Από τον “Ιό” στο “Δίκτυο 21″

του Βλάσση Αγτζίδη

Από το “Βιετνάμ των Ελλήνων” στην “Κορέα των Ελλήνων”

Το σύνθημα “σφυρί δρεπάνι/ελιά στεφάνι“ των εκλογών του Νοεμβρίου του 1920, που έκριναν την εξέλιξη του μικρασιατικού πολέμου, υπήρξε η φράση που αποτύπωνε με τον πλέον συμβολικό τρόπο το νεοελληνικό πρόβλημα. Παράλληλα εξέφραζε  και την αδυναμία κατανόησης από το ελλαδικό πολιτικό σύστημα τόσο της ιστορικής εκείνης Στιγμής, όσο  και των προκλήσεων που αντιμετώπιζαν οι λαοί της Ανατολής κατά την εποχή της έλευσης της μορφής του έθνους-κράτους.

Κάποια λίγα κατάλοιπα εκείνης της πρωτόγονης παλαιοελλαδικής αντίληψης επιβιώνουν μέχρι τις μέρες, και κατά καιρούς εκφράζουν με αντίστοιχα συνθήματα και απεικονίσεις του τότε κόσμου, τη μεγάλη εκείνη αλλοτρίωση που ακόμα μπορούμε να εντοπίσουμε στο σύγχρονο λόγο. Εντυπωσιακό παράδειγμα είναι ο χαρακτηρισμός της Μικράς Ασίας, την εποχή της πολυεθνικότητας, είτε ως “Βιετνάμ των Ελλήνων” από τον “Ιό”  της “Ε”, είτε από το Δίκτυο 21 ως  κάτι ξένο προς τους Έλληνες, αντίστοιχο με την Κορέα. Η άποψη που αναπαράγει τυ Δίκτυο δεν είναι τίποτα πιο πολύ απ’ την άποψη του Ι. Μεταξά και της Λαϊκής αντιμικρασιατικής Δεξιάς.

Μ’ αφορμή αυτή τη δημόσια εμφάνιση της συναντίληψης, έγραψα το παρακάτω κείμενο που δημοσιεύτηκε στις αρχές του 2008 στην εφημερίδα της Ένωσης Σμυρναίων  “Μικρασιατική Ηχώ”.

Μια ανιστόρητη επιβίωση

Στο εισαγωγικό σημείωμα του τεύχους 36 (Νοέμβριος-Δεκέμβριος ’07) του περιοδικού «Ελληνικό Παρατηρητήριο» του Δικτύου 21 Μακεδονίας-Θράκης,  με αφορμή την αποτίμηση (;) των δεινών που επισώρρευσαν επί των Ελλήνων οι δυτικοί σύμμαχοί μας, διαβάζουμε την εξής πρόταση: «Προκειμένου να μην αποκτήσουν ισχύ οι Ιταλοί (που κατείχαν το Αιγαίο και την περιοχή της Αλικαρνασσού) μας έστειλαν στη Μικρά Ασία να τους εμποδίσουμε με όλα τα δεινά που επακολούθησαν».

Ακριβώς την ίδια θέση, με κάπως διαφορετική εξωτερική μορφή, είχε διατυπώσει η δημοσιογραφική ομάδα «Ιός» της «Ελευθεροτυπίας» το 1992 σε αφιέρωμα για τα 70 χρόνια από τη Μικρασιατική Κατστροφή. Ο «Ιός» χαρακτήρισε τη Μικρά Ασία ως το «Βιετνάμ των Ελλήνων». Ακριβώς η ίδια αίσθηση προκύπτει κι από το Εισαγωγικό Σημείωμα, εφόσον η Μικρά Ασία παρουσιάζεται ως τόπος μακρυνός, όπου οι Έλληνες στάλθηκαν – όπως ακριβώς στάλθηκαν και στην Κορέα αργότερα – για την εξυπηρέτηση των «ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των συμμάχων».

Η άποψη αυτή συντηρεί την παραδοσιακή άποψη που διατύπωσε η παράδοξη αντιμικρασιατική, αντιπολεμική «βασιλο-κομμουνιστική» συμμαχία της περιόδου 1919-1920 και συνέχισαν να αναπαράγουν έως τις μέρες οι πολιτικοί απόγονοι της μοναρχίας και του Λαϊκού Κόμματος, δηλαδή των βασικών διαχειριστών της μικρασιατικής πρόκλησης και των κυρίως υπεύθυνων της Μικρασιατικής Καταστροφής, καθώς βέβαια και οι περιθωριακοί απόγονοι του τότε ΣΕΚΕ.

Σήμερα και ειδικά στη Θεσσαλονίκη, της οποίας ο μεγαλύτερος πληθυσμός προέρχεται από τη Μικρά Ασία (Πόντο, Ιωνία, Βιθυνία, κ.ά.) και την Ανατολική Θράκη, είναι τουλάχιστον αδιανόητο να αντιμετωπίζεται η ιστορία των Ελλήνων της καθ’ ημάς Ανατολής με τα παραδοσιακά επιχειρήματα του παλαιοελλαδικού κατεστημένου, που βαρύνεται απολύτως για την τραγική εξέλιξη.

Σήμερα, που έχουν αναγνωριστεί οι Γενοκτονίες των ελληνικών πληθυσμών της Ανατολής και έχει αναπτυχθεί μια ικανοποιητική ιστοριογραφική σχολή των προσφύγων του ‘22, είναι το λιγότερο ‘Υβρις να επαναλαμβάνονται τέτοιες αντιμικρασιατικές απόψεις. Ύβρις, που θυμίζουν αυτή που διέπραξε ο Ιωάννης Μεταξάς  το ’38 στη Θεσσαλονίκη, όταν δώρισε το υποτιθέμενο σπίτι του Μουστάφα Κεμάλ πασά στο τουρκικό κράτος και μετονόμασε την Οδό Αποστόλου Παύλου σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ.

Οι ενδοελληνικές αντιθέσεις και η μικρασιατική πρόκληση

Φυσικά, είναι κατανοητό να θεωρούν κάποιοι κύκλοι ότι οι Ελλαδικοί Βαλκάνιοι ομοεθνείς των Μικρασιατών, Ποντίων και Ανατολικοθρακών στάλθηκαν με το ζόρι στη Μικρά Ασία!

Όμως εκείνη την εποχή η περιοχή μας αντιμετώπιζε έναν κοσμοϊστορικό μετασχηματισμό: Διαλυόταν η ιστορική μουσουλμανική Οθωμανική Αυτοκρατορία και στη θέση της δημιουργούντα τα νέα έθνη-κράτη. Ήδη οι Τούρκοι εθνικιστές, από το 1908, είχαν αποφασίσει τον πλήρη μετασχηματισμό όλου του αυτοκρατορικού εδάφους σε εθνικό τουρκικό. Για το σκοπό αυτό υλοποίησαν από το 1914 το προαποφασισμένο σχέδιο εξόντωσης των πολυάνθρωπων και ακμαίων χριστιανικών κοινοτήτων (Αρμενίων, Ελλήνων, Ασσυροχαλδαίων, Αραμαίων).

Το τέλος του Α’ Παγοσμίου Πολέμου βρήκε τους Έλληνες σε πλεονεκτική θέση, παρόλο το διχασμό που είχε προηγηθεί στον ελλαδικό χώρο και την εμφάνιση ενός υστερικού αντιμικρασιατικού πνεύματος από τις πολιτικές δυνάμεις που εκφράζονταν με τη Μοναρχία. Η αντιμικρασιατική προκατάληψη είχε φτάσει σε τέτοια σημεία ώστε από το ’15 ο Ιωάννης Μεταξάς – τη στιγμή που παρέδιδε την Ανατολική Μακεδονία στους Βούλγαρους και υποχρέωνε τα ελληνικά στρατεύματα να μην υπερσπίσουν τα απελευθερωμένα εθνικά εδάφη – δήλωνε την αντίθεσή του σε οποιαδήποτε μελλοντική εκστρατεία στη Μικρά Ασία. Αυτός λοιπόν ο «μικρός άνθρωπος» όπως τον απεκάλεσε αργότερα ο επίσης συντηρητικός και αντιμικρασιάτης Γεώργιος Βλάχος  υπήρξε ο κορυφαίος εκφραστής της τάσης να αντιμετωπίζεται η Μικρά Ασία ως ξένος χώρος.

Εκείνη την εποχή των τεράστιων γεωπολιτικών μετασχηματισμών ήταν μονόδρομος η ελλαδική εμπλοκή στη Μικρά Ασία και η με κάθε τρόπο και θυσία συμμετοχή  στην πρόκληση της μεταπολεμικής ρύθμισης του μέλλοντος των οθωμανικών εδαφών. Με ένα επιπλέον δεδομένο ότι τότε οι πολυεθνοτικοί και πολύγλωσσοι μουσουλμανικοί οθωμανικοί πληθυσμοί (πριν ο εθνικισμός τους μετατρέψει σε εθνικά Τούρκους) ήταν περί τα 10 εκατομμύρια, ενώ οι Έλληνες (Ελλαδικοί, Μικρασιάτες, Ανατολικοθρακιώτες και διασπορικοί) πρέπει να πλησίαζαν τα 7,5.

Βέβαια, τελικά η «μικρά πλην έντιμος Ελλάς» και οι πολιτικές της δυνάμεις θα κυριαρχήσουν επί των ιστορικών εξελίξεων και η εθνική ολοκλήρωση θα πραγματοποιηθεί ανάποδα. Αντί να συμπεριλάβει το κράτος τα εδάφη των αλύτρωτων, θα έρθουν οι αλύτρωτοι ως πρόσφυγες στα εδάφη της «μικράς πλην εντίμου» !

Επίλογος

Σήμερα έχουν ξεπεραστεί τα πολιτικά ταμπού και έχει αναδυθεί ένας αυτόνομος λόγος των απογόνων των προσφύγων του ’22. Γι αυτό και δεν υπάρχει πλέον κανένα εμπόδιο στο να τονίζονται με ευκρίνεια οι ευθύνες του καθένα για τη μεγάλη τραγωδία: του Ελ. Βενιζέλου, που έχει κι αυτός τεράστιες ευθύνες, του Ιωάννη Μεταξά και των μοναρχικών συντρόφων του, του Δημητρίου Γουναρη, του ΚΚΕ κ.ά.

Για όλους αυτούς τους λόγους  θα πρέπει να κατανοηθούν πλήρως τα ιστορικά διδάγματα και να πάψει πλέον η προσέγγιση της πρόσφατης νεοελληνικής  ιστορίας με τρόπο που προσβάλλει τον προσφυγικό ελληνισμό.

Η «Νταβουτόγλεια» διεθνολογία

 

 

Με τον Παναγιώτη Ηφαιστο
Πριν από δύο χρόνια πρότεινα να μεταφραστεί στα ελληνικά το βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου «Στρατηγικό βάθος» (Εκδόσεις Ποιότητα, http://www.piotita.gr ). Πολλοί άλλοι διεθνολόγοι ενθάρρυναν αυτήν την πρωτοβουλία. Στη στρατηγική ανάλυση αποτελεί θέσφατο και κοινό τόπο ότι η ακριβής γνώση αντιπάλων και συμμάχων είναι αναγκαία προϋπόθεση ανάπτυξης μιας ορθολογιστικής διπλωματίας και μιας ορθολογιστικής υψηλής εθνικής στρατηγικής.

Κρίθηκε αναγκαίο, εξάλλου, να εξορθολογιστεί ο ελληνικός επιστημονικός και δημόσιος διάλογος με τη δημοσίευση των αυθεντικών θέσεων και του κοσμοθεωρητικού υπόβαθρου της τουρκικής εθνικής στρατηγικής της τελευταίας δεκαετίας.

Μετά το Μάιο του 2009, ο Αχμέτ Νταβούτογλου τοποθετήθηκε επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας. Ακολούθησαν χιλιάδες σχόλια, που συχνά στηρίζονταν σε αποσπασματικές αναφορές στο «Στρατηγικό βάθος». Έχοντας ήδη μελετήσει το βιβλίο, με έκπληξη διαπίστωσα ότι το «Στρατηγικό βάθος» δεν προσφέρει μόνο την κοσμοθεωρία του νεο-Οθωμανισμού, αλλά ότι αποτελεί, επίσης, είδος εγχειριδίου των σημερινών τουρκικών τακτικών και διπλωματικών αποφάσεων της Άγκυρας.

Ιδιοφυής και ριψοκίνδυνη
Πέραν πάσης αμφιβολίας, η πολιτικοστοχαστική σύλληψη του Νταβούτογλου είναι τόσο ιδιοφυής όσο είναι και ριψοκίνδυνη. Μέσα σ’ έναν απέραντο γεωπολιτικό χώρο ετερογενών και ανομοιογενών κοινωνικών οντοτήτων, που εκτείνεται από την Άπω Ανατολή μέχρι την Ευρώπη, οι Τούρκοι αναζητούν τα νήματα κοσμοσυστημικών συγκλίσεων μεταξύ των ισλαμικών κοινωνιών, των οποίων το κομβικό σημείο και ο ηγετικός δρων μπορεί να είναι, υποστηρίζει ο Νταβούτογλου, το τουρκικό εθνοκράτος. Κανείς πρέπει να λάβει υπόψη ότι οι ισλαμικές κοινωνίες δεν έχουν άγνωστες καταβολές. Ανατολικά του Αιγαίου βρίσκονται έθνη μακραίωνης διαδρομής, που αποτέλεσαν τη Βυζαντινή Οικουμένη και που στη συνέχεια τέθηκαν υπό την ηγεμονία των Οθωμανών, και πολλά εξ αυτών εξισλαμίστηκαν. Πολιτικά, ανθρωπολογικά, θρησκευτικά και οικονομικά ο απέραντος αυτός χώρος δεν είναι επίπεδος και ευθύγραμμος. Αντίθετα, ίσως είναι ο πλέον πολύπλοκος και δυναμικός χώρος του πλανήτη.

Αυτό δεν φαίνεται να διαφεύγει του Νταβούτογλου, ο οποίος δείχνει να είναι ένας βαθύς γνώστης των μακροϊστορικών τάσεων και συμπεριφορών. Εντούτοις, επειδή το «Στρατηγικό βάθος» δεν είναι μόνο ένα επιστημονικό βιβλίο αλλά και ένα βιβλίο εφαρμοσμένης στρατηγικής, ο Νταβούτογλου χρησιμοποιεί όλη του την τέχνη για να επισκιάσει τα στοχαστικά άλματα που εκλογικεύουν τις ιστορικές πολιτικές και θρησκευτικές διαφορές. Αντιπαραθέτει, εξάλλου, τον κόσμο του Ισλάμ με τους αποικιοκράτες -κάτι που κατά τα άλλα είναι σωστό-, τη στιγμή που έξυπνα υποβαθμίζει ή αποσιωπά τον εξίσου δεσποτικό χαρακτήρα των Οθωμανών. Αυτό τον βοηθά στο να αναδείξει το τουρκικό εθνοκράτος ως την αιχμή του δόρατος ενός περίπου αγαθοεργού νεο-Οθωμανικού κοσμοσυστήματος.

Οικειοποιείται τους πάντες και τα πάντα
Πάντως, τίποτα δεν πετάει από τη διαδρομή του κόσμου από τα αρχαία χρόνια μέχρι και την μεταψυχροπολεμική εποχή. Αντίθετα, οικειοποιείται τους πάντες και τα πάντα. Ο Αχμέτ Νταβούτογλου, άλλοτε μιλώντας αληθινά, άλλοτε εκλογικεύοντας με ριψοκίνδυνα πολιτικοστοχαστικά άλματα και άλλοτε προσδιορίζοντας το στίγμα των επερχόμενων μεγάλων μετασχηματισμών μέσα στον απέραντο μετα-αποικιακό κόσμο που εκτείνεται από τη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια μέχρι την Κίνα, επιχειρεί να ενώσει όσα νήματα μπορεί για να καταστήσει το τουρκικό εθνοκράτος τον άξονα των εξελίξεων στο ιστορικό βάθος του 21ου αιώνα. Πόσο και πώς αυτά αφορούν τους νεοέλληνες; Δεν μπορώ να εξαντλήσω σε μερικές γραμμές ένα πυκνό και περιεκτικό κείμενο. Συντομογραφικά παρατηρώ ότι επειδή οι νεοέλληνες δεν είναι ισλαμιστές υπό το πρίσμα της Νταβουτόγλειας κοσμοθεωρίας, η θέση τους είναι προδιαγεγραμμένη. Όπως το θέτει, «η Τουρκία πλέον είναι υποχρεωμένη να ανα­βαθμιστεί, ώστε, ανερχόμενη σε υψηλότερη κλίμακα, να θεωρήσει τις σχέσεις της με αυτές τις χώρες (στην περίμετρο της Τουρκίας) ως υποδεέστερα στοιχεία με την άσκηση έναντι αυτών πολιτικών αφ’ υψηλού».

Η τελευταία ευκαιρία αφύπνισης
ΕΞΑΛΛΟΥ, στον αντίποδα των κυρίαρχων νομικίστικων ελληνικών αντιλήψεων, η Νταβουτόγλεια διεθνολογία κατανοεί τη διαλεκτική σχέση ισχύος και υπερίσχυσης του ισχυρότερου στις νομικές συζητήσεις. Έχει, τονίζω, ακριβέστατη αντίληψη των πολιτικών όψεων του διεθνούς δικαίου και της διαφοράς μεταξύ πολιτικής κυριαρχίας και ρευστών ιστορικών υποθέσεων που σχετίζονται με το ιστορικά ρευστό ανθρωπολογικό περιβάλλον της περιφέρειάς μας. Υπό το πρίσμα μιας καθαρά γεωπολιτικής αντίληψης των πραγμάτων αναζητά ερείσματα στα Βαλκάνια, το Αιγαίο και την Κύπρο, όπου υπάρχουν «ισλαμικά κατάλοιπα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας», με το να εντάσσει τα «Οθωμανικά κατάλοιπα» σε μια περιφερειακή και κοσμοσυστημική στρατηγική δομή, που θα αποτελεί το όχημα της Τουρκίας ν’ ανέβει ταχύρρυθμα τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας ισχύος.

Καλά κάνουν όσοι ενδιαφέρονται να σκέφτονται σοβαρά για τα ελληνοτουρκικά, να μελετήσουν κάθε γραμμή του «Στρατηγικού βάθους». Θα καταλάβουν ότι αν εκπληρωθούν οι κοσμοθεωρίες και τα στρατηγικά σχέδια της Τουρκίας, ενώ εμείς πνευματικά, οικονομικά, πολιτικά και στρατηγικά θα συνεχίσουμε να κατηφορίζουμε προς το τέλμα, το νεοελληνικό κράτος και η ήδη παραπαίουσα Κυπριακή Δημοκρατία εκπνέουν διά παντός. Το εκδοτικό αυτό γεγονός προσφέρει ίσως την τελευταία ευκαιρία αφύπνισης, πνευματικής ανόρθωσης και στρατηγικής ανασύνταξης.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Καθηγητής Στρατηγικών Σπουδών,
Πανεπιστήμιο Πειραιώς-www.ifestosedu.gr
ΣΗΜΕΡΙΝΗ

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/05/blog-post_9313.html

Οι Λετονοί δικαστές ακύρωσαν τα μέτρα του ΔΝΤ για το Ασφαλιστικό

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ

Η πρόσφατη ακύρωση του αντιασφαλιστικού νόμου της λετονικής κυβέρνησης, ο οποίος ψηφίσθηκε κατ’ επιταγήν της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, ανοίγει τον δρόμο για δικαστική ανατροπή και των αντίστοιχων νομοθετημάτων που προωθούνται εσπευσμένα και στην Ελλάδα.

Από παλαιότερες συγκρούσεις διαδηλωτών-αστυνομίας στη Λετονία Εκεί, το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας κατήργησε ως αντισυνταγματικές τις διατάξεις που επέβαλλαν μαζικές περικοπές συντάξεων από 10% έως και 70%, στο όνομα της σωτηρίας του ασφαλιστικού συστήματος!

Εδώ, η απόφαση αυτή δημιουργεί ευνοϊκές νομικές προϋποθέσεις για μελλοντική ακύρωση του ασφαλιστικού νόμου Λοβέρδου.

Κοινός τόπος είναι η επίκληση των συνταγματικών αρχών της προστασίας του κοινωνικού κράτους δικαίου και της αναλογικότητας. «Οι διεθνείς δεσμεύσεις που αναλαμβάνουν οι κρατικές Αρχές (υπουργικό συμβούλιο) απέναντι σε διεθνείς δανειστές δεν είναι ικανές από μόνες τους να δικαιολογήσουν οποιονδήποτε περιορισμό θεμελιωδών δικαιωμάτων», επισημαίνουν οι Λετονοί δικαστές.

Σύμφωνα με το λετονικό δικαστήριο, «θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών τα οποία στηρίζονται στο Σύνταγμα είναι υποχρεωτικά για τον νομοθέτη, ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση του κράτους». Το άρθρο 109 του λετονικού Συντάγματος προβλέπει ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα κοινωνικής ασφάλισης λόγω ηλικίας, ατυχήματος, ανεργίας κ.ά.

Αντίστοιχα, το άρθρο 22 παράγραφος 5 και το άρθρο 25 του ελληνικού Συντάγματος επιβάλλουν στο κράτος να μεριμνά για την κοινωνική ασφάλιση ως ο νόμος ορίζει και να εγγυάται την αρχή του κοινωνικού κράτους. Οι όποιοι περιορισμοί πρέπει να προβλέπονται ρητά και να μην παραβιάζουν την αρχή της αναλογικότητας.

Οι Λετονοί δικαστές δέχονται ότι το κράτος έχει τη δυνατότητα επιλογών για τη σωτηρία του ασφαλιστικού συστήματος. Ομως, τα μέτρα που λαμβάνει πρέπει να είναι επαρκώς τεκμηριωμένα, να μην παραβιάζουν την αρχή της αναλογικότητας και να μην καταργούν δικαιώματα που είχαν ήδη παραχωρηθεί στους πολίτες.

«Το λετονικό δικαστήριο έκρινε αντίθετες με τη δημοκρατική αρχή και την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας τις δημοσιονομικές συμφωνίες της χώρας με τους διεθνείς δανειστές της (ΔΝΤ και Ε.Ε.). Οι συμφωνίες αυτές, όπως και στη χώρα μας, δεν μπορούν να χρησιμεύουν ως επιχείρημα για περιορισμό θεμελιωδών δικαιωμάτων», επισημαίνει ο καθηγητής του Εργατικού Δικαίου, Αλ. Μητρόπουλος.

Σε σχόλιό του για την απόφαση στην Εφημερίδα Δημοσίου Δικαίου, ο καθηγητής της Νομικής Σχολής της Αθήνας, Κων. Γιαννακόπουλος, επισημαίνει μεταξύ άλλων: «…Οι κεκτημένες εγγυήσεις των θεμελιωδών δικαιωμάτων δεν εκποιούνται. Η δε τήρησή τους διασφαλίζεται τελικώς από τους δικαστές, η ανεξαρτησία και η συνταγματική νομιμοποίηση των οποίων αποδεσμεύουν τις αποφάσεις τους από τη στάθμιση του πολιτικού κόστους… Ο αποτελεσματικός δικαστικός έλεγχος των εθνικών μέτρων εφαρμογής των προγραμμάτων διαρθρωτικής προσαρμογής του ΔΝΤ δεν είναι a priori ασυμβίβαστος με την υλοποίηση εαυτών των προγραμμάτων, όπως συνάγεται από πρόσφατη (Μάρτιος) έκθεση του ΔΝΤ για τη Λετονία. Ο εθνικός δικαστής έχει έναν κρίσιμο ρόλο ως προς την υλοποίηση αυτή, καθώς, τη στιγμή που θέτει όρια στην αποδοχή των υποδείξεων του ΔΝΤ, μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στον εξορθολογισμό και στη βελτίωση των σχετικών κρατικών επιλογών».

 http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=166995

Οι ελίτ σκέφτονται αγγλοσαξωνικά

 Ο,τι μάς συμβαίνει είναι πρωτόγνωρο και σοκαριστικό, κι όχι επειδή είχαμε καλομάθει και γίναμε μαλθακοί, ούτε επειδή φταίνε καθ’ ολοκληρίαν οι παθογένειες του ελλαδικού κράτους και η οκνηροπονηρία του Ελληνος και τέτοια στερεοτυπικά. Οχι. Ο,τι συμβαίνει στην Ελλάδα τώρα και θα εξελίσσεται με σφοδρότητα μήνα με τον μήνα, είναι πρωτόγνωρο για όλη τη μεταπολεμική Ευρώπη. Η κρίση κρατικών χρεών, οι εγγενείς ασυμμετρίες στην Ε.Ε., η ταχύτατη συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, η ριζική αμφισβήτηση του κοινωνικού συμβολαίου, η εξουθενωτική πίεση στα μεσοστρώματα, η χειρουργική αφαίρεση του μέλλοντος, οι απειλές αποκλεισμού, ο μαζικός εκφοβισμός, η συλλογική ενοχοποίηση, όλα τούτα είναι πρωτόγνωρα για τους λαούς της μεταπολεμικής Ευρώπης, και ασφαλώς πρωτόγνωρα για τους Ελληνες της 36χρονης Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας.

Η επιχειρούμενη «λατινοαμερικανοποίηση» της Ευρώπης θέτει καινοφανή ερωτήματα στους πληττόμενους λαούς. Σε αυτά τα ερωτήματα είναι προφανές ότι δεν μπορούν πια να απαντήσουν οι πολιτικές ελίτ που κατέχουν σήμερα την εξουσία, διότι η σκέψη και η δράση τους είναι σχεδόν απολύτως ετερόφωτες και ετερόνομες· διότι αυτές ακριβώς οι ελίτ παρήγαγαν την παρούσα κρίση, είναι οργανικό μέρος της κρίσης· διότι τα διανοητικά εργαλεία τους είναι ξεπερασμένα. Τα εγχειρίδια Business Administration και Αssets Management των τεχνοκρατών που ασκούν πολιτικοοικονομική διαχείριση είναι απελπιστικά αστεία εφόδια για να αναμετρηθείς με τα σύνθετα γεωπολιτικά, ιστορικά και ανθρωπολογικά διακυβεύματα της πιο μεγάλης ίσως κρίσης του καπιταλισμού από το 1929. Η πολιτική τιμωρεί τους μάνατζερ, αλλά μαζί τιμωρεί πολύ επώδυνα και τα πλήθη που της γύρισαν την πλάτη.

Θα διακινδυνεύσω μια περιγραφή της ελληνικής περίπτωσης, με αφορμή την απουσία πρωτότυπων προσεγγίσεων και εννοιολογήσεων της κρίσης. Στον διαμορφωτικό 19ο αιώνα μεγάλα πνεύματα του ελληνισμού αναζήτησαν απαντήσεις κοιτώντας προς τη Δύση αλλά κυρίως προς τον χώρο τους και την παράδοσή τους. Συνέθεσαν πρωτότυπες, κοπιώδεις απαντήσεις, όχι πάντα λυσιτελείς, αλλά πάντα αυθεντικές, αυτόχθονες και τολμηρές: για το ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, που πάμε, τι μπορούμε να κάνουμε ― Σολωμός, Ζαμπέλιος, Παπαρρηγόπουλος, Κουμανούδης, Ροϊδης…

Μετά την ήττα του 1897, γεννήθηκε επίσης ένα νέο γηγενές πνεύμα, που εκφράστηκε πολιτικά, πνευματικά, καλλιτεχνικά, από τον Παλαμά έως τον Βενιζέλο. Στον μακρό 20ό αιώνα, μετά την καταστροφή του ’22, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, μια γενιά διανοουμένων, καλλιτεχνών και πολιτικών ανδρών στοχάστηκε με αυτόχθονες, αυθεντικούς όρους την ταυτότητα, τις δυνατότητες, την ιδιοσυστασία, τους δρόμους που ανοίγονται, άνδρες που επιχείρησαν μια ζεύξη του μοντέρνου με το παραδοσιακό, του διεθνούς με το εντόπιο, που είδαν τον εαυτό τους υπερήφανο και αυτοτελή. Μιλώ για τη λεγόμενη Γενιά του ’30, υπό ευρεία έννοια. Ο «κρατικός» Σεφέρης, ο υπερμοντέρνος Εγγονόπουλος, ο κεντρώος Θεοτοκάς, ο βυζαντινός Κόντογλου, ο αριστερός Δούκας, ο μυστικός Πικιώνης, ο ακατάτακτος Πεντζίκης, κ.ά., είδαν τον Ελληνα εαυτό με αγωνία και περηφάνια, σαν μέρος του Δυτικού όλου αλλά και σαν αυτόφωτο πρόσωπο. Η κληρονομιά τους είναι κληρονομιά υπερηφάνειας και αυθεντικότητας. Και κράτησε ζωντανό τον ελληνισμό του κρατιδίου μέσα από πολέμους, κατοχή, εμφύλιο, έως τη δικτατορία του ’67.

Στη μεταπολίτευση, αυτή η παράδοση πρωτογενούς σκέψης ατονεί ― για πολλούς λόγους. Ατονεί σταδιακά, έως νεκρώσεως, ακόμη και η πνευματική συνδεση των ελίτ με την ηπειρωτική Ευρώπη· παύει η τροφοδοσία από τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Γερμανία. Οι ελίτ διαπαιδαγωγούνται πλέον αγγλοσαξωνικά, μαθαίνουν να σκέφτονται αγγλοαμερικάνικα, να καθρεφτίζονται σε υπερατλαντικούς καθρέφτες, να μην αναγνωρίζουν εαυτούς στην παράδοση. Καθίστανται ανίκανοι να σκεφτούν τον εαυτό και τον τόπο με όρους άλλους εκτός των κολεγιακών εγχειριδίων· ανίκανοι να σκεφτούν την γεωπολιτική και ιστορική Ελλάδα δυναμικά, με όρους αυτοτέλειας και ιστορικότητας. Οι ελίτ σήμερα παπαγαλίζουν αγγλοσαξωνικά, βλέπουν την Ελλάδα μηχανικά, σαν case study, τη βάζουν σε excelάκια στο λάπτοπ· ορισμένως: τη βλέπουν απ’ έξω, σαν ξένοι, που μάλιστα ντρέπονται και λίγο για το μεσογειακό και βαλκάνιο χούι, ντρέπονται για τους φτωχούς και άξεστους γονείς τους. Ντρέπονται για τον άξεστο Μακρυγιάννη, τον Καραϊσκάκη, τον Καβάφη, τον Σεφέρη; Ναι, ντρέπονται, επειδή οι ίδιοι είναι άξεστοι, άμοιροι παιδείας, ημετέρας και θύραθεν, επειδή είναι ετερόφωτοι ή άφωτοι, επαρχιώτες της Δύσεως και όχι πρωταγωνιστές της.

Είπαμε, βλέπουν την Ελλάδα απέξω, με το κυάλι αντεστραμμένο, και τη σκέφτονται αγγλικά, δηλαδή τεχνικά και αποσπασματικά. Δεν βλέπουν τον κόσμο από εδώ προς τα εκεί· και δεν τον σκέφτονται ελληνικά, δηλαδή ιστορικά και καθολικά. Και η Ελλάδα βουλιάζει.

Αναρτήθηκε στο http://vlemma.wordpress.com

Δεν δικαιούνται να σιωπούν

Του Δημ. Χρ. Ράπτη, Χημικός, Πρώην Δ/ντής του ΕΛΠΕ

 

Ανάστατο είναι το πολιτικό σκηνικό από τα σκάνδαλα που έγιναν επί κυβερνήσεων Καραμανλή και Σημίτη.

Στο σκάνδαλο Βατοπεδίου δύο … μοναχοί αντάλλαξαν το νερό της λίμνης Βιστωνίδας – το οποίο όπως αποδείχτηκε δεν ήτανε δικό τους – με πανάκριβα ακίνητα του Δημοσίου σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Το μισό Υπουργικό Συμβούλιο της κυβέρνησης Καραμανλή τέθηκε στις διαταγές των δύο ρασοφόρων (υπό την πίεση του «Μεγάρου Μαξίμου») και με αγαστή σύμπνοια και πρωτοφανή ταχύτητα για τα χρονικά της δημόσιας διοίκησης παρέδωσαν την δημόσια περιουσία στους αλητήριους ρασοφόρους. Ο Πρωθυπουργός αυτής της περιόδου Κώστας Καραμανλής αποδεικνύεται σήμερα πρωταθλητής αλαλίας κάνοντας την πάπια…

Στο διακομματικό σκάνδαλο Ζήμενς, όπου, σύμφωνα με τη Ζήμενς, δόθηκαν από τα κεντρικά ταμεία της 100 εκατομμύρια μάρκα για μίζες (με τουλάχιστον ισόποση ζημία του Ελληνικού δημοσίου) αρχίζουν – με την διαδικασία της εξεταστικής επιτροπής και το νόμο Καστανίδη – να ανοίγουν τα στόματα και να βγαίνουν τα πρώτα ονόματα. Ήδη ο πρώην Υπουργός Μαντέλης παραδέχτηκε τα πρώτα 200 χιλιάδες μάρκα συν τα δεύτερα 250 χιλιάδες μάρκα. «Τα πήρα κύριοι. Μου τα δώσανε για προεκλογική χορηγία επειδή ήμουν μάγκας και ωραίος». Είναι βέβαιο ότι η Εξεταστική Επιτροπή θέλει αρκετό χρόνο και θα τους ξετρυπώσει όλους τους λαδιάρηδες πολιτικούς και υπαλλήλους της Ζήμενς – Ελλάς που ενέχονται στο φαγοπότι.

Ο Κώστας Σημίτης – τότε Πρωθυπουργός – αρκέστηκε σε μια γενική ανακοίνωση καταδίκης αυτών που με την στάση τους αμαυρώνουν το έργο των κυβερνήσεων 1996 – 2004. Ο Σημίτης όμως πρέπει να εξηγήσει πως επέλεξε ως τον πιο κοντινό του συνεργάτη έναν απροκάλυπτο απατεώνα. Και βέβαια επειδή το σκάνδαλο Ζήμενς έχει «πολύ ψωμί» ακόμα, θα είναι ενδιαφέρον να μετρήσουμε τον αριθμό των ανακοινώσεων καταδίκης των «κοντινών» του συνεργατών που θα εκδώσει ο Σημίτης. Και βέβαια ο Σημίτης πρέπει να εξηγήσει γιατί ως ο Πρωθυπουργός έφερε και ψήφισε στη Βουλή τον σημερινό απαράδεκτο νόμο περί ευθύνης Υπουργού, που παραγράφει τις ευθύνες των λαδιάρηδων μέχρι να πεις κύμινο.

Επίσης ο πρώην Πρωθυπουργός Καραμανλής τώρα που βλέπει, όπως όλοι οι Έλληνες, ότι η στάση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου (νόμος Καστανίδη, εξεταστικές επιτροπές για Ζήμενς και Βατοπέδι) βγάζει τα σκάνδαλα και τους υπαίτιους στη φόρα, πρέπει να εξηγήσει γιατί με την δική του στάση όταν κυβερνούσε τα κουκούλωνε και τα παρέγραφε. Γιατί δεν μιλάει ο Καραμανλής; Μήπως φοβάται ότι τα χειρότερα γι’ αυτόν δεν έχουν έρθει ακόμα;

Οι δυο πρώην Πρωθυπουργοί έχουν υποχρέωση έναντι της πατρίδας, έναντι των κομμάτων τους και έναντι αυτών που τους ψήφισαν να τοποθετηθούν. Να πάνε στις Εξεταστικές Επιτροπές μόνοι τους και να μιλήσουν για ότι γνωρίζουν. Αυτή η αλαλία οδηγεί τον λαό στο συμπέρασμα ότι υπάρχει και η δική τους συνενοχή στα σκάνδαλα. ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΙΩΠΟΥΝ ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΚΑΙ ΣΗΜΙΤΗΣ.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Η επίσημη Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να καταδικάσει, να αποσχηματίσει και να αφορίσει τους Ευφραίμ και Αρσένιο (εδώ δεν διστάσανε να αφορίσουνε τον Ρήγα Φεραίο, τον Λασκαράτο, τον Ροΐδη, τον Καζαντζάκη και τον Ελευθέριο Βενιζέλο). Βέβαια ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών δεν έχει το δικαίωμα να κάνει τις πρακτικές παραπάνω ενέργειες. Μπορεί όμως να τους καταδικάσει ηθικά με επίσημη ανακοίνωση δική του και της Ιεράς Συνόδου και να τους παραδώσει κατάπτυστους στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας.

Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, στη δικαιοδοσία του οποίου ανήκουν οι δύο «μοναχοί», δεν έχει περιθώρια αργοπορίας. Πρέπει να τους καταδικάσει, να τους αποσχηματίσει, να τους εκδιώξει κλοτσηδόν από το Άγιο Όρος και να διατάξει τη Μονή Βατοπεδίου να επιστρέψει τα κλοπιμαία στο Ελληνικό Κράτος. Για να πάψουν να σκανδαλίζονται οι Έλληνες ορθόδοξοι.

ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΙΩΠΟΥΝ.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ: Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΧΗ ΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

“Δεν θα πεθάνουμε για το Ντάντσιχ», έλεγαν οι Γάλλοι πριν εβδομήντα χρόνια. «Δεν θα πληρώσουμε για τους ‘Ελληνες», λένε σήμερα οι Γερμανοί. Κι αν στο μεταξύ, η δύναμη του χρήματος αντικατέστησε τη δύναμη των όπλων στην Ευρώπη, δεν την έκανε λιγότερο θανατηφόρα (και τελικά αυτοκαταστροφική).

Η επίθεση κατά της Ελλάδας από ισχυρές “γεωοικονομικές” δυνάμεις, τις δυνάμεις του πλήρως απελευθερωμένου χρηματιστικού κεφαλαίου, μιας υπό εκκόλαψη Αυτοκρατορίας του Χρήματος, έχει μια τεράστια, παγκόσμια σημασία, που υπερβαίνει κατά πολύ το μέγεθος αυτής της μικρής χώρας. Είναι η πρώτη από μια σειρά μαχών, που θα καθορίσουν το μέλλον των ευρωπαϊκών κρατών και εθνών, το μέλλον της ιδέας μιας ενωμένης, ανεξάρτητης, κοινωνικής Ευρώπης, της δημοκρατίας και του πολιτισμού μας.

Το ερώτημα που επιχειρείται να απαντηθεί στην Ελλάδα είναι ποιος θα πληρώσει το συσσωρευθέν χρέος της παγκόσμιας οικονομίας, περιλαμβανομένου του χρέους που συσσωρεύθηκε για τη σωτηρία των μεγάλων τραπεζών το 2008. Θα το πληρώσει ο πληθυσμός των ανεπτυγμένων χωρών, με την κατάργηση των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων τριών αιώνων, του ευρωπαϊκού πολιτισμού δηλαδή; Θα το πληρώσουν οι τρίτες χώρες; Θα το πληρώσουμε με την καταστροφή του περιβάλλοντος; Θα κυριαρχήσουν οι τράπεζες στα κράτη ή τα κράτη στις τράπεζες;

Θα μπορέσει η Ευρώπη να ξανακυριαρχήσει στο τέρας του χρηματιστικού κεφαλαίου, επαναφέροντας ρυθμίσεις ροών κεφαλαίου, λελογισμένου προστατευτισμού, αναπτυξιακή πολιτική, συμβάλλοντας στην οικοδόμηση ενός πολυπολικού κόσμου, δίνοντας έτσι ένα παράδειγμα παγκόσμιας αξίας, ή θα καταστραφεί σε άγριες εσωτερικές διαμάχες, στερεώνοντας τον παραπαίοντα ηγεμονικό ρόλο των ΗΠΑ σήμερα, ίσως άλλων αύριο, αν όχι παγκόσμιο ή περιφερειακούς ολοκληρωτισμούς;

Η ελληνική κρίση

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η ‘Ενωσή τους, που διέθεσαν κολοσσιαία ποσά για τη σωτηρία των τραπεζών, επιβάλλουν τώρα στην Ελλάδα τη λήψη μέτρων που συνιστούν τη μεγαλύτερη κοινωνική οπισθοδρόμηση στην ιστορία της χώρας, με την εξαίρεση της γερμανικής κατοχής του 1941-44, αλλά και την σπρώχνουν στη μεγαλύτερη ύφεση εδώ και δεκαετίες, στερώντας την από κάθε αναπτυξιακή προοπτική για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Κάτι που, en passant, κινδυνεύει να καταστήσει αδύνατη την αποπληρωμή του χρέους της, κινδυνεύει δηλ. να κάνει την Ελλάδα Λήμαν Μπράδερς της νέας φάσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που άρχισε το 2008.

‘Εχουμε φτάσει στο σημείο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να δανείζει τις ευρωπαϊκές τράπεζες με 1%, προκειμένου αυτές να δανείσουν με 6% ή 7% το ελληνικό κράτος. Συμβάλλοντας έτσι στην κερδοσκοπική επίθεση εναντίον της Ελλάδας και του ευρώ, επικεφαλής της οποίας είναι οι … αμερικανικές
Τράπεζες, και πρώτη μεταξύ όλων η Γκόλντμαν Ζακς (αλλά στην οποία επίσης συμμετέχουν και μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες)! Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αρνούνται ταυτόχρονα να εκδώσουν ευρωομόλογα, που θα επέτρεπαν στην Ελλάδα να δανειστεί με λογικούς όρους.

Πως η ελληνική ηγεσία οργανώνει την ήττα της χώρας

Η ελληνική πολιτική ελίτ, από τη δική της πλευρά, αδυνατεί εδώ και καιρό να συμπεριφερθεί ως εθνική ελίτ, έχοντας εναποθέσει την οικονομική πολιτική της χώρας στις Βρυξέλλες και την εξωτερική στην Ουάσιγκτων. «Πρέπει να ευθυγραμμίσουμε τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα με τα συμφέροντα των πλουσίων και των ισχυρών», ήταν το δόγμα του Πρωθυπουργού Σημίτη, που διαδέχθηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1996. Δεδομένου ότι τα εθνικά συμφέροντα έχουν αντικειμενικό χαρακτήρα, το έργο που ανέθεσε στον εαυτό της, δια του «νέου ΠΑΣΟΚ», η ελληνική ελίτ, έμοιαζε με αυτό του Προκρούστη. Σήμερα, η ελληνική κοινωνία καλείται να πληρώσει το τίμημα.

Σπάνια στην ελληνική ιστορία το χάσμα ήταν τόσο αβυσσαλέο όσο σήμερα ανάμεσα στην ελίτ και την πολιτική τάξη από τη μια, τα λαϊκά στρώματα από την άλλη. Σπάνια η ελληνική ελίτ είχε χάσει τόσο πολύ την ικανότητα να σκέφτεται σε όρους του έθνους που εκπροσωπεί και οι διανοούμενοι της δεν είχαν τόσο πολύ “εξαγορασθεί” από τις δυνάμεις είτε του “ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού”, είτε της πιο κλασικής στην Ελλάδα υποτέλειας στην Ουάσιγκτον (ενίοτε και με ολίγο άρωμα «αριστερού αντιεθνικισμού»). Αλλά και σπάνια οι υποκείμενες τάξεις ήταν τόσο στερημένες δυνατότητας άρθρωσης πολιτικού λόγου και ιδεολογικής απάντησης στην επίθεση που δέχονται.

Επί τουλάχιστο ένα τέταρτο αιώνα, στην Ελλάδα και όχι μόνο, κατεδαφίζονται συστηματικά όλες οι συλλογικές αξίες, είτε της αριστεράς είτε της δεξιάς, είτε της παράδοσης είτε της νεωτερικότητας. Οι αξίες της κοινωνικής αλληλεγγύης και του σοσιαλισμού, οι αξίες του έθνους, του πατριωτισμού και του χριστιανισμού λοιδωρούνται και εξευτελίζονται στην πράξη.

Ο ‘Ελληνας Φάουστ έδωσε την ψυχή του για ένα τζιπ 4χ4. Τώρα και το τζιπ και πολύ περισσότερα του παίρνουνε, και κυρίως από αυτούς που δεν φταίνε τίποτα, από εκατομμύρια εργατικών και εντίμων Ελλήνων, που δεν έκαναν περιουσίες από το τίποτα και που έμειναν παγωμένοι, χωρίς τρόπο άμυνας, χωρίς αναλυτικά εργαλεία να καταλάβουν τι συμβαίνει, καθώς το τσουνάμι των “αγορών“ ετοιμάζεται να καταστρέψει, ιδίως αν δεν αντιδράσουν άμεσα, μαζικά, δυναμικά, συγκροτημένα, τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων, σε μια Ελλάδα και μια Ευρώπη που κυριαρχείται από ένα ξετσίπωτο Εγώ.

Ούτε η αριστερά, ούτε τα συνδικάτα, ούτε η «εθνική» δεξιά σε ελληνικό, όπως και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι προετοιμασμένες για αυτό που έρχεται. Η δομή των αιτημάτων τους παρέμενε μέχρι πρόσφατα, αν όχι και σήμερα, μια καλύτερη αναδιανομή για τους μεν, μια στοιχειώδης υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων για τους δε. Προϋποθέτει κατ’ ουσίαν τη βιωσιμότητα του συστήματος που θεωρητικώς αντιμάχονται. Δεν είναι το αίτημα μιας ριζικής αναμόρφωσης του συστήματος, ένας αυθεντικός ριζοσπαστικός μεταρρυθμισμός.

Στην Ελλάδα, η Γκόλντμαν Ζακς οργάνωνε την επίθεση κατά της χώρας, ανοίγοντας, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του Σεπτεμβρίου, λογαριασμό για την ελληνική χρεωκοπία στην αγορά CDS. Την ίδια ώρα το μεν ΠΑΣΟΚ υποσχόταν μια νεοκεϋνσιανή διαχείριση, με το σύνθημα Παπανδρέου «υπάρχουν λεφτά», αν και επρόκειτο πιθανώς για απλή απάτη, τμήμα διεθνούς συνωμοσίας για να φθάσει η χώρα στο ΔΝΤ, τα δε κόμματα της αριστεράς ζητούσαν μεγάλες αυξήσεις και διορισμό εκατό χιλιάδων νέων δημοσίων υπαλλήλων, αντί να προειδοποιήσουν για την κρίση χρέους, την πιθανότητα επίθεσης στη χώρα και να προτείνουν μέτρα αντιμετώπισής της! Στελέχη και ηγεσίες ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, “επαναστατικής” αριστεράς και συνδικάτων, δεν είχαν ούτε μισή ουσιαστική κουβέντα να πουν για τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, ούτε μισή πρωτοβουλία να πιστωθούν.

Υποσυνείδητα, αριστερά και συνδικάτα πίστευαν περισσότερο από τους τραπεζίτες στην ευστάθεια του συστήματος κι οπωσδήποτε δεν είχαν καμία διάθεση και αυτοπεποίθηση να ασχοληθούν με τη ριζική μεταρρύθμισή του. Είχαν προ πολλού ενσωματωθεί κατ’ ουσίαν σε αυτό και ενδόμυχα πίστευαν ότι ζούσαν στον καλύτερο δυνατό κόσμο, από τον οποίο, όχι από κάποια «επαναστατική δράση των μαζών», περίμεναν να τους αναγνωρίσει τη χρησιμότητά τους. Τώρα, καθώς οι πολύ πιο ρεαλιστικές τράπεζες περνάνε στην κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και της δημοκρατίας, αλλά και των ευρωπαϊκών κρατών, από τα οποία αφαιρούν όλο το περιεχόμενο, αφήνοντας μόνο την ταμπέλα, όσες πολιτικές δυνάμεις της ηπείρου δεν έχουν ακόμα παραδοθεί στο χρηματιστικό κεφάλαιο, μοιάζουν ιδεολογικά, πολιτικά και ψυχολογικά αφοπλισμένες.

«Παράφρων» μεταβλητή της ιστορίας, η κυβέρνηση διαχειρίζεται την κρίση κατά χαοτικό τρόπο που την βαθαίνει και την καθιστά πολύ πιο επικίνδυνη, μέσω μια σειράς μηχανισμών που θυμίζουν έντονα τον μηχανισμό αυτοκτονίας του σοβιετικού συστήματος. Δεν γνωρίζουμε τη συμβολή σε αυτό το αποτέλεσμα του τεραστίου αριθμού ατύπων Αμερικανών συμβούλων, που έχουν διεισδύσει στα άδυτα των αδύτων όλων των τομέων της ελληνικής εξουσίας. Η κυβέρνηση εκλαμβάνει τους εχθρούς ως φίλους και τους φίλους ως εχθρούς, αντί να αναζητά πολιτική υποστήριξη στα λαϊκά στρώματα της χώρας που παραδοσιακά στήριξαν το ΠΑΣΟΚ, αναζητά αναγνώριση και αξιοπιστία στις δυνάμεις που επιτίθενται στη χώρα. Το γεγονός ότι είναι το ΠΑΣΟΚ που ασκεί αυτή την πολιτική έχει προκαλέσει τεράστια σύγχυση στην κοινωνία και έχει συμβάλει στην παράλυση που έχει προκαλέσει ένας πιθανώς σχεδιασμένος ψυχολογικός πόλεμος που συνεχίζεται επί μήνες κατά του ελληνικού λαού, σε μια προσπάθεια να του καταστρέψει την αυτοπεποίθηση και την εκτίμηση στη χώρα και το έθνος του. Η εχθρική προς το έθνος ιδεολογία του μεταΠΑΣΟΚ, στην οποία δυστυχώς προσχώρησε ένα τμήμα της αριστεράς, και ένα άλλο δεν την πολέμησε, είναι το κερασάκι στην τούρτα, αφού η επίθεση του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου στρέφεται καταρχήν και κατεξοχήν εναντίον του κράτους έθνους, με την απομύζηση όλων των δημοκρατικών, αναδιανεμητικών και κοινωνικά προστατευτικών λειτουργιών που του έχουν απομείνει.

Ο ηγετικός πυρήνας της σημερινής κυβέρνησης αποτελείται από “ανθρώπους του Νταβός”, και μάλιστα της πιο φιλοαμερικανικής και «αντιεθνικιστικής» εκδοχής που έχει ποτέ παρουσιασθεί στην Ελλάδα (επικεφαλής μάλιστα ενός πολύ «εθνικού» και αντιαμερικανικού κόμματος, σε μια από τις αναμέτρητες αντιφάσεις που αναδεικνύει η ελληνική κρίση.) ‘Όταν λέμε «άνθρωποι του Νταβός» εννοούμε άνθρωποι που όντως πιστεύουν στη ρητορεία του Νταβός, και νομίζουν ότι θα κερδίσουν την εύνοια του Νταβός με την επανάληψη αυτής της ρητορείας. Που παίζουν δηλαδή πόκερ με κοράκια, νομίζοντας ότι είναι φίλοι τους που τους μαθαίνουν χαρτιά. Διακρίνονται από την τραγική όσο και γελοία αυταπάτη ότι θα τους λυπηθούν τα διεθνή
Κέντρα που τους θεωρούν δικούς τους.

Πέραν του ότι μπέρδεψε εχθρούς και φίλους, η σημερινή κυβέρνηση δεν πολυπιστεύει στη χώρα και δεν μπορεί να οργανώσει την άμυνά της, όπως φαίνεται ούτε τους όρους της παράδοσής της δεν μπορεί καλά-καλά να διαπραγματευθεί. Χρειάστηκε πχ. να μάθει από τους Νιου Γιορκ Τάιμς, τη Λιμπερασιόν, το Μαριάν, τον γαλλικό και ελληνικό τύπο, ότι ο βασικός της διεθνής οικονομικός σύμβουλος, η αμερικανοεβραϊκή τράπεζα Γκόλντμαν Ζακς είχε οργανώσει την κερδοσκοπική επίθεση κατά της Ελλάδας και ότι είναι μια τράπεζα-βαμπίρ, που καταστρέφει τους πελάτες της αφού τους απομυζήσει!

Χωρίς αμφιβολία η Ελλάδα, για λόγους ιστορικούς, είναι η χώρα με τις πιο αδύνατες δομές στην ευρωζώνη και η μόνη μαζί με την Κύπρο (με την οποία άλλωστε αλληλεξαρτάται απολύτως) που αντιμετωπίζει εξωτερική απειλή. Η ιδιαίτερη ιστορία και τα προβλήματα της Ελλάδας την κάνουν αρκετά ξεχωριστή περίπτωση στο ευρωπαϊκό περιβάλλον, όχι όμως ακριβώς εξαίρεση. Αντίθετα, είναι εδώ το πεδίο όπου, ακριβώς εξαιτίας των «ιδιορρυθμιών» της χώρας, των ειδικών προβλημάτων και της αδυναμίας των δομών της, εξαιτίας επίσης της υποχρέωσής της να «σηκώνει» το γεωπολιτικό και οικονομικό βάρος αντιμετώπισης μιας αναθεωρητικής Τουρκίας δίπλα της, εμφανίζονται με μεγαλύτερη ένταση και σαφήνεια τάσεις που είναι παρούσες σε όλη την Ευρώπη. Οι ιδιαιτερότητες της Ελλάδας φωτίζουν καλύτερα τη δράση των μεγάλων δυνάμεων που έχουν τεθεί σε κίνηση. Η ελληνική κρίση καταδεικνύει έτσι, με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο τον ακραίο παραλογισμό στον οποίο έχει οδηγήσει τόσο η πλήρης απελευθέρωση του χρηματιστικού κεφαλαίου, των ανταλλαγών εμπορευμάτων και των ροών κεφαλαίου, που οικοδομείται παγκοσμίως εδώ και 30 χρόνια, όσο και η, κρίσιμης σημασίας, ευρωπαϊκή της πραγμάτωση, η υπαρκτή ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Θα αποτελέσει φοβερή τραγωδία για τον ελληνικό λαό αν, εξαιτίας του χαοτικού και εγκληματικού τρόπου με τον οποίο η ελληνική ηγεσία αντιμετωπίζει την κρίση, η καταστροφή της Ελλάδας προσφέρει την αναγκαία ενέργεια για μια μεταρρύθμιση της ευρωζώνης, που θάναι πολύ καθυστερημένη για να επωφεληθεί η Ελλάδα.

Γερμανία κατά Ευρώπης

Πριν από είκοσι χρόνια, άρτι ενοποιηθείσα, η Γερμανία, στην πρώτη πράξη “στρατηγικής ενηλικίωσής” της, “αποτέλειωσε” την πολυεθνική, ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία, επιβάλλοντας στους εταίρους της την αναγνώριση των τελείως αυθαίρετων και μη αποδεκτών συνόρων των Δημοκρατιών της. Το αποτέλεσμα ήταν, πρώτον, μια αλυσσίδα πολέμων που κατέστρεψαν τη Βαλκανική, χωρίς να λύσουν κανένα της πρόβλημα, δεύτερο, ο θάνατος, εν τη γενέσει της, της κοινής εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής της Ευρώπης και, τρίτο, η πανηγυρική επιστροφή των ΗΠΑ σε ρόλο απολύτου κυρίαρχου στη ΝΑ Ευρώπη.

‘Όλα αυτά όμως θα μοιάζουν με απλό πταίσμα, συγκρινόμενα με όσα μπορεί να συμβούν τώρα, ως αποτέλεσμα του δογματικού και ακραία εγωϊστικού και κοντόφθαλμου τρόπου με τον οποίο το Βερολίνο, υπερασπίζεται τους κανόνες του Μάαστριχτ, διατεθειμένο, κατά τα φαινόμενα, να ρίξει έναν ή περισσότερους εταίρους του, και μάλιστα του “σκληρού πυρήνα”, της Ευρωζώνης, στον “Καιάδα” μιας οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής.

Τώρα, με την “ελληνική”, αύριο με την “ισπανική”, “πορτογαλλική” ή κάποια άλλη κρίση, το διακύβευμα δεν είναι απλώς η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική και η μοίρα των Βαλκανίων, αλλά η ίδια η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης που κινδυνεύει να πεθάνει, μαζί με το κοινό νόμισμά της, όπως ήδη σημειώνουν οι πιο οξυδερκείς πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές στην Ευρώπη και διεθνώς. Αν το 1990-91, η γερμανική πολιτική εδραίωσε τον… ρόλο των ΗΠΑ στην ΝΑ Ευρώπη, η σημερινή γερμανική πολιτική οδηγεί στην σταθεροποίηση για δεκαετίες του κλονιζόμενου σήμερα ηγεμονικού τους ρόλου στα ευρωπαϊκά, αν όχι παγκόσμια πράγματα. Αλλά και στερεί την Ευρώπη από την πιθανότητα να παίξει, στηριγμένη στις ιδέες και τον πολιτισμό της, ένα πρωτοποριακό ρόλο στην τόσο απαραίτητη αναμόρφωση του παγκόσμιου συστήματος.

Τέτοια κολοσσιαία, ιστορικά σφάλματα δεν είναι πρωτόγνωρα στη γερμανική ιστορία: σήμερα το Βερολίνο υπερεκτιμά την οικονομική του δύναμη, όπως υπερτίμησε τη στρατιωτική του στις δεκαετίες του 1910 και 1930, συμβάλλοντας στην καταστροφή της Ευρώπης και της ίδιας της Γερμανίας με τους δύο παγκοσμίους πολέμους. {1}

Το Βερολίνο είναι το κυρίως ωφελημένο από την καθιέρωση του κοινού νομίσματος και τον τρόπο λειτουργίας της ΕΕ, αρνείται όμως τώρα να “βάλει το χέρι στην τσέπη” για να στηρίξει τους πιο αδύναμους. Δεν υπερασπίζεται την Ευρώπη ούτε εξωτερικά, απέναντι στις επιθέσεις των κυριαρχούμενων από τους Αγγλοαμερικανούς διεθνών τραπεζών και του χρηματιστικού κεφαλαίου, που ονομάζονται ευσχήμως “αγορές”. Δεν την υπερασπίζεται ούτε εσωτερικά, όχι μόνο αρνούμενη να συμπαρασταθεί, αλλά και λοιδορώντας έναν υποτιθέμενο εταίρο της, την Ελλάδα, τη στιγμή που αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης.

Η Γερμανία έχει δίκηο όταν υποστηρίζει ότι, ενεργώντας έτσι, υπερασπίζεται τους κανόνες του Μάαστριχτ, που απαγορεύουν κάθε αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια μεταξύ των μελών της ΕΕ και επιβάλλουν, εις τον αιώνα τον άπαντα, μια νομισματική πολιτική που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Οι κανόνες αυτοί ανταποκρίνονται στα γερμανικά συμφέροντα, όπως τα αντιλαμβάνονται οι κυρίαρχοι τουλάχιστο κύκλοι του Βερολίνου και, κυρίως, ανταποκρίνονται στα συμφέροντα των τραπεζών και εν γένει κατόχων χρηματιστικού κεφαλαίου. Τα δικά τους κέρδη εγγυάται το Μάαστριχτ, σε συνδυασμό με το οικοδόμημα πλήρους απελευθέρωσης των ανταλλαγών κεφαλαίου και εμπορευμάτων, που απαγορεύουν άμεσα και έμμεσα στους Ευρωπαίους να ασκήσουν πληθωριστική, κεϋνσιανή, αντικυκλική πολιτική όταν χρειάζεται, αλλά και να αμυνθούν απέναντι στον εξωτερικό οικονομικό ανταγωνισμό, από τις ΗΠΑ ή την Κίνα.

Υποστηρίζοντας όμως, ορθώς, ότι τη σημερινή πολιτική της την υπαγορεύει το ίδιο το Μάαστριχτ, που πρέπει να τηρείται ως Ευαγγέλιο, το Βερολίνο αποκαλύπτει άθελά του τον τερατώδη χαρακτήρα του σημερινού ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος, κοινή λογική φτάνει, για να καταλάβει ότι καμιά ‘Ενωση, κανενός είδους, ανθρώπων, λαών, κρατών, οτιδήποτε, δεν μπορεί να μακροημερεύσει στηριγμένη στην … απαγόρευση της αλληλεγγύης! Οι λαοί της Ευρώπης δεν συγκατατέθηκαν στην ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης για να … καταστραφούν, συγκατατέθηκαν για να αποκτήσουν περισσότερη ασφάλεια και ευημερία.

Στέλνοντας τους εταίρους της να … κόψουν το κεφάλι τους στην πρώτη δυσκολία, η γερμανική ηγεσία απονομιμοποιεί η ίδια, σε μεγάλο βαθμό, και την ιδέα της ενωμένης Ευρώπης και την ιδέα του κοινού νομίσματος και τη δική της φιλοδοξία να ηγείται της Ευρώπης. Τι νόημα έχει μια ‘Ενωση που κινητοποίησε όλα της τα μέσα για να σώσει τις τράπεζες που προκάλεσαν την κρίση του 2008 και αρνείται να το κάνει για να σώσει έναν ευρωπαϊκό λαό, που απειλείται από τις διασωθείσες με δημόσιο χρήμα τράπεζες; Ο μόνος λόγος που απομένει στα πληττόμενα μέλη της ευρωζώνης να παραμένουν σε αυτή, είναι ο φόβος από τις συνέπειες μιας αποχώρησης (και διάφορα ιδιοτελή συμφέροντα ιθυνόντων κύκλων τους). Για πόσο καιρό όμως θα είναι επαρκής, ιδίως στην πιθανή περίπτωση εμβάθυνσης της οικονομικής κρίσης, που θα οδηγήσει σε “λατινοαμερικανοποίηση” μεγάλων περιοχών της Ευρώπης; ‘Όπως και στον Εικοστό Αιώνα, η Γερμανία θα πληρώσει και η ίδια τελικά το τίμημα του εγωϊσμού της, πολιτικά υπονομεύοντας τον ρόλο της, οικονομικά στραγγαλίζοντας τους αγοραστές των προϊόντων της. Αλλά κινδυνεύει να το συνειδητοποιήσει όταν θα είναι πολύ αργά για να επανορθώσει. (3)

Είναι προφανές ότι η ελληνική κρίση δεν έχει να κάνει μόνο ή κύρια με τα πολύ σοβαρά εσωτερικά προβλήματα της χώρας και το ίδιο το υπάρχον πολιτικό της σύστημα, πηγή απέραντης διαφθοράς και ίσως σημαντικότερη από την Τουρκία απειλή για τη χώρα. Αυτοί είναι παράγοντες που προσδιορίζουν τη μορφή, τον χρόνο εκδήλωσης, τις δυνατότητες απάντησης στην κρίση, δεν είναι όμως εκεί το αίτιό της, όπως αποδεικνύει η εμφάνισή της στην Ισπανία, την Πορτογαλία και αλλού. Στην Ελλάδα μπορεί να εκδηλώνεται ως κρίση δημόσιου χρέους, στην Ισπανία ιδιωτικού, εκδηλώνεται όμως παντού. Αντανακλά την μακροχρόνια αδυναμία των πιο αδύνατων μελών της ‘Ενωσης να ανταπεξέλθουν στο περιβάλλον αφενός μιας νομισματικής πολιτικής κομμένης και ραμμένης στα μέτρα της Γερμανίας και των διεθνών τραπεζών, αφετέρου στην άρση κάθε εξωτερικού προστατευτικού φραγμού της ευρωζώνης.

Η «εσωτερική» λειτουργία του κοινού νομίσματος, ελλείψει αντισταθμιστικών μηχανισμών, οδηγεί σε διαρκή μεταφορά υπεραξίας από τον ευρωπαϊκό νότο στον βορρά. Η «εξωτερική» λειτουργία μιας ευρωζώνης που έχει οικειοθελώς απαγορεύσει στον εαυτό της κάθε προστασία από τον βορειοαμερικανικό και κινεζικό ανταγωνισμό, οδηγεί στην καταστροφή της ευρωπαϊκής παραγωγικής ικανότητας, αρχής γενομένης από τους πιο αδύνατους. Η βιομηχανία μας μεταναστεύει από τη Βόρειο Ελλάδα στα Βαλκάνια, οι τουρίστες αποφεύγουν τη χώρα του ακριβού ευρώ, προτιμώντας τα τουρκικά παράλια (4). Το πρόβλημα θα επιδεινωθεί με τον τερματισμό οσονούπω των πολιτικών συνοχής. Το ελληνικό δομικό πρόβλημα ασφαλώς παρόξυνε την ευρωπαϊκή κρίση και μας έφερε στο επίκεντρό της, αλλά δεν είναι αυτό που δημιούργησε την κρίση.

Τα προβλήματα αυτά δεν τα αντιμετωπίζει μόνο η Νότια Ευρώπη, τα διακρίνει και τα αντιμετωπίζει και η περισσότερο κεντρική, μητροπολιτική Γαλλία. Και είναι αυτή η χώρα, η πολιτική, αν η Γερμανία είναι η βιομηχανική, καρδιά της Ευρώπης που, φυσιολογικά, τα νοιώθει πιο γρήγορα. Είναι στη ρίζα της απόρριψης από τον γαλλικό λαό του ευρωσυντάγματος το 2005. Σημαντικοί Γάλλοι διανοούμενοι, όπως οι Τοντ, Σαπίρ, Κασσέν κ.α. έκτοτε έχουν επισημάνει το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η ευρωζώνη, ως ειδική, ευρωπαϊκή εφαρμογή του καθεστώτος πλήρους απελευθέρωσης των ανταλλαγών και του χρήματος, πρωτόλεια μορφή μιας ολοκληρωτικής “Αυτοκρατορίας του Χρήματος” που καλείται να συμπληρώσει και να συνοδεύσει την πιο κλασική “Aυτοκρατορία των ‘Οπλων”, που σταμάτησε η αντίσταση των Μουσουλμάνων στο Ιράκ, τον Λίβανο το Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη. Για «αυτοκρατορία» άλλωστε δεν έκανε ήδη λόγο ο κ. Μπαρόζο και για τις υπηρεσίες του στη στήριξη της αμερικανικής επίθεσης κατά του Ιράκ δεν έγινε κυρίως και θλιβερά γνωστός;

Μέχρι τώρα, οι ιδέες μεταρρύθμισης της ευρωζώνης δεν μπορούσαν να εφαρμοσθούν, γιατί δεν υπήρχε πίσω τους επαρκής πολιτική βούληση. Θα είναι μεγάλη κατάρα, τραγωδία για τον ελληνικό λαό αν, εξαιτίας του τρόπου που το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαχειρίζεται τη χώρα, πληρώσει με το τίμημα της καταστροφής του την αναγκαία ενέργεια για μια μεταρρύθμιση του ευρώ, που ίσως θα γίνει, αν γίνει, όταν θα είναι πολύ αργά για να επωφεληθούμε από αυτή.

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΓΕΩΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Σε ότι αφορά πάντως τη γεωπολιτική διάσταση του ζητήματος, οι Γερμανοί ιθύνοντες μοιάζουν να μην αντιλαμβάνονται τα διδάγματα της δικής τους ιστορίας, της αδυναμίας τους δηλαδή, στις δεκαετίες που προηγήθηκαν του α’ παγκοσμίου πολέμου να εισπράξουν τα οφέλη από τις επιστημονικές και τεχνολογικές προόδους τους. Ο Καπιταλισμός-καζίνο, που δημιούργησε η απορρύθμιση των τελευταίων δεκαετιών και στον οποίο συγκατατέθηκαν με ιδιοτέλεια και χαρακτηριστική έλλειψη στρατηγικής οξυδέρκειας, είναι αγγλοαμερικανικό παιδί. Κανείς παίκτης, όσο καλός και δυνατός κι αν είναι, δεν κέρδισε ποτέ τον ιδιοκτήτη του καζίνου!

Διερωτάται κανείς αν υπάρχει ένας στρατηγικός σχεδιασμός πίσω από την κρίση που ξέσπασε τώρα με το ευρώ, τη στιγμή που βρισκόταν στο κατώφλι του να γίνει παγκόσμιο αποθεματικό. Πόσο μάλλον όταν η Goldman Sachs ήταν πίσω από την επίθεση κατά της Ελλάδας. Συγκατατιθέμενοι με το Μάαστριχτ σε μια Ευρώπη-«δικτατορία των τραπεζών», οι Γερμανοί επωφελήθηκαν από την οικονομική τους υπεροχή, επέτρεψαν όμως ταυτόχρονα να στηθεί μια τεράστια δυνητική παγίδα, που τώρα ενεργοποιήθηκε, κατά της ενωμένης Ευρώπης. Επόμενο όμως και πολύ λογικό ήταν να συμβούν αυτά τα πράγματα, όταν αρχιτέκτονας της ευρωπαϊκής νομισματικής πολιτικής δεν ήταν άλλος από τον άνθρωπο της Γκόλντμαν Ζακς ‘Οτμαρ ‘Ισσινγκ!

Βλέπουμε ίσως λοιπόν σήμερα να ξεδιπλώνεται ο στρατηγικός σχεδιασμός, αυτός δηλαδή που ολοκληρώνει γεωπολιτική και γεωοικονομία, πίσω από την αρχιτεκτονική του Μάαστριχτ. Η κρίση ήταν εγγεγραμμένη στο Μάαστριχτ, με δύο ακραίες απολήξεις. Είτε τη μετατροπή της Ευρώπης σε υποτελή ολοκληρωτική δομή, είτε τη διάλυσή της στα εξ ων συνετέθη, ή πάντως την παραμονή της σε μια κατάσταση σπαραγμού από τα εσωτερικά της προβλήματα, που την εμποδίζει να αυτονομηθεί από τις ΗΠΑ και να επιβληθεί στο παγκόσμιο, ιδίως, αλλά όχι μόνο αμερικανοεβραϊκό χρηματιστικό κεφάλαιο.

Η πολιτική του Βερολίνου μοιάζει να κυριαρχείται από την ελπίδα ότι θα τα καταφέρει καλύτερα με την παγκοσμιοποίηση, παρά διεκδικώντας για λογαριασμό μιας αναμορφωμένης Ευρώπης πραγματική ισοτιμία με τις ΗΠΑ, στα πλαίσια ενός πολυπολικού κόσμου ρυθμισμένων ροών κεφαλαίου και εμπορίου. ‘Ισως ακριβώς γιατί ακόμα είναι ισχυρή η ανάμνηση των ηττών του όταν επεδίωξε ανοιχτά την ηγεμονία του. Μοιάζει όμως έτσι να λησμονεί ότι η παγκοσμιοποίηση κυριαρχείται από τον χρηματοπιστωτικό τομέα και όχι από τη βιομηχανία που είναι το δικό της πλεονέκτημα. Κινδυνεύει στο τέλος να βρεθεί στην ίδια θέση με αυτή που βρέθηκε περί τα τέλη του «μεγάλου» φιλελεύθερου αιώνα, στις παραμονές του α’ παγκοσμίου πολέμου.

Οι Γερμανοί ιθύνοντες σκέπτονται πιθανώς ότι μια «αποβολή» ή ο εξαναγκασμός σε αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη, θα μπορούσε να είναι μια λύση, που θα επέτρεπε αφενός να «παραδειγματισθούν» τα υπόλοιπα μέλη της, αφετέρου θα αύξαινε την ομοιογένεια ενός σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα που έχει «ξεχειλώσει». Η ιδέα μιας «Ευρώπης πολλών ταχυτήτων» και ομόκεντρων κύκλων, όπως την εξέφρασε στο παρελθόν ο Karl Lammers, παραμένει δημοφιλής στη Γερμανία. Μόνο που οι κύκλοι μπορεί να αποδειχθούν τελικά ετερόκεντροι.

Βεβαίως, για την Ελλάδα, αλλά και άλλα μέλη της ευρωζώνης το πρόβλημα θα τεθεί αφ’ εαυτού και μάλλον γρηγορότερα και όχι αργότερα. Μόνο αν η ευρωζώνη μεταρρυθμισθεί σύντομα και σε βάθος έχει νόημα η παραμονή της Ελλάδας και άλλων κρατών. Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μία ή περισσότερες αποχωρήσεις θα έχουν για τη Γερμανία τα πλεονεκτήματα στα οποία ίσως αποβλέπει.

Το Βερολίνο θα διακινδυνεύσει, με μια τέτοια πολιτική, να βυθίσει την ευρωζώνη και την ΕΕ σε τρομερή κρίση. Ταυτόχρονα , θα οδηγήσει σε μείζονα στρατηγική ήττα της Ευρώπης στην Ανατολική Μεσόγειο, συμβάλλοντας στην κεντρική αμερικανική στρατηγική επιδίωξη στην περιοχή. Που είναι η συγκρότηση μιας αμερικανοτουρκικής ζώνης επιρροής από την Αδριατική μέχρι τον Καύκασο και την Κύπρο. Μια τέτοια ζώνη, στην οπτική «κατάληψης του κέντρου» της «στρατηγικής σκακιέρας» κατά Μπρζεζίνσκι, θα παρεμβάλλεται μεταξύ Ευρώπης και υδρογονανθράκων της Μέσης Ανατολής, μεταξύ Ρωσίας και «θερμών θαλασσών». Θα συμμετέχει επιπλέον στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση. Θα είναι δηλαδή ένα από τα κέντρα μιας Ευρασίας κυριαρχούμενης από τις ΗΠΑ, ένα μέσο «στρατηγικής παράλυσης» της Ευρώπης και μια βάση για την αναχαίτιση της Ρωσίας. Θάπρεπε στην Ευρώπη να γνωρίζουμε, αλλά είναι συζητήσιμο αν θέλουμε να το γνωρίζουμε, από την εποχή των εκθέσεων Βούλφοβιτς και Τζερεμάια, ότι κεντρική στρατηγική επιδίωξη της Ουάσιγκτον είναι η μη ανάδειξη ανταγωνιστικών προς αυτή δυνάμεων, με την εφαρμογή πολιτικών που θέτουν από τώρα εμπόδια σε μια τέτοια μελλοντική ανάδειξη, όπως και η παρεμβολή εμποδίων σε συνεργασίες ή συμμαχίες πόλων του διεθνούς συστήματος. (2)

Αθήνα, 20 Μαρτίου 2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

Σημειώσεις

Και στον προηγούμενο αιώνα και τώρα, η γερμανική εργατική τάξη ακολουθεί δυστυχώς με παραδειγματική πειθαρχία την ιθύνουσα τάξη της, ακολουθεί μια πολιτική προδοσίας των ταξικών συμφερόντων της που θα πληρώσει πολύ ακριβά, όπως και στο παρελθόν. Τα γερμανικά συνδικάτα αποδέχονται τη συμπίεση των αμοιβών, έναντι της διατήρησης της απασχόλησης, αδιαφορώντας για το μακροχρόνιο αδιέξοδο. Η πειθαρχία, ως ενσάρκωση κοινωνικού ορθολογισμού, η μεγαλύτερη επιτυχία των Γερμανών μοιάζει να γίνεται πάλι διαβατήριο αυτοκαταστροφής με έναν τρόπο που μόνο ένας Χέγγελ θα μπορούσε να περιγράψει! Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ επίσης έχει περιγράψει πολύ καλά πως κάποτε οι Εβραίοι αδιαφόρησαν γι’ αυτό που πάθαιναν οι κομμουνιστές, οι εργάτες γι’ αυτό που συνέβαινε στους Εβραίους, ώσπου στο τέλος δεν υπήρχε κανείς να υπερασπίσει τους ίδιους.

H ψυχανάλυση θα μπορούσε να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τον μηχανισμό με τον οποίο μια συντριβή, του τύπου που υπέστησαν οι Γερμανοί το 1945, μοιάζει να τους στέρησε τη δυνατότητα να χωνέψουν, να μεταβολίσουν την ιστορία των τραγωδιών που υπέστησαν και επεφύλαξαν στη διαδρομή τους. Μοιάζει έτσι να μην μπορούν να μεταβάλουν ουσιαστικά τα αυτό και ετεροκαταστροφικά χαρακτηριστικά τους, που τους οδηγούν να επαναλαμβάνουν με άλλο τρόπο τον εαυτό τους. Η Γερμανία και η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση έχουν την οικονομική ισχύ να συντρίψουν την Ελλάδα, όπως οι ναζί το έκαναν το 1941. Μόνο που οι συνέπειες για την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, όταν θάρθουν, δεν θα είναι λιγότερο σημαντικές, λιγότερο καταστροφικές από αυτές που υπέστη η Σοβιετική ‘Ενωση για τη συντριβή της Ουγγαρίας και της Τσεχοσλοβακίας. Εξαιτίας του 1956 και του 1968 δεν υπάρχει σήμερα η ΕΣΣΔ και το ΚΚΣΕ!

Η καμπάνια εναντίον των «τεμπέληδων Ελλήνων» στον γερμανικό και δευτερευόντως βρετανικό τύπο πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις και έναν χαρακτήρα καθαρά σαδιστικό και ρατσιστικό. Από την καμπάνια αυτή μαθαίνουμε όμως περισσότερα για τη Γερμανία και λιγότερα για την Ελλάδα. Το περιοδικό Φόκους π.χ. χρησιμοποίησε την Αφροδίτη της Μήλου για να λοιδωρήσει και να εξευτελίσει τους ‘Ελληνες. Η ανθρωπότητα όμως, όσο υπάρχει, είναι πιθανότερο να θυμάται την Αφροδίτη της Μήλου παρά το εμπορικό κέντρο της Σόνυ που διάλεξε να χτίσει η Γερμανία στη θέση του τείχους, σύμβολο ενός εγωϊστικού, απόλυτου Τίποτα που απειλεί τώρα να σκοτώσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ευτυχώς βέβαια, υπάρχουν και μερικοί Γερμανοί που σώζουν την τιμή της πατρίδας τους, όπως ο Λόταρ Μπίσκι, συμπρόεδρος του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που καυτηρίασε αυτή την καμπάνια ως δηλωτική της «κακής πλευράς» του έθνους του, αυτής που θα προτιμούσαμε όλοι να μας δοθεί μια ευκαιρία να ξεχάσουμε.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι η καμπάνια αυτή που επιτίθεται στα σύμβολα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, της χώρας που είτε αρέσει στους Γερμανούς, είτε όχι, γέννησε τις ιδέες της Πόλης, του Πολίτη, της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, είναι η πιο βαθειά ένδειξη ότι έχουμε μπει σε μια περίοδο πορείας προς την βαρβαρότητα. Μετά την αμφισβήτηση των αξιών και επιτευγμάτων της Ρωσικής Επανάστασης, του σοσιαλισμού, των εθνικοαπελευθερωτικών, αντιαποικιακών κινημάτων, βαδίζουμε προς την αμφισβήτηση του Διαφωτισμού και της Αστικής Δημοκρατίας. Ποια Δημοκρατία άλλωστε όταν οι πιο κρίσιμες αποφάσεις για τον ελληνικό λαό λαμβάνονται εκτός Ελλάδας;

Ο γερμανικός τύπος αναφέρεται εκτενώς στα προβλήματα διοίκησης και διαφθοράς της Ελλάδας, πολύ λιγότερο όμως στις εκτεταμένες δωροδοκίες της εταιρείας Ζήμενς προς τα δύο μεγάλα ελληνικά κόμματα. Χάρη σε αυτές η Γερμανία πήρε πλήθος δημοσίων έργων, εξαγόρασε τις καλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις, εφοδίασε τον ελληνικό στρατό με άρματα Λέοπαρντ που θα έκαναν ευτυχή τον Γκουντέριαν, αλλά δεν είναι πολύ χρήσιμα στους ‘Ελληνες στρατηγούς. Ακόμα και τώρα, οι Γερμανοί υποχρέωσαν την πανικόβλητη κυβέρνηση μιας απειλούμενης χώρας να αγοράσει από τα ναυπηγεία τους ένα υποβρύχιο που οι ‘Ελληνες στρατιωτικοί αρνούνταν να πάρουν γιατί γέρνει, αλλά και ζήτησαν, σε αντάλλαγμα των όποιων δανείων ή εγγυήσεων συγκατατεθούν τελικά να δώσουν, προνομιακή μεταχείριση στα ζητήματα ανανεώσιμων ενεργειών και το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας.

Ο γερμανικός τύπος παραλείπει επίσης να αναφερθεί στο ότι η Γερμανία δεν έχει καταβάλει αποζημιώσεις στη χώρα για τις φοβερές καταστροφές που υπέστη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε καν επέστρεψε τον χρυσό και αρχαιότητες που πήρε. ‘Όταν στις αρχές της δεκαετίας τα θύματα των ναζί απείλησαν με κατάσχεση το κτίριο του Ινστιτούτου Γκαίτε στην Αθήνα, ένας οργισμένος Γερμανός διπλωμάτης απειλούσε, με δήλωσή του στη Γκάρντιαν, ότι αν οι ‘Ελληνες επιμείνουν στην κατάσχεση, θα δούμε κι εμείς που πηγαίνουν τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης. Η ελληνική διαφθορά για την οποία τόσο αγανακτούν σήμερα στη Γερμανία, όχι μόνο ήταν πασίγνωστη στο Βερολίνο, αλλά και ήταν και προνομιακό εργαλείο γερμανικής πολιτικής και ελληνικής υποτέλειας.

(2) Η επιστροφή της Ελλάδας στο καθεστώς αμερικανικής αποικίας είναι το βέβαιο αποτέλεσμα τυχόν υλοποίησης αυτού του σεναρίου. Κι αυτό όχι στην χειρότερη περίπτωση. Η χειρότερη περίπτωση είναι η σταδιακή μεταβολή της Ελλάδας από χώρα σε χώρο, όπου οι κοινωνικές καταστροφές, οι πιέσεις στην εθνική συνοχή, η μετανάστευση των Ελλήνων θα την μετατρέψουν σταδιακά σε μια πολυεθνική αποθήκη ανθρώπων, μια «βάση κινέζικων μεροκάματων» χρήσιμη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αφαιρώντας από τον ελληνικό λαό ουσιαστικά, αν όχι και τυπικά, την κυριαρχία σε ένα από τα στρατηγικότερα μέρη της υφηλίου.

Η Ελλάδα καλείται ήδη εδώ και πάνω από μία δεκαετία να υποστεί όχι μόνο τις οικονομικές και κοινωνικές, αλλά επίσης και τις στρατηγικές συνέπειες της διαρκούς διεύρυνσης της ΕΕ, «λύνοντας» με παραχωρήσεις ελληνικής κυριαρχίας και την αυτοδιάλυση του κυπριακού κράτους τις ελληνοτουρκικές «διαφορές», κύριο εμπόδιο στον δρόμο της ‘Αγκυρας προς την ΕΕ. Η αντιμετώπιση όμως της τουρκικής απειλής ήταν, υποτίθεται, ένας από τους βασικούς λόγους της ελληνικής ένταξης στην ΕΕ και την ευρωζώνη, αλλά και η αιτία τεράστιων εξοπλιστικών δαπανών της Ελλάδας.

Μια από τις καταπληκτικές, εξωφρενικές όψεις της ελληνικής υποτέλειας είναι ότι η Αθήνα υποστήριξε με φανατισμό και εναντίον των εθνικών και κοινωνικών συμφερόντων της την αμερικανική και νεοφιλελεύθερη πολιτική διεύρυνσης της ΕΕ και μάλιστα προς την Τουρκία. ‘Όταν μάλιστα η Μέρκελ και οι Γάλλοι, θέλοντας να αλλάξουν το ναι που είχαν πει στην τουρκική ένταξη, απευθύνθηκαν στον Καραμανλή και τον Παπαδόπουλο, προτείνοντας να χρησιμοποιήσουν τα ελληνικά και κυπριακά θέματα για να σταματήσουν την Τουρκία, Αθήνα και Λευκωσία προτίμησαν την υποτέλεια. Αργότερα ήρθε ο Παπανδρέου του οποίου είναι κεντρική μεγάλη ιδέα η τουρκική ένταξη!

Με δύο λόγια τι έγινε; Το Βερολίνο, καταλαβαίνοντας ότι μετά τη μεγάλη διεύρυνση η ΕΕ γίνεται «κουρελού», άρχισε, με τρόπο είναι αλήθεια αντιφατικό, να οργανώνει την άμυνα της Ευρώπης όπως η ίδια την καταλαβαίνει. Θα μπορούσε η άμυνα αυτή να περνάει από το Αιγαίο και τη Λευκωσία, οι επαρχιώτες όμως Ελλάδας και Κύπρου δεν θέλησαν αυτή τη συμμαχία, προτιμώντας τον αιώνιο ρόλο τοποτηρητή της αγγλοαμερικανικής αποικίας που τους αρέσει για τους ίδιους και τη χώρα τους. Το αποτέλεσμα ήταν ότι διευκόλυναν το Βερολίνο να σκεφτεί ότι ίσως θα μπορούσε να πετάξει το ελληνικό έρμα για να στερεώσει ότι μείνει στον ευρωπαϊκό σκληρό πυρήνα, χάνοντας μια Ελλάδα που, έτσι κι αλλοιώς δεν είχε. Ακόμα και αν δεν μας πετάξει εκτός άλλωστε, μας χρησιμοποιεί ήδη ως σάκο του μποξ, σε συμμαχία με τις “αγορές” και καταστροφικές συνέπειες για το μέλλον της Ελλάδας.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Η ΑΦΕΛΗΣ ΕΛΛΑΣ

Ο ρασοφόρος Άγγλος κατάσκοπος Νταίηβιντ Μπάλφουρ.

του Νικόλαου Π. Σολεϊντάκη 

Ο πατήρ Δημήτριος ήταν μία πολύπλαγκτη προσωπικότητα. Λεγόταν Νταίηβιντ Μπάλφουρ, αλλά δεν ήταν από τη γνωστή αριστοκρατική οικογένεια, όπως άφηνε να πιστεύουν. Κυνηγούσε να βρει τον Θεό. Μέσα του όμως υπήρχε και το μικρόβιο της κατασκοπείας, δηλαδή της υποκλοπής των μυστικών. Το Άγιο Όρος υπήρξε για αυτόν όχι σχολή θεολογίας αλλά κατασκοπείας. Το δίδαξε να εξετάζει καρδιές, ψυχές, μυαλά και κυρίως να διαβάζει μυστικά και να τα στέλνει στους κατάλληλους αποδέκτες. Η πτώση του Πλαστήρα από την πρωθυπουργία, η αυτοκτονία του Κοριζή, η ανάδειξη του Δαμασκηνού ως Αντιβασιλέως, η συμφωνία της Βάρκιζας το 1945, και τα Σεπτεμβριανά του 1955 στη Σμύρνη, είναι σίγουρα ιστορικές στιγμές που υπάρχει ο δάκτυλος του Μπάλφουρ. Υπηρέτησε πάνω από όλα την πατρίδα του, αν και μέσα από το εκκλησιαστικό του έργο ως ιερέας, στάθηκε στο πλευρό πολλών που τον χρειάστηκαν.

Ο πατήρ Δημήτριος ή αλλιώς Νταίηβιντ Μπάλφουρ, είχε πολλά πρόσωπα, ανάλογα με τον συνομιλητή του, παρουσιαζόταν με το ταιριαστό για την περίπτωση πρόσωπο. Ξεγέλασε πολλούς και πολλές. Ήταν η πιο θλιβερή μορφή που έπαιξε άσχημο ρόλο στην πατρίδα μας, σε μία δύσκολη εποχή.

Στο τέλος της ζωής του, αν μπορεί αυτό να θεωρηθεί μετάνοια, εξελίχθηκε σε έναν εγκρατή θεολόγο και βαθύ γνώστη του ησυχασμού.

 Το βιβλίο θα μπορούσε να θεωρηθεί μία ιστορική μελέτη στο πρόσωπο του ρασοφόρου κατασκόπου, αλλά και μία περιγραφή της ελληνικής ιστορίας σε μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της χώρας.

Δέκα χιλιάδες μέλισσες

Μυθιστόρημα αληθινών γεγονότων του Άντη Ροδίτη

Στην Κύπρο της δεκαετίας του ’70, υπό την αιγίδα του Αρχιεπισκόπου της Εκκλησίας της Κύπρου και Εθνάρχη των Κυπρίων, η επίθεση κατά της ελληνικής εθνικής συνείδησης, η κάθαρση της ελληνικής ιστορίας από τα «εθνικιστικά» της στοιχεία και η δημιουργία μιας νέας, απλά κυπριακής και στη συνέχεια παγκοσμιοποιημένης, «πολυπολιτισμικής» συνείδησης ήταν καλά προσχωρημένη.

Η κάθοδος στην Κύπρο μιας πάνοπλης ελληνικής μεραρχίας με δύναμη πυρός σώματος στρατού, στις αρχές του 1964, με αποστολή να επιτύχει τελικά την Ένωση, αντιμετωπίστηκε με διαβολή, ψιθύρους και συκοφαντίες. Τρείς ήταν οι βασικοί άξονες:  Πρώτον, αυτοί οι απατεώνες «Καλαμαράδες» (οι Έλληνες στρατιώτες) θα αποπλανούσαν με την όμορφη γλώσσα τους τις παρθένες Κυπριοπούλες, δεύτερον θα έπρεπε να μην ξεχνούν οι Κύπριοι πόσο αδύναμη ήταν οικονομικά η Ελλάς, που θα παρέσυρε μαζί της στην ίδια φτώχεια και την Κύπρο αν γινόταν η Ένωση και, τρίτον, οι υψηλόβαθμοι Κύπριοι υπάλληλοι θα έχαναν αμέσως τις θέσεις τους, αφού θα τις έπαιρναν – μόλις γινόταν η ένωση – οι «Καλαμαράδες»!

Ποιους λόγους είχε ο Μακάριος να παραβλέπει αυτή την κατάσταση; Πού απέβλεπε; Δεν μπορούσε να προβλέψει που θα κατέληγε η συνεχής αντιπαράθεση της Κύπρου με την Ελλάδα, το μόνο φυσικό σύμμαχο της Κύπρου; Πως κατέληξε να εμπιστεύεται περισσότερο τους Άγγλους, παρά τους Έλληνες; Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει πως παρά τις οποιεσδήποτε ελληνικές αδυναμίες, η Ελλάδα είχε εξ αίματος αγάπη και ενδιαφέρον για την Κύπρο, ενώ οι Άγγλοι θα 

επεδίωκαν απλά και μόνο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους;

 

Οι δέκα χιλιάδες μέλισσες, είναι ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε αδημοσίευτες επιστολές της δασκάλας αγγλικών του Μακαρίου, όταν ήταν εξόριστος στις Σευχέλλες και σε ντοκουμέντα και έγγραφα από τα αγγλικά αρχεία, που αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η ένωση το 1964 ήταν εφικτή, αν την επιθυμούσε και αν την επιδίωκε ο Μακάριος. Αν γινόταν τότε η ένωση, που τόσο ανυπόμονα προσπάθησαν οι Αμερικανοί να επιτύχουν, φοβούμενοι τη μετατροπή της Κύπρου σε «Κούβα» της Μεσογείου, πολύ πιθανόν ούτε η δικτατορία του ’67 να ακολουθούσε η εισβολή των Τούρκων το ’74. Πολύ πιθανόν η σημερινή κατάσταση να μην υπήρχε καν.

Η ΝΕΑ ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΓΚΥΡΑΣ, ΟΠΩΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ

«Ζωτικό χώρο» αναζητεί στο Αιγαίο η Τουρκία

 

Το γνωστό βιβλίο του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου, «Το στρατηγικό βάθος. Η Διεθνής θέση της Τουρκίας», κυκλοφορεί, επιτέλους, στα ελληνικά τις επόμενες ημέρες.(σημ. θα διατίθεται στο βιβλιοπωλείο μας από την Δευτέρα 31/5, καθώς και στην συζήτηση με θέμα Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρος – Εξωτερική πολιτική και άμυνα, την Τετάρτη 2/6).

 Στο πολυσέλιδο βιβλίο, που κυκλοφορεί (από τις εκδόσεις Ποιότητα), υπάρχουν ειδικά κεφάλαια για την Ελλάδα και την Κύπρο, οι οποίες εντάσσονται ως στοιχεία στην περιφερειακή πολιτική της Τουρκίας, στη Μεσόγειο. Ας συγκρατήσουμε τις θέσεις του κ. Νταβούτογλου για τη νέα «θαλάσσια στρατηγική στο Αιγαίο» της Τουρκίας, που ευθέως αναζητεί μεγαλύτερο «ζωτικό χώρο» στο Αιγαίο.

«Αντίφαση μεταξύ γεωπολιτικής πραγματικότητας και του ισχύοντος καθεστώτος» στο Αιγαίο, διαπιστώνει ο Αχμέτ Νταβούτογλου και μάλιστα θεωρεί ότι αυτή είναι «η βασική πηγή του προβλήματος» «Τα Στενά αποτελούν τη σημαντικότερη πηγή στρατηγικού πλεονεκτήματος της Τουρκίας. Η χρήση αυτής της πηγής στρατηγικού πλεονάσματος βάσει μιας συνεπούς στρατηγικής, μίας ορθολογικής διπλωματίας και ενός καλού συγχρονισμού κρίνεται σημαντική όχι μόνον εξαιτίας της προσαρμογής της Τουρκίας στις συνθήκες του Ψυχρού Πολέμου, αλλά και από την άποψη του μακροπρόθεσμου στρατηγικού της πεπρωμένου».

***

«Το Αιγαίο και η Κύπρος κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου αποτέλεσαν δύο σημαντικά σημεία της επικαιρότητας, που ενδιαφέρουν άμεσα τη θαλάσσια περιοχή εγγύς της Τουρκίας, χωρίς να έχει μειωθεί ποτέ η σημασία τους. Η παγκόσμια και περιφερειακή συγκυρία που άλλαξε κατά τη μεταψυχροπολεμική περίοδο προσέθεσε νέα στοιχεία στη σημασία που έχουν αυτά τα δύο σημαντικά σημεία της επικαιρότητας από την πλευρά της Τουρκίας. Στην κορυφή αυτών των νέων στοιχείων διακρίνονται το νέο πεδίο αλληλεπίδρασης και η στρατηγική διάρθρωση, που αναφέραμε παραπάνω».

«Η αλληλεπίδραση αυτή αύξησε τη σημασία κυρίως της ανατολικής Μεσογείου ως νέας περιοχής θαλάσσιας αλληλεπίδρασης. Τα ζητήματα, όπως του Αιγαίου και της Κύπρου, που περιλαμβάνονται στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, πέραν από τη σημασία που έχουν τα ίδια ενέχουν και μία ιδιαίτερη σημασία που πηγάζει από τη διαπεριφερειακή αλληλεπίδραση. Γι’ αυτό τον λόγο είτε στα ζητήματα που σχετίζονται με τα πεδία διαπεριφερειακής αλληλεπίδρασης είτε στα δευτερεύοντα ζητήματα, όπως της Κύπρου και του Αιγαίου, πρέπει να ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι η Τουρκία δεν είναι μόνο μία χώρα του Αιγαίου αλλά και μία χώρα της ανατολικής Μεσογείου, που εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, σε μία περιοχή που ξεκινάει από την Αδριατική και εκτείνεται ώς τον κόλπο της Αλεξανδρέττας και τη διώρυγα του Σουέζ. Χωρίς τον προσδιορισμό της στρατηγικής γενικότερα της Μεσογείου και ειδικότερα της ανατολικής Μεσογείου και χωρίς να υπάρχει ο συντονισμός της με τις πολιτικές που αφορούν τις εγγύς χερσαίες και θαλάσσιες περιοχές, δεν μπορούν να αξιολογηθούν στο πλαίσιο ενός στρατηγικού συνόλου ούτε το ζήτημα του Αιγαίου ούτε και εκείνο της Κύπρου. Οι πολιτικές της Τουρκίας για την Κύπρο και το Αιγαίο πρέπει να επανεξεταστούν ακόμη στο πλαίσιο της συγκυρίας του Ψυχρού Πολέμου. Μια Τουρκία που έχει αποκλειστεί από το Αιγαίο και έχει περικυκλωθεί στα νότια από την «Ρωμαίικη διοίκηση της νότιας Κύπρου»* (sic) σημαίνει ότι τα περιθώριά της να κάνει ένα άνοιγμα στον κόσμο έχουν περιοριστεί σημαντικά.

Το Αιγαίο αποτελεί το σημαντικότερο θαλάσσιο κομβικό σημείο της ευρασιατικής παγκόσμιας ηπείρου στην κατεύθυνση Βορρά-Νότου. Σε αντίθεση με την περίπτωση της Ερυθράς Θάλασσας και του Περσικού Κόλπου, που κατέχουν παρόμοιες θέσεις, το Αιγαίο, που βρίσκεται σε μία κοντινή απόσταση και από τις τρεις ηπείρους και παρέχει τη δυνατότητα του ανοίγματος και στις τρεις χωρίς κάποιο χερσαίο εμπόδιο, έχει από αυτή την άποψη μία πρώτης τάξης στρατηγική σημασία όχι μόνο για την Ελλάδα και την Τουρκία, που διαθέτουν ακτές σε αυτή τη θάλασσα, αλλά κατ’ αρχάς για τις παράκτιες χώρες του Ευξείνου Πόντου και έπειτα για όλες τις παγκόσμιες και περιφερειακές δυνάμεις που έχουν ανάγκη ενός μεταφορικού και εμπορικού κόμβου».

«Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των νησιών του Αιγαίου βρίσκεται υπό ελληνική κυριαρχία αποτελεί το σημαντικότερο αδιέξοδο της πολιτικής της εγγύς θαλάσσιας περιοχής της Τουρκίας. Η βασική πηγή προβλήματος στο Αιγαίο είναι η αγεφύρωτη αντίφαση μεταξύ της γεωλογικής και γεωπολιτικής πραγματικότητας και του ισχύοντος καθεστώτος. Η εγγύτητα ενός σημαντικού μέρους των ελληνικών νησιών στη μικρασιατική ακτή σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρησιακή βάση εναντίον της Μικράς Ασίας, και η περικύκλωση των υδάτινων διαδρόμων, που εξασφαλίζουν το πέρασμα από την Προποντίδα στη Μεσόγειο, από αυτά τα νησιά, αξιολογούνται από την Τουρκία ως ένα πολύ σοβαρό κενό ασφάλειας. Αντίθετα, η Ελλάδα ακολουθεί μια στρατηγική χρησιμοποίησης του πλεονεκτήματος που της παρέχεται από την κατοχή των νησιών, για να το εφαρμόσει στο σύνολο του Αιγαίου και της υδάτινης περιοχής. Το γεγονός ότι οι δίαυλοι (ανατολικά και δυτικά της Κρήτης) αφενός της Καρπάθου και της Κάσου και αφετέρου των Κυθήρων και του ακρωτηρίου της Σπάθης αλλά και της Καρπάθου και της Μαρμαρίδας, έχουν περικυκλωθεί από αυτά τα νησιά, επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό τη σύνδεση με Εύξεινο Πόντο – Προποντίδα – Μεσόγειο της Τουρκίας».

«Στην περίπτωση που η ελληνική θέση αποκτήσει ισχύ, η Τουρκία θα βρεθεί αντιμέτωπη με μία στρατηγική πολιορκία, αλλά θα επηρεαστεί απευθείας και στις οικονομικές της δραστηριότητες. Ας δώσουμε ένα παράδειγμα: Το 88% του εξωτερικού εμπορίου της Τουρκίας πραγματοποιείται μέσω θαλάσσιων μεταφορών και πέραν εκείνου που προορίζεται απευθείας για τα παράλια της Μεσογείου. Το υπόλοιπο (περίπου το 65%) διασχίζει το Αιγαίο. Από μία άλλη σκοπιά, 15.200 πλοία των 49 εκατ. καθαρής χωρητικότητας (Κ.Κ.Χ.) καταπλέουν / αποπλέουν διασχίζοντας το Αιγαίο σε λιμάνια του Αιγαίου, της Προποντίδας και του Εύξεινου Πόντου, ενώ 4.687 πλοία περίπου 15 εκατ. καθαρής χωρητικότητας (Κ.Κ.Χ.) καταπλέουν / αποπλέουν σε λιμάνια της Μεσογείου. Το τελευταίο έτος, περίπου το 85% των 20.500 τόνων αργού πετρελαίου, που γίνεται η επεξεργασία του στην Τουρκία, φτάνει στα διυλιστήρια των Νέμρουτ, Αλίαγα, Tupras,, Atas,, Botas,, διασχίζοντας τη Μεσόγειο και το Αιγαίο. Η διασπορά σε λιμάνια της Τουρκίας ικανότητας φόρτο-εκφόρτωσης 120 εκατ. τόνων αποδεικνύει την αδιαμφισβήτητη θέση του Αιγαίου στις εμπορικές δομές της Τουρκίας. Περίπου το 25% αυτής της ικανότητας βρίσκεται στη Μεσόγειο, το 21% στο Αιγαίο, το 41% στην Προποντίδα και το 13% στον Εύξεινο Πόντο. Αν ληφθεί υπόψη και το γεγονός ότι το Αιγαίο αποτελεί την περιοχή-διάπλου της Προποντίδας και του Ευξείνου Πόντου, η γεωοικονομική σημασία αυτής της θάλασσας – διάπλου μπορεί να γίνει αντιληπτή κατά τον πιο ευδιάκριτο τρόπο.

Οι εντάσεις που υφίστανται στις σχέσεις με την Ελλάδα πρέπει να αξιολογηθούν εκ νέου στο πλαίσιο μίας γενικής θαλάσσιας στρατηγικής στο Αιγαίο, δεδομένου ότι η χώρα αυτή, θεωρώντας ως μη ικανοποιητικό το ισχύον καθεστώς που περιορίζει τον ζωτικό χώρο της Τουρκίας, ακολουθεί μία επεκτατική πολιτική. Και το σημαντικότερο μέσο, για να επιτευχθεί αυτό, είναι η απόκτηση από μέρους της Τουρκίας ενός ισχυρού εμπορικού στόλου που θα της επιτρέπει να χρησιμοποιεί με πιο δραστήριο τρόπο τα διεθνή ύδατα στο Αιγαίο. Η υπεροχή της Ελλάδας σε αυτό το θέμα πηγάζει όχι μόνο από το εύρος της περιοχής που κατέχει στο Αιγαίο αλλά και από την ικανότητα που διαθέτει στις θαλάσσιες μεταφορές.

Μια πιο αποτελεσματική χρήση του Αιγαίου, που αποτελεί θάλασσα-σύνδεσμο, μπορεί να γίνει εφικτή μόνο με τη σύνδεση αυτής της θάλασσας με τις άλλες θαλάσσιες περιοχές. Η Τουρκία, για να γίνει μία πραγματική περιφερειακή δύναμη, είναι υποχρεωμένη να αυξήσει την πολιτική και οικονομική της επιρροή στις θαλάσσιες αρτηρίες που εκτείνονται από το Αιγαίο ώς την Αδριατική και από το Σουέζ ώς την Ερυθρά Θάλασσα. Είναι αναπόφευκτο η Τουρκία να ακολουθήσει μία δραστήρια πολιτική σε κάθε σημείο που οδηγεί τον Εύξεινο Πόντο και το Αιγαίο στις ανοικτές θάλασσες». *

  Π. Ήφαιστος – P. Ifestos

http://www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

Τι πρέπει vα κάvει o Σαμαράς

    Μεγάλη και απρoσδόκητη πτώση της επιρρoής της στo λαό εμφαvίζεται vα έχει η Ν.Δ. μετά τις εκλoγές τoυ 2009. Η πτώση αυτή της ΝΔ παρoυσιάζεται κυρίως στoυς δημoσιoγράφoυς oπαδoύς και φίλoυς τoυ κόμματoς πoυ χτυπoύv αλύπητα τηv ΝΔ και απoτυπώvεται με σαφήvεια στις δημoσκoπήσεις πoυ φέρvoυv τηv ΝΔ vα έχει πoσoστά μικρότερα τoυ 20% τoυ εκλoγικoύ σώματoς. Οταv αυτό γίvεται τηv επαύριo τωv σκληρώv μετρωv πoυ αvαγκάστηκε vα παρει η κυβέρvηση τoυ ΠΑΣΟΚ, η πτώση αυτή φαvτάζει αvεξήγητη εκ πρώτης όψεως.

   Αv όμως ψάξoυμε με πρoσoχή θα βρoύμε τoυς λόγoυς αυτής της θεαματικής πτώσης. Οι αιτίες της πτώσης είvαι κατά τη γvώμη μoυ:

   α)    Καταvόηση από τov λαό (και τoυς ψηφoφόρoυς της ΝΔ) της μεγάλης ευθύvης τωv κυβερvήσεωv Καραμαvλή στηv καταβαράθρωση της oικovoμίας, τoυ κράτoυς και τoυ κύρoυς της χώρας.

   β)    Μεγάλη δυσαρέσκεια τωv oπαδώv της ΝΔ για τα σκάvδαλα τωv κυβερvήσεωv Καραμαvλή καθώς και για τα όπoια υπoυργικά ή κoμματικά στελεχη τα δημιoύργησαv. Τα στελέχη αυτά εμφαvίζoυv έvαv ταχύτατo πλoυτισμό και επιδεικvύoυv έvαv πρoκλητικό vεoπλoυτισμό.

   γ)     Στηv βαθειά πίκρα τωv vεoδημoκρατώv για τo πόσo «λίγoς» και πρoκλητικά άφωvoς απoδείχθηκε o μέχρι χθες αγαπημέvoς τoυς ηγέτης.

   δ)    Η χωρίς σχέδιo και ειρμό αvτιπoλίτευση τoυ Σαμαρά.

   Στηv πoλιτική βέβαια τίπoτα δεv μέvει αμετάβλητo. Αρκεί vα κάvoυv oι εvδιαφερόμεvoι τις σωστές κιvήσεις. Και vα μηv μείvoυv στη θεωρία τoυ ώριμoυ μήλoυ. Για vα αvαστρέψει τo κλίμα o αρχηγός της ΝΔ πρέπει vα πρoβεί στις παρακάτω κιvήσεις:

 1. Αυτoκάθαρση. Οπως έγραψα και σε πρoηγoύμεvo άρθρo μoυ στo «ΕΜΠΡΟΣ», η ΝΔ πρέπει vα πρoχωρήσει σε αυτoκάθαρση. Ολα τα σκάvδαλα πoυ πρoκάλεσαv τόσo δυσάρεστα τov λαό (και τoυς oπαδoύς της ΝΔ) πρέπει vα εξεταστoύv στo εσωτερικό της ΝΔ με τρόπo διαφαvή και δίκαιo (όχι όπως έγιvε με τηv υπόθεση Παυλίδη) και πρέπει vα είvαι oλoκληρωτική. Αυτό σημαίvει ότι τηv ίδια θετική θέση πρέπει vα παρει η ΝΔ στo θέμα τωv σκαvδάλωv πoυ συζητoύvται στις εξεταστικές επιτρoπές της Βoυλής και vα επιδιώξει vα χυθεί άπλετo φως πρoς όλες τις κατευθύvσεις.

 2.   Πατρoκτovία. Ο Σαμαράς πρέπει vα παραδεχθεί ευθέως και απρoκάλυπτα τα λάθη τωv κυβερvήσεωv τoυ Καραμαvλή και vα τoυ ζητήσει αμέσως vα βγει και vα απoλoγηθεί δημόσια στo λαό. Να θυμίσω ότι η Ντόρα έχασε τις εσωκoμματικές εκλoγές για τηv διαδoχή, επειδή υπερασπίστηκε τηv «συvέχεια» τoυ κόμματoς και oι vεoδημoκράτες τηv ταύτισαv με τηv αμαρτωλή ηγεσία της ΝΔ.

 3.   Ο Σαμαράς πρέπει vα ζητήσει απo τα περίπoυ 9000 στελεχη της ΝΔ πoυ η κυβέρvηση τoυ ΠΑΣΟΚ διατηρεί σε θέσεις – κλειδιά τoυ κράτoυς και τωv κρατικώv oργαvισμώv, vα παραιτηθoύv αμέσως απo τις θέσεις τoυς. Οσoι αρvηθoύv vα διαγραφoύv αμέσως. Θα πάψει έτσι vα ειπσράττει κόστoς και σήμερα η ΝΔ από τις τωριvές απoτυχίες της κυβέρvησης τoυ ΠΑΣΟΚ.

 4.   (Αυτό είvαι δύσκoλo και πovάει). Ο Σαμαράς πρέπει vα ζητήσει συγγvώμη για τηv στάση πoυ επέλεξε vα κρατήσει τo κόμμα τoυ στo θέμα της ψήφισης τωv σκληρώv μέτρωv κατά της χρεωκoπίας στη Βoυλή.

Γιατί αv δεv τo κατάλαβε η ΝΔ δεv πρέπει (αλλά και δεv μπoρεί) vα γίvει ΚΚΕ. Ταυτόχρovα vα ζητήσει από τηv Ντόρα vα επιστρέψει και vα τηv κάvει αvτιπρόεδρo της ΝΔ.

 5.   Τέλoς η ΝΔ πρέπει – επιτέλoυς!! – vα καταστρώσει και vα καταθέσει εvώπιov τoυ λαoύ πρόγραμμα διακυβέρvησης και εξόδoυ της χώρας από τηv κρίση.

   Με αυτές τις – oπωσδήπoτε δύσκoλες – κιvήσεις o Σαμαράς θα μπoρέσει vα απoδώσει τηv ΝΔ λευκή στov λαό από τα αvoμήματα τoυ παρελθόvτoς και θα ξαvαβάλει έτσι τη ΝΔ στo παιχvίδι και θα έχει πιθαvότητες (σε συvδυασμό με εvδεχόμεvα σoβαρά λάθη της κυβέρvησης τoυ ΠΑΣΟΚ) vα ξαvαφέρει τo κόμμα τoυ σε τρoχιά εξoυσίας. Αv στηv ΝΔ δεv αvτιληφθoύv τα σoβαρά εμπόδια πoυ όρθωσε μπρoστά της η διακυβέρvηση Καραμαvλή 2004 – 2009 και δεv πρoχωρήσoυv στηv αυτoκάθαρση και στηv «πατρoκτovία», θα αργήσoυv πάρα πoλύ vα κάvoυv συσκεψη στo Μαξίμoυ.

                                                 Δημ. Ράπτης,  Χημικός,  πρώηv Δ/vτής ΕΛΠΕ

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ 1996 6ο συνέδριο ΠΑΣΟΚ

http://www.youtube.com/watch?v=DhiZhgyJ948&NR=1

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη.

Σπούδασε Πολιτικές Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία. Μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Ρωμης.
Ήταν ένας από τους επτά που έγραψαν στο Μόναχο της Γερμανίας, την διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ. Απετέλεσε μια κρτική εναλλακτική πρόταση στο ΠΑΣΟΚ η οποία δικαιώθηκε Ιστορικά. Αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ το 1999. Αγωνίσθηκε να συγκροτήσει ένα νέο Μορφωητικό και Πολιτικό Κίνημα την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΗ ΕΝΩΣΗ.
Επεξεργάστηκε και ανέδειξε στα πλαίσια του Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών και ιδιωτικά, πολλά ζητήματα του Ελληνικού, Εθνικού, Κοινωνικού σχηματισμού και εισήγαγε νέες έννοιες, αναλυτικά σχηματα, νέα ζητήματα και λέξεις στην διανοητική και πολιτική μας δημόσια ζωή. Πολλά πήραν τη μορφή βιβλίων, όπως:
Ελληνική Ποιότητα και Ανάπυτξη
Αγροφιλία
Πόλεων και Τόπου Παιδεία
Πολυκεντρική Ελλάδα
ΠΑΣΟΚ – Ιδέες, Αρχές και Γραφειοκρατία
Εθνικά Ζητήματα
Το Ποντιακό Ζήτημα Σήμερα
Το Ποντιακό Ζήτημα στον ΟΗΕ
Τον Φεβρουάριο του 1994, το Ελληνικό Κοινοβούλιο υιοθέτησε την πρότασή του καθιερώνοντας την 19η Μαίου ως ημέρα μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας. Υιοθέτησε επίσης το 1997 την πρότασή του, για την δημιουργία μιας νέας πόλης στην Θράκη, αλλά η τότε η κυβέρνηση την ακύρωσε.
Στα πλαίσια μιας Διεθνούς Κύρους ΜΗ Κυβερνητικής Οργάνωσης αναγνωρισμένης από τον ΟΗΕ, συμπαραστάθηκε σε πολλούς λαούς στην Αφρική, Νότια Αμερική, Ασία, Αρμενίους και Κούρδους. Το 1986, εισήγαγε για πρώτη φορά το Κουρδικό στον ΟΗΕ, με ομιλία του στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Γενεύη. Η ίδια διεθνής Οργάνωση, εισήγαγε το Ποντιακό στον ΟΗΕ με συνεχείς παρεμβάσεις της.
Για όλα αυτά προσκαλείται για διαλέξεις σε Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια και Κέντρα Μελετών. Τα τελευταία χρόνια και σε Ελληνικά.

http://adiavroxoi.blogspot.com/2010/05/1996.html

ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ

  Γράφει ο *Αμφικτύων

Όταν χρεοκοπήσει μια επιχείρηση αλλάζει το Διοικητικό Συμβούλιο. Όταν χρεοκοπήσει μια χώρα  οδηγούνται   οι κλέφτες  στη φυλακή και   δημεύεται  η περιουσία τους,  μέχρι 2^ου βαθμού συγγενείας. Ετσι πρέπει να γίνεται. Όταν όμως φταίει όλο το πολιτικό σύστημα τότε πρέπει να αλλάξει , όχι φυσικά με κάποια «επανάσταση κουκουλοφόρων»,  αλλά συνταγματικά. Αφορμή προς τούτο πήρα  από τη μελέτη: «Η Αναθεώρηση του Συντάγματος» του διακεκριμένου διεθνολόγου και πολιτειολόγου,  δικηγόρου κ. Θαλή Μυλωνά που δημοσιεύθηκε στο «Διεθνές Βήμα» τ.52 , Μαρτίου 2010. Το  ισχύον Σύνταγμα  είναι ξεπερασμένο  και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας μας. Το νέο Σύνταγμα πρέπει να προνοεί για το ξεπέρασμα του κομματικού  κόστους,  που τόσο έχει βλάψει τη χώρα. Αυτό θα είναι η μεγαλύτερη επανάσταση. Το έργο της αναθεώρησης  πρέπει να αναλάβει Συντακτική Εθνοσυνέλευση., η οποία να προχωρήσει στην σύνταξη νέου Συντάγματος. Τα προς αναθεώρηση σημεία δέον να είναι:

1/Στον τρόπο εκλογής του  Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό και των αρμοδιοτήτων αυτού , ως ρυθμιστή του πολιτεύματος και μετόχου της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας. Πρόκειται για την αλλαγή της Προεδρευομένης σε Προεδρική Δημοκρατία  και την ψήφιση του Προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό.

2/ Στον εκλογικό νόμο , την εκλογή των βουλευτών , την λειτουργία των πολιτικών κομμάτων και τη χρηματοδότηση τους από τον κρατικό προϋπολογισμό κλπ που πρέπει να αναθεωρηθούν. Η άσκηση του βουλευτικού αξιώματος είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα .

3/ Στα περί συγκροτήσεως της Βουλής  και της λειτουργίας της , στην ανάδειξη της Κυβερνήσεως , στα προνόμια , στις ασυλίες , στην αμνηστία και παραγραφή των  πράξεων Υπουργών , βουλευτών  και των συνεργατών αυτών και όσων ασκούν εξουσία με εντολή του λαού, για τους οποίους δεν πρέπει να υπάρχει ευνοϊκή  μεταχείριση, αλλά απεναντίας  η τιμωρία τους να είναι υποδειγματική και τα εγκλήματα τους κατά του Έθνους και της Ελληνικής Δημοκρατίας  και του Ελληνικού Λαού , να εξομοιώνονται με τα εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητος  που δεν παραγράφονται και δεν αμνηστεύονται όσα χρόνια κι’ αν περάσουν.

4/ Στα περί αναδείξεως της ηγεσίας της Δικαιοσύνης και διάκρισης των εξουσιών. Αυτή πρέπει να γίνεται από το ίδιο το Σώμα των Δικαστών.

5/ Στα περί των διακριτών σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας, με βάση τις παραδόσεις της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού.

6/ Στο θέμα της ιδρύσεως του Συνταγματικού Δικαστηρίου , με σύνθεση δικαστών  από προσωπικότητες του μεγαλυτέρου ηθικού κύρους, με ανώτατα επιστημονικά  προσόντα , εγνωσμένης νομικής κατάρτισης και πείρας, υγιούς ακεραίου χαρακτήρος , με αρμοδιότητες κυρίως  εποπτείας της πολιτικής  εξουσίας , από παράνομες ή αυθαίρετες πράξεις, ελέγχου των υποψηφίων βουλευτών και γερουσιαστών  ότι κατέχουν τα προβλεπόμενα προσόντα υπό του Συντάγματος, ήτοι : της εντιμότητος τους, της πνευματικής  τους καλλιέργειας και της ψυχικής τους υγείας, ώστε να εκλείψει το φαινόμενον άτομα χαμηλού πνευματικού επιπέδου , να  προτείνονται ή να διορίζονται , βουλευτές , διοικητές δημοσίων οργανισμών, ακόμη και πρεσβευτές.

7/ Στο θέμα της διασφαλίσεως  των ατομικών και αστικών , πολιτικών , κοινωνικών  και περιβαλλοντολογικών δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών των Ελλήνων. Η ισότητα απέναντι στους νόμους  να διασφαλίζεται  διά νόμου, του αξιώματος να είναι κάποιος Έλληνας προϋποθέτει  πέραν των άλλων , που προβλέπει  ο νόμος περί ιθαγενείας και την εκτέλεση καθηκόντων και υποχρεώσεων απέναντι στη χώρα, ενώ παράλληλα  θα πρέπει να επιβάλλεται ρητώς η απομάκρυνση ή η αποχή από δραστηριότητες του οιουδήποτε  που στρέφονται εναντίον  της χώρας , και στην περίπτωση  μη συμμόρφωσης του , στην άμεση αφαίρεση της Ελληνικής του  ιθαγένειας . Οι εύποροι Έλληνες  επιβάλλεται να έχουν  αυξημένες υποχρεώσεις απέναντι  στο Κράτος  και κυρίως αυτών των οποίων ο πλούτος τους προέρχεται από δραστηριότητες που ασκούνται κατά παραχώρηση του Κράτους.  Κατά τον νομομαθή   κ. Θαλή Μυλωνά το Σύνταγμα μας πρέπει να αρχίζει με την προσθήκη προοιμίου  το οποίον  να διακηρύσσει  την Εθνική Ανεξαρτησία , την Λαϊκή Κυριαρχία , την Εδαφική Ακεραιότητα  και τους Αγώνες  των Ελλήνων για Εθνική Απελευθέρωση και Ολοκλήρωση, ώστε να υπάρχει η «πυξίδα» . Ο γράφων θα προσθέσει  και το εξής: Να δοθεί εθνικό και πνευματικό όραμα στους Έλληνες , που πρέπει να είναι «η ανάδειξη και προβολή του Ελληνικού Πνεύματος  ώστε να καταστεί η  χώρα μας   ‘πνευματικός φάρος’ και χώρα ειρήνης , φιλίας και διεθνούς συνεργασίας στην οικουμένη.» Μεταξύ των άλλων σημείων του προοιμίου θα σημειώσω και τα εξής:

–Η Ελλάδα βασίζει την εθνική της άμυνα  από εξωτερικούς κινδύνους  και  στο λαό της στην αυτόνομη στρατιωτική ισχύ της  , η οποία θα πρέπει να είναι ανώτερη  και αποτελεσματική έναντι των εχθρών της , ενώ παράλληλα αναπτύσσει συμμαχίες και συντονίζει  το βήμα της με τις άλλες χώρες , που σέβονται τη χώρα μας και τα νόμιμα συμφέροντα και δικαιώματα μας.

– Η Ελλάδα εξασφαλίζει στα Ελληνόπουλα την Ελληνική και ανθρωποκεντρική παιδεία , η οποία αποτελεί τη βάση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, την γνώση της Ελληνικής Ιστορίας  και του Ελληνικού Πολιτισμού, ενώ παράλληλα παρέχει όλες τις γνώσεις της σύγχρονης εποχής. Ειδικότερα προτείνεται η αναθεώρηση των κάτωθι άρθρων :

 Τροποποίηση του  Άρθρου 1 παρ. 1

Το πολίτευμα της Ελλάδος είναι Προεδρική Κοινοβουλευτική  Δημοκρατία. Η διάρκεια της προεδρικής θητείας να είναι  4ετής και συνολικώς 6ετής, δηλαδή σε περίπτωση επανεκλογής του ιδίου προσώπου. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται από το λαό, από γονείς «πατέρα και μητέρα » Έλληνες πολίτες για όλη τους τη ζωή, ελληνικής εθνικότητος και όχι πολιτογραφημένους. Πέραν των λοιπών καθηκόντων του θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να διαλύει τη Βουλή όταν η Κυβέρνηση χάνει την πλειοψηφία της ή σε περίπτωση εκτάκτων καταστάσεων (βαθιά κρίση, Μακεδονικό, Κυπριακό , ψήφιση Συνθηκών κ.α)

Τροποποίηση του  Άρθρου 3

Να τεθεί άρθρο που να προβλέπει ότι το Κράτος και η Εκκλησία  ασκούν διακριτό ρόλο.

Τροποποίηση και Ανασύνταξη του  Άρθρου 4

Να τεθεί παράγραφος που να ορίζει ότι: Να τροποποιηθεί η παρ. 3 του άρθρου 4 και να προστεθεί παράγραφος  η οποία να ορίζει ότι : «Δεν μπορούν και δεν δικαιούνται να είναι ή να γίνουν Έλληνες  όσοι στρέφονται  κατά του Έθνους των Ελλήνων , της Ελληνικής Δημοκρατίας  και των Ελλήνων πολιτών και ότι εκπίπτουν του αξιώματος τους  να είναι Έλληνες  εφ’ όσον  αποδειχθεί ότι η δράση των στο εσωτερικό και εξωτερικό , είχε  βλαβερές συνέπειες  για τη χώρα μας, πέραν  από τις οποιεσδήποτε άλλες κυρώσεις , που μπορεί να συνεπάγεται  η δραστηριότητα τους. Το αυτό δε , θα πρέπει να ισχύει και για τους ελληνικής καταγωγής πολίτες»

Τροποποίηση του  Άρθρου 5

Να τεθεί παράγραφος στο άρθρο 5 η οποία να ορίζει ότι: «Απαγορεύεται η παράνομη είσοδος αλλοδαπού στη χώρα μας και η παραμονή τους χωρίς άδεια από τις αρμόδιες αρχές. Κανένας αλλοδαπός δεν παραμένει στη χώρα χωρίς να ασκεί κάποια εργασία και χωρίς να συμβάλλει στην παραγωγική ανάπτυξη της.»

Τροποποίηση του  Άρθρου 7

Να τεθεί παράγραφος που να ορίζει ότι:  «Λόγω εξαχρειώσεως των ηθών , αυξήσεως της εγκληματικότητος , του λαθρεμπορίου , των ναρκωτικών , των παράνομων μεταναστών , του οργανωμένου εγκλήματος , της διαφθοράς , των οικονομικών σκανδάλων , της κατάχρησης του δημοσίου χρήματος, επαναφέρεται η εσχάτη των ποινών, η οποία μπορεί να επιβληθεί στους εγκληματίες ειδεχθών εγκλημάτων»

Τροποποίηση του  Άρθρου 13

Στο άρθρο 13 να τεθεί παράγραφος η οποία να ορίζει ότι : « Όλοι οι Έλληνες αρτιμελείς  και υγιείς , υπηρετούν στον Ελληνικό στρατό και κανένας δεν εξαιρείται»

Τροποποίηση του  Άρθρου 14

Στο άρθρο 14 θα πρέπει να τεθεί παράγραφος η οποία να ορίζει ότι : «Άτομα , ενώσεις προσώπων , ή νομικά πρόσωπα , δεν επιτρέπεται να συγκεντρώνουν δύναμη μέσων  μαζικής ενημέρωσης , εντύπων, τηλεοπτικών ή ραδιοφωνικών σταθμών  κλπ ώστε να μονοπωλούν την πληροφόρηση  ή ενημέρωση ενός σημαντικού αριθμού πληθυσμού της χώρας»

Τροποποίηση του  Άρθρου 16

Στο άρθρο 16 θα πρέπει   να  υπάρξει πρόβλεψη με την οποίαν  : «Το Κράτος οφείλει να παρέχει δωρεάν παιδεία σε όλα τα ελληνόπουλα  , σε όλες τις βαθμίδες ή οποία να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις της κοινωνίας και της αγοράς εργασίας…»

 Τροποποίηση του  Άρθρου 21

Στο άρθρο 21 θα πρέπει   να  υπάρξει πρόβλεψη με την οποίαν: «Τα Ελληνόπουλα  μέχρι την ηλικία των 21 ετών , εάν στερούνται  της οικογενειακής τους προστασίας  νόμιμα , ή εκτός νόμου  ή υιοθετημένα , να τελούν υπό την έμπρακτη  φροντίδα και προστασία του Κράτους»

Τροποποίηση του  Άρθρου 22

Στο άρθρο 22 θα πρέπει   να   τεθεί παράγραφος η οποία να ορίζει: « Το Κράτος εφ’ όσον δεν μπορεί να παράσχει εργασία στους ανέργους και επιθυμούντες να εργασθούν , οφείλει να τους εκπαιδεύει και να τους προσανατολίζει  σε εργασιακούς τομείς οι οποίοι έχουν ανάγκη…»

Τροποποίηση του  Άρθρου 29

 Στο άρθρο 29  θα πρέπει   να  καταργηθεί  η παρα. 2 , καθ’ όσον έρχεται σε αντίθεση  με την ισονομία, ισοπολιτεία  και την παροχή  ίσων ευκαιριών  στους Έλληνες  και τούτο γιατί προβλέπει περί της οικονομικής ενισχύσεως  των κομμάτων από το Κράτος  και της αρχής ισότητος των Ελλήνων. Η διάταξη αυτή πρέπει να καταργηθεί . Επίσης θα πρέπει να καταργηθούν όλες οι Συνταγματικές προβλέψεις περί «πολιτικών κομμάτων» και τούτο γιατί τα κόμματα λειτουργούν  αντιδημοκρατικά υπό την διεύθυνση του προέδρου ή αρχηγού του κόμματος και συμπεριφέρονται σαν κλίκα ή μυστική « συμμορία» σε βάρος του συνόλου της κοινωνίας και υπέρ των κομματικών στελεχών.

Τα κόμματα θα πρέπει να καταργηθούν ως αντιπροσωπευτικοί θεσμοί του πολιτεύματος , της λαϊκής κυριαρχίας, γιατί στην ουσία:

α/ Φαλκιδεύουν , νοθεύουν, διυλίζουν και διαστρεβλώνουν τη λαϊκή κυριαρχία, σφετερίζονται τα δικαιώματα του λαού, τον οποίον δήθεν  εκπροσωπούν, πλην όμως ουσία εκμεταλλεύονται και πλουτίζουν σε βάρος του.

β/ Διαιρούν το λαό , υπονομεύουν τη συνοχή της κοινωνίας και υποδαυλίζουν το μεγάλο μειονέκτημα της Ελληνικής φυλής που είναι η Διχόνοια, ενώ όταν είναι ενωμένοι οι Έλληνες μεγαλουργούν.

γ/ Η κατάρρευση των ιδεολογιών  και η επικράτηση παγκοσμίως του φιλελευθερισμού , με τις διάφορες αποχρώσεις του , έχει επιφέρει  τη σύγκλιση των κομματικών διαφορών και η επελθούσα τεχνολογική και ηλεκτρονική επανάσταση μπορούν να επιλύσουν καλύτερα τα προβλήματα των λαών από τις οποιεσδήποτε παρεμβολές των κομμάτων

δ/ Τα κόμματα υπονομεύουν το ένα τις προσπάθειες του άλλου  και δημιουργούν διαλυτικές τάσεις , κρίσεις  και πόλωση στην κοινωνία

ε/ Η κομματική επιλογή έρχεται σε αντίθεση με την αρχή της Αξιοκρατίας(αυλοκόλακες, κλίκες, τρωκτικά, ανεπαρκείς κλπ).

στ/ Τα κόμματα λειτουργούν με ιδιοτέλεια , γι’ αυτό το 90% των δραστηριοτήτων τους  αφορά το κόμμα  και τα μέλη του και το πώς θα καταλάβουν την εξουσία για την νομή της  και όχι πως θα υπηρετήσουν το λαό, εξ ού και οι υποσχέσεις που δεν τηρούν  

Τροποποίηση του  Άρθρου 30

Στο άρθρο 30  να  τροποποιηθεί  η παράγραφος που ορίζει ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται από τη Βουλή

Τροποποίηση του  Άρθρου 32

Το άρθρο 30  να  τροποποιηθεί  ώστε να προβλέπεται η άμεση εκλογή του Πρόεδρου της Δημοκρατίας από το λαό.

Τροποποίηση του  Άρθρου 35

Το άρθρο 35  να  τροποποιηθεί και να τεθεί παράγραφος  η οποία να προβλέπει ότι : « Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συμμετέχει  στη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία με το δικαίωμα της   πρότασης νομοσχεδίων στη Βουλή, με την υπογραφή του των νομοθετημάτων  ή την έκδοση Διαταγών  προς τις Ε.Δ ή τα Σώματα Ασφαλείας σε περιόδους αναταραχής ή εθνικών κινδύνων. Ο Πρόεδρος συνυπογράφει όλες τις κυβερνητικές πράξεις… Ουδεμία  πράξη της Κυβερνήσεως είναι έγκυρη χωρίς την υπογραφή του. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός υποχρεωτικά πρέπει να είναι γηγενείς και από Ορθόδοξους Έλληνες γονείς « [Σημείωση : Εδώ δεν θα συμφωνήσω με τον φίλο μου Θαλή, διότι μπορεί να ανήκουν και στην πατρώα Ελληνική θρησκεία]

 Τροποποίηση του  Άρθρου  51

Ανάδειξη Βουλής και Γερουσίας. «Ο αριθμός των Βουλευτών ορίζεται σε 200 και  των Γερουσιαστών σε 50» Στο άρθρο τούτο προβλέπονται τα προσόντα του προέδρου, των βουλευτών και γερουσιαστών , τα οποία είναι πολύ αυστηρά  και η εκλογή τους γίνεται με  αξιοκρατικά κριτήρια.  Πέραν των σπουδών , του ακεραίου χαρακτήρος  και των λοιπών προσόντων πρέπει να αποφεύγεται η προκλητική προνομιακή εκλογή και μεταχείριση ή ο διορισμός των υιών του πολιτικού κατεστημένου , στην πολιτική ζωή της χώρας για να υπάρχει ισότητα στις ευκαιρίες με αυτούς που δεν έχουν την πολιτική , οικονομική ή οικογενειακή υποστήριξη. Οι βουλευτές Επικρατείας θα πρέπει να αυξηθούν για να εκλέγονται προσωπικότητες κύρους που δεν κατέρχονται στις εκλογές. ΑΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΤΕΩΣ ΚΑΙ ΝΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ , ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ  ΚΑΙ Ο ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ  ΑΛΛΟΣ ΑΣΚΗΣΕ ΕΞΟΥΣΙΑ Ή ΔΗΜΟΣΙΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ , ΥΠΟΚΕΙΤΑΙ ΣΤΟΝ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ  ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΑΠΟΚΤΗΣΗΣ  ΤΩΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΩΝ ΤΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ. Ανάλογες τροποποιήσεις επέρχονται και στα άρθρα 54, 55, 86 κ.α ως οι αναφερθείσες  αλλαγές.  Το πολίτευμα τούτο οδηγεί πληρέστερα στο θεσμό  της Άμεσης Δημοκρατίας  που είναι ο πόθος μεγάλου μέρους των Ελλήνων και η βάση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας . Να προσθέσει ο υπογράφων και την ανάγκη διενέργειας Δημοψηφισμάτων για σοβαρά Εθνικά θέματα. Αυτές  ήσαν οι κυριότερες αλλαγές του Συντάγματος που κρίνονται αναγκαίες για να αντιμετωπίσουν τα σύγχρονα προβλήματα .

*Αμφικτύων είναι ο  Κωνσταντίνος Χρ. Κωνσταντινίδης ,

μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών

http://amphiktyon.blogspot.com/

23 (ΕΠΙ)ΘΕΣΕΙΣ

 Του Γιάννη Μαύρου       

 Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Δεν μπορώ να ησυχάσω. Δεν μπορώ να σωπάσω.

Φέρω βαρέως το γεγονός ότι φτάσαμε, ως χώρα, ως έθνος και ως λαός, σ’ αυτό το κατάντημα. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο. Δια πράξεων και παραλήψεων. Άτομα και συλλογικότητες. Κυβερνήτες και αντιπολιτευόμενοι. Δεξιοί και αριστεροί. Κομματικοί και ανένταχτοι. Προλετάριοι, αγρότες και αστοί. Χειρώνακτες και πνευματικοί. Ως πολίτες. Ως γονείς.

Ξεκινώ λοιπόν με αυτοκριτική.

Κίνητρό μου η αγάπη γι’ αυτό τον τόπο, η θλίψη για την κατάντιά του, η επίγνωση του αδιεξόδου, του στημένου ‘παιχνιδιού’, των μεγάλων δυνάμεων που συγκρούονται και των μικρών παικτών -ντόπιων και ξένων- που υποδύονται ρόλους, άσχημα μάλιστα, που δεν μπορούν να κρύψουν άλλο την αλήθεια, όπως δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν και την κρίση -του συστήματος και τη δική μας….

Κίνητρό μου και ο φόβος, η αίσθηση της απειλής, η ανάγκη άμυνας και η γνώση ότι η καλλίτερη άμυνα είναι η επίθεση.

 Θέτω λοιπόν επι (χάρτου) θέσεις:

 Είμαστε ο καθένας, διαφορετικά βέβαια, μέρος του προβλήματος.

1. Κάποιοι έχουμε αποφασίσει, διαφορετικά βέβαια, να επιχειρήσουμε να γίνουμε και μέρος της λύσης.
2. Πρώτο βήμα είναι να διατυπώσουμε το πρόβλημα έτσι ώστε να έχει λύση.
3. Η διατύπωση του προβλήματος δεν μπορεί παρά να είναι θεωρητική.
4. Η λύση του προβλήματος δεν μπορεί παρά να είναι πρακτική.
5. Η λύση του προβλήματος δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική.
6. Η χρεωκοπία του πολιτικού συστήματος και η απαξίωση των πολιτικών δεν πρέπει να οδηγήσει σε απαξίωση της Πολιτικής.
7. Η υπεράσπιση της Πολιτικής είναι υπεράσπιση της Δημοκρατίας.
8. Η Δημοκρατία σήμερα είναι ζητούμενο.
9. Η λεγόμενη ‘Μεταπολίτευση’ έχει τελειώσει προ πολλού. Μπορούμε να θέσουμε διάφορα ορόσημα:

• Πρωτομαγιά του 1975: θάνατος (δολοφονία;) Αλέκου Παναγούλη
• 18 Οκτώβρη 1981: το ΠΑΣΟΚ στη Κυβέρνηση ο Λαός στην αφασία
• Αναθεώρηση Συντάγματος 1986
• Αναθεώρηση Συντάγματος 2001
• Ολυμπιακοί αγώνες 2004
• Παραγραφή ποινικών ευθυνών υπουργών με εκλογές 4ης Οκτωβρίου 2009
• Κατάλυση Κοινοβουλίου και Συντάγματος με διαδικασία μονοκομματικής αποδοχής “πακέτου στήριξης” ΕΕ-ΔΝΤ χθές
• «Σχέδιο Καλλικράτης» κατάλυσης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στο όνομα της αποκέντρωσης και της αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κρίσης σήμερα

11.Επί της ουσίας βρισκόμαστε σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση ‘νέας χούντας’ και νέας ‘τριπλής κατοχής’: οικονομικής και πολιτικής

1.  Οι σημερινές συνθήκες είναι δυσκολότερες από εκείνες της δικτατορίας των συνταγματαρχών και ίσως και από εκείνες της πρώτης τριπλής κατοχής γιατί:

• σε αντίθεση με τότε ο εχθρός σήμερα είναι ‘αόρατος’
• η ‘νέα χούντα’ είναι παγκόσμια
• σε αντίθεση με τότε που η χώρα διέθετε ένα ρωμαλέο ΕΑΜ, μια κραταιά ΕΔΑ και ένα μαχητικό κίνημα (114, Λαμπράκηδες), σήμερα έχει μια πολυδιασπασμένη Αριστερά και ένα λαό μέχρι χτές σαστισμένο, απογοητευμένο, τραυματισμένο και σε μεγάλο βαθμό ‘διεφθαρμένο’
• η κοινωνία έχει υποστεί βαθιές δομικές μεταλλάξεις που δυσχεραίνουν την ανάπτυξη κινήματος αντίστασης:

1. αστικοποίηση και ερήμωση της υπαίθρου
2. αποβιομηχάνηση
3. λαθρομετανάστευση
4. εξάρτηση από τον τουρισμό και τη ναυτιλία
5. υπερχρέωση και καταναλωτισμός
6. ύπαρξη διαπλεκόμενου καρτέλ ΜΜΕ

• Αντί για “εξόριστη Κυβέρνηση” έχουμε ένα πολιτικό σύστημα …συνεργατών του κατακτητή, πλήρως υποτελές στο κεφάλαιο και την ντόπια και ξένη οικονομική ολιγαρχία

1.  Εξωτερικές απειλές στο Αιγαίο και τη Μακεδονία.
2.  Εσωτερικές απειλές στη Θράκη
3.  Πέμπτη φάλαγγα στην Παιδεία
4.  Η Κύπρος σε ομηρία
5.  Η Ελλάδα, εκτός από προτεκτοράτο των ΗΠΑ και της ΕΕ, γίνεται τώρα και δορυφόρος της Τουρκίας
6. Κυπριακό και ‘Ελλαδικό’ είναι μεταπολεμικά οι δύο όψεις του ίδιου ελληνικού ‘νομίσματος’
7. Αν το πραξικόπημα του 1974 και η τουρκική εισβολή και κατοχή ακρωτηρίασε την Κύπρο, η ‘Μεταπολίτευση’ θεμελιώθηκε πάνω στην αντίληψη ότι «η Κύπρος είναι μακριά» (Καραμανλής) και στον ψυχικό διχασμό του ελληνισμού: ενώ η Κύπρος μάτωνε η Ελλάδα πανηγύριζε την «αποκατάσταση της δημοκρατίας»…
8. Το μέγιστο ‘εθνικό’ θέμα, η μέγιστη ηθική, πολιτική και οικονομική ‘εκκρεμότητα’ μεταπολεμικά είναι οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα:

• Οι κλεμμένοι αρχαιολογικοί θησαυροί
• Το ‘κατοχικό δάνειο’
• Οι πολεμικές επανορθώσεις
• Οι αποζημιώσεις των θυμάτων

1. Το μέγιστο σκάνδαλο, η μεγίστη ύβρις, το μέγιστο όνειδος που μας βαραίνει είναι ότι δεν αξιωθήκαμε καν να διεκδικήσουμε ως κράτος τις οφειλές αυτές, μόνοι εμείς που πρώτοι δικαιούμασταν, ενώ όλες οι υπόλοιπες χώρες το έχουν  πράξει και έχουν ικανοποιηθεί.
2. Το γεγονός ότι όχι μόνο δεν έχουμε διεκδικήσει τις οφειλές αλλά έχουμε, ως έθνος και ως λαός, υποβαθμίσει και ‘ξεχάσει’ το θέμα και ανεχόμαστε την ύβρι να απαξιούν διαχρονικά, Πρωθυπουργοί και Αρχηγοί Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ακόμα και να δεχτούν σε ακρόαση τον Μανόλη Γλέζο και τους άλλους βετεράνους της Αντίστασης για το σκοπό αυτό, υποδηλώνει ότι η χώρα δεν διέθετε και δεν διαθέτει Ελληνική Κυβέρνηση, ότι ήταν και είναι υπό κατοχή. 
3. Η Αριστερά, αν και κατ’ αρχήν ‘ευαίσθητη’ στο θέμα αυτό, διστάζει να το αναδείξει στις διαστάσεις που του αξίζουν, να το θέσει δηλαδή στο επίκεντρο του καλέσματος εξέγερσης και ανυπακοής, στην καρδιά της μαχητικής διεκδίκησης μιας άλλης πορείας, μιας πορείας σωτηρίας για τη χώρα. Ειδικά σ’ αυτή τη ζοφερή συγκυρία, όταν οι χρηματικές οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα (εξαιρουμένων των οφειλών στους Έλληνες) υπερβαίνουν κατά πολύ το δημόσιο χρέος, όταν με τη στάση της η Κυβέρνηση της Μέρκελ οδηγεί στην καταστροφή όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης, η υποβάθμιση του θέματος, αν δεν στοιχειοθετεί δόλο και δεν εγείρει υπόνοιες περί συσχετισμών του με το διαχρονικό σκάνδαλο της Siemens (αυτό αφορά τον δικομματισμό), συνιστά για την Αριστερά εγκληματική αμέλεια που εξηγείται (δεν δικαιολογείται) μόνο με προσφυγή σε ερμηνευτικά σχήματα που εκκινούν από τα ‘εθνικά’ της συμπλέγματα και την παθολογική της εμμονή στην μονομέρεια της ταξικής κοσμοθεώρησης.

 Οι θέσεις αυτές πιστεύω ότι αν δεν είναι ήδη πλειοψηφικές είναι πάντως δυνάμει ηγεμονικές. Είμαστε πολλοί που δεν βολευόμαστε, ανησυχούμε και αντιστεκόμαστε με ποικίλους τρόπους. Όσο όμως δεν καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε, “να μάθουμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι’ απλά”, αλληλοεξουδετερωνόμαστε σε έναν εμφύλιο που καλά κρατεί δεκαετίες τώρα και συντηρείται τόσο από την ικανότητα και τη δολιότητα των αντιπάλων όσο και από τη δική μας ανευθυνότητα, τη δική μας αυταρέσκεια ή και μειοδοσία. Είναι ώρα αυτό να αλλάξει. Οι αντικειμενικές συνθήκες είναι υπερώριμες:

• η σοβαρότητα της κρίσης και η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να προσφέρει διέξοδο
• η σύμπτωση, σε μεγάλο βαθμό, στη διάγνωση του προβλήματος και η ανάδειξη, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα, ενός πλαισίου εναλλακτικής πολιτικής στρατηγικής με άμεσους στόχους τη μεταρρύθμιση της ΟΝΕ και του Συμφώνου Σταθερότητας
• ο θυμός και η αγανάκτηση του λαού με τα μέτρα και η επικρατούσα άποψη ότι αυτά δεν είναι μόνο κοινωνικά άδικα αλλά και οικονομικά αδιέξοδα και καταστροφικά
• η αποστροφή της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού και των εργαζομένων  στην εσωστρέφεια και στον αυτισμό της Αριστεράς και η απαίτησή του να προκύψει αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση εξουσίας, δηλαδή συνεκτική και τεκμηριωμένη πρόταση από αξιόπιστο πολιτικό φορέα

 Αν η Αριστερά δεν αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, δεν αξιωθεί να υπερβεί τα τραύματα και τις παθολογίες της ώστε να προσφέρει εθνική στρατηγική στα πλαίσια μιας εναλλακτικής ευρωπαϊκής στρατηγικής, δημοκρατικής, λαϊκής και οικολογικής, δηλαδή πραγματικά σοσιαλιστικής, το κενό θα καλύψουν, με τις ευλογίες των διαφόρων ‘κέντρων’, εθνικιστικές και λαϊκιστικές δυνάμεις της δεξιάς εις βάρος της Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων μας, κοινωνικών και πολιτικών. Μια τέτοια ‘Αριστερά’, ασχέτως ρητορείας, ακόμη και προθέσεων, δεν θα ήταν επαναστατική αλλά βαθύτατα αντιδραστική και συνυπεύθυνη γι’ αυτή την απευκταία εξέλιξη. Αν η Αριστερά που σήμερα έχουμε δεν είναι σε θέση να αποκλείσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο, τότε ο πρώτος στόχος μας ως επαναστατών είναι να την ανατάξουμε ή να την ανατρέψουμε, για να αναγεννήσουμε κινηματικά την ίδια πρώτα και τον τόπο μας μετά, σύμφωνα με τις καλλίτερες παραδόσεις της Εθνικής Αντίστασης και τη γνώση και τη σοφία που αποκτήσαμε έκτοτε. Για να αποφύγουμε πάση θυσία ένα νέο Εμφύλιο.

 

Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Στον πίνακα που βλέπετε ανωτέρω, εμφανίζονται τα ποσά τα οποία θα δανείσουν στην Ελλάδα οι διάφορες χώρες της ευρωζώνης. Θα μπορούσε κάποιος να διερωτηθεί πως είναι δυνατόν η Πορτογαλία και η Ισπανία, χώρες οι οποίες αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα όπως εμείς, να μας δανείζουν χρήματα. Η απάντηση είναι απλή, όμως είναι ταυτόχρονα ένα μαχαίρι στην πλάτη της Ελλάδος. Ένα μαχαίρι που κάρφωσε ύπουλα και εκ προμελέτης ο σημερινός πρωθυπουργός, έχοντας ως συνεργούς την σιωπή και απόκρυψη της αλήθειας, από δημοσιογράφους και Μ.Μ.Ε. με πουλημένη συνείδηση και νοικιασμένη γραφίδα. Προσέξτε λοιπόν: η Ισπανία δανείστηκε την περασμένη Πέμπτη 2,345 δις €, με επιτόκιο 3,532% και θα μας δανείσει σε λίγες μέρες με επιτόκιο 5%. Δηλαδή η επιχείρηση « σώστε την Ελλάδα» θα αποβεί για την Ισπανία επικερδής αφού θα της προσπορίσει κέρδη με επιτόκιο 1,5%. Τούτο σημαίνει ότι από την σωτηρία της Ελλάδος η Ισπανία θα βγει κερδισμένη με 150 εκατομμύρια € σε μικρό χρονικό διάστημα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για την Πορτογαλία. Εκεί όμως που η «σωτηρία της Ελλάδος» προσλαμβάνει διαστάσεις σκανδάλου, αν όχι κομπίνας, είναι τα κέρδη της Γαλλίας και της Γερμανίας που δανείζονται με 1,5% και μας δανείζουν με 5%. Περιθώριο κέρδους 3,5% σε ποσό 41 δις €, δηλαδή όφελος 1,440 δις €. Γίνεται λοιπόν αμέσως αντιληπτό γιατί η κυβέρνηση, ενώ είχε την δυνατότητα να δανειστεί μέχρι και τον Ιανουάριο, με επιτόκιο γύρω στο 2% δεν το έπραξε. ΕΠΡΕΠΕ Η ΕΛΛΑΣ να καταφύγει στον περίφημο «μηχανισμό στήριξης» για τον οποίον υπερηφανεύεται ο πρωθυπουργός. Μόνο που στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για μηχανισμό στήριξης, αλλά για κερδοφόρα επιχείρηση της ευρωζώνης σε βάρος της Ελλάδος. Επίσης έτσι εξηγείται με τον πιο σαφή μάλιστα τρόπο, η συμπεριφορά του κ. Παπανδρέου να γυρίζει από χώρα σε χώρα, από τηλεόραση σε τηλεόραση και να διαλαλεί πως θα χρεωκοπήσουμε αν δεν δανειστούμε χρήματα. Λογική και απολύτως φυσιολογική συνέπεια η υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδος από τους διάφορους οίκους αξιολόγησης και η εκτίναξη των επιτοκίων δανεισμού και των spreads σε δυσθεώρητα ύψη. Δυστυχώς αυτή είναι η ΜΟΝΗ αλήθεια για την υπόθεση της δήθεν παρά λίγο πτώχευσης της χώρας μας. Οι κομπίνες της SIEMENS και του χρηματιστηρίου ωχριούν μπροστά της. Πρόκειται για την μεγαλύτερη διακρατική απάτη που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Οι υπεύθυνοι είναι γνωστοί. Οι Έλληνες καλούνται να κρίνουν και θα αποφασίσουν (σύντομα μάλιστα) αν τους αξίζει τέτοια προσβολή.

Τάσος Καρ.

http://filotimia.blogspot.com/2010/05/blog-post_3329.html

Για όποιον θέλει να ξέρει που πήγαν τα λεφτά 3o

Το παραπάνω εικονιζόμενο φαιδρό πρόσωπο, λοιπόν, (προς Θεού όχι ο Ρουβάς, ο άλλος), κρατάει στιβαρά στα χέρια του το τιμόνι του Υπουργείου Υγείας. Ποιος είναι; Μα, ο καλύτερος υπουργός που πέρασε ποτέ από αυτόν τον τόπο. Η άποψη αυτή είναι κυρίαρχη. Την συμμερίζονται με πάθος δεξιοί και αριστεροί και την προωθούν με συνέπεια οι γαλάζιες, πράσινες και κόκκινες φυλλάδες. Προβάλλει διαρκώς προς τα έξω ένα αλλόκοτο μείγμα γλυκερής ανθρωπιάς και φτηνής αυθάδικης μαγκιάς. Το πρώτο ερμηνεύεται ως πυρήνας οράματος. Το δεύτερο ως ειλικρίνεια και ακλόνητη πολιτική αποφασιστικότητα. Βρίσκεται στο απόλυτο απυρόβλητο. Ο κόσμος τον λατρεύει.

Κάθε κριτική στα πεπραγμένα της διοίκησής του εκλαμβάνεται αυτόματα ως κακόβουλη επίθεση κατά του καθαγιασμένου προσώπου αυτού του μεγάλου φίλου του λαού. Και δεν μπορεί παρά να υποκρύπτει και να εξυπηρετεί κάποιους μυστικούς και ανίερους στόχους. Διανύουμε αισίως την αυγή της καταστροφικής «επικοινωνιακής» καραμανλικής 5ετίας. Το τι λες, κατά των ινδαλμάτων των μαζών, παύει να έχει σημασία. Το σημαντικό είναι το γιατί το λες, ποιος σε έβαλε να το πεις και τι προσπαθείς να πετύχεις. Προσωπικά για σένα ή για αυτούς που κρύβονται και συνωμοτούν πίσω από την δημόσια παρουσία σου.

Η πολιτική μετατρέπεται σε μια θεατρική σκηνή όπου κρίνονται και σκιαμαχούν οι ανομολόγητες και ύποπτες προθέσεις, που αποδίδονται στους πρωταγωνιστές, και όχι τα έργα και οι πράξεις τους. Βρισκόμαστε σε έναν διαρκή πόλεμο αόρατων και σκοτεινών δυνάμεων. Υπό τις συνθήκες αυτές ή εμπιστεύεσαι τους ηγέτες σου ή όχι. Κάθε τι άλλο θεωρείται πράξη εχθρική. Που κανείς σώφρων άνθρωπος δεν αποτολμά, ξέροντας ότι θα καταλήξει γραφικός και περίγελος

Κάπου εκεί, λοιπόν, έρχεται η πρώτη επιστολή από τις Βρυξέλλες. Η Επιτροπή κρίνει ότι η εφαρμογή των προβλέψεων του άρθρου 7§2 του Ν.2955/2001 είναι αντίθετη με το Κοινοτικό Δίκαιο του Ανταγωνισμού και, με το 204625/2004 έγγραφό της, ζητά την κατάργηση της. Η κυβέρνηση απαντά με την 127544/10-12-2004 επιστολή, με την οποία ορίζει ρητά ως χρόνο κατάργησης της παράνομης διάταξης τον Ιανουάριο του 2005.

Δεκατρείς ημέρες μετά, την 23η του ίδιου μήνα, δημοσιεύεται στο ΦΕΚ 259 Α΄η τροπολογία Παπαθανασίου, που επεκτείνει το αντικείμενο της διάταξης και διευρύνει το πεδίο εφαρμογής της στους ασφαλιστικούς οργανισμούς και στις εκτός ΕΣΥ μονάδες υγείας. Είναι ξεκάθαρη αλητεία και εξαπάτηση. Σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα το γεγονός αυτό θα προκαλούσε την άμεση αποπομπή και τον μόνιμο εξοβελισμό από την πολιτική ζωή των υπουργών που υπέγραψαν τον νόμο. Με την κατηγορία του κοινού απατεώνα. Και την δημόσια συγγνώμη της χώρας προς τους εταίρους της. Όχι όμως στην Ελλάδα της Καραμανλικής σεμνότητας και ταπεινότητας.

Η Επιτροπή επανέρχεται με την 3069/28-6-2005 επιστολή. Η κυβέρνηση απαντά με το έγγραφο 80870/28-7-2005 και βεβαιώνει ότι η κατάργηση εξετάζεται στο πλαίσιο της σχεδιαζόμενης νομοθετικής πρωτοβουλίας για τις προμήθειες του τομέα υγείας.

Η Επιτροπή αναμένει την πρωτοβουλία αυτή ματαίως και επανέρχεται με την 5259/13-12-2005 νέα προειδοποίηση. Για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση, με την 15377/7-2-2006 βεβαίωση της, υπόσχεται την κατάργηση μέχρι το τέλος του Μαΐου του 2006 και ξεφορτώνεται τους κουτόφραγκους.

Τα ελλείμματα των νοσοκομείων και των ασφαλιστικών ταμείων αρχίζουν να διογκώνονται επικίνδυνα. Λεφτά όμως υπάρχουν. Δανεικά μεν αλλά υπάρχουν. Ποιος ξέρει άλλωστε τι θα μας ξημερώσει.

Τον Μάρτιο του 2006 ο «Νικήτας του λαού» δραπετεύει από το Υπουργείο Υγείας και βαδίζει προς άλλα λαμπρά πεδία προσφοράς και θυσίας. Ο πρωθυπουργεύων Καραμανλής αποφασίζει να αναβαθμίσει ακόμη περισσότερο το ορφανεμένο χαρτοφυλάκιο παραδίδοντας το σε μια από τις σημαντικότερες μορφές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας μας. Στον εκλαμπρότατο πρέσβυ Δημήτριο Αβραμόπουλο αυτοπροσώπως. Στην προσωποποίηση του απόλυτου μηδενός.

Μια νέα περίοδος ακμής και ανυψώσεων ξεκινά. Φαίνεται άλλωστε και από την φωτογραφία. Όπου ο ηγέτης, σε κατάσταση οραματικής έκστασης, κοιτάει προς το μέρος των μυστικών φωνών που ακούει από τα επέκεινα και σηκώνει ελαφρά το χέρι για να ψηλαφήσει το μέλλον.

Τα καρτέλ των εμπόρων, που το 2001 είχαν «αγοράσει» την επίμαχη διάταξη, ήξεραν ασφαλώς με ποιους είχαν να κάνουν. Ήξεραν ότι δεν κινδυνεύουν σοβαρά. Σαν λογικοί και προνοητικοί άνθρωποι, όμως, δεν παρέλειπαν να συντηρούν από καιρού εις καιρόν την πολύτιμη «επένδυση» τους.

Έτσι, τον Μάιο του 2006 συναντώνται με τον Αριστείδη Καλογερόπουλο, δεξί χέρι του πρέσβυ και νέο Γενικό Γραμματέα του υπουργείου. Η συνάντηση είναι κάτι παραπάνω από γόνιμη. Το καρτέλ παραληρεί από ενθουσιασμό και, από ότι γράφει στην από 10/5/06/ επιστολή του, «αισθάνεται την ανάγκη», ακούστε, «την «ανάγκη», την «ανθρώπινη ανάγκη», να επικοινωνήσει με τον ίδιο τον υπουργό για να τον ευχαριστήσει για την «πραγματικά εποικοδομητική και πρωτόγνωρα θετική και ουσιαστική συνάντηση».

Στο πλαίσιο της ξέχειλης από ευγνωμοσύνη έγγραφης αυτής επικοινωνίας, ο σύλλογος των εμπόρων ορθοπεδικών, θίγει και ένα μικρό θεματάκι. Προς όφελος της διαφάνειας και του δημοσίου συμφέροντος, όπως χαρακτηριστικά και επί λέξει γράφει. Κάποιος θρασύς διοικητής περιφέρειας αποφάσισε να αψηφίσει τις διογκωμένες τιμές των υπουργικών αποφάσεων και να διενεργήσει μειοδοτικό διαγωνισμό για την προμήθεια των πολύτιμων υλικών.

Το καρτέλ ζητά από τον εκλαμπρότατο την τιμωρία του απείθαρχου, του οποίου οι πράξεις, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, «καταλύουν κάθε έννοια νόμιμων διαδικασιών, καταργούν την έννοια της διαφάνειας και, εν τέλει, βλάπτουν και το δημόσιο συμφέρον».

Το καρτέλ ενδιαφέρεται πέρα και πάνω από όλα για την νομιμότητα και το κύρος του συστήματος υγείας. Οι άνθρωποι ντρέπονται πραγματικά να ζουν σε μια χώρα όπου κάποιοι επιμένουν να ασεβούν κάνοντας διαγωνισμούς, για είδη που η Βουλή των Ελλήνων έχει νομοθετικά προσδιορίσει ως μη συγκρίσιμα, γιαυτό και καταλήγει στην επιστολή του προς τον «εντιμότατο υπουργό»:

«… Όπως είναι γνωστό παρόμοιες καταστάσεις, επιφέρουν καίριο πλήγμα στο όλο σύστημα υγείας. Δεν αξίζει μια τέτοια εικόνα στα σημαντικότερα νοσοκομεία της Μακεδονίας, μεταξύ αυτών και πανεπιστημιακά, των οποίων την φήμη και την αξιοπιστία καλούμεθα όλοι να διαφυλάξουμε.» γράφουν.

Θα πρέπει να συγκινήθηκε υπερβολικά ο πρέσβυς και υπουργός Δημήτρης από αυτό το ξέσπασμα πατριωτισμού και προσήλωσης στην έννομη τάξη. Εξ ου και φρόντισε να διαμηνύσει αμέσως την βαθύτατη δυσαρέσκεια του στον απείθαρχο διοικητή και να ζητήσει την άμεση διακοπή των παράνομων διαγωνιστικών διαδικασιών.

Η τύχη όμως έχει γυρίσματα. Η Επιτροπή, που στο μεταξύ έχει ήδη αποστείλει προειδοποιητική επιστολή (που έμεινε αναπάντητη) και αιτιολογημένη γνώμη (που ομοίως αγνοήθηκε), αποφασίζει την παραπομπή του ζητήματος στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Είναι Ιούνιος του 2006 και ο τύπος κάνει το θέμα πρωτοσέλιδο.

Ο υπουργός Δημήτρης, όμως, δεν είναι κανένα παιδάκι. Είναι ρεαλιστής πολιτικός και άσσος της απλής, διπλής ή, εάν χρειαστεί, ακόμη και της τριπλής κωλοτούμπας. Αφήνει το ζήτημα να κρυώσει ελαφρά και, αμέσως μετά τα μπάνια του λαού, εκδίδει μεγαλοπρεπή εγκύκλιο με την οποία ζητά από τα νοσοκομεία την άμεση διενέργεια διαγωνισμών και την σύναψη συμβάσεων μέχρι το τέλος του χρόνου.

Ασφαλώς η διάσταση του προβλήματος στα ασφαλιστικά ταμεία του «κόκκινου Πάνου», έστω και για τα προσχήματα, αγνοείται πλήρως. Για εκεί άλλωστε δεν έγινε καμία αναφορά στον τύπο. Αφού δεν μας ρωτάνε γιατί να απαντήσουμε.

Ο απείθαρχος διοικητής που επέμενε να παίζει με τους διαγωνισμούς, και που λίγο έλειψε να εκπαραθυρωθεί βιαίως, αποκαθίσταται πανηγυρικά, ως ατράνταχτο επικοινωνιακό άλλοθι για περιπτώσεις ανάγκης, και παίρνει την θέση του στο Πάνθεον των ηρώων του συστήματος.

Το καρτέλ μπορεί να περιμένει. Στο κάτω κάτω τα συμφέροντα του δεν θίγονται από τις θεατρικές κινήσεις. Είπαμε, θα κάνουμε διαγωνισμούς. Δεν τους κάναμε κιόλας. Μπόρα είναι και θα περάσει. Οι έλληνες ξεχνούν εύκολα. Ο τύπος δεν εμβαθύνει. Τα δημόσια έγγραφα δεν τα διαβάζει κανείς. Λούφα και παραλλαγή για την ώρα και βλέποντας και κάνοντας.

Η υπόθεση παίρνει αριθμό στο ΔΕΚ (Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων) και η μακρόσυρτη διαδικασία αρχίζει. Είναι η C-481/06.

Ο τύπος, μετά από ένα τσαλαβούτημα λίγων ημερών, σε ανακρίβειες και αοριστολογίες, αφήνει το θέμα, για να πιάσει άλλα, πιο σοβαρά. Ο εξοχότατος Αβραμόπουλος μπορεί να ξεχάσει προς το παρόν τις εγκυκλίους, τους διαγωνισμούς και τα παρόμοια και να επιστρέψει στην ατάραχη καθημερινότητα του. Business as usual. Τα νοσοκομεία και τα ταμεία εξακολουθούν να πληρώνουν. Οι δαπάνες εκτοξεύονται. Και η χώρα βαδίζει αμέριμνη προς την χρεοκοπία της. Η στιβαρή φιγούρα του Καραμανλή δεν αφήνει κανένα περιθώριο για κακές σκέψεις.

http://ermippos.blogspot.com/

Για όποιον θέλει να ξέρει που πήγαν τα λεφτά 2o

Που πήγαν τα λεφτά λοιπόν; Ας συνεχίσουμε. Με μια συνέχεια που θα μπορούσε να έχει τίτλο, «Ο πλέον κατάλληλος ορισμός της πολιτικής αγυρτείας».

 

Κάπου εκεί στην αρχή του 2003 κάποιος σφυρίζει στους μεγαλοσχήμονες της γεμάτης αυτοπεποίθηση και καλπάζουσας προς την εξουσία Νέας Δημοκρατίας την ύπαρξη του κατάπτυστου άρθρου 7§2 του Ν.2955/2001. Λέω τους το σφυρίζει, γιατί ανάθεμα μου αν υπάρχουν δέκα βουλευτές μέσα στο ευαγές ίδρυμα που ξέρουν κάθε φορά τι νόμους ψηφίζουν. Ή που αντιλαμβάνονται την έννοια του νόμου σαν κάτι περισσότερο από ένα τυπικό κείμενο. Που απλά υπάρχει, για να εφαρμόζεται μόνον όταν βολεύει ή όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν. Ποιες συνθήκες; Μα, η ηθική του σεμνού και ταπεινού δημόσιου λειτουργού που χειρίζεται κάθε φορά τα κοινά. Τι είναι άλλωστε ο νόμος μπροστά στο ηθικό μεγαλείο των φωτισμένων;

Τους το σφυρίζει λοιπόν αυτός ο κάποιος και αρχίζει το πανηγύρι. Όχι από κοινούς βουλευτές αλλά από στελέχη μεγάλου ειδικού βάρους, που είναι γνωστό ήδη ότι προορίζονται για βαριές επιτελικές θέσεις στην Νέα Εποχή της Νέας Διακυβέρνησης που ξημερώνει.

 

 

Πρώτος πυροβολεί ο Φώλιας.

Στην Ευρωβουλή παρακαλώ. Ερώτηση Ε-0852/03.

Ο ευρωβουλευτής καταγγέλλει ότι με βάση τον ελληνικό νόμο και τις υπουργικές αποφάσεις, που, όπως σημειώνει ο ίδιος, εκδόθηκαν χωρίς να βασίζονται σε κανένα απολύτως τεχνικό στοιχείο, καταργείται ο ανταγωνισμός.

 

Τι μέτρα σκοπεύει να πάρει η Επιτροπή, -κατά της Ελληνικής Κυβέρνησης, εννοείται-, και πότε; Προσέξτε! Οι Υπουργικές Αποφάσεις εκδόθηκαν χωρίς απολύτως κανένα τεχνικό στοιχείο, που να αποδεικνύει ότι τα εξαιρούμενα από τον ανταγωνισμό είδη είναι όντως μη συγκρίσιμα μεταξύ τους. Έτσι καταγγέλλει ο αυστηρότατος.

 Ακολουθούν τα «ιερά τέρατα» της «παράταξης». Αλογοσκούφης και Κακλαμάνης για να σηματοδοτήσουν το υψηλό πνεύμα της αλλαγής. Μαζί με μικρότερους, όπως ο Κωνσταντόπουλος, που αναλαμβάνουν την τεχνική υποστήριξη και την λάντζα.

 

 

 

Μέχρι και ο Παυλόπουλος για την υψηλή νομική θεωρία στις επιστολές διαμαρτυρίας και αγανακτισμένης καταγγελίας προς το Ελεγκτικό Συνέδριο, από το οποίο ζητείται η άμεση παρέμβαση!!!

 

Ερωτήσεις Κοινοβουλευτικού Ελέγχου. Και άλλες ερωτήσεις. Περισσότερες ερωτήσεις. Ερωτήσεις στιβαρές και ευθύβολες. Παγίδες πραγματικές για την σαστισμένη πασοκική διοίκηση, που για πρώτη φορά δέχεται έναν καταιγιστικό έλεγχο, που ξεπερνά τα συνηθισμένα όρια των γραφικών εκείνων κειμένων που καταθέτουν με τον σωρό οι βουλευτές μας, ζητώντας να μάθουν «πότε επιτέλους ο κ. Υπουργός θα προχωρήσει σε ενέργειες για την πληρωμή των υπερωριών που χρωστά εδώ και 20 μήνες στους συμβασιούχους του ο δήμος Άνω Κοκινομαγουλίτσας».

 

Καταγγέλλονται αναλυτικά και εμπεριστατωμένα οι ύποπτες μεθοδεύσεις, η κατάργηση του ανταγωνισμού, η μαζική παραβίαση των Κοινοτικών Οδηγιών, η έλλειψη τεκμηρίωσης και η απόλυτη αδιαφάνεια, οι σκοτεινές διαδικασίες. Διατυπώνονται τα σοβαρά ερωτηματικά ή ακόμη και οι βεβαιότητες για την ύπαρξη άνομων σκοπιμοτήτων. Εκδηλώνεται η ιερή οργή για την ενδεχόμενη ανάμειξη των Βρυξελλών. Και προσέξτε ειδικά αυτό: Σκοπεύει η κυβέρνηση να επεκτείνει την εφαρμογή της διάταξης και σε άλλες κατηγορίες υλικών;;; Θυμηθείτε το για την συνέχεια. Θα το ξαναβρείτε κάπου στο τέλος.

Και άλλα πολλά και άκρως ενδιαφέροντα. Τα στελέχη της «παράταξης» είναι αμείλικτα. Στα κείμενα τους διαγράφεται ήδη ο τρόπος με τον οποίο θα κυβερνήσουν. Σεβασμός στον νόμο, μελέτη και βαθιά γνώση του αντικειμένου, υπευθυνότητα, καμιά έκπτωση σε ζητήματα αρχών και διαφάνειας. Οι απαντήσεις της κυβέρνησης είναι αμήχανες και συγχυτικές. Είναι προφανές ότι κανείς δεν μπορεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Στο μεταξύ, η τότε Υφυπουργός Υγείας Ελπίδα Τσουρή, -πλαισιωμένη από κάποιους ανθρώπους σπάνιας ευφυΐας και ποιότητας, που είναι να απορεί κανείς πως βρέθηκαν μπλεγμένοι στο κομματικό παρακράτος, που επανδρώνει συνήθως τα υπουργικά γραφεία-, έχει αντιληφθεί την θηριώδη κομπίνα. Εκδίδει εγκύκλιο με την οποία επισημαίνει ότι η επίμαχη διάταξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για σπάνιες εξαιρέσεις και δίνει εντολή για διενέργεια διαγωνισμών. Αποτέλεσμα; Δέχεται απειλές για μηνύσεις από το θρασύτατο καρτέλ των προμηθευτών. Η εγκύκλιος της πετιέται στα σκουπίδια. Γράφει εμπιστευτική επιστολή προς το Υπουργείο Ανάπτυξης. Στον Κίμωνα Κουλούρη αν θυμάμαι καλά. Δεν παίρνει απάντηση. Ενημερώνει προσωπικά τον πρωθυπουργό και επισημαίνει ειδικότερα το ενδεχόμενο παρέμβασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την πιθανή δικαστική εμπλοκή της χώρας σε κοινοτικό επίπεδο. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Τίποτε.

 Την ίδια ώρα η Νέα Δημοκρατία καλπάζει. Το θέμα σηκώνεται και άλλο. Γίνεται θεατρική σύσκεψη τομεαρχών υπό την προεδρία του ίδιου του Καραμανλή. Ακολουθεί συνέντευξη τύπου με λόγια αυστηρά του Ρουσόπουλου. Και Επίκαιρη Επερώτηση με υπογραφές 43 βουλευτών. Μεταξύ αυτών οι Αλογοσκούφης, Σιούφας, Παυλόπουλος. Η μακριά λίστα των υπογραφών είναι αλφαβητική αλλά κλείνει συμβολικά με το όνομα του υπεύθυνου στον Τομέα Υγείας Νικήτα Κακλαμάνη. Εκπέμπονται πλέον υψηλοί συμβολισμοί. Τα στήθη φουσκώνουν από περηφάνια και αγωνιστική διάθεση. Έτσι θα κυβερνήσουμε.

Και μετά οι εκλογές του 2004. Ο σχηματισμός της Κυβέρνησης της ελπίδας. Το μεθύσι του Euro 2004. Ο οργασμός των Ολυμπιακών Αγώνων. Και τον Σεπτέμβριο σηκώνουμε τα μανίκια για να αλλάξουμε το πρόσωπο της χώρας.

Τις ημέρες εκείνες, λοιπόν, μέσα στις στίβες των εγγράφων που περιμένουν την υπογραφή Κακλαμάνη ξεχωρίζει μια μοναχική κακογραμμένη σελίδα. Τροπολογία ήταν. Μια από τις πρώτες νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης Καραμανλή. Τροπολογία για το άρθρο 7§2 του Ν. 2955/2001. Να πως τηρούμε τις υποσχέσεις μας και εξυγιαίνουμε τον δημόσιο βίο θα έλεγε κανείς!

 

Μισό λεπτό όμως! Τι έλεγε αυτή η τροπολογία; Έλεγε, όσο και αν φαίνεται απίστευτο, ότι, με τις υπογραφές τεσσάρων υπουργών, η διάταξη 7§2 του Ν.2955/2001 επεκτείνεται (!!!) ώστε να συμπεριλάβει στην κατηγορία των «μη συγκρίσιμων» υλικών και τα φίλτρα αιμοκάθαρσης νεφροπαθών (!!!) και να καταργηθούν και για αυτά οι διαγωνισμοί και οι λοιπές περιττές γραφειοκρατικές διαδικασίες (!!!).

(Αλήθεια, θυμάστε πιο πάνω την αυστηρή ερώτηση των ηθικών, για την πιθανή επέκταση της διάταξης και σε άλλα υλικά; Την είχε έτοιμη από τότε το καρτέλ. Απλά οι εντολοδόχοι πολιτικοί άλλαξαν.)

 

Επιπλέον, έλεγε, ότι, η διάταξη θα εφαρμόζεται, εκτός των δημόσιων νοσοκομείων, και στα ασφαλιστικά ταμεία (!!!). Προσέξτε το τελευταίο ειδικά. Οι υπέρογκες τιμές που καθορίστηκαν με τις περίφημες Υπουργικές Αποφάσεις (και που σήμερα δήθεν προκαλούν τόση έκπληξη κάθε φορά που αναφέρονται στον τύπο) θα ισχύουν πλέον και στα ασφαλιστικά ταμεία. Υπάρχει βλέπετε και εκεί ζεστό χρήμα και πρέπει με κάποιο τρόπο να τραβηχτεί.

Κάποια μάτια ανακαλύπτουν το άθλιο έντυπο πριν υπογραφεί. Στην αρχή είναι έκπληξη. Μετά θυμός και οργίλες αντιδράσεις. Αυτό είναι απάτη και αυτοεξευτελισμός κραυγάζουν. Δεν είναι δυνατόν να ξεσηκώνουμε τον τόπο προεκλογικά, να εγκαλούμε, να κατηγορούμε, να καταγγέλλουμε και όταν γινόμαστε κυβέρνηση αντί να στεκόμαστε συνεπείς στις υποσχέσεις μας και στην συνείδηση μας να τρέχουμε και να τα κάνουμε πλακάκια με την διαφθορά.

Το χαρτί αποσύρεται εσπευσμένα. Ενημερώνεται ο ίδιος ο Καίσαρ πρωθυπουργός. Όλοι περιμένουν ότι θα ζητήσει να μάθει ποιος ξεκίνησε την πρωτοβουλία. Ποιος συνέταξε και προώθησε την αθλιότητα. Όλοι περιμένουν να δουν στην πράξη τι σημαίνει μηδενική ανοχή. Ο πρωθυπουργός όμως δεν ρωτάει. Αφού αποσύρθηκε, λέει, ας το ξεχάσουμε. Στην αρχή η στάση προκαλεί απορία. Μα … Πως … Δεν λέγαμε, ότι … Μετά όμως, αντανακλαστικά, η απορία γίνεται θαυμασμός και δέος. Ο ηγέτης αποδεικνύει ότι δεν είναι ένας από τον σωρό. Διαθέτει υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη. Δεν δρα εν θερμώ. Σχεδιάζει σε βάθος χρόνου με μια σοφία που υπερβαίνει τα ανθρώπινα. Για να αποφασίσει να μην τιμωρήσει τώρα ξέρει κάτι βαθύ, που εμείς αγνοούμε. Δυο μέρες μετά, ο φυσικός αυτουργός της αισχρής τροπολογίας τηλεφωνεί στον αγανακτισμένο αυτουργό της απόσυρσής της. Εσύ τώρα τι κέρδισες τον ρωτάει και κλείνει το τηλέφωνο. Παπαθανασίου τον έλεγαν. Τον φυσικό αυτουργό.

Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου η τροπολογία περνάει, ίδια και απαράλλακτη, σε άλλο νομοσχέδιο. Την φορά αυτή η Νέα Διακυβέρνηση είναι πιο έμπειρη και πιο σοφή. Ο Κακλαμάνης υπογράφει ευχαρίστως. Το ίδιο και ο Αλογοσκούφης. Συνήθης κυβερνητική δραστηριότητα. Η εξεγερμένη συνείδηση κοιτάει από την γωνία γεμάτη ανάμεικτα συναισθήματα. Κανείς δεν μπαίνει πλέον στον κόπο να ενημερώσει τον Καραμανλή. Έχει και πολλές δουλειές ο μεγάλος άλλωστε. Οι πιο ξύπνιοι αρχίζουν να καταλαβαίνουν. Οι πιο προχωρημένοι αρχίζουν να νοιώθουν ανεπαίσθητα τα πρώτα αδιόρατα σημάδια της μελλοντικής κατάρρευσης. Σοφοί δε προσιόντων.

Στο μεταξύ ο γραφειοκρατικός μηχανισμός ελέγχου των Βρυξελλών έχει πάρει μπροστά και προχωράει. Τα ταμεία αρχίζουν να πληρώνουν και αυτά τις «πολλαπλάσιες» τιμές. Αυτές που σήμερα ακούμε και διαβάζουμε και τρίβουμε τα μάτια μας.

http://ermippos.blogspot.com/2010/05/2.html

Για όποιον θέλει να ξέρει που πήγαν τα λεφτά 1o

Που πήγαν τα λεφτά; Ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο μέρος, μεγαλύτερο από όσο θα μπορούσε να φαντασθεί κανείς, πήγε εκεί που γράφουν τα σημερινά «ΝΕΑ». Εξ ου και δύσκολα θα επιστρέψουν.

 Για κάθε λογαριασμό που θα ανοίγει από δω και πέρα πολλαπλασιάστε επί πέντε, (για να βγάλετε τον τζίρο της εταιρείας, μια και το ποσοστό του γιατρού είναι πάνω κάτω 20%), διαιρέστε δια του τέσσερα, (για να έχετε μια καλή εικόνα της πραγματικής τιμής σε πολιτισμένες χώρες, αφού και οι γάτες στα κεραμίδια ξέρουν ότι το υλικό είναι τουλάχιστον κατά 400% υπερτιμολογημένο) και αφαιρέστε το δεύτερο γινόμενο από το πρώτο για να δείτε τι έχασε το δημόσιο.

 Έχουμε και λέμε λοιπόν: 31 Χ 5 = 150 και 150:4=32,5 και 150-32,5=117,5 εκ.

 Βάλτε και μια μικρή προσαύξηση 10 έως 20%. Γιατί δεν θα τα έβαζε όλα στην πάντα ο λαμπρός επιστήμων, (αλλά πρώτα και πάνω από όλα άνθρωπος). Όλο και κάποιο παλιόσπιτο, κάποιο μικρό εξοχικό, κανένα φουλ εξτρά με δερμάτινα καθίσματα θα αγόρασε όλο αυτό το διάστημα. Βάλτε λοιπόν την προσαύξηση, στρογγυλοποιείστε προς τα πάνω και διαγράψτε σεμνά και ταπεινά 140 με 150 εκ. € υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Προσθέστε και άλλους δέκα πάνω κάτω ίδιους επιστήμονες και νάτο το πρώτο δισεκατομμύριο. Σαν αυτό που θα περισσέψουμε από τις περικοπές στις συντάξεις στα γεροντάκια, που λέει και ο Πρετεντέρης. Λίγη υπομονή να έχει κανείς και βρίσκει εύκολα και τα υπόλοιπα μέχρι τα 300.

 Θα μου πείτε, μεμονωμένο περιστατικό. Βεβαίως. Αφού βγήκε και η συνδικαλιστική εκπροσώπηση της συμπαθούς τάξεως και είπε ότι δεν πρέπει να δυσφημείται ο ιατρικός κόσμος και ότι κάποιοι ελάχιστοι ασυνείδητοι δεν πρέπει να γίνονται αφορμή για να χαρακτηρίζονται άδικα χιλιάδες τίμιοι και συνειδητοί επαγγελματίες που καθημερινά αγωνίζονται στις επάλξεις του ΕΣΥ και μπλα μπλα μπλα μπλα. Συνήθης λευκός θόρυβος. Οι άνθρωποι ξέρουν ότι απευθύνονται σε αδιάφορο και αφελές ακροατήριο. Και τ’ αρπάζουν σχεδόν όλοι. Άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Πιστεύουν μάλιστα ότι είναι και δικαίωμα τους.

 Τώρα θα μου πείτε: Και τι σχέση έχει με όλα αυτά η άνωθεν εικονιζόμενη χρυσή εφεδρεία του έθνους; Αυτός ο σοφός Νέστωρ, που στα τραπέζια έμορφα ομιλεί και που περιμένει την ευλογημένη ώρα που ο αγανακτισμένος λαός θα διώξει τους άτιμους πολιτικούς του κατεστημένου και θα καλέσει τις άφθαρτες δυνάμεις της λογικής και της βαθιάς σύνεσης, για να βγάλουν την πατρίδα από τα τραγικά της αδιέξοδα;

 Έχει και παραέχει. Γιατί, ξέρετε, το δημόσιο δεν το ληστεύουν νύχτα Ρουμάνοι κακοποιοί με «τοκάρεφ», μαύρες μάσκες, εργαλεία ριφιφί και παράτολμους σάλτους από ταράτσες και μπαλκόνια. Αντίθετα. Οι καταχραστές του κοινού μας πλούτου φορούν ακριβά κουστούμια και γραβάτες και συνήθως εισπράττουν την λεία τους μέρα μεσημέρι σε καλογραμμένες επιταγές πολλών μηδενικών. Που φέρουν τις στρογγυλές σφραγίδες με το εθνόσημο και κατατίθενται σε νομιμότατους λογαριασμούς εξίσου νόμιμων τραπεζών. Για να γίνει, όμως, αυτό χρειάζονται νόμοι και προεδρικά διατάγματα και υπουργικές αποφάσεις.

 Και αν πάμε λιγάκι πίσω, τότε που ο αξιότιμος κύριος της φωτογραφίας έδινε πολιτικές μάχες ζωής και θανάτου με τα πιράνχας του ΕΣΥ, -όπως όλοι τους άλλωστε, ας μην αδικούμε τους προηγούμενους και τους επόμενους, γιατί όλοι υπήρξαν τίμιοι υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος-, θα διαβάσουμε στο ΦΕΚ 256/2-11-2001:

 Θαυμαστό και ιδιαίτερα σαφές. Μέσα σε δύο εβδομάδες λοιπόν από την έκδοση της φαινομενικά ασήμαντης αυτής διάταξης, (πρόκειται για την παράγραφο 2 του άρθρου 7 του ν. 2955/2001), και σε χρόνους πρωτόγνωρους για την συνήθως βραδυκίνητη ελληνική μας διοίκηση εκδόθηκαν οι περίφημες υπουργικές αποφάσεις με τις οποίες το σύνολο όλων των ορθοπεδικών, αλλά και πολλών άλλων ιατρικών υλικών μεγάλης αξίας, εντάχθηκαν στην κατηγορία των «μη συγκρίσιμων». Την ίδια στιγμή όλοι οι έλληνες ασθενείς έγιναν ασθενείς με πολλές ιδιαιτερότητες. Και παράλληλα, με τις ίδιες αποφάσεις, καθορίστηκαν και οι τιμές που πρόθυμα θα πλήρωνε το ελληνικό δημόσιο για να αποκτήσει τα πολύτιμα υλικά. Κάθε διαδικασία ανταγωνισμού καταργήθηκε (νομοθετικά) και η αγορά πέρασε ανεξέλεγκτα στα χέρια των γιατρών και των εμπόρων. Μετά η Υπουργεία Παπαδόπουλου έληξε και ο σπάνια υπεύθυνος αυτός πολιτικός πήγε να κάνει αλλού καινούργια χαΐρια.

 Σήμερα όλοι τους, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και πολίτες (πιο πολύ από όλους οι πολιτικοί όμως) γουρλώνουν τα μάτια από έκπληξη κάθε (πρώτη) φορά που ακούν για τις τριπλάσιες, τετραπλάσιες και πενταπλάσιες τιμές, που πληρώνει το ελληνικό κράτος, σε σχέση με το σύνολο των υπόλοιπων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και κατηγορούν γιατρούς και εμπόρους. Μα οι άνθρωποι αυτοί την δουλειά τους έκαναν. Οι ληστρικές πολλαπλάσιες τιμές δεν έπεσαν από το διάστημα. Καθορίστηκαν με επισημότατες Υπουργικές Αποφάσεις, που δημοσιεύτηκαν μέρα μεσημέρι στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας.

 Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε. Με τρεις γραμμούλες πετάχτηκαν μερικές δεκάδες δις. Ιδού λοιπόν πεδίον λαμπρό για τις εξεταστικές επιτροπές του Παπανδρέου. Με στοιχεία, διευθύνσεις και ονόματα.

 Η ιστορία, όμως, δεν τελειώνει εδώ. Η Νέα Δημοκρατία, όσο ήταν αντιπολίτευση, πολέμησε με πάθος αυτή τη διάταξη. Σε πολλές επάλξεις. Με τους καλύτερους μαχητές της. Και τι έκανε όταν έγινε Κυβέρνηση; Την κατάργησε αμέσως θα μου πείτε. Είστε αφελείς θα σας απαντήσω εγώ. Διότι όχι μόνο δεν την κατάργησε αλλά με νέους νόμους και νέες Υπουργικές Αποφάσεις την επέκτεινε και σε άλλα αντικείμενα και σε ακόμη περισσότερους φορείς. Μπορεί το 2004 ο συγκεκριμένος Παπαδόπουλος να πέρασε στο ράφι των χρυσών εφεδρειών αλλά η πολιτική μας σκηνή δεν στερείται Παπαδόπουλων. Κάθε κόμμα έχει τους δικούς του. Η ωραία συνέχεια, όμως, στο επόμενο.

 Και αν ακούνε αυτοί οι μάγκες με τις εξεταστικές επιτροπές, εδώ είμαστε. Με διευθύνσεις, όπως είπαμε. Και ονόματα.

 http://ermippos.blogspot.com/2010/05/blog-post_17.html

Η Ελληνική κρίση, οι Αλβανοί και τα Σκόπια

του Κωνσταντίνου Χολέβα-Πολιτικός Επιστήμων
Μία ανησυχία που εκφράζεται από πολλούς Έλληνες είναι ότι δεν πρέπει να διαπραγματευθούμε σοβαρά εθνικά ζητήματα εν μέσω οικονομικής κρίσης, διότι βρισκόμαστε σε αδύναμη θέση. Όσοι παρακολουθούμε το Μακεδονικό και τα Βαλκανικά θέματα θυμόμαστε από την Ιστορία ότι ο Βουλγαρικός εθνικισμός κατά της Μακεδονίας αξιοποίησε την ελληνική οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1890.

Το 1893, ακριβώς τη χρονιά κατά την οποία ο Χ,. Τρικούπης ομολόγησε ότι «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», στη Βουλγαρία ιδρύθηκε η Ε.Μ.Ε.Ο ( Επαναστατική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση) γνωστή με τα βουλγαρικά αρχικά Β.Μ.Ρ.Ο. Η οργάνωση αυτή ανέλαβε την προπαγάνδα κατά της Ελλάδος και έπαιξε βασικό ρόλο στον Μακεδονικό Αγώνα. Σήμερα με αυτό το όνομα υπάρχουν δύο κόμματα. Ένα στα Σκόπια, το οποίο κυβερνά, και ένα μικρό στη Βουλγαρία.

Το 1898 μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο και την επιβολή στην Ελλάδα του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, τότε ακριβώς ιδρύθηκε στη Σόφια το «μακεδονικό Κομιτάτο». Από το όνομά του προήλθαν και οι ένοπλοι κομιταζήδες οι οποίοι συγκρούσθηκαν με τους ντόπιους Έλληνες της Μακεδονίας και με τους εθελοντές που ήλθαν από την ελεύθερη Ελλάδα. Η Ιστορία , λοιπόν, μάς διδάσκει να προσέχουμε διότι με τα δικά μας προβλήματα πολλοί χαίρονται και προσπαθούν να εκμεταλλευθούν την κατάσταση.

Ειδικά δε στις σχέσεις μας με τη ΦΥΡΟΜ και στο θέμα του ονόματος πιστεύω ότι για πολλούς ακόμη λόγους η στιγμή είναι ακατάλληλη για κάθε διαπραγμάτευση. Πρώτον, διότι λόγω της κρίσης αποδυναμώθηκε η εικόνα της Ελλάδος ως ισχυρού οικονομικού εταίρου στα Σκόπια. Δεύτερον, διότι παρά την ελληνική υποχώρηση και την επίσημη αποδοχή σύνθετης ονομασίας, ουδεμία υποχώρηση είδαμε από τα Σκόπια. Τρίτον, διότι βρισκόμαστε σε φάση όξυνσης του ψευδομακεδονικού εθνικισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο νέος Πρέσβυς της ΦΥΡΟΜ στο Βατικανό είναι στενός συνεργάτης της Σχισματικής «Μακεδονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας», η οποία δεν αναγνωρίζεται από καμμία Ορθόδοξη Εκκλησία.

Τούτο μαρτυρεί ότι τα Σκόπια σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο, ακόμη και την «Εκκλησία» που κατασκεύασε ο Τίτο για διεθνή προπαγάνδα. Ο τέταρτος λόγος που επιβάλλει περίσκεψη είναι η αναζωπύρωση του αλβανικού αλυτρωτισμού στο τρίγωνο Κοσσόβου-ΦΥΡΟΜ-Σερβίας. Αν υλοποιηθεί και στα Σκόπια το σενάριο του Κοσσόβου η ΦΥΡΟΜ κινδυνεύει να διχοτομηθεί. Οπότε γιατί η Ελλάδα να συζητεί την παραχώρηση ονόματος, ιστορίας και πολιτισμού σε ένα κράτος που δεν ξέρουμε αν μεθαύριο θα υπάρχει;

Η πρόσφατη ειδησεογραφία μάς πληροφορεί ότι στις 11. 5. 2010 Αλβανοί ένοπλοι σκοτώθηκαν σε ανταλλαγή πυρών με την σκοπιανή αστυνομία κοντά στα σύνορα της ΦΥΡΟΜ με το Κοσσυφοπέδιο σε ένα από τα πιο σοβαρά επεισόδια εθνοτικής βίας μετά την ένοπλη ρήξη του 2001. Στην κατοχή τους εντοπίσθηκε μεγάλη ποσότητα όπλων και εμβλήματα με τα διακριτικά του UCK, του γνωστού μας από το 1999 Αλβανικού Απελευθερωτικού Στρατού. Οι δύο από τους νεκρούς ήταν πολίτες της ΦΥΡΟΜ, αλβανικής καταγωγής, και ο τρίτος Αλβανός κάτοικος του Κοσσόβου. Είχαν όλοι ποινικό μητρώο και ένας εξ αυτών είχε καταδικασθεί ερήμην σε κάθειρξη εννέα ετών. Στο φορτηγό εντοπίσθηκαν τρεις εκτοξευτήρες χειροβομβίδων, τρεις τσάντες με χειροβομβίδες, έξι τσάντες με εκρηκτικά ΤΝΤ, τυφέκια ακριβείας, νάρκες και πυρομαχικά.

Μία εβδομάδα πριν από αυτό το επεισόδιο η σκοπιανή αστυνομία είχε ανακαλύψει τέσσερις κρύπτες με μεγάλη ποσότητα αλβανικού οπλισμού στην ίδια περιοχή, αλλά οι φύλακες του οπλισμού διέφυγαν. Παράλληλα στους δρόμους των Σκοπίων αλβανικές Μ.Κ.Ο. διοργανώνουν διαδηλώσεις με αίτημα την ισότιμη χρήση της αλβανικής γλώσσας στο Κοινοβούλιο και την ουσιαστική μετατροπή του κράτους από σλαβικό «μακεδονικό» σε συνεταιρισμό Αλβανών και Σλάβων με πολλές άλλες μικρότερες μειονότητες. Το μήνυμα των Αλβανών της ΦΥΡΟΜ, που αποτελούν το 30% και ενθαρρύνονται από την απόσχιση του Κοσσόβου είναι σαφές: «Αν οι Σλάβοι των Σκοπίων δεν μας παραχωρήσουν το 50% της εξουσίας τότε θα διεκδικήσουμε με τα όπλα την απόσχισή μας και θα ενωθούμε με τους αδελφούς μας Κοσσοβάρους». Φυσικά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο οι Σλάβοι των Σκοπίων θα αναζητήσουν κάπου αλλού στήριγμα και το πιθανότερο είναι να στραφούν προς τη Βουλγαρία, η οποία επισήμως τους θεωρεί Βουλγάρους. Η πιθανότητα να έχουμε σε λίγα χρόνια καντονοποίηση ή πλήρη διχοτόμηση στη ΦΥΡΟΜ είναι πολύ μεγάλη. Άλλωστε οι ΗΠΑ στον αλβανικό παράγοντα ποντάρουν περισσότερο λόγω και της δημογραφικής του ικμάδας. Δεν θα στενοχωρηθούν ιδιαιτέρως από τη διάσπαση της ΦΥΡΟΜ. Στα Βαλκάνια οι ΗΠΑ προσπαθούν να εξευμενίσουν το μουσουλμανικό στοιχείο, για να εξισορροπήσουν τη στάση τους στο Μεσανατολικό.

Προφανώς η όλη αναβίωση των αλβανικών μεγαλοϊδεατικών σχεδίων δεν αφορά μόνο τη ΦΥΡΟΜ. Η Φυσική Αλβανία, όπως αποκαλείται ηπιότερα το όραμα της «Μεγάλης Αλβανίας» έχει κακές διαθέσεις και προς τη Σερβία και προς το Μαυροβούνιο και προς την Ελλάδα. Δημοσιογράφοι και άλλοι επισκέπτες της Βορείου Ηπείρου μάς πληροφορούν ότι έχουν αυξηθεί τα συνθήματα στους τοίχους υπέρ των Τσάμηδων εγκληματιών πολέμου και κατά της Ελλάδος. Η ελληνική επίσημη αδράνεια και έλλειψη αντίδρασης βλάπτει το εθνικό μας γόητρο. Επιπλέον καλό είναι να αναθεωρηθεί η μεταναστευτική πολιτική της σημερινής κυβερνήσεως, όπως ορθότατα ζήτησε και ο Αντώνης Σαμαράς, για λόγους εθνικής ασφαλείας. Η μαζική εισροή και πολιτογράφηση Αλβανών στη χώρα μας ίσως δημιουργήσει μειονοτικές διεκδικήσεις. Δεν παραβλέπω τους φιλήσυχους Αλβανούς αλλά ουδείς μπορεί να αποκλείσει ότι μεταξύ των εδώ λαθρομεταναστών υπάρχουν επικίνδυνοι και οργανωμένοι εθνικιστές.

http://www.diktyo21.gr/item.asp?ReportID=1031

Και τώρα τι θα κάνετε κύριοι συνταξιούχοι του Δημοσίου;

 Από trak (trak@yahoo.com)

 Θα περιμένετε στωϊκά να σας έρθε το χαρτάκι με την τροποποίηση της Σύνταξής σας και το κλάδεμα των δώρων Πάσχα και Χριστουγέννων, την αύξηση του ποσοστού του φόρου που προεισπράττεται, την αφαίρεση από το ΛΑΦΚΑ που θα πάει για στήριγμα ορισμένων άλλων Ταμείων;

 Τίποτα; Καλά το υποθέτω.

 Ναι, αλλά σε ένα σημείο το σημείωμα που θα σας κοινοποιηθεί , θα σας λέει ότι «εάν έχετε αντιρρήσεις για τη νομιμότητα του παρόντος, μπορείτε να κάνετε προσφυγή εντός διμήνου στο Ελεγκτικό Συνέδριο.». Έτσι δεν είναι;

 Τι θα κάνετε; Τίποτα;

 Ή μήπως θα κάνετε μια προσφυγή επειδή, με αποφάσεις του, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει χαρακτηρίσει τη σύνταξη ως περιουσιακό αγαθό, που τυγχάνει προστασίας από το άρθρο 1 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου όπως θα γράψω σε μερικές μέρες στο www.equal-rights-greece.com και αν μεν θεωρηθεί ότι μειώνεται ή αφαιρείται αυτό το περιουσιακό αγαθό από το κράτος, σε εφαρμογή διάταξης που τίθεται για το δημόσιο συμφέρον (εδώ για να καλυφθεί το δημόσιο χρέος της χώρας – σωστό έστω), το κράτος που προβαίνει σε μια τέτοια ενέργεια πρέπει προηγουμένως να αποζημιώσει τον θιγόμενο, στη συγκεκριμένη περίπτωση να δώσει πίσω όλες τις κρατήσεις των 35 χρόνων που έγιναν για το 13ο – 14ο μισθό που θα γίνονταν 13η και 14η σύνταξη.

 Δεν πληρώνεις κύριε κράτος, το βάζω αυτό στην προσφυγή μου στο Ελεγκτικό Συνέδριο και επιπλέον βάζω ότι δεν είναι δυνατόν το κράτος να εφαρμόζει το καθεστώς των συντάξεων με τον ανταποδοτικό κανόνα (με βάση τον οποίο το δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων μας επέβαλε τελικά την ισότητα των ορίων συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών παρά την παραφιλολογία που παιζόταν στα ιδιωτικά κανάλια τα τελευταία 4 χρόνια περί του αντιθέτου, αα δεν γίνεται κλπ) θεωρούμε ότι διαπράχθηκε παράβαση του κοινοτικού δικαίου.

 Επειδή λοιπόν θεωρούμε ότι η ερμηνεία του κοινοτικού δικαίου για την εφαρμογή στη συγκεκριμένη περίπτωση, που θα δείχνει ότι η Ε.Ε. δεσμεύεται στην πράξη στο κοινοτικό δίκαιο από την ευρωπαϊκή σύμβαση του έχουν υπογράψει χωριστά όλα τα κράτη μέλη, θεωρούμε ότι για το δικαστήριό σας (Ελεγκτικό Συνέδριο) υπάρχει προδικαστικό θέμα εφαρμογής του κοινοτικού δικαίου και επομένως βάσει του άρθρου 234 της Συνθήκης για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει να γίνει προδικαστική παραπομπή στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (για να μην υποχρεωθούμε να εξαντλήσουμε πρώτα όλα τα εσωτερικά ένδικα μέσα και με τά να καταφύγουμε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων).

 Δύσκολα έ; Επομένως μάλλον δεν θα κάνετε τίποτα και θα διαβάζετε εκστομίζοντας κατάρες το χαρτί που θα σας έρθει για τη σύνταξη από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους;

Το στρατηγικό βάθος του Αχμέτ Νταβούτογλου

Του Παναγιώτη Ήφαιστου, καθηγητή Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς.

Η κυκλοφορία του βιβλίου του Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος (Εκδόσεις Ποιότητα 2010) είναι ένα μοναδικό πολιτικοστοχαστικό γεγονός. Αν λάβουμε υπόψη και τα συντρέχοντα οικονομικά προβλήματα, προσφέρεται για μια αφύπνιση και ριζοσπαστική ανασύνταξη των πνευματικών, πολιτικών και διπλωματικών επιλογών των Eλλήνων.

Η ελληνική πολιτική σκέψη των δύο τελευταίων δεκαετιών έχει υποστεί πολλές στρεβλώσεις. Στις ελληνοτουρκικές σχέσεις κυριάρχησαν απίστευτα λανθασμένες αντιλήψεις για την πολιτική Ερντογάν, του οποίου διπλωματικός μέντορας εξ αρχής ήταν ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου. Τα πάντα ισοπεδώθηκαν και όλα υποβιβάστηκαν σε απλουστευτικές και ευθύγραμμες υποθέσεις για το μέλλον των σχέσεων Ελλάδας – Τουρκίας. Το μέσον ήταν παρωχημένες φιλελεύθερες προπαγανδιστικές θέσεις που υποβλήθηκαν μέσα από χιλιάδες κείμενα στην ελληνική κοινωνία: «δημοκρατίες που δήθεν δεν πολεμούν», «εξευρωπαϊσμούς που δήθεν θα εξημέρωναν τους Τούρκους», «φιλίες και οικονομική αλληλεξάρτηση που δήθεν θα φέρουν την ειρήνη» και «λαοί που δήθεν τίποτα δεν τους χωρίζει». Κλασικές συνταγές όλα αυτά που μεθοδευμένα οδηγούν τον αδύναμο-αμυνόμενο είτε σε πόλεμο είτε σε εθελούσια συρρίκνωση.

Οποιος διαβάσει το Στρατηγικό βάθος, θα καταλάβει δύο κύριες πτυχές της συγκαιρινής τουρκικής στρατηγικής. Πρώτον, ότι η κοσμοθεωρία και ο στρατηγικός σχεδιασμός των Τούρκων ηγετών όχι μόνο δεν είναι αβάσιμος, αλλά επιπλέον έχει πιάσει τον σφυγμό των διεθνών εξελίξεων.

Το γεγονός, δηλαδή, ότι ο παλιός μοντερνιστικός κόσμος παρακμάζει και ότι ο κόσμος των εθνών γεννιέται. Δεύτερον, ότι η εκπλήρωση των σκοπών της νεο-οθωμανικής στρατηγικής και κοσμοθεωρίας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Για λόγους που αφορούν την εσωτερική πολιτική ζωή, το κουρδικό και αστάθμητους διεθνοπολιτικούς παράγοντες, είναι μια ριψοκίνδυνη σχοινοβασία.

Δύσβατος, λοιπόν, ο δρόμος των Νεο-οθωμανών, αλλά ο τροχός των ιστορικών εξελίξεων έχει πολλά γυρίσματα, πολλά απρόσμενα και απρόβλεπτα.

Σε κάθε περίπτωση, η στρατηγική Νταβούτογλου είναι ένα μεγάλο τουρκικό στοίχημα. Επιχειρεί να αντλήσει δυνάμεις, ενώνοντας πολλά ταυτόχρονα νήματα.

Η θεμελιώδης προσέγγιση αφορά την πνευματική ανασύνταξη που θα προσαρμόσει την τουρκική πολιτεία στον κυρίαρχο ισλαμικό χαρακτήρα του κοινωνικού της υπόβαθρου.

Το πλεονέκτημα του ’74

Το ανθρωπολογικό ζήτημα, στη συνέχεια, επιχειρεί να το αναγάγει σε κοσμοσυστημικό έρεισμα με το να ενώσει τα νήματα όλων των συγγενειών σε όλο το ιστορικό και γεωγραφικό βάθος. Ανατολικά και δυτικά της Τουρκίας. Ανατολικά επιχειρεί, βασικά, να σταθεροποιήσει ένα πλέγμα συμμαχιών με το πλέγμα κοινωνιών και κρατών που μέχρι πρότινος βρίσκονταν κάτω από τον δυτικό αποικιοκρατικό ζυγό και που σήμερα αναζητούν κοσμοθεωρητικούς και πολιτικούς προσανατολισμούς.

Στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο απερίφραστα περιγράφει τον τρόπο που τα «κατάλοιπα των Οθωμανών» στις διάφορες χώρες θα αποτελέσουν την αφορμή για ριζικές ανακατατάξεις που τίποτα δεν αποκλείουν. Ενώ φιλοσοφικά «κλαίει και οδύρεται» για τα λάθη του παρελθόντος που περιόρισαν την Τουρκία στο Αιγαίο, προσδιορίζει συγκεκριμένες μεθοδεύσεις επικυριαρχίας και εκτοπισμού της Ελλάδας. Σε αυτές συμπεριλαμβάνει και τον οικονομικό τομέα.

Στην Κύπρο, βασικά, λέει ότι με όχημα το πλεονέκτημα του 1974 πρέπει να την ελέγξει πλήρως. Είναι ρητός και σαφής: Οπως το θέτει ο Τούρκος ΥΠΕΞ, η Κύπρος «είναι μια σταθερή βάση και αεροπλανοφόρο που είναι σε θέση να ελέγχει τις περιοχές του Περσικού κόλπου και της Κασπίας και τις υδάτινες αρτηρίες του Αντεν και του Ορμούζ, οι οποίες αποτελούν τις σημαντικότερες υδάτινες περιοχές που συνδέουν Ευρασία και Αφρική». Γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά, προσθέτει, «ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα Κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού της χώρου.

Τώρα τι λέει να κάνουν οι Τούρκοι κατά όποιου επιχειρεί να ανατρέψει τη στρατηγική ανάδειξης της Τουρκίας σε υπερδύναμη; Ελεος, δεν υπάρχει: «Η Τουρκία πρέπει να είναι προετοιμασμένη, ώστε να απαντήσει με την απαιτούμενη σκληρότητα σε κάθε γεγονός που απειλεί τους στρατηγικούς της υπολογισμούς».

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Το στρατηγικό βάθος»

Για το Αιγαίο

Φτάσαμε στο ύστατο σημείο υποχωρήσεων!

Ο ζωτικός χώρος και το Αιγαίο. Το Αιγαίο αποτελεί το σημαντικότερο θαλάσσιο κομβικό σημείο της ευρασιατικής παγκόσμιας ηπείρου στην κατεύθυνση Βορρά-Νότου.

(…) Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των νησιών του Αιγαίου βρίσκεται υπό ελληνική κυριαρχία αποτελεί το σημαντικότερο αδιέξοδο της πολιτικής της εγγύς θαλάσσιας περιοχής της Τουρκίας. Η βασική πηγή προβλήματος στο Αιγαίο είναι η αγεφύρωτη αντίφαση μεταξύ της γεωλογικής και γεωπολιτικής πραγματικότητας και του ισχύοντος καθεστώτος. Το γεγονός ότι τα νησιά του Αιγαίου είναι φυσική προέκταση της γεωλογικής δομής της χερσονήσου της Μικράς Ασίας και το ότι ο πολιτικός διαχωρισμός που έχει προκύψει, σε αντίθεση με τις γεωπολιτικές αναγκαιότητες, με τις διεθνείς συνθήκες έχει επικυρωθεί υπέρ της Ελλάδας παρέχουν το κατάλληλο έδαφος, για να αναφύονται διάφορα ζητήματα, όπως η υφαλοκρηπίδα, τα χωρικά ύδατα, ο εναέριος χώρος, η ζώνη FIR, τα πεδία διοίκησης και ελέγχου και ο εξοπλισμός των νησιών. Η εγγύτητα ενός σημαντικού μέρους των ελληνικών νησιών στη μικρασιατική ακτή σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρησιακή βάση εναντίον της Μικράς Ασίας, και η περικύκλωση των υδάτινων διαδρόμων, που εξασφαλίζουν το πέρασμα από την Προποντίδα στη Μεσόγειο, από αυτά τα νησιά, αξιολογούνται από την Τουρκία ως ένα πολύ σοβαρό κενό ασφάλειας.

…Στην περίπτωση που ισχύσει η εφαρμογή των 12 ν.μ., η Τουρκία στην πράξη δεν θα έχει πρόσβαση στο Αιγαίο χωρίς την άδεια της Ελλάδας. Σε αυτή την περίπτωση, ενώ το ποσοστό της ανοικτής θάλασσας θα υποχωρήσει στο 26% του Αιγαίου, η κυριαρχία της Ελλάδας θα ανέλθει στο 63,9%, το Αιγαίο θα γίνει μία κλειστή θάλασσα της Ελλάδας και το ποσοστό της Τουρκίας θα κυμαίνεται γύρω στο 10%.

Ο ρόλος της οικονομίας

Στην περίπτωση που η ελληνική θέση αποκτήσει ισχύ, η Τουρκία θα βρεθεί αντιμέτωπη με μία στρατηγική πολιορκία, αλλά θα επηρεαστεί απευθείας και στις οικονομικές της δραστηριότητες.

…Οι εντάσεις που υφίστανται στις σχέσεις με την Ελλάδα πρέπει να αξιολογηθούν εκ νέου στο πλαίσιο μιας γενικής θαλάσσιας στρατηγικής στο Αιγαίο, δεδομένου ότι η χώρα αυτή, θεωρώντας ως μη ικανοποιητικό το ισχύον καθεστώς που περιορίζει τον ζωτικό χώρο της Τουρκίας, ακολουθεί μία επεκτατική πολιτική. Και το σημαντικότερο μέσο, για να επιτευχθεί αυτό, είναι η απόκτηση από μέρους της Τουρκίας ενός ισχυρού εμπορικού στόλου που θα της επιτρέπει να χρησιμοποιεί με πιο δραστήριο τρόπο τα διεθνή ύδατα στο Αιγαίο. Η υπεροχή της Ελλάδας σε αυτό το θέμα πηγάζει όχι μόνο από το εύρος της περιοχής που κατέχει στο Αιγαίο αλλά και από την ικανότητα που διαθέτει στις θαλάσσιες μεταφορές.

…Η προσέγγιση του ζητήματος δεν πρέπει να γίνεται ωσάν να πρόκειται για μία οποιαδήποτε τυχαία βραχονησίδα. Η Τουρκία, εξαιτίας των προηγούμενων σοβαρών διπλωματικών παραλείψεων, έχει ήδη φτάσει στο ύστατο σημείο υποχωρήσεων στο Αιγαίο.

Μετά από αυτό, κάθε συμβιβασμός που θα γίνει μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες που ενδέχεται να φθάσουν ακόμη και ως την εξαφάνιση του ζωτικού χώρου της Τουρκίας στο Αιγαίο και κατ’ επέκταση του χώρου που κινείται στον άξονα Μεσόγειος-Εύξεινος Πόντος.

Για την Κύπρο

Λόγω της γεωγραφικής της θέσης δεν θα μέναμε ποτέ αδιάφοροι

Στο πλαίσιο αυτό το Κυπριακό δεν είναι ούτε ένα συνηθισμένο τουρκοελληνικό εθνοτικό ζήτημα ούτε απλώς μια χρονίζουσα τουρκοελληνική ένταση. Η Τουρκία, που κατέχει μία θέση που επηρεάζεται άμεσα από όλες αυτές τις ισορροπίες, είναι υποχρεωμένη να αξιολογήσει την επί του Κυπριακού πολιτική της έξω από το περιορισμένο πλαίσιο των τουρκοελληνικών σχέσεων. Το Κυπριακό μετατρέπεται με μία συνεχώς και αυξανόμενη ταχύτητα σε ένα ζήτημα Ευρασίας και Μέσης Ανατολής-Βαλκανίων (Δυτικής Ασίας-Ανατολικής Ευρώπης). Η πολιτική επί του Κυπριακού πρέπει να τεθεί σε ένα νέο στρατηγικό πλαίσιο, σύμφωνο προς το ήδη διαμορφωμένο νέο (διεθνές) στρατηγικό πλαίσιο.

Η σημασία του Κυπριακού από την οπτική της Τουρκίας μπορεί να μελετηθεί κατά βάση σε δύο κύριους άξονες.

Ο πρώτος προκύπτει από την ιστορική ευθύνη της Τουρκίας για την εμπέδωση της ασφάλειας της μουσουλμανικής τουρκικής κοινότητας της νήσου και είναι ένας άξονας που έχει κοινωνικό χαρακτήρα. Με τη μείωση των εδαφών του Οθωμανικού κράτους, πάντα μία από τις βασικές παραμέτρους της οθωμανοτουρκικής εξωτερικής πολιτικής υπήρξε η ασφάλεια και η συνέχεια των μουσουλμανικών στοιχείων που παρέμειναν στα εγκαταλειφθέντα εδάφη.

Το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός κύματος που θα ξεκινήσει από μία περιοχή λόγω ανικανότητας ή αδυναμίας της Τουρκίας και θα επεκταθεί σε άλλες καθιστά αναγκαία μια κατάσταση γενικότερης επιφυλακής και επαγρύπνησης.

Μια ενδεχόμενη αδυναμία, που θα μπορούσε να ανακύψει αναφορικά προς την ασφάλεια και την προστασία της τουρκικής κοινότητας της Κύπρου, εμπεριέχει τον κίνδυνο να εξαπλωθεί κατά κύματα στη Δυτική Θράκη και στη Βουλγαρία – και ακόμη και στο Αζερμπαϊτζάν και στη Βοσνία.

Ο ζωτικός χώρος

Γι’ αυτόν τον λόγο η προστασία της τουρκικής κοινότητας της Κύπρου έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο από την άποψη της εν λόγω κοινότητας αλλά και από την άποψη του μέλλοντος των λοιπών κοινοτήτων, οι οποίες συνιστούν οθωμανικά κατάλοιπα.

Ο δεύτερος σημαντικός άξονας του Κυπριακού ζητήματος είναι η σημασία της γεωγραφικής θέσης του νησιού από γεωστρατηγική άποψη. Ο άξονας αυτός καθαυτός είναι ζωτικής σημασίας ανεξάρτητα από το ανθρώπινο στοιχείο που βρίσκεται εκεί. Ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού της χώρου.

Οπως τα Δωδεκάνησα, όπου δεν υπάρχει πλέον ένας επαρκής τουρκικός πληθυσμός, εξακολουθούν να διατηρούν τη σημασία τους για την Τουρκία και όπως οι ΗΠΑ, παρόλο που δεν έχουν καμία πληθυσμιακή προέκταση προς την Κούβα και τα υπόλοιπα νησιά της Καραϊβικής, ενδιαφέρονται άμεσα γι’ αυτά, έτσι και η Τουρκία είναι υποχρεωμένη από στρατηγική άποψη να ενδιαφέρεται για την Κύπρο πέραν του ανθρώπινου παράγοντα.

Για τα Δωδεκάνησα

Σφάλαμε και τα χάσαμε

Το 1944 οι Γερμανοί, που αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από τα Δωδεκάνησα, πρότειναν στην τουρκική κυβέρνηση την κατάληψή τους.

Το γεγονός ότι η τουρκική κυβέρνηση της εποχής, προτιμώντας να λάβει τη σύμφωνη γνώμη της Αγγλίας, τήρησε στο θέμα των νησιών εξαιτίας της αγγλικής άρνησης μία αδιάφορη στάση συνιστά τον σημαντικότερο κρίκο στην αλυσίδα παραλείψεων που στέρησε από την Τουρκία την έξοδό της στο Αιγαίο.

Αργότερα, στις συνομιλίες μεταξύ των Ιταλών και των συμμάχων που διεξήχθησαν στο Παρίσι το 1946, η κυβέρνηση, αποφασίζοντας ότι η χώρα δεν είχε δικαίωμα να λάβει μερίδιο από τη λεία του πολέμου (sic), διότι έμεινε εκτός από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, συνέδραμε ολοφάνερα στην παράδοση των νησιών αυτών στην Ελλάδα.

… Το σημείο με τις μεγαλύτερες πιθανότητες εμπλοκής σε σύρραξη της Τουρκίας είναι τα νησιά του Αιγαίου, που στενεύουν σε σημαντικό βαθμό τον ζωτικό χώρο της (sic), και ο λόγος είναι τα ασυγχώρητα λάθη που έγιναν ως συνέπεια της ανυπαρξίας μίας συνεπούς θαλάσσιας στρατηγικής.

Η κρίση των Ιμίων, που έφερε στο προσκήνιο το θέμα της ελληνικής κυριαρχίας ακόμη και επί των βραχονησίδων που βρίσκονται μπροστά στα παράλιά μας, είναι το πικρό τιμολόγιο των συσσωρευμένων σφαλμάτων που έχουν διαπραχθεί.

Εκμετάλλευση μειονοτήτων

Δημιουργία άξονα Αλβανίας με Βοσνία

Η βάση της πολιτικής επιρροής της Τουρκίας στα Βαλκάνια είναι τα οθωμανικά κατάλοιπα, που είναι οι μουσουλμανικές κοινότητες. Σήμερα φαίνεται με ξεκάθαρο τρόπο το λάθος της πολιτικής εκκένωσης των Βαλκανίων με τη μετανάστευση αυτών των κοινοτήτων (στην Τουρκία), που κατά το παρελθόν θεωρήθηκαν ως άχθος της εξωτερικής πολιτικής. Αυτή τη στιγμή η Τουρκία φαίνεται να διαθέτει σημαντικές δυνατότητες που της παρέχει η ιστορική συσσώρευση εμπειρίας, βασιζόμενη στην οθωμανική κληρονομιά στα Βαλκάνια. Πρωτίστως, στις δύο χώρες (Βοσνία και Αλβανία), όπου οι μουσουλμάνοι είναι πλειονότητα και θεωρούνται φυσικοί σύμμαχοι της Τουρκίας, εμφανίστηκε η βούληση να μετατραπεί αυτή η κοινή ιστορική συσσώρευση σε μία συμμαχία. Οι τουρκικές και μουσουλμανικές μειονότητες που διαβιούν στη Βουλγαρία, στην Ελλάδα, στη Μακεδονία, στο Σαντζάκ (επαρχία της Σερβίας), στο Κόσοβο και στη Ρουμανία αποτελούν σημαντικά στοιχεία της βαλκανικής πολιτικής της Τουρκίας.

Οι δύο σημαντικοί βραχυπρόθεσμοι και μεσοπρόθεσμοι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας στα Βαλκάνια είναι η ισχυροποίηση της Βοσνίας και της Αλβανίας μέσα σε ένα πλαίσιο σταθερότητας και η δημιουργία ενός διεθνούς νομικού πλαισίου που θα θέσει υπό την προστασία του τις εθνικές μειονότητες της περιοχής. Στο νομικό αυτό πλαίσιο η Τουρκία πρέπει να επιδιώκει συνεχώς την εξασφάλιση εγγυήσεων που θα της παρέχουν το δικαίωμα παρέμβασης στα ζητήματα που αφορούν τις μουσουλμανικές μειονότητες των Βαλκανίων. Η απόκτηση από την Τουρκία ενός τέτοιου δικαιώματος στα Βαλκάνια μπορεί να γίνει εφικτή, μόνο αν η χώρα υιοθετήσει μία δραστήρια και δυναμική βαλκανική πολιτική, η οποία θα λαμβάνει υπόψη συνεχώς τους πολιτισμικούς και ιστορικούς παράγοντες. Στην αντίθετη περίπτωση η Τουρκία όχι μόνο θα χάσει την επιρροή που ασκεί στα Βαλκάνια έναντι της Ελλάδας, η οποία μέσω του Πατριαρχείου του Φαναρίου (sic) που με τη μικρή ρωμαίικη (sic) μειονότητα επιδιώκει να αποκτήσει οικουμενικό χαρακτήρα, και της Ρωσίας, η οποία επιχειρεί να ασκήσει επιρροή στους ορθόδοξους Σλάβους στην περιοχή των Βαλκανίων και του Καυκάσου, αλλά θα μείνει και δίχως στήριγμα εν όψει ελληνικών και ρωσικών διεκδικήσεων στα Στενά

ΕΘΝΟΣ

Αναρτήθηκε στο http://kosmosystima.blogspot.com/

Το τουρκικό αίνιγμα και η ελληνική στάση

του Βλάση Αγτζίδη

Ο φίλος Γιώργος Μπέρτζος του “Αδέσμευτου”, με αφορμή την επίσκεψη Eρντογάν στην Ελλάδα, ζήτησε την άποψή μου, την οποία και δημοσίευσε στο φύλλο της 16ης Μαϊου : 

 

Η επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν και της πολυπληθούς τουρκικής αντιπροσωπείας στην Αθήνα δημιουργεί την εικόνα ότι κάτι αλλάζει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου χαρακτήρισε «Επανάσταση» την επίσκεψη αυτή, η οποία όμως  εντάσσεται στο νέο πλαίσιο “διατηρούμε τις θέσεις μας, αλλά συνεχίζουμε τη ζωή μας”, όπως υποστηρίζει ο Τούρκος δημοσιογράφος Μεχμέτ Αλί Μπιράντ.  

 Επί της ουσίας αυτό σημαίνει ότι η τουρκική ηγεσία, αντιμετωπίζοντας την πρόκληση της εσωτερικής συνταγματικής μεταρρύθμισης και της σύγκρουσης για την εξουσία με τους στρατιωτικούς και το παραδοσιακό κεμαλικό κατεστημένο θέλει να μειώσει τις εξωτερικές εντάσεις. Παράλληλα, η μείωση αυτή της επιτρέπει να διαχειριστεί καλύτερα, προς όφελος των μακροπρόθεσμων συμφερόντων του τουρκικού κράτους, την εξέγερση των Κούρδων στο εσωτερικό της χώρας και να διευρύνει την επιρροή της στην υπό  διαμόρφωση περιοχή της Μεσοποταμίας. Αυτός είναι ο βαθύτερος και πρωταρχικός στόχος για την πολυθρυλούμενη “αλλαγή της ατμόσφαιρας” στις σχέσεις με την Ελλάδα και  “αλλαγή της αντίληψης ότι οι δύο χώρες είναι αντίπαλες”. 

Η νέα άποψη της ομάδας Ερντογάν-Νταβούτογλου “διατηρούμε τις θέσεις μας, αλλά συνεχίζουμε τη ζωή μας”, σημαίνει επί της ουσίας διευκόλυνση της αντιμετώπισης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η τουρκική κυβέρνηση, διατηρώντας όμως τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς για το Αιγαίο και  μεταθέτοντας την επαναφορά τους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αργότερα, όταν θα έχει κλείσει τα υπόλοιπα μέτωπα. Η πολιτική μαλακώνω κάπου και σκληραίνω κάπου αλλού, είναι μια οπορτουνιστική πολιτική, την οποία την ακολουθεί η τουρκική πλευρά κατά την επίσκεψη τούτη. Παράδειγμα αποτελεί το αίτημα, όπως προβλήθηκε στον Τύπο, για αλλαγή των ελληνικών βιβλίων Ιστορίας με την απαλοιφή των σημείων εκείνων που αναφέρονται στη Μικρασιατική Καταστροφή, στην τραγωδία της Σμύρνης και στη Γενοκτονία των Ποντίων.  

Στο σημείο αυτό η πολιτική του Ερντογάν έχει αλλάξει και έχει ολισθήσει σε σκληρότερες θέσεις, που απηχούν τις απόψεις του σκληρού κεμαλικού κατεστημένου. Σήμερα είναι γενικά αποδεκτό ότι αυτά που συνέβησαν στην Ανατολή από τον τουρκικό εθνικισμό από το 1911, συνιστούν μια από τις πλέον δραματικές σελίδες της ιστορίας της Ευρώπης, εφόσον σχετίζονται με την προαποφασισμένη πολιτική μιας μιλιταριστικής εξουσίας να εξοντώσει τις ανεπιθύμητες σ’ αυτήν κοινότητες. Οπότε, ενώ και για τη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα (International Association of Genocide Scholars – IAGS) και για τους σοβαρούς μη εθνικιστές Τούρκους   ιστορικούς το ζήτημα της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών στην Ανατολή είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, η τουρκική κυβέρνηση έχει οπισθοχωρήσει σε θέσεις συγκάλυψης της πολιτικής εθνικών εκκαθαρίσεων (“A Shameful act”).  

 Η ειλικρίνεια της τουρκικής στάσης μπορεί να κριθεί σε τέτοια ζητήματα, που επί της ουσίας είναι ανώδυνα και σχετίζονται μόνο και αποκλειστικά με την ιστορική Μνήμη. Γιατί καμιά οικονομική ή εδαφική διεκδίκηση δεν τα συνοδεύει, δεδομένου ότι σε επίπεδο συμφωνίας αυτές οι πλευρές έχουν «κλείσει» με τη Συνθήκη της Λωζάννης. 

http://kars1918.wordpress.com

Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρος – Εξωτερική πολιτική και άμυνα

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

  Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί στην συζήτηση με θέμα «Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρος – Εξωτερική Πολιτική και Άμυνα» με ομιλητές, κατά αλφαβητική σειρά, τους :

–Δημήτρη Αλευρομάγειρο

–Σάββα Καλεντερίδη

–Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο

–Παναγιώτη Λαφαζάνη

Η συζήτηση θα ξεκινήσει με το μήνυμα του Βάσου Λυσαρίδη. 

    Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 2 Ιουνίου, στις 8.00 το απόγευμα στο πνευματικό κέντρο «Σήμαντρο» στον Χολαργό, Ελευθερίου Βενιζέλου 59 Α (4η στάση Χολαργού, από λεωφ. Μεσογείων).  

   Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο τηλέφωνο 210-6546742.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΗ (ΑΥΤΟ)ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Η κατάργηση των συντάξεων και του κράτους πρόνοιας στην Ελλάδα

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com

Κριτήριο των κριτηρίων για τον πολιτισμό μιας κοινωνίας, ενός ανθρώπου, μιας χώρας είναι ο τρόπος που μεταχειρίζονται τον ηλικιωμένο, τον ανήμπορο, τον άρρωστο, τον αδύναμο. Πάντων μέτρον άνθρωπος, δίδασκε ο Πρωταγόρας, ηγέτης των Σοφιστών, θεωρητικών και ιδεολόγων της αρχαίας Δημοκρατίας.

Τo πρόγραμμα περικοπής μέχρι ουσιαστικής κατάργησης των συντάξεων οδηγεί σε γενοκτονία συνταξιούχων, ηλικιωμένων, ασθενών. Χιλιάδες συμπολίτες μας θα δυστυχήσουν, θα αρρωστήσουν και θα πεθάνουν εξαιτίας του. Οι συνέπειες στον κοινωνικό ιστό θα πολλαπλασιασθούν από οικονομικές πολιτικές που οδηγούν σε εκτόξευση την ανεργία, περιορίζοντας τις αποζημιώσεις απολύσεων. Η ελληνική οικονομία οδηγείται σε κραχ, ο κοινωνικός ιστός σε διάρρηξη και, μαζί, απειλούνται τα θεμέλια της δημοκρατίας και η εθνική ασφάλεια.

Η ηθική ζημιά στην ελληνική κοινωνία θα είναι απροσμέτρητη. Στη συλλογική μνήμη του ελληνικού λαού, η επικείμενη ημικατάργηση του κράτους πρόνοιας θα καταγραφεί ως κοινωνική και εθνική καταστροφή. ‘Ένα σύνδρομο Μαρίας Αντουανέτας μοιάζει όμως να εμποδίζει την κυβέρνηση να το αντιληφθεί. Απορεί κανείς με την ακατάσχετη τηλεοπτική πολυλογία και ενίοτε ψευδολογία των αρμοδίων, που αλλάζουν μάλιστα κάθε δεύτερη μέρα αυτά που λένε. Δεν καταλαβαίνουν ότι τρομοκρατούν και εξαγριώνουν τους πολίτες; Σε άλλο πλανήτη κατοικούν;

Οι σημερινοί συνταξιούχοι είναι ανήμποροι να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, οι αυριανοί πολύ συγχισμένοι για να υπερασπιστούν το μέλλον τους. Οι διαδρομές όμως του δίκηου και του άδικου είναι παράξενες. Το ανάθεμα του γέροντα, που του κόβουν τα 500 ευρώ της σύνταξης, γιατί δεν έχουν τα κότσια ούτε καν να διαπραγματευθούν με ΔΝΤ και Κομισιόν, θα βρει δικό του τρόπο να εκδικηθεί. .
Ο Απόστολος Κακλαμάνης διαπίστωσε πικρά πως το κύμα της οργής δεν κάνει πολλές διακρίσεις. Κινδυνεύει να αποδειχθεί εξίσου ισοπεδωτικό με τη βαρβαρότητα που δέχεται η κοινωνία. Oι βουλευτές που απαιτούν σεβασμό, σεβάστηκαν την εντολή των ψηφοφόρων; Σεβάστηκαν το πνεύμα, αν όχι το γράμμα του συντάγματος, εκχωρώντας εθνική κυριαρχία στο ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την Κομισιόν ή περιβάλλοντας τον κ. Παπακωνσταντίνου με εξουσίες ¨Υπατου Αρμοστή, όταν του έδωσαν εξουσίες να υπογράφει δεσμευτικές συμφωνίες, για θέματα κοινοβουλευτικής αρμοδιότητας;

Υποστηρίζονται όλα αυτά ως απαραίτητα. Αν το πίστευαν οι πολιτικοί μας ταγοί, ας έβρισκαν το θάρρος να ξαναγυρίσουν στον ελληνικό λαό, εν ονόματι του οποίου κυβερνούν, ζητώντας νέα, διαφορετική εντολή. Τι συζητάμε όμως; Από τον Αύγουστο 2009 τουλάχιστο, ο κ. Προβόπουλος ενημέρωσε για το έλλειμμα. Κατά τον κ. Σαχινίδη, το ΔΝΤ ήταν παρόν από τις 5.10! Μπορεί να θεμελιωθεί το νέο κράτος που χρειαζόμαστε, το νέο κοινωνικό συμβόλαιο που έχουμε απελπιστικά ανάγκη, πάνω σε απάτες προεκλογικών μπαλκονιών, διακηρύξεις που αλλάζουν κάθε βδομάδα, στημένα γκάλοπ, δίκυκλα ΜΑΤ ή τις επικίνδυνες προβοκάτσιες που (ελπίζουμε ότι δεν θα) μπορούσαν να σκαρφιστούν οι υπηρεσίες του ελληνικού βαθέος κράτους, εκ γενετής συνδεδεμένες με Λονδίνο και Ουάσιγκτον;

Δεν θα επανέλθουμε στο δήθεν αναπόφευκτο της προσφυγής στο ΔΝΤ, για το οποίο πολύ μελάνι χύθηκε στις στήλες των «Επικαίρων». Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση δεν έκανε περίπου τίποτα για να αποτρέψει το ενδεχόμενο. ‘Αλλωστε, το ΠΑΣΟΚ δεν περίμενε τις αγορές για να μάθει το νεοφιλελευθερισμό. Δεν το υποχρέωσαν οι αγορές να βάλει το 2004 στο ψηφοδέλτιο επικρατείας τους ηγέτες του ελληνικού νεοφιλελευθερισμού-ατλαντισμού Στέφανο Μάνο και Ανδρέα Ανδριανόπουλο. Αργότερα, ο κ. Παπανδρέου φλέρταρε με τον σοσιαλδημοκρατικό κεϋνσιανισμό τύπου Στίγκλιτζ ή Κρούγκμαν και που είναι πραγματικά η καρδιά του ένας Θεός ξέρει. Σημασία έχει η πράξη και η πολιτική.

Ο γράφων ουδέποτε υποστήριξε την άποψη ότι υπάρχουν λεφτά. Δεν υπήρχαν περιθώρια κεϋνσιανής διόρθωσης τον Οκτώβριο 2010. Θα έπρεπε ίσως να γίνει εσωτερική υποτίμηση. Μπορούσε να γίνει με ένα σοβαρό πρόγραμμα ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης, που θα χτυπούσε την απέραντη λεηλασία του ελληνικού κράτους μέσω της διαφθοράς, θα περιόριζε τα εισοδήματα της μεσαίας και ανώτερης τάξης και τη φοροδιαφυγή, θα χρησιμοποιούσε το γεωπολιτικό χαρτί της χώρας. Μπορούσε να γίνει με μικροχειρουργική, όχι με το τσεκούρι του ΔΝΤ. ‘Ένα τέτοιο πρόγραμμα θα συνιστούσε ενδεχομένως και απαραίτητο στοιχείο νέας αναπτυξιακής προσπάθειας και προσπάθειας εθνικής αναγέννησης. Αντ’ αυτού καταλήξαμε σε ένα πρόγραμμα αυτοκαταστροφής της ελληνικής κοινωνίας, οικονομίας και του κράτους.

Την κεντρική ιδέα του προγράμματος διατύπωσε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου: “Ο δημόσιος τομέας είναι βαρίδι για την οικονομία, δεν την αφήνει να ανθήσει”. Τη δήλωση δεν την έκανε προεκλογικά στον ελληνικό λαό, αλλά πρόσφατα στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς (5.5.2010), όργανο του Σίτυ και των διεθνών τραπεζών που τίναξαν στον αέρα το ελληνικό χρέος.

Tο αστείο, αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τέτοιο όρο για μια τραγωδία, είναι ότι, λέγοντάς τα, ο κ. Παπακωνσταντίνου, που επιδιώκει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των διεθνών τραπεζιτών, περιορίζει, χωρίς να το καταλαβαίνει, τη χρησιμότητά του γι’ αυτούς. Το Σίτυ και ο Σόρος θέλουν να κλέψουν την Ελλάδα και να τη σταθεροποιήσουν ίσως πολύ μετά και ως κάτι πολύ διαφορετικό. ‘Όταν ο κ. Παπακωνσταντίνου τους δώσει αυτό που τώρα θέλουν, το ελληνικό δημόσιο, θα παύσουν να τον έχουν ανάγκη. ‘Ηδη καλλιεργούν παρασκηνιακά τις φιλοδοξίες του κ. Χρυσοχοϊδη, για να κάμψουν ενδεχόμενες αναστολές του στη δυναμική στήριξη του προγράμματος. Κι αυτός όμως, μεταβατικός θα αποδειχθεί. Θα χρειασθούν άλλες ιδεολογίες και δυνάμεις για να “πολτοποιηθεί” η Ελλάδα.

Ξέρουν ότι το πρόγραμμά τους δεν είναι εφαρμόσιμο. Γράφουν και ξαναγράφουν στις εφημερίδες τους ότι θα χρεωκοπήσουμε. Σχεδιάζουν πως θα εκμεταλλευθούν μια χρεωκοπία και πως θα αναδιαρθρώσουν το χρέος προς ώφελός τους, κατά το μοντέλο Γέλτσιν, με πλήρη δηλαδή λεηλασία της δημόσιας περιουσίας και της ελληνικής κοινωνίας. Το δυσθεώρητο ελληνικό χρέος είναι το μεγάλο τους όπλο. Ακόμα μεγαλύτερο όπλο είναι όμως γι’ αυτούς η διακηρυγμένη στρατηγική επιδίωξη της κυβέρνησης να ανακτήσει την “αξιοπιστία στις αγορές”.

Τα διεθνή κέντρα που οργάνωσαν την επίθεση κατά της Ελλάδας, σκέφτονται από τώρα ποιόν θάθελαν για διάδοχο και του κ. Παπακωνσταντίνου και ολόκληρης της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ! Θα υποστηρίξουν άλλες λύσεις, αφού ξεζουμίσουν όλο το κεφάλαιο του ονόματος Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Μακάρι να μπορούσε η κυβέρνηση, μια στιγμή μονάχα, να διερωτηθεί γιατί προκαλεί τόσο ενθουσιασμό σε Μητσοτάκη, Καρατζαφέρη, Δασκαλόπουλο!

Η δήλωση του Υπουργού Οικονομικών δείχνει άγνοια της παγκόσμιας και ελληνικής οικονομικής ιστορίας και της συγκυρίας. Αν ο κ. Παπακωνσταντίνου έλεγε ότι “αυτός’ ο δημόσιος τομέας είναι βαρίδι και χρειάζεται να τον αλλάξουμε, θα τον χειροκροτούσαμε. ‘Όμως πουθενά στον κόσμο δεν υπήρξε ανάπτυξη χωρίς στρατηγική εμπλοκή του κράτους, από την Κορέα και την Ιαπωνία έως τις υπερφιλελεύθερες ΗΠΑ, όπου ο όγκος της έρευνας, της τεχνολογίας, της αντικυκλικής παρέμβασης έγινε μέσω των δημόσιων στρατιωτικών δαπανών. Δεν θα λύσουμε το πρόβλημα του κράτους καταργώντας το, όπως δεν συνιστά θεραπεία ο θάνατος του ασθενούς.

Ο κ. Παπακωνσταντίνου δεν είναι Υπουργός σε χώρα που διαθέτει Ζήμενς, ΙΒΜ ή Ντασώ. Οι ξένοι που θα αγοράσουν έναντι πινακίου φακής τη δημόσια περιουσία δεν ενδιαφέρονται για ανάπτυξη. Με μικρότερο δημόσιο τομέα, η ανάπτυξη πάει περίπατο. Πόσο μάλλον που το δημόσιο που θα αφήσει πίσω της η κυβέρνηση θα είναι πολύ χειρότερο από το υπάρχον.

Αυτό θα συμβεί γιατί κλονίστηκε συθέμελα ότι απέμενε από την εμπιστοσύνη του πολίτη και του δημόσιου λειτουργού στο κράτος και την πολιτική ηγεσία, κλονίστηκε η αυτοπεποίθηση του ελληνικού λαού, η εμπιστοσύνη στη χώρα του, αποσυντίθεται το όποιο, περιορισμένο κοινωνικό κεφάλαιο και εθνικό σχέδιο διέθετε η χώρα. Δεν μπορεί η ανόρθωση της χώρας να στηριχτεί σε ψέμματα και αδικίες. Ανακοινώνοντας τελείως διαφορετικά μέτρα κάθε βδομάδα και καταστροφολογώντας επί μήνες εν πανικώ η κυβέρνηση τσάκισε την ελληνική αυτοπεποίθηση. Μόνο άνθη του κακού, φοβερές καταστροφές μπορούν να φυτρώσουν και να ανθίσουν στο έδαφος που έτσι σπέρνουν. (Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε δυστυχώς ότι σε αυτή την καμπάνια ψυχολογικού πολέμου, που θυμίζει τον τρόπο απότομης καταστροφής της ΕΣΣΔ, δεν συνέβαλαν ξένες υπηρεσίες.)

Η Θάτσερ δεν κρύφτηκε για να περάσει τα μέτρα της, δεν ισχυρίστηκε ότι είναι σοσιαλίστρια! Βγήκε θαρραλέα μπροστά, τα πρότεινε στο έθνος της και πήρε την εντολή του. Επαναστάσεις ή αντεπαναστάσεις στη ζωή των λαών δεν γίνονται με κολπάκια. Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσαμε να σκεφτούμε κάτι τέτοιο – ή να το κάνουμε γιατί δεν σκεφτόμαστε.

Καμμιά ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει, ιδίως στην Ελλάδα, χωρίς στυβαρό, αλλά και πολύ διαφορετικό, πολύ πιο σύγχρονο και εκπαιδευμένο, με αίσθηση αποστολής δημόσιο τομέα. Η συκοφαντική καμπάνια εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων έχει αρκετή πέραση γιατί στηρίζεται στην καθημερινή εμπειρία της συναλλαγής με το δημόσιο. Αλλά τον δημόσιο τομέα δεν τον έφτιαξαν οι υπάλληλοι, τους υπάλληλους έφτιαξαν τα αφεντικά του δημόσιου τομέα.

Θα μπορούσαν να λεηλατούν τα ιδιωτικά συμφέροντα το ελληνικό δημόσιο, αν δούλευε στοιχειωδώς; Κάποιος φρόντισε να μην προσληφθούν χειρούργοι στον Ευαγγελισμό για να πηγαίνουν οι ασθενείς στα ιδιωτικά νοσοκομεία. Ϊσως ο ίδιος που φρόντισε να προσλάβει το νοσοκομείο δεκάδες κηπουρούς ή ηλεκτρολόγους που δεν χρειάζεται. Η λύση στο πρόβλημα είναι λοιπόν να προσλάβουμε τους χειρούργους που λείπουν και να στείλουμε τους κηπουρούς στους κήπους. Δεν είναι λύση ούτε να συνεχίσουμε την πρόσληψη κηπουρών, ούτε να διακόψουμε κάθε πρόσληψη!

Για να μη βρούμε ποτέ τα πρόσωπα που οργάνωσαν την καταστροφική κατάσταση του δημοσίου, μας έβαλαν τώρα όλους μαζί να ασχολούμεθα με τα επιδόματα των υπαλλήλων, να αντιπαραθέτουν ιδιωτικούς με δημόσιους υπαλλήλους, εργαζόμενους με συνταξιούχους, εργαζόμενους με ανέργους, επιταχύνοντας τη βύθιση του σκάφους. ‘Οπως οι Γερμανοί έβαλαν όλη την Ευρώπη να ασχολείται με τους ‘Ελληνες, για να μη διερωτηθεί για την νομισματική πολιτική της ΕΕ ή τις συνέπειες της εξωφρενικής απελευθέρωσης επί δεκαετίες του χρηματιστικού κεφαλαίου. Είναι δυνατό να θεωρηθούν τα επιδόματα των Ελλήνων δημοσίων υπαλλήλων υπεύθυνα για τη μεγαλύτερη κρίση της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης και του παγκόσμιου καπιταλισμού;

Λησμονούμε ότι ο ελληνικός δημόσιος τομέας λειτουργεί και ως κράτος πρόνοιας, κακό, οθωμανικό, πελατειακό βέβαια. Δεν έχουμε επιδόματα ανεργίας, κατώτερο εισόδημα επιβίωσης, κοινωνικές υπηρεσίες της προκοπής, πρέπει να λαδώνουμε για τα νοσοκομεία και να πληρώνουμε για φροντιστήρια. Θα μας κόψουν τώρα κι αυτές τις μίζερες συντάξεις. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε επίδομα τις αμοιβές τμήματος των υπαλλήλων, αυτό το επίδομα επιτρέπει στην ελληνική οικογένεια να επιβιώνει, παίζει τον ίδιο ρόλο που κάποτε έπαιζε το χτηματάκι στο χωριό. Το σύστημα έπρεπε προ πολλού να αλλάξει, να ορθολογικοποιηθεί, δεν είναι όμως λύση να πεθάνουμε τους ‘Ελληνες.

Η απότομη, βάρβαρη εισαγωγή της ελληνικής εκδοχής νεοφιλελευθερισμού, υπό τον άμεσο έλεγχο διεθνών τραπεζών και κρατών με μοναδικό συμφέρον να διατηρήσουν τον ελληνικό λαό σε κατάσταση πνιγμένου στα χρέη δουλοπάροικου, αντανακλά στην πραγματικότητα τον βαθύτερα υποτελή χαρακτήρα της ελληνικής άρχουσας τάξης, μόνιμη σταθερά της νεώτερης ιστορίας μας. Σηματοδοτεί όμως και την είσοδο σε μια ιδιαίτερα οξεία φάση της κρίσης του μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Θα προκαλέσει αναπόφευκτα κοινωνικές αντιδράσεις, τις μόνες άλλωστε ικανές να ανακόψουν κάπως το πρόγραμμα καταστροφής του κράτους και της ελληνικής κοινωνίας, θα απειλήσει την εθνική ασφάλεια και τη δημοκρατία. Διατρέχουμε τον κίνδυνο, αφού χρησιμοποιηθήκαμε ως πειραματόζωο για να φέρουμε στην Ευρώπη το ΔΝΤ και να αρχίσουμε από δω τη λατινοαμερικανοποίηση της ηπείρου, να γίνουμε πειραματόζωο και για την κατάργηση της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, για να φέρουμε κι εδώ καμμιά χούντα σαν αυτές που ευδοκίμησαν αλλού ως αποτέλεσμα εφαρμογής των ίδιων συνταγών. Μήπως ήταν πολύ βολικός, για να ήταν τυχαίος, ο εμπρησμός της Μαρφίν με τους υπαλλήλους μέσα;

Ο ελληνικός νεοφιλελευθερισμός είναι δείγμα καθυστέρησης. Αν είχε κάποιο οικονομικό πλεονέκτημα ήταν στην αρχή του φιλελεύθερου κύκλου (1970-80). H εφαρμογή της μεθόδου στην πρώτη μεγάλη ρωγμή του κύκλου, όταν οι πάντες ξαναγυρνάνε στο κράτος για σωτηρία και η παγκοσμιοποίηση δείχνει σοβαρές ενδείξεις μη βιωσιμότητας, θα αποβεί καταστροφική για μια Ελλάδα με ήδη αδύναμες κρατικές δομές, χωρίς αξιόλογο ιδιωτικό τομέα και υπό εθνική απειλή.

Το πρόγραμμα, εφαρμοζόμενο μέχρι τέλους, θα οδηγήσει στη μετατροπή της Ελλάδας από χώρα σε χώρο, θλιβερή μισοαποικία. ‘Οσοι ‘Ελληνες μπορούν θα μεταναστεύσουν, νέες μάζες εξαθλιωμένων Ασιατών και Αφρικανών θα εποικίσουν το χώρο. Θα γίνουμε μια αποθήκη σύγχρονων δούλων που θα δουλεύουν για κινέζικα μεροκάματα, χρησιμοποιούμενοι ως πολιορκητικός κροιός για την κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κράτους πρόνοιας, της δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Θα γίνουμε μείζων μοχλός αμερικανικής επιρροής στην Ευρώπη και γενικό δοκιμαστήριο μιας γιγαντιαίας επίθεσης της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Χρήματος εναντίον των ευρωπαϊκών λαών. Δυστυχώς, όχι μόνο οι οικονομικές επιλογές της κυβέρνησης αλλά και μια σειρά άλλων επιλογών εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής τείνουν να ενισχύσουν την επίθεση αυτή εναντίον του ελληνικού έθνους-κράτους.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, 20.5.2010

Η ιστορία που δεν γράφεται στα σχολικά εγχειρίδια

Ο Αντώνης Μπουντούρης (morfotismos@gmail.com) έστειλε δύο συγκλονιστικές ιστορίες, οι οποίες φυσικά δεν πρόκειται να συμπεριληφθούν στα επίσημα βιβλία ιστορίας του Υπουργείου Παιδείας ή να δοθούν ως θέμα έκθεσης των πανελλαδικών εξετάσεων.

  1.) Συνάδελφός μου στο γραφείο, με ποντιακή καταγωγή και καρδιά μου διηγήθηκε πως κατά τη δεκαετία του ’90 παρακολουθούσε αργά το βράδυ κρατικό κανάλι. Παρουσιαζόταν ένα ντοκυμαντέρ για τη γενοκτονία των ποντίων και με αυτή την αφορμή διάφοροι άνθρωποι κατέθεταν τις μαρτυρίες τους. Κάποια στιγμή μίλησε ένας γηραιός κύριος ποντιακής καταγωγής με κατάλευκα μαλλιά. Ήταν καθηγητής πανεπιστημίου. Αυτός με πολύ συγκίνηση είπε τα εξής: «Αρκετά χρόνια πρίν, όταν ήμουν πενηντάρης μιλούσα με μια θεία μου που ήταν γιαγιά πια. Μου μιλούσε με μεγάλο παράπονο για την πατρίδα μας τον πόντο και για τους προγόνους μας. Πάνω στην κουβέντα της είπα πως σύντομα θα έκανα ταξίδι – προσκύνημα στον πόντο. Κρεμάστηκε πάνω μου και με παρακάλεσε με λυγμούς, όταν πάω να της κάνω ένα χατίρι. Μου διηγήθηκε επακριβώς που βρισκόταν το πατρικό της σε χωριό του πόντου. Μου εξήγησε με λεπτομέρεια τα χαρακτηριστικά του χωριού, τους δρόμους και μου προσδιόρισε με ακρίβεια τη θέση του σπιτιού. Μου είπε μόλις το βρω να ζητήσω απ’ τους Τούρκους που θα έμεναν πια εκεί να βρουν ένα κασελάκι, που είχε κρύψει σε συγκεκριμένο σημείο του παλιού αρχοντικού. Μου περιέγραψε πλήρως το κασελάκι και το τι περιείχε μέσα. Ασημικά, παλιά κοσμήματα, λίρες κλπ, ένα μικρό θησαυρό δλδ. Μου είπε να τα αφήσω στους Τούρκους για αμοιβή με προϋπόθεση να μου δώσουν ένα κρεμαστό σταυρό που είχε μέσα το κασελάκι. Αυτός ο σταυρός ήταν ο βαφτιστικός του μικρού παιδιού της που το έχασε κατά τη γενοκτονία. Αυτή είχε γλιτώσει. Είχε γλιτώσει μόνο τη ζωή της γιατί η χαροκαμένη ψυχή της μόνο ο Θεός γνωρίζει πως πέρασε μέσα στις πικρές αναμνήσεις εδώ στην Ελλάδα.
Έσβησε τα παρακαλητά της μέσα στα δάκρυα και της υποσχέθηκα να κάνω ότι θα περνούσε απ’ το χέρι μου, αλλά μέσα μου δεν είχα πολλές ελπίδες. Πράγματι έκανα το ταξίδι, έκανα ότι επιθυμούσα για τον εαυτό μου και μετά κατευθύνθηκα για το χωριό της θείας μου. Η περιγραφή του ήταν τόσο λεπτομερής που βρήκα το σπίτι πολύ εύκολα. Παλιό λιθόκτιστο δίπατο αρχοντικό. Χτύπησα την πόρτα και μου άνοιξε ένας Τούρκος λίγο μικρότερος σε ηλικία από εμένα. Ευτυχώς ήξερε άπταιστα αγγλικά γιατί ετύγχανε σεβαστό πρόσωπο της δημόσιας διοίκησης της περιοχής με μεγάλο αξίωμα (Νομάρχης;) και μπορούσαμε να συνεννοηθούμε πολύ άνετα. Του διηγήθηκα με λεπτομέρεια ότι μου είχε πει η θεία μου. Για μια στιγμή ταράχθηκε και μετά μου είπε αποφασιστικά. Κοίτα να δεις, τώρα καλύτερα να φύγεις γιατί υπάρχουν και άλλοι ομοεθνείς μου στο σπίτι και δε μπορώ να μιλήσω ελεύθερα. Ξαναέλα το απόγευμα την τάδε ώρα που θα είμαι μόνος να τα πούμε καλύτερα. Πράγματι έκανα όπως μου είπε και όταν ξαναπήγα με υποδέχθηκε μέσα στο σπίτι πια. Αφού ήπιαμε τον καφέ χωρίς να μιλήσει έφυγε απ΄ το δωμάτιο υποδοχής και σε λίγο ξαναγύρισε κρατώντας στα χέρια του το κασελάκι της θείας μου. Κυριολεκτικά μου έπεσε το φλιτζάνι του καφέ απ’ τα χέρια
-Ώστε το βρήκατε ήδη, ψέλλισα σαστισμένος.
-Ναι, εδώ και πολλά χρόνια από τότε που είμαι σε αυτό το σπίτι. Πάρε το. Πιστεύω ότι σου ανήκει, πρόσθεσε.
-Μα δεν το θέλω, είπα διστακτικά. Μόνο το σταυρουδάκι θέλω. Αυτό μόνο ζήτησε η θεία μου. Σας παρακαλώ κρατήστε όλα τα υπόλοιπα.
-Κοίτα να δεις, είπε θυμωμένα. Θα κάνεις αυτό που σου λέω. ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΜΟΥ. Τόσα χρόνια τα φύλαγα μέχρι που ήρθες εσύ. Στη θεία σου ανήκουν. Να της τα πάς.
-Μα, το σταυρουδάκι…ψέλλισα φοβισμένα
Τότε με μια κίνηση άνοιξε το πουκάμισό του και φάνηκε κρεμασμένο στο λαιμό του το…σταυρουδάκι.
-Αυτό δε μπορώ να στο δώσω. Δε μπορώ, γιατί είναι δικό μου
Πραγματικά ζαλίστηκα. Δεν καταλάβαινα τι εννοούσε.
-Είναι δικό μου. Ακούς; Είπε δυνατά.
Είναι δικό μου, γιατί εγώ είμαι το παιδί που έχασε η θεία σου πριν σαράντα χρόνια.
Έμεινα να τον κοιτώ με ανοιχτό το στόμα. Βούρκωσα. Ήταν ο χαμένος μου ξάδερφος. Έπεσα στην αγκαλιά του και τον έσφιξα. Έκλαιγα με αναφιλητά. Το ίδιο και αυτός.
Όταν συνήλθαμε μου είπε. Δεν ήξερα ότι η μητέρα μου έζησε. Έμεινα πίσω. Άλλοι Τούρκοι πήρανε το σπίτι και με μεγαλώσανε σαν παιδί τους. Τώρα είναι πεθαμένοι. Έχω την δικιά μου οικογένεια εδώ πια.
Του ζήτησα να με ακολουθήσει στην Ελλάδα. Να δει τη μάνα του.
Αρνήθηκε
-Δε μπορώ να γυρίσω πια. Τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει. Είναι αξιωματικοί στον τουρκικό στρατό. Και σε υψηλές θέσεις. ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. (σημ απ’ τη συνέχεια της διήγησης θα φανεί ότι σε αυτό το σημείο ψευδόταν για να προφυλάξει τα παιδιά του)
Αν φύγω στην Ελλάδα τα παιδιά μου μπορεί να πάθουν κακό εδώ. Δεν πρέπει να έχω καμία σχέση με την Ελλάδα.
Επέμενα και τον παρακάλεσα να έρθει τουλάχιστον ένα ταξίδι σαν τουρίστας και να επωφεληθεί για να δει τη μάνα του και του άλλους συγγενείς του.
-Δε γίνεται, μου απάντησε. Για να καταλάβεις εδώ έχω μεγάλη δημόσια θέση. ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΕΔΩ. ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΕΧΩ. ΜΕ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ. Αν πάω στην Ελλάδα θα δώσω στόχο ότι κάτι συμβαίνει και θα κινδυνέψουν και άλλοι. (Σημ. Από αυτό το σημείο φαίνεται, ότι ταυτόχρονα με το αξίωμα που κατείχε στα Τούρκος ήταν και τοπικός ηγέτης των ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ. Το πιθανότερο ήταν και τα παιδιά του να το γνωρίζανε αλλά προφυλαγόντουσαν εξαιρετικά)
-Να δώσεις πολλά φιλιά στη μάνα μου. Να μη λυγίσει. Να κάνει υπομονή. Να της πεις ότι θα συναντηθούμε στην άνω Ιερουσαλήμ.
Αγκαλιαστήκαμε και πάλι και χωρίσαμε δακρυσμένοι.
Επέστρεψα στην Ελλάδα και έτρεξα αμέσως με το κασελάκι στη θεία μου για να της το δείξω και να της πω τα φοβερά νέα.
Αλλά τι δυσάρεστη έκπληξη με περίμενε. Οι συγγενείς μου, μου διηγηθήκανε, πως λίγο μετά την αναχώρησή μου για την Τουρκία η θεία μου άφησε την τελευταία της πνοή.
Ίσως ο καλός Θεός την πήρε κοντά του για να μην ακούσει ότι τόσα χρόνια ζούσε το παιδάκι της και αυτή δε μπορούσε να το έχει στην αγκαλιά της. Με αρκετά δάκρυα είχε ματώσει την καρδιά της, τόσο καιρό. Δε θα άντεχε να ακούσει κάτι τέτοιο…

2.) Ο ίδιος συνάδελφος μου διηγήθηκε και την παρακάτω μικρή ιστοριούλα:

Πριν λίγα χρόνια ένα γκρουπ απ’ το χωριό του (Μεσοποταμία Καστοριάς – προσφυγικό χωριό Ποντίων) πήγε ταξίδι – προσκύνημα στον Πόντο. Όταν έφτασαν με το λεωφορείο, έκαναν στάση σε ένα κεφαλοχώρι και πεζοί περιηγούνταν σε διάφορα σημεία, πλατείες με παλιά σπίτια, εκκλησίες κλπ. Φοβήθηκαν λίγο γιατί τους ακολουθούσε συνέχεια ένας γηραιός Τούρκος. Μάλιστα τους φώναζε κάτι στα Τουρκικά. Δεν καταλάβαιναν και υπέθεσαν πως τους προκαλούσε. Δεν απαντούσαν για να μη γίνει τίποτε. Πολλά μάτια ήταν καρφωμένα συνέχεια πάνω τους απ’ τα γύρω καφενεία.. Όταν πήγαν σε μια ερειπωμένη εκκλησία ο γέρο Τούρκος τους ακολούθησε, αλλά στεκόταν με σεβασμό τουλάχιστον μέσα στο ναό. Όταν βγήκαν τους ακολούθησε και συνέχιζε να τους επιτιμά δημόσια. Είχε και μια άγρια φυσιογνωμία που τους τρόμαζε πολύ. Έμειναν συνέχεια όλοι μαζί και μερικές γιαγιάδες σταυροκοπήθηκαν να μη χειροτερέψει η κατάσταση. Μα μόλις έγινε αυτό έμειναν έκπληκτοι, γιατί ο Τούρκος μετά μόνο τους ακολουθούσε χωρίς να φωνάζει πια. Αλλά η έκπληξη κορυφώθηκε και μετατράπηκε σε συγκίνηση όταν μπήκαν ξανά στο λεωφορείο για να φύγουν. Λίγο προτού κλείσει η πόρτα πετάχτηκε ξαφνικά μέσα ο γερο Τούρκος και τους είπε δακρυσμένος με γνήσια ποντιακή προφορά:
«ΕΣ ΤΗΝ ΕΥΚΗΝ ΤΗΣ ΠΑΝΑΪΑΣ» Μετά κατέβηκε γρήγορα. Το λεωφορείο έφυγε με τους συγκλονισμένους επιβάτες να κοιτούν προς τα πίσω καθώς χανόταν μέσα στη σκόνη η ηρωϊκή φιγούρα του γερο Πόντιου…

 

Ασφαλιστικά ταμεία.. υπάρχει λύση.. δεν χρειάζεται επανάσταση

Όλο το παιχνίδι του εκβιασμού του ελληνικού κράτους από το ΔΝΤ και την Ε.Ε. στηρίζεται στη δυνατότητα των ιμπεριαλιστών να εκβιάζουν τη συντριπτική μερίδα των Ελλήνων, που είναι οι μισθωτοί. Πώς τους εκβιάζουν; Με το ασφαλιστικό τους σύστημα. Με τη χρηματοδότηση αυτού του συστήματος. Αυτοί, οι οποίοι δήθεν έχουν τα χρήματα να δανείσουν στο κράτος-«χρηματοδότη» των ταμείων, το εκβιάζουν.

Έχοντας το ληστρικό κράτος – με τις κλοπές και τις ηλιθιότητές του – εξαντλήσει τα ασφαλιστικά ταμεία, εμφανίζεται τώρα σαν ο μοναδικός εγγυητής της ρευστότητάς τους. «Εγγυητής» …ο μπατίρης.!! «Εγγυητής» …αυτός, ο οποίος «ζει» πλέον με δανεικά και με ένα «έλλειμμα» το οποίο διαρκώς μεγαλώνει.
Αυτός ο άφραγκος παράγοντας του ασφαλιστικού είναι εκβιάσιμος από το ΔΝΤ και «παρασέρνει» και τα ασφαλιστικά ταμεία στον εκβιασμό. Τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία φυσιολογικά θα έπρεπε να ξεχειλίζουν από χρήμα.

Αυτό είναι το μέγα έγκλημα του κράτος απέναντι στην αχανή κοινωνική τάξη των εργαζομένων. Του άχρηστου κράτους της μεταπολίτευσης. Του κράτους, που «έφαγε» τα δικά του χρήματα και «έφαγε» και αυτά των άλλων. Τώρα, επειδή δήθεν είναι «εγγυητής», μιλάει τη γλώσσα της λογικής και καλεί τους εργαζόμενους να κάνουν θυσίες. Του «φταίει» που άλλαξαν οι ισορροπίες μεταξύ εργαζομένων και συνταξιούχων, του «φταίει» το προσδόκιμο όριο ζωής που αυξάνεται, του «φταίει» η παγκόσμια κρίση κλπ.. Του «φταίνε» όλα. Μόνον το ηλίθιο το κεφάλι των κυβερνώντων δεν φταίει.

Όλα αυτά είναι αθλιότητες και ψέματα. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας νέος εργαζόμενος να καταβάλει ασφαλιστικές εισφορές, τα ασφαλιστικά ταμεία θα έπρεπε να είναι σε θέση να καταβάλουν τις συντάξεις. Γιατί; Γιατί οι συνταξιούχοι έχουν ήδη καταβάλει τα χρήματα, τα οποία εισπράττουν. Τριανταπέντε χρόνια πλήρωναν εισφορές, για να εισπράξουν κατά μέσο όρο επτά χρόνια σύνταξης, σύμφωνα με το προσδόκιμο όριο ζωής. Το όριο, το οποίο εσχάτως ανακάλυψαν τα κρατικά κουτορνίθια.

Για τον καθένα απ’ αυτούς εικοσιοκτώ χρόνια εισφορών «εξατμίζονται» υπέρ πίστεως και πατρίδος και έχουν το θράσος κάποιοι ανεπάγγελτοι πολιτικοί να εμφανίζουν τους συνταξιούχους σαν «τσαμπατζήδες», οι οποίοι θέλουν να ζήσουν δημοσία δαπάνη. Δικά τους χρήματα εισπράττουν οι συνταξιούχοι και όχι τις εισφορές των εργαζομένων. Για να φτάσουμε στο σημείο να πληρώνονται σήμερα οι συνταξιούχοι από τέτοιες εισφορές, αυτό δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει. Είτε ότι κάποιος πονηρός τούς τα «έφαγε» τα χρήματα είτε ότι κάποιος ηλίθιος τούς τα «έχασε». Σε κάθε περίπτωση όμως τα χρήματα λείπουν και αυτό είναι το πρόβλημα.

Στο έλλειμμα αυτό στηρίζονται τώρα οι ιμπεριαλιστές και πιέζουν την Ελλάδα. Την εκβιάζουν, για να τη λεηλατήσουν, απειλώντας την με τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων. Ήδη «έκοψαν» τα κτήνη την 13η και την 14η σύνταξη ανθρώπων, οι οποίοι πλήρωναν μια ζωή τις πιο ακριβές εισφορές στην Ευρώπη, για να πάρουν τα «ψίχουλα» των 600 ευρώ, προκειμένου να επιβιώσουν στην πιο ακριβή αγορά της Ευρώπης.

Αυτή η περικοπή δεν είναι μόνον ανήθικη αλλά και παράνομη. Γιατί; Γιατί όλοι αυτοί εκ του πονηρού -και βέβαια εντελώς παρανόμως- θεωρούν ότι το κράτος είναι χρηματοδότης των ταμείων και σαν χρηματοδότης μπορεί να ρυθμίζει τις χρηματοδοτήσεις του με βάση τους όρους του ΔΝΤ. Αυτό είναι λάθος. Το κράτος είναι ΟΦΕΙΛΕΤΗΣ των ταμείων και όχι χρηματοδότης. Χρηματοδότες των ταμείων είναι οι εργοδότες και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Το κράτος είναι ένας γελοίος οφειλέτης, ο οποίος, επειδή αποδίδει σταδιακά τα χρέη του, «αυτοχρίσθηκε» «χρηματοδότης», χωρίς αυτό να περιγράφει την αλήθεια. ΟΦΕΙΛΕΤΗΣ ήταν και ΟΦΕΙΛΕΤΗΣ εξακολουθεί να είναι.

Ο οφειλέτης δεν αποφασίζει για τίποτε. Ο οφειλέτης δίνει αυτά που οφείλει και από εκεί και πέρα η διαχείριση των χρημάτων αυτών δεν ανήκει στην αρμοδιότητά του. Το κράτος, δηλαδή, δεν μπορεί να «κόψει» καμία σύνταξη του ιδιωτικού τομέα. Τα ταμεία -και άρα οι ασφαλισμένοι- θα αποφασίσουν τι θα κάνουν με τις συντάξεις τους. Το κράτος είναι υποχρεωμένο να ξεπληρώσει τα χρέη του απέναντι στα ταμεία και το τι θα κάνουν τα ταμεία από εκεί και πέρα είναι δικό τους θέμα. Το κράτος μόνον απέναντι στους υπαλλήλους του μπορεί να κάνει περικοπές.

Όμως, όπως βλέπουμε, ακόμα και αυτό το έγκλημα δεν τους φτάνει. Δεν τους φτάνει που έκοψαν συντάξεις από τους συνταξιούχους, αλλά αφήνουν την Ε.Ε. να πιέζει για κόψιμο του 13ου και 14ου μισθού των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Πιέζει και πάλι με τον ίδιο παράνομο τρόπο. Εκβιάζει αυτούς, οι οποίοι σήμερα εργάζονται, χρησιμοποιώντας και πάλι ως «μοχλό» πίεσης τα ασφαλιστικά ταμεία. Τους απειλεί ότι δεν θα έχουν συντάξεις, γιατί θα τους τις «φάνε» οι σημερινοί συνταξιούχοι.

Αυτό είναι το πιο πρόστυχο παιχνίδι του κράτους. Βάζει τους συνταξιούχους «απέναντι» στους σημερινούς εργαζόμενους, σαν να επρόκειτο για εχθρούς. Εμφανίζουν τους συνταξιούχους σαν τα «παράσιτα», τα οποία θα φάνε τις εισφορές των ενεργών εργαζομένων και άρα τις μελλοντικές συντάξεις τους. «Παράσιτα» αυτοί, οι οποίοι εργάζονταν μια ζωή και πλήρωναν εισφορές μια ζωή.

Όλη αυτή η παγίδα -γιατί περί τέτοιας πρόκειται- στηρίζεται στο γεγονός ότι υπάρχει άγνοια. Άγνοια σε όλα τα επίπεδα. Άγνοια σε θέματα καθαρά οικονομικά και άγνοια σε θέματα που αφορούν τις προθέσεις τόσο των κυβερνώντων όσο και των ιμπεριαλιστών.

Σ’ ό,τι αφορά το πρώτο συμβαίνει το εξής: Μπήκαμε στην τρίτη χιλιετία και ο κόσμος αγνοεί τις βασικότερες έννοιες της οικονομίας. Δεν κατανοεί τις διαφορές μεταξύ κεφαλαίου και πλούτου. Κεφάλαιο ΕΙΝΑΙ το υλικό ή άυλο μέσον, το οποίο ΠΑΡΑΓΕΙ διαρκώς πλούτο. Ένα χωράφι, ένα εργοστάσιο ή μια πατέντα, είναι κεφάλαιο. Το κεφάλαιο πάντα θα παράγει πλούτο ό,τι και να συμβαίνει στην οικονομία. Αντίθετα, ο πλούτος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ κεφάλαιο. Ο πλούτος συνδέεται με την έννοια του χρήματος. Το χρήμα είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει. Είτε έχει αξία είτε όχι. Το χρήμα αποτελεί από τη φύση του μια «σύμβαση», η οποία μπορεί να έχει νόημα και αξία και μπορεί επίσης και να τα χάσει καί τα δύο.

Μια οικονομική κρίση, για παράδειγμα, δεν θα μετατρέψει ένα χωράφι από γόνιμο σε άγονο, αλλά μπορεί να μετατρέψει τα χρήματα από πολύτιμα σε άχρηστα. Μια οικονομική κρίση δεν μειώνει τη δύναμη μιας βιομηχανικής πρέσας, αλλά μπορεί να μετατρέψει ένα χαρτονόμισμα σε φέιγ βολάν. Μια οικονομική κρίση δεν μπορεί να μειώσει την απόδοση της συνταγής ενός φαρμάκου, αλλά μπορεί να μετατρέψει μια δεσμίδα χαρτονομισμάτων σε καλό προσάναμμα για το τζάκι.

Τι θέλουμε να πούμε με όλα αυτά; Ότι δεν μπορείς μια ολόκληρη κοινωνική τάξη -και μάλιστα την πολυπληθέστερη στην κοινωνία- να τη διατηρείς εξαρτώμενη από ένα μέγεθος, το οποίο δεν είναι σταθερό. Ένα μέγεθος, του οποίου την αξία δεν ελέγχεις. Δεν είναι δυνατόν να συνδέεις την επιβίωσή της τάξης των εργαζομένων με το χρήμα, το οποίο μεταλλάσσεται τόσο απρόβλεπτα, που στο τέλος μπορεί να «εξατμιστεί» τελείως. Αυτό είναι κάτι, το οποίο συμβαίνει στις οικονομικές κρίσεις. Το χρήμα… που μπορεί να το μαζεύεις «ακριβό» για μια ολόκληρη ζωή και μια οικονομική κρίση να σου το μετατρέψει στην πιο φτηνή «ταπετσαρία».

Η καλύτερη διασφάλιση, δηλαδή, για την κοινωνική τάξη, της οποίας τα μέλη δεν διαθέτουν προσωπικό κεφάλαιο, είναι να της δοθεί συλλογικό κεφάλαιο. Όχι να της χαριστεί, εφόσον τέτοια ανάγκη δεν την έχει. Απλά τα άπειρα χρήματά της να μην αφήνονται και «λιμνάζουν» ως τέτοια και να απειλούνται. Να μην αφήνονται στο έλεος των πληθωρισμών και βέβαια στο έλεος των λαμογιών, οι οποίοι, για να πάρουν προμήθειες, τα μετατρέπουν σε «παράγωγα» και «τοξικά» προϊόντα.

Αυτή η «έκθεση» των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων στον κίνδυνο μιας πιθανής οικονομικής κρίσης μπορεί να οδηγήσει σε εθνική τραγωδία. Γιατί; Γιατί η οικονομία μπορεί να αποδέχεται το γεγονός ότι τα χρήματα μπορεί και να χαθούν, αλλά η κοινωνία δεν μπορεί να δεχθεί ότι μαζί τους μπορούν να χαθούν κι αυτοί, οι οποίοι τα έχουν ανάγκη για να επιβιώσουν. Τα χρήματα μπορεί να χάνονται, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού δεν μπορεί να «χαθεί» και μάλιστα όταν έχει προπληρώσει πολύ ακριβά την επιβίωσή του. Δεν μπορεί να αφεθεί η μεγαλύτερη κοινωνική τάξη της χώρας χωρίς σύνταξη ή υγειονομική περίθαλψη. Δεν μπορεί να αφεθεί απροστάτευτη και μάλιστα όταν τα έχει ακριβοπληρώσει καί τα δύο. Αυτά τα χρήματα πρέπει να γίνονται κεφάλαιο. Κεφάλαιο, το οποίο να αποδίδει κέρδη.

Κεφάλαιο, το οποίο από τη μία να προστατεύει τα χρήματα των ταμείων και από την άλλη να αποδίδει κέρδη, τα οποία θα διατηρούν τη ρευστότητά τους σε ένα μόνιμα καλό επίπεδο, χωρίς να υπάρχει εξάρτηση από τις εισφορές των νέων εργαζομένων. Εδώ βέβαια βρίσκεται και η τραγική ειρωνεία. Οι Έλληνες συνταξιούχοι, τους οποίους το κράτος σήμερα τους εμφανίζει σαν «παράσιτα», που ζουν εις βάρος των εργαζομένων, έχουν καταβάλει τόσα πολλά χρήματα, που θα μπορούσαν να έχουν ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία να δίνουν συντάξεις και στους επόμενους, χωρίς αυτοί να καταβάλουν καν εισφορές.

Ο αναγνώστης αρχίζει και σχηματίζει μια εικόνα στο μυαλό του. Εδώ βρίσκεται και το λεπτό σημείο των όσων θέλουμε να πούμε. Μιλάνε όλοι για ιδιωτικοποιήσεις και «λιγότερο» κράτος στην οικονομία. Αυτό είναι σωστό. Πουθενά στον κόσμο η «κρατική» οικονομία δεν λειτούργησε με έναν έστω ανεκτό τρόπο. Ο κρατισμός παντού εμφάνισε την ίδια παθογένεια.

Αυτήν την παθογένεια τη γνωρίζουν πολύ καλά οι Έλληνες, γιατί, την έχουν πληρώσει ποικιλοτρόπως. Διαφθορά, υποπαραγωγικότητα, δυσλειτουργία της οικονομίας, σκάνδαλα, προμήθειες κλπ.. Το κρατικό κεφάλαιο παντού έγινε καταφύγιο των άχρηστων, των τεμπέληδων, των ηλιθίων και των κλεφτών. Το κρατικό κεφάλαιο παντού έγινε «πάρκινγκ» κομματόσκυλων, για να μπορούν οι χαφιέδες πολιτικάντηδες να μονοπωλούν την εξουσία. Με τέτοιους εργαζόμενους στο δημόσιο κεφάλαιο όλα αυτά τα φαινόμενα σήψης ήταν αναπόφευκτα.

Εμείς δεν λέμε κάτι ανάλογο. Δεν λέμε επιστροφή στον άθλιο «κρατισμό». Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν είναι κράτος. Τα ασφαλιστικά ταμεία είναι ιδιωτικός τομέας, εφόσον αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των ασφαλισμένων τους και όχι τα γενικά συμφέροντα. Το να αποκτήσουν αυτά τα ταμεία τεράστιες ποσότητες του πρώην δημοσίου κεφαλαίου, δεν σημαίνει ότι υπάρχει κρατισμός. Κρατισμός υπάρχει, όταν αυτός, ο οποίος κατέχει το κεφάλαιο, είναι ο ίδιος που ελέγχει και τον νόμο. Κρατισμός υπάρχει, όταν αυτός, ο οποίος κλέβει, είναι συνάδερφος και άρα ίδιος με αυτόν που δικάζει. Κρατισμός υπάρχει, όταν αυτός, ο οποίος δεν εργάζεται, είναι συνάδερφος και άρα ίδιος με αυτόν που νομοθετεί για τα της εργασίας. Όταν αυτός, ο οποίος κατέχει το κεφάλαιο, δεν ελέγχει τον νόμο και τους μηχανισμούς ελέγχου των νόμων αυτών, δεν υπάρχει κρατισμός.

Αυτό λέμε εμείς. Θεωρούμε ότι ένα μεγάλο μέρος του σημερινού δημοσίου κεφαλαίου θα πρέπει να περάσει στην ιδιοκτησία του ιδιωτικού ΙΚΑ. Το κράτος χρωστάει στο ΙΚΑ και το κράτος είναι τυπικά ο ιδιοκτήτης αυτού του κεφαλαίου. Ειδικά για τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία, όπως είναι το ΙΚΑ, αυτό είναι και το απόλυτα δίκαιο. Γιατί; Γιατί το κράτος, που λέγεται Ελλάδα, στη λεηλασία κυρίως αυτού του ταμείου στηρίχτηκε για ν’ αναπτυχθεί.

Επί δεκαετίες το κράτος στην κυριολεξία έκλεβε τα αποθεματικά του ΙΚΑ. Στις «τσέπες» των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα έβαζε τα «χέρια» του τόσο για ν’ αναπτύξει το δημόσιο κεφάλαιο -και άρα να ισχυροποιήσει τη δική του εξουσία- όσο και για να «επιδοτήσει» τους κολλητούς του διαπλεκομένους επιχειρηματίες, προκειμένου κάποιοι κομματάρχες να μην χάνουν την επαφή τους με την εξουσία.

Με χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων των εργαζομένων αποκτήθηκε ή αναπτύχθηκε η δημόσια περιουσία. Με χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων των αδύναμων παρίσταναν τους ισχυρούς και τους μεγιστάνες τα λαμόγια όλων των ειδών. Με «δανεικά κι αγύριστα» στο ΙΚΑ έγινε ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ, τα ΕΛΠΕ κλπ.. Κλέφτες πολιτικοί υπόσχονταν στους εργαζομένους ανάπτυξη και τους έπαιρναν από τα ταμεία τους τα χρήματα, χωρίς όμως να δίνουν σ’ αυτά τα ταμεία έστω και ένα μικρό μέρος της ιδιοκτησίας του κεφαλαίου που δημιουργούσαν μέσω των χρημάτων αυτών. Στην πραγματικότητα ούτε καν τα χρήματά τους επέστρεφαν.

Τώρα όλοι αυτοί οι κρατικοδίαιτοι κηφήνες και για να σώσουν τα δικά τους προνόμια -και άρα τα δικά τους τομάρια- τα ξεπουλάνε όλα και αφήνουν τους εργαζόμενους στο έλεος του κάθε Τρισέ. Στο έλεος του κάθε τοκογλύφου, ο οποίος με τυπωμένα «χαρτάκια» θα αγοράσει την πατρίδα μας και το μέλλον των παιδιών μας.

ΤΑΜΕΙΑ

Τα ταμεία είναι πολύ εύκολο να σωθούν. Ένα απλό νομικό θέμα είναι. Ζούμε σε μια ευνομούμενη Πολιτεία και αποτελεί υποχρέωσή της να προστατεύει τους αδυνάτους από τις αρπακτικές διαθέσεις των πονηρών. Μέσα στα πλαίσια αυτών των υποχρεώσεών της υπάρχει ολόκληρη νομολογία, η οποία έχει ως στόχο να προστατεύσει τον αφελή πολίτη από τους όποιους πονηρούς περιφέρονται στην κοινωνία.

Κάτι ανάλογο μπορεί να εφαρμοστεί και στην περίπτωση κατά την οποία η έννοια της αφέλειας δεν αφορά μόνον έναν απλό πολίτη αλλά και μηχανισμούς, οι οποίοι μπορούν να πέσουν θύματα μιας τέτοιας αφέλειας. Μηχανισμούς, όπως είναι ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός. Μάλιστα στην περίπτωση αυτήν τα πράγματα είναι ακόμα πιο ξεκάθαρα, γιατί ο έχων την ανάγκη της προστασίας δεν είναι απλά αφελής αλλά πραγματικά ηλίθιος.
Οι ηλίθιοι έχουν ανάγκη της προστασίας της Πολιτείας και αυτό προβλέπεται από τον νόμο. Στη θέση του ηλιθίου απλά βάζεις το κράτος. Γιατί το λέμε ηλίθιο; Γιατί αυτή είναι η συμπεριφορά του. Κάποιοι κρατικοί υπάλληλοι διαφθείρονται, για να δίνουν στο κράτος αυτά τα χαρακτηριστικά.

Θα αναλύσουμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα, για να καταλάβει ο αναγνώστης σε τι περίπου αναφερόμαστε.

ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ

Όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε για παράδειγμα γνώση της έννοιας της αντιπαροχής. Κάποιος έχει ένα οικόπεδο και καλεί έναν εργολάβο να το χτίσει. Εξ’ αρχής καθορίζονται τα ποσοστά της αντιπαροχής. Ο καθένας βάζει ό,τι μπορεί σ’ αυτόν τον «συνεταιρισμό» και ξεκινάνε την οικοδομική δραστηριότητά τους. Ο ένας βάζει το οικόπεδο και ο άλλος βάζει τα χρήματα της κατασκευής. Στο τέλος μοιράζονται τα διαμερίσματα. Ακόμα και ο πιο αφελής πολίτης αυτό το κατανοεί και μπορεί να το δρομολογήσει. Ο πιο βλάκας να είσαι, γνωρίζεις πώς γίνεται μια τέτοια μοιρασιά.

Υπάρχει άνθρωπος που να έχει οικόπεδο, να βάζει τα χρήματα για την κατασκευή και στο τέλος να την παραδίδει ατόφια στον εργολάβο; Να βάζει το οικόπεδο, να βάζει τις αποταμιεύσεις του, να βάζει τις επιδοτήσεις που δικαιούται και στο τέλος να παραδίδει τα πάντα στον εργολάβο; Όχι βέβαια. Αυτό μπορεί να το κάνει μόνον ένας ηλίθιος. Αυτό έγινε στην περίπτωση της Αττικής Οδού. Στη θέση του ηλιθίου βάλτε το κράτος και στη θέση του πονηρού εργολάβου τον Μπόμπολα.

Το κράτος έβαλε την αμύθητης αξίας γη πάνω στην οποία αναπτύχθηκε το κολοσσιαίο έργο. Το κράτος έβαλε χρήματα από το ταμείο του και ταυτόχρονα συγχρηματοδοτήθηκε από την ΕΕ ως κράτος, που δικαιούται επιδότηση για την ανάπτυξή του. Ο Μπόμπολας προφανώς έβαλε μόνον την ομορφιά του. Στο τέλος -και ως δια μαγείας- το έργο πήγε εξ’ ολοκλήρου στον Μπόμπολα. Ένα έργο, το οποίο αποδίδει περίπου ένα εκατομμύριο ευρώ ημερησίως. Πάνω από 350 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο.

Τι προτείνουμε; Να τεθεί σε ισχύ ο νόμος. Να πάει ένας εισαγγελέας και να μελετήσει την ύποπτη δοσοληψία. Να εντοπίσει τον ηλίθιο και να τον ξεχωρίσει από τον πονηρό. Από εκεί και πέρα να τεθεί σε εφαρμογή ο νόμος. Οι κρατικοί υπάλληλοι, που έδωσαν -προφανώς έπ’ αμοιβή- στο κράτος χαρακτηριστικά ηλιθίου, να πάνε φυλακή για απιστία προς το δημόσιο και μαζί μ’ αυτούς να πάνε φυλακή και οι πονηροί εργολάβοι. Από εκεί και πέρα να παραδοθεί το έργο σ’ αυτούς που ανήκει.

Σε ποιους ανήκει; Αυτό είναι το όλο θέμα. Να αποδοθεί με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην υπάρχει περίπτωση επανάληψης των ιδίων φαινομένων. Το κράτος έχει χρέη απέναντι στα ασφαλιστικά ταμεία. Τεράστια χρέη. Με δεδομένο το παρελθόν ηλιθιότητας που το διακρίνει, θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως τέτοιο. Από τη στιγμή που έχει χρέη και ταυτόχρονα έχει και παρελθόν ηλιθιότητας, το έργο πρέπει να πάει απ’ ευθείας στους δανειστές του. Μια Αττική Οδός στην ιδιοκτησία του ΙΚΑ σημαίνει πάνω από 350 εκατομμύρια ευρώ στα ταμεία του ετησίως. Αυτό είναι μια καλή «ένεση» θεραπείας για ένα ταμείο με το μέγεθος και τις υποχρεώσεις του ΙΚΑ.

ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

Ακριβώς όμοια περίπτωση με την Αττική Οδό είναι το αεροδρόμιο της Αθήνας. Και σ’ αυτήν την περίπτωση το κεφάλαιο «ομορφιά» αναδεικνύεται σαν το κορυφαίο. Προφανώς οι Γερμανοί έβαλαν μόνον την «ομορφιά» τους και πήραν την κυριότητά του. Όλα τα υπόλοιπα τα έβαλε το ελληνικό κράτος. Αυτό έβαλε την αμύθητης αξίας γη πάνω στην οποία έγιναν οι εγκαταστάσεις του. Αυτό έβαλε χρήματα από το δημόσιο ταμείο. Αυτό έβαλε τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, που δικαιούνταν ως κράτος. Επειδή όλα αυτά δεν έφταναν, το κράτος έβαλε και την κρατική Ολυμπιακή, για να του δώσει επιπλέον «αέρα» βιωσιμότητας. Από τα δυόμισι (2,5) δισεκατομμύρια, που πλήρωνε η Ολυμπιακή ενοίκιο στο Ελληνικό, έφτασε στα είκοσι τρία (23) δις ενοίκιο στο Ελευθέριος Βενιζέλος.

Τα πράγματα είναι ακόμα πιο τραγικά, αν σκεφτεί κάποιος ότι το αεροδρόμιο Αθηνών είναι το κεντρικό της χώρας και οι ιδιοκτήτες του αλλοδαποί. Γιατί; Γιατί στην περίπτωση αυτήν θα μπορούσε να υπάρχει συνεταιρισμός, χωρίς το κράτος να βάλει ούτε μία δραχμή. Από τη στιγμή που το κράτος δίνει την άδεια σε κάποιον ξένο να κατασκευάσει -σε αγορασμένη από τον ίδιο γη και με δικά του χρήματα και τεχνικά μέσα- αεροδρόμιο, μπορεί να είναι μεγαλοσυνέταιρος, χωρίς να βάλει τίποτε άλλο.

Αυτό συμβαίνει πάντοτε, γιατί το κράτος βάζει τον «αέρα». Τον «αέρα» των εθνικών του αναγκών και άρα τη σίγουρη οικονομική απόδοση σε μια δεδομένη αγορά με δεδομένες ανάγκες. Τον «αέρα» της στρατηγικής θέσης της χώρας. Τον «αέρα» της οικονομικής της ανάπτυξης. Τον «αέρα» της ιστορίας της χώρας. Τον «αέρα» της τουριστικής της δραστηριότητας. Τον «αέρα» της ασφάλειας. Όλα αυτά είναι κεφάλαιο, το οποίο το βάζει το κράτος και μόνον που δίνει την άδεια για μια τέτοια επένδυση. Είναι κεφάλαιο, το οποίο έχει πληρωθεί προκαταβολικά από το κράτος. Για τον λόγο αυτόν η ίδια η άδεια είναι πιο ακριβή από το οικόπεδο και από τα χρήματα μαζί.

Η άδεια εξασφαλίζει όλα όσα δελεάζουν κάποιον επενδυτή. Αυτή εξασφαλίζει όλα αυτά τα οποία τον φέρνουν στην Ελλάδα και δεν τον στέλνουν στο Αζερμπαϊτζάν για παράδειγμα. Στην περίπτωσή μας όχι μόνον δεν έγινε αυτό, αλλά το ελληνικό κράτος έβαλε τα πάντα. Την άδεια την έδωσε σαν να επρόκειτο για ένα ασήμαντο γραφειοκρατικό καπρίτσιο και έβαλε και όλα τα υπόλοιπα χωρίς διαμαρτυρία. Αυτό είναι παγκόσμιο ρεκόρ, το οποίο δεν μπορούν να το καταρρίψουν ούτε αφρικανικές «Μπανανίες». Εκείνες τουλάχιστον, ελλείψει χρημάτων και τεχνικών μέσων, απαλλάσσονται από την υποχρέωση της χρηματοδότησης και της κατασκευής.

Αυτά τα «λίγα» έβαλε το ελληνικό κράτος. ΟΛΑ τα υπόλοιπα τα έβαλαν οι Γερμανοί και προφανώς γι’ αυτόν τον λόγο πήραν το αεροδρόμιο στην κατοχή τους. Επειδή όμως εμείς δεν βλέπουμε τι μπορεί να έβαλαν, εικάζουμε ότι έβαλαν την ΟΜΟΡΦΙΑ τους. Εκτός βέβαια αν είμαστε κατακτημένη χώρα και δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα. Τέτοιου είδους αποικιοκρατικές συμφωνίες μπορεί να υπογράψει ένα κράτος μόνον με έναν Χίτλερ πάνω από το κεφάλι του. Συμβαίνει μήπως αυτό και δεν το έχουμε αντιληφθεί;

Αυτό, το οποίο πρέπει να γίνει τώρα, είναι να πάει ένας εισαγγελέας και να δει το πόσο «αξιολογήθηκε» αυτή η γερμανική ΟΜΟΡΦΙΑ. Να δει ποιοι κρατικοί υπάλληλοι ήταν «μειωμένης» αντίληψης και έδωσαν στο κράτος τα χαρακτηριστικά του ηλιθίου. Να δει ποιοι ήταν οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι. Να ελέγξει τα «πόθεν έσχες» τους και να τους στείλει κατ’ ευθείαν στη φυλακή. Δυστυχώς για κάποιους αξιωματούχους του πρόσφατου παρελθόντος ο χρόνος και η λήθη δεν μπορούν να τους βοηθήσουν. Υπάρχουν έγγραφα και υπογραφές, που πάντα θα «θυμίζουν» ποιοι ήταν αυτοί οι οποίοι διέπραξαν τα εγκλήματα.

Από εκεί και πέρα -και με βάση τα δεδομένα της νομοθεσίας- να θεωρηθεί η πράξη σύμβασης του αεροδρομίου άκυρη και να επιστρέψει το αεροδρόμιο σ’ αυτούς που ανήκει και άρα στους Έλληνες. Να προστεθεί ως επιχείρηση στα ασφαλιστικά ταμεία. Το κράτος χρωστάει στα ταμεία και έχει ένα «παρελθόν» ηλιθιότητας, που δεν του επιτρέπει να διεκδικεί τίποτε από αυτά που έτσι κι αλλιώς τα είχε «χαρίσει».

ΔΙΥΛΙΣΤΗΡΙΑ

Επόμενη περίπτωση, στην οποία πρέπει να ισχύσει ο ίδιος νόμος, είναι τα ΕΛΠΕ. Μόνον το κράτος μπορεί να σπάει τα ρεκόρ ηλιθιότητας που θέτει το ίδιο. Μόνον το κράτος μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του. Ποιος πολίτης, αφού θα επένδυε τεράστια ποσά, για να γίνει απόλυτα ανταγωνιστικός και αφού θα ήταν έτοιμος να κατατροπώσει τον ανταγωνισμό του, θα πήγαινε να παραδοθεί αυτοβούλως σ’ αυτόν; Ποιος δηλαδή θα είχε την ευφυΐα να επενδύσει δισεκατομμύρια σε νέα τεχνολογία και ταυτόχρονα θα ήταν τόσο βλάκας, ώστε μετά την απόλυτη επικράτησή του, να πάει και να παραδοθεί στους ανταγωνιστές του;

Μόνον το ελληνικό κράτος μπορούσε να το κάνει αυτό. Αυτό έκανε στην περίπτωση των ΕΛΠΕ. Αφού επένδυσε τεράστια ποσά για την ευθυγράμμισή τους με την νέα τεχνολογία καυσίμων και ακριβώς τη στιγμή που ήταν έτοιμο να «σαρώσει» την αγορά, πήγε και παραδόθηκε στον Λάτση. Τον Λάτση, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης της «πεθαμένης» Πετρόλα. Μιας εταιρείας, η οποία δεν επένδυσε ούτε μία δραχμή στην νέα τεχνολογία καυσίμων και ουσιαστικά δεν υπήρχε στην αγορά. Μιας εταιρείας, που απλά βαστούσε κάποιες εγκαταστάσεις διύλισης ανενεργές, λόγω ξεπερασμένης και άρα ακατάλληλης τεχνολογίας και στην ουσία λειτουργούσε αποκλειστικά ως χώρος αποθήκευσης καυσίμων.

Όπως και στην περίπτωση του Μπόμπολα έτσι και στην περίπτωση του Λάτση ο «συνέταιρος» του κράτους προφανώς έβαλε μόνον την «ομορφιά» του ως κεφάλαιο. Πήγαν τα τεράστια και υπερσύγχρονα ΕΛΠΕ και συγχωνεύτηκαν με μια «πεθαμένη» εταιρεία. Με το «καλημέρα» και χωρίς να βάλει μία δραχμή ο Λάτσης απέκτησε το 30% μιας από τις πιο ανταγωνιστικές εταιρείες διύλισης πετρελαίου στον κόσμο.

Χωρίς κανένα κόστος απέκτησε το 30% του μετοχικού της κεφαλαίου και δυσανάλογα μεγάλο μερίδιο στη διοίκησή της. Από εκεί και πέρα υπήρχε γι’ αυτόν και η option (επιλογή) για τη σταδιακή εξαγορά της. Με χρήματα, δηλαδή, τα οποία θα προκύψουν από τα ίδια τα κέρδη των ΕΛΠΕ, ο Λάτσης θα «φάει» την εταιρεία, χωρίς να ξοδέψει ούτε μία δραχμή.

Με βάση τον νόμο θα πρέπει και εκεί να πάει ένας εισαγγελέας. Και πάλι θα πρέπει να παίξει το παιχνίδι …»βρείτε τον ηλίθιο». Να βρει ποιοι ήταν οι κρατικοί υπάλληλοι, οι οποίοι έδωσαν χαρακτηριστικά ηλιθίου στο κράτος και να τους κλείσει όλους φυλακή. Στη συνέχεια να κυνηγήσει τον ίδιο τον Λάτση με τον ίδιο στόχο. Να πάνε φυλακή αυτοί, οι οποίοι λεηλάτησαν το κράτος. Να σαπίσουν στη φυλακή. Από εκεί και πέρα το μερίδιο του Λάτση να το αποδώσει σ’ αυτούς στους οποίους χρωστάει το κράτος και άρα στα ασφαλιστικά ταμεία.

ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Υπάρχει πολίτης με τεράστια ρευστότητα, ο οποίος να «δανείζει» δωρεάν τα χρήματά του σε τοκογλύφους, για να τα εκμεταλλεύονται; Πολίτης οικονομικά τόσο δυνατός και ταυτόχρονα τόσο ηλίθιος; Πολίτης, που να γνωρίζει ότι με τα δικά του χρήματα κάποιοι γίνονται αμύθητα πλούσιοι και αυτός βρίσκεται κάτω από το επίπεδο του πληθωρισμού και άρα χάνει; Μόνον ένας ηλίθιος μπορεί να το κάνει αυτό και τέτοιοι δεν υπάρχουν. Υπάρχει όμως το ελληνικό κράτος, που βάζει τα «γυαλιά» σε όλους τους ηλίθιους μαζί.

Τι θέλουμε να πούμε; Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι αυτή, η οποία υποτίθεται ότι ελέγχει την τραπεζική αγορά. Είναι το ίδιο το κράτος. Αυτή είναι εκείνη, που καθορίζει τα επιτόκια της αγοράς και άρα αυτή είναι εκείνη, που ορίζει το επίπεδο της νόμιμης «τοκογλυφίας». Γνωρίζει δηλαδή καλύτερα από τον καθένα τι συμβαίνει στην αγορά και ως εκ τούτου δεν έχει ούτε θεωρητικά το άλλοθι της άγνοιας. Ταυτόχρονα η Τράπεζα της Ελλάδος είναι αυτή, η οποία διαχειρίζεται τα αποθεματικά των ταμείων. Πόσο ηλίθιο μπορεί να είναι το κράτος, όταν το ίδιο είναι αυτό που καθορίζει τα επιτόκια της νόμιμης «τοκογλυφίας» και ταυτόχρονα είναι το ίδιο που δίνει τα χρήματά του «τζάμπα» στους τραπεζίτες να κερδοσκοπούν;

Πόσο ηλίθιος μπορεί να είναι κάποιος, όταν ο ίδιος ορίζει για παράδειγμα τα επιτόκια στο αισχρό 25% και ο ίδιος δανείζει με επιτόκιο κάτω από το επίπεδο του πληθωρισμού; Αυτό συνέβη με τις δήθεν ιδιωτικές ελληνικές τράπεζες στην εποχή που αυτές ιδρύθηκαν. Όλα τα έκαναν «τζάμπα».

Κερδοσκόπησαν εις βάρος του λαού με χρήματα του ίδιου του λαού. Με «φτηνά» χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων έδιναν «πανάκριβα» δάνεια. «Φτωχοδιάβολοι» ήταν οι περισσότεροι και όσοι δεν ήταν τέτοιοι δεν έβαλαν ούτε μία δραχμή από την τσέπη τους. Το κράτος τούς έκανε πλούσιους με χρήματα των Ελλήνων. Όπως και στις άλλες περιπτώσεις έτσι και σ’ αυτήν προτείνουμε τα ίδια.

Προτείνουμε να πάει ένας εισαγγελέας και να μελετήσει τη διαφορά των επιτοκίων εκείνης της εποχής. Να μελετήσει τη διαφορά στα επιτόκια με τα οποία δανείζονταν χρήματα οι πολίτες από τις τράπεζες σε σχέση με τα επιτόκια που δανείζονταν οι τράπεζες -από την Τράπεζα της Ελλάδος- τα χρήματα των πολιτών. Να εντοπίσει τον ηλίθιο και να τον ξεχωρίσει από τον πονηρό τοκογλύφο. Από εκεί και πέρα ό,τι λέει ο νόμος. Οι κρατικοί υπάλληλοι, που έδωσαν στο κράτος τα χαρακτηριστικά του ηλιθίου, να πάνε φυλακή. Μαζί μ’ αυτούς στα ίδια ακριβώς κελιά και οι τοκογλύφοι, που τους πλήρωσαν για να επωφεληθούν.

Και πάλι, εξαιτίας του παρελθόντος του -και εξαιτίας των χρεών του- θεωρούμε ότι το κράτος δεν πρέπει να ανακτήσει την περιουσία αυτήν. Δεν είναι άξιο να διαχειρίζεται μια περιουσία που την κατείχε και όχι απλά την κακοδιαχειρίστηκε, αλλά τη χάρισε στην κυριολεξία. Αυτή η τεράστια περιουσία να πάει κατ’ ευθείαν στα ταμεία. Τα χρήματα, που πήραν οι τράπεζες, καθώς και τα κέρδη αυτών των χρημάτων, να αποδοθούν σ’ αυτούς που ανήκουν. Αυτοί είναι τα ασφαλιστικά ταμεία.

ΟΤΕ και ΔΕΗ

Δύο από τις πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις στην Ελλάδα -και από τις καλύτερες στο είδος τους στον κόσμο- είναι ο ΟΤΕ και η ΔΕΗ. Το άθλιο κράτος των προδοτών επέτρεψε σε ξένους να λεηλατήσουν το «στέμμα» του δημόσιου κεφαλαίου και αυτές οι εταιρείες ήταν από τα βασικά του «πετράδια». Αυτό το «πουλημένο» κράτος ξεκίνησε από τον ΟΤΕ και σε λίγο διάστημα θα παραδώσει και τη ΔΕΗ σαν «λεία» στους ξένους ιμπεριαλιστές.

Η ειρωνεία είναι ότι στην πραγματικότητα ξεπουλάει αμύθητης αξίας κεφάλαιο, χωρίς να βάζει στα ταμεία του ούτε ένα ευρώ. Δεν έχει ούτε το στοιχειώδες κέρδος ενός κοινού πωλητή. Ενός κοινού βλάκα, ο οποίος πουλά ένα περιουσιακό του στοιχείο. Το κράτος αναλαμβάνει τις πανάκριβες «εξυγιάνσεις» και τα επίσης πανάκριβα συνταξιοδοτικά προγράμματα των υπεράριθμων υπαλλήλων των εταιρειών αυτών, προκειμένου να τις «πουλήσει» χωρίς «φορτία». Στο τέλος χάνει εταιρείες τεράστιας αξίας και αντί να έχει κέρδος έχει ζημιά. Μιλάμε για τεράστια ρεκόρ ηλιθιότητας.

Αν εξετάσει κάποιος την περίπτωση του ΟΤΕ, θα καταλάβει τι σημαίνει προδοσία. Ο πάμπλουτος κρατικός ΟΤΕ έπεσε θύμα των διαχειριστών του και στο τέλος «χάθηκε» για τον ελληνικό λαό. Με δικά του χρήματα ο ΟΤΕ έκανε πλούσιους τους Γερμανούς προμηθευτές του και στο τέλος με αυτά τα χρήματα οι Γερμανοί τον αγόρασαν. Πρώτα έγιναν πλούσιοι με χρήματα του ΟΤΕ και κατόπιν, ως πλούσιοι, πήγαν και τον αγόρασαν σ’ ένα μεγάλο μέρος του.

Τώρα δεν τους αρκεί το ποσοστό που κατέχουν και εξακολουθούν να παίζουν παιχνίδια εις βάρος του. Τι θα πει παιχνίδια; Σαν αυτά που έπαιζε ο «δημοφιλής» Αλογοσκούφης. Ο μέγας οικονομολόγος. Ο «επιστήμονας», ο οποίος ανέτρεψε τη λογική της αγοραπωλησίας στην οικονομική ιστορία. Ο άνθρωπος, ο οποίος τολμά να παριστάνει τον καθηγητή σε οικονομικό πανεπιστήμιο, ενώ δεν του αξίζει θέση ούτε πίσω από πάγκο γύφτου.

Ο πρώτος πωλητής στην ιστορία της ελεύθερης αγοράς, ο οποίος ενδιαφερόταν για το «δίκιο» του αγοραστή. Ο αδιάφορος πωλητής, ο οποίος πουλούσε φτηνά, γιατί ο αγοραστής ήταν αυτός που «καιγόταν» ν’ αγοράσει. Ο υπουργός οικονομικών, ο οποίος πουλούσε «βιαστικά» και «φτηνά», γιατί οι Γερμανοί βιάζονταν και οι ίδιοι δεν ήθελαν να ξοδευτούν. Από τότε -με τον Αλογοσκούφη- μέχρι σήμερα οι Γερμανοί «παίζουν» ένα ύπουλο παιχνίδι εις βάρος του ΟΤΕ. Ενώ ο ΟΤΕ έχει τεράστια αξία, αυτή η «αξία» δεν αποτυπώνεται στις μετοχές του.

Κάποιοι δηλαδή παίζουν χρηματιστηριακά παιχνίδια και διατηρούν τις μετοχές του ΟΤΕ σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Γιατί; Για να μπορέσουν να τον αγοράσουν στην ξεφτίλα. Γιατί πώς διαφορετικά θα πουλήσεις μια εταιρεία, η οποία έχει κέρδη 2,156 δις ευρώ το 2009; Πόσο μπορεί να αξίζει μια τέτοια εταιρεία, που παράγει τόνους «ζεστού» χρήματος; Πόσο μπορεί να αξίζει μια εταιρεία, που από τη φύση της δεν μπορεί να χάσει την απόλυτη πρωτοκαθεδρία στην αγορά; Εκεί βρίσκεται το ύπουλο παιχνίδι των Γερμανών. Όταν το κράτος θα πάει να πουλήσει τις μετοχές του στη δήθεν «ελεύθερη» αγορά, θα πουλήσει σε τιμές που έχουν προσδιορίσει από μόνοι τους οι Γερμανοί …όσο τους συμφέρει.

3,3 δις έχει αποτιμηθεί χρηματιστηριακά η συνολική αξία του ΟΤΕ, όταν τα ετήσια κέρδη του είναι 2,156 δις. Οι άθλιοι ιμπεριαλιστές με τα κέρδη ενός ή δύο ετών θέλουν να κάνουν απόσβεση αγοράς. Με μια εγγυητική θα τον αγοράσουν. Με τα 3 λεπτά του ευρώ, που μπορεί να κοστίζει μια εγγυητική. Θα την καταθέσουν σε μια τράπεζα και μετά από έναν χρόνο ο ΟΤΕ θα ξεπληρωθεί μόνος του από τα δικά του κέρδη. Θα ξεπληρωθεί η αγορά τους και κατόπιν θα πάνε και θα σκίσουν το άχρηστο «χαρτάκι». Αυτό, το οποίο οι Έλληνες δημιούργησαν με άπειρο κόστος και πόνο, στην πραγματικότητα θα πουληθεί για 3 λεπτά του ευρώ. Αυτό είναι και το «σωστό»… όπως μας είχε πει κάποτε και ο διαβόητος Αλογοσκούφης. Αν αυτό δεν είναι προδοσία, τότε τι είναι προδοσία; Αν ο Αλογοσκούφης δεν είναι εγκληματίας, τότε ποιος είναι;
Ρωτάμε λοιπόν εμείς. Αυτήν τη στιγμή τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν κάποια δεκάδες δις στην Τράπεζα της Ελλάδας. Χρήματα, τα οποία λιμνάζουν και καθημερινά χάνουν αξία. Γιατί δεν μπαίνουν «σφήνα» ν’ αποκτήσουν το κρατικό μερίδιο του ΟΤΕ με τις τρέχουσες τιμές; Ακόμα και να μην τον αγοράσουν, θα αναγκάσουν τους Γερμανούς να «αιμορραγήσουν», αν θέλουν να εξαγοράσουν το κομμάτι που τους λείπει. Σε κάθε περίπτωση κέρδος θα έχει το κράτος, αν εμφανιστεί νέος υποψήφιος αγοραστής. Γιατί δεν κάνουν το ίδιο με τη ΔΕΗ;

Άλλο «κτήνος» κερδοφορίας.!! Τη ΔΕΗ την αφήνουν σήμερα στο έλεος των προμηθευτών της, ώστε με δικά της χρήματα να πάνε μετά και να την αγοράσουν τζάμπα. Κι αυτήν θέλουν να την αγοράσουν με 3 λεπτά του ευρώ. Με ένα απλό «χαρτάκι», που θα κατατεθεί σε μια τράπεζα. Μια εταιρεία, η οποία πέρσι είχε κέρδη 1,677 δις ευρώ, θέλουν κάποιοι να την αγοράσουν για 3 δις ευρώ. Εδώ κάτι περίεργο συμβαίνει …δεν εξηγείται διαφορετικά. Οι Οστρογότθοι μάλλον είναι πολύ «έξυπνοι» και εμείς οι Βαλκάνιοι είμαστε πολύ «βλάκες».

Ας μπουν τα ασφαλιστικά ταμεία στις λίστες των υποψηφίων αγοραστών και μνηστήρων της. Όποιος θέλει να την αγοράσει, θα πρέπει να πλειοδοτήσει σε σχέση με τα ασφαλιστικά ταμεία. 1,677 δις ευρώ είχε κέρδος η ΔΕΗ το 2009. Γιατί να μην πάνε τέτοια κέρδη στα αποθεματικά των ταμείων κάθε χρόνο; Άλλωστε με χρήματα των ταμείων έχει χτιστεί η ΔΕΗ από τα θεμέλιά της.

Μέχρι πότε οι Έλληνες θα είναι θύματα των ξένων και των χαφιέδων τους; Μέχρι πότε οι τυχάρπαστοι και προδοτικοί Αλογοσκούφηδες θα ξεπουλάνε την περιουσία του ελληνικού λαού, για να βολεύουν και τα παιδιά τους στις Goldman Sachs των αφεντικών τους. Η ΕΥΔΑΠ πόση αξία έχει, για να κάνει πρόταση εξαγοράς της το ΙΚΑ; Δεν πουλιέται στο ΙΚΑ και θα πουληθεί στους Οστρογότθους;

ΠΡΟΔΟΣΙΑ

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι το σημερινό «παιχνίδι» του ιμπεριαλισμού στηρίζεται στην προδοσία του ελληνικού λαού. Τον πρόδωσαν οι πολιτικοί του, οι οποίοι παίζουν «παιχνίδια» υπέρ των ξένων αφεντικών τους. Δεν υπάρχει δηλαδή πραγματική αδυναμία του ασφαλιστικού συστήματος να επιβιώσει, παρά υπάρχει παιχνίδι, που δημιουργεί ψευδείς εντυπώσεις.

Οι ιμπεριαλιστές ελέγχουν τους δωσίλογους που μας κυβερνούν και αυτοί μας «δουλεύουν». Οι ιμπεριαλιστές στηρίζονται στους προδότες που κυβερνούν αυτό το κράτος και οι οποίοι έχουν «πείσει» τον λαό ότι υπάρχει αδιέξοδο. Στηρίζονται στο παιχνίδι του εκβιασμού ενός μπατιροκράτους, το οποίο «χρωστάει» στα ταμεία και είναι βέβαιο ότι δεν μπορεί να τα δώσει.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα αδιέξοδο. Το κράτος απλά δεν μπορεί να δώσει τα χρήματα που χρωστάει. Αυτό όμως δεν είναι τόσο μεγάλο πρόβλημα. Χρήματα δεν έχει, για ν’ αποδώσει τα χρέη του στο ακέραιο. Κεφάλαιο όμως, το οποίο να βγάζει αυτά τα χρήματα, έχει να δώσει. Χρήματα, για να μην ξεμείνουν από ρευστότητα τα ταμεία, έχουν τα ίδια. Κεφάλαιο, το οποίο να αναπληρώνει τις «εκροές» τους δεν έχουν και από εκεί υπάρχει ο κίνδυνος για τη μελλοντική τους κατάρρευση.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Το κράτος δεν έχει χρήμα αλλά έχει κεφάλαιο, ενώ τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν χρήματα αλλά δεν έχουν κεφάλαιο, για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους. Εδώ βρίσκεται το όλο μυστικό, που κανένας δεν θέλει να μάθουν οι εργαζόμενοι. Μέχρι ν’ αρχίσουν να γεμίζουν τα ασφαλιστικά ταμεία με τα κέρδη του ΟΤΕ, της ΔΕΗ ή της Αττικής Οδού, έχουν χρήματα να πληρώνουν συντάξεις. Γι’ αυτόν τον λόγο λέμε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο αυτές οι χρυσοφόρες εταιρείες μπορούν να καλύπτουν τις «εκροές» των ταμείων αυτών. Με πάνω από 4 δις ευρώ κέρδη τον χρόνο -μόνον από ΔΕΗ, ΟΤΕ και Αττική Οδό- το ασφαλιστικό μας σύστημα δεν χρειάζεται καμία χρηματοδότηση από κανέναν.

Αντιλαμβανόμαστε ότι οι Λοβέρδοι, που δήθεν θα λύσουν τα προβλήματα των ασφαλισμένων, δεν θα κάνουν τίποτε, γιατί το «παιχνίδι» είναι εξ αρχής «στημένο». Η δουλειά τους είναι να τρομοκρατήσουν τον κόσμο. «Δεν υπάρχει σάλιο» ισχυρίζονται. Με τα δικά τους τα προβλήματα λυμένα, επιχειρούν να λύσουν προβλήματα που δεν τους αφορούν. Δεν εξαρτάται η σύνταξη του Λοβέρδου -και των ομοίων του- από τις επινοήσεις του. Αυτοί, τις πλούσιες συντάξεις τους θα τις πάρουν από άλλα ταμεία πιο «γενναιόδωρα». Οι συντάξεις των άλλων εξαρτώνται από αυτές τις επινοήσεις. Το μόνο που τους ανησυχεί όλους αυτούς είναι το πολιτικό τους μέλλον. Το πολιτικό μέλλον του Λοβέρδου εξαρτάται από το πόσο καλός και χρήσιμος θα είναι στα «αφεντικά» του και άρα εκ των δεδομένων πόσο κακός και άχρηστος θα είναι για τους ασφαλισμένους.

Αυτήν τη στιγμή όλοι οι ξένοι «χρηματοδότες» μας στέκονται με το «πιστόλι» στον «κρόταφο» ενός κράτους, το οποίο παίζει μαζί τους μια εφιαλτική «παράσταση», απλά για να τρομάξει ο κόσμος και να μην έχει τη θέληση ν’ αντισταθεί στις μεθοδεύσεις τους. Στην πραγματικότητα οι ξένοι «χρηματοδότες» έχουν ως στόχο ν’ αρπάξουν το αμύθητης αξίας δημόσιο κεφάλαιο και να μας δώσουν «ψίχουλα» χρηματοδότησης στα ασφαλιστικά ταμεία. Θέλουν ν’ αρπάξουν τζάμπα το χρυσοφόρο κεφάλαιό μας και να μας δώσουν μερικά «καθρεπτάκια» και «χάντρες» σαν γνήσιους «Ιθαγενείς».

Τώρα, που ακόμα παίζεται το «παιχνίδι», θα μας δώσουν κάποια 500 ψωροευρώ σύνταξη και αύριο-μεθαύριο, που θα έχουν επιτύχει τους στόχους τους, θα τα κάνουν 200 και 300. Αυτό είναι δεδομένο. Γιατί; Γιατί, όταν τους συμφέρει, κατανοούν τη πραγματική φύση των πραγμάτων. Όταν τους συμφέρει, κατανοούν ότι τα ασφαλιστικά ταμεία δεν είναι κράτος. Κατανοούν ότι ανήκουν στη σφαίρα των ιδιωτικών συμφερόντων και εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους ανάλογα με τα αποθεματικά τους. Μόνον όταν είναι να αδικήσουν τους αδικημένους ασφαλισμένους τα αντιλαμβάνονται σαν «σκέλος» του κράτους, που του επιτρέπουν ν’ αποφασίζει και να διατάσσει.

Αυτός είναι ο στόχος τους. Να εξουδετερώσουν την οικονομική δύναμη των ταμείων, προκειμένου να μας λεηλατήσουν χωρίς να υπάρξει αντίσταση. Να λεηλατήσουν τα πάντα και να μας βυθίσουν στην ανίκητη φτώχεια. Να μας βυθίσουν σε μια κατάσταση μόνιμης εξάρτησης από τους ίδιους. Μια κατάσταση, όπου θα τους έχουμε μόνιμα ανάγκη και άρα θα μας εκβιάζουν επίσης μόνιμα. Τώρα είναι η τελευταία μας ευκαιρία ν’ αντιδράσουμε. Τώρα, που υπάρχει ακόμα αδιάθετο δημόσιο κεφάλαιο και τα «εγκλήματα» είναι πολύ νωπά για να βρούμε τους εγκληματίες. Αδιάθετο δημόσιο κεφάλαιο αξίας πάνω από μισό τρις ευρώ.

Απλή λογική και βέβαια απλή αριθμητική χρειάζεται. Τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ασφαλισμένοι μέχρι τώρα εμπιστεύονταν το κράτος σαν χρηματοδότη, γιατί απλούστατα αυτό το κράτος διέθετε το αμύθητης αξίας δημόσιο κεφάλαιο. Το κράτος διέθετε το «κλειδί» για το μέλλον, που τρόμαζε τα ταμεία. Σήμερα, που έχει αρχίσει το ξεπούλημα, η προπαγάνδα τους θέλει να εμφανίζει αυτό το κράτος σαν τελειωμένη «νταντέλα». Γιατί; Για να τρομάξουν τους εργαζόμενους. Για να τους αναγκάσουν να εναποθέσουν τις ελπίδες τους στους ξένους «σωτήρες» χρηματοδότες.

Σ’ αυτούς τους κλέφτες στρέφουν τους εργαζόμενους. Σ’ αυτούς, που θα πάρουν τα «φιλέτα» του κεφαλαίου, για να δώσουν «ψίχουλα» χρηματοδότησης. Γι’ αυτό ακριβώς έχουν την ανάγκη της τρομοκρατικής προπαγάνδας. Θέλουν να τρομοκρατήσουν και με αυτόν τον τρόπο να παρασύρουν τους εργαζόμενους στις δικές τους απόψεις. Μπορούν και τους παρασέρνουν, γιατί ακριβώς οι εργαζόμενοι δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει. Μπορούν και τους παρασέρνουν, γιατί οι εργαζόμενοι νιώθουν απειλή από την οικονομική κρίση και φοβούνται για το μέλλον.

Οι εργαζόμενοι δεν σκέφτονται το εξής πολύ απλό. Κανένας δεν χρηματοδοτεί κανέναν, χωρίς να αποβλέπει σε κάποιο κέρδος. Δεν θα μας χρηματοδοτούσαν οι ξένοι, αν δεν είχαν κάτι πολυτιμότερο να πάρουν από εμάς. Για να μας υπόσχονται χρηματοδότηση, πρέπει να βρούμε τι ακριβώς είναι αυτό στο οποίο αποβλέπουν και εμείς δεν το βλέπουμε. Πρέπει να βρούμε τι ακριβώς είναι πολυτιμότερο των δικών τους χρημάτων και το διεκδικούν από εμάς. Από τη στιγμή που αυτό το πολυτιμότερο είναι το δημόσιο κεφάλαιο και αυτό το κεφάλαιο μπορούν να το αποκτήσουν τα ασφαλιστικά ταμεία, δεν υπάρχει ανάγκη χρηματοδότησης.

Τα ασφαλιστικά ταμεία μπορούν να σωθούν πάρα πολύ εύκολα. Μέσα σε μία μέρα μπορούν ν’ αλλάξουν τα πράγματα. Μπορούν να λειτουργούν αυτόνομα και να μην δίνουν λογαριασμό σε κανέναν τοκογλύφο της Ευρώπης. Όχι απλά να μην κοπεί ποτέ η δέκατη τρίτη και δέκατη τέταρτη σύνταξη, αλλά αυξήσεις να πάρουν οι συνταξιούχοι. Όχι απλά να μην αυξηθούν οι εισφορές για τους σημερινούς εργαζόμενους, αλλά να μειωθούν. Επιτέλους να αποκατασταθεί και η αλήθεια. Οι σημερινοί συνταξιούχοι όχι απλά δεν είναι «παράσιτα», που ζουν εις βάρος των σημερινών εργαζομένων, αλλά μπορούν ν’ αποδειχθούν ευεργέτες τους. Μπορούν με τον δικό τους κόπο να ευεργετήσουν τα παιδιά τους.

Τα μεγέθη είναι απίστευτα μεγάλα και γι’ αυτόν τον λόγο έχουν μαζευτεί γύρω μας όλα τα τοκογλυφικά «όρνια» για να μας «σώσουν». Αρκεί τα ασφαλιστικά ταμεία να διεκδικήσουν αυτά που δικαιούνται και σώθηκαν. Τους χρωστάει αμύθητα ποσά ένα ανεγκέφαλο κράτος, το οποίο όμως με τα χρήματα αυτά δημιούργησε ένα επίσης αμύθητης αξίας δημόσιο κεφάλαιο. Ας πάρουν τα ασφαλιστικά ταμεία το κεφάλαιο αυτό υπό την ιδιοκτησία τους και τελείωσε το παραμύθι.

Τώρα είναι ευκαιρία να ενοποιηθούν όλα τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων, ώστε όλοι μαζί οι εργαζόμενοι να δημιουργήσουν ένα πανίσχυρο λαϊκό μπλοκ, το οποίο δεν θα μπορεί να το απειλεί κανένας. Να ενωθούν οι εργαζόμενοι τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημοσίου τομέα και να στήσουν έναν τεράστιο ασφαλιστικό γίγαντα, ο οποίος δεν θα έχει ανάγκη ποτέ και από τίποτε. Έναν γίγαντα ιδιοκτήτη του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, των ΕΛΠΕ, της Αττικής Οδού, του αεροδρομίου Αθηνών κλπ.. Έναν ασφαλιστικό «γίγαντα», ο οποίος δεν θα έχει ανάγκη κανέναν και δεν θα επηρεάζεται από καμία οικονομική και νομισματική κρίση.

Αν αυτός ο «γίγαντας» συνδεθεί με το κεφάλαιο, θα μπορεί να πληρώνει τους συνταξιούχους ακόμα κι αν δεν υπάρχει ούτε ένας νέος εργαζόμενος. Είναι δίκαιο να συνδεθεί το ασφαλιστικό μας σύστημα με το σημερινό δημόσιο κεφάλαιο, γιατί στην ουσία το κεφάλαιο αυτό ανήκει στο ασφαλιστικό σύστημα. Το κράτος λεηλάτησε το ασφαλιστικό σύστημα για να δημιουργήσει το κεφάλαιο αυτό. Λεηλάτησε εκατομμύρια Ελλήνων εργαζομένων, για να παριστάνει με ξένα χρήματα τον ισχυρό παράγοντα και εργοδότη, που ταΐζει χιλιάδες κομματόσκυλα.

Είναι δίκαιο ο «γίγαντας» αυτός να πληρώνει συντάξεις με τη βοήθεια και αυτού του κεφαλαίου, γιατί οι σημερινοί συνταξιούχοι -που σήμερα εμφανίζονται από την κρατική προπαγάνδα σαν «παράσιτα»- είναι αυτοί, οι οποίοι στην ουσία πλήρωσαν τις υποδομές αυτού του κράτους. Δούλεψαν σκληρά οι προηγούμενες γενιές εργαζομένων, για να δημιουργηθεί ο τεράστιος πλούτος των ταμείων, τον οποίον το κράτος εκμεταλλεύτηκε αλλά ποτέ δεν απέδωσε στους πραγματικούς δικαιούχους του.

Τώρα ήρθε η ώρα να πάρουν οι εργαζόμενοι και τα ταμεία τους αυτά που τους ανήκουν. Με αυτόν τον τρόπο θα δημιουργηθεί ο αιώνιος ασφαλιστικός «γίγαντας» των Ελλήνων. Ένας τέτοιος «γίγαντας», που, μέσα από τα διόδια των εθνικών οδών, το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, τα καύσιμα ή τις τηλεπικοινωνίες, θα γεμίζει τα ταμεία του -χωρίς να παραβλέπει να εξυπηρετεί και τα γενικότερα κοινωνικά συμφέροντα, εφόσον κάπου εκεί θα εξυπηρετεί και τα «αφεντικά» του-, θα αποτελεί τον εγγυητή της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας της πατρίδας μας. Ένα τέτοιο ασφαλιστικό σύστημα μπορεί να κρατήσει για πάντα τους Έλληνες στην πατρίδα τους.

Είναι θέμα εθνικό και όχι μόνον κοινωνικό να σωθεί το ασφαλιστικό μας σύστημα.

του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Δημοσιεύτηκε στο http://www.schizas.com

Εκπαίδευση των παιδιών της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη

Ξάνθη, 13 Μαΐου 2010
Προς
Την Υπουργό Παιδείας
Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων
κ. Άννα Διαμαντοπούλου

Θέμα: Το νέο Πρόγραμμα «Εκπαίδευση των παιδιών της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη» του Υπουργείου Παιδείας ανοίγει τους «ασκούς του Αιόλου» για την τουρκοποίηση της εκπαίδευσης στη Θράκη και τον υποβιβασμό της ελληνικής σε δεύτερη γλώσσα

Αξιότιμη κυρία Υπουργέ,

Προσωπικά, πάντοτε ήμουν υπέρμαχος της ελληνοτουρκικής φιλίας και της γόνιμης -σε κάθε επίπεδο- συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας, αλλά όχι με όρους υποτέλειας.

Μελετώντας την νέα Πρόσκληση του Υπουργείου Παιδείας, της 23^ης/3/2010 προς τα Α.Ε.Ι. της χώρας, για την υποβολή προτάσεων στο πλαίσιο της Πράξης: «Εκπαίδευση των παιδιών της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη» για τα έτη 2010-2013, αισθανόμαστε ότι, ή εμείς έχουμε χάσει τα λογικά μας και παραλογιζόμεθα ή εδώ στη Θράκη συμβαίνουν παράλογα πράγματα.

Διότι, εάν είχαμε αντίστοιχες ενέργειες από πλευράς Τουρκίας για την εισαγωγή, παραδείγματος χάριν, της ελληνικής γλώσσας σε όλα τα τουρκικά δημόσια σχολεία της Κωνσταντινούπολης, θα ήταν τότε κάπως κατανοητή η λογική του Υπουργείου Παιδείας. Τώρα όμως, η όλη μεθόδευση προκαλεί εύλογη έκπληξη και απορία, την στιγμή μάλιστα που ευρισκόμαστε ενώπιον μιας ενορχηστρωμένης προσπάθειας του τουρκικού επεκτατισμού να ποδηγετήσει τη Θράκη, αφού είναι γνωστό ότι το τουρκικό Προξενείο στην Κομοτηνή έχει υπερβεί τα όρια των διπλωματικών του ευθυνών και λειτουργεί ως άτυπο Υπουργείο Θράκης.

Πιο συγκεκριμένα, το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας, αντί να προάγει -όπως οφείλει- την δημόσια ελληνική εκπαίδευση στη Θράκη δίνοντας τη δυνατότητα -πέραν των χριστιανών- και σε όλους τους μουσουλμάνους συμπολίτες μας να μορφώνονται ισότιμα όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες πολίτες, μεθοδεύει βήμα προς βήμα την τουρκοποίηση της παρεχόμενης εκπαίδευσης στα σχολεία και τα νηπιαγωγεία της Θράκης.

Διερωτώμεθα, εάν τα χρήματα του ελληνικού λαού και της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορούν -εν μέσω της παρούσας οικονομικής κρίσης- να προορίζονται από το Υπουργείο Παιδείας για να προετοιμάζεται το έδαφος, προκειμένου να εισαχθεί η τουρκική γλώσσα σε ολόκληρη την δημόσια εκπαίδευση της Θράκης και συγχρόνως να υποβιβάζεται η ελληνική σε δεύτερη γλώσσα. Διότι αυτό ακριβώς είναι κατ’ ουσίαν το περιεχόμενο και ο στόχος της ανωτέρω Πρόσκλησης.

Επιπλέον, αντί το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας να εστιάσει στην αξιοποίηση των προς διάθεση κονδυλίων για τη διεύρυνση και τη δημιουργία νέων δημόσιων σχολείων στη Θράκη, ιδιαίτερα στην ορεινή περιοχή της, δαπανά από το 1997 μέχρι σήμερα μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ στην κατεύθυνση υλοποίησης Προγραμμάτων, τα οποία δυστυχώς δεν δημιουργούν ουδεμία μόνιμη και βιώσιμη υποδομή στην εκπαίδευση. Ενώ, μόλις αυτού του είδους τα Προγράμματα περατωθούν και αφού έχουν δαπανηθεί μεγάλα ποσά, δεν απομένει καμία ουσιώδης υφιστάμενη δομή και επιστρέφουμε πάλι στην αρχή, όπως έχουμε δείξει και σε άλλες επιστολές μας.

Πιο συγκεκριμένα, στις Ενότητες της εν λόγω Πρόσκλησης, διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «… Μελέτη με αντικείμενο την εισαγωγή της τουρκικής γλώσσας … στα δημόσια σχολεία της Θράκης… υλοποίηση του μέτρου εισαγωγής της διδασκαλίας της τουρκικής στα δημόσια σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας. Επεξεργασία αναλυτικού προγράμματος για την τουρκική γλώσσα… Διαμόρφωση Προτάσεων …για τα εκπαιδευτικά υλικά και βιβλία διδασκαλίας της τουρκικής στα δημόσια σχολεία…» (Σελίδες 6,7,8,9 της Πρόσκλησης).

Όλα τα ανωτέρω αποτελούν νέες παραχωρήσεις προς τον τουρκικό επεκτατισμό που πριν από λίγα χρόνια κανείς δεν διανοείτο να πράξει. Η εν λόγω δε μεθόδευση του Υπουργείου Παιδείας θεωρούμε ότι υποκαθιστά και επί της ουσίας ακυρώνει όλη την ελληνική διπλωματία και την μέχρι σήμερα ισορροπημένη πολιτική στην Θράκη, στην οποία έχει συμβάλει τα μέγιστα και ο νυν Πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Παράλληλα, το ίδιο πρόγραμμα προωθεί τα δίγλωσσα νηπιαγωγεία, έτσι ώστε η τουρκοποίηση όλων των Μουσουλμάνων της Θράκης, συμπεριλαμβανομένων των Πομάκων και των Τσιγγάνων (που αποτελούν περίπου τα 2/3 της μουσουλμανικής μειονότητας), να αρχίζει –με τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων– από τη νηπιακή ακόμη ηλικία.

Τραγικότερο δε όλων είναι το ακόλουθο απόσπασμα από την ανωτέρω Πρόσκληση: «…Το περιεχόμενο της επιμόρφωσης θα είναι: νέες παιδαγωγικές μέθοδοι, διαφοροποιημένη παιδαγωγική, … διδασκαλία της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας» (σελ. 8 της Πρόσκλησης).

Στην Θράκη επομένως, του 2010, το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας, α) μελετά και σχεδιάζει επίσημα την εισαγωγή της τουρκικής σε όλα τα δημόσια σχολεία, β) δημιουργεί δίγλωσσα νηπιαγωγεία, για τα οποία δεν προνοεί κατά τον σχεδιασμό του την χρήση των άλλων μητρικών γλωσσών της μειονότητας (πομακική και τσιγγανική), γ) προάγει διαφοροποιημένη παιδαγωγική, δ) υποβιβάζει την ελληνική σε δεύτερη γλώσσα. Φοβούμαστε δε, ότι μετά από τη Θράκη σειρά έχει η υπόλοιπη Ελλάδα και τα υπόλοιπα δημόσια ελληνικά σχολεία να υποστούν τον διαπολιτισμό του Υπουργείου Παιδείας και τον υποβιβασμό της ελληνικής σε δεύτερη γλώσσα, αφού παντού πλέον υπάρχουν μουσουλμάνοι πολίτες.

Για τα ανωτέρω το Υπουργείο Παιδείας διαθέτει για τους επόμενους 36 μήνες 10 εκατομμύρια ευρώ, εν μέσω περικοπών συντάξεων, μισθών και νέων φορολογικών αυξήσεων. Δεν μπορούμε παρά να καταγγείλουμε αυτήν την προσβλητική για τη Δημοκρατία και την επιστημονική δεοντολογία μεθόδευση.

Ζητούμε από εσάς, Κυρία Υπουργέ, αλλά και από τον Πρωθυπουργό, τους Βουλευτές της Θράκης και σύσσωμο το ελληνικό Κοινοβούλιο, να ανασταλούν άμεσα αυτές οι μεθοδεύσεις του Υπουργείου Παιδείας, οι οποίες οδηγούν απευθείας στη γκριζοποίηση και διχοτόμηση της Θράκης. Συγχρόνως, σε μια τόσο δύσκολη στιγμή εγκλωβίζουν τον Πρωθυπουργό της χώρας και την Κυβέρνησή του αλλά και την ελληνική πολιτική σε μια μη αντιστρεπτή κατάσταση πραγμάτων.

Για αναλυτικότερη ενημέρωσή σας, επισυνάπτουμε σχετική επιστολή μας.

Τέλος, επισημαίνοντας το προφανές, ότι τέτοιες μεθοδεύσεις όχι μόνο δεν προάγουν μια ισότιμη φιλία και συνεργασία Ελλάδας-Τουρκίας, αλλά αντίθετα, δυναμιτίζουν την φιλία των δύο λαών, αφού δημιουργούν όρους υποτέλειας του ενός στον άλλο, σας ζητούμε α) να ακυρώσετε άμεσα την εν λόγω Πρόσκληση, β) να την αναπροσαρμόσετε, αφού προηγηθεί διαβούλευση επιστημόνων από όλα τα ελληνικά Α.Ε.Ι., γ) να περιορίσετε την Πρόσκληση σε θέματα διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας και λοιπής εκπαιδευτικής στήριξης και, δ) ο σχεδιασμός της νέας Πρόσκλησης να προβλέψει ισότιμη μεταχείριση όλων των μητρικών γλωσσών της μουσουλμανικής κοινωνίας.

Με ιδιαίτερη τιμή,
Γεώργιος Π. Παύλος
Αναπληρωτής Καθηγητής
Πολυτεχνικής Σχολής Δ.Π.Θ.

Δημοσιεύτηκε στο http://www.schizas.com

Πρόταση για vέo Εκλoγικό Νόμo

του Δημήτρη Ράπτη, Χημικός, Πρώηv Δ/vτής της ΕΛΠΕ

    Είvαι παγια η γκρίvια για τov εκλoγικό vόμo με τov oπoίo γίvovται oι βoυλευτικές εκλoγές και εκλέγovται oι κυβερvήσεις της χώρας. Ζητάμε vα βρoύμε έvαv εκλoγικό vόμo πoυ vα δίvει ισχυρές κυβερvήσεις, vα εκφράζει κατά τo δυvατόv πιστότερα τo εκλoγικό σώμα, vα περιoρίζει ή αv είvαι δυvατόv vα μηδεvίζει τo μαύρo πoλιτικό χρήμα, vα δίvει τις μεγαλύτερες ελευθερίες και δυvατότητες στoυς πoλίτες, vα μηv έχει τεράστιες εκλoγικες περιφέρειες, vα δίιει oυσιαστική δύvαμη στη Βoυλή ώστε vα πάψει vα είvαι θεραπεvίδα της εκτελεστικής εξoυσίας και vα στoιχίζει λιγότερo στo δημόσιo ταμείo.

    Τo ζητoύμεvo πoυ περιέγραψα παραπάvω φαίvεται ίσως ότι είvαι αvέφικτo και oυτoπικό. Και όμως η παρακάτω πρόταση ίσως πλησιάζει αρκετά τις ώς άvω πρoδιαγραφές και εv πάση περιπτώσει είvαι πoλύ καλύτερη από τo ισχυov εκλoγικό σύστημα καθώς και από τo πρoϋπάρξαv.

    Παρακάτω αvαφέρω τις γεvικές αρχές:

1. Οι έδρες τoυ Ελληvικoύ Κoιvoβoυλίoυ είvαι 260.

2.Οι 230 εκλέγovται σε εκλoγικές περιφέρειες με απλή αvαλoγική.

3.Οι 30 έδρες είvαι βoυλευτές επικρατείας και τις λαμβάvει όλες τo πρώτo κόμμα σε ψήφoυς.

4.Ο αρχηγός κάθε κόμματoς καταρτίζει με δική τoυ ευθύvη και μόvov, μία λίστα 40 πoλιτώv πoυ απoτελoύv τo ψηφoδέλτιo επικρατείας τoυ κόμματoς.

5.Για vα μπει έvας συvδυασμός στηv καταvoμή για τo μoίρασμα τωv 230 εδρώv πρέπει vα λάβει τoυλάχιστov τo 3% τωv ψηφισάvτωv.

6.Η εκλ. περιφέρεια της Α’ Αθήvας διαιρείται σε δύo περίπoυ ισoψηφείς εκλ. περιφέρειες. Η εκλ. περιφέρεια της Β’ Αθήvας διαιρείται σε τέσσερις περίπoυ ισoψηφείς εκλ. περιφέρειες.

7.Μovoεδρικές περιφέρειες δεv υφίσταvται. Οσες εκλ. περιφέρειες είvαι ή γίvovται μovoεδρικές με τov vέo εκλoγικό vόμo (λόγω της μείωσης τωv εδρώv από 288 σε 230), συvεvώvovται με διπλαvό ή διπλαvoύς vόμoυς. Ετσι γίvεται μία εκλ. περιφέρεια Χαvιά – Ρέθυμvo, Ηράκλειo – Λασήθι, Ευρυταvία – Φθιώτιδα, Ζάκυvθoς – Κεφαλλovιά – Λευκάδα, Βoιωτία – Φωκίδα, Κoζάvη – Γρεβεvά, Χίoς – Σάμoς, χωρισμέvoι … π.χ. υπoψήφιoι Κoζάvης και υπoψήφιoι Γρεβεvώv. Στo ψηφoδέλτιo oι υπoψήφιoι θα είvαι χωρισμέvoι κατά voμό π.χ. υπoψήφιoι Κoζάvης και υπoψήφιoι Γρεβεvώv.

8.Η πoλυσταυρία καταργείται. Μόvo έvας σταυρός πρoτίμησης επιτρέπεται.

9.Οι συvασπισμoί κoμμάτωv επιτρέπovται, εφόσov δηλώσoυv έvαv εκλoγικό αρχηγό.

10.Οι 30 βoυλευτές επικρατείας δεv έχoυv δικαίωμα – όπως έχoυv oι 230 εκλεγμέvoι με σταυρό πρoτίμησης – vα διαφωvoύv με τηv κυβέρvησή τoυς. Διαφωvία τoυς σημαίvει αυτόματη παύση τoυς και αvαπλήρωσή τoυς από τoυς επιλαχόvτες της λίστας επικρατείας.

11.Υπoυργoί και υφυπoυργoί γίvovται μόvo από τoυς βoυλευτές επικρατείας ή και από εξωκoιvoβoυλευτικoύς και όχι από τoυς βoυλευτές πoυ έχoυv εκλεγεί με σταυρό πρoτίμησης και σε καμμία περίπτωση δεv είvαι πάvω από 25.

12.Νoμoσχέδια έχoυv δικαίωμα vα υπoβάλoυv πρoς ψήφιση όχι μόvo η κυβέρvηση, αλλά και oμάδες τoυλάχιστov πέvτε βoυλευτώv.

13.Τις κoιvoβoυλευτικές επιτρoπές στελεχώvoυv oι βoυλευτές τωv κoμμάτωv, όχι με πρόταση τoυ πρoέδρoυ τoυς αλλά με πρόταση τoυ πoλιτικoύ Γραφείoυ της Κεvτρικής Επιτρoπής πoυ υπoγράφει o Γραμματέας τoυ κόμματoς.

    Με τις πρoτάσεις αυτές επιτυγχάvεται:

1.Iσχυρή κυβέρvηση αv έvα κόμμα ή συvασπισμός λαβει πoσoστό μεγαλύτερo ή ίσo τoυ 42% περίπoυ. Αv τo πρώτo κόμμα λάβει πoσoστό μικρότερo, αυτό σημαίvει ότι o λαός δεv θέλει ισχυρή κυβέρvηση.

2.Τo εκλoγικό αυτό σύστημα δίδει κoιvoβoύλιo πoυ εκφράζει πιστά (κατά 90%) τo εκλoγικό σώμα.

3.Τo μαύρo πoλιτικά χρήμα δίδεται πρoεκλoγικά στoυς υπoψηφίoυς για vα τoυς αvταπoδoθεί (στo πoλλαπλάσιo) αv o υπoψήφιoς γίvει βoυλευτής και κατόπιv υπoυργός ή υφυπoυργός. Με τo ως άvω σύστημα o υπoυργός ή o υφυπoυργός δεv εκλεγεται από τov λαό, άρα δεv χρειαζεται μαύρo χρήμα.

4.Ο ελληvικός λαός διατηρεί τηv ελευθερία vα εκλέγει τoυς βoυλευτές τoυ (κατά 90%). Αυτή τηv ελευθερία θα τηv χάσει αv oι μισoί βoυλευτές βγαίvoυv με λίστα και oι άλλoι μισoί από μovoεδρικές περιφέρειες.

5.Με τηv κατάργηση της πoλυσταυρίας και τηv καθιέρωση εvός μόvo σταυρoύ πρoτίμησης θα εκλέγovται αυτoί πoυ θεωρεί o λαός άριστoυς (ή έστω oι αρεστoί στo λαό) και θα σταματήσoυv τα παιχvίδια συvεργασιώv 2 ή 3 υπoψηφίωv εvαvτίov τωv συvυπoψηφίωv τoυς.

6.Οι κoιvoβoυλευτικές oμάδες τωv κoμματωv απoκτoύv δύvαμη και η voμoθετική εξoυσία αvαβαθμίζεται και παύει vα είvαι υπόδoυλη της εκτελεστικής εξoυσίας. Θα υπαρχει πραγματική διάκριση τωv εξoυσιώv πoυ επιτάσσει άλλωστε και τo Σύvταγμα.

7.Ο εκαστoτε πρωθυπoυργός παύει vα είvαι όμηρoς συσχετισμώv, βαρώvωv και δελφίvωv και γίvεται πραγματικά ισχυρός, εφόσov όμως σέβεται τηv Βoυλή και τo πρoεκλoγικό πρόγραμμα τoυ κόμματός τoυ. Ο πρωθυπoυργός θα φέρει ακέραια τηv ευθύvη για τα πεπραγμέvα της κυβέρvησής τoυ. Θα φέρει αυτός τηv τιμή για τις επιτυχίες της κυβέρvησης και τo βάρoς για τις απoτυχίες και τα λάθη της.

8.Οι δύo πoλύ μεγάλες και «απρόσωπες» εκλoγικες περιφέρειες, η Α’ Αθηvώv και η Β’ Αθηvώv κόβovται σε 2 και σε 4 αvτίστoιχα εκλ. περιφέρειες. Οπότε και o υπoψήφιoς μπoρεί vα βλέπει τoυς ψηφoφόρoυς τoυ και oι εκλoγείς θα μπoρoύv vα γvωρίσoυv καλύτερα τoυς υπoψηφίoυς και vα ψηφίζoυv τov κατά τη γvώμη τoυς καλύτερo.

    Πρέπει στo σημείo αυτό vα αvτικρoύσω μια τάση πoυ τηv ovoμάζω αvτικoιvoβoυλευτική (δηλαδή τελικα αvτιδημoκρατική) πoυ εκδηλώvεται με δύo εκφάvσεις: α) Οι βoυλευτές στηv Ελλάδα είvαι πάρα πoλλoί και β) oι βoυλευτές παίρvoυv πoλλά χρήματα. Αυτή η τάση πoυ καλλιργείται από τρις μεριές: α) Από αvτιδημoκρατικoύς κύκλoυς πoυ θέλoυv vα δυσφημίσoυv τηv Δημoκρατία, β) από λαϊκιστές δημoσιoγράφoυς πoυ επιθυμoύv vα στρέψoυv τo εvδιαφέρov της κoιvής γvώμης στα εισoδήματα τωv βoυλευτώv και vα μείvoυv στo παρασκήvιo  τα δικά τoυς (καγιέv, κότερα, πισίvες κλπ.) και γ) από τηv πλoυτoκρατία πoυ επιθυμεί vα της παραδoθoύv η εκτελεστική και η βoυλευτική εξoυσία, αφoύ καvείς μέσoς πoλίτης δεv θα μπoρoύσε vα ασκήσει τo αξίωμα τoυ βoυλευτή με 2.000 ευρώ.

    Πιστεύω ότι η μείωση τωv βoυλευτώv σε 200 (πoλύ περισσότερo αv υπαρξει τo μεικτό σύστημα μovoεδρικώv και επικρατείας) θα απoξεvώσει τov πoλίτη από τov βoυλευτή. Οσo για τα θέματα oικovoμίας και ισότητας, πιστεύω ότι τo μόvo πoυ πρέπει vα γίvει είvαι oι βoυλευτες vα παίρvoυv σύvταξη (διαδoχική) όπως όλoι oι εργαζόμεvoι και vα μειωθoύv oι συvεργάτες τωv βoυλευτώv από 5 πoυ είvαι σήμερα σε δύo για τoυς βoυλευτές Αθηvώv και 3 για τoυς υπoλoίπoυς.

    Για vα κλείσω, πρέπει vα τovίσω ότι η απλή αvαλoγική σπάvια δίvει ισχυρές κυβερvήσεις πoυ έχει αvάγκη η χώρα. Οι εvισχυμέvες αvαλoγικες και τα πλειoψηφικά συστήματα δεv εκφράζoυv τη λαϊκή βoύληση. Τα μεικτά συστήματα γερμαvικoύ τύπoυ, εvω δεv εκφράζoυv σε μεγάλo πoσoστό τη λαϊκή βoύληση, ταυτόχρovα γραφειoκρατικoπoιoύv τα κόμματα και απoξεvώvoυv τα κόμματα από τo λαό. Τo πιό πάvω πρoταθέv σύστημα έχει ελάχιστα μειovεκτήματα και παρά πoλλά oυσιώδη πρoτερήματα.                                                  

Η Ρωμανία κι αν επέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Ο Μωάμεθ ο Πορθητής, σε αντίθεση με το ψηλό παιδί από την Μινεσότα ήταν ελληνομαθής. Ο καρντάσης μας, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο μπακαλόγατος που θέλει να γίνει σουλτάνος, πάλι σε αντίθεση με το ψηλό παιδί από την Μινεσότα, ξέρει Ιστορία. Ή τουλάχιστον ξέρει ο Φον Ρίμπεντροπ του ισλαμοφασισμού, ο Νταβούτογλου.

Ο Ρετζέπ όταν επισκέφθηκε την Ηγεμονία μας, ζήτησε γι’ άλλη μια φορά το Φετιχέ τζαμί στο Μοναστηράκι κι ο αφασιακός Γιώργος είπε ναι.

Λοιπόν αδέρφια, για να μάθετε αυτά που δεν ξέρει ο Γιώργος, το εν λόγω τζαμί δεν χτίστηκε από τους Τούρκους αλλά από Άραβες εμπόρους, που ζούσαν ειρηνικά ως κοινότητα στην Αθήνα και τον Πειραιά, για τις λατρευτικές τους ανάγκες, πολύ πριν οι Τούρκοι δουν την από δω μεριά της Ελληνικής Λίμνης.

Όταν ο Μωάμεθ το 1452 κατέλαβε την Αθήνα, το Φετιχέ τζαμί ήταν ερείπιο. Ο ελληνομαθής Μωάμεθ λοιπόν, έχοντας επίγνωση της σημασίας της κατάληψης των Αθηνών, ως σύμβολο της κατάκτησης από αυτόν της ιστορικής  πνευματικής πρωτεύουσας της Ελλάδας, αναστήλωσε το τζαμί και το αποκατέστησε ως χώρο λατρείας.

Το Φετιχέ τζαμί, αδέρφια, τόσο για τον Μωάμεθ τον Πορθητή, όσο και για τους ισλαμοφασίστες επιγόνους του, συμβολίζει την ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ του τουρκικού Ισλάμ στην καρδιά της Ιστορικής ηπειρωτικής Ελλάδας. Είναι το ζωντανό σύμβολο της κατάκτησης της Αθήνας από τους πλιατσικολόγους και φονιάδες γιους του Ερτογρούλ.

Κανένα από τα καθεστωτικά βλακόμετρα δεν θα σας τα πει αυτά. Κανένας από τους κατοχικούς «σοσιαλιστές» μας δεν ψιθύρισε ούτε λέξη γι’ αυτό. Ούτε ένας έστω από το στελεχιακό ανέκδοτο, που αυτοαποκαλείται «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ».

Η παραχώρηση αυτή είναι για τους Τούρκους ισλαμιστές πιο σημαντική από όλα τα πρωτόκολλα που υπέγραψαν με την παιδική χαρά που κυβερνά την χώρα μας.

Η πολιτική είναι συμβολισμοί, είπε κάποιος Γάλλος. Έτσι είναι. Και χειρότερο συμβολισμό σε χειρότερους καιρούς δεν θα μπορούσαμε να διαλέξουμε.

Όταν τάχιστα απέλθουν οι βαρβαρίζοντες ψιλοηγήτορες μας, πιστεύω πως ο Αντώνης, που ξέρει Ιστορία κι έχει ελληνοπρέπεια, θ’ αφήσει το Φετιχέ τζαμί ως έχει, μουσείο.

Εκτός αν τ’ αδέρφια μας δεχθούν μια αξιοπρεπή τράμπα: να ξαναφωνάξει ο μουεζίνης από το Φετιχέ τζαμί και η Αγιά Σοφιά να δοθεί πίσω στους ενορίτες της, σε 20.000.000 Έλληνες ανά τον κόσμο. Σε αυτή την περίπτωση, αδερφέ μου Ρετζέπ, έρχομαι να κουβαλήσω άμμο κι ασβέστη για το τζαμί του ρεσούλη σου.

 

Σήμερα όμως, μην ξεχνάτε, είναι 19η Μαΐου. Σαν σήμερα ο φονιάς γυναικοπαίδων, ο Χίμλερ των Χριστιανών της Μικράς Ασίας, ο Κεμάλ, αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα κι άρχισε η τελική φάση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Κύριος συνεργάτης του ο Τοπάλ (κουτσός) Οσμάν, μια σπάνιας διαστροφής εγκληματική προσωπικότητα που ταίριαξε καλά με τον αμφιφιλόφυλο και σαδιστή αφέντη του. 350.000 Πόντιοι πέρασαν από το λεπίδι, το τουφέκι και τις πορείες θανάτου, ένα «Άουσβιτς εν ροή», όπως είπε ο Π. Ενεπεκίδης. Μια γενοκτονία αλά τούρκα, χωρίς ψευδοεπιστημονική θεμελίωση περί ανωτερότητας της τουρκικής φυλής. Απλά πράγματα: φόνοι, βιασμοί και πλιάτσικο. Τους φονιάδες ακολουθούσε να ολόκληρο λογιστικό σύστημα διαχείρισης των κλοπιμαίων. Έγιναν μάλιστα αργότερα δίκες κατά αυτών που καταχράστηκαν μεγαλύτερο μερίδιο από ότι «δικαιούνταν» από τα ματωμένα υπάρχοντα των εξολοθρευμένων Χριστιανών.

Ένα άλλο οργανωμένο σύστημα σοφών άλλαζε τα ονόματα ακόμη και στο τελευταίο ρυάκι, στο τελευταίο ύψωμα. Ξέρανε και ξέρουν ότι είναι καταπατητές.

O Ερντογάν κρατά καλά την σκυτάλη του αίματος και της ατιμίας. Συνεχίζει την παράδοση του Κεμάλ και του χαλιφάτου, που παρά τις διαφορές τους, η παλιά και η «νέα» Τουρκία ενώνονται στο Φόνο, τους Βιασμούς και το Πλιάτσικο. Ο Ερντογάν διατηρεί την Ύβρι, διατηρεί αλώβητους τους μηχανισμούς της Γενοκτονίας. Αφού όμως ξέρει Ιστορία, γι’ αυτό ζητάει το Φετιχέ τζαμί, τότε θα ξέρει ότι μετά την Ύβρη, κάποια στιγμή έρχεται η Νέμεση.

Όμως, αδέρφια, υπάρχει κάτι που πολλοί δεν ξέρουν. Ο Πόντος δεν έπεσε αμαχητί. Τα μαυροφορεμένα παλικάρια του, οι αληθινοί γιοι του Διγενή Ακρίτα πολέμησαν στα σπίτια τους, στους λόγγους και στις σπηλιές. Με τα γυναικόπαιδα ανάμεσα τους σε επικές πορείες πέρασαν στον Καύκασο, όπου πολλές φορές οι Μπολσεβίκοι σύμμαχοι του Κεμάλ τους παρέδιδαν στους Τούρκους. Έγιναν ολοκαυτώματα σε σπηλιές και σπίτια – άπαρτα κάστρα. Ο Πόντος, αδέρφια, έπεσε με το ντουφέκι στο χέρι.

Ως ελάχιστο φόρο τιμής λοιπόν,  μνημονεύω τους Αετούς των Βουνών του Πόντου, τους Οπλαρχηγούς του Αντάρτικου του Πόντου, τιτάνιες μορφές του Ελληνισμού, τέκνα της ανάγκης αλλά και της τιμής: Αιμίλος Κατόγλου, Στυλιανός, Αλέξανδρος Παλτόγλου, Ανέστης, Νικολής, Ηλίας, Παντελής, Κούρτος, Κεχαγιάς, Χασαρλού, Κωστής Παμπούλογλου, Γεώργιος Τσαχαλού, αδελφοί Ανέστης και Θεόφιλος, Σαρής, Ελευθέριος Κούρπαλη, Αναστάσιος Εγρίπελι, Χρύσος Τζορακλής, Παντελής Τζιμελής, Θεόφιλος Τζάλης, Ουζούν Φίτες, Ιωάννης Γιαγπασανλής, Στυλιανός Κοσμίδης , Ευάγγελος Ιωαννίδης, Χαράλαμπος Ελευθεριάδης, καπετάν Τσιρίπς Τσιφλίδης, Ιστύλ αγάς και τόσοι άλλοι. Βάλτε μπροστά από κάθε όνομα το καπετάν. Στο δίλημμα αντίσταση ή υποταγή επέλεξαν την Αντίσταση.

Κι αν μερικοί δεν καταλαβαίνουν τι πάστα είναι αυτοί οι άνθρωποι του Λαού μας, οι Ακρίτες των Ακριτών, ακούστε κι αυτό: Οι Πόντιοι από την Τσάλκα, πέρασαν με το τουφέκι στο χέρι κι έχτισαν ξανά τα χωριά τους στον Καύκασο. Ανύπαρκτες τότε οι επαφές με την Ελλάδα. Χριστιανοί, Έλληνες το φρόνημα και τουρκόφωνοι. Γρυ Ελληνικά. Ήταν το αποτέλεσμα του είδους της πίεσης που δέχτηκαν από τους Τούρκους. Ο Θεοχάρης Κεσίδης, αυτός ο σπουδαίος μελετητής του Πλάτωνα, μας αφηγήθηκε λοιπόν μια μέρα το εξής: Μια επιτροπή της τότε Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών έκανε έρευνα και καταγραφή των γλωσσών που μιλούσαν οι πληθυσμοί των ΕΣΣΔ και των γλωσσών που θα επιθυμούσαν να διδάσκονται. Πήγαν λοιπόν και στην Τσάλκα, που όλοι ήξεραν πως ήταν τουρκόφωνη. Μαζευτήκανε λοιπόν στο κεφαλοχώρι σ’ ένα κρατικό κτίριο η επιτροπή κι οι κεφαλές των Ποντίων. Λέει λοιπόν ένας τύπος της επιτροπής ως αυτονόητο, «γλώσσα που μιλάτε, τουρκικά» και πάει να το συμπληρώσει στο έντυπο. Μέσα σε μια δυσοίωνη σιωπή, πλησιάζει ένας γέρος Πόντιος και ρίχνοντας μια τρομερή γροθιά στο τραπέζι, τους είπε σε άπταιστα τούρκικα: «Αν θέλετε να γυρίσετε ζωντανοί στη Μόσχα, ελληνικά θα γράψετε ότι μιλάμε κι ελληνικά θέλουμε να διδασκόμαστε»! Αυτό σημαίνει τραντέλενοι.

Μ’ αρέσουν οι χοροί κι οι μουσικές του Λαού μας. Όλες. Μα όταν βλέπω κι ακούω την σέρα, τον Πυρρίχιο, όταν βλέπω να πάλλονται οι τελαμώνες και να βροντούν τα μαχαίρια και τους τραντέλενους, τους τρανούς Έλληνες, να χτυπούν ρυθμικά τις μπότες τους, καθώς φωνάζει ο Αρχηγός τα παραγγέλματα και να προχωρούν σκυφτοί κι ύστερα ολόρθοι στην συμβολική επίθεση, ενώ ο κεμετζές κλιμακώνει την Μάχη, ανατριχιάζω.

Λελεύω σας, αδέρφια και σήμερα θα πάρω το τεμέτερον μου, για να κάνουμε μουχαπέτ και να χύσουμε λίγο κρασί στους παππούδες σας.

Δημοσιεύθηκε στο http://www.antinews.gr 

O ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΩΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ 1821 (1770-1843)

του Ιωάννη Δ. Κακουδάκη, Αντιστράτηγος ε.α., Επίτιμος Α΄ Υπαρχηγός ΓΕΣ , Πρώην Διευθυντής της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού  του ΓΕΣ και Πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής Στρατιωτικής Ιστορίας του ΓΕΕΘΑ.  

           Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 αποτελεί  μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης και άρδευσης της εθνικής μας μνήμης και μια μεγάλη δεξαμενή από εξέχουσες προσωπικότητες, είδωλα,  πρότυπα, σύμβολα, νίκες, θυσίες,στρατιωτικές συγκρούσεις και πολιτικές διαμάχες που συνδέθηκαν άρρηκτα με το νεοσύστατο ελληνικό κράτος και σηματοδότησαν ανεξίτηλα  την εθνική μας ζωή. Η ιστορία οιονεί έχει αξιολογήσει  τους πρωταγωνιστές, όχι μόνο από τις τότε επιδράσεις και τα  αποτελέσματα που είχαν, αλλά και από την υστεροφημία  που άφησαν στις μετέπειτα γενιές. Αφορμώμενος από τη γενική αυτή διαπίστωση, αβίαστα, πιστεύω, ότι μπορούμε, επιγραμματικά  να αναφέρουμε ορισμένα ονόματα ,που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση.

          Στην ξηρά:Κολοκοτρώνης Καραϊσκάκης, Υψηλάντης, Ανδρούτσος, Νικηταράς, Αναγνωσταράς, Μπότσαρης, Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης,  Μπρούτζινος, Δυοβουνιώτης, Πανουργιάς,  K.Τζαβέλας, Πλαπούτας, Μακρυγιάννης, κ.ά.

          Στη θάλασσα:  Μιαούλης,  Κανάρης, Τομπάζης, Παπανικολής, Λ.  Μπουμπουλίνα, Μ. Μαυρογένους, Δόμνα Βισβίζη  κ.ά.

          Στην πολιτική: Ρήγας Φεραίος,Καποδίστριας, Μαυροκορδάτος, Κωλέττης Μαυρομιχάλης, Ζαΐμης, Κουντουριώτης  Δεληγιάννης κ. ά.

          Στον κλήρο :Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός,Παπαφλέσσας,Αθανάσιος Διάκος, Επίσκοπος Σαλώνων Ησαΐας, Βρεσθένης Θεοδώρητος,(έγινε και Πρόεδρος της Γερουσίας),ο Ταλαντίου Νεόφυτος( έγινε Πρόεδρος του Αρείου Πάγου) κ.ά

          Από όλους αυτούς και πολλούς άλλους γνωστούς και άγνωστους,  που αγωνίστηκαν, θυσιάστηκα ή επέζησαν, θα απομονώσω τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ως μια κορυφαία στρατιωτική προσωπικότητα του Αγώνα της Ανεξαρτησίας και θα σας  παρουσιάσω την πολύπλευρη μορφή και την πολυτάραχη ζωή και δράση του,αποκλειστικά ως στρατιωτικού και όσο πιο αντικειμενικά, ιστορικά και πυκνωτικά γίνεται και ακροθιγώς θα παρουσιάσω την πολιτική ζωή και δράση του.

           Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε στις 3 Απριλίου το 1770 «τη Δευτέρα της Λαμπρής σʼένα βουνό, κάτω από ένα δένδρο», στο Ραμοβούνι της Μεσσηνίας, όπως ο ίδιος αναφέρει στα απομνημονεύματά του[i][1].Η καταγωγή του ήταν από το χωριό Λιμποβίσι (όρος Δόξας) της Αρκαδίας.Κατά μια εκδοχή, ο Λάμπρος Τσεργίνης[ii][2] έδωσε στη γενιά του την προσωνυμία Κολοκοτρώνης[iii][3]. Ο πατέρας του Κωνσταντής[iv][4] ήταν μεγάλος κλεφταρματολός της Μάνης και του Ταϋγέτου. Η μητέρα του Ζαμπία ή Ζαμπέτα (υφάντρα) καταγόταν από τους Κωστακαίους της Αλωνίσταινας της Αρκαδίας.

Τα παιδικά του χρόνια ο Κολοκοτρώνης τα πέρασε στην Αλωνίσταινα και μετέπειτα στο Άκοβο (Σαμπάζικα), κοντά στους θείους του Κωτσακαίους και  πολύ μικρός έφυγε  στα βουνά. Χαρακτηριστική είναι η περιγραφή που  έδωσε ο Παναγιώτης Σούτσος  κατά τον επιτάφιο λόγο του. «Ο νυν περιφανής ούτος ανήρ, παιδίον πενητεύον και άγνωστον εισήρχετο περί δείλην οψίαν εις την Τριπολιτζάν φέρον ξύλα επί ημιόνου, ότε καθʼοδόν εραπίσθη παρʼ Οθωμανού. Το παιδίον καταλιπόν  και τα ξύλα και τον ημίονον προσέφυγεν εις τα όρη και ώμοσε ράπισμα αντί ραπίσματος. Και ιδού η χειρ του ασήμου τούτου παιδίου μετʼ ου  πολύ  θέλει κολαφίσε  Αυτοκρατορίαν, ήτις δυσκόλως θέλει ανασηκωθεί μετά το κολάφισμα».

          Σε ηλικία 17 ετών, έγινε οπλαρχηγός στην περιοχή και σε ηλικία 20 ετών νυμφεύθηκε την Αικατερίνη, κόρη του προεστού Δημητρίου Καρούτσου  από το Άκοβο, με την οποία απέκτησαν  τρία αγόρια και δύο θυγατέρες, που  ήταν:

O Πάνος (1800-1824), o οποίος είχε νυμφευθεί την θυγατέρα της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας και δολοφονήθηκε στις 13 Νοε. 1824.

Ο Ιωάννης ή Γενναίος (1804-1868),Υποστράτηγος και Πρωθυπουργός το 1862.

Ο Κωνσταντίνος ή Κολίνος (1810-1849), Βουλευτής  Γορτυνίας , Υπουργός Δικαιοσύνης και Υπουργός Εξωτερικών .

Επίσης, ο Κολοκοτρώνης με άλλη σύντροφο και σε ηλικία 66 ετών απέκτησε έναν ακόμη γιο τον Πάνο[v][5], τον νεότερο, (1836-1893), ο οποίος έγινε Διοικητής της Αστυνομίας Αθηνών-Πειραιά και Διοικητής και αναμορφωτής της ΣΣΕ(1881-1885).

Η απελευθέρωση της Ελλάδας υπήρξε για τον Κολοκοτρώνη το μεγάλο όραμα και ο οδοδείχτης της ζωής του. Το 1792 υποστήριξε μαζί με τον θρυλικό Ζαχαριά τη μεγάλη υποχώρηση του Κλέφτη Ανδρούτσου– πατέρα του Οδυσσέα Ανδρούτσου -, από τη Μάνη προς τις βόρειες ακτές του Μοριά, την παραλία του Αιγίου (της Βοστίτσας). Η κλέφτικη αυτή σύγκρουση χαρακτηρίστηκε από την νεοελληνική  ιστορία «Ξενοφώντειος», γιατί περιείχε όλα τα  στοιχεία  της «Καθόδου των Μυρίων» από την καρδιά της Μ. Ασίας προς τη θάλασσα. Ήταν η πρώτη μεγάλη επιχείρηση που έπαιρνε μέρος ο Κολοκοτρώνης. Τελικά, ύστερα από μια ανελέητη καταδίωξη των Τούρκων κατάφερε με τους άνδρες του, μετά από 40 ημέρες, να φθάσει στο Αίγιο και να εξασφαλίσει τη φυγή τού Ανδρούτσου. Επακολούθησε ένας φοβερός διωγμός και το μεγαλύτερο βάρος το σήκωσαν και το πλήρωσαν με αίμα οι Κολοκοτρωναίοι, που είχαν γίνει ο στόχος των Τούρκων.

Oι Τούρκοι είχαν επισημάνει τα ηγετικά προσόντα του Κολοκοτρώνη και επιδίωκαν με κάθε τρόπο να τον εξοντώσουν. Όπως ο ίδιος αποτυπώνει στα απομνημονεύματά του, έστειλαν τον  Αναγνώστη Παπάζογλου  στον Μπέη της Μάνης προσφέροντάς του πενήντα χιλιάδες γρόσια, αν του παρέδιδε τον  Κολοκοτρώνη. Ο Αντωνόμπεης  συνεργάστηκε με τον Δουράκη, συμπέθερο τού Κολοκοτρώνη (η κόρη του ήταν αρραβωνιασμένη με το γιο του Δουράκη) . Η πρόταση αυτή κίνησε το ενδιαφέρον και του Ηγουμένου  του Μοναστηριού της Παναγίας, όπου κρυβόταν ο Κολοκοτρώνης, αλλά και του Δουράκη, και αποφάσισαν να τον δηλητηριάσουν. Όμως, η σύζυγος του Δουράκη κρυφάκουσε τη σχετική συνομιλία του Ηγουμένου με τον σύζυγό της και δεν άφησε τον Θεόδωρο  ούτε λεπτό μόνο του, με σκοπό να τον βοηθήσει να μην πέσει στην παγίδα που του είχαν στήσει και να διαφύγει.  Όταν, λοιπόν, ο Δουράκης πρόσφερε κρασί στον Κολοκοτρώνη, η γυναίκα τού Δουράκη, του έκανε νόημα  να μην το πιει.  Ο Κολοκοτρώνης  έσπρωξε με δύναμη την κανάτα έπεσε κάτω και έγινε κομμάτια,λέγοντας: «Τι  θέλω εγώ τώρα το κρασί[vi][6] ! Εγώ  θέλω να φύγω!». Έφυγε αμέσως για την Καστανίτσα, πέρασε από τα Κύθηρα και κατέληξε στη Ζάκυνθο,όπου έζησε αρκετά χρόνια. Εκεί, έκανε  μνημόσυνο για τους είκοσι πέντε Κολοκοτρωναίους και τους άλλους εβδομήντα μακρινούς συγγενείς του,  που είχαν σκοτωθεί για την ελευθερία της  πατρίδας. Μάλιστα, ο Κολοκοτρώνης εισήλθε στην εκκλησία κρατώντας στο κεφάλι του το δίσκο με τα κόλλυβα.

Οι Ρώσοι που κατείχαν την περίοδο αυτήν τα Επτάνησα[vii][7] προσπάθησαν να προσελκύσουν τον Κολοκοτρώνη στο στρατό τους, αλλά δεν το δέχτηκε. Το 1807 οι Γάλλοι ανακατέλαβαν τα Επτάνησα και ο Κολοκοτρώνης επωφελήθηκε του Ρωσοτουρκικού πολέμου και ξανάρχισε τον κλέφτικο αγώνα. Το 1810,  κατατάχθηκε με το βαθμό του Λοχαγού στο «Σύνταγμα Ελληνικού Πεζικού[viii][8]» που ιδρύθηκε στη Ζάκυνθο από τους Άγγλους, και τον ίδιο χρόνο προήχθη σε Ταγματάρχη και φόρεσε τις σπαλέτες (επωμίδες) και την περικεφαλαία του αγγλικού στρατού (όπως συνήθως τον βλέπουμε στις  προσωπογραφίες , τις γκραβούρες και τους πίνακες) Όμως, μετά την ήττα τού  Ναπολέοντα στο  Βατερλό το 1815,οι Άγγλοι διέλυσαν το Σύνταγμα και ο Κολοκοτρώνης απολύθηκε, παίρνοντας ως αποζημίωση 1.200 τάλιρα και αποκομίζοντας στρατιωτικές γνώσεις και εμπειρίες ανυπολόγιστης αξίας  για τους μετέπειτα αγώνες. Για ένα διάστημα έκανε το ζωέμπορο για να μπορέσει να επιβιώσει.

Την 1^η Δεκεμβρίου του 1818 στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Ζακύνθου μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Νικόλαο Πάγκαλο[ix][9]. Τον επόμενο χρόνο συνάντησε τον Καποδίστρια, τον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Στις 6 Ιανουαρίου του 1821,  αποβιβάστηκε στη Καρδαμύλη της Μάνης και δόθηκε ολοκληρωτικά στον αγώνα[x][10]. Και μόνο η παρουσία του επιδρούσε καταλυτικά, εμψυχώνοντας, ενθαρρύνοντας και ξεσηκώνοντας τον κόσμο για την απελευθέρωση της Ελλάδας. Η θεία χάρη τον προστάτευε, δίνοντάς του δύναμη, θάρρος και αντοχή. Στοχαστικός, οξυδερκής, φιλοσοφημένος, αρκετά εκπαιδευμένος, με διοικητικές και οργανωτικές ικανότητες, αποτελούσε εγγύηση  επιτυχίας του αγώνα. Η άφιξή του στο Μοριά σήμανε και την ανατολή της πολυπόθητης ελευθερίας για τους Έλληνες. Πολύ πριν φθάσει  στη Μάνη ήταν και οπλαρχηγός.  Αληθινός ηγέτης που επέστρεψε για να ενώσει το λαό, να οργανώσει τον άτακτο στρατό,  να    εμψυχώσει και να ενθαρρύνει τους αγωνιστές. Το όνομά του έγινε πασίγνωστο και η μορφή του κινητήρια δύναμη της Επανάστασης. Απτόητος  στις κακουχίες και σκληραγωγημένος στην πείνα, τη δίψα και τις αντιξοότητες του καιρού και του εδάφους στα βουνά και στα λαγκάδια, βίωνε τον αγώνα.

Τα ιδιαίτερα και σπάνια στρατιωτικά του χαρίσματα και οι σωματικές και ψυχικές του αρετές αποκαλύφθηκαν στις πολυάριθμες μάχες, όπου ο Κολοκοτρώνης στην κυριολεξία άντεξε, πρωτοτύπησε, θριάμβευσε, αναγνωρίστηκε και καταξιώθηκε στη συνείδηση όλων των Ελλήνων. Η στρατιωτική του ευστροφία και η εφευρετικότητά του στις δύσκολες φάσεις  του αγώνα ήταν εύστοχη, πειστική, αντικειμενική και παραδεκτή από όλους. Η μεγαλοψυχία του ήταν παραδειγματική. Ήταν στρατιωτική  μορφή με διαύγεια πνεύματος, καθαρή αντίληψη και με αξιοζήλευτη  ψυχραιμία. Ακαταπόνητη ήταν η ψυχική του δύναμη, η καρτερία και η αντοχή του στα μεγάλα προβλήματα  της ζωής και των  πολέμων μισού αιώνα.

Αν και η δράση τού Κολοκοτρώνη  περιορίστηκε στην Πελοπόννησο, εντούτοις, η απήχηση των λόγων και των πράξεών του ήταν πανελλήνια γνωστή και επηρέαζε αμάχους, συντρόφους,πολεμιστές και οπλαρχηγούς. Ο λόγος του ήταν μεστός, πειστικός, τονωτικός, παρορμητικός, διαλλακτικός,συναινετικός και αισιόδοξος. Χαρακτήρας ατίθασος, πρακτικός, δημιουργικός και εύστροφος. Γνώμονα της ζωής του είχε τη «λευτεριά» της πατρίδας, λέγοντας συχνά: «Έλληνες σήμερα εγεννήθημεν και σήμερα θα πεθάνωμεν δια την σωτηρία της πατρίδας μας και δια την εδικήν μας».  

 

O   Θοδωράκης, όπως συνήθως τον φώναζαν στα παιδικά του χρόνια, είχε μέσα του τον ηρωισμό έμφυτο κληρονομημένο από την ένδοξη ηρωική οικογένειά του. Νανουρίστηκε με το κλέφτικο τραγούδι και τα σπαρακτικά μοιρολόγια της Μάνας του, θρηνολογώντας για το χαμό τού πατέρα του και των συγγενών του. Ένιωθε μέσα του  τόσο ισχυρή την πατριωτική φλόγα, ώστε από τα δεκαπέντε του χρόνια είχε ανέβει κλέφτης στα βουνά. Η γεμάτη περιπέτειες ζωή του τον «άντρωσε»,τον μέστωσε και πρόωρα τον έκανε  αξιόλογο αγωνιστή.

Η παρουσία του Κολοκοτρώνη ήταν από την πρώτη στιγμή επιβλητική, επιδρούσε καταλυτικά και συνέγειρε τα πλήθη. Ήταν γεννημένος ηγήτορας  αποδεκτός απʼόλους. Μπορούσε εύκολα να ξεσηκώσει τον κόσμο. Δεν πίστευε σε ξένη βοήθεια. Στη Ζάκυνθο είχε ζήσει από κοντά το πολιτικό παιχνίδι της Ευρώπης και μετέφερε το μήνυμα: «Η Ελλάδα με την Ελλάδα και μόνο από την Ελλάδα». Οι Έλληνες έπρεπε να μάθουν  να πολεμούν με σύνεση με πάθος και με στόχο, πάντοτε, τη νίκη που  μετέδιδε και στους άνδρες του  γεμίζοντάς τους θάρρος , αντοχή και  τόλμη.

Γνώρίζε πολύ καλά τις απαραίτητες πρακτικές προϋποθέσεις για τη διατήρηση του ηθικού και του φρονήματος των ανδρών του και φρόντιζε να εξασφαλίζει πρώτα  τη διοικητική μέριμνα (τρόφιμα, όπλα και πυρομαχικά) και μετά να συγκεντρώνει τους άνδρες σε στρατόπεδα. Τους προετοίμαζε σωματικά,ψυχικά με εντατική εκπαίδευση.  Τους δασκάλευε στους κινδύνους εκστρατείας, τις συνθήκες του κλέφτικου αγώνα και στα καθήκοντα τού στρατιώτη στον πόλεμο. Τους προσφωνούσε πάντα με το όνομα Έλληνες και τους εμψύχωνε με τις ιστορίες και τα κατορθώματα των προγόνων μας.

Μεγάλος παιδαγωγός, πραγματικός καθοδηγητής, αληθινός φιλόσοφος και αρχηγός των μαζών.  Ο Κολοκοτρώνης ήταν αυστηρός,σκληρός και αμείλικτος τιμωρός στους αδιάφορους και απείθαρχους αγωνιστές. Χαρακτηριστική ήταν η φράση του «Όποιο χωριό δεν ήθελε να ακολουθήσει τη φωνή της πατρίδας τσεκούρι και φωτιά». Οι ποινές που επέβαλλε ήταν από την πατρική επίπληξη μέχρι τη θανατική ποινή. Για να περιορίσει τη λιποταξία- συχνό φαινόμενο στις επαναστατημένες περιοχές-  είχε καθιερώσει «τους Αστυνόμους τού Στρατοπέδου» για να συλλαμβάνουν τους παραβάτες. . Η προσωνυμία, Γέρος του Μοριά, δεν ήταν τυχαία, γιατί  έκρυβε μέσα της το σεβασμό, την έννοια του πολύπειρου και του σοφού άνδρα,αρετές που είχε από τα εφηβικά του χρόνια.

Έτσι,  προετοίμασε έναν καλά οργανωμένο στρατιωτικό πυρήνα,σε πρώτη φάση, από 200 επίλεκτους άνδρες, που αποτέλεσε το πρότυπο στην μετέπειτα οργάνωση των στρατιωτικών τμημάτων, και από άλλους οπλαρχηγούς. Γνώριζε καλά ότι η Επανάσταση δεν θα είχε ευνοϊκή εξέλιξη, αν οι άτακτοι κλέφτες δεν μετατρέπονταν από έναν ανοργάνωτο όχλο, σʼ ένα οργανωμένο και καλά εκπαιδευμένο σύνολο, γιατί μόνο τότε  θα νικούσαν τις  πολυάριθμες δυνάμεις τού εχθρού. Απέναντι στην ποσότητα παρέτασσε την ποιότητα παρά τις αντιξοότητες που συναντούσε.  Ο ίδιος στα απομνημονεύματά του αποτυπώνει: « Η αρχηγία ενός ελληνικού στρατεύματος ήταν μια τυραννία, γιατί ο καθένας έκαμνε τον αρχηγό, τον δικαστή, τον φροντιστή .Έφευγαν και  ξανάρχονταν πάλι. Κάθε Έλληνας είχε και τα καπρίτσιά του και έπρεπε για να κάνεις δουλειά μʼαυτούς άλλον να φοβερίζεις, άλλον να κολακεύεις… άλλον να τιμωρείς, κατά τους ανθρώπους».

Ασυμβίβαστος προς τις κακουχίες ,αδίστακτος στις δυσκολίες και ριψοκίνδυνος στη μάχη.  Η ηγετική του φυσιογνωμία κυριαρχούσε και η μορφή του δέσποζε. Με τόλμη και με θάρρος αντιμετώπίζε και τις πιο δύσκολες καταστάσεις. Ο συμβιβασμός ήταν συνώνυμος της ήττας, ενώ ήθελε πάντα να ταυτίζεται με τη νίκη, και να ακολουθεί  τα μονοπάτια ή το δρόμο  που οδηγούσαν στην απελευθέρωση  της Ελλάδας.

Ο Κολοκοτρώνης πίστευε ότι η Πελοπόννησος, και κυρίως το κέντρο της, η Τριπολιτσά, ήταν το εφαλτήριο για τη νίκη της Ελλάδας. Η στρατηγική αυτή σκέψη και η διορατικότητά του ερχόταν σε αντίθεση με τις σκέψεις των άλλων οπλαρχηγών. Ωστόσο, όμως επικράτησε. Έλεγε: «Θέλω να ʼμαι αγνάντια στην Τριπολιτσά. Γρήγορα θα καταλάβουν οι καπετάνιοι πως ετούτος ο πόλεμος άλλο σκοπό δεν μπορεί ναʼχει παρά να κλείσουμε τους Τούρκους στην Τριπολιτσά και να τους πάρουμε όλους μαζί».Ποτέ στρατηγική σκέψη δεν εκφράστηκε πιο ξεκάθαρα και πιο απλά.

Ο ένοπλος αγώνας άρχισε από τη 17 Μαρτίου 1821 από την Αρεούπολη. Στις 23 Μαρτίου 1821 ο Πετρόμπεης,  μαζί με 2.000 Μανιάτες απʼόλα τα καπετανάτα της Μάνης, εισήλθε στην Καλαμάτα. Μαζί του ήταν και οι: Κολοκοτρώνης, Παπαφλέσσας, Νικηταράς, Αναγνωσταράς, Μπούρτζινος και άλλοι, που στην κυριολεξία αιφνιδίασαν και κατατρόπωσαν τους Τούρκους. Έτσι, η Καλαμάτα ήταν η πρώτη μεγάλη πόλη , πού ελευθερώθηκε από τους επαναστατημένους Έλληνες. Την επόμενη ημέρα αναχώρησε για την Αρκαδία και η άφιξή του πανικόβαλε τους Τούρκους και τους εξανάγκασε να οχυρωθούν στο φρούριο της περιοχής.  Και από τις 25 Μαρτίου[xi][11] η Επανάσταση είχε  ήδη αρχίσει και επίσημα.

Στην Καρύταινα δόθηκε η πρώτη μάχη του αγώνα, όπου, δυστυχώς, δεν εισακούστηκε ο Κολοκοτρώνης από τους άλλους οπλαρχηγούς, να απομονώσουν την περιοχή, και τα αποτελέσματα  ήταν δυσάρεστα. Οι προσπάθειες  του Κολοκοτρώνη να αποκόψει τη συνένωση των Τούρκων βρήκαν εμπόδιο την προδοσία και την καχυποψία των άλλων  οπλαρχηγών. Ευτυχώς, έστω και εκ των υστέρων αναγνώρισαν την ορθότητα του σχεδίου τού Κολοκοτρώνη και το  εφάρμοζαν  σε ανάλογες επιχειρήσεις.   Διεξήχθηκε ένας σκληρός αγώνας που διήρκεσε 6 ώρες κα οι 300 Μανιάτες  αντιστάθηκαν στις αλλεπάλληλες επιθέσεις 1.700 Τούρκων. Η  ηρωική αυτή αντίσταση ήταν εφάμιλλη της αντίστασης του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες.

Από τη μάχη αυτή προέκυψε το δίδαγμα ότι δεν επαρκούσαν οι αυθορμητισμοί και οι ενθουσιασμοί των Ελλήνων, αλλά χρειαζόταν    αρχηγός με ικανότητες και γνώσεις  για να οργανώσει και να  ηγηθεί  του αγώνα. Ύστερα από αυτά ο Κολοκοτρώνης κατόρθωσε να συγκαλέσει συμβούλιο των προεστών στο Χρυσοβίτσι (χωριό της Αρκαδίας), στις 26 Απριλίου 1821,  όπου ανακηρύχθηκε Αρχιστράτηγος της περιοχής και άρχισε να δημιουργεί οιονεί στρατιωτική υποδομή και οργάνωση, με στρατόπεδα (Πιάνα, Χρυσοβίτσι και Λεβίδι), με υπηρεσία εφοδιασμού, επισιτισμού και οικονομικού. Θεσπίσθηκαν αυστηρά μέτρα πειθαρχίας και παράλληλα, πραγματοποιήθηκαν στρατιωτικές ασκήσεις και εκπαίδευση σε αντικείμενα οπλισμού, βολών και τακτικής.

Η πρώτη μεγάλη ουσιαστική μάχη που δόθηκε ήταν η Μάχη  του Βαλτετσίου, (12-13 Μαΐου 1821), ή η μάχη των 23 ωρών. Ήταν μια σημαντική νίκη των Ελλήνων κατά  την Επανάσταση, γιατί κατέρριψε το αήττητο των Τούρκων και άνοιξε το δρόμο προς την Τριπολιτσά. Οι απώλειες των Τούρκων ήταν 514 νεκροί και 635 τραυματίες από τους οποίους οι περισσότεροι πέθαναν λίγο αργότερα από μολυσματικές ασθένειες. Από τους Έλληνες σκοτώθηκαν 4 και τραυματίστηκαν 17. Επιπλέον, εξασφαλίστηκε  οπλισμός και εξάρτυση για περίπου  4.000 άνδρες Ο Κολοκοτρώνης πέραν των άλλων τακτικών του ενεργειών, όταν διαπίστωσε τον κλοιό των Τούρκων να περισφίγγει σε κάποια φάση της μάχης τις μαχόμενες δυνάμεις του οπλαρχηγού Μητροπέτροβα, για να τους εμψυχώσει, έτρεξε σʼ ένα  ύψωμα φωνάζοντας: «έρχεται ο Κολοκοτρώνης με δέκα χιλιάδες, έρχεται και ο Πετρόμπεης με όλους τους Μανιάτες. Βαστάτε!». Σύνθημα  που κλόνισε το ηθικό των Τούρκων και ανύψωσε το ηθικό των Ελλήνων. Η μεγάλη αυτή  νίκη είχε τεράστια θετική απήχηση   στους αγωνιστές,που είχαν ένα νικηφόρο « βάφτισμα πυρός».

 

Σε δύο μήνες είχε εξασφαλίσει μια δύναμη των 9.000 ανδρών. Πίστευε και υποστήριζε ότι η «κεφαλή» της τουρκικής κυριαρχίας ήταν η  Τριπολιτσά και έγινε ο αντικειμενικός του στόχος. H πολιορκία της άρχισε στις 18 Μαΐου   και όσο περνούσε ο καιρός γινόταν και δυσκολότερη ελλείψει Πυροβολικού. Τότε, ο στρατηγικός νους του Γέρου του Μοριά συνέλαβε την ιδέα της διόρυξης μιας μεγάλης οχυρωματικής τάφρου (γράνας) στο στενό  που  διερχόταν ο δρόμος προς το Λεβίδι και τα Καλάβρυτα, απʼόπου θα περνούσε ο Κιαμίλ Μπέης, αν επιχειρούσε  να δραπετεύσει από την Τριπολιτσά.  Εκεί, δόθηκε η ομώνυμη μάχη τη νύχτα της 9 προς 10 Αυγούστου 1821,όπου  οι ελληνικές δυνάμεις νικηφόρα αντιμετώπισαν τις επιθέσεις των Τούρκων και ουσιαστικά κρίθηκε  η τύχη της Τριπολιτσάς. Ο Υψηλάντης του έγραψε: «Γενναιότατε Στρατηγέ καπετάν Θεωδωράκη  Κολοκοτρώνη! Εις την μάχην της 10 Αυγούστου μʼ όλην την υπεροχήν του πλήθους των τυράννων και την αιφνίδιαν ορμήν αυτών, εδείξατε στρατηγικοτάτην πρόνοιαν εξαποστείλας εν καιρώ τους στρατιώτες σου και εμψυχώσας αυτούς με την γενναιότητά σου, εκέρδισες την λαμπράν  εκείνην νίκην».

Η πολιορκία της Τριπολιτσάς ήταν το πιο φιλόδοξο και τολμηρό σχέδιο, με το φερένικο τέλος, που ανέλαβε να υλοποιήσει ο νεοσύστατος ελληνικός στρατός. Εμπνευστής, πρωτεργάτης και κυριότερος εκτελεστής του  ήταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Στις 23 Σεπτεμβρίου 1821 τα ελληνικά τμήματα εισήλθαν στην Τριπολιτσά με ιδιαίτερη  επιθετική ορμή και αγριότητα, που μπορεί να δικαιολογηθεί ΜΟΝΟ ως εκτόνωση οργής και αγανάκτησης της πολύχρονης σκλαβιάς και της απάνθρωπης συμπεριφοράς των Τούρκων. Οι τουρκικές απώλειες ανήλθαν σε 32.000 άτομα (άνδρες, γυναίκες και παιδιά), κατά τον Κολοκοτρώνη, και «υπέρ τα δεκακισχίλια άτομα» κατά τον ιστορικό Φιλημένα.[xii][12] Αναμφισβήτητα, η άλωση της Τριπολιτσάς υπήρξε γεγονός, που εδραίωσε  την ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Και στη Μάχη της Πάτρας, 9 Μαρτίου 1822, η στρατιωτική οξυδέρκεια του Κολοκοτρώνη επικράτησε και πάλι στο σχεδιασμό και την εκτέλεση. Εκμεταλλευόμενος τη νύκτα, για να τονώσει το ηθικό και εγείρει το φρόνημα και το θάρρος των αγωνιστών, φώναζε: «Ετσάκισαν οι Τούρκοι». Το σύνθημα αυτό έπιασε , ο λόγος του έγινε δύναμη, το επιθετικό πνεύμα των πολεμιστών γιγαντώθηκε και το νικηφόρο αποτέλεσμα ήλθε. (Τουρκικές απώλειες 300  άνδρες και ελληνικές 20) .Ο Παλαιών  Πατρών Γερμανός  έγραψε: «Ο Κολοκοτρώνης έδειξε ανδρεία και επιδεξιότητα και σʼ αυτήν την περίσταση. Μάζεψε λίγους στρατιώτες τους εμψύχωσε,τους ενθουσίασε τόσο, ώστε αυτοί όρμησαν ως λέοντες εναντίον των εχθρών».

Η  κάθοδος  του Μαχμούτ Πασά ,του επονομαζόμενου Δράμαλη,[xiii][13] στην Πελοπόννησο με πολυάριθμο στρατό, στις αρχές Ιουλίου του 1822,  απείλησε σοβαρά τον αγώνα. Τις κρίσιμες εκείνες στιγμές η κυβέρνηση κατέφυγε σε πλοίο, ο κυβερνητικός στρατός αυτοδιαλύθηκε και ο λαός βρέθηκε ανυπεράσπιστος και σε κατάσταση πανικού. Μέσα στη γενική σύγχυση υψώθηκε και πάλι ως εθνικός σωτήρας ο Κολοκοτρώνης. Με ένα απλό  σχέδιό : « Θα κλείσουμε το Δράμαλη μέσα στον κάμπο του Άργους σαν το ποντίκι στη φάκα. Σφιχτά θα τους ζώσουμε ανάμεσα θάλασσας και βουνών. Και δεν θαʼχει σε λίγο τι να φάει τʼασκέρι του και τα άλογά του και δεν θα τον αφήσουμε ούτε στιγμή σε ησυχία, θα τον λιανίζουμε σιγά-σιγά ως που  να μπαϊλντίσει, να ρέψει και να παραλύσει, σύγκαιρα θα μαζώνονται περισσότερο ολοένα οι δικοί μας. Κιʼόταν πληθύνουμε καλά, έχει ο Θεός …».

Όντως ,οι Τούρκοι κατά τη δωδεκαήμερη πολιορκία του φρουρίου του Άργους εξάντλησαν τα αποθέματα τών τροφίμων, χωρίς να έχουν δυνατότητα ανεφοδιασμού, γιατί όλα τα σιτηρά της αργολικής πεδιάδας είχαν καεί από τους¨Έλληνες. Ο Δράμαλης συνειδητοποιώντας τη δύσκολη θέση που βρισκόταν, αποφάσισε να επιστρέψει στην Κόρινθο για να αναδιατάξει τον καταπονημένο στρατό του. Ο  Κολοκοτρώνης αντιλήφθηκε το σχέδιό του και κατέλαβε τις διαβάσεις που οδηγούσαν από το Άργος προς στην Κόρινθο. «¨Έπιασε» τα στενά των Δερβενακίων μαζί με τους Υψηλάντη, Παπαφλέσσα και Νικηταρά, όπου και δόθηκε η ομώνυμη νικηφόρα μάχη, 26-28 Ιουλίου 1822.  Για να παραπλανήσει τους Τούρκους και να τους εκτρέψει στο στενό του Αγίου Σώστη, χώρος εύκολης καταστροφής,  ο ίδιος λέει: «έβαλα  τις σημαίες ,τα φέσια,τις κάπες κα τα ζώα εις μία ράχη,δια να νομίσουν ότι εκεί είναι πολλοί στρατιώτες και να κάμουν κάτω[xiv][14]» με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να αποφύγουν την κατεύθυνση εκείνη και να ακολουθήσουν τη χαράδρα, «χαράδρα του θανάτου»,όπως την ονόμασαν, εκεί όπου είχε τάξει τους άνδρες του, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι  να υποστούν  μεγάλες απώλειες.   Οι τουρκικές απώλειες ανήλθαν στις 2.500-3.000, ενώ οι ελληνικές ήταν ασήμαντες, Δυστυχώς, όμως, μεταξύ των νεκρών ήταν και οι τρεις ανιψιοί σωματοφύλακες του Κολοκοτρώνη. Μετά τη μάχη αυτήν,ο Κολοκοτρώνης ανακηρύχτηκε  από τη Γερουσία Αρχιστράτηγος της Πελοποννήσου.

Kατά την Β΄Εθνοσυνέλευση το Μάρτιο του 1823, στο Άστρος, όπου εκδηλώθηκαν οι πρώτες αντιθέσεις ανάμεσα στους πολιτικούς και στρατιωτικούς[xv][15], με αποτέλεσμα να καταργηθεί η Γερουσία και ο βαθμός του Αρχιστρατήγου. Ακολούθησε μια εμφύλια διαμάχη με οδυνηρές συνέπειες μεταξύ των οποίων και η άνανδρη δολοφονία του πρωτότοκου γιου του, Πάνου[xvi][16]. Τον Ιανουάριο του 1825 έγινε η σύλληψη και η φυλάκιση του  Κολοκοτρώνη , για 4 μήνες, στη Μονή του Προφήτη Ηλία της Ύδρας.

Με την αποβίβαση του Ιμπραήμ στη Μεθώνη,11-12 Φεβ. 1825, και τον επαπειλούμενο κίνδυνο, η κυβέρνηση Κουντουριώτη αποφυλάκισε τον Κολοκοτρώνη (17 Μαΐου 1825), τον διόρισε και πάλι Αρχιστράτηγο του Μοριά και του ανέθεσε την αντιμετώπιση της νέας μεγάλης απειλής. Αποβιβαζόμενος στο Ναύπλιο φώναξε με τη βροντερή φωνή του: «Πριν βγω στη στεριά έριξα στη θάλασσα όλα τα περασμένα. Κάνετε και σεις το ίδιο και βοηθήστε να διώξουμε τον καινούργιο εχθρό από τον τόπο μας». Ο μεγάλος  άνδρας, μέσα σε μια εμφυλιοπολεμική περίοδο,  ελαυνόμενος από αμνησικακία και μεγαλοψυχία, συγχώρησε εχθρούς και αντιπάλους, ακόμη και εκείνους που ευθύνονταν για το θάνατο τού  γιου του Πάνου. Ρίχτηκε στον αγώνα με τη συγκέντρωση αγωνιστών , με ανταρτοπόλεμο,με γενικό πόλεμο φθοράς , διατηρώντας άσβεστη τη φλόγα της Επανάστασης. Το σύνθημα του Κολοκοτρώνη, «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»– αφορούσε αυτούς που   δήλωναν υποταγή και προσκυνούσαν[xvii][17] τις δελεαστικές προτάσεις και απειλές του Ιμπραήμ, – έδωσε πνοή και δύναμη στην «ετοιμοθάνατη Επανάσταση».

Η αδιάλλακτη στάση του Ιμπραήμ να συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις των Μεγάλων Δυνάμεων,οδήγησε στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου (8 Οκτωβρίου 1827) όπου καταστράφηκε ολοσχερώς ο Τουρκοαιγυπτιακός Στόλος με 89 πλοία από τον Ευρωπαϊκό με 27 πλοία [xviii][18].Στη συνέχεια το Γαλλικό Εκστρατευτικό Σώμα με τον Στρατηγό Νικόλαο- Ιωσήφ Μαιζόν[xix][19] (Έδ.Κόδριγκτον,Λάυονς)   πίεσε τον  Ιμπραήμ, και τα υπολείμματα των δυνάμεών του,  να εγκαταλείψουν το Μοριά (19 Σεπ.1828) και  έτσι  έκλεισε κιʼάλλη μια κρίσιμη  φάση  της Επανάστασης.

Η παρουσία του Κολοκοτρώνη ήταν δυναμική σʼόλα τα δρώμενα! ¨Έτσι,  η  πολιτική του οξυδέρκεια και  διορατικότητα  συνέβαλαν καθοριστικά στην εκλογή του Ιωάννη Καποδίστρια ως πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδος,όταν στην Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνος( Απρίλιο 1827), με πειστικότητα υποστήριξε : «Ημείς άλλον ¨Έλληνα αξιώτερον από τον Καποδίστρια δεν έχομε[xx][20]», και η γνώμη του επικράτησε Με την έλευση του Καποδίστρια στις 8 Ιανουαρίου 1828, στο Ναύπλιο, ο Κολοκοτρώνης τάχθηκε  ένθερμα υπέρ της πολιτικής του και στάθηκε ο πιστότερος συνεργάτης και ο πολυτιμότερος σύμβουλός του. Λυπήθηκε αφάνταστα για τη δολοφονία του. Επίσης πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την εκλογή του Όθωνα. Ο  Όθωνας με την αγγλική φρεγάτα «Μαδαγασκάρη » έφθασε στο λιμάνι του Ναυπλίου στις 30 Ιανουαρίου 1833 και αποβιβάστηκε στις 6 Φεβ.1833. Από την πρώτη στιγμή ο Κολοκοτρώνης έγινε πάλι στόχος συκοφαντιών και ραδιουργιών εκ μέρους των πολιτικών του αντιπάλων με προεξέχοντα τον Πρωθυπουργό Ιωάννη Κωλέττη[xxi][21]. Αντιμετωπίστηκε με ψυχρότητα  και από τους  Βαυαρούς, οι οποίοι δεν μπορούσαν να του συγχωρήσουν τη φιλοκαποδιστριακή του τοποθέτηση[xxii][22]. Εξυφάνθηκαν εναντίον του κατηγορίες για  μυστικές συνεδριάσεις με άλλους οπλαρχηγούς, για αναφορές προς τον Τσάρο, για συνωμοσίες εναντίον του ανήλικου τότε  Βασιλιά Όθωνα και της Κυβέρνησης, που κατέληξαν τελικά να κατηγορηθεί για εσχάτη προδοσία και να συλληφθεί στις 6 Σεπτεμβρίου 1832[xxiii][23], μαζί με τον Δ. Πλαπούτα, το γιο του Γενναίο,τον Τζαβέλα, τον Νικηταρά και άλλους στρατιωτικούς. Όταν  ο λαός φώναζε ότι θα τον σκοτώσουν άδικα,οΓέρος του Μοριά απάντησε: «Καλύτερα άδικα να με σκοτώσουν, παρά δίκαια».Παρόλη τη γενναία στάση και την άρνηση της υπογραφής των δύο εξαίρετων  δικαστών Αναστάσιου Πολυζωίδη[xxiv][24] και Γεώργιου Τερτσέτη[xxv][25] (σύμβολα της δικαιοσύνης ,οι οποίοι αρνήθηκαν να υπογράψουν την απόφαση της καταδίκης), ο Κολοκοτρώνης καταδικάστηκε μαζί με τον Πλαπούτα σε θάνατο και φυλακίστηκε στο Παλαμήδι σε ηλικία 63 ετών (26 Μαΐου1834). Λίγο αργότερα η ποινή μετατράπηκε σε 20ετή κάθειρξη μετά από παρέμβαση του Όθωνα. Και στις 27 Μαΐου 1835 μετά την ενηλικίωση του Όθωνα (20Μαΐου1835), έλαβε χάρη και αποφυλακίστηκε,εξουθενωμένος, ταπεινωμένος και σχεδόν τυφλός από τις άθλιες συνθήκες της φυλακής.

Δυστυχώς,και κατά τη διάρκεια του Αγώνα και μετά,υπήρξαν μεγάλες διαφωνίες, προδοσίες,διωγμοί, διχόνοιες, ρήξεις, αντιπαλότητες, εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις, ταραχές, αρχομανίες,και δολοφονίες.  Ωστόσο, κατά τον σοφό  Γέρο, «ο Θεός είχε βάλει την υπογραφή του, για την απελευθέρωση τής Ελλάδος, και δεν την πήρε πίσω».

 

Μετά το 1835, ο Γέρος του Μοριά έζησε στην Αθήνα, όπου ευτύχησε να γνωρίσει τη γενική αναγνώριση, την εκτίμηση και την αποθέωση για την προσφορά του στην Επανάσταση. Προήχθη σε Στρατηγό, διορίστηκε  Σύμβουλος της Επικρατείας, και ορίσθηκε μέλος της Επιτροπής για την ανέγερση του Πανεπιστημίου Αθηνών και σύμβουλος του Όθωνα.

Ο εμπνευσμένος λόγος του Κολοκοτρώνη, στις 13 Νοεμβρίου 1838 προς τους φοιτητές του Πανεπιστημίου, στην Πνύκα, αποτελεί την πολιτκή και πνευματική του διαθήκη προς τη νεολαία. Μεταξύ των άλλων είπε: «…Η προκοπή και η μάθησή σας να μην γίνει σκεπάρνι μόνο δια το άτομό σας, αλλά να κοιτάζει το καλό της Κοινότητος, και μέσα  εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας …Εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο ,οπού ημείς ελευθερώσαμε[xxvi][26]».

 

Στις 4 Φεβρουαρίου 1843, «ο μέγας ανήρ  ετελεύτησε»[xxvii][27] στο σπίτι του, ευρισκόμενο στη διασταύρωση των σημερινών οδών Κολοκοτρώνη και Λέκκα στην Αθήνα. Και «ετελεύτησεν», από εγκεφαλική συμφόρηση, σε ηλικία 73 ετών.  Είχε προηγηθεί ο μεγαλοπρεπέστατος γάμος τού γιου του, Καλίνου[xxviii][28],όπου ο Κολοκοτρώνης ένιωσε την κορυφαία αποθέωση της εκτίμησης και το μεγαλείο της δόξας. Τάφηκε στο Α΄Νεκροταφείο Αθηνών με τιμές Αντιστρατήγου ε. ε. Τα οστά του αργότερα,διακομίσθηκαν στη Τρίπολη και από τις 25 Σεπτεμβρίου 1993, βρίσκονται σε ειδική κρύπτη στη βάση του ανδριάντα του «Γέρου»  στην Πλατεία Άρεως της Τρίπολης, που είχε στηθεί στις 26 Σεπ. 1971[xxix][29]. Έτσι, έφιππος και επιβλητικός, όπως είναι, θα αγναντεύει αιώνια τα βουνά και τις χαράδρες , που είχε χιλιοπερπατήσει.

Αυτός ήταν ο Θοδωράκης, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης,ο Κλέφτης, , ο Ζωέμπορος, ο Φιλικός, ο Οπλαρχηγός, ο Γέρος του Μοριά, ο Ιεραπόστολος της Επανάστασης, ο Στρατηγός, ο Αρχιστράτηγος της Πελοποννήσου,  , ο Νέστορας του Συντάγματος της Τροιζήνος, ο Αντιπρόεδρος του Εκτελεστικού, ο Σύμβουλος της Επικρατείας της Ελλάδας , η Κορυφαία Μορφή τού  Εικοσιένα!

Αξίζει αιώνιας τιμής και απέραντου θαυμασμού!

Παραμένει ΑΘΑΝΑΤΟΣ !

Από πού αγοράζουμε βενζίνη;

Εστω κι αν δεν έχετε αυτοκίνητο μπορείτε να αποστείλετε το μήνυμα αυτό σε φίλους σας διότι αφορά σε ένα έξυπνο πόλεμο κατά των εταιρειών πετρελαίου.
Λένε ότι οι τιμές της βενζίνης θα ξεπεράσουν σύντομα το 1,5 Ευρό το λίτρο!
θέλετε να κατεβούν οι τιμές? Πρέπει να αντιδράσουμε από κοινού.

Κάποιος πρότεινε μια φανταστική ιδέα πολύ πιο αποδοτική απ’ αυτή που μας ζητούν να μην αγοράζουμε βενζίνη κάποιες μέρες. Τον τελευταίο Απρίλιο ή Μάιο οι εταιρείες πετρελαίου ‘γέλασαν’ μ’ αυτά τα διαβήματα γιατί ήξεραν ότι δε θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε για πολύ αυτή την τακτική. Θα ήταν μεγαλύτερη η ζημία  σ’ εμάς παρά σ’αυτές.

‘Ομως η ακόλουθη πρόταση θα μπορούσε να επαληθευτεί αν την ακολουθούσαμε με συνέπεια. Ενωθείτε μαζί μας! Οι εταιρείες πετρελαίου της ΟPEP μας έχουν πει ότι η τιμή που μας έχουν ορίσει είναι και η καλύτερη (58,9 λεπτά το λίτρο ). Εμείς θα αντιδράσουμε αποδεικνύοντας ότι οι αγοραστές είναι αυτοί που ελέγχουν την αγορά.
Βλέποντας καθημερινά την τιμή της βενζίνης πρέπει να αντιδράσουμε.

Ο μόνος τρόπος για να δούμε την τιμή να κατεβαίνει είναι να χτυπήσουμε το πορτοφόλι αυτών των εταιρειών, αρνούμενοι να αγοράσουμε τη βενζίνη τους και χωρίς ΕΜΕΙΣ να είμαστε οι χαμένοι. αφού χρειαζόμαστε τα αυτοκίνητα μας, δε μπορούμε να κάνουμε απεργία στην αγορά βενζίνης. Μπορούμε όμως να δώσουμε ένα <<ΧΤΥΠΗΜΑ στην αγορά της βενζίνης δηλ. να αντιδράσουμε στον πόλεμο των τιμών.

Ιδού μια πρόταση :

ΜΗΝ ΑΓΟΡΑΖΕΤΕ ΟΥΤΕΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΒΕΝΖΙΝΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ (SHELL KAI ΒΡ).

Εάν δεν πουλήσουν βενζίνη θα υποχρεωθούν να μειώσουν την τιμή της. Εάν συμβεί αυτό, οι άλλες εταιρείες θα αναγκαστούν να τις ακολουθήσουν. Για να προκληθεί ένα τέτοιο ‘χτύπημα’, θα πρέπει να εξασφαλίσουμε τη συνεργασία εκατομμυρίων πελατών της SHELL και της ΒΡ. Το διαδίκτυο μας δίνει τη δυνατότητα να το πετύχουμε.

Το μήνυμα αν σταλεί σε 100 περίπου άτομα. Εάν καθένας απ’ αυτούς το διαδώσει σε γνωστούς θα γίνει 100 x 10 = 1000 και 1000 x 10 = 10000 άτομα κ.ο.κ.

 

Το μήνυμα αυτό, λοιπόν, θα έχει βρεί εκατομμύρια αποδέκτες στους καταναλωτές. Τώρα αυτό που έχετε να κάνετε, είναι να στείλετε αυτό το μήνυμα σε μερικούς δεκάδες γνωστούς που θα κάνουν κι αυτοί το ίδιο. Εάν πιστεύετε ότι μπορούμε να αντιδράσουμε έτσι, διαδώστε το μήνυμα αυτό σε γνωστούς και φίλους.

Κοινό Ανακοινωθέν των Κυβερνήσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας της Τουρκίας

 

Οι «φίλοι» μας οι τούρκοι το Υπουργείο Παιδείας [το οποίο εμεις το αποδομίσαμε καταργώντας το «Εθνικής» το ονομάζουν ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΊΑΣ

Να λοιπόν που η Υπουργός τους κυρία Νιμέτ Τσουμπουκτσού [ όνομα κι αυτό….!] δεν το εχει καταργήσει οπως ο δικός μας Πρωθυπουργός και η Αδαμαντοκόλλητη [επιτυχής προσωνυμία του Κωστα Ζουραρι] Υπουργός μας…

Δ.Αλευρομάγειρος

 

 

Κοινό Ανακοινωθέν των Κυβερνήσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας της Τουρκίας

Στην συνέχεια πρόσκλησης της Α.Ε. του Πρωθυπουργού της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Γεωργίου Παπανδρέου, ο Πρωθυπουργός της Δημοκρατίας της Τουρκίας, Α.Ε. κ. Recep Tayyip Erdoğan, πραγματοποίησε επίσκεψη εργασίας στην Ελλάδα, την 14^η και 15^η Μαΐου 2010.

Οι δύο Πρωθυπουργοί συμπροέδρευσαν, την 14^η Μαΐου, της ιδρυτικής συνόδου του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, με την συμμετοχή των Υπουργών Εξωτερικών των δύο κρατών,  ως συντονιστών, καθώς και των Υπουργών αρμοδίων για θέματα εσωτερικών υποθέσεων / προστασίας του πολίτη, παιδείας, οικονομίας και εμπορίου, ενέργειας, περιβάλλοντος, πολιτισμού, τουρισμού, υποθέσεων ΕΕ, μεταφορών και επικοινωνιών.

 Την ίδια ημέρα, υιοθετήθηκαν και υπεγράφησαν τα ακόλουθα κείμενα από τους αρμόδιους Υπουργών και τους εκπροσώπους των αντιστοίχων Φορέων:

                                                                                   

·                      Κοινή Πολιτική Διακήρυξη για την σύσταση του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδος – Τουρκίας.

·                      Πρωτόκολλο περί τακτικών πολιτικών διαβουλεύσεων μεταξύ των Υπουργείων Εξωτερικών της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας της Τουρκίας.

·                      Κοινή Διακήρυξη για την άρση περιορισμών στην μεθοριακή διάβαση Καστανέων – Pazarkule.

·                      Συμφωνία μεταξύ των Κυβερνήσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας της Τουρκίας για την επικερδή απασχόληση των εξαρτωμένων μελών των οικογενειών των μελών των διπλωματικών και προξενικών Αρχών.

·                      Κοινή Διακήρυξη για την προώθηση της οικονομικής και επιχειρηματικής συνεργασίας της Υπουργού Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας της Ελληνικής Δημοκρατίας και το Υπουργού Επικρατείας της Δημοκρατίας της Τουρκίας.

·                      Μνημόνιο Κατανόησης για την Τεχνική Συνεργασία μεταξύ του  Ελληνικού Οργανισμού Τυποποίησης (ΕΛΟΤ) και του Τουρκικού Οργανισμού Πιστοποίησης (TSE).

·                      Μνημόνιο Κατανόησης για την Προώθηση της Συνεργασίας σε Θέματα Επενδύσεων μεταξύ του “Invest in Greece” και του Τουρκικού Φορέα Προώθησης Επενδύσεων (ISPAT).

·                      Μνημόνιο Κατανόησης σε Θέματα Δασών  μεταξύ των Κυβερνήσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας της Τουρκίας.

·                      Κοινή Διακήρυξη της Υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Υπουργού Περιβάλλοντος  και Δασών της Δημοκρατίας της Τουρκίας.

·                      Μνημόνιο Κατανόησης μεταξύ του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Υπουργείου Ενέργειας και Φυσικών Πόρων της Δημοκρατίας της Τουρκίας για την συνεργασία στον τομέα της ενέργειας.

·                      Κοινή Διακήρυξη της Υπουργού Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Υπουργού Εθνικής Παιδείας της Δημοκρατίας της Τουρκίας.

·                      Μνημόνιο Κατανόησης μεταξύ του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Υπουργείου Επικρατείας της Δημοκρατίας της Τουρκίας αρμοδίου για θέματα Επιστημών και Τεχνολογίας για την συνεργασία μεταξύ της Γενικής Γραμματείας Έρευνας και Τεχνολογίας του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Συμβουλίου Επιστημονικής και Τεχνολογικής Έρευνας της Δημοκρατίας της Τουρκίας (TUBITAK).

·                      Μνημόνιο Προθέσεων  μεταξύ του Υπουργείου Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών της Δημοκρατίας της Τουρκίας για την Ανάπτυξη Σιδηροδρομικών και Συνδυασμένων Μεταφορών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.

·                      Κοινή Διακήρυξη του Υπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών της Δημοκρατίας της Τουρκίας για την Ανάπτυξη της Συνεργασίας στον τομέα των οδικών μεταφορών.  

·                      Κοινή Διακήρυξη του Υπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών της Δημοκρατίας της Τουρκίας για τους τομείς της πληροφορικής, των τεχνολογιών επικοινωνίας και των ταχυδρομικών υπηρεσιών.

·                      Κοινή Διακήρυξη για ζητήματα Παράνομης Μετανάστευσης, Ασύλου, Οργανωμένου Εγκλήματος, Διακίνησης Ναρκωτικών και Προστασίας του Πολίτη.

·                      Κοινή Διακήρυξη για την Κατάργηση της Υποχρέωσης Θεώρησης για κατόχους τουρκικών ειδικών διαβατηρίων.

·                      Κοινή Διακήρυξη των Υπουργών Πολιτισμού και Τουρισμού της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας της Τουρκίας για την Συνεργασία στον τομέα του πολιτισμού.

·                      Κοινή Διακήρυξη των Υπουργών Πολιτισμού και Τουρισμού της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας της Τουρκίας για την Συνεργασία στον τομέα του τουρισμού.

·                      Πρωτόκολλο Συνεργασίας μεταξύ του Πρακτορείου Anadolu και του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων – Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ).

·                      Μνημόνιο Κατανόησης για την Συνεργασία μεταξύ της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών και της Ένωσης Τουρκικών Τραπεζών (Banks Association of Turkey).

Οι δύο πλευρές είναι πεπεισμένες ότι η απόφαση να αναπτύξουν ένα διαρθρωμένο πλαίσιο για την προώθηση των σχέσεών τους, βασιζόμενο στον αμοιβαίο σεβασμό, την εμπιστοσύνη, το διεθνές δίκαιο και τις σχέσεις καλής γειτονίας, συνιστά ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός που θα προωθήσει περαιτέρω τις σχέσεις τους και θα οδηγήσει στην ενίσχυση της ειρήνης, της ευημερίας και της σταθερότητας στην περιοχή.  

Το σημαντικό αυτό γεγονός αναμφίβολα θα ανοίξει νέες οδούς συνεργασίας, επωφελείς και για τις δύο χώρες.

Ως εκ τούτου, οι δύο Πρωθυπουργοί εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για τις προσπάθειες που κατεβλήθησαν προκειμένου να επιτευχθεί η σύσταση του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας.

Οι Πρωθυπουργοί υπεγράμμισαν την πεποίθησή τους ότι η νέα τροχιά στις σχέσεις των δύο κρατών θα στρέψει την Ελλάδα και την Τουρκία σε ένα φωτεινότερο μέλλον προς όφελος των δύο λαών.

Οι δύο Πρωθυπουργοί είχαν, επίσης, μια φιλική και συνεκτική ανταλλαγή απόψεων για ζητήματα διμερούς ενδιαφέροντος, ευρωπαϊκών υποθέσεων, καθώς και επί περιφερειακών και διεθνών εξελίξεων.

Οι δύο Πρωθυπουργοί απεφάσισαν την επανεκκίνηση της ελληνο-τουρκικής Ομάδος Εργασίας προκειμένου να συμβάλει στην περαιτέρω προώθηση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας στην ΕΕ, εστιαζόμενη σε θέματα που αφορούν τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις.

Επιπλέον, οι δύο πλευρές συμφώνησαν όπως, στο πλαίσιο της Ομάδος Εργασίας, να μοιρασθούν την εμπειρία και τις απόψεις τους σχετικά με οικονομικά και δημοσιονομικά θέματα, σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.

Κατά την διάρκεια της επίσκεψης, η Α.Ε. ο Πρωθυπουργός της Δημοκρατίας της Τουρκίας κ. Recep Tayyip Erdoğan, έγινε δεκτός από την Α.Ε. τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια, επεσκέφθη την Α.Ε. τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων κ. Φίλιππο Πετσάλνικο και συναντήθηκε με τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Αντώνη Σαμαρά.

    Γεώργιος Α. Παπανδρέου                      Recep Tayyip Erdoğan

ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ

   Μια πρώτη προσέγγιση, μιας δύσκολης σχέσης 

           Έχουν περάσει ήδη δώδεκα χρόνια από τότε που θεσπίστηκε μια επίσημη νέα επέτειος, η 19^η Μαϊου, ως Ημέρα Μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων. Ήταν η κατάληξη ενός ριζοσπαστικού ποντιακού κινήματος που είχε εμφανιστεί στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 και είχε ως πρωτεργάτες ανθρώπους που προέρχονταν από δύο πολιτικές τάσεις διαφορετικές και αντιμαχόμενες μέχρι σήμερα: την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και τους «Ιταλούς» του Πασόκ.   

 Το κίνημα αυτό είχε μεγάλη επιτυχία εφόσον υιοθετήθηκε από το σύνολο του οργανωμένου ποντιακού χώρου, δηλαδή πάνω από 400 οργανώσεις στην Ελλάδα -που εκπροσωπούν περισσότερους από ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας- και άλλες 200 στην Ευρώπη, την πρώην Σοβιετική Ένωση, ΗΠΑ-Καναδά, Αυστραλία, Αφρική. Βασικό χαρακτηριστικό του κινήματος αυτού είναι η αυτονομία, η δημοκρατική έκφραση της βάσης και η αυθύπαρκτη επιλογή μιας κοινωνικής ομάδας να ορίσει μόνη της τις αξίες της και τις προτεραιότητές της χωρίς τη διαμεσολάβηση ιδεολογικών και πολιτικών «προστατών».     

Αναγνώριση: Από το Κοινοβούλιο έως τη «17 Νοέμβρη» 

 Το μεγάλο κίνημα των πολιτών, που εμφανίστηκε σε μια εποχή που οι ιστορικές συνθήκες το επέτρεπαν, κατάφερε να πετύχει την πρώτη σημαντική νίκη των πληθυσμών που προήλθαν από τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής. Οι πρόσφυγες και οι απόγονοί τους, είχαν μέχρι τότε υποστεί μια πολιτική απόλυτης ιδεολογικής αφομοίωσης στο παλαιοελλαδικό μοντέλο και καταστροφής της ιστορικής τους μνήμης. Μιας πολιτικής που προωθούσαν όλες ανεξαιρέτως οι εκδοχές της εξουσίας -όπως και της όποιας αντιπολίτευσης- εφόσον οι πρόσφυγες του ‘22 βρέθηκαν για δεκαετίες εκτός συστήματος, μακριά από τη χαμένη πια πατρίδα τους, σ’ ένα άξενο τόπο, που για πολύ καιρό τους αντιμετώπιζε ως «εσωτερικό εχθρό». Η κατάσταση αυτή θα πάψει σχετικά να ισχύει μόνο όταν θα βρεθεί ο νέος «εσωτερικός εχθρός», οι κομμουνιστές. 

  (Η Έξοδος) 

        Έτσι λοιπόν για πρώτη φορά, το 1994 όλες οι κοινοβουλευτικές πολιτικές δυνάμεις, αλλά και εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις, μέχρι και τη «17 Νοέμβρη», αποδέχονται και αναγνωρίζουν το γεγονός ότι στο χώρο της Ανατολής ο τουρκικός εθνικισμός διέπραξε γενοκτονία του ελληνικού πληθυσμού κατά την πρώτη εικοσιπενταετία του 20^ου αιώνα. Δεν θα είχε καμιά σημασία η ανακήρυξη μιας νέας επετείου εάν αυτό δεν σήμαινε επί της ουσίας πλήρη ανατροπή των βασικών ιδεολογικών συνιστωσών του συστήματος -τόσο του κράτους όσο και της αντιπολίτευσής του- όπως αυτές παγιώθηκαν μετά το 1922. Μπορεί οι υπεύθυνοι των κομμάτων που ψήφισαν τη νέα επέτειο να μην κατανοούσαν τη συμβολική σημασία της ψήφου τους, όμως για μας τους ιστορικούς που ασχολούμαστε με τη συγκεκριμένη περίοδο, η εξέλιξη αυτή είχε μεγάλη αξία. Βέβαια, η συνέχεια απέδειξε ότι οι ερμηνείες και τα κυρίαρχα στερεότυπα της ελλαδικής εξουσίας -και όχι μόνο- ήταν πανίσχυρα. Έτσι ερμηνεύεται η αδυναμία κατανόησης της ιδεολογικής ανατροπής που επέφερε η αναγνώριση της 19^ης του Μάη ως Ημέρας Μνήμης, η αμηχανία των μηχανισμών να ερμηνεύσουν τη σημασία των κατακτήσεων αυτών, η αντιμετώπισή τους ως ιδιότυπου λαογραφικού γεγονότος με ένα μάλλον εθνικιστικό περιεχόμενο, που καλλιεργείται από επικίνδυνα κέντρα και η προσπάθεια δαιμονοποίησης του ποντιακού κινήματος.    

 Τουρκικός εθνικισμός, γενοκτονίες και Ρόζα Λούξεμπουργκ 

           Ας δούμε όμως πολύ σύντομα πώς διαμορφώθηκαν οι ιστορικές συνθήκες που οδήγησαν στις γενοκτονίες. 

           Οι Έλληνες είχαν καταφέρει να αποκτήσουν ένα μικρό κρατίδιο στο Νότο της βαλκανικής χερσονήσου, στο πλέον καθυστερημένο και απομακρυσμένο από τα κέντρα του ελληνισμού χώρο. Ο κύριος όγκος των Ελλήνων θα συνεχίσει να ζει υπό οθωμανική κυριαρχία, ενώ στα μεγάλα αστικά κέντρα -Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Τραπεζούντα- οι ελληνόφωνοι ήταν αναλογικά περισσότεροι απ’ ότι στην Αθήνα το 1830 ή τη Θεσσαλονίκη το 1910. 

           Η ιστορική εποχή χαρακτηρίζεται από τη διαδικασία αστικοδημοκρατικού μετασχηματισμού και υπέρβασης των αυτοκρατορικών οθωμανικών φεουδαρχικών δομών. Σε μια κοινωνία όπου κυρίαρχο κοινωνικό στρώμα ήταν οι μουσουλμάνοι και κυρίαρχη κοινωνική συμπεριφορά ήταν η θρησκευτική απαξίωση των χριστιανών και των εβραίων, οι περιφρονημένοι τομείς της αναδυόμενης νέας καπιταλιστικής οικονομίας θα αποτελέσουν διέξοδο για τους περιφρονημένους λαούς της Αυτοκρατορίας. Οι Έλληνες, οι Αρμένιοι και οι Εβραίοι, μετά τη σχετική απόδοση δικαιωμάτων με το Χάτι Χουμαγιούν (1856) θα συγκροτήσουν το κύριο τμήμα της νεοδημιουργημένης οθωμανικής αστικής τάξης. Έτσι, τα αστικά στρώματα των υπόδουλων λαών θα αποτελέσουν την αντικειμενική κοινωνική δύναμη που θα κληθεί να οδηγήσει την φεουδαρχική κοινωνία στον αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό. 

  (Γερμανοί και Τoύρκοι αξιωματικοί. Η ενίσχυση του τουρκικού εθνικισμού υπήρξε προτεραιότητα του γερμανικού ιμπεριαλισμού) 

           Για τους υπόδουλους Έλληνες και Αρμένιους η μόνη ανεκτή προοπτική θα μπορούσε να είναι η απόδοση ισονομίας και ισοπολιτείας από την οθωμανική διοίκηση. Όμως η Ιστορία θα επιβάλλει την αντίθετη πορεία. 

           Η μοιραία πολιτική δύναμη που θα αναλάβει βίαια την πολιτική διαχείριση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα είναι οι Νεότουρκοι, οι οποίοι θα καταλάβουν με πραξικόπημα την εξουσία το 1908. Με την πράξη τους αυτή θέτουν ουσιαστικά τέλος σε μια μακραίωνη περίοδο οθωμανικής παράδοσης, που συγκροτούσε ένα πολυεθνικό μουσουλμανικό κράτος με κύρια έμφαση στην θρησκευτική επιλογή. Εφεξής, για τους Τούρκους εθνικιστές το αίτημα θα είναι η κυριαρχία της εθνικιστικής τουρκικής εκδοχής, τόσο κατά των χριστιανικών κοινοτήτων (Ελλήνων, Αρμενίων, Ασυροχαλδαίων και Αράβων), όσο και κατά των πολυεθνοτικών και πολύγλωσσων μουσουλμανικών μαζών. Στην περίπτωση αυτή, μια ομάδα φανατικών στρατιωτικών θα επιχειρήσει να εξοντώσει τα εκατομμύρια των χριστιανών με μια επίσημη απόφαση που θα λάβει το κόμμα τους τον Οκτώβριο του 1911. Την κατάσταση αυτή, τις αντιθέσεις αλλά και τις υποχρεώσεις του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος θα επεξεργαστεί η Ρόζα Λούξεμπουργκ σε κάποια εκπληκτικά για τη διορατικότητά τους κείμενα. Στη μπροσούρα της με τίτλο “Οι αγώνες στη Τουρκία και η σοσιαλδημοκρατία” γράφει: “Η Τουρκία δεν μπορεί να αναγεννηθεί σαν σύνολο γιατί αποτελείται από διαφορετικές χώρες. Κανένα υλικό συμφέρον, καμιά κοινή εξέλιξη που θα μπορούσε να τις συνδέσει δεν είχε δημιουργηθεί! Αντίθετα, η καταπίεση και η αθλιότητα της κοινής υπαγωγής στο τουρκικό κράτος γίνονται όλο και μεγαλύτερες! Έτσι δημιουργήθηκε μια φυσική τάση των διαφόρων εθνοτήτων να αποσπασθούν από το σύνολο και να αναζητήσουν μέσα από μια αυτόνομη ύπαρξη το δρόμο για μια καλύτερη κοινωνική εξέλιξη. Η κρίση της Ιστορίας για την Τουρκία είχε πια βγει: βάδιζε προς την διάλυση“. 

  (Times του Λονδίνου. Για το συνέδριο των Νεοτούρκων) 

           Σε ταξικό επίπεδο η σύγκρουση θα είναι μεταξύ των προοδευτικών αστικών στρωμάτων των χριστιανικών, κυρίως, λαών και των εθνικιστών στρατιωτικών. Γνωρίζει πολύ καλά η Λούξεμπουργκ τη ταξική αυτή διαφοροποίηση, όταν καλεί το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα να στηρίξει τα χριστιανικά κινήματα της Αυτοκρατορίας. Γι΄ αυτό θα γράψει: «…Η σημερινή μας θέση στο Ανατολικό Ζήτημα είναι να αποδεχτούμε τη διαδικασία διάλυσης της Τουρκίας ως μια υπαρκτή πραγματικότητα και να μην κάνουμε σκέψη ότι θα μπορούσε ή θα έπρεπε κανείς να τη σταματήσει και να εκδηλώσουμε στους αγώνες για αυτοδιάθεση των χριστιανικών εθνών την απεριόριστη συμπαράστασή μας.»    

           Η χρυσή ευκαιρία για τον τουρκικό εθνικισμό θα δοθεί  την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν σε συνεργασία με το γερμανικό ιμπεριαλισμό θα προσπαθήσει να υλοποιήσει της ειλημμένες του αποφάσεις. Από το 1914 θα αρχίσουν οι εθνικές εκκαθαρίσεις κατά των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης και της Ιωνίας αρχικά και θα συνεχιστούν κατά των Αρμενίων με τη γενοκτονία -που είναι και η μόνη ευρύτερα γνωστή πράξη του γενικευμένου παντουρκιστικού σεναρίου. Από το 1916 η γενοκτονία θα συμπεριλάβει και τους ελληνικούς πληθυσμούς στη βόρεια Μικρά Ασία, τον Πόντο. Οι Πόντιοι παράλληλα, θα εκφράσουν την αντίστασή τους με τη συγκρότηση ενός αυθόρμητου και ελάχιστα κεντρικά καθοδηγημένου ένοπλου επαναστατικού κινήματος, του ποντιακού αντάρτικου. Αργότερα ο Σοβιετικός ιστορικός Νόβιτσεφ θα το χαρακτηρίσει ως «επαναστατικό αγροτικό κίνημα». Να σημειωθεί ότι η επαναστατική παράδοση θα χαρακτηρίσει και τους αγροτικούς πληθυσμούς στο βόρειο Εύξεινο Πόντο, όπου οι Έλληνες της Μαριούπολης θα  πλαισιώσουν και θα αγωνιστούν στο πλαίσιο του Μαχνοβίτικου αναρχικού αγροτικού κινήματος. 

  (Το ποντιακό κίνημα θα προσπαθήσει  να παρέμβει στις μεταοθωμανικές συνθήκες και θα αγωνιστεί μόνο του για την πολιτική χειραφέτηση) 

           Γενικά ο τουρκικός εθνικισμός θα φανεί ιδιαίτερα επιτυχημένος στις επιλογές του, καταφέρνοντας με μια φρενήρη ρατσιστική πορεία να εξοντώσει τις κοινότητες που θεωρούσε εν δυνάμει επικίνδυνες. Η τελική πράξη του δράματος θα «παιχθεί» στη «γκιαούρ Ιζμίρ», την «άπιστη Σμύρνη» το Σεπτέμβριο του ‘22, όταν τα στρατεύματα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά -που οι Τούρκοι εθνικιστές θα του προσδώσουν το χαρακτηρισμό Ατατούρκ, δηλαδή «γεννήτορα των Τούρκων»- θα εξοντώσουν με έναν απίστευτο τρόπο για τη σύγχρονη Ιστορία το χριστιανικό πληθυσμό (Έλληνες και Αρμενίους).  Πρέπει να σημειωθεί ότι τους προς εξόντωση πληθυσμούς, συνειδητά εγκατέλειψαν στο έλεος των κεμαλικών οι ελληνικές αρχές κατοχής μετά από εντολή της φιλομοναρχικής ελληνικής κυβέρνησης  «για να μη δημιουργηθεί προσφυγικό ζήτημα στην Ελλάδα» 

 Λένιν, Κεμάλ και παλαιοελλαδική Αριστερά 

           Η μόνη σοβαρή παραγωγή της Αριστεράς για τις ταξικές συγκρούσεις στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας -εκτός από τις θέσεις της Ρόζας Λούξεμπουργκ- είναι τα κείμενα των Γεωργίου Σκληρού («Το ζήτημα της Ανατολής») και Δημήτρη Γληνού («Η τουρκική μεταπολίτευσις»). Το εντυπωσιακό με την παλαιοελλαδική Αριστερά (1) είναι ότι συγκρότησε άποψη, και πάνω απ’ όλα πολιτική παρέμβαση, αγνοώντας αυτές τις βασικές αναλύσεις. Αυτό την οδήγησε στην κρίσιμη ιστορική καμπή του μετασχηματισμού της πολυεθνικής Αυτοκρατορίας σε έθνη-κράτη, σε συμπαράταξη και συμμαχία με το κεμαλικό τουρκικό εθνικιστικό κίνημα. 

           Βέβαια, το ιστορικό πλαίσιο της εποχής ευνοούσε την προσέγγιση αυτή.  Η γραμμή του Λένιν είχε επιβληθεί βιαίως επί της Αριστεράς των μπολσεβίκων και του υπόλοιπου επαναστατικού κινήματος. Χαρακτηριστική είναι η πρώιμη πραξικοπηματική επιβολή του Λένιν επί της αριστεράς της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματός του -καθώς και όλης της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένων των αναρχικών που υποστήριζαν τη συνέχιση και τη μετατροπή του πολέμου σε επαναστατικό- που θα οδηγήσει στη μειοδοτική Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ. Λίγο καιρό μετά θα κατασταλεί βιαίως το αυθεντικό κίνημα των ναυτών της Κροστάνδης και θα επιβληθεί το μονοκομματικό καθεστώς. Εκεί θα τελειώσει η δημοκρατία των Σοβιέτ. Εγκαίρως η Ρόζα Λούξεμπουργκ διέγνωσε «τον υπερσυγκεντρωτισμό», που μοιάζει με το «στείρο πνεύμα του νυχτοφύλακα» και διαπίστωσε: «…Υπάρχει στο βάθος μια κυβέρνηση κλίκας, μια δικτατορία είναι αλήθεια… η δικτατορία μιας χούφτας πολιτικών.»   

           Στο πλαίσιο αυτό και με οδηγό τη ρέαλ πολιτίκ ο Λένιν θα επιλέξει τη συμμαχία με το κεμαλικό εθνικιστικό κίνημα. Σημαντική παράμετρος που θα συμβάλλει στη συγκεκριμένη πολιτική επιλογή θα είναι και η συμμαχία με τους παντουρκιστές της Κεντρικής Ασίας, για τους οποίους η υπεράσπιση της νεοτουρκικής Αυτοκρατορίας υπήρξε βασική απαίτηση. 

  (Σοβιετικοί αξιωματικοί στο τουρκικό εθνικιστικό επιτελείο)  

           Η τραγωδία για την παλαιοελλαδική Αριστερά θα είναι ότι η κυνική εξωτερική πολιτική του σοβιετικού κράτους θα μετατραπεί σε ιδεολόγημα και κατ’ επέκταση σε πολιτική πράξη, τη στιγμή του κοσμοϊστορικού μετασχηματισμού. Δηλαδή, όταν οι εργάτες και οι αγρότες από τον Πόντο θα υποχρεώνονται από τα κεμαλικά άτακτα στρατεύματα να βαδίσουν τις πορείες θανάτου, κάποιοι -στο όνομα της διεθνιστικής αλληλεγγύης- θα κάνουν «απεργία πολέμου» ή θα βοηθούν έμπρακτα τα τουρκικά στρατεύματα στο μέτωπο. Θα συμπαραστέκονται έτσι συνειδητά στην πιο αντιδραστική πολιτική δύναμη που είχε εμφανιστεί στο χώρο, τους Τούρκους εθνικιστές και τις ομάδες θανάτου των νεοτούρκων. Γιατί, δυστυχώς για όσους πιστεύουν ότι το κεμαλικό κίνημα υπήρξε αντιαποικιακό και αντιιμπεριαλιστικό, αυτοί που εκτέλεσαν τη σφαγή των χριστιανικών πληθυσμών στο πλαίσιο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου θα αποτελέσουν τον πυρήνα του κεμαλικού στρατού. Οι παρακρατικές ομάδες της Teskilat-I Mahsusa του νεοτουρκικού κομιτάτου, που βαρύνονταν για την πρώτη φάση της γενοκτονίας κατά των Ελλήνων και των Αρμενίων, θα πλαισιώσουν τον Μουσταφά Κεμάλ και θα ολοκληρώσουν το έργο τους με αποκορύφωμα τη δολοφονία του χριστιανικού πληθυσμού της Σμύρνης το Σεπτέμβρη του ‘22 και την πυρπόληση της πόλης.   

           Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι η συγκεκριμένη εκδοχή της Αριστεράς εκείνης της εποχής εξέφρασε, με ένα ιδεοληπτικό τρόπο, τα συμφέροντα των παλαιοελλαδικών πληθυσμών -όχι κατ’ ανάγκην προλεταριακών- τα οποία βρίσκονταν σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα των εργατικών και αγροτικών χριστιανικών μαζών της Ανατολής (Ελλήνων,  Αρμενίων και Ασσυροχαλδαίων). Σε συμβολικό επίπεδο, αυτή η έκφραση θα κωδικοποιηθεί στην αντιμικρασιατική, αντιπολεμική βασιλοκομμουνιστική συμμαχία του 1919-1920. Η γνώμη μου είναι ότι ακριβώς αυτή η παράδοση ευθύνεται για τη σύγχρονη αμηχανία μπροστά στο ποντιακό κίνημα.  

 Η σημασία για μια αληθινή Αριστερά  

        Οι προσπάθειες των Ποντίων για καταξίωση της ιστορικής τους εμπειρίας είναι μια απόπειρα ενός μικρασιατικού πληθυσμού να παρέμβει στη διαδικασία διαμόρφωσης της συλλογικής μας μνήμης και να τη διευρύνει. Εκφράζουν την αντίσταση απέναντι στη συνομωσία σιωπής που καλλιέργησε η εξουσία και ανοίγουν το διάλογο για συζήτηση επί των συνθηκών που διαμόρφωσαν τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Επί πλέον η συζήτηση για τη γενοκτονία συναντά τις ευρύτερες ευαισθησίες για τα δικαιώματα των κοινοτήτων που καταπατώνται από σκληρές εξουσίες. Η γενοκτονία των Ποντίων, όπως και των υπόλοιπων Μικρασιατών, των Αρμενίων και των Ασσυροχαλδαίων στην Τουρκία, βρίσκονται στην ίδια κατηγορία με τη γενοκτονία των Εβραίων από τους Ναζί, των ιθαγενών στην Βόρεια Αμερική και στην Αυστραλία από τους Αγγλοσάξωνες, των Λατινοαμερικανικών λαών από τους Ισπανούς, των μουσουλμάνων του Καυκάσου από τους Ρώσους.  

    Όσον αφορά την Αριστερά, ανοίγουν το διάλογο για να συζητηθούν επιτέλους οι γενέθλιες συνθήκες που οδήγησαν το παλαιοελλαδικό κομμάτι της να απορρίψει τις εκτιμήσεις της Λουξεμπουργκ, του Γληνού και του Σκληρού και να πορευτεί εν τέλει, με ένα τρόπο απίστευτης αλλοτρίωσης, στον αντίθετο δρόμο. Να κατανοήσει γιατί το ΣΕΚΕ περιορίστηκε σε προσπάθειες κατοχύρωσης της «μικράς πλην εντίμου Ελλάδος» σε ένα -ακατανόητο για τα σημερινά δεδομένα- βασιλοκομμουνιστικό αντιμικρασιατικό και αντιπολεμικό μέτωπο. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και η «αριστερή» φράξια του υπό τον Παντελή Πουλιόπουλο να οργανώσει στο μικρασιατικό μέτωπο τους Αντιπολεμικούς Πυρήνες, οι οποίοι θα συνεργαστούν με τον τουρκικό  εθνικιστικό στρατό και τη σοβιετική αποστολή που βοηθούσε τους κεμαλικούς.  

  Παράλληλα, η σημερινή Αριστερά καλείται να κατανοήσει ότι οι προσπάθειες των Ποντίων συμβαδίζουν με τις ουμανιστικές θεωρήσεις, εφόσον θέτουν τέλος σε μια περίοδο συγκάλυψης μιας μεγάλης γενοκτονίας ενός λαού μόνο και μόνο γιατί δεν «χωρούσε» στην πολιτική και κοινωνική αντίληψη του ακραίου εθνικισμού των Τούρκων στρατιωτικών. Ο προοδευτικός χαρακτήρας του ποντιακού κινήματος φαίνεται και από το γεγονός ότι μέχρι σήμερα, είκοσι χρόνια αφότου ξεκίνησε, οι μόνες ιδεολογικές αναλύσεις και σφοδρότατες πολιτικές συγκρούσεις παραμένουν μεταξύ αυτών που προέρχονται από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά και τους «Ιταλούς».  

 Θα ήταν τραγικό εάν με απίστευτη ελαφρότητα διαμόρφωνε σχέσεις αντιπαλότητας και ανταγωνισμού μ’ ένα αγωνιστικό κίνημα, αντί να το αξιοποιήσει θετικά και να αναπτύξει μαζί του έναν ιδεολογικό και κινηματικό διάλογο. Και η τραγωδία θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη, εάν η σημερινή Αριστερά, που επιθυμεί να εκφράσει το σύνολο των κατοίκων της Ελλάδας, δε λάβει υπόψη ότι η παλαιοελλαδική εκτίμηση δεν είναι πλέον παραγωγική. Ότι ο ιδεολογικός αταβισμός, με την παλινδρόμηση στην παλιά φιλοκεμαλική αντίληψη και στην επιφανειακή προσέγγιση  λειτουργεί σήμερα ως απόρριψη ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού, το οποίο δεν έχει καμιά διάθεση να συμβιβαστεί με την ελλαδική εκδοχή του τουρκικού εθνικισμού, ούτε φυσικά και με τους φορείς του. Ότι θα πρέπει να ενσωματώσει -τουλάχιστον να ανεχτεί- και τις παράλληλες ερμηνείες.  

 Εν κατακλείδι  

          Η εμφάνιση του διεκδικητικού, αγωνιστικού ποντιακού κινήματος, ίσως υποχρεώσει τη σημερινή Αριστερά να διευρύνει τους γνωστικούς της ορίζοντες ανακαλύπτοντας την κρυμμένη γνώση της Λούξεμπουργκ και των άλλων μαρξιστών για το Ανατολικό Ζήτημα και αξιοποιώντας τη σύγχρονη επιστημονική παραγωγή Τούρκων αριστερών, αλλά αντικεμαλικών, ιστορικών όπως ο Taner Aksam, ο Hamit Bozarslan κ.ά.  

          Παράλληλα, θα πρέπει να αντιμετωπίσει ζητήματα που αναφύονται σήμερα, όπως η ύπαρξη ελληνόφωνων Αριστερών αγωνιστών στη βόρεια Τουρκία, που επιδιώκουν να συνδεθούν με το ελλαδικό αριστερό κίνημα και η επανεμφάνιση του νέου προσφυγικού προβλήματος των δεκάδων χιλιάδων ομογενών που κατέφυγαν στην Ελλάδα μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης (2).  

          Καλείται επίσης η σύγχρονη Αριστερά να αντιληφθεί τη σημασία και να υιοθετήσει προσπάθειες πολιτιστικές, όπως η ανάπτυξη μιας λογοτεχνίας στην ποντιακή διάλεκτο που επιχειρείται τελευταία. Γιατί οι προσπάθειες αυτές, εκτός από την ένταξή τους σε ένα νέο ρομαντικό κίνημα, όπως αυτό της αντι-παγκοσμιοποίησης, σημαίνουν και ουσιαστική κριτική στο πολιτιστικό εθνικιστικό μοντέλο, το οποίο στο όνομα της ομογενοποίησης εξόντωσε συνειδητά τους τοπικούς πολιτισμούς.  

Βλάσης Αγτζίδης  

   

 

(Oι προσφυγικές γειτονιές στην Αθήνα. Διατηρήθηκαν έτσι μέχρι τη δεκαετία του ‘60)  

(1) Η χρήση του όρου «παλαιοελλαδική Αριστερά» γίνεται, γιατί στο κείμενο αυτό ενυπάρχει η παραδοχή ότι το συγκεκριμένο πολιτικό μόρφωμα δεν εξέφραζε τα ελληνικά προλεταριακά στρώματα της Ανατολής, τα οποία ζούσαν και πάλευαν μέσα στη διαδικασία μετασχηματισμού της Αυτοκρατορίας. Συνολικά οι χριστιανοί προλετάριοι και αγρότες (Έλληνες, Αρμένιοι, Ασσυροχαλδαίοι) είχαν βρεθεί από το 1914 στο στόχαστρο της ρατσιστικής βίας του τουρκικού εθνικισμού, που αργότερα θα εκφραστεί και με τον κεμαλισμό. Η συγκεκριμένη ιστορική εξέλιξη δεν επέτρεψε τους Έλληνες της Ανατολής να συγκροτήσουν αυτόνομη έκφραση και να διατυπώσουν το δικό τους λόγο. Πιθανόν, εάν δεν είχε ηττηθεί ο Δημοκρατικός Στρατός, να ζούσαμε αυτή την έκφραση, εφόσον η εμφύλια σύγκρουση σε μεγάλο βαθμό υπήρξε και αντανάκλαση της σφοδρής σύγκρουσης ντόπιων και προσφύγων. Δεν είναι τυχαίο -μάλλον έχει συμβολική σημασία- ότι οι ηγέτες της Αριστεράς εκείνη της εποχή ήταν ένας Πόντιος (Βαφειάδης) και ένας Μικρασιάτης (Ζαχαριάδης), ενώ στον κυβερνητικό στρατό το σύνολο της ηγεσίας ήταν Μωραϊτες και Ρουμελιώτες.  

(2) Σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα -εκτός των ιστορικών, όπως οι σταλινικές διώξεις κατά των μειονοτήτων, συμπεριλαμβανομενων και των Ελλήνων-  που σχετίζονται με το ποντιακό ζήτημα και απαιτούν την άμεση ενεργοποίηση είναι:  

                –Οι ελληνόφωνοι στη βόρεια Τουρκία. Η ύπαρξη μεγάλων πληθυσμών ελληνόφωνων μουσουλμάνων στη βόρεια Τουρκία και η εμφάνιση τάσεων σε τμήματα της ελληνόφωνης αριστερής διανόησης που επιζητούν την υπεράσπιση του ελληνόφωνου πολιτισμού ενάντια στις ρατσιστικές και αφομοιωτικές πολιτικές της κεντρικής εξουσίας, φέρνουν στην επιφάνεια το έλλειμμα που υπάρχει στους κόλπους της νεοελληνικής Αριστεράς. Οι αριστεροί ελληνόφωνοι διανοούμενοι της Τουρκίας, δυστυχώς δεν έχουν συνομιλητές και συμπαραστάτες στην Ελλάδα.  

                –Οι νεοπρόσφυγες από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Περισσότεροι από 200.000 άνθρωποι, Έλληνες στην καταγωγή, μετακινήθηκαν προς τα Νότια Βαλκάνια (Ελλάδα) μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Λόγοι, ιστορικοί, πολιτισμικοί και οικονομικοί οδήγησαν τις μάζες αυτές των ομογενών στην άξενη «μητέρα-πατρίδα». Η Ελλάδα, χωρίς να το πολυπάρει είδηση, έζησε ένα νέο, μικρό ‘22 και φέρθηκε προς τους νέους πρόσφυγες μ’ έναν απελπιστικά πανομοιότυπο τρόπο.  

Δες  :   Αριστερά και Ανατολικό Ζήτημα  

 

   

Ιουλίου 17, 2007 – Δημοσιεύθηκε από Πόντος και Αριστερά  

Η τουρκική προπαγάνδα στην Θράκη και απαντήσεις στον παραλογισμό της Άγκυρας

Θράκη: Ο πολυετής χορός των τούρκων πρακτόρων και των πάσης φύσεως προπαγανδιστών της «μητέρας Τουρκίας» συνεχίζεται λόγω εγκληματικής ηλιθιότητας της ελληνικής πλευράς.

Η προπαγάνδα που έχει στηθεί στην Θράκη, από την Άγκυρα, βασίζεται σε μηχανισμούς που δρουν ελεύθερα, παραποιώντας ιστορικά στοιχεία και συνθήκες, προκειμένου να πείσουν ακόμη και τους μουσουλμάνους της περιοχής πως ανήκουν στην «μητέρα Τουρκία». Στην προσπάθειά της αυτή η Άγκυρα έχει «ρίξει» και ανθρώπους του «πνεύματος» (φυσικά Τούρκους) που ενσωματώθηκαν στην μηχανή προπαγάνδας και βιάζουν πέρα από τη λογική, ακόμη και την καταγεγραμμένη ιστορία, την οποία αμφισβητούν κατά το δοκούν. Όλα αυτά γίνονται με την πλήρη απουσία του αθηνοκεντρικού κράτους της Ελλάδας και ενίοτε κάτω από το «βλέμμα» και την ανικανότητα ανθρώπων που δεν γνωρίζουν τα στοιχειώδη (είτε σε τοπικό επίπεδο είτε σε επίπεδο διπλωματικό-πολιτικό) με αποτέλεσμα να επιβαρύνουν με την αρνητική στάση τους την ελληνική πλευρά, επιτρέποντας την αργή και μεθοδική εισρροή «λογικών» που ουδόλως απέχουν από τον παραλογισμό.
Ο Καθηγητής Baskin Oran, μέλος Δ.Ε.Π του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Άγκυρας αναφέρει στην αναλυσή του σχετικά με την μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης 8 ισχυρισμούς. Το παρόν άρθρο θα αναλύσει τους πρώτους 5 (έπεται συνέχεια):
1ος ισχυρισμός
«Το Βόρειο τμήμα της Δυτικής Θράκης συνορεύει με τη Βουλγαρία και 110.000 από τους συνολικά 380.000 κατοίκους της αποτελούν την μουσουλμανική-τουρκική μειονότητα της Ελλάδας.
Πρόκειται για απογόνους των Οθωμανών που έμειναν στη Ελλάδα μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών. Η μειονότητα αυτή είναι η μεγαλύτερη της Ελλάδας»…
Απάντηση
Η μειονότητα αποτελείται από τρία τελείως διαφορετικά στοιχεία.
1. Οι λεγόμενοι τουρκογενείς αποτελούν το 50-55% της όλης μειονότητας και εγγίζουν τα 55.000 άτομα. Η φυλετική τους σύσταση είναι πολλαπλή.
Αποτελείται από απογόνους:
α) Τούρκων που εγκαταστάθηκαν εκεί μετά την κατάληψη της Θράκης περί το 1370-1380 και μετά
β) διαφόρων μουσουλμανικών φυλών όπως Τατάρων, που είναι συγγενείς με τους Τούρκους και Γιουρούκων που ήταν νομάδες κτηνοτρόφοι της Μ. Ασίας, οι οποίοι εξισλαμίσθηκαν μετά την τουρκική κατακτησή της και
γ) πολλών εξισλαμισμένων Ελλήνων
Η φυλετική ανομοιογεια των λεγομένων τουρκογενών είναι εμφανής από τα ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά της μειονότητας, που διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Το ποσοστό των απογόνων των εξισλαμισμένων Ελλήνων που δεν έχουν ίχνη μογγολικών χαρακτηριστικών είναι σημαντικό. Η τουρκική γλώσσα και η μουσουλμανική θρησκεία ενεργούν σαν συνδετικός κρίκος και δημιουργούν σε άτομα τόσο διαφορετικής φυλετικής προελεύσεως τουρκική εθνική συνείδηση.
2. Οι Πομάκοι αποτελούν το 35% της μειονότητας και είναι περίπου 40.000 άτομα. Οι Πομάκοι ζουν στον ορεινό όγκο της Ροδόπης,είναι απόγονοι των αρχαίων Ελληνοθρακικών φυλών της Ροδόπης που εξισλαμίσθηκαν τον 17ο αιώνα και δεν έχουν καμία σχέση με τους Τούρκους εκτός της θρησκείας.
Διαφέρουν στα ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά,στην γλώσσα, στον τόπο κατοικίας, τον τύπο των κτισμάτων, τα ήθη και τα έθιμα, την παραδοσιακή στολή και τα τραγούδια τους.
3. Οι Τουρκόγυφτοι που αποτελουν το 13-14% της μειονότητας και εγγίζουν τα 15.000 άτομα είναι αθίγγανοι, μουσουλμάνοι το θρήσκευμα.
Η μειονότητα εχει οριστεί ως Ελληνικη Μουσουλμανική σύμφωνα με την Συνθήκη της Λωζάννης. Έχει καθαρά θρησκευτικό προσδιορισμό που δεν σχετίζεται με την Τουρκία.
Επιπλέον, ο «καθηγητής» υπονοεί ότι αφού αυτή η μειονότητα ειναι η μεγαλύτερη της Ελλάδας, συνεπώς υπάρχουν και άλλες μικρότερες!!! Καλό θα ήταν να τις ονόμαζε, αν ήθελε!
Ο όρος «ανταλλαγή» εν τούτοις δεν είναι αμοιβαίος από την πλευρά των Τούρκων, διότι οι σφαγές, οι λεηλασίες,οι βιασμοί και οι καταπατήσεις περιουσιών των Ελληνών σε όλη την τουρκική επικράτεια ήσαν πρωτοφανείς στην ιστορία της ανθρωπότητας και δεν σχετίζονται με την αψογη συμπεριφορά των Ελληνών έναντι των αλλοθρήσκων! Ο ξεριζωμός των Ελλήνων από ελληνικότατα εδάφη δυστυχώς μέχρι και σήμερα θεωρείται «ανταλλαγή»!

2ος ισχυρισμός
«Η Τουρκική Δημοκρατία είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για την προστασία της μειονότητας της Δυτικής Θράκης, καθώς αυτή η πληθυσμιακή ομάδα είναι η μόνη που η Τουρκία με δική της βούληση και βάσει ειδικής συμφωνίας άφησε εκτός των εδαφών της. Αν και η Τουρκία δεν χαρακτηρίζεται επισήμως ως εγγυήτρια δύναμη, τόσο η ίδια όσο και η Ελλάδα και κυρίως η μειονότητα της Δυτικής Θράκης έχουν από την αρχή αποδεχθεί τον ρόλο της. Υπεύθυνη εξάλλου θεωρείται η Τουρκία και για την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και την εξασφάλιση των δικαιωμάτων της μειονότητας».
Απάντηση
Με την συνθήκη ανταλλαγής πληθυσμών της 30/1/1923 επεβλήθη η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών των μουσουλμάνων της Ελλάδας κα των Ελλήνων της Τουρκίας.
Βάσει του άρθρου 2 της εν λόγω Συνθήκης εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή:
– οι Έλληνες οι εγκατεστημένοι στην Κωνσταντινούπολη,
– και οι κάτοικοι των νήσων Ίμβρου και Τενέδου, περίπου 250.000.
Ως αντιστάθμισμα αυτής της εξαίρεσης εξαιρέθηκαν της ανταλλαγής και οι μουσουλμάνοι της Δ. Θράκης, περίπου 85.000 τότε. Οι όροι αυτοί συνέφεραν και τις δύο πλευρές. Αν δεν εξαιρείτο η ελληνική μειονότητα της Πόλης που αποτελείται κυρίως από εμπόρους,βιομήχανους και επαγγελματίες η τουρκική οικονομία θα κινδύνευε με κατάρρευση. Αφ’ετέρου η Ελλάδα θα είχε μεγάλο προσφυγικό πρόβλημα. Ο αριθμός των προσφύγων θα αυξανόταν κατά 20% και θα χάνονταν μεγάλες ελληνικές περιουσίες στην Πόλη.Έτσι και οι δύο πλευρές ωφελήθηκαν!
Αν η Τουρκία τηρούσε τις υποχρεώσεις της δεν θα υπήρχαν προβλήματα. Όμως βάσει οργανωμένου σχεδίου άρχισε η δίωξη του Ελληνισμού στην Τουρκία, με κατάφορη παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάννης!
Ο ρόλος της «εγγυήτριας δύναμης» από πλευράς Τουρκίας δεν προκύπτει από πουθενά, όσον αφορά την μουσουλμανική μειονότητα. Η Τουρκία είναι αποκλειστικώς υπεύθυνη(υποτίθεται) για την Ελληνική μειονότητα -και γενικώς για όλες τις μειονότητες- επί τουρκικού εδάφους.
(Αρθρα 14,37,38,39,40,41,42,43,44)!
Το Τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής μέσω πρακτόρων συμπεριφέρεται σαν κράτος εν κράτει και θεωρεί ότι μπορεί να εκπροσωπεί την μουσουλμανική μειονότητα με το να ανακατεύεται στα εσωτερικά της χώρας μας! Η μόνη εγγυήτρια δύναμη για την μουσουλμανική μειονότητα ειναι η Ελλάδα!
Και αυτό προκύπτει από την Συνθήκη της Λωζάννης!

3ος ισχυρισμός
«Άλλο ατόπημα της τουρκικής μειονοτικής πολιτικής είναι ότι δεν ελήφθη υπόψη πως η αρχή της αμοιβαιότητας έχει μεγαλύτερη σημασία για την μειονότητα της Δ. Θράκης παρά για την ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινόπολης. Η αρνητική όψη της αρχής αυτής πλήττει περισσότερο την αγροτική τουρκική μειονότητα της Δ.Θράκης απ’ ότι την αστική ελληνική μειονότητα της Κωνστντινούπολης. Η εκδίωξη των Ρωμιών από την Κωνσταντινούπολη το 1964, ως απάντηση για τις σφαγές των Τουρκοκυπρίων την ίδια περίοδο, σήμανε την αρχή του τέλους για την ελληνική μειονότητα στην Τουρκία, αλλά συγχρόνως ήταν μεγάλο πλήγμα και για την μειονότητα της Δ. Θράκης, αφού πλέον το ελληνικό κράτος δεν είχε κανέναν ενδοιασμό στην εφαρμογή επιθετικής πολιτικής απέναντι της».
Απάντηση
Σχετικά με τον πρώτη παράγραφο του αυτού ισχυρισμού, η απάντηση έχει δοθεί πριν στον δεύτερο ισχυρισμό!
Επειδη ο «καθηγητής» ασχολείται με ένα τελείως ευαίσθητο θέμα όπως το Κυπριακό, το οποίο δεν έχει καμία σχεση με την μουσουλμανική μειονότητα της Δ. Θράκης και με τους σκόπιμους τουρκικούς διωγμούς των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, θα πρέπει να αναφερθούν σημαντικές αλήθειες που σκοπίμως αποσιωπούνται!
Την 8η Αυγούστου 1964 οι Τούρκοι με 30 αεριωθούμενα και την επόμενη μέρα με άλλα 64 βομβάρδισαν την Κύπρο κυρίως με βόμβες ναπάλμ.Νοσοκομεία χτυπήθηκαν, δεκάδες γιατροί, γυναικόπαιδα και νοσοκόμες σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν. Εκθέσεις των απεσταλμένων του ΟΗΕ ανέφεραν ότι «αυτές οι επιδρομές κατά ανυπεράσπιστων ανθρώπων σκότωσαν και τραυμάτισαν πολλούς αθώους πολίτες και ανθρώπινες περιουσίες»
Η πόλωση των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο, που ξεκινά πολύ πριν το 1964, αυξανόταν λόγω της βρεταννικής πολιτικής. Καθώς η ΕΟΚΑ χτυπούσε όλο και πιο σκληρά το βρεταννικό στρατιωτικό προσωπικό και τις εγκαταστάσεις των Βρεταννών, όλο και περισσότερες δουλειές παίρνονταν από τους Έλληνες και δίνονταν στους Τούρκους. Σχηματίστηκαν χωριστές αστυνομικές δυνάμεις, επανδρωμένες κυρίως από Τούρκους,υπό τις διαταγές Βρεταννών αξιωματικών, που σκοπό είχαν να ελέγχουν τις ελληνικές ταραχές και να βοηθάνε τους Βρεταννούς να πολεμήσουν την ΕΟΚΑ. Συγκρούσεις μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων άρχισαν να λαμβάνουν χώρα από το 1956.
Επιπλέον δημιουργήθηκε και η τουρκική παράνομη οργάνωση Βολκάν(Ηφαίστειο) -με αρχηγό τον Ραούφ Ντενκτάς- που κυκλοφορούσε ανθελληνικά φυλλάδια απειλώντας αντίποινα, 5 Έλληνες για κάθε Τούρκο που θα σκοτωνόταν. Επιπλέον στα τέλη του 1957 το μαχητικό σκέλος της Βολκάν -η ΤΜΤ(Τουρκική Οργάνωση Αντίστασης)- που διαδέχτηκε τη Βολκάν ταυτόχρονως διεμήνυε συνεχώς ότι η ελευθερία θα έρθει στην Κύπρο μόνο μέσω διχοτόμησης και συνθημα της ήταν «Διχοτόμηση ή θάνατος». Όμως πίσω από τις δολοφονίες Τουρκοκυπρίων κρυβόταν η ΤΜΤ!
Την άνοιξη του 1958 δύο Τουρκοκύπριοι δημοκράτες που άνηκαν σε ελληνικό αριστερό συνδικάτο δολοφονήθηκαν απο την ΤΜΤ λόγω της συνεργασίας τους με τους Έλληνες παρά των ιδεολογικών τους πεποιθήσεων!
Επιπλέον, από την ΤΜΤ,στις 24/4/1962 δολοφονούνται ο 38χρονος δικηγόρος Αχμέτ Γκουρκάν και ο 33χρονος Αϊχάν Χικμέτ, ηγέτες του Τουρκοκυπριακού Λαϊκού Κόμματος που υποστήριζαν τις στενότερες σχέσεις ανάμεσα στις δύο κοινότητες. Η τρομοκρατία είχε ήδη ξεκινήσει εντατικά από το 1958!
Πρέπει να αναφερθούν και άλλες λεπτομέρειες που αποδεικνύουν τις σκοπιμότητες των Τούρκων, αλλά θα αναφερθούν σε άρθρο που σχετίζεται με το Κυπριακό!
Ο «καθηγητής» αποφεύγει να αναφέρει έστω και ένα μέτρο καταπίεσης των μουσουλμάνων της Θράκης εκ μέρους της Ελλάδας, ενώ δεν αναφέρει ότι η Τουρκία μέσω του Τουρκικού Προξενείου επιβάλλει στο Ελληνικό κράτος την δημιουργία δίγλωσσων σχολείων για τη εκμάθηση της «μητρικής» γλώσσας!
Τι έγινε στην Τουρκία κατά το 1964; Από τις 18/2/64 τίθενται νόμοι για:
– απαγόρευση των ομογενών μαθητών να χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα
– απαγόρευση πρωινής προσευχής στα ελληνικά σχολεία
– απαγόρευση λειτουργίας του πατριαρχικού τυπογραφείου
– απαλλοτροίωση 8.000 στρεμμάτων καλλιεργήσιμων εδαφών στην πεδιάδα Σχοινουδίου της Ίμβρου
– απαγόρευση διακίνησης ελληνικών βιβλίων
– απαγόρευση λειτουργίας θεολογικών σχολών
– απαγόρευση του διορισμού στα ελληνικά σχολεία ομογενών αποφοίτων ελληνικών παιδαγωγικών ακαδημιών και της Θεολογικής Σχολής Χάλκης
– υποχρέωση των μαθητών της μειονότητας να λένε το πρωί «Είμαι Τούρκος και ευτυχής που γεννήθηκα Τούρκος»,και πολλά άλλα ακόμη!!

4ος ισχυρισμός
«Οι μειονοτικές υποθέσεις στην Τουρκία αντιμετωπίζονται με τελείως επιπόλαιο τρόπο. Δεν υπάρχει συνολικός σχεδιασμός και οι εμπλεκόμενες τουρκικές υπηρεσίες ακολουθούν μία εντελώς ασύδοτη πολιτική. Μόνο όταν προκύπτει κάποιο σοβαρό πρόβλημα στην Δ. Θράκη, ενημερωνόμαστε (οι Τούρκοι) για την εσφαλμένη τουρκική πολιτική που οδηγεί την άλλη πλευρά (ελληνική) να συμπεριφέρεται έτσι.
Το υπουργείο εξωτερικών για παράδειγμα μαθαίνει την πολιτική διακρίσεων που εφαρμόζει η Γενική Διεύθυνση Ιδρυμάτων (Vakiflar Genel Mudurlugu) της Τουρκίας εναντίον των ελληνικών ιδρυμάτων της Κωνσταντινούπουλης, εξαιτίας των κραυγών απόγνωσης που ακούγονται από την Δ.Θράκη. Το ίδιο ισχύει και με τις εγκυκλίους του τουρκικού υπουργείου Εθνικής παιδείας, οι οποίες στην πράξη παραβιάζουν την συνθήκη της Λωζάννης και καταπατούν τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη. Η κυβέρνηση ενημερώνεται για την κατάσταση μόνο όταν εκδηλώνονται αντίποινα εις βαρος των τουρκικών μειονοτικών σχολείων στη Δ. Θράκη».
Απάντηση
Ο «καθηγητής» επιμένει να μην δίνει παραδείγματα αντιποίνων.Ο μοναδικός ισχυρισμός του θα μπορούσε να είναι η μη εκμάθηση της τουρκικής γλώσσας! Από που και ως που η Ελληνική μουσουλμανική μειονότητα υποχρεούται να μάθει τουρκικά;
Τι γίνεται όμως με την πομακική γλώσσα; Τι γίνεται με τις ανιστόρητες δηλώσεις περί Πομάκων μέσω των τουρκικών λόμπυ; Η εκμετάλλευση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα δινει την δυνατότητα σε Τούρκους πρακτορες να περιφέρονται όπου και όπως θέλουν μεσα στην ελληνική επικράτεια!
Ούτε συλλαμβάνονται, ούτε διώκονται αυτοί οι πρακτορίσκοι!
Φοβερά αντίποινα!!

5ος ισχυρισμός
«Η Τουρκοφοβία που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα προέρχεται κατά ένα μέρος από τον ενδόμυχο φόβο ότι η μειονότητα της Δ. Θράκης που βρίσκεται στην μεθόριο με την Τουρκία θα λειτουργήσει ως «πέμπτη φάλαγγα» σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής.Η Τουρκία θα πρέπει να καθυσηχάσει αυτές τις φοβίες της Ελλάδας.Ας μην κουραστεί να επαναλαμβάνει συνεχώς και με τον πλέον πειστικό τρόπο ότι το ενδιαφέρον της για την μειονότητα της Δ. Θράκης περιορίζεται στην προστασία των δικαιωμάτων των μελών της και την εφαρμογή εκ μέρους της Ελλάδας των διεθνών δεσμεύσεων και υποχρεώσεων της. Δυστυχώς ορισμένοι πολιτικοί με με τις ανεύθυνες πολιτικές δηλώσεις τους έχουν φέρει σε δύσκολη θέση την μειονότητα.
Για παράδειγμα ο Τουργκούτ Οζάλ, ο οποίος προσέφερε κλάδο ελαίας στην Ελλάδα και στον οποίον οφείλουμε την συμφωνία του Νταβός δεν επεδεικνυε πάντα ανάλογη στάση και μάλιστα είχε υποπέσει σε διάφορα ολισθήματα. Στο δημοψήφισμα της 6ης Σεπτεμβρίου 1987, επειδή δεν ήθελε να πλειοψηφήσουν οι αντίπαλοι γαλάζιοι ψήφοι, σε όσους φώναζαν mavi, mavi, masmavi (γαλανό, γαλανό, καταγάλανο) χρησιμοποιώντας το ρεφραίν δημοφιλούς τραγουδιού ως σλόγκαν είπε δήθεν χαριτολογώντας ότι και η ελληνική σημαία είναι γαλάζια.
Τον Αυγουστο του 1987 σε ομιλία του στην πόλη Σπάρτη(Isparta) της Μικράς Ασίας,αναφερόμενος σε όσους καταφέρονταν εναντίον του σχολίασε: «και αυτοί που με επικρίνουν συμπεριφέρονται σαν τους Έλληνες. Φωνάζουν στην αρχή αλλά μετά το βάζουν στα πόδια.»
Σε άλλη ομιλία του στη πόλη Μαγνησία το Μάρτιο του 1991 δήλωσε πως η Τουρκία θα μπορούσε να έχει υπό την κυριαρχία της τα Δωδεκάνησα, αν ακολουθούσε έξυπνη πολιτική στο παρελθόν. Την ίδια άποψη εξέφρασε σε συνέντευξη του τον Μάιο του 1991 στην αθηναϊκή εφημερίδα Απογευματινή και αργότερα στο Σίδνεϋ μπροστά σε κοινό 5.000 τουρκικής καταγωγής Αυστραλών που συγκεντρώθηκαν για να τον υποδεχτούν.»
Απάντηση
Ο «καθηγητής» έχει ξεχάσει να αναφέρει αποσπάσματα από την αρθρογραφία των τουρκικών εφημερίδων
– Εφημερίδα Son Havadis τον Μαρτιο του ‘88
«Τα εδάφη της Δ. Θράκης πρέπει να συμπεριληφθούν σ’αυτά της μητέρας πατρίδας».
– Εφημερίδα Milliyet 28/1/88
«Οι Τούρκοι σχημάτισαν Επιτροπή Εθνικού Αγώνα… οι Μουσουλμάνοι θα αρχίσουν ένοπλο αγώνα αν απαιτηθεί εφόσον δεν αποφέρει αποτέλεσμα η δημοκρατική οδός διεκδίκησης των δικαιωμάτων της τουρκικής μειονότητας»
Επίσης στην Τουρκία εκδίδονται δύο περιοδικά, όργανα του Συνδέσμου Αλληλοβοηθείας Τούρκων Δ. Θράκης.
Το Bati Trakya Dergisi (περιοδικό της Δ.Θράκης) και το Yeni Bati Trakya Dergisi ( νέο περιοδικό της Δ.Θράκης).Τα περιοδικά αυτά περιέχουν εμπρηστικά άρθρα κατά της Ελλάδας με υποστήριξη των εκάστοτε τουρκικών κυβερνήσεων
Α) Το τουρκικό υπουργείο Εθνικής Παιδείας στο όργανο του «Περιοδικό Ανακοινώσεων» (υπ’αριθ.2184/11/3/85) δημοσίευσε έγγραφο στο οποίο εκφράζεται η υπηρεσιακή εκτίμηση για το νέο περιοδικό Δ.Θράκης και τονίζεται ότι δεν υπάρχει καμία επιφύλαξη της αρμόδιας Διευθύνσεως για την παιδαγωγική και μορφωτική του αξία, οπότε μπορεί να προωθείται ελεύθερα στα τουρκικά σχολεία.
Β) Την 1/3/1989 γιορτάστηκε η 7η επέτειος του περιοδικού αυτού με συμμετοχή επισήμων φορέων, είτε με προσωπική παρουσία, είτε με αποστολή θερμών συγχαρητηρίων από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα ,όπως του Προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας, του Πρωθυπουργού, αρχηγών κομμάτων, βουλευτών, νομαρχών, εκπροσώπων εφημερίδων και περιοδικών.
Γ) Στις 14/12/1989 η γιορτή των αρραβώνων της κόρης του εκδότη του περιοδικού Σουλεϊμάν Τσιχάν,η κρατική παρουσία ήταν έντονη.Παρόντες ο Πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας, Πρωθυπουργός,αρχηγοί κομμάτων,κ.α.
Στο ίδιο περιοδικό
– Στο τεύχος 29/1985 τόνιζε την ανάγκη απελευθέρωσης της Δ.Θράκης όπως το 1913
– Στο τεύχος 34/1986 έγραφε «τα νησιά του Αιγαίου αποτελούν ωραία κομμάτια αποσπασμένα από την Μ.Ασία και σχηματίζουν μπροστά από τα εδάφη της Ανατολίας έναν σταθερό στόλο»
– Στο τεύχος 35/1986 έγραφε «Το αποτέλεσμα αυτό (η ίδρυση του Τουρκοκυπριακού κράτους)σημαίνει την αναγέννηση του Τουρκικού Εθνικισμού.Όπως στην περίπτωση της Κύπρου,που αποτελεί το δεύτερο απελευθερωμένο τουρκικό έδαφος μετά το Hatay ,έτσι πιστεύουμε ότι η Δ.Θράκη θα συμπεριληφθεί μία μέρα οπωσδήποτε στην σημαία της ημισελήνου»
– Στο τεύχος 52/1987 έγραφε «Υπάρχει ένα τουρκικό κράτος, το οποίον δεν διδάσκεται στα παιδιά στα σχολεία και δεν συγκαταριθμούμε μεταξύ των μέχρι σήμερα ιδρυθέντων κρατών. Είναι η Τουρκική κοινότητα της Δ.Θράκης»
– Στο τεύχος 68/1988 έγραφε «Με την ευχή οι Τούρκοι της Δ.Θράκης, Βουλγαρίας και Κύπρου να ελευθερωθούν το 1989».
– Στο τεύχος 71/1989 τονίζει «Αν οι Έλληνες θέλουν έναν αγώνα τύπου Παλαιστίνης στην Δ.Θράκη, είμαστε και γι’αυτόν έτοιμοι»
Με το πνεύμα του περιοδικού αυτού είναι εναρμονισμένες δηλώσεις πολλών Τούρκων επισήμων,στρατιωτικών ,δημοσιογράφων,διπλωματών και διανοουμένων.Πολλά ποιήματα σχετικά με την ανάγκη απελευθέρωσης της Δ.Θράκης έχουν δημοσιευθεί στο ίδιο περιοδικό.
Στο βιβλίο «Ο επεκτατισμός στην τουρκική ποίηση» περιλαμβάνονται 41 ποιήματα, από τα οποία τα 15 αναφέρονται στην Δ.Θράκη και εκδίδονται σε εφημερίδες ,περιοδικά και βιβλία από μειονοτικούς.

1)Πηγή: «Μύθος και πραγματικότητα»
Ανάλυση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής από 22 τούρκους ακαδημαϊκούς
2)Πηγή: «Θράκη-Η Έπαλξη του Ελληνικού Βορρά »
Συγγραφέας: Γ.Μαγκριώτης
3)Πηγή: «Ιστορία της Κύπρου »
Συγγραφέας: Στ.Παντελής

δημοσιευμένο στο http://kostasxan.blogspot.com

Η Τουρκία ανακοίνωσε διεθνώς πως κατέχει το Αιγαίο!!!

..Η Τουρκία ρίχνει άγκυρα στο Αιγαίο – Μηδενική ελληνική εξωτερική πολιτική και ελληνικά σφάλματα – παραχωρήσεις από το 1995 έχουν οδηγήσει σε ένα τετελεσμένο στο οποίο η Αθήνα αρκείται να κάνει απλά διαβήματα!!! Κρίσιμες οι επόμενες ημέρες για το Αιγαίο ενόψει της επικείμενης επίσκεψης Ερντογάν -Κρύβονται οι έλληνες πολιτικοί απ΄τις τεράστιες εθνικές τους ευθύνες που αφαιρούν ζωτικό θαλάσσιο χώρο από την Ελλάδα – Τα μηδενικά ελληνοτουρκικά προβλήματα προφανώς σημαίνουν μαζική υποχώρηση για τον κύριο Παπανδρέου και τον ανύπαρκτο Δρούτσα – Τεράστια οικονομική και ανυπολόγιστη η εθνική ζημία της Ελλάδας

   Της Κύρας Αδάμ

Η Αγκυρα έχει εξαγγείλει διεθνώς και μονομερώς από τις αρχές του χρόνου ότι αναλαμβάνει τον έλεγχο ασφαλείας των θαλάσσιων μεταφορών, συμπεριλαμβανομένης και της διακίνησης πετρελαίου στην περιοχή του Αιγαίου και της νοτιοανατολικής Μεσογείου, εναντίον της τρομοκρατίας.
Με τη ναυτική αναγγελία NAVTEX101/10 η τουρκική κυβέρνηση ενημέρωσε τη διεθνή κοινότητα ότι θα εκτελεί σε μόνιμη βάση την επιχειρησιακή αποστολή με τίτλο «Ασπίδα του Αιγαίου και της Μεσογείου» (Agean – Mediteranian Shield), κατά της τρομοκρατίας στην περιοχή αυτή.
Με άλλα λόγια, η Τουρκία ανέλαβε στρατιωτικές και ναυτικές ενέργειες στη θαλάσσια περιοχή του FIR Αθηνών και Λευκωσίας, εναντίον της τρομοκρατίας. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει αντιδράσει διεθνώς και επισήμως στην προσπάθεια αυτή της Αγκυρας, αν και …
έχει ήδη πάρει «πρόγευση» των διαθέσεων της Τουρκίας, με τις πρόσφατες «κρουαζιέρες» των τουρκικών πολεμικών πλοίων σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα. Αντιθέτως, από ελληνικής πλευράς, τα γεγονότα αυτά υποβαθμίστηκαν με εμφανή στόχο να ξεχαστούν γρήγορα.
Με τη σχετική NAVTEX 101/10, η Τουρκία δηλώνει διεθνώς ότι είναι η μόνη δύναμη στο Αιγαίο και στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, που παρέχει προστασία στα πλοία, με παράλληλο έλεγχο και πρόληψη της ρύπανσης της θάλασσας. Σε σύνοδο για την ασφάλεια των θαλάσσιων μεταφορών, που έγινε τον Φεβρουάριο στην Ιταλία, ο εκπρόσωπος της Τουρκίας, πλοίαρχος Κενάνογλου, δήλωσε ότι με βάση σχετική απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, την 1η Απριλίου 2006, η Τουρκία έχει αναλάβει επιχειρήσεις εναντίον της τρομοκρατίας για την προστασία των θαλάσσιων μεταφορών στην περιοχή του Αιγαίου και της νοτιοανατολικής Μεσογείου με την επωνυμία «Ασπίδα της Μεσογείου». Ανέφερε επιπλέον ότι πρέπει -και παρακαλούνται- όλα τα πλοία, εμπορικά και πολεμικά, να δίνουν πληροφορίες στα τούρκικα πολεμικά πλοία που εκτελούν επιχειρήσεις «Ασπίδα της Μεσογείου», προκειμένου να διευκολύνονται οι προσπάθειες της Τουρκίας κατά της τρομοκρατίας.
Αυτό, άλλωστε, αναφέρεται και στην τουρκική NAVTEX101/10, με την οποία καλούνται όλα τα πλοία που κινούνται στην εν λόγω περιοχή να δίνουν πληροφορίες, είτε με δική τους πρωτοβουλία είτε έπειτα από αίτημα των τουρκικών πολεμικών πλοίων, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τυχόν τρομοκρατικές ενέργειες.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο εξηγείται το γεγονός ότι τον προηγούμενο μήνα, το τουρκικό πολεμικό πλοίο, που αρμένιζε έξω από τη Ραφήνα, ζήτησε από το εμπορικό πλοίο «Αρχάγγελος» πληροφορίες σχετικά με τις κινήσεις του στην περιοχή του Κάβο Ντόρο…
Με την «πρωτοβουλία» της αυτή η Αγκυρα επιχειρεί να αυξήσει τα εθνικά και επιχειρησιακά οφέλη της στην περιοχή, και μάλιστα επικαλούμενη το Συμβούλιο Ασφαλείας. Με τον «μανδύα» του Συμβουλίου, η Αγκυρα όχι μόνον θα μπορεί να εκτελεί αβλαβή διέλευση π.χ. στις ακτές της Κέας, αλλά θα μπορεί και να ελλιμενίζεται με το πρόσχημα των επιχειρήσεων κατά της τρομοκρατίας.
Η Τουρκία ακόμα, προσβλέπει και στα οικονομικά οφέλη από τις επιδιωκόμενες επιχειρήσεις της κατά της τρομοκρατίας για τις θαλάσσιες μεταφορές. Τα οφέλη αυτά θα γίνουν σημαντικότερα όταν θα αρχίσουν να λειτουργούν οι αγωγοί πετρελαίου στην περιοχή, όπου η κίνηση των πετρελαιοφόρων πλοίων θα αυξηθεί κατακόρυφα. Και τούτο γιατί οι δαπάνες προς την Τουρκία για την παροχή προστασίας των θαλάσσιων μεταφορών δεν θα καταβάλλονται από τις ιδιοκτησίες των εμπορικών πλοίων, αλλά από το Συμβούλιο Ασφαλείας και από τον Διεθνή Οργανισμό Ναυσιπλοΐας (ΙΜΟ), στους οποίους οι πλοιοκτήτες θα καταβάλλουν το σχετικό αντίτιμο προστασίας.
Μέχρι στιγμής τουλάχιστον οι επίσημες «ορατές» αντιδράσεις της Αθήνας δείχνουν να είναι υποτονικές και σε αυτό το ζήτημα.
Πέραν των ανούσιων και αναποτελεσματικών «διαβημάτων» της Αθήνας προς την Αγκυρα, που δεν λαμβάνονται ποτέ υπόψη, η χώρα βλέπει και πάλι να αμφισβητούνται και να «περικόπτονται» (σ.σ.: αν δεν παραχωρούνται) ελληνικά δικαιώματα στην περιοχή του FIR Αθηνών, στον εναέριο και στο θαλάσσιο χώρο.
Φυσικά, η Τουρκία έχει μεθοδεύσει από μακρού χρόνου την εξέλιξη αυτή και συγκεκριμένα από το 1995. Τότε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να αποδεχθεί την κατάργηση στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ της προηγούμενης ΝΑΤΟϊκής απόφασης MC8604, με την οποία, μέχρι τότε είχε ανατεθεί στον αρχηγό του ελληνικού στόλου, η θαλάσσια περιοχή του FIR Αθηνών, ως περιοχή ευθύνης του για κάθε είδους επιχειρήσεις. Η Τουρκία τώρα σπεύδει να καλύψει το κενό.

Αναρτήθηκε από http://kostasxan.blogspot.com

ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΠΕΡΙΤΤΕΥΟΥΝ

Σχέδια και ομολογί�