Οι ολιγάρχες του Γιώργου Κοντογιώργη

Τι είναι αυτό που κάνει τους ολιγάρχες της εποχής µας να µην αποδέχονται τον ολιγαρχικό χαρακτήρα του πολιτεύµατός τους; Αγνοούν άραγε τις στοιχειώδεις έννοιες; Αισχύνονται να συνοµολογήσουν ότι διαπνέονται από µια βαθιά ολιγαρχική ιδεολογία; Μήπως µε τον τρόπο αυτόν επιδιώκουν να απαγορεύσουν την εξέλιξη, προκειµένου να διατηρήσουν την πραγµατική ιδιοκτησία της πολιτείας και, συνακόλουθα, να υποτάξουν τον σκοπό της πολιτικής στο συµφέρον των ιδίων και των συγκατανευσιφάγων; Από την άλλη, τι κάνει τις κοινωνίες να εκχωρούν τη διακυβέρνηση στους ολιγάρχες και στη συνέχεια να διαµαρτύρονται επειδή αυτοί τις αγνοούν και ιδιοποιούνται τον δηµόσιο σκοπό της πολιτικής; Γιατί, αντί να διαδηλώνουν, δεν αξιώνουν τη συµµετοχή τους στις πολιτικές αποφάσεις, ώστε να κρίνουν αυτές εν µέρει (η αντιπροσώπευση) ή εν όλω (η δηµοκρατία) τι είναι ορθό και τι όχι για τη χώρα; Η νεοτερική διανόηση, για να αποτρέψει την κοινωνία των πολιτών να αναδιατυπώσει το πρόταγµά της, την έχει εγκιβωτίσει στο δίληµµα της (δήθεν) «πολυπλοκότητας», σε συνδυασµό µε το επιχείρηµα ότι δεν είναι παραδεκτό να κυβερνά ο αδαής και απαίδευτος όχλος, επειδή η σκέψη του αγγίζει το επίπεδο των ταπεινών συναισθηµάτων και της ιδιοτέλειας, και, προφανώς, δεν έχει τη (διανοητική και πραγµατική) δυνατότητα να αποκτήσει την αναγκαία, ακριβή και εκ βάθρων γνώση για τα ζητήµατα της πολιτικής! Εντούτοις, στη διερώτηση αυτή ο Αριστοτέλης θα αντιτείνει: «Ο καθένας εκ των πολλών µόνος του είναι κατώτερος από τους ειδικούς, αλλά όλοι µαζί είναι πολύ καλύτεροι ή, πάντως, όχι χειρότεροι από τους ειδικούς». Επιπλέον, η κοινωνία των πολιτών θα πολιτευθεί κατά το συµφέρον της, οι ολίγοι κατά το ίδιον αυτών συµφέρον. Ο συγγραφέας θεωρεί ότι η ανάσχεση της πορείας της Ελλάδας, αλλά και της ανθρωπότητας, προς τον όλεθρο θα επέλθει µόνον µε την υπέρβαση του ολιγαρχικού καθεστώτος και την αντιπροσωπευτική µετάλλαξη της πολιτείας.

«Κυπριακό: Η αιρετική λύση» του Σταύρου Λυγερού

 

Δέκα χρόνια µετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, έχει ήδη δροµολογηθεί η διαδικασία για την επιβολή λύσης τύπου Ανάν! Ο Σταύρος Λυγερός αποδεικνύει ότι αυτό ήταν αναµενόµενο, αφού το 2004 η Λευκωσία έχασε τη χρυσή ευκαιρία να αξιοποιήσει το συντριπτικό «όχι» (76%) για να δροµολογήσει µια αναθεώρηση στρατηγικής από µηδενική βάση. Το διαπραγµατευτικό πλαίσιο που φέρει τον τίτλο «δικοινοτική διζωνική οµοσπονδία» οδηγεί αναπόφευκτα σε σχέδια τύπου Ανάν, δηλαδή σε µια ιδιότυπη και µη βιώσιµησυνοµοσπονδία. Τα σχέδια αυτά, ενώ καλλιεργούν την αυταπάτη της επανενοποίησης της Κύπρου, στην πραγµατικότητανοµιµοποιούν τον έλεγχο της Άγκυρας στον Βορρά και εγγράφουν τουρκικές υποθήκες στον Νότο.
Κατά τον συγγραφέα, προϋπόθεση για να αλλάξει το πλαίσιο αναζήτησης λύσης είναι να ανοίξει η συζήτηση για το περιεχόµενο της λύσης προς όλες τις κατευθύνσεις, χωρίς ταµπού και µε συνείδηση ότι οι επιλογές είναι περιορισµένες και εθνικά επώδυνες. Μόνο αν ο κυπριακός Ελληνισµός επεξεργαστεί αντιπρόταση ικανή να βρει απήχηση και ερείσµατα στη διεθνή κοινότητα, θα αποφύγει τελικώς λύση τύπου Ανάν.

Το κοινωνικό και ψυχικό υπόβαθρο της αυταρχικής εξουσίας

«…Το ελληνικό κράτος είναι ο κεντρικός μηχανισμός μέσα από τον οποίο ασκούν διαχρονικά ηγεμονία, οι διάφορες εγχώριες πολιτικές και οικονομικές ελίτ. Παραδομένες σε μία άνευ λογικής εκμετάλλευση αυτής της ηγεμονίας, δεν δίστασαν να υπονομεύσουν ακόμη και τον ίδιο τον μηχανισμό από τον οποίο αντλούσαν τα προνόμιά τους, δηλαδή το κράτος, το οποίο ξεπέρασε τα συνήθη διεθνή (καπιταλιστικά και μη δημοκρατικά) «όρια» χρεοκοπίας, διαφθοράς και αναξιοκρατίας.»

του Σωτήρη Αμάραντου