 33,29%. Στις δημοτικές εκλογές του 2011 είχε 18%. Στη δημοσκόπηση του Ιουνίου του 2012 είχε 17,4%. Σε άλλες δημοσκοπήσεις με τον κ. Μαλά είχε 18-19% . Εάν στις Προεδρικές του 2013 πάει με το Μαλά και την πρώτη Κυριακή πάρει 18-19 %, τι θα γίνει μέσα στο ΑΚΕΛ για την απώλεια των ποσοστών του; Κάποιοι θα ζητήσουν εξηγήσεις.

Δικοινοτικές σχέσεις

ΕΡ. Ποια η γνώμη σου για τη σχέση την οποία θα πρέπει να έχουν οι δύο κοινότητες; Υπό ποιες προϋποθέσεις θα πετύχει η συμβίωση και θεωρείς ότι υπάρχει αυτή η δυνατότητα και η θέληση από πλευράς ε/κ– τ/κ;

Διατύπωνα επί χρόνια γραπτώς την άποψη μου, με πλήθος άρθρα, πάνω σε αυτό το θέμα. Ο όρος κοινότητες είναι και λανθασμένος και πλαστός. Στις τουρκοκρατούμενες περιοχές δεν έχουμε καμιά κοινότητα. Έχουμε ένα κατοχικό καθεστώς του Αττίλα, ελεγχόμενο πλήρως από την Άγκυρα, η οποία ελέγχει το κατοχικό καθεστώς περισσότερο από όσο ελέγχει τον πληθυσμό της. Αυτός ο πληθυσμός είναι τ/κ προέλευσης και τουρκικής προέλευσης, οι έποικοι. Σε ότι αφορά τους τ/κ, θα έπρεπε να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε ποιοι είναι και πόσοι είναι τοποθετημένοι, με τη μια ή την άλλη κατάσταση.

Ένας κατεξοχήν αντικατοχικός δημοσιογράφος, που έπαιζε το κεφάλι του κορώνα γράμματα, ο Σενέρ Λεβέντ, δεν έχει καμιά σχέση με το καθεστώς αυτό. Μπορεί ο ίδιος να λέει ότι ανήκει στην τ/κ κοινότητα, με την αντίληψη που έχει για τον όρο «κοινότητα», αλλά τα ζητήματα των σχέσεων θα πρέπει να τα δούμε με βάση την εξουσία. Βλέποντας και ιστορικά τα πράγματα, έχουμε μια τ/κ μειονότητα η οποία σε παλαιότερες καταγραφές κρίθηκε κάπου στο 18%. Αυτή η μειονότητα αξιοποιήθηκε και χρησιμοποιήθηκε πρώτα από τους Εγγλέζους για το διαίρει και βασίλευε και μετά από την Τουρκία ως στρατηγική μειονότητα, προγεφύρωμα για την υλοποίηση των τουρκικών επεκτατικών σχεδίων. Για αυτό το λόγο, το Τουρκικό Γενικό Επιτελείο σχεδίασε, οργάνωσε, εξόπλισε, εκπαίδευσε και επέβαλε πάνω στον τ/κ πληθυσμό, την τ/κ οργάνωση ΤΜΤ, η οποία με τρομοκρατικές μεθόδους κατάφερε να επιβληθεί στον τ/κ πληθυσμό και να εξοντώσει οποιεσδήποτε φωνές διαφωνούσαν μαζί της. Ο γιατρός ο Ιχσάν Αλι , ο Αχμέτ Μουζαφέρ Γκουρκάν και ο Αιχάν Χικμέτ, οι δολοφονηθέντες δημοσιογράφοι του1962, ο Ντερβίς Αλι Καβάζογλου, όλοι αυτοί εξοντώθηκαν από την ΤΜΤ επειδή ήταν οι διαφωνούντες μέσα στην τ/κ μειονότητα και καταλήξαμε να έχουμε το 1963 την τουρκαντραρσία, έτσι όπως την είχε σχεδιάσει η Τουρκία.
Τους τ/κ τους είχαν κλειδώσει δια της βίας μέσα στους θυλάκους. Με τη μέθοδο του πιστολιού, λέει ο Καβάζογλου, οδηγούσαν την τ/κ μειονότητα στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Χιτλερικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Ο Καβάζογλου έλεγε ότι μια «δράκα φασιστών», και εννοούσε το Ντεκτάνς, «έκλεψαν την ηγεσία της τ/κ κοινότητας».

ΕΡ. Ποιος ο ρόλος που διαδραμάτισε η εοκαβήτα  στην πορεία των εξελίξεων και στην σημερινή κατάληξη;

Για να εξετάσουμε το θέμα εοκαβήτα θα πρέπει να πάμε στους όρους γέννησης και ανάπτυξης των εμφυλίων παθών. Ίσως θα πρέπει να ξεκινήσεις από το Γ’82 του Θουκυδίδη. Η εοκαβήτα ήταν προϊόν και αποτέλεσμα της έξαρσης των εμφυλίων παθών. Ήταν αποτέλεσμα της σύγκρουσης της αρχομανίας. «Γιατί ο Μακάριος και όχι εμείς». Αυτά τα πάθη υπάρχουν στην ιστορία του ελληνισμού σαν λαίλαπα. Ο«καρκίνος» που έχουμε στο DNA μας. Η ΕΟΚΑ Β αξιοποιήθηκε και χρησιμοποιήθηκε από εκείνους που σχεδίαζαν την τουρκοποίηση της Κύπρου. Για αυτό και ο Σπύρος ο Παπαγεωργίου, ο οποίος ήταν και ένας από τους θεωρητικούς της εοκαβήτα, συνεργάτης και του στρατηγού Γρίβα, είχε πει σε συνέντευξη του σε μένα ότι οι ενωτικοί της Κύπρου (και εννοούσε όλη την παράταξη των αγνών ιδεαλιστών ενωτικών αντιμακαριακών), χρησιμοποιήθηκαν ως οι χρήσιμοι ηλίθιοι για να πετύχουν οι Αμερικανοί και οι άλλοι σχεδιαστές την εισβολή της Τουρκίας και την κατάκτηση της Κύπρου.

Άλλο όμως κεφάλαιο είναι το τι οδήγησε στη δημιουργία της παράνομης ένοπλης οργάνωσης εναντίον του Προέδρου Μακαρίου. Αυτό έχει να κάνει και με τις ευθύνες του Μακαρίου και με τον τρόπο με τον οποίο κυβερνούσε. Δηλαδή, η καταπίεση της όποιας φωνής που διαφωνούσε, οδήγησε στην παράνομη οδό του Γρίβα του 1971.

Το 1968 είχαμε προεδρικές εκλογές. Ο Μακάριος υποστηριζόταν από την καταπληκτική πλειοψηφία του Κυπριακού λαού. Υπήρχε και μια διαφωνούσα μικρή παράταξη. Απαρτιζόταν από το γιατρό τον Δέρβη, ο οποίος ήταν πρώην δήμαρχος Λευκωσίας, τον Πολύκαρπο Ιωαννίδη, το γιατρό Τάκη Ευδόκα και αποφάσισαν να κατεβάσουν τον Τ. Ευδόκα ως ανθυποψήφιο του Μακαρίου.
Ήμουν 15χρονος τότε, τυχαία παρόν. Θα έκανε μια προεκλογική ομιλία στην πλατεία Ηπείρου, απέναντι από το άγαλμα του Σολωμού. Έστησαν μια εξέδρα για να μιλήσει ο Ευδόκας και επέλασαν στίφη μακαριακών, με γιαούρτια, αυγά, ντομάτες και διέλυσαν την προεκλογική του. Υποψήφιος πρόεδρος της δημοκρατίας και δεν τον άφησαν να μιλήσει. Το ΡΙΚ δεν του επέτρεψε να πει ούτε ένα «γεια» από το μικρόφωνο.

Παρόλο που κατηγορείτο και το καθεστώς Μακαρίου για δικτατορικές τάσεις, δεν ήταν φασισμός. Οι συλλήψεις, τα βασανίστρια από το CID της Πύλης Πάφου κ.λπ., δημιούργησαν τόση απέχθεια, με αποτέλεσμα, κατέληξε η ΕΟΚΑ Β΄ να έχει περισσότερους οπαδούς παρά οποιοσδήποτε άλλος.

Η δολοφονία του Θεόφιλου

ΕΡ. Πώς ακριβώς εκτυλίχθηκε η υπόθεση της δολοφονίας του Θεόφιλου Γεωργιάδη;

Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης δολοφονήθηκε γιατί αυτό διέταξαν οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, επειδή ο ρόλος του στην ανάπτυξη του απελευθερωτικού αγώνα των Κούρδων ήταν κρίσιμης σημασίας. Ο Θεόφιλος, άρτιος εθνιστής και για αυτό διεθνιστής, ήταν επικεφαλής της επιτροπής αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν. Συμμετείχαμε πολλοί στην επιτροπή αυτή. Ήταν εν σπέρματι η αντικατοχική ελληνοκουρδική συμμαχία. Αυτό το πράγμα η Τουρκία ήθελε να το εξοντώσει. Ήταν ταυτόχρονα ο Θεόφιλος και η προοπτική του Κουρδικού Κινήματος για να διεθνοποιηθεί το κουρδικό πρόβλημα. Κατάφερε να οργανώσει και διεθνές συνέδριο στις Βρυξέλλες, δύο βδομάδες πριν τον δολοφονήσουν. Ο αγώνας του ήταν καθημερινός, διαρκής, ατρόμητος και με σοφία. Αποτελεσματικός και ανιδιοτελής αγώνας. Το τουρκικό καθεστώς τον θεώρησε ως σημαίνοντα στόχο να τον εξοντώσει, ώστε να τρομοκρατήσει κάθε Έλληνα.

ΕΡ. Το κλεμμένο διαβατήριο του Λάζαρου Μαύρου στα χέρια του Οτσαλάν

Χαρακτηρίστηκες ως «πολύτιμος συμπαραστάτης των Κούρδων». Ποια ήταν η σχέση σου με τον Αμπτουλλάχ Οτσαλάν και πώς βρέθηκε στα χέρια του κυπριακό διαβατήριο, πάνω στο οποίο αναγραφόταν το όνομα σου; Ήταν πλαστό ή ήταν πράγματι το δικό σου;
Ήταν μια εποχή που έχασα το διαβατήριο μου.

Προσωπικά δεν τον γνώρισα αλλά τον γνώριζαν άλλοι που βρίσκονταν στη επιτροπή αλληλεγγύης. Δεν τον ήξερα τον άνθρωπο. Τις καλές εποχές τους πείραζα κιόλας διότι έβλεπα έντονα προσωπολατρικά φαινόμενα.

Το PΚΚ ξεκίνησε από μαρξιστικές ιδεολογίες. Τη δεκαετία του ’70 στην Τουρκία αναπτύχθηκε έντονα η εξωκοινοβουλευτική αριστερά η οποία ήταν πολύ-διασπασμένη. Η πιο μικρή οργάνωση ήταν η σοβιετοφιλοι. Υπήρχαν οργανώσεις μαοϊκές, τσεγκεβαρικές, ομάδες που λάτρευαν τον Χο Τσι Μινχ. Ξεκίνησαν να αντιγράψουν πρακτικές του αγώνα εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων του τρίτου κόσμου με στυλ λαϊκού στρατού. Είχαν ηρωικές μορφές. Αναπτύχθηκε σε έντονο βαθμό η δράση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς η οποία, σε ένα βαθμό, ήταν εναντίον της σοβιετοφιλης τουρκικής αριστεράς και από εκείνη την αριστερά προέκυψαν τα στελέχη του PΚΚ και αναπτύχθηκε το κίνημα των Κούρδων, το οποίο είναι ανίκητο μέχρι τώρα, παρόλο που ο Σημίτης και ο Πάγκαλος τους χάρισαν τον Οτσαλάν για να τον έχουν στις φυλακές. Ο ρόλος του Οτσαλάν ήταν μεγάλος στην ανάπτυξη του κουρδικού κινήματος.

Δημοψήφισμα 2004

ΕΡ. Καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του δημοψηφίσματος του 2004, διαδραμάτισες εσύ και η εκπομπή σου. Ποιες θα ήταν,κατά τα γνώμη σου, οι συνθήκες σήμερα, αν η πλειοψηφία τότε ψήφιζε διαφορετικά;

Φοβούμαι να το φανταστώ αλλά είχα πει, πριν από τις 24 Απριλίου 2004, ότι αν πλειοψηφούσε το «ναι», θα άφηνα τα πάντα, είχα έτοιμη την παραίτηση μου και θα μετανάστευα στην Ελλάδα. Θα άλλαζα και δουλειά. Οι συνέπειες θα ήταν καταστροφικές. Θα καταλήγαμε όπως τα αδέλφια μας στην Καρπασία. Ένα καθεστώς ελεγχόμενο από την Άγκυρα. Μελετούσα το Σχέδιο ΑΝΑΝ από τις 2μιση το μεσημέρι μέχρι τις 4μισι το πρωί, μόλις το δημοσίευσε πρώτη στα ελληνικά η «Καθημερινή» των Αθηνών. Ή γυναίκα μου έλεγε «θα πάθεις κανένα εγκεφαλικό». Ήταν ολοφάνερο ότι με εκείνο το εκπληκτικής δολιότητας σχέδιο, οι Έλληνες- Κύπριοι θα χάναμε το κράτος της ΚΔ και δημιουργείτο ένας, όχι συνεταιρισμός όπως αυτός που συμφώνησε ο Χριστόφιας που είναι ακόμα χειρότερος, αλλά ένα common state, που ουσιαστικά θα ήταν υπό τον έλεγχο δύο δυνάμεων. Περισσότερο της Τουρκίας και λιγότερο της Αγγλίας λόγω των βάσεων.

ΕΡ. «Ηττημένα μυαλά», ένας δικός σου όρος. Πώς κατέληξαν;

Ήμουν εναντίον της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας από την εποχή που ζούσε ακόμα ο Πρόεδρος Μακάριος.
Κάθε φορά που λέγαμε: «ρε κύριοι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με αυτό το πράγμα που λέγεται ΔΔΟ», μας έλεγαν «είμαστε οι ηττημένοι και πρέπει να πορευτούμε με βάση αυτό». Αν δεις όλες τους τις εισηγήσεις, δεν υπήρχε κανένας που να έχει δημιουργήσει ένα σχέδιο πολιτικό που να λέει πώς θα νικήσουμε. Αφού ηττηθήκαμε το 1974, πρέπει να σχεδιάσουμε πώς θα νικήσουμε. Όλοι σκέφτονταν τρόπο με τον οποίο να συμβιβαστούμε, να συνθηκολογήσουμε και πώς θα ήταν λιγότερο οδυνηρή η ήττα. Άρα ο τρόπος που δουλεύει αυτό το μυαλό είναι ηττημένος. Αν, για παράδειγμα, σου επιτεθεί ο εχθρός και καταλάβει ένα ύψωμα, πρέπει να σκεφτείς τον τρόπο να προχωρήσεις στην αντεπίθεση για να ανακαταλάβεις το ύψωμα σου. Ο όρος αποδίδει αυτό που οι ίδιοι λένε. Όποιος λέει ότι είμαστε ηττημένοι και πρέπει να πληρώσουμε το τίμημα, είναι ηττημένο μυαλό.

ΕΡ. Είσαι υπέρ της απελευθέρωσης των κατεχομένων με στρατιωτικά μέσα;

Αν είχαμε τη δυνατότητα μιας νικηφόρας στρατιωτικής μορφής απελευθέρωσης, βεβαίως. Τέτοια δυνατότητα, επί του παρόντος, είναι ανύπαρκτη. Για κάθε κράτος, η στρατιωτική ισχύς είναι απαραίτητη, για να αποφεύγεις τον πόλεμο. Εγώ είμαι ο τελευταίος που θα μπορούσα να πω «ναι» στον πόλεμο. Διότι έχω ζήσει τον πόλεμο. Έχασα πολλούς μέσα από τα χέρια μου, δίπλα μου, μέσα στην αγκαλιά μου. Και πλήθος Τούρκοι απέναντι. Και εκείνοι νεκροί ήταν. Και εκείνους μανάδες τους έκλαιγαν. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τον πόλεμο. Άρα, για να τον αποφύγεις θα πρέπει να έχεις τόση ισχύ ώστε ο αντίπαλος να μην τολμήσει να επιτεθεί. Αυτή είναι η λογική της δικής μου υποστήριξης προς τις ένοπλες δυνάμεις. Να έχουμε τόσες ένοπλες δυνάμεις, μόνες να αποτρέπουν τον πόλεμο. Να παρέχουν την ασφάλεια ότι δεν θα μας χτυπήσει ο εχθρός.

Πάσχει σήμερα το επάγγελμα μας ή βρισκόμαστε σε καλό δρόμο; Πώς βλέπεις τα πράγματα, ως ένας από τους παλαιούς και πόσο αισιόδοξος είσαι για το μέλλον της δημοσιογραφίας στην Κύπρο;

Για το επίπεδο της δημοσιογραφίας, πρέπει να σου πω ότι τα τελευταία χρόνια είμαι όλο και πιο ευχαριστημένος, συγκρίνοντας με παλαιότερα. Είναι όλο και πιο ανεβασμένο το επίπεδο. Για το ρόλο της δημοσιογραφίας δεν είμαι σίγουρος, διότι διαφορετικός ήταν ο ρόλος της δημοσιογραφίας όταν υπήρχαν μόνο οι εφημερίδες και διαφορετικός σήμερα που βρισκόμαστε στο απόγειο των Μέσων συλλογικής ενημέρωσης, με το διαδίκτυο κ.λπ., όπου πλέον υπάρχουν και σοβαρότατες ευκαιρίες και ευχέρειες αλλά και σοβαρότατοι κίνδυνοι.

Επήλθε κορεσμός;

Ο κορεσμός αυτός, με την ανάπτυξη της ανθρωπότητας, σιγά -σιγά ξεδιαλύνει. Έλεγαν ότι με την τηλεόραση θα καταστραφεί ο κινηματογράφος. Σήμερα υπάρχει και η τηλεόραση υπάρχει και ο κινηματογράφος. Τι είναι η δημοσιογραφία στην Κύπρο; Νομίζω ότι δεν πρέπει να είμαστε παραπονεμένοι για το επίπεδο των σημερινών δημοσιογράφων. Έχουμε πιο μορφωμένους δημοσιογράφους και πολύ πιο ελεύθερους από ότι στο παρελθόν. Στις μέρες μας μόνο μια κομματική εφημερίδα απέμεινε, που είναι εντεταλμένη.

Έχουν όλες όμως τις γραμμές τους…

Ναι, αλλά έχουν και περιθώρια να πουν κάποια πράγματα. Υπάρχει περισσότερη πολυφωνία. Μπορεί μέσα στην πολυφωνία να χάνουμε το κύριο και να το καπελώνει το ασήμαντο, όμως, ως προοπτική, δεν είμαι απαισιόδοξος. Διανύουμε όμως περίοδο οικονομικής κρίσης, όπου δεν ξέρω πόσοι θα απομείνουμε. Φοβούμαι ότι θα έχουμε απώλειες στη δημοσιογραφία, απώλειες μέσων ενημέρωσης, απώλειες πολυφωνίας.

ΕΡ. Μετανιώνεις για κάτι στη μέχρι τώρα επαγγελματική σου πορεία;

Κρίνοντας τον εαυτό μου, παρατηρώ ότι στο παρελθόν, κάνοντας δημοσιογραφία, πιθανόν να έθιξα κάποιους προσωπικά. Δηλαδή, αντιμετωπίζεις ένα γεγονός. Υπάρχει πιθανότητα να ξεφύγεις και να θίξεις κάποιον προσωπικά και να τον προσβάλεις. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις νοιώθω ότι θα έπρεπε να ήμουνα πολύ πιο προσεκτικός. Ανεξάρτητα με το αν πιστεύουμε ότι ο ρόλος του άλλου είναι κακός, πρέπει να βρίσκουμε τον τρόπο να το λέμε χωρίς να τον προσβάλλουμε.

Άγγιξες τους στόχους που έθεσες στον εαυτό σου σε ότι αφορά την επαγγελματική σου πορεία ή θεωρείς ότι έχεις ακόμη μεγάλο δρόμο να διανύσεις; Είχες ποτέ οποιουδήποτε τύπου φιλοδοξίες;

Αφότου ήρθα στο συγκρότημα, το 1990, μου τέθηκε πολλές φορές η πρόταση να αναλάβω διευθυντικό στέλεχος και πάντα είχα μια έτοιμη απάντηση. Εγώ θέλω να είμαι δημοσιογράφος και όχι διευθυντής- διοικητής οποιουδήποτε. Κάνω δημοσιογραφία και όχι διοίκηση. Δεν ήμουν ποτέ γεννημένος για διοικητής. Δεν έχω φιλοδοξίες τέτοιου επιπέδου, ανόδου δηλαδή σε κάποιο άλλο ρόλο.
Έχω όμως διαρκή στόχο να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας και νομίζω ότι αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο καθήκον που δεν αφήνει χρόνο για κάτι άλλο.
Εδώ και τόσο καιρό βρισκόμαστε κάτω από αυτή την πίεση της οικονομικής κρίσης και της τρόικας και όσοι παρακολουθούσαν την εκπομπή μου ξέρουν ότι τα προηγούμενα χρόνια πολύ λίγο ασχολούμουν με τα θέματα της οικονομίας. Δεν είναι από τα αγαπημένα μου. Αλλά για να κάνω σωστά τη δουλειά μου, αφού το κύριο πρόβλημα είναι η οικονομία, θα πρέπει να δώσω βάση σε αυτό. Ακούμε κάθε μέρα πολλές απόψεις πάνω στα θέματα. Με βάση ποιο δικό μας υπόβαθρο κρίνουμε το τι μας λεν; Άρα πρέπει να μελετούμε και εμείς και βρίσκομαι σε μια τέτοια διαδικασία και πρέπει διαρκώς να μελετήσω πολλά βιβλία διότι πρέπει να είμαι σε ένα επίπεδο γνώσεων για να μπορώ να χειριστώ δημοσιογραφικά τα θέματα τούτα.

Ένα καταληκτικό σχόλιο προς όλους εκείνους που μας κοίμισαν και μας έπεισαν ότι οι λαοί είναι εχθροί και πρέπει να πολεμάμε συνεχώς για την επιβίωση μας;

Αυτό που μου λες το σκεφτόμουν πρόσφατα, ακούγοντας το δελτίο ειδήσεων από τη Γιώτα την Αποστολίδου.

Σκεφτόμουν λοιπόν, να στείλουμε στον Κάμερον, τώρα που έχει προβλήματα με τους Σκωτσέζους οι οποίοι θέλουν να αυτονομηθούν, αυτόν που έγραψε το σχέδιο ΑΝΑΝ, τον λόρδο Χάνευ, για να του φτιάξει ένα σχέδιο ΑΝΑΝ για μια Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με τους Σκοτσέζους.

http://ardin-rixi.gr/archives/9397

Τρία χρόνια τώρα δεν κάνω τίποτε άλλο από το να φοβάμαι του Κώστα Βεργόπουλου

 

Τρία χρόνια τώρα δεν κάνω τίποτε άλλο από το να φοβάμαι. Στην αρχή φοβόμουν μη φτάσει η θύελλα και στη χώρα μας και δε μιλούσα, μέχρι που κάποια νύχτα άκουσα το βουητό της. Μετά, φοβόμουν μη μας κόψουν τα δώρα και δεν έβγαζα άχνα, μέχρι που ήρθαν τα Χριστούγεννα και τα δώρα κόπηκαν. Φοβόμουν μη μου μειώσουν το μισθό και δεν έλεγα κουβέντα σε κανέναν, μέχρι που κάποια πρωτομηνιά βρήκα το μισθό κουτσουρεμένο. Άρχισα να φοβάμαι για τη δόση του στεγαστικού και σφράγιζα το στόμα μου, μέχρι που ήρθε η ειδοποίηση της τράπεζας ότι χρωστάω τρεις δόσεις. Είχα το φόβο πώς θα τα καταφέρω αν η κόρη μου περνούσε στην επαρχία και κατάπινα την οργή μου αμάσητη μέχρι που της είπα πως δεν θα μπορέσει να πάει στην επαρχία στη σχολή που πέρασε. Είχα το φόβο πού θα βρει δουλειά ο γιος μου τελειώνοντας τις σπουδές και έτρεχα στα βουλευτικά γραφεία, μέχρι που ένα μεσημέρι μου έδειξε την κάρτα ανεργίας. Φοβόμουν μη χάσω τη δουλειά μου και ανεχόμουν πολλά, μέχρι που το αφεντικό μου έδωσε το χαρτί της απόλυσης. Φοβόμουν για το μέλλον και είπα να βγω αμίλητος στη σύνταξη αλλά για δύο χρόνια ζούσα με δανεικά γιατί σύνταξη δεν έβλεπα και όταν τελικά την πήρα σκέφτηκα να τη χαρίσω στο Στουρνάρα για να νιώσει και αυτός τη χαρά του να έχει κάποιος ένα μισθό ή μια σύνταξη. Φοβόμουν να μη χάσω το εξάπαξ και απέφευγα να μιλάω για την πολιτική, μέχρι που έμαθα πως τελικά θα πάρω το μισό μετά από, ποιος ξέρει, πόσα χρόνια. Φοβόμουν μη φύγουμε από το ευρώ και πέσουμε στη χρεοκοπία και χειροκροτούσα τους ευρωπαϊστές, μέχρι που χρεοκόπησα μέσα στο ευρώ. Φοβόμουν μη γυρίσουμε στη δραχμή και δεν έχουμε φάρμακα και έπνιγα το θυμό μου, μέχρι που κατάντησα να μην έχω φάρμακα γιατί δεν έχω τα ευρώ για να τα αγοράσω. Φοβόμουν μη χάσω το γιατρό μου, την ασφάλισή μου και μούτζωνα οργισμένος τη Βουλή, μέχρι που κατέληξα να μην έχω ούτε γιατρό ούτε ασφάλιση και άρχισα να μουτζώνω τον εαυτό μου που πίστεψε πως με τις μούτζες θα έφερνα αποτέλεσμα. Φοβόμουν για τη σύνταξη των 500 ευρώ της μάνας μου και το βούλωνα, δήθεν, με αξιοπρέπεια μέχρι που ένα μέρος της σύνταξης μου έγινε απαραίτητο μέσο επιβίωσης. Φοβόμουν μην τυχόν και δεν έχω να δώσω χαρτζιλίκι στα παιδιά μου και δάκρυζα από θλίψη, μέχρι που τα είδα ένα πρωινό να φεύγουν για το σχολείο με σκυφτό το κεφάλι χωρίς χαρτζιλίκι. Φοβόμουν να κοιτάξω τους μαθητές μου στα μάτια και έστρεφα από ντροπή, το βλέμμα μου αλλού, μέχρι που κατάλαβα πως ντρεπόμουν τους μαθητές μου επειδή ντρεπόμουν τον εαυτό μου για το μέλλον που τους παραδίδω. Φοβόμουν να κάνω απεργία και δεν μιλούσα σε κανέναν απεργό, μέχρι που κατάλαβα πως δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι εγώ είχα το άδικο και όχι ο απεργός. Φοβόμουν τους μετανάστες που ήθελαν να καθαρίσουν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου και τους έδιωχνα βάζοντας σε λειτουργία τους υαλοκαθαριστήρες, μέχρι που μια μέρα διαπίστωσα πως τελικά ήθελε όντως καθάρισμα. Όχι το παρμπρίζ αλλά το μυαλό μου. Άρχισα να φοβάμαι τα ξυρισμένα τάγματα εφόδου με τους επικεφαλής βουλευτές που κρύβονται πίσω από την ασυλία τους, μέχρι που κατάλαβα ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εμπροσθοφυλακή του ίδιου σάπιου συστήματος. Φοβόμουν να ακούσω τους μακιγιαρισμένους τηλεπαρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων και έψαχνα να βρω σε ποιο κανάλι έχει αθλητικά, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι όλοι αυτοί, απλώς έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους. Φοβόμουν μη χάσω το αυτοκίνητό μου και έκανα πως δεν καταλάβαινα τι γίνεται γύρω μου, μέχρι που αναγκάστηκα να παραδώσω τις πινακίδες γιατί δεν είχα να πληρώσω τα τέλη κυκλοφορίας και την ασφάλεια. Φοβόμουν μη χάσω την οργανική μου θέση και έτρεχα σε Διευθύνσεις και αιρετούς, μέχρι που βρέθηκα κάποιον Οκτώβρη να συμπληρώνω ωράριο σε τρία σχολεία. Τώρα πια δεν φοβάμαι γιατί δεν έχω τίποτα να χάσω. Τώρα έπιασα πάτο. Δεν αντέχω άλλο να φοβάμαι. Πλέον, το μόνο ενδεχόμενο είναι να αρχίσω να ανεβαίνω. Αρκεί να πατήσω γερά τα πόδια. Όμως, μόνος μου είναι αδύνατον. Δε μπορεί, σίγουρα θα υπάρχει ένας ακόμα σαν και μένα να του δώσω το χέρι να με τραβήξει και να τον τραβήξω. Ένας μόνος του δεν μπορεί. Δύο όμως είναι πιο εύκολο. Τρεις μαζί μπορούν ακόμα καλύτερα. Τέσσερεις, πέντε έξι, εκατοντάδες, χιλιάδες, τραβώντας ο ένας τον άλλον θα βγουν σίγουρα στην επιφάνεια. Μπορεί να έπιασα πάτο, μπορεί η απελπισία να βρίσκεται παντού όμως δεν θα τους κάνω τη χάρη να υποκύψω, ούτε να εγκαταλείψω ούτε να αυτοκτονήσω. Το φως των ματιών μου δεν τους το κάνω θυσία. Το θέλω για να βλέπω τα παιδιά μου, τους φίλους μου, τους μαθητές μου, τους συντρόφους μου, τους δικούς μου ανθρώπους. Όλους αυτούς που αξίζει να τους βλέπω και όχι να τους φτύνω. Δεν θα θυσιάσω ούτε μια τρίχα των μαλλιών μου γι’ αυτούς που με έσπρωχναν όλα αυτά τα χρόνια μέχρι τον πάτο για να πατάνε πάνω μου και να μπορούν να έχουν τα καλοθρεμμένα κεφάλια τους στην επιφάνεια. Όπου και αν βρεθώ θα τους πολεμάω. Θα πολεμάω να φύγουν, με όσες δυνάμεις διαθέτω. Ξέρω πως ένας μόνος του αποκλείεται να τα καταφέρει. Δύο όμως είναι πιο εύκολο. Τρεις μαζί μπορούν ακόμα καλύτερα. Τέσσερεις, πέντε έξι, εκατοντάδες, χιλιάδες, πολεμώντας ο ένας δίπλα στον άλλον και ο ένας για τον άλλον σίγουρα μπορούν να φέρουν τα πάνω, κάτω. Το «μαζί» είναι η δύναμή μας και το «καθένας μόνος του», η αδυναμία μας. Μόνο τότε μπορούμε να τους πνίξουμε στη ίδια τη θλίψη με την οποία μας έχουν πλημμυρίσει. Αρκετά πιάστηκε η μέση μας από το σκύψιμο. Είναι καιρός να αποκτήσουμε την όρθια κατακόρυφη στάση που ταιριάζει στα σώματα των ανθρώπων και όχι των υποζυγίων

Συνέντευξη Τύπου της ελληνικής αποστολής του Εστέλ (βίντεο)

Στη συνέντευξη Τύπου μίλησαν οι:

Βαγγέλης Πισσίας, συντονιστής της αποστολής

Μιχάλης Τικτόπουλος (μέλος Γραμματείας Πρωτοβουλίας “Ένα Καράβι για τη Γάζα”)

Λουκάς Σταμέλλος (μέλος Γραμματείας Πρωτοβουλίας “Ένα Καράβι για τη Γάζα”

Βαγγέλης Διαμαντόπουλος (βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ)

Δημήτρης Κοδέλας (βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ).

Βαγγέλης Πισσίας

Μιχάλης Τικτόπουλος

Λουκάς Σταμέλλος

Βίντεο με την επιχείρηση κατάληψης του ιστιοφόρου Estelle από το ισραηλινό ναυτικό, σε διεθνή ύδατα το προηγούμενο Σάββατο 20 Οκτωβρίου

http://ardin-rixi.gr/archives/9428

Ο Στέλιος Ράμφος στο Γκάζι προβληματίζεται και προβληματίζει, σχετικά με την κατανόηση του Ελληνικού προβλήματος

Η ψυχαναλυτική Ανθρωπολογία μας δίδαξε, ότι το σύστημα των κοινωνικών θεσμών, αυτό δηλαδή που διακρίνει τον άνθρωπο από την εικόνα που είχαμε γι αυτόν τον 19ο αιώνα και που τον θεωρούσαμε απλό προϊόν της φύσεως η υποκείμενο σχέσεων, ιστορικών, νομοτελειακών, που έδωσαν τα αποτελέσματα τους όπου εφαρμόστηκαν, αυτό που μάθαμε, είναι ότι τελικά, το σύστημα των θεσμών και η κρατική υπόσταση, δεν έχει να κάνει υποχρεωτικά με τις αρνητικές εκδοχές. Έχει να κάνει, με το τι πολλές φορές ζητάνε από μέσα τους οι κοινωνίες, μέσα από την πραγματικότητα τους η τις φαντασιώσεις τους, χωρίς να αποκλείονται τα άλλα πράγματα.

 Κατά τη γνώμη μου, όπως αρρωσταίνει ένας άνθρωπος έτσι αρρωσταίνει και ένας λαός, μια κοινωνία.

Όπως ένα άτομο διχάζεται μέσα του, όπως το εγώ του και η εικόνα του διασπώνται έτσι και μια κοινωνία μπορεί να μην αναγνωρίζεται στην εικόνα της, ας πούμε στους μισητούς θεσμούς, δίκαια η άδικα δεν ενδιαφέρει, και να κάνει ότι μπορεί για να καταστρέψει αυτή την εικόνα, αυτοκαταστρεφόμενη χωρίς να το ξέρει. Γιατί εάν βρίσκεις τον κακό σου εαυτό σε θεσμούς και θες να τον καταστρέφεις, τότε ξεχνάς, ότι ο θεσμός είναι η πολιτική εγγύηση της κοινωνικής συνοχής. Όταν καταστρέφεις αυτόν ως τέτοιον, τότε αντί να κάνεις καλό, αυτοκαταστρέφεσαι. Κοιτάζεται λοιπόν στον καθρέφτη των θεσμών ο άνθρωπος η η ομάδα και αντικρίζει τον χειρότερό του εαυτό, αν δεν καταλαβαίνει τι πράγμα είναι οι θεσμοί, και τότε αντιδρά ανομικά, για να απαλλαγεί από τον αποτυχημένο συλλογικό εαυτό, αντί να ενεργήσει υπεύθυνα και να τον θεραπεύσει. Γιατί άλλο πράγμα να διαμορφώσεις συνθήκες απόλυτης ρήξης και κρίσεως και άλλο συνθήκες συναινέσεως και συνεργασίας. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η ανομία είναι κατά βάθος πάντα μια αδυναμία επαφής, μια άρνηση για επαφή με την πραγματικότητα που δεν είναι πολύ μακριά από αυτό που λέμε σχιζοειδής αντίδραση, η οποία αντί να αποκαθιστά τα πράγματα απομακρύνεται καταστροφικά από την ίδια την πραγματικότητα. Βρισκόμαστε λοιπόν σε μια επιδιωκόμενη ανισορροπία που μας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, επειδή ακριβώς μας πνίγει η κακή μας εικόνα. Και μας πνίγει η κακή μας εικόνα, επειδή δεν δεχόμαστε να κοιταχτούμε οι ίδιοι και πρέπει να τα φορτώσουμε όλα σ αυτό που βλέπουμε, η σ αυτό το οποίο νομίζουμε. ….ο αγωγός που μετατρέπει την παράνοια σε σχιζοφρένεια είναι η νηπιότης. Είναι ο παιδισμός ενός λαού όπως ενός ανθρώπου. Στο μέτρο που αυτά ευσταθούν είμαστε πολύ κοντά στην απάντηση του Ελληνικού γρίφου. Μπορούμε να πούμε ότι είμαστε κοντά στην κατανόηση του Ελληνικού προβλήματος, ως προβλήματος παθολογίας και όχι ως προβλήματος κακών ανθρώπων η μπερμπάντηδων, η δεν ξέρω τι, που βεβαίως με τον τρόπο τους είναι μέρος του προβλήματος.

 

Παρακολουθείστε την ομιλία του στην παρακάτω διεύθυνση:

http://steliosramfosgr.wordpress.com/2012/10/23/%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%81%CE%AC%CE%BC%CF%86%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%B6%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%AF/

Η αγωγή – μαμούθ της Τρέμη και η απάντηση Βαξεβάνη.

Του Κώστα Βαξεβάνη

Αγαπητή Όλγα,

Πήραμε την αγωγή με την οποία ζητάς από ένα περιοδικό έρευνας, όπως το δικό μας, να σου καταβάλει 3 εκατομμύρια ευρώ ως αποζημίωση για όσα γράψαμε. Δεν μου έκανε καμιά εντύπωση η αξίωσή σου. Χρησιμοποιώντας τον νόμο του φίλου σου Βενιζέλου (έναν ακόμα από αυτούς που έχει κάνει και κοσμούν το άθλιο τοπίο του σημερινού πολιτικού συστήματος), δεν υπερασπίζεσαι την «τιμή και την υπόληψή σου» κάνοντας μήνυση ή ζητώντας έστω ένα συμβολικό ποσό το οποίο θα πήγαινε σε φιλανθρωπίες, (πράγμα που συνηθίζουν να κάνουν κυρίες όπως εσύ) αλλά ζητάς την εξόντωση ενός ανεξάρτητου μέσου ενημέρωσης.

Ως δημοσιογράφος είσαι δημόσιο πρόσωπο. Έχεις δικαίωμα να κάνεις και αγωγές και ό,τι άλλο θες. Αλλά ως δημόσιο πρόσωπο, έχεις υποχρέωση να απαντήσεις σε όσα αποκαλύπτει η έρευνα. Πως δηλαδή, ήσουν αντιπρόεδρος σε μία εταιρεία η οποία είχε αναλάβει να κάνει δημόσιες σχέσεις σε εμπόρους όπλων. Φαντάζομαι πως στην δημοσιογραφική σου καριέρα αναγκάστηκες να ζητήσεις την «άλλη άποψη» και να δώσεις το λόγο σε αυτόν για τον οποίον υπήρχαν επιβαρυντικά στοιχεία. Αυτό ακριβώς κάναμε. Δεν απάντησες, όπως κάνουν αυτοί που δεν έχουν να πουν και πολλά πράγματα, γιατί βρίσκονται απέναντι σε πραγματικά γεγονότα και μάλιστα έγγραφα.

Ισχυρίζεσαι στην αγωγή εναντίον του HOT DOC, πως η συμμετοχή σου στην εταιρεία η οποία «δούλευε» για τους εμπόρους όπλων, ήταν χωρίς χρήματα. Αφιλοκερδώς και «φιλικά». Μετά από αυτό, την αποκάλυψη δηλαδή της φιλικής και αφιλοκερδούς προσφοράς σε μια εταιρεία όπλων, οφείλω να αποδεχθώ αυτό που λες: Ότι πρόσφερες ανυστερόβουλα και αφιλοκερδώς. Σε εμπόρους όπλων. Γι’ αυτό δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο από «συγνώμη, Όλγα!»

ΥΓ. Μόνο θα μου δώσεις το δικαίωμα να αναρωτιέμαι «πόσα Van Cleef αγοράζεις με 3 εκατ. ευρώ»;

http://olympia.gr/2012/10/23/%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%AE-%CE%BC%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%B8-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%BC%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83/

Έχει δίκιο η Χρυσηίδα Δημουλίδου!

Η συγγραφέας στην εκπομπή της Μενεγάκη (όλο το βιντεάκι, εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=pi92RbEuSXU)

Η κυρία Χρυσηίδα (τέως Χρύσα) Δημουλίδου, συγγραφέας εμπορικά επιτυχημένων βιβλίων (απ’ αυτά που τα λένε ευπώλητα) έγραψε χτες μια θυμωμένη ανοιχτή επιστολή στη σελίδα της στο Φέισμπουκ, στην οποία απευθύνεται σε όλους εκείνους που διαβάζουν τα βιβλία της χωρίς να τα αγοράζουν, δηλαδή εκείνους που τα δανείζονται από φίλους τους ή από δανειστικές βιβλιοθήκες. Αλλά ας αναδημοσιεύσω όλο το γράμμα, διατηρώντας την ορθογραφία και τη σύνταξη του πρωτοτύπου.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να συνειδητοποιήσετε μερικά πράγματα και επειδή το κακό παράγινε, θα το κάνω θέμα. Πρέπει λοιπόν να μάθετε πως η συγγραφή, τουλάχιστον από την πλευρά μου, είναι επάγγελμα και όχι χόμπι. Επομένως αφού είναι επάγγελμα και ο άλλος μοχθεί για αναπαράγει έργο, θα πρέπει και να αμείβεται γι αυτό. Κάποιοι λοιπόν αναγνώστες, μου δηλώνουν με ιδιαίτερη μάλιστα υπερηφάνεια ότι δανείζονται όλα τα βιβλία μου απο δανειστικές βιβλιοθήκες ή τα ανταλλάσουν γιατί δεν έχουν χρήματα λόγω της οικονομικής κρίσης. Όμως αυτό δεν είναι τωρινό, γινόταν πάντα από τότε που άρχισα να πρωτογράφω. Ως ένα σημείο το καταλαβαίνω, όμως δεν καταλαβαίνω, πως είναι δυνατόν ένα βιβλίο να βρίσκεται στις προθήκες δανειστικών βιβλιοθηκών μια εβδομάδα μετά την έκδοσή του και μάλιστα χωρίς την άδεια του συγγραφέα;  Ένα βιβλίο για να μπει στις βιβλιοθήκες πρέπει να εχει κάνει τον κύκλο του που είναι 5 με 10 χρόνια, ή να βρίσκεται στα αζήτητα. π.χ ένας Καζαντζάκης, ένας Ντοστογιέφσκι, μια Λιλίκα Ζωγράφου κλπ που τα βιβλία τους έχουν εκδοθεί εδώ και πολλά χρόνια. Επίσης σχολεία και αναγνώστες μου ζητούν να τους χαρίσω βιβλία. Δηλαδή να πληρώσω για να τα αγοράσω, και μετά να χρεωθώ τα έξοδα αποστολής και να τους τα στείλω. Χώρια το πήγαινε έλα. Τόσο θράσος.
Αγαπητοί αναγνώστες θα πρέπει να μάθετε να σέβεστε τον μόχθο ενός δημιουργού. Ο συγγραφέας εργάζεται σκληρά και πληρώνει ένα απίστευτο τίμημα μοναξιάς και σωματικής υγείας γιατί καταπονείται όχι μόνο το σώμα του , αλλά και ο εγκέφαλος του. Και ενώ παράγει κοινωνικό και επιμορφωτικό έργο, αμείβεται στο κάθε βιβλίο του από 0.20 λεπτά έως 1 ευρώ [καθαρά], δηλαδή ψίχουλα. Τα άλλα πάνε υπέρ πίστεως και πατρίδος. Επομένως το να ζητάτε εσείς να σας δίνει δωρεάν αυτή την σταγόνα μόχθου του, όχι μόνο τον υποβιβάζει σαν επαγγελματία, αλλά και τον πλήττει οικονομικά. Το ίδιο γίνεται και με τα λαθραία cd και ταινίες , αλλά εκεί τουλάχιστον πληρώνετε ένα ποσό. Στην περίπτωσή μας όχι μόνο δεν δίνετε δεκάρα τσακιστή, αλλά ζητάτε να πληρώσει επιπρόσθετα ο δημιουργός για να έχετε εσείς το έργο του. Μάλιστα κάποιοι αναγνώστες είχαν το θράσος να με βρίσουν και να με στολίσουν με χείριστα κοσμητικά επίθετα επειδή αρνήθηκα να τους χαρίσω βιβλία μου. Οι δε δανειστικές βιβλιοθήκες έμειναν κατάπληκτες που δεν ήθελα να μοιράζω στους Έλληνες τα πνευματικά μου έργα δωρεάν, με πρόσβαλλαν επίσης με τα λεγόμενά τους λες κι εγώ βρίσκω τα προς το ζείν στον δρόμο κι αν αύριο μείνω κουλή η στραβή ή πάθω κάτι σοβαρό και δεν μπορώ να γράψω, αυτοί θα με ταΐσουν. Αν είναι έτσι, τότε να υπάρχει και δανειστική ταινιοθήκη και δανειστική ιματιοθήκη, πινακοθήκη, φαγοποτοθήκη κλπ.

Οι δανειστικές βιβλιοθήκες δημιουργήθηκαν με σκοπό να δανείζουν βιβλία που έκαναν το κύκλο τους και πλέον μένουν στα αζήτητα. Ήδη η δικηγόρος μου που είναι η καλύτερη στα πνευματικά δικαιώματα, ανέλαβε να το ψάξει. Βιβλία μου χαρίζω εκεί που κρίνω εγώ ότι πρέπει να δώσω και το κάνω με όλη μου την καρδιά. Οι υπόλοιποι καλό θα είναι να το σκεφτούν καλύτερα. Ποτέ στην ζωή μου, ακόμη κι όταν σπούδαζα και δεν είχα μια, δεν δανείστηκα βιβλίο. Έκανα οικονομίες και αγόραζα. Απλά ήμουν πολύ επιλεκτική. Πως στο καλό τα κατάφερνα να έχω πάντα βιβλία σπίτι μου; 
Οι οικονομικές απώλειες που έχει ένας συγγραφέας είναι ανυπολόγιστες. Μη τον συγκρίνετε με τους εκδότες ή τους βιβλιοπώλες, εκείνοι είναι επιχειρηματίες θα βρουν την άκρη. Ο συγγραφέας στην Ελλάδα είναι η τελευταία τρύπα του ζουρνά. Εσείς οι ίδιοι αν αγαπάτε πραγματικά το βιβλίο και δεν είστε οι αναγνώστες αλεξιπτωτιστές , θα έπρεπε να συνδράμετε σ αυτή την προσπάθεια. Διαφορετικά καλύτερα να σταματήσουμε να γράφουμε και να αφιερώσουμε τον χρόνο μας στον εαυτό μας. 
Η παρούσα επιστολή εγράφη μετά από συζητήσεις με πολλούς συγγραφείς που εξέφρασαν έντονα αυτό το παράπονο. Σας ευχαριστώ πολύ , αν κατανοήσετε αυτή την επιστολή μου.
Χρυσηίδα Δημουλίδου.

Να διευκρινίσω ότι το απόσπασμα που είναι με έντονους χαρακτήρες δεν εμφανίζεται πια, επειδή η κ. Δημουλίδου το έσβησε, κρίνοντας προφανώς ότι την εκθέτει (έγινε άλλωστε στόχος άφθονων δηκτικών σχολίων), και το αντικατέστησε από το: Ένα βιβλίο για να μπει στις βιβλιοθήκες πρέπει να εχει κάνει τον κύκλο του που είναι 5 με 10 χρόνια, όχι όμως βιβλία που μόλις κυκλοφόρησαν.

Όπως είπα, η επιστολή της κ. Δημουλίδου προκάλεσε πολλά αρνητικά σχόλια, δηκτικά, σαρκαστικά ή οργισμένα, αν και βέβαια πολλοί πιστοί αναγνώστες της πήραν το μέρος της. Η συγγραφέας απάντησε λίγο αργότερα με το εξής μεγαλογράμματο σχόλιο (το παίρνω από τη συζήτηση που έγινε στο φόρουμ της Λεξιλογίας): ΜΕΤΑ ΛΥΠΗΣ ΜΟΥ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΣΑΝ ΤΙ ΕΓΡΑΨΑ ΚΑΙ ΠΙΟ (sic) ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΠΟΒΛΕΠΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΕ ΜΕΙΩΣΟΥΝ. ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΩ ΣΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΗΣΩ. ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΓΛΩΣΣΑ. ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΟ. ΑΠΛΑ ΘΑ ΔΙΑΓΡΑΦΩ ΤΑ ΚΩΝΕΙΟΦΟΡΑ (sic) ΣΧΟΛΕΙΑ (sic) ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΗΠΩΣ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΤΟΥΜΕ ΕΔΩ ΜΕΣΑ…ΕΠΙΣΗΣ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΡΟΦΙΛ ΕΙΝΑΙ ΨΕΥΤΙΚΑ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΩΠΟ, ΟΥΤΕ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΟΠΩΣ ΕΓΩ. Σημειώνω ότι η λέξη “κωνειοφόρα” είναι νεολογισμός της κ. Δημουλίδου, προσφορά της στον αγώνα για εμπλουτισμό της ελληνικής γλώσσας: κωνειοφόρος, από το κώνειο και το φέρω, παναπεί δηλητηριώδης, φαρμακερός, ιοβόλος, πικρόχολος, δηκτικός, δριμύς, οξύς,  που θα έλεγε κι ένας κοινός θνητός.

Πρέπει να πω ότι δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο της κυρίας Δημουλίδου, κι έτσι δεν «ξέρω το έργο της», όπως λέει. Όχι μόνο αυτό, αλλά δεν ξέρω και κανέναν που να έχει διαβάσει βιβλίο της. Ίσως μάλιστα να είμαι και αρνητικά προδιατεθειμένος απέναντι σε αυτό το είδος λογοτεχνίας (εδώ ίσως πρέπει να μπουν εισαγωγικά) που φαίνεται να συγκινεί κυρίως τις γυναίκες, αφού από γυναίκες ως επί το πλείστον γράφεται και διαβάζεται, όσο κι αν η κυρία Δημουλίδου δεν περιορίζεται σε ένα λογοτεχνικό είδος, όπως η Πασχαλία Τραυλού (άλλη επιφανής μπεστσελερού, που μάλιστα ζήτησε να γίνει και μέλος στην Εταιρεία Συγγραφέων) η οποία υπηρετεί κατά δήλωσή της το «κοινωνικό ερωτικό μυθιστόρημα». Ομολογώ βέβαια ότι μου γεννήθηκε η (νοσηρή;) περιέργεια να διαβάσω μερικές σελίδες της κυρίας Δημουλίδου, αλλά μάλλον με την περιέργεια θα μείνω γιατί στην ηλικία μου δεν μου πάει να κλέβω βιβλία, δεν ξέρω κανέναν που να έχει στη βιβλιοθήκη του και να το ομολογεί, και βέβαια ύστερα από το παραπάνω γράμμα αποκλείεται να αγοράσω βιβλίο της. Κι έτσι δεν θα κρίνω το έργο της ή την αξία της, αλλά θα σχολιάσω μερικά σημεία στην επιστολή της.

Το ένα είναι ότι η κυρία Δημουλίδου πιθανόν να έχει δίκιο σε σχέση με τις δανειστικές βιβλιοθήκες. Βάσει του νόμου, που τον συνοψίζει εύληπτα ένα σχόλιο στη Λεξιλογία, στην Ελλάδα οι βιβλιοθήκες που δανείζουν βιβλία στο κοινό πρέπει προηγουμένως να ζητήσουν την άδεια από τους δικαιούχους (συνήθως τον εκδότη και τον συγγραφέα), και τούτο ανεξάρτητα από τον χρόνο έκδοσης του βιβλίου. Δηλαδή, ενώ πράγματι η κυρία Δημουλίδου έχει δίκιο να διαμαρτύρεται αν οι δανειστικές βιβλιοθήκες διαθέτουν βιβλία της χωρίς άδεια από τον εκδότη, η διάκριση που κάνει ανάμεσα σε βιβλία «που έχουν κάνει τον κύκλο τους» και σε νέες εκδόσεις δεν έχει αντίκρισμα στον νόμο αλλά μόνο στην κοινή λογική.

Και η κοινή λογική είναι με το μέρος της κυρίας Δημουλίδου σ’ αυτό το σημείο, με την έννοια ότι ένα βιβλίο που μόλις εκδόθηκε το λογικό και το αναμενόμενο είναι να διατεθεί στα βιβλιοπωλεία, όχι από τις δανειστικές βιβλιοθήκες. Με την ίδια λογική, παλιότερα, που υπήρχε το βίντεο, μια κινηματογραφική ταινία δεν έβγαινε σε βιντεοταινία αν δεν περνούσε ένας χρόνος ή και παραπάνω από την κυκλοφορία της στις αίθουσες. Πάντως, στην Εθνική Βιβλιοθήκη, απ’ όσο ξέρω, τα καινούργια βιβλία δεν διατίθενται στο κοινό, ενώ οι βιβλιοθηκάριοι δεν σε αφήνουν να φωτογραφίσεις ολόκληρα βιβλία παρά μόνο ένα μικρό ποσοστό των σελίδων (βέβαια, δεν κάθονται κι από πάνω σου). Βέβαια, ένας συγγραφέας που έχει γράψει δεκάδες βιβλία, όπως η κ. Χρυσηίδα, μπορεί και να ωφεληθεί εμπορικά από τη διάθεση βιβλίων της σε δανειστικές βιβλιοθήκες, αφού περισσότεροι αναγνώστες θα τη μάθουν και, αν βρουν ότι αξίζει, τίποτα δεν αποκλείει να αγοράσουν κάποιο άλλο βιβλίο της.

Από την άλλη, βρίσκω εντελώς άτοπο και άκομψο να διαμαρτύρεται η κ. Δημουλίδου, μια συγγραφέας που έχει πουλήσει εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα,  επειδή οι αναγνώστες της ανταλλάσσουν τα βιβλία της ο ένας με τον άλλο, αντί να αγοράζει ο καθένας το δικό του αντίτυπο. Ο δανεισμός ανάμεσα σε φίλους και γνωστούς είναι βασική κοινωνική αξία ανέκαθεν, πολύ δε περισσότερο σήμερα, που πάρα πολλοί στην πατρίδα μας μετράνε και το ευρώ. Βέβαια, η κ. Δημουλίδου λέει ότι η ίδια ποτέ δεν δανείστηκε βιβλίο, και την πιστεύω, αλλά αναρωτιέμαι, δεν της έχει τύχει ποτέ να δανειστεί κάποιο σκεύος για την κουζίνα, ένα πανωφόρι, μια ομπρέλα, το αυτοκίνητο ενός φίλου; Ή η «απαγόρευση δανεισμού» ισχύει μόνο για τα βιβλία; Εκτός αυτού, υπάρχει ένας οργανισμός συλλογικής διαχείρισης, ο ΟΣΔΕΛ, ο οποίος καταβάλλει κάθε χρόνο σε όλους τους συγγραφείς ένα (μικρό) ποσό ως «αποζημίωση λόγω της επιτρεπόμενης ιδιωτικής αναπαραγωγής, η οποία δεν είναι δυνατόν να ελεγχθεί». Φαντάζομαι ότι η κ. Δημουλίδου, ως επαγγελματίας, θα το ξέρει.

Η διαμαρτυρία για το δανεισμό των βιβλίων μεταξύ φίλων, μού θύμισε έναν γνωστό μου ταξιτζή, ο οποίος μου έλεγε ότι τώρα με την κρίση έχουν αυξηθεί πολύ οι ιδιώτες που πηγαίνουν με το αυτοκίνητό τους στο αεροδρόμιο για να παραλάβουν συγγενείς και φίλους τους, με αποτέλεσμα να έχουν λιγοστέψει οι δικοί του πελάτες. Βρίσκω ότι ο γνωστός μου έχει περισσότερο δίκιο να θυμώνει απ’ ό,τι η κυρία Δημουλίδου, διότι εκείνος πράγματι χάνει πελάτες (όσοι φτάνουν στο αεροδρόμιο πρέπει με κάποιον τρόπο να πάνε σπίτια τους), ενώ η κυρία Δημουλίδου δεν είναι σίγουρο ότι χάνει πωλήσεις εξαιτίας του δανεισμού. Θέλω να πώ, είναι πλάνη να πιστεύει η κ. Χρυσηίδα ότι ο δυνητικός αναγνώστης θα αγόραζε σίγουρα το βιβλίο της αν δεν το έβρισκε δανεικό. Κάποιοι θα το αγόραζαν, κάποιοι άλλοι θα σκέφτονταν το εικοσάρικο και θα έλεγαν ‘όχι’. Την ίδια πλάνη καλλιεργούν και οι μεγάλες δισκογραφικές και κινηματογραφικές εταιρείες, που ισχυρίζονται ότι κάθε δίσκος/ταινία που πουλιέται ή λαμβάνεται πειρατικά αποτελεί διαφυγόν κέρδος· στην πραγματικότητα, το αληθινό διαφυγόν κέρδος είναι αρκετά μικρότερο γιατί δεν θα αγόραζαν όλοι τον δίσκο/ταινία αν δεν τον έβρισκαν δωρεάν ή έστω πάμφθηνα.

Αυτό που σίγουρα συμβαίνει είναι ότι εξαιτίας της κρίσης η αγορά του βιβλίου έχει υποστεί καθίζηση. Βλέπετε, το βιβλίο δεν ανήκει στα είδη πρώτης ανάγκης κι έτσι είναι από τα πρώτα που κόβονται όταν δεν βγαίνει ο οικογενειακός ή ατομικός προϋπολογισμός. Εικάζω λοιπόν ότι οι πωλήσεις των βιβλίων της κ. Δημουλίδου πρέπει να έχουν πέσει πολύ, πράγμα που την έσπρωξε να γράψει το απονενοημένο αυτό γράμμα -άρα δεν είναι μόνο τα «δυσπώλητα» βιβλία που πλήττονται από την κρίση. Αν μάλιστα αληθεύει αυτό που λέει, ότι έχει προηγουμένως συζητήσει το θέμα με πολλούς συγγραφείς (υποθέτω του ίδιου λογοτεχνικού προσανατολισμού), μπορούμε να συμπεράνουμε ότι γενικά οι πωλήσεις των παραλογοτεχνικών βιβλίων έχουν μειωθεί αισθητά.

Βέβαια, η κ. Δημουλίδου, έχοντας στο ενεργητικό της σχεδόν είκοσι τίτλους είναι σε προνομιακή θέση για να αντιμετωπίσει τη μπόρα, αφού εξακολουθεί να εισπράττει όχι ευκαταφρόνητα συγγραφικά δικαιώματα· κι επειδή τυχαίνει να γράφω κι εγώ βιβλία και να πληρώνομαι συγγραφικά δικαιώματα, έχω να σχολιάσω ότι το ποσό που αναφέρει ότι εισπράττει η κ. Δημουλίδου (0,2 έως 1 ευρώ, από βιβλία που πουλιούνται πάνω από 15 ευρώ) μου φαίνεται πολύ μικρό: ή θυμάται λάθος ή την έχουν πιάσει κορόιδο,όπως έγραψε στη Lifo ο Άρης Δημοκίδης. (Η φίλη μου η Σοφία βρήκε μια ευτράπελη εξήγηση: αν κρίνουμε από το ανοιχτό της γράμμα και τα σχόλιά της, η κ. Δημουλίδου εισπράττει λίγα, επειδή τα υπόλοιπα πηγαίνουν στους διορθωτές!).

Να σημειωθεί επίσης ότι η κυρία Δημουλίδου δεν αναφέρεται καθόλου σε απώλειες εσόδων της που οφείλονται στη νέα τεχνολογία (π.χ. λαθραία pdf των βιβλίων της, που μάλλον δεν κυκλοφορούν), αν και θίγει παρεμπιπτόντως τα λαθραία σιντί και ντιβιντί (χωρίς ωστόσο να έχει αντιληφθεί ότι κάποιοι τα κατεβάζουν από το Διαδίκτυο, άρα δεν πληρώνουν τίποτε). Έτσι, το παράπονό της δεν αφορά το πολύ ευρύτερο θέμα, του πώς μπορεί ένας δημιουργός να βγάζει το ψωμί του αξιοπρεπώς στην ψηφιακή εποχή, ειδικά ένας συγγραφέας που δεν μπορεί να δίνει παραστάσεις όπως ο μουσικός.

Συνολικά πάντως βρίσκω πολύ άστοχη ενέργεια αυτό το γράμμα. Χωρίς να λύνει κανένα πρακτικό ζήτημα (ο εκδοτικός οίκος, ένας από τους μεγαλύτερους της Ελλάδας, σίγουρα θα μπορούσε να χειριστεί τις επαφές με τις δανειστικές βιβλιοθήκες, αν όντως υπάρχει τέτοιο θέμα), το διάγγελμά της δίνει μια πολύ κακή εικόνα για τη συγγραφέα, την εικόνα ενός ανθρώπου χωρίς παιδεία, που, όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο για επαγγελματία συγγραφέα, δεν αγαπάει ούτε τη λογοτεχνία ούτε το βιβλίο. Μπορεί να είναι λαθεμένη η εντύπωση, αλλά αυτήν αποκόμισα. Και βέβαια τη χειρότερη εντύπωση την προκαλεί η παράγραφος που σβήστηκε, όπου η συγγραφέας, άσχετα με το τι εννοεί, εμφανίζεται να βάζει τον Καζαντζάκη και τον Ντοστογιέφσκι στα αζήτητα και να μην ξέρει ότι άλλη ήταν η Λιλίκα Νάκου και άλλη η Λιλή Ζωγράφου. Εδώ, ξεπερνάει τα όρια του γκροτέσκου.

Αποκρουστικός είναι επίσης ο τρόπος με τον οποίο αναφέρεται στους ανάπηρους, που δείχνει βέβαια και παντελή έλλειψη παιδείας. Όπως επισήμανε η φίλη συγγραφέας Σοφία Κολοτούρου, η κυρία Δημουλίδου θεωρεί ότι ένας τυφλός (στραβός επί το λογοτεχνικότερο) δεν είναι ικανός να γράφει βιβλία, ξεχνώντας ή μάλλον αγνοώντας ότι «στραβοί» ήταν ο Όμηρος και ο Μπόρχες και «κουλός» ο Θερβάντες. Αλλά βέβαια τι αξίζει ο Δον Κιχώτης μπροστά στο Κεράτωσε τον άντρα σου και μάγια μην του κάνεις.

Κλείνοντας όμως, θα συμφωνήσω ανεπιφύλακτα με την Χρυσηίδα Δημουλίδου σε ένα πράγμα: ότι κακώς, κάκιστα, υπάρχουν βιβλία της (αν υπάρχουν) σε δανειστικές βιβλιοθήκες. Εδώ η συγγραφέας έχει απόλυτο δίκιο. Οι δανειστικές βιβλιοθήκες, τις οποίες αφειδώς χρησιμοποιούσα όταν ήμουν έφηβος, βοηθούν τον αναγνώστη να διαπλάσει το γούστο του, να εξερευνήσει μη οικεία είδη γραφής, να ανακαλύψει ελάχιστα γνωστούς συγγραφείς, να αγαπήσει το διάβασμα. Το βρίσκω λοιπόν απαράδεκτο να έχουν οι δανειστικές βιβλιοθήκες τα έργα της κ. Δημουλίδου, ιδίως οι σχολικές βιβλιοθήκες.

ΥΓ

Είπα παραπάνω ότι δεν έχω διαβάσει τίποτε δικό της, παρόλο που έχω τη νοσηρή περιέργεια, αλλά στο μεταξύ βρήκα το απόσπασμα από ένα ποίημά της (ναι, γράφει και ποιήματα) και σκέφτηκα πως θα ήταν εγωιστικό να το κρατήσω για τον εαυτό μου. Είναι οι τέσσερις πρώτες στροφές από τις 20 του ποιήματος, αλλά αρκούν θαρρώ:

Με το Θεό κι απόψε μίλησα
του ζήτησα βοήθεια
κι εκείνος δε μ’ αρνήθηκε 
όπως πολλοί το ‘κάναν
γιατί πιστέψαν στ’ άδικο 
πιστέψαν στην κατάρα
που ‘χει καθίσει πάνω τους 
σαν σύννεφο που βρέχει.

Βρέχει κατάρες και οργή,
βρέχει θυμό και λάβα,
μίσος, κατάντια και βροχή,
βροχή που σε ματώνει,
τον πόνο μεγαλώνει…

Και ο Θεός με χάιδεψε 
μ’Αγάπη και Σοφία.

“Μην τους μισείς όλους αυτούς
και μην τους εκδικείσαι
κι εσένα αν αρνήθηκαν
εμένα με μισούνε,
όμως εγώ τους αγαπώ 
και τους καλώ σιμά μου,
κάθε στιγμή, κάθε λεπτό,
μα εκείνοι δε με βλέπουν
δε με θωρούν στο διαβα τους και ούτε με ακούνε…”

Κοινώς, Θεέ μου φύλαγε!

http://sarantakos.wordpress.com/2012/10/24/xrysadhm/

Αναγνώσεις Ιλιάδας σε μετάφραση Καζαντζάκη – Κακριδή

Αφηγητής ο Χάρης Πολιτόπουλος.

Ραψωδία Α .

Ραψωδία Γ

Ραψωδία Ι

Ραψωδία Ζ

Ραψωδία Π

Ραψωδία Χ

Ραψωδία Ω

http://taenoikwkaiendimw.blogspot.gr/2012/10/blog-post_11.html

Αναγνώσεις Ιλιάδας σε μετάφραση Δ. Μαρωνίτη

 

• Ακούστε από το Τρίτο Πρόγραμμα 90,9 την Ιλιάδα του Ομήρου σε μετάφραση του Δημήτρη Μαρωνίτη, όπως παρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο, στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του κτιρίου Τσίλλερ, τη θεατρική περίοδο 2010-2011.

• Τις 24 ραψωδίες της «Ιλιάδας»  απέδωσαν σε πρωτότυπη σκηνική εκδοχή 24 από τις σημαντικότερες Ελληνίδες ηθοποιούς με τη συμβολή εξίσου σημαντικών καλλιτεχνών στη σκηνοθετική επιμέλεια και τη μουσική.

• Το υλικό προέρχεται από το  http://radio-theatre.blogspot.gr/2012/04/blog-post_02.html

Ραψωδία Α’. 

Ερμηνεία και σκηνοθετική επιμέλεια: 

Λυδία Κονιόρδου.

Ζωντανή ηχογράφηση από την Αίθουσα Εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου στις 14 Οκτωβρίου 2010.

https://rapidshare.com/files/546454257/ΡΑΨΩΔΙΑ_Α_ΚΟΝΙΟΡΔΟΥ.mp3

Ραψωδία Γ’. 
Ερμηνεία: Εύα Κοταμανίδου.

Μουσική συνεργασία: Θοδωρής Οικονόμου.

Ζωντανή ηχογράφηση από την Αίθουσα Εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου στις 28 Οκτωβρίου 2010. 

https://rapidshare.com/files/901496737/ΡΑΨΩΔΙΑ_Γ_ΚΟΤΑΜΑΝΙΔΟΥ.mp3

Ραψωδία Ζ’. 
Ερμηνεία: Φιλαρέτη Κομνηνού.

Σκηνοθετική επιμέλεια: Βίκτωρ Αρδίττης. 

Τσέλλο: Νίκος Βελιώτης

Ζωντανή ηχογράφηση από την Αίθουσα Εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου στις 25 Νοεμβρίου 2010.
  

https://hotfile.com/dl/157165524/938522d/___.mp3.html

Ραψωδία Ι’. 
Ερμηνεία: Μαρία Κεχαγιόγλου.
Συνεργασία: Αργύρης Πανταζάρας.

Ζωντανή ηχογράφηση από την Αίθουσα Εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου στις 16 Δεκεμβρίου 2010.

https://rapidshare.com/files/2834398430/ΡΑΨΩΔΙΑ_Ι.mp3

Ραψωδία Π’. 

Ερμηνεία: Μαρία Πρωτόπαππα.

Συνεργασία: Ερατώ Πίσση.

Ζωντανή ηχογράφηση από την Αίθουσα Εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου στις 3 Φεβρουαρίου 2011.

Ραψωδία Π’. Ερμηνεία: Μαρία Πρωτόπαππα.

 Ραψωδία Χ’.  

Ερμηνεία από μνήμης: Ρούλα Πατεράκη. 

Μουσική συνεργασία: Νίκος Πλάτανος.

Ζωντανή ηχογράφηση από την Αίθουσα Εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου στις 17 Μαρτίου 2011.

https://rapidshare.com/files/669258687/22 2011 – Ιλιάδα Χ_ (Ρούλα Πατεράκη).mp3

 Ραψωδία Ω’. 

Ερμηνεία: Αμαλία Μουτούση. 

Σκηνοθετική επιμέλεια: Βίκος Ναχμίας. 

Επιμέλεια ήχου: Δημήτρης Καμαρωτός.

Ζωντανή ηχογράφηση από την Αίθουσα Εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου στις 31 Μαρτίου 2011.

https://rapidshare.com/files/482798287/24 2011 – Ιλιάδα Ω_ (Αμαλία Μουτούση.mp3

http://taenoikwkaiendimw.blogspot.gr/2012/10/blog-post.html

Πλάτωνα περί εξουσίας

Πλάτωνας, Πολιτεία 347 c-d

“… Παρά το ότι η εξουσία προσφέρει και χρήματα και δόξα, οί αγαθοί δεν την επιθυμούν και δεν την επιδιώκουν. Γιατί δεν θέλουν να τους αποκαλούν ´μισθοδοτούμενους´, επειδή θα δέχονται κάποια νόμιμη και φανερή αποζημίωση, ούτε φυσικά θα δεχόντουσαν να ‘τα πιάνουν´ στα κρυφά και να είναι κλέφτες. Ούτε πάλι τους αρέσουν οι τιμές. Δεν έχουν τέτοιες φιλοδοξίες. Πρέπει λοιπόν να υπάρχει κάποιου
είδους πίεση προς αυτούς και κάποια τιμωρία γιά να δεχθούν να κυβερνήσουν. Και μάλιστα έτσι, ώστε να είναι ντροπή να κυνηγάς εσύ την εξουσία και να μην σε αναγκάζουν να την αναλάβεις. Μιά τέτοια τιμωρία είναι η εξής: να σε κυβερνάει ένας χειρότερός σου, αφού δεν θέλεις να κυβερνάς εσυ! Αυτός είναι ο κύριος λόγος που κάποιες φορές οι άξιοι και αγαθοί δέχονται να κυβερνήσουν. Επειδή είναι ανάγκη και επειδή δεν υπάρχει κανείς που να μπορούσε να κάνει τη δουλειά (να διοικήσει την πόλη) καλύτερα. Και όχι επειδή προσβλέπουν σε κάποιο όφελος και καλοπέραση γιά την πάρτη τους! Δηλαδή, αν υπήρχε μια πολιτεία που να λειτουργούσε σωστά, τότε γιά τους αγαθούς το πιό επιθυμητό και “περιμάχητον άν είναι τό μή άρχειν”!… Από τη φύση του ο “αληθινός άρχων ού τώ αυτώ συμφέρον σκοπείσθαι αλλά τό τώ αρχομένω”. Δηλ. Γιά τους αγαθούς, η πιό επιθυμητή κατάσταση είναι το να μην εξουσιάζουν και το να μην κοιτάνε το δικό τους συμφέρον αλλά των συμπολιτών τους….”

 

http://olympia.gr/2012/10/23/%CF%80%CE%BB%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CE%B5%CE%BE%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82/

 

 

ΜΑΡΚΕΤΙΝΓΚ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΒΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ Γ’ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ!!

ΒΙΒΛΙΟ ΒΙΟΛΟΓΙΑΣ Γ’ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ  Η μεταλλαγμένη σελίδα 124  Της ΤΑΝΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΠΟΥΛΟΥ Δεν έχει σημασία αν είμαστε υπέρ ή κατά των γενετικώς τροποποιημένων προϊόντων, σημασία έχει ότι η επιστημονική κοινότητα δεν έχει αποφανθεί όσον αφορά την ασφάλειά τους. Οσο για τις επαγγελίες των εταιρειών που τα παράγουν για τα καλά που θα φέρουν, στις περισσότερες περιπτώσεις διαψεύσθηκαν πλήρως. Γι’ αυτό, το βιβλίο της βιολογίας της Γ’ Γυμνασίου πρέπει να θεωρηθεί απαράδεκτο και αντιεπιστημονικό (κάποιοι θα μπορούσαν να το χαρακτηρίσουν έως και ύποπτο) αφού, ούτε λίγο ούτε πολύ, τα παρουσιάζει σαν το «θαύμα» της επιστήμης που θα λύσει όλα μας τα προβλήματα -από την αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων έως την πείνα του πλανήτη… ΒΙΒΛΙΟ ΒΙΟΛΟΓΙΑΣ Γ’ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ Τι λέει το βιβλίο και τι η επιστήμη Πριν από λίγες μέρες, μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η Γαλλία, στηριζόμενη στην ανεπάρκεια επιστημονικών στοιχείων που να αποδεικνύουν την ασφάλεια των γενετικώς τροποποιημένων απαγόρευσε την καλλιέργειά τους. Την ίδια ώρα, οι συγγραφείς του ελληνικού βιβλίου Βιολογίας της Γ΄ Γυμνασίου (Ευαγγελία Μαυρικάκη, επίκουρη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στον τομέα των Παιδαγωγικών, και οι κυρίες Μαριάννα Γκούβρα και Αναστασία Καμπούρη, βιολόγοι, εκπαιδευτικοί Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης) φαίνεται να έχουν διαφορετική γνώμη – και μάλιστα να τη μοιράζονται χωρίς αντίλογο με όλους τους Ελληνες εφήβους. Στο έκτο κεφάλαιο του σχολικού εγχειριδίου, με τον τίτλο «Γενετική μηχανική και βιοτεχνολογία» αναπτύσσονται οι εφαρμογές της βιοτεχνολογίας όσον αφορά την αντιμετώπιση ασθενειών, στην παραγωγή φαρμάκων, ορμονών και εμβολίων αλλά και στην παραγωγή γενετικώς τροποποιημένων φυτών. Είναι ολοφάνερο ότι οι συγγραφείς του βιβλίου, για δικούς τους λόγους, είναι σαφώς υπέρ όχι μόνο των εφαρμογών της βιοτεχνολογίας αλλά και οποιασδήποτε σχετικής προσπάθειας που πραγματοποιείται στο εργαστήριο. Και αντίθετα απ’ ό,τι μας απάντησε κάποιος από τους υπεύθυνους για τη σύνταξη του βιβλίου, πως «πρόκειται για θέμα μικρής σημασίας με το οποίο δεν έχουμε την πολυτέλεια να ασχοληθούμε», το ΟΙΚΟ θεωρεί ότι ο τρόπος που παρουσιάζονται ζητήματα τα οποία αποτελούν αντικείμενο επιστημονικού διαλόγου και έχουν αναδειχθεί ως ηθικά διλήμματα του καιρού μας, ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο, την εξέλιξη, τη Φύση δεν είναι καθόλου δευτερεύουσας σημασίας. Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι.  ΔΕΙΤΕ TΗ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ 124    1. «Τα φυτά αυτά (σ.σ. που έχουν υποστεί γενετική τροποποίηση) περιέχουν γονίδια άλλων οργανισμών με αποτέλεσμα να εμφανίζουν νέες επιθυμητές ιδιότητες και να παράγουν διάφορες χρήσιμες ουσίες.» – Σελίδα 124, στην παράγραφο περί της παραγωγής φαρμάκων, ορμονών και εμβολίων. «Επιθυμητά» και «χρήσιμα» χαρακτηριστικά σε ποιους; Ασφαλώς όχι στο φυσικό περιβάλλον ή σε όλους τους ανθρώπους, αλλά σε εκείνους που θα χρησιμοποιήσουν το συγκεκριμένο φυτό σαν να πρόκειται για οποιοδήποτε προϊόν, που φτιάχτηκε προς εξυπηρέτησή μας. Ωστόσο, όταν «βάζεις» ένα ξένο γονίδιο σε έναν οργανισμό, δεν ξέρεις ποια άλλα χαρακτηριστικά θα εκφραστούν εκτός από τα «επιθυμητά», καθότι η σχέση των γονιδίων είναι γραμμική. Στην «Καθημερινή» της Κυριακής στις 19 Μαΐου 2002 ο αναπληρωτής καθηγητής κ. Τάσος Κουράκης εξηγούσε: «Θα πρέπει να ξέρει ο κόσμος ότι ο τρόπος ενσωμάτωσης ξένων γονιδίων στα φυτά, στο γενετικό τους υλικό είναι τυχαίος, δεν ξέρουμε πού κολλάει το νέο γονίδιο. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να διαταράξει τη λειτουργία άλλων γονιδίων με απρόβλεπτες συνέπειες. Είναι όπως ένα διαστημόπλοιο που μεταφέρει ανθρώπους σε έναν πλανήτη και δεν ξέρουμε αν θα πέσει σε μια πεδιάδα, σ’ έναν κρατήρα ή σε κάποιο ζωτικό κέντρο. Ο καρκίνος τι είναι; Eνα γονίδιο που αρχίζει και δουλεύει σε λάθος τόπο, χρόνο και ποσότητα». Ο Richard Lewontin, επίσης καθηγητής Γενετικής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ είπε χαρακτηριστικά: «Διαθέτουμε μια τόσο περιορισμένη γνώση και κατανόηση του πώς ένας οργανισμός αναπτύσσεται από το DNA του, που θα μου προκαλούσε έκπληξη εάν δεν έχουμε απανωτά σφάλματα». Αρκεί να σκεφθούμε ότι το DNA του πιθήκου από το DNA του ανθρώπου είναι ίδια σε ποσοστό 99,8% Φυσικά, για όλα αυτά δεν γίνεται καμία νύξη στο βιβλίο αλλά αντίθετα η γενετική τροποποίηση παρουσιάζεται σαν μια «απλή» διαδικασία κατά την οποία ένας μικρός θεός βγάζει από έναν οργανισμό τα γονίδια που δεν τον βολεύουν και τοποθετεί εκείνα που δίδουν στον οργανισμό βολικότερα χαρακτηριστικά… 2. «Για να αντιληφθούμε τη σημασία αυτών των εφαρμογών, αρκεί να φανταστούμε ότι στο μέλλον μπορεί κάποιος να εμβολιάζεται κατά μιας συγκεκριμένης ασθένειας, καταναλώνοντας γενετικώς τροποποιημένες πατάτες.» Πρόκειται ασφαλώς για μελλοντικά σενάρια-υποσχέσεις των εταιρειών που παράγουν τα συγκεκριμένα προϊόντα, γεγονός που αποδεικνύει ότι οι γράφοντες παίρνουν σαφώς θέση υπέρ των προϊόντων της βιοτεχνολογίας. Ενα σχολικό εγχειρίδιο αποτελεί ένα εκπαιδευτικό εργαλείο και κατά συνέπεια πρέπει να παρουσιάζει πληροφορίες ισορροπημένα και όχι να υμνεί επιστημονικά επιτεύγματα του μέλλοντος προκαταβάλλοντας ασφαλώς τη θετική διάθεση των αναγνωστών-μαθητών, για θέματα στα οποία η επιστημονική κοινότητα δεν έχει καταφέρει να έχει ακόμα σαφή και ολοκληρωμένη θέση. 3. Δύο φωτογραφίες παρουσιάζονται στην ίδια σελίδα, η μία με ντομάτες «όμορφες» και κατακόκκινες και η άλλη με σάπιες ντομάτες, με τη λεζάντα «ντομάτες γενετικώς τροποποιημένες και μη». Οι συγγραφείς του βιβλίου παρουσιάζουν ως επιτεύγματα της βιοτεχνολογίας προϊόντα που στην πράξη έχουν ακυρωθεί ή και έχει απαγορευθεί η κυκλοφορία τους. Χαρακτηριστικό -και εξοργιστικό- το παράδειγμα της συγκεκριμένης φωτογραφίας. Η συγκεκριμένη λεζάντα είναι λάθος και θα πρέπει να συμπληρωθεί, σύμφωνα με τον κ. Νικόλαου Μοσχονά, καθηγητή Πανεπιστημίου Πατρών, ο οποίος αναφέρεται ως ένας από τους αξιολογητές κριτές του βιβλίου. Θα έπρεπε λοιπόν να διαμορφωθεί τουλάχιστον ως εξής: Ντομάτες που έχουν υποστεί γενετική τροποποίηση ώστε να μη σαπίζουν και άλλες που δεν έχουν. Με αυτή την προσθήκη τουλάχιστον οι γενετικώς τροποποιημένες ντομάτες δεν παρουσιάζονται έως οι μόνες ντομάτες που τρώγονται. Ωστόσο, το πρόβλημα παραμένει, καθώς η συγκεκριμένη γενετική τροποποίηση δεν έχει λάβει άδεια κυκλοφορίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση – με λίγα λόγια η φωτογραφία διαφημίζει ένα ουσιαστικά παράνομο προϊόν! Συγκεκριμένα, οι ντομάτες που έχουν υποστεί γενετική τροποποίηση ώστε να ωριμάζουν με βραδύτερο ρυθμό κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά το 1995, αλλά δεν συνάντησαν και μεγάλη αποδοχή από το κοινό, καθώς «είχαν γεύση αλουμινίου». Αποσύρθηκαν από την αγορά στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και έκτοτε δεν ξανακυκλοφόρησαν. 4. «Στα φυτά αυτά έχουν προστεθεί γονίδια που, για παράδειγμα, τα καθιστούν ανθεκτικά σε ορισμένα παράσιτα. Οταν καλλιεργούμε τέτοια φυτά, δεν χρειάζεται να κάνουμε χρήση παρασιτοκτόνων.» – Παράγραφος με τίτλο «Γενετικά τροποποιημένα φυτά» Αυτό δεν ισχύει επιστημονικά όπως έχει αποδειχθεί. Κατ’ αρχάς δεν είναι σαφές τι εννοούν οι συγγραφείς με τον όρο «παράσιτα». Τα έντομα, τους μύκητες, τα βακτήρια ή τα ζιζάνια, τα άγρια χόρτα που αναπτύσσονται δίπλα στα φυτά; Οι γενετικές τροποποιήσεις που έχουν εφαρμοστεί στα φυτά είναι ουσιαστικά δύο «ειδών». Η μία αφορά την εισαγωγή γονιδίου ώστε τα συγκεκριμένα φυτά -σόγια κυρίως- να είναι ανθεκτικά στα ζιζανιοκτόνα και οι αγρότες να μπορούν με την ησυχία τους να ρίχνουν ζιζανιοκτόνα χωρίς να πλήττεται το φυτό. Μάλιστα, η εταιρεία που παράγει τα συγκεκριμένα φυτά τα οποία έχουν ανθεκτικότητα στο ζιζανιοκτόνο, παρασκευάζει και το ζιζανιοκτόνο. Οπως είναι φυσικό, η ανθεκτικότητα αυτή έφερε αύξηση της χρήσης των ζιζανιοκτόνων. Ερευνα που έγινε σε 8.200 πειραματικές καλλιέργειες μεταλλαγμένης σόγιας στις ΗΠΑ (1998) έδειξε ότι αυτές παρουσίασαν μειωμένη παραγωγή κατά 4% – 6% και χρειάστηκαν μεγαλύτερη ποσότητα ζιζανιοκτόνου από τις αντίστοιχες συμβατικές καλλιέργειες. Η δεύτερη αφορά την εισαγωγή ενός γονιδίου ώστε τα ίδια τα φυτά -κυρίως καλαμπόκι και βαμβάκι- να έχουν τα ίδια εντομοκτόνο δράση, αφού παράγουν μια τοξίνη. Οπως αποδείχθηκε τα έντομα έπειτα από λίγο καιρό αποκτούσαν ανθεκτικότητα, ενώ αντίθετα τα εντομοκτόνα φυτά έχουν κακή επίδραση και σε είδη τα οποία δεν θα έπρεπε όπως την πεταλούδα-μονάρχης. Υπάρχουν, εδώ και χρόνια, ενδείξεις ότι μεταλλαγμένα φυτά με εντομοκτόνο δράση μπορούν να σκοτώσουν ωφέλιμα έντομα (Περιοδικό Nature, 399, σ. 214, 20 Μαΐου 1999). Μεγάλο είναι το πρόβλημα και με την επιμόλυνση του γενετικού υλικού των μη μεταλλαγμένων ποικιλιών. Οπως έδειξε έρευνα στις ΗΠΑ, την κατ’ εξοχήν χώρα που έχουν εφαρμοστεί οι γενετικώς τροποποιημένες καλλιέργειες, οι αγρότες σκοπεύουν να μειώσουν τις καλλιεργούμενες εκτάσεις με γενετικώς τροποποιημένα φυτά. 5. «Η σοδειά μας δεν κινδυνεύει, τουλάχιστον από τα παράσιτα, το κόστος παραγωγής μειώνεται και το προϊόν φτάνει στον καταναλωτή σε χαμηλότερη τιμή.» Πάλι λάθος. Το κόστος παραγωγής δεν είναι μικρότερο, καθώς τα νέα φυτά κοστίζουν πολύ, οι αγρότες υποχρεώνονται να υπογράψουν συγκεκριμένα συμβόλαια με τις εταιρείες και, βέβαια, το όποιο όφελος δεν μετακυλίεται στον καταναλωτή. Τα περισσότερα γενετικώς τροποποιημένα προϊόντα πηγαίνουν στις ζωοτροφές και κανένα από τα έως τώρα παραγόμενα «μαγικά» φυτά δεν έγινε προς όφελος του τελικού χρήστη, δηλαδή του καταναλωτή. Μια τέτοια προσπάθεια ήταν η δημιουργία του Golden rice, του μεταλλαγμένου ρυζιού που έχει προβιταμίνη Α και θα έσωζε τον Τρίτο Κόσμο από την πείνα. Ομως, αποδείχθηκε ότι για να πάρει κάποιος ικανή ποσότητα βιταμίνης έπρεπε να καταναλώσει 9 κιλά ρυζιού. Οι γενετικές τροποποιήσεις έχουν στόχο την διευκόλυνση του παραγωγού ‘(ανθεκτικότητα στα ζιζανιοκτόνα) ή του μεσάζοντα (αργή ωρίμαση) ώστε ένα προϊόν να μπορεί να μεταφερθεί χωρίς να αλλοιωθεί. 6. «Οι ερευνητές βιολόγοι έχουν δημιουργήσει ποικιλίες φυτικών και ζωικών οργανισμών με στόχο τη βελτίωση της εξασφάλισης μεγαλύτερης ποσότητας προϊόντων. Με τον τρόπο αυτόν προσφέρονται λύσεις σε πολλά κοινωνικά προβλήματα όπως αυτά του υποσιτισμού, της υποβάθμισης του περιβάλλοντος και της βελτίωσης της υγείας του ανθρώπου. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι ποικιλίες καλαμποκιού και σιταριού που είναι ανθεκτικές σε διάφορα έντομα και μικροοργανισμούς με αποτέλεσμα οι καλλιέργειες να έχουν μεγαλύτερη απόδοση.» – Σελίδα 13 Εμμέσως πλην σαφώς οι συγγραφείς αναφέρονται και πάλι στα γενετικώς τροποποιημένα φυτά και στα καλά που προσφέρουν. Χρειάζομαστε σήμερα περισσότερα τρόφιμα; Μα τότε γιατί μέχρι πριν από λίγα χρόνια γέμιζαν οι χωματερές, γιατί η Ε.Ε. δεν ήξερε τι να κάνει τα γνωστά βουνά από βούτυρο και γιατί επιβάλλει όλο και περισσότερους περιορισμούς στις ποσότητες των παραγόμενων προϊόντων. Εχουμε πρόβλημα παραγωγής τροφίμων ή πρόβλημα δίκαιης κατανομής των τροφίμων που παράγονται; Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος ιδιαίτερες επιστημονικές γνώσεις για να απαντήσει. Αντίθετα, η συνάφεια των επιχειρημάτων των τριών επιστημόνων που έγραψαν το βιβλίο, με εκείνα που χρησιμοποιούν οι εταιρείες που παράγουν τα γενετικώς τροποποιημένα προϊόντα όπως η θεραπεία της πείνας, είναι τουλάχιστον παράξενη. Γιατί δεν έχει σημασία αν ιδεολογικά είμαστε υπέρ ή κατά των γενετικώς τροποποιημένων προϊόντων. Αλλωστε, ο καθένας μας έχει και θα έπρεπε να έχει μια ιδεολογική προσέγγιση σε ζητήματα που αφορούν το μέλλον της τροφής στον πλανήτη ή στο κατά πόσον και έως πού και με τι στόχο, έχουμε δικαίωμα να παρέμβουμε στη Φύση. Σημασία έχει να μην αφήνουμε αυτή την ιδεολογία να επισκιάζει τα επιστημονικά δεδομένα…

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathcommon_0_06/11/2007_1287042

http://olympia.gr/2012/10/22/%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%BA%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA-%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%81-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CF%89%CE%BD-%CF%83%CF%84/

Πώς έχασα ένα φίλο και κέρδισα ένα φασίστα;

Σκέτη βόμβα, γραμμένο από μαθητές της Ηλιούπολης.

Αξίζει να διαβαστεί από όλους…!

Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων, πλούσιοι, μεσαίοι, φτωχοί. Πολλοί πλούσιοι κλέβουν, εξαπατούν, φοροδιαφεύγουν, βάζουν τους φτωχότερους να δουλεύουν για λογαριασμό τους για λίγα ευρώ. Πολλοί φτωχοί, Έλληνες και ξένοι δουλεύουν απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί.

Κάποιοι απ’αυτούς κλέβουν, σκοτώνουν για να ληστέψουν και πουλούν ναρκωτικά. Εγώ δε γουστάρω τους εγκληματίες, όπως δεν γουστάρω και τους πλούσιους που βγάζουν τα λεφτά τους στην Ελβετία για να μην φορολογηθούν. Οι φασίστες τα βάζουν μόνο με τους μετανάστες γιατί λέει είναι ξένοι και φταίνε αυτοί. Εγώ λέω ότι τα βάζουν μαζί τους γιατί είναι ο εύκολος στόχος και δε μπορούν να τα βάλουν με τους ισχυρούς. Άλλωστε ξέρω καλά ότι να χτυπάς το συμμαθητή σου δεν δείχνει δύναμη, αλλά αδυναμία. Η καημένη η γιαγιά δεν κέρδισε καμιά παρηγοριά από αυτή τη πράξη εκδίκησης και ο συμμαθητής μου μας κοιτάει πια όλους με καχυποψία.

Κι έτσι, έχασα έναν Έλληνα φίλο και κέρδισα έναν φασίστα.

Οι φασίστες όλο μιλάνε για την ένδοξη ελληνική φυλή και τον ελληνικό πολιτισμό. Οι ίδιοι όμως δεν ξέρουν καλά την ιστορία μας και δεν γνωρίζουν τίποτα απ’τα έργα των αρχαίων Ελλήνων. Η καλύτερη απόδειξη ότι αγαπάς την χώρα σου είναι να την υπερασπίζεσαι όχι με μεγάλα λόγια, αλλά με πράξεις. Έχω διαβάσει πως στον τελευταίο πόλεμο που έζησε η χώρα μας κάποιοι χωρίς χρήματα, οπλισμό και βοήθεια από κανέναν στήσανε αντάρτικο στρατό εναντίον των κατακτητών Γερμανών.

Κάποιοι άλλοι, οι λεγόμενοι ταγματασφαλίτες, μπήκανε στην υπηρεσία των Χιτλερικών, πήρανε όπλα και λεφτά, φόρεσαν κουκούλες, ρουφιανέψαν και πολέμησαν τους Έλληνες.

Οι φασίστες σήμερα θεωρούν τους ταγματασφαλίτες πατριώτες και κάνουν εκδηλώσεις στη μνήμη τους.

Τις προάλλες στο σχολείο συνέβη κάτι άλλο. Η Ελένη η συμμαθήτρια μου, είναι φωνακλού και τα ”χώνει”, η μάνα της είναι αριστερή.

Ο φασίστας συμμαθητής μου την χτύπησε εγώ όμως δεν αντέδρασα. Είναι που η Ελένη καμιά φορά γίνεται εκνευριστική και μέσα μου σκέφτηκα (καλά της έκανε). Μετά το ξανασκέφτηκα, αλλά ήταν αργά πια, αργά και αισθάνομαι ότι έχω πέσει στα μάτια της.

Κι έτσι, έχασα μια φίλη και κέρδισα έναν φασίστα.

Στο γήπεδο οι φασίστες φωνάζανε πίθηκο τον καλύτερο παίκτη της ίδιας μας της ομάδας, γιατί είναι από την Αφρική. Ο καλύτερος μας παίκτης πικράθηκε και ζήτησε μεταγραφή.

Κι έτσι, έχασα τον παικταρά μας και κέρδισα έναν φασίστα.

Οι φασίστες προωθούν το μίσος και την απανθρωπιά. Μισούν και χτυπούν τους ξένους, τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους, τους μορφωμένους, τους δημοκράτες, τους ελεύθερους ανθρώπους. Μισούν ότι τους ξεπερνά και ότι δεν καταλαβαίνουν. Όποτε όμως βρεθούν απέναντι σε αντιφασίστες το βάζουν στα πόδια. Τον τελευταίο καιρό με τόσους φασίστες που μ’έχουν κερδίσει, έχω αρχίσει να προσέχω τι λέω και να διστάζω να πάρω θέση. 

Κι έτσι, πριν χάσω το θάρρος μου για πάντα με αντάλλαγμα το φόβο του φασίστα, ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ:

ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ’ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ,

ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ’ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ!

Κι έτσι, ξανακέρδισα τον εαυτό μου,χάνοντας μόνο έναν φασίστα.

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΑΘΗΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

http://www.alfavita.gr/arthra/%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CF%84%CE%AD%CF%82-%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%8D%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CF%80%CF%8E%CF%82-%CE%AD%CF%87%CE%B1%CF%83%CE%B1-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%AD%CF%81%CE%B4%CE%B9%CF%83%CE%B1-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%86%CE%B1%CF%83%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B1

«Στυμμένη λεμονόκουπα» ο λαός

Ωμή αλλά ρεαλιστική η εκτίμηση αξιωματούχου, «γνώστη του θέματος» της Ελλάδας, που μεταφέρει το γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ: «Το λεμόνι έχει ήδη στυφτεί για πολλοστή φορά, δεν υπάρχει πια τίποτα μέσα»! Μια στυμμένη λεμονόκουπα πλέον ο ελληνικός λαός. «Ακόμη και οι σκληροπυρηνικοί της γερμανικής κυβέρνησης παραδέχονται ανοιχτά ότι είναι μη ρεαλιστικά περαιτέρω πακέτα λιτότητας στην Ελλάδα», ομολογεί το Σπίγκελ και διευκρινίζει ότι «η γερμανική κυβέρνηση θέλει να αποτρέψει να καταστεί αναγκαίο ένα τρίτο πακέτο βοήθειας για την Ελλάδα».

 

του Γιώργου Δελαστίκ

 

Έχουμε ήδη τονίσει ότι εδώ και πάνω από ένα μήνα η Γερμανία έχει αποφασίσει να μην αφήσει να οδηγηθεί η Ελλάδα σε χρεωκοπία. «Δεν θα υπάρξει κρατική χρεωκοπία στην Ελλάδα», υπογράμμισε την περασμένη Κυριακή με κατηγορηματικό τρόπο ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Η γραμμή αυτή, η οποία φυσικά ισχύει μόνο για την παρούσα φάση, ήταν σαφής και στις δηλώσεις που έκανε η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ τα χαράματα της Παρασκευής στις Βρυξέλλες, όταν τελείωσε η σύνοδος κορυφής της ΕΕ, αν και χρησιμοποίησε πιο προσεκτικές διατυπώσεις αναφερόμενη στη δήλωση των ηγετών των κρατών της ευρωζώνης για την Ελλάδα. «Αναμένουμε ότι η Ελλάδα θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της και με τη δήλωση θέλουμε να διαβεβαιώσουμε ότι η Ελλάδα μπορεί να παραμείνει στην ευρωζώνη», δήλωσε. Η δήλωση της καγκελαρίου μάλιστα ήταν ισχυρότερη από τη δήλωση που έκανε στις Βρυξέλλες ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος είπε ότι «δεν έχουμε καμιά τελική απάντηση αν η Ελλάδα θα εγκαταλείψει την ευρωζώνη, πιθανόν θα παραμείνει». Μια μέρα νωρίτερα, σε συνέντευξή του σε έξι μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες (τη γαλλική Μοντ, τη βρετανική Γκάρντιαν, τη γερμανική Ζίντοϊτσε Τσάιτουνγκ, την ιταλική Στάμπα, την ισπανική Ελ Παΐς και την πολωνική Γκαζέτα Βιμπόρτσα), ο Ολάντ εμφανιζόταν ως αποφασισμένος υποστηρικτής της χώρας μας.

 

«Θα κάνω τα πάντα για να παραμείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη και να διαθέτει τους αναγκαίους πόρους από τώρα μέχρι το τέλος του χρόνου χωρίς να είναι αναγκαίο να επιβάλουμε νέους όρους πέρα από αυτούς που έχουν γίνει δεκτοί από την κυβέρνηση Σαμαρά», έχει υποστηρίξει ο Γάλλος πρόεδρος. Υποκριτικά λόγια του αέρα, όπως διαπιστώνει αμέσως κανείς ρίχνοντας μια ματιά στη δήλωση των ηγετών της ευρωζώνης. «Επιδοκιμάζουμε τις αξιοσημείωτες προσπάθειες του ελληνικού λαού» αναφέρεται εκεί. Ούτε λέξη για «θυσίες», για «οδυνηρά μέτρα», για «επώδυνες προσπάθειες», λες και …πετύχαμε κάποιους θεαματικούς πόντους στο τένις! Αφού βρήκαν την εθελόδουλη συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη και προωθεί τυφλά τη γραμμή των κατοχικών δυνάμεων και των πιο επιθετικών κύκλων του ελληνικού κεφαλαίου, οι ευρωπαίοι επικυρίαρχοι αισθάνονται ότι μπορούν να σφίξουν και άλλο τη βίδα στον τροχό του μαρτυρίου του ελληνικού λαού.

Βλέποντας τη στάση του Σαμαρά και των κυβερνητικών εταίρων του, οι Γερμανοί προωθούν ακόμη περισσότερο την κατάλυση της οικονομικής κυριαρχίας της χώρας μας. Τη δόση των 31,5 δισεκατομμυρίων ευρώ του δανείου έχει ήδη αποφασίσει το Βερολίνο να την δώσει. Όπως όμως αποκαλύπτει το Σπίγκελ στην ηλεκτρονική του έκδοση, σκοπεύει να αποκλείσει κάθε δυνατότητα του Σαμαρά να ρίξει έστω και ένα ευρώ στην πραγματική οικονομία από τα λεφτά αυτά. Προτίθενται οι Γερμανοί λοιπόν να βάλουν τα 31,5 δισ. σε δεσμευμένο λογαριασμό για να πηγαίνουν μόνο για την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών και για την αποπληρωμή τοκοχρεωλυσίων και εντόκων γραμματίων. Αυτό λίγο – πολύ γίνεται και τώρα, έστω και με λιγότερο επίσημο τρόπο, καθώς οι Ευρωπαίοι χρησιμοποιούν το κόλπο της καθυστέρησης κατά τη βούλησή τους των δόσεων ώστε όταν δίνουν τα λεφτά, υπάρχουν τόσες ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις δανείων που όλα τα χρήματα που δίνουν πηγαίνουν για να καλύψουν τις ανάγκες αυτές  και δεν περισσεύει τίποτα. Το νέο στοιχείο όμως είναι ότι οι Γερμανοί θα επιδιώξουν σε αυτόν το νέο δεσμευμένο λογαριασμό να μην έχει καν …πρόσβαση η κυβέρνηση Σαμαρά!!! Θα χρεώνεται δηλαδή ο ελληνικός λαός τα δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά η κυβέρνηση των «γερμανοτσολιάδων» δεν θα μπορεί καν να τα διαχειριστεί! Θα τα διαχειρίζονται εξ ονόματός της οι Ευρωπαίοι και θα τα παίρνουν πίσω για τα διαρκώς αυξανόμενα δάνεια που απαιτεί η πολιτική του Μνημονίου, την οποία υπηρετούν δουλικά η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ. Μιλάμε για την απόλυτη καταρράκωση κάθε έννοιας κυριαρχίας του αστικού ελληνικού κράτους.

Κάθε ανάγκη, κάθε τρύπα του προϋπολογισμού που αφορά τη ζωή των Ελλήνων ή τη λειτουργία της οικονομίας, η κυβέρνηση θα πρέπει να την καλύπτει με εγχώρια μέσα – με άλλα λόγια, ληστεύοντας αενάως τους μισθούς και τις συντάξεις των Ελλήνων και εξαθλιώνοντας πλήρως τον δημόσιο τομέα στην υγεία, στην παιδεία, στην κοινωνική πρόνοια κ.λπ. Διαρκής φτώχεια, όλο και περισσότερη μιζέρια και δυστυχία, συνεχής εξαθλίωση του ελληνικού πληθυσμού – αυτό είναι το μέλλον που επιφυλάσσει στη χώρα η συνέχιση της διακυβέρνησής της από τους αδίστακτους πολιτικούς απατεώνες που ο λαός επέλεξε τον Ιούνιο, αν δεν αποφασίσει ο ίδιος να τους ανατρέψει.

http://prin.gr/?p=130

Χαράτσι: Τελικά μόνο οι φτωχοί πλήρωσαν

Μερική ή ακόμα και ολική απαλλαγή του μεγάλου κεφαλαίου από το χαράτσι του Έκτακτου Ειδικού Τέλους Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Επιφανειών (ΕΕΤΗΔΕ), είχε φροντίσει να δώσει με χαριστική απόφαση η κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία και ενεργοποιήθηκε αμέσως μετά τις πρόσφατες εκλογές. Όπως κατήγγειλε η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ παρουσιάζοντας τα στοιχεία που συνέλεξε στη διάρκεια της κατάληψης που πραγματοποίησε την περασμένη Κυριακή στο κέντρο Πληροφοριακών Συστημάτων της ΔΕΗ για την εφαρμογή της συγκεκριμένης απόφασης, δεκάδες μεγάλες επιχειρήσεις δεν πλήρωσαν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Την ίδια ώρα, οι λαϊκές οικογένειες βιώνουν την πλήρη εξαθλίωση, εξαιτίας της συνεχούς οικονομικής αφαίμαξής τους από χαράτσια, έκτακτες εισφορές, άμεσους και έμμεσους φόρους.

του Κυριάκου Νασόπουλου

Συγκεκριμένα, μετά την ψήφιση του νόμου για την επιβολή του τέλους στις 10 Οκτωβρίου 2011, το υπουργείο Οικονομικών επί θητείας Ευ. Βενιζέλου, με νέα του απόφαση στις 16 Δεκεμβρίου 2011, πρόσθεσε μια ακόμη παράγραφο η οποία προέβλεπε ότι «για τα ακίνητα τα οποία δεν έχουν οικιακή χρήση και εμβαδόν δομημένης ηλεκτροδοτούμενης επιφάνειας άνω των χιλίων τετραγωνικών μέτρων, ο συντελεστής προσδιορισμού του τέλους του πίνακα θα υπολογίζεται μειωμένος κατά τριάντα τοις εκατό για το άνω των χιλίων τετραγωνικών μέτρων τμήμα και εξήντα τοις εκατό για το άνω των δύο χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων τμήμα του ακινήτου». Μάλιστα, η επίμαχη αλλαγή έγινε την τελευταία μέρα της συνεδρίασης του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) επί προσφυγής κατά της παλαιάς απόφασης του υπουργείου, την οποία και έκρινε τελικά συνταγματική και αναλογική, ενώ είχε αναδρομική ισχύ και για τον υπολογισμό του τέλους για το 2011.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, η λίστα των κορυφαίων επιχειρήσεων που αποκόμισαν οφέλη από την χαριστική απόφαση είναι μεγάλη. Η Λάμδα Ολύμπια Βίλατζ στην οποία ανήκει το Mall στο Μαρούσι γλίτωσε 1,43 εκατ. ευρώ, η Λάμδα Εστέιτ έδωσε 163.000 ευρώ λιγότερα, η Λάμδα Εστέιτ Ντιβέλοπμεντ 162.000 ευρώ λιγότερα, το Θεραπευτήριο Υγεία 211.000 ευρώ, η εταιρεία Πόρτο Καρράς επωφελήθηκε κατά 406.000 ευρώ, η Καρφούρ Μαρινόπουλος κατά 251.000 ευρώ, η Μίντια Μάρκτ κατά 77.000 ευρώ, η Πρόκτερ και Γκαμπλ Ελλάς κατά 148.000 ευρώ, ο εφοπλιστής Θεόδωρος Αγγελόπουλος κατά 70.000 ευρώ, η Αττική Οδός κατά 72.500 ευρώ και ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη κατά 160.000 ευρώ. Επίσης, σύμφωνα με τα όσα παρουσίασε η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, εμφανίζεται ο επιχειρηματίας Μπάμπης Βωβός για τέσσερις παροχές ρεύματος επί των οδών Κηφισίας να πληρώνει χαράτσι που αναλογεί σε λιγότερα τετραγωνικά μέτρα από τα πραγματικά, το καζίνο Ρίτζενσι στη Θέρμη Θεσσαλονίκης να χρεώνεται το ΕΕΤΗΔΕ το 2011 βάσει των τετραγωνικών του, ενώ το 2012 να μηδενίζονται τα τετραγωνικά και να του επιστρέφεται το ποσό χρέωσης για το 2011 και ο Οργανισμός Λαμπράκη και η εφημερίδα Ελευθεροτυπία να πληρώνουν μειωμένο χαράτσι. Τέλος, ο τηλεοπτικός σταθμός Σκάι, τα ελαστικά Μισελέν, το Ικέα στα Σπάτα, το Καζίνο της Πάρνηθας και ο εκδοτικός οίκος Πήγασος παρουσιάζονται να μην πληρώνουν καθόλου το χαράτσι.

Από την πλευρά της, η κυβέρνηση προσπάθησε να κουκουλώσει το θέμα και να επιβάλλει ένα κλίμα πλήρους τρομοκρατίας στην προσπάθειά της να αποφύγει ανάλογα περιστατικά στο μέλλον. Ενδεικτική των προθέσεών της αποτέλεσε και η βίαιη επέμβαση των ΜΑΤ το βράδυ της περασμένης Κυριακής στο κτίριο Πληροφοριακών Συστημάτων της ΔΕΗ και η σύλληψη 18 συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ με την κατηγορία και τελικά την άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον τους για διατάραξη οικιακής ειρήνης.

Η εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Φ. Γεννηματά, μετά την κατάθεση στη Βουλή επίκαιρης ερώτησης για το θέμα πριν λίγες μέρες από τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Σ. Σακοράφα, είχε υπερασπιστεί χωρίς κανένα ενδοιασμό τη χαριστική απόφαση, θέλοντας να πείσει και από πάνω πως πάρθηκε με κριτήριο το κοινωνικό καλό.«Η εξαίρεση από το ειδικό τέλος της παραγωγικής υποδομής της χώρας έγινε προκειμένου να στηριχθούν οι επιχειρήσεις και άρα οι εργαζόμενοι σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, με κριτήριο τη διατήρηση της λειτουργίας τους και άρα την προστασία των θέσεων εργασίας», είχε σχολιάσει προκλητικά.

Από την πλευρά των επιχειρηματιών, σχεδόν στο σύνολό τους κατήγγειλαν τη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και προσωπικά τον πρόεδρό της, Ν. Φωτόπουλο, ως συκοφάντες, ενώ σφοδρή ήταν η επίθεση της εταιρείας Ειδήσεις Ντοτ Κομ, που εκμεταλλεύεται τον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι, η οποία και ανακοίνωσε πως θα προβεί σε μηνύσεις καθώς όπως ισχυρίζεται είναι ενοικιάστρια του κτιρίου στο οποίο στεγάζεται και όχι ιδιοκτήτρια. Από την πλευρά της η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ανακοίνωσε πως θα δώσει τα στοιχεία που συνελεξε στον εισαγγελέα, ευελπιστώντας να αποδειχθεί η αλήθεια.

 

http://prin.gr/?p=89

Πυρά Σιατίστης Παύλου για ”Corpus Christi” και ”Χρυσή Αυγή”

Του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου από την Romfea.gr

---

Δύο λόγια νοιώθω την ανάγκη να πω ξέροντας πως θα ενοχλήσουν πολλούς. Αφορμή τα όσα διαδρατίστηκαν με ένα άθλιο κινηματογραφικό έργο.

Μέχρι τα πρόσφατα γεγονότα η αντικειμενική κριτική είχε αποφανθεί ότι πρόκειται για ένα έργο αμφιβόλου καλλιτεχνικής αξίας, για μια μετριότητα.

Η δεύτερη πληροφορία που είχαμε είναι ότι οι συντελεστές του, θα επεδίωκαν την σύγκρουση με την Εκκλησία για καθαρά διαφημιστικούς και εισπρακτικούς λόγους.

Ήδη κάποιοι γνωστοί, αγανακτισμένοι πάντα με τους άλλους και ποτέ με τον εαυτό τους, ρωτούσαν τι κάνει η Ιερά Σύνοδος.

Η Σύνοδος όντως απασχολήθηκε με το θέμα, το συζήτησε, είχε τις πληροφορίες για την επιδιωκόμενη σύγκρουση εκ μέρους των συντελεστών της ταινίας και αποφάσισε να αντιδράσει με σύνεση, χωρίς όμως να τους προσφέρει την επιδιωκόμενη ευκαιρία.

Πάντα όμως υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν μόνο τη γνώμη τους σωστή. Εκείνοι που πιστεύουν ότι κάθε άποψη διαφορετική από τη δική τους είναι προδοτική.

Λησμόνησαν ότι το καλό πρέπει να γίνεται καλά για να είναι καλό.

Τελικά οι θλιβεροί συντελεστές του έργου πέτυχαν στο στόχο τους.

Διαφημίστηκαν, παρουσιάστηκαν σαν θύματα οι πραγματικοί θύτες, παρουσίασαν σαν τέχνη, την χυδαιότητα του εσωτερικού τους κόσμου, τέθηκαν υπό την προστασία του γνωστού λόμπυ Τατσόπουλος-Ρεπούση και σία και έτσι πέτυχαν οι δήθεν υπερασπισταί του Χριστού να γίνουν οι καλύτεροι διαφημιστές μιας χυδαίας μετριότητας.

Να παρουσιαστεί σαν τέχνη το άτεχνο, σαν σημαντικό το ασήμαντο, να φανούν σαν σπουδαίοι οι μετριότητες, να παριστάνουν τους ηθοποιους οι φθορείς και διαφθορείς του ήθους και της αξιοπρέπειας, ανήγαγαν σε μεγέθη ασήμαντα τα θλιβερά ανθρωπάκια.

Ναι είμαι θυμωμένος με αυτούς τους ψευτο-ομολογητές και ψευτο-ήρωες.

Να τα πάρω όμως τα πράγματα με την σειρά.

Θά με ερωτήσετε: Δεν σε ενόχλησε αυτό το άθλιο έργο; Ασφαλώς και πολύ.

Όταν ξέρεις ποιός είναι ο Χριστός που αγαπάς και πιστεύεις και Τον διακονείς σε όλη σου τη ζωή ενοχλείσαι. Ενοχλείσαι από το κατάντημα των ανθρώπων, από την απίστευη διαστροφή της ψυχής τους, από τα θλιβερά απωθημένα και τις μειονεξίες τους.

Λυπάσαι για τη φτήνεια τους, που προσπαθούν να την πουλήσουν για τέχνη. Όμως ξέρεις: Ο Χριστός σου δεν έχει καμμία σχέση με το περιεχόμενο αυτού του έργου. Ότι ο Χριστός σου ΔΕΝ κινδυνεύει από τα θλιβερά αυτά ανθρωπάρια, από τα γυναικάρια και τα ανδρεικελα που ισχυρίζονται ότι κάνουν τέχνη.

Ο καθένας ο,τι έχει δίνει και όλοι αυτοί δείχνουν τι έχουν και ποιοί είναι. Δείχνουν μόνοι τους την ποιότητα τους και ρεζιλεύονται.

Αν οι θερμόαιμοι δεν τους είχαν διαφημίσει, θα είχαν περάσει απαρατήρητοι. Το μόνο που κατάφεραν η θλιβερή θιασάρχης και η παρέα της είναι να επιβεβαιώσουν την γνωστή προφητεία του Γέροντος Συμεώνος για τον Χριστό. «Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών και εις σημείον αντιλεγόμενον». Δυστυχώς γι’αυτούς κείται εις πτώσιν.

Το δεύτερο που περιμένω να με ρωτήσετε είναι: Μα δεν πρέπει να υπερασπίσουμε την πίστη μας, τον υβριζόμενο Χριστό μας; Ναι, αλλά πως;

Την μέθοδο που χρησιμοποίησαν οι «αγωνιστές» την έχει αποδοκιμάσει ο ίδιος ο Κύριος μας.

Είναι η μέθοδος του Πέτρου που πήγε να υπερασπισθεί το Χριστό με ένα μαχαίρι. Το ίδιο λοιπόν κάνουν και οι σημερινοί που είναι ικανοί να καταστρέψουν, να κτυπήσουν και πιθανώς να λυντσάρουν τους υβριστές στο όνομα της πίστης.

Τι θλιβερό. Αλλά και πόσο επίκαιρο. Ο Χριστός αποδοκιμάζει τη μέθοδο τους. Θα μπορούσε ο Χριστός να υπερασπισθεί τον εαυτό Του μόνος Του.

Με τις λεγεώνες των Αγγέλων Του. Θα μπορούσε να ρίξει φωτιά και να τους κάψει. Αμφιβάλλετε; Δεν είναι όμως αυτό το πνεύμα Του.

Ο Χριστός δεν κινδυνεύει από τα θλιβερά αυτά ανθρωπάρια. Δεν κινδυνεύει από την αναισχυντία των άθεων και των διεφθαρμένων.

Η Πίστη κινδυνεύει από την αμετανοησία των χριστιανών, από την απουσία αγιασμού και αρώματος χάριτος σ’ αυτούς που θέλουν να λέγονται πιστοί.

Κινδυνεύει από την εκκοσμίκευση της πνευματικής ζωής των χριστιανών που αντικατέστησαν τον αγιασμό και το μαρτύριο για την πίστη, αυτή είναι η πνευματική αντίσταση, με το λυντσάρισμα των απίστων.

Δεν θυμίζει αυτό κάτι από Ιερά Εξέταση και μουσουλμανισμό η κάνω λάθος; Αφήσαμε τα βαρύτερα του νόμου και κυνηγάμε τα εντυπωσιακά και τα εύκολα.

Η απάντηση στη βλασφημία και τον χλευασμό της πίστης είναι η αναπλήρωση της πτώσεως των ταλαίπωρων χλευαστών με το περίσσευμα της δικής αγάπης και του δικού μας αγιασμού.

Θέλω όμως να πω και δυό λόγια και στους «επαγγελματίες» υπερασπιστές κάθε χυδαιότητας στο όνομα της τέχνης.

Με τέτοιους υπερασπιστές δεν μεταποιείται η χυδαιότητα, αδικείται η τέχνη, αλλά και αποκαλύπτεται η πνευματική πτωχεία των δήθεν προοδευτικών.

Η ταύτιση της χυδαιότητας με την τέχνη δεν τιμά αυτούς που το επιχειρούν. Ελευθερία του λόγου είναι και η βλασφημία και η αισχρολογία και η ρυπαρότητα.

Είτε όμως μας αρέσει είτε όχι η γλώσσα πάντα λαλεί από το περίσσευμα της καρδιάς και έτσι οι άνθρωποι δεν δείχνουν την ανύπαρκτη ελευθερία τους, αλλά την θλιβερή ποιότητα και το περιεχόμενο της καρδιάς τους και αυτορεζιλεύονται πέρα από τους τίτλους και τους τύπους τους.

Κανένα επιχείρημα δεν αποκτά ουσία και αλήθεια κρυπτόμενο πίσω από το βαρύγδουπο τίτλο του Πανεπιστημιακού Καθηγητή σε μια εποχή που μια τέτοια εκλογή επιτυγχάνεται με την υποστήριξη συντεχνιών ποικίλης μορφής, πολύ περισσότερο όταν κάποιοι αληθινά ικανοί απερρίφθησαν γιατί δεν ανήκαν στην «ομάδα», γιατί τους απέρριψε ο ιδεολογικός Προκρούστης.

Η χυδαιότητα και η αισχρότητα ούτε τέχνη είναι, ούτε πολιτισμός.

Άφησα τελευταία τη «Χρυσή Αυγή» που στην πραγματικότητα είναι «μαύρη νύκτα».

Είναι θλιβερό ότι κάποιοι «χριστιανοί αγωνιστές» ταυτίστηκαν με τη χρυσή αυγή για να υπερασπιστούν τον Χριστό.

Τον Χριστό που η «χρυσή αυγή» τον διώκει, τον προσβάλλει και τον εξευτελίζει καθημερινά και το πράττει στα πρόσωπα, των προσφύγων, των μεταναστών ακόμα και των παιδιών.

Ξεχάσατε αγαπητοί μου χριστιανοί το λόγο του Χριστού «εφόσον εποιήσατε, ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε;»

Δεν είναι ο άνθρωπος εικόνα του Χριστού όποιος και εάν είναι; Δεν είναι ένας μετανάστης, ένας πρόσφυγας, ελάχιστος αδελφός του Χριστού;

Δεν είναι ο «πλησίον» της Παραβολής του Καλού Σαμαρείτη; Σύμφωνα λοιπόν με την χρυσαυγίτικη αντίληψη θα έπρεπε ο Σαμαρείτης βλέποντας τον πληγωμένο Ιουδαίο να τον πετάξει στα σκουπίδια, τότε θα ήταν «καλός».

Κάθε εναγκαλισμός και χάϊδεμα χριστιανού ή πολύ περισσότερο ιερωμένου προς την Χρυσή Αυγή δείχνει μπέρδεμα φρικτό και ακύρωση της πίστης.

Κανείς δεν μπορεί να παίζει «εν ου παικτοίς». Ο λόγος του Θεού έχει απόλυτο και αιώνιο κύρος.

Είναι άλλο το θέμα των προσφύγων και των προβλημάτων που μια ανίκανη πολιτική ηγεσία άφησε να δημιουργηθούν και άλλο η απόλυτη αξία του ανθρώπινου προσώπου.

Δεν θα ακυρώσουμε την αλήθεια του Θεού για να λύσουμε τα προβλήματα μας. Αντιθέτως τα προβλήματα δημιουργήθηκαν γιατί την αλήθεια του Θεού την αντικαταστήσαμε με την αλαζονεία μας και την επιπολαιότητα μας.

Στώμεν λοιπόν καλώς! Στώμεν μετά φόβου! Η άκρη του κουβαριού είναι του Χριστού το θέλημα και όχι οι αυθαιρεσίες και οι εξυπνάδες των ανθρώπων!

http://ardin-rixi.gr/archives/8855

 

Ἀποκάλυψη τώρα!

Εφ. Αντιφωνητής 15/10/2012

Xρόνια τώρα γράφουµε στόν «Ἀντιφωνητή» γιά τήν ἀνάγκη νά ξηλωθεῖ τό τουρκικό Προξενεῖο ἀπό τήν Κοµοτηνή, ὡς µηχανισµός ἐκτουρκισµοῦ τῆς µειονότητας, ὑπονόµευσης τῆς ἑλληνικῆς κυριαρχίας καί ἀποσταθεροποίησης τῆς περιοχῆς γενικότερα. Σήµερα φέρνουµε στό φῶς ἕνα φοβερό γεγονός πού ἀποδεικνύει ὅλα τοῦτα, χάρη στήν ἀπίστευτη τόλµη καί γενναιότητα ἑνός Ποµάκου ἰµάµη. Ἕνας ἄνθρωπος πού στάθηκε ἐµπόδιο στά σχέδια τῆς Ἄγκυρας καί τῶν πρακτόρων της καί ἔµεινε ὄρθιος µέχρι τέλους, περιφρονώντας ἀπειλές, κινδύνους καί τό ὅποιο κόστος.

Γράφω αὐτές τίς ἀράδες µέ ἀπέραντο σεβασµό γιά τόν ἄνθρωπο αὐτόν. Γιά ἕναν ἔντιµο Ἄνθρωπο, µέ ἄλφα κεφαλαῖο, πού ἄν εἴχαµε 10 τέτοιους στή Θράκη, πέντε στήν χριστιανική καί πέντε στήν µουσουλµανική κοινωνία, ὅλα θά ἦταν πολύ διαφορετικά. Δυστυχῶς δέν ὑπάρχουν σέ καµµία ἀπό τίς δύο πλευρές, ἐξ οὗ καί τό χάλι µας. Προσέξτε λοιπόν τήν κάτωθι ἐξωφρενική ἱστορία πού βρίσκεται ἀκόµη κι αὐτή τή στιγµή σέ ἐξέλιξη.

Ὁ 32χρονος ἰµάµης ἀπό τήν Πάχνη τῆς Ξάνθης εἶχε διοριστεῖ στόν Σώστη τῆς Ροδόπης πρίν 8 χρόνια ἀπό τόν νόµιµο µουφτἠ Μέτσο Τζεµαλή. Μάλιστα δέν πάει χρόνος πού οἱ κάτοικοι τόν ἐπανεξέλεξαν ὁµόφωνα ἰµάµη τους, ἀναγνωρίζοντας τήν ἐπάρκεια καί τίς ἀρετές του. Ἔλα ὅµως πού οἱ κατ’ ἐπάγγελµα Τοῦρκοι τῆς περιοχῆς τόν ἔβλεπαν ὡς πρόβληµα! Γιατί δέν προσκυνάει στό Προξενεῖο γιά καµµιά χάρη, γιατί δέν πάει µέ τό µέρος τοῦ τουρκοµουφτῆ Ἰµπράµ Σερήφ, γιατί δέν δηµιουργεῖ κανένα πρόβληµα γενικῶς στό κράτος ὅπου ζεῖ… Ἔτσι, τήν περασµένη ἄνοιξη ἄρχισε τόν πόλεµο ἐναντίον του ἕνας συγκεκριµένος κάτοικος τοῦ χωριοῦ, ὁ Μπαϊράµ Χαµπίλ, ἐγκαλώντας τον δηµοσίως γιά ὅλα τοῦτα καί χαρακτηρίζοντάς τον «πουληµένο», «ἑλληνογραµµένο», «ἀνεπιθύµητο» καί «πράκτορα τῆς Ἑλλάδας»! Στίς ἀπειλές του πώς θά τόν ἐκδιώξει, θά τόν κανονίσει καί ἄλλα τέτοια, ὁ Μπιλάλ ἀπαντοῦσε πάντα ἤπια, λέγοντας πώς βρίσκεται στόν Σώστη γιατί τόν θέλουν οἱ ἴδιοι οἱ κάτοικοι καί ὅλα τοῦτα µέ τά προξενεῖα, Τουρκίες κτλ εἶναι πολιτική, δηλαδή ἄσχετα µέ τό δικό του ἔργο πού εἶναι θρησκευτικό. Ἀπτόητος ὁ ἄλλος, συνέχιζε τό βιολί του. Φυσικά, µετά ἀπό ὅλα αὐτά ὁ Μπιλάλ ἔκανε ὅ,τι θά ἔκανε κάθε ἀξιοπρεπής καί νοµιµόφρων πολίτης τῆς χώρας: κατέθεσε µήνυση καί ἀγωγή ἐναντίον τοῦ Μπαϊράµ, πυροδοτώντας ὅµως ἔτσι ἀπίστευτες ἐξελίξεις.

Μέ τό πού ἔµαθε ὁ Μπαϊράµ (ὁ γιός τοῦ ὁποίου εἶναι ὑπάλληλος τοῦ τουρκικοῦ Προξενείου στή Ρόδο) τίς νοµικές ἐνέργειες τοῦ ἰµάµη, ποιόν σύµµαχο βρῆκε; Τόν Πρόξενο Ἰλχάν Σενέρ, πού κάλεσε τόν Μπιλάλ στό γραφεῖο του τῆς ὁδοῦ Ἰώνων. Ἐκεῖ, παρόντος τοῦ γνωστοῦ τριπλοχαφιέ, τοῦ ζήτησε νά ἀνακαλέσει τά πάντα, µέ ἀνταλλάγµατα γιά τόν ἴδιον καί τά παιδιά του. Ὁ Μπιλάλ καί πάλι ἔµεινε σταθερός στήν ἄποψή του, ἐπιµένοντας ὅτι µένει στή θέση του γιά ὅσο τόν θέλουν οἱ συγχωριανοί του καί δέν χρειάζεται χάρες καί τά παρόµοια. Τό ἀποκορύφωµα τῶν πιέσεων ὅµως ἦρθε στίς 8 Ὀκτωβρίου, ὅταν ὁ Πρόξενος δέν ντράπηκε ο ντεμέκ διπλωμάτης νά πάει στό τέµενος τοῦ χωριοῦ µέ τήν κουστωδία τῶν ρουφιάνων του καί µετά τήν προσευχή νά στριµώξουν στόν παρακείµενο τοῦ τζαµιοῦ χῶρο τόν Μπιλάλ, πιέζοντάς τον νά ὑποχωρήσει, αὐτή τή φορά µάλιστα καί µέ συµµάχους τούς δύο µουτεβελήδες (ἐπιτρόπους) τοῦ τεµένους, µέχρι πρότινος µάρτυρες ὑπέρ τοῦ Μπιλάλ! Τί νά κάνουµε, δέν εἶναι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι γιά ἥρωες…

Μετά ἀπό τό ἐφιαλτικό ἐκεῖνο βράδυ, µέ Ἰλχάν, Ντεντέ, Μπαϊράµ καί ὅλους τούς ἄλλους ἀπέναντί του, ὁ Μπιλάλ πῆρε τήν ἀπόφαση νά παραιτηθεῖ µέν ἀπό τό τέµενος τοῦ χωριοῦ, ὅµως νά ἐπιµείνει στά ἔνδικα µέσα. Συντάσσει λοιπόν µιά ἐπιστολή παραίτησης – καταπέλτη κατά τοῦ Προξενείου καί τῶν µαφιόζικων µηχανισµῶν του (θά τήν ἀναρτήσουµε αὔριο) καί τήν πάει στόν µουφτή. Νέα ἔκπληξη ὅµως τόν περιµένει ἐκεῖ, ἀφοῦ κι ὁ Τζεµαλή, πού κινεῖται περίεργα τελευταίως, δέν παραλαµβάνει τήν παραίτηση καί τοῦ ζητᾶ πρῶτα νά ἀποσύρει τήν µήνυση! Τελικά ὁ Μπιλάλ τοῦ ἔστειλε τήν παραίτηση µέ δικαστικό ἐπιµελητή, κι ἀναζητᾶ πλέον θέση στήν Ξάνθη.
Προσθέστε στά ἀνωτέρω τό ὅλο κλῖµα καί τόν κοινωνικό περίγυρο: ἕνας νέος ἄνθρωπος σέ ξένο µέρος, µέ τή γυναίκα του φοβισµένη νά κλαίει, τήν πλειονοτική κοινωνία – ἀκόµα καί στόν Σώστη – σέ ἄλλο σῦµπαν, µόνος µέ τόν δικηγόρο του δίπλα του (µεγάλο µά µοναχικό τό ἔργο τοῦ Στέργιου Γιαλάογλου), ξεµπρόστιασε προξένους καί τουρκοχαφιέδες. Μιά ἱστορία κοινότατη γιά τή Θράκη, ὅπου τό Προξενεῖο τῆς Κοµοτηνῆς καί οἱ µηχανισµοί του ἐπί δεκαετίες τροµοκρατοῦν καί ἐξαγοράζουν τούς πάντες – ἡ ἱστορία τοῦ Μπιλάλ πανοµοιότυπη µέ τόῦ ἰµάµη στή Δροσία πρίν 2-3 χρόνια, τοὐ ἰµάµη τῆς Φωλιᾶς καί τόσων ἄλλων. Μοναδική καί καίρια διαφορά, ὅτι τώρα ὁ παθών τά βγάζει ὅλα στή φόρα! Ποιός θά σταθεῖ δίπλα του, καί ποιός θά στείλει στό διάολο τό Προξενεῖο καί ὅλα τά µαντρόσκυλα τοῦ παρακρατικοῦ του µηχανισµοῦ;

http://ardin-rixi.gr/archives/8945

«Σπόροι της Καταστροφής»: Η Κρυφή Ατζέντα της Γενετικής

Συγκλονιστικά στοιχεία από το βιβλίο του F. William Engdahl 

για τα Γενετικώς Μεταλλαγμένα Τρόφιμα 

της Αλίκης Στεφάνου

Τα τελευταία 3-4 χρόνια έχει υπάρξει ένας αριθμός βιβλίων, εγγράφων και άρθρων που αφορούν στους κινδύνους των Γενετικώς Τροποποιημένων Σπόρων ( Γ.Τ.Σ ).

Στην πλειοψηφία τους εστιάζουν στις ζημιογόνες επιδράσεις στην υγεία και στις περιβαλλοντικές επιπτώσεις.

Σχεδόν κανένα όμως δεν αναφέρεται στις γεωπολιτικές επιπτώσεις των γενετικά τροποποιημένων σπόρων και ιδιαίτερα στη δημιουργία αυτών των σπόρων σαν όπλο μαζικής καταστροφής. 

Ο συγγραφέας τεκμηριώνει με μεγάλη προσοχή το πώς τα «πνευματικά ιδρύματα» της «ευγονικής» και ο μαζικός αποδεκατισμός των ‘αηδιαστικών’, ‘έγχρωμων’ και ‘αναλώσιμων’ φυλών, στην πραγματικότητα πρωτο -ιδρύθηκαν και πήραν και νομική έγκριση στις ΗΠΑ.

Η έρευνα της ‘ευγονικής’ χρηματοδοτήθηκε από τους Rockefellers και άλλες προνομιούχες οικογένειες και για πρώτη φορά δοκιμάστηκαν στους Εβραίους κατά τη διάρκεια της Ναζιστικής Γερμανίας. 

Είναι καθαρά θέμα τύχης οτι τα φτωχότερα έθνη του κόσμου συμβαίνει να είναι προικισμένα με φυσικούς πόρους. Αυτές οι περιοχές έχουν όμως και πληθυσμιακή ανάπτυξη.

Ο φόβος των Ευρωπαϊκών οικογενειών οι οποίες διοικούν και οι οποίες αναπτύσσονται και ενοποιούνται με οικονομική και στρατιωτική δύναμη από τις ΗΠΑ, ήταν πως: αν τα φτωχά έθνη κατάφερναν να αναπτυχθούν, οι εγκαταλελειμμένοι φυσικοί πόροι και ιδιαίτερα το πετρέλαιο, το αέριο τα ορυκτά και τα μέταλλα, θα γινόταν δυσεύρετα για τον ‘Λευκό’ πληθυσμό.

Αυτή η περίπτωση ήταν απαράδεκτη για την κυρίαρχη αφρόκρεμα. 

Η κεντρική ερώτηση που κυριάρχησε στα μυαλά της διοικούσας κλίκας ήταν, η μείωση του πληθυσμού σε χώρες με φυσικούς πόρους αλλά, η ερώτηση ήταν πώς να εφαρμόσουν έναν μαζικό αποδεκατισμό σε όλο τον κόσμο χωρίς όμως να δημιουργηθούν υποψίες και να φανεί σα να ‘ήταν γραφτό να συμβεί’.

Όταν το 1972 τα αποθέματα πετρελαίου στις ΗΠΑ έφτασαν στο αποκορύφωμά τους και έγιναν δίκτυο εισαγωγής πετρελαίου, η κατάσταση έγινε ανησυχητική και η ‘ατζέντα’ πήρε τον πρώτο ρόλο.

Ο Κίσινγκερ, στενός συνεργάτης του Nixon, ο οποίος γαλουχήθηκε από τους Rockefeller, κατάρτισε το επονομαζόμενο: Σημείωμα Μελέτης Εθνικής Ασφάλειας ( National Security Study Memo ), στο οποίο επεξεργάστηκε λεπτομερώς το σχέδιό του για την πληθυσμιακή μείωση.

Σε αυτό το σημείωμα στοχοποιεί συγκεκριμένα 13 χώρες: Μπάγκλα- Ντες, Βραζιλία, Κολομβία, Αίγυπτο, Αιθιοπία, Ινδία, Ινδονησία, Νιγηρία, Πακιστάν, Τουρκία, Ταϊλάνδη και Φιλιππίνες.

Το όπλο που θα χρησιμοποιούταν ήταν η τροφή. Ακόμη και αν υπήρχε λιμός η τροφή θα χρησιμοποιούταν για να επηρεάσει τη μείωση του πληθυσμού.

Υπάρχει η εξής ηχογραφημένη δήλωση του Κίσινγκερ:

«Έχοντας τον έλεγχο του πετρελαίου, ελέγχεις τα έθνη. Έχοντας τον έλεγχο της τροφής, ελέγχεις τους ανθρώπους»

Είναι απορίας άξιο το: πώς μια μικρή ομάδα ανθρώπων κατόρθωσε να μετουσιώσει το σκεπτικό: ελέγχοντας την τροφή, ελέγχεις τους ανθρώπους, σε επιχειρηματική δράση σε πολύ σύντομο διάστημα.

Οι Rockefellers έδειξαν το δρόμο στην Αμερικάνικη Αγροτική Πολιτική, χρησιμοποιώντας τα ισχυρά τους αφορολόγητα ιδρύματα παγκοσμίως στο να εκπαιδεύσουν έναν στρατό από λαμπρούς νέους επιστήμονες, στο μέχρι τώρα άγνωστο πεδίο της μικροβιολογίας. 

Είναι εξακριβωμένος ο τρόπος με τον οποίο, το πεδίο της ‘ευγονικής’ μετονομάστηκε σε ‘γενετική’, ώστε να γίνει πιο αποδεκτό και επίσης να κρύψει τον πραγματικό σκοπό ύπαρξής του. Μέσα από στρατηγικές ρυθμίσεις και τη βοήθεια χημικών, οι οργανισμοί τροφής και σπόρων, υποστηρίχτηκαν από πρόσωπα που δούλευαν σε τμήματα-κλειδιά της Αμερικάνικης κυβέρνησης. Δημιουργήθηκαν μεγαθήρια, τα οποία μπορούσαν να προωθήσουν ρυθμιστικές διατάξεις σε όλες σχεδόν τις χώρες.

Αυτοί οι σπόροι της καταστροφής με τις προσεκτικά κατασκευασμένες ρυθμιστικές διατάξεις για να ‘προστατεύσουν το περιβάλλον και την ανθρώπινη υγειά’, εμφανίστηκαν το 1920. Μόνο 5 αγροτικοί οργανισμοί ( οι: Cargill, Bunge, Archer Daniels, et al ) – όλοι με έδρα την Αμερική – ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο σιτηρών και μόνο 5 οργανισμοί ελέγχουν το παγκόσμιο εμπόριο σπόρων. Οι, Monsanto, Syngenta, Bayer, Dupont, Dow Chemicals, ελέγχουν τους Γενετικά Τροποποιημένους Σπόρους. Και ενώ αυτά τα παντοδύναμα ολιγοπώλια οργανώθηκαν, νόμοι που υπήρχαν κατά των μονοπωλίων αλλοιώθηκαν ώστε να εξαιρεθούν οι συγκεκριμένες εταιρίες.

Το πανεπιστήμιο εθνικής άμυνας του πενταγώνου ( Pentagon’s National Defense University ), την παραμονή του πολέμου στο Ιράκ το 2003 εξέδωσε έγγραφο δηλώνοντας:

‘Οι αγροτικές επιχειρήσεις είναι για τις ΗΠΑ ότι είναι το πετρέλαιο για τη Μέση Ανατολή’.

Οι αγροτικές επιχειρήσεις είχαν γίνει ένα στρατηγικό όπλο για το οπλοστάσιο της μοναδικής υπερδύναμης. 

Η «Πράσινη Επανάσταση» ήταν μέρος της ατζέντας του Rockefeller. Σκοπός του ήταν να καταστρέψει τις ποικιλίες των σπόρων και να πιέσει τις αγροκαλλιέργειες που βασιζόταν στο πετρέλαιο και το αέριο και στις οποίες είχε βασικά συμφέροντα. Η καταστροφή της ποικιλίας των σπόρων και η εξάρτηση από τα μονοπωλιακά υβρίδια, ήταν το πρώτο βήμα για τον έλεγχο των τροφών. 

Είναι αλήθεια οτι αρχικά οι τεχνολογίες της Πράσινης Επανάστασης οδήγησαν σε μια έκρηξη παραγωγικότητας στα αγροκτήματα αλλά με κόστος την καταστροφή καλλιεργήσιμης γης, της βιοποικιλότητας, τον δηλητηριασμό του υδροφόρου ορίζοντα και άσχημες συνέπειες στην ανθρώπινη υγεία. 

Αυτή ήταν η πραγματική ατζέντα των υποστηρικτών της Πράσινης Επανάστασης.

Η πραγματική ώθηση ήρθε με την τεχνολογική δυνατότητα ‘ένωσης γονιδίου και εισαγωγής συγκεκριμένων χαρακτηριστικών σε μη συναφή μεταξύ τους είδη’. Οι μορφές ζωής μπορούσαν να τροποποιηθούν. Μέχρι το 1979 όμως η κυβέρνηση της Αμερικής αρνούταν να χορηγήσει πατέντα για μορφή ζωής. Αυτό άλλαξε με την έγκριση του Ανώτερου Δικαστηρίου της Αμερικής. Για να εξασφαλίσουν οτι ο κόσμος θα παραδιδόταν στο μονοπωλιακό καθεστώς των οργανισμών σπόρων, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου ‘συμμαζεύτηκε’. Το πώς διεξήγαγε τις συναλλαγές, δεν αφορούσε κανέναν. 

Ο σκοπός των εταιριών των Monsanto, Dow, Dupont με τη στήριξη φυσικά της κυβέρνησης ήταν, να λανσάρουν τους Γενετικά Τροποποιημένους σπόρους σε κάθε γωνιά της γης, με προτεραιότητα τις απροστάτευτες ….Αφρικανικές και αναπτυσσόμενες χώρες.

Υπήρχε η υποψία οτι τα μεταλλαγμένα προϊόντα μπορούσαν να απειλήσουν την υγεία ανθρώπων, ζώων και το περιβάλλον, παρόλα αυτά όμως, προσπάθειες που έγιναν από ανεξάρτητους φορείς για την αξιολόγηση της βιο-ασφάλειας διεκόπησαν. Επιστήμονες με αξιόλογες σπουδές διασύρθηκαν. Επιστημονικό προσωπικό εξαναγκάστηκε σε σιωπή ή αναγκάστηκε να αλλάξει ‘γραμμή’ και να υποστηρίξει την ατζέντα του Rockefeller για τον έλεγχο των τροφών και το μαζικό αποδεκατισμό.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που αποδεικνύει την επικινδυνότητα των γενετικά τροποποιημένων σπόρων, είναι αυτό του Γερμανού αγρότη Gottfried Glockner και η εμπειρία που είχε χρησιμοποιώντας μεταλλαγμένο καλαμπόκι. Ο Glockner φύτεψε το στοιχείο Bt176 της εταιρίας Syngenta ουσιαστικά ως τροφή για τις αγελάδες του. Όντας επιστήμονας, ξεκίνησε με 10% μεταλλαγμένης τροφής και σταδιακά αύξησε την αναλογία σημειώνοντας προσεκτικά την παραγωγή γάλακτος και τυχόν παρενέργειες. Τίποτε ιδιαίτερο δεν έγινε τα πρώτα 3 χρόνια αλλά, όταν αύξησε την αναλογία της μεταλλαγμένης τροφής στο 100% παρουσιάστηκε στα ζώα του έντονη διάρροια, τα κόπρανά τους ήταν κολλώδη και λευκά και το γάλα τους περιείχε αίμα!. Τελικά και οι 70 αγελάδες του ψόφησαν.

Η καθηγήτρια Angelika Hilbeck του Ελβετικού Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Τεχνολογίας βρήκε ότι, τα δείγματα του μεταλλαγμένου καλαμποκιού Bt 176 περιείχαν τοξίνες Bt σε ενεργή μορφή και εξαιρετικά σταθερές. Οι αγελάδες ψόφησαν από υψηλή δόση τοξινών.

Πρέπει να προβληματιστούμε πολύ σοβαρά για την περίπτωση που η ανθρώπινες τροφές μολυνθούν σε ποσοστό 100%.

Το ότι στις ΗΠΑ εμφανίστηκαν μεταλλαγμένα προϊόντα χωρίς διακριτικές ετικέτες το 1993 και ότι το 70% των τροφίμων στα σούπερ μάρκετ περιέχουν Γενετικά Μεταλλαγμένους Οργανισμούς σε ποικίλες αναλογίες, θα πρέπει να χαρακτηριστεί:

« το μεγαλύτερο παγκόσμιο βιολογικό πείραμα στους ανθρώπους»

Ενώ σκοπός της αμερικανικής κυβέρνησης και των αγροτικών επιχειρήσεων είναι ο έλεγχος των τροφίμων ειδικά στον τρίτο κόσμο, είναι βέβαιο ότι οι αμερικανικοί και ευρωπαίοι πολίτες είναι επίσης στόχος της μεγάλης ατζέντας. Και υπάρχουν περισσότερα θανατηφόρα όπλα στο οπλοστάσιο: Οι ‘σπόροι εξολοθρευτών’, οι ‘σπόροι προδοτών’, και η δυνατότητα να καταστραφούν οι μικροί ανεξάρτητοι αγρότες σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.Υπάρχουν ισχυρά στοιχεία για τους σπόρους της τελικής καταστροφής και του παντελούς αποδεκατισμού των παγκόσμιων πολιτισμών.

ΟΙ ΜΕΛΙΣΣΕΣ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΑΓΜΕΝΩΝ

Οι παραπάνω πληροφορίες δίνουν απάντηση στο ξαφνικό φαινόμενο του αφανισμού εκατομμυρίων μελισσών κάθε χρόνο. Δεν υπάρχει κανένα ‘μυστήριο’ γύρω από το θέμα. Όσο κι’αν έχουν προσπαθήσει αρκετοί Αμερικανοί επιστήμονες να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από τα πραγματικά αίτια του θανάτου των μελισσών, τα στοιχεία που έχουν αναδειχτεί μέσα από έρευνες είναι αναμφισβήτητα. Η τελευταία – και πιο γελοία – ανακοίνωση των Αμερικανών είναι η εξής:

«ο θάνατος των μελισσών έχει να κάνει με μια παλιότερη και λιγότερο γνωστή ασθένεια που ονομαζόταν ‘Ισραηλινός Ιός Οξείας Παράλυσης’»

Οι Αμερικανοί σε συνεργασία με τα Μ.Μ.Ε, έχουν δώσει στη δημοσιότητα άλλους τέσσερις ψευδείς λόγους στους οποίους οφείλεται ο αφανισμός των μελισσών.

• 1. Το ακάρι Varroa
• 2. Τα παράσιτα
• 3. Η χρήση των κινητών τηλεφώνων
• 4. Οι σπόροι ‘εξολοθρευτές’

Και οι τέσσερις φυσικά, έχουν σκοπό να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από τον πραγματικό λόγο καθώς και τους πραγματικούς υπεύθυνους οι οποίοι είναι: Οι μεταλλαγμένοι σπόροι και οι εταιρίες οι οποίες τους παράγουν.

Δείτε ποια είναι η αλήθεια:

Οι γενετικά τροποποιημένοι σπόροι παράγονται και διανέμονται από τα ισχυρά συγκροτήματα επιχειρήσεων της Biotech. Αυτά τα συγκροτήματα χειρίζονται την κυβερνητική αγροτική πολιτική με σκοπό την κυριαρχία τους στη γεωργική βιομηχανία. Αμερικανικές επιχειρήσεις όπως η Monsanto, έχουν δημιουργήσει σπόρους που αναπαράγονται μόνο υπό ορισμένους όρους.

Η χρήση γενετικά τροποποιημένων οργανισμών οδηγεί στην ταυτόχρονη γενετική τροποποίηση της γύρης λουλουδιών. Όταν η γύρη των λουλουδιών τροποποιηθεί γενετικά, οι μέλισσες θα υποσιτιστούν και θα πεθάνουν λόγω της έλλειψης θρεπτικών ουσιών και της διακοπής της πεπτικής τους ικανότητας.

Έρευνες απέδειξαν ότι οι μέλισσες που λαμβάνουν γενετικά τροποποιημένη γύρη έχουν σοβαρά προβλήματα πέψης, τόσο σοβαρά που η ασθένεια είναι μοιραία.

Ο οικολογικός αντίκτυπος της μεταφοράς των γονιδίων και της αύξησης της ασυγκράτητης ασθένειας δεν έχει εξεταστεί πλήρως και οι επιχειρήσεις που προαναφέρθηκαν δεν εμφανίζουν τα στοιχεία που έχουν. Ο οικονομικός αντίκτυπος της κατάρρευσης των αποικιών των μελισσών θα δημιουργήσει πληθωρισμό, έλλειψη γεωργικών προϊόντων, και τελικά την κατάρρευση της γεωργίας.

Η περιβαλλοντική επίδραση της έλλειψης και της αυξανόμενης απαίτησης για πόρους, υπεράνω αμφιβολίας θα έχει τον χειρότερο αντίκτυπο στη μακροπρόθεσμη ασφάλεια τροφίμων μας. Η βιοποικιλότητα των μελισσών προκαλεί θετικές οικονομικές και οικολογικές συνέπειες. Οι αρνητικές όμως συνέπειες, δυστυχώς δεν έχουν γίνει ακόμη πλήρως κατανοητές.

Είναι εκτός από εξοργιστικός, πολύ εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο οι Αμερικανοί προκειμένου να καλύψουν τα εγκληματικά τους πειράματα πάνω στον άνθρωπο και τη φύση, επινοούν κατά καιρούς διάφορες ‘παλιές’ , ‘άγνωστες’ , ακόμη και ‘καινούριες’ ασθένειες. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο ιός του Έιτζ και ο ιός των πτηνών.

Είναι απορίας άξιο το, εάν ποτέ καταφέρει κάποιο αρμόδιο δικαστήριο να καταδικάσει τους υπεύθυνους για τα χιλιάδες εγκλήματα που διέπραξαν και συνεχίζουν να διαπράττουν κατά της ανθρωπότητας!

Αλίκη Στεφάνου

Δημοσιογράφος

http://vickytoxotis.blogspot.com/2010/09/blog-post_12.html

Χυτήριο, ναζιστικά αίσχη και αποπροσανατολισμός

Τα χθεσινοβραδινά αίσχη της Χρυσής Αυγής έξω από το θέατρο Χυτήριο είναι εξόχως αποκαλυπτικά για την πραγματική ιεράρχηση των ζητημάτων και των προτεραιοτήτων που έχει η οργάνωση. Την Τρίτη στην Ελλάδα βρισκόταν η Μέρκελ, μια από τις κύριες υπεύθυνους για την κατάντια μας, αλλά η Χρυσή Αυγή δεν έκανε τίποτα.Την Τετάρτη, ήρθε ο Νταβούτογλου, επιβεβαιώνοντας τις ιμπεριαλιστικές προθέσεις της κυβέρνησής του έναντι της χώρας μας -ενώ οι τεμενάδες που του έκαναν οι Έλληνες πολιτικοί ήταν σε βαθμό αηδίας. Κι όμως, πάλι η Χρυσή Αυγή δεν έκανε τίποτα.

Αντίθετα, επέλεξε να παρέμβει και προσχεδίασε τα χθεσινά έξω από το Χυτήριο, για να καλύψει την μεγάλη της απουσία από το προσκήνιο των τελευταίων δύο ημερών, να προβοκάρει και να βγει και πάλι πρώτο θέμα στη δημοσιότητα. Είναι σαφές δηλαδή το τι κάνει πλέον αυτή η οργάνωση:

Κατ’ αρχάς, προσπαθεί συστηματικά να αποπροσανατολίσει τον κόσμο και την κοινή γνώμη: Από την Μέρκελ και τον Νταβούτογλου, και τις επαίσχυντες συμφωνίες καταλήξαμε να συζητούμε για το θέατρο Χυτήριο και τις τραμπούκικες επιδρομές των ναζί. Η συστηματικότητα τέτοιου τύπου αποπροσανατολιστικών δράσεων δημιουργεί πολλά ερωτηματικά σε σχέση με τα πραγματικά της κίνητρα, καθώς συχνά δρα λες και είναι σε εντεταλμένη υπηρεσία, πράγμα που στο παρελθόν έχουν υπαινιχθεί ή καταγγείλει ακόμα και ανοικτά πολλά πρώην μέλη της.

Ύστερα, οι τελευταίες αποκαλύψεις που έρχονται στο φώς της δημοσιότητας, και που έχουν να κάνουν με περιστατικά αποδεδειγμένης συνεργασίας των ΜΑΤ με των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής ενισχύουν ακόμα περισσότερο αυτό το σενάριο. Ίσως, η παλιά παράδοση που θέλει τους κατώτερους και τους μεσαίους αξιωματικούς των δυνάμεων καταστολής να αυτονομούνται και να διαμορφώνουν θύλακες παρακράτους μέσα στους κόλπους των επίσημων μηχανισμών να επιστρέφει δριμύτερη, μαζί με το σύνολο φαινόμενο του τέλους της μεταπολίτευσης και της εγκαθίδρυσης της ακροδεξιάς στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας μας.

Εδώ υπάρχει κι ένα ακόμα ζήτημα. Μέχρι πρότινος ο Δένδιας είχε υιοθετήσει μια φρασεολογία καταπολέμησης της Χρυσής Αυγής, στο πλαίσιο του γνωστού ιδεολογικού σχήματος για τα δύο άκρα που θρυμματίζουν την ‘δημοκρατία του κέντρου’. Τις τελευταίες ημέρες, όμως, κάνει τα στραβά μάτια για τα αλλεπάλληλα κρούσματα συνεργασίας, ή ακόμα και βίας από ΜΑΤ που φέρουν επάνω τους διακριτικά που παραπέμπουν στην οργάνωση, τις ιδέες και τη λογική της. Εδώ, προφανώς, υφίσταται ένα ζήτημα: Διότι είναι σαφές, πως Συνταγματική νομιμότητα και η νομιμότητα της κυβέρνησης του μνημονίου είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Και πάνω σ’ αυτή την διάκριση, όσο κι αν θέλει να το αποκρύψει ο Δένδιας, δημιουργείται κοινό έδαφος δραστηριοτήτων μεταξύ του ενός «άκρου» και της «τρόικας εσωτερικού», σε ό,τι αφορά στην αποκατάσταση της τάξης. Ακόμα, αυτό δεν έχει εκφραστεί στον πολιτικό λόγο της Χρυσής Αυγής, ή διαφαίνεται μόνο έμμεσα, από την εμφυλιοπολεμική της διάθεση, την ανάδειξη της «αριστεράς» σε υπ’ αριθμόν ένα εχθρό -τη στιγμή που τα δρεπανηφόρα άρματα της ξένης εξάρτησης επελαύνουν. Ωστόσο, είναι και εκλογικά επιβεβαιωμένη η σχέση που διατηρεί με τις πιο “σκληρές” μονάδες αποκατάστασης της τάξης στην Αθήνα, και δεν εξαντλείται στα μπλουζάκια που τους προμηθεύει ο Παναγιώταρος από το μαγαζί του.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Προφανώς, όχι ότι η Χρυσή Αυγή δέχεται εντολές από τον γραφείο του υπουργού. Αλλά, το ότι υφίστανται πολλές σχέσεις σε κατώτερο και μεσαίο επίπεδο, τις οποίες ενίοτε οι πολιτικές ηγεσίες ή άλλα κέντρα χρησιμοποιούν ή κάνουν τα στραβά μάτια, προκειμένου «να γίνει η δουλειά». Και αυτή η πρακτική εντάσσεται στην παράδοση των «μαθητευόμενων μάγων» του ΠΑΣΟΚ που ενίσχυαν συστηματικά την άκρα δεξιά για να υπονομεύσουν την Νέα Δημοκρατία, ή ακόμα και την ΔΑΠ που χρησιμοποιούσε ενίοτε τους Χρυσαυγίτες ως προστασία στα πανεπιστήμια έναντι των αντιπάλων της.

Τέλος, και ανεξάρτητα απ όλα τα παραπάνω, μέσα από τέτοια περιστατικά φαίνονται πολύ ξεκάθαρα οι πραγματικές συνέπειες της δράσης της. Η Χ.Α. διαθέτει τη δική της ατζέντα που την προωθεί, αδιάφορη αν χαλάει ο κόσμος στην Ελλάδα. Και η ατζέντα αυτή είναι μισαλλόδοξη, φαιά, εμφυλιακή. Είναι σαφές πως αυτός ο αποκρουστικός διχασμός είναι η ταφόπλακα κάθε απόπειρας του ελληνικού λαού να απελευθερωθεί από τα σκληρά δεσμά στα οποία έχει περιπέσει. Είναι το μίσος του δούλου, το οποίο στρέφει έναντι των ομοίων του, για να εκτονωθεί από την ψυχολογική καταρράκωση της ήττας. Και προφανώς, αυτό το σύμπλεγμα λειτουργεί ως αυτο-εκπληρούμενη προφητεία, καθώς όσο περισσότερο δυναμώνει η Χρυσή Αυγή, άλλο τόσο θα παίρνει το πάνω χέρι αυτή η προοπτική διαλύοντας κάθε δυνατότητα συγκρότησης ενός πραγματικού κινήματος απελευθέρωσης.

Υ.Γ. Πρόσφατα, ήλθε στο φως της δημοσιότητας το βαρόμετρο του ΣΚΑΪ για τον μήνα Οκτωβρίου. Σε ό,τι έχει να κάνει με τα σχετικά με τη Χρυσή Αυγή ευρήματα, είναι εντυπωσιακή η απήχηση που έχει στους ψηφοφόρους κάτω των 44 ετών, σε όσους δηλαδή γεννήθηκαν από το 1968 κι έπειτα – και άρα δεν έζησαν και δεν θυμούνται τι ήταν η Χούντα και το μετεμφυλιακό κράτος. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται και η χρεοκοπία της μεταπολίτευσης, η αποτυχία της να διαμορφώσει μια δημοκρατική κουλτούρα εθνικής μνήμης, που να αποτρέπει τέτοιου τύπου παλινορθώσεις. Αντ’ αυτής, κατασκεύασε ένα εθνομηδενιστικό ψευδοαριστερό επιφανειακό λάιφ στάιλ που επιτάχυνε αυτήν την προοπτική, αντί να την εκμηδενίσει.

http://ardin-rixi.gr/archives/8817

Χρυσή Αυγή: Από παρακρατική οργάνωση στη δημιουργία Ταγμάτων Εφόδου

του Γιάννη Ξένου από το Άρδην τ. 90 που κυκλοφορεί

Ο Νίκος Μιχαλολιάκος άρχισε να εκδίδει το περιοδικό Χρυσή Αυγή τον Δεκέμβριο του 1980. Με την απομάκρυνσή του από την ΕΠΕΝ (το 1985) δημιουργεί το Εθνικό Λαϊκό Κίνημα – Χρυσή Αυγή, το οποίο μέχρι το 1993, όταν και συμμετείχε στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό, παρέμεινε πολιτικά ανενεργό.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, η Χρυσή Αυγή αρχίζει να έχει πιο έντονη πολιτική δράση και οικοδομεί, με πολλά σκαμπανεβάσματα, οργάνωση. Χρήσιμα στοιχεία για την Χ.Α. για τη δεκαετία του ’90 ως και τις αρχές του 2000 αντλούμε από το βιβλίο, Γκρεμίζοντας το μύθο της Χρυσής Αυγής¹, που έγραψε, ένας πρώην υπαρχηγός της, ο Χάρης Κουσουμβρής. Ο Κουσουμβρής το έγραψε, μετά την απομάκρυνση του από τη Χρυσή Αυγή, με σκοπό να υπερασπιστεί τη συμβολή του ίδιου και του στενού του φίλου, Αντώνη Ανδρουτσόπουλου, γνωστού και ως Περίανδρου, στο οικοδόμημα της Χ.Α., απέναντι στον Μιχαλολιάκο και τον κύκλο στελεχών που του έμειναν πιστά. Σύμφωνα με την αφήγηση του Κουσουμβρή, -προφανώς δεν θεωρούμε όλα όσα γράφει αντικειμενικά, αντιθέτως, αλλά είναι η μοναδική συγκεντρωτική καταγραφή για τα έργα και τις ημέρες της οργάνωσης μέχρι το 2002 και δεν έχει αντικρουστεί από την Χ.Α. με κάποιο ανάλογο κείμενο- το Μακεδονικό αποτέλεσε το γεγονός που την αφύπνισε και την κατέβασε στους δρόμους οργανωμένα. Η Χρυσή Αυγή διαβλέπει ότι, στη δεκαετία του ’90, στα εθνικά θέματα, λόγω της απομάκρυνσης από αυτά των δύο μεγάλων κομμάτων και ιδιαίτερα του Πασόκ από την περίοδο του Σημίτη και του μεγαλύτερου μέρος της Αριστεράς, ήδη από τη δεκαετία του ’80, υπήρχε ανοιχτό πεδίο δράσης και επένδυσε αποκλειστικά σε αυτά. Όταν υποχώρησε το Μακεδονικό, ασχολήθηκαν με το Βορειοηπειρωτικό.
Το 1995 αρχίζουν, κατά τον Κουσουμβρή, να έχουν και ένα νέο ρόλο, αυτόν της βοηθητικής ομάδας στις επιχειρήσεις της Αστυνομίας. Στα επεισόδια που έγιναν τότε από αναρχικούς στο Πολυτεχνείο, η Χ.Α. κατέβηκε στο Πολυτεχνείο για να συγκρουστεί με τους αναρχικούς πίσω από τις γραμμές της Αστυνομίας ως «αγανακτισμένοι πολίτες»² (σελ. 26). Για εκείνα τα γεγονότα ο Κουσουμβρής μας ενημερώνει πως ο Μιχαλολιάκος «ως συνήθως θα καθοδηγούσε την επιχείρηση από… τα γραφεία».

το βιβλίο του Χάρη Κουσουμβρή

Τα χρόνια του Περίανδρου

Αργότερα, το 1997, ο Περίανδρος Ανδρουτσόπουλος, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου, οργανώνει συγκέντρωση για τους αξιωματικούς που σκοτώθηκαν στα Ίμια και από τότε η συγκεκριμένη πορεία θεσμοθετείται. Ο Περίανδρος αναβαθμίζεται και το 1998 φτιάχνει τους «Χρυσούς Αετούς», οργάνωση μέσα στην οργάνωση, κατά τον Κουσουμβρή. Την Πρωτομαγιά του 1998, φτάνουν οι Χρυσοί Αετοί να γιορτάσουν την «Εθνικιστική Πρωτομαγιά». Ο Ανδρουτσόπουλος είχε αρχίσει να αποκτά τέτοιο κύρος μέσα στη Χρυσή Αυγή, που αμφισβητούσε ακόμα και τον «αρχηγό». Αυτό σταμάτησε μια και καλή με όσα έγιναν έξω από την Ευελπίδων, στις 16 Ιουνίου του 1998. Ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος, ο Χάρης Κουσουμβρής και άλλοι 3 χρυσαυγίτες δικάζονταν γιατί πριν δύο χρόνια είχαν επιτεθεί σε πέντε μέλη της ΟΣΕ (σήμερα ΣΕΚ). Για να τους συμπαρασταθεί, έξω από τα δικαστήρια, βρισκόταν μια ομάδα χρυσαυγιτών με επικεφαλής τον Περίανδρο. Την ίδια μέρα έτυχε να δικάζονται και εκπαιδευτικοί που είχαν συλληφθεί στις κινητοποιήσεις για το ΑΣΕΠ. Οι ομάδες συμπαράστασης αντάλλαξαν μεταξύ τους συνθήματα. όταν διαλύθηκαν, οι χρυσαυγίτες εντόπισαν τον φοιτητή Κουσουρή και άλλους δύο από τους συμπαραστάτες των εκπαιδευτικών και τους επιτέθηκαν. Σύμφωνα με το παραπεμπτικό βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Αθηνών, «Μόλις τον εντόπισαν (τον Κουσουρή) να κάθεται με τους άλλους δύο μηνυτές, πήγαν και εφοδιάστηκαν με μεγάλα ξύλινα ‘‘ρόπαλα’’ […] Κρατώντας δε ο καθένας τους ένα ‘‘ρόπαλο’’ […] προχωρώντας ο ένας πίσω από τον άλλον (φάλαγγα) και επιτέθηκαν με τα ‘‘ρόπαλα’’ αιφνιδιαστικά κατά των μηνυτών, χτυπώντας τους με πρωτοφανή αγριότητα και βιαιότητα κυρίως στο κεφάλι. … απομακρύνθηκαν από αυτόν μόνον όταν πίστεψαν ότι τον είχαν ‘‘αποτελειώσει’’…»³. Στα ενδιαφέροντα της υπόθεσης είναι ότι η Αστυνομία άντλησε στοιχεία και έφτασε στον Περίανδρο από χρυσαυγίτη που συνέλαβε, ύστερα από «καρφωτή» του Μιχαλολιάκου, σύμφωνα με όσα γράφει ο Κουσουμβρής⁴.

Ο Μιχαλολιάκος με τον συγκατηγορούμενό του Γιαννόπουλο κατά τη διάρκεια της δίκης τους

Ο Περίανδρος διέφευγε τη σύλληψη μέχρι το 2005, ο Μιχαλολιάκος γλίτωσε από έναν επίφοβο ανταγωνιστή, αλλά η οργάνωση μπήκε σε εσωστρέφεια για μεγάλο διάστημα. Οι Ευρωεκλογές του ’99 δίνουν μια ευκαιρία να παραμεριστούν τα εσωτερικά. Ο Μιχαλολιάκος αποφασίζει να συνεργαστεί με τον άλλο «αρχηγό» (Κ. Πλεύρη). Είναι πολύ περίεργο που ο Μιχαλολιάκος συνεργάστηκε μαζί του, αφού ο Πλεύρης είχε παίξει σημαντικό ρόλο στο να καταφέρει η Αστυνομία να εξαρθρώσει την ακροδεξιά τρομοκρατία στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Το ’77 και το ’78, η Αθήνα συνταράσσεται από ένα κύμα βομβιστικών επιθέσεων εναντίον αριστερών εφημερίδων και περιοδικών, γραφείων του ΚΚΕ και του ΚΚΕεσ., με αποκορύφωμα τις βόμβες στους κινηματογράφους Έλλη και ΡΕΞ, όπου στην πρώτη τραυματίζονται 19 άτομα (ένας μάλιστα τραυματίας έχασε και τα δύο του πόδια) και στο δεύτερο 15. Οι δύο κινηματογράφοι έπαιζαν σοβιετικές ταινίες. Τον Ιούλιο του ’78 συλλαμβάνεται εννεαμελής ομάδα, μεταξύ αυτών ο Μιχαλολιάκος, ως υπεύθυνη για τις επιθέσεις. Με την υπόθεση συνδέεται ο ήδη φυλακισμένος Αριστοτέλης Καλέντζης. Ο Καλέντζης έμεινε αρκετά χρόνια στη φυλακή και έγραψε το βιβλίο Η Μαύρη Βίβλος του Κώστα Πλεύρη, στο οποίο κατηγορεί τον Πλεύρη ως συνεργάτη της ΚΥΠ. Αρχικά οι κατηγορούμενοι παραπέμπονται για κακουργήματα, αλλά γρήγορα το κατηγορητήριο ελαφραίνει. Τελικά ο Μιχαλολιάκος πέφτει στα «μαλακά» καταδικάζεται μόνο σε 13 μήνες (στο εφετείο γίνονται 11). Βγαίνοντας από τη φυλακή, δημιουργεί τη Χρυσή Αυγή⁵. Με τον άνθρωπο λοιπόν που τον κατέδωσε συνεργάζεται εκλογικά, μετά από είκοσι χρόνια. Σχετικά με την χρηματοδότηση του εκλογικού αγώνα, ο Μιχαλολιάκος τους έλεγε ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τους έδιναν χρήματα για διάφορες εξυπηρετήσεις, όπως το να παρέχουν χρυσαυγίτες προστασία σε διάφορους πολιτευτές (σελ. 44). Το 1999, στο συνέδριο της Χ.Α., ο χρυσαυγίτης, που έδωσε πληροφορίες στην Αστυνομία για τα όσα έγιναν στην Ευελπίδων ένα χρόνο πριν, «ανταμείβεται» ανεβαίνοντας στην ιεραρχία (σελ. 45).

Τα γεγονότα στο Ιντερκοντινένταλ

Το 2000, όταν ακόμα η «ελληνοτουρκική φιλία» βρισκόταν στο ζενίθ της, πραγματοποιήθηκε στο Ιντερκοντινένταλ ελληνοτουρκικό συνέδριο επιχειρηματιών. Εκεί αποφασίζει να επέμβει η Χρυσή Αυγή, φωνάζει συνθήματα και καίγοντας μια τουρκική σημαία. Γι’ αυτή την ενέργεια κατηγορήθηκαν 3 στελέχη της Χρυσής Αυγής, οι Δημήτρης Ζαφειρόπουλος, Χάρης Κουσουμβρής και Ηλίας Παναγιώταρος. Ενδιαφέρον δείχνουν οι καταθέσεις των Ζαφειρόπουλου και Παναγιώταρου, των οποίων αντίγραφα παρατίθενται στο βιβλίο του Κουσουμβρή (σελ. 50-54). Στις καταθέσεις τους, που είναι πανομοιότυπες, και οι δύο αρνούνται ότι συμμετείχαν στο κάψιμο της τουρκικής σημαίας και μάλιστα καταδικάζουν αυτή την ενέργεια που έβλαψε τους σκοπούς της διαμαρτυρίας τους (για τόσο ντούρους εθνικιστές μιλάμε!). Δεν διστάζουν να κατονομάσουν και άτομα που βρίσκονταν μαζί τους σε αυτή την δραστηριότητα. Ο Ζαφειρόπουλος κατονομάζει τον Παναγιώταρο και τον Κουσουμβρή και ο Παναγιώταρος τον Κουσουμβρή και τον Ζαφειρόπουλο⁶, μόνο που Ζαφειρόπουλος και Παναγιώταρος συνελήφθησαν την ίδια μέρα, ενώ ο Κουσουμβρής διέφευγε τη σύλληψη! Ο Μιχαλολιάκος απέδωσε ευθύνες μόνο στον Παναγιώταρο και, για να τον τιμωρήσει, τον «αναβάθμισε» σε πανελλαδικό υπεύθυνο κινητοποίησης της οργάνωσης, που είχε πρόσβαση στα στοιχεία όλων των μελών (σελ 48)! Η δίκη για όσα έγιναν στο Ιντερκοντινένταλ, μετά από διαδοχικές αναβολές, παραγράφηκε. Η κοινοβουλευτική δημοκρατία, στην οποία με τόση σφοδρότητα επιτίθενται τελευταία, τους φέρθηκε για άλλη μια φορά με επιείκεια.
Ο Μιχαλολιάκος, με την προώθηση νέων στελεχών, πειθήνιων σε αυτόν, αισθάνεται πιο άνετα, αλλά τώρα θέλει να εξαλείψει εντελώς την «φιλο-περιανδρική» τάση. Το 2001, στην επέτειο των Ιμίων, ο Μιχαλολιάκος ζητά από τον Κουσουμβρή να διαβάσει τον χαιρετισμό του καταζητούμενου Περίανδρου και τον συμβουλεύει να μην μείνει στο χαιρετισμό, αλλά να καταφερθεί και κατά της Αστυνομίας. Στη δική του ομιλία όμως ο Μιχαλολιάκος αδειάζει και τους δύο, αφού αποκαλεί τους αστυνομικούς παιδιά του λαού, που οι χρυσαυγίτες δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μαζί τους και ότι δεν είναι τυχαίο ότι όσοι βρίζουν την Χ.Α., βρίζουν και την Αστυνομία (σελ. 57). Οι φιλο-περιανδρικοί πια είναι με το ένα πόδι εκτός οργάνωσης και, το καλοκαίρι του 2001, ο Περίανδρος, που είναι ακόμα μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου, παύεται.
Τον Νοέμβριο του 2002, παραμονή της 16ης Νοεμβρίου, χρυσαυγίτες επιτίθενται και μαχαιρώνουν στο πόδι τον Π. Χρυσό και ξυλοκοπούν την Χρ. Τσιμπίδου. Γι’ αυτήν την επίθεση, που συνέβη μπροστά σε πλήθος μαρτύρων, συλλαμβάνεται ο Θεόδωρος Μαγκώτσος και αναγνωρίζονται από τους τραυματίες οι Χ. Κουσουμβρής, Δημήτρης Παπαγεωργίου και Ηλίας Παναγιώταρος⁷. Ο Κουσουμβρής υποστηρίζει ότι δεν είχε καμιά σχέση με την επίθεση, ότι αυτός που μαχαίρωσε τα δύο άτομα δεν αναγνωρίστηκε ποτέ (σελ. 81) και ότι του την έστησε ο Μιχαλολιάκος για να τον βγάλει από τη μέση, μιας και είχε καταδικαστεί σε παλιότερη υπόθεση με τριετή αναστολή κι εκκρεμούσαν εις βάρος του κι άλλες υποθέσεις. Δεν ξέρουμε αν ο Κουσουμβρής έχει δίκιο και το βεβαρημένο παρελθόν του μας κάνει δύσπιστους σχετικά με όσα ισχυρίζεται περί της αθωότητας του, αλλά μας εντυπωσιάζει το πώς περιγράφει για άλλη μια φορά τον Μιχαλολιάκο, ως έναν δολοπλόκο άνθρωπο που δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα και είναι έτοιμος να θυσιάσει όποιον «σύντροφό» του τον αμφισβητεί, ενώ από την άλλη καλύπτει τις παρανομίες άλλων ευνοουμένων του. Ο Κουσουμβρής, δέκα μέρες από τα γεγονότα του Νοεμβρίου, καθαιρείται με τυπικές διαδικασίες από την Χ.Α. και μαζί του φεύγουν και κάποιοι ακόμα, δύο μέρες μετά συλλαμβάνεται ως ύποπτος για ληστεία στην Καλαμάτα για την οποία ισχυρίζεται ότι δεν είχε καμιά εμπλοκή και καταγγέλλει ότι είναι άλλη μια πλεκτάνη του Μιχαλολιάκου (σελ. 116) σε συνεργασία με την Αστυνομία.
Όσα προσάπτει ο Κουσουμβρής στον Μιχαλολιάκο βέβαια είναι ελέγξιμα, αλλά προκαλεί εντύπωση ότι όλοι οι πρώην υπαρχηγοί του συμφωνούν στα περισσότερα για τον «φύρερ». Ο Περίανδρος, το 2011, έμεινε στη φυλακή μόλις πέντε χρόνια παρά το βαρύτατο κατηγορητήριο. μέσα από μια παραληρηματική επιστολή⁸ προσάπτει στον Μιχαλολιάκο, σε γενικές γραμμές, ό,τι και ο Κουσουμβρής, όπως ότι τον έβγαλε από τη μέση το 1998, ότι είχε «φιλικές» σχέσεις με την Αστυνομία και ότι τον ενδιαφέρει να γίνει βουλευτής με κάθε κόστος. Ο Δ. Ζαφειρόπουλος (αποχώρησε το 2006 από τη Χ.Α.) από τη μεριά του καταγγέλλει ότι, το 2008, ο Ηλίας Κασιδιάρης, το νέο πουλέν του «φύρερ», μαζί με άλλους τριάντα χρυσαυγίτες, τον ξυλοκόπησαν⁹.
Πολλοί απορούν πως μια παρακρατική οργάνωση που, με όσα έχει πράξει τα τελευταία τριάντα χρόνια, αν δεν είχε την προστασία κάποιων από το κρατικό σύστημα, θα έπρεπε να είχε απαγορευθεί και μερικά ηγετικά της στελέχη να είναι στη φυλακή, μπόρεσε να αναδειχτεί σε υπολογίσιμη πολιτική δύναμη. Η εξήγηση είναι ότι, με τη διάλυση που υπάρχει στο ελληνικό σύστημα εξουσίας, ειδικά από το 2008 και μετά, οι χρυσαυγίτες έχουν αποκτήσει πια τόσο θράσος που δεν περιορίζονται στον «βοηθητικό» ρόλο που είχαν μέχρι τότε, αλλά αντιλαμβάνονται ότι υπάρχουν πια τα περιθώρια να εισβάλουν στο πολιτικό σύστημα και να δίνουν αυτοί πια εντολές στους πρώην εντολοδόχους τους. Είναι υποχρέωση των δημοκρατικών πολιτών από κάθε πολιτικό χώρο να πιέσουν το πολιτικό σύστημα να λάβει τα νόμιμα μέτρα και να μην επιτρέψει στη ΧΑ να δημιουργήσει Τάγματα Εφόδου, που θα απειλήσουν την ίδια την, έστω κουτσουρουμένη, δημοκρατία.

1. Χάρης Κουσουμβρής, Γκρεμίζοντας τον Μύθο της Χρυσής Αυγής, Έρεβος.

2. Χ. Κουσουμβρής, ό.π., σελ. 26

3. Αυγουστίνος Ζενάκος, «Αίμα χωρίς τιμή: Χρυσή Αυγή», περ. unfollow, τ. 5

4. Χ. Κουσουμβρής, ό.π., σελ. 37

5. «Το παρακράτος αγαπά τον Κινηματογράφο», http://theodosiou.wordpress.com/2012/05/10/parakratos_kinimatografos/

6. Άλλωστε και ο Μιχαλολιάκος όταν ανακρινόταν από την Αστυνομία το 1978 δεν δίστασε να ονοματίσει τους συντρόφους του και να αναφέρει τι σχέσεις είχε με αυτούς. Αναφέρεται στο βιβλίο του Κουσουμβρή σελ. 132, όπου υπάρχει φωτοτυπημένη η απολογία του.

7. «Νέα εγκληματική επίθεση της “Χρυσής Αυγής”», Ριζοσπάστης, 19-11-02 http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=1519474. Αλλά και «Μια ακόμα άθλια συκοφαντία», Χρυσή Αυγή, Δελτίο Τύπου, 18-11-02. Ο Παναγιώταρος, που τότε ήταν προμηθευτής υλικού ενδύσεως της Αστυνομίας, απαλλάχτηκε γιατί από αστυνομικό έλεγχο που έγινε μετά την αναγνώριση (δηλαδή κάποιες ώρες από το επεισόδιο) διαπιστώθηκε ότι βρισκόταν σπίτι του!

8. «Μήνυμα του Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου», http://ristorante-verona.blogspot.gr/2011/06/blog-post_21.html

9. «Ο Πλεύρης, η Χρυσή Αυγή και η αλήθεια», http://elkosmos.gr/politiki/politiki/xoros/11055-2012-06-06-08-41-11.html

Αυτός είναι το λόμπυ της δραχμής: Θα πετάξει την Ελλάδα από το Ευρώ για να μην ελεγχθούν οι Τραπεζίτες.

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΔΡΑΧΜΗ.

Ο πιστός συνεργάτης του Παπανδρέου και του Παπακωνσταντίνου, παραμένει στην θέση του, παρά τις αποκαλύψεις από διεθνή μέσα που αναπαράγουν ελάχιστοι δημοσιογράφοι που δεν είναι στα τραπεζικά payrolls. Κάθε κίνηση απαξίωσης της Ελλάδας έγινε κατά την θητεία του κυρίου Προβόπουλου. Από το Τ3 – Τ10, την πλαστογράφηση του ελλείμματος, την σπέκουλα με τα ομόλογα που οδήγησε στην εκτίναξη των Spreads. Η μη αναδιάρθρωση που οδήγησε στο επαίσχυντο PSI όταν οι ξένοι είχαν ξεφορτωθεί τα Ελληνικά ομόλογα αλλά τα φορτώθηκαν τα ασφαλιστικά ταμεία κλπ.

Κάθε κίνηση ήταν ένα βήμα προς την καταστροφή. Την ίδια στιγμή, μεθοδεύτηκε σατανικά μέσω μνημονίου, οι ανακεφαλαιοποιήσεις των ιδιωτικών τραπεζών να γίνουν με τα λεφτά του Ελληνικού λαού! Μιλάμε για την επιτομή της διαπλοκής, μία αδυσώπητη ληστεία που παραπέμπει σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, όταν οι ΗΠΑ, η Ισπανία και όλες οι πολιτισμένες χώρες της Δύσης έθεσαν υπό δικαστικό έλεγχο τα “ιδρύματα”, οδηγώντας σε πολλές περιπτώσεις τους τραπεζίτες στις φυλακές.

Γιατί γίνεται αυτό; Μα για να μην ελεγχθούν τα πεπραγμένα των διοικήσεων, αφού όλο το κράτος, εκδότες και πολιτικοί είναι έρμαια των τραπεζιτών που τώρα απέκτησαν την πληρη κυριαρχία μετά την -με το ζόρι- ανακεφαλαιοποίηση με τα λεφτά μας! Αντίθετα, οι πρόσφατες “συμφωνίες” μόνο σε πλιάτσικο παραπέμπουν.

Μα τώρα αρχίζουν τα δύσκολα: Μετά τις πρωτοβουλίες Ισπανίας και Ιταλίας, αποφασίζεται η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να μην εγγραφεί στο δημόσιο χρέος των χωρών, σε αντίθεση με ότι αποφάσισαν τα ντόπια καθάρματα του μνημονίου. Έτσι, η “συνολική λύση” προβλέπει η επανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών να γίνει απ’ ευθείας από το EFSF ή το EMF και όχι ως μέρος του ελληνικού χρέους!

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι αυτοί οι μηχανισμοί για κάθε Ευρώ που θα δώσουν, θα κάνουν φύλλο και φτερό τα πεπραγμένα των διοικήσεων, όπως όφειλε να κάνει και το Ελληνικό κράτος.

Εκεί λοιπόν οι πρωτοβουλίες τύπου Στουρνάρα “ενημερώθηκα από μία μυστική έκθεση ότι το ΤΤ θα κλείσει ενώ η Eurobank καλπάζει”, πάνε περίπατο. Και όλοι αυτοί που αποσιώπησαν αυτά τα εγκλήματα, θα πάνε περίπατο σε προαύλια ιδρυμάτων και όχι στις επαύλεις τους στην Εκάλη.

Να είστε σίγουροι λοιπόν ότι η τραπεζική διαπλοκή θα κάνει τα αδύνατα – δυνατά να αποφύγει αυτή την εξέλιξη. Και ο μόνος τρόπος (όπως έγινε και στην Αργεντινή) είναι να τινάξει την χώρα στον αέρα, δίνοντας της το χαριστικό χτύπημα. Την έξοδο δηλαδή από την ΕΕ, ώστε οι Ευρωπαϊκοί μηχανισμοί να μην έχουν κανένα δικαίωμα ελέγχου. Δείτε και την ανακοίνωση της Goldman Sachs, που τόσο στενά έχει συνεργαστεί με τον Προβόπουλο, τον Παπαδήμο και τον Παπακωνσταντίνου η οποία τάσσεται υπέρ της επιστροφής στην δραχμή: GOLDMAN SACHS: Βγάλτε την Ελλάδα από το ευρώ

Μαζί με αυτό όμως θα έλθει και η καταστροφή του πολιτικού συστήματος, για να πέσει το βάρος της προσοχής εκεί, ώστε ο επόμενος διορισμένος “Παπαδήμος” να έλθει ως μεσσίας.

Δεν ξέρουμε εάν όλο το πολιτικό σύστημα είναι τόσο διεφθαρμένο στο σύνολο του ώστε να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη μπροστά σε αυτόν τον ξεκάθαρο σχεδιασμό. Δεν πιστεύουμε όμως ότι έχουν τέτοια άγνοια κινδύνου που να μην βλέπουν ότι θα θυσιαστούν ανηλεώς από τους μέχρι πρότινος σπόνσορες τους.

Η λύση γι’ αυτούς είναι μία. Ομολογία τώρα. Αποκαλύψτε τα κρίματα σας και συγκρουστείτε μαζί τους. Αλλιώς, παραμένετε εκβιαζόμενοι από τους βαλιτσοφόρους τραπεζίτες που θα επιχειρήσουν να επιβιώσουν πάνω στα δικά σας πτώματα. Είναι η τελευταία σας ευκαιρία για να σώσετε την πατρίδα και τους εαυτούς σας.

http://olympia.gr/2012/10/12/provopoulos-drachmi/

Eλληνική αφάνεια στην Ευρώπη

Βερολίνο, του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

«Ας περιμένουμε την έκθεση της τρόικας, να δούμε τι έχετε καταφέρει». Αυτή είναι η τελική απάντηση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στις επίμονες ερωτήσεις μου για το αν το Βερολίνο θα κάνει κάποια χειρονομία βοήθειας προς την Αθήνα και τον «ομοϊδεάτη» του, τον κ. Σαμαρά.

 

Μιλάμε στον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών, που μόλις έχει τελειώσει την ομιλία του στο «θερινό πανεπιστήμιο», κύριο thinktank του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, εδώ στο Βερολίνο. Δίπλα μας, η ευρωβουλευτής και αντιπρόεδρος του ΕΛΚ Ρόδη Κράτσα παρακολουθεί απογοητευμένη τη συζήτηση. Μίλησε άλλωστε προηγουμένως και η ίδια για λίγα λεπτά με τον Σόιμπλε και, αν κρίνω από τις εκφράσεις αμφοτέρων, μόνο ενθουσιασμός δεν τους συνεπήρε τους δύο συνομιλητές.  

 

Όπως μας λέει ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών, όλες οι χώρες της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν πρόβλημα, πλην της Ελλάδας, έχουν σημειώσει σημαντική πρόοδο στο θέμα των μεταρρυθμίσεων, της ανταγωνιστικότητας και της δημοσιονομικής εξυγίανσης. «Χάσατε πολύ χρόνο», προσθέτει.

 

Ελλάδα: μια «μαύρη τρύπα» διεθνώς

 

Συνήθως, η ΝΔ λάμπει δια της απουσίας της από τις εκδηλώσεις αυτές, παρόλο που η Ελλάδα βρίσκεται, κατά τραγικό τρόπο, στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής κρίσης. Πάλι καλά που φέτος εδέησε να στείλει την Κυρία Κράτσα να είναι παρούσα, έστω και αν δεν συμμετέχει ως ομιλήτρια σε κάποιο από τα πολλά πάνελ της διοργάνωσης. Οι Ισπανοί ομοϊδεάτες της ΝΔ, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, όχι μόνο είναι παρόντες και πολύ δραστήριοι στη διοργάνωση, έβαλαν μάλιστα εμβόλιμα μια αποκλειστικά δική τους εκδήλωση, όπου παρουσίασαν αναλυτικά τις προτάσεις τους για το πώς θα σωθεί το ευρώ και για την Τραπεζική ‘Ενωση, μοιράζοντας και δύο εύληπτες μπροσούρες στους συνέδρους. Η Ισπανία όμως είναι κράτος δεν είναι καραγκιοζοπαίκτης, σκέφτομαι περπατώντας στους δρόμους του Βερολίνου. «’Ακλαυτοι πάμε προς το τέλος, την κορύφωση της τραγωδίας», είναι η σκέψη που έρχεται στο μυαλό μου, καθώς η οργή εναλλάσσεται με την απελπισία και τη θλίψη.

 

Φταίει η Μέρκελ, φταίνε οι αγορές, φταίει ο κόσμος όλος. Αλλά ο ιστορικός του μέλλοντος θα σταθεί με απορία πάνω σε ένα κολοσσιαίο γεγονός. Το πώς η ελληνική «ελίτ» απέφυγε συστηματικά, όταν δεν συνέδραμε αποφασιστικά, στην επίθεση και την καταστροφή της χώρας της (;). Πως τα κατάφερε όλος ο πλανήτης να μιλάει για την Ελλάδα, απόντων των Ελλήνων. Μόνο τους δύο-τρεις τελευταίους μήνες εδέησε η κυβέρνηση Σαμαρά να αρχίσει τουλάχιστο να διαμαρτύρεται στους Ευρωπαίους για τη διαρκώς ανανεούμενη φιλολογία περί εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ (που δυστυχώς άλλωστε άρχισε η ίδια η ελληνική ελίτ και τη χρησιμοποίησε ευρέως

ως εσωερικό πολιτικό όπλο). Και μόνο κατά την τελευταία επίσκεψή του στη Γερμανία, ο κ. Σαμαράς επιτέλους υπενθύμισε στους Γερμανούς τα πιθανά γεωπολιτικά αποτελέσματα μιας ελληνικής εξόδου από το ευρώ – αν καο δε είμαστε βέβαιοι για την ορθότητα των συγκεκριμένων επιχειρημάτων του προς την Καγκελλάριο. Αν όμως έκανε ένα βήμα προς την ορθή κατεύθυνση, ο κ. Πρωθυπουργός έκανε άλλα δέκα προς τη λάθος. Εγκατέλειψε την αναδιαπραγμάτευση και έκανε δήλωση μετάνοιας για την αρχική «αντιμνημονιακή» του στάση, παρόλο που είναι ηλίου φαεινότερο για όλους τους σημαντικούς οικονομολόγους διεθνώς ότι το ελληνικό μνημόνιο, λόγω κατασκευής και όχι λόγω μη ή κακής εφαρμογής, είναι ίσως το χειρότερο και πιο αποτυχημένο οικονομικό πρόγραμμα στην παγκόσμια οικονομική ιστορία. Η στάση αυτή ακριβώς, των Ελλήνων πολιτικών, είναι που θα επιτρέψει αύριο, όταν έρθει η ώρα του τελικού κραχ, να εκδιωχθεί κακήν-κακώς η Ελλάδα από τι ευρώ και να αποδοθεί στους ‘Ελληνες η πλήρης ευθύνη για ότι θα συμβεί.

 

Θα περίμενε κανείς το ελληνικό συντηρητικό κόμμα, όπως και τα άλλα ελληνικά κόμματα και άλλοι φορείς της χώρας, να βρίσκονται διαρκώς παρόντες σε όλα τα ευρωπαϊκά και διεθνή φόρουμ, να εξηγούν την έκταση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής καταστροφής που σημειώνεται στη χώρα, να προσπαθούν να επηρεάσουν τη διεθνή κοινή γνώμη και τα κέντρα λήψης αποφάσεων. Στην πραγματικότητα, και με ελάχιστες εξαιρέσεις, υπάρχει πλήρης ελληνική αφάνεια διεθνώς. Ο μέσος Γερμανός σήμερα πιστεύει ακράδαντα ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα απολύτως υπεύθυνη για όσα της συμβαίνουν, παρά την κολοσσιαία βοήθεια που δέχεται. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν οι ελληνικές προσπάθειες θα μπορούσαν να αντιστρέψουν μια εικόνα που καλλιέργησε συστηματικά η εφημερίδα Μπιλντ και οι πιο συντηρητικοί κύκλοι της Γερμανίας. Ξέρουμε όμως ότι κανένας από την Ελλάδα δεν κατέβαλε την παραμικρή σοβαρή προσπάθεια να επηρεάσει τη γερμανική και διεθνή κοινή γνώμη, που συχνά κινητοποιήθηκε από μόνη της, όσο και όπως μπορούσε, υπέρ της χώρας μας.

 

Το βλέπω κι εδώ στο Βερολίνο, καθώς Ευρωπαίοι συντηρητικοί πληροφορούμενοι την εθνικότητά μου έρχονται υποψιασμένοι να με ρωτήσουν για το τι πραγματικά συμβαίνει στη χώρα μου και είναι φανερό ότι δεν έχουν ιδέα. Συμμετέχω σε μια συζήτηση για το αν και πως είναι δυνατός ο συνδυασμός ανάπτυξης και δημοσιονομικής πειθαρχίας. Ζητάω τον λόγο και τους λέω ότι έρχομαι από την Ελλάδα, δηλαδή το (προπολεμικό) παρελθόν της Ευρώπης και αντιπροσωπεύω το τρομερό μέλλον της, αν δεν αλλάξουμε αμέσως υπόδειγμα. Τους λέω ότι δεν έχει νόημα η συζήτηση αν δεν πάρουμε υπόψιν μας τα αποτελέσματα που ήδη είχαν οι πολιτικές μας στην Ελλάδα. Τους υπενθυμίζω ότι το «πρόγραμμα σωτηρίας» της χώρας μου έχει προκαλέσει τη μεγαλύτερη ύφεση στη δυτική οικονομική ιστορία, περιλαμβανομένου του Μεγάλου Κραχ του 1929. Η αίθουσα με ακούει σιωπηλή αλλά τεταμένη. Εμφανώς ενοχλημένος από την εισπήδηση της ελληνικής πραγματικότητας, ο Τιτμάγιερ, μέλος του ΔΣ της Ντώυτσε Μπανκ, κάνει νόημα στο προεδρεύοντα να με σταματήσει.  Κλείνω κι εγώ την παρέμβασή μου απευθυνόμενος στον ίδιο και θυμίζοντάς του το τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Ούτε ο ίδιος όμως, ούτε κανείς άλλος από το πάνελ δεν επιχειρεί να ανασκευάσει όσα είπα – είτε σιωπούν, είτε περιορίζονται σε κάνα δύο αμήχανα λόγια συμπάθειας. Αν όμως ακούγανε συνεχώς αυτά τα πράγματα, όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, θα άρχιζε να αλλάζει κάπως και το κλίμα διεθνώς για την Ελλάδα.

 

Από αυτά που λένε, αλλά και από αυτά που δεν λένε, ιδίως οι Ισπανοί συντηρητικοί, αντιλαμβάνομαι ότι θα ήθελαν και ότι χρειάζονται απελπιστικά τη φωνή της Ελλάδας και την περιγραφή του τι συμβαίνει στη χώρα, ως αποτέλεσμα των επιλογών που επέβαλε στην Ευρώπη η Γερμανία. Αυτός είναι πιθανώς και ο λόγος που προτίμησαν να καλέσουν τον γράφοντα τον περασμένο Φεβρουάριο, σε μια ημερίδα για την ευρωπαϊκή κρίση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, εν γνώσει τους του τι θα έλεγε και πως θα περιέγραφε την κατάσταση. Το ζήτημα ενός «μετώπου του Νότου» ή της «περιφέρειας» έχει τεθεί εκ των πραγμάτων, ελάχιστα πράγματα όμως προς αυτή την κατεύθυνση έχουν κάνει οι ‘Ελληνες πολιτικοί και της κυβέρνησης, δυστυχώς όμως και της αντιπολίτευσης. ‘Όταν θα το καταλάβουν θα είναι πια πολύ αργά – ήδη, η κατάσταση τείνει να γίνει μη αντιστρέψιμη, γιατί οι επιμέρους παίκτες αυτού του πολυπαραγοντικού παιγνίου της ευρωπαϊκής κρίσης έχουν αναλάβει ισχυρές δεσμεύσεις σε πολιτικές που δεν μπορούν εύκολα να μην καταλήξουν σε καταστροφή.

 

Ευτυχώς που ήρθε πρόσφατα ο κ. Τσίπρας στη Γερμανία και είχε μια εξαιρετική παρουσία – αν και δεν αρκεί φυσικά μια επίσκεψη τον χρόνο ή το εξάμηνο για να αντιστρέψει τα αποτελέσματα μιας «επικοινωνιακής» επίθεσης που δέχεται σχεδόν τρία χρόνια τώρα, χωρίς να αμύνεται, η Ελλάδα. Θα χρειαζόντουσαν πολύ πολύ περισσότερα για να αρχίσει να αντιστρέφεται η κατάσταση. Δυστυχώς, τείνει ήδη να γίνει ανεπίστρεπτη, γεγονός που «κλειδώνει» όλο και περισσότερο την πορεία της χώρας (ίσως και της Ευρώπης, έστω και με καθυστέρηση φάσης), σε μια ιστορική καταστροφή επικών διαστάσεων. Τα όσα τραβήξαμε τα τελευταία τρία χρόνια θα είναι, σε αυτό το σενάριο, τίποτα μπροστά σε αυτά που έρχονται.

 

Το ελληνικό πολιτικό προσωπικό δεν έχει όμως συνείδηση όλων αυτών ή, αν έχει, η συνείδηση αυτή είναι εξαιρετικά περιορισμένη και ανεπαρκής. Η υποτέλεια και η μειονεξία είναι στο DNA του ‘Ελληνα πολιτικού, που φρόντισε να εμβολιάσει και πλατιά στρώματα της κοινωνίας. Κάποτε, αναπόφευκτα, έρχεται βέβαια και η ώρα της «εξέγερσης», αλλά κι αυτή παίρνει άλογες μορφές, αφού κανείς δεν την έχει προετοιμάσει.  ‘Ετσι, αντί οι δυνάμεις της χώρας να έχουν βγει διεθνώς και να την υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια, προσπαθούν απλά να διαχειριστούν επικοινωνιακά στο εσωτερικό μια καταστροφή, δηλαδή κάτι εξ ορισμού μη διαχειρίσιμο, κάνοντας το σταυρό τους που δεν έχει έρθει ακόμα. Ονειρεύονται ξύπνιοι στην κυβέρνηση, δυστυχώς όχι σπάνια και στην αντιπολίτευση. Η ελληνική πολιτική τάξη κάνει συνήθως «πολιτική» για το θεαθήναι και στο εσωτερικό της χώρας. Αν όμως το μυαλό των πολιτικών είναι μέσα στη χώρα, το πρόβλημά της είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο έξω. Και συνήθως, εκεί έξω δεν υπάρχει κανείς να υπερασπισθεί τα ελληνικά συμφέροντα και απόψεις. Επί τρία χρόνια η Ελλάδα λοιδωρείται κυριολεκτικά παγκοσμίως και είναι ελάχιστη η προσπάθεια υπεράσπισής της. Το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να έχει οικονομική και όχι στρατιωτική μορφή, δεν θα είναι όμως λιγότερο δραματικό από αυτά που έπαθαν οι Σέρβοι και οι Ιρακινοί όταν έχασαν τον «πόλεμο της προπαγάνδας», είδος μπαράζ πυροβολικού πριν από την επίθεση του πεζικού.

 

«Πουλάμε την Ελλάδα στους Κινέζους»

 

«Πουλάμε την Ελλάδα στους Κινέζους» μου λέει ο ‘Ελμαρ Μπροκ, απολαμβάνοντας την αμηχανία που μου προκαλεί με την απάντησή του στην ερώτησή μου για τις γεωπολιτικές συνέπειες της ευρωπαϊκής και ειδικά ελληνικής κρίσης. Ο Μπροκ είναι ένας από τους κύριους «στρατηγικούς εγκεφάλους» της Γερμανίας, από τους ελάχιστους πολιτικούς της χώρας που διαθέτουν καλή αίσθηση της διεθνούς γεωπολιτικής και στρατηγικής πραγματικότητας, οπαδός μιας πολιτικής προσέγγισης με τη Ρωσία, εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Ο κ. Μπροκ έχει πρόσφατα επικρίνει υψηλόβαθμους παράγοντες της παράταξής του, χαρακτηρίζοντας «ανεύθυνες» και ως έχουσες φοβερό κόστος τις δηλώσεις τους περί εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, τονίζοντας ότι αυτές οι δηλώσεις πυροδοτούν την ανησυχία των αγορών.

 

Ο κ. Μπροκ κάνει το «ασυνήθιστο» σχόλιο για τους Κινέζους, υποκύπτονας στον συνήθη πειρασμό ευφυών ανθρώπων να επιδεικνύουν την εξυπνάδα τους, ενίοτε με ανορθόδοξες, προκλητικές δηλώσεις. Κι αφού το πει, μετανοιωμένος κάπως με την αθυροστομία του ρίχνει μια ματιά στο μαγνητόφωνο που κρατάω στο χέρι και μου εξηγεί ότι δεν θα πει ποτέ κανείς κάτι τέτοιο.

 

Αν προκάλεσα αυτό το «παράδοξο» σχόλιο είναι γιατί του «έξυσα πληγές», ρωτώντας τον για τη γεωπολιτική της ευρωπαϊκής κρίσης. «Μα δεν υπάρχει μόνο η Κίνα στην Ανατολική Μεσόγειο», του λέω, υπαινισσόμενος την ύπαρξη άλλων γεωπολιτικών «παικτών», πέραν της Κίνας, προφανών και πολύ πιθανότερων υποψήφιων να καλύψουν ένα «ευρωπαϊκό κενό» στην Ανατολική Μεσόγειο. Προτιμά όμως αυτή τη φορά να μην ακούσει την ερώτηση, παρά να διακινδυνεύσει μια ακόμα «πολιτικά ανορθόδοξη» απάντηση.

 

«Τι συμβαίνει;», τον ρωτώ, «στη χώρα σας δεν αντιλαμβάνονται ότι περιοριζόμενη στα οικονομικά θέματα, και αγνοώντας τα στρατηγικά, η Γερμανία δεν θα μπορέσει ποτέ να παίξει ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη;». «Κυττάξτε», μου απαντά, «σε χώρες όπως η Γερμανία, η Ολλανδία, η Βόρεια Ευρώπη, αυτά που λέτε, οι έγνοιες για αυτές τις πτυχές ασφάλειας κλπ. έχουν υποχωρήσει, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτά ανήκουν στο παρελθόν». Οποιοδήποτε κόστος για να σωθεί το ευρώ δεν είναι μεγάλο, γιατί έτσι σώζουμε και την ειρήνη στην Ευρώπη, προσθέτει, εν επιγνώσει όμως ότι είναι αρκετοί οι παράγοντες και στην παράταξή του που δεν συγκινούνται από τα επιχειρήματά του.

 

«Να πιέσουμε την Ελλάδα»

 

Αν ο Μπροκ ανησυχεί για τις γεωπολιτικές συνέπειες της κρίσης, αυτό δεν τον κάνει διόλου εφεκτικό ως προς την αναγκαιότητα εφαρμογής των «μεταρρυθμίσεων», δηλαδή του Μνημονίου. Και δεν θα μπορούσε νάναι αλλοιώς, όταν δεν έχει γίνει καμιά σοβαρή, αξιόλογη προσπάθεια να εξηγηθεί στη Γερμανία και σε όλη την Ευρώπη τι είναι αυτό το Μνημόνιο και γιατί πρέπει, προς το συμφέρον και της Ελλάδας και της Ευρώπης, να διακοπεί. Πόσο μάλλον που όλα αυτά τα πράγματα τα έχουν υπογράψει και εκθειάσει διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις.

 

«Να πληρώσουν οι εκατομμυριούχοι σας», είναι η μόνη «παραχώρηση» του Μπροκ. Η έκταση και η απροθυμία δίωξης της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς είναι, πρέπει να σημειωθεί, ένα από τα σοβαρότερα επιχειρήματα ή προσχήματα, όσων Ευρωπαίων αρνούνται να αναθεωρήσουν τις ασκούμενες πολιτικές στην Ελλάδα.

 

Σύμφωνα με τον Γερμανό πολιτικό, μόνο τελευταία ο κ. Σαμαράς έχει επιδείξει αξιόπιστο, σοβαρό μεταρρυθμιστικό οίστρο κατά τον Γερμανό πολιτικό. Η Αθήνα, προσθέτει,  πρέπει να πιεσθεί περαιτέρω για να μείνει στο «δρόμο των μεταρρυθμίσεων»

 

«Ευρωπαϊκό Σουδάν κινδυνεύει να γίνει η Ελλάδα»

 

Το μήνυμα του ‘Ελμαρ Μπροκ είναι διπλό: προς την Αθήνα «σκάστε και κολυμπάτε», έστω και αν υπάρχει σήμερα ένας κολοσσιαίος όγκος δεδομένων και αποδείξεων ότι το πρόγραμμα «δεν βγαίνει», προς τους Γερμανούς «μη διανοηθείτε να πετάξετε την Ελλάδα έξω».

 

Κατά τον κ. Μπροκ, οι ανεύθυνες δηλώσεις περί ελληνικής εξόδου και οι ανησυχίες για το αν μείνει η Ελλάδα στο ευρώ και οι Ευρωπαίοι ενωμένοι, μπορούν να πυροδοτήσουν την ανησυχία των αγορών, οδηγώντας σε ένα Κραχ χειρότερο από το 1929. Αυτό δεν θα είχε μόνο δυσμενείς συνέπειες και για την Ελλάδα και για τη Γερμανία. «Εάν οι γείτονές μας χρεωκοπήσουν, θα χρεωκοπήσει και η Γερμανία ως εξαγωγική χώρα» λέει, προσθέτοντας ότι «για τις πολιτικές συνέπειες δεν χρειάζεται να μιλήσουμε». Μια τέτοια εξέλιξη, πιστεύει, θα συνιστούσε στρατηγική καταστροφή και θα στρεφόταν εναντίον των γερμανικών συμφερόντων. «Το να αφήσουμε την Ελλάδα να χρεωκοπήσει θα ήταν πολύ ακριβό για τη Γερμανία, η σωτηρία της θα ήταν φτηνότερη από τη χρεωκοπία. Το ότι 80% των Ελλήνων θέλουν να κρατήσουν τη χώρα στο ευρώ οδηγεί τον Μπροκ στο συμπέρασμα ότι η χώρα δεν θα καταλήξει στη χρεωκοπία.

 

Αυτοί που λένε ότι πρέπει να πετάξουμε την Ελλάδα από το ευρώ, διατυπώνουν μια «λαϊκιστική» θέση για να αποσπάσουν χειροκροτήματα από τα γερμανικά καφενεία, υποστηρίζει ο Μπροκ, που θυμίζει ότι το σύμφωνο της Λισσαβώνας αποκλείει έξωση από την ΕΕ και το ευρώ. Το μόνο που προβλέπεται είναι εθελούσια έξοδος από την ‘Ενωση. Γιατί να ήθελε η Αθήνα να το κάνει; Αν οι ‘Ελληνες επανέφεραν τη δραχμή δεν θα είχαν καμιά δυνατότητα πια να ξανασταθούν στα πόδια τους. Δεν θάβρισκαν κανένα χρηματοδότη, θα έπρεπε να εξυπηρετούν τα χρέη τους σε ευρώ, και να αγοράζουν πρώτες ύλες, όπως το πετρέλαιο, πανάκριβα. Το όφελος που θάχαν με τις καλύτερες εξαγωγικές δυνατότητες για τη φέτα θα ήταν αμελητέο σε σύγκριση με τα μειονεκτήματα. Το αποτέλεσμα θα ήταν η Αθήνα να βρίσκεται συνεχώς κρεμασμένη από την τσέπη των Ευρωπαίων αν δεν θέλουμε να γίνει η Ελλάδα ένα ευρωπαϊκό Σουδάν. Και το Σουδάν έχει τουλάχιστο πετρέλαιο.

 

Μόνο που αυτό που ο Μπροκ δεν θέλει να καταλάβει ή, το πιθανότερο, δεν καταλαβαίνει, είναι επίσης ότι δεν μπορεί να συνεχίσουν οι ‘Ελληνες, σε όλο και μεγαλύτερους αριθμούς να πέφτουν από τις ταράτσες των σπιτιών τους, «για να εφαρμοσθούν τα συμφωνηθέντα».  

 

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ «ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ»

 

Δυόμισυ χρόνια μετά την υπογραφή του Μνημονίου, μετά το PSI, τα δεύτερη δανειακή και τις εκλογές, η Ελλάδα παραμένει σε άνευ προηγουμένου στρατηγικό αδιέξοδο, που κινδυνεύει να παρασύρει και την Ευρώπη σε μείζονα καταστροφή. Κανένας σχεδόν από τους «παίκτες» δεν λέει ορθολογικά πράγματα. Οι ‘Ελληνες και Γερμανοί οπαδοί των Μνημονίων λένε ότι τα κάνουν αυτά για να σώσουν την Ελλάδα μέσα στο ευρώ. Είναι όμως σαφές ότι το χρέος εκτοξεύεται σε παγκοσμίως πρωτοφανή επίπεδα αντί να μειώνεται, η ύφεση που έχει προκληθεί καθιστά μεσοπρόθεσμα, αν όχι βραχυπρόθεσμα αδύνατη την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, καταστρέφει την ελληνική οικονομία, κοινωνία και δημοκρατία και, όλο και πιο πιθανά, κινδυνεύει να καταλήξει σε μια πολύ σοβαρότερη κρίση, που μπορεί να πάρει τη μορφή εμφύλιων και φυλετικών συγκρούσεων, κατάρρευσης του κράτους και γενικευμένης αναταραχής και ανομίας ή στρατιωτικο-αστυνομικού κινήματος, ενεργοποιώντας και άλλες γεωπολιτικές δυνάμεις, που θα επιδιώξουν να το εκμεταλλευθούν.

 

Αν υπήρχε Αθήνα, θα έπρεπε κανονικά να ζητήσει με σαφή και ξεκάθαρα επιχειρήματα μια γενναία αναδιάρθρωση του χρέους, όχι την επανάληψη των καταστρεπτικών γελοιοτήτων του PSI, έκτακτη ανθρωπιστική βοήθεια των εταίρων της και σχέδιο Μάρσαλ. Θα έπρεπε να εξηγήσει με πειστικά επιχειρήματα, και δόξα τω Θεώ υπάρχουν, ότι είναι υποχρεωμένη να διακόψει το πρόγραμμα, ίσως και να πάει σε στάση πληρωμών, αν δεν πάρει ένα πρόγραμμα που να την αφήνει με ένα βιώσιμο κράτος. Θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει μια γιγάντια παγκόσμια καμπάνια υπεράσπισης της χώρας, ενημέρωσης της κοινής γνώμης για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και γιατί συμβαίνουν. Θα έπρεπε να έχει αλλάξει άρδην την κατάσταση της χώρας, καταστρέφοντας το σύστημα φοροδιαφυγής και διαφθοράς και επανιδρύοντας το κράτος, δείχνοντας και διεθνώς ότι η Ελλάδα που ζητάει βοήθεια δεν είναι η Ελλάδα που ξέρουνε. Δυστυχώς, η πολιτική τάξη της χώρας δεν μοιάζει ικανή να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα.

 

Θα χάσουμε έτσι μια ακόμα ιστορική ευκαιρία, που είναι η συγκυρία των αμερικανικών εκλογών για να θέσει η Ελλάδα τα ζητήματά της. Και κινδυνεύουμε η επίσκεψη Μέρκελ να εξελιχθεί σε μια ακόμη γελοιότητα, όπου θα μας «δίνουν» πράγματα που μας έχουν ήδη υποσχεθεί και συμφωνήσει, όπως την επόμενη «δόση» ή και κάτι παραπάνω, με αντάλλαγμα να συνεχίσουμε την πορεία καταστροφής στην κατεύθυνση που δρομολογήσαμε εδώ και τρία χρόνια. Χωρίς ταυτόχρονα, κανείς στην Ελλάδα, να προετοιμάζεται έστω και κατ’ ελάχιστον για την επερχόμενη καταστροφή.

 

Δυσκολεύεται κανείς να αντιληφθεί για ποιό λόγο ακριβώς πανηγυρίζει ο κ. Σαμαράς για την επίσκεψη Μέρκελ. Πήρε πίσω όλα όσα έλεγε, καταβάλλει τρομερές προσπάθειες να την ικανοποιήσει και να εφαρμόσει το πρόγραμμα καταστροφής, έστω κι αν οδηγείται σε πολιτική αυτοκτονία, υπέφερε καρτερικά το φτύσιμο των «αφεντικών». Ε, λογικό δεν είναι να έρθει και μια επίσκεψη η Καγκελλάριος;

 

Τον Μάιο του 2011 ήδη, ο εκδότης της σημαντικότερης οικονομικής εφημερίδας της Γερμανίας Handelsblatt Γκαμπόρ Στάινγκαρτ συνέκρινε, σε μια συνέντευξή του στον γράφοντα, που δημοσίευσε τότε ο «Κόσμος του Επενδυτή», το Μνημόνιο με το αμερικανικό μεταπολεμικό πρόγραμμα Μοργκεντάου, που προέβλεπε την καταστροφή της Γερμανίας και την επιστροφή της σε προβιομηχανική εποχή. Οι ΗΠΑ το αντικατέστησαν αργότερα με το σχέδιο Μάρσαλ, διαγράφοντας τα γερμανικά χρέη, για να μην επικρατήσουν οι κομμουνιστές σε όλη τη Γερμανία. Ο κ. Στάινγκαρτ πρόσθεσε ότι η λύση για την Ελλάδα είναι αναδιάρθρωση χρέους και σχέδιο Μάρσαλ. Γιατί αυτά που υποστηρίζουν οι Γερμανοί δεν μπορούν να τα υποστηρίξουν οι ‘Ελληνες; Γιατί δεν μπορούν να επαναλάβουν αυτό που είπε ο νυν Πρόεδρος της Γαλλίας στην προεκλογική του εκστρατεία, ότι δηλαδή φτιάξαμε ένα πρόγραμμα σωτηρίας που καταστρέφει την Ελλάδα.

 

Ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να μαζέψει τους Γερμανούς και Ευρωπαίους ανταποκριτές στην Αθήνα και να μην τους πει τίποτα δικό του ή του ΣΥΡΙΖΑ. Να μαζέψει μισή σελίδα με τα κύρια οικονομικά στοιχεία της Ελλάδας και δέκα σελίδες με αυτά που έχουν πει ο Σμιτ, ο Στάινγκαρτ, ο Ολάντ, ο Κρούγκμαν, ο Στίγκλιτς, ο Γκαλμπρέιθ, ο Μπόφινγκερ κ.ο.κ. Και να τους καλέσει να τα συγκρίνουν με την πολιτική που ακολουθεί σήμερα η Μέρκελ, ο Σαμαράς και η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση.

 

Τμήμα του άρθρου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Ελλάδα αύριο», της 8.10.2012

Η εμμονή του κ. Τόμσεν του Γιάνη Βαρουφάκη

Προς τι αυτή η εμμονή του κ. Τόμσεν (του εκπροσώπου του ΔΝΤ ο οποίος ηγείται της αντιπροσωπείας της τρόικας στην Ελλάδα) να μειωθούν κι άλλο οι μισθοί; Γιατί απορρίπτει τις προτάσεις του υπουργείου οικονομικών για «ισοδύναμες» περικοπές, π.χ., στις αμυντικές δαπάνες, και επιμένει ότι οι μειώσεις δαπανών πρέπει να προέλθουν από μειώσεις στα εισοδήματα και επιδόματα των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των ανάπηρων ακόμα; Καλά στον δημόσιο τομέα (όπου οι μισθοί επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό). Στον ιδιωτικό όμως, τι τον νοιάζει τον κ. Τόμσεν το επίπεδο των κατώτατων μισθών, των οποίων την μείωση απαιτεί σε επίπεδα χαμηλότερα ακόμα και από εκείνα που θέλουν οι έλληνες εργοδότες (π.χ. ΣΕΒ, ΓΕΣΕΒΕ κλπ); Τόσο μισάνθρωπος είναι; Τόσο τον ενδιαφέρει να γίνουν οι ασθενείς ασθενέστεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι; Τόσο καλά εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εμπόρων όπλων που προτιμά να μειωθεί το πενιχρό εισόδημα της γηραιάς αγρότισσας από το να περικοπούν οι αγορές οβίδων και ερπηστριοφόρων;

Τον κ. Τόμσεν δεν τον γνωρίζω. Όμως είμαι έτοιμος να στοιχηματίσω ότι τα κίνητρά του δεν είναι μισανθρωπικά. Μπορεί το αποτέλεσμα των δράσεων και εμμονών του να συνθλίβουν έναν ολόκληρο λαό, όμως ο ίδιος δεν θεωρεί ότι αυτό είναι το ζητούμενο των απαιτήσεών του. Όπως όλοι μας, έτσι κι εκείνος, εκλογικεύει την στάση του πείθοντας τον εαυτό του ότι πασχίζει για το καλύτερο. Ότι οι απαιτήσεις του, εν τέλει, θα ωφελήσουν όχι μόνο τους δανειστές μας αλλά και τους ίδιους τους εργαζόμενους των οποίων τα εισοδήματα έχει βάλει στο στόχαστρό του. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν μάθαινα ότι λέει στα παιδιά του, πριν κοιμηθούν, πως ο πατέρας τους πασχίζει για το καλό όλων των Ελλήνων, ακόμα κι εκείνων που τον μισούν γιατί τους μειώνει τους ήδη πενιχρούς μισθούς.

Το σκεπτικό που επιτρέπει στον κ. Τόμσεν να κοιμάται ήσυχος τα βράδια είναι η λογική της εσωτερικής υποτίμησης – η οποία αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της ιδεολογίας του ΔΝΤ. Όπως κάθε απλοϊκή ιδέα, είναι δελεαστικότατη. Τι πρεσβεύει η εσωτερική υποτίμηση; Φανταστείτε ότι έχω ένα μαγικό κουμπί που, αν το πατήσω, όλες οι τιμές και όλα τα εισοδήματα της επικράτειας θα μειωθούν ταυτόχρονα και αστραπιαία κατά 20%. Τι αλλάζει στην ζωή μας; Σε πρώτη φάση, τίποτα! Μπορει να έχουμε 20% λιγότερα χρήματα στην τσέπη μας, αλλά όταν πάμε στην ταβέρνα, στο σινεμά, στο σούπερμαρκετ, τα πάντα κοστίζουν 20% φθηνότερα. Οπότε η αγοραστική αξία των χρημάτων μας είναι ακριβώς όση ήταν και πριν πατήσω το μαγικό κουμπί. Όμως, πολύ σύντομα η χώρα, στο σύνολό της, θα έχει μεγάλα οφέλη. Π.χ. όταν θα έρθει ένας ξένος να μας επισκεφθεί, θα βρει τα πάντα 20% φθηνότερα, και μάλιστα σε ευρώ. Αμέσως η μεγαλύτερη εξαγωγική μας βιομηχανία, ο τουρισμός, θα μπει σε εποχή ανάπτυξης. Το ίδιο και οι άλλοι εξαγωγείς μας: στον βαθμό που τα εγχώρια κόστη τους θα έχουν μειωθεί κατά 20%, τα προϊόντα τους θα γίνουν, εν μία στιγμή, 20% ανταγωνιστικότερα! Πριν προλάβουμε να το καταλάβουμε, νέες επενδύσεις, νέα κεφάλαια θα εισρεύσουν στην χώρα, η Ύφεση θα ανακοπεί και λίγο-λίγο η ανάκαμψη θα είναι πραγματικότητα. Σε μερικά χρόνια, τα εισοδήματα θα αρχίσουν να ανεβαίνουν, γρηγορότερα από τις τιμές, και όλοι, ιδίως εκείνοι που σήμερα υποφέρουν από την πολιτική που επιβάλει η τρόικα, θα ανακουφιστούν.

Αυτό είναι το σκεπτικό του κ. Τόμσεν. Για αυτό τον λόγο, τουλάχιστον έτσι λέει στον εαυτό του, εμμένει στην μείωση όλων των μισθών, των συντάξεων, των επιδομάτων. Τι ωραία που θα ήταν αν ο ισχυρότερος άνδρας επί ελληνικού εδάφους είχε δίκιο. Φευ, το σκεπτικό του κ. Τόμσεν είναι απολύτως λάθος. Για τρεις λόγους.

Πρώτον, δεν υπάρχει το μαγικό κουμπί που θα μειώσει το κόστος παραγωγής και τις τιμές ταυτόχρονα. Πάρτε μια επιχείρηση η οποία προκατέβαλε τους μισθούς, το ενοίκιο, τις πρώτες ύλες τον Σεπτέμβριο και που θα φέρει τα προϊόντα της στην αγορά, προς πώληση, στα τέλη Νοεμβρίου. Αν οι τιμές πέσουν τον Οκτώβριο (αφού εκείνη έχει προ-καταβάλει τα κόστη της τον Σεπτέμβριο), τότε τον Νοέμβριο (που θα εισπράξει τα έσοδα από τις πωλήσεις των προϊόντων της) θα βρεθεί αντιμέτωπη με ένα ποσοστό κέρδους μειωμένο κατά 20%. Καθώς το αρχικό ποσοστό κέρδους, στο οποίο προσέβλεπε, μπορεί να ήταν κατά πολύ χαμηλότερο (π.χ. 8%), δεν είναι καθόλου απίθανο η επιχείρηση αυτή να βρεθεί αντιμέτωπη με μια καταστροφική ζημιά (π.χ. της τάξης του 12%). Να γιατί η λογική της εσωτερικής υποτίμησης έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των επιχειρήσεων: Σε μια περίοδο που οι τιμές και οι μισθοί μειώνονται (ακόμα και αν μειώνονται στον ίδιο βαθμό), δεδομένου του ότι περνά ένα διάστημα μηνών μεταξύ της εκκίνησης της παραγωγικής διαδικασίας και της είσπραξης του τζίρου της επιχείρησης, οι επιχειρήσεις αναγκάζονται να προπληρώσουν εργασία, πρώτες ύλες, ενοίκια στις υψηλότερες τιμές του παρελθόντος αλλά να εισπράξουν τις χαμηλότερες τιμές που θα επικρατήσουν σε μερικούς μήνες. Για αυτόν τον απλό λόγο, η εσωτερική υποτίμηση (δηλαδή η σταδιακή υποχώρηση τιμών και μισθών) διώχνει τις επιχειρήσεις από την χώρα, συμπιέζει τις επενδύσεις και, γενικότερα, επιδεινώνει την υφιστάμενη Ύφεση.

Δεύτερον, δεν υπάρχει το μαγικό κουμπί που θα μειώσει τις τιμές και τους μισθούς ταυτόχρονα. Σε περίοδο ύφεσης, κάθε μέρα που περνά, επιχειρήσεις πτωχεύουν ή, τουλάχιστον, συρρικνώνουν την παραγωγή τους. Εκείνες που επιβιώνουν, γίνονται όλο και πιο… μόνες – καθώς οι ανταγωνιστές τους κατεβάζουν τα ρολά. Έτσι, μειώνεται ο ανταγωνισμός σε κάθε αγορά ή κλάδο. Στον τραπεζικό, στα γαλακτοκομικά, στις υπηρεσίες, στην βιομηχανία, στις εισαγωγές ακόμα. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι επιχειρήσεις που παραμένουν εν ζωή, παρά την μείωση της ζήτησης που αντιμετωπίζουν, αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη (μονοπωλιακή ή ολιγοπωλιακή) εξουσία επί της τιμής. Μπορεί η πίτα να μικραίνει στο σύνολό της, αλλά οι επιχειρήσεις που τα καταφέρνουν να επιβιώσουν αποσπούν όλο και μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της πίτας. Έτσι, ο ρυθμός μείωσης των τιμών είναι σημαντικά μικρότερος από τον ρυθμό μείωσης των μισθών. Σε ιδιωτικό επίπεδο, και πρόσκαιρα, οι επιχειρηματίες χαίρονται που το χάσμα τιμών και μισθών αυξάνεται υπέρ τους (καθώς σηματοδοτεί αύξηση του ποσοστού κέρδους τους). Όμως, πολύ γρήγορα αρχίζουν να θορυβούνται, καθώς αναρωτιούνται (σωστά): «Και τώρα ποιος θα αγοράζει τα προϊόντα μας στο μέλλον, όταν η αγοραστική αξία των μισθών μειώνεται συνεχώς, δεδομένου ότι οτι οι τιμές συνολικά πέφτουν πιο αργά από τους μισθούς);» Αυτή η ερώτηση δεν έχει «καλή» απάντηση. Η μόνη λογική απάντηση είναι ότι η ζήτηση για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους είναι καταδικασμένη να φθίνει. Λογικά, οι επιχειρηματίες, μπροστά σε αυτό το φάσμα, ακυρώνουν όλα τα επενδυτικά τους σχέδια, μειώνουν το προσωπικό και, το χειρότερο, στέλνουν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό.

Τρίτον, η θεωρία της εσωτερικής υποτίμησης αφήνει εκτός ανάλυσης την τραπεζική κρίση, η οποία φουντώνει όσο μισθοί και τιμές μειώνονται. Ας εξετάσουμε την περίπτωση της Άννας η οποία, πριν μερικά χρόνια, σύναψε δύο δάνεια με μια τράπεζα. Το ένα ήταν για την επιχείρησή της, με το οποίο αγόρασε το γραφείο της και τον σχετικό εξοπλισμό, ενώ το άλλο ήταν στεγαστικό δάνειο, με το οποίο αγόρασε διαμέρισμα. Έστω ότι το πρώτο δάνειο ήταν για 500 χιλιάδες και το δεύτερο, το στεγαστικό, ήταν για 200 χιλιάδες. Αυτά τα δάνεια ύψους 700 χιλιάδων είχαν υπολογιστεί, τόσο από την μεριά της Άννας όσο και από την πλευρά της τράπεζας, δεδομένων των τιμών που χρέωνε η επιχείρηση της Άννας στους πελάτες της (καθώς από αυτόν τον τζίρο θα κατέβαλε η Άννα να στην τράπεζα, μήνας έμπαινε μήνας έβγαινε, τις δόσεις της). Έστω ότι το σενάριο του κ. Τόμσεν εφαρμόζεται άψογα, πατώντας το μαγικό κουμπί που μειώνει όλες τις τιμές κατά 20%. Παρατηρείτε το πρόβλημα; Καθώς το μαγικό αυτό κουμπί δεν θα μειώσει, παράλληλα με τις τιμές και τους μισθούς, το ύψος των δύο δανείων της Άννας, η Άννα θα πρέπει τώρα να πληρώνει τις ίδιες δόσεις από τον κατά 20% χαμηλότερο τζίρο της επιχείρησής της. Πολλές Άννες απλά δεν θα μπορέσουν να το κάνουν. Έτσι, αυξάνεται το ποσοστό των τραπεζικών δανείων που δεν εξυπηρετούνται. Που «σκάνε» στα χέρια των τραπεζών. Ακόμα και να κατασχέσει  το σπίτι και το γραφείο της Άννας η τράπεζα, δεν μπορεί να το πουλήσει (παίρνοντας τα δανεικά πίσω) σε μια αγορά ακινήτων γεμάτη πωλητές και χωρίς σχεδόν κανέναν αγοραστή. Να λοιπόν γιατί η λογική του κ. Τόμσεν είναι καταστροφική για τις ήδη πτωχευμένες τράπεζες οι οποίες θα χρειάζονται όλο και περισσότερα κεφάλαια (στο πλαίσιο της ανακεφαλαιοποίησης που γιγαντώνει το δημόσιο χρέος) όσο περισσότερο προχωρά η εσωτερική υποτίμηση.

Περιληπτικά, παρ’ όλο ότι, εκ πρώτης όψεως, η εμμονή του κ. Τόμσεν φαίνεται να έχει μια λογική βάση, μια προσεκτική ματιά στις επιπτώσεις της οδηγεί στο ασφαλέστατο συμπέρασμα πως αποτελεί το απεχθέστερο μέρος της Κρίσης και όχι την ελπίδα επίλυσής της. Γεννάται όμως, σε αυτό ακριβώς το σημείο, το εύλογο ερώτημα: Καλά, και ο κ. Τόμσεν, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η ΕΕ δεν το γνωρίζουν αυτό; Γιατί εμμένουν στην εσωτερική υποτίμηση; Επιτρέψτε μου να απαντήσω στην βάση τριών εξηγήσεων:

Πρώτος λόγος είναι ότι η ιδεολογία τυφλώνει ακόμα και τους «τεχνοκράτες». Όπως ακριβώς κάποιοι στο ΚΚΕ θα αρνούνται τα εγκλήματα του Στάλιν ακόμα κι αν τους μεταφέρουμε με μια χρονομηχανή στα γκούλαγκ και στα κρατητήρια της NKGB, έτσι και οι άνθρωποι του ΔΝΤ δύσκολα απαγκιστρώνονται από μια ιδεολογική τοποθέτηση. Σε πιο πολιτισμένο περιβάλλον, από την μυστική αστυνομία απολυταρχικών καθεστώτων και τους διαδρόμους του ΔΝΤ στην Ουάσινγκτον τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρώ εντός των πανεπιστημίων την αδυναμία συναδέλφων μου, οικονομολόγων, να έρθουν αντιμέτωποι με στοιχεία και επιχειρήματα που αντικρούουν τα μοντέλα στα οποόα έχουν επενδύσει μια ζωή. Το κατανοώ. Ανθρώπινο είναι. Χρειάζεται μια μορφή ηρωισμού και αυταπάρνησης για να παραδεχθεί ακόμα κι ένας τεχνοκράτης ότι η κοσμοθεωρία του ήταν λανθασμένη. Ιδίως όταν δεν έχει άλλη για να την αντικαταστήσει!

Δεύτερος λόγος είναι ότι δουλειά του ΔΝΤ είναι να πάρει το μέρος των δανειστών μετά την έκρηξη ενός μεγάλου δημόσιου χρέους. Να σπεύσει να δανείσει τους υπερχρεωμένους με σκοπό να μην κουρευτούν τα δάνεια των δανειστών τους (ή, τουλάχιστον, να πάρουν πίσω οι δανειστές το μέγιστο δυνατόν ποσοστό των ποσών που τους οφείλουν). Το ΔΝΤ, με άλλα λόγια, μπαίνει στον πόλεμο μεταξύ δανειστών και οφειλετών πάντα με το μέρος των δανειστών. Η ειρωνεία είναι ότι στην σκέψη των ανθρώπων του ΔΝΤ κυριαρχεί μια απλουστευμένη έκδοση της θεωρίας του… Μαρξ (συγκεκριμένα του πρώτου τόμου του Das Kapital), σύμφωνα με την οποία η μείωση των μισθών οδηγεί νομοτελειακά στην αύξηση της υπεραξίας των εργοδοτών. Και που καταλήγει, σύμφωνα με τον Μαρξ, αυτή η υπεραξία; Η υπεραξία, έλεγε ο Κάρολος, χρησιμοποιείται από τους καπιταλιστές για να αποπληρωθούν δάνεια και τόκοι, κι ότι μείνει να τους μείνει ως κέρδος. Να λοιπόν μια άλλη διάσταση της εμμονής του κ. Τόμσεν και του ΔΝΤ: στηριζόμενος σε μια υπεραπλουστευτική μαρξιστική θεώρηση, ελπίζει πως η μείωση των μισθών (εφόσον τελικά είναι μεγαλύτερη από την μείωση των τιμών) θα ωφελήσει τους… δανειστές γαι τους οποίους πασχίζει.

Τρίτος (και τελευταίος) λόγος είναι ότι η λογική του ΔΝΤ συνάδει με το μύθευμα που κυριαρχεί στην Γερμανία (ως προς το τι έφταιξε στην Ευρωζώνη και πως πρέπει να επιλυθεί το πρόβλημα σε χώρες όπως η Ελλάδα). Η γερμανική κοινή γνώμη ακούει για τρία χρόνια τώρα ότι η Κρίση του Ευρώ προκλήθηκε επειδή στις χώρες της Περιφέρειας οι εργαζόμενοι χαμηλής παραγωγικότητας εισέπρατταν μισθούς που δεν δικαιολογούσε η παραγωγικότητά τους. Το απλοϊκό (και πέρα για πέρα καταστροφικό) συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ένας νους που δεν ενδιαφέρεται να εντρυφήσει περισσότερο στο πρόβλημα (αλλά αρκείται στην καταδίκη του «ξένου», του μεσογειακού, του «άλλου») είναι ότι η λύση θα έρθει με την μείωση των μισθών. Καθώς λοιπόν το ΔΝΤ πασχίζει με όλες του τις δυνάμεις να παραμείνει εμπλεγμένο στις «διασώσεις» των πτωχευμένων κρατών-μελών της Ευρωζώνης, κάτι για το οποίο τον πρώτο και τελευταίο λόγο έχει η Γερμανία, η λογική του κ. Τόμσεν συνάδει πλήρως με τα συμφέροντα του οργανισμού που εκπροσωπεί.

Όταν λοιπόν βλέπουμε στην τηλεόραση την συνοφρυωμένη έκφραση του κ. Τόμσεν, την ώρα που εισέρχεται στο Υπουργείο Οικονομικών για να απαιτήσει άλλη μια φορά από τον κ. Στουρνάρα κι άλλες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, καλό είναι να θυμόμαστε τι κινεί τον άνδρα. Ούτε ο ανθελληνισμός, ούτε ο μισανθρωπισμός, ούτε καν η έλλειψη συμπάθειας προς τους δεινοπαθούντες. Όχι, τον κινεί ένας φρικτός συνδυασμός θεωρητικής υπερπλούστευσης και θεσμικών δεσμεύσεων ο οποίος, στον καιρό της Κρίσης, αντί να την επιβραδύνουν της δίνουν νέα πνοή.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=18756

Χρυσή Αυγή & Ανωτάτη Γκεμπελική

του Γιώργου Ρακκά από το Άρδην τ. 90 που κυκλοφορεί

Ο τρόπος με τον οποίον ασκεί η Χρυσή Αυγή πολιτική, συχνά παραγνωρίζεται, και παρερμηνεύεται. Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος για τον οποίον πολλές φορές η Χρυσή Αυγή διαθέτει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Γιατί αντιμετωπίζουμε ένα αντισυμβατικό πολιτικό μόρφωμα, που υπακούει στη δική του θεωρία και έχει τους δικούς τους κανόνες, εντελώς συμβατικά. Παίρνουμε ως μέτρο την πολιτική δεοντολογία των υπολοίπων, η οποία μάλιστα, στις συνθήκες κατάρρευσης της μεταπολιτευτικής πολιτικής ζωής, έχει ξεφτίσει εντελώς.
Έτσι, όμως, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να κατανοήσουμε το φαινόμενο Χ.Α. Κι αν δεν το κάνουμε αυτό, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να το αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά. Ως προς αυτό, δεν βοηθούν οι απαξιωτικές λογικές, που εξαντλούν την ερμηνεία των πεπραγμένων της Χ.Α., σε σχήματα του τύπου «σχιζοφρενείς φασίστες» ή «αποβράσματα του παρελθόντος». Τέτοιες τοποθετήσεις δεν καταφέρνουν τίποτα, και μαρτυρούν μια κακεντρέχεια, που προκύπτει από την αδυναμία πραγματικής αντιμετώπισης του φαινομένου.
Γι’ αυτό θα πρέπει να το πάρουμε στα σοβαρά. Η Χ.Α. είναι αυτό που δηλώνει: Ένα ναζιστικό κόμμα που πράττει βάσει της εθνικοσοσιαλιστικής θεωρίας και πρακτικής. Γι’ αυτό και προκειμένου να την κατανοήσουμε, θα πρέπει να στραφούμε πίσω, στις πολιτικές αντιλήψεις του Γκέμπελς και του Χίτλερ. Τι κι αν οι ίδιοι αρνούνται κάθε σχέση, μ’ αυτούς που αιματοκύλησαν την Ευρώπη, κατέκτησαν την Ελλάδα, εξώθησαν σε λιμό τον ελληνικό λαό, και προσπάθησαν να τον εξευτελίσουν παντοιοτρόπως; Όσο κι αν το κρύβουν, η ταυτότητα και ο χαρακτήρας τους το φωνάζει. Έτσι, είναι ευκολότερο να αποκωδικοποιήσουμε τη στρατηγική και την τακτική των Ελλήνων ναζί, αντιπαραβάλλοντάς την με τη γερμανική ναζιστική πρακτική θεωρία.

Προπαγάνδα

«H επιτυχία είναι σημαντικό πράγμα. Η προπαγάνδα δεν είναι ένα ζήτημα του πνευματικού μέσου όρου, αλλά ένα ζήτημα για πρακτικά μυαλά. Δεν πρέπει να είναι αγαπητή ή θεωρητικά ορθή. Δεν με ενδιαφέρει να δίνω υπέροχους, αισθητικά κομψούς λόγους, ή να μιλάω έτσι που να προκαλώ το κλάμα των γυναικών. Ο στόχος του πολιτικού λόγου είναι να πείσω τους ανθρώπους ότι είναι σωστό αυτό που σκεφτόμαστε. Μιλάω διαφορετικά στις επαρχίες απ’ ό,τι στο Βερολίνο, και όταν μιλάω στο Μπαϊρόιτ, λέω διαφορετικά πράγματα από αυτά που λέω στο Φάρους Χωλ. Αυτό είναι ζήτημα πρακτικής, όχι θεωρίας. Δεν θέλουμε ένα κίνημα λιγοστών κοφτερών μυαλών, αλλά μάλλον ένα ρεύμα που μπορεί να κατακτήσει τις ευρύτερες μάζες. Η προπαγάνδα θα πρέπει να είναι δημοφιλής, όχι διανοητικά ευχάριστη. Δεν είναι στο έργο της προπαγάνδας να αποκαλύπτει πνευματικές αλήθειες.»
[Ιωσήφ Γκέμπελς, «Γνώση και προπαγάνδα», 9 Ιανουαρίου 1928. Ομιλία σε σεμινάρια εκπαίδευσης των μελών του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος]
Η πολιτική προπαγάνδα της Χρυσής Αυγής είναι ολότελα εργαλειακή. Όλα τα μέσα υποκύπτουν στον υπέρτατο σκοπό, στην μεγιστοποίηση της απήχησης μέσα στις μάζες. Σε αυτό τον στόχο, τα πάντα μπορούν να λεχθούν, και όλα μπορούν να υποστηριχθούν. Πολλοί προσπαθούν να ξεμπροστιάσουν την Χ.Α. αναφερόμενοι στις πλείστες όσες ιδεολογικές κωλοτούμπες έχει κάνει σε σχέση με τον φιλοχιτλερισμό, την γερμανολατρία, τον παγανισμό, τον αντιχριστιανισμό κ.ο.κ.
Εντούτοις, τέτοιες κριτικές φαίνονται ακίνδυνες, καθώς σήμερα οι εκπρόσωποι της Χρυσής Αυγής ισχυρίζονται με το ίδιο πάθος τα αντίθετα. Και τούτο γιατί μέσα από την ακραία εργαλειακή λογική, επιδεικνύουν μεγάλη ιδεολογική ευελιξία και μπορούν ενίοτε να παρουσιάζονται με πολλά προσωπεία: από έναν κινηματικό εθνικισμό που συγκρούεται στους δρόμους, μέχρι την πιο αυταρχική λογική της τάξης και της ασφάλειας. Ή άλλοτε μπορούν εύκολα να μεταβληθούν, από διαπρύσιους κήρυκες ενός φυλετικού εργατισμού, σε απεργοσπάστες.
Πίσω από αυτόν τον επικοινωνιακό θόρυβο, ο οποίος γίνεται εντονότερος σε μια εποχή σαν τη δικιά μας –όπου τα πάντα μπορούν να λεχθούν και τίποτε δεν ελέγχεται–, υπάρχει ένας σκληρός ιδεολογικός πυρήνας που πρέπει να αποκαλυφθεί. Πίσω από τις αντιφατικές τοποθετήσεις, οι οποίες συνιστούν αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν «προπαγάνδα», υπάρχει ένας κοινός τόπος προς τον οποίον κάθε φορά συγκλίνουν: το μίσος προς τη δημοκρατία, την αυτο-οργάνωση των μαζών, και οτιδήποτε ανακόπτει την δική τους στρατηγική, της υποκατάστασης του κράτους, των κινημάτων, της πολιτικής εν γένει, από τον δικό τους ναζιστικό μηχανισμό.
Δεύτερον, όπως είναι γνωστό, και εφόσον «έργο της προπαγάνδας δεν είναι να αποκαλύπτει πνευματικές αλήθειες», πρέπει πάντοτε να γνωρίζουμε ότι στον λόγο της Χρυσής Αυγής, δεν υπάρχουν όρια μεταξύ αλήθειας και ψεύδους. Η αναλογία τους υποτάσσεται στην εκάστοτε αναγκαιότητα. Για παράδειγμα, είναι γνωστή σε όλους η ιστορία, ότι μέλη της Χρυσής Αυγής πέταξαν έξω, για λογαριασμό ενός ανήμπορου ιδιοκτήτη, μετανάστες που έκαναν κατάληψη στο οίκημα που υποτίθεται ότι νοίκιαζαν, ενώ δεν τον είχαν πληρώσει για χρόνια. Η Χ.Α. παρενέβη, λέει η ιστορία, πέταξε έξω τους ενοίκους, αφού τους ανάγκασε να καταβάλουν τα χρωστούμενα, και παρέδωσε το σπίτι βαμμένο. Αυτήν την ιστορία, την έχουμε ακούσει και την έχουμε διαβάσει δεκάδες φορές, από κάθε δυνατή πηγή. Έπειτα από το συμβάν, συνεχίζει η ιστορία, ο απελπισμένος ιδιοκτήτης εγκατέλειψε κάθε ενδοιασμό, και στήριξε την Χρυσή Αυγή στις εκλογές.
Είναι βέβαιο, πως η Χρυσή Αυγή ασκεί κοινωνικό έργο στη βάση (συχνά με το… αζημίωτο), κυρίως στις περισσότερο υποβαθμισμένες και φτωχές μητροπολιτικές γειτονιές της χώρας. Εντούτοις, είναι αμφίβολο μέχρι σε ποιο βαθμό ανταποκρίνεται κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα ή διογκώνεται θεαματικά. Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμία σημασία. Εκείνο που μετράει είναι πως οι θετικές φήμες κυκλοφορούν από στόμα σε στόμα και μπορούν να ανοίξουν ρωγμές στον τοίχο της αντιπάθειας που πολλές φορές εισπράττει η Χ.Α. Γι’ αυτό και χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν. Όντως, αυτού του τύπου η προπαγάνδα θυμίζει λίγο την προπαγάνδα στο πεδίο των μαχών. Κι αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία, διότι πρέπει να κατανοήσουμε ότι το ναζιστικό φαινόμενο, ακόμα και επικοινωνιακά, δρα σε συνθήκες πολέμου: Σημασία έχει να καταρρακώνεις ηθικά τον αντίπαλο και να κερδίζεις έδαφος. Σε κάθε επίπεδο.
Χρήσιμο για να κατανοήσουμε το πώς λειτουργούν σε τέτοιες συνθήκες, είναι και το παρακάτω διαβόητο απόσπασμα του Αδόλφου Χίτλερ, από τον Αγώνα:
«…Ξεκινούσαν και βασίζονταν γι’ αυτή την προσπάθεια στην τελείως ορθή αρχή ότι μόνο με το μεγάλο ψέμα βρίσκει κανείς οπαδούς μέσα σε μια ορισμένη τάξη ανθρώπων: Η μεγάλη μάζα του λαού αφήνει πραγματικά πιο εύκολα να διαφθαρούν οι πιο λεπτές φλέβες της καρδιάς της απ’ το κακό, πράγμα που δεν γίνεται ποτέ θεληματικά κι ευσυνείδητα: Έτσι, με την πρωτόγονη απλότητα των συναισθημάτων της γίνεται πολύ πιο εύκολα θύμα ενός μεγάλου ψέματος παρά ενός μικρού. Η ίδια πάλι γενικά δεν λέει παρά μικροψέματα, ενώ θα ένιωθε βαθύτατη ντροπή να πει μεγάλα…»
[Αδόλφος Χίτλερ, O Αγών μου, Τόμος Ι, κεφάλαιο 10, σελ. 213, Μετάφραση Δ. Π. Κωστελένου, ανώνυμη έκδοση, χ.χ.]

Μίσος, μίσος, μίσος

«Κάποιοι παραπονιούνται: «Το μόνο που κάνετε είναι να κριτικάρετε! Όλο παραπονιέστε. Δεν μπορείτε να βελτιώσετε οι ίδιοι τα πράγματα!» Άλλοι λένε ότι «η Άνγκριφ [Επίθεση –Η εφημερίδα που εξέδιδε ο Γκέμπελς στο Βερολίνο] είναι εντελώς αρνητική». «Πείτε και κάτι θετικό για αλλαγή». Λοιπόν, δεν είμαι σε θέση να πω τίποτε θετικό για τον Ισίδωρο Βάις [Εβραίος, υπαρχηγός της αστυνομίας στο Βερολίνο και συχνός στόχος του Γκέμπελς]. Μπορώ να είμαι μόνον αρνητικός. Και δεν υπάρχει τίποτα θετικό που μπορώ να πω για τη Δημοκρατία. Δεν υπάρχει τίποτε το θετικό σ’ αυτήν. Μπορώ να πω κάτι θετικό, μόνο εφόσον εξολοθρεύσω το αρνητικό. Ο πιο εξαίρετος κυβερνήτης στη γη δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα με αυτήν την Δημοκρατία. […]. Ο Χίτλερ κάποτε είπε: «Κρατήστε αυτούς τους ξερόλες, που πάντοτε θέλουν να κάνουν κάτι θετικό, μακριά μου». Μπορούμε να είμαστε θετικοί μόνον εφόσον απαλλαγούμε από το αρνητικό.»
[Ιωσήφ Γκέμπελς, «Γνώση και προπαγάνδα», 9 Ιανουαρίου 1928. Ομιλία σε σεμινάρια εκπαίδευσης των μελών του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος]
Η Χ.Α. γνωρίζει πολύ καλά ότι, σε καιρούς σαν τον δικό μας, όπου βασιλεύει η έλλειψη προοπτικής και η απελπισία, η πολιτική αποδοτικότητα του μίσους μεγιστοποιείται, ιδιαίτερα μεταξύ των φτωχότερων στρωμάτων. Γι’ αυτό και η πολιτική της είναι πολιτική του μίσους και του αρνητισμού.
Σπάνια θα ακούσουμε τους εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής να αναπτύσσουν προγραμματικό λόγο – πέρα από κινήσεις εντυπωσιασμού, όπως στην περίπτωση των κοινοβουλευτικών αποζημιώσεων και των αυτοκινήτων που δικαιούνται οι βουλευτές. Πέρα από αυτά, δεν υπάρχει σταθερή προγραμματική βάση, ενώ ταυτόχρονα επιδεικνύεται μεγάλη προσαρμοστικότητα στο να ενσωματώνονται τα δίκαια αιτήματα αιχμής των ανταγωνιστών, του ΣΥΡΙΖΑ ή των Ανεξάρτητων Ελλήνων.
Όσο για τις αδυναμίες, τις αντιφάσεις, τον αποκρουστικό φαιό χαρακτήρα του όλου εγχειρήματος, είναι πολύ εύκολο να κρύψει κανείς τις δικές του αμαρτίες κάτω από τα εγκλήματα των αντιπάλων – και ιδιαίτερα της άρχουσας τάξης και των πολιτικών ελίτ που μας έχουν βυθίσει σε αυτό το τέλμα. Έτσι, για παράδειγμα, στο πρόσωπο του Λαλιώτη ή της Δαμανάκη, που αντιπροσωπεύουν τη διαστροφή του μηνύματος του Πολυτεχνείου στον πιο χυδαίο αμοραλισμό, την εξουσιολαγνεία και την διαφθορά, καταδικάζονται συλλήβδην και οι ελάχιστες θετικές αξίες που σηματοδοτεί πια η ρημαγμένη μεταπολίτευση.
Η διαδικασία είναι εύκολη: Όταν η δυσαρέσκεια προσκρούει στον γρανιτένιο τοίχο της απελπισίας, επωάζεται το μίσος, το οποίο εύκολα μπορεί να διαστραφεί σε πόλεμο κατά πάντων. Η Χ.Α. οικειοποιείται αυτόν τον μηχανισμό, και τον μεταβάλλει σε οργανωτική και πολιτική πολλαπλασιαστική της δύναμη. Εξάλλου, κάτι τέτοιο είναι πολλαπλά βολικό για τη Χρυσή Αυγή, γιατί, εντός αυτής της λογικής, αναπαράγεται ένας πολύ βολικός για τον αυταρχισμό της πολιτικός καταμερισμός: Οι πολλοί μισούν, οι λίγοι διεκπεραιώνουν. Κοντολογίς, δεν υπάρχει κανένας δημιουργικός τρόπος για τη συμμετοχή του λαού στην πολιτική διαδικασία. Το πολύ να γίνει εργαλείο, ποτέ πρωταγωνιστής.
Αυτή η πρακτική, όμως, ενταφιάζει την μακροπρόθεσμη, οραματική πολιτική πνοή. Τη μόνη που μπορεί να αποτελέσει βάση για την έξοδο από την κρίση. Το τι θα κάνει ο ελληνισμός για να συνεχίσει όρθιος τον 21ο αιώνα είναι ψιλά γράμματα για την Χρυσή Αυγή, που στιγματίζει τέτοιες αντιλήψεις ως θεωρητικές αερολογίες. Γι’ αυτό και, επί της ουσίας, δεν αντιπροσωπεύει παρά μια θερμή εκδοχή του παρόντος αδιεξόδου, όπου το θερμόμετρο της σύγκρουσης ανεβαίνει, και εκτονώνει την δυσαρέσκεια που πηγάζει από την καταρράκωση των όρων της ζωής και της αξιοπρέπειας. Στη Γερμανία, αυτός ο μηχανισμός εξωτερικεύτηκε όταν οι ναζί πήραν την εξουσία, και αυτή η αρνητική ορμή του πλήθους μεταβλήθηκε σε πρώτο καύσιμο της ναζιστικής πολεμικής μηχανής. Στη δική μας περίπτωση, που ζούμε στην αδύναμη Ελλάδα της υπαρξιακής κρίσης των δέκα εκατομμυρίων, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα τέτοιου τύπου εξωτερίκευσης. Γι’ αυτό ήδη διαφαίνεται η εμφυλιοπολεμική εκτροπή του αρνητισμού της Χρυσής Αυγής.

Διαβόητοι ή δημοφιλείς, μικρή σημασία έχει

«Δεν έχει καμία σημασία εάν η προπαγάνδα είναι ανώτερου επιπέδου. Το ζήτημα είναι αν μπορεί να πετύχει το σκοπό της. Ο πρώτος σκοπός, όταν ήλθα στο Βερολίνο, ήταν να κάνω την πόλη να μας γνωρίσει. Μπορούσαν να μας μισήσουν, ή να μας αγαπήσουν, μόνο που θα ‘πρεπε πρώτα να μας γνωρίσουν. Πετύχαμε αυτό το στόχο. Τώρα μας μισούν και μας αγαπούν. Όταν κάποιος ακούει τον όρο εθνικοσοσιαλισμός, δεν ρωτάει «Τι είναι αυτό;». Από τη στιγμή που πετύχαμε τον πρώτο στόχο μας, μπορούμε να εργαστούμε για τον δεύτερο, να μεταβάλουμε το μίσος σε αγάπη και την αγάπη σε μίσος, αλλά ποτέ σε αδιαφορία. Η μάχη εναντίον της αδιαφορίας είναι η χειρότερη μάχη. Μπορεί να υπάρχουν δύο εκατομμύρια άνθρωποι που μισούν το θάρρος μου, που με προπηλακίζουν και με συκοφαντούν, αλλά γνωρίζω ότι στο τέλος μπορώ να κερδίζω κάποιους από αυτούς.»
[Ιωσήφ Γκέμπελς, «Γνώση και προπαγάνδα», 9 Ιανουαρίου 1928. Ομιλία σε σεμινάρια εκπαίδευσης των μελών του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος]
Πολλοί αναρωτιούνται γιατί η Χ.Α. δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος στην τακτική της. Στα μάτια τους, είναι εντελώς παράδοξο, γιατί υπερασπίζονται γεγονότα που για τον πολιτικό πολιτισμό των υπολοίπων συνιστούν σκάνδαλο, όπως είναι τα χαστούκια του Κασιδιάρη, ή τα «εγέρθητω» του Γερμένη.
Κι όμως! Πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, ότι, στην δοσμένη φάση της ανάπτυξής τους, στην Χρυσή Αυγή, σκέφτονται περισσότερο ως… ροκ σταρ, παρά ως αυτό που έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε πολιτικό. Γνωρίζουν πολύ καλά τις μηντιακές τεχνικές της πρόκλησης, και απλώς επιδιώκουν να καταλάβουν χώρο στη δημόσια συζήτηση. Αρνητικό ή θετικό, όπως διδάσκει και ο μεγάλος διδάσκαλός τους Ιωσήφ Γκέμπελς, μικρή σημασία έχει. Εκείνο που επιδιώκουν είναι να τους συζητούν όλοι, από τα κανάλια και τις εφημερίδες, μέχρι τα καφενεία.

Το βιβλίο του Γ. Γκέμπελς που πουλά το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο της Χρυσής Αυγής

Ζωτικός χώρος

«…Ήταν μια προβοκάτσια που δεν είχε ξαναδεί το Βερολίνο. Ο Μαρξισμός θεωρεί πρόκληση εάν ένα άτομο με εθνικοσοσιαλιστικά αισθήματα τα εκφράσει σ’ ένα εργατικό προάστιο. Και στο Γουέντινγκ;! Το κόκκινο Γουέντινγκ ανήκει στο προλεταριάτο! Συνέβαινε έτσι για δεκαετίες, και κανείς δεν είχε το κουράγιο να αρνηθεί και ν’ αποδείξει ότι δεν ήταν έτσι. Και στο Φάρους Χωλ –αυτό ήταν αδιαμφισβήτητο προπύργιο του Κ.Κ.Γ. Εκεί πραγματοποιούσαν τα συνέδρια του κόμματος. Σχεδόν κάθε βδομάδα συγκεντρώνονταν τα πιο πιστά και ενεργά μέλη τους. Εκεί, μπορούσε να ακούσει κανείς μόνο για την παγκόσμια επανάσταση και για την διεθνή ταξική αλληλεγγύη. Εκεί, κανόνισε και το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα την επόμενη συγκέντρωσή του. Ήταν μια ανοιχτή κήρυξη πολέμου. Το εννοούσαμε έτσι, το ίδιο και ο αντίπαλος. Τα μέλη μας ήταν γεμάτα αγαλλίαση. Τώρα παίζονταν τα πάντα. Το μέλλον του κινήματος στο Βερολίνο εκτίθονταν σε ρίσκο θαρραλέα και ξεκάθαρα. Νικούσαμε ή χάναμε!…»
[Γ. Γκέμπελς, Η Μάχη για το Φάρους Χώλ. Πηγή: Joseph Goebbels, Kampf um Berlin, Munich: Verlag Franz Eher, 1934]
Η πρακτική των ταγμάτων εφόδου, του τρόμου και των συγκρούσεων στους δρόμους έχει πολύ μεγάλη σημασία για την Χρυσή Αυγή. Διότι κατοχυρώνει βήμα με το βήμα ζωτικούς χώρους, στους οποίους αρχικά εξασφαλίζει το δικαίωμα να κινείται ελεύθερα – κι έπειτα, σε δεύτερο χρόνο, να διεκδικεί το μονοπώλιο.
Γι’ αυτό και πολύ συχνά υιοθετεί μια τακτική προβοκάτσιας, μια στρατηγική της έντασης. Πολύ συχνά κάνει άτυπες μηχανοκίνητες πορείες, και επιτίθεται στους πιο αδύναμους των παράνομων μεταναστών με μεγάλη ωμότητα. Παράδειγμα, τα γεγονότα με τους Αιγύπτιους λιμενεργάτες στο Πέραμα, ή τα πιο πρόσφατα της Νίκαιας. Έπειτα, αρνούνται κάθε ανάμειξη στις βιαιότητες, δεν έχουν κανένα κόστος. Εντούτοις κερδίζουν διαμορφώνοντας ένα κλίμα τρόμου, μέσα στο οποίο αναδεικνύονται κυρίαρχοι.
Σε αυτούς τους χώρους, τους πιο γκετοποιημένους, εκεί που η μετανάστευση έχει προκαλέσει πραγματικά αδιέξοδα, η Χρυσή Αυγή επιλέγει να δίνει συγκρούσεις. Αδιάφορο αν είναι αμφίρροπες. Οι Χρυσαυγίτες κινούνται μεθοδικά, πετυχαίνουν να ριζώσουν έστω και σε μια μικρή μειοψηφία της γειτονιάς και δίνουν πιο αποφασισμένη τη μάχη έναντι στον αντιφασισμό ενός κομματιού της αριστεράς και των αντιεξουσιαστών, που κινείται στον αντίποδα: Είναι περιφερόμενος, αποεδαφικοποιημένος, και συχνά αντικοινωνικός.
Σίγουρα, πρώτα και πάνω απ’ όλα, ο βαθύτερος λόγος της απώλειας μητροπολιτικών φτωχών γειτονιών στην Αθήνα ή στην Θεσσαλονίκη, που άλλοτε ήταν «κόκκινες» ή «προοδευτικές», είναι ιδεολογικός και τροφοδοτείται από τον εθνομηδενισμό των δυνάμεων που εμφανίζονται ως αντίπαλες. Εντούτοις, για την ταχύτητα αυτής της διαδικασίας, παίζει ρόλο και η πρακτική. Μια πρακτική προβοκατόρικη, όπου οι συγκρούσεις και η ένταση υποθάλπεται συστηματικά. Κι εδώ, βασιλεύει η απόλυτη εργαλειακότητα. Είναι αδιάφορο αν τα μέλη της Χρυσής Αυγής στιγματιστούν ως τραμπούκοι, βάρβαροι, εγκληματίες. Σημασία έχει το πρακτικό αποτέλεσμα, η κατοχύρωση δικού τους, ζωτικού χώρου.
Εξάλλου, είναι σαφές, πλέον, ότι το ρίζωμα της Χρυσής Αυγής στις μητροπολιτικές μικροκοινωνίες έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στην ανάπτυξή της. Αρχικά, ήταν ο Άγιος Παντελεήμονας, ύστερα λόγω αυτού, ήλθε η έδρα στο δημοτικό συμβούλιο, που τους βοήθησε να μπουν από το παραθυράκι στην κεντρική πολιτική ζωή του τόπου. Σε μια θέση, που τους ευνόησε τα μάλα, στην συγκυρία που το πολιτικό σύστημα κατέρρευσε, για να εκτοξευτεί στη θέση που βρίσκεται σήμερα.

* Ο αναγνώστης μπορεί να αναζητήσει όλα τα αποσπάσματα του Γκέμπελς που παρατίθενται, στην ηλεκτρονική σελίδα http://www.calvin.edu/academic/cas/gpa/goebmain.htm

Πηγή

«1821-2021: 10 Συνέδρια για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επαναστάσεως»

Α΄ Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο με θέμα: «Ιστοριογραφία και πηγές για την Ερμηνεία του 1821»

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπό την αιγίδα της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Πολιτιστικής Ταυτότητος, διοργανώνει το Α’ Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο με θέμα: «Ιστοριογραφία και πηγές για την Ερμηνεία του 1821», “« 1821 – 2021» 10 Επιστημονικά Συνεδρία για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης”, την Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012 και ώρα 17.30 και το Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012, και από ώρα 09.00, στο Διορθόδοξο Κέντρο της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ιερά Μονή Πεντέλης.

Χαιρετισμούς θα απευθύνουν ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, Πρόεδρος της Ειδικής Συνοδικής Επιτροπής Πολιτιστικής Ταυτότητος, και άλλοι Επίσημοι.

Το πρόγραμμα του Συνεδρίου είναι το ακόλουθο:

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

17.30: Έναρξη
Χαιρετισμός Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου
Χαιρετισμός Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου
Χαιρετισμοί Επισήμων

Α Συνεδρία: Ευρωπαϊκές Πηγές για την Επανάσταση του 1821

Πρόεδρος: Όλγα Κατσιαρδή-Hering, Καθηγήτρια Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού, Πανεπιστήμιο Αθηνών
18.00: Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, Ο Γαλλικός Φιλελληνισμός ως πηγὴ της Ελληνικής Επαναστάσεως
Γκρέγκορυ Αρς, Στοιχεία για τους Ιδρυτές της Φιλικής Ἑταιρείας και λοιπούς σημαντικούς εταιρικούς βάσει των ρωσικών αρχείων
Παύλος Τζερμιάς, Tό αθάνατο κρασί του ’21 – Διαλογισμοί για τὴν ανθρωπιστική διάσταση της εθνικής ελευθερίας
Γεράσιμος Ζώρας-Ιωάννης Τσόλκας, Κρίσεις για την Ελληνική Επανάσταση λογίων και πολιτικών της Ιταλίας και του Βατικανού
Πάρης Κονόρτας, Οι οθωμανικές πηγές για την Ελληνική Επανάσταση
π. Γεώργιος Μεταλληνός, Ειδήσεις και κρίσεις σε Αρχεία Βρεταννικών Μισσιοναριστικών Εταιρειών για την Μεγάλη Ελληνική Επανάσταση
20.30: Συζήτηση

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

09.00: Συνέχεια Α΄ Συνεδρίας
Ελένη Αγγελομάτη-Τσουγκαράκη, Αγγλόφωνες πηγές και πρώιμη ιστοριογραφία για την Ελληνική Επανάσταση
Αθανάσιος Καραθανάσης, Επιλεκτική Βιβλιογραφία των Δυτικοευρωπαϊκών πηγών για την Επανάσταση του 1821

09.45: Συζήτηση

Β Συνεδρία: Ελληνικές πηγές για την Επανάσταση του 1821
Πρόεδρος: Κωνσταντίνος Σβολόπουλος, Ακαδημαϊκός
10.00: Μαρία Μαντουβάλου, Οι εγκωμιαστές του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης, δεινοί τιμητές και πλαστογράφοι της Ελληνικής
Αχιλλεύς Γ. Λαζάρου, Πρωταγωνιστική συμμετοχή των διγλώσσων Ελλήνων, αποκαλουμένων Βλάχων και αυτοαποκαλουμένων Αρμάνων, στην ερμηνεία του 1821
Μαρία-Ελευθερία Γ. Γιατράκου, Η Επανάσταση και η καταστροφὴ της Χίου με βάση τις ιστορικές πηγές και την παγκόσμια βιβλιογραφία
Γιώργος Γεωργής, Η κυπριακή συμμετοχή στην Επανάσταση του 1821: Πηγές και βιβλιογραφικές αναφορές

11.30: Συζήτηση

Γ΄ Συνεδρία: Ιστοριογραφία της Επανάστασης του 1821
Πρόεδρος: Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος
12.30: Μαρία Ευθυμίου, Η ομάδα της Παντείου και η συμβολή της στην αναπροσέγγιση των φαινομένων της Επανάστασης του 1821
Απόστολος Διαμαντής, Εμπορική αλληλογραφία του έτους 1821: Μία απόπειρα ερμηνείας του κυρίαρχου μεταπολεμικά ιστοριογραφικού σχήματος για το ‘21
Γεώργιος Καραμπελιάς, Η αποδόμηση της Ιστορίας και η Ελληνικὴ Επανάσταση
Χαράλαμπος Μηνάογλου, Σπυρίδων Τρικούπης και Απόστολος Βακαλόπουλος: Από την προσωπική στην επιστημονικὴ ιστορία της Επανάστασης

Στη συνέχεια θα ακολουθήσει συζήτηση και το κλείσιμο του Επιστημονικού Συνεδρίου.

E-mail: Politistikitautotita@yaloo.gr
Τηλ. Επικοινωνίας. 210-7272212-3 6932470352 Αρχιμ. Βαρθολομαίος Αντωνίου -Τριανταφυλλίδης.

Εκ της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.

 

 

Παύλος Σιδηρόπουλος – Τουμπου ζα (live)

Εδώ δεν έχει σύνορα
δεν έχει καλοσύνη
μπροστά πηγαίνει ο αρχηγός
και πίσω του οι σκύλοι
Τραπέζι πεντακάθαρο
λεφτά, χαρτιά και τσόχα
κρατάς τη μύτη σου μακριά
να μη σε πάρει η μπόχα

Α καπού κουλουκουπού κουλουκουπού κουλουκουπά…
Τούμπου τούμπου ζα, τούμπου μάγοι
θα μας ψήσουν οι ανθρωποφάγοι
τούμπου τούμπου ζα, τούμπου ζίτσου
στο καζάνι κι η μαμά του Κίτσου
Τούμπου τούμπου και τα μπου
φάγαν τη γριά, ντου ντου
ντούμπου ντούμπου ντούμπου και μπα μπου
πέσαν όλα τα ταμπού

Εγύριζα όλη τη γη
με ένα αεροπλάνο
μοντέλο απ’ την κατοχή
που ‘χε φωνή σοπράνο
Σ’ ένα σταθμό μου είπανε
όλη την ιστορία
στη ζούγκλα πως χαθήκατε
σας φάγαν τα θηρία

Α καπού κουλουκουπού κουλουκουπού κουλουκουπά…
Τούμπου τούμπου ζα, τούμπου μάγοι
θα μας ψήσουν οι ανθρωποφάγοι
τούμπου τούμπου ζα, τούμπου ζίτσου
στο καζάνι κι η μαμά του Κίτσου
Τούμπου τούμπου και τα μπου
φάγαν τη γριά, ντου ντου
ντούμπου ντούμπου ντούμπου και μπα μπου
πέσαν όλα τα ταμπού

Εκείνο που δεν μάθατε
κι οι μαύροι εγελάγαν
είναι γιατί ψοφήσανε
τα ζώα που σας φάγαν
Δηλητηριαστήκανε
από τα δυο κορμιά σας
το λέει το ραδιόφωνο
κρίμα στην ανθρωπιά σας

Α καπού κουλουκουπού κουλουκουπού κουλουκουπά…
Τούμπου τούμπου ζα, τούμπου μάγοι
θα μας ψήσουν οι ανθρωποφάγοι
τούμπου τούμπου ζα, τούμπου ζίτσου
στο καζάνι κι η μαμά του Κίτσου
Τούμπου τούμπου και τα μπου
φάγαν τη γριά, ντου ντου
ντούμπου ντούμπου ντούμπου και μπα μπου
πέσαν όλα τα ταμπού

Στο δέντρο αναπαυτήκανε
τα δυο καημένα ζώα
ενθάδε κείται έγραψαν
ο λέων με τον βόα
Γι’ αυτό ν’ ακούς τις συμβουλές
του γέρου προς του τράγου
που φάγαμε εψές αργά
στη στάνη του Πανάγου

Α καπού κουλουκουπού κουλουκουπού κουλουκουπά…
Τούμπου τούμπου ζα, τούμπου μάγοι
θα μας ψήσουν οι ανθρωποφάγοι
τούμπου τούμπου ζα, τούμπου ζίτσου
στο καζάνι κι η μαμά του Κίτσου
Τούμπου τούμπου και τα μπου
φάγαν τη γριά, ντου ντου
ντούμπου ντούμπου ντούμπου και μπα μπου
πέσαν όλα τα ταμπού

Μη με αφήνεις μοναχή μου
μη με αφήνεις μόνη τη φτωχή
μη με αφήνεις μοναχή μου
μη με αφήνεις, σε παρακαλώ

Α καπού κουλουκουπού κουλουκουπού κουλουκουπά…
Τούμπου τούμπου ζα, τούμπου μάγοι
θα μας ψήσουν οι ανθρωποφάγοι
τούμπου τούμπου ζα, τούμπου ζίτσου
στο καζάνι κι η μαμά του Κίτσου
Τούμπου τούμπου και τα μπου
φάγαν τη γριά, ντου ντου
ντούμπου ντούμπου ντούμπου και μπα μπου
πέσαν όλα τα ταμπού

Στο σφυρί τώρα και η Κύπρος

Βέβαιη θεωρείται από τώρα η εγκατάσταση και στη Λευκωσία κυβέρνησης πολιτικών Κουίσλινγκ, μετά τις προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου. Η προσκόλληση του απεχθούς ΔΗΚΟ στο δεξιό κόμμα του ΔΗΣΥ καθιστά εξαιρετικά πιθανό να αναδειχθεί πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ο αρχηγός του τελευταίου, Νίκος Αναστασιάδης, φανατικός υπέρμαχος του σχεδίου Ανάν.

Καθώς μάλιστα η κυπριακή Δεξιά τάσσεται αναφανδόν και υπέρ της υπαγωγής της χώρας σε καθεστώς Μνημονίου για να επωφεληθεί τόσο το ευρωπαϊκό όσο και το κυπριακό κεφάλαιο, αποδυναμώνοντας το ήδη κάθε άλλο παρά ισχυρού διεθνούς κύρους κυπριακό κράτος, οι προοπτικές διαγράφονται ζοφερές. Οι τουρκικοί όροι επίλυσης του Κυπριακού θα έχουν εξαιρετικά αυξημένες πιθανότητες επιβολής και δεν αποκλείεται καθόλου ο Ν. Αναστασιάδης να αποδειχθεί ο τελευταίος πρόεδρος του κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 

 

 

 

 

 

Αυτό που θα είναι ακόμη πιο δυσβάσταχτο είναι να βάλει την Κύπρο σε καθεστώς Μνημονίου ο νυν πρόεδρος, Δημήτρης Χριστόφιας, προερχόμενος από το αριστερό ΑΚΕΛ – και μάλιστα τέσσερις μόλις μήνες πριν λήξει η θητεία του ως προέδρου, που τίποτα δεν προσέφερε στη χώρα και υποβάθμισε την Αριστερά στη συνείδηση των Κυπρίων.

Ήταν παρήγορο να ακούει κανείς τον Δ. Χριστόφια να δηλώνει κατηγορηματικά στη ΝΕΤ ότι δεν θα υπογράψει ποτέ Μνημόνιο που θα συμπεριλαμβάνει κατάργηση της αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής των μισθών, ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων δημόσιων οργανισμών και κατάργηση του 13ου μισθού. Ας ελπίσουμε να κρατήσει την υπόσχεσή του, έστω και μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους.Τι καινούργιο μάθαμε σήμερα; Όταν θέτουμε στον εαυτό μας αυτό το ερώτημα, αμέσως μετά τη λήξη των δελτίων, σπάνια μπορούμε να δώσουμε μια σαφή απάντηση. Συχνά έχει προηγηθεί ένας κατακλυσμός από καρτέλες με μέτρα, διαγράμματα πυρετού, σενάρια θυσιών. Ποτέ άλλοτε τα δελτία δεν φαίνονταν τόσο σοβαρά, τόσο γειωμένα στην πραγματικότητα, όμως και ποτέ άλλοτε δεν δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να κατανοήσουμε την πραγματικότητα και όχι απλώς να θρηνήσουμε τη μαύρη μοίρα μας.

Πριν 11-12 χρόνια, ακόμα και στα κεντρικά δελτία των μεγάλων καναλιών κυριαρχούσαν οι κουτσομπολίστικες ειδήσεις ή τα «ψευδογεγονότα», τα λεγόμενα factoids. Το τρομοκρατικό πλήγμα στις 11/9, οι δύο πόλεμοι, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, oδήγησαν στην εγκατάλειψη του λάιτ μοντέλου, ενώ με την κρίση τα άλλοτε αποκαλυπτικά δελτία έγιναν απλώς καταθλιπτικά.

 

Παραδόξως, ενώ οι μετρήσεις δείχνουν η τηλεθέαση των δελτίων παραμένει υψηλή, η απήχησή τους έχει περιοριστεί λες και τίποτα πια δεν μας ξαφνιάζει. Στις καθημερινές συναναστροφές έχουν ακουστεί πιο πολλά σχόλια, π.χ., για τη μοιραία παπαδιά και το έγκλημα στην Ηλεία ή για τον Πατέρα Παστίτσιο ή για τα τουρκικά σίριαλ παρά για την πορεία των οικονομικών δεικτών ή το περιβόητο πακέτο. Οι δηλώσεις και οι υποσχέσεις των πολιτικών συνήθως περνούν αδιάφορες και ασχολίαστες. Κι εμείς μοιάζουμε με τους επιβάτες του «Τιτανικού», μόνο που ξέρουμε ότι το παγόβουνο είναι μπροστά μας και οι σωσίβιες λέμβοι είναι λιγοστές και και κρατημένες.

 

Αν πεταχτούν μερικές ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στη θάλασσα της ανεργίας, θα σωθούν οι υπόλοιποι; Αν μειωθούν και άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις, αν κοπούν τα επιδόματα των πολυτέκνων και αν ψαλιδιστούν δώρα, εφάπαξ κ.λπ., αν εξαφανιστούν οι μετανάστες, θα έχουν θέρμανση τα σχολεία και τα σπίτια μας; Αν το όριο για τη σύνταξη φτάσει στα 67, θα βρίσκουν δουλειά οι άνεργοι 65χρονοι ή οι 25χρονοι; Κανείς δεν περιμένει ότι θα βρει την απάντηση στα δελτία, ενώ πολύ λίγοι πιστεύουν ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε κομμάτι της απάντησης.

http://www.prin.gr/2012/10/cyprus.html

Οι νέες επικίνδυνες τάξεις

Μια απειλή πλανιέται πάνω από την Ελλάδα, όπως φαίνεται από πρόσφατα δημοσιεύματα και δηλώσεις πολιτικών, ύστερα από τα γνωστά γεγονότα με τους εργαζόμενους των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Είναι η απειλή της ανομίας, της κατάλυσης του κράτους και της δημοκρατίας. Δεν είναι η απειλή της πείνας, του παγερού χωρίς πετρέλαιο χειμώνα, της ανεργίας, της κατάθλιψης, των αυτοκτονιών.

 

 

 

 

της Μαριάννας Τζιαντζή 

 

Την απειλή αυτή δεν την αντιπροσωπεύουν οι πεινασμένοι, που ίσως αρχίσουν να εισβάλλουν σε φούρνους και σούπερ μάρκετ. Την αντιπροσωπεύουν –πάντα σύμφωνα με την καθεστωτική εκδοχή– κάποιες συνδικαλιστικές και πολιτικές ηγεσίες που (έμμεσα ή ανοιχτά) προτρέπουν σε στάση. Γιατί το κάνουν; Προφανώς γιατί είναι άμυαλοι, ζημιάρηδες, γεννημένοι για την καταστροφή, όπως η μοιραία γυναίκα του παλιού λαϊκού τραγουδιού. Η διαχωριστική γραμμή δεν χαράζεται πια ανάμεσα σε δεξιούς και αριστερούς, ούτε ανάμεσα σε εκσυγχρονιστές και βολεμένους, σε φίλους του ευρώ ή της δραχμής, ούτε βεβαίως ανάμεσα σε φασίστες και αντιφασίστες, αλλά ανάμεσα στους νομοταγείς και τους άνομους.

 

Όπως τονίζει ο Θανάσης Γιαλκέτσης στο πολύτιμο βιβλίο του Σημειωματάριο ιδεών, που μόλις εκδόθηκε, τον 19ο αιώνα ο «αντεργατικός ρατσισμός» ήταν ευρέως διαδεδομένος στην αστική τάξη της Γαλλίας. «Η εξίσωση “εργαζόμενες τάξεις = επικίνδυνες τάξεις” (classes laborieuses = classes dangereuses) κυριαρχούσε στο συλλογικό φαντασιακό των αστών, οι οποίοι συνέδεαν την υλική εξαθλίωση των εργατών με την εγκληματικότητα, με ένα νέο είδος βαρβαρότητας που απειλούσε την  “ασφάλεια” των πόλεων και τα θεμέλια του “πολιτισμού”».

 

Στην Ελλάδα σήμερα, οι «επικίνδυνες τάξεις» παίρνουν τη μορφή των απλήρωτων, των μισθο-πετσοκομένων, των εργαζόμενων χωρίς δουλειά κι ελπίδα, των νέων χωρίς μέλλον. Αυτοί είναι η νέα «απειλή» που για να εξουδετερωθεί θα πρέπει να συκοφαντηθούν, να εξευτελιστούν όσοι με διάφορες μορφές (τυπικά, ουσιαστικά ή και δυνητικά) συνδέονται με αυτές τις τάξεις ή αγωνίζονται για την αυτο-έκφραση, την αυτο-οργάνωση και τη χωρίς διαμεσολαβητές αυτο-εκπρόσωπησή τους. Η πολιτική, η ιδεολογική, η πολιτιστική χειραφέτηση των «επικίνδυνων τάξεων» είναι η πραγματική απειλή. Η ειρωνεία, το σνομπάρισμα, ο φόβος και τελικά το μίσος απέναντι στους «επικίνδυνους» είναι το κοινό νήμα της στάσης κυβέρνησης, δικαιοσύνης και επίσημων ΜΜΕ απέναντι και στο παραμικρό σκίρτημα χειραφέτησης.

http://www.prin.gr/2012/10/telosagoras.html#more

ΟΙ ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΙ ΣΩΘΗΚΑΝ, ΔΙΟΤΙ ΞΕΣΗΚΩΘΗΚΑΝ!

Toυ ΧΟΥΑΝ ΡΑΜΟΝ ΡΟΤΣΑ*

Παρατηρώ ανθρώπους που εκτονώνονται βρίζοντας για ασήμαντη αφορμή τον γείτονα, ή τον διπλανό οδηγό στα φανάρια. Δεν ξέρω αν φταίνε τα δελτία ειδήσεων, που ισχυρίζονται διαρκώς πως «δεν γίνεται αλλιώς». Ξέρω όμως ότι κάθε κοινωνία που βιώνει τέτοια περιπέτεια χρειάζεται ελπίδα κι αυτή δεν τη βρίσκεις στη μοιρολατρία. Ούτε στην έχθρα προς το διπλανό.

Άκουσα το τελευταίο διάστημα, στην Ελλάδα, αναφορές στη μεγάλη κρίση που βασάνισε την Αργεντινή, πριν από μια δεκαετία. Υπάρχουν πολλές ομοιότητες, αλλά και διαφορές.Ο κόσμος στην Αργεντινή ακόμη αποφεύγει να προφέρει το όνομα του Μένεμ, που κυβέρνησε στη δεκαετία του ΄90. Ο Μένεμ υποσχέθηκε ενίσχυση των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων. Η πολιτική του έκανε το αντίθετο, διαλύοντας και τη μεσαία τάξη, όπως και την οικονομία. Καταστροφικές αποδείχθηκαν οι συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις κι οι «συνταγές» του ΔΝΤ, τις οποίες εφήρμοζε πιστά ο Μένεμ. Καταστροφική αποδείχθηκε και η ισοτιμία «ένα προς ένα» του νομίσματος, του πέσο, με το δολάριο (1991).

Όλα αυτά οδήγησαν στη χρεοκοπία του κράτους, αλλά η κοινωνία είχε χρεοκοπήσει νωρίτερα. Ο κόσμος εξεγέρθηκε το Δεκέμβριο του 2001 κι ανέτρεψε τέσσερις προέδρους σε 13 ημέρες! Μάλιστα ο ένας, ο Ντε Λα Ρούα, αυτός που έφυγε με ελικόπτερο από την ταράτσα του προεδρικού μεγάρου, δικάζεται το Νοέμβριο. Αυτό είναι μια δικαίωση για τον κόσμο.

Η μεγαλύτερη δικαίωση, όμως, ήταν τα αποτελέσματα της εξέγερσης, χάρη στην οποία η Αργενινή – με πρόεδρο, πλέον τον Κίρσνερ- μπήκε σε ένα διαφορετικό δρόμο και συνήλθε, οικονομικά και κοινωνικά. Είπε «ως εδώ» στο ΔΝΤ και τους δανειστές. Και σώθηκε.

Οι ιδιοσυγκρασίες Ελλήνων και Αργεντινών μοιάζουν. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι οι Έλληνεςακόμη δεν αντιδρούν, αν και τα μέτρα που επιβάλλονται εδώ είναι ακόμη σκληρότερα! Βλέπω, επίσης, μεγαλύτερη ανεργία στην Ελλάδα. Παρατηρώ κάτι ακόμη: Εδώ δεν γίνεται ουσιαστική συζήτηση για τις αιτίες της κρίσης. Ούτε για το πως θα έλθει ανάπτυξη, σε μια «ξεζουμισμένη» χώρα.

Παρατηρώ ανθρώπους που εκτονώνονται βρίζοντας για ασήμαντη αφορμή τον γείτονα, ή τον διπλανό οδηγό στα φανάρια. Δεν ξέρω αν φταίνε τα δελτία ειδήσεων, που ισχυρίζονται διαρκώς πως «δεν γίνεται αλλιώς».Ξέρω όμως ότι κάθε κοινωνία που βιώνει τέτοια περιπέτεια χρειάζεται ελπίδα κι αυτή δεν τη βρίσκεις στη μοιρολατρία. Ούτε στην έχθρα προς το διπλανό.

Χθες η Αργεντινή. Σήμερα η Ελλάδα. Αύριο ίσως κι άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Αν δεις σημεία στο χάρτη, είναι απομακρυσμένα μεταξύ τους. Αν ζήσεις όμως την αγωνία εκείνου που μπορεί να χάσει τα πάντα, σε ένα βράδυ, εξ αιτίας μιας κυβερνητικής απόφασης, καταλαβαίνεις πόσο κοντά είμαστε όλοι!

* Ο Χουάν Ραμόν Ρότσα είναι προπονητής ποδοσφαίρου

Πηγή: «Εργασία -Τώρα», 6 Οκτωβρίου 2012

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=9628:xoyan-ramon-rotsa&catid=58:oikonomiki-politiki&Itemid=182

Ανοιχτή επιστολή προς τον Τούρκο πρέσβη κ. ΚerimUras.

Η Ένωση Ποντιακής Νεολαίας Αττικής (ΕΠΟΝΑ) ενόψει της σημερινής επίσκεψης του Α. Νταβούτογλου στην Αθήνα καλεί σήμερα στις 19:30 σε ειρηνική συγκέντρωση διαμαρυρίας στο υπουργείο Εξωτερικών (Βασ. Σοφίας 1)

Η ανοιχτή επιστολή που απέστειλαν στον Τούρκο Πρέσβη

Ανοιχτή επιστολή προς τον Τούρκο πρέσβη κ. ΚerimUras.

Κύριε Πρέσβη,

Σχετικά με την επίσκεψη του Υπουργού εξωτερικών της Τουρκίας κ. Αχμέτ Νταβούτογλου στην Αθήνα.

Η ιστορικά τεκμηριωμένη γενοκτονία που διέπραξε η Τουρκία κατά την περίοδο 1914-1923 σε Αρμένιους, Ασσύριους και Έλληνες είναι μια γενοκτονία που αναγνωρίζουν κοινοβούλια και επιστημονικοί οργανισμοί σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η Τουρκία δεν μεταμελείται για τα εγκλήματά έναντι των αυτοχθόνων χριστιανικών λαών, δικαιώνοντας το γενοκτόνο οθωμανικό και νεοτουρκικό παρελθόν της.

Αρνούμενη την αναγνώριση της γενοκτονίας συνεχίζει να δικαιώνει έτσι αντίστοιχες λογικές βίας και φυλετικών διακρίσεων.

• Υπενθυμίζουμε την υποχρέωση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία που διέπραξε.

• Υπενθυμίζουμε την άρνηση της Τουρκίας να σεβαστεί θεμελιώδεις ελευθερίες, τους δημοκρατικούς θεσμούς και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ επιθυμεί να γίνει πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

• Υπενθυμίζουμε την υποχρέωση της Τουρκίας να συμμορφωθεί με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου.

Αθήνα 10 -10-2012

 

Υπογράφοντες:

ΕΝΩΣΗ ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

ΑΡΜΕΝΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΑΣΣΥΡΙΩΝ

A Seed for Change

A Seed for Change (background of the film)

Mπορεί να αποτραπεί το ιστορικό μας τέλος;

του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

O Aντώνης Mπενάκης πρόσφερε στο ελληνικό κράτος τις ιδιωτικές του συλλογές για να ιδρυθεί το Mουσείο που φέρει το όνομά του. Δώρισε το κτήριο του πατρικού του σπιτιού για να στεγαστεί το Mουσείο. Πρόσφερε και το απαιτούμενο οικονομικό κεφάλαιο για να μπορεί να λειτουργήσει. Γιος του Eμμανουήλ Mπενάκη (επίσης εθνικού ευεργέτη, επανειλημμένα υπουργού, δημάρχου Aθηναίων) και αδελφός της Πηνελόπης Δέλτα, ο «Tρελλαντώνης» έδωσε την ψυχή του στο μουσείο που έστησε, παρά το φόρτο και άλλων παράλληλων δραστηριοτήτων κοινωνικής προσφοράς.

Θέλω να διασώσω σε δημόσιο λόγο μιαν ελάχιστη, αλλά καθόλου ασήμαντη λεπτομέρεια συμπεριφοράς του Aντώνη Mπενάκη. Eίχα την τύχη να μου την αφηγηθεί ο Mανώλης Xατζηδάκης – ο γνωστός βυζαντινολόγος, μέλος της Aκαδημίας Aθηνών, επί χρόνια διευθυντής του Mουσείου Mπενάκη. Έφτανε κάθε πρωί ο Aντώνης Mπενάκης στο Mουσείο, με κοστούμι πρωινό, άψογο, ραμμένο στην Aγγλία. Γύρω στις 11 κατέφθανε από το σπίτι του (στην οδό Λυκείου) οικιακή βοηθός, με το μαύρο φόρεμα και την άσπρη δαντελένια ποδιά, φέρνοντας σε ασημένιο δίσκο τον καφέ του και γλυκό του κουταλιού. Tο μεσημέρι γύριζε στο σπίτι του για φαγητό και επέστρεφε το απομεσήμερο στο Mουσείο, με άλλο, απογευματινό τώρα, κοστούμι. Για το βράδυ ήταν αυτονόητο, είτε στο σπίτι είτε σε έξοδο, ότι θα φορούσε τρίτο, βραδινό κοστούμι.

Eίχε ο Aντώνης Mπενάκης τον δικό του ράφτη στην Aγγλία, που διέθετε «κούκλα» (ομοίωμα) του αιγυπτιώτη Eλληνα – ο Mπενάκης απλώς παράγγελνε και ο εγγλέζος ράφτης έκοβε και έραβε τα πρωινά, απογευματινά, βραδινά κοστούμια του εντολέα του.

Όταν με τη γερμανική εισβολή, το 1941, κατέρρευσε το ελληνικό μέτωπο στην Aλβανία, άρχισαν να καταφθάνουν στην Aθήνα ατέλειωτο πλήθος Eλλήνων στρατιωτών έχοντας διανύσει με τα πόδια εκατοντάδες χιλιόμετρα – έφταναν κουρελιασμένοι, πληγιασμένοι, ψειριασμένοι, βρώμικοι, εξουθενωμένοι. Tότε ο Aντώνης Mπενάκης βγήκε στην πόρτα του Mουσείου του και μοίρασε όλα του τα κοστούμια, πρωινά, απογευματινά, βραδινά, σε αυτούς τους στρατιώτες. Kαι από την ημέρα εκείνη, στα τριάμισι χρόνια της γερμανικής κατοχής που ακολούθησε, ο Aντώνης Mπενάκης φορούσε κάθε μέρα, πρωί, απόγευμα, βράδυ, το ίδιο ένα και μοναδικό κοστούμι.

Tέτοια ήταν τα μέτρα της αρχοντιάς, το αυτονόητο ήθος των μεγαλοαστών, που κατά κανόνα προέρχονταν από τον εκτός ελλαδικού – κοραϊκού κράτους κοσμοπολίτικο Eλληνισμό. Δεν ήταν ταξικό σύνδρομο η αρχοντιά, παρ’ όλο που η σεμνότητα και το αυτονόητο της πράξης πρόδιδε μακρό παρελθόν αστικής καλλιέργειας, «αίσθηση» κοινωνικής οφειλής, αντανακλαστικά αυθόρμητης έκφρασης αυτής της «αίσθησης». Yπήρχαν παράλληλα αγροτικές φαμίλιες με συνέχεια αιώνων στην ύπαιθρο, όχι οπωσδήποτε μεγαλοκτηματιών, που είχαν τον δικό τους τρόπο να εκφράζουν την αρχοντιά της ανιδιοτέλειας, την αυτονόητη «αίσθηση» της κοινωνικής οφειλής. Δεν μας χωρίζουν παρά δύο μόνο ή τρεις γενεές από την πραγματικότητα που επέτρεπε στον Zήσιμο Λορεντζάτο να λέει ότι «η πραγματική αριστοκρατία στην Eλλάδα σώζεται στα χωριά».

Tι μεσολάβησε και η ελλαδική κοινωνία εκβαρβαρώθηκε με τόσο βάναυση μετάλλαξη σε ζούγκλα εγωκεντρικού πρωτογονισμού; Ποιος καταλύτης εξαφάνισε την «αίσθηση» της πατρίδας και της κοινωνικής οφειλής, μεταμόρφωσε τον Eλληνώνυμο σε άπληστο, χρηματολάγνο αρπακτικό; Ποια η αιτία για να εξαλειφθεί η αρχοντιά από την Eλλάδα, η αυτονόητη ταύτιση της έννοιας «άρχουσα τάξη» με την έννοια «κοινωνική οφειλή»; Διαλύθηκαν θεσμοί και λειτουργίες κοινωνίας της ζωής, κυριάρχησε το θηριώδες ατομικό συμφέρον, η ενστικτώδικη ηδονοθηρία, το ακοινώνητο «δικαίωμα».

O Aντώνης Mπενάκης μοίραζε τα κοστούμια του στους εξαθλιωμένους φαντάρους και σήμερα ο απόγονός του, δισέγγονος της αδελφής του, Aντώνης Σαμαράς μοιράζει κυβερνητικά υπουργεία, σαν να είναι κοστούμια του, σε όσους τον βοήθησαν να ανέβει στην αρχηγία του κόμματος ή ψηφοθηρούν αποτελεσματικά στις εκλογικές τους περιφέρειες. Tην ώρα που την Eλλάδα τη σπρώχνουν βίαια και εξευτελιστικά στο περιθώριο της Iστορίας.

Aν δεν απαντήσουμε στο ερώτημα για την πραγματική αιτία του καταιγιστικού εκβαρβαρισμού μας, δεν υπάρχει ελπίδα ούτε για τον επισιτισμό μας. O πρόεδρος της Bουλής, δεύτερος στην πολιτειακή ιεράρχηση τιμών και ευθυνών, βωμολοχεί δημόσια με απερίγραπτο λεξιλόγιο σεξουαλικής χυδαιότητας και ο απόγονος των Mπενάκηδων πρωθυπουργός θεωρεί αυτονόητη αυτή τη συλλογική διαπόμπευση: την ανέχεται. Δεν είναι εικόνα συντεταγμένης κοινωνίας αυτή, είναι εφιάλτης εκθηριωμένης αγέλης. Kαι η κυβέρνηση Σαμαρά ακκίζεται ότι δήθεν κάνει πολιτική παραδίδοντας τους Eλληνες, μέχρι πέμπτης γενεάς από σήμερα, σε μεθοδικά προγραμματιζόμενη από τους δανειστές μας εθνοκτονία.

Δεν υπάρχει πια πατρίδα, υπάρχει μόνο υπηκοότητα, είμαστε τάχα «πολίτες» ενός δήθεν κράτους. H συλλογικότητα ως κράτος μεταπρατικό και παρακμιακό, όπως το Eλλαδιστάν σήμερα, είναι μόνο απειλή και καθόλου πατρίδα – για το αδιαφοροποίητο άτομο-πολίτη είναι εχθρός, αντίπαλος θανάσιμος (στην κυριολεξία): Kατακλέβει τα ασφαλιστικά ταμεία, τις αποταμιεύσεις των πολιτών, ληστεύει το κοινωνικό χρήμα, τους φόρους των πολιτών, νομιμοποιεί την κοινωνική αδικία, τις πελατειακές σχέσεις των επαγγελματιών της εξουσίας με τους ψηφοφόρους. Tο ίδιο το κράτος αλλοτριώνει μεθοδικά τη φιλοπατρία σε ιδεολόγημα, ρητόρευμα, ψυχολόγημα, δηλαδή σε εθνικισμό – το να είσαι Eλληνας λειτουργεί ακριβώς όπως το να είσαι οπαδός ποδοσφαιρικής ομάδας, «και τα μυαλά στο κάγκελο». Για ένα τέτοιο κράτος μόνο ανεγκέφαλοι θα θυσίαζαν τη ζωή τους.

Oι δυτικές κοινωνίες, λόγω μακραίωνων εθισμών στον νομικισμό, στον ωφελιμιστικό σεβασμό της σύμβασης, ταυτίζουν το κράτος με τον αποτελεσματικό εγγυητή των συμβάσεων, της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων, της ομαλής λειτουργίας της αγοράς. Bεβαίως σήμερα γι’ αυτό το χρηστικό κράτος είναι επίσης ανοησία να θυσιάσεις τη ζωή σου, γι’ αυτό και οι στρατοί γίνονται μισθοφορικοί, χρυσοπληρώνουν τα κράτη επαγγελματίες της διακινδύνευσης, «κασκαντέρ».

Για τον Έλληνα (όσο ακόμα υπήρχε το είδος) πατρίδα ήταν η γλώσσα, η κοινότητα ως σαρκωμένη ιστορική συνείδηση, το «ιερό» όχι ως πεποιθήσεις αλλά ως ευ-σέβεια: πάλη για τον φωτισμό «νοήματος» της ύπαρξης, του κόσμου, της Iστορίας. Mόνο η επιστροφή στη γλώσσα, στην ιστορική συνείδηση ένσαρκη σε κοινότητα, στα κείμενα και στην Tέχνη που παρήγαγε η πάλη των Eλλήνων για «νόημα», μόνο μια πολιτική πρακτική που θα υπηρετήσει θεσμικά αυτή την επιστροφή, θα μπορέσει ίσως να αναστήσει τον ιστορικά νεκρό πια Eλληνισμό.

Γλώσσα, μικρή κοινότητα, σάρκα «νοήματος».

http://manifestomag.wordpress.com/2012/10/07/m%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF-%CE%BD%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%AF-%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%AD/

Όχι άλλη «ανάπτυξη»

Δεν είναι ανάπτυξη το να φυτεύεις φωτοβολταϊκά στην ύπαιθρο χώρα. Αυτό είναι υπανάπτυξη, αρπαχτή της οποίας τα βραχυπρόθεσμα κι επιδοτούμενα οφέλη δεν συγκρίνονται με την ζημιά που προκαλείται στο δομημένο και στο φυσικό περιβάλλον.

Στο όνομα της «ανάπτυξης» έγιναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα στον τόπο μας. Εγκλήματα ιστορικά, κοινωνικά, περιβαλλοντικά, και οικονομικά. Στο όνομα της «ανάπτυξης» απαλλοτριώθηκε ο εθνικός μας πλούτος.  Στο όνομα της «ανάπτυξης» δόθηκε αντιπαροχή η εθνική μας κληρονομιά. Στο όνομα της «ανάπτυξης»  τσιμεντώθηκε  η ίδια η συλλογική και προσωπική μας μνήμη.

Και τώρα ακόμη η διαχειριστική τάξη που ενορχήστρωσε όλα αυτά φλυαρεί για «ανάπτυξη», εννοώντας  ως ανάπτυξη, (εκτός από την αδιαπραγμάτευτη διαιώνιση της δημοσιοϋπαλληλικής ασυλίας), το μπετόν αρμέ. Δεν υποψιάζονται οι αναλφάβητοι της πολιτικής και της αισθητικής  ότι αυτό απαξιώνει και ευτελίζει, δεν υποψιάζονται καν την ασχήμια που κομίζουν, την ανήκεστο πολλές φορές  βλάβη που προξενούν. Δεν τους ενδιαφέρουν τα καμένα δάση, οι χτισμένες παραλίες. Το σημαντικό είναι να μην κακοκαρδίσουν την εκλογική τους  πελατεία. Οι εργολάβοι άλλωστε πάντοτε φιλοδωρούν γενναιόδωρα τους παραγιούς τους.

Η τελευταία «αναπτυξιακή» τους πρόταση είναι τα φωτοβολαταϊκά. Όχι η παραγωγή προϊόντων. Τα φωτοβολταϊκά. Είναι όμως ανάπτυξη το να φυτεύεις φωτοβολταϊκά στην ύπαιθρο χώρα; Αυτό είναι υπανάπτυξη, αρπαχτή της οποίας τα βραχυπρόθεσμα κι επιδοτούμενα οφέλη δεν συγκρίνονται με την ζημιά που προκαλείται  στο δομημένο και στο φυσικό περιβάλλον.

Αλλά όπως δεν τρώγονται τα τσιμέντα, έτσι δεν τρώγονται κι οι λαμαρίνες. Υπ’ αυτή την προϋπόθεση, που δεν είναι τόσο αυτονόητη όσο νομίζουμε, η κρίση έχει κι ένα -τουλάχιστον-  καλό. Ολοένα και περισσότεροι πολίτες προσανατολίζουν τις δραστηριότητές τους στην παραγωγή προϊόντων,  όπως κι ολοένα και περισσότεροι καταναλωτές προσανατολίζουν τις αγορές τους σε ελληνικά προϊόντα, καταλαβαίνοντας ότι η ενίσχυση της ελληνικής παραγωγής έχει πολλά βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα ανταποδοτικά οφέλη για όλους μας.

Γι’ αυτό ακόμα και οι ξένες εταιρίες, που δραστηριοποιούνται στην χώρα μας, θορυβημένες από αυτή την καινοφανή αγοραστική τάση, στην διαφημιστική προβολή τους ενισχύουν τα όποια ελληνικά χαρακτηριστικά των προϊόντων τους στην προσπάθειά τους να συγκρατήσουν τις απώλειές τους όχι μόνον από την κρίση αλλά και από τις αντίστοιχες ελληνικές επιχειρήσεις.

Το ζήτημα όμως είναι ότι είναι ακόμη ελάχιστα τα προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα κι ακόμα λιγότερα αυτά που παράγονται από ελληνικές πρώτες ύλες κι έλληνες εργαζόμενους.

Αλλά γι’ αυτό ακριβώς αξίζει να ενισχύσουμε τους παραγωγούς και τους μάστορες εκείνους που επιμένουν να χρησιμοποιούν τοπικά υλικά και γηγενές εργατικό δυναμικό ακόμα κι όταν τα προϊόντα τους είναι κατά τι ακριβότερα (αλλά και σαφώς καλύτερα) από τα αντίστοιχα εισαγωγής.

Δύο τομείς στους οποίους η ελληνική παραγωγή είχε αξιόλογες επιδόσεις τις οποίες μπορεί σχετικά εύκολα να επανεύρει είναι ο αγροδιατροφικός και ο βιοτεχνικός.

Η καταγεγραμμένη τάση επανακατοίκησης της υπαίθρου θα πρέπει συστηματικά να ενισχυθεί αλλά και να προσανατολιστεί σε παραγωγή ποιοτικών προϊόντων που θα συνδυάζουν την ανάκτηση  των τοπικών παραγωγικών δεξιοτήτων με τις σύγχρονες τεχνικές που διευκολύνουν και πολλαπλασιάζουν την παραγωγή. Παράλληλα θα πρέπει τα προϊόντα αυτά να πιστοποιηθούν ώστε ν’ αναδειχθούν τα μοναδικά χαρακτηριστικά τους, αυτά ακριβώς που τα καθιστούν ασυναγώνιστα.

Δεν ξέρουμε ποιος θα τα κάνει όλα αυτά. Ξέρουμε όμως ότι μόνο αν στηρίξουμε τις τοπικές παραγωγές, θα έχουμε σοβαρές πιθανότητες να μην μας πνίξουν τα βοθρολύματα της παγκοσμιοποίησης.

Μόνο που αυτό δεν είναι μια ακόμη ανέξοδη χειρονομία εκτόνωσης της αγανάκτησής μας αλλά μια πράξη δημιουργίας.

http://manifestomag.wordpress.com/2012/10/08/%CF%8C%CF%87%CE%B9-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%AC%CF%80%CF%84%CF%85%CE%BE%CE%B7/

 

Προς Καγκελάριο Μέρκελ: Η Ελλάδα είναι ο στρατηγικός πυλώνας της Ευρώπης!

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής, Διεθνείς Σχέσεις-Στρατηγικές Σπουδές

Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών

 

Αγαπητή κα Μέρκελ,

 

Τη στιγμή που επισκέπτεστε την Ελλάδα και σε μια Αθήνα η οποία δικαιολογημένα συγκλονίζεται από διαδηλώσεις διαμαρτυρίας σκέφτηκα να απευθυνθώ δημόσια στην εκλεγμένη καγκελάριο του επανενωμένου Γερμανικού κράτους.

            Τυγχάνει να ανήκω σε εκείνη την ολιγομελή ομάδα ακαδημαϊκών που επί μακρόν αναλύουν τα ευρωστρατηγικά ζητήματα συμπεριλαμβανομένης της Γερμανικής εξωτερικής πολιτικής. Συντομογραφικά, θα γίνει αναφορά σε μερικές στρατηγικές πτυχές των συλλογικών στρατηγικών συμφερόντων του εθνοκρατοκεντρικού εγχειρήματος της ΕΕ.

            Κυρίως, θα υπογραμμίσω μια αλάνθαστη στρατηγική θέση που αφορά την σημερινή διεθνή συγκυρία και κυρίως το κοχλάζων διεθνές υποσύστημα της περιφέρειάς μας:Με δεδομένες τις σταθεροποιημένες πλέον μεταψυχροπολεμικές τάσεις στο περιφερειακό και παγκόσμιο στρατηγικό πεδίο, εάν η Ελλάδα υποδουλωθεί οικονομικά, εξαθλιωθεί κοινωνικά και ταπεινωθεί από γειτονικά αναθεωρητικά κράτη θα αποτελέσει την αρχή του τέλους της δημιουργίας νέων αντί-γερμανικών συσπειρώσεων, αντιπαραθέσεων, συγκρούσεων και στρατηγικής υποβάθμισης της Ευρώπης στο σύνολό της.

Η ιστορία είναι ανελέητη και δεν αναγνωρίζει λάθη, παρά μόνο τα καταγράφει περιγράφοντας τα αίτια. Η Ευρώπη έχει μέλλον μόνο αν επιτέλους ανοίξει τα κλειστά στρατηγικά της μάτια και αν αντιληφτεί πως τάχιστα θα πρέπει να καταστήσει την Ελλάδα πανίσχυρη και στρατηγικό της πυλώνα στα Βαλκάνια και στη Μεσόγειο.

Η Ισπανία, η Ιταλία και άλλα καθόλα σεβαστά κράτη-μέλη της ΕΕ που αντιμετωπίζουν τώρα αντίστοιχα προβλήματα είναι σημαντικά, αλλά στρατηγικά όχι όσο η Ελλάδα.Αυτό ισχύει για λόγους γεωπολιτικούς-γεωοικονομικούς και ενεργειακούς, για λόγους πολιτισμικούς και για λόγους που αφορούν την επερχόμενη αναπόδραστη παρατεταμένη αστάθεια στη Μεσόγειο και στη Μέση και Άπω Ανατολή.

Σε αυτή την κεντρική γεωπολιτική περιοχή οι μόνες ισχυρές και εν δυνάμει σταθερές χώρες είναι το Ισραήλ, η Κύπρος και η Ελλάδα. Αν Ελλάδα και Κύπρος πέσουν κατάκοιτες, εξάλλου, και με δεδομένη την κινούμενη άμμο από τον Καύκασο μέχρι το Μαρόκο, η μόνη δυνατότητα να επιβιώσει το Ισραήλ είναι αποκλειστικά με τη δύναμη των όπλων του και υπερατλαντικών ή άλλων εκτός Ευρώπης συμμαχιών, οτιδήποτε και αν σημαίνει αυτό.

Μπροστά σε αυτό το γιγαντιαίο στρατηγικό γεγονός η Ευρώπη κλείνει τα μάτια και μυωπικά και αυτοκαταστροφικά για την ΕΕ με το να πλήττει θανάσιμα τόσο την Ελλάδα όσο και την Κύπρο.

 

Θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι σε δεκάδες βιβλία και άρθρα αφιερωμένα στα ευρωστρατηγικά ζητήματα απέφυγα τον συνήθη όρο «Γερμανικό πρόβλημα». Τα σχετικά κεφάλαια τιτλοφορούνται «Γερμανικό ζήτημα» και όχι «Γερμανικό πρόβλημα».

Δεν ισχύει κατ’ ανάγκη, εκτιμώ, η θέση ότι μια ισχυρή Γερμανία σημαίνει αναγκαστικά μια αλυσοδεμένη Ευρώπη. Δύο φορές μετά τον Βίσμαρκ η Γερμανία λειτούργησε ανώριμα προκαλώντας την καταστροφή της ίδιας και της Ευρώπης. Επανενώθηκε υπό όρους πριν δύο δεκαετίες και τα άγρυπνα στρατηγικά μάτια των υπόλοιπων δυνάμεων παρακολουθούν κάθε κίνησή σας. Μην το ξεχνάτε!!

Επειδή το γνωρίζουν και στρατηγικά νήπια δεν χρειάζεται να τονίσω πως οι Γερμανοί για να λειτουργήσουν ορθολογιστικά δεν έχουν παρά να θυμηθούν τη «χρυσή τριακονταετία» της διπλωματίας του Βίσμαρκ.

Κυρίως, να θυμηθούν ότι ένα πράγμα είναι ένα ισχυρό κράτος να ασκεί ηγετικό ρόλο και άλλο να συμπεριφέρεται ηγεμονικά. Δυσδιάκριτα όντως σύνορα πάνω στα οποία σκόνταψαν ουκ ολίγα ισχυρά κράτη. Το αποτέλεσμα ήταν πάντοτε να κτίζουν άσκοπες αντιθέσεις και έχθρες και να επεκτείνονται πέραν των δυνάμεών τους, κατιτί που πλήρωναν ακριβά όταν στο τέλος τα αντί-ηγεμονικά αντανακλαστικά των άλλων κρατών τους εξισορροπούσαν και τους συρρίκνωναν.

Ο Καγκελάριος Βίσμακρ σοφά έλεγε: «Δεν με αφήνουν να κοιμηθώ οι εφιάλτες των αντί-Γερμανικών συσπειρώσεων». Η αλάνθαστη στρατηγική του κρίση τον οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι για να μπορεί η Γερμανία να αποτελεί ενωμένη και ισχυρή δύναμη απαιτείται να είναι διπλωματικά ευέλικτη και στρατηγικά σώφρων.

Την ίδια φράση επανέλαβαν προγενέστεροί σας γερμανοί ηγέτες οι οποίοι μετά το 1989 κατάφεραν να πλοηγήσουν το γερμανικό υπερωκεάνιο διαμέσου των συμπληγάδων που έστησαν η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία. Διόλου τυχαία οι πρώην Γερμανοί καγκελάριοι καθημερινά εκφράζονται πολύ επικριτικά για τους νέο-ηγεμονικούς παιδισμούς της σημερινής Γερμανίας, κυρίως εις βάρος της Ελλάδας. Η μυωπία της σημερινής γερμανικής διπλωματίας απέναντι στην Ελλάδα είναι πρόδρομος μεγάλων δεινών.

Επειδή δεν μεταφράστηκε στα Γερμανικά, μπορώ να αναφερθώ σε ένα σημαντικό για εμένα επιστημονικό μου έργο, το «Διπλωματία και Στρατηγική των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, Γαλλία, Γερμανία, Μεγάλη Βρετανία». Εκεί τεκμηριώθηκε και καταδείχθηκε επιστημονικά ότι τα δύο άλλα μεγάλα Ευρωπαϊκά κράτη κατατρύχονται σήμερα από διλήμματα ασφαλείας. Δεν τα βλέπετε; Δεν τα αισθάνεστε; Δεν κατανοείτε πόσο επικίνδυνα είναι;

Οι στρατηγικές πλάκες κάτω από το τρίγωνο Παρίσι-Λονδίνο-Βερολίνο είναι ετοιμόρροπες και τρίζουν επικίνδυνα μετά τις σπασμωδικές και αδέξιες διπλωματικές και οικονομικές κινήσεις των σημερινών ηγετών των τριών ισχυρών δυνάμεων της ΕΕ.

Παραδόξως εν τούτοις, το στρατηγικό μέλλον της Ευρώπης δεν κρίνεται από τι θα πείτε στη Βόννη ή στο Λονδίνο για τις μεταξύ σας σχέσεις. Κρίνεται από το πώς θα συγκλίνετε όσον αφορά την αναβάθμιση της Ελλάδας και Κύπρου. Μπορείτε να σκεφτείτε και να λειτουργήσετε ορθολογιστικά ή μήπως τα πολλά χρόνια εξάρτησης από τις ΗΠΑ, όπως πολλοί ισχυρίζονται, έχουν πια εκμηδενίσει κάθε άξια λόγου στρατηγική σκέψη στην Ευρώπη;!  

Ένα είναι σίγουρο: Η πολιτική της Γερμανίας και των εξαρτημένων απίστευτα κοντόφθαλμων και πολιτικά ανεύθυνων τεχνοκρατών της ΕΕ εις βάρος της Ελλάδας καταμαρτυρεί μια επικίνδυνα ανώριμη στρατηγική συμπεριφορά. Μεγάλες διπλωματικές μορφές της Γερμανίας όπως ο Σμιτ και ο Κολ δυσανασχετούν δημόσια, ακόμα και ο Βίσμαρκ δυσφορεί από τον τάφο του.    

 

Συνοψίζω λοιπόν λέγοντας ότι απαιτείται κατεπειγόντως να εκτιμηθούν σωστά οι στρατηγικές εξελίξεις στη Νότια Ευρώπη και στη Μέση και Άπω Ανατολή. Καλή στρατηγική μπορεί να οικοδομηθεί μόνο αν αυτές οι εκτιμήσεις είναι ορθές και μόνο αν προβληθούν σωστά στο μέλλον. Μόνο θα γίνει πασίδηλη η στρατηγική σημασία της Ελλάδας και της Κύπρου τις επερχόμενες δεκαετίες.

Πρώτον, η Ανατολική Μεσόγειος και η Άπω και η Μέση Ανατολή κάθονται πάνω σε μια απείρως ρευστή ανθρωπολογική-κοινωνική, πολιτική και ενεργειακή κινούμενη άμμο. Είναι απρόβλεπτο και αστάθμητο το πώς και σε ποια έκταση θα ανασυγκροτηθούν κράτη,  θα κατατμηθούν κράτη, θα κατακυριευτούν από εξτρεμιστικές θρησκευτικές ή άλλες ομάδες και το πώς ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός –εκ των οποίων ο πιο επικίνδυνος είναι αυτός του Αχμέτ Νταβούτογλου– θα επεκταθούν αποσταθεροποιώντας την περιφέρειά μας και ενδεχομένως την Ευρώπη και την Ευρασία.

Επειδή σίγουρα θα σκεφτείτε ότι είμαι προκατειλημμένος ως Έλληνας, σας παροτρύνω να μην διαβάσετε μόνο το εγχειρίδιο της σημερινής τουρκικής διπλωματίας, το Στρατηγικό βάθος του συνάδελφού μου και νυν τούρκου υπουργού εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, αλλά το ακόμη πιο ενδιαφέρον βιβλίο του Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες το οποίο μεταφράστηκε στα ελληνικά πρόσφατα. Μπορείτε να το βρείτε στα αγγλικά και ενδεχομένως και στα γερμανικά.

Εκεί θα ανακαλύψετε τα ακρότατα όρια του επαναστατικού ισλαμικού φονταμενταλισμού αλλά και την αγωνία του για το πόσο ασταθές και τρωτό είναι το νεοτουρκικό κράτος το οποίο λανθασμένα μερικοί δυτικοί αναλυτές θεωρούν ισχυρό και κραταιό.

Δεύτερον, περιττό να τονίσω τον στρατηγικό ρόλο της ενέργειας για την ευημερία και την ισχύ κρατών και συμμαχιών. Περιττό επίσης να τονίσω τις συγκλονιστικές ανακατατάξεις του ενεργειακού χάρτη της περιοχής μας και τη σημασία για την Ευρώπη των γιγαντιαίων αποθεμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου. Υπογραμμίζω περαιτέρω μόνο το πασίδηλο γεγονός ότι στην περιφέρειά μας τα μόνα σταθερά και πολιτικά-στρατηγικά αξιόπιστα κράτη για τη Δύση και την Ευρώπη τις επόμενες δεκαετίες μπορούν να είναι μόνο το Ισραήλ, η Κύπρος και η Ελλάδα.

Μόνο αν αυτά τα τρία κράτη γίνουν πυλώνες σταθερότητας μπορεί η Δύση και κυρίως η Ευρώπη να ελπίζει ότι δεν θα φύγει το ενεργειακό και γεωπολιτικό έδαφος κάτω από τα πόδια της.

Τρίτον, αυτών λεχθέντων, η στρατηγική θέση της Ελλάδας μαζί με αυτήν της Κύπρου είναι οι σημαντικότερες. Πλέον και εν πολλοίς, η ασφάλεια του κατά τα άλλα πανίσχυρου Ισραήλ μακροχρόνια εξαρτάται και από αυτό. Δεν θα υπεισέλθω σε γνωστά ιστορικά γεγονότα που στη μεταψυχροπολεμική εποχή καθίστανται ολοένα και πιο επίκαιρα: Η κοινωνία του σημερινού χώρου της Ελληνικής Δημοκρατίας ήταν πάντα όχι μόνο το ανάχωμα κατά της επέλασης προς Δυσμάς των Ανατολικών Δεσποτειών αλλά και φορέας ενός μακραίωνου ανθρωποκεντρικού πολιτικού πολιτισμού ο οποίος τελικά τις επηρέαζε (εννοώ τις Ανατολικές δεσποτείες, εκ των οποίων προεξάρχουσα σήμερα είναι η νέο-οθωμανίζουσα Τουρκική «Δημοκρατία»).

Υπογραμμίζω μόνο ότι Ελλάδα εξ αντικειμένου ιστορικά είναι μια υπερδύναμη πολιτικού πολιτισμού και πολιτισμού εν γένει, περιέχει μια συνεκτική ανθρωποκεντρική κοινωνία, είναι υψηλότατης επιστημονικής και παρά τα εφήμερα προβλήματα είναι επίσης εν δυνάμει οικονομικά ισχυρή, διαθέτει τον μεγαλύτερο εμπορικό στόλο του πλανήτη και ασφαλώς βρίσκεται στο γεωπολιτικό σταυροδρόμι της ιστορίας.

Διαθέτει επίσης πανίσχυρες Ένοπλες Δυνάμεις οι οποίες, παρά την κρίση που εσείς μας επιβάλετε με τον αθέμιτο ανταγωνισμό της καταστροφικής ΟΝΕ, μπορούν να αποτελέσουν ψύχραιμη δύναμη σταθερότητας και εγγύησης των οικονομικών και εν γένει στρατηγικών συμφερόντων της Ευρώπης στην περιοχή, όπως εξ αντικειμένου διαμορφώνονται και όπως εξ αντικειμένου θα εξελιχθούν.

Τέταρτον, αντί κοντόφθαλμων προσεγγίσεων που ολοφάνερα αποσκοπούν στο πλιάτσικο του δημόσιου ελληνικού πλούτου το συμφέρον της Γερμανίας και της υπόλοιπης Ευρώπης είναι να αναγνωρίσει την αλήθεια: Τα προβλήματα της Ελλάδας και της υπόλοιπης νότιας Ευρώπης –μέχρι στιγμής γιατί η Γαλλία έπεται– οφείλονται 100% στις φρικτά λανθασμένες αποφάσεις των δύο τελευταίων δεκαετιών.

Συναφώς, δεν χρειάζεται να σας υπενθυμίσω ότι η ΟΝΕ είχε αρχικά επιβληθεί επί της Γερμανίας, επειδή η Γαλλία νόμιζε ότι με το να ελέγχει νομισματικά τη Γερμανία θα συνέχιζε να ελέγχει το Γερμανικό κατ’ αυτούς «πρόβλημα». Θέλω μόνο να σας υπογραμμίσω ότι το κοντόφθαλμο ή μυωπικό πλιάτσικο του δημόσιου πλούτου της Ελλάδας και η εκποίηση των φυσικών της τοπίων θα αποτελέσει μια «μεγάλη τρύπα στο νερό».

Ηγετίσκοι σπιθαμιαίου αναστήματος εδώ στην Ελλάδα τρομοκρατήθηκαν σε τέτοιο βαθμό –από εσάς– που σπεύδουν να εγκληματήσουν κατά της μοναδικής φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας που αποτελεί και οικουμενικό κληροδότημα. Σπεύδουν να ξεπουλήσουν και να παραδώσουν στα νύχια της άκριτης δόμησης νήσους, νησάκια και βραχονησίδες που αποτελούν ιερά μνημεία της ιστορίας, της φύσης και του πολιτισμού.

Μπορείτε κάλλιστα να ζητήσετε να επισκεφτείτε τη νήσο Φλέβα στο κατώφλι μιας υπέρ-κατοικημένης Αττικής όπου διαβιούν πέντε εκατομμύρια αστικά εγκλωβισμένοι κάτοικοι. Εκεί θα δείτε τα φυλάκια που έφτιαξαν οι Ναζί κατά τη διάρκεια της κατοχής.

Θα δείτε όμως και μια χλωρίδα και πανίδα που αποτελεί κληρονομιά της ανθρωπότητας. Θα δείτε χιλιάδες γλάρους, άλλα πουλιά και φώκιες να ντύνουν το τοπίο με την ομορφιά τους.

Αυτά τα ιερά φυσικά και πολιτισμικά τοπία κάποιος εξ αντικειμένου βάρβαρος γερμανός πολιτευτής δήλωσε σαρκαστικά πως πρέπει να πωληθούν και να εκποιηθούν στην ιδιωτεία. Και οι θλιβεροί ηγετίσκοι εδώ σπεύδουν να υπακούσουν καταστρέφοντας τα λίγα φυσικά τοπία που έμειναν στη Μεσόγειο.

Έτσι καταντήσατε την Ελλάδα με τις λανθασμένες αποφάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Η Ελλάδα είναι μόνο η αρχή, όπως ξέρουμε πολλοί έπονται. Κανέναν δεν συμφέρει μια τέτοια Ευρώπη.

 

Τέλος, αλλά όχι το τελευταίο, έφθασε εκτιμώ η ώρα η Γερμανία να γίνει μια ώριμη και υπεύθυνη δύναμη. Κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής δυστυχώς δεν καταμαρτυρείται. Μπορείτε να αρχίσετε από την Ελλάδα ή Γερμανία θα μείνει για πάντα στρατηγικά ανώριμη. Με όλο τον προσήκοντα σεβασμό σας λέω, αφήστε τις συνήθεις διπλωματικές ασάφειες που υποκρύπτουν κοντόφθαλμη ιδιοτέλεια:

Η εξάντληση, εκποίηση και υποταγή της Ελλάδας που αποτελεί τον στρατηγικό πυλώνα της Ευρώπης θα αποδειχθεί για εσάς η μεγαλύτερη καταστροφή του 21ου αιώνα.Παραμερίστε τους έντρομους, περιδεείς και πολιτικά ναυαγισμένους έλληνες «πολιτικούς ηγέτες» και πέστε στους Έλληνες πως θα εξετάσετε το ενδεχόμενο να διαγράψετε τα καταχρηστικά χρέη, τα βάρη λόγω αθέμιτου ανταγωνισμού και τα λάθη της ΕΕ. Ότι επίσης αποκηρύσσετε όλες τις ανόητες γερμανικές φωνές.

Ο εξορθολογισμός του Ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας ήταν πάντοτε πόθος της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών αυτής της χώρας. Το φαυλοκρατικό κομματικοπολιτικό σύστημα με το οποίο συνομιλείτε, μεταξύ πολλών άλλων, ευθύνεται για το έλλειμμα προνοητικότητας. Κυρίως, για το γεγονός ότι αντί να εξορθολογήσει το  κράτος, την  οικονομία και τους θεσμούς έριξε την Ελλάδα στον άνισο ανταγωνισμό της ΟΝΕ. Και εσείς ως Γερμανία και ως ΕΕ το δεχθήκατε διθυραμβικά. Μην ξεχνάτε ότι έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα! Γιατί ξεχνάτε αυτές αντικειμενικές αλήθειες που αποτελούν και τα κύρια αίτια της κρίσης;    

 Η εξάντληση της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Ισπανίας και άλλων κρατών με σπασμωδικές κινήσεις θα αποτελέσει μπούμερανκ. Σκεφτείτε ως κράτος πολιτικά και στρατηγικά σε μακροχρόνια βάση. Ενισχύστε την Ελλάδα και την Κύπρο και κάνετέ το σε ισότιμη βάση. Με το αζημίωτο.

Σχεδιάστε τον στρατηγικό χάρτη του μέλλοντος και σκεφτείτε ότι ναι μεν πρέπει να διατηρηθούν ισόρροπες και συμμαχικές σχέσεις με τις ΗΠΑ αλλά ότι, επίσης, οι σχέσεις της Ευρώπης με τη Ρωσία είναι εξίσου κρίσιμες για τις μελλοντικές ισορροπίες του πλανήτη. Για να συμβεί αυτό βέβαια, απαιτείται να παραμεριστεί η τεχνοκρατία, να θεμελιωθεί η ΕΕ σύμφωνα με την εθνοκρατική της φύση και να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού τις αντί-ηγεμονικές ιδιότητες που απέκτησε μετά το 1966. Η ισοτιμία και η ισότητα μεταξύ των κρατών και η απαλλαγή από υπερεθνικές παρακρούσεις είναι μια ακόμη προϋπόθεση διαφύλαξης των ερεισμάτων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και λήψης ορθολογιστικών αποφάσεων στρατηγικού χαρακτήρα.

Συναφώς με τα πιο πάνω, επίσης, θυμηθείτε ότι κανείς στη Δύση δεν θα σας αφήσει να αναπτύξετε ανεξάρτητες και αυτοτελείς στρατηγικές σχέσεις με τη Ρωσία και σκεφτείτε ότι αυτό μπορείτε να το κάνετε μόνο μέσα από την Ευρώπη. Στρατηγική κίνηση η οποία και πάλι για πολιτισμικούς, θρησκευτικούς και γεωπολιτικούς λόγους που συμπαρασύρουν και τα Βαλκάνια, αν όχι και την Κεντρική Ευρώπη, μπορεί να έχει ένα από τα κύρια στηρίγματά της την Ελλάδα.    

 

Τα παραπάνω και πολλά άλλα που παραλήφθηκαν υποδηλώνουν ότι επιτάσσεται μια άμεση στροφή 180 μοιρών. Δηλαδή, μια άλλη πολιτική και οικονομική στάση απέναντι στην Ελλάδα που ευκολότατα θα ανορθώσει το Ελληνικό κράτος το οποίο σήμερα παραπαίει και θα το καταστήσει αυτό που επιτάσσει η ιστορία και τα στρατηγικά δεδομένα της σημερινής συγκυρίας:Τον στρατηγικό πυλώνα της Ευρώπης και εγγύηση ισορροπίας, σταθερότητας και ειρήνης στην ασταθή περιφέρεια στην οποία ανήκει.

 

Μια τελευταία λέξη για τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Προσωπικά τον γνώρισα στο παρελθόν και εκτιμούσα ότι ήταν ένας καλοπροαίρετος και καλόπιστος ηγέτης. Τώρα οι ευθύνες τον έχουν στριμώξει επικίνδυνα. Πολλές συμπληγάδες: Εντός του κόμματός του, εντός του υπόλοιπου σάπιου και ναυαγισμένου κομματικού συστήματος και εντός του πελατειακού οικονομικού συστήματος ή ό,τι απέμεινε από αυτό. Προσθέτω τις συμπληγάδες των διεθνικών κερδοσκόπων, των διεθνικών απατεώνων και άλλων πολιτικών και οικονομικών θηρίων που διαφεύγουν κρατικούς και διακυβερνητικούς ελέγχους. Χωρίς να γνωρίζω αν ακόμη διακρίνεται από θάρρος, φρόνημα και πολιτικό ορθολογισμό σίγουρα χρειάζεται τη βοήθειά σας, αν υπό το προαναφερθέν πρίσμα σκοπός είναι να καταστεί η Ελλάδα στρατηγικός πυλώνας της Ευρώπης.

 

Αγαπητή κ Μέρκελ, εάν πεισθείτε από τα στρατηγικά επιχειρήματα που προηγήθηκαν, ο νυν πρωθυπουργός απαιτείται να στηριχθεί όχι με παροτρύνσεις για να πάρει θανατηφόρες αποφάσεις που οδηγούν σε περισσότερη ύφεση αλλά με ενθάρρυνση μιας νέας ρηξικέλευθης πορείας στην οποία θα τυγχάνει της αμέριστης συμπαράστασης της Γερμανίας.

Χωρίς να αποποιούνται οι έλληνες τα θεμιτά χρέη είναι κατεπείγον να παραμεριστούν, αν όχι να διαγραφούν, άμεσα τα άνομα και καταχρηστικά χρέη του Ελληνικού κράτους και αυτά που προέκυψαν από κερδοσκοπία λόγω ελλειμμάτων της ευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης. Τότε μόνο θα μπορέσει η Ελλάδα να υιοθετήσει αναπτυξιακές πολιτικές που θα την καταστήσουν τον αναγκαίο και μη εξαιρετέο νότιο στρατηγικό συντελεστή της Ευρώπης.

Αναμφίβολα τέτοιες ρηξικέλευθες στρατηγικές αποφάσεις υπό τις περιστάσεις και με την κεκτημένη ταχύτητα των τριών τελευταίων χρόνων δεν είναι εύκολες. Κάνουν τη διαφορά, όμως, μεταξύ ηγετικών αποφάσεων υψηλού κύρους και υψηλού ορθολογισμού και αποφάσεων που υποβαθμίζουν την Ευρώπη στο πλανητικό στρατηγικό πεδίο.

 

7.10.2012

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής, Διεθνείς Σχέσεις-Στρατηγικές Σπουδές

Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών

 

http://www.antibaro.gr/article/5548

Βαρουφάκης: Γιατί ψεύδονται όλοι…

Με νέο άρθρο του στη Lifo, ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος Γιάνης Βαρουφάκης επιχειρεί να δώσει απάντησεις στο καυτό ερώτημα των ημερών «γιατί τα νούμερα της κυβέρνησης πάλι δεν βγαίνουν» ενώ εξηγεί και τη θέση του πως όλοι οι εμπλεκόμενοι ψεύδονται…

Όπως αναφέρει, «μήνες τώρα κυβέρνηση και Τρόικα προσπαθούν να τα βρουν στα νούμερα τα οποία, αθροιζόμενα, θα τους δώσουν ένα άθροισμα Χ δισ. – το ποσόν το οποίο πρέπει να αφαιρεθεί από το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού τα επόμενα χρόνια (δύο ή τέσσερα στην περίπτωση της «επιμήκυνσης) ώστε να παραχθεί αρκετό (πρωτογενές) πλεόνασμα, από το οποίο να πάρουν πίσω τα χρήματά τους οι δανειστές μας (πρώτα η Τρόικα, που αποπληρώνεται ήδη, και κατόπιν οι ιδιώτες δανειστές, των οποίων τα νέα, κουρεμένα ομόλογα, που τους έδωσε το Δημόσιο φέτος στο πλαίσιο του PSI, θα αρχίσουν να «ωριμάζουν» μετά το 2020)».

«Το ποσόν αυτό, τα Χ δισ. (που σήμερα υπολογίζονται μεταξύ 14 και 16,5 δισ.), πρέπει να προκύψει ως ένα άθροισμα δύο αριθμών: μείωση δαπανών, έστω Δ, και αύξηση εσόδων, έστω Ε. (Δ + Ε = Χ, σε όρους απλής εξίσωσης.) Το ένα από αυτά τα δύο νούμερα, το Δ, είναι στη διακριτική ευχέρεια κάθε κυβέρνησης να το μειώσει όσο θέλει, με μοναδικό (πλην σοβαρό) περιορισμό το λεγόμενο πολιτικό κόστος. (Αν π.χ. απολύσει το 80% των δημοσίων υπαλλήλων, το Δ μεγαλώνει θεαματικά.) Το δεύτερο νούμερο, το Ε, επηρεάζεται από την κυβέρνηση (π.χ. με την πάταξη της φοροδιαφυγής), αλλά, στον μεγαλύτερο βαθμό, εξαρτάται από τον κύκλο εργασιών της οικονομίας, την οικονομική δραστηριότητα, το ΑΕΠ της χώρας» συνεχίζει ο Γ. Βαρουφάκης και ερωτά:

«Υπάρχει κάποιο «μαγικό» επίπεδο περικοπών στις δαπάνες (Δ) που να επιτρέψει στα συνολικά εισοδήματα να φτάσουν σε τέτοιο επίπεδο, ώστε η φορολόγησή τους να μπορεί αποδώσει τα έσοδα (Ε) που απαιτούνται για να παραχθεί το επίπεδο πρωτογενούς πλεονάσματος από το οποίο η Τρόικα θα πάρει πίσω τα χρήματά της;»

«Η κυβέρνηση λέει, αν κρίνουμε από το Σχέδιο Προϋπολογισμού που κατέθεσε, ότι βρήκε το μαγικό Δ. Είναι ένα ποσό περί τα 10,5-11,5 δισ., το οποίο μάλλον θα κλείσει κοντά στα 12 δισ. μετά τις ασφυκτικές πιέσεις της Τρόικας. Άρα, η κυβέρνηση κρίνει πως, επιλέγοντας περικοπές μιας τέτοιας τάξης (Δ = 10,5-11,5 δισ.) θα μπορέσει να αυξήσει (έστω και με νέα φοροεπιδρομή) τα φορολογικά της έσοδα κατά Ε = 3 δισ.(τουλάχιστον). Πρόκειται για μια απείρως ηρωική «υπόθεση εργασίας», που είτε βασίζεται σε πλήρη άγνοια της κατάστασης της ελληνικής κοινωνικής οικονομίας είτε εξηγείται ως μια περίπτωση «στρατηγικής αστοχίας». Ας εξηγηθώ:

Το Μνημόνιο 1 μείωσε τα δημόσια έξοδα (μισθούς, συντάξεις και λοιπές δαπάνες) κατά 25%. Το αποτέλεσμα ήταν, από τη μια μεριά, να μειωθεί το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού, αλλά, από την άλλη, να χαθούν περί τα 45 δισ. από το συνολικό εισόδημα της χώρας, το λεγόμενο ΑΕΠ. Η απώλεια αυτή μείωσε την ικανότητα του κράτους να συλλέγει φόρους κατά τουλάχιστον 10 δισ…. Αν τα φορολογικά έσοδα δεν μειώθηκαν στον ίδιο βαθμό, αυτό οφείλεται στην πλειάδα νέων φόρων που εισήχθησαν την τριετία του πέρασε, εξαντλώντας ουσιαστικά τις αντοχές της ελληνικής οικογένειας κι επιχείρησης να «προσφέρουν» επιπλέον φόρους στο Δημόσιο. Ό,τι λίπος υπήρξε είτε «κάηκε» στον βωμό της ύφεσης είτε έχει μεταναστεύσει σε άλλα…τραπεζικά συστήματα».

Σήμερα, εν μέσω της μεγαλύτερης ύφεσης στην παγκόσμια μεταπολεμική ιστορία, η κυβέρνηση προτείνει μια περαιτέρω μείωση δαπανών της τάξης του 20% περίπου. Τηρουμένων των αναλογιών με την περίοδο του 1ου Μνημονίου, στην καλύτερη των περιπτώσεων οι δυνητικοί φόροι του κράτους θα μειωθούν κατά τουλάχιστον 8 δισ. Η κυβέρνηση, λοιπόν, μας ζητά να πιστέψουμε το εξής: ότι την ώρα που τα δυνητικά της έσοδα θα μειωθούν κατά 8 δισ., εκείνη θα τα αυξήσει κατά 3 δισ. Και πώς προτείνει να κάνει κάτι τέτοιο; Καταργώντας το αφορολόγητο για όλους (ακόμα και για τα μικρομάγαζα που καρκινοβατούν και για τους, επισήμως, φτωχούς) και επιβάλλοντας πρωτάκουστους νέους φόρους (π.χ. για το δικαίωμα να ζει κάποιος στο σπίτι που κληρονόμησε από τους γονείς του).

Το μέγα όμως σκάνδαλο στην αριθμητική του υπουργείου είναι ότι σε όλη αυτήν τη συζήτηση δεν λέει τίποτα για τη μεγαλύτερη πληγή της οικονομίας μας: το απολύτως πτωχευμένο τραπεζικό σύστημα, το οποίο αντιμετωπίζει το φάσμα μη εξυπηρετούμενων δανείων (σε ποσοστό 30% όλων των δανείων που έχουν δώσει οι τράπεζες)».

«…Όλοι τους ψεύδονται, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, στους βουλευτές, στους πολίτες, στους μετόχους τους:

Η γερμανική κυβέρνηση, επειδή δεν θέλει σε καμιά περίπτωση να παραδεχτεί ότι τα δάνεια στην Ελλάδα ήταν ένας τρόπος για να μετα-φορτωθούν στις πλάτες των Γερμανών φορολογουμένων οι ζημιές των γερμανικών τραπεζών. Το ΔΝΤ, επειδή βλέπει τη συμμετοχή του στην Τρόικα ως μοχλό αναβάθμισής του (μετά την παρ’ ολίγον απαξίωσή του πριν από το 2008).

Η ελληνική κυβέρνηση, επειδή ελπίζει ότι, αν δεχτεί να «ματώσει» αρκετά την ελληνική κοινωνία, συμμορφωνόμενη προς τις υποδείξεις ως προς το τεράστιο Δ, η Ευρώπη θα «κουρέψει» και τις απαιτήσεις των Βόρειων φορολογούμενων-δανειστών μας. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, επειδή ένα κούρεμα των ελληνικών ομολόγων που διαθέτει δεν μπορεί να συζητηθεί (και γι’ αυτό αρκούνται στο να παρατηρούν το παιχνίδι της Τρόικας με την ελληνική κυβέρνηση) όσο στους κόλπους της ΕΚΤ διεξάγεται μια τιτανομαχία μεταξύ εκείνων που κατανοούν ότι η λιτότητα αλά ελληνικά υπονομεύει το ίδιο το ευρώ και την Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας, ηοποία ήδη σχεδιάζει το νέο μάρκο.

Όσο οι ιθύνοντες επιδίδονται σε μια μισανθρωπική αριθμητική που μοναδικό στόχο έχει να κρύψει τις πραγματικές πολιτικές διεργασίες από τα βλέμματα των Ευρωπαίων πολιτών, η κρίση και η μισαλλοδοξία θα θριαμβεύουν» καταλήγει ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος.

Πηγή: Βαρουφάκης: Γιατί ψεύδονται όλοι… – RAMNOUSIA

Η εξέγερση των Ελλήνων στο Άουσβιτς

Αποκάλυψη HOT DOC: «Τα ναυπηγεία, οι μίζες, ο Άκης και ο Βενιζέλος»

Οι εικόνες που αντικρίσαμε σήμερα στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας και τη ΓΑΔΑ, άγγιξαν κάθε Έλληνα. Απλήρωτοι επί πολλούς μήνες εργαζόμενοι των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, κυριολεκτικά στα όρια της απελπισίας, αποφάσισαν να εισβάλλουν σε έναν από τους καλύτερα φυλασσόμενους χώρους της Αθήνας.

Το πώς έφθασαν όμως οι εργαζόμενοι σε μία από τις κραταιότερες βιομηχανίες, να είναι απλήρωτοι εδώ και μήνες είναι μια ιστορία με σκοτεινές και υπόγειες διαδρομές. Μίζες, συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, offshore, με τη στήριξη πολιτικών παραγόντων του εγχώριου πολιτικού σκηνικού. Το HOT DOC από το πρώτο κιόλας τεύχος, είχε αποκαλύψει όλο το παρασκήνιο από το ξεπούλημα των ναυπηγείων.

Το 1997 στο ξενοδοχείο Baur au Lac της Ζυρίχης συναντιέται μια ομάδα ανθρώπων, προκειμένου να συζητήσουν ένα πολύ σημαντικό θέμα: Τη συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας για τα υποβρύχια. Την ελληνική κυβέρνηση εκπροσωπεί ως εκπρόσωπος του τότε υπουργού Εθνικής Άμυνας Άκη Τσιοχατζόπουλου, ο Γιάννης Μπέλτσιος. Η συζήτηση βαίνει καλώς για όλα τα συμβαλλόμενα μέρη. Η γερμανική HDW υπέγραψε με τρεις εταιρείες της Καραϊβικής συμβόλαιο για την είσπραξη ποσοστού 4,5% επί του συνόλου της δουλειάς. Μέσω offshore εταιρειών θα διοχετεύονταν ένας χορός εκατομμυρίων σε μίζες, πολιτικών και όχι μόνο προσώπων. Το 1999 όμως ήρθε μια απροσδόκητη εξέλιξη. Η γερμανική νομοθεσία αλλάζει και ο χρηματισμός εταιρειών μετετράπη σε ποινικό αδίκημα. Η HDW έπρεπε να κάνει κάτι, διαφορετικά τα πάντα μπορούσαν να τιναχτούν στον αέρα.

Δύο ομάδες για τις μίζες

Για το λόγο αυτό αποφάσισε να δημιουργήσει δύο ομάδες για την πληρωμή κρατικών παραγόντων. Η πρώτη, μέσω της εταιρείας Marine Industrial Enterprises (MIE) μιας εταιρεία με έδρα στο Λονδίνο και μιας δεύτερης η οποία ανέλαβε ένα πιο βαρύ αλλά ασφαλέστερο έργο: Αυτό της πώλησης των ελληνικών ναυπηγείων στη HDW.

Την περίοδο εκείνη στο ελληνικό υπουργείο Εθνικής Άμυνας υπήρχαν και άλλοι «γαμπροί» για τα υποβρύχια. Γαλλικές και σουηδικές εταιρείες είχαν στείλει στην ελληνική κυβέρνηση πολύ πιο συμφέρουσες προτάσεις από αυτή των Γερμανών. Η HDW κινδύνευε να χάσει τη μπουκιά μέσα από το στόμα μέχρι που έπιασε δουλειά η ομάδα Β. Τι ήταν αυτή;

Μια ομάδα επιρροής στην οποία συμμετείχαν άνθρωποι των ναυπηγείων αλλά και συνδικαλιστές. Σκοπός τους ήταν να προβάλλουν τον κίνδυνο κλεισίματος των ναυπηγείων και να εμφανίσουν ως «σωτήρα» τη HDW. Όπερ και εγένετο.
Στις 26 Νοεμβρίου 1997 τα ναυπηγεία γνωστοποιούν με επιστολή τους προς τον τότε υπουργό Εθνικής Άμυνας τη ναυπήγηση υποβρυχίων στο Σκαραμαγκά από τη HDW. O Τσοχατζόπουλος, δίνει με απευθείας ανάθεση τη ναυπήγηση 3 υποβρυχίων S 214 στη HDW, με το δικαίωμα ακόμη ενός, και τη μετασκευή άλλων τριών S 209 με δικαίωμα για ακόμη μια παραγγελία. Παράλληλα υπογράφονται δύο προγράμματα: Το Αρχιμήδης με κόστος 1.385.277 ευρώ, και το ΠΟΣΕΙΔΩΝ, με κόστος 826.173.947 ευρώ.

Και ο Βενιζέλος σώζει τους εργαζόμενους

Τα χρόνια περνούν. Στο μεταξύ η HDW, ενώ έχει πληρωθεί για τα υποβρύχια και έχει μοιράσει ένα πακτωλό δισεκατομμυρίων σε μίζες, δεν έχει παραδώσει τα υποβρύχια, ενώ δεν έχει υλοποιήσει ούτε τα αντισταθμιστικά προγράμματα. Βάσει συμφωνίας θα έπρεπε να πληρώσει ρήτρες στο ελληνικό δημόσιο, οι οποίες θα ξεπερνούσαν το 1 δισ. ευρώ. Μέχρι που εμφανίστηκε ο κ. Βενιζέλος. Ο τελευταίος, όχι μόνο δεν αξίωσε αποζημιώσεις αλλά προχώρησε σε ακόμη περισσότερο ευνοϊκές κινήσεις για τη HDW. Παρέλαβε το υποβρύχιο ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ, το οποίο έγερνε και κανείς προκάτοχός του δεν το παραλάμβανε, καθώς επίσης παρήγγειλε και άλλα δύο υποβρύχια από την ίδια εταιρεία και μάλιστα προπληρώνοντας.

Το έργο όμως έχει και συνέχεια, ενώ η ιστορία δείχνει να επαναλαμβάνεται. Με το επιχείρημα ότι τα ναυπηγεία Θα κλείσουν εάν δεν πουληθούν σε αραβικά συμφέροντα, ψηφίζει το νόμο 3885/2010. Με αυτόν, το ελληνικό δημόσιο παραιτείται ρητά από το δικαίωμά του να εγείρει αποζημιώσεις που απορρέουν από τις ζημιογόνες συμβάσεις, ενώ παράλληλα τα ναυπηγεία «καθαρίζονται» φορολογικά για να παραδοθούν στο νέο επενδυτή.

Σημαντική λεπτομέρεια; Ο νέος επενδυτής έχει ήδη πληρωθεί προκαταβολικά και μάλιστα για εν μέσω κρίσης. Ωστόσο δεν έχει παραδώσει κανένα υποβρύχιο. Και όμως τα ναυπηγεία «σώθηκαν» για ακόμη μια φορά στο όνομα των εργαζόμενων. Όπως άλλωστε συνέβη και κατά το παρελθόν, επί των ημερών του κ. Τσοχατζόπουλου. Και τα αποτελέσματα φάνηκαν σήμερα το πρωί στο Πεντάγωνο.

«Αμνηστία» σε Άκη το 2005

Στην ιστορία έχει μείνει η προσπάθεια του κ. Βενιζέλου το 2005 επίσης, να βγάλει λάδι τον κ. Τσοχατζόπουλο. Η εξέλιξη της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για τα υποβρύχια βρίσκονταν στο απόγειο της και όλα έδειχναν ότι ο κ. Τσοχατζόπουλος βρισκόταν στριμωγμένος στη γωνία του πολιτικού ρινγκ. Μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε ο κ. Βενιζέλος, ο οποίος αντέκρουσε όλες τις κατηγορίες για τον κ. Τσοχατζόπουλο, υποστηρίζοντας το αμίμητο, ότι οι αριθμοί τραπεζικών λογαριασμών που κατατίθενται οι μίζες…ήταν αριθμοί τηλεφώνου. Την ίδια ώρα βέβαια στη Μόσχα, όσοι είχαν εμπλακεί στις μίζες δικάζονταν και καταδικάζονταν.

Λίγο αργότερα, ο κ. Βενιζέλος θα παραδεχθεί ότι είναι ο συντάκτης του αθωωτικού πορίσματος για τον κ. Τσοχατζόπουλο και μαζί με τον Ανδρέα Λοβέρδο θα μιλήσουν για συκοφαντίες και πολιτικές σκοπιμότητες.

http://www.koutipandoras.gr/?p=26398

Η χαμένη τιμή του χλιδόφτωχου

Η συντριβή του συστήματος και το τέλος του διεστραμμένου «εγώ»

του Κώστα Βαξεβάνη

 

Φωτογραφία: Γεράσιμος Δομένικος

Χειρότερο απ’ το βλέμμα ενός δαρμένου σκύλου είναι το βλέμμα ενός ανθρώπου σαν δαρμένου σκύλου. Το βλέμμα του φόβου που δεν τον φιλτράρει η λογική, που δεν τον αναιρεί καμιά ελπίδα. Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ τον αόριστο φόβο. Δεν ξέρεις τι πρέπει να φοβάσαι και καταλήγεις να φοβάσαι τα πάντα. Λίγο πριν απ’ το τέλος, φοβάσαι τον φόβο σου και καταλήγεις να φοβάσαι τον εαυτό σου.

 

 

Γέμισαν οι δρόμοι τέτοια βλέμματα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν τι πρέπει να φοβούνται, σαν τα σκυλιά που περιμένουν το χτύπημα. Πού πάμε; Τι θα μας συμβεί; Κανένας δεν μπορεί ν’ απαντήσει αλλά και κανένας δεν θέλει. Τι κακό θα συμβεί; Θα χάσουμε τη δουλειά μας, το σπίτι; Θ’ αναγκαστούμε να ζήσουμε με λιγότερα; Η τηλεόραση 52 ιντσών δεν θα προσφέρει καμιά απόλαυση; Θ’ αναγκαστούμε να ψάχνουμε στα σκουπίδια; Θα είμαστε υποχρεωμένοι να πίνου- με ρετσίνα με τον γείτονα που δεν γνωρίζουμε καν, όπως σ’ εκείνες τις ταινίες με τον Ρίζο και τη Βλαχοπούλου; Υπάρχει περίπτωση να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο διπλανός που ζητάει ένα λεμόνι; Ποιο απ’ όλα είναι το δικό μας σενάριο;

 

Δεν είμαι σίγουρος πως η πτώχευση είναι η καταστροφή της Ελλάδας. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που θα πτωχεύσει. Η Παιδεία των προσωπικών Πανεπιστημίων και της κομματικής συναλλαγής; Οι εφορίες της διαφθοράς; Τα νοσοκομεία με το φακελάκι; Μήπως θα συντριβεί το πολιτικό μας σύστημα, αυτή η μεγάλη αποθήκη με ψεύτες, φαφλατάδες και ανεπάγγελτους; Θ’ αναγκαστεί ο Δημήτρης Ρέππας να γίνει οδοντογιατρός, ο Καραμανλής δικηγόρος και ο Βενιζέλος αδύνατος; Ποια, αλήθεια, είναι η μεγάλη καταστροφή που φοβόμαστε;

 

Υπάρχουν πολλά που θα χάσουμε, αλλά δεν ξέρω αν είναι αυτά που δικαιούμαστε και πολύ περισσότερο αυτά που χρειαζόμαστε. Στη γειτονιά μου θα κλείσουν τα 7 καταστήματα μανικιούρ-πεντικιούρ και τα 6 κομμωτήρια και θα μείνει μόνο ο ένας φούρνος που θα πουλάει είδος ανάγκης: ψωμί. Οι κυρίες θα πάψουν να ισορροπούν επικίνδυνα πάνω σε αφόρετες γόβες και τεχνητές επιθυμίες. Οι τράπεζες δεν θα έχουν διακοποδάνεια. Ο Ρέμος δεν θα βρίσκει κανέναν να του ρίξει δυο γαρύφαλλα. Η Φιλιππινέζα δεν θ’ αναθρέφει πια τα παιδιά. Οι σύγχρονες μανάδες ίσως δεν θ’ αναφωνούν «δεν αντέχω», γιατί θ’ ανακαλύψουν τη σημασία και της λέξης και της αντοχής. Τα παιδιά μας, όταν βγάζουν με 10 το λύκειο, θα πηγαίνουν σε κάποια τεχνική σχολή και όχι στο ιδιωτικό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που αναλαμβάνει να βαφτίσει τους κατιμάδες επιστήμονες με το αζημίωτο.

 

Ίσως χρησιμοποιούμε το κινητό τηλέφωνο όπως σε όλη την Ευρώπη, για να επικοινωνούμε και όχι για να εξευτελιζόμαστε. Το «ουάου» θα πάψει να είναι το υποκατάστατο του οργασμού στις κουβέντες που ψάχνουν την επιβεβαίωση της ανοησίας. Μπορεί να ψάξουμε περισσότερο τον πραγματικό οργασμό, μαζί με τους κανονικούς ανθρώπους που θα μας κάνουν να τους εκτιμάμε. Θ’ αρχίσουμε να αξιολογούμε ποιος είναι ικανός και χρήσιμος και όχι αναγνωρίσιμος.Οι μανάδες δεν θα ζητάνε αυτόγραφο από την Τζούλια για τις κόρες τους.

 

Πιο πολύ, νομίζω, θα καταστρέψουμε με τα χέρια μας εκείνο το διεστραμμένο «εγώ» που επιμένει να μας αξιολογεί και να μας συγκρίνει με βάση τις πισίνες, τη μάρκα του αυτοκινήτου και τις κακόγουστες καρό ταπετσαρίες που φοράμε επειδή γράφουν Burberry. Μπορεί να μη θέλουμε πια να γίνουμε πλούσιοι, αλλά ουσιαστικοί. Μπορεί ίσως και ν’ αγαπηθούμε περισσότερο, ανακαλύπτοντας τη συλλογικότητα και το ενδιαφέρον για μια ζωή που είναι κοινή. Οι επιπόλαιοι θα ξαναγίνουν επιπόλαιοι και δεν θα είναι πια τρέντι.

 

Οι αγρότες θα επιστρέψουν στα χωράφια. Και οι Ουκρανές, που έτρωγαν τις ψεύτικες επιδοτήσεις, στα σπίτια τους. Στα καφενεία των χωριών θα συζητάνε ξανά ποιο παιδί πρόκοψε και όχι ποιο πήγε σε ριάλιτι. Οι DJs, οι image makers, οι κουρείς σκύλων, ίσως χρειαστεί να βρουν μια άλλη δουλειά.

 

Το σύστημα της αξιολόγησής μας θ’ αλλάξει και ίσως απαιτήσουμε πραγματικά να τιμωρηθούν αυτοί που τα έφαγαν. Παρουσία μας, πάντα. Ίσως δεν ξαναψηφίσουμε εκείνους που μας έφεραν σε αυτήν τη θέση. Και ίσως καταλάβουμε πως τα κοράκια του εξτρεμιστικού καπιταλισμού, που φαίνονταν καναρίνια μέσα από τα κουστούμια και τις τηλεοράσεις, ήταν αυτοί που μας εξαπάτησαν την ώρα που ζαλιζόμασταν με Johnnie Black. Ίσως ψάξουμε για μια πιο δίκαια ζωή, χωρίς να μετράμε την απόδοση δίκιου με τη σύγκριση τραπεζικών λογαριασμών.

 

Μπορεί ξαφνικά οι καλλιτέχνες ν’ αρχίσουν να παράγουν κι αυτοί, πατώντας σε αυτό που είναι ζωή και όχι στις κρατικές επιδοτήσεις, σαν να πουλάνε βαμβάκι, και στις δημόσιες σχέσεις.

 

Δεν είμαι σίγουρος πως όλα αυτά είναι κακά. Ναι, θα υπάρξουν χιλιάδες άνεργοι. Θα χτυπηθεί το Δημόσιο. Αυτό που βρίζουμε όλοι πως είναι αντιπαραγωγικό, μας ταλαιπωρεί και δεν μας εξυπηρετεί. Θ’ απολυθούν κάποιοι απ’ αυτούς που μπήκαν με ρουσφέτι, γλείψιμο, αναξιοπρέπεια. Τα επαρχιακά μουσεία της χώρας δεν θα έχουν δέκα κηπουρούς, θα καταργηθούν οι «Οργανισμοί Αναξιοπαθούντων Κορασίδων» και οι «Πολιτιστικοί σύλλογοι για τη σουρεαλιστική προσέγγιση της ζωής του Λάμπρου Κατσώνη». Οι ανύπαντρες κόρες αξιωματικών δεν θα παίρνουν επίδομα. Και όσες απ’ αυτές είναι επώνυμες δεν θα είναι «κατά του γάμου από άποψη», για να παίρνουν το επίδομα.

 

Φοβάμαι, όπως όλοι. Αλλά θέλω και να συντριβεί ένα σύστημα που αναπαράγει τη σαπίλα. Που βαφτίζει Δημοκρατία τον διεφθαρμενο του εαυτό, Δικαιοσύνη την ατιμωρησία του κι ευτυχία την κενότητα και τον ευδαιμονισμό. Φοβάμαι. Γι’ αυτό θέλω να τελειώνουμε.

Π. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ στη Sueddeutsche Zeitung: Το ευρώ σώζει τη Γερμανία

Ο χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής Πάνος Παναγιώτου, σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα Sueddeutsche, μιλά για την κρίση που πλήττει την Ελλάδα και το ρόλο της ευρωπαϊκής και κυρίως της γερμανικής πολιτικής σε αυτή. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά, «η Γερμανία υποδέχτηκε στο ευρώ όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες, παραβλέποντας την πραγματική τους ικανότητα να προσχωρήσουν σε αυτό και στη συνέχεια χρησιμοποίησε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ως αντλία που τις φούσκωνε με φθηνό ρευστό ώστε με την πλεονάζουσα ρευστότητα τους να μπορούν να αγοράζουν τα ακριβά γερμανικά προϊόντα».

 

 Επιστροφή στη δραχμή… Έφτασε η ώρα;

Από το Νοέμβριο του 2009 η Ελλάδα βαδίζει με το ένα πόδι στο δρόμο του ευρώ και με το άλλο στο δρόμο της δραχμής. Σε ποιον απ’ τους δύο δρόμους θα καταλήξει εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την πολιτική βούληση των ηγετών της ΕΕ να τη στηρίξουν, η οποία με τη σειρά της επηρεάζεται απ’ το πολιτικό και το οικονομικό κόστος αυτής της στήριξης και τελικά απ’ τη γενικότερη κατάσταση και την πορεία της ελληνικής και της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Όταν ξέσπασε η ελληνική κρίση όλοι ήθελαν να αποφύγουν πάση θυσία την πτώχευση και την έξοδο της Ελλάδας απ’ την Eυρωζώνη καθώς η ετοιμότητα για ένα τέτοιο ενδεχόμενο ήταν μηδενική και η αντίδραση των αγορών σε έναν άγνωστο και ανυπολόγιστο κίνδυνο θα μπορούσε να απειλήσει με διάλυση το ευρώ και να προκαλέσει μία άνευ προηγουμένου ευρωπαϊκή και διεθνή κρίση.

Η διαπίστωση πως περισσότερο απ’ το 90% των ελληνικών ομολόγων διέπονταν απ’ το ελληνικό Δίκαιο, κάτι που επέτρεπε στην Ελλάδα να προκαλέσει επιμήκυνση ή και κούρεμα του χρέους της μεταφέροντας τις απώλειες της κυρίως στον ιδιωτικό τομέα (βρετανικό, αμερικανικό και ευρωπαϊκό) δεν εκλήφθηκε απ’ την ΕΕ ως ευκαιρία αλλά αντιμετωπίστηκε ως απειλή. Η απόφαση η Ελλάδα να μην προχωρήσει έγκαιρα σε αναδιάρθρωση αλλά να ακολουθήσει ένα πρόγραμμα ‘γέφυρα’ μέσω του οποίου μεταφέρθηκαν οι δυνητικές ζημίες του ιδιωτικού τομέα στα ευρωπαϊκά κράτη ενέτεινε την κρίση, ενισχύοντας τον ομφάλιο λώρο των ευρωπαϊκών κρατών με τις τράπεζες τους και ανοίγοντας το δρόμο για επανάληψη αυτής της διαδικασίας σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη.

Για περισσότερο από δυο χρόνια η ΕΕ κρατά σε μηχανική στήριξη την Ελλάδα κερδίζοντας χρόνο για να προετοιμαστεί για την πιθανότητα εξόδου της απ’ το ευρώ και για να προχωρήσει στο σχέδιο ανακεφαλαιοποίησης και διάσωσης των ευρωπαϊκών τραπεζών και σήμερα πλέον τα πράγματα είναι διαφορετικά απ’ ότι το 2009 ως προς το βαθμό ετοιμότητας για ένα τέτοιο ενδεχόμενο αν και πολλοί σημαντικοί κίνδυνοι εξακολουθούν να παραμονεύουν πίσω απ’ ένα GREXIT. Παρόλα αυτά η Ελλάδα έχει αφοπλιστεί απ’ όλα τα νομικά της πλεονεκτήματα και δε μπορεί πια να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση μόνη της χωρίς να υποστεί μία καταστροφική πτώχευση, ενώ η ελληνική οικονομία έχει υποστεί τόσο μεγάλο πλήγμα εξαιτίας του προγράμματος εξαντλητικής λιτότητας, (η ελληνική ύφεση είναι σε διάρκεια ήδη η τρίτη μεγαλύτερη στον κόσμο από το 1800 και μετά ενώ το ΑΕΠ της χώρας έχει ήδη μειωθεί περισσότερο από 20%) που οι αντοχές των πολιτών έχουν μειωθεί αποφασιστικά.

Υπό την παραπάνω οπτική, λοιπόν, αν η Γερμανία και η ΕΕ αισθάνονται έτοιμες για μία ελληνική ‘θυσία’ ώστε για παράδειγμα να δικαιολογήσουν τη ‘σωτηρία’ της Ισπανίας και της Ιταλίας τότε η ώρα για μία έξοδο της Ελλάδας απ’ την ευρωζώνη είναι πιθανό να έχει πλησιάσει επικίνδυνα. Σε κάθε περίπτωση το μπαλάκι βρίσκεται στο γήπεδο της Γερμανίας και της ΕΕ και όχι της Ελλάδας η οποία είναι εξαντλημένη και σε κατάσταση αποσύνθεσης.

Οι Έλληνες πολίτες έχουν φτάσει στα όριά τους. Βρίσκεται η Ελλάδα αντιμέτωπη με μια κοινωνική αναταραχή;

Η κοινωνική αναταραχή υπάρχει ήδη στην Ελλάδα όπως και σε πολλές χώρες του κόσμου εξαιτίας της παγκόσμιας κρίσης. Θυμηθείτε τις διαδηλώσεις απ’ τις ΗΠΑ μέχρι τις αραβικές και αφρικανικές χώρες και φυσικά τους αγανακτισμένους και δη νεόπτωχους και άνεργους πολίτες στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Το γεγονός πως στην Ελλάδα η εκδήλωση της κοινωνικής αναταραχής γίνεται μέχρι στιγμής με ήπιο τρόπο παρά το πρωτοφανές μέγεθος της ελληνικής κρίσης είναι αποτέλεσμα της βαθιάς δημοκρατικής παιδείας και της εμπειρίας των Ελλήνων πολιτών στην αντιμετώπιση εξαιρετικά δύσκολων και επίπονων καταστάσεων. Πέρα απ’ αυτό ο φιλοευρωπαϊσμός των Ελλήνων τους κάνει να επιδεικνύουν μία μοναδική πίστη στο όραμα και την ιδέα της Ευρώπης.

Παρά το γεγονός πως τα μέτρα που έφερε η Τρόικα προκάλεσαν τόσο πόνο αντίθετα με τις υποσχέσεις για το αντίθετο, στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι Έλληνες εξακολουθούν να επιθυμούν την παραμονή τους στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό παράδειγμα αφοσίωσης στην ιδέα μίας ενωμένης Ευρώπης.

Αξίζει να θυμηθούμε πως κατά τη διάρκεια της νομισματικής κρίσης των αρχών της δεκαετίας του ’90, τόσο η Βρετανία όσο και η Ιταλία αποχώρησαν από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών και προτίμησαν το δρόμο της μεγάλης υποτίμησης των εθνικών τους νομισμάτων αντί του δημοσιονομικού πόνου. Μάλιστα, έκτοτε η Βρετανία εξελίχτηκε σε έναν απ’ τους μεγαλύτερους πολέμιους του ευρωπαϊκού οράματος.

Αν ωστόσο η κατάσταση στην Ελλάδα επιδεινωθεί κι’ άλλο ή αν η κρίση παραταθεί, τότε θα αρχίσουμε να μιλάμε για οικονομική γενοκτονία των Ελλήνων και σε μία τέτοια περίπτωση η κοινωνική αναταραχή μπορεί να λάβει ακραίες και καταστροφικές μορφές έκφρασης, κάτι το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να αποφευχθεί.

Είναι καθόλου πιθανό μια ευρωπαϊκή χώρα που δεν μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμά της να ξαναγίνει υγιής;

Είναι αλήθεια ότι οι πολιτικοί και οικονομικοί ιθύνοντες στην ΕΕ και το ΔΝΤ συχνά λησμονούν πως η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα διεθνώς που πέτυχε τόσο μεγάλη μείωση του δημοσιονομικού της ελλείμματος χωρίς παράλληλη υποτίμηση του νομίσματος της και πως αυτή η διαδικασία είναι εξαιρετικά επίπονη.

Μία καλή απάντηση στο ερώτημα αν η δημοσιονομική εξυγίανση χωρίς υποτίμηση είναι δύσκολη ή τελικά, αδύνατη, φαίνεται να δίνεται από πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ με θέμα την ‘αναπτυξιακή λιτότητα’ όπου υποστηρίζεται η μελέτη μιας σειράς προγραμμάτων δημοσιονομικής εξυγίανσης σε αναπτυγμένα κράτη φανέρωσε ότι η μέχρι τώρα στρατηγική του ΔΝΤ ήταν λανθασμένη καθώς η προσπάθεια υλοποίησης σκληρής λιτότητας σε μία αδύναμη οικονομικά χώρα (περίπτωση Ελλάδας) μπορεί να προκαλέσει πολυετείς και μη αναστρέψιμες βλάβες με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη μακροχρόνια ανεργία. Στα συμπεράσματα της συγκεκριμένης έκθεσης αναφέρεται πως η δέσμευση για δημοσιονομική εξυγίανση πρέπει να γίνεται σε πρώτο χρόνο αλλά η εφαρμογή των μέτρων λιτότητας να έρχεται αφού η οικονομία επιστρέψει δυναμικά στην ανάπτυξη και όχι νωρίτερα. Μία τέτοια ‘αναπτυξιακή λιτότητα’ μοιάζει να αποτελεί μία ρεαλιστική λύση για τις χώρες της ΕΕ με ανάγκες δημοσιονομικής εξυγίανσης και μπορεί να πετύχει χωρίς υποτίμηση και εντός ευρώ αρκεί να υπάρξει πολιτική βούληση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ειδικά για την Ελλάδα και πιθανώς για την Πορτογαλία, ωστόσο, το πιθανότερο είναι πως θα χρειαστούν και επιπρόσθετα βοηθητικά μέτρα προκειμένου να εξασφαλιστεί η επιτυχία ενός τέτοιου προγράμματος.

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα προκλήθηκε κυρίως από την ίδια τη χώρα ή είναι αποτέλεσμα ευρωπαϊκών πολιτικών;

Η κρίση στην Ελλάδα ξέσπασε επίσημα» στα τέλη του 2009 όταν ο τότε πρωθυπουργός της κ. Γ. Παπανδρέου πανικοβλήθηκε και πανικόβαλε τους πάντες σχετικά με την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, υποστηρίζοντας πως η χώρα κινδύνευε με πτώχευση κάτι το οποίο δεν πιστοποιούνταν από κανένα στοιχείο στη δεδομένη στιγμή αλλά και όταν διέσυρε την Ελλάδα διεθνώς ρίχνοντας όλο το βάρος των όποιων προβλημάτων αυτή αντιμετώπιζε αποκλειστικά και μόνο στην ίδια, κάτι το οποίο απέχει πάρα πολύ απ’ την πραγματικότητα.

Χωρίς να αρνείται κανείς τις τεράστιες ευθύνες των ελληνικών κυβερνήσεων και των ελληνικών τραπεζών για τα προβλήματα της Ελλάδας, στα τέλη του 2009 η ελληνική οικονομία είχε ήδη πληγωθεί καίρια και ταλαιπωρηθεί εξαντλητικά από μία σειρά εξωτερικών αρνητικών παραγόντων όπως:

• την αμερικανική και στη συνέχεια τη διεθνή τραπεζική κρίση (έκθεση του πανεπιστημίου Χάρβαρντ δείχνει πως των τραπεζικών κρίσεων ακολουθούν κρίσεις κρατικού χρέους καθώς τα κράτη επωμίζονται τις ζημίες των τραπεζών – έκθεση της ΕΕ το Φεβρουάριο του 2009 έκανε λόγο για ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών δυνητικού ύψους πολλών τρις ευρώ)

• το παγκόσμιο χρηματιστηριακό κραχ

• την κατάρρευση της αμερικανικής αγοράς κατοικίας η οποία έλαβε διεθνείς διαστάσεις μολύνοντας και την Ελλάδα όπου ο κλάδος κατοικίας αποτελούσε ένα απ’ τους σημαντικότερους οικονομίας της χώρας

• την απογείωση των τιμών πετρελαίου στο ιστορικό ρεκόρ των 147 δολαρίων (οι τιμές πετρελαίου πριν τον πόλεμο στο Ιράκ κυμαίνονταν στα 25 δολάρια ανά βαρέλι) – η Ελλάδα εισάγει το 98% του πετρελαίου που καταναλώνει και μέσα σε λίγα χρόνια βρέθηκε να πληρώνει 600% υψηλότερες τιμές πετρελαίου

• το ιστορικό ρεκόρ στις τιμές τροφίμων και εμπορευμάτων το οποίο καταγράφηκε στα μέσα του 2008 ως απόρροια της εκτόξευσης των τιμών πετρελαίου (η Ελλάδα εισάγει το μεγαλύτερο ποσοστό των τροφίμων και των εμπορευμάτων που καταναλώνει)

• την χρηματοπιστωτική κρίση που ξέσπασε πριν την ελληνική κρίση με αφετηρία την Ιρλανδία και στη συνέχεια με την παραλίγο πτώχευση του Ντουμπάι

• το νομισματικό πόλεμο δολαρίου – ευρώ ο οποίος το 2009 είχε φτάσει σε κορύφωση (βλέπε δηλώσεις Σαρκοζί για την ανάγκη αλλαγής του διεθνούς νομισματικού συστήματος και αντικατάστασης του δολαρίου από ένα καλάθι νομισμάτων με ειδικό βάρος σ’ αυτό για το ευρώ και τη δέσμευση του να το πετύχει στη σύνοδο των G20 το 2011 – βλέπε επίσης σχετικές εκθέσεις ΔΝΤ, ΟΗΕ, με έμφαση στην ανάγκη αλλαγής του ρόλου του δολαρίου στο διεθνές νομισματικό σύστημα)

• την επιτοκιακή πολιτική της ΕΚΤ, η οποία διατήρησε τα επιτόκια του ευρώ σε ιστορικό χαμηλό επίπεδο στα χρόνια της μεγάλης ανάπτυξης προκειμένου να στηρίξει την υπό οικονομική πίεση Γερμανία, για να τα αυξήσει σε ιστορικό υψηλό την ώρα της ύφεσης προκαλώντας αρχικά φούσκες και στη συνέχεια ασφυξία στα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου

• την απόφαση, στον απόηχο της πτώχευσης της Lehman Brothers, της ΕΕ με επικεφαλής τη Γερμανία, να στηριχτούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες με κρατικά χρήματα ξεχωριστά από κάθε χώρα της Ευρωζώνης και όχι να αφεθούν οι τράπεζες να αναλάβουν τις ευθύνες τους ή τουλάχιστον να διασωθούν με ένα κοινό ευρωπαϊκό πλάνο που θα επέτρεπε παράλληλα και την προστασία των κρατών και τελικά του ευρώ

• την παγκόσμια ύφεση, η οποία ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων δεκαετιών και που γι’ αυτήν, προφανώς, δεν ευθύνεται η Ελλάδα

Αξίζει να θυμηθούμε τις δηλώσεις της Γερμανίδας καγκελαρίου Μέρκελ για τους υπαίτιους της κρίσης το Σεπτέμβριο του 2008 όταν υποστήριξε πως«φορολογούμενοι πολύ μακριά από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία θα πρέπει τώρα να κουβαλήσουν το βάρος της κρίσης, η οποία θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν οι ΗΠΑ είχαν ενεργήσει με μεγαλύτερη σύνεση κάτι για το οποίο ευθύνεται και η Βρετανία…. Οι ΗΠΑ οδήγησαν το βιομηχανικό κόσμο στην χρηματοπιστωτική κρίση με την πεισματική τους άρνηση να επιβάλλουν οποιονδήποτε έλεγχο στην πιστωτική επέκταση και παράλληλα επιτρέποντας τη διεξαγωγή εμπορίου πίστωσης απ’ τις τράπεζες» (The Guardian, 22 Σεπτεμβρίου 2008).

Έτσι αν και η ελληνική κρίση ξεκίνησε «επισήμως» στα τέλη του 2009, η βλάβη στην ελληνική οικονομία είχε αρχίσει πολλά χρόνια νωρίτερα, με συνδυαστικές ευθύνες τόσο των ελληνικών κυβερνήσεων και των ελληνικών τραπεζών όσο όμως και των ΗΠΑ, των διεθνών τραπεζών, της ΕΕ, της ΕΚΤ και της Γερμανίας.

Είναι ενδιαφέρον, ωστόσο, πως μέχρι τη στιγμή του «Πανικού Παπανδρέου» η Ελλάδα συνέχιζε να προσελκύει επενδυτικά κεφάλαια, το χρηματιστήριο της κατέγραφε τη μεγαλύτερη άνοδο στον κόσμο σε ετήσια βάση (μέχρι το Νοέμβριο του 2009), οι τράπεζες της απολάμβαναν καταθέσεις στο ύψος ρεκόρ των 247 δις ευρώ, η πιστοληπτική βαθμολογία της βρισκόταν στο Α (δεύτερη υψηλότερη στην ιστορία της), η καταναλωτική εμπιστοσύνη είχε μπει σε φάση ανάρρωσης, οι αγορές κεφαλαίων ήταν ανοιχτές για δανεισμό τόσο για το κράτος όσο και για τις τράπεζες με λογικά επιτόκια και δεν ετίθετο θέμα εξυπηρέτησης του χρέους, οι τιμές των CDS της παρέμεναν σε πολύ χαμηλά επίπεδα και η ανεργία είχε διατηρηθεί αισθητά κάτω απ’ το 9,5%.

Από εκεί και πέρα η ελληνική κρίση μετατράπηκε σε ένα παιχνίδι εξυπηρέτησης ποικίλων συμφερόντων, με αυτά της Ελλάδας να περνούν σε τελευταία μοίρα.

Για παραμένει η Γερμανία οικονομικά ισχυρή/υγιής ενώ οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου βρίσκονται σε οικονομικό αναβρασμό;

Πέρα από τη διεθνώς πρωταγωνιστική θέση της Γερμανίας στον τομέα της βιομηχανίας ο οποίος και αποτελεί τον πυλώνα της οικονομία της, η απάντηση στο ερώτημα που θέτετε βρίσκεται σε ένα σημαντικό βαθμό και στο γεγονός πως το ευρώ λειτούργησε ως ένα πακέτο διάσωσης της Γερμανίας εις βάρος του ευρωπαϊκού Νότου.

Το 2000 η Γερμανία βρέθηκε αντιμέτωπη με το σπάσιμο της φούσκας τεχνολογίας και τηλεπικοινωνιών που προκάλεσε μία γενικότερη χρηματοοικονομική κρίση η οποία αντέστρεψε τη ροή των επενδυτικών κεφαλαίων και έσπρωξε τη χώρα στην ύφεση σε μία περίοδο που το κόστος από την απορρόφηση της ανατολικής Γερμανίας εξακολουθούσε να δημιουργεί αυξημένες ανάγκες. Τα επιτόκια των γερμανικών δεκαετών ομολόγων σκαρφάλωσαν γοργά από το 3,6% στο 5,6% ενώ το ευρώ βρέθηκε σε ελεύθερη πτώση χάνοντας περισσότερο από το 20% της αξίας του έναντι του δολαρίου και προκαλώντας ερωτηματικά για την ίδια τη βιωσιμότητα του.

Με τις ΗΠΑ να βουλιάζουν, επίσης, σε ύφεση, την Κίνα να βρίσκεται στα πρώιμα στάδια εισαγωγής προϊόντων απ’ τη Δύση και τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες ακόμη εκτός ευρωζώνης, το μεγάλο ερώτημα ήταν που θα έβρισκε στήριξη η γερμανική οικονομία.

Προκειμένου να αντιμετωπίσει την κρίση της, η Γερμανία υποδέχτηκε στο ευρώ όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες παραβλέποντας την πραγματική τους ικανότητα να προσχωρήσουν σε αυτό και στη συνέχεια χρησιμοποίησε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ως αντλία που τις φούσκωνε με φθηνό ρευστό ώστε με την πλεονάζουσα ρευστότητα τους να μπορούν να αγοράζουν τα ακριβά γερμανικά προϊόντα.

Μέσα στα πλαίσια αυτής της πολιτικής η ΕΚΤ μείωσε τα επιτόκια του ευρώ από το 5% στο 2%, διατηρώντας τα σε αυτά τα επίπεδα κόντρα στις μακροοικονομικές ανάγκες της ευρωζώνης για περισσότερο από δυόμιση χρόνια, μεταξύ του 2003 και 2006. Στα τέλη του 2005, όταν τα αμερικανικά και τα βρετανικά επιτόκια ξεπερνούσαν το 4% και τα αυστραλιανά το 5% τα ευρωπαϊκά εξακολουθούσαν να κυμαίνονται στο ιστορικό χαμηλό τους, 2%.
Το φθηνό χρήμα δημιούργησε φούσκες περιουσιακών στοιχείων στα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου που είχαν μόλις υιοθετήσει το ευρώ, προκαλώντας αυξήσεις ρεκόρ στον κλάδο κατοικίας, στην καταναλωτική πίστωση, στις χρηματιστηριακές αγορές και αλλού.

Το 2005 ο διευθυντής οικονομικών της επενδυτικής εταιρίας Nomura σε συζήτηση του με ανώτατο αξιωματούχο της ΕΚΤ παρατήρησε πως ήταν άδικο να εξωθούνται οι χώρες της ΕΕ εν αγνοία τους στη διάσωση της – υπεύθυνης για την κρίση της – Γερμανίας, με το να φουσκώνονται εσκεμμένα οι οικονομίες τους μέσω μίας παρατεταμένης πολιτικής νομισματικής χαλάρωσης απ’ την ΕΚΤ ώστε να αγοράζουν γερμανικά προϊόντα. Ο αξιωματούχος της ΕΚΤ του έδωσε, τότε, την εξής απάντηση:«αυτή είναι η έννοια ενός ενιαίου νομίσματος: επειδή η Γερμανία δε μπορεί κατ’ εξαίρεση να υιοθετήσει ένα πακέτο τόνωσης η μόνη άλλη επιλογή είναι να σηκώσει όλη την Ένωση μέσω της νομισματικής πολιτικής».

Μιλώντας με αριθμούς, στα δέκα χρόνια προ της εισαγωγής της Ελλάδας στο ευρώ η Γερμανία οι γερμανικές εξαγωγές στην Ελλάδα ανήλθαν στα 35 δις δολάρια και στα δέκα πρώτα χρόνια μετά την υιοθέτηση του ευρώ αυξήθηκαν στα 70 δις δολάρια, καταγράφοντας άνοδο της τάξης του 100%. Στα έτη 1997-1998 (προ ευρώ) οι ελληνικές εισαγωγές γερμανικών προϊόντων είχαν ανέλθει στα 7,7 δις δολάρια. Δέκα χρόνια αργότερα, στα έτη 2007-2008 η Ελλάδα εισήγε γερμανικά προϊόντα ύψους, περίπου, 21,5 δις δολαρίων σε μία αύξηση κοντά στο 300%.

Οι αυξημένες εισαγωγές γερμανικών προϊόντων απ’ την πολιτική φουσκώματος του Νότου ίσως να μη δημιουργούσε τόσο μεγάλο πρόβλημα αν η Γερμανία ανταπέδιδε τη χάρη αυξάνοντας τις εισαγωγές της απ’ τους εταίρους της. Όμως έκανε το αντίθετο. Ενώ απολάμβανε τα οφέλη της πολιτικής επέκτασης της πίστωσης στην ΕΕ εκείνη προστατεύθηκε ακολουθώντας αντιπληθωριστική πολιτική, ενισχύοντας αντί να αμβλύνει τις αποκλίσεις με τα υπόλοιπα κράτη, βορά και Νότου.

Ενδεικτικά, οι εισαγωγές ελληνικών προϊόντων απ’ τη Γερμανία το 1992 ήταν 2,2 δις δολάρια και το 2002, έτος υιοθέτησης του ευρώ ανήλθαν στο 1,7 δις δολάρια καταγράφοντας μείωση αντί για αύξηση. Από το 1997 μέχρι το 2001 το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας ήταν ελλειμματικό και αυτό της Ιταλίας, της Ιρλανδίας και της Γαλλίας πλεονασματικό. Από την πρώτη χρονιά υιοθέτησης του ευρώ η διαφορά αυτή άρχισε να μειώνεται και από το 2005 και μετά οι τρεις αυτές χώρες καταγράφουν ελλείμματα και η Γερμανία πλεονάσματα.

Μέσα σε λίγα χρόνια απ΄ την υιοθέτηση του ευρώ το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας ξεπέρασε αυτό της Ιαπωνίας και της Κίνας φέρνοντας τη στην πρώτη θέση στον κόσμο σε εξαγωγές χάρη στον ευρωπαϊκό Νότο και τα υπόλοιπα κράτη της ευρωζώνης, αφού σε αυτά στηρίχτηκε το μεγαλύτερο ποσοστό της ανάπτυξης των εξαγωγών της.

Η άποψη ότι οι μεταρρυθμίσεις στις οποίες προέβη η Γερμανία την έκαναν πιο ανταγωνιστική είναι ένας μύθος που δεν υποστηρίζεται απ’ τα στοιχεία καθώς το εμπορικό ισοζύγιο με τις ΗΠΑ και την Κίνα από το 2000 μέχρι το 2009 παρέμεινε σταθερό και μόνο αυτό με τα κράτη της Ευρωζώνης άλλαξε υπέρ της Γερμανίας η οποία έφαγε το ‘μεσημεριανό’ και το ‘δείπνο’ της Γαλλίας και των PIIGS με τη βοήθεια και τις ευλογίες της ΕΚΤ.

Ακολούθησε η αμερικανική κρίση η οποία εξελίχτηκε σε ένα παγκόσμιο τσουνάμι. Οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου γονάτισαν απ’ την αφόρητη πίεση που δέχτηκαν και η Γερμανία αρνήθηκε να αναλάβει τις ευθύνες της και να βοηθήσει γρήγορα και αποτελεσματικά την ευρωζώνη με την υπόλοιπη εξέλιξη να αποτελεί μία γνωστή ιστορία της οποίας μένει να δούμε το τέλος.

Έχει η Γερμανία ειδική ευθύνη;

Οπωσδήποτε…

Γιατί;

Αν η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση ήταν ένα πλανητικό σύστημα τότε η Γερμανία θα έπαιζε σε αυτό, υποχρεωτικά, το ρόλο του ήλιου που πρέπει άλλοτε να καίει λιγότερο και άλλοτε περισσότερο προκειμένου να μην κάψει αλλά και να μην παγώσει τους υπόλοιπους πλανήτες.

Όμως επιτρέποντας και ωθώντας την ΕΚΤ να ακολουθήσει την επιτοκιακή πολιτική που είδαμε παραπάνω, η Γερμανία υπερθέρμανε το Νότο στα πρώτα χρόνια του ευρώ και τον πάγωσε στην συνέχεια.

Η Γερμανία ως κυρίαρχος δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα έπρεπε να κρατήσει τις ισορροπίες ανάμεσα στην εξυπηρέτηση των δικών της και του κοινού ευρωπαϊκού συμφέροντος. Αποδείχτηκε αδύνατο να το πράξει και προτάσσοντας το δικό της συμφέρον έναντι των υπολοίπων προκάλεσε τεράστια προβλήματα δεδομένου του ειδικού της βάρους στην Ευρώπη και κυρίως στην Ευρωζώνη.

Τώρα πια, την ώρα της κρίσης, η ΕΕ περιμένει απ’ τη Γερμανία να δει την πραγματικότητα κατάματα και να σταματήσει να συμπεριφέρεται υπεροπτικά ζώντας στην ψεύτικη υπόθεση ότι η οικονομία της είναι καλύτερη επειδή η ίδια προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις τις οποίες πρέπει οπωσδήποτε να κάνουν και οι υπόλοιποι πριν να έχουν το δικαίωμα για στήριξη.

Τα πράγματα δεν είναι, ακριβώς, έτσι. Ακόμη και σήμερα η Γερμανία απολαμβάνει ένα σούπερ πακέτο τόνωσης εξαιτίας του εκμηδενισμού του κόστους κρατικού δανεισμού της και της ροής κεφαλαίων στις τράπεζες και τα ομόλογα της απ’ το φλεγόμενο Νότο. Ας είμαστε ειλικρινείς: το ευρώ βοήθησε στο μέγιστο βαθμό τη Γερμανία χάρη στον τρόπο που το μεταχειρίστηκε. Τώρα είναι η στιγμή να ανταποδώσει τη χάρη και να βοηθήσει στη μείωση των αποκλίσεων και στην αποκλιμάκωση της κρίσης. Μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως είναι δικαίωμα της Γερμανίας να αρνηθεί να το πράξει. Σε τελική ανάλυση τα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ θα μπορούσαν να είναι εξ αρχής προσεκτικότερα. Τότε, όμως, η Γερμανία θα πρέπει να είναι έτοιμη να δει αυτή της την απόφαση να αφήσει το Νότο ή ένα τμήμα του να καεί, να γραφτεί με τα πλέον μελανά γράμματα στις σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας, δίπλα σε παλαιότερες εξαιρετικά λανθασμένες αποφάσεις της.

Υπάρχει διαφορά μεταξύ της κρίσης στην Ελλάδα και της κρίσης σε Ισπανία και Ιταλία;

Υπάρχουν δύο ειδών παράμετροι που χαρακτηρίζουν μία κρίση: οι εσωτερικές, δηλαδή που έχουν να κάνουν με τον τρόπο που λειτουργεί το ίδιο το κράτος και οι εξωτερικές, δηλαδή αυτές που αφορούν στο ευρύτερο περιβάλλον μέσα στο οποίο το κράτος υφίσταται και απ’ τις οποίες επηρεάζεται.

Η κρίση στις οικονομίες των κρατών που αναφέρετε προκλήθηκε εξαιτίας των ίδιων εξωτερικών παραμέτρων και παρόμοιων αλλά όχι ίδιων εσωτερικών. Έτσι είναι δεδομένο πως η παγκόσμια ύφεση, η αμερικανική τραπεζική κρίση, οι υψηλές τιμές πετρελαίου, η υπέρμετρη ανατίμηση του ευρώ έναντι του δολαρίου από το 2002 μέχρι το 2009, η νομισματική πολιτική της ΕΚΤ και η ευρωπαϊκή πολιτική της Γερμανίας, επηρέασαν αρνητικά τόσο την Ελλάδα όσο και την Ισπανία και την Ιταλία.

Επίσης, αν και όχι ακόμη επισήμως αναγνωρισμένο, η ελληνική κρίση είναι σε μεγάλο βαθμό και τραπεζική, όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες της ΕΕ.

Από εκεί και πέρα σε κάθε χώρα ίσχυσαν και ισχύουν ιδιαίτερες συνθήκες οι οποίες κάνουν τις ομοιότητες μεταξύ των κρίσεων που τις πλήττουν μεγαλύτερες ή μικρότερες. Για παράδειγμα στην Ελλάδα η αύξηση του δημόσιου χρέους και η σπατάλη κρατικού χρήματος που έλαβε χώρα κυρίως στη δεκαετία του ’80 επί κυβερνήσεων του πατέρα του μέχρι προσφάτως πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, Α. Παπανδρέου, ίσως να μην έχει έχει συμβεί ποτέ σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Δεν είναι συμπτωματικό πως μεταξύ 1980-1996 (διάστημα στο οποίο υπήρξαν τρεις κυβερνήσεις του Α. Παπανδρέου), το χρέος της Ελλάδας αυξήθηκε απ’ το 28% σε πάνω απ’ το 100% του ΑΕΠ, όπου και παρέμεινε, περίπου, μέχρι το 2009.

Έχετε πει/προειδοποιήσει ότι μια υπερβολικά ισχυρή Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – κάτι που αποτελεί στόχο της Γερμανίας – μπορεί να αποβεί επικίνδυνη για τη δημοκρατία στην Ευρώπη. Σας παρακαλώ, μας το εξηγείτε…

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) πάσχει από αδιαφάνεια και μυστικοπάθεια. Με έδρα της στη Φρανκφούρτη, μετά από αυστηρή απαίτηση της Γερμανίας, δημιουργημένη στα πρότυπα της Bundesbank και υπό γερμανική επιρροή, η ΕΚΤ καθορίζει τη μοίρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι είναι κοινώς κατανοητό και παραδεκτό.

Ο έλεγχος της νομισματικής πολιτικής, που αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία για την οικονομική επιβίωση ενός κράτους, παραχωρείται από τα κράτη μέλη της ΕΕ στην ΕΚΤ με την είσοδο τους στην ευρωζώνη. Αυτό γίνεται με την πίστη και την ελπίδα των κρατών της ΕΕ και τη δέσμευση της ΕΚΤ ότι η άσκηση της νομισματικής πολιτικής θα ασκείται με γνώμονα το κοινό συμφέρον της ευρωζώνης. Τί συμβαίνει, όμως, όταν το συμφέρον του ευρωπαϊκού Βορά ή συγκεκριμένα της Γερμανίας είναι διαφορετικό απ’ αυτό του ευρωπαϊκού Νότου;

Κατά τη διάρκεια της έξαρσης της διεθνούς κρίσης στα τέλη του 2008, οι ΗΠΑ είχαν μειώσει τα επιτόκια τους κοντά στο 0%. Την ίδια στιγμή η ΕΚΤ τα διατηρούσε πάνω απ’ το 4% και μάλιστα προέβη σε αύξηση τους μεγεθύνοντας την κρίση ρευστότητας στην ευρωζώνη. Το κόστος του χρήματος στην ΕΕ έγινε πολλαπλάσιο αυτού στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο με αποτέλεσμα να γίνει πανάκριβη και εξαιρετικά δύσκολη η χρηματοδότηση νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Η πολιτική της ΕΚΤ στα τέλη του 2008 προκάλεσε την άνοδο του ευρώ στο 1,60 έναντι του δολαρίου κάνοντας το ενιαίο νόμισμα το ακριβότερο στον κόσμο, σκοτώνοντας με αυτόν τον τρόπο τις ευρωπαϊκές οικονομίες οι οποίες πέρα απ’ τα υψηλότερα επιτόκια στη Δύση είχαν να αντιμετωπίσουν και το πανάκριβο ευρώ.

Αργότερα, κατά τη διάρκεια της ευρωπαϊκής κρίσης η ΕΚΤ προχώρησε σε μία νέα ανεξήγητη και για πολλούς καταστροφική κίνηση, αυξάνοντας τα επιτόκια του ευρώ την ώρα που ολόκληρος ολόκληρος ο κόσμος προσδοκούσε μία μείωση.

Ποια μέλη, λοιπόν, του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ και με ποια λογική πρότειναν τις παραπάνω πολιτικές; Ποια μέλη της είχαν αντίθετες απόψεις, ενστάσεις, διαφορετικές προτάσεις και ποιες ήταν αυτές; Το πιθανότερο είναι πως δε θα μάθουμε ποτέ καθώς τα αρχεία των προτάσεων και των συζητήσεων των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ είναι μυστικά.

Το θέμα της μυστικότητας με την οποία δρα η ΕΚΤ ήταν εξ αρχής μείζον αλλά έχει μετατραπεί σε καθοριστικής σημασίας στα χρόνια της ευρωπαϊκής κρίσης. Η ΕΚΤ αύξησε τον ισολογισμό της κατά 1,8 τρις ευρώ τα τελευταία τέσσερα έτη αλλά δεν έχει ενημερώσει την ΕΕ σχετικά με τα προϊόντα που αγόρασε, σε ποιες τιμές και με ποιους όρους τα απέκτησε και το κυριότερο από ποιον τα αγόρασε. Κανείς δε γνωρίζει πώς αξιολογεί τις τιμές των προϊόντων που αγοράζει η ΕΚΤ, πώς επιβάλλει τα κουρέματα και αν αυτά είναι ίδια σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Κανείς δεν ξέρει γιατί η ΕΚΤ αγόρασε το συγκεκριμένο ύψος κρατικών ομολόγων διάφορων κρατών και όχι λιγότερο ή περισσότερο, γιατί αποφάσισε να παράσχει στις ευρωπαϊκές τράπεζες δάνεια ύψους ενός τρις ευρώ στα τέλη του 2011 και όχι νωρίτερα, στην αρχή της κρίσης. Η ΕΚΤ δεν δικαιολογείται, δεν απολογείται και δεν κρίνεται. Μόνο αποφασίζει μυστικά και εκτελεί.

Όμως, πώς είναι δυνατό να υπάρξει δημοκρατία μέσα απ’ τη μυστικότητα; Πώς μπορεί να παραχωρείται ολοένα και περισσότερη εθνική κυριαρχία και δύναμη σε ένα τραπεζικό ίδρυμα το οποίο αποφασίζει για τη ζωή εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων χωρίς να δίνει αναφορά σε κανέναν παρά μόνο, ίσως, στην Bundesbank και τη Γερμανία;

Μετά την τελευταία ευρωπαϊκή σύνοδο η ΕΚΤ αναμένεται να λάβει ακόμη μεγαλύτερες εξουσίες. Ο ρόλος του επόπτη του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος είναι μία απ’ αυτές. Όμως ποιος θα εποπτεύσει τον επόπτη; Ποιος θα ελέγξει τις αποφάσεις του, έστω και ετεροχρονισμένα;

Για ποιο λόγο, όμως, η υπό σχεδιασμό ευρωπαϊκή τραπεζική ενοποίηση θα πρέπει να περνά μέσα απ’ την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Γιατί όχι από ένα τραπεζικό Eurogroup με διαφανείς διαδικασίες του οποίου οι αποφάσεις θα λαμβάνονται δημοκρατικά και τα αρχεία θα δημοσιεύονται προς κρίση και κριτική;

Μία μη δημοκρατική και με υπερεξουσίες ΕΚΤ οδηγεί σε απόκλιση στη δημοκρατία και τελικά προκαλεί μία κρίση δημοκρατίας εντός της ευρωζώνης. Αυτό συνέβη χωρίς να γίνει αντιληπτό στη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας όταν το συμφέρον της Γερμανίας τοποθετήθηκε απ’ την ΕΚΤ πάνω απ’ αυτό του ευρωπαϊκού Νότου κατά τη διάρκεια της άσκησης της νομισματικής πολιτικής. Σήμερα, πλέον, η απόκλιση στη δημοκρατία γίνεται πολύ πιο άκομψα, ωμά και φανερά απ’ ότι στα προηγούμενα χρόνια με τη Γερμανία να μη διστάζει να δείχνει ξεκάθαρα την ΕΚΤ ως το ίδρυμα στο οποίο θα πρέπει να υποταχθεί η ευρωζώνη.

Η Γερμανία, όμως, πρέπει να προσέξει πολύ τί εύχεται αλλά και τί επιδιώκει. Δημιουργώντας μία μη δημοκρατική Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και παρέχοντας της υπερεξουσίες χωρίς καμία υποχρέωση να λογοδοτεί για το πώς τις ασκεί, βάλλει την αξιοπιστία της και αυξάνει την ανησυχία των αγορών για τον τρόπο λειτουργίας της αλλά και για οτιδήποτε την αφορά. Το άγνωστο δε μπορεί να μετρηθεί, να υπολογιστεί και να αντισταθμιστεί και οι αγορές, σε αντίθεση με τους ανθρώπους, μπορούν να χάσουν την πίστη τους πολύ εύκολα. Μία τέτοια απώλεια εμπιστοσύνης στην ΕΚΤ θα αποτυπωθεί άμεσα σε ολόκληρη την ευρωζώνη απ΄ το Νότο ως το Βορά και θα επηρεάσει καταλυτικά την εμπιστοσύνη στο ενιαίο νόμισμα. Οι χρηματοοικονομικές, οικονομικές και νομισματικές συνέπειες θα μπορούσαν να είναι τεράστιες.

Το κυριότερο όλων, όμως, ο δρόμος στον οποίο έχει μπει η ΕΚΤ προκαλεί τεράστιες αποκλίσεις εντός της ΕΕ υπονομεύοντας το μέλλον των κρατών μελών της και της ίδιας της Ένωσης και δημιουργώντας μία εκκολαπτόμενη κρίση δημοκρατίας. Η ΕΚΤ δεν πρέπει να γίνει το οικονομικό Βατικανό της ευρωζώνης, ένα κράτος εν κράτει, απ’ το οποίο θα εξαρτάται όλο και περισσότερο το μέλλον της Ένωσης. Θα είναι ιστορικό λάθος αν ο δρόμος που προτείνει η Γερμανία για την έξοδο απ’ την κρίση περνά όχι μόνο μέσα απ’ τη δημοσιονομική λιτότητα αλλά και απ’ τη λιτότητα στη δημοκρατία.

Μπορεί ακόμη η Ελλάδα να αποτρέψει τη χρεοκοπία; Αν ναι, υπό ποιες συνθήκες;

Προκειμένου να αποφευχθεί η πτώχευση και γενικότερα να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά η κρίση τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, πρέπει να προηγηθεί η αναγνώριση και η αποκατάσταση της αλήθειας για τους λόγους που αυτή ξέσπασε και συνεχίζει να βαθαίνει. Ένας σοφός μαθηματικός έλεγε πως η βασικότερη προϋπόθεση για να λύσει κανείς ένα πρόβλημα είναι να το κατανοήσει και μέχρι αυτό να συμβεί το πρόβλημα θα παραμένει άλυτο.

Μελετώντας την ιστορία της ευρωζώνης μέσα από μέχρι προσφάτως απόρρητα κρατικά έγγραφα αρκετών κρατών (ΗΠΑ, Γερμανίας, Ρωσίας, Βρετανίας κλπ) διαπιστώνουμε πως το οικοδόμημα του ευρώ ήταν εξ αρχής ένα μείγμα εξυπηρέτησης οικονομικοπολιτικών συμφερόντων, με αυτά της Γερμανίας και της Γαλλίας να βρίσκονται σε κυρίαρχη θέση (ένα βιβλίο μου για την κρυφή ιστορία της ΕΕ βασισμένο και σε αυτά τα έγγραφα είναι ήδη υπό έκδοση). Πριν μιλήσουμε για τις ευθύνες μικρών κρατών για τα όσα βιώνει η ΕΕ πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε αυτές των μεγαλύτερων.

Μελετώντας απ’ την άλλη πλευρά τα τεκταινόμενα κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας του νέου αιώνα διαπιστώνουμε πως της ευρωπαϊκής κρίσης προηγήθηκαν άλλες «ξενόφερτες κρίσεις» για τις οποίες οι ευθύνες των ΗΠΑ και της Βρετανίας ήταν πρωταρχικές, όπως σωστά επεσήμανε στο παρελθόν η Καγκελάριος Μέρκελ. Η Ευρώπη πληρώνει το τίμημα αυτής της κρίσης πολύ ακριβά και θα έπρεπε να ενωθεί περισσότερο και να αποκτήσει μεγαλύτερη αλληλεγγύη για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της και όχι να διαιρεθεί και να μπει σε μία φάση ενός οικονομικού και πολιτικού «εμφύλιου πολέμου» με τον κίνδυνο να αποδυναμωθεί και τελικά να διαλυθεί εξαιτίας της. Αν οι Γερμανοί πραγματικά πιστεύουν πως η Ελλάδα (ή η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία κλπ) είναι το πρόβλημα κάνουν ένα τραγικό λάθος. Ας το θυμούνται αυτό όταν γεμίζουν το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου τους και θερμαίνουν το σπίτι τους με κόστος πέντε φορές μεγαλύτερο απ’ ότι θα συνέβαινε αν οι ΗΠΑ δεν ήθελαν να ‘απελευθερώσουν’ το Ιράκ.

Η κρίση έχει παγκόσμιες και πανευρωπαϊκές διαστάσεις και η όποια λύση θα πρέπει να αναζητηθεί μέσα από μία συλλογική και ειλικρινή ευρωπαϊκή προσπάθεια με χαρακτήρα αλληλεγγύης και όχι τιμωρητικό δηλαδή μέσα σε ένα πνεύμα διαφορετικό απ’ αυτό που έχει επιδείξει μέχρι στιγμής η κυβέρνηση Μέρκελ Όσον αφορά ειδικότερα στην Ελλάδα, πρέπει να συμβούν τα ακόλουθα:

1) Να αναγνωριστεί επισήμως πως η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μία πύρινη λαίλαπα της οποίας πολλές απ’ τις μεγαλύτερες εστίες προήλθαν απ’ το εξωτερικό της περιβάλλον. Αν η Καγκελάριος Μέρκελ θεωρεί, όπως έχει υποστηρίξει, ότι η παραποίηση των ελληνικών στατιστικών στοιχείων προκάλεσε πράγματι συστατικό στοιχείο της κρίσης, τότε πρέπει να συνδράμει ώστε να τιμωρηθούν, συγκεκριμένα, οι υπεύθυνοι γι’ αυτό και όχι να τιμωρεί και να διασύρει έναν ολόκληρο λαό ο οποίος δεν είχε καμία απολύτως σχέση με αυτό το σκάνδαλο.

2) Να αναγνωριστούν επισήμως οι πρωτοφανείς θυσίες, οι επιτυχίες αλλά και οι βλάβες που έχει υποστεί η Ελλάδα τα τελευταία δυόμισι χρόνια στην προσπάθεια υλοποίησης των μέτρων που της επιβλήθηκαν. Το δημοσιονομικό έλλειμμα μειώθηκε σε βαθμό ρεκόρ, οι μισθοί και οι συντάξεις υπέστησαν τις μεγαλύτερες μειώσεις που έγιναν ποτέ σε αναπτυγμένη χώρα, οι φόροι αυξήθηκαν σε επίπεδα ρεκόρ αλλά και τα εργασιακά δικαιώματα δεκαετιών καταργήθηκαν βάναυσα εν μία νυκτί, το επίπεδο ζωής και η αγοραστική δύναμη των πολιτών συρρικνώθηκε περισσότερο από 50%, ο αριθμός των φτωχών και των ανέργων εκτινάχθηκε στα ύψη, οι ευπαθείς και κατώτερες κοινωνικές ομάδες συνετρίβησαν κλπ. Όσο διαδίδεται και αναπαράγεται το, ιστορικών διαστάσεων, πλέον, ψέμα πως στην Ελλάδα δεν έχει συμβεί τίποτε απ’ την αρχή της κρίσης και ότι οι «πλούσιοι» Έλληνες πρέπει να συνεχίζουν να τιμωρούνται και τελικά να εξοντώνονται, τόσο η στήριξη στην Ελλάδα θα γίνεται δυσκολότερη και η κρίση θα παρατείνεται.

3) Να αναγνωριστεί επισήμως πως η ελληνική κρίση είναι σε μεγάλο βαθμό τραπεζική και γι’ αυτό το λόγο η υπερβολική βοήθεια που παρέχεται στις τράπεζες πρέπει είτε να σταματήσει και αυτές να αφεθούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους χωρίς να βαραίνουν άλλο το κράτος είτε η βοήθεια να παρασχεθεί με ευρωπαϊκά κεφάλαια ανεξάρτητα απ’ τον κρατικό δανεισμό και χωρίς εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου.

Μέχρι στιγμής οι ελληνικές τράπεζες έχουν λάβει περί τα 190 δις ευρώ σε κρατικές εγγυήσεις και δάνεια και ακόμη και αν αφαιρέσουμε τις απώλειες τους απ’ τη συμμετοχή τους στο PSI, η κρατική ενίσχυση προς αυτές αγγίζει το 90% του ελληνικού ΑΕΠ. Είναι σαν η Γερμανία να παρείχε πακέτο στήριξης στις τράπεζες της ύψους μεγαλύτερου των 2 τρις ευρώ. Πιστεύετε πως σε μία τέτοια περίπτωση η γερμανική οικονομία δε θα αντιμετώπιζε ύφεση; Το ύψος συνολικής κρατικής ενίσχυσης στις ελληνικές τράπεζες ως ποσοστό του ΑΕΠ ίσως είναι το μεγαλύτερο που έχει δοθεί ποτέ διεθνώς και η ελληνική κρίση εξακολουθεί να μην αναγνωρίζεται ως τραπεζική. Αυτό πρέπει να αλλάξει άμεσα. Είναι άδικο να κατηγορούνται και να τιμωρούνται οι πολίτες όσο σώζονται οι τράπεζες με τα δικά τους χρήματα και τις δικές τους θυσίες.

3) Μελέτες από δεκάδες πανεπιστήμια, οικονομολόγους (πολλοί απ’ τους οποίους είναι Γερμανοί), οικονομικά ιδρύματα και πρόσφατα ακόμη και από το ΔΝΤ δείχνουν πως η συνταγή της εξαντλητικής λιτότητας, χωρίς, μάλιστα τη δυνατότητα υποτίμησης, που ακολουθείται στην Ελλάδα είναι καταστροφική. Η ίδια η παταγώδης αποτυχία όλων των προβλέψεων της ΕΕ και του ΔΝΤ σχετικά με το ελληνικό πρόγραμμα και τις συνέπειες του είναι η μεγαλύτερη απόδειξη γι’ αυτό. Η στατιστική, τα οικονομικά, οι αριθμοί και η λογική έδειχναν απ’ την πρώτη στιγμή που εκπονήθηκε το πρόγραμμα πως αυτό θα αποτύγχανε όχι εξαιτίας της αδυναμίας της Ελλάδας να το εφαρμόσει αλλά γιατί ήταν ανυπόφορα σκληρό και στραμμένο προς τη λάθος κατεύθυνση.

Παρόλα αυτά, η γερμανική πολιτική ηγεσία αρνείται να παραδεχτεί την πραγματικότητα με την Καγκελάριο Μέρκελ να κάνει ό,τι χειρότερο στην ιστορική αυτή στιγμή, δηλαδή να δρα με βάση τις δημοσκοπήσεις για τη δημοτικότητα της και όχι με βάση τις ανάγκες της Ευρωζώνης και των μελών της. Χωρίς αναγνώριση, έστω και άτυπα, της λανθασμένης πολιτικής που ακολουθείται στην Ελλάδα η κρίση δε θα αρθεί.

4) Ένα παράδειγμα που έχω διαβάσει και νομίζω ταιριάζει στην περίπτωση της Ελλάδας είναι πως η χώρα πάσχει ταυτόχρονα από πνευμονία και διαβήτη και η θεραπεία για τις δύο αυτές ασθένειες είναι εντελώς διαφορετική. Η πνευμονία απαιτεί ξεκούραση, βιταμίνες και σωστή σίτιση. Ο διαβήτης απαιτεί δίαιτα και άσκηση. Αν συνεχιστεί η προσπάθεια θεραπείας του διαβήτη πριν θεραπευθεί η πνευμονία, η Ελλάδα θα πεθάνει απ’ τη δεύτερη πριν προλάβει να θεραπευθεί απ’ την πρώτη.

Η πολιτική της «αναπτυξιακής λιτότητας» είναι αυτή που πρέπει να αντικαταστήσει την πολιτική της «εξαντλητικής λιτότητας» και μάλιστα αυτό πρέπει να γίνει άμεσα αν είναι να αποφευχθεί η κατάρρευση και η καταστροφική πτώχευση της χώρας.

Ζ) Η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Γι’ αυτό και πρέπει να τεθούν ‘ανθρωπιστικά φρένα’ και ‘κόκκινες γραμμές’ όπου η υλοποίηση των όποιων μέτρων έχουν αποφασιστεί θα παγώνει τουλάχιστον για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Οι περικοπές των δαπανών για την υγεία που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα είναι οι μεγαλύτερες ως ποσοστό του ΑΕΠ διεθνώς. Ο κόσμος χάνει την πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και στα φάρμακα και ασθένειες που είχαν εξαφανιστεί για εκατονταετίες κάνουν την εμφάνιση τους. Σε λίγο η κατάσταση θα μοιάζει με θρίλερ επιστημονικής φαντασίας. Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Να τεθεί η χώρα σε πανευρωπαϊκή καραντίνα ώστε να μη μολυνθούν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι; Είναι δυνατόν οι Γερμανοί ιθύνοντες να αισθάνονται ικανοποιημένοι όταν ένας λαός βουλιάζει σε ανθρωπιστική κρίση;

5) Η Ελλάδα είχε εξ αρχής το νομικό δικαίωμα και τη δυνατότητα να προχωρήσει σε επιμήκυνση του χρέους της κατά 20-30 χρόνια και να έχει όλο το χρονικό περιθώριο για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της. Δεν το έπραξε εξαιτίας της απόφασης της τότε ελληνικής κυβέρνησης να εμπιστευτεί περισσότερο το ΔΝΤ και την ΕΕ απ’ ότι την κοινή λογική και να υποχωρήσει υπό την πίεση της γερμανικής κυβέρνησης σε ένα παιχνίδι μεταφοράς των τραπεζικών απωλειών στα κράτη.

Εφόσον η Ελλάδα θυσίασε αυτό το μοναδικό νομικό πλεονέκτημα ικανοποιώντας το αίτημα της γερμανικής κυβέρνησης, το μόνο λογικό είναι να λάβει ως αντάλλαγμα αρκετό χρόνο ώστε να μπορέσει να υλοποιήσει ένα πρόγραμμα λιτότητας χωρίς να πεθάνει κατά τη διάρκεια της προσπάθειας.

Δεν είναι δυνατό το οποιοδήποτε πρόγραμμα ‘δημοσιονομικής εξυγίανσης’ να μη μπορεί να προσαρμοστεί χρονικά έτσι ώστε στο μεσοδιάστημα να μην υπάρξει η απόλυτη οικονομική και ανθρωπιστική καταστροφή και να μην προκληθεί ένα οικονομικό και κοινωνικό ολοκαύτωμα.

Κλείνοντας, είναι απαραίτητο, επιτέλους, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ηγέτες να πουν όλη την αλήθεια στους Ευρωπαίους πολίτες για τα όσα βιώνουν και όσα αναμένεται να αντιμετωπίσουν στο κοντινό μέλλον. Είναι απαραίτητο να γίνει μία πανευρωπαϊκή επανεκκίνηση πάνω σε ειλικρινείς βάσεις. Θα είναι τραγικό λάθος αν επιτρέψουμε το μακάβριο «όνειρο» κάποιων για διάλυση της Ευρωζώνης να γίνει πραγματικότητα.

Πηγή: http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ppanagiotoy-sti-sueddeutsche-eyro-sozei-ti-germania

Ο πρωθυπουργός κύριος Προβόπουλος

Του Κώστα Βαξεβάνη

 

Μια μεγάλη ελληνική Τράπεζα, η Αγροτική πουλήθηκε στην Πειραιώς για 95 εκατομμύρια ευρώ. Το τίμημα από μόνο του είναι ένα σκάνδαλο. Μόνο το κτίριο της ΑΤΕ στο Καστρί, στοιχίζει 75 εκατομμύρια. Την ημέρα της πώλησής της, η αξία μόνο κάποιων μετοχών της ΑΤΕ (10% στην ΕΥΔΑΠ και 7,5 στο Folli Follie) σύμφωνα με το Bloomberg, είχαν αξία 57 εκατομμύρια ευρώ.

 

Παρ όλα αυτά η ΑΤΕ προσφέρθηκε στην Πειραιώς, γιατί σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών Γ. Στουρνάρα και τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Προβόπουλο (πρώην μέτοχο και στέλεχος της Πειραιώς) ήταν ασύμφορη για το κράτος. Όταν οι δύο τους ρωτήθηκαν στη Βουλή με ποια δεδομένα ήταν ασύμφορη, απάντησαν πως αυτά τα δεδομένα είναι απόρρητα. Απόρρητα και από την Ελληνική Βουλή.

 

Θα διαβάσετε στο HOT DOC που κυκλοφορεί (Πέμπτη 4 Οκτωβρίου) για το πώς μεθοδεύτηκε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα. Το θέμα δεν είναι μόνο το σκάνδαλο της ΑΤΕ αυτό καθ αυτό, αλλά η εκχώρηση λειτουργιών του κράτους στην Τράπεζα της Ελλάδος. Μια ιδιωτική Τράπεζα δηλαδή και όχι κρατική όπως πιστεύουν πολλοί, με άγνωστο μετοχολόγιο και σχέσεις με μια ευρωπαϊκή οικονομική ελίτ. Αν σήμερα κάποιος έθετε το ερώτημα του γέρου Καραμανλή της δεκαετίας του 60 «ποιός κυβερνά αυτό τον τόπο;» η απάντηση θα ήταν «μα, ο κύριος Προβόπουλος».

 

Την χρονιά που πέρασε, ένας ακόμη νόμος -τερατούργημα (του Βενιζέλου φυσικά)ο 4021/2011 «περί ενισχυμένων μέτρων εποπτείας και εξυγίανσης των πιστωτικών ιδρυμάτων» εκχωρεί αρμοδιότητες και εξουσία της εκλεγμένης κυβέρνησης, στην Τράπεζα της Ελλάδος. Με άλλο νόμο τα στελέχη της Κεντρικής Τράπεζας αμνηστεύονται για όσα αποφασίσουν και πραγματοποιήσουν. Ακόμη και στην περίπτωση του τραγικού νόμου «περί ευθύνης υπουργών» σε κάποιον υπουργό μπορεί να αναγνωριστεί ευθύνη. Στους Τραπεζίτες και στον Προβόπουλο καμία. Ούτε αστική.

 

Αυτή η οικονομική ελίτ, μπορεί να παίρνει αποφάσεις, να υλοποιεί, να μην εξηγεί τους λόγους μέσα από επίκληση απορρήτου και να μην έχει κανένα (ούτε Κοινοβουλευτικό) έλεγχο. Αυτό δεν είναι απλώς πρωτοφανές, είναι αντιδημοκρατική λειτουργία.

 

Ο Προβόπουλος, όπως και ο επόμενος Προβόπουλος μπορεί να κάνει ο,τιδήποτε. Μπορεί βεβαίως να ξεγελάσει ακόμη και την Τρόικα δίνοντας τα δικά του στοιχεία. Πρέπει για παράδειγμα να απαντήσει στην αποκάλυψη του HOT DOC πως στο πρώτο stress test των Τραπεζών, δέχθηκε να κρίνει με διαφορετικά κριτήρια την Πειραιώς από τις άλλες Τράπεζες. Όλη η διαδικασία, καλύφθηκε και πάλι κάτω από το απόρρητο.

 

Ο κύριος Προβόπουλος δήλωσε στη Βουλή πως η ΑΤΕ έπρεπε να δοθεί και να ξεφύγει από τον εναγκαλισμό με το κράτος. Μα ο ίδιος ήταν Τραπεζίτης όταν υπήρχε αυτός ο εναγκαλισμός και η ΑΤΕ δανειοδοτούσε κόμματα. Ο ίδιος ήταν κεντρικός τραπεζίτης όταν εξελισσόταν το σκάνδαλο Proton και όταν αποκαλύφθηκε πως η εταιρεία SCIEN στην οποία υπήρξε αντιπρόεδρος, με τρόπο που σήμερα είναι ελεγχόμενος πήρε, 82 εκατομμύρια δάνειο για να κάνει αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Πειραιώς. Ήταν επίσης αρχιτραπεζίτης, όταν η Marfin έδωσε 113 εκατομμύρια σε offshore της οικογένειας Σάλλα για να κάνει και πάλι αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Πειραιώς. Την ώρα που απαγόρευαν να κάνει το ίδιο η ΑΤΕ ώστε να βρεθεί με άσχημους δείκτες και να την «πουλήσουν».

 

Ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, δεν έχει πια μόνο προσωπική ευθύνη για σκάνδαλα που δεν έχει ελέγξει και που όλως τυχαίος αφορούν την Τράπεζα στην οποία ήταν μέτοχος και στέλεχος. Έχει αναλάβει νομότυπα «θεσμικό» ρόλο που ακυρώνει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Το ερώτημα είναι τι κάνουν τα κόμματα.

Το Κουτί της Πανδώρας

από: Palmografos.com – Ο πρωθυπουργός κύριος Προβόπουλος – Του Κώστα Βαξεβάνη

Οι σπόνσορες της Χρυσής Αυγής

του Γιώργου Καραμπελιά από το Άρδην τ. 90 που κυκλοφορεί με αφιέρωμα στη Χρυσή Αυγή

Όλοι όσοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την εκτίναξη ενός ναζιστικού γκρουπούσκουλου στο επίκεντρο της ελληνικής πολιτικής ζωής, θα πρέπει να μας προσφέρουν και κάποιες ικανοποιητικές εξηγήσεις, ερμηνεία αυτού του φαινομένου.
Σωστά έχει επισημανθεί από πολλούς ότι η ανομία, η ατιμωρησία των κλεπτοκρατικών αρχουσών τάξεων, η ανυποληψία των πολιτικών, η παρασιτική μετεξέλιξη της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, η εξάρτηση από τους δυτικούς τραπεζίτες, βρίσκονται στη βάση μιας πολιτικής και κοινωνικής κρίσης, απέναντι στην οποία οι Έλληνες εγκαταλείπουν τα παραδοσιακά πολιτικά σχήματα και αναζητούν νέες και συχνά ρηξικέλευθες λύσεις προκειμένου να εκφράσουν την πολιτική τους διαμαρτυρία. Ωστόσο, αυτή η κοινωνιολογική και κάποτε κοινωνιολογίστικη ερμηνεία δεν είναι αρκετή για να ερμηνεύσει την άνοδο της «Χρυσής Αυγής». Διότι το ερώτημα παραμένει ακέραιο. Για ποιο λόγο η διαμαρτυρία δεν εκφράζεται αποκλειστικά με την ενίσχυση αριστερών δυνάμεων, όπως εν μέρει συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ, και κατευθύνεται και σε μια μέχρι χτες ασήμαντη ναζιστική ομαδούλα; Γιατί δεν ενισχύονται έστω οι δυνάμεις της αντισυστημικής Αριστεράς και των αντιεξουσιαστών, που τον Δεκέμβρη του 2008 έμοιαζαν τόσο ισχυρές ώστε να απειλούν το ίδιο το καθεστώς; Γιατί οι Έλληνες δεν στρέφονται προς μια αριστερή εξωκοινοβουλευτική βία, όπως συνέβαινε στη δεκαετία του 1980, όταν επικροτούσαν μαζικά την «17 Νοέμβρη»; Επομένως, δεν αρκεί η γενική κοινωνιολογική ερμηνεία, αλλά θα πρέπει να στραφούμε σε τομείς όπως η πολιτική, η ιδεολογία και τα πολιτισμικά-κοινωνικά φαινόμενα για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τι συμβαίνει. Και ο κεντρικός ιδεολογικός άξονας για την ερμηνεία του συναρτάται με το ζήτημα της κρίσης του έθνους-κράτους συνολικά, και τις απειλές στην ελληνική ταυτότητα κατ’ εξοχήν.
Πώς και γιατί, σε μια χώρα στην οποία –τουλάχιστον από τον πόλεμο και μετά– η ακροδεξιά είχε ταυτιστεί με την εθνοπροδοσία και τις παρακρατικές δραστηριότητες, ενώ αντίθετα η «δημοκρατική παράταξη» και η αριστερά με την εθνική ανεξαρτησία και τον αντιιμπεριαλισμό, κατόρθωσε ένα σχήμα, που προβάλλει ανοικτά τον Χίτλερ και τον Παπαδόπουλο, να μεταβληθεί σε υπερασπιστή της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων;!
Θα πρέπει να μας τα εξηγήσουν εκείνοι που, από το «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», πέρασαν στο «ευχαριστούμε τους Αμερικανούς» του Σημίτη, και στη λυσσαλέα υπεράσπιση του σχεδίου Ανάν. εκείνοι που, από τα αντάρτικα τραγούδια και τον Άρη Βελουχιώτη αναρτημένο στα γραφεία τους, πέρασαν στο «Αιγαίο που ανήκει στα ψάρια του» και στα «ανοικτά σύνορα» των αντιεξουσιαστών, της «επαναστατικής αριστεράς» και των οικολόγων.
Θα πρέπει να μας τα εξηγήσουν όσοι από τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη, ως πρότυπα της νεολαίας, πέρασαν στην άρνηση της εθνικής παράδοσης και τη λυσσαλέα υπεράσπιση της αμερικάνικης κουλτούρας.
Αυτές οι βαθύτατες μετατοπίσεις που συνέβησαν τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια, δηλαδή η εγκατάλειψη του πατριωτισμού, επέτρεψαν στην προδοτική και γερμανόφιλη ακροδεξιά να τον καπηλευτεί και να τολμά να εμφανίζεται σήμερα ως ο υπερασπιστής του.

 

Η «προδοσία» της Αριστεράς

Όλα άρχισαν με την ενσωμάτωση της αριστεράς και της κεντροαριστεράς στο κράτος και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, δηλαδή σε μια περίοδο κατά την οποία η Ελλάδα γνώριζε μια σαρωτική «διεθνοποίηση»: Ένταξη στην ΕΟΚ και την ΕΕ, κατάργηση των δασμών, προσχώρηση στο ευρώ και εγκατάλειψη του εθνικού νομίσματος, πολιτισμική αφομοίωση στη Δύση –κατεξοχήν μέσω της τηλεόρασης– τέλος και προπαντός, προσχώρηση των Ελλήνων στο παγκοσμιοποιημένο δυτικό καταναλωτικό μοντέλο. Όλα αυτά είχαν ως συνέπεια μια κυριολεκτική ανατροπή των πολιτιστικών και πολιτικών παραμέτρων της ελληνικής κοινωνίας. Δηλαδή, η ταχύτατη μετάβαση από ένα μοντέλο λιτότητας και αποταμίευσης, στον αντίποδά του, κατανάλωσης και σπατάλης, πραγματοποιήθηκε μέσα σε συνθήκες πολιτικο-ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς και της κεντροαριστεράς.
Οι αριστεροί διανοούμενοι, διωκόμενοι απηνώς σε όλη τη μετεμφυλιακή περίοδο μέχρι το 1974, καταλαμβάνουν, ιδιαίτερα μετά το 1981, το κράτος και τους θεσμούς της «κοινωνίας των πολιτών». Εφημερίδες, πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα, τηλεοράσεις, εκπαίδευση, ηγεμονεύονται πλέον από αυτήν την αριστερά και τη νέα ιδεολογία της. Αυτή η αλλαγή σηματοδότησε παράλληλα και τη βαθύτατη μετάλλαξη των ιδεολογικών συντεταγμένων της: Στο παρελθόν προέβαλλε την εθνικοαπελευθερωτική επαναστατική παράδοση, σε αντίθεση με την ξενοδουλεία των «κοτζαμπάσηδων» και του ελληνικού μεταπρατικού κεφαλαίου, διεκδικώντας έτσι μια αντιστασιακή αντιιμπεριαλιστική συνέχεια. Στο εξής, ιδιαίτερα μετά το 1989 και την κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, προσχωρεί ομοθυμαδόν στην αποδοχή της αυτοκρατορικής κουλτούρας της Δύσης και στην καταδίκη κάθε πατριωτικής ανάμνησης ως παρελθοντολογία και συντηρητισμό.
Σε αυτά τα πλαίσια, θα συγκρουστεί μετωπικά με την Εκκλησία και την ορθόδοξη παράδοση, ως «καθυστέρηση», αντικαθιστώντας την από ένα κράμα ελευθεριακής και παγκοσμιοποιημένης καταναλωτικής ιδεολογίας. Ανάλογες εξελίξεις είχαν συμβεί, βέβαια, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπου η παραδοσιακή προτεσταντική και καθολική ιδεολογία είχε ανατραπεί βίαια, ιδιαίτερα μετά το 1968, από την εισβολή ενός ατομοκεντρικού αμερικανισμού.
Η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας, όμως, συνίσταται σε δύο στοιχεία. Πρώτον, στην Ελλάδα, σχεδόν αποκλειστικοί φορείς αυτής της ιδεολογικής μετάλλαξης ήταν οι προερχόμενοι από την αριστερά και την κεντροαριστερά και δεύτερο και κυριότερο… η Ελλάδα δεν είναι μια τυπική δυτική χώρα, αν είναι καν «δυτική».
Σε μας η ανατροπή του πολιτισμικού υποδείγματος δεν αφορούσε απλώς ή κύρια στον τύπο ανθρώπου που δημιουργούσε και προωθούσε η καταναλωτική παγκοσμιοποιημένη μορφή του καπιταλισμού, αλλά συνδεόταν και με ζητήματα που αφορούν στην ίδια την εθνική ανεξαρτησία και επιβίωση της χώρας. Και για να το κάνουμε σαφέστερο: Στη δυτική Ευρώπη, μετά την δεκαετία του 1960, οι παραδοσιακές αξίες της θρησκείας και της αποταμίευσης αντικαθίστανται από τη «σεξουαλική επανάσταση», τον καταναλωτισμό και τον… δανεισμό. Το ιδιωτικό αυτοκίνητο, η τηλεόραση και η αγορασμένη με δάνειο κατοικία, γίνονται τα νέα ενιαία πολιτισμικά πρότυπα του δυτικού κόσμου, σε συνδυασμό με την πολυπολιτισμικότητα και την άρνηση της «στενής» εθνικής ταυτότητας. Στην Ελλάδα, η εισβολή του ανάλογου μοντέλου είναι επίσης πραγματικότητα, από την άποψη του τρόπου ζωής, μόνο που, εδώ, απόρριψη της εθνικής ταυτότητας σημαίνει και ταυτόχρονη αποδοχή της ξένης κυριαρχίας και της υποταγής. πολυπολιτισμός σε μια χώρα των συνόρων σημαίνει μεσοπρόθεσμα την απειλή της κυριολεκτικής εξαφάνισής της.
Στην Ελλάδα, οι υπερασπιστές του νέου ηγεμονικού πολιτιστικού μοντέλου δεν θα μπορούσαν να αρκεστούν μόνο στην καταδίκη του παλαιού συντηρητικού προτύπου, αλλά θα ήταν υποχρεωμένοι να προσχωρήσουν και στην ανοικτή εθελοδουλία και το μίσος ενάντια σε μια απειλούμενη εθνική ταυτότητα. Γι’ αυτό, στη Γαλλία, ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί μπορεί να είναι ταυτόχρονα εκφραστής αυτού του νέου καταναλωτικού πολιτισμικού προτύπου, αλλά και υπερασπιστής των επιθέσεων της Γαλλίας εναντίον της Λιβύης και των Αμερικανών εναντίον του Ιράκ, ενώ ο πολυπολιτισμικός Ολάντ απειλεί καθημερινά με επέμβαση τη Συρία. Στην Ελλάδα, αντίθετα, οι ιδεολογικοί κλώνοι τους, για να υπερασπιστούν το ίδιο πολιτισμικό μοντέλο, θα έπρεπε να στραφούν και ενάντια στα συμφέροντα του ελληνικού έθνους-κράτους! Γι’ αυτό και είναι οι ίδιοι που θα υπογράφουν ταυτόχρονα υπέρ των «Μακεδόνων», του σχεδίου Ανάν, της ελληνοτουρκικής φιλίας και της κυρίας Ρεπούση, παράλληλα με την υπεράσπιση της «ανοικτής κοινωνίας». Κατά συνέπεια, η εκσυγχρονιστική αριστερά και κεντροαριστερά στην Ελλάδα, για να είναι πολυπολιτισμική, θα έπρεπε να είναι και ενδοτική.
Γι’ αυτό και η υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας, της «πατρίδας», της Κύπρου, που ανήκε παραδοσιακά στο οπλοστάσιο της αριστεράς, μιας και η δεξιά και η άρχουσα τάξη ήταν ξενόδουλη και εξαρτημένη, θα εγκαταλειφθεί σταδιακά. Για αρκετά χρόνια, η εναπομείνασα «πατριωτική αριστερά» κάλυπτε κουτσά-στραβά το κενό∙ ωστόσο, τα ακροδεξιά ρεύματα θα κάνουν δειλά-δειλά την εμφάνισή τους από τη δεκαετία του ’80, και θα ενισχύονται όσο περισσότερο η κυρίαρχη κουλτούρα θα βαδίζει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Όταν λοιπόν θα έλθει η στιγμή της κρίσης, η ακροδεξιά θα εμφανιστεί αίφνης στο προσκήνιο, ως ο παρά φύση εκφραστής των αξιών που οι άλλοι όχι απλώς είχαν εγκαταλείψει αλλά είχαν συκοφαντήσει και εξουθενώσει.
Εδώ και είκοσι πέντε χρόνια τουλάχιστον, η κυρίαρχη αριστερή μιντιακή και ακαδημαϊκή κουλτούρα αγωνιζόταν να απομονώσει εκείνους που, όπως εμείς, επέμεναν στη σύνδεση των δημοκρατικών και επαναστατικών ιδεών και αξιών με την πραγματικότητα της χώρας. Και γι’ αυτό σήμερα εισπράττουν τους νεαντερντάλιους που επιζητούσαν.
Εξάλλου, πολλοί απ’ αυτούς, ανάμεσά τους ο Σωμερίτης και ο θλιβερός «Ιός», έχουν επαναλάβει επανειλημμένα ότι θα προτιμούσαν να αναπτυχθεί στην Ελλάδα ένας Έλληνας Λεπέν, ώστε να πάψουν να έχουν λόγο ύπαρξης οι «αριστεροί πατριώτες». Όλα αυτά με την βλακώδη σκέψη, ότι με έναν ακροδεξιό μπαμπούλα, θα μπορούσαν να ενισχύουν την καταναλωτική βολή τους, ανενόχλητοι από κριτικές που τους υπενθύμιζαν ότι οι ίδιοι είχαν ταυτιστεί με τον… Μπους στη Γιουγκοσλαβία και την Κύπρο.
Όμως, αντί για τον Λεπέν ή τον Καρατζαφέρη, τους βγήκε… ο ανοικτός θαυμαστής του Χίτλερ, Μιχαλολιάκος. Και επειδή οι ίδιοι είναι θύματα της μπαρόβιας δυτικοκεντρικής ιδεολογίας τους, δεν κατανοούν ότι, στην απειλούμενη από τους δυτικούς τραπεζίτες και τον νεοθωμανισμό, Ελλάδα, το ζήτημα του πατριωτισμού δεν είναι δευτερεύον αλλά το κύριο αίτημα της κοινωνίας μας∙ το δε μεταναστευτικό, σε μια χώρα των συνόρων, δεν αφορά απλώς στην καταπολέμηση των ρατσιστικών συνδρόμων, αλλά αποτελεί ζήτημα ζωής ή θανάτου. Κατά συνέπεια, την ώρα που καταρρέει το παγκοσμιοποιημένο καταναλωτικό μοντέλο, δύο λύσεις απομένουν. Είτε η αναβάπτιση της αριστεράς και της κεντροαριστεράς στην πατριωτική παράδοση, και η απολάκτιση του παρασιτικού ψευδοελευθεριακού μοντέλου, είτε η ενίσχυση των αυταρχικών ή και φασιστικών λύσεων και δυνάμεων. Τα πράγματα έχουν γίνει σοβαρά, γι’ αυτό και ιδεολογίες και σχήματα, που ταίριαζαν στην παλιά καλή συμπόρευση Κολωνακίου και Εξαρχείων, δεν έχουν πλέον καμιά δυνατότητα μακροημέρευσης. Μπορούν να επιβιώσουν μόνο ως ανοικτοί Κουίσλινγκ της Δύσης – όπως όλοι εκείνοι που μας καλούν να δεχτούμε Γερμανό κυβερνήτη, όπως ο… Ράμφος– ή των νεοθωμανών, όπως οι σπόνσορες του… Σουλεϊμάν.

χαρακτηριστικό εξώφυλλο του Δαυλού

Η μακρά πορεία της φασιστικής δεξιάς

Πολλοί από όσους σήμερα διαπορούν για το πως και γιατί ήρθε στο προσκήνιο η ναζιστική ακροδεξιά, μας λοιδορούσαν στο παρελθόν όταν ασχολιόμασταν με ιδεολογικά φαινόμενα που οι ίδιοι αγνοούσαν και προσπερνούσαν. Για χρόνια τονίζαμε πως φαινόμενα όπως η αρχαιολατρία, η ουφολογία και η συνωμοσιολογία αποτελούν τα οχήματα μέσω των οποίων η ακροδεξιά δοκίμαζε να επανέλθει στο προσκήνιο, μετά την ιστορική της ήττα εξαιτίας της ταύτισής της με την Χούντα. Ο Πλεύρης, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, θα ξεκινήσει την ιδεολογική αναβάπτιση της φασιστικής Δεξιάς στην αρχαιοελληνική παράδοση. Δεκάδες περιοδικά, από τον Δαυλό έως το Απολλώνειο Φως περνώντας από την Ελληνική Αγωγή του Άδωνι Γεωργιάδη, θα προβάλλουν μια φασίζουσα ή ανοικτά φυλετιστική εκδοχή της αρχαίας Ελλάδας, κατεξοχήν της Σπάρτης, ενάντια στον «εβραϊκό χριστιανισμό», και θα δημιουργήσουν ένα πλατύ ιδεολογικό ρεύμα που εξαπλώθηκε με εκατοντάδες εκδόσεις, κανάλια, εκπομπές, και… ταξιτζήδες, σε ευρύτατα λαϊκά στρώματα. Εκείνα τα λαϊκά στρώματα, που οι κυριλέ διανοούμενοι του «σοβαρού τύπου» και των πανεπιστημίων είχαν οριστικά εγκαταλείψει, συναγελαζόμενοι με τα ποικίλα ιδρύματα τραπεζών και άλλων εφοπλιστών. Και όσο αυτοί νόμιζαν πως διατηρούν ακλόνητη την ιδεολογική τους ηγεμονία, ο Πλεύρης πουλούσε ίσως εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα, για δεκαετίες ολόκληρες, στα ευρύτερα ημιμαθή λαϊκά στρώματα, ενώ ο Λιακόπουλος έχει πουλήσει εκατοντάδες χιλιάδες βιβλία που συνδέουν ουφολογία, ομάδες Έψιλον και φυλετική καθαρότητα. Καθόλου τυχαία, στο ίδιο ιδεολογικό ρεύμα συνέπλεαν οι Βελόπουλοι και οι Γεωργιάδηδες του κάποτε ΛΑΟΣ και η Χρυσή Αυγή του Μιχαλολιάκου.
Και όμως, οι τόσο «οξυδερκείς» διανοούμενοί μας δεν αντελήφθησαν τίποτα, όχι μόνο γιατί περιφρονούσαν το αγράμματο «πόπολο», αλλά και για έναν ακόμα σοβαρό λόγο. Το γεγονός ότι το ρεύμα της αρχαιολατρίας και ουφολογίας βρισκόταν σε αντιπαράθεση και σύγκρουση με την ορθοδοξία. Και επειδή ο μεγαλύτερος εχθρός των «εκσυγχρονιστών», ως εκφραστής της παραδοσιακής ταυτότητας των Ελλήνων, υπήρξε η ορθοδοξία και ο «Χριστόδουλος», τι… Καστοριάδης τι… Πλεύρης! Τόσο η αυτόνομη αντιαυταρχική αριστερά όσο και η αρχαιολατρική αυταρχική δεξιά είχαν ως κύριο αντίπαλο την Ορθοδοξία. Οι μεν πρώτοι, διότι η Εκκλησία, κατά την άποψή τους, γκρέμισε το οικοδόμημα της άμεσης δημοκρατίας της αρχαίας Ελλάδας, οι δε δεύτεροι διότι ο «εβραιοχριστιανικός» οικουμενισμός έθεσε τέλος στον αρχαιοελληνικό φυλετισμό. Καθόλου τυχαία δε, η προσπάθεια του Καρατζαφέρη να ενοποιήσει συντηρητικούς ορθόδοξους και αρχαιολάτρες οδηγήθηκε εν τέλει σε αποτυχία και οι πρώην αρχαιολάτρες εγκατέλειψαν το κόμμα του.
Στη συνέχεια, το εναπομείναν αρχαιολατρικό ρεύμα συνδέθηκε όλο και πιο επίμονα με τον αποκρυφισμό, την συνωμοσιολογία, τις ιστορίες περί «κούφιας γης» και των «Έψιλον» που θα μας σώσουν, συναντώντας τις αντίστοιχες χιτλεροφασιστικές θεωρίες περί Κελτών, υπερβορείων και Ινδοευρωπαίων. Στα περιοδικά της Χ.Α. και στις ιστοσελίδες της, περίοπτη θέση κατέχουν ο παγανιστής φασίστας θεωρητικός, Τζούλιους Έβολα, και η ελληνικής καταγωγής οπαδός του Χίτλερ, υμνήτρια των Ινδοευρωπαίων της Ινδίας, Σαβίτρι Ντέβι.
Καθόλου τυχαία δε, μόνο το Άρδην αφιέρωσε τέσσερα ή πέντε τεύχη του στην αρχαιολατρία, τη συνωμοσιολογία και τις συνωμοσιολογικές ρίζες του χιτλερισμού κ.λπ., την ώρα που οι Κολωνοεξαρχειώτες ασχολούνταν με την «αυτοκρατορία» του Νέγκρι και τη συνταρακτική ανακάλυψη των ουρανοξυστών της Νέας Υόρκης από τον Ράμφο! Έτσι, όσοι προσπαθούσαμε να κτίσουμε μια δημοκρατική εναλλακτική εκδοχή του πατριωτισμού, στη σύγχρονη Ελλάδα, συναντούσαμε καθημερινά απέναντί μας δύο αντιπάλους: Από την μία πλευρά τους εθνομηδενιστές καραγκιόζηδες και από την άλλη αυτή την εντεινόμενη και πολυπλόκαμη ανορθολογική προπαγάνδα που μόλυνε και αποπροσανατόλιζε τα αγανακτισμένα και εγκαταλελειμμένα από τις ελίτ λαϊκά στρώματα. Συναντούσαμε καθημερινά τον πατριωτισμό αναμεμειγμένο με τη συνωμοσιολογία και τις αυταρχικές λύσεις^. την ανάδειξη της σημασίας του μεταναστευτικού να μεταβάλλεται σε ρατσισμό^. την απέχθεια για το πολιτικό σύστημα να μετασχηματίζεται σε προσμονή του ουρανοκατέβατου ηγέτη^. την καταδίκη της άρχουσας τάξης και του σιωνισμού να μεταπίπτει σε αντισημιτισμό, κ.ο.κ.
Για τις κυρίαρχες ελίτ δεν υπήρχε πρόβλημα. Ο πατριωτισμός ήταν ούτως ή άλλως εθνικισμός, ο αντισιωνισμός αντισημιτισμός, η επιμονή στην εθνική ταυτότητα, ρατσισμός! Γι’ αυτό και τα κυριότερα βέλη τους στρέφονταν ενάντια σε μας και στο ίδιο το λαϊκό σώμα, που ήθελαν να το ταυτίσουν με τους φασίστες. Να λοιπόν, σήμερα, που μπροστά τους έχουν αυτό που δημιούργησαν ή άφησαν να αναπτυχθεί. Μια ναζιστική ομάδα που, μπρος στο απόλυτο κενό ιδεολογίας, κομμάτων, πνευματικών ελίτ, αναδεικνύεται στο προσκήνιο της πολιτικής με το πιο αποτρόπαιο φαιό πρόσωπο του ρατσιστικού ναζισμού.

 

Οι «μέθοδοι πάλης» και οι αντιεξουσιαστές

Ένα από τα κυριότερα στοιχεία στα οποία αναφέρονται οι δημοκράτες μας είναι η συστηματική βία που ασκούν οι Νεαντερντάλιοι της Χ.Α. σε όλες τις εκδηλώσεις τους, από τις επιθέσεις στους αλλοδαπούς μικροπωλητές μέχρι τη θεαματική τηλεοπτική βία.
Είναι τουλάχιστον υποκρισία να μιλούν για βία και κουλτούρα της βίας, στην πολιτική και τον αθλητισμό, όλοι εκείνοι που καθημερινά προωθούν και επιβραβεύουν μια διάχυτη κοινωνική βία, την αδιάκριτη και συχνά ανεξέλεγκτη βία του κρατικού μηχανισμού και ειδικά της αστυνομίας, την χωρίς τέλος βαρβαρότητα που χαρακτηρίζει τα ΜΜΕ, το διαδίκτυο, τα διαδικτυακά παιγνίδια. Όλα αυτά έχουν εθίσει την κοινωνία και τη νεολαία σ’ ένα καθολικό πρότυπο γενικευμένης βίας, η οποία έχει διαχυθεί στα γήπεδα και την ίδια την πολιτική. Ο όμιλος Αλαφούζου, π.χ. –η Καθημερινή και ο Σκάι που εξανίστανται για τη βία της ακροδεξιάς και αναζητούν τις ρίζες της μόνο στην Αριστερά–, καθημερινά, ασταμάτητα, όχι μόνο προβάλλει στην τηλεόραση αναρίθμητες και ατελείωτες σειρές βίας, αλλά ακόμα και τα «οικολογικά» ντοκιμαντέρ είναι γεμάτα από καρχαρίες, πύθωνες και σαρκοβόρους τυραννόσαυρους. Όλα τα κινηματογραφικά έργα και οι τηλεοπτικές σειρές, που απευθύνονται ιδιαίτερα στο νεανικό κοινό, είναι γεμάτα από σίριαλ κίλερ και βασανισμούς. Οι νεαροί αστυνομικοί της ομάδας Δίας, οι χούλιγκαν των γηπέδων και οι λάτρεις της χωρίς τέλος πολιτικής βίας, εμπνέονται από τα ίδια πρότυπα, από την ίδια κουλτούρα μιας ανάλγητης κοινωνίας, συχνάζουν στα ίδια γυμναστήρια και ορχούνται με τις ίδιες ανελέητες και κραυγαλέες μουσικές.
Ωστόσο, αν αυτά είναι τα κατ’ εξοχήν κοινωνικά και πολιτισμικά θεμέλια της επέκτασης και της εξοικείωσης με τη βία, δεν αρκούν από μόνα τους να την ερμηνεύσουν. Γι’ αυτό και, στη διαμάχη ανάμεσα στους μνημονιακούς και την κοινοβουλευτική αριστερά, παίχτηκε ένα κυριολεκτικό θέατρο του παραλόγου, τόσο στο Κοινοβούλιο όσο και στον ευρύτερο δημόσιο χώρο. Οι μνημονιακοί (Σαχινίδης, και άλλοι) προσπαθούν να ταυτίσουν τη λεκτική ή και συμβολική αντιβία των διαδηλωτών, ιδιαίτερα των «αγανακτισμένων» –την οποία εισέπραξαν εν μέρει και οι μνημονιακοί βουλευτές τα προηγούμενα χρόνια–, με την βία της Χ.Α. Τα παπαγαλάκια του καθεστωτικού τύπου, Μανδραβέληδες κ.ά. Μητρόπουλοι, στην Καθημερινή, τα Νέα, το Βήμα, και τα κανάλια «των νταβατζήδων», θέλουν να παρουσιάσουν την «επάνω πλατεία» του Συντάγματος ως ελεγχόμενη από τους ακροδεξιούς και την κάτω από τους ακροαριστερούς, συκοφαντώντας έτσι το πιο αγωνιστικό και πατριωτικό τμήμα των αγανακτισμένων. Επιχειρούν, δηλαδή, να ταυτίσουν τη βία της Χ.Α. με ένα πλατύ λαϊκό κίνημα στο οποίο συμμετείχαν εκατοντάδες χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια Έλληνες.
Η επίσημη αριστερά, από την πλευρά της, ενώ σωστά αποκρούει αυτές τις αιτιάσεις ως συκοφαντικές, κουκουλώνει ταυτόχρονα ένα υπαρκτό ζήτημα. Ότι δηλαδή, σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης και κατεξοχήν από τη δεκαετία του ’90 και μετά, εμφανίζονται ομάδες και δυνάμεις με αριστερό πρόσημο οι οποίες απαλλοτριώνουν ή διαστρέφουν την αντίσταση και την αντιβία των λαϊκών κινημάτων και ασκούν μόνιμα και συστηματικά μορφές βίας, ενισχύοντας τον συντηρητισμό ευρύτερων στρωμάτων και την αύξηση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους. Γράφουμε και μιλάμε γι’ αυτό το φαινόμενο ήδη από την δεκαετία του ’70, διότι, όταν ο οιοσδήποτε μεταβάλλεται σε «ειδικό της βίας», αναπόφευκτα την αποσπά από το ίδιο το λαϊκό σώμα και την χρησιμοποιεί άσχετα από την πολιτική συγκυρία. Η χρήση ένοπλων μορφών σύγκρουσης σε μια χώρα η οποία μόλις είχε κατακτήσει μορφές πάλης που ανήκουν στην τυπική δημοκρατία, όπως συνέβη μετά τη Χούντα, όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αλλά και ενισχύει τον συντηρητισμό της κοινωνίας.
Παράλληλα, στο εσωτερικό των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αναπτύχθηκε μια μορφή μισαλλοδοξίας, από την ΚΝΕ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, από ομάδες της άκρας αριστεράς εν συνεχεία, και των αντιεξουσιαστών στο τέλος, που έτεινε να αποκλείσει την ελεύθερη έκφραση μέσα σ’ αυτά. Σταδιακώς κατέληξε να καταστεί αδύνατη η οργάνωση εκδηλώσεων του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου στα πανεπιστήμια και να μπορούν μέσα σ’ αυτά να δρουν μόνο οι μεγάλες παρατάξεις –Δεξιά, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ– και τα γκρουπούσκουλα της ακροαριστεράς και των αντιεξουσιαστών.
Οι πρακτικές μιας ασυνάρτητης βίας έφτασαν στο απόγειό τους στη διάρκεια του φοιτητικού κινήματος, το 2007, με αποκορύφωμα τη μηδενιστική «επανάσταση» του 2008. Είμαστε οι μόνοι που είχαμε καταγγείλει τη δράση των ομάδων που κατέστρεφαν συστηματικά τράπεζες, καταστήματα και δημόσια κτίρια, με την ανοχή και την κάλυψη όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αρχής γενομένης από τον Αλέκο Αλαβάνο, αλλά και του ΠΑΣΟΚ και των ΜΜΕ, που έβλεπαν τις «ταραχές» ως ευκαιρία για την ανατροπή της κυβέρνησης της Δεξιάς. Οι επαναλαμβανόμενες κάθε Πέμπτη, επί μήνες, καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας, στη διάρκεια του φοιτητικού κινήματος, τον χειμώνα του 2007, τις οποίες ενίσχυαν κόμματα και συνδικαλιστικές οργανώσεις, οδήγησαν στον Δεκέμβριο του 2008. Τότε, σε ένα κείμενο που αναδημοσιεύεται σ’ αυτό το αφιέρωμα, τονίζαμε πως η μηδενιστική χρήση της βίας θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε άνοδο της ακροδεξιάς.
Ήταν λοιπόν αναπόφευκτο ότι, κάποια στιγμή, όταν θα πληρούνταν οι ιδεολογικοί όροι γι’ αυτό, τη βία των αντιεξουσιαστών θα την αντικαθιστούσε η πιο συστηματική και αποτρόπαια φασιστική βία. Και είναι χαρακτηριστικό πως, σε μια συγκυρία σαν αυτή της παρούσας κρίσης, οι «κουκουλοφόροι» έδρασαν αποσυνθετικά για το κίνημα των Αγανακτισμένων του Συντάγματος, αφήνοντας έτσι ελεύθερο το πεδίο για την απαλλοτρίωση της αγανάκτησης του ελληνικού λαού από μια ναζιστική ομάδα.
Έτσι, ενώ οι ακροαριστεροί και οι αντιεξουσιαστές τα προηγούμενα χρόνια είχαν αποκτήσει μεγάλη δύναμη στη νεολαία, τη στιγμή που θεωρητικά θα έπρεπε να έλθει η «ώρα» τους, περιθωριοποιήθηκαν ιδεολογικά και καθημερινά συρρικνώνονται. Διότι δεν είναι δυνατό να φαντάζεσαι ότι ζεις στο Βερολίνο ή το Μπρονξ και αιφνιδίως να ξυπνάς στα Βαλκάνια και τη Μ. Ανατολή. Δεν είναι δυνατόν να γεμίζεις τους τοίχους με συνθήματα του τύπου «οι Έλληνες είναι οι Αμερικανοί των Βαλκανίων» και «ανοικτά τα σύνορα για όλους τους μετανάστες» και να βρίσκεσαι σε συνθήκες όπου η Ελλάδα καταστρέφεται οικονομικά και κοινωνικά ως το αποπαίδι της Δύσης. Γι’ αυτό βρέθηκαν εντελώς έξω από τα νερά τους, όταν ήρθε η περιβόητη κρίση την οποία ευαγγελίζονταν, και αντικαταστάθηκαν αιφνίδια, σ’ ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, από τους δήθεν πατριώτες ναζί. Το γεγονός ότι επί τόσα χρόνια είχαν δαιμονοποιήσει τον πατριωτισμό και λοιδορούσαν την έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας, μεταβλήθηκε σε μπούμερανγκ, σε μια στιγμή όπου οι μόνες αξίες είναι η εθνική ανεξαρτησία και η κοινωνική συνοχή.
Οι ευθύνες της αριστεράς λοιπόν είναι υπαρκτές, όχι γιατί δήθεν δημιούργησε το κίνημα των Αγανακτισμένων ή προώθησε τα «γιαουρτώματα» ενάντια στους επίορκους βουλευτές. Αυτό το πράγμα εξάλλου δεν είναι αλήθεια, διότι το κίνημα των Αγανακτισμένων ούτε ξεκίνησε, ούτε εκφράστηκε από τα κόμματα και τις δυνάμεις της Αριστεράς, όπως γνωρίζουμε όσοι συμμετείχαμε σε αυτό από την αρχή του. Οι ευθύνες της Αριστεράς βρίσκονται αλλού, στο ότι, επειδή την βόλευε τακτικά και κυρίως επειδή η βία των ομάδων ήταν ιδεολογικά ταυτισμένη με τον εθνομηδενισμό και τον πολυπολιτισμό τους, και εν τέλει απέκλειε μόνο την πατριωτική αριστερά, την άφησαν να εξελιχθεί και να γιγαντωθεί.

Γερμανοί ναζί λίγο πριν το αποτυχημένο πραξικόπημα της Μπυραρίας (8-9 Νοεμβρίου 1923)

Είναι ήδη αργά;

Είναι άραγε αργά, είναι τελεσίδικη αυτή η ταύτιση, τουλάχιστον για αρκετά χρόνια, των πατριωτικών ιδεωδών με τους φασίστες; Βρισκόμαστε ήδη σε μια Βαϊμάρη χωρίς επιστροφή; Θέλουμε να πιστεύουμε πως όχι. Και αυτό για αρκετούς λόγους.
Πρώτον, διότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει πραγματικό πρόβλημα εξάρτησης και κίνδυνο ιστορικής έκλειψης, πράγμα που σημαίνει πως, πολύ σύντομα, δημοκρατικές δυνάμεις θα υποχρεωθούν να εκφράσουν και πάλι τα πατριωτικά αισθήματα του ελληνικού λαού και δεν θα τα αφήσουν στα χέρια των ναζί. Για να το διευκρινίσουμε, η εθνική διεκδίκηση, ιστορικά, απέκτησε φασιστικό χαρακτήρα μόνο σε χώρες ιμπεριαλιστικές ή επεκτατικές, χώρες με αποικίες ή με αποικιακή παράδοση (Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία). Και αυτό γιατί ο φασισμός είναι ένα κοινωνικό κίνημα και μια ιδεολογία που, παρ’ ότι ενσωματώνει πληβειακά στρώματα, γύρω από μια μονοδιάστατη αντίθεση, την αντίθεση της «φυλής» μας με όλους τους άλλους, δρα πάντα –για να φτάσει και όταν φτάνει στην εξουσία– ως εντολοδόχος των κυρίαρχων τάξεων. Αντίθετα, σε όλες τις χώρες που αντιμετωπίζουν πραγματικό εθνικό πρόβλημα ή εθνική καταπίεση, το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα συνδέεται με δημοκρατικές και επαναστατικές δυνάμεις ως άμεση έκφραση των πληβειακών στρωμάτων. Αρκεί να δούμε την παγκόσμια ιστορία από την Κίνα μέχρι την Κατοχή στην Ελλάδα, το ΡΚΚ σήμερα στο Κουρδιστάν, τον Τσάβες στη Βενεζουέλα κ.ο.κ. Στην Ελλάδα, το πατριωτικό και εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα είχε πάντα δημοκρατικό πρόσημο: Ρήγας, Φιλική Εταιρεία και επανάσταση του 1821, κίνημα του 1909 και Βενιζέλος, Αντίσταση στην Κατοχή.
Δεύτερο, διότι, ακόμα, η Χ.Α. και η ακροδεξιά στην Ελλάδα δεν εκπροσωπεί ένα ιδεολογικό πολιτιστικό ρεύμα ικανό να αποτελέσει τον φορέα ενός πολιτικού φαινομένου με διάρκεια. Αρκεί να ανοίξει κανένας τα έντυπα και τις ιστοσελίδες των φασιστών και της Χ.Α. για να διαπιστώσει ότι είναι γεμάτα από κείμενα του Χίτλερ, του Γκέμπελς, του Έβολα, του Ρουμάνου Κοντρεάνου κ.ά. Ο Πλεύρης και ο Γεωργαλάς δεν αποτελούν ικανές ιδεολογικές βάσεις για τη συγκρότηση ενός ισχυρού πολιτικο-ιδεολογικού ρεύματος. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο φασισμός είχε μαζί του διανοουμένους όπως τον Μαρινέτι και τον Ντ’ Ανούντσιο στην Ιταλία, ο Χίτλερ τον Έζρα Πάουντ και τον Χάιντεγκερ, ο Φράνκο τον Σαλβατόρ Νταλί – ακόμα και ο πιο αδύνατος γαλλικός φασισμός, τον Σελίν και τον Μωράς. Στην Ελλάδα ακόμα δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο παρά τις ευγενείς προσπάθειες των εθνομηδενιστών. Και σε αυτό έχει παίξει μεγάλο ρόλο η ύπαρξη όλων εκείνων, που τα προηγούμενα χρόνια, εξέφραζαν τη δημοκρατική πατριωτική αριστερά και δεν επέτρεψαν στους φασίστες να μονοπωλήσουν τον πατριωτισμό. Και εδώ η δική μας συμβολή, του Άρδην, υπήρξε κεφαλαιώδης.
Όλα αυτά, όμως, δεν σημαίνουν πως, αν αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν ως έχουν και κυρίως αν επιτρέψουμε στους εθνομηδενιστές να συνεχίζουν απρόσκοπτα την κυριαρχία τους, δεν θα δημιουργηθεί αργά ή γρήγορα και κάποιο ανάλογο ιδεολογικό και πολιτιστικό ρεύμα. Ήδη δείξαμε πως η ακροδεξιά στην Ελλάδα χρησιμοποίησε το αρχαιολατρικό ρεύμα. Αν συνεχίσουν να είναι αποκλεισμένες και περιθωριοποιημένες οι φωνές του δημοκρατικού πατριωτισμού, αναπόφευκτα, θα ενισχυθούν εκείνες του φυλετικού εθνικισμού.

«1912 – 2012, 100 χρόνια από τους Βαλκανικούς Πολέμους» με τον Κωνσταντίνο Χολέβα

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ο Ι.Ν. Παναγία Φανερωμένης και το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα», σας προσκαλούν στην συζήτηση με θέμα «1912 – 2012, 100 χρόνια από τους Βαλκανικούς Πολέμους» με τον Κωνσταντίνο Χολέβα, την Κυριακή 14 Οκτωβρίου, στις 11:00 π.μ..

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα του πολιτιστικού συλλόγου «Σήμαντρο» (Ελευθ. Βενιζέλου 59 Α, Χολαργός).

Για πληροφορίες επικοινωνήστε στο 210-6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr

 

ΧΑΡΤΗΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΟΔΙΚΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Λ.ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ 59Α

«Μην παραλάβετε την Κάρτα Φακελώματος του Πολίτη»

 

Ινστιτούτο Καταναλωτών (ΙΝΚΑ): «καλεί τους πολίτες να MHN παραλάβουν τέτοιες κάρτες, με βάση το Ελληνικό Σύνταγμα και τις διακηρύξεις των δικαιωμάτων του Ανθρώπου» ΓΕΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ GENERAL CONSUMERS’ FEDERATION OF GREECE Κέντρο Πληροφοριών:Γ. Σεπτεμβρίου 13 – Αθήνα 10432όρ. 5οςτηλ. 210 36.32.443 Fax. 210 36.33.976 Ανοιχτή Γραμμή: 11711 email: inka – http://www.inka.gr/ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΙΝΚΑ ΔΤ 275/04.09.10 Δεν μας έφταναν η κατάργηση και μείωση των μισθών και των συντάξεων, αυξήσεις φόρων, κατάργηση δικαιωμάτων και αυξήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης. Σύμφωνα με δημοσιεύματα από έγκριτες εφημερίδες, και από το Διαδίκτυο, η κυβέρνηση προωθεί δύο μέτρα, συν τοις άλλοις πολυέξοδα για το κράτος : 1ο Θέλει να αντικαταστήσει την Ταυτότητα την με «κάρτα πολίτη», που πολύ σωστά έχει χαρακτηριστεί Κάρτα Φακελώματος του Πολίτη, η οποία μάλιστα δεν έγινε δεκτή στην Αγγλία, λόγω μεγάλου και άσκοπου κόστους και των αντιδράσεων για την προστασία των προσωπικών δεδομένων. Αυτή η κάρτα προγραμματίζουν να ενημερώνεται με κάθε αλλαγή στην οικονομική κατάσταση (ακίνητα, κινητές αξίες, λογαριασμοί, οφειλές), οικογενειακή κατάσταση, κατάσταση υγείας (φάρμακα, εισαγωγές σε νοσοκομεία, κληρονομικό ιστορικό), μετακινήσεις ταξίδια κτλ. Όλα τα προηγούμενα θα εμφανίζονται σε «ενιαία οθόνη». Αναφέρουν ότι ο ίδιος κάτοχος «θα μπορεί να έχει πρόσβαση στα στοιχεία του από το Διαδίκτυο» – λες και δεν τα ξέρει. Θα έχει όμως και το κράτος πρόσβαση και μάλιστα σε τομείς που μέχρι σήμερα δεν επιτρέπεται. Εννοείται ότι πρόσβαση θα «αποκτήσουν» όλοι οι μεγάλοι προμηθευτές (πολυεθνικές, ασφαλιστικές, τράπεζες, διαγνωστικά κέντρα, πολυκλινικές, ιδιωτικά γραφεία «εύρεσης εργασίας», ενοικίασης εργαζομένων, εισπρακτικές . ) και βέβαια οι χάκερς. Είναι γνωστό ότι το διαδίκτυο είναι και θα είναι πάντα διάτρητο. φυτίλια συννεφάκια. 2ο Θέλει να επιβάλλει υποχρεωτικά σε όλες τις συναλλαγές την «κάρτα των συναλλαγών», που και αυτή έχει χαρακτηριστεί Χαφιές του Καταναλωτή, και αυτή δεν έγινε δεκτή ούτε καν από τον αρμόδιο επίτροπο της φορολογίας της ΕΕ. Τη δεύτερη κάρτα επιδιώκουν να την έχει συνέχεια ο καταναλωτής (από ποια μέχρι ποια ηλικία άραγε;) για να καταγράφεται η κάθε συναλλαγή: το προϊόν ή η υπηρεσία, ο χρόνος και η χρηματική της αξία. Είναι προφανές ότι με αυτό τον τρόπο, και επειδή κάθε προϊόν διαθέτει μπαρ-κοντ -με μία αναγωγή στα προϊόντα που αγοράζει- θα είναι γνωστά τα πάντα ανεξαιρέτως, για τον πολίτη – καταναλωτή: Οι συνήθειές του, τα πιστεύω του, η σεξουαλική του ζωή . η υγεία του κλπ. Με αυτές τις υποχρεωτικές κάρτες ουσιαστικά δρομολογούν να καταργηθεί το Τραπεζικό Απόρρητο, το Ιατρικό Απόρρητο, και γενικά κάθε είδους απόρρητο στην ιδιωτική ζωή, θα ενοποιηθούν όλοι οι αριθμοί (ΑΜΚΑ, ΑΦΜ, κτλ ) και θα μετατραπεί ο πολίτης σε έναν ανθρωποαριθμό. Το ΙΝΚΑ δηλώνει κάθετα ότι δεν θα δεχτεί τον Μεγάλο Αδελφό, δεν έχει να διαπραγματευτεί και να διαβουλευτεί την αξιοπρέπεια του πολίτη – καταναλωτή και καταδικάζει απερίφραστα τα προτεινόμενα μέτρα. Καλεί όλες οργανώσεις πολιτών, τους συνδικαλιστικούς και τους επιστημονικούς φορείς και όλα τα πολιτικά κόμματα για να μην περάσει το φακέλωμα. Το ΙΝΚΑ θα χρησιμοποιήσει κάθε νομικό μέσο, αλλά καλεί από τώρα τους πολίτες σε ετοιμότητα αν χρειαστεί, για να μην παραλάβουν τέτοιες κάρτες, με βάση το Ελληνικό Σύνταγμα και τις διακηρύξεις των δικαιωμάτων του Ανθρώπου. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΥΠΟΜΕΝΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΦΤΩΧEΙΑ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥΣ ΣΕ ΤΡΟΦΙΜΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ. ΥΓ: Το Διαδίκτυο είναι χρήσιμο αλλού και όχι για φακέλωμα. Το ΙΝΚΑ έχει υποδείξει και πώς θα καταπολεμηθεί η Γραφειοκρατία και πώς θα εντοπιστούν οι φοροφυγάδες, που άλλωστε είναι γνωστοί. Τα επιχειρήματα αυτά είναι κουκούλες προσχήματα.

Στο ΒΗΜΑ της επόμενης Κυριακής: “Τα ούφο που δεν ήρθαν”

Η έγκυρη εφημερίδα Το Βήμα συνεχίζει τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις.

Μετά την βόμβα με το “Πραξικόπημα που δεν έγινε”, την επόμενη Κυριακή ο Σταύρος Ψυχάρης ρίχνει νέα ΒΟΜΒΑ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ:

Αποκαλύπτει πώς απετράπη την τελευταία στιγμή εισβολή εξωγήινων που απειλούσαν να καταλύσουν την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου και να εγκαθιδρύσουν

Διαγαλαξιακή Δικτατορία.

–

 

 

 

http://amantomatimou.wordpress.com/

 

» ‘Οταν το σώμα μιλάει»

 

 Ζέσταμα… ξεμπλοκάρισμα… εμπιστοσύνη… επικοινωνία… φως… χρώμα… γραμμές… καθρέφτης… δέντρο… εκκρεμές… ισορροπία… πάγος… κορμός… βάση… επίπεδα… όρια… χώρος… ρυθμός… χαλάρωση… κι άλλα πολλά!   Είναι λέξεις! που άμα τις προφέρει συνεχόμενα η φυσική γλώσσα, δηλαδή το ΣΩΜΑ, φτιάχνουν  μια ασύνδετη κι ακατανόητη πρόταση.  Μα, αν τύχει να τις προφέρει η ΨΥΧΗ της Susana Noemi Abigador γίνονται αμέσως κατανοητές μέσα απο μια γεμάτη, με ανθρώπινες ανάσες πρόταση, που ζεσταίνει καθενός ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΩΜΑ!!!  

Ο λόγος για όλα τα παραπάνω, είναι το βιβλίο που διάβασα πρόσφατα  με τίτλο: “Οταν το σώμα μιλάει”, το οποίο δεν μπορώ να περιγράψω με λέξεις, γιατί… δεν έχει γραφτεί με λέξεις, γιατί… δεν έχει γραφτεί σε καμία γλώσσα.  Κι όμως διαβάζεται και γίνεται αμέσως κατανοητό!  γιατί… η συγγραφέας του, Susana Noemi Abigador, είναι απο τους λίγους ανθρώπους που δεν ξέχασε ή παραμέλησε τη γλώσα που μας χαρίζεται απο τη πρώτη στιγμή της γέννησής μας – τη γλώσα της “ψυχικής και σωματικής έκφρασης”.
   
Για τη συγγραφέα, “ΣΩΜΑ” και “ΨΥΧΗ” είναι αλληλένδετες έννοιες – πηγές του ανθρώπινου πλούτου. Οπως χαρακτηριστικά λέει: “Το σώμα ειναι το κουκούλι της ψυχής. Πλάθοντας με την κίνηση το περίβλημα, αφήνεις την ψυχή να πετάξει. Κι εκείνη, επιστρέφοντας, σου προσφέρει βαθιά Αρμονία. Έτσι, η κίνηση, προκύπτει αβίαστα και φυσικά! Τι αγαλλίαση! τι μελωδία!”

Θα ‘λεγε κανείς πως το “Οταν το σώμα μιλάει” είναι μεθοδολογία και ασκήσεις για τη σωματική έκφραση.  Δεν είναι έτσι!  Είναι κάτι παραπάνω!. Αναφέρεται σε μια πρακτική που εκπαιδεύει καρδιά, νου και σώμα, ενώ οι ασκήσεις που περιέχονται σ’ αυτό ξεπερνούν τα όρια του σώματος. Χρησιμοποιούν τη Σωματική Έκφραση ως εργαλείο που ανοίγει το δρόμο για την προσωπική έκφραση, τη διαδραστική επικοινωνία, τη βιωματική χαρά.

Η συγγραφέας του βιβλίου, Susana Noemi Abigador, ζει αρκετά χρόνια στην Ελλάδα. Εφτασε στη χώρα μας με μεγάλα χορευτικά βήματα, εξελίσσοντας στη διαδρομή την τέχνη και τον εαυτό της, αξιοποιώντας ταυτόχρονα τις ενδιάμεσες στάσεις. Εμπνεύστηκε, οργάνωσε και αποκρυστάλλωσε τη Σωματική Έκφραση, και σήμερα την προσφέρει σχηματικά αλλά και απλόχειρα, μέσα απ’ τις σελίδες του βιβλίου της. 
Η κάθε λεπτομέρεια, στο πως και το γιατί, καθεμιάς άσκησης γεννήθηκε και απαντήθηκε κατά τη διάρκεια μιας πορείας συνεχούς διδασκαλίας. Μιας πορείας 30 χρόνων!

Σε ποιούς απευθύνεται το βιβλίο αυτό;  Αναμφισβήτητα, είναι μια ανεκτίμητη εμπειρία για κάθε επαγγελματία δάσκαλο, νηπιαγωγό, εμψυχωτή, δάσκαλο υποκριτικής, χοροθεραπευτή, όμως σίγουρα αποτελεί κι ένα πολύτιμο ταξίδι για όποιον ενδιαφέρεται να περιπλανηθεί σε “ψυχή-σώμα-έκφραση”.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα
 Η Susana Noemi Abigador γεννήθηκε το 1956 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Το 1972 αρχίζει να ασχολείται, ξεκινώντας στη Βραζιλία, με διαφορετικές τεχνικές γύρω από το χορό και το θέατρο, για να διαλέξει και να καταλήξει στη Σωματική Έκφραση σαν τρόπο ζωής και εκπαίδευσης. 
Το 1979 συνεχίζει τις σπουδές της με τον Augustin Bellusci στη Μαδρίτη στην Escuela de Artes Escenicas, όπου αρχίζει τα πρώτα βήματα στη διδασκαλία της Σωματικής Έκφρασης σε σχολές θεάτρου και σε εκπαιδευτικούς. 
To 1986 έρχεται για να ζήσει στην Αθήνα. Λίγους μήνες αργότερα έχει ήδη σχηματίσει την πρώτη ομάδα και μέχρι σήμερα συνεχίζει να διδάσκει καθημερινά Σωματική Έκφραση και Danza Vital, το σύστημα που η ίδια επινόησε. 
Από το 1988 μέχρι το 2009 εργάστηκε στην ΑΝΙΜΑ (Επιμορφωτικό Εργαστήριο Καλλιτεχνικής & Δημιουργικής Εκπαίδευσης) διδάσκοντας Σωματική Έκφραση και Βιωματική Μεθοδολογία. 
Από το 2000 διδάσκει στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή “Μοντέρνοι Καιροί”, στο Παιχνιδαγωγείο, στο Μοτσείο Συναισθημάτων Παιδικής Ηλικίας κ.α. Έχει συνεργαστεί με θεατρικά σχήματα όπως το Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν στη χορογραφία της τραγωγίας Ιφιγένεια εν Αυλίδι, το 1990 και το 1999 στην Επίδαυρο, με τα Ελεύθερα Θέατρα Κύπρου στην τραγωδία Βάκχες στο Ηρώδειο, με το Θέατρο Φούρνος, με τον Δήμο Ζωγράφου κ.α.
Συνεχίζοντας την εκπαίδευση της, ανάμεσα σε άλλα, παρακολούθησε σεμινάρια χοροθεραπείας με το σύστημα της Maria Fux, σεμινάρια Πρωτόγονου Χορού με την καθηγήτρια της Σορβόννης F. Schott-Billmann, Ουδέτερης Μάσκας με τον Βέλγο καθηγητή Luc De Smet κ.α. 
Όμως για την Susana η μεγάλη εκπαίδευση έρχεται από τον πλούτο που της προσφέρει η ίδια η διδασκαλία, η οποία την φέρνει σε ουσιαστική και άμεση επαφή με τους ανθρώπους. Η συμμετοχή στα μαθήματα αποτελεί την πιο σημαντική πηγή έμπνευσης για εκείνην, αλλά και για τον καθένα που έχει κάτι να διδάξει.

http://oitheitses.wordpress.com/2012/03/29/%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8E%CE%BC%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%B5%CE%B9/