Παρουσίαση βιβλίου «ΔΥΟ ΣΤΑΛΕΣ ΚΟΥΡΑΓΙΟ για συντρόφους και γονείς»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί

στη παρουσίαση του βιβλίου του Ηλία Λιαμή

«Δυό στάλες κουράγιο για συντρόφους και γονείς»

και στην συζήτηση, που θα ακολουθήσει.

 Για το βιβλίο θα μιλήσει ο συγγραφέας και θα συζητήσει με το ακροατήριο.

         Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 13 Δεκεμβρίου, στις 12:00,

 στην αίθουσα της βιβλιοθήκης του Ι.Ν. Φανερωμένης,

στην πλ. Φανερωμένης στον Χολαργό.

Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνείστε μαζί μας

στο 210 6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr.

(Η πρόσβαση στον χώρο της εκδήλωσης είναι άνετη, είτε μέσω του σταθμού μετρό του Χολαργού, είτε με αυτοκίνητο και δυνατότητα στάθμευσης στην πλ. Φανερωμένης).

 

 

Η ασθένεια ως γλώσσα της ψυχής Ερμηνεία των συμπτωμάτων και ψυχική αυτοθεραπεία

 

Ο Γερμανός ψυχοθεραπευτής ιατρός Ρύντιγκερ Ντάλκε ανήκει στην πρωτοπορεία της ψυχοσωματικής. Συνεχίζοντας τη μέθοδο των μεγάλων κλασικών της ψυχολογίας, ανιχνεύει τον κόσμο των συμβόλων στο υποσυνείδητο, αναλύοντας τη λειτουργία κάθε οργάνου και ερμηνεύοντας μέσα από αυτή τον συμβολικό κώδικα, με τον οποίο το σώμα προσπαθεί να επικοινωνήσει με τη συνείδηση του ασθενούς, για να τον βοηθήσει στο διάλογο με την ψυχή του και στην πρόληψη και θεραπεία «εκ των έσω». Απευθυνόμενος στο ευρύ κοινό, αναλύει τις διδασκαλίες γνωστών μας φιλοσοφικών συστημάτων και θρησκειών, αποκαλύπτοντας βαθύτερες έννοιες, που παρέμεναν ωστόσο κρυμμένες.

Η καλύτερη σύνοψη ως προς το τι είναι ο έρωτας του Νίκου Σιδέρη

Δεν πειράζει! (Τετραλογία των τυχερών σχέσεων)

Ατελής συνύπαρξη — η βασική ιδέα, το βασικό πλαίσιο. Που σημαίνει:

— Συνύπαρξη ανθρώπων, δηλαδή όντων ατελών. Καθένας έχει τους περιορισμούς του, τα κενά, τις τρύπες του, τις παραξενιές του, τις ιδιοτροπίες του, τα γούστα του, τη μικρή ή μεγάλη νεύρωσή του — κατά κανόνα, αταίριαστα με του άλλου τις ατέλειες. Κανείς δεν είναι τέλειος. Δεν πειράζει.

— Συνύπαρξη μερική, όχι ολική. Ο κοινός χώρος ζωής και απολαύσεων δεν εξαντλεί όλο το χώρο ζωής, ούτε όλους τους χώρους απολαύσεων. Υπάρχει πάντα κι ένας χώρος απόλυτα προσωπικός, ιδιωτικός, αδιαμοίραστος, ακοινώνητος κι απαραβίαστος. Η κοινοκτημοσύνη της φαντασίας και των αισθημάτων είναι μια χίμαιρα. Και δεν πειράζει.

— Και ο κοινός χώρος και η συνύπαρξη μέσα σ’ αυτόν είναι επίσης ατελή. Η απόλυτη συνταύτιση είναι χίμαιρα. Η απόλυτη συμπληρωματικότητα είναι χίμαιρα. Η απόλυτη πληρότητα είναι χίμαιρα. Η απόλυτη αναγνώριση είναι χίμαιρα. Η απόλυτη αποδοχή είναι χίμαιρα. Η απόλυτη διαφάνεια είναι χίμαιρα. Η απόλυτη σαφήνεια είναι χίμαιρα. Η απόλυτη ειλικρίνεια είναι χίμαιρα. Η απόλυτη επικοινωνία είναι χίμαιρα. Ακόμη και για τα κοινά, το απόλυτο μοίρασμα είναι χίμαιρα. Πάντα κάτι λείπει, κάτι δε χωράει, κάτι δεν ταιριάζει, κάτι περισσεύει, κάτι διαφεύγει, κάτι κρύβεται, κάτι δε μπορεί να ειπωθεί, να εκφρασθεί, να κοινοποιηθεί. Και δεν πειράζει.

— Καμία σχέση δεν είναι δεδομένη, μια για πάντα. Πολλά θα παιχτούν, ξανά και ξανά — και καλά και κακά. Και τίποτε δεν διαρκεί για πάντα. Μα δεν πειράζει.

— Σταθερότητα και εξέλιξη. Δηλαδή σεβασμός του άλλου και του βασικού πλαισίου — της ατελούς συνύπαρξης — και αναζήτηση νέων εκφράσεων, νέων σκηνικών, νέων τρόπων, νέων απολαύσεων, νέων μορφών και λόγου και αισθημάτων και αλήθειας. Καθένας έχει βέβαια τους δικούς του ρυθμούς και τρόπους και τις δικές του προνομιούχες περιοχές αναζητήσεων — που η συνάντηση ή η εναρμόνισή τους με του άλλου πάντοτε είναι ατελής. Δεν πειράζει.

— Χάρη και αλήθεια — όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν. Η χάρη του ψεύτικου γρήγορα χάνεται, αφήνοντας πίσω της άγρια πίκρα, άγονο κενό και αίσθηση απόλυτης ματαιότητας. Αυτό πειράζει. Η γυμνή αλήθεια, πάλι, δίχως χάρη, πάντα και παντού, απονεκρώνει τη φαντασία και το παιχνίδι — είναι σαδισμός. Πληγώνει δίχως να δυναμώνει. Κι αυτό πειράζει. Χάρη και αλήθεια, λοιπόν — όσο είναι ανθρωπίνως δυνατόν. Δηλαδή, με σεβασμό, αγάπη και ανεκτικότητα. Είμαστε όλοι μας άνθρωποι. Κι αυτό δεν πειράζει.

— Στοχαστικές προσαρμογές. Σώμα και φαντασία, κενό και παρουσία, λογική και παιχνίδι, εγγύτητα και απόσταση, διεκδίκηση και διακριτικότητα, αγάπη και αυτονομία… Πολλά, μα όχι όλα… Κι ο συνδυασμός τους ατελής και δύσκολος. Ωστόσο, αν μένει ζωντανή η υπόσχεση και ανοιχτή η αναζήτηση, ό,τι κι αν γίνεται και ό,τι κι αν δε γίνεται, δεν πειράζει.

http://www.siderman.gr/psychoanalysis/46-articles/157-den-peirazei.html

Η ματαιότητα των ουσιωδών ερώτων του Νίκου Σιδέρη

[Τι είναι ο έρωτας;]

Ο έρωτας είναι μία ιδιότυπη σύνδεση ανάμεσα στη μαγεία και τα πράγματα. Ειδοποιό στοιχείο της είναι μία τρομακτική απαίτηση. Η απαίτηση για προνομιακή (και, συνήθως, αποκλειστική) θέση μέσα στον πόθο και, ευρύτερα, στην ψυχή του άλλου. Δεν υφίσταται έρωτας που να μην εμπεριέχει και μια απαίτηση πόθου – απαίτηση τελικά και σαρκική. Όμως ο πόθος δεν εξαντλεί το παιχνίδι. Αν είμαι ερωτευμένος, τοποθετώ τον άλλον σε μία τέτοια θέση, που εκπροσωπεί ό,τι κάνει τα πράγματα αγαπητά – και πρώτα-πρώτα, που κάνει αγαπητό εμένα. Γι’ αυτό δεν υπάρχει έρωτας δίχως απαίτηση τρομερή απ’ τον άλλο – δίχως την απαίτηση να με τοποθετήσει και εμένα στην αντίστοιχη θέση μες στη δική του ψυχή. Γι’ αυτό η τόσο ανθρώπινη (κι ανέφικτη όμως για τους ανθρώπους) απαίτηση της αποκλειστικότητας οδηγεί τελικά σε προσδοκίες ουσιαστικά απάνθρωπες.

[Σχέση έρωτα – αγάπης]

Αυτή η τρομακτική, απάνθρωπη απαίτηση διαφοροποιεί την ερωτική αγάπη από τις άλλες μορφές αγάπης – συγγενική, φιλική, ανθρώπινη, κοσμική, θρησκευτική, μεταφυσική… Κι επειδή απ’ τον έρωτα λείπει το στοιχείο της ανιδιοτέλειας, της απόστασης, της κριτικής ή θεσμικής πλαισίωσης, γι’ αυτό πιστεύω ότι ο έρωτας είναι η μαγεία της φτωχής ψυχής – ή, ηπιότερα ίσως, μια πολύ πρωτόλεια μαγεία για την ψυχή.

Αν έχει νόημα αυτό που θα πω, είμαι υπέρ του έρωτα! Όμως, δεν παύει να βασίζεται σε μια ανυπόστατη απαίτηση ( να είναι ο άλλος το παν για μένα κι αντίστροφα) – δηλαδή σε μία μυθοπλασία. Κι όσο πιο μεγάλος και πιο ουσιαστικός είναι ο έρωτας, τόσο πιο πολλές οι αφαιρέσεις και οι αλχημείες που γίνονται ώστε να χωρέσει ο άλλος στο καλούπι της απαίτησής μου – τόσο πιο ακραία η μυθοπλασία. Ο έρωτας είναι και αναπόφευκτος και ουσιώδης. Όμως, η πεμπτουσία του φαινομένου έγκειται στη ματαιότητα των ουσιωδών ερώτων.

[Πως επιλέγεται ο άλλος ως αντικείμενο του έρωτα;]

Ο άλλος επιλέγεται ως «ανταποκριτής» μου στην ερωτική πρόθεση με πολύ περίεργο κι αποσπασματικό κριτήριο. Συναντώ δηλαδή έναν άνθρωπο, στον οποίο ωστόσο με ελκύει, με συγκινεί, με κάνει να τον ερωτευθώ ένα πάρα πολύ μικρό στοιχείο – συνήθως ανεπίγνωτο και για μένα. Ένα κατά κανόνα λανθάνον γνώρισμα του άλλου – ένα «μυστικό σημάδι», που το αποκόβω από το σύνολο, το αναπλάθω κατά τις φαντασιώσεις μου και, μέσα από μια τέτοια άγρια χειρουργική, κάνω τον φορέα του ν’ αντιπροσωπεύει ό,τι πιο μαγικό για μένα. Είναι ένα στοιχείο που με παραπέμπει στην πρώτη μαγεία των πραγμάτων – αυτών που έζησα ή φαντάστηκα πολύ πολύ πριν, παλιά. Στον έρωτα δεν ενδιαφέρομαι ποτέ για ολόκληρο τον άνθρωπο που επιλέγω. Ενδιαφέρομαι μόνο για το εν λόγω «μυστικό σημάδι», που τον κάνει ξεχωριστό για μένα και τον ενσωματώνει προνομιακά (και αυθαίρετα μάλλον) στο ιδανικό σκηνικό που κυβερνά το νου μου.

[Πώς κατασκευάστηκε από το σκηνικό;]

Το υλικό του και η λογική του πηγάζουν από τους πρώτους πρώτους έρωτες της ζωής μου – κατά κανόνα, όσους συναντώ και ζω στο οικογενειακό κυρίως περιβάλλον. Κάπου εκεί συνάντησα, κάποτε, μια αίσθηση ανάσας, βλέμματος ή δέρματος, μια χροιά φωνής, μια κάποια μελωδία κινητική, ένα κυμάτισμα μαλλιών, μια φευγαλέα ίσως στιγμή απομεσήμερου… Κάτι που συμπυκνώνει εμβληματικά για μένα το διάχυτο, ρευστό κι εκστατικό στοιχείο της γοητείας και της μαγείας, που με τον καιρό το λέμε «έρωτας». Με τέτοια υλικά και λογικές πλέκεται το σκηνικό – κατά κύριο λόγο, σε ασυνείδητο επίπεδο. Κι αυτό το σκηνικό με οδηγεί, ανεπιγνώτως, να ψάχνω κατοπινά την πρώτη εκείνη και απόλυτη μαγεία που χάθηκε, αλλά σίγουρα την έζησα – και, γι’ αυτό, είμαι απόλυτα βέβαιος ότι μπορεί και απαιτώ να ξαναβρεθεί. Αυτό είναι ο έρωτας. Η βεβαιότητα ότι βρίσκομαι στον κατάλληλο χώρο και ότι συνάντησα τον κατάλληλο άνθρωπο, που διαθέτει εκείνο το «μυστικό σημάδι», το οποίο θα επιτρέψει να ξαναπαιχτεί το παλιό σενάριο, να ξαναβρεθεί το «κάτι-της-μαγείας» που έζησα τότε και με οδηγεί. Πάνω σ’ αυτό το «μυστικό σημάδι» εστιάζουμε αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα – τα οποία στην πορεία εκδηλώνονται και μας ξαφνιάζουν ή μας δυσαρεστούν. Δεν είναι όμως δυνατό να πετάξεις όλα τα άλλα (τα «άχρηστα») και να κρατήσεις μόνο τη λεπτομέρεια – το «μυστικό σημάδι» για σένα. Γι’ αυτό και είναι έργο δυσχερέστατο η «πρακτική διαχείριση» του έρωτα – και, κατά κανόνα, γκρίζα η προοπτική, οι πιθανότητες…

[Πεθαίνει ο έρωτας;]

Ανάμεσα σε δύο ναι – μέσα σε έναν, ποτέ. Αντίστοιχα, επειδή είμαι πιστός σε μία οπτασία (το «μυστικό σημάδι»), γι’ αυτό κατά κανόνα είμαι άπιστος στις συγκυριακές του ενσαρκώσεις. Ουσιαστικά, είμαστε πάντα ερωτευμένοι με το ίδιο στοιχείο μαγείας, με τον ίδιο «άνθρωπο» – εφόσον στη γλώσσα του έρωτα ο άνθρωπος ορίζεται ως ο φορέας του ίχνους μιας παλιάς ευτυχίας, μιας πρωταρχικής εμπειρίας ικανοποίησης και απόλαυσης. Έτσι, οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται, όμως ο έρωτάς μας παραμένει.

[Πως συνοψίζεται η λογική του έρωτα;]

Εκείνη την παλιά και πια ανεύρετη πρωταρχική εμπειρία ικανοποίησης και απόλαυσης, αυτή ζητώ να ξαναβρώ στον έρωτα, με οδηγό μου το έμβλημά της, το «κάτι-της-μαγείας», το «μυστικό σημάδι». Η λογική του έρωτα μου λέει «Θα το ξαναβρείς». Αυτό είναι κάτι απατηλό. Αν έλεγε «Ψάξε μήπως και το ξαναβρείς», τότε θα ήταν πιο συνετό. Κι αν έλεγε «Ψάξε κι ας μην το ξαναβρείς», τότε θα ήταν αληθινά η σοφία – η επίγνωση αυτού που ήδη ονόμασα «η ματαιότητα των ουσιωδών ερώτων».

http://www.siderman.gr/psychoanalysis/46-articles/158-mataiotita-ousiodon-eroton.html

Το τέρας μέσα μας: Το πείραμα του Μίλγκραμ

Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή.

Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία. Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων. Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση –πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη –κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών. Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή –που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών. Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.

Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη.

Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και –μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου».

Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.

Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!»

Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος. (Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)

«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος» αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.

Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο «μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ. Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει. 15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ’ όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30 βολτ. «Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.» Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει.

Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο. Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί. Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:

«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με την τιμωρία.»

Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τις αισθήσεις του.

Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τον πειραματιστή.

«Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο… Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

«Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος».

«Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;

Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας ‘τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.

Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.

Δυστυχώς έκαναν λάθος.

Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν –συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή. Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ. Και το 65%… Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 βολτ!

Που έγκειται η φάρσα;

Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο». Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν. Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».  Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει –ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί –αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές».  Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό το πείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό.»

Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα.

Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέροντας ότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.

Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ’ ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές.  Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής –αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του. Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.

Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα.  Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.
Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας –με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.

Και μια τελευταία παρατήρηση:

Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ. Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο. Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.

(Περισσότερα για το πείραμα του Μίλγκραμ μπορείτε να διαβάσετε στο υπέροχο βιβλίο της Lauren Slater: «Το κουτί της ψυχής», από τις εκδόσεις Οξύ, μετάφραση Δέσποινα Αλεξανδρή, 2009)

 Πηγή: sanejoker.blogspot.gr

http://antikleidi.wordpress.com/2012/06/08/slater/

«Γράφοντας για το μυστήριο του ανθρώπου» με τον π.Βασίλειο Θερμό

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

 Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σας προσκαλεί στην ομιλία με θέμα «γράφοντας για το μυστήριο του ανθρώπου» με τον π. Βασίλειο Θερμό ψυχοθεραπευτή και στην συζήτηση που θα ακολουθήσει, τη Κυριακή 15 Μαϊου, στις 10.45 το πρωϊ, στην αίθουσα του πολιτιστικού κέντρου του Ι.Ν. Φανερωμένης στον Χολαργό.

  Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο 210-6546742 ή στο nonamebk@otenet.gr.

Ο π. Βασίλειος Θερμός γεννήθηκε στη Λευκάδα το 1957 και σπούδασε Ιατρική και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ασκεί την Ψυχιατρική και Ψυχοθεραπεία παιδιών, εφήβων και νέων. Είναι διδάκτορας του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών με βαθμό «άριστα». Μετεκπαιδεύθηκε ως επισκέπτης επιστήμονας (Visiting Scholar) στα πανεπιστήμια Harvard, Boston University, Boston College, Andover Newton.

Τα βασικά του ενδιαφέροντα είναι ο διάλογος Θεολογίας-Ποιμαντικής και Ψυχιατρικής-Ψυχαναλύσεως, η ψυχολογία του κληρικού και του εκκλησιαστικού οργανισμού, η ψυχολογία και ψυχοπαθολογία της θρησκευτικότητος, η εφηβεία και τα προβλήματά της.

Έχει εργασθεί σε εκπαιδευτικά προγράμματα κληρικών και εκκλησιαστικών στελεχών, έχει δημοσιεύσει διάφορα βιβλία και άρθρα, έχει συμμετάσχει σε πολλές εκδηλώσεις και εκπομπές.

Υπηρετεί στην Ιερά Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας.

 ‘Εχει δηλώσει:

«Μια μάχη πρώτα χάνεται στις συνειδήσεις των ανθρώπων και μετά στους νόμους»

 «Επειδή η Εκκλησία στην Ελλάδα μέχρι τώρα ήταν μέρος της εξουσίας, κατήντησε παθητική και ξέχασε την (ιερ)αποστολή»

 «Οι πρώτοι χριστιανοί στην Γαλλία έγιναν από εμπόρους»

 «Όλη η έγνοια του ποιμένα πρέπει να είναι πως θα βοηθήσει το άρρωστο πρόβατο.»

 Βιβλιογραφία

Ο έρωτας του απόλυτου, Άνθρωπος μόνος και μπερδεμένος ψάχνει, Αναζητώντας το πρόσωπο, Που να βρω την ψυχή μου, Η χαρά της ζωής και τη δημιουργίας, κ.α.

ΧΑΡΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΡΟ ΧΟΛΑΡΓΟΥ ΣΤΟΝ Ι.Ν.ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ

 

 

ΧΑΡΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε΄ΣΤΑΣΗ ΧΟΛΑΡΓΟΥ ΣΤΟΝ Ι.Ν.ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ

«Ήθος και Τέχνη της Ανθρώπινης Τέχνης»

                                                     ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

 Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» σε συνεργασία με τους συλλόγους γονέων των 1ου νηπιαγωγείου,1ου, 2ου και 6ου δημοτικού σχολείου Χολαργού, σας προσκαλούν στην συζήτηση «Ήθος και Τέχνη της Ανθρώπινης Τέχνης», με τον συγγραφέα – ψυχαναλυτή Νίκο Σιδέρη, τη Παρασκευή 18 Mαρτίου, στις 8.00 το βράδυ. 

Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα εκδηλώσεων των 1ου και 6ου δημοτικού σχολείου στην λεωφ. Περικλέους 53-55 (είσοδος από Βεντούρη).

     Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο 210-6546742, στο nonamebk@acci.gr . 

 

«Ταξίδι Αυτοανακάλυψης»

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

 Το βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα», σας προσκαλεί στην παρουσίαση του π. Φιλόθεου Φάρου με αφορμή την κυκλοφορία του νέου βιβλίου του με τίτλο «Ταξίδι Αυτοανακάλυψης» και στην συζήτηση που θα ακολουθήσει.

      Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου, στις 7.30 το απόγευμα στο πνευματικό κέντρο του Ι.Ν. Φανερωμένης Χολαργού.  

      Για οποιαδήποτε πληροφορία επικοινωνήστε στο τηλέφωνο 210-6546742.

 

Η ανθρωπιά, η καλωσύνη, η ευαισθησία και συμπόνια για τον άλλο, η κοινωνία με τον άλλο και η προσφορά, κάνουν έναν άνθρωπο πολιτισμένο και τον κόσμο μας καλύτερο. Χωρίς την ομορφιά αυτής της τέχνης, η εφευρετικότητα της επιστήμης, η βιβλιογραφική σοφία και οι βαθυστόχαστοι λόγοι των φιλοσόφων όχι μόνο δεν βελτιώνουν την κατάσταση του κόσμου, αλλά συχνά στηρίζουν την κτηνωδία του.

Πόσο μπορεί κανείς να πορευτεί στη ζωή του όταν δεν έχει ανακαλύψει τον εαυτό του; Πόσο υγιείς σωματικά και ψυχικά είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του;

Η φύση του ανθρώπου είναι δίπολη, φωτεινή και σκοτεινή, ο παράδεισος και η κόλαση, το καλό και το κακό. Τι συμβαίνει όμως όταν δεν αντιμετωπίζεται η σκοτεινή πλευρά με δημιουργικότητα και κοινωνία, αλλά με τον ατομικισμό;

Μέσα από τα κεφάλαια του βιβλίου παρακολουθούμε την ανάπτυξη της προσωπικότητας στην Ιστορία αλλά και την ιστορία της ανάπτυξης της προσωπικότητας. Διακρίνουμε την σχέση της ατομικότητας με σημαντικές σωματικές ασθένειες αλλά και ψυχικές.

Μαθαίνουμε για τον εαυτό μας όταν βλέπουμε την αντανάκλασή μας στους άλλους, παρατηρώντας τα συναισθήματα που διεγείρουμε σ’ αυτούς, όπως αναγνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά μας σε έναν καθρέπτη. Μαθαίνουμε για τον εαυτό μας μέσα από το ταξίδι της ανακάλυψής του!

 

π. Φιλόθεος Φάρος

Γεννήθηκε το 1930 στον Πειραιά. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες, νομικά και θεολογία. Έγινε κληρικός το 1962 και συνέχισε σπουδές στην ποιμαντική ψυχολογία και την ποιμαντική συμβουλευτική στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης στις Η.Π.Α. Δίδαξε ποιμαντική ψυχολογία στη Θεολογική σχολή του Τιμίου Σταυρού στην Βοστώνη και εργάσθηκε ως Pastoral Counselor και Family Therapist Supervisor στην πρότυπη ψυχιατρική θεραπευτική κοινότητα Human Resource Institute της Βοστώνης, όπου απέκτησε μία σημαντική ψυχοθεραπευτική εμπειρία κάνοντας και ατομική και ομαδική ψυχοθεραπεία και κυρίως εργαζόμενος με οικογένειες και ζευγάρια. Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, επεχείρησε να θέσει στην υπηρεσία  της Εκκλησίας της Ελλάδος την εμπειρία του, οργανώνοντας ένα πρόγραμμα ποιμαντικής κλινικής εξασκήσεως για κληρικούς σε ένα νοσοκομείο της Αθήνας. Ταυτόχρονα οργάνωσε ένα κέντρο νεότητας για την Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Έχει γράψει πολλά άρθρα, μελέτες και δεκατρία βιβλία που πραγματεύονται άμεσα και καίρια για την ζωή του ανθρώπου θέματα, όπως είναι το πένθος, ο γάμος, η ανατροφή των παιδιών, ο έρωτας, κ.α.