Η Τουρκία προσθέτει τον αλυτρωτισμό στο εύφλεκτο μείγμα της Συρίας

Του Κώστα Ράπτη από την ιστοσελίδα capital.gr  

Η κατάρριψη ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους στην τουρκο-συριακή μεθόριο αποτελεί την πλέον επικίνδυνη εξέλιξη που έχει καταγραφεί στους δύο μήνες που διαρκεί η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας -και μόνο για τον λόγο ότι συνιστά θερμό επεισόδιο ανάμεσα σε μία χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και μία πυρηνική δύναμη. Σε αυτό το πλαίσιο το ΝΑΤΟ συγκαλείται εκτάκτως σήμερα το απόγευμα (18:00 ώρα Ελλάδας) για να συζητήσει την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους.

Το ερωτήματα που μένουν προς το παρόν αναπάντητα ως προς τις ακριβείς συνθήκες υπό τις οποίες έλαβε χώρα το περιστατικό (αν δηλ. το ρωσικό Suhoi-24 καταρρίφθηκε από τουρκικά F-16 ή από αντιαεροπορική συστοιχία εδάφους και αν παρέμεινε καθ’ όλη την διάρκεια της πτήσης του εντός συριακού εναέριου χώρου, όπως υποστηρίζει το ρωσικό Γενικό Επιτελείο, ή αντιθέτως είχε ειδοποιηθεί δέκα φορές εντός πενταλέπτου, να εγκαταλείψει την τουρκική επικράτεια, όπως ισχυρίζεται η άλλη πλευρά) έχουν ασφαλώς τη σημασία τους, αλλά δεν είναι τα πιο καθοριστικά.

Τα κρισιμότερα ερωτήματα αφορούν πρώτον τη ρωσική απάντηση (η οποία δεν είναι διόλου απαραίτητο να εκδηλωθεί εν θερμώ) και δεύτερον την αμερικανική στάση. Αναμένει κανείς ότι οι ΗΠΑ θα καλύψουν την σύμμαχό τους Τουρκία, αλλά θα είναι πολύ διαφορετικό αν αποδειχθεί ότι η Άγκυρα λειτουργεί “προβοκατόρικα”, ενώπιον μιας διαφαινόμενης συνεννόησης των “μεγάλων παικτών” ερήμην της, ή αντιθέτως ενεργεί, με την απαραίτητη “κατανομή ρόλων”, στο πλαίσιο ενός κοινού αμερικανο-τουρκικού σχεδιασμού.

Το αν τα πράγματα θα μπορέσουν να παραμείνουν υπό έλεγχο είναι κάτι που θα φανεί μέσα στις επόμενες ώρες και μέρες. Είναι πάντως προκαταβολικά βέβαιο ότι η προγραμματισμένη για αύριο επίσκεψη του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Sergei Lavrov θα ματαιωθεί και ότι ακυρώνεται η εν γένει προσπάθεια να “στεγανοποιηθούν” οι οικονομικές σχέσεις των δύο πλευρών (ενέργεια, τουρισμός κτλ.) από τις διαφωνίες τους στη συριακή κρίση.

Πρόκειται πάντως για εξέλιξη κάθε άλλο παρά απρόβλεπτη, καθώς το σφράγισμα του εναέριου χώρου της Συρίας αποτελεί το κατεξοχήν αντικείμενο της ρωσικής επέμβασης, ιδίως μετά την συμφωνία του Ιουλίου με την οποία η Τουρκία παραχώρησε στις ΗΠΑ τη δυνατότητα χρήσης της αεροπορικής βάσης του Ιντσιρλίκ. Εξ ού και από την πρώτη εβδομάδα των ρωσικών επιχειρήσεων στη Συρία υπήρξαν εμπλοκές με την πολεμική αεροπορία της γείτονος (παραβιάσεις του εναέριου χώρου της Τουρκίας “εκ παραδρομής”, “κλείδωμα” τουρκικών μαχητικών από ρωσικά κτλ.), ώστε να ανατραπεί η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων που είχε εκ των πραγμάτων επιβάλλει από το 2012 η Άγκυρα στη βόρεια Συρία, σε βάθος πέντε χιλιομέτρων από τα σύνορα.

Την πιθανότητα θερμού επεισοδίου πολλαπλασίασε η νέα ορμή με την οποία οι Tayyip Erdogan και Ahmet Davutoğlu προωθούν το τελευταίο διάστημα την ιδέα της δημιουργίας “ασφαλούς ζώνης”, υποτίθεται για την αποκατάσταση των προσφύγων, στον χώρο ανάμεσα στα αυτονομημένα κουρδικά “καντόνια” του Αφρίν και του Κομπάνι (ήτοι στο μόνο τμήμα της τουρκικής μεθορίου στο οποίο επιτρέπεται ακόμη η επικοινωνία με τις ανταρτοκρατούμενες συριακές περιοχές). Επιπλέον, οι σχεδιασμοί της Άγκυρας αποκτούν και σαφώς “αλυτρωτικά” χαρακτηριστικά, στον βαθμό που στηρίζονται στην τουρκομανική κοινότητα της Συρίας. Ήδη από την Παρασκευή η τουρκική διπλωματία προχώρησε σε ένα σκληρά διατυπωμένο διάβημα, απειλώντας τη Ρωσία με “σοβαρές επιπτώσεις”, εάν δεν τερματίσει τις επιχειρήσεις της στο “Όρος των Τουρκομάνων” (όπου αναμφίβολα δρουν και στελέχη των τουρκικών υπηρεσιών). Οι επιτυχίες που σημείωσε, με ρωσική αεροπορική κάλυψη, ο συριακός στρατός το Σαββατοκύριακο εναντίον της τουρκομανικής ταξιαρχία “Σουλτάν Μουράτ” εξηγούν εν πολλοίς τη σημερινή τουρκική αντίδραση.

Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Feridun Sinirlioğlu φέρεται να έθεσε το ζήτημα τηλεφωνικώς στον Αμερικανό ομόλογό του από τη Δευτέρα, ενώ ο Davutoğlu που βρίσκεται όλο αυτό το διάστημα σε διαρκή συνεργασία με τους επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου και των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας, έκανε γνωστό ότι θα απευθυνθεί για το ζήτημα των Τουρκομάνων στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Κατήγγειλε δε ότι οι ρωσικές δυνάμεις επιχειρούν, σε περιοχές όπου δεν δρά το Ισλαμικού Κράτος, από κοινού με “ξένους μαχητές” (της Χεζμπολλάχ; Ιρανούς Φρουρούς της Επανάστασης;), καθώς, όπως είπε, δεν είναι μόνο οι τζιχαντιστές ξενόφερτοι.

Παρατηρούμε έτσι για άλλη μία φορά μια ρητορική υποβάθμισης και σχετικοποίησης της τζιχαντιστικής απειλής από την πλευρά της Άγκυρας, την ίδια ώρα που ο Ali Türkmani επιφανές στέλεχος της συριακής τουρκομανικής κοινότητας με δηλώσεις του στην τουρκική εφημερίδα BirGünδιαψεύδει τον επικοινωνιακό ορυμαγδό περί στοχοποίησης της συγκεκριμένης μειονότητας.

http://ardin-rixi.gr/archives/196761

EKTAKTO! Οι Ρώσοι στο Αιγαίο! Αρματαγωγά τους πλέουν προς Συρία!

Απέπλευσε για Συρία ο ρωσικός αποβατικός στόλος – Ο κόσμος κρατά την ανάσα του!

Ρωσική νηοπομπή με τέσσερα έμφορτα με πεζοναύτες, μονάδες GRU, τεθωρακισμένα και πυροβολικό, αποβατικά και βοηθητικά σκάφη, μόλις πέρασε τα Στενά του Ελλησπόντου και κατευθύνεται, πού αλλού; Δεν θέλει και πολύ σκέψη. Στη Συρία!

Πρόκειται για τα Ρώσικα Αρματαγωγά FILCHENKOV και TSESAR KUNIKOV και τα Ρυμουλκά SHAKHTAR και OKHTENSKY τα οποία εξήλθαν από τα Δαρδανέλια και βρίσκονται Νότια της Ίμβρου. Είχαν ενημερώσει σχετικά με την είσοδό τους στο Αιγαίο και διέλευση. Ο ρωσικός στολίσκος παρακολουθείται διακριτικά από ελληνικό πολεμικό σκάφος. 

Όλη την ημέρα σήμερα θα διαπλέουν το Αιγαίο από το οποίο ανεμένεται να εξέλθει τα ξημερώματα από τον δίαυλο Καρπάθου-Ρόδου. Ένα αμερικανικό και ένα τουρκικό υποβρύχιο βρίσκονται στην περιοχή.

Μεταφέρει στοιχεία μερικών από τους πλέον επίλεκτους ρωσικούς χερσαίους σχηματισμούς, από το 431 Τάγμα της δύναμης VMF (μονάδες της ήδη βρίσκονται στη Συρία από τον Φεβρουάριο), την 76η αερομεταφερόμενη μεραρχία «Pskov», την 15η Ταξιαρχία, από μονάδες της GRU του Καυκάσου, ειδικευμένες σε αντιμετώπιση ισλαμιστών τρομοκρατών και από την δύναμη πεζοναυτών της Μαύρης Θάλασσας.

Το 431 Τάγμα της δύναμης VMF(φώτο αριστερά) πρόκειται για μονάδα Spetznatz, που διακρίνεται τόσο για την υψηλή επιχειρησιακή τους κατάρτιση όσο και για την σκληρότητα που τους διακρίνει.

Η συγκεκριμένη μονάδα έχει διακριθεί σε διάφορες συγκρούσεις τόσο στην Τσετσενία, όσο και στο Νταγκεστάν και έχει ένα χαρακτηριστικό: Δεν παίρνει αιχμαλώτους…Ο,τι κι αν αυτό σημαίνει και νομίζω πως καταλαβαίνετε τι σημαίνει!

Μεταφέρονται με δύο μεγάλα αποβατικά πλοία τα Nikolaï Filtchenkov και το César Kounikov κλάσης Alligator. Μαζί τους και δύο ρυμουλκά, βοηθητικά
Τα πλοία αυτά εκτοπίσματος 4700 τόνων μπορούν να μεταφέρουν μεταξύ 300-425 ανδρών σε συνδυασμό φορτίο βάρους 1500 τόνων. Σύμφωνα με ρωσικές πηγές η αποστολή αυτή είναι έκτακτη και πραγματοποιείται για την διαφύλαξη της ασφάλειας των Ρώσων πολιτών και να απομακρύνει ένα μέρος του ρωσικού «εξοπλισμού» στο λιμάνι Ταρτούς.

Η αποστολή αυτή των πλοίων από την Μαύρη θάλασσα στην Συρία αποτελεί την πλέον πρόσφατη απόδειξη της υποστήριξης της Ρωσίας στον Ασαντ εν μέσω σκληρών μαχών οι οποίες συνεχίζονται σε βασικά προπύργια των εξεγερμένων όπως την πόλη Χόμς.

Η Ρωσία έχει στείλει ήδη μονάδες ειδικών επιχειρήσεων στην Συρία για την φύλαξη της ναυτικής βάσης στην Ταρτούς, της μοναδικής ρωσικής ναυτικής βάσης στην Μεσόγειο, αλλά και των συστοιχειών των αντιαεροπορικών συστημάτων S-300PMU2, των επάκτιων πυραυλικών πυροβολαρχιών P-800 Yakhont και των Pantsir S1, αλλά τώρα τα πράγματα είναι ακόμα πιο σοβαρά. 


Μεταφέρονται επίσης δεκάδες ΤΟΜΑ και ΤΟΜΠ, μαζί με εποχούμενα SHORADS και φορητά αντιαρματικά όπλα. Είναι σαφές ότι «Η Ρωσία πάει πόλεμο». Η κατάσταση είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμη, αφού πρόκειται για την πρώτη μεγάλη πολεμική αποστολή της Ρωσίας μακριά από τα σύνορά της από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου.

 OnAlert, DefenceNet, logioshermes 

Η καταστροφή των ελληνορωσικών σχέσεων

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Αν η κυβέρνηση κριθεί ως ελληνική κυβέρνηση που επιχειρεί να λύσει τα προβλήματα του ελληνικού λαού και να αναβαθμίσει τη χώρα, άνετα διεκδικεί τις χειρότερες επιδόσεις σε όλη την ελληνική ιστορία. Αν όμως κριθεί ως φορέας καταστροφής των βασικότερων προϋποθέσεων ύπαρξης της Ελλάδας, τότε παίρνει άριστα με τόνο! Δεν υπάρχει τομέας πολιτικής που να μην έχει πλήρως αποδομηθεί.

Η Ρωσία συνιστά το σημαντικότερο δυνητικό αντέρεισμα της Ελλάδας στις εξωτερικές πιέσεις. Αυτή είναι μια πραγματικότητα επιβεβαιωμένη από τέσσερις αιώνες ιστορικής εμπειρίας, έστω κι αν και η Ρωσία, όπως κάθε ξένη δύναμη, ακόμα και η πιο φιλική, δεν πρέπει να εξιδανικεύεται. Είναι μια πραγματικότητα σαφής, από τον καιρό ακόμα του Καποδίστρια και του Κολοκοτρώνη. Δεν είναι τυχαίο ότι πολιτικοί τόσο διαφορετικοί όσο ο Μαρκεζίνης, ο Μακάριος και ο Λυσσαρίδης, οι δύο Καραμανλήδες, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Τάσσος Παπαδόπουλος, στη Μόσχα στράφηκαν για να στηριχτούν έναντι των δυτικών πιέσεων. Μόνο μια χώρα μέλος του Σ.Α. του ΟΗΕ υποστηρίζει μονίμως τις κυπριακές θέσεις και είναι διατεθειμένη να προσφέρει στην Κύπρο τα όπλα που χρειάζεται: η Ρωσία.

Ακριβώς επειδή η Ρωσία μπορεί να διευρύνει σημαντικά τις δυνατότητες ανεξάρτητης πολιτικής της Αθήνας, μόνιμη και κεντρική επιδίωξη της Βρετανίας, των ΗΠΑ, του Ισραήλ (που θέλει να μας εντάξει σε δική του σφαίρα επιρροής) και της αναδυόμενης υπερδύναμης, που είναι το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, είναι η «αποκοπή» της Ελλάδας από τη Μόσχα.

Η άνοδος της κυβέρνησης Παπανδρέου είχε ως αποτέλεσμα να οδηγηθούν στο «σημείο μηδέν» οι ελληνορωσικές σχέσεις, στο χειρότερο σημείο που έχουν βρεθεί εδώ και δεκαετίας, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τον σχεδιασμένα περιφρονητικό τρόπο με τον οποίο το Κρεμλίνο ακύρωσε, στο πάρα πέντε, και άνευ αποχρώντος λόγου την επίσκεψη Λαμπρινίδη στη Μόσχα.

‘Ηδη άλλωστε από καιρού, ο Πρωθυπουργός Πούτιν φέρεται, σύμφωνα με άριστα πληροφορημένες πηγές στη ρωσική πρωτεύουσα, να έχει δηλώσει στους στενότερους συνεργάτες του: «Mε τον τρόπο που πολιτεύεται η Ελλάδα σήμερα, μας σπρώχνει αναγκαστικά στην αγκαλιά της Τουρκίας, δεν έχουμε άλλη επιλογή».

Η ακύρωση της επίσκεψης του κ. Λαμπρινίδη στη ρωσική πρωτεύουσα επιβεβαιώνει ότι η Μόσχα έπαυσε πλέον να τηρεί και τα προσχήματα, σύμφωνα με πεπειραμένους αναλυτές. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν έχει λόγους να διατηρεί μια επίφαση ομαλότητας, αλλά επιθυμεί αντίθετα να δείξει τη δυσφορία της τόσο για το ουσιαστικό πάγωμα των διμερών σχέσεων, όσο και για τον ανοίκειο τρόπο που φέρεται συχνά η Αθήνα, εκ προθέσεως ή όχι. Για πρώτη φορά, κατά τρόπο μάλλον σπάνιο στη ρωσική και σοβιετική διπλωματική παράδοση, η Μόσχα δείχνει επίσης να εισάγει μια διαφοροποίηση ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τη γενικότερη έννοια της «Eλλάδας», η ιδέα της οποίας έχει σημαντική, πολύ θετική φόρτιση στην ιδεολογία της Ρωσίας εν γένει και του ρωσικού κρατισμού ειδικά.

Μια σειρά ουσιαστικών και συμβολικών πράξεων, έχουν προκαλέσει ιδιαίτερη ψυχρότητα στη Μόσχα έναντι της Αθήνας, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες. Στη Ρωσία έχουν καταλήξει ότι υπάρχει ένα “αμερικανικό κόμμα” στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και το κράτος, πολύ ισχυρότερο από αυτό που αντιμετωπίζουν αίφνης σε χώρες όπως η Ιταλία, η Τουρκία και η Γερμανία, με τις οποίες διατηρούν πολύ στενές σχέσεις. ‘Ετσι, όποτε πάει να γίνει κάτι σπουδαίο μεταξύ Αθήνας και Μόσχας, αρχίζει αμέσως ο πόλεμος εναντίον του και το οδηγεί σε ματαίωση. Αναφέρουν σχετικά τους S300, την προσέγγιση Πούτιν-Καραμανλή, την αγορά ρωσικών θωρακισμένων, το σχέδιο Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, μεταξύ άλλων.

Μια «αόρατη χειρ» επεμβαίνει κάθε φορά που συμφωνείται κάτι μεταξύ Μόσχας και Αθήνας και ματαιώνει τελικά τα σχέδια. Μετά από έναν αρχικό “αιφνιδιασμό”, δυνάμεις μέσα στο πολιτικό σύστημα ενεργοποιούνται και ανακαλύπτουν όλα τα τρωτά των ελληνορωσικών συμβάσεων και μόνο αυτών. Μπορεί τα γερμανικά υποβρύχια να γέρνουν ή τα αμερικανικά F-16 να μην μπορούν να πολεμήσουν, αφού δεν έχουν σύστημα αυτοπροστασίας, μόνο όμως τα ρωσικά πρότζεκτ γίνονται «φύλλο και φτερό» και ανακαλύπτονται τα κάθε είδους πραγματικά ή φανταστικά τους μειονεκτήματα.

Μερικές φορές μάλιστα η Ελλάδα το πράττει με μειωτικό για τη Ρωσία τρόπο. ‘Όταν η κυβέρνηση Καραμανλή άρχισε να «κάνει νερά» στην υλοποίηση της σύμβασης για τα θωρακισμένα, που η ίδια υπέγραψε ο τότε Υπουργός ‘Αμυνας βρήκε την παγκοσμίως πρωτότυπη μέθοδο να μην βγαίνει στο τηλέφωνο του τότε Ρώσου Πρέσβη και να μην του κλείνει ραντεβού, για να μη βρεθεί σε δύσκολη θέση! Τελικά η σύμβαση ματαιώθηκε από τον επόμενο Υπουργό κ. Βενιζέλο, παρά την επίσημη ρωσική πρόταση να πληρωθούν τα οχήματα με ελληνικά αγροτικά προϊόντα.

Ο νέος Πρέσβης που τοποθετήθηκε στην Αθήνα στις αρχές του 2009 ζήτησε, όπως είθισται στην παγκόσμια πρακτική, να συναντήσει τον αρχηγό της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Παπανδρέου. Δεν τον είδε ποτέ, συνάντησε τελικά, μετά από πολλούς μήνες τον κ. Δρούτσα. Σε όλες τις χώρες του κόσμου, των ΗΠΑ περιλαμβανομένων, είναι θέμα ελάχιστου χρόνου για τον Πρέσβη της Ρωσίας να συναντήσει όποιον πολιτικό ή κρατικό παράγοντα ζητήσει. Δεν γνωρίζουμε ποιος εισηγήθηκε στον κ. Παπανδρέου μια τέτοια συμπεριφορά, αυτός που τόκανε όμως προφανώς επεδίωκε να τορπιλίσει, με μια ακραία προκλητική πράξη, τις ελληνορωσικές σχέσεις.

Μόνο στην Ελλάδα μπορεί να συμβούν τέτοια πράγματα. Η Ελλάδα ανήκει επίσης στις λίγες χώρες του κόσμου όπου όλο το Υπουργικό Συμβούλιο συνωστίζεται στις εκδηλώσεις της αμερικανικής Πρεσβείας, ενώ η Αστυνομία της χώρας, κυβερνήσεις έρχονται κυβερνήσεις φεύγουν, απαγορεύει την κυκλοφορία και απομακρύνει τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε τεράστια απόσταση γύρω από την κατοικία του Πρέσβη, όπως ταιριάζει στους διοικούντες ενός προτεκτοράτου που θέλουν με κάθε τρόπο να επιδεικνύουν τη δουλοπρέπειά τους. Γενικότερα, η όλη κατάσταση στην περιοχή της Πρεσβείας θυμίζει κατεχόμενη πόλη. Την ίδια ώρα ένας Υφυπουργός και μόνον τίμησε δια της παρουσίας του την τελευταία δεξίωση της ρωσικής πρεσβείας για την εθνική της επέτειο.

Η τοποθέτηση Παπανδρέου εναντίον του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και ο χαρακτηρισμός των συμφωνιών με τη Ρωσία ως λεόντειων υπέρ αυτής, κατά την προεκλογική περίοδο του 2009, δεν ξεχάστηκε ποτέ στη Μόσχα. Παρά τις μεταγενέστερες διορθωτικές κινήσεις, θεωρήθηκε εχθρική ενέργεια, δηλωτική προθέσεων. Οι Ρώσοι παρακολουθούν επίσης με ιδιαίτερη προσοχή τη σημαίνουσα διαδοχική δραστηριοποίηση του κ. Ρόντος στη Γιουγκοσλαβία, τη Γεωργία, τη Βουλγαρία και την Ουκρανία, όπου έπαιξε βασικό ρόλο στην υπονόμευση των ρωσικών συμφερόντων. Στενός συνεργάτης του ‘Ελληνα Πρωθυπουργού, συνδεόμενος στενά με ισχυρές δυνάμεις του παγκόσμιου κατεστημένου, ο Ρόντος συνυπέγραψε με τον Μπρζεζίνσκι ένα κείμενο που αμφισβήτησε τη σημασία της σοβιετικής νίκης επί του Χίτλερ, ενώ χρησιμοποίησε το όνομα Παπανδρέου για να ανοίξει πολλές πόρτες στη Μέση Ανατολή που, κανονικά, θα του έμεναν ερμητικά κλειστές. Υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν, θεωρείται από ορισμένους ο αρχιτέκτονας
σημαντικών πρωτοβουλιών του Παπανδρέου, όπως η «προσέγγιση» με την πιο ακροδεξιά και διεθνώς απομονωμένη κυβέρνηση στην ισραηλινή ιστορία.

Δεν έχει διαφύγει της προσοχής της ρωσικής διπλωματίας και το γεγονός ότι, ενώ καρκινοβατούν οι ελληνορωσικές σχέσεις, αν και εδράζονται σε ένα σημαίνον ιστορικό υπόβαθρο αιώνων, η Αθήνα πήρε πολύ θεαματικές πρωτοβουλίες συγκαλώντας ή προτιθέμενη να συγκαλέσει κοινές συνεδριάσεις Υπουργικών Συμβουλίων με την Τουρκία και το Ισραήλ, και δημιουργώντας ad hoc όργανα συνεργασίας με αυτές τις χώρες, που, εξ αντιδιαστολής, θεωρήθηκαν επίσης ενέργειες που αντανακλούν τις στρατηγικές προτεραιότητες της Αθήνας.

Και στα «ήσσονα» άλλωστε θέματα, μόνο καλά δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν τα πράγματα. Η ρωσική Τράπεζα Εξωτερικού Εμπορίου και το Ταμιευτήριο (Σμπερμπάνκ) περιμένουν έξη μήνες την έκδοση άδειας για τη λειτουργία υποκαταστημάτων τους στην Αθήνα. Δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα εμπόδια συναντούν επίσης μία επένδυση του Ρώσου μεγιστάνα Ρομάν Αμπράμοβιτς και δύο επενδύσεις στη Χαλκιδική και την Κρήτη. Τέλος, δεν έγινε τίποτα για τη σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης-Μόσχας που είχε εξαγγελθεί.

Σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για την τύχη της Ελλάδας, η Ρωσία δεν μοιάζει να είναι καν στο «ραντάρ» της Αθήνας και η Αθήνα μοιάζει παραδόξως μάλλον να θέλει να το δείχνει. Η σημερινή κατάσταση θυμίζει έντονα την περίοδο 1989-93. Τότε, βοηθούσης και της πολιτικής αστάθειας στην Αθήνα, η Ρωσία εγκαταλείφθηκε από την ελληνική διπλωματία, που ξύπνησε απότομα μόνο όταν η Μόσχα αναγνώρισε τα Σκόπια. Τότε άρχισαν να τρέχουν στη ρωσική πρωτεύουσα οι ‘Ελληνες Υπουργοί, ήταν όμως πολύ αργά.
Eπίκαιρα, 14.7.2011
Konstantakopoulos.blogspot.com

 

 

 

 

Mόσχα προς Άγκυρα: «Δεν θα μείνουμε αδιάφοροι αν κινδυνεύσει η Κύπρος»

Έκανα μια πρώτη έρευνα για την ακρίβεια της πληροφορίας και την αξιοπιστία της πηγής με φιλους δημοσιογράφους[τους ευχαριστω].

Μια απαντηση ειναι η παρακάτω.

Δ.Αλευρομαγειρος

 

«Σ’ ότι αφορά τις δηλώσεις εντός εισαγωγικών του Ρώσου, είναι έτσι. Για τα περί εμπλοκής ρωσικών ΕΔ αν κινδυνεύσει η Κύπρος, αμφιβάλω».

 

Προειδοποιητική «σφαλιάρα» από αυτές που είχαν χρόνια να πέσουν στο σβέρκο της Άγκυρα έριξε η Ρωσία με αφορμή της παραληρηματικές δηλώσεις Ερντογάν. Ο εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Αλεξάντρ Λουκασέβιτς της Ρωσίας, αφού υπενθύμισε ότι στην Κύπρο υπάρχει ένα νόμιμο κράτος μόνο και κανένα άλλο (!), απέρριψε όλα τα επιχειρήματα του Ρ.Τ.Ερντογάν, τόνισε ότι «Μόνο τα ψηφίσματα του ΟΗΕ θα επιτρέψουν την επανένωση της Κύπρου στη βάση μιας δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας με ενιαία κυριαρχία, υπηκοότητα και διεθνή νομική υπόσταση» και ότι «Οι δηλώσεις Εντογάν είναι πολύ σκληρές».

Εντύπωση προκάλεσε στους διπλωματικούς κύκλους ότι για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια το ρωσικό ΥΠΕΞ δεν περιορίστηκε σε τυπικές διατυπώσεις, αλλά εμμέσως πλην σαφώς υπενθύμισε την παράνομη ύπαρξη του κατοχικού ψευδοκράτους (σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ 541 του 1983 και 550 του 1984), υπενθυμίζοντας ότι εκεί καλούνται τα μέλη της διεθνούς κοινότητας «να μην αναγνωρίζουν κανένα κυπριακό κράτος πλην της Κυπριακής Δημοκρατίας, να σέβονται την κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς και να μη διευκολύνουν και να μην παρέχουν κατ’ ουδένα τρόπο βοήθεια στο αποσχιστικό μόρφωμα στο βορρά της νήσου της Κύπρου».

Παρασκηνιακά έχει υπάρξει ενημέρωση της Άγκυρας, αναφέρουν πηγές από την Μόσχα ότι «Οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις δεν θα μείνουν αδιάφορες αν κινδυνεύσει η ασφάλεια της κυπριακής δημοκρατίας και έχουν τρόπους να το καταστήσουν αυτό σαφές»!

Η θέση που έλαβε η Μόσχα άφησε άφωνή την Άγκυρα που θεωρούσε ότι λόγω της ανάπτυξης καλών οικονομικών σχέσεων η Ρωσία θα «έριχνε νερό στο κρασί της» σε ότι αφορά την Κύπρο, αλλά η Ρωσία έφτασε να υπενθυμίσει μέχρι και την απορριπτική απόφαση του ΟΗΕ στο αυθαίρετο ψευδοκράτος που έστησαν οι κατοχικές δυνάμεις στην Βόρεια Κύπρο.

Οπως διαβεβαίωσε ο κ. Λουκασέβιτς, «η Ρωσία ως μόνιμο μέλος του Σ.Α. του ΟΗΕ παρείχε και θα συνεχίσει να παρέχει υποστήριξη στην επίτευξη δίκαιης, βιώσιμης και καθολικής διευθέτησης προς το συμφέρον όλων των Κυπρίων, βασισμένη στα σχετικά ψηφίσματα του ΣΑ του ΟΗΕ, των ενδοκυπριακών συμφωνιών υψηλού επιπέδου (των ετών 1977 και 1979) και της εθελουσίας, χωρίς έξωθεν πίεση, συναίνεσης των ίδιων των κυπριακών κοινοτήτων».

Συμπλήρωσε μάλιστα ότι «για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια η τύχη της κυπριακής διευθέτησης βρίσκεται στα χέρια των ίδιων των Κυπρίων, Ελλήνων και Τούρκων», όμως το «ευαίσθητο υλικό» των συνεχιζόμενων εφ’ όλης της ύλης διακοινοτικών συνομιλιών στην Κύπρο δεν πρέπει να υφίσταται πίεση έξωθεν, πολύ περισσότερο στις παρούσες συνθήκες που η διαπραγματευτική διαδικασία προχωρά εξαιρετικά δύσκολα, γι’ αυτό και το βασικότερο είναι να βοηθηθεί ο διάλογος και όχι «να προσπαθούμε να υποκαταστήσουμε τα κοινά συμφέροντα των Κυπρίων με τα συμφέροντα άλλων πλευρών».

Το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας επαναβεβαίωσε ότι στηρίζει τα ψηφίσματα του ΟΗΕ Αυτό δήλωσε ο επίσημος εκπρόσωπος του ρωσικού ΥΠΕΞ, Αλεξάντρ Λουκασέβιτς, σημειώνοντας ότι «μόνο αυτή η προσέγγιση θα επιτρέψει την επανένωση της Κύπρου στη βάση μιας δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας με ενιαία κυριαρχία, υπηκοότητα και διεθνή νομική υπόσταση».

«Είναι προφανές ότι η Μόσχα θέλει να δείξει με σαφήνεια ότι η Κύπρος τελεί υπό την υψηλή διπλωματική και στρατηγική της προστασία» εκτιμούν διπλωματικές πηγές στη ρωσική πρωτεύουσα.

Οι Ρώσοι τάχθηκαν εκ νέου υπέρ ενός ενιαίου κράτους με βάση το πρότυπο «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία», κάτι το οποίο, αξίζει να σημειωθεί, ανέφερε στις δηλώσεις της και η Αμερικανίδα υπουργός, Χίλαρι Κλίντον, κάτι το οποίο διέφυγε από τα ελληνικά ΜΜΕ, πολλά εκ των οποίων θεώρησαν – εκτίμησαν ότι συντάχθηκε με τις θέσεις της Τουρκίας.

Η Μόσχα δείχνει ότι είναι αποφασισμένη να στηρίξει την άριστη σχέση που έχει με την Κυπριακή Δημοκρατία. Μπορεί οι σχέσεις της με την κυβέρνηση Χριστόφια – παρά τις πολιτικές ρίζες στην Σοβιετική Ένωση που έχει ο τελευταίος – να μην είναι το ίδιο καλές όπως ήταν με τον μακαρίτη τον Τάσσο Παπαδόπουλο (υπάρχουν κύκλοι στη Μόσχα που λένε ότι ο Χριστόφιας ανέκαθεν ήταν πιο κοντά στο Λονδίνο παρά στην Μόσχα), αλλά το μέγεθος των ρωσικών επενδύσεων στη Κύπρο και η γνώση του γεγονότος ότι τυχόν επανένωση υπό τουρκική κηδεμονία θα ανατρέψει όλη της στρατηγική ισορροπία στην Α.Μεσόγειο σε βάρος της Ρωσίας, κάνει να μην «σηκώνει μύγα στο σπαθί της».

Μία αιτία «παγώματος» των σχέσεων με την κυβέρνηση Χριστόφια είναι η ματαίωση σειράς εξοπλιστικών προγραμμάτων από την Ρωσία, όπως των ρουκετοβόλων Smerch, των αντιαρματικών πυραύλων Kornet-E κλπ.

Επίσης η Μόσχα ενδιαφέρεται μέσω της Gazprom, να αποκτήσει ενεργό ρόλο στο ενεργειακό «Ελ Ντοράντο» της Α.Μεσογείου.

Η Ρωσία με δεδομένη την πολιτική αναταραχή στην Συρία και την έκθεση σε κίνδυνο της μοναδικής ναυτικής βάσης στην Α.Μεσόγειο, σε καμία περίπτωση δεν θέλει να κινδυνεύσουν τα πολιτικά κεκτημένα στην Κύπρο. Για το λόγο αυτό δηλώνει τώρα «παρούσα» και κόβει τον αέρα του Ερντογάν, όπως δεν τόλμησε να τον κόψει κανένας άλλος μέχρι τώρα.

http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=22138&Itemid=139

 

«Η Ρωσία έδινε δάνειο, η Ελλάδα αδιαφόρησε»

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΒΑΝ ΣΑΒΒΙΔΗ, ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΗΣ ΔΟΥΜΑΣ

Του ΘΑΝΑΣΗ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ

Η Ρωσία ήταν έτοιμη από τις αρχές του 2010 να παράσχει δάνειο με ευνοϊκούς όρους και η Ελλάδα αδιαφόρησε, δήλωσε στην «Ε», λίγο μετά την επανεκλογή του στην προεδρία της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Ρωσίας, ο Ιβάν Σαββίδης, βουλευτής της Κρατικής Δούμας, επικεφαλής της 5ης Περιφέρειας του ΣΑΕ και «τσάρος του Ροστόφ», στις όχθες του Δον.

Ο Ιβάν Σαββίδης μιλάει στον ανταποκριτή της «Ε», Θ. Αυγερινό «Ηρθε ο Παπανδρέου στη Ρωσία πέρυσι τον Φεβρουάριο, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ήρθε. Ο ηγέτης της Ρωσίας ήταν έτοιμος να δώσει 25 δισ. ευρώ, δεν έχω λόγο να μην το πω δημοσίως, γιατί έχω ο ίδιος γνώση του ζητήματος. Και ήταν μάλιστα έτοιμος να τα δώσει ως πρώτη δόση βοήθειας στην Ελλάδα, όμως, δυστυχώς… Ηταν δάνειο με χαμηλό επιτόκιο, οι λεπτομέρειες δεν έχουν πια σημασία, αφού προφανώς οι Αμερικανοί, το ΔΝΤ και η Ε.Ε. είπαν όχι. Τότε γιατί ήρθε στη Μόσχα ο Παπανδρέου; Για να δει ο ελληνικός λαός ότι συναντιέται με τον Πούτιν;», μας είπε με πάθος ο Ι. Σαββίδης, που διαμαρτύρεται ότι οι ελληνορωσικές σχέσεις είναι τόσο παγωμένες, όσο ποτέ τα τελευταία 20 χρόνια.

«Ηταν έτοιμος»

«Δεν είναι μυστικό ότι εγώ κανόνισα την κατ’ ιδίαν συνάντηση, ζητήθηκε η βοήθειά μου από την ελληνική πλευρά. Το πρωί συναντήθηκα με τον Παπανδρέου στην Κρατική Δούμα, μείναμε οι δυο μας με τον μεταφραστή και του είπα ότι δεν χρειάζεται να προβληματίζεται για τίποτε, ότι ο Πούτιν έχει καλή και θετική διάθεση, γι’ αυτό και θα προτείνει να μείνουν μόνοι τους κι εφόσον δώσει κι αυτός τη συγκατάθεσή του, μπορεί να του θέσει οποιοδήποτε ζήτημα θεωρεί χρήσιμο. Ηταν έτοιμος να ακούσει τα πάντα», υποστήριξε ο κ. Σαββίδης, υπογραμμίζοντας ότι η συνομιλία κράτησε τελικά μόλις 20 λεπτά και λίγο αργότερα ενημερώθηκε από το Κρεμλίνο «ότι κατά τη διάρκειά της ο Παπανδρέου ουσιαστικά δεν έκανε απολύτως καμία ερώτηση, αλλά μιλούσε για τα οικολογικά προβλήματα της Ελλάδας».

«Γιατί ήρθατε;»

Σύμφωνα με τον ηγέτη των ομογενών της Ρωσίας, ο Β. Πούτιν είχε νωρίτερα σε ένδειξη καλής θέλησης ορίσει ως υπεύθυνο για την υλοποίηση των διμερών συμφωνιών τον Ιγκορ Σέτσιν, «έναν από τους ισχυρότερους αντιπροέδρους της ρωσικής κυβέρνησης, ο οποίος επιβλέπει ολόκληρο το ενεργειακό σύμπλεγμα και τη βαριά βιομηχανία μηχανοκατασκευών».

Αυτό σήμαινε ότι η Ρωσία είναι έτοιμη για άμεση συμφωνία και επιτάχυνση των διαδικασιών, όμως η Ελλάδα δεν έδειξε καμία διάθεση και «το ίδιο βράδυ πήγα στο προεδρικό ξενοδοχείο «Πρέζιντεντ» όπου έμενε ο Παπανδρέου, και τον ρώτησα: Πείτε μου σας παρακαλώ, γιατί ήρθατε και γιατί χρειαζόταν η κατ’ ιδίαν συνάντηση, γιατί μου ζητήσατε βοήθεια, για να με δυσφημήσετε;».

Κατά τις εκτιμήσεις του ομογενή πολιτικού, «η αντίδραση που ακολούθησε είναι πλέον προς την αντίθετη κατεύθυνση» και έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η πρόσφατη αναβολή της προγραμματισμένης για τις 5 Ιουλίου επίσκεψης Λαμπρινίδη στη Μόσχα, έπειτα από ρωσική πρωτοβουλία και με διατύπωση πρωτοφανών αιχμών για έλλειψη περιεχομένου στις διμερείς επαφές.

Σύμφωνα με τον Ι. Σαββίδη, το Κρεμλίνο ζήτησε να εξηγηθεί στον πρωθυπουργό ότι θα μπορούσε να ζητήσει οποιαδήποτε διευκόλυνση ήθελε, έστω και τηλεφωνικά, από τον Β. Πούτιν, γι’ αυτό και αργότερα προτάθηκε να χορηγηθεί δάνειο, «που θα πληρωθεί εν μέρει με κρατικές δεσμεύσεις και εν μέρει με αγροτικά προϊόντα», έτσι ώστε να υλοποιηθεί το συμβόλαιο αγοράς τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού από τη Ρωσία, όμως και η πρόταση αυτή απορρίφθηκε.

Οι ελληνικές επιλογές οδηγούν, κατά τον Ι. Σαββίδη, στη σταδιακή μεγιστοποίηση των ρωσοτουρκικών σχέσεων, καθώς «στο φόντο μιας Ελλάδας που αδυνατίζει και όλο και περισσότερο αποστρέφει το πρόσωπό της από τη Ρωσία, όλο και ενεργότερα η τουρκική οικονομία συνεταιρίζεται με τη ρωσική και η Τουρκία ισχυροποιείται», εξέλιξη, που «θα είναι το χειρότερο έγκλημα για πολλές χιλιετίες. Και τότε δεν θα μπορούμε πλέον τίποτε να διορθώσουμε».

avgerinos@ellada-russia.gr

 

http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=293054

Eυθεία απειλή της Ρωσίας για Αιγαίο λόγω της αντιπυραυλικής ασπίδας

Η πρώτη οξεία αντίδραση από την πλευρά της Ρωσίας για τυχόν συμμετοχή της Ελλάδας στην αντιπυραυλική ασπίδα, ήρθε σήμερα εμμέσως πλην σαφώς, από την Μόσχα με μία σκληρή δήλωση με αφορμή την είσοδο του αμερικανικού καταδρομικού USS Monterey στη Μαύρη Θάλασσα, προερχόμενου από το Αιγαίο, όπου περιπολούσε τις τελευταίες εβδομάδες, προκειμένου να συμμετάσχει στις αμερικανο-ουκρανικές ασκήσεις Sea Breeze 2011.

 

Στην δήλωσή του το ρωσικό ΥΠΕΞ κάνει αναφορά στην «εγκατάσταση στο Αιγαίο αμερικανικών πλοίων τα οποία θα προωθούνται στη Μαύρη Θάλασσα» και προειδοποιιεί ότι  «Θα αντιμετωπίσουμε παρόμοια βήματα ως απειλή για την ασφάλειά μας», πρακτικά δηλαδή θα στοχοποιηθούν οι περιοχές δράσης των αμερικναικών πλοίων ήτοι η … Ελλάδα!

 

Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει δώσει κατ’αρχήν την συγκατάθεσή της για συμμετοχή της χώρας μας στην αντιπυραυλική ασπίδα και αυτό πέραν όλων των άλλων που έχουν «παγώσει» τις ελληνορωσικές σχέσεις, έχει δημιουργήσει την οργή της Μόσχας. Η δήλωση είναι η πιο σκληρή που έχει γίνει μέχρι σήμερα από τότε που διαλύθηκε η Σοβετική Ένωση από την πλευρά της Ρωσίας. Ας την δούμε ολόκληρη:

 

«Το USS Monterey είναι εξοπλισμένο με το αντιπυραυλικό σύστημα Aegis και έχει αποσταλεί στα ευρωπαϊκά ύδατα για τη σταδιακή προσαρμογή και εγκατάσταση του ευρωπαϊκού κλάδου της παγκόσμιας αντιπυραυλικής ασπίδας. Το πρώτο στάδιο αυτού του προγράμματος προβλέπει την εγκατάσταση στην Αδριατική, το Αιγαίο και τη Μεσόγειο Θάλασσα στολίσκου αμερικανικών πλοίων, που καλούνται να διασφαλίσουν την άμυνα των χωρών της Νότιας Ευρώπης, από υποθετικές πυραυλικές απειλές. Κατά την επίσημη αμερικανική εκδοχή, τα πλοία αυτά θα μπορούν επίσης να προωθούνται στη Μαύρη Θάλασσα σε περίπτωση ανάγκης, για παράδειγμα, εφ’ όσον οξύνεται η κατάσταση στην περιοχή. Τι είδους “όξυνση” εννοούσε η αμερικανική διοίκηση, αποφασίζοντας να μετακινήσει από τη Μεσόγειο ανατολικότερα, το βασικό επιθετικό πλοίο της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας στην περιοχή;».

Το ρωσικό ΥΠΕΞ αναρωτιέται επίσης εάν πρόκειται για «συνηθισμένη επίσκεψη σ’ αυτήν την εξαιρετικά ευαίσθητη περιοχή, τότε γιατί επιλέχθηκε πλοίο με αυτόν τον εξοπλισμό» και τί ρόλο θα μπορούσε να αναλάβει σε ασκήσεις με διακηρυγμένο στόχο μια «αντιπειρατική επιχείρηση κατά τις προδιαγραφές του ΝΑΤΟ».

Στο ανακοινωθέν σημειώνεται επίσης, ότι «η ρωσική πλευρά επανειλημμένως υπογράμμισε ότι δεν θα αφήσουμε χωρίς την προσοχή μας την εμφάνιση σε άμεση εγγύτητα με τα σύνορά μας στοιχείων της στρατηγικής υποδομής των ΗΠΑ και θα αντιμετωπίσουμε παρόμοια βήματα ως απειλή για την ασφάλειά μας. Οι ανησυχίες μας αγνοούνται όπως και πριν και υπό την προκάλυψη των συνομιλιών για συνεργασία στον τομέα της αντιπυραυλικής ασπίδας στην Ευρώπη εξελίσσεται η διαμόρφωση εκείνου ακριβώς του αντιπυραυλικού συνδυασμού, για τις επικίνδυνες συνέπειες του οποίου επανειλημμένως προειδοποιούσαμε τους Αμερικανούς και ΝΑΤΟϊκούς μας εταίρους. Μάλιστα γίνεται αυτό επιδεικτικά, σαν να υποδεικνύεται στη Ρωσία ότι ουδείς σκοπεύει να υπολογίσει τη γνώμη μας».

Κατά το ρωσικό ΥΠΕΞ, οι εξελίξεις αυτές δεν διευκολύνουν τον κοινό προσδιορισμό της φιλοσοφίας και της αρχιτεκτονικής της μελλοντικής αντιπυραυλικής ασπίδας στην Ευρώπη, όπως συμφωνήθηκε στη Λισαβόνα και στις συναντήσεις κορυφής μεταξύ των προέδρων ΗΠΑ-Ρωσίας.

Το γεγονός ότι στο αρχικό ακόμη στάδιο εμφανίζονται «παρόμοιες εκπλήξεις» μαρτυρούν, κατά τη ρωσική πλευρά, ότι το αμερικανικό αντιπυραυλικό πρόγραμμα δημιουργεί «υψηλού βαθμού στρατηγική αβεβαιότητα» και καθιστά αναπόφευκτο το ερώτημα «σε ποιο βαθμό είναι δυνατόν να βασιζόμαστε στις προφορικές διαβεβαιώσεις για μη στόχευσή του εναντίον της Ρωσίας».

 

Το σημαίνουν όλα αυτά: Η νυν κυβέρνηση, εκτός όλων των άλλων, είναι σαφές ότι στρατηγικά έχει «γυρίσει την πλάτη στη Ρωσία» και αυτό φαίνεται σε όλες τις εκφάνσεις της. Από την διάρρηξη της αμυντικής συνεργασίας μέχρι την έγκριση της αντιπυραυλικής ασπίδας και το «σπρώξιμο» της Ρωσίας στην αγκαλιά της Άγκυρας.

 

Οι Αμερικανοί έδειξαν ήδη από τον Νοέμβριο του 2009 ότι ενδιαφέρονται να εγκαταστήσουν κομμάτια της αντιπυραυλικής ασπίδας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο.

 

Τότε, λίγο μετά την ανάληψη της ηγεσίας από το ΠαΣοΚ, είχαν επισκεφτεί την Αθήνα οι βοηθοί υπουργοί Άμυνας των ΗΠΑ Αλεξάντερ Βέρσμπαου και Τζέιμς Τάουνσεντ, στο πλαίσιο των υψηλόβαθμων ελληνοαμερικανικών συνομιλιών (high-level talks).

Ετέθη το ζήτημα της αντιπυραυλικής άμυνας, καθώς τον Σεπτέμβριο του 2009 ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα είχε ανακοινώσει την αλλαγή των σχεδίων του προκατόχου του Τζορτζ Μπους, ώστε, αντί για την εγκατάσταση βάσεων σε Πολωνία και Τσεχία, η πρώτη φάση του συστήματος να λειτουργήσει με πλωτά μέσα βασισμένα στο σύστημα Aegis.

 

 

Ο χρόνος θα δείξει κατά πόσον αυτές οι πληγές μπορούν να επουλωθούν σύντομα από τα νέα κυβερνητικά σχήματα που θα έρθουν το αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα στην Ελλάδα.

 

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Διεθνείς αντιδράσεις για την επέμβαση στη Λιβύη

Κατά της στρατιωτικής επίθεσης, Ρωσία και Βενεζουέλα. Σταθερότητα ζητά η Κίνα, στην προστασία των αμάχων επιθυμεί να συμβάλει η Τουρκία. Στηρίζει την επίθεση η Ιαπωνία.Η Ρωσία εξέφρασε σήμερα τη λύπη της για την απόφαση Δυτικών κρατών να αναλάβουν στρατιωτική δράση κατά της Λιβύης.

«Πολεμικές αεροπορικές δυνάμεις από μια σειρά δυτικές χώρες ξεκίνησαν στρατιωτική δράση κατά της Λιβύης στις 19 Μαρτίου» ανέφερε ο εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Αλεξάντερ Λουκάσεβιτς σε ανακοίνωσή του στην οποία προσθέτει: «Η Μόσχα εκφράζει τη λύπη της για τη στρατιωτική αυτή ενέργεια».

Από το Καράκας, ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες έκρινε «ανεύθυνη» την διεθνή στρατιωτική επέμβαση που ξεκίνησε σήμερα κατά της Λιβύης, ενέργεια που, όπως είπε, αποσκοπεί μόνο στην απόκτηση του λιβυκού πετρελαίου.

Σε τηλεοπτική εμφάνιση ο κ. Τσάβες εξέφρασε τη λύπη του για την στρατιωτική επέμβαση κατά της Λιβύης, την καταδίκασε απερίφραστα και ζήτησε άμεση κατάπαυση του πυρός, κρίνοντας ότι όλα γίνονται «για να αρπάξουν το πετρέλαιο της Λιβύης».

Αχ. Νταβούτογλου: Να διασφαλισθεί η εδαφική ακεραιότητα της Λιβύης

Βασικός σκοπός πρέπει να είναι η αποτροπή των επιθέσεων εναντίον του άμαχου λαού στη Λιβύη και η διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας της Λιβύης, ανέφερε σε ανακοίνωσή του χτες το βράδυ το τουρκικό υπουργείο Eξωτερικών, μετά την έναρξη των επιχειρήσεων εναντίον της Λιβύης.

Στην ανακοίνωση υπογραμμίζεται ότι οι υπουργοί εξωτερικών των ΗΠΑ και της Αγγλίας ενημέρωσαν σχετικά με την επιχείρηση τηλεφωνικώς τον Τούρκο ομόλογό τους, Αχμέτ Ντραβούτογλου, και επισημαίνεται ότι ο Τούρκος υπουργός, απευθυνόμενους στους ομολόγους του είπε πως «η Τουρκία εξαρχής επιθυμούσε η αντίδραση και η στάση που θα υπάρξει για τις επιθέσεις εναντίον του λαού στη Λιβύη να εκδηλωθούν στη βάση της διεθνούς νομιμότητας και με βοήθεια και υποστήριξη από την περιοχή και να έχουν για βασικό σκοπό την αποτροπή των επιθέσεων εναντίον του άμαχου λαού». Ο κ. Νταβούτογλου είπε ακόμη ότι «η Τουρκία αποδίδει σημασία στην εφαρμογή των αποφάσεων 1970 και 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με τρόπο, που θα διασφαλίζεται η εδαφική ακεραιότητα της Λιβύης και η ασφάλεια και ευημερία του λαού της Λιβύης».

Στην ανακοίνωση αναφέρεται, επίσης, ότι, ως εκ τούτου, η Τουρκία «θα προσφέρει την εθνική συμβολή που θα κρίνει αναγκαία για να διασφαλιστεί η εφαρμογή των εν λόγω αποφάσεων με τρόπο που να λαμβάνεται υπόψη την ασφάλεια του λαού της Λιβύης».

Σταθερότητα ζητά η Κίνα

Η Κίνα επιθυμεί τη σταθερότητα στη Λιβύη, όσο το δυνατόν συντομότερα, ανέφερε ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας. Ο Κινέζος υπουργός εξέφρασε τη θλίψη του για τη στρατιωτική επέμβαση και ανέφερε πως ελπίζει ότι η πολεμική σύρραξη δεν θα κλιμακωθεί και δεν θα οδηγήσει σε μεγαλύτερες απώλειες πολιτών.

Στην προστασία των αμάχων θα συμβάλει η Τουρκία

Η Τουρκία, χώρα-μέλος του NATO, θα συνεισφέρει όσο απαιτείται και αρμόζει στην επιβολή της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στη Λιβύη και τα μέτρα για την προστασία των αμάχων στη χώρα όπως ορίζει σχετικά απόφαση του ΟΗΕ, ανακοίνωσε το Σάββατο το υπουργείο Εξωτερικών.

«Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, γίνονται οι απαραίτητες προετοιμασίες και μελέτες από τις πολιτικές και στρατιωτικές αρχές σε συντονισμό», ανέφερε ανακοινωθέν του τουρκικού ΥΠΕΞ.

Η Τουρκία έχει απευθύνει έκκληση να υπάρξει άμεση κατάπαυση του πυρός στη Λιβύη και είχε εκφράσει αντίθεση σε μια ξένη στρατιωτική επέμβαση. Ωστόσο ο πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είπε μετά την ψήφιση της απόφασης του ΣΑ/ΟΗΕ ότι αυτή είναι δεσμευτική για όλες τις χώρες. Ο Ερντογάν πρόσθεσε ότι είχε καλέσει τον Καντάφι την Δευτέρα να διορίσει νέο πρόεδρο, με λαϊκή αποδοχή, για να τερματιστεί η κρίση.

Στηρίζει την επίθεση η Ιαπωνία

Την υποστήριξή της στην επίθεση του διεθνούς συνασπισμού κατά των δυνάμεων του Μουάμαρ Καντάφι εξέφρασε σήμερα η Ιαπωνία και καταδίκασε τα μέτρα καταστολής της λαϊκής εξέγερσης στη Λιβύη.

«Η ιαπωνική κυβέρνηση υποστηρίζει τα μέτρα που έλαβαν οι χώρες μέλη του ΟΗΕ βάσει της απόφασης 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας», δήλωσε ο Ιάπωνας υπουργός Εξωτερικών Τακεάκι Ματσουμότο.

Η απόφαση του ΟΗΕ ζητεί τον άμεσο τερματισμό των επιθέσεων εναντίον αμάχων, επιβάλλει ζώνη εναέριου αποκλεισμού στη Λιβύη και επιτρέπει τις επιθέσεις για να αναγκαστούν οι πιστές στον Καντάφι δυνάμεις να σταματήσουν την καταστολή της λαϊκής εξέγερσης που έχει προκαλέσει εκατοντάδες νεκρούς και ώθησε 300.000 ανθρώπους να εγκαταλείψουν τη χώρα από τις 15 Φεβρουαρίου.

«Καταδικάζουμε απερίφραστα τις λιβυκές αρχές για τη συνέχιση των βιαιοτήτων κατά του λαού. Ζητούμε από τη λιβυκή ηγεσία να επιδείξει σύνεση λαμβάνοντας μιαν απόφαση το συντομότερο», τόνισε ο Ιάπωνας υπουργός.

Έκκληση για τερματισμό εχθροπραξιών

Η επιτροπή της Αφρικανικής Ένωσης για τη Λιβύη απηύθυνε σήμερα έκκληση για τον «άμεσο τερματισμό των εχθροπραξιών» στη χώρα αυτή. Μετά το πέρας συνάντησης που είχαν στην πρωτεύουσα της Μαυριτανίας, Νουαξότ, τα μέλη της επιτροπής, η οποία αποτελείται από αρχηγούς αφρικανικών κρατών, εξέδωσαν ανακοίνωση με την οποία ζητούν «τη συνεργασία των λιβυκών αρχών για να διευκολυνθεί η αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στο λιβυκό λαό».

Οι Αφρικανοί ηγέτες ζητούν επίσης «την προστασία των ξένων υπηκόων συμπεριλαμβανομένων των Αφρικανών μεταναστών εργατών που ζουν στη Λιβύη» καθώς και την «έγκριση και εφαρμογή των πολιτικών μεταρρυθμίσεων που είναι απαραίτητες για την εξάλειψη των αιτίων της σημερινής κρίσης». Η επιτροπή εκφράζει τη λύπη της «επειδή δεν θα μπορέσει» να μεταβεί σήμερα στη Λιβύη όπως επιθυμούσε και είχε ανακοινώσει, καθώς δεν τής επετράπη από τη διεθνή κοινότητα να το πράξει».

Η επιτροπή κάλεσε τη διεθνή κοινότητα να επιδείξει «αυτοσυγκράτηση για να αποφευχθεί μια σοβαρή ανθρωπιστική κρίση», υπογράμμισε την ανάγκη για «επείγουσα αφρικανική δράση για την επίλυση της κρίσης» και «επαναβεβαίωσε τη νομιμότητα των προσδοκιών του λιβυκού λαού για δημοκρατία, πολιτική μεταρρύθμιση, δικαιοσύνη, ειρήνη και ασφάλεια». Στην επιτροπή συμμετέχουν η Μαυριτανία, το Μάλι, το Κονγκό, η Νότια Αφρική και η Ουγκάντα.

Αναρτήθηκε από Geopolitics-Gr.blogspot

«Η λύση του Κυπριακού περνάει από τη Μόσχα»

Πρώην διπλωμάτης (1975-1981), ο Βρετανός λέκτορας του Ιονίου Πανεπιστημίου, Γουίλιαμ Μάλινσον, ο οποίος ζει μόνιμα στην Ελλάδα, στο εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του «Πικρές Ελιές» -που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες από τις εκδόσεις της Εστίας- ανατρέχει στην ιστορία της Κύπρου και τις ποικίλες περιπέτειες που ο λαός τής μαρτυρικής Μεγαλονήσου βίωσε, ενώ στη συνέντευξή του στην «Ε» μιλά και για το σήμερα, το Αιγαίο, το Καστελόριζο, τα πετρέλαια, την ελληνοκυπριακή προσέγγιση με το Ισραήλ και τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου.

Πρώην Βρετανός διπλωμάτης, ο Γουίλιαμ Μάλινσον καταγράφει στο βιβλίο του «Πικρές Ελιές» (εκδ. Εστία) μερικές πικρές αλήθειες για την Κύπρο Από τη διπλωματία γιατί φύγατε;

«Ισως παραήμουν ευθύς χαρακτήρας για διπλωμάτης. Αν και ο σοβαρότερος λόγος ήταν η αίσθηση ότι η Βρετανία είχε πάψει πλέον να είναι ανεξάρτητη, συνεπώς, στο υπόλοιπο της καριέρας μου, δεν θα δούλευα για την πατρίδα μου αλλά για την Αμερική…».

Και πώς φτάσατε στη συγγραφή ενός βιβλίου με θέμα την Κύπρο;

«Οταν βρέθηκα το 1994 με υποτροφία στην Ελλάδα για το διδακτορικό μου, που ήταν σχετικό με τον Ψυχρό Πόλεμο, ανακάλυψα ένα έγγραφο του 1975, υπαγορευμένο από τον επικεφαλής του Φόρεϊν Οφις, το οποίο έλεγε: «Πρέπει να διαιρέσουμε τους Ελληνες και τους Τούρκους». Δεν πίστευα στα μάτια μου, οπότε αποφάσισα να το ερευνήσω περισσότερο. Στην πορεία συνειδητοποίησα τη σημασία του θέματος της Κύπρου, παρότι οι Ελληνες μάλλον τείνουν να το αποφεύγουν. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο θέμα της παροχής των ντοκουμέντων για την Κύπρο, οι Ελληνες με δυσκόλεψαν περισσότερο από τους Βρετανούς!».

Για ποιο λόγο οι Ελληνες «ζορίζονται» με το θέμα της Κύπρου;

«Επειδή υπάρχουν πολλοί «σκελετοί στο ντουλάπι τους». Προσωπικότητες του δημόσιου βίου που έκαναν πολύ άσχημα πράγματα στο θέμα της Κύπρου και είναι ακόμη εν ζωή… Επίσης, η ελληνική ιντελιγκέντσια και οι πολιτικές τάξεις δεν θέλουν να αναφέρονται ιδιαίτερα στο θέμα, επειδή υπήρξαν φορές στο παρελθόν που η «κυπριακή ουρά έσερνε το ελληνικό σκυλί»: η ιστορία του Μακάριου, η ιστορία της τουρκικής εισβολής, η ιστορία της χούντας κ.λπ. δημιούργησαν ένα κλίμα στην Ελλάδα όχι ευνοϊκό για δημόσιες συζητήσεις σχετικά με την Κύπρο. Υπάρχει μια διάθεση να κρατιούνται χαμηλοί τόνοι κι ένας λόγος που συμβαίνει αυτό είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο φόβος της Τουρκίας».

Φόβος για ποιο πράγμα;

«Για αύξηση της στρατιωτικής επιθετικότητας της Τουρκίας. Οι Τούρκοι κατόρθωσαν να συνδέσουν το θέμα της Κύπρου με το θέμα του Αιγαίου. Γι’ αυτό η ελληνική κυβέρνηση δεν θέλει το ένα θέμα να επηρεάζει το άλλο. Ενώ, αντίθετα, η τουρκική επιθυμεί να εξετάζονται αυτά μαζί. Για να το πω πιο ωμά, χρησιμοποιώντας «ορολογία Κίσινγκερ», η τουρκική κυβέρνηση κρατάει την ελληνική από τα αρχ…α…».

Δηλαδή, εάν η Ελλάδα αποφασίσει ένα πρωί να σηκώσει τους τόνους στο θέμα της Κύπρου, τι θα γίνει;

«Θα υπάρξει ένταση, ίσως υπάρξουν «καινούργια Ιμια», ίσως κάτι χειρότερο».

Αρα, λέτε ξεκάθαρα ότι η Ελλάδα φοβάται την Τουρκία.

«Δεν ακούγεται πολύ ευχάριστο, αλλά ναι».

Θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα διαφορετικά εάν, τα 37 χρόνια που μεσολάβησαν από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η Ελλάδα κυβερνιόταν από πιο ισχυρές προσωπικότητες, πολιτικούς, διπλωμάτες κ.λπ.;

«Θεωρώ ότι στο θέμα της Κύπρου, όλα αυτά τα χρόνια, υπήρξε από την πλευρά της Ελλάδας μια έλλειψη επιμονής. Από τη μια είχες τη δημόσια ρητορική του Ανδρέα Παπανδρέου, μπλα-μπλα-μπλα, μετά την ήπια προσέγγιση του Καραμανλή στη Ρωσία, αλλά κάπως αυτά δεν συνδυάστηκαν ποτέ. Κι αυτό είναι χαρακτηριστικό της Ελλάδας: οι Ελληνες δεν δείχνουν διάθεση να ενεργήσουν ομαδικά, πριν φτάσει το τελευταίο λεπτό. Κυρίως για κομματικούς λόγους. Βέβαια, για να είμαι δίκαιος, η Ελλάδα δεν ελέγχει απολύτως το τι συμβαίνει».

Για ποιο λόγο;

«Υπάρχουν τεράστια συμφέροντα, αυτή τη στιγμή με το θέμα του πετρελαίου γίνονται πολλά στο παρασκήνιο με την Κύπρο, την Ελλάδα, το Ισραήλ, την Τουρκία, όπως π.χ. το Καστελόριζο, με την Τουρκία να διεκδικεί τις περιοχές γύρω από αυτό, διεκδίκηση που φαινομενικά δεν έχει σχέση με την Κύπρο αλλά φυσικά εντάσσεται στη γενικότερη τουρκική εξωτερική πολιτική. Ενώ υπάρχουν κι εκείνοι που δεν έχουν κάνει ακόμη την εμφάνισή τους αλλά σίγουρα θα την κάνουν στον επόμενο γύρο, διεκδικώντας πρόσβαση στα πετρελαϊκά αποθέματα της περιοχής: οι Ρώσοι. Οπότε, για να είμαι δίκαιος με τους Ελληνες, υπάρχουν διπλωμάτες που γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά γνωρίζουν επίσης ότι οι Αγγλοσάξονες υποστηρίζουν την Τουρκία περισσότερο από την Ελλάδα. Κι ότι αν τα πράγματα φτάσουν σ’ ένα κρίσιμο σημείο, η Αμερική και η Βρετανία στο τέλος θα πάνε με το μέρος της Τουρκίας. Παράλληλα, η Ευρώπη είναι αδύναμη. Δεν έχει δείξει το κουράγιο που απαιτείται για να παίξει ρυθμιστικό ρόλο σε όλα αυτά».

Πρόσφατα, με αφορμή το πετρέλαιο, υπήρξε προσέγγιση Κύπρου-Ισραήλ.

«Νομίζω ότι η Τουρκία θα χρησιμοποιήσει τη συγκεκριμένη προσέγγιση για να διαιρέσει την Ελλάδα και την Κύπρο. Βέβαια, και ο Παπανδρέου «χόρεψε πολύ» με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Νετανιάχου. Θεωρώ ότι ήταν ένας «χορός τακτικής»…».

…ο οποίος δεν βοήθησε την Ελλάδα;

«Οχι, επειδή εκνεύρισε τον Ερντογάν. Είναι καλή ιδέα να ερεθίζεις τον Ερντογάν; Εντάσσεται στα συμφέροντα της Ελλάδας να είναι πάρα πολύ κοντά στο Ισραήλ ή μήπως είναι καλύτερο να κρατά κάποιες αποστάσεις;».

Πώς αντιμετωπίζει η Ελλάδα την προσέγγιση Κύπρου-Ισραήλ;

«Προφανώς η Ελλάδα θέλει να διασφαλίσει ότι η Κύπρος δεν θα κάνει κάτι που θα προκαλέσει προβλήματα σε σχέση με τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, όπως π.χ. συμβαίνει ήδη με το Καστελόριζο. Η Ελλάδα προς το παρόν δεν μπορεί να εξορύξει το δικό της πετρέλαιο, π.χ. στη Λήμνο, αφού η Τουρκία απειλεί. Συνεπώς η Ελλάδα ασφαλώς και θα επιδιώξει να εκμεταλλευτεί το τι κάνει η Κύπρος, κρατώντας όμως το Αιγαίο «εκτός»».

Και η Τουρκία; Πώς θα διαχειριστεί τη νέα κατάσταση;

«Η Τουρκία, εξαιτίας αυτής της προσέγγισης και εξαιτίας των πετρελαίων, θα γίνει πιο εχθρική απ’ ό,τι ήδη είναι. Θα προσπαθήσει να κερδίσει όσο περισσότερα μπορεί, και αυτό θα αυξήσει την ένταση».

Ποιος θα ήταν ο ιδανικός, κατά την άποψή σας, τρόπος χειρισμού της όλης κατάστασης από την Ελλάδα;

«Να υποστηρίξει αυτό που κάνει η Κύπρος. Βέβαια φοβάμαι ότι ίσως η Κύπρος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την προσωρινή κόντρα Τουρκίας – Ισραήλ. Ωστόσο, μην ξεχνάτε ότι οι δύο χώρες συνεχίζουν να έχουν μεταξύ τους στρατιωτικές συμφωνίες, ενώ η Αμερική και η Βρετανία δουλεύουν πολύ πολύ σκληρά για να εξασφαλίσουν ότι οι ισραηλινοτουρκικές σχέσεις θα συνεχίσουν στο στρατιωτικό επίπεδο, αν και όχι δημοσίως. Και δεν ξέρουμε πόσο θα κρατήσει αυτή η δημόσια εχθρότητα».

Δηλαδή, πιθανόν η Κύπρος να παγιδευτεί υπερεκτιμώντας αυτήν τη φαινομενική κόντρα Τουρκίας -Ισραήλ;

«Θα μπορούσε. Αλλά γεγονός είναι ότι η Κύπρος βρίσκεται ξανά στο επίκεντρο: και αυτή τη φορά όχι μόνο για γεωπολιτικά παιχνίδια αλλά και για πετρελαϊκά. Και πάλι υπάρχει ένα γαϊτανάκι: Τουρκία, Κύπρος, Ισραήλ (που σημαίνει Λίβανος και Συρία), την ίδια στιγμή έχουμε κάποια «προβληματάκια» στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, ενώ δεν είμαι σίγουρος ότι η Αμερική και η Βρετανία έχουν καταλήξει σε μια δική τους πολιτική, αφού πιθανότατα περιμένουν να δουν πού θα «κάτσει η μπίλια» σε όλα αυτά που συμβαίνουν. Ταυτόχρονα η γαλλο-γερμανική πολιτική είναι διαφορετική από την αγγλοσαξονική, ιδίως στη Βόρεια Αφρική, ενώ η Ρωσία δρα αργά, υπομονετικά, σταθερά και μεθοδευμένα, όπως πάντοτε έκανε στην ιστορία της, περιμένοντας ενδεχομένως να επωφεληθεί από την όλη σύγχυση που επικρατεί. Ιστορικά, οι Ρώσοι θεωρούσαν πάντοτε την πρόσβασή τους στη Μεσόγειο εξαιρετικά σημαντική. Μην ξεχνάτε ότι οι Ρώσοι εναντιώθηκαν απόλυτα στο σχέδιο Ανάν και θα το ξανακάνουν εάν δουν ότι θίγονται τα συμφέροντά τους, τα οποία στην Κύπρο είναι τεράστια. Ημουν εκεί πριν από λίγες μέρες και μπορούσες να δεις τους Ρώσους παντού. Οι Ρώσοι είναι εκεί και περιμένουν. Απλώς οι Αμερικανοί παίζουν ντραφτ, όπου ενεργείς γρήγορα, ενώ οι Ρώσοι σκάκι, όπου σκέφτεσαι πολύ πριν κάνεις την κίνησή σου. Η Ρωσία είναι πολύ έξυπνη στην εξωτερική της πολιτική. Μερικές φορές, όταν θεώρησε αναγκαίο, υποστήριξε και την Τουρκία. Αλλά το μεγάλο πετρελαϊκό παιχνίδι που πλέον παίζεται συνδέεται με την Κύπρο. Αν δεις το χάρτη, η εικόνα είναι φρικτή».

Τι εννοείτε με το «φρικτή»;

«Εννοώ ότι είναι γεμάτη από αγωγούς πετρελαίου και αερίου. Ο ένας πηγαίνει στην νότια Ιταλία, ο Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη συνεχίζει να μην είναι έτοιμος, τον οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου δυστυχώς δεν υποστήριξε όσο θα έπρεπε. Οι Ρώσοι τα βλέπουν όλα αυτά και είναι θυμωμένοι. Επίσης, η Ρωσία προμηθεύει την Ευρώπη με αέριο αλλά αυτό είναι το όπλο της και μπορεί να απειλήσει να «κλείσει τη στρόφιγγα» εάν δει να απειλούνται τα συμφέροντά της στη Μεσόγειο. Η Ρωσία συνήθως υποστηρίζει την επίσημη θέση της κυπριακής κυβέρνησης. Η Ρωσία συνήθως δεν υποστηρίζει την ισραηλινή πολιτική εναντίον των Παλαιστινίων. Αυτό που θα ήθελε η Ρωσία, στον επόμενο «γύρο», σε λίγους μήνες, είναι να εκμεταλλευτούν οι ρωσικές εταιρείες το αέριο στα νερά της Μεσογείου. Τώρα υπάρχει μια αμερικανική εταιρεία που έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον και μια ισραηλινή. Θα υπάρξουν και άλλες στο μέλλον: γερμανικές, γαλλικές, ρωσικές κ.ά. Συνεπώς η κυπριακή πλευρά θα πρέπει να έχει καλές σχέσεις με όλους. Θυμήσου τον Μακάριο, πώς ισορροπούσε ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση».

Η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι πιο δυναμική στο θέμα της εκμετάλλευσης των ενεργειακών της αποθεμάτων;

«Κατά την άποψή μου, η Ελλάδα θα έπρεπε να ζητήσει πολύ μεγαλύτερη βοήθεια από τη Ρωσία για πετρελαϊκές έρευνες. Παραδοσιακά, αφήνοντας έξω την ιδεολογία και τα υπόλοιπα, η Ρωσία έχει υπάρξει η λιγότερο εχθρική μεγάλη δύναμη απέναντι στην Ελλάδα. Η Ρωσία τώρα έχει λόγους να μην εμπιστεύεται την Ελλάδα. Στη διάρκεια της κρίσης η Ρωσία προσφέρθηκε να δώσει ένα μεγάλο φθηνό δάνειο, το οποίο ίσως οδηγούσε στην αποφυγή του ΔΝΤ. Ο Παπανδρέου είπε «όχι», απέρριψε την προσφορά, με τη δικαιολογία ότι θα βρισκόμασταν κάτω από τον έλεγχο των Ρώσων. Είναι άραγε βέβαιο ότι θα βρισκόμασταν κάτω από το ρωσικό έλεγχο με τον ίδιο τρόπο που βρισκόμαστε τώρα κάτω από τον έλεγχο του ΔΝΤ; Δεν είμαι αριστερός, απλώς προσπαθώ να ακολουθήσω την κοινή λογική. Συνεπώς, η διπλωματία της ελληνικής πλευράς με τη Ρωσία δεν μελετήθηκε τόσο στενά όσο θα έπρεπε και δεν υπήρξε τόσο αποτελεσματική όσο θα μπορούσε. Και ο μόνος λόγος που μπορώ να σκεφθώ είναι η αγγλοσαξονική πίεση και ελληνικά ιδρύματα, όπως το ΕΛΙΑΜΕΠ, με τους κ. Βερέμη και Κουλουμπή, που εκφράζουν την αμερικανική θέση στην Ελλάδα».

Οι πρόσφατες εξεγέρσεις στην Αίγυπτο, την Τυνησία, τη Λιβύη κ.λπ. πώς μπορούν να επηρεάσουν την Ελλάδα;

«Η Ελλάδα πάντοτε προσπαθούσε να ισορροπήσει τις σχέσεις της με τον αραβικό κόσμο και το Ισραήλ. Τώρα, με τη συνεργασία της με το Ισραήλ, το πράγμα μπερδεύεται λιγάκι…»

Η Τουρκία μπορεί να ενδυναμωθεί από αυτές;

«Ναι, επειδή μπορεί να παρουσιαστεί ως ο εγγυητής της σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή».

Η Ελλάδα δεν μπορεί να το κάνει αυτό;

«Η Ελλάδα έχει προσπαθήσει να το κάνει αυτό. Αλλά δεν είναι στη Μέση Ανατολή».

Η Κύπρος είναι;

«Γεωγραφικά, ναι. Διανοητικά, όχι και τόσο. Βέβαια η Κύπρος μπορεί να παρουσιαστεί ως εστία σταθερότητας. Οπως έγινε με την κρίση στον Λίβανο: πόσο χρήσιμη αποδείχθηκε η Κύπρος, όπου συνέρρεαν οι πρόσφυγες κ.λπ.».

Για την ενδεχόμενη ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. τι λέτε;

«Υποστηρίζω τη γαλλογερμανική θέση για μια ειδική σχέση της Τουρκίας με την Ευρώπη. Ασπάζομαι την άποψη του Ζισκάρ Ντ’ Εστέν ότι η ένταξη της Τουρκίας θα είναι το τέλος της Ευρώπης. Αφού η Τουρκία δεν είναι στην Ευρώπη. Επειτα, πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζουν η Αμερική και η Βρετανία την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη, όταν η Τουρκία κατέχει μέρος της Ευρώπης, το οποίο δεν αναγνωρίζεται; Αν και είμαι βέβαιος ότι οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί δεν θέλουν δύο επίσημα αναγνωρισμένα κράτη στην Κύπρο, γιατί τότε τι θα γίνει με τις Συνθήκες, τι θα γίνει με τις βάσεις τους στο νησί; Θέλουν μια αδύναμη κεντρική κυβέρνηση ενώ ο μεγαλύτερος φόβος τους, παρότι δεν θέλουν να το παραδεχτούν, είναι η Ρωσία. Συνεχίζουν να διακατέχονται από αυτή την εμμονή».

Συνεπώς, ο Ψυχρός Πόλεμος δεν έχει ακόμη τελειώσει;

«Ασφαλώς και όχι. Αλλωστε και ο Ψυχρός Πόλεμος δεν ήταν για την ιδεολογία, η οποία απλώς αποτελούσε τη δικαιολογία. Ηταν περί συμφερόντων οικονομικών. Κι αυτό συνεχίζεται με έναν πιο μαλακό τρόπο δημόσια αλλά με σκληρό στο παρασκήνιο. Οι Ρώσοι δεν ακούγονται πολύ τον τελευταίο καιρό κι αυτό είναι ενδιαφέρον. Ισως σύντομα στην Κύπρο κάποιες μοσχοβίτικες τρομπέτες ηχήσουν…»

Τους Βρετανούς, οι Κύπριοι πώς τους βλέπουν;

«Τους αρέσει ο βρετανικός τρόπος ζωής, οι βρετανικές ιδέες, η βρετανική οργάνωση, αλλά δεν εμπιστεύονται τις βρετανικές κυβερνήσεις. Και νομίζω ότι έχουν πολύ καλούς λόγους γι’ αυτό. Γνωρίζουν ότι η βρετανική κυβέρνηση είναι σε συνεννόηση με την αμερικανική. Οι Κύπριοι έχουν επίσης πολύ υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και πολύ υψηλό ποσοστό δαπανών για την παιδεία. Το 8% του προϋπολογισμού τους πηγαίνει στην εκπαίδευση ενώ στην Ελλάδα είναι, πόσο, 2-2,5%; Στην πραγματικότητα οι Κύπριοι είναι λίγο παραπάνω Ευρωπαίοι από τους Ελληνες. Δεν είναι Βαλκάνιοι, είναι κοσμοπολίτες. Επίσης, είναι πιο οργανωμένοι από τους Ελληνες ενώ και οι «πελατειακές σχέσεις» που διακρίνουν την ελληνική κοινωνία βρίσκονται στην Κύπρο σε χαμηλότερο επίπεδο· υπάρχει μεγαλύτερη διαφάνεια».

Η Ελλάδα βγήκε κερδισμένη από τη διαχρονική σχέση της με τη Βρετανία και την Αμερική;

«Γενικά, η Ελλάδα δεν υπήρξε τόσο ικανή όσο η Τουρκία στο να κερδίσει τη στρατηγική και πολιτική στήριξη της Βρετανίας και της Αμερικής ή ακόμη και της Γαλλίας και της Γερμανίας. Επειδή τα ελληνικά πολιτικά κόμματα δεν θα συμφωνήσουν ποτέ σε μια κοινή πολιτική. Η Ελλάδα φοβάται να πάρει ρίσκα, να μπλοφάρει, ενώ η κατάσταση απαιτεί κάποια ρίσκα, έστω υπολογισμένα. Η Αμερική είναι στην άλλη άκρη του κόσμου, η Ρωσία είναι δίπλα της. Η Ελλάδα πρέπει να κερδίσει μεγαλύτερη υποστήριξη από τη Ρωσία και, αν χρειαστεί, την Κίνα, για να φτάσει σε λύση με την Τουρκία για την Κύπρο. Βέβαια χρειάζεσαι πολύ σπουδαία διπλωματία για να το πετύχεις αυτό. Η Τουρκία είναι καλύτερη στις διεθνείς δημόσιες σχέσεις, χρησιμοποιεί μεγάλα ξένα γραφεία για να υποστηρίζουν τις υποθέσεις της. Η Ελλάδα είναι πολύ διχασμένη, κοιτά πολύ το τώρα, δεν βλέπει σε βάθος χρόνου και δεν μπορεί να δουλέψει ομαδικά. Υπάρχει και το γνωστό ανέκδοτο με τους Ελληνες και τους Γιαπωνέζους: Ενας Ελληνας είναι θαύμα, ένας Γιαπωνέζος είναι ένας «καθυστερημένος». Δύο Ελληνες είναι δύσκολοι, δύο Γιαπωνέζοι είναι απλώς βλάκες. Είκοσι Ελληνες είναι καταστροφή, είκοσι Γιαπωνέζοι είναι ένα θαύμα…».

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=12/03/2011&id=258808

Αρα, τα προβλήματα της Ελλάδας είναι η διχόνοια και ο ατομισμός.

«Και, σε επίπεδο κοινωνίας, η ξενομανία της. Η Ελλάδα έχει τάση να εισάγει οτιδήποτε ξένο, ανεξαρτήτως αν είναι καλό, κακό ή άσχημο. «Είναι ξένο, ω!, πρέπει να είναι καλό! πρέπει να είναι καλύτερο από τα δικά μας!». Δείτε την υπουργό Παιδείας, τη Διαμαντοπούλου: είναι ένα τέτοιο παράδειγμα στην εκπαίδευση· θα σκοτώσει την εκπαίδευση αν συνεχίσει έτσι! Προσπαθεί να αντιγράψει αγγλοσαξονικές αηδίες, να ρωτάς το μικρό παιδί «ποια είναι η ταυτότητά σου;» κ.λπ. Υπάρχει καλό εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα, δεν χρειάζεται να εισαχθούν νέες ιδέες, χρειάζεται απλώς να αξιοποιηθούν οι υπάρχουσες. Υπάρχουν όμορφα πράγματα εδώ, όμως οι Ελληνες δεν είναι υπερήφανοι γι’ αυτά, θαυμάζουν πολύ τα ξένα πράγματα. Αλλά αυτός ο θαυμασμός δείχνει κάτι: ότι δεν μπορείς να κάνεις τη διάκριση μεταξύ τού τι είναι πράγματι καλό και τι είναι κακό. Υιοθετούνται θεωρίες από το εξωτερικό στην Ελλάδα και «η πλάκα», πολλές φορές, είναι ότι η ρίζα αυτών των θεωριών βρίσκεται στην αρχαία Ελλάδα! Θα ήθελα να δω λίγο παραπάνω αυτοσεβασμό στους Ελληνες. Ακούω πολλούς να λένε: «Με το ΔΝΤ χάνουμε τον αυτοσεβασμό μας». Μα, αυτό έπρεπε να το σκεφτείς είκοσι, τριάντα χρόνια πριν, όχι τώρα! Τι διάολο έκανες τόσον καιρό;». *

Ο Μεντβέντεφ δηλώνει ότι ακολουθεί την πολιτική που χάραξε ο τσάρος Αλέξανδρος Β’

Ο πρόεδρος της Ρωσίας, Ντμίτρι Μεντβέντεφ, δήλωσε σήμερα ότι συνεχίζει την πολιτική του… τσάρου Αλέξανδρου Β’ ο οποίος κατήργησε τη δουλοπαροικία πριν από 150 χρόνια, μια απόφαση που θεωρήθηκε η σημαντικότερη μεταρρυθμιστική ενέργεια της τσαρικής εποχής.
“Σήμερα προσπαθούμε να αναπτύξουμε τους ανεπαρκείς δημοκρατικούς θεσμούς μας, να αλλάξουμε την οικονομία και το πολιτικό σύστημα”, είπε ο Μεντβέντεφ κατά την εναρκτήρια ομιλία του στο συνέδρια “Μεγάλες μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονισμός της Ρωσίας”, που διεξάγεται στην Αγία Πετρούπολη.

“Συνεχίζουμε την πολιτική που τέθηκε σε εφαρμογή πριν από 150 χρόνια”, πρόσθεσε ο Ρώσος πρόεδρος.

Στόχος του συγκεκριμένου συνεδρίου είναι να στοιχειοθετηθεί ο παραλληλισμός των τσαρικών μεταρρυθμίσεων με τη σύγχρονη πολιτική.

Από την εποχή που ανέλαβε τα καθήκοντά του ο Μεντβέντεφ έχει θέσει σε προτεραιότητα τον εκσυγχρονισμό της Ρωσίας και ιδίως της οικονομίας της χώρας, η οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εξαγωγή υδρογονανθράκων.

Μιλώντας στο συνέδριο ο Ρώσος πρόεδρος πήρε αποστάσεις από το σοβιετικό παρελθόν της χώρας και εγκωμίασε κυρίως τις ενέργειες του τσάρου Αλέξανδρου Β’. “Από ιστορικής απόψεως, αυτός είχε δίκιο. Ούτε ο Νικόλαος Α’, ούτε ο Στάλιν”, τόνισε. Στη συνέχεια, κατέθεσε λουλούδια στον τάφο του τσάρου που βρίσκεται στον καθεδρικό των Αγίων Πέτρου και Παύλου, στην καρδιά της πόλης.

Στις 3 Μαρτίου 1861 ο τσάρος Αλέξανδρος Β’ εξέδωσε ένα διάταγμα με το οποίο καταργήθηκε η δουλοπαροικία. Η απόφαση αυτή έβαλε ταφόπλακα στο φεουδαρχικό σύστημα της Ρωσίας και είχε σημαντικές ιστορικές συνέπειες. Ακολούθησαν και άλλες μεταρρυθμίσεις, όπως η σύσταση αιρετών τοπικών συμβουλίων που επέτρεψε την ανάδειξη της εργατικής τάξης των πόλεων, η οποία έπαιξε ρόλο-κλειδί στην επανάσταση του 1917.

Ο Αλέξανδρος Β’ σκοτώθηκε το 1881 από βόμβα της αριστερής οργάνωσης “Ναρόντναγια Βόλια”. Μολονότι στη μετασοβιετική Ρωσία παρουσιάζεται ως τσάρος “ελευθερωτής”, στην εποχή του ήταν μισητός τόσο από τους μεγαλογαιοκτήμονες, εξαιτίας των μεταρρυθμίσεών του, όσο και από τους φιλελεύθερους, που τον κατηγορούσαν για ανεπαρκείς αλλαγές.

Νωρίτερα σήμερα, υψηλόβαθμος αξιωματούχος του κυβερνώντος κόμματος της Ενωμένης Ρωσίας υποστήριξε ότι 150 χρόνια μετά την κατάργηση της δουλείας, οι Ρώσοι δεν έχουν ακόμη ξεφορτωθεί πλήρως τη νοοτροπία των δουλοπάροικων. “Το συναίσθημα αυτό είναι πάντα εδώ. Όταν συζητούμε σημαντικά κοινωνικά θέματα φοβόμαστε να λάβουμε αποφάσεις επειδή η νοοτροπία των δούλων είναι ριζωμένη στα κεφάλια μας”, είπε ο Γιούρι Τσουβάλοφ, σύμφωνα με το πρακτορείο Ιντερφάξ.

http://www.antinews.gr/2011/03/03/88891/

«ΠΑΡΑΦΡΩΝ» ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η ελληνική αεροπορία θα συμμετάσχει στους εορτασμούς για τα 100 χρόνια της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας, δήλωσε ο Τούρκος Υπουργός ‘Αμυνας. Εμείς τώρα τι να δηλώσουμε; ‘Όπως και με τόσα άλλα έργα αυτής της κυβέρνησης, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά, η σοβαρότητα των ιθυνόντων, εν προκειμένω του Υπουργείου ‘Αμυνας, ξεπερνάει το φτωχό και ταπεινό μυαλό μας. Τι θα γιορτάσουν μαζί με τους Τούρκους οι ‘Ελληνες αεροπόροι; Την κατάρριψη του Ηλιάκη, το casus belli ή την κατοχή της Κύπρου;

Στο μεταξύ για την Τουρκία ετοιμάζει τις βαλίτσες του ο κ. Παπανδρέου. Θα μιλήσει στην ετήσια σύνοδο των Τούρκων πρέσβεων. Για ποιο λόγο εκτιμά σκόπιμη μια τέτοια ομιλία ο Πρωθυπουργός και οι διάφοροι σύμβουλοί του, θα σας γελάσουμε. Ούτε γνωρίζουμε, ούτε μπορούμε να φαντασθούμε.

Αυτό όμως μπορεί να έχει τεράστια σημασία είναι το αν θα υπογράψει ο κ. Παπανδρέου Διακήρυξη Αρχών για το Αιγαίο και τι θα περιέχει μια τέτοια Διακήρυξη. Αυτό που περιμένει ο ελληνικός λαός είναι κυρίως η κατάργηση του casus belli, η παραίτηση από τις εδαφικές αξιώσεις στα νησιά, η απομάκρυνση του τουρκικού αποβατικού στόλου από τις μικρασιατικές ακτές, η απόσυρση του στρατού κατοχής από την Κύπρο. αυτά δεν θα τα πάρει. Στην καλύτερη περίπτωση θα έχουμε ένα γενικόλογο κείμενο υπέρ της φιλίας, που θα εξισώνει πρακτικά αδικοπραγούντα και αδικούμενο. Στη χειρότερη, θα τεθούν πάλι σε αμφισβήτηση ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, όπως με το υπερατλαντικής εμπνεύσεως ανακοινωθέν της Μαδρίτης. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, εκεί, κατά Μαξίμου μεριά, νάχει απομείνει κανένας σύμβουλος με λίγο μυαλό και αίσθηση της σοβαρότητας των πραγμάτων.

Αν πάντως ο μέχρι τώρα διπλωματικός απολογισμός της κυβέρνησης είναι κάποιας μορφής ένδειξη για το μέλλον, τότε επιβάλλεται η μεγαλύτερη ανησυχία. Τι θα pλέγατε για παράδειγμα, αν έθετα υπό την κρίση σας το εξής «θεώρημα»:

«Η Τουρκία επιδιώκει, πάση θυσία, να απαγορεύσει στην Ελλάδα να ασκήσει το δικαίωμά της σε επέκταση των χωρικών υδάτων της και ανακήρυξη Αυτόνομης Οικονομικής Ζώνης. Επιδιώκει να εκτουρκίσει το σύνολο της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, να καταστρέψει τις ενεργειακές, εξοπλιστικές και πολιτικές σχέσεις Αθήνας και Μόσχας, υποκαθιστώντας την Ελλάδα ως προνομιακός εταίρος της Ρωσίας. Η ‘Αγκυρα θα ευχόταν επίσης, ει δυνατόν, την ένταξη της Τουρκίας και την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ».

Αν ρωτούσα τη γνώμη σας για αυτό το «θεώρημα», το πιθανότερο είναι ότι θα συμφωνούσατε ανεπιφύλακτα. Αν σας ρωτούσα κατά πόσον οι ΗΠΑ σιγοντάρουν ορισμένες τουλάχιστον από τις επιδιώξεις αυτές, θα μου απαντούσατε ότι πιθανώς μπορεί να συμβαίνει. Αν σας ρωτούσα κατά πόσον αυτές μπορούν να είναι οι επιδιώξεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ή, σε ορισμένες περιπτώσεις, τα αποτελέσματά της, θα με κυττούσατε, υποθέτω, δύσπιστα και απορημένα, προσπαθώντας να καταλάβετε τι ακριβώς εννοώ και αν μιλάω σοβαρά. Και εγώ θα σας συνιστούσα, από την πλευρά μου, αντί να κυττάτε εμένα με δυσπιστία και απορία, να εξαντλήσετε τη δυσπιστία και την προσοχή σας παρακολουθώντας τις πράξεις, δηλώσεις και παραλείψεις της διπλωματίας μας. Ας εξετάσουμε καλύτερα τι συγκεκριμένα πράττουν και ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τη σιβυλλική δήλωση Νταβούτογλου: «’Ηδη κάνουμε δουλειές (με την ελληνική κυβέρνηση) στο Αιγαίο» (we do business).

Χωρικά ύδατα, ΑΟΖ, συνεκμετάλλευση

Η «καρδιά» των ελληνοτουρκικών διαφορών συνίσταται αφενός στο κυπριακό, αφετέρου στη, λόγω και έργω, περιλαμβανομένης και απειλής πολέμου, αμφισβήτηση από την ‘Αγκυρα, μετά το 1973, του καθεστώτος του Αιγαίου που προβλέπει η Συνθήκη της Λωζάννης, όπως και των δικαιωμάτων που παρέχει στην Ελλάδα η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 (χωρικά ύδατα 12 μιλίων και ΑΟΖ). Σύμφωνα με αρκετά δημοσιεύματα, που δεν διέψευσε μέχρι τώρα το Υπουργείο Εξωτερικών, η διαπραγμάτευση του θέματος των χωρικών υδάτων ξεκίνησε, δεν κατέληξε καν, από την απεμπόληση του δικαιώματος στα 12 μίλια! Και θα είχε ίσως προχωρήσει πολύ περισσότερο, `αν η ‘Αγκυρα δεν έθετε και άλλους εξωφρενικούς όρους, όπως η άρνηση στα νησιά, όχι μόνο δικαιώματος υφαλοκρηπίδας, αλλά και χωρικών υδάτων. ‘Όπως επίσης η τουρκική απαίτηση να κατοχυρωθούν πρώτα οι ελληνικές παραχωρήσεις στο Αιγαίο, όπου η νομική θέση της Αθήνας είναι πανίσχυρη και μόνο μετά να συζητηθεί θέμα Αν. Μεσογείου, όπου η Ελλάδα είναι νομικά λιγότερο ισχυρή. Ελπίζουμε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι, αλλά οι παρελθούσες επιδόσεις πολιτικών και διπλωματίας δεν εμπνέουν ιδιαίτερη εμπιστοσύνη.

Οι επιφορτισθέντες πάντως από τον κ. Δρούτσα με την ευθύνη χειρισμού του θέματος τρεις υψηλόβαθμοι διπλωμάτες, επιθυμούν φυσικά να φέρουν σε αίσιο πέρας την «αποστολή», είναι όμως πολύ έμπειροι για να μη γνωρίζουν ότι ακροβατούν επί πολύ ολισθηρού εδάφους, διαπραγματευόμενοι εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Υπάρχει μια πολύ μεγάλη παράδοση δεκαετιών επιείκειας στην Ελλάδα, που μπορεί όμως να αποδειχθεί παραπλανητική. Με την κρίση που διέρχεται η χώρα, κάπου, κάποτε, κάποια «στάμνα» θα σπάσει στο τέλος. Η παραχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι κακούργημα για τον ελληνικό νόμο και ονομάζεται εσχάτη προδοσία.

Τα σχέδια συνεκμετάλλευσης, από κοινού με την Τουρκία, υδρογονανθράκων που βρίσκονται βασικά στην ελληνική υφαλοκρηπίδα τα διέψευσε ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου πρόσφατα. Κανονικά, μια τέτοια δήλωση του Πρωθυπουργού θα ήταν επαρκής για να σταματήσει όποια συζήτηση. Αλλά βέβαια ο αριθμός δηλώσεών του που διαψεύδονται σχεδόν άμεσα είναι τόσο μεγάλος, που δεν βάζει κανείς εύκολα το χέρι του στη φωτιά…

Συνεχιζόμενος εκτουρκισμός Πομάκων

Σε ότι αφορά τώρα τη Θράκη, τι να πρωτοπεί κανείς; Αντί η ‘Αγκυρα να είναι διεθνώς κατηγορούμενη για τη βίαιη εκδίωξη των Ελλήνων, κατηγορεί εκείνη την Ελλάδα για κακή συμπεριφορά έναντι των Μουσουλμάνων. Την ίδια στιγμή το ελληνικό κράτος υποχρεώνει τους Πομάκους να μαθαίνουν στο σχολείο τούρκικα, που δεν είναι η μητρική τους γλώσσα, δεν τους παρέχει επαρκή εκπαίδευση στα ελληνικά και δεν τους παρέχει καμμία εκπαίδευση στα πομάκικα, παραβιάζοντας τη Συνθήκη της Λωζάννης και τα βασικά τους δικαιώματα και συμβάλλοντας αποφασιστικά στον μακροχρόνιο εκτουρκισμό τους. ‘Αμα έχεις τέτοιο κράτος, τι να τις κάνεις τις εξωτερικές απειλές;

Ρώσοι και Αραβομουσουλμάνοι

Το 95% των Ελλήνων αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς τη σημασία των καλών σχέσεων με τη Μόσχα. Σε αυτό το ποσοστό όμως δεν περιλαμβάνεται προφανώς η κυβέρνηση. Ο κ. Παπανδρέου αμφισβήτησε, ήδη πριν εκλεγεί, τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, που πνέει τώρα τα λοίσθια και ο κ. Βενιζέλος ακύρωσε τη συμφωνία προμήθειας ρωσικών θωρακισμένων. Η ‘Αγκυρα προχωράει τον ανταγωνιστικό του ελληνοβουλγαρικού αγωγό Σαμψούντα-Τσεϊχάν, έχει υπογράψει ένα πλήθος συμφωνιών με τη Μόσχα και έχει αντικαταστήσει, για πρώτη φορά μετά από μισό αιώνα, την Ελλάδα, στη θέση στρατηγικού, ή πάντως προνομιακού εταίρου τόσο στον ρωσικό χώρο, όσο και στον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Φυσικά, η στρατηγική ασφυξία της Ελλάδας δεν έχει συνέπειες μόνο στη διεθνή θέση της χώρας, αλλά και στους βαθμούς ελευθερίας που διαθέτει για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και τις πιέσεις Δανειστών και «Προστατών».

Να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, να μπει η Τουρκία στην ΕΕ και ο ρόλος του Ρουμπινίς στην ΕΟΚ τότε και ήδη ΕΕ, αμφισβητείται σήμερα διεθνώς η σκοπιμότητα συμμετοχής της στην ευρωζώνη. Μακροχρόνια, κι αν δεν μεταβληθούν ουσιαστικά οι όροι λειτουργίας του κοινού νομίσματος, το ζήτημα αυτό θα τεθεί αναπόφευκτα. Αλλά διερωτάται κανείς για ποιο λόγο θέτει τώρα διαρκώς το θέμα αυτό ο ιρανοεβραϊκής καταγωγής, με προϋπηρεσία σε ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα και Τράπεζα του Ισραήλ, οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί, που δέχθηκε προ ημερών επισήμως ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας στο Μέγαρο Μαξίμου! (Ποιος σύμβουλος ακριβώς εισηγήθηκε το ραντεβού με τη μορφή αυτή στον κ. Παπανδρέου;). Στις 27.1.2010, την ίδια μέρα που η Goldman Sachs επετίθετο στην Ελλάδα δια των Financial Times, o Ρουμπινί δημοσίευε άρθρο με τίτλο: «Η Ελλάδα έχει χρεωκοπήσει».

Ενώ έχει αρχίσει και συζητείται η σκοπιμότητα συμμετοχής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, η ελληνική κυβέρνηση τι εξήγγειλε; Εκστρατεία για την πραγματοποίηση συνόδου κορυφής Τουρκίας-ΕΕ, με σκοπό να επαναβεβαιωθεί η ευρωπαϊκή δέσμευση για την τουρκική ένταξη και να υπάρξει νέα εταιρική σχέση. Η Αθήνα παραμένει, μαζί με το Λονδίνο και την Ουάσιγκτων, φανατική οπαδός μιας διεύρυνσης, που ευθύνεται αποφασιστικά, μαζί με τη διαρκή «απελευθέρωση των αγορών», για την σοβαρότατη κρίση ΕΕ και Ελλάδας. Παραμένει επίσης φανατική οπαδός ειδικά της ένταξης της Τουρκίας που, αν γίνει, θα αφαιρέσει το κυριότερο στρατηγικό πλεονέκτημα της Αθήνας στον ανταγωνισμό της με την ‘Αγκυρα. Δεν την έχει πτοήσει ούτε καν η εμπειρία 11 ετών εφαρμογής αυτής της πολιτικής, που οδήγησε μόνο σε σκλήρυνση την Τουρκία. Ούτε και το ότι η ελληνική υποστήριξη στην τουρκική ένταξη είναι ο ασφαλέστερος και περισσότερο επιβλαβής για την Ελλάδα τρόπος να γίνουν έξαλλοι με την Αθήνα σε Βερολίνο και Παρίσι.

Eπίκαιρα, 30.12.2010

Konstantakopoulos.blogspot.com

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Είχε δημοσιευθεί το άρθρο όταν ανακοινώθηκε από το Υπουργείο ‘Αμυνας ο διορισμός επιτροπής για το πρόγραμμα προμήθειας ρωσικών θωρακισμένων (η προηγούμενη τέτοια επιτροπή καταργήθηκε πρόσφατα, άνευ εξηγήσεων). Απομένει να διαπιστώσουμε στην πράξη τι εντέλει εννοούν οι «αρμόδιοι».

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

WikiLeaks: Prosecutor says Russia armed Kurds in Turkey

One of the WikiLeaks-published documents discloses detailed Spanish National Court Prosecutor Jose Grinda Gonzalez’s assessments of organized crime in both Eurasia and Spain.

He considers that organized crime seeks to be a complement to state structures. “He summarized his views by asserting that the Russian Government’s strategy is to use organized crime groups to do whatever the Russian Government cannot acceptably do as a government. As an example, he cited Kalashov, whom he said worked for Russian military intelligence to sell weapons to the Kurds to destabilize Turkey. Grinda claimed that the Russian Government takes the relationship with organized crime leaders even further by granting them the privileges of politics, in order to grant them immunity from racketeering charges,” the disclosed cable says.http://news.am/eng/news/40202.html

WikiLeaks: Prosecutor says Russia armed Kurds in Turkey

Russia is a virtual «mafia state» whose political parties use organized crime to carry out operations it could not «acceptably do as a government,» a Spanish prosecutor said, citing the sale of arms to Kurds in order to destabilize Turkey as an example, according to recently leaked U.S. cables.

Spanish prosecutor Jose Gonzalez told U.S. officials that «he considers … Russia to be a virtual ‘mafia state'» where «one cannot differentiate between the activities of the government and organized crime groups,» according to a diplomatic cable made public by the whistleblower website WikiLeaks and published by the Guardian newspaper Thursday.

Gonzalez, who has been investigating Russian organized crime in Spain for a decade, also agreed with poisoned dissident Alexander Litvinenko’s thesis that Russian intelligence and security services «owned organized crime.»

The memo, sent in February of this year from the U.S. embassy in Madrid, cited the senior prosecutor as claiming that «certain political parties in Russia operate ‘hand in hand’ with organized crime.»
«He argued that the Liberal Democratic Party, or LDP, was created by the KGB and its successor, the SVR, and is home to many serious criminals,» the memo continued. The allegations in the cables were not supported by evidence.

In addition, the leaked cable suggested that Russian authorities used the mafia to carry out operations it could not «acceptably do as a government,» citing the sale of arms to Kurds in order to destabilize Turkey as an example.

The document added the authorities took «the relationship with crime leaders even further by granting them the privileges of politics, in order to grant them immunity from racketeering charges.»
Any crimelords who defied the country’s Federal Security Service, or FSB, could be «eliminated» either by killing them or «putting them behind bars to eliminate them as a competitor for influence,» Gonzalez claimed in the cables.

Far from being a localized problem, Gonzalez said he also thought the mafia virtually ran Belarus and Chechnya and exerted «tremendous control» over vital components of the global economy, including aluminum.

http://www.hurriyetdailynews.com/n.php?n=prosecutor-says-russia-a-virtual-mafia-state-2010-12-02

 http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/12/wikileaks-prosecutor-says-russia-armed.html#more

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Χιλιάδες Πόντιοι, και όχι μόνο, από την Ελλάδα, τη Ρωσία και τη Γεωργία κατευθύνονται τώρα προς την Παναγία Σουμελά, στην περιοχή Τραπεζούντος, όπου την ερχόμενη Κυριακή θα χοροστατήσει, για πρώτη φορά μετά την καταστροφή του 1922, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Θα συνοδεύεται από τους εκπροσώπους της Ρωσικής Εκκλησίας, τον Αρχιεπίσκοπο του Βολοκαλάμσκ και της Ελληνικής Εκκλησίας, τον Μητροπολίτη Δράμας.
Η σταυροπηγιακή Μονή της Παναγίας Σουμελά, κοντά στην Τραπεζούντα, ιδρύθηκε τον 4ο αιώνα και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της ελληνικής και χριστιανικής ιστορίας, σύμβολο της μακραίωνης ακτινοβολίας του ποντιακού ελληνισμού και του πολιτισμού του, με κέντρο την Τραπεζούντα. Η Μονή καταστράφηκε τον 7ο αιώνα για να ξαναχτιστεί τον 10ο, ενώ διατήρησε ιδιαίτερα προνόμια επί τουρκοκρατίας. Κατεστράφη και εγκατελείφθη με την Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922-23. Στο Βέρμιο της Μακεδονίας ιδρύθηκε μια ανάλογη Μονή εις ανάμνησή της. Αναστηλωμένη με τη βοήθεια της ΟΥΝΕΣΚΟ, η Μονή είναι στο κέντρο μιας περιοχής που κατοικείται κατά πλειοψηφία από εξισλαμισθέντες ελληνικούς πληθυσμούς και δέχεται ετησίως περίπου ένα εκατομμύριο τουρίστες.

Η λειτουργία της ερχόμενης Κυριακής έχει προκαλέσει κύμα ενθουσιασμού μεταξύ των ποντιακών πληθυσμών Ελλάδας, Ρωσίας και Γεωργίας. Σε μεγάλο βαθμό η άδεια των τουρκικών αρχών οφείλεται στην αποφασιστικότητα και δράση του Προέδρου του παγκόσμιου συντονιστικού οργάνου των Ποντίων, Ιβάν Σαββίδη. Ο κ. Σαββίδης είναι και βουλευτής της ρωσικής Δούμας, που εκλέγεται με το κόμμα του Πούτιν “Ενωμένη Ρωσία”. Το γεγονός αυτό βοήθησε στο να κινητοποιηθούν και οι δυνάμεις της ρωσικής διπλωματίας συνηγορώντας υπέρ της απαίτησης να δοθεί, όπως και εδόθη, από το τουρκικό κράτος, η άδεια της λειτουργίας.

Η αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα Σαββίδη είναι ένα εξαιρετικό μάθημα για το τι θα μπορούσε να κάνει και δεν κάνει η ελληνική διπλωματία, που ουσιαστικά δεν πιέζει στο παραμικρό θέμα την ‘Aγκυρα. Αυτό φυσικά δεν εμπόδισε όσους, στο ποντιακό κίνημα, βλέπουν με καχυποψία οποιαδήποτε σχέση με τη Ρωσία, αλλά και όσους, στο Φανάρι, δεν μπορούν ούτε να “μυρίσουν” Ρώσους, να επιτίθενται τώρα στον Σαββίδη. Αλλά βέβαια δεν θάμαστε ‘Ελληνες, αν δεν συνέβαιναν κι αυτά! Είναι αλήθεια ότι ο Πρόεδρος των Ποντίων διακρίνεται ενίοτε για τον κάπως απότομο χαρακτήρα του. Η βαθύτερη όμως αιτία της ρήξης δεν είναι άλλη από τη μόνιμη τάση υποταγής στην υπερατλαντική “σύμμαχο”, που διακρίνει το ελλαδικό και, καμμιά φορά περισσότερο, το κατεστημένο της Κωνσταντινούπολης.

Η λειτουργία προκάλεσε πάντως την οργή των Τούρκων εθνικιστών της περιοχής, που οργανώνουν για τις 15 Αυγούστου ημερίδα με θέμα “Ο Πορθητής, η ¨Αλωση και ο Νομάρχης Τραπεζούντας Τζεμάλ ‘Αζμι”. Ο ‘Αζμι πρωταγωνίστησε στις σφαγές των Αρμενίων και των Ρωμιών και καταδικάστηκε σε θάνατο το 1919.

Οι κάτοικοι πάντως της περιοχής, που βλέπουν να ανθεί ο τουρισμός, ζητάνε αντίθετα να δευρυνθεί η περίοδος λειτουργίας της Μονής (oι Πόντιοι ζητάνε την εγκατάσταση εκ νέου μοναχών και την επαναλειτουργία της υπό το Οικουμενικό Πατριαρχείο). Δέκα χλμ. ανατολικά και δέκα δυτικά της Μονής υπάρχουν εξάλλου δύο ακόμα ιστορικές μονές, που δεν έχουν ακόμα αναστηλωθεί: του Αγίου Ιωάννη Βαζελών του 3ου αιώνα και του Αγίου Γεωργίου Περιστερεώτα, του 5ου αιώνα.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Δημοσιεύτηκε στον Κόσμο του Επενδυτή, 13.8.2010

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris 

Η ρωσική πρόταση…

Του ΙΩΑΝΝΟΥ Π. ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ Αντιπλοιάρχου Π.Ν. ε.α. πρ. βουλευτού Λακωνίας και υφυπουργού Εθνικής Αμύνης

 

Οι σχέσεις μας με τη Ρωσική Δημοκρατία, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως, περίοδο κατά την οποία υπήρξε σαφής ιδεολογική διαφορά, ανήκαμε δε στις δύο τότε αντίπαλες συμμαχίες (ΝΑΤΟ και Σύμφωνο Βαρσοβίας), έχουν σημαντικά βελτιωθεί.

Η βελτίωση αυτή σηματοδοτήθηκε με την ανταλλαγή επισκέψεων υψηλού επιπέδου. Ο Πρόεδρος Πούτιν (ένας εκ των σπουδαιότερων πολιτικών σήμερα, αλλά ως διαφαίνεται και μελλοντικά) επισκέφθηκε την Ελλάδα τρεις φορές επί Κώστα Καραμανλή (ο οποίος άνοιξε τον δρόμο και προς την Κίνα). Δυστυχώς, ο αγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης για τη μεταφορά ρωσικού πετρελαίου καρκινοβατεί, με αστείες δικαιολογίες, γνωρίζουν όμως οι πάντες ποίου η χειρ κρύπτεται από πίσω! Ο ρωσικός στόλος έχει επισκεφθεί ελληνικούς λιμένες, έχουν δε πραγματοποιηθεί και κοινές ασκήσεις, οι δε ένοπλες δυνάμεις μας έχουν κατ’ επανάληψη προμηθευτεί ρωσικό αμυντικό υλικό. Εάν διατρέξουμε την ιστορία, ενθυμούμεθα ότι στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου της 20ής Οκτωβρίου 1827, που ήτο προοίμιον της ανεξαρτησίας της Ελλάδος, μεταξύ των συμμαχικών στόλων που κατεναυμάχησαν τον τουρκικό ήτο και ο ρωσικός, υπό τον ναύαρχο Χέυδεν. Ενθυμούμεθα επίσης ότι ένας εκ των μεγαλυτέρων πολιτικών της νεωτέρας Ελλάδος, ο Ιωάννης Καποδίστριας, υπήρξεν υπουργός των Εξωτερικών της Ρωσίας στις αρχές του 19ου αιώνος. Αλλά και κατά το διαρρεύσαν έκτοτε διάστημα μέχρι το 1917, έτος επικρατήσεως κομμουνιστικού συστήματος στη Ρωσία, όποτε η Ελλάς ευρέθη στο αντίθετο στρατόπεδο, οι σχέσεις μας ήσαν ομαλές, ουδέποτε υπήρξε σύγκρουση μεταξύ μας, εν αντιθέσει με τη γείτονα Τουρκία, της οποίας οι σχέσεις με τη Ρωσία κυμαίνονται από εχθρικές έως λυκοφιλικές! Πάντοτε, διακαής πόθος της Ρωσίας ήτο να μπορεί ο στόλος της να ελλιμενίζεται σε κάποιο λιμάνι της Μεσογείου. Κατά τη διάρκεια του σοβιετικού καθεστώτος, πλοία του πολεμικά είχαν αγκυροβόλια πολύ κοντά στα χωρικά μας ύδατα, το ένα 6,5 μίλια νοτίως των Κυθήρων και το άλλο ανατολικώς του Ζάκρου της Κρήτης. Αυτό για λόγους παρακολουθήσεως του 6ου Αμερικανικού Στόλου. Προσφάτως υπεβλήθη από τη Ρωσική Δημοκρατία πρόταση παραχωρήσεως λιμένος σε ελληνικό νησί του Αιγαίου, με καταβολή αδρού τιμήματος. Νομίζω και χωρίς καταβολή τιμήματος, αυτή καθαυτή η πρόταση είναι άκρως σοβαρή, τιμητική και συμφέρουσα! Βεβαίως η Ελλάς είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και του ΝΑΤΟ, ενώ η Ρωσία δεν είναι, αλλά συνεργάζεται και με την ΕΕ και με το ΝΑΤΟ, έχουν δε πραγματοποιηθεί και ασκήσεις με τις Ένοπλες Δυνάμεις χωρών του ΝΑΤΟ. Μη υπάρχοντος πλέον του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ουδείς μπορεί να αποκλείσει μελλοντική σύμπραξη ή ακόμη και ένταξη της Ρωσίας στην ΕΕ. Για το ΝΑΤΟ, ουδείς μπορεί σήμερα να βεβαιώσει για τη διάρκεια ζωής του, δεδομένου ότι προσπαθεί να εφεύρει τη μελλοντική απειλή για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του! Η Ελλάδα δεν επιθυμεί να διαταράξει τις σχέσεις της με οποιαδήποτε χώρα, όσο στενά συνδεδεμένη κι αν είναι με κάποιες, και με συμμαχίες ακόμη. Τι έχει κερδίσει όμως μέχρι σήμερα; Ήτο μεταξύ των νικητριών δυνάμεων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι το 1949 απώλεσε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων, οι δε σύμμαχοί της προσέφεραν μόνον τη Δωδεκάνησο! Η Κύπρος και η Βόρειος Ήπειρος ξεχάστηκαν… Δεκαετίες τώρα προσπαθούμε να πείσουμε τη διεθνή κοινότητα, αλλά κυρίως τους συμμάχους μας, όχι τι μας συμφέρει, αλλά να εφαρμοσθεί το διεθνές δίκαιο και να ισχύσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και στο Αιγαίο και στην Κύπρο, αλλά εις μάτην! Και όλα αυτά, παρά τις τόσες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας που μας δικαιώνουν. Οι Αμερικανοί όμως ενδιαφέρονται κυρίως για το πώς θα διαλύσουν βομβαρδίζοντας τη Γιουγκοσλαβία ή πώς θα «ειρηνεύσουν» το Ιράκ και το Αφγανιστάν, όπου μόνον εκτίθενται, όπως και στο Βιετνάμ! Η πρόταση της Ρωσίας πρέπει να γίνει δεκτή, διότι είναι εθνικά συμφέρουσα. Η Ρωσία είναι ομόδοξη και μεγάλη χώρα της ευρύτερης γειτονιάς μας. Άλλως οι Ρώσοι θα πάνε στην Τουρκία, η οποία ασμένως θα δεχθεί και τότε, φοβούμαι, θα μετανοήσουμε… Επιτέλους, να σταματήσουμε να φοβόμαστε. Όσο σκύβουμε, τόσο δεν μας υπολογίζουν! Οι καιροί ου μενετοί. Έλεος.

 

http://www.paron.gr/v3/new.php?id=57788&colid=&catid=42&dt=2010-08-15

ΟΧΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΛΥΣΕΙΣ..!!

  Είναι τρομακτικό..

Και με κάθε επιφύλαξη ώσπου να επιβεβαιωθεί..

Στέφανος Ληναίος

 

===================================

Από: «Yannis Lignos» <bbyannis@yahoo.gr>

Θέμα: ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ:  ΣΕ ΟΛΑ  ΟΧΙ

Ημερομηνία: Τρίτη, 27 Απριλίου 2010 4:10 μμ

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

Πληροφορίες αναφέρουν ότι μέσα στο μαύρο της οικονομικό χάλι η Ελλάδα και στα πρόθυρα πτωχεύσεως, δέχτηκε προ καιρού προτάσεις

‘’’’’’’’’’’’’

           1. Από την Κίνα η οποία λέγοντας ότι θέλει να βοηθήσει την Ελλάδα, μας προτείνει

 

                   α. Να μας ξεπληρώσει όλο το δημόσιο χρέος, χωρίς αντάλλαγμα (τι είναι το χρέος της Ελλάδας για τις οικονομικές δυνατότητες της Κίνας;)

 

                   β. Να μας δανείσει ότι ποσό αναγκαιεί για την λειτουργία της χώρας μέχρι το καλοκαίρι, με 1% (έναντι 6,7% των Γερμανών)

                   γ. Να μας στείλει όσους τουρίστες θέλουμε ή έστω όσους έχουμε την υποδομή να φιλοξενήσουμε.

 

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ: Ο Χ Ι, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΒΟΗΘΕΙΑ

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

 

          2. Από την Ρωσία για οιαδήποτε βοήθεια, οικονομική και μη με προυπόθεση να ενεργοποιηθεί η συμφωνία του περίφημου αγωγού και να της δοθεί η δυνατότης επισκευής πολεμικών της πλοίων στην Σύρο (όπως ήταν και παλαιότερα με τα «εμπορικά» της πλοία).

 

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ: Ο Χ Ι, ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

           3. Από τα Εμιράτα

 

                   α. Να τους δοθεί το ανενεργό αεροδρόμιο του Ελληνικού, το οποίο αφού το εκσυγχρονίσουν πλήρως, να το χρησιμοποιούν για τα lear jet των Εμίρηδων (εννοείται με ενοίκιο)

                   β. Να τους δοθεί μέρος της παραλίας κάτω από το αεροδρόμιο, για να κατασκευάσουν μαρίνα, όπου να ελιμενίζονται θαλαμηγοί των Εμίρηδων (δηλαδή να μπορούν να προσγειώνονται στο αεροδρόμιο και περνώντας απέναντι, να φεύγουν με την θαλαμηγό τους για κρουαζιέρες στο Αιγαίο)

                   γ. Να τους παραχωρηθεί η Ν/Ε περιοχή του Περάματος (η οποία είναι ανενεργή και όσοι εργάζονταν εκεί είναι σήμερα άνεργοι), προκειμένου να κατασκευάσουν σύγχρονο ναυπηγείο, όπου θα κατασκευάζουν δικές τους θαλαμηγούς

                   δ. Να τους παραχωρηθεί μέρος στο Φάληρο, όπου να προσδέσει μεγάλη υπερπολυτελής θαλαμηγός – Casino (πλωτό casino). Εννοείται ότι εκτός των άλλων καταβάλουν στο Ελληνικό κράτος ποσοστά από τα κέρδη.

 

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ: Κ Α Μ Ι Α. Εδώ και καιρό, βρίσκεται

κλειδωμένο στα συρτάρια της Κατσέλη (σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφων απάντησε με μισόλογα του τύπου ότι δεν πρόκειται για κάτιενδιαφέρον!!)

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’ 

Μην ξεχνάμε τις προτάσεις που έχουν γίνει από ειδικούς και έχουν αναφερθεί σε προηγούμενο mail (κατάργηση για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα του «πόθεν έσχες» και Τειρεσία, κρατικοποίηση casino, κλπ) που σε ελάχιστο χρόνο θα πλημμύριζαν την Ελλάδα με χρήμα

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’ 

Και σαν επίλογος όλων αυτών, προφανώς συνεχίζει να υφίσταται το γνωστό προ 10ετιών θέμα του τεράστιου ορυκτού πλούτου της χώρας μας, για τον οποίο όποιος τολμούσε να μιλήσει, χαρακτηριζόταν από γραφικός έως ψυχοπαθής (τώρα τελευταία άρχισαν επιτέλους τα ΜΜΕ να ασχολούνται με το θέμα).

 

Η ΕΛΛΑΔΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΕΙΝΑΙ ΠΝΙΓΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ, ΑΛΛΑ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟ, ΟΥΡΑΝΙΟ, ΟΣΜΙΟ, ΒΩΞΙΤΗ.. 

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’ 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ:  ΣΕ ΟΛΑ  ΟΧΙ

‘’’’’’’’’’’’’’ 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: …… κατά την κρίση σας

Η κατάρρευση της Αυτοκρατορίας. Το Βυζαντινό Μάθημα

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ,ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΟΥΣΗΣ. 

Όποια και αν είναι η προσωπική μας ματιά και η αντίδραση μας στην ταινία που σας προτρέπω να παρακολουθήσετε, σίγουρα θα μας καταλάβει μια μελαγχολία.

Αλλά μην μείνετε σε αυτή κανένας σας,είτε πολιτικός, είτε μη.

Πολλά από αυτά που θα δείτε, συμβαίνουν εδώ και πολλά χρόνια στη σημερινή Ελλάδα.

Αντι λοιπόν να μελαγχολήσουμε, ας αυτοσυγκεντρωθουμε πριν είναι αργά.

Η ζωτικότητα και η ομορφιά  του Λαού μας δεν έχει καταστραφεί.

Ας αναγεννηθούμε,

Ευχαριστώ τον Άντρο Νικολαΐδη και τον Παναγιώτη Ήφαιστο γι’ αυτή την πολύτιμη ενημέρωση.

Και μην αμελήσετε.

Θα βρείτε κάποια ώρα από τις ασχολίες σας γι αυτό το περίφημο μάθημα.

Καθε σχολιασμός θα ήταν ευπρόσδεκτος.

Δημήτρης Αλευρομάγειρος

 

  http://video.google.com/videoplay?docid=1385124906839771496#

Αιφνιδιαστικά στη Βουλή το ν/σ για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξ/πολη – «Έργο μείζονος εθνικής σημασίας»

Δέκα ημέρες πριν από το πολύ σημαντικό ταξίδι του υπουργού Εθνικής Άμυνας, Ευάγγελου Βενιζέλου στην Μόσχα, η κυβέρνηση κατέθεσε ξαφνικά πριν λίγο στη Βουλή και με τον χαρακτηρισμό του «έργου μείζονος εθνικής σημασίας», το νομοσχέδιο για την κατασκευή του αγωγού πετρελαίου Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης. Το νομοσχέδιο μάλιστα έχει πρόβλεψη για ένα σημαντικό  «αγκάθι» του όλου ζητήματος αυτό των απαλλοτριώσεων.

Συγκεκριμένα θεσπίζει τους όρους βάσει των οποίων θα επιβληθούν περιορισμοί στη χρήση γης και δόμησης και προβλέπει τη διενέργεια απαλλοτριώσεων υπέρ του δημοσίου, χρησιμοποιώντας ειδικό νομικό πλαίσιο που επιλέχθηκε για τις εγκαταστάσεις φυσικού αερίου της ΔΕΠΑ με το νόμο 1929/1991.
Στόχος του νομοσχεδίου είναι να ολοκληρωθεί το εν λόγω έργο «με ταχείς ρυθμούς και σύντομες διαδικασίες», όπως αναφέρει στην επιστολή της η υπουργός.

Φαίνεται ότι το υπουργείο και η κυβέρνηση κινείται … «εκτός ορίων» στις σχέσεις με την Ρωσία και δεν υπακούει στις εισηγήσεις του ΕΛΙΑΜΕΠ και του «καθηγητή Θάνου Π.Ντόκου» που δεν … συμφωνεί με την υπερβολική ανάπτυξη των ελληνορωσικών σχέσεων.

Ειδικότερα, το νομοσχέδιο θεσπίζει τους όρους βάσει των οποίων θα επιβληθούν περιορισμοί στη χρήση γης και δόμησης σε ζώνες ορισμένου πλάτους από τον άξονα του αγωγού, σε εκείνες τις περιοχές που θα διέλθει και προβλέπει τη διενέργεια απαλλοτριώσεων υπέρ του ελληνικού δημοσίου με δαπάνες της κατασκευάστριας εταιρίας για τυχόν επιπλέον εκτάσεις, οι οποίες θα είναι απολύτως αναγκαίες για ορισμένες εγκαταστάσεις (πχ αντλιοστάσια κλπ) και οι οποίες θα παραχωρηθούν σε αυτήν κατά χρήση.

Οι περιορισμοί επιβάλλονται κατ’ εφαρμογή του άρθρου 18, παρ.5 του Συντάγματος, το οποίο ορίζει ότι μπορεί με νόμο να προβλεφθεί και κάθε άλλη στέρηση της ελεύθερης χρήσης και κάρπωσης της ιδιοκτησίας όταν προστρέχουν ιδιαίτερες περιστάσεις. Η διαδρομή του αγωγού θα οριστεί με απόφαση του Υπουργείου Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής μετά από την ολοκλήρωση των διαδικασιών έγκρισης των περιβαλλοντικών όρων, σύμφωνα με το νομοσχέδιο.

Το ειδικό νομικό πλαίσιο επιλέχθηκε για τις ανάγκες του Μπουργκάς-Αλεξανδρουπολης στα «πρότυπα ΔΕΠΑ» επειδή ακριβώς έχει κριθεί από σειρά δικαστικών αποφάσεων ως συμβατό με τα άρθρα 17 και 18 του Συντάγματος και το άρθρο 1 του πρόσθετου πρωτοκόλλου των Παρισίων της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).

Βάσει του ν.1929/1991, θεσπίζονται ορισμένοι περιορισμοί στη χρήση των ακινήτων σε βάρος των ιδιοκτητών και λοιπών δικαιούχων τους, σύμφωνα με το άρθρο 18 παρ. 5 του Συντάγματος. Οι περιορισμοί αυτοί, για τους οποίους όμως προβλέπεται αποζημίωση προς τους ιδιοκτήτες, κρίθηκαν από τον Αρειο Πάγο και το Συμβούλιο Επικρατείας ως συμβατοί με το Σύνταγμα και το Πρώτο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της ΕΣΔΑ.

Για τους περιορισμούς χρήσης γης και δόμησης οι ιδιοκτήτες, νομείς ή κάτοχοι λαμβάνουν ως αποζημίωση ποσό ανερχόμενο στο 25% της αγοραίας αξίας των ακινήτων τους που δεν θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν ακώλυτα.

Tην αγοραία αξία καθορίζει ο Γενικός Γραμματέας της Περιφέρειας. Σε περίπτωση διαφωνίας ως προς το ύψος αυτής ο δικαιούχος μπορεί να προσφύγει στο κατά τόπον αρμόδιο Μονομελές Πρωτοδικείο της περιφέρειας του ακινήτου για την επίλυση της διαφοράς. Με τις ίδιες διαδικασίες προβλέπεται η καταβολή αποζημιώσεων στους δικαιούχους και σε περιπτώσεις ζημίας των ακινήτων από τη διέλευση του αγωγού.

Παρέχεται στη διεθνή εταιρεία του έργου, την Trans Balkan Pipeline Oil Company, η δυνατότητα να χρησιμοποιεί χωρίς αποζημίωση δημοτικές ή κοινοτικές εκτάσεις αναγκαίες για την κατασκευή του αγωγού και σε περίπτωση που αυτές είναι κοινόχρηστες να τις επαναφέρει στην προηγούμενη κατάσταση με δικές της δαπάνες.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ξαφνική δήλωση στήριξης από Ρωσία: «Η Ελλάδα είναι βασικός οικονομικός μας εταίρος»!

Ξαφνική επίσημη δήλωση στήριξης από την Ρωσία στην Ελλάδα και την ελληνική οικονομία είχαμε πριν από λίγο. Όπως αναφέρουν πληροφορίες από την Μόσχα, η δήλωση στήριξης δεν είναι παρά μόνο η «κορυφή του παγόβουνου» σε μία σειρά ενεργειών που έχει αποφασίσει η ρωσική κυβέρνηση για να στηρίξει την Ελλάδα στην αρνητική οικονομική διεθνή συγκυρία. Η δήλωση που έγινε πριν από λίγο από τον επίσημο εκρόσωπο του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Αντρέϊ Νεστερένκο είναι κάτι παραπάνω από «θερμή» και σίγουρα δεν είναι συνηθισμένο γεγονός, ειδικά από την Ρωσία.

Σημείο-κλειδί της δήλωσης είναι η φράση: «Η Ελλάδα είναι και θα παραμείνει, όχι μόνο παραδοσιακά, φιλική προς την Ρωσία χώρα, αλλά και βασικός διεθνής εταίρος της, μεταξύ άλλων και στον εμπορικό-οικονομικό τομέα».

Η δήλωση έχει να κάνει με την «ευχή» που εκφράστηκε ατύπως μεν, αλλά με τον ιδιαίτερα πειστικό τρόπο που έχει η κεντρική εξουσία στην Ρωσία, προς τις ρωσικές τράπεζες «Να προτιμήσουν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα», ενώ θεωρείται και προειδοποίηση προς τους κύκλους που θέλουν να πιέσουν κερδοσκοπικά την Ελλάδα. Να σημειώσουμε ότι η Μόσχα τα τελευταία χρόνια έχει επενδύσει σημαντικά κεφάλαια στα ελληνικά κρατικά ομόλογα και δεν θέλει να δει την επένδυσή της στην ελληνική οικονομία να κινδυνεύει… 

Iδού ολόκληρη η δήλωση:

«Η Ρωσία ελπίζει ότι η κυβέρνηση της Ελλάδας θα κατορθώσει να επιλύσει τα οικονομικά προβλήματα της χώρας, την οποία θεωρεί σημαντικό διεθνή εταίρο της. Όντως, η κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι εύκολη αλλά αυτή η χώρα είναι και παραμένει, όχι μόνο παραδοσιακά, φιλική προς τη Ρωσία, αλλά και βασικός διεθνής εταίρος της, μεταξύ άλλων, και στον εμπορικό – οικονομικό τομέα. Τις συνέπειες της οξείας χρηματο-πιστωτικής κρίσης, που έχει ενσκήψει παγκοσμίως, τις υφίστανται όλες οι χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Ευχόμαστε ειλικρινά στους φίλους και εταίρους μας ταχύτατη επίλυση των προβλημάτων τους και ελπίζουμε ότι η κυβέρνηση της Ελλάδας θα τα καταφέρει».

Σίγουρα η δήλωση εκπλήσσει και έρχεται την κατάλληλη στιγμή για την ελληνική κυβέρνηση που αναζητά ερείσματα διεθνώς. Οπωσδήποτε σχετίζεται και με το επικείμενο ταξίδι στη Μόσχα του υπουργού Εθνικής Άμυνας Ευάγγελου Βενιζέλου στις 29-31/03/10, όπου η Μόσχα αναμένει να σφραγιστεί η υλοποίηση της διακρατικής συμφωνίας που υπάρχει για τα ΤΟΜΑ BMP-3HEL, όσο και με την χθεσινοβραδυνή κατάθεση του νομοσχεδίου στην Βουλή για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Η Επανάσταση του 1821 ως επιστέγασμα μιας μακροχρόνιας διαδικασίας και οι οικονομικοί, κοινωνικοί και πολιτισμικοί παράγοντες αυτής της διαδικασίας, οι οποίοι συνετέλεσαν στην εξέγερση των Ελλήνων

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               

του Δημήτρη Παπαλεωνίδα.

 Συζητώντας για την Επανάσταση του 1821 αναφερόμαστε με κάποια δημοφιλή στερεότυπα που προβάλλουν την τουλάχιστον μονομερή άποψη για την καταπίεση από τους Οθωμανούς των μη μουσουλμάνων (υπονοώντας κυρίως τους Έλληνες) και δεν αναφερόμαστε στους άλλους λαούς Σέρβους, Βούλγαρους, Ρουμάνους και Αλβανούς, που συνυπάρχουν και συμβιώνουν όλοι μαζί στον ίδιο γεωγραφικό χώρο τα Βαλκάνια. Λαοί, που αναπτύχθηκαν σημαντικά η ιδιαίτερη έκφραση και ο γραπτός πολιτισμός τους χάρη στην ανεκτικότητα, που επέδειξε από τον 6Ο αιώνα έως την Άλωση το Βυζάντιο. Στην συνέχεια η Οθωμανική αυτοκρατορία ακολουθώντας ανάλογη πολιτική με την οργάνωση των μιλέτ (της θρησκευτικής κοινότητας που διατηρεί την πολιτιστική της ιδιαιτερότητα)(1) εδραίωσε την πολιτιστική πολυμορφία και την αρμονική συμβίωση των υποτελών της για σχεδόν πέντε αιώνες. Σημαντική επιβεβαίωση είναι το ιστορικό γεγονός του διωγμού των Εβραίων από την καθολική Ισπανία, οι οποίοι βρήκαν καταφύγιο στα εδάφη του σουλτάνου στα 1492.

 Αποτέλεσμα αυτής της μακρόχρονης διεργασίας και συμβίωσης διαφόρων εθνογλωσσικών ομάδων σε ένα τόσο στενό γεωγραφικό χώρο δημιούργησε το φαινόμενο του Βαλκάνιου ανθρώπου, που μεταχειρίζεται με μεγάλη ευκολία τις διαφορετικές γλώσσες και μεταπηδά ανάλογα με τις συνθήκες από την μια εθνοτική κοινότητα στην άλλη, περιστασιακά ή και μόνιμα.

 Ποιοι ήταν αυτοί οι οικονομικοί, κοινωνικοί και πολιτισμικοί παράγοντες που ώθησαν τους Έλληνες να διαταράξουν αυτό το σύστημα ειρηνικής συμβίωσης, να εγκαταλείψουν την σαφώς ηγετική θέση τους έναντι των άλλων υπόδουλων, να διαμορφώσουν εθνική συνείδηση και να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία τους; Η εξουσία και τα προνόμια του  έλληνα οικουμενικού Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης επί όλων των χριστιανικών εκκλησιών των Βαλκανίων και της ανατολικής Μεσογείου, η διοικητική ισχύς των Φαναριωτών, η θεσμοθετημένη αυτοδιοίκηση των ελληνικών κοινοτήτων  και οι επιδόσεις στο εμπόριο των Ελλήνων(2) είναι θέματα ανάμεσα σε άλλα που θα εξετάσουμε παρακάτω. 

 Α.        Οικονομικοί παράγοντες

 Το 1715, με την κατάληψη της Πελοποννήσου ολοκληρώνεται η πολιτική ενότητα των Ελλήνων κάτω από την κυριαρχία των Οθωμανών. Η σύντομη ειρήνη που ακολουθεί, μεταξύ των τουρκοβενετικών και ρωσοτουρκικών πολέμων, επιτρέπει την ανάπτυξη του εμπορίου στα εδάφη της οθωμανικής αυτοκρατορίας, που περνά στα χέρια των δύο μεγάλων δυνάμεων της εποχής Αγγλίας και Γαλλίας. (3) Οι εστίες πολέμου μεταφέρονται προς την Μεσοποταμία, στις περιοχές γύρω από τον Δούναβη και στην θάλασσα με συνέπεια την αύξηση του κόστους του πολέμου με αμφίβολα κέρδη και στις πιέσεις για την καταβολή υψηλότερων φόρων, που επιβάρυναν κυρίως τους ραγιάδες.  Αυτή την περίοδο ξεκινά η μαζική μετανάστευση των Ελλήνων προς την Ευρώπη, όπου σχηματίζονται οι πρώτες ελληνικές κοινότητες (Βιέννη, Τεργέστη, Μασσαλία, Οδησσό, Αμβέρσα) κυρίως από εμπόρους και ναυτικούς. (4) 

 Με την συνθήκη του Πασάροβιτς (1718) οι υπήκοοι του σουλτάνου κερδίζουν εμπορικά προνόμια στις κτήσεις των Αψβούργων και οι Οθωμανοί αποσπούν τον Μοριά από την Βενετία. Οι Βενετοί χωρίς λιμάνια πια χάνουν το διαμετακομιστικό εμπόριο στο Ιόνιο και στην Αδριατική, αρχικά από τους Μεσολογγίτες και στη συνέχεια από το Αιτωλικό και το Γαλαξίδι.

 Με την ρωσοτουρκική συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή (1774), η Ρωσία αποκτά το δικαίωμα προστασίας των ορθόδοξων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και με το το άρθρο 11 της συνθήκης επιτρέπεται η ελεύθερη ναυσιπλοΐα σκαφών και υπηκόων της Ρωσίας στη Μαύρη θάλασσα. Σε συνδυασμό της παραπάνω συνθήκης με την Εμπορική Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης (10.6.1783), οι Έλληνες ναυτικοί μπορούν να ταξιδεύουν με «ρωσικά ναυτιλιακά έγγραφα», υψώνοντας στα πλοία τους την ρωσική σημαία. Γράφει ο Απόστολος Βακαλόπουλος ότι από τότε «μπορούσαν να οι Έλληνες να ταξιδεύουν ανενόχλητοι…σε όλα τα λιμάνια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και της Μεσογείου ως το Γιβραλτάρ». (5) Η ανάπτυξη της βιομηχανίας, η αύξηση του εμπορίου στην Ευρώπη(6) και οι αυξημένες ανάγκες για εισαγωγή πρώτων υλών, από μη αναπτυγμένες χώρες, ευνόησαν τους χριστιανούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και κυρίως τους Έλληνες. (7) Η Γαλλική Επανάσταση (1789), οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι και ο διπλός ναυτικός αποκλεισμός (1796-1814)  των Άγγλων που απέκοπταν το εμπόριο της Ευρώπης με τις αποικίες και των Γάλλων που απέκλειαν τα αγγλικά πλοία και εμπορεύματα από κάθε ευρωπαϊκό λιμάνι, ωφέλησε μεταξύ άλλων τους έλληνες ναυτικούς, που παραβιάζοντας τον αποκλεισμό των εμπολέμων μετέφεραν εμπορεύματα και κυρίως (ρωσικό) σιτάρι σε αποκλεισμένα λιμάνια. Το γαλλικό εμπόριο στην Ανατολή «παραλύει», που το παίρνουν στα χέρια τους οι Έλληνες ναυτικοί, που αναλαμβάνουν τις μεσογειακές μεταφορές και όλη την ακτοπλοΐα και ανταγωνίζονται ανοικτά τους Άγγλους. Οι Υδραίοι, Σπετσιώτες και Ψαριανοί κερδίζουν τεράστιες περιουσίες, τροφοδοτώντας την αποκλεισμένη Γαλλία με σιτάρι. 

Χαρακτηριστικό  είναι ότι την περίοδο 1810-1815 η συμμετοχή ελληνικών πλοίων στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας – λιμάνι σταθμός στο διεθνές εμπόριο δημητριακών- κυμαίνεται στο 65% με 69%. Ανάλογα στοιχεία προκύπτουν για το λιμάνι της Οδησσού, από όπου φορτώνονται τα σιτηρά της Μαύρης Θάλασσας. Η συμμετοχή των ελληνικών πλοίων για την ίδια περίοδο κυμαίνεται πάνω από το 60% και ειδικά την περίοδο 1812-1814 κυμαίνεται στο 95%. Σημαντική παρουσία ελληνικών πλοίων παρατηρούνται και στην δυτική Μεσόγειο (Αγκόνα, Μασσαλία και Λιβόρνο).(8) Η Θεσσαλονίκη είναι το μοναδικό ελεύθερο λιμάνι της Μεσογείου, από την οποία τροφοδοτείται ολόκληρη η Ευρώπη, αναπτύσσοντας το στεριανό εμπόριο με βασικά προϊόντα υφάσματα, μεταξωτά, γούνες και νήματα.  Παράλ-ληλα δημιουργούνται σε διάφορα μέρη της ελλαδικού χώρου (Μαδεμοχώρια, Αμπελάκια) συνεταιρισμοί (συντροφίες) και για πρώτη φορά παρατηρείται μια μορφή συνεργασίας κεφαλαίου και εργασίας συστήνοντας μετοχικές εταιρείες . Αντίστοιχα στο εμπορικό ναυτικό ισχύει το «συντροφοναυτικό» σύστημα, στο οποίο κάθε ναύτης είχε λόγο στις συναλλαγές και μερίδιο στα κέρδη.

Οι ιστορικές συγκυρίες που ώθησαν το ελληνικό εμπόριο και ειδικά την ελληνική ναυτιλία να κυριαρχήσει στις θαλάσσιες μεταφορές στην Μεσόγειο είχαν σαν συνέπεια εκτός των πέρα από κάθε προσδοκία θετικών οικονομικών αποτελεσμάτων, να συνειδητοποιήσουν κυρίως οι Έλληνες του εξωτερικού την απόσταση που απείχε η ανεπτυγμένη Ευρώπη από την Οθωμανική Ανατο-λή.  Χάρη στο εμπόριο οι Έλληνες ήρθαν σε επαφή με την Ευρώπη και επηρεά-στηκαν από την Γαλλική επανάσταση, το κίνημα του Διαφωτισμού, τον Ρομ-αντισμό και τις φιλελεύθερες ιδέες.

 Τέλος το σημαντικότερο κέρδος ήταν η δημιουργία στόλου επανδρωμένου με έμπειρους και ετοιμοπόλεμους ναυτικούς, ο οποίος σύμφωνα με τον Πουκεβίλ, το 1813 διέθετε 611 πλοία συνολικής χωρητικότητας 153.080 κόρων με 5.850 κανόνια και 17.045 άνδρες έμπειρους και ετοιμοπόλεμους. (9) 

Β.         Κοινωνικοί παράγοντες. 

Η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν μια ισλαμική αυτοκρατορία, αλλά η οθωμανική κοινωνία ήταν μία πολυθρησκευτική κοινωνία, με την έννοια ότι στην επικράτειά της δεν ζούσαν μόνο μουσουλμάνοι, αλλά επίσης χριστιανοί (ορθόδοξοι, καθολικοί,  Αρμένιοι) και εβραίοι. Με βάση τις ισλαμικές κοινωνικό-πολιτικές αρχές για το οθωμανικό κράτος δεν είχε καμία θεσμική σημασία η εθνική προέλευση των υπηκόων του, αλλά το θρήσκευμά τους. Υπήρχαν λοιπόν το μιλέτ των πιστών (μουσουλμάνων), το μιλέτ των χριστιανών και το μιλέτ των εβραίων. Ελληνόφωνοι,  σλαβόφωνοι ή τουρκόφωνοι ορθόδοξοι χριστιανοί αναγνωρίζονταν ως «Ρουμ» – «Ρωμιοί» και συγκροτούσαν το μιλέτ με επικεφαλής τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και διοικητικό μηχανισμό την εκκλησία με πλήρη οργανωτική αυτονομία, δικαστική εξουσία και δικαίωμα φορολόγησης των πιστών. (10) Κατά την άλωση της Πόλης δεν υπήρχε Πατριάρχης. Ο ίδιος ο Μωάμεθ ο Πορθητής αναβίωσε και αναβάθμισε τον θεσμό, με αυξημένες μάλιστα αρμοδιότητες και εξουσίες, διορίζοντας μία ηγετική μορφή του ανθενωτικού ορθόδοξου κλήρου, τον Γεννάδιο Σχολάριο, ενισχύοντας την ορθόδοξη χριστιανοσύνη έναντι των ρωμαιοκαθολικών, που απειλούσαν το δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας του. (11) Η ανάδειξη της ορθόδοξης Ρωσίας και η ανάγκη συνδιαλλαγής μαζί της, προσέδωσε στον Πατριάρχη και αρμοδιότητες εξωτερικής πολιτικής, με την επιπλέον υποχρέωση να λειτουργήσει αποτρεπτικά σε κάθε μορφή δυτικής επιρροής στον οθωμανικό χώρο. Το Πατριαρχείο και η εκκλησία στηρίχτηκαν στην ελληνική γλώσσα των εκκλησιαστικών κειμένων, με συνέπεια να τη διατηρήσουν ζωντανή. Από την πρώτη εκλογή πατριάρχη υπήρξε έντονη συμμετοχή λαϊκών (ορθόδοξων), που λόγω της πρόσδεσης τους με την νέα τάξη πραγμάτων και εκμεταλλευόμενοι την πολιτική αλλαγή προσπάθησαν και συχνά κατάφεραν να επιβάλλουν το πρόσωπο της επιλογής τους και φυσικά να έχουν λόγο στις υποθέσεις της εκκλησίας και γενικότερα της ορθόδοξης κοινότητας. Αυτοί αποτελούνταν από τους επικεφαλείς των συντεχνιών της οθωμανικής πρωτεύουσας, αλλά και της ανερχόμενης σε ισχύ αριστοκρατίας των Φαναριωτών. Από τον 17ο αιώνα οι Φαναριώτες διορίζονται «μεγάλοι δραγουμάνοι» (αξίωμα που είχε την ευθύνη για τις σχέσεις με την χριστιανική Δύση), «δραγουμάνοι του στόλου» και από το 18Ο αιώνα προμήθευαν κυβερνήτες της παραδουνάβιες ηγεμονίες.  Σύμφωνα με τον Παρασκευά Κονόρτα, παρατηρείται συχνά το γεγονός Φαναριώτες να καταλαμβάνουν εκκλησιαστικά αξιώματα ή να αντλούν οικονομικά οφέλη από παροχές που ο πατριάρχης τους παρείχε, αποβλέποντας στην στήριξη τους σε διάφορα θέματα,  λόγω των στενών σχέσεων τους με υψηλόβαθμους Οθωμανούς αξιωματούχους ή και με τον ίδιο τον σουλτάνο. Η ανάμιξη των Φαναριωτών στα εκκλησιαστικά ζητήματα αυξάνεται και σύμφωνα με τα χρονικά του Υψηλάντη και του Σεργίου Μακραίου, οι επεμβάσεις στην επιλογή του πατριάρχη, η επιλογή επισκόπων, οι δανειοδοτήσεις μελών του ανώτατου κλήρου είναι συνεχείς.  (12)

 Η οθωμανική αυτοκρατορία αδυνατώντας να συγκεντρώσει τους φόρους λόγω έλλειψης ισχυρού κεντρικού μηχανισμού νοίκιαζε την συλλογή φόρων. Ο ενοικιαστής έπρεπε να βρει τον τρόπο να εισπράξει τα χρήματα της φορολογίας πλέον κάποιου κέρδους για τον ίδιο.  Οι κοινότητες ήταν ένας θεσμός που διευκόλυνε την συγκέντρωση των φόρων και την απόδοση τους στο κρατικό ταμείο. Μεσάζοντες στην διαδικασία είσπραξης των φόρων κυρίως σε είδος και μετατροπής των σε χρήμα ήσαν οι προεστοί, δημογέροντες, κοτζαμπάσηδες η προύχοντες που διακρίνονταν όχι τόσο από τον πλούτο τους σε ιδιόκτητες γαίες, όσο στα μέσα που διέθεταν για την ολοκλήρωση της αποστολής τους (αποθήκες, μεταφορικά μέσα, γνωριμίες, άνθρωποι για έλεγχο και προστασία κ.α.).

 Άλλος θεσμός ήταν οι αρματολοί,  ένοπλοι, άτακτοι ή ληστές, οι οποίοι συμφωνούσαν με την οθωμανική εξουσία με οικονομικά ανταλλάγματα ή και σχετική ανεξαρτησία την είσπραξη φόρων και την επιβολή της τάξης στις περιοχές τους. Επίσης υπήρχαν οι εκτός νόμου κλέφτες,  που όσο συχνά επιβουλεύονταν τις περιουσίες των προεστών, άλλο τόσο συνέπρατταν μαζί τους, παρέχοντας στρατιωτικές υπηρεσίες. Δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο η μετατροπή κλεφτών σε αρματολούς και το αντίθετο ανάλογα με τις συγκυρίες και τα συμφέροντα που διαμορφώνονταν συγκεντρώνοντας συχνά τεράστιες περιουσίες.

Οι μεγάλοι καπεταναίοι και έμποροι από τις ναυτικές κοινότητες της Υδρας, των Σπετσών ή της Μυκόνου, οι ηγέτες των επαγγελματικών συντεχνιών ή σημαντικών εμπορικών κοινοτήτων (Αμπελάκια) και οι Έλληνες των παροικιών κυρίως έμποροι αντιπροσωπεύουν σημαντικά κομμάτια του Ελληνισμού. (13)

 Η ιδιαίτερη θέση και τα προνόμια μέσα στην οθωμανική κοινωνία του ανώτατου κλήρου, των φαναριωτών, των ελληνικών κοινοτήτων, των αρματολών και των κλεφτών καθώς και η δεσπόζουσα θέση στις παροικίες των Ελλήνων που διέπρεψαν στο εμπόριο ή τα γράμματα, συγκροτούν με όλες τις μεταξύ τους διαφορές (γλωσσικές, πολιτιστικές, οικονομικές και κοινωνικές) μια ακμάζουσα αστική τάξη,  που σταδιακά καθοδηγούμενη και εξαρτημένη από ξένες δυνάμεις οδηγεί στην ιδεολογική και εθνική αφύπνιση των ελλήνων και φουντώνει την επιθυμία τους για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση. (14)

Γ.         Πολιτισμικοί παράγοντες.

 Ο 18ος αι., ήταν εποχή αφύπνισης της εθνικής συνείδησης των ελλήνων και προπαρασκευής για τον μεγάλο ξεσηκωμό του 1821. Το κίνημα του γαλλικού διαφωτισμού, συνταράζει όλη την Ευρώπη και αναπόφευκτα τους υπόδουλους έλληνες. «Η μετάδοση του Διαφωτισμού στην ελληνική παιδεία γίνεται δυνατή μέσω των εμπόρων και των διανοούμενων της διασποράς. Πολλοί από αυτούς κατάγονται από ορεινές περιοχές και άγονα νησιά και στράφηκαν προς την Δύση, όπου ταξίδεψαν είτε για να μορφωθούν είτε να εμπορευθούν. Γνώρισαν και αφομοίωσαν τις αρετές και τα ελαττώματα της Δύσης και αφομοίωσαν την νοοτροπία, την επιστήμη και την παιδεία της «φωτισμένης Ευρώπης». Οι φορείς αυτών των ιδεών πρόβαλλαν τον Διαφωτισμό ως εναλλακτική πρόταση στην ελληνική συλλογική συνείδηση και ανέλυσαν το ελληνικό πρόβλημα με τους όρους της πολιτισμικής ανανέωσης(15) και της πολιτικής αλλαγής(16) κατά το πρότυπο του δυτικού φιλελευ-θερισμού.» (17)  

Τα κηρύγματα για ελευθερία, ισότητα, κοινωνική πρόοδο, φτάνουν και στα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και οι πρώτες μεταρρυθμίσεις παρατηρούνται στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες σε μία προσπάθεια, των Φαναριωτών που έχουν την εξουσία, να συμβιβάσουν τις διαφορές απόψεων (συντηρητικοί – φιλελεύθεροι), διαφυλάσσοντας και αναδεικνύοντας την θέση τους, ως ελίτ και στο νέο υπό διαμόρφωση έθνος, εκτός της οθωμανικής αυτοκρατορίας..

Τότε περίπου προκύπτει το σημαντικότερο ζήτημα, που είναι η υιοθέτηση ενός απλουστευμένου γλωσσικού τύπου σαν εκπαιδευτικού οργάνου για την ανύψωση του μορφωτικού επιπέδου του λαού. Δάσκαλοι όπως ο Μοισιόδακας(18), ο Ανθρακίτης ο Βούλγαρης και ο Καταρτζής, διδάσκουν ή καλούν το έθνος σε επανάσταση στην μόνη γλώσσα που μπορούν να επικοινωνήσουν την ομιλούμενη γλώσσα του λαού. Συμφωνούν ότι η κοινωνική πρόοδος, η ελευθερία και η πολιτική ανεξαρτησία θα είναι συνέπεια της διάδοσης των γραμμάτων και της αφύπνισης της εθνικής συνείδησης με μέσο την ζωντανή γλώσσα του έθνους. Πολύ γρήγορα οι πρώτες αντιδράσεις στην επιλογή αυτή έρχονται για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας και ταξικών συμφερόντων.(19) Η ιστορική συγκυρία του κλασικισμού και η νεοελληνική «Αναγέννηση» όπως την αποκαλεί ο Σβορώνος, που συμβάλλει στην ανύψωση του μορφωτικού και πνευματικού επιπέδου του έθνους και εμβαθύνει στις νέες επιστήμες μέσα σε δεκάδες ελληνικά σχολεία σε όλες σχεδόν τις ελληνικές πόλεις, με όλα τα προβλήματα επικοινωνίας και συνοχής λόγω γλωσσικών, πολιτιστικών, οικονομικών, κοινωνικών και θρησκευτικών διαφορών, που υπάρχουν μεταξύ των ελλήνων, τους επιτρέπουν να ανακαλύψουν στην Αρχαιότητα, το λαμπρό παρελθόν των προγόνων τους, να «επανασυνδεθούν» με τις ρίζες τους και έμμεσα να νομιμοποιήσουν την απαίτηση τους για εθνική ανεξαρτησία. Οι έλληνες, όπως υποστήριζαν, μπορεί να τους χώριζαν πολλά, αλλά το μόνο αδιαμφισβήτητο στοιχείο που τους ένωνε ήταν οι κοινοί πρόγονοι. Η σύνδεση με την Αρχαιότητα, η συγγένεια με τους ένδοξους προγόνους, η ονοματοδοσία παιδιών και πλοίων με ονόματα αρχαιοελληνικά, ενώ την ίδια στιγμή πολλοί κυρίως αλβανικής καταγωγής δεν μιλούσαν καν ελληνικά, ξεκίνησε πολύ πριν το 1821 .(20)

 Η γλώσσα, οι πατροπαράδοτοι δημοκρατικοί θεσμοί, το εθιμικό δίκαιο, οι παραδόσεις, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, το δημοτικό τραγούδι, η παιδεία και άλλες αξίες προσέδωσαν στον ελληνικό λαό συνοχή και κράτησαν ζωντανή την ιστορική συνείδηση της συνέχειας τους από την αρχαιότητα. Οι επιδόσεις του στο εμπόριο, ο υψηλός βαθμός αυτοδιοίκησης,  η κοινωνική αλληλεγγύη που επεδείκνυε, τον ανέδειξαν μέσα από την πανσπερμία των λαών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και κυρίως της Βαλκανικής σε μία μορφή «διαβαλκανικής» αστικής τάξης. Η συμπαράσταση που επιδεικνύουν οι Βαλκάνιοι μεταξύ τους, σε κάθε κίνημα ανεξαρτησίας του ομόδοξου γείτονα, δεν έχει σχέση με τις συνθήκες που δημιουργήθηκαν τον 19Ο αιώνα, με την ανάδειξη του εθνικισμού, το δώρο της «φωτισμένης Ευρώπης» στα Βαλκάνια. Το όραμα του Ρήγα για μια δημοκρατική βαλκανική πολιτεία, στην οποία θα συμμετέχουν όλοι ακόμη και οι Τούρκοι, ισότιμα, όπου θα προστατεύεται η ζωή και η περιουσία κάθε πολίτη, όπου όλοι άντρες και γυναίκες θα έχουν δικαιώματα εκπαίδευσης και συμμετοχής στα κοινά,  ξεσηκώνει τις καρδιές και οι διακηρύξεις του Ναπολέοντα για αυτοδιάθεση των λαών τους γεμίζει προσδοκίες.         

(1)              Μαργαρίτης Γ. «Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου Ελληνισμού» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, σελ.48-49, Ε,Α,Π,, Πάτρα 1999

(2)          Μαργαρίτης Γ. «Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου Ελληνισμού» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, σελ.50-52, Ε,Α,Π,, Πάτρα 1999

(3)             Σβορώνος Ν. Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας,  Αθήνα,  Θεμέλιο, ιγ΄έκδοση, σελ.51-53, Αθήνα 1999.

(4)             Μαργαρίτης Γ. «Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου Ελληνισμού» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, σελ.45-46, Ε,Α,Π,, Πάτρα 1999

(5)             Βακαλόπουλος Α. Συλλογικό έργο Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, ,τ.ΙΑ,. σελ.84 Αθήνα 1975 

(6)             Μαργαρίτης Γ. «Η Ευρώπη των επαναστάσεων» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, σελ.31, Ε,Α,Π,, Πάτρα 1999

(7)             Μαργαρίτης Γ. «Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου Ελληνισμού» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, σελ.54, Ε,Α,Π,, Πάτρα 1999

(8)             Βλάμη Δ., «Το ελληνικό εμπόριο και οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι», Ελευθεροτυπία, Ιστορικά τεύχος 6/2/2003, σελ.10, Αθήνα.

(9)             Μαργαρίτης Γ. «Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου Ελληνισμού» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, σελ.54, Ε,Α,Π,, Πάτρα 1999

(10)           Μαργαρίτης Γ. «Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου Ελληνισμού» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, σελ.49-50, Ε,Α,Π,, Πάτρα 1999

 (11)          Κολοβός Η., «Μη μουσουλμάνοι και Οθωμανική κοινωνία», Ελευθεροτυπία, Ιστορικά τεύχος 285, σελ.41, Αθήνα, 2005.

 

     (12)      Κονόρτας Π.,»Οθωμανικές θεωρήσεις για το Οικουμενικό Πατρι-αρχείο», εκδ.Αλεξάνδρεια, σελ.143-145, Αθήνα 1998

     (13)      Μαργαρίτης Γ. «Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου Ελληνισμού» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, σελ.51-54, Ε,Α,Π,, Πάτρα 1999.

    (14)       Σβορώνος Ν. Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας,  Αθήνα,  Θεμέλιο, ιγ΄έκδοση, σελ.53-55, Αθήνα 1999.

    (15)       Ρήγας Φεραίος – Βελεστινλής (1757-1798) Επηρεασμένος από την Γαλλική Επανάσταση, με το συγγραφικό του έργο (Μεγάλη Χάρτα, Θούριος, Νέα Πολιτική Διοίκησις) συνδέει την απελευθέρωση του έθνους με την ανάπτυξη της παιδείας.

   (16)        Αδαμάντιος Κοραής (1748-1833). Στήριξε την ιδέα διεκδίκησης εθνικού κράτους ερχόμενος σε αντιπαράθεση με το Πατριαρχείο απαντώντας στην συντηρητική Πατρική Διδασκαλία με την Αδελφική Διδασκαλία προς τους Γραικούς. Εξέδωσε Ιπποκράτη και αρχαίους συγγραφείς. Οι πολιτικές του διακηρύξεις Σάλπισμα Πολεμιστήριον (1801) και Τι πρέπει να κάμωσιν οι Γραικοί  (1805) δείχνει πως πιστεύει ότι η γέννηση του νέου ελεύθερου γένους των Γραικών εκτός από υπόθεση παιδείας και εθνικής συνείδησης είναι και υπόθεση πολιτικής βούλησης.

    (17)       Κιτρομηλίδης Πασχάλης, Νεοελληνικός Διαφωτισμός, Μ.Ι.Ε.Τ., σελ.505-6, Αθήνα 1996.

   (18)        Ιώσηπος Μοισιόδακας (1730-1800) δάσκαλος, υποστηρικτής της προφορικής γλώσσας για παιδευτικούς λόγους. (βλ. Μάριο Βίττι, Ιστορία της Νεοελληνικής λογοτεχνίας, Εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήνα, 1978, σελ.131)

   (19)        Σβορώνος Ν. Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας,  Αθήνα,  Θεμέλιο, ιγ΄έκδοση, σελ.56-57, Αθήνα 1999.

  (20)        Μαργαρίτης Γ. «Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου Ελληνισμού» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, σελ.55-56, Ε,Α,Π,, Πάτρα 1999.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. Μαργαρίτης Γ. «Ο Οθωμανικός χώρος και η συγκρότηση του νέου Ελληνισμού» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, Ε.Α.Π., Πάτρα 1999
2. Σβορώνος Ν. Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας,  Αθήνα,  Θεμέλιο, ιγ΄έκδοση, Αθήνα 1999.
3. Βακαλόπουλος Α. Συλλογικό έργο Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, ,τ.ΙΑ,. σελ.84 Αθήνα 1975 
4. Μαργαρίτης Γ. «Η Ευρώπη των επαναστάσεων» στο Ελληνική Ιστορία Γ΄- Νεότερη & Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, Ε.Α.Π., Πάτρα 1999
5. Βλάμη Δ., «Το ελληνικό εμπόριο και οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι», Ελευθεροτυπία, Ιστορικά τεύχος 6/2/2003, Αθήνα.
6. Κολοβός Η., «Μη μουσουλμάνοι και Οθωμανική κοινωνία», Ελευθεροτυπία, Ιστορικά τεύχος 285, Αθήνα 2005.
7. Κονόρτας Π., «Οθωμανικές θεωρήσεις για το Οικουμενικό Πατρι-αρχείο», εκδ.Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1998
8. Κιτρομηλίδης Πασχάλης, «Νεοελληνικός Διαφωτισμός», Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα 1996.
9. Μάριο Βίττι, «Ιστορία της Νεοελληνικής λογοτεχνίας», Εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήνα, 1978.

 

O κρίσιμος ρωσικός παράγων

 Καθοριστική σημασία για τις ελληνορωσικές σχέσεις και τη «χημεία» μεταξύ της νέας ελληνικής κυβέρνησης και του Κρεμλίνου των Πούτιν και Μεντβιέντεφ θα έχει η επίσκεψη του Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου στη Μόσχα την ερχόμενη Δευτέρα και Τρίτη, η πρώτη ουσιαστικά επαφή του ηγέτη του ΠΑΣΟΚ με τη ρωσική ηγεσία. Η Αθήνα επιθυμεί να δείξει τη σημασία που αποδίδει στις σχέσεις με τη Μόσχα και η τελευταία θέλει να διαγνώσει τις προθέσεις του κ. Παπανδρέου και τις δυνατότητες ανάπτυξης μιας σχέσης που πήρε, στο πρόσφατο παρελθόν στρατηγικό χαρακτήρα και τροφοδότησε πολλές προσδοκίες, χωρίς όμως πάντα και να τις ικανοποιήσει. Η επίσκεψη του ‘Ελληνα Πρωθυπουργού στη Μόσχα γίνεται την επαύριο της δραματικής συνόδου των Βρυξελλών, αλλά σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις δεν θα συζητηθούν με τη Ρωσία τα ελληνικά οικονομικά προβλήματα. «Ο Πούτιν ήταν έτοιμος να προσφέρει βοήθεια», είπε στον «Κ.τ.Ε.» Ρώσος πολιτικός, που θυμίζει ότι η χώρα του, αν και πληγείσα από την κρίση, διαθέτει ένα μεγάλο συναλλαγματικό απόθεμα, της τάξεως των εκατοντάδων δις δολλαρίων. Τέτοιο ζήτημα πάντως δεν φαίνεται να έχει τεθεί ούτε από τη μία, ούτε από την άλλη πλευρά, επιμένοιυν καλά πληροφορημένες πηγές σε Αθήνα και Μόσχα. Στο «μενού» των συζητήσεων Παπανδρέου με Μεντβιέντεφ και Πούτιν θα βρεθούν τα ενεργειακά θέματα, με τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη να καρκινοβατεί και τον ΣάουθΣτρημ σε καλύτερη μεν κατάσταση, αλλά πάντα υποκείμενο στη σφοδρή εχθρότητα των ΗΠΑ, που πριμοδοτούν τον ανταγωνιστικό Ναμπούκο. Η Αθήνα ενδιαφέρεται επίσης για την ανανέωση της συμφωνίας για παροχή φυσικού αερίου που λήγει το 2016, έστω και αν προσανατολίζεται στην αύξηση των ποσοτήτων που εισάγει από την Τουρκία, παρά τις επιφυλάξεις που κατά καιρούς εκφράσθηκαν για τη σκοπιμότητα και το σώφρον εισαγωγής αερίου από μια χώρα που είναι ο κύριος δυνητικός αντίπαλος της Ελλάδας. Η Μόσχα επιδιώκει επίσης να προχωρήσουν τα δύο υδροηλεκτρικά έργα που έχει συμφωνήσει η Αθήνα να της αναθέσει από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Στον στρατιωτικό τομέα εκκρεμεί η αγορά των (αμφιβίων) ρωσικών θωρακισμένων που έχει μεν αποφασισθεί από το ΚΥΣΕΑ, πληροφορίες φέρουν όμως κατά καιρούς ανταγωνιστικά συμφέροντα προμηθειών και ορισμένους κύκλους της ελληνικής στρατιωτικής γραφειοκρατίας να αντιδρούν, ενώ και η Γερμανία έχει μπει «σφήνα» στην υπόθεση προτείνοντας δικά της μεταχειρισμένα. Υπάρχει επίσης το ζήτημα της θέσης σε πλήρη λειτουργία των πυραύλων Ες-300 στην Κρήτη. Στρατιωτικοί παρατηρητές εκτιμούν ότι, αν δεν προχωρήσει η αγορά θωρακισμένων, θα μπορούσαν να αγορασθούν πύραυλοι και συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου που θεωρούν εξαιρετικά σημαντικά για την ελληνική άμυνα. Η Ρωσία έχει ήδη παράγει Ες 400 και ετοιμάζει και τη νέα γενηά των Ες 500. Πιθανώς θα υπογραφεί επίσης μια πολιτιστική συμφωνία. Αθήνα και Μόσχα προετοιμάζουν για το 2012 ή 2013 ένα έτος Ρωσίας στην Ελλάδα και ένα έτος Ελλάδας στη Ρωσία. Υπάρχει ένα τεράστιο ανεκμετάλλευτο δυναμικό πολιτιστικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. ‘Οπως όμως επισημαίνουν ρωσικές διπλωματικές πηγές, η επίσκεψη Παπανδρέου δεν αποσκοπεί τόσο σε υπογραφή νέων συμφωνιών, όσο στην επιτάχυνση του έργου επί των υφισταμένων σχεδίων. Το σύνολο της ρωσικής ηγεσίας θα υποδεχθεί με όλες τις τιμές που ταιριάζουν σε μια πατροπαράδοτα φιλική χώρα τον ‘Ελληνα Πρωθυπουργό θέλοντας να δείξει ότι επιθυμία της Μόσχας είναι η περαιτέρω ανάπτυξη μιας διμερούς σχέσης και θέλοντας να περάσει προς τον ελληνικό λαό το «μήνυμα» της ρωσικής φιλίας, αλλά και καθιστώντας παράλληλα σαφές ότι το Κρεμλίνο επιθυμεί έργα και όχι μόνο διακηρύξεις διαχρονικής φιλίας . Για μια Ελλάδα που συνήθως έχει περισσότερα προβλήματα παρά οφέλη από τους υποτιθέμενους συμμάχους της, η Ρωσία παραμένει το κυριότερο «στρατηγικό αντέρεισμα», αν η Ελλάδα θέλει να το χρησιμοποιήσει, ρόλος που αποβαίνει πιο σημαντικός εν μέσω διεθνούς και ελληνικής οικονομικής κρίσης – στη Μόσχα άλλωστε μονίμως προσφεύγουν οι ελληνικές και κυπριακές κυβερνήσεις για να αποτρέψουν δυσμενείς κινήσεις των «συμμάχων» μας στο ΣΑ του ΟΗΕ. Αλλά και η Ελλάδα έχει κατά καιρούς επιδείξει μια ευαισθησία έναντι των ρωσικών συμφερόντων και του ιδιαίτερου ρωσικού ρόλου στην Ευρώπη, που δεν χαρακτηρίζει τις περισσότερες από τις χώρες-μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Η Ρωσία, να σημειωθεί, εγκατελείφθη προ είκοσι ετών στις ίδιες «αγορές» που επιτίθενται τώρα στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να γνωρίσει μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές στην ιστορία του βιομηχανικού κόσμου. Το ίδιο το καθεστώς Πούτιν προέκυψε ακριβώς ως αντίδραση στην απερίγραπτη αυτή καταστροφή από μια δεκαετία συνεπούς νεοφιλελευθερισμού και αποθέωσης των «αμερικανικών αξιών», όπως και πληθώρας κολοσσιαίων μονομερών παραχωρήσεων της Μόσχας προς τη Δύση, έναντι των οποίων η Ρωσία εισέπραξε περιφρόνηση και είδε το ΝΑΤΟ να φτάνει στα σύνορά της. Οι ελληνορωσικές σχέσεις έχουν πολιτιστικό και γεωπολιτικό βάθος αιώνων, αν και συχνά ο ελληνορωσικός «έρωτας» παρέμεινε σε «πλατωνικό» στάδιο, προσκρούοντας είτε στην αδυναμία του ελληνικού χώρου να συντάξει την ανεξαρτησία του, είτε στον κυνισμό ενίοτε της ρωσικής «μεγάλης δύναμης» και τον «φαταουλισμό» των μεγάλων ρωσικών εταιρειών. Εντούτοις, η ελληνορωσική στρατηγική σχέση μοιάζει να ανταποκρίνεται καλύτερα σε συνθήκες κρίσης της αμερικανικής ηγεμονίας, συνθήκες που εκμεταλλεύθηκε στο έπακρον τα τελευταία χρόνια η διπλωματία των κ.κ. Ερντογάν και Νταβούτογλου. Στα πλαίσια αυτά η επίσκεψη Παπανδρέου θα δώσει σημαντική ευκαιρία και στον ‘Ελληνα Πρωθυπουργό και στη ρωσική ηγεσία να «αναγνωρισθούν» αμοιβαία και να διερευνήσουν τις δυνατότητες περαιτέρω ανάπτυξης των διμερών σχέσεων. Ο Πρόεδρος Μετβέντιεφ έχει στείλει στον κ. Παπανδρέου από μηνών το ρωσικό σχέδιο για την ευρωπαϊκή ασφάλεια, που ενδιαφέρει πάρα πολύ τη Μόσχα και ελπίζει ότι θα έχει την απάντηση του ‘Ελληνα Πρωθυπουργού κατά τη διάρκεια της επίσκεψης. Η Μόσχα αντιτάσσεται επίσης κατηγορηματικά στην αναγνώριση του Κοσόβου, αν και έχει προειδοποιήσει το Βελιγράδι ότι θα μεταβάλλει τη στάση της σε περίπτωση ένταξης της Σερβίας στο ΝΑΤΟ. Η Ελλάδα υποστηρίζει την επιτάχυνση των συνομιλιών για τη διευκόλυνση των επισκέψεων χωρίς βίζα μεταξύ Ρωσίας και ΕΕ. Το ζήτημα αυτό ενδιαφέρει πάρα πολύ τον ελληνικό τουρισμό, γιατί θεωρείται ως μία από τις κύριες αιτίες που η Ελλάδα υποδέχεται πολύ μικρότερο αριθμό τουριστών εν σχέσει με την Τουρκία. Η Ρωσία θεωρεί επίσης ιδιαιτέρως καλοδεχούμενες τις εταιρείες από «φιλικές χώρες όπως η Ελλάδα», σημειώνουν Ρώσοι κυβερνητικοί παράγοντες, αναφερόμενοι στα σημαντικά έργα για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του Σότσι. «Δραστηριοποιηθείτε στη ρωσική αγορά, δημιουργήστε τις προϋποθέσεις για δραστηριοποίηση των ρωσικών εταιρειών στην Ελλάδα», λέει από την πλευρά του ο ποντιακής καταγωγής βουλευτής της Δούμας Ιβάν Σαββίδης, στέλεχος του κόμματος «Ενωμένη Ρωσία» του Πούτιν, που θυμίζει την έκταση της ρωσικής αγοράς, ικανής υπό όρους να απορροφήσει ένα τεράστιο μέρος της ελληνικής παραγωγής. Ο κ. Σαββίδης υπενθυμίζει ότι σημειώνεται αληθινή έκρηξη των ρωσο-τουρκικών σχέσεων, με συνεχείς ανταλλαγές επισκέψεων σε ανώτατο επίπεδο και υπογραφή πληθώρας συμφωνιών (αγωγός Σαμψούντα-Τζεϊχάν, ανταγωνιστικός του Μπουργκάς-Αλέξανδρούπολη, πυρηνικό εργοστάσιο, κατασκευή αποθηκευτικών χώρων αερίου και πετρελαίου κλπ). Ρωσία και Τουρκία παρά την κρίση υπολογίζουν σε μερικά χρόνια να φτάσουν τον τζίρο των αμοιβαίων ανταλλαγών τους στα 100 δις δολλάρια, Αναφερόμενος στους αγωγούς, ο βουλευτής υπογραμμίζει με νόημα: «η Ρωσία είναι μια μεγάλη χώρα, που έχει πολλές εναλλακτικές. Δεν μπορεί να περιμένει επ’ άπειρον δύο μικρές βαλκανικές χώρες να αποφασίσουν αν θέλουν ή δεν θέλουν τους αγωγούς». Ο Πρωθυπουργός θα συναντήσει επίσης και εκπροσώπους των Ελλήνων ομογενών της πρώην ΕΣΣΔ που αντιμετωπίζουν πολύ μεγάλα προβλήματα, κυρίως στο θέμα της ιθαγένειας. Φαίνεται απίστευτο, αλλά ενώ η Ελλάδα αντιμετωπίζει τώρα το θέμα παροχής ιθαγένειας σε διάφορες κατηγορίες μεταναστών από την Ασία και την Αφρική, συνεχίζει να δημιουργεί μεγάλα προβλήματα σε όσους ‘Ελληνες της πρώην ΕΣΣΔ ταλαιπωρούνται πολλά χρόνια για να αποκτήσοιυν κάποτε, αν αποκτήσουν, την πολυπόθητη ελληνική ιθαγένεια. Είναι συχνό φαινόμενο και η απέλαση όσων συλλαμβάνονται έχοντας παραβιάσει την προθεσμία της βίζας τους. Μεγάλα παράπονα και σοβαρές καταγγελίες διατυπώνονται από τους ‘Ελληνες ομογενείς για την λειτουργία των Προξενείων του Νοβοροσίσκ, της Μαριούπολης και της Τιφλίδας.

Κόσμος του Επενδυτή, 13.2.2010 Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

Ο ΥΠΕΞ Λαβρόφ για τους αγωγούς, το Κυπριακό και τις ελληνορωσικές σχέσεις

Το διαρκές ενδιαφέρον της ρωσικής πλευράς για την κατασκευή του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη επαναβεβαίωσε ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, σημειώνοντας, κατά την απολογιστική για το 2009 συνέντευξη Τύπου που εδωσε, ότι πέραν της πρακτικής, οικονομικής σημασίας για τους εταίρους, το σχέδιο συμβάλει στην ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης.

«Σε ό,τι αφορά στον Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη η δουλειά συνεχίζεται και με τους Έλληνες και με τους Βούλγαρους συνεταίρους», είπε ο κ. Λαβρόφ, σημειώνοντας ότι βρέθηκε στην Ελλάδα το Δεκέμβριο και είχε συνομιλίες με τον Πρωθυπουργό Γ.Α. Παπανδρέου και άλλους αξιωματούχους «και αισθάνθηκα ότι καμιά εξασθένηση του ενδιαφέροντος προς την ενεργειακή παράμετρο της εταιρικής μας σχέσης δεν υπάρχει».

«Πολύ περισσότερο, που το θεμέλιο της συνεργασίας μεταξύ Ρωσίας και Ελλάδας στον τομέα της ενέργειας μπήκε όταν το κόμμα του κ. Παπανδρέου βρισκόταν την προηγούμενη φορά στην εξουσία, γι’ αυτό και αισθανόμαστε τη συνέχεια και την υποστηρίζουμε»,συμπλήρωσε ο Ρώσος Υπουργός.

Σε ό,τι αφορά στις καθυστερήσεις στην υλοποίηση του έργου και στο ερώτημα «πότε αυτή θα ενεργοποιηθεί», ο κ. Λαβρόφ είπε ότι πρέπει πρώτα να ερωτηθεί η βουλγαρική πλευρά «και προς το παρόν συγκεκριμένη απάντηση από τη νέα κυβέρνηση σχετικά με το ενδιαφέρον της για το σχέδιο αυτό δεν έχουμε λάβει».

«Γνωρίζω ότι και οι Έλληνες συνάδελφοι θα ήθελαν επίσης να διασαφηνιστεί το ζήτημα αυτό», πρόσθεσε ο Σ.Λαβρόφ.

Συγκρίνοντας τον Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη με τον Σαμψούντα – Τσεϊχάν, που επίσης παρακάμπτει τα Στενά μέσω, όμως, του τουρκικού εδάφους, ο Λαβρόφ σχολίασε ότι «οι Ρώσοι ειδικοί, που μελέτησαν αυτό το ζήτημα, εκκινούν από την εκτίμηση ότι και οι δύο πετρελαιαγωγοί είναι από οικονομική άποψη απολύτως αξιόπιστοι».

Ο κ. Λαβρόφ είπε ότι επίσης προοδεύει και το σχέδιο South Stream για τη μεταφορά φυσικού αερίου στην Ευρώπη, στο οποίο συμμετέχει και η Ελλάδα, καθώς «όλο και περισσότερες εκκρεμότητες, οι οποίες πρέπει να επιλυθούν με τη μία ή την άλλη πλευρά βρίσκουν τη θετική τους λύση».

Αναφερόμενος εν γένει στην ελληνορωσική συνεργασία, ο κ. Λαβρόφ είπε ότι «η ενέργεια είναι πολύ σημαντική παράμετρος των σχέσεών μας, αλλά κάθε άλλο παρά με αυτήν εξαντλείται όλο το εύρος της συνεργασίας μας, η οποία βασίζεται στην πνευματική εγγύτητα, τις ιστορικές παραδόσεις, την αμοιβαία έλξη του ελληνικού και του ρωσικού λαού, τους πολιτιστικούς δεσμούς, γι’ αυτό και τιμούμε ιδιαιτέρως τις σχέσεις μας με την Ελληνική Δημοκρατία».

Απαντώντας σε ερώτηση για τη διευθέτηση του Κυπριακού, ο κ. Λαβρόφ είπε ότι η ρωσική στάση δεν άλλαξε ποτέ και οι προσπάθειες διαιτησίας του παρελθόντος, όπως το σχέδιο Ανάν, έχουν καταρρεύσει.

«Σε ό,τι αφορά στη διευθέτηση του Κυπριακού η θέση μας ποτέ δεν άλλαξε και βασίζεται στις ίδιες αρχές, οι οποίες εφαρμόζονται σε κάθε άλλη σύγκρουση και ειδικότερα ότι οι ίδιες οι πλευρές πρέπει να συμφωνήσουν ειρηνικά, χωρίς οποιαδήποτε πίεση έξωθεν, χωρίς οποιαδήποτε τεχνητά ακραία χρονικά όρια και φυσικά χωρίς οποιαδήποτε διαιτησία», δήλωσε ο κ. Λαβρόφ.

«Προσπάθεια διαιτησίας είχε επιχειρηθεί στο πλαίσιο του λεγόμενου σχεδίου Ανάν και κατέρρευσε», είπε ο Ρώσος Υπουργός, προσθέτοντας ότι «αυτό επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι είναι αναγκαίο να επιστρέψουμε στις θεμελιώδεις αρχές, που έχουν καταγραφεί στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας».

Υπ’ αυτό το πρίσμα «χαιρετίζουμε ενεργά τη διαπραγματευτική διαδικασία, που εξελίσσεται μεταξύ του προέδρου Χριστόφια και του κ. Ταλάτ», σημείωσε ο κ. Λαβρόφ, χαρακτηρίζοντας ειδικότερα «πολύ σωστή τακτική» το ότι προχωρούν «από το απλό στο δύσκολο», «διότι επιτρέπει στο βαθμό που επιλύονται σχετικά απλά ζητήματα να ενισχύεται η εμπιστοσύνη και κατά τον τρόπο αυτό να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την επίλυση πιο δύσκολων θεμάτων».

Η Μόσχα, τόσο στο πλαίσιο του ΣΑ του ΟΗΕ, όσο και στις διμερείς επαφές της με τις ενδιαφερόμενες πλευρές, «τασσόμαστε ενεργά υπέρ της υποστήριξης αυτής ακριβώς της διαδικασίας, χωρίς όμως να καταστεί επ’ ουδενί αντικείμενο οποιασδήποτε έξωθεν επέμβασης ή επιβολής οποιωνδήποτε συνταγών».

«Γνωρίζουμε ότι τέτοιες προσπάθειες καταβάλλονται», υπογράμμισε ο κ. Λαβρόφ, εκτιμώντας ότι «είναι αντιπαραγωγικές και δεν πρόκειται να συμφωνήσουμε με αυτές».

Αναφερόμενος ειδικότερα στην ενεργειακή συνεργασία της Ρωσίας με την Τουρκία και τον αγωγό φυσικού αερίου Blue Stream-2, ο οποίος σχεδιάζεται να καταλήγει στο τουρκικό λιμάνι του Τσεϊχάν και να τροφοδοτεί μελλοντικά με ρωσικό αέριο την ευρύτερη περιοχή της Μ.Ανατολής, συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου και του Ισραήλ, ο κ. Λαβρόφ είπε ότι η διαδρομή του αγωγού «δεν έχει οριστικά προσδιοριστεί».

«Αλλά εάν βοηθήσει τον εφοδιασμό της Κύπρου με αέριο, νομίζω ότι ούτε η Κύπρος, ούτε εμείς θα έχουμε οποιαδήποτε αρνητικά αισθήματα, αντιθέτως πρόκειται για θετική εξέλιξη, γιατί ενισχύει την ενεργειακή ασφάλεια του κυπριακού κράτους», παρατήρησε ο κ. Λαβρόφ.
iKypros
22/01/2010

ΤΙ ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΟΡΩΣΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ .Το «νέο δόγμα»

Το «νέο δόγμα» της ελληνικής πολιτικής για την ενέργεια αναφέρεται στην «εξομάλυνση κάθε εξάρτησης». Έτσι η ελληνική κυβέρνηση, από την μέχρι στιγμής επεξεργασία των δεδομένων, λέει «ναι» τόσο στην ολοκλήρωση του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη όσο και του South Stream.

ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ
του Δημήτρη Μπεκιάρη
Πριν από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 μια δημόσια τοποθέτηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου στην Αλεξανδρούπολη σχετικά με την κατασκευή και εκμετάλλευση του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη είχε προκαλέσει αντιδράσεις, ακόμη και από την πρώην υπουργό Εξωτερικών κυρία Ντόρα Μπακογιάννη για την οποία η άποψη του Κρεμλίνου δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα θετική.

O πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου με τον υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας κ. Σεργκέι Λαβρόφ μετά την υπογραφή του Κοινού Σχέδιου Δράσης για το 2010-2012. Ο σημερινός πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου είχε δηλώσει τότε: «Διαφημίζουν τον περίφημο αγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, για τον οποίο βεβαίως παλέψαμε και εμείς, αλλά η διακρατική συμφωνία κατοχυρώνει τα συμφέροντα μόνο της μιας πλευράς. Εμείς θα διασφαλίσουμε τους περιβαλλοντικούς όρους και σε ξηρά και σε θάλασσα. Και κάθε μας συμφωνία θα γίνεται μετά από διαβούλευση, από διάλογο, από συζήτηση με την τοπική κοινωνία. Και φυσικά, η Ελλάδα θα διασφαλίσει τα συμφέροντά της τόσο στην κατασκευή, όσο και στη λειτουργία αυτού του αγωγού».

Η δήλωση εκείνη, όχι μόνο είχε ερμηνευθεί ως πρόθεση συνολικής επαναδιαπραγμάτευσης της διακρατικής ενεργειακής συμφωνίας από την πλευρά της Ελλάδας, αλλά κάποιοι συγκεκριμένοι κύκλοι, με συγκεκριμένες ιδεολογικές και πολιτικές καταβολές, είχαν φτάσει στο σημείο να αμφισβητούν ευθέως, ακόμη και τον πατριωτισμό του κ. Παπανδρέου.

Σήμερα, τα ίδια τα γεγονότα διαψεύδουν όσους αμφισβήτησαν τις προθέσεις του Έλληνα πρωθυπουργού να προωθήσει τις ελληνορωσικές σχέσεις στον τομέα της ενεργειακής διπλωματίας.

Στο περιθώριο της Συνόδου των Υπουργών Εξωτερικών του ΟΑΣΕ ο Έλληνας πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών κ. Γιώργος Παπανδρέου συναντήθηκε με τον υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας κ. Σεργκέι Λαβρόφ και εξέφρασαν από κοινού την βούληση να προχωρήσει το στρατηγικής σημασίας έργο της κατασκευής και εκμετάλλευσης του αγωγού μεταφοράς πετρελαίου Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, υπογράφοντας παράλληλα Κοινό Σχέδιο Δράσης για το 2010-2012. Οι δύο πλευρές, επί της ουσίας επαναβεβαίωσαν τον στρατηγικό χαρακτήρα στις σχέσεις ανάμεσα στην Αθήνα και στη Μόσχα, ενώ εξαιρετικά σημαντική είναι η αποδοχή της πρόσκλησης που δέχτηκε ο κ. Παπανδρέου προκειμένου να επισκεφθεί την Μόσχα στις αρχές του 2010.

Στην ανάγκη να προχωρήσει με ακόμη πιο εντατικούς ρυθμούς το έργο της ολοκλήρωσης του πετρελαιογωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη και του αγωγού φυσικού αερίου South Stream αναφέρθηκε εξάλλου πριν από λίγο καιρό και ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών κ. Δημήτρης Δρούτσας σε συνέντευξή του που παραχώρησε στο πρακτορείο ειδήσεων Ria Novosti. Κατά τη διάρκεια ημερίδας που πραγματοποιήθηκε από το ΙΕΝΕ (Ινστιτούτο Ενέργειας Νοτιοανατολικής Ευρώπης) μάλιστα ο υφυπουργός Εξωτερικών κ. Σπύρος Κουβέλης αναφέρθηκε στις προτεραιότητες της ελληνικής ενεργειακής διπλωματίας, σε ό,τι έχουν να κάνουν τόσο με τον αγωγό φυσικού αερίου South Stream όσο και με τον TGI.

Το δόγμα
Το «νέο δόγμα» της ελληνικής πολιτικής για την ενέργεια αναφέρεται στην «εξομάλυνση κάθε εξάρτησης». Έτσι η ελληνική κυβέρνηση, από την μέχρι στιγμής επεξεργασία των δεδομένων, λέει «ναι» τόσο στην ολοκλήρωση του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη όσο και του South Stream. Όπως εξάλλου υποστηρίζουν πολύ καλά πληροφορημένες πηγές «από την στιγμή που η Ελλάδα δεν συμπεριλαμβάνεται στο σχέδιο της κατασκευής του αμερικανικών συμφερόντων αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου Nabucco, η συμμετοχή της χώρας στο ρωσικών συμφερόντων South Stream, που της προσδίδει ρόλο στον σύγχρονο διεθνή ενεργειακό χάρτη και πιθανότατα της εξασφαλίζει μελλοντική αυτονομία κρίνεται αυτονόητη».

Στα τέλη Νοεμβρίου του 2009 ο Έλληνας υφυπουργός Περιβάλλοντος Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής κ. Γιάννης Μανιάτης τοποθετήθηκε επί του νέου ενεργειακού δόγματος και επισήμανε ότι μέχρι σήμερα «η Ελλάδα απλώς ακολούθησε πρωτοβουλίες άλλων και εντάχθηκε σε projects χωρίς πυξίδα, χωρίς σκληρή διαπραγμάτευση των όρων συμμετοχής της παρακολουθούσε απλά και μόνο τις εξελίξεις αντί τουλάχιστον να τις συγκαθορίζει. Αυτό, άλλωστε, διαπιστώθηκε και από την εκκωφαντική σιωπή της Αθήνας τόσο στις πρόσφατες δημόσιες δηλώσεις της Βουλγαρίας αναφορικά με τη συμμετοχή της σε δυο σχέδια που μας αφορούν άμεσα (Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και South Stream) όσο και στη συνακόλουθη θεαματική στροφή της Μόσχας προς την Άγκυρα. Η διαχείριση των διμερών μας σχέσεων με την ενεργειακά ισχυρή Ρωσία δεν μπορεί να γίνεται μόνο με επικοινωνιακά κριτήρια, αφού αποδείχθηκε ότι εταίροι και μη δεν μας υπολόγιζαν στο βαθμό που νομίζαμε, ή πιστεύαμε».

Σύμφωνα με την πολιτική ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου η συμμετοχή στον αγωγό South Stream θεωρείται δεδομένη, αφού από το 2015, οπότε θα λειτουργήσει, θα εξασφαλίσει στην Ελλάδα την αναγκαία ποσότητα φυσικού αερίου, αφού 3 δισ. κυβικά μέτρα από τα 7,5 δισ. που καλύπτουν τις ελληνικές ανάγκες θα προέρχονται από τη Ρωσία. Το υπόλοιπο των αναγκών θα καλύψει ο αμερικανικών συμφερόντων αγωγός φυσικού αερίου TGI, ο οποίος συνδέει την Ελλάδα με την Τουρκία και την Ιταλία.

Ισορροπία
Ο αγωγός φυσικού αερίου Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, αλλά και ο ανταγωνιστικός του αμερικανικών συμφερόντων Nabucco αγωγός φυσικού αερίου South Stream, θεωρείται ότι θα εξασφαλίσουν τη μεγαλύτερη δυνατή ενεργειακή αυτονομία στην Ελλάδα. Η αλήθεια, επίσης, είναι ότι το σχέδιο για την ολοκλήρωση του έργου της κατασκευής των δύο αυτών αγωγών έχει προκαλέσει όλα τα προηγούμενα χρόνια και προκαλεί ακόμη την αντίδραση της αμερικανικής πλευράς, αφού η λειτουργία τους αντιτίθεται στα αμερικανικά ενεργειακά, γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντα.

Η Ελλάδα (και εν προκειμένω η νέα ελληνική κυβέρνηση) καλείται να ισορροπήσει ανάμεσα στις στρατηγικές επιδιώξεις του αμερικανικού και ρωσικού παράγοντα. Ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας κ. Λαβρόφ, ωστόσο, σε εκδήλωση του Ελληνορωσικού Συνδέσμου, η οποία πραγματοποιήθηκε στις αρχές Δεκεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής της Αθήνας, αφού αναφέρθηκε με ιδιαίτερα εμφατικό τρόπο στο πλαίσιο της συνεργασίας ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ρωσία και κυρίως στην στρατηγικού χαρακτήρα ενεργειακή προσέγγιση επισήμανε ότι μετά την εκλογή του νέου Αμερικανού προέδρου Μπάρακ Ομπάμα «δημιουργήθηκαν οι δυνατότητες για την αναδιάρθρωση των ρωσοαμερικανικών σχέσεων». Η ελληνική κυβέρνηση, σήμερα, εξετάζοντας της προϋποθέσεις για τον τρόπο με τον οποίο θα αναπτύξει την ελληνική ενεργειακή διπλωματία, θέλει να εκμεταλλευθεί το καλό κλίμα στις αμερικανορωσικές σχέσεις, το οποίο, είναι η αλήθεια, δεν είχε διαπιστωθεί την περίοδο, όταν πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο Τζορτζ Μπους και η προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση, η κυβέρνηση Καραμανλή είχε συνάψει τις συμφωνίες τόσο για την κατασκευή και εκμετάλλευση του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, όσο και του South Stream.

Ο παράγοντας Τουρκία
Η ελληνική ενεργειακή διπλωματία, σήμερα, παρακολουθεί το status quo το οποίο διαμορφώνεται στον καταστατικό χάρτη της ενέργειας και της γεωστρατηγικής στα Βαλκάνια. Δεν είναι λίγοι εκείνοι, οι οποίοι σήμερα κάνουν λόγο για ολοκληρωτική στροφή του πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου σε σχέση με την προεκλογική περίοδο, αφού τη ρητορική περί επαναδιαπράγματευσης των όρων της διακρατικής συμφωνίας για τον αγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη ο ίδιος συμφώνησε, εσχάτως, με τη ρωσική πλευρά όχι μόνο για την ολοκλήρωσή της, αλλά και για την επέκταση της στρατηγικής σχέσης ανάμεσα στην Αθήνα και στην Μόσχα, στους τομείς της οικονομίας, του εμπορίου, αλλά και του πολιτισμού. Βέβαια οι συζητήσεις δεν είχαν το απαραίτητο «βάθος», αλλά το πρώτο βήμα πραγματοποιήθηκε. Η ελληνική πλευρά αντιλαμβάνεται ότι στην παρούσα συγκυρία πιθανότατα θα προκύψουν οι «νέοι παίκτες» στα Βαλκάνια. Την ελληνορωσική επαναπροσέγγιση υπαγορεύουν, όμως, και τα νέα δεδομένα τα οποία προέκυψαν τον περασμένο Αύγουστο, μετά από τις επαφές που είχαν ο πρωθυπουργός της Ρωσίας Βλάντιμιρ Πούτιν με τον Τούρκο ομόλογό του Ταγίπ Ερντογάν, όταν συμφώνησαν επί της προώθησης κολοσσιαίων ενεργειακών συμφωνιών ανάμεσα στην Άγκυρα και τη Μόσχα.

Συγκεκριμένα οι δύο πλευρές είχαν υπογράψει πρωτόκολλα περί της έναρξης κατασκευαστικών μελετών για την ολοκλήρωση του ενεργειακού αγωγού Blue Stream 2, ο οποίος μέσω Τουρκίας θα μεταφέρει ρωσικό φυσικό αέριο στο Ισραήλ. Η ρωσοτουρκική προσέγγιση, τότε, είχε προβληματίσει την προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση και δημιουργεί έντονο σκεπτικισμό στη σημερινή, σχετικά με τα νέα δεδομένα που διαμορφώνονται στο ενεργειακό και στο γεωπολιτικό status στην περιοχή. Εξαιρετικό ενδιαφέρον, όμως, προκαλεί και ο τρόπος με τον οποίο η Τουρκία κινήθηκε στον ενεργειακό τομέα καθ’ όλη τη διάρκεια του προηγούμενου καλοκαιριού συνάπτοντας σειρά συμφωνιών που ως αντικειμενικό σκοπό έχουν όχι απλά την προώθηση των συμφερόντων της, αλλά και την παγίωση του ρόλου της, όχι μόνο ως περιφερειακής, αλλά ως παγκόσμιας δύναμης ή ως κόμβου άσκησης υψηλής γεωστρατηγικής και ενεργειακής πολιτικής.

Η Τουρκία εμπέδωσε τον ρόλο της ως διεθνούς «παίκτριας» που μπορεί να δραστηριοποιηθεί ενισχύοντας τη θέση της σε όλα τα μέτωπα των διεθνών εξελίξεων και του stratego της παγκόσμιας ενεργειακής διπλωματίας. Έτσι το καλοκαίρι του 2009 υπέγραψε συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση για την κατασκευή του αμερικανικών συμφερόντων αγωγού Nabucco, πρωτόκολλα με τη Ρωσία για την κατασκευή του South Stream, για την συμμετοχή της Ρωσίας και της Ιταλίας στον ενεργειακό αγωγό Σαμψούντας – Τσεϊχάν (ο οποίος είναι ανταγωνιστικός του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη), προχώρησε σε συμφωνία με το Κατάρ για μεταφορά φυσικού αερίου μέσω του Nabucco και σύνδεση της με τον Περσικό Κόλπο και επίσης συμφώνησε με την Συρία προκειμένου να συνδεθούν ενεργειακά, τα δύο κράτη με την κατασκευή και εκμετάλλευση αγωγού φυσικού αερίου. Επίσης, η Τουρκία και η Ρωσία αναβαθμίζουν τις σχέσεις τους με την υπογραφή συμφωνίας ανάμεσα στην ρωσική εταιρεία Atomstroiexport και την τουρκική κυβέρνηση που αφορά στην κατασκευή πυρηνικού σταθμού στην γειτονική χώρα.

Ο παράγοντας Βουλγαρία
Η πρόθεση του νέου πρωθυπουργού Μπόικο Μπορίσοφ να «παγώσει» την τριμερή διακρατική ενεργειακή συμφωνία Ελλάδας – Ρωσίας – Βουλγαρίας για την κατασκευή και εκμετάλλευση του αγωγού μεταφοράς πετρελαίου Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη διαφάνηκε ξεκάθαρα από την έναρξη της ανάληψης των νέων του καθηκόντων τον Ιούλιο του 2009. Η αντίληψή του για τις ρωσοβουλγαρικές σχέσεις, βέβαια, δεν προκάλεσαν έκπληξη, δεδομένου ότι ο κ. Μπορίσοφ είναι φιλοδυτικός πολιτικός.

Εντύπωση, όμως, προκαλεί το γεγονός ότι ο Βούλγαρος πρωθυπουργός ξεκαθάρισε περεταίρω τη θέση της Βουλγαρίας, σχετικά με την ολοκλήρωση της κατασκευής του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, λίγο μετά τη θερμή συνάντηση που είχαν ο Έλληνας πρωθυπουργός κ. Παπανανδρέου με τον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών κ. Λαβρόφ στο περιθώριο της Συνόδου των Υπουργών Εξωτερικών του ΟΑΣΕ στην Αθήνα. Στις 6 Δεκεμβρίου του 2009 ο κ. Μπορίσοφ δήλωσε ότι «η συμφωνία για τον αγωγό μεταφοράς πετρελαίου Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη δεν διασφαλίζει κέρδη για τη χώρα μας και δεν προστατεύει τα συμφέροντά μας». Μάλιστα ο ίδιος κατέστησε δηλωτική την πρόθεση της κυβέρνησής του να προχωρήσει στη δημοσιοποίηση των όρων της διακρατικής συμφωνίας με στόχο να ενημερωθούν οι Βούλγαροι πολίτες για το περιεχόμενό της. Η θέση της βουλγαρικής κυβέρνησης είναι ότι οι όροι της συμφωνίας για την κατασκευή και την εκμετάλλευση του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη εξυπηρετούν τα συμφέροντα μόνο των άλλων δύο μερών, δηλαδή της Ελλάδας και της Ρωσίας.

Όμως, το σημαντικότερο σημείο της τοποθέτησης του κ. Μπορίσοφ επί του ζητήματος, είναι ότι άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο της αποχώρησης της Βουλγαρίας από τη συμφωνία. Το γεγονός ότι ο Βούλγαρος πρωθυπουργός επανέρχεται στο ζήτημα της ολοκλήρωσης του στρατηγικής σημασίας έργου της κατασκευής του αγωγού πετρελαίου Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, επαναβεβαιώνοντας την αρνητική στάση του απέναντί του, δημιουργεί οπωσδήποτε νέα δεδομένα ακόμη και για τους σχεδιασμούς της ελληνικής ενεργειακής διπλωματίας. Στην πρόσφατη συνάντηση, που στα τέλη Νοεμβρίου είχαν στην Βρυξέλλες ο Έλληνας Πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου και ο Βούλγαρος ομόλογός του κ. Μπορίσοφ στο περιθώριο του έκτακτου Περιφερειακού Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης συζήτησαν για το θέμα του αγωγού, επικεντρώνοντας, όπως τουλάχιστον ανέφερε στις δημόσιες τοποθετήσεις του ο κ. Μπορίσοφ, κυρίως στις περιβαλλοντολογικές προεκτάσεις που αφορούν στο έργο.

Πριν ο κ. Παπανδρέου αναλάβει τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα, εκτός από τις ενστάσεις του περί των όρων της διακρατικής συμφωνίας ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Ρωσία, είχε κυρίως αναφερθεί στα περιβαλλοντικά ζητήματα που αφορούν στην ολοκλήρωση του έργου, ενώ, όπως περίπου ο κ. Μπορίσοφ, είχε αναφέρει ότι η συμφωνία εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα της μίας πλευράς, δηλαδή της ρωσικής.

Η αλήθεια είναι ότι η Μόσχα είχε αναγνωρίσει στα πρόσωπα των δύο προηγούμενων πρωθυπουργών, τόσο της Ελλάδας όσο και της Βουλγαρίας, δηλαδή στα πρόσωπα των κ.κ. Κώστα Καραμανλή και Στανίσεφ, δύο ένθερμους υποστηρικτές της προώθησης των ρωσικές ενεργειακών συμφερόντων μέσω της κατασκευής των αγωγών Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, αλλά κυρίως του South Stream.

Η Ελλάδα, η Ρωσία και οι ΗΠΑ Ο κ. Καραμανλής χειρίστηκε με εμφανή μονομέρεια τα ζητήματα που άπτονται της ελληνικής ενεργειακής πολιτικής, συμβάλλοντας στην προώθηση της ελληνορωσικής προσέγγισης στους τομείς της ενέργειας, αλλά και των εξοπλιστικών προγραμμάτων (προμήθεια 420 τεθωρακισμένων BMP-3), παρά τις αντιδράσεις των Αμερικανών και του αρμόδιου υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ και αρμόδιου σε θέματα ενέργειας Μάθιου Μπράιζα. Η αλήθεια είναι ότι ο προηγούμενος πρωθυπουργός πίστεψε ότι μία αυτόνομη ή ανεξάρτητη, υπό την έννοια των ανεξάρτητων αποφάσεων, ενεργειακή πολιτική εξαρτάται από τη στέρεα οικοδόμηση στρατηγικού χαρακτήρα συνεργασίας με τη Ρωσία.

Η διακρατική σχέση Ελλάδας – Ρωσίας – Βουλγαρίας, σε ό,τι είχε κυρίως να κάνει με την ολοκλήρωση του αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, όλα τα προηγούμενα χρόνια, έδινε την εντύπωση αρραγούς μετώπου. Πριν από τη συμφωνία για την κατασκευή και εκμετάλλευση του αγωγού μεταφοράς φυσικού αερίου South Stream η Ελλάδα είχε συνάψει σχετική συμφωνία για τον αμερικανικών συμφερόντων TGI, ο οποίος ενώνει την Ελλάδα με την Τουρκία και την Ιταλία. Η συμμετοχή της Ελλάδας στο έργο της κατασκευής και εκμετάλλευσης του South Stream δημιούργησε στους αρμόδιους Αμερικανούς αξιωματούχους την εντύπωση ότι οι στρατηγικές προτεραιότητες της Ελλάδας έχουν τροποποιηθεί και μάλιστα με τρόπο ριζικό. Η ελληνική ενεργειακή διπλωματία προκειμένου να απορροφήσει τους κραδασμούς που δημιούργησαν οι αμερικανικές πιέσεις στηρίχθηκε στην ρωσική επιχειρηματολογία ότι οι αγωγοί Nabucco, South Stream και TGI είναι συμπληρωματικοί και όχι ανταγωνιστικοί, όπως υποστηρίζει η αμερικανική πλευρά.

Σήμερα τα δεδομένα που θα προσδιορίσουν τον τρόπο με τον οποίο η ελληνική διπλωματία και εν προκειμένων η ελληνική ενεργειακή στρατηγική θα κινηθούν ανάμεσα στις συμπληγάδες των αμερικανορωσικών σχέσεων είναι πολύ διαφορετικά. Το βέβαιο είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση, όπως τουλάχιστον δείχνουν οι τελευταίες της κινήσεις, δεν θα διαταράξει τη στρατηγική σχέση που έχει οικοδομηθεί με την Ρωσία τα τελευταία χρόνια, αλλά θα επιδιώξει την ισορροπία και την ανεξαρτητοποίησης της εθνικής ενεργειακής πολιτικής στον βαθμό που κάτι τέτοιο καθίσταται δυνατό. Βέβαια σήμερα το άλλοτε αρραγές μέτωπο Ελλάδας – Ρωσίας – Βουλγαρίας δεν υπάρχει.

Η Μόσχα είχε διαβλέψει έγκαιρα, το προηγούμενο καλοκαίρι, τις ανατροπές που θα μπορούσαν να επιφέρουν οι αλλαγές κυβέρνήσεων σε Ελλάδα και Βουλγαρία και για αυτόν ακριβώς τον λόγο προχώρησε γρήγορα στην ολοκλήρωση τεράστιας σημασίας ενεργειακών συμφωνιών με την Τουρκία.

Η Ρωσία, σήμερα, επεξεργάζεται νέα σχέδια προκειμένου να σταθεροποίηση τη δυναμική της δικής της ενεργειακής διπλωματίας και να ελέγξει το διεθνές «ενεργειακό παιχνίδι» και για αυτόν τον λόγο ο Alexander Berezikov, μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής και αναπληρωτής πρόεδρος του συμβουλίου εμπειρογνωμόνων της Οργάνωσης Ρωσικού Αερίου (Russian Gas Society), έχει επισημάνει την ανάγκη δημιουργίας ενός Παγκόσμιου Ενεργειακού Ρυθμιστή, επικαλούμενος την απόσταση που χωρίζει τις πηγές ενέργειας από τα κέντρα κατανάλωσης.

Η Ρωσία επιδιώκει τον σεβασμό των εταίρων της

Η ομιλία του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, κατά την επίσημη έναρξη των εκδηλώσεων του Ελληνορωσικού Συνδέσμου την προπερασμένη εβδομάδα, ήταν εξαιρετικά σημαντική. Και τούτο γιατί έδινε με σαφήνεια το νέο στίγμα της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής, με τη δημιουργία μιας νέας, ευρωατλαντικής αρχιτεκτονικής, που θα περιλαμβάνει ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση, με στόχο την “υπέρβαση” της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, όπου η Μόσχα θα μπορεί να διαπραγματεύεται επί ίσοις όροις με Ευρωπαίους και Αμερικανούς. Και τούτο στο πλαίσιο “αποϊδεολογικοποιημένων σχέσεων”. Πρόκειται για την προσέγγιση – μπούσουλα στις διεθνείς σχέσεις που πρόκειται να ακολουθήσει η Μόσχα στις αρχές του 21ου αιώνα – ήδη ο πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεβ έχει αποστείλει στους ομολόγους του, των μεγάλων χωρών, επιστολή, το περιεχόμενο της οποίας αποτυπώνεται, περίπου, στην ομιλία Λαβρόφ.

«Η επιδίωξη να διαμορφωθεί στον Ευρω – Ατλαντικό χώρο ένα σύστημα αδιαίρετης ασφάλειας ευρίσκεται στη βάση της αναληφθείσας από τον πρόεδρο Ντμίτρι Μεντβέντεφ πρωτοβουλίας για τη σύναψη ενός νομικώς δεσμευτικού Συμφώνου για την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Η ουσία της συνίσταται στη μετατροπή σε δεσμευτικό δίκαιο της ενωρίτερα επιτευχθείσας πολιτικής συνεννόησης στον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη και το Συμβούλιο Ρωσίας – ΝΑΤΟ σχετικά με τη μη επέκταση της ασφάλειας μίας χώρας σε βάρος άλλων. Εάν το είχαμε κάνει αυτό ενωρίτερα, είναι πιθανόν να μην είχαν λάβει χώρα ούτε η κρίση στον Καύκασο το προηγούμενο έτος, ούτε η υποστήριξη της μονομερούς αναγνώρισης της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου» τόνισε χαρακτηριστικά ο Ρώσος ΥΠΕΞ στην ομιλία του. Η «Κ.Α.» ζήτησε από τον καθηγητή Κ. Φίλη να «αποκρυπτογραφήσει» αυτή τη ρωσική προσέγγιση εξωτερικής πολιτικής. *

 Ο «ενιαίος πόλος ασφάλειας του ευρωατλαντικού χώρου», το «σύμφωνο για την ευρωπαϊκή ασφάλεια», «η ανασυγκρότηση της ευρωατλαντικής πολιτικής στη βάση συλλογικών αρχών δικαίου», που θα περιλαμβάνει ΝΑΤΟ, ΟΑΣΕ και Ε.Ε. και ΗΠΑ, αλλά και η αναφορά στην ανάπτυξη από τη Μόσχα μια «πραγματιστικής, αποϊδεολογικοποιημένης εξωτερικής πολιτικής», κατά πόσο αποτελούν τον πυρήνα μιας νέας κατεύθυνσης της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής; Πρόκειται για συνέχεια υπάρχουσας πολιτικής ή νέα τροχιά με δοκιμασμένα υλικά;

Η περίοδος του «Ψυχρού Πολέμου» -πέραν της ψυχρής ατμόσφαιρας- έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Τότε είχαμε μία καθολική και εφʼ όλης της ύλης ιδεολογικής και συστημική αντιπαράθεση σε παγκόσμιο επίπεδο. Τώρα έχουμε μία Ρωσία που δεν έχει αναθεωρητικές τάσεις και πολύ περισσότερο εναλλακτική ιδεολογία. Μία Ρωσία που σε σημαντικό βαθμό σέβεται τους διεθνείς κανόνες, παρότι σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιεί δικούς της. Μία Ρωσία που δεν επιδιώκει, προφανώς γιατί η ηγεσία της αναγνωρίζει το αδύνατο του εγχειρήματος, την παγκόσμια ηγεμονία αλλά τον σεβασμό των εταίρων της μετά από μία μακρά περίοδο εθνικών ταπεινώσεων και τη σταδιακή δημιουργία ενός πολυπολικού κόσμου. Συνεπώς, μπορούμε να υποστηρίξουμε πως η Μόσχα διακρίνεται από μία πραγματιστική θεώρηση, χωρίς, ωστόσο, να απουσιάζει το ιδεολογικό περίβλημα. Ο κίνδυνος είναι πως αυτό εμπλουτίζεται με την ιδέα του εθνικισμού που φαίνεται, μάλιστα, να προωθείται από μέρος της πολιτικής ελίτ. Ο κύριος δε στόχος στην πρόταση Μεντβέντεφ για μία νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας είναι η δημιουργία ενός υπέρτερου του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., οργάνου στο οποίο η Μόσχα θα διαβουλεύεται και διαπραγματεύεται με τους δυτικούς της εταίρους επί ίσοις όροις. Με άλλα λόγια, επιχειρείται η αποσύνδεση του ΝΑΤΟ με την επίλυση πολιτικών ζητημάτων και η επαναφορά του ως ένας φορέας «αμυντικής» υποστήριξης. Αυτός ακριβώς ο στόχος του εγχειρήματος είναι που τι καθιστά και αμφίβολο.

 Πόσο συμβαδίζει αυτή η προσέγγιση της Μόσχας με το νέο πρόσωπο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, όπως το εκφράζει ο πρόεδρος Ομπάμα με την προτεραιότητα στη μείωση των πυρηνικών οπλοστασίων, κ.ο.κ.;

Η κατάσταση των σχέσεων των δύο χωρών μοιάζει προς το παρόν με έναν αγώνα μαραθωνίου στον οποίο οι δύο διαγωνιζόμενοι, Ουάσιγκτον και Μόσχα, βρίσκονται ακόμα στην αφετηρία και ξεκινούν με αμοιβαία χαμόγελα αλλά και πρώιμους διαγκωνισμούς. Είναι προφανές πως δεν έχουν κατασταλάξει ακόμα ως προς τη μεθοδολογία και τα εργαλεία διαμόρφωσης της πολιτικής που ταιριάζει στις διμερείς τους σχέσεις, και έτσι εκπέμπουν αμφίσημα μηνύματα. Η πρόθεσή τους να συμβιβαστούν είναι έκδηλη, ωστόσο το ίδιο έκδηλη είναι και η αγωνία τους να μην φανεί πως η εξέλιξη αυτή γίνεται υπό πίεση. Τόσο η Ουάσινγκτον, όσο και η Μόσχα επιθυμούν να επιβάλλουν τους δικούς τους όρους στην προσέγγιση αυτή. Είναι εμφανές πως οι κινήσεις των δυο πλευρών εντάσσονται στη λογική μιας σκληρής διαπραγμάτευσης, για την επιτυχή έκβαση της οποίας είναι απολύτως απαραίτητη τόσο η συστηματική προετοιμασία, όσο και ο κατάλληλος συγχρονισμός. Ως εκ τούτου, αναμένουμε στο επόμενο διάστημα τη συνέχιση των ασαφών διακηρύξεων περί συνεργασίας, αλλά και της επίπονης αναζήτησης (αρχικά σε επίπεδο κατώτερων αξιωματούχων) μιας φόρμουλας ουσιαστικής συμπόρευσης, η οποία θα πρέπει να είναι και αρκετά λειτουργική, ώστε εξυπηρετεί τα συμφέροντα των δυο πλευρών, αλλά και αρκετά έντιμη και διακριτική, ώστε προσφέρει κάλυψη έναντι ενδεχόμενων κατηγοριών για «υπερβολική» σύμπλευση από διάφορους κύκλους στο εσωτερικό ή εταίρους στο εξωτερικό. 

 Ποιος ο ρόλος της ενεργειακής πτυχής στη νέα εξωτερική πολιτική της Μόσχας;

 Η Ρωσία αξιοποιώντας τον έλεγχο στο δίκτυο αγωγών εντός του μετασοβιετικού χώρου και προσφέροντας καλύτερους οικονομικούς όρους και κυρίως την προοπτική άμεσης υλοποίησης στις πλουτοπαραγωγικές πρώην σοβιετικές δημοκρατίες εξασφαλίζει καλύτερη πρόσβαση και κυρίως μεγαλύτερες ποσότητες που η ίδια θα μπορεί να διαχειριστεί κατά το δοκούν. Αυτό συνεπάγεται ευνοϊκότερες προϋποθέσεις για τη δημιουργία νέων δρόμων που θα εξασφαλίζουν αποτελεσματικότερα τα οικονομικά και πολιτικά της συμφέροντα, γεγονός που δυσχεραίνει τις προσπάθειες διαφοροποίησης προμηθευτών. Εντός αυτού του πλαισίου προωθεί τους Nord Stream (απευθείας υποθαλάσσια σύνδεση με Γερμανία) και South Stream -με ελληνική συμμετοχή- προκειμένου να περιορίσει την εξάρτηση της από την «απείθαρχη» Ουκρανία και να ενισχύσει το μερίδιο της στην ενεργειακή πίτα της Ευρώπης. Παράλληλα, η αποθεματοποίηση μέρους των χρημάτων που προέρχονταν από τις πωλήσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου τα προηγούμενα χρόνια αφενός υποβοήθησε στην ενίσχυση των επιθετικών εξαγορών στο εξωτερικό αλλά συνάμα έδωσε την ευκαιρία στη Μόσχα να διαθέσει σημαντικό κομμάτι αυτών προκειμένου να αμβλύνει τις συνέπειες της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης. Δεν θα πρέπει, επίσης, να διαλανθάνει την προσοχή μας πως η Μόσχα επιδεικνύει πλέον ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε καταστάσεις που μπορεί να της ανοίξουν παράθυρο ευκαιρίας προκειμένου η ενεργειακή της ισχύς να εξελιχθεί σε όπλο πολιτικής επιρροής.

* Ο Κ. Φίλης είναι συντονιστής Κέντρου Ρωσίας και Ευρασίας στο Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων (ΙΔΙΣ)

ΑΥΓΗ 13/12/09

Τι «παίζεται» στις ελληνορωσικές σχέσεις

Συντάκτης: Σταύρος Λυγερός

Η δήλωση Γ. Παπανδρέου, προαναγγελία αλλαγής στάσης Το μισό βήμα του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή στο θέμα του αγωγούΗ πίεση που ασκεί η κρίση στην κοινωνία δικαιολογεί την έμφαση που δίνεται από τα δύο μεγάλα κόμματα στα οικονομικά ζητήματα, αλλά δεν επαρκεί για να εξηγήσει την απουσία της εξωτερικής πολιτικής από το κέντρο της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Οι όποιες αναφορές έγιναν από τους δύο αρχηγούς ήταν συμβατικές και ουσιαστικά παρέκαμψαν με στερεότυπα τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει στα διάφορα μέτωπα η χώρα. Η μόνη εξαίρεση ήταν η αναφορά του Γιώργου Παπανδρέου στον υπό κατασκευή πετρελαιαγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη. Υπενθυμίζουμε ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μίλησε για λεόντειο συμφωνία (υπέρ της Μόσχας) και επαναδιαπραγμάτευση της σχετικής συμφωνίας. Επίσης, έθεσε θέμα περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Ας σημειωθεί ότι παρεμφερή επιχειρήματα επιστράτευσε και η νέα ακραία φιλοαμερικανική κυβέρνηση της Βουλγαρίας. Η δήλωση Παπανδρέου θεωρήθηκε προαναγγελία της στάσης που θα τηρήσει ως πρωθυπουργός στο μέτωπο των ελληνορωσικών σχέσεων. Για την ακρίβεια, θεωρήθηκε πως θα ακυρώσει τη στενή συνεργασία, που ο απερχόμενος πρωθυπουργός δρομολόγησε με τη Ρωσία στον ενεργειακό τομέα. Μία συνεργασία, που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα και των δύο κρατών, χωρίς, βεβαίως, να παραβιάζει τις δεσμεύσεις της Ελλάδας στους ευρωατλαντικούς θεσμούς. Πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, άλλωστε, κινήθηκαν προς την ίδια κατεύθυνση. Οι ΗΠΑ είχαν θεωρήσει πως η ευρωρωσική ενεργειακή συνεργασία θα οδηγούσε σε χαλάρωση των διατλαντικών δεσμών. Γι’ αυτό και αντέδρασαν, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι η Ευρώπη θα εξαρτηθεί από τη Μόσχα. Στο γενικό αυτό πλαίσιο είχαν εκφράσει και τη δυσαρέσκειά τους για την πολιτική Καραμανλή. Οχι μόνο επισήμως, αλλά και με προπαγανδιστικά δημοσιεύματα, που εμφάνιζαν την Ελλάδα και την Κύπρο σαν «δούρειους ίππους» της Ρωσίας στους κόλπους της Ε.Ε.! Ανησυχίες Στην πραγματικότητα, το διακύβευμα δεν είναι ο πετρελαιαγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη. Πρώτον, επειδή είναι δευτερεύουσας σημασίας και δεύτερον επειδή η υλοποίησή του βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο και είναι δύσκολο πια να σταματήσει. Το ενδεχόμενο μία αυριανή κυβέρνηση Παπανδρέου να ζητήσει επισήμως επαναδιαπραγμάτευση συγκεντρώνει αμελητέες πιθανότητες. Δεν θα προκαλούσε μόνο ρήγμα στις ελληνορωσικές σχέσεις. Θα έβλαπτε καίρια και τα εθνικά συμφέροντα. Υπενθυμίζουμε ότι ο αγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία παρακαμπτήριος του Βοσπόρου στη ροή του ρωσικού πετρελαίου προς τις δυτικές αγορές. Για την Ελλάδα, η κατασκευή του δεν έχει μόνο οικονομική σημασία. Εχει και εθνική σημασία, επειδή εντάσσει τη Θράκη στον διεθνή ενεργειακό χάρτη και κατ’ αυτό τον τρόπο καθιστά δυσχερέστερη την άσκηση τουρκικών επεκτατικών πιέσεων σ’ αυτή την περιοχή. Το πραγματικό διακύβευμα, όμως, δεν είναι ο αγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη. Αυτό που ενοχλεί περισσότερο την Ουάσιγκτον είναι ο αγωγός South Stream. Αυτός ο αγωγός σχεδιάζεται να στείλει το ρωσικό φυσικό αέριο υποθαλάσσια στη Βουλγαρία. Από εκεί ο ένας κλάδος μέσω Ελλάδας θα καταλήξει στην Ιταλία και ο άλλος θα κατευθυνθεί στην κεντρική Ευρώπη. Περιττό να υπογραμμισθεί ότι ο South Stream έχει πολλαπλάσια γεωοικονομική σημασία από τον πετρελαιαγωγό και κατά συνέπεια πολλαπλάσια εθνική σημασία για τη Θράκη. Εδώ και πολύ καιρό κυκλοφορούν φήμες ότι λόγω της σχέσης που ανέπτυξε με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Κώστας Καραμανλής είναι θύμα υπονομευτικών ενεργειών εκ μέρους των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Ορισμένοι είχαν σπεύσει να ερμηνεύσουν μ’ αυτό τον τρόπο και τη νεανική εξέγερση του περασμένου Δεκεμβρίου! Και τώρα αποδίδουν σε υπονόμευση και τη διαφαινόμενη εκλογική ήττα του. Παραλείψεις Στην πραγματικότητα, δεν χρειάσθηκε υπονόμευση για να φθάσει η Ν.Δ. εκεί που είναι σήμερα. Ο Κώστας Καραμανλής έβαλε επανειλημμένως τρικλοποδιές στον εαυτό του. Σ’ ό,τι αφορά δε την ελληνορωσική συνεργασία, τον τελευταίο χρόνο την έχει διά παραλείψεων αφήσει στην τύχη της. Δεν είναι σαφές εάν το έκανε από τον φόβο αμερικανικών αντιδράσεων, ή υπέκυψε στις παρασκηνιακές πιέσεις των κύκλων εντός της Ελλάδας, οι οποίοι εξαρχής αντιμετώπισαν αρνητικά τη σύναψη μιας στρατηγικής ενεργειακής σχέσης με τη Μόσχα. Είναι οι κύκλοι που εμπνέονται από την αμερικανική πολιτική και έχουν την τάση να ευθυγραμμίζονται μαζί της. Είναι οι ίδιοι κύκλοι, που κινδυνολογούν για την εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία, αλλά δεν ενοχλούνται καθόλου για την ενεργειακή εξάρτηση της Ελλάδας από την Τουρκία. Με τον αγωγό Τουρκίας-Ελλάδας-Ιταλίας σε λειτουργία, εάν εγκαταλειφθεί ο South Stream η Τουρκία θα καταστεί διαμετακομιστικό κέντρο και η Ελλάδα θα εξαρτηθεί ενεργειακά από την Αγκυρα. Σε μία διμερή κρίση, η στρόφιγγα πιθανότατα θα κλείσει και η χώρα μας θα απειληθεί με ενεργειακή ασφυξία. Αυτό αφήνει αδιάφορες τις ΗΠΑ, αλλά όφειλε να ενδιαφέρει πολύ τους Ελληνες. Εάν επιβεβαιωθούν οι εκτιμήσεις ότι ο Γιώργος Παπανδρέου προτίθεται να τορπιλίσει την ελληνορωσική ενεργειακή συνεργασία, δεν θα συναντήσει μεγάλα εμπόδια. Η υπαναχώρηση του Κώστα Καραμανλή έχει προλειάνει το έδαφος. Οπως και σε άλλα μέτωπα άσκησε εξωτερική πολιτική «μισών βημάτων», που είναι ό,τι χειρότερο. Προσκομίζει το κόστος, αλλά όχι και το όφελος μιας επιλογής. Στροφή Ορισμένοι πάνε ακόμα πιο μακριά. Θεωρούν ότι ο –κατά πάσα πιθανότητα– αυριανός πρωθυπουργός θα πραγματοποιήσει ευρύτερη στροφή προς τις ΗΠΑ, ακόμα και σε σχέση με την Ε.Ε. Στην κοινή γνώμη έχει σχεδόν εδραιωθεί η εντύπωση πως έχει φιλοαμερικανικό προσανατολισμό. Από μόνος του αυτός ο προσανατολισμός είναι μία ένδειξη, αλλά δεν προεξοφλεί ότι θα εφαρμόσει εξωτερική πολιτική που θα αντιβαίνει στα εθνικά συμφέροντα. Ο Γιώργος Παπανδρέου θα κριθεί από τις πράξεις του κι όχι από διάχυτες εντυπώσεις. Ας περιμένουμε να τον κρίνουμε τον Δεκέμβριο, όταν θα δώσει τις πρώτες κρίσιμες εξετάσεις. Υπενθυμίζουμε ότι τότε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα εξετάσει την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας και θα λάβει αποφάσεις. http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_20/09/2009_330139

Το νέο ντόμινο στον Καύκασο

 

 

Η υπογραφή των δύο συμφωνιών που υπέγραψαν, την περασμένη εβδομάδα, Τουρκία και Αρμενία στη Ζυρίχη, για την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων και την επαναδιάνοιξη των μεταξύ τους συνόρων, δικαίως χαρακτηρίστηκε ιστορική.
Ομως, αυτή η εξέλιξη όσο σοβαρή και αν είναι, απειλεί μόνο το προοίμιο για έναν σταθερό Νότιο Καύκασο και από μόνη της δεν προδικάζει ειρηνικό μέλλον στην περιοχή.

Σε περίπτωση που δεν ακολουθήσουν σύντομα εξίσου γενναία βήματα σχετικά με την επίλυση του προβλήματος του Ναγκόρνο Καραμπάχ, θα απειληθεί τόσο η φερεγγυότητα της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης, όσο και η ίδια η ειρήνη, καθώς οι Αζέροι δεν θα κάνουν αποδεκτή μια τουρκοαρμενική προσέγγιση εις βάρος των εθνικών συμφερόντων τους.

«Η μονομερής διάνοιξη των συνόρων μεταξύ Τουρκίας και Αρμενίας αμφισβητεί την αρχιτεκτονική της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή», ήταν η εύγλωττη απάντηση του αζερικού υπουργείου Εξωτερικών, που τώρα ανησυχεί σφόδρα για τους τουρκικούς χειρισμούς. Μετά τη συμφωνία με την Τουρκία, οι Αρμένιοι δεν θα νιώθουν τόσο πιεσμένοι να λύσουν το Καραμπάχ και θα σκληρύνουν τη στάση τους, εκτιμούν στο Μπακού.

«Τα δύο ζητήματα πρέπει να λυθούν παράλληλα και ταυτόχρονα, αλλιώς θα ανατραπεί το status quo στην περιοχή», επισήμανε ο αζέρος πρόεδρος Ιλχάμ Αλίεφ, που άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να μειωθεί η ροή των αζερικών ενεργειακών εξαγωγών προς την Ευρώπη, που διεξάγονται κυρίως μέσω Τουρκίας.

Δεν είναι τυχαίο πως αμέσως μετά την άκαρπη διαπραγματευτική συνάντηση του προέδρου Αλίεφ με τον αρμένιο πρόεδρο Σερζ Σαρκισιάν στη Μολδαβία, η κρατική εταιρεία ενέργειας του Αζερμπαϊτζάν, Socar, υπέγραψε στρατηγική συμφωνία εξαγωγής αερίου με τη ρωσική Gazprom, που θα αρχίσει να εφαρμόζεται από το 2010. Οι Αζέροι θα εξάγουν στη Ρωσία αρχικά 0,5 δισ. κυβικά μέτρα αερίου τον χρόνο (bcm), με ανοιχτό το όριο προς τα πάνω.

Ασταθής ισορροπία

Πράγματι, το status quo αλλάζει στον Καύκασο και επηρεάζει την πολιτική των αγωγών, με την κατοχή των αζερικών εδαφών να γίνεται όλο και πιο απαράδεκτη, όπως τονίζει και η Διεθνής Ομάδα Κρίσεων (ICG), που επισημαίνει τον κίνδυνο νέας ανάφλεξης: Ενα μικρό Κόσοβο με γεύση Κυπριακού ζητεί λύση στον Καύκασο, εκεί απ’ όπου περνούν όλοι οι ενεργειακοί δρόμοι από το Ελντοράντο της Κασπίας προς την Ευρώπη.

Οι αφόρητες πιέσεις που άσκησαν με σύμπνοια Αμερικανοί, Ρώσοι και Ευρωπαίοι σε Τούρκους και Αρμένιους για την υπογραφή των συμφωνιών της Ζυρίχης, απέδωσαν, όμως αυτές δεν θα έχουν κανένα νόημα οι συμφωνίες αν δεν συνοδευτούν από πρόοδο στο Καραμπάχ. Εκτός κι αν οι Αμερικανοί έχουν κι άλλες αναγνώσεις. Αν, για παράδειγμα, θεωρούν ότι η Γεωργία, απ’ όπου περνάνε σήμερα οι αγωγοί από το Αζερμπαϊτζάν προς την Τουρκία, είναι ασταθής και επίφοβη να πέσει και πάλι στη ρωσική επιρροή.

Οι Γεωργιανοί έχασαν τον πόλεμο με τους Ρώσους πριν από δύο χρόνια και οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ (ευτυχώς) αποδείχτηκε τότε ότι δεν είχαν καμία πρόθεση να μπουν σε θερμή αντιπαράθεση με τους Ρώσους για χάρη του τυχοδιώκτη Σαακασβίλι.

Αρα, ένας νέος ενεργειακός διάδρομος μέσω Αρμενίας θα μπορούσε να αποτελεί εναλλακτική λύση. Διαφοροποίηση ονομάζεται όλο και πιο πολύ η λέξη που ξεκλειδώνει τον γόρδιο δεσμό του Καυκάσου, με όλους τους αγωγούς να παίζουν στο παιχνίδι και όλες τις επιλογές ανοιχτές.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ενα πολυπολικό διεθνές σύστημα

Το διεθνές μονοπολικό σύστημα που προέκυψε μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, με μοναδικό πόλο τις Ηνωμένες Πολιτείες, φαίνεται να έχει περιγράψει την τροχιά του στο παγκόσμιο στερέωμα. Ενα νέο πολυπολικό σύστημα αναδύεται, αποτελούμενο εκτός των ΗΠΑ από τη Ρωσία, την Ινδία, την Κίνα και τη Βραζιλία. Η Ιαπωνία θα διατηρήσει τη θέση της σαν μια υψηλού- μεσαίου μεγέθους Δύναμη, ενώ χώρες όπως η Ινδονησία, το Ιράν και η Τουρκία αναμένεται να διαδραματίσουν σημαντικότερο ρόλο στη διεθνή σκηνή. Αυτά συνιστούν μία από τις βασικές εκτιμήσεις που περιλαμβάνονται στην εμπεριστατωμένη έκθεση του Εθνικού Συμβουλίου Πληροφοριών, της Ουάσιγκτον, με τίτλο «Παγκόσμιες τάσεις 2025».

Κατά γενική εκτίμηση, το κράτος-έθνος αναδύεται και πάλι ως προέχουσα μορφή στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας εις βάρος των πολυεθνικών σχημάτων. Στο υπό ανακατάταξη διεθνές περιβάλλον οι ΗΠΑ, αν και λιγότερο ηγεμονικές, θα παραμείνουν η πιο ισχυρή αλλά όχι και αλώβητη Δύναμη. Συνειδητοποιούν πάντως ότι αδυνατούν να αντιμετωπίσουν τις πολλαπλές κρίσεις και προκλήσεις από μόνες τους και με στρατιωτικά μέσα μόνο. Η εξαγγελθείσα από τον πρόεδρο Ομπάμα πολυμερής εξωτερική πολιτική που θα εφαρμόσει η χώρα του, σε αντίθεση με αυτήν του προκατόχου του, απαντά στα νέα αυτά δεδομένα.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι αβέβαιο αν θα αποτελέσει έναν από τους βασικούς πόλους του νέου διεθνούς συστήματος. Η απροθυμία των μελών της να προχωρήσουν προς μια πολιτική ολοκλήρωση, αλλά και η αδυναμία τους να εφαρμόσουν τις επιβαλλόμενες οδυνηρές μεταρρυθμίσεις και να συντονίσουν τις πολιτικές, δεν επιτρέπει τη μετουσίωση της οικονομικής τους ισχύος σε παγκόσμια επιρροή. Εξάλλου η περικοπή των δαπανών τους άμυνας αποκλείει ανάδειξη της ΕΕ σε στρατιωτική δύναμη. Μια λιγότερο απαισιόδοξη άποψη διατυπώνει ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών κ. Ντέιβιντ Μίλμπαν («Το Βήμα», 18.7. 2009). Κατ΄ αυτόν η Ευρώπη μπορεί να καταστεί ο τρίτος πόλος, ακολουθώντας τις ΗΠΑ και την Κίνα, εφόσον θα ικανοποιούσε τις προϋποθέσεις που ανακύπτουν από τις εν προόδω κοσμοϊστορικές αλλαγές.

Οσον αφορά την εφαρμογή του νέου διεθνούς συστήματος, ο Κίσινγκερ σημειώνει («Ηerald Τribune», 21.4.2009) ότι η σημερινή κυβέρνηση των ΗΠΑ φαίνεται να προσεγγίζει τα διεθνή προβλήματα στα πλαίσια ενός είδους κοντσέρτου των ισχυροτέρων Δυνάμεων, σαν αυτό που εφαρμόστηκε στην μεταναπολεόντειο Ευρώπη, όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις δρούσαν από κοινού για την επιβολή των διεθνών κανόνων.

Η Ευρώπη, η οποία μετεωρίζεται μεταξύ ενός παρελθόντος που προσπαθεί να ξεπεράσει και ενός μέλλοντος που δεν μπορεί ακόμη να προσεγγίσει, θα πρέπει να αξιοποιήσει τις αδρανούσες δυνατότητές της και να καταστεί ένας δυναμικός και εξισορροπητικός πόλος του νέου πολύπλοκου συστήματος προς όφελος όλων.

Η Ιστορία επιταχύνει το βήμα της. Το ίδιο καλείται να κάνει και η Ευρώπη.

Ο κ. Στέφ. Σταθάτος είναι πρέσβης ε.τ. Εχει διατελέσει πρεσβευτής στην ΕΟΚ, στο Παρίσι και στο Λονδίνο.
ΒΗΜΑ

Πόκερ ΗΠΑ – Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα

Του Πετρου Παπακωνσταντινου, από Geopolitics-Gr.blogspot
Με τις επισκέψεις Μπάιντεν σε Ουκρανία και Γεωργία, η Ουάσιγκτον πιέζει τη Μόσχα να σκληρύνει τη στάση της έναντι του Ιράν

«Σε είχα προειδοποιήσει Τζο ότι δεν υπάρχει περίπτωση να φας τζάμπα στη Γεωργία»! Αυτό το χοντροκομμένο αστείο απηύθυνε, ενώπιον δημοσιογράφων, ο ηλικίας 41 ετών πρόεδρος της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι στον κατά 26 χρόνια μεγαλύτερό του αντιπρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζόζεφ Μπάιντεν, κατά το επίσημο δείπνο που του παρέθεσε, την Τετάρτη. Το ιδιότροπο χιούμορ παρέπεμπε στο αίτημά του για αμερικανικά όπλα και Αμερικανούς παρατηρητές που θα θωρακίσουν τη Γεωργία, ένα χρόνο μετά τη στρατιωτική συντριβή της από τη Ρωσία. Ωστόσο, ο πολύπειρος Μπάιντεν θα πρέπει να αναγνώρισε το ποιόν του οικοδεσπότη του – ένα αλαζονικό «ποντίκι που βρυχάται», προκαλώντας με τον πιο ανεύθυνο τρόπο τον μεγάλο γείτονά του με την πεποίθηση ότι, την κατάλληλη στιγμή, θα έρθουν οι Αμερικανοί να τον σώσουν, σαν το Ιππικό στις ταινίες με Ινδιάνους.
Αν όμως κάτι τέτοιο δεν έπραξε τον περασμένο Αύγουστο η Αμερική του Μπους, είναι πολύ απίθανο να το πράξει σήμερα η Αμερική του Ομπάμα. Ο Μπάιντεν, που απέφυγε να ανταποδώσει το «Τζο» με το αντίστοιχό του «Μιχαλάκη» ή «Μίκι», προτιμώντας την ψυχρή επισημότητα του «κύριε πρόεδρε», δήλωσε μεν το αναμενόμενο «στεκόμαστε το πλευρό σας», αλλά απέφυγε κάθε δέσμευση στα συγκεκριμένα. Αλλωστε, η Ρωσία είχε προειδοποιήσει ότι θα εμποδίσει με κάθε τρόπο τον επανεξοπλισμό της Γεωργίας, ενώ ούτε η Αμερική ούτε κάποια άλλη μεγάλη Δυτική δύναμη έχουν κάνει το παραμικρό που θα μπορούσε να αμφισβητήσει την ντε φάκτο απόσχιση από τη Γεωργία της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας. Απόσχιση, η οποία, πλην των άλλων, έδωσε στη Ρωσία το ήμισυ των γεωργιανών ακτών στη Μαύρη Θάλασσα.

Επαναπροσέγγιση
Το τετραήμερο ταξίδι του Αμερικανού αντιπροέδρου σε δύο γεωστρατηγικά κρίσιμες πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες, Ουκρανία και Γεωργία, είχε προφανή πολιτική σημασία. Ο Μπάιντεν ήταν εκείνος που έριξε το σύνθημα για μια συνολική «επανεκκίνηση» των ρωσοαμερικανικών σχέσεων στη μετά Μπους εποχή, κάτι που άρχισε να υλοποιείται με την πρόσφατη, επίσημη επίσκεψη του Ομπάμα στη Μόσχα. Μάλιστα, το ηγετικό δίδυμο του Λευκού Οίκου έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου την αμερικανική «Οστ – Πολιτίκ» προς τη Ρωσία, περιθωριοποιώντας τη Χίλαρι Κλίντον, η οποία δεν συνόδευσε καν τον Ομπάμα στη Μόσχα – επειδή υπέστη κάταγμα στον ώμο, όπως είπε η ίδια.
Το ενδεχόμενο μιας κάποιας, έστω ασταθούς και περιορισμένης, επαναπροσέγγισης ΗΠΑ – Ρωσίας θορύβησε τους πιο ρωσοφοβικούς κύκλους της Ανατολικής Ευρώπης. Στις 16 Ιουλίου, είκοσι πολιτικές προσωπικότητες από τις πρώην κομμουνιστικές χώρες (Βαλέσα, Χάβελ, Κβασνιέφσκι κ.ά.) δημοσιοποίησαν ανοιχτή επιστολή προς τον Μπαράκ Ομπάμα. Βασιλικότεροι του βασιλέως, οι υπογράφοντες εκφράζουν «ανησυχία για την εξασθένηση του ΝΑΤΟ» και για το γεγονός ότι οι χώρες τους «δεν βρίσκονται πια στην καρδιά της αμερικανικής, εξωτερικής πολιτικής». Επίσης, εκλιπαρούν την Ουάσιγκτον να μην εγκαταλείψει το σχέδιο για αντιπυραυλική ασπίδα σε Πολωνία και Τσεχία – ένα σχέδιο που εξοργίζει τους Ρώσους και διχάζει τους Ευρωπαίους.
Υπό αυτό το πρίσμα, είναι πολύ πιθανό ο Ομπάμα να έστειλε τον Μπάιντεν σε Ουκρανία και Γεωργία, πλην των άλλων και για να διασκεδάσει τις ανησυχίες που προκάλεσε η δική του επίσκεψη στη Μόσχα. Πράγματι, ο Αμερικανός αντιπρόεδρος ξεκαθάρισε, στο Κίεβο, ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αναγνωρίζουν σε καμία περίπτωση σφαίρες επιρροής» – μια ευθεία απάντηση στο «δόγμα Μεντβέντεφ», που ανακήρυξε τις πρώην σοβιετικές Δημοκρατίες σε «ζώνη ζωτικών, ρωσικών συμφερόντων». Επιπλέον, δήλωσε ότι η Ουάσιγκτον θα υποστηρίξει την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, αν ο λαός της επιθυμεί κάτι τέτοιο. Μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν casus belli για τη Ρωσία, η αντίδραση της οποίας πιθανόν να έφτανε μέχρι την απόσχιση της ανατολικής Ουκρανίας και της Κριμαίας –όπου βρίσκεται και ο ρωσικός ναύσταθμος της Σεβαστούπολης– κατά το πρότυπο της Ν. Οσετίας και της Αμπχαζίας.

Ενταξη στο ΝΑΤΟ
Η αλήθεια είναι, όμως, ότι ο Μπάιντεν δεν πέρασε την «κόκκινη γραμμή». Συνδέοντας την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ με τη θέληση του λαού της, ουσιαστικά έστειλε την υπόθεση στις ελληνικές καλένδες, καθώς όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των Ουκρανών αντιτίθεται. Οσο για τη Γεωργία, ο Σαακασβίλι αναγνώρισε με συνέντευξη στη Wall Street Journal ότι «η προοπτική ένταξης στο ΝΑΤΟ είναι ουσιαστικά νεκρή», λόγω των ρωσικών αντιρρήσεων. Τέλος, ο Μπάιντεν όχι μόνο δεν υποσχέθηκε στη Γεωργία όπλα και παρατηρητές, αλλά προειδοποίησε αυστηρά τον Σαακασβίλι να αποφύγει ένα νέο στρατιωτικό τυχοδιωκτισμό για την ανακατάληψη των δύο ντε φάκτο ανεξάρτητων περιοχών.
Θα μπρούσε, επομένως, να εικάσει κανείς ότι η κυβέρνηση Ομπάμα βλέπει, σ’ αυτή τη φάση, την προοπτική ένταξης Ουκρανίας και Γεωργίας στο ΝΑΤΟ περισσότερο ως διαπραγματευτικά ατού, ώστε να πετύχει μια πιο ευνοϊκή στάση της Ρωσίας σε άλλα μέτωπα που ενδιαφέρουν πρωτίστως, αυτή την περίοδο, τους Αμερικανούς και πρώτα απ’ όλα στο ζήτημα του Ιράν.
Αντίστοιχα, επιφυλακτική είναι και η τακτική του Κρεμλίνου: Υπόσχεται στο καθεστώς Αχμεντινετζάντ, το οποίο στηρίζει πολιτικά, πυρηνική τεχνολογία και συζητάει την παράδοση πυραύλων S–300, που θα μπορούσαν να αλλάξουν τον συσχετισμό δυνάμεων με το Ισραήλ, αλλά βρίσκει διαρκώς προσχήματα να αναστέλλει τις κρίσιμες αποφάσεις. Αφήνει έτσι ανοιχτή την πόρτα για ένα μεγάλο παζάρι, μια «τράμπα» μεταξύ Ουκρανίας και Ιράν, η οποία, σε πείσμα των δηλώσεων Μπάιντεν, θα διεμήνυε ότι, 64 χρόνια μετά τη Γιάλτα, οι ζώνες επιρροής παραμένουν λιγότερο θεωρητικές απ’ ό,τι πολλοί θα ήθελαν να φαντάζονται.

Ξέβαψαν οι «έγχρωμες επαναστάσεις»
Ηρωες των λεγόμενων «έγχρωμων επαναστάσεων» (της «ροζ», στη Γεωργία, το 2003 και της «πορτοκαλί», στην Ουκρανία, το 2004), οι οικοδεσπότες του Τζόζεφ Μπάιντεν υπήρξαν αγαπημένα παιδιά της κυβέρνησης Μπους. Με την κυβέρνηση Ομπάμα, όμως, οι μέρες του Μιχαήλ Σαακασβίλι στην προεδρία της Γεωργίας και του Βίκτορ Γιούσενκο σε εκείνη της Ουκρανίας προμηνύονται δύσκολες ή και μετρημένες.
Σε δημόσια ομιλία του, στο Κίεβο, ο Μπάιντεν κατσάδιασε τον Γιούσενκο και την πρωθυπουργό του Ιουλία Τιμοσένκο, τους κάλεσε «να σταματήσουν να καβγαδίζουν και να παίρνουν πόζες» και αναρωτήθηκε «γιατί η κυβέρνηση δεν επιδεικνύει την ίδια πολιτική ωριμότητα με τον απλό κόσμο». Η λυσσαλέα αντιπαράθεση μεταξύ των δύο πολιτικών λειτουργεί σε βάρος του φιλοδυτικού μπλοκ εν όψει των προεδρικών εκλογών της 17ης Ιανουαρίου. Το γεγονός ότι ο Μπάιντεν επέλεξε να συναντηθεί όχι μόνο με τους Γιούσενκο και Τιμοσένκο, αλλά και με τον ηγέτη της φιλορωσικής αντιπολίτευσης, Βίκτορ Γιανουκόβιτς και με τον νεαρό πρώην υπουργό Εξωτερικών Αρσένι Γιάτσενουκ, από τα αουτσάιντερ των προεδρικών εκλογών, μαρτυρεί ότι η κυβέρνηση Ομπάμα επιθυμεί να κρατήσει όλες τις πόρτες ανοιχτές.
Ιδια γεύση στην Τιφλίδα, όπου, όπως δήλωσε ανώτατος Αμερικανός αξιωματούχος, ο Μπάιντεν μίλησε, κεκλεισμένων των θυρών, «χωρίς περιστροφές» στον Σαακασβίλι, για να συναντηθεί, στη συνέχεια, με τους βασικούς ηγέτες της αντιπολίτευσης, οι οποίοι τον κατηγορούν ως δικτάτορα και τυχοδιώκτη: Την πρώην πρόεδρο της Βουλής, Νίνο Μπουρτζανάτζε και τον πρώην βουλευτή της χώρας στις ΗΠΑ, Νίνο Αλασάνια.