«Τα ένοχα μυστικά της Κατοχής» του Δημοσθένη Κούκουνα

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου του Δημοσθένη Κούκουνα

«Τα ένοχα μυστικά της Κατοχής».

Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου, στις 19.00 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ι.Ν. Φανερωμένης Χολαργού, στην πλ. Φανερωμένης (200 μέτρα από το σταθμό του μετρό Χολαργού).

Για πληροφορίες επικοινωνήστε στο 210-6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

«Κυπριακό: Η αιρετική λύση» του Σταύρου Λυγερού

 

Δέκα χρόνια µετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, έχει ήδη δροµολογηθεί η διαδικασία για την επιβολή λύσης τύπου Ανάν! Ο Σταύρος Λυγερός αποδεικνύει ότι αυτό ήταν αναµενόµενο, αφού το 2004 η Λευκωσία έχασε τη χρυσή ευκαιρία να αξιοποιήσει το συντριπτικό «όχι» (76%) για να δροµολογήσει µια αναθεώρηση στρατηγικής από µηδενική βάση. Το διαπραγµατευτικό πλαίσιο που φέρει τον τίτλο «δικοινοτική διζωνική οµοσπονδία» οδηγεί αναπόφευκτα σε σχέδια τύπου Ανάν, δηλαδή σε µια ιδιότυπη και µη βιώσιµησυνοµοσπονδία. Τα σχέδια αυτά, ενώ καλλιεργούν την αυταπάτη της επανενοποίησης της Κύπρου, στην πραγµατικότητανοµιµοποιούν τον έλεγχο της Άγκυρας στον Βορρά και εγγράφουν τουρκικές υποθήκες στον Νότο.
Κατά τον συγγραφέα, προϋπόθεση για να αλλάξει το πλαίσιο αναζήτησης λύσης είναι να ανοίξει η συζήτηση για το περιεχόµενο της λύσης προς όλες τις κατευθύνσεις, χωρίς ταµπού και µε συνείδηση ότι οι επιλογές είναι περιορισµένες και εθνικά επώδυνες. Μόνο αν ο κυπριακός Ελληνισµός επεξεργαστεί αντιπρόταση ικανή να βρει απήχηση και ερείσµατα στη διεθνή κοινότητα, θα αποφύγει τελικώς λύση τύπου Ανάν.

«Το Κυπριακό μέσα από την Ιστορία, την Πολιτική, την Λογοτεχνία και τα ΜΜΕ»

prosklisi

Πολιτικοστρατιωτική οπτική.

Εισήγηση Δημήτρη Αλευρομάγειρου, Αντιστράτηγου ε.α., Επίτιμου Γενικού Επιθεωρητού Στρατού,

——————————–

Τα τραγικά γεγονότα του 1974, που μόνο με την καταστροφή του 1922 μπορούν να συγκριθούν, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία.

Υπενθυμίζω,

– Ο επικός αντιαποικιακός-απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ 1955-59 ευτέλισε μεν την γηραιά Αλβιόνα αλλά οι πολιτικές ηγεσίες οδήγησαν στις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, τις οποίες ο Άγγλος Κάλλαχαν , μετέπειτα Πρωθυπουργός του Η.Β. είχε ονομάσει ζουρλομανδύα , ο δε Σοφοκλής Βενιζέλος, δήλωσε ότι «Νίκησαν οι Έλληνες και κέρδισαν οι Τούρκοι»…

– Η Τ/Κ ηγεσία , καθοδηγουμένη πάντοτε από την Τουρκία, σε αγαστή συνεργασία με το Η.Β. δήλωσε από την πρώτη στιγμή, δια στόματος του «αντιπροέδρου» Κιουτσούκ ότι θα εργαστεί για την διχοτόμηση..

– Η από μακρού σχεδιασθείσα τουρκανταρσία του Δεκέμβρη του 1963, [παραλείπω τις λεπτομέρειες, γνωστές άλλωστε], οδήγησε τη παρεμβάσει των Βρετανών στη χάραξη της πράσινης γραμμής Λευκωσίας η οποία έμελλε να διατηρηθεί για ολόκληρη την Κύπρο μέχρι σήμερα..

-Ακτίνα φωτός και αντίστασης η συμφωνία Μακαρίου- Γεωργίου Παπανδρέου για την κάθοδο το 1964 Ελληνικής Μεραρχίας ενισχυμένης δύναμης και η οργάνωση και συγκρότηση από τον Ιούνιο του 1964 της Εθνικής Φρουράς,

-Όμως η επικράτηση του πραξικοπήματος του 1967 έφερε ως πρώτο αποτέλεσμα , μετά την γνωστή τουρκική προβοκάτσια Κοφίνου, την επαίσχυντη αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας , δηλαδή τον πλήρη αφοπλισμό της Κύπρου , την αρχή του τέλους,

[εδω θα παραθέσω τρία τουλάχιστον στοιχεία , ενδεχομένως μη ευρέως γνωστά για το ότι η χούντα του 1967, φέρει βαρύτατη ευθύνη για την καταστροφή της Κύπρου και όχι μόνον με το προδοτικό και βλακώδες πραξικόπημα του 1974].

-Διαβάζω από το βιβλίο «Ισραήλ, Τουρκία και Ελλάδα, Ταραγμένες σχέσεις στην Ανατολική Μεσόγειο» του Ισραηλινού Αμίκαμ Ναχμάνι, πρόλογος Ιωάννης Μάζης, Εκδόσεις Παπαζήση, Αθήνα 2003, σελίδα 264,

«Από αναφορές των ισραηλινών διπλωματών στη Λευκωσία, Αθήνα, Άγκυρα το 1955-56,»Οι ελληνικές κυβερνήσεις έχοντας εξαναγκασθεί να υιοθετήσουν το αίτημα της Ένωσης, δεν είχαν τη δύναμη να πείσουν τον Λαό τους να παραιτηθεί εντελώς από το θέμα, Μόνο όταν τα πράγματα θα βελτιωθούν [στο κείμενο «βελτιώθηκαν»]δηλαδή στην εποχή της δικτατορίας των συνταγματαρχών, τότε μόνον μια ελληνική κυβέρνηση αισθάνθηκε ελεύθερη να παρατήσει το Κυπριακό'[τα παραπάνω παρουσιάστηκαν σε εισήγηση της κ. Λεα Μπασμα Ζερουαλλι, Γαλλίδας ερευνήτριας, με άριστη γνώση της Ελληνικής Ιστορίας-διπλωματίας, σε συνέδριο του ΑΡΔΗΝ στην Έδεσσα τον Αύγουστο του 2008, με τίτλο» Κύπρος και Μέση Ανατολή» και μπορείτε να το βρείτε στο διαδίκτυο]

– Γνωρίζετε πολλοί παριστάμενοι, υποθέτω, τον Νέστορα της δημοσιογραφίας, παλαίμαχο δημοσιογράφο Ηλία Δημητρακόπουλο, ο οποίος ευρίσκεται στην Ουάσιγκτονα και έχει ένα πλουσιότατο αρχείο για την χούντα του 1967, το σκάνδαλο Γουωτερ Γκέιτ [όπου και η σύνδεση της Ελληνικής χούντας ] και το Κυπριακό,

Το αρχείο αυτό το έστειλε και στην Κύπρο στην επιτροπή για το φάκελο αλλά απ ότι γνωρίζω κανένας δεν του πήρε κάποια κατάθεση..]

Ο Ηλίας Δημητρακόπουλος, σε επίσημη παρέμβαση του στις 17 Ιουλίου 1974 προς το Στεητ Ντηπαρμεντ, ζήτησε να παρεμβληθεί ο 6ος Στόλος μεταξύ Τουρκίας και Κύπρου για να αποθαρρυνθεί η απόβαση [εν παρόδω σημειώνω οτι ο Η.Δ., κατέθεσε την 22αν Μαρτίου 2003 μήνυση κατά του Χένρυ Κίσινγκερ στον Άρειο Πάγο [χειριστής δικηγόρος η Ζωή Κωνσταντοπούλου]για την ευθύνη του τελευταίου για την εισβολή και για απόπειρα δολοφονίας του ιδίου, στηριζόμενος εκτός των άλλων στο βιβλίο του Κριστοφερ Χιτσενς[απεβίωσε ο συγγραφέας το παρελθόν έτος] «Η δίκη του Χένρυ Κίσινγκερ»[εκδόσεις ΕΣΤΙΑ 2002][Η μήνυση απερρίφθη από τον Α.Π, για λόγους δωσιδικίας αλλά ο Η.Δ .έχει επανέλθει]

-Τέλος για τις σοβαρές ενδείξεις, για την ευθύνη της χούντας στο Κυπριακό, επισημαίνω την γνωστή-υποθέτω σε όλους μας- δήλωση συγγνώμης του Πρόεδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον σε ομιλία του στην Αθήνα το 1999 για την οποίαν επικρίθηκε στις ΗΠΑ[μεταξύ των επικριτών του και ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα [1965-69],Φίλιπ Ταλμποτ]….

Σαφώς λοιπόν τα δραματικά γεγονότα της εισβολής το 1974 δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία..

Ας δούμε όμως και τη στρατιωτική πλευρά του θέματος.

Μετά την επαίσχυντο αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας και ενώ η Τουρκία έστελνε συνεχώς στρατιωτικές ενισχύσεις ιδία στην περιοχή Γαλάτειας, αδιαφορώντας πλήρως για τις αναιμικές διαμαρτυρίες της Κύπρου στα Ηνωμένα Έθνη, η αμυντική συμπεριφορά για το ενδεχόμενο εισβολής στην Κύπρο ήταν ουσιαστικά μηδενική,

Θέλω αμέσως να τονίσω ότι παρά τον ηρωικό αγώνα κυρίως της ΕΛΔΥΚ και τίνων άλλων Μονάδων αλλά και μεμονωμένων στρατιωτών και πολιτών, ο ηρωισμός της εθελοντικής συμμετοχής και θυσίας των οποίων και γι αυτό τον λόγο είναι ουρανομήκης, η Ελλάδα υπέστη και στρατιωτικώς δεινή ήττα. Η Εθνική Φρουρά μετά την αποχώρηση της Ελληνικής μεραρχίας παρείχε ελάχιστη έως μηδενική εκπαίδευση έφεδρων , οι δυνάμεις των οποίων απετέλουν πλέον την ουσιαστική δύναμη αντίστασης.

Το σημειώνω αυτό για να επισημάνω αμέσως ότι αν εξαιρέσουμε την συμφωνία Ελλάδας-Κύπρου το 1994 για την εφαρμογή του Δόγματος του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου, μέσα στα πλαίσια της οποίας και έγιναν σημαντικές στρατιωτικές κοινές ασκήσεις Ελλάδας -Κύπρου τα πρώτα χρόνια και έγινε η παραγγελία των S300 το μεν Δόγμα, εκεί γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ουσιαστικά εκφυλίστηκε οι δε πύραυλοι οι όποιοι βέβαια από μόνοι τους δεν θα έσωζαν την Κύπρο, για λόγους καθαρά ενδοτικής πολιτικής και κάτω από την πίεση της Τουρκίας ουδέποτε εγκαταστάθηκαν στην Κύπρο με αποτέλεσμα να καταγάγει η Τουρκία μεγάλη πολιτική και στρατιωτική νίκη αναιμάκτως….

Σημειώνω αμέσως , ότι σε πρόσφατη στρατιωτική μελέτη του Κυπρίου ερευνητή σε θέματα στρατιωτικής στρατηγικής κ. Άριστου Αριστοτέλους, η σύγκριση δυνάμεων αυτή τη στιγμή στην Κύπρο είναι συντριπτικά αρνητική για τις δικες μας δυνάμεις, Εάν προσθέσουμε σε αυτή την κατάσταση την εγγύτητα της Τουρκίας, την παντελή έλλειψη ελληνικής αεροπορικής άμεσης υποστήριξης , όπως είχε προβλεφτεί με το ΔΕΑΧ με την παρουσία Α/Φ στα Αεροδρόμια της Κύπρου, την μελετώμενη μείωση της θητείας και εκεί αλλά και την ουσιαστική απουσία της Ελλάδας, επί του παρόντος μόνον λόγω διεθνών συγκυριών δεν βλέπουμε εκ νέου προέλαση των τουρκικών δυνάμεων ,,

Η Τουρκία βέβαια αυτή τη στιγμή μετά την συμφωνία Αναστασιάδη- Έρογλου που δεν είναι απλό έγγραφο αλλά ουσιαστικός οδικός χάρτης στα βήματα ενός ακόμη σχεδίου Ανάν , εξακολουθεί υπό την απειλή πάντοτε της στρατιωτικής δύναμης κατοχής να πιέζει και να αποκαλεί με αναίδεια χιλίων πιθήκων την Κυπριακή Δημοκρατία «εκλιπούσα» αφού η δική μας πολιτική αντίδραση είναι σχεδόν ανύπαρκτη,

Σε ψήφισμα το οποίον υπέγραψαν αμέσως μετά το έγγραφο Αναστασιάδη -Έρογλου τον παρελθόντα Φεβρουάριο 1322 προσωπικότητες στην Ελλάδα , Κύπρο και στο εξωτερικό, μεταξύ των οποίων ο Μίκης Θεοδωράκης και εκ των παρισταμένων, εκτός των άλλων, και ο κ. Λιλλήκας, αναφέρεται ότι: «Το υποτιθέμενο «νέο πλαίσιο» λύσης, των Αναστασιάδη –Έρογλου, εξαφανίζει την Κυπριακή Δημοκρατία και τη νομική και διεθνή της υπόσταση, κάνοντας λόγο για νέο «Κυπριακό κράτος», το οποίο θα συστήσουν, από κοινού και ισότιμα, τα «δύο συνιστώντα κράτη». Έτσι, γίνεται αποδεκτός ο διαχρονικός στόχος της Τουρκίας για ουσιαστική διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Συναφώς, δεν γίνεται καμία αναφορά σε εισβολή, κατοχή, κατοχικές δυνάμεις, ούτε καν στον σεβασμό των αποφάσεων και ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Ολομέλειας του ΟΗΕ, το δε ψευδοκράτος αποκτά την ίδια διεθνή υπόσταση με την ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία!»[Βλέπε ψήφισμα στο διαδικτυακό τόπο του ΑΡΔΗΝ]

Η ΆΜΕΣΗ και τονίζω ΑΜΕΣΗ αλλαγή με αποφασιστικότητα, σωφροσύνη και μεθόδευση, πολιτικής και στρατιωτικής στρατηγικής δεν είναι απλώς αναγκαία αλλά είναι θέμα επιβίωσης μας,

Η ενδεχόμενη και απευχόμενη απώλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, την «έκλειψη ‘ της οποίας τονίζει η Τουρκία, θα είναι όχι μόνον τοπική καταστροφή και τεράστια πληγή , αλλά θα οδηγήσει και στην ανεπανόρθωτη συρρίκνωση της Ελλάδας,

Οι πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας και Κύπρου, στο σύνολο τους, πρέπει να συνειδητοποιήσουν στην πράξη το αυτονόητο ότι «Η Κύπρος αποτελεί το ανάχωμα στις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας πρός την Ελλάδα.»,

Ο Ελληνικός Λαός, στην Κύπρο και εδώ απαιτεί εγρήγορση και αλλαγή στρατηγικής προς την σωστή αυτή κατεύθυνση και έχοντας εμπιστοσύνη σε αυτόν τον Λαό είμαστε αισιόδοξοι. Άλλωστε το απέδειξε το 2004 όταν απέρριπτε την τότε θανάσιμη απειλή του σχεδίου Ανάν.

Τούρκικος Επεκτατισμός και Εθνο-μηδενιστές, Νέο-Ανανιστές

Επί Τροχάδην

 Τούρκικος Επεκτατισμός και Εθνο-μηδενιστές, Νέο-Ανανιστές

1.-Aποκαλυπτικός με όσα λέει για την Ελλάδα και για το ΚΥΠΡΙΑΚΟ ο πρέσβης στην Αθήνα Κερίμ Ουράς 
   Αναφερόμενος στην προεδρία της Ελλάδας και τις κυπριακές διαπραγματεύσεις, είπε ότι είναι δύο θέματα που σχετίζονται μεταξύ τους και δήλωσε πως «Κλειδί για την επίλυση του Κυπριακού είναι οι φυσικοί πόροι» και το κλειδί για την υποψηφιότητα της Τουρκίας στην Ε.Ε. είναι η επίλυση του Κυπριακού…σημείωσε δε το καταπληκτικό:
 «Από εκεί που η Κύπρος ήταν μια χώρα που μας φρέναρε θα γίνει ο Νο1 υποστηρικτής μας. Υπουργός Εξωτερικών θα είναι Ελληνοκύπριος και ο υπουργός Ε.Ε. Τουρκοκύπριος. Όταν πίσω από την ταμπέλα της Κύπρου κάτσει ένας Τουρκοκύπριος θα υπερασπιστεί διαφορετικά την υποψηφιότητα της Τουρκίας και η χώρα που την μπλοκάρει θα γίνει μια χώρα που την υπερασπίζεται»….!!! Και αλλού:
 αναφέρει πως σε περίπτωση επίλυσης του Κυπριακού η ίδρυση της Κύπρου θα είναι σταδιακή και προέβλεψε ότι «Παράλληλα με αυτό θα υπάρξει μια ταχεία είσοδος στην οδό επίλυσης των θεμάτων του Αιγαίου. Όλες αυτές οι εξελίξεις θα συστήσουν μια πιο κατάλληλη ατμόσφαιρα και ένα έδαφος για την επίλυση των μειονοτικών και άλλων θεμάτων και το σημαντικότερο, θα συμβάλουν στην πολιτική αποφασιστικότητα. …»

 

2. -την ίδια στιγμή, ο ντόπιος Εθνο-Μηδενισμός , o Nεο-ανανισμός, τοποθετείται ,εδώ με την μορφή δήλωσης τριών στελεχών του
 ΣΥΡΙΖΑ (κρίμα) και συγκεκριμένα  των: Αναγνωστοπούλου Σία, Αδάμου Ζαχαριάδη και Καραγιαννίδη Χρήστου: «Ας δώσουμε στην ελπίδα την τελευταία της ευκαιρία» (!!)

 «Η συμφωνία της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής πλευράς, όπως αυτή αποτυπώνεται στο «κοινό ανακοινωθέν», συνεπάγεται την επανέναρξη των συνομιλιών μετά από διακοπή ενάμιση χρόνου και αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος… (ΣΗΜ.: Τα μισά τουλάχιστον Κυπριακά κόμματα την έχουν καταδικάσει)
.
Στο κείμενο που δόθηκε στη δημοσιότητα διασφαλίζεται η διζωνική, δικοινοτική, ομοσπονδία με μία κυριαρχία, μία ιθαγένεια και μία διεθνή προσωπικότητα. Επιπλέον, υπάρχει ρητή απαγόρευση οποιωνδήποτε πιθανών αποσχιστικών τάσεων με ενισχυμένη, μάλιστα, αναφορά σε σχέση με προηγούμενα προσχέδια.

 Οι αντιδράσεις που έχουν προκληθεί στην Ελλάδα ακόμα και σε μέρος της Αριστεράς είναι βιαστικές, αδικαιολόγητες, ακατανόητες και αβάσιμες… Επιπλέον, η διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία είναι συμφωνημένη θέση εδώ και πάρα πολλά χρόνια και μόνο η ακροδεξιά την αμφισβητεί. Η ομοσπονδία δεν αποτελεί υποχώρηση της ελληνοκυπριακής πλευράς αλλά αποδοχή της πραγματικότητας και απόφαση ότι στην Κύπρο υπάρχουν δύο ισότιμες πολιτικά κοινότητες, εξίσου υπεύθυνες να ορίζουν την τύχη του τόπου. Και κυρίως αποτελεί συνειδητοποίηση ότι μόνο με αυτόν τον τρόπο θα σταματήσει η κατοχή του νησιού.

… Η Αριστερά οφείλει να δώσει τη μάχη με τις δικές της αξίες και χαρακτηριστικά. Να διαμορφώσει ένα διαφορετικό πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο που θα αλλάζει το ιστορικό παράδειγμα και θα μετατρέπει την Κύπρο σε υπόδειγμα ειρήνης, ευημερίας, αλληλεγγύης και συνύπαρξης.»…

 

«Ο Θύτης με το Θύμα αγκαλιά»

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

e-mail: gpapagian@in.gr

Σχίσμα στον ΣΥΡΙΖΑ – Σοσιαλιστές και Αριστερή Πλατφόρμα δεν «πουλάνε» την Κύπρο – Σε «απομόνωση» ο Τσίπρας

Ανταρσία των πατριωτικών δυνάμεων που συμμετέχουν στον ΣΥΡΙΖΑ και εκφράζονται κυρίως από τους σοσιαλιστές(ΠΑΣΟΚογενείς), την Αριστερή Πλατφόρμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη και την ΚΟΕ του Ρούντι Ρινάλντι, με αφορμή την Κύπρο.
Δεν αποδέχονται με τίποτα το νέο σχέδιο για την Κύπρο, το θεωρούν χειρότερο από το περιβόητο Σχέδιο Ανάν, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας το βλέπει ως «θετικό βήμα».
Ήταν μια κρίση που αργά ή γρήγορα θα ξεσπούσε, μιας και οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ στα εθνικά θέματα όχι απλώς δεν είναι ξεκάθαρες, για την ακρίβεια είναι θολές.
Από την άλλη, οι σοσιαλιστές που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ εξαιτίας του μνημονίου και ανήκαν στο λεγόμενο χώρο του«πατριωτικού ΠΑΣΟΚ», είναι άνθρωποι γνωστοί για τις σκληρές τους θέσεις στα εθνικά θέματα.
Ο παραδοσιακός ΣΥΡΙΖΑ, ο προερχόμενος από το ΚΚΕ εσωτερικού του Λ. Κύρκου, είναι γνωστό ότι δεν «καίγεται» και ιδιαίτερα για τα πατριωτικά ζητήματα. Αυτό που τόσο καιρό «κρυβόταν» καλά κάτω από το χαλί του ενιαίου αντιμνημονιακού μετώπου ξέσπασε και είναι μόνο η αρχή.
Σφοδρή σύγκρουση στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας. …

Μετά την έναρξη της νέας προσπάθειας για επίλυσή του Κυπριακού, στη βάση της κοινής διακήρυξης Αναστασιάδη – Ερόγλου, στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης άρχισαν να εκδηλώνονται ήδη από την περασμένη εβδομάδα έντονες διαφωνίες για τη θέση που πρέπει να πάρει ΣΥΡΙΖΑ στο σχέδιο αυτό, με αποκορύφωμα την εντονότατη ιδεολογικοπολιτική σύγκρουση που υπήρξε κατά τη συνεδρίαση της πολιτικής γραμματείας το βράδυ της Παρασκευής, μεταξύ σοσιαλιστών -κυρίως- και της ομάδας Τσίπρα.
Ο Αλέξης Τσίπρας, κατά την εισήγησή του, εμφανίστηκε θετικός ως προς την επανέναρξη των συνομιλιών και αντιμετωπίζει με ενδιαφέρον το προτεινόμενο σχέδιο.
Κατηγορηματικά αντίθετοι είναι όμως η σοσιαλιστική τάση των ΠΑΣΟΚογενών, αλλά και αριστερή πλατφόρμα, ενώ και η ΚΟΕ του Ρούντι Ρινάλντι (πατριωτικό κόμμα της μαοϊκής αριστεράς) αντιμετωπίζει τις εξελίξεις με έντονη επιφύλαξη.
Ο Αλέξης Μητρόπουλος ζήτησε πρώτος και σε υψηλούς τόνους, να καταδικάσει ο ΣΥΡΙΖΑ την προωθούμενη λύση, για την οποία είπε ότι είναι χειρότερη κι από εκείνη, που πρότεινε το σχέδιο Ανάν.
Κατά τον κ. Μητρόπουλο, που έκανε σχετική εκτενή εισήγηση, η νέα προσπάθεια οδηγεί στον απόλυτο όλεθρο και τη διάλυση του σημερινού κυπριακού κράτους. Κάλεσε την ηγεσία του κόμματος να καταδικάσει έντονα το προωθούμενο σχέδιο, γιατί διαφορετικά η σημερινή στάση του θα δεσμεύει μία αυριανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, τονίζοντας επιπλέον ότι η λύση που συζητείται θα έχει δραματικές γεωστρατηγικές συνέπειες για τη χώρα μας και θα εμποδίσει την αντιμνημονιακή της πορεία.
Τις αντιρρήσεις της σοσιαλιστικής τάσης ενστερνίζεται σε μεγάλο βαθμό και η αριστερή πλατφόρμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη, η οποία επίσης ζήτησε καταδίκη και απόρριψη του προωθούμενου σχεδίου επίλυσης του Κυπριακού, σε πιο ήπιους πάντως τόνους.
Επιπλέον τόνισε την ανάγκη να συντονιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με το ΑΚΕΛ. Η αριστερή πλατφόρμα επισημαίνει ότι η λύση επιβάλλεται σε ένα περιβάλλον διαπραγματευτικής αδυναμίας, λόγω της οικονομικής κρίσης, της Αθήνας και της Λευκωσίας και ουσιαστικά προωθείται και εξυπηρετεί τα συμφέροντα στην περιοχή του άξονα Αμερικανών – Άγγλων – Γερμανών.
Η σύμπλευση της αριστερής πτέρυγας με κομμάτια της εσωκομματικής πλειοψηφίας, όπως είναι οι πασοκογενείς, αλλά και ο κ. Ρινάλντι, δημιουργεί νέα δεδομένα στην ηγεσία του κόμματος, που φέρνουν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ σε δύσκολη θέση.
Μπροστά στο αδιέξοδο αποφασίστηκε έτσι κι αλλιώς να μην εκδοθεί ακόμη καμία ανακοίνωση με την επίσημη θέση του κόμματος επί της ουσίας των συνομιλιών για το Κυπριακό.
Φανταστείτε τι έχει να γίνει όταν τεθούν, που θα τεθούν σύντομα και τα άλλα ανοιχτά εθνικά μας θέματα σε Μακεδονία, Θράκη και Αιγαίο. Εκεί θα δούμε εάν το αντιμνημονιακό «πείραμα» του ΣΥΡΙΖΑ θα προχωρήσει ή, εξαιτίας της έλλειψης εθνικών αντανακλαστικών της ηγεσίας του, οι σοσιαλιστές με άλλες δυνάμεις συναντήσουν τους υπόλοιπους ομοϊδεάτες τους, που δεν συμμετέχουν στον ΣΥΡΙΖΑ και από κοινού συμμετάσχουν στη -φημολογούμενη εδώ και καιρό- ανασύσταση της πατριωτικής σοσιαλιστικής παράταξης.

http://stoxasmos-politikh.blogspot.gr/2014/02/blog-post_4511.html

Τάσσος Παπαδόπουλος. Ο πολιτικός που δεν υπέκυψε σε Αμερικανούς και Βρετανούς και που ενέταξε την Κυπριακή Δημοκρατία σε ΕΕ και ΟΝΕ

Στις 12 Δεκεμβρίου του 2008, ο Τάσσος Παπαδόπουλος έφυγε με το κεφάλι ψηλά.

Η δράση του ξεκινά από τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ του ’55-59, για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ένας αγώνας, που τελικά κατέληξε σε ανεξάρτητο κράτος, στην εισβολή του ’74 και εν συνεχεία, διά του Σχεδίου Ανάν, σε μια προσπάθεια διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και νομιμοποίησης της διχοτόμησης.

Ο Παπαδόπουλος είχε πει το πρώτο του «Όχι» στη Ζυρίχη, ως εκπρόσωπος του πολιτικού σκέλους της ΕΟΚΑ, της ΠΕΚΑ (Πολιτική Επιτροπή Κυπριακού Αγώνα), και του Γρίβα Διγενή, αρχηγού της ΕΟΚΑ.

Εν συνεχεία, σε ηλικία 24 ετών, είχε διοριστεί υπουργός Εσωτερικών από τον Αρχιεπίσκοπο και Πρόεδρο Μακάριο, στην πρώτη κυπριακή κυβέρνηση. Διετέλεσε ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Μακάριου και είχε συλληφθεί από τους πραξικοπηματίες το 1974. Ήταν ο υπουργός που εφάρμοσε το σύστημα Κοινωνικών Ασφαλίσεων στην Κύπρο και είχε υπηρετήσει με επιτυχία στα υπουργεία Εργασίας, Υγείας και Οικονομικών.

Ως υπουργός υπηρέτησε τις κυβερνήσεις του Μακάριου, από το 1960 μέχρι το 1972, όταν εξελέγη βουλευτής με το Ενιαίο Κόμμα, το οποίο είχε συνιδρύσει με τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη και τον Γλαύκο Κληρίδη.

Το 1978, διετέλεσε για μικρό χρονικό διάστημα πρόεδρος της Βουλής και διαμεσολαβητής στις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού, μετά το ’74, υπό τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.

Το 2000 ανέλαβε την Προεδρία του ΔΗΚΟ και το 2003 εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας, από τον πρώτο γύρο των εκλογών.

Ο Τάσσος του «Όχι»

Στην ιστορία θα μείνει γνωστός κυρίως για το γενναίο του «Όχι» στο Σχέδιο Ανάν και ως ο σύγχρονος εκφραστής της αξιοπρέπειας των Ελλήνων της Κύπρου και του Ελληνισμού.

Ήταν ο πολιτικός που δεν υπέκυψε ούτε στις πιέσεις των Βρετανών ούτε των Αμερικανών, ούτε της διεθνούς κοινότητας, που προσπαθούσαν, με απειλές, να τον αναγκάσουν να πει «Ναι» στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Όπως είχε τονίσει χαρακτηριστικά στο διάγγελμά του, με το οποίο καλούσε τους Έλληνες της Κύπρου να πουν «Όχι» στο Σχέδιο Ανάν, «παρέλαβα κράτος και δεν πρόκειται να παραδώσω κοινότητα».

Ανυποχώρητος μαχητής, πατριώτης και πολέμιος του λαϊκισμού

Μετά θάνατον, ακόμη και οι μεγαλύτεροι κατήγοροί του, προσέτρεξαν να του πλέξουν το εγκώμιο, υποστηρίζοντας κατά γενική παραδοχή ότι ήταν πατριώτης, πείσμων και πιστός στις αρχές και αξίες, στην ελευθερία και τη δημοκρατία.

Οι χαρακτηρισμοί αυτοί δεν αποδόθηκαν στον Τάσσο Παπαδόπουλο μόνο από τους στενούς του συνεργάτες, αλλά και από τους αντιπάλους τους, και κυρίως από τα στελέχη του Δημοκρατικού Συναγερμού, Νίκο Αναστασιάδη, Αβέρωφ Νεοφύτου και Ιωάννη Κασουλίδη.

Ανάλογη ήταν και η στάση όλων των πολιτικών αρχηγών και του Προέδρου Χριστόφια για τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ο οποίος σήκωσε το βάρος του «Όχι» στο Σχέδιο Ανάν διεθνώς και ανέστρεψε το αρνητικό κλίμα, που είχε δημιουργηθεί στην ΕΕ.

Ήταν ένας ανυποχώρητος αγωνιστής και μαχητής. Ήταν πολέμιος του λαϊκισμού. Αρνείτο να γίνει λαϊκιστής, για να κερδίσει αξιώματα.

Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους, που έχασε τις εκλογές τον Φεβρουάριο του 2008.

Η Κύπρος στην ΟΝΕ

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος όχι μόνο υπέγραψε, τον Απρίλιο του 2004, την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ, αλλά την ενέταξε και στην ΟΝΕ. Παρέδωσε μια οικονομία με πλεόνασμα, που έφθασε το 3% και πλέον επί του ΑΕΠ. Για την ένταξη της Κύπρου στην ΟΝΕ, ήρθε σε σύγκρουση με το ΑΚΕΛ και τον νυν Πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια, συνεταίρο του τότε στην εξουσία.

Δημοκρατία και ελευθερία

Ολόκληρη η πολιτική του καριέρα, όπως συμβαίνει με όλους τους μεγάλους πολιτικούς άνδρες, συμπυκνώθηκε σε δύο φράσεις, που πέρασαν στην Ιστορία. Δύο φράσεις από το ιστορικό διάγγελμα που απηύθυνε προς τον κυπριακό λαό, στις 7 Απριλίου 2004, εναντίον του Σχεδίου Ανάν.

«Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω κοινότητα, χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα», διακήρυξε υπερήφανος ο Τάσσος Παπαδόπουλος.

Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 24 Απριλίου 2004, οι Ελληνοκύπριοι απαντούσαν μ” ένα εκκωφαντικό 76% στο προσκλητήριο που τους είχε απευθύνει: «Ελληνικέ κυπριακέ λαέ… Σε καλώ να απορρίψεις το Σχέδιο Ανάν. Σε καλώ να πεις, στις 24 του Απρίλη, ένα δυνατό ΟΧΙ».

Το μίσος των Ευρωπαίων ηγετών εναντίον του

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν υπήρξε ένας ηγέτης κοινής αποδοχής. Καθώς οι ώρες ήταν κρίσιμες, δίχασε βαθιά.

Πάνω απ” όλους όμως, τον μίσησαν οι ηγέτες των ΗΠΑ και της Ευρώπης, οι δήθεν «εταίροι» της ΕΕ. Δεν του συγχώρησαν ποτέ το γεγονός ότι, σε μια εποχή που οι «ναιναίκοι» βρίθουν στις ηγετικές αυλιτικές θέσεις του Ελληνισμού, ξεπετάχθηκε ξαφνικά αυτός, σε μια κρίσιμη ώρα, για να ξαναενώσει το παρόν με την ιστορική παράδοση του «ΟΧΙ».

Πηγή: Το Παρόν, Κυριακή, 21/12/2008

 

Κύπρος: ένα βήμα πριν το τέλος

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Είναι τέτοια η κατάσταση, είναι τόσο απίστευτα αυτά που συμβαίνουν σε Ελλάδα, Κύπρο, διεθνώς που κινδυνεύει κάποιος, γράφοντας και αναλύοντάς τα, να μην γίνει πιστευτός, να θεωρηθεί «υπερβολικός», «ακραίος», «κινδυνολόγος»,  «συνωμοσιολόγος». Για όλα αυτά κατηγορήθηκε ο γράφων κατά καιρούς και για αυτό παραπέμπει τους δύσπιστους στην καταγεγραμμένη αρθρογραφία του 15 χρόνων (τα πέντε τελευταία εύκολα προσβάσιμα στην ιστοσελίδα μας) για την ελληνική εξωτερική πολιτική και το κυπριακό, περιλαμβανομένων και δύο βιβλίων για την Κύπρο, την Μεσόγειο και την παγκοσμιοποίηση, όπου μπορούν να διαπιστώσουν την ορθότητα ή μη των μοντέλων που χρησιμοποιεί και την ακρίβεια των προβλέψεων που έχει κάνει. Αυτό είναι άλλωστε το μόνο αληθινά επιστημονικό κριτήριο, όχι τι μας αρέσει και τι όχι, τι νομίζουμε ή όχι ευλογοφανές, «λογικό».

 

 

 

«Σε ΗΠΑ και Ισραήλ τα πετρέλαια και οι δύο χώρες (Ελλάδα και Κύπρος), στους Ευρωπαίους οι τόκοι, στην Τουρκία η Βόρεια Κύπρος και σε μας τ’ αρχ… μας».

 

 

 

Δεν συνηθίζουμε την αναπαραγωγή τέτοιων εκφράσεων κι αν το πράττουμε τώρα είναι γιατί είναι ο μόνος τρόπος να υπηρετήσουμε την αλήθεια. Την παραπάνω έκφραση ακούσαμε πρόσφατα από βετεράνο πρώην Υπουργό, με μακρά θητεία στους κρίσιμους τομείς που άπτονται της εξωτερικής πολιτικής, που θέλησε να συνοψίσει έτσι την τωρινή «στρατηγική εξίσωση» Ελλάδας και Κύπρου.

 

 

 

Είναι τώρα στην Κύπρο που συγκεντρώνονται οι μεγαλύτεροι, πιο άμεσοι κίνδυνοι για τον ελληνισμό, παρόλο που και η μητροπολιτική Ελλάδα δεν πάει πολύ πίσω. Το κυπριακό κράτος έχει ήδη σχεδόν καταλυθεί, μετατρεπόμενο σε αποικία χρέους, ενώ ο κίνδυνος οριστικής, μη αντιστρέψιμης κατάλυσής του μέσω σειράς διαδικασιών (παράδοση ορυκτού πλούτου στο Ισραήλ,  αναγνώριση ντε φάκτο των τετελεσμένων δια του «πακέτου Αμμοχώστου» και, τελικά, μια παραλλαγή του σχεδίου Ανάν) μοιάζει μεγαλύτερος από οποιαδήποτε άλλη στιγμή μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, το 1960. Αλλά δεν ζούμε στην εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όταν οι λαοί δεν είχαν δικαίωμα αυτοδιάθεσης και δεν είχαμε μεταναστευτικές ροές του σημερινού τύπου. Τυχόν κατάλυση του κυπριακού κράτους στις σημερινές συνθήκες σημαίνει τέλος στην ελληνική παρουσία στο νησί (αυτό φαίνεται τρομακτικό και απίθανο, αλλά υποθέτουμε το ίδιο πίστευαν κάποτε οι κάτοικοι της Πόλης και της Ιωνίας). Σημαίνει τέλος του κυπριακού ελληνισμού γιατί το Γένος δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς κράτος στην παγκοσμιοποίηση, γιατί η Αυτοκρατορία (που είναι ο πραγματικός εχθρός της Κύπρου και αυτή που έβαλε στο παιχνίδι και χρησιμοποιεί την ‘Αγκυρα), έχει μεγάλο συμφέρον να αλλάξει τη δημογραφία, για να μην αξιοποιηθεί οποτεδήποτε στο μέλλον το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης από την σημερινή πλειοψηφία του πληθυσμού.

 

 

 

Τα συμβαίνοντα εν Κύπρω δεν έχουν καμιά σχέση με τα όποια οικονομικά της προβλήματα – είναι ανόητο και να το υποθέτει κανείς αυτό. Η Κύπρος είναι οικονομικά ασήμαντη για την ΕΕ, το ίδιο και τα προβλήματά της. Αντίθετα, η Κύπρος ήταν και είναι εξόχως σημαντική για την τεράστια στρατηγική της σημασία. Γι’ αυτό η Αυτοκρατορία (βρετανική, αμερικανική ή χρηματιστική) ήθελε/θέλει πάντα να τη διατηρήσει υπό τον ασφυκτικό έλεγχό της από τότε πούβαλε το πόδι της στο νησί, το 1878. Η κατάλυση της κυπριακής ανεξαρτησίας υπήρξε κεντρική βρετανική επιδίωξη ήδη πριν υπάρξει κυπριακή ανεξαρτησία (!!!) και αποτυπώθηκε στον ανεφάρμοστο λαβύρινθο της Ζυρίχης και του Λονδίνου («Ανταλκιδείου Ειρήνης», κατά Ηλία Ηλιού). Αφού δεν το πέτυχε το 1964, ούτε το 1974, με στρατιωτικά μέσα, η Αυτοκρατορία το δοκίμασε το 2002-04 με τα μέσα της παραπλάνησης του λαού, της διαχρονικής υποτέλειας και της «εξαγοράς» του πολιτικού προσωπικού Κύπρου και Ελλάδας για να γίνει δεκτό το σχέδιο Ανάν. Σήμερα, είναι με τα μέσα του χρηματιστικού-οικονομικού και του πληροφοριακού-ψυχολογικού πολέμου που επιχειρείται το ίδιο. Η απόφαση του Eurogroup και του ΔΝΤ τον Μάρτιο, με τις ευλογίες της Ουάσιγκτον και εν γνώσει του Ισραήλ, δεν ήταν παρά συνέχεια της οικονομικής, πολιτικής και γεωπολιτικής επίθεσης που δέχεται ολόκληρος ο ελληνισμός από την Αυτοκρατορία μετά τον Απρίλιο του 2010 (και προηγουμένως με το σχέδιο Ανάν το 2002-04) και που αποβλέπει (και εν μέρει ήδη πέτυχε) στην κατάλυση της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας των δύο κρατών του.

 

 

 

Τύφλα νάχουν Γκουντέριαν και Ναπολέων, μπροστά στα όσα, η Αυτοκρατορία, οι «Πιστωτές» και οι «Προστάτες» μας κάνουν τώρα στην Κύπρο, χωρίς μάλιστα να κινητοποιούν κανένα στρατό, χωρίς κανένα κόστος και με την ευθύνη να επιπίπτει επί των ατυχών θυμάτων τους. Πάρτε τη συνεδρίαση του Eurogroup του Μαρτίου 2013. Αποφασίζοντας το κούρεμα των καταθέσεων, Eurogroup, ΔΝΤ και ΕΚΤ, κλόνισαν θανάσιμα την εμπιστοσύνη των καταθετών στις κυπριακές τράπεζες, άρα τις ίδιες τις τράπεζες, δηλαδή την οικονομία του νησιού, που στηρίζεται κατά το ήμισυ στις τράπεζες, δηλαδή το ίδιο το κράτος. Κανένας στρατός στον κόσμο δεν θα μπορούσε να καταστρέψει, και μάλιστα σε δύο ώρες, το κυπριακό κράτος. Θεωρητικά θα μπορούσαν να το κάνουν με μια πολύ μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση, στην πραγματικότητα όμως μια τέτοια επιχείρηση θα ήταν πολιτικά αδιανόητη και θα είχε πολύ μεγάλο κόστος και, ακόμα άλλωστε και αν γινόταν και πετύχαινε, δεν θα μπορούσε να νομιμοποιηθεί διεθνώς.

 

 

 

Σα να μην έφτανε η καταστροφή οικονομίας, κοινωνίας και κράτους, με αυτές τις αποφάσεις, οι Πιστωτές και οι Προστάτες φρόντισαν να δέσουν την Κύπρο και οικονομικο-νομικά, με τρόπο που να μη μπορεί να ξεφύγει εις το διηνεκές, δηλαδή χρηματοδοτώντας με ένα τεράστιο ποσό και πιθανώς παράνομα τη Λαϊκή Τράπεζα από την ΕΚΤ, μετά φορτώνοντας την Κύπρου με το χρέος της Λαϊκής και, τελικά, φορτώνοντας το κυπριακό κράτος με ένα μη βιώσιμο χρέος. ‘Όπως γνωρίζουμε από την ελληνική περίπτωση, δυστυχώς πολύ καλά, η αποδοχή και προσπάθεια εξυπηρέτησης μη βιώσιμου χρέους με σύναψη Δανειακών και Μνημονίων σημαίνει ότι καταστρέφεσαι για να υποδουλωθείς!

 

 

 

Θάταν εξάλλου μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθούμε με την ευκαιρία και σε μια ακόμα σοβαρότατη παρενέργεια των αποφάσεων του Μαρτίου, που δεν ήταν άλλη από τη δυνητικά θανάσιμη επίθεση και πάντως σοβαρότατη υπονόμευση της σχέσης Μόσχας και Λευκωσίας, σχέσης ζωτικής σημασίας για την ίδια την επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, μετά το 1960. Μία μόνο φορά ξανάγινε αυτό το πράγμα, στις ρωσο-κυπριακές σχέσεις, τον Ιούλιο του 1974, όταν η εξουσία στη Λευκωσία  πέρασε υπό τον έλεγχο της αμερικανοκίνητης χούντας του Ιωαννίδη και γνωρίζουμε τι ακολούθησε.

 

 

 

Αλλά οι χρηματοπιστωτικοί «Ναπολέοντες» και «Γκουντέριαν» δεν ήταν ικανοί να αποτελειώσουν την υπόθεση, γι’ αυτό επιστρατεύτηκαν τώρα και ολίγοι Ζαμιάτιν, Χάξλευ, ‘Οργουελ. Οι Κύπριοι πολίτες έπαθαν τρομακτικό σοκ από τη συναίσθηση του τι τους έκαναν. Οι επιτιθέμενοι χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν το σοκ που προκάλεσαν για να τους αποκοιμίσουν! Η τακτική αυτή είναι παρόμοια με τις ανακριτικές τεχνικές της Γκεστάπο και με την τεχνική μάρκετινγκ των καπνοβιομηχανιών, που χρησιμοποιούν το άγχος για τις θανάσιμες συνέπειες του καπνίσματος, προκειμένου να προωθήσουν τα προϊόντα τους. Είναι αντίστροφη και πολύ πιο επικίνδυνη από τις τεχνικές χειραγώγησης του δημοψηφίσματος. Τότε γέμισαν τον κόσμο ψέμματα και προσπάθησαν να τον τρομοκρατήσουν με φανταστικές απειλές και κινδύνους. Τώρα, η παραπλάνηση στηρίζεται στην αλήθεια της απώλειας και στην απροθυμία των ανθρώπων να παραδεχτούν ότι η πατρίδα τους καταστράφηκε, με τον ίδιο τρόπο που δεν παραδεχόμαστε την απώλεια ενός συγγενούς ή που οι στρουθοκάμηλοι αγχολύονται με το κεφάλι στην άμμο. Τώρα το πρόγραμμα των Προστατών λέει  στα άτυχα πειραματόζωα, ίσως του πιο προχωρημένου προγράμματος χειραγώγησης κοινωνίας στην ιστορία της ανθρωπότητας:

 

 

 

«Κυττάξτε έχετε χαθεί, αλλά έχετε μία ελπίδα ακόμα, την τελευταία. Τους υδρογονάνθρακες και τη συμμαχία με το Ισραήλ. Αλλά ακόμα και για να μας δώσετε τα αέρια και τα πετρέλαια, πρέπει να λύσετε το κυπριακό» (η κυβέρνηση των ΗΠΑ έκανε δηλώσεις σχετικά με την ανάγκη λύσης του κυπριακού για να γίνει εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων αμέσως μετά τις αποφάσεις του Μαρτίου).

 

 

 

Ταυτόχρονα, προχωράει και η υπόθεση «Αμμόχωστος», που είναι, υπό τους όρους που προτείνεται, μια επιχείρηση επίλυσης ντε φάκτο του κυπριακού με ντε φάκτο αναγνώριση των τετελεσμένων. Αφού, ανοίγοντας το αεροδρόμιο Τύμπου στα κατεχόμενα και απελευθερώνοντας το εμπόριό τους, ουσιαστικά η Κυπριακή Δημοκρατία παραιτείται του τελευταίου πρακτικού μέτρου μη αναγνώρισης της εισβολής και κατοχής. Επιπλέον, η άρση του βέτο στο άνοιγμα περαιτέρω κεφαλαίων της ευρωτουρκικής διαπραγμάτευσης συνεπάγεται αφοπλισμό Αθήνας και Λευκωσίας από το σημαντικότερο διπλωματικό όπλο που διαθέτουν σήμερα, το μπλοκάρισμα της τουρκικής πορείας προς την ΕΕ.

 

 

 

‘Εχουμε υπογραμμίσει επανειλημμένως τις σοβαρότατες επιφυλάξεις μας  για την ενεργειακή πολιτική και τις σχέσεις με το Ισραήλ που αναπτύσσει η Λευκωσία, σχέσεις δορυφοροποίησης και προτεκτοροποίησης, όχι σχέσεις ισότιμης συνεργασίας. Είμαστε – προς καθόλου χαρά, προς βαθύτατη λύπη μας – ίσως οι μόνοι, σε όλο τον ελληνικό χώρο, ή πάντως από τους ελάχιστους που διέβλεψαν ότι κάτι τρομερό θα συμβεί στην Κύπρο την εποχή που όλοι έλεγαν τι καταπληκτικές επιτυχίες έχει κάνει με υδρογονάνθρακες, Ισραήλ και ΑΟΖ. Το τυρί ήταν μεγάλο, η φάκα ακόμα μεγαλύτερη, οι Κύπριοι την κατάπιαν ολάκερη και με όρεξη και ακόμα δεν έχουν καταλάβει τι έγινε – ή, όσοι κατάλαβαν ποιούν την νήσσαν, με το αζημίωτο.

 

 

 

Δεν θα επαναλάβουμε εδώ τη συζήτηση για τις επιλογές ενεργειακής πολιτικής και εξωτερικής στρατηγικής που διέθετε, κάθε χρονική στιγμή, η Κυπριακή Δημοκρατία. Οφείλουμε όμως να επισημάνουμε μερικά πράγματα. ‘Όταν έχεις βαλθεί να εξυπηρετήσεις μη βιώσιμο χρέος και όταν έχεις ήδη καταστεί αποικία χρέους, η εξόρυξη οποιουδήποτε ορυκτού πλούτου είναι πράξη εθνικής προδοσίας, όπως είναι σε περιόδους ξένης κατοχής. Γιατί θα δώσεις τους πόρους στους ξένους, χωρίς να ξεχρεώσεις! Από την άλλη, η Κύπρος διαθέτει δύο ακόμα όπλα για να τη βοηθήσουν να σωθεί, αν θελήσει, κι αυτά είναι οι υδρογονάνθρακες και το, πολύ σοβαρότερο, η γεωπολιτική της θέση (ίσως, αν θέλετε, και τα θεσμικά-πολιτικά δικαιώματα από τη συμμετοχή στην ευρωζώνη, αν θελήσει να τα χρησιμοποιήσει, γι’ αυτό και είναι στρατηγικό σφάλμα η αποχώρηση τώρα από το ευρώ με πρωτοβουλία της). Αυτά τα δύο πάνε άλλωστε και μαζί, αφού αυτός που θα εκμεταλλευθεί τους υδρογονάνθρακες, είναι αυτός που θα «καλύψει» στρατιωτικά τον χώρο.

 

 

 

Η Κύπρος δεν πρέπει να δώσει σε κανέναν τους υδρογονάνθρακές της και τον στρατηγικό της χώρο, παρά μόνο εξασφαλίζοντας, σε αντάλλαγμα την απελευθέρωσή της από το μη βιώσιμο χρέος και το καθεστώς αποικίας χρέους. Αν κάνει κάτι τέτοιο το Ισραήλ, ας το συζητήσουμε. Αλλοιώς, γιατί δεν δοκιμάζει η Λευκωσία να το κάνει με τους Ρώσους, τους Κινέζους, τους BRIICS; Χρειάζονται βέβαια πατριώτες για κάτι τέτοιο.

 

 

 

23 Οκτωβρίου 2013

 

 

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

 

 

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Hellenic Nexus, Νοέμβριος 2013

Ελλάδα, Κύπρος, Ευρώπη: ελληνική αφωνία

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Τις προάλλες μου τηλεφώνησε ένας φίλος από τη Γαλλία, ο Ζεράρ Φιλός, παληός συνδικαλιστής με εξαιρετικά μαχητική παρουσία δεκαετιών στο εργατικό κίνημα, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Σοσιαλιστικού Κόμματος, στην αριστερή πτέρυγα του οποίου είναι ενταγμένος. Τον ρώτησα τι ξέρει ο μέσος Γάλλος για την Ελλάδα. Απάντηση: ότι η Ελλάδα είναι ένα μπουρδέλο, για το οποίο πληρώνει ο ίδιος, ότι οι ‘Ελληνες είναι τεμπέληδες, δεν πληρώνουν τους φόρους τους, το κράτος είναι διαλυμένο κλπ. Συνέχισα να επιμένω: «πόσοι Γάλλοι καταλαβαίνουν τη σημασία αυτού που γίνεται στην Ελλάδα για το μέλλον του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους και της ευρωπαϊκής δημοκρατίας;». Απάντηση: «Κανείς». Μα, του λέω, Ζεράρ, είναι σαν να μου λες ότι βρισκόμαστε φερ’ ειπείν στην εποχή του ισπανικού εμφυλίου (1936-39), έρχεται κάποιος και λέει ότι πρέπει να προσέξουμε γιατί, αν χάσουν οι Δημοκρατικοί, την έχουμε βάψει από τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι, και να του απαντάνε «μπα, γίνεται πόλεμος στην Ισπανία;». Αυτό μου λες;». Ναι, μου απαντάει, αυτό ακριβώς σου λέω. Τελευταία ερώτηση προς τον Ζεράρ: «Για την Κύπρο, τι λένε στη Γαλλία;». Απάντηση: «απολύτως τίποτα».

 

Ελληνική αφωνία

 

Για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια η απελπισία με κατέκλυσε. Καλά οι μνημονιακοί και οι απερίγραπτοι

ΣΥΡΙΑ, ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ «ΠΡΟΘΥΜΕΣ» ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Ελπίζουμε, καθώς γράφουμε αυτές τις γραμμές, η δυτική και παγκόσμια κοινή γνώμη να σταματήσουν τα σχέδια πολεμικής επίθεσης κατά μιας ακόμα αραβικής χώρας, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι. Ακόμα κι αν συμβεί άλλωστε, το πανίσχυρο «κόμμα του Πολέμου», σε Δύση-Ισραήλ, δεν πρόκειται να το βάλει κάτω. Θα επανέλθει με νέες προτάσεις και πράξεις κλιμάκωσης, όπως πράττει συστηματικά από το 2001, με αποτέλεσμα την καταστροφή των σημαντικότερων αραβικών κρατών (Ιράκ, Συρία, ίσως Αίγυπτος αύριο) και τη διατήρηση, ζωντανής, μιας πολύ ευρύτερης απειλής πάνω από όλη την περιοχή.  

 

Ελλάδα και Κύπρος δεν βρίσκονται στο διάστημα – συνιστούν τομή Ευρώπης και «ευρείας Μέσης Ανατολής». Ως νεώτερο ελληνικό έθνος συγκροτηθήκαμε σε μεγάλο βαθμό από την αντίστασή μας αφενός στους Οθωμανούς, αφετέρου προς κάθε είδους Σταυροφόρους, που επεχείρησαν να ελέγξουν τον ελληνικό χώρο, προτού εξορμήσουν κατά της σλαβικής ή ισλαμικής Ανατολής. Το κράτος μας, η δημοκρατία μας δεν υπήρξε «σταυροφορικό» σχέδιο και η Ελλάδα δεν αναμείχθηκε στην ευρωπαϊκή αποικιοκρατία. Ο Χίτλερ έχασε πολύτιμο χρόνο και ενέργεια – και πιθανώς τον πόλεμο – για να καταλάβει την Ελλάδα, προτού επιτεθεί στη Ρωσία. Ο Τσώρτσιλ έδωσε τα πάντα στον Στάλιν για τον έλεγχο της Ελλάδας πριν αρχίσει ο Ψυχρός Πόλεμος. Η δικτατορία του 1967 και το πραξικόπημα του 1974 είχαν, ως κύρια επιδίωξη, τον έλεγχο Κύπρου και Κρήτης ενόψει πολέμων στη Μέση Ανατολή. Και αξίζει να διερωτηθούμε για το κατά πόσον η οικονομική επίθεση που δέχτηκαν Ελλάδα και Κύπρος δεν έχει, πέραν της οικονομικής, και κρυφή γεωπολιτική ατζέντα. Τα δύο κράτη είναι τα πρώτα ευρωπαϊκά κράτη που χάνουν την κυριαρχία τους με οικονομικό πόλεμο, όπως στρατιωτικά μέσα πραγματοποιούν το ίδιο έργο στον γειτονικό μας αραβικό κόσμο.

 

‘Όλα αυτά θα επέβαλαν κανονικά πολύ δραστήρια ελληνική πολιτική στη Μέση Ανατολή, μια πολιτική που είχε η Αθήνα στο παρελθόν, παίζοντας σημαντικότατο ρόλο στην περιοχή. Σήμερα, η φιλοδοξία των κυβερνώντων περιορίζεται σε αυτό, όπως και σε όλα τα θέματα, στον ρόλο πρόθυμου υπηρέτη Δυτικών και ισραηλινών συμφερόντων, εις βάρος ακόμα και των πιο ζωτικών ελληνικών. ‘Όπως είπε βετεράνος ‘Ελληνας διπλωμάτης, μετά την επίσκεψη του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, «ΗΠΑ και Ισραήλ παίρνουν τα πετρέλαια και τις δύο χώρες, οι Ευρωπαίοι τους τόκους και οι ‘Ελληνες τα αρχ… μας» – ο άνθρωπος σπανίως χρησιμοποιεί αυτή τη γλώσσα κι εμείς  αποφεύγουμε να τη χρησιμοποιούμε. Αν το πράττουμε εδώ είναι γιατί αποδίδει τόσο καλά την πραγματικότητα.

 

Τρελαίνεται κανείς όταν ακούει π.χ. την κυπριακή κυβέρνηση να ισχυρίζεται ότι η μεγαλόνησος δεν θα πάθει τίποτα σε περίπτωση πολέμου. Είναι δυνατόν να ελπίζει κανείς ότι μάζες τουριστών θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν το μαύρισμα στις παραλίες, δίπλα στα αεροδρόμια από όπου θα ξεκινάνε οι επιδρομές στη Συρία; Γιατί, αφού είναι έτοιμοι να δώσουν γη και ύδωρ σε όποιον δυτικό ή ισραηλινό τους τα ζητήσει, οι Κύπριοι ιθύνοντες δεν ζητούν τουλάχιστο ρητή, προκαταβολική αποζημίωση για τις ζημιές στον τουρισμό που θα υποστούν – λίγα έπαθαν μέχρι τώρα;

 

Είδαμε τι έγινε με την έκρηξη στο Μαρί. Είναι άραγε οι κυπριακές αρχές (και οι ελλαδικές) σε θέση να αντιμετωπίσουν τυχόν αντίποινα με τη μορφή πυραυλικών ή τρομοκρατικών επιθέσεων; Το ότι αυτά δεν συνέβησαν σε προηγούμενες περιπτώσεις, δεν σημαίνει ότι δεν θα συμβούν και στο μέλλον.

 

Η κρίση στη Συρία δεν είναι μεμονωμένο γεγονός, αλλά κρίκος στην ακολουθία πολέμων που άρχισε το 2001. Αν πέσει ο ‘Ασαντ, η επίθεση θα συνεχιστεί στον Λίβανο και μετά στο Ιράν. Υπάρχουν σχέδια, δημοσιευμένα στον αμερικανικό τύπο, για χρήση τακτικών ατομικών όπλων κατά του Ιράν και επίσης είναι σαφές ότι τέτοια κλιμάκωση εμπεριέχει τον κίνδυνο εξέλιξης σε άτυπη παγκόσμια σύρραξη. Οι ιθύνοντες λοιπόν Αθηνών και Λευκωσίας, ιδίως μερικοί απόστρατοι κουφιοκεφαλάκηδες, στρατηγοί της κακιάς ώρας, που δεν κέρδισαν, ούτε μπορούν να κερδίσουν καμία μάχη στη ζωή τους, πρέπει να γνωρίζουν τι μπορεί να συνεπάγεται η ανάμειξη και εμπλοκή, πέραν ενός σημείου, Ελλάδας και Κύπρου στο μεσανατολικό ηφαίστειο. Το ίδιο και διάφοροι δήθεν «αναλυτές», που τρώνε το παντεσπάνι τους λέγοντάς μας αυτά που οι ξένοι θέλουν να ακούμε και να διαβάζουμε.  

 

Οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου ισχυρίζονται ότι έχουν συμβατική υποχρέωση να προσφέρουν κάθε είδους διευκολύνσεις στους επιδρομείς. Ουδέν αναληθέστερο. Τη μόνη πραγματική συμβατική υποχρέωση που έχουν, και δεν τηρούν, τα δύο κράτη, είναι να μη διευκολύνουν πράξεις κατάφωρης παραβίασης του διεθνούς δικαίου, πολεμικές επιχειρήσεις δηλαδή εναντίον τρίτων κρατών, χωρίς εξουσιοδότηση του ΟΗΕ.

 

Αυτά όμως δεν πρέπει να τα ευνοεί Ελλάδα και Κύπρος και για άλλο λόγο. ‘Εχουν βασίσει όλη την εξωτερική πολιτική τους στις αρχές του διεθνούς δικαίου. Δεν γίνεται να το επικαλείσαι αυτό το δίκαιο όταν σε συμφέρει και να το ξεχνάς στις άλλες περιπτώσεις. Μερικοί προσβάλλουν μάλιστα και τον Θουκυδίδη, περιγράφοντάς τον ως κάτι μεταξύ ρουφιάνου και λαμόγιου, που υποστηρίζει δήθεν ότι μπορεί και πρέπει οι άνθρωποι και τα κράτη να κάνουν οτιδήποτε ανήθικο, αν είναι προς το συμφέρον τους! ‘Ετσι κατάλαβαν (και) την ιστορία, για αυτό άλλωστε και τα δύο κράτη μας βρίσκονται εκεί που βρίσκονται.

 

Στην πραγματικότητα, Ελλάδα και Κύπρος θα είχαν πολλά να κερδίσουν υιοθετώντας μια σοβαρή και λογική στάση και αντιτασσόμενες στα τυχοδιωκτικά σχέδια επιδρομής κατά της Συρίας, τη συμπάθεια δηλαδή ισχυρών διεθνών δυνάμεων που έχουν πλέον αγανακτήσει με την μονομερή δράση των ΗΠΑ, όπως η Ρωσία, η Γερμανία και η Κίνα π.χ., αλλά και σημαντικότατα στρώματα της διεθνούς κοινής γνώμης. Για να το καταλάβει όμως κάποιος αυτό πρέπει να αποβάλει προηγουμένως τη νοοτροπία του δούλου – αλλοιώς δεν γίνεται.

 

Σημειώνουμε ότι η Ελλάδα και η Κύπρος διατηρούσαν στο παρελθόν στενότατους, σχεδόν «συμμαχικούς» δεσμούς με το καθεστώς ‘Ασαντ (και δεν είναι ωραίο πράγμα να μαχαιρώνεις πισώπλατα τον φίλο σου στην πρώτη δυσκολία!). Επιπλέον, η πτώση του καθεστώτος αποτελεί πηγή δικαιολογημένου τρόμου για τους ‘Ελληνες, Ελληνορθόδοξους, Αρμένιους και Κούρδους της Συρίας, η ύπαρξη των οποίων είναι, εκτός των άλλων, και μια γέφυρα πολιτισμών. ‘Εχουν κάποιο συμφέρον, Αθήνα και Λευκωσία, να δουν την αρχαία χώρα της Συρίας, που έδωσε καταφύγιο στους Χριστιανούς της Αντιοχείας να διαμελίζεται μεταξύ Αλ Κάιντα και Τουρκίας; Μήπως τρελαθήκαμε όλοι μαζί του γαρ μεγάλου της υποτέλειας; ‘Η μήπως Ελλάδα και Κύπρος είναι έτοιμες να υποδεχθούν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες που αναπόφευκτα θα μας στείλει η δυτική επιδρομή στη Συρία, που είμαστε έτοιμοι να υποστηρίξουμε;

 

Δεν αντέχουμε να διαφωνήσουμε με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, μας λένε και γράφουν οι απολογητές της κυβερνητικής πολιτικής. Σε τι ακριβώς όμως μας έχει βοηθήσει η Ουάσιγκτων και το Τελ Αβίβ; Γιατί ουδείς των οπαδών της υποταγής μας δεν μπορεί να περιγράψει κάπως συγκεκριμένα τα οφέλη από αυτή την πολιτική; Τι παραπάνω θα μας κάνουν από όσα ήδη μας συμβαίνουν; Μήπως μας πάρουν περισσότερο στα σοβαρά, σε όλα τα θέματα, αν δούνε ότι δεν είμαστε δεδομένοι;

 

Σα να μην έφτανε η Συρία, οι Υπουργοί Εξωτερικών Ελλάδας και Κύπρου σπεύδουν στην Αίγυπτο, επισκέψεις που μπορούν να θεωρηθούν πράξεις αναγνώρισης και υποστήριξης της στρατιωτικής δικτατορίας στο Κάιρο, λίγες μόνο εβδομάδες μετά ένα αιματηρό πραξικόπημα με εκατοντάδες νεκρούς (που επίσης είναι πιθανότατα και μια νίκη της πολιτικής Νετανιάχου επί της πολιτικής Ομπάμα). Τι περιμένει πάλι να κερδίσει η Ελλάδα και η Κύπρος από τέτοιες αναμείξεις; Δεν έχει κανείς καμία διάθεση να υποστηρίξει τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, αλλά δεν επιτρέπεται το όνομα της Ελλάδας να κηλιδώνεται με τέτοιο τρόπο. Η Αθήνα (και η Λευκωσία) έχει σοβαρό στρατηγικό συμφέρον να τοποθετηθεί ως μια δύναμη φιλική προς τους ‘Αραβες και τους Μουσουλμάνους, δύναμη αρχών που συμπαρίσταται στους αγώνες των λαών αυτών, χωρίς να παρεμβαίνει στα εσωτερικά τους, χωρίς να υποστηρίζει τυράννους και χωρίς να δίνει μαθήματα. Φέρουμε πολύ βαρύ όνομα και μεγάλη ιστορία. Είναι προς το συμφέρον μας να τα σεβόμαστε.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

«Αυγή της Κυριακής», 1.9.2013

ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ – Α’ ΜΕΡΟΣ (ΕΝΩΣΙΣ Αυγούστου

Υπήρξα πάντοτε θιασώτης της ένταξης της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πίστευα και πιστεύω πως η Κύπρος πρέπει να βρίσκεται σε όλους τους οργανισμούς στους οποίους ανήκει και η Ελλάδα. Ακόμη και σε οργανισμούς που είναι γνωστοί για τη δράση τους, όπως είναι το ΝΑΤΟ. Έτσι κι εγώ πάλεψα για την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γνωρίζοντας πολύ καλά τι είναι αυτή η Ένωση και γνωρίζοντας πολύ καλά τις παγίδες που κρύβει και έκρυβε αυτός ο ευρωπαϊκός συνασπισμός κρατών. Η ανυπαρξία ενός εθνικού κινήματος στην Κύπρο μα και στην Ελλάδα και η συνεχιζόμενη επιθετικότητα της Τουρκίας με έπεισε, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι έπρεπε να ταυτίσουμε τη μοίρα μας με αυτήν της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με την ελπίδα αλλά και τον ευσεβοποθισμό πως τουλάχιστον αυτή η ένταξή μας θα μας εξασφάλιζε τις ελεύθερες περιοχές και δεν θα επέτρεπε στην Τουρκία ν’ αλωνίζει εις βάρος μας, όπως έκανε κατά τα προηγούμενα της ένταξης χρόνια. Παρ’ όλες τις αδυναμίες της Ένωσης, είναι ταυτοχρόνως γεγονός πως η Τουρκία ΔΕΝ τόλμησε έως τώρα ν’ ασκήσει ουσιώδη πολιτική άγριου στριμώγματος προς την Κυπριακή Δημοκρατία. Εάν δεν ήμασταν μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και συνεχίζαμε την πορεία μας ως αδέσμευτοι και αποστρατικοποιημένοι, τώρα με το φυσικό αέριο η Τουρκία, γνωρίζοντας τα χάλια της Ελλάδας μα και της Κύπρου, θα έφτανε έως τα περίχωρα της Πάφου, ούτως ώστε να μην υπάρχει καμμία αμφιβολία για το πού φτάνει η ΑΟΖ της.

Σήμερα, όμως, οφείλουμε να ρίξουμε καινούργιες ματιές προς τους «συμμάχους» μας, οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας μαζί τους και να δούμε ξανά τι ακριβώς είναι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση, για να μπορέσουμε να εξυπηρετήσουμε τα δικά μας εθνικά συμφέροντα, έστω και αν αυτό σημαίνει πως θα είμαστε συνεχώς τα μαύρα πρόβατα αυτού του συνασπισμού.

Είναι γεγονός πως αυτή η σχέση είναι μια σχέση υποτέλειας και όχι ισότιμη. Απόδειξη αυτού είναι και η σημερινή τραγική μας οικονομική κατάσταση, που δεν οφείλεται ούτε στην Τουρκία ούτε στους εχθρούς του Βορρά, αλλά στην ίδια την ευρωπαϊκή οικογένεια και στην υποταγή μας στο ευρωπαϊκό μοντέλο διαχείρισης του βίου μας. Θέλω σε αυτό το πρώτο μέρος του σημειώματός μου να υποδείξω, σχεδόν αυθαίρετα, τα σημεία που δείχνουν αυτήν την υποταγή μας στον ευρωπαϊκό πολιτισμό που, ως γνωστόν, όχι μόνο δεν είναι και δικός μας πολιτισμός, αλλά είναι κυρίως μάλιστα ο αντίποδας του δικού μας πολιτισμού. Η Ευρώπη όντως μας μάρανε, που έλεγε κι ο Πανούσης. Η Ευρώπη μάς έχει κατακλύσει με ό,τι χειρότερο διαθέτει, με ό,τι απεχθέστερο παράγει ο πολιτισμός της. Αυτά εμείς δεν τα εισπράττουμε ως κακά αλλά ως παραδείγματα προς μίμηση και γι’ αυτό αδυνατούμε να αντιδράσουμε όπως θα έπρεπε. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ενώ η Ευρώπη μάς έριξε στην πιο μαύρη κατοχή, εμείς αντιδρούμε με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, κάνοντας ψευτοδιαδηλώσεις με αγγεία της κουζίνας, ωσάν να βρισκόμαστε σε πανηγύρι. Είναι επίσης χαρακτηριστική και η απάθειά μας μπροστά σε αυτήν την κατοχή και την πτώχευση που έχει επιφέρει. Είναι επίσης χαρακτηριστική και η ανοχή μας προς τους δικούς μας υπεύθυνους της κρίσης. Ένας άλλος ελληνικός λαός μπαίνει πια στο προσκήνιο, ένας λαός που δεν έχει καμμία σχέση με τους οικοδόμους της δεκαετίας του ’60 ούτε με τους εργάτες και φοιτητές της δεκαετίας του ’70. Μία μάζα ανθρώπων που αντί να έχει ως λάβαρά της τα λόγια της ελευθερίας των ποιητών μας, τραγουδά χαζοχαρούμενα τραγουδάκια και χτυπά κουζινικά σκεύη σαν ολλανδοί γκέυ σε ππαρέιτ. Ένας άλλος λαός κάνει την εμφάνισή του, ακολουθώντας τα χνάρια μιας άλλης αστικής τάξης, η οποία πάλι έχει διαμορφωθεί κατά τα τελευταία 40 χρόνια. Αυτή η ελίτ –πολιτική, οικονομική και πνευματική– όπως και αυτός ο λαός έχει όντως εκσυγχρονιστεί, έχει όντως εξευρωπαϊστεί και όλα αυτά εις βάρος του εαυτού του, εις βάρος των συμφερόντων του Ελληνισμού ή, ίσως, καλύτερα να λέγαμε εις βάρος μιας περιοχής στην ανατολική Μεσόγειο που παλιά λεγόταν Ελλάδα- Κύπρος-Ελληνισμός, διότι πια είμαστε Έλληνες μόνο στο όνομα και όχι στην ουσία, γι’ αυτό άλλωστε βγάζουμε την ελληνική σημαία μόνο όταν παίρνουμε μια καλή θέση στη Γιουροβίζιον ή στην μάππαν και τις άλλες στιγμές ΚΑΙΜΕ την ελληνική σημαία, μέσα σε μια διεθνιστική και ανθελληνική ζάλη που ο τόπος μας δεν γνώρισε ποτέ μέχρι σήμερα στη μακραίωνη ιστορία του.

Τι είναι, τέλος πάντων, αυτή η Ευρώπη και γιατί οφείλουμε πια ν’ αντισταθούμε σ’ αυτήν με νύχια και με δόντια;

Το 1962, τέλη Ιουνίου, τέλειωσα το δημοτικό σχολείο Αιγιαλούσης το πρωί και το μεσημέρι φεύγαμε οικογενειακώς για την Αγγλία. Σταματήσαμε για λίγο στην Αθήνα ή στες Αθήναις, όπως τις λέγαμε τότε, και εκεί ο παππούς μου έκανε έναν τρικούβερτο καυγά, γιατί δεν μας άφησαν να κατεβούμε και να επισκεφτούμε «για δέκα λεπτά ολάν» την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα. Ο παππούς, ήδη εκνευρισμένος διότι τον φράγκεψαν και του έβγαλαν τη βράκα για να μεταναστεύσει, λίγο ήταν να ανατινάξει το αεροπλάνο. Δεν το χωρούσε ο νους του ότι ένα αεροπλάνο γεμάτο με Κυπραίους, που μάλιστα σταματά στες Αθήναις, θα ήταν δυνατόν να μην επισκεφτεί τον Παρθενώνα και να προσκυνήσει. Τελικά φύγαμε χωρίς επεισόδια και φτάσαμε αργά το απόγευμα στο Λονδίνο. Έβρεχε και έβρεχε και ο τόπος ήταν σκοτεινός. Μας παρέλαβε ο πατέρας μου με άλλους συγγενείς και πήγαμε από το αεροδρόμιο με αυτοκίνητα στο Λονδίνο. Διασχίζοντας το Λονδίνο για να φτάσουμε στο σπίτι άλλων συγγενών, είδα το κεντρικό Λονδίνο (Πικαντίλυ, Τραφάλγκαρ Σκουέαρ κτλ.) και έμεινα. Δεν προλάβαινα να βλέπω όλες αυτές τις καινούργιες εικόνες. Εντύπωση μεγάλη μου έκαναν τα φώτα, ειδικά αυτά που αναβόσβηναν τονίζοντας όλα αυτά τα χρώματα. Βλέπετε, στη Γιαλούσα ΔΕΝ είχαμε ρεύμα, δεν γνωρίζαμε τα καλά του ηλεκτρισμού, ειδικά εμείς οι πιο νέοι οι οποίοι, αν και πηγαίναμε εκδρομές στο Βαρώσι, ποτέ δεν διανυκτερεύαμε για να δούμε τα φώτα. Υπόψιν κιόλας πως στη Γιαλούσα ο βρακάς παππούς μου όργωνε τα χωράφια του ακριβώς με το ίδιο τρόπο που το έκαναν και οι πρόγονοί του 3.000 χρόνια πριν. Σε λίγες μέρες φύγαμε για το Κεντ, σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο πολύ γνωστό τότε σε όλους τους Εγγλέζους και ειδικά στους εργάτες της κεντρικής Αγγλίας, οι οποίοι για δεκαπέντε μέρες έκαναν τις διακοπές τους σ’ αυτό το χωριό περίπου κάθε χρόνο. Στο Μάργκεϊτ έπαθα ένα πολιτισμικό σοκ. Μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, έπαθα ένα ΑΝΤΙ-πολιτισμικό σοκ. Όλο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο έβλεπα χιλιάδες Εγγλέζους να κατακλύζουν την τεράστια παραλία κι εκεί να βάζουν κάτι κρέμες πάνω τους και να κάθονται σαν ζώα μες στον ήλιο. Μόνο μερικά πιτσιρίκια και μερικοί άλλοι τολμηροί έπαιρναν το ρίσκο να μπουν σ’ ένα υγρό γκρίζο πράγμα που το έλεγαν θάλασσα. Για δύο μήνες έβλεπα τους Εγγλέζους να περιμένουν στη σειρά για να μπουν μέσα στα εστιατόρια, για να φάνε όλοι το ΙΔΙΟ φαγητό, το ΙΔΙΟ γλυκό και φυσικά το ΙΔΙΟ τσάι. Τα βράδια τους έβλεπα όλους μέσα στις λεγόμενες παμπ, άλλως μπυραρίες, να πίνουν και να φωνάζουν βαρβαριστί διάφορα ακαταλαβίστικα. Σαν τέλειωναν τη δουλειά τους τ’ αδέλφια μου, παίρναμε τον δρόμο για το σπίτι, περνώντας μέσα από τα κάτουρα και τους εμετούς των Εγγλέζων, οι οποίοι, με την πρώτη ευκαιρία, στα πρώτα στενά έξω από τις μπυραρίες κατουρούσαν όπως τα ζώα μας στη Γιαλούσα. Ο παππούς μου άρχισε τη μουρμούρα, δεν μπορούσε να βλέπει «τα χτηνά», όπως αποκαλούσε τους Εγγλέζους, και επέμενε να τον στείλουν πίσω, πράγμα που κατάφερε σε λίγους μόνο μήνες. Εγώ που ήθελα να φύγω από την πρώτη στιγμή, δυστυχώς δεν τα κατάφερα. Τον Σεπτέμβρη με έγραψαν οι γονείς μου σ’ ένα καλό σχολείο, όπου φοιτούσαν και μερικά άλλα Ελληνόπουλα, παιδιά μεταναστών. Εκεί συνειδητοποίησα αμέσως τι σκατόρατσα ήταν οι Εγγλέζοι. Το τι είδα σ’ αυτό το σχολείο δεν περιγράφεται. Το σχολείο μου στη Γιαλούσα σε σχέση με το σχολείο του Μάργκεϊτ ήταν ένα παλάτι και σαν κτήριο αλλά και σε εκπαιδευτική ουσία, αλλά κυρίως στο επίπεδο της μαθητικής κοινωνίας. Από τις πρώτες μέρες είδα τα Εγγλεζούθκια να συμμετέχουν καθημερινώς σε διαγωνισμούς πορδίσματος, ρεξίματος και κατουρήματος, ακόμη και μέσα στην τάξη, πράγματα αδιανόητα για μας τους άξεστους χώρκατους ιθαγενείς. Αυτό, όμως, που ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό ήταν οι άνευ λόγου μάχες στα διαλείμματα. Δεν γινόταν να περάσει διάλειμμα χωρίς να σπάσουν μύτες και να σχιστούν κεφάλια από τους τσακωμούς που έκαναν οι πιο δυνατοί με τους πιο αδύνατους διά ασήμαντον αφορμή ή χωρίς καμμιά αφορμή. Σου έλεγε κάποιος, «what are you looking at?», και πριν απαντήσεις η μύτη σου ήταν σπασμέ- νη και το αίμα έρρεε στο τσιμέντο. Αν τολμούσες να πεις ποιος το ’κανε, νοείται ότι μετά το σχολείο το ξύλο θα ήταν πολύ περισσότερο. Τις σκηνές με τις μάχες στο σχολείο τις έβλεπε κανείς και έξω και μέσα στις παμπ, μόνο που οι μεγάλοι έσπαζαν και μπουκάλια μπύρας και σε σημάδευαν για μια ολόκληρη ζωή, και αυτό διότι δεν άρεσε η φάτσα σου σε κάποιον νταή, μεθυσμένο και μαστουρωμένο με χάπια κυρίως.

Σαν τέλειωνε το σχολείο και μπαίναμε στα λεωφορεία ή στα τραίνα για να επιστρέψουμε σπίτι, κρατούσα την ψυχή μου. Με μαχαίρια κι άλλα αντικείμενα έσκιζαν τα καθίσματα των λεωφορείων και των τραίνων χωρίς κανέναν λόγο. Κατέστρεφαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους, μέχρι που σταματούσαν τα τραίνα τραβώντας τις ειδικές ασφάλειες που υπήρχαν για να τις τραβήξεις σε περίπτωση κινδύνου. Νοείται ότι η αστυνομία ήταν καθημερινός επισκέπτης στο σχολείο. Στην άγρια Γιαλούσα, την έως προσφάτως αποικία του στέμματος, δεν ήμασταν άγιοι, αλλά τέτοια φαινόμενα δεν υπήρχαν. Κλέβαμε ο ένας τα μέσπιλα του άλλου, αμολούσαμε κανέναν ζίζιρον στην τάξη, τρώγαμε πού και πού και καμμιά μπουνιά επειδή πηγαίναμε να τα βάλουμε με κάποιον πιο δυνατό από εμάς επειδή πρόσβαλε την οικογένειά μας αποκαλώντας μας μπάσταρδο, έστω και αν στη Γιαλούσα πολλά παιδιά ήσαν όντως μπάσταρδοι στην κυριολεξία. Αυτοί, όμως, οι μπάσταρδοι δεν ήξεραν το μεγάλο επίτευγμα των δωδεκάχρονων Άγγλων, το λεγόμενο SNOGGING SESSION, όπου κυριολεκτικά για τριάντα λεπτά ένα ζεύγος παιδιών φιλιούνταν στο στόμα χωρίς να ξεκολλήσουν τα χείλη τους να πάρουν μιαν ανάσα, και όλα αυτά μέσα στο μικρό ξωκλήσι του σχολείου ή πίσω από το ξωκλήσι, όπου υπήρχε μια παράγκα για τα εργαλεία του κηπουρού. Με το σνόγκινγκ είχα καταλάβει πια, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ανήκα σε έναν άλλον πολιτισμό, σε έναν ανώτερο πολιτισμό που μπορεί να ήταν στο σκοτάδι στη Γιαλούσα τα βράδια, αλλά ήταν τόσο το φως της ημέρας που βλέπαμε ακόμη και χωρίς φεγγάρι. Τη νύχτα στο Μάργκεϊτ, όταν άκουγα το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» ή τον Μπιθικώτση να τραγουδά τη Μαργαρίτα τη Μαργαρω και μετά τον Καζαντζίδη να πονά για τη Μαντουβάλα και κυρίως τη Φυτούση να κλαίει τον ταχυδρόμο της, έπαιρνα την εκδίκησή μου. Είχα καταλάβει πολύ νωρίς ότι δεν θα γίνω ποτέ Άγγλος, δεν θα γίνω ποτέ Ευρωπαίος, διότι απλούστατα ανήκα σε έναν άλλον πολιτισμό, πολύ ανώτερο από τα νυχτερινά έγχρωμα φωτάκια τους.

Β.Φ.

http://vasosftohopoullos.wordpress.com/2013/08/30/%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%83-%CE%B5%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B9%CF%83/

20-7-1974: 35 χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο

Συγγραφέας: Της Σύνταξης

Ηττηθήκαμε στην Κύπρο;

Το χρονικό μιας προδοσίας

Του Κώστα Χατζηαντωνίου

Η Δευτέρα 15η Ιουλίου 1974 εκδηλώθηκε στη Λευκωσία, από την ελεγχόμενη από τη χούντα Εθνική Φρουρά, το προδοτικό πραξικόπημα κα­ι του αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Το πραξικόπημα αυτό είχε από καιρό σχεδιαστεί στους παράδρομους της CIA και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που εκμεταλλευθήκαν άριστα τη μικρόνοια της ιωαννιδικής δικτατορίας. Η επιβολή της 21ης Απριλίου άλλωστε ήταν υπό τις «ευλογίες» του αμερικανικού παράγοντος που επιθυμούσε σφόδρα να κλείσει με μια λύση διπλής ένωσης το Κυπριακό, μόνιμη εστία εσωτερικής αναταραχής στο NATO. Παράλληλα από καιρό ήθελε να απαλλαγεί από τον Μακάρι­ο τον οποίο θεωρούσε εν δυνάμει «Κάστρο της Μεσογείου» και απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ.

Η επιβολή αυτής της «λύσης» (που με την ιερή λέξη της Ενώσεως κάλυπτε την ουσία που ήταν η διχοτόμηση) με πολιτικά μέσα είχε αποτύχει (σχέδιο Άτσεσον κ.λπ.) αφού ο Μακάριος ανθίστατο και δεν υπήρχε Ελλαδίτης πολιτικός που θα αναλάμβανε αυτό το κόστος. Δεν απέμενε παρά η δημιουργία μιας σκηνοθετημένης πολεμικής κρίσης. Πρώτη δοκιμή υπήρξαν τα γεγονότα του 1967 αλλά η υποχώρηση Παπαδόπουλου, και η προδοτική απόσυρση της μεραρχίας και του βαρύτατου οπλισμού της προ του τουρκικού τελεσιγράφου, θεωρηθήκαν επαρκές πρώτο βήμα.

Ακολούθησαν τα χρόνια της σκληρής αντιπαράθεσης με τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Είναι πασίγνωστη η μέθοδος του ιμπεριαλισμού, όταν έχει να αντιμετωπίσει έναν σκληροτράχηλο αντίπαλο ηγέτη, να ενισχύει υπόγεια έναν ακόμη πιο «αδιάλλακτο» υπερπατριωτικό πόλο ώστε με τα μαξιμαλιστικά αιτήματα του να υπερκερνά τη στρατηγική του αυθεντικού αντιπάλου. Στην Κύπρο η παράταξη του γενναίου στρατιώτη αλλά πολιτικά αφελούς, Γ. Γρίβα έπεσε σε αυτή την παγίδα, ιδιαίτερα, μετά τον θάνατο του τελευταίου που αναίρεσε και το τελευταίο εμπόδιο αφού ο έλεγχος της ΕΟΚΑ-Β πέρασε πλέον απ’ ευθείας στη χούντα των Αθηνών.

Η υπονόμευση του εσωτερικού μετώπου στην Κύπρο στηρίχθηκε σε δύο σχήματα προπαγάνδας. Στον «κομμουνιστικό κίνδυνο» (είμαστε σε μια ε­υχή αντικομμουνιστικής τύφλωσης) και στη δήθεν αντίδραση του Μακαρίου στην ένωση. Ένας εθνικισττής, ενωτικός και αντικομμουνιστης ηγέτης όπως ο Μακάριος κατηγορήθηκε για την αντιδυτική του πολιτική. Όταν όμως οι δυτικές χώρες δεν του πω­λούσαν οπλισμό (άρματα, τορπιλακάτους κ.λπ.), δεν έπρεπε να αγοραστούν έστω τα ρωσικά άρματα και οι ρωσικές τορπιλάκατοι που διετίθεντο; Όταν απειλείτο με τουρκική εισβολή δεν έπρεπε να επι­διώξει σοβιετική παρέμβαση αφού οι ΗΠΑ ανέχονταν τους βομβαρδισμούς της Τηλλυρίας (καλο­καίρι 1964) για να εκβιάσουν τη διπλή ένωση, το σχέδιο Άτσεσον που όλοι σήμερα προβάλλουν α­ποκρύπτοντας το διχοτομικά του στοιχεία; Ή όταν υπονομεύετο πανταχόθεν, δεν ήταν αναγκασμένος να αναζητήσει στήριξη στο αριστερό ΑΚΕΛ; Κι ό­μως. Τις ενέργειες αυτές οι μικρόνοες τις χρησι­μοποιούσαν στη συνέχεια ως… απόδειξη του φιλοσοβιετικού τάχα προσανατολισμού του αρχιεπι­σκόπου.

Ο ταξίαρχος Χάντζος, αμετανόητος αντιμακαριακός, σε πόνημα του για το 1974, ομολογεί ότι πολιτική όλων των ελλαδικών κυβερνήσεων, των χουντικών συμπεριλαμβανομένων, ήταν η διπλή έ­νωση. Σε αυτή την ένωση αντετίθετο ο Μακάριος. Αλλά η προδοτική χούντα προπαγάνδιζε στην Κύ­προ αορίστως περί ενώσεως παρασύροντας τους αγνούς Κυπρίους στον ολέθριο διχασμό. Ο Μακά­ριος όπως κάθε Έλλην Κύπριος επιθυμούσε δια­καώς την ένωση αλλά κατανοούσε ότι άμεσα ήταν αδύνατη αφού η Αθήνα δεν ήταν αποφασισμένη να την επιδιώξει. Πραξικοπηματική ένωση σήμαινε πό­λεμο με την Τουρκία. Κι εκεί όλες οι κυβερνήσεις των Αθηνών έκαμναν πίσω, δειλές όντας και στην υπηρεσία αλλότριων συμφερόντων.

Δεδομένου ότι η Ζυρίχη απέκλειε ρητώς την ένωση και ο Μακάριος με την αναθεώρηση του συντάγματος φαινόταν ως αίτιος της κρίσης (τυπικά διότι ουσιαστικά το κράτος δεν μπορούσε να λειτουργήσει) δεν ή­ταν δυνατόν να επιδιώκει επίσημα την ένωση. Με την πολιτική του ο Μακά­ριος θα πετύχει να «σπρώξει» τους Τουρκοκυπρίους στους θυλάκους που δεν περνούσαν το 6% της νή­σου. Η κυπριακή δημοκρατία είχε κα­ταστεί, με την αποχώρηση των Τ/Κ από τα πολιτειακά όργανα, ένα αμι­γώς ελληνικό κράτος. Οι άθλιες συν­θήκες στους θυλάκους είχαν αναγκά­σει τους Τ/Κ να εξέρχονται σιγά- σι­γά απ’ αυτούς είτε προς το νότο είτε στο εξωτερικό και η πορεία της επα­νένταξης τους ως μειονότητας ήταν νομοτελειακή με την τακτική κωλυ­σιεργίας του Μακαρίου στις διακοι­νοτικές. ΗΠΑ και Τουρκία φυσικά α­ντιλαμβάνονται αυτή τη στρατηγική. Επείγονται λοι­πόν για την ανατροπή του Μακαρίου.

Σε αυτό το «παιχνίδι» ενεπλάκη η ηλίθια προ­δοτική χούντα των Αθηνών. Και είναι αποκαλυπτικό των σχεδίων ότι το πραξικόπημα θα εκδηλωθεί σε μια χρονική στιγμή που οι Τουρκοκύπριοι, κουρα­σμένοι από τον περιορισμό στους θυλάκους, ανα­ζητούν μια λύση και οι διακοινοτικές συνομιλίες φτάνουν για πρώτη φορά κοντά σε μια συμφωνία που επιβεβαιώνει την ενότητα της Κυπριακής Δη­μοκρατίας και περιορίζει τα προνόμια της Ζυρίχης, Οι Αμερικανοί επείγονται αφού η κρίση στο Αιγαίο φτάνει τον Ιούνιο σε ακραία όρια και παρότι έχουν πετύχει να συρθεί η ελληνική χούντα σε συνομιλί­ες με την Τουρκία για το Αιγαίο.

Όταν ο Ιωαννίδης αποφασίζει την ανατροπή του Μακαρίου νομίζει ότι εισηγείται κάποιο δικό του σχέδιο στους Αμερικανούς που τον περιμέ­νουν με ανοιχτή αγκάλη. Τον διαβεβαιώνουν μάλι­στα ότι δεν πρόκειται να εκδηλωθεί τουρκική αντί­δραση. Κι είναι απορίας άξιον, κάποιοι που ήθελαν να παριστάνουν τους «επαναστάτες» και τους «ε­θνικιστές» πώς αποδέχονται τόσο αβασάνιστα τις διαβεβαιώσεις των πρακτόρων, αφού φυσικά ο Κίσινγκερ ήταν αρκετά ευφυής ώστε να μην συνομι­λεί απ’ ευθείας μαζί τους.

Το σχέδιο αυτό ήταν έτοιμο πριν την περίφημη επιστολή Μακαρίου της 2ας Ιουλίου 1974 και δεν προκλήθηκε δήθεν από την επιστολή με την οποία ο Μακάριος ζητούσε ανάκληση των Ελλαδιτών α­ξιωματικών από την Εθνική Φρουρά. Η απόφαση ελήφθη πριν την παραλαβή της επιστολής. Η μι­κρόνοια και η ευθύνη για την απόφαση ανατροπής του Μακαρίου ή τη μη πρόληψη της δεν αφορά μόνο την ομάδα Ιωαννίδη αλλά συνολικά όλο το πλέγμα εξουσίας του 1974. Όλους όσοι παρίστα­ναν τον «πρόεδρο της δημοκρατίας» (τον περίφη­μο Γκιζίκη που ποικιλοτρόπως προστατεύθηκε α­πό τη δημοκρατία μας για ευνόητους λόγους), τον πρωθυπουργό, τους «υπουργούς» και εν συνόλω την αστική μας τάξη που μέχρι τότε απολάμβανε τη χουντική ευημερία πριν ανακαλύψει, υπό το βάρος της προδοσίας, τη «δημοκρατία» (διάβαζε αλλαγή φρουράς). Η μικρόνοια (μόνιμο χαρακτηριστικό της ελληνικής ακροδεξιάς) στην ιστορία έχει αποδει­χθεί συχνά χειρότερη και από τη συνειδητή προδο­σία. Ενημέρωση των Αμερικανών για το σχέδιο ανα­τροπής του Μακαρίου σημαίνει φυσικά και ενημέρωση των Τούρκων οι οποίοι αναμένουν. Ο Ίνονου έχει αφήσει τις υποθήκες του: «Ετοιμαστείτε και μη βιάζεστε. Αφήστε πρώτα τους Έλληνες να φα­γωθούν μεταξύ τους και μετά μ’ έναν περίπατο θα πάρετε ό, τι θέλετε».

Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου θα προκαλέ­σει βαρύ πλήγμα στην Εθνική Φρουρά. Τα αιματηρά εμφύλια επεισόδια δημιουργούν κατάσταση χάους. Οι μονάδες εγκαταλείπουν τις στρατηγικές θέσεις τους, διασκορπίζονται αναζητώντας τον… εχθρό. Και εχθρός είναι τώρα οι «μακαριακοί», όπως για τους μακαριακούς εχθρός είναι οι «χουντικοί» και οι εοκαβήτες και όχι οι Τούρκοι που ετοιμάζονται. Οι μοίρες καταδρομών «πρέπει» να είναι μακριά από τις προβλεπόμενες θέσεις τους τη μέρα της εισβολής. Η αμυντική ισχύς της Κύπρου ελαχιστο­ποιείται και υλικά και ψυχολογικά. Σαν να μη φτά­νουν αυτά προστίθεται μια επιλογή – προβοκάτσια: Επιλέγεται ως νέος πρόεδρος ο Ν. Σαμψών που η ηρωική αλλά και χωρίς ηθικούς φραγμούς δράση του κατά Βρετανών και Τούρκων τον είχαν καταστή­σει ιδιαιτέρως μισητό πρόσωπο και πάντως όχι ι­δανικό για ανώτατη πολιτειακή θέση.

Ο Ετζεβίτ από την 15η Ιουλίου παραπλανητικά δηλώνει ότι τα γεγονότα αποτελούν «εσωτερική υπόθεση των Ελληνοκυπρίων» και από την άλλη διατάσσει εσπευσμένες προετοιμασίες του αποβατικού σώματος. Από την πρώτη μέρα του πραξι­κοπήματος εισηγείται χωρίς περιστροφές την ε­πέμβαση και το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας α­ποφασίζει από το βράδυ της 15ης Ιουλίου απόβα­ση για τις 20 Ιουλίου. Ταξιδεύει το βράδυ της 17ης στο Λονδίνο για να έχει το άλλοθι ότι διαβουλεύθηκε προ της επιθέσεως και με την άλλη εγγυή­τρια δύναμη και συναντά εκεί και τον Αμερικανό υφυπουργό Εξωτερικών Σίσκο, δηλώνοντας ξεκά­θαρα ότι η Τουρκία θα επέμβει. Παράλληλα εξα­σφαλίζει τη σοβιετική ουδετερότητα που δεν δυ­σαρεστείται ιδιαίτερα από την ελληνοτουρκική δια­μάχη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τη μεσολάβηση δεν α­ναλαμβάνει ο Κίσσινγκερ αλλά ένας υφυπουργός του, οι «πιέ­σεις» του οποίου κάθε άλλο παρά συγκινούν την Άγκυρα. Στην Αθήνα, παρά τα σαφή μη­νύματα από πρεσβείες και μυ­στικές υπηρεσίες, ουδείς δια­τάσσει οποιαδήποτε προπαρα­σκευή για αντιμετώπιση της ε­πικείμενης τουρκικής επίθεσης αλλά και ούτε κάνουν μια διπλω­ματική κίνηση προς την Τουρκί­α ώστε, υποσχόμενοι π.χ. κά­ποιον συμβιβασμό στο κυπρια­κό πρόβλημα, να κερδίσουν χρόνο. Ήθελαν να ανατρέψουν το Μακάριο; Θαυμάσια! Γιατί δεν έλαβαν τα στοιχειώδη μέσα α­μύνης στο διάστημα 15-20 Ιου­λίου; Ένα ερώτημα που αποκαλύπτει τον πυρήνα της προδοσίας.

Το μέγα έγκλημα προετοιμάζεται. Ο Σίσκο επι­σκέπτεται την Αθήνα στις 19 Ιουλίου. Το σχέδιο εκτυλίσσεται άψογα, ο Σίσκο από τη συνάντηση με τον Ετζεβίτ ήδη γνωρίζει ότι η Τουρκία θα χτυπή­σει. Ο Ιωαννίδης δεν πιστεύει, έχει άλλες διαβε­βαιώσεις αλλά καλού – κακού απειλεί με πόλεμο χωρίς όμως να πάρει οποιοδήποτε μέτρο προπα­ρασκευής. Ο Σίσκο δηλώνει στην πολιτική και στρα­τιωτική ηγεσία ότι «έρχεται ως εκπρόσωπος της κυβερνήσεως του για να μεσολαβήσει για την ει­ρηνική διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφο­ρών». Προτρέπει την Ελλάδα να φανεί διαλλακτι­κή, να δεχθεί τους τουρκικούς όρους παραχωρώ­ντας διέξοδο των Τουρκοκυπρίων στη θάλασσα και ανεχόμενη στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας στη νήσο. Πρόκειται σαφώς για το σχέδιο που προβλέ­πει τη διπλή ένωση, τον τελευταίο εκβιασμό πριν την επέμβαση. Ούτε τότε αντιλαμβάνεται η Αθήνα ότι πρέπει να προετοιμαστεί για τη σύγκρουση. Ας αποπλέει το πρωί της 19ης Ιουλίου από τη Μερσί­να ο τουρκικός αποβατικός στόλος.

Η περιοχή Αδάνων – Μερσίνας είναι ήδη κατά­μεστη στρατού, φορτηγών, τεθωρακισμένων. Στην Κύπρο δεν λαμβάνονται τα αναγκαία προπαρα­σκευαστικά μέτρα. Το Γενικό Επιτελείο της Εθνικής Φρουράς χρειάζεται 48 ώρες για την υλοποίη­ση των σχεδίων συναγερμού και επιστρατεύσεως. Και παρότι ο χρόνος υπήρχε, ουδείς αποφασίζει να εφαρμοστούν τα προβλεπόμενα σχέδια, έστω υπό τύπον ασκήσεων. Ούτε καν τίθεται η Εθνοφρουρά υπό προειδοποίησιν, ένα μέτρο που θα κατέπαυε τα εμφύλια πάθη με το ψυχολογικό βάρος της τουρ­κικής απειλής. Η Εθνοφρουρά θα υποστεί στρατη­γικό και τακτικό αιφνιδιασμό. Ούτε λόγος φυσικά για την ανάγκη να αποσταλούν άμεσα στην Κύπρο μονάδες βαρέων όπλων (και δη αντιαεροπορικού και αντιαρματικού πολέμου).

Σαν να μη φτάνουν αυτά κάποιοι παραπληρο­φορούν την Αθήνα με ανοησίες για κινήσεις στα βουλγαρικά σύνορα, λες και η ΕΣΣΔ ήθελε να απο­τρέψει την ενδονατοϊκή σύρραξη ή θα απειλούσε την Ελλάδα, μια νατοϊκή χώρα. Σε τέτοιον παρά­φρονα αντικομμουνισμό πελαγοδρομούσαν οι στρα­τιωτικοί ηγέτες και τέτοιο παιχνίδι έπαιζαν οι Αμε­ρικανοί αφού η «πληροφορία» ήρθε από το στρα­τιωτικό τους ακόλουθο στη Σόφια…

Μόνη αντίδραση υπήρξε από τον Α/ΓΕΝ Αραπάκη που στέλλει τρία υποβρύχια στην περιοχή Ρόδου. Τα υποβρύχια, για να φτάσουν από τον Πει­ραιά στην Κύπρο εν καταδύσει και να δράσουν, ή­θελαν πέντε μέρες. Σπεύδοντας εν αναδύσει ως τη Ρόδο μπορούσαν να βρεθούν στις ακτές της Κυρήνειας το μεσημέρι της 22ας. θα ήταν αργά για τον Αττίλα-1 (αφού τα F-84 που βρίσκονταν στην Κρήτη δεν στέλλονται) αλλά προλάβαιναν το δεύ­τερο κύμα αποβάσεως, το οποίο μπορούσαν να πλήξουν με τη μοίρα αεροσκαφών F-4E που όμως μόλις στις 22 στέλλεται στην Κρήτη. Αν δε απέπλεαν από τις 15 Ιουλίου, θα ήσαν στην Κύπρο από τη μέρα της πρώτης απόβασης. Δυστυχώς, μόλις το μεσημέρι της 20ης τα δύο εξ αυτών θα διατα­χθούν να πλεύσουν προς την Κύπρο για να ανακλη­θούν την επομένη.

Νύχτα της 19ης Ιουλίου. Ο τουρκικός στόλος με την αποβατική δύναμη πλησιάζει ανενόχλητος τις ακτές της Κύπρου παρότι εντοπίζονται από τα ραντάρ των ακτών. Η μη εκμετάλλευση αυτής της νύχτας θα αποδειχθεί μοιραία. Ο Σίσκο προσπαθεί στην Άγκυρα να αποτρέψει την επιχείρηση χωρίς όμως εξουσιοδότηση για μια σαφή απειλή παρε­μπόδισης της. Και στην Κύπρο; Αδράνεια εν όψει του επερχόμενου κινδύνου, ανικανότητα στην εκτί­μηση της κατάστασης και τη λήψη αναγκαίων μέ­τρων, ανικανότητα στην αντιμετώπιση της έκτακτης κατάστασης. Η εσχάτη προδοσία δεν είναι κάτι πε­ρισσότερο απ’ αυτά. Προδότης δεν είναι μόνο ο συνειδητός και ο αμειβόμενος πράκτορας. Μπορεί να είναι και ένας ηλίθιος εθνικόφρων. Οι μονάδες αποκοιμίζονται από το ΓΕΕΦ, που καθησυχάζει ακό­μη και τους διοικητές ταγμάτων. Μάταια φωνάζουν οι σταθμοί έγκαιρης ειδοποίησης και οι διευθύν­σεις πληροφοριών: Οι Τούρκοι φτάνουν!

Στις πέντε το πρωί τουρκικά αεροσκάφη βομ­βαρδίζουν ελληνοκυπριακούς στόχους. Πέφτουν οι πρώτοι αλεξιπτωτιστές στο θύλακα της Λευκωσίας στο Κιόνελι, και τα αποβατικά κινούνται προς την ακτή ενώ ξημερώνει. Ο πρώτος καταπέλτης αποβατικού πέφτει στην παραλία Πεντεμίλι Κυρήνειας, σε περιοχή όπου αναμενόταν κατά τα ελληνικά σχέδια. Οι άνδρες αποβιβάζονται από τα αποβατικά με άνεση μεγαλύτερη και από εκτέλεση άσκησης. Κατέρχονται σε μπουλούκια, μέσα σε σύγχυση όλες οι μονάδες σε έναν αιγιαλό πλάτους 200 μ. Πρωτοφανής υπήρξε η απόβαση τόσων δυνάμεων σ’ ένα μόνο αιγιαλό. Τόσο σίγουροι ήσαν την έλλειψη αντίστασης. Τα πυρά υποστήριξης του στόλου τους ήσαν αναπάντεχα άστοχα. «Αραιά που ακούγονταν ριπές αυτομάτων», θα γράψει ο Μπιράντ. Ήσαν οι λιγοστοί γενναίοι που αυτοβούλως αμύνονταν αφού μόλις στις 10 εμφανίστηκε τμήμα της Εθνοφρουράς, το γενναίο 251 του Κουρούπη. Στο μεταξύ οι αλεξιπτωτιστές και καταδρομείς ενισχύουν το θύλακο Λευκωσίας.

Ο εκτελών χρέη διοικητού της Εθνοφρουράς (ο αφελέστατος στρατηγός Ντενίσης είχε κληθεί στην Αθήνα), ο θλιβερός ταξίαρχος Γεωργίτσης που είχε ξοδέψει όλο του το πάθος στις συνωμοσίες και το πραξικόπημα και δεν είχε καιρό για την απόκρουση της εισβολής, αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Ενημερώνει τον Μπονάνο (που το βράδυ της 19ης άνετος κοιμόταν στο θέρετρο του Αγ. Ανδρέα) ότι πραγματοποιείται τουρκική απόβαση στην Κερύνεια και πέφτουν αλεξιπτωτιστές στον θύλακο Λευκωσίας – Αγύρτας ενώ η τουρκική αεροπορία βομβαρδίζει τον Πενταδάκτυλο και στόχους της ελληνικής Λευκωσίας. Ο Μπονάνος αρνείται ακόμη και τότε να δώσει διαταγές για αντεπίθεση λέγοντας χαρακτηριστικά στον αντιπλοίαρχο Νικολόπουλο (ένορκη κατάθεση τελευταίου) ότι «η Τουρκία χτυπά την Κύπρο και εμείς είμαστε Ελλάς;»!! Η ΕΛΔΥΚ, για την ενέργεια της οποίας απαιτείται διαταγή του ΑΕΔ, ολιγωρεί και χάνονται πολύτιμες ώρες. Λίγες ώρες πριν, ο Μπονάνος έχει διατάξει το αρματαγωγό «Λέσβος», που έφτασε με 450 άνδρες της ΕΛΔΥΚ για να αντικαταστήσουν τη σειρά που απολυόταν, να γυρίσει στην Ελλάδα παρότι έβλεπε πως οι άνδρες αυτοί ήσαν παραπάνω από απαραίτητοι εν όψει της τουρκικής θέσης! Ακόμη και τα πυρομαχικά που μετέφερε το αρματαγωγό διέταξε να μην εκφορτωθούν!

Η εθνοφρουρά αναλαμβάνει αυτοβούλως να αμυνθεί αφού βάλλεται και η ΕΛΔΥΚ. Αλλά είναι ήδη αργά. Μια μερική έστω επιστράτευση την προηγούμενη θα επέτρεπε το πρωί της 20ης Ιουλίου να υπάρχουν τα προβλεπόμενα δύο τάγματα στον χώρο απόβασης και την Κυρήνεια, να είχε οργανωθεί επάκτιο πυροβολικό και να συμπληρωνόταν η εμπόλεμη σύνθεση των μονάδων. Η μόνη μονάδα ακτής, το ηρωικό 251 Τ.Π., δεν θα σφαγιαζόταν φεύγοντας από την εν ειρήνη έδρα του. Η ταυτόχρονη αντιμετώπιση θυλάκων και απόβασης απαιτούσε επιστράτευση, η Εθνοφρουρά των 10.000 δεν μπορούσε και τον επιθετικό ελιγμό κατά των θυλάκων και κατά των εισβολέων να ενεργήσει συγχρόνως, με την Ελλάδα παρατηρητή.

Όταν οι ελληνοκυπριακές μονάδες το πρωί της εισβολής σπεύδουν να βγουν από τα στρατόπεδα, δέχονται τα καταστρεπτικά πυρά της τουρκικής α­εροπορίας. Τα ελληνικά τάγματα που περισφίγγουν τον θύλακο Λευκωσίας – Αγύρτας έχουν χάσει την υπεροχή. Το χειρότερο είναι ότι, λόγω του πρα­ξικοπήματος, δεν βρίσκονται ούτε αυτά ούτε οι μοί­ρες καταδρομών στις προβλεπόμενες από τα σχέ­δια θέσεις αφού ασχολούνταν με την επιβολή του νέου καθεστώτος. Οι τρεις μοίρες καταδρομών, που θα επετίθεντο στο βόρειο ορεινό τμήμα του θυλά­κου στον Πενταδάχτυλο, είναι στη Λευκωσία για την ασφάλεια του πραξικοπήματος από το οποίο και έχουν μειωμένη μαχητική ικανότητα.

Στο μεταξύ στην Αθήνα ο Σίσκο διαβεβαιώνει ότι θα στα­ματήσει τους Τούρκους αν δεν κηρύξει η Ελλάδα τον πόλεμο. Η στρατιωτική ηγεσία και το «υ­πουργικό συμβούλιο» των ασπαλάκων συνέρχεται, κουβε­ντιάζει και κηρύσσει γενική επιστράτευση. Ο Ιωαννίδης α­πειλεί με πόλεμο επειδή τον «εξαπάτησαν» ενώ ο στρατός θέλει δυο μέρες για να προε­τοιμαστεί. Ο «πρόεδρος της δημοκρατίας» Γκιζίκης, οι με­γαλόσχημοι ως τότε υπουργοί και στρατηγοί, ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων (ΓΕΕΘΑ) στρατηγός Μπονάνος οι αρχη­γοί των Επιτελείων (Γαλατσάνος, Παπανικολάου, Αραπάκης), άβουλα ανθρω­πάκια ως τότε στα χέρια του ταξιάρχου Ιωαννίδη, θα του αντιταχθούν για τον ίδιο λόγο που τον υπά­κουαν. Για τη σωτηρία του ασήμαντου τομαριού τους. Ο Αραπάκης προτείνει ανοιχτά την παράδοση της εξουσίας στους πολιτικούς.

Τα περί πολέμου ήσαν ανοησίες αφού ο όγκος των ελληνικών μονάδων είναι στην… Αθήνα και όχι στον Έβρο όπου ο εχθρός έχει προετοιμαστεί και είναι τριπλάσιος σε μεραρχίες και τετραπλάσιος σε άρματα μάχης. Η σωτηρία της Κύπρου μπορού­σε να προέλθει μόνο με την πρόβλεψη της εισβο­λής ή έστω την αποστολή των υποβρυχίων και των F-84 ή των F-4Ε αμέσως μετά την εκδήλωση της και χωρίς να κηρυχθεί πόλεμος. Έτσι την ευθύνη για κήρυξη πολέμου θα την είχε η Τουρκία, πράγμα απίθανο. Αλλά τα 22 υπερσύγχρονα F-4 Ε μόλις στις 22 Ιουλίου θα σταλούν από την Ανδραβίδα στην Κρήτη!

Απόγευμα της 20ης Ιουλίου, θαυμάστε την πε­ριγραφή του Μεχμέτ Αλή Μπιράντ: «Ο Μεχμέτ κλείνει το ραδιόφωνο του. Γύρω απλώνεται μια πε­ρίεργη νεκρική σιωπή. Πού είναι αυτοί οι Έλληνες τέλος πάντων; Οι Τούρκοι δεν είχαν συναντήσει καμιά σοβαρή αντίσταση κατά την προέλαση τους». Χωρίς ενόχληση τα αποβατικά γυρίζουν στη Μερσί­να για να… φέρουν και το δεύτερο κύμα της επίθεσης! Η αντεπίθεση που θα εξαπολύσουν μετά το απόγευμα και το βράδυ οι ελληνικές δυνάμεις εί­ναι ισχνότατη (από τα 27 άρματα

στη Λευκωσία, ακινητοποιούνται τα 23 αφού οι διοικητές τους. Λαμπρινός και Κορκόντζελος, ήξεραν μόνο κατά του Μακαρίου να τα χρησιμοποιούν και να πολιτικολο­γούν αντί να κάνουν συντήρηση), με εξαίρεση την επίθεση των καταδρομέων που γρήγορα διατάσ­σονται να υποχωρήσουν. Από τις 04:30 το πρωί, με την τουρκική αεροπορία να κυριαρχεί, η πίεση χα­λάρωσε.

Ο Αττίλας τόσον από πλευράς σχεδίου όσον και εκτέλεσης αποδείχθηκε απίστευτα πρόχειρος και ερασιτεχνικός. Αποβιβάστηκε ευχερώς επειδή δεν συνάντησε αντίσταση. Δεν διέθετε επαρκείς και κατάλληλες δυνάμεις (αποβιβάστηκαν μόλις 6.000 άνδρες), δεν μερίμνησε για τον απαιτούμενο στρατηγικό εδαφικό χώρο, ακριβώς επειδή ήταν ενήμερος ότι δεν θα συναντούσε αντίσταση. Οι σπο­ραδικές αντιστάσεις των γενναίων τού δημιουρ­γούν αμηχανία. Αδρανεί καίτοι επιτιθέμενος, ζητεί απεγνωσμένα ενισχύσεις που χρειάζονται 48 ώρες για να φτάσουν. Και γι’ αυτό τρέμει το πρώτο βράδυ της εισβολής, φοβάται νυχτερινή αντεπίθεση της Εθνοφρουράς. Παρά ταύτα δεν περιφρουρεί το χώ­ρο του με προφυλακές μάχης ούτε κάνει προσπά­θεια διεύρυνσης του μετά την αποβίβαση. Ποιοι τον καθησυχάζουν;

Η μάχη που θα μπορούσε να κερδηθεί από την πρώτη νύχτα δεν δόθηκε ποτέ από την Εθνοφρου­ρά. Την είχαν διαλύσει τα εμφύλια πάθη, το πραξι­κόπημα και η χουντική αβελτηρία. Δεν εφαρμόστη­καν τα προβλεπόμενα σχέδια. Η μάχη αυτή δεν δό­θηκε ποτέ. Το Συμβούλιο Ασφαλείας ζητεί κατά­παυση του πυρός και απόσυρση των ξένων δυνά­μεων από την Κύπρο. Ο Κίσινγκερ πέτυχε αυτό που ήθελε, τώρα έπρεπε να αποτραπεί ο ελληνο­τουρκικός πόλεμος και να αρκεστούν οι Τούρκοι σε όσα είχαν κατακτήσει. Ο Σίσκο μεταφέρει στην Ά­γκυρα ότι η χούντα συμφώνησε να παραμείνουν στην Κύπρο αλλά εντός των θυλάκων τα τουρκικά στρατεύματα που είχαν αποβιβαστεί, να αντικατασταθεί ο Σαμψών και να αποσυρθούν οι αξιωματικοί που έλα­βαν μέρος στο πραξικόπημα. Οι Τούρ­κοι έχουν υλοποιήσει την πρώτη φά­ση του σχεδίου τους που προέβλεπε διέξοδο του θυλάκου στη θάλασσα και δημιουργία προγεφυρώματος, ώστε να αρχίσουν διαπραγματεύσεις για το νέο κυπριακό κράτος ή τη διπλή ένω­ση.

Η κατάπαυση του πυρός είναι μια καλή λύση και για τον Αττίλα που βρί­σκεται σε δυσχερή θέση. Η οδός Κε­ρύνειας – Λευκωσίας δεν έχει τεθεί ακόμη υπό έλεγχο, στον Πενταδάχτυλο συνεχίζονται συγκρούσεις, οι θύ­λακοι πολιορκούνται (έχουν πέσει Λε­μεσού, Λάρνακας και Πάφου). Την ί­δια μέρα (21 Ιουλίου), τουρκικά αε­ροσκάφη βομβαρδίζουν μοίρα του στό­λου τους, την οποία εκλαμβάνουν ως ελληνική νηοπομπή και βυθίζουν το αντιτορπιλικό Κοτζάτεπε. Τι είχε συμ­βεί; Το αρματαγωγό «Λέσβος», που απέπλευσε μετά τη διαταγή της Α­θήνας για να επιστρέψει με τους άν­δρες της ΕΛΔΥΚ που απολύονταν, σταματά στην Πάφο, βομβαρδίζει τον τουρκοκυπριακό θύλακο και αποβιβά­ζει τους άνδρες. Την ενέργεια αυτή εξέλαβαν οι Τούρκοι ως άφιξη ενισχύ­σεων από την Ελλάδα και, αναζητώ­ντας τη νηοπομπή, εβύθισαν το «Κο­τζάτεπε».

Στην Αθήνα οι αρχηγοί των επιτε­λείων αποκρούουν την ανόητη εισή­γηση Ιωαννίδη για πόλεμο (ανόητη διό­τι ήταν αργά και όχι γιατί δεν έπρε­πε) και ο Μπονάνος ζητεί από τον Αραπάκη να ανακληθούν τα υποβρύχια. Όντως αυτά διατάσσονται μεσημέρι 21ης να επιστρέψουν, για να διατα­χθούν και πάλι στις 22 να πλεύσουν προς Κύπρο και να… ανακληθούν εκ νέου στις 23! Ο Μπονάνος διατάσσει και την επιστροφή του οχηματαγωγού «Ρέθυμνο» που είχε φτάσει 100 μί­λια νότια της Λεμεσού με το 537 Τ.Π. και ένα τάγμα Κυπρίων εθελοντών. Η ελληνική μοίρα καταδρομών, που ξε­κινά με 15 Νοράτλας από την Κρήτη, φτάνει νύχτα 21 προς 22 με απώλειες λόγω της κατάρριψης ενός και των ζημιών σε τρία αεροσκάφη από κακή συνεννόηση με τις φίλιες δυνάμεις. Δεν ξέρανε καν αν έρχονταν μαχητικά ή μεταγωγικά! Υπεύθυνος και για αυ­τό το αίμα υπήρξε ο θλιβερός Μπο­νάνος που δεν θεώρησε σωστό να βρίσκεται στο γραφείο του τη νύχτα για να συντονίσει τις επιχειρήσεις και να ενημερώσει το ΓΕΕΦ για την αποστο­λή της μοίρας. Επιπρόσθετα ας σκε­φτούμε και κάτι άλλο: Αφού έφθασαν τα Νοράτλας, γιατί δεν μπορούσαν να φτάσουν και μαχητικά, να ανεφοδια­στούν και να αρχίσουν δράση το πρωί της 22ας;

Οι Τούρκοι εκμαιεύουν το βράδυ από τον Κίσινγκερ κατάπαυση πυρός (από τις 16:00 της επομένης όμως!) για να σταθεροποιηθούν στο προγε­φύρωμα. Ο Κίσινγκερ τους διαβεβαιώ­νει ότι, αφού οι ενισχύσεις από το δεύτερο κύμα με τα άρματα μάχης φτάνουν από ώρα σε ώρα, είναι εφι­κτή η εκεχειρία το απόγευμα της ε­πομένης. Ρητά δε τους ενθαρρύνει να συνεχίσουν την αποστολή ενισχύ­σεων και μετά την κατάπαυση του πυ­ρός! Το μεσημέρι της 22ας Ιουλίου καταλαμβάνεται η περικυκλωμένη Κε­ρύνεια και αποβιβάζεται το δεύτερο κύμα. Η Αθήνα διά στόματος Αραπάκη (κυβέρνηση και Ιωαννίδης έχουν εξα­φανιστεί) αποδέχεται στη διάρκεια της νύχτας τη σχετική μεσολάβηση, τα υποβρύχια διατάσσονται να επι­στρέψουν αφήνοντας ελεύθερο το χώ­ρο μεταξύ Μ. Ασίας- Κύπρου προ και κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας.

Η «τρίτη χούντα», που επέζησε μόλις δυο μέρες και αποτελείτο από τους Μπονάνο- Αραπάκη- Γαλατσά-νο- Παπανικολάου συνεχίζει κι αυτή εν αγνοία της το σχέδιο των Αμερικα­νών. Η Ελλάδα αντί να αντεπιτεθεί και να εξαλείψει το αδύνατο προγεφύ­ρωμα, απαγορεύοντας συνάμα την ε­νίσχυση του από την Ανατολία αναζη­τεί τη λύση στην πολιτική μεταβολή. Η χούντα είναι πια άχρηστη για τους πάτρωνες της. Οι Τούρκοι, παρά την εκεχειρία, μετά την Κυρήνεια και τη συνένωση της με το θύλακο της Λευ­κωσίας, καταλαμβάνουν την Άσπρη Μούττη στον Πενταδάχτυλο και την πεδιάδα του Δικώμου. Ολοκληρώνε­ται η μεταφορά της 39ης μεραρχίας και μεταφέρεται απρόσκοπτα και άλ­λη μία, η 28η. Έρχονται άρματα. Η ε­κεχειρία είναι απαραίτητο στάδιο του σχεδίου για τη σταθεροποίηση και ε­νίσχυση των Τούρκων, αλλά και για τη δρομολόγηση των μεταπολιτευτικών διαδικασιών στην Ελλάδα.

23 Ιουλίου. Στρατιωτική ηγεσία και υπουργικό συμβούλιο αγνοούνται, τα έχουν χαμένα. Η Ελλάδα δεν εκ­προσωπείται από κανέναν. Ο ναύαρ­χος Αραπάκης αναλαμβάνει πρωτο­βουλία, μη υπάρχοντος άλλου, δια­πραγματεύεται και αποφασίζει. Το μείζον είναι να παραδώσουν την ευ­θύνη της εξουσίας άρον – άρον κι όχι η σωτηρία της Κύπρου. Το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως. Οι χουντικοί ασπάλακες ενδιαφέρονται πια μόνο για τη σωτηρία του τομαριού τους. Οι «αρχηγοί» αποφασίζουν πολιτικοποί­ηση και ο Μπονάνος σπεύδει στον Γκιζίκη, ο οποίος καλεί το μεσημέρι τους άλλους αρχηγούς και εν συνεχεία τον Ιωαννίδη που ζητεί 48ωρη άδεια α­φού υπόσχεται πως δεν θα αντιδρά­σει! Η σύσκεψη των πολιτικών αρχη­γών με τον Γκιζίκη οδηγεί σε εντολή προς τον Π. Κανελλόπουλο. Αραπά­κης και Αβέρωφ όμως επικοινωνούν με τον Καραμανλή, η εντολή προς Κα­νελλόπουλο αίρεται.

Τη νύχτα της 23ης Ιουλίου οι Έλ­ληνες με τα κεράκια γιορτάζουν το τέλος της χούντας. Ο Κίσινγκερ ανα­σαίνει με ανακούφιση. Το χειρότερο, η λαϊκή εξέγερση του ένοπλου επι­στρατευμένου λαού είχε αποφευχθεί. Με την υψηλή αμερικανική εποπτεία δίνονται οι σχετικές διαβεβαιώσεις και η τρίτη χούντα παραδίδει την πολιτι­κή εξουσία αφού παραμένει επικεφα­λής του στρατού- προφανώς λόγω των μέχρι τότε θριάμβων της. Η αλ­λαγή φρουράς αποκαλείται «αποκα­τάσταση της δημοκρατίας». Η νέα η­γεσία κράτησε την υπόσχεση της, δεν έθιξε τους υπεύθυνους της τραγω­δίας, άλλωστε σε λίγες εβδομάδες κατέστη συνένοχη μέσω της ανοχής του Αττίλα-2. Φροντίζει να εντάξει στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας τους αφελείς του Κέντρου παραδί­δοντας μάλιστα στο Γ. Μαύρο την η­λεκτρική καρέκλα του υπουργείου Ε­ξωτερικών για να τον καταστήσει συ­νένοχο της εγκατάλειψης της Κύ­πρου. Όπερ και εγένετο.

Στις 25 Ιουλίου αρχίζει η διάσκε­ψη της Γενεύης, χωρίς τον χουντικό ΥΠ.ΕΞ. Κυπραίο που δήλωνε ότι προ­τιμά τη Γενεύη γιατί του αρέσει το ελβετικό «φοντί». Δεν πρόλαβε να το απολαύσει. Οι Τούρκοι προελαύνουν και ενισχύουν τις δυνάμεις τους πα­ραβιάζοντας χωρίς προσχήματα την ε­κεχειρία. Ο Γ. Μαύρος απειλεί με α­ποχώρηση αλλά οι Τούρκοι συνεχίζουν να προωθούνται αφού ο θύλακος Κε­ρύνειας – Λευκωσίας δεν ικανοποιεί τα σχέδια τους. Ζητούν να αποσυρθούν οι ελληνικές δυνάμεις από τους θυ­λάκους της Νότιας Κύπρου. Οι Τούρ­κοι ζητούν προκειμένου να σταματή­σουν την προώθηση τους, την εκκέ­νωση των τουρκικών χωριών από τις ελληνικές δυνάμεις. Το προγεφύρω­μα διευρύνεται συνεχώς.

Στις επίμονες διαπραγματεύσεις για κατάπαυση πυρός, η Ελλάδα δέ­χεται να παραμείνουν οι τουρκικές δυ­νάμεις στη γραμμή που θα υπάρχει όταν υπογραφεί η συμφωνία! Η μεγά­λη νεκρή ζώνη θα επιτρέπει την πε­ραιτέρω προέλαση ενώ οι Τούρκοι αρνούνται και την παρουσία ειρηνευ­τικής δύναμης στη νεκρή ζώνη. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Γκιουνές τη χαρακτηρίζει «χαλκά στο λαιμό του τουρκικού στρατού». Αρ­νείται και την παρακολούθηση των α­κτών από τον ΟΗΕ που θα απέτρεπε την άφιξη νέων ενισχύσεων. Οι Αμε­ρικανοί που έχουν τη δυνατότητα να σταματήσουν έστω τους Τούρκους στην περιοχή που κατέχουν αναπτύσσοντας ειρηνευτικές δυνάμεις πέριξ αυτών, δεν πιέζουν ούτε κατ’ ελάχιστον.

Η Ελλάδα αποδέχεται την παραμονή τουρκικών δυνάμεων ακόμη και μετά την ανακωχή και γίνεται μνεία για «αποχώρηση όλων των ξένων (sic) στρατευμάτων μόνο μετά τη λύση και της συνταγματικής πτυχής του κυπριακού» και «όταν δημιουργηθούν συνθήκες αμοιβαίας εμπιστοσύνης»! Όμως ούτε αυτή τη διατύπωση ανέχεται ο Ετζεβίτ που διατάσσει τον Γκιουνές να αποσυρθεί από τη διάσκεψη αν η Αθήνα δεν αποδεχθεί επίσημα τα τετελεσμένα και την εγκαθίδρυση ενός νέου ομοσπονδιακού κράτους στην Κύπρο, με δύο αυτόνομες διοικήσεις. Ομολογεί ο Μπιράντ: «Κα­τά τη διάσκεψη της Γενεύης ο Ετζεβιτ προσπάθησε σκληρά για την επίτευξη ενός και μόνο σκοπού. Να παραστεί ανάγκη δεύτερης στρατιωτικής επιχείρησης».

Ο Μαύρος δέχεται ακόμη και την αναφορά σε δύο διοικήσεις για να σαποτρέψει το ναυάγιο της διάσκεψης και τη νέα προέλαση. Με παρέμβαση του Κίσινγκερ η αναφορά στην αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων παίρνει έναν εντελώς άχρωμο χαρακτήρα («σταδιακή» και «σε εύθετο χρόνο» αφού ληφθούν εκείνα «τα μέτρα που θα συνέβαλλαν σε αποκατάσταση της αμοιβαίας εμπιστοσύνης»).Η Ελλάδα αποδέχεται και το νέο κείμενο. Η συμφωνία της Γενεύης (30 Ιουλίου) υπήρξε αναμφισβήτητα μια πολιτική νίκη της Τουρκίας ανώτερη των στρατιωτικών ως τότε επιτυχιών. Πανηγυρίζει η Αθήνα γιατί δεν χρειάζεται να πολεμήσει. Τους προδότες έχουν διαδεχτεί οι δειλοί ενώ στην αντιπολίτευση μονάχα πατριδοκάπηλοι και καιροσκόποι φωνασκούν. Καμία ψυχωμένη πατριωτική πρόταση. Ένας λαός αθλίων που ανέχτηκε (τουλάχιστον… ) τη χούντα των πατριδοκάπηλων και τους Παττακούς κάνον­τας αντίσταση με ανέκδοτα, δοξολογεί τώρα τον Καραμανλή που «μας έσωσε από τον πόλεμο».

Εκμεταλλευόμενοι την εκεχειρία οι Τούρκοι αποβιβάζουν συνεχώς δυνάμεις και εφόδια, προωθούν τις γραμμές τους. Η Ελλάδα αντίθετα δεν εκμεταλλεύεται την εκεχειρία για την αποστολή ενισχύσεων και βαρειά εξοπλισμένων μονάδων. Όταν εξαπο­λυθεί ο Αττίλας-2 είναι πια αργά. Τις πρώτες μέρες του Αυγούστου κατα­λαμβάνονται Καραβάς, Λάπηθος και το ανατολικά αυτής ζωτικής σημασί­ας ύψωμα του Πενταδάκτυλου Κόρνος (1023). Μάταια ο ΟΗΕ καταγγέλ­λει τις τουρκικές δυνάμεις για συνε­χείς παραβιάσεις της εκεχειρίας. Η Βρετανία απορρίπτει πρόταση της Α­θήνας για αεροπορική κάλυψη μιας νηοπομπής με ενισχύσεις.

Στις 8 Αυγούστου συγκαλείται και η δεύτερη διάσκεψη της Γενεύης με τους Τούρκους να έχουν καταλάβει 100 τ. χλμ. από την ημέρα της εκεχει­ρίας της 30ης Ιουλίου. Οι Τούρκοι θέ­τουν πλέον ανοιχτά τις πολιτικές και συνταγματικές τους αξιώσεις για ε­γκαθίδρυση μιας ομοσπονδίας με κα­ντόνια. Η Άγκυρα προτείνει σύστημα με έξι τουρκικά καντόνια στο βορρά αλλά και στο νότο, συνολικής εκτάσε­ως 34% της νήσου ενώ εναλλακτικά ο Ντενκτάς προτείνει διζωνική ομο­σπονδία με όρια από το Λιμνίτη στα δυτικά και, μέσω της κατεχόμενης κατά το ήμισυ Λευκωσίας, ως το λι­μάνι Αμμοχώστου στα δυτικά. Ακρι­βώς δηλαδή τη γραμμή που επρόκει­το να καταλάβουν μερικές μέρες αρ­γότερα οι τουρκικές δυνάμεις αλλά και τα όρια του σχεδίου Ανάν!

Όταν είδαν ότι η Ελλάδα δεν ε­πρόκειτο να πολεμήσει για την Κύ­προ αποθρασύνθηκαν. Έτσι από το 5% του εδάφους έφτασαν στο 35%. Στις 01:45 της 14ης Αυγούστου, 45 λεπτά πριν δοθεί το σύνθημα για τη νέα επί­θεση του Αττίλα, ο Γκιουνές παρου­σίαζε το τουρκικό τελεσίγραφο για με­ταβίβαση σε 24 ώρες στην τουρκοκυ­πριακή διοίκηση της περιοχής που α­πέμενε για να συμπληρωθεί το κύριο καντόνι Λευκωσίας- Κυρήνειας (που κάλυπτε το 17% της νήσου). Ζητούσε επίσης την άμεση παράδοση των τουρκικών τομέων Λευκωσίας και Αμ­μοχώστου και σε τρεις μέρες των υ­πολοίπων «καντονιών» που θα απο­τελούσαν το 34% της Κύπρου. Κληρίδης και Μαύρος ζητούν 48 ώρες προ­θεσμία αλλά ο Γκιουνές εν όψει της επιθέσεως αποχωρεί από τη διάσκε­ψη.

Στις 04:30 η τουρκική αεροπορία εξαπολύει σφοδρό βομβαρδισμό. Α­κολουθεί η προέλαση των τεθωρακι­σμένων και του πεζικού που προχω­ρεί κατά μπουλούκια, οι πεδιάδες Μόρφου και Μεσαυρίας παραδίδονται αμαχητί αφού η γραμμή αμύνης ορίζεται στους πρόποδες του Τροόδους. Οι Αβέρωφ, Αραπάκης και Παπανικολάου μεταπείθουν τον Κα­ραμανλή να μη σταλούν υποβρύχια, αεροσκάφη ή ενισχύσεις κατά των Τούρκων! Ήταν αργά. Είκοσι μέρες είχαν χαθεί χωρίς σοβαρή ενίσχυση της Κύπρου. Ένδεκα χρόνια περίμενε την επιστροφή ο Κ. Καραμανλής, δεν ήταν διατεθειμένος να ρισκάρει έναν πόλεμο που έχει πάντα την πιθανό­τητα ήττας. «Η Κύπρος κείται μακράν» δηλώνει και η Ελλάδα αντί να δώσει τον αγώνα της τιμής εξαπολύει την τρακατρούκα της αποχώρησης από το NATO. H ελλαδική αριστερά τσιμπά το δόλωμα και θυσιάζει κι αυτή τον κυπριακό ελληνισμό. Οι Τούρκοι θα κα­ταλάβουν περισσότερα εδάφη από τα προκαθορισμένα για διαπραγματευ­τικούς λόγους, όπως ομολογούν ο Μπιράντ από τότε, ο Εβρέν πρόσφα­τα. Σε 48 ώρες (ως τη νέα εκεχειρία) η Β. Κύπρος είχε παραδοθεί.

Με το πλεονέκτημα της χρονικής απόστασης μπορούμε σήμερα να πού­με την αλήθεια. Δεν ηττηθήκαμε στρα­τιωτικά. Ηττηθήκαμε πολιτικά και η­θικά. Και αυτό υπήρξε απείρως χει­ρότερο. Την προδοσία της στρατιωτι­κής χούντας διαδέχθηκε η αναξιότητα και η αναξιοπρέπεια ενός πολιτι­κού εσμού που για μήνες βάδισε χέ­ρι – χέρι με τους επικεφαλής των επι­τελών της χούντας, των ίδιων ανθρώ­πων που δεν έπραξαν τίποτε για να εμποδίσουν την εισβολή. Χρόνια ολό­κληρα δεν ομολόγησαν την ήττα γιατί φοβούνταν ότι ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, μέσα στη ηθική ανά­ταση της δημοκρατικής απελευθέρω­σης, θα αξίωνε μιαν ιστορική απάντη­ση, θα επέβαλλε την πολιτική της ρε­βάνς.

Αυτό έτρεμε το μεταπολιτευτικό κατεστημένο. Να καταστεί στη λαϊκή συνείδηση η Κύπρος μια νέα Αλσατία -Λωρραίνη που θα έσυρε τους πολι­τικούς στη μόνη αξιοπρεπή πολιτική, την ανατροπή των τετελεσμένων. Σήμερα που ο λαός αυτός εκφυλίστηκε οριστικά και δεν υπάρχει φόβος πα­τριωτικής αντίδρασης, θρασύτατα α­ποφαίνονται ότι «ηττηθήκαμε το 1974» για να εκμαιεύσουν τη συναί­νεση στη νέα εθνική ταπείνωση. Κα­νένα δάκρυ μάνας αγνοούμενου δεν φτάνει για να ταράξει την ευωχία αυ­τού του λαού και των αντάξιων του ηγετών.

Από το τ. 40-41 του Άρδην

Διαβάστε ακόμα:

Τι «πέτυχε» η 21η Απριλίου, Γιώργος Καραμπελιάς

Η συγκλονιστική μαρτυρία ενός Τούρκου

Η καταστροφή του ’74 και η κυπριακή ποίηση, Χρ. Αλεξάνδρου

20 Ιουλίου 1994, είκοσι χρόνια μετά, Τάσος χατζηαναστασίου

Η κληρονομιά της Χούντας, Σπύρος Σοφοκλέους

Ο Αβέρωφ προτείνει διχοτόμηση

Έγγραφα του Φόρειν Όφις φωτίζουν την ιστορία.Ο τότε υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Ευάγγελος Αβέρωφ, το Σεπτέμβριο του 1956, πρότεινε τη διχοτόμηση ως την καλύτερη λύση του Κυπριακού.
ΤΟ 1956 Αναπτύσσει την ιδέα του για διχοτόμηση στον Αμερικανό υπουργό Kohler

ΜΕΡΟΣ Α
ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΛΕΩΝΙΔΟΥ*
Μια σειρά άκρως απορρήτων εγγράφων του Φόρεϊν Όφις, τα οποία ένεκα του περιεχομένου τους, αποδεσμεύτηκαν, μόνο μετά την πάροδο 50 χρόνων (αντί 30 χρόνων όπως ισχύει με άλλα απόρρητα βρετανικά έγγραφα), περιέχουν συνταρακτικά νέα στοιχεία για την υπόθεση της Κύπρου.
Το φθινόπωρο του 1956 στην Κύπρο συνεχιζόταν με σθένος ο αγώνας της ΕΟΚΑ. Εκατοντάδες Κυπρίων νέων έπαιρναν καθημερινά τον όρκο της ΕΟΚΑ έτοιμοι να πεθάνουν για το σύνθημα Αυτοδιάθεση – Ένωση. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος βρισκόταν εξόριστος στις Σεϋχέλλες, ενώ ο Διγενής είχε εγκαταλείψει το κρησφύγετό του στην κυπριακή πρωτεύουσα και βρισκόταν στα βουνά του Τροόδους εκπαιδεύοντας τις αντάρτικες ομάδες. Ενώ λοιπόν η Κύπρος ολόκληρη διεξήγαγε ένα σκληρό και άνισο αγώνα, ο τότε υπουργός των Εξωτερικών της Ελλάδας Ευάγγελος Αβέρωφ πρότεινε σε διάφορους πολιτικούς κύκλους και στον ίδιο τον Τούρκο πρέσβη στην Αθήνα τη διχοτόμηση της Κύπρου ως τη λύση του κυπριακού ζητήματος.
Ο Ε. Αβέρωφ άρχισε να προωθεί την ιδέα της διχοτόμησης τον Ιούλιο του 1956, σε συνάντηση που είχε στην Αθήνα με τον Αμερικανό υπουργό Kohler, ο οποίος περνούσε από την ελληνική πρωτεύουσα καθοδόν προς Ουάσιγκτον. Το Σεπτέμβριο του 1956 επανέλαβε την ιδέα της διχοτόμησης της Κύπρου ως τη μόνη λύση του Κυπριακού ζητήματος στον υπουργό Εξωτερικών της Νορβηγίας Lange. Δύο βδομάδες αργότερα πρότεινε ξανά τη διχοτόμηση στον ίδιο τον Τούρκο πρέσβη σε δύο συναντήσεις που είχε μαζί του στην Αθήνα.
Η συνομιλία του Αβέρωφ με τον Αμερικανό υπουργό David Foy Kohler, ο οποίος είχε εργαστεί ως διπλωμάτης στην Αμερικανική Πρεσβεία στην Άγκυρα, έγινε κατά τη διάρκεια δείπνου που είχε παραθέσει ο Διπλωματικός Ακόλουθος της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1956. Το σχετικό έγγραφο αναφέρει σχετικά:
Η συνομιλία όλης σχεδόν της βραδιάς αφιερώθηκε στην Κύπρο, παρόλο που η συνδρομή του Kohler σ’ αυτή περιορίστηκε προφανώς στο να δηλώσει τι νόμιζε ότι θα ήταν η τουρκική αντίδραση σε οποιεσδήποτε ιδέες πρότεινε ο Αβέρωφ. Εκείνο όμως που τον εντυπωσίασε ήταν ότι ο Αβέρωφ εκείνη την περίοδο φάνηκε ότι σκεφτόταν σοβαρά τη διχοτόμηση ως τον μόνο τρόπο εξόδου από το παρόν αδιέξοδο…
Στη συνέχεια σε ερώτηση του Kohler ποια θα ήταν η θέση των Βρετανών στη συμφωνία αυτή, ο Αβέρωφ απάντησε:
Ήταν ζήτημα αδιάφορο για τον ίδιο κατά πόσο οι Βρετανοί είχαν στρατιωτικές βάσεις ή θα βρίσκονταν με οποιοδήποτε άλλο τρόπο στο νησί, δεδομένου ότι δεν θα ήταν παρόντες με οποιοδήποτε τρόπο στις δεσπόζουσες ελληνικές περιοχές.

«Η μόνη λύση…»
Ο Kohler είπε ότι ενδιαφέρθηκε για τα όσα είπε ο Αβέρωφ, αφού η μόνη άλλη φορά που γνώριζε ότι η διχοτόμηση αναφέρθηκε σοβαρά ως πιθανή λύση ήταν όταν ο Kirkpatrick πρότεινε την ιδέα σε συνομιλία που είχε με τον Αμερικανό Υπουργό στο Λονδίνο πριν από μερικούς μήνες.
Μετά λοιπόν το Βρετανό Kirkpatrick, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ προτείνει τη διχοτόμηση ως λύση του Κυπριακού στον Αμερικανό πολιτικό.

Κι άλλες αναφορές στη διχοτόμηση
Παράλληλα, όμως, και ταυτόχρονα με τον Ευάγγελο Αβέρωφ και άλλοι Έλληνες διπλωμάτες όπως ο Γ. Μελάς που εκπροσωπούσε την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, κάνουν αναφορά στη διχοτόμηση ως λύση του Κυπριακού. Μια επιστολή του Christopher Steel, μέλους της βρετανικής αποστολής στο ΝΑΤΟ, ημερομηνίας 29 Αυγούστου 1956, από το Παρίσι προς το Foreign Office αναφέρει τα εξής:
Όταν συνομιλούσα με το στρατηγό Gruenther σήμερα το απόγευμα για διάφορα θέματα, ηγέρθηκε και το ζήτημα της Κύπρου. Ο Gruenther μού είπε ότι ο Μελάς, ο Έλληνας ομόλογός μου, του έχει μιλήσει (όπως μιλά και σε πολλούς άλλους) για την ειλικρινή επιθυμία της Ελλάδας να διευθετήσει το όλο ζήτημα. Αυτό δεν ήταν κάτι νέο αλλά ο Μελάς προφανώς πρόσθεσε και ορισμένα πράγματα που οι Έλληνες ήταν διατεθειμένοι να κάνουν. Αυτά περιλάμβαναν τη διχοτόμηση του νησιού με τους Τούρκους σε αναλογία 20-80 τοις εκατόν και την παραχώρηση σ’ εμάς μιας βάσης με πλήρη κυριαρχία. Σχολίασα ότι αυτό ήταν πολύ ενδιαφέρον, αλλά το πρόβλημα ήταν οι Τούρκοι. Άφησα το θέμα εκεί.
Σύμφωνα με το πιο πάνω έγγραφο το τότε Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας είχε μάλιστα προχωρήσει στον καθορισμό του ποσοστού εδάφους το οποίο θα παραχωρούσαν προς τους Τούρκους. Και αυτές οι εκπληκτικές ενέργειες του υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας γίνονταν σε περίοδο που η ΕΟΚΑ ήταν πανίσχυρη, σύμφωνα με έκθεση του κυβερνήτη της Κύπρου Τζον Χάρτιγκ.
(Αύριο η συνέχεια. Ο Ε. Αβέρωφ προτείνει τη διχοτόμηση στον Υπουργό Εξωτερικών της Νορβηγίας).

* Συγγραφέας και ερευνητής στο Λονδίνο
email: erevna@nostos.com
ΣΗΜΕΡΙΝΗ

Προδοσία της Κύπρου: Δεν έχουμε δικαίωμα να ξεχάσουμε Νεοέλληνες!

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/07/blog-post_4306.html

Αποκλειστική συνέντευξη του Αντιστράτηγου ε.α. Δημήτριου Αλευρομάγειρου στον ‘Εμπροσθοφύλακα’ (Μέρος Α’)

03 Οκτωβρίου 2010
Συντακτική Ομάδα

Σε ένα μικρό διαμέρισμα μιας παλιάς πολυκατοικίας της Αθήνας, συναντήσαμε τον Αντιστράτηγο ε.α. Δημήτριο Αλευρομάγειρο, επίτιμο Γενικό Επιθεωρητή Στρατού και πρώην Διοικητή του 336 Τάγματος Εθνοφυλακής το 1974. Κι όμως ένα τόσο μικρό διαμέρισμα, γεμάτο παράσημα και βιβλία, κατάφερε να χωρέσει έναν τόσο μεγάλο άνθρωπο. Το πιο πολύτιμο βιβλίο βέβαια, είναι ο ίδιος, αφού οι μνήμες και οι γνώσεις που κουβαλά είναι ανεκτίμητης αξίας.

Εδώ και χρόνια έχει αποστρατευθεί, αλλά η αγάπη του για την πατρίδα και η ανησυχία του για το μέλλον του Ελληνισμού, τον οδήγησε στα πολιτικά χαρακώματα. Πρόσφατα βρέθηκε στα χαρακώματα ενάντια του Σχεδίου Ανάν και της αλλαγής των βιβλίων Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού, ενώ κατά διαστήματα πραγματοποιεί βαρυσήμαντες πολιτικές παρεμβάσεις.

Απλός και φιλόξενος, μάς υποδέχθηκε στο σπίτι του, για μια συνέντευξη «εφ’ όλης της ύλης» που αγγίζουν το Κυπριακό, την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, τα ελληνοτουρκικά, την αμυντική θωράκιση Ελλάδας-Κύπρου, καθώς επίσης και άλλα θέματα που απασχολούν σήμερα τον Ελληνισμό.

1. Στρατηγέ, ο Έρογλου ήταν ο νικητής των πρόσφατων ψευδοεκλογών. Πιστεύετε ότι αυτό θα επηρεάσει καθόλου την εξέλιξη των συνομιλιών; Ο Πρόεδρος Χριστόφιας ανακάλυψε ότι δεν υπάρχει συμφωνία για τη “συμφωνημένη βάση” της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

Όλοι οι πολιτικοί ηγέτες δίνουν αναφορά στην Ιστορία και συνεπώς έχουν το βάρος της ευθύνης. Επομένως, χωρίς να θέλω να σνομπάρω κανένα πολιτικό ηγέτη, παρακολουθώντας χρόνια την πορεία του Κυπριακού προβλήματος και των ελληνοτουρκικών σχέσεων, η προσωπική μου γνώμη είναι ότι οι πολιτικές ηγεσίες, και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, έχουν κοντόφθαλμη πολιτική και δεν βλέπουν στο βάθος, σε αντίθεση με τους Τούρκους.

Το παιχνίδι που παίχθηκε μεταξύ Ταλάτ-Έρογλου εξυπηρετεί σε τελική ανάλυση την Τουρκία. Ενώ θεωρητικά στήριζαν τον «καλό» Ταλάτ, στον οποίον η κυπριακή κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη από την ελληνική, είχαν κάνει τρομακτικές παραχωρήσεις, στην ουσία στήριζαν τον «σκληρό» Έρογλου ο οποίος τις θεωρούσε «μειωτικές» για την τ/κ πλευρά. Τώρα αυτός θα τις τσιμεντώσει και θα ζητήσει ακόμη περισσότερα. Είναι αυτό που είπε και ο Θουκυδίδης: «Άμα υποχωρείς, ο άλλος δεν σταματάει, συνεχίζει». Επομένως, αυτό που επιχειρεί η Τουρκία, ενώ το 1974 αρχικά δήλωνε ότι είχε λύσει το Κυπριακό, τώρα δηλώνει ότι επιθυμεί μια δήθεν ειρηνική λύση, ούτως ώστε να μεταφέρει σε πολιτικό επίπεδο, το στρατιωτικό της έγκλημα με την υπογραφή τη δίκη μας. Έτσι, θα είναι νικήτρια 100%. Το παιχνίδι μία ο Ταλάτ και μία ο Έρογλου είναι μέρος των παιχνιδιών της μικρής σκακιέρας, εξυπηρετώντας τον βασικό αυτό στόχο της Τουρκίας.

Το θέμα όμως δεν είναι τί κάνει η Τουρκία με τους Ταλάτ και Έρογλου, αλλά αν εμείς με την πολιτική που ακολουθούμε, εξυπηρετούμε την πολιτική της Τουρκίας. Δηλαδή αν θα υπογράψουμε με τη θέληση μας, τα τετελεσμένα της εισβολής του 1974. Θα υπάρχει μεγαλύτερη νίκη από αυτήν για την Τουρκία; Τί κάνουμε σε αυτή την περίπτωση; Αντίσταση. Και η αντίσταση μπορεί να πραγματοποιηθεί με πολλούς τρόπους. Για παράδειγμα μπορεί να είναι χωρίς όπλα όπως την αντίσταση του Τάσσου Παπαδόπουλου το 2004 ή ενόπλως όπως στην Παλαιστίνη. Ανάλογα με την περίσταση, διαλέγεις και τον προσφορότερο τρόπο αντίστασης, που μπορεί καμιά φορά να είναι και τα δύο. Αν δεν κάνεις καθόλου αντίσταση, ο άλλος θα σε απογυμνώσει. Δυστυχώς αυτή τη στιγμή δεν γίνεται καμία αντίσταση. Και απορώ γιατί αυτό το πολύ απλό πράγμα δεν μπορεί να το καταλάβει ούτε η κυπριακή, ούτε η ελληνική κυβέρνηση.

Για παράδειγμα, τί έχουνε βρει δηλαδή εκεί στα γεύματα στην Πράσινη Γραμμή, Έρογλου και Χριστόφιας; Ότι η κυπριακή κυβέρνηση θα δώσει ότι να ‘ναι για να τελειώσει αυτή η ιστορία; Το πρόβλημα εδώ είναι πρόβλημα ηθικής διάστασης της ελληνικής και της ελληνοκυπριακής ηγεσίας. Δεν έχω τίποτα φυσικά ούτε με τον κ. Χριστόφια, ούτε με τον κ. Παπανδρέου. Έχω όμως πάρα πολλά με την πολιτική τους κατεύθυνση. Η πολιτική που ακολουθούν είναι δυστυχώς, πολιτική αυτοκτονίας. Είναι πολιτική παραχωρήσεων ελληνικών δικαιωμάτων, ελληνικών πεπρωμένων στον αντίπαλο. Η Γαλλία και η Γερμανία έκαναν καμιά παραχώρηση εδάφους ο ένας στον άλλον για να συμφιλιωθούν; Κατάλαβαν ότι δεν υπήρχε λόγος πλέον να συγκρούονται. Έχουμε εμείς τίποτα με τον τουρκικό λαό; Απολύτως τίποτα. Η Τουρκία όμως κατέχει παράνομα τη μισή Κύπρο και ο Νταβούτογλου λεει αυτό που διδάσκονται στην Τουρκία από μικρά παιδιά: ότι ο εχθρός μας είναι η Κύπρος και το Αιγαίο. Αυτά είναι τα μεγάλα εμπόδια για τον Νταβούντογλου για τη νέα Τουρκική, Οθωμανική Αυτοκρατορία. Κι αυτά τα δύο εμπόδια, πάμε εμείς να του τα δώσουμε με την παραχώρηση δικαιωμάτων και εδαφών δικών μας, αμαχητί! Αυτό αγγίζει τα όρια της εθνικής παραφροσύνης ή ακόμα ίσως και τα όρια της προδοσίας. Λυπάμαι που το λεω αυτό. Δεν πιστεύω φυσικά πως οι κ. Χριστόφιας και Παπανδρέου είναι εχθροί της Ελλάδος, αλλά πιστεύω πως έχουν κοντόφθαλμη πολιτική. Δεν μπορούν να δουν ότι αυτή η συμπεριφορά τους, με τις αγκαλιές και τα φιλιά, τους χορούς, τα ζεϊμπέκικα, τις κουμπαριές και τις συντροφιές, αποτελεί στην ουσία παραχώρηση προς τον αντίπαλο.

Λένε ότι μας πιέζουν. Φυσικά μας πιέζουν αφού η Αμερική θέλει να κλείσει το θέμα. Δεν θέλει να έχει εστία αναφλέξεως στο νησί. Εστία αναφλέξεως δεν θα υπάρχει όταν λυθεί δίκαια το πρόβλημα ή όταν λυθεί μονομερώς. Αυτή λοιπόν η λύση την οποία όλοι επιδιώκουνε είναι να λυθεί μονομερώς υπέρ της Τουρκίας και εμείς να είμεθα δορυφόροι, ένα κράτος-παρίας στο οποίο θα βγάζουν λεφτά κάποιοι ξενοδόχοι, εργοστασιάρχες κλπ. Θα είναι δηλαδή μια «ελευθερία του δούλου». Αυτό ξεκίνησε από τις άθλιες Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, για τις οποίες ο Κάλαχαν είπε ότι είναι ένας ζουρλομανδύας, που έφεραν τα γεγονότα του 1963 και αυτά με τη σειρά τους τα γεγονότα του 1967 τα οποία είχαν σαν αποτέλεσμα με την προβοκάτσια της Κοφίνου, να διώξουν την ελληνική μεραρχία από το νησί, ενώ ταυτόχρονα έρχονταν ανεμπόδιστα στρατιωτικά τμήματα με ελικόπτερα και πλοία από την Τουρκία. Και τέλος, η Χούντα έκλεισε το έγκλημα το οποίο άνοιξε από το 1967 με το έγκλημα του Ιουλίου το 1974.

Είπε ο Πρόεδρος Χριστόφιας, πέρσι αν θυμάμαι καλά, γιατί ζητάμε τα ρέστα από την Τουρκία αφού έπρεπε να τα ζητάμε από την Χούντα των Αθηνών. Μα αυτό είναι το πρόβλημα; Όλοι ξέρουμε ότι η Χούντα των Αθηνών έδωσε το δικαίωμα στους Τούρκους να εισβάλουνε. Αλλά αυτό δεν αναιρεί την ευθύνη του εγκλήματος της Τουρκίας! Ουσιαστικά δηλαδή, ο κ. Χριστόφιας έδωσε συγχωροχάρτι στην εισβολή της Τουρκίας. Έλεος! Είναι λάθος πολιτικό! Κι εγώ τα έχω με την Χούντα των Αθηνών. Ακόμα πιστεύω ότι έγινε με μόνο στόχο να φέρει την καταστροφή στην Κύπρο και την κατακρίνω απόλυτα. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν μπορώ να πω ότι αφού έκανε ένα έγκλημα, θα δώσω συγχωροχάρτι στους Τούρκους.

2. Στρατηγέ, πώς κρίνετε την βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας; Πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει μια δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση με βάση το μοντέλο αυτό;

Εδώ υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ψέμα και για να το καλύψουμε, το αποδίδουμε στις Συμφωνίες Μακαρίου-Ντενκτάς (1977) και Κυπριανού-Ντενκτάς (1979). Αυτές οι Συμφωνίες όμως δεν περιείχαν την έννοια της διζωνικότητας που σήμερα επικαλούμαστε. Ο Βάσος Λυσσαρίδης, μία μεγάλη μορφή του κυπριακού αγώνα, είχε πει ότι τον ενδιαφέρει η ουσία και όχι το όνομα. Η συμφωνία Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας από την αρχή είναι λάθος διότι έχουμε ένα κεντρικό κράτος ανύπαρκτο, ένα κράτος των τριών δικαστών. Είναι ένα τόσο αισχρό προτεκτοράτο που δεν υπήρξε ποτέ στην παγκόσμια ιστορία. Οι Κύπριοι θα ζουν σε ένα «δουλικό καθεστώς», στο οποίο, εφόσον τους επιτρέπει η Τουρκία θα μπορούν να ερωτεύονται, να κάνουν οικονομίες, να χτίζουν σπίτια και ξενοδοχεία. Αυτή είναι η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Είναι ένα λάθος, το οποίο υιοθετήσαμε.

Διαβάζοντας το βιβλίο των Μιχάλη Ιγνατίου, Κώστα Βενιζέλου, Νίκου Μελέτη “Σχέδιο Ανάν: Το Μυστικό Παζάρι”, ο Τάσσος Παπαδόπουλος για παράδειγμα δεν τον ενδιέφερε η ονομασία αλλά η ουσία. Η ουσία αυτή ήταν να υπάρχει ένα κεντρικό κράτος, του οποίου η ηγεσία του να εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία, από όλους τους κατοίκους της νήσου. Αυτοί φυσικά είναι οι γηγενείς κάτοικοι του νησιού, και όχι οι «κάτοικοι» που μας ήρθαν από την Ανατολή. Τότε στο Δημοψήφισμα το 2004, για παράδειγμα, ψηφίσανε και Τούρκοι έποικοι. Ο εποικισμός είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το οποίο εμείς δυστυχώς έχουμε αποδεχθεί. Είναι ακριβώς ότι έγινε και στην Αλεξανδρέττα. Εκεί υπήρχε απλά μια μικρή τουρκική μειονότητα. Όταν φύγανε οι Γάλλοι, μπήκε ο τουρκικός στρατός και η Τουρκία έφερνε συνεχώς Τούρκους έποικους, με αποτέλεσμα όταν έγινε δημοψήφισμα, η τουρκική μειονότητα ήταν πλέον η πλειοψηφία και η Αλεξανδρέττα έγινε επαρχία της Τουρκίας.

Η Κύπρος μαζί με την Ελλάδα είναι ένα δίδυμο ασπίδας για την ελευθερία της Δύσης και όχι μόνο για την δική τους ελευθερία. Έρχεται τώρα η Τουρκία και μας λεει ότι κάτω από τη σκέπη τη δική τους θα περνάμε καλά. «Ευχαριστούμε πολύ για το δώρο σας». Επομένως, είναι τελείως λανθασμένη η πολιτική αυτή της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, ειδικά με την έννοια που της δίνουμε αυτή τη στιγμή με μία ανύπαρκτη κεντρική κυβέρνηση. Αυτά τα πράγματα δεν είναι φυσιολογικά κι ούτε βιώσιμα. Όπως δεν ήταν βιώσιμη η Συμφωνία Ζυρίχης-Λονδίνου, που ήταν απείρως καλύτερη από αυτό το αίσχος που προσπαθούμε να κάνουμε τώρα, και καταστράφηκε μέσα σε τρία χρόνια. Αυτό το νέο έκτρωμα θα είναι μια διαρκής δουλεία, την οποία οι Τούρκοι επιδιώκουν με την ψήφο τη δική μας. Είναι έγκλημα, πώς αλλιώς να το πούμε;

3. Πώς κρίνετε τις παραχωρήσεις του Προέδρου Χριστόφια, όσον αφορά την εκ περιτροπής προεδρία με την σταθμισμένη ψήφο των Ελληνοκυπρίων και την παραμονή των 50.000 Τούρκων εποίκων;

Μου κάνει εντύπωση πως ο κ. Χριστόφιας, ένας έμπειρος πολιτικός και με γνώση του Κυπριακού προβλήματος, πραγματοποίησε αυτές τις παραχωρήσεις. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιος είναι ο στόχος του. Θέλω να πιστεύω πως αυτές τις παραχωρήσεις ο κ. Χριστόφιας τις έκανε για να δείξει καλή διάθεση. Αλλά είναι ηγέτης ενός κράτους. Όταν πραγματοποιεί τέτοιες παραχωρήσεις, τότε ο άλλος τις πιστώνεται. Σ’ ένα συνέδριο στην Έδεσσα τον Αύγουστο του 2008, 10 μέρες πριν αρχίσουν οι συνομιλίες, έλεγε τα ίδια πράγματα. Δηλαδή πριν καλά-καλά αρχίσουμε, να κάνουμε παραχωρήσεις; Πού είναι ο στόχος;

Εγώ απλά είμαι ένας παρατηρητής. Δεν έχω δικαίωμα να ελέγξω τον κ. Χριστόφια, δεν είμαι πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έχω δικαίωμα όμως να τον κρίνω ως Έλλην. Εκτός κι αν δεν σκέπτεται ότι είναι Έλλην ο κ. Χριστόφιας. Πιστεύω ότι το σκέπτεται και θέλει να είναι Έλλην, με την έννοια της ελληνικής συνεργασίας. Δυστυχώς έχουμε κι αυτό το φαινόμενο.

Ο κ. Χριστόφιας άρχισε τις συνομιλίες προτείνοντας εκ περιτροπής προεδρία και παραμονή 50.000 Τούρκων εποίκων χωρίς να ρωτήσει και να ενημερώσει κανέναν. Δεν είναι θέμα μαγκιάς ή εξυπνάδας. Είναι θέμα στοιχειώδους κανόνων συζητήσεως. Τί να κάνουμε; Αντίσταση! Να μπορεί να συλλάβει ο κ. Χριστόφιας αυτό που επιθυμεί ο κυπριακός λαός. Όπως αφουγκράστηκε τον λαό ο Τάσσος Παπαδόπουλος το 2004. Ξέρει ο ηγέτης περισσότερο ποιό είναι το καλό ενός λαού και δεν ξέρει ο ίδιος ο λαός; Δηλαδή ο λαός που απορρίπτει αυτές τις προτάσεις είναι τρελλός και θέλει την καταστροφή του; Θέλει ο άλλος να του πάρει το σπίτι; Γιατί δεν ρωτάει τον ίδιο τον κυπριακό λαό αν το θέλει; Γιατί δεν τον ρώτησε όταν ζήτησε την ψήφο του στις προεδρικές εκλογές; Όταν τον στήριξε η ΕΔΕΚ και το ΔΗΚΟ, γιατί δεν τους ανέφερε τις προθέσεις του; Ο κ. Χριστόφιας ενεργεί αντιδημοκρατικά και αντίθετα με την εντολή την οποία πήρανε από τον λαό.

Για παράδειγμα, η σταθμισμένη ψήφος τί είναι; Δίνει το δικαίωμα σε μία μειονότητα να αποφασίζει για την πλειοψηφία. Αυτό είναι απαράδεκτο. Είναι αντιδημοκρατικό, έρχεται σε αντίθεση με το Διεθνές Δίκαιο, ακόμη και το Δίκαιο του διαβόλου! Ναι, επιθυμούμε να ζήσουμε ειρηνικά. Αλλά εδώ, είναι σαν να προσπαθούμε να πείσουμε δύο ανθρώπους ότι είναι ερωτευμένοι, τη στιγμή που δεν υπάρχει η στοιχειώδες συνεννόηση. Και δυστυχώς το σχέδιο εξαρτάται από αυτό τον «έρωτα». Δηλαδή εδράζεται σε υποθέσεις του μέλλοντος. Ότι θα είναι «καλοί» οι Τ/κ και θα είναι «καλή» η Τουρκία και θα περάσουμε «πολύ καλά».

Το 1956, Ισραηλινός απεσταλμένος, είχε πει ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είχαν το θάρρος να πουν στον ελληνικό και κυπριακό λαό ότι εγκαταλείπουν την υπόθεση διότι θα αποδεικνυόταν πόσο αδύναμες και αισχρές κυβερνήσεις ήταν. Και γι’ αυτό ο απεσταλμένος είπε ότι το πρόβλημα θα το έλυνε μία χούντα. Κι έτσι φέρανε τη Χούντα για να «λύσει» το πρόβλημα της Κύπρου, η οποία είχε στόχο την υποδούλωση της Κύπρου. Όταν έρχεται τώρα ο κ. Χριστόφιας, που πραγματοποιεί ότι η Χούντα θα ήθελε, τότε έλεος! Όχι μόνο δεν εκπροσωπεί τον μέσο Κύπριο πολίτη, αλλά δεν εκπροσωπεί και την πολιτική για την οποία υποτίθεται ότι αγωνίζεται, δηλαδή την δημοκρατική πολιτική. Προσπαθεί να εφαρμόσει ένα σχέδιο, το οποίο η ίδια η Χούντα ήθελε! Ακόμα και όταν έγινε η Διάσκεψη στην Γενεύη, 8-12 Αυγούστου το 1974, στην οποία ήτανε ο ΥΠΕΞ κ. Μαύρος, ο κ. Κληρίδης, ο κ. Ντενκτάς και ο ΥΠΕΞ κ. Γκιουνές. Τότε ο Γκιουνές ήθελε να υπογράψουμε, με λίγα λόγια, το Σχέδιο Ανάν! Τους έλεγε, «υπογράψτε το και τελειώνουμε».

Ο Αλί Μπιράντ, στο βιβλίο του “Απόβαση-Απόφαση”, γράφει το εξής: Ο Γκιουνές είχε πάρει εντολή από τον Ετζεβίτ να πιέζει σε τέτοιο σημείο ούτως ώστε να διαλυθεί η Διάσκεψη, αλλά να διαλυθεί με ευθύνη των Ελλήνων. Να ζητά συνεχώς περισσότερα και να μην δέχονται οι Έλληνες και να μπορεί να προχωρήσει η Τουρκία με τον Αττίλα 2. Τότε η ελληνική πλευρά δεν μπόρεσε να συνεχίσει τη Διάσκεψη λέγοντας ότι είναι με το πιστόλι στον κρόταφο. Στην ίδια θέση είναι και ο κ. Χριστόφιας αυτή τη στιγμή. Υπάρχουν 40.000 ετοιμοπόλεμοι Τούρκοι στρατιώτες στην κατεχόμενη Κύπρο. Αν πράγματι η Τουρκία έχει καλή θέληση, να αποσύρει τον στρατό της από την Κύπρο και μετά ας αρχίσουν οι οποιεσδήποτε συνομιλίες.

4. Στρατηγέ, πώς μπορούμε όμως, να πετύχουμε αλλαγή στρατηγικής; Και ποιά θα είναι αυτή η νέα στρατηγική;

Κοιτάξτε, τα πράγματα έχουν ξεφύγει πολύ. Εδώ η Τουρκία προσπαθεί να στηρίξει το Διεθνές Δίκαιο επάνω στα ερείπια και τους νεκρούς ακτιβιστές, το οποίο το παραβιάζει εδώ και τριάντα-έξι χρόνια στην Κύπρο. Δεν είμαι πιο έξυπνος από τον κ. Χριστόφια. Αλλά τον Αύγουστο του 2008, λίγες μέρες πριν αρχίσουν οι δικοινοτικές συνομιλίες, προέβλεψα ότι θα αποτύγχαναν οι συνομιλίες, διότι δυστυχώς κινούνταν σε λανθασμένο δρόμο. Αυτό το πράγμα δεν μπορούσαν να το δουν οι κύριοι Χριστόφιας και Αναστασιάδης; Εκτός κι αν είναι τόσο σοφός ο κ. Χριστόφιας που ήθελε να αποδείξει το ανεδαφικό μιας τέτοιας κατάστασης, αλλά δυστυχώς δεν βλέπω να ισχύει κάτι τέτοιο δυστυχώς. Γι’ αυτό και χαρακτηρίστηκε ως «ο Χριστόφιας ο Chamberlain». Δηλαδή, όπως ο Chamberlain που έφτασε στην Αγγλία και έδειχνε εκεί τη Συνθήκη του Μονάχου, ενώ παράλληλα ο Χίτλερ ήταν έτοιμος να επιτεθεί. Δεν πιστεύω ότι ο κ. Χριστόφιας έχει κακές προθέσεις. Αλλά η πολιτική που ακολουθεί είναι καταδικασμένη και από τον ίδιο τον Θουκυδίδη. Είναι μια αποτυχημένη πολιτική που θα οδηγήσει σε υποτέλεια των Ελληνοκυπρίων, και της Ελλάδος κατ’ επέκταση, στους Τουρκοκύπριους και τους Τούρκους. Δεν του έδωσε κανένας το δικαίωμα να κάνει αυτές τις παραχωρήσεις. Δεν του έδωσε κανένας το δικαίωμα να υπογράψει μια συμφωνία με αυτόν που επιβουλεύεται τα σπίτια των Κυπρίων.

Οι λαοί που μπόρεσαν να ζήσουν, αγωνίζονται. Αγωνίστηκε και έκανε ένα θαύμα η ΕΟΚΑ. Γκρέμισε και εξευτέλισε μία νικήτρια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πολλοί δεν πιστεύανε τότε, ότι εκείνα τα αμούστακα παιδιά, οι άοπλοι μαχητές θα γκρεμίζανε μια Βρετανική Αυτοκρατορία. Κι όμως την γκρεμίσανε! Διότι ο κυπριακός λαός δεν ήθελε την υποδούλωση, την οποία οι ηγέτες του πάνε να υπογράψουν σήμερα. Δεν πιστεύω ότι ο κυπριακός λαός να θέλει λύση που ισοδυναμεί με υποδούλωση. Και αποδείχθηκε πολύ πρόσφατα, το 2004!

5. Στρατηγέ, εσείς ποιά λύση οραματίζεστε για το Κυπριακό, και πώς πιστεύετε θα γίνει αυτό;

Τίποτα, πρέπει να σταματήσουν αμέσως οι συνομιλίες. Έχει χυθεί πολύ νερό στο αυλάκι ανάποδα. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος όταν παρέλαβε Πρόεδρος, δεν ήταν πολύ ευχάριστα τα πράγματα. Είχε ενώπιον του το αγκάθι και τη σπάθη του Σχεδίου Ανάν. Είχαμε φτάσει στο αμήν. Κι όμως κατόρθωσε να ανατρέψει το κλίμα. Ενώ στην τελετή ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ, την 1^η Μαΐου 2004 στις Βρυξέλλες, η κυπριακή αντιπροσωπεία είχε δεχθεί τα μισητά βλέμματα των Ευρωπαίων εταίρων, ο Τάσσος Παπαδόπουλος κατόρθωσε να αναστραφεί το κλίμα, να έρθει σε σύμπνοια και αγαστή συνεργασία με τον Πρόεδρο της Γαλλίας, κ. Σιράκ, και με άλλους Ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες και να ανεβάσει το κύρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Και τώρα πιστεύω πως ο κυπριακός λαός μπορεί και πάλι να αναστρέψει μια καταστροφική συμφωνία. Αλλά δεν μπορούμε συνέχεια να τα ρίχνουμε στον λαό. Ο ηγέτης πρέπει να προηγείται του λαού. Αν δεν μπορεί, ας αφουγκραστεί τον λαό του τουλάχιστον. Αυτά που λέω δεν τα λεω για να κάνω τον ήρωα, αλλά είναι αυτά που νιώθει και λεει ο κυπριακός και ελληνικός λαός. Αυτός ο λαός έχει τη δυνατότητα όταν είναι συντονισμένος να αγωνιστεί. Για παράδειγμα, να ζητήσει ο λαός να αποχωρήσει ένα τμήμα του κατοχικού στρατού και ένα τμήμα των Τούρκων εποίκων ως ένδειξη καλής θέλησης για να μπορούμε να καθίσουμε στο τραπέζι. Ο κ. Χριστόφιας όμως θα φωνάζει ότι καταστρέφουμε την ειρήνη. Μα ποιά ειρήνη; Αυτή της δολοφονίας; Μπορεί να πει κάποιος ότι είμαι ένας «ξένος» και τα λεω αυτά από μακριά. Αυτοί που αντιδρούνε, όπως ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο Γιαννάκης Ομήρου, ο Γιώργος Λιλλήκκας, ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ο Γιώργος Κολοκασίδης, ο Νίκος Κουτσού και πολλοί άλλοι, ούτε αυτοί έχουν μυαλό;

Η σωστή λύση θέλει πολύ κουράγιο αυτή τη στιγμή, διότι πρέπει να ανατραπούνε οι εις βάρος μας πολύ δυσμενείς καταστάσεις. Εγώ θα σας πω κάτι πάρα πολύ απλό. Θέλω να ζήσουνε μαζί οι δύο κοινότητες. Τους Τουρκοκύπριους τους είχα ζήσει το 1964 όταν ήμουν στην Κύπρο όπου μιλούσαν πολύ καλά στην κυπριακή διάλεκτο και ήταν πολύ αγαπημένοι. Η κυβέρνηση της χώρας θα πρέπει να εκλέγεται από ένα κοινό ψηφοδέλτιο, με το οποίο θα ψηφίζουν και οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι. Όχι όμως οι Τούρκοι στρατιώτες και οι Τούρκοι έποικοι, διότι αυτό θα αποτελεί φαλκίδευση της δημοκρατίας. Διότι και οι «μεγάλοι» έχουν ανάγκη το διεθνές δίκαιο και γι’ αυτό οφείλουν να το τηρούν.

6. Είστε στρατιωτικός και έχετε υπηρετήσει σε υψηλόβαθμες θέσεις. Ποια, κατά την γνώμη σας, είναι η σημασία του Δόγματος Ενιαίου Αμυντικού Χώρου και αν υφίσταται κάτι παρόμοιο αυτή τη στιγμή; Τι γεωπολιτικά οφέλη θα μπορούσαν να αποκομίσουν Ελλάδα και Κύπρος;

Όταν θεσπίστηκε το ΔΕΑΧ ήμουν εν ενεργεία στρατιωτικός. Τότε, η Ελλάδα με πολύ μεγάλη καθυστέρηση, αποφάσισε να διακηρύξει το αυτονόητο. Το 1993, με συνεννόηση των δύο κυβερνήσεων, αποφασίσθηκε όπως συνταχθεί η Κύπρος στο ΔΕΑΧ της Ελλάδος, του οποίου εμπνευστής ήταν ο τότε Υπουργός Άμυνας της Ελλάδος, κ. Γεράσιμος Αρσένης. Άρχισαν να γίνονται κοινές ασκήσεις και να ενισχύεται η άμυνα. Αυτή είναι η έννοια του ΔΕΑΧ, το οποίος η Τουρκία πάντα είχε ως στόχο να το γκρεμίσει διότι αποτελούσε εμπόδιο για την εφαρμογή των επεκτατικών και μεγαλεπήβολων σχεδίων της. Τώρα βέβαια, το ΔΕΑΧ έχει τραυματιστεί βαρύτατα, ειδικά μετά την μη-αποστολή των S-300 στην Κύπρο. Όμως, το ΔΕΑΧ και σαν σύλληψη και σαν ιδέα, υπάρχει. Το θέμα είναι να πιστέψουμε ότι έτσι πρέπει να πάμε μαζί για να αντιμετωπίσουμε τον κοινό εχθρό.

Το 2007 είχε επισκεφθεί την Ελλάδα ο Τάσσος Παπαδόπουλος και είχε πάει σε μιαν εκδήλωση για τη βράβευση του συνθέτη Μιχάλη Κακογιάννη. Στην ομιλία του είχε πει ότι «εμεις σαν Κυπριακή Δημοκρατία δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε προβλήματα στην Ελλάδα και στην ελληνική πολιτική ηγεσία. Πρέπει όμως να ξέρει η Ελλάδα ότι εμείς με τη στάση μας απέναντι στην Τουρκία είμαστε ανάχωμα στα σχέδια της Τουρκίας προς την Ελλάδα». Αυτή είναι λοιπόν η στρατηγική που πρέπει να έχουμε. Το ΔΕΑΧ είναι ανάχωμα στις ονειρώξεις της Τουρκίας εις βάρος του Ελληνισμού. Και ο Ελληνισμός είναι ταυτόσημος με την Ελλάδα και την Κύπρο. Όποιος δεν το βλέπει αυτό, είτε μύωψ είναι, είτε τρελλός ή κάτι άλλο που δεν θέλω να το πω.

[συνεχίζεται…]

Ελλαδο-κυπριακές σχέσεις

Να χαράξουμε, επιτέλους, μια ΕΝΙΑΙΑ πολιτική και στρατηγική για την αντιμετώπιση των πολλαπλών προβλημάτων μας

Tου Βάσου Φτωχόπουλου από το ιστολόγιό του δημοσιεύτηκε στη Ρήξη φ. 95 

Τώρα, που Ελλάδα και Κύπρος έχουν φτάσει στον γκρεμό –ή, μάλλον, κρέμονται από τον γκρεμό, αντιμετωπίζοντας παρόμοια προβλήματα και παρόμοιους κινδύνους–, θα ήταν καλό να φωτίζαμε καλύτερα τις σχέσεις των δύο χωρών, για να αντλήσουμε κάποια συμπεράσματα που θα μας βοηθήσουν να χαράξουμε, επιτέλους, μια ΕΝΙΑΙΑ πολιτική και στρατηγική για την αντιμετώπιση των πολλαπλών προβλημάτων μας.
Είναι γνωστή σε όλους η αντιπαλότητα ανάμεσα στις ηγεσίες των δύο κρατών, όπως και ανάμεσα σε Κύπριους και Ελλαδίτες. Τώρα, είτε το θέλουμε είτε όχι, πρέπει –ή μάλλον επιβάλλεται– να βρούμε τρόπους και σε επίπεδο ηγεσιών, μα πρωτίστως σε επίπεδο λαού, να οργανωθούμε και ΜΑΖΙ να παλέψουμε για να σώσουμε το έθνος των Ελλήνων.
Σ’ αυτό το σημείωμα δεν θα εξετάσουμε τις σχέσεις Ελλαδιτών και Κυπρίων, αν και το θέμα αυτό δεν έχει εξαντληθεί επιστημονικά, ούτε έχουμε επαρκείς και αξιόπιστες παρατηρήσεις για όλες του τις πτυχές. Σήμερα θα δούμε τις σχέσεις των προέδρων της Ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας με την Ελλάδα και τον Ελληνισμό. Μιλάμε για τους πρόεδρους Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, Σπύρο Κυπριανού, Γιώργο Βασιλείου, Γλαύκο Κληρίδη, Τάσσο Παπαδόπουλο, Δημήτρη Χριστόφια και Νίκο Αναστασιάδη. Δυστυχώς, και παρά τις διακηρύξεις τους περί του αντιθέτου, ΟΛΟΙ τους υπήρξαν με έναν ιδιαίτερο τρόπο ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ. Ακόμη και ο Μακάριος με τους όρκους του για ΕΝΩΣΗ, ακόμη και οι Κυπριανού και Παπαδόπουλος με τις εθνικές τους επιλογές, ΟΛΟΙ, σε τελευταία ανάλυση, ήσαν τόσο κυπροκεντρικοί, που κατέληγαν να υποτιμούν και να σνομπάρουν την Ελλάδα και τον Ελληνισμό.
Δεν μιλάμε για τις κυβερνητικές δηλώσεις ΟΛΩΝ των αρχηγών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σε αυτές όλοι ήσαν ελληνοπρεπέστατοι, τονίζοντας πάντα την αναγκαιότητα κοινής πολιτικής και κοινών αγώνων για τα όσα θα αποφάσιζαν οι πολιτικοί εδώ στην Κύπρο. Δηλαδή οι αρχηγοί μας έλεγαν ουσιαστικά: «Κοιτάξτε, είμαστε μαζί σας, φτάνει να κάνετε αυτό που θέλουμε εμείς», ανεξαρτήτως αν όλα αυτά τα διάνθιζαν με γαρνιτούρες τύπου κοινών αγώνων, κοινής ιστορίας και πολιτισμού, κοινής μοίρας κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.
Οι Κύπριοι αρχηγοί ήσαν αρκετά έξυπνοι, ώστε να μην αφήνουν τα πράγματα να φτάνουν στα άκρα. Ήξεραν, για παράδειγμα, πως χωρίς τη συμπαράσταση της Ελλάδας, η Κύπρος θα ήταν μια μπουκιά για τους Τούρκους ή άλλους επίδοξους νηστικούς της περιοχής μας. Ήξεραν ότι ο μόνος λόγος που οι Τούρκοι δεν προχωρούσαν στην κατάληψη και της υπόλοιπης νήσου ήταν η ύπαρξη της Ελλάδας, έστω και με τα γνωστά χάλια της. Αυτό ισχύει και σήμερα. Αν αύριο η Ελλάδα εξαφανιστεί, τίποτα δεν θα σταματήσει την Τουρκία να καταλάβει όλη την Κύπρο, τίποτα δεν θα σταματήσει ούτε το Ισραήλ ή την Αίγυπτο να κάνουν το ίδιο, για να υπερασπιστούν, δήθεν, τα εθνικά τους συμφέροντα. Όσοι είναι αφελείς, ας πιστεύουν κάτι άλλο.
Κάτι ανάλογο ισχύει και για την ελλαδική ηγετική ελίτ. Η λεκτική τους συμπαράσταση δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Τα φιλοκυπριακά λέγονταν άλλοτε για εσωτερική κατανάλωση και, στους πιο πρόσφατους καιρούς, με την ελπίδα ότι όντως οι Κύπριοι θα τα καταφέρουν και θα δέσουν τελεσίδικα την Κύπρο στο άρμα της Τουρκίας κι έτσι ένας από τους μεγάλους ελλαδικούς πονοκεφάλους θα πάψει να υφίσταται.
Από τον Μακάριο ως τον Αναστασιάδη, οι αρχηγοί μας έχουν επισκεφθεί την Ελλάδα εκατοντάδες φορές. Έχουν καθίσει με Ελλαδίτες πολιτικούς, πνευματικούς, εκπαιδευτικούς, καλλιτεχνικούς και άλλους παράγοντες σε χιλιάδες συσκέψεις. Παρά ταύτα, η γύμνια τους ήταν εμφανής. Κανένας πρόεδρός μας δεν είχε φίλους Ελλαδίτες, παρά ελάχιστους, κυρίως της ίδιας ανθελληνικής σχολής. Κανένας πρόεδρός μας δεν πήγε σε ένα θέατρο, σε μια συναυλία, σε μια ταβέρνα, σε μια γκαλερί, δεν έκανε μια βόλτα έστω στο Θησείο, κανένας δεν πήγε σε ένα μουσείο (εκτός αν ήταν να εγκαινιάσει καμιά έκθεση), κανένας δεν πήγε σε κάποιο ξωκλήσι να ανάψει ένα κερί, κανένας δεν έκανε ένα μπάνιο στα νερά του Αιγαίου, κανένας δεν περπάτησε στο κέντρο της πόλης, να δει την άλλη Αθήνα. Γιατί άραγε;

Ας δούμε στα γρήγορα έναν έναν τους προέδρους μας.
• Ο πρόεδρος Μακάριος είχε σχέσεις μόνο με τα πιο συντηρητικά στοιχεία της ελλαδικής Εκκλησίας, στην αρχή με τους χίτες και αργότερα με παράγοντες των συντηρητικών κομμάτων. Είναι πολύ γνωστές οι διενέξεις του, ακόμη και με τους δημοκρατικά εκλεγμένους εκπροσώπους του ελληνικού λαού.
• Ο Κυπριανού, που υποτίθεται ότι αντιπροσώπευε το κέντρο, ακολούθησε τα χνάρια του Μακαρίου, έχοντας ουσιαστικές σχέσεις μόνο με παράγοντες της πολιτικής, και μάλιστα της πολιτικής που ήθελε «την Κύπρο να αποφασίζει και την Ελλάδα να συμπαρίσταται». Όλοι γνωρίζουμε την εθνοκτόνα πολιτική αυτού του δόγματος.
• Ο Βασιλείου, παρότι μιας σχολής διαφορετικής από την παλιά πολιτική φάρα των Κυπρίων πολιτικών και παρότι η οικογένειά του έζησε χρόνια στην Ελλάδα, ήταν ουσιαστικά αμερικανάκι από την ημέρα της γέννησής του. Παιδί του μάρκετινγκ, δεν είχε καμιά σχέση με τις αξίες του Ελληνισμού και εν γένει με τις μη εισηγμένες σε χρηματιστήρια αξίες, όπως ο πολιτισμός και η πνευματικότητα.
• Ο Κληρίδης της εθνικόφρονος παράταξης ήταν άλλο ένα σχήμα οξύμωρο. Εθνικιστής, ίσως θα έλεγαν πολλοί, μόνο που ήξερε καλά τις ανάγκες της ντόπιας αγοράς. Ήξερε πως, χωρίς τον λεκτικό πατριωτισμό και τη λεκτική αγάπη προς την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, ΔΕΝ θα είχε κόμμα. Γι’ αυτό ήταν βουτηγμένος στις φανφάρες και τις κορώνες. Διά της ομοιοπαθητικής, ο Κληρίδης κατάφερε και έκανε την ΕΟΚΑ ΒΗΤΑ να υπερασπιστεί το Σχέδιο ΑΝΑΝ!!! Είναι γνωστό πως ο Κληρίδης, το μόνο πράγμα που έκανε στην Ελλάδα, ήταν να βρίσκεται με τον Αβέρωφ και να συζητούν για τη… σοφία της αγγλικής πολιτικής.
• Ο Παπαδόπουλος έτρεφε σχεδόν απέχθεια προς τους Ελλαδίτες. Αποδεχόταν ελάχιστους Ελλαδίτες, παρότι αυτοί τον έσωσαν άπειρες φορές και παρότι ήσαν οι Ελλαδίτες κυρίως που στάθηκαν ανάχωμα στο Σχέδιο Ανάν. Μιλώ για τους Έλληνες πρέσβεις στην Κύπρο, μιλώ για τους δημοσιογράφους που τον συμβούλευαν, μιλώ για τον απλό κόσμο που τον λάτρεψε. Ο θαυμασμός του προς τους Άγγλους δεν του επέτρεπε να έχει καθαρό μυαλό.
• Στη συνέχεια ο Χριστόφιας, ως γνήσιο παιδί του αγγλικού εργατικού ιμπεριαλισμού, είχε κάθε λόγο να μισεί την Ελλάδα. Αλλά αυτός μισούσε ακόμη και τους ανθρώπους του (ομοδόξου του ΑΚΕΛ) ΚΚΕ. Είχε πάντα μια αίσθηση… ανωτερότητας, που πήγαζε από το γεγονός ότι αυτός έγινε πρόεδρος και είχε ένα κόμμα του 30%, ενώ το ΚΚΕ έμεινε στα πενιχρά ποσοστά του 5-9% του εκλογικού σώματος.
• Ο Αναστασιάδης, βαδίζοντας στα χνάρια του Κληρίδη, είναι ικανός να δείξει κι αυτός την αγάπη του για την Ελλάδα φέρνοντας άλλους S 300 στην Κύπρο –προκειμένου, βεβαίως, να πάρει ο τάδε κι ο δείνα τις μίζες τους– και μετά να τους στείλει στην Ελλάδα ως δώρο, αφού πρώτα θα έχει καταφέρει, με την εξαγγελία ή την άφιξή τους, να δημιουργήσει μια κρίση που θα μας κάνει να δεχτούμε ΟΛΑ τα σχέδια των Τούρκων.
Ποιο είναι, λοιπόν, το κοινό χαρακτηριστικό όλων των προέδρων μας; Μα η αγγλολαγνεία τους και ο άκρατος και άκριτος θαυμασμός τους προς ό,τι το αγγλικό. Όλοι τους ανεξαιρέτως είχαν αυτή την ασθένεια. Νοείται, όμως, ότι δεν μπορεί να είσαι θαυμαστής των Άγγλων και των Ελλήνων ταυτοχρόνως. Οι Άγγλοι αναιρούν τους Έλληνες και οι Έλληνες αναιρούν τους Άγγλους.
Είναι καιρός οι φοιτητές μας να αρχίσουν να μελετούν και άλλες πτυχές της Ιστορίας μας. Είναι καιρός να γίνουν μελέτες και μεταπτυχιακές εργασίες γι’ αυτά τα φαινόμενα. Αυθαιρέτως, τώρα, θέτω κάποια στοιχεία για περαιτέρω προβληματισμό. Ψάξτε και μόνοι σας… Θα εκπλαγείτε με τα αποτελέσματα!

http://ardin-rixi.gr/archives/13628

Σχέδιο να «δέσουν» Κυπριακό με κρίση και φυσικό αέριο – Αξιολογήσεις και νέα μέτρα της Τρόικας

 

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Λευκωσία: Στον χάρτη των σχεδιασμών για την Κύπρο, έχουν τοποθετεί τρία σημεία με κόκκινο: Η πορεία αξιολόγησης του Μνημονίου-οικονομίας, το φυσικό αέριο και το Κυπριακό. Οι διαχειριστές των σχεδιασμών αυτών επιχειρούν να βρουν τον «κοινό τόπο» για να τα συνδέσουν, ώστε να διαμορφώσουν ένα πακέτο, το οποίο θα προωθήσουν τους επόμενους μήνες.

Είναι σαφές πως η αξιολόγηση της Τρόικας τον Ιούλιο κατά πάσα πιθανότητα θα παραπέμψει σε νέα μέτρα τον Σεπτέμβριο, συμπιέζοντας περισσότερο το βιοτικό επίπεδο και παρατείνοντας την ύφεση.

Την ίδια περίοδο με την έκθεση αξιολόγησης της Τρόικας θα υιοθετηθεί από το Συμβούλιο Ασφαλείας το ψήφισμα για την ανανέωση της θητείας της UNFICYP, ενώ θα προηγηθεί η κατάθεση της έκθεσης του Γενικού Γραμματέα.

Τούτο, βέβαια, θεωρείται σύμπτωση πλην όμως, ενημερωμένες πηγές παρέπεμπαν στο ενδεχόμενο τόσο στην έκθεση της Τρόικας όσο και στο ψήφισμα να υπάρχουν δυσάρεστες αναφορές.

Αυτό θα δημιουργήσει ένα άλλο περιβάλλον για τη Λευκωσία και πιέσεις από δυο μέτωπα, διευκολύνοντας όλους εκείνους, που θεωρούν πως «η κρίση είναι ευκαιρία για λύση», προσφέροντάς τους πεδίο δράσης.

Ένα νέο Μνημόνιο τον Σεπτέμβριο θα συμπέσει με την επανέναρξη των συνομιλιών και τούτο κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει να διασυνδεθεί, κυρίως από τους μεσολαβητές του Κυπριακού.

Την ίδια ώρα, θεωρούν πως διευκολύνονται οι σχεδιασμοί τους για το φυσικό αέριο. Πώς; Η αποδυνάμωση της Κύπρου οικονομικά, θεωρητικά θα την καταστήσουν πιο ευάλωτη σε πιέσεις για το Κυπριακό, ενώ εκτιμάται πως θα οδηγήσει λόγω των συνθηκών που θα διαμορφωθούν με την επιδείνωση της οικονομίας και σε ξεπούλημα του φυσικού αερίου.

Όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί ενδέχεται, ωστόσο, να λειτουργήσουν και ως μπούμερανγκ για τους εμπνευστές τους, οι οποίοι ενδιαφέρονται πρωτίστως όπως η διαχείριση του φυσικού πλούτου να γίνει από τη «νέα κατάσταση πραγμάτων» αποφεύγοντας έτσι και τυχόν αντιδράσεις της Τουρκίας. Μπούμερανγκ υπό την έννοια πως διαφορετικά με τις προβλέψεις τους θα αντιδράσουν στην Κύπρο, κυρίως οι πολίτες. 

Στο πεδίο του Κυπριακού, πάντως, όλοι αναμένουν τη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου της ερχόμενης Τρίτης.

Τα Ηνωμένα Έθνη αναμένουν να ξεκαθαρίσουν δυο ζητήματα:

Πρώτο, το θέμα του διαπραγματευτή. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, επικρατέστερος για τη θέση αυτή φέρεται να είναι ο Γενικός Διευθυντής του υπουργείου Εξωτερικών, πρέσβης Ανδρέας Μαυρογιάννης. Ο Πρόεδρος συζητά αυτές τις ημέρες με συνεργάτες του και τη στελέχωση της διαπραγματευτικής ομάδας.

Δεύτερο, αναμένουν την αξιολόγηση του εγγράφου συγκλίσεων 2008-2012 που υπέβαλε ο Αλεξάντερ Ντάουνερ στις 30 Απριλίου. Κατά πόσο, δηλαδή, γίνεται αποδεκτό ως βάση συζήτησης ή θα απορριφθεί.

Σημαντικό, πάντως, κρίνεται και το αυριανό ραντεβού του υπουργού Εξωτερικών, Ιωάννη Κασουλίδη με τον Βρετανό ομόλογό του, Ουίλιαμ Χέιγκ, στο Λονδίνο.

Ματαιώθηκε ταξίδι Ντάουνερ στη Νέα Υόρκη

Ο Ειδικός Σύμβουλος του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών για το Κυπριακό, Αλεξάντερ Ντάουνερ, προγραμμάτιζε αυτή την εβδομάδα να μεταβεί από την Αυστραλία στη Νέα Υόρκη, όμως το ταξίδι αυτό αναβλήθηκε.

Κι αυτό γιατί τόσο ο Γενικός Γραμματέας, Μπαν Κι Μουν όσο και άλλα στελέχη της Γραμματείας θα βρίσκονται εκείνες τις ημέρες (Πέμπτη – Παρασκευή θα ήταν εκεί) εκτός Νέας Υόρκης.

Το ταξίδι του στην Κύπρο τοποθετείται χρονικά μετά την 20ή Ιουλίου, εάν και εφόσον, το επιτρέπουν οι εξελίξεις.

Πάντως, οι πληροφορίες που φέρουν τον Ντάουνερ να παραιτείται από τη θέση του Ειδικού Συμβούλου για το Κυπριακό, φουντώνουν την τελευταία περίοδο. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο το γεγονός ότι εμφανίστηκε στον Τύπο της χώρας του η πληροφορία ότι ενδέχεται να διοριστεί πρέσβης της Αυστραλίας στην Ουάσινγκτον.

Μια τέτοια εξέλιξη θα διευκολύνει πολλούς, που θεωρούν πως μετά την τελευταία αντιπαράθεση με την ελληνική πλευρά, έχει ουσιαστικά εξουδετερωθεί ο ρόλος του ως «αξιόπιστου μεσολαβητή».

Επίσπευση διαδικασιών στο φυσικό αέριο

Οι συζητήσεις με την DELEK και την TOTAL την περασμένη εβδομάδα αλλά και οι επαφές με την NOBLE, έχουν δημιουργήσει μια κινητικότητα γύρω από το θέμα των ερευνών για φυσικό αέριο.

Όπως συναφώς προκύπτει από τις κινήσεις της Λευκωσίας, είναι σαφές πως από κυπριακής πλευράς υπάρχει η πρόθεση για επίσπευση των διαδικασιών, πλην όμως δεν εξαρτάται τούτο μόνο από την πολιτική βούληση.

Υπάρχουν μια σειρά από ζητήματα τεχνικής φύσεως, που επηρεάζουν τους σχεδιασμούς επίσπευσης των διαδικασιών. Κατά τη συνάντηση που είχε ο πρόεδρος Αναστασιάδης με τον πρόεδρο της γαλλικής εταιρείας TOTAL στο Παρίσι, ο τελευταίος συμφώνησε όπως ανεβάσουν στροφές και γίνουν οι έρευνες νωρίτερα, χωρίς να τοποθετεί χρονικά αυτό το πλαίσιο. Πάντως, ενώ αυτή την περίοδο διεξάγονται και σεισμικές έρευνες στο «τεμάχιο 12», η TOTAL δεν ήταν έτοιμη αυτές να συνεχισθούν και στα τεμάχια που θα δραστηριοποιηθεί η ίδια. 

Η Λευκωσία επιδιώκει να έχει ανοικτή γραμμή με τις εταιρείες που θα δραστηριοποιηθούν στην κυπριακή ΑΟΖ. Γι’ αυτό και θα συνεχίσει τις επαφές, ενώ ανοίγματα θα κάνει και προς κυβερνήσεις. 

Είναι σαφές πως διά της NOBLE και DELEK η Λευκωσία μπορεί να διατηρεί κανάλια επικοινωνίας με το Ισραήλ, που ούτως ή άλλως έχει αναβαθμισμένες σχέσεις και διά της TOTAL με αραβικές χώρες. Η γαλλική εταιρεία από την πλευρά της, έχει συνεργασία με την Αίγυπτο ενώ συζητά και με τον Λίβανο. Η συνεργασία με τον Λίβανο θα γίνει σε συνάρτηση και με τη δραστηριότητα που έχει με την Κύπρο.

Οι εξελίξεις και διεργασίες στο πεδίο της ενέργειας θα συνεχισθούν τους επόμενους μήνες. Τα αποτελέσματα της επιβεβαιωτικής γεώτρησης στο «τεμάχιο 12» και οι σεισμογραφικές έρευνες της TOTAL στα δύο «τεμάχια» που θα δραστηριοποιηθεί, «10» και «11», θα διαμορφώσουν νέα δεδομένα και θα ανοίξουν τον δρόμο στην Κυπριακή Δημοκρατία για αξιοποίηση του κεφαλαίου αυτού. 

Φωτογραφία ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ – www.philenews.com

http://mignatiou.com/2013/06/%CF%83%CF%87%CE%AD%CE%B4%CE%B9%CE%BF-%CE%BD%CE%B1-%CE%B4%CE%AD%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CE%BA%CF%85%CF%80%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C-%CE%BC%CE%B5-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7-%CE%BA/

Τι ζήτησε το Ισραήλ από την Κύπρο και την Ελλάδα

Εξαιρετικά απλό και σαφές ήταν το κεντρικό μήνυμα που μετέφερε προς την κυπριακή πλευρά και δευτερευόντως προς την ελληνική η κυβέρνηση του Ισραήλ, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη στη χώρα.

Στο κεντρικό μήνυμα που πέρασαν στην ελληνική (ελλαδική και κυπριακή) πλευρά οι Ισραηλινοί θα αναφερθούμε αμέσως παρακάτω. Σε ότι αφορά τα «υπόλοιπα» οι Ισραηλινοί παρείχαν συγκεκριμένες διαβεβαιώσεις για την ύψιστη σημασία των σχέσεων τους με την Κύπρο όπως επίσης και για ζητήματα που άπτονται της ασφαλείας της εξόρυξης και της αξιοποίησης των κοιτασμάτων. Για ευνόητους λόγους, στο θέμα αυτό δεν μπορούμε κι ούτε πρέπει να επεκταθούμε.

Στο πλαίσιο αυτό πρότειναν την παραχώρηση μέσω μίσθωσης δύο παράκτιων περιπολικών τύπου Super Dvora στη Διοίκηση Ναυτικού της Κυπριακής Δημοκρατίας προκειμένου να ενισχυθούν οι δυνατότητες ναυτικής επιτήρησης της Εθνικής Φρουράς. Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες η κυπριακή κυβέρνηση θα αποδεχθεί την παραχώρηση καθώς θα ενισχύσει τις δυνατότητες ναυτικής επιτήρησης μία περίοδο που η οικονομική κρίση είναι βέβαιο ότι θα επηρεάσει τις πιστώσεις για την άμυνα της μεγαλονήσου.

Ποιό ήταν το μήνυμα; Τι ζήτησαν οι Ισραηλινοί;

ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Με μία ισχυρή δόση κακεντρέχειας θα σημειώναμε ότι αυτά τα δύο είναι ζητούμενα εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα (κυρίως) και λιγότερο στην Κύπρο.

Την παρούσα περίοδο όμως που η παρτίδα ενός εξαιρετικά πολύπλοκου και πολυεπίπεδου γεωπολιτικού παιγνιδιού έχει αρχίσει στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι εκ των ων ουκ άνευ για την επίτευξη των εθνικών στόχων τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου, με άλλα λόγια του ελληνισμού γενικότερα. Μόνο ως μυστικότητα στα υπό συζήτηση θέματα και άμεση υλοποίηση των αποφάσεων που θα ληφθούν από κοινού θα μπορούσε να διερμηνευθεί το ισραηλινό μήνυμα.

Κι έστω οι Κύπριοι από την εποχή του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου έχουν αποδείξει ότι μπορούν να συμφωνήσουν και να κρατήσουν τα στόμα τους κλειστό. Η Ελλάδα όμως; Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 που άρχισε η ελληνο-ισραηλινή προσέγγιση η ελληνική πλευρά στις διμερείς σχέσεις επέλεξε τον ρόλο του… αγοραστή οπλικών συστημάτων και μάλιστα αναξιόπιστου. Επί της ουσίας, στρατηγικός διάλογος είτε δεν έγινε είτε αντιμετωπίστηκε ως διπλωματική «τυπικότητα».

Τα χρόνια πέρασαν και ανακαλύφθηκαν οι υποθαλάσσιοι ενεργειακοί πόροι στην Ανατολική Μεσόγειο που είτε μας αρέσει είτε όχι «δένουν» τις τρεις χώρες σε έναν γεωστρατηγικής σημασία «ενεργειακό διάδρομο».

Σε απλά ελληνικά, την παρούσα περίοδο τα συμφέροντα Ελλάδας – Κύπρου και Ισραήλ στο θέμα των υδρογονανθράκων τουλάχιστον συμπίπτουν και φυσικά αυτή είναι η πιο στέρεα βάση για την οικοδόμηση στρατηγικών σχέσεων.

Και πάλι όμως η ελληνική πλευρά τελούσα σε κατάθλιψη, όχι μόνο από τη δυσάρεστη καθημερινότητα, αλλά και τις επικρατούσες ιδεοληψίες, συνεχίζει να επαναλαμβάνει κοινότοπες μεγαλόστομες και ασαφείς διακηρύξεις αλλά επί του πρακτέου σχεδόν μηδέν. Συχνά προσπαθεί διακηρυκτικά να συνδυάσει τα ασυνδύαστα, με αποτέλεσμα να δημιουργεί αμφιβολίες στους δυνητικούς – λόγω συμφερόντων, το τονίζουμε – συμμάχους, εάν έχει ξεκάθαρη πυξίδα και γνωρίζει προς τα πού θέλει να πάει.

«Κουμπώνονται», αφού κανείς δεν μπορεί να βάλει «το κεφάλι του στον ντορβά» για να σε βοηθήσει, εάν πρώτα εσύ πρώτος δεν επιθυμείς να βοηθηθείς. Και για να συμβεί αυτό, δεν μπορείς τη μία μέρα να καταγγέλλεις συμπεριφορές ως έκνομες με βάση το διεθνές δίκαιο και την επόμενη να χαριεντίζεσαι με αυτό που το παραβιάζει.

Εν κατακλείδι το ισραηλινό αίτημα είναι τόσο απλό όσο και δύσκολο.

Προϋποθέτει να γίνουμε κυνικοί και ρεαλιστές και φυσικά να σοβαρευτούμε προφυλάσσοντας τις διεθνείς σχέσεις της χώρας από τη φθορά που επιφέρουν οι ανούσιες και για το θεαθήναι εσωτερικές αντιπαραθέσεις.

Μπορούμε να το καταφέρουμε;

Εάν προκύπτει ένα δίδαγμα από την κατάσταση στη Συρία όπως αυτή έχει εξελιχθεί μέχρι σήμερα, είναι ότι η αυτοπροβαλλόμενη ως «περιφερειακή στρατιωτική υπερδύναμη» Τουρκία, είναι υπερεκτιμημένη… στον υπερθετικό, αποδεικνύοντας την ορθότητα του όρου «φοβικό σύνδρομο» με τον οποίο διαπρεπείς Έλληνες αναλυτές έχουν περιγράψει τη στάση της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας απέναντι στην υπερφίαλη πολιτική της Άγκυρας.

Όσο η Τουρκία δεν αντιμετωπίζει την οποιαδήποτε πίεση, τόσο αποθρασύνεται και επιχειρεί να κερδίσει δια των απειλών και της απειλής χρήσεως στρατιωτικής βίας όσα θεωρεί ότι δικαιούται, ασχέτως εάν αυτά καλύπτονται ή όχι από το διεθνές δίκαιο. Το μυστικό απέναντι στην Άγκυρα είναι να την πιέσεις στρατιωτικά, χωρίς απαραίτητα να εγκαταλείψεις τη διάθεση συζήτησης και εξεύρεσης, εάν υπάρχει, ενός λογικού συμβιβασμού. Πάντως, η υπερδύναμη Τουρκία συμπεριφέρεται ως… αμνός στην περίπτωση της Συρίας, ενώ εξακολουθεί να τους κατατρύχει το σύμπλεγμα της φοβίας της ήττας, εξ ου και η θρασύδειλη συμπεριφορά απένανατι σε όποιον θεωρεί του χεριού της.

Η παρούσα συγκυρία δίνει την ευκαιρία στην Ελλάδα, παρά την κρίση, να το κάνει και να επιδιώξει την ταχεία προώθηση των ελληνικών εθνικών συμφερόντων και να μεγιστοποιήσει την αξία, στρατιωτική και διπλωματική, της ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων, κυρίως των αεροπορικών και των ναυτικών, αφού ο συνδυασμός τους θα καθιστούσε τους τουρκικούς λεονταρισμούς γράμμα κενό. Αλλιώς γιατί τις πληρώνουμε αν δε γνωρίζουμε να τις αξιοποιήσουμε;

Δυστυχώς, πολλοί δεν αντιλαμβάνονται ότι ο χρόνος κυλάει σε βάρος της Ελλάδας, όχι υπέρ της και το «Ελντοράντο» των κοιτασμάτων μπορεί να μετατραπεί σε εφιάλτης, αφού όσο εισέρχεται στη διεθνή αγορά το σχιστολιθικό αέριο (shale gas) τόσο η διεθνής τιμή θα συμπιέζεται λόγω της αύξησης της προσφοράς του αγαθού.

Αυτό σημαίνει, ότι η Ελλάδα όσο καθυστερεί, τόσο διακινδυνεύει, είτε να αναθεωρήσει προς τα κάτω τα εκτιμώμενα έσοδα είτε να διαπιστώσει μια ωραία πρωία ότι δεν θα μπορεί καν να εξορύξει τους υδρογονάνθρακές της, αφού θα είναι οικονομικά ασύμφορο. Η Ελλάδα κινδυνεύει καθώς έχει καθυστερήσει χαρακτηριστικά. Κάποτε, εάν έκανες λόγο για «πετρέλαια» σε λοιδορούσαν, τώρα πολλοί από αυτούς που λοιδορούσαν υπερθεματίζουν… Αποτέλεσμα είναι το ότι καθυστερήσαμε… ευτυχώς οι Κύπριοι Έλληνες όχι τόσο…

Αυτό δυστυχώς δεν το αντιλαμβάνονται δυστυχώς πολλοί με ιδεοληψίες «αριστερού ή δεξιού τύπου» στην Ελλάδα, ώστε να καθαρίσουν το συγχυσμένο τους μυαλό και να αντιληφθούν ότι οι εύπεπτες στο εκλογικό ακροατήριο, πλειοψηφίας ημιμαθών, «κορόνες», είναι απλά αυτοκαταστροφικές.

Το ερώτημα είναι λοιπόν ένα: Μπορούμε Ελλάδα και Κύπρος να σοβαρευτούμε και να αντιληφθούμε ότι εάν δεν δείξουμε υπευθυνότητα απλώς τελειώσαμε; Και ότι όλα όσα σχεδιάζουμε για το μέλλον μας θα είναι πάνω στην άμμο; Έχουμε την αρετή ως κοινωνία να περιθωριοποιήσουμε τους ανεγκέφαλους πολιτικούς που έχουν γεμίσει τον τόπο οι οποίοι ασχολούνται με το παραγοντιλίκι και τα παχιά λόγια, ενώ είναι ανίκανοι να αποφασίσουν φοβούμενοι το πολιτικό κόστος και να αντιληφθούμε την ανάγκη για αμοιβαία επικερδείς μπίζνες με αυτούς που θα επιλέξουμε;

Ούτε θα μας «παντρευτούν» ούτε θα τους «παντρευτούμε», ούτε όμως και θα ανακαλύψουμε τον τροχό, απλά θα συμπεριφερθούμε για μια φορά στην Ιστορία μας ως φυσιολογικό κράτος… Δεν το καταλαβαίνουμε, αλλά το να μας ζητούν τα αυτονόητα δεν μας κολακεύει, μάλλον σημαίνει ότι η έξωθεν μαρτυρία μας δεν είναι καλή.

ΕΧΕΜΥΘΕΙΑ και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ λοιπόν…

http://www.defence-point.gr/news/?p=75566

Εθνική δομική ανεπάρκεια

Ήδη ο «ευρωσκεπτικισμός» έχει σπάσει τα στενά όρια της περιφέρειας (του Νότου) και εξαπλώνεται

του Σταύρου Χριστακόπουλου από τη Ρήξη φ. 92

Τον επόμενο μήνα, κλείνουμε τρία χρόνια υπό τον ζυγό των αλλεπάλληλων δανειακών συμβάσεων, των εκτελεστικών τους μνημονίων, των «κουρεμάτων», της δημοσιονομικής και πολιτικής «κατοχής» της τρόικας των δανειστών, της μαζικής και ταχείας εξαθλίωσης του ελληνικού λαού και της λεηλασίας της χώρας.
Ταυτόχρονα, κλείνουμε τρία χρόνια μεθοδικού γκρεμίσματος όλων των «σταθερών» και των θεσμών της ευρωζώνης, κατάρρευσης της συνοχής της, περιθωριοποίησης των άλλοτε ισχυρών οικονομιών της προς όφελος μόνο της Γερμανίας, επιβολής της γερμανικής δημοσιονομικής δικτατορίας, αλλά και πλήρους κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού.
Σχεδόν στην επέτειο αυτών των τριών χρόνων, η σύγχρονη κυπριακή τραγωδία εισάγει την ευρωζώνη και την Ευρώπη σε μια νέα εποχή: αυτήν της πλήρους κατάρρευσης όλων των συνεκτικών δεσμών μεταξύ των μελών της.
Ήδη ο «ευρωσκεπτικισμός» έχει σπάσει τα στενά όρια της περιφέρειας (του Νότου) και εξαπλώνεται τόσο στον σκληρό πυρήνα των στενών εταίρων και δορυφόρων της Γερμανίας (π.χ. Ολλανδία και Φινλανδία) όσο, όμως, και στις κεντρικές τράπεζες των ανεπτυγμένων χωρών του πλανήτη, οι οποίες μειώνουν τα αποθέματά τους σε ευρώ στερώντας δυναμική από το ευρωνόμισμα.
Υπ’ αυτήν την έννοια, θα επιμείνουμε ότι το κυπριακό «όχι» δεν ευθύνεται για τη σφαγή της Κύπρου, η οποία περιγραφόταν όχι μόνο στην πρώτη απόφαση του Eurogroup αλλά και στο κυπριακό μνημόνιο, το οποίο συστηματικά και άκομψα παραλείπεται από την ελλαδική «συζήτηση» και του οποίου οι λεπτομέρειες δείχνουν πως η Κύπρος μπαίνει σε μια προαποφασισμένη πορεία ανεξέλεγκτης καταστροφής.
Αυτή ακριβώς η προοπτική πυροδοτεί τόσο την εθνική όσο και τη διεθνή συζήτηση για την περαιτέρω συμμετοχή στο ευρώ, η οποία άνοιξε στην (και για την) Κύπρο, αλλά επεκτείνεται στην Ιταλία και ίσως, πολύ σύντομα, να αφορά και άλλες χώρες.

Η αποδόμηση της «ασφάλειας»

Προφανώς, η συζήτηση για την παραμονή ή την έξοδο – και ποιων – από το ευρώ μόλις άνοιξε και ίσως διαρκέσει αρκετά ακόμη πριν να έχουμε αποφάσεις που θα αλλάξουν τη μορφή της ευρωζώνης. Ως εκ τούτου, το άμεσο ζήτημα, σήμερα, δεν είναι τόσο το ορθό ή σκόπιμο της παραμονής ή της εξόδου, όσο η διαπίστωση ότι ο κατ’ εξοχήν διαλυτικός παράγων είναι η ίδια η ηγεσία της: η Γερμανία.
Υπενθυμίζουμε εν τάχει ότι η κύρια συγκολλητική ουσία της ευρωζώνης και της Ε.Ε. υπήρξε εξ αρχής η πίστη ότι η υπερεθνική αυτή ένωση – πέρα από την ευφημιστική και καταφανώς ψευδή υπόσχεση για «διαρκή ευημερία» – υποσχόταν κατά βάση ασφάλεια. Αυτό ήταν το σοβαρότερο κίνητρο ένταξης τόσο για τις σχετικά νεαρές δημοκρατίες του ευρωπαϊκού Νότου όσο και για τις νεότευκτες της τέως κομμουνιστικής Ευρώπης.
Μπορεί οι τραπεζίτες, οι κερδοσκόποι, όπως άλλωστε και διάφορα «λαμόγια» να ανακάλυψαν τον δικό τους ευρωπαϊκό «παράδεισο» σε ένα σκληρό ευρώ, που θα γινόταν το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί στήριξαν το εγχείρημα, παρά τις πολλές ενστάσεις, προσδοκώντας το τέλος της εθνικής ανασφάλειάς τους και μια Ευρώπη αλληλέγγυα.
Η τρέχουσα κρίση, όμως, και η γερμανική διαχείρισή της ανέπτυξαν μια τρομακτική δυναμική αποδόμησης ακόμη και της εμπιστοσύνης στο ευρωπαϊκό εγχείρημα. Τι αποκομίζουμε λοιπόν από τη γερμανική επέλαση στην Κύπρο ως προς το ευρωπαϊκό οικοδόμημα;
1. Η επιδρομή στις καταθέσεις, ώστε οι καταθέτες («επενδυτές», κατά τον Σόιμπλε) να πληρώσουν τις διαχειριστικές ζημίες των τραπεζών, σηματοδοτεί την κατάρρευση δύο «πυλώνων» της έως χθες ευρωπαϊκής εξαγγελίας:
• Ότι «οι καταθέσεις είναι ασφαλείς».
• Ότι οι ανακεφαλαιώσεις τραπεζών θα γίνονται – όπως προέβλεπε ευρωπαϊκή απόφαση – χωρίς να επιβαρύνεται το δημόσιο χρέος των χωρών στις οποίες είναι εγκατεστημένες.
2. Η γερμανική πλήρης κυριαρχία στις χώρες του ευρώ θα είναι στο μέλλον τόσο ωμή και απροκάλυπτη, ακόμη και σε θέματα εθνικής κυριαρχίας, ώστε να δικαιωθούν μακροπρόθεσμα όσοι προβλέπουν πως οι αγώνες των λαών για απαλλαγή από τη λιτότητα θα μετατραπούν σε εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες.
Παράλληλα, η υπαγωγή της Κύπρου στο μνημόνιο πυροδοτεί τα σενάρια και τις «φιλοδοξίες» για επαναφορά του Σχεδίου Ανάν, για διχοτόμηση, για «σωτηρία» του νησιού από την Τουρκία, για όλα όσα μπορούν τώρα να σκαρφιστούν όσοι βλέπουν στην κυπριακή χρεοκοπία μια μοναδική ευκαιρία διευθέτησης χρονιζουσών «εκκρεμοτήτων».
Και βεβαίως, όλοι γνωρίζουμε πως μια εξασθενημένη Κύπρος, χωρίς μια ισχυρή στρατηγική συμμαχιών, μπαίνει σε περιπέτειες, με άμεση αντανάκλαση στην επίσης ασθενή, λόγω χρεοκοπίας, Ελλάδα. Δυστυχώς, η διατυπωμένη από χρόνια εκτίμησή μας, ότι τα μνημόνια και η χρεοκοπία είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε εθνικές τραγωδίες, είναι τώρα πιο ισχυρή παρά ποτέ.

Τι να περιμένουμε;
Κάπως έτσι φτάνουμε στο ερώτημα: «Τι μπορεί να περιμένει η Ελλάδα από την Ευρώπη;». Δυστυχώς, όχι πολλά, αφού η Ευρώπη οδεύει μεσοπρόθεσμα – σύμφωνα με εκτιμήσεις κορυφαίων ευρωπαϊκών προσωπικοτήτων με ορίζοντα έως και διετίας – προς ένα είδος διάσπασής της, με αρκετά ενδεχόμενα:
• αποχώρηση περιφερειακών ή υπό χρεοκοπία χωρών από το ευρώ,
• αποχώρηση της Γερμανίας,
• συρρίκνωση της ευρωζώνης σε ένα μικρότερο και περισσότερο βιώσιμο σχήμα υπό τη Γερμανία,
• διάσπαση του ευρώ σε «σκληρό» και «μαλακό»,
• πλήρης διάλυση της ευρωζώνης.
Φυσικά, ίσως να μην δούμε τίποτε από όλα αυτά να πραγματώνεται σε βάθος μερικών χρόνων, όμως ήδη πρέπει να μετρήσουμε ως δεδομένα τη διάρρηξη των πολιτικών δεσμών, την κατάρρευση της εμπιστοσύνης προς το ενιαίο νόμισμα και τον διαρκώς εξαπλούμενο «ευρωσκεπτικισμό», που τείνει να μετατραπεί σε απόρριψη. Ενδεικτική είναι ακόμη η απροθυμία των μεγαλύτερων χωρών της ανατολικής Ευρώπης, αλλά και της Σκανδιναβίας, για ένταξη στο ευρώ.
Στα στοιχεία προς εξέταση περιλαμβάνεται ακόμη και το ενδεχόμενο να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση – ήδη η Βρετανία ενδέχεται να υλοποιήσει την απειλή για δημοψήφισμα περί αποχώρησής της, ενώ η δυναμική που ενδέχεται να αναπτυχθεί σε περίπτωση διάσπασης της ευρωζώνης δεν είναι ακόμη δυνατόν να προβλεφθεί.
Υπ’ αυτούς τους όρους, η παλαιότερη διαπίστωση, ότι η Ελλάδα στερείται εναλλακτικών «πλάνων» και προετοιμασίας για δυσμενέστερες εξελίξεις, σήμερα προσλαμβάνει διαστάσεις εγκλήματος.
Απόδειξη γι’ αυτό, η Κύπρος, η οποία, ύστερα από το γενναίο «Όχι» των Κυπρίων, βρέθηκε απαράσκευη να ζητιανεύει ψίχουλα βρίσκοντας απέναντί της – με κλειστές τις πόρτες – όλους όσοι στη Μεγαλόνησο, αλλά και κατά καιρούς στην Ελλάδα, θεωρούνταν δυνάμει διασώστες.
Η απάντηση, λοιπόν, που σήμερα θα μπορούσαμε να δώσουμε είναι ότι η Ελλάδα και η Κύπρος δεν έχουν σχεδόν τίποτε να περιμένουν από μια γερμανική Ευρώπη, η οποία τις οδηγεί με ταχύτατα βήματα προς την αποικιοποίηση, με κίνδυνο ακόμη και απώλειας της εθνικής ανεξαρτησίας ή και εδαφών τους.
Όμως Ευρώπη δεν είναι μόνο η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και οι λοιποί Ευρωπαίοι αυλικοί τους. Υπάρχουν και όλοι όσοι βλέπουν το μέλλον τους τόσο σκοτεινό όσο το ελληνικό και αναζητούν, ή θα αναζητήσουν στο άμεσο μέλλον, την αποτροπή της δικής τους αποικιοποίησης. Επιπλέον, στον πλανήτη, δεν υπάρχει μόνο η Ευρώπη, αλλά και ο υπόλοιπος κόσμος, ισχυρές δυνάμεις οι οποίες βλέπουν με απολύτως εχθρική διάθεση την απόπειρα της Γερμανίας να κυριαρχήσει πλήρως στην ήπειρό μας.
Το θεμελιώδες πρόβλημα είναι ότι δύο χώρες με «γωνιακή» γεωστρατηγική θέση, όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, δεν έχουν ούτε κόμματα εξουσίας ούτε «ελίτ» ικανές να δουν λίγο πέρα από τη μύτη τους και να αρχίσουν, έστω και τώρα, τις προσπάθειες να δομήσουν στέρεες – και όχι ευκαιριακές και της τελευταίας στιγμής – συμμαχίες και να επεξεργαστούν εναλλακτικά πλάνα για όσα θα ζήσουμε το επόμενο διάστημα. Δυστυχώς, είναι ακόμη άγνωστο πώς θα αποκατασταθεί μια τόσο μεγάλη δομική εθνική ανεπάρκεια..

http://ardin-rixi.gr/archives/11981

Ρέικιαβικ-Λευκωσία μέσω Αθήνας

Κι από κοντά… η Άγκυρα

του Μιχάλη Χατζηπέτρου από τη Ρήξη φ. 92

Η Ισλανδία, που τόσο ελκύει τους ημέτερους αριστερούς, από τον Καζάκη ως τον Αλαβάνο, έχει μια μικρή ενδιαφέρουσα ιστορία. Το 1941, λίγο πριν το Περλ Χάρμπορ, Αμερικανοί πεζοναύτες, υπό τον ταξίαρχο Τζ. Μάρστον, αποβιβάζονται εκεί, κατόπιν πρόσκλησης της κυβέρνησής της. Στόχος, η προστασία των αμερικανικών νηοπομπών που θα εφοδίαζαν την ΕΣΣΔ. Στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, φιλοξένησε, στο Κέφλαβικ, ένα ραντάρ και μια μοίρα αμερικανικών πολεμικών αεροσκαφών. Με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ οι Αμερικανοί, εν μια νυκτί, τα μάζεψαν κι έφυγαν. Στην παρατήρηση δε της ισλανδικής κυβέρνησης, ότι έτσι η χώρα μένει χωρίς παθητική και ενεργητική αεράμυνα, οι τελευταίοι απάντησαν ευγενικά, «πρόβλημά σας». Σε όλα αυτά τα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου δεν έλειψε από τις ισλανδικές κυβερνήσεις η συμμετοχή του τοπικού Κ.Κ., υπό την ονομασία Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα (κάτι σαν το ημέτερο ΑΚΕΛ). Καλό είναι λοιπόν να κατανοήσουν οι Καματεροί της πολιτικής, που προκρίνουν ως μαγική λύση την επιστροφή στη δραχμή, δύο θεμελιώδεις διαφορές από το ισλανδικό μοντέλο. Πρώτον, ότι η γεωπολιτική αξία της χώρας στις διεθνείς σχέσεις είναι σχεδόν μηδενική και, δεύτερον –ιδιαίτερα για τους οικονομολογούντες–, ότι η χώρα είχε δικό της νόμισμα και δεν ήταν στο ευρώ.
Στα δικά μας τώρα. Αυτό που τονίζουμε όλα αυτά τα χρόνια της μνημονιακής κατοχής είναι ότι, το κυρίαρχο πρόβλημα της χώρας στη σύγκρουση με το γερμανοαμερικανικό ιερατείο, είναι το γεωπολιτικό. Η Ελλάδα δεν είναι Ισλανδία. Είναι ένα σταυροδρόμι τριών ηπείρων, όπου συμπλέκονται, συγκρούονται και συντίθενται οι πολιτικές όλων των μεγάλων δυνάμεων του 21ου αιώνα. Έχουμε δε αποδείξει πάμπολλες φορές ότι ο νεοθωμανικός αναθεωρητισμός, ανά πάσα στιγμή, είτε από μόνος του είτε με προτροπή τρίτων, μπορεί να κινηθεί για την κρατικοπολιτική έκλειψη της Ελλάδας από την περιοχή, ταυτόχρονα με τη μνημονιακή κοινωνικοοικονομική καταστροφή της. Είναι μαθηματικά βέβαιο. Η κρίση ξεκινά ως οικονομική, μεταβάλλεται σε κοινωνική και καταλήγει σε (γεω)πολιτική.
Κοινώς, λοιπόν, αν κανείς θέλει να αντιμετωπίσει με επάρκεια την τρόικα εσωτερικού-εξωτερικού, σε Ελλάδα και Κύπρο, πρέπει να έχει επίγνωση του περιβάλλοντος. Η επιστροφή στη δραχμή ή στη λίρα (ευκολότερα για την Κύπρο) δεν μπορεί να είναι η μαγική λύση. Πρέπει να εντάσσεται σε μια μεσο-μακροπρόθεσμη στρατηγική ανεξαρτησίας και απελευθέρωσης του ελληνισμού. Και κυρίως θέλει έναν λαό στους δρόμους. Έναν λαό αποφασισμένο να ζήσει με μια αξιοπρεπή και υποφερτή φτώχεια που όμως, ταυτόχρονα, θα μαζεύει τα κομμάτια του σώζοντας δημόσια και ιδιωτική περιουσία, προασπίζοντας αποφασιστικά την ακεραιότητα της χώρας σε όλα τα επίπεδα. Γι’ αυτό είναι και διπλά απαράδεκτες οι τοποθετήσεις σαν της κ. Δούρου που, στον Πρετεντέρη, είπε αυτολεξεί, «δεν θέλουμε να πεινάμε υπερήφανα εκτός ευρώ». Βεβαίως, η λαμπερή κυρία έδειξε για άλλη μια φορά τα όρια του συριζικού μορφώματος. Είτε εντός είτε εκτός ευρώ, θες ένα απόθεμα ασφαλείας σε τρόφιμα, φάρμακα και υλικό για τις ένοπλες δυνάμεις. Άρα, γεωπολιτικές συμμαχίες και μια τακτική που προσιδιάζει είτε στο εαμικό αντάρτικο, είτε στην κλεφτουριά του ’21. Κι επειδή τη Ρήξη την διαβάζουν πλείστοι εξ αριστερών προερχόμενοι, θα λέγαμε ότι κάποιοι, όπως οι κ.κ. Αλαβάνος, Καζάκης και ο συμπαθής Λαφαζάνης, προτείνουν τη στρατηγική της Φλώρινας. Όσοι ξέρουν καλά την ιστορία του Εμφυλίου, θα θυμούνται ότι ο ΔΣΕ, παρά τα τραγικά στρατηγικά λάθη της ηγεσίας του ΚΚΕ, άντεχε όσο υιοθετούσε τον ανταρτοπόλεμο. Μόλις πέρασε σε κατά μέτωπον επίθεση, με τη γνωστή μάχη της Φλώρινας, όπου έφαγε τα μούτρα του, ήρθε η αρχή του τέλους για το δεύτερο αντάρτικο, και αποτέλεσε την κύρια αιτία της ρήξης Ζαχαριάδη – Μάρκου Βαφειάδη.
Μια απλή μελέτη της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας δείχνει ότι νικήσαμε όποτε κάναμε συμμαχίες. Το ’21 είχαμε όλο το ευρωπαϊκό φιλελληνικό κίνημα μαζί μας. Το 1912-13 χτυπήσαμε τους Οθωμανούς με όλους τους Βαλκάνιους μαζί. Στην Κατοχή, είχαμε όλο το συμμαχικό μπλοκ. Στη Μικρασιατική τραγωδία ήμασταν μόνοι. Στην εποποιία του αγώνα της ΕΟΚΑ, το 1955-59, είχαμε μαζί όλο το αντιαποικιακό κίνημα των λαών του Τρίτου Κόσμου. Σε όλες μας τις νίκες είχαμε σκοπό και σχέδιο. Αν οι νίκες μας δεν ολοκληρώθηκαν, αυτό οφειλόταν πάντα στο ότι οι ηγεσίες μας είτε ήταν ανεπαρκείς, είτε εξαρτημένες από τρίτους, είτε –συνήθως– και τα δυο μαζί, γιατί το ένα φέρνει τ’ άλλο.
Το ΟΧΙ του κυπριακού λαού στους Γερμανούς, υπό την επίδραση των εγκλημάτων που διέπραξαν εξωνημένες ηγεσίες, πρώην και νυν, απέδειξε για άλλη μια φορά την κοινή μας μοίρα. Οι Έλληνες της Κύπρου θα αντιπαλέψουν την τρόικα και σε άλλες φάσεις. Το κυριότερο όμως είναι ότι οι δυνάμεις που θα αντικαταστήσουν τον ανανιστή Αναστασιάδη έχουν ήδη φανεί. Θα είναι δυνάμεις όπως του Λιλλήκα, του Νικόλα Παπαδόπουλου, που θα δώσουν την εναλλακτική πολιτική λύση. Οι συνέλληνες της Κύπρου δεν θα εναποθέσουν ελπίδες στα αδειανά πουκάμισα των τουφεκαλεύρηδων του ΣΥΡΙΖΑ. Και αν οι εκφράσεις «τουφεκαλεύρηδες» και «αδειανά πουκάμισα» φαίνονται βαριές, ας αναλογιστούμε τις συναντήσεις με τον επίτροπο του Δ΄ Ράιχ, Ράιχενμπαχ, τη συνάντηση με τον κατοχικό υφυπουργό Φούχτελ. Όπως επίσης και το ότι ζητά δημοψήφισμα για την Κύπρο, αλλά όχι για την Ελλάδα. ότι μιλάει για εθνική ανεξαρτησία, αλλά δεν έχει αποκαθάρει τα σπλάχνα του από τον τοξικό εθνομηδενισμό της παγκοσμιοποίησης. Και τόσα, μα τόσα άλλα, που έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες.
Και για να τελειώνουμε με τα της γεωπολιτικής, δύο τελευταίες επισημάνσεις: Σύμφωνα με τον κορυφαίο Αμερικανό γεωπολιτικό, Κόλιν Γκρέι, «Η Ελλάδα είναι το ηλιακό πλέγμα του παγκόσμιου συστήματος». Ως γνωστόν, το ηλιακό πλέγμα είναι το νευρικό σύστημα πίσω από το στομάχι. Και γι’ αυτόν το λόγο, κατ’ αυτόν, «ένα μικρό σε παγκόσμια κλίμακα πρόβλημα, αν ξεσπάσει στην Ελλάδα, επιφέρει μείζονες συνέπειες». Η ομόδοξη βομβαρδισμένη-ακρωτηριασμένη Σερβία, υπό μια νέα, μη ελεγχόμενη ηγεσία, κατάφερε κατά σειρά: Να γίνει πέρασμα αγωγών, να χρηματοδοτηθεί ευνοϊκά από τη Μόσχα, να ανασυγκροτήσει την πολεμική της βιομηχανία. Έτσι, πρόσφατα, εξήγαγε πρωτότυπο υλικό 200 εκατ. δολαρίων στα Εμιράτα, προκαλώντας σάλο στον παγκόσμιο κλάδο των αμυντικών εξοπλισμών.
Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Δεν μπορείς με μια παρόλα περί «εξόδου από το ευρώ» να ξεμπερδεύεις με το τρομακτικό αίτημα μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής και τακτικής. Το αντιμνημονιακό πρόγραμμα πρέπει να απαλλαγεί από τις ανάγκες της εσωτερικής επικοινωνιακής κατανάλωσης και να δει κατάματα τις πραγματικότητες της χώρας. Μόνον έτσι θα ξεφύγει από τη θανάσιμη παγίδα του τυχοδιωκτισμού.

http://ardin-rixi.gr/archives/11987

ΠΟΥΤΙΝ, ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

Ο «ΕΞ ΑΠΟΡΡΗΤΩΝ» ΤΟΥ ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΠΟΥΤΙΝ, ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΡΩΣΟΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΝΤΟΥΓΚΙΝ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟ

Θα μπορούσε η Ελλάδα να στηριχθεί στη Ρωσία, αν θελήσει κάποια στιγμή να αποτινάξει τον ιδιόρρυθμο «αποικιακό» ζυγό της «χρεοκρατίας»; Ποια είναι η γεωπολιτική στόχευση της επίθεσης στην Κύπρο; Αυτές ήταν δύο από τις ερωτήσεις που υποβάλαμε στον Αλεξάντρ Ντούγκιν, «εξ απορρήτων» του Βλαντιμίρ Πούτιν,

ΚΡΑΤΙΚΑ ΧΡΕΗ, ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ

Tι επιδιώκει στην πραγματικότητα η Τρόικα;

Είναι, άραγε, τόσο ηλίθια η Τρόικα;

Η απάντηση στο ερώτημα βρίσκεται στην πρόσφατη ιστορία της Ευρώπης.

Το 1953, τέσσερα μόλις χρόνια μετά την ίδρυσή της, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας βυθιζόταν κάτω από το βάρος των χρεών της και απειλούσε να συμπαρασύρει στην κατάρρευση και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Τότε, οι 21 χώρες – πιστωτές της ΟΔΓ συναντήθηκαν στο Λονδίνο και αποφάσισαν να προσαρμόσουν τις απαιτήσεις τους στις δυνατότητες της χώρας-οφειλέτη να αποπληρώσει το χρέος της. Ως αποτέλεσμα αυτής της παρέμβασης, το συσσωρευμένο χρέος μειώθηκε κατά 60% και δόθηκε στη Γερμανία ένα μορατόριουμ πέντε ετών συν μια παράταση 30ετίας για την αποπληρωμή. Οι πιστωτές συμπεριέλαβαν επίσης μια ρήτρα στη συμφωνία ανάπτυξης, σύμφωνα με την οποία η χώρα-οφειλέτης – ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας – θα διέθετε για την αποπληρωμή του χρέους της μόνο το 1/20 των εσόδων της από τις εξαγωγές.

Και ρωτάμε: Γιατί δεν κάνει κάτι ανάλογο σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση για τις υπερχρεωμένες χώρες της;

Ίσως γιατί ο πραγματικός στόχος και η προτεραιότητα της τρόικας δεν είναι να εισπράξει το χρέος.

Ίσως επειδή αυτό που επιδιώκεται στην πραγματικότητα είναι η πλήρης διάλυση του κοινωνικού κράτους και η κατάργηση των κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών στην Ευρώπη: των δικαιωμάτων που παρέχει στους πολίτες το λεγόμενο κράτος πρόνοιας. Διότι θα μπορούσε κάλλιστα να ζητηθεί από τους πολίτες να στερηθούν ένα μέρος της ευημερίας/του πλούτου τους, αλλά όχι απαραίτητα να απολέσουν πλήρως τα δικαιώματά τους.

Τέλος, η Ευρωπαϊκή Ένωση ίσως να επιλέγει αυτή την απάνθρωπη πολιτική επειδή η «κρίση» αυτή επιτρέπει σε μια αισχρή μειοψηφία πλουτοκρατών να αυξήσει τα κέρδη της, όπως προκύπτει από τα στοιχεία.

Η μόνη λογική προσέγγιση είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, αφού δεν είναι δυνατή η αποπληρωμή του στον αιώνα τον άπαντα. Όπως εξηγεί ο John Ralston, το σύνολο του χρέους θα πρέπει να διαγραφεί, αφού το χρέος αυτό κυριολεκτικά βυθίζει την Ευρώπη. Επίσης, προτείνει χαρακτηριστικά να εσωκλειστεί το χρέος σε ένα φάκελο με την ένδειξη «άκρως σημαντικό» απ’ έξω, να κλειδωθεί σ’ ένα συρτάρι και να πεταχτεί το κλειδί.

Όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι στις προθέσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ. Μήπως θα πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε γιατί;

Εάν το μεγαλύτερο μέρος του χρέους δεν διαγραφεί, παράλληλα με μια σταδιακή μεταρρύθμιση των φορολογικών συστημάτων και την πάταξη του άθλιου καρκινώματος των φορολογικών «παραδείσων» και του παρατραπεζικού συστήματος, δεν πρόκειται να υπάρξει ούτε έλεος ούτε σωτηρία για την Ευρώπη. Εάν ποτέ υπάρξει.

ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ, Η ΥΠΕΞΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΚΥΠΡΟΥ.

Μέσα σε έναν αιώνα, ο τρίτος πόλεμος Γερμανίας – Ρωσίας έχει ήδη ξεκινήσει.
Η Gazprom, καθετοποιημένη πλήρως, με δομή στρατιωτικής μηχανής, σφιχταγκαλιάζει την Γερμανία, καθιστώντας την ενεργειακά αιχμάλωτη της Ρωσίας.
Η Γερμανία αντιδρά με την απόπειρα υπεξαίρεσης του φυσικού αερίου Ελλάδας – Κύπρου μέσω μνημονίων.
Η Τουρκία για άλλη μία φορά στο πλευρό των Γερμανών ως δαμόκλειος σπάθη σε περίπτωση αντίδρασης.
Ο Σημίτης υπηρέτησε ευλαβικά αυτό το σχέδιο από το 1995. Η εξόντωση Παπανδρέου, τα Ίμια και η αναστολή των ερευνών κατέστησαν την Ελληνική ΑΟΖ είτε “Ευρωπαϊκή” είτε “Ελληνοτουρκική”.
Η μεγάλη σύγκρουση έχει ξεκινήσει. Η Ελλάδα οφείλει να προσέξει για να μην έχει την τύχη της Ρουμανίας στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Ακόμα χειρότερα, να μην ζήσει ένα νέο 1922.
Ο Πούτιν προσπαθεί να αποφύγει τα λάθη του Τσάρου Νικολάου “σφραγίζοντας” την
δυνατότητα διείσδυσης των Γερμανών στην Ρώσικη κοινωνία, με την δημιουργία εθνικής συνείδησης και κοινωνικής ισορροπίας.
Η ΕΕ το ισχυρό όπλο στα χέρια της Γερμανίας, με εγκλωβισμό – χειραγώγηση τοπικών κυβερνήσεων και καρατόμηση “αντιφρονούντων”.

Ο ενεργειακός πόλεμος με τη βοήθεια των χρηματοπιστωτικών όπλων, βρίσκεται πλέον επίσημα στο επίκεντρο της πολεμικής τέχνης μια θέση που, για χιλιάδες χρόνια μέχρι σήμερα, κατείχαν οι στρατιώτες και τα συμβατικά όπλα. Η διεξαγωγή πολέμων με αμυντικά ή επιθετικά χρηματοπιστωτικά όπλα, θα αναλύεται σύντομα από τα επίσημα στρατιωτικά εγχειρίδια, αλλά και θα διδάσκεται στις στρατιωτικές σχολές! Το συγκεκριμένο όπλο χρησιμοποιείται εύκολα, επιτρέπει καλυμμένες και κρυφές ενέργειες, ενώ διαθέτει μια εξαιρετικά καταστροφική δύναμη, κατά πολύ πιο ανώτερη και πιο ασφαλέστερη ταυτόχρονα, όλων των άλλων πολεμικών όπλων.

Για παράδειγμα η Ρωσία διαθέτει ένα ισχυρότατο όπλο, με το οποίο έχει τη δυνατότητα να
αντιμετωπίσει επιτυχημένα τους εχθρούς της, στο πεδίο που διεξάγονται σήμερα οι μάχες του παγκόσμιου συναλλαγματικού πολέμου: την ενέργεια. Στα πλαίσια αυτά, το σημαντικότερο ίσως μέσο χρήσης του συγκεκριμένου όπλου, εκ μέρους της Ρωσίας, είναι η μεγαλύτερη επιχείρηση της, η οποία είναι ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος παραγωγός φυσικού αερίου στον κόσμο, την Gazprom. Η επιχειρηματική και οργανωτική της δομή είναι εξ ολοκλήρου κάθετη. Συμπεριλαμβάνει εξόρυξη, παραγωγή, μεταφορά, προετοιμασία, εμπορία και παράδοση. Ελέγχει το 20% των αποθεμάτων φυσικού αερίου του πλανήτη, καθώς επίσης το 60% των αποθεμάτων της Ρωσίας. Εκτός από τον τομέα της ενέργειας, η Gazprom έχει αναπτυχθεί στους τομείς των ΜΜΕ, τραπεζών, ασφαλειών και επενδύσεων, έχοντας ιδιόκτητη εσωτερική επενδυτική εταιρεία. Περαιτέρω, ο μακροπρόθεσμος προγραμματισμός της Gazprom θυμίζει περισσότερο το σχεδιασμό μιας πολεμικής τακτικής, παρά μια επιχειρησιακή στρατηγική.

Για παράδειγμα η χρήση του φυσικού αερίου, ως ένα γεωπολιτικό όπλο, αποδείχθηκε για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 2006 όπου η Ρωσία σταμάτησε να εφοδιάζει την Ουκρανία, με το δικαιολογητικό ότι υπήρχαν σημαντικές διαφορές με τη χώρα, όσον αφορά την πληρωμή του αερίου. Φυσικά, τα αποτελέσματα αυτής της ενέργειας δεν περιορίσθηκαν μόνο στην Ουκρανία, αλλά επεκτάθηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη αφού ο αγωγός διασχίζει την Ουκρανία. Η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε το 2009 αυτή τη φορά με πολύ επώδυνα αποτελέσματα, αφού αρκετά εργοστάσια στην Ανατολική Ευρώπη ανέστειλαν τις εργασίες τους, ενώ έμειναν χωρίς θέρμανση πάρα πολλές κατοικίες, μέσα στην πιο ψυχρή εποχή του χρόνου. Οι δύο αυτές περιπτώσεις τεκμηριώνουν το γεγονός ότι, η Ρωσία δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει στο μέλλον το όπλο φυσικό αέριο όσο πιο αιμοβόρα μπορεί και χωρίς κανέναν οίκτο. Ουσιαστικά λοιπόν, η Ρωσία δοκίμασε και αριστοποίησε τη χρήση του φυσικού αερίου ως όπλου επιτυγχάνοντας ένα πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα, το οποίο ενισχύει την επιθετική της ικανότητα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Εάν χρησιμοποιούσε το ίδιο όπλο σήμερα, το σταμάτημα δηλαδή της τροφοδοσίας της Ευρώπης με φυσικό αέριο, τα αποτελέσματα θα ήταν εξαιρετικά καταστροφικά. Ειδικά στις παραγωγικές βιομηχανίες της Βόρειας Ευρώπης και ιδιαίτερα στις βαριές βιομηχανίες της Γερμανίας.

Ο αγωγός, με τον οποίο μεταφέρεται το φυσικό αέριο από τη Ρωσία στην Ευρώπη, είναι ο Nord Stream. Πρόκειται για μια εταιρεία, με μετόχους τη Ρωσική Gazprom, καθώς επίσης τις γερμανικές Wintershall και EON, την Ολλανδική Gasunie και τη Γαλλική GDF Suez. Σχεδιάστηκε επίσης ο South Stream, με μετόχους την Gazprom, την Ιταλική ΕΝΙ, τη Γαλλική EdF Suez και την Γερμανική Wintershall. Με αυτό τον τρόπο θα αποφευχθεί ο εφοδιασμός της Ευρώπης, μέσω της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας. Μεγάλος εχθρός της Ρωσίας είναι ο αγωγός Nabucco, ο οποίος σχεδιάζεται από κράτη της Ευρώπης, σε συνεργασία με τις ΗΠΑ, με στόχο να εξασφαλίσει στην Ευρώπη φυσικό αέριο από τα αποθέματα της Κασπίας (Αζερμπαϊτζάν και Καζακστάν, ενδεχομένως επίσης από το Ιράν, το Ιράκ και την Αίγυπτο) έτσι ώστε να μην είναι απόλυτα εξαρτημένη από τη Ρωσία. Η Ρωσία δεν προσπαθεί μόνο να εμποδίσει την κατασκευή του Nabucco αλλά, παράλληλα, προωθεί δύο εναλλακτικούς αγωγούς, μέσω των οποίων θα μεταφέρεται το φυσικό αέριο από την κεντρική Ασία στην Ευρώπη ελεγχόμενους από την Gazprom. Η προμήθεια άλλωστε της Ευρώπης με φυσικό αέριο, είναι ο κυριότερος μοχλός πίεσης που έχει η Ρωσία στη διάθεση της, κάτι που βέβαια δεν θέλει σε καμία περίπτωση να χάσει.

Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω, η Αχίλλειος πτέρνα της Γερμανίας είναι η ενεργειακή της εξάρτηση από τη Ρωσία. Είναι για αυτό που ήδη έχει επιδοθεί σε ένα αγώνα εξεύρεσης εναλλακτικών ενεργειακών πηγών. Έχει για παράδειγμα πρωτοστατήσει στην δημιουργία του Διεθνές Γραφείου Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, έχει αναπτύξει πρωτοπόρες ανανεώσιμες τεχνολογίες. Αλλά γνωρίζει ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Το φυσικό αέριο θα είναι ο ρυθμιστής στο μακροπρόθεσμο ενεργειακό ισοζύγιο της Γερμανίας. Για αυτό η Γερμανία τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να χρησιμοποιεί και αυτή χρηματοπιστωτικά όπλα για την ικανοποίηση των ενεργειακών της αναγκών.

Παράδειγμα η κατάσταση που ζούμε σήμερα, όπου μακροπρόθεσμος στόχος της Γερμανίας είναι η υπεξαίρεση των αποθεμάτων υδρογονανθράκων της Κύπρου. Έχει αρχίσει με την προσπάθεια καταστροφής του χρηματοπιστωτικού τομέα της χώρας μας και με την παράλληλη ένταξή της Κύπρου σε τριμηνιαία μνημονιακή επιτήρηση. Με αυτό τον τρόπο τα έσοδα τη χώρας μας θα μειώνονται συνεχώς και τότε θα αρχίσει η μνημονιακή διαχείριση του δικού μας φυσικού αέριου και πετρελαίου. Θα είμαστε διά βίου σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Στα πλαίσια αυτά, η Πολιτεία πρέπει να αποφύγει όλες τις παγίδες με στόχο όχι μόνο να μην χαθεί τίποτα, αλλά να βγει η πατρίδα μας κερδισμένη από την κρίση. Η Κύπρος, από γεωπολιτικής πλευράς, βρίσκεται σε μια εξαιρετικά πλεονεκτική θέση, ίσως στην καλύτερη της ιστορίας της. Ταυτόχρονα βέβαια, είναι υποχρεωμένη να βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί, γεγονός που οφείλει να υποχρεώσει τα πολιτικά κόμματα να συνεργαστούν, χωρίς τις σημερινές μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον ενεργειακό πόλεμο που δεχόμαστε προς όφελος μας. Είναι άμεση η ανάγκη χάραξης επιστημονικά τεκμηριωμένου μακροπρόθεσμου ενεργειακού σχεδιασμού που θα διαλαμβάνει όλες τις πτυχές διαχείρισης των υδρογονανθράκων μας. Με αυτό τον τρόπο θα ξέρουμε τι θέλουμε και πως θα το πράξουμε. Τέτοιος σχεδιασμός θα μπορούσε να κωδικοποιηθεί ίσως σε 10 εντολές (όπως αυτές της Νορβηγίας) και να συμφωνηθεί από όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Είναι στο χέρι μας κατά πόσο θέλουμε να διαχειριστούμε εμείς τον εθνικό μας πλούτο ή θα τον αφήσουμε σε μνημονιακή διαχείριση!

 http://omirosalexandrou.blogspot.com

Τρίτη επιστολή προς Κύπριο φίλο (Ελλάδα, Κύπρος και ευρώ)

Αγαπητέ Γιόζεφ Κ.

 Μου τηλεφωνείς, με ξεχνάς, μου ξανατηλεφωνείς. Μου ξαναλές ότι είχα δίκηο στις προβλέψεις μου κι ότι εσείς είχατε άδικο που με λέγατε «Κασσάνδρα», «απαισιόδοξο», «ακραίο», «ιδιόρρυθμο», ότι «δεν ξέρω το κυπριακό». Σημασία δεν έχει όμως ποιος, όσο γιατί είχε δίκηο. Φοβάμαι, ότι, ακόμα και σήμερα δεν έχει γίνει πλήρως αντιληπτό γιατί το μοντέλο που χρησιμοποίησα παρήγαγε, δυστυχέστατα, σωστές προβλέψεις. Θα αναγκαστώ να επανέλθω όταν βρω λίγο χρόνο.Μου θυμίζεις κάπως τις βόλτες του Ρασκόλνικωφ κοντά στο σπίτι της γριάς. Μου ζητάς τη γνώμη μου, αλλά νομίζω πως ξέρεις ταυτόχρονα πως δεν μπορείς να την εφαρμόσεις. Κάθε φορά που στη λέω σε ακούω απογοητευμένο: σαν να περίμενες κάτι πιο εύκολο. Δεν ξέρω αν έχει νόημα, αλλά θα σου την ξαναπώ, να έχω τουλάχιστο ήσυχη τη συνείδησή μου. 1. Η Κυπριακή Δημοκρατία και ο κυπριακός λαός έχουν δεχθεί μια επίθεση ήδη πολύ χειρότερη από αυτή του 1974. Η απόφαση του Eurogroup, του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ, με την προφανή ανοχή, αν όχι τίποτα περισσότερο, των ΗΠΑ και του Ισραήλ, κατέστρεψε, άμα τη ανακοινώσει της, τις κυπριακές τράπεζες και την κυπριακή οικονομία, θέτοντας σε άμεσο κίνδυνο την επιβίωση του κυπριακού λαού και του κράτους του. Η οικονομική επίθεση θα ακολουθηθεί άμεσα από γεωπολιτική. Η επιδίωξη των επιτιθέμενων δυνάμεων δεν είναι μόνο ή κυρίως η αρπαγή των ενεργειακών και χρηματοπιστωτικών πόρων της Κύπρου. Είναι: Α. Η καταστροφή του κυπριακού κράτους και ο ολοκληρωμένος στρατηγικός έλεγχος της Κύπρου, προοπτικά με μετανάστευση του ελληνικού πληθυσμού και ποσοστιαία δημογραφική του συρρίκνωση. (‘Ότι αυτή είναι η πραγματική επιδίωξη τεκμαίρεται από την ανάλυση του σχεδίου Ανάν, βλ. σχετικά «Αρπαγή της Κύπρου» (Λιβάνης, Αθήνα 2004) και «Η Κύπρος σε Παγίδα» (Λιβάνης, Αθήνα 2008), καθώς και άρθρα δημοσιευμένα στην ιστοσελίδαkonstantakpoulos.blogspot.com) Β. η οριστική αποβολή της Ρωσίας από την Ανατολική Μεσόγειο, που συνεπάγεται στρατηγικής σημασίας ήττα της Μόσχας. Μια τέτοια εξέλιξη διευκολύνει αφενός τον σχεδιαζόμενο μεγάλο πόλεμο κατά του Ιράν, αφετέρου την πάγια στρατηγική περικύκλωσης της Ρωσίας. Θυμίζουμε ότι ο Χίτλερ έχασε πολύτιμο χρόνο και δυνάμεις για να καταλάβει τα Βαλκάνια, προτού επιτεθεί στη Σοβιετική ‘Ενωση. Ο Τσώρτσιλ έκανε τα πάντα για να αποσπάσει από τον Στάλιν την Ελλάδα, προτού πάει στον ψυχρό πόλεμο εναντίον του. Η ανεξαρτησία της Κύπρου ήταν ο εφιάλτης του Χένρι Κίσσινγκερ. Συνήθως βέβαια η Μόσχα κατάλαβε λιγότερο από τους Δυτικούς τη σημασία του ελληνικού χώρου.  2. Η Κύπρος βρίσκεται σήμερα στην κατάσταση τραυματία που τα δυο του πόδια έχουν υποστεί γάγγραινα. Πρέπει να βρει το κουράγιο να τα κόψει. Αν δεν τα κόψει, θα πεθάνει. Αλλά είναι πάρα πολύ δύσκολο, σε κάποιον που βρίσκεται σε μια τέτοια θέση να συνειδητοποιήσει τον τραγικό χαρακτήρα του διλήμματος και, ακόμα περισσότερο, να εφαρμόσει ψύχραιμα την αναγκαία συνταγή. Ποια είναι αυτά τα δύο «πόδια»; Το ένα είναι το πολιτικό σύστημα και το σύστημα διοίκησης των τραπεζών σας. Το δεύτερο είναι ο ίδιος ο τραπεζικός τομέας. 3. Δεν μπορεί το κυπριακό κράτος να επιβιώσει με επικεφαλής τον Αναστασιάδη και ένα απολύτως σάπιο σύστημα πολιτικής και διοίκησης των τραπεζών. Αν οι Κύπριοι θέλουν να επιβιώσουν πρέπει να μαζευτούν έξω από το Προεδρικό Μέγαρο και να μη φύγουν προτού φύγει ο Αναστασιάδης ή πάντως να βρουν κάποιο τρόπο να απαλλάξουν το νησί από τον Πρόεδρο και τη διοικούσα κλίκα. Η εξουσία πρέπει να περάσει άμεσα σε μια επιτροπή εθνικής σωτηρίας, που νομίζω, πρέπει να περιλαμβάνει οπωσδήποτε τον Γιατρό Βάσσο Λυσσαρίδη, φορέα ύψιστης ηθικής νοημοσύνης, με φιλοσοφική κατανόηση του κυπριακού, διαχρονική ενσάρκωση του αγωνιζόμενου λαού και έθνους, τον Πρόεδρο της Βουλής, τον Γιώργο Λιλλήκα και τον Νικόλα Παπαδόπουλο, εκπροσώπους του ΑΚΕΛ και της Εκκλησίας, τον Νίκο Κουτσού και τον Ζαχαρία Κουλία, και επίσης εκπροσώπους της νέας γενηάς που πρωταγωνίστησε στις κινητοποιήσεις κατά Αναστασιάδη, και που έχει περισσότερο μυαλό και περισσότερη ψυχή από όλους μαζί τους Κύπριους πολιτικούς. Οι λόγοι που όλοι αυτοί πρέπει να σχηματίσουν μια Επιτροπή Εθνικής Σωτηρίας μου φαίνονται τόσο προφανείς που δεν θα χρονοτριβήσω εξηγώντας τους. 4. Πρέπει να το πάρουμε αμέσως απόφαση ότι οι τράπεζες πέθαναν και μαζί τους το βιοτικό επίπεδο που συνήθισαν οι Κύπριοι επί δεκαετίες, όπως παίρνουμε απόφαση ότι ένα αγαπημένο πρόσωπο έχει παύσει να υπάρχει. Ο μόνος τρόπος για να σωζόντουσαν ίσως,  πάλι με μεγάλες απώλειες, θα ήταν μια ισχυρή πολιτική και οικονομική εγγύηση μιας μεγάλης δύναμης (ΕΕ, Ρωσία, Κίνα). Δεν μπορούν πλέον να σωθούν με εσωτερικά μέσα, εθνικό δανεισμό και δωρεές, προπώληση εσόδων υδρογονανθράκων κλπ. Θα είναι έγκλημα να διατεθούν αυτοί οι πόροι για έναν ανέφικτο σκοπό. Θα τους χρειασθεί η Κύπρος για να επιζήσει. Το αυτό συμβαίνει και με τον δανεισμό από την τρόικα, που άλλωστε δημιουργεί αυτός καθ’ εαυτός προϋποθέσεις για περαιτέρω καταστροφή της κυπριακής οικονομίας και κοινωνίας, της δημοκρατίας και, συντόμως, των προϋποθέσεων ύπαρξης του κυπριακού κράτους,  Πρέπει να καταρτισθεί πρόγραμμα τύπου Ισλανδίας, χρεωκοπίας των τραπεζών προς όφελος του κυπριακού λαού και κράτους κατ’ αρχήν. Το όποιο κούρεμα (και το αντίστοιχο ύψος του) οφείλει να μην εξυπηρετεί τον ανέφικτο στόχο διάσωσης του τραπεζικού τομέα και εξυπηρέτησης του μελλοντικού χρέους προς την τρόικα, αλλά την ολοκληρωμένη αντιμετώπιση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης. ‘Ετσι κι αλλοιώς, οι σχέσεις με τους ξένες καταθέτες έχουν καταστραφεί ανεπανόρθωτα. Δεν έχει νόημα να διατεθούν πόροι εκεί, τη στιγμή κατά την οποία τίθεται σε κίνδυνο η ασφάλεια του πληθυσμού και του κράτους και η μελλοντική τους επιβίωση, μέσα από την ανάληψη βαρών προς τρόικα ή καταθέτες, που δεν θα γίνει δυνατό να αποπληρωθούν. Γι’ αυτό λέμε καλύτερα τώρα η χειρουργική επέμβαση μια κι έξω, παρά ο διαρκής ακρωτηρισμός του ασθενούς, με πιθανότατο αποτέλεσμα την κατάληξή του. Οι παραπάνω παρατηρήσεις είναι γενικές, ποιοτικές παρατηρήσεις. Είναι φανερό ότι χρειάζεται η εξειδίκευση και μελέτη, για την οποία είναι απαραίτητες η καλή γνώση της λειτουργίας των κυπριακών τραπεζών και συναφών παραγόντων. Και σε αυτόν τον τομέα, όσο και σε όλους τους άλλους τομείς πολιτικής, κεντρική επιδίωξη στην οποία πρέπει να υποτάσσονται όλες οι άλλες είναι η διαφύλαξη και αύξηση της κυριαρχίας του κυπριακού κράτους, της κοινωνικής συνοχής και των διεθνών βαθμών ελευθερίας του. 5. Πρέπει να κηρυχθεί η χώρα σε κατάσταση έκτακτης οικονομικής ανάγκης και να εφαρμοσθούν διοικητικά μέτρα πολεμικής περιόδου για την επιβίωση του πληθυσμού, όσο καιρό χρειαστεί. Πρέπει να ενθαρρυνθούν κοινωνικές και συνεταιριστικές μορφές οικονομικής οργάνωσης, προσανατολισμένες στις ανάγκες του νησιού, τη διατροφή του κλπ. 6. Πρέπει να γίνει αμέσως μια γιγαντιαία διεθνής πολιτική-επικοινωνιακή αντεπίθεση, στη γραμμή, προσαρμοσμένη στο τωρινό πρόβλημα, της ‘Εκκλησης για τη Σωτηρία των Λαών της Ευρώπης του Οκτωβρίου 2011, που υπέγραψαν ο Μίκης, ο Γλέζος, ο Τσίπρας, ο Λαφοντέν, ο Μελανσόν και πολλοί άλλοι. Οι ‘Ελληνες ανακαλύψαμε τον Λόγο, τη μεγαλύτερη επανάσταση στην διανοητική εξέλιξη του ανθρώπου, αλλά χάσαμε την ικανότητα να τον χρησιμοποιούμε, παρεκτός για να κοροϊδεύουμε αλλήλους και, τελικά, μόνο τον εαυτό μας. Για να μην πάμε στον Λογγίνο, ή στον Λακάν που είπε «είμαστε αυτό που λέμε», να πως περιγράφει τη διπλωματία της χώρας που ίδρυσε με την Επανάστασή της τη σύγχρονη Ευρώπη, το πρότυπο των επαναστατών του 1821, ο παληός σύντροφος του Τσε και σύμβουλος του Μιτεράν Regis Debre στην τελευταίαMonde Diplomatique: «H γαλλική διπλωματία από τον Σατωβριάνδο έως τον Ρομάν Γκαρύ, είχε την κουλτούρα του δίκαιου λόγου και το φιλολογικό γούστο, δηλαδή την τέχνη να αποκαλεί μια γάτα γάτα. Ο πρώτος χρόνος μιας εξωτερικής δράσης είναι τα λόγια. Η φόρμουλα που ξυπνάει. Η ωμή κουβέντα. Αυτήν εφάρμοζαν ευχάριστα ο Ντε Γκωλ κι ο Μιτεράν» Εντάξει, δεν θα πιάσουμε τώρα τις κορυφές της γαλλικής κουλτούρας και πολιτικής, αλλά, βρε αδερφέ, η Κύπρος δεν εξήγησε ούτε καν το ‘Όχι το 2004 με όρους διεθνώς καταληπτούς (και πληρώνει βαρύτατο τίμημα σήμερα). Εδώ και δύο εβδομάδες δέχεται παγκόσμια επικοινωνιακή επίθεση και δεν υπερασπίζεται τον εαυτό της. Καλύτερα την υπερασπίζεται ο Υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου! Πρέπει αμέσως να αρχίσουν επαφές με όλες τις χώρες της περιφέρειας και να ζητηθεί έκτακτη σύγκληση του Συμβουλίου Κορυφής με θέμα την καταστροφή της Κύπρου εξαιτίας των αποφάσεων του Γιούρογκρουπ. Στην κυπριακή παράδοση, ιστορικοί λόγοι δίδαξαν την αξία των φραγκολεβαντίνικων τρόπων και της απόκρυψης αντί της έκφρασης. Αυτά μπορεί να είχαν κάποια αξία στην εποχή των αυοκρατοριών του παρελθόντος, είναι καταστροφικά όμως στις σημερινές διεθνείς συνθήκες. Μόνο φωνάζοντας, όχι σιωπώντας μπορεί να σωθεί η Κύπρος. 7. Πρέπει να γίνει προετοιμασία πρακτική, νομική, οικονομική για εισαγωγή εσωτερικού μέσου πληρωμής, αν χρειαστεί. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι το ζήτημα του νομίσματος είναι βαθιά πολιτικό και στρατηγικό ζήτημα. ‘Ένα νόμισμα αντανακλά την παρούσα ισχύ του κράτους που το εκδίδει. Η εισαγωγή εσωτερικού μέσου πληρωμής είναι αναγκαστικό μέτρο, δεν είναι η προτιμητέα λύση υπό τις παρούσες συνθήκες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Κύπρος δέχεται διπλή επίθεση οικονομική και γεωπολιτική. Ο σκοπός δεν είναι να τη βγάλουμε από την Ευρώπη για να την κάνουμε καταστρεφόμενο προτεκτοράτο του άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ, ούτε για να απορροφηθεί από ένα «μεγάλο Ισραήλ» που ονειρευόταν στα προφητικά και πολύ οξυδερκή βιβλία του ο Θεόδωρος Χερτζλ Το ζήτημα του ευρώ είναι πολύ μεγάλο και έχει διάφορες πτυχές για να το εξαντλήσουμε εδώ. Η άποψή μας ήταν πάντα υπέρ της σύνθεσης σχεδίου Α και Β, γιατί το σχέδιο Β είναι προϋπόθεση για να πετύχει το σχέδιο Α. Αλλά βέβαια καθυστερήσαμε πολύ και δεν είναι σίγουρο ότι θα μπορέσουμε να μείνουμε με αξιοπρεπείς όρους, όπως πάμε, και στο ευρώ και στην ΕΕ. Τα δύο τρίτα των μελών του ΔΣ της ΕΚΤ δικαιούνται για παράδειγμα να διακόψουν τη χρηματοδότηση. Αλλά το αν μπορούν να το κάνουν, εξαρτάται από την πολιτική κατάσταση. Επί τρία χρόνια καταστρέφεται η Ελλάδα κι εμείς δεν κάνουμε σχεδόν τίποτα διεθνώς για να την υπερασπίσουμε και να αποδώσουμε εκεί που ανήκει την ευθύνη της ευρωπαϊκής κρίσης. 8. Για να γίνουν αυτά χρειάζεται η κατεπείγουσα δημιουργία μιας υψηλοτάτου επιπέδου τεχνοκρατικής βάσης από ‘Ελληνες και ξένους ειδικούς στα ευρωπαϊκά, τα τραπεζικά, το διεθνές δίκαιο, τη γεωπολιτική, την επικοινωνία, που θα λειτουργούν υπό στιβαρή πολιτική διεύθυνση 10. Πρέπει να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια με τη Ρωσία και τους BRICS. Δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη ούτε στη Ρωσία, ούτε σε κανέναν άλλο. Δεν μπορούμε να είμαστε εκ των προτέρων σίγουροι για το αν θα θελήσει να μας βοηθήσει η Ρωσία. Αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε βοήθεια από τη Μόσχα, όταν εκλέγουμε έναν Πρόεδρο που θέλει να δώσει την Κύπρο στο ΝΑΤΟ, τα πετρέλαια στο Ισραήλ και να βγάλει τους Ρώσους από την Κύπρο! Δεν έπαθε μαζοχισμό ο Πούτιν. Θυμίζω ότι τα σχέδια ελληνορωσικής προσέγγισης (π.χ. S300, Καραμανλής) ναυάγησαν στην εδώ μεριά. Ούτε είναι δυνατόν να κάνει κάποιος διεθνή πολιτική αν δεν ξέρει τα τελείως στοιχειώδη, όπως π.χ. ότι η Ρωσία του Πούτιν θέλει πολυπολισμό, δηλαδή άμυνα απέναντι στον αναθεωρητισμό της Αυτοκρατορίας, τις πιο ακραίες δυνάμεις της οποίας εκφράζει το Ισραήλ επί Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Σπανίως μπορούμε να τάχουμε όλα σε αυτή τη ζωή και είναι βασικό για να επιβιώσουμε να καταλαβαίνουμε τη διαφορά φίλου και εχθρού. Δεν θέλω τώρα να σου θυμίσω ότι με κυττάζατε σαν τρελλό όταν σας έλεγα ότι η υπόθεση «πετρέλαια και συμμαχία με το Ισραήλ» μου μοιάζει τεράστια παγίδα. Που ακριβώς είμαστε τώρα; 11. Οι υδρογονάνθρακες μπορούν να βοηθήσουν στην ανόρθωση της Κύπρου μελλοντικά μόνο αν διατηρηθεί το κυρίαρχο κράτος και δεν μετατραπεί σε «αποικία χρέους» ή δεν διαλυθεί με λύσεις τύπου Ανάν Δύο εναλλακτικές Αν δεν γίνουν αυτά, τι θα γίνει; Ποιες είναι οι εναλλακτικές σας; 1.   Θα συνάψετε ένα δάνειο που δεν θα μπορέσετε να πληρώσετε, θα αναλάβει η Τρόικα τη διοίκησή σας, μια Τρόικα που δεν έχει απολύτως τίποτα να ζηλέψει από το «Δικαστήριο» του Φραντς Κάφκα και θα γίνετε (καταστρεφόμενη) αποικία χρέους. Καθώς θα καταστρέφεστε και θα πεινάτε, θα σας πουν «α, έχετε πετρέλαια, δώστε τα». Αλλά, ακόμα και για να τους τα δώσετε, πρέπει να λύσετε το κυπριακό, σας τόπε ήδη το Σταίητ Ντηπάρτμεντ! Το κυπριακό θα το λύσετε με ένα σχέδιο Ανάν, δηλαδή καταργώντας το κράτος σας. Θα φύγετε «προθύμως» από το νησί σας όσοι μπορείτε και όσοι μείνετε θα ζείτε μια άθλια ζωή και θα εκβιάζουν διαρκώς την Ελλάδα με τη μοίρα σας      2.  Αν σπάσετε απροετοίμαστα τη σχέση με την ευρωζώνη, χωρίς τεχνική, γεωπολιτική, πολιτική, νομική προετοιμασία, θα έχετε πάλι σοβαρά προβλήματα. Με μια λίρα που θα βυθίζεται, δεν μπορώ να αποκλείσω να εμφανισθεί πάλι το σχέδιο νομισματικής ένωσης με το Ισραήλ, δηλαδή απορρόφησης του κυπριακού κράτους. Πως στο διάβολο, αναρωτιέμαι, ήρθε προ εβδομάδων σε κάποιον, πριν την κρίση, κι έγραψε άρθρο προτείνοντας τέτοια νομισματική ένωση;  ΥΓ. Με την ευκαιρία σου στέλνω και ένα άρθρο με προβληματισμούς για τη σχέση Ελλάδας και ευρώ που ίσως σε ενδιαφέρει. Τόγραψα πριν από τα τελευταία γεγονότα και θα τόγραφα διαφορετικά σήμερα, νομίζω ότι παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον ΕΛΛΑΔΑ, ΔΑΝΕΙΑΚΗ-ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩ Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου Κάθε φορά που σημειώνεται μια «σύγκρουση» με την τρόικα, είτε πραγματική, είτε εικονική, προς εσωτερική κατανάλωση, διάφορες ετερόκλιτες φωνές υψώνονται υπέρ της εξόδου από το ευρώ ή/και την ΕΕ. Αν όμως η έξοδος είναι «όπτιμουμ λύση» για τη χώρα, πως συμβαίνει να είναι και η προτιμητέα λύση των πιο αντιδραστικών κύκλων του γερμανικού εθνικισμού, μερίδας του αγγλοσαξωνικού τύπου, που συνδέεται με το «βαθύ» Χρήμα ή του γαλλικού νεοφασισμού; Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Εκπλήσσεται κανείς διαβάζοντας στουςFinancial Times ότι η Ελλάδα θα τα πήγαινε μια χαρά εκτός ευρώ (κι ακόμα περισσότερο βλέποντας να «τσιτάρουν» τέτοια άρθρα αριστεροί, που θάπρεπε, αν μη τι άλλο, να είναι πιο υποψιασμένοι). Οι Financial Times, κατεξοχήν όργανο των χρηματιστών τουCity, πρωταγωνίστησαν στην κερδοσκοπική επίθεση που οδήγησε την Ελλάδα στο Μνημόνιο. Τώρα θέλουν το καλό μας; Χρήμα και Αμερικανοί κατά Ευρώπης Τις προάλλες, βρετανικά δημοσιεύματα «απεκάλυπταν» τον αμερικανικό ρόλο στη δημιουργία της ΕΟΚ, μεταπολεμικά. Κομίζουν γλαύκα ες Αθήνας. ‘Οσοι ήθελαν να ξέρουν είχαν τη δυνατότητα να γνωρίζουν τι έκαναν οι Αμερικανοί στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ερώτημα που δεν απαντάνε τόσο ετεροχρονισμένες «αποκαλύψεις» είναι τι θέλουν να κάνουν τώρα, όχι το 1950, οι Αμερικανοί (όπως και το τι θέλει να κάνει το, πρωτοφανώς αυτονομημένο από κράτη, παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο). Τώρα, η Ουάσιγκτον δεν αντιμετωπίζει την ΕΣΣΔ, βασικό λόγο που την έκανε να ευνοήσει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Αντίθετα, αντιμετωπίζει μακροχρόνια τον κίνδυνο, η σταθεροποίηση του ευρώ ως παγκόσμιου αποθεματικού, να υποσκάψει κάθε δυνατότητα μελλοντικής χρηματοδότησης της αμερικανικής οικονομίας. Προφανώς επίσης δεν θέλει (και το έχει πει) ύπαρξη ενός πολιτικά ισχυρού, δυνητικά αυτόνομου πόλου παγκόσμιας ισχύος. Τα προβλήματα που έχουν με τη Ευρώπη οι  ΗΠΑ και οι διεθνείς τράπεζες είναι τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που έχουμε εμείς μαζί της. Αν, σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να υπάρξει τακτική σύγκλιση, η Ελλάδα, και οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί, για να σωθούν, πρέπει να επεξεργαστούν τελείως άλλου τύπου πολιτικές και οικονομικές στρατηγικές. ‘Οχι να παίξουν τον ρόλο «χρήσιμων ηλίθιων» για λογαριασμό Ουάσιγκτον καιGoldman Sachs. Δυστυχώς, μέχρι τώρα την πρωτοβουλία την έχουν είτε η Μέρκελ, είτε το ΔΝΤ. Αυτοί συζητάνε μεταξύ τους, συμφωνούν ή τσακώνονται. Ούτε η επίσημη Ελλάδα, ούτε και η αντιμνημονιακή Ελλάδα (και υπόλοιπη Ευρώπη) παρουσίασαν εναλλακτικό σχέδιο αξιώσεων και πήραν τις πρωτοβουλίες που όφειλαν για να το θέσουν στην ατζέντα. Αν η συζήτηση στην Ευρώπη μείνει σε αυτά τα πλαίσια και η ελληνική κατάσταση συνεχίσει να εξελίσσεται όπως εξελίσσεται, μια μείζων εθνική καταστροφή είναι anteportas, ίσως εντός του έτους. Αν κάτι αποδεικνύει η ελληνική συζήτηση περί ευρώ, είναι δυστυχώς η απίστευτη πνευματική παρακμή, το πόσο λίγο εξακολουθούμε, τρία χρόνια μετά την υπογραφή της Δανειακής, να αντιλαμβανόμαστε τι ακριβώς συμβαίνει στη χώρα, όχι να φτάσουμε στο σημείο εκπόνησης αξιόπιστων «στρατηγικών σωτηρίας». Με την εμπειρία που αποκτήσαμε, είναι σχεδόν προφανές ότι ήταν ενδεχομένως μείζον σφάλμα η προσχώρηση στο ευρώ, μάλιστα με την ισοτιμία και τους όρους που τη διαχειριστήκαμε (εδώ που τα λέμε δεν μας φταίει ούτε μόνο η Ευρώπη, ούτε μόνο οι «αγορές» γιατί βρισκόμαστε σε τόσο κακό χάλι, μη μπορώντας να μαζέψουμε τα σκουπίδια από τα πεζοδρόμια. Μην τρελλαθούμε. Ακριβώς γιατί η χώρα μετατράπηκε σε απίστευτο μπάχαλο ανίκανων και δωροδοκούμενων υπαλλήλων και πολιτικών, την έβαλαν τόσο εύκολα στο χέρι τραπεζίτες και Μέρκελ – αυτά δεν ήταν γραμμένα στο Μάαστριχτ!). Χρέος, μνημόνιο, δανειακές: ελληνικό έμφραγμα Το ευρώ είναι μεγάλο πρόβλημα για την Ελλάδα και όχι μόνο.  Η διαφορά είναι ότι αντιμετωπίζουμε πολύ μεγαλύτερο και πιο άμεσο πρόβλημα. ‘Όταν ένας ασθενής πάθει έμφραγμα, δεν προσπαθείς να τον θεραπεύσεις από άλλη σοβαρή ασθένεια. Τον κρατάς στη ζωή πρώτα και μετά βλέπεις τι θα κάνεις. Κι αν έχεις επιλογές στη θεραπεία του εμφράγματος, διαλέγεις τη θεραπεία που στρατηγικά θα βοηθήσει στην αντιμετώπιση και των άλλων προβλημάτων του ασθενούς. Το «έμφραγμα», στην ελληνική περίπτωση, δεν λέγεται ευρώ, ούτε ΕΕ. Λέγεται μη βιώσιμο χρέος και Δανειακή-Μνημόνια. Αυτά έβαλαν την Ελλάδα σε δίνη θανάτου από την οποία πρέπει να βγει. Επειδή ζούμε σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, είμαστε μικρή χώρα και αντιμετωπίζουμε το θηρίο του αυτονομημένου διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, των «αγορών», η optimum στρατηγική είναι να συνδράμουμε με τις τακτικές μας, με την πολιτική μας, τα αιτήματα, συνθήματα και επιδιώξεις, τη δράση και τα επιχειρήματά μας στην οικοδόμηση ενιαίου μετώπου ευρωπαϊκών λαών για την προστασία, όχι τη κατεδάφιση της Ευρώπης. Η Ευρώπη του Μάαστριχτ είναι  απολύτως απαράδεκτη και αναποτελεσματική δομή. Το πολιτικό ζήτημα είναι όμως να μεταβούμε σε καλύτερη, όχι σε χειρότερη κατάσταση. Επιστροφή στο έθνος-κράτος; Συνιστά μάλλον δείγμα μεγάλης καθυστέρησης, να προσδοκούμε ικανοποιητική λύση με την επιστροφή στο «έθνος-κράτος» και στα στενά του ιστορικά περιθώρια. (Αφού μάλιστα έχουμε φροντίσει να το αποδιαλύσουμε, μια λακκούβα δεν μπορούμε να σκάψουμε στο δρόμο, πόσο εύκολα θα εισάγουμε, σε συνθήκες σύγκρουσης και κρίσης, εσωτερικό μέσο πληρωμής ή άλλο νόμισμα;) Βεβαίως θα γυρίσουμε στο «έθνος-κράτος» αν δεν μπορούμε να επιβιώσουμε αλλοιώς, θα ζήσουμε «με ψωμί κι αλάτι», για να ανορθώσουμε το κράτος και να σώσουμε το λαό μας, ακόμα και τότε όμως, σε αυτή τη λύση ανάγκης, πρέπει να το κάνουμε εν ονόματι, όχι κατά της ευρωπαϊκής ιδέας, έχοντας σφυρηλατήσει το μάξιμουμ δυνατών συμμαχιών, εντός και εκτός Ευρώπης. Χωρίς αμφιβολία, το σύστημα «Δανειακή-Μνημόνιο» πρέπει να διακοπεί άμεσα και να διαγραφεί άμεσα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο. Η έξοδος από το ευρώ δεν λύνει το πρόβλημα, γιατί οι μεν συμβάσεις θα εξακολουθήσουν να έχουν νομική ισχύ, το δε χρέος θα παραμένει μη βιώσιμο. Η υποτίμηση του νομίσματος, στις συγκεκριμένες συνθήκες, θα οδηγήσει άμεσα εκεί που μας οδηγεί και το Μνημόνιο, αλλά το χρέος, που κατά εγκληματικό τρόπο μετετράπη σε χρέος προς κράτη και υπό αγγλικό αποικιακό δίκαιο, όχι μόνο θα παραμείνει στη θέση του, θα διπλασιασθεί πιθανώς ως ποσοστό του ΑΕΠ! Η υποτίμηση έχει νόημα όταν είσαι ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Δεν έχει νόημα όταν μεταβλήθηκες ήδη σε αποικία χρέους. Ρήξη εντός ευρώ Συμφέρει επομένως την Ελλάδα, προτού οδηγηθεί στα plan B και ακραία μέτρα (για τα οποία οφείλει να προετοιμάζεται παράλληλα, αλλά όταν λέει ένας λογικός άνθρωπος plan B εννοεί Β, όχι Α!), να επιχειρήσει τη ρήξη εντός και όχι εκτός ευρώ, χρησιμοποιώντας όλα τα πολιτικά και θεσμικά μέσα που διαθέτει εκ της ιδιότητός της ως μέλους ευρωζώνης και ΕΕ, ζητώντας από τους εταίρους της διακοπή του προγράμματος για λόγους επιβίωσης του ελληνικού λαού και ασφάλειας του κράτους του, αλλά και διαπιστωμένης αποτυχίας, εξηγώντας με σαφήνεια ότι, σε αντίθετη περίπτωση, θα αναγκαστεί με μεγάλη λύπη η Ελλάδα να λάβει όλα τα προσήκοντα μέτρα για να σώσει τον ελληνικό λαό και το κράτος του. Πρέπει να κάνει αυτή τη ρήξη εν ονόματι της Ευρώπης και όχι εναντίον της, ζητώντας τη μεταφορά του χρέους στους ώμους αυτών που το δημιούργησαν, δηλαδή των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Οφείλει προπάντων να κάνει ότι μπορεί για να μετακυλίσει την πολιτική ευθύνη για τις συνέπειες της κρίσης στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στην ίδια τη Μέρκελ, τις τράπεζες κλπ. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε ρήξη με τη Γερμανία. Αλλά πρέπει να την κάνουμε όσο πιο έξυπνα μπορούμε και αφού την προετοιμάσουμε. Δυστυχώς, όχι μόνο ο αστικός πολιτικός κόσμος, που έχει πλήρως συνθηκολογήσει με τους Πιστωτές, στερούμενος πλέον σπονδυλικής στήλης, αλλά και οι αντιμνημονιακές δυνάμεις ελάχιστα πράγματα έκαναν προς αυτή την κατεύθυνση προετοιμασίας, γεγονός που συνεπάγεται κίνδυνο ήττας και πολύ μεγαλύτερης καταστροφής για την Ελλάδα από αυτή που έχει ήδη υποστεί.Σημείωση: Για όσους δεν το θυμούνται, ο Γιόζεφ Κ. είναι ο κατηγορούμενος στη «Δίκη» του Κάφκα Konstantakopoulos

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

Η Κύπρος απέναντι στο διεθνές σύστημα και τις ανίκανες “ελίτ”

του Γιώργου Καραμπελιά

Για άλλη μια φορά καταδεικνύεται η βασική αρχή της ιστορίας και της πολιτικής πως μόνο όταν κανείς στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις μπορεί να αντιμετωπίσει όλες τις μεγάλες προκλήσεις και προβλήματα.

Ο κυπριακός ελληνισμός περισσότερο απ’ ότι ο ελλαδικός παραμένει αγκιστρωμένος στη ταυτότητά του για τρεις χιλιάδες χρόνια, παρότι, όπως και η μητροπολιτική (!) Ελλάδα ταλαιπωρείται απ’ ενδοτικές και εθελόδουλες ελίτ που τον οδηγούν συχνά σε ήττες και αδιέξοδα.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΕΞΩΝΗΜΕΝΕΣ ΕΛΙΤ

Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της Κύπρου στο παρελθόν στηρίχθηκε αποφασιστικά στον αγροτικό πληθυσμό και τη νεολαία, κέρδισε στο πεδίο της ένοπλης αντιπαράθεσης και της πολιτικής ανάδειξης του κυπριακού ζητήματος σε παγκόσμιο πρόβλημα, αλλά ατύχησε στο επίπεδο της ηγεσίας –και όχι βέβαια αποκλειστικά  της κυπριακής, αλλά και της ελλαδικής. Τότε, στα 1955-1959 ένα κόμμα, το ισχυρότερο της Κύπρου, το ΑΚΕΛ αρνήθηκε να συμμετάσχει στον απελευθερωτικό αγώνα και να τον ενισχύσει,  παρ’ ότι σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο, τα απελευθερωτικά κινήματα κατευθύνονταν από κόμματα της αριστεράς.  Στην ουσία η στάση του ΑΚΕΛ αποτέλεσε τον καθοριστικό παράγοντα για τον ενταφιασμό του κυπριακού αιτήματος της αυτοδιάθεσης-ένωσης με την Ελλάδα. Και αυτό όχι μόνο γιατί διαίρεσε τον κυπριακό ελληνισμό, αλλά και διότι εγκατέλειψε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στα χέρια μιας δεξιάς που εξαιτίας των ποικίλων εξαρτήσεών της, από την ελληνική κυβέρνηση και τους νατοϊκούς κύκλους, πολύ δύσκολα μπορούσε να φέρει εις πέρας μια τόσο περίπλοκη σύγκρουση/διαπραγμάτευση. Έτσι, η πίεση της ελλαδικής ηγεσίας, υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κατόρθωσε να κάμψει την κυπριακή ηγεσία και να την οδηγήσει στο έγκλημα της Ζυρίχης. Τότε, δύο μόνο νεαροί αγωνιστές ο Βάσος Λυσσαρίδης και ο Τάσσος Παπαδόπουλος, αρνήθηκαν να υπογράψουν τις επονείδιστες συμφωνίες.

Έκτοτε, το ίδιο σενάριο με διαφορετικές παραλλαγές θα επαναλαμβάνεται αδιάκοπα. Ο κυπριακός ελληνισμός, θα αντιστέκεται, αλλά οι ηγεσίες του, σε πλήρη συντονισμό με την ηγεσία της Ελλάδας, θα τον οδηγούν από ήττα σε ήττα.

ΕΝΑ ΕΠΙΣΦΑΛΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ

Ιδιαίτερα μετά το 1974 και την τουρκική κατοχή διαμορφώθηκε ένα οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο με ευθύνη κατ’ εξοχήν των κυρίαρχων ελίτ, που οδήγησε στην υποβάθμιση μέχρι εξαφανίσεως των παραγωγικών τομέων της ελεύθερης Κύπρου, και εξάρτησε την οικονομία σχεδόν αποκλειστικά από τον χρηματοπιστωτικό και τον τουριστικό τομέα. Αυτή η εξέλιξη παρ’ ότι αποδοτική σε άμεσο επίπεδο, κατασκεύασε μία επίπλαστη και δομικά υπονομευμένη ευημερία. Διότι, σε ένα νησί το οποίο απειλείται διαρκώς στην υπόστασή του από την παρουσία ενός εχθρικού στρατού, πενήντα χιλιάδων ανδρών, από το οποίο σταδιακά απομακρύνεται η ελληνική «ομπρέλα», αυτή η ευημερία δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετικά επισφαλής, διότι προϋποθέτει την υποταγή της Κύπρου στα κελεύσματα του διεθνούς κεφαλαίου και της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων. Είναι προφανές, ότι ένα νησί απειλούμενο διαρκώς στην ίδια του την πολιτειακή υπόσταση, για να διατηρεί έναν ισχυρό τουριστικό και χρηματοπιστωτικό τομέα, θα πρέπει εν τέλει να προσαρμόζεται στη λογική των αγορών και των μεγάλων δυνάμεων. Συνέπεια αυτού του οικονομικοκοινωνικού μοντέλου, υπήρξε η στρατηγική των διαρκών υποχωρήσεων απέναντι στις τουρκικές απαιτήσεις, η αποδοχή της παρουσίας των αγγλικών βάσεων, και εν τέλει η αρχική αποδοχή του σχεδίου Ανάν που ενταφίαζε οριστικά κάθε πιθανότητα μελλοντικής ανεξαρτησίας του νησιού.

Τότε, ο κυπριακός ελληνισμός για άλλη μια φορά είπε όχι, ανατρέποντας τις ισορροπίες εσωτερικές και διεθνείς και στηριζόμενο και σ’ έναν ηγέτη που κατά ευτυχή συγκυρία προέρχονταν από τις τάξεις εκείνων που είχαν απορρίψει τη Ζυρίχη δηλαδή τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Ωστόσο, αυτό το όχι δεν κατόρθωσε να ανατρέψει τις δομικές αδυναμίες ενός κοινωνικοοικονομικού μοντέλου στηριγμένου στην απόλυτη εξωστρέφεια και την ανάγκη διαρκούς εξευμενισμού των αγορών και των μεγάλων δυνάμεων. Γι’ αυτό, και μετά τη στιγμή της έξαρσης, επιστρέψαμε στον …. Χριστόφια. Έχουμε επαναλάβει αναρίθμητες φορές, σε σχέση με την Ελλάδα και την Κύπρο, ότι μια πραγματικά αυτόνομη πολιτική δεν μπορεί να στηρίζεται σε μια οικονομία εξαρτημένη και παρασιτική, διότι τότε η αντίσταση του παραμένει ανολοκλήρωτη και αργά ή γρήγορα οδηγείται κανείς είτε στην υποταγή, είτε στην καταστροφή. Οι Κύπριοι, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, συνδέθηκαν με τα ρώσικα κεφάλαια και τη ρώσικη παρουσία στο νησί που έμοιαζαν να αποτελούν έναν επιπλέον παράγοντα ενίσχυσης της διαπραγματευτικής τους ισχύος, ενώ η ανεύρεση των υδρογονανθράκων εκτίναξε την αυτοπεποίθησή τους στο υψηλότερο δυνατό σημείο μια και συνδέθηκαν και με το Ισραήλ και το εβραϊκό λόμπι.

Αυτή όμως η εξέλιξη, από μια χώρα ασθενή γεωπολιτικά, με την Ελλάδα σε κάθετη πτώση και την Τουρκία διαρκώς ενισχυόμενη δημιουργούσε στην πραγματικότητα νέους κινδύνους, διότι δίπλα στον πατροπαράδοτο γεωπολιτικό ρόλο της Κύπρου ως ενός μεγάλου αβύθιστου αεροπλανοφόρου στη Μεσόγειο, ήρθαν να προστεθούν οι υδρογονάνθρακες και τα παιχνίδια των παγκόσμιων χρηματιστικών κεφαλαίων. Έτσι, η Κύπρος ήρθε σε αντίθεση με τα γερμανικά και δυτικοευρωπαϊκά κεφάλαια πιθανώς και με ένα μέρος των ρωσικών κεφαλαίων, ενώ και οι ισραηλινοί θα επιθυμούσαν μια αποκλειστική μονοπωλιακού χαρακτήρα επιρροή. Δηλαδή η Κύπρος  απόκτησε, πολύ μεγαλύτερο οικονομικό ρόλο στο διεθνές σύστημα απ’ αυτόν που μπορούσε να αντέξει ως εσωτερικό σύστημα. Εξάλλου, η εκλογή Αναστασιάδη, του κατ’ εξοχήν ανθρώπου των αγορών και των ξένων ήρθε να επικυρώσει αυτή τη διαπίστωση.

Η υπερεπέκταση του τραπεζιτικού της τομέα δημιούργησε μεγαλύτερους συστημικούς κινδύνους για την οικονομία της όπως αποδείχτηκε με την υπερβολική έκθεση των κυπριακών τραπεζών στα ελλαδίτικα ομόλογα που με το κούρεμά τους σηματοδότησαν την απαρχή μιας καθοδικής πορείας. Και βέβαια, η Δύση δεν είχε ξεχάσει ποτέ το χαστούκι του όχι στο σχέδιο Ανάν που της είχαν καταφέρει οι Κύπριοι.

Η εγκληματική συμπεριφορά του Αναστασιάδη, του Σαμαρά και του ανδρεικέλου Στουρνάρα, που αποδέχτηκαν την καταστροφική λογική του κουρέματος των κυπριακών καταθέσεων, ήρθε να αποκαλύψει αυτές ακριβώς τις δομικές αδυναμίες και χαρακτηριστικά.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΡΩΣΙΑ

Ο πάνδημος ξεσηκωμός των Κυπρίων υποχρέωσε τα πολιτικά κόμματα να αντιτάξουν ένα όχι σ’ αυτή την ειλημμένη απόφαση, το οποίο όμως πολύ δύσκολα μπορούσε να το διαχειριστεί μέχρι το τέλος, το πολιτικοοικονομικό σύστημα της Κύπρου. Διότι η πλήρης επιτυχία αυτού του όχι είχε ως προϋπόθεση τη στήριξη δύο δυνάμεων. Της «μητέρας» Ελλάδας και της Ρωσίας. Η Ελληνική κυβέρνηση όμως, όχι μόνο δεν ήταν διατεθειμένη να στηρίξει αυτό το κυπριακόόχι, αλλά αντίθετα, για την ελληνική τρικομματική κυβέρνηση, η επιτυχία της κυπριακής άρνησης θα αποτελούσε παραδοχή της δικής της αποτυχίας και ανικανότητας. Γι’ αυτό όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για να στηρίξει στους ευρωπαϊκούς θεσμούς την Κύπρο, προβάλλοντας ακόμα και βέτο στις παράλογες απαιτήσεις των κορακιών της Δύσης, που αρνούνται οποιαδήποτε άλλη λύση εκτός από την καταστροφή της κυπριακής οικονομίας, αλλά κάνει κάτι πολύ χειρότερο: Προσπαθεί να οδηγηθεί σε αποτυχία η Κύπρος όπως φάνηκε από τη στάση του Στουρνάρα και άλλων γελοίων υποκειμένων τύπου Άδωνη, που επιχαίρουν «γιατί η Κύπρος θα την πατήσει…», όσο για τον δειλό Σαμαρά κρύπτεται επιμελώς πίσω από τον κατάπτυστο υπουργό του.

Έτσι έμενε η μεγάλη ρωσική «αρκούδα». Η προσμονή και τα βλέμματα όλων στράφηκαν σε αυτήν, η οποία θα μπορούσε με κάποιες ελάχιστες κινήσεις να ενισχύσει το κυπριακό όχι και να απασφαλίσει τον εκβιασμό της Γερμανίας και των Βρυξελλών. Και όμως, παρ’ ότι η Κύπρος έκανε πολλά ανοίγματα στη Ρωσία, προσφέροντάς της και συμμετοχή στο τραπεζιτικό σύστημα και οφέλη στον ενεργειακό τομέα, η Ρωσία έμεινε ακλόνητη στην άρνησήτης να συμπαρασταθεί στην Κύπρο. Επρόκειτο για μία απόφαση που φάνηκε ακατανόητη σε πολλούς, ενώ δεν λείπουν και οι ένθερμοι θιασώτες της Ρωσίας που την ερμηνεύουν ως δικαιολογημένη(!) αντίδραση του Πούτιν απέναντι στον αγγλόφιλο Αναστασιάδη.  Ωστόσο, όπως είναι γνωστό τα γεωπολιτικά συμφέροντα των χωρών δεν κρίνονται από συμπάθειες ή αντιπάθειες. Διότι είναι προφανές ότι οποιαδήποτε αποφασιστική συνδρομή της Ρωσίας στην Κύπρο, θα ενίσχυε τη θέση της στην περιοχή σε μια στιγμή μάλιστα που κινδυνεύει να χάσει την τελευταία της βάση στη Μεσόγειο, δηλαδή τη Συρία. Κατά συνέπεια, κάτι άλλο συμβαίνει.

Πολλοί επιχείρησαν να ερμηνεύσουν την στάση της Ρωσίας από τη θέληση του Πούτιν να επαναπατρίσει τα ρωσικά κεφάλαια όπως φάνηκε να υπαινίσσεται  το ανδρείκελο του ο Μεντβέντεφ…. Ωστόσο,  και μία τέτοια εκδοχή δεν μπορεί να απαντήσει ικανοποιητικά σε μια επιλογή μεγάλης σημασίας και στρατηγικού βάθους. Μια τέτοια στάση μπορεί να την ερμηνεύσει μόνο το μεγάλο παιχνίδι το οποίο παίζει η Ρωσία με τη Γερμανία που αποτελεί τον μεγαλύτερο αγοραστή των υδρογονανθράκων της, με τις ΗΠΑ και ίσως ακόμα και με την Τουρκία. Η Ρωσία φαίνεται να αποδέχεται την εκχώρηση της Κύπρου στη γερμανική :και αμερικανική ζώνη επιρροής σε μια νέα μίνι Γιάλτα με αντικείμενο την Κύπρο τουλάχιστον. Προφανώς, κάποια άλλα ανταλλάγματα προσδοκά ή έχει ήδη αποσπάσει από τους Γερμανούς και τους Αμερικανούς όπως π.χ. η πρόσφατη απόφαση των ΗΠΑ να μην αναπτύξει αντιβαλλιστικούς πυραύλους στα σύνορα με την Ρωσία. Ή ακόμα μπροστά στην προσέγγιση της Κύπρου με το Ισράηλ μπορεί να απαιτεί μια αποκλειστική ηγεμονία, όπως έχει μάθει από την εποχή των τσάρων και του Στάλιν.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΤΟΥ  «ΟΧΙ»

Εν κατακλείδι, ο κυπριακός λαός βρέθηκε μόνος του και πάλι, με μια ανίκανη ηγεσία και μια προδοτική ελληνική συμπεριφορά, να αντιμετωπίσει και πάλι το παγκόσμιο σύστημα και τις αγορές. Σε αυτό το παιχνίδι δεν πρέπει να ξεχάσουμε τους Αμερικανούς, το Ισραήλ και το περιβόητο εβραϊκό λόμπι, οι οποίοι φαίνεται να παρακολουθούν με φαινομενική απάθεια τα τεκταινόμενα στην Κύπρο, έχοντας έρθει ίσως και σε κάποια συμφωνία με την ρωσική «αρκούδα» και πάντως επιχαίροντας που η Κύπρος θα πέσει αποκλειστικά στα δικά τους χέρια. Και προφανώς οι Τούρκοι τρίβουν τα χέρια τους για την εξασθένιση της οικονομίας και του κύρους του ανεξάρτητου κυπριακού κράτος.

Όπως λέει η κινέζικη παροιμία, «όταν τα βουβάλια συγκρούονται μέσα στο βάλτο, την πληρώνουν τα βατράχια». Το γεγονός δηλαδή, ότι η Κύπρος ενίσχυσε τη γεωοικονομική της σημασία χωρίς όμως να διαθέτει την ανάλογη πολιτική και στρατιωτική ισχύ, την ώρα της κρίσης μπορεί να μεταβληθεί σε αρνητικό παράγοντα, διότι την μεταβάλλει σε επίδικο αντικείμενο μεγάλων διεθνών βλέψεων και συγκρούσεων.

Ωστόσο, για άλλη μια φορά οι Κύπριοι είπαν όχι. Παρά και ενάντια σε ένα οικονομικό μοντέλο που της επέβαλε να λέει διαρκώς ναι,  όπως λένε οι ελίτ της χώρας τους και οι ναινέκοι τύπου Αναστασιάδη. Και αυτό το όχι παρά την οποιαδήποτε έκβαση της κρίσης, είναι προφανώς και ασύγκριτα προτιμότερα από το ναι. Διότι ό, τι και να συμβεί, όποια λύση επιλεγεί, όποιοι εκβιασμοί κι αν γίνουν η ζημιά θα είναι πολύ μικρότερη απ’ το αρχικό λεόντειο σχέδιο. Επιπλέον, έχουν μείνει ως θετικά στοιχεία αποφασιστικής σημασίας, η επίδειξη μιας καταπληκτικής ενότητας και αλληλεγγύης του κυπριακού ελληνισμού που οδήγησε και στο ταμείο αλληλεγγύης και στη στάση της εκκλησίας και στην ενίσχυση των αισθημάτων αλληλεγγύης όλου του ελληνισμού απέναντι στους Κύπριους αδελφούς μας. Επιπλέον, αυτό το όχι απονομιμοποιώντας μέσα σε δεκαπέντε μέρες τον μόλις εκλεχθέντα γιέσμαν πρόεδρο της Κύπρου, καθιστά κατά πολύ δυσκολότερη την εφαρμογή  νέων προδοτικών σχεδίων για το κυπριακό, στην κατεύθυνση του σχεδίου Ανάν.

Εν τέλει, αυτή η κρίση θα πρέπει να αποτελέσει μια αφετηρία για την μεταβολή του οικονομικού μοντέλου που τόσα χρόνια ακολουθείται στην Μεγαλόνησο. Η Κύπρος, όπως και η Ελλάδα, πρέπει να ενισχύσει τους παράγοντες και τους τομείς που την καθιστούν αυτόνομη. Θα πρέπει να πάψει να εξαρτάται τόσο πολύ από τις διεθνείς αγορές, και να υπολογίζει στη μία ή την άλλη μεγάλη δύναμη αποκλειστικά. Διότι όπως απέδειξε η στάση των Ρώσων, η στήριξη σε κάποια μεγάλη ξένη δύναμη αποκλειστικά, είναι πάντα επισφαλής, διότι οι συμμαχίες και τα γεωπολιτικά συμφέροντα των μεγάλων είναι πάντα ρευστά και δεν διασφαλίζουν καμία μικρή χώρα.

Τα επόμενα χρόνια πρέπει να ενισχυθεί μία και αποφασιστική συμμαχία της Κύπρου. Η συμμαχία με την Ελλάδαπου θεμελιώνεται στην κοινή ιστορία και στην κοινή μοίρα τους. Η Ελλάδα χωρίς την Κύπρο, είναι ένα μικρό βαλκανικό κρατίδιο. Η Κύπρος χωρίς την Ελλάδα, είναι ένα άθυρμα στα χέρια των μεγάλων δυνάμεων και αργά ή γρήγορα θα οδηγηθεί στην τουρκοποίηση.

Τώρα πια το παιχνίδι βρίσκεται στα χέρια του ελληνικού λαού εδώ στην Ελλάδα. Οι Κύπριοι έκαναν και πάλι μια μεγάλη υπέροχη κίνηση.  Κατεχόμενοι, εξαρτημένοι, χωρίς στρατό, τόλμησαν για άλλη μια φορά ένα μεγάλο όχι. Πότε άραγε θα τους ακολουθήσουν  και οι ελλαδίτες;

http://ardin-rixi.gr/archives/11646

Κομπάζετε, μα θα κατεβάζατε τα παντελόνια, παληκάρια της φακής

του Μιχάλη Ιγνατίου

Μελετώντας τα κείμενα επιφανών δημοσιογράφων, που διακρίθηκαν και στο παρελθόν για τα «αντι-κυπριακά» τους αισθήματα, ένιωσα λύπη αλλά και οργή. Θα μπορούσα να μην ασχοληθώ με τα ανθρωπάκια του αθηναϊκού δημοσιογραφικού και πολιτικού κατεστημένου, που χαίρονται όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα οι Έλληνες της Κύπρου, αλλά μετά από μεγάλη σκέψη κατέληξα στο συμπέρασμα ότι απαιτείται απάντηση, και διόρθωση των λανθασμένων πληροφοριών που μετέδωσαν για να μειώσουν το «ΟΧΙ» της κυπριακής Βουλής και του κυπριακού λαού.

Το μεγαλύτερο ψέμα που ακούστηκε και, μάλιστα, η αναπαραγωγή δούλεψε συγχρονισμένα, όπως και στο Δημοψήφισμα του 2004, ήταν ότι η πρώτη απόφαση του Εurogroup ήταν καλύτερη από τη δεύτερη, και θα διέσωζε τη Λαϊκή και την Κύπρου -την πρώτη από την εξαφάνιση και τη δεύτερη από τη σκληρή αναδιάρθρωση και την απώλεια εκατομμυρίων ευρώ για τους πελάτες τους.

Και οι δύο αποφάσεις ήταν καταστροφικές για το νησί.

Αλλά την υπερψήφιση της πρώτης απόφασης θα ακολουθούσε σε διάστημα ολίγων ημερών και η ισοπέδωση των δύο μεγαλύτερων κυπριακών τραπεζών. Αυτό ήταν το αρχικό σχέδιο, η υλοποίηση του οποίου θα έθετε σε άμεσο κίνδυνο και τις υπόλοιπες τράπεζες, οι οποίες δεν ακολούθησαν την βλακώδη πολιτική των δύο μεγαλύτερων, που συναγωνίζονταν στο «ξέπλυμα» των ρωσικών δισεκατομμυρίων και στο χάρισμα μέρους των δανείων στους πολιτικούς και τους συγγενείς τους.

Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας γνώριζε ότι η Λαϊκή ήταν χαμένη υπόθεση και η Κύπρου ήταν στην άκρη του γκρεμού. Απλά ήλπιζε πως η δική του πρόταση, για «κούρεμα» όλων των καταθέσεων, θα έσωζε τις δύο τράπεζες. Πίστευε σε θαύμα –και στην εποχή μας δεν γίνονται θαύματα. Γι’ αυτό και την υπέβαλε. Γι’ αυτό και την υποστήριξε με πάθος στο διάγγελμά του, αν και οι πληροφορίες που έφτασαν σε μένα από πολιτικός αρχηγό, αναφέρουν ότι όταν επέστρεψε στη Λευκωσία από τις Βρυξέλλες, είχε αντιληφθεί ότι όλα ήσαν μάταια.

Η δεύτερη απόφαση του Εurogroup, που επίσης έφερε πόνο και απόγνωση σε χιλιάδες πολίτες-καταθέτες, τουλάχιστον σώζει τις υγιείς τράπεζες που συνειδητά δεν έπαιξαν με τη φωτιά.

Είναι απαράδεκτοι όσοι στην Αθήνα συνέδεσαν την πρώτη απόφαση της Κυπριακής Βουλής με το ΣΥΡΙΖΑ και τους υπολοίπους αντιμνημονιακούς. Ούτε από το ΣΥΡΙΖΑ επηρεάστηκαν οι βουλευτές, ούτε από τον κ. Καμμένο. Είδαν την επερχόμενη τραγωδία και απλά προσπάθησαν να αμυνθούν. Διότι αυτό απαιτούσαν οι ψηφοφόροι τους, αλλά και η λογική.

Ολα όσα ισχυρίστηκαν μερικοί αρθρογράφοι και πολιτικοί δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Δεν γνωρίζουν ούτε στο ελάχιστον τους Κύπριους. Δεν είναι μόνο άνθρωποι σκληρά και έντιμα εργαζόμενοι. Είναι φρέσκια στη μνήμη τους η καταστροφή του 1974. Έχασαν δικούς τους ανθρώπους, έχασαν τα πάντα, αλλά δεν γονάτισαν. Εργάστηκαν και προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να ξανακτίσουν τις ζωές τους. Και τα κατάφεραν ενωμένοι και αδελφωμένοι, έχοντας απέναντι τους, στον κατεχόμενο Βορρά, χιλιάδες πάνοπλους στρατιώτες του Αττίλα.

Η νέα καταστροφή είναι όμοια με την τραγωδία του 1974, χωρίς να πέσει ούτε μία σφαίρα. Είναι πολλοί οι άνθρωποι που καταστράφηκαν τότε, που εργάστηκαν και επανήλθαν και τα ξανάχασαν όλα από τον οικονομικό «Αττίλα» -που σχημάτισαν διεφθαρμένοι τραπεζίτες και πολιτικοί.

Τι θα έκαναν, άραγε, τα αθηναϊκά παλλικάρια της φακής, που ειρωνεύονται ένα υπερήφανο λαό, εάν ένα πρωί έδινε εντολή η κ. Μέρκελ για «κούρεμα» και των δικών τους καταθέσεων…

Αλλά τί ρωτώ; Θα έδιναν και το παντελόνι και το …περιεχόμενό του.

Η κυπριακή οικονομική τραγωδία είναι κλασσική περίπτωση διαφθοράς τραπεζιτών και πολιτικών. Η συνεργασία τους για το πλιάτσικο ήταν απόλυτη και δεν είναι τυχαίο ότι η Λαϊκή και η Κύπρου χάριζαν δάνεια που είχαν λάβει κόμματα, πολιτικοί και συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Κοντά σ’ αυτά τα απαράδεκτα, οι τραπεζίτες φρόντιζαν να δανείζουν και φίλους τους με εξωφρενικά ποσά, τα οποία δεν αποπληρώθηκαν ποτέ και απλά εξαφανίστηκαν και από τους υπολογιστές των τραπεζών. Στο νησί ακούγονται τρομακτικές κατηγορίες για τους τραπεζίτες, τους υπουργούς, τους πολιτικούς και τους συγγενείς τους. Λένε ότι μέχρι και τους γάμους τους χρησιμοποιούσαν για να ξεπλένουν βρώμικο χρήμα.

Ο λαός ήταν, τελικά, το μεγάλο θύμα των διεφθαρμένων πολιτικών και τραπεζιτών. Δεν έχουν ευθύνη οι πολίτες που σέβονται τους νόμους και τις υποχρεώσεις τους έναντι του κράτους. Το μόνο τους λάθος είναι ότι τους ψήφισαν. Το μείγμα του πολιτικού και του τραπεζικού συστήματος είναι κόλαση. Οσους δεν τους υπάκουσαν και αντιστάθηκαν, τους έλιωσαν. Και η κατάληξη είναι αυτό που βιώνει σήμερα ο κυπριακός λαός…

Πληρώνει για τα δισεκατομμύρια που εξαφανίστηκαν με ευθύνη των τραπεζιτών και με την κάλυψη των πολιτικών.

Προσωπικά πιστεύω ότι η έρευνα που ανέλαβαν οι τρεις «ντι Πιέτρο» της Κύπρου θα οδηγήσει στη φυλακή τους ενόχους.

Οι τρεις δικαστές είναι γνωστοί για την ακεραιότητά τους και για την απόλυτη τήρηση των νόμων. Γνωρίζοντας από τα παιδικά μου χρόνια το δικαστή Γιώργο Πική, πρώην πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου και πρώην μέλος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι δεν θα αποδεχόταν το διορισμό του για να συγκαλύψει τους ενόχους.

Όπου και αν βρίσκονται, στην Κύπρο, στην Ελλάδα, το Μαϊάμι ή στην Αυστραλία, πρέπει πια να φοβούνται…

http://www.aixmi.gr/index.php/kompazete-matha-katevazate-pantelinia-palikaria-fakis/

Η Τουρκία «καταπίνει» την ΑΟΖ στο Καστελόριζο και επιτίθεται στην Κύπρο

Της Κύρας Αδάμ*

Η κυπριακή οικονομική κρίση επιτάχυνε το άνοιγμα του ενεργειακού φακέλου στην Ανατολική Μεσόγειο, με την Τουρκία να είναι η πλέον επισπεύδουσα και η πλέον ανήσυχη για τις εξελίξεις.

Kύπρος και Ισραήλ, Ελλάδα και Τουρκία, τέσσερις πτωχές σε ενεργειακές πηγές χώρες μέ χρι τώρα, είναι πλέον υποχρεωμένες να αλλάξουν άρδην θέσεις και στόχους εξωτερικής και ενεργειακής πολιτικής (εκμετάλλευσης και διανομής υδρογονανθράκων). Είναι υποχρεωμένες να αναζητήσουν συμμάχους σε κράτη και πολυεθνικές, έτσι ώστε να αυξήσουν τη σταθερότητα στην περιοχή και δι’ αυτού του τρόπου την προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων, άρα και των μελλοντικών κερδών τους.

Η αρχή του «ταξιδιού» έγινε το 2003, όταν η Shell για λογαριασμό της Αιγύπτου βρήκε με γάλες ποσότητες φυσικού αερί ου στα ανοιχτό του δέλτα του Νείλου. Ακολούθησε η Κύπρος το 2006 με τις πρώτες έρευνες σε μέρος της ΑΟΖ της σε 13 μπλοκ και την ανάθεση στην αμερικανική εταιρεία NOBLE, το 2007, των ερευνών στο πολλά υποσχόμε νο μπλοκ 12 ή αλλιώς «το μπλοκ της Αφροδίτης». Λίγο αργότερα προστέθηκε και η ισραηλινή DE-LEK, η οποία από κοινού με τη NOBLE εντόπισε το 2010 ένα γιγαντιαίο κοίτασμα στο μπλοκ Λεβιάθαν, που «συνορεύει» με τα κοιτάσματα της Κύπρου. Από τον Μάιο του 2012 η Λευκωσία επιστράτευσε και τις εταιρείες TOTAL, ΕΝΙ και GAZPROM-BANK για έρευνες στα οικόπεδα 9,2,3,11.

Οριοθέτηση ΑΟΖ

Δεν πρέπει, όμως, να διαφεύγει της προσοχής ότι η κυπριακή δημοκρατία δεν έχει «αγγίξει» τα οικόπεδα 4,5,6,7 και 10, στα οποία από την πρώτη στιγμή η Τουρκία προέβαλε τους ισχυρισμούςτης ότι ανήκουν στη «δική» της ΑΟΖ που επιμένει ότι φτάνει μέχρι την Αίγυπτο.
Η Τουρκία εντόπισε ευθύς εξ αρχής τον υπαρκτό κίνδυνο να μείνει εκτός νυμφώνος, αν:
-δεν τροποποιηθούν(;) οι οριοθετήσεις των ΑΟΖ Κύπρου, Αιγύπτου, στη νότια πλευρά της νήσου, και
-κατοχυρωθεί διεθνώς ότι το ελληνικό Καστελόριζο έχει, όπως ορίζει το Δίκαιο της θά λασσας, δική του υφαλοκρη πίδα και ΑΟΖ, που επιτρέπει στην Ελλάδα, την Κύπρο και στην Αίγυπτο να «ενώσουν» τιςΑΟΖ τους αφήνοντας ένα μικρό μόνον τμήμα σε ΑΟΖ της Τουρκίας στην περιοχή.

Διμέτωπος αγώνας

Η Τουρκία, με τα γρήγορα ανακλαστικά της, ξεκίνησε αμέσως «διμέτωπο αγώνα» και στην υπόθεση του Καστελόριζου, αλλά και στην ΑΟΖ της Κύπρου και των χρυσοφόρων κοιτασμάτων της.

Ο στόχος είναι εμφανής: όση περισσότερη φασαρία προκαλείται γύρω από τα κοιτάσμα τα, τόσο περισσότερο αποθαρρύνονται μεγάλοι επενδυτές σε περιοχές «μεγάλου ρίσκου» και τόσο περισσότερο θα εμπλα κούν στη «διευθέτηση» του προ βλήματος μεγάλες δυνάμεις με συμφέροντα στην περιοχή, πρωτίστως οι ΗΠΑ και δευτε ρευόντως η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η «φασαρία» στην κυπριακή ΑΟΖ ξεκίνησε το 2011 όταν η τουρκοκυπριακή πλευρά «υπέ γραψε» συμφωνία οριοθέτησης της ΑΟΖ «της» με την Τουρκία, η οποία έκτοτε λειτουργεί υπέρ των «ενιαίων συμφερόντων» των δυο «κρατών». Ο Τουρκο κύπριος ηγέτης Ερόγλου, μάλι στα, επέμεινε δημοσίως ότι η τουρκοκυπριακή πλευρά, ως ισότιμη πλευρά στις συμφωνίες του 1960, «έχει ίσα δικαιώματα πάνω στις φυσικές πηγές της νήσου, στην ξηρά και τις θαλάσσιες περιοχές της Κύπρου…».

Όλως περιέργως, ο πρώην πρόεδρος της κυπριακής δημοκρατίας Δ. Χριστόφιας την ίδια χρονιά στη Γ.Σ. του ΟΗΕ προσέθεσε στη γραπτή ομιλία του ότι «θέλω να διαβεβαιώσω τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μου ότι ανεξαρτήτως των συνθη κών θα επωφεληθούν από την πιθανή ανακάλυψη και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων…».

Η ειλικρινής όσο και «ρο μαντική» αυτή τοποθέτηση του προέδρου, την εποχή κατά την οποία η Κύπρος βρισκόταν ακόμα σε «οικονομική νιρβάνα», γύρισε μπούμερανγκ σήμερα στις συνθήκες οικονομικής κατάρ ρευσης της Λευκωσίας και έγινε η αιχμή του δόρατος του Τούρ κου υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου.

Ο στόχος για τη συνολική διευθέτηση της ΑΟΖ

Η προσπάθεια της κυπριακής κυβέρνησης να διαμορφώσει ένα «Ταμείο Αλ ληλεγγύης» με πρόθεση να διοχετευθούν σε αυτό τα μελλοντικά κέρδη από το φυσικό αέριο για να βοηθη θεί η οικονομική κατάσταση της Κύπρου έγινε η αφορμή για την Άγκυρα να αναποδογυρίσει την εικόνα. Το οικο νομικό όφελος από τους υδρογονάνθρακες για τους Τουρκοκύπριους «συνιδρυ-τές» της Κύπρου είναι το «πάτημα» για την Άγκυρα να προτείνει τη συνολική διευθέτηση των ΑΟΖ της περιοχής, Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου αν μείνει,ενωμένη -ή των δυο κρατών της Κύ πρου αν οι δυο κοινότητες δεν τα «βρουν στη μοιρασιά» της ΑΟΖ και των κερδών.
Η καινούργια «ιδρυτική» συμφωνία στην Κμπρο, κατά την άποψη της Τουρκίας περνάει μέσα από τη συμφωνία των ΑΟΖ της Κύπρου, της Ελλάδας και της Τουρκίας με την Αίγυπτο, στη μέση της Αν. Μεσογείου. Αυτό κατά την τουρκική άποψη σημαίνει ότι έχει επέλθει προηγου μένως «συμβιβασμός » ανά μεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία στο θέμα της οριο θέτησης της μεταξύ τους ΑΟΖ.

Η Άγκυρα δείχνει πλέον ‘να βάζει σε δεύτερη μοίρα την «ΑΟΖ του Αιγαίου» (σ.σ.: την οποία μάλλον μπορεί να κερδίσει χωρίς μεγάλες απώλειες η Ελλάδα με βάση το Δίκαιο της θάλασσας). Ενδιαφέρεται πρωτίστως για την «ΑΟΖ της Αν. Μεσογείου» υπέρ αυτής, εκτιμώντας ότι εύκολα «θα καταπιεί» την ΑΟΖ του Καστελόριζου, αφού «η τάση» των τελευταίων αποφάσεων του Δικαστηρίου της Χάγης είναι να μην αποδίδει ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα σε νησιά που βρίσκονται πολύ μακριά από την ξηρά του κράτους όπου ανήκουν και πολύ κοντά στις ακτές του παρακείμενου κράτους.

Αμοιβαίο όφελος

Στο σημείο αυτό η Άγκυρα επιχειρεί να προσεταιρι στεί την επαμφοτερίζουσα επίσημη θέση των ΗΠΑ στο θέμα της κυπριακής ΑΟΖ. Η Ουάσινγκτον ναι μεν «αναγνωρίζει το δικαίωμα της κυπριακής δημοκρατίας να εξορύξει της φυσικές πηγές μέσα στην ΑΟΖ της, συμπε ριλαμβανομένης της βοή θειας από αμερικανικές εταιρείες… προσβλέπει, όμως, στο αμοιβαίο όφελος και για τις δυο πλευρές από τις κοινές πηγές, στο πλαίσιο μιας συνολικής συμφωνίας για το Κυπριακό».

«Χαρτί» για την Τουρκία το κόστος μεταφοράς

Ένα «χαρτί» που προσδοκά να παίξει πολύ χοντρά η Τουρκία στους υδρογονάνθρακες της Αν. Μεσογείου είναι το σχέδιο και το κόστος μεταφοράς των υδρογονανθράκων στην Ευρώπη.

Η τουρκική πλευρά και εκ παραλλήλου η βρετανική πλευ ρά, που «προωθεί» όπως καλύτερα μπορεί την ίδια άποψη, θε ωρούν ότι ο πλέον «οικονομικός τρόπος» για να μεταφερθεί το φυσικόαέριο στην Ευρώπη είναι να περάσει μέσω Τουρκίας, υπονο ώντας σαφώς ότι η Κύπρος (κα τά προτίμηση ενιαία) θα διατρέ χεται από έναν τουρκικό κατ’ ου σία αγωγό στο έδαφος της Τουρκίας. Σπεύδουν, μάλιστα, να παρουσιάσουν και ελκυστικά νούμερα, αποσιωπώντας όμως ότι οι τουρκικοί αγωγοί για τη μεταφο ρά του αερίου στην Ευρώπη εί ναι οι περισσότεροι στα σκαριά και όχι έτοιμοι.

Γι’ αυτό και εκ πρώτης όψεως προκαλεί έκπληξη η «τιμωρητική» απόφαση της Άγκυρας να αναιρέσει όλα τα σχέδια κατασκευής αγωγών σε τουρκικό έδαφος, στα οποία συμμετέχει η ιταλική ΕΝΙ, διότι η εταιρεία αυτή έχει αναλάβει εξορύξεις σε οι κόπεδο της κυπριακής ΑΟΖ. Η ΕΝΙ συμμετέχει στους σχεδιαζόμενους μαζί με τους Ρώσους αγωγούς Σαμσουν Τσεϋχάν (για τη μεταφορά πετρελαίου από την Μαύρη θάλασσα στο λιμάνι του Τσεϊχάν στη Μεσόγειο αλλά και στον υποθαλάσσιο ανωνή ρωσικού φυσικού αερίου SOU TH STREAM, καθώς και στη με ταφορά φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν μέσω Τουρκίας σε Ελλάδα και Ιταλία (ITGI), ή με την παράκαμψη της Ελλάδας τον αγωγό TAP. I

Σκοπιμότητα με το αέριο του Ισραήλ

Υπάρχει ένα ακόμα ανοιχτό κεφάλαιο στην περιοχή: το φυσικό αέριο του Ισραήλ και οι τουρκοϊσραηλινές σχέ σεις.

Το σπάσιμο των πάγων ανάμεσα στην Άγκυρα και την Ιερουσαλήμ έγινε θεαματικά από τον πρόεδρο Ομπάμα, αλλά ενώ η «θιγμένη» Τουρκία στην ουσία προσβλέπει στην αναθέρμανση, το «απολογούμενο» Ισραήλ δείχνει πιο επιφυλακτικό.

Η επαναπροσέγγιση Τουρκίας – Ισραήλ, πα ράλληλα με την «ειρηνευτική διαδικασία, Άγ κυρας με Κούρδους της Τουρκίας, αλλά και της Τουρκίας με τους Κούρ δους του Β. Ιράκ, ενδυ ναμώνει τον αμερικανι κό κλοιό γύρω από το Ιράν, ορκισμένο εχθρό του Ισραήλ και των ΗΠΑ.

Αποξένωση

Όμως, ισχυρό μέλη μα της Τουρκίας είναι να αποξενώσει όσο μπορεί περισσότερο το φυσικό αέριοτου Ισραήλ από αυτό της Κύπρου. Γι’ αυ τό και από τώρα απλώνει δίχτυα με την ιδέα μετα φοράς του ισραηλινού φυσικού αερίου και πάλι μέσω Τουρκίας, ως προ σφορότερη οικονομικά λύση στο θέμα.

Είναι άγνωστο αν το Ισραήλ θα εξαρτήσει το μέλλον του τόπου του και τη σύνδεση του με την ΕΕ μέσω του φυσικού αερίου του από την Τουρ κία ή θα εξετάσει το κό στος και τα οφέλη από σχέδια μεταφοράς του μέσω Κύπρου και Ελλά δας.

Οι συνομιλίες Ελλά δας – Ισραήλ για μια τέ τοια προοπτική δεν βρίσκονται καν στα σπάργανα, αν και η Αθήνα, μετά την επαναπροσέγ γιση του Ισραήλ με την Τουρκία, σπεύδει και αυ τή στο Ισραήλ για συνομιλίες σε ανώτατο επίπε δο. Το ίδιο προτίθεται να κάνει και ο πρόεδρος της Κύπρου.

Έτσι παραφράζεται η γνωστή ρήση ότι το (τουρκικό) βόδι ξυπνάει τον αγωγιάτη (Αθήνα, Λευκωσία) για το Ισραήλ.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Η Ελλάδα σήμερα

http://www.onalert.gr/stories/i-tourkia-katapinei-tin-aoz-sto-kastelorizo-kai-epitithetai-stin-kypro

Οι παράπλευρες απώλειες μιας συγγνώμης

του Βαγγέλη Πισσία*

Τον Ιούνη του 2010 έγινε η γνωστή επίθεση του Ισραήλ στον «στολίσκο της ελευθερίας» που έπλεε προς την Γάζα στα διεθνή ύδατα.  Πριν λίγες μέρες το Ισραήλ ζήτησε την επιθυμητή από την τουρκική κυβέρνηση διπλωματική συγγνώμη και οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών βαίνουν προς αποκατάσταση.

Την ίδια στιγμή η Κύπρος παίρνει την σκυτάλη από την Ελλάδα εξαναγκαζόμενη και αυτή σε μέτρα οικονομικής αποσύνθεσης. Και στην μία και στην άλλη περίπτωση οι αποφάσεις λαμβάνονται στις  ΗΠΑ και την Ε.Ε.

Σύμπτωση;

Πριν τρία χρόνια, όταν συντελέστηκε η μεγάλη στροφή στην μεσανατολική εξωτερική πολιτική της Ελλάδας και της Κύπρου κάποιοι διατύπωσαν τις ενστάσεις τους. Ήταν τότε που κυβερνώντες και παρακυβερνώντες στις δυο αυτές χώρες επικαλέστηκαν το εθνικό συμφέρον και  ανέλαβαν εργολαβικά να υποστηρίξουν τον εξής απλοϊκό  γεωπολιτικό συλλογισμό:  «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» – «η Τουρκία είναι εχθρός μου» – «το Ισραήλ τα έσπασε με την Τουρκία»… «άρα το Ισραήλ είναι φίλος μου»… Τον   συλλογισμό αυτό υποστήριξαν με τα ακόλουθα  επιχειρήματα:

–        Η αντιπαράθεση Ισραήλ – Τουρκίας έχει δομικό και όχι συγκυριακό χαρακτήρα

–        το Ισραήλ -και κατά λογική επέκταση το παγκόσμιο εβραϊκό λόμπυ-  έχει  ισχυρή επιρροή  στους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, στις εταιρείες αξιολόγησης, στις δυτικές κυβερνήσεις και ιδιαίτερα στην αμερικανική. Μπορεί συνεπώς  να μεσολαβήσει ώστε η Ελλάδα και η Κύπρος θα αποκτήσουν, κατά πως λέει ο λαός, μπάρμπα στην Κορώνη

–        το Ισραήλ διαθέτει τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων, η Κύπρος το ίδιο, εμείς το ίδιο, το Ισραήλ διαθέτει τα  «πάρε δώσε» με τις μεγάλες εταιρείες του συμπλέγματος έρευνας και αξιοποίησης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, ισχυρό στρατό, στόλο και προπαντός πλάτες, άρα η Τουρκία δεν θα τολμήσει να παρέμβει και να μας εμποδίσει να αξιοποιήσουμε τους δικούς μας υδρογονάνθρακες

Υπό το φως των γεγονότων που οδήγησαν Ελλάδα και Κύπρο στην απόγνωση ενός πνιγηρού αισθήματος εγκατάλειψης από τους θεωρούμενους ως δεδομένους  συμμάχους και  εταίρους μας  καθώς και από τους κατά καιρούς εμφανιζόμενους φίλους είναι σκόπιμο να παρατεθούν προς ανάγνωση κάποιες από τις σταθερές και τις μεταβλητές του προβλήματος:

–        Η ελληνική όπως και η κυπριακή κρίση είναι προϊόν της γενικής κρίσης  που εκδηλώνεται με ιδιαίτερη ένταση στον γεωοικονομικό χώρο της πάλαι ποτέ κραταιάς Δύσης. Είναι ακόμη ενδογενής κρίση που οφείλεται στο αεριτζίδικο, παρασιτικό  και αντιπαραγωγικό μοντέλο που στον ένα  ή τον άλλο βαθμό υιοθέτησαν η ελληνική και η κυπριακή  οικονομία. Είναι τέλος, σε ότι αφορά την Ελλάδα, κρίση  πολιτική, κρίση ενός κράτους σε παρακμή, κρίση κοινωνική, πολιτισμική, αξιακή. 

–        Όπως ξαναγράψαμε επικαλούμενοι γνωστά στοιχεία των διεθνών οργανισμών,  ΗΠΑ και Ε.Ε. υποχωρούν στην παγκόσμια οικονομία σταθερά και όπως φαίνεται –για τις επόμενες τρεις τουλάχιστον δεκαετίες- αμετάκλητα. Η Γερμανία δεν εξαιρείται. Το μερίδιό τους στο παγκόσμιο ΑΕΠ συρρικνώνεται, αντίθετα  οι αναδυόμενες χώρες, BRICs κ.ά.,  επεκτείνονται.

–        Για τα περιθώρια αυτοτέλειας και γεωπολιτικής ισχύος του ελληνο-κυπρο-ισραηλινού υποάξονα ψευδαισθήσεις, καλύτερα, να μην υπήρχαν. Ο άξονας αυτός δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από ένα πρόσθετο εργαλείο του Ισραήλ, χρήσιμο για την περιφερειακή του άμυνα. Για την υποστήριξη του ισχυρισμού αυτού θα περιοριστούμε στον παρακάτω συνοπτικό αντίλογο:

• Η αιτία της επίθεσης που  δέχονται  Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να αναζητηθεί στους δομικούς παράγοντες της γενικής κρίσης των άλλοτε κυρίαρχων κρατών και στους σπασμωδικούς τρόπους με τους οποίους επιχειρούν τις αναδιαρθρώσεις των οικονομιών τους.
• Η επίθεση αυτή  είναι αφελές να ερμηνεύεται (κυρίως)  ως προσπάθεια υφαρπαγής του ορυκτού τους πλούτου. Το πρόβλημα των 2 χωρών  είναι πρωτευόντως συστημικό  και δευτερευόντως  παλαιο-αποικιακό.
• Τώρα που, πριν αλέκτωρ λαλήσει, η στρατηγική συμμαχία Ισραήλ- Τουρκίας αποκαθίσταται, με τις αμερικανικές ευλογίες, πού πάει το κοντόθωρο παραμύθι… «ο εχθρός του εχθρού μου…»;
• Πόσο άραγε ωφελήθηκαν Ελλάδα και Κύπρος από τον ισραηλινό  παράγοντα που όπως λέγεται επηρεάζει σημαντικά τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς, τις εταιρείες αξιολόγησης και τις δυτικές κυβερνήσεις; Κάποιοι άλλοι,  βέβαια, έγραφαν από τότε ότι εύλογο συμφέρον του Ισραήλ (ώστε να μας «κρατάει») είναι να μη σηκώσουμε κεφάλι…
• Διαθέτουν  άραγε το Ισραήλ, η Ελλάδα και η Κύπρος σημαντικά και αξιοποιήσιμα –στο βραχυμεσοπρόθεσμο μέλλον– κοιτάσματα υδρογονονθράκων; Πόσο αξιόπιστα είναι τα διαδιδόμενα –πολύ περιορισμένα άλλωστε– ερευνητικά δεδομένα; Τι λένε οι Ρώσοι ή ακόμη και ο ίδιος ο πρόεδρος της Noble Energy γι’ αυτά; Μήπως συνωστίζονται σε αυτή την –για την ώρα- μόνο πιθανοφανή ιστορία  οι κατ’ επάγγελμα πωλητές πολιτικών ονείρων και επιτήδειοι δημιουργοί χρηματιστηριακών παιγνίων;  τι ενστάσεις διατυπώνει ο λογοκριμένος από τα εγχώρια προπαγανδιστικά  ΜΜΕ, αντίλογος;
• Τώρα που τα θεμελιώδη στηρίγματα της προς ανατολάς πολιτικής της δυτικής συμμαχίας, Ισραήλ και Τουρκία, τα ξαναβρίσκουν,  τι θα γίνει με το τρανταχτό επιχείρημα της επωφελούς  ελληνο-κυπρο-ισραηλινής διαχείρισης των, όποιων, κοιτασμάτων υδρογονανθράκων; Τι στάση θα κρατήσει το Ισραήλ ως προς τις θεωρούμενες από την Τουρκία γκρίζες ζώνες;  Τι θα γίνει με τον South-Stream;

Το Ισραήλ ως προνομιακός στρατηγικός εταίρος είναι αναξιόπιστος, ως τεχνολογικός εταίρος δεν αποτελεί δύναμη, ως δε οικονομικός εταίρος το μέγεθός του είναι ασήμαντο συγκρινόμενο με την ευρύτατη μεσογειακή-μεσανατολική-αραβική αλλά και βαλκανική μας ενδοχώρα. Κι όμως εμείς ποτέ δεν ασκήσαμε ως κράτος, μέσα σε αυτήν γεωγραφικο-ιστορική περιοχή, πολιτική εύρους και βάθους, όπως και ποτέ δεν επιχειρήσαμε ισόρροπη, ευφυή και αξιόπιστη γεωπολιτική «όλων των αζιμουθίων». Αυτήν που θα μας  επέτρεπε να μην ξεπέφτουμε σε ρόλο υπηρέτη ενός, δύο ή περισσότερων, μεγάλων ή και μικρών αφεντάδων … Αυτήν που θέτει όμως ως προϋπόθεση την ύπαρξη δυναμικού εγχώριου  παραγωγικού συστήματος, στάση και συμπεριφορά χώρας οικονομικά μεν μικρής αλλά με ιστορική, κοινωνική, δικαιακή,  πολιτισμική και πνευματική αυταξία.

  

*  Δρ. Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, συντονιστής πρωτοβουλίας «ένα καράβι για τη Γάζα» και Freedom Flotilla Coalition, http://www.pissias.gr

Το Ανολοκλήρωτο Όχι του Γιώργου Καραμπελιά

Οι Έλληνες της Ελλάδας και της Κύπρου από την επανάσταση του ’21 και μετά, έχουν διεξαγάγει πολλούς κοινούς αγώνες αρχικά για να ενωθούν σ’ ένα ενιαίο ελληνικό κράτος, και τα τελευταία χρόνια για να αποτελούν τουλάχιστον ένα σώμα με κοινή βούληση παρά την ύπαρξη δύο διαφορετικών κρατών. Ωστόσο, απέναντί τους δεν βρίσκονταν μόνον οι ξένες δυνάμεις που ήθελαν με κάθε τρόπο να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη, αλλά σχεδόν πάντα, από το 1930 και μετά, και οι ίδιες οι ηγεσίες τους. Το ίδιο σενάριο, με τραγικό τρόπο, επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά και στην πρόσφατη κρίση. Ελλαδίτες και Κύπριοι ένιωθαν αλληλέγγυοι, οι οικονομίες των δύο κρατών ακόμα και οι τράπεζές τους αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία –οι κυπριακές τράπεζες έχουν περισσότερα υποκαταστήματα στην Ελλάδα παρά στην Κύπρο– όμως, για άλλη μια φορά, οι ηγεσίες πρόδωσαν τον λαό και στράφηκαν ενάντια στα συμφέροντά του.

Η ελληνική κυβέρνηση, κατ’ εξοχήν ο πρωθυπουργός της, άφησε έκθετο το όχι του λαού και της Βουλής της Κύπρου. Και σήμερα, επιχαίρει, όπως και όλος ο εσμός των κυβερνητικών ψευδοαναλυτών και κονδυλοφόρων, διότι το κυπριακό όχι «δεν απέδωσε», ώστε να αποδειχθεί πως είχε δίκιο όταν υποχωρούσε συστηματικά απέναντι στην τρόικα και τους Γερμανούς. Όμως, προϋπόθεση για να ευοδωθεί αυτό το όχι, ήταν ακριβώς μια διαφορετική στάση της Ελλάδας, που για άλλη μια φορά εγκατέλειψε την Κύπρο.

Διότι, τα αδιάκοπα όχι τα οποία λένε οι Κύπριοι από το … 1930 έως σήμερα, έχουν ως προϋπόθεση για να έχουν ευτυχή κατάληξη την συμπαράσταση της «Μητέρας Πατρίδας». Η Κύπρος, είναι πολύ μικρή και μόνη για να μπορεί να ολοκληρώσει οποιοδήποτε αντιστασιακό εγχείρημα, το οποίο προϋποθέτει την κινητοποίηση και τη συμπαράσταση του ελληνισμού στο σύνολό του.

Το 1930, οι εξεγερμένοι Κύπριοι που πάλευαν ενάντια στην αγγλική αποικιοκρατία, εγκαταλείφθηκαν από τον Βενιζέλο, το 1959 ο αγώνας της ΕΟΚΑ προδόθηκε από τις συμφωνίες της Ζυρίχης, και τις πιέσεις των Αβέρωφ-Καραμανλή. Το 1967, η χούντα απέσυρε τον ελληνικό στρατό, το 1974 έκανε το πραξικόπημα και άνοιξε τον δρόμο για την τουρκική εισβολή. Στη μεταπολίτευση, η ελληνική πολιτική ηγεσία, έκανε ότι μπορούσε για να απομακρυνθεί η Ελλάδα από την Κύπρο, εγκατέλειψε το ενιαίο αμυντικό δόγμα, και προσπάθησε, μαζί με τους Κύπριους νενέκους να επιβάλει το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο.

Το ίδιο κατ’ αναλογία συνέβη και τώρα. Η Κύπρος, προδομένη και από την πολιτική της ηγεσία αντέταξε παρ’ όλα αυτά, μια σθεναρή αντίσταση στην προσπάθεια της οικονομικής καρατόμησής της.

Αν αντίθετα η Ελλάδα συμπαρατασσόταν μαζί της όπως επιθυμούσε ο ελληνικός λαός, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Μία κρίση στις σχέσεις της ευρωζώνης με την Κύπρο και την Ελλάδα μαζί, θα αποτελούσε συστημικό κίνδυνο όχι μόνο για τη Γερμανία, αλλά για τις παγκόσμιες αγορές, ανοίγοντας τον δρόμο για κατάρρευση της Ισπανίας, της Ιταλίας κ.λπ. Επιπλέον, μία απειλή της Ελλάδας στην σταθερότητα της ευρωζώνης, θα είχε άλλο βάρος και για τη στάση της Ρωσίας έναντι της Κύπρου.  Όλοι οι παράγοντες που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα στο ζήτημα, –Ισραήλ και Η.Π.Α.– θα μετρούσαν πολύ διαφορετικά τις επιπτώσεις μιας κρίσης στις σχέσεις των δύο ελληνικών κρατών με την Δύση. Στο ίδιο το εσωτερικό της ευρωζώνης, οι χώρες του Νότου που θα αντιμετώπιζαν άμεσο και σοβαρό κίνδυνο για τη δική τους οικονομία, θα υποχρεώνονταν να λάβουν σοβαρά υπόψη τους μια τέτοια επέκταση της κρίσης.

Τέλος, και σοβαρότερο όλων ίσως, μια ομπρέλα της Ελλάδας στην Κύπρο, με αφετηρία την οικονομία, θα αποτελούσε μια ιστορική ευκαιρία για να πλησιάσουν και πάλι τα δύο κράτη και να επουλωθούν οι βαθύτατες πληγές μιας απομάκρυνσης που άρχισε το 1974. Αν ο Σαμαράς ήταν ένας εθνικός ηγέτης είχε την ιστορική ευκαιρία να επαναφέρει την Ελλάδα, ισχυρή στο γεωπολιτικό παιχνίδι της Ευρώπης και της ανατολικής Μεσογείου. Αντ’ αυτού, προτίμησε την φυγή απ’ τις ιστορικές του ευθύνες, κρυπτόμενος πίσω από τον Αναστασιάδη, τον Χριστόφια, και τον Στουρνάρα.

 

Τι συμβαίνει με το ζήτημα του ευρώ και της ευρωζώνης

Πολλοί, εδώ και στην Κύπρο πλέον, θέτουν το ερώτημα αν θα πρέπει η Ελλάδα και η Κύπρος να προχωρήσουν  σε μια έξοδο από την ευρωζώνη, δεδομένου ότι αυτή αποτελεί μία καταστροφική επιλογή για τις οικονομίες του Νότου, και ιδιαίτερα για εμάς. Γι’ αυτό και πολλοί υποστηρικτές της άμεσης εξόδου από το ευρώ, –όπως ο Αλαβάνος ή ο Λαφαζάνης–  θεώρησαν πως το όχι της Κύπρου έμεινε ανολοκλήρωτο, διότι δεν τόλμησε να το οδηγήσει μέχρι την έξοδο από το ευρώ. Ωστόσο ήταν φανερό με βάση τα μεγέθη της ότι δεν αποτελούσε συστημικό κίνδυνο για την ευρωζώνη και επομένως μπορούσε να αποτελέσει το ιδεώδες θύμα προς παραδειγματισμό, και μόνο η συμπαράταξη της Ελλάδας θα άλλαζε τα δεδομένα.

Έχουμε απαντήσει πολλές φορές, στο ερώτημα αυτό: για λόγους που έχουν να κάνουν με τη γεωπολιτική μας θέση, και κυρίως το παρασιτικό οικονομικό μοντέλο, το οποίο έχει κτίσει η Ελλάδα και η Κύπρος, τα τελευταία χρόνια, αυτή η επιλογή που μπορεί και να καταστεί αναπόφευκτη τα επόμενα χρόνια και την οποία θα πρέπει να την επιλέξουμε αν δεν υπάρχει άλλη λύση, προϋποθέτει:

Α) τη μεταβολή του οικονομικού μοντέλου και την μετάβαση σε ένα οικονομικό σύστημα στηριγμένο στην πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή κι όχι αποκλειστικά στις τράπεζες και τον τουρισμό.

Β) την ιδεολογική και πολιτική προετοιμασία του ελληνικού λαού για μια αυτόνομη πορεία, και επομένως στην ανάπτυξη και νέων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων.

Γ) τη δημιουργία προϋποθέσεων για συμμαχίες στο εσωτερικό της Ευρώπης, αλλά και έξω από αυτήν, που να μας επιτρέπουν να ακολουθήσουμε με τους μικρότερους δυνατούς κλυδωνισμούς μια διαφορετική πορεία.

Δ) θα πρέπει, τέλος, να φτάσουμε σε κάποια στιγμή που η συμμετοχή στην ευρωπαϊκή ένωση θα πάψει να ταυτίζεται με τη συμμετοχή στο ευρώ: είτε με την έξοδο περισσότερων χωρών από την ευρωζώνη, είτε με τη δημιουργία δύο νομισματικών ενώσεων στο εσωτερικό της (με ένα «ευρώ του νότου» κι ένα «ευρώ του βορρά»), είτε την έξοδο της Γερμανίας από την ευρωζώνη!

Αν τα μεγέθη μας είναι αρκετά για να προκαλέσουμε κρίση στην ευρωζώνη, δεν είναι τόσο μεγάλα ώστε να μπορούμε να περάσουμε διά μιας σε μια μοναχική πορεία. Είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να αντιστεκόμαστε, να οικοδομούμε τις οικονομικές και γεωπολιτικές βάσεις μιας αυτόνομης πορείας, αλλά να αρνιόμαστε την απομόνωση.

Αυτή η πολιτική, που στηρίζεται στην εθνική αυτεξουσιότητα και υπερηφάνεια, αλλά αποκλείει κάθε αυτοκτονικόσόλο, πρέπει να οικοδομηθεί απορρίπτοντας τόσο εκείνους που για δήθεν λόγους ρεαλισμού μας καλούν σε μόνιμη υποταγή, όσο και εκείνους που από δικαιολογημένη αγανάκτηση, ή από ανευθυνότητα άγνοια, ή και συμφέρον, μας καλούν να τα παίξουμε όλα για όλα σε μια ακαριαία και μετωπική αντιπαράθεση. Η τακτική του ελληνισμού από την επανάσταση του ’21 μέχρι την αντίσταση στους Γερμανούς και την ΕΟΚΑ, ήταν αποτελεσματική όταν στηριζόταν στον ανταρτοπόλεμο και καταστροφική όποτε ακολουθούσε τη λογική της μετωπικής σύγκρουσης.

Μήπως, λοιπόν, η πρότασή μας για αντίσταση στον οικονομικό ακρωτηριασμό της Κύπρου και την ανάληψη των ιστορικών ευθυνών της Ελλάδας έναντι της Κύπρου, αποτελεί μια ανεύθυνη πολιτική; ΟΧΙ. Διότι σε αυτή την περίπτωση οι Γερμανοί θα είχαν περισσότερα να χάσουν και λιγότερα να κερδίσουν. Εξάλλου, όποιος δείχνει διατεθειμένος να πολεμήσει, όταν στριμώχνεται στον τοίχο, μπορεί να προκαλέσει και το σεβασμό στους αντιπάλους του και να κερδίσει νέες συμμαχίες. Για ποιο λόγο να μας πάρουν υπόψη τους οι Γερμανοί, οι Αμερικανοί, οι Ρώσοι, οι Ισραηλινοί, ή οι Τούρκοι, αν είμαστε δεδομένοι και υποχωρητικοί διαρκώς; Μόνο αν δείξουμε ότι είμαστε ταυτόχρονα σοβαροί, ρεαλιστές, αλλά και ανυποχώρητοι, όταν πρόκειται γι’ αυτά που θεωρούμε ζωτικά μας συμφέροντα, θα μπορούσαμε να επιβάλουμε τον σεβασμό στους αντιπάλους μας. Πώς όμως να επιβάλεις ένα τέτοιο σεβασμό με τον Χριστόφια, τον Αναστασιάδη, τον Γιώργο Παπανδρέου, ή τον Αντώνη Σαμαρά; Πώς να πείσεις ότι οποιαδήποτε επίθεση στην Κύπρο αποτελεί «casus beli» για την Ελλάδα;

Η κατάρρευση του αφελούς  ευρωπαϊσμού

Στην Κύπρο κατέρρευσε βίαια ο μύθος  της «ευρωπαϊκής οικογένειας» και της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, όπως τα προηγούμενα χρόνια είχε καταρρεύσει στην Ελλάδα. Οι Κύπριοι, όπως και οι Ελλαδίτες, υποχρεώθηκαν να κατανοήσουν βιαίως, πως η συμμαχία με την δυτική Ευρώπη, –την ψευδωνύμως αποκαλούμενη «ευρωπαϊκή ένωση»–, είναι τακτικού χαρακτήρα και είμαστε υποχρεωμένοι να την δεχόμαστε μόνο όσο αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο του νεοθωμανισμού και επειδή ακόμα δεν έχει διαμορφωθεί μια άλλη Ευρώπη. Γι’ αυτό, και επικρίνουμε συχνά, αυτούς που αποκαλούμε ευρωλιγούρηδες, δηλαδή όλους εκείνους που πιστεύουν ότι αποτελούμε οργανικό τμήμα της Δύσης και της δυτικής Ευρώπης.  Η ιστορία, και τα πρόσφατα παθήματά μας, μας έχουν δείξει πως θα αποτελεί μια λεόντειο συμμαχία εις βάρος μας, όσο δεν έχει αποκατασταθεί η ισορροπία δυτικής και ανατολικής Ευρώπης και όσο δεν έχει συγκροτηθεί ένας ευρωπαϊκός βαλκανικός πόλος. Γι’ αυτό εξ άλλου, και οι Γερμανοί, οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, μας αντιμετωπίζουν ως παρείσακτους και όποτε μπορούν μας το δείχνουν με τον τρόπο τους. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν αποτελούν οργανικό μέρος της δυτικής Ευρώπης, αλλά μας δέχονται εξαιτίας της γεωπολιτικής μας σημασίας.

Το ίδιο και εμείς, δηλαδή η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, θεωρεί αυτή τη συμμαχία τακτικού χαρακτήρα. Μόνον οι  ψευδοελίτ, οι πολιτικοί, τα κόμματα, νοιώθουν Ευρωπαίοι παρ’ όλο που είναι αποικιοκρατούμενοι. Έτσι λοιπόν τελούμε διαρκώς εν αναμονή μιας άλλης Ευρώπης από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, εν αναμονή μια βαλκανικής ενότητας, ενός κουρδικού κράτους στ’  ανατολικά μας, εν αναμονή μιας κάποτε δημοκρατικής Τουρκίας. Στο μεταξύ, έχουμε μία και μόνη στρατηγική επιλογή. Την ενίσχυση της πνευματικής οικονομικής, αμυντικής και πολιτικής αυτονομίας μας, τη σύσφιξη των σχέσεων σε όλα τα επίπεδα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Κύπρο.

 

Ρώσοι, Ισραήλ και άλλα τελώνια

Ωστόσο, οι Κύπριοι δεν απογοητεύτηκαν μόνο από τη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και από εκείνη της Ρωσίας και του Ισραήλ.

Η Ρωσία, κοντόφθαλμη όπως πάντα, πιστή σε μία λογική ανάλογη με των Τσάρων, ή του πατερούλη Στάλιν, δεν ήρθε σε αντίθεση με τους Γερμανούς και τους Αμερικάνους, αλλά προτίμησε να «πουλήσει» την Κύπρο. Καθόλου παράδοξο ότι επί τρακόσια χρόνια δεν κατορθώνει να βγει στη Μεσόγειο! Διότι, κάθε φορά «πουλάει» τις χώρες ή τα κινήματα που εξαρτώνται από αυτήν, για να κλείσει γεωπολιτικές ή οικονομικές συμφωνίες με τους εταίρους/αντιπάλους της. Έτσι, παρ’ ότι η αντιπαλότητα των ρωσικών συμφερόντων με τη Γερμανία είναι στρατηγικούχαρακτήρα, –και το ίδιο συμβαίνει και με την Τουρκία– ακολουθεί τη λογική των πρόσκαιρων συμφερόντων και όχι την επιλογή στρατηγικών συμμάχων. Αντί να αναγνωρίσει στην Ελλάδα και την Κύπρο, τις χώρες που άσχετα με τις κυβερνήσεις τους αποτελούν στρατηγικές συμμάχους της, και άρα να τους συμπεριφέρεται ανάλογα, λειτουργεί με τη λογική του μαύρου-άσπρου, θεωρεί τους συμμάχους ως υποτακτικούς, γιατί έχει μάθει να λειτουργεί μόνο με το κνούτο, όπως λίγο πολύ και η Γερμανία. Γι’ αυτό για άλλη μια φορά, οι Κύπριοι ένοιωσαν προδομένοι από τους Ρώσους, παρ’ ότι την «πλήρωσαν» εν πολλοίς γι’ αυτούς, δηλαδή για τα ρώσικα κεφάλαια, που είχαν μεταβάλλει την Κύπρο σε ένα οιονεί ρώσικο Χονγκ Κονγκ της Μεσογείου.

Όσο για τη σιωπή του Ισραήλ και τη συναίνεση των Αμερικανών στην καρατόμηση της κυπριακής οικονομίας, αποτέλεσε ένα ακόμα μάθημα για όσους αγνοούν τη βασική θουκυδίδεια αρχή της πολιτικής: Οι συμμαχίες προϋποθέτουν την δική σου ισχύ και αυτοεξουσιότητα για να έχουν οποιοδήποτε βάρος και σταθερότητα. Διαφορετικά, είναι ασταθείς και οδηγούν σε μόνιμες εκπλήξεις. Τους Έλληνες στην Ελλάδα και την Κύπρο, που δεν θέλουν να επενδύουν στην παραγωγή, στην αυτόνομη άμυνά τους, δεν πρόκειται να τους σώσει κανένας άλλος, ούτε να τους θεωρεί αξιόπιστους συμμάχους.

Οίκαδε

Το μήνυμα λοιπόν είναι σαφές. Η Ελλάδα και η Κύπρος θα επιβιώσουν στον 21^ο αιώνα μόνο αν αρνηθούν τις σειρήνες της αδιάκοπης φυγής και της εξωστρέφειας. Και η συρρίκνωση του τραπεζιτικού τομέα της Κύπρου, του τερατώδους εισαγωγικού τομέα της Ελλάδας, δεν πρέπει να βιωθεί μόνο ως μία οικονομική καταστροφή που όντως είναι, αλλά πρέπει να μεταβληθεί σε αφετηρία για την οικοδόμηση ενός νέου μοντέλου στηριγμένου στις δικές μας δυνάμεις.Οίκαδε λοιπόν. Όχι απλώς για να απαντήσουμε στην παρούσα κρίση, αλλά για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Και το κυπριακό όχι μπορεί και πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία μιας μεγάλης πολιτικής στροφής στην Κύπρο και στην Ελλάδα.

Το αίσθημα της αλληλεγγύης και της κοινής μοίρας, –αλλά και της ανικανότητας των πνευματικών και πολιτικών ελίτ Ελλάδας της Κύπρου–, έγινε για άλλη μια φορά, και ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά προφανές. Οι Έλληνες στην Ελλάδα και την Κύπρο υφίστανται επίθεση από την τευτονική Ευρώπη και το Δ΄ Ράιχ, που τους αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο. Για άλλη μια φορά, είναι οι αντίπαλοί μας που μας θυμίζουν ακόμα κι αν εμείς θέλουμε να το ξεχάσουμε, πως είμαστε ένας λαός. Με κοινά,  εν τέλει, τα θετικά και τα αρνητικά μας, που μας οδήγησαν σε ένα οικονομικό μοντέλο παρασιτικό και εξαρτημένο. Ξεκινώντας απ’ αυτή την αφετηρία, των κοινών παθών, μπορούμε και πρέπει να απαντήσουμε μαζί στην επίθεση που υφιστάμεθα. Μπορούμε και πρέπει να ενισχύσουμε τους κοινούς μας δεσμούς και να βάλουμε επιτέλους τις βάσεις για να πάψουν αυτά τα αλλεπάλληλα όχι να παραμένουνανολοκλήρωτα. Να αναδείξουμε επιτέλους, και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, πολιτικές ηγεσίες ικανές να ανταποκριθούν στα αιτήματα της ιστορίας και των λαϊκών προσδοκιών.

http://ardin-rixi.gr/archives/11740

Τα καλά, τα κακά και τα πανάσχημα του Γιάνη Βαρουφάκη

• Τα καλά

• Αντίθετα με την απαράδεκτη αρχική απόφαση του Eurogroup, τουλάχιστον τώρα γίνεται σεβαστή η δημόσια εγγύηση των καταθέσεων κάτω των €100 χιλιάδων.
• Το ολοσχερές κούρεμα των ιδιωτικών ομολόγων των πτωχευμένων τραπεζών, χωρίς το οποίο ανατρεπόταν (από την αρχική συμφωνία) η διεθνής πρακτική της ιεράρχισης των πιστωτών ενός πτωχευμένου χρηματοπιστωτικού συστήματος, με τους καταθέτες να έχουν προτεραιότητα απέναντι στους ομολογιούχους.
• Η διαφοροποίηση του κουρέματος ανάλογα με την τράπεζα στην οποία έχει κάποιος τις καταθέσεις του. Η αρχική απόφαση, που επέβαλε το ίδιο κούρεμα σε όλες τις τράπεζες, αναιρούσε την έννοια της προσωπικής ευθύνης των καταθετών όσον αφορά την επιλογή της τράπεζας στην οποία εμπιστεύονται τα χρήματά τους.
• Η επιβολή μεγάλων ζημιών στις ανασφάλιστες καταθέσεις και στους ομολογιούχους μειώνει το δάνειο από την τρόικα που θα επωμιστεί το κυπριακό δημόσιο.

Τα κακά

• Το Μνημόνιο δεν έχει συνταχθεί ακόμα, το οποίο σημαίνει η Συμφωνία είναι ημιτελής. Χωρίς πληροφορίες για τον βαθμό και την μορφή της λιτότητας που θα επιβληθεί στους Κύπριους, είναι αδύνατον να προβλεφτεί ο ακριβής αντίκτυπός της. Αν κρίνουμε όμως από το «παρελθόν» της τρόικας, είναι σχεδόν σίγουρο ότι η λιτότητα που θα επιβάλει θα γονατίσει μια κοινωνική οικονομία που ήδη βρίσκεται σε ύφεση.
• Η καθίζηση του τραπεζικού τομέα και η ουσιαστική κατάσχεση των ρώσικων μεγαλο-καταθέσεων θα έχει συντριπτικό αποτέλεσμα στην υπόλοιπη οικονομία, π.χ. στον τουριστικό και ξενοδοχειακό κλάδο. Όπως είπε Ρώσος σχολιαστής: «Τώρα που παίρνουν τα χρήματα των Ρώσων, ποιοι θα μένουν στα πολυτελή ξενοδοχεία προς €500 το βράδυ; Η κα Μέρκελ;». Είμαι σίγουρος ότι η τρόικα δεν θα λάβει υπ’ όψη της στα οικονομοτεχνικά της μοντέλα, στη βάση των οποίων θα αποφασίσει για την εφαρμοζόμενη λιτότητα, αυτού του είδους τον αρνητικότατο αντίκτυπο, με αποτέλεσμα μεγάλες υστερήσεις εσόδων, ακολουθία «νέων μέτρων», mea culpa στο απώτερο μέλλον και, γενικά, ύφεση χειρότερη από την αναμενόμενη.
• Η μεταφορά €9 δισ. του ELA από τη Λαϊκή, που κλείνει, στην Τράπεζα Κύπρου, αποτελεί παραβίαση απλών κανόνων τραπεζικής πτώχευσης και αποδεικνύει ότι η ΕΚΤ λειτουργεί ως ο Ταλιμπάν των κεντρικών τραπεζών.
• Η εισαγωγή περιορισμών στην εξαγωγή κεφαλαίων, αν και δεν έχουν πάρει ακόμα συγκεκριμένη μορφή, δημιουργούν ντε φάκτο ένα νέο νόμισμα: το κυπριακό ευρώ, δηλαδή ένα ευρώ που δεν μεταβιβάζεται από χώρα σε χώρα (Σημ. φαντάζεστε στις ΗΠΑ να μπουν περιορισμοί στην εξαγωγή δολαρίων από το Βερμόντ σε άλλες πολιτείες; Όχι, βέβαια. Πρόκειται για κατάφορη παραβίαση της λογικής μιας νομισματικής ένωσης).

Και τα πανάσχημα

Αφήνοντας στην άκρη τις επιπτώσεις της συμφωνίας εντός της Κύπρου, ο αντίκτυπος του περασμένου δεκαήμερου επί της Ευρωζώνης συνολικά μόνο ως πανάσχημος και θλιβερός μπορεί να χαρακτηριστεί. Μέσα σε μερικές μέρες, από την αρχική συμφωνία του Eurogroup μέχρι την τελική που μόλις ανακοινώθηκε, η Ευρώπη κατάφερε: (α) να θέσει υπό αμφισβήτηση την ασφάλεια των εγγυημένων καταθέσεων (παρά το γεγονός ότι τελικά τη σεβάστηκε), (β) να επαναφέρει στο προσκήνιο τα ερωτήματα περί αποπομπής κράτους-μέλους της νομισματικής ένωσης, και (γ) να θυσιάσει την αρχή της ενοποιημένης αγοράς κεφαλαίων στην οποία, βέβαια, περιορισμοί στη μετακίνηση των κεφαλαίων δεν νοούνται.

Όμως η πιο επαίσχυντη, η πανάσχημη, διάσταση της συμφωνίας για την Κύπρο είναι το γεγονός ότι σηματοδότησε το τέλος της τελευταίας ελπίδας για πραγματική τραπεζική ενοποίηση της Ευρωζώνης. Ο κ. Dijsselbloem, που αποδεικνύεται πολύ πιο «κοντά» στο γερμανικό σκέπτεσθαι από τον προκάτοχό του, τον κ. Yuncker, το δήλωσε ευθαρσώς. Εκθειάζοντας την περί Κύπρου συμφωνία, ο πρόεδρος του Eurogroup είπε αυτολεξί ότι αποτελεί προάγγελο των επόμενων «διασώσεων» εντός της Ευρωζώνης ώστε να: «…μη χρειαστεί ποτέ η άμεση ανακεφαλαιοποίηση» των τραπεζών. Με απλά και σταράτα λόγια, έβαλε την ταφόπλακα οριστικά στην απόφαση της Συνόδου Κορυφής του περασμένου Ιουνίου σύμφωνα με την οποία η τραπεζική κρίση διαχωρίζεται από την κρίση χρέους μέσω άμεσων ενέσεων κεφαλαίων του ESM στις τράπεζες, χωρίς να καταγράφονται αυτά τα κονδύλια στο δημόσιο χρέος των χωρών. Οπότε το μήνυμα είναι καθαρό προς Ισπανία και Ιταλία: «Ο καθένας μόνος του! Κι αν αυτό σημαίνει δήμευση καταθέσεων στην περιφέρεια, αυτά επιφυλάσσει η ζωή σε εσάς – στους πτωχευμένους της Ευρωζώνης!».

Νομίζω ότι, πλέον, δεν χωράει αμφιβολία: Ο συνδυασμός (α) άρνησης οποιασδήποτε ενοποίησης μέρους του δημόσιου χρέους (μέσω, π.χ., ευρωομόλογων), (β) οριστικής ματάιωσης της άμεσης ανακεφαλαιοποίησης και ουσιαστικής τραπεζικής ενοποίησης μέσω του ESM, και (γ) απολυταρχικής, για να μην πω βάναυσης, μεταχειρίσης αδύναμων εταίρων (όπως η Κύπρος) σηματοδοτεί ένα νέο, ζοφερό κεφάλαιο στην ιστορία της «ενωμένης» Ευρώπης.

Το επιχείρημα που ακούω τρία χρόνια τώρα, εις απάντησιν της κριτικής μου στις εφαρμοζόμενες πολιτικές, ακολουθεί το εξής απλό μοτίβο: «Δίκιο έχεις ότι η Ευρώπη αντέδρασε και αντιδρά λάθος στην Κρίση και επιβάλει παράλογα αυστηρές πολιτικές λιτότητας στην περιφέρεια. Όμως, επιβάλεται να πάμε με τα νερά της Γερμανίας και της ΕΚΤ, να τους αποδείξουμε ότι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε θυσίες και να μεταρρυθμιστούμε έτσι που, κάποια στιγμή, να νιώσουν αρκετά ασφαλείς ώστε να προχωρήσουν στις ενοποιητικές κινήσεις οι οποίες, πράγματι, απαιτούνται – π.χ. ευρωομόλογα, τραπεζική ενοποίηση, πανευρωπαϊκές επενδύσεις κ.λπ.» Νομίζω ότι κάθε αξιόπιστος παρατηρητής των τελευταίων εξελίξεων πρέπει να συμφωνήσει ότι αυτή η άποψη έχει ξεπεραστεί από τα πράγματα, ιδίως μετά το τελευταίο δεκαήμερο. Παρά το γεγονός ότι οι λαοί της Ευρωζώνης έχουν αποδειχθεί ιδιαίτερα μετριοπαθείς, και έχουν αποδεχθεί πολύ σκληρές πολιτικές με ελάχιστες (δεδομένης της Κρίσης) διαμαρτυρίες – ακόμα και στην Ελλάδα που ψηφίζει μνημονιακά – το Βερολίνο και η Φραγκφούρτη, αντί να δείχνουν πιο έτοιμες να ενστερνιστούν ενοποιητικές κινήσεις (π.χ. τραπεζική ένωση, ευρωομόλογα) κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση που, με μαθηματική ακρίβεια, θα φέρει την αποδόμηση.

Συμπερασματικά, αν και η νέα συμφωνία διορθώνει κάποια από τα τερατώδη λάθη της αρχικής, είναι πολύ πιθανόν το τελευταίο δεκαήμερο να καταγραφτεί ως η «ιστορική στιγμή» που η Ευρώπη ξεπέρασε το σημείο μη επιστροφής στην ιδέα μιας ενωμένης ηπείρου η οποία σέβεται τις αρχές της λογικής, της δημοκρατίας και του αλληλο-σεβασμού των λαών που την απαρτίζουν.

Index_Page

Ο απελευθερωτικός αγώνας των Ελλήνων σε δύο Ιστορικές περιόδους 1821 και 1955-1959

 

 

Του Δημήτρη Αλευρομάγειρου, Αντιστράτηγου ε.α., Επίτιμου Γενικού Επιθεωρητού Στρατού

«….Αλλά, πόσας φοράς πρέπει να εκφωνήσω, ότι η Ελευθερία είναι αναγκαιοτέρα και από την ίδιαν την ύπαρξιν εις τον άνθρωπον! Αυτή γαρ αποκαταστεί γλυκείαν την ζωήν, αυτή γεννά διαυθεντευτάς της Πατρίδος, αυτή νομοδότας, αυτή εναρέτους, αυτή σοφούς, αυτή τεχνίτας και , αυτή μόνον, τέλος πάντων, τιμά την ανθρωπότητα…»

(Απόσπασμα από την «Ελληνική Νομαρχία Ανωνύμου του Έλληνος»)[1]

Ο Ανώνυμος Έλληνας δίνει με την «Ελληνική Νομαρχία» (1806), έναν καταστατικό χάρτη αρχών και προϋποθέσεων που θα φέρουν ριζική ανατροπή του τουρκικού οθωμανικού δεσποτισμού, μία Επανάσταση που θα εγκαταστήσει στην απελευθερωμένη Ελλάδα την κυριαρχία των ελεύθερων θεσμών και του ορθού λόγου όπως καθορίστηκε φιλοσοφικά από τον ελληνικό αρχαίο διαφωτισμό τον οποίον επικαλέσθηκε ο Γαλλικός και οδήγησε στη δική του Επανάσταση του 1789, θα εγκαταστήσει ρυθμιστή τον νόμο, φορέα δικαιοσύνης.

Δίνει τέλος ο Ανώνυμος έναν άλλον ύμνο προς την Ελευθερία.

Τα πάρα πάνω αποτελούν μια από τα πολλές παροτρύνσεις οι οποίες όσο πλησίαζε η κρίσιμη ώρα, πλήθαιναν για να φτάσει ο Έλληνας στο καταπληκτικό θαύμα εφόδου του 1821 που αγγίζει τα όρια της παραφροσύνης, μα μιας «παραφροσύνης θεϊκιάς» όπως την ονόμασε ο Νίκος Καζαντζάκης σε ένα κείμενο του, το 1947.

Και όταν έφτασε αυτή η ευλογημένη ώρα οι Έλληνες ανατινάχτηκαν στη γνώριμη κραυγή της Ελευθερίας και αμέσως οι μεγάλες μορφές ξεπήδησαν από τα Ελληνικά χώματα, αυστηρές και αγριεμένες. Γιατί ατιμώρητα δεν γεννιέσαι απόγονος του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα αλλά και του Μιλτιάδη, Θεμιστοκλή και Λεωνίδα..

Και όσο και αν οι «φρόνιμοι» οι «συνετοί» καταριόνταν τους άμυαλους να περιμένουν, υπήρξε εκείνη η μυστηριώδης φωνή που ακούγεται τις κρίσιμες στιγμές όχι στο κεφάλι αλλά στο στήθος του ανθρώπου και είναι η φωνή αυτή παράλογη και αλάθευτη. Οι Έλληνες την άκουσαν γιατί έβγαινε από τα βάθη της Ελληνικής Γης όπου κείτονταν οι Μεγάλοι μας Νεκροί, αυτοί οι οποίοι έγιναν οι Αρχηγοί του Γένους μας το 1821.

Σήμερα 191 χρόνια μετά την μεγάλη εκείνη φοβερή στιγμή ας σταθούμε για λίγο, εμείς οι σημερινοί Έλληνες μακριά από μιζέριες και αθλιότητες για να ανάψουμε τα ταπεινά μας καντήλια σε κείνους που ανάστησαν πάλι σ αυτό τον τόπο τις ηθικές αξίες και στήριξαν τις εθνικές υποθήκες και τα πανανθρώπινα ιδεώδη της Ελευθερίας, Αλήθειας, Δικαιοσύνης, Δημοκρατίας.

Σεμνοί προσκυνητές και ταπεινοί υμνητές ας αποθέσουμε σαν ελάχιστη ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης το μεγάλο δάφνινο στεφάνι του Έθνους και ας αντλήσουμε από Εκείνους δύναμη, θάρρος και πίστη στο Πατριωτικό μας αζιμούθιο.

Παρά το βάρος των 191 χρόνων, το οποίο πιέζει τα στήθια μας ιδία τη σημερινή απόλυτα κρίσιμη (και όχι μόνον οικονομικά) εποχή, που δεχόμαστε αλλεπάλληλα κτυπήματα απαισιοδοξίας και εθνομηδενισμού, διατηρούμε σαν Λαός και Έθνος, ζωηρή τη συγκίνηση του πιο Ιερού Αγώνα της Φυλής μας.

Διότι πολλές Ελληνικές γενιές δόξασαν το άγιο αυτό χώμα, άλλες στόλισαν με αθάνατα μνημεία τέχνης, φιλοσοφίας, αρχών, πολλές το υπερασπίστηκαν από βάρβαρους επιδρομείς αλλά η γενιά του 1821 υπερέβαλε όλες τις γενιές της φυλής μας.

Μετά την άλωση της Πόλης πίστευαν πολλοί ότι ο Έλληνας Παν[2] είχε πεθάνει… Τι μεγάλη όμως πλάνη!

Η δουλωθείσα Ελλάδα είχε κάποιο βαρύτιμο φυλακτό της Μοίρας και δεν ξέχασε ότι τα ιδανικά της Δικαιοσύνης, της Πατρίδας της Ελευθερίας τα κελάηδησε πρώτη από όλον τον κόσμο.

Τέσσερις αιώνες δουλείας δεν ήταν αρκετές για να αφαιρέσουν, όπως λέει ο ποιητής, τη μισή αρετή των Ελλήνων!

Και ιδου οι Έλληνες ανασταίνουν, ο άνισος αλλά υπέροχος και δίκαιος αγώνας συγκινεί κάθε ευγενική καρδιά σε όλους τους Λαούς του Κόσμου και σε λίγο η άξια αυτή Γη είχε γίνει αληθινός βωμός Ελευθερίας, η ιδέα έφτασε, μετά από τραχείς αγώνες από το πιστολι ενός αντάρτη στο Αγρίδι των Καλαβρύτων[3] μέχρι τη συνθήκη της Ανδριανουπόλεως[4] και τις υπογραφές της Ευρώπης, να διασχίσει την ψυχή των ελεύθερων Λαών και να θερμάνει και των λοιπών υπόδουλων.

Αδούλωτος Ελληνισμός

Έτσι αν ο Μαραθώνας, οι Θερμοπύλες, η Σαλαμίνα έδωσαν στο Ελληνικό Έθνος δύναμη να ζήσει 25 αιώνες ο αγώνας των Ελλήνων το 1821 έδωσε τη δύναμη για ζωή άλλων τόσων τουλάχιστον αιώνων

Οι συντελεστές της Εθνεγερσίας μας από την επόμενης της Άλωσης της Πόλης και από αυτής σε όλη την τουρκοκρατία και τον Αγώνα του ’21, ήταν το βαθύ και ζωοποιό στοιχείο της υπεροχής μας έναντι του δυνάστη, ο οποίος ανίκανος να κυβερνήσει αναγκάστηκε να καταφύγει σε αυτούς τους οποίους ασκούσε εξοντωτική βία, ήταν το ριψοκίνδυνο φρόνημα και η πρόθυμη μαχητικότητα μας, τα οποία διασώθηκαν στον ιερό περίβολο της Εκκλησίας όταν οι σουλτάνοι για ιδιοτελείς σκοπούς αναγνώρισαν μέρος από τα δικαιώματα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Οι συντελεστές αυτοί -ζωτικότητα της φυλής, Παιδεία και μαχητικότητα- ευρισκόμενοι μέσα στις αγκαλιές της Εκκλησίας στένευαν καθημερινά.

Όταν οι πολιτικές, οικονομικές συνθήκες της Ευρώπης και ιδιαίτερα των γειτονικών προς τον ελληνικό χώρο περιοχών ευνόησαν την ηθική, διανοητική και μαχητική ανάπτυξη, όλο το Έθνος ασυγκράτητο για την Ελευθερία και με συναίσθηση της δύναμης του προπαρασκευάζετο να αναλάβει τον αγώνα εναντίον του κατακτητή.

Αποκορύφωμα αυτού του ελληνικού «οργασμού» ήταν τα σχέδια της οικογένειας Υψηλάντη, οι γεμάτες ενθουσιασμό εξεγέρτηκές κινήσεις του Ρήγα, η Ομοσπονδία των Οπλαρχηγών με τον Κολοκοτρώνη, τους Μποτσαραιους και τέλος η μεγάλη Φιλική Εταιρία που οργάνωσε και κυρίως ένωσε όλες τις δυνάμεις του Έθνους και έδωσε την κατάλληλη ώρα το σύνθημα της Εξέγερσης.

Στον Αγώνα, οι Έλληνες είχαν τις καλλίτερες αποσκευές ηθικές και υλικές. Οι ναυτικοί πληθυσμοί έθεσαν στη διάθεση των αρχηγών όλα τους τα πλοία, με τα πληρώματα τους και με τον πλούτο τους, οι αγροτικοί και αστικοί πληθυσμοί έτρεξαν να διαλύσουν την μισητή εξουσία του δυνάστη και να κάνουν δική τους Ελεύθερη Κυβέρνηση σε πλήρη ισοτιμία με τους Λαούς της Ευρώπης που η Γαλλική Επανάσταση του 1789 έφερνε άλλον, ελεύθερο αέρα.

Έδωσαν το παρόν οι άντρες αλλά και οι γυναίκες! Οι Σουλιώτισσες στο Ζάλογγο και οι δρεπανηφορες Μανιάτισσες του Δυρού και της Βέργας, η Μπουμπουλίνα, η Δέσπω Τζαβέλα και τόσες άλλες έγιναν μυθικά ιερά πρόσωπα, συμβόλου και παραδείγματος.

Οι νίκες προκαλούν θαυμασμό και συγκίνηση σε όλον το φιλελεύθερο κόσμο και διαλύονται τα πυκνά πέπλα που θέλησε να κρατήσει η ιδιοτελής ιερή συμμαχία που κατευθυνετο από την ανελεύθερη μανία του Μέτερνιχ!

Ναι! Η Ελληνική Επανάσταση συνετέλεσε απόλυτα για τη διάλυση αυτής της άθλιας συμμαχίας και δεν θα παραλείψω να επισημάνω και λυπάμαι πολύ γι’ αυτό, ότι μόλις προ τεσσάρων ετών υπήρξαν ελληνόφωνες, τουλάχιστον αγράμματες «ιστορικές» γραφίδες που θέλησαν να μας «μορφώσουν» ονομάζοντας την Ιερή συμμαχία κάτι σαν τον ΟΗΕ της εποχής…

Η Επανάσταση του 1821 γίνεται πλέον παγκόσμιο γεγονός, προκαλεί σύγκρουση των υλικών συμφερόντων της Ευρώπης προς τις ηθικές αρχές και όλη η τότε πολιτισμένη ανθρωπότητα μπαίνει σε σοβαρό πειρασμό συνείδησης κάτω από τη λάμψη της εξόδου του Μεσολογγίου,

Έτσι η Ελλάδα σέρνει στο στίβο του αγώνα για την Ελευθερία όχι μόνο του Λαούς αλλά και τις ισχυρές κυβερνήσεις οι οποίες αναγκάζονται να μετάσχουν στον καταποντισμό του αλαζόνα τυράννου στα πυρφόρα νερά του Ναβαρίνου.

Αυτή σε ελάχιστες γραμμές είναι η οπτική του περήφανου και ζωοποιού αγώνα του 1821 , πανηγυρισμός Ελευθερίας, μνημόσυνο για τους Ελευθερωτές αλλά και αλησμόνητος σταθμός του Εθνικού μας βίου και της σημερινής μας ύπαρξης.

Με αυτόν τον αγώνα σύμβολο και παράδειγμα οι Έλληνες ξεχύθηκαν εδώ και 100 χρόνια στους Βαλκανικούς πολέμους για να ξαναφέρουν στην αγκάλη της Πατρίδας όλους τους αδελφούς μας και με αυτό «το αθάνατο κρασί του ’21», ο εθνικός ποιητής Κωστής Παλαμάς, κάλεσε να μεθύσουν οι Έλληνες στο Έπος του 1940 και στην Εθνική Αντίσταση κατά των Κατακτητών Ναζί.

Και πράγματι μέθυσαν και έδωσαν τα πρώτα αθάνατα κτυπήματα στο ναζιστικό και φασιστικό τέρας και έκαναν τον τροχό της Ιστορίας να γυρίσει στο κενό όταν ολόκληρος ο κόσμος υπέκυπτε στον πυρίκαυστο σιμούν της ναζιστικής θύελλας.

Οι υποσχέσεις, ο θαυμασμός και τα βερμπαλιστικά λόγια των ισχυρών του κόσμου για το θαύμα του ’40 – ’44 στην Ελλάδα, όπου σε όλους τους αγώνες του Έθνους ήσαν έντονα παρόντες οι Κύπριοι Έλληνες, αγωνιζόμενοι στο πλευρό και των δικών τους δυναστών, των Βρετανών, διότι πίστευαν ότι έτσι έπρεπε και ότι επί τέλους μετά την καταστροφή του Ναζιστικού τέρατος δεν θα υπάρξουν πλέον μιμητές και ήταν πλέον αυτονόητο το δικαίωμα τους για αυτοδιάθεση.

Όμως τα μεγάλα λόγια ξεχαστήκαν, η εμφύλια διαμάχη στην Πατρίδα μας, αιώνια κατάρα της φυλής από την αρχαιότητα έδωσε το πρόσχημα στους νέους ιμπεριαλιστές να λησμονήσουν τις υποσχέσεις.

Αλλοίμονο ο λόγος του Εθνικού μας ποιητή επιβεβαιώνεται για τον ευκολόπιστο λαό όπως άλλωστε και μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

H αντίσταση του  ’41 – ’44 και η Κύπρος

Η μοναδική σε έκταση και βάθος Εθνική Αντίσταση του ’41 – ’44 φάνηκε να μην ήταν αρεστή στον τότε εξωτερικό παράγοντα με αποτέλεσμα η αντιστασιακή μας Δόξα να μετατραπεί δυστυχώς σε τραγωδία που πλήττει ακόμα και σήμερα όχι μόνον εκείνη τη γενιά.

Έτσι η Κύπρος αγανακτισμένη από τη νέα αχαριστία αποφασίζει τον απελευθερωτικό αγώνα όπου ο όλεθρος με την Ελευθερία πηγαίνουν πάντα μαζί.

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Β’ ο οποίος ανάλωσε την ζωή του με το όραμα της Ένωσης είχε την ευτυχία προ του θανάτου του (Ιούνιο του 1950) να δει τουλάχιστον το εκπληκτικό αποτέλεσμα του Εθνικού δημοψηφίσματος της 15ης Ιανουαρίου 1950 όπου το 98% του Ελληνικού πληθυσμού και του 80% του συνολικού «αξίωσαν Ένωσιν μετά της Ελλάδας»

Είναι τραγικό, αλλά πρέπει να το πούμε ότι τους τόμους αυτού του μοναδικού δημοψηφίσματος, αρνήθηκε να τους παραλάβει η τότε Κυβέρνηση των Αθηνών (προφανέστατα υποκύψασα στις απειλές των μέχρι πρόσφατα «Συμμάχων») και κατετέθησαν τελικά στην Εθνική Βιβλιοθήκη…

Η μορφή του εκάστοτε Αρχιεπισκόπου Κύπρου, ήταν ταυτόχρονα θρησκευτική και Εθνική γι αυτό και η προσωνυμία Εθνάρχης. Γιατί ουσιαστικά ήταν η μόνη σεβαστή και αυστηρή μορφή κάτω από την σκέπη της οποίας ένοιωθαν ελπίδα και παρηγοριά οι ελεύθεροι κατακτημένοι. 

Είναι αυτή κυρίως η αιτία που στους κόλπους της Κυπριακής εκκλησίας ενεφανίσθησαν τα πρώτα σπέρματα της αντίστασης και της οργάνωσης της ΕΟΚΑ.

Το άλλο σκέλος τής ζωοποιού δύναμης της Αντίστασης, το βρίσκουμε στους δασκάλους των Γυμνασίων αλλά και των Δημοτικών (πολλοί από τούς οποίους ήσαν από την Μητρόπολη) γι’ αυτό και η Αντίσταση αγκαλιάστηκε από την πρώτη στιγμή από την Νεολαία. Και αντιστασιακό κίνημα για τη δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη ,ανθρώπινη αξιοπρέπεια που το υιοθετεί η νεολαία δεν είναι δυνατόν να αποτύχει.

Όσοι δεν έζησαν αυτή την ηρωική εποχή και διαβάζουν την Ιστορία θα εκπλαγούν με τα τότε γεγονότα, όπου με ουσιαστικό κίνδυνο της ζωής τους και μέ εκπληκτικό υψηλό ηθικό ,15χρονα, ακόμη και 12χρονα, παιδιά όχι μόνο σπεύδουν στό στίβο της ελευθερίας και του αίματος αλλά και συμβάλουν με εκπληκτική ικανότητα στην επιτυχία του.

Και όταν ο δυνάστης σκλήρυνε τα μέτρα, τότε η ζωοποιός και μπολιασμένη με αυτή τή νεαρή ορμή οργάνωση, θα τον λοιδορήσει βάζοντας βόμβα κάτω από τό κρεβάτι του ή παραδίδοντας έναν γάιδαρο στις κατοχικές αρχές, όταν διετάχθη να παραδοθούν αγωνιστές και οπλισμός…..

Πολύ σύντομα η «γηραιά Αλβιών», η περήφανη νικήτρια του παγκοσμίου πολέμου , θά λησμονήσει τον όποιον πολιτισμένο εαυτόν τη και θα μετέλθει μεσαιωνικών βασανιστηρίων και τον διά της αγχόνης θάνατον. Και εκεί θα γραφούν οι πλέον ηρωικές στιγμές που, ως άλλο Μεσολόγγι θα συγκινήσει όλον τόν κόσμο ακόμη καί μέσα στο Ηνωμένο Βασίλειο, όχι όμως «και την αυτής μεγαλειότητα» η οποία θά αρνηθεί, παρά την παγκόσμια κατακραυγή, να σώσει τη ζωή του τελευταιου απαγχονισθεντος, του ήρωα Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Τα 55 χρόνια της θυσίας του (δολοφονήθηκε από του Άγγλους με αγχόνη την 15/3/1957) του οποίου τιμούμε, με την ευκαιρία αυτή και σήμερα.

Και είναι γνωστό πόσα ελληνικά σχολεία σε όλη την επικράτεια φέρουν το όνομα αυτού τού Απολλώνιου ήρωα, πέραν των όσων ευρίσκονται στην ιδιαίτερη Πατρίδα του στήν Κύπρο.

Οι νέοι αυτοί, όπως όλοι οι ηρωικοί Νεκροί του Κυπριακού αγώνα του ’55 – ’59, επρώτευσαν στα «Ολύμπια της Ιστορίας» και διδάξαν, όχι μόνον στον αλαζόνα κατακτητή, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο ότι «Οι αγχόνες δεν κατασιγάζουν την κραυγή τής Ιστορίας, δεν πνίγουν τη Λογική της , δεν διαστρεβλώνουν τη Φιλοσοφία της. δεν ανατρέπουν την πορεία της, δεν εξουδετερώνουν τους άκαμπτους Νόμους της , αλλά στη Αγία αυτήν Γη των Θεών , πάντοτε, οι αγχόνες αποτελούν τις ευλογημένες αιώρες στις οποίες ανέρχονται μειδιόντες οι Εκλεκτοί μεταξύ τών εκλεκτών και αιωρούνται ωθούμενοι από τις σκιές των Αθανάτων».

Η επιτυχία του αγώνα της ΕΟΚΑ οφείλεται στο τεράστιο ηθικό του Κυπριακού Λαού αλλά και στην σύμπλευση του διδύμου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’ με τον αρχηγό της, Διγενή, Γιά άλλη μία φορά επιβεβαιώνεται η δύναμη του Έλληνα όταν είναι μονιασμένος.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η συμμετοχή στον Αγώνα ήταν τελείως εθελοντική καί ότι όλοι σπευδανε, γιά νά μην μείνουν εκτός τού ηρωικού στίβου της τιμής και του αίματος. 

Η συμμετοχή του Αρχιεπισκόπου εξουδετέρωσε τις όποιες αντίθετες ή φοβικές φωνές, η δε σύλληψή και εξορία του στίς Σεϋχέλλες δυνάμωσε αντί -όπως νόμιζαν οι Άγγλοι- να αδυνατίσει, τον Αγώνα.

Με την υπογραφή των συνθηκών Ζυρίχης και Λονδίνου (1959) και τήν επιστροφή του Μακαρίου απο το Λονδίνο, φτάνουμε δυστυχώς σε «κολοβή ανεξαρτησία», γιά την οποίαν όπως χαρακτηριστικά ελέχθη από πολιτικό των Αθηνών «αγωνίστηκαν οι Έλληνες καί νίκησαν οι Τούρκοι».

Ο λόρδος Κάλλαχαν, μετέπειτα πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, είχε χαρακτηρίσει τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου «ζουρλομανδύα», ενώ από τήν πρώτη στιγμή τής λειτουργίας της Κυπριακής Δημοκρατίας ο τότε Αντιπρόεδρος τουρκοκύπριος Κιουτσούκ (εις την τουρκική σημαίνει «μικρός») είχε δηλώσει ότι για τους Τουρκοκύπριους ο αγώνας θα τερματισθεί με την διχοτόμηση….

Πώς αισθάνονται σήμερα και ιδία μετά το 1974 με την βάρβαρη εισβολή και την συνεχιζόμενη κατοχή οι αγνοί αγωνιστές της ΕΟΚΑ αλλά και όλος ο Ελληνισμός;;;

Δεν θα προσπαθήσω να τους ερμηνεύσω αφήνοντας σε σας τη μελέτη και τις δικες σας παρατηρήσεις έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στη δίκαιη νεανική σας κρίση.

Θα κλείσω όμως λέγοντας ότι, αν είχαν κάνει τον κόπο καί είχαν την ικανότητα να αφουγκρασθούν απλά καί όχι μυητικά, αυτόν τόν αγώνα τών Κυπρίων γιά την Ελευθερία, οι αρχιτέκτονες του προσβλητικού για Κύπρο – Ελλάδα αλλά και για τη διεθνή Κοινότητα, απαράδεκτου σχεδίου Άνναν, δεν θά τολμούσαν κάν να το σκεφθούν

Είναι υποχρέωση όλων των Κυπρίων να στηρίξουν τον ενωτικό χαρακτήρα ενός σημερινού, ἀλλης υφής, Αγώνα για την πλήρη ανεξαρτησία της Κυπριακής, Δημοκρατίας με αποχώρηση των στρατευμάτων εισβολής και κατοχής που μολύνουν και τα χώματα της και είναι υποχρέωση όλων των πολιτικών ηγεσιών της Ελλάδας, να συμπράττουν καί νά στηρίζουν ουσιαστικά αυτόν τον Αγώνα.

Άς ακούσουν επι τέλους την εκ του Τάφου φωνή των ηρωικών μεγάλων Νεκρών γιά την Ελευθερία της Ελλάδας και της Κυπρου, πρωτεύουσα θέση , μεταξύ τών οποίων κατέχουν οι Νεκροι αγωνιστές των πολέμων, της Εθνικής Αντίστατσης, του αγώνα της ΕΟΚΑ, αλλά και όσων θυσιάστηκαν στη ηρωική Αντίσταση κατά της εισβολής του 1974.

Ο αγώνας αυτός γιά τον οποίον ο Γρηγόρης Αυξεντίου, σαν εκφραστής όλων των αγωνιστών δήλωνε πριν από τη θυσία του (3/3/1957):

«Αυτή είναι τώρα η μόνη, η τελευταία προσφορά μου στον Αγώνα. Θα τους μάθω όλους τούς αγωνιστές μας, όλα τα παλληκάρια μας ,να πεθαίνουν. Έφτασε η στιγμή που δεν θα ξαναδεί ο εχθρός κανένα να παραδίδεται».

Ήταν η θεία στιγμή όπου οι θυγατέρες του Διος οι «Χρυσάμπυκες Ώρες» (σ.σ. κατά τον Όμηρο, υποδέχθηκαν την Αφροδίτη αναδυομένη από τα κύματα) υποδέχτηκαν όλους τους μεγάλους Νεκρούς της Ελευθερίας και στόλισαν το θείο μέτωπο τους με χρυσό στεφάνι, ώστε έτσι «μορφωστολισμένοι» να οδηγηθούν στη Νήσο τών Μακάρων» όπου ο Αθηναίος Στρατηγός Κίμων[5] υποδέχεται από του 449 π.Χ. τους υπέρ της Ελευθερίας πεσόντες.

Δίπλα του στέκεται και τους καλωσορίζει, δακρυσμένη και χαμογελαστή η ανδρειωμένη και περήφανη Κόρη της Κύπρου, η Μαρία η Συγκλητική[6]…

Αυτοί οι Νεκροί πρέπει να είναι ο οδηγός μας, το παράδειγμα και το σύμβολο μας.

Αυτά ήταν τα αγεωμέτρητα νιάτα, που όπως τραγούδησε ο Μανόλης Αναγνωστάκης για τα αντίστοιχα νιάτα της αντιφασιστικής κατοχής,στο ποίημά του «ΧΑΡΗΣ 44» :

«Δεν γνώριζαν, πατέρα , μάνα , σπίτι.

Έναν δεν ‘διναν για το σήμερα παρά.

Δεν κράταγαν μεζούρα και διαβήτη.

Δεν ρίχνανε δραχμές στον κουμπαρά.»

Με τέτοια νιάτα , που υπάρχουν καί σήμερα παρά τις διάφορες σειρήνες ενδοτισμού συνεχίζουμε όλοι οι Έλληνες στον ελλαδικό και τον κυπριακό χώρο τον Αγώνα για Ελευθερία, Υπερηφάνεια και Δημοκρατία (όπως τη δίδαξε η φυλή μας κι όχι οι στόχοι και οι στατιστικές των πολεθνικών κρεματορίων της δουλειάς προτεσταντών ιμπεριαλιστών). 

Τότε και μόνον τότε θα έχουν δικαιωθεί όλοι οι μυθικοί αγωνιστές και της ηρωικης Επαναστασης μας του 1821 και της συνέχειας της με τον αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-59)

Γένοιτο με ένα σύνθημα: Ελευθερία ή θάνατος!

[1] Με ανακοινωση στην Ακαδημία Αθηνών την 20/4/1978,ο ακαδημαικος καθηγητης Γ.Ζωρας, υιοθέτησε ανακοινωση της καθηγητριας Μαρίας Μαντουβάλλου και απέδωσε την Ελληνικη Νομαρχια στον Αδαμάντιο Κοραή, Όμως η ανακοινωση αυτή δεν υοιοθετηθηκε από τον επιστημονικον κοσμο σε μeγαλο βαθμο και η σημερινη επικρατουσα αποψη εξακολουθει να αγνωει τον συντακτην της.

[2] Ο τραγοπόδαρος Θεός ΠΑΝ, ηταν προστατης της γενετικης δύναμης της ζωής. Κατά τον θρύλο , ο Θεός Παν βοήθησε τους Ελληνες εναντίον των Παρσων στην Μαχη του Μαραθώνος [ 492 π. Χ.] με δυνατες φωνες επαναλαμβανοντας ρυθμικά το όνομά του[ Παν-Παν-Παν] με αποτέλεσμα οι Περσες, ακούγοντας τον να καταληφθουν από πανικο [Παν-πανικος..]αι να υποχωρήσουν.

[3] [1α] Στις 12/3/1821 οι ανταρτες Ν.Σολιώτης και ο Κορδης μαζυ με συντροφους τους στο Αγρίδι των Καλαβρυτων ριχνουν του πρωτους πυροβολισμούς της Επαναστασης και φονευουν του Τουρκους ειπράκτορες στις Πορτες ..

[4] Συνθήκη Ανδριανουπόλεως, 14/9/1829,Σημανε το τέλος του Ρωσοτουρκικου πολέμου[1828-1829], Υπεγραφη μεταξυ της Ρωσικής και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ανεγνωρισθη μεταξυ άλλων και η ανεξαρτησία του Ελληνικου Κράτους.

[5] Ο Αθηναίος Στρατηγός Κίμων εξεστράτευσε το 450 π.Χ. στην Κύπρο με τον Αθηναικό στόλο και πολέμησε επι κεφαλής Αθηναίων καί Κυπρίων προκειμένου να απελευθερώσει τούς Κυπριους από τούς Πέρσες.Εγινε η περιφημη μαχη στο Κίτιον όπου το 449 π.Χ. βρήκε ηρωικόν θάνατον μαχόμενος.[Σ.Σ. ..η Κύπρος το 450π.Χ. δεν ήταν μακρυά όπως η «επίσημη Ελλάδα» απεφάνθη το 1974 μ. Χ. διά στόματος τού Πρωθυπουργού της την 13 Αυγούστου 1974……]

6] Μαρία Συγκλητική. Μετά τήν κατάληψη τής Λευκωσίας τήν 9 Σεπτεμβρίου 1570 από τούς τούρκους καί την εν συνεχεία κατάληψη της Αμμοχώστου, μετά σκληρές καί άνισες μάχες, ο επικεφαλής τών τουρκων Μουσταφά πασσάς μετέφερε εντός πλοίων πολυάριθμα λάφυρα και αιχμαλώτους μέ τίς γυναίκες καί παιδιά , εντός πλοίων στο Σουλτάνο στήν Κωνσταντινούπολη. Η Μαρία Συγκλητική , Ελληνίδα κόρη αριστοκρατικής καταγωγής , προτίμησε τον θάνατον από τήν καταισχύνη και γι αυτό έθεσε πύρ στήν πυριτιδαποθήκη τού πλοίου που τήν μετέφερε καί ανετινάχθη όχι μόνον τό πλοίο της αλλά καί άλλα δύο , παρακείμενα του πυυρπολυθεντος ,πλοία.

http://www.newsbomb.gr/ethnika/story/123332/moira-toy-ellina-o-agonas-kai-i-antistasi#ixzz2OA9HGQ7m

Τριπλή Αποικιοποίηση και γεωπολιτική κρίση

Του Νίκου Κοτζιά

Εδώ και δύο χρόνια κτυπώ τις καμπάνες ότι η οικονομική κρίση στην Ελλάδα μετεξελίσσεται σε γεωπολιτική για τον ελληνισμό συνολικά, καθώς και για τα κράτη της Ελλάδας και της Κύπρου. Την μεν Ελλάδα την μετέτρεψαν σε αποικία χρέους, η δε Κύπρο υφίσταται το καθεστώς της τριπλής αποικιοποίησης: τα υπολείμματα από την βρετανική αποικιοκρατία με τις δύο βάσεις που κατέχει ακόμα και σήμερα το ΗΒ. Η κατοχή της Β.Κύπρου από τον τούρκικο στρατό. Η αποικιοποίηση μέσω του χρέους από την τρόικα με επικεφαλής τηΓερμανία.

Η Γερμανία θεωρεί ότι βρήκε ελεύθερο χώρο για να προελάσει στη Μέση Ανατολή και να ελέγξει γεωοικονομικά το αβύθιστο αεροπλανοφόρο, την Μεγαλόνησο. Να πατήσει πόδι εκεί που δεν μπόρεσε να φτάσει ο χιτλερισμός. Πρόθεση που με ακρίβεια είναι καταγραμμένη στο βιβλίο του Hiltebrandt για τη γεωπολιτική «τη μάχη στη Μεσόγειο» του 1940 (έκδοση πανεπιστημίου Κολωνίας). Να γίνει παίκτης στην περιοχή των πετρελαίων και να εξυπηρετήσει τον παραδοσιακό της σύμμαχο την Τουρκία.

Η Γερμανία αποκτά μέσω της κρίσης της Κύπρου γεωπολιτικά πλεονεκτήματα. Σχεδιάζει να βάλει χέρι στα ενεργειακά αποθέματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, να αποκτήσει «επιτέλους» άμεσο έλεγχο σε πρώτες ύλες όπως ονειρεύεται εδώ και έναν αιώνα. Σχεδιάζει, επίσης, να συμμετάσχει ενεργά στην επιβολή ενός νέου σχεδίου «λύσης» του κυπριακού με το οποίο θα υπονομευτεί η σημερινή Κυπριακή Δημοκρατία. Στέλνει δε, ταυτόχρονα, μήνυμα προειδοποίησης προς όλες τις πλευρές, πριν από όλα στον Ευρωπαϊκό Νότο, για το πόσο αμείλικτη θα είναι στην προώθηση των συμφερόντων της ιδιαίτερα εντός της ΕΕ.

Αθήνα και Λευκωσία έχουν τις κύριες ευθύνες για την κατάσταση της Κύπρου που δεν κατανόησαν το γεωπολιτικό παιχνίδι του Βερολίνου που το προωθεί με τον συνήθη ιστορικό αυταρχισμό του. Η Αθήνα επέδειξε για άλλη μια φορά ότι πρώτιστη μέριμνα της είναι να σώσει τους τραπεζίτες και όχι την κοινωνία. Θυμίζω ότι οι κυβερνώντες την Αθήνα, πανηγύρισαν ξεδιάντροπα για το PSI με το οποίο δημιουργήθηκε το συγκεκριμένο πρόβλημα κουρέματος ελληνικών ομολόγων στα χέρια τραπεζών που δρουν στην Κύπρο χωρίς δυνατότητα ανακεφαλαιοποίησης. Δημιούργησαν το έδαφος πάνω στο οποίο γεννήθηκε το «κυπριακό χρέος», δηλαδή, το χρέος των τραπεζών της Κύπρου.

Ούτε η Αθήνα, αλλά ούτε και ο τότε Πρόεδρος της Κύπρου κατάλαβαν τις επιπτώσεις που είχε αυτή τους η πράξη. Σχεδόν μόνος μου κατήγγειλα ότι με το PSI θα μετατραπεί και η Κύπρος σε αποικία χρέους και θα υπάρξει πρόβλημα επιβίωσης της νήσου. Ότι το χρέος που κατασκεύασε το PSI της κυβέρνησης Παπαδήμου-Βενιζέλου θα ήταν ο μοχλός για να υπονομευτεί η ίδια η υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και εξακολουθούν και σήμερα να μην θέλουν να καταλάβουν ή να παριστάνουν ότι δεν κατάλαβαν, ότι όπως η χούντα των Αθηνών μετέφερε τη λογική των πραξικοπημάτων στην Κύπρο, απαρχή του ιστορικού δράματος της Μεγαλονήσου, έτσι και το 2012-3 μετέφεραν το ελληνικό χρέος στην Κύπρο. Μόνο που και στις δύο περιπτώσεις οι πληρωμές και οι πληγές της Κύπρου ήταν πολλαπλάσιες εκείνων στην Αθήνα.

Το δράμα της Κύπρου σήμερα, είναι δράμα του ελληνισμού. Αποτέλεσμα έλλειψης στρατηγικής καθώς και πολιτικών ηγεσιών με γνώση, διαίσθηση, αξιοπρέπεια και υπευθυνότητα. Ο μόνος τρόπος υπέρβασης της κρίσης είναι η απαλλαγή της Ελλάδας και της Κύπρου από τις ακολουθούμενες πολιτικές. Η ουσιαστική αλλαγή της πολιτικής σκηνής και στις δύο χώρες. Ο τερματισμός της στάσης του νεοραγιαδισμού που επιδεικνύουν οι κυρίαρχες ομάδες σε Ελλάδα και Μεγαλόνησο. Απαιτείται δε, η τιμωρία των ενόχων, και για το έγκλημα του 1974, και για το σημερινό έγκλημα.

http://papaioannou-giannis.net/2013/03/22/%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%80%CE%BB%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B3%CE%B5%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA/

Το όχι της Κύπρου και οι άθλιοι των Αθηνών

Οι Κύπριοι για δεύτερη φορά μέσα σε μια δεκαετία, ανέλπιστα για όλους τους ρεαλιστές ναινέκους και τους «φαιά φορούντες» αναλυτές, είπαν όχι στην «παγκόσμια κοινότητα» και τις «αγορές» όπως είχαν πει όχι στο σχέδιο Ανάν. Διότι απέναντί τους για άλλη μια φορά είχαν τους ίδιους αντιπάλους. Το ΔΝΤ (δηλαδή τις ΗΠΑ), την Ευρωπαϊκή Ένωση (τη Γερμανία) και την κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα (δηλ. το παγκόσμιο τραπεζιτικό σύστημα). Και το όχι αυτή τη φορά ήταν ακόμα πιο ηχηρό μια και στράφηκε ενάντια και στον ίδιο τον πρόεδρο της Κύπρου που είχε εκλεγεί μόλις δύο εβδομάδες πριν. Οι Κύπριοι, –ένα κομμάτι του ελληνισμού, σταθερά ριζωμένο και αγκιστρωμένο στην ταυτότητα και την παράδοσή του, παρά τα λεγόμενα, παρά τις λοιδορίες και την εύκολη κατασυκοφάντησή τους–ύψωσαν το ανάστημά τους και είπαν όχι στον οικονομικό εξανδραποδισμό τους, προοίμιο του πολιτικού και του εθνικού.

 

Απέναντί τους όμως δεν είχαν μόνο τους ξένους, δεν είχαν μόνο έναν άθλιο ναινέκο, ο οποίος εξελέγη υποκλέπτοντας την ψήφο των Κυπρίων με το σύνθημα ότι δεν θα αγγίξει τις καταθέσεις τους, αλλά και τον ακόμα αθλιότερο πρωθυπουργό της Ελλάδας, ο οποίος όχι απλώς συναίνεσε σ’ αυτή την επιλογή, αλλά έσπρωχνε τους Κυπρίους να την εφαρμόσουν.

 

Τι ακριβώς ζητούσαν από τους Κυπρίους

 

Αυτό που ζητούσαν από τους Κυπρίους, Αμερικανοί και Γερμανοί –αυτή τη φορά σε αγαστή συμφωνία– ήταν να απολέσουν κάθε περιθώριο σχετικής αυτονομίας που τους έχει προσδώσει η μεταβολή της Κύπρου σε χρηματοπιστωτικό κέντρο μη ελεγχόμενο από τη Δύση. Πράγματι, το γεγονός ότι η Κύπρος είχε μεταβληθεί σε κέντρο χρηματοπιστωτικών δραστηριοτήτων για τους Ρώσους και όχι μόνο, στην Ανατολική Μεσόγειο, αποτελούσε για τη Δύση έγκλημα καθοσιώσεως, όταν μάλιστα συνδυαστεί με τα επιπλέον περιθώρια αυτονομίας και ενίσχυσης της ισχύος της που προσφέρουν το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο. Έτσι ένα κομμάτι του ελληνισμού, παρότι καθημαγμένο από την αγγλοτουρκική κατοχή στο νησί, αποκτούσε μηχανισμούς αυτονόμησης ανεπίτρεπτους για την ιμπεριαλιστική Δύση και τον νεοθωμανισμό.

 

Και το σχέδιο του ψαλιδίσματος αυτής της αυτονομίας άρχισε να εφαρμόζεται με σύστημα και σατανικό τρόπο, ήδη από τη στιγμή της λήψης μέτρων για την ελληνική κρίση χρέους στην οποία μας ενέπλεξε ο Παπανδρέου. Διότι μέσω του κουρέματος των ομολόγων, για τα οποία πανηγύρισαν οι Βενιζέλοι και οι Σαμαράδες, γονάτισαν οι κυπριακές τράπεζες οι οποίες ήταν στενά συνδεδεμένες με την ελληνική οικονομία και κατείχαν δισεκατομμύρια ομολόγων του ελληνικού δημοσίου. Κατά τον ίδιο τρόπο, που ο ελληνικός εμφύλιος προωθήθηκε από τους Εγγλέζους και για να μην πραγματοποιηθεί η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αμέσως μετά τον πόλεμο, έτσι και τώρα, το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων στόχευε μεταξύ άλλων και στο γονάτισμα της οικονομίας της Κύπρου.

 

Η άθλια διαχείριση της οικονομικής κρίσης, που επιτάθηκε μετά την ανατίναξη στο Μαρί, από την κυβέρνηση ΑΚΕΛ-Χριστόφια, επιδείνωσε την κρίση. Παράλληλα, η πρόσδεση της Κύπρου στα αγγλικά συμφέροντα και η παραχώρηση των υδρογονανθράκων μόνο σε αγγλοσαξωνικές και δυτικοευρωπαϊκές εταιρείες πετρελαίων καθώς και στο Ισραήλ, δυσαρέστησε τη ρωσική αρκούδα, η οποία έχει μάθει να κινείται με την λογική του «όλα ή τίποτα» και η οποία αρνήθηκε να συνδράμει αποφασιστικά την Κύπρο. Εξάλλου, η Ρωσία και η Γερμανία, τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτύξει στενές οικονομικές και πολιτικές σχέσεις και δεν ήταν δυνατό όλοι αυτοί οι χειρισμοί να πραγματοποιούνται χωρίς καμία εμπλοκή της Ρωσία. Οι Ρώσοι πιθανώς να επιθυμούσαν μία παρόξυνση της κρίσης, που θα τους επέτρεπε να γίνουν κυρίαρχοι του παιχνιδιού.

 

Η συριακή κρίση και τα πετρέλαια

 

Η γεωπολιτική σημασία της Κύπρου ενισχύθηκε από την συριακή κρίση η οποία απειλεί τη Ρωσία να απολέσει οποιαδήποτε βάση στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, και αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που οι δυτικοί στηρίζουν την Αλ Κάϊντα στη Συρία. Όταν αυτό συνδυαστεί με τα πετρέλαια και το αέριο, και τη νέα σχέση της Κύπρου με το Ισραήλ, κατανοούμε ότι ο ρόλος της μικρής Κύπρου, μεταβάλλεται σε έναν υψηλής σημασίας γεωστρατηγικό πόλο, άρα και οι επιθέσεις εναντίον της πολλαπλασιάζονται και θα επιταθούν έτι περαιτέρω σε όλα τα πεδία. Επομένως θα απαιτούνταν μια ισχυρή εθνική στρατηγική στην Κύπρο και μία αποφασιστική στήριξη από την πλευρά της ψευδο-«μητρόπολης του ελληνισμού.

 

Αντ’ αυτού, η Κύπρος βρέθηκε με τη χειρότερη πολιτική ηγεσία, με πρόεδρο τον πιο λυσσαλέο υποστηρικτή του σχεδίου Ανάν, ο οποίος καλούσε την Τουρκία να συμμετάσχει στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων και ο οποίος θεωρείται δεδομένος και ελεγχόμενος παντοιοτρόπως από τους Αγγλοαμερικανούς.

 

Ενώ ήταν δυνατό η Κύπρος κινητοποιώντας το εσωτερικό δυναμικό της με εσωτερικά ομολογιακά δάνεια, να καλύψει τα αναγκαία ποσά, δεν προχώρησε σε κάποια τέτοια επιλογή που θα ενίσχυε την αυτονομία της και ταυτόχρονα θα άνοιγε και τη δυνατότητα συμπληρωματικών εξωτερικών χρηματοδοτήσεων. Αντίθετα επέλεξε τη λύση των Αμερικανογερμανών που στοχεύει στη διάλυση της Κύπρου ως χρηματοπιστωτικού κέντρου. Και ο ναινέκος έκανε ακριβώς αυτό που του επέτασσαν τα αφεντικά του, παρ’ ότι όλοι γνωρίζουν πως μια παρόμοια λύση θα καταβαραθρώσει την κυπριακή οικονομία, διότι η φυγή των κεφαλαίων θα προκαλέσει γενική φτωχοποίηση του νησιού, ανεργία και ανάγκη λήψης νέων μέτρων χωρίς τέλος και όριο.

 

Ωστόσο, η αθλιότητα του Αναστασιάδη, –σε μια γωνιά του ελληνισμού απειλούμενη και υπό κατοχήν κατά το ήμισυ, χωρίς σημαντικές ένοπλες δυνάμεις– ωχριά μπροστά στην αχρειότητα της ελληνικής κυβέρνησης και του Σαμαρά. Διότι είναι προφανές, ότι αυτός συναίνεσε ή και συμβούλεψε τον Αναστασιάδη να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Ο Αναστασιάδης, μόλις λίγες μέρες πριν πάρει αυτή τη μοιραία απόφαση βρισκόταν στην Ελλάδα για συζητήσεις με την ελληνική κυβέρνηση και είχε συμφωνήσει μαζί της, πράγμα που αποδείχτηκε και στη στάση του Σαμαρά στη διάσκεψη κορυφής, και στη στάση του ανδρεικέλου των αγορών –του Στουρνάρα– την επόμενη μέρα στο eurogroup. Ο Σαμαράς, δεδομένης μάλιστα της πρόσδεσής του στην αμερικανική πολιτική σε σχέση με την ρωσική παρουσία στην Ελλάδα και την Κύπρο –βλέπε τα διαρκή προσκόμματα για ρωσικές επενδύσεις στην Ελλάδα– συμμετείχε πιθανότατα ενεργά, έστω ως κομπάρσος, στη συνωμοσία εναντίον της Κύπρου. Σήμερα κρύπτεται πίσω από τον Αναστασιάδη, προσπαθώντας να αποφύγει τον καταμερισμό ευθυνών που πριν απ’ όλα βαρύνει τον ίδιο και τους εταίρους του (εξάλλου η ΔΗΜΑΡ μόλις βγήκε η απόφαση του eurogroup είχε εκδώσει μια κατάπτυστη ανακοίνωση που στην ουσία στρεφόταν εναντίον των Κυπρίων). Έτσι, το όχι των Κυπρίων, ιστορικής σημασίας, διότι ήταν ένα όχι ενάντια και στην κυπριακή και την ελληνική κυβέρνηση, καθώς και σε όλο το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, πλήττει πριν απ’ όλα την ελληνική κυβέρνηση αλλά και τη στρατηγική της Γερμανίας για μια γερμανική Ευρώπη.

 

Ο Δαυίδ ενάντια στον Γολιάθ

 

Η Γερμανία όπως όλοι γνωρίζουμε και είναι πανθομολογούμενο πλέον, επιχειρεί να διαμορφώσει ένα ιμπέριουμ στην Ευρώπη, εκμεταλλευόμενη τη συγκυριακή οικονομική της πρωτοκαθεδρία. Έτσι έχει μεταβάλει το ευρώ σε μηχανισμό καθυπόταξης όλων των υπολοίπων, ενώ για να αντιμετωπιστεί η δομική κρίση της Δύσης από την ανάδυση της Ανατολής (Κίνα, Ινδία, κλπ) σε επίκεντρο της παγκόσμιας οικονομίας, προσπαθεί να επιβάλει την εκπτώχευση των ασθενέστερων ευρωπαϊκών οικονομιών. Και αυτό ακόμα και αν το τίμημα θα ήταν η δημιουργία μιας Ευρώπης δύο ταχυτήτων με την έξοδο ορισμένων από αυτές από την ευρωζώνη. Εξάλλου, η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων είναι ήδη μια πραγματικότητα. Από τις είκοσι εφτά χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης μόνο δεκαεπτά συμμετέχουν στην ευρωζώνη και αν οι Γερμανοί μπορούσαν να εκδιώξουν ορισμένες ακόμη, χωρίς αυτό να αποτελέσει συστημικό κίνδυνο για τον πυρήνα της, δεν θα είχαν καμία αντίρρηση ή μάλλον θα το εύχονταν. Γι’ αυτό, εξάλλου, από την αρχή της ελληνικής κρίσης ακολουθούσαν μία στρατηγική υψηλής πίεσης προς την Ελλάδα, και έκαναν μερικά βήματα πίσω μόνο όταν οι Κινέζοι το καλοκαίρι του 2012 τους απείλησαν με απόσυρση της εμπιστοσύνης τους στο ευρώ εάν οδηγούνταν η Ελλάδα σε έξοδο. Ωστόσο, δεν έχουν πάψει ποτέ να βλέπουν με ευνοϊκό μάτι μία έξοδο της Ελλάδας και της Κύπρου, αν και όποτε υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν είναι εξάλλου κάποιες ευρωπαϊκές χώρες όπως οι άλλες, αλλά είναι κομμάτι αυτού του μισητού ορθόδοξου και νοτιοευρωπαϊκού κόσμου.

 

Έτσι, το όχι της κυπριακής βουλής και του κυπριακού λαού –παρ’ ότι οι υποταγμένες κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου είχαν συναινέσει στη στρατηγική του αυτοχειριασμού τους– αποτέλεσε ένα αναπάντεχο χαστούκι στη γερμανική στρατηγική. Οι Γερμανοί έχουν μάθει να μετράνε, είτε με μεραρχίες πάντσερ, είτε με το βάρος των θησαυροφυλακίων τους, αγνοώντας τους ιδεολογικούς, τους πολιτισμικούς και εν τέλει τους γεωπολιτικούς παράγοντες. Γι’ αυτό, και παρ’ όλο που από την εποχή του Καρλομάγνου δοκιμάζουν να υποτάξουν την Ευρώπη, αποτυγχάνουν διαδοχικά.

 

Και αυτή τη φορά, το κυπριακό όχι, άσχετα με τις πιθανές συνέπειες που θα έχει άμεσα για την κυπριακή και ελλαδική οικονομία, είναι τεράστιας σημασίας διότι απασφαλίζει– ξεκινώντας από τον ασθενέστερο κρίκο– το σύστημα του εκβιασμού και της τρομοκρατίας που έχει εγκαθιδρύσει στην Ευρώπη. Διότι αν συνδυαστεί με την ακυβερνησία στην Ιταλία και το αυξανόμενο μίσος των Ιταλών για την Γερμανία, με την κρίση στην Ισπανία και την Πορτογαλία, τα μέτρα λιτότητας που αρχίζουν να εφαρμόζονται πιο επιτακτικά στην Γαλλία και τελευταίο αλλά όχι έσχατο με το αδιέξοδο της εφαρμογής των μνημονιακών μέτρων στην Ελλάδα, τότε κινδυνεύει να οδηγήσει σε μια ανατροπή των συσχετισμών και των δεδομένων. Διότι ακόμα και εάν η γερμανική πολιτική οδηγούσε σε χρεωκοπία της Κύπρου και έξοδό της από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. αυτό θα αποτελούσε ένα τεράστιο πλήγμα στην ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή, διότι θα συμπαρέσυρε αργά ή γρήγορα και την Ελλάδα και θα τους οδηγούσε πολύ πιο κοντά στη ρώσικη πολιτική. Κατά συνέπεια, τα παραμύθια των Γερμανών και του Σόιμπλε ότι μια πιθανή έξοδος της Κύπρου από την ευρωζώνη και την ΕΕ δεν αποτελεί συστημικό κίνδυνο, εκφράζουν ένα μπακάλικο νομικισμό (ο Σόιμπλε όπως και η Λαγκάρτ, είναι δικηγόροι) που δεν συνυπολογίζει ότι ο συστημικός κίνδυνος μπορεί να έρθει όχι από την άμεσα οικονομική διάσταση της εξόδου αλλά τη γεωπολιτική η οποία μεταφράζεται και σε οικονομική στη συνέχεια.

 

Η Κύπρος πυροδότεί μονίμως τις εξελίξεις στην Ελλάδα

 

Κατά συνέπεια σε αντίθεση με τα επιχειρήματα των ναινέκων στην Κύπρο και κυρίως στην Ελλάδα, –ιδιαίτερα μετά την επέκταση του πολιτικού αδιεξόδου στην Ιταλία– οι Έλληνες στην Ελλάδα και στην Κύπρο μπορούν να πουν όχι. Στην Κύπρο ήδη επεξεργάζονται εναλλακτικά σχέδια που κινητοποιούν τον ίδιο τον κυπριακό λαό για να αντιμετωπίσει το γερμανικό Αττίλα, ενώ στην Ελλάδα έχει αρχίσει ήδη η φορολογική απεργία που οδηγεί σε αδιέξοδο τα μέτρα που έχει υπογράψει η πολυκομματική κυβέρνηση, και τους επόμενους μήνες θα οδηγήσει σε μια αναπόδραστη κρίση. Εξάλλου, το κυπριακό όχι και η επονείδιστη στάση της ελληνικής κυβέρνησης θα επιταχύνουν την κρίση στο εσωτερικό. Ο Σαμαράς, από τότε που είπε ένα όχι στη ζωή του και το πλήρωσε με αποκλεισμό από το ελληνικό πολιτικό σύστημα, έχει μάθει πλέον να λέει πάντα ναι, εκβιαζόμενος ή όχι, χωρίς να καταλάβει πως σήμερα έχει έρθει η ώρα που μόνο τα όχι μπορούν να ευδοκιμήσουν! Κινδυνεύει λοιπόν να βρεθεί στη θέση του Αναστασιάδη και να εγκαταλειφθεί από τους ίδιους τους εταίρους και τους υποστηρικτές του (είναι χαρακτηριστική η στροφή πολλών ΜΜΕ και εκδοτικών συγκροτημάτων που σταδιακώς τον εγκαταλείπουν) και ενώ θα συνεχίζει να λέει ναι όπως ο θλιβερός πρόεδρος της Κύπρου, θα βρεθεί μπροστά σε μια κοινωνία που θα του αντιτάξει το όχι!

 

Το 1955, ξεκίνησε ο αντιαποικιακός αγώνας της Κύπρου, ο οποίος ανατίναξε τους πολιτικούς συσχετισμούς και τη νατοϊκή ομοφωνία στην Ελλάδα, βγάζοντας τους Έλληνες στο δρόμο για την αυτοδιάθεση-ένωση και πυροδοτώντας την ανάπτυξη της αριστεράς για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο, με συνέπεια μέσα σε μερικά χρόνια την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα. Το 1963-64, οι συγκρούσεις στην Κύπρο αποτέλεσαν αποφασιστικό παράγοντα για την ανατροπή της δεξιάς κυβέρνησης και του υπέυθυνου για τις προδοτικές συμφωνίες της Ζυρίχης, του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το 1967, το κυπριακό θα αποτελέσει το κυριότερο ίσως παράγοντα που θα οδηγήσει στη δικτατορία των συνταγματαρχών και την απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας από την Κύπρο, η οποία θα επιτρέψει επτά χρόνια αργότερα, την τουρκική εισβολή και βέβαια την κατάρρευση της δικτατορίας. Το 2004, η απόρριψη του σχεδίου Ανάν, ήταν ένα ηχηρό χαστούκι στον κυρίαρχο εθνομηδενισμό όλων των ελληνικών πολιτικών κομμάτων και θα εγκαινιάσει μια νέα περίοδο ενίσχυσης των πατριωτικών και αντιπαγκοσμιοποιητικών δυνάμεων. Το 2013, το κυπριακό όχι θα ηχήσει ως μια ομοβροντία αντίστασης, κόλαφος στους εγχώριους ναινέκους.

 

Ό,τι και αν συμβεί στη συνέχεια, τίποτα πλέον δεν θα είναι ίδιο, και θα έχει ανοίξει μια νέα περίοδος για την ιστορική επανασύνδεση του ελλαδικού και κυπριακού ελληνισμού σε μια κατεύθυνση αντίστασης με αφετηρία για μια ακόμα φορά την Κύπρο.

 

Πολλοί αναρωτιούνται πως και γιατί οι «φραγκοφονιάδες» Κύπριοι μπόρεσαν να πουν ένα τέτοιο όχι την ώρα που οι «λεβέντες» Ελλαδίτες λένε εδώ και χρόνια το ένα επονείδιστο ναι μετά το άλλο. Η λύση του μυστηρίου είναι πολύ απλή. Οι Έλληνες Κύπριοι, επειδή αντιμετωπίζουν άμεσα πρόβλημα εθνικής ύπαρξης και επιβίωσης, επειδή μπόρεσαν να πουν όχι στο σχέδιο Ανάν, επειδή το εθνικό ζήτημα είναι το πρώτο και κυρίαρχο πρόβλημα στη χώρα, έχουν διατηρήσει παρά τις φθορές, παρά τις αντιπαραθέσεις, ισχυρό το εθνικό τους φρόνημα. Έτσι, όταν ήρθε η κρίση και μάλιστα με ευθύνη της πολιτειακής τους ηγεσίας, και παρά τον κίνδυνο της οικονομικής καταστροφής και χρεοκοπίας μπόρεσαν να αντιτάξουν ένα υπέροχο όχι.

 

Αντίθετα εμείς, παρ’ ότι μεγαλύτερη χώρα, ισχυρότερη γεωπολιτικά και στρατιωτικά, δεν έχουμε μπορέσει εδώ και είκοσι χρόνια να πούμε κάποιο όχι διότι έχει αποσυντεθεί και διαλυθεί εκ των ένδον η εθνική μας συνοχή. Διότι στην Ελλάδα, αντί να καίγονται γερμανικές αμερικανικές και τούρκικες σημαίες όπως συνέβαινε παλιότερα, μέχρι χθες καίγονταν οι… ελληνικές, διότι στα σχολειά, στα πανεπιστήμια και στις εφημερίδες μας λοιδορείται καθημερινά ως εθνικισμός ο πατριωτισμός, διότι φροντίσαμε εμείς πριν απ’ όλους να θάψουμε τα εθνικά κράτη και να προσχωρήσουμε σε μια φαντασιακή και αποσυνθετική παγκοσμιοποίηση. Έτσι, όταν ήρθε η κρίση απ’ την οικονομική της διάσταση βρεθήκαμε χωρίς μπούσουλα, ανίκανοι να αντιδράσουμε, φθαρμένοι και διεφθαρμένοι, με κόμματα που μόλις αρχίζουν να ανακαλύπτουν την έννοια της πατρίδας και του εθνικού συμφέροντος. Γι’ αυτό, και διχαστήκαμε απλώς, ανάμεσα στους κυβερνώντες που λένε σε όλα ναι, και στους υπόλοιπους που αντιδρούμε διάσπαρτοι, σκόρπιοι, αναποτελεσματικοί.

 

Τι μπορεί να γίνει μετά το κυπριακό όχι

 

Κατ’ αρχάς πρέπει να πιέσουμε τους Έλληνες κυβερνητικούς υπευθύνους να συμπαρασταθούν με κάθε μέσο στην Κύπρο, έστω και τώρα προτάσσοντας βέτο σε οποιοδήποτε μέτρο που θα σπρώχνει την Κύπρο στη χρεοκοπία και στην οικονομική σφαγή των Ελλήνων της Κύπρου.

 

Κατά δεύτερο λόγο, θα πρέπει να συγκροτήσουμε ένα ανοικτό και άρρηκτο μέτωπο Ελλάδας και Κύπρου σε όλα τα ευρωπαϊκά όργανα και να καταστήσουμε σαφές ότι η Κύπρος και η Ελλάδα θα έχουν κοινή μοίρα και στάση.

 

Κι όσο για το εάν θα πρέπει να εγκαταλείψουμε εμείς και η Κύπρος το ευρώ, υπάρχει και μια άλλη εναλλακτική στρατηγική την οποία υιοθετεί ήδη και το 25% των… Γερμανών! Η έξοδος της Γερμανίας από το ευρώ. Και ας είμαστε βέβαιοι, πως αυτή η επιλογή την επόμενη περίοδο θα γίνει όλο και πιο ελκυστική για πολλές δυνάμεις στη νότια Ευρώπη και θα αγγίξει και τον στρατηγικής σημασίας άξονα Γαλλίας-Γερμανίας. Μόνο με αυτή την απειλή η οποία διατυπώνεται ήδη στην Ιταλία θα μπορέσουμε να συμμετάσχουμε σε κάποια πιθανή συμμαχία των λαών του νότου της Ευρώπης και να αποφύγουμε μία δική μας μονομερή έξοδο. Αν είναι η ευρωζώνη να διαλυθεί, το συμφέρον της Ελλάδας και της Κύπρου, είναι αυτό να μην πραγματοποιηθεί με μόνα θύματα εμάς, αλλά να αγκαλιάσει όλη την ευρωζώνη, έτσι ώστε να μπορούμε να οικοδομήσουμε εναλλακτικές συμμαχίες που δεν θα μας αφήσουν μόνους μας απέναντι στους νεοθωμανούς που καραδοκούν.

 

Πάντως, η παρούσα κρίση έφερε και πάλι κοντά τους Έλληνες της Ελλάδας και της Κύπρου, έσπασε όλα τα κατασκευασμένα εδώ και σαράντα χρόνια αρνητικά συναισθήματα και στερεότυπα, και κατέδειξε την ενότητα της μοίρας μας για το καλό και το κακό και ευτυχώς όχι μέσω ακόμα μιας νέας εθνικής καταστροφής αλλά μέσω μιας πράξης αντίστασης.

 

19 Μαρτίου 2013

 

Γιώργος Καραμπελιάς

Η ελληνική κυβέρνηση (ξανα)προδίδει

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΟΙ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

Goldman Sachs εναντίον Ρωσίας

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Για πρώτη φορά από την αρχή της κρίσης, ένας ευρωπαϊκός λαός, ο ευάριθμος κυπριακός, αν και ανοιχτά προδομένος από τον Πρόεδρό του, έχει – μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές – εμποδίσει τη συμμαχία των ανώτερων τάξεων της Ευρωγερμανίας και των αγορών να επιβάλλουν στην Κύπρο την επόμενη φάση του ευρωπαϊκού «Σοκ και Δέους».

Από τη νύχτα της περασμένης Παρασκευής η κυπριακή κοινωνία και το κυπριακό κράτος δέχονται έναν πόλεμο λιγότερο δραματικό μεν, αλλά πολύ πιο απειλητικό από την τουρκική εισβολή του 1974. ‘Έναν πόλεμο όχι με στρατιωτικά, αλλά με πολιτικά και οικονομικά μέσα, που εμμέσως πλην σαφώς ολοκληρώνει την επίθεση κατά της Ελλάδας του Μαίου 2010 και οδηγεί στην τελική φάση της καταστροφής του ελληνικού λαού στο σύνολό του και των δύο κρατών, Κύπρου και Ελλάδας.

Διπλή επίθεση

Στην περίπτωση των δύο κρατών είναι σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με διπλή επίθεση, οικονομικής και γεωπολιτικής στόχευσης. Τα μέτρα που επιβλήθηκαν σε Ελλάδα και Κύπρο ξεχωρίζουν από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, γιατί πάνε μεν στην ίδια κατεύθυνση, αλλά με πολύ μεγαλύτερη δριμύτητα, υπονομεύοντας άμεσα τη δυνατότητα αναπαραγωγής των δύο κοινωνιών και των δύο κρατών, τα οποία μεταβάλλονται σε καταστρεφόμενες αποικίες χρέους. Η τελευταία απόφαση για την Κύπρο «βγάζει μάτι», γιατί πλήττει αποκλειστικά ελληνικά, κυπριακά και ρωσικά συμφέροντα υπονομεύοντας τη σχέση του ελληνικού χώρου με τη Μόσχα (αλλά και τη σχέση Βερολίνου-Μόσχας!).

 

Με την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ, η Ευρώπη έβαλε για πρώτη φορά «πόδι» στην Ανατολική Μεσόγειο. Αν και Ελλάδα και Κύπρος παρέμειναν πάντα υπό την υψηλή στρατηγική εποπτεία των ΗΠΑ, όπως εδόθη στον κ. Σημίτη να καταλάβει καλά με την κρίση των Ιμίων και στον κ. Καραμανλή με την υπόθεση της Ρωσίας. Υπήρξε ένας καταμερισμός ηγεμονίας, οικονομικής υπό την Ευρώπη, στρατηγικής υπό τις ΗΠΑ. Οι αποφάσεις του Eurogroup, είτε εκ προθέσεως, είτε εκ συνεπειών, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πιθανώς το Βερολίνο έχει αποφασίσει να «πετάξει σαβούρα» στη Μεσόγειο, αναδιπλούμενο στρατηγικά στην Κεντρική Ευρώπη και αφήνοντας Ελλάδα και Κύπρο στον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ.

 

Υφίσταται σήμερα αντικειμενική σύγκλιση μεταξύ της πιο πρωτόγονης και επαρχιακής εκδοχής γερμανικού εθνικισμού και των πιο ριζοσπαστικών ομάδων της Αυτοκρατορίας του Χρήματος. Το φαινόμενο είναι πολύ παληό κι αυτό περιγράφει στην ουσία ο Φάουστ του Γκαίτε!

 

Είτε γιατί είναι η κρυφή ατζέντα ορισμένων από τις δυνάμεις που επιτίθενται, είτε γιατί προκύπτει ως αποτέλεσμα του χαώδους χαρακτήρα των ασκούμενων πολιτικών, οι αποφάσεις για την Κύπρο επιβεβαιώνουν ότι η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση έχει μπει πιθανώς στην οδό που θα την οδηγήσει στον τελικό εκφυλισμό ή και την πλήρη διάλυση. ‘Οσο συνεχίζεται αυτή η κρίση χωρίς να εμφανίζονται αξιόπιστες εναλλακτικές, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες μιας ευρωπαϊκής αποσύνθεσης μέσα στο χάος και τον ανταγωνισμό όλων εναντίον όλων.

 

Τι πρέπει να κάνουμε

 

Αν αυτή η ανάλυση είναι σωστή προκύπτουν δύο συμπεράσματα. Πρώτον, ότι πρέπει οι εθνικές δυνάμεις στην Ελλάδα και Κύπρο, αυτές δηλαδή που θέλουν να υπερασπιστούν τον ελληνικό λαό, να μεταφέρουν άμεσα τη σύγκρουση σε όλη την Ευρώπη, κάτι που «εγκληματικώς» έχουν αμελήσει να πράξουν. Οι «αντιμνημονιακές» δυνάμεις στην Ελλάδα και οι πολιτικές δυνάμεις στην Κύπρο έχουν μέχρι τώρα κινηθεί με πάρα πολύ «επαρχιακό» τρόπο, είτε μην αναγνωρίζοντας τη σημασία της διεθνούς κινητοποίησης, είτε μην ξέροντας πώς να την κάνουν.

 

Ανεξαρτήτως του τι θα γίνει με την Ευρώπη, η εξέλιξη επιβάλλει και την αναζήτηση συμμαχιών εκτός Ευρώπης. Δεν θα επιμείνουμε στην, κατανοητή και από τον τελευταίο ‘Ελληνα (πλην διαφόρων «παπαγάλων» μιας αξιοθρήνητης ελίτ), σημασία της Ρωσίας για την Ελλάδα. Επισημαίνουμε μόνο ότι, υπό τις παρούσες συνθήκες, το ελληνικό και το κυπριακό κράτος κινδυνεύουν κυριολεκτικά με αφανισμό, οι δύο χώρες προοπτικά με διαμελισμό, αν επιτρέψουν την παραμικρή περαιτέρω επιδείνωση των σχέσεών τους με τη Μόσχα. Η Κύπρος το γνωρίζει εξ εμπειρίας, αφού ήταν η Ρωσία που στήριξε τον Μακάριο, απέτρεψε μαζί με τις ΗΠΑ την τουρκική εισβολή το 1964, ήταν η φωνή της Κύπρου στο Συμβούλιο Ασφαλείας και έδωσε στη Λευκωσία τα όπλα που ζήτησε.

 

«Ελλάς – Ρωσία – συμμαχία»

 

Η σχέση είναι ζωτικής σημασίας για τον ελληνισμό και για τη Ρωσία. Η Μόσχα διέλυσε με πρωτοβουλία της το Σύμφωνο της Βαρσοβίας και την ΕΣΣΔ, διαπιστώνοντας ότι πήρε σε αντάλλαγμα μια προφανή προσπάθεια περικύκλωσης και απειλής. Ο ψυχρός πόλεμος, που εκείνη τελείωσε μονομερώς, το 1989-91, ξανάρχισε με άλλα μέσα, όχι από το Βερολίνο και την Καμπούλ, αλλά από το Κίεβο, την Τασκένδη και το Γκρόζνι! Η απόφαση του Eurogroup συνιστά μνημείο ταυτόχρονης ανοησίας και θράσους, από την πλευρά του κ. Σόιμπλε, Υπουργού Οικονομικών μιας χώρας που δεν θα είχε ενωθεί ποτέ, αν δεν το είχε θελήσει το Κρεμλίνο.

 

Αν η Ρωσία επιτρέψει στον ελληνικό χώρο, την πιο φιλική δύναμη προς τη Ρωσία σε όλη τη Δυτική Ευρώπη, να αποκοπεί οριστικά από τη Μόσχα, αν ο ελληνικός κόσμος χάσει τα δύο κυρίαρχα σήμερα κράτη του, αν καταστραφεί ο ελληνικός χώρος, που κρατάει σε μεγάλο βαθμό την πρόσβαση της Ρωσίας στις «θερμές θάλασσες», τότε οι στρατηγικές συνέπειες για τη Μόσχα θα είναι πολύ μεγάλες.

 

Η Ρωσία είναι σήμερα η μεγαλύτερη δύναμη εκτός ΕΕ που μπορεί να βοηθήσει την Κύπρο να αντιμετωπίσει το τεράστιο πλήγμα στην εμπιστοσύνη στον τραπεζικό της τομέα και το κυπριακό κράτος που ήδη προέκυψε από την ανακοίνωση των αποφάσεων του Eurogroup, έναντι μάλιστα σχετικά ασήμαντων κεφαλαίων. Η Κύπρος οφείλει να εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες σε αυτή την κατεύθυνση.

 

Σήμερα η Λευκωσία κρατάει ακόμα στα χέρια της ένα «πυρηνικό όπλο» – τις κλειστές τράπεζές της. Πρέπει να τις ανοίξει μόνο όταν έχει εξασφαλίσει βιώσιμο χρέος και κράτος, στοιχειώδη αποκατάσταση της διεθνούς αξιοπιστίας της, είτε από Ρωσία, είτε από Γερμανία και ΕΕ. Μέχρι τώρα μας λέγανε ότι είμαστε πολύ μικροί για να πούμε ‘Όχι. Αξίζει να δούμε τώρα, αυτοί πόσο μεγάλοι είναι απέναντι στο δικό μας ‘Όχι.

 

Σώστε τη Δημοκρατία

 

Τεράστιο θέμα εγείρει, όπως είναι φυσικό, η συμπεριφορά του Νίκου Αναστασιάδη που ξεπέρασε το προηγούμενο ρεκόρ εξαπάτησης του Γιώργου Παπανδρέου. Η προδοσία του νεοεκλεγέντος Προέδρου είναι τόσο συγκλονιστική, έγινε τόσο γρήγορα, που πολλοί Κύπριοι δεν την πιστεύουν – γιατί αν την πιστέψουν θα πρέπει να διερωτηθούν τι στο καλό σκέφτονταν όταν έκαναν όλα αυτά που τον οδήγησαν τελικά να εκλεγεί Πρόεδρος.

 

Σε ένα στοιχειωδώς ευνομούμενο κράτος, ένας Πρόεδρος που είχε πλήξει κατά τέτοιο τρόπο τα συμφέροντα του κράτους του, αλλά και δεν είχε σεβαστεί τις ρητές υποσχέσεις επί τη βάσει των οποίων εξελέγη Πρόεδρος, θα είχε καθαιρεθεί ή υποχρεωθεί σε παραίτηση. Επειδή η Κυπριακή Δημοκρατία είναι αδύνατο να επιβιώσει του συγκεκριμένου Προέδρου, είναι απαραίτητο το σύνολο των κομμάτων, των προεδρικών υποψηφίων και η Βουλή να επιβάλλουν σε αυτό το άτομο αν μη τι άλλο την από κοινού διαχείριση της εθνικής υπόθεσης.

 

Είναι προφανές ότι το κυπριακό κράτος και η ΕΕ οφείλει να προστατεύσει κατά προτεραιότητα τους καταθέτες έως 100.000 ευρώ. Αλλά δεν φτάνει. Πρέπει να προστατευθεί ο χρηματοπιστωτικός τομέας και ταυτόχρονα το κυπριακό κράτος. Υποθέτουμε ότι η ΕΚΤ θα παράσχει ρευστότητα όταν ανοίξουν οι τράπεζες για να μην καταρρεύσουν αμέσως. Σε αντάλλαγμα όμως θα αποκτήσει την πλήρη κυριότητα όλου του τραπεζικού τομέα και των σημαντικών πληροφοριών για ολόκληρη την άρχουσα τάξη της Ελλάδας, της Κύπρου και της Ρωσίας που διαθέτει. Υπενθυμίζουμε ότι είναι η Blackrock, συμφερόντων Goldman Sachs, που έχει αναλάβει για λογαριασμό της «Ευρώπης» τον έλεγχο των τραπεζών της. Από το κυπριακό κράτος θα απομείνει ένα κουφάρι που θα εκτελεί πειθήνια τις εντολές των πραγματικών ιδιοκτητών του. Οι οποίοι απέφυγαν καν να μας πουν τους όρους τους, γιατί στη συμφωνία του Γιούρογκρουπ δεν υπάρχει καν το Μνημόνιο. Αυτό θα έρθει μετά και μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα προβλέπει. Καμία λύση δεν πρέπει να εφαρμοστεί αν δεν είναι ολοκληρωμένη και δεν αφήνει βιώσιμο κυπριακό κράτος.

 

 

 

ΥΓ. Υπάρχουν βέβαια όσοι λένε ότι η σωτηρία μας βρίσκεται στον άξονα Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα. Καμία αντίρρηση. Τώρα έχουμε την ανάγκη του Ισραήλ. Αυτή η χώρα έχει κολοσσιαία επιρροή στην ΕΕ και την ίδια τη Γερμανία, στις μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου, στην παγκόσμια οικονομική και πολιτική ελίτ, στα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα και το ΔΝΤ. Ας πάνε λοιπόν τώρα, αμέσως, οι οπαδοί της ελληνοισραηλινής προσέγγισης να ζητήσουν από το Τελ Αβίβ βοήθεια. Στην ανάγκη φαίνονται οι φίλοι

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Γράφτηκε λίγο πριν την ιστορική απόφαση της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας και δημοσιεύεται στο περιοδικό «Επίκαιρα», 21.3.2013

 

Έπρεπε ήδη να έχει παραιτηθεί

Με τον Λάζαρο Μαύρο

Ε Π Ρ Ε Π Ε ΗΔΗ να έχει παραιτηθεί ο Αναστασιάδης. Πρώτ’ απ’ όλα ως απάντηση του κυρίαρχου κυπριακού λαού στους πρόστυχους (κατά τον Αρχιεπίσκοπο) εκβιαστές του στο Γιούρογκρουπ. Ως απάντηση του κυρίαρχου λαού, συμπεριλαμβανομένων και των ψηφοφόρων τού προ 24 ημερών εκλεγέντος Προέδρου, στο ΝΑΙ που ο Αναστασιάδης, έστω με «το πιστόλι στον κρόταφο», ή με την «μπλόφα» διά μέσου της οποίας του «την έκατσαν», ή με την όποια δική του και του Χρήστου Στυλιανίδη και του Μιχάλη Σαρρή ανεπάρκεια, σύρθηκε να υποταχθεί τα ξημερώματα του Σαββάτου στο εκβιαστικό τελεσίγραφο. Τελεσίγραφο, όμοιο στην ουσία, πλην αναίμακτο, εξίσου όμως πρόστυχο, εκείνου του τελεσιγράφου που απέρριψε τα ξημερώματα της Δευτέρας, 28ης Οκτωβρίου 1940, στο σπίτι του στην Κηφισιά, ενώπιον του πρέσβη της Φασιστικής Ιταλίας, εκείνος ο θλιβερός δικτατορίσκος Ιωάννης Μεταξάς και που γι’ αυτόν και μόνο γι’ αυτόν τον λόγο κατέστη γίγαντας ανά τους αιώνες.

Π Η Γ Ε ΣΤΙΣ Βρυξέλλες ο Αναστασιάδης ως εντολοδόχος τού δεσμευτικού «όχι στο κούρεμα των καταθέσεων» τού κυπριακού λαού. Κι επέστρεψε στην πατρίδα ως πειθήνιο όργανο των πρόστυχων εκβιαστών για την επιβολή του «κουρέματος». Βγήκε με διάγγελμα ενώπιον του λαού και είπε ότι ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη του ως όργανο των πρόστυχων εκβιαστών, διαγγέλλοντας το σύνολο των επιχειρημάτων της απόφασής του να καταστεί φορέας και πειθήνιο όργανό τους. Δεν έπεισε ούτε καν εκείνους που για τις υπουργικές καρέκλες του ΔηΚο και του ΕυρωΚο στην κυβέρνησή του, του έδωσαν τις ψήφους τους στις 17 και 24 του περασμένου μήνα.

Ε Π Ι ΤΡΙΑ συναπτά εικοσιτετράωρα η Βουλή αρνείτο να υποκύψει στον εκβιασμό. Αρνείτο καν να συγκληθεί εκτάκτως η Βουλή, που οι διαταγές, τις οποίες κόμισε απ’ τους εκβιαστές ο Αναστασιάδης, την ήθελαν να συγκληθεί εκτάκτως Κυριακή και να υποκύψει στο τελεσίγραφο. Και χθες βράδυ που τελικά συνεδρίασε, του είπε το μεγάλο ΟΧΙ. Ήδη οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο ίδιος έχει καταστεί πλέον έκπτωτος στη συνείδηση της πλειοψηφίας ακόμα κι εκείνων που τον ψήφισαν: Πέραν του 70% των 236.965 ψηφοφόρων που του ‘δωσαν τις ψήφους τους στις 24 Φεβρουαρίου, τον έχουν απαξιώσει. Η υποταγή του στους πρόστυχους εκβιαστές των Βρυξελλών έχει προκαλέσει την παλλαϊκή απέχθεια.

Δ Ε Ν ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να υποβάλει ο Αναστασιάδης τον λαό στην 20μηνη, απ’ τον Όλεθρο στο Μαρί 11.7.11 ώς τις εκλογές 24.2.13 αηδιαστική καταφρόνηση που είχε υποστεί απ’ την αναθεματισμένη προεδρία Χριστόφια. Να υποβάλει σήμερα την παραίτησή του. Για ν’ αναλάβει αυθημερόν και για τις 45 μέρες μέχρι τις πρόωρες εκλογές, ο Πρόεδρος της Βουλής Γ. Ομήρου. Για να πάρουν ΣΗΜΕΡΑ, πριν ανοίξουν οι τράπεζες, οι πρόστυχοι εκβιαστές των Βρυξελλών, την ηχηρότερη και αποτελεσματικότερη απάντηση του κυπριακού λαού.

ΕΡΩΤΗΣΗ 
Ό,τι κι αν αποφασίσει, όποτε κι αν αποφασίσει η Βουλή, ό,τι κι αν αποφασίσουν τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένου και του δυστυχέστατου ΔηΣυ, ότι κι αν εισηγηθούν οι όποιοι σπουδαίοι οικονομολόγοι και άλλοι επιστήμονες, ποια αξιοπιστία διαθέτει πλέον για οτιδήποτε -επί κάθε ζητήματος- η κυβέρνηση Αναστασιάδη – Χρήστου Στυλιανίδη – Μακάριου Δρουσιώτη, για την υποταγή της οποίας στις Βρυξέλλες, το μόνο άρθρο που εκθείασε τη στάση της ήταν στην τουρκική «Μιλιέτ»;

http://www.sigmalive.com/simerini/columns/iristho/556831

Ελλάδα – Κύπρος – ένωση

Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ,  τεύχος 1744 στις 24 Ιανουαρίου 2013 Το Ποντίκι Ελλάδα – Κύπρος – ένωση Των Θ. Αυγερινού και Β. Παπαθανασίου, συνταξιούχων καθηγητών Πανεπιστημίων Θεσσαλίας & Θεσσαλονίκης Οι ρίζες του ελληνισμού βρίσκονται σίγουρα στην ηπειρωτική Ελλάδα, την κάτω Ιταλία, την Ιωνία, τα νησιά του Αιγαίου και την Κύπρο της αρχαιότητας, αλλά με την έλευση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η συνοχή του ελληνικού έθνους διασπάται. Από τον Μεσαίωνα και ύστερα εμφανίζεται η Οθωμανική Αυτοκρατορία, που κυριαρχεί σ’ όλα τα Βαλκάνια και δημιουργεί για πέντε αιώνες μια μείξη και ένα συνονθύλευμα λαών. Η παρακμή των Οθωμανών από το λυκαυγές του 19ου αιώνα, που κορυφώνεται στις αρχές του 20ού, με το ξέσπασμα των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-13, συμβάλλει στην προοδευτική αποκατάσταση του ελληνισμού, που ατυχώς δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί στη Μικρά Ασία από το 1918 έως το 1922. Η Ελλάδα ουσιαστικά μεγάλωσε γεωγραφικά και πληθυσμιακά από τις νικηφόρες εκβάσεις των Βαλκανικών Πολέμων. Μπορεί εκείνη την εποχή να μην επετεύχθησαν όλοι οι στόχοι, όπως η προσάρτηση της Βορείου Ηπείρου, του Μοναστηρίου της Νότιας Γιουγκοσλαβίας, καθώς και τμημάτων της Ανατολικής Θράκης, αλλά το ελληνικό κράτος διπλασιάσθηκε προσαρτώντας τη Μακεδονία, την Ήπειρο, τη Δυτική Θράκη, την Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου, ώστε από 2.631.952 κατοίκους και έκταση 63.211 τ.χλμ. πήγε στα 4.832.167 ανθρώπους, ενώ το εμβαδόν της ανήλθε στις 121.794 τ.χλμ. Σ’ αυτήν τη γιγάντια προσπάθεια της ενσωμάτωσης όλων των αλύτρωτων ελληνικών περιοχών και των Ελλήνων, δεν κατορθώθηκε να κερδηθεί η μεγαλόνησος της Κύπρου, για να σιγάσει ο διακαής πατριωτικός πόθος των αδελφών Κυπρίων. Οι Κύπριοι αδελφοί, στις διαδοχικές φάσεις της Ιστορίας, δεν ευτύχησαν να επιτύχουν την πολυπόθητη ένωση με τη μητέρα πατρίδα, λόγω της στρατηγικής σημασίας που κατείχε το νησί, αλλά και των διαδοχικών συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων στην Ανατολική Μεσόγειο. Έτσι, η τελευταία προσπάθεια και ο πείσμων αγώνας της δεκαετίας του 1950 δεν απέδωσαν, ώστε μέσα από τη σειρά των γνωστών τραγικών ιστορικών γεγονότων η Κύπρος κατέληξε σε ένα κουτσουρεμένο ανεξάρτητο κράτος, το οποίο όμως σήμερα βρίσκεται μέσα στην Ε.Ε., που επιτρέπει τη θεωρητική, θα λέγαμε, συνύπαρξη με την Ελλάδα, εντός ενός χαλαρού πολιτικού συνασπισμού. Ο διακαής πατριωτικός πόθος των Κυπρίων Μετά την αρχαιότητα η Μεγαλόνησος, ευρισκόμενη μπροστά στις πύλες της Μέσης Ανατολής, γίνεται αντικείμενο διαδοχικών επιθέσεων και καταλήψεων από αλλοεθνείς, αλλά μέσα στις χιλιετίες διαφυλάττει με μεγαλοπρέπεια τον ελληνικό πολιτισμό της. Παράλληλα, με την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους τον 19ο αιώνα ξεκινά η προσπάθεια της ένωσης με τη μητέρα πατρίδα. Ταυτόχρονα, η Κύπρος συμπάσχει με τις τύχες της Ελλάδας, και σε κάθε κρίσιμη στιγμή είναι δίπλα της και συναγωνίστρια. Κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους οι Κύπριοι πολεμούν μαζί με τα αδέλφια τους. Ιδού τι έγραψε από το μέτωπο στον αδελφό του ο Κύπριος Π. Χατζηαργυρίου, που σκοτώθηκε στην Αετοράχη των Ιωαννίνων στις 5.12.1912: Αν αποθάνω, «δεν πρέπει να λυπηθής, αλλ’ απεναντίας να χαίρης και να καυχάσαι, διότι εδόθη ευκαιρία, όπως εν μέλος της οικογενείας μας ηδυνήθη να εκπληρώσει μιαν των πολλών προς την αγαπητήν πατρίδα μας υποχρεώσιν» («Επιστολές Κυπρίων εθελοντών από την Ήπειρον και Μακεδονίαν του 1912-13», Λευκωσία, ΚΕΕ, 1999, σελ. 379). Οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της ζωής αλλάζουν συνεχώς. Αυτήν τη στιγμή η Κύπρος μετά τις προδοτικές ενέργειες της χούντας των συνταγματαρχών, ηττήθηκε και διαμελίσθηκε από τους Τούρκους και παρ’ όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ δεν κατορθώθηκε να επανενωθεί. Το ίδιο και με το σχέδιο Ανάν. Σήμερα, 38 χρόνια μετά τα τραγικά γεγονότα του πολέμου, οι Ελληνοκύπριοι συζητούν και ξανασυζητούν με τους Τουρκοκυπρίους για ένωση και σχηματισμό ενιαίου κράτους, αλλά όλες οι συζητήσεις καταλήγουν σε αποτυχία, γιατί η Τουρκία κι οι Τουρκοκύπριοι δεν θέλουν ένα κράτος, αλλά δύο μέσα σε μια συνομοσπονδία. Με βάση τη λογική, θα πρέπει να καταλήξει κανείς ότι με τα σημερινά δεδομένα, τα πράγματα δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω και να ανατραπούν παγιωθείσες καταστάσεις. Βέβαια, σε εθνικά θέματα δεν πρέπει κανείς να βιάζεται, επειδή ο χρόνος είναι ο πλέον ισχυρός παράγοντας, αλλά θεωρούμε πως η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται και, αν αυτό συμβεί, επαναλαμβάνεται, όπως λέγεται, ως φάρσα. Από την άλλη μεριά, όσο κι αν ο εθνικισμός εμφανίζεται εφτάψυχος, το βέλος της προόδου της Ευρώπης δείχνει μια στενότερη συνεργασία και όχι διάσπαση των λαών. Επειδή λοιπόν οι καιροί άλλαξαν, οι μεγάλες δυνάμεις δεν ανταγωνίζονται πλέον σ’ αυτήν τη γωνιά της γης, όπως παλαιότερα, καθόσον η περιοχή είναι σχετικά ήσυχη, ανεξάρτητα από τα γεγονότα της Συρίας, που θα είναι παροδικά, και επειδή έχουμε κοινό εθνικό ύμνο και κοινό νόμισμα, θεωρούμε πως ήρθε η ώρα της ένωσης της Κύπρου με τη μητέρα πατρίδα, πρώτον για να εκπληρωθεί η επιθυμία τόσων και τόσων γενεών, αλλά και για την καλύτερη πορεία των δυο αδελφών λαών μας. Τι θα μπορούσε να γίνει; Ίσως κάποιος να παρατηρήσει πως η σημερινή συγκυρία δεν είναι ενθαρρυντική για μια τέτοια πολιτική κίνηση, δεδομένου ότι η Ελλάδα διέρχεται μεγάλη οικονομική κρίση και βρίσκεται προ των πυλών της χρεοκοπίας. Καμιά αντίρρηση, αλλά επ’ αυτού λέμε: ◆ Πρώτον, ό,τι κι αν συμβεί, η Ελλάδα δεν πρόκειται να πεθάνει. ◆ Δεύτερον, η οικονομική κατάσταση της Μεγαλονήσου ελάχιστα διαφέρει από τη δική μας. ◆ Τρίτον και σπουδαιότερο, η διεθνής συγκυρία είναι η πλέον κατάλληλη και δεν πρόκειται να υπάρξουν εκείνες οι αναταραχές και αντιδράσεις του παρελθόντος. Βέβαια, στην πάροδο του χρόνου, ίσως έχουν δημιουργηθεί στο νησί αντίρροπες δυνάμεις, που αντιστρατεύονται στην ένωση. Όμως σε μια τέτοια κίνηση, η πρότασή μας είναι η ακόλουθη: 1. Διεξαγωγή δημοψηφίσματος, τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα, αν είναι επιθυμητή η ένωση. 2. Στη θετική έκβαση, δημιουργείται η Ελληνική Συνομοσπονδία, όπου διατηρούνται οι ξεχωριστές κυβερνήσεις, που κατέχουν τις όποιες συμφωνηθείσες κυρίαρχες αρμοδιότητες. Πέραν αυτών ο νέος φορέας αναλαμβάνει μεταβατικά κάποιες κοινές δράσεις με τα δημιουργούμενα προς τούτο νέα όργανα. 3. Γνωστοποιείται στην κυβέρνηση της Τουρκίας και στις άλλες σύμμαχες κυβερνήσεις πως πρόθεση του νέου κρατικού φορέα είναι η τήρηση όλων των διεθνών υποχρεώσεών του, η στενότερη συνεργασία με τις όμορες χώρες και η διαφύλαξη της ειρήνης. Από εκεί και ύστερα ο χρόνος και η καλή θέληση θα μεθοδεύσουν τα πράγματα προς το καλύτερο.

Τα «Ξεχασμένα Έγγραφα» της βρετανικής αποικιοκρατίας – Μέρος Ζ’ (τελευταίο) – 08/08/2012

http://www.sigmalive.com/simerini/politismos/reportaz/513638

 Υπονόμευαν την ανεξαρτησία

 Οι Βρετανοί ζήτησαν από τον Κουτσιούκ να σταματήσει να διαδίδει ελληνικές «βιαιοπραγίες», χωρίς να είναι σε θέση να τις τεκμηριώσει.

Τι κατέγραφαν οι Βρετανοί σε σχέση με τη συμπεριφορά των Τούρκων
Λίγο πριν και αμέσως μετά την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι Τούρκοι μάζευαν οπλισμό, προέβαιναν σε προβοκάτσιες και διέδιδαν ανυπόστατες πληροφορίες

Στο τελευταίο μέρος των εγγράφων που αποδεσμεύτηκαν από το βρετανικό Φόρειν Όφις πρόσφατα, διακρίνεται η δυσπιστία των Βρετανών για κάποιες από τις κινήσεις των Τούρκων στο νησί, λίγο πριν από την επίσημη ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Κύπρου. Πιο συγκεκριμένα, ως τουρκική προδοσία χαρακτήρισε ο κυβερνήτης Σερ Χιου Φουτ τους τουρκικούς εξοπλισμούς στην Κύπρο (φυσικά μετά την τόσο στενή συνεργασία τους με τους Τούρκους εις βάρος των Ελλήνων στο νησί).

Έγραψε στις 2 Αυγούστου 1959 προς το Γραφείο Αποικιών στο Λονδίνο: «Δηλώσεις και πράξεις του Ντενκτάς και κάποιων Τούρκων εξτρεμιστών και πληροφορίες για εισαγωγή τουρκικού οπλισμού είναι ανησυχητικές. Αυτά τα πράγματα δεν μπορούν να γίνονται χωρίς τη γνώση της Άγκυρας. Αυτό που εννοούν οι Τούρκοι είναι ότι μετά που πήγαν τόσο μακριά μαζί μας είναι να αποδείξουν ότι τα πράγματα (συμφωνίες) δεν δουλεύουν και να επέμβουν διά της βίας; Ακόμα υπάρχει λόγος να αμφιβάλλουμε γι’ αυτό, όμως τουλάχιστον φαίνεται ότι ετοιμάζονται να δράσουν γρήγορα μόλις υπάρξει κατάρρευση».

Βιβλιάριο για διχοτόμηση.

Ο αναπληρωτής κυβερνήτης, επίσης, μίλησε στον Κουτσιούκ και για το βιβλιάριο για τη διχοτόμηση με φωτογραφίες τρόμου ελληνικών ωμοτήτων που είχαν εκδώσει οι Τουρκοκύπριοι. Η έκδοση εκείνη, υποστήριζε ο αν. Κυβερνήτης, φαινόταν ότι στόχευε με ακρίβεια στο να ενθαρρύνει δια-κοινοτικές εχθροπραξίες. Η κυπριακή Κυβέρνηση (αποικιακή) δεν ήθελε να αναμειχθεί σε πράξεις εναντίον της τουρκικής κοινότητας και ήλπιζε οι ηγέτες της να απέφευγαν να ερχόντουσαν αντιμέτωποι με τον νόμο σε σχέση με παραβίαση της ειρήνης ή λόγω της έκδοσης του εν λόγω βιβλιαρίου. Προειδοποίησε τον Κουτσιούκ ότι η κυκλοφορία του βιβλιαρίου στα μάτια της κυβέρνησης ήταν πολύ ανεπιθύμητη πράξη και ίσως να τον έφερνε (τον Κουτσιούκ) εναντίον του νόμου.

Ο Κουτσιούκ εξήγησε ότι το βιβλιάριο ήταν για χρήση εκτός Κύπρου. Η κυκλοφορία του στην Κύπρο ήταν περιορισμένη. Μόνο προς τον τουρκικό και αγγλόφωνο Τύπο και ορισμένα τουρκικά κλαμπ και συνδέσμους. Θα έκανε ό,τι μπορούσε να πάρει πίσω τα αντίτυπα εκείνα. Ο αν. Κυβερνήτης απάντησε ότι η κυβέρνηση διατηρούσε τη θέση της στο θέμα καθώς αντίτυπα είχαν ήδη κυκλοφορήσει στο νησί και κάλεσε τον Κουτσιούκ να περιορίζει τις δηλώσεις του στα γεγονότα και σε τι μπορούσε να τεκμηριώνει και όχι να προκαλεί…

Τους κρατούσαν με λεφτά.

Στις 29 Ιουνίου 1960, εβδομάδες πριν από την ανακήρυξη της Ανεξαρτησίας, ο Σερ Χιου Φουτ έγραφε στο Λονδίνο ότι αν ήταν να διατηρήσουν την υποστήριξη των Τουρκοκυπρίων ηγετών και της Άγκυρας κατά τη μεταβατική περίοδο μέχρι την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας, ίσως να χρειαζόταν επιπλέον μισό εκατομμύριο λίρες χορηγίας προς τους Τουρκοκυπρίους (ήδη τους είχαν παραχωρήσει ένα εκατομμύριο λίρες). Ήταν πολύ σημαντικό για τους Βρετανούς να είχαν κάποια περισσότερα μέσα, με τα οποία να επηρεάζουν τους Τουρκοκυπρίους μέχρι την τελική συμφωνία καθώς υπήρχε ο πραγματικός κίνδυνος να δημιουργήσουν πρόβλημα και να καθυστερήσει η ανακήρυξη.

Τουρκικές δολιότητες εις βάρος των Ελληνοκυπρίων.

Αλλά και προηγουμένως, όπως διαφαίνεται από τα έγγραφα, οι Τουρκοκύπριοι φόρτωναν σκόπιμα δολοφονίες συμπατριωτών τους στους Ελληνοκυπρίους, βάζοντας φωτιά στο κλίμα. Τρείς Τουρκοκύπριοι δολοφονήθηκαν στην Πάφο, κάτι που εκμεταλλεύθηκε με υπερβολικό ζήλο η εφημερίδα του Δρος Κουτσιούκ. (Αναφορά προς Γ. Αποικιών, 7.12.1957). Όμως, οι αποικιακές Αρχές στην Κύπρο δεν έβρισκαν καμία μαρτυρία που να ενοχοποιούσε τους Ελληνοκύπριους για τους φόνους. Ο αναπληρωτής κυβερνήτης τόνισε στον Δρα Κουτσιούκ ότι δεν υπήρχε μαρτυρία για τους ισχυρισμούς του και ότι τέτοιες ενέργειες ενεθάρρυναν τις δια-κοινοτικές ταραχές παρά να τις αποτρέπουν. Εκτός των λανθασμένων τηλεγραφημάτων που είχε ήδη στείλει, ήταν και οι εμπρηστικές αναφορές στην εφημερίδα του, ενώ οι άλλες τουρκοκυπριακές εφημερίδες ήσαν πιο συγκρατημένες.

ΦΑΝΟΥΛΑ ΑΡΓΥΡΟΥ

Ερευνήτρια-δημοσιογράφος, Λονδίνο

 

Ονομασία των Βάσεων.

Σε συνεδρία του Υπουργικού Συμβουλίου στο Λονδίνο με θέμα «Διοίκηση των κυρίαρχων περιοχών», στις 26 Νοεμβρίου 1959, είναι ενδιαφέρουσα η αναφορά στη συζήτηση για τους τίτλους των περιοχών αυτών.

Ο κυβερνήτης (Φουτ) είχε εισηγηθεί να ονομαστούν «Κυρίαρχη περιοχή Ακρωτηρίου» και «Κυρίαρχη περιοχή Δεκέλειας». Υπήρξε όμως και εναλλακτική εισήγηση όπως αυτές ονομαστούν «Περιοχές Δεκέλειας-Κουρίου». Δεκέλεια για την ανατολική περιοχή και Κούριο για τη δυτική.

Όχι σε επικύρωση.

Σύμφωνα με τις συμφωνίες Λονδίνου, αναφέρεται σε τηλεγράφημα του Γρ. Αποικιών προς τον κυβερνήτη 1.10.1959, «η κυριαρχία της Κύπρου θα μεταβιβαστεί στην Κυπριακή Δημοκρατία την ημέρα της επίσημης υπογραφής των σχετικών εγγράφων». Και τόνιζε το τηλεγράφημα: «Καθώς γνωρίζετε θεωρούμε ως αναγκαίο η Συνθήκη Εγκαθίδρυσης και Συνθήκη Εγγυήσεως να μπουν σε εφαρμογή ταυτόχρονα με την υπογραφή και δεν πρέπει να τύχουν επικύρωσης π.χ. από τη Βουλή στην Κύπρο…».

Τα «Ξεχασμένα Έγγραφα» της βρετανικής αποικιοκρατίας – Mέρος Στ’- 02/08/2012

http://www.sigmalive.com/files/filefield/5/6/0/Simerini02082012.pdf  (σελ. 12)

Οι Τούρκοι παραπονούντο ότι κινδύνευαν από τους Έλληνες.

Έστηναν σκηνικό φόβου.

Ο Κουτσιούκ κατήγγειλε στους Βρετανούς διάφορα ανυπόστατα αλλά, μετά από έρευνα, οι αποικιοκράτες κατέληξαν ότι ήταν αποτέλεσμα διαστρέβλωσης γεγονότων.

ΠΟλΙΤΙΚΟ ΚΑΠΝΟ χαρακτήριζαν οι Άγγλοι τους ισχυρισμούς του Φαζίλ Κουτσιούκ.

 

Όπως αποκαλύπτεται από τα νέα αποδεσμευθέντα έγγραφα, όταν ο Δρ Φαζίλ Κουτσιούκ ισχυρίστηκε ότι οι Τουρκοκύπριοι σε όλα τα χωριά της Κύπρου απειλούνταν από τους Ελληνοκυπρίους και ζούσαν με φόβο άμεσης φυσικής επίθεσης, η κυβέρνηση της Κύπρου (αποικιακή) έστειλε τηλεγράφημα στο Λονδίνο και στην Άγκυρα, απορρίπτοντας τους τουρκικούς ισχυρισμούς ως ανυπόστατους. (Έγγραφο ημερ. 9.1.1958).

Η έρευνα.

Ο Αρχηγός των Δυνάμεων προέβη σε έρευνα, ζητώντας από όλους τους Διοικητές να απαντήσουν και όλοι είπαν ότι κανένα τέτοιο επεισόδιο δεν σημειώθηκε, δεν υπήρχαν κρούσματα απειλών ή προκλήσεων με απειλές εναντίον των Τούρκων, με μόνο μία εξαίρεση την περιοχή Αμμοχώστου, όπου υπήρξαν τρεις αναφορές τον Δεκέμβριο και μία τον Ιούλιο, όμως σε καμία περίπτωση τα επεισόδια δεν ήσαν σοβαρά ή είχαν συνέχεια.

«Ενδιαφέρει το γεγονός ότι τα επεισόδια σε Κνώδαρα και Βιτσάδα στις 10 Δεκεμβρίου ήσαν γεγονότα όπου Τούρκοι προκάλεσαν Έλληνες, που υποστηρίζει τη γενική μας άποψη ότι είναι οι Έλληνες που είναι πολύ πιο φοβισμένοι παρά οι Τούρκοι».

Συνέβαινε το αντίστροφο

Σε Αλλη αναφορά προς τον Υπ. Αποικιών και το Φόρεϊν Όφις από το κυβερνείο στη

λευκωσία καταγράφονται τα εξής:

«Κατά τη διάρκεια συνάντησης του κυβερνήτη τον Δεκέμβριο (1957), ο Κουτσιούκ και οι συνάδελφοί του αναφέρθηκαν σε πολλούς μύθους επιθέσεων κατά των Τούρκων σε μικτά χωριά, όμως λίγες λεπτομέρειες μπορούσαν να δώσουν. Αυτές οι λεπτομέρειες ερευνήθηκαν και βρήκαμε ότι κυρίως ήσαν διαστρεβλώσεις γεγονότων. Π.χ. το σχίσιμο τροχών αυτοκινήτων στην Αμμόχωστο όλων των κοινοτήτων, περιλαμβανομένου μόνο ενός Τούρκου, χρησιμοποιήθηκε ως επίθεση κατά των Τούρκων. Έρευνα που έγινε από όλους τους Διοικητές επιβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει καμπάνια επιθέσεων και στη μεγαλύτερη περιοχή της νήσου ελάχιστη ή καθόλου ανησυχία μεταξύ των Τούρκων ότι βρίσκονται σε φυσικό κίνδυνο. Στην ουσία οι Έλληνες μάλλον ανησυχούν περισσότερο για τον κίνδυνο από τους Τούρκους, παρόλο τον πολιτικό καπνό του Κουτσιούκ…».

Οι αναφορές Χρυσαφίνη.

Στις 6 Σεπτεμβρίου 1954, ο δικηγόρος Γιώργος Χρυσαφίνης επισκέφθηκε το Γραφείο Αποικιών στο Λονδίνο (το οποίο επισκεπτόταν κατά διαστήματα) και εξέφρασε απόψεις για το Κυπριακό. Είπε ότι στην Κύπρο σχεδόν όλοι είχαν την ιδέα ότι προσφυγή στα Ηνωμένα Έθνη θα οδηγούσε σε μετάβαση στην Ελλάδα. Η συμβουλή του ήταν να γίνει ό,τι ήταν δυνατό να ελαττωθεί η σημασία της συζήτησης στα Η.Ε…

Αν πράγματι επικρατούσε ηρεμία τους επόμενους μήνες, υπήρχε η πιθανότητα συνταγματικών εξελίξεων… εκτός από ένα μεγάλο κίνδυνο.

Ο κίνδυνος αυτός ήταν η πιθανότητα ανεύθυνοι από την Ελλάδα να μπουν στη νήσο και να προκαλέσουν πράξεις βίας. Ο ίδιος πίστευε ότι υπήρχε η ευδιάκριτη πιθανότητα μια μυστική οργάνωση να προβεί σε προσπάθειες επίθεσης εναντίον προσώπων, και ονόμασε δύο ως πιθανούς στόχους, τους Κληρίδη και Τορναρίτη…

Γράφει, επίσης, η αναφορά:

«Ο Χρυσαφίνης ρώτησε αν γνωρίζουμε για σεβαστά ποσά χρημάτων που καταφθάνουν σε διάφορους από την Ελλάδα στην Κύπρο… Είπε ότι δεν πρέπει να γίνει τίποτα που να αποδυναμώνει τη Βρετανική Κοινοπολιτεία εν καιρώ που αυτή είναι ένας από τους προμαχώνες εναντίον του Κομμουνισμού». (This was that irresponsibles from Greece might get into the island and perpetrate some violent act. He, himself, thought that there was a distinct possibility that a secret society might make attempts against individuals, the two potential targets he mentioned being Clerides and Tornaritis…).

«Θα προστατεύσουμε τον Τορναρίτη».

Είχε όμως προηγηθεί ήδη επιστολή του κυβερνήτη SirRobertArmitage προς το Γραφείο Αποικιών 20 Αυγούστου για το θέμα Τορναρίτη και η οποία απαντήθηκε στις 28 Αυγούστου, η οποία έλεγε πως το Γραφείο Αποικιών πράγματι είχε αμφιβολίες για τον διορισμό του Τορναρίτη στη θέση του Γενικού Εισαγγελέα… Όμως πείσθηκαν με τις διαβεβαιώσεις άλλων αξιωματούχων του Γ. Αποικιών.

«Αν βάλαμε τον Τορναρίτη στη θέση να δέχεται ευθύνες που του είναι δύσκολες ως Ελληνοκύπριο, παραδεχόμαστε ότι το κάναμε με τα μάτια μας ανοικτά, αν και δεν είχαμε τη σημερινή κατάσταση υπόψη. Ελπίζουμε, όπως εισηγείστε, η πίεση να πέσει κάτω. Αν όμως φανεί ότι η θέση Τορναρίτη ενοχλεί και ακόμα περισσότερο αν βρεθεί σε προσωπικό κίνδυνο, θα είμαστε ξεκάθαρα υποχρεωμένοι να τον βοηθήσουμε. Αυτό θα συνεπάγεται μάλλον τη μετάθεσή του σε άλλη αποικία. Σε εμπιστευτική επιστολή του ο Τορναρίτης υπέδειξε την ετοιμότητά του να δεχθεί θέση εκτός της νήσου…».

Σημείωναν ότι αυτό δεν θα ήταν εύκολο, καθώς τα αγγλικά του Τορναρίτη δεν ήσαν άριστα, όμως αν αντιμετώπιζαν το χειρότερο, θα μελετούσαν τη μετάθεσή του εκτός Κύπρου.

(Αργότερα ο Τορναρίτης μετατέθηκε όντως στο Γραφείο Αποικιών στο Λονδίνο και εστάλη μαζί με τον Γραμματέα του Λόρδου Ράτκλιφ στις Σευχέλλες, με ειδική αποστολή να μεταφέρουν εμπιστευτικό μήνυμα της βρετανικής κυβέρνησης προς τον Μακάριο, λίγο πριν από την απελευθέρωσή του από την εξορία.)

Σύλληψη Πολυβίου, διαμαρτυρία Χρυσαφίνη.

Σύμφωνα με τα νέα έγγραφα, αρχές του 1957, ο γαμπρός του Γεώργιου Χρυσαφίνη, Γιώργος Πολυβίου, συνελήφθη από τις αποικιακές Αρχές για ανάμιξη με την ΕΟΚΑ.

Στις 25 Απριλίου 1957, η αποικιακή κυβέρνηση στη Λευκωσία ενημέρωσε τον Σερ Τζον Μάρτιν, του Γραφείου Αποικιών, ότι ο κ. Πολυβίου αφέθη ελεύθερος μαζί με πολλούς άλλους τις εβδομάδες που πέρασαν, στα πλαίσια των δεσμεύσεων που έδωσαν κατά την απελευθέρωση του Αρχιεπισκόπου από τις Σεϋχέλλες. Και ότι θα τον άφηναν ελεύθερο αμέσως μετά την επιστροφή του κυβερνήτη στην Κύπρο. Όμως ο Γιώργος Χρυσαφίνης είχε ο ίδιος πει στον JohnReddaway (αποικιακό γραμματέα) ότι προτιμούσε να αναβάλουν την απελευθέρωσή του μέχρι που να περιλαμβάνεται μεταξύ άλλων κρατουμένων, για να μην τύχει προσοχής.

Σε άλλη ενημέρωση προς το Λονδίνο αναφέρεται ότι προτού αφεθεί ελεύθερος ο Πολυβίου, ο JohnReddaway είδε τον Χρυσαφίνη και του είπε ότι ο κυβερνήτης ήταν ικανοποιημένος ότι υπήρχε βάση για την κράτηση του Πολυβίου, όμως, ήταν έτοιμος υπό το φως πρόσφατων εξελίξεων, να τον αφήσει ελεύθερο ως πράξη χάριτος.

Για την απόφασή του εκείνη, ο κυβερνήτης έλαβε υπόψη, γράφει το έγγραφο, τις υπηρεσίες του Χρυσαφίνη προς την κυβέρνηση στο παρελθόν. Ο Χρυσαφίνης παρουσιάστηκε υπόχρεος για την απόφαση, αλλά επέμενε ότι ο Πολυβίου ήταν αθώος και κατηγόρησε το Σπέσιαλ Μπραντς για προσπάθειες ανάμιξης του ιδίου και του γαμπρού του στις δραστηριότητες της ΕΟΚΑ… Ήταν θυμωμένος γιατί η σύλληψη του γαμπρού του έγινε πίσω από την πλάτη του, ενόσω ο ίδιος απουσίαζε εκτός Κύπρου, και το θεωρούσε στην ουσία σαν να του τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια του, γιατί, οποιαδήποτε πρωτοβουλία και να αναλάμβανε στο πολιτικό πεδίο, θα εκλαμβανόταν ως επακόλουθο της απελευθέρωσης του Πολυβίου.

Τα «Ξεχασμένα Έγγραφα» της βρετανικής αποικιοκρατίας – Μέρος Ε’- 01/08/2012

http://www.sigmalive.com/files/filefield/8/1/2/Simerini01082012.pdf  (σελ. 12)

Πώς οι Άγγλοι συμπεριφέρονταν στους φυλακισμένους της ΕΟΚΑ.

Κακοποιούσαν βάναυσα αγωνιστές.

«Ελληνίδες μητέρες και Έλληνες πατέρες δεν λυγίζουν», έγραφαν οι γονείς του Νίκου Βρακά, τον οποίο οι Βρετανοί εξόρισαν, επειδή έπασχε από φυματίωση.

Ο ΑΡΧΙΔΙΑΚΟΝΟΣ Adeney διαμαρτυρήθηκε για τις συνθήκες που επικρατούσαν στην Ομορφίτα.

Από τα νέα έγγραφα για τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, τα οποία αποδέσμευσε την περασμένη εβδομάδα το Φόρεϊν Όφις, ξεχωρίζει η περίπτωση του αγωνιστή Νίκου Βρακά, ο οποίος είχε αρρωστήσει με βαριά φυματίωση. Έγραψε σε τηλεγράφημά του προς το Γραφείο Αποικιών ημερ. 8.5.1958 ο κυβερνήτης Φουτ:

«Έχουμε έναν τρομοκράτη κατάδικο Νίκο Βρακά, ο οποίος καταδικάστηκε σε 15 χρόνια για κατοχή όπλων. Ήταν ομαδάρχης στα βουνά και θα είναι πολύ χρήσιμος στην ΕΟΚΑ αν τον πάρουν πίσω. Έχει αρρωστήσει με φυματίωση (activepulmonarytuberculosis). Δεν μπορεί να κρατηθεί σε φυλακή εδώ. Δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε τη μεγάλη στρατιωτική φρούρηση που χρειάζεται για να τον έχουμε σε σανατόριο, για ένα μόνο άτομο. Για πολιτικούς λόγους αποκλείσαμε την εισήγηση να τον αφήσουμε να πάει στην Ελλάδα και η μόνη εναλλακτική λύση είναι να πάει στο Ηνωμένο Βασίλειο… Ενημερώστε μας επειγόντως αν το Υπ. Εσωτερικών μπορεί να τον δεχθεί στο Η.Β… ως μετανάστη με περιορισμούς («prohibitedimmigrant») για να μην μπορεί να επιστρέψει εδώ (Κύπρο). Αλλιώς θα είναι ελεύθερος».

Πρωτοφανή βασανιστήρια.

Ο αγωνιστής Νίκος Βρακάς ήταν 23 χρονών, με αριθμό καταδίκου 8446 και μεταφέρθηκε στο Λονδίνο τον Μάιο του 1958, όπου και κρατήθηκε σε ξεχωριστή φυλακή σε απομόνωση από άλλα μέλη της ΕΟΚΑ, που επίσης μεταφέρθηκαν σε φυλακές της Αγγλίας.

Στις 21 Ιουνίου 1958 η εφημερίδα της Κύπρου «Ελευθερία» δημοσίευσε μιαν ανοικτή επιστολή των γονέων του Νίκου Βρακά, Θεοφάνη και Ελένης Βρακά, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ελληνίδες μητέρες και Έλληνες πατέρες δεν λυγίζουν». Ολόκληρη η επιστολή μεταφρασμένη στα αγγλικά βρίσκεται στα νέα «ξεχασμένα έγγραφα» της αποικιοκρατικής κυβέρνησης, που διασώθηκαν χάρη στην αγωγή των πρώην Μάου Μάου στο Λονδίνο. Παραθέτω ορισμένα αποσπάσματα της εν λόγω επιστολής που με «ευχαρίστηση», όπως έγραψε η «Ελευθερία», δημοσίευσε τότε.

«… Μετά τους βανδαλισμούς, τις δολοφονικές επιθέσεις των Τούρκων βανδάλων και τη σφαγή των ειρηνικών Κοντεμενιωτών, χάθηκε κάθε περίπτωση εμπιστοσύνης που είχαν οι Έλληνες της Κύπρου στις ούτω καλούμενες φιλελεύθερες αρχές σας. Η απαγωγή και εξορία του αγαπητού μας γιου Νίκου Θεοφάνους Βρακά σφράγισε την πλήρη εξουδετέρωση τέτοιων ελπίδων. Ο γιος μας Νίκος Βρακάς συνελήφθη στις 2 Ιανουαρίου 1956, υπέστη πρωτοφανή βασανιστήρια στα κακόφημα κελιά της Ομορφίτας από τους ανακριτές και μεταφέρθηκε μετά στη Βαστίλη της Κύπρου σε αθλία κατάσταση, με όλα τα σημάδια της κακοποίησής του εμφανή στο σώμα του… όταν και άρχισε ο σιγανός θάνατός του. Ο γιος μας ήταν υγιής και δυνατός, και ποτέ του δεν ένοιωσε άρρωστος… Του αρνήθηκαν οι ικανές αρχές σωστή ιατρική περίθαλψη, περιορισμένος στα κελιά των Κεντρικών Φυλακών με νερό και ψωμί».

Στο σανατόριο αλλά…

Η κατάστασή του χειροτέρευε από μέρα σε μέρα, μέχρι που οι πολιτικοί κρατούμενοι απείλησαν ότι θα έκαναν απεργία μέχρι θανάτου αν δεν μεταφερόταν σε σανατόριο, αναφέρουν, περαιτέρω, οι γονείς του αγωνιστή.

«Ο Έλληνας γιατρός επέμενε ότι έπρεπε να μετακινηθεί αμέσως σε σανατόριο πριν ήταν πολύ αργά, ως αποτέλεσμα να μεταφερθεί με στρατιωτική φρουρά στο σανατόριο Αθαλάσσας. Και εκεί, αντί να του δοθεί ιατρική περίθαλψη, τον πρόσεχαν 30 στρατιώτες με τις κάννες των όπλων τους στραμμένες πάνω του μέρα και νύχτα…»

«Πού είναι οι φιλελεύθερες αρχές σου, κυβερνήτη Φουτ, για τις οποίες υπερηφανευόσουν όταν ήλθες εδώ, τουναντίον έριξες λάδι στη φωτιά, φυλάκισες και εξόρισες κόσμο, και συλλαμβάνεις με μεγαλύτερο σθένος από τον προκάτοχό σου Βαρώνο Χάρτινγκ. Να είσαι σίγουρος, όμως, ότι οι Ελληνίδες μητέρες και οι Έλληνες πατέρες δεν λυγίζουν. Με τις πράξεις σου, μας ενδυναμώνεις για ελευθερία. Εσύ όμως λερώνεις τη χώρα σου και την ιστορία σου. Η μεταφορά πολιτικών κρατουμένων στη Βρετανία θα είναι ακόμα ένα μαύρο στίγμα στην ιστορία, μαζί με άλλα τέτοια…».

Τον εξόρισαν χωρίς να το πουν σε κανέναν.

Ο Νίκος Βρακάς μεταφέρθηκε σε φυλακή του Λονδίνου δίχως καν να ενημερωθούν μέλη της οικογένειάς του… Η βαρυσήμαντη επιστολή των γονέων του, μετά από πέραν του μισού αιώνα, έρχεται και παρουσιάζει διαχρονική σημασία. Εκδικείται την αδικία, τις ωμότητες των Βρετανών στην Κύπρο και απαιτεί δικαίωση.

Απαιτεί σεβασμό στην ιστορία και στην αλήθεια.

Ο αγωνιστής Νίκος Βρακάς μαθαίνουμε βρίσκεται εν ζωή, αλλά έχει πληγεί από Αλτζχάιμερ. Είναι αδελφός του Λοΐζου Βρακά, εκδότη της εφημερίδας «Τα Νέα» Λονδίνου.

Έστελναν Τούρκους στη Λειτουργία!

 

Οι αποδεσμευμένοι φάκελοι περιλαμβάνουν και διαμαρτυρία της Αρχιεπισκοπής Κύπρου, με υπογραφή του Πρωτοσύγκελλου Καλλίνικου, ημερ. 18 Μαρτίου 1957, προς τον Διευθυντή των Κεντρικών Φυλακών Λευκωσίας, καταγγέλλοντας ότι κατά την ώρα της Θείας Λειτουργίας διατάσσονταν Τούρκοι φύλακες, μουσουλμάνοι το θρήσκευμα, να φυλάνε τους εκκλησιαζόμενους χριστιανούς φυλακισμένους.

Και ζήτησε όπως διευθετηθεί το ζήτημα για να μην έκλεινε η εκκλησία.

«Οι μέθοδοι στα κελιά μάς ντροπιάζουν».

Έξω φρενών έγινε η αποικιακή κυβέρνηση στην Κύπρο και η διεύθυνση της Αστυνομίας, όταν ο Αρχιδιάκονος Adeney ξεσπάθωσε εναντίον των όσων λάμβαναν χώρα στα κρατητήρια Ομορφίτας. Συγκεκριμένα, την Κυριακή 12 Μαΐου 1957, στο κήρυγμά του στην εκκλησία ενώπιον πολλών υψηλόβαθμων μελών του Αστυνομικού Σώματος, ο Αρχιδιάκονος αναφέρθηκε στις πρακτικές (μεθόδους) που χρησιμοποιούνταν στα κελιά των κρατητηρίων Ομορφίτας, οι οποίες τους ντρόπιαζαν όλους.

Σύμφωνα με τη σχετική αναφορά, είχε προηγηθεί μάλιστα μακροσκελής επιστολή του Αρχιδιάκονου προς τον Αρχηγό της Αστυνομίας για τα τεκταινόμενα στην Ομορφίτα, στην οποία αναφερόταν στους κακούς αξιωματούχους που είχε ο Αρχιαστυνόμος εκεί. Τόσο θύμωσε ο Αρχηγός της Αστυνομίας, γράφει η έκθεση, που κατέσχισε την επιστολή και δεν του απάντησε. Πίστευε ότι ο Αρχιδιάκονος ήταν επηρεασμένους από τις αναφορές στον Τύπο και ότι πολύ περισσότερο ευθυνόταν η σύζυγος του Αρχιδιακόνου.

Χειρόγραφη επιστολή ημερ. 16.4.1958 προς τον κυβερνήτη, από την Επιτροπή κρατουμένων στη Κοκκινοτριμιθιά, κατέγραφε, επίσης, καταγγελίες για κακομεταχείριση, ενημέρωνε για τον λόγο που στις 10.4.1958 όλοι οι κρατούμενοι εκεί προέβησαν σε 24ωρη απεργία πείνας…

Απέκλεισαν επίσκεψη του Ερυθρού Σταυρού

 

 

ΣΤΙΣ 21 Μαρτίου 1957 έφθασε στην Κύπρο ο DaviddeTram, εκπρόσωπος του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Είχε επισκεφθεί την Κύπρο και προηγουμένως τον Δεκέμβριο του 1955. Σε αναφορά του προς το Λονδίνο, ημερ. 29 Μαρτίου 1957, ο αναπληρωτής κυβερνήτης αναφέρει ότι επισκέφθηκε τις Κεντρικές Φυλακές στη Λευκωσία, τα κρατητήρια Πύλας και Κοκκινοτριμιθιάς, και μίλησε με κρατουμένους. Ο κ. deTram όμως ήταν καθαρά προβληματισμένος από τις κατηγορίες για κακομεταχείριση που του ανέφεραν οι κρατούμενοι, με τις επιτροπές των οποίων είχε κλειστές συναντήσεις.

Ο αξιωματούχος του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού ζήτησε να επισκεφθεί και τα κρατητήρια Ομορφίτας, όπου, όπως του είπαν οι κρατούμενοι, λάμβαναν χώρα οι περισσότερες ανακρίσεις. Ο αναπληρωτής κυβερνήτης τού αρνήθηκε την πρόσβαση. λέγοντας ότι δεν έχουν τίποτα να κρύψουν, όμως οι επιχειρησιακές ανάγκες είχαν προτεραιότητα. Γράφει το έγγραφο:

«Δεν είχαμε τίποτα να κρύψουμε, όμως οι επιχειρησιακές ανάγκες έρχονται πρώτες και για τον λόγο αυτό δεν ήμουν διατεθειμένος να διακόψω τις ανακρίσεις προσώπων που είχαν πρόσφατα συλληφθεί και ανακρίνονταν εκεί».

Ο κ. deTram είπε ότι οι κρατούμενοι ήσαν απογοητευμένοι μαζί του, γιατί ανέμεναν να τους επισκεπτόταν συχνότερα. Ζήτησε αν μπορεί να έχει αλληλογραφία μαζί τους μέσω του γραφείου του στη Βηρυτό. Του απάντησαν και σ’ αυτό όχι. Το σκεπτικό για την άρνηση είχε ως εξής:

«Αποφάσισα ότι θα εξέθετε την κυβέρνηση αν κρατούμενοι, οι δικηγόροι τους και πολιτικοί μάθαιναν ότι μπορούν να κάνουν το δικό τους για θέματα αντιδικίας, μέσω του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού».

Τα «Ξεχασμένα Έγγραφα» της βρετανικής αποικιοκρατίας – Μέρος Δ’- 31/07/2012

http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/other/511354

Αυτοδιάθεση χάριν συνθήματος

Ο Μακάριος φοβόταν ότι θα τον αποκαλούσαν προδότη, αν άλλαζε λεκτικό.

Καθ’ οδόν στην εξορία, ο Μακάριος, μετά την αρχική έκπληξη, ήταν ήρεμος. Μόνο αφού πέρασαν 13 ώρες πτήσης ρώτησε τον πιλότο ποιος ήταν ο προορισμός τους.

Σύμφωνα με τους Βρετανούς και, όπως προκύπτει από τη νέα αποδέσμευση εγγράφων του Φόρεϊν Όφις αυτές τις ημέρες (τα πρώτα τρία μέρη δημοσίευσε αναλυτικά η «Σ» την περασμένη εβδομάδα), ο Μακάριος δεν πίστευε στην αυτοδιάθεση, πριν από την έναρξη του αγώνος. Αξιοσημείωτο είναι, δε, και το γεγονός πως από τον Ιούλιο 1954 οι αποικιοκράτες έκαναν σκέψεις για εξορία τόσο του Μακαρίου όσο και άλλων κληρικών. Πιο συγκεκριμένα, με επιστολή του ημερ. 24 Ιουνίου 1955 το Γραφείο Αποικιών, απαντώντας στον τότε κυβερνήτη Sir Robert Armitage -ο οποίος φαίνεται να ήταν εκείνος που πρότεινε την εξορία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου μαζί με άλλους κληρικούς- αποκαλύπτει ότι η νομική πτυχή τέτοιας εξορίας είχε ξεκινήσει να συζητείται από τις 30 Ιουλίου 1954!    

Δεν σας συμφέρει η Ένωση

Στις 27 Ιουνίου 1955, ο Αρχιδιάκονος Goldie στη Λευκωσία είχε μακρά συζήτηση με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Στην αναλυτική αναφορά του προς τον κυβερνήτη ο Αρχιδιάκονος έγραψε πως προσπάθησε να πείσει τον Μακάριο ότι η Ένωση με την Ελλάδα δεν ήταν προς το συμφέρον των Ελληνοκυπρίων και παρουσιάζει τον Μακάριο να ήταν «φοβισμένος από τους τρομοκράτες (ΕΟΚΑ), νιώθει προσωπικά να κινδυνεύει, και δεν τολμά να καταδικάζει ανοικτά τη βία. Άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι το σύνθημα »Ένωση και μόνον Ένωση» παραδίδει τον ίδιο και τον λαό του δεμένους χέρια-πόδια στην Αθήνα. Θα καλωσόριζε μια συνθηκολόγηση, και είναι πολύ πρόθυμος να συζητήσει, φτάνει να του δοθούν διαβεβαιώσεις ότι δεν θα εμπλακεί σε δυσκολίες με τον λαό του, αν στο τέλος του λεχθεί απλά ότι η κατάσταση »δεν αλλάζει».

»Ο Μακάριος είπε ότι έχει πολύ δυνατούς αντιπάλους και για να μπορέσει να προχωρήσει θα έπρεπε η βρετανική κυβέρνηση να δώσει σίγουρες ενδείξεις αλλαγής στην πολιτική της». Και έγραψε συγκεκριμένα ο Αρχιδιάκονος στην αναφορά του: «Παραδείγματος χάριν, είπε (και εδώ γράφω ό,τι ακριβώς είπε) »εάν η βρετανική κυβέρνηση μπορούσε να κάνει μια δήλωση όπως, το μέλλον της Κύπρου δεν έχει τίποτα να κάνει με την Αθήνα και επομένως δεν μπορούμε να συζητήσουμε το θέμα με την Αθήνα, αλλά αναγνωρίζουμε ότι η Κύπρος ανήκει στον λαό της Κύπρου, μια τέτοια δήλωση μπορούσε να γίνει η βάση για συζήτηση». (For instance, he said (and here I quote his actual words) »If the British Government would make a declaration of this sort, the future of Cyprus has got nothing to do with Athens, and we cannot therefore discuss the question with Athens, but we recognise that Cyprus belongs to the people of Cyprus, such a declaration could become a basis for discussions»)».

Μυστική συνάντηση.

Όμως τα έγγραφα αυτά μας αποκαλύπτουν και κάτι άλλο. Με τηλεγράφημά του ημερ. 25 Φεβρουαρίου 1955 προς τον Υπουργό Αποικιών, ο τότε κυβερνήτης της Κύπρου Sir R. Armitage (σημειώνεται ότι πριν αρχίσει ο αγώνας της ΕΟΚΑ και πριν λάβει χώρα η Τριμερής του Λονδίνου) τον ενημέρωνε πως ο Κρανιδιώτης είχε δει τον Durrell (που ήταν επικεφαλής του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών τότε) και του είπε ότι ο Αρχιεπίσκοπος ήταν διατεθειμένος να έχει μυστική συνάντηση μαζί του στις 8 το απόγευμα στις 28 Φεβρουαρίου, στο Μοναστήρι του Κύκκου, κοντά στη Λευκωσία. Η συνάντηση θα ήταν μυστική και δεν θα γινόταν καμία ανακοίνωση. Αν παρεμπιπτόντως γινόταν γνωστή, θα συμφωνούσαν σε ένα κοινό ανακοινωθέν όπως π.χ. «Επιβεβαιώνεται ότι ο κυβερνήτης πρόσφατα είδε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στη Λευκωσία για συζητήσεις και ανταλλαγή απόψεων. Γίνεται αντιληπτό ότι ο Αρχιεπίσκοπος έκανε δήλωση σχετικά με το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των Κυπρίων».

Αυτοδιάθεση επειδή…

Ο Αρχιεπίσκοπος, αναφέρει το τηλεγράφημα του Armitage προς το Λονδίνο, επιμένει στην ανακοίνωση να γίνεται αναφορά στην αυτοδιάθεση γιατί, αλλιώς α) θα τον αποκαλέσουν προδότη οι κομμουνιστές και οι εξτρεμιστές εθνικιστές, β) αυτό είναι ένα σύνθημα και δεν θα χρειάζεται να πει ακριβώς τι λέχθηκε και γ) θεωρεί ότι ο ίδιος έχει πολύ περισσότερα να χάσει αν απομακρυνθεί από τη θέση του «όχι σε συμβιβασμό», που επαναλαμβάνει συχνά, παρά όσα έχουμε να χάσουμε και η κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας.(Person named insists on the communiqu? referring to self determination because a. he will otherwise be called a traitor by the communists and extreme nationalists, b) it is a slogan which has been explained ad nauseam and he will therefore not have to elaborate what was actually said and c) he considers that he has much more to lose by coming away from his oft repeated position of no compromise than I or H.M.G. have..)

Ποιοι γνώριζαν για την εξορία.

Πέραν των ήδη αποδεσμευμένων βρετανικών εγγράφων που μας αποκάλυψαν πριν από δύο δεκαετίες, ότι η εξορία Μακαρίου βρισκόταν υπό συζήτηση μεταξύ του Γραφείου Αποικιών και του κυβερνήτη των Σεϋχελλών από τον Σεπτέμβριο του 1955, τα νέα αυτά έγγραφα μάς αποκάλυψαν κάτι που δεν γνωρίζαμε, ότι δηλαδή το όλο θέμα ξεκίνησε να μελετάται από τον Ιούλιο του 1954. Αλλά, επίσης, στρατιωτική έκθεση ημερ. 8 Μαΐου 1956 μας δίνει και λεπτομέρειες ως προς το ποιοι γνώριζαν για το σχέδιο εξορίας και όχι μόνον. Αναφέρει το έγγραφο με το ιστορικό της υπόθεσης:

«… Η πιθανότητα εξορίας ορισμένων κληρικών συζητήθηκε αρχικά τον Σεπτέμβριο του 1955. Έγιναν τα σχέδια για τη σύλληψη του Μητροπολίτη Κερύνειας και του Γραμματέα του Πολύκαρπου Ιωαννίδη… Σ΄ αυτό το στάδιο είχαν προειδοποιηθεί μόνο ένας στρατιωτικός και ένας αξιωματικός Αστυνομίας για την κάθε επιχείρηση. Έγινε και ολοκληρωμένο σχέδιο για τη σύλληψη του Αρχιεπισκόπου. Και πάλιν μόνο ένας στρατιωτικός και ένας αξιωματικός της Αστυνομίας γνώριζαν.

»Μεταξύ Σεπτεμβρίου 1955 και μέσα Φεβρουαρίου 1956 έξι αξιωματικοί ήσαν τα μόνα πρόσωπα που γνώριζαν για την επιχείρηση, εκτός από ανώτατα στελέχη της κυβέρνησης. Τα σχέδια επιβλέπονταν κατά διαστήματα. Κατά τη διάρκεια των πρώτων συζητήσεων μεταξύ του κυβερνήτη και του Αρχιεπισκόπου έγινε καθαρό ότι, σε περίπτωση αποτυχίας, θα προχωρούσαμε στη σύλληψη και εξορία του Αρχιεπισκόπου, του Μητροπολίτη Κερύνειας, του Γραμματέα του και του Παπασταύρου, ιερέα της εκκλησίας Φανερωμένης στη Λευκωσία…».

Η σύλληψη έγινε καθώς ο Αρχιεπίσκοπος, μετά την κατάρρευση των συνομιλιών, έφευγε για την Αθήνα. Και γράφει χαρακτηριστικά στο στρατιωτικό έγγραφο: «… Ο Αρχιεπίσκοπος, μετά την αρχική έκπληξη, ήταν ήρεμος και κουβέντιαζε με τον συνοδό του. Μόνο αφού πέρασαν 13 ώρες πτήσης είναι που ρώτησε τον καπετάνιο του αεροπλάνου ποιος ήταν ο προορισμός τους. Επίσης, ήρεμος και αξιοπρεπής παρέμεινε και ο Μητροπολίτης. Καθώς συνάντησε τον Αρχιεπίσκοπο στο αεροδρόμιο έδειξε κάποια ικανοποίηση και είπε ότι θα τα πήγαιναν καλά οι δύο τους».

Συζητούσαν αν θα χρησιμοποιήσουν εναντίον μας «Sickening Gas»
Στις 28 Οκτωβρίου 1955 ο Υπουργός Αποικιών, σε τηλεγράφημά του προς τον κυβερνήτη στην Κύπρο, αναφερόταν σε ένα είδος αερίου ονόματι Sickening Gas. Από την απάντηση υπολογίζεται ότι το θέμα ήγειρε ο κυβερνήτης. Ο υπουργός απαντούσε ότι λίγη πείρα είχαν για τη χρήση του. Δεν το είχαν χρησιμοποιήσει στη Malaya και τα αποθέματα είχαν καταστραφεί. Μόνο μία φορά το χρησιμοποίησαν στο Χόνγκ Κόνγκ το 1952…

Ανέφερε ότι το συγκεκριμένο αέριο επιδρά 8-12 λεπτά μετά την εκτόξευσή του, ότι θεωρείται πολεμικό όπλο… και θα έπρεπε να το παραγγείλουν από τις ΗΠΑ. Όμως εισηγήθηκε στον κυβερνήτη τη χρήση δακρυγόνων χειροβομβίδων, πιο αποτελεσματικές και λιγότερο θανατηφόρες από το είδος που χρησιμοποιεί ο στρατός, και ζήτησε να τον ενημερώσει ποιο είδος θα ήθελε…

(Σημ. Με κάθε επιφύλαξη μού δόθηκε η πληροφορία από δική μας πλευρά ότι ένα περίεργο, για πρώτη φορά, είδος δακρυγόνου χρησιμοποίησαν οι Άγγλοι κατά την κηδεία του Χαραλάμπου Μούσκου στις 17.12.1955, στην πρώην Πλατεία Μεταξά στη Λευκωσία, που έκαιγε, όπως θυμούνται μάρτυρες, τρομερά τα μάτια).

 

Τα «Ξεχασμένα Έγγραφα» της βρετανικής αποικιοκρατίας – Μέρος Γ’- 30/07/2012

http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/other/510730

Οι Βρετανοί σχεδίασαν τα πράγματα να κυλήσουν με συγκεκριμένη σειρά

Πρώτα ανεξαρτησία, μετά διχοτόμηση.

Οι Βρετανοί σχεδίασαν τα πράγματα να κυλήσουν με συγκεκριμένη σειρά.

Το 1957, σχεδόν 20 χρόνια πριν από την εισβολή, οι Άγγλοι ανέλυαν πώς θα βολέψει καλύτερα την Τουρκία η διζωνικότητα, την οποία, τώρα, προωθεί η δική μας πλευρά!

Τα νέα «Ξεχασμένα έγγραφα» αναφέρονται στους βασανισμούς και κακομεταχείριση συλληφθέντων μελών της ΕΟΚΑ και άλλων, και περιέχουν ένα μεγάλο αριθμό καταθέσεων και μαρτυριών -«ισχυρισμών» alleged- όπως προβάλλονται Ελληνοκυπρίων, με πολλές χειρόγραφες καταθέσεις και σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχουν καταθέσεις για το κάθε χωριό χωριστά.

Όμως καλύπτουν και άλλες πτυχές, όπως η βρετανική προώθηση της διχοτόμησης, η σκέψη ανάγκης τουρκικού εποικισμού στο νησί για να καλυφθεί ο αναγκαστικός ξεριζωμός Ελληνοκυπρίων από την τουρκική ζώνη, η ανταλλαγή περιουσιών, σημεία που έχουν άμεση σχέση με τη σημερινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται το Κυπριακό, η πιθανότητα μεταφοράς στην Κύπρο του βρετανικού αρχηγείου Μέσης Ανατολής, δήλωση της Μπάρπαρα Κασλ για τη συνάντησή της με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο τον Σεπτέμβριο του 1958 και άλλα.

Στα νέα έγγραφα βρίσκουμε, επίσης, και κάποια βολιδοσκόπηση των αποικιοκρατών, μεταξύ Υπ. Αποικιών και κυβερνήτη στην Κύπρο, την περίοδο Σεπτεμβρίου 1958, για μεταφορά και περιορισμό του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου από την Αθήνα στην Κύπρο. Και ως καλύτερος τόπος για τέτοια κράτηση θεωρήθηκε το μοναστήρι του Σταυροβουνίου, αν και σημειώνεται ότι ερευνούσαν και άλλες πιθανότητες.

Διχοτόμηση

Τα νέα έγγραφα μάς δίνουν και μιαν ακόμη πολύ καλή εικόνα του όλου διχοτομικού σκεπτικού πολιτικής που ακολούθησαν οι Βρετανοί μετά την κατάστρωση των διάφορων διχοτομικών χαρτών και σχεδίων, που ξεκίνησαν από το κυβερνείο στην Κύπρο τον Ιούνιο του 1956, με εντολή του Λονδίνου, και στη συνέχεια μελετήθηκαν από το Υπ. Εξωτερικών και Υπ. Αποικιών στο Λονδίνο. Προσθέτοντας και νέους χάρτες και τρόπους διχοτόμησης της Κύπρου, με τρόπο που να ικανοποιούσε τις τουρκικές απαιτήσεις.

Κατ’ αρχήν αναφέρεται δήλωση του Δρος Φαζίλ Κουτσιούκ, όπως δημοσιεύθηκε στη «Χαλκίν Σεσί» στις 16 Ιανουαρίου 1958. Ο Δρ Κουτσιούκ, πρόεδρος του κόμματος «Η Κύπρος είναι τουρκική» και ηγέτης των Τουρκοκυπρίων, αφού είχε συνάντηση, σημειώνεται, με τον Τούρκο υπ. Εξωτερικών Φατίν Ζορλού, τόνισε ότι η τουρκική κοινότητα δεν θα δεχθεί άλλη λύση από τη διχοτόμηση. «Εκείνο που θέλουμε είναι μόνο Διχοτόμηση και θα κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να την κατορθώσουμε. Οι Τουρκοκύπριοι πιστεύουν σ΄ αυτό και ήδη κάνουν όλες τις αναγκαίες διευθετήσεις για Διχοτόμηση, που θα τους εγγυηθεί το μέλλον τους», δήλωσε ο Δρ Κουτσιούκ.

Οι Αμερικανοί δεν δέχονταν

Ο μόνιμος αντιπρόσωπος του Ηνωμένου Βασιλείου στα Ηνωμένα Έθνη κ. Pierson Dixon, με επιστολή του προς τον Sir William Hayter του Φόρεϊν Όφις, ημερ 21 Ιουνίου 1957, σημείωνε μεταξύ άλλων: «… Νιώθω υποχρεωμένος να προειδοποιήσω ότι η πολιτική διχοτόμησης στην Κύπρο πιθανότατα να αντιμετωπίσει δυσκολίες, εκτός και αν εξασφαλίσουμε την εκ των προτέρων συμφωνία των Αμερικανών ότι θα μας υποστηρίξουν πλήρως». Ο κ. Dixon προειδοποιούσε ότι η πολιτική διχοτόμησης θα αντιμετωπιζόταν αρνητικά από τα Ηνωμένα Έθνη, με πιθανές κυρώσεις, εκτός και αν διαμόρφωναν την πολιτική τους.

Ο κ. Dixon εισηγήθηκε πως θα ήταν καλό να αφήσουν τους Αμερικανούς και ίσως και τον κ. Σπάακ (γενικό γραμματέα τότε του ΝΑΤΟ) να προχωρήσουν με κάποια απόπειρα να εξασφαλίσουν ελληνική και τουρκική αποδοχή σε λύση ανεξαρτησίας πρώτα, και μόνον όταν αποτύχουν όλες οι προσπάθειες να απαιτήσουν από τους Αμερικανούς να τους υποστηρίξουν για διχοτόμηση. Ως η μόνη πιθανή πορεία υπό τις περιστάσεις. «Φοβάμαι πολύ, όμως, ότι αν προχωρήσουμε με διχοτόμηση δίχως να δείξουμε ότι δοκιμάσαμε όλες τις άλλες πιθανότητες και δίχως να έχουμε πείσει τους Αμερικανούς ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση, θα αντιμετωπίσουμε τρομερές δυσκολίες στα Ηνωμένα Έθνη», έγραψε.

Το «τουρκικό μέρος»

Στις 29 Ιουνίου 1957, ο αποικιακός Γραμματέας A. F. J. Reddaway σημείωνε ότι μήνυμα από το Υπ. Αποικιών επιβεβαίωνε ότι η τουρκική κυβέρνηση δεν δεχόταν ενωμένο κράτος και πίστευε (η τουρκική κυβέρνηση) ότι η κυβέρνηση της Α. Μεγαλειότητας είχε συμφωνήσει ως θέμα αρχής για διχοτόμηση. Ενδιαφέρον το πιο κάτω σχόλιο, εν όψει συνεδρίας που θα είχαν τον Μάιο του 1957 στο κυβερνείο στη Λευκωσία, για τα σχέδιά τους για διχοτόμηση. Έγραψε ο αναπληρωτής κυβερνήτης προς τον κυβερνήτη μεταξύ άλλων, προωθώντας τουρκικές αξιώσεις:

«… Η πέμπτη επιλογή είναι μία πιθανότητα που ανέφερε πρόσφατα η τουρκική κυβέρνηση. Θα σημαίνει πλειοψηφία Ελλήνων κάτω από τουρκική διοίκηση στο τουρκικό μέρος και μια μειονότητα Τούρκων κάτω από ελληνική διοίκηση στο ελληνικό μέρος. Είναι όμως δύσκολο πως, δίχως σημαντική μετακόμιση Ελληνοκυπρίων από το τουρκικό μέρος, αυτή η λύση να ικανοποιεί την Τουρκία. Θα αφήσει 4/5 του πληθυσμού αποτελούμενου από εχθρικούς Έλληνες σε περιοχή τεράστιας στρατηγικής σημασίας για την Τουρκία.

Εάν, όπως φαίνεται λογικό, η Τουρκία χρειαστεί σημαντική τουρκική πλειοψηφία σ΄ αυτήν την περιοχή, θα πρέπει να εισαγάγει Τούρκους είτε από το ελληνικό μέρος της Κύπρου είτε από την Τουρκία την ίδια. Εν πάση περιπτώσει, Ελληνοκύπριοι θα πρέπει να μετακινηθούν για να κάνουν χώρο γι΄ αυτούς. Αν η νήσος διχοτομηθεί αμέσως μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, αφήνοντας μικρούς θαλάμους βρετανικής κυριαρχίας, το πρόβλημα της αναδιανομής πληθυσμού Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων θα παραμείνει. Η διαφορά θα είναι ότι αυτό θα είναι ευθύνη της Ελλάδας και της Τουρκίας να το διευθετήσουν μεταξύ τους.

Μέθοδοι διχοτόμησης

Ακόμα πιο ενδιαφέρον πέραν των λεπτομερέστατων υπολογισμών για διχοτόμηση και τους οποίους έχουμε δημοσιεύσει με πληθώρα χαρτών πριν από χρόνια ανά τις αποδεσμεύσεις τους, είναι οι μέθοδοι που καταγράφονται στα νέα αυτά έγγραφα, αναφορικά με τους τρόπους που θα γινόταν κατορθωτή η σταδιακή διχοτόμηση, ενόψει των δυσκολιών και των ενστάσεων από πλευράς διεθνούς κοινότητας και κυρίως των Αμερικανών. Διαβάζουμε λοιπόν κάτω από τον υπότιτλο «Μέθοδοι για επιβολή διχοτόμησης», πως δύο μέθοδοι λήφθηκαν υπόψη:

Α) Άμεση διχοτόμηση εντός σχετικά σύντομου χρονικού διαστήματος (υπολογίστηκαν τέσσερα χρόνια). Αυτή θα συνεπάγεται καταναγκαστική μετακόμιση πληθυσμού.

Β) Σταδιακός διπολισμός (gradual polarisation) των δύο κοινοτήτων μέσω πολιτικών και οικονομικών πιέσεων. Αυτό μπορεί να χρειαστεί πέντε με δέκα χρόνια.

Η πρώτη μέθοδος θα χρειαστεί μια προσεγμένη επιχείρηση… Η δεύτερη μέθοδος θα συνεπάγεται μακροχρόνιο σχεδιασμό, που θα αντιμετωπίσει δυσκολίες. Αυτή η διαδικασία θα είναι όμως λιγότερο οδυνηρή και σίγουρα λιγότερο δαπανηρή για την κυβέρνηση της Α. Μεγαλειότητας και της κυπριακής κυβέρνησης (αποικιακής) από την άμεση διχοτόμηση. Οι κάτοικοι που θα βρεθούν στη λανθασμένη πλευρά της διχοτόμησης θα υπόκεινται σε πολιτικές και οικονομικές πιέσεις, με στόχο να τους αναγκάσουν όσο και να μην το θέλουν, να πάρουν την πρωτοβουλία να ξεριζωθούν και να εγκατασταθούν ξανά στη σωστή πλευρά της γραμμής.

Οι οικονομικές πιέσεις θα επιβληθούν με νομοθεσία, που θα απαγορεύει τις πωλήσεις ακίνητης περιουσίας ή τη μεταβίβασή τους ως δώρο σε κληρονόμους σε Ελληνοκύπριο στην τουρκική ζώνη ή σε Τουρκοκύπριο στην ελληνική ζώνη. Θα δημιουργηθεί μια Επιτροπή Ανταλλαγής Περιουσιών, η οποία θα αγοράζει τις ακίνητες περιουσίες που θα προσφέρονται σ΄ αυτήν από έναν Ελληνοκύπριο στην τουρκική ζώνη ή το αντίθετο και θα ξανα-πωλείται η περιουσία σε Ελλληνοκύπριο στην ελληνική ζώνη ή αντίθετα. Η τιμή της ακίνητης περιουσίας θα παγώσει π.χ. στις τιμές αγοράς του 1956… (Αυτή η τακτική έχει εκπληκτικές ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται το περιουσιακό).

Σταδιακός διαχωρισμός σε δύο ζώνες

 Και από τα έγγραφα αυτά, που συμπληρώνουν όλα τα προηγούμενα που έχουμε υπόψη και μελετήσαμε όλα αυτά τα χρόνια μέχρι σήμερα, το συμπέρασμα είναι ένα και συγκεκριμένο: Η πολιτική της Βρετανίας ήταν και παραμένει διχοτομική για το νησί ως τελική λύση, όπως επιθυμούσε από το 1955 η Τουρκία και όπως υποσχέθηκαν στην Τουρκία με τη δήλωσή τους της 19ης Δεκεμβρίου 1956 από τη Βουλή των Κοινοτήτων, βάσει των μυστικών συμφωνιών που έκανε στην Κωνσταντινούπολη ο υπ. Αποικιών με την τουρκική κυβέρνηση στις 16 Δεκεμβρίου 1956.

Αλλά λόγω απροσπέραστων δυσκολιών (εκτός των οικονομικών επιβαρύνσεων προς τη βρετανική κυβέρνηση) κυρίως των αμερικανικών αντιδράσεων για τέτοια λύση και των δυσκολιών που θα αντιμετώπιζαν οι Βρετανοί στα Ηνωμένα Έθνη, αποφάσισαν, σε συνεργασία με την Τουρκία, να εφαρμόσουν την πολιτική σταδιακής προώθησης του διαχωρισμού σε δύο ζώνες, χρησιμοποιώντας παράλληλα τον παράγοντα χρόνο, με την Τουρκία να «διευθετεί» τις προϋποθέσεις… όπως έγραψαν στα συμπεράσματά τους το 1957, «η διχοτόμηση θα αντιπροσωπεύει μια σκόπιμη απόφαση προτιμώντας τη φιλία της Τουρκίας… η διχοτόμηση συμφέρει στα τουρκικά συμφέροντα». 

Τα «Ξεχασμένα Έγγραφα» της βρετανικής αποικιοκρατίας – Μέρος Β’ – 28/07/2012

http://www.sigmalive.com/simerini/news/local/510672

Ασκούσαν υπέρμετρη βία

Τα έγγραφα καταδεικνύουν τις αγριότητες – Οι Βρετανοί «εκδικούνταν» τον φόνο Βρετανίδας στην Αμμόχωστο, με τεράστιο μίσος και μένος.

ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ήθελαν να εργοδοτήσουν ανακριτές από την Τουρκία.

Με χθεσινά δημοσιεύματα τους, τόσο η «Γκάρντιαν» όσο και οι «Τάιμς» του Λονδίνου πρόβαλαν τις νέες αποδεσμεύσεις των βρετανικών εγγράφων για την Κύπρο, με τους χαρακτηριστικούς τίτλους «Έγγραφα αποκαλύπτουν ωμότητες των βρετανικών στρατευμάτων στην Κύπρο τη δεκαετία του ’50» και καταγράφουν την υπέρμετρη αγριότητα των Βρετανών στρατιωτών εναντίον των Ελληνοκυπρίων, δίδοντας έμφαση στα γεγονότα Αχερίτου και Αμμοχώστου. Επίσης, η «Γκάρντιαν» προσθέτει ότι αναφορές στα έγγραφα για πληροφοριοδότες έχουν λογοκριθεί.

Η δολοφονία της Κάθριν Κάτλιφ

Τα έγγραφα αναφέρονται και στα γεγονότα της 3ης Οκτωβρίου 1958 στην Αμμόχωστο, όπου πυροβολήθηκε και πέθανε η Βρετανίδα Κάθριν Κάτλιφ και τραυματίστηκε σοβαρά δεύτερη Βρετανίδα, και στις άγριες επιθέσεις Βρετανών που ακολούθησαν εναντίον Ελληνοκυπρίων, με αποτέλεσμα τον θάνατο της 12χρονης Ιωάννας Ζαχαριάδη και άλλων δύο Ελληνοκυπρίων και τον τραυματισμό πολλών άλλων. Τα έγγραφα αναφέρονται σε διάφορα βρετανικά δημοσιεύματα που καταδίκαζαν την υπερβολική και αδικαιολόγητη, όπως έγραψαν, βία εναντίον των Ελληνοκυπρίων. Οι άλλοι δύο Ελληνοκύπριοι, θύματα των επιθέσεων, ήσαν ο Παναγιώτης Χρυσοστόμου 37 ετών και ο Ανδρέας Λουκά 17 ετών.

Βιαιότητες

Τα έγγραφα περιγράφουν πώς συμπεριφέρθηκαν Βρετανοί στρατιώτες στις 3 Οκτωβρίου 1958 εναντίον των Ελληνοκυπρίων. Μια τέτοια αναφορά λέει:

«Περνώντας από το Κομμουνιστικό Κλαμπ ακούσαμε σπάσιμο τζαμιών και ερευνώντας βρήκαμε μια ομάδα από στρατιώτες να σπάνε τα παράθυρα και τα έπιπλα του κλαμπ. Με διαταγή του Major Russell-Smith τούς διαλύσαμε.

Σχεδόν 15 λεπτά αργότερα και καθώς προχωρούσαμε προς την κατεύθυνση του αστυνομικού σταθμού, και πάλιν συνοδευόμενοι από τον Major Russell-Smith, είδα ένα όχημα της Αστυνομίας της ΡΑΦ με αστυνομικούς της ΡΑΦ και έναν Ελληνοκύπριο. Ένας αστυνομικός της ΡΑΦ φαινόταν να κλοτσούσε συνεχώς τον άνθρωπο στο έδαφος. Προσπεράσαμε το όχημα, το σταματήσαμε και τους διατάξαμε να σταματήσουν να κλοτσάνε τον Κύπριο. Υπήρχαν δύο αξιωματικοί στο όχημα, ένας του Στρατού και ένας της ΡΑΦ».

Δεκαέξι Ελληνοκύπριοι (τραυματισμένοι) είχαν συλληφθεί μετά τους πυροβολισμούς εναντίον των δύο Βρετανίδων και κρατούνταν στο νοσοκομείο της Αμμοχώστου (μεταξύ των και ο Ανδρέας Λουκά, 17 χρονών, που πέθανε).

Επεισόδιο στην Αχερίτου

Στις 30 Ιουλίου 1958, σε συμπλοκή βρετανικής περιπόλου με ομάδα χωρικών από το χωριό Αχερίτου, της περιοχής Αμμοχώστου, σκοτώθηκαν από πυροβολισμούς των σωμάτων ασφαλείας των αποικιοκρατών δύο άοπλοι Ελληνοκύπριοι, ένας εκ των οποίων, όπως γράφτηκε, ήταν τυφλός. Αρχικά η περίπολος πρόσεξε έναν νεαρό σε ποδήλατο και από πίσω του να τον ακολουθεί μεγάλη ομάδα χωρικών.

Η περίπολος, γράφουν τα έγγραφα, σταμάτησε τον νεαρό που ήταν 18 ετών και ο οποίος έτρεχε, με την εντύπωση ότι κινδύνευε, και τον έθεσε υπό την προστασία της. Το πλήθος, μεταξύ των οποίων και έξι γυναίκες, τους ακολούθησε πετροβολώντας την περίπολο. Τελικά τρία μέλη της περιπόλου πυροβόλησαν με αποτέλεσμα να χτυπηθεί θανάσιμα στο κεφάλι ένας χωρικός. Αργότερα πυροβολήθηκε και δεύτερος στην κοιλιά και πέθανε και εκείνος. Ο νεαρός, σύμφωνα με τα έγγραφα, είπε πως ίσως οι χωρικοί να εξέλαβαν την περίπολο ως τουρκική.

Τι ιδέα!

Ενδιαφέρουσες είναι και οι αναφορές στην αναζήτηση ανακριτών τον Μάιο του 1956. Χρειαζόντουσαν 21 ανακριτές, αλλά μόνο 5 διέθεταν. Τους Bon, Dalston (της RAF), Periera, Dear και Lewis. Αναζητούσαν ανακριτές μεταξύ του στρατεύματος με γνώση της ελληνικής γλώσσας. Όμως ιδιαίτερου ενδιαφέροντος είναι η αναφορά ότι υπήρξε και εισήγηση για την πιθανότητα εργοδότησης ανακριτών από την… Τουρκία!

Στην αναζήτηση αυτή ετοιμάστηκε κατάλογος όλων των αξιωματούχων της κυβέρνησης που μιλούσαν Ελληνικά και οι αρχηγοί των στρατιωτικών επιτελείων ζήτησαν από το Γραφείο Αποικιών κατά πόσο μπορούσαν να αυξηθούν οι μισθοί των ανακριτών, σε μια προσπάθεια να βρεθούν περισσότεροι για να καλύψουν τις ανάγκες. Π.χ. καταγράφεται ότι για τοπικό προσωπικό (ανακριτών) ο μισθός ήταν £1.000 και με τις επιπλέον απολαβές έφθασε τις £1.430 ετησίως. Για προσωπικό από τη Βρετανία ο μισθός ήταν £1.750 το χρόνο…

Επιχείρηση “Mousetrap”

Τον Νοέμβριο του 1958 βρίσκουμε ότι η Περιφερειακή Επιτροπή Ασφάλειας εισηγήθηκε όπως, όσοι αγωνιστές («τρομοκράτες») σκοτώνονταν, μεταφέρονταν για θάψιμο στις Κεντρικές Φυλακές με τ΄ όνομα της επιχείρησης «Ποντικοπαγίδα» (Mousetrap). Η εισήγηση συζητήθηκε στην Περιφερειακή Επιτροπή Ασφάλειας στη Λευκωσία και σε σχετική , ημερ. 1η Δεκεμβρίου 1958, καταγράφηκε ότι αυτή αποφάνθηκε, κατόπιν αρνητικής τοποθέτησης του Βοηθού Αρχηγού Αστυνομίας Λευκωσίας, να μην υιοθετηθεί η σχετική εισήγηση. Γράφει η αναφορά:

«Το να μεταφέρονται τα πτώματα τρομοκρατών στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, σίγουρα θα δώσει αφορμή για ανεπιθύμητα περιστατικά, όπως όταν απέτισαν οι Ελλληνοκύπριοι του προσωπικού στο Νοσοκομείου Λευκωσίας φόρο τιμής στη σορό του Μάτση. Αυτό προκάλεσε μεγάλη προσβολή στην τουρκική κοινότητα». 

Τα «Ξεχασμένα Έγγραφα» της βρετανικής αποικιοκρατίας – Μέρος Α’ – 27/07/2012

http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/other/510318

«Αυτοδιάθεση = Διχοτόμηση»

Ο Μακάριος έλεγε στους Άγγλους το ’58 ότι θα αποκήρυσσε την Ένωση.

Οι Άγγλοι έδιναν οδηγίες στους Αμερικανούς για το είδος των πιέσεων που έπρεπε να ασκούν στους Κυπρίους.

«Ναι» Μακαρίου, χαμόγελο Καραμανλή

Σε τηλεγράφημά του ο κυβερνήτης Σερ Χιου Φουτ, ημερ. 19 Σεπτεμβρίου 1958, ενημέρωνε το Γραφείο Αποικιών στο Λονδίνο ότι η κ. Μπάρπαρα Κασλ (των Εργατικών), που έφθασε στην Κύπρο στις 17 Σεπτεμβρίου, αφού είδε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στην Αθήνα, του είπε τα εξής: «Μου είπε ότι ο Μακάριος της είπε πως θα υποστήριζε μιαν ανεξάρτητη Κύπρο και μπορούσε να προβεί σε δημόσια δήλωση πολύ σύντομα αποκηρύσσοντας την Ένωση. Είπε (η Μπάρπαρα) ότι ο Καραμανλής ήταν κατενθουσιασμένος όταν του το είπε και της είπε πως αν ο Μακάριος προέβαινε σε τέτοια αποκήρυξη της Ενώσεως και υπέρ ανεξαρτησίας για την Κύπρο, η ελληνική κυβέρνηση θα ανακοίνωνε αμέσως την υποστήριξή της για τη δήλωση. Η κ. Κασλ ήταν πολύ θυμωμένη με την πρόταση διορισμού Τούρκου αντιπροσώπου στην Κύπρο και είπε ότι θα πρέπει να αποτραπεί οπωσδήποτε και ότι ήταν ο καιρός να αντιμετωπισθεί η τουρκική αδιαλλαξία». Η Μπάρπαρα Κασλ θα επέστρεφε στις 21 στην Αθήνα, όπου θα ξανάβλεπε τον Μακάριο προτού επιστρέψει στο Λονδίνο.

Η ανάγκη απομάκρυνσης του Γρίβα

Σε τηλεγράφημά του το Λονδίνο ημερ. 3 Μαΐου 1957, ενημέρωνε μεταξύ άλλων και τον Κυβερνήτη στην Κύπρο ότι η αμερικανική πρεσβεία στο Λονδίνο τους είχε γνωστοποιήσει ότι: «Σε συνέντευξη που πήρε από τον Μακάριο ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα, ο τελευταίος του υπέδειξε ότι έπρεπε να αποκηρύξει τη βία και να υιοθετούσε τακτικές που ταιριάζουν καλύτερα στο εκκλησιαστικό του σχήμα. Του τόνισε επίσης την πραγματικότητα του τουρκικού στοιχείου. Ο Μακάριος φάνηκε να αντιλαμβάνεται την ανάγκη απομάκρυνσης του Γρίβα από το νησί, όμως σκεφτόταν ότι ο τελευταίος ίσως να ήταν απρόθυμος να φύγει με τόσους πολλούς από τους συνεργάτες ήδη στις φυλακές με μακροχρόνιες ποινές. Διερωτάτο κατά πόσο μπορούσε κάτι να γίνει γι΄ αυτό, αλλά δεν πήρε απόκριση από τον Αμερικανό πρέσβη».

Και συμπληρώνει το τηλεγράφημα, «δεν πρέπει να ενθαρρύνουμε τον Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα να πάρει περαιτέρω πρωτοβουλίες σε σχέση με τον Μακάριο εφόσον κάτι τέτοιο θα ενθαρρύνει τον Μακάριο να πιστεύει ότι θα μπορεί να διαπραγματεύεται μαζί μας μέσω των Αμερικανών. Σε τέτοια περίπτωση θα βρεθούμε εκτεθειμένοι σε αμερικανικές πιέσεις για περισσότερες κινήσεις προς τον Μακάριο, για να τον καταφέρουμε να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις. Εν πάση περιπτώσει, οι Αμερικανοί το ξεκαθάρισαν ότι δεν έχουν διάθεση ή πρόθεση να διαπραγματευτούν με τον Μακάριο».

Να του πείτε…

Σημειώνεται ότι με δικό του τηλεγράφημα προς τον Υπ. Αποικιών την προηγουμένη 2 Μαΐου 1957, ο Σερ Τζον Χάρτινγκ (κυβερνήτης στην Κύπρο) ζήτησε όπως δοθούν οδηγίες στον αντιπρόσωπο της βρετ. κυβέρνησης στην Αθήνα, να πει στον Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα ότι αν δει τον Μακάριο ξανά, να του επιστήσει την προσοχή στα εξής: Να βρει τρόπο (ο Μακάριος) να πείσει τον ίδιο (τον κυβερνήτη) και την κυβέρνηση της Α. Μεγαλειότητας ότι δεν θα ξανα-καταφύγει στη βία για να εξασφαλίσει τους πολιτικούς του στόχους, θα αναγνωρίζει την ύπαρξη τουρκικής άποψης για το Κυπριακό, θα δεχθεί την ανάγκη συζητήσεων και συμφωνίας μεταξύ της κυβέρνησης της Α.Μ. και κυβερνήσεων Ελλάδας και Τουρκίας, και ότι αν συνέχιζε να επιμένει στην αυτοδιάθεση στο νησί στο σύνολό του, σύντομα θα έκανε αναπόφευκτη τη διχοτόμηση.

Στο ίδιο μήνυμα ο Σερ Τζον Χάρτιγκ επίσης τόνιζε επιγραμματικά ότι «οι Αμερικανοί θα πρέπει να πεισθούν να παίξουν ένα θετικό και εποικοδομητικό και τίμιο, επαναλαμβάνω, τίμιο ρόλο στο να βοηθήσουν να συμβιβαστούν οι δικές μας απόψεις και εκείνες των Ελλήνων και Τούρκων…».

Αμερικανικές διευκολύνσεις και μεταφορά Αρχηγείου στην Κύπρο
Τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 1951, με τις διαβουλεύσεις για ένταξη της Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, συζητήθηκε και η πιθανότητα και η Κύπρος να εντασσόταν στην περιοχή του ΝΑΤΟ, όμως υπήρξαν διαφορετικές απόψεις για ένα τέτοιο ενδεχόμενο και η τελική απόφαση του Λονδίνου ήταν όπως αφήσουν το θέμα να μελετηθεί αργότερα.

Παράλληλα, ο Βρετανός διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων Μέσης Ανατολής, Στρατηγός Ρόπερτσον, ενημέρωνε εμπιστευτικά τον κυβερνήτη στην Κύπρο για την πιθανότητα τόσο το αρχηγείο των βρετανικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή όσο και η υπό σκέψη δημιουργία αρχηγείου συμμαχικών δυνάμεων να μεταφερόντουσαν αμφότερα στην Κύπρο. Ο κυβερνήτης τού επισήμανε, όμως, ότι η Κύπρος δεν μπορούσε υπό τις υφιστάμενες δυνατότητες να δεχθεί άλλους 300 πόσω μάλλον 3.000 υπηρεσιακούς σε τέτοια περίπτωση…

Τον ίδιο καιρό και υψηλόβαθμοί Αμερικανοί στρατιωτικοί έφθασαν στο νησί για μελέτη πιθανών διευκολύνσεων που θα χρειαζόντουσαν για την παραχώρηση αμερικανικών πολεμικών βάσεων, στα πλαίσια των αγγλο-αμερικανικών συμφωνιών.

 

Φυσικό αέριο και «λύση»

Για το θέμα του ενεργειακού πλούτου αισθάνομαι μια «προσωπική» σύνδεση. Μήνες πριν το δημοψήφισμα (2004), είχα πρωτοστατήσει στην αποκάλυψη της συγκαλυμμένης Τούρκο-Αγγλικής παρέμβασης που σχεδιάστηκε και ενσωματώθηκε στο πλαίσιο της προτεινόμενης λύσης. Ο σχεδιασμός ξεκινούσε στο κύριο μέρος και προεκτεινόταν μέσω αλληλοσύνδεσης διαφόρων προνοιών (π.χ. λήψη αποφάσεων, πρωτόκολλο περί Αγγλικών Βάσεων, περί υφαλοκρηπίδας νόμοι κ.ά.). Απώτερη επιδίωξη ήταν ο υποθαλάσσιος ενεργειακός πλούτος της Κύπρου.

Σήμερα και στα δίσεκτα χρόνια ενώπιον μας, θα επικρατούν συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης και απόγνωσης. Αυτό δημιουργεί μια «ανεπανάληπτη ευκαιρία» για εκείνους που παραμονεύουν εκτός και εντός Κύπρου με στόχο τον ενεργειακό πλούτο, που πλέον είναι οριοθετημένος και επιβεβαιωμένος εντός της κυπριακής ΑΟΖ. Επιδίωξη τους να αποτραπεί η νέα εποχή που διανοίγεται από την αξιοποίηση του φυσικού αερίου. Συνεπώς, ο συνδυασμός της δυσπραγίας με το αδιέξοδο στο κυπριακό, δημιουργούν … ευκαιρία  για να προσφερθεί ένα «πακέτο» για λύση και στα δύο. Να συνδυαστεί σε ΕΝΑ «πακέτο» η δυνατότητα εξόρυξης φυσικού αερίου με ταυτόχρονη «λύση» στο κυπριακό. Θα πρόκειται ομολογουμένως για (φαινομενικά) ελκυστικό πακέτο σε μια καταχρεωμένη κοινωνία, που θα βιώνει τρομακτική συρρίκνωση των εισοδημάτων της και θα βρίσκεται πρωτόγνωρη απόγνωση. Ήδη, για να ξεχρεώσουν τις τράπεζες και άλλες οφειλές, ιδιοκτήτες κατεχόμενης γης ξεπουλούν μέσω της παράνομης «Επιτροπής» (την οποία «επιτροπή» τα πολιτειακά όργανα της Κυπριακής Δημοκρατίας αντιμετωπίζουν ως νόμιμη και για πολλοστή φορά επισημαίνουμε ότι αυτό θα έχει ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ συνέπειες).

Αν τα πιο πάνω είναι λογικά, οι σχεδιασμοί έχουν προ πολλού ξεκινήσει, αφού το σκηνικό προδιαγράφει μιαν ιδιαίτερα ευάλωτη κοινωνία να αποδεκτεί μια τέτοια  «προσφορά» (δύο σε ένα, όπως στις εκπτώσεις!). Υπό τις περιστάσεις, το επιχείρημα θα φαίνεται δυνατό: «λύση» στο κυπριακό που θα επιτρέπει να απολαύσουμε τα έσοδα του φυσικού αερίου. Και το ανάποδο: το φυσικό αέριο που ως καταλύτης θα μας οδηγήσει στην πολυπόθητη ανάπτυξη και «λύση». Ήδη, το «πακέτο» δύο σε ένα,  προβάλλεται κυρίως από ξένους (π.χ. Ντάουνερ, Υπουργείο Εξωτερικών Αγγλίας κ.ά.) και ακολουθούν οι εντός.  

Με επιβεβαιωμένο τον τεράστιο ενεργειακό πλούτο που άλλοι εποφθαλμιούν, το «πακέτο» αυτή τη φορά θα πρέπει να είναι τόσο συγκαλυμμένα ελκυστικό, που να το ζητούμε ΕΜΕΙΣ. Μια «λύση» που θα φαίνεται πως τερματίζει την κατοχή και ταυτόχρονα την οικονομική εξαθλίωση είναι κάτι σημαντικά διαφορετικό από το 2004. Στην τότε ανθούσα οικονομία, μια βασική έγνοια ήταν πως το κόστος θα το επιβαρυνθούν οι Ε/κ και τελικά η «λύση» θα βουλιάξει την οικονομία. Σήμερα, με καταποντισμένη οικονομία, εκείνη η έγνοια έχει εξαφανιστεί. Και σε συνθήκες εξαθλίωσης όπου προέχει η επιβίωση, ένα πακέτο «λύσης» στο κυπριακό με το φυσικό αέριο σαν έξοδο από την εξαθλίωση, θα φαντάζει ως … μάννα εξ ουρανού. Στην ουσία όμως, σύμφωνα και με τα έγγραφα Ντάουνερ, επιδίωξη είναι να ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ πως έτσι θα γίνει.  

Το μάθημα για την Κύπρο είναι σαφές. Εφόσον υπό τις περιστάσεις το μνημόνιο είναι αναπόφευκτο, άλλο τόσο επιβάλλεται να διασφαλιστεί η ανάπτυξη στην πράξη. Το παράδειγμα της ελληνικής οικονομίας προσφέρεται για αποφυγή. Εκεί, η συρρίκνωση της οικονομίας (ΑΕΠ) οδηγεί αναπόφευκτα εκτός ελέγχου τους βασικούς δείκτες της οικονομίας εν μέσω μιας πρωτοφανούς δυστυχίας και αλλεπάλληλων μνημονίων. Για εμάς, ουσιαστική και μοναδική έξοδο προσφέρει το φυσικό αέριο. Αυτό γνωρίζουν καλά οι διάφοροι παίκτες. Μόνο που εμείς οφείλουμε να είμαστε καχύποπτοι. Και να γρηγορούμε. Έχουμε μια ΕΥΚΑΙΡΙΑ -μετά από αιώνες- για νέα εποχή που πηγάζει από το φυσικό αέριο και ευρύτερα, τον ενεργειακό πλούτο της Κύπρου. Εάν οι έως τώρα συνομωσίες για υφαρπαγή του απέτυχαν, πόσο πιο συγκαλυμμένα πρέπει να επιχειρηθεί και παρουσιαστεί σήμερα; Ή αλλιώς, θα καταφέρουμε να βγάλουμε μόνοι τα μάτια μας και αυτή τη φορά;

Κώστας Μαυρίδης – Διδάκτωρ Χρηματοοικονομικής         mavidres@ucy.ac.cy

Λάζαρος Μαύρος: «Αν τα κόμματα είναι κύτταρα δημοκρατίας, η δημοκρατία πάσχει από καρκινογόνο κυτταρίτιδα»

Συνέντευξη του Λάζαρου Μαύρου στο Θανάση Αθανασίου στο Sigmalive

Τον αποκάλεσαν «φασίστα» και «σοβινιστή». Του απέδωσαν δεκάδες άλλους χαρακτηρισμούς που κάποιες φορές «τον κάνουν να γελά». Ο Λάζαρος Μαύρος, με τρεις δεκαετίες στη δημοσιογραφία, αποκαλύπτει και αποκαλύπτεται, σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο Sigmalive. Μιλά για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Σχολιάζει τα κόμματα, κάνοντας λόγο για «καρκίνωμα της δημοκρατίας», αναφερόμενος σε όλους όσοι επιζητούν δόξα και «καρέκλες». Στρέφει παράλληλα τα πυρά του εναντίον της «ναζιστικής συμμορίας» Χρυσής Αυγής, που «παρέσυρε τον Ελληνικό λαό» και τονίζει ότι «όποιος ντύνεται τη γαλανόλευκη, δεν σημαίνει ότι είναι και πατριώτης». Αναφέρεται επίσης στο ρόλο και τη δράση της ΕΟΚΑ ΄Β. Μιλά για την εποχή που έχασε το διαβατήριο του, το οποίο βρέθηκε στα χέρια του Οτσαλάν. Θυμάται παράλληλα το φίλο του Θεόφιλο Γεωργιάδη και τη δράση του υπέρ του κουρδικού κινήματος. Ξεκαθαρίζει δε τη θέση του, σχετικά με τον πόλεμο και τον ρόλο που θα πρέπει να έχει ο στρατός και ο στρατιωτικός εξοπλισμός.

• Κάποτε οι αρνητικοί χαρακτηρισμοί με κάνουν να γελώ

• Με κατηγόρησαν για «μπανάλ φασισμό»

• Κοινωνία: Νοιώθω ντροπή να βρίσκεται στο γήπεδο η γαλανόλευκη

• Η «Χρυσή Αυγή» είναι μια συμμορία ναζιστών

• Το χειρότερο είδος από την εποχή της λαίλαπας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου

• Παρόλο που λένε ότι καλό είναι να συζητούμε τα πάντα, δεν μπορώ να συζητώ για το αν είναι σωστός, π.χ., ο κανιβαλισμός ή η παιδεραστία

ΕΡ. Σου αποδίδονται από μια μερίδα κόσμου, κάποια αρνητικά χαρακτηριστικά. Σε αποκάλεσαν από φασίστα, μέχρι σοβινιστή. Πώς απαντάς σε αυτούς τους ισχυρισμούς και γιατί υπάρχουν;

Όταν είσαι στη δημοσιογραφία, καθημερινά εκτεθειμένος και διατυπώνεις τις απόψεις σου, απόψεις οι οποίες φυσιολογικά έχουν και διαφωνούντες, ειδικά όταν είσαι επικριτικός εναντίον συγκεκριμένων πολιτικών(γραμμών), τότε είναι φυσιολογικό και είναι μια εύκολη καταφυγή του καθενός να σου αποδίδει τον χαρακτηρισμό εκείνο τον οποίο θεωρεί ως το χειρότερο. Δηλαδή, εάν για παράδειγμα, μέσα στο νου κάποιων του ΑΚΕΛ, το χειρότερο που θα μπορούσαν να σε αποκαλέσουν είναι «φασίστας», θα σε πουν φασίστα, εάν για κάποιον του ΔΗΣΥ το χειρότερο είναι να σε πουν κομμουνιστή, θα σε πουν κομμουνιστή.

Εάν για κάποιους του «ΝΑΙ», το χειρότερο είναι να αποκαλέσουν κάποιον σοβινιστή, θα το κάνουν. Είναι φυσιολογικά προϊόντα της καθημερινής δουλειάς που κάνει ένας δημοσιογράφος, ότι θα αντιμετωπίσει τέτοιες ρετσινιές. Σε άλλες εποχές μπορούσε να ήταν κάτι άλλο.

Σε ενόχλησε ποτέ;

Εάν πω ευθέως «ναι» ή «όχι», δεν θα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, διότι δεν μπορώ να θυμηθώ όλες τις περιπτώσεις, αυτές τις 10ετίες που βρίσκομαι στο επάγγελμα. Κάθε φορά όμως είχα εμπιστοσύνη στη συγκεκριμένη μου δουλειά. Έχω συγκεκριμένο πλάνο, καθημερινά, γραμμένο με προσοχή ακόμα και στα σημεία στίξεως. Η δουλεία μου στο ραδιόφωνο εδώ και 22 χρόνια είναι γνωστή σε όλους. Το τι θα σκεφθεί ο καθένας και το τι θα μου αποδώσει, μερικές φορές με κάνει και γελώ.

Κάποτε έκανα κριτική σε ένα βιβλίο που εξέδωσε ο φίλτατος Νιαζί Κιζίλγιουρεκ για τον πρόεδρο Κληρίδη. Του έκανα συγκεκριμένη κριτική στο βιβλίο, όχι μόνο στον Νιαζί αλλά και στον τότε πρόεδρο Κληρίδη. Τότε, ο φίλος μου ο Νιαζί, έγραψε σχόλιο σε μια εφημερίδα και αναφερόταν σε «μπανάλ φασισμό» και προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοούσε με αυτό τον χαρακτηρισμό. Δεν κατάλαβα τελικά τι έννοια προσέδιδε τότε ο Κιζίλγιουρεκ στο φασισμό. Εγώ έχω διαβάσει για το φασισμό και ιδιαιτέρα τη μαζική ψυχολογία του φασισμού του Βίλχεμ Ράιχ. Θα μπορούσε να τους απαλλάξει από πολλά φασιστικά σύνδρομα, τα οποία έχουν μέσα τους χωρίς να το ξέρουν.

EP. Πώς διαχωρίζεται ο εθνικισμός, από τον πραγματικό πατριωτισμό και την πραγματική αγάπη προς τον τόπο; Γιατί οι ακροδεξιές-εθνικιστικές ομάδες «κολλούν» παντού και ένα «Ελλάδα»; Τέτοιες συμπεριφορές είναι ζημιογόνες;

Βεβαίως. Η κάθε περίπτωση όμως θα πρέπει να εξετάζεται ανάλογα με το περιεχόμενο της. Όποιος φέρει μια ελληνική σημαία σημαίνει άραγε ότι είναι Έλληνας και όποιος πιάσει ένα Τσε Γκεβάρα είναι επαναστάτης; Μέχρι και πάνω στα πούρα τους έχουν τον Τσε. Τον έχουν εξευτελίσει εντελώς. Νοιώθω ντροπή να εξευτελίζεται  στα γήπεδα η γαλανόλευκη, για την οποία έχουν θυσιαστεί τόσοι ήρωες μας και να είναι ένα πανί ανάμεσα στις ποδοσφαιρικές συγκρούσεις. Λοιπόν, όποιος ντύνεται τη γαλανόλευκη δεν σημαίνει ότι είναι και φιλόπατρης.

• Ο ρόλος των «χρήσιμων ηλιθίων»

• Η εοκαβήτα χρησιμοποιήθηκε από εκείνους που σχεδίαζαν την τουρκοποίηση της Κύπρου

• Πολιτική: Η Κυβέρνηση προκάλεσε την έξαρση του ακραίου εθνικισμού

• Τα κόμματα σκέφτονται τη συμμετοχή τους στα λάφυρα της εξουσίας

• Σχέσεις ε/κ-τ/κ

ΕΡ. Ποιοι έχουν μετατρέψει τον εθνικισμό και το εθνικιστικό φρόνημα, σε «προϊόν»προς εκμετάλλευση;

Η ιστορία για το τι είναι εθνισμός και εθνικισμός και πώς προέκυψε να προβάλλεται ως αρνητική έννοια, είναι από μόνη της ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον κεφάλαιο.

Όταν ήμουν μικρός και παρακολουθούσα ραδιόφωνο (είχαμε τότε μόνο το Ρικ), ήταν οι εποχές που βρίσκονταν σε ανάπτυξη τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στον κόσμο. Οι ηγέτες των εθνικών απελευθερωτικών κινημάτων, λέγονταν επισήμως «εθνικιστές ηγέτες». Ο όρος που απέδιδαν στον Φιντέλ Κάστρο ήταν «ο εθνικιστής ηγέτης της Κούβας». Δεν είχε την έννοια που προσδίδουν οι σημερινοί στο «εθνικιστής». Θα μπορούσες να το ακούσεις και για κομμουνιστικά κινήματα όπως στο Βιετνάμ και εννοούσαν τους Βιετγκόγκ. Εννοούσαν, δηλαδή, αυτούς που υπεράσπιζαν το έθνος τους έναντι της ξενικής αποικιοκρατικής κατάκτησης. Ο όρος αυτός εμφανίστηκε με αρνητικό περιεχόμενο, εσχάτως, μετά το 1974 ιδίως. Αν ψάξεις στη «Χαραυγή» πριν το ΄74 δεν θα βρεις τον όρο«εθνικιστής». Δεν κατηγορούσε τους αντιπάλους της η «Χαραυγή» σαν εθνικιστές. Στην Κύπρο ευδοκίμησε η κατηγορία εναντίον εθνικιστών από όταν παρουσιάστηκε η εναντίωση στον συμβιβασμό. Από το 1977 και εντεύθεν, ως εθνικιστής κατηγορήθηκε, για παράδειγμα, ο Βάσος Λυσσαρίδης. Ήταν τότε, το ’77-‘78, που υπήρξε μια μεγάλη σύγκρουση ανάμεσα στο ΑΚΕΛ και στην ΕΔΕΚ, όπου κατηγόρησαν τον Λυσσαρίδη και σαν πολεμοκάπηλο και σαν τυχοδιώχτη, διότι εναντιωνόταν στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Λόγω της καταστροφής του ‘74, το μίσος εναντίων της χούντας διευρύνθηκε σε μίσος κάθε τι ελληνικού.

..και σε εκείνη την περίοδο είχαμε την άνοδο του κυπριωτισμού

Ακριβώς. Εγώ δεν αφαίρεσα από το αυτοκίνητο ή τη μοτοσικλέτα μου τη γαλανόλευκη και θα μπορούσε, αν με έβλεπε κάποιος από τους τότες φίλους μου της ΕΔΟΝ και του ΑΚΕΛ, με τη σημαία πάνω στο κράνος της μοτοσικλέτας, να με βρίσει κιόλας ότι είμαι φασίστας επειδή έχω τη σημαία. Βεβαίως αυτές οι κατηγορίες έχουν μειωθεί με την πάροδο του χρόνου.

Βάζω τον ύμνο των εθελοντών του ΑΚΕΛ του 1943. Τον έγραψε ο Τεύκρος Ανθίας: «εμείς όλοι της Κύπρου μας παιδιά, του ΑΚΕΛ πάντα πιστοί σημαιοφόροι, για της Ελλάδας μας τη λευτεριά ριχτήκαμε στη μάχη πρωτοπόροι». Ήταν εθνικιστές; Όχι βεβαίως. Η υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας των ανθρώπων, είναι υπεράσπιση του αυτονόητου. Έγιναν προσπάθειες να εξαλειφθεί ο ελληνικός εθνισμός των Κυπριών, από την εποχή της αγγλοκρατίας, και μέσα από την παιδεία. Το υιοθέτησαν και οι φίλοι μας από τον νεοκυπριακό σύνδεσμο σε κάποια φάση, και μέσα στο ΑΚΕΛ σε πολλές περιπτώσεις. Δεν είδα ποτέ μου σε μια εκδήλωση του ΑΚΕΛ ή της ΕΔΟΝ μια ελληνική σημαία που να την έχουν πάρει οι ίδιοι, εκτός άμα γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου. Παλαιότερα, στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου έβλεπες στη πρώτη σελίδα της «Χαραυγής» και μια μικρή ελληνική σημαία. Τώρα εξαφανίστηκε.

• Οι τ/κ χρησιμοποιήθηκαν από την Τουρκία για την υλοποίηση των επεκτατικών της σχεδίων
  

• Πόλεμος: Έχασα πολλούς μέσα από τα χέρια μου, έκλαιγαν μανάδες. Και οι Τούρκοι απέναντι. Και εκείνους μανάδες τους έκλαιγαν
  

• Υπόθεση Οτσαλάν: Ήταν μια εποχή που έχασα το διαβατήριο μου
  

• Ο Σημίτης και ο Πάγκαλος «χάρισαν»στους Τούρκους τον Οτσαλάν
  

• Σχέδιο ΑΝΑΝ: Αν πλειοψηφούσε το«Ναι» στο δημοψήφισμα, θα έφευγα από την Κύπρο

ΕΡ. Ποια η γνώμη σου για ΧΑ και ΕΛΑΜ. Μπορούν να βοηθήσουν τον τόπο ή μόνο περαιτέρω ζημιά μπορούν να προκαλέσουν;

Για το ΕΛΑΜ δεν ξέρω, δεν ασχολήθηκα μαζί τους. Όσο αφορά τη «Χρυσή Αυγή», έχω να πω ότι είναι ναζιστές! Πρόκειται περί μιας ναζιστικής συμμορίας. Το χειρότερο είδος από την εποχή της λαίλαπας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Σου λένε ότι «κύριε δικαιούμαστε να συζητούμε τα πάντα». Να κουβεντιάσεις με ποιους όμως; Δεν μπορώ να συζητώ, για παράδειγμα, αν είναι σωστός ο κανιβαλισμός ή να έχουν ίσο δικαίωμα λόγου και οι παιδεραστές. Δέχεσαι να συζητήσεις με κανίβαλους για τον κανιβαλισμό, υιοθετώντας τη θέση ότι «πρέπει να συζητούμε τα πάντα»; Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι αυτή η συμμορία, διότι περί συμμορίας πρόκειται, κατάφερε να παρασύρει τόσα ποσοστά του ελληνικού μας λαού και κατάφεραν να μπουν και μέσα στη βουλή. Υπήρξε και προηγούμενο βεβαίως και ο ίδιος ο Χίτλερ το κατάφερε αυτό και ο Μουσολίνι. Δεν ήταν άραγε με τις ψήφους των χρήσιμων ηλιθίων Γερμανών και Ιταλών που βγήκαν στην εξουσία;

ΕΡ. Στην Κύπρο βλέπεις να υπάρχει «ανοικτή οδός» που να προσφέρεται για να περάσει και να αναπτυχθεί ο εθνικισμός ή ο «νεοναζισμός», αν το θέτεις έτσι;

Δεν είναι δύσκολο να σπρωχτούν κάποιοι άνθρωποι στις ακρότητες και να παρασυρθούν από την προπαγάνδα των νεοναζιστών, είτε αυτοί οι νεοναζιστές τυλίγονται με ελληνικές σημαίες είτε με οτιδήποτε άλλο. Μάλιστα, έχω προσέξει, φαντάσου προσβολή και λίβελος για την ελληνική σημαία, να χρησιμοποιείται ως επικάλυψη, ως ντύσιμο ροπάλου. Κρατάνε ρόπαλα, σαν στελίφια κούσπων, για να χτυπούνε. Προσπαθούν κάποιοι πίσω από τη σημαία να κρύψουν το ρόπαλο τους, αν τους δεις αυτούς τους μαυροντυμένους της Χρυσής Αυγής, μιλάμε μέχρι αυτό το ρεζιλίκι η ελληνική σημαία. Όλα αυτά είναι επικαλύψεις. Ναζισμός, η λαίλαπα για την ανθρωπότητα.

ΕΡ. Ευνοείται από κάποιες συγκεκριμένες συμπεριφορές ή ενέργειες, αυτή η κατάσταση;

Κατά τη διάρκεια της αποτυχημένης διακυβέρνησης του κ. Χριστόφια πρόσεξα ότι ορισμένες κυβερνητικές συμπεριφορές, έπαιξαν το ρόλο ουσιαστικής ενίσχυσης τέτοιων καταστάσεων στην Κύπρο. Όταν ο κόσμος διαμαρτυρόταν στη Λάρνακα σε εκείνες τις εκδηλώσεις και έβγαινε ο κ. Συλικιώτης και η κ. Χαραλάμπους και έλεγαν ότι επρόκειτο για εθνικιστές, ωθούσαν τον, αγανακτισμένο από τη δική τους πολιτική, κόσμο προς τα εκεί, από αντίδραση και μόνο. Πώς ο κόσμος πήγε προς τη Χρυσή Αυγή; Ως αντίδραση προς τους παρακμασμένους και ένοχους για την καταστροφή της χώρας ΠΑΣΟΚτζήδες, Νεοδημοκράτες κλπ.

ΕΡ. Ποιος ο ρόλος των κομμάτων στα οποία απέδωσες το χαρακτηρισμό «Ολιγαρχική κομματική ηγετοκρατία»;

Ολιγαρχική κομματική ηγετοκρατία. Το  τονίζω διαρκώς ως αντίθετο με αυτό που διατείνονται τα ίδια τα κόμματα ότι είναι, δηλαδή «κύτταρα της δημοκρατίας».
Αν είναι κύτταρα, τότε αυτή η δημοκρατία έχει πάθει καρκινογόνο κυτταρίτιδα, διότι έφθασαν σε αυτή την παρακμή τα κόμματα. Δημοκρατία δεν σημαίνει να δίνεις τη ψήφο σου μια φορά στα πέντε χρόνια σε κάποιον να κάνει ότι θέλει και συ στο τέλος των 5 χρόνων να ξαναπηγαίνεις στις κάλπες. Αυτό το πράγμα δεν είναι δημοκρατία. Οι εκλογές βεβαίως είναι δημοκρατικές. Όμως το πολίτευμα δεν είναι δημοκρατικό απλά επειδή έχει δημοκρατικές εκλογές.
Για να ξεκινήσουμε να συζητάμε το τι είναι δημοκρατία, πρέπει να πάμε πίσω στην αρχαία Αθήνα. Είναι το κράτος του λαού, η εξουσία του λαού. Ο λαός θα πρέπει διαρκώς να αποφασίζει και να ελέγχει για την εκτέλεση των αποφάσεων. Πολύ δημοκρατικότερη είναι η πρόταση για το διαρκές άμεσα ανακλητό των εκλελεγμένων. Να θεσμοθετηθεί η δυνατότητα του λαού, εάν για παράδειγμα ο τάδε πρόεδρος που θα βγει είναι άχρηστος και έχει πειστεί ο λαός για αυτό, να μπορεί ο λαός να τον αντικαταστήσει

Έχει ο κόσμος αυτό το κριτήριο;

Η δημοκρατική συνειδητοποίηση και συμμετοχή του λαού είναι ένα «άθλημα» το οποίο μπορεί να αναπτυχθεί και η ανάπτυξη της δημοκρατικής συμμετοχής δεν κατακτιέται με το πέρας της σχολικής εκπαίδευσης. Είναι και θέμα εμπειρίας. Οι Αθηναίοι πολίτες δεν είχαν όλοι το ίδιο επίπεδο μόρφωσης, αλλά μέσα από τη διαρκή συμμετοχή τους στην Εκκλησία του Δήμου, στα λαϊκά δικαστήρια, στα διάφορα αξιώματα τα οποία τους αναθέτονταν, εκπαιδεύονταν στο πολιτεύειν. Για αυτό ο Αριστοτέλης είπε ότι«εν μέρει κυβερνούμεθα και εν μέρει κυβερνούμε». Η συμμετοχή του λαού μέσα στις διαδικασίες ανεβάζει το επίπεδο μας. Και εμείς που το λέμε αυτό δεν είμαστε πανέξυπνοι, ούτε πέσαμε από τον ουρανό. Η καθημερινή συμμετοχή μας, ως δημοσιογράφων, στο πολιτικό γίγνεσθαι, μας έφερε σε αυτό το επίπεδο πολιτικοποίησης.

Γιατί δεν καταφέρνουν, τα κόμματα, να συμφωνήσουν σε σημαντικά θέματα όπως το εθνικό και την οικονομία και η αίσθηση που μένει σε αρκετό κόσμο είναι ότι… την ώρα που πρέπει να πολεμήσουν δίπλα-δίπλα και να συμπαραταχθούν για το καλό του τόπου, η μόνη τους έγνοια είναι να λασπολογίσουν το ένα το άλλο;

Διότι εκείνο που προέχει για το κάθε κόμμα είναι η δική του ανάδειξη στην εξουσία. Η δική του συμμετοχή στα λάφυρα της εξουσίας. Ο τρόπος που σκέφτεται το κάθε κόμμα είναι «τι είπαν» τα υπόλοιπα για να πει το αντίθετο, έτσι ώστε να υπάρξει διαφοροποίηση.

Ο κόσμος είναι μορφωμένος πλέον και αντιλαμβάνεται…

Ναι, αλλά με την άνοδο του μορφωτικού επιπέδου, θα αναμέναμε από τους μορφωμένους, συνειδητοποιημένους κομματικούς που έχουν έστω και κάποια ανιδιοτέλεια, μέσα στα κόμματα τους όπου είναι οργανωμένοι, να σπρώξουν τις κομματικές ηγεσίες στην αναμόρφωση και αναγέννηση των κομμάτων, ώστε να γίνουν περισσότερο δημοκρατικά. Τη δημοκρατία δηλαδή που ζητούμε για το πολίτευμα, να την διδάξουν, να την εφαρμόσουν και να την υποστούν τα ίδια τα κόμματα. Διότι υπάρχει και κόστος για τους ιδιοτελείς.

Δεν είναι διατεθειμένα να το κάνουν αυτό. Οι άνθρωποι έχουν μάθει να δουλεύουν με αυτό τον τρόπο. Δεν ξέρω τι θα κάνει το ΠΑΣΟΚ στη διάλυση που βρέθηκε και τι θα κάνει, για παράδειγμα, αύριο- μεθαύριο με το ΑΚΕΛ. Τα ποσοστά του ΑΚΕΛ την πρώτη Κυριακή των εκλογών του 2008 ήταν 33,29%. Στις δημοτικές εκλογές του 2011 είχε 18%. Στη δημοσκόπηση του Ιουνίου του 2012 είχε 17,4%. Σε άλλες δημοσκοπήσεις με τον κ. Μαλά είχε 18-19% . Εάν στις Προεδρικές του 2013 πάει με το Μαλά και την πρώτη Κυριακή πάρει 18-19 %, τι θα γίνει μέσα στο ΑΚΕΛ για την απώλεια των ποσοστών του; Κάποιοι θα ζητήσουν εξηγήσεις.

Δικοινοτικές σχέσεις

ΕΡ. Ποια η γνώμη σου για τη σχέση την οποία θα πρέπει να έχουν οι δύο κοινότητες; Υπό ποιες προϋποθέσεις θα πετύχει η συμβίωση και θεωρείς ότι υπάρχει αυτή η δυνατότητα και η θέληση από πλευράς ε/κ– τ/κ;

Διατύπωνα επί χρόνια γραπτώς την άποψη μου, με πλήθος άρθρα, πάνω σε αυτό το θέμα. Ο όρος κοινότητες είναι και λανθασμένος και πλαστός. Στις τουρκοκρατούμενες περιοχές δεν έχουμε καμιά κοινότητα. Έχουμε ένα κατοχικό καθεστώς του Αττίλα, ελεγχόμενο πλήρως από την Άγκυρα, η οποία ελέγχει το κατοχικό καθεστώς περισσότερο από όσο ελέγχει τον πληθυσμό της. Αυτός ο πληθυσμός είναι τ/κ προέλευσης και τουρκικής προέλευσης, οι έποικοι. Σε ότι αφορά τους τ/κ, θα έπρεπε να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε ποιοι είναι και πόσοι είναι τοποθετημένοι, με τη μια ή την άλλη κατάσταση.

Ένας κατεξοχήν αντικατοχικός δημοσιογράφος, που έπαιζε το κεφάλι του κορώνα γράμματα, ο Σενέρ Λεβέντ, δεν έχει καμιά σχέση με το καθεστώς αυτό. Μπορεί ο ίδιος να λέει ότι ανήκει στην τ/κ κοινότητα, με την αντίληψη που έχει για τον όρο «κοινότητα», αλλά τα ζητήματα των σχέσεων θα πρέπει να τα δούμε με βάση την εξουσία. Βλέποντας και ιστορικά τα πράγματα, έχουμε μια τ/κ μειονότητα η οποία σε παλαιότερες καταγραφές κρίθηκε κάπου στο 18%. Αυτή η μειονότητα αξιοποιήθηκε και χρησιμοποιήθηκε πρώτα από τους Εγγλέζους για το διαίρει και βασίλευε και μετά από την Τουρκία ως στρατηγική μειονότητα, προγεφύρωμα για την υλοποίηση των τουρκικών επεκτατικών σχεδίων. Για αυτό το λόγο, το Τουρκικό Γενικό Επιτελείο σχεδίασε, οργάνωσε, εξόπλισε, εκπαίδευσε και επέβαλε πάνω στον τ/κ πληθυσμό, την τ/κ οργάνωση ΤΜΤ, η οποία με τρομοκρατικές μεθόδους κατάφερε να επιβληθεί στον τ/κ πληθυσμό και να εξοντώσει οποιεσδήποτε φωνές διαφωνούσαν μαζί της. Ο γιατρός ο Ιχσάν Αλι , ο Αχμέτ Μουζαφέρ Γκουρκάν και ο Αιχάν Χικμέτ, οι δολοφονηθέντες δημοσιογράφοι του1962, ο Ντερβίς Αλι Καβάζογλου, όλοι αυτοί εξοντώθηκαν από την ΤΜΤ επειδή ήταν οι διαφωνούντες μέσα στην τ/κ μειονότητα και καταλήξαμε να έχουμε το 1963 την τουρκαντραρσία, έτσι όπως την είχε σχεδιάσει η Τουρκία.
Τους τ/κ τους είχαν κλειδώσει δια της βίας μέσα στους θυλάκους. Με τη μέθοδο του πιστολιού, λέει ο Καβάζογλου, οδηγούσαν την τ/κ μειονότητα στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Χιτλερικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Ο Καβάζογλου έλεγε ότι μια «δράκα φασιστών», και εννοούσε το Ντεκτάνς, «έκλεψαν την ηγεσία της τ/κ κοινότητας».

ΕΡ. Ποιος ο ρόλος που διαδραμάτισε η εοκαβήτα  στην πορεία των εξελίξεων και στην σημερινή κατάληξη;

Για να εξετάσουμε το θέμα εοκαβήτα θα πρέπει να πάμε στους όρους γέννησης και ανάπτυξης των εμφυλίων παθών. Ίσως θα πρέπει να ξεκινήσεις από το Γ’82 του Θουκυδίδη. Η εοκαβήτα ήταν προϊόν και αποτέλεσμα της έξαρσης των εμφυλίων παθών. Ήταν αποτέλεσμα της σύγκρουσης της αρχομανίας. «Γιατί ο Μακάριος και όχι εμείς». Αυτά τα πάθη υπάρχουν στην ιστορία του ελληνισμού σαν λαίλαπα. Ο«καρκίνος» που έχουμε στο DNA μας. Η ΕΟΚΑ Β αξιοποιήθηκε και χρησιμοποιήθηκε από εκείνους που σχεδίαζαν την τουρκοποίηση της Κύπρου. Για αυτό και ο Σπύρος ο Παπαγεωργίου, ο οποίος ήταν και ένας από τους θεωρητικούς της εοκαβήτα, συνεργάτης και του στρατηγού Γρίβα, είχε πει σε συνέντευξη του σε μένα ότι οι ενωτικοί της Κύπρου (και εννοούσε όλη την παράταξη των αγνών ιδεαλιστών ενωτικών αντιμακαριακών), χρησιμοποιήθηκαν ως οι χρήσιμοι ηλίθιοι για να πετύχουν οι Αμερικανοί και οι άλλοι σχεδιαστές την εισβολή της Τουρκίας και την κατάκτηση της Κύπρου.

Άλλο όμως κεφάλαιο είναι το τι οδήγησε στη δημιουργία της παράνομης ένοπλης οργάνωσης εναντίον του Προέδρου Μακαρίου. Αυτό έχει να κάνει και με τις ευθύνες του Μακαρίου και με τον τρόπο με τον οποίο κυβερνούσε. Δηλαδή, η καταπίεση της όποιας φωνής που διαφωνούσε, οδήγησε στην παράνομη οδό του Γρίβα του 1971.

Το 1968 είχαμε προεδρικές εκλογές. Ο Μακάριος υποστηριζόταν από την καταπληκτική πλειοψηφία του Κυπριακού λαού. Υπήρχε και μια διαφωνούσα μικρή παράταξη. Απαρτιζόταν από το γιατρό τον Δέρβη, ο οποίος ήταν πρώην δήμαρχος Λευκωσίας, τον Πολύκαρπο Ιωαννίδη, το γιατρό Τάκη Ευδόκα και αποφάσισαν να κατεβάσουν τον Τ. Ευδόκα ως ανθυποψήφιο του Μακαρίου.
Ήμουν 15χρονος τότε, τυχαία παρόν. Θα έκανε μια προεκλογική ομιλία στην πλατεία Ηπείρου, απέναντι από το άγαλμα του Σολωμού. Έστησαν μια εξέδρα για να μιλήσει ο Ευδόκας και επέλασαν στίφη μακαριακών, με γιαούρτια, αυγά, ντομάτες και διέλυσαν την προεκλογική του. Υποψήφιος πρόεδρος της δημοκρατίας και δεν τον άφησαν να μιλήσει. Το ΡΙΚ δεν του επέτρεψε να πει ούτε ένα «γεια» από το μικρόφωνο.

Παρόλο που κατηγορείτο και το καθεστώς Μακαρίου για δικτατορικές τάσεις, δεν ήταν φασισμός. Οι συλλήψεις, τα βασανίστρια από το CID της Πύλης Πάφου κ.λπ., δημιούργησαν τόση απέχθεια, με αποτέλεσμα, κατέληξε η ΕΟΚΑ Β΄ να έχει περισσότερους οπαδούς παρά οποιοσδήποτε άλλος.

Η δολοφονία του Θεόφιλου

ΕΡ. Πώς ακριβώς εκτυλίχθηκε η υπόθεση της δολοφονίας του Θεόφιλου Γεωργιάδη;

Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης δολοφονήθηκε γιατί αυτό διέταξαν οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, επειδή ο ρόλος του στην ανάπτυξη του απελευθερωτικού αγώνα των Κούρδων ήταν κρίσιμης σημασίας. Ο Θεόφιλος, άρτιος εθνιστής και για αυτό διεθνιστής, ήταν επικεφαλής της επιτροπής αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν. Συμμετείχαμε πολλοί στην επιτροπή αυτή. Ήταν εν σπέρματι η αντικατοχική ελληνοκουρδική συμμαχία. Αυτό το πράγμα η Τουρκία ήθελε να το εξοντώσει. Ήταν ταυτόχρονα ο Θεόφιλος και η προοπτική του Κουρδικού Κινήματος για να διεθνοποιηθεί το κουρδικό πρόβλημα. Κατάφερε να οργανώσει και διεθνές συνέδριο στις Βρυξέλλες, δύο βδομάδες πριν τον δολοφονήσουν. Ο αγώνας του ήταν καθημερινός, διαρκής, ατρόμητος και με σοφία. Αποτελεσματικός και ανιδιοτελής αγώνας. Το τουρκικό καθεστώς τον θεώρησε ως σημαίνοντα στόχο να τον εξοντώσει, ώστε να τρομοκρατήσει κάθε Έλληνα.

ΕΡ. Το κλεμμένο διαβατήριο του Λάζαρου Μαύρου στα χέρια του Οτσαλάν

Χαρακτηρίστηκες ως «πολύτιμος συμπαραστάτης των Κούρδων». Ποια ήταν η σχέση σου με τον Αμπτουλλάχ Οτσαλάν και πώς βρέθηκε στα χέρια του κυπριακό διαβατήριο, πάνω στο οποίο αναγραφόταν το όνομα σου; Ήταν πλαστό ή ήταν πράγματι το δικό σου;
Ήταν μια εποχή που έχασα το διαβατήριο μου.

Προσωπικά δεν τον γνώρισα αλλά τον γνώριζαν άλλοι που βρίσκονταν στη επιτροπή αλληλεγγύης. Δεν τον ήξερα τον άνθρωπο. Τις καλές εποχές τους πείραζα κιόλας διότι έβλεπα έντονα προσωπολατρικά φαινόμενα.

Το PΚΚ ξεκίνησε από μαρξιστικές ιδεολογίες. Τη δεκαετία του ’70 στην Τουρκία αναπτύχθηκε έντονα η εξωκοινοβουλευτική αριστερά η οποία ήταν πολύ-διασπασμένη. Η πιο μικρή οργάνωση ήταν η σοβιετοφιλοι. Υπήρχαν οργανώσεις μαοϊκές, τσεγκεβαρικές, ομάδες που λάτρευαν τον Χο Τσι Μινχ. Ξεκίνησαν να αντιγράψουν πρακτικές του αγώνα εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων του τρίτου κόσμου με στυλ λαϊκού στρατού. Είχαν ηρωικές μορφές. Αναπτύχθηκε σε έντονο βαθμό η δράση της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς η οποία, σε ένα βαθμό, ήταν εναντίον της σοβιετοφιλης τουρκικής αριστεράς και από εκείνη την αριστερά προέκυψαν τα στελέχη του PΚΚ και αναπτύχθηκε το κίνημα των Κούρδων, το οποίο είναι ανίκητο μέχρι τώρα, παρόλο που ο Σημίτης και ο Πάγκαλος τους χάρισαν τον Οτσαλάν για να τον έχουν στις φυλακές. Ο ρόλος του Οτσαλάν ήταν μεγάλος στην ανάπτυξη του κουρδικού κινήματος.

Δημοψήφισμα 2004

ΕΡ. Καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του δημοψηφίσματος του 2004, διαδραμάτισες εσύ και η εκπομπή σου. Ποιες θα ήταν,κατά τα γνώμη σου, οι συνθήκες σήμερα, αν η πλειοψηφία τότε ψήφιζε διαφορετικά;

Φοβούμαι να το φανταστώ αλλά είχα πει, πριν από τις 24 Απριλίου 2004, ότι αν πλειοψηφούσε το «ναι», θα άφηνα τα πάντα, είχα έτοιμη την παραίτηση μου και θα μετανάστευα στην Ελλάδα. Θα άλλαζα και δουλειά. Οι συνέπειες θα ήταν καταστροφικές. Θα καταλήγαμε όπως τα αδέλφια μας στην Καρπασία. Ένα καθεστώς ελεγχόμενο από την Άγκυρα. Μελετούσα το Σχέδιο ΑΝΑΝ από τις 2μιση το μεσημέρι μέχρι τις 4μισι το πρωί, μόλις το δημοσίευσε πρώτη στα ελληνικά η «Καθημερινή» των Αθηνών. Ή γυναίκα μου έλεγε «θα πάθεις κανένα εγκεφαλικό». Ήταν ολοφάνερο ότι με εκείνο το εκπληκτικής δολιότητας σχέδιο, οι Έλληνες- Κύπριοι θα χάναμε το κράτος της ΚΔ και δημιουργείτο ένας, όχι συνεταιρισμός όπως αυτός που συμφώνησε ο Χριστόφιας που είναι ακόμα χειρότερος, αλλά ένα common state, που ουσιαστικά θα ήταν υπό τον έλεγχο δύο δυνάμεων. Περισσότερο της Τουρκίας και λιγότερο της Αγγλίας λόγω των βάσεων.

ΕΡ. «Ηττημένα μυαλά», ένας δικός σου όρος. Πώς κατέληξαν;

Ήμουν εναντίον της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας από την εποχή που ζούσε ακόμα ο Πρόεδρος Μακάριος.
Κάθε φορά που λέγαμε: «ρε κύριοι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με αυτό το πράγμα που λέγεται ΔΔΟ», μας έλεγαν «είμαστε οι ηττημένοι και πρέπει να πορευτούμε με βάση αυτό». Αν δεις όλες τους τις εισηγήσεις, δεν υπήρχε κανένας που να έχει δημιουργήσει ένα σχέδιο πολιτικό που να λέει πώς θα νικήσουμε. Αφού ηττηθήκαμε το 1974, πρέπει να σχεδιάσουμε πώς θα νικήσουμε. Όλοι σκέφτονταν τρόπο με τον οποίο να συμβιβαστούμε, να συνθηκολογήσουμε και πώς θα ήταν λιγότερο οδυνηρή η ήττα. Άρα ο τρόπος που δουλεύει αυτό το μυαλό είναι ηττημένος. Αν, για παράδειγμα, σου επιτεθεί ο εχθρός και καταλάβει ένα ύψωμα, πρέπει να σκεφτείς τον τρόπο να προχωρήσεις στην αντεπίθεση για να ανακαταλάβεις το ύψωμα σου. Ο όρος αποδίδει αυτό που οι ίδιοι λένε. Όποιος λέει ότι είμαστε ηττημένοι και πρέπει να πληρώσουμε το τίμημα, είναι ηττημένο μυαλό.

ΕΡ. Είσαι υπέρ της απελευθέρωσης των κατεχομένων με στρατιωτικά μέσα;

Αν είχαμε τη δυνατότητα μιας νικηφόρας στρατιωτικής μορφής απελευθέρωσης, βεβαίως. Τέτοια δυνατότητα, επί του παρόντος, είναι ανύπαρκτη. Για κάθε κράτος, η στρατιωτική ισχύς είναι απαραίτητη, για να αποφεύγεις τον πόλεμο. Εγώ είμαι ο τελευταίος που θα μπορούσα να πω «ναι» στον πόλεμο. Διότι έχω ζήσει τον πόλεμο. Έχασα πολλούς μέσα από τα χέρια μου, δίπλα μου, μέσα στην αγκαλιά μου. Και πλήθος Τούρκοι απέναντι. Και εκείνοι νεκροί ήταν. Και εκείνους μανάδες τους έκλαιγαν. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τον πόλεμο. Άρα, για να τον αποφύγεις θα πρέπει να έχεις τόση ισχύ ώστε ο αντίπαλος να μην τολμήσει να επιτεθεί. Αυτή είναι η λογική της δικής μου υποστήριξης προς τις ένοπλες δυνάμεις. Να έχουμε τόσες ένοπλες δυνάμεις, μόνες να αποτρέπουν τον πόλεμο. Να παρέχουν την ασφάλεια ότι δεν θα μας χτυπήσει ο εχθρός.

Πάσχει σήμερα το επάγγελμα μας ή βρισκόμαστε σε καλό δρόμο; Πώς βλέπεις τα πράγματα, ως ένας από τους παλαιούς και πόσο αισιόδοξος είσαι για το μέλλον της δημοσιογραφίας στην Κύπρο;

Για το επίπεδο της δημοσιογραφίας, πρέπει να σου πω ότι τα τελευταία χρόνια είμαι όλο και πιο ευχαριστημένος, συγκρίνοντας με παλαιότερα. Είναι όλο και πιο ανεβασμένο το επίπεδο. Για το ρόλο της δημοσιογραφίας δεν είμαι σίγουρος, διότι διαφορετικός ήταν ο ρόλος της δημοσιογραφίας όταν υπήρχαν μόνο οι εφημερίδες και διαφορετικός σήμερα που βρισκόμαστε στο απόγειο των Μέσων συλλογικής ενημέρωσης, με το διαδίκτυο κ.λπ., όπου πλέον υπάρχουν και σοβαρότατες ευκαιρίες και ευχέρειες αλλά και σοβαρότατοι κίνδυνοι.

Επήλθε κορεσμός;

Ο κορεσμός αυτός, με την ανάπτυξη της ανθρωπότητας, σιγά -σιγά ξεδιαλύνει. Έλεγαν ότι με την τηλεόραση θα καταστραφεί ο κινηματογράφος. Σήμερα υπάρχει και η τηλεόραση υπάρχει και ο κινηματογράφος. Τι είναι η δημοσιογραφία στην Κύπρο; Νομίζω ότι δεν πρέπει να είμαστε παραπονεμένοι για το επίπεδο των σημερινών δημοσιογράφων. Έχουμε πιο μορφωμένους δημοσιογράφους και πολύ πιο ελεύθερους από ότι στο παρελθόν. Στις μέρες μας μόνο μια κομματική εφημερίδα απέμεινε, που είναι εντεταλμένη.

Έχουν όλες όμως τις γραμμές τους…

Ναι, αλλά έχουν και περιθώρια να πουν κάποια πράγματα. Υπάρχει περισσότερη πολυφωνία. Μπορεί μέσα στην πολυφωνία να χάνουμε το κύριο και να το καπελώνει το ασήμαντο, όμως, ως προοπτική, δεν είμαι απαισιόδοξος. Διανύουμε όμως περίοδο οικονομικής κρίσης, όπου δεν ξέρω πόσοι θα απομείνουμε. Φοβούμαι ότι θα έχουμε απώλειες στη δημοσιογραφία, απώλειες μέσων ενημέρωσης, απώλειες πολυφωνίας.

ΕΡ. Μετανιώνεις για κάτι στη μέχρι τώρα επαγγελματική σου πορεία;

Κρίνοντας τον εαυτό μου, παρατηρώ ότι στο παρελθόν, κάνοντας δημοσιογραφία, πιθανόν να έθιξα κάποιους προσωπικά. Δηλαδή, αντιμετωπίζεις ένα γεγονός. Υπάρχει πιθανότητα να ξεφύγεις και να θίξεις κάποιον προσωπικά και να τον προσβάλεις. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις νοιώθω ότι θα έπρεπε να ήμουνα πολύ πιο προσεκτικός. Ανεξάρτητα με το αν πιστεύουμε ότι ο ρόλος του άλλου είναι κακός, πρέπει να βρίσκουμε τον τρόπο να το λέμε χωρίς να τον προσβάλλουμε.

Άγγιξες τους στόχους που έθεσες στον εαυτό σου σε ότι αφορά την επαγγελματική σου πορεία ή θεωρείς ότι έχεις ακόμη μεγάλο δρόμο να διανύσεις; Είχες ποτέ οποιουδήποτε τύπου φιλοδοξίες;

Αφότου ήρθα στο συγκρότημα, το 1990, μου τέθηκε πολλές φορές η πρόταση να αναλάβω διευθυντικό στέλεχος και πάντα είχα μια έτοιμη απάντηση. Εγώ θέλω να είμαι δημοσιογράφος και όχι διευθυντής- διοικητής οποιουδήποτε. Κάνω δημοσιογραφία και όχι διοίκηση. Δεν ήμουν ποτέ γεννημένος για διοικητής. Δεν έχω φιλοδοξίες τέτοιου επιπέδου, ανόδου δηλαδή σε κάποιο άλλο ρόλο.
Έχω όμως διαρκή στόχο να κάνουμε σωστά τη δουλειά μας και νομίζω ότι αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο καθήκον που δεν αφήνει χρόνο για κάτι άλλο.
Εδώ και τόσο καιρό βρισκόμαστε κάτω από αυτή την πίεση της οικονομικής κρίσης και της τρόικας και όσοι παρακολουθούσαν την εκπομπή μου ξέρουν ότι τα προηγούμενα χρόνια πολύ λίγο ασχολούμουν με τα θέματα της οικονομίας. Δεν είναι από τα αγαπημένα μου. Αλλά για να κάνω σωστά τη δουλειά μου, αφού το κύριο πρόβλημα είναι η οικονομία, θα πρέπει να δώσω βάση σε αυτό. Ακούμε κάθε μέρα πολλές απόψεις πάνω στα θέματα. Με βάση ποιο δικό μας υπόβαθρο κρίνουμε το τι μας λεν; Άρα πρέπει να μελετούμε και εμείς και βρίσκομαι σε μια τέτοια διαδικασία και πρέπει διαρκώς να μελετήσω πολλά βιβλία διότι πρέπει να είμαι σε ένα επίπεδο γνώσεων για να μπορώ να χειριστώ δημοσιογραφικά τα θέματα τούτα.

Ένα καταληκτικό σχόλιο προς όλους εκείνους που μας κοίμισαν και μας έπεισαν ότι οι λαοί είναι εχθροί και πρέπει να πολεμάμε συνεχώς για την επιβίωση μας;

Αυτό που μου λες το σκεφτόμουν πρόσφατα, ακούγοντας το δελτίο ειδήσεων από τη Γιώτα την Αποστολίδου.

Σκεφτόμουν λοιπόν, να στείλουμε στον Κάμερον, τώρα που έχει προβλήματα με τους Σκωτσέζους οι οποίοι θέλουν να αυτονομηθούν, αυτόν που έγραψε το σχέδιο ΑΝΑΝ, τον λόρδο Χάνευ, για να του φτιάξει ένα σχέδιο ΑΝΑΝ για μια Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με τους Σκοτσέζους.

http://ardin-rixi.gr/archives/9397

Στο σφυρί τώρα και η Κύπρος

Βέβαιη θεωρείται από τώρα η εγκατάσταση και στη Λευκωσία κυβέρνησης πολιτικών Κουίσλινγκ, μετά τις προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου. Η προσκόλληση του απεχθούς ΔΗΚΟ στο δεξιό κόμμα του ΔΗΣΥ καθιστά εξαιρετικά πιθανό να αναδειχθεί πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ο αρχηγός του τελευταίου, Νίκος Αναστασιάδης, φανατικός υπέρμαχος του σχεδίου Ανάν.

Καθώς μάλιστα η κυπριακή Δεξιά τάσσεται αναφανδόν και υπέρ της υπαγωγής της χώρας σε καθεστώς Μνημονίου για να επωφεληθεί τόσο το ευρωπαϊκό όσο και το κυπριακό κεφάλαιο, αποδυναμώνοντας το ήδη κάθε άλλο παρά ισχυρού διεθνούς κύρους κυπριακό κράτος, οι προοπτικές διαγράφονται ζοφερές. Οι τουρκικοί όροι επίλυσης του Κυπριακού θα έχουν εξαιρετικά αυξημένες πιθανότητες επιβολής και δεν αποκλείεται καθόλου ο Ν. Αναστασιάδης να αποδειχθεί ο τελευταίος πρόεδρος του κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 

 

 

 

 

 

Αυτό που θα είναι ακόμη πιο δυσβάσταχτο είναι να βάλει την Κύπρο σε καθεστώς Μνημονίου ο νυν πρόεδρος, Δημήτρης Χριστόφιας, προερχόμενος από το αριστερό ΑΚΕΛ – και μάλιστα τέσσερις μόλις μήνες πριν λήξει η θητεία του ως προέδρου, που τίποτα δεν προσέφερε στη χώρα και υποβάθμισε την Αριστερά στη συνείδηση των Κυπρίων.

Ήταν παρήγορο να ακούει κανείς τον Δ. Χριστόφια να δηλώνει κατηγορηματικά στη ΝΕΤ ότι δεν θα υπογράψει ποτέ Μνημόνιο που θα συμπεριλαμβάνει κατάργηση της αυτόματης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής των μισθών, ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων δημόσιων οργανισμών και κατάργηση του 13ου μισθού. Ας ελπίσουμε να κρατήσει την υπόσχεσή του, έστω και μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους.Τι καινούργιο μάθαμε σήμερα; Όταν θέτουμε στον εαυτό μας αυτό το ερώτημα, αμέσως μετά τη λήξη των δελτίων, σπάνια μπορούμε να δώσουμε μια σαφή απάντηση. Συχνά έχει προηγηθεί ένας κατακλυσμός από καρτέλες με μέτρα, διαγράμματα πυρετού, σενάρια θυσιών. Ποτέ άλλοτε τα δελτία δεν φαίνονταν τόσο σοβαρά, τόσο γειωμένα στην πραγματικότητα, όμως και ποτέ άλλοτε δεν δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να κατανοήσουμε την πραγματικότητα και όχι απλώς να θρηνήσουμε τη μαύρη μοίρα μας.

Πριν 11-12 χρόνια, ακόμα και στα κεντρικά δελτία των μεγάλων καναλιών κυριαρχούσαν οι κουτσομπολίστικες ειδήσεις ή τα «ψευδογεγονότα», τα λεγόμενα factoids. Το τρομοκρατικό πλήγμα στις 11/9, οι δύο πόλεμοι, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, oδήγησαν στην εγκατάλειψη του λάιτ μοντέλου, ενώ με την κρίση τα άλλοτε αποκαλυπτικά δελτία έγιναν απλώς καταθλιπτικά.

 

Παραδόξως, ενώ οι μετρήσεις δείχνουν η τηλεθέαση των δελτίων παραμένει υψηλή, η απήχησή τους έχει περιοριστεί λες και τίποτα πια δεν μας ξαφνιάζει. Στις καθημερινές συναναστροφές έχουν ακουστεί πιο πολλά σχόλια, π.χ., για τη μοιραία παπαδιά και το έγκλημα στην Ηλεία ή για τον Πατέρα Παστίτσιο ή για τα τουρκικά σίριαλ παρά για την πορεία των οικονομικών δεικτών ή το περιβόητο πακέτο. Οι δηλώσεις και οι υποσχέσεις των πολιτικών συνήθως περνούν αδιάφορες και ασχολίαστες. Κι εμείς μοιάζουμε με τους επιβάτες του «Τιτανικού», μόνο που ξέρουμε ότι το παγόβουνο είναι μπροστά μας και οι σωσίβιες λέμβοι είναι λιγοστές και και κρατημένες.

 

Αν πεταχτούν μερικές ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στη θάλασσα της ανεργίας, θα σωθούν οι υπόλοιποι; Αν μειωθούν και άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις, αν κοπούν τα επιδόματα των πολυτέκνων και αν ψαλιδιστούν δώρα, εφάπαξ κ.λπ., αν εξαφανιστούν οι μετανάστες, θα έχουν θέρμανση τα σχολεία και τα σπίτια μας; Αν το όριο για τη σύνταξη φτάσει στα 67, θα βρίσκουν δουλειά οι άνεργοι 65χρονοι ή οι 25χρονοι; Κανείς δεν περιμένει ότι θα βρει την απάντηση στα δελτία, ενώ πολύ λίγοι πιστεύουν ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε κομμάτι της απάντησης.

http://www.prin.gr/2012/10/cyprus.html

Kύπρος: από το ‘Όχι του 2004 στο Ναι του 2012

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

‘Ηταν Φεβρουάριος του 2008, η βραδυά του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών στην Κύπρο. Είχε γίνει πια σαφές: ο Πρόεδρος του ‘Όχι στο σχέδιο Ανάν, αυτός που διέσωσε το κυπριακό κράτος από την αυτοκατάλυσή του, και την Ελλάδα από τις συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, είχε ηττηθεί και αποκλεισθεί. ‘Ένα βουβό «γιατί;» σχηματίστηκε στο πρόσωπο της γυναίκας, στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου πούμενα, στη Λευκωσία. Με δυσκολία κρατούσε τα δάκρυά της, ώσπου της βγήκε η πίκρα: «Δεν μπορούσαμε βλέπεις. Δεν αντέχουμε να ζήσουμε πάνω από μερικά χρόνια με εθνική αξιοπρέπεια».

 

Το πένθος της Κασσάνδρας στη μορφή της Ελληνίδας, από τότε προϊδέαζε για το δρόμο του αφανισμού που σύντομα θάμπαινε η Ελλάδα με τον εθνικό εξευτελισμό του Μνημονίου, των Παπανδρέου και Σαμαρά, μιας από τις μεγαλύτερες πράξεις συλλογικής προδοσίας της χώρας μας από μέρους των αρχουσών της τάξεων στα διακόσια χρόνια της «ανεξαρτησίας». Από κοντά, αναπόφευκτα, και  η Κυπριακή Δημοκρατία, που δεν απειλείται μόνο από το δικό της Μνημόνιο, αλλά και άλλες πολύ πιο σύνθετες και δύσκολες απειλές σήμερα. Γιατί η μοίρα των δύο κρατών είναι βαθιά και πολλαπλά αλληλένδετη και πάντα, η προσπάθεια των ιθυνόντων στη Λευκωσία και την Αθήνα να παραστήσουν ότι δεν είναι έτσι, όπως τους ζητά πάγια το Λονδίνο και η Ουάσιγκτων, οδήγησε μόνο σε εθνικές τραγωδίες.

 

Πριν από οκτώ χρόνια, η Κυπριακή Δημοκρατία αντιμετώπισε επιτυχώς μια πρόκληση χειρότερη ίσως και από το πραξικόπημα της ελληνικής χούντας και την εισβολή του 1974, έστω κι αν δεν είχε τον δραματικό χαρακτήρα εκείνων των γεγονότων. Το 1974, η Τουρκία δεν υπήρχε ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να καταλάβει όλη την Κύπρο, γιατί θα τη σταματούσαν οπωσδήποτε η Βρετανία, οι

ΗΠΑ και το Ισραήλ, που την ενθαρρύνουν, την ανέχονται και τη χρησιμοποιούν για τον έλεγχο του νησιού από την ελληνική πλειοψηφία του πληθυσμού του, δεν έχουν όμως την παραμικρή διάθεση να το παραδώσουν στην ‘Αγκυρα. Για λογαριασμό τους πάντα ήθελαν και πάντα θέλουν την Κύπρο, αλλά βέβαια, κοντά στον αυτοκρατορικό βασιλικό, ποτίζεται και η τουρκική γλάστρα. Η αποτυχία των χουντικών να δολοφονήσουν τον Μακάριο, που συμβόλιζε από μόνος του το κυπριακό κράτος και διέθετε τεράστιο παγκόσμιο κύρος, μαζί και η αντίσταση της δημοκρατικής Κύπρου, κυρίως γύρω από την ΕΔΕΚ του θρυλικού «γιατρού» Βάσσου Λυσσαρίδη, δεν επέτρεψε εξάλλου τη μετατροπή από τότε της Κύπρου σε είδος Βοσνίας ή Ανατολικού Τιμόρ, όπως θα προέβλεπε, δεκαετίες αργότερα, το διαβόητο σχέδιο Ανάν.

 

Το 2004, υπό την ηγεσία του Τάσσου Παπαδόπουλου και ανθιστάμενοι σε ένα όργιο ωμών διεθνών πιέσεων (αυτό που ξαναείδαμε πρόσφατα στις ελληνικές εκλογές της 17^ης Ιουνίου),  οι Κύπριοι εκλογείς απέρριψαν με συντριπτική πλειοψηφία το σχέδιο Ανάν, ένα σχέδιο που υποστήριξε με φανατισμό το σύνολο σχεδόν της ιθύνουσας τάξης σε Ελλάδα και Κύπρο, άλλο αν μετά κόντεψαν να βγούνε εκ των υστέρων όλοι «αγωνιστές του όχι». Το Σχέδιο Ανάν ήταν μια πρόκληση ίσως χειρότερη από αυτή του 1974, γιατί προέβλεπε τη διάλυση του δημοκρατικού, κυρίαρχου και ανεξάρτητου κυπριακού κράτους προς όφελος ενός μορφώματος που θα διοικούσαν τρεις ξένοι αξιωματούχοι που θα διόριζε ο ΓΓ του ΟΗΕ, δηλαδή το Λονδίνο, η Ουάσιγκτων και το Τελ Αβίβ, και στο οποίο απαγορευόταν η ύπαρξη μέσων άσκησης κυριαρχίας και αυτοάμυνας! Το σχέδιο Ανάν δεν έδινε την Κύπρο στην Τουρκία, την έκανε την πρώτη, κάπως «αεθνική», αποικία της «αυτοκρατορίας της παγκοσμιοποίησης», όπως πάει να γίνει τώρα η Ελλάδα με τις προβλέψεις των δανειακών συμβάσεων. Και φυσικά, ότι ο κυπριακός λαός θα έδινε με την υπογραφή του, το δικαίωμα δηλαδή να έχει το κράτος του, δεν θα του το ξαναδίνανε πίσω. Σιγά-σιγά θα τον κάνανε και μειοψηφία στη χώρα του, να μην τους ενοχλεί.

 

Τότε, η καταστροφή απεφεύχθη. Αλλά κανένα κράτος στον κόσμο δεν μπορεί να επιβιώσει επί μακρόν, αν η εθνική του αξιοπρέπεια εμφανίζεται αραιά και που, για να χαθεί ξανά μέσα στους μαιάνδρους της διαπλοκής, της ιδιοτέλειας, της εξάρτησης, των μικρών και μεγάλων συμφερόντων, πολιτών και πολιτικών, επιχειρηματιών και εκδοτών, ξένων υπηρεσιών και διεθνών συμφερόντων. Θα τρίζουν σήμερα τα κόκαλα του Τάσσου Παπαδόπουλου, τελευταίου, μαζί με τον «Γιατρό», των «μακαριακών», βλέποντας τον Νίκο Αναστασιάδη, τον άνθρωπο που αγωνίστηκε με συνέπεια και φανατισμό υπέρ του σχεδίου Ανάν, να επιχειρεί τώρα να γίνει Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, του κράτους δηλαδή που εργάσθηκε όσο κανείς άλλος για να καταργήσει, στηριζόμενος στο ΔΗΚΟ, το ίδιο το κόμμα του αείμνηστου Προέδρου και του Σπύρου Κυπριανού. 

 

Σε αντίθεση βέβαια με τους όψιμους, τόσο φανερά καιροσκόπους και τυχοδιώκτες συμμάχους του, στον Αναστασιάδη δεν μπορούμε να προσάψουμε ούτε ασυνέπεια, ούτε καιροσκοπισμό, ούτε δειλία. Αγνόησε κάθε προσωπικό και πολιτικό κόστος, δεν ταλαντεύτηκε ποτέ του, έθεσε την αξιοσημείωτη ενέργεια και τις ικανότητες που διαθέτει στην υπηρεσία των σκοπών που εκείνος νομίζει σωστούς. ‘Εγινε ο «βράχος του Ναι» στο σχέδιο Ανάν το 2004, αγνοώντας το αντίθετο πολιτικό κλίμα που επικρατούσε, αλλά και έφτασε να τριγυρνάει διεθνώς και να καταγγέλλει μαζί με τους ΠΑΣΟΚους του Γιωργάκη τον Παπαδόπουλο για αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, επιτιθέμενος στη χώρα του για λογαριασμό των ξένων. Η άποψή του μπορεί να συνοψισθεί στο σύνθημα «όλα στους ξένους», μια άποψη που δεν είναι βέβαια πολύ πρωτότυπη στον ελληνικό χώρο, ούτε στη νεώτερη Ελλάδα των κοτζαμπάσηδων και των μαυραγοριτών της Κατοχής, ούτε ακόμα και στα αρχαία χρόνια. Εμείς βγάλαμε, στα χρόνια της ρωμαϊκής κυριαρχίας, τον μεγαλύτερο  αρχαίο θεωρητικό της υποτέλειας, τον Αίλιο τον Αριστείδη. Είναι τέτοια η σταθερότητα στις απόψεις του, που φυτρώνει και εκεί που δεν τον σπέρνουν, για να συνηγορήσει υπέρ αυτών, όπως όταν «συμβούλευσε» τον Αντώνη Σαμαρά να αποδεχθεί το Μεσοπρόθεσμο.

 

Για τον Νίκο Αναστασιάδη είναι τώρα η στιγμή του θριάμβου, καθώς βλέπει αυτούς που έκαναν πολιτική καριέρα με το ‘Όχι στο σχέδιο Ανάν, να προσέρχονται και να τον προσκυνούν, αποβλέποντας στα ωφελήματα που πλουσιοπάροχα τους υπόσχεται. Θλίβεται κανείς, υποχρεούμενος να θυμηθεί, δυο χιλιάδες χρόνια μετά, το «Αιδώς Αργείοι». Και τρομάζει, αν δεν είναι «πτωχός τω πνεύματι», με τη Νέμεση που σύντομα θα φέρει η ‘Υβρις. Οι Γάλλοι λένε ότι οι λαοί έχουν τις κυβερνήσεις που τους αξίζουν. Στην περίπτωσή μας, απόγονοι, αν είναι δυνατόν, του λαού που άκουσε τον Επιτάφιο, κινδυνεύουμε σοβαρά να το χάσουμε το κράτος μας, σε Ελλάδα και Κύπρο, αφού αποδείξουμε με τη στάση μας ότι δεν αξίζουμε να το έχουμε.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Δημοσιεύτηκε στην «Ελλάδα αύριο», 10.9.2012 

Αποχαιρετισμός του Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη

ΗΚύπρος υπέστη το 1974 μια πρωτοφανή για την ιστορία της αλλά και τα δεδομένα, τον πολιτισμό και τις πολιτικές συνθήκες της Ευρώπης, προσβολή στην ύπαρξη, την αξιοπρέπεια, την ιστορία, τις παραδόσεις, κυρίως όμως την προοπτική επιβίωσής της. Με τα όσα τραγικά συνέβησαν το 1974, δεν επλήγη μόνο το κύρος της Κύπρου αλλά και η αξιοπρέπεια και η αξιοπιστία του ελληνικού κράτους και το κύρος της Ελλάδας ως έθνους και κράτους. 

Σήμερα καταφέραμε με την ανυπαρξία, την ατολμία, την έλλειψη σχεδιασμού και στρατηγικής, να φέρουμε τα πράγματα σε τέτοιο σημείο που να δημιουργηθεί η πεποίθηση ότι η καταστροφή του 1974 δεν επανορθώνεται, έχει συμβεί δηλαδή το ανεπανόρθωτο. Το χειρότερο είναι ότι μεγαλώνουν νέες γενιές ανθρώπων, και στην Κύπρο, στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο με την εικόνα μιας «ομαλότητας» που επήλθε σταδιακά και οδηγείται ασφαλώς σε νομιμοποίηση και ουσιαστικά σε ολοκλήρωση της ταπείνωσης και της υποταγής του 1974. Για τις νέες γενιές Κυπρίων και Ελλήνων Ελλάδος και διασποράς, η Κύπρος οδηγήθηκε στην εισβολή και την βίαιη αλλαγή της κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής της δομής ως ιστορικής συνέχειας, υπέστη ένα βαύτατο πλήγμα και ένα βαθύ τραύμα, πλην όμως οι νέες συνθήκες απορροφήθηκαν, ενσωματώθηκαν, έγιναν αποδεκτές χωρίς ουσιαστική αντίδραση, χωρίς διεκδίκηση, χωρίς αγώνα για την αποκατάσταση της νομιμότητας και της ανάκτησης της ελευθερίας.
Η Κύπρος καθεύδει και ο Ελληνισμός συμπαρίσταται. Αυτό σημαίνει πως η Αθήνα και η Λευκωσία έχουν συναποφασίσει την παράδοση εθνικού χώρου σε μια δύναμη στην περιοχή, η οποία κέρδισε σε κύρος και διεθνή αξιοπιστία, ακριβώς γιατί σχεδίασε και πέτυχε το αδιανόητο. Να ανατρέψει μέσα από ένα συστηματικά και πιστά εφαρμοσμένο σχέδιο στρατηγικής, την ιστορία, την κοινωνία και την πολιτική στην Κύπρο, αφού το εγχείρημα δεν ήταν απλά δύσκολο, ήταν σχεδόν ακατόρθωτο, για να μην πούμε και αδιανόητο. Και όμως ακολουθήθηκε από το 1957 το σχέδιο Νιχάτ Ερίμ, προβλέφθηκαν όλες οι εξελίξεις, υπήρξαν εναλλακτικά σενάρια που ακολουθήθηκαν ανεξαρτήτως κυβερνήσεων και εσωτερικών ανατροπών στην Τουρκία μέχρι να επιτευχθεί ο στόχος της παράνομης και βίαιης κατάκτησης της μισής σχεδόν Κύπρου.
Το διεθνές κόστος της Τουρκίας για την εισβολή υπήρξε μόνο στην αρχική φάση και ήταν ασήμαντο, ενώ μεσομακροπρόθεσμα πήρε μόνο όφελος αφού κρίθηκε ως χώρα που αποφασίζει και υλοποιεί τις στρατηγικές της ανεξαρτήτως νομιμότητας ή μη αυτών των επιλογών της. Για το διεθνές σύστημα μετράει η αποφασιστικότητα και η επιτυχία και όχι το δίκαιο.
Εμείς δεν κάναμε τίποτα. Παραμείναμε καθεύδοντες τα τελευταία 38 χρόνια και αφήσαμε τον χωροχρόνο να αλλάξει τον ρου της ιστορίας, του πολιτισμού, των παραδόσεων της τρισχιλιετούς εικόνας ενός υπερήφανου μέχρι πρόσφατα έθνους. Μήπως έχουμε καταλάβει ότι οι γενιές που έρχονται θα θεωρούν αυτά που έγιναν ως μια προσβλητική, απαξιωτική «ομαλότητα» με την οποία είναι υποχρεωμένοι να ζούν χωρίς την αξιοπρέπεια της ιστορίας τους και χωρίς να είναι περήφανοι για τις γενιές που προυπήρξαν και που δεν ήταν σε θέση, δεν θέλησαν, δεν μ,πόρεσαν να υπερασπιστούν το δίκαιο, την ελευθερία,τπν πολιτισμό ενός έθνους, μιας μικρής χώρας, ενός κράτους που από την γέννεσή του κουβαλούσε τα κουσούρια και τις αδυναμίες μιας θνησιγενούς πορείας. Κλείνοντας θυμόμαστε τον Ρίτσο που έκλαψε περήφανος για τον ηρωικό θάνατο του Αυξεντίου.
Τελειώσαν πια τα ψέματα – δικά μας και ξένα.
Ίσως και να μπορούσα να γλυτώσω.

μπορούσα ν’ αντέξω την καταφρόνια ή την συγγνώμη ή την λησμονιά των άλλων. Όμως εγώ θα μπορούσα να λησμονήσω το φως που ονειρευτήκαμε μαζί; κείνο το μέγα καρδιοχτύπι της σημαίας μας; 

Θα μπορούσα να βολευτώ στον ίσκιο μιας γωνιάς με σταυρωμένα τα χέρια γύρω στα σταυρωμένα γόνατα σα μνησίκακη, μεμψίμοιρη ή αμέτοχη αράχνη που πλέκει μόνο με το σάλιο της τα δίχτυα της;
Γιάννης Ρίτσος,-Αποχαιρετισμός.

*Ο Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης είναι καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Κυριακή, 29 Ιουλίου 2012

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ online

Κύπρος 1974: Πέντε Μύθοι για το Πραξικόπημα του Μάριου Ευρυβιάδη

Το απόρρητο έγγραφο του Foreign Office που αποδεικνύει ότι ο Ευ. Αβέρωφ, άρχισε να προωθεί την ιδέα της διχοτόμησης τον Ιούλιο του 1956, σε συνάντηση που είχε στην Αθήνα με τον Αμερικανό υπουργό Kohler, ενώ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη ο Απελευθερωτικός Αγώνας της ΕΟΚΑ.

Το Σεπτέμβριο του 1956, ο Αβέρωφ επανέλαβε την ιδέα της διχοτόμησης της Κύπρου ως τη μόνη λύση του Κυπριακού ζητήματος στον υπουργό Εξωτερικών της Νορβηγίας Halvard Lange. Δύο βδομάδες αργότερα πρότεινε ξανά τη διχοτόμηση στον ίδιο τον Τούρκο πρέσβη σε δύο συναντήσεις που είχε μαζί του στην Αθήνα. Το συγκεκριμένο έγγραφο αποδεσμεύτηκε, μόνο μετά την πάροδο 50 χρόνων αντί 30 χρόνων όπως ισχύει με άλλα απόρρητα βρετανικά έγγραφα.

1. Ότι ο Σαμψών και η ΕΟΚΑ Β’ οργάνωσαν το πραξικόπημα
Όχι.
Η ΕΟΚΑ Β’ υπήρξε ο πέμπτος τροχός της πραξικοπηματικής άμαξας. Ο δε Σαμψών ήταν τελείως ΑΣΧΕΤΟΣ με το πραξικόπημα. Το πραξικόπημα οργανώθηκε από την Αθήνα και υλοποίησαν χουντικοί αξιωματικοί στην Κύπρο. Αιχμή πυρός των πραξικοπημάτων υπήρξε, δυστυχώς, η ΕΛΔΥΚ – Ελληνική Δύναμη Κύπρου και επίλεκτες μονάδες της Κυπριακής Εθνοφρουράς υπό την ηγεσία χουντικών αξιωματικών. Ο Σαμψών μαζί με αριθμό σωματοφυλάκων του, βγήκε οπλισμένος στους δρόμους της Λευκωσίας το πρωΐ της 15ης Ιουλίου να μάθει τι συνέβαινε. Συνελήφθη σε οδόφραγμα και μαζί με τους σωματοφύλακές του φυλακίσθηκε στα υπόγεια του Αρχηγείου της Εθνικής Φρουράς, χωρίς να γνωρίζεται ποιος είναι. Όταν έγινε αντιληπτή η ταυτότητά του απαίτησε να αφεθούν ελεύθεροι οι σωματοφύλακές του και αυτόν τον πήγαν στην αίθουσα επιχειρήσεων  όπου ο Στρατηγός Γεωργίτσης συντόνιζε το πραξικόπημα. Στο μεσοδιάστημα, ΗΠΑ, ΟΗΕ και άλλοι πίεζαν για «διάδοχη» κατάσταση. Κανείς από τη λίστα των πραξικοπηματιών με επιφανείς Κύπριους ταγούς, με προεξέχοντα τον Γ. Κληρίδη, δεν αποδέχονταν να αναλάβουν. Και έτσι «επελέγη»  ο Σαμψών τον οποίο η ΕΟΚΑ Β’ αλλά και ο πραγματικός της αρχηγός στην Αθήνα, που ήταν ο Ιωαννίδης καθώς και ο εκπρόσωπός του στην Κύπρο που ήταν ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, θεωρούσαν «παρανοϊκό». Εδώ έχουμε την αποθέωση του σουρεαλισμού των πραξικοπηματιών. Όταν ανακοίνωσε ο Γεωργίτσης στον Ιωαννίδη ότι επελέγη ο Σαμψών, ο τελευταίος άρχισε να βρίζει λέγοντας ότι αυτός, ο Σαμψών,  «είναι παρανοϊκός». Έλεγε δηλαδή ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα. Μετά οι δυο άρχισαν να συνεργάζονται και η πρώτη εντολή που έδωσε ο Ιωαννίδης στον Σαμψών ήταν «Νικολάκη, θέλω το κεφάλι του Μούσκου». Όταν οι χουντικοί δεν σκυλόβριζαν τον Μακάριο (τραγόπαπα, κόκκινο παπά κλπ) τον αποκαλούσαν με το πατρικό του όνομα – Μούσκο. Τα παραπάνω στοιχεία προέρχονται από μαγνητοφωνημένες συνομιλίες μεταξύ  Γεωργίτση – Ιωαννίδη – Σαμψών και τα πρωτοδημοσίευσε το 1975 ο μακαρίτης Christopher Hitchens.
Όσο για την ΕΟΚΑ Β’ αυτή, στις αρχές Ιουλίου ήταν διαλυμένη με ολόκληρη την τοπική της ηγεσία στη φυλακή. Τα μέλη τους, έδρασαν σαν παλικάρια της φακής δολοφονώντας αντιστασιακούς και τους πολιτικούς του εχθρούς, αφού οι χουντικοί πραξικοπηματίες κατέλαβαν την εξουσία. Πρίν το πραξικόπημα η ΕΟΚΑ Β’ λειτούργησε προβοκατόρικα, δημιουργώντας συνθήκες εμφυλίου στην Κύπρο στα πρότυπα της Νατοϊκής οργάνωσης Gladio ή αλλιώς “Κόκκινη Προβιά», στην ελληνική της έκδοση. Κατ΄εντολή της αθηναϊκής χούντας εφαρμόστηκε στην Κύπρο, η «στρατηγική της έντασης» – “strategy of tension” ώστε να δημιουργηθούν στην Κύπρο συνθήκες που θα δικαιολογούσαν πραξικόπημα. Αυτή υπήρξε η στρατηγική της χούντας στην Κύπρο από το 1967 μέχρι το 1974. Αυτή άρχισε να υλοποιείται από τον προ-πομπό της ΕΟΚΑ Β’, το Εθνικό Μέτωπο το 1969 (και αυτό δημιούργημα της χούντας) και συνεχίσθηκε από τον ιδρυτή της ΕΟΚΑ Β’, το 1971, τον Γ. Γρίβα. Ο τελευταίος αποπειράθηκε να ανατρέψει τον Μακάριο τον Φεβρουάριο του 1972 σε συνεργασία με τον Παπαδόπουλο και να τον δολοφονήσει ένα χρόνο αργότερα. Οι γριβικοί και η ΕΟΚΑ Β’ αυτοπαραμυθιάζονταν ότι λειτουργούσαν αυτόνομα από τη χούντα. Ωστόσο, η ταχύτητα με την οποία η ΕΟΚΑ Β’ πέρασε στον έλεγχο του Ιωαννίδη, μετά τον θάνατο του Γρίβα τον Ιανουάριο του 1973, αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο.

2. Ότι στόχος του πραξικοπήματος ήταν η Ένωση 
Καθόλου.
Η ατόφια, πραγματική ένωση  είχε εγκαταλειφθεί από την Αθήνα το 1957 αν όχι από το 1956. Και η εγκατάλειψη έγινε αποδεκτή και νομιμοποιήθηκε με τις Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου του 1960.
Η οποιαδήποτε συζήτηση για «ένωση» μετά τα γεγονότα 1963-64 αφορούσε τη «διπλή ένωση» (double enosis), δηλαδή τη διχοτόμηση, ή πιο ορθά, τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την ενσωμάτωση περίπου 60% της Κύπρου στην Ελλάδα και το υπόλοιπο που θα περίσσευε από τις βρετανικές βάσεις στην Τουρκία.
Τα περί «ένωσης» ήταν η αποθέωση της χουντικής υποκρισίας στην Κύπρο. Στην γλώσσα του Orwell, ήταν το double speak της χούντας αλλά και το double think των Κυπρίων ιδεολόγων της Ένωσης.
Ο στόχος της χούντας του Ιωαννίδης ήταν πιο πεζός. Ήταν η επιβίωση του χουντικού καθεστώτος –που ένιωθε ότι απειλούνταν από μια ελεύθερη και δημοκρατική Κύπρο αλλά και από την Τουρκία στο Αιγαίο. Ανατρέποντας τον  «τραγόπαπα» αλλά κυρίως τον «κοκκινόπαπα», ο Ιωαννίδης πίστευε ότι προσέφερε υπερπολύτιμη εξυπηρέτηση στο κύριο πάτρωνα ύπαρξής του, την Ουάσιγκτον. Πίστευε ότι ως αντάλλαγμα της ανατροπής / δολοφονίας του Μακάριου (το 1964 ο τότε Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ George Ball είχε πεί “That son-of-bitch- Makarios will have to be killed before anything can be done in Cyprus”, η Ουάσιγκτον θα στήριζε το κλυδωνιζόμενο αθηναϊκό καθεστώς αλλά, ταυτόχρονα, θα ήλεγχε τις αντιδράσεις της Άγκυρας στην Κύπρο αλλά και στο Αιγαίο, όπου οι Τούρκοι άρχισαν τις προκλήσεις από το Νοέμβρη του 1973.
Το επιχείρημά μου αυτό, ότι κύριο μέλημα της ιωαννιδικής χούντας και κίνητρο για το πραξικόπημα ήταν η επιβίωση του καθεστώτος, έχω αναπτύξει σε βάθος στο τέυχος αρ. 194 Ιστορικά της Ελευθεροτυπίας (17 Ιουλίου 2003) «Οι Τρείς Μοιραίοι Άνθρωποι: Η Πολιτική Κατάσταση πρίν από την Εισβολή».

3. Ότι στόχος του πραξικοπήματος ήταν η διχοτόμηση
Και ναι και όχι.
Είναι γεγονός ότι οι δυο αθηναϊκές χούντες είχαν συμφιλιωθεί με τη διχοτόμηση, που όταν δεν την αποκαλούσαν «διπλή ένωση» την αποκαλούσαν «ένωση με ανταλλάγματα». Η διχοτόμηση ως «ιδεώδη λύση» (“ideal solution” ) υπήρξε και ο στρατηγικός στόχος της Ουάσιγκτον. Ήταν όμως η διχοτόμηση στόχος και της Άγκυρας, ώστε να «συνεργασθεί» με τις δυο χούντες για την επίτευξή της; Εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα άλλο κυρίαρχο μύθο, ότι η Τουρκία είχε και συνεχίζει να έχει ως στόχο τη διχοτόμηση. Μέχρι τον Αύγουστο του 1964, ναι. Από τότε όχι. Τον Αύγουστο του 1964 η Τουρκία απέρριψε το διχοτομικό σχέδιο Άτσεσον (ενώ η Ελλάδα το αποδέχθηκε, και εδώ έχουμε ένα άλλο κυρίαρχο μύθο ως προς το αντίθετο), διότι δεν απέδιδε στην Τουρκία κυριαρχία στη μισή (βόρεια) Κύπρο. Υπάρχει απόδειξη για του λόγου το αληθές. Είναι η απαντητική επιστολή του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών  Feridun Erkin  της 28ης Αυγούστου 1964, προς τον περιβόητο Αμερικανό «διαμεσολαβητή» των ΗΠΑ, Άτσεσον. Η επιστολή μιλά από μόνη της.
Το στρατηγικό μάθημα των Τούρκων από το 1964 ήταν ότι η διχοτόμηση κάθε άλλο παρά επέλυε το στρατηγικό της δίλημμα, δηλαδή την στρατηγική παρουσία της Ελλάδας στην Κύπρο. Αντίθετα το επιδείνωνε. Έκτοτε οι Τούρκοι άλλαξαν στρατηγική. Επεδίωξαν και επιδιώκουν την ομοσπονδιοποίηση της Κύπρου με προαπαιτούμενο τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με μια αλα- τούρκα ομοσπονδοιοποίηση, ο γεωστρατηγικός έλεγχος της Κύπρου θα περάσει στην Τουρκία.
Μπορεί λοιπόν ο Ιωαννίδης να είχε στόχο τη διχοτόμηση. Όχι όμως και η Άγκυρα. Η εξέλιξη της τουρκικής εισβολής και η σημερινή θέση της Τουρκίας το αποδεικνύουν αυτό περίτρανα.

4. Ότι ο Μακάριος «αφέθηκε» από τη χούντα να «διαφύγει» από το Προεδρικό Μέγαρο στις 15 Ιουλίου
Περισσότερο από ανοησία.
Θυμηθείτε ότι ο Ιωαννίδης απαίτησε από τον Σαμψών το κεφάλι του Μούσκου. Όταν οι χουντικοί διαπίστωσαν ότι ο Μακάριος κατέφυγε στην Πάφο, έστειλαν άρματα μάχης στην πόλη εναντίον του (τα άρματα ήταν ακόμα εκεί όταν οι Τούρκοι χτυπούσαν την Κερύνεια). Επί χούντας, είχαν γίνει επανειλημμένες προσπάθειες δολοφονίας του, κάποιες εντυπωσιακές. Το παραμύθι ότι η χούντα δεν ήθελε να δολοφονήσει τον Μακάριο και γιαυτό δεν περικύκλωσε το Προεδρικό Μέγαρο αλλά άφησε ελεύθερο το πίσω μέρος για να διαφύγει, εφευρέθηκε για να καλύψει την ανικανότητα των χουντικών αξιωματικών. Οι φωτογραφίες του καταβομβαρδισμένου και κατεστραμμένου από το πυροβολικό της ΕΛΔΥΚ Προεδρικού Μεγάρου και οι δολοφονίες των υπερασπιστών του, συγκρούονται με την καταγέλαστη αυτή χουντική εκδοχή.

5. Ότι οι Αμερικανοί «εξαπάτησαν» τον Ιωαννίδη
Πράγματι.
Τον ξεγέλασαν αλλά γιατί και πώς; Όχι διότι του υποσχέθηκαν κάτι και δεν το τήρησαν, αλλά διότι ο Ιωαννίδης υπήρξε ψώνιο και κορόιδο. Ήταν ένας δικτατορίσκος της πλάκας που πίστευε ότι οι Αμερικανοί ήταν «αμερικανάκια» και ότι με λίγο θέατρο, κλωτσώντας ένα τραπέζι μπροστά στον Αμερικανό εκπρόσωπο Σίσκο, κλείνοντας το μάτι στους υποτελείς του, φωνάζοντας «με εξαπατήσατε», και απειλώντας με πόλεμο κατά της Τουρκίας, ότι ο εκπρόσωπος του αμερικανικού imperium θα «ψάρωνε», όπως τα ανθρωπάρια που τον περιστοίχιζαν με στολές Ελλήνων αξιωματικών.
Δικτατορίσκους όπως τον Ιωαννίδη, οι Αμερικανοί τους έτρωγαν με το κουτάλι μεταπολεμικά. Γνώριζαν την ψυχολογία τους και τα «χούγια» τους. Τους περιστοίχιζαν με στρατιωτικούς από το γραφείο του Στρατιωτικού Ακόλουθου και από το Σταθμαρχείο της CIA. Για τους Αμερικανούς ο Ιωαννίδης (όπως και ο Παπαδόπουλος) ήταν ένας δικτατορίσκος της κατηγορίας των “tin-pot dictators”, δηλαδή των «δικτατόρων της κατσαρόλας». Γνώριζαν και καλλιεργούσαν τις ανασφάλειές του και  του καθεστώτος, τις προκαταλήψεις και το μίσος του κατά του Μακάριου. Πράκτορες της CIA , όπως ο Ελληνο-Αμερικανός Γκάς Αβρακώτος, περηφανεύονταν ότι «διοικούσαν» την Ελλάδα. Γνώριζαν τους πραξικοπηματικούς σχεδιασμούς του Ιωαννίδη και έστελναν πολύ ενημερωμένες εκθέσεις στην Ουάσινγκτον. Η πιο πιθανή ερμηνεία του θεατρικού ξεσπάσματος  του Ιωαννίδη «μας εξαπατήσατε», κατά του Σίσκο στις 21 Ιουλίου, ήταν ότι κάποιος πράκτορας πιθανότατα ο Αβρακώτος να του είπε «προχώρα και είμαστε μαζί σου». Αν τον εξαπάτησαν, τον εξαπάτησαν κατά το ήμισυ. Διότι από τις 15 Ιουλίου μέχρι τις 20 που εισέβαλλαν  οι Τούρκοι, η Ουάσιγκτον στήριζε τη χούντα του Ιωαννίδη και τη χούντα του Σαμψών στην Κύπρο. Στις 17 Ιουλίου μάλιστα, η Ουάσιγκτον βρισκόταν στα πρόθυρα αναγνώρισης του Σαμψών, ενώ αρνείτο να κατηγορήσει την αθηναϊκή χούντα ως οργανωτή του πραξικοπήματος, αντίθετα με το υπόλοιπο κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της Βρετανίας.
Η Ουάσιγκτον άλλαξε βιολί όταν μπήκαν οι Τούρκοι στο χορό με την εισβολή. Τότε ο Ιωαννίδης εγκαταλείφθηκε, αφού τους ήταν πλέον άχρηστος. Ήταν και επικίνδυνος εάν πυροδοτούσε πόλεμο με την Τουρκία. «Πουλήθηκε» έναντι της Τουρκίας. Τι πιο φυσιολογικό και αναμενόμενο; Αρχίζοντας από τα Σεπτεμβριανά στην Κωνσταντινούπολη το 1955, η Ουάσιγκτον πάντοτε υποστήριζε την Άγκυρα σε κάθε διαμάχη με της Αθήνα. Έτσι και το 1974. Η Ουάσιγκτον συνέχιζε, προκλητικά μάλιστα, να υποστηρίζει τον μιλιταρισμό της Άγκυρας ακόμα και  μετά τις 23 Ιουλίου  1974, όταν σε Αθήνα και Λευκωσία αποκαταστάθηκε συνταγματική τάξη. Όταν μετά και την δεύτερη εισβολή τον Αύγουστο, εκπρόσωπος του Κίσινγκερ (Anderson) ρωτήθηκε δημόσια γιατί η Ουάσινγκτον τηρούσε τόσο φιλοτουρκική στάση, η κυνική αλλά αποκαλυπτική απάντησή του ήταν,  «βάλτε την Ελλάδα στη θέση του Βελγίου και την Τουρκία στη θέση της Δ. Γερμανίας. Εσείς ποια χώρα θα υποστηρίζατε;». Δεν τον εξαπάτησαν απλά τον Ιωαννίδη οι Αμερικάνοι. Τον ταπείνωσαν και τον εξευτέλισαν και μαζί του ταπείνωσαν και εξευτέλισαν τον ελληνισμό σε Ελλάδα και Κύπρο. Αυτά συμβαίνουν όταν για επτά χρόνια μετατρέπεις τη χώρα σου σε σατραπεία και εσύ και η κλίκα σου λειτουργείς ως ανδράποδο. Αποφασίζουν άλλοι για σένα με βάση τα συμφέροντά τους. Όπως και τότε, έτσι και σήμερα, δυστυχώς.

Mάριος Ευρυβιάδης

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/07/1974_21.html?#.UA01BmEjErV

http://strategyreports.wordpress.com/2012/07/21/%CE%BA%CF%8D%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-1974-%CF%80%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5-%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%BF%CE%B9-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B7%CE%BC/

Το (από πολλούς) αναφερόμενο ως: “Tέλος της Μεταπολίτευσης»

Επί Τροχάδην

 -Το (από πολλούς) αναφερόμενο ως: “Tέλος της Μεταπολίτευσης»

  . δεν θα είναι ακριβώς αυτό που ονειρεύονται ή περιγράφουν. Δεν θα  είναι δηλαδή η κατάρρευση ενός σάπιου (30ετους πάνω-κάτω) πολιτικού συστήματος που ονομάστηκε συλλήβδην «Μεταπολίτευση» και που θα αντικατασταθεί με κάτι νεώτερο και Άφθαρτο (ή , που θα ανατραπεί με κάποια «Λαϊκή Εξέγερση»..).

 

    -έχει άλλο ονοματεπώνυμο: «Κυπριακή Δημοκρατία»

 

 Φοβούμαι, ότι το «ΤΕΛΟΣ της Μεταπολίτευσης» θα είναι τόσο ΤΡΑΓΙΚΟ, όσο και η αρχή της. Θα έχει δηλαδή σχέση και αφετηρία ΕΘΝΙΚΟ θέμα. Κατά ΤΡΑΓΙΚΗ δε ειρωνεία, σαν αρχαιοελληνικό δράμα, με την ίδια ΑΝΑΦΟΡΑ: την Μαρτυρική Μεγαλόνησο Κύπρο. Η αρχή της «Μεταπολίτευσης», η αποκατάσταση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος δηλαδή,έγινε το 1974 στην Πατρίδα μας με κόστος: την Απώλεια του 37% της Εδαφικής Ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, κατόπιν της Τουρκικής εισβολής του Αττίλα και της έκτοτε συνεχιζόμενης Κατοχής. Και το σημερινό «Τέλος» της συμπίπτει με την οικονομική της κατάπτωση, με τον εξαναγκασμό της να προσφύγει και αυτή με την σειρά της, ακολουθώντας τα βήματα της «Μητρός Ελλάδος»,στον ευρωπαϊκό μηχανισμό Στήριξης.. Άσχετα αν το κάνει με καλύτερους όρους, λόγω του γεγονότος ότι έχει σταθερή την στήριξη του Ρώσικου παράγοντα (ευτυχώς), ανατρεπτικού και για άλλα…

 Νομίζω ότι γίνεται σε όλους αντιληπτό πως μια οικονομική «βοήθεια» από τις γνωστές (ιμπεριαλιστικές) δυνάμεις προς την Κυπριακή Δημοκρατία, την καθιστούν ΕΥΑΛΩΤΗ και στο κατεξοχήν θέμα : στο ΕΘΝΙΚΟ.. Κατά τα άλλα, για το πώς έφτασαν σε αυτό το σημείο στην Μεγαλόνησο; Φαίνεται ότι εξήχθησαν και εκεί (οι κακές) «συνήθειες» της «Μητέρας Ελλάδας»: πολιτικό κόστος , ασυλία των πολιτικών, ολιγωρία.. « το τσουνάμι των τραπεζών» ,     

(πέραν της ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗΣ του ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ που υπέσκαψαν οι Θεωρίες περί απογόνων των «Φοινίκων»!!  για τους «Κύπριους», αντίστοιχες των εντόπιων «εκσυγχρονιστικών» Ρεπούσιων φληναφημάτων περί «Συνωστισμού»)

  με αποτέλεσμα, την είσοδο της στο Μηχανισμό, όχι μόνο για τις τράπεζες αλλά με ένα μνημόνιο εφ’ όλης της ύλης και με την Τρόικα να οδεύει καλπάζοντας προς τα κει,  να βάζει όρους, να παρεμβαίνει στην κοινωνική, πολιτική του απλού ανθρώπου και στην καθημερινότητά του , τελικά, να επηρεάζει  τη διαχείριση του εθνικού  προβλήματος..
.
 «Είναι η Κύπρος που οι εμπόροι την μισούνε;»

Ή μήπως:

«Το άδειο μας πρόσωπο η Κύπρος το πληρώνει»;  

 Έτσι ή αλλιώς, ένα έχει σημασία: Η Κύπρος κατέστει τελικά η Τραγική Αναφορά, το Σημείο «Μηδέν», τόσο της Αρχής όσο και του «ΤΕΛΟΥΣ» της ΕΛΛΑΔΙΚΗΣ Μεταπολίτευσης.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

e-mail: gpapagian@in.gr

Κύπρος και Μνημόνιο

Οι προεκτάσεις της οικονομικής κρίσης στην καθημερινότητα είναι απτές. Και φυσικά τα πράγματα μπορεί να γίνουν τρισχειρότερα. Το συγγενικό μας παράδειγμα στην Ελλάδα κάνει τις επιπτώσεις ακόμη πιο αδυσώπητες. Ανεργία, άστεγοι, άνθρωποι καταπλακωμένοι από τις υποχρεώσεις στο χείλος της κοινωνικής και ψυχολογικής εξαθλίωσης. Εκείνο που δεν είναι φανερό και απτό είναι οι επιπτώσεις στην άσκηση εθνικής πολιτικής και κρατικής κυριαρχίας. Αυτό από μόνο του ακούεται θεωρητικό και απροσδιόριστο που όμως από ιστορικής άποψης είναι καθοριστικό και ουσιώδες. Άλλωστε, η μείωση ή και απώλεια κοινωνικών και εργατικών ωφελημάτων, μπορεί να αποκατασταθεί μελλοντικά εφόσον η οικονομία το επιτρέπει. Ο ακρωτηριασμός της κυριαρχίας όμως, πως μπορεί να αποκατασταθεί σε μια καθημαγμένη πατρίδα με τον Τουρκικό λύκο να παραμονεύει;

Ένα μνημόνιο οικονομικών μέτρων για την Κύπρο μπορεί από τεχνοκρατικής άποψης να δημιουργεί ανακούφιση. Εντούτοις, υπάρχουν σοβαροί κίνδυνοι που φαντάζουν αδιανόητοι, που πρέπει να υποδειχθούν αφού αρκετά αδιανόητα τελικά επισυνέβηκαν τα τελευταία χρόνια. Το παράδειγμα της Ελλάδας παραμένει σκληρό μάθημα προς αποφυγή για την Κύπρο με τους δανειστές να επιβάλλουν όρους με στόχο τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Δυστυχώς, οι ευθύνες για το σημερινό αδυσώπητο σταυροδρόμι  -με το τραπεζικό σύστημα που για δεκαετίες ετύγχανε και τυγχάνει προνομιακής μεταχείρισης, να έχει κύρια ευθύνη-, δεν έγινε πλήρως  αντιληπτό από την κοινωνία η οποία πνίγεται στην καθημερινή βιοπάλη.

Το 2004, η Κύπρος αψηφώντας τις απειλές και παρακάμπτοντας τις συνωμοσίες επέλεξε να απορρίψει το Σχ. Ανάν για καλύτερο μέλλον. Δεν σημαίνει πως οι επιβουλές και συνομωσίες τέλειωσαν. Αντιθέτως, εφόσον τα κίνητρα υπάρχουν, θα πρέπει να γίνονται με ακόμη μεγαλύτερη πανουργία. Αν αποκρούστηκε τότε εκείνη η Αγγλο–Τουρκική συνωμοσία με στόχο την Κυπριακή ΑΟΖ και τον υποθαλάσσιο ενεργειακό πλούτο, η επιβουλή υπάρχει διότι το γεωστρατηγικό κεφάλαιο παραμένει και αποτελεί ιστορική ευκαιρία αιώνων.

Δεν ισχυριζόμαστε πως η Κύπρος θα απωλέσει την ευκαιρία αιώνων για αξιοποίηση του ενεργειακού πλούτου επειδή θα αποδεχτεί το όποιο μνημόνιο. Το αποτέλεσμα και το περιεχόμενο της όποιας συμφωνίας είναι που θα μετρήσει. Αλλά, προκαλεί εντύπωση που διάφοροι πολιτικοί και τεχνοκράτες παρουσιάζουν την τρόικα (με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο σε πρωταγωνιστικό ρόλο) άλλοτε ως συνεργατικό ίδρυμα και άλλοτε ως  φιλανθρωπική στέγη που αγωνιά για να διασώσει την κυπριακή οικονομία. Πριν μερικούς μήνες, δικοί μας αρμόδιοι συναντήθηκαν με το ΔΝΤ για συμβουλές στην διαχείριση των υδρογονανθράκων. Μακάρι να προτρέχουμε και να μην υπάρχει η παραμικρή σκέψη στην πολιτική και «τεχνοκρατική» ηγεσία. Επειδή όμως αρκετά αδιανόητα συνέβηκαν τα τελευταία χρόνια, ασχολούμαστε και με αυτό το αδιανόητο. Άλλωστε, όταν πρωτοεμφανίστηκε το Σχ. Ανάν, θεωρήθηκε αδιανόητο και τελικά μέσα από αδιανόητα λάθη, βρεθήκαμε ένα βήμα πριν το βάραθρο. Οι ευθύνες των τραπεζών και τα οικονομικά μέτρα είναι ένα πράγμα για το οποίο έπρεπε να ληφθούν μέτρα εδώ και καιρό. Προσωπικά, αισθάνομαι εκτεθειμένος που πίστωνα την ηγεσία ότι μπροστά στους φοβερούς κινδύνους, θα κινηθεί πέραν από ιδεολογίες και πολιτικές σκοπιμότητες. Η διαχείριση της σχέσης με το Ισραήλ, έδινε λόγο να προσδοκούμε. Δυστυχώς, στην οικονομία επικράτησαν άλλες σκοπιμότητες όπως άλλωστε ομολογεί πρώην Υπουργός Οικονομικών αρμόδιος για τα δημόσια οικονομικά με βιβλίο του, θεωρώντας προφανώς ότι του αξίζει ο έπαινος.     

Μπορεί σήμερα οι κομματικές ηγεσίες ιδίως ΔΗΣΥ – ΑΚΕΛ να «σφάζονται» ενόψει των προεδρικών αφού έτσι συμφέρει αλλά η σύγκλισή τους στο θέμα παραμένει. Το βάρος πέφτει ξανά στους πολίτες για εγρήγορση ώστε η ευκαιρία αιώνων που ο λαός διέσωσε, να διαφυλαχτεί και να μην υποθηκευτεί με την όποια πρόφαση. Η άσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στην ΑΟΖ είναι μονόδρομος χωρίς επιστροφή. Όποια δικαιολογία για ακρωτηριασμό της κυριαρχίας, θα μας επαναφέρει σε τροχιά μνημονίου υποταγής στην Τουρκία και σε νέους δυνάστες. 

Κώστας Μαυρίδης –  Διδάκτωρ Χρηματοοικονομικής                   mavrides@ucy.ac.cy

Το «μεγάλο – ενεργειακό – παιχνίδι»

Του Δημήτρη Μυ

Η όποια νέα κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής θα υποχρεωθεί, εκτός από την προσπάθεια να ελιχθεί ανάμεσα στις οικονομικές συμπληγάδες, να πάρει μέρος και σε ένα ακόμη σκληρό και άκρως επικίνδυνο παιχνίδι, το οποίο μάλιστα βρίσκεται σε κρίσιμη φάση: πρόκειται για το ενεργειακό παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο.

Όλα όσα συμβαίνουν στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου το τελευταίο διάστημα έχουν χαθεί στη σκόνη που προκάλεσε η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Καλό είναι να τα θυμηθούμε στα γρήγορα:

● Ύπαρξη τεράστιου κοιτάσματος φυσικού αερίου στην κυπριακή και ισραηλινή ΑΟΖ.

● Έντονη αμφισβήτηση των δικαιωμάτων της Κύπρου από την Τουρκία.

● Ορισμός θαλάσσιων οικοπέδων προς εκμετάλλευση εντός περιοχών της ελληνικής ΑΟΖ νότια του Καστελόριζου από την Τουρκία.

Θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η δημοσίευση των χαρτών με τις περιοχές εντός περιοχών που εμπίπτουν στην ελληνική ΑΟΖ στην τουρκική Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δεν απασχόλησε ούτε μισό δευτερόλεπτο την προεκλογική αντιπαράθεση. Πέραν ενός τυπικού διαβήματος από το ελληνικό ΥΠΕΞ, ουδείς ασχολήθηκε με το θέμα. Κι όμως, δεν θα έπρεπε να γίνει έτσι…

Δεν θα έπρεπε να υπάρξει τέτοια εκκωφαντική σιωπή, γιατί με μια τέτοια ακριβώς κίνηση τον Νοέμβρη του 1974 η Άγκυρα δημοσίευσε στην εφημερίδα της κυβέρνησης οικόπεδα προς εκμετάλλευση στα Βορειοδυτικά της Μυτιλήνης πυροδοτώντας από τότε την ελληνοτουρκική ένταση η οποία οδήγησε στην καταστροφική για την οικονομία (μιζοφόρα) κούρσα των εξοπλισμών, τη μετατροπή του Αιγαίου σε γκρίζα ζώνη (υπό την έννοια ότι δεν μπορεί να γίνει η παραμικρή έρευνα πέρα από τα 6 μίλια, ακόμη και του Σουνίου) και την υπαγωγή του Αιγαίου υπό ΝΑΤΟιϊκή (δηλαδή αμερικανική) διοίκηση.

Παρά την ελληνική απουσία, οι διεργασίες στην περιοχή συνεχίζονται. Ο υπουργός Εμπορίου και Βιομηχανίας της Κύπρου Νεοκλής Συλικώτης, επιστρέφοντας χθες από το Ισραήλ, ανέφερε ότι διαβίβασε στους συνομιλητές του την απόφαση της Λευκωσίας για τη δημιουργία σταθμού τερματικού υγροποιημένου φυσικού αερίου στο Βασιλικό, από το «Οικόπεδο 12» της κυπριακής ΑΟΖ, στον οποίο θα μπορούν να αποθηκεύονται πέντε εκατ. κυβικά υγροποιημένου αερίου.

Στον σταθμό αυτό θα μπορεί να υγροποιείται και φυσικό αέριο από το οικόπεδο «Ταμάρ» του Ισραήλ. Στόχος αυτού του σχεδίου είναι το υγροποιημένο αέριο να μεταφέρεται στην Ευρώπη διαμέσου της Ελλάδας.

Για να παίξει η Ελλάδα σ’ αυτό το παιχνίδι, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να αποκτήσει μια στρατηγική η οποία απουσιάζει παντελώς καθώς το ελληνικό μεταπολιτευτικό σύστημα αρκέστηκε σε μια πολιτική κατευνασμού της Άγκυρας και ανάθεσης της διασφάλισης των συμφερόντων της χώρας στους Αμερικανούς, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., η οποία υποτίθεται ότι θα διασφάλιζε, μαζί με την οικονομία, και τα σύνορα της χώρας…

Καθώς λοιπόν η μεταπολιτευτική ελληνική δημοκρατία θεμελιώθηκε στα ερείπια της κυπριακής καταστροφής, καλό είναι να έχουμε κατά νου μήπως η ολοκλήρωση της καταστροφής του ελληνικού πολιτικού συστήματος, που ήδη εξελίσσεται, οδηγήσει και σε μια άλλου είδους τραγωδία…

ΥΓ.: Για το καυτό ενεργειακό παιχνίδι στην περιοχή και για τον τρόπο που εξελίχθηκαν υπό αμερικανική εποπτεία οι ελληνοτουρκικές σχέσεις μετατρέποντας το Αιγαίο σε γκρίζα ζώνη και ΝΑΤΟϊκό διάδρομο, οι Εκδόσεις Ποντίκι, μετά τις εκλογές, θα παρουσιάσουν το βιβλίο με τίτλο «Απόρρητη ιστορία του Αιγαίου». Μια ιστορία γραμμένη με πετρέλαιο και αμερικανικά άκρως απόρρητα έγγραφα…

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/06/blog-post_8622.html#.T9iavxcjGrk

Αδούλωτη Κερύνεια: «Δώσε Κύπρος ένα αλίπεδο στην Ελλάδα»

Η Ελλάδα πάντοτε ήταν και πάντοτε θα είναι το κύριο  στήριγμά του Ελληνισμού της Κύπρου. Προς την Ελλάδα προσβλέπαμε και  προς την Ελλάδα θα προσβλέπουμε όταν είμαστε σε δύσκολη θέση. Αρρηκτοι  οι δεσμοί, Εθνικοί, ιστορικοί και πολιτιστικοί δια μέσου των αιώνων. Ακόμη και σε εποχές που Ελλαδικές Ηγεσίες παλινδρομούσαν, η ισχύς του δεσμού των Ελλήνων της Κύπρου με τους αδελφούς Ελληνες επέβαλλαν την λαϊκή αλληλεγγύη και την αλληλοστήριξη. Αναρίθμητα είναι τα παραδείγματα που μπορούν να αναφερθούν.

Τώρα, το κύριο στήριγμά μας χρειάζεται βοήθεια και στήριξη. Οι βρούτοι το κτυπούν ανελέητα και η Ελλάδα έχει γονατίσει, αλλά δεν έπεσε ακόμη. Όμως οι γύπες γείτονες προς τους οποίους η Ελλάδα έδωσε απλόχερα βοήθεια την εποχή των σεισμών, καραδοκούν. Περιμένουν έτοιμοι οχι για να βοηθήσουν αλλά να αρπάξουν. Τώρα είναι η ευκαιρία , θα σκέφτονται, που τα κονδύλια για την άμυνα έχουν αποκοπεί συνεπεία των οικονομικών μέτρων που επέβαλε η Τρόϊκα και η Ελλάδα αποδυναμώνεται στρατιωτικά. Τώρα, θα σκέπτονται, που για την Ελλάδα πρωτεραιότητα θα είναι η ανόρθωση της οικονομίας,  είναι η ώρα της αρπαγής. Τώρα που η Ελλάδα είναι δεμένη χειροπόδαρα είναι η ώρα των «γενναίων» που πιθανό να κτυπήσουν. Γιαυτό πρέπει να επαγρυπνούμε.

Παράλληλα όμως εμείς  εδώ στην Κύπρο τί κάνουμε στο  επίπεδο Ηγεσίας; Τρωγόμαστε ποιός θα κάθεται στην «καρέκλα» το 2013, εφόσον βεβαίως θα υπάρχει τότε «καρέκλα» για να καθήσει ο οιοσδήποτε. Δεν πρέπει εμείς εξαιτίας της ανεύρεσης Φυσικού Αερίου να πετούμε στα σύννεφα και να ζούμε στο δικό μας κόσμο χωρίς να μας ενδιαφέρει τί θα απογίνει η Ελλάδα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως αν η Ελλάδα χαθεί, θα χαθεί και η Κύπρος.

Γιαυτό, επιβάλλεται όσο υπάρχει ακόμη χρόνος να βοηθήσουμε την Ελλάδα.Επιβάλλεται η αμυντική ικανότητα του Ελληνικού Κράτους να διατηρηθεί, να μείνει ανεπηρέαστη απο την οικονομική κρίση και να ενισχυθεί. Ταυτόχρονα πρέπει η άμυνα της Ελλάδας να επεκταθεί ώστε να καλύπτει και την Κύπρο.

Εφόσον οπως λέει και η λαϊκή ρήση , ο φίλος στην ανάγκη φαίνεται, ας δώσει η Κύπρος στην Ελλάδα ενα απο τα δεκατρία οικόπεδα της ΑΟΖ που διαθέτει με τη συμφωνία οτι:

– Τα χρήματα απο το αέριο και το πετρέλαιο να αξιοποηθούν πρώτα για την συντήρηση και ανάπτυξη της άμυνας με ενεργοποίηση και του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου

– Τα χρήματα να αξιοποιηθούν για την οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας και τη δημιουργία θέσεων εργασίας για τους νέους οι οποίοι αποτελούν και την εγγύηση για το μέλλον.

Μέσα σε αυτά τα πλάισια το Σωματείο Αδούλωτη Κερύνεια χαιρετίζει τη συγκινητική λαίκή αλληλεγγύη  προς τους Ελλαδίτες αδελφούς και καλεί τους Κερυνειώτες πρόσφυγες να δώσουν απο τα υστερήματά τους και να συνδράμουν την εκστρατεία αποστολής τροφίμων και ειδών ένδυσης και υπόδησης που έχει εξαγγελθεί απο την εκκλησία και άλλους φορείς.

πηγή: Δελτίο Τύπου Σωματείου Αδούλωτη Κερύνεια (14/02/2012) «Δώσε Κύπρος ένα “οικόπεδο” στην Ελλάδα. Η Ελλάδα πρέπει να σταθεί στα πόδια της»

http://www.efylakas.com/archives/11662

Τα ελληνόπουλα της Κύπρου για τα αδέλφιά τους στην Ελλάδα

Άνω των 300 000 ο έρανος στα σχολεία

ΑΟΖ: Από τις εκτιμήσεις στα αποτελέσματα

Του Νίκου Λυγερού

Εδώ και μήνες ακούμε μερικούς αναλυτές να μας εξηγούν ότι η ΑΟΖ είναι μόνο και μόνο ένα θεωρητικό πλαίσιο δίχως καμιά πρακτική αξία στον τομέα της οικονομίας. Δέχονταν βέβαια την πραγματικότητα του παραδείγματος της Κύπρου, αλλά όχι τις εφαρμογές του στην Ελλάδα. Οι θέσεις της Κύπρου ήταν πολύ πρωτοποριακές και ριψοκίνδυνες. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι γνωρίζουμε όλοι τη γεωπολιτική της θέση και τις στρατιωτικές της ικανότητες. Σε κάθε περίπτωση ο χρόνος είναι μαζί μας και μετέτρεψε σιγά σιγά τις εκτιμήσεις σε πραγματικότητα. Τώρα η Κύπρος δεν προσφέρει πια θεωρητικούς υπολογισμούς για το φυσικό αέριο αλλά χειροπιαστά αποτελέσματα τα οποία δεν δίνουν μεγάλες δυνατότητες επιλογής. Η Κύπρος θέλουνε δεν θέλουνε έχει με την ΑΟΖ της έναν πραγματικό πλούτο. Και αυτοί που δεν το βλέπουν, ήρθε η ώρα να ξεστραβωθούν, διότι δεν υπάρχει πια δικαιολογία. Η επόμενη πραγματικότητα είναι ήδη εδώ και βρίσκεται στην Κύπρο. Τα διαγράμματα Voronoi και η τριγωνοποίηση Delaunay δεν είναι μόνο και μόνο θεωρητικές έννοιες, αλλά αληθινά εργαλεία που παράγουν έργο μέσω του απέραντου γαλάζιου του ελληνισμού. Ποιος θα έρθει τώρα να μας πείσει ότι η διαχείριση της ΑΟΖ δεν είναι μια οικονομική λύση; Ποιος θα έρθει να μας κατηγορήσει ότι αυτή η στρατηγική δεν είναι αποτελεσματική; Η ίδια εταιρία Noble έρχεται να μας δείξει την αξία της ελληνικής ΑΟΖ. Αυτό σημαίνει πρακτικά, ότι όποια κι αν είναι η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να θεσπίσει όσο πιο γρήγορα την ΑΟΖ, για να υλοποιήσει αυτήν την στρατηγική δίχως να περιμένει άλλο. Δεν θα έχει τα περιθώρια της αδράνειας, διότι τώρα ο ελληνικός λαός γνωρίζει τα πάντα για την ΑΟΖ και περιμένει. Όχι, όμως, όπως περίμεναν οι ειδικοί εδώ και χρόνια, διότι ο λαός μας είναι μια δύναμη και έχει την ικανότητα να πιέσει τους πολιτικούς για να πάρουν τις απαραίτητες αποφάσεις. Επιπλέον, η ΑΟΖ αφορά και το μέλλον των παιδιών του. Δεν έχει πια δικαίωμα μια κυβέρνηση να καθυστερεί, διότι όπου να ‘ναι ακόμα κι αν δεν τολμούμε να κάνουμε γεωτρήσεις, θα πρέπει να περάσει και ο αγωγός της Κύπρου για να εφοδιάσει όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση με το αέριό του. Και αυτός ο αγωγός θα πρέπει να περάσει από την περιοχή όπου βρίσκεται η ελληνική ΑΟΖ. Τι θα πούνε τότε οι ειδικοί και οι πολιτικοί της αδράνειας και της απραξίας, ότι δεν ήταν ενημερωμένοι; Δεν υπάρχουν πια δικαιολογίες και ο χρόνος και το δίκαιο της θάλασσας είναι με την πατρίδα μας. Ας αποφασίσουν οι δικοί μας αν είναι και αυτοί μαζί της, αλλιώς δεν έχουν πια κανένα ρόλο στη γη της θάλασσας.

Ο κύκλος της ντροπής και της ταπείνωσης

Του Χριστόδουλου Γιαλλουρίδη

Εδώ και δύο χρόνια άνοιξε για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό ένα κεφάλαιο ντροπής και αναξιοπρέπειας, ταπείνωσης και εξευτελισμού, ραγδαίας και δραστικής απώλειας κύρους και διεθνούς φήμης, κεφάλαιο που σηματοδότησε τον κύκλο της ντροπής και της ταπείνωσης για τον κάθε Έλληνα ξεχωριστά αναντίστοιχο προς την ιστορία, τη φήμη και τον πολιτισμό ενός περήφανου Έθνους. Ο κύκλος της ντροπής που δεν έκλεισε ακόμα και που σήμερα, Δεκέμβριος 2011 και μπροστά στην ανατολή του 2012 ακολουθεί τον κάθε Έλληνα, ο οποίος αντικρίζει τα ερείπια της υπερηφάνειας και της αξιοπρέπειας του αποσβολωμένος.
Η εικόνα της αρχαίας τραγωδίας χωρίς κάθαρση, χωρίς δίκη και καταδίκη, χωρίς κρίση δηλαδή των υπεύθυνων ταγών που έφεραν το συλλογικό υποκείμενο των Ελλήνων σε κατάσταση απόγνωσης και εξαθλίωσης ψυχής, αφού η φτώχεια που ενέσκηψε, ήταν πολύ περισσότερο η αισχύνη της αναξιοπρέπειας και πολύ λιγότερο της απώλειας πλούτου και ευημερίας που συνοδεύεται και από έναν έντονα κλιμακούμενο θυμό, αφού ο άνθρωπος μπορεί να είναι φτωχός αλλά θέλει να είναι αξιοπρεπής και περήφανος. 

Φτωχοί υπήρξαν πολλές φορές στην απώτερη και πρόσφατη ιστορία τους οι Έλληνες, ήσαν όμως πάντοτε όρθιοι, εφευρετικοί, διασκεδάζοντας με φαντασία και χιούμορ την ένδεια σε υλικά αγαθά, εξισορροπώντας τη στέρηση σε υλικές απολαύσεις με τον πλούτο, τη δύναμη ψυχής και την απόφαση για διαρκή αγώνα και διεκδίκηση ελευθερίας που άφθονα συνεισέφερε σε τούτη τη στάση το απόθεμα ενός πανάρχαιου πολιτισμού. 

Ποιοι είναι αυτοί οι προύχοντες της διαφθοράς, της ανικανότητας και της αδιαφορίας που ανερυθριάστως προσέβαλαν και εξακολουθούν να προσβάλουν έναν περήφανο λαό οδηγώντας τον σε ένα κατάντημα ανείπωτης ντροπής για αυτό που είναι; Η βαρβαρότητα της παγκοσμιοποιημένης εικόνας ανθρώπων και λαών τον 21ο αιώνα προσβάλει την υπόσταση, την ψυχή, τις παραδόσεις, την ιστορία και τον πολιτισμό. Όπως συμβαίνει στις ανθρώπινες κοινωνίες, τις μικρές και τις μεγάλες, οι άνθρωποι λειτουργούν μέσα από την παράσταση που δημιουργούν οι άλλοι γι’ αυτούς. Αυτή η παράσταση, δηλαδή η εικόνα και η προβαλλόμενη αυτοεικόνα διαμορφώνεται μέσα από την κοινωνική συμπεριφορά, τις στάσεις ζωής και την προβολή του έργου και των βιωμάτων του καθενός και αυτό αφήνει ο καθένας στα ίχνη των βηματισμών του από αυτόν τον κόσμο ως οντότητα, ως όνομα, ανθρώπινη ύπαρξη γράφοντας έτσι την προσωπική του ιστορία στο πλαίσιο ενός συνόλου που βρίσκεται και επιτελεί μικρό ή μεγάλο, υπαρκτό ή ανύπαρκτο, επικό ή απαξιωτικό έργο. 

Θυμάται κανείς πως η μετεμφυλιακή Ελλάδα ήταν πάμπτωχη, κηδεμονευόμενη και πανταχόθεν εξαρτώμενη. Όμως αυτή η Ελλάδα κατάφερε σε όλες τις δεκαετίες που ακολούθησαν, ακόμα και στην περίοδο της δικτατορίας, να παραμείνει όρθια διεκδικώντας δημοκρατία και ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, αγώνες που αντιστοιχούσαν στο παρελθόν και την ιστορία της. Αυτή η Ελλάδα γέννησε έναν Ελύτη, έναν Σεφέρη, έναν Κακογιάννη, έναν Χατζιδάκι, έναν Θεοδωράκη και τόσους άλλους που δόξασαν το ελληνικό όνομα παντού. Αυτή η Ελλάδα δεν είχε πάντα και σε όλες τις περιόδους πολιτική ηγεσία της αξιοπρέπειας και της ιστορίας, είχε όμως πνευματική ηγεσία που όρθωνε δημιουργικά το ελληνικό ανάστημα παντού σε ολόκληρο τον κόσμο. Έκανε τους Έλληνες να αισθάνονται περήφανοι γι’ αυτό που ήσαν. Η Ελλάδα που αγωνίστηκε για τα ιδανικά της, που πίστευε στο μέλλον, που ήταν αισιόδοξη και διεκδικητική, που ποτέ δεν ήταν μίζερη, φοβισμένη, ψυχικά υπόδουλη και δεν υπολόγιζε τις θυσίες. 

Η ηρωική Ελλάδα στην Κύπρο το ’64, το ’68 με τον Αλέκο Παναγούλη, το ’72 και ’73 με τον ξεσηκωμό και τη θυσία των φοιτητών, την Ελλάδα που πίστεψε στην αναγέννηση του Έθνους και της Δημοκρατίας, στο ξέπλυμα της ντροπής της Κύπρου, αυτή η Ελλάδα εμφανίζεται σήμερα γονατιστή όταν οι ψυχές των Ελλήνων, των απλών ανθρώπων είναι όρθιες και θυμωμένες, θυμωμένες γι’ αυτό που τις εμφανίζουν ότι είναι και που εκφράζει μόνο μια ανίκανη και διεφθαρμένη ηγεσία των πολιτικών και μια ανύπαρκτη να ξεσηκωθεί και να σαρώσει επαναστατική και δημιουργική φαντασία. 

Αυτούς που νομίζουν πως Έλληνας είναι αυτός που δεν αντιστέκεται και δεν διεκδικεί, αυτός για τον οποίο σχεδιάζουν την υποταγή και την υποδούλωση, την εξαθλίωση των ψυχών και την αλλοτρίωση των ανθρώπων. 

Ο κύκλος της ντροπής πρέπει να κλείσει και θα κλείσει. Η μεγάλη αλλαγή πρέπει να γίνει και θα γίνει στο επίπεδο της κουλτούρας και των αξιών, του επαναπροσδιορισμού του ρόλου και της θέσης της πνευματικής ηγεσίας του τόπου που είναι νομοτελειακά υποχρεωμένη να προβάλλει την Εθνική Αυτογνωσία και να φέρει εις πέρας τη μεγάλη αλλαγή της αποκατάστασης της θέσης και της εικόνας του Ελληνισμού, της συμμετοχής και του ρόλου ενός ιστορικού Έθνους στις δραματικές εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στην Ευρώπη και στον κόσμο. Όταν μιλούμε για στρατηγική ενός κράτους δεν αναφερόμαστε σε ένα συγκεκριμένο σχεδιασμό ενός θεωρητικού κατασκευάσματος μεταρρύθμισης και προσαρμογής σε μια κατασκευή που ετοιμάζουν οι άλλοι για εμάς χωρίς εμάς και που απλώς άπτεται των συμφερόντων όλων αυτών που ετοιμάζουν νέες μορφές διοίκησης των υποταγμένων, των καταπιεσμένων χωρίς φωνή και χωρίς θέληση, αλλά στον εθνικό σχεδιασμό και τη στοχοθεσία της Ελλάδας που επιστρέφει στην ιστορική της διαδρομή, στη στρατηγική ανάκαμψης του Έθνους που διαπερνά τον κάθε Έλληνα, το κάθε σπίτι και τον κάθε θεσμό και που απαιτεί σεβασμό στην ιστορία τούτου Έθνους που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού και της δημοκρατίας και της πνευματικής δημιουργίας στην Ευρώπη, τη Δύση και την οικουμένη. 

*Ο Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης είναι καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο πανεπιστήμιο.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/12/blog-post_2694.html#more

Ο ΤΑΣΣΟΣ ΕΦΥΓΕ ΝΩΡΙΣ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόποιυλου

‘Ολες οι «αυλές» έχουν «γελωτοποιό», εκφραστή της αναιδούς του δήμου αλήθειας. Εδώ, τον ρόλο παίζει ο Γιάννης δίπλα μου, που ταράζει προς στιγμήν την επίφαση τάξης, φωνάζοντας στον Χριστόφια και τον Καραμανλή, καθώς περνούν βαδίζοντας προς τη σωρό του Προέδρου Παπαδόπουλου: «φανείτε άξιοί του!». Τα χαρακτηριστικά τους τσιτώνονται για ένα κλάσμα μοναχά δευτερολέπτου, προδίδοντας τον ασυνείδητο τρόμο των πολιτικών μπροστά στην ιστορία.

Στην Αγιά Σοφιά του Στρόβολου, η μάζωξη των πενθούντων θυμίζει μικρογραφία του γένους των Ελλήνων, θεωρητικά ενωμένων περί την ηγεσία τους, ψυχολογικά έτοιμων όμως, αν οι περιστάσεις τους οδηγήσουν, να εξαπολύσουν μιαν ακόμα από τις φοβερές τους εμφύλιες συγκρούσεις. Η τελετή συμβιβάζει αλήθεια και πρωτόκολλο. ‘Αλλωστε, ο Παπαδόπουλος δεν θάξιζε πολλά πράγματα αν δεν προκαλούσε ενόχληση κι αντιδράσεις, όπως εύστοχα υπογραμμίζει από άμβωνος ο Αρχιεπίσκοπος, μπερδεύοντας μια στιγμή, σε αναζήτηση ηγέτη, «Βάσσο» και «Τάσσο».

Τον τύπο τηρούν άπαντες σχολαστικά, απρόθυμοι να βγάλουν τα πολιτικά «σπαθιά» τους από τα «θηκάρια». Η παραδειγματική αυτοπειθαρχία του εκκλησιάσματος κι όσων δεν χώρεσαν, πιέζει ασφυκτικά το συναίσθημα ηλεκτρίζοντας την ατμόσφαιρα. Πάνω από τη σωρό του Προέδρου πούφυγε πικραμένος, γιατί προδομένος από τους δικούς του, όπως έγραψε ο διευθυντής του διπλωματικού του γραφείου Τάσσος Τζιωνής, πάνω κι από τα κεφάλια των πολιτικών Κύπρου και Ελλάδας, νοιώθεις εύκολα τον σαρκαστικό χορό που στήσανε Ερινύες, Νέμεσις, Φόβος και Οργή.

Η πολιτική ηγεσία των δύο χωρών αποδίδει τον δέοντα φόρο τιμής.  Ακούει τον επικήδειο του Βάσσου Λυσσαρίδη, του «Γιατρού», που συνδέει ο ίδιος, με το νήμα της ζωής του, ΕΑΜ, ΕΟΚΑ, αντίσταση στη χούντα και απόρριψη του σχεδίου Ανάν, θρύλος του αντιαποικιακού κινήματος, ξακουστός στα πέρατα Αφρικής και Αραβίας. Εναλάσσει μιλώντας αισιοδοξία και μαχητική διεκδίκηση πολιτικού και αγωνιστή, έφηβου γέροντα, με το μίσος και την οργή απελπισμένου ποιητή, που θέλει με τους στοίχους του να αποτρέψει τη φοβερή μοίρα του οίκου των Ατρειδών. Η τέχνη του επιτρέπει ευκολίες που δεν παρέχει η γλώσσα της πολιτικής. Αποτρεπτική κατάρα ακούγεται ο στοίχος του:

«Πικρή η σκλαβιά

Μην ακουμπήσεις σ’ αυτό το  χώμα

Θα σ’ αφανίσει η οργή του

Νερό απ’ τη βρύση της  Λαπήθου

μη  γευτείς.

Πικρό αφιόνι

θα πικρολιώσει

τα πικραμένα σου σωθικά

Αέρα όταν φυσάει απ’ τον  βορρά

μην ανασάνεις.

Θάναι στο λέω η τελευταία σου πνοή.»

Αναρωτιέμαι τι νοιώθουν οι πολιτικοί; Μπορούν άραγε, σήμερα, να βρεθούν πολιτικοί με αίσθηση ιστορικότητας, ικανοί να αφομοιώσουν ιδέες των αντιπάλων τους, αντί ν’ αμύνονται, συναισθηματικά ανάπηροι, στην εναντιότητα; Ο ομιλητής ξαναγυρνάει στην πολιτική, υπογραμμίζει την ενότητα του ελληνισμού, ζητά από τους παρόντες ηγέτες να μην επιτρέψουν ευρωπαϊκή ένταξη της Τουρκίας a la carte. Ξαναγυρνάει στον στοίχο, μιλώντας στον νεκρό «μαχητή, που δρασκελά τα σύνορα του ‘Αδη», αυτόν που καταψήφισε μαζί του τις επονείδιστες συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, υποσχόμενος ότι

«‘Οταν το βράδυ ο Ζέφυρος θα συνοδεύει

του Αίαντα το παράφωνο γέλιο

όταν τα κιονόκρανα της Σαλαμίνας  φοβισμένα

θα διηγούνται ψεύτικες ιστορίες…

όταν οι μαινάδες θα ξεσχίζουν

τα ανύπαρκτα ιμάτια

εμείς μαζί σου

θα θυμίσουμε στους μόνιμους

και τους περαστικούς ότι

περπατούν στ’ αχνάρια του Ζήνωνα…

ότι αυτά τα χώματα

φιλοξενούν το DNA του Ζήνωνα

του Κίμωνα, του Ρε, του Αυξεντίου.»

Αριστερά μου, βλέπω τον αγωνιστή της ΕΟΚΑ, κοντεύει να τον σκοτώσει η  προσπάθεια να μην αφήσει λεύτερα τα δάκρυα για τον Τοεμάρχη του. Δίπλα, η ομορφιά της μαυροφορεμένης κοπελίτσας, κορυφώνει την ένταση της απέραντης απελπισίας της, του βουβού «γιατί;» της, σώμα, πρόσωπο και βλέμμα στα όρια της υστερίας. Δεξιά, μερικοί από τους συντάκτες του σχεδίου Ανάν, μέλη των επίσημων αντιπροσωπειών, ακούνε ανέκφραστοι τον «Γιατρό» να χαιρετά, μέσα σε θύελλα χειροκροτημάτων, τον Πρόεδρο που απέρριψε τα «εθνοκτόνα σχέδια». Το εκκλησίασμα δεν επιτρέπει στον Λυσσαρίδη να μιλήσει. Μία, δύο, δέκα, δεκαπέντε φορές, τον διακόπτει με  πεισματικό, ασταμάτητο χειροκρότημα. Εξίσου πεισματικά, το αρνείται, μια φορά έστω, στον Πρόεδρο Χριστόφια. Ούτε καν οι παρόντες συνεργάτες του…

Κι αυτός όμως κατάφερε το ακατόρθωτο. Μίλησε πάνω από το φέρετρο του Παπαδόπουλου, τέσσερα χρόνια εταίρου του στην κυπριακή κυβέρνηση, θυμήθηκε τα πάντα, όχι όμως το «’Οχι» στο σχέδιο Ανάν, που απέσπασε το 76% του λαού στο δημοψήφισμα του 2004 και για το οποίο προπάντων θα μείνει στην ιστορία! ‘Εντεκα μήνες, από τις εκλογές μέχρι τον θάνατό του, δεν σήκωσε μια φορά το τηλέφωνο, δεν συναντήθηκε μια φορά με τον τέως Πρόεδρο και σύμμαχό του. Κι ας ήταν το είδωλο της κυπριακής αριστεράς, ο Μίκης Θεοδωράκης, που κατέταξε το ‘Οχι, του 2004, δίπλα στο ‘Οχι του 1940 και στο ‘Οχι στη χούντα του 1967. Αρνούμενοι να υπερασπίσουν την κληρονομιά του δημοψηφίσματος, Χριστόφιας και ΑΚΕΛ, μπορούν άραγε να χτίσουν την απαραίτητη βαθύτερη ενότητα μιας εθνικής ομάδας που τόσο πολύ απειλούν την ύπαρξή της, διαχρονικά, «’Εμποροι των Εθνών» και Εφιάλτες; Τη εικόνα του τραγέλαφου ολοκλήρωσε μια μεγάλη προσωπικότητα της ευρωπαϊκής πολιτικής, ο Υπουργός Εξωτερικών της Ισπανίας Μιγκέλ Μορατίνος, που ήρθε αυτόκλητος, να υπερασπιστεί, με άρθρο του στον κυπριακό τύπο, την πολιτική κληρονομιά του Τάσσου, που αρνούνται να υπερασπίσουν τόσοι συμπατριώτες του και πολιτικοί της Ελλάδας.

 «Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω κοινότητα εις αναζήτηση διεθνούς κηδεμόνα», ήταν το κεντρικό σημείο του ιστορικού διαγγέλματος του 2004, που θυμίζει τώρα ο Βάσσος Λυσσαρίδης, διαγγέλματος που ακούνε και ξανακούνε τώρα στην Κύπρο από τις τηλεοράσεις. ‘Ολοι τόδανε τότε, τώρα όμως δεν προσέχουν πια μόνο το δάκρυ και δεν ακούν μόνο το ‘Οχι, σκέφτονται ίσως για πρώτη φορά καλά τα επιχειρήματα.

Γιατί πέθανε ο Παπαδόπουλος, ρωτάω τον συνομιλητή μου. Παραδόξως, δεν ξαφνιάζεται από την αλλόκοτη ερώτηση. Ο Ευγένιος που με πάει στο αεροδρόμιο, θυμίζει τα κεφάλια των φίλων του που σκότωσαν οι Τούρκοι, τα αυτιά τους που πέρασαν σε κομπολόγια, τον Τουρκοκύπριο που φώναζε «πούναι η μάνα σας να τη γαμίσω», τους συντρόφους του που πέταγαν στη θάλασσα πηγαίνοντας στα ‘Αδανα, τους αγνοούμενους αδελφούς του, πως τον σακάτεψαν αιχμάλωτο. Είναι πολύ ευγενής για να μιλήσει για την Ελλάδα-μητρυιά, που ο Πρόεδρος της ΕΔΑ Ιωάννης Πασσαλίδης, είχε περιγράψει κράτος (προτεκτοράτο) δούλων, που δεν μπορεί να βοηθήσει απελευθέρωση σκλάβων! Τα λέει όλα αυτά για να τον κρίνω με επιείκεια, που, μη θέλοντας τον πόλεμο, θα ψηφίσει όποια λύση κι αν έρθει. Τον τρομάζω κι εγώ με τη σειρά μου, υποστηρίζοντας ότι ο ασφαλέστερος δρόμος για πόλεμο, είναι μια κακιά συμφωνία. Αλλά δεν ξέρω φυσικά που θα καθήσουν, αν και καμωμένα από θέληση ανθρώπων, της ιστορίας τα ζάρια.

konstantakopoulosd@yahoo.gr

Κόσμος του Επενδυτή 20.12.2008

Ρόδης Ρούφος – Η χάλκινη εποχή, Το μυθιστόρημα του Κυπριακού Αγώνα

Μαζί με το κεφάλαιο που αφαιρέθηκε από την 1^η έκδοση

 Αν ο Έλληνας και ο Κύπριος αναγνώστης θα µπορούσε να κρατηθεί σε από­σταση από το κείµενο, και να µην αναζητά κάθε τόσο τις ευδιάκριτες αντιστοι­χίες προς τα πραγµατικά γεγονότα του κυπριακού αγώνα, αν δηλαδή δεν ανα­ζητούσε το ποσοστό «ιστορίας» και «µύθου» που περιέχουν οι σελίδες του Ρούφου, οπωσδήποτε θα κατέληγε στο συµπέρασµα πως βρίσκεται µπροστά σ’ ένα µυθιστόρηµα προικισµένο µε έντονη, πολυπρόσωπη πλοκή, µε σπάνιες αφηγηµατικές κορυφώσεις (όπως εκείνες των κεφαλαίων που επιγράφονται «Γραµµένο στο χιόνι» ή «ο θάνατος ενός τροµοκράτη»), και µε συνεχώς αυξα­νόµενο αναγνωστικό ενδιαφέρον. Για µιαν ακόµη φορά ο Ρούφος, ευρισκόµε­νος πολύ κοντά στα γεγονότα που επιλέγει να µας αφηγηθεί, επιτυγχάνει µε τη Χάλκινη Εποχή µιαν αξιόλογη ισορροπία µεταξύ πραγµατικότητας και µυθο­πλασίας. Ο Ρόδης Ρούφος, όπως εξάλλου και ο Σεφέρης, δεν πρόλαβε να δει και να ζήσει τον σφαγιασμό της Κύπρου, τραγική κατάληξη της δικτατορίας του 1967. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω πώς θα ένιωθε ο Ντάρελ μετά το 1974, όταν η Κερύ­νεια όπου έζησε κάποτε και ο ίδιος δεν ήταν πια το μέρος που γνώρισε. Τα γε­γονότα μάς ξεπερνούν με απίστευτη ταχύτητα, κάποτε και με απρόβλεπτες εξε­λίξεις. Και η Κύπρος ζει σήμερα ένα άλλο δράμα, διαρκέστερο και σκληρότε­ρο από τον αγώνα της δεκαετίας του ’50. Τόσο τα Πικρολέμονα όσο και η Χάλ­κινη Εποχή παραμένουν, κυρίως για τους νεότερους, ως τεκμήρια μιας περιόδου που έμελλε να δει πολλά πράγματα να αλλάζουν και πολλές καταστάσεις να ανατρέπoνται. Δύο συγγραφείς οι οποίοι έζησαν την ίδια κρίσιμη εποχή στον ίδιο τόπο καταθέτουν με τα βιβλία αυτά τις μαρτυρίες τους για το κλίμα και τις συνθήκες μέσα στις οποίες έζησαν και εβίωσαν τα γεγονότα. Είναι και οι δυο τους από τους συγγραφείς που αγαπώ και αισθάνομαι δικούς μου – για διαφορε­τικούς λόγους τον καθένα. Στις μέρες μας δε μετράει τόσο το τι μας αρέσει, αλ­λά τι υπάρχει πίσω και πέρα από τα βιβλία. Ο Ντάρελ στάθηκε κάποτε χρήσι­μος για την Ελλάδα, όχι όμως πάντοτε ωφέλιμος για τον τόπο μας. Είναι, αναμ­φισβήτητα, από τους δυνατότερους συγγραφείς της μεταπολεμικής αγγλικής λογοτεχνίας. Από την άλλη μεριά, ο Ρόδης Ρούφος είναι η πιστή ηχώ της ελ­ληνικής μεταπολεμικής περιπέτειας, αταλάντευτος και συνεπής στις αρχές του Έλληνα πολίτη, όπως μας τις παραδίδουν τα αρχαία ελληνικά κείμενα. Ανήκει σ’ αυτό το σπάνιο είδος που ολοένα χάνεται στην εποχή μας, μιαν εποχή που εξακολουθεί να είναι χάλκινη.

Δημήτρης Δασκαλόπουλος

 

Ο ΡΟΔΗΣ ΡΟΥΦΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΙΚΡΟΛΕΜΟΝΑ: ΕΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΝΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ

 

Ο Έλληνας συγγραφέας Ρόδης Ρούφος δημοσίευσε τη Χάλκινη Εποχή, ένα μυθιστόρημα για τον αγώνα ανεξαρτησίας της Κύπρου, το 1960. Παρ’ όλο που ο Ρούφος έγραψε το μυθιστόρημα στα αγγλικά και το δημοσίευσε στο Λονδίνο, για να παρουσιάσει στο αγγλικό κοινό την ελληνική άποψη, το βιβλίο του Ρούφου ουσιαστικά αγνοήθηκε από αυτό το κοινό. Αυτή η αδιαφορία είναι ιδιαίτερα προβληματική για μελετητές του Ντάρελ, μια και ο Ρούφος έγραψε τη Χάλκινη Εποχή ως απάντηση στο βιβλίο του Λώρενς Ντάρελ για την Κύπρο, τον οποίο είχε γνωρίσει κάποτε στο νησί. Ο Ρούφος το δηλώνει αυτό ρητά στο τέλος του τμήματος που δημοσιεύεται εδώ: «Χρειαζόταν ακόμα ένα βιβλίο [εκτός από τα Πικρολέμονα] για να συμπληρώσει τα κενά, για να δώσει την ελληνική άποψη»… Υπάρχουν ίχνη αποικιοκρατικής νοοτροπίας στον τρόπο με τον οποίο μερικοί αναγνώστες τού Ντάρελ μιλάνε ακόμα για τα Πικρολέμονα σαν ένα έντιμο ή ακόμα και φιλελληνικό βιβλίο, χωρίς να αναφέρουν, και μάλιστα χωρίς καν να έχουν επίγνωση, ότι έχει δημοσιευτεί ελληνική και κυπριακή απάντηση στα Πικρολέμονα. Και η Χάλκινη Εποχή δεν είναι άγνωστη στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Η ελληνική έκδοση, μεταφρασμένη από τον συγγραφέα, εξακολουθεί να κυκλοφορεί και να πωλείται ικανοποιητικά.

 

Χάρη στη γενναιοδωρία της Αριέττας Ρούφου, χήρας του Ρόδη Ρούφου, ένα κεφάλαιο της Χάλκινης Εποχής, που αναφέρεται στο βιβλίο του Ντάρελ και αφαιρέθηκε από το κείμενο επειδή υπήρχε ο φόβος να θεωρηθεί δυσφημιστικό, δημοσιεύεται εδώ για πρώτη φορά. Ελπίζω ότι όταν ο Ρόδης Ρούφος θα έχει πει ό,τι έχει να πει, οι αναγνώστες θα δουν τα Πικρολέμονα με πιο κριτικό μάτι.

 

Ο Ρόδης Ρούφος (1924-1972) ανήκε στην ομάδα των Ελλήνων συγγραφέων που έκανε την εμφάνισή της μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρ’ όλο που είναι κυρίως πεζογράφος, ο Ρούφος δημοσίευσε επίσης ποίηση, θέατρο και μεταφράσεις από τα αρχαία ελληνικά.

 

Όπως ο διάσημος Έλληνας ποιητής Γιώργος Σεφέρης, ο Ρούφος υπηρέτησε στο ελληνικό διπλωματικό σώμα. Τοποθετήθηκε στη Λευκωσία ως Πρόξενος της Ελλάδας (εφόσον η Κύπρος ήταν αγγλική αποικία δεν μπορούσε να έχει ελληνική Πρεσβεία) από το 1954 ώς το 1956. Παρ’ όλο που η επίσημη θέση της ελληνικής κυβέρνησης δεν υποστήριζε την Ένωση (την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα), για να μην έρθει σε αντίθεση με την Αγγλία, Έλληνες αξιωματούχοι ανεπίσημα ενθάρρυναν τις δραστηριότητες των Κυπρίων. Ο Ρούφος υπήρξε σύνδεσμος ανάμεσα στην Αθήνα και την κυπριακή κίνηση υπέρ της Ένωσης.     

 

[Από το επίμετρο του David Roessel]

Eλλάδα και Κύπρος κινδυνεύουν με διαμελισμό μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ

Του Σάββα Καλεντερίδη

Την περίοδο που η Κωνσταντινούπολη, έδρα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, διεξήγαγε έναν πολυετή φθοροποιό εσωτερικό πόλεμο στις ανατολικές της επαρχίες, με σκοπό την εξάλειψη του Μονοφυσιτισμού, μια νέα δύναμη έκανε την εμφάνισή της στις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου.

Ήταν οι Άραβες, οι οποίοι, ενισχυμένοι από την ενοποιητική επίδραση του Ισλάμ και επωφελούμενοι από τον εσωτερικό πόλεμο του Βυζαντίου, τον 7ο αιώνα, κατέλαβαν σταδιακά τις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου, για να προχωρήσουν στη συνέχεια στις ακτές της Βορείου Αφρικής. Ακολούθησε η κατάληψη της Κύπρου, της Ρόδου, της Κω και της Χίου, και αργότερα, τον 9ο αιώνα, η κατάληψη της Κρήτης και της Σικελίας.

Με άλλα λόγια, ενώ επί αιώνες και μέχρι τον 7ο αιώνα η Μεσόγειος ήταν μια ασφαλής θάλασσα, με καλά οργανωμένες πολιτείες όπου πρυτάνευε ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός υπό τον έλεγχο πρώτα της Ρωμαϊκής και μετά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, λόγω εσωτερικών αδυναμιών του Βυζαντίου, ειδικά η ΝΑ Μεσόγειος σταδιακά μετατράπηκε σε μια αραβική θάλασσα, όπου ίσχυαν οι κανόνες της νέας θρησκείας, το Ισλάμ. Η κατάσταση επιδεινώθηκε για το χριστιανικό κόσμο, με την εμφάνιση των Τούρκων στην Ανατολή, οι οποίοι, κατά παράδοσιν βάρβαροι και αγράμματοι, ενσωμάτωσαν εύκολα τη νέα θρησκεία.

Αυτή την πολύ αρνητική για τα συμφέροντα της Δύσης εξέλιξη υποτίθεται ότι επιχείρησαν να ανατρέψουν οι Σταυροφορίες, οι οποίες απλά επιτάχυναν την πτώση του Βυζαντίου, για να κυριαρχήσει το Χαλιφάτο στα όρια της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, στον Εύξεινο Πόντο και τη ΝΑ Μεσόγειο.

Με την επανάσταση στην ελληνική χερσόνησο και την ίδρυση του ελληνικού κράτους, άρχισε ο χορός των εθνικών εξεγέρσεων, που οδήγησαν στη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την κατάργηση του Χαλιφάτου (1924) και τη δημιουργία των εθνικών κρατών στη Βαλκανική, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική.

Έτσι, σταδιακά η θάλασσα του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου άρχισαν να γίνονται πιο ασφαλείς για τα συμφέροντα της Δύσης, με τον ελληνικό παράγοντα να επανακάμπτει και να κυριαρχεί στην περιοχή στον τομέα του ελέγχου της εμπορικής ναυτιλίας, θέση που ενισχύθηκε μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Με την είσοδο της 3ης χιλιετίας και του 21ου αιώνα, οι συσχετισμοί που είχαν παγιωθεί με την ίδρυση των εθνικών κρατών στη ΝΑ Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική, που κρατούσαν υπό σχετικό «έλεγχο» το πολιτικό Ισλάμ, άρχισαν να ανατρέπονται, εξ αιτίας των αδιεξόδων που αντιμετώπιζαν τα κατά τόπους αυταρχικά καθεστώτα, κυρίως λόγω της ανάπτυξης της τεχνολογίας και της διακίνησης της γνώσης, της πληροφορίας και των ιδεών.

Το ενδεχόμενο της ανεξέλεγκτης κατάρρευσης όλου αυτού του «συστήματος» και της επανάκαμψης του πολιτικού Ισλάμ σε αυτήν την εξαιρετικά κρίσιμη για τα συμφέροντα της Δύσης περιοχής, ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης για τη Δύση. Γι’ αυτό, η αλλαγή, που σημαίνει ανατροπή των παλιών καθεστώτων, έπρεπε να γίνει «συντεταγμένα».

Η αλλαγή ξεκίνησε πιλοτικά από την Τουρκία, όπου οι ΗΠΑ δρομολόγησαν την ανατροπή του κεμαλικού καθεστώτος -που δημιούργησε ο αγγλικός παράγοντας και στήριξαν οι ίδιοι επί μισό αιώνα- ενισχύοντας το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και τον Ταγίπ Ερντογάν. Ο στόχος ήταν η δημιουργία ενός μοντέλου ελεγχόμενης μετριοπαθούς ισλαμικής διακυβέρνησης, ένα μοντέλο που θα ακολουθούσαν και οι άλλες χώρες, μετά την ανατροπή των παλιών καθεστώτων.

Μετά τη «δοκιμή» του μοντέλου επί μια δεκαετία στην Τουρκία, εμφανίστηκε το φαινόμενο της «Αραβικής Άνοιξης» πρώτα στη Βόρεια Αφρική και τώρα στη Μέση Ανατολή. Ανατράπηκαν τα καθεστώτα στην Τυνησία, την Αίγυπτο και τη Λιβύη, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη το «φαινόμενο» στη Συρία, όπου το Ιράν και η Ρωσία προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό τον Άσαντ και το καθεστώς του, η κάθε χώρα για τα δικά της στρατηγικά συμφέροντα. Σε όλες τις προαναφερθείσες χώρες το -υποτίθεται- μετριοπαθές Ισλάμ αποτελεί κυρίαρχη πολιτική δύναμη που υποστηρίζεται από την Τουρκία του Ερντογάν, ενώ στις πρόσφατες γενικές εκλογές που διεξήχθησαν στο Μαρόκο, το κόμμα των μετριοπαθών ισλαμιστών, που είχαν σαν σύμβολό την παραδοσιακή λάμπα πετρελαίου (το ΑΚΡ του Ερντογάν έχει τον ηλεκτρικό λαμπτήρα), κατέλαβε την πρώτη θέση.

Αν παρατηρήσουμε μακροσκοπικά τα γεγονότα που είναι σε εξέλιξη στη Μέση Ανατολή, τη Βόρειο Αφρική και τη ΝΑ Μεσόγειο, θα διαπιστώσουμε ότι την περίοδο αυτή λαμβάνουν χώρα κοσμογονικές αλλαγές. Το Ισλάμ επανακάμπτει -υποτίθεται με ελεγχόμενο τρόπο- σε μια ευρύτατη περιοχή της δικής μας γειτονιάς, με την Τουρκία να έχει ρόλο πρότυπου σε όλο αυτό το ιστορικό εγχείρημα. Σε περίπτωση δε που ολοκληρωθεί αυτή η ιστορική φάση, η περιοχή της ΝΑ Μεσογείου θα μετατραπεί σε μια ισλαμική λίμνη, με την Αίγυπτο να ελέγχει τη Διώρυγα του Σουέζ και τα βασικά λιμάνια της περιοχής «μετριοπαθείς» ισλαμικές κυβερνήσεις, υπό την επιρροή της Άγκυρας και της Ουάσιγκτον.

Σε όλη αυτή την ισλαμική λίμνη, τα μόνα μη μουσουλμανικά κράτη θα είναι η Ελλάδα και το Ισραήλ, με την Κύπρο διαμελισμένη και το κατεχόμενο τμήμα της ελεγχόμενο από τους βάρβαρους κατακτητές.

Υπό τις συνθήκες αυτές, με την παραδοχή ότι το όλο εγχείρημα είναι υπό την εποπτεία της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, και εν μέρει των Παρισίων και του Βερολίνου, αν «κλείσουμε» λίγο το φακό μας, θα διαπιστώσουμε ότι ο έλεγχος του ελληνικού χώρου, όπως αυτός ορίζεται από τα όρια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) της Κύπρου και της Ελλάδος -όποτε αυτή οριστεί- από τις κυβερνήσεις της Αθήνας και της Λευκωσίας, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί, ειδικά υπό το βάρος της βαθύτατης οικονομικής κρίσης που είναι σε εξέλιξη και στα δυο κράτη.

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, με την Ελλάδα να διασύρεται διεθνώς και να περιθωριοποιείται και τους άθλιους πολιτικούς συνεπικουρούμενους από αριβίστες αξιωματικούς να οδηγούν κυριολεκτικά σε διάλυση τις ένδοξες ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, είναι εξαιρετικά πιθανό ο ελληνικός χώρος το επόμενο διάστημα να κινδυνεύσει να ελεγχθεί στρατηγικά από την Τουρκία και το Ισραήλ, που παραμένουν οι κεντρικές στρατηγικές επιλογές της Ουάσιγκτον στην περιοχή.

Για όσους ενδιαφέρονται, ας εξετάσουν το διαμελισμό της Πολωνίας μετά από ταυτόχρονη επίθεση της Ρωσίας και της Γερμανίας, το 1939. Θα μπορέσουν να εξάγουν πολύτιμα συμπεράσματα! Εμείς απλά να σημειώσουμε ότι στην περίπτωση του ελληνικού χώρου ο διαμελισμός δεν θα είναι ακριβώς εδαφικός, αλλά θα έχει τη μορφή εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και επιρροής.

Εκτός κι αν…

Δημοσιεύθηκε σήμερα Παρασκευή στην εφημερίδα Δημοκρατία

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/12/e.html#.TtvS2LLtt5U

Ελλάδα και Κύπρος κινδυνεύουν με διαμελισμό μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ (2)

Εκτός κι αν…

Στο ομώνυμο άρθρο μας που δημοσιεύθηκε στην Δημοκρατία της Παρασκευής, αναφερθήκαμε στο ιστορικό των γεωπολιτικών εξελίξεων που τείνουν να μετατρέψουν τη λεκάνη της ΝΑ Μεσογείου σε μια ισλαμική θάλασσα, που θα περιβάλλεται από ισλαμικά κράτη που θα οικοδομηθούν με πρότυπο και υπό την επιρροή της Τουρκίας.

Το γεγονός αυτό, αναβαθμίζει το ρόλο της Τουρκίας, που εκτός από πρότυπο χρησιμοποιείται περίπου και ως τοποτηρητής της Ουάσιγκτον στον ισλαμικό κόσμο της ΝΑ Μεσογείου, η οποία αποτελεί μαζί με το Ισραήλ το μόνο παράγοντα σταθερότητας, αφού Ελλάδα και Κύπρος περιθωριοποιούνται, υπό το βάρος της βαθύτατης οικονομικής -και όχι μόνον- κρίσης από την οποία κλυδωνίζονται συθέμελα.

Είπαμε λοιπόν ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι εξαιρετικά δύσκολο για Ελλάδα και Κύπρο να υπερασπιστούν τον ελληνικό χώρο στη γραμμή Θράκη-Αιγαίο-ΝΑ Μεσόγειο, και κινδυνεύουν να συνθλιβούν μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, που επιχειρούν να παίξουν ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή, η κάθε μια για δικό της λογαριασμό, σχεδιασμό και λόγο.

Αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε. αποτελούσε μια πολιτική ή για την ακρίβεια γεωπολιτική απόφαση των Βρυξελών, με την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση επεξέτεινε τα σύνορα και άρα τα συμφέροντά της μέχρι τις ακτές της Συρίας, του Λιβάνου, του Ισραήλ, της Γάζας και της Αιγύπτου, η μοναδική ελπίδα που είχαμε να στηρίξουμε τις ελπίδες μας για προάσπιση και θωράκιση των συμφερόντων μας, μετά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρωζώνη και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, δείχνει προς το παρόν να εξανεμίζεται.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, και με τη Ρωσία να εξοβελίζεται από τη ΝΑ Μεσόγειο μετά την επικείμενη κατάρρευση της Συρίας, Ελλάδα και Κύπρος βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα ζωτικής σημασίας γεωπολιτικό πρόβλημα, το οποίο γίνεται ακόμα πιο δυσεπίλυτο, αν σκεφθεί κανείς ότι τα τελευταία χρόνια έγιναν με μεθοδικό τρόπο τα εξής:

Η Ελλάδα αποδυναμώθηκε γεωπολιτικά, αφού με την ανατροπή Καραμανλή υποχρεώθηκε περίπου με βίαιο τρόπο να εγκαταλείψει την πολιτική της προσέγγισής της με τη Ρωσία, που έδινε ένα κάποιο διέξοδο στην ασφυκτική και πνιγηρή κατάσταση που τείνει να δημιουργηθεί για τα ελληνικά συμφέροντα στη γραμμή Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος-ΝΑ Μεσόγειο.

Με την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ και τον Γεώργιο Παπανδρέου, το 2009, και την τοποθέτηση σε κρίσιμα πόστα της κυβέρνησής του προσώπων της απολύτου εμπιστοσύνης του, που σε αγαστή ομολογουμένως συνεργασία και συντονισμό από τον ίδιο εκινούντο σε πλήρη εναρμόνιση με τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον που αναφέρθηκαν παραπάνω, η Ελλάδα οδηγήθηκε σε πλήρη περιθωριοποίηση.

Πρώτα λεηλατήθηκαν τα τελευταία κεφάλαια από τα -δανεικά- χρήματα που άφησε στα ταμεία η κυβέρνηση Καραμανλή. Στη συνέχεια, και αφού η Ελλάδα δεν δανείστηκε τα χρήματα που μπορούσε από τις αγορές με ευνοϊκούς όρους, ακολούθησε ο διασυρμός και η λοιδορία της Ελλάδος και των Ελλήνων, ενώ είχε προηγηθεί η τοποθέτηση του κ. Γεωργίου, πρώην στελέχους του ΔΝΤ, ο οποίος υπό την νέα (;) του ιδιότητα, ως επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, σύμφωνα με τις κατηγορίες του εισαγγελέα, «μαγείρεψε» σκόπιμα τα στοιχεία, για να διογκωθεί το έλλειμμα της Eλλάδας τεχνηέντως στο 15,4%, ώστε να είναι μεγαλύτερο από το αντίστοιχο της Iρλανδίας και η Eλλάδα να αναγκαστεί να καταφύγει στο ΔΝΤ και να λάβει σκληρά μέτρα, που θα οδηγούσαν στην πλήρη καταστροφή την ελληνική οικονομία.

Σε δεύτερη φάση, και ενώ η Ελλάδα κατ’ ουσίαν είχε ήδη υποδουλωθεί στους δανειστές της, οι οποίο σημειωτέον είναι οι ενορχηστρωτές και οι σχεδιαστές του γεωπολιτικού σκηνικού της ΝΑ Μεσογείου, μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο διάλυσης του ελληνικού κράτους, μέσω της εξαθλίωσης των δημοσίων υπαλλήλων και της εφεδρείας, αντί ενός καλά μελετημένου επανασχεδιασμού του ελληνικού κράτους, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε την απόλυση 200 χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.

Σε τρίτη φάση ακολούθησε με σχέδιο η αποδόμηση και το ξεχαρβάλωμα των ένδοξων ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, με δηλώσεις περί αντιπαραγωγικών αξιωματικών, με περικοπές επιδομάτων των ιπταμένων των μαχητικών αεροσκαφών, που κυριολεκτικά σηκώνουν στις πλάτες τους τη γεωπολιτική πίεση που δέχεται η Ελλάδα ένεκα του προαναφερθέντος σχεδιασμού. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ακολούθησε o «κίνδυνος του πραξικοπήματος» που επικαλέστηκε ο πρωθυπουργός στις Κάνες, ο αποκεφαλισμός του συνόλου της ηγεσίας των ΕΔ, και η θέσπιση του χαφιεδισμού οριζοντίως και καθέτως στις τάξεις των ΕΔ από τον κ. Μπεγλίτη, μια ενέργεια βάζει δυναμίτη στα θεμέλια του στρατού, αφού καταλύει την ιεραρχία, που αποτελεί την πεμπτουσία κάθε οργανωμένου συνόλου, όπως είναι ο στρατός.

Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε το επεισόδιο στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από μερίδα ΜΜΕ που κινούνται στην ίδια γ»γραμμή» με την ομάδα των αποδομητών της χώρας, του κράτους και του στρατού, αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα, αν και το ρόλο αυτό διεκδικεί με αξιώσεις ο ομάδα των τεσσάρων υπουργών στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης, που ως ασυντόνιστος και παράταιρος θίασος, μάλλον παρακολουθεί παρά πράττει τα δέοντα για να σταματήσει τη διάλυση των ενόπλων δυνάμεων.

Η τραγικότητα της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας είναι τέτοια, που Ελλάδα και Κύπρος θα πέσουμε χωρίς όρους και σαν ώριμο φρούτο στην αγκαλιά του Ισραήλ ή της Τουρκίας ή και των δυο. Και υπάρχει μόνον ένας δρόμος για να αποφύγουμε τα χειρότερα, να αποτρέψουμε την πλήρη περιθωριοποίηση της πατρίδος μας και να προασπίσουμε την ελληνικό χώρο. Ο δρόμος αυτός είναι η ανάληψη της ευθύνης από το σύνολο των πολιτών και του ελληνικού έθνους.

Οι Έλληνες θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να γίνουμε κοινωνοί της κρισιμότητας της κατάστασης και στη συνέχεια, μέσα από διαδικασίες ασφυκτικής πίεσης της κοινής γνώμης, να επιβάλουμε στην κυβέρνηση Παπαδήμου να διαχειριστεί την κατάσταση έτσι, ούτως ώστε να μην υποθηκευτεί η εθνική μας περιουσία και το μέλλον της χώρας.

Παράλληλα, οι Έλληνες πολίτες, μέσα από το μοναδικό μας όπλο, που είναι η πίεση της κοινής γνώμης και η ψήφος, να αποβάλλουμε από την πολιτική σκηνή τις ελίτ των κομμάτων και των ΜΜΕ που στην ουσία δρουν ως εγκάθετοι και εντολοδόχοι ξένων συμφερόντων, ξοδεύοντας αφειδώς τα χρήματα του ελληνικού λαού, μέσα από την κατασπατάληση των μυστικών κονδυλίων και των κονδυλίων με τα οποία σκανδαλωδώς χρηματοδοτούνται τα κόμματα.

Τέλος, θα πρέπει εμείς, η Έλληνες πολίτες, η κοινωνία των πολιτών, να δημιουργήσουμε οι ίδιοι τις συνθήκες για την ριζική αλλαγή του τρόπου με τον οποίο ασκείται η πολιτική στην Ελλάδα, ξεκινώντας από την αλλαγή του πολιτεύματος μέσα την έγκριση ενός εντελώς νέου συντάγματος, που θα δίνει τη δυνατότητα στους Έλληνες πολίτες να έχουν ουσιαστικό λόγο και ρόλο στις αποφάσεις και στην προάσπιση και υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων και του ελληνικού χώρου. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να περιορίσουμε το ρόλο των ξένων πρεσβειών και των εγκαθέτων τους στην πολιτική, το κράτος και τα ΜΜΕ, που λειτουργούν ως Δούρειος Ίππος.

Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, αξίζει να βροντοφωνάξουμε όλοι μαζί προς τους αποδομητές και ξεθεμελιωτές: Κάτω τα χέρια από τις ένοπλες δυνάμεις!

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Δημοκρατία της Κυριακής

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/12/2.html

Από την Αφροδίτη στον ‘Αρη: Κίνδυνοι και παγίδες στη Μεσόγειο

Κίνδυνοι και παγίδες στη Μεσόγειο
(Από την Αφροδίτη στον ‘Αρη)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com

Σε ιστορικό, στρατηγικών συνεπειών σφάλμα μπορεί να εξελιχθεί η απόφαση Χριστόφια να ξεκινήσει τώρα, υπό τους δεδομένους όρους, γεωτρήσεις. Ο Κύπριος Πρόεδρος είχε αποφασίσει να αναβάλει δύο μήνες, αλλά προχώρησε υπό την πίεση τρίτης χώρας και οικονομικών παραγόντων. Η έναρξη των γεωτρήσεων συμπίπτει με το κλίμα διάλυσης μετά την παράξενη έκρηξη στο Μαρί και αφόρητες πιέσεις των οίκων αξιολόγησης, παρά την κυπρο-ισραηλινή φιλία. Ελπίζουμε να διαψευσθούν τα πιο επικίνδυνα σενάρια, αλλά όταν ξεκινάει κανείς τέτοιες υποθέσεις πρέπει να εξασφαλίζεται κατά προτεραιότητα έναντι κινδύνων, όχι να ποντάρει μόνο στην αισιόδοξη εξέλιξη, που ευχόμαστε.

Η Κύπρος έχει κάθε δικαίωμα να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Το πότε και το πώς θα τα ασκήσει, στα πλαίσια ποιάς στρατηγικής, με ποια προετοιμασία, είναι θέμα επιλογής. Δύο υπό κατάρρευση κυβερνήσεις, σε Λευκωσία και Αθήνα, στην κατάσταση που είναι οι δύο χώρες, μπορούν να φέρουν σε αίσιο πέρας μια επικίνδυνη διεθνή κρίση με Τουρκία και Ισραήλ, μπλέκοντας επωφελώς στο μεσανατολικό ηφαίστειο;

Ο «πακτωλός πετροδολλαρίων» (εικαζόμενος, αφού παραμένει επτασφράγιστο μυστικό η σύμβαση) και η (τεχνητή) αύξηση αυτοπεποίθησης, λόγω «συμμαχίας» με το Ισραήλ, καθιστούν γοητευτική την προοπτική ερευνών. Για να επιβιώσει βέβαια ένα ποντίκι, πρέπει νάναι σίγουρο ότι το τυρί δεν είναι δηλητηριασμένο και δεν υπάρχει φάκα. Οι ελληνικές «ελίτ» μπορούν να μπουν στη «φάκα» ακόμα και χωρίς τυρί (σχέδιο Ανάν)! Φαντάσου τώρα που υπάρχει μπόλικο. ‘Αλλωστε, αυτές τρώνε το τυρί κι αφήνουν τους ‘Ελληνες στη φάκα.

Timing, τακτική, στρατηγική

Στην πολιτική και τον πόλεμο, το timing έχει τεράστια σημασία. Αν η Γερμανία επετίθετο στην ΕΣΣΔ την άνοιξη και όχι το καλοκαίρι του 1941, μπορεί να μας κυβερνούσε ακόμα ο Χίτλερ. Εμείς ανοίγουμε θέματα ΑΟΖ, τη στιγμή ακριβώς που ο ελληνικός λαός, το ελληνικό έθνος, τμήμα του οποίου είναι οι Ελληνοκύπριοι, δέχεται μια χρηματοπιστωτική επίθεση που απειλεί με αφανισμό το έθνος, όταν η Ελλάδα είναι διεθνώς και στρατηγικά περισσότερο απομονωμένη από ποτέ, έχει τεθεί εν αμφιβόλω η βασικότερη εθνική της στρατηγική, η ένταξη στην Ευρώπη.

Το 2004 το έθνος όφειλε να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στην απόκρουση της επίθεσης για την κατάλυση του κυπριακού κράτους (σχέδιο Ανάν). Σήμερα, οφείλει να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στην απόκρουση της κύριας, θανάσιμης απειλής που δέχεται από τον «χρηματοπιστωτικό ολοκληρωτισμό», της κοινωνικο-οικονομικής γενοκτονίας, της καταστροφής των οικονομικών-κοινωνικών προϋποθέσεων ύπαρξης της Ελλάδας. Το έθνος δεν είναι φαντασίωση, είναι άνθρωποι με σάρκα και αίμα, δεν μπορεί να ζήσει αν καταστραφούν. Η στιγμή που διαλέξαμε να ανοίξουμε θέματα μοιάζει η χειρότερη δυνατή. Κύρια επιδίωξη στα εθνικά ζητήματα θάπρεπε νάναι τώρα η διατήρηση του status quo, χωρίς παραχωρήσεις. Δεν θα φύγουν τα αέρια από κει που είναι, ούτε κανείς θα καταλάβει την Κύπρο. Το μόνο που μπορεί σήμερα να πάθει η Κύπρος είναι να την πουλήσουν, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, οι ηγέτες της. Κι αν θέλαμε πάντως να ανοίξουμε περίπλοκα παιχνίδια, θα μας χρειαζόταν τελείως άλλο επίπεδο προετοιμασίας/ηγεσίας.

Το ίδιο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου συνέταξε το σχέδιο Ανάν και το Μνημόνιο. Στη Μέση Ανατολή επελαύνει ο γεωπολιτικός αναθεωρητισμός της «Αυτοκρατορίας των ‘Οπλων», ξεκινώντας από το Ιράκ και «ξεκαθαρίζοντας» τον «άξονα του κακού», Λιβύη, Συρία, Λίβανο, Ιράν τελικά, προτού ασχοληθεί με Κινέζους και Ρώσους. Στην Ευρώπη, ξεδιπλώνεται ο οικονομικός αναθεωρητισμός της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», που άρχισε από την Ελλάδα και απειλεί την ΕΕ. Δεν είναι δύο «αυτοκρατορίες», είναι οι δύο όψεις μίας. Βρεθήκαμε στο κέντρο του οικονομικού κυκλώνα, θέλουμε να συμμετάσχουμε και στο ενεργό ηφαίστειο του κόσμου; Τη ζώνη των εκρηκτικότερων παγκοσμίως μεσανατολικών αντιθέσεων, σε πόλεμο από τότε που ανακαλύφθηκε ο «μαύρος χρυσός» (για άλλους η «κατάρα των πετρελαίων»); Μας χρησιμοποιούν για τη διάλυση της ΕΕ με οικονομικά μέσα, χρειαζόμαστε και μηχανισμό διάλυσής της με γεωπολιτικά;

Εξωτερική πολιτική και ΑΟΖ

Ο γράφων υποστήριξε πολλά χρόνια την ανάγκη μαχητικότερης εξωτερικής πολιτικής, περιλαμβανομένης της ανακήρυξης ΑΟΖ. ‘Ημουν πολύ απομονωμένος. Το σύνολο σχεδόν των ελίτ όχι μόνο δεν ήθελε τέτοια πολιτική, ή οι δύο χώρες να ασκούν κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά υποστήριξαν (2004) τη διάλυση του κυπριακού κράτους! Διερωτώμαι, πως έγιναν τώρα όλοι τόσο αποφασιστικοί στις γεωτρήσεις; Που ήταν κρυμμένοι οι αναρίθμητοι «Κλαούζεβιτς», που καλούν την Αθήνα να ανακηρύξει αύριο κιόλας ΑΟΖ (εκκρεμεί από το 1982 !), όταν ΗΠΑ, Βρετανία, Ισραήλ επιχειρούσαν να αναγκάσουν το κυπριακό κράτος να αυτοκτονήσει; Ούτε καν τους επαγγελματίες «αντιεθνικιστές» και «εθνομηδενιστές» δεν ακούω. Μήπως τελικά, όπως δεν υπάρχει τίποτα το αυτόφωτο στον «ενδοτισμό», δεν υπάρχει τίποτα αυτόφωτο και στον «υπερπατριωτισμό»;

Ο Ρήγας, αποτιμώντας τα Ορλωφικά, διακήρυξε ότι το έθνος πρέπει να στηρίζεται προπάντων στις δικές του δυνάμεις. Παρέμεινε φωτεινή εξαίρεση. Η διαχρονική υποτέλεια σχεδόν όλων των ελληνικών ελίτ ήταν κύριο πρόβλημα των Ελλήνων στη διάρκεια δύο αιώνων που δεν καταφέραμε να αποκτήσουμε κράτος/ηγεσίες που να συνιστούν εθνικά υποκείμενα. Αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό κόμμα δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματά μας, χρειαζόμαστε ελληνικό κόμμα, για να κάνει στη συνέχεια επωφελείς συμμαχίες.

Ετερόφωτη «στρατηγική» και η «συμμαχία» με το Ισραήλ

Δεν πρέπει να είμαστε αντίθετοι στην αναβάθμιση των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων, δυνάμει σημαντικό κεφάλαιο μιας απαραίτητης, πολύπλευρης διπλωματίας, με την ιδιαίτερη προσοχή που επιβάλλει η περίπτωση. Το πρόβλημα των «ελίτ» είναι ότι αδυνατούν να ασκήσουν ισοτιμία, να κάνουν στρατηγικό διάλογο, να ελέγχουν τα δεδομένα. Ασκούν υποτέλεια, «χάφτουν» αμάσητα όσα τους λένε, χρησιμοποιούνται, δεν χρησιμοποιούν.

Τι θα κάνει η Ελλάδα αν η Τουρκία ανοίξει θέμα Καστελλόριζου; Θα υπερασπιστεί τις θέσεις της διακινδυνεύοντας κρίση, που είναι το τελευταίο που χρειάζεται αυτή τη στιγμή; ‘Η θα κάνει αυτό που δήλωσε προκαταβολικά ο Υπουργός ‘Αμυνας, θα «αποφύγει νέα ‘Ιμια», αποδεχόμενη δηλαδή εξουδετέρωση κυριαρχικών δικαιωμάτων, χωρίς καν απόπειρα αντίστασης; Θα πάει τώρα στην Ευρώπη, να ζητήσει αλληλεγγύη, αν συμβεί κάτι; Μια προβλεπτική ηγεσία αποφεύγει να πηγαίνει σε τέτοια θέση.

‘Όταν ξεκινάς τέτοιες υποθέσεις, πρέπει να εντάσσονται σε εθνική στρατηγική. Συνιστά, και δη συμβατή εθνική στρατηγική, η προσπάθεια επαναφοράς παραλλαγής του Ανάν από τη Λευκωσία ή η αναζήτηση από την Αθήνα «φύλλου συκής» για να υποχωρήσει στο Αιγαίο; ‘Όταν ξεκινάς τέτοιες ιστορίες, δεν μπορείς να βασίζεσαι μόνο στο αισιόδοξο σενάριο, χρειάζεσαι planB, όπως και να μπορείς να στηρίξεις μέχρι τέλους τις επιδιώξεις με εθνικά πολιτικοστρατιωτικά μέσα, ακόμη κι αν αλλάξουν οι συμμαχίες. Αντίπαλος που το ξέρει συμμαζεύεται. Οι πανάκριβες φρεγάτες μας δεν πάνε Κύπρο, στο ‘Αντεν ναυμαχούν κατά πειρατών και ψάχνουν τρομοκράτες στον Κόλπο!

Θα μας προστατεύσει το Ισραήλ, απαντούν οι όψιμοι «πατριώτες με τα ξένα κόλλυβα». Νέα ρίγη ενθουσιασμού στις έμφοβες ελίτ που, μια ζωή, ψάχνουν «νταβατζή», όχι σύμμαχο. Συμμαχία με το Ισραήλ συνιστά σημαντικό ατού, αν και με σοβαρότατες διεθνοπολιτικές παρενέργειες. Η διεθνής πολιτική δεν είναι μόνο άσκηση ισχύος. Η ιδέα όμως έχει και πολλά άλλα προβλήματα.

Πρώτον, πρέπει νάσαι σίγουρος ότι ο σύμμαχος θα παραμείνει σύμμαχος, κάτι αδύνατο να εξασφαλισθεί. Κάθε μέρα βρίζονται Ισραηλινοί και Τούρκοι, αλλά οι υπηρεσίες τους συνεργάζονται κανονικότατα σε Λιβύη/Συρία. Φωνάζει ο Λίμπερμαν ότι θα υποστηρίξει τους Κούρδους, πιο πειστικός όμως θα ήταν αν προσπαθούσε να το κρύψει, όχι να το διαφημίζει. Η απερίγραπτη ελληνική ανοησία νομίζει ότι όπου νάναι θα διαμελίσουν την Τουρκία και θα την κάνει «ντα» η Ουάσιγκτον. Αν είναι έτσι, γιατί οι ΗΠΑ εγκαθιστούν τώρα εκεί την αιχμή του αντιπυραυλικού δόρατος, του σημαντικότερου στρατιωτικού τους προγράμματος; Κατά τον στρατηγό Σαφαβί, στρατιωτικό σύμβουλο του Αγιατολά Χαμενεί, η τουρκοισραηλινή σύγκρουση είναι θέατρο και η παρασκηνιακή συνεργασία των δύο κυβερνήσεων συνεχίζεται κανονικά. Αμφιβολίες για το βάθος της τουρκο-ισραηλινής ρήξης εκφράζουν και Ρώσοι παρατηρητές.

Ματωμένη πείρα

Ευπειθής «σύμμαχος», η Ελλάδα πολέμησε στην Κορέα τους κομμουνιστές, στην Ουκρανία τον Λένιν, στη Μικρασία τον Κεμάλ. Δεν εμπόδισαν αυτά το ΝΑΤΟ να κάνει ότι έκανε στην Ελλάδα και την Κύπρο, ούτε τους ναύτες των «συμμάχων» να κόβουν τα χέρια των Ελλήνων που προσπαθούσαν να σωθούν, ανεβαίνοντας στα καράβια τους, έξω από τη φλεγόμενη Σμύρνη, το 1922. Εκτός βέβαια αν κάποιος πιστεύει ότι οι σημερινοί πολιτικοί μας θα τα καταφέρουν καλύτερα από τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Δεύτερο, πρέπει να διερωτηθείς τι μπορεί να σου ζητήσει κάποιος που σου προσφέρει προστασία και που πάντα, πολύ φυσικά, ενδιαφερόταν έντονα για τον έλεγχο Κύπρου, Κρήτης, ει δυνατόν και Αιγαίου. Σπανίως προστασία παρέχεται χωρίς αντάλλαγμα. Τρίτον, είναι γενικά κακό ένα έθνος να εναποθέτει σε τρίτους την άμυνά του.

Επιβάλλεται να μην παίρνουμε τις επιθυμίες μας για πραγματικότητα. Το έκανε ο Μακάριος, όταν ο Βρετανός Πρέσβης αντιμετώπισε ευνοϊκά τα 13 σημεία (1963). Ο Ιωαννίδης, όταν Αμερικανοί και Ισραηλινοί «φίλοι» τον έπεισαν ότι θα ένωνε την Κύπρο στην Ελλάδα (1974). Ο Σαακασβίλι, περικυκλωμένος από ένα πλήθος Αμερικανών/Ισραηλινών συμβούλων, και τον Ρόντο, που δεν αντέδρασαν στην εξωφρενική ιδέα επίθεσης στη Ρωσία (2008). Το έπραξαν οι δικτάτορες της Αργεντινής, επιτιθέμενοι στα Φώκλαντ για να ξαναβγεί Πρωθυπουργός η Θάτσερ και να συνεχίσει η παγκόσμια νεοφιλελεύθερη επίθεση (1982). Είμαστε σε θέση τώρα να αντιμετωπίσουμε την πιθανότητα κρίσης, που μπορεί να επιφέρει ισχυρό πλήγμα στην Ελλάδα, αφήνοντας την Κύπρο σε σχετικό απυρόβλητο και ενισχύοντας την κεντρική αυτοκρατορική επιδίωξη απομάκρυνσης Κύπρου από την Ελλάδα, που μπορεί να μην υπήρξε πάντα καλή μάνα, αλλά είναι η μοναδική μάνα της Κύπρου;

Μπορεί φυσικά να μην γίνουν τα χειρότερα, μπορεί να γίνουν τα καλύτερα. Δεν το ξέρουμε όμως από πριν. Συνιστά τυχοδιωκτισμό να ρίχνουμε κορώνα γράμματα την τύχη του έθνους. Αν έκανε κάτι σωστό ο Χριστόφιας, ήταν να στραφεί στη Μόσχα χαλαρώνοντας με το δάνειο τη θηλιά που έσφιγγαν στο λαιμό της Κύπρου «αγορές» και Μαρί. Στο σημείο που βρισκόμαστε, για να περιορισθούν οι κίνδυνοι χρειάζεται κατεπειγόντως η Λευκωσία να βάλει στο παιχνίδι Ρώσους και Γερμανούς. Χρειάζεται ευρύτερη ασπίδα προστασίας, ενεργειακή και αμυντική στρατηγική περισσότερο ελληνική/ευρωπαϊκή και λιγότερο μονομερώς ισραηλινή. Θάταν τελικά και προς το μακροπρόθεσμο συμφέρον του Ισραήλ, αν θέλει οικοδόμηση μακροχρόνιας φιλίας με τους ‘Ελληνες, όχι καιροσκοπικής εκμετάλλευσης μιας συγκυρίας.

Επίκαιρα, 13 Οκτωβρίου 2011

 

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris 

 

Κάλεσμα Κυπρίων προς τους Ελλαδίτες καλλιτέχνες: Πείτε ΟΧΙ στην μακάβρια φιέστα προσωπολατρείας

 
«Κάλεσμα προς τους Ελλαδίτες καλλιτέχνες: Πείτε ΟΧΙ στην μακάβρια φιέστα προσωπολατρείας που στήνει ο Χριστόφιας» 
Η ανελέητη προπαγάνδα της μονοκομματικής κυβέρνησης Δημήτρη Χριστόφια έχει εισβάλει και στον καλλιτεχνικό χώρο της ελληνικής μουσικής, με σκοπό να «επιστρατεύσει» διάσημους Ελλαδίτες και Κύπριους καλλιτέχνες για να ξεπλύνει με την μουσική τους τα αιματοβαμμένα της χέρια. Χριστόφιας και ΑΚΕΛ επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν την ελληνική μουσική και τους καλλιτέχνες της, που ο κόσμος τους αγαπά τόσο πολύ, ως πλατφόρμα στήριξής του, επιδιώκοντας να μεταπείσουν την κυπριακή κοινή γνώμη για τις εγκληματικές ευθύνες που της καταλογίζονται για την φονική έκρηξη στο Μαρί που οδήγησε στον θάνατο 13 συμπατριώτες μας. Ενώ, λοιπόν, σύσσωμος ο κυπριακός Ελληνισμός και όλα τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα ζητούν την παραίτηση του Προέδρου, το αδίστακτο καθεστώς σπεύδει να διοργανώσει μουσικές συναυλίες για να βρει, νομίζει, στήριξη από τον κυπριακό λαό. Πραγματικός σκοπός της συναυλίας είναι η συσπείρωση των οπαδών του κόμματος με κάθε τρόπο, αφού όλο και περισσότεροι οπαδοί του ΑΚΕΛ ζητούν την παραίτηση του Προέδρου, με αποτέλεσμα να δέχονται αηθείς επιθέσεις από τα φύλλα της κομματικής εφημερίδας.

Γι’ αυτό, καλούμε τον κυπριακό λαό να ενημερώσει τους καλλιτέχνες και τους τραγουδιστές μας, πολλοί από τους οποίους ήταν ανύποπτοι για το τι είδους διχαστική φιέστα ετοίμαζε η κυβέρνηση, όπως φαίνεται από τα όσα είπαν αυτοί που δήλωσαν πως δεν θα παρευρεθούν. Χωρίς δισταγμό ο κομματικός μηχανισμός θα τους χρησιμοποιούσε και θα εκμεταλλευόταν το όνομα και το κύρος τους. Πρέπει να ενημερώσουμε τους καλλιτέχνες μας για τους πραγματικούς σκοπούς αυτής της κομματικής συναυλίας και κόσμια να τους πείσουμε να ακυρώσουν την συμμετοχή τους. Κάτω από την εξέδρα που στήνουν Χριστόφιας και ΑΚΕΛ, θα επιχειρήσουν να κρύψουν και τα νεκρά κορμιά των 13 παλικαριών της φονικής έκρηξης στο Μαρί, για την οποία ευθύνονται. Δεν πιστεύουμε ότι Έλληνας καλλιτέχνης θα ήθελε ή θα μπορούσε να τραγουδήσει πάνω σε αυτή την εξέδρα.

Ήδη, μέχρι τώρα, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Μελίνα Κανά, ο Γιώργος Ανδρέου, ο Δημήτρης Μακρής και η Μελίνα Ασλανίδου έχουν ακυρώσει την συμμετοχή τους στην συναυλία.

Παραθέτουμε πιο κάτω τα διάφορα κανάλια επικοινωνίας και τις δημόσιες και προσβάσιμες ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης των καλλιτεχνών μας. Ζητήστε τους ευγενικά και κόσμια όπως σεβαστούν την μνήμη των 13 ηρώων μας και την λαϊκή απαίτηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού (συμπεριλαμβανομένων και ΑΚΕΛικών) για παραίτηση του Δημήτρη Χριστόφια. Δεν τους θέλουμε να γίνουν συνένοχοι σε μια μακάβρια κομματική φιέστα προσωπολατρείας, παρόμοιες με αυτές που έστηναν εώς και πρόσφατα λαομίσητοι δικτάτορες.

Αγαπητοί μας καλλιτέχνες, αντιληφθείτε πως στην Κύπρο δεν σας ακούν μόνο οπαδοί του ΑΚΕΛ, σας ακούν και σας αγαπούν άνθρωποι όλων των κομμάτων και όλων των ιδεολογιών. Σας αγαπούν άνθρωποι που αγαπάνε και λατρεύουν την Ελλάδα μας. Μην γίνεστε στρατιώτες του ιδιότυπου ψυχολογικού πολέμου που ασκεί αυτή η κυβέρνηση κατά του λαού της. Μην γίνετε συνένοχοι μιας αντιλαϊκής, μονοκομματικής κυβέρνησης, μιας κυβέρνησης που έχασε κάθε λαϊκό αίσθημα, μια κυβέρνησης που ευθύνεται για την ανθρωποκτονία 13 συμπολιτών μας στο Μαρί.

Σκεφτείτε λίγο. Θέλετε να τραγουδήσετε στην μακάβρια φιέστα ενός κόμματος που βρίζει συνεχώς την Ελλάδα και που οι μηχανισμοί του καίνε ελληνικές σημαίες, προσβάλλουν τον ελληνικό πολιτισμό, ουρλιάζουν πανταχόθεν πως “είναι Κύπριοι και δεν είναι Έλληνες” και πως “η Ελλάδα εισέβαλε στην Κύπρο”;

Θέλετε να παίξετε τον ρόλο σας ως διασκεδαστές της κυβέρνησης του ΑΚΕΛ, μιας κυβέρνησης που απώλεσε εδώ και μήνες την λαϊκή συναίνεση, που αρνήθηκε να αναλάβει τις ευθύνες της φονικής έκρηξης στις 11 Ιουλίου, και που κυβερνά στηριζόμενη στην προπαγάνδα, στην καλλιέργια εν δυνάμει βίαιου συσπειρωτικού, εμφυλιοπολεμικού κλίματος και στην πλήρη κατάχρηση των κρατικών δυνάμεων καταστολής.

Θαυμάστε ένα οπαδό της κυβέρνησης εν δράση. Σας βρίσκουν σύμφωνους τέτοιες συμπεριφορές; Πως να μην αντιδρούμε ενάντια σε τέτοια φαινόμενα που προσβάλλει την κοινωνία, τον πολιτισμό και την δημοκρατία μας;

Ουμούτ Αλμπαϊράκ

http://www.umutalbayrak.com/en/contact.html

https://www.facebook.com/pages/Umut-Albayrak/134092273339688

Γλυκερία

https://www.facebook.com/pages/Glykeria/31406336394

 

Γιάννης Ζουγανέλης

https://www.facebook.com/pages/%CE%96%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-Zouganelis-Giannis-Fan-Page/127523457320936?sk=wall

https://www.facebook.com/pages/Giannis-Zouganelis/42378402935?sk=photos

 

Παντελής Θαλασσινός

https://www.facebook.com/pages/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%AE%CF%82-%CE%98%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82-Pantelis-Thalassinos/171743199519077

http://www.pantelisthalassinos.gr/contact/email.html

Κούλλης Θεοδώρου

https://www.facebook.com/pages/%CE%98%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%8E%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%9A%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AE%CF%82Theodorou-Koulis-fan-Page/131078553629085?sk=wall

Κώστας Θωμαΐδης

kostas@k-thomaidis.gr

https://www.facebook.com/pages/%CE%98%CF%89%CE%BC%CE%B1%CE%90%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%9A%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%82-Thomaidis-Kostas-Fan-Page/172568096112330?sk=wall

 

Πάνος Κατσιμίχα

https://www.facebook.com/pages/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CF%87%CE%B1%CF%82-%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82-Katsimihas-Haris-Panos-Fan-Page/178527365517499?sk=wall

 

Χάρης Κατσιμίχα

https://www.facebook.com/pages/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BC%CE%AF%CF%87%CE%B1%CF%82-%CE%A7%CE%AC%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82-Katsimihas-Haris-Panos-Fan-Page/178527365517499?sk=wall

 

Τάνια Κικίδου

https://www.facebook.com/pages/%CE%9A%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%B7-%CE%A4%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B1-Kikidi-Tania-Fan-Page/174468385930003?sk=wall

http://taniakikidi.gr/contact/

 

«Κολλεκτίβα»

https://www.facebook.com/pages/KollektivA/208549222490417

Βαγγέλης Κορακάκης

https://www.facebook.com/pages/%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%B1%CE%BA%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%92%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%AD%CE%BB%CE%B7%CF%82-Korakakis-Vangelis-Fan-Page/106140866128849?sk=wall

 

Γιάννης Κούτρας

https://www.facebook.com/pages/%CE%9A%CE%BF%CF%8D%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%82-%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-Koutras-Giannis-Fan-Page/184538911578981?sk=wall

 

Βούλλα Κωνσταντίνου

 

Βασίλης Λέκας

https://www.facebook.com/pages/%CE%9B%CE%AD%CE%BA%CE%BA%CE%B1%CF%82-%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82-Lekkas-Vasilis-Fan-Page/184927671538396?sk=wall

 

 

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

https://www.facebook.com/pages/%CE%9B%CE%B1%CF%85%CF%81%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%9C%CE%B1%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B9%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%82-Official-Page/118094861549762

 

«Οναρ»

http://onarmusic.gr/contact/

https://www.facebook.com/onarmusic.gr?sk=wall

Βασίλης Παπακωνσταντίνου

https://www.facebook.com/groups/14709421870/

Μιλτιάδης Πασχαλίδης

https://www.facebook.com/pages/%CE%A0%CE%B1%CF%83%CF%87%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%9C%CE%B9%CE%BB%CF%84%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82-Pashalidis-Miltiadis-Fan-Page/146412482084987?sk=wall

 

Μάνος Πυροβολάκης

https://www.facebook.com/pages/MANOS-PIROVOLAKIS%CE%9C%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A3-%CE%A0%CE%A5%CE%A1%CE%9F%CE%92%CE%9F%CE%9B%CE%91%CE%9A%CE%97%CE%A3/139536232795503

Διονύσης Τσακνής

https://www.facebook.com/tsaknisdionisis

http://www.tsaknis.gr/contact.asp?e_cat_serial=001006

Δημήτρης Φανής

https://www.facebook.com/profile.php?id=100001023420437&sk=photos

 Ηλεκτρονική διεύθυνση άρθρου: http://www.efylakas.com/archives/10263

Νέα Ίμια στήνουν οι Τούρκοι στην Κύπρο, προσδοκώντας και πάλι παρέμβαση των ΗΠΑ

Πολιτική ίσων αποστάσεων της Ε.Ε. απέναντι στο θύμα και το θύτη, τον νοικοκύρη και τον αρχικλέφτη!!!

 

του Σάββα Καλεντερίδη

Τελικά, όταν μια χώρα από τη μια πλευρά δεν μπορεί να σχεδιάσει έστω και στοιχειωδώς μια αξιοπρεπή εξωτερική πολιτική, και από την άλλη να ανταπεξέλθει από μόνη της στις βασικές της υποχρεώσεις, κάθε μέρα που περνά διολισθαίνει στην ολοκληρωτική απαξίωση και το διεθνή εξευτελισμό, με απρόβλεπτες συνέπειες για το ίδιο το μέλλον της.
Τα κοινά υπουργικά συμβούλια, οι αέναοι κύκλοι διερευνητικών επαφών, τα ζεϊμπέκικα, τα στεφάνια στο σφαγέα Κεμάλ και οι χαριεντισμοί με τους ενδεδυμένους την προβιά του μετριοπαθούς ισλαμοδημοκράτη γκρίζους λύκους, πολύ απλά έδωσαν το ‘σωστό’ μήνυμα στην τουρκική πλευρά,  που είναι «σφάξε με νεοοθωμανέ μου ν’ αγιάσω«.
Έτσι τώρα η Τουρκία, αφού κατάφερε μέχρι στιγμής να γκριζάρει όλο το Αιγαίο, παρασέρνει την Ελλάδα σε μια κρίση, από την οποία είναι εξαιρετικά δύσκολο να την βγάλουν τα ηλίθια χαμόγελα, οι ανόητες συμβουλές γνωστών ιδρυμάτων, τα διπλωματικά διαβήματα, η επίκληση του διεθνούς δικαίου, ούτε καν και αυτή η Ε.Ε., το μόνο στρατηγικό χαρτί που διέθετε η Ελλάδα, και το οποίο «έκαψε», με την καταστροφική πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης.
Έτσι, ενώ η Τουρκία ανακοινώνει ότι θα προχωρήσει σε σεισμικές έρευνες νότια της Κύπρου, μέσα στην υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, με τη συνοδεία πολεμικών πλοίων, δημιουργώντας έτσι σκηνικό κρίσης που μπορεί να εξελιχθεί σε θερμό επεισόδιο, η Ε.Ε., της οποίας πλήρες μέλος είναι και η Κύπρος και η Ελλάδα, δια της  εκπροσώπου της επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Κάθριν Αστον, «καλεί όλες τις πλευρές να καταβάλουν κάθε προσπάθεια, ώστε να φθάσουν σε μία ολοκληρωμένη διευθέτηση της κρίσης όσο το δυνατόν συντομότερα».
Επίσης, η κ. Άστον ζητεί από «όλες οι πλευρές οφείλουν να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση και να πράξουν το παν για να διευκολύνουν την επιτυχή ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας».
Το έχουμε τονίσει ξανά, ότι η Τουρκία ενθαρρυμένη από τη συμφωνία που υπέγραψε με το ΝΑΤΟ-ΗΠΑ, με βάση την οποία αποδέχεται την εγκατάσταση του ραντάρ της αντιπυραυλικής ομπρέλας του ΝΑΤΟ στο έδαφός της, αποφάσισε να ακολουθήσει μια πολιτική κλιμακούμενης έντασης απέναντι σε Κύπρο και Ελλάδα, με στόχο να οδηγήσει την κατάσταση σε ελεγχόμενη κρίση που είναι δυνατόν να εξελιχθεί σε θερμό επεισόδιο, ενδεχόμενο που θα κινητοποιήσει και θα προκαλέσει την επέμβαση των ΗΠΑ, στο πρότυπο των Ιμίων.
Σύμφωνα με τους τουρκικούς υπολογισμούς, η επέμβαση των ΗΠΑ θα προκαλέσει το πάγωμα των γεωτρήσεων, μέχρις ότου δημιουργηθούν συνθήκες που θα ικανοποιούν την Τουρκία.
Τελικά, το πάθημα των Ιμίων μάλλον δεν μας έγινε μάθημα και είμαστε έτοιμοι για άλλη μια φορά να παραδοθούμε στις εξελίξεις.
Αυτά παθαίνει μια χώρα και ένας λαός, που αντί να καθίσει στο σκαμνί εκείνους που πρόδωσαν και παρέδωσαν εθνικό έδαφος στον εχθρό, τους κάνει δις πρωθυπουργούς και χρηματοδοτεί και τα ιδρύματά τους, προφανώς για να εμπεδωθεί η πολιτική της προδοσίας σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα.

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/09/blog-post_1920.html

Φοβίες και πραγματικότητα!

Νίκος Λυγερός

 

Όλο και περισσότεροι προσπαθούν να προκαλέσουν φοβίες στο λαό μας, θεωρώντας ότι είναι ευάλωτος και ότι είναι πρόσφορο το έδαφος. Μόνο που η χώρα μας δεν είναι μόνο χώρος όπου ο καθένας μπορεί να έχει όποιες απαιτήσεις θέλει. Μόνο που ο λαός μας έχει ζήσει και ξεπεράσει χειρότερα κι έχει αποδείξει την αξία του σε κρίσιμες καταστάσεις.

Κατά συνέπεια, οι φοβίες αγγίζουν περισσότερο αυτούς που θέλουν να μας τις προκαλέσουν, διότι τόσα χρόνια ραγιαδισμού δεν κατάφεραν να καταστρέψουν την πατρίδα μας, διότι οι νέοι πασάδες δεν είναι παρά εκφυλισμένες περιπτώσεις που δεν αγγίζουν την πραγματικότητα. Και τώρα που υπάρχει το πλαίσιο της ΑΟΖ με τη δυναμική του, φοβούνται ακόμα περισσότερο!

 

Ακόμα και αν υπάρχουν δυσκολίες, ποτέ ο ελληνισμός δεν έκανε τόσο σημαντικά βήματα στον τομέα του Δίκαιου της Θάλασσας. Ποτέ το Αιγαίο δεν έδειξε τόσο ξεκάθαρα τις δυνατότητες που προσφέρει στην πατρίδα μας. Και όλα τα λόγια περί στρατηγικού βάθους και νεοοθωμανισμού φαίνονται πολύ μεγάλα μπροστά στις λεγόμενες μικρές πράξεις. Κι όσοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Τουρκία είναι μια μεγάλη δύναμη, πρέπει να αποδεχθούν ότι έχει μεγάλα προβλήματα με μικρούς παίκτες. Την ενοχλούν οντότητες, όπως είναι το Καστελλόριζο και η Κύπρος και δεν μπορεί νʼ αναπτυχθεί στην Ανατολική Μεσόγειο. Δείχνει τη δύναμή της με τα διάφορα Casus Belli που εκδίδει αλλά στην πράξη έχει αληθινά προβλήματα που δεν μπορεί να αποφύγει.

Τόσα χρόνια προσπάθησε να πείσει τους δικούς της ότι η Κύπρος δεν υπάρχει ως κρατική οντότητα αλλά η τελευταία έγινε και μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τόσα χρόνια παρουσιάζεται ως κυριαρχία της Ανατολικής Μεσογείου κι όμως ένα μικρό κράτος σαν το Ισραήλ την έβαλε στη θέση της. Τώρα με την υλοποίηση της διακρατικής συμφωνίας της Κύπρου και του Ισραήλ όσον αφορά στην ΑΟΖ, αναγκάζεται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και να αποδεχθεί ότι αυτά τα μικρά κράτη έχουν υψηλή στρατηγική. Προσπαθεί τώρα να μας πείσει με τις προκλήσεις της παρουσιάζοντάς τις με ακραίο τρόπο, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι μάταια προσπαθεί να κινηθεί στο πλαίσιο της ΑΟΖ.

Αν είχαμε εφαρμόσει την πρωτοποριακή σκέψη του καθηγητή Καρυώτη, οι θέσεις μας θα ήταν ακόμα πιο ισχυρές. Σε κάθε περίπτωση η δυναμική της ΑΟΖ προβληματίζει σοβαρά την Τουρκία που δεν ξέρει πια πώς να κρύψει στους δικούς της ότι δεν ελέγχει την κατάσταση λόγω της συμμετοχής ξένων εταιριών που δεν λογαριάζουν τις παραστάσεις της. Δυσκολεύει ακόμα και τους ραγιάδες της που πρέπει να αποδεχθούν την ανικανότητά της να διαχειριστεί στρατηγικά το θέμα. Τώρα που η πραγματικότητα δείχνει πόσο εύθραυστος είναι ο γυάλινος πύργος της, έχει τη μεγαλύτερη δυσκολία να πείσει ακόμα και τους συμμάχους της ότι μπορεί να θεωρηθεί μια πραγματική περιφερειακή δύναμη.

http://www.lygeros.org/lygeros/7858-gr.html 

 

Κύπρος: στο παιχνίδι της ενέργειας και του Ισραήλ! (απειλούμενη και πιεζόμενη)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

“Η κατάρα του μαύρου χρυσού”. Αυτό τον τίτλο διάλεξε η Monde (6.8), για το κύριο άρθρο της. “Το παράδοξο είναι πολύ γνωστό, δυστυχώς”, γράφει η εφημερίδα, “το πετρέλαιο φτωχαίνει πολλές χώρες παραγωγούς μαύρου χρυσού. ‘H, ακριβέστερα, πλουτίζει παρά πολύ περιορισμένες πετρελαϊκές ολιγαρχίες ή αυταρχικά καθεστώτα, εις βάρος της μεγαλύτερης μάζας των πληθυσμών. Συχνότατα, η “κατάρα του πετρελαίου” αυξάνει δραματικά τις ανισότητες και συντηρεί τη διαφθορά. Προς μεγαλύτερο όφελος των πετρελαϊκών εταιρειών”.

To σχόλιο γράφτηκε με αφορμή τις τεράστιες καταστροφές που προκάλεσε η Shell στον Νίγηρα και η Chevron στην Αμαζονία, η αξία του όμως είναι γενικότερη. Τα αποτελέσματα της ύπαρξης ή διέλευσης, από μια περιοχή, ενεργειακών πόρων, δεν είναι πάντα καλά, ούτε σε οικονομικό και οικολογικό, ούτε σε γεωπολιτικό-στρατηγικό επίπεδο. ‘Hταν μάλλον κατάρα παρά ευλογία για τους αραβικούς λαούς, οι ενεργειακοί τους πόροι, άμεσα υπεύθυνοι για έναν αιώνα αίματος και καταστροφής. Οι Κούρδοι πλήρωσαν βαρύ τίμημα γιατί, από την περιοχή τους, περνάει ο Μπακού-Tσεϊχάν. Το Σουδάν θα ήταν ενωμένη χώρα και δεν θάχε γνωρίσει την καταστροφή που γνώρισε χωρίς το υπέδαφος που έχει – όπως και όλη η Αφρική.

Τα γράφει κανείς ελπίζοντας ότι η Κύπρος, στην ΑΟΖ της οποίας αρχίζει έρευνες για υδρογονάνθρακες η αμερικανοεβραϊκών συμφερόντων Noble, να ανήκει στη μειοψηφία των τυχερών που θα ωφεληθούν από τους πόρους τους. Πολύ περισσότερο, που το νησί βρίσκεται δίπλα στην πιο εκρηκτική περιοχή του κόσμου, εκεί που μαζεύονται κυριολεκτικά και εκδηλώνονται οι παγκόσμιες αντιθέσεις και που πάλι βράζει τώρα, με επίκεντρο το μέλλον της Συρίας.

‘Aλλωστε, οι τραγωδίες της Κύπρου, και εν μέρει της Ελλάδας, στον 20ό αιώνα (δικτατορία το 1967, εισβολή το 1974) οφείλονται στη στρατηγική σημασία του νησιού, την ανάγκη υποστήριξης από αυτό των δυτικών επεμβάσεων και των ισραηλινών συμφερόντων στη Μέση Ανατολή.

Η ανήμπορη λύσσα της Τουρκίας

Η ‘Aγκυρα έχει “λυσσάξει” από την προοπτική να μείνει “εκτός (ενεργειακού) νυμφώνος”. Προβάλλει τους εξωφρενικούς παραλογισμούς που συνιστούν την επίσημη πολιτική της, ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία και έχει λόγο στα ενεργειακά αποθέματα. Γνωρίζει όμως ότι δεν έχει πολλά περιθώρια αντίδρασης, γι’ αυτό και οι αντιδράσεις της παραμένουν μέχρι τώρα γενικόλογες και περιορισμένες. Η ‘Aγκυρα δεν έχει πολλά περιθώρια αντίδρασης λόγω των εμπλεκόμενων εβραϊκών συμφερόντων, του ακραίου παραλογισμού των θέσεών της, των πιθανών συνεπειών μιας σκληρής δράσης εναντίον χώρας-μέλους της ΕΕ και των πολύ μεγάλων άλλων προβλημάτων που αντιμετωπίζει (Κούρδοι, Συρία, σύγκρουση στρατιωτικών-ισλαμιστών). Παρόλο που οφείλει κανείς να είναι προσεκτικός, οι πιθανότητες θερμής τουρκικής αντίδρασης της ‘Aγκυρας μοιάζουν, υπό τις περιστάσεις, εξαιρετικά περιορισμένες, υπογραμμίζουν στρατιωτικοί αναλυτές στην Αθήνα.

Στη Λευκωσία πανηγυρίζουν για την (αναμενόμενη) θέση της Ουάσιγκτον που αρνήθηκε να παρέμβει στη Νόμπλ, υπογραμμίζοντας τη στρατηγική σημασία, για τα συμφέροντα
της, των ενεργειακών σχεδίων. Ο Υφυπουργός Γκόρντον δεν αποδοκίμασε την απολύτως εξωφρενική τουρκική θέση, περιοριζόμενος να πει ότι η Ουάσιγκτων “έχει επίγνωση της τουρκικής θέσης”. Το Ισραήλ άρχισε εξάλλου πτήσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών πάνω από το δικό του “οικόπεδο”, που γειτνιάζει με το κυπριακό, φοβούμενο δράσεις της λιβανικής Χεσμπολλά. Κύπριοι διπλωμάτες παρατηρούν σχετικά ότι το θέμα των υδρογονανθράκων έχει πολλές πτυχές, όπως η διένεξη Λιβάνου-Ισραήλ, και η Λευκωσία θα πρέπει να κινηθεί πολύ προσεκτικά, γιατί δεν είναι λίγοι όσοι μπορεί να θελήσουν να τη μπλέξουν άσχημα σε μεσανατολικά παιχνίδια που υπερβαίνουν ενίοτε τις δυνατότητες αντίληψης και χειρισμού του κυπριακού κράτους.

Εξάρτηση από το Ισραήλ

Ο Νετανιάχου, που θα επισκεφθεί εντός του Σεπτεμβρίου την Κύπρο, ευχαρίστως θα επεκτείνει την ισραηλινή αμυντική κάλυψη στην πλατφόρμα της Noble και, οπωσδήποτε, σε σταθμό υγροποίησης αερίου στην Κύπρο, αν κατασκευασθεί. Το ερώτημα που θέτουν όμως στρατιωτικοί αναλυτές στη Μεγαλόνησο, είναι από ποιο σημείο μια αμυντική “συνδρομή” μετατρέπεται σε εξάρτηση ή κινδυνεύει να έχει άλλες, δυσάρεστες διεθνοπολιτικές παρενέργειες. Για τη Λευκωσία και για την Αθήνα, παρουσιάζει θεωρητικά ενδιαφέρον η εκμετάλλευση των μεσανατολικών αντιθέσεων για δικές τους εθνικές επιδιώξεις, όχι όμως η δυνάμει καταστροφική μετατροπή του ελληνικού χώρου σε τμήμα αυτών των αντιθέσεων. Το Ισραήλ ενδιαφέρεται επίσης να αποκτήσει τον έλεγχο των ελληνικών αμυντικών βιομηχανιών και να προμηθεύσει πυρομαχικά του στην Ελλάδα.

Η Noble επιδιώκει να κατασκευάσει σταθμό υγροποίησης ισραηλινού και κυπριακού αερίου στην Κύπρο, ενώ, σύμφωνα με πληροφορίες από διπλωματικούς κύκλους, μεταξύ των ιδεών που εξετάζονται, συζητείται και η κατασκευή του στην νότιο Κρήτη . Τον σταθμό δεν τον θέλει το Ισραήλ στο έδαφός του, για λόγους ασφαλείας, το ερώτημα όμως είναι αν η Λευκωσία ή η Αθήνα επιθυμούν να “εισάγουν” το πρόβλημα, μαζί και τους Ισραηλινούς που πιθανότατα θα τον φρουρούν. Πολύ περισσότερο μετά την εμπειρία στο Μαρί.

Ελλάδα και ΑΟΖ

To Ισραήλ ενθαρρύνει επίσης την Αθήνα, σύμφωνα με πληροφορίες από διπλωματικούς κύκλους, να είναι πιο “αποφασιστική” στο θέμα της ανακήρυξης ΑΟΖ, η Ελλάδα όμως έχει αποκλείσει να προχωρήσει μονομερώς σε τέτοιο ενδεχόμενο, που βρίσκει πάντως και άλλους παρατηρητές επιφυλακτικούς. Πολιτικός της συντηρητικής παράταξης, που διαχειρίστηκε τέτοια θέματα, λέει π.χ. “ίσως ήταν λάθος ότι δεν το κάναμε εμείς, αλλά δεν σημαίνει αυτό ότι η τωρινή συγκυρία και με ανοιχτά διεθνώς τα θέματα με την οικονομία είναι η καλύτερη”. ‘Aλλοι παρατηρητές υποστηρίζουν ότι πρόκειται για αναφαίρετο δικαίωμα της Ελλάδας και οφείλει να το ασκήσει ανεξαρτήτως συγκυρίας, εκμεταλλευόμενη τυχόν ισραηλινή στήριξη.

Η Αθήνα θα περιλάβει πάντως τον ενδεχόμενο ορισμό της ΑΟΖ, όπως και όλων των θαλασσίων ζωνών, επί τη βάσει της “μέσης γραμμής”, σε νομοσχέδιο που αναμένεται σύντομα να κατατεθεί στη Βουλή για τον νέο φορέα υδρογονανθράκων. Στο νομοσχέδιο θα ορίζεται ότι, σε περίπτωση ανακήρυξης της ΑΟΖ και εν απουσία συμφωνίας οριοθέτησης θα ισχύσει η μέση γραμμή. Η διάταξη έχει συμβολική σημασία, αφενός γιατί προϋποθέτει την ανακήρυξη, αφετέρου γιατί ανακήρυξη θα οδηγήσει σε διαπραγματεύσεις ή παραπομπή σε διεθνές δικαστήριο, όπως προβλέπει το Δίκαιο της Θάλασσας. “H μη ανακήρυξη ΑΟΖ από τις ελληνικές κυβερνήσεις και η άρνηση της Αθήνας να οριοθετήσει την ελληνική και την κυπριακή ΑΟΖ, όπως πρότεινε ο Παπαδόπουλος, ήταν αδικαιολόγητες, απαράδεκτες παραλείψεις, συνιστά όμως μεγάλη υπερβολή να παρουσιάζεται η ανακήρυξη ΑΟΖ ως, τάχα, μαγική λύση στα προβλήματά μας. Η οριοθέτηση της ΑΟΖ αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας”, υπογραμμίζει ένας από τους καλύτερους ‘Eλληνες νομικούς εξειδικευμένους στα ζητήματα αυτά. Το νομοσχέδιο αποβλέπει πρακτικά στην τακτοποίηση του καθεστώτος αδειοδότησης, για να εγκριθούν έρευνες στο Ιόνιο και νοτίως της Κρήτης.

Η διπλή πίεση στην Κύπρο και μια μεγάλη παγίδα

Να σημειώσουμε πάντως ότι οι εξελίξεις αυτές σημειώνονται παράλληλα με ισχυρές πιέσεις στην Κύπρο και περίπλοκα μεσανατολικά παιχνίδια. Ο κ. Χριστόφιας αντιμετωπίζει, απομονωμένος, τεράστια πολιτική πίεση στο εσωτερικό. Οι οίκοι αξιολόγησης απειλούν να θέσουν την Κύπρο υπό καθεστώς μνημονίου, για γεωπολιτικούς πιθανώς και όχι οικονομικούς λόγους (το ποσοστό χρέους της είναι πολύ καλό και το έλλειμμα όχι πολύ υψηλό). Στάση ακόμα πιο εντυπωσιακή, στο μέτρο που ο νέος “σύμμαχος” της Κύπρου, το Ισραήλ διατηρεί προνομιακές σχέσεις και επιρροή στο διεθνές χρηματιστικό σύστημα. Αλλά και ο ΓΓ του ΟΗΕ εξέδωσε μια ιδιαιτέρως αρνητική για την Κύπρο έκθεση, πριν από μερικές μέρες.

Στρατηγικοί αναλυτές στην Αθήνα εκτιμούν ότι πιθανότατα το κυρίως ενδιαφέρον του Ισραήλ στρέφεται τώρα εναντίον της Συρίας, της λιβανικής Χεζμπολά και της Χαμάς. Αν αυτή η εκτίμηση είναι ακριβής, η μεγάλη πίεση που ασκείται στην Τουρκία ιδίως με το κουρδικό και στην οποία μπορεί να προστεθεί και ο κυπριακός παράγων, δεν αποσκοπεί παρά στον εξαναγκασμό της να προτιμήσει χωρίς περιστροφές το Τελ Αβίβ και τη Δύση από την Τεχεράνη και τη Δαμασκό.

Το Ισραήλ, που υποστήριξε παρασκηνιακά πολύ έντονα το σχέδιο Ανάν, δεν θέλει να φτιάξει αύριο κουρδικό κράτος, ούτε να λύσει αύριο το κυπριακό (και στη θεωρητική περίπτωση που θα ήθελε ή μπορούσε να το λύσει, δεν θα ήταν ασφαλώς προς όφελος ενός κυρίαρχου και ανεξάρτητου κράτους). Θέλει την Τουρκία να αποκηρύξει τον “γκωλισμό του Νταβούτογλου” και να συστρατευτεί μαζί του στη Συρία. Αν η ‘Aγκυρα υποκύψει, τη νύφη κινδυνεύουν να πληρώσουν οι Κύπριοι και οι Κούρδοι, εφόσον δεν έχουν φροντίσει να είναι οχυρωμένοι απέναντι σε μια τέτοια μεταστροφή και βάλουν όλα τα αυγά τους στο ισραηλινό καλάθι.

Κόσμος του Επενδυτή, 20.8.2011

ΥΓ Ορισμένοι καλόπιστοι Κύπριοι φίλοι μου παρατηρούν ότι η συμμαχία με το Ισραήλ είναι χρήσιμη και επισημαίνουν ότι το Ισραήλ δεν επιθυμεί την τουρκοποίηση της Κύπρου.

Στο ζήτημα των κυπρο-ισραηλινών και ελληνο-ισραηλινών σχέσεων έχω αναφερθεί επενειλημμένα σε άρθρα μου και δεν θα επανέλθω τώρα. Θα ήθελα όμως να κάνω τρεις παρατηρήσεις.

Πρώτον, ο όρος συμμαχία προέρχεται ετυμολογικά από το συν και το μάχη. Δίνει κάποια μάχη η Κυπριακή Δημοκρατία; Εγώ, την μόνη μάχη που νομίζω ότι δίνουν, τόσο η ηγεσία του ΑΚΕΛ, όσο και η ηγεσία του ΔΗΣΥ, είναι να διαλύσουν το κυπριακό κράτος, επαναφέροντας μια παραλλαγή του απορριφθέντος από τον λαό σχεδίου Ανάν. Σε αυτή την επιδίωξη το Ισραήλ πάντα ήταν σύμμαχος.

Δεύτερο, είναι γεγονός ότι το Ισραήλ δεν επιθυμεί, ούτε ποτέ επιθυμούσε τουρκοποίηση της Κύπρου. Το Ισραήλ, η Βρετανία και οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν τουρκική κυριαρχία στο νησί, όπως δεν επιθυμούν και ελληνική. Το νησί τους είναι πολύτιμο και θέλουν να το ελέγξουν για δικό τους λογαριασμό. Διεθνές, δηλαδή δικό τους προτεκτοράτο θέλουν την Κύπρο, αυτό ήθελαν πάντα, και γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό ενθάρρυναν και χρησιμοποίησαν την Τουρκία και το 1955-60 και το 1974 και επεχείρησαν να επιβάλλουν το 2004 το σχέδιο Ανάν που ΔΕΝ έδινε το νησί στην Τουρκία, αλλά σε τρεις ξένους δικαστές της δικής τους επιλογής.

Τρίτο, ο πραγματικός κίνδυνος τουρκοποίησης της Κύπρου είναι αμελητέος στον προβλέψιμο ιστορικό ορίζοντα. Εννοείται φυσικά ότι η Κύπρος, θύμα τουρκικής εισβολής και απειλής, οφείλει να είναι σε ετοιμότητα για να αντιμετωπίσει και αυτόν τον κίνδυνο, ακριβώς για να παραμείνει αμελητέος. Στην πραγματικότητα όμως είναι, σε μεγάλο βαθμό θεωρητικός κίνδυνος, αν δεν βρεθεί κάποιος ‘Ελληνας να καλέσει τους Τούρκους, όπως έγινε το 1974.

Ο πραγματικός και σοβαρότατος κίνδυνος για τους Κυπρίους, για το σύνολο του ελληνικού λαού, και για τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της Ευρώπης, όπως παρουσιάστηκε στην πράξη, και το 1974 και το 2004 και παρουσιάζεται και σήμερα, με τα απερίγραπτα που συζητάει ο κ. Χριστόφιας, δεν είναι η κατάληψη όλης της Κύπρου από την Τουρκία, είναι άλλος, είναι η κατάλυση του ανεξάρτητου και κυρίαρχου κυπριακού κράτους, η ύπαρξη του οποίου είναι η βασική προϋπόθεση επιβίωσης και προκοπής του κυπριακού και ελληνικού λαού. Αυτό όμως που αποτελεί κίνδυνο για τον ελληνικό λαό, συνιστούσε και συνιστά πάντα επιδίωξη και θετική εξέλιξη για την “Αυτοκρατορία”, δηλαδή για τις ΗΠΑ, τη Βρετανία, το Ισραήλ και τις αγορές, ακόμα περισσότερο που η διαχρονική συμπεριφορά της ελλαδικής και κυπριακής πολιτικής ηγεσίας τους έχει πείσει ότι είναι ενδεχομένως εφικτός. Παραδόξως όμως είναι ένας κίνδυνος που δεν πολυθέλουν να αναγνωρίσουν oύτε οι “αντιϊμπεριαλιστές”, παρά τον αντιϊμπεριαλισμό τους, ούτε οι “εθνικιστές”, παρά τον εθνικισμό τους, προτιμώντας, καιροσκοπικά και ιδιοτελώς, να βλέπουν μόνο την υπαρκτή τουρκική απειλή, γιατί η αντιμετώπιση της άλλης θα ερχόταν σε σύγκρουση με τα ιδιοτελή πολιτικά τους συμφέροντα. ‘Ετσι εξηγείται το φαινομενικό παράδοξο, τα δύο αντίθετα άκρα του πολιτικού φάσματος της Κύπρου, να συμπίπτουν ενίοτε σε υποτέλεια προς τους ξένους, με διαφορετικό τρόπο είναι αλήθεια έκαστο, γιατί κατά βάθος μοιράζονται την ίδια έλλειψη εθνικής αυτοεκτίμησης και είναι μόνιμα σε αναζήτηση όχι συμμάχων, κάτι θεμιτό, αλλά υποχρεωτικά και άνευ ανταλλάγματος καλών σχέσεων με τις ισχυρές κυρίαρχες δυνάμεις.

konstantakopoulos.blogspot.com

 

 

 

Όλο το σχέδιο της Τουρκίας για Ισραήλ, Κύπρο, Καστελόριζο, Λεβιάθαν και Οικόπεδο 12

 

 

Όποιος σκάβει το λάκκο του άλλου…

Του Σάββα Καλεντερίδη

Η Τουρκία, χρησιμοποιώντας την εποχή του Ψυχρού Πολέμου παρελκυστικά και καταχρηστικά την αξία του γεωγραφικού χώρου που κατέχει ως κράτος, κατόρθωσε να εξασφαλίσει τη στήριξη των χωρών του ΝΑΤΟ και κυρίως των ΗΠΑ και του Ισραήλ, και να θέσει υπό πολυετή ομηρία Κύπρο και Ελλάδα. Με την καθοριστική στήριξη των ως άνω χωρών, η Τουρκία κατέλαβε το 40% της Κύπρου, το οποίο, παρά τα σχετικά ψηφίσματα του ΣΑ του ΟΗΕ, συνεχίζει να κατέχει διατηρώντας 40 χιλιάδες στρατό κατοχής στην πολύπαθη νήσο.

Ταυτόχρονα, ασκώντας κρατική τρομοκρατία, έθεσε υπό ομηρεία την Ελλάδα, η οποία επί τριάντα χρόνια δεν μπορεί να κάνει χρήση ενός κυριαρχικού της δικαιώματος, που είναι η επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια στο σύνολο του θαλάσσιου χώρου της. Για να ισχυροποιήσει δε τις θέσεις και τα επιχειρήματά της απέναντι στην Ελλάδα, η Τουρκία αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, που είναι σε ισχύ από το 1982.

Το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας όμως, δίνει το δικαίωμα στις χώρες που έχουν θαλάσσιες ακτές, να ορίσουν κάτω από συγκεκριμένες διαδικασίες την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), κατόπιν συμφωνίας με τις όμορες προς αυτές χώρες. Αυτό ακριβώς το δικαίωμα έκανε χρήση η μικρή και διαμελισμένη Κύπρος, και όρισε την ΑΟΖ της με την Αίγυπτο, το Ισραήλ και το Λίβανο, ενώ είναι σε εξέλιξη ανάλογη διαδικασία με τη Συρία.

Η Τουρκία, εγκλωβισμένη στην πρακτική της άσκησης κρατικής τρομοκρατίας σε Ελλάδα και Κύπρο και στην απόφασή της να μην αναγνωρίσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, όσο διαρκούσε η διαδικασία της οριοθέτησης, στην ουσία παρέμεινε απλός θεατής των εξελίξεων. Το μόνο που κατάφερε, ήταν να επεκτείνει εξ αντικειμένου το casus belli που ίσχυε για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων και να θέσει υπό ομηρία την Ελλάδα και στο ζήτημα της κήρυξης της ΑΟΖ σε όλο το θαλάσσιο χώρο από το Θρακικό Πέλαγος μέχρι το Αιγαίο, το Καστελόριζο και την Κύπρο.

Η Τουρκία άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι έπεσε η ίδια στο λάκκο που έσκαβε χρόνια τώρα σε Κύπρο και Ελλάδα, όταν οι παλιοί καλοί φίλοι, Ισραήλ και ΗΠΑ, έκαναν πρακτικά βήματα στο ζήτημα της εξόρυξης του φυσικού αερίου και πετρελαίου στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ. Τότε συνέλαβε ένα στρατήγημα που, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της, θα την έβγαζε από το αδιέξοδο. Ανακάλυψε την Παλαιστίνη, τη Γάζα και το δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό λαό. Και ένας λαός που πένεται και κυριολεκτικά δεν έχει στον ήλιο μοίρα, ανταποκρίνεται σε όποιο χέρι βοηθείας του απλωθεί, έστω και τουρκικό.

Ποιο ήταν το κεντρικό ζητούμενο του στρατηγήματος; Να ρίξει το Ισραήλ μέσα στο λάκκο που έσκαψε το ίδιο για τους Παλαιστινίους. Δηλαδή, εκμεταλλευόμενη τον πόνο των Παλαιστινίων, να θέσει υπό ομηρία ολόκληρη τη ΝΑ Μεσόγειο, και μέχρι να λυθεί το Παλαιστινιακό και να ορίσει η Παλαιστίνη τη δική της ΑΟΖ στη Μεσόγειο, να σταματήσει κάθε διαδικασία καθορισμού της ΑΟΖ των γειτονικών χωρών και να παγώσει κάθε διαδικασία εξόρυξης στην περιοχή αυτή.

Στα πλαίσια αυτού του στρατηγήματος, η Τουρκία διεκδίκησε το ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων, μια διαδικασία που διακόπηκε βίαια, με τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς του Ισραήλ εναντίον της Λωρίδας της Γάζας, το Δεκέμβρη του 2008. Αυτός ήταν ο λόγος του εκνευρισμού του Ερντογάν στο Νταβός, ένα μήνα μετά, όταν έφυγε από το πάνελ, αφήνοντας σύξυλο τον Σιμόν Πέρες, καταγγέλλοντας το Ισραήλ ως χώρα δολοφόνο μικρών παιδιών. Να σημειωθεί ότι το Ισραήλ και το εβραϊκό λόμπι, χρόνια τώρα είναι ο βασικός υποστηρικτής της Τουρκίας στον αγώνα που γίνεται να αναγνωριστεί διεθνώς η Γενοκτονία που υπέστησαν Αρμένιοι, Έλληνες και Ασσύριοι από τους Τούρκους. Άλλος ένας λάκκος δηλαδή, που πέφτουν μέσα εκείνοι που τον έσκαψαν για τους άλλους, τους γενοκτονημένους λαούς της Ανατολής.

Στη συνέχεια, στα πλαίσια του ιδίου στρατηγήματος, η Τουρκία προσπάθησε να σπάσει τον ναυτικό αποκλεισμό που εφαρμόζει το Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, υπενδυόμενη την προβιά του ακτιβιστή ανθρωπιστή αυτή τη φορά. Το γενοκτόνο τουρκικό κράτος, διέθεσε τα απαιτούμενα κεφάλαια για τη μίσθωση του Μαβί Μαρμαρά και ανέθεσε στην παρακρατική ισλαμοφασιστική οργάνωση ΙΗΗ την αποστολή να σπάσει το εμπάργκο. Ο στόχος ήταν να αποκτήσει ναυτική δραστηριότητα η Λωρίδα της Γάζας, για να ισχυροποιηθούν τα επιχειρήματα της Τουρκίας που θα οδηγούσαν στην ομηρία της ΝΑ Μεσόγειο. Το Ισραήλ αντέδρασε με το γνωστό τρόπο, για να οδηγηθούν σε αδιέξοδο οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ και να φθάσουμε σήμερα να μιλάμε για το Σχέδιο Γ΄ της Τουρκίας;

Ποιο είναι το σχέδιο αυτό;

Θα παραθέσουμε τους κεντρικούς του άξονες.

Η Τουρκία σε πρώτη φάση θα επιδιώξει να έχει αυξημένη και μόνιμη παρουσία με πλοία του πολεμικού της ναυτικού στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ του Κόλπου της Αλεξανδρέττας και της Διώρυγας του Σουέζ και κυρίως στα όρια της ΑΟΖ Κύπρου-Ισραήλ, με το πρόσχημα της προστασίας των τουρκικών εμπορικών πλοίων που θα κινούνται στην περιοχή. Με τον τρόπο αυτό θα επιχειρήσει να αμφισβητήσει εμπράκτως τις ΑΟΖ Κύπρου και Ισραήλ. Μάλιστα, σε επιχειρησιακό επίπεδο η Τουρκία σχεδιάζει να κάνει ό,τι ακριβώς κάνει στο Αιγαίο με τα πολεμικά της αεροπλάνα. Δηλαδή, όπως με τις πτήσεις των πολεμικών της αεροσκαφών αμφισβητεί εμπράκτως την κυριαρχία της Ελλάδος στο Αιγαίο και δεν επιτρέπει την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών του πηγών, έτσι, με τις κινήσεις των πολεμικών της πλοίων στην περιοχή μεταξύ Κύπρου – Ισραήλ, θα επιδιώξει να αμφισβητήσει εμπράκτως τα νόμιμα και κυριαρχικά δικαιώματα των ως άνω χωρών και υπό το φόβο μιας πολεμικής σύγκρουσης, να προκαλέσει την παρέμβαση των ΗΠΑ και να παγώσουν οι διαδικασίες εξόρυξης και εκμετάλλευσης.

Παράλληλα, η Τουρκία θα επιχειρήσει να πετύχει εντός του Σεπτεμβρίου την αναγνώριση της Παλαιστίνης ως κυρίαρχου κράτους, στην επικείμενη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Αμέσως μετά, σχεδιάζει να ανακηρύξει μονομερώς την δική της ΑΟΖ στη ΝΑ Μεσόγειο μέχρι τα 200 ν.μ., και με βάση την αρχή της αναλογικότητας, να προχωρήσει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ με το ψευδοκράτος, χωρίς να αναγνωρίζει δικαίωμα ΑΟΖ στο Καστελόριζο.

Στη συνέχεια, σχεδιάζει να προχωρήσει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Παλαιστίνη, θέτοντας έτσι υπό τον έλεγχό της το κοίτασμα Λεβιάθαν, το οποίο έχουν λάβει εντολή να προβούν στις απαραίτητες επιχειρησιακές προετοιμασίες για να προστατεύουν τα τουρκικά πολεμικά πλοία.

 Τέλος, στα πλαίσια του σχεδίου αυτού, η Τουρκία, μέσω της τουρκικής εταιρείας πετρελαίων ΤΡΑΟ, θα προχωρήσει σε γεωτρήσεις στην ΑΟΖ Τουρκίας-ψευδοκράτους-Παλαιστίνης, έχοντας καταφέρει να περικλείσει και να απομονώσει εντελώς από θαλάσσης το Ισραήλ, το οποίο θα κληθεί να αντιμετωπίσει και το βέτο της Άγκυρας, στις προσπάθειες που καταβάλλει για να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ.

Υπάρχουν και άλλα υποτιθέμενα «βέλη στη φαρέτρα» της Άγκυρας, όπως η καταγγελία του Ισραήλ στον ΟΗΕ για το πυρηνικό του οπλοστάσιο, η καταγγελία επίσης στον ΟΗΕ για τον αποκλεισμό της Γάζας, η πλήρης διακοπή των διπλωματικών σχέσεων, το πλήρες πάγωμα των εμπορικών σχέσεων και άλλα.

Ασφαλώς και υπάρχουν πολλά κενά και αδυναμίες στο Σχέδιο Γ΄ της Τουρκίας εναντίον του Ισραήλ, το οποίο επιδέχεται και πολλές αναγνώσεις.

Εμείς απλά να σημειώσουμε ότι η Ελλάδα, εν όψει της μονομερούς ανακήρυξης της τουρκικής ΑΟΖ, πρέπει να είναι έτοιμη να διαχειριστεί το ζήτημα του Καστελόριζου, αν δεν το έχουν «διευθετήσει» ήδη εκείνοι που χαϊδολογούνται χρόνια τώρα με την Τουρκία.

Επίσης, είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε ότι σε περίπτωση που ΗΠΑ και Ισραήλ δεν βοηθούσαν με χέρια και πόδια την Τουρκία να καταλάβει τα 40% του εδάφους της Κύπρου και να κρατηθεί πάνω στο νησί τόσα χρόνια, όλα θα ήταν πιο εύκολα για όλους. Είναι ο λάκκος που λέγαμε…
Το άρθρο-ανάλυση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/09/12.html

 

ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ: ΜΟΝΟΣ, ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΥΚΟΥΣ

Βαρυσήμαντη ανάλυση από τον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο,

Σχόλιο, Δεν πρέπει να λησμονούμε ποτέ ότι,

-Στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν φίλοι και εχθροί αλλά μονον συμφέροντα,

-Το ειδικό βάρος ενός κράτους είναι το άθροισμα[ή το γινόμενο για τους αυστηρούς] των συντελεστών που συνθέτουν την αποτρεπτική δύναμη[Οικονομία-διπλωματια-ένοπλες δυνάμεις-παιδεία- ηθικό του΄Λαου] μέσα στον φυσικό γεωγραφικό χώρο, ο οποίος γίνεται γεωστρατηγικός, όταν η εξουσία που ασκείται σε αυτόν έχει τη δυνατότητα να τον ελέγχει[‘άλλως κάποιος άλλος …θα τον ελέγξει..]

-Τα μικρά κράτη έχουν τόση δύναμη, οσον τα συμφεροντα του διεθνους παράγοντα, συμπιπτουν με αυτά τα δικά του

– Η ιδεολογική προέλευση ενός ηγέτου, δοκιμάζεται στην πράξη και οχι στα λόγια[  αξιοσημείωτο το σημείο του κειμένου του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου, όπου η «αριστερή» προέλευση του νυν Κυπρίου Προέδρου, χρησιμοποιείται από τους άγγλους πάτρωνες, εως εκεί που τους συμφέρει, άλλως θα τον χτυπήσουν αλύπητα ακριβώς σε αυτό το σημείο το οποίο πολλοί το είχαμε υποπτευθεί από την αρχή,]

Άρα ο Προεδρος της Κυπριακης Δημοκρατίας, με κατάλληλο χειρισμό μπορεί τώρα να τους στείλει στον αγύριστο με μια όμως, κρίσιμη,  προϋπόθεση, Να ακούσει τον Λαό του και να το θέλει ο ιδιος ,Εκεί και η τεραστια ευθυνη του. [Ο Τάσσος Παπαδόπουλος και τον Λαό του άκουσε και το ηθελε και εκανε αριστους [ή αν θέλετε τους πλέον κατάλληλους ]χειρισμους]

Δημητρης Αλευρομάγειρος

Xρηματοπιστωτικές πιέσεις, γεωπολιτικές σκοπεύσεις και το Ισραήλ: γιατί απειλείται με Μνημόνιο το “δεύτερο” ελληνικό κράτος.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μετά την ίδια την Ελλάδα, και τις περιπέτειες της κρίσης και των μνημονίων, και το “δεύτερο” ελληνικό κράτος (από την άποψη τόσο της εθνικότητας της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων, όσο και της αλληλεξάρτησης με την Ελλάδα), η Κύπρος δηλαδή, πλησιάζει σε κατάσταση χαοτικής “περιδίνησης” και αρχίζει να κινδυνεύει με υπαγωγή σε καθεστώς ‘περιορισμένης κυριαρχίας’, “μνημονίου” με ότι αυτό συνεπάγεται. Η εσωτερική σοβαρή κρίση απονομιμοποίησης του πολιτικo-κρατικού συστήματος συνδυάζεται με έξωθεν χρηματοπιστωτικές πιέσεις, και, μαζί, μπορεί να διευκολύνουν γεωπολιτικές πιέσεις που, όπως και στο παρελθόν (σχέδιο Ανάν, 2004), τείνουν στη διάλυση του κυπριακού κράτους.

Κληθείς να επιλέξει μεταξύ των προτάσεών του περί “εκ περιτροπής” προεδρίας κλπ. και της προοπτικής συνέχισης της συμμαχίας με το ΔΗΚΟ, ο Πρόεδρος Χριστόφιας προτίμησε να τα “σπάσει” με τον τελευταίο εναπομείναντα σύμμαχό του, όχι όμως με τον “διεθνή παράγοντα”. Το ΔΗΚΟ αποχώρησε από την κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ βρέθηκε, με δικό του Πρόεδρο, πιο απομονωμένο πολιτικά από οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ιστορίας του, με τον κ. Χριστόφια να διακινδυνεύει να οδηγήσει σε ιστορικό Βατερλώ την κυπριακή αριστερά, ανοίγοντας τελικά τον δρόμο στον Νίκο Αναστασιάδη του ΔΗΣΥ.

Λίγες ώρες πριν, ο ‘Eρογλου, δηλαδή η ‘Aγκυρα, φοβούμενη μήπως ο Χριστόφιας υποκύψει τελικά στην πίεση του ΔΗΚΟ και της κυπριακής κοινής γνώμης, και αποσύρει τις προτάσεις του, έσπευσε να αποδεχθεί την εκ περιτροπής, ένα σύστημα που εξασφαλίζει ότι κατά περιόδους θα είναι υποχρεωτικά Τούρκος ο Πρόεδρος του νέου κράτους που θα διαδεχθεί την Κυπριακή Δημοκρατία, αν “λυθεί” το κυπριακό.  

 Σπανίως ένα μεμονωμένο γεγονός, εν προκειμένω η έκρηξη στο Μαρί, είχε τόσο μεγάλες και ποικίλες πολιτικές επιπτώσεις, οδηγώντας την ίδια την Κύπρο στη δίνη μείζονος πολιτικής κρίσης, αλλά και θέτοντας την πρώτη προσημείωση στον δρόμο για ένα ενδεχόμενο μνημόνιο. Η έκρηξη, που συνέπεσε με την πρώτη επίσκεψη στην ιστορία ‘Eλληνα Προέδρου στο Ισραήλ, ήρθε επίσης να υπενθυμίσει ότι η Κύπρος “ανήκει” και στην “ευρεία” Μέση Ανατολή. Αλλά και να υπογραμμίσει τους μεγάλους κινδύνους από την ενδεχόμενη κατασκευή στο νησί ισραηλινού σταθμού υγροποίησης αερίου, που το εβραϊκό κράτος δεν επιθυμεί να φτιάξει στη δική του επικράτεια. Η Κύπρος θέλει να το ξεχνά, είναι όμως στην πραγματικότητα η τομή δύο κόσμων σε πολύ βαθειά, μεγάλη, εκρηκτική και απρόβλεπτη κρίση, της ΕΕ και της Μέσης Ανατολής δηλαδή.

 Για να επιζήσει το κυπριακό κράτος θα  χρειασθεί να ανανήψει ως κράτος – μετά τις απιθανότητες που συζητιόντουσαν στα σοβαρά με το σχέδιο Ανάν, τώρα, η εικόνα “σορολόπ” της Εθνικής Φρουράς δεν ταιριάζει ούτε καν στις αμυντικές ανάγκες του Λουξεμβούργου, όχι σε χώρα που απειλείται άμεσα από την Τουρκία και έχει μπλέξει σε επικίνδυνα μεσανατολικά παιχνίδια, που πιθανώς υπερβαίνουν κατά πολύ τις δυνατότητες στρατηγικής κατανόησης και σχεδιασμού της Λευκωσίας. Χρειάζεται επίσης ηγεσίες με πολύ μεγάλες ικανότητες.

 Προς το παρόν, μόνο τέτοιες δεν φαίνεται να διαθέτει. Οι αποκαλύψεις για τις εγκληματικές, πρωτοφανείς αμέλειες που προκάλεσαν την έκρηξη, τον θάνατο 13 ανθρώπων και την καταστροφή της μισής ηλεκτροπαραγωγής στην Κύπρο, αποτέλειωσαν όποιο κύρος είχε η κυβέρνηση Χριστόφια. Ταυτόχρονα, έβγαλαν μια πολύ συντηρητική κοινωνία στους δρόμους, δημιουργώντας την κυπριακή εκδοχή των αγανακτισμένων, που διαδηλώνουν καθημερινά έξω από το Προεδρικό Μέγαρο της Λευκωσίας. Αν ο πρώην ΓΓ του ΑΚΕΛ ήθελε να φτιάξει μαζικό κίνημα στην Κύπρο το κατάφερε, μόνο που το κίνημα φτιάχτηκε εναντίον του. Πέντε χιλιάδες πολίτες ζήτησαν επίσης την δίωξη του Προέδρου για την έκρηξη, με υπόμνημά τους προς τον Γενικό Εισαγγελέα.

 Το σύνταγμα της Κύπρου επιτρέπει στον Πρόεδρο να προεδρεύει ακόμα ενάμισυ χρόνο, έσπευσε  να δηλώσει, απουσία πειστικότερης απάντησης σε όσους ζητούν την παραίτηση Χριστόφια, ο ΓΓ του ΑΚΕΛ ‘Αντρος Κυπριανού. Θα είναι όμως ένας λαβωμένος Πρόεδρος. Μπορεί να τα βγάλει πέρα με τις ταυτόχρονες χρηματοπιστωτικές και γεωπολιτικές απειλές; Μετά την αποχώρηση από την κυβέρνησή του και του ΔΗΚΟ, δηλαδή όλων των κομμάτων χάρη στην υποστήριξη των οποίων κέρδισε τις εκλογές του 2008, διαθέτει ο κ. Χριστόφιας την απαραίτητη νομιμοποίηση για να διαπραγματεύεται με την Τουρκία το κυπριακό, σε βάση μάλιστα που απορρίπτει και το σύνολο του πλην ΑΚΕΛ πολιτικού κόσμου και η συντριπτική πλειοψηφία των Κυπρίων πολιτών; Αυτό το ερώτημα θέτουν τώρα, ανοιχτά, στην Κύπρο, συγκαλυμμένα όμως και στο εσωτερικό του ΑΚΕΛ, που βιώνει, σήμερα, με δικό του Πρόεδρο, την μεγαλύτερη πολιτική απομόνωση στην ιστορία του και κατάφερε, συγκεντρώνοντας το ίδιο τη λαϊκή δυσαρέσκεια και για τη εσωτερική διακυβέρνηση και για το κυπριακό, να αποκαταστήσει εξ αντιδιαστολής στη συνείδηση του κυπριακού λαού, τον Νίκο Αναστασιάδη και τον ΔΗΣΥ, φανατικούς οπαδούς του σχεδίου Ανάν το 2004! 

 Το Ισραήλ, οι Οίκοι και η Κύπρος

 Η έκθεση των κυπριακών τραπεζών στο ελληνικό χρέος και η απουσία συναίνεσης στην οικονομική πολιτική χρησιμοποιήθηκαν ως δικαιολογία για την υποβάθμιση της Κύπρου από τη Μούντις. Λέμε δικαιολογία, γιατί ο συγκεκριμένος, διαδοχικός τρόπος με τον οποίο οι “αγορές” επιτίθενται σε κάθε μία χώρα χωριστά, δεν θυμίζει καθόλου αγορές, θυμίζει μάλλον τους στρατούς του Γκουντέριαν που κατελάμβαναν τη μία μετά την άλλη χώρα της Ευρώπης το 1938-41. Αυτά που γίνονται μοιάζουν με καλοοργανωμένο και καλοσχεδιασμένο πραξικόπημα του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Με χρέος περίπου στο 60% του ΑΕΠ η Κύπρος έχει το πολύ σπάνιο προνόμιο να τηρεί ένα από τα δύο βασικά κριτήρια του Μάαστριχτ και η συζήτηση για μνημόνια θα έπρεπε κανονικά να μην ευσταθεί καν. 

 Αν όμως είναι έτσι, παρατηρητές εκτιμούν ότι η επίθεση στην Κύπρο μέσω υποβαθμίσεων μπορεί να έχει να κάνει όχι τόσο με οποιοδήποτε οικονομικό ζήτημα, όσο με γεωπολιτικές σκοπιμότητες. Μέχρι τώρα, η εμπειρία  της ευρωπαϊκής περιφέρειας έδειξε ότι τέτοιες επιθέσεις δεν απετράπησαν, αντίθετα ενθαρρύνθηκαν με οικονομίες, λιτότητα και προσπάθειες κατευνασμού των αγορών. Μόνο αν ο επιτιθέμενος πεισθεί ότι το κόστος του θα είναι μεγαλύτερο από το αναμενόμενο κέρδος και σε συνδυασμό με γεωπολιτικού τύπου αποτρεπτικές απειλές, μπορεί κανείς να “ηρεμήσει” τις αγορές. Αυτή είναι πολιτική όμως που απαιτεί τουλάχιστον την αντίληψη και τα κότσια ενός Μακάριου…

 Σημειωτέον, η στάση των οίκων αξιολόγησης απέναντι στην Κύπρο είναι και το πιο κρίσιμο τεστ για την εθνική αξία του νέου “μεγάλου έρωτα” του συνόλου σχεδόν των πολιτικών της Λευκωσίας με το Ισραήλ. Η χώρα αυτή έχει μια τελείως ιδιαίτερη επιρροή στις “αγορές” και τη Γουώλ Στρητ και μπορεί να τη χρησιμοποιήσει για να παρατήσουν ήσυχη την Κύπρο. Αν δεν το κάνει, τότε απλώς πουλάει “φύκια για μεταξωτές κορδέλλες” στους Κυπρίους. Ελπίζει ίσως ότι η Λευκωσία, αντιμέτωπη με οικονομικά προβλήματα και εξωτερικές απειλές, θα έρθει μόνη της, να πέσει ως ώριμο φρούτο στην επιρροή και τον έλεγχό του. Μια Κύπρος που είναι έτοιμη να καταπιεί το τυρί μαζί με τη φάκα, που μέρος της αναζητά εδώ και καιρό υποκατάστατο για τη δαπάνη του αγώνα, έναν “καλό” διεθνή κηδεμόνα, κατά την ιστορική έκφραση του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου. Μια Κύπρος που λησμόνησε πολύ γρήγορα και εύκολα τις βαριές σκιές για τον ρόλο των Ισραηλινών το 1974, το ότι βρέθηκαν πίσω από το σχέδιο Ανάν και ότι επιθυμούν να ελέγξουν, πολύ φυσιολογικά από τη δική τους άποψη, Κύπρο, Κρήτη και Ελλάδα. (Ευτυχώς βέβαια η Κύπρος δεν είναι Ιταλία, όπου το Ισραήλ, αν πιστέψουμε τα Wikileaks, δωροδόκησε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εκατοντάδες “διανοούμενους”). Ο ιδρυτής μάλιστα του σιωνιστικού κινήματος Θεόδωρος Χερζλ είχε αντιμετωπίσει, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, το ενδεχόμενο να ιδρύσει στην Κύπρο το κράτος του Ισραήλ.

 Η Κύπρος σε παγίδα

 Επιδίωξη του Λονδίνου και της ‘Aγκυρας είναι να χρησιμοποιήσουν την εξασθένηση Χριστόφια για να σπρώξουν ακόμα περισσότερο τη Λευκωσία στον δρόμο μιας παραλλαγής του σχεδίου Ανάν. Κατά μέγιστο επιδιώκουν μια λύση του κυπριακού, στα πλαίσια περίπου του Ανάν, πριν το δεύτερο εξάμηνο του 2012, προκειμένου να μην αναλάβει η σημερινή Κυπριακή Δημοκρατία την προεδρία της ΕΕ. Κατ¨ ελάχιστο, την καταγραφή με κάθε δυνατό και πιο δεσμευτικό γίνεται τρόπο, ίσως και με τη μορφή ενδιάμεσης συμφωνίας, των παραχωρήσεων της ελληνικής πλευράς, που συνιστούν ισάριθμες αυτοπαραιτήσεις από θεμελιώδη δικαιώματα και πτυχές κυριαρχίας του κράτους που δικαιούται ο κυπριακός λαός, ώστε να μην είναι εύκολο σε μια μελλοντική κυπριακή κυβέρνηση να τις απορρίψει.

 Σε μια τέτοια οπτική, τόσο η υποβάθμιση της Moodies όσο και η δηλητηριώδης παρέμβαση των Financial Times, που ζήτησαν με άρθρο τους την παραίτηση του “κομμουνιστή Προέδρου παλαιάς κοπής”, μπορούν να ερμηνευθούν ως προειδοποιήσεις προς τον Κύπριο Πρόεδρο να συνεχίσει ακάθεκτος την πορεία λύσης κατά τις προτροπές του “διεθνούς παράγοντα”. Μια απειλή δηλαδή για το τι μπορεί να συμβεί αν συνεχίσει να παραμένει “αναποτελεσματικός” στο θέμα της λύσης. Ορισμένοι βέβαια στη Λευκωσία λένε ότι μπορούν να συμβούν πολύ χειρότερα αν ο κ. Χριστόφιας επιμείνει στη δρομολογημένη λύση.

 Κόσμος του Επενδυτή, 6 Αυγούστου 2011

konstantakopoulos.blogspot.com

Του αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται

«Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερων έστιν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον…». […]. Με αυτές τις παρακαταθήκες διαιωνίζεται το Γένος μας κι εσύ δεν μπορούσες να αποτελέσεις εξαίρεση. Ξέρεις πατέρα, μέχρι να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία δεν καταλάβαινα γιατί έλειπες τόσο συχνά. Μετά κατάλαβα πόσο τεράστιος είσαι. Μια ζωή στην πρώτη γραμμή με τους συναδέλφους και τους ναύτες που αγαπούσες, για να φτιάξεις ένα δυνατό Ναυτικό που να μπορεί να υπερασπιστεί την πατρίδα μας.
Μετά βίας σου έβγαζα καμιά κουβέντα για την κατάσταση που επικρατούσε, αλλά απ’ όσα μου έλεγες ήταν διάχυτη η πικρία σου για την αδιαφορία των ανωτέρων να εξοπλίσουν το Ναυτικό μας. «Δεν μπορώ να εκτελέσω την αποστολή μου», έλεγες, γιατί ήξερες πολύ καλά πως «έχομεν Γην και Πατρίδαν, όταν έχομεν πλοία εις την θάλασσαν». Γι’ αυτό πάλευες, αλλά έβρισκες πόρτες κλειστές […].
Πολλοί μου λένε να είμαι περήφανος για τον πατέρα μου γιατί είναι ήρωας.
Μπορεί να μη σου το είπα ποτέ ρητώς, αλλά πάντα ήμασταν περήφανοι για σένα, δε χρειαζόταν να σε δολοφονήσουν στυγνά οι κυβερνώτες, δεν ήταν απαραίτητο να γίνεις κομμάτια για να καυχώμαστε για σένα. Όχι πως περίμενα κάτι άλλο από εσένα, τουλάχιστον έπεσες στις επάλξεις, στη ναυτική βάση που αφιέρωσες τόσο χρόνο και κόπο να ανεγερθεί και να’ ναι το καμάρι της Εθνικής Φρουράς. Να είσαι σίγουρος ότι μας μπόλιασες με τα ανώτερα ιδανικά της Φυλής μας, αυτά για τα οποία αγωνίστηκες και εν τέλει θυσιάστηκες. […].
Όσον αφορά το ερώτημα «γιατί ο πατέρας μου», αυτό είναι εύκολο ν’ απαντηθεί. Γιατί ποτέ δεν κιότεψες, ποτέ δεν απαρνήθηκες την ευθύνη. Γνήσιος εκφραστής των διδαχών του Λεωνίδα, των Μαραθωνομάχων, των ανταρτών του 1821, των ηρώων του Έπους του 1940, των λεβεντών του 1955, των ηρωικώς πεσόντων του 1974. Όταν επισκέφθηκα το χώρο του εγκλήματος στο Μαρί, μέσα στο μυαλό μου βούιζαν τα λόγια των λεβεντών που θυσιάστηκαν εκεί: «Ω ξειν αγγέλειν Έλλησι Κυπρίοις ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Όταν το μοιραίο πρωί οι καπνοί από την έκρηξη έφτασαν στο σπίτι μας, πριν ακόμα μάθω οτιδήποτε, ένιωθα ότι μέσω αυτής της σκόνης ήρθες για τελευταία φορά κοντά μας. Δε σε αγκάλιασα γιατί θα με περνούσαν για τρελό, ίσως ήθελα να διατηρώ την ψευδαίσθηση ότι θα σε δω το μεσημέρι πριν πάω δουλειά. Είδες όμως, έχασα την τελευταία μου ευκαιρία να σε αγκαλιάσω. Ελπίζω να με συγχωρέσεις.
Η φλόγα σου υπάρχει μέσα στη μάνα μου, εμένα, την Κυριακή και το Χριστόφορο. Και θα μεταλαμπαδευθεί παντού. Θα κάνουμε τα πάντα για να μην ξεχαστούν οι αγώνες σου. Και που’ σαι, όταν συναντήσεις το Μάτση και τον Αυξεντίου, τον Τάσο Ισαάκ και το Σολάκη Σολωμού, πες τους να μην ανησυχούν γιατί ο σπόρος που φύτεψαν έχει αβγατίσει. Και εσύ, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά είστε οι πιο πρόσφατοι ήρωες στο ήδη υπερπλήρες Πάνθεον της Ελληνικής Ιστορίας. Γιατί όσο κι αν προσπαθούν οι λογής Πηλιογούσηδες και Εφιάλτες να μας ξεριζώσουν, εμείς είμαστε τραχείς: «Χρόνια σκλαβκιές ατέλειωτες, τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους, εμείς τζιαμαί, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στο ρότσον τους». […].
Απαξιώστε τους θρασύδειλους κυβερνώντες και όχι το στράτευμα! […].
Πλοίαρχε Ιωαννίδη ήμουν και είμαστε περήφανοι που σε είχαμε σύζυγο και πατέρα. Σ’ ευχαριστούμε περισσότερο γιατί έκανες πράξη τις ιδέες σου, με τις οποίες μας γαλούχησες και δεν έμεινες στα λόγια. Μαζί με τους υπόλοιπους λεβέντες υπογράψατε το μακρύ κατάλογο των ηρώων που με το αίμα τους πότισαν το δέντρο της Λευτεριάς και απέδειξαν ότι, όσο κι αν μας πολεμούν, ο Ελληνισμός δεν πρόκειται να χαθεί εδώ στην ανατολικότερη εσχατιά της Ελλάδας. Πραγματώσατε αυτό που έγραφε περήφανα ο Μάρκος Δράκος στον πατέρα του: «Ο Έλληνας γεννήθηκε αγωνιστής· σαν τέτοιος πρέπει να στέκεται στις επάλξεις, ακοίμητος φρουρός των ιδανικών και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας». Δε θα μπορούσαμε να έχουμε αξιότερο πατέρα. Δε σου πρέπουν μοιρολόγια γιατί δεν πέθανες, ζεις μέσα στον καθένα μας. Αιωνία σου η μνήμη. Αθάνατος!

«Πλοιάρχου Ιωαννίδη Επικήδειος» Νικόλας Ιωαννίδης, υιός εκφωνήθηκε στην κηδεία του, 13 Ιουλίου 2011 στον Ιερό Ναό Αγίου Αρσενίου, Λεμεσός

http://www.manifestomag.gr/2011/07/blog-post_23.html#more

Ο Τούρκος της Σαπουνόπερας και ο Τούρκος στα Κυπριακά κατέχομενα: Ποιός είναι ο αντιπροσωπευτικός τύπος αυτού του γένους;

του Βασιλείου Μαρκεζίνη

Παραθέτομε αποσπάσματα της πρόσφατης ομιλίας του κ Ερτογάν στην Κύπρο ως δημοσιεύθησαν στο Έθνος σε άρθρο του κ. Δελαστίκ.  Η απολυτότης των θέσεων ξενίζει όσο και το άγριο και αναιδές ύφος των λόγων του Τούρκου Πρωθυπουργού. Πιο σημαντικά όμως μας αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι η Τουρκία δεν μπορεί να εξευρωπαϊσθεί γιατί ανήκει σε΄άλλο κόσμο, με άλλα ήθη και άλλο πολιτισμό.

 

Η επίθεση του κ. Ερντογάν είχε δύο στόχους:  την Κύπρο και έμεσα βέβαια την Ελλάδα για την οποία σύντομα θα μας κοινοποιήσει τους όρους που «διαπραγματεύθηκε» με την ενδοτική πάντα Ελληνική Κυβέρνηση. Ο δεύτερος στόχος είναι η Ευρώπή στη οποία θελει να προσχωρίσει για να καλύψει όσο μπορεί τον «ανατολισμό» του.

 

Και τις δύο κινήσεις είχε προβλέψει και καταδικάσει ο Ακαδημαικός κ. Μαρκεζίνης στο βιβλίο του «Μια Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα» . Παραθέτουμε λοιπον με κόκκινα στοιχέια τις φράσεις του κ Ερντογάν και με μπλέ τις γνωμες του κ Μαρκεζίνη προς σύγκριση και συζήτηση.

 

Ελπίζομε όμως να μην αποδειχθεί ο κ Μαρκεζίνης ότι είναι από τους ελάχιστους Ελληνες που αντιδρά δημοσίως σε τέτοια βαρβαρότητα; Εκτός, πια, αν έχομε όλοι πεθάνει ψυχολογικά από την εξοντωτική προπαγάνδα και παραπληροφόρηση της Κυβέρνησης;

 

«Δεν υπάρχει ανεξάρτητο κράτος με το όνομα Κύπρος!… Στον βορρά υπάρχει το τουρκικό κράτος και στον νότο εκείνοι. Υπάρχει μια Κύπρος που έχει χωριστεί στα δύο» […η μόνη λύση που γίνεται αποδεκτή από την Αγκυρα είναι μια] «ομοσπονδιακή δομή ισότιμων πλευρών βασισμένη στην αρχή των δύο ιδρυτικών κρατών».

 

 

Στην ίδια δηλωση οποιαδήποτε παραχώρηση στο εδαφικό αποκλείσθηκε, ούτε καν εκείνες που εμφανιζόταν να κάνει προ επταετίας τότε που συζητιόταν το σχέδιο Ανάν που τόσο αγάπησαν οι ΕΛΛΙΑΜΕΠιδες «σοφοί». Οι δηλώσεις του ήταν σαφέστατες:

 

«Θα είμαι πρωθυπουργός για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Για μένα δεν υπάρχει πλέον θέμα Μόρφου. Δεν προσεγγίζω το θέμα όπως το σχέδιο Ανάν. Η Μόρφου ανήκει στη Βόρεια Κύπρο. Δεν μπορεί να γίνει η παραμικρή κίνηση και στο Ριζοκάρπασο. Εάν θέλουν να έλθουν για τις λειτουργίες, ας έλθουν. Εχουν αλλάξει οι συνθήκες που ίσχυαν στο σχέδιο Ανάν. Η στάση μας στο τραπέζι θα είναι διαφορετική.»

Οι θέσεις Μαρκεζίνη

 

(a). Ελλάδα – Τουρκία Άφησα για το τέλος το πρόβληµα το οποίο θεωρώ ως το πιο επείγον και πιο περίπλοκο από όλα τα προβλήµατα που αντιµετωπίζουµε αυτήν τη στιγµή· ένα πρόβληµα, το οποίο, πιστεύω, συνδέεται στενά µε την άλλη βασική πρότασή µου – τη διαµόρφωση µιας πολιτικής ίσων αποστάσεων απέναντι στις µεγάλες δυνάµεις της εποχής µας, ήτοι την Αµερική, τη Ρωσία και την Κίνα, µε την ελπίδα ότι έτσι µπορεί, επιτέλους, να αποκτήσουµε πιο αξιόπιστους συµµάχους από αυτούς που διαλαλούν ότι µας «θεωρούν στρατηγικούς τους εταίρους»^[1] αλλά, στην ουσία πάντα παραστέκονται στους αντιπάλους µας.

 

Το πρόβληµα στο οποίο αναφέροµαι είναι η Τουρκία και επειδή θεωρώ αυτό το ζήτηµα πρωταρχικής σηµασίας, το εξετάζω σε ξεχωριστή υπο-ενότητα. Προσθέτω όµως, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι το πώς θα σχεδιαστεί, το πώς θα εφαρµοστεί και το πότε θα µπορούσε να επιχειρηθεί µια τέτοια καινοτόµος µεταβολή στις σχέσεις µεταξύ των δύο χωρών θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες που αυτήν την στιγµή δεν µας είναι γνωστοί. Ο χρόνος λοιπόν και η µεθόδευσις αυτής της πολιτικής, αν ή όταν ποτέ εφαρµοστεί, θα καθοριστεί την κατάλληλη στιγµή και όχι τώρα.^[2] Τώρα αρκούµαστε στη διατύπωση της γνώµης –πεποιθήσεως θα έλεγα– ότι η αλλαγή πλεύσεως είναι αναγκαία και, ως εκ τούτου, εξετάζουµε µε συντοµία µερικούς από τους λόγους που την επιβάλλουν…

 

Κύρια … συνέπεια της πολιτικής που προτείνω είναι ο παραµερισµός –για το εγγύς µέλλον, τουλάχιστον– κάθε ιδέας πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Το δεύτερο σκέλος της σκέψης αποτελεί και το δυσκολότερό της σηµείο.

 

 

Για πολλούς, η συγκεκριµένη άποψη µπορεί να µοιάζει ανορθόδοξη, πολύ δε περισσότερο (θα ισχυρίζονταν µερικοί) καθώς αντιβαίνει στο γεγονός ότι η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας αποτελεί την αποδεκτή πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων επί µία περίοδο ένδεκα περίπου χρόνων.

 

Εντούτοις, η µακροβιότητα µιας πολιτικής ή µιας προσέγγισης δεν αποτελεί, αφ’ εαυτής, επιχείρηµα για να µην αµφισβητήσουµε τη σηµερινή εγκυρότητά της, διότι η µη αµφισβήτηση µπορεί να απορρέει από (α) έλλειψη σωστής αξιολογήσεως νέων δεδοµένων, τοπικών αλλά και ευρωπαϊκών, (β) έλλειψη του απαραίτητου θάρρους ή φαντασίας για την αναθεώρηση µιας πολιτικής ή,(γ) πάλι, από το γεγονός ότι υποκύπτουµε σε εξωτερικές πιέσεις διατήρησής της.

 

Ούτε όµως είναι αναπάντητο το επιχείρηµα υπέρ µιας αλλαγής πλεύσεως ότι η παλαιά, φιλοτουρκική πολιτική ετύγχανε της ευνοίας πολιτικών διαφόρων αποχρώσεων, όπως οι κκ Μητσοτάκης, Σηµίτης, Καραµανλής, Παπανδρέου, Κύρκος και η κυρία Μπακογιάννη (για να µην αναφέρουµε και τα πνευµατικά εξαπτέρυγα, που πειθήνια πάντοτε, προµηθεύει το ΕΛΙΑΜΕΠ).

 

Το πραγµατικό, λοιπόν, ερώτηµα που πρέπει να τεθεί και να απαντηθεί δεν είναι πλέον πόσοι ή ποιοι υπεστήριξαν αυτήν την πολιτική κάποτε ή τι ακριβώς απέδωσε στο παρελθόν αλλά (α) το κατά πόσον αυτή η πολιτική συνεχίζει να εξυπηρετεί τα συµφέροντα της Ελλάδας και των Ευρωπαίων εταίρων της σήµερα, καθώς και (β) το κατά πόσον η Τουρκία έχει ανταποδώσει καθ’ οιονδήποτε δίκαιο τρόπο τις δικές µας προσπάθειες να ακολουθήσουµε µια εποικοδοµητική πολιτική απέναντί της.

 

Σ’ αυτόν το προβληµατισµό η απάντηση πρέπει να είναι κυνικά τίµια. Ο Παναγιώτης Κονδύλης σ’ ένα κείµενο που αξίζει να περιγραφεί ως κλασικό και για τη λογική του και για το απέριττο ύφος του, αλλά και γιατί (δυστυχώς) δικαιώθηκε εν πολλοίς µε το πέρασµα του χρόνου, έγραψε στο Επίµετρο της Θεωρίας του Πολέµου «… το σηµερινό δίληµµα [που αντιµετωπίζει η Ελλάδα] είναι αντικειµενικά τροµακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη [µε τη σηµερινή Τουρκία] σηµαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεµος σηµαίνει συντριβή».^[3]

 

Είµαι, συνεπώς, της άποψης ότι, σε έναν κόσµο που έχει µεταβληθεί άρδην κατά την τελευταία περίπου δεκαπενταετία και για να αποφευχθεί το ανωτέρω φρικτό δίληµµα, η κατ’ ουσίαν τυφλή ελληνική υποστήριξη της πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. δεν είναι πλέον ούτε ορθή ούτε και λογική, ούτε προς το συµφέρον µας.

 

Ο σηµερινός σκεπτικισµός για µια πολιτική που είχε ίσως κάποια πλεονεκτήµατα για την Ελλάδα όταν πρωτοπαρουσιάστηκε από την κυβέρνηση Σηµίτη-Παπανδρέου, αλλά σήµερα ενδέχεται να µας προκαλέσει ακόµη περισσότερους πονοκεφάλους, απορρέει από τα ακόλουθα επιχειρήµατα:

 

 

(b) Η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας. Από καθαρώς ελληνική άποψη, η εν λόγω πολιτική, στην αρχική της φάση, βοήθησε –όπως ήδη ισχυρίστηκα ανωτέρω– να αναιρεθούν οι επικρίσεις που δεχόταν η Ελλάδα ως χώρα που καθυστερούσε ή παρακώλυε τη διαµόρφωση πολιτικών πανευρωπαϊκής κλίµακας, σε µια εποχή που ήταν του συρµού η γεωγραφική διεύρυνση της Ευρώπης. Έτσι, αυτή η νέα πολιτική εξυπηρέτησε αποτελεσµατικά τη διεθνή εικόνα µας, συµβάλλοντας στην προσπάθεια ανατροπής του ανθελληνικού κλίµατος σε ορισµένους ευρωπαϊκούς κύκλους. Αναµφίβολα, διευκόλυνε επίσης την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., την οποία η κυβέρνηση Σηµίτη/Παπανδρέου κατόρθωσε, µε αξιοσηµείωτη επιδεξιότητα, να διαχωρίσει από την υποψηφιότητα της Τουρκίας.

 

Ωστόσο, καθώς η Ευρώπη επεκτάθηκε –πολύ πιο γρήγορα από όσο θα έπρεπε, θα έλεγαν µερικοί–, έχει πλέον αλλάξει άποψη για την Τουρκία. Οι µεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες εκφράζουν αµφιβολίες κατά πόσον η Τουρκία είναι έτοιµη να γίνει πλήρες µέλος της Ε.Ε., αµφιβολίες που έχουν αυξηθεί σε στιγµές οικονοµικών δυσχερειών και δικαιολογηµένων φόβων που σχετίζονται µε την αύξηση της νοµίµου και παρανόµου µεταναστεύσεως.

 

Η ταχύτης µε την οποία η Τουρκία αυξάνει τις επεκτατικές της φιλοδοξίες, προκαλώντας π.χ. την Αµερική µε την πρόσφατη πρωτοβουλία της µε το Ιράν, ή το Ισραήλ, µε τον πρωταγωνιστικό (αλλά υστερόβουλο) ρόλο που έπαιξε στην οργάνωση ανθρωπιστικής βοήθειας προς τη Γάζα, αρχίζει να ενοχλεί τους βασικούς της υποστηρικτές. Έτσι, η αµερικανική κοινή γνώµη αρχίζει να διχάζεται ως προς τις απόψεις της για την Τουρκία.^[4] Μερικοί σίγουρα θα έχουν αρχίσει να πιστεύουν ότι τώρα που αυτοί έβγαλαν το «τζίνι» από το µπουκάλι, δύσκολα θα το ξαναβάλουν µέσα. Ακόµη και το Ισραήλ αισθάνεται µετανιωµένο για την εµπιστοσύνη που έδειξε κάποτε προς την Άγκυρα, εφόσον µια µέρα θα µπορούσε αυτή να το υποκαταστήσει στην καρδιά της Αµερικής. Αλλά είναι νωρίς για να µιλάµε γι’ όλα αυτά. Απλώς, εµείς οι Έλληνες πρέπει όλα να τα έχουµε υπόψη… και να µελετάµε το timing ενδεχοµένων διπλωµατικών πρωτοβουλιών, έχοντας όµως προετοιµάσει διάφορα σχέδια για όλα τα ενδεχόµενα. Σχέδια όμως δικά μας, όχι σχέδια…. άλλων!

 

Στους ανωτέρω υπολογισµούς µας πρέπει να προσθέσουµε και τα πολιτικά προβλήµατα που αντιµετωπίζει σήµερα η Τουρκία µε το στρατό της, αλλά και µε ορισµένες εθνικές µειονότητες όπως τους Κούρδους –είκοσι εκατοµµύρια τη στιγµή που µιλάµε– τα οποία διάγουν περιόδους σχετικής ηρεµίας που εναλλάσσεται µε περιόδους οξύτητος κατά καιρούς, µια και αυτό το κοµβικό ζήτηµα, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις της Τουρκίας, δεν έχει λυθεί. Οι µέλλουσες εξελίξεις στο Ιράκ, που µε τη σειρά τους πιθανόν να επηρεαστούν προς το χειρότερο από τις εξελίξεις στο Ιράν, θα µπορούσαν, επίσης, να περιπλέξουν το Κουρδικό πρόβληµα ακόµη περισσότερο για την Τουρκία. Και ας µην ξεχνάµε την αιφνίδια εξτρεµιστική στάση που επέδειξε πρόσφατα η Τουρκία απέναντι στους Αρµενίους η οποία δεν έκανε καλό στην εικόνα της στο εξωτερικό.

 

Όλα αυτά καθιστούν σαφές –και πρέπει και εµείς να το τονίζουµε σε όλους, ιδίως αν η Τουρκία συνεχίζει να µας προκαλεί– ότι, εάν ποτέ η χώρα αυτή εντασσόταν στην Ε.Ε. ως πλήρες µέλος, η παρουσία της θα προκαλούσε µια σειρά από νέα και ανεπιθύµητα προβλήµατα, τα οποία η Ευρώπη καθόλου δεν χρειάζεται. Θα επανέλθουµε σε αυτό το θέµα στις επόµενες παραγράφους, δεδοµένου ότι διαψεύδει πλήρως όλους εκείνους που διατείνονται ότι η Τουρκία έχει «εξευρωπαΐσει» τις πρακτικές της. Για πολλούς, λοιπόν, η αλήθεια είναι ότι οι τουρκικές αλλαγές που έχουν σηµειωθεί µέχρι τώρα είναι επιφανειακές και καιροσκοπικές. Το ΥΠΕΞ µας όµως, και οι κατά τόπους πρεσβείες µας, ουδόλως, εξ όσων γνωρίζω, εκµεταλλεύονται αυτές τις αδυναµίες του αντιπάλου. Γιατί; Η απάντηση είναι σαφής: γιατί εµείς υποστηρίζουµε την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας όσο και αν αυτή συνεχίζει να µας προκαλεί. Η ανεκτικότητά µας, όµως, δεν έχει όρια, µια και είναι η ανεκτικότητα του κοµπλεξικού, του αδύνατου, του υποτακτικού! Αυτό είναι το σημείο που κατήντησαν την Ελλάδα παλιοί και σύγχρονοι Υπουργοί των Εξωτερικών που σύντομα θα έχουν και το θράσος να διεκδικήσουν την ψήφο του Ελληνικού λαού!

 

 

Με δυο λόγια: η ιδέα µιας ασταµάτητης Τουρκίας αρχίζει να φαίνεται λιγότερο πειστική. Από εµάς, λοιπόν, εξαρτάται, να βγούµε από το σύµπλεγµα κατωτερότητος και υποταγής στην Αµερική και να αρχίσουµε να καθιερώνουµε τη δική µας γεωπολιτική προσωπικότητα. Και η οικονοµική κρίση µας, καίτοι αναµφίβολα δεν µας βοηθά, δεν είναι αυτό που µας φρενάρει. Το ανασταλτικό σε κάθε ανθρώπινη ενέργεια είναι ο ίδιος ο εαυτός µας, η έλλειψη αυτοπεποίθησης, οράµατος, θάρρους, κοινωνικής οµόνοιας, όταν αναλαµβάνεται µια µεγάλη προσπάθεια.

 

Όλα αυτά ανακτώνται, όταν βρεθεί πρώτα ο ανθρώπινος παράγων, ο Ατατούρκ, ο Βενιζέλος, ο Τσόρτσιλ, ο Στάλιν στις µαύρες ώρες της γερµανικής εισβολής. Το πίστευα αυτό πάντα, γιατί πάντα πίστευα στη ηρωική εξήγηση της ιστορίας (εν συνδυασµώ πάντα µε το ιστορικό timing).

 

Αλλά να που τώρα επιβεβαιώνει τη σκέψη µου και ο «αντίπαλος» που, αθέλητά του ασφαλώς, δίδει σοφό µάθηµα στους Έλληνες. Αναφέροµαι, πάλι, στον κ. Νταβούτογλου που στο πρόσφατα µεταφρασµένο έργο του παρατηρεί σωστά τα εξής.^[5]

 

«Το βασικώτερο έρεισµα στρατηγικής ισχύος µιας χώρας είναι ο ανθρώπινος παράγων… Είναι αδύνατο να αλλάξει κανείς τη γεωγραφική θέση και την ιστορική παράδοση, σταθερά δεδοµένα της στρατηγικής. Όµως, ο παράγων της ανθρώπινης καλλιέργιας µπορεί να δηµιουργήσει καινούργια δεδοµένα στρατηγικής λογικής, νέες οπτικές για την αξιολόγηση της γεωγραφίας και της ιστορίας».

 

Όταν υποβιβάζουµε τον κ. Νταβούτογλου στα γραπτά µας, γιατί βρήκαµε λάθη (σκόπιµα ή µη) στο έργο του, νοµίζω ότι εµείς οι Έλληνες δείχνουµε ασυγχώρητη ανωριµότητα. Γιατί, όπως δεν πολεµάς επιτυχώς µια ιδεολογία µε στρατό, έτσι δεν νικάς έναν άξιο πνευµατικό αντίπαλο µε το να υποβιβάζεις την ευρύτερη σηµασία του έργου του.

 

Η νίκη, υπό τη µορφή ενός έντιµου πολιτικού συµβιβασµού στα προβλήµατα που χωρίζουν τις δυο χώρες, θα έλθει µόνον όταν οι Έλληνες αλλάξουν τον πολιτικό κόσµο που τους κυβέρνησε πάνω από τριάντα επτά χρόνια και φέρουν νέο αίµα, που στο δικό µου λεξιλόγιο σηµαίνει νέες ιδέες. Θα επανέλθουµε σ’ αυτό το θέµα προς το τέλος αυτής της µελέτης.

 

(γ) Εµπνέει εµπιστοσύνη η µέχρι τώρα συµπεριφορά της Τουρκίας; Όποτε γίνεται λόγος για δηµιουργία στενότερων σχέσεων µε τη Ρωσία, η αντίθεση συνήθως εκδηλώνεται ταχύτατα µε τη φράση: «Μα, µπορούµε να έχουµε εµπιστοσύνη στον κ. Πούτιν;». Απαντώ: Μπορεί κάποιος καλόπιστος να ισχυριστεί ότι το αντίθετο ισχύει µε τους Τούρκους, λαµβανοµένων υπόψη των όσων εξέθεσα ανωτέρω; Ή µήπως, λόγω προκαταλήψεων ή και συµφερόντων, εφαρµόζουµε δύο µέτρα και δύο σταθµά;

 

Να ένα παράδειγµα που αφορά και την Ελλάδα και την Κύπρο.

 

Η άρνηση της Τουρκίας να εφαρµόσει το ευρωπαϊκό Συµπληρωµατικό Πρωτόκολλο (2004) και να ανοίξει τα λιµάνια της στα πλοία κρατών-µελών της Ε.Ε., καθώς και η απροθυµία της να αναγνωρίσει ένα από τα µέλη της λέσχης στην οποία και η ίδια προσπαθεί να ενταχθεί –δηλαδή την Κύπρο– δεν αποτελούν καθόλου καλούς οιωνούς για το πώς θα συµπεριφερόταν στο µέλλον, στην περίπτωση που θα γινόταν πλήρες µέλος της Ε.Ε. Το ίδιο ισχύει με την θποχρέωση της να δεχθεί το νέο δίκαιο της θάλασσας.

 

Άλλο, εντελώς ελληνικό, και ακόµη πιο χαρακτηριστικό παράδειγµα διαπραγµατεύσεων α λα τούρκα µας έδωσε πρόσφατα ο πρόεδρος της Νέας ∆ηµοκρατίας … Αναφερόµενος, λοιπόν, σε µία από τις πολλές συµφωνίες που υπογράφηκαν κατά την πρόσφατη επίσκεψη του κ. Ερντογάν στην Αθήνα, ο κ. Σαµαράς παρετήρησε (σχετικά µε την «ανταλλαγή» που κάναµε για την πράσινη βίζα µε τη συµφωνία για την επανα-προώθηση µεταναστών στην Τουρκία) ότι:

 

«[Εµείς] δώσαµε κάτι χειροπιαστό. Κι έναντι αυτού µας έδωσε η Τουρκία κάτι που µας έχει δώσει ήδη… τρεις φορές και δεν το τήρησε ποτέ: ∆ιότι για πρώτη φορά Συµφωνία για την επανα-προώθηση λαθραίων µεταναστών υπογράφηκε το 2001 και µάλιστα από τον κ. Γιώργο Παπανδρέου, υπουργό των Εξωτερικών τότε. Το 2005 επί κυβερνήσεων Νέας ∆ηµοκρατίας υπογράφηκε η ενεργοποίηση εκείνης της Συµφωνίας. Και η Τουρκία δεν τήρησε τα συµφωνηθέντα. Και τώρα υπογράφουµε ξανά την τήρησή της µε προορισµό το λιµάνι της Σµύρνης (πράγµα) που προβλέπετο [ήδη] από τη συµφωνία του 2001…»

 

Και τι βγαίνει από αυτή την επαναµβανόµενη υπόσχεση να τηρηθούν τα ήδη υπεσχηµένα; «Η Τουρκία», συνέχισε ο κ. Σαµαράς, «αναλαµβάνει να δέχεται περί τους 1000 λαθροµετανάστες το χρόνο από τις 70 χιλιάδες που µας στέλνει! Κι έναντι αυτής της “παραχώρησης”, εµείς της προσφέρουµε δυνατότητες συνεργασίας σε ποικίλους τοµείς και πράσινη βίζα».

 

Είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι οι Τούρκοι λατρεύουν το παζάρι. Και στο παζάρι αυτό η Τουρκία πάντα φροντίζει να εξασφαλίζει προκαταβολικά αυτά που θέλει και εις αντάλλαγµα δίνει υποσχέσεις τις οποίες ποτέ δεν τηρεί. Αλλά εµείς γιατί πρέπει πάντα να υποχωρούµε; Στο κάτω-κάτω, στην ακµή της Οθωµανικής τους Αυτοκρατορίας εµείς, οι Ρωµιοί, ελέγχαµε το εµπόριό τους και, µερικές φορές, και την εξωτερική τους πολιτική.

 

Να λοιπόν που και η Ελλάδα «έχει» –σίγουρα είχε κάποτε– «βάθος» µε την έννοια του κ. Νταβούτογλου. Με την πάροδο του χρόνου, αυτοί έγιναν καλύτεροι ή εµείς καταρρεύσαµε ακόµη και σ’ αυτό το πεδίο; Γιατί να µην ξαναζωντανέψουµε λοιπόν και εµείς το «ιστορικό βάθος» ενός ανθούντος Ελληνισµού της διασποράς. Εξέθεσα, ανωτέρω… έναν τρόπο µε τον οποίο κάτι τέτοιο θα µπορούσε να αρχίσει να τίθεται σε εφαρµογή.

 

Η γνώµη µου είναι ότι ο λόγος που χάσαµε την αισιοδοξία και την αγωνιστικότητά µας οφείλεται, εν πολλοίς, στις συνεχείς στρατιωτικές προκλήσεις των Τούρκων που οι Έλληνες νοµίζουν ότι δεν µπορούν να αντιµετωπίσουν, ιδίως γιατί πάντα πίσω από την Τουρκία στέκεται η (δήθεν) ουδέτερη Αµερική, ενώ εµείς δεν έχουµε καµία δύναµη στο πλευρό µας. Αν αυτό αληθεύει, τότε η ευθύνη βαρύνει τον ΔΙΚΟ µας πολιτικό κόσµο, ή για να ακριβολογούµε αυτούς που µας κυβέρνησαν.

 

Αν όµως αυτός είναι ο τρόπος µε το οποίον η Τουρκία αντιλαµβάνεται τη σύγχρονη γεωπολιτική διαπραγµάτευση, θα αποφύγει άραγε να συνεχίσει να χρησιµοποιεί την τακτική του «βίαιου εξαναγκασµού» οποτεδήποτε έχει µια διαφωνία είτε µε την Ελλάδα είτε µε οποιοδήποτε άλλο µέλος της Ε.Ε.; Αν ναι, τότε η ειδικότης στο παζάρεµα µεταβάλλεται σε τάση προς συστηµατική ληστεία!

 

Ίσως ένας τέτοιος χαρακτηρισµός φαίνεται βαρύς. Η τάση όµως της Τουρκίας να διολισθαίνει από τη συνήθη «διπλωµατία του θιγόµενου µέρους» προς µια συµπεριφορά απροκάλυπτα «επιθετική» –είτε λεκτικά, είτε µε επίδειξη στρατιωτικής δύναµη– έχει κατ’ επανάληψη σηµειωθεί όχι µόνο έναντι της Ελλάδος αλλά και στις πρόσφατες (δηλ. του τελευταίου έτους) σχέσεις της µε το Ισραήλ. Οι τελευταίεςς δηλώσεις του κ. Ερντογάν αποδεικνύουν ότι οι Τούρκοι δεν αλλάζουν.

 

Με δύο λόγια, µία Τουρκία µε µεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και «µε επιθετική νοοτροπία και διάθεση» δεν προοιωνίζεται θετικές εξελίξεις για τη στάση που θα τηρήσει απέναντι στη λέσχη στην οποία επιθυµεί να ενταχθεί.

 

 

(δ) Γρήγορα να κλείσει το Κυπριακό! Η άποψη που προβάλλουν οι περισσότεροι Τούρκοι αρθρογράφοι^[6] και ορισµένοι, κυρίως Άγγλοι, σχολιαστές, είναι ότι το Κυπριακό αποτελεί το βασικό εµπόδιο για την προώθηση της πλήρους ένταξης της Τουρκίας και, ως εκ τούτου, πρέπει να «κλείσει», δηλαδή να λυθεί µε κάποιας µορφής Σχέδιο Ανάν. Το επιχείρηµα αυτό ενισχύεται –πάντα κατά τη γνώµη των ίδιων ενδιαφεροµένων– από ένα δεύτερο, παράλληλο, επιχείρηµα. «Κάντε», λένε πάλι µε αγωνία, «την Τουρκία µέλος της Ε.Ε. προτού στραφεί ολοκληρωτικά προς την Ανατολή». Κατά τη γνώµη µου, κανένα από αυτά τα δυο επιχειρήµατα δεν ευσταθεί. Και το λέω αυτό όχι απλώς επειδή προσωπικά πιστεύω –όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες και Κύπριοι σχολιαστές– ότι το επονοµαζόµενο Σχέδιο Ανάν του 2004^[7] (και οι σύγχρονες παραλλαγές του) δεν είναι καθόλου συµβατές µε τα θεµελιώδη συµφέροντα της Ελλάδας, της Κύπρου αλλά και της Ευρώπης.

 

Το υποστηρίζω αυτό µε έµφαση γιατί η τουρκική επιθετικότητα απέναντι στην Ελλάδα, τόσο ποσοτικά όσο όµως και ποιοτικά, έχει αυξηθεί από τότε που η χώρα µου έτεινε κλάδο ελαίας προς την Τουρκία, στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Συγκεκριµένα, η τουρκική συµπεριφορά, ιδίως το καλοκαίρι του 2009, απεδείχθη άκρως θρασεία, σίγουρα γιατί ενθαρρύνθηκε από την παθητικότητα που διέκρινε την ελληνική κυβέρνηση εκείνης της περιόδου που, την εποχή εκείνη, έφθασε να κάνει ακόµη και αλλαγές στην ανώτερη ηγεσία στο στράτευµα για να µετριάσει τη γνώµη που επικρατούσε σε µερικούς κύκλους ότι εµείς κρατούσαµε επιθετική στάση!

 

Η συµπεριφορά αυτή, που υπερβαίνει τα όρια του πολλαπλασιασµού των επεισοδίων στον εναέριο χώρο µας,^[8] στις βραχονησίδες και στα χωρικά ύδατα της Ελλάδας (ή προκλητικά πλησίον τους) και επεκτείνεται –όπως πρόσφατα έχει αποδειχθεί– στο ζήτηµα της διευκολύνσεως της παράνοµης µετανάστευσης, πρέπει να µελετηθεί µέσα στο πλαίσιο των εκπεφρασµένων σχεδίων του κ. Νταβούτογλου που, φαντάζοµαι, σε πολύ γενικές γραµµές κάποιος υπάλληλος του υπουργείου των Εξωτερικών θα είχε εξηγήσει στην υπουργό του.

 

Ερωτώ, λοιπόν, αν η όποια εισήγηση έγινε τότε εµπεριείχε την εκτίµηση, η οποία τυγχάνει να είναι και η δική µου, ότι το πρόβληµα της Κύπρου έχει µεταλλαχθεί σοβαρά από την εποχή που ο κ. Νταβούτογλου παρουσίασε τη δική του, νέα, αξιολόγηση της γεωπολιτικής σηµασίας της νήσου.

 

Πράγµατι, τόσο από το βιβλίο του κ. Νταβούτογλου όσο και από την εµπειρία σηµαινόντων Κυπρίων που έχουν µετάσχει στις διαπραγµατεύσεις για την επίλυση του Κυπριακού, το συµπέρασµα στο οποίο καταλήγει κάθε ανεξάρτητος µελετητής είναι ότι ο πλήρης έλεγχος ολόκληρης της Κύπρου αποτελεί πλέον τον στρατηγικό στόχο της Τουρκίας. Πέρασαν, δηλαδή, οι µέρες όπου η προστασία µια µικρής θρησκευτικής και εθνικής µειονότητος ήταν το κύριο µέληµα της Τουρκίας. Τώρα η Κύπρος –και η Κρήτη! (πάντα σύµφωνα µε τον κ. Νταβούτογλου)– αντιµετωπίζονται ως νησιά που είναι γεωγραφικά τόσο καλά τοποθετηµένα ώστε να είναι απαραίτητα για όποια χώρα –βλέπε, δηλαδή, Τουρκία– θέλει και µπορεί να παίξει ηγεµονικό ρόλο στη ευρύτερη περιοχή.

 

Πρώτον, λοιπόν, η Κύπρος σήµερα ενισχύει τη θέση που θέλει να καταλάβει και το ρόλο που θέλει να διαδραµατίσει η Τουρκία στην ευρύτερη περιοχή.

 

Επιτυγχάνει αυτόν το σκοπό, δεύτερον, και γιατί αποδυναµώνει τον Ελληνισµό και το ελληνικό κράτος σε µια ευαίσθητη περιοχή στην οποία θα µπορούσε η Ελλάς (αν είχε ολοκληρωµένη στρατηγική) να διαδραµατίσει ρόλο διευρύνοντας την αξία της εντός της Ε.Ε.

 

Τρίτον, αποστερεί από την Ε.Ε. την υποδοµή για οποιασδήποτε µορφής επιχείρηση στη Μέση Ανατολή, όπως έγινε το καλοκαίρι του 2006, µε την εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο. Αξίζει να σηµειωθεί ότι µε βάση το Σχέδιο Ανάν, για να διαθέσει το κυπριακό κράτος την υποδοµή του (λιµάνια και αεροδρόµια) αλλά και τα χωρικά του ύδατα και τον εναέριο χώρο του, ακόµη και στην Ε.Ε., απαιτείτο η άδεια της Τουρκίας. Εξ όσων γνωρίζω, το ίδιο προβλέπουν και τα νεότερα υποκατάστατα του αρχικού σχεδίου Ανάν.

 

Τέταρτον, το τουρκικό σχέδιο εγκλωβίζει πλήρως το Ισραήλ, αφού η µόνη µη µουσουλµανική διέξοδος που διαθέτει αυτό είναι προς την Κύπρο. Με τον έλεγχο της Κύπρου η Τουρκία αποκτά στρατηγικό πλεονέκτηµα έναντι του Ισραήλ, στην αντιπαράθεση και διαµάχη για τον ηγεµονικό ρόλο στην περιοχή, τα δε πρόσφατα γεγονότα στη Γάζα αποτελούν σηµαντικό στοιχείο στο «παζάρι».

 

Πέµπτον, αναβαθµίζει το ρόλο και την αξία της Τουρκίας εντός του ΝΑΤΟ.

 

Ποια λοιπόν θα είναι η συµπεριφορά της Τουρκίας έναντι της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, αν µπορέσει να εξασφαλίσει τον πλήρη έλεγχο της Κύπρου; Πόσο προθυµοποιούνται η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ να έχουν τέτοιαν εξάρτηση στην περιοχή από την Τουρκία;

 

Εν όψει των ανωτέρω, έχω άδικο να επιµένω ότι η παρούσα µανία να παραδώσουµε, υπό την αφόρητη πίεση των Αµερικανών, Άγγλων, του κ. Μπανκι Μουν, και των εν Ελλάδι «ακαδημαϊκών βοηθών» τους –γιατί τελικά περί αυτού πρόκειται–, την Κύπρο στους Τούρκους υπό κάποια µορφή σχεδίου τύπου Ανάν, θα αποβεί ατυχής αν όχι προδοτική λύση για όλους, πλην των Τούρκων;

 

Και υπενθυµίζω τι διδάσκει η ιστορία. Τέτοιου είδους «λύσεις» κηλιδώνουν τη φήµη αυτών που τις λαµβάνουν για πάντα. Έτσι, ούτε ο «µέγας» Καραµανλής, ο επονοµαζόµενος «Εθνάρχης», µπόρεσε να αποφύγει αυτό το στίγµα εξαιτίας της περιβόητης συνθήκης της Ζυρίχης την οποία υπέγραψε υπό την πίεση των… Άγγλων και στη Βουλή, µάλιστα, περιέγραψε ως την «ευτυχέστερη στιγµή της ζωής» του!

 

Ποιος Έλληνας ή Κύπριος πολιτικός επιθυµεί τέτοιον τίτλο;

 

 

 

Προκλητικός ήταν ο Τούρκος Πρωθυπουργός και με τον τρόπο με τον οποίο έθεσε το ζήτημα των σχέσεων ΕΕ – Τουρκίας κατά το δεύτερο εξάμηνο του 2012, όταν την προεδρία της ΕΕ την αναλαμβάνει η Κύπρος.

 

«Σε περίπτωση που δώσουν στη Νότια Κύπρο την προεδρία τηΕΕ, εμείς δεν τους αναγνωρίζουμε. Ποτέ δεν πρόκειται να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι μαζί τους… Κατά την προεδρία της Νότιας Κύπρου στην ΕΕ δεν πρόκειται να συνομιλήσουμε. Κατά την περίοδο αυτή οι σχέσεις με την ΕΕ θα παγώσουν. Επί έξι μήνες δεν θα υπάρχουν σχέσεις Τουρκίας – ΕΕ. Δεν μας ενδιαφέρει τι θα σκεφτεί η ΕΕ. Ας το σκεφτόταν όταν δεχόταν ως μέλος την ελληνοκυπριακή διοίκηση… Δεν συνομιλούμε με χώρα που δεν αναγνωρίζουμε. Θεωρούμε ντροπή για μας ακόμη και το ότι βρισκόμαστε στο ίδιο τραπέζι μαζί τους στον ΟΗΕ.»

 

 

 

(α) Τα (πολιτικά) προβλήµατα που θα έφερνε στην Ευρώπη. Ο φόβος µου ότι η πλήρης ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. θα έφερνε αυτήν την τελευταία αντιµέτωπη µε πολιτικά προβλήµατα, δυσκο-λίες και άκρως επιτακτικές απαιτήσεις ενισχύεται και από το γεγονός –το οποίο, κατά τα φαινόµενα, έχουν λησµονήσει οι περισσότεροι– ότι, το 2005, στις Βρυξέλλες, η Ένωση Αραβικών Κρατών^[9] τάχθηκε, ex proprio motu, υπέρ της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.

 

Αυτή η ασυνήθιστη πρωτοβουλία εκ µέρους ενός «τρίτου», άσχετου οργανισµού απέδειξε –όπως µε ειλικρίνεια οµολόγησε ένας φιλότουρκος σχολιαστής– «την ελπίδα του αραβικού κόσµου ότι η Τουρκία θα αποτελέσει µια “πίσω πόρτα” [sic] µέσω της οποίας αυτός θα αναπτύξει στενότερους δεσµούς µε την Ευρώπη».^[10]

 

Θα µπορούσε άραγε αυτός ο δυσοίωνος υπαινιγµός να περιλαµβάνει κάτι περισσότερο από το ενδεχόµενο οι περιορισµένοι ευρωπαϊκοί οικονοµικοί πόροι να χρησιµοποιηθούν για να αναπτυχθούν χώρες εκτός Ευρώπης – θα µπορούσε, δηλαδή, να σηµαίνει ότι θα ακολουθήσουν περισσότερες αιτήσεις ένταξης στην ευρωπαϊκή λέσχη από κράτη που δεν µπορούν να αξιώσουν κανέναν άλλον ιστορικό, εθνοτικό, θρησκευτικό ή άλλου είδους δεσµό µαζί της, πέραν της επιθυµίας τους να ωφεληθούν από τη (σχετική) οικονοµική ευρωστία της; Μήπως, λοιπόν µια πλήρης ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. θα αποτελούσε πρόσκληση σε κράτη σαν το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τις βορειο-αφρικανικές χώρες να εισέλθουν στο ευρωπαϊκό κλαµπ; ∆εν έχω καµία αµφιβολία ότι αυτήν την «µπασταρδοποίηση» και αποδυνάµωση της Ευρώπης θα την έβλεπαν µε καλό µάτι και οι Αµερικανοί και οι Άγγλοι.

 

Σε άλλο σημείο του βιβλίου μου θα επανέλθω σε νοµικές και θεσµικές δυσκολίες, πέραν των πολιτικών, που µια τέτοια πλήρης ένωση θα προκαλούσε στους ήδη εταίρους.

 

(β) Νοµικά και θεσµικά προβλήµατα πλήρους ενώσεως µε την Ε.Ε. Το τελευταίο επιχείρηµά µου υπέρ της επαναξιολόγησης της τουρκικής ένταξης στην Ε.Ε. είναι και το σηµαντικότερο: η Ευρώπη ως σύνολο θα πρέπει να µελετήσει –και όντως, εξετάζει σήµερα– µε άκρα σοβαρότητα τα θεσµικά επακόλουθα της ενδεχόµενης πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.^[11]

 

Η άποψη αυτή συνδέεται άµεσα και αναπόφευκτα µε τη γενικότερη πεποίθησή µου ότι αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη σήµερα είναι βαθύτερη ολοκλήρωση και όχι περαιτέρω διεύρυνση. ∆εδοµένου µάλιστα ότι την ιδέα αυτήν τη συµµερίζονται κατ’ αρχήν αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, εξαιρουµένης ίσως της Αγγλίας (και, εµµέσως, της Αµερικής), η Ελλάδα µπορεί να την επιδιώξει µε σχετική ευκολία, σταµατώντας να στηρίζει µια πολιτική η οποία, όσο πρωτοποριακή και αν ήταν το 1999, έντεκα χρόνια αργότερα δεν είναι διόλου ελκυστική.

 

Η βασική µου ανησυχία για τη σηµερινή πολιτική µας ως προς το µέλλον της Τουρκίας στην Ευρώπη αφορά το γεγονός ότι η επιθυµία της Τουρκίας να γίνει πλήρες µέλος της Ε.Ε. δεν συνάδει µε το συµφέρον της Ευρώπης να προβεί κατ’ αρχάς σε µια εις βάθος ανάπτυξη της Ένωσης, προκειµένου να αναχαιτίσει, προσωρινά τουλάχιστον, και να εξορθολογίσει τη βεβιασµένη και ανεξέταστη διεύρυνσή της.

 

Πράγµατι, η ταχύρρυθµη ευρωπαϊκή διεύρυνση κατά το πρόσφατο γύρισµα του αιώνα έχει ήδη αρχίσει να φανερώνει τις αδυναµίες αυτής της βεβιασµένης κίνησης, το οικονοµικό βάρος που αποτελούν οι νέες χώρες για την παλιά Ευρώπη (η οποία τις «έσωσε» εντάσσοντάς τες στις δοµές της), καθώς και τον αδέξιο τρόπο λήψης αποφάσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ασχέτως εάν πρόκειται για τα οικονοµικά, τις στρατιωτικές επεµβάσεις ή την κοινή εξωτερική πολιτική.

 

Έχω όµως και ένα δεύτερο λόγο ανησυχίας για την Τουρκία, ο οποίος, θεωρώ, δεν έχει σηµασία µόνο για την Ελλάδα, αλλά, και πάλι, για ολόκληρη την Ευρώπη. Θα τον θέσω απλά. Έχει άραγε τη δυνατότητα η σηµερινή Ευρώπη, µε τους εσωτερικούς διχασµούς και τα οικονοµικά της προβλήµατα, να δεχθεί µια χώρα η οποία είναι βέβαιο ότι θα την εµπλέξει σε θρησκευτικά, εθνοτικά, και µεταναστευτικά ζητήµατα τα οποία κάθε άλλο παρά της χρειάζονται;

 

Με άλλα λόγια, µπορούµε να ξεχάσουµε το πρόβληµα της σφαγής των Αρµενίων; Μπορούµε να αγνοήσουµε τη συνεχιζόµενη διένεξη µε το στρατιωτικό κατεστηµένο; Μπορούµε να υποτιµήσουµε το θέµα των Κούρδων, το οποίο, ας µην απατώµεθα, σιγοβράζει εδώ και καιρό; Επιτρέπεται να µη σταθµίσουµε τις µελλοντικές επιπτώσεις της σθεναρής στήριξης που προσφέρει η Τουρκία στην πΓ∆Μ; Ή, τέλος, επαναλαµβάνω, µπορεί να µην αντιµετωπίζει µε αποφασιστικότητα αλλά και σύνεση ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών το υποβόσκον πρόβληµα που, µια µέρα, οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν να µας ανοίξουν στη Θράκη, προσποιούµενοι σήµερα ότι τέτοιο θέµα δεν πρόκειται ποτέ να ανακινηθεί;

 

Ασφαλώς, η ελληνική γεωπολιτική διανόηση θα αντιµετωπίσει σαρκαστικά αυτές τις ανησυχίες, θεωρώντας ότι είναι απλώς επινοήµατα ενός νου εχθρικού προς την Τουρκία. Πέραν όµως του γεγονότος ότι ο γράφων κατάγεται από Έλληνες που πρέσβευαν την ελληνο-τουρκική φιλία όταν οι συγκεκριµένοι διανοούµενοι βρίσκονταν ακόµη στην κούνια (ή στην αρχή της ακαδηµαϊκής τους σταδιοδροµίας), γεγονός παραµένει ότι η πρόσφατη απόφαση της Τουρκίας να απειλήσει ότι θα απελάσει 100.000 Αρµένιους µετανάστες που ζουν στην επικράτειά της είναι, πραγµατικά, «επονείδιστη». Η µοµφή είναι των (φιλότουρκων) Times του Λονδίνου που καταλήγουν ως εξής: «οι ενστάσεις [που προβάλλουν οι Τούρκοι] για µια ορθή ιστορική εξήγηση µιας σειράς φοβερών εγκληµάτων συνιστούν στάση υποτιµητική και καταστροφική. Η εκδικητικότητα, όµως, εναντίον του πλέον ευάλωτου λαού εντός των τουρκικών συνόρων είναι απλώς εξωφρενική [sic]».

 

 

Αναµφίβολα. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο, όσο καταδικαστική και αν είναι αυτή η κατακλείδα, δεν είναι αρκετή για να µας δείξει ξεκάθαρα ποια θα µπορούσε να είναι η µελλοντική συµπεριφορά της Τουρκίας. Μπορούν άραγε οι Έλληνες γεωπολιτικοί παρατηρητές, οι οποίοι –εάν κρίνει κανείς από τις δηµοσιογραφικές τους δραστηριότητες– πλέουν συνεχώς σε πελάγη αυτοδη-µιούργητης αισιοδοξίας για την κατάσταση των ελληνο-τουρκικών σχέσεων, να βάλουν το χέρι στην καρδιά και να µας πουν ότι έχουµε όντως να κάνουµε µε έναν πολιτισµένο και µετριοπαθή γείτονα, µε ευρωπαϊκή συµπεριφορά και ανθρωπιστικές διαθέσεις, πλήρως εναρµονισµένες µε τα σηµαντικότερα διδάγµατα του Ισλάµ;

 

Εάν η σηµερινή αντίδραση της Τουρκίας είναι σκοπίµως υψιπετής, ακριβώς επειδή έχει σκοπό να δείξει στον κόσµο πόσο «ισχυρή» είναι η χώρα, τότε αυτό αποδεικνύει ότι η σύγχρονη Τουρκία πιστεύει στο δίκαιο του ισχυροτέρουλ δηλαδή στην ωμή δύναμη και όχι στο δίκαιο Πρόκειται, µε άλλα λόγια, για κακό οιωνό προς όλους τους γείτονες και φίλους της.

 

Εάν, από την άλλη πλευρά, πρόκειται για «αντανακλαστική αντίδραση» στην κίνηση ευάριθµων Αµερικανών και Σουηδών κοινοβουλευτικών, να καταδικάσουν την αρµενική της πολιτική –ενέργεια που, χαρακτηριστικά, απορρίφθηκε ως ασύνετη από τις «ήπιων τόνων» κυβερνήσεις αυτών των κρατών– τότε, η τουρκική «αντίδραση» αποδεικνύει την αδυναµία της χώρας αυτής να αντιµετωπίζει τις διεθνείς διαφωνίες µε µετρηµένο και ήρεµο τρόπο. Η φύση της την στρίβη πάντα πρός την βία΄και η ιστορία της το επιβεβαιώνει!

 

Σε κάθε περίπτωση, τα σηµάδια κινδύνου είναι για όλους (εκτός από το Υποθργείο μας των Εξωτερικών) εµφανή – και αν διαθέτουµε κοινή λογική, πρέπει να προετοιµαστούµε αναλόγως. Αναφέροµαι συγκεκριµένα στους υπουργούς µας Εξωτερικών και Εθνικής Άµυνας, οι οποίοι φέρουν –και θα φέρουν– ιδιαίτερα βαριά ευθύνη αν γίνει έστω και ένα µόνο µέρος αυτών που φοβούµαι και που ανέφερα ανωτέρω. Και επαναλαµβάνω, τα περισσότερα από τα αναφερθέντα προβλήµατα εύκολα µπορούν να πάρουν τη µορφή νοµικών ή θεσµικών προβληµάτων µε απρόβλεπτες συνέπειες για το φόρτο εργασίας των ευρωπαϊκών θεσµών.

 

 

 

 

---

^[1]. Όπως πολύ ορθά έγραψε ο Παναγιώτης Κονδύλης στο Επίµετρο της Θεωρίας του Πολέµου (4η εκδ. 1999, σ. 409): «…η ελληνική πλευρά πρέπει να κατανοή-σει έµπρακτα, και όχι µόνο λεκτικά, ότι η αξία µιας συµµαχίας για ένα µέλος καθορίζεται από το ειδικό βάρος του τελευταίου µέσα στο σύνολο της συµµαχίας. Πιο λιανά: οι σύµµαχοι αξίζουν για σένα τόσο, όσο αξίζεις εσύ γι’ αυτούς». Κατά τη γνώµη µου η δεδοµένη ελληνική δουλικότης προς τους Αµερικανούς µάς έχει υποτιµήσει και όχι υπερτιµήσει στα µάτια τους.

 

^[2]. Ασφαλώς µεταξύ των προβληµάτων που θα πρέπει να µελετηθούν είναι το πώς θα αντιδράσει η Ελλάς στο οτιδήποτε αποφασίσει να πράξει η Τουρκία, αν δει πως µε τη σύµπραξή µας και της Κύπρου, οι γαλλο-γερµανικές αντιρρήσεις εισδοχής της αποβούν, επιτέλους, τελεσφόρες και το όλο θέµα της πλήρους εντάξεως της Τουρκίας στην Ε.Ε. τεθεί στο αρχείο. Ο Κονδύλης, στο Επίµετρο του κλασικού του έργου Θεωρία του Πολέµου, προσφέρει µερικές εξαιρετικά χρήσιµες σκέψεις από στρατιωτικής/στρατηγικής πλευράς στις όποιες στρατιωτικές κινήσεις ενδεχοµένως µια µέρα η χώρα µας θα υπεχρεούτο να κάνει έναντι της Τουρκίας. Λόγω του τίτλου αυτού του κεφαλαίου αρκούµαι εδώ να προσθέσω την ανάγκη συντονισµένης και υπερ-ενεργητικής διπλωµατικής προσπάθειας που θα έπρεπε να αναλάβουµε, αν αυτά που θεωρώ αναγκαία µεταβληθούν µια µέρα από σχέδια σε πραγµατικότητα. Σκοπός αυτών των πρωτοβουλιών θα είναι να εξηγηθεί γιατί η Ελλάς δεν µπορεί να βρίσκεται αντιµέτωπη µε τουρκικές απειλές –πολεµικές ή µη– κάθε φορά που ασκεί τα δικαιώµατά της σύµφωνα µε το διεθνές δίκαιο και τις Συνθήκες της Ε.Ε. Ο συνδυασµός ενεργητικής διπλωµατίας και στρατιωτικής εγρηγόρσεως, πάντοτε εντός των πλαισίων του διεθνούς δικαίου, δεν είναι καταφρονητέα όπλα στα χέρια µιας αποφασισµένης –και όχι «πουληµένης»– ηγεσίας, µε το λαό σύσσωµο γύρω της. Αν όλα αυτά δεν ακούγονται ευχάριστα είναι γιατί δεν είναι ευχάριστα. Καθ’ όσον γνωρίζω όµως καµιά από τις ένδοξες σελίδες της ιστορίας µας δεν εγράφη από «ένα πλαδαρό κοινωνικό σώµα αιωρούµενο γύρω από το µέσο όρο µιας γενικής ευηµερίας, όπου υψίστη αποστολή της πολιτικής ηγεσίας είναι ακριβώς να εγγυάται τη διατήρηση αυτού του µέσου όρου και αυτής της πλαδαρότητος». Κονδύλης, Θεωρία του Πολέµου, 4η εκδ. 1999, σ. 386.

 

^[3]. 4η εκδ. 1999, σ. 410.

 

^[4]. Βλ., π.χ., το εκτενές ρεπορτάζ της International Herald Tribune «Turkey’s Risky Bridging of East and West», σ. 3.

 

^[5]. Το Στρατηγικό Βάθος – Η ∆ιεθνής Θέση της Τουρκίας (εκδ. Ποιότητα, µεταφρ. Νικ. Ραπτόπουλου, Αθήνα, 2010), σ. 73 επ..

 

^[6]. Βλ., ενδεικτικά, το κείµενο του καθηγητή Attila Eralp για το ΕΛΙΑΜΕΠ, µε τίτλο «The Last Chance in Cyprus Negotiations and the Turkey-EU Relationship», ∆ιατριβή ΕΛΙΑΜΕΠ, Φεβρουάριος 2010, 20 Ιανουαρίου 2010.

 

^[7]. Ή το πιο πρόσφατο (Ιούνιος 2010) σχέδιο το οποίο διαπραγµατεύεται ο κ. Χριστόφιας που είναι, νοµίζω, χειρότερο και για τις δυο χώρες µας.

 

^[8]. Συγκεκριµένα σε απόσταση 6-10 µιλίων από τις ακτές µας, επέκταση δηλαδή 4 µιλίων πέραν της αιγιαλίτιδος ζώνης που καθιέρωσε η Ελλάς το 1931 και δεν αµφισβήτησε η Τουρκία µέχρι το 1974. Υπενθυµίζεται ότι κατά το διεθνές δίκαιο η αιγιαλίτις ζώνη (άρα και ο εναέριος χώρος) µπορεί να φθάσει µέχρι τα 12 µίλια.

 

^[9]. Και µάλιστα όχι µόνο η Ένωση Αραβικών Κρατών, αλλά και το ίδιο το Ιράν, εφόσον ο πρόεδρος Μοχάµετ Χαταµί δήλωσε επίσης ότι ήταν προς το συµφέρον του Ιράν να ενταχθεί η Τουρκία στην Ευρώπη. Βλ. Mohammad Noureddine, «Is Turkey Turning Towards the East?», Daily Star (Βηρυτός), 26 Ιουνίου 2002, archives.econ.utah.edu/archives/a-list/2002w27/msg00002.htm.

 

^[10]. Graham E. Fuller, The New Turkish Republic, ό.π., σ. 70.

 

^[11]. Εν προκειµένω, εννοώ το δικαίωµα ψήφου, έχοντας κατά νου τις δυσκολίες µε τις οποίες ήλθε αντιµέτωπη η Ευρώπη όταν βρέθηκε απέναντι σε µια πολύ επιθετική στάση της Πολωνίας αναφορικά µε αυτό ακριβώς το είδος ζητήµατος. Έτσι, τα νέα µέλη δείχνουν µιαν ανησυχητική τάση να διεκδικούν πλήρη δικαιώµατα και τίτλους από την Ευρώπη –κατ’ ουσίαν, τεράστιες επιδοτήσεις για να εκσυγχρονίσουν τις παρωχηµένες, αν όχι και χρεοκοπηµένες, οικονοµίες τους– και, συγχρόνως, µέσω της συµπεριφοράς τους σε διακυβερνητικές διασκέψεις, φτάνουν στο σηµείο ακόµη και να παραλύουν τη λειτουργία της Ένωσης. Πιστεύω ότι αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο όλοι όσοι ενδιαφέρονται για τη µελλοντική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αισθάνονται δυσαρεστηµένοι µε τη βεβιασµένη διεύρυνση της Ευρώπης κατά τα τελευταία χρόνια. Είναι ίσως αδύνατον να αλλάξουµε αυτή την κατάσταση πλέον –εκτός και αν προσανατολιστούµε προς µια Ευρώπη δύο ή τριών ταχυτήτων–, αλλά, τουλάχιστον, µπορούµε να πάρουµε αυτό το µάθηµα και να αποφύγουµε να επαναλάβουµε τα λάθη του παρελθόντος, πραγµατοποιώντας νέες διευρύνσεις της Ε.Ε.

 http://www.antibaro.gr/node/3249

Mόσχα προς Άγκυρα: «Δεν θα μείνουμε αδιάφοροι αν κινδυνεύσει η Κύπρος»

Έκανα μια πρώτη έρευνα για την ακρίβεια της πληροφορίας και την αξιοπιστία της πηγής με φιλους δημοσιογράφους[τους ευχαριστω].

Μια απαντηση ειναι η παρακάτω.

Δ.Αλευρομαγειρος

 

«Σ’ ότι αφορά τις δηλώσεις εντός εισαγωγικών του Ρώσου, είναι έτσι. Για τα περί εμπλοκής ρωσικών ΕΔ αν κινδυνεύσει η Κύπρος, αμφιβάλω».

 

Προειδοποιητική «σφαλιάρα» από αυτές που είχαν χρόνια να πέσουν στο σβέρκο της Άγκυρα έριξε η Ρωσία με αφορμή της παραληρηματικές δηλώσεις Ερντογάν. Ο εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Αλεξάντρ Λουκασέβιτς της Ρωσίας, αφού υπενθύμισε ότι στην Κύπρο υπάρχει ένα νόμιμο κράτος μόνο και κανένα άλλο (!), απέρριψε όλα τα επιχειρήματα του Ρ.Τ.Ερντογάν, τόνισε ότι «Μόνο τα ψηφίσματα του ΟΗΕ θα επιτρέψουν την επανένωση της Κύπρου στη βάση μιας δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας με ενιαία κυριαρχία, υπηκοότητα και διεθνή νομική υπόσταση» και ότι «Οι δηλώσεις Εντογάν είναι πολύ σκληρές».

Εντύπωση προκάλεσε στους διπλωματικούς κύκλους ότι για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια το ρωσικό ΥΠΕΞ δεν περιορίστηκε σε τυπικές διατυπώσεις, αλλά εμμέσως πλην σαφώς υπενθύμισε την παράνομη ύπαρξη του κατοχικού ψευδοκράτους (σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ 541 του 1983 και 550 του 1984), υπενθυμίζοντας ότι εκεί καλούνται τα μέλη της διεθνούς κοινότητας «να μην αναγνωρίζουν κανένα κυπριακό κράτος πλην της Κυπριακής Δημοκρατίας, να σέβονται την κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς και να μη διευκολύνουν και να μην παρέχουν κατ’ ουδένα τρόπο βοήθεια στο αποσχιστικό μόρφωμα στο βορρά της νήσου της Κύπρου».

Παρασκηνιακά έχει υπάρξει ενημέρωση της Άγκυρας, αναφέρουν πηγές από την Μόσχα ότι «Οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις δεν θα μείνουν αδιάφορες αν κινδυνεύσει η ασφάλεια της κυπριακής δημοκρατίας και έχουν τρόπους να το καταστήσουν αυτό σαφές»!

Η θέση που έλαβε η Μόσχα άφησε άφωνή την Άγκυρα που θεωρούσε ότι λόγω της ανάπτυξης καλών οικονομικών σχέσεων η Ρωσία θα «έριχνε νερό στο κρασί της» σε ότι αφορά την Κύπρο, αλλά η Ρωσία έφτασε να υπενθυμίσει μέχρι και την απορριπτική απόφαση του ΟΗΕ στο αυθαίρετο ψευδοκράτος που έστησαν οι κατοχικές δυνάμεις στην Βόρεια Κύπρο.

Οπως διαβεβαίωσε ο κ. Λουκασέβιτς, «η Ρωσία ως μόνιμο μέλος του Σ.Α. του ΟΗΕ παρείχε και θα συνεχίσει να παρέχει υποστήριξη στην επίτευξη δίκαιης, βιώσιμης και καθολικής διευθέτησης προς το συμφέρον όλων των Κυπρίων, βασισμένη στα σχετικά ψηφίσματα του ΣΑ του ΟΗΕ, των ενδοκυπριακών συμφωνιών υψηλού επιπέδου (των ετών 1977 και 1979) και της εθελουσίας, χωρίς έξωθεν πίεση, συναίνεσης των ίδιων των κυπριακών κοινοτήτων».

Συμπλήρωσε μάλιστα ότι «για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια η τύχη της κυπριακής διευθέτησης βρίσκεται στα χέρια των ίδιων των Κυπρίων, Ελλήνων και Τούρκων», όμως το «ευαίσθητο υλικό» των συνεχιζόμενων εφ’ όλης της ύλης διακοινοτικών συνομιλιών στην Κύπρο δεν πρέπει να υφίσταται πίεση έξωθεν, πολύ περισσότερο στις παρούσες συνθήκες που η διαπραγματευτική διαδικασία προχωρά εξαιρετικά δύσκολα, γι’ αυτό και το βασικότερο είναι να βοηθηθεί ο διάλογος και όχι «να προσπαθούμε να υποκαταστήσουμε τα κοινά συμφέροντα των Κυπρίων με τα συμφέροντα άλλων πλευρών».

Το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας επαναβεβαίωσε ότι στηρίζει τα ψηφίσματα του ΟΗΕ Αυτό δήλωσε ο επίσημος εκπρόσωπος του ρωσικού ΥΠΕΞ, Αλεξάντρ Λουκασέβιτς, σημειώνοντας ότι «μόνο αυτή η προσέγγιση θα επιτρέψει την επανένωση της Κύπρου στη βάση μιας δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας με ενιαία κυριαρχία, υπηκοότητα και διεθνή νομική υπόσταση».

«Είναι προφανές ότι η Μόσχα θέλει να δείξει με σαφήνεια ότι η Κύπρος τελεί υπό την υψηλή διπλωματική και στρατηγική της προστασία» εκτιμούν διπλωματικές πηγές στη ρωσική πρωτεύουσα.

Οι Ρώσοι τάχθηκαν εκ νέου υπέρ ενός ενιαίου κράτους με βάση το πρότυπο «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία», κάτι το οποίο, αξίζει να σημειωθεί, ανέφερε στις δηλώσεις της και η Αμερικανίδα υπουργός, Χίλαρι Κλίντον, κάτι το οποίο διέφυγε από τα ελληνικά ΜΜΕ, πολλά εκ των οποίων θεώρησαν – εκτίμησαν ότι συντάχθηκε με τις θέσεις της Τουρκίας.

Η Μόσχα δείχνει ότι είναι αποφασισμένη να στηρίξει την άριστη σχέση που έχει με την Κυπριακή Δημοκρατία. Μπορεί οι σχέσεις της με την κυβέρνηση Χριστόφια – παρά τις πολιτικές ρίζες στην Σοβιετική Ένωση που έχει ο τελευταίος – να μην είναι το ίδιο καλές όπως ήταν με τον μακαρίτη τον Τάσσο Παπαδόπουλο (υπάρχουν κύκλοι στη Μόσχα που λένε ότι ο Χριστόφιας ανέκαθεν ήταν πιο κοντά στο Λονδίνο παρά στην Μόσχα), αλλά το μέγεθος των ρωσικών επενδύσεων στη Κύπρο και η γνώση του γεγονότος ότι τυχόν επανένωση υπό τουρκική κηδεμονία θα ανατρέψει όλη της στρατηγική ισορροπία στην Α.Μεσόγειο σε βάρος της Ρωσίας, κάνει να μην «σηκώνει μύγα στο σπαθί της».

Μία αιτία «παγώματος» των σχέσεων με την κυβέρνηση Χριστόφια είναι η ματαίωση σειράς εξοπλιστικών προγραμμάτων από την Ρωσία, όπως των ρουκετοβόλων Smerch, των αντιαρματικών πυραύλων Kornet-E κλπ.

Επίσης η Μόσχα ενδιαφέρεται μέσω της Gazprom, να αποκτήσει ενεργό ρόλο στο ενεργειακό «Ελ Ντοράντο» της Α.Μεσογείου.

Η Ρωσία με δεδομένη την πολιτική αναταραχή στην Συρία και την έκθεση σε κίνδυνο της μοναδικής ναυτικής βάσης στην Α.Μεσόγειο, σε καμία περίπτωση δεν θέλει να κινδυνεύσουν τα πολιτικά κεκτημένα στην Κύπρο. Για το λόγο αυτό δηλώνει τώρα «παρούσα» και κόβει τον αέρα του Ερντογάν, όπως δεν τόλμησε να τον κόψει κανένας άλλος μέχρι τώρα.

http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=22138&Itemid=139

 

«Αν είστε εσείς Αριστεροί και Φίλοι των Λαών, εγώ είμαι Ελέφαντας»

Επιτέλους οι έλληνες απο την μία άκρη έως την άλλη της Ελλάδας και της Κύπρου άρχισαν να μιλούν, να φωνάζουν και να απαιτούν δικαιοσύνη, δημοκρατία, κοινωνική αξιοπρέπεια, λαϊκή κυριαρχία.

Δείτε το βίντεο που ακολουθεί 

http://cyprusindymedia.blogspot.com/2011/07/blog-post_27.html

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ Το παραμύθι του Αχμέτ στη Χίλαρι

Του Μιχάλη Ιγνατίου,mignatiou@aol.com

Μπορεί οι πάντες να αφοσιωθήκαμε στις δηλώσεις της κ. Χίλαρι Κλίντον για την οικονομία -δηλώσεις πολύ υποστηρικτικές για την Ελλάδα και τον πρωθυπουργό της- αλλά οι υποψιασμένοι για τα εθνικά θέματα δικαιολογημένα «κόλλησαν» στα λεγόμενά της για την Κύπρο κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της στην Τουρκία. Διαβάζω στα επίσημα πρακτικά της «κλειστής» ενημέρωσης ανώτερου αξιωματούχου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ότι η Αμερικανίδα υπουργός πιάστηκε στη «φάκα» που της έστησε ο Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος «εξέφρασε (δήθεν) τη χαρά του να δει την ενωμένη Κύπρο να αναλαμβάνει την προεδρία της Ε.Ε.». Σύμφωνα πάντα με τα πρακτικά «η κ. Κλίντον συμφώνησε αμέσως μαζί του και υποσχέθηκε ότι θα πράξει οτιδήποτε μπορεί για να υποστηρίξει τις συνομιλίες». Βέβαια, στη συνέχεια οι αξιωματούχοι που τη συνόδευαν ξεκίνησαν τις διευκρινίσεις, αλλά η ουσία παραμένει: για μία ακόμη φορά οι Ηνωμένες Πολιτείες συντάχθηκαν με την Τουρκία στο Κυπριακό και αυτή η πράξη από μόνη της είναι απαράδεκτη.

Η επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ είχε υποχρέωση και έπρεπε να παραμείνει «ανεξάρτητη», όπως ισχυρίζεται κάθε φορά που συναντά τους Ελληνοαμερικανούς, οι οποίοι είναι πάντα σημαντική πηγή οικονομικής ενίσχυσης για τους Αμερικανούς πολιτικούς.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας έχει απειλήσει ότι θα παγώσει τις σχέσεις με την Ε.Ε. εάν η Κύπρος αναλάβει την προεδρία της, το ερχόμενο καλοκαίρι, όπως είναι προγραμματισμένο. Με βάση το γεγονός αυτό, η Άγκυρα έχειξεκινήσει εκστρατεία να πείσει τους πάντες ότι ο Ιούνιος του 2012 πρέπει να τεθεί ως καταληκτικό χρονοδιάγραμμα για τις διαπραγματεύσεις. Ο γενικός γραμματέας των Ην. Εθνών, ένας άβουλος πρώην διπλωμάτης που άγεται και φέρεται από τεχνοκράτες όπως ο Λιν Πάσκοε και ο Αλεξάντερ Ντάουνερ, έσπευσε να αποδεχθεί το απαράδεκτο τουρκικό αίτημα στοχεύοντας στην εκμετάλλευση της προοπτικής της προεδρίας της Ε.Ε. εκ μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και ξεκίνησαν όλοι να λένε ένα «όμορφο παραμυθάκι», όπως αυτό που περιέγραψε ο Νταβούτογλου στην κ. Κλίντον, ότι δηλαδή θα δημιουργήσει σε όλη την Υφήλιο απέραντη χαρά η ανάληψη της προεδρίας της Ε.Ε. από το κατασκεύασμα της διζωνικής δικοινοτικής Κύπρου.

Το ζήτημα είναι πολύ απλό: Η επιβολή του χρονοδιαγράμματος και ο εκβιασμός εναντίον των Ελληνοκυπρίων, δεν πρέπει να περάσει. Η λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας είναι χειρότερη και από τη διχοτόμηση. Είναι μία ρατσιστική λύση, που θα υποδουλώσει τους Ελληνοκύπριους στην Τουρκία και μάλιστα με την υπογραφή του ηγέτη τους (όποιος και να ’ναι αυτός).

Είναι δε μεγάλο δυστύχημα ότι τα δύο μεγάλα κόμματα του νησιού, το ΑΚΕΛ και ο ΔΗΣΥ, επιμένουν να υποστηρίζουν αυτή την απαράδεκτη λύση, η οποία θα εξαφανίσει σιγά-σιγά το ελληνικό στοιχείο από την Κύπρο.

Ο πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας, που έπρεπε ήδη να αναλάβει τις ευθύνες του και να ζητήσει ειλικρινή συγγνώμη από τους συγγενείς των θυμάτων για τη φοβερή τραγωδία στο Μαρί, δεν έχει απορρίψει με ισχυρό τρόπο, όπως όφειλε, την επιβολή του χρονοδιαγράμματος με αποτέλεσμα η Κύπρος, έχοντας ένα ηγέτη που απώλεσε την εμπιστοσύνη του λαού του, να εκβιάζεται και να απειλείται σε καθημερινή φάση για να αποδεχθεί τη ρατσιστική λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, που εμπνεύσθηκε ο Χένρι Κίσινγκερ και έκαναν σημαία ο πρώην πρόεδρος Γλαύκος Κληρίδης, οι διάδοχοί του στον ΔΗΣΥκαι το ΑΚΕΛ…

Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι ανάθεμα για την Κύπρο, όπως ανάθεμα είναι και η διχοτόμηση…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Αναχωρεί σιγά-σιγά από την Κύπρο ο Αμερικανός πρέσβης Φρανκ Ούρμπανσικ. Αρχισε τις δεξιώσεις και τις εκδηλώσεις… αποχαιρετισμού. Είναι ο χειρότερος Αμερικανός διπλωμάτης που πέρασε από την Κύπρο και ξεπερνά ακόμα και αυτόν τον ανεκδιήγητο Μάικλ Κλόσον, ο οποίος απειλούσε τον μακαρίτη Τόμας Γουέστον ότι θα τον «έδινε» για τις (δήθεν) φιλικές σχέσεις του με τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Ο Ούρπανσικ δεν προσέφερε τίποτα στις κυπρο-αμερικανικές σχέσεις. Πολλαπλασίασε τους εχθρούς της Αμερικής. Το χειρότερό του αμάρτημα ήταν ότι πίστεψε τις «πηγές» της Πρεσβείας και κάρφωσε στην Ουάσινγκτον αθώους Κύπριους πολίτες οι οποίοι απλά δεν συμφωνούν με την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Αναμένω με ενδιαφέρον την αποχαιρετιστήρια συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Λένε πως ο κ. Χριστόφιας ετοιμάζει την εκδίκησή του για το καψώνι που του επέβαλε ο αποκαλούμενος «Φρανκ της Αντιτρομοκρατίας».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΙ:
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έπρεπε να αντιδράσει δυναμικά στις απειλητικές δηλώσεις του νεοσουλτάνου Ταγίπ Ερντογάν και τουλάχιστον ως δείγμα της δυσαρέσκειάς του να αναβάλει αυτό το μασκαραλίκι των διαπραγματεύσεων, στο οποίο πιστεύει μόνο ο ίδιος.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 24/07/2011

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/07/blog-post_9551.html#.Ti

Η αποσύνθεση του κράτους και ο όρκος προς την Πατρίδα

Του Σάββα Καλεντερίδη

 

Τις μέρες αυτές ο Ελληνισμός, σε Κύπρο και Ελλάδα, είναι συγκλονισμένος από το ατύχημα στη ναυτική βάση «Ευάγγελος Φλωράκης», στο Ζύγι της Κύπρου, που ανατινάχτηκε ως αποτέλεσμα διοικητικών και πολιτικών λαθών και παραλείψεων, που φθάνουν τα όρια του εγκλήματος. Ασφαλώς το θέμα της δέσμευσης του φορτίου του υπό κυπριακή σημαία πλοίου «Monchegorsk», πριν από 2,5 χρόνια, έχει σοβαρές πολιτικοδιπλωματικές πτυχές και παραμέτρους, που σχετίζονται με το Ιράν, τη Συρία, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, πτυχές που προσπαθούσε να διαχειριστεί και αντιμετωπίσει ο πρόεδρος Χριστόφιας και οι υπουργοί του.
Όμως, ανεξάρτητα από τη βαρύτητα του θέματος, που ασφαλώς ο χειρισμός του εμπίπτει στη δικαιοδοσία των πολιτικών, οι υπηρεσιακοί παράγοντες θα έπρεπε να ασκήσουν την εξουσία που τους δίδουν οι νόμοι και τα ψηφίσματα του κράτους και να επιβάλλουν στους πολιτικούς την ενδεδειγμένη λύση για την αποθήκευση αυτού του τόσο επικίνδυνου φορτίου. Όπως διαβεβαιώνουν οι πάντες, ο θυσιασθείς Διοικητής του Πολεμικού Ναυτικού, αείμνηστος Πλοίαρχος Ιωαννίδης, έκανε τις ανάλογες εισηγήσεις για την ασφαλή φύλαξη του φορτίου, οι οποίες όμως δεν είχαν αποτέλεσμα, πιθανόν επειδή οι ανώτεροί του δεν απαίτησαν από τους πολιτικούς, όπως το επέβαλε το καθήκον και η αποστολή τους, την υλοποίηση των εισηγήσεων αυτών.
Η ανατίναξη του φορτίου στη ναυτική βάση στο Ζύγι έχει τέτοια διάσταση, που εντάσσεται στην κατηγορία των εθνικών τραγωδιών. Και στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να αναζητηθούν ποινικές ευθύνες και ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης θα πρέπει να είναι βαρύς και σε υπηρεσιακούς και σε πολιτικούς παράγοντες που δεν έπραξαν το υπηρεσιακό και το εθνικό τους καθήκον. Οι παραιτήσεις δεν αρκούν.
Λίγες ημέρες πριν την εθνική τραγωδία στο Ζύγι, ο Νίκος Ρολάνδης, πρώην υπουργός στην κυβέρνηση του αείμνηστου Τάσου Παπαδόπουλου, έκανε αποκαλύψεις για μια άλλη -άγνωστη- εθνική τραγωδία, που διαδραματίστηκε το 2003, στο θαλάσσιο χώρο μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου. Σύμφωνα με τον κ. Ρολάνδη, που είναι ο αρχιτέκτονας της υπογραφής, στις 17 Φεβρουαρίου 2003, της συμφωνίας της Κύπρου με την Αίγυπτο για τον ορισμό της μεταξύ τους Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), η Αθήνα ζήτησε από τη Λευκωσία να αλλάξει τη συμφωνία εις βάρος ζωτικών συμφερόντων της Κύπρου και της Ελλάδος. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με όσα είπε πρόσφατα ο πρώην υπουργός σε εκπομπή στο ΡΙΚ 1, λίγο πριν από την επικείμενη υπογραφή της Κύπρου με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση της μεταξύ τους ΑΟΖ, η Αθήνα επέδειξε διστακτικότητα και επενέβη ζητώντας από τη Λευκωσία να μετακινήσει τη γραμμή που έχει συμφωνήσει με το Κάιρο λίγο ανατολικότερα. Ο κ. Ρολάνδης αναφέρει ότι η Κύπρος είχε συμφωνήσει με την Αίγυπτο σε μία οριογραμμή, η οποία εκτεινόταν ακριβώς μέχρι το σημείο που αρχίζει η ελληνική ΑΟΖ, συνυπολογιζομένου και του Καστελόριζου. Με απλά λόγια, η Κύπρος είχε καταφέρει να πείσει την Αίγυπτο να αναγνωρίσει ότι το Καστελόριζο έχει ΑΟΖ, με αποτέλεσμα, εάν η συγκεκριμένη συμφωνία υπογραφόταν ως είχε, η Τουρκία να μην έχει κανένα δικαίωμα να μπει σε συζητήσεις με την Αίγυπτο για ορισμό της μεταξύ τους ΑΟΖ. Και αυτό γιατί η Ελληνική και η Κυπριακή ΑΟΖ θα δημιουργούσαν ένα αδιαπέραστο τείχος για την Τουρκία. Να σημειωθεί ότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα επηρέαζε και θα ισχυροποιούσε τη θέση της Ελλάδος στο Αιγαίο και νοτίως της Κρήτης.
Ο κ. Ρολάνδης διατείνεται ότι αντιπροσωπεία του ελληνικού ΥΠΕΞ «παρακάλεσε» την κυπριακή πλευρά να μεταφέρει την οριογραμμή κατά 8 ν.μ. ανατολικότερα (15 χλμ περίπου), για να μη δημιουργηθούν επιπλοκές με τις γείτονες χώρες και μάλιστα επικαλείται τα πρακτικά συνεδριάσεων που βρίσκονται στο γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα της Κύπρου. Με άλλα λόγια, με τη συγκεκριμένη παρέμβαση η τότε ελληνική κυβέρνηση και ειδικότερα το Υπουργείο Εξωτερικών δημιούργησε μια de facto «γκρίζα ζώνη» στην περιοχή του Καστελόριζου, διακόπτοντας τη συνέχεια του ελληνικού και του κυπριακού χώρου, με ανυπολόγιστες συνέπειες για τα συμφέροντα των δυο χωρών.
Το ερώτημα που τίθεται και στην περίπτωση αυτή είναι το εξής: Ποιοι υπηρεσιακοί παράγοντες συμμετείχαν από πλευράς της Ελλάδος στη σύσκεψη της Λευκωσίας και με βάση ποιες (ελπίζουμε, γραπτές) οδηγίες ζήτησαν αυτή τη ρύθμιση από την κυπριακή πλευρά, μια ρύθμιση που καταφανώς βλάπτει ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδος και της Κύπρου. Ένα άλλο ερώτημα που επίσης τίθεται, είναι ποια νομιμοποίηση είχε ο αρμόδιος υπουργός που έδωσε τέτοια οδηγία και -σε περίπτωση που δεχτούμε ότι με την πράξη αυτή επλήγησαν βαρύτατα ζωτικά συμφέροντα της χώρας- γιατί δεν λειτούργησε έγκαιρα το κράτος και οι θεσμοί, για να αποτραπεί μια τέτοια ενέργεια. Διότι στην προκειμένη περίπτωση προκύπτουν και τίθενται τα εξής βασανιστικά ζητήματα:
Έχει τη δυνατότητα ένας υπουργός να λαμβάνει αποφάσεις και να δίδει στους υπηρεσιακούς παράγοντες οδηγίες που καταφανώς βλάπτουν τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας;
Οι υπηρεσιακοί παράγοντες, όταν λαμβάνουν τέτοιου είδους γραπτές οδηγίες, ποιες δυνατότητες έχουν και πώς προστατεύονται θεσμικά για να εκφράσουν υπηρεσιακά τις όποιες αντιρρήσεις τους;
Στην περίπτωση των παραλείψεων υπηρεσιακών και πολιτικών παραγόντων που οδήγησαν στην εθνική τραγωδία στο Ζύγι, και στην περίπτωση της έκδοσης από τον πολιτικό προϊστάμενο και της υλοποίησης από τους υπηρεσιακούς παράγοντες του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών των οδηγιών -ελπίζουμε, γραπτών- που κατέστησαν de facto «γκρίζα ζώνη» το Καστελόριζο και την ευρύτερη περιοχή, βλάπτοντας τα ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδος και της Κύπρου, είναι εμφανές ότι αναδεικνύεται μια σοβαρότατη αδυναμία. Ότι ο ρόλος του κράτους και στην Ελλάδα και στην Κύπρο έχει υποβαθμιστεί και οι υπηρεσιακοί παράγοντες, που ορκίζονται «Πίστην εις την Πατρίδαν, υπακοήν εις το Σύνταγμα, τους νόμους και τα ψηφίσματα του Κράτους», καταντούν να είναι άβουλα όργανα και υποχείρια πολιτικών, με τραγικά αποτελέσματα για τον Ελληνισμό.
Ασφαλώς, η λειτουργία και η αποτελεσματικότητα του κράτους και ο ρόλος των υπηρεσιακών παραγόντων είναι σοβαρότατο ζήτημα και πρέπει να απασχολήσει τους Έλληνες σε Ελλάδα και Κύπρο. Μέχρι να λυθεί όμως αυτό το ζήτημα, και για να προλάβουμε τα χειρότερα εν όψει εξελίξεων, ελπίζουμε σύσσωμη η αντιπολίτευση, έστω και τώρα, να ζητήσει να τεθούν αρμοδίως υπ’ όψιν των μελών της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής τα πρακτικά που τηρήθηκαν στο γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα, καθώς και οι γραπτές οδηγίες που εδόθησαν στους υπηρεσιακούς παράγοντες, για να μετατρέψουμε μια εθνική κατάκτηση σε εθνική τραγωδία, καθιστώντας μετά τα Ίμια και το Καστελόριζο de facto «γκρίζα ζώνη». Και αναλόγως να ζητηθούν ευθύνες και να πέσει και κει βαρύς ο πέλεκυς της Δικαιοσύνης, επί πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων.
Ήγγικεν γαρ η ώρα!

Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, την Παρασκευή, 15 Ιουλίου 2011

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/07/blog-post_3769.html

Η ιστορία τιμωρεί, όχι όμως και η πολιτεία

του Κώστα Μπετινάκη

 Κάθε χρόνο, αυτές τις μέρες (15η Ιουλίου διπλή μαύρη επέτειος για μας -η πρώτη τα Ιουλιανά και κατόπιν η έναρξη της Κυπριακής τραγωδίας- το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου με επακόλουθο 20 Ιουλίου η τουρκική εισβολή), μού έρχονται στο νου μερικά πράγματα που η σημερινή ροή των γεγονότων ηθελημένα τείνει να ξεχάσει. Ακούγεται έτσι, πως ετοιμάζεται νέο σχέδιο «τύπου Ανάν», και πως οι πρόθυμοι να το αποδεχτούν – τύπου Γ.Α.Π του δωσίλογου – έχουν αυξηθεί. Μου έρχεται αυθόρμητα, να θυμίσω μερικά γεγονότα, που έχουν καταγραφεί, αλλά πόσοι, άραγε, τα θυμούνται; Τώρα μάλιστα, που πριν μερικές ημέρες στην Κύπρο ο ξένος δάκτυλος δημιούργησε άλλο ένα έγκλημα τις επιπτώσεις του οποίου θα τις καταλάβουμε σε λίγο καιρό…

  Για το έγκλημα που έχει συντελεστεί εδώ και 37 χρόνια, υπάρχουν πάρα πολλοί ένοχοι, κι εδώ και στο εξωτερικό που παραμένουν ατιμώρητοι, αφού έτσι επιβάλλει η κυρίαρχη δύναμη. Κι όλοι εμείς, που έχουμε υποστεί ο καθένας με το τίμημά του, τα επακόλουθα των αμερικανικών εγκληματικών επεμβάσεων στη χώρα, εξακολουθούμε να ανεχόμαστε να ζούμε σε μία χώρα-πελάτη.
  Τέτοιες μέρες, θυμάμαι εκείνους τους που μας έλεγαν πως «το Κυπριακό δεν πουλάει». Και χρησιμοποιούσαν για να περάσουν την άποψή τους, κάποια παπαγαλάκια μια πολιτικής που ήθελε «να μη θίξουμε τα κακώς κείμενα». Αφού λοιπόν, μάθαμε μεν ποιος φταίει για το πραξικόπημα στην Κύπρο, που προκάλεσε την τουρκική εισβολή, δεν κάναμε ποτέ δίκη, για να μην αποκαλυφθεί ποιος τους έβαλε να το κάνουν.
  Μεγάλο μέρος της πραγματικής ιστορίας και της αμερικανικής ανάμειξης στο πραξικόπημα του 1967 και τα επακόλουθα, (τουρκική εισβολή στην Κύπρο) ίσως δεν αποκαλυφθούν ποτέ. Δίκη των πρωτεργατών της Κυπριακής τραγωδίας δεν θα γίνει…».[(Απόσπασμα από το βιβλίο KILLING HOPE του  William Blum 1995.-Κεφάλαιο Ελλάδα 1964-1974. (σελίδα 221)].
  Στη Βόρει Κύπρο έχει διαμορφωθεί ένα πολιτικό μόρφωμα που εξυπηρετεί τα εθνικιστικά συμφέροντα της Άγκυρας που ποδηγετεί τους Τουρκοκύπριους ηγέτες με τη πανίσχυρη κατοχική δύναμη στο νησί.
  Το ερώτημα αμείλικτο, αλλά παραμένει αναπάντητο: Γιατί επιτέλους δεν ανοίγει ο φάκελος της Κύπρου; Τα απόρρητα έγγραφα το Στέητ Ντηπάρτμεντ και το Φόρειν Όφις τα δημοσιοποιούν μόλις περάσουν 20 χρόνια. Από την Κυπριακή Τραγωδία έχουν περάσει τριανταεπτά,  και όλοι οι Έλληνες πολιτικοί τηρούν σιγή ιχθύος.

Η πρόταση για τον 6ο  στόλο
  Ο παλαίμαχος δημοσιογράφος  Ηλίας Δημητρακόπουλος, κάθε τόσο  τηλεφωνεί από την Ουάσιγκτον για να μου θυμίσει δραματικά γεγονότα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, στα οποία έχει παίξει έναν δραματικό ρόλο.
 Η. Δημητρακόπουλος

  Στις 17 Ιουλίου 1974, ο Ηλίας Δημητρακόπουλος, είχε κάνει τότε μια καταπληκτική πρόταση στον  Φουλμπράιτ την οποία, ο γερουσιαστής την είχε μεταφέρει στον Κίσινγκερ. Επρόκειτο για  μιας ήπιας μορφής αμερικανική παρέμβαση που θα μπορούσε να είχε σώσει την Κύπρο -αν αυτό επιδίωκαν οι ΗΠΑ και όχι το αντίθετο: «Αυτή την ύστατη ώρα, ο μόνος εφικτός τρόπος για την αποτροπή τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, είναι να ζητήσετε αμέσως από τον πρόεδρο Μακάριο να εκδώσει επίσημη πρόσκληση προς μονάδες του 6ου αμερικανικού στόλου να πραγματοποιήσουν επίσκεψη καλής θελήσεως στα πέντε μεγάλα λιμάνια του νησιού. Θεωρώ ότι η Τουρκία δεν θα διακινδυνεύσει να προχωρήσει σε ενέργεια που θα μπορούσε να στοιχίσει τη ζωή Αμερικανών».
   Ο Φουλμπράιτ, επέμεινε τότε στον Κίσινγκερ πως οι Τούρκοι δεν είχαν το σθένος ώστε  να επαναλάβουν τις θανάσιμες συνέπειες της ισραηλινής επίθεσης εναντίον του αμερικανικού σκάφους «Liberty», στη διάρκεια του πολέμου των «Εξι Ημερών». Η επίθεση εκείνη είχε στοιχίζει τη ζωή σε 34 Αμερικανούς ναύτες και άλλα 131 είχαν τραυματιστεί, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις στις ΗΠΑ. (Που όμως, κι αυτές γρήγορα ξεχάστηκαν).
   Ο Κίσινγκερ, όμως, πάλι είχε αρνηθεί. «Ήμουν παρών και άκουσα τι του είχε πει ο Φουλμπράιτ, ο οποίος μου μετέφερε τα λόγια του Κίσινγκερ. Δεν έκανε τίποτε αν και ήταν παντοδύναμος. Μπορούσε να σταματήσει το πραξικόπημα και αν το είχε κάνει τότε δεν θα είχαμε την εισβολή. Αν το ήθελε πραγματικά, θα πήγαινε ο ίδιος στην Τουρκία αντί να στείλει τον Σίσκο», επιμένει ο Δημητρακόπουλος.
  «Ο Φουλμπράιτ, δεν του είχε ζητήσει τα αμερικανικά πολεμικά να πλήξουν τα τουρκικά. Του είχε προτείνει μια έξυπνη ειρηνική κίνηση που θα ήταν σίγουρα αποτελεσματική, μια και τα πλοία του αμερικανικού στόλου βρίσκονταν εκείνη την εποχή στα ανοικτά της Ελευσίνας», θυμίζει ο Δημητρακόπουλος. Το 1964, ο τότε πρόεδρος Τζόνσον, είχε αποτρέψει τα τουρκικά αποβατικά με μία επιστολή του.
   Σε συνέντευξή του στην «Ηerald» ο Δημητρακόπουλος έχει επισημάνει ότι οι αποφάσεις του Κίσινγκερ, είχαν ληφθεί  σε μια κλειστή σύσκεψη των «40», τέσσερις μήνες πριν το πραξικόπημα και την εισβολή στην Κύπρο. Τα στοιχεία που αποκαλύφθηκαν για την σύσκεψη εκείνη, «αμαυρώνουν για πάντα τη θέση του Κίσινγκερ στην ιστορία επειδή αποκαλύπτεται η νοοτροπία του και επιβεβαιώνεται εκείνο το σημείο ανηθικότητας που επισημαίνει και ο Χίτσενς στο βιβλίο του «Η Δίκη του Κίσινγκερ». Επιπλέον εξηγούνται πλέον τα σθεναρά αντιαμερικανικά αισθήματα που υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα.
  Αν ο Κίσινγκερ δεν ήθελε να έχει ανάμειξη, είχε την ευκαιρία να το αποδείξει αποτρέποντας το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου και την εισβολή, χωρίς οποιοδήποτε κόστος για τα συμφέροντα της ασφάλειας των ΗΠΑ.
  Η ενοχή του αποδεικνύεται και στο δεύτερο τόμο της τριλογίας των απομνημονευμάτων του «Χρόνια Αναταραχής». Ο Κίσινγκερ βρήκε πως το θέμα της Κυπριακής τραγωδίας του 1974 τόσο «επικίνδυνο», ώστε αποφάσισε πως καλύτερα θα ήταν να αφήσει για αργότερα την εξέτασή του». «Θα πρέπει να κάνουμε ολόκληρη εξέταση του επεισοδίου της Κύπρου, κάποια άλλη φορά, μια και παρατάθηκε στην προεδρία Φορντ και τα επακόλουθά του συνεχίζονται ανεπίλυτα ως σήμερα».
  Άλλα όμως γράφει στα «Χρόνια της Ανανέωσης»: «Το είχα πια δεδομένο, ότι η επόμενη κοινοτική κρίση στην Κύπρο, θα προκαλούσε την τουρκική επέμβαση, και θα οδηγούσε σε διαίρεση του νησιού».
 Γράφει ο Κίσινγκερ στα απομνημονεύματά του για τη συνάντηση με το Ντεγκ Σιαοπινγκ, όταν συζήτησαν για την Κύπρο:
 «Οταν συνέβη το πραξικόπημα, είμουν στη Μόσχα» (Δεν ήταν). «Οι  άνθρωποί μας δεν πήραν τις αναφορές των μυστικών υπηρεσιών για το επικείμενο πραξικόπημα στα σοβαρά. Ούτε ο Μακάριος (που ωστόσο τις είχε καταγγείλει).
  Κατόπιν κάνει την απίστευτη ψευδή δήλωση: «Γνωρίζαμε ότι οι Σοβιετικοί είχαν πει στους Τούρκους να κάνουν την εισβολή». Πράγμα που σημαίνει δηλαδή, ότι εκείνη η εισβολή είναι η πρώτη στα χρονικά που έγινε με οδηγίες από τη Σοβιετική Ενωση, εκτελέστηκε από στρατό του ΝΑΤΟ και υποστηρίζθηκε οικονομικά από τις ΗΠΑ.
  (Απόσπασμα από το βιβλίο του Κρίστοφερ Χίτσενς, Η δίκη του Χένρι Κίσινγκερ, σελίδα 159).
  Αλλά για το πραξικόπημα του Ιωαννίδη στην Κύπρο, υπάρχουν στοιχεία, που θυμίζουν την πάγια αμερικανική τακτική να αποκοιμίζουν τους υποτακτικούς τους:
 «Στην κατάθεση του στην Επιτροπή της Βουλής των Αντιπροσώπων για την Αντικατασκοπία, ο Χένρι Τάσκα (Αμερικανός πρεσβευτής επί χούντας στην Αθήνα), είπε πως «είχε πάρει διαβεβαιώσεις από τον σταθμάρχη της CIA, πως ο Ιωαννίδης θα συνεχίσει να ακούει μόνο τη CIA και όχι τις προειδοποιήσεις του αρμόδιου υπαλλήλου του Στέητ Ντηπάρτμεντ, που φαίνεται ότι είχε μεταφέρει έμμεσα ένα προσωπικό μήνυμα…Είναι όμως σίγουρο πως η πρεσβεία δεν είχε πάρει τα μέτρα εκείνα, για να καταλάβει ο Ιωαννίδης το βάθος της ανησυχίας της Ουάσιγκτον για το πραξικόπημα στην Κύπρο»…
  Η Βουλή των Ελλήνων έχει ψηφίσει να μην ανοίξει ο φάκελος της Κύπρου. Έτσι, επί 37 χρόνια, οι υπεύθυνοι άλλης μιας εθνικής τραγωδίας, παραμένουν ατιμώρητοι. Και πριμένουν στην ουρά, όπως όλοι όσοι εγκλημάτισαν και εγκληματούν εις βάρος της ιστορίας, του έθνους και του λαού…Κι όπως είναι φυσικό με το πέρασμα των χρόνων οι πρωταίρτιοι διαβαίνουν τον Αχέροντα ατιμώρητοι.

http://www.styx.gr/index.cfm

«Κυνική ομολογία Κίσινγκερ για την Κύπρο»

του Μιχάλη Ιγνατίου

Πριν από την ψήφιση του νόμου Freedom of Information Act, συνήθιζα να λέω στις συναντήσεις ότι: “Την παρανομία την κάνουμε αμέσως. Η παραβίαση του Συντάγματος παίρνει λίγο περισσότερο”. (γέλια) Αλλά λόγω του νόμου Freedom of Information Act, φοβάμαι να λέω τέτοια πράγματα».

Η παραπάνω κουβέντα-ομολογία ανήκει στον Χένρι Κίσιγκερ, πρώην υπουργό Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, και την εκστόμισε στη διάρκεια συνάντησής του με τον Τούρκο ομόλογό του Μελίχ Εσενμπέλ. Η συνάντηση έγινε τη Δευτέρα 10 Μαρτίου 1975 στο τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών και αντικείμενό της ήταν η αμερικανική βοήθεια προς την Τουρκία και φυσικά το Κυπριακό, το οποίο βρισκόταν στην κορυφή της ατζέντας των τουρκοαμερικανικών σχέσεων. (Ξεκίνησαν να συζητούν στις 5:20 το απόγευμα και τελείωσαν μετά από 70 λεπτά.)

Ο Κίσιγκερ αναφέρεται στο «Νόμο για την Ελευθερία στην Πληροφόρηση» που χρησιμοποιούμε όλοι οι ερευνητές και ο οποίος μέχρι στιγμής έχει αποδειχτεί το καλύτερο εργαλείο για όσους αναζητούν την αλήθεια στα άδυτα των αμερικανικών εγγράφων. Και φοβάται το συγκεκριμένο νόμο, τον οποίο πολέμησε σκληρά όσο ήταν υπουργός, διότι μέσω της νόμιμης απόκτησης των εγγράφων αναδείχτηκε ο αισχρός ρόλος του εναντίον της Κύπρου και της Ελλάδας, της Χιλής, του ανατολικού Τιμόρ, του Μπαγκλαντές και άλλων χωρών και λαών.

Το μέγα ερώτημα, που αρνείται βέβαια να απαντήσει τα τελευταία 36 χρόνια ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, είναι τι έπραξε στην περίπτωση της Κύπρου; Έκανε την παρανομία το 1974 με το χουντικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή νομίζοντας ότι έκλεισε το κεφάλαιο Κυπριακό ή «παίρνει λίγο περισσότερο» για να ολοκληρωθεί το έγκλημα εναντίον του λαού της Κύπρου; Όποια κι αν είναι η απάντησή του, έχουμε ενώπιόν μας την πιο κυνική ομολογία Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών στην ιστορία της χώρας. Και αφορά ένα ελληνικό εθνικό θέμα, το οποίο η ανικανότητα των πολιτικών, Ελλήνων και Κυπρίων, μετέτρεψε από θέμα εισβολής και κατοχής σε μια δικοινοτική διαφορά, η λύση της οποίας αναζητείται μέσω της κυπριακής ιδιοκτησίας διαδικασίας που εισήγαγε ο σημερινός πρόεδρος του νησιού.

Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν, ένας άβουλος άνθρωπος και μέτριος πολιτικός, κάλεσε τον κ. Χριστόφια και τον ηγέτη του καθεστώτος των Κατεχομένων στη Νέα Υόρκη για να δώσει ώθηση στη διαδικασία που δεν οδηγεί πουθενά για έναν και μοναδικό λόγο: η Τουρκία αρνείται την παραμικρή υποχώρηση, αντίθετα απαιτεί κι άλλες από το θύμα της εισβολής και κατοχής. Η Γραμματεία του ΟΗΕ, με τον επικεφαλής της Λιν Πάσκοε, «εγκέφαλο» του σχεδίου Ανάν μαζί με τη βρετανική κυβέρνηση, έχουν στήσει παγίδα στον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος «έπεσε μέσα» ως αρχάριος. Είναι πολύ κρίσιμες οι στιγμές και στη Λευκωσία δεν φαίνεται να το έχουν αντιληφθεί. Η πρόσκληση της 18ης Νοεμβρίου στοχεύει στην αλλαγή της διαδικασίας και στην εισαγωγή διαιτησίας και χρονοδιαγραμμάτων. Ο κ. Χριστόφιας έχει υποχρέωση να αντισταθεί, να απορρίψει τα διλήμματα που του θέτουν κυρίως οι Βρετανοί, να απεγκλωβιστεί από τη διαδικασία που οδηγεί σε τουρκοποίηση και των ελεύθερων περιοχών και, εάν χρειαστεί να αποχωρήσει και να αποσύρει τις οδυνηρές υποχωρήσεις που έκανε…

 Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Επίκαιρα» στις 11/11/10

 

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΑΣΑΦΕΙΕΣ ΣΤΗ ΓΕΝΕΥΗ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τη συμφωνία του κ. Χριστόφια σε κάποιας μορφής διαμεσολαβητικό ρόλο του ΟΗΕ στις συνομιλίες απέσπασε ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν, κατά την τρίτη συνάντηση, που είχε στη Γενεύη, με τους ηγέτες των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, από τότε που επαναλήφθηκαν οι συνομιλίες για το κυπριακό. (Βεβαίως ο όρος «εκπρόσωπος των Τουρκοκυπρίων» δεν είναι απολύτως ακριβής, στο μέτρο που ο κ. ‘Ερογλου εκλέγεται στην πραγματικότητα από το άθροισμα Τουρκοκυπρίων και Τούρκων εποίκων).

Οι συνομιλίες διεξήχθησαν υπό το γενικό «μότο» του «να τελειώνουμε επιτέλους με το κυπριακό» και υπό τη σκιά των δηλώσεων του απεσταλμένου του ΓΓ του ΟΗΕ Nτάουνερ, που χαρακτήρισε απογοητευτική την κατάσταση, λέγοντας ότι οι συνομιλίες εξελίσσονται όσο πιο αργά μπορούν για να μη σταματήσουν ολότελα. Τελευταία στιγμή επιστρατεύτηκε και ο Μπαρόζο, που ζήτησε με δηλώσεις του επιτάχυνση.

Η επιθυμία του «διεθνούς παράγοντα», όπως είθισται να αποκαλούν στην Κύπρο τους Αγγλοαμερικανούς, είναι την προεδρία της ΕΕ να αναλάβει, το δεύτερο εξάμηνο του 2012, η «Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία» αντί της σημερινής «Κυπριακής Δημοκρατίας» και, επίσης και κυρίως, να ξεμπλοκαριστεί η πορεία της ‘Αγκυρας προς την ΕΕ. Η πίεση που μπορούν να ασκήσουν τώρα είναι περιορισμένη, ενδέχεται όμως να αυξηθεί σημαντικότατα αν αλλάξουν οι πολιτικές δυνάμεις στην εξουσία σε Βερολίνο και Παρίσι, ενδεχόμενο απολύτως ρεαλιστικό.

Χρονοδιάγραμμα, με την ασφυκτική έννοια του όρου, δεν ορίστηκε, εκφράστηκε όμως η προσδοκία ουσιώδους σύγκλισης στα θεμελιώδη ζητήματα μέχρι τον Οκτώβριο, όποτε και ορίστηκε νέα τριμερής συνάντηση στη Νέα Υόρκη, με τους δύο ηγέτες να αρχίζουν πάλι ένα μαραθώνιο συναντήσεων εντός του θέρους. Μετά από αυτή τη σύγκλιση, αν επιτευχθεί, θα ανοίξει ο δρόμος για μια τελική “διεθνή διάσκεψη”, την ιδέα της οποίας ανανέωσε πάλι με τις δηλώσεις του ο Μπαν Κι Μουν, χωρίς όμως να προσδιορίσει την ακριβή σύνθεσή της.

Η τουρκική πλευρά προτείνει τη συμμετοχή Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων και των τριών προστατιδών των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου. Η Λευκωσία δεν θέλει ισότιμη συμμετοχή του ψευδοκράτους και της Δημοκρατίας και εισηγείται τη συμμετοχή και των πέντε μονίμων μελών του ΣΑ.

Επικριτικές φωνές για την διεθνή διάσκεψη, υπό οποιαδήποτε σύνθεση, ακούγονται πάντως και μεταξύ ορισμένων Ελληνοκυπρίων, που θεωρούν ότι η σύγκλισή της, ανεξαρτήτως συνθέσεως, συνεπάγεται προκαταβολική αναγνώριση μειωμένου διεθνούς στάτους για το κυπριακό κράτος. Είναι αντίθετοι σε οποιαδήποτε αναγνώριση συστήματος εγγυήσεων και επεμβατικών δικαιωμάτων, τα οποία ακριβώς χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν την εισβολή του 1974. ‘Αλλωστε, όποιος απαιτεί τέτοια δικαιώματα επί ενός κράτους, προφανώς δεν αποκλείει την χρήση τους, ούτε το αντιμετωπίζει ως κράτος πλήρους κυριαρχίας.

Τα παραπάνω προκύπτουν από τις επίσημες δηλώσεις του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ. Τόσο ο κ. Χριστόφιας, όσο και ο κ. ‘Ερογλου απέφυγαν δηλώσεις μετά τις συνομιλίες και δεν μπορεί κανείς να είναι βέβαιος για το τι άλλο πιθανώς συμφωνήθηκε στη διάρκειά τους. ‘Ηδη, οι πρώτες επιφυλάξεις διατυπώθηκαν στην ίδια την Κύπρο από το συγκυβερνόν Δημοκρατικό Κόμμα και την αντιπολιτευόμενη σοσιαλιστική ΕΔΕΚ, τα κυπριακά κόμματα αναμένεται όμως να τοποθετηθούν πλήρως μετά την ενημέρωση από τον Πρόεδρο.

Ενσωματώνοντας στην πολιτική του ορισμένες από τις κριτικές που ασκήθηκαν στο σχέδιο Ανάν, ο κ. Χριστόφιας έχει ταχθεί υπέρ «λύσης από τους Κύπριους για τους Κύπριους», «κυπριακής ιδιοκτησίας» όπως την λέει, ενώ αρνείται ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα. Η προσπάθεια του Λονδίνου, και κατ’ επέκτασιν του Μπαν Κι Μουν, είναι να βρεθεί μια φόρμουλα να υπερκερασθούν αυτοί οι διαδικαστικοί φραγμοί και αυτό επιχειρήθηκε και εν μέρει έγινε στη Γενεύη, αφενός με την αποδοχή της συμβολής του ΟΗΕ, αφετέρου με την εισήγηση ενός άτυπου χρονοδιαγράμματος μέχρι τον Οκτώβριο, για συμφωνία στα θεμελιώδη, που θα ανοίξει τον δρόμο για διάσκεψη.

Λεκτικά, ο Μπαν Κι Μουν έκανε βέβαια μια παραχώρηση στη Λευκωσία, σεβόμενος, δεν είχε άλλωστε και άλλη επιλογή, την αρχή της «κυπριακής ιδιοκτησίας», αμέσως μετά προτείνοντας όμως κάποιας μορφής διαμεσολάβηση του ΟΗΕ, πρόταση που απεδέχθησαν οι Χριστόφιας και ‘Ερογλου. Αν και απομένει να διευκρινισθεί η μορφή, πιθανότατα θα πρόκειται για «γεφυρωτικές προτάσεις» του κ. Ντάουνερ.

Το πρόβλημα είναι ότι ο κ. Ντάουνερ δεν είναι στην πραγματικότητα ουδέτερος, «έντιμος μεσολαβητής» όπως παρουσιάζεται. Επιπλέον, οι προτάσεις του φέρουν το βάρος και κύρος προτάσεων του ΟΗΕ, καθιστώντας δυσχερή την ελεύθερη απόρριψή τους. Last but not least, η λογική του Ντάουνερ, όπως και του ντε Σότο πριν από αυτόν, δεν είναι να γίνονται προτάσεις συμβατές με την ύπαρξη Κυπριακής Δημοκρατίας ως κανονικού κράτους ή τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Λέγονται «γεφυρωτικές» γιατί αναζητούν μονίμως τον «μέσο όρο», χωρίς να ασχολούνται με το κατά πόσον ο «μέσος όρος» οδηγεί σε δίκαιη και ευσταθή λύση ή λύση σύμφωνη με τα ψηφίσματα. Ακριβώς γι’ αυτό, η μέθοδος αυτή παρήγαγε στο παρελθόν το κατά Δημήτρη Τσάτσο «συνταγματικό τέρας» του σχεδίου Ανάν.

Η κατάσταση αυτή αντανακλά, σύμφωνα με νομικούς κύκλους στη Λευκωσία, την θεμελιώδη ασάφεια επί της οποίας βασίζονται οι διεξαγόμενες συνομιλίες, τόσο επί της διαδικασίας, όσο και επί της ουσίας:

– η τουρκική πλευρά ζητάει έναν συνεταιρισμό δύο κρατών, υπό τη γενική εγγύηση και το δικαίωμα επέμβασης της Τουρκίας

– η επίσημη Λευκωσία αναζητά έναν αδύνατο συμβιβασμό μεταξύ της τουρκικής θέσης και των στοιχειωδών χαρακτηριστικών ενός κανονικού κράτους, γεγονός που την οδηγεί σε παγκόσμιες «πρωτοτυπίες», αν όχι «παραδοξότητες», όπως η εκ περιτροπής προεδρία του κράτους, η στάθμιση των ψήφων ανάλογα με την εθνότητα των εκλογέων και η ύπαρξη ξένων δικαστών, παρά την ρητή δέσμευση περί του αντιθέτου του κ. Χριστόφια. (Το νέο κράτος δεν θα διαθέτει επίσης το πιο βασικό χαρακτηριστικό των κρατών, το δικαίωμα της αυτοάμυνας και ένοπλες δυνάμεις).

– η συντριπτική πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων θέλει μεν λύση, απορρίπτει όμως τις προτάσεις της ηγεσίας της. Επιθυμεί κυρίως να αποφύγει, εν ονόματι της λύσης, την απώλεια της προστασίας του σχετικά κανονικού κράτους υπό το οποίο ζει επί 35 χρόνια.

‘Όπως είναι δομημένη η διαδικασία, οι προτάσεις Ντάουνερ δεν μπορούν να οδηγήσουν πουθενά αλλού παρά στην μετατόπιση των θέσεων Χριστόφια προς τις τουρκικές θέσεις, τη στιγμή μάλιστα που ήδη αυτές οι προτάσεις απορρίπτονται από τους Ελληνοκυπρίους!

Με άλλα λόγια, η διαδικασία είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να οδηγεί σε μόνιμη διολίσθηση προς την τουρκική πλευρά του μέσου όρου της αναζητούμενης λύσης. Με τη Λευκωσία να αποκλείει, ότι και να γίνει, τη διακοπή των συνομιλιών ή την έγερση άλλων ζητημάτων, που θα μπορούσαν να πιέσουν την Τουρκία, όπως η απαίτηση αποχώρησης των κατοχικών στρατευμάτων, η διαδικασία όπως είναι σήμερα είτε πάει σε αδιέξοδο, είτε θα παράγει λύση, όπως και στο παρελθόν, που θα υποστηρίζεται από την κυπριακή κυβέρνηση και θα απορρίπτεται από τους Ελληνοκυπρίους. Προς το παρόν συνιστά απλά μια αφόρητη βυζαντινολογία, μπορεί όμως σε δεδομένη στιγμή να αποκτήσουν αυτές οι παραδοξότητες και αντιφάσεις δραματική πολιτική σημασία.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 9.7.2011

Ομιλία Επίτιμου Προέδρου του Κ.Σ. ΕΔΕΚ Βάσου Λυσσαρίδη σε διάλεξη της Εταιρείας Κρητικών Σπουδών-Ίδρυμα Καψωμένου στα Χανιά με τίτλο: «Το Κυπριακό στα πλαίσια του νέου παγκόσμιου και περιφερειακού περίγυρου»

Ευχαριστώ τον στρατηγό Δημήτρη Αλευρομάγειρο για την αποστολή του κειμένου.

 

Μού δόθηκε η ευχέρεια επιλογής θέματος. Όμως όταν πατρογονικές εστίες βρίσκονται υπό κατοχή, όταν πολυχιλιόχρονες παραδόσεις βιάζονται από ένα αδίστακτο κατακτητή, όταν ο Μούσκος στην Αίπεια αναμένει τρισάγιο, όταν ο αγνώστου τάφου Ρε Αλέξης βροντοφωνάζει αντίσταση, δεν έχω άλλη επιλογή έστω κι αν πρόσφατα εδώ στα Χανιά μίλησα για το Κυπριακό. Είμαι μονοθεματικός. Θα μπορούσα να αναφερθώ στις παράλληλες πορείες Κρήτης-Κύπρου με την μακραίωνη Ελληνική δημιουργία περιλαμβανομένης και της Βυζαντινής, την Ενετοκρατία, την Οθωμανική περίοδο τα παράλληλα γλωσσικά ιδιώματα και τελικά διαφορετικές καταλήξεις. Με την Κρήτη ενσωματωμένη στον μητροπολιτικό Ελληνικό κορμό και την Κύπρο διχοτομημένη. Όμως θα περιορισθώ στο Κυπριακό.

Θα επαναλαμβάνω κάθε φορά ότι στην Κρήτη των ηρώων, της υπέρβασης, του εξευτελισμού του θανάτου, της δημιουργίας αξιών, την Κρήτη του Βενιζέλου και του Καζαντζάκη η συναισθηματική φόρτιση είναι αναπόφευκτη ιδίως όταν γίνεται αναφορά σε εθνικές εκκρεμότητες, σε συμβιβασμούς ασυμβίβαστους με την εθνική αξιοπρέπεια, σε ρεαλισμό μοιρολατρίας και εκπτώσεων.

Παρόλα αυτά θα προσπαθήσω να την αποφύγω κατά το δυνατό σε μια προσπάθεια να προβώ σε μια κλινική ανάλυση του εθνικού προβλήματος της Κύπρου ή πιο σωστά του Ελληνισμού μέσα στα πλαίσια του σημερινού διεθνούς και περιφερειακού στίγματος. Οι επαναλήψεις αναπόφευκτες            όταν ένα πρόβλημα βρίσκεται σε στασιμότητα.

Η εκκρεμότητα του Κυπριακού, η συνεχιζόμενη κατοχή, αλλά και η εκτροπή ο εποικισμός που απειλεί την Κύπρο με Αλεξανδρεττοποίηση είναι άμεσα συνδεδεμένα με την νέο-οθωμανική πολιτική της Τουρκίας που απειλεί το σύνολο του Ελληνισμού και απαιτεί συγκυριαρχία του Αιγαίου και Κυπροποίηση της Θράκης με την προβαλλόμενη θεωρία Νταβούτογλου ότι η Τουρκία πρέπει να αποβεί ο «προστάτης» των Οθωμανικών κοινοτήτων του πρώην αυτοκρατορικού Οθωμανικού χώρου και προτείνει δημιουργία κοινοπολιτείας Μουσουλμανικών κοινοτήτων με μητρόπολη την Τουρκία. Προσθέτει ότι κι αν ακόμα δεν υπήρχε ένας Τουρκοκύπριος η Τουρκία πρέπει να κηδεμονεύει τις Κυπριακές εξελίξεις γιατί η Κύπρος είναι απαραίτητη στους σχεδιασμούς της να αποβεί μια περιφερειακή δύναμη με παγκόσμια εμβέλεια.  Είναι έτσι εξόφθαλμο ότι οι μονόπλευρες παραχωρήσεις προς τους Τουρκοκύπριους δεν διαφοροποιούν τη στάση της Τουρκίας, δεν οδηγούν σε σύγκλιση και φιλία, αλλά σε αποθράσυνση ενός ωμού επεκτατιστή που με κυνισμό καταθέτει τις προθέσεις του. Και η απειλή του αρνητικού ισοζυγίου δυνάμεων ατονεί διότι σε ώρες εθνικές ανάτασης οι αριθμοί αυτοκτονούν. Άλλωστε η αξιοποίηση των εμπλεκομένων συμφερόντων διαφοροποιεί το σκηνικό.

Μούπαν: Γιατί διδάσκεις αντίσταση

                                      Κάποιοι θα σκοτωθούν

                             Είπα: Μόνο έτσι κάποιοι θα

                                                          ζήσουν

                             Μούπαν: Μιλάς για σκλαβωμένα

                                                          χώματα

                                                Τα χώματα δεν νοιώθουν

                             Είπα: Αυτός που δεν νοιώθει

                                                είσαι συ

                             Μούπαν: Γιατί πονάς για τη

                                      Χειμάρρα. Την έχεις δει

                                      για μια μονάχα ώρα

                             Είπα: Γιατί την έχω δει

                             Μούπαν: Γιατί ζητάτε από τον

                                      Πενταδάκτυλο τους ξένους ν΄αποδιώξει

                             Είπα: Εγώ δεν το ζητώ. Εγώ

                                      χαράσσω ρότα για τον Άγιο

                                                          Ιλαρίωνα

                             Μούπαν: Σαν πας στην Σμύρνη

                                      δεν θάβρεις ούτε έντομο

                                                          Ελληνικό

                             Είπα: Πάρε την εκατοντάχρονη

                                       Σμυρνιά και πες της το

                             Μού είπαν: Να διδαχθείς από την

                                                ιστορία

                                                επιβιώνουν όσοι πειθαρχούν

                                                στους παγκόσμιους

                                                                    άρχοντες

                             Είπα: Επιλέγω την

απειθαρχία.

                             Μούπαν:  Γιατί επιμένεις

                                       Σε δυο γενιές θάχεις

                                       ξεχάσει την τωρινή

                                                καταγωγή σου

                             Είπα: Δεν ζω στον

                                       αυριανό τον χρόνο.

                             Τώρα ζω.

Δεν μπορούμε να προβούμε σε σωστή διάγνωση και θεραπευτική αγωγή οποιουδήποτε  περιφερειακού προβλήματος χωρίς διασύνδεση με το διεθνές και περιφερειακό στίγμα. Ο πλανηταρχισμός των ΗΠΑ παρουσιάζει ρήγματα με νέους πόλους πολιτικο-οικονομικής ισχύος (Κίνα, Ινδία, Ρωσία κ.τ.λ.) εν εξελίξει και αυτό προσφέρει δυνατότητες αξιοποίησης από λιγότερο ισχυρές δυνάμεις. Η Ε.Ε. μέχρι στιγμής απέτυχε να αποβεί ένας νέος ουσιαστικός πόλος πολιτικο-οικονομικής επιρροής με τις διακηρυγμένες Ευρωπαϊκές αξίες. Ακόμα και η συνοχή που αποτέλεσε την κύρια βάση ενοποίησης εν πολλοίς εκκρεμεί.

Το παράδειγμα της Ελλάδας είναι χαρακτηριστικό. Η κατάργηση δασμών καταστρέφει βιομηχανικές εθνικές δυνατότητες ορισμένων χωρών χωρίς αντιστάθμισμα. Και ο ισότιμος ανταγωνισμός δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Όπως σε παγκόσμια κλίμακα χαρακτηριστική είναι η προσπάθεια επιβολής νεο-φιλελεύθερων μοντέλων, με συρρίκνωση του ήδη ανεπαρκούς κοινωνικού κράτους με πρόσχημα την κρίση που δημιούργησε ο τρόπος λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου.

Οι χρηματο-πιστωτικοί κύκλοι επεκτείνουν κρίσεις σε παγκόσμια κλίμακα.

Και το τραγελαφικό είναι ότι ανατίθεται η θεραπευτική αγωγή στους υπεύθυνους της κρίσης. Και η αντιμετώπιση είναι άκρως δυσχερής σε μεμονωμένο εθνικό επίπεδο.

Η μη υλοποίηση της συνοχής αν δεν ανακοπεί θα έχει άκρως αρνητικές επιπτώσεις για την Ευρώπη.

Η θεραπεία πρέπει να είναι ριζοσπαστική κατ΄αντιπαράθεση προς τους παγκόσμιους ηγετικούς οικονομικούς κύκλους. Ημίμετρα δεν θα αποδώσουν. Και το φαινόμενο δεν είναι εθνικό, αλλά διεθνικό. Επαναλαμβάνω. Να μη διαφεύγει ότι η κατάργηση δασμών ωφέλησε κυρίως τις τεχνικά πιο ανεπτυγμένες χώρες (Γερμανία) και σε περιπτώσεις είχε αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία των λιγότερο ανεπτυγμένων. Σε παγκόσμιο επίπεδο που δεν αφήνει ανέπαφη την Ευρώπη, οι λαοί απαιτούν αλλαγή πορείας. Και να μη υποτιμούμε τη δύναμη του που εκδηλώνεται συνεχώς και πιο έντονα με την επέκταση των ηλεκτρονικών κινητοποιήσεων.

Κι εσύ αδελφέ

          με κείνα τα ατέλειωτα τα

          ροζιασμένα χέρια

          Τι καρτεράς;

Αν μια σφαλιάρα δόσεις στον

                             πλανήτη

Οι πληγωμένες ρύμες θα

          γιομίσουν ένα ολάκερο

                             ουρανό.

Η συνοχή στην Ευρώπη πρέπει να αποκτήσει ουσιαστικό περιεχόμενο. Και αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Οι μαζικές εξεγέρσεις στις πλατείες της Ευρώπης καταγράφουν μια νέα εποχή. Χρειάζεται πιο σαφής καθοδηγητική πυξίδα.

Οι κρίσεις διευκολύνουν τους ηγεμονικούς κύκλους να εδραιώσουν την ηγεμονία τους.

Σε συνάρτηση με τα εθνικά μας θέματα –και κατ΄εξοχήν το Κυπριακό- η επίσημη στάση των ΗΠΑ είναι ευνοϊκή προς τις αξιώσεις της Τουρκίας που παραβιάζουν κάθε αρχή δικαίου, όχι λόγω σύμπτωσης εθνικών συμφερόντων αλλά γιατί η Τουρκία αξιολογείται ως ισχυρός περιφερειακός παράγοντας.

Όμως υπάρχουν αξιοποιήσιμες δυνάμεις μέσα στο κογκρέσο με τις οποίες η επαφή έχει ατονήσει. Υπάρχουν λόμπι που δεν έχουν πλήρως αξιοποιηθεί.

Δεν έχει αναλυθεί πλήρως ο νέος ρόλος των Κούρδων που προσπαθεί να αξιοποιήσει η Αμερικανική πολιτική για την ασφάλεια των ενεργειακών πηγών και αγωγών, και που οδηγεί σε άλλης μορφής δικαιώματα για τους Κούρδους που δυνατό να φέρει τις Η.Π.Α. σε μια μορφή αν όχι αντιπαράθεσης διαφορετικής στάσης με την Τουρκία έστω όχι ακόμα ανοικτής.

Η προσπάθεια της Τουρκίας να αντικαταστήσει το Ιράν ως προστάτης των Μουσουλμανικών κοινοτήτων της περιοχής ενώ αρχικά χαιρετίσθηκε από τις όμορες χώρες αρχίζει να ατονεί. Όμως και ο ρόλος του Ιράν διαφοροποιείται.

Η Ρωσία προσπαθεί να επανέλθει στο προσκήνιο της περιοχής και αναζητεί εταίρους ή έστω διόδους. Δεν υποτιμάται η γεωστρατηγική και οικονομική αξία της Τουρκίας αλλά ούτε και οι κατ΄αντιπαράθεση τοποθετήσεις σε ειδικά θέματα και ασφαλώς επιμετράται επίσης ο Ελληνικός γεωστρατηγικός χώρος και ο Κυπριακός. Συχνά στάθηκε θετικά αναφορικά με τις δικές μας θέσεις.

Η Ε.Ε. καθυστερεί σε θέματα ενοποίησης (ιδιαίτερα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής) όμως τα ζωτικά της συμφέροντα στη Μέση Ανατολή δεν  μπορεί παρά να οδηγήσουν σε ευρύτερη εμπλοκή. Σε ειδικές περιπτώσεις διεφάνη η σημασία του Κυπριακού γεωπολιτικού χώρου.

Η καθυστέρηση της Κύπρου να ενταχθεί στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη δημιουργεί δυσχέρειες και χαρακτηρίζεται από ισχυρούς Ευρωπαίους πολιτικούς ως Ευρωσκεπτικισμός.

Αποτύχαμε να εμπλέξουμε την Ε.Ε. πιο πρακτικά στο θέμα της Κύπρου, μιας Ευρωπαϊκής χώρας με εδάφη υπό κατοχή και με αποφάσεις Ευρωπαϊκών δικαστηρίων που θεωρούν την Τουρκία ως υπεύθυνη για τις παραβιάσεις στις κατεχόμενες περιοχές, μη αναγνωρίζοντας το καλούμενο Τουρκοκυπριακό κράτος.

Ασφαλώς εμπλέκονται μεγάλα συμφέροντα. Όμως δεν μπορεί να αγνοείται η γεωστρατηγική σημασία της Κύπρου και της Ελλάδας.

Άλλωστε ποια ήταν η αντίδραση μας όταν Γαλλία και Αυστρία απέκλειαν έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας πριν η Τουρκία συμμορφωθεί προς τις υπάρχουσες υποχρεώσεις της αποαναγνώρισης του παράνομου Τουρκοκυπριακού κράτους;

Και πώς εμπλέκουμε την Ε.Ε. στο όλο θέμα με ρόλο επιστασίας ότι τα συζητούμενα δεν συγκρούονται με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο και τις Ευρωπαϊκές αξίες;

Πώς αξιοποιούμε τις γεωστρατηγικές μας θέσεις (Ελλάδα και Κύπρος) σε συνεργασία με Ευρωπαϊκές χώρες ιδιαίτερα τη Γαλλία αλλά όχι μόνο παραμερίζοντας τον ρόλο των ούτω καλούμενων κυρίαρχων Βρετανικών βάσεων; Πώς πιέζουμε τη Μ. Βρετανία να διαφοροποιήσει την αρνητική της στάση με το γεγονός ότι οι βάσεις αποτελούν κατάλοιπο αποικιοκρατίας και συγκρούονται με το διεθνές δίκαιο και με ειδικές αποφάσεις του Ο.Η.Ε.;

Να μη διστάσουμε να αξιοποιήσουμε εθνικούς πόρους, ιδιαίτερα σε θέματα ενέργειας όταν καλυπτόμαστε πλήρως από το διεθνές δίκαιο που για δικούς τους λόγους θέλουν να προφυλάξουν όλες σχεδόν οι χώρες;

Τι συμβαίνει με την αντιπαράθεση Τουρκίας-Ισραήλ; Πρόκειται περί μόνιμης ρήξης ή ανακατανομής ρόλων δεδομένου ότι σε ζωτικής σημασίας κεφάλαια δεν διεκόπη η συνεργασία; Και ποια σενάρια μελετούμε για κάθε πιθανό ενδεχόμενο;

Στον Αραβικό χώρο βρίσκεται σε εξέλιξη μια ιδιόμορφη επανάσταση όχι ομοιόμορφη. Στην Αίγυπτο ο ρόλος του στρατού κρίθηκε εποικοδομητικός και έτσι θα συνεχισθεί η Αμερικανική επίδραση υπό άλλη μορφή, όμως ολοένα και πιο έντονα αποδεσμεύονται οι λαϊκές δυνάμεις. Μικρά δείγματα γραφής ήδη υπάρχουν. Η κατάληξη σε αποδεκτή πολυκομματική δημοκρατία εκκρεμεί. Έλειψαν οι κοινά αποδεκτές ηγετικές μορφές. Όμως ο ρόλος της ηλεκτρονικής επικοινωνίας και ως μέσο κινητοποιήσεων έχει καθιερωθεί. Ο λαός έχει φιλελληνικά αισθήματα από την εποχή της εθνικοποίησης της διώρυγας του Σουέζ και τον ρόλο των Ελλήνων πλοηγών και του Μακαρίου.

Οι σχέσεις έχουν ατονήσει ενώ είναι σημαντικές για τον ρόλο μας στην περιοχή.

Στην Τύνιδα η κατάσταση δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί τελικώς όμως αποκλείεται επάνοδος στο παρελθόν.

Στη Συρία η επίδραση των Αμερικανών στις εξελίξεις μη καθοριστικές και για τις δυο αντιτιθέμενες παρατάξεις.

Στη Λιβύη το καθεστώς Γκαντάφι φαίνεται να οδηγείται στο τέλος. Πρέπει να μελετηθεί ποιός θα είναι ο μελλοντικός ρόλος του ΝΑΤΟ μετά την βοήθεια που παρέχει στις αντικαθεστωτικές δυνάμεις που όμως εμμένουν σε ουσιαστική εθνική ανεξαρτησία. Στην Υεμένη η κατάσταση βαδίζει προς το τέλος. Ποιος ο αντίκτυπος στον υπόλοιπο χώρο; Είναι το φαινόμενο τοπικό ή βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός παγκόσμιου φαινομένου; Πώς αντιμετωπίζονται τα μεταναστευτικά ρεύματα; Αδύνατο χωρίς γεφύρωση του χάσματος τεχνογνωσίας, κεφαλαίων και εδραίωση λαϊκής κυριαρχίας στον καλούμενο τρίτο κόσμο.

Οι ζυμώσεις δεν θα περιορισθούν μόνο σ΄αυτές τις χώρες.

Ποια η επίδραση στις Αραβο-ισραηλινές σχέσεις δεδομένου του έντονου αντι-ισραηλινού αισθήματος των μαζών αλλά και του συνεχιζόμενου ρόλου των Αμερικανών;

Η Τουρκία δεν κατόρθωσε να επωφεληθεί όσο ανεμένετο.

Ούτε όμως και η δική μας πλευρά.

Στις αναλύσεις για το Κυπριακό επισείεται το αρνητικό για μας ισοζύγιο δυνάμεων που ασφαλώς δεν μπορεί να αγνοείται. Όμως η αξιοποίηση των εμπλεκομένων συμφερόντων διαφοροποιεί ισοζύγια, αλλά να μού επιτραπεί να προσθέσω και η διάθεση λαών να προασπίσουν δικαιώματα και εθνικά εδάφη. Να μου επιτραπεί να επαναλάβω το βίωμα.

Μούπαν γιατί παλεύεις

Κι όταν ακόμα η μάχη έχει πια χαθεί

Τους απαντώ.

Γιατί αν δεν παλεύω

Ποτέ δεν θα΄ρθει άλλη μάχη

Άλλωστε η Ελληνική ιστορία είναι γεμάτη από ανάλογα παραδείγματα.

Τα κύρια όπλα της παγκόσμιας ηγεμονικής ελίτ και των εθνικών παραρτημάτων τους είναι η αποπολιτικοποίηση και η αποεθνοποίηση.

Είναι κατανοητή η απογοήτευση των πολιτών όταν δεν υπάρχουν μάλιστα ολοκληρωμένες προτάσεις (ιδεολογικές). Και τόσο εμφανής η έλλειψη σαφούς καθοριστικής πυξίδας στις αναπόφευκτες λαϊκές εξεγέρσεις. Πού θα οδηγήσει η παγκόσμια κρίση όταν μειώνει δραματικά το μειωμένο εισόδημα λαϊκών μαζών; Πού θα οδηγήσουν τα νέα φαινόμενα; Ποιες αναδιαρθρώσεις επιβάλλονται; Όμως ξεφεύγω κατά πολύ από το θέμα.

Τελικά όμως οι λαϊκές εξεγέρσεις της μιας ή της άλλης μορφής είναι αναπόφευκτες. Χρειάζεται καθοδηγητική πυξίδα.

Γίνεται αξιοποίηση της δυσαρέσκειας για αποχή των πολιτών από τα κοινά.

Όμως αποχή ισοδυναμεί με συνενοχή και ασφαλώς όχι μόνο δεν τιμωρεί, αλλά ευνοεί τους υπεύθυνους.

Η αποεθνοποίηση προωθείται κυρίως σε λαούς με εθνικές εκκρεμότητες ή κινδύνους.

Είναι φανερή αυτή η προσπάθεια τόσο στον μητροπολιτικό όσο και στον Κυπριακό χώρο. Η έλλειψη εθνικής συνειδητότητας καθιστά κάθε λαό ευάλωτο.

Για μας που αντιμετωπίζουμε κινδύνους εθνικού αφανισμού αποτελεί επικίνδυνη εξέλιξη.

Αγαπούμε όλους τους λαούς και σεβόμαστε όλους τους εθνικούς πολιτισμούς. Επιλέγουμε σύνθεση και συνύπαρξη όχι εξάλειψη.

Στεκόμαστε συναγωνιστικά προς κάθε λαό που αντιμετωπίζει εθνικά προβλήματα. (Παλαιστίνη) ακόμα και μέσα στην Τουρκία με τον πολιτικό κρατούμενο στα λευκά κελιά. Θα αγωνισθούμε χωρίς υπολογισμό θυσίας και για τα δικά μας. Και αν εθνικισμός είναι να μη προσυπογράφεις απεμπόληση πατρίδων και δικαιωμάτων δηλώνω για πολλοστή φορά εθνικιστής. Αντιστρέφω. Ο καλώς νοούμενος διεθνισμός ξεκινά από τον πατριωτισμό.

Η προσήλωση στον εθνικό πολιτισμό και εθνική ταυτότητα δεν σημαίνει εχθρότητα προς κανένα λαό. Αν δεν είμαστε περήφανοι για την Ελληνική μας ταυτότητα πως θα την προασπίσουμε;

                             Ελλάδα των Αρκαδιών

                                      και της Αλαμάνας

                             του κρυφού σχολειού

                             και της ανοιχτής

                                                αντίστασης

                             Ελλάδα της Κορυτσάς

                             με τους νεκρούς

                             που προδόθηκαν από

                                                τους νικητές

                                                συμπολεμιστές

                             μάνα Ελλάδα

                             θα σε πω

                             κι όταν κάποιοι

                             νεόσοφοι θα με

                             ονομάσουν

                             εθνικιστή.

Στην Κύπρο διακυβεύεται η επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού. Το Κυπριακό από λανθασμένους χειρισμούς προβάλλεται ως δήθεν διακοινοτική διαμάχη και έτσι προσφέρεται άλλοθι στην Τουρκία.

Το Κυπριακό είναι θέμα-εισβολής, εθνοκάθαρασης κατοχής βίαιου διαμελισμού και καταπάτησης της εδαφικής ακεραιότητας και ανεξαρτησίας μιας Ευρωπαϊκής χώρας και των δικαιωμάτων όλων των νομίμων πολιτών με τους Τουρκοκύπριους να διαμαρτύρονται μαζικά ενάντια στην ασφυκτική κηδεμονία της Τουρκίας.

Η ακολουθούμενη διαδικασία είναι ατελέσφορη.

Οι δε παραχωρήσεις που ξεπέρασαν κάθε όριο ασφάλειας δεν θεραπεύουν αλλά επιβαρύνουν την νόσο.

Δεν είναι δυνατό να δεχθούμε εκ περιτροπής προεδρία, νομιμοποίηση του εποικισμού, φυλετικές διακρίσεις, καταπάτηση κάθε αρχής δημοκρατίας με τους Ελληνοκύπριους δεύτερης τάξης πολίτες στη δική τους Ευρωπαϊκή πατρίδα, δυαρχία με χωριστές Ελληνοκυπριακές και Τουρκοκυπριακές ψηφοφορίες.

Επιβάλλεται μια νέα διορθωτική πορεία. Πανεθνική δεδομένου ότι ο Τουρκικός επεκτατισμός απειλεί το σύνολο του Ελληνισμού. Και το ενιαίο αμυντικό δόγμα πρέπει να πάρει πολύ πιο ουσιαστικό περιεχόμενο.

Ειδικά για το Κυπριακό μπορεί να επιτευχθεί ενότητα στη βάση του ομόφωνου ανακοινωθέντος του Εθνικού Συμβουλίου (Σεπτ. 2009) που καθορίζει ως παραμέτρους λύσης ανεξαρτήτως αδόκιμων ονοματολογιών, την ενότητα χώρου, κράτους, οικονομίας, θεσμών, την διασφάλιση των βασικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των πολιτών και απαλλαγή από έποικους, εγγυητές και ξένη στρατιωτική παρουσία.

Το ανακοινωθέν φέρει την υπογραφή όλων. Να συμμορφωθούμε όλοι με τα συμφωνηθέντα.

Να καταγγείλουμε την Τουρκία στα διεθνή, περιφερειακά και εθνικά βήματα.

Να εδραιώσουμε συμμαχίες ενδοευρωπαϊκές και άλλες.

Να συστήσουμε ένα αγωνιστικό μέτωπο.

Δεν θα ανεχθούμε να είμαστε η τελευταία γενιά Ελληνοκυπρίων στα πατρογονικά μας χώματα.

Θα κρατήσουμε την Ελληνική παρουσία ζωντανή.

Στην Αθήνα νεοπρόβλητοι φιλόσοφοι

                             λοιδορούν την Αθηναϊκή αγορά

                             Ακαδημαϊκοί χωρίς

                                                          Ακαδημία

                             με σύγχρονη σοφία θέλουν ξεπερασμένους

                             τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη,

                             τους σοφιστές μα και τον

                             Περικλή και τον Κίμωνα.

                             Το Βυζάντιο τώχουν ξεγράψει

                             κι ας βρίσκεται σε κάθε γωνιά

                             της Ελλάδας των καθολικώς διαμαρτυρομένων

                             Και για το ύστερα ξεχνούν

                             πως τον Ρήγα τον προλάτη της αδελφοσύνης

                             των λαών τον δολοφόνησαν

                             πρόγονοι και επίγονοι δολοφόνων

                             Εμείς και σήμερα θέλουμε

                             φιλία μ΄όλους όμορους,

                                      όμηρους κι αλαργινούς

                             Όμως στο δεξί το χέρι η

                             αδελφοσύνη

                             Στ΄ αριστερά το Κρητικό

                             μαχαίρι για κατακτητές

                             και σύγχρονους πειρατές

                             Μού λένε πως αν μιλάω

                             για λευτεριά σπέρνω ζιζάνια

                             και ειν΄αλήθεια

                             Ζιζάνια που τρέφονται από παράσιτα

                             και τρέφουν την αληθινή

                             τη λεβεντιά και την αδελφοσύνη

                             Όμως εγώ αδιόρθωτος θα

                                                          μείνω

                             Μέρα και νύχτα ν΄αγναντεύω

                                                τον βορρά

                             Θέλω τον Τούρκο λεύτερο

                                      σε λεύτερη πατρίδα

                             μα θέλω των γερο-Μίχαλο

                             τον πρόσφυγα αφέντη στη

                                                δική του.

Βαδίζω στο 92^ο χρόνο της ζωής μου.

Όμως όσος μού έμεινε χρόνος ανήκει στον αγώνα για λευτεριά και δικαίωση.

Τότε μόνο θα αναπαυθώ ζωντανός ή νεκρός,

όταν λεύτεροι πορευτούμε

στον λεύτερο

Πενταδάκτυλο.

Προς αναζήτηση ενός Εθνικού Στρατηγικού Δόγματος

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Konstantakopoulos.blogspot.com

Πρέπει κανείς να συγχαρεί τόσο το ΕΛΚΕΔΑ, όσο και τη “Στρατηγική”, για το αφιέρωμά τους και τις προτάσεις τους για την εκπόνηση μιας εθνικής στρατηγικής, για την προσπάθειά τους δηλαδή να συμβάλουν σε αυτό που κανονικά θα έπρεπε, αλλά δεν κάνει, ή κάνει άσχημα το κράτος και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Δεν είναι τυχαίο ότι η δραστηριότητα των κύριων, χρηματοδοτούμενων από το κράτος, “ημιεπίσημων” ερευνητικών κέντρων για την εξωτερική και αμυντική πολιτική δεν είναι να παράγουν “ιδέες” και “προτάσεις” για το υποκείμενο “ελληνικό έθνος-κράτος”, αλλά να “μεταφράζουν”, μερικές φορές και στα κακά ελληνικά όσων δεν σκέφτονται μόνοι τους και στη γλώσσα τους, τις ιδέες του “διεθνούς συστήματος”, πριμοδοτώντας μια πολιτική λειτουργία που μετασχηματίζει το ελληνικό κράτος σε αντικείμενο του διεθνούς συστήματος.

Βγάζοντας την εμπειρία από τα Ορλωφικά, ο Ρήγας Φεραίος διατύπωσε την κεντρική άποψη ότι ο ελληνικός λαός πρέπει προπάντων να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται μια χώρα συνεργασίες και συμμαχίες. Σημαίνει ότι πρέπει να ξέρει να μπαίνει αυτόνομα σε αυτές, να μην ξεχνάει τα εθνικά της συμφέροντα και να κυττάει τους ξένους στα μάτια, με αξιοπρέπεια.

Δεν ήταν αυτή η περίπτωση των πλείστων Ελλήνων ηγετών, που ξεκινάνε δυστυχώς από ελαττωματική εθνική αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, για να διατυπώσουν “δόγματα”, όπως το “Aνήκομεν εις την Δύσιν” της εποχής Καραμανλή ή το “να ευθυγραμμίσουμε τα εθνικά συμφέροντα με τα συμφέροντα των πλούσιων και ισχυρών” της εποχής Σημίτη. Παραλείπουν βεβαίως να προσέξουν ότι, όλες οι μεγάλες εθνικές καταστροφές στην Ελλάδα, συντελέσθηκαν κυρίως σε στιγμές μάξιμουμ εξάρτησης, όταν κάναμε ακριβώς αυτό που μας έλεγαν οι πλούσιοι και ισχυροί (π.χ. συμφωνίες Λονδίνου και Ζυρίχης, ή το 1974).

Βεβαίως μια χώρα ισχυροποιείται όταν ανήκει σε ισχυρά κλαμπ. Αρκεί όμως να μη δέχεται όλα όσα της υπαγορεύουν και η συμμετοχή να είναι όντως συμμετοχή και όχι υποδούλωση. Η Ελλάδα και η Κύπρος δεν αντιμετώπισαν ιστορικά τις κύριες απειλές ασφαλείας τους από τον αντίπαλο συνασπισμό, τις αντιμετώπισαν από τον συνασπισμό στον οποίο ανήκαν και ανήκουν. Δυστυχώς όμως η άποψή του Ρήγα Φεραίου έμεινε πολύ μειοψηφική στους κόλπους της ελληνικής “ελίτ”, που προτίμησε να αναζητήσει τη σωτηρία της “σε εκείνων τα ρήματα πειθόμενη”.

Δεν εκπονεί το κράτος ή τα πανεπιστήμιά μας στρατηγική γιατί είναι ελάχιστα αποτελεσματικά, λειτουργούν συχνά με τη λογική των “παρεών” και των αξιωματούχων που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα και δεν διακινδυνεύουν τη θέση τους για να σκεφτούν ανεξάρτητα. Η αναποτελεσματικότητα όμως και η διαφθορά των κρατικών και ερευνητικών-εκπαιδευτικών δομών μας δεν είναι παρά η άλλη όψη του νομίσματος της βαθιάς ξένης εξάρτησης της χώρας, του μεγάλου αυτού προβλήματος που την ταλανίζει, χωρίς να έχει βρει ικανοποιητική λύση, στους δύο αιώνες της τυπικής ανεξαρτησίας της.

Αν το κράτος μας λειτουργούσε κανονικά, το σχέδιο Ανάν αίφνης, ένα κορυφαίο για το μέλλον του ελληνικού λαού νομικό κείμενο, θα το είχαν επεξεργασθεί και ελέγξει οι Νομικές Υπηρεσίες των Υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδας και Κύπρου και, προφανώς, θα το είχαν απορρίψει, αφού, για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση τότε του σημερινού Υπουργού ¨Αμυνας κ. Βενιζέλου, χρειάζονταν μόνο δύο λεπτά για να το ξετινάξει κανείς από πλευράς ευρωπαϊκού, συνταγματικού και διεθνούς δικαίου! (*)

Tο σχέδιο Ανάν όμως δεν εμφανίσθηκε γιατί το ελληνικό κράτος δεν λειτουργούσε κανονικά. Το ελληνικό κράτος δεν λειτουργούσε κανονικά, γιατί έπρεπε να εμφανισθεί το σχέδιο Ανάν. Κι αν λειτουργούσε, δεν θα μπορούσε να έρθει ένα σχέδιο που, αν πιστέψουμε τα σχετικά δημοσιεύματα, το επεξεργάστηκε στις λεπτομέρειές του ένα δικηγορικό γραφείο στο Λονδίνο, το ίδιο που συνέταξε και το “Mνημόνιο της Ντροπής”! Η αποσύνθεση, η διάλυση του ελληνικού κράτους είναι η αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για τη λεηλασία και την υποδούλωση της χώρας.

Βεβαίως, όταν εθίζεσαι σε μια λειτουργία, δεν μπορείς να αποκαταστήσεις την “αναπηρία” ακόμα κι αν θέλεις. Γιατί, για να το κάνεις, για να εκπονήσεις στρατηγική για την άμυνα, τη διπλωματία, την οικονομία, οτιδήποτε, δεν γίνεται με αερολογήματα, αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη σχολών που διαμορφώνονται με πολλή, μακροχρόνια, πειθαρχική δουλειά και ανεξάρτητη σκέψη.

Θέλω επίσης να τονίσω τη θεμελιώδη σημασία μιας άλλης ιδέας που διαποτίζει το κείμενο του ΕΛΚΕΔΑ, την ανάγκη σύζευξης Ελλάδας και Κύπρου. Το κυπριακό είναι κεντρικό πρόβλημα του όλου ελληνικού λαού, όχι μόνο για λόγους ηθικούς, εθνικής αλληλεγγύης, αλλά κυρίως γιατί τα δύο κράτη, των οποίων ουδείς αμφισβητεί σήμερα την αυτονομία στις αποφάσεις, είναι στην πραγματικότητα απολύτως αλληλεξαρτώμενα. Αν χαθεί η Κύπρος, θα χαθεί και η Ελλάδα, είπε το 1987 ο Ανδρέας Παπανδρέου διακηρύσσοντας από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων το κάζους μπέλι. Ισχύει, πολύ περισσότερο και το αντίστροφο, παρόλο που δεν είναι λίγοι οι τραγικά επιπόλαιοι άνθρωποι που το ξεχνάνε στη Λευκωσία. Χωρίς την ύπαρξη ελλαδικού κράτους, το κυπριακό δεν θα επεβίωνε ούτε πέντε λεπτά.

Μια οποιαδήποτε στρατηγική, που θέλει να ονομάζεται εθνική, πρέπει να ξεκινάει από αυτό το δεδομένο, που είναι, επαναλαμβάνουμε, αντικειμενικό, όχι υποκειμενικό. Αντίστροφα, κάθε άποψη ότι η Κύπρος είναι μακριά, ότι οι Κύπριοι είναι ξεχωριστή εθνότητα, ότι τελείωσε το καθήκον μας αφού τους βάλαμε στην ΕΕ κ.ο.κ. δεν είναι παρά η πολιτική έκφραση του διαχρονικού “Κόμματος της Εξάρτησης”, των συμφωνιών της Ζυρίχης, της προδοσίας του 1974, των σχεδίων Ανάν και των Μνημονίων. ¨Εκφραση στο εσωτερικό της χώρας της διαχρονικής στρατηγικής επιλογής της “Aυτοκρατορίας”, που θέλει να κατακερματίσει τον ελληνικό χώρο, κάνοντας την Κύπρο από δυνητική αιχμή της ελληνικής παρουσίας στην Ανατολική Μεσόγειο, ΅πρόβλημα΅ της Ελλάδας

(*) Tο γεγονός βέβαια ότι ο ίδιος, ή ο αείμνηστος Δημ. Τσάτσος αίφνης, που το χαρακτήρισε “εργο παράφρονος”, συνέστησαν στη συνέχεια στους Κυπρίους να το ψηφίσουν, νομίζουμε είναι μια πολύ σαφής προειδοποίηση για το πόση εμπιστοσύνη πρέπει να έχουν οι ¨Ελληνες στην κάθε μορφής ηγεσία τους, ιδίως όταν χειρίζεται μείζονα εθνικά θέματα!)

Δημοσιεύτηκε ως εισαγωγή στη μελέτη του ΕΛΚΕΔΑ για το εθνικό δόγμα που δημοσιεύτηκε ως ένθετο του περιοδικού “Στρατηγική”, με τον ίδιο τίτλο, περ. 202, Ιούλιος 2011

 Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

 

Σχέδιο Ανάν και Κυπριακή ΑΟΖ: Τώρα εξηγούνται όλα… .

Η ιστορία, μας έχει δείξει πως πολύ σπάνια μια σημαντική πολιτική απόφαση εκτιμάται στο ποσοστό που της αναλογεί την ώρα που αποφασίζεται.

 Σήμερα σε περίπου καθημερινή βάση διαβάζουμε τα αποτελέσματα επιτυχίας της Κύπρου σχετικά με την οριοθέτηση του θαλασσίου χώρου γύρω από το νησί μέσω της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Το τι μεσολάβησε, ποιοι και με ποιο τρόπο προσπάθησαν να την εμποδίσουν είναι κάτι που έρχεται πια σε δεύτερη μοίρα μιας και σήμερα εξετάζουμε απλώς το δεδομένο. Την οριοθέτηση δηλαδή Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και τα οφέλη αυτής.

Ας θυμηθούμε και αυτό…

Τίτλος: Σχέδιο Ανάν – ΑΟΖ: Τώρα εξηγούνται όλα…

Κώστας Μαυρίδης – Υποψήφιος Βουλευτής ΔΗΚΟ – Επαρχίας Κερύνειας (20.03.2011)

Η οριοθέτηση του θαλάσσιου χώρου γύρω από την Κύπρο μέσω της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) είναι κατά την άποψή μου, η σημαντικότερη πολιτική ευκαιρία των τελευταίων δεκαετιών που παρέχει την δυνατότητα για τεράστιες πολιτικές και οικονομικές ανατροπές. Ωστόσο, ο επιστημονικός εντοπισμός ενεργειακού πλούτου (φυσικού αερίου/πετρελαίου)  στον υποθαλάσσιο χώρο της Κύπρου έγινε ΠΡΙΝ το Σχέδιο Ανάν. Για αυτό, στο Σχέδιο υπήρχαν πρόνοιες-παγίδες που αφαιρούσαν την αξιοποίηση του ενεργειακού πλούτου από το Κυπριακό κράτος και έδιναν σε Τουρκία-Αγγλία πρωτεύοντα ρόλο στην θαλάσσια περιοχή.

Προσωπικά, αισθάνομαι δικαιωμένος που πρωτοστάτησα στην αποκάλυψη εκείνης της συνωμοσίας πριν το δημοψήφισμα. Για παράδειγμα,  φανερώσαμε την ένσταση της Τουρκίας για την συμφωνία μεταξύ Κύπρου-Αιγύπτου για ρύθμιση της θαλάσσιας ΑΟΖ. Η παγίδα ήταν χωσμένη στις 10,000 σελίδες του Σχεδίου που το κοινό δεν διάβασε! Όσο για την πρόσφατη συμφωνία Κύπρου-Ισραήλ, αυτό θα απαιτούσε έγκριση ξεχωριστών πλειοψηφιών ώστε οι Τ/κ και Τούρκοι έποικοι αντιπρόσωποί τους να την εγκρίνουν!

Το «Πρόσθετο Πρωτόκολλο στη Συνθήκη Εγκαθίδρυσης» που αφορούσε τις Αγγλικές Βάσεις ήταν μέρος του Σχεδίου Ανάν, έξω από το κυρίως μέρος και προνοούσε ότι: «Η Κύπρος δεν θα απαιτήσει, ως μέρος των χωρικών υδάτων της, τα ύδατα μεταξύ των γραμμών οι οποίες περιγράφονται στην έκθεση που αναφέρεται στο Πρόσθετο Πρωτόκολλο …» και ότι «το Ηνωμένο Βασίλειο θα συνεχίσει να απολάβει πλήρους και ανεμπόδιστης πρόσβασης για ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ σκοπό στα ύδατα μεταξύ των υδάτων τα οποία η Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία ΔΕΝ θα διεκδικήσει…». Στο κείμενο υπήρχε αναφορά σε «νέα σύνορα» (!) τα οποία θα καθορίζονταν από πρόσωπο που θα διόριζε η Αγγλία, μετά την αποδοχή του Σχεδίου. Παράλληλα, δεσμευόταν η Κύπρος για πάντα πως οποιαδήποτε διαφορά ΔΕΝ μπορούσε να τεθεί ενώπιον διεθνούς δικαστηρίου. Ξεκαθαρίζουμε ότι η ευθύνη ΔΕΝ αφορά όσους αποδέχτηκαν το Σχέδιο, αλλά εκείνους τους πολιτικούς που γνώριζαν και εντούτοις σιώπησαν.  Άλλωστε, ο κόσμος είχε να επιλέξει με βάση την όποια ενημέρωση είχε και την εμπιστοσύνη που έτρεφε προς συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα.

Η ρύθμιση λοιπόν της ΑΟΖ είναι μια εξέλιξη με τεράστια πολιτική σημασία που προκύπτει ως ευτυχές συνεπακόλουθο της απόρριψης του Σχεδίου Ανάν με  πλήρη ένταξη στην Ε.Ε. Αυτό είναι που διατήρησε ζωντανή την δυνατότητα για αξιοποίηση του ενεργειακού πλούτου, την στιγμή που «σημαίνοντες» πολιτικοί -από το Προεδρικό μέχρι εκείνους στην αντιπολίτευση που ονειρεύονται το Προεδρικό- αλληθώριζαν στην κρίσιμη ώρα. Σήμερα όμως έχουν άποψη και για το πώς πρέπει να διανεμηθούν τα κέρδη που θα προκύψουν! Την ώρα όμως που απαιτούνταν σθένος, πολιτικός ρεαλισμός και διορατικότητα, την ώρα των εξελίξεων που τα πράγματα ήταν ρευστά,  άλλα βαρίδια επικράτησαν και ζύγισαν περισσότερο στα μυαλά τους. Σήμερα, χρόνια αργότερα, όταν τα πράγματα έχουν κριθεί και εδραιωθεί, προβάλλουν απόψεις για το τι πρέπει να γίνει. Χωρίς να εξηγήσουν γιατί δεν «είδαν» εκείνα που απλοί πολίτες εντόπισαν και πρόβαλαν. Η διορατικότητα είναι πολιτική αρετή όταν αφορά το παρόν και το μέλλον, όχι το παρελθόν. Γι αυτό και η σημερινή μεταστροφή τους δημιουργεί περισσότερη καχυποψία για την τότε στάση τους.

Η ρύθμιση των θαλάσσιων ορίων γύρω από την Κύπρο, μαζί με την ρήξη στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ, σηματοδοτούν μια μοναδική πολιτική ευκαιρία, πέραν της οριοθέτησης της θαλάσσιας ζώνης ανάμεσα στις δύο χώρες. Το Ισραήλ ήδη έμπρακτα κάνει γεωπολιτική στροφή μέσω Κύπρου και Ελλάδας, ως την μοναδική του έξοδο προς την Ευρώπη π.χ.  η εγκατάσταση τερματικού στο Βασιλικό της Κύπρου και όχι στο Τσειχάν της Τουρκίας σημαίνει πολλά. Αν δε συνυπολογιστεί ότι το Ισραήλ, ως κύριος παίχτης στην περιοχή διαθέτει  δυνατούς δεσμούς στήριξης από τις ΗΠΑ, οι κινήσεις του σημαίνουν πάρα πολλά.

/parisis.wordpress.com/ gdailynews.wordpress.com

 

http://www.newstrap.gr/m-episimainoume/mek-episimainoume/7636-sxedio

Η Φανούλα Αργυρού σε ραδιοφωνική συνέντευξη

Η γνώση είναι δύναμη!

[είναι πολύ κοινότοπο αλλά το επαναλαμβάνουμε γιατι πολλοί αρνούνται τη γνώση και μένουν σε βλακώδεις ονειρώξεις]

Υπάρχει απέραντη γνώση για το τι συμβαίνει στο Κυπριακό πρόβλημα.Ύπαρχει άλλωστε η πραγματικότητα.

Δύο Ελληνίδες αγωνίστριες της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας συναντηθήκαν σε αυτή την εκπομπή και τις ευχαριστούμε για την μετάδοση  της. 

Η Φανουλλα Αργυρού, Κύπρια ερευνήτρια με το πρόσφατο βιβλίο της » Η Διζωνική εκτέλεση της Κυπριακής Δημοκρατίας 1955-2011″[οι καταβολές της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας], Εκδόσεις Αδράστεια, Μανόλη Καλομοίρη 14[γρ.202] Αγία Ζώνη 3030, Λεμεσός-Κύπρος [www.adrastia.com.cy ] τα λέει ,γιά άλλη μια φορά όλα , με τσιμενταρισμένο και ευπρεπή αλλά αυστηρό λόγο , ερμηνεύοντας την πραγματική ψυχή ολων των Ελλήνων , στη συζήτηση που έχει με την Σέβη Μπουτου ,επιστήμονα , δημοσιογράφο και ποιήτρια αλλά κυρίως Ελληνίδα Δημοκράτισα με ψυχή,από την Ελληνική Φωνή του ραδιοφωνικού σταθμου Radio One της Νέας Υόρκης των ΗΠΑ.

 

Και εμεις εδω στην Ελλάδα και στην Κύπρο τις ευχαριστουμε για την αισιοδοξία που μας δίνουν αφού άμα έχεις τέτοιες Ελληνίδες Γυναίκες δεν πρέπει να φοβασαι τίποτα,

 Οι ‘ηγεσίες » μας στην Ελλάδα και στην Κύπρο , καλά θα κάνουν και αυτοί να τις ακούσουν.

Πέρα απο το συμφέρον του Ελληνισμού , είναι και για το δικό τους προσωπικό συμφέρον…..

 Αυτός ο Λαός δεν έχει αλλοτριωθεί και δεν πρόκειται να αλλοτριωθεί,

 Φανουλλες και Σεβαστές υπάρχουν σε κάθε σπίτι της Ελλάδας.

 Σας ευχαριστούμε και πάλι Φανουλλα και Σέβη.

 Ευχαριστουμε και την ΚΙΝΗΣΗ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ που μας την έστειλε,

 Δ.Αλευρομάγειρος

Κίνηση για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ & ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

           www.freedomjustice.com.cy          …19742011…

   http://www.archive.org/details/FanoulaArgyrouOnRadioneo.usInNyc

 

«Κατοχική Τουρκία άι… στον διάολο»

 

Σε κλίμα μαζικής εξέγερσης κατά της Άγκυρας εξελίσσεται το κύμα διαμαρτυρίας στα Κατεχόμενα της Κύπρου, με πρωταγωνιστές τα τουρκοκυπριακά συνδικάτα.

Οι διαμαρτυρίες αυτές κορυφώθηκαν την Πέμπτη, όταν οι διαδηλωτές Τουρκοκύπριοι επιχείρησαν να αναρτήσουν στην πρεσβεία της Άγκυρας, στον κατεχόμενο τομέα της Λευκωσίας, τη σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

«Αυτήν τη φορά το παράκαναν» τιτλοφορούνται οι τουρκικές εφημερίδες την Παρασκευή, προβάλλοντας τη φωτογραφία του τεράστιου πανό όπου αναγράφεται το σύνθημα « Κατοχική Τουρκία άι… στον διάολο».

«Κατοχική Τουρκία, άι στον διάολο!». Με αυτό το σύνθημα χιλιάδες Τουρκοκύπριοι κατέκλυσαν τους δρόμους της κατεχόμενης Λευκωσίας

Πρόκειται για μία πρωτόγνωρη πολιτική κρίση στην οποία έχουν περιέλθει οι σχέσεις της Άγκυρας με τους γηγενείς Τουρκοκυπρίους, οι οποίοι, στραγγαλισμένοι οικονομικά και κοινωνικά από τις δυνάμεις κατοχής και τους εποίκους, επιχειρούν να αποτινάξουν τα δεσμά από τη «μητέρα πατρίδα», επικεντρώνοντας στο αίτημα της άμεσης αποχώρησης των εποίκων από το νησί.

Κυρίαρχο σύνθημα στο «Κίνημα των Γιασεμιών», το οποίο εξελίσσεται στα Κατεχόμενα, προκαλώντας την οργή μεν αλλά και τον προβληματισμό στην Τουρκία, είναι η διενέργεια άμεσης απογραφής του πληθυσμού, ώστε να καταγραφεί ο ακριβής αριθμός εποίκων που ζουν στο νησί και έχουν λάβει την τουρκοκυπριακή υπηκοότητα.

Η Λευκωσία και ο πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας παρακολουθούν με ιδιαίτερη προσοχή τις εξελίξεις, εν μέσω κομβικών συζητήσεων με τους Τουρκοκυπρίους για την επίλυση του Κυπριακού, διατηρώντας διακριτική στάση, ώστε να μη «ρίξουν λάδι στη φωτιά» σε αυτήν την ήδη έκρυθμη κατάσταση.

Τα τουρκοκυπριακά συνδικάτα, που δεν έπαψαν ποτέ να διατηρούν σχέσεις με τον κύριο πολιτικό φορέα που τα ίδρυσε, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κύπρου (ΑΚΕΛ), το οποίο και ηγείται της σημερινής κυβέρνησης στη Λευκωσία, πρωτοστατούν σε αυτό το «Κίνημα των Γιασεμιών».

Στόχος τους, η οικονομική απαγκίστρωση των Κατεχομένων από την Άγκυρα, η επανένταξη της οικονομικής δραστηριότητας σε ένα συνολικό κυπριακό πλαίσιο και η πολιτική επίλυση του Κυπριακού εντός μιας ενιαίας Κύπρου διζωνικού και δικοινοτικού χαρακτήρα, όπως καθορίζουν, άλλωστε, και οι διακοινοτικές συνομιλίες, οι οποίες αυτόν τον καιρό βρίσκονται εν εξελίξει.

Στα άκρα οι σχέσεις με την Άγκυρα

Η «Ημέρα των Γιασεμιών» ξεκίνησε χθες στην κατεχόμενη Λευκωσία, με τη μαζική κινητοποίηση της αποκαλούμενης «Συνδικαλιστικής Πλατφόρμας», η οποία προβάλλει ως κύριο αίτημα να σταματήσει η «πολιτική στραγγαλισμού» που εφαρμόζει η Άγκυρα εις βάρος των εποίκων, μέσω της επιβολής σκληρών οικονομικών μέτρων.

Δάσκαλοι, καθηγητές, υπάλληλοι και τεχνίτες όλων των ειδικοτήτων ένωσαν τις φωνές τους, διαδηλώνοντας εναντίον της πολιτικής που εφαρμόζει ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Recep Tayip Erdogan, έναντι του ψευδοκράτους. Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, τα αίτια της οργής των Τουρκοκυπρίων έχουν και κοινωνικές προεκτάσεις, αφού οι ίδιοι κατηγορούν την Άγκυρα ότι επιδιώκει τον αφανισμό των εποίκων από τη Μεγαλόνησο.

Σε μια πρωτοφανή ιστορικά κίνηση, μεγάλες ομάδες πολιτών συγκεντρώθηκαν έξω από την «πρεσβεία» της Τουρκίας στα Κατεχόμενα και, αφού φώναξαν συνθήματα εναντίον της «κατοχικής Τουρκίας», επιχείρησαν να αναρτήσουν τη σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας στην πόρτα του περιβόλου όπου βρίσκεται το κτήριο.

Χαρακτηριστικό στιγμιότυπο από την ανάρτηση της σημαίας της Κυπριακής Δημοκρατίας στον περίβολο της τουρκικής «πρεσβείας» στα Κατεχόμενα.

Τα πνεύματα άναψαν, όταν αστυνομικοί, ντυμένοι με πολιτικά, προσπάθησαν να αποκαθηλώσουν τη σημαία. Σημειώθηκαν προπηλακισμοί και κατά τη διάρκεια των επεισοδίων, δέχθηκαν επίθεση ακόμα και οι φωτορεπόρτερ αλλά και τα τηλεοπτικά συνεργεία που κάλυπταν το περιστατικό.

Σκηνικό  συγκρούσεων σημειώθηκε και έξω από το λεγόμενο «Κοινοβούλιο», όταν, σύμφωνα με πληροφορίες, χιλιάδες διαδηλωτές -οι εκτιμήσεις έκαναν λόγο για περισσότερα από 5.000 άτομα- κατέκλυσαν τον γύρω χώρο και ανήρτησαν υβριστικά πανό εναντίον της Τουρκίας, ζητώντας ταυτόχρονα την επανένωση της Κύπρου.

Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις απέκλεισαν την περίμετρο με συρματόπλεγμα, αλλά, όταν προσπάθησαν να κατεβάσουν τα πανό, ήρθαν στα χέρια με τους συγκεντρωμένους, με αποτέλεσμα να συλληφθεί ένα άτομο.

Παράλληλα, αίσθηση προκάλεσε και η ανάρτηση στο κτήριο της εφημερίδας «Αφρίκα», ενός πανό, το οποίο έγραφε: «Τουρκία άι σιχτίρ». Σύμφωνα με πληροφορίες, το εν λόγω πανό προκάλεσε την έντονη οργή του Tayip Erdogan.

Το υβριστικό πανό στο κτήριο της «Αφρίκα» έγραφε: «Τουρκία άι σιχτίρ».

http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=289583&cid=94

«Η λύση του Κυπριακού περνάει από τη Μόσχα»

Πρώην διπλωμάτης (1975-1981), ο Βρετανός λέκτορας του Ιονίου Πανεπιστημίου, Γουίλιαμ Μάλινσον, ο οποίος ζει μόνιμα στην Ελλάδα, στο εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του «Πικρές Ελιές» -που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες από τις εκδόσεις της Εστίας- ανατρέχει στην ιστορία της Κύπρου και τις ποικίλες περιπέτειες που ο λαός τής μαρτυρικής Μεγαλονήσου βίωσε, ενώ στη συνέντευξή του στην «Ε» μιλά και για το σήμερα, το Αιγαίο, το Καστελόριζο, τα πετρέλαια, την ελληνοκυπριακή προσέγγιση με το Ισραήλ και τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.

Πρώην Βρετανός διπλωμάτης, ο Γουίλιαμ Μάλινσον καταγράφει στο βιβλίο του «Πικρές Ελιές» (εκδ. Εστία) μερικές πικρές αλήθειες για την Κύπρο Από τη διπλωματία γιατί φύγατε;

«Ισως παραήμουν ευθύς χαρακτήρας για διπλωμάτης. Αν και ο σοβαρότερος λόγος ήταν η αίσθηση ότι η Βρετανία είχε πάψει πλέον να είναι ανεξάρτητη, συνεπώς, στο υπόλοιπο της καριέρας μου, δεν θα δούλευα για την πατρίδα μου αλλά για την Αμερική…».

Και πώς φτάσατε στη συγγραφή ενός βιβλίου με θέμα την Κύπρο;

«Οταν βρέθηκα το 1994 με υποτροφία στην Ελλάδα για το διδακτορικό μου, που ήταν σχετικό με τον Ψυχρό Πόλεμο, ανακάλυψα ένα έγγραφο του 1975, υπαγορευμένο από τον επικεφαλής του Φόρεϊν Οφις, το οποίο έλεγε: «Πρέπει να διαιρέσουμε τους Ελληνες και τους Τούρκους». Δεν πίστευα στα μάτια μου, οπότε αποφάσισα να το ερευνήσω περισσότερο. Στην πορεία συνειδητοποίησα τη σημασία του θέματος της Κύπρου, παρότι οι Ελληνες μάλλον τείνουν να το αποφεύγουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο θέμα της παροχής των ντοκουμέντων για την Κύπρο, οι Ελληνες με δυσκόλεψαν περισσότερο από τους Βρετανούς!».

Για ποιο λόγο οι Ελληνες «ζορίζονται» με το θέμα της Κύπρου;

«Επειδή υπάρχουν πολλοί «σκελετοί στο ντουλάπι τους». Προσωπικότητες του δημόσιου βίου που έκαναν πολύ άσχημα πράγματα στο θέμα της Κύπρου και είναι ακόμη εν ζωή… Επίσης, η ελληνική ιντελιγκέντσια και οι πολιτικές τάξεις δεν θέλουν να αναφέρονται ιδιαίτερα στο θέμα, επειδή υπήρξαν φορές στο παρελθόν που η «κυπριακή ουρά έσερνε το ελληνικό σκυλί»: η ιστορία του Μακάριου, η ιστορία της τουρκικής εισβολής, η ιστορία της χούντας κ.λπ. δημιούργησαν ένα κλίμα στην Ελλάδα όχι ευνοϊκό για δημόσιες συζητήσεις σχετικά με την Κύπρο. Υπάρχει μια διάθεση να κρατιούνται χαμηλοί τόνοι κι ένας λόγος που συμβαίνει αυτό είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο φόβος της Τουρκίας».

Φόβος για ποιο πράγμα;

«Για αύξηση της στρατιωτικής επιθετικότητας της Τουρκίας. Οι Τούρκοι κατόρθωσαν να συνδέσουν το θέμα της Κύπρου με το θέμα του Αιγαίου. Γι’ αυτό η ελληνική κυβέρνηση δεν θέλει το ένα θέμα να επηρεάζει το άλλο. Ενώ, αντίθετα, η τουρκική επιθυμεί να εξετάζονται αυτά μαζί. Για να το πω πιο ωμά, χρησιμοποιώντας «ορολογία Κίσινγκερ», η τουρκική κυβέρνηση κρατάει την ελληνική από τα αρχ…α…».

Δηλαδή, εάν η Ελλάδα αποφασίσει ένα πρωί να σηκώσει τους τόνους στο θέμα της Κύπρου, τι θα γίνει;

«Θα υπάρξει ένταση, ίσως υπάρξουν «καινούργια Ιμια», ίσως κάτι χειρότερο».

Αρα, λέτε ξεκάθαρα ότι η Ελλάδα φοβάται την Τουρκία.

«Δεν ακούγεται πολύ ευχάριστο, αλλά ναι».

Θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα διαφορετικά εάν, τα 37 χρόνια που μεσολάβησαν από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η Ελλάδα κυβερνιόταν από πιο ισχυρές προσωπικότητες, πολιτικούς, διπλωμάτες κ.λπ.;

«Θεωρώ ότι στο θέμα της Κύπρου, όλα αυτά τα χρόνια, υπήρξε από την πλευρά της Ελλάδας μια έλλειψη επιμονής. Από τη μια είχες τη δημόσια ρητορική του Ανδρέα Παπανδρέου, μπλα-μπλα-μπλα, μετά την ήπια προσέγγιση του Καραμανλή στη Ρωσία, αλλά κάπως αυτά δεν συνδυάστηκαν ποτέ. Κι αυτό είναι χαρακτηριστικό της Ελλάδας: οι Ελληνες δεν δείχνουν διάθεση να ενεργήσουν ομαδικά, πριν φτάσει το τελευταίο λεπτό. Κυρίως για κομματικούς λόγους. Βέβαια, για να είμαι δίκαιος, η Ελλάδα δεν ελέγχει απολύτως το τι συμβαίνει».

Για ποιο λόγο;

«Υπάρχουν τεράστια συμφέροντα, αυτή τη στιγμή με το θέμα του πετρελαίου γίνονται πολλά στο παρασκήνιο με την Κύπρο, την Ελλάδα, το Ισραήλ, την Τουρκία, όπως π.χ. το Καστελόριζο, με την Τουρκία να διεκδικεί τις περιοχές γύρω από αυτό, διεκδίκηση που φαινομενικά δεν έχει σχέση με την Κύπρο αλλά φυσικά εντάσσεται στη γενικότερη τουρκική εξωτερική πολιτική. Ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που δεν έχουν κάνει ακόμη την εμφάνισή τους αλλά σίγουρα θα την κάνουν στον επόμενο γύρο, διεκδικώντας πρόσβαση στα πετρελαϊκά αποθέματα της περιοχής: οι Ρώσοι. Οπότε, για να είμαι δίκαιος με τους Ελληνες, υπάρχουν διπλωμάτες που γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά γνωρίζουν επίσης ότι οι Αγγλοσάξονες υποστηρίζουν την Τουρκία περισσότερο από την Ελλάδα. Κι ότι αν τα πράγματα φτάσουν σ’ ένα κρίσιμο σημείο, η Αμερική και η Βρετανία στο τέλος θα πάνε με το μέρος της Τουρκίας. Παράλληλα, η Ευρώπη είναι αδύναμη. Δεν έχει δείξει το κουράγιο που απαιτείται για να παίξει ρυθμιστικό ρόλο σε όλα αυτά».

Πρόσφατα, με αφορμή το πετρέλαιο, υπήρξε προσέγγιση Κύπρου-Ισραήλ.

«Νομίζω ότι η Τουρκία θα χρησιμοποιήσει τη συγκεκριμένη προσέγγιση για να διαιρέσει την Ελλάδα και την Κύπρο. Βέβαια, και ο Παπανδρέου «χόρεψε πολύ» με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου. Θεωρώ ότι ήταν ένας «χορός τακτικής»…».

…ο οποίος δεν βοήθησε την Ελλάδα;

«Οχι, επειδή εκνεύρισε τον Ερντογάν. Είναι καλή ιδέα να ερεθίζεις τον Ερντογάν; Εντάσσεται στα συμφέροντα της Ελλάδας να είναι πάρα πολύ κοντά στο Ισραήλ ή μήπως είναι καλύτερο να κρατά κάποιες αποστάσεις;».

Πώς αντιμετωπίζει η Ελλάδα την προσέγγιση Κύπρου-Ισραήλ;

«Προφανώς η Ελλάδα θέλει να διασφαλίσει ότι η Κύπρος δεν θα κάνει κάτι που θα προκαλέσει προβλήματα σε σχέση με τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, όπως π.χ. συμβαίνει ήδη με το Καστελόριζο. Η Ελλάδα προς το παρόν δεν μπορεί να εξορύξει το δικό της πετρέλαιο, π.χ. στη Λήμνο, αφού η Τουρκία απειλεί. Συνεπώς η Ελλάδα ασφαλώς και θα επιδιώξει να εκμεταλλευτεί το τι κάνει η Κύπρος, κρατώντας όμως το Αιγαίο «εκτός»».

Και η Τουρκία; Πώς θα διαχειριστεί τη νέα κατάσταση;

«Η Τουρκία, εξαιτίας αυτής της προσέγγισης και εξαιτίας των πετρελαίων, θα γίνει πιο εχθρική απ’ ό,τι ήδη είναι. Θα προσπαθήσει να κερδίσει όσο περισσότερα μπορεί, και αυτό θα αυξήσει την ένταση».

Ποιος θα ήταν ο ιδανικός, κατά την άποψή σας, τρόπος χειρισμού της όλης κατάστασης από την Ελλάδα;

«Να υποστηρίξει αυτό που κάνει η Κύπρος. Βέβαια φοβάμαι ότι ίσως η Κύπρος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την προσωρινή κόντρα Τουρκίας – Ισραήλ. Ωστόσο, μην ξεχνάτε ότι οι δύο χώρες συνεχίζουν να έχουν μεταξύ τους στρατιωτικές συμφωνίες, ενώ η Αμερική και η Βρετανία δουλεύουν πολύ πολύ σκληρά για να εξασφαλίσουν ότι οι ισραηλινοτουρκικές σχέσεις θα συνεχίσουν στο στρατιωτικό επίπεδο, αν και όχι δημοσίως. Και δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει αυτή η δημόσια εχθρότητα».

Δηλαδή, πιθανόν η Κύπρος να παγιδευτεί υπερεκτιμώντας αυτήν τη φαινομενική κόντρα Τουρκίας -Ισραήλ;

«Θα μπορούσε. Αλλά γεγονός είναι ότι η Κύπρος βρίσκεται ξανά στο επίκεντρο: και αυτή τη φορά όχι μόνο για γεωπολιτικά παιχνίδια αλλά και για πετρελαϊκά. Και πάλι υπάρχει ένα γαϊτανάκι: Τουρκία, Κύπρος, Ισραήλ (που σημαίνει Λίβανος και Συρία), την ίδια στιγμή έχουμε κάποια «προβληματάκια» στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, ενώ δεν είμαι σίγουρος ότι η Αμερική και η Βρετανία έχουν καταλήξει σε μια δική τους πολιτική, αφού πιθανότατα περιμένουν να δουν πού θα «κάτσει η μπίλια» σε όλα αυτά που συμβαίνουν. Ταυτόχρονα η γαλλο-γερμανική πολιτική είναι διαφορετική από την αγγλοσαξονική, ιδίως στη Βόρεια Αφρική, ενώ η Ρωσία δρα αργά, υπομονετικά, σταθερά και μεθοδευμένα, όπως πάντοτε έκανε στην ιστορία της, περιμένοντας ενδεχομένως να επωφεληθεί από την όλη σύγχυση που επικρατεί. Ιστορικά, οι Ρώσοι θεωρούσαν πάντοτε την πρόσβασή τους στη Μεσόγειο εξαιρετικά σημαντική. Μην ξεχνάτε ότι οι Ρώσοι εναντιώθηκαν απόλυτα στο σχέδιο Ανάν και θα το ξανακάνουν εάν δουν ότι θίγονται τα συμφέροντά τους, τα οποία στην Κύπρο είναι τεράστια. Ημουν εκεί πριν από λίγες μέρες και μπορούσες να δεις τους Ρώσους παντού. Οι Ρώσοι είναι εκεί και περιμένουν. Απλώς οι Αμερικανοί παίζουν ντραφτ, όπου ενεργείς γρήγορα, ενώ οι Ρώσοι σκάκι, όπου σκέφτεσαι πολύ πριν κάνεις την κίνησή σου. Η Ρωσία είναι πολύ έξυπνη στην εξωτερική της πολιτική. Μερικές φορές, όταν θεώρησε αναγκαίο, υποστήριξε και την Τουρκία. Αλλά το μεγάλο πετρελαϊκό παιχνίδι που πλέον παίζεται συνδέεται με την Κύπρο. Αν δεις το χάρτη, η εικόνα είναι φρικτή».

Τι εννοείτε με το «φρικτή»;

«Εννοώ ότι είναι γεμάτη από αγωγούς πετρελαίου και αερίου. Ο ένας πηγαίνει στην νότια Ιταλία, ο Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη συνεχίζει να μην είναι έτοιμος, τον οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου δυστυχώς δεν υποστήριξε όσο θα έπρεπε. Οι Ρώσοι τα βλέπουν όλα αυτά και είναι θυμωμένοι. Επίσης, η Ρωσία προμηθεύει την Ευρώπη με αέριο αλλά αυτό είναι το όπλο της και μπορεί να απειλήσει να «κλείσει τη στρόφιγγα» εάν δει να απειλούνται τα συμφέροντά της στη Μεσόγειο. Η Ρωσία συνήθως υποστηρίζει την επίσημη θέση της κυπριακής κυβέρνησης. Η Ρωσία συνήθως δεν υποστηρίζει την ισραηλινή πολιτική εναντίον των Παλαιστινίων. Αυτό που θα ήθελε η Ρωσία, στον επόμενο «γύρο», σε λίγους μήνες, είναι να εκμεταλλευτούν οι ρωσικές εταιρείες το αέριο στα νερά της Μεσογείου. Τώρα υπάρχει μια αμερικανική εταιρεία που έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον και μια ισραηλινή. Θα υπάρξουν και άλλες στο μέλλον: γερμανικές, γαλλικές, ρωσικές κ.ά. Συνεπώς η κυπριακή πλευρά θα πρέπει να έχει καλές σχέσεις με όλους. Θυμήσου τον Μακάριο, πώς ισορροπούσε ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση».

Η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι πιο δυναμική στο θέμα της εκμετάλλευσης των ενεργειακών της αποθεμάτων;

«Κατά την άποψή μου, η Ελλάδα θα έπρεπε να ζητήσει πολύ μεγαλύτερη βοήθεια από τη Ρωσία για πετρελαϊκές έρευνες. Παραδοσιακά, αφήνοντας έξω την ιδεολογία και τα υπόλοιπα, η Ρωσία έχει υπάρξει η λιγότερο εχθρική μεγάλη δύναμη απέναντι στην Ελλάδα. Η Ρωσία τώρα έχει λόγους να μην εμπιστεύεται την Ελλάδα. Στη διάρκεια της κρίσης η Ρωσία προσφέρθηκε να δώσει ένα μεγάλο φθηνό δάνειο, το οποίο ίσως οδηγούσε στην αποφυγή του ΔΝΤ. Ο Παπανδρέου είπε «όχι», απέρριψε την προσφορά, με τη δικαιολογία ότι θα βρισκόμασταν κάτω από τον έλεγχο των Ρώσων. Είναι άραγε βέβαιο ότι θα βρισκόμασταν κάτω από το ρωσικό έλεγχο με τον ίδιο τρόπο που βρισκόμαστε τώρα κάτω από τον έλεγχο του ΔΝΤ; Δεν είμαι αριστερός, απλώς προσπαθώ να ακολουθήσω την κοινή λογική. Συνεπώς, η διπλωματία της ελληνικής πλευράς με τη Ρωσία δεν μελετήθηκε τόσο στενά όσο θα έπρεπε και δεν υπήρξε τόσο αποτελεσματική όσο θα μπορούσε. Και ο μόνος λόγος που μπορώ να σκεφθώ είναι η αγγλοσαξονική πίεση και ελληνικά ιδρύματα, όπως το ΕΛΙΑΜΕΠ, με τους κ. Βερέμη και Κουλουμπή, που εκφράζουν την αμερικανική θέση στην Ελλάδα».

Οι πρόσφατες εξεγέρσεις στην Αίγυπτο, την Τυνησία, τη Λιβύη κ.λπ. πώς μπορούν να επηρεάσουν την Ελλάδα;

«Η Ελλάδα πάντοτε προσπαθούσε να ισορροπήσει τις σχέσεις της με τον αραβικό κόσμο και το Ισραήλ. Τώρα, με τη συνεργασία της με το Ισραήλ, το πράγμα μπερδεύεται λιγάκι…»

Η Τουρκία μπορεί να ενδυναμωθεί από αυτές;

«Ναι, επειδή μπορεί να παρουσιαστεί ως ο εγγυητής της σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή».

Η Ελλάδα δεν μπορεί να το κάνει αυτό;

«Η Ελλάδα έχει προσπαθήσει να το κάνει αυτό. Αλλά δεν είναι στη Μέση Ανατολή».

Η Κύπρος είναι;

«Γεωγραφικά, ναι. Διανοητικά, όχι και τόσο. Βέβαια η Κύπρος μπορεί να παρουσιαστεί ως εστία σταθερότητας. Οπως έγινε με την κρίση στον Λίβανο: πόσο χρήσιμη αποδείχθηκε η Κύπρος, όπου συνέρρεαν οι πρόσφυγες κ.λπ.».

Για την ενδεχόμενη ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. τι λέτε;

«Υποστηρίζω τη γαλλογερμανική θέση για μια ειδική σχέση της Τουρκίας με την Ευρώπη. Ασπάζομαι την άποψη του Ζισκάρ Ντ’ Εστέν ότι η ένταξη της Τουρκίας θα είναι το τέλος της Ευρώπης. Αφού η Τουρκία δεν είναι στην Ευρώπη. Επειτα, πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζουν η Αμερική και η Βρετανία την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη, όταν η Τουρκία κατέχει μέρος της Ευρώπης, το οποίο δεν αναγνωρίζεται; Αν και είμαι βέβαιος ότι οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί δεν θέλουν δύο επίσημα αναγνωρισμένα κράτη στην Κύπρο, γιατί τότε τι θα γίνει με τις Συνθήκες, τι θα γίνει με τις βάσεις τους στο νησί; Θέλουν μια αδύναμη κεντρική κυβέρνηση ενώ ο μεγαλύτερος φόβος τους, παρότι δεν θέλουν να το παραδεχτούν, είναι η Ρωσία. Συνεχίζουν να διακατέχονται από αυτή την εμμονή».

Συνεπώς, ο Ψυχρός Πόλεμος δεν έχει ακόμη τελειώσει;

«Ασφαλώς και όχι. Αλλωστε και ο Ψυχρός Πόλεμος δεν ήταν για την ιδεολογία, η οποία απλώς αποτελούσε τη δικαιολογία. Ηταν περί συμφερόντων οικονομικών. Κι αυτό συνεχίζεται με έναν πιο μαλακό τρόπο δημόσια αλλά με σκληρό στο παρασκήνιο. Οι Ρώσοι δεν ακούγονται πολύ τον τελευταίο καιρό κι αυτό είναι ενδιαφέρον. Ισως σύντομα στην Κύπρο κάποιες μοσχοβίτικες τρομπέτες ηχήσουν…»

Τους Βρετανούς, οι Κύπριοι πώς τους βλέπουν;

«Τους αρέσει ο βρετανικός τρόπος ζωής, οι βρετανικές ιδέες, η βρετανική οργάνωση, αλλά δεν εμπιστεύονται τις βρετανικές κυβερνήσεις. Και νομίζω ότι έχουν πολύ καλούς λόγους γι’ αυτό. Γνωρίζουν ότι η βρετανική κυβέρνηση είναι σε συνεννόηση με την αμερικανική. Οι Κύπριοι έχουν επίσης πολύ υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και πολύ υψηλό ποσοστό δαπανών για την παιδεία. Το 8% του προϋπολογισμού τους πηγαίνει στην εκπαίδευση ενώ στην Ελλάδα είναι, πόσο, 2-2,5%; Στην πραγματικότητα οι Κύπριοι είναι λίγο παραπάνω Ευρωπαίοι από τους Ελληνες. Δεν είναι Βαλκάνιοι, είναι κοσμοπολίτες. Επίσης, είναι πιο οργανωμένοι από τους Ελληνες ενώ και οι «πελατειακές σχέσεις» που διακρίνουν την ελληνική κοινωνία βρίσκονται στην Κύπρο σε χαμηλότερο επίπεδο· υπάρχει μεγαλύτερη διαφάνεια».

Η Ελλάδα βγήκε κερδισμένη από τη διαχρονική σχέση της με τη Βρετανία και την Αμερική;

«Γενικά, η Ελλάδα δεν υπήρξε τόσο ικανή όσο η Τουρκία στο να κερδίσει τη στρατηγική και πολιτική στήριξη της Βρετανίας και της Αμερικής ή ακόμη και της Γαλλίας και της Γερμανίας. Επειδή τα ελληνικά πολιτικά κόμματα δεν θα συμφωνήσουν ποτέ σε μια κοινή πολιτική. Η Ελλάδα φοβάται να πάρει ρίσκα, να μπλοφάρει, ενώ η κατάσταση απαιτεί κάποια ρίσκα, έστω υπολογισμένα. Η Αμερική είναι στην άλλη άκρη του κόσμου, η Ρωσία είναι δίπλα της. Η Ελλάδα πρέπει να κερδίσει μεγαλύτερη υποστήριξη από τη Ρωσία και, αν χρειαστεί, την Κίνα, για να φτάσει σε λύση με την Τουρκία για την Κύπρο. Βέβαια χρειάζεσαι πολύ σπουδαία διπλωματία για να το πετύχεις αυτό. Η Τουρκία είναι καλύτερη στις διεθνείς δημόσιες σχέσεις, χρησιμοποιεί μεγάλα ξένα γραφεία για να υποστηρίζουν τις υποθέσεις της. Η Ελλάδα είναι πολύ διχασμένη, κοιτά πολύ το τώρα, δεν βλέπει σε βάθος χρόνου και δεν μπορεί να δουλέψει ομαδικά. Υπάρχει και το γνωστό ανέκδοτο με τους Ελληνες και τους Γιαπωνέζους: Ενας Ελληνας είναι θαύμα, ένας Γιαπωνέζος είναι ένας «καθυστερημένος». Δύο Ελληνες είναι δύσκολοι, δύο Γιαπωνέζοι είναι απλώς βλάκες. Είκοσι Ελληνες είναι καταστροφή, είκοσι Γιαπωνέζοι είναι ένα θαύμα…».

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=12/03/2011&id=258808

Αρα, τα προβλήματα της Ελλάδας είναι η διχόνοια και ο ατομισμός.

«Και, σε επίπεδο κοινωνίας, η ξενομανία της. Η Ελλάδα έχει τάση να εισάγει οτιδήποτε ξένο, ανεξαρτήτως αν είναι καλό, κακό ή άσχημο. «Είναι ξένο, ω!, πρέπει να είναι καλό! πρέπει να είναι καλύτερο από τα δικά μας!». Δείτε την υπουργό Παιδείας, τη Διαμαντοπούλου: είναι ένα τέτοιο παράδειγμα στην εκπαίδευση· θα σκοτώσει την εκπαίδευση αν συνεχίσει έτσι! Προσπαθεί να αντιγράψει αγγλοσαξονικές αηδίες, να ρωτάς το μικρό παιδί «ποια είναι η ταυτότητά σου;» κ.λπ. Υπάρχει καλό εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα, δεν χρειάζεται να εισαχθούν νέες ιδέες, χρειάζεται απλώς να αξιοποιηθούν οι υπάρχουσες. Υπάρχουν όμορφα πράγματα εδώ, όμως οι Ελληνες δεν είναι υπερήφανοι γι’ αυτά, θαυμάζουν πολύ τα ξένα πράγματα. Αλλά αυτός ο θαυμασμός δείχνει κάτι: ότι δεν μπορείς να κάνεις τη διάκριση μεταξύ τού τι είναι πράγματι καλό και τι είναι κακό. Υιοθετούνται θεωρίες από το εξωτερικό στην Ελλάδα και «η πλάκα», πολλές φορές, είναι ότι η ρίζα αυτών των θεωριών βρίσκεται στην αρχαία Ελλάδα! Θα ήθελα να δω λίγο παραπάνω αυτοσεβασμό στους Ελληνες. Ακούω πολλούς να λένε: «Με το ΔΝΤ χάνουμε τον αυτοσεβασμό μας». Μα, αυτό έπρεπε να το σκεφτείς είκοσι, τριάντα χρόνια πριν, όχι τώρα! Τι διάολο έκανες τόσον καιρό;». *

Δόθηκαν ευκαιρίες για απαγκίστρωση

Ο Λουκής Λουκαΐδης σημειώνει πως θα μπορούσαν να παραμερισθούν οι συμφωνίες υψηλού επιπέδου

 Υπήρξαν πολλές και σοβαρές αλλαγές του υπόβαθρου συμφωνίας Μακαρίου-Ντενκτάς που δικαιολογούν την αποδέσμευσή μας. Αυτό ανέφερε ο πρώην δικαστής του ΕΔΑΔ Λουκής Λουκαΐδης, σημειώνοντας μια σειρά που ξεκινούν από τη δεκαετία του ’70 μέχρι και σήμερα. Όπως ανέφερε, υπήρξε καταρχήν η απόρριψη των στοιχείων της συμφωνίας αυτής σαν μέρος του σχεδίου Ανάν που καταψηφίστηκε από τον λαό. Υπήρξε και το ιστορικό γεγονός, όπως ανέφερε, της ένταξής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση «που μας υποχρεώνει να ευθυγραμμίζουμε τις ενέργειές μας με τις δημοκρατικές και άλλες αρχές και αξίες της Ε.Ε. που δεν συμβιβάζονται με μια λύση στηριζόμενη σε αντιδημοκρατικές και ρατσιστικές ρυθμίσεις».
Ο κ. Λουκαΐδης, μιλώντας σε εκδήλωση με θέμα «Συμφωνία Μακαρίου-Ντενκτάς: εξελίξεις και διζωνική ομοσπονδία», που οργάνωσε το ΠΕΑΜ, επισήμανε πως «η αλλαγή των δεδομένων της συμφωνίας Μακαρίου – Ντενκτάς έδιδε την ευκαιρία στους πολιτικούς μας να την παραμερίσουν». Παρά ταύτα όμως συνέχισαν, όπως ανέφερε, «να την επικαλούνται σαν βάση λύσεως του Κυπριακού και να την επεκτείνουν μάλιστα σε συμφωνία διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Η πολιτική αυτή συμπεριφορά είναι και λανθασμένη και απαράδεκτη». Και τούτο, όπως εξήγησε, «διότι αφού οι αλλαγές των δεδομένων της συμφωνίας συνέχισαν και συνεχίζουν μέχρι σήμερα, δικαιολογείται η αποδέσμευσή μας, ιδιαίτερα μάλιστα αφού και οι ίδιοι οι Ε/κ απέρριψαν ένα σχέδιο λύσης που στηριζόταν σε μια διοικητική/γεωγραφική διαίρεση της Κύπρου. Με ποια συνεπώς λογική συνεχίζουν να επικαλούνται την συμφωνία αυτή οι πολιτικοί ως βάση λύσης του Κυπριακού;». Σύμφωνα με τον κ. Λουκαΐδη, «υπάρχει το επιχείρημα ότι η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία αναφέρεται και σε ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Η απάντηση είναι ότι η αναφορά αυτή έγινε με πρωτοβουλία των δικών μας πολιτικών και θα μπορούσε να αποσυρθεί σε νέο ψήφισμα για τους λόγους που ανέφερα και να αντικατασταθεί με λύση βασιζόμενη σε αρχές του Καταστατικού Χάρτη του οργανισμού αυτού».
Υπάρχει επίσης το επιχείρημα, ανέφερε, «ότι η Τουρκία δεν αποδέχεται άλλη λύση. Όμως από τη στιγμή που δεχτούμε ότι η λύση του προβλήματός μας θα είναι μόνο εκείνη που εγκρίνει η Τουρκία, βάζουμε τη θηλιά στο λαιμό μας γνωρίζοντας και τις επιδιώξεις της Τουρκίας όπως τις ανακοινώνει κάθε λίγο».
Υπάρχει, συνέχισε, «και το επιχείρημα ότι αν αλλάξουμε γραμμή και απομακρυνθούμε από λύσεις τύπου διζωνικής ομοσπονδίας θα χάσουμε την αξιοπιστία μας στους ξένους και γενικά στη διεθνή κοινότητα». Η απάντηση, σημείωσε, «είναι ότι εφόσον εξηγηθεί ο λόγος της αλλαγής της γραμμής μας, δηλαδή η καταστροφική φύση της λύσης και οι επιδιώξεις της Τουρκίας, τότε είναι ευκολότερο να πείσουμε για την επιδίωξη αρχών σαν βάση λύσης, σε αντίθεση με τα ρατσιστικά και αντιδημοκρατικά θεμέλια λύσης. Άλλωστε, είναι καλύτερα να χάσουμε την αξιοπιστία μας παρά να χάσουμε με τη δική μας υπογραφή την πατρίδα μας». Και πρέπει, είπε, «πάντοτε να έχουμε υπόψη μας ότι αν πρόκειται η αξιοπιστία σε σχέση με ξένους που επιδιώκουν μια καταστροφική λύση για την Κύπρο, η απώλεια της αξιοπιστίας μας δεν στοιχίζει. Μάλλον μας απαλλάσσει από κάποιες απαράδεκτες πιέσεις».
Ο πρώην δικαστής του ΕΔΑΔ αναφέρει πως το γεγονός ότι η λύση είναι καταστροφική τεκμηριώνεται από τα εξής δεδομένα :
α) Η διοικητική διαίρεση της Κύπρου με βάση φυλετικές διακρίσεις θα δημιουργεί αυτομάτως μια εθνικιστική πόλωση και προϋποθέσεις απόσχισης τού υπό τουρκική διοίκηση χώρου της Κύπρου με διεθνή αναγνώριση.
β) Γνωρίζοντας τις επιδιώξεις της Τουρκίας θα νομιμοποιηθεί και θα κατοχυρωθεί για πάντα η επέκταση του ελέγχου της Τουρκίας σε ολόκληρη την Κύπρο μέσω της τ/κ ομόσπονδης περιφέρειας.
γ) Θα αυξηθεί ο εποικισμός μέσω τηςτ/κπεριφέρειας η οποία θα έχει αυτονομία τέτοια που δεν θα επιτρέπει αποτελεσματικό έλεγχο του εποικισμού από την ε/κ κοινότητα.
δ) Θα καταστραφεί πλήρως και για πάντα η Κυπριακή Δημοκρατία όπως λειτούργησε δημοκρατικά, δηλαδή με αποφασιστικό ρόλο της πλειοψηφίας των κατοίκων.

«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011
Αρ. Φύλλου:
Σελίδα: Σελίς 6
Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ Online, στο http://www.philenews.com/digital/PrintForm.aspx?nid=3088307

Δεν αναφερόταν σε διζωνικότητα η συμφωνία του 1977

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ Μακαρίου-Ντενκτάς -που έτσι και αλλιώς δεν μιλούσε για διζωνικότητα- στηριζόταν σε ορισμένες προϋποθέσεις οι οποίες έπαψαν να υπάρχουν ή άλλαξαν ριζικά, ανέφερε ο κ. Λουκαΐδης και πρόσθεσε: «Πρώτα από όλα υπήρχε η προϋπόθεση ότι θα υπάρχει μια καλή τη πίστει επιδίωξη από μέρους και των δυο κοινοτήτων υλοποίησης της συμφωνίας. Υπενθυμίζω την έλλειψη καλής πίστης από μέρους της τουρκικής πλευράς η οποία αποκήρυξε με τις πράξεις της τη συμφωνία με τη διακήρυξη του ψευδοκράτους το 1983.
Στη σύσκεψη στην Αθήνα τον Νοέμβρη του 1974 μεταξύ Μακαρίου και Καραμανλή για τη μελλοντική στρατηγική στο Κυπριακό ακούστηκε και το επιχείρημα από ελλαδικής πλευράς ότι εφόσον διαρκεί η κατάσταση τουρκικής κατοχής δημιουργείται κίνδυνος φυγής των Ε/κ από την Κύπρο. Κάποιος Κύπριος αξιωματούχος είπε μάλιστα ότι αν συνεχιστεί η κατάσταση θα τουρκοποιηθεί ολόκληρη η Κύπρος. Ο Σπύρος Κυπριανού απάντησε: « Αν δεχθώμεν γεωγραφική ομοσπονδία, τότε ο ελληνισμός της Κύπρου θα φύγει και θα καταληφθεί ολόκληρο το νησί από τους Τούρκους.» Πιστεύω, είπε ο κ. Λουκαΐδης, ότι ο δεύτερος είχε δίκαιο έστω και αν αργότερα λύγισε αποδεχόμενος την πολιτική της διπεριφερειακής ομοσπονδίας. Έκτοτε, 37 χρόνια αργότερα, ο ελληνικός πληθυσμός της Κύπρου απέδειξε με τον πατριωτισμό του και τη δημιουργικότητά του ότι μπορεί να επιβιώσει και να διεκδικήσει το δίκαιό του παρά τις αντιξοότητες της τουρκικής κατοχής.

«Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» Δευτέρα, 21 Φεβρουαρίου 2011
Αρ. Φύλλου:
Σελίδα: Σελίς 6
Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ Online, στο http://www.philenews.com/digital/PrintForm.aspx?nid=3088326

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΩΝ

Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικός Ἐπιστήμων

  Κατά τά τελευταῖα δύο χρόνια μέ ἀφορμή τήν ἐμφάνιση τοῦ περιβοήτου Σχεδίου Ἀνάν γράφονται καί λέγονται διάφορα ὡς πρός τήν καταγωγή, τόν ρόλο καί τίς διαθέσεις τῶν Τουρκοκυπρίων. Μάλιστα στήν προσπάθειά τους νά στηρίξουν τό σχέδιο τοῦ Γενικοῦ Γραμματέως τοῦ ΟΗΕ ὁρισμένοι ἔκαναν ἐπιλεκτική ἤ διαστρεβλωτική χρήση κάποιων στοιχείων. Σέ ἀκραία περίπτωση ἔφθασαν νά «ἁγιοποιοῦν» τούς Τουρκοκυπρίους καί νά κατηγοροῦν γιά ὅλα ὅσα ἔχουν γίνει τόν Ἑλληνισμό τῆς Κύπρου, ἀκόμη καί τόν ἡρωικό Ἀγῶνα τοῦ 1955-59.Τέτοια προπαγανδιστικά τεχνάσματα προσβάλλουν τή νοημοσύνη τοῦ λαοῦ μας καί συνήθως ὁδηγοῦν σέ ἀντίθετα ἀποτελέσματα.  Ἄς ἐπιχειρήσουμε, λοιπόν, μία προσέγγιση τοῦ θέματος ἐπί τῇ βάσει τῶν ἱστορικῶν πηγῶν.

          1) Ἡ καταγωγή τους. Εἶνα ἀμιγῶς τουρκικῆς καταγωγῆς ἤ εἶναι ἐξισλαμισθέντες πρώην Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες; Σέ τέτοια ἐρωτήματα ἡ ἀπάντηση δέν μπορεῖ νά εἶναι ἀπόλυτη. Τήν ἐπιστημονική μελέτη τοῦ ζητήματος μᾶς παρουσιάζει ὁ Κύπριος Θεολόγος καί Διδάκτωρ Θρησκειολογίας Φαίδων Παπαδόπουλος στό βιβλίο του «Τοῦρκοι, Μουσουλμάνοι ἤ Κρυπτοχριστιανοί (Λινοβάμβακοι)»; , τό ὁποῖο ἐξεδόθη στήν Λευκωσία τό 2002. Ἄς σημειωθεῖ ὅτι ὁ συγγραφεύς ἀφιερώνει τό βιβλίο στή μνήμη τοῦ πατέρα του, ὁ ὁποῖος ἐσφαγιάσθη ἀπό Τουρκοκυπρίους στίς 14 Σεπτεμβρίου 1957, Θυμίζοντας ὅτι πολλοί Τουρκοκύπριοι ἔδρασαν ὡς συνεργάτες τῶν Ἄγγλων ἀποικιοκρατῶν κατά τῆς ΕΟΚΑ! Παρά τήν συναισθηματική φόρτιση ὁ συγγραφεύς μελετᾶ μέ ψυχραιμία τίς πηγές καί τά ἔγγραφα καί καταλήγει στό ἑξῆς συμπέρασμα:

          Ἡ μουσουλμανική κοινότητα τῆς Κύπρου δημιουργήθηκε ἀπό τέσσερις διαφορετικές αἰτίες. Πρῶη αἰτία εἶναι ἡ Ὀθωμανική κατοχή ἀπό τό 1571 ἕως τό 1878. Οἱ Τοῦρκοι στρατιῶτες ἐγκαταστάθηκαν, νυμφεύθηκαν, ἔκαναν παιδιά , ἄφησαν ἀπογόνους. Ἡ δεύτερη αἰτία εἶναι ἡ σέ παλαιότερες ἐποχές παρουσία Ἀράβων, ἐγχρώμων καί Ἀθιγγάνων, οἱ ὁποῖοι ἀνῆκαν στή Μουσουλμανική θρησκεία. Ἡ τρίτη αἰτία εἶναι ὄντως ὁ ἐξισλαμισμός Ὀρθοδόξων Ρωμηῶν κατά τά καταπιεστικά χρόνια τῆς Ὀθωμανικῆς κυριαρχίας. Ἡ τέταρτη αἰτία εἶναι ὁ ἐξισλαμισμός Βενετῶν καί Φραγκογάλλων εὐγενῶν καί πολιτῶν πού εἶχαν ἐγκατασταθεῖ στήν Κύπρο κατά τή μακρά περίοδο τῆς Λατινοκρατίας. Πολλοί ἐκ τῶν δυτικοευρωπαίων κατακτητῶν τῆς Κύπρου μετά τήν Τουρκική κατάκτηση προτίμησαν νά ἀλλαξιπιστήσουν γιά νά παραμείνουν στά ἀνώτερα κοινωνικά στρώματα  καί νά μήν ἀπολέσουν τήν ἐπαφή μέ τήν ἐξουσία. Ἄρα βλέπουμε ὅτι ναί, μέν, ἕνας ἀριθμός Τουρκοκυπρίων προέρχεται ἀπό ἐξισλαμισθέντες Ὀρθοδόξους, δέν εἶναι ὅμως καθόλου βέβαιον ὅτι αὐτοί ἀποτελοῦν τήν πλειοψηφία τῶν λεγομένων Τουρκοκυπρίων. Πολλοί ἐξ αὐτῶν κατά τίς πρῶτες δεκαετίες τοῦ 20οῦ αἰῶνος ἐξεδήλωναν κρυφά ἤ φανερά τά χριστιανικά τους αἰσθήματα καί γι’ αὐτό ὀνομάσθηκαν «Λινοβάμβακοι». Δηλαδή στήν συνείδηση τοῦ ἁπλοῦ κυπρίου ἦσαν κάτι συγκεχυμένο, οὔτε καθαρό λινάρι, οὔτε καθαρό βαμβάκι.

          Στήν σελίδα 123 τοῦ βιβλίου του ὁ Φαίδων Παπαδόπουλος παρουσιάζει κατάλογο Λινοβαμβάκων πού ἐπιθυμοῦσαν ἐνυπογράφως νά ἐγκταταλείψουν τό Ἰσλάμ καί νά ἐπανέλθοθυν στήν Ὀρθοδοξία. Ὁ κατάλογος ἀφορᾶ τό χωριό Ἀμπέλια καί φέρει ἡμερομηνία 6 Ἰανουαρίου 1882, δηλαδή ἀναφέραται στά τά πρῶτα χρόνια τῆς Βρετανικῆς διοικήσεως στή Μεγαλόνησο. Πάντως ὁ συγγραφεύς ἀναφέρει χαρακτηριστικά ὅτι:»Η βρετανική διοίκηση γιά πολιτικούς λόγουςὄχι μόνο δέν ἐνεθάρρυνε τήν προσπάθεια ἐπιστροφῆς τῶν Λινοβαμβάκων, ἀλλά τοὑναντίον ἔπραξε ὅ,τι ἦτο δυνατόν γιά νά τήν ἀποθαρρύνει». (σελ. 125).

          2) Ἡ ἑλληνοφωνία τους. Ὅπως βλέπουμε καί σέ ἐκπομπές ἑλληνικῶν τηλεοπτικῶν διαύλων ἀρκετοί Τουρκοκύπριοι μιλοῦν τά ἑλληνικά , ἔστω σπαστά καί μέ λάθη, χρησιμοποιῶντας φυσικά τήν ὡραία καί ἀρχαιοπρεπῆ κυπριακή διάλεκτο. Τοῦτο , ὅμως, δέν σημαίνει ὅτι ὅλοι αὐτοί ἔχουν ἑλληνική καταγωγή. Τά ἑλληνικά τά ἔμαθαν ἐπί Ἀγγλοκρατίας γιά λόγους χρηστικούς , δηλαδή λόγῳ συνοικήσεως, συνυπάρξεως καί συνεργασίας μέ τό πολυαριθμότερο καί οἰκονομικά ἀκμαῖο ἑλληνικό στοιχεῖο. Βεβαίως δέν αποκλείεται κάποιοι ἀπ’αὐτούς νά προέρχονται ἀπό τούς Λινοβαμβάκους πού προαναφέραμε. Ὅμως ἑλληνικά καί μάλιστα πολύ καλά μιλᾶ καί ὁ Ραούφ Ντενκτάς, ὁ ὁποῖος δέν ἔχει τήν παραμικρή ἑλληνική ρίζα. Συμφώνως πρός στοιχεῖα πού προσκομίζουν ὁ Κύπριος ἱστορικός Κώστας Κύρρης καί ὁ Κύπριος δημοσιογράφος Χαράλαμπος Χαραλαμπίδης, ἡ οἰκογένεια τοῦ Ντενκτάς μέ τό ἐπώνυμο Πιτζένι ἦλθε στήν Κύπρο ἀπό τήν Γαλλία μαζί μέ τούς Σταυροφόρους Λουζινιάν καί οἱ πρόγονοί του ἐξισλαμίσθηκαν ἀργότερα. Ἄρα τά ἑλληνικά οὐδέποτε ὑπῆρξαν οἰκογενειακή τους γλῶσσα. Ἡ περίπτωση τοῦ Ντενκτάς ἀποδεικνύει ὅτι ἡ ἑλληνοφωνία ὁρισμένων Τουρκοκυπρίων εἶναι μέν ἄξιο ἐπισημάνσεως στοιχεῖο, δέν πρέπει ὅμως νά ὁδηγεῖ σέ βιαστικά συμπεράσματα περί τῆς καταγωγῆς ὅλων ἐκείνων πού γνωρίζουν μέτρια ἤ καλά τήν ἑλληνοκυπριακή διάλεκτο.

          Ἄλλωστε ἡ ἑλληνοφωνία μουσουλμανικῶν πληθυσμῶν χρησιμοποιήθηκε κατά τοῦ Ἑλληνισμοῦ σέ κρίσιμδς περιόδους γιά τό Ἔθνος. Στή Μικρά Ἀσία, ὅπως διηγοῦνται πολλοί πρόσφυγες, ὁ Τουρκικός Στρατός ἔβαζε μπροστά Τουρκοκρητικούς πού μιλοῦσαν ἑλληνικά γιά νά ἐξαπατήσουν τιούς κρυπτομένους Ἕλληνες καί μόλις ἔβγαιναν ἀπό τά σπίτια τους οἱ ταλαίπωροι ὁμοεθνεῖς μας ἔπεφταν θύματα τῆς βιαιότητος τῶν Τούρκων τακτικῶν ἤ ἀτάκτων! Ἡ Ἱστορία ἔχει ἀποδείξει ὅτι περισσότερο καί ἀπό τήν ἑλληνοφωνία ἡ ἐμμονή στήν Ὀρθοδοξία εἶναι τό ἀκλόνητο σταθεροποιητικό στοιχεῖο τῆς ἑλληνικῆς συνειδήσεως.

          3) Ἡ εἰρηνική συνύπαρξη. Οἱ Ἕλληνες τῆς Κύπρου ,σεβόμενοι τήν Χριστιανική τους παράδοση καί τίς δημοκρατικές καί ἀνθρωπιστικές ἀρχές τοῦ πολιτισμοῦ μας, ἔχουν καί πρέπει νά ἔχουν τήν καλή διάθεση συνυπάρξεως μέ τούς Τουρκοκυπρίους ὅταν εὑρεθεῖ ἡ κατάλληλη νομική καί πολιτική διευθέτηση τοῦ προβλήματος. Ὅμως στόν βωμό τῶν καλῶν διαθέσεων δέν πρέπει νά διαγράφουμε τήν Ἱστορία. Πολλές πράγματι εἶναι οἱ μνῆμες τῆς εἰρηνικῆς συμβιώσεως Ἑλλήνων καί Τούρκων στήν Κύπρο. Ἀλλά κατά τήν διάρκεια τοῦ Ἀγῶνος τῆς Κύπρου γιά Αὐτοδιάθεση, τό 1955-59, δέν ἦσαν λίγοι οἱ Τουρκοκύπριοι πού ἔδρασαν ὡς ἀστυνομικοί, βασανιστές καί δήμιοι γιά λογαριασμό τῶν Ἄγγλων. Μόλις δέ ἱδρύθηκε τό ἀνεξάρτητο Κυπριακό κράτος μαχητικοί Τουρκοκύπριοι δημιούργησαν τίς ἔνοπλες ὀργανώσεις ΒΟΛΚΑΝ καί ΤΜΤ μέ στόχο τήν ἐνίσχυση τῶν διχοτομικῶν σχεδίων τῆς Τουρκίας. Ὁ Ντενκτάς τό 1995 σέ τηλεοπτική του συνέντευξη παραδέχθηκε ὅτι τό καλοκαῖρι τοῦ 1974 Τουρκοκύπριοι παραστρατιωτικοί ἐφόνευσαν ἐν ψυχρῷ πολλούς ἀμάχους Ἑλληνοκυπρίους. Δέν ἦσαν, λοιπόν, ὅλα τόσο ἁρμονικά….

       
   4) Ὁ ρόλος τους σήμερα. Στίς ἡμέρες μας ἀναμφιβόλως ὑπάρχουν στά Κατεχόμενα ἐδάφη ἐχέφρονες Τουρκοκύπριοι πού ἐπιθυμοῦν μία καλύτερη ἡμέρα γιά τό νησί σέ ἁρμονική συμβίωση μέ τό ἑλληνικό στοιχεῖο. Ὅμως ἡ γνώμη τους ἐλάχιστα μετρᾶ. Πληθυσμιακά οἱ Μουσουλμάνοι Κύπριοι συρρικνώνονται καί οἱ περισσότεροι ζοῦν στήν Ἄγγλία ἤ στήν Τουρκία. Ρυθμιστές εἶναι οἱ ἔποικοι ἀπό τήν Ἀνατολία, οἱ δεκάδες χιλιάδες κουβαλητοί τοῦ στρατοῦ τοῦ Ἀττίλα. Μέ αὐτούς ἄραγε μποροῦν νά συνυπάρξουν οἱ Ἕλληνες τῆς Κύπρου; Σαφῶς ὄχι. Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη δυσκολία, τήν ὁποία οἱ ὀπαδοί τῶν εὐκόλων λύσεων σκοπίμως παραβλέπουν.

Κ.Χ. 17/4/2004
Αναδημοσίευση στο Αντίβαρο
από την Πειραική Εκκλησία Μαίου 2004

To κυπριακό ως πρόβλημα αυτοδιάθεσης

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τι είναι το κυπριακό; Εθνοτική σύγκρουση; Σύγκρουση Ελλάδας και Τουρκίας, εκδήλωση ελληνικού ή τουρκικού ιμπεριαλισμού; Πρόβλημα εισβολής ή διάθεσης των Ελληνοκυπρίων να επικρατήσουν επί των Τουρκοκυπρίων; Σύγκρουση εθνικισμών; Γιατί ένα ζήτημα που “δεν πουλάει”, “κούρασε”, που τόσο πολλοί
θάθελαν να αφήσουν πίσω τους, επανέρχεται εκεί που κανείς δεν το περιμένει, παίζοντας καταλυτικό ρόλο στην πολιτική ζωή και τη διεθνή θέση της Ελλάδας, “κυρίαρχη λεπτομέρεια” της Αν. Μεσογείου, όπως το ονόμασε ο συντάκτης ενός εγγράφου στα Wikileaks”;

Η Mεγάλη (σκόπιμη) Σύγχυση

Οι περισσότεροι ασχολούμενοι με το κυπριακό δίνουν απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, όχι στη βάση επιχειρημάτων ή ανάλυσης, αλλά με τσιτάτα και κλισέ, που μας μαθαίνουν περισσότερα για τις προθέσεις τους, παρά για την ουσία του ζητήματος και τους τρόπους αντιμετώπισης. Οι περισσότεροι συσκοτίζουν συστηματικά τις ρίζες του προβλήματος, γιατί δεν θέλουν να τις αντιμετωπίσουν, και αρκετοί συχνά σπέρνουν σύγχυση με σκοπό να περάσουν πολιτικές που θα ήταν, υπό άλλες συνθήκες, αδιανόητες. Το κάνουν για τα αίτια του κυπριακού, το κάνουν και για τις προτεινόμενες λύσεις του.
Μάταια ο γράφων επιχειρούσε, στις συνεντεύξεις που πήρε από τους προεδρικούς υποψηφίους το 2008, να αποσπάσει αίφνης μια έστω ελάχιστα σαφή απάντηση στο ερώτημα ποιός και με ποιά μέσα θα ασκεί την εξουσία, στα πλαίσια της λύσης που έκαστος επεδίωκε, παρόλο που αυτό το ερώτημα είναι το πρώτο που απαντά ένα σύνταγμα. ¨Οσο για τη διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία, που λένε ότι επιδιώκουν σχεδόν οι πάντες, ουδείς, πλην Κόφι Ανάν, στο διαβόητο σχέδιό του, δεν την περιέγραψε ποτέ με στοιχειώδη σαφήνεια. Μια μέρα το ΡΙΚ ρώτησε τους τηλεθεατές αν ξέρουν τι σημαίνει αυτή, η πάγια, κύρια επιδίωξη του κυπριακού κράτους. Το 80% απήντησε αρνητικά!

Η υστερόβουλα καλλιεργημένη επί δεκαετίες, σε Ελλάδα και Κύπρο, σύγχυση για την ουσία του θέματος, η αναφορά στο κυπριακό κυρίως μέσω μπερδεμένων και ακατάληπτων νομικών όρων, η γενικευμένη προσφυγή στις, τόσο οικείες στην πολιτική κουλτούρα του νησιού, αλλά και της Ελλάδας, μεθόδους των υπαινιγμών και της απάτης, συνιστά τεράστιο εμπόδιο στην αποτελεσματική διεκδίκηση των θεμελιωδών δικαίων του κυπριακού λαού και πηγή μεγάλου κινδύνου για τον ελληνικό λαό.

Αν δεν υπήρχε τέτοια σύγχυση, θα ήταν αδιανόητη η εμφάνιση του τερατώδους σχεδίου Ανάν, ίσως του χειρότερου συντάγματος στην παγκόσμια ιστορία, που κατέλυε κάθε μορφή δημοκρατικού, ανεξάρτητου και κυρίαρχου κράτους, υπάγοντας άμεσα τους Κυπρίους στην εξουσία Λονδίνου και Ουάσιγκτων. Ούτε θα αφηνόταν χωρίς πολιτική υπεράσπιση διεθνώς, το λαϊκό όχι στο δημοψήφισμα του 2004. (1)

Η ενοχλητική σκιά της Αυτοκρατορίας

Ο απλός και ανύποπτος παρατηρητής θα διαπιστώσει εύκολα ότι το κυπριακό είναι λίγο από όλα όσα αναφέραμε στην πρώτη παράγραφο. Εμφανίζεται σήμερα, κυρίως, ως παγωμένη σύγκρουση Κύπρου-Ελλάδας με την Τουρκία και το δημιούργημά της, την ΤΔΒΚ. Τα φαινόμενα όμως απατούν. Χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε τη σημασία και αυτονομία της ελληνοτουρκικής διαμάχης, στις διάφορες μορφές που πήρε, δεν είναι αυτή η πρωτογενής σύγκρουση. Αν και σημαντική, είναι δευτερογενής.

Η πρωτογενής αιτία δημιουργίας του κυπριακού, αλλά και ο παράγων που σήμερα το επικαθορίζει αποφασιστικά είναι άλλος: η επιθυμία της βρετανικής Αυτοκρατορίας στο παρελθόν, μιας άλλης σήμερα (HΠΑ, Ισραήλ, Βρετανία, διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και διεθνή media) (2) να ελέγξουν το άφθαστης στρατηγικής και πλέον, και οικονομικής, λόγω των υδρογονανθράκων, σημασίας νησί, αρνούμενοι στους κατοίκους του το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Και ο μόνος λόγος που πολιτικές δυνάμεις Ελλάδας-Κύπρου δεν το αναγνωρίζουν, είναι γιατί είναι οι ίδιες εξαρτημένες.

Στις πολύ δημοκρατικές διεθνείς συνθήκες που προέκυψαν από τη σοβιετική νίκη το 1945, τον θρίαμβο του Μάο, την εθνική αφύπνιση και εξέγερση των αποικιών, τη βρετανική παρακμή, το Λονδίνο δεν είχε, στη δεκαετία του 1950, τα πολιτικο-στρατιωτικά μέσα να καταστείλει την αντιαποικιακή Επανάσταση της ΕΟΚΑ, υλοποιώντας την επιδίωξη που έθεσε επισήμως, στη Βουλή των Κοινοτήτων, ο Υπουργός Αποικιών: να μην αναγνωρισθεί ποτέ στους Κυπρίους δικαίωμα αυτοδιάθεσης.

Ο Υπουργός είχε σοβαρότατους λόγους. Το νησί είχε και έχει τεράστια στρατηγική αξία. Απέναντι από Σουέζ, Ισραήλ, Λίβανο, Τζεϊχάν, συνέχεια Κρήτης και Καστελόριζου, ελέγχει την Αν. Μεσόγειο. Είναι το φυσικό ορμητήριο για τις δυτικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή και στρατηγική εφεδρεία του Ισραήλ. Είναι πολύτιμο κέντρο επικοινωνιών-παρακολουθήσεων της ευρείας Μέσης Ανατολής. Διαθέτει μεγάλους ενεργειακούς πόρους. ¨Εχει όμως και ένα σοβαρό μειονέκτημα: κατοικείται κατά 82% από ¨Ελληνες!

Στη δεκαετία του 1950, για να αντιμετωπίσει την ΕΟΚΑ και να κρατήσει υπό έλεγχο το νησί, το Λονδίνο έβαλε στην εξίσωση δύο παράγοντες: Τουρκία-Τουρκοκύπριους αφενός, τους νικητές του ελληνικού εμφυλίου αφετέρου, δηλαδή το απολύτως εξαρτημένο από Αγγλία-ΗΠΑ ελληνικό πολιτικό προσωπικό. ¨Εχουμε δύο πνεύμονες, Αγγλία και Αμερική, είπε ο Γεώργιος Παπανδρέου, όταν ο Δήμαρχος Λευκωσίας του ενεχείρισε τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος υπέρ της Ενωσης που οργάνωσε η κυπριακή εκκλησία, και κινδυνεύουμε από ασφυξία αν τους χάσουμε.

Χρειάστηκε να περάσουν δεκαπέντε χρόνια, για να δει, αυτός ο κατεξοχήν άνθρωπος των ‘Αγγλων στην Ελλάδα και οργανωτής για λογαριασμό τους, από το 1943, του εμφύλιου, τους Αμερικανούς να τον ανατρέπουν μέσω Ανακτόρων και Μητσοτάκη, για να αντιληφθεί στο πετσί του ότι οι “πνεύμονες” χρησίμευαν μάλλον να πνίγουν την Ελλάδα, παρά να της επιτρέπουν να αναπνέει.

Oι ‘Ελληνες πολιτικοί κλήθηκαν να προτιμήσουν τα στρατηγικά συμφέροντα της Αυτοκρατορίας από τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, που συνέπιπταν με τη δημοκρατική αρχή της αυτοδιάθεσης. Αυτός ήταν ο λόγος που οι ΗΠΑ στήριξαν την ανάδειξη Καραμανλή, την αποστασία και τα πραξικοπήματα του 1967 και του 1973. Δυστυχώς, δυστυχέστατα, αυτός μας φαίνεται επίσης ο μόνος λόγος για τον οποίο ΗΠΑ- Βρετανία “λύσσαξαν” (από κοινού με τους κ.κ. Μητσοτάκη, Μπακογιάννη, Παπανδρέου), να ανατραπεί το 2008 ο Παπαδόπουλος, έστω και αν αυτό σήμαινε να ανεχθούν, κατά τρόπο εξαιρετικά παράδοξο, την άνοδο ενός, κατά δήλωσή του, αριστερού και κομμουνιστικού κόμματος όπως το ΑΚΕΛ, στην εξουσία μιας στρατηγικής χώρας-μέλους της ΕΕ! Αν κάποιος διαθέτει μια καλύτερη ερμηνεία αυτής της παραδοξότητας, καλοδεχούμενη.

Το Λονδίνο πίσω από τη διένεξη

Το 1831, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι της Κύπρου ενώθηκαν στην εξέγερση εναντίον της καταπιεστικής εξουσίας του σουλτάνου, με την υποστήριξη, φαίνεται, του προξένου της Γαλλίας, μιας χώρας αποικιακής μεν, αλλά σχετικά δημοκρατικότερης από τη Βρετανία. Η τελευταία έθεσε υπό την εξουσία της το νησί τον Ιούλιο του 1878 και, ήδη τον Σεπτέμβριο, δημιούργησε συμβούλιο διακυβέρνησης, η δομή του οποίου μοιάζει απελπιστικά με τη δομή εξουσίας του … σχεδίου Ανάν, 130 χρόνια αργότερα. Υπερεκπροσωπείται η μουσουλμανική μειοψηφία, υποεκπροσωπείται η πλειοψηφία, ώστε οι Βρετανοί, μέλη του συμβουλίου, μπορούν να πλειοψηφούν αθροιζόμενοι με τη μειοψηφία. Η μειοψηφία απέκτησε ισχυρό κίνητρο συνεργασίας με τον αποικιοκράτη, η πλειοψηφία ισχυρό λόγο δυσφορίας με τη μειοψηφία.

Από το 1878 μέχρι σήμερα, κύριος άξονας της βρετανικής πολιτικής στην Κύπρο παραμένει η χρήση των δικαιωμάτων της μειοψηφίας για να ακυρωθούν βασικά δικαιώματα της πλειοψηφίας. Φυσικά τα δικαιώματα της μειοψηφίας οφείλουν να γίνονται σεβαστά, μέχρι του σημείου εκείνου όμως που δεν ανατρέπουν και καταστρατηγούν τα δικαιώματα της πλειοψηφίας. Η γηραιά Αλβιών δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τους Τουρκοκυπρίους. Ενδιαφέρθηκε να τους χρησιμοποιήσει, για να αφαιρέσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, το θεμέλιο της απαίτησης του κυπριακού λαού να κάνει ο ίδιος κουμάντο στο νησί του και, άρα, να μην κάνει η Βρετανία.

Το μοντέλο του 1878, πολιτική και ενίοτε θεσμική ενσάρκωση της αρχής “διαίρει και βασίλευε”, επανεμφανίζεται ως βρετανική απάντηση στο αίτημα αυτοδιάθεσης των Κυπρίων, που παίρνει, απολύτως φυσιολογικά, τη μορφή του αιτήματος για ένωση με την Ελλάδα, στη δεκαετία του 1950. Η Βρετανία εισηγείται στην Τουρκία να εκδηλώσει ενδιαφέρον για την Κύπρο, ενώ είχε αποποιηθεί οποιωνδήποτε διεκδικήσεων με τη συνθήκη της Λωζάννης. Σε βρετανούς διπλωμάτες αποδίδεται η έμπνευση της βομβιστικής απόπειρας στο σπίτι του Κεμάλ, στη Θεσσαλονίκη, και του πογκρόμ των Ελλήνων της Πόλης που ακολούθησε. Το 1958, οι βρετανικές υπηρεσίες προκαλούν την πρώτη σφαγή Ελληνοκυπρίων από Τουρκοκύπριους. Εντείνουν τη δυσφορία μεταξύ των δύο κοινοτήτων, στρατολογώντας Τουρκοκυπρίους στην εφεδρική αστυνομία, υπεύθυνη για τις διώξεις και βασανισμούς Ελληνοκυπρίων και φυσιολογικό στόχο της ΕΟΚΑ.

Για λόγους που παραμένουν αδιευκρίνιστοι, αλλά στους οποίους οπωσδήποτε βάρυνε η απροθυμία της εξαρτημένης ελληνικής ηγεσίας να στηρίξει τον κυπριακό αγώνα, ο Μακάριος δέχτηκε το 1958 την ανεξαρτησία έναντι της ένωσης. Οι Βρετανοί, αφού εγκολπώθηκαν την παραχώρηση, αφοσιώθηκαν έκτοτε στο να στερήσουν το υπό δημιουργία κράτος κάθε πραγματικού περιεχομένου κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, όπερ επέτυχαν μέσω των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, που Καραμανλής και Αβέρωφ επέβαλαν στον Αρχιεπίσκοπο, παρά την αντίρρηση των εκπροσώπων της εξέγερσης Λυσσαρίδη και Παπαδόπουλου.

Οι συμφωνίες φτιάχτηκαν για να μη μπορούν να εφαρμοσθούν, ώστε η εσωτερική διαμάχη να υπονομεύσει τη δυνατότητα του νέου κράτους να λειτουργήσει, αναγκάζοντας αμφότερες τις κοινότητες να προστρέχουν στη βρετανική επιδιαιτησία. Κορυφαίοι Βρετανοί συνταγματολόγοι χαρακτήρισαν το κυπριακό σύνταγμα το πλέον δυσεφάρμοστο παγκοσμίως, μετά το κενυάτικο. Προβλεπόταν δικαίωμα βέτο της μειοψηφίας σε όλα σχεδόν τα θέματα. Τέτοιο καθεστώς δεν μπορούσε να λειτουργήσει – όπως σε Ινδίες, Αραβία, Αφρική, οι Βρετανοί κατόρθωσαν να προκαλέσουν μια αιματηρή εθνοτική διαμάχη, που έδωσε τελικά, μαζί με το made in USA πραξικόπημα του 1974, το αναγκαίο πρόσχημα για την τουρκική εισβολή.

Στο μέλλον δια του παρελθόντος

Δεν μπορούμε να το δείξουμε στο πλαίσιο ενός σύντομου άρθρου, οι διαφορές όμως στην ιστορική ανάγνωση του κυπριακού απηχούν διαφορές στον τρόπο που η ελληνική ελίτ αντιμετωπίζει το διαχρονικό πρόβλημα εξάρτησης Ελλάδας-Κύπρου από τα παγκόσμια ιμπεριαλιστικά κέντρα. Στη συζήτηση για την ιστορία κρύβεται μια συζήτηση για το μέλλον, για την πολιτική.

Οι εκπρόσωποι του ελληνικού νεοραγιαδισμού, όπως ο Αβέρωφ, προωθούσαν πάντα τη θεωρία των χαμένων ευκαιριών – φταίει το ξερό ελληνικό κεφάλι που δημιουργήθηκε και παραμένει άλυτο το κυπριακό. Βασιζόμενοι σε μια τέτοια ιστορική ερμηνεία, ζητούσαν και ζητάνε τον κατευνασμό ΗΠΑ, Βρετανίας, Τουρκίας και Τουρκοκυπρίων, μέχρι του σημείου να καταργήσουν, εν ονόματι της μειοψηφίας, το κυπριακό κράτος, όπως συνέβη με το σχέδιο Ανάν, όπως πολύ φοβόμαστε ότι μπορεί να συμβεί με τις συμφωνίες Χριστόφια-Ταλάτ και όπως είναι η διαχρονική ιμπεριαλιστική επιδίωξη.

Στα χρόνια μας επιχειρούν να στήσουν μια κολοσσιαία απάτη, παρουσιάζοντας ως προοδευτική πολιτική τον ραγιαδισμό. Υποστηρίζουν μερικοί ότι ο διεθνισμός επιβάλλει παραίτηση από τα εθνικά δικαιώματα, παραίτηση που βεβαίως δεν γίνεται υπέρ οποιασδήποτε μειοψηφίας ή του παγκόσμιου σοσιαλισμού, που δεν θα τη χρειαζόταν αν υπήρχε, αλλά υπέρ της Αυτοκρατορίας.

Αν ο διεθνισμός των λαών έχει νόημα στην εποχή μας, τι άλλο μπορεί να είναι αυτό το νόημα από την υπεράσπιση των εθνών και των κρατών τους, απέναντι σε ένα σχέδιο που επιδιώκει να τα υποτάξει και να τα διαλύσει, από την ένωσή τους εναντίον της επιγδίωξης μιας παγκόσμιας Δικτατορίας; Αλλά μια τέτοια ένωση προυποθέτει τη δίκαιη, δεν μπορεί να στηριχθεί στην άδικη επίλυση των διαφορών τους.

Το να φύγει κάποιος από το πλαίσιο του δικού του έθνους για να συμπαραταχθεί στον αδικούμενο αδύναμο ενός άλλου έθνους που καταπιέζει είναι όντως πράξη μεγάλης γενναιότητας. Το να θυσιάσει θεμιτά εθνικά δικαιώματα του δικού του έθνους, για να γίνει αρεστός στους Αγγλοαμερικανούς, μοιάζει μάλλον πράξη δουλικότητας, αν όχι προδοσίας.

¨Οσες πολιτικές δυνάμεις υπερασπίστηκαν κατά καιρούς το κυπριακό κράτος, υλική πραγμάτωση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του κυπριακού λαού, χρειάστηκε, ακόμα κι όταν δεν τόθελαν αρχικά, να αντισταθούν σε Ουάσιγκτων και Λονδίνο και να πάρουν συχνά το δρόμο για Μόσχα, Παλαιστίνη, Παρίσι ή Πεκίνο. Δυστυχώς όμως, είναι πολλοί οι εκπρόσωποι μιας νεοπλουτικής και απίστευτα επαρχιακής πολιτικής ελίτ, σε Ελλάδα και Κύπρο, που προτιμούν (με το αζημίωτο) τα αγγλοαμερικανικά σαλόνια και τα ελβετικά σαλέ.

1. Για το σχέδιο Ανάν, Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου, Η Αρπαγή της Κύπρου (το σχέδιο Ανάν ως εργαλείο της αμερικανικής στρατηγικής), Λιβάνης, Αθήνα 2004, Μίκη Θεοδωράκη, Γιατί ξαναλέμε όχι στο σχέδιο Ανάν, Καθημερινή, 3.5.2004. Επειδή αυτοί οι συγγραφείς μπορεί να θεωρηθούν εθνικιστές και μάλιστα Ελληνες, που είναι πολύ πιο επιβαρυντικό, παραπέμπουμε τον αναγνώστη στις Διαιρέσεις της Κύπρου, μιας από τις μεγάλες μορφές της διεθνούς, μαρξιστικής νέας αριστεράς, του Πέρι Αντερσον (εκδόσεις Αγρα).

2. Το βασικό περίγραμμα των ιδεών που οδήγησαν αργότερα στο σχέδιο Ανάν, πρωτοπαρουσιάστηκαν από Ισραηλινούς σε σεμινάρια για το κυπριακό που οργάνωσε το ιδρυμα Κόκκαλη, όπως μας διαβεβαίωσε ο ειδικός για τη Μέση Ανατολή Καθηγητής του Παντείου Αλέξανδρος Κούτσης, που συμμετείχε σε ένα από αυτά.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Δημοσιεύτηκε στον Δρόμο της Αριστεράς, 20.12.2010

Ο ρόλος της Κύπρου στη διαμάχη Ισραήλ-Τουρκίας

Σε προηγούμενο άρθρο (βλ. Η σημασία της συμφωνίας Κύπρου-Ισραήλ για διαχωρισμό της ΑΟΖ), τονίσαμε, ότι το όραμα του υπουργού εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου όπως αυτό διατυπώνεται στο βιβλίο του “Στρατηγικό βάθος- Η σημερινή θέση της Τουρκίας” και το οποίο υλοποιείται πιστά από της ανόδου στην εξουσία του Ισλαμικού κόμματος του Ταγίπ Ερντογάν, έχει σαν ακρογωνιαίο λίθο τη “Μεσογειακή Στρατηγική”. Την άσκηση δηλαδή γεωστρατηγικού ελέγχου στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Αυτή όμως η στρατηγική της Τουρκίας έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα ενός άλλου σημαντικού παίχτη της περιοχής, του Ισραήλ, το οποίο, περικυκλωμένο από τις τρεις πλευρές από 100 εκατομύρια Άραβες μουσουλμάνους, έχει μια μόνο διέξοδο, τη Μεσόγειο. Εάν ο πνεύμονας της Μεσογείου κλείσει για οποιοδήποτε λόγο, τότε το Ισραήλ είναι καταδικασμένο στον αργό θάνατο.

Εάν, σαν υπόθεση εργασίας, θεωρήσουμε ότι η Κύπρος δεν υπήρχε στο χάρτη, τότε τα πράγματα για τη Τουρκία θα ήταν πολύ πιο εύκολα αναφορικά με τον έλεγχο της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου. Αυτός ο έλεγχος θα μπορούσε να ασκηθεί από τις ναυτικές και αεροπορικές βάσεις της νότιας και νοτιοανατολικής Τουρκίας, με δεδομένο ότι το μεν FIR της Τουρκίας θα έφθανε μέχρι τις ακτές του Ισραήλ, η δε Αποκλειστική Οικονομική της Ζώνη, 200 ναυτικά μίλια από τις νότιες ακτές της.

Η ύπαρξη όμως της Κύπρου στο στόμιο αυτής της ευαίσθητης περιοχής, όχι τόσο σαν χερσαίο έδαφος, όσο σαν κρατική οντότητα με δικαίωμα διατήρησης ενόπλων δυνάμεων, ανατρέπει εκ βάθρων τη στρατηγική επιδίωξη της Τουρκίας για έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου. Και τούτο, γιατί η γεωγραφία της περιοχής, περιορίζει, εξ αιτίας της Κύπρου, τα δικαιώματα της Τουρκίας που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο, (FIR, ΑΟΖ, Έρευνα-Διάσωση) σε μια στενή λωρίδα νότια των παραλίων της.

Στρατηγική διαχρονική επιδίωξη της Τουρκίας αναφορικά με την επιδιωκόμενη από αυτή λύση στο Κυπριακό, ήταν και είναι η απαγόρευση του Κυπριακού κράτους να ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα αναφορικά με το FIR, την ΑΟΖ, την Έρευνα – Διάσωση και την ασφάλειά του. Αυτές οι επιδιώξεις της Τουρκίας, που θα επιτρέψουν στην ίδια να καλύψει το κενό ασφάλειας που θα υπάρξει στη περιοχή και να ασκήσει τον έλεγχο επί της ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου, υπερπηδώντας τον σκόπελο της κρατικής οντότητας της Κύπρου, θα μορφοποιηθεί μέσα από μια λύση στη βάση των δύο χωριστών κρατών και της πλήρους αποστρατιωτικοποίησης του νέου κράτους (εξαιρουμένων βέβαια των δικών της ή και άλλων ξένων δυνάμεων που θα σταθμεύουν στο νησί).

Αυτοί όμως οι σχεδιασμοί της Τουρκίας, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα του Ισραήλ, το οποίο είναι αποφασισμένο έναντι κάθε τιμήματος, να διατηρήσει τον πνεύμονα της ανατολικής Μεσογείου ανοικτό. Με λίγα λόγια, το Ισραήλ δεν θα επιτρέψει ποτέ στη Τουρκία να ασκήσει το στρατηγικό έλεγχο στη περιοχή αυτή η οποία αποτελεί το ζωτικό του χώρο. Κύπρος και Ισραήλ εδώ και πολλά χρόνια βρίσκονται σε μια άτυπη συμφωνία αναφορικά με τη χρήση του FIR Λευκωσίας από τη πολεμική αεροπορία του Ισραήλ. Τα μαχητικά αεροσκάφη του Ισραήλ μόλις απογειωθούν από τα αεροδρόμια, ελλείψει χερσαίου βάθους, εισέρχονται εντός του FIR Λευκωσίας παραβιάζοντας τους κανόνες εναέριας κυκλοφορίας. Αυτό γίνεται δεκάδες φορές ημερησίως και η Κυπριακή Δημοκρατία, σιωπηρά, ανέχεται αυτή τη κατάσταση. Στη περίπτωση όμως που σε μια λύση του Κυπριακού, τον έλεγχο του FIR Λευκωσίας αναλάβει άμεσα ή έμμεσα η Τουρκία, τα πράγματα για το Ισραήλ δεν θα είναι τα ίδια.

Και επειδή η σύμπτωση συμφερόντων μεταξύ των κρατών από την εποχή του Θουκυδίδη υπήρξε το κλειδί στην επίτευξη των εθνικών συμφερόντων, η επιδίωξη του Ισραήλ σήμερα να κρατήσει την Ισλαμική Τουρκία μακρυά από την ανατολική Μεσόγειο, περνά μέσα από το κοινό συμφέρον της Κύπρου και της Ελλάδας, που επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό. Κατ εξοχήν όμως, η επιδίωξη αυτή του Ισραήλ περνά μέσα από τη λύση του Κυπριακού. Γιατί μια λύση που θα άφηνε ανοικτό το ενδεχόμενο δημιουργίας κενού ασφάλειας στη περιοχή, θα ανέτρεπε τις ισορροπίες και θα δημιουργούσε πρόβλημα επιβίωσης για το Ισραήλ.

Καθήκον λοιπόν της σημερινής πολιτικής ηγεσίας της Κύπρου, είναι, αφήνοντας κατά μέρος ιδεοληψίες και αγκυλώσεις του παρελθόντος να προχωρήσει χωρίς ενδοιασμούς σε κάθε είδους σχέσεις με το γειτονικό Ισραήλ, με έμφαση στον αμυντικό τομέα, στα πλαίσια πάντοτε του διεθνούς και Ευρωπαϊκού δικαίου. Η συνθήκη της Λισαβόνας, μέσω της μόνιμης διαρθρωμένης συνεργασίας, παρέχει το πλαίσιο αμυντικής συνεργασίας μεταξύ κρατών – μελών αλλά και τρίτων κρατών. Ελλάδα- Κύπρος θα πρέπει τάχιστα να προχωρήσουν σ΄αυτή τη συνεργασία, εντάσσοντας σ΄αυτή κατά περίπτωση και το Ισραήλ.

Το Ισραήλ, εξυπηρετώντας πρωτίστως τα δικά του στρατηγικά συμφέροντα, μπορεί να εξελιχθεί σε αποφασιστικό παράγοντα επίλυσης του Κυπριακού, λόγω κυρίως του Εβραϊκού λόμπυ, που ασκεί ως γνωστό μεγάλη επιρροή στα Αμερικανικά κέντρα λήψεως αποφάσεων.

Aνδρέας Πενταράς, Υποστράτηγος ε.α. για το Geopolitics-Gr

Η Τουρκία ‘βγάζει αφρούς’ για τη συμφωνία Κύπρου-Ισραήλ για την ΑΟΖ

Ο χάρτης με τα όρια των ΑΟΖ αναδεικνύει την τεράστια σημασία του ελληνικού χώρου και το έγκλημα του πολιτικού κόσμου, που δεν διεκδίκησε αποτελεσματικά τα δίκαια του Ελληνισμού

Λύσσαξε στην κυριολεξία η Τουρκία μετά την υπογραφή της συμφωνίας Κύπρου-Ισραήλ, για την οριοθέτηση της μεταξύ τους ΑΟΖ.
Η Άγκυρα, που κατέχει το 40% του εδάφους της Κυπριαής Δημοκρατίας, αντέδρασε στην υπογραφή της συμφωνίας και κάλεσε στο υπουργείο εξωτερικών τον Gaby Levy, πρέσβη του Ισραήλ
στην Άγκυρα για επιδοση νότας διαμαρτυρίας. Η Άγκυρα γνωστοποίησε στον πρέσβη του Ισραήλ ότι η Τουρκία είναι κάθετα αντίθετη με την υπογραφή μιας τέτοιας συμφωνίας, πριν την εξεύρεση μόνιμης συνολικής λύσης για το θέμα του Κυπριακού.
Να σημειωθεί ότι η Κύπρος υπέγραψε αντίστοιχη συμφωνία με την Αίγυπτο και με το Λίβανο.
Όσον αφορά τη γενικότερη πολιτική της Τουρκίας για το θέμα, η Άγκυρα δείχνει φανερά ενοχλημένη από τη διαδικασία οριοθέτησης των ΑΟΖ μεταξύ των χωρών της Αν. Μεσογείου και προσπαθεί να την τορπιλίσει, με το επιχείρημα ότι χωρίς να υπογραφεί μόνιμη συμφωνία μεταξύ Ισραήλ-Παλαιστινίων, Ισραήλ-Λιβάνου και Ισραήλ-Συρίας, δεν είναι δυνατόν να επιχειρείται η ρύθμιση του θέματος των μεταξύ τους ΑΟΖ.
Σύμφωνα με σημερινά δημοσιεύματα του τουρκικού τύπου, η Τουρκία, δια του υφουπυοργού εξωτερικών Feridun Sinirlioğlu, φέρεται να δήλωσε στον πρέσβη του Ισραήλ ότι είναι αποφασισμένη να επέμβει με στρατιωτικά μέσα σε οποιαδήπτε απόπειρα ‘μονομερούς’ εκμετάλλευσης του υποθαλάσσιου πλούτου της Αν. Μεσογείου, χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν η πολιτική της Άγκυρας στο θέμα αυτό!
Με βάση τις εξελίξεις στο θέμα, ίσως να δίνεται μια απάντηση για την αγωνία εμπλοκής της Τουρκίας στο Μεσανατολικό και το Παλαιστινιακό, με πολιτικά ή ανθρωπιστικά μέσα (βλέπε Μαβί Μαρμαρά), αφού η διευθέτηση των ΑΟΖ μεταξύ των χωρών της περιοχής, αποδυναμώνει αισθητά τις θέσεις της Άγκυρας έναντι της Λευκωσίας και της Κύπρου στο καυτό θέμα της διεθέτησης της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος-Κύπρου, Ελλάδος-Αιγύπτου και Ελλάδος-Τουρκίας.

Αντί-μνημοσύνου για τον Τάσσο

Της Μικαέλλας Λοίζου.

Ο στενός συνεργάτης του Τάσσου Παπαδόπουλου, ο Χρύσης Παντελίδης, ανατρέχει στις προσωπικές του εμπειρίες και σκιαγραφεί στη «Σ» το προφίλ του «Προέδρου του ΟΧΙ».

Τελείται αύριο, στις 9 το πρωί, στον ιερό ναό Αγίου Νικολάου στην Κάτω Δευτερά, το δεύτερο ετήσιο μνημόσυνο του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου. Του μνημοσύνου θα προστεί ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, ενώ επιμνημόσυνο λόγο θα εκφωνήσει ο Γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας και προσωπικός φίλος του Τάσσου Παπαδόπουλου, βουλευτής Ανδρέας Λυκουρέντζος. Ακολούθως θα τελεστεί τρισάγιο και κατάθεση στεφάνων στο Κοιμητήριο Δευτεράς.

Τον τελευταίο ένα χρόνο, το όνομα του τέως Προέδρου έχει γίνει συνώνυμο με το ειδεχθές έγκλημα της κλοπής της σορού του, ένα γεγονός που ταρακούνησε την κυπριακή κοινωνία και κατάφερε να επισκιάσει τη μνήμη του. Ο στενός του συνεργάτης Χρύσης Παντελίδης μιλά στη «Σ» για τον Τάσσο Παπαδόπουλο όπως τον έζησε, με τις δικές του τις μνήμες για τον άνθρωπο, για τον Πρόεδρο, για τον συνεργάτη. Για τον Τάσσο που θυμάται στους διαδρόμους του Προεδρικού, να νοιάζεται και να αγωνίζεται.

Δίκαιος και προσιτός
«Αυτό που πρέπει να λεχθεί για τον Τάσσο Παπαδόπουλο ως άνθρωπο, αλλά και ως Πρόεδρο, επικεφαλής του κράτους αλλά και του Προεδρικού Μεγάρου, είναι το γεγονός πως ήταν ένας πάρα πολύ δίκαιος άνθρωπος. Δίκαιος απέναντι στα ζητήματα που είχε να χειριστεί και κυρίως απέναντι στους συνεργάτες του. Ήθελε να ακούει τις απόψεις των συνεργατών του, των υπουργών του, των ανθρώπων που ήταν δίπλα του στο Προεδρικό. Ήθελε να συζητά», αναφέρει ο κ. Παντελίδης. Ήθελε τους συνεργάτες του να μελετούν και να διαβάζουν όλα τα θέματα, όχι να είμαστε μονόπλευροι ή να ασχολούμαστε μόνο με τα θέματα της αρμοδιότητάς μας, εξηγεί.

«Επιδίωκε να ακούσει την αντίθετη άποψη, παρά το γεγονός ότι πολλοί επιχείρησαν να δημιουργήσουν την εικόνα ότι ήταν κατά κάποιον τρόπο απρόσιτος. Όχι μόνο δεν φοβόμασταν να εκφράσουμε αντίθετη άποψη ή κριτική, αλλά μας ενεθάρρυνε να το κάνουμε, γιατί θεωρούσε ότι μέσα από αυτές τις συζητήσεις θα έβγαινε και το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα», προσθέτει.

Ήταν πάρα πολύ εργατικός. Εργαζόταν 15-18 ώρες το 24ωρο, γνώριζε όλα τα θέματα, δηλώνει ο κ. Παντελίδης. «Έχω ζήσει πάρα πολλές συσκέψεις, όπου ο Τάσσος Παπαδόπουλος γνώριζε τα θέματα καλύτερα από τους Υπουργούς ή τους δημόσιους λειτουργούς που τα χειρίζονταν, ακριβώς διότι είχε συσσωρεμένη εμπειρία πενήντα χρόνων ενασχόλησης με τα κοινά, που του έδινε ένα σημαντικότατο πλεονέκτημα απέναντι στους άλλους», παρατηρεί.

Αντιλαμβανόταν τη σημειολογία
«Ενέπνεε ασφάλεια, εμπιστοσύνη και προσέδιδε κύρος στο θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όταν έβλεπες τον Τάσσο Παπαδόπουλο, αναγνώριζες στα λόγια, στην ομιλία του, στην κίνησή του και σε κάθε του ενέργεια, τον Πρόεδρο ενός κράτους», θυμάται ο Χρύσης Παντελίδης. Ήθελε αυτό το κύρος του θεσμού να το διαφυλάξει, υπογραμμίζει. «Κάποιοι λένε ότι ο Πρόεδρος θα πρέπει να δίνει την εντύπωση ότι είναι ένας από εμάς. Ήταν ένας από εμάς, με την έννοια ότι ήταν ίσος ανάμεσα σε ίσους, αλλά, στο τέλος της ημέρας, ήταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, άρα έπρεπε να δώσει το μήνυμα», επισημαίνει.

Και στις σχέσεις του με τους ξένους, είτε ήταν ομόλογοί του είτε ήταν διπλωμάτες είτε άλλες προσωπικότητες που συναντούσε, λειτουργούσε ως Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Προσπαθούσε, δηλαδή, με κάθε τρόπο να διαφυλάξει το κύρος και την αξιοπρέπεια του κράτους του, αναφέρει ο Χρύσης Παντελίδης. «Συνειδητοποιούσε στο μέγιστο βαθμό ότι ήταν ο Πρόεδρος μιας χώρας μικρής σε μέγεθος, η οποία αναζητεί το δίκαιό της τα τελευταία 35 χρόνια και αισθανόταν την ευθύνη να λειτουργήσει ως Πρόεδρος αυτής της χώρας, προφυλάσσοντας στο μέγιστο δυνατό βαθμό τα συμφέροντά της», εξηγεί.

Δεν ήταν προτεραιότητα για τον Τάσσο οι χειραψίες, οι αγκαλιές και τα φιλιά, λέει ο κ. Παντελίδης. «Όταν εσυναντάτο με έναν ξένο ήξερε από πριν τι θα πει, ποια θέματα θα έθετε, τι θα ζητούσε και ήμασταν βέβαιοι στο τέλος ότι αυτούς τους στόχους που είχε θέσει θα τους ικανοποιούσε», εξομολογείται. «Προετοιμαζόταν πάρα πολύ και όταν είχα την τιμή και το προνόμιο να είμαι με τον Τάσσο σε συζητήσεις με ξένους, ένιωθα διπλά περήφανος. Ένιωθα ότι η Κύπρος έχει Πρόεδρο που εξυπηρετεί τα συμφέροντά της», εξηγεί.

Η σπουδή στην αλήθεια
Δεν μπορούσες να κρύψεις κάτι από τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Είχε μια χαρακτηριστική ικανότητα-ταλέντο, σύμφωνα με τον κ. Παντελίδη. Εάν έπαιρνε στα χέρια του ένα έγγραφο 100 σελίδων, μπορούσε σε πολύ σύντομο χρόνο να εντοπίσει την ουσία. Είχε πολύ καλή μνήμη, η οποία στηριζόταν σε αυτή του την ικανότητα. Δεν χανόταν σε ανούσια κείμενα ή ζητήματα που θα τον έκαναν να κουράσει το μυαλό του, αναφέρει ο συνεργάτης του.

«Τον διέκρινε η εμμονή του, η σπουδή του και η αφοσίωσή του στην αλήθεια, στο να είναι ειλικρινής και έντιμος με όλους. Γι’ αυτό άλλωστε, ακόμα και στην προεκλογική περίοδο, που ο κόσμος κατακλυζόταν από ψεύτικες υποσχέσεις και δεσμεύσεις, δεν δέχθηκε ποτέ να υποσχεθεί πράγματα ανέφικτα ή να δεσμευτεί για πράγματα τα οποία ήξερε εκ των προτέρων ότι δεν μπορούν να υλοποιηθούν, όπως π.χ. το θέμα των εκτάκτων, που τρία χρόνια μετά δεν έχει επιλυθεί και το θέμα της μείωσης της θητείας, το οποίο πανηγυρικά έχει καταρριφθεί και για το οποίο πολλοί λένε ότι μπορεί να του στοίχησε τις εκλογές. Ο Τάσσος επέμεινε να είναι ειλικρινής και έντιμος απέναντι στους συμπολίτες μας», υπογραμμίζει.

Εξιστορεί στη «Σ» ένα χαρακτηριστικό περιστατικό, όταν επισκέφθηκε ένα χωριό στην Πάφο και τον πλησίασε μια έκτακτη δημόσια υπάλληλος, λέγοντας στον Πρόεδρο τα παράπονά της. Τότε ο Τάσσος Παπαδόπουλος της είπε ότι δεν επρόκειτο να συμβεί αυτό που ζητούσε, γιατί δεν ήταν εφικτό και έκατσε και επί 20 λεπτά της τεκμηρίωνε τη θέση του. Η κοπέλα άκουσε, αλλά έφυγε απογοητευμένη. Κάποιος από τους παρευρισκομένους, σύμφωνα με τον κ. Παντελίδη, γύρισε και του είπε «Πρόεδρε, αποκλείεται να σε ψηφίσει η κοπέλα με τούτα που της είπες». Τότε, ο κ. Παπαδόπουλος απάντησε, «για μένα προτεραιότητα δεν είναι να με ψηφίσει, αλλά ότι ήμουν απέναντί της έντιμος και ειλικρινής, και όταν θα επιβεβαιωθεί αυτό, θα ξέρει ότι εγώ της είπα την αλήθεια».

Τα δάκρυα του Τάσσου
Ζητήσαμε από τον κ. Παντελίδη να μας μιλήσει για τα περιβόητα δάκρυα του τέως Προέδρου, κατά το διάγγελμα πριν από το δημοψήφισμα, τα οποία είχαν δαιμονοποιηθεί και είχαν χαρακτηριστεί ψεύτικα από κάποιους. «Ο Τάσσος Παπαδόπουλος, από τα 20 του χρόνια, ήταν αγωνιστής της ΕΟΚΑ.

Διορίστηκε Υπουργός του κράτους στα 25 του. Από το 1960 μέχρι το τέλος της ζωής του υπηρέτησε σε όλα τα αξιώματα της δημόσιας ζωής και παρήγαγε τεράστιο έργο. Μπορεί δίκαια να καταταγεί μέσα στις ελάχιστες προσωπικότητες που ουσιαστικά έκτισαν αυτό που ονομάζεται Κυπριακή Δημοκρατία. Και βρέθηκε στις 7/4/2004, 44 χρόνια μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, να κάθεται σε μια καρέκλα στο Προεδρικό Μέγαρο, να εκφωνήσει ένα διάγγελμα, το οποίο θα καθόριζε το μέλλον αυτού του κράτους και ουσιαστικά θα έκρινε το αν η Κυπριακή Δημοκρατία θα συνέχιζε να υπάρχει ή θα διαλυόταν. Κάτω από αυτή τη φόρτιση, το άγχος και την ψυχολογική πίεση που αισθάνεται ένας ηγέτης την ώρα που ολόκληρος ο λαός περίμενε να ακούσει την άποψή του, ο Τάσσος Παπαδόπουλος δάκρυσε, μη μπορώντας να συγκρατήσει τα αισθήματα αγωνίας για το μέλλον αυτού του τόπου», απάντησε. Πρόσθεσε ότι θεωρεί πως αυτό το πράγμα ο κόσμος το καταλαβαίνει. «Και αυτόν το μύθο και αυτό το ψέμα για τα δάκρυα του Προέδρου, είναι μόνο ορισμένοι που έχουν εμμονές προς τον Τάσσο Παπαδόπουλο που τα συντηρούν», συμπλήρωσε.

«Με όλο το σεβασμό προς τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον έχουμε δει να δακρύζει πάρα πολλές φορές και για λιγότερο σημαντικά θέματα.

Δεν άκουσα κανέναν να τον κατηγορήσει για ψεύτικα δάκρυα», σημείωσε ο Χρύσης Παντελίδης. «Αλίμονο, αν ένας ηγέτης δεν μπορεί να δακρύσει τη στιγμή που διακυβεύεται το μέλλον του τόπου του», κατέληξε.
ΣΗΜΕΡΙΝΗ

Τζάκ Στρο “ Η Κύπρος: Τα νεύρα μου!”

ΕΜΕΊς τωρα τι πρέπει να πουμε;;

Οτι και  εμάς,  μας τα σπαει ο Κυριος Στρο;;;;;

Το σημαντικό όμως ειναι να το πει κάποιος υπευθυνος της Κυβέρνησης[τι λέει ο αξιότιμος Κυριος Δρουτσας;]

Να τον χαιρεται ο αξιότιμος Πρόεδρος της Κυπριακης Δημοκρατίας , το πιο πιθανον ειναι να ειναι φίλος του…

Δ.Αλευρομαγειρος

της Φανούλας Αργυρού*

Ο άνθρωπος που ξεκίνησε την εκστρατεία για απευθείας εμπόριο με τα κατεχόμενα…

Επανεμφανίστηκε ο τουρκόφιλος πρώην Εργατικός Υπ. Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας Τζάκ Στρό με άρθρο του στους Τάιμς του Λονδίνου όπου καλεί την βρετανική κυβέρνηση να προχωρήσει σε μελέτη διχοτόμησης της Κύπρου και την διεθνή κοινότητα σε αναγνώριση δύο κρατών.(Βλέπε και Σημερινή 9.11.2010).

Μα πρώτα απ΄όλα ήταν η ίδια η χώρα του που ετοίμασε από την δεκαετία του 1950 ούκ ολίγα διχοτομικά σχέδια για την Κύπρο και σπουδαιότερο ιστορικά, ήταν η ίδια η χώρα του που ΕΠΑΝΕΦΕΡΕ την Τουρκία ως ενδιαφερόμενο μέρος στο Κυπριακό με την διαβόητη Τριμερή του Λονδίνου τον Αύγουστο του 1955. Ξεκινώντας από το διχοτομικά σχέδια του κυβερνείου το 1956 με εντολή του Λονδίνου,  φθάνοντας στην μυστική συμφωνία τον Δεκέμβριο του 1956 με τον Μεντερέζ για αυτοδιάθεση και στους Τουρκοκύπριους δίχως να αποκλείεται η διχοτόμηση σε τελική λύση και τη σχετική δήλωση τους (που προσυμφωνήθηκε στην Κωνσταντινούπολη μεταξύ του τότε Υπ. Αποικιών και Τούρκου πρωθυπουργού Μεντερέζ) από το βήμα της Βουλής των Κοινοτήτων δύο μέρες αργότερα στις 19 Δεκεμβρίου 1956 (για διχοτόμηση)  με τα περαιτέρω ούκ ολίγα διχοτομικά σχέδια το 1957 που απέρριψε, όμως,  η σύμμαχος του Αμερική. Με τελική τους απόφαση του 1958 ότι η διχοτόμηση θα ήταν πολύ δαπανηρή για το Ηνωμένο Βασιλείου άρα υιοθέτησαν άλλη εναλλακτική τους λύση: να αφήσουν την διχοτόμηση να επιτευχθεί εν καιρώ δια πυρός και σιδήρου, εξού και σοφίστηκαν την διαβόητη και ρατσιστική Συνθήκη Εγγυήσεως για να έχει η Τουρκία την ευκαιρία να διαπράξει το έγκλημά της με την δική τους έγκριση όπως έγινε στις 17 Ιουλίου 1974 όταν ο σφαγέας Ετσεβίτ ήλθε στο Λονδίνο και τα συμφώνησε με τους Γουίλσον πρωθυπουργό και Κάλλαχαν υπ. Εξωτερικών (Η εισβολή είχε προ-συμφωνηθεί με το Λονδίνο και όχι με την Ουάσιγκτον όπως λανθασμένα επικαλούνται κάποιοι).

Να σημειωθεί το ίδιο είχαν οι Βρετανοί αποφασίσει από τον Δεκέμβριο του 1963 όταν οι Τουρκοκύπριοι επιχείρησαν το πραξικόπημα τους εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας με στόχο την διάλυση της και την ίδρυση δύο κρατών, ότι δηλαδή και να εισέβαλε η Τουρκία δεν επρόκειτο να επέμβουν γιατί θα τους … «βόλευε» εφόσον θα τους διδόταν η ευκαιρία να επανα-διαπραγματευθούν τις βάσεις τους με λιγότερη γη και δίχως την «εγγυητική» τους υποχρέωση που μόνο δύο στόχους είχε: α) την ευχέρεια στην Τουρκία να εισβάλει όταν και αν και β) την ασφάλεια των ιδίων των δικών τους βρετανικών βάσεων! ΄Οχι της Κυπριακής Δημοκρατίας…

Επανερχόμενη στο προχθεσινό άρθρο του Τζάκ Στρο στους Τάιμς του Λονδίνου υπενθυμίζεται ότι:

¨Ηταν ο ίδιος ως υπουργός Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας της «εγγυήτριας» Βρετανίας Εργατικός Τζάκ Στρο που  σε τουρκική συγκέντρωση σε αίθουσα της Βουλής των Κοινοτήτων τον Φεβρουάριο του 2006, που οργάνωσε η φιλότουρκη Τζόαν Ράιαν (βλέπε Λόντρα Γκαζέτ 22 Φεβρουαρίου 2006) δήλωσε απερίφραστα ότι η Κύπρος…του έσπασε τα νεύρα! Και ότι ουσιαστικά διεκδικεί και την πατρότητα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων Τουρκίας/ΕΕ.

Είπε και γράφτηκε:

“ Αν με ρωτούσατε ποιος είναι ο μεγαλύτερος μου εκνευρισμός (μετά την αποχώρηση μου από το Φόρειν ΄Οφις) είναι ότι στις 26 Απριλίου 2004 ενόψει της απόφασης υπέρ του σχεδίου επανένωσης της Κύπρου στο Βορρά και την απόρριψη του από το Νότο, αποφασίσαμε ομόφωνα να πάρουμε τα μέτρα εκείνα που να τερματίζουν την απομόνωση των Τουρκοκυπρίων. Και παρόλες τις συνεχείς αποφασιστικές προσπάθειες του Πρωθυπουργού και της Μάργαρετ Μπέκετ (αντικαταστάτριας του) ο τερματισμός της απομόνωσης δεν έγινε κατορθωτός….Η βρετανική κυβέρνηση γνωρίζει τον εκνευρισμό των Τουρκοκυπρίων. ” (Τα δύο ξεχωριστά κράτη τα βάφτισαν ‘επαννένωση’).

Στην συνέχεια, όπως πρωτοσέλιδα πρόβαλε η τουρκική εφημερίδα ο Τζάκ Στρο επανέλαβε την υπόσχεσή του ότι «θα κάνουν ότι μπορούν για να κάνουν σίγουρο ότι  οι υποσχέσεις θα κρατηθούν επι γράμμα αλλά και σε πνεύμα».

Και όντως έτσι είχε συμβεί. Δύο μέρες μετά το δημοψήφισμα στην Κύπρο της 24^ης Απριλίου 2004, έγινε σύσκεψη στο Φόρειν ΄Οφις με συμμετοχή πολλών παραγόντων της τότε βρετανικής κυβέρνησης και εκεί ήταν που αποφάσισαν εκδικητικά οι Βρετανοί να προωθήσουν το ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΕΜΠΟΡΙΟ με τα κατεχόμενα μέσω της Ε.Ε. Αυτοί ήσαν οι αίτιοι που υποφέρει η Κυπριακή Δημοκρατία με όσα προβλήματα αντιμετωπίζει στην Ε.Ε. για το θέμα αυτό…

“Υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που μπορώ να σκεφτώ ότι κατάφερα, αλλά, η μόνη μεγαλύτερη μου επιτυχία, για μένα, ήταν αυτή (έναρξη ενταξιακώνΤουρκίας)  Και νοιώθω μεγάλη ευθύνη, αν όχι ως πατέρας, αυτού του στόχου… Είναι λυπηρό γεγονός ότι το κλίμα κρύωσε από τον Οκτώβριο του 2005, όμως η βρετανική κυβέρνηση, και στην πραγματικότητα η Βουλή των Κοινοτήτων απ΄όλες τις πλευρές (κόμματα) παραμένει έντονα σταθερή στις υποχρεώσεις της έναντι στην Τουρκία», είπε επίσης τότε ο Τζάκ Στρό, ο οποίος βρίσκεται στο πλευρό των τουρκικών συμφερόντων μαζί με άλλους του κόμματός του στην ιδρυθείσα το 2007 από την φιλότουρκη Τζόαν Ράιαν όταν ήταν βουλευτίνα, κομματική ομάδα ονόματι «Εργατικοί φίλοι της Τουρκίας». Η οποία ιδρύθηκε εν τη παρουσία του Τούρκου πρέσβη στο Λονδίνο…

Υπενθυμίζεται ότι ήταν ο ίδιος Τζάκ Στρο που όταν ως Υπ. Εξωτερικών είχε πάει στην Κύπρο ο μ. πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος δεν δέχθηκε να τον δει λόγω της εμμονής του να επισκεφθεί και το «προεδρικό» στα κατεχόμενα. Πήγαν,  όμως τότε και τον είδαν στην Βρετ. Υπ. Αρμοστεία 6 Ελληνοκύπριοι επώνυμοι…

*Φανούλα Αργυρού, Ερευνήτρια/συγγραφέας

Λονδίνο

To unfair Χριστόφια για το 1974

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Σε “κόλαση” μετετράπη ξανά το, πολυτραυματισμένο άλλωστε, “εσωτερικό μέτωπο” της Κύπρου, μετά τη δήλωση του Προέδρου Χριστόφια ότι το 1974 “οι ούτω καλούμενες μητέρες-πατρίδες”, δηλαδή η Ελλάδα και η Τουρκία, εισέβαλαν στην Κύπρο, ενώ αντιδράσεις σημειώθηκαν και στην Αθήνα. Ο Κύπριος Πρόεδρος έκανε μάλιστα αυτή τη δήλωση στο Μπρούκινγκς Ινστιτούσιον, στο έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών, μιας χώρας της οποίας αξιωματούχοι, ακόμα και ο ίδιος ο Πρόεδρος Κλίντον, έχουν ζητήσει συγγνώμη για όσα έπραξαν εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου το 1967 και το 1974!

Αποτέλεσμα της δήλωσης ήταν να δεχθεί ο Πρόεδρος πυρ ομαδόν από όλα τα κόμματα πλην του δικού του, περιλαμβανομένου και του ΔΗΚΟ που συμμετέχει στην κυβέρνησή του, αλλά και πολλούς άλλους παράγοντες του νησιού, ενώ την παραίτηση του Προέδρου ζήτησαν οι Σύνδεσμοι Αγωνιστών του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-59). Οι επικριτές του κ. Χριστόφια, τον κατηγόρησαν ότι κατηγορεί αδίκως την Ελλάδα και αθωώνει την Τουρκία. Τον επέκριναν επίσης, γιατί ταύτισε την Ελλάδα με την απριλιανή χούντα, ένα καθεστώς που επέβαλε η Ουάσιγκτον στην Ελλάδα, ακριβώς για να “λύσει” το κυπριακό, δηλαδή να ελέγξει το στρατηγικής σημασίας, για τις επεμβάσεις της υπέρ του Ισραήλ και εναντίον των Αράβων στη Μέση Ανατολή, νησί. Ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος μιας δικτατορίας που του επεβλήθη και η οποία είχε συλλάβει και βασάνιζε στα μπουντρούμια της τους ίδιους τους συντρόφους του κ. Χριστόφια! Του υπενθύμισαν επίσης ότι το πραξικόπημα εστρέφετο προπάντων εναντίον του ‘Eλληνα στην εθνικότητα Προέδρου της Κύπρου Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. ¨Αλλωστε, το καθεστώς Σαμψών που επέβαλε η χούντα στο νησί κατέρρευσε σε μερικές μέρες, μαζί με την ίδια. Αντίθετα, ο τουρκικός στρατός έκανε μια πολύ μεγαλύτερη επιχείρηση ένα μήνα αργότερα, χωρίς πια καμιά δικαιολογία, και κατέλαβε περίπου τη μισή Κύπρο, όπου και εγκαταστάθηκε για τα καλά επί 35 ολόκληρα χρόνια, υποστηρίζοντας όπλοις ένα αποσχιστικό κράτος! Ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών κ.Λιλλήκας υπενθύμισε σχετικά στο ΑΚΕΛ τη συχνή δική του θέση μέχρι πρότινος, ότι δηλαδή “το πραξικόπημα και η εισβολή” δεν ήταν παρά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, ενός ξενοκίνητου σχεδίου δηλαδή για την κατάλυση της Δημοκρατίας και τον έλεγχο της Κύπρου.

Το ζήτημα προκάλεσε αντιδράσεις και στην Αθήνα. Ερωτηθείς για τις δηλώσεις Χριστόφια, κατά τη διάρκεια συνάντησης με πολιτικούς συντάκτες, ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου είπε ότι ο Κύπριος Πρόεδρος αναφερόταν στο πραξικόπημα επαναλαμβάνοντας τις πάγιες θέσεις του ΑΚΕΛ, τόνισε ότι υπάρχει ευθύνη της χούντας, όχι όμως του ελληνικού λαού για το 1974 και ότι το πρόβλημα είναι η εισβολή και έκτοτε κατοχή της Κύπρου. Από την πλευρά της, η ΝΔ χαρακτήρισε τουλάχιστον ατυχείς τις δηλώσεις και πρόσθεσε ότι δεν βοηθούν την προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού.

Οι δηλώσεις Χριστόφια προκάλεσαν αναταράξεις και στον περίγυρο της κυπριακής αριστεράς, παράγοντες της οποίας μας είπαν, υπό τον όρο της ανωνυμίας, ότι με τέτοιες τοποθετήσεις η κυπριακή αριστερά αναλαμβάνει ευθύνες που μόνο εκείνη δεν έχει και αθωώνει ουσιαστικά όχι μόνο την Τουρκία, αλλά και τους ακροδεξιούς της ΕΟΚΑ Β και τους χουντικούς (για τους οποίους όντως η χούντα ήταν η Ελλάδα), όργανα ξένων δυνάμεων οι ίδιοι, που ανακυκλώθηκαν έκτοτε στο πολιτικό προσωπικό του νησιού και τους δίνεται σήμερα η ευκαιρία να εμφανισθούν ως τιμητές.

Το ΑΚΕΛ απήντησε στις κατηγορίες επικρίνοντας με τη σειρά του τους επικριτές του Προέδρου ότι διαστρεβλώνουν κακόβουλα τα λεγόμενά του και σχεδιάζουν να οδηγήσουν στην “εξαλλωσύνη” το εσωτερικό μέτωπο και να φθείρουν το πρόσωπο του Προέδρου.

Ανεξάρτητοι παρατηρητές υποστηρίζουν ότι ο κ. Χριστόφιας προέβη στις δηλώσεις αυτές στην μόνιμη προσπάθειά του να κερδίσει τις εντυπώσεις στον διεθνή παράγοντα, παράγοντα όμως που, μέχρι τώρα, όσο πιο υποχωρητική βλέπει την ελληνική πλειοψηφία του νησιού, τόσες περισσότερες υποχωρήσεις της ζητάει να κάνει. Αντανακλούν όμως και μια αντίληψη περί πλήρους ισότητας, ταύτισης πλειοψηφίας και μειοψηφίας, Ελλήνων και Τούρκων, Ελλάδας και Τουρκίας, εξίσωσης ευθυνών του θύματος και του θύτη, που βρίσκεται στο θεμέλιο της φιλοσοφίας των συμφωνιών της Ζυρίχης και του σχεδίου Ανάν. Αυτές οι αντιλήψεις, στην πιο ακραία εκδοχή τους, επιχειρούν να αρθρώσουν μια τραβηγμένη από τα μαλλιά θεωρία περί κυπριακής εθνότητας, λησμονώντας ότι η ίδια η ανεξαρτησία, έναντι της ένωσης με την Ελλάδα, δεν ήταν αποτέλεσμα ελεύθερης επιλογής των Κυπρίων, αλλά τους επεβλήθη από Λονδίνο, Αθήνα και ¨Αγκυρα. Ακόμα και η ιδιαίτερη κυπριακή ταυτότητα, που ενισχύθηκε από την ύπαρξη ανεξάρτητου κράτους, θα παραμένει εν τέλει εύθραυστη, όσο Κύπρος και Ελλάδα αντιμετωπίζουν κοινή απειλή από την Τουρκία.

Γεγονός πάντως είναι ότι ο Πρόεδρος Χριστόφιας βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη καμπή της θητείας του, μαζί και το ΑΚΕΛ, που είναι σήμερα περισσότερο απομονωμένο από ποτέ άλλοτε. Ο κ. Χριστόφιας δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να εκφράσει τη συσπείρωση του λαού του τουλάχιστο στα πιο βασικά θέματα, ενώ μοιάζει πλέον όνειρο θερινής νυκτός η ελπίδα μιας σύντομης λύσης του κυπριακού, σε βάση έστω και κατ¨ελάχιστον αποδεκτή από τον κυπριακό λαό, που υποσχέθηκε προεκλογικά. Αυτό αντίθετα που φαίνεται πολύ πιθανότερο, εκτιμούν πολιτικοί παρατηρητές στη Λευκωσία, είναι να εκδηλωθεί στο άμεσο μέλλον νέα αγγλοτουρκική προσπάθεια για να επιτραπεί το εμπόριο με τα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη και να αρθεί το βέτο Λευκωσίας και Αθήνας στο άνοιγμα κεφαλαίων της τουρκικής ενταξιακής διαπραγμάτευσης.

Δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, 2.10.2010

Konstantakopoulos.blogspot.com

Με αφορμή τον θάνατο του τέως δικτάτορα Ιωαννίδη

Ο Φάκελλος της Κύπρου παραμένει ερμητικά κλειστός!

Η συζητηση στη Βουλή των Ελλήνων υπο την προεδρία ενος έντιμου πολιτικου του Μεσσολογγιτη Χρήστου Μπασαγιάννη, ουσιαστικά [λογω πιέσεων;] ασχοληθηκε με τα δευτερεύοντα,

Αυτη τη στιγμη στην Κυπρο γίνεται μια έρευνα.Θα αποδώσει;

Ο Νεστωρ της δημοσιογραφίας Ηλίας Δημητρακόπουλος, ο οποίος εχει αφιερώσει τη ζωή του στην ανευρεση της αλήθειας έχει καταθέσει;

Ο Κισιγγερ θα καταθέσει;;;

Οι τούρκοι ειναι αντίπαλοί μας αλλα εχουν το θέρρος να λένε πολλές αλήθειες.Χαρακτηριστικο παράδειγμα η έρευνα που έκαναν για τη βυθιση του Κοτσαντεπε οπου ομολογουν οτι για να προστατέψουν άλλα δύο τους πλοια που εβάλλοντο απο την τουρκικη πολεμικη αεροπορία κατέρριψαν 19[ΔΕΚΑ ΕΝΝΕΑ] δικα τους πολεμικα αεροσκάφη…

Εγραψε λοιπον προχθές η Μιλλιετ[εφημεριδα ΤΟ ΠΑΡΟΝ,22/8/2010,σελ.15] για τον θανατο Ιωαννιδη.

«Πέθανε ο ανθρωπος που απεβίβασε την Τουρκία στην Κύπρο»…….

Με δυο λέξεις είπαν τα πάντα..

Όμως για να μην είμαστε επιεικεις[το εχουμε δει κατ επαναληψη και αυτο..] στην προ του Ιωαννιδη χούντα θα υπενθυμισουμε οτι η κερκοπορτα ανοιξε οταν μετα την τουρκικη προβοκάτσια στην Κοφινου το 1967 απεσυρθη κατα επαισχυντο τροπο η Μεραρχία που με συμφωνια με τον Μακάριο ειχε στειλει ο Γεώργιος Παπανδρεου το 1964 και έτσι ουσιαστικα, η Κυπρος παρέμεινε απροστατευτη και ερμαιο των ορέξεων της Τουρκιας[κατι που επιδιωκουν σήμερα με το αιτημα τους για την αποστρατικοποιηση των νησιων του Αιγαιου…].

 

Ο Καθηγητης Ευριπιδης Μπιλλης έχει αποδειχθει χαλκεντερος στη συγκεντρωση στοιχειων για την Κυπριακη τραγωδία,

Για να μην εξακολουθουμε να πιστευουμε στα ψέμματα διαβαστε τον με τα συνημμένα του

Δημητρης Αλευρομαγειρος  

Θέμα: Μετά τον Θάνατο του τέως δικτάτορα Ιωαννίδη αξίζει να συνοψίσουμε με
βάση τα διατιθέμενα στοιχεία, πως διαμορφώθηκε η προδοσία της Κύπρου.

Μετά τον Θάνατο του  τέως δικτάτορα Ιωαννίδη αξίζει να συνοψίσουμε με βάση
τα διατιθέμενα στοιχεία, πως διαμορφώθηκε η προδοσία της Κύπρου.

1.   Το καλοκαίρι του 1973 συναντώνται στο Παρίσι ο <<εθνάρχης>> Καραμανλής
με τον Κίσινγκερ (πρώτο συνημμένο) και συμφωνείται με διαμεσολαβητή τον
Κίσινγκερ να <<επιτραπεί>> κάποια απόβαση των τούρκων στην Κύπρο για να
καταλάβουν ένα μέρος της Κύπρου και <<να λυθεί>> το Κυπριακό.

Σας υπενθυμίζω ότι το 1957 ο Καραμανλής είχε στείλει στην Κύπρο πρόξενο τον
διαβόητο Βλάχο, που με εντολές του <<έψαχνε>> να βρει ποια περιοχή να δοθεί
στους τούρκους ως βάση (δεύτερο συνημμένο). Από τη στάση του <<εθνάρχη>>
(πλήρης σιωπή) φαίνεται ότι ο <<εθνάρχης>> εκτέλεσε τις εντολές του
Κίσινγκερ να μην υποβοηθηθεί και να σαμποταριστεί η προσπάθεια του Μαρκεζίνη
να οδηγήσει τη χώρα ομαλά στη δημοκρατία (τρίτο συνημμένο παράγραφος 6 και
15 και παράγραφος 10 όπου ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος τοποτηρητής του
<<εθνάρχη>>  προέβη σε δηλώσεις…).

2.   Άγνωστο πώς οι αμερικανοί πείθουν τον Ιωαννίδη να ανατρέψει τον
Μαρκεζίνη (παράγραφος 13 τρίτου συνημμένου, επίσκεψη την 23/11/1973 στη
Λάρισσα του Αμερικανού πτέραρχου της  Νοτιανατολικής Πτέρυγας του ΝΑΤΟ με
έδρα τη Νάπολη και επιστροφή του στην Αθήνα το Σάββατο 24/11/1973, και
παράγραφος 16, επίσκεψη την 25/11/1973  Κυριακή τα ξημερώματα στο ξενοδοχείο
Χίλτον της Αθήνας του Αμερικανού πτεράρχου της Νοτιανατολικής Πτέρυγας του
ΝΑΤΟ, όπου έμενε κάποιος Έλληνας στρατηγός. Ο Αμερικανός ακούστηκε να ρωτά
τον Έλληνα: <<All  OK?>> και παράγραφος 20 ίδιου τρίτου συνημμένου).

3.   Αντικίνημα Ιωαννίδη την 25/11/1973 (παράγραφος 17 τρίτου συνημμένου).

4.   Την 27/4/1973 ο Μπονάνος συναντάται (μυστικά) με τον τούρκο πρέσβη
(παράγραφος 27 τρίτου συνημμένου).

5.   Ο  Τούρκος πρέσβης Γκουρούν πληροφορεί το  Μαρκεζίνη κατά τη διάρκεια
του γεύματος ότι ο στρατηγός Ντάβος βρίσκεται στη Σμύρνη, όπου συνομιλεί με
Αμερικανούς και Τούρκους αξιωματικούς. (παράγραφος 36 τρίτου συνημμένου). Ως
γνωστόν ο στρατηγός Ντάβος ήταν εκ των έμπιστων του <<εθνάρχη>>. Απαιτείται
να ευρεθεί, αν και είναι σχεδόν βέβαιο, ότι συζητούσε με τους
τουρκοαμερικάνους τις λεπτομέρειες της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο.

6.   15/7/1974. Πραξικόπημα χούντας εναντίον του Μακαρίου. Ο Μακάριος
διαφεύγει  τη δολοφονία. Η Τουρκία υποδέχεται τα γεγονότα με χλιαρές
δηλώσεις Ετσεβίτ και του Ισίκ ότι <<το θέμα αποτελει εσωτερικήν υπόθεση των
Ελλήνων>> και ότι <<πάντως, θα μεριμνήσει για τη μη υπονόμευση των
δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων και την αλλαγή του νομικού καθεστώτος της
νήσου>> (παράγραφος 38 τρίτου συνημμένου).

Προφανώς η τουρκία προσπαθούσε να παραπλανήσει. Με βάση τα ακολουθήσαντα
γεγονότα όπου εξακριβώθηκε η προδοσία και η χωρίς αμφιβολία συμμετοχή σε
συμφωνία με τους τούρκους των Μπονάνου και Αραπάκη, καθώς και από πολλά άλλα
στοιχεία, κατά τη γνώμη μου η τουρκία προσπαθούσε να παραπλανήσει τον
Ιωαννίδη που φαίνεται δεν ήταν γνώστης της συμφωνημένης απόβασης των τούρκων
στην Κύπρο. Αντίθετα πίστευε ότι <<θα πετύχει>> την Ένωση.

7.   20/7/1974. Η Κύπρος υφίσταται Τουρκική εισβολή και οι Τούρκοι με την
ανοχή της χούντας, δημιουργούν προγεφύρωμα κοντά στην Κερύνεια (παράγραφος
41 τρίτου συνημμένου). Οι αρχηγοί των ενόπλων δυνάμεων, Μπονάνος,  Αραπάκης
και Παπανικολάου, δεν υπακούν στον Ιωαννίδη για απόκρουση των τούρκων
(τέταρτο συνημμένο, πρόσφατη συνέντευξη Ιωαννίδη πριν πεθάνει).

Αποσύρουν τα ελληνικά υποβρύχια που βρισκόντουσαν σε θέση βολής από τα
τουρκικά πλοία εισβολής, δεν στέλλουν αεροπλάνα (κατά τον Ιωαννίδη η Ελλάδα
είχε υπεροπλία με μόλις παραληφθέντα αεροπλάνα), δίδουν εντολές να μην
αποκρουστούν οι τούρκοι με διάλυση του μικρού προγεφυρώματος και με
συνεννόηση με τους αμερικανούς καλούν τον <<εθνάρχη>> να <<ελευθερώσει>> την
Ελλάδα.

8.   Ο <<εθνάρχης>> Καραμανλής συνομιλεί με τον Κίσινγκερ (πρώτο συνημμένο)
και του επισημαίνει ότι οι τούρκοι παραβαίνουν τα συμφωνηθέντα. Πλην όμως,
ενώ όταν ανέλαβε μπορούσε με εντολές του να διαλυθεί το μικρό προγεφύρωμα
των τούρκων, <<τηρεί πιστά>> την εκεχειρία και τους αφήνει ελεύθερους να
αποβιβάσουν 40.000 στρατό και εκατοντάδες άρματα μάχης Μ47 και Μ48.

Έτσι επέρχεται η καταστροφή με προδοσία  της Κύπρου.

9.   Ο << εθνάρχης>> τιμά με ύψιστα αξιώματα τους, Βλάχο,  Μπονάνο, Αραπάκη,
Παπανικολάου και λοιπούς <<συνεργάτες>> τους. Δεν μπόρεσα να βρω πώς τίμησε
το Συνταγματάρχη Ζαρκάδα που αναφέρει ο κ. Πάνος Ιωαννίδης ως τον υπαίτιο
για την κατάληψη της Αμμοχώστου (προτελευταίο συνημμένο).

Λογικά από τα ανωτέρω συνάγεται ότι οι αμερικανοί <<χρησιμοποίησαν>> τον
Ιωαννίδη για να ματαιώσουν την προσπάθεια του Μαρκεζίνη για  ομαλή μετάβαση
της χώρας στη δημοκρατία, με σκοπό πρώτα να αλωθεί η Κύπρος.

Σε τούτο είχαν συνεργούς τον <<εθνάρχη>> και την τότε στρατιωτική ηγεσία της
χώρας που εκτέλεσε πιστά τις εντολές των αμερικανών να αφαιθούν ελεύθεροι οι
τούρκοι να καταλάβουν ότι είχε συμφωνηθεί σε άλλο επίπεδο
(Καραμανλής-Κίσινγκερ, Ντάβος κτλ).

Όλα δείχνουν ότι ο τέως δικτάτορας Ιωαννίδης ναι μεν παραπλανήθηκε και
χρησιμοποιήθηκε από τους αμερικανούς, αλλά δεν είχε μετάσχει στην συνομωσία
ελεύθερης απόβασης των τούρκων στην Κύπρο και κατάληψης μέρους της Κύπρου.
Βέβαια οι τούρκοι δεν τήρησαν τη συμφωνία, που ούτως ή άλλως θα ήταν κάτι
παρόμοιο και κατέλαβαν <<εθνάρχη συναινούντος>>, το 40% της Κύπρου. Και το
συμφωνηθέν να είχαν καταλάβει η κατάσταση σήμερα θα ήταν η ίδια.

Στο τελευταίο συνημμένο μπορείτε δείτε και την προδοσία και τις πράξεις
άφθαστου ηρωισμού που συντελέστηκαν κατά την εισβολή των τούρκων στην Κύπρο
τον Ιούλιο του 1974.

Μετά τα ανωτέρω τίθεται το ερώτημα. Ποιοι ήταν οι πραγματικοί υπεύθυνοι  για
τα δεινά του ελληνισμού της Κύπρου. Θα λογοδοτήσουν καμιά φορά έστω και μετά
θάνατον;;

Ευριπίδης Μπίλλης

Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ

http://1633568.sigclick.mailinfo.com/sigclick/04010204/040E0A4E/0602074B/0325717182.jpg  

Οι βρετανικές βάσεις στην Κύπρο

 

 

Tου Richard Clogg*

Στις 16 Αυγούστου είναι η 50ή επέτειος από την ίδρυση της ανεξάρτητης Δημοκρατίας της Κύπρου, που ήταν μια από τις μεγαλύτερες κτήσεις της Βρετανίας στην Ευρώπη. Μισός αιώνας συμπληρώθηκε, σφραγισμένος στο μεγαλύτερο μέρος του από την ατέρμονη διένεξη για την επανένωση ενός νησιού, διαιρεμένου σε αμιγώς ελληνικό και τουρκικό τομέα, μετά την τουρκική εισβολή του 1974. Ομως, η πρόοδος που συντελέσθηκε από την ανεξαρτησία και μετά στην Κυπριακή Δημοκρατία είναι αξιοπρόσεκτη. Οι δημοκρατικοί της θεσμοί είναι ανθεκτικοί, η οικονομία της τόσο ισχυρή, ώστε, παρά τη διαίρεση, το νησί εντάχθηκε στην Ε.Ε. το 2004. Αντιθέτως, το βόρειο τμήμα του νησιού χειμάζεται.
Το 1954 η Βρετανία επέμενε ότι ορισμένες από τις κτήσεις της, μεταξύ αυτών και η Κύπρος, δεν θα αποκτήσουν ποτέ πλήρη ανεξαρτησία. Επακολούθησε στα τέλη του ’50 ο αγώνας της ΕΟΚΑ για την ένωση με την Ελλάδα και τότε η Βρετανία συναίνεσε στην ανεξαρτησία της νήσου. Ομως, το Λονδίνο όχι μόνο τορπίλισε την τόσο συχνά εκφρασμένη επιθυμία της ελληνικής πλειοψηφίας (περίπου το 80% του πληθυσμού) να ενωθεί με την Ελλάδα, αλλά ακρωτηρίασε το νεότευκτο κράτος με ένα Σύνταγμα ανεφάρμοστο στην πράξη.
«Κείμενο τραγικό και σχεδόν γελοίο» το χαρακτήρισε Βρετανός συνταγματολόγος. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η διευθέτηση του 1960 ναυάγησε τόσο γρήγορα, για να επακολουθήσει ο θλιβερός κύκλος του σπαραγμού που έληξε με την εισβολή του 1974 και την αποξένωση των δύο κοινοτήτων.
Η Βρετανία, εις αντάλλαγμα της ανεξαρτησίας, απαίτησε τη διατήρηση της επ’ αόριστον κυριαρχίας της επί των δύο στρατιωτικών βάσεων του Ακρωτηρίου και της Δεκέλειας και επί μικρών εδαφικών τμημάτων. Σε ορισμένα από αυτά οι εγκαταστάσεις επιτρέπουν σε Βρετανούς (και Αμερικανούς) να υποκλέπτουν τις επικοινωνίες σε μεγάλα τμήματα της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων. Ο σταθμός υποκλοπών του Αγίου Νικολάου είναι προκεχωρημένο φυλάκιο του Στρατηγείου Επικοινωνιών της βρετανικής κυβέρνησης με βεληνεκές σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μετά την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. συμβαίνει το παράδοξο αλλά όχι πρωτοφανές, ένα μέλος της Ενωσης να ασκεί κυριαρχία επί άλλου μέλους. Ομως, το Γιβραλτάρ, την επιστροφή του οποίου δεν έπαψε να ζητεί η Ισπανία, παραχωρήθηκε πριν από περίπου 300 χρόνια στη Βρετανία, ενώ μόνο μισός αιώνας πέρασε από τότε που αυτή ήγειρε αξιώσεις ατέρμονης διάρκειας επί τμημάτων κυπριακού εδάφους. Επίσης, οι τρεις ναυτικές βάσεις που παραχωρήθηκαν από το Ελεύθερο Ιρλανδικό Κράτος στη Βρετανία βάσει των όρων της Αγγλο-Ιρλανδικής Συνθήκης του 1921, εγκαταλείφθηκαν το 1938, δηλαδή ύστερα από 70 χρόνια. Αντιστοίχως, οι Νέες Κτήσεις ενοικιάστηκαν για 99 χρόνια το 1898, όταν η βρετανική αυτοκρατορία βρισκόταν στο ζενίθ της ισχύος της. Το 1997 η Βρετανία επέστρεψε στην Κίνα όχι μόνο τις Νέες Κτήσεις και το Χονγκ Κονγκ, αλλά και το Κόουλουν, το οποίο, όπως οι βάσεις στην Κύπρο, της είχε παραχωρηθεί επ’ αόριστον.
Ο Κύπριος πρόεδρος κ. Δημήτριος Χριστόφιας έχει χαρακτηρίσει τις βρετανικές βάσεις στην Κύπρο «αποικιοκρατική κηλίδα αίματος». Η ώρα έχει έλθει λοιπόν για τη Βρετανία να παραιτηθεί των κυριαρχικών της δικαιωμάτων ή τουλάχιστον να θέσει κάποιο χρονικό όριο στην παρουσία της σε 99 περίπου τετρ. μίλια κυπριακού εδάφους. Πολλώ δε μάλλον που το 1970 η τότε κυβέρνηση σχεδίαζε να εγκαταλείψει τις βάσεις στο πλαίσιο περικοπής δαπανών. Δέχθηκε όμως πιέσεις από τις ΗΠΑ, τον άλλοτε επικριτή της βρετανικής αποικιοκρατίας, για να τις κρατήσει.
Το 2004 έγινε νέα προσφορά για την επιστροφή του 50% της περιοχής των βάσεων υπό τον όρο ότι όλοι θα αποδέχονταν το σχέδιο Ανάν. Οι Τουρκοκύπριοι το ενέκριναν, αλλά απορρίφθηκε από την πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων. Επομένως, η προσφορά για την επιστροφή εδάφους, που αποκτήθηκε κάτω από τόσο ανορθόδοξες συνθήκες, την ώρα που οι Κύπριοι δεν ήταν σε θέση να απορρίψουν τα βρετανικά αιτήματα, μόνο γενναιόδωρη δεν μπορεί να θεωρηθεί.
Εξάλλου, η βρετανική διστακτικότητα έναντι της πλήρους ανεξαρτησίας της Κύπρου, βάσει της νομοτέλειας περί αθέλητων συνεπειών είχε ως επίπτωση την ολέθρια εμπλοκή της κυβέρνησης Μπλερ στο Ιράκ. Παραμονές του πολέμου, η κυβέρνηση επικαλέστηκε τις βάσεις στην Κύπρο για να δικαιολογήσει την εισβολή. Ενώ όμως στις 9 Σεπτεμβρίου του 2002 η Κοινή Επιτροπή Πληροφοριών της Βρετανίας είχε ονοματίσει το Μπαχρέιν, την Ιορδανία, το Κατάρ, το Ισραήλ, το Κουβέιτ και την Τουρκία ως πιθανούς στόχους των όπλων μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν, με τον διαβόητο «δόλιο» φάκελο της 24ης Σεπτεμβρίου στον κατάλογο προστέθηκε και η Κύπρος, την οποία, κατά τους βρετανικούς ισχυρισμούς μπορούσαν να πλήξουν οι πύραυλοι αλ Χουσεΐν με βεληνεκές 650 χλμ. Ετσι, η εφημερίδα «Sun» κυκλοφόρησε με τρομολαγνικό πηχυαίο τίτλο περί της «Αποκαλύψεως» που απειλούσε Βρετανούς στρατιώτες και τουρίστες στην Κύπρο, αφού πύραυλοι βιολογικού πολέμου μπορούσαν να πλήξουν το νησί 45 λεπτά μετά τη διαταγή επίθεσης του «τυράννου Σαντάμ».
Η κυβέρνηση Μπλερ μάλλον δεν πίστευε στην ίδια την προπαγάνδα της περί υποτιθέμενης απειλής εναντίον των βάσεων, αφού δεν μπήκε καν στον κόπο να προειδοποιήσει την κυπριακή κυβέρνηση για τον κίνδυνο που διέτρεχαν όσοι κατοικούσαν πάνω στο νησί και δεν ήταν Βρετανοί στρατιώτες ή τουρίστες.
Το κληροδότημα της βρετανικής αποικιακής κυριαρχίας επί της Κύπρου δεν είναι από τα καλύτερα. Ενας τρόπος έστω μερικής εξιλέωσης της Βρετανίας για τις τόσες χαμένες ευκαιρίες, που ίσως να είχαν αποτρέψει το σημερινό αδιέξοδο, είναι να παραιτηθεί του δικαιώματος της επ’ αόριστον κράτησης ενός τμήματος εδάφους, επί του οποίου δεν έχει κανένα δικαίωμα.
* Ο κ. Richard Clogg είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.
Kαθημερινή

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/08/blog-post_4743.html

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ελένη Φωκά – Η Κύπρος απαξιώνει την ηρωίδα δασκάλα των κατεχομένων

της Θεοδοσίας Κοντζόγλου

Έδωσε μια σκληρή μάχη για 23 ολόκληρα χρόνια στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο. Υπέμενε τα πάνδεινα, για να προσφέρει μόρφωση στα λιγοστά εγκλωβισμένα Κυπριόπουλα και για να δίνει κουράγιο στους χιλιοταλαιπωρημένους συγχωριανούς της. Σήμερα, ζει με τις μνήμες της, σ’ ένα προάστιο της Λευκωσίας όπου ακόμα και το προσφυγικό λιτό σπιτάκι της, το απαίτησε, γιατί κυβερνητικοί παράγοντες της είπαν ότι δεν το δικαιούται!

Η Ελένη Φωκά, μια πραγματική Κυρία, μια ζωντανή ηρωίδα, μεγάλωσε στην Αγία Τριάδα Γιαλούσας στο Ριζοκάρπασο. Ήταν η μεγαλύτερη από τα εννέα παιδιά της Λουκίας και του Λύσανδρου Φωκά (πέντε κορίτσια και τέσσερα αγόρια). Αγροτική οικογένεια. Αγροτικές εργασίες, καπνά, ελιές , χαρούπια, σιτηρά. Τα παιδιά βοηθούσαν κάθε μέρα στις δουλειές αλλά ο πατέρας είχε μεγάλη επιθυμία να μορφώσει στα παιδιά του.

 

Μόνον η Ελένη και άλλη μια αδελφή της πρόλαβαν να σπουδάσουν . Όλα τα άλλα παιδιά τα πρόλαβε η εισβολή. Όταν έγινε το κακό, η Ελένη ήταν 24 ετών, πτυχιούχος οικιακής οικονομίας Ελληνικού πανεπιστημίου. Από το 1973 είχε διοριστεί ως εκπαιδευτικός.

 

 

Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου και η εισβολή της 20ης Ιουλίου του 1974, την βρήκε στο σπίτι της στην Αγία Τριάδα.

Θυμάται για εκείνη τη μέρα: «Βλέπαμε τα πλοία και τα αεροπλάνα με φόβο και τρόμο. Στη 2η εισβολή στις 15 Αυγούστου, οι Τούρκοι ήρθαν και στην Γιαλούσα. Νωρίτερα, είχαν αποκόψει τη χερσόνησο της Καρπασίας και έτσι δεν μπορούσαμε να φύγουμε.

Μοναδική παρηγοριά της είναι οι κάκτοι και τα λουλούδια της

Ακούσαμε τα νέα της αποκοπής του δρόμου από το ραδιόφωνο. Τρομάξαμε. Φώλιασε ο φόβος μέσα μας. Εκείνη τη μέρα ο πατέρας μου ήταν στους αγρούς. Έτρεξα με το ποδήλατο να του πω ότι έπρεπε να γυρίσει αμέσως στο σπίτι. Στο δρόμο έβλεπα κόσμο να τρέχει και να κλαίει.

 

 

Μόλις μπήκαν οι Τούρκοι στο χωριό, έκαναν κέρφιου (σ.σ. περιορισμό στην κυκλοφορία των ατόμων). Ρήμαξαν όλα τα καταστήματα. Μας μάζεψαν στην εκκλησία λίγο μετά το μεσημέρι. Μπήκαν με τα τανκς και οι προπομποί τους φώναζα με ντουντούκες ό,τι έπρεπε να μαζευτούμε στην εκκλησία.

Μάζεψαν όλους τους άνδρες. Από τον πατέρα μου που ήταν ηλικιωμένος έως τον μικρότερο αδελφό μου που ήταν μαθητής γυμνασίου. Όλους τους πήγαν στα Άδανα. Μόνον ο ένας αδελφός μου που ήταν στρατιώτης σώθηκε.

Τους πήραν με τα λεωφορεία. Όλα ήταν βαμμένα με μαύρη μπογιά. Ακόμα και τα τζάμια των αυτοκινήτων. Τους πήγαν στον ξενοδοχείο Ντόουμ στην Κερύνεια. Εκεί απελευθέρωσαν τον πατέρα μου γιατί ήταν ηλικιωμένος. Τα αγόρια τα πήραν…

Τα κορίτσια τα βίασαν… πολλά κορίτσια βίασαν… Μακάρι να μη ζούσαμε… Ζήσαμε όμως και ο πόνος του κάθε συγχωριανού ήταν πόνος όλων των υπολοίπων. Οι Τούρκοι χρησιμοποιούσαν του βιασμούς για να σκορπίσουν τον φόβο. Τελικά δεν άφησαν άνθρωπο χωρίς να τον βασανίσουν».

Εγκλωβισμένες στο φόβο ζωές

Ελάχιστες φωτογραφίες από τη ζωή 23 χρόνων στην κατεχόμενη Κύπρο

Η Μεγάλη Δασκάλα της Κύπρου, αφηγείται όσα έζησε με το βλέμμα βυθισμένο στις πολύπικρες μνήμες. Δεν μιλάει ποτέ στους δημοσιογράφους. Σήμερα κάνει μια εξαίρεση, εκείνη ξέρει μόνον τον λόγο. Αφηγείται, μιλάει, κλείνει τα μάτια σαν να πνίγει έναν πόνο. Αφήνει τον θρήνο της νιότης της να πλανηθεί στο φτωχικό της. Είναι Κυριακή πρωί και από τη πόρτα της ο ήλιος δρασκελά το κατώφλι, λες και προσπαθεί να της ζεστάνει την καρδιά… Και η κυρία Φωκά συνεχίζει:

 

Εξόρμηση των εγκλωβισμένων κυπριόπουλων στην παραλία με την Ελένη Φωκά σε νεαρή ηλικία

«Οι άνδρες έπρεπε να παρουσιαστούν τρεις και τέσσερις φορές την ημέρα στο κέντρο του χωριού. Με τα μάτια ακίνητα σαν άγαλμα. Αν κοίταζε κάποιος αλλού, τον κτυπούσαν βάναυσα.

 

Δεν μπορούσες να βγεις έξω από το σπίτι σου. Αν κάποιος έπρεπε να κινηθεί όπως ο πατέρας μου που είχε ζώα και έπρεπε να τα ταΐσει, έπρεπε να πάρει άδεια. Σε 10-15 μήνες μας πήραν και τα σιτηρά και τα καπνά και τα χαρούπια και τα ζώα. Έφεραν και τους εποίκους που μας κτυπούσαν κάθε φορά που προσπαθούσαμε να αντιδράσουμε στις κλοπές τους.

 

Κτύπησαν τον πατέρα μου τρεις φορές όταν πήγαν να του κλέψουν τα προϊόντα της σοδιάς. Και όταν πήγε να διαμαρτυρηθεί, βρέθηκε στη φυλακή».

Η φωνή της κυρίας Ελένης ακούγεται ραγισμένη: «Περιουσία δεν είχαμε, ασφάλεια δεν είχαμε, διακινδυνεύαμε κάθε στιγμή. Βίαζαν τα κορίτσια και φυλάκιζαν και κτυπούσαν τα αγόρια για να μας υποχρεώσουν να φύγουμε. Αν και υπήρχε απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας που προέβλεπε ότι μπορούσαμε να αποφασίσουμε που θα ζήσουμε, ωστόσο εκδιώχθηκε ο κόσμος υπογράφοντας μάλιστα εκβιαστικά ότι «δια της ιδίας θελήσεως» έφευγε. Δεν ξέρουμε τα μαρτύρια του καθ ενός. Ξέρω τα δικά μου… Αναγκαστικά ο κόσμος έφευγε. Κυρίως για να προστατεύσουν τα μικρά παιδιά τους».

Αναμνηστική φωτογραφία της Μεγάλης Δασκάλας της Κύπρου, Ελένης Φωκά με μερικούς από τους εγκλωβισμένους μαθητές της

Κλείνει τα μάτια. Σταματά την αφήγηση. Τα τελευταία της λόγια με κτυπάνε σαν χιλιάδες σφυριά τα μηνίγγια. Πως είναι δυνατόν να πονάς με μιαν αφήγηση; Κι όμως πονάς. Η καρδιά σφίγγεται. Το μυαλό πάλλεται σαν να απειλεί το κεφάλι με έκρηξη. Ποιος μπορεί να ξέρει τι έζησε αυτός ο άνθρωπος, αυτή η γυναίκα στα χέρια των Τούρκων, όταν νέα κοπέλα ακόμα, αποφάσισε με μοναδικό της όπλο τον «τσαμπουκά» της, να πολεμήσει τους βάρβαρους κατακτητές για να προστατέψει τους μαθητές της αλλά και για να κρατήσει, να διατηρήσει την ελληνικότητα της τουρκοπατημένης πατρίδα της, με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα έρθει βοήθεια… Μα όσο ο Λεωνίδας περίμενε τη βοήθεια από τους Αθηναίους, άλλο τόσο και η Ελένη Φωκά, περίμενε και περίμενε…

Η κυρία Ελένη, με μάτια χαμένα στο χρόνο, βουρκωμένη, συνεχίζει, περιγράφοντας τα γεγονότα που έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένα στο μυαλό και τη ψυχή της: «Και οι βιασμοί που ακούγαμε, ήταν συγκλονισμός, αλλά και να κτυπούν κάθε νύχτα το σπίτι του άλλου ήταν τρόμος. Ξαφνικά να κτυπούν την πόρτα σου μες τη νύχτα…»

 

Από την καθημερινή ζωή στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο της Κύπρου

Το γαϊδούρι ήξερε…

«Οι έποικοι μας πήρα τα ζώα μας. Πέντε βόδια, κατσίκες, πρόβατα, όλα. Ο πατέρας μου κατάφερε και κράτησε ένα ζώο γιατί ένας αστυνομικός του ζήτησε να του το μεγαλώσει. Ξέχασε όμως ο ντερβίσης να έρθει και ο πατέρας μου τα αύξησε τα ζώα. Ήρθαν όμως οι έποικοι και του πήραν έξι από αυτά. Κι όταν ο πατέρας μου το κατήγγειλε, ο Τούρκος αστυνομικός του είπε ότι «εγώ θα σου βρω τον ένοχο ακόμα κι αν χρειαστεί να βρω τα κόκαλα του ζώου». Ακόμα και το γαϊδούρι μας έκλεψαν. Και το καημένο αφού άλλαξε δώδεκα χέρια, ξέφυγε και ήρθε μόνον του στο σπίτι μας. Είναι αστείο αλλά ο τούρκος που υποστήριζε ότι ήταν το ζώο δικό του, έφερε δώδεκα άτομα για να βεβαιώσουν την κυριότητα του γαϊδουριού.

 

Μας έλεγαν: βλέπεις τι έπαθε η κόρη του τάδε; Έτσι θα πάθει και η κόρη σου. Κυρίως βίαζαν παιδιά πολυμελών οικογενειών… Κι εμένα προσωπικά…».

Σταματά. Σκύβει το κεφάλι. Κρύβει το πρόσωπό της μέσα στις χούφτες της και συνεχίζει με οργισμένη φωνή. «Ότι θέλεις σκέψου», μου λέει. Δεν θέλει να ανακαλέσει στη μνήμη της ό,τι από τους εισβολείς υπέστη η ίδια. Βρίσκει όμως τη δύναμη και συνεχίζει: «Πέρα από το θάνατο και το ανάθεμα δεν υπάρχει άλλος θάνατος. Έτσι αποφάσισα να παραμείνω στο κατεχόμενο χωριό μου. Ήξερα πια τι με περίμενε. Και οι Τούρκοι φρόντιζαν κάθε μέρα να μας θυμίζουν ότι ήμασταν ανεπιθύμητοι. Τον πατέρα μου τον βασάνιζαν πολύ. Εκείνος φώναζε και φώναζε και μαζί μου γιατί εγώ δεν ήθελα να φύγω. Είχε αγανακτήσει.

Έκλεψαν όλα τα πράγματα του σχολείου. Επέβαλλαν φόρους στον πατέρα μου αν και μας εκμεταλλεύονταν την περιουσία. Εκείνος δεν πλήρωσε και του έβαλαν πρόστιμο. Το πλήρωσε τελικά ένας κύπριος για να μην τον πάρουν φυλακή. Ήταν ο οδηγός του λεωφορείου του χωριού. Φυσικά του επέστρεψα του ανθρώπου τα χρήματα.

Πέρασε ο Ιούλιος, ο Αύγουστος του 1974 και τον Σεπτέμβρη άρχισαν τα σχολεία. Είχαν μείνει στα κατεχόμενα της Β. Κύπρου κι άλλοι εκπαιδευτικοί αν και οι Τούρκοι τους υποχρέωσαν να κάνουν αίτηση να φύγουν.

Οι Τούρκοι βρώμιζαν το σχολείο
Ήταν εκεί η οικογένεια της διευθύντριας του σχολείου Θάλειας Καουτζιάνη. Συνέλαβαν τον άντρα της και ήταν αγνοούμενος. Κακοποιούσαν τον γιό της κάθε μέρα. Έμεινε εκείνη. Άρχισαν άλλα προβλήματα και αναγκάστηκε η διευθύντρια να φύγει. Κι άλλες εκπαιδευτικοί που είχαν μείνει, αναγκάστηκαν να φύγουν εξ’ αιτίας των καθημερινών προβλημάτων. Έφυγαν όλοι. Έμεινα εγώ. Δεν μπορούσα να ζητήσω από τους Τούρκους να μου επιτρέψουν να μείνω. Ήρθαν όμως κάποιοι γονείς και με παρακάλεσαν: «Δεν θέλουμε να μάθουν γράμματα αλλά να τα αφήνουμε στα χέρια σας για ασφάλεια». Έτσι, μου είπαν να γράψω στο υπουργείο. Εκεί ήταν δύο ακόμα δασκάλες. Έστειλα την επιστολή στο Υπουργείο Παιδείας και μετά από ένα ολόκληρο χρόνο έδωσαν την άδεια να λειτουργήσει το σχολείο.

 

Ζήσαμε πολύ σκληρές συνθήκες. Καθημερινά στο σχολείο έρχονταν οι Τούρκοι και λέρωναν με ακαθαρσίες στη βεράντα του σχολείου. Πετούσαν στην πόρτα τις ακαθαρσίες τους. Ή τις κρεμούσαν στο πόμολο της πόρτας μέσα σε νάιλον σακούλα. Φώναζα τους στρατιώτες των Ηνωμένων Εθνών να τα δουν. Αισθανόμουν ικανοποίηση όταν αποκαλούσαν ζώα, γαϊδούρια τους Τούρκους. Τις τουαλέτες τις καθάριζα νωρίς το πρωί πριν έρθουν τα παιδιά γιατί αυτά δεν έφταιγαν….

Αλλά φυσικά όσο τα καταγγέλλαμε, τόσο ποιο πολλά γίνονταν. Ακόμα και μέσα στην εκκλησία λέρωναν…
Όταν ζητούσαμε υλικά, χλωρίνες κλπ τα έφερναν τα παιδιά απ τα πράγματα που έστελλαν οι συγγενείς των εγκλωβισμένων στις οικογένειες.

 

 

Μας έκοβαν το νερό. Έβγαζα το νερό από το πηγάδι και το μεταφέραμε σε δοχεία και με αυτό καθαρίζαμε το σχολείο. Άλλοτε έριχναν ψόφια ζώα μέσα στο ντεπόζιτο του νερού για να μη μπορούν τα παιδιά να το χρησιμοποιήσουν. Τα έδειχνα αυτά όλα στα Ηνωμένα Έθνη και γι αυτό θεωρήθηκα ενοχλητική από τους Τούρκους.

Τα παιδιά τα εκφόβιζαν ότι θα τα σκοτώσουν, ότι θα τα βιάσουν. Και βίασαν παιδιά κάτω των 14 ετών. Ζήτησα από τους γονιούς να τα φέρουν κοντά μας. Όταν κάποιος γονιός δεν μπορούσε, πήγαινα εγώ να τα πάρω. Έξω από την πόρτα της τουαλέτας του σχολείου, στεκόμουν πάντα κάθε φορά που ένα παιδί έπρεπε να κάνει χρήση ή έστελλα τα παιδιά δύο- δύο. Γιατί τα κακοποιούσαν, τα έδερναν οι Τούρκοι στρατιώτες και οι έποικοι.

Όσο για τα βιβλία δεν μας έδιναν. Έστελλε το Υπουργείο αλλά τα κρατούσαν τα κατοχικά στρατεύματα. Και όταν μας έδιναν κάποια γύρω στο Φλεβάρη, δεν μας έδιναν τον τρίτο ή τον τέταρτο τόμο. Έτσι δυσκόλευαν το έργο μου ακόμα πιο πολύ. Γι αυτό και χρησιμοποιούσαμε τα παλιά βιβλία. Ήταν ένας συνεχής πόνος. Μια διαρκής αγανάκτηση. Αισθανόμασταν μετέωροι. Δεν είχαμε που να πιαστούμε, που να κρατηθούμε και η κυπριακή κυβέρνηση δεν μπορούσε να μας βοηθήσει.
Ακόμα και τα τζάμια, μας τα έσπαζαν, τα κεραμίδια μας τα έπαιρναν και έτρεχαν τα νερά μέσα στις αίθουσες. Όταν ζητούσαμε τζάμια ή κεραμίδια, η κυπριακή κυβέρνηση μας έστελλε ακόμα και τουρκοκύπριους να μας τα φτιάξουν. Την επόμενη μέρα όμως πάλι τα τζάμια έσπαγαν και τα κεραμίδια …έφευγαν. Μέχρι και τις λάμπες μας έκλεβαν».

 

Αν και νεαρή κοπέλα και η ίδια, η κ. Ελένη Φωκά, διατήρησε τότε αυξημένο το αίσθημα της ευθύνης έναντι των αθώων παιδιών.

«Κάποια στιγμή τα περίπου 200 Κυπριόπουλλα μου, βρέθηκαν στο ίδιο σχολείο με 200 παιδιά εποίκων, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να συμβιώσουν στο ίδιο προαύλιο. Τα Τουρκάκια κτυπούσαν τα παιδιά μας. Έτσι φρόντιζα να μη βγαίνουμε διάλειμμα ταυτόχρονα. Διαμαρτυρήθηκα και στα Ηνωμένα Έθνη και στις τουρκικές δυνάμεις αλλά ποιος να με ακούσει.

Τελικά κατάφερα να απομακρύνουν τα Τουρκάκια με τη βοήθεια των Ην. Εθνών».

Έγραψε στον Κόφι Ανάν – την εξαπάτησε ο Πρόεδρος της Κύπρου

Η Μεγάλη Δασκάλα της Κύπρου, θυμάται κάποιες φορές όπου τα Ηνωμένα Έθνη ή και οι κατοχικές δυνάμεις δεν της επέτρεπαν να διακινηθεί στα κατεχόμενα: «Έπρεπε να με ελέγξουν σε τρία-τέσσερα σημεία όταν έπρεπε να φύγω από το χωριό. Όταν με πήγαιναν στο νοσοκομείο στην Βόρεια Κύπρο, με έβαζαν από τη πίσω πόρτα. Αλλά τα φάρμακα που μου έδιναν φοβόμουν να τα πάρω. Κάνει ευσυνείδητα τη δουλειά του ο γιατρός; Σκεφτόμουν. Αναγκαστικά έστελλα τη συνταγή στις ελεύθερες περιοχές.

Στη Γιαλούσα πέθαναν και άτομα από την «ιατρική περιποίηση». Έγραψα στον Κόφι Ανάν, στην Κυπριακή Δημοκρατία, στα Ηνωμένα Έθνη, λέγοντας ότι ήταν δικαίωμά μου να έχω ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Τουρκική ταυτότητα
Τέσσερις φορές μας ζήτησαν να βγάλω Τουρκική ταυτότητα. Έρχονταν μεσάνυχτα στα σπίτια μας. Το ρεύμα, μας το είχαν κόψει. Έβαζαν ένα πανί λευκό μέσα στο σκοτάδι για να μου βγάλουν φωτογραφία. Αυτό δεν το δέχθηκα ποτέ. Γι αυτό το λόγο δεν μου επέτρεπαν να έρθω στις ελεύθερες περιοχές.

Τελικά αφού είδαν οι τουρκικές Αρχές ότι δεν άλλαζα την απόφαση μου, ότι δεν ήθελα να βγάλω τουρκική ταυτότητα, μου έδωσαν μια επιστολή του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Γλαύκου Κληρίδη που μου έγραφε να έρθω στις ελεύθερες περιοχές και όταν αποθεραπευτώ να γυρίσω πίσω.

 

Ωστόσο από το 26 Μαΐου 1997 δεν μου επέτρεψαν να επιστρέψω στα κατεχόμενα. Έχασα έτσι το σπίτι μου, μου έκλεισαν και το σχολείο. Ήταν του Αγίου Συνεσίου, δεν θα το ξεχάσω. Πήγα στον Άγιο Συνέσιο στο Ριζοκάρπασο. Πήγα μαζί με τα παιδιά. Ήρθε Υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών γιατί πήρα τηλέφωνο στο ΡΙΚ και είπα ότι ζητούσα να έρθω στις ελεύθερες περιοχές για λόγους υγείας. Ήμουν τότε 46 ετών. Προηγουμένως ένας αξιωματικός των Ηνωμένων Εθνών είπε ότι η Φωκά δεν έχει κανένα πρόβλημα. Πήρα σβάρνα τα σπίτια των τουρκοκυπρίων και βρήκα τηλέφωνο και μίλησα στο ΡΙΚ. Έτσι όταν ήρθαν να μου πουν ότι θα πήγαινα στις ελεύθερες περιοχές χάρηκα πολύ. Μάλιστα ασπάστηκα και τους αξιωματικούς των Ηνωμένων Εθνών που τάχα με …βοήθησαν. Δεν είχα τότε αντιληφθεί το κρυφό παιχνίδι που έπαιξαν σε βάρος μου όλοι.

Όταν έφθασα στην ελεύθερη Κύπρο, ήρθε κάποιος αξιωματούχος και μου είπε: «Ε! μέχρι να ανοίξουν και τα σχολεία τον Σεπτέμβρη….»

Τότε κατάλαβα ότι υπήρξε συνέργεια των κυπριακών Αρχών και των Ηνωμένων. Εθνών για τον σιωπηλό εκτοπισμό μου.
Τέσσερις φορές προσπάθησα να επιστρέψω. Με κτύπησαν στο Λήδρα Πάλας (σ.σ. Ξενοδοχείο στην Πράσινη Γραμμή) οι Τουρκικές δυνάμεις. Επέμενα και για ένα μήνα πήγαινα κάθε μέρα στην «Πράσινη Γραμμή» αλλά δεν μου επέτρεπαν να συνεχίσω για τη Βόρεια Κύπρο. Με ταλαιπωρούσαν και καθυστερούσαν και τους εγκλωβισμένους που περίμεναν μέσα στα λεωφορεία για να γυρίσουν στα σπίτια τους. Κάποια μέρα με παρακάλεσαν και οι εγκλωβισμένοι : «Ελένη λυπήθου μας κατέβα από το λεωφορείο».

Το «ευχαριστώ» της Κυπριακής Δημοκρατίας
Η ηρωίδα δασκάλα, δίδαξε επί 23 χρόνια τα σκλαβωμένα Κυπριόπουλα στην κατεχόμενη Κύπρο. Πώς εκφράστηκε άραγε το «Ευχαριστώ» της Κυπριακής Κυβέρνησης»γι αυτή της την προσφορά;

 

«Καμία προσοχή, καμία επικοινωνία. Από την ημέρα που ήρθα αντιμετώπισα την αδιαφορία. Ούτε κάποια υπηρεσία, ούτε κάποιος Υπουργός, ή Βουλευτής, ή Διευθυντής του Υπουργείου Παιδείας δεν ενδιαφέρθηκαν να ρωτήσουν για την περίπτωσή μου. Μάλιστα όταν μου ήρθε διορισμός από το Υπουργείο Παιδείας μου είπαν ότι ήμουν «οκνηρή» και γι αυτό δεν ήθελα να εργαστώ εδώ. Ενώ αυτή ήταν η διαμαρτυρία μου για την απομάκρυνσή μου από το δικό μου σχολείο.

Όταν εκτοπίστηκα, δεν είχα φέρει μαζί μου τίποτα από τα πράγματά μου. Όλα έμειναν εκεί στο Ριζοκάρπασο και τα έκλεψαν. Μόνο μια καλή κυρία πήγε στο σπίτι μου και βρήκε μία σημαία από τις δύο τις ελληνικές που είχα σπίτι και μου την έφερε. Την είχε τυλίξει μέσα σε μια νυχτικιά για να μη τη δούνε …. (σ.σ. κλαίει). …Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για τίποτα.

– Κάποιο από τα παιδιά που διδάξατε εκεί, ήρθε να σας δει εδώ στην Αγλαντζιά;
– Δυστυχώς όχι.
– Κανένας;
– Κανένας. Δεν έχω απαίτηση. Ξέρω ότι η ζωή είναι σκληρή για όλους όπως τη βιώνω κι εγώ. Εύχομαι βέβαια να είναι όλα τα παιδιά μου καλά.

 

Και από το σημείο αυτό, κάθε λέξη της Δασκάλας Ελένης Φωκά, κτυπάει προσβλητικά στην συνείδηση μας. Με μεγάλη δυσκολία προσθέτει: «Πρέπει να πω ότι ακόμα και τα μέλη της οικογένειάς μου δεν έτυχαν καμιάς βοήθειας. Και σήμερα, βιώνω τις χειρότερες καταστάσεις… (σ.σ. η φωνή της ηρωίδας κόβεται από λυγμούς) γιατί δεν θέλησα να προδώσω τις αρχές μου, τη πατρίδα μου…

Τη ρωτάμε γιατί η Κυπριακή Κυβέρνηση της γύρισε την πλάτη…

– Δεν θα ήθελα να τα βγάλω στα φόρα. Γι αυτό ζω έρημη… Κάποτε λες «δεν αξίζει». Κάποτε πληγώνεσαι. Δεν είναι δυνατόν και δεν θέλω καμιά βοήθεια αλλά… (σ.σ. συνεχίζει να κλαίει σιωπηλά) …άμα τα θυμάσαι… Άφησαν την ευθύνη στους ανθρώπους που υπέφεραν, να ζουν μόνοι τους τις τραγικές συνέπειες της κατοχής. Εγώ τίποτε δεν θέλω. Εξάλλου βλέπεις και το ενδιαφέρον. Ξέρω ότι είναι απάνθρωπη η κοινωνία που ζούμε.

Η κυπριακή κυβέρνηση εξάντλησε όλο το ευχαριστώ της μ’ ένα σπίτι προσφυγικό. Και αυτό «κατά παραχώρηση» και με ευθύνη του Υπουργού, γιατί λένε ότι «δεν δικαιούμαι» διότι έπρεπε να ήμασταν δύο άτομα. Δεν μου δίνουν το δικαίωμα να ζήσω, έστω ακόμα δέκα χρόνια σαν άνθρωπος. Αυτοί που θησαυρίζουν σε βάρος του αδύναμου και απροστάτευτου λαού, που αγαπά τον τόπο του. Και η ευχή μας, η παράκλησή μας μία είναι προς τη διεθνή κοινωνία: Να βοηθήσουν τον τόπο μας. Και διερωτώμαι: πως δεν μας κατανόησε μέχρι σήμερα καμία χώρα. Ενταχθήκαμε στην ΕΕ και αντί να βοηθιέται η Κύπρος, επιβραβεύεται η Τουρκία. Φοβάμαι ότι στο τέλος θα αναζητούμε πατρίδα.

Όσα σας είπα είναι λόγια. Άλλη όμως η αίσθηση του βιώματος των 23 χρόνων. Τώρα μπορεί να μη ζω τον φόβο, αλλά ζω μακριά από τον παράδεισό μας. Η βεβήλωση των εκκλησιών μας φωνάζει, φωνάζουν οι πέτρες… αυτό δεν το αντέχω! Είναι ευθύνη των ηγετών μας, είναι ευθύνη δική μας.. .κάτι πρέπει να κάνουμε!»

Κρύβοντας το βιβλίο της ιστορίας
Οι μνήμες γυρίζουν πίσω στη διδασκαλική αίθουσα στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο: «Δεν μας επέτρεπαν οι Τούρκοι να χρησιμοποιούμε το βιβλίο της ιστορίας και των θρησκευτικών. Όμως επειδή τα παιδιά ζούσαν αυτές τις δύσκολες καταστάσεις ήθελαν να μάθουν. Γι αυτό κάποια βιβλία που βρήκαμε από τα προηγούμενα χρόνια, τα δίδασκα ψιθυριστά. Και είχαμε άλλα βιβλία αγγλικών, μαθηματικών πάνω στα θρανία για να σκεπάζουμε τα βιβλία της ιστορίας και των θρησκευτικών. Κάποιος που ήρθε από το Υπουργείο Παιδείας είπε ότι χρησιμοποιούμε το Αμερικάνικο σύστημα, προφανώς γιατί ήθελε να δείξει κάτι».

Έρευνες στις τσάντες των παιδιών.
Έρχονταν τα παιδιά το πρωί και μου έλεγαν ότι έκλεψαν τον έναν ή τον άλλο και μου ζητούσαν να κάνω κάτι. Έτσι καλούσα τα Ην. Έθνη και όταν έκανα χειραψία, έδινα κρυφά χαρτί με αναφορά στο χέρι του αξιωματικού. Έτσι μόνον περνούσα τα αιτήματα των κατοίκων στους ειρηνευτές. Τα έγραφα στα Ελληνικά γιατί δεν ήξερα πολύ καλά αγγλικά. Κάποιοι όμως πρόδιδαν τα χαρτάκια μου και τότε είχα επιπτώσεις από τους Τούρκους όπως και οι πολίτες που αφορούσανΌταν θέλαμε να βγάλουμε καμιά φωτογραφία για πράγματα απαράδεκτα, κάναμε εξορμήσεις και τα ίδια τα παιδιά φωτογράφιζαν για να μην δουν εμένα οι Τούρκοι. Μου έλεγαν «μη φοβάσαι κυρία» δεν θα πούμε τίποτα.

Μια μέρα, ήρθαν Τούρκοι και αμερικάνοι δημοσιογράφοι. Ήθελαν για το λόγο αυτό να με απομακρύνουν. Μου είπαν ότι «πρέπει να σε πάμε στη Γιαλούσα». Τότε σηκώθηκαν όλα τα παιδιά και αντέδρασαν λέγοντας: «Θα πάμε μαζί με τη δασκάλα μας». Οι Τούρκοι άρχισαν αναγκαστικά τις διαπραγματεύσεις με τα παιδιά. Τελικά δέχθηκαν να έρθει μαζί μου ο μεγαλύτερος και ήρθε ο Παναγιώτης.

Και όπως μου είπαν μετά, οι δημοσιογράφοι πήραν συνέντευξη από τα παιδιά των εποίκων, τα οποία παρουσίασαν ως Κυπριόπουλλα που περνούσαν πολύ καλά στα κατεχόμενα.

Την ίδια ημέρα από εμένα που με πήγαν στον αστυνομικό σταθμό, μου έκαναν μια ψευτοανάκριση με περίεργες ερωτήσεις για τον καιρό, τις αποστάσεις και άλλες αδιάφορες ερωτήσεις. Κάποια στιγμή που ήμασταν μόνοι μας λέω στον Παναή: «Δεν φεύγουμε από εδώ»; «Όχι κυρία, που να πάμε, θα μας πιάσουν». Είχα όμως αγωνία για την ασφάλεια των παιδιών. Σκεφτόμουν αν θα περάσει κάποιος να δει ότι τα παιδιά ήσαν μόνα τους.

 

Δεν ζήτησα ποτέ τίποτα, από την κυπριακή κυβέρνηση. Για αυτό ζω τη δυστυχία μου. Εγώ σήμερα είμαι εχθρός της οικογένειάς μου. γιατί εξ αιτίας που ήμουν δασκάλα, κακοποιήθηκαν μέλη της οικογένειάς μου. Και αυτό μου το χρεώνουν. Και ότι συνέβη στα αδέλφια μου… που ψωμοζητούν…, δεν έχουν βοήθεια από πουθενά. Ούτε υποστήριξη ούτε ψυχολογική βοήθεια. Οι πόρτες που κτύπησαν ήσαν όλες κλειστές. Είμαστε το μαύρο πρόβατο. Η μητέρα μου ζει στο Τσιακιλερό και είναι 87 ετών. Την βλέπω όσο πιο συχνά μπορώ. Είναι λίγο μακριά. Ζήτησα να μου δώσουν σπίτι εκεί. Δεν δικαιούμαι μου απάντησαν. Έζησα 23 χρόνια μακριά από τους δικούς μου και τώρα ζω και πάλι μακριά τους».

http://kostasxan.blogspot.com/2010/08/blog-post_8386.html

ΜΕΓΑΛΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΣΕ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΟ ΑΚΕΛ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
konstantakopoulos.blogspot.com

Σε ιστορικό αδιέξοδο και πρωτοφανή στην ιστορία του, εκτός ίσως της περιόδου 1955-56, πολιτική απομόνωση έχει οδηγηθεί το ΑΚΕΛ, μεγαλύτερο κόμμα της κυπριακής αριστεράς. Ταυτόχρονα, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν ήταν ποτέ τόσο απομονωμένη, χωρίς ουσιαστικούς συμμάχους και με ελάχιστα ερείσματα στην παγκόσμια κοινή γνώμη, όσο σήμερα.

Η κατάσταση που διαμορφώνεται σταδιακά στο κυπριακό εγκυμονεί σοβαρότατους κινδύνους για την υπόσταση του κυπριακού κράτους, το μέλλον των Ελληνοκυπρίων, αλλά και τις τύχες της κυπριακής και ελληνικής αριστεράς, αν τυχόν επωμισθούν ή στηρίξουν την ευθύνη καταστροφικών εθνικών ρυθμίσεων στο κυπριακό, όπως και τα ελληνοτουρκικά. Ο κίνδυνος αυτός είναι μεγαλύτερος στο μέτρο που σημαντικοί τομείς της αριστεράς βλέπουν το κυπριακό ως κυρίως πρόβλημα εθνοτικών σχέσεων και λιγότερο ως ένα μετασχηματισμένο αποικαικό πρόβλημα. ¨Η συγχέουν κατά τρόπο απαράδεκτο και ανιστόρητο τον εθνισμό (ενός μάλιστα απειλούμενου και αμυνόμενου βασικά έθνους) και τον εθνικισμό, καταλήγοντας ενίοτε στην υιοθέτηση αντιδραστικών θέσεων στην εξωτερική πολιτική, που επιτρέπουν στις πιο οπισθοδρομικές δυνάμεις να εκμεταλλεύονται το κενό προσπαθώντας να εμφανισθούν συνεπέστερες στη υπεράσπιση των διεθνών συμφερόντων του ελληνικού λαού.

Στην πιο ακραία και απευκταία περίπτωση, μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να συμβάλει σε ένα “1974 από την ανάποδη”. ¨Ενας βασικός λόγος που οι ιδέες της αριστεράς-κεντροαριστεράς ηγεμόνευσαν στην Ελλάδα μετά την πτώση της χούντας, είναι γιατί ολόκληρο το μεταπολεμικό σύστημα εξουσίας κατέρρευσε, όταν η υποτέλειά του στις ΗΠΑ οδήγησε στην κυπριακή τραγωδία. Αν η κεντροαριστερά και αριστερά στην Ελλάδα και στην Κύπρο, προσφέρει ιδεολογικό άλλοθι ή πρωταγωνιστήσει σε εθνικά επαχθείς ρυθμίσεις, που θα αποδειχθούν μη ρεαλιστικές, μπορεί να συμβάλει στην παραγωγή ενός νεοεθνικιστικού ιδεολογικού “τσιμέντου”. Που χρειάζεται απελπιστικά για δικούς της σκοπούς μια στερούμενη σήμερα σοβαρότητας και κύρους ελληνική ακροδεξιά και οι παντοειδείς οπαδοί ενός νέου αυταρχισμού, ενδεχομένως αναγκαίου για τη μαζική καταστροφή των κοινωνικών όρων ύπαρξης του ελληνικού λαού.

Από τους τρεις συμμάχους, χάρη στην ψήφο των οποίων εξελέγη ο κ. Χριστόφιας το 2008, μόνο το ΔΗΚΟ παραμένει στην κυβέρνηση αλλά σε κατάσταση διαρκούς αντιπαλότητας προς το ΑΚΕΛ. Το άλλο κόμμα της κυπριακής αριστεράς, η σοσιαλιστική ΕΔΕΚ αποχώρησε, παρά τις ανοίκειες, ιταμές επεμβάσεις των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών για να παραμείνει. Προφανώς οι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές δεν ενήργησαν χωρίς τη συγκατάθεση, αν όχι παρότρυνση του ΠΑΣΟΚ.

Οι Σοσιαλιστές και το ΔΗΚΟ, παρά την παραμονή του στην κυβέρνηση, διαφωνούν με την κεντρική φιλοσοφία των προτάσεων Χριστόφια στο κυπριακό, ιδιαίτερα την εκ περιτροπής προεδρία. Το χειρότερο για το ΑΚΕΛ δεν είναι η διαφωνία των συμμάχων του, αλλά η επανειλημμένως διαπιστωμένη σε όλες τις δημοσκοπήσεις κατηγορηματική διαφωνία του κυπριακού λαού, σε ποσοστό τουλάχιστον 70%, με τις προτάσεις αυτές. Είναι άλλωστε η σκληρή λαϊκή αντίδραση που ανάγκασε ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ να πάρουν αρνητική θέση, όχι το αντίθετο.

Η πρόταση Χριστόφια προβλέπει ότι κατά καιρούς το κυπριακό κράτος, το 82% του πληθυσμού του οποίου είναι ελληνικής εθνότητας, θα έχει Τούρκο Πρόεδρο, ενώ η ψήφος των πολιτών θα σταθμίζεται ανάλογα με την εθνότητά τους, για να μην αισθάνεται μειονότητα η μειονότητα. Αυτή είναι μία εξωφρενική, άδικη και εξωπραγματική συνταγματική ρύθμιση, που δεν απαντάται σε κανένα φυσιολογικό κράτος του κόσμου, όπου δεν είναι δυνατόν η μειονότητα να αποκτά υποχρεωτικώς εκ περιτροπής την εξουσία επί του συνόλου του κράτους και του λαού. Θα προϋπέθετε, αν μη τι άλλο, ένα επίπεδο εμπιστοσύνης που δεν υπάρχει και αν υπήρχε θα την καθιστούσε περιττή. Οι προτάσεις Χριστόφια προβλέπουν επίσης μηχανισμό επίλυσης των διαφορών των δύο κοινοτήτων, στον οποίο θα έχουν εκ περιτροπής πλειοψηφία ¨Ελληνες και Τούρκοι και ξένο δικαστή με βαρύνουσα ψήφο στη δικαστική εξουσία.

Φυσικά, ένα κράτος πρέπει να έχει μηχανισμούς προστασίας της μειονότητας, από αυτό όμως το σημείο έως την πλήρη κατάργηση της αρχής της πλειοψηφίας, της δημοκρατίας δηλαδή, η διαφορά είναι όση και μεταξύ ενός κράτους και ενός ζουρλομανδύα, προορισμένου να καταρρεύσει στην πρώτη δυσκολία ή υπονόμευση, όπως συνέβη στο παρελθόν. Στο κυπριακό έχουμε μια τυπική εκδήλωση της παγκόσμιας τάσης να χρησιμοποιούνται τα θεμιτά, μέχρις ενός σημείου, μειονοτικά δικαιώματα, για να καταργούνται τα δικαιώματα των πλειοψηφιών. Τάση στην οποία απαντούσε ο Λένιν, εδώ και έναν αιώνα, στο κλασικό Δικαίωμα των Εθνών στην Αυτοδιάθεση, με τη φόρμουλα: “Πάλη ενάντια στα προνόμια και τη βία του καταπιέζοντος έθνους, καμιά ανοχή στην επιδίωξη προνομίων από το καταπιεζόμενο έθνος”

Κατ¨ ουσίαν, η πρόταση δεν περιγράφει κυπριακό, αλλά εκ περιτροπής ελληνικό και τουρκικό κράτος. Στο “κράτος” αυτό, δεν καταργείται μόνο η αρχή της πλειοψηφίας, αλλά και το βασικό εργαλείο κυριαρχίας και αυτοάμυνας, ο στρατός, χάριν του “οράματος” της “αποστρατικοποιημένης Κύπρου”. Αλλά η Κύπρος δεν μπορεί να απειλήσει κανέναν, απειλείται αντιθέτως η ίδια. Είναι παράλογο να μην έχει δικαίωμα και μέσο αυτοάμυνας. Μακάρι να καταργηθούν κράτη και στρατοί, επειδή όμως ουδείς στη Μεσόγειο, πλην του Κυπρίου Προέδρου, σκέφτεται να το κάνει αυτό, το πρακτικό αποτέλεσμα της κατάργησης του κυπριακού στρατού και της απαγόρευσης της αυτοάμυνας θα εξυπηρετήσει τους εχθρούς και όχι τον κυπριακό λαό ή κράτος. Τι ενιαίο κράτος θα είναι μια Κύπρος, που δεν θα διαθέτει βασικούς μηχανισμούς διαμόρφωσης κυπριακής συνείδησης, κοινά σχολεία και κοινό στρατό; Τι σόι αποστρατικοποίηση θα είναι αυτή, όταν προβλέπεται η παραμονή εις το διηνεκές του βρετανικού στρατού; Τέτοιες ρυθμίσεις είναι εγγενώς ασταθείς, περιγράφουν δύο κράτη σε συσκευασία ενός, όπου το καθένα θα βαφτίσει αστυνομία τις παραστρατιωτικές του δυνάμεις. Θα εξυπηρετήσει μόνον όσους επιδιώκουν ανέκαθεν τη μετατροπή της Κύπρου σε εσωτερικά ασταθές προτεκτοράτο: Βρετανία, Τουρκία, ΗΠΑ, Ισραήλ. Προβλέπουν, δεν αποτρέπουν τη διχοτόμηση, καταργώντας παράλληλα το κράτος, τα δικαιώματα δηλαδή του κυπριακού λαού στο νησί, κάτι που ήταν και παραμένει η κεντρική επιδίωξη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από το 1878, που πρωτοπάτησε το πόδι της σε ένα από τα στρατηγικότερα σημεία της υφηλίου.

Ο μέσος Κύπριος πολίτης, όπως και το 2004, αντιδρά ενστικτωδώς όχι μόνο στην αδικία των ρυθμίσεων, αλλά κυρίως στη διάλυση του κράτους, που ορθώς διαισθάνεται ως την κυριότερη προϋπόθεση επιβίωσής του.

Ακόμα κι αν ήταν σωστές οι προτάσεις Χριστόφια, υπάρχει κρίσιμο ζήτημα νομιμοποίησης. Οι διακοινοτικές συνομιλίες εξελίχθηκαν σε ιδιόρρυθμη συντακτική διαδικασία ερήμην του λαού. Γίνεται εκπόνηση νέου συντάγματος εν κρυπτώ και παραβύστω, από έναν άνθρωπο, τους συμβούλους του και το κόμμα του!

Το δημοψήφισμα που προβλέπεται τελικά δεν είναι η αρμόζουσα μορφή λαϊκής συμμετοχής στην εκπόνηση συντάγματος, αλλά και θα γίνει, αν γίνει, υπό εκβιαστικές συνθήκες. Ο κυπριακός λαός πιθανώς θα απορρίψει το σχέδιο. Θα καταβάλλει όμως τεράστιο διεθνές πολιτικό τίμημα απορρίποντας σχέδιο που έχει προσυπογράψει ο Πρόεδρός του, όταν μάλιστα ουδείς εξήγησε διεθνώς, με καταληπτά επιχειρήματα και στη βάση αρχών, το ¨Όχι του 2004.

Στην πράξη άλλωστε, που είναι το τελικό κριτήριο κάθε θεωρίας και επιχειρήματος, διαπιστώθηκε ότι οι πολλές παραχωρήσεις Χριστόφια, “αποταμιεύθηκαν” ευχαρίστως από την τουρκική και αγγλική πλευρά, την οδήγησαν όμως τελικά σε περισσότερη αδιαλλαξία και εθνικισμό, όπως φάνηκε με την εκλογή ¨Ερογλου, και το Λονδίνο σε μεγαλύτερη σκλήρυνση. Αν η πολιτική αυτή είναι σωστή, γιατί παράγει λάθος αποτελέσματα;

Η Κύπρος θα πιεσθεί σύντομα να λύσει όπως όπως το κυπριακό, με ακόμα χειρότερες προτάσεις και υπό απειλή αναγνώρισης με κάποια μορφή των κατεχομένων, όπως επίσης και για να άρει το βέτο στο άνοιγμα πέντε κεφαλαίων της ευρωτουρκικής ενταξιακής διαπραγμάτευσης. Η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ παραμένει κεντρική επιδίωξη του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού και κεντρική νεοφιλελεύθερη πολιτική. Αποσκοπεί στην εσαεί αποτροπή της ευρωπαϊκής χειραφέτησης και ενισχύει την κατεδάφιση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους. Δυστυχώς, εκτός από μεγάλη ιδέα του Στέητ Ντηπάρτμεντ, είναι και η μεγάλη ιδέα της ελληνικής κυβέρνησης.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Δρόμος της Αριστεράς”

Ο τόπος μας μικρός, δυο βουνά, πεδιάδες και θάλασσα

Σήμερα στον Ιερο Ναό της Φανερωμένης Λευκωσίας ετελέσθη Θεία Λειτουργία και εψάλη μνημόσυνο για τους ηρωικους Νεκρους της Κυπριακης Αντίστασης κατα την βάρβαρη τουρκικη εισβολή του 1974, παρουσία του Προέδρου της Κυπριακης Δημοκρατιάς και ολων των πολιτικων, θρησκευτικών και στρατιωτικων αρχών καθως και διακομματικης κοινοβουλευτικης αντιπροσωπείας απο την Ελλάδα

Κυριος ομιλητης ο Ανδρέας Αγγελιδης , βουλευτηςτου ΔΗΚΟ, του οποίου την ομιλία ακολουθεί.

 

Δημήτριος Αλευρομάγειρος

 

 Ο τόπος μας μικρός, δυο βουνά, πεδιάδες και θάλασσα στο κέντρο ενός κυκεώνα ιδεών και λαών, πάλεψε μ’ επίβουλους γείτονες και ωκεανούς επιδρομέων χιλιάδες χρόνια. Ταύτισε το όνομά του με την ιστορία και τον πολιτισμό, με τη μάχη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία, ενώ πάντοτε έδωσε με τις πράξεις του, προβάδισμα στο πνεύμα και όχι στη δύναμη της ύλης.

 Κι άνθρωποί του, συνεχιστές μιας λαμπρής ιστορίας, τριών χιλιάδων χρόνων με την ομηρική γλώσσα ζωντανή στην ντοπολαλιά τους μέχρι και σήμερα, αγωνιστές ακούραστοι για ελευθερία, με πίστη στο δίκαιο, χωρίς ενδοιασμούς και αμφιταλαντεύσεις. Αυτός ο ανώνυμος λαός δέχεται μ’εγκαρτέρηση την καταπίεση και τη βαρβαρότητα. Σφίγγει τη γροθιά. Υπομένει. Αναπολεί και ονειρεύεται, παρακολουθεί και κρίνει, περιμένοντας να κτυπήσουν οι καμπάνες. Σκυταλοδρόμοι την ώρα τούτη των οραμάτων και θυσιών, που δεν έχουμε δικαίωμα «…μα κι ούτε που βουλόμαστε να ξεστρατίσουμε».

 Λαοί που δεν έχουν ιστορική μνήμη χάνονται. Εμείς έχουμε μια λαμπρή ιστορία. Ό,τι είμαστε το χρωστάμε σ’ αυτή την ιστορία μας. Ό,τι μέλλουμε να γίνουμε, θα στηριχτεί σ’ αυτή την ιστορία. Κι όχι μονάχα σα δίδαγμα, σα γλώσσα, σα θρησκεία, αλλά σα νάματα που αρδεύουν το είναι μας με μύριους τρόπους που προσδιορίζουν, το μέλλον μας, αυτό που μπορούμε και πρέπει να γίνουμε.

 Κι όμως εδώ και τριάντα έξι χρόνια από τον τεφρό εκείνο Ιούλη, που το σώμα της Κύπρου σημαδεύτηκε κατάστηθα με τις χαρακιές της προδοσίας του πραξικοπήματος και της συμφοράς από την εισβολή και κατοχή, ζούμε όλοι τις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας, γιατί διακυβεύεται, με αυξημένη τον τελευταίο καιρό την εχθρότητα από τον περιβάλλοντα χώρο, η εθνική μας επιβίωση στον μικρό τούτο τόπο μας.

 Αν στους καιρούς της κάμψης και έκπτωσης δεν επικρατήσει η αποκαρδίωση, η έσχατη απογοήτευση και κατάρρευση, τότε είναι δυνατό η αγάπη για την ελευθερία, η πίστη για τη δημοκρατία και η διεκδίκηση σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ν’ αποβεί δημιουργική δύναμη, που να οδηγήσει το λαό, μα κύρια την πολιτική ηγεσία του τόπου, σε ανώτερη μορφή αυτοσυνειδησίας, σε βαθύ προβληματισμό για τη μοίρα και τους προσανατολισμούς του και σε στρατηγική αγώνα που θα επιτρέψει τη θεώρηση του μέλλοντος με ελπίδα.

 Αρκεί τέτοιες ώρες όλοι οι πολιτικοί ηγέτες, στην ίδια την Ελλάδα και εδώ στην Κυπριακή Δημοκρατία να συναγάγουν τα ορθά συμπεράσματα περί τα αιτήματα των καιρών, να δουν με βλέμμα οξυδερκές το μέλλον, να λειτουργήσουν συλλογικά και με σύμπνοια, ώστε να δονήσουν τους μουδιασμένους αρμούς της ιστορίας και να εμφυσήσουν στην καρδιά του λαού νέα πνοή αυτοπεποίθησης.

Όσοι αντιστάθηκαν, όσοι αγωνίστηκαν και όσοι χάθηκαν, δικαιωματικά μας κρίνουν και σήμερα που ζούμε σε συνθήκες που συνιστούν μια φοβερή βαθύκολπη τραγικότητα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ιστορία λειτουργεί ως πυξίδα και φάρος για τους αγώνες των λαών. Γι’ αυτό κάθε τέτοια τραγική επέτειος πρέπει να ακονίζει τη μνήμη, να σμιλεύει τη συνείδηση μέσα στη φωτιά της ιστορικής γνώσης και της πολιτικής ανάλυσης, να εντοπίζει τα αίτια και αιτιατά για την πορεία που ακολούθησε η ιστορία, το βαθμό ευθύνης της δικής μας συμμετοχής, αναλύοντας ορθά τους λόγους για την πορεία των γεγονότων τότε το 1974 και έκτοτε.

 Καιρός μνήμης και πρόσθετης ευθύνης για όλους, να υψώσουμε την ταπείνωση σε αγωνιστικότητα, να κατασιγάσουμε τα προσωπικά και μικροκομματικά πάθη και να συναιρέσουμε το εγώ σε εμείς.

 Οι κοινότυπες αναφορές για την προδοσία, την τραγωδία και τον όλεθρο που επισώρευσε η τουρκική εισβολή, κατοχή και εποικισμός, όταν δεν συνοδεύονται από βαθύ προβληματισμό, ορθή άντληση συμπερασμάτων και καθιέρωση μιας κοινής στρατηγικής, αντί να αποτελούν πυξίδα για νέα, ορθότερη πορεία, συντελούν στην ύπνωση συνειδήσεων, στην αδρανοποίηση και σε πορεία επανάληψης λαθών και κατολισθήσεων.

 Παράλληλα η καταδίκη του δίδυμου εγκλήματος σε βάρος του τόπου και του λαού μας, πέραν από καθήκον, πρέπει να συντελεί στη διαπίστωση και να αποκαλύπτει πλήρως σ’ όλους εμάς, τα από μακρού σε εφαρμογή υποχθόνια σχέδια της Τουρκίας και όσων τότε και σήμερα τη στηρίζουν που αποβλέπουν στην κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ταυτόχρονα να συντελεί στην υπογράμμιση της ανάγκης, ώστε η ιστορική μνήμη του λαού μας συνεχίσει να διατηρείται ζωντανή, για την αποφυγή παρόμοιων λαθών. Είναι κύρια μια υπόμνηση δέσμευσης για τη συνέχιση αμετακίνητα, αποφασιστικά και καθημερινά του αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση του λαού μας.

 Άλλωστε είναι ο καταυλισμός που στέκει δίπλα μας, είναι τα τουρκοπατημένα χωριά και ακρογιάλια μας, τα σπίτια, τα αγάλματα και οι εκκλησίες μας εκείθεν της γραμμής της ντροπής, που περιμένουν. Κι είναι η αιμάσσουσα πληγή αυτών που προσδοκούν τους δικούς τους να γυρίσουν κι αυτών που είναι ελεύθεροι εγκλωβισμένοι.

 Πρόσθετα είναι ξεκάθαρη η επιθυμία του θύματος, να επιτύχει λύση που να διασφαλίζει όλα και όσα δικαιώματα μας παρέχει η ιδιότητα του κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για ένα ισότιμο ευρωπαϊκό μέλλον για όλους τους νόμιμους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως το έχουν, ως αναφαίρετο δικαίωμα, όλοι οι άλλοι πολίτες της Ε.Ε. Επιδίωξη που αποτελεί συνταγματικό, ηθικό και πραγματικό καθήκον που βαραίνει τον καθένα μας.

 Είναι πολλοί που διερωτώνται γιατί οι προσπάθειες για λύση του κυπριακού προβλήματος δεν απέδωσαν, στα τόσα χρόνια της τουρκικής εισβολής-κατοχής-διαίρεσης και παράνομου εποικισμού. Εμείς δεν πρέπει να διερωτώμεθα, γιατί αυτό που έγινε το 1974 έγινε, γιατί κάποιοι ήθελαν και θέλουν να εδραιωθεί. Και αφού εδραιωθεί, υπάρχουν πρόσθετα σε βάρος της Κύπρου, σχέδια καταστροφής.

 Ο κίνδυνος ήταν και είναι συγκεκριμένος, όπως και η επιθετικότητα και η αδιαλλαξία των τουρκικών μεθοδεύσεων και της επεκτατικής βουλιμίας της Τουρκίας, κατά του τόπου και του λαού. Και όμως την αφήσαμε στο απυρόβλητο ελπίζοντας να επιδείξει πολιτική διάθεση για λύση. Οπότε και το βασανιστικό ερώτημα, γιατί αναμένουμε ότι η Τουρκία θα συμβάλει σε λύση που η ίδια δεν επιθυμεί;

 Μια πορεία λοιπόν αδιέξοδη, που ουσιαστικά αποτελεί ένα ακροζύγισμα, για 36 χρόνια, που θα έπρεπε να μας είχε διδάξει, ακόμη και από τα δικά μας-και όχι λίγα-λάθη, ότι πρέπει να υπερβούμε την χαοτικότητα των κινήτρων των ξένων φίλων και μη, με το να στραφούμε σε μια πορεία λύσης κατά τις αρχές και αξίες του διεθνούς και πιο ειδικά του ευρωπαϊκού δικαίου. Ας παύσουμε να θεωρούμε μοιρολατρικά και να διακηρύσσουμε εν πολλοίς εθελότυφλα ότι η Τουρκία θα συμβάλει, δήθεν, σε λύση δίκαιη, αντίθετα στην προφανή δική της διπλωματική στρατηγική.

 Εμείς ως πολιτική ηγεσία μείναμε προσκολλημένοι στη δέσμευση περί τον ιστορικό συμβιβασμό, της συμφωνίας του 1977. Μια συμφωνία, όπως και όσες ακολούθησαν, που δεν τήρησε ποτέ, ούτε η Τουρκία, ούτε το παράνομο καθεστώς που διαμόρφωσε και επέβαλε με την παράνομη συμμετοχή των εποίκων η ίδια, στην τουρκοπατημένη γη μας. Οι συνθήκες τότε ήσαν εντελώς διαφορετικές από ότι το 2004 που η Κυπριακή Δημοκρατία κατέστη ισότιμο και πλήρες μέλος της Ε.Ε. Ούτε είχε τότε το Κράτος μας υπέρ του προς αξιοποίηση τη συντριπτική για το κράτος της Τουρκίας απόφαση του ΕΔΑΔ στην 4^η Διακρατική προσφυγή, με την οποία βρέθηκε η Τουρκία ένοχη για σωρεία παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εγκλήματα συνεχή, για τα οποία ουδέποτε μέχρι πρόσφατα, η Τουρκία παραδέχθηκε την ευθύνη της. Αλλά και τώρα που υπήρξε ανάληψη ευθύνης στο ΕΔΑΔ από την Τουρκία και πάλιν, δεν την αξιοποιήσαμε αρκούντως προς γνώση της διεθνούς κοινής γνώμης, που κατακλύζεται από την ψευδολογία της τουρκικής προπαγάνδας.

 Είναι αυτή, η άνευ όρων και ενστάσεων συνέχιση της αυτοδέσμευσης μας σ’αυτόν τον τότε ιστορικό συμβιβασμό, που συνετέλεσε και συντελεί ώστε η Τουρκία να εκμεταλλεύεται τη διαχρονική μας καλή θέληση και συνέπεια, προσεγγίζοντάς τη μάλιστα, με τη βεβαιότητα ότι θα προκύψει το σοβαρό ενδεχόμενο, ότι θα υπάρξει τελικά ένα κρατικό μόρφωμα κατά τις επιθυμίες της. Ένα τέτοιο μόρφωμα, εάν δημιουργηθεί υπό την ασάφεια του όρου της επιδίωξης «επανένωσης» του νησιού, κάθε άλλο παρά θα σημαίνει την καθαρή απαίτηση για απελευθέρωση και πλήρη εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου. Θα είναι ένα νέο κρατικό μόρφωμα με αβέβαιο μέλλον και με μόνη βεβαιότητα την εξαφάνιση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 Είναι καταθλιπτικό να διαπραγματεύεται μια χώρα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Κυπριακή Δημοκρατία, λύση με προδιαγραφές όμως  ανελεύθερες και αντιδημοκρατικές, γιατί αυτό επιδιώκει να επιβάλει η Τουρκία. Συμμετέχουμε δηλαδή στην αυτοκατάργηση του πιο πολύτιμου κεκτημένου μας, που είναι η αναγνώριση διεθνώς της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ουσιαστικά τούτο σήμερα τείνει να προσμετρήσει ως παραδοχή αδυναμίας ή ηττοπάθειας και στοιχείο εκμηδενισμού της σημασίας της στρατιωτικής «κατοχής», με την όση εξ αυτής προκύπτουσα και συνεχιζόμενη απειλή.

 Τώρα, εμείς οι ίδιοι κινδυνεύουμε να διολισθήσουμε στο μέγιστο των λαθών που είναι η διχόνοια. Οι μονόλογοι επί των απόψεων που παραδοσιακά υπάρχουν, αναπτύσσονται και υποβάλλονται στο Εθνικό Συμβούλιο από πλευράς των πολιτικών κομμάτων, απλώς επιβεβαιώνουν έναν, ατέρμονα «εσωτερικό διάλογο» διαφωνιών, της Ελληνοκυπριακής πολιτικής σκέψης, χωρίς να προβάλλονται με τον τρόπο αυτό νέες ιδέες και νέες αναζητήσεις για να ξεπεραστεί η αδιέξοδος πορεία. Οι κομματικές στο Εθνικό Συμβούλιο «συσκέψεις», καταδείχνουν το μέγεθος της αμηχανίας για κοινές πρωτοβουλίες και δράση αυτού τούτου του Κυπριακού Κράτους, έναντι του Κράτους που έχει την ευθύνη, για τις όσες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου επισυμβαίνουν στην κατεχόμενη ευρωπαϊκή γη.

 Ως πολιτική ηγεσία υποσχεθήκαμε επιστροφή. Υποσχεθήκαμε άρση της παράνομης παρουσίας των τουρκικών στρατευμάτων. Υποσχεθήκαμε αποκατάσταση και διαφύλαξη όλων των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Καταδικάσαμε τον παράνομο εποικισμό που είναι διεθνές έγκλημα και τη ληστρική εκμετάλλευση του κατεχόμενου εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπου ο κατακτητής επέφερε μεθοδευμένα, δημογραφική αλλοίωση και καταστροφή της πολιτιστικής και θρησκευτικής κληρονομιάς, παρεμποδίζοντας ηθελημένα το δικαίωμα επιστροφής, εγκατάστασης και ελεύθερης διακίνησης.

 Τί πετύχαμε όμως στην πράξη;

Σε τί οφείλεται αυτή η πανθομολογούμενη σημερινή δυσχερέστατη φάση του Κυπριακού;

 Δεν μπορεί να είναι ο λόγος αυτής της τραγικότητας, μόνο η διπλωματική δεινότητα ή η στρατιωτική υπεροχή της Τουρκίας ή η ενίσχυσή της από τους δικούς της συμμάχους.

 Εμείς πρέπει μ’ αφορμή την αλαζονικά αμετακίνητη στάση και μεθοδευμένη από χρόνια τουρκική βουλιμία, να αφήσουμε τις αχρείαστες εσωτερικές έριδες και να σταματήσουμε στον πυρήνα της εθνικής ζωής, για να ιχνηλατήσουμε την αξία και το νόημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της δημοκρατίας και των αρχών της ειρηνικής συμβίωσης κρατών και λαών.

 Οι φιλοφρονήσεις, οι επιφανειακές υποσχέσεις και τα χαμόγελα των αρχηγών του Συμβουλίου της Ε.Ε. δεν πρέπει να απονευρώνουν τη διεκδίκησή μας, δεν αρκούν και ούτε αποτελούν δείγματα εκπλήρωσης της υποχρέωσης της Ε.Ε., αλλά και κάθε κράτους μέλους, για προσφορά αλληλεγγύης προς άλλο κράτος μέλος όπως εν προκειμένω την Κυπριακή Δημοκρατία, που αντιμετωπίζει έξωθεν επιδρομή με στρατιωτική κατοχή του εδάφους της, που είναι ταυτόχρονα και έδαφος της Ε.Ε. Και δεν είναι μόνο η έλλειψη ενεργού αλληλεγγύης. Συντρέχει και αδράνεια έως αδιαφορία ή ανοχή έναντι στην Τουρκία που συνεχίζει έτσι τον παράνομο σφετερισμό του εδάφους της κατεχόμενης περιοχής, επιβάλλοντας ξεκαθάρισμα και ρατσιστικό διαχωρισμό, πρόσθετα προς τον μεθοδευμένο παράνομο εποικισμό, παρά το ότι η υπό κατοχή γη, είναι το ανατολικότερο σημείο του εδάφους της ίδιας της Ε.Ε.

 Η ιστορία λοιπόν μετρά το δικό μας ανάστημα, τις δικές μας αντοχές και τα δικά μας οράματα για τη Δημοκρατία και την Ελευθερία, το περί δικαίου αίσθημα και την αξιοπρέπεια.

 Στον αγώνα αυτό που οφείλουμε να διεξάγουμε όλοι, η ελευθερία, η δημοκρατία, η απαλλαγή από τη στρατιωτική κατοχή, το «Δεν Ξεχνώ», τα ανθρώπινα δικαιώματα και το δίκαιο είναι έννοιες ξεκάθαρες, τις οποίες σέβεται απόλυτα αλλά και τις απαιτεί ο κυπριακός λαός για το δικό του μέλλον ως προϋποθέσεις για μια λύση που θα μπορεί να επιβιώσει, λειτουργικά, στο χρόνο.

 Άλλωστε το μεγαλύτερο ηθικό κατόρθωμα της νεότερης ιστορίας μας, το Δημοψήφισμα της 24.4.2004, δικαιωματικά μας κρίνει γιατί είναι επίτευγμα της δικής μας γενιάς ανθρώπων, που πολλοί απ’ αυτούς ζουν και δρουν ανάμεσά μας και έχουν μέσα τους βαθύ το αίσθημα της δικαιοσύνης. Γι’ αυτούς η λεγόμενη δύναμη του ισχυρού δεν είναι ποτέ ισχυροτέρα από τη δύναμη του δικαίου. Η αδικία δεν τους ήταν ανεκτή. Είχαν και έχουν βέβαια επίγνωση των δυσκολιών και δυνατοτήτων μας, γι’ αυτό και δικαίως μας παρακολουθούν και μας κρίνουν, ως ποιο βαθμό υλοποιούμε την καθαρή αυτή εντολή. Γνωρίζουν καλά πως, ένας κακός συμβιβασμός δεν θα θεραπεύσει τη δυστυχία που έφερε η αδικία.

 Χρωστούμε στην ιστορία του τόπου, στους αγώνες των γενιών που πέρασαν, στις μνήμες, στις θυσίες και στο δίκαιο.  Την άδικη λύση και την όποια πορεία προς την καταστροφή, που ανιχνεύεται και καθίσταται ορατή διά των υποχωρήσεών μας, δεν την αντέχει η αξιοπρέπειά μας. Το ατιμώρητο έγκλημα της Τουρκίας δεν θα επιτρέψουμε ποτέ να οδηγήσει στην αποενοχοποίηση της.

 Τιμή, δόξα και μνήμη ιερή σ’ αυτούς που όρθωσαν το ανάστημα και υπερασπίστηκαν την Κυπριακή Δημοκρατία και την ελευθερία. Ένδοξο παρελθόν που δεν εγκαταλείπουμε, γιατί, αποφασίσαμε να ζήσουμε ελεύθεροι.

 Η οφειλή μας για τον τόπο και τους ανθρώπους του, βαριά, και το καθήκον ενότητας έναντι της ιστορίας μας και έναντι των επερχόμενων γενεών, μέγιστο, αυτό επιβάλλει η σωτηρία της πατρίδας, η ελευθερία, η δημοκρατία και τα δικαιώματα του καθενός μας  έναντι του Τούρκου εισβολέα.

 Ας είναι λοιπόν σε γνώση όλων, Ο.Η.Ε. και Ε.Ε. φίλων και λιγότερο φίλων, ότι θα είμαστε εδώ παρόντες, συνεχιστές της ίδιας, αταλάντευτης πορείας αγώνα και διεκδίκησης του δικαίου για μια Κύπρο, που θα λειτουργεί ως Κράτος της Ε.Ε. με δίκαιη και βιώσιμη λύση, χωρίς ξένους στρατούς, εγγυήσεις, επεμβατικά δικαιώματα και εκπτώσεις στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στο ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Μετέωρο βήμα η γεωπολιτική υπεραξία της Κύπρου

Αδυναμία διαχρονικά αξιοποίησης της στρατηγικής σημασίας του νησιού
ΤΟΥΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Η στρατηγική και γεωπολιτική υπεραξία της Κύπρου αποτελεί διαχρονικά ένα γεγονός που προκάλεσε αλλεπάλληλες και διαδοχικές κατακτήσεις του νησιού από ξένους, αλλά και πολλές πολιτικές περιπλοκές στη σύγχρονη Ιστορία της.

Η αξιοποίηση αυτού του εργαλείου, που έχει επιβεβαιωθεί και κατά τον πόλεμο του Λιβάνου το 2006, δεν έγινε, καθώς η άσκηση πολιτικής και η διαμόρφωση τακτικής στηρίχθηκε, κυρίως από το 1974 και εντεύθεν, σε αμυντικογενείς προσανατολισμούς.
Η γεωπολιτική της διάσταση έχει ενταχθεί, κυρίως μετά την τουρκική εισβολή του 1974, στη λογική της διαχείρισης του κυπριακού προβλήματος από τους εν δυνάμει μεσολαβητές. Είναι προφανές πως οι συζητήσεις που διεξάγονται στο Κυπριακό, οι προτάσεις που υποβάλλονται από τρίτους, όπως και τα σχέδια λύσης, έχουν ως βασικό συστατικό τη γεωπολιτική σημασία του νησιού.

Από τη μορφή και το περιεχόμενο της λύσης, όπως μέχρι σήμερα προωθούνται διά προτάσεων και σχεδίων, θα καθορισθεί εν πολλοίς και αυτός που θα έχει και τον στρατηγικό έλεγχο του νησιού. Η ανατροπή αυτών των επιδιώξεων που εκδηλώνονται από την Τουρκία αλλά και τη Βρετανία, όπως και τις ΗΠΑ σε μικρότερο βαθμό, θα απομακρύνει θνησιγενείς συνταγές επίλυσης του προβλήματος, που θα έχουν περιεχόμενο με ημερομηνία λήξης.

Είναι ίσως γι’ αυτό που έχει σημασία τόσο το περιεχόμενο και η μορφή της λύσης του κυπριακού προβλήματος όσο και ο βαθμός και το είδος της εμπλοκής τρίτων για την εφαρμογή ή την εποπτεία της συμφωνίας. Είναι όμως απαραίτητο η στρατηγική σημασία της χώρας να αξιοποιείται προς όφελός της.

Η Τουρκία
Η Τουρκία θεωρεί πως ο στρατηγικός έλεγχος της Κύπρου, η ομηροποίηση του νησιού, θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της στην ευρύτερη περιοχή. Χρησιμοποιεί τους Τουρκοκύπριους ως όχημα για να εκπληρώσει τους ευρύτερους σχεδιασμούς της στην περιοχή. Η τακτική που ακολούθησε, σταθερά και χωρίς αναπροσαρμογές ακόμη και πριν από την κυπριακή ανεξαρτησία το 1960, η αναβάθμιση του δικού της ρόλου, που κατά καιρούς διαπιστώνεται, έχουν προσφέρει σοβαρά πολιτικά πλεονεκτήματα στην Τουρκία. Η χώρα αυτή μπήκε, με τις ευλογίες των Βρετανών, ως εγγυήτρια στο νεοσύστατο κράτος· στη συνέχεια, με τη συνεχή υπονόμευση της Κυπριακής Δημοκρατίας, προχώρησε στην εισβολή του 1974, ενώ σήμερα διεκδικεί να νομιμοποιήσει την παράνομη κατοχή μέσω μιας συμφωνίας η οποία θα στηρίζεται στα αποτελέσματα της εισβολής. Μιας συμφωνίας που θα της διασφαλίζει την εσαεί παρουσία της στην Κύπρο.

Οι Βρετανοί
Το Λονδίνο αποτελεί τη σταθερότερη δύναμη που δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την αξιοποίηση των στρατηγικών πλεονεκτημάτων που προσφέρει η γεωγραφική θέση της Κύπρου. Η Κύπρος χρησιμοποιήθηκε την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου αλλά και στη συνέχεια, στην προσπάθεια διαχείρισης της «νέας κατάστασης πραγμάτων» που προέκυψε με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Η συνεχής αναβάθμιση των στρατιωτικών βάσεων γίνεται για να εξυπηρετήσει τα τελευταία χρόνια και τους Αμερικανούς. Η Λευκωσία δεν αμφισβήτησε ποτέ ευθέως, πλην μερικών εξαιρέσεων, το ρόλο της Βρετανίας στο νησί. Είτε υπήρχε σύγκρουση με το Λονδίνο σε πολιτικό επίπεδο είτε όχι, η απρόσκοπτη λειτουργία των βάσεων, ακόμη και κατά παράβαση των Συνθηκών Εγκαθίδρυσης του 1960, αποτέλεσε και αποτελεί άβατο για τη Λευκωσία. Οι στρατηγικές επιδιώξεις της Βρετανίας στο νησί δεν αποτέλεσαν ποτέ στο παρελθόν στοιχείο πολιτικής αξιοποίησης ούτε ενός πάρε δώσε. Κι αυτό αποτελεί μια πολιτική επιλογή των εκάστοτε κυβερνήσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι οποίες αντιμετώπιζαν ενίοτε με καχυποψία τους Βρετανούς, αλλά ουδέποτε αμφισβήτησαν το ρόλο τους.

Η Ελλάδα
Η Αθήνα δεν έχει ολοκληρωμένη, συνολική στρατηγική στην ανατολική Μεσόγειο, κι αυτό είναι αποτέλεσμα τόσο της αδυναμίας της να ξεφύγει από την πεπατημένη πολιτική τού αθηναϊκού κράτους, όσο και της φοβικής αντιμετώπισης των θεμάτων εξωτερικής πολιτικής. Η ενίσχυση και η βοήθεια προς την Κύπρο, που γίνεται για εθνικούς βασικά λόγους, δεν μπορεί να έχει αποτελέσματα εάν η Ελλάδα δεν έχει στρατηγική στην περιοχή, η οποία θα πρέπει να είναι κοινή με την Κύπρο και θα στοχεύει στην αξιοποίηση προς όφελός τους της ρευστής κατάστασης στη Μέση Ανατολή. Η Ελλάδα ως κράτος, και ο ελληνισμός ευρύτερα, οφείλει, και για λόγους αντιμετώπισης της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής, να αντιτάξει μια συνολική πολιτική στην περιοχή. Μια πολιτική η οποία θα στοχεύει να καθιερώσει τις δυο χώρες, Ελλάδα και Κύπρο, ως εξισορροπητικές δυνάμεις. Να αποτελέσουν ένα σοβαρό αντίβαρο στους τουρκικούς σχεδιασμούς και να συνιστούν εναλλακτική δύναμη, που θα προσφέρεται για στρατηγικές συμμαχίες.

Η Κυπριακή Δημοκρατία
Το κυπριακό κράτος έχει επιζήσει πολλών επιθέσεων, πολλών υπονομεύσεων. Οι συνεχείς επιθέσεις δεν του επέτρεψαν να διαμορφώσει μια συνολική πολιτική διαχείρισης της γεωπολιτικής του σημασίας. Αυτό βέβαια δεν συνιστά άλλοθι. Από το 1974 και εντεύθεν η στρατηγική σημασία του νησιού δεν έχει αξιοποιηθεί με στόχο να διασφαλίσει καλύτερους όρους επίλυσης του Κυπριακού. Για την ακρίβεια, η Κύπρος είχε ως πλεονέκτημα και εργαλεία άσκησης πολιτικής την Κυπριακή Δημοκρατία, το αναγνωρισμένο κράτος και τη γεωπολιτική της σημασία, τη γεωγραφική της θέση.

Η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση προσφέρει περισσότερα και σημαντικότερα πλεονεκτήματα και εναπόκειται στους διαχειριστές του Κυπριακού να τα αξιοποιήσουν. Παλαιότερα είχε εκφρασθεί από τον βετεράνο πολιτικό, σοσιαλιστή Βάσο Λυσσαρίδη, η ανάγκη για την αξιοποίηση των εμπλεκόμενων συμφερόντων. Να υπάρξει δηλαδή καθορισμός των διαφορετικών συμφερόντων που έχουν διαφορετικές χώρες και να αξιοποιηθούν προς όφελος των προσπαθειών λύσης του Κυπριακού. Αυτά μπορούν να συνοψιστούν στα εξής: • Οι Βρετανοί διαθέτουν βάσεις στο νησί, τις οποίες χρησιμοποιούν και οι Αμερικανοί αλλά και το ΝΑΤΟ.

• Οι Αμερικανοί εξασφαλίζουν όλα τα αιτήματα διευκολύνσεων που ζητούν από τη Λευκωσία, χωρίς ανταλλάγματα.

• Οι Αμερικανοί ενίοτε αντιμετωπίζουν την Κύπρο ως μέρος των σχεδιασμών τους που αφορούν την Τουρκία. Ουδέποτε την αντιμετώπισαν χωριστά.

• Οι Ευρωπαίοι, ως σύνολο η ΕΕ αλλά και χώρες ειδικά (Γαλλία, Γερμανία), αναζητούν διέξοδο για άσκηση ρόλου και πολιτικής στην ανατολική Μεσόγειο. Με τη Γαλλία υπήρξε στρατιωτική συμφωνία αξιοποίησης της αεροπορικής βάσης «Ανδρέας Παπανδρέου» στην Πάφο.

Η λύση και οι προοπτικές για τη χώρα
Η ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗλύση το 2004 με το Σχέδιο Ανάν εξυπηρετούσε βασικά τα στρατηγικά συμφέροντα και τους σχεδιασμούς της Άγκυρας και του Λονδίνου. Διά της μόνιμης παρουσίας τους στην Κύπρο, τους πρόσφερε σημαντικά οφέλη και πλεονεκτήματα. Τόσο πολιτικά, με τις ρυθμίσεις που προέβλεπε το Σχέδιο Ανάν, όσο και στρατιωτικά (με επιτόπια παρουσία και βάσεις, δικαιοδοσία στην Περιοχή Ελέγχου Πτήσεων ΙR, με δικαιώματα στα χωρικά ύδατα, στην υφαλοκρηπίδα και στην ΑΟΖ: δικαίωμα εκμετάλλευσης υποθαλάσσιου πλούτου, δικαίωμα έρευνας και διάσωσης κ.ά).

Το σχέδιο απορρίφθηκε στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004, γιατί δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των πολιτών και δεν θα μπορούσε να εφαρμοσθεί. Αμέσως μετά το δημοψήφισμα, την 1η Μαΐου, η Κύπρος εντάχθηκε στην ΕΕ.

Η Ένωση μπορεί να αξιοποιήσει τη γεωγραφική θέση της Κύπρου (γέφυρα μεταξύ τριών ηπείρων Ασίας, Ευρώπης, Αφρικής) και τη γεωπολιτική της σημασία. Υπό την προϋπόθεση, πάντα, ότι η λύση του Κυπριακού δεν θα καθιστά τη χώρα προτεκτοράτο καμίας τρίτης δύναμης, το κράτος δεν θα λειτουργεί με εξαρτήσεις και οι πολίτες δεν θα ζουν με μειωμένα δικαιώματα.

Η στρατηγική σημασία της Κύπρου θα πρέπει να αξιοποιηθεί τόσο προς όφελος της χώρας και των πολιτών της όσο και προς όφελος της ΕΕ, η οποία πρέπει να αντιμετωπίζει ως κέρδος την παρουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας στους κόλπους της.

Οι έρευνες για το πετρέλαιο ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΝ;
Υπάρχει πετρέλαιο και φυσικό αέριο στη θαλάσσια περιοχή νοτίως της Κύπρου; Το ζήτημα τούτο δεν είναι σημερινό. Έχει συζητηθεί πολλές φορές στο παρελθόν, επανήλθε όμως και πρόσφατα, όταν από προκαταρκτικές έρευνες διαφάνηκε πως υπάρχει περίπτωση εντοπισμού κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Το γεγονός ότι οι έρευνες δεν έχουν αρχίσει έγκειται πρωτίστως στην αντίδραση της Τουρκίας, που εκτοξεύει μέχρι και στρατιωτικές απειλές σε βάρος της Κύπρου· αλλά και στις επιφυλάξεις που εξέφρασαν κάποιες διεθνείς εταιρείες, ως απόρροια των απειλών που εκτόξευσε η Άγκυρα. Ανεξαρτήτως τού εάν θα προχωρήσουν ή όχι οι έρευνες, αυτό που διαφαίνεται είναι πως η ύπαρξη κοιτασμάτων (αυτό λένε οι δορυφορικές λήψεις εικόνων, αλλά και οι Αιγύπτιοι που αντλούν πετρέλαιο σε περιοχή που γειτνιάζει με την κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη – ΑΟΖ) αναβαθμίζει τη στρατηγική σημασία της Κύπρου.

Περαιτέρω, το νησί λόγω της γεωγραφικής του θέσης έχει ούτως ή άλλως εγγύτητα με πηγές πετρελαίου και αποτελεί σταθμό μεταφοράς και διακίνησης, ένα άλλο στοιχείο δηλαδή της στρατηγικής σημασίας της Κύπρου.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/07/blog-post_7641.html

Οι βαρύτατες ευθύνες της Ελληνικής στρατιωτικής ηγεσίας για την Κυπριακή τραγωδία

του Φιλίστωρ

Όταν η Τουρκική εισβολή στην Κύπρο ήταν πλέον γεγονός στις ο7.00 την 21ης Ιουλίου 1974, το πολεμικό συμβούλιο υπό την προεδρία του Φαίδωνα Γκιζίκη και την συμμετοχή του «πρωθυπουργού» Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου και του ταξίαρχου Ιωαννίδη, έδωσε διαταγές στον Αρχηγό στρατού Αντιστράτηγο Γαλατσάνο, στον Αρχηγό Ναυτικού Αντιναυαρχο Πέτρο Αραπάκη, στον αρχηγό Αεροπορίας Παπανικολάου και στον Αρχηγο Ενόπλων Δυνάμεων Γρηγόριο Μπονάνο για γενική επιστράτευση και άμεση ενίσχυση της Άμυνας της Κύπρου. Συγκεκριμένα σύμφωνα με το Πόρισμα της Βουλής των Ελλήνων που συστάθηκε στις 21/2/1985 για να ανοίξει τον «Φάκελλο της Κύπρου, συμφωνήθηκε οτι:

Αλήθειες και ψέματα για το πραξικόπημα

Με τον Θανάση Τσώκο

Τριάντα έξι χρόνια μετά το πραξικόπημα της χούντας Ιωαννίδη, κατά της νόμιμα εκλεγμένης Κυβέρνησης και του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, κάποιοι εξακολουθούν να διαστρεβλώνουν τα γεγονότα της εποχής εκείνης, προσπαθώντας να τα εκμεταλλευτούν πολιτικά και μικροκομματικά. Είναι καιρός λοιπόν, να πάψουν τα ψέματα. Δεν μπορεί το άφρον πραξικόπημα της χούντας Ιωαννίδη να αποτελεί μέχρι σήμερα, προπαγανδιστικό εργαλείο και επικοινωνιακό όπλο εσωτερικής κατανάλωσης, συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Τα γεγονότα του πραξικοπήματος έχουν ως εξής:

Εθνοκτόνος πολιτικός κυνισμός

Του ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗ Καθηγητή Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Οι πρόσφατες δραματικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα στη Γάζα όχι μόνο ανέδειξαν τη συνέχεια και τη διάρκεια της τραγωδίας ενός λαού που διεκδικεί δικαιοσύνη και ελευθερία, αλλά πρόβαλαν για μία ακόμη φορά τον ιδιαίτερο γεωπολιτικό χαρακτήρα και τη γεωστρατηγική υπεραξία του κυπριακού χώρου. Από αρχαιοτάτων χρόνων η Μεγαλόνησος σηκώνει το βάρος του κόστους της γεωπολιτικής θέσης της, κάτι που σημαίνει ότι μεγάλες δυνάμεις της περιοχής, και όχι μόνο, διεκδικούν τον έλεγχό της. Όλοι οι άλλοι διεκδικούν την Κύπρο πλην ημών των Ελλήνων, των κατʼ εξοχήν δικαιούχων!

Η εκστρατεία των ανθρωπιστικών οργανώσεων, γνωστών και «άγνωστων» ΜΚΟ που θέλησαν να προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια στους Παλαιστινίους της Γάζας, επιχείρησε να χρησιμοποιήσει την Κύπρο ως ορμητήριο, κάτι που ο Πρόεδρος της Κύπρου Δημήτρης Χριστόφιας, δικαίως, το απαγόρευσε. Αυτό για πολλούς λόγους, αφού στις λεγόμενες ανθρωπιστικές οργανώσεις παρεισέφρησε ως κύριος κορμός και ως «πρωταγωνιστής» στην όλη προσπάθεια τουρκική «αρμάδα» αγνώστου προελεύσεως (!) που θα απέπλεε από το παράνομο λιμάνι της κατεχόμενης ελληνικής πόλης-φάντασμα Αμμοχώστου.

Η εκστρατεία απεγκλωβισμού του δεινοπαθούντος πληθυσμού της Γάζας και η ενίσχυσή του με αγαθά που έχει άμεση ανάγκη για την επιβίωσή του δεν ξεκίνησε τώρα ως φαεινή ιδέα των τουρκικών «ΜΚΟ», αλλά συμβαίνει εδώ και χρόνια ως πρωτοβουλία κυρίως Ελλήνων, με επικεφαλής τη γνωστή υπερασπίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την κύπρια γιατρό και ευρωβουλευτή Ελένη Θεοχάρους. Η ανθρωπιστική δράση των ελλαδικών και κυπριακών ΜΚΟ που αγωνίζονται για τον απεγκλωβισμό της Γάζας και την προσφορά βοήθειας στον πληθυσμό της ήταν, οσάκις λάμβανε χώρα, απαλλαγμένη οποιωνδήποτε πολιτικών σκοπιμοτήτων. Δεν καλλιεργούσε το μίσος και τον αντισημιτισμό ούτε και επιδίωκε να εκμεταλλευτεί για ίδιο πολιτικό όφελος το δράμα και την εξαθλίωση του παλαιστινιακού πληθυσμού της Γάζας. Θα ήταν ανεπίτρεπτο για ανθρωπιστικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται χρόνια στον χώρο της Μέσης Ανατολής υπέρ των κατατρεγμένων, των καταπιεσμένων και των εξαθλιωμένων, που κατάφεραν να διατηρήσουν το προφίλ της ανεξάρτητης και ακομμάτιστης ανθρωπιστικής οργάνωσης οικουμενικής εμβέλειας, να βρεθούν ξαφνικά στο πλευρό ενός πολιτικού οπορτουνισμού και μιας πολιτικής υποκρισίας και κυνισμού πρώτου μεγέθους.

Όπως είχαμε την ευκαιρία επανειλημμένα και από αυτήν τη θέση να τονίσουμε, η Τουρκία, χωρίς ίχνος εντροπής και χωρίς καμία θέληση ή ικανότητα αυτοκριτικής, προσάπτει στους συμμάχους της του κράτους του Ισραήλ πως «σφάζουν παιδάκια» και εξοντώνουν εν γένει τον πληθυσμό της Παλαιστίνης. Ποιοι; Αυτοί που είναι οι αμετανόητοι συνεχιστές των Νεοτούρκων, των γενοκτόνων των Αρμενίων, των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, των σφαγέων της Κύπρου και του Κουρδιστάν.

Αυτοί λοιπόν έρχονται, αμετανόητοι όντες, και θέλουν να τους ακολουθήσουμε εμείς ως Ελληνισμός στην πολιτική επιχείρηση πρόκλησης των εβραϊκών αρχών για να αναδειχτεί το σουλτανάτο της Άγκυρας σε προστάτιδα δύναμη των κατατρεγμένων μουσουλμάνων της Μέσης Ανατολής, ρίχνοντας ουσιαστικά λάδι στη μηχανή που θα οδηγήσει την Τουρκία, όπως οι ίδιοι το προσδοκούν, στην εγκαθίδρυση της Νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην ευρύτερη περιοχή. Ο κατακτητής και καταπιεστής των Ελλήνων της Κύπρου, η χώρα που κατέχει τη μισή πατρίδα των Κυπρίων, ζητά από τους Κυπρίους και τους Έλληνες εν γένει να τον ακολουθήσουν στον αγώνα για την απελευθέρωση της Γάζας!

Η αφέλεια πολλών ανθρώπων που πιστεύουν στα ανθρώπινα δικαιώματα καμιά φορά δεν έχει όρια. Διότι ακόμα και όταν υποστηρίζεις τα ανθρώπινα δικαιώματα ανεξαρτήτως πολιτικής αντίληψης που τα συντρέχει, όταν είσαι απλώς ένας οικουμενικός ιδεαλιστής, πρέπει να προσέχεις με ποιους συνεργάζεσαι και πού το πάνε αυτοί που έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Διαφορετικά ακολουθούμε πιστά τους στίχους του γνωστού άσματος: «Να δείτε που στο τέλος θα μας πούνε…».

http://www.paron.gr

TO ΙΣΡΑΗΛ ΒΟΥΛΙΑΞΕ ΣΤΗ ΓΑΖΑ – και η Κύπρος στα ρηχά

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Μια από τις μεγαλύτερες ηθικοπολιτικές ήττες της ιστορίας του υπέστη αυτή την εβδομάδα το εβραϊκό κράτος. Η επίθεση των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων στα πλοία του «στολίσκου της ελευθερίας», που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια στην αποκλεισμένη Γάζα, και στον οποίο επέβαιναν βουλευτές, ευρωβουλευτές, βραβεία Νόμπελ κλπ., η σφαγή αόπλων ακτιβιστών στα διεθνή ύδατα της Μεσογείου, η κακομεταχείριση, τα βασανιστήρια, ο άγριος ξυλοδαρμός ακτιβιστών, μεταξύ των οποίων ο συντονιστής του ελληνικού τμήματος της «Ελεύθερης Γάζας» καθηγητής Βαγγέλης Πισσίας, από τον οποίο αφαιρέθηκαν μάλιστα τα φάρμακα που λάμβανε (ο καθηγητής δεχόταν και στην Αθήνα δολοφονικές απειλές πριν από την αναχώρηση του στολίσκου), κατέδειξαν, ακόμα μια φορά και πέραν αμφιβολίας, στην παγκόσμια κοινή γνώμη, τον αληθινό χαρακτήρα του κράτους του Ισραήλ και της πολιτικής του.
\
Η αποφασιστική αντίδραση της ‘Αγκυρας στην επίθεση, οδήγησε σε έντονη τουρκο-ισραηλινή διαμάχη, ταυτόχρονα όμως «εκτόξευσε» την Τουρκία στη θέση του κύριου υπερασπιστή των Μουσουλμάνων, αλλά και διερμηνευτή των αισθημάτων όλης της ανθρωπότητας έναντι της συμπεριφοράς του Ισραήλ. Πόσο μάλλον με έναν Ομπάμα που δεν τολμάει ούτε να ανοίξει το στόμα να ασκήσει λίγο και καθήκοντα αρχηγού υπερδύναμης βρε αδερφέ!, Αντιθέτως η Αθήνα δεν κέρδισε απολύτως τίποτα από την μέχρι παρεξηγήσεως μετρημένη αντίδρασή της, τόσο της κυβέρνησης όσο και της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που έμοιαζαν να ντρέπονται και να φοβούνται μαζί μήπως παρεξηγηθούν κάνοντας κριτική στο Ισραήλ και τους χαμηλούς τόνους που επέλεξε η Αθήνα, παρόλο που μεταξύ των πλοίων που δέχθηκαν επίθεση ήταν και δύο ελληνικά.

Τη στιγμή που μασκοφόροι Ισραηλινοί στρατιώτες κακοποιούσαν άγρια ‘Ελληνες πολίτες, ο αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας μίλησε για «δυσανάλογη» βία, λες και το πρόβλημα ήταν η δυσαναλογία και όχι η βία. Το Υπουργείο Εξωτερικών είχε κλείσει και δεν απαντούσε για αρκετές ώρες τη Δευτέρα το πρωί. Ούτε σκέψη για ανάκληση των πρεσβευτών, όπως έπραξε π.χ. η Μαδρίτη και η Στοκχόλμη, καμία έντονη απάντηση στην Τουρκία, όπως αυτή του Ιρλανδού Πρωθυπουργού. Και μάλιστα, όταν επικεφαλής της σφαγής ήταν ο Υπουργός ‘Αμυνας του Ισραήλ Εχούντ Μπάρακ, αντιπρόεδρος του κ. Παπανδρέου στη Σοσιαλιστική Διεθνή. (Να σημειώσουμε επίσης ότι αρχίζει και γίνεται ακατανόητη η τακτική των υπό τον κ. Χρυσοχοϊδη αστυνομικών δυνάμεων να διαλύουν, άνευ λόγου, ειρηνικές διαδηλώσεις πολιτών που ασκούν συνταγματικό τους δικαίωμα, όπως έξω από την Πρεσβεία του Ισραήλ στην Αθήνα. Η τακτική αυτή δεν θα συσπειρώσει τους φιλήσυχους πολίτες, για τον απλούστατο λόγο ότι οι «φιλήσυχοι πολίτες» συμφωνούν με τους διαδηλωτές και είναι συχνότατα οι ίδιοι διαδηλωτές)

Στην Κύπρο τα πράγματα κατέληξαν πολύ χειρότερα, σε μεγάλο φιάσκο, που μπορεί να έχει σοβαρότατες διπλωματικές επιπλοκές για την Κυπριακή Δημοκρατία και τραυμάτισε σοβαρά το κύρος της.

Ερντογάν σε στυλ Ανδρέα

Η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, με τη δυναμική πολιτική της, σε στυλ Ανδρέα Παπανδρέου, κέρδισε πάλι την παράσταση, εμφανιζόμενη ως ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης και εκφραστής όχι μόνο του μουσουλμανικού κόσμου, αλλά και όλης της πολιτισμένης ανθρωπότητας που έχει πλέον αγανακτήσει βαθιά με τη επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά και την ατιμωρησία του Ισραήλ.

Τόσο με την πρόσφατη συμφωνία με το Ιράν και τη Βραζιλία, όσο και με την υπόθεση της Γάζας, η ‘Αγκυρα απέκτησε ένα κολοσσιαίο πολιτικο-διπλωματικό κεφάλαιο. Φυσικά, στην κατηγορία που θέλει να παίξει υφίσταται και κινδύνους, μέχρι τώρα όμως εμφανίζεται μια χώρα που μετετράπη σε μερικά χρόνια από περιφερειακό εργαλείο δεύτερης κατηγορίας της αμερικανικής πολιτικής σε διεθνή πολιτικο-διπλωματικό παίκτη πρώτης γραμμής.

‘Όπως και στην περίπτωση των σχέσεων με τη Ρωσία του Πούτιν, όπου ο κ. Ερντογάν διδάχτηκε από και αντέγραψε στην πρώτη ευκαιρία τα ανοίγματα Καραμανλή, έτσι και στην περίπτωση της Γάζας εκμεταλλεύθηκε μια ελληνική σε μεγάλο βαθμό πρωτοβουλία και την χρησιμοποίησε για τους δικούς της σκοπούς.

Ελληνικά ήταν τα δύο πρώτα πλοία που έσπασαν τον αποκλεισμό της Γάζας το 2008 και με τη γαλανόλευκη υψωμένη μπήκαν στο λιμάνι της Γάζας, προκαλώντας παραλήρημα ενθουσιασμού σε εκατοντάδες εκατομμύρια Μουσουλμάνων που παρακολουθούσαν ζωντανά την αναμετάδοση της σκηνής – που όμως, όπως αναμενόταν, προκάλεσε πολύ μικρότερο ενδιαφέρον των ελληνικών τηλεοράσεων! Η ελληνική αυτή κίνηση διέθετε όμως περιορισμένα μέσα και συνέπεσε με μια περίοδο που οι ιθύνοντες των Αθηνών ενδιαφέρονταν και ενδιαφέρονται περισσότερο για την εύνοια του Ισραήλ παρά των Αράβων, μια περίοδο εντεινόμενης ελληνικής κρίσης και απίστευτης κακομοιριάς ενός πολιτικού και διπλωματικού συστήματος που δύσκολα μπορούσε να πάρει οποιαδήποτε πρωτοβουλία..

Μετά το 1996, οι ελληνικές κυβερνήσεις, πάσχουσες από «ευρωατλαντικό στραβισμό» διασπάθισαν το τεράστιο πολιτικό κεφάλαιο που κατέλειπε στην Ελλάδα ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη διεθνή πολιτική του. Την περίοδο αυτή η Αθήνα επέστρεψε όλο και περισσότερο στον συνήθη ρόλο του προβλέψιμου «καλού παιδιού» Αμερικανών και Ευρωπαίων. Την ίδια περίοδο η Τουρκία κάνει το αντίθετο. Εγκαινιάζει, μετά το 2003, μια πολιτική «χειραφέτησης», με τα λόγια του Αχμέτ Νταβούτογλου, από την Ουάσιγκτον. Πέραν του ότι πήρε υπόψιν της καλύτερα τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα, η πολιτική Νταβούτογλου, πήρε επίσης καλύτερα υπόψιν της τη σχετική μείωση του ειδικού βάρους της Δύσης και την άνοδο τρίτων παικτών, όπως η Ρωσία, το Ισλάμ, η Κίνα κλπ. Η ‘Αγκυρα έπαιξε και κέρδισε.

Την ίδια περίοδο, το αμερικανικό κατεστημένο διχάζεται βαθιά μετά τις ήττες σε Ιράκ και Λίβανο. Μια μερίδα του αντιλαμβάνεται τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να έχει η ασφυκτική πρόσδεση των ΗΠΑ στο άρμα του Ισραήλ. Ο Νετανιάχου ήταν ο σχεδιαστής των πολέμων στη Μέση Ανατολή και ο χρηματοδότης του βασικού θινκ τανκ που στελέχωσε την κυβέρνηση Μπους. ‘Εχει επιλέξει έναν ακροδεξιό φασίστα ως Υπουργό Εξωτερικών και είναι οπαδός του διαρκούς πολέμου, κατά των Παλαιστινίων και κατά του Ιράν ει δυνατόν, έστω και με ατομικά όπλα. Ο Ομπάμα όμως δεν μπορεί να πει στο Ισραήλ αυτά που θέλει να του πει – έχει ανάγκη την Τουρκία για να τα λέει. ‘Όπως επίσης έχει ανάγκη μιας μετριοπαθούς ισλαμικής δύναμης, για να αντισταθμίζει την επιρροή του Ιράν και των ριζοσπαστών ισλαμιστών, μετά την ουσιαστική παρακμή των αραβικών καθεστώτων. ‘Όλα αυτά ισοδυναμούν με σημαντικό λαισέ πασσέ για τους Τούρκους.

Ελλάδα/Ισραήλ: η «ιδέα» μιας συμμαχίας

Εδώ και χρόνια η Αθήνα έχει εγκαταλείψει αποφασιστικά την πάγια πολιτική της στη Μέση Ανατολή, υπέρ μιας σύσφιγξης των σχέσεων με το Ισραήλ, σύμβολο της οποίας έγιναν οι μεγάλες ελληνοισραηλινές ασκήσεις προσομοίωσης μιας επίθεσης κατά του Ιράν.

Η πολιτική αυτή συνιστά τομή εν σχέσει με όλη την ελληνική πολιτική μετά το 1950. Αν υπάρχει ένα θέμα που να το καταλάβαιναν με τον ίδιο τρόπο σχεδόν όλοι οι ‘Ελληνες και Κύπριοι πολιτικοί είναι το θέμα της ανάγκης να στηριχθούν Αθήνα και Λευκωσία στους ‘Αραβες, στους Ρώσους, στους Ευρωπαίους, για να αντιμετωπίσει την καταθλιπτική πίεση των ΗΠΑ. Τόσο διαφορετικά πρόσωπα όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο στρατηγός Γρίβας και ο Βάσσος Λυσσαρίδης, ο Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο) και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Μακάριος, ο Σπύρος Μαρκεζίνης, ο Τάσσος Παπαδόπουλος καταλάβαιναν αυτή τη στοιχειώδη γεωπολιτική και ιστορική αλήθεια, που μόνο τις δύο τελευταίες δεκαετίες έχουν αρχίσει να μην καταλαβαίνουν πολλοί φωστήρες μας. ‘Όμως, αν η Ελλάδα και η Κύπρος, με την πολιτική τους, συσπειρώσουν όλο το Ισλάμ πίσω από την Τουρκία, ακόμα και ένα παιδί καταλαβαίνει τους μεγάλους κινδύνους που αναλαμβάνουν!

Μέχρι τώρα ουδείς αρμόδιος έχει εξηγήσει τι οφέλη μπορεί να έχει η Ελλάδα από τη στρατιωτική και άλλη συνεργασία με το Ισραήλ και από την εγκατάλειψη της παραδοσιακής πολιτικής στενών σχέσεων με τους ‘Αραβες και τους Ιρανούς. ‘Όπως λέει πεπειραμένος διπλωμάτης: «Οι ‘Ελληνες ζήσαμε χιλιάδες χρόνια εδώ και θέλουμε να ζήσουμε άλλα τόσα. Δεν είμαστε κράτος Σταυροφόρων, ούτε συνεργαστήκαμε ποτέ με Σταυροφόρους»

Κυπριακά παρατράγουδα

«Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι», δήλωσε ο Βάσσος Λυσσαρίδης πληροφορούμενος την ισραηλινή επίθεση κατά του στολίσκου της ελευθερίας.

Ο Λυσσαρίδης είναι ένα όνομα που παραμένει χαραγμένο στη μνήμη των λαών της ανατολής. Αλλά ο «Γιατρός» δεν επαρκεί για να άρει τις αμαρτίες όλων μας, τη βλακεία μας και την ακόμα μεγαλύτερη ιδιοτέλειά μας.

Μέχρι τώρα, η κυβέρνηση Χριστόφια όχι μόνο επέτρεψε να αναχωρήσουν από την Κύπρο τα κατά καιρούς πλοία της «ελέυθερης Γάζας», αλλά και φρόντιζε την ασφάλειά τους με βατραχανθρώπους κλπ., δεδομένης της μακράς εμπειρίας διεθνών τρομοκρατικών επιχειρήσεων των ισραηλινών υπηρεσιών.

Αυτή τη φορά όμως ο Χριστόφιας λύγισε προ των ισραηλινών πιέσεων και απαγόρευσε, με μια αμφισβητούμενης νομιμότητας διαταγή, τον κατάπλου και απόπλου των πλοίων. Η κυπριακή «ελεύθερη Γάζα», επικεφαλής της οποίας ήταν το ίδιο το … κυβερνών ΑΚΕΛ με τον ευρωβουλευτή του, δεν πήρε και πολύ στα σοβαρά τη διαταγή. Συνέχισε την προετοιμασία και περίμενε την ομάδα των ξένων που θα επιβιβαζόταν στην Κύπρο.

Πρέπει να σημειωθεί ότι στην Κύπρο προγραμματιζόταν να έρθει μια επιτροπή βουλευτών, ευρωβουλευτών και προσωπικοτήτων από την Ευρώπη, που δεν ήθελαν να ταξιδεύουν πολλές μέρες. Η συμμετοχή τους στην αποστολή ήταν κρίσιμη, γιατί ήταν η «ασπίδα» της, λόγω των αξιωμάτων που κατείχαν.

Η λύση που βρέθηκε λοιπόν, αφού η κυβέρνηση αρνιόταν τον ελλιμενισμό των πλοίων, ήταν η αντιπροσωπεία να νοικιάσει βάρκες και να βγει στα ανοιχτά για να επιβιβαστεί στα πλοία. Το Ισραήλ άσκησε νέες πιέσεις στον Χριστόφια ο οποίος απαγόρευσε, τελείως παρανόμως, ακόμα και την ενοικίαση βαρκών από τους Ευρωπαίους βουλευτές και ευρωβουλευτές!!!

Το αποτέλεσμα; Δεκάδες άνθρωποι της κυπριακής ΚΥΠ, περιπολικά της αστυνομίας, φουσκωτά του Λιμενικού, ελικόπτερα κλπ. περικύκλωσαν ασφυκτικά την ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία και την ακολουθούσαν παντού όπου πήγαινε! Βουλευτής του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τάσος Κουράκης πήγε στην Κύπρο ως θαυμαστής του Χριστόφια και γύρισε από το νησί σοκαρισμένος και αφού η κυπριακή αστυνομία απείλησε να τον συλλάβει! ‘Όπως λέει ο ίδιος: «’Ενοιωσα σαν τρομοκράτης, με τα ελικόπτερα από πάνω, τα φουσκωτά με τους ενόπλους, την καταδίωξη. Απείλησαν τους βαρκάρηδες ότι δεν θα ξαναδουλέψουν αν μας πάνε στα ανοιχτά. Κατάλαβα ότι παρακολουθούσαν το τηλέφωνό μου, γιατί κανόνισα ένα ραντεβού με έναν βαρκάρη σε μια ερημική παραλία κι όταν πήγα βρήκα φουσκωτά με ενόπλους να με περιμένουν. Δοκίμασα να τηλεφωνήσω στον Λυσσαρίδη και μου μπλόκαραν ηλεκτρονικά το τηλέφωνο».

Μετά από αρκετές ώρες εξωφρενικής συμπεριφοράς των κυπριακών αρχών έναντι μιας ομάδας δεκάδων Ευρωπαίων βουλευτών και ευρωβουλευτών, η πλειοψηφία των ξένων ακτιβιστών πέρασε στα κατεχόμενα και αναζήτησε από κει μέσο για να μεταβεί στο στολίσκο. Αρκετοί Ελληνοκύπριοι δημοσιογράφοι, που ουδέποτε έχουν πάει στα κατεχόμενα να διαδηλώσουν αίφνης κατά της κατοχής, αλλά πηγαίνουν τακτικότατα να παίζουν στα καζίνα, άρχισαν να κατηγορούν τους ξένους ακτιβιστές ότι δεν αγωνίζονται κατά της κατοχής της Κύπρου και να επαναλαμβάνουν κατηγορίες και ισχυρισμούς εναντίον της όλης κίνησης «Ελεύθερη Γάζα», που δεν τόλμησε να αναφέρει ούτε η Μοσσάντ.

Το χειρότερο από όλα, το πλέον επονείδιστο, ήταν η άρνηση των κυπριακών αρχών να προστρέξουν σε βοήθεια δύο πλοίων του στολίσκου που παρέπλεαν την Κύπρο κινδύνευσαν να βυθισθούν. Οι αρμόδιοι, λειτουργώντας πρακτικά ως υπάλληλοι μάλλον Ισραηλινών παρά Κυπριακών υπηρεσιών, όχι μόνο αρνήθηκαν να τους βοηθήσουν, αλλά τους είπαν και να πάνε στην κατεχόμενη Αμμόχωστο!

Ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Λιλλήκας υπογραμμίζει ότι η στρατηγική της υποχώρησης σε όλες τις ξένες πιέσεις, των ισραηλινών πιέσεων περιλαμβανομένων, θα οδηγήσει σε διπλωματική καταστροφή την
Κύπρο, π.χ. αν η Τουρκία επιδιώξει την ψήφιση ευνοϊκού για τις θέσεις της ψηφίσματος από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

«Από την πρώτη στιγμή του αγώνα για την ανεξαρτησία μας, όταν η ΕΟΚΑ του Γρίβα ανατίναζε αγγλικά αεροπλάνα που πήγαιναν να βομβαρδίσουν την Αίγυπτο του Νάσερ, η αλληλεγγύη Κυπρίων και Αράβων απετέλεσε τη θεμελιώδη ιστορική ασπίδα του κυπριακού λαού και της Κυπριακής Δημοκρατίας απέναντι στους εχθρούς της», υπογραμμίζει βετεράνος πολιτικός του νησιού. «Αν χάσουμε τους φίλους, αν χάσουμε το όνομά μας, θα χαθούμε στο τέλος και οι ίδιοι, θα πληρώσουμε πανάκριβο τίμημα για τις ανιστόρητες συμμαχίες. ‘Όπως άλλωστε γράφει και ο Ντέιβιντ Ιγκνάτιους στη Ουάσιγκτον Ποστ, θέλοντας να εξηγήσει πως οι ξυπόλητοι Ιρακινοί, Λιβανέζοι, Αφγανοί νίκησαν τους Αυτοκράτορες, η αξιοπρέπεια είναι πολύ ισχυρό πολεμικό όπλο». Πόσο μάλλον για έναν ολιγάριθμο λαό, που επικαλείται διαρκώς το δίκαιο, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε. Εκτός αν η επίκληση είναι μόνο εικονική…
Δημοσιεύτηκε στον «Κόσμο του Επενδυτή», 5.6.2010
Konstantakopoulos.blogspot.com

Χαιρετισμός Βάσου Λυσσαρίδη στην εκδήλωση της 2ας Ιουνίου

Με αφορμή την συζήτηση Ελλάδα, Τουρκία, Κύπρος – Εξωτερική πολιτική και άμυνα, την οποία διοργάνωσε το βιβλιοπωλείο μας, ο δρ. Βάσος Λυσσαρίδης, επίτιμος πρόεδρος του Κ.Σ. ΕΔΕΚ, απέστειλε το παρακάτω χαιρετιστήριο μήνυμα:

Δύσκολες οι ώρες. Κρίσιμες οι καταστάσεις. Ορατοί οι κίνδυνοι.

Και οι παρεκκλίσεις συνεχίζονται. Το Κυπριακό, ένα θέμα εισβολής-κατοχής και καταπάτησης κάθε αρχής διεθνούς και Ευρωπαϊκού δικαίου, προβάλλεται ως διακοινοτική διαμάχη και έτσι προσφέρεται άλλοθι στην Τουρκία.

Η ανατροπή πολιτικοηθικών αξιών προκλητική.

Η Τουρκία αναβαθμίζεται και το θύμα, η Κύπρος, σύρεται συχνά στο εδώλιο του κατηγορουμένου από τους διεθνείς Φαρισαίους και Πόντιους Πιλάτους.

Οι Ευρωπαϊκές αξίες εξευτελίζονται. Ακόμα και το αναφαίρετο δικαίωμα ιδιοκτησίας πατρογονικών εστιών τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Όμως πέραν της ορθής κριτικής για την πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών των ισχυρών, θα πρέπει να αναζητήσουμε τις δικές μας ευθύνες, τα δικά μας λάθη, τις δικές μας παραλήψεις. Οι μονόπλευρες παραχωρήσεις διευκόλυναν την εκτροπή.

Επικίνδυνη αυταπάτη ότι με άμετρε υποχωρήσεις προς τους Τουρκοκύπριους, θα οδηγούμασταν σε λύση, όταν ο Νταβούτογλου με κυνικότητα διακηρύττει ότι και αν ακόμα δεν υπήρχε ένας Τουρκοκύπριος στην Κύπρο, η Τουρκία θα πρέπει να ελέγχει τις Κυπριακές εξελίξεις στην προσπάθειά της να μετατραπεί σε περιφερειακή υπερδύναμη.

Σαφείς οι σχεδιασμοί της Τουρκίας: Ιμβροποίηση της Κύπρου, Κυπροποίηση της Θράκης και διχοτόμηση του Αιγαίου.

Κι εμείς απαντούμε με την διαχρονική Ελληνική στάση: Δεν θα εγκαταλείψουμε πατρογονικές εστίες. Δεν θα’ μαστε η τελευταία γενιά Ελληνοκυπρίων στην Κύπρο του Ζήνωνα του Κίμωνα, του Ρε, του Αυξεντίου.

Και δεν κινούμαστε στον κόσμο της φαντασίας.

Μέσα σ’ ένα διαφαινόμενο ήδη πολυπολικό κόσμο, μέσα στις τάξεις της Ε.Ε. που μοιραία θα στραφεί σε ενοποίηση σε θέματα ασφαλείας και εξωτερικής πολιτικής, με τους σχεδιασμούς της Τουρκίας να δημιουργούν ρήγματα στις σχέσεις με τις ΗΠΑ, με τον νέο ρόλο των Κούρδων, με τη γεωστρατηγική σημασία Κύπρου και Ελλάδος ως γέφυρα προς τη Μέση Ανατολή που μένει αναξιοποίητη, μπορούμε να διανοίξουμε δρόμους για μια δίκαιη λύση του Κυπριακού προς όφελος του συνόλου των πολιτών.

Τα πάντα ρει. Να αξιοποιήσουμε τα εμπλεκόμενα συμφέροντα.

Να θωρακίσουμε τον λαό μας.

Ζητούμε τα στοιχειώδη για κάθε λαό. Δημοκρατία, κατοχύρωση των δικαιωμάτων όλων. Απορρίπτουμε λύσεις φυλετικών διακρίσεων και μεταποικιοκρατικών κηδεμονιών.

Ένα μπορώ να υποσχεθώ στο έθνος. Πως θ’ αντισταθούμε όσοι και νάναι. Όσο δυνατοί και νάναι.

Και πως προσδοκώ πως θάρθω στον Χολαργό με το μήνυμα ότι τερματίσθηκε η κατοχή και οι ξένες κηδεμονίες.

Σ’ αυτό τον αγώνα δεν υπάρχουν δικαιολογητικά απουσίας.  Ούτε ο θάνατος.

Μου λένε…

Γιατί στα βαθιά γεράματα

Δεν αποζητάς

Ανάπαυση;

Απαντώ. Γιατί έτσι

Δεν θα προσδοκώ

Την ανάσταση.

Αυτός ο δίκαιος αγώνας θα έχει ένα και μόνο τέρμα.

Τη δικαίωση.

Το στρατηγικό βάθος του Αχμέτ Νταβούτογλου

Του Παναγιώτη Ήφαιστου, καθηγητή Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς.

Η κυκλοφορία του βιβλίου του Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος (Εκδόσεις Ποιότητα 2010) είναι ένα μοναδικό πολιτικοστοχαστικό γεγονός. Αν λάβουμε υπόψη και τα συντρέχοντα οικονομικά προβλήματα, προσφέρεται για μια αφύπνιση και ριζοσπαστική ανασύνταξη των πνευματικών, πολιτικών και διπλωματικών επιλογών των Eλλήνων.

Η ελληνική πολιτική σκέψη των δύο τελευταίων δεκαετιών έχει υποστεί πολλές στρεβλώσεις. Στις ελληνοτουρκικές σχέσεις κυριάρχησαν απίστευτα λανθασμένες αντιλήψεις για την πολιτική Ερντογάν, του οποίου διπλωματικός μέντορας εξ αρχής ήταν ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου. Τα πάντα ισοπεδώθηκαν και όλα υποβιβάστηκαν σε απλουστευτικές και ευθύγραμμες υποθέσεις για το μέλλον των σχέσεων Ελλάδας – Τουρκίας. Το μέσον ήταν παρωχημένες φιλελεύθερες προπαγανδιστικές θέσεις που υποβλήθηκαν μέσα από χιλιάδες κείμενα στην ελληνική κοινωνία: «δημοκρατίες που δήθεν δεν πολεμούν», «εξευρωπαϊσμούς που δήθεν θα εξημέρωναν τους Τούρκους», «φιλίες και οικονομική αλληλεξάρτηση που δήθεν θα φέρουν την ειρήνη» και «λαοί που δήθεν τίποτα δεν τους χωρίζει». Κλασικές συνταγές όλα αυτά που μεθοδευμένα οδηγούν τον αδύναμο-αμυνόμενο είτε σε πόλεμο είτε σε εθελούσια συρρίκνωση.

Οποιος διαβάσει το Στρατηγικό βάθος, θα καταλάβει δύο κύριες πτυχές της συγκαιρινής τουρκικής στρατηγικής. Πρώτον, ότι η κοσμοθεωρία και ο στρατηγικός σχεδιασμός των Τούρκων ηγετών όχι μόνο δεν είναι αβάσιμος, αλλά επιπλέον έχει πιάσει τον σφυγμό των διεθνών εξελίξεων.

Το γεγονός, δηλαδή, ότι ο παλιός μοντερνιστικός κόσμος παρακμάζει και ότι ο κόσμος των εθνών γεννιέται. Δεύτερον, ότι η εκπλήρωση των σκοπών της νεο-οθωμανικής στρατηγικής και κοσμοθεωρίας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Για λόγους που αφορούν την εσωτερική πολιτική ζωή, το κουρδικό και αστάθμητους διεθνοπολιτικούς παράγοντες, είναι μια ριψοκίνδυνη σχοινοβασία.

Δύσβατος, λοιπόν, ο δρόμος των Νεο-οθωμανών, αλλά ο τροχός των ιστορικών εξελίξεων έχει πολλά γυρίσματα, πολλά απρόσμενα και απρόβλεπτα.

Σε κάθε περίπτωση, η στρατηγική Νταβούτογλου είναι ένα μεγάλο τουρκικό στοίχημα. Επιχειρεί να αντλήσει δυνάμεις, ενώνοντας πολλά ταυτόχρονα νήματα.

Η θεμελιώδης προσέγγιση αφορά την πνευματική ανασύνταξη που θα προσαρμόσει την τουρκική πολιτεία στον κυρίαρχο ισλαμικό χαρακτήρα του κοινωνικού της υπόβαθρου.

Το πλεονέκτημα του ’74

Το ανθρωπολογικό ζήτημα, στη συνέχεια, επιχειρεί να το αναγάγει σε κοσμοσυστημικό έρεισμα με το να ενώσει τα νήματα όλων των συγγενειών σε όλο το ιστορικό και γεωγραφικό βάθος. Ανατολικά και δυτικά της Τουρκίας. Ανατολικά επιχειρεί, βασικά, να σταθεροποιήσει ένα πλέγμα συμμαχιών με το πλέγμα κοινωνιών και κρατών που μέχρι πρότινος βρίσκονταν κάτω από τον δυτικό αποικιοκρατικό ζυγό και που σήμερα αναζητούν κοσμοθεωρητικούς και πολιτικούς προσανατολισμούς.

Στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο απερίφραστα περιγράφει τον τρόπο που τα «κατάλοιπα των Οθωμανών» στις διάφορες χώρες θα αποτελέσουν την αφορμή για ριζικές ανακατατάξεις που τίποτα δεν αποκλείουν. Ενώ φιλοσοφικά «κλαίει και οδύρεται» για τα λάθη του παρελθόντος που περιόρισαν την Τουρκία στο Αιγαίο, προσδιορίζει συγκεκριμένες μεθοδεύσεις επικυριαρχίας και εκτοπισμού της Ελλάδας. Σε αυτές συμπεριλαμβάνει και τον οικονομικό τομέα.

Στην Κύπρο, βασικά, λέει ότι με όχημα το πλεονέκτημα του 1974 πρέπει να την ελέγξει πλήρως. Είναι ρητός και σαφής: Οπως το θέτει ο Τούρκος ΥΠΕΞ, η Κύπρος «είναι μια σταθερή βάση και αεροπλανοφόρο που είναι σε θέση να ελέγχει τις περιοχές του Περσικού κόλπου και της Κασπίας και τις υδάτινες αρτηρίες του Αντεν και του Ορμούζ, οι οποίες αποτελούν τις σημαντικότερες υδάτινες περιοχές που συνδέουν Ευρασία και Αφρική». Γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά, προσθέτει, «ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα Κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού της χώρου.

Τώρα τι λέει να κάνουν οι Τούρκοι κατά όποιου επιχειρεί να ανατρέψει τη στρατηγική ανάδειξης της Τουρκίας σε υπερδύναμη; Ελεος, δεν υπάρχει: «Η Τουρκία πρέπει να είναι προετοιμασμένη, ώστε να απαντήσει με την απαιτούμενη σκληρότητα σε κάθε γεγονός που απειλεί τους στρατηγικούς της υπολογισμούς».

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Το στρατηγικό βάθος»

Για το Αιγαίο

Φτάσαμε στο ύστατο σημείο υποχωρήσεων!

Ο ζωτικός χώρος και το Αιγαίο. Το Αιγαίο αποτελεί το σημαντικότερο θαλάσσιο κομβικό σημείο της ευρασιατικής παγκόσμιας ηπείρου στην κατεύθυνση Βορρά-Νότου.

(…) Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των νησιών του Αιγαίου βρίσκεται υπό ελληνική κυριαρχία αποτελεί το σημαντικότερο αδιέξοδο της πολιτικής της εγγύς θαλάσσιας περιοχής της Τουρκίας. Η βασική πηγή προβλήματος στο Αιγαίο είναι η αγεφύρωτη αντίφαση μεταξύ της γεωλογικής και γεωπολιτικής πραγματικότητας και του ισχύοντος καθεστώτος. Το γεγονός ότι τα νησιά του Αιγαίου είναι φυσική προέκταση της γεωλογικής δομής της χερσονήσου της Μικράς Ασίας και το ότι ο πολιτικός διαχωρισμός που έχει προκύψει, σε αντίθεση με τις γεωπολιτικές αναγκαιότητες, με τις διεθνείς συνθήκες έχει επικυρωθεί υπέρ της Ελλάδας παρέχουν το κατάλληλο έδαφος, για να αναφύονται διάφορα ζητήματα, όπως η υφαλοκρηπίδα, τα χωρικά ύδατα, ο εναέριος χώρος, η ζώνη FIR, τα πεδία διοίκησης και ελέγχου και ο εξοπλισμός των νησιών. Η εγγύτητα ενός σημαντικού μέρους των ελληνικών νησιών στη μικρασιατική ακτή σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρησιακή βάση εναντίον της Μικράς Ασίας, και η περικύκλωση των υδάτινων διαδρόμων, που εξασφαλίζουν το πέρασμα από την Προποντίδα στη Μεσόγειο, από αυτά τα νησιά, αξιολογούνται από την Τουρκία ως ένα πολύ σοβαρό κενό ασφάλειας.

…Στην περίπτωση που ισχύσει η εφαρμογή των 12 ν.μ., η Τουρκία στην πράξη δεν θα έχει πρόσβαση στο Αιγαίο χωρίς την άδεια της Ελλάδας. Σε αυτή την περίπτωση, ενώ το ποσοστό της ανοικτής θάλασσας θα υποχωρήσει στο 26% του Αιγαίου, η κυριαρχία της Ελλάδας θα ανέλθει στο 63,9%, το Αιγαίο θα γίνει μία κλειστή θάλασσα της Ελλάδας και το ποσοστό της Τουρκίας θα κυμαίνεται γύρω στο 10%.

Ο ρόλος της οικονομίας

Στην περίπτωση που η ελληνική θέση αποκτήσει ισχύ, η Τουρκία θα βρεθεί αντιμέτωπη με μία στρατηγική πολιορκία, αλλά θα επηρεαστεί απευθείας και στις οικονομικές της δραστηριότητες.

…Οι εντάσεις που υφίστανται στις σχέσεις με την Ελλάδα πρέπει να αξιολογηθούν εκ νέου στο πλαίσιο μιας γενικής θαλάσσιας στρατηγικής στο Αιγαίο, δεδομένου ότι η χώρα αυτή, θεωρώντας ως μη ικανοποιητικό το ισχύον καθεστώς που περιορίζει τον ζωτικό χώρο της Τουρκίας, ακολουθεί μία επεκτατική πολιτική. Και το σημαντικότερο μέσο, για να επιτευχθεί αυτό, είναι η απόκτηση από μέρους της Τουρκίας ενός ισχυρού εμπορικού στόλου που θα της επιτρέπει να χρησιμοποιεί με πιο δραστήριο τρόπο τα διεθνή ύδατα στο Αιγαίο. Η υπεροχή της Ελλάδας σε αυτό το θέμα πηγάζει όχι μόνο από το εύρος της περιοχής που κατέχει στο Αιγαίο αλλά και από την ικανότητα που διαθέτει στις θαλάσσιες μεταφορές.

…Η προσέγγιση του ζητήματος δεν πρέπει να γίνεται ωσάν να πρόκειται για μία οποιαδήποτε τυχαία βραχονησίδα. Η Τουρκία, εξαιτίας των προηγούμενων σοβαρών διπλωματικών παραλείψεων, έχει ήδη φτάσει στο ύστατο σημείο υποχωρήσεων στο Αιγαίο.

Μετά από αυτό, κάθε συμβιβασμός που θα γίνει μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες που ενδέχεται να φθάσουν ακόμη και ως την εξαφάνιση του ζωτικού χώρου της Τουρκίας στο Αιγαίο και κατ’ επέκταση του χώρου που κινείται στον άξονα Μεσόγειος-Εύξεινος Πόντος.

Για την Κύπρο

Λόγω της γεωγραφικής της θέσης δεν θα μέναμε ποτέ αδιάφοροι

Στο πλαίσιο αυτό το Κυπριακό δεν είναι ούτε ένα συνηθισμένο τουρκοελληνικό εθνοτικό ζήτημα ούτε απλώς μια χρονίζουσα τουρκοελληνική ένταση. Η Τουρκία, που κατέχει μία θέση που επηρεάζεται άμεσα από όλες αυτές τις ισορροπίες, είναι υποχρεωμένη να αξιολογήσει την επί του Κυπριακού πολιτική της έξω από το περιορισμένο πλαίσιο των τουρκοελληνικών σχέσεων. Το Κυπριακό μετατρέπεται με μία συνεχώς και αυξανόμενη ταχύτητα σε ένα ζήτημα Ευρασίας και Μέσης Ανατολής-Βαλκανίων (Δυτικής Ασίας-Ανατολικής Ευρώπης). Η πολιτική επί του Κυπριακού πρέπει να τεθεί σε ένα νέο στρατηγικό πλαίσιο, σύμφωνο προς το ήδη διαμορφωμένο νέο (διεθνές) στρατηγικό πλαίσιο.

Η σημασία του Κυπριακού από την οπτική της Τουρκίας μπορεί να μελετηθεί κατά βάση σε δύο κύριους άξονες.

Ο πρώτος προκύπτει από την ιστορική ευθύνη της Τουρκίας για την εμπέδωση της ασφάλειας της μουσουλμανικής τουρκικής κοινότητας της νήσου και είναι ένας άξονας που έχει κοινωνικό χαρακτήρα. Με τη μείωση των εδαφών του Οθωμανικού κράτους, πάντα μία από τις βασικές παραμέτρους της οθωμανοτουρκικής εξωτερικής πολιτικής υπήρξε η ασφάλεια και η συνέχεια των μουσουλμανικών στοιχείων που παρέμειναν στα εγκαταλειφθέντα εδάφη.

Το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός κύματος που θα ξεκινήσει από μία περιοχή λόγω ανικανότητας ή αδυναμίας της Τουρκίας και θα επεκταθεί σε άλλες καθιστά αναγκαία μια κατάσταση γενικότερης επιφυλακής και επαγρύπνησης.

Μια ενδεχόμενη αδυναμία, που θα μπορούσε να ανακύψει αναφορικά προς την ασφάλεια και την προστασία της τουρκικής κοινότητας της Κύπρου, εμπεριέχει τον κίνδυνο να εξαπλωθεί κατά κύματα στη Δυτική Θράκη και στη Βουλγαρία – και ακόμη και στο Αζερμπαϊτζάν και στη Βοσνία.

Ο ζωτικός χώρος

Γι’ αυτόν τον λόγο η προστασία της τουρκικής κοινότητας της Κύπρου έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο από την άποψη της εν λόγω κοινότητας αλλά και από την άποψη του μέλλοντος των λοιπών κοινοτήτων, οι οποίες συνιστούν οθωμανικά κατάλοιπα.

Ο δεύτερος σημαντικός άξονας του Κυπριακού ζητήματος είναι η σημασία της γεωγραφικής θέσης του νησιού από γεωστρατηγική άποψη. Ο άξονας αυτός καθαυτός είναι ζωτικής σημασίας ανεξάρτητα από το ανθρώπινο στοιχείο που βρίσκεται εκεί. Ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού της χώρου.

Οπως τα Δωδεκάνησα, όπου δεν υπάρχει πλέον ένας επαρκής τουρκικός πληθυσμός, εξακολουθούν να διατηρούν τη σημασία τους για την Τουρκία και όπως οι ΗΠΑ, παρόλο που δεν έχουν καμία πληθυσμιακή προέκταση προς την Κούβα και τα υπόλοιπα νησιά της Καραϊβικής, ενδιαφέρονται άμεσα γι’ αυτά, έτσι και η Τουρκία είναι υποχρεωμένη από στρατηγική άποψη να ενδιαφέρεται για την Κύπρο πέραν του ανθρώπινου παράγοντα.

Για τα Δωδεκάνησα

Σφάλαμε και τα χάσαμε

Το 1944 οι Γερμανοί, που αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από τα Δωδεκάνησα, πρότειναν στην τουρκική κυβέρνηση την κατάληψή τους.

Το γεγονός ότι η τουρκική κυβέρνηση της εποχής, προτιμώντας να λάβει τη σύμφωνη γνώμη της Αγγλίας, τήρησε στο θέμα των νησιών εξαιτίας της αγγλικής άρνησης μία αδιάφορη στάση συνιστά τον σημαντικότερο κρίκο στην αλυσίδα παραλείψεων που στέρησε από την Τουρκία την έξοδό της στο Αιγαίο.

Αργότερα, στις συνομιλίες μεταξύ των Ιταλών και των συμμάχων που διεξήχθησαν στο Παρίσι το 1946, η κυβέρνηση, αποφασίζοντας ότι η χώρα δεν είχε δικαίωμα να λάβει μερίδιο από τη λεία του πολέμου (sic), διότι έμεινε εκτός από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, συνέδραμε ολοφάνερα στην παράδοση των νησιών αυτών στην Ελλάδα.

… Το σημείο με τις μεγαλύτερες πιθανότητες εμπλοκής σε σύρραξη της Τουρκίας είναι τα νησιά του Αιγαίου, που στενεύουν σε σημαντικό βαθμό τον ζωτικό χώρο της (sic), και ο λόγος είναι τα ασυγχώρητα λάθη που έγιναν ως συνέπεια της ανυπαρξίας μίας συνεπούς θαλάσσιας στρατηγικής.

Η κρίση των Ιμίων, που έφερε στο προσκήνιο το θέμα της ελληνικής κυριαρχίας ακόμη και επί των βραχονησίδων που βρίσκονται μπροστά στα παράλιά μας, είναι το πικρό τιμολόγιο των συσσωρευμένων σφαλμάτων που έχουν διαπραχθεί.

Εκμετάλλευση μειονοτήτων

Δημιουργία άξονα Αλβανίας με Βοσνία

Η βάση της πολιτικής επιρροής της Τουρκίας στα Βαλκάνια είναι τα οθωμανικά κατάλοιπα, που είναι οι μουσουλμανικές κοινότητες. Σήμερα φαίνεται με ξεκάθαρο τρόπο το λάθος της πολιτικής εκκένωσης των Βαλκανίων με τη μετανάστευση αυτών των κοινοτήτων (στην Τουρκία), που κατά το παρελθόν θεωρήθηκαν ως άχθος της εξωτερικής πολιτικής. Αυτή τη στιγμή η Τουρκία φαίνεται να διαθέτει σημαντικές δυνατότητες που της παρέχει η ιστορική συσσώρευση εμπειρίας, βασιζόμενη στην οθωμανική κληρονομιά στα Βαλκάνια. Πρωτίστως, στις δύο χώρες (Βοσνία και Αλβανία), όπου οι μουσουλμάνοι είναι πλειονότητα και θεωρούνται φυσικοί σύμμαχοι της Τουρκίας, εμφανίστηκε η βούληση να μετατραπεί αυτή η κοινή ιστορική συσσώρευση σε μία συμμαχία. Οι τουρκικές και μουσουλμανικές μειονότητες που διαβιούν στη Βουλγαρία, στην Ελλάδα, στη Μακεδονία, στο Σαντζάκ (επαρχία της Σερβίας), στο Κόσοβο και στη Ρουμανία αποτελούν σημαντικά στοιχεία της βαλκανικής πολιτικής της Τουρκίας.

Οι δύο σημαντικοί βραχυπρόθεσμοι και μεσοπρόθεσμοι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας στα Βαλκάνια είναι η ισχυροποίηση της Βοσνίας και της Αλβανίας μέσα σε ένα πλαίσιο σταθερότητας και η δημιουργία ενός διεθνούς νομικού πλαισίου που θα θέσει υπό την προστασία του τις εθνικές μειονότητες της περιοχής. Στο νομικό αυτό πλαίσιο η Τουρκία πρέπει να επιδιώκει συνεχώς την εξασφάλιση εγγυήσεων που θα της παρέχουν το δικαίωμα παρέμβασης στα ζητήματα που αφορούν τις μουσουλμανικές μειονότητες των Βαλκανίων. Η απόκτηση από την Τουρκία ενός τέτοιου δικαιώματος στα Βαλκάνια μπορεί να γίνει εφικτή, μόνο αν η χώρα υιοθετήσει μία δραστήρια και δυναμική βαλκανική πολιτική, η οποία θα λαμβάνει υπόψη συνεχώς τους πολιτισμικούς και ιστορικούς παράγοντες. Στην αντίθετη περίπτωση η Τουρκία όχι μόνο θα χάσει την επιρροή που ασκεί στα Βαλκάνια έναντι της Ελλάδας, η οποία μέσω του Πατριαρχείου του Φαναρίου (sic) που με τη μικρή ρωμαίικη (sic) μειονότητα επιδιώκει να αποκτήσει οικουμενικό χαρακτήρα, και της Ρωσίας, η οποία επιχειρεί να ασκήσει επιρροή στους ορθόδοξους Σλάβους στην περιοχή των Βαλκανίων και του Καυκάσου, αλλά θα μείνει και δίχως στήριγμα εν όψει ελληνικών και ρωσικών διεκδικήσεων στα Στενά

ΕΘΝΟΣ

Αναρτήθηκε στο http://kosmosystima.blogspot.com/