Ο Π. Νικολούδης στέλνει στον εισαγγελέα τα 1.300 «αγύριστα» δάνεια της ΑΤΕ

Ο υπουργός Επικρατείας Παναγιώτης Νικολούδης στέλνει στον εισαγγελέα όλο τον φάκελο με τις παράνομες επιχορηγήσεις δανείων που δόθηκαν από την Αγροτική Τράπεζα σε δημόσια πρόσωπα και φορείς από το 2000 μέχρι το 2012 – Στη σκληρή ανακοίνωση του υπουργού γίνεται λόγος για 1.300 αγύριστα δάνεια και ζημιά κατά του ελληνικού δημοσίου πάνω από 5 δισεκατομμύρια ευρώ!

Η υπόθεση με τα δάνεια που χορηγούσε η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της δεκαετίας του 2000, κάτι το οποίο είχε καταγγείλει ο σημερινός πρωθυπουργός ήδη από την περίοδο που ήταν αρχηγός της αξξιωματικής αντιπολίτευσης.

Στοιχεία «φωτιά», περιλαμβάνει το πόρισμα που διαβιβάστηκε από την Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Ενέργειες στην Εισαγγελία της Αθήνας και αφορά στις παράνομες χορηγήσεις δανείων από την Αγροτική Τράπεζα σε διάφορα πρόσωπα και φορείς κατά το χρονικό διάστημα από το 2000 μέχρι το 2012.

Όπως ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ καλά πληροφορημένη πηγή, τα αμαρτωλά δάνεια της ΑΤΕ κατευθύνθηκαν και σε ιδιοκτήτες ΜΜΕ, οι οποίοι ωστόσο δεν περιλαμβάνονται στο πόρισμα καθώς γι΄ αυτούς έχουν ήδη επιληφθεί οι δικαστικές αρχές και συγκεκριμένα ο οικονομικός εισαγγελέας.

Η διαβίβαση του πορίσματος από την Αρχή για το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, προκάλεσε την έκδοση σκληρής ανακοίνωσης από το Γραφείο του υπουργού Επικρατείας Παναγιώτη Νικολούδη, στην οποία τονίζεται ότι «με το πόρισμα αυτό και τη σχετική Έκθεση Ελέγχου της Τράπεζας της Ελλάδος τεκμηριώνεται η ποινικά αξιόλογη συμπεριφορά όσων διοίκησαν την ΑΤΕ και όσων παρανόμως έλαβαν δάνεια τα οποία ουδέποτε επέστρεψαν. Για κάποιους από αυτούς ζητήθηκε η δέσμευση περιουσιακών στοιχείων».

«Χωρίς καμία αμφιβολία η περίπτωση της ΑΤΕ αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα των τελευταίων δεκαετιών, αφού η εν τέλει ζημία του Δημοσίου από την εγκληματική αυτή δραστηριότητα φτάνει τα 5 δισεκατομμύρια ευρώ» αναφέρει η σχετική ανακοίνωση και επισημαίνει ότι το συγκεκριμένο πόρισμα αφορά δείγμα μόνο του συνολικού αριθμού των παρανόμως χορηγηθέντων και ουδέποτε επιστραφέντων δανείων.

Ο Παναγιώτης Νικολούδης κάνει λόγο για μείζον οικονομικό και πολιτικό σκάνδαλο που βαρύνει όλους όσους κυβέρνησαν τη χώρα κατά το διάστημα αυτό από το 2000 μέχρι το 2012, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ!

«Εμείς ανοίξαμε τον δρόμο και τώρα είναι η σειρά της τακτικής Δικαιοσύνης να προχωρήσει στον δρόμο αυτό και να διεκπεραιώσει το πραγματικά δύσκολο έργο της απόδοσης ευθυνών για κάθε ένα από τα 1300 αγύριστα δάνεια. Είμαστε βέβαιοι ότι, παρά τις δυσκολίες χειρισμού αυτής της τεράστιας σε όγκο υπόθεσης, η Δικαιοσύνη θα επιτελέσει το καθήκον της με επιτυχία» αναφέρει η ανακοίνωση του γραφείου του υπουργού Επικρατείας και προσθέτει: «Ήδη όμως αποκαλύπτονται όλα εκείνα για τα οποία κατ΄ επανάληψη κάναμε λόγο και τώρα πλέον έχουν συγκεκριμένο σχήμα και μορφή και κυρίως έχουν συγκεκριμένα ονόματα, έστω κι αν έχει αποκαλυφθεί μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Η ποινική έρευνα, που θα ακολουθήσει, θ’ αποκαλύψει ολόκληρο το παγόβουνο και τότε θα γίνει σε όλους σαφές ότι το «σκάνδαλο της ΑΤΕ» δεν είναι απλά και μόνο ένα οικονομικό σκάνδαλο, αλλά, πρωτίστως και κυρίως, ένα διαρκές, διαχρονικό και καλοσχεδιασμένο πολιτικό σκάνδαλο, που βαρύνει όλους σχεδόν εκείνους που είχαν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας, κατά το χρονικό διάστημα που αναφέρθηκε παραπάνω.

Η ΑΤΕ δεν είναι απλά μια Τράπεζα που χρεοκόπησε. Η ΑΤΕ χρησιμοποιήθηκε επί σειρά ετών ως η δεξαμενή από την οποία οι κατά περίπτωση κρατούντες άντλησαν τα μέσα για την εξυπηρέτηση πολιτικών επιδιώξεων.

Η ΑΤΕ ήταν το όχημα το οποίο χρησιμοποίησαν οι κυριότεροι εκφραστές του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού. Ήταν το σημείο στο οποίο η επιχειρηματικότητα συναντήθηκε με την εγκληματικότητα.

Ήταν τέλος, σε ορισμένες περιπτώσεις, το μαγικό φίλτρο που χρησιμοποιήθηκε έτσι ώστε κάποιοι θεσμοί (Αγροτικοί Συνεταιρισμοί) να καταντήσουν εσμοί».

Η πλήρης δικαστική διαλεύκανση της υπόθεσης και η απόδοση ευθυνών εκεί που πρέπει, αποτελεί δίκαιο αίτημα της Ελληνικής Κοινωνίας, το οποίο τώρα ικανοποιείται, αναφέρει επίσης η ανακοίνωση και καταλήγει: «Τέλος, για όλους εκείνους που δείχνουν να αδημονούν και να απαιτούν από εμάς άμεσες πράξεις κάθαρσης και τιμωρίας, θέλουμε να τονίσουμε ότι όλα όσα πρέπει να γίνουν θα γίνουν στην ώρα τους και με τον σωστό τρόπο. Η Δικαιοσύνη δεν ξεχνά αλλά και δεν πρέπει να ενεργεί βιαστικά και παρορμητικά».

Μετά τη σκληρή ανακοίνωση του Παναγιώτη Νικολούδη, σειρά έχει η δικαιοσύνη να προχωρήσει με ταχύτατους ρυθμούς και όχι μόνο να διαλευκάνει την υπόθεση αλλά να δεσμεύσει τις περιουσίες όλων όσοι εμπλέκονται στο σκάνδαλο, είτε είναι τραπεζίτες, είτε πολιτικοί, είτε ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης.

Διαβάστε ολόκληρη την ανακοίνωση που εκδόθηκε από το γραφείο του υπουργού Επικρατείας: 

«Από την Αρχή του άρθρ. 7 του ν.3691/2008 διαβιβάσθηκε στην Εισαγγελία της Αθήνας «Πόρισμα» σχετικά με τις παράνομες χορηγήσεις δανείων από την Αγροτική Τράπεζα σε διάφορα πρόσωπα και φορείς κατά το χρονικό διάστημα από το 2000 μέχρι το 2012.

Με το πόρισμα αυτό και τη σχετική Έκθεση Ελέγχου της Τράπεζας της Ελλάδος τεκμηριώνεται η ποινικά αξιόλογη συμπεριφορά όσων διοίκησαν την ΑΤΕ και όσων παρανόμως έλαβαν δάνεια τα οποία ουδέποτε επέστρεψαν. Για κάποιους από αυτούς ζητήθηκε η δέσμευση περιουσιακών στοιχείων.
Χωρίς καμία αμφιβολία η περίπτωση της ΑΤΕ αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα των τελευταίων δεκαετιών, αφού η εν τέλει ζημία του Δημοσίου από την εγκληματική αυτή δραστηριότητα φτάνει τα 5 δισεκατομμύρια Ευρώ.
Το παραπάνω Πόρισμα αφορά δείγμα μόνο του συνολικού αριθμού των παρανόμως χορηγηθέντων και ουδέποτε επιστραφέντων δανείων.
Εμείς ανοίξαμε το δρόμο και τώρα είναι η σειρά της τακτικής Δικαιοσύνης να προχωρήσει στο δρόμο αυτό και να διεκπεραιώσει το πραγματικά δύσκολο έργο της απόδοσης ευθυνών για κάθε ένα από τα 1300 αγύριστα δάνεια.
Είμαστε βέβαιοι ότι, παρά τις δυσκολίες χειρισμού αυτής της τεράστιας σε όγκο υπόθεσης, η Δικαιοσύνη θα επιτελέσει το καθήκον της με επιτυχία.
Ήδη όμως αποκαλύπτονται όλα εκείνα για τα οποία κατ΄ επανάληψη κάναμε λόγο και τώρα πλέον έχουν συγκεκριμένο σχήμα και μορφή και κυρίως έχουν συγκεκριμένα ονόματα, έστω κι αν έχει αποκαλυφθεί μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Η ποινική έρευνα, που θα ακολουθήσει, θ’ αποκαλύψει ολόκληρο το παγόβουνο και τότε θα γίνει σε όλους σαφές ότι το «σκάνδαλο της ΑΤΕ» δεν είναι απλά και μόνο ένα οικονομικό σκάνδαλο αλλά πρωτίστως και κυρίως ένα διαρκές, διαχρονικό και καλοσχεδιασμένο πολιτικό σκάνδαλο, που βαρύνει όλους σχεδόν εκείνους που είχαν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας, κατά το χρονικό διάστημα που αναφέρθηκε παραπάνω.
Η ΑΤΕ δεν είναι απλά μια Τράπεζα που χρεοκόπησε. Η ΑΤΕ χρησιμοποιήθηκε επί σειρά ετών ως η δεξαμενή από την οποία οι κατά περίπτωση κρατούντες άντλησαν τα μέσα για την εξυπηρέτηση πολιτικών επιδιώξεων.
Η ΑΤΕ ήταν το όχημα το οποίο χρησιμοποίησαν οι κυριότεροι εκφραστές του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού. Ήταν το σημείο στο οποίο η επιχειρηματικότητα συναντήθηκε με την εγκληματικότητα.
Ήταν τέλος, σε ορισμένες περιπτώσεις, το μαγικό φίλτρο που χρησιμοποιήθηκε έτσι ώστε κάποιοι θεσμοί (Αγροτικοί Συνεταιρισμοί) να καταντήσουν εσμοί.
Η πλήρης δικαστική διαλεύκανση της υπόθεσης και η απόδοση ευθυνών εκεί που πρέπει, αποτελεί δίκαιο αίτημα της Ελληνικής Κοινωνίας, το οποίο τώρα ικανοποιείται.
Τέλος, για όλους εκείνους που δείχνουν να αδημονούν και να απαιτούν από εμάς άμεσες πράξεις κάθαρσης και τιμωρίας, θέλουμε να τονίσουμε ότι όλα όσα πρέπει να γίνουν θα γίνουν στην ώρα τους και με το σωστό τρόπο. Η Δικαιοσύνη δε ξεχνά αλλά και δεν πρέπει να ενεργεί βιαστικά και παρορμητικά».

http://www.newsbomb.gr/ellada/dikaiosynh/story/609069/o-p-nikoloydis-stelnei-ston-eisaggelea-ta-1-300-agyrista-daneia-tis-ate

Δικαστική απόφαση-σταθμός: Δεν θα πληρώσουν οι λαοί τις τράπεζες!

Με ικανοποίηση χαιρετίζουμε την απόφαση του δικαστηρίου της ΕΖΕΣ (Ευρωπαϊκή Ζώνη Ελεύθερων Συναλλαγών), η οποία απορρίπτει όλες τις καταγγελίες που κατατέθηκαν από τις Κάτω Χώρες και το Ηνωμένο Βασίλειο κατά της Ισλανδίας στην υπόθεση «Icesave» | 1 |, σημειώνει σε άρθρο του ο Ερίκ Τουσέν, της οργάνωσης CADTM, (Επιτροπή για την κατάργηση του χρέους του Τρίτου Κόσμου)

Η απόφαση καθιστά σαφές ότι δεν είναι ευθύνη της χώρας στην οποία μια τραπεζική εταιρεία έχει την έδρα της να καλύπτει τα έξοδα των εγγυήσεων του τραπεζικού της συστήματος, καθώς και ότι ο μηχανισμός του δίχτυ ασφαλείας πρέπει να χρηματοδοτείται από τις ίδιες τις τράπεζες.

Αυτό επιβεβαιώνει εμμέσως ότι η διαδικασία της κανονικής εκκαθάρισης, όπως αυτή εφαρμόστηκε στη περίπτωση της «Landsbanki» (μητρική της Icesave) είναι τελείως ορθή, όταν μια τράπεζα, ακόμα και χαρακτηρισμένη ως «TBTF» (too big to fail, πολύ μεγάλη για να πέσει ), έχει περισσότερα χρέη από τα περιουσιακά στοιχεία της.

Όμοια πρέπει να είναι η περίπτωση των περισσότερων μεγάλων ευρωπαϊκών τραπεζών, αν τα τοξικά στοιχεία ενεργητικού στους ισολογισμούς τους καταγράφονταν στην πραγματική τους αξία.

Είναι το αντίθετο από αυτό που έχει καθιερωθεί, από το 2007 και την αρχή των επαναλαμβανόμενων χρηματοπιστωτικών κρίσεων, για να σωθούν οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών με τις πλάτες της κοινότητας.

Οι κυβερνήσεις των βιομηχανικών χωρών έδωσαν την εγγύηση τους προς τις τράπεζες στο χείλος της χρεοκοπίας των χωρών τους, χωρίς αιτιολόγηση, χρησιμοποιώντας δημόσια κονδύλια για τη διευκόλυνση των ταμειακών ροών των τραπεζών.

Την ίδια στιγμή, οι κυβερνώντες άρχισαν να σφυρηλατήσουν την ιδέα ότι το φταίξιμο άνηκε στο πληθυσμό. Αυτή η εκστρατεία είχε και έχει ως στόχο να πείσει τους πολίτες ότι πρέπει να αποδέχονται τις μειώσεις στους μισθούς τους, την υποβάθμιση της κοινωνικής κάλυψης, την αύξηση της ανασφάλειας και την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας.

Οι λαοί δεν ευθύνονται και δεν συμφωνούν με τα μέτρα λιτότητας που τους επιβάλλονται.

Η απόφαση αυτή αποδεικνύει τη νομιμότητα της γνώμης των λαών και ως εκ τούτου αποδείχνει τον μη νομιμοποιημένο χαρακτήρα αυτών των μέτρων λιτότητας.

Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα εξακολουθεί να κρατά την αναπνοή του, περιμένοντας την ημέρα που τα τοξικά στοιχεία του ενεργητικού του θα ωριμάσουν και δεν θα μπορεί πλέον να κρυφτούν.

Τότε, θα ζητηθεί (ή μάλλον διαταχθεί) από τον πληθυσμό να το διασώσει και πάλι.

Οι κυβερνήσεις, μέσω των δομών που έχουν εφαρμοστεί έκτοτε, θα αναζητήσουν από τις χρηματοπιστωτικές αγορές να δανειστούν τα ίδια τα δικά τους χρήματά και να τα δώσουν πίσω στις τράπεζες που κατέχουν τα τοξικά στοιχεία ενεργητικού.

Με την απόφαση της ΕΖΕΣ, γνωρίζουμε τώρα ότι δεν είναι οι λαοί (Ελληνικός, Ιρλανδικός, Πορτογαλικός ή άλλοι) που πρέπει να πληρώσουν και ότι η προθυμία των κυβερνήσεων να πράξουν με τον τρόπο που πράττουν αποδείχνει τη συνενοχή τους με τις τράπεζες.

Οι οικονομικές κρίσεις θα συνεχιστούν, εκτός εάν οι τράπεζες απαλλοτριωθούν χωρίς αποζημίωση, κοινωνικοποιηθούν με λαϊκό και δημοκρατικό έλεγχο και τίθενται στην υπηρεσία των αναγκών του πληθυσμού παρά των χρηματοπιστωτικών αγορών.

Είναι επίσης απαραίτητο να εντοπιστούν μέσω του λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους όλα τα παράνομα η μη-νομημοποιμένα χρέη, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που προέρχονται από την διάσωση των τραπεζών, για να ακυρωθούν.

| 1 |.η απόφαση του δικαστηρίου της ΕΖΕΣ, 28.01.2013

Επιτροπή για την κατάργηση του χρέους του Τρίτου Κόσμου

  http://www.logiosermis.net/2013/09/blog-post_4207.html#ixzz2eo6hk4Tv

Αν τα σπίτια ήταν Τράπεζες. Του Κώστα Βαξεβάνη

Αν τα σπίτια ήταν Τράπεζες, προφανώς θα τα είχαν σώσει. Δεν θα έμπαινε κανένα θέμα πλειστηριασμού. Πόσο ηθικό είναι,αναρωτιούνται μερικοί, να επιβραβεύεται ένας μπατακτσής ή τζαμπατζής (για να ικανοποιήσουμε και την διανοητική αναζήτηση της κυρίας Διβάνη) ο οποίος δεν πλήρωνε το δάνειό του; Όσο ηθικό είναι να διασώζονται οι Τράπεζες είναι η απάντηση.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι ελληνικές Τράπεζες, ανακεφαλαιοποιήθηκαν, δηλαδή επιδοτήθηκαν με τα χρήματά μας τα οποία μπαίνουν στο ελληνικό χρέος για να διασωθούν.Να μην καταρρεύσουν ήταν η επίσημη απάντηση. Και η απάντηση συνέχιζε,πως αν κατέρρεαν,θα κατέρρεε και η Οικονομία στο σύνολό της.

Δηλαδή σε μία Οικονομία της αγοράς, όπου ο βασικός κανόνας είναι πως επιβιώνει όποιος μπορεί και απαγορεύεται η κρατική παρέμβαση, το ελληνικό κράτος, παρενέβη και επιδότησε τις Τράπεζες, αντί να αφήσει να λειτουργήσουν οι νόμοι της αυτορρύθμισης και της αγοράς. Με δικά μας χρήματα.Κορυφαίοι εκπρόσωποι του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα, όπως ο Στέφανος Μάνος, διαφώνησαν με αυτή την κίνηση.Έτσι ο άκρατος κρατισμός,αυτός της επιλεκτικής επιδότησης,εκφράστηκε στο αντιπροσωπευτικότερο πεδίο της αγοράς,που είναι οι Τράπεζες.

Ένα απλό ερώτημα είναι, γιατί το κράτος δεν παρεμβαίνει στις χιλιάδες επιχειρήσεις που κλείνουν κάθε μέρα; Γιατί δεν επιδοτεί, δεν δανειοδοτεί με χαμηλά επιτόκια τους επαγγελματίες που προσπαθούν να κρατήσουν τις επιχειρήσεις τους; Δεν είναι αυτό κομμάτι της αγοράς; Δεν καταρρέει η Οικονομία όταν καταρρέουν αυτοί;

«Μα οι ελληνικές Τράπεζες ζημιώθηκαν επειδή αγόρασαν Ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου τα οποία κουρεύτηκαν» απαντούν κάποιοι. Και τα ασφαλιστικά ταμεία αναγκάστηκαν να αγοράσουν Ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου τα οποία κουρεύτηκαν, αλλά τα αφήνουν να καταρρεύσουν μαζί με την Κοινωνική Ασφάλιση.

Αλλά γιατί οι Τράπεζες αγόρασαν Ομόλογα; Γιατί πήραν αυτό το ρίσκο, δεν απαντά κανένας. Μα γιατί σε συνεννόηση με τις κυβερνήσεις και την Τράπεζα της Ελλάδας, οι τραπεζίτες εξυπηρετούσαν το ελληνικό Δημόσιο στην δημιουργική λογιστική του, παίρνοντας ως αντάλλαγμα τη δυνατότητα να κάνουν ό,τι θέλουν στον Τραπεζικό τομέα. Σε αυτά συμπεριλαμβάνεται και το δικαίωμα να δανείζονται με 1% και να μας δανείζουν με 8%.Κυρίως όμως απέκτησαν το δικαίωμα να δημιουργήσουν μια ζούγκλα κλεπτοκρατίας και σκανδάλων.

Οι Τράπεζες, όπως έχουμε αποκαλύψει στο HOT DOC, δεν ζημιώθηκαν γιατί μολύνθηκαν από το ελληνικό Δημόσιο, αλλά γιατί έκλεψαν οι Τραπεζίτες, δάνεισαν δικές τους εταιρείες ή φίλους τους οι οποίοι συμμετείχαν σε εικονικές αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων, έδωσαν θαλασσοδάνεια χωρίς αντίκρισμα σε Μέσα Ενημέρωσης για να εξασφαλίσουν τη σιωπή τους, δάνεισαν ακόμη και μοναστήρια και καλογέρους για να κάνουν μπίζνες. Σε πολλές περιπτώσεις έκλεψαν τους μικρομετόχους, πουλώντας ακίνητα που είχαν αγοράσει με δάνεια της Τράπεζας σε πολλαπλάσιες τιμές στην ίδια την Τράπεζα. Συνεπώς οι Τράπεζες δεν ζημιώθηκαν από την κρίση αλλά από την χρήση.

Αλλά ακόμη και αν ζημιώθηκαν από τον συναεταιρισμό με το κράτος, πήραν ένα ρίσκο στα πλαίσια της αγοράς. Γιατί πρέπει εγώ να πληρώσω το ρίσκο του Τραπεζίτη που για να εξυπηρετήσει την κυβέρνηση έκανε ό,τι ήθελε δίνοντας ταυτόχρονα θαλασσοδάνεια στα κανάλια; 

Η άποψη πως οι Τράπεζες μολύνθηκαν από το Δημόσιο, είναι συγκαλυπτική των τεράστιων σκανδάλων που είναι σε εξέλιξη τα τελευταία 10 χρόνια στην Τράπεζα της Ελλάδας και στις Τράπεζες συνολικά.Έτσι οι μαύρες τρύπες αποδίδονται στο δημοσιονομικό πρόβλημα και δεν πάει κανένας φυλακή. Σε αυτά τα πλαίσια αναπτύσεται και η τρομοκρατία πως αν καταρρεύσουν Τράπεζες θα καταρρεύσουν τα πάντα. Γιατί δεν ελέγχονταν λοιπόν οι Τράπεζες και μετά να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τίμιες;

Αυτές οι Τράπεζες, ήταν που με ευθύνη τους (με βάση τους κανόνες της αγοράς πάντα) έδωσαν αφειδώς δάνεια σε ανθρώπους που δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν. Αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι καλούνταν ακόμη και τηλεφωνικώς να πάρουν ένα δάνειο «για την πιτυρίδα», δεν μπορούν να τα αποπληρώσουν σήμερα. Όπως κάνουν το Mega,ο Τράγκας και πολλοί άλλοι πελάτες των Τραπεζών. Το αποτέλεσμα είναι πως θα τους κατασχέσουν το σπίτι. Το Mega βεβαίως δεν το κατέσχεσαν αλλά έδωσαν δάνειο επαναχρηματοδότησης 100 εκατομμυρίων αν θυμάστε.

Το αποτέλεσμα των κατασχέσεων θα είναι κατάρρευση νοικοκυριών, επιδείνωση των συνθηκών στην κοινωνία, κοινωνική αναταραχή. Ο βασικότερος μοχλός της Οικονομίας, δηλαδή ο άνθρωπος του οποίου θα κατασχέσουν το σπίτι, θα καταρρεύσει. Και η κατάρρευση των παραγωγικών μονάδων, του ανθρώπινου δυναμικού που είναι ήδη σε άθλια κατάσταση, είναι βασικότερο από την κατάρρευση των Τραπεζών.
Πρωτίστως Οικονομία είναι οι άνθρωποι. Χωρίς ανθρώπους, ακόμη και με Τράπεζες, δεν υπάρχει και δεν αναπτύσσεται Οικονομία. Παρ όλα αυτά με διάφορα προσχήματα, θα προχωρήσουν στους πλειστηριασμούς. Δεν θα διασώσουν τα νοικοκυριά με διευκολύνσεις, όπως έσωσαν τους μπατακτσήδες και τζαμπατζήδες (κατά Διβάνη) τραπεζίτες. 

Κώστας Βαξεβάνης για το Κουτί της Πανδώρας

Αν τα σπίτια ήταν Τράπεζες. Του Κώστα Βαξεβάνη – RAMNOUSIA

Αυτός είναι το λόμπυ της δραχμής: Θα πετάξει την Ελλάδα από το Ευρώ για να μην ελεγχθούν οι Τραπεζίτες.

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΔΡΑΧΜΗ.

Ο πιστός συνεργάτης του Παπανδρέου και του Παπακωνσταντίνου, παραμένει στην θέση του, παρά τις αποκαλύψεις από διεθνή μέσα που αναπαράγουν ελάχιστοι δημοσιογράφοι που δεν είναι στα τραπεζικά payrolls. Κάθε κίνηση απαξίωσης της Ελλάδας έγινε κατά την θητεία του κυρίου Προβόπουλου. Από το Τ3 – Τ10, την πλαστογράφηση του ελλείμματος, την σπέκουλα με τα ομόλογα που οδήγησε στην εκτίναξη των Spreads. Η μη αναδιάρθρωση που οδήγησε στο επαίσχυντο PSI όταν οι ξένοι είχαν ξεφορτωθεί τα Ελληνικά ομόλογα αλλά τα φορτώθηκαν τα ασφαλιστικά ταμεία κλπ.

Κάθε κίνηση ήταν ένα βήμα προς την καταστροφή. Την ίδια στιγμή, μεθοδεύτηκε σατανικά μέσω μνημονίου, οι ανακεφαλαιοποιήσεις των ιδιωτικών τραπεζών να γίνουν με τα λεφτά του Ελληνικού λαού! Μιλάμε για την επιτομή της διαπλοκής, μία αδυσώπητη ληστεία που παραπέμπει σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, όταν οι ΗΠΑ, η Ισπανία και όλες οι πολιτισμένες χώρες της Δύσης έθεσαν υπό δικαστικό έλεγχο τα “ιδρύματα”, οδηγώντας σε πολλές περιπτώσεις τους τραπεζίτες στις φυλακές.

Γιατί γίνεται αυτό; Μα για να μην ελεγχθούν τα πεπραγμένα των διοικήσεων, αφού όλο το κράτος, εκδότες και πολιτικοί είναι έρμαια των τραπεζιτών που τώρα απέκτησαν την πληρη κυριαρχία μετά την -με το ζόρι- ανακεφαλαιοποίηση με τα λεφτά μας! Αντίθετα, οι πρόσφατες “συμφωνίες” μόνο σε πλιάτσικο παραπέμπουν.

Μα τώρα αρχίζουν τα δύσκολα: Μετά τις πρωτοβουλίες Ισπανίας και Ιταλίας, αποφασίζεται η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να μην εγγραφεί στο δημόσιο χρέος των χωρών, σε αντίθεση με ότι αποφάσισαν τα ντόπια καθάρματα του μνημονίου. Έτσι, η “συνολική λύση” προβλέπει η επανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών να γίνει απ’ ευθείας από το EFSF ή το EMF και όχι ως μέρος του ελληνικού χρέους!

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι αυτοί οι μηχανισμοί για κάθε Ευρώ που θα δώσουν, θα κάνουν φύλλο και φτερό τα πεπραγμένα των διοικήσεων, όπως όφειλε να κάνει και το Ελληνικό κράτος.

Εκεί λοιπόν οι πρωτοβουλίες τύπου Στουρνάρα “ενημερώθηκα από μία μυστική έκθεση ότι το ΤΤ θα κλείσει ενώ η Eurobank καλπάζει”, πάνε περίπατο. Και όλοι αυτοί που αποσιώπησαν αυτά τα εγκλήματα, θα πάνε περίπατο σε προαύλια ιδρυμάτων και όχι στις επαύλεις τους στην Εκάλη.

Να είστε σίγουροι λοιπόν ότι η τραπεζική διαπλοκή θα κάνει τα αδύνατα – δυνατά να αποφύγει αυτή την εξέλιξη. Και ο μόνος τρόπος (όπως έγινε και στην Αργεντινή) είναι να τινάξει την χώρα στον αέρα, δίνοντας της το χαριστικό χτύπημα. Την έξοδο δηλαδή από την ΕΕ, ώστε οι Ευρωπαϊκοί μηχανισμοί να μην έχουν κανένα δικαίωμα ελέγχου. Δείτε και την ανακοίνωση της Goldman Sachs, που τόσο στενά έχει συνεργαστεί με τον Προβόπουλο, τον Παπαδήμο και τον Παπακωνσταντίνου η οποία τάσσεται υπέρ της επιστροφής στην δραχμή: GOLDMAN SACHS: Βγάλτε την Ελλάδα από το ευρώ

Μαζί με αυτό όμως θα έλθει και η καταστροφή του πολιτικού συστήματος, για να πέσει το βάρος της προσοχής εκεί, ώστε ο επόμενος διορισμένος “Παπαδήμος” να έλθει ως μεσσίας.

Δεν ξέρουμε εάν όλο το πολιτικό σύστημα είναι τόσο διεφθαρμένο στο σύνολο του ώστε να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη μπροστά σε αυτόν τον ξεκάθαρο σχεδιασμό. Δεν πιστεύουμε όμως ότι έχουν τέτοια άγνοια κινδύνου που να μην βλέπουν ότι θα θυσιαστούν ανηλεώς από τους μέχρι πρότινος σπόνσορες τους.

Η λύση γι’ αυτούς είναι μία. Ομολογία τώρα. Αποκαλύψτε τα κρίματα σας και συγκρουστείτε μαζί τους. Αλλιώς, παραμένετε εκβιαζόμενοι από τους βαλιτσοφόρους τραπεζίτες που θα επιχειρήσουν να επιβιώσουν πάνω στα δικά σας πτώματα. Είναι η τελευταία σας ευκαιρία για να σώσετε την πατρίδα και τους εαυτούς σας.

http://olympia.gr/2012/10/12/provopoulos-drachmi/

Ο πρωθυπουργός κύριος Προβόπουλος

Του Κώστα Βαξεβάνη

 

Μια μεγάλη ελληνική Τράπεζα, η Αγροτική πουλήθηκε στην Πειραιώς για 95 εκατομμύρια ευρώ. Το τίμημα από μόνο του είναι ένα σκάνδαλο. Μόνο το κτίριο της ΑΤΕ στο Καστρί, στοιχίζει 75 εκατομμύρια. Την ημέρα της πώλησής της, η αξία μόνο κάποιων μετοχών της ΑΤΕ (10% στην ΕΥΔΑΠ και 7,5 στο Folli Follie) σύμφωνα με το Bloomberg, είχαν αξία 57 εκατομμύρια ευρώ.

 

Παρ όλα αυτά η ΑΤΕ προσφέρθηκε στην Πειραιώς, γιατί σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών Γ. Στουρνάρα και τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Προβόπουλο (πρώην μέτοχο και στέλεχος της Πειραιώς) ήταν ασύμφορη για το κράτος. Όταν οι δύο τους ρωτήθηκαν στη Βουλή με ποια δεδομένα ήταν ασύμφορη, απάντησαν πως αυτά τα δεδομένα είναι απόρρητα. Απόρρητα και από την Ελληνική Βουλή.

 

Θα διαβάσετε στο HOT DOC που κυκλοφορεί (Πέμπτη 4 Οκτωβρίου) για το πώς μεθοδεύτηκε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά και οικονομικά σκάνδαλα. Το θέμα δεν είναι μόνο το σκάνδαλο της ΑΤΕ αυτό καθ αυτό, αλλά η εκχώρηση λειτουργιών του κράτους στην Τράπεζα της Ελλάδος. Μια ιδιωτική Τράπεζα δηλαδή και όχι κρατική όπως πιστεύουν πολλοί, με άγνωστο μετοχολόγιο και σχέσεις με μια ευρωπαϊκή οικονομική ελίτ. Αν σήμερα κάποιος έθετε το ερώτημα του γέρου Καραμανλή της δεκαετίας του 60 «ποιός κυβερνά αυτό τον τόπο;» η απάντηση θα ήταν «μα, ο κύριος Προβόπουλος».

 

Την χρονιά που πέρασε, ένας ακόμη νόμος -τερατούργημα (του Βενιζέλου φυσικά)ο 4021/2011 «περί ενισχυμένων μέτρων εποπτείας και εξυγίανσης των πιστωτικών ιδρυμάτων» εκχωρεί αρμοδιότητες και εξουσία της εκλεγμένης κυβέρνησης, στην Τράπεζα της Ελλάδος. Με άλλο νόμο τα στελέχη της Κεντρικής Τράπεζας αμνηστεύονται για όσα αποφασίσουν και πραγματοποιήσουν. Ακόμη και στην περίπτωση του τραγικού νόμου «περί ευθύνης υπουργών» σε κάποιον υπουργό μπορεί να αναγνωριστεί ευθύνη. Στους Τραπεζίτες και στον Προβόπουλο καμία. Ούτε αστική.

 

Αυτή η οικονομική ελίτ, μπορεί να παίρνει αποφάσεις, να υλοποιεί, να μην εξηγεί τους λόγους μέσα από επίκληση απορρήτου και να μην έχει κανένα (ούτε Κοινοβουλευτικό) έλεγχο. Αυτό δεν είναι απλώς πρωτοφανές, είναι αντιδημοκρατική λειτουργία.

 

Ο Προβόπουλος, όπως και ο επόμενος Προβόπουλος μπορεί να κάνει ο,τιδήποτε. Μπορεί βεβαίως να ξεγελάσει ακόμη και την Τρόικα δίνοντας τα δικά του στοιχεία. Πρέπει για παράδειγμα να απαντήσει στην αποκάλυψη του HOT DOC πως στο πρώτο stress test των Τραπεζών, δέχθηκε να κρίνει με διαφορετικά κριτήρια την Πειραιώς από τις άλλες Τράπεζες. Όλη η διαδικασία, καλύφθηκε και πάλι κάτω από το απόρρητο.

 

Ο κύριος Προβόπουλος δήλωσε στη Βουλή πως η ΑΤΕ έπρεπε να δοθεί και να ξεφύγει από τον εναγκαλισμό με το κράτος. Μα ο ίδιος ήταν Τραπεζίτης όταν υπήρχε αυτός ο εναγκαλισμός και η ΑΤΕ δανειοδοτούσε κόμματα. Ο ίδιος ήταν κεντρικός τραπεζίτης όταν εξελισσόταν το σκάνδαλο Proton και όταν αποκαλύφθηκε πως η εταιρεία SCIEN στην οποία υπήρξε αντιπρόεδρος, με τρόπο που σήμερα είναι ελεγχόμενος πήρε, 82 εκατομμύρια δάνειο για να κάνει αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Πειραιώς. Ήταν επίσης αρχιτραπεζίτης, όταν η Marfin έδωσε 113 εκατομμύρια σε offshore της οικογένειας Σάλλα για να κάνει και πάλι αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Πειραιώς. Την ώρα που απαγόρευαν να κάνει το ίδιο η ΑΤΕ ώστε να βρεθεί με άσχημους δείκτες και να την «πουλήσουν».

 

Ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, δεν έχει πια μόνο προσωπική ευθύνη για σκάνδαλα που δεν έχει ελέγξει και που όλως τυχαίος αφορούν την Τράπεζα στην οποία ήταν μέτοχος και στέλεχος. Έχει αναλάβει νομότυπα «θεσμικό» ρόλο που ακυρώνει τους δημοκρατικούς θεσμούς. Το ερώτημα είναι τι κάνουν τα κόμματα.

Το Κουτί της Πανδώρας

από: Palmografos.com – Ο πρωθυπουργός κύριος Προβόπουλος – Του Κώστα Βαξεβάνη

Ελβετικό ΙΤ: «Ναι, υπάρχει συνωμοσία του χρήματος»

Οι Τραπεζίτες ελέγχουν τον κόσμο! Αυτό συμβαίνει σύμφωνα με ελβετούς ερευνητές οι οποίοι, μέσα σε μια εξαντλητική επιστημονική έρευνα, εξέθεσαν εμπεριστατωμένα ένα σχέδιο που δείχνει τους αληθινούς αρχιτέκτονες της παγκόσμιας δύναμης

Από τους ελευθεροτέκτονες ως το C.F..R και την Μπιίλντεμπεργκ, η πεποίθηση πως μυστικές ομάδες ελέγχουν το οικονομικό και πολιτικό σύστημα του κόσμου είναι απολύτως πιθανή και παλιά όσο ο ίδιος ο ανθρώπινος πολιτισμός.

Αλλά ενώ οι αγανακτισμένοι της Wall Street υπερέβαλλαν ελαφρώς όταν ονομασαν αυτούς καθαυτούς το “99 %”, μια νέα μελέτη που διεξήχθη από το Ελβετικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας στην Ζυρίχη τελικά δείχνει ότι δεν είναι τόσο μακριά (η αλήθεια) από αυτό.

Σχεδιάζοντας από μία βάση δεδομένων του 2007 του Orbis,η οποία περιλαμβάνει 37.εκατομύρια εταιρίες και επενδύσεις που εκτείνονταν παγκόσμια, οι ερευνητές εστίασαν σε 43.000 υπερεθνικές εταιρίες και την κοινη τους ιδιοκτησία, η οποία τις ένωνε. Βασισμένοι στη ανάλυση τους, οι ελβετοί ανακάλυψε ότι ο πυρήνας των εταιριών,η πλειοηφία των οποίων είναι στον τραπεζικό τομέα, αποφέρει τεράστια δύναμη πάνω στην παγκόσμια οικονομία, όπως αναφέρει το εβδομαδιαίο περιοδικό “New Scientist”.

Μέσα σε αυτή την ομάδα, 1.318 εταιρίες με συνυφασμένες ιδιοκτησιακές δομές ήταν κατά μέσο όρο συνδεδεμένες με άλλες 20 εταιρίες. Αντιπροσωπεύοντας περίπου το 20 τοις εκατό των διαχειριζόμενων πόρων , η μελέτη υπέδειξε επίσης ότι αυτή η ομάδα των 1.318 ελέγχει τον όγκο των μεγαλύτερων blue chip και βιομηχανικών εταιριών. Σε αντιστοιχία προς την πραγματική οικονομία- το τμήμα -όπου παραγει πραγματικά αγαθά και υπηρεσίες- προσλαμβάνουν περίπου το 60 τοις εκατό των παγκόσμιων πόρων.
Η ομάδα κατέστη ικανή να διασπάσει αυτό το γκρουπ σε αυτό που περιγράφουν ως » υπερ-οντότητα» 147 εταιριών που ελέγχουν το 40 τοις εκατό του πλούτου του δικτύου. 
Και όσον αφορά τα 50 κορυφαία γκρουπ μέσα στην υπερ-οντότητα, περισσότερα από τα ελάχιστα θα ήτανε οικεία σε εκείνους που κατασκηνώνουν στο κεντρικό Μανχάταν τον τελευταίο μήνα.

Ο οργανισμός της Εθνικής τράπεζας της Αμερικής, η Morgan Stanley, Goldman Sachs Group Inc, Merrill Lynch & Co Inc, και η JP Morgan Chase & Co περιέχονταν στις κορυφαίες 25 επιχειρήσεις. 

Έτοιμος να αποδιώξει κάθε κριτική ότι αποκλειστικά και μόνο επινόησαν άλλη μία θεωρία συνωμοσίας, ο Glattfelder επιμένει ότι η έρευνά τους βασίζεται σε απτά στοιχεία και αποδείξεις.

» Η πραγματικότητα είναι τόσο πολύπλοκη, που πρέπει να ξεφύγουμε από το δόγμα, είτε είναι θεωρίες συνωμοσίας είτε ελεύθερη αγορά,» ισχυρίζεται ο James Glattfelder. «Η αναλυση μας είναι βασισμένη στην πραγματικότητα » είπε, όπως αναφέρεται στο εβδομαδιαίο περιοδικό.


¬Τα λεφτά δημιουργούνε λεφτά
Η πιο πρόσφατη μελέτη των Ελβετών ερευνητών χτίστηκε πάνω σε παλαιότερες οικονομικές θεωρίες που επίσης αναγνωρίζουν τέτοια συστηματική επικέντρωση πλούτου.
Το 1906, ένας οικονομολόγος με το όνομα Vilfredo

Pareto ανακάλυψε ότι περίπου το 20 τοις εκατό του πληθυσμού στην γενέτειρά του, Ιταλία ελέγχει το 80 τοις εκατό της γης. Αυτή η παρατήρηση έγινε γνωστή ως η αρχή του Pareto.

Ο Παρέτο επίσης ανακάλυψε ότι ενώ η ατομική αναλογία πλούτου και ελέγχου μπορεί να ποικίλλει από χώρα σε χώρα, η πραγματική κατανομή είναι πάντα η ίδια. Τουτέστιν, ο φυσικός πλούτος, ανεξάρτητα από ανθρώπινη προσπάθεια, τείνει να συσσωρεύεται παρά να εξαπλώνεται. Αυτή η συσσώρευση οδηγεί στην συμπύκνωση πλούτου, μια θεωρία ευρύτερα αποδεκτή ως η ιδέα ότι τα χρήματα δημιουργούν χρήματα. Και αν λιγότερο από το ένα τοις εκατό των εταιριών της δημοσκόπησης ελέγχουν το 40 τοις εκατό του πλούτου, φαίνεται ότι ελάχιστοι έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν αστρονομικά ποσοστά πλούτου στα λίγα τους χέρια.

Για τους ερευνητές, ωστόσο, το ζήτημα της συγκέντρωσης του πλούτου ήτανε λιγότερο σημαντικό από το πόσο βαθιά το δίκτυο είναι ενσωματωμένο.
Όπως έδειξε και η οικονομική κρίση του 2008, όταν μια σχετικά μικρή ομάδα αποφέρει τεράστια δύναμη πάνω στην παγκόσμια οικονομία, τα λάθη τους θα επηρεάσουν ολόκληρο τον κόσμο.

Εν τέλει, εκείνοι που έχουν επενδύσει πάνω στην μελέτη του δικτύου που ελέγχει το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας οικονομίας, ελπίζουν ότι μέσω καλύτερης κατανόησης, θα μπορέσουν να δημιουργήσουν ένα πιο σταθερό οικονομικό σύστημα.

Για παράδειγμα, ο Yaneer Bar-Yam, διευθυντής του Ινστιτούτου New England Complex Systems, έχει προτείνει ρήτρες φορολόγησης εάν η διασύνδεσή τους γίνει υπερβολική για να αποτρέψουν το ρίσκο, όπως αναφέρει και ο New Scientist. Άλλοι έχουνε προτείνει παγκόσμιους αντικοινοπρακτικούς νόμους για την καλύτερη ρύθμιση της κλίμακας σύνδεσης.

Ένα ερώτημα που παραμένει αναπάντητο από την μελέτη είναι πόση πολιτική επιρροή η οικονομική ελίτ μπορεί να ασκεί. Ο John Driffill, ειδήμονας στην μακροοικονομία του πανεπιστημίου του Λονδίνου, ισχυρίστηκε στον New Scientist ότι τα κοινά μερίδια\επιτόκια 147 εταιριών θα ήταν πολύ ανόμοια για να στηρίξουν μια συνωμοσία. that the interests of 147 companies would most likely be too diverse to sustain collusion.

Εντούτοις, ακόμη και αν το καπιταλιστικό δίκτυο που ελέγχει την οικονομία μας μπορεί να μην είναι μια ενεργή συνωμοσία, θα έχουν αναπόφευκτα κάποια ωφέλη που θα συμπίπτουν. Η επιθυμία να πολεμήσουμε κάθε προσπάθεια ρύθμισης του δικτύου βέβαια παραμένει ένα κοινό σημείο αναφοράς που μας βρίσκει όλους σύμφωνους.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

 

Δικαίωση υπερχρεωμένου καταναλωτή από δευτεροβάθμιο δικαστήριο

«Για πρώτη φορά, δευτεροβάθμιο δικαστήριο της χώρας, (το Πρωτοδικείο Χανίων), δικαιώνει δανειολήπτρια που προσέφυγε σ’ αυτό, ζητώντας βελτίωση της απόφασης του πρωτοβαθμίου δικαστηρίου (Ειρηνοδικείο Χανίων)», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Ένωση Προστασίας Καταναλωτών Κρήτης.
Η δανειολήπτρια είναι δημόσιος υπάλληλος (εκπαιδευτικός), 46 ετών, μητέρα ενός ανήλικου τέκνου, με μηνιαίο μισθό το 2011 905 ευρώ, με επιπλέον μηνιαίο εισόδημα 100 ευρώ από εκμίσθωση ενός δωματίου. Έχει χρεωθεί σε 7 τράπεζες με αρκετά προϊόντα (πιστωτικές κάρτες, καταναλωτικά δάνεια και χρέος επαγγελματικό σαν εγγυήτρια), με συνολικό χρέος 115.946,11 ευρώ.
Το δευτεροβάθμιο δικαστήριο, συνεκτιμώντας τα υποβληθέντα στοιχεία, εκτίμησε το πραγματικό κόστος (σύμφωνα με αποδεικτικά στοιχεία) διαβίωσης της ίδιας και του ανήλικου τέκνου της στο ποσό των 700 ευρώ, ενώ το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είχε κρίνει…

ότι αρκεί το ποσό των 500 ευρώ. Επίσης, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είχε ορίσει περίοδο χάριτος ενός χρόνου, ενώ το δευτεροβάθμιο δύο χρόνια.
Τέλος, ενώ το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είχε υπολογίσει την εμπορική αξία του ακινήτου στα 120.000 ευρώ, το δευτεροβάθμιο υπολόγισε το ύψος της εμπορικής αξίας της κατοικίας στα 93.500 ευρώ και καλεί τη δανειολήπτρια να καταβάλει το ποσό που χρωστά σε 228 δόσεις των 400 ευρώ/μήνα.
http://www.capital.gr

http://online-pressblog.blogspot.gr/2012/07/blog-post_5983.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+blogspot/pHXNw+(ONLINE-PRESS)

ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΔΕΙΞΑΝ ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ

Στην Ιρλανδία υπάρχει δημοσιογραφία.Ολικό ξεβράκωμα της εθνοκτονικής τρόϊκα.Ο αγαπημένος Ιρλανδός δημοσιογράφος Vincent Browne εκθέτει ανεπανόρθωτα τον τραπεζίτη της ΕΚΤ Klaus Masuch,και δίνει ένα μάθημα για το πώς πρέπει να είναι ο αμερόληπτος δημοσιογράφος που σέβεται τον τόπο που του δίνει ζωή.Αναλογιστείτε τη στάση των ελληνικών ΜΜΕ,που τρομοκρατούν το λαό μας,μεταδίδουν ειδήσεις που θέλουν οι ισχυροί,ασκούν προπαγάνδα και καταπίεση ενώ γλύφουν ασταμάτητα τους δολοφόνους των Ελλήνων.Όταν αποκατασταθεί η δικαιοσύνη στη χώρα μας,πρέπει να γίνει λόγος για ηθική αυτουργία κατά των Ελλήνων που αυτοκτονούν και εγκαταλείπουν την πατρίδα μας κάθε μέρα και πιό πολλοί.

by HellenicGuardline
http://www.youtube.com/user/HellenicGuardline

Θεαματική ανάκαμψη Ισλανδίας! Κόλαφος για τους τραπεζίτες και το ΔΝΤ!

Θεαματική είναι η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας μετά την επιβλητική αντίσταση του λαού της, ο οποίος με δημοψήφισμα συνέτριψε την ψοφοδεή πολιτική της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης που είχε υποκύψει στους ξένους δανειστές και την εξανάγκασε να μην πληρώσει στους ξένους καταθέτες τις οφειλές των ιδιωτικών ισλανδικών τραπεζών, αφήνοντάς τες να χρεοκοπήσουν.

«Η ύφεση αποδείχθηκε λιγότερο βαθιά
από όσο προβλεπόταν», ομολογεί ο Μαρκ Φλάνιγκαν, επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ισλανδία, δηλώνοντας εντυπωσιασμένος από το γεγονός ότι οι Ισλανδοί κατόρθωσαν να διαφυλάξουν «το πολύτιμο σκανδιναβικό μοντέλο κοινωνικής προστασίας».

Η Ισλανδία, η οποία δεν ανήκει στην ευρωζώνη, αντιμετώπισε τη χρεοκοπία της χώρας με μια συνολική πολιτική.
Πρώτον, υποτίμησε το εθνικό νόμισμα, την ισλανδική κορώνα, και επέβαλε ελέγχους και περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων.

Αρχικά η κορώνα υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 50%, αλλά ήδη η υποτίμηση έχει περιοριστεί στο 30% και συρρικνώνεται. Η χαμηλότερη ισοτιμία της κορώνας οδηγεί αμέσως στην αύξηση των εξαγωγών και στη μείωση των εισαγωγών, αντικαθιστώντας ένα τμήμα τους με τοπικά προϊόντα, με αποτέλεσμα το εμπορικό ισοζύγιο της Ισλανδίας να παρουσιάζει ήδη πλεόνασμα από ελλειμματικό που ήταν.

Το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 1,2% το τρίτο τρίμηνο του 2010. Ο πληθωρισμός, ο οποίος είχε εκτιναχθεί στο 18,6%, έπεσε ήδη κοντά στο 2,5%, που είναι ο στόχος της ισλανδικής κεντρικής τράπεζας. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα είναι 6,3% φέτος, και ταχύτατα, ίσως και μέσα στο 2011, θα οδηγηθεί σε πλεόνασμα.

Το δημόσιο χρέος, το οποίο έχει εκτιναχθεί στο 115% του ΑΕΠ, θα μειωθεί σταδιακά στο 80% του ΑΕΠ μέχρι το 2015.
Το δεύτερο μέτρο που πήραν οι Ισλανδοί ήταν ότι άφησαν τις ιδιωτικές τράπεζες να χρεοκοπήσουν. Κατόπιν τις εθνικοποίησαν, αλλά υπό τους εξής όρους:

Πρώτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες αναγνώρισαν όλες τις καταθέσεις των Ισλανδών πολιτών ώστε κανένας Ισλανδός να μη χάσει ούτε μία κορώνα από τις καταθέσεις του.

Δεύτερον, τα δάνεια που είχαν πάρει οι Ισλανδοί μεταφέρθηκαν στις εθνικοποιημένες τράπεζες, αλλά επειδή το νόμισμα είχε υποτιμηθεί, μειώθηκε και το ονομαστικό ύψος των δανείων, πέρα από τις σοβαρές άλλες διευκολύνσεις αποπληρωμής που έκανε το κράτος στους Ισλανδούς οφειλέτες για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που προκάλεσε η κρίση, ιδίως τον πρώτο καιρό (πάγωμα της πληρωμής δόσεων για μήνες κ.λπ.).

Τρίτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες δεν αναγνώρισαν καμιά υποχρέωση των ιδιωτικών χρεοκοπημένων τραπεζών σε χώρες του εξωτερικού.

Έτσι οι Ισλανδοί φορολογούμενοι φορτώθηκαν τα βάρη διάσωσης των καταθέσεων των δικών τους και των συμπατριωτών τους, ενώ φόρτωσαν στους ξένους επενδυτές και καταθέτες τον λογαριασμό των συναλλαγών τους με τις ιδιωτικές ισλανδικές τράπεζες που χρεοκόπησαν. Απολύτως σωστό.

Η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας, γράφει το βρετανικό περιοδικό «Εκόνομιστ», δείχνει ότι «το έξτρα κόστος για μια χώρα που δεν στηρίζει τις τράπεζές της μπορεί να είναι εκπληκτικά μικρό. Η Ισλανδία άφησε τις τράπεζές της να χρεοκοπήσουν και το ΑΕΠ της έπεσε αθροιστικά κατά 15% από το ανώτατο στο κατώτατο σημείο πριν αρχίσει να ανακάμπτει. Η Ιρλανδία ”έσωσε” τις τράπεζές της και είδε το ΑΕΠ της να πέφτει 14%».

Αν συνυπολογίσει κανείς ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ιρλανδίας απογειώθηκε στο ασύλληπτο 32% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος της εκτινάχθηκε από το 25% του ΑΕΠ το 2007 στο 100% φέτος και θα φτάσει στο 120% του ΑΕΠ το 2013, με την ανεργία να ανέρχεται στην Ιρλανδία στο 14,1% έναντι 7,3% στην Ισλανδία, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η «υπάκουη» Ιρλανδία βρίσκεται σε πολύ χειρότερη μοίρα από την «απείθαρχη» Ισλανδία.

«Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι αν το σοκ μιας υποτίμησης μπορεί να πυροδοτήσει μια βίαιη κρίση και πολύ επώδυνη, μια πολιτική λιτότητας και αποπληθωρισμού εξαιτίας του χρέους καταλήγει να προκαλεί περισσότερες ζημιές» συμπεραίνει η βρετανική εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ».

«ΕΚΟΝΟΜΙΣΤ» Όταν το ευρώ γίνεται παγίδα

Ένα μάθημα των αντίθετων επιλογών Ισλανδίας και Ιρλανδίας είναι ότι «τα οφέλη τού να ανήκει μια μικρή χώρα σε μια μεγάλη νομισματική ένωση δεν είναι καθόλου αυτά που κάποτε εκθειάζονταν ότι είναι» γράφει το περιοδικό «Εκόνομιστ» και συνεχίζει:

«Οταν πανικόβλητοι επενδυτές εγκατέλειπαν τα μικρά νομίσματα το φθινόπωρο του 2008, το ευρώ φαινόταν καταφύγιο.
Δύο χρόνια μετά, το ευρώ μοιάζει περισσότερο με παγίδα για χώρες που αγωνίζονται να ξανακερδίσουν εξαγωγική ανταγωνιστικότητα.

Η Ελλάδα και η Ιρλανδία έχασαν την εμπιστοσύνη των αγορών, παρόλο που και οι δύο εκδίδουν ομόλογα σε ευρώ».

Οσο για τους Ισλανδούς, που αρχικά θεώρησαν το ευρώ σωτηρία, τώρα δεν θέλουν ούτε να το ακούσουν!

 

http://logioshermes.blogspot.de/2012/06/blog-post_2892.html

Τα λαμόγια του παρακράτους ξαμολύθηκαν, όταν ο Βαξεβάνης άγγιξε τον Άγιο Προβόπουλο και τους τραπεζίτες. Όλοι Hot Doc!!

Το έργο το έχουμε ξαναδεί, μόνο που τώρα τους έχει πάρει χαμπάρι ο κόσμος και θα τους απαντήσει με τον τρόπο που πρέπει.

Και το λέμε εμείς, που με τον Βαξεβάνη είχαμε κοντραριστεί για το Βατοπαίδι και τον πόλεμο στον Καραμανλή.
Τώρα όμως τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο Κώστας Βαξεβάνης με μία εκπληκτική έρευνα στο περιοδικό Hot Doc χτυπά το θηρίο στην καρδιά. Αποκαλύπτει τον ρόλο των τραπεζιτών (από τους ελάχιστους δημοσιογράφους που το τόλμησαν) και βέβαια έχει εκτενές αφιέρωμα στον “υπεράνω κριτικής” κύριο Προβόπουλο.
Η απάντηση του παρακράτους ήταν ακαριαία: Με μία απόδειξη οπερέτα τύπου Χήτου, ανάγουν τον Βαξεβάνη σε συνεργάτη της ΕΥΠ. Απόδειξη, φασόν, για γέλια.
Από το γελοίο παρακράτος που ενεργοποιείται όταν κάποιος πειράξει τις τραπεζικές 
ταΐστρες των διαπλεκομένων. Με διαδικτυακά μαγαζάκια της κακιάς ώρας που όμως οι επιστήμονες της τραπεζικής διαφήμισης τα ταράζουν στο μπάνερ, που αποτελούν “δίκτυο” με σεσημασμένους δολοφόνους μπροστάντζα.
Το έργο αυτό θα λήξει σύντομα, να είστε σίγουροι και με τρόπο ηχηρό, παταγώδη.
Πάρτε οπωσδήποτε το τεύχος του Hot Doc που κυκλοφορεί και θα καταλάβετε. Δείτε την απόδειξη και τι απαντά ο ίδιος ο Βαξεβάνης στους εκβιαστές του:

Το παρακράτος ξεκίνησε, αλλά με λάθος στόχο. Το blog fimotro δημοσίευσε μια απόδειξη πληρωμής 50.000 ευρώ είσπραξης από την ΕΥΠ. Δεν έχει καμία σημασία να αναφερθώ στην πλαστότητα και όλα τα συναφή. Θα ήταν τραγικό. Σημασία έχει ότι το παρακράτος προσπαθεί να τα βγάλει πέρα και δεν μπορεί. Τα αφήνω όλα στην κρίση σας. Όσο για αυτούς που τους έφτασε η απόδειξη στα χέρια αλλά δεν ήξεραν δήθεν (και δεν ρώταγαν κιόλας) αλλά δημοσίευσαν, θα το πω καθαρά: είναι ένα τμήμα του παρακράτους.
Κώστας Βαξεβάνης
ΥΓ Όλα αυτά μετά το HOT DOC και τις αποκαλύψεις για τις Τράπεζες

Δείτε τώρα και τα περιεχόμενα του επίμαχου τεύχους και θα καταλάβετε:
• Πώς μας έριξαν έξω λόγω χρήσης και όχι λόγω κρίσης
• Τα θαλασσοδάνεια στον εαυτό τους και οι ψεύτικες αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων
• Ο ύποπτος ρόλος της Τράπεζας της Ελλάδας και οι ανύπαρκτοι έλεγχοι
• Γιώργος Προβόπουλος: Ο μέτοχος ιδιωτικής τράπεζας που ανέλαβε ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος… να την ελέγξει
• Πώς έκαναν τα μοναστήρια μετόχους των εταιριών τους δίνοντας δάνεια από τις δικές του τράπεζες
Κι ακόμα:
• Οι σκοτεινές γειτονιές των media
• Σκορ και πέναλτι για τον Πούτιν. Η νέα του θητεία του Ρώσου προέδρου.
• Ξέχασαν για πολιτικούς λόγους το κατοχικό δάνειο
• Συντριβή C-130: Στοιχεία- «φωτιά» για τα αίτια της αεροπορικής τραγωδίας
• Μπλοκάρουν τους εισαγγελείς των αποκαλύψεων: Πώς κουκουλώνονται τα σκάνδαλα.
• Στη μέγγενη του μεσοπρόθεσμου «φιλέτα» γύρω από την Ακρόπολη
• Οι επιζήσαντες: Η ιστορία των 16 που επέζησαν μετά τη συντριβή στις Άνδεις.
• Άλλαξέ το: Μια διαδικτυακή πλατφόρμα που υπόσχεται να αλλάξει τον κόσμο.
• Οι Rothschild και η Ελλάδα: Η ιστορική τραπεζική οικογένεια που υπήρξε η βασική δανειοδότρια στη χώρα μας.

http://olympia.gr/2012/05/24/%CF%84%CE%B1-%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BE%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%B8%CE%B7%CE%BA/

Όταν γυρίσω θα τους γαμήσω – Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Goldman Sachs: Ο κοινός σύνδεσμος Παπαδήμου, Μόντι, Ντράγκι

 Τι κοινό έχουν ο Λουκάς Παπαδήμος, ο Μάριο Μόντι και ο Μάριο Ντράγκι; Ανήκει ο καθένας σε…διαφορετικό επίπεδο, σε αυτό που έχει ονομαστεί ευρωπαϊκή «κυβέρνηση Sachs», όπως αποκαλύπτει η γαλλική εφημερίδα Le Monde.

 Η τράπεζα αμερικανικών συμφερόντων, έχει υφάνει ένα δίκτυο επιρροής στην Ευρώπη για την προώθηση των συμφερόντων της.

• Πρώτος τη τάξη είναι χωρίς αμφιβολία ο Μάριο Ντράγκι, πρώην αντιπρόεδρος της Goldman Sachs για την Ευρώπη μεταξύ 2002 και 2005. Ήταν ο βασικός εταίρος με τομές ευθύνης «τις επιχειρήσεις και τις κυρίαρχες χώρες». Δηλαδή μια από τις αποστολές του ήταν να πουλήσει χρηματοοικονομικά προϊόντα «swap», με την απόκρυψη ενός μέρους του κυρίαρχου χρέους, επιτρέποντας έτσι να «φτιασιδωθούν» τα ελληνικά στοιχεία.

• Δεύτερος είναι ο Μάριο Μόντι, εντολοδόχος πρωθυπουργός της Ιταλίας, διεθνής σύμβουλος από το 2005.

• Τρίτος τη τάξη ο «δικός μας» Λουκάς Παπαδήμος, κεντρικός τραπεζίτης της χώρας από το 1994 έως το 2002, ο οποίος συμμετείχε στην επιχείρηση «μαγειρέματος» των ελληνικών λογαριασμών από τη Goldman Sachs.

• Και ο διαχειριστής του δημόσιου χρέους είναι ο Πέτρος Χριστοδούλου, πρώην επιχειρηματίας, νυν επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης του Δημόσιου Χρέους – ΟΔΔΗΧ.

Τα άλλα δυνατά ονόματα είναι ο Otmar Issing πρώην πρόεδρος της Bundesbank, o Jim O’Neil εφευρέτης του όρου BRICS (το Ειδικό Χρηματοδοτικό Χρεώγραφο, το οποίο αντιπροσωπεύει την εσωτερική λογιστική μονάδα, αλλά και το συναλλαγματικό διαθέσιμο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου), ο πρώην πρόεδρος της Goldman Sachs εξωτερικού Peter Sutherland που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διάσωση της Ιρλανδίας και τέλος ο Paul Deighton γενικός διευθυντής της οργανωτικής επιτροπής των Ολυμπιακών αγώνων τους Λονδίνου 2012.

Το δίκτυο επιρροής έχει χάσει την αποτελεσματικότητά του, αλλά η κρίση δίνει μια ευκαιρία στη Goldman Sachs να εξασκήσει την επιρροή της. Η ατζέντα με τα ονόματα, καλόν είναι να υπάρχει, αλλά δεν αρκεί λόγω της πολυπλοκότητας του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Το παιχνίδι έχει αλλάξει και οι ευρωπαίοι πελάτες της Goldman Sachs ζητούν ένα μίνιμουμ ηθικής. Και είναι η «συσκευασία» που τραυματίζει την εικόνα. Γι’ αυτό το λόγο η τράπεζα θέλει να πλασάρει τους ανθρώπους της, χωρίς να «πέσουν οι μάσκες». Έτσι ποτέ δεν αναφέρεται η σχέση τους, είτε όταν δίνουν συνεντεύξεις είτε όταν αναλαμβάνουν επίσημες αποστολές. ( π.χ. ο Μπαρόζο είχε αναθέσει στο Μάριο Μόντι το 2010 να συντάξει μια μελέτη για την ευρωπαϊκή κοινή αγορά).

Ο Μάριο Ντράγκι δήλωσε ότι δεν είχε καμιά σχέση με το μαγείρεμα των ελληνικών στοιχείων που είχε ενορχηστρώσει, δύο χρόνια πριν την ανάληψη των καθηκόντων του, η Goldman Sachs. Παραιτήθηκε ένα χρόνο πριν τη μεταπώληση του εν λόγω «swap» στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, τη μεγαλύτερη εμπορική τράπεζα της χώρας, η οποία διοικούνταν από τον υπάλληλο της Goldman Sachs: τον κ. Πέτρο Χριστοδούλου, υπεύθυνο σήμερα του Οργανισμού Διαχείρισης του Δημόσιου Χρέους.

http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=33988&categories_id=69

Αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο μυστικό της “ελληνικής κρίσης”

 

Παρά το γεγονός πως στην Ελλάδα επικρατεί ακόμη πολιτικό χάος η κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθούν τα πράγματα όσον αφορά στο οικονομικό μέλλον της χώρας φαίνεται πως έχει καθοριστεί: Κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα στηρίξουν την υπογραφή της νέας συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου ‘ως έχει’, ώστε να αποφευχθεί η πτώχευση και η έξοδος της χώρας από το ευρώ, καθώς τα ταμειακά της διαθέσιμα τελειώνουν περί τα μέσα Δεκεμβρίου.

 

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της γερμανικής τηλεόρασης ARD, ωστόσο, το οποίο προβλήθηκε στις 27 Οκτωβρίου αλλά και σύμφωνα με ρεπορτάζ της Wall Street Journal το οποίο δημοσιεύτηκε το πρωί της 4ης Νοεμβρίου, προκειμένου οι τράπεζες να αποδεχτούν το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν κατά 50%, η Ελλάδα συμφώνησε στη μετατροπή του δικαίου που διέπει τα ομόλογα αυτά από το ελληνικό στο αγγλικό.

Με βάση την ισχύουσα μέχρι στιγμής νομοθεσία και όσο το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων παραμένει το ελληνικό, αν η Ελλάδα δεν αποφύγει την πτώχευση μπορεί να αποπληρώσει το χρέος που βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών και όχι θεσμικών δανειστών (ΔΝΤ – ΕΕ) σε δραχμές, χωρίς να έχει καμία νομική κύρωση. Οι δανειστές σε αυτήν την περίπτωση υποχρεούνται να αποδεχτούν την αποπληρωμή στο ελληνικό νόμισμα. Έτσι η Ελλάδα μπορεί πολύ απλά να τυπώσει τόσες δραχμές όσο είναι το χρέος της στους ιδιώτες και να το ξεπληρώσει.

Αντίθετα, αν το δίκαιο αλλάξει στο αγγλικό όπως προβλέπεται στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου με βάση τα δύο προαναφερθέντα ρεπορτάζ, σε περίπτωση πτώχευσης η Ελλάδα θα πρέπει να αποπληρώσει το σύνολο του χρέους της σε ευρώ, παρά το γεγονός ότι η ισοτιμία δραχμής – ευρώ θα κυλήσει πιθανόν κάτω από το 700/1. Κάτι τέτοιο θα σημαίνει την οριστική παράδοση της χώρας στους δανειστές της, οι οποίοι θα μπορούν να διεκδικήσουν και να επιβάλλουν νομικά στην Ελλάδα είτε την αποπληρωμή του χρέους στο ακέραιο μέσω της επιβολής επαχθών φόρων στους πολίτες είτε την κατάσχεση δημόσιας περιουσίας είτε και τα δύο ταυτόχρονα.

Η ιστορία με το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων είναι, ίσως, το μεγαλύτερο μυστικό της ελληνικής κρίσης. Μελέτη των νομικών τμημάτων των πανεπιστημίων της Νέας Υόρκης, του Σικάγου και του Duke που καταρτίστηκε το Φεβρουάριο του 2011 αναφέρει σχετικά τα εξής: “Αν επρόκειτο για μία σειρά πτωχεύσεων κρατών της Λατινικής Αμερικής, όπως για παράδειγμα της Αργεντινής, τότε το χρέος θα ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ξένο νόμισμα και διεπόμενο από ξένο δίκαιο, κατά κανόνα της Νέας Υόρκης ή Αγγλικό. Αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας η συντριπτική πλειοψηφία των ομολόγων διέπεται από το ελληνικό δίκαιο και έτσι η Ελλάδα είχε ένα πραγματικό πλεονέκτημα καθώς μπορούσε να αλλάξει το δίκαιο με αποτέλεσμα να τροποποιηθούν οι όροι των συμβολαίων των ομολόγων και έτσι να προωθήσει τις όποιες αλλαγές την εξυπηρετούσαν.”

Σήμερα περίπου 220 με 280 δις ευρώ ελληνικού χρέους διέπονται από το ελληνικό δίκαιο (αναλόγως του δικαίου που διέπει τα ομόλογα που αγόρασε η ΕΚΤ). Όπως και να έχει το ύψος του διεπόμενου από ελληνικό δίκαιο χρέους είναι εξαιρετικά μεγάλο.

Η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει το δίκαιο έτσι ώστε αν το 51% των κατόχων χρέους συμφωνεί να είναι υποχρεωτική για όλους μία αναδιάρθρωση κατά 50%, 60%, 70% ή και περισσότερο (όσο λιγότερο τόσο πιο πιθανή η αναδιάρθρωση να αντέξει νομικά σε οποιαδήποτε δικαστική αμφισβήτηση της). Αφήνοντας εκτός τα ομόλογα και το χρέος που κατέχονται από θεσμικούς δανειστές και τα οποία κατά πάσα πιθανότητα θα αποπληρωθούν σε ευρώ, απομένουν περίπου 220 δις ευρώ.

Από αυτά, ωστόσο, περισσότερα από 100 δις κατέχονται από ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και φορείς που σημαίνει πως η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει μόνη της σε συμφωνία για αναδιάρθρωση με το 51% των ιδιωτών κατόχων ελληνικών ομολόγων, δηλαδή σε ένα PSI, απλά και μόνο με τη συμμετοχή ελληνικών και κυπριακών τραπεζών και φορέων. Το PSI αυτό θα είναι υποχρεωτικό για όλες τις τράπεζες και το κέρδος για την Ελλάδα θα είναι ανάλογο του μεγέθους της αναδιάρθρωσης. Αν αυτό είχε συμβεί εξ αρχής, τότε η Ελλάδα θα μπορούσε να μειώσει το χρέος της κατά 147 δις ευρώ στις αρχές του 2010, μειώνοντας το χρέος της ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 72% μέσα σε λίγους μήνες.

Αν αυτό γίνει σήμερα τότε το ελληνικό χρέος θα μειωθεί από 110 μέχρι 154 δις ευρώ ανάλογα με το ποσοστό κουρέματος που θα επιλεγεί, δηλαδή από 50% μέχρι 70%. Στο σενάριο της μείωσης κατά 70% το ελληνικό χρέος θα μειωθεί στο 87% του ΑΕΠ άμεσα.

Όλα τα παραπάνω που αφορούν αποκλειστικά και μόνο στην Ελλάδα αποτελούν ένα μικρό τμήμα του μεγαλύτερου, ίσως, μυστικού της ευρωπαϊκής κρίσης.

Αυτό, γιατί με βάση την έκθεση των τριών πανεπιστημίων που προανέφερα, το ίδιο νομικό πλεονέκτημα με αυτό της Ελλάδας έχουν, σε διαφορετικό βαθμό και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία. Οι λεγόμενες δηλαδή PIGS, υποτιμητικά από τις αγορές (γουρούνια από τα αρχικά Portugal, Ireland, Greece, Spain), κρατούν στα χέρια τους από το ξέσπασμα της κρίσης το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και όχι μόνο καθώς μπορούν να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση του χρέους τους αυτόνομα προκαλώντας τεράστιες ζημιές στους κατόχους χρέους ενώ μία τέτοια κίνηση τους θα ενεργοποιήσει την πληρωμή των ασφαλίστρων των ομολόγων τους τινάζοντας στον αέρα τράπεζες όπως οι Goldman Sachs, JP Morgan κλπ αλλά και θα προκαλέσει, πιθανόν, την κατάρρευση της ευρωζώνης, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε σήμερα,

Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας που υπάρχει τόσο μεγάλη κατοχή ελληνικού χρέους από ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και φορείς, η προώθηση ενός PSI γρήγορα είναι ιδιαίτερα εύκολη νομικά.

Αλλά ας υποθέσουμε πως η Ελλάδα δε θέλει να κινηθεί εκτός συστήματος ούτε να εκμεταλλευτεί το τεράστιο πλεονέκτημα που έχει στα χέρια της. Ας θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι προκειμένου να μην απειληθεί το διεθνές και ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και το κυριότερο το ευρώ η Ελλάδα θα συνεχίζει να προσπαθεί να υπομείνει όσες θυσίες της ζητηθούν προκειμένου να εξασφαλίσει το κοινό καλό και να μην επιδιώξει μία γρήγορη, σχετικά, διέξοδο από τη δραματική θέση στην οποία έχει βρεθεί. Γιατί θα πρέπει, επιπλέον, να απολέσει το δικαίωμα να σκεφτεί και το δικό της συμφέρον αν για τον οποιοδήποτε λόγο αποδειχτεί πως οι εταίροι της είτε έκαναν λάθος στο πρόγραμμα που της επέβαλλαν και έτσι τελικά οδηγηθεί στην πτώχευση είτε τελικά αφού οι ίδιοι έχουν εξασφαλιστεί την εγκαταλείψουν στη μοίρα της;

Για ποιο λόγο η Ελλάδα αποδέχτηκε στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου να παραδώσει το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό της χαρτί για το μέλλον της και αυτό, ίσως, που ανάγκασε τους Ευρωπαίους να τη ‘στηρίξουν’ μέχρι στιγμής; Και γιατί οι υπόλοιπες χώρες δεν έχουν δεχτεί παρόμοια συμφωνία και συνεχίζουν να έχουν αυτό το πλεονέκτημα στα χέρια τους;

Μόλις πριν λίγες ημέρες ο γνωστός οικονομολόγος Ρουμπινί παρέδωσε στην οικία του ένα μίνι σεμινάριο σε πελάτες του όπου μίλησε για τρία θέματα, με το ένα από αυτά να είναι η κρίση στην Ευρωζώνη (το θέμα δημοσιεύτηκε στην Ελλάδα από το XrimaNews.gr). Στην παρουσίαση του είπε πως το σχέδιο του ΔΝΤ και της Γερμανίας για την Ελλάδα είναι να στηριχθεί για τόσο χρονικό διάστημα όσο να είναι έτοιμος ένας μηχανισμός διάσωσης της Ιταλίας και της Ισπανίας και μέχρι τότε, όταν πια θα είναι προφανές πως τα μέτρα λιτότητας δεν πετυχαίνουν, η Ελλάδα να αφεθεί να πτωχεύσει. Ο Ρουμπινί προσδιόρισε τη χρονική στιγμή σε ένα χρόνο περίπου από σήμερα. Υποστήριξε πως η ελπίδα του ΔΝΤ και της Γερμανίας είναι πως μέχρι την πτώχευση της Ελλάδας, η Ιταλία και η Ισπανία θα αντέξουν και δε θα καταρρεύσουν υπό το βάρος των δικών τους προβλημάτων.

Ας ξεκινήσουμε από το δεδομένο πως δε δεχόμαστε την παραπάνω άποψη του Ρουμπινί ως σωστή αλλά αποδεχόμαστε την πιθανότητα να μην είναι λάθος. Λαμβάνοντας επιπλέον υπόψη μας πως μέχρι σήμερα η Τρόικα απέτυχε δραματικά σε όλες τις προβλέψεις της για την Ελλάδα ενώ καμία από τις προβλέψεις της κυβέρνησης για την πορεία της οικονομίας δεν έχει επιβεβαιωθεί γεννιέται το ερώτημα τί θα συμβεί αν Τρόικα και κυβέρνηση κάνουν και τώρα λάθος και η συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου δε σώσει τελικά την Ελλάδα και δεν αποτρέψει την πτώχευση της.

Για τη προστασία της Ελλάδας, δεν είναι σωστότερο αν προχωρήσουμε σε αυτήν, αφού αυτό κρίνεται ως αναπόφευκτο από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, να κρατήσουμε τουλάχιστον ακέραιο αυτό το εξαιρετικής σημασίας για την επιβίωση της χώρας νομικό μας πλεονέκτημα;

Το καλοκαίρι του 2010 στο άρθρο ‘Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας΄ (περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Υπόθεση Ελληνική Κρίση – Περίεργες Συμπτώσεις” Εκδόσεις Λιβάνη) παρέθεσα μεταφρασμένο ένα σημαντικό τμήμα της μελέτης του πανεπιστημίου Duke σχετικά με το ελληνικό χρέος και το πώς αυτό μπορεί να αναδιαρθρωθεί από την Ελλάδα αλλά και τη μετάφραση ενός τμήματος μελέτης του πανεπιστημίου Harvard για το πώς πρέπει να γίνει με τον πιο ανώδυνο δυνατό τρόπο μία αναδιάρθρωση χρέους.

Στον απόηχο της συνάντησης των ηγετών της ΕΕ στις 27 Οκτωβρίου και μόλις η γερμανική τηλεόραση δημοσίευσε την πληροφορία πως η Μέρκελ έπεισε τις τράπεζες να αποδεχτούν το κούρεμα με αντάλλαγμα τη μετατροπή του δικαίου των ελληνικών ομολόγων από ελληνικό σε αγγλικό, δημοσίευσα το άρθρο με τίτλο “Ελληνικό το δώρο της Μέρκελ στις τράπεζες για το κούρεμα” όπου παρέθεσα τα στοιχεία όπως αναφέρονται στη μελέτη των τριών πανεπιστημίων που προανέφερα.

Σήμερα, γράφω αυτό το κείμενο αφού πρώτα προώθησα τις μελέτες και το άρθρο της WSJ που αναφέρονται σε αυτό σε Έλληνες δημοσιογράφους, ζητώντας την παρέμβαση τους ώστε το θέμα να φτάσει ως ερώτημα στην Ελληνική Βουλή. Έγινε, πράγματι, συμφωνία μετατροπής του δικαίου που διέπει τα ελληνικά ομόλογα από ελληνικό σε αγγλικό, όπως ανέφερε το γερμανικό κανάλι ARD στις 27 Οκτωβρίου και όπως αναφέρει δημοσίευμα της WSJ σήμερα, 04 Νοεμβρίου και αν ναι γιατί;

 

Ελπίζω και τα δύο παραπάνω ρεπορτάζ να είναι ανακριβή ή λανθασμένα αλλά φοβάμαι για το τί σημαίνει για τη χώρα αν ισχύει το αντίθετο.

Πάνος Παναγιώτου
Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
XrimaNews.gr, GSTA Ltd, WTAEC Ltd

http://www.xrimanews.gr/oikonomia/18693-ayto-isws-einai-to-megalytero-mystiko-ths-ellhnikhs-krishs

Ελβετόψυχα δάνεια

 Αλλο να είσαι Ελβετός τραπεζίτης κι άλλο Ελλην δανειολήπτης. Αν και για να πούμε και του «στραβού το δίκιο» οι Ελβετοί τραπεζίτες είναι οι τελευταίοι που τα ‘κονομάνε απ’ τους Ελληνες φτωχοδανειολήπτες (αρκούνται να τα ‘κονομάνε χοντρά απ’ τους Ελληνες φοροφυγάδες – μεγαλοκαταθέτες).

Πριν απ’ τους Ελβετούς λοιπόν σε γενναία αφαίμαξη των δανειοληπτών προβαίνουν οι Ελληνικές Τράπεζες -όσες χορηγούσαν δάνεια, στεγαστικά κυρίως, σε ελβετικό φράγκο.

Αλλά ας πιάσουμε τον μίτο του δράματος, εν προκειμένω της τραγωδίας, απ’ την αρχή· εκεί γύρω στο 2007-2008. Τότε οι Τράπεζες άρχισαν να προτείνουν στους πελάτες ως «ελκυστικό προϊόν» τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο με χαμηλό επιτόκιο -γύρω στο 2,3-2,4%!

Δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τις Τράπεζες ότι ούτω πώς παγίδευσαν τους πελάτες τους. Οχι, δεν τους παγίδευσαν οι ίδιες αλλά η κρίση που προκάλεσαν.

Κι εξηγούμαι: όταν οι πολίτες άρχισαν να λαμβάνουν δάνεια σε ελβετικό φράγκο -μάλιστα όχι λίγοι, αλλά πάνω από 60.000- η ισοτιμία ελβετικού φράγκου-ευρώ ήταν στο 1,65 του πρώτου προς το δεύτερο.

Η τραγωδία άρχισε όταν το φράγκο άρχισε να ανεβαίνει εν σχέσει με το ευρώ στο 1,30, στο 1,20 και τώρα στο 1,10 με κίνδυνο να εκδηλωθούν οι πρώτες αυτοκτονίες. Διότι οι πρώτοι εγκλεισμοί σε ευαγή ιδρύματα όσων έχουν ήδη τρελαθεί απ’ αυτόν τον Σισύφειο ογκόλιθο που έπεσε αίφνης στο κεφάλι τους, είναι από καιρό πολλοί.

Α ς πάρουμε ένα παράδειγμα με πραγματικούς αριθμούς για να εννοήσουμε τη νίλα που έχουν πάθει χιλιάδες νοικοκυριά στην επικράτεια.

Ας υποθέσουμε ότι το κεφάλαιο του στεγαστικού δανείου που πήρε κάποιος το 2007 ήταν 150.000 ευρώ και η μηνιαία δόση για την εξόφλησή του σε 15 χρόνια, περίπου 800 ευρώ .

Εάν αυτός ο άνθρωπος έχει πληρώσει ανελλιπώς τις δόσεις του όλα αυτά τα τέσσερα χρόνια, δηλαδή 9.600 ευρώ τον χρόνο, επί τέσσερα χρόνια ίσον 38.400 ευρώ σύνολο, με τρόμο θα διαπιστώσει ότι το υπολειπόμενο προς αποπληρωμή κεφάλαιο αντί να έχει αναλόγως μειωθεί, έχει προσέτι αυξηθεί στις 177.000 ευρώ περίπου.

Αν δεν πάθει εγκεφαλικό, θα το έχει καταφέρει επειδή στα τέσσερα αυτά χρόνια είδε τη μηνιαία δόση του να ανεβαίνει από τα 800 εν πρώτοις ευρώ, στα 1.000, στα 1.100 κι εν τέλει στα 1.300, χωρίς να κάνει φόνο, ληστεία τραπέζης ή άλλον τι πολύ ανυπάκουο τόλμημα.

Ευτυχώς που οι Τράπεζες δείχνουν κατανόηση. Ετσι, ευγενικοί υπάλληλοι εξηγούν στους αλλόφρονες πελάτες τους ότι, αν μετατρέψουν το δάνειό τους από φράγκα σε ευρώ θα κάνουν εμπράγματη την έως τώρα λογιστική ζημιά τους. (σ.σ.: Καθόλου λογιστική, τουλάχιστον εις ό,τι αφορά τις δόσεις. Οι οποίες εν τω μεταξύ αυξάνονται, κι όχι μόνον αυξάνονται, αλλά ρίπτονται σε πιθάρι δίχως πάτο. Και πάντως με πάτον ευρύτερον από εκείνον του Πίθου των Δαναΐδων)…

 

Το καλύτερο λοιπόν για τον δυστυχή Σίσυφο δανειολήπτη είναι να περιμένει μήπως και η ισοτιμία του ατίθασου φράγκου προς το δυστυχές ευρώ επιστρέψει σε ανεκτά επίπεδα, περίπου αυτά του 1,60 ή 1,55, όπως όταν πήρε το εν λόγω δάνειο προκειμένου να κάνει τότε τη μετατροπή του σε ευρώ. Ως τότε θα έχει χάσει βεβαίως ένα κάρο λεφτά, αλλά δεν θα τα έχει χάσει όλα! Σε ευχαριστώ ω τοκογλύφε!

– Αλλά, αν η ισοτιμία δεν επανέρθει ποτέ;

– Τι να σας πω, κύριε! Συμβόλαιο με το μέλλον δεν μπορούμε να κάνουμε! Αλλωστε όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα.

Στο σημείο αυτό πρέπει να κρατήσετε σώας τας φρένας σας, διότι έχει κι άλλη τρέλα να αντιμετωπίσετε.

Ας υποθέσουμε και πάλι ότι η ισοτιμία αποκαθίσταται έστω σχετικώς ικανοποιητικά και εσείς σπεύδετε με όσες δυνάμεις σάς έχουν απομείνει ακόμα, ου μην και με τη βοήθεια της ΜΚΟ της γειτονιάς σας, να μετατρέψετε το ξεφτιλισμένο το δάνειο από φράγκα σε ευρώ.

Και πάλι θα την έχετε πατήσει!

Με την άνοδο του επιτοκίου του ευρώ στο μεταξύ, πάλι τα κέρατά σας (με το συμπάθιο) θα χρωστάτε!

Δ ηλαδή μονά-ζυγά, δικά τους! Των Τραπεζών!

Διότι οι Τράπεζες δεν είναι αυτό που έλεγε ο Μαρκ Τουαίν, ότι δηλαδή: «αν έχεις λεφτά σε δανείζουν, κι αν δεν έχεις λεφτά δεν σου δίνουν». Οι Τράπεζες είναι σαν τους Φινλανδούς: αν έχεις λεφτά σου τα παίρνουν κι αν δεν έχεις, τους πληρώνεις για να μη σου δώσουν.

Λ ύσεις;

Βεβαίως! απ’ όλα διαθέτει το κατάστημα (της Τραπέζης). Α) παράταση του δανείου. Από 15 σε 20 ή σε 25 χρόνια. Βεβαίως έτσι μεγαλώνει το ποσόν αποπληρωμής (θηριωδώς), αλλά να μη βγάλει και κάτι η μπάνκα για τη διευκόλυνση;

Ομως, ακόμα κι έτσι νέο αστροπελέκι (διαρκείας) σε περιμένει. Με την επιμήκυνση έχεις ξαναφέρει τη δόση στα 800 ευρώ. Ελα ντε που η ισοτιμία εξακολουθεί να επιδεινώνεται! Ελα ντε που λίγους μήνες μετά η δόση ξανανεβαίνει στα 900 κι ύστερα στα 1.000 και τέλος στα 1.100 ευρώ (με το απλήρωτο κεφάλαιο να αγγίζει πλέον τις 190.000).

Αν ούτε σε αυτό το σημείο δεν τρελλαθείτε, η Τράπεζα έχει κι άλλη λύση, πλαν μπι, το εξής: Β) Αρχίζετε να πληρώνετε μόνον τους τόκους κι όχι και για το κεφάλαιο. Δεν θα εξοφλήσετε ποτέ, αλλά ουδείς είναι τέλειος (με την αρχαία καλή έννοια της λέξης τέλος, κοινώς πάπαλα).

Α ς συνοψίσουμε!

Μέσα σε τέσσερα χρόνια ένα δάνειο ας πούμε 100.000 ευρώ (κεφάλαιο) θα έχει γίνει σήμερα έως και 150.000 ευρώ! Παρ’ ότι όλο αυτό το διάστημα εξυπηρετείται ανελλιπώς, δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται. Αν ποτέ η ισοτιμία αποκατασταθεί, μεγάλο μέρος του ποσού που θα έχει στο μεταξύ καταβληθεί για τόκους και απόσβεση κεφαλαίου, απλώς θα έχει εξαερωθεί.

Αν, τέλος, γυρίσετε ποτέ τυχόν στο ευρώ, πάλι το δάνειο θα συνεχίζει να φουσκώνει λόγω επιτοκίων.

Ηθικόν δίδαγμα;

Κουφάλες!

Συμπέρασμα;

Ε ντάξει, κουφάλες! αλλά, τι κάνουμε; Δεν ξέρω· εγώ θα πληρώνω στην Τράπεζά «μου» ώσπου να πεθάνω, ή να με πεθάνει. Εσείς, όσοι είσθε πιο γενναίοι, ασκηθείτε στην τοξοβολία όπως ο Γουλιέλμος Τέλλος. Ποτέ κανείς δεν ξέρει…

ΣΤΑΘΗΣ.Σ

http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=303001

Ευτυχώς που ζουν και έχουν φωνή και πένα οι μεγάλοι ηγέτες: Helmut Schmidt: «H Ελλάδα είναι δική μας»

Αυτόν τον τίτλο έδωσε στο άρθρο – παρέμβασή του υπέρ της Ελλάδας ο οξύνους στα 91 του, πρώην Γερμανός Καγκελάριος Helmut Schmidt, που δημοσιεύθηκε στη εβδομαδιαία έγκυρη εφημερίδα Die Zeit, της οποίας είναι ο εκδότης.
Το ιστορικό στέλεχος της Σοσιαλδημοκρατίας και επί 10 χρόνια καγκελάριος της Γερμανίας, με την ιστορικής σημασίας παρέμβασή του, λέει ωμά και απερίφραστα στους σημερινούς ηγέτες της Ευρώπης, ότι ο δρόμος της Ευρώπης περνάει από την Ελλάδα.
Το κείμενο αυτό, δημοσιεύθηκε λίγο πριν τη συνεδρίαση της Ευρωζώνης και τη Σύνοδο Κορυφής και ίσως να έπαιξε κάποιο ρόλο.
Είναι δε η παρακαταθήκη του Helmut Schmidt, προς τους σημερινούς και τους επόμενους ευρωπαίους πολιτικούς, καθώς είναι  γραμμένο από έναν σοφό με πλήρη ιστορική γνώσει ευρωπαίο πολιτικό, που έχει συνδιαμορφώσει την μεταπολεμική  ευρωπαϊκή ιστορία, έχει βαρύνουσα σημασία, γι΄ αυτό και το μεταφέρουμε αυτούσιο.

«Τελευταία είχε δοθεί ιδιαίτερα μεγάλη σημασία σε μικροδιαφωνίες μεταξύ Παρισίων και Βερολίνου. Έτσι διέφυγε της προσοχής, ότι οι διαφορές απόψεων μεταξύ της γερμανίδας καγκελαρίου και του γάλλου προέδρου για την βοήθεια προς την Ελλάδα, αγγίζουν μόνο μια δευτερεύουσα πλευρά του προβλήματος.
Το θέμα, αν στο σχέδιο για τη διάσωση θα συμπεριληφθούν και ιδιώτες πιστωτές κάτοχοι κρατικών ομολόγων είναι δευτερεύον. Διότι σε κάθε περίπτωση θα χρειαστούν τα χρήματα των φορολογούμενων:  τόσο όταν οι άλλες χώρες  βοηθήσουν την Ελλάδα  όσο και  στην περίπτωση , που πραγματικά οι ιδιώτες πιστωτές επωμιστούν πραγματικά ένα μέρος του χρέους. Διότι πραγματικά αυτοί οι πιστωτές  είναι Γαλλικές,  Γερμανικές ή άλλες τράπεζες. Αν αυτά τα πιστωτικά ιδρύματα θα αντιμετωπίσουν δυσκολίες, διότι θα πρέπει να διαγράψουν δημόσιο χρέος και τότε θα έρθει και πάλι θέμα κρατικών εγγυήσεων προς τις τράπεζες που στα σωστά Γερμανικά, τελικά το βάρος πέφτει στους ώμους των φορολογούμενων.
Πολύ πιο σημαντικό είναι να γνωρίζει κανείς ότι η Ελλάδα πρέπει να τύχει άμεσης βοήθειας. Αυτό ισχύει επίσης για την εξαιρετική περίπτωση που η ελληνική κυβέρνηση δηλώσει προς τους αλλοδαπούς πιστωτές της στάση πληρωμών. Ακόμη και τότε – και ειδικά τότε – θα είναι αποφασιστικής σημασίας η Ευρώπη να επανακινήσει την ελληνική οικονομία. Και δεν υπονοώ ακριβώς ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, όπως αυτό που πριν μισό αιώνα συνέβαλε καθοριστικά στην ανοικοδόμηση συνολικά της δυτικής Ευρώπης. Η αφετηρία σήμερα είναι διαφορετική: το είδος και ο τρόπος που οι κυβερνήσεις χειρίστηκαν το πρόβλημα χρέος της Ελλάδας από το 2009, οδήγησε την ελληνική οικονομία επιπρόσθετα σε μία βαριά αποπληθωριστική
ύφεση. Κατάσταση την οποίαν αποδίδει η έννοια κατάθλιψη. Σε κάθε περίπτωση η βαθιά ανησυχία του ελληνικού πληθυσμού σήμερα θα πρέπει να προβληματίσει όλες τις πλευρές.
Εδώ θα πρέπει να προσέξουμε: έχουμε μία κρίση  χρέους μεμονωμένων μικρών χωρών της ευρωζώνης, καμία κρίση του ευρωπαϊκού νομίσματος. Ακόμη και η χρεοκοπία μιας μεμονωμένης, μικρής χώρας μέλους θα είχε μόνο μία προσωρινή ψυχολογική επίδραση. Όταν κανείς συγκρίνει τα πρώτα 10 χρόνια του Ευρώ με τα τελευταία 10 χρόνια του γερμανικού μάρκου, τότε το Ευρώ τόσο στο εσωτερικό αλλά επίσης και στο εξωτερικό πλεονεκτεί. Ο ρυθμός πληθωρισμού στη ζώνη του Ευρώ ήταν χαμηλότερος, η ισοτιμία του Ευρώ ήταν σταθερή. Αυτή η σταθερότητα του Ευρώ θα πρέπει να διατηρηθεί. Γι αυτό το Ευρώ σήμερα έχει γίνει το δεύτερο σημαντικότερο νόμισμα αποθεματοποίησης του κόσμου. Πιστεύω δε, ότι σε περίπου 20 χρόνια θα έχουμε τρία παγκόσμια νομίσματα: το αμερικανικό δολάριο, το ευρώ και το κινέζικο renminbi. Που σημαίνει, ότι δεν πρόκειται για το νόμισμα αλλά πρόκειται για την Ευρώπη!

Ήπια αναδιάρθρωση – σκληρή αναδιάρθρωση

Αναδιάρθρωση δια της επιμήκυνσης πληρωμών στα πλαίσια μιας ήπιας αναδιάρθρωσης θα παρέτειναν τους χρόνους αποπληρωμής για ελληνικά κρατικά ομόλογα και του πακέτου των 110 δις ευρώ του ΔΝΤ και της Ε.Ε. Θα μπορούσαν επίσης να μειωθούν ακόμη τα επιτόκια για τη βοήθεια. Έτσι η Ελλάδα θα είχε περισσότερο χρόνο να ρυθμίσει τον προϋπολογισμό της. Επίσης δυνατές θα μπορούσαν να είναι και άλλες συναλλαγές όπως η ανταλλαγή κρατικών ομολόγων με ασφαλή ομόλογα με κούρεμα. Κατά πόσον αυτό αφορά στους ιδιώτες πιστωτές, δεν έχει γίνει σαφές. Μία τέτοια αναδιάρθρωση θα ήταν περισσότερο ανεκτή από μία σκληρή αναδιάρθρωση. Αλλά τα συσσωρευμένα επί χρόνια δημόσια χρέη θα πρέπει μεμιάς να καλυφθούν με εγγυήσεις, που σε τελευταία ανάλυση θα αναλάβουν οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών.

Οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν πρέπει να ξεχάσουν ποτέ: από το 1950 μέχρι το 2050 το ευρωπαϊκό ποσοστό (συμπεριλαμβανόμενης μαζί και της Ρωσίας) στο διεθνές εισόδημα της ανθρωπότητας (παγκόσμιο ακαθάριστο εισόδημα) θα πέσει από 30% σε κάτω από 10%. Άλλωστε είμαστε η μοναδική ήπειρος, της οποία ο πληθυσμός όχι μόνο γερνάει αλλά επίσης μειώνεται. Στο τέλος αυτού του αιώνα, εμείς οι Ευρωπαίοι θα αποτελούμε μόνο 5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Γι αυτό πρέπει τα έθνη και οι χώρες της Ευρώπης να είναι αλληλέγγυοι.

Γι΄ αυτό η Ελλάδα χρειάζεται – ακόμη και στην ακραία περίπτωση μιας χρεοκοπίας! – ένα πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας μακράς πνοής. Το πρόγραμμα πρέπει να είναι προσανατολισμένο σε κατευθυντήριες ιδέες, όπως απασχόληση, παραγωγικότητα και λαϊκό εισόδημα. Θα πρέπει να ανοιχτεί στο έλληνες πολίτες μια προοπτική ευημερίας που θα πρέπει να προκύψει από συγκεκριμένα σχέδια. Για παράδειγμα την ενσωμάτωση της Ελλάδας  σε μια στροφή στον τομέα της ενέργειας, έτσι ώστε να μπορεί να εξάγεται ηλιακή ενέργεια από την Αθήνα προς Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη. Όπως σχέδια για έργα υποδομών, βοήθεια από εταιρίες απασχόλησης, οι οποίες να απορροφήσουν ένα μέρος του τεράστιου ποσοστού της ανεργίας νέων. Ταυτόχρονα για δημοσιονομικούς λόγους επιβάλλεται η πώληση αεροδρομίων, λιμένων και άλλων άλλης δημόσιας περιουσίας.

Όταν  η Ε.Ε. θελήσει πραγματικά να εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, τότε θα απαιτηθεί βέβαια ένας θεματοφύλακας διαχειριστής, ο οποίος θα πρέπει να συνδυάζει οικονομικές γνώσεις, πολιτική και διοικητική εμπειρία. Το να βρεθεί τέτοιος και να συμφωνήσει κανείς πάνω στις ικανότητές του είναι δύσκολο, αλλά απαραίτητο. Κανένας στην Αθήνα δεν είναι επιλέξιμος ( επίσης ούτε μεταξύ των πολιτικών ή τραπεζιτών  στη Γερμανία, βλέπω κάποιον κατάλληλο γι΄ υτά τα καθήκοντα). ΄Ισως θα ήταν μια πρόκληση για τον ο Jean-Claude Trichet.

Δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε, ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα μπορεί να χρειαστεί για την Πορτογαλία ή την Ιρλανδία. Επειδή όμως αυτές οι τρεις χώρες μαζί αποτελούν  μόνο το 5% με 6% της κοινής αγοράς της Ε.Ε. ή διότι – διαφορετικά από ότι το 1990 με την DDR – δεν είναι αναγκαία η αλλαγή  κανενός συστήματος, έτσι  σε μια τέτοια περίπτωση δεν πρόκειται για υπέρογκο μέγεθος. Θα  είχαμε τη δυνατότητα – αυτό όμως που μας λείπει είναι η θέληση και η αποφασιστικότητα.

Σε κάθε περίπτωση υπάρχουν για τους ευρωπαίους δύο επιτακτικοί λόγοι  να βοηθήσουν την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας. Και αυτό διότι τα θεσμικά  επίπεδα της Ε.Ε. και των κρατών μελών με υπαιτιότητά τους δεν εκπλήρωσαν τις υποχρεώσεις τους. Επίσης  τα εποπτικά όργανα των τραπεζών κοιμόντουσαν, όταν τραπεζικά ινστιτούτα  όπως  π.χ.η Τράπεζα Υποθηκών Hypo Rean Estate, που με επιπόλαιο τρόπο είχε αγοράσει ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, τα οποία ,  κάτω  από προϋποθέσεις είναι αδύνατον να τα διαχειριστεί. Η Κομισιόν στις Βρυξέλλες κοιμόταν, οι υπουργοί Οικονομικών ήταν κοιμισμένοι – επιτρέπεται τώρα αυτοί  να  επιρρίπτουν την ευθύνη στους φτωχούς της Αθήνας;

Ο δεύτερος λόγος  είναι ακόμη  μεγαλύτερη βαρύτητα:  Όταν η Ε.Ε. επιτρέπει , να πτωχεύσει μια χώρα μέλος της τότε δημιουργείται ένα πολιτικό και ψυχολογικό προηγούμενο, το οποίο στο μέλλον, το οποίο θα μπορούσε στο μέλλον να θέσει σε κίνδυνο την Ε.Ε. ως σύνολο.
Η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωπαϊκής  Κοινότητας από το 1981, η χώρα ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής , όταν το 1991/92  ελήφθη η απόφαση στο Μάαστριχ  για  ένα ενιαίο νόμισμα. Εντωμεταξύ  η Ε.Ε. υπερδιπλασίασε τα μέλη της. Απέτυχε δυστυχώς, με τη ματιά στη διεύρυνση της οικογένειας, να επαναδιαμορφώσει τους παλιούς κανόνες της ομοφωνίας. Η κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των εθνικών κρατών, δεν έχει όπως και πριν διευκρινιστεί.  Αυτό το βλέπει κανείς και με τον δευτερεύοντα που  έχει αναγνωριστεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το βλέπει κανείς στην ακατανόητη σύνθεση της ευρωπαϊκής Επιτροπής με τα 27 μέλη.
Το βλέπει κανείς επίσης  στο Σύμφωνο της Λισσαβόνας, του οποίου τις περίπλοκες διατάξεις, ακόμη και έμπειροι δικηγόροι δυσκολεύονται να κατανοήσουν.

Τα τελευταία δύο χρόνια τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα έχουν ντε φάκτο αποδειχτεί ως αναποτελεσματικά. Αποτελεσματική ήταν μόνο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, διότι δεν είχαν ανάμειξη ούτε οι χώρες μέλη, ούτε οι κυβερνήσεις και είναι η ΕΚΤ που κάλυψε το κενό. Αυτή είναι που συγκέντρωσε μαζικά από την αγορά, με δικό της κόστος ελληνικά κρατικά ομόλογα. Φυσικά και πρέπει η ΕΚΤ κάποια στιγμή να  προβεί σε διαγραφή μέρους αυτού του λεγόμενου πιστωτικού χαρτοφυλακίου.
Ένας πολιτικός όμως, που επικρίνει σήμερα αυτή τη δέσμευση της τράπεζας, θα κάνει καλά να κοιτάει την καμπούρα του. Διότι εκείνος δεν έχει κάνει τίποτα.

Αυτές τις βδομάδες βιώνουμε τον κίνδυνο της απειλής πτώχευσης της Ελλάδας. Βιώνουμε επίσης μια σοβαρή κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώπιον αυτής της κατάστασης επί βδομάδες παρακολουθούμε διαμάχες λόγω διαφοράς ισχύος, εγωισμού, ματαιοδοξίας για ασήμαντες λεπτομέρειες αλλά τώρα μόνο ζημιά προκαλούν – επίσης ακόμη και όταν Βερολίνο και Παρίσι δείχνουν να συμφωνούν και πάλι.

Ελλάδα- Οικονομική Κρίση – Ευρώ – Ευρώπη

Ποιο είναι το θεμελιώδες συμφέρον της Γερμανίας; Η ενσωμάτωση της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σημαντικότερη από την ενσωμάτωση των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων στο ΝΑΤΟ.
Κανένα άλλος έθνος στην Ευρώπη με όπως δείχνει η ιστορία του 20ου  αιώνα δεν έχει την ανάγκη να μην είναι απομονωμένο, και να μην αυτοαπομονώνεται. Κανένα άλλο έθνος δεν έχει περισσότερους γείτονες από μας, στο κέντρο των οποίων ζούμε.
Καμία χώρα στην Ευρώπη δεν έχει να χάσει περισσότερα από τη Γερμανία, την ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης.

Αυτές τις ημέρες όπου γίνεται λόγος για δισεκατομμύρια, θα πρέπει  επίσης να παίξει ένα ρόλο και η δυόμισι χιλιάδων χρόνων ιστορία. Η Ελλάδα είναι η πατρίδα της Δημοκρατίας – και της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού! Ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού βασίζεται στα έργα μεγάλων Ελλήνων. Χωρίς Όμηρο, χωρίς Σοφοκλή, τι θα είμαστε εμείς; Χωρίς Σωκράτη, Πλάτωνα, χωρίς Αριστοτέλη: Ή χωρίς Περικλή; Μπορεί μερικοί των σημερινών κορυφαίων στην Αθήνα να είναι διεφθαρμένοι, αλλά οι πρόγονοί τους και η ιστορία τους αξίζουν το σεβασμό.
Όποιος κάποτε έχει βιώσει το Ναό του Ποσειδώνα στο ακρωτήριο Σούνιο ή την Ακρόπολη, δεν θα το ξεχάσει ποτέ.»

Πώς οι ελληνικές τράπεζες διέσυραν το ευρώ

του Κλεομένη Λόππα, Αρδην τεύχος 84.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι ελληνικές τράπεζες ήταν μια μηδαμινή ασημαντότητα στο χρηματοπιστωτικό στερέωμα της Ευρώπης.  Η βασική δομή του τραπεζικού συστήματος αποτελούνταν από την κρατική Εθνική Τράπεζα, η οποία διεκπεραίωνε τις ουκ ολίγες δοσοληψίες του κράτους με τους πολίτες (επιδόματα, αμοιβές, μισθοδοσίες, ασφαλιστικά ταμεία κ.λπ.). Στον αντίποδα υπήρχε η Εμπορική Τράπεζα, επίσης κρατική, η οποία απευθυνόταν κυρίως σε επιχειρηματίες, και η Αγροτική Τράπεζα, που εξυπηρετούσε τον πολυπληθή τομέα της γεωργίας.  Η ιδιωτική Τράπεζα Πίστεως ήταν ένα ελιτίστικο μικρομάγαζο με ισχνή παρουσία στην επαρχία, που προσπαθούσε να μπει σφήνα στον κρατικό «ανταγωνισμό». Θυμάται ακόμα κανείς με νοσταλγία τράπεζες όπως η ιστορική Ιονική, ή η Τράπεζα Μακεδονίας-Θράκης. Ίσως η πιο αξιόλογη ιδιωτική τράπεζα να ήταν η περιβόητη Τράπεζα Εργασίας. Κυκλοφορεί ακόμα ένας θρύλος στην πιάτσα των οικονομολόγων, ότι η τράπεζα αυτή αρνούνταν πεισματικά να προσλαμβάνει γυναικείο προσωπικό, καθώς πεποίθηση των ιδιοκτητών της ήταν ότι οι γυναίκες ήταν αντιπαραγωγικές και μόνιμη εστία προβλημάτων. Για την ιστορία, αξίζει να αναφέρουμε κάποιες ελαχιστότατες μονάδες, όπως η Interbank, η Εγνατία ή η Λαϊκή Τράπεζα, που όμως έμελλε να παίξουν ασύμμετρα καθοριστικό ρόλο στην άνοδο και την πτώση του ευρώ, επιβεβαιώνοντας τη θεωρία της σχετικότητας.
Όταν το 1996 ο κ. Σημίτης, εκ της αντιπολίτευσης του Ανδρέα Παπανδρέου, ανέλαβε τα ηνία της χώρας, βασιζόμενος σε μια συμμαχία με τον πάντοτε πληθωρικό κ. Πάγκαλο, οι τύχες της ελληνικής οικονομίας, και κατ’ επέκτασιν του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, έμελλε να αλλάξουν δραματικά. Θυμάμαι ακόμα, σε ένα βαρετό επιμορφωτικό σεμινάριο στελεχών μεγάλης ιδιωτικής τράπεζας, τους εκπαιδευτές να πίνουν νερό στο όνομα αυτού του μεγάλου οραματιστή.
Ο κ. Σημίτης, αν και προερχόμενος από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ, θα έλεγε κανείς ότι δεν είχε την παραμικρή σχέση με το κόμμα που τον ανέδειξε στο ισχυρότερο αξίωμα. Η πολιτική που ακολούθησε ήταν κατ’ ουσία νεοφιλελεύθερη, με έντονα στοιχεία θατσερισμού. Ο κ. Σημίτης ήταν κατά γενική ομολογία ένας χαμηλών τόνων, άξιος διαχειριστής. Για τους επικριτές του ήταν ατάλαντος και για τους υποστηρικτές του χαρισματικός. Η ουσία είναι ότι ο άνδρας αυτός είχε μέθοδο και ήξερε να πετυχαίνει τους στόχους που έθετε. Ένας από τους μεγάλους του στόχους ήταν η είσοδος της Ελλάδας στον σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης (κάτι που μόνο ως ανέκδοτο κυκλοφορούσε πριν το 1996). Η βασική πολιτική επιλογή του γερμανοτραφούς πολιτικού για να πετύχει τον στόχο του ήταν η πρόσδεση της χώρας στον γερμανικό άξονα. Δεν είναι καθόλου τυχαίες, αναφορικά με τη σύνδεση της δραχμής στο ευρώ, ούτε η εμπλοκή της ΕΚΤ στη λογιστική τακτοποίηση του ελλείμματος, ούτε η ξαφνική στροφή του ελληνικού ΥΠΕΘΑ στους Γερμανούς προμηθευτές, για την αγορά υποβρυχίων, αρμάτων μάχης και αεροπλάνων.
Η είσοδος μιας φτωχής αγροτικής οικονομίας στην ευρωζώνη έμοιαζε με παραμύθι και πάντοτε αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό από τους ρεαλιστές. Είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν δόθηκε ειλικρινής απάντηση στο ερώτημα του, πώς η ελληνική οικονομία των διαχρονικών υποτιμήσεων θα ήταν σε θέση να ανταγωνιστεί τα πάμφθηνα αγροτικά προϊόντα μιας ελεύθερης παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και πώς, με το αναμενόμενο εμπορικό έλλειμμα, θα αντιμετώπιζε τις ανάγκες ενός ολοένα και μεγαλύτερου χρέους. Ο κ. Σημίτης είχε τη λύση: Με την ανάπτυξη. Η θεωρία του έλεγε ότι, αν έβρισκε τρόπο να αυξάνει συνεχώς το ΑΕΠ της χώρας, τότε οι δείκτες του χρέους και του ελλείμματος θα παρέμεναν σταθεροί, παρά την τρομακτική αύξηση του χρέους σε πραγματικούς αριθμούς. (Πάντοτε ο κ. Σημίτης υπήρξε ένας μαιτρ της λογιστικής, που κάθε επιχειρηματίας θα επιθυμούσε να έχει στο δυναμικό του.) Πώς όμως θα μπορούσε μια οικονομία «κουτσό άλογο», να αυξάνει το ΑΕΠ; Σε αυτό τον γρίφο, ο πρώην πρωθυπουργός απάντησε με το μοναδικό πλεονέκτημα που του έδινε η είσοδος στην ευρωζώνη: Τα χαμηλά επιτόκια.
Μέχρι τότε, η ελληνική παραγωγή ήταν συνηθισμένη σε επιτόκια 15 – 20%, που απέρρεαν από το τέρας του πληθωρισμού και τον κίνδυνο των συνεχών υποτιμήσεων. Όταν λοιπόν τα επιτόκια κατρακύλησαν στο 5 – 7%, αυτό αποτέλεσε ένα θετικό σοκ. Ξαφνικά, οι Έλληνες επιχειρηματίες ανακάλυψαν ότι μπορούσαν να βρίσκουν εύκολο και φθηνό χρήμα με 6% και να το μετατρέπουν σε πωλήσεις με κέρδη 25 – 30%, έχοντας καθαρό όφελος κοντά στο 20%, χωρίς να διακινδυνεύουν ή να δεσμεύουν ίδια κεφάλαια! Ομοίως, οι Έλληνες καταναλωτές διαπίστωσαν ότι μπορούν πολύ εύκολα να απολαμβάνουν ένα ονειρικό επίπεδο ζωής, δεσμεύοντας απλώς ένα μέρος του εισοδήματός τους, έναντι μελλοντικών υποχρεώσεων.
Βέβαια, για να φθάσουμε έως εκεί, έπρεπε να αλλάξει η δομή του τραπεζικού συστήματος, κάτι άλλωστε που απαιτούσε και η συνθήκη προσχώρησης στην ευρωζώνη.  Στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, στήθηκαν απίστευτου μεγέθους ντηλ ανάμεσα στο κράτος και τους τραπεζίτες. Τα άλλοτε μικρομάγαζα είχαν ενισχυθεί σημαντικά, δημιουργώντας ισχυρούς ομίλους. Η τιποτένια Τράπεζα Πίστεως βρέθηκε, με δώρο την κρατική Ιονική Τράπεζα, να ξεπερνά τα μεγέθη της Εμπορικής. Η άσημη Interbank απορρόφησε την ισχυρή Εργασίας και έχτισε τη Eurobank.  Η κρατικοδίαιτη Πειραιώς βρέθηκε να διοικεί την δεκαπλάσια σε μέγεθος Μακεδονίας Θράκης και η Εθνική πέρασε οριστικά στους ιδιώτες. Λίγο αργότερα, εμφανίστηκε από το πουθενά η Marfin, συνέχεια της ισχνής Λαϊκής Τράπεζας και της Εγνατίας. 
Οι νέες ισχυροποιημένες τράπεζες χύθηκαν στην αρένα ενός αδυσώπητου ανταγωνισμού. Η προτροπή της κυβέρνησης διά μέσου της ΤΤΕ ήταν η διοχέτευση ζεστού χρήματος στην αγορά, η οποία εκτίνασσε την κατανάλωση στα ύψη και έσπρωχνε το ΑΕΠ καλύπτοντας τα ελλείμματα. Η διαδρομή του χρήματος ήταν έξυπνη: Οι τράπεζες αγόραζαν τα ομόλογα του δημοσίου και στη συνέχεια τα τοποθετούσαν ως ενέχυρο στην ΕΚΤ και έπαιρναν χαμηλότοκα δάνεια. Το πλεονάζον χρήμα έβγαινε πάλι στην αγορά με τη μορφή δανείων και τα κέρδη επενδύονταν στη βαλκανική αγορά. Αλβανία, Βουλγαρία και Ρουμανία γέμισαν με ελληνικές τράπεζες, ενώ τα πλοκάμια τους έφθασαν ακόμα και στη Σερβία, την Πολωνία και την Τουρκία!
Όταν οι χρηματοδοτήσεις των επιχειρήσεων έφθασαν σε κορεσμό, οι τράπεζες ανακάλυψαν τα ακίνητα. Τα ακίνητα, και τα στεγαστικά δάνεια που τα συνόδευαν έδιναν διπλό όφελος στις τράπεζες. Πρώτον, παρείχαν σημαντική εξασφάλιση έναντι των επιχειρηματικών, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς και τις υπεραξίες τους, και δεύτερον, γιγάντωναν το ενεργητικό των τραπεζών, πράγμα που επέτρεπε ακόμα πιο εύκολες χρηματοδοτήσεις από την ΕΚΤ. 
Αξίζει μια ιδιαίτερη μνεία στο πώς οι τράπεζες διαχειρίστηκαν τον τομέα των ακινήτων, καθώς ήταν ο τομέας που τελικά πρόδωσε τις προσδοκίες τους.
Οι τράπεζες είχαν κυριολεκτικά λυσσάξει να δίνουν στεγαστικά δάνεια και ανακάλυπταν έξυπνους τρόπους για να παρακάμπτουν τις οδηγίες της ΕΚΤ και της ΤΤΕ. Αρχικά αύξησαν τη διάρκεια των στεγαστικών στα 40 χρόνια, ώστε να είναι εύκολη η αποπληρωμή τους από τους υπαλλήλους. Εάν κάποιος πελάτης ήταν μεγάλης ηλικίας, ξεπερνούσαν τον σκόπελο βάζοντας εγγυητή ένα νεώτερο μέλος της οικογένειας, ακόμα και αν αυτός ήταν ένας απλός φοιτητής, χωρίς εισόδημα. Αν, αντίθετα, το πρόβλημα ήταν το δηλωθέν εισόδημα του πελάτη, τότε είτε συμπλήρωναν επί τόπου ένα φουσκωμένο εικονικό Ε1 για τα χαρτιά του δανείου (το οποίο ο πελάτης στη συνέχεια αναθεωρούσε στην εφορία), είτε έβαζαν εγγυητή έναν παππού 80 χρονών, χρησιμοποιώντας το εκκαθαριστικό του.
Η απληστία τους δεν σταμάτησε εκεί. Για να προσελκύσουν πελάτες, μηδένισαν τα έξοδα του δανείου και έφθασαν στο σημείο να πληρώνουν οι ίδιες τα έξοδα προσημείωσης στα υποθηκοφυλάκεια. Ακόμα υπέγραψαν συμβάσεις με χιλιάδες επιχειρηματίες, όπως μηχανικούς, συμβούλους και εργολάβους, ώστε αυτοί να στέλνουν τους πελάτες τους για δάνειο. Η αμοιβή τους ήταν από 1 έως 1,5% επί του δανείου. Αναρωτιέται εύλογα κανείς γιατί οι τράπεζες έμπαιναν αποδεδειγμένα μέσα και συνέχιζαν αμείωτα τη χορήγηση στεγαστικών. Η απάντηση έχει να κάνει με τις υπεραξίες. Καθώς η τεχνητή ζήτηση λόγω των δανείων αύξανε τις τιμές των ακινήτων, οι τράπεζες έγραφαν τεράστιες υπεραξίες στο ενεργητικό τους και μπορούσαν με τον τρόπο αυτό να αντλούν φθηνά κεφάλαια. Όσα έχαναν από τα στεγαστικά, το κέρδιζαν από τη σπέκουλα των κρατικών ομολόγων.
Όταν και αυτή η αγορά όδευε προς κορεσμό, οι τράπεζες σκαρφίστηκαν νέους τρόπους. Προσέγγιζαν επιχειρηματίες, οι οποίοι, εν μέσω καταναλωτικής έξαρσης, διψούσαν για φθηνό χρήμα. Πρέπει εδώ να σημειώσουμε ότι η επιχειρηματική αγορά, κάπου στο 2006, είχε φθάσει σε ένα ανώτατο όριο χρηματοδοτήσεων, το οποίο ορίζεται από τις εξασφαλίσεις που προσφέρει ο επιχειρηματίας σε αντάλλαγμα. Καθώς λοιπόν είχαν όλοι προσημειώσει και το τελευταίο διαθέσιμο ακίνητο («αξιοποιώντας» την ακίνητη περιουσία τους, αφού τα νέα δανεικά τους έφερναν νέα κέρδη), η αγορά άρχιζε να στεγνώνει.  Οι τράπεζες λοιπόν τότε πρότειναν στους πελάτες τους την αγορά ενός νέου ακινήτου. 
Δείτε πώς γινόταν το ντηλ:
Ένας εργολάβος πουλούσε ένα υπό κατασκευήν ακίνητο σε πολύ καλή τιμή (ας πούμε 150.000 ευρώ), προκειμένου να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση του υπόλοιπου έργου. Η τράπεζα έδινε οδηγίες στον εκτιμητή της να εκτιμήσει το ακίνητο για 200.000 ευρώ. Ο ανυποψίαστος επιχειρηματίας συνήπτε ένα δάνειο για 200.000 ευρώ, έδινε τα 150.000 στον εργολάβο και με τα υπόλοιπα 50.000 έκανε τη δουλειά του. Το δόλωμα ήταν και πάλι οι υπεραξίες. Ο πελάτης – θύμα ήταν βέβαιος πως, όταν τελείωνε το ακίνητο, θα μπορούσε να το πουλήσει 200.000 ευρώ, οπότε θα κέρδιζε ουσιαστικά το υπόλοιπο. Για να ξεπεραστεί το θέμα του «υπό κατασκευήν», οι τράπεζες επιστράτευαν πάλι τους μηχανικούς τους, οι οποίοι εμφάνιζαν το έργο στις εκθέσεις τους τελειωμένο. Υπάρχει ήδη μια τέτοια βεβαιωμένη υπόθεση της Alpha Bank σε παραθεριστικές κατοικίες της Χαλκιδικής.
Όταν ξέσπασε η κρίση, η συγκεκριμένη τράπεζα απέλυσε τον εκτιμητή της, ο οποίος διηύθυνε την αντίστοιχη θυγατρική της τράπεζας στη Θεσσαλονίκη, μετέθεσε τον «δραστήριο» διευθυντή του υποκαταστήματος, αλλά, για κακή της τύχη, οι εξαπατημένοι πελάτες την έχουν ήδη σύρει στα δικαστήρια.
Με το τέχνασμα των ακινήτων, οι τράπεζες έφθασαν να έχουν ενεργητικό μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της Ελλάδας.  Το επόμενο βήμα τους ήταν οι λεγόμενες «τιτλοποιήσεις» των δανείων. Τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά: Η τράπεζα συγκεντρώνει ένα μεγάλο μέρος των δανείων που έχει δώσει (π.χ. καταναλωτικά αυτοκινήτων, στεγαστικά), τα κάνει ένα ωραίο μπουκέτο και τα προσφέρει στη διατραπεζική αγορά (μια αγορά από την οποία η μία τράπεζα δανείζει την άλλη σε παγκόσμια κλίμακα), προκειμένου να εξασφαλίσει ζεστό χρήμα. Για να πετύχει καλό επιτόκιο, θα πρέπει να έχει ισχυρή κεφαλαιακή επάρκεια (μεγάλο ενεργητικό στη συγκεκριμένη περίπτωση) και υψηλή βαθμολογία από τους οίκους αξιολόγησης. 
Αυτή η νέα ευκαιρία ώθησε τις τράπεζες σε μια πλειοδοσία δανειοδοτήσεων. Κατά το πρότυπο των στεγαστικών, δόθηκαν προμήθειες σε όλους τους αντιπροσώπους καινούριων και μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, ανακαλύφθηκαν τα ανοιχτά καταναλωτικά δάνεια (5χιλ έως 50 χιλ ευρώ χωρίς εξασφαλίσεις και χωρίς δικαιολογητικά) και μοιράστηκαν προεγκεκριμένες πιστωτικές κάρτες ακόμα και στις νοικοκυρές.
Αυτή η απίστευτη φούσκα έμελλε να σκάσει άδοξα τον μοιραίο Οκτώβριο του 2008. Η ευθύνη βαραίνει σχεδόν αποκλειστικά τις τράπεζες, με την παρότρυνση του κ. Σημίτη, ο οποίος απλώς εκτελούσε το φιλόδοξο σχέδιό του για μια αειφόρο ανάπτυξη. Βασικός αρωγός υπήρξαν οι μεγάλες ξένες πολυμμετοχικές εταιρείες, τις οποίες προσήλκυσε στην Ελλάδα η παρελκυστική πολιτική του πρώην πρωθυπουργού.
Τον μοιραίο Οκτώβρη, οι τράπεζες βρέθηκαν αντιμέτωπες με μια διαφαινόμενη κατάρρευση του ενεργητικού τους. Γιατί όμως; Γιατί η κατάρρευση των αμερικανικών τραπεζών συντελέστηκε λόγω της απότομης απομείωσης της αξίας των ακινήτων στις ΗΠΑ. Αυτό ερμηνεύθηκε (σωστά) από τις αγορές ότι θα είχε άμεσες επιπτώσεις στην αντίστοιχη αγορά της Ευρώπης. Μέσα σε μια νύχτα, η διατραπεζική αγορά πάγωσε και τα επιτόκιά της ανέβηκαν στα ύψη. Ξαφνικά, οι ελληνικές τράπεζες ήρθαν αντιμέτωπες με μια απότομη διακοπή της ρευστότητάς τους.
Η πρώτη τους αντίδραση ήταν (ξανά σωστά) να σταματήσουν κάθε χρηματοδότηση, γιατί πλέον κάθε χρηματοδότηση τους έβαζε μέσα. Έπρεπε, με έναν μαγικό τρόπο, στη ζυγαριά του ισολογισμού τους, στο σύστημα κεφαλαιακής τους επάρκειας, να μεταφέρουν ποσά από τις χρηματοδοτήσεις στις καταθέσεις ή στα ίδια κεφάλαια. Καθώς λοιπόν κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει ούτε με αύξηση των καταθέσεων (πού να τις βρεις), ούτε με πώληση στοιχείων του ενεργητικού (οι τιμές έπεσαν κατακόρυφα), επιλέχθηκε σπασμωδικά η κατακράτηση των χορηγήσεων.
Η ενέργεια αυτή είχε ως άμεσο αποτέλεσμα να καταρρεύσει η οικοδομική αγορά και η αγορά αυτοκινήτου, με άμεσες δυσμενείς συνέπειες σε χιλιάδες Έλληνες επιχειρηματίες. Ένα κύμα σφραγισμένων επιταγών και παύσης πληρωμών σάρωσε το εμπόριο και εκμηδένισε τα κρατικά έσοδα. Το έλλειμμα ανέβηκε στα ύψη, πράγμα που προξένησε την προσοχή των οίκων αξιολόγησης. Τα σπρεντ άρχισαν να ανεβαίνουν ανησυχητικά. 
Η διάσωση ή έστω η παράταση ζωής των ελληνικών τραπεζών απαιτούσε τεράστια κεφάλαια, τα οποία αδυνατούσε να εξασφαλίσει η κυβέρνηση.  Η προσωρινή λύση δόθηκε από την ΕΚΤ, η οποία ανέλαβε τη συντήρηση των τραπεζών μέσω εγγυήσεων του ελληνικού κράτους, μέχρι να δοθεί μια λύση στο πρόβλημα.
Καθώς η κρίση θέριευε, εμφανίστηκαν τέσσερις ωρολογιακές βόμβες στα θεμέλια του παραφουσκωμένου χρηματοπιστωτικού συστήματος:

1.    Οι καταθέσεις εξανεμίζονταν, είτε παίρνοντας τον δρόμο για ασφαλή καταφύγια του εξωτερικού, είτε απλώς επειδή κάπως έπρεπε να συντηρηθούν τα νοικοκυριά. Η φυγή των καταθέσεων έγινε πονοκέφαλος, καθώς οι τράπεζες έπρεπε να εξασφαλίζουν τα διαφυγόντα κεφάλαια με νέο δανεισμό, προκειμένου να διατηρηθεί η κεφαλαιακή τους (αν)επάρκεια σε αποδεκτά, για την ανήξερη ΕΚΤ, επίπεδα.
2.    Οι άπληστες χρηματοδοτήσεις του παρελθόντος μετατρέπονταν σε μπούμερανγκ, καθώς ολοένα και περισσότεροι επιχειρηματίες και νοικοκυριά αδυνατούσαν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, είτε επειδή έκλειναν οι επιχειρήσεις και συρρικνωνόταν ο τζίρος, είτε επειδή τα μέτρα της κυβέρνησης περιόριζαν καθοριστικά τη δυναμική των νοικοκυριών. Αυτή η δυσμενής κατάσταση αντανακλούσε στη ρευστότητα των τραπεζών, πρώτον γιατί περιόριζε σημαντικά τη δυνατότητα εύρεσης ρευστού και δεύτερον γιατί έπρεπε να εγγράφουν συνεχώς δάνεια στους κόκκινους κωδικούς, άρα να δεσμεύουν μεγαλύτερο ποσοστό από τα ίδια τα κεφάλαιά τους. Προσωρινά, η κατάσταση αντιμετωπίστηκε με συνεχείς αναχρηματοδοτήσεις και ρυθμίσεις δανείων. Η βόμβα θα σκάσει όταν παρέλθει η ισχύς των ρυθμίσεων και οι δανειολήπτες θα εξακολουθούν να αδυνατούν να ανταποκριθούν. Επίσης, οι τράπεζες εξαναγκάστηκαν σε αυξήσεις του μετοχικού τους κεφαλαίου προκειμένου να «τακτοποιηθεί» το πρόβλημα λογιστικά.
3.    Τα κρατικά ομόλογα, χάρη στα οποία οι ελληνικές τράπεζες έκτισαν τις βαλκάνιες αυτοκρατορίες τους, έμελλε να είναι η ταφόπλακά τους. Τα ομόλογα αυτά έχουν ήδη χάσει το 30% της αξίας τους, ενώ όλοι ξέρουν πως, αν επιχειρηθεί μια σοβαρή εξυγίανση του ελληνικού χρέους, το «κούρεμα» πρέπει να είναι της τάξης του 50 – 60%. Το πρόβλημα με τα ομόλογα αυτά δεν είναι τόσο η επαπειλούμενη ζημία στην κερδοφορία (αστεία πράγματα) των τραπεζών, αλλά το ότι αποτελούν δομικά στοιχεία του ενεργητικού τους. Η κατάσταση αυτή μέχρι στιγμής έχει αντιμετωπιστεί λογιστικά, καθώς η ΕΚΤ επιτρέπει (για πόσο ακόμα;) στις τράπεζες να αποτιμούν τα ομόλογα στις ονομαστικές τους αξίες. Μια ενδεχόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους θα εξαναγκάσει τις τράπεζες να αναθεωρήσουν την αξία του ενεργητικού τους, πράγμα το οποίο θα τις καταστήσει οριστικά μη βιώσιμες, με οποιαδήποτε διεθνή ή ευρωπαϊκά πρότυπα. Εδώ βρίσκεται και η ουσία του καυγά μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας. Η Γερμανία επιμένει σε άμεση αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και η Ελλάδα αντιπροτείνει ημίμετρα όπως επιμήκυνση, επαναγορά χρέους ή ευρωομόλογα. Ο λόγος είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν θέλει να παραδεχθεί ότι το τραπεζικό της σύστημα κατέρρευσε. Πολλοί θα σκεφθούν κακοπροαίρετα ότι η κυβέρνηση επιθυμεί να προστατεύσει συμφέροντα και διαπλοκές με τους τραπεζίτες. Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι τυχόν κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών θα έχει άμεσες συνέπειες στις αποταμιεύσεις των νοικοκυριών (όσες έχουν απομείνει) και των ασφαλιστικών ταμείων, πράγμα που προφανώς θα είναι πολιτικά μη διαχειρίσιμο από οποιαδήποτε κυβέρνηση.
4.    Αν όλα αυτά ακούγονται τρομακτικά, δεν είναι τίποτα μπροστά στην πυρηνική βόμβα των ακινήτων, που απειλεί να τινάξει στον αέρα όλο το σύστημα του ευρώ. Σπαταλήσαμε αρκετό χώρο για να περιγράψουμε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες όλο το βρόμικο παιχνίδι γύρω από τα στεγαστικά δάνεια. Κάποιοι σοβαροί αναλυτές χτυπούν τα κεφάλια τους στον τοίχο, καθώς δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί οι τιμές των ακινήτων στην Ελλάδα της ύφεσης δεν έχουν πέσει. Αγνοώντας το γαργαλιστικό παρασκήνιο, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι εργολάβοι δεν επιθυμούν να καταγράψουν απώλειες, αλλά περιμένουν να πουλήσουν μετά το τέλος της ύφεσης. Αυτή η εξήγηση είναι σε γενικές γραμμές σωστή. Όμως η πλειονότητα των ελληνικών εμπορικών ακινήτων είναι προσημειωμένη στις τράπεζες από την εποχή της αφθονίας. Πολλοί κάτοχοι ακινήτων όλο αυτό το διάστημα προσπάθησαν να πουλήσουν. Ανατρέχουμε στο παράδειγμα με τον επιχειρηματία και το δάνειο των 200.000 ευρώ. Ο επιχειρηματίας γνωρίζει, από τους μεσίτες που συνεργάζεται, ότι το ακίνητο που κατέχει, ναι μεν του κόστισε 150.000 ευρώ, αλλά σήμερα η αξία του, λόγω της εσωτερικής υποτίμησης είναι 120.000 ευρώ, χωρίς να είναι σίγουρο ότι θα βρεθεί αγοραστής. Ο επιχειρηματίας απευθύνεται στην τράπεζα και ζητάει την άρση της προσημείωσης με την καταβολή 120.000, δεχόμενος να ρυθμίσει το υπόλοιπο 80.000 ευρώ που χρωστάει. Η απάντηση της τράπεζας είναι κάθετα αρνητική. Αν η τράπεζα αρχίζει να εγγράφει απώλειες της τάξεως του 40% στο ενεργητικό της, είναι για φούντο. Αν κάποια αρχή (ΤΤΕ, ΕΚΤ) υποχρέωνε τις τράπεζες σε αναπροσαρμογή των αξιών των ακινήτων, όπως έγινε στις ΗΠΑ, λίγο πριν την κατάρρευση της Λίμαν, αυτό θα ισοδυναμούσε με την οριστική απώλεια της πλειονότητας των ευρωπαϊκών τραπεζών και θα απαιτούσε κεφάλαια ύψους τουλάχιστον 3 τρις ευρώ για την αποτροπή της.
Είναι πραγματικά εκπληκτικό το πώς η Τράπεζα Καλαμών, ένα μικρό γραφείο χρηματοδοτικών διευκολύνσεων, μέσα από τα πλοκάμια ενός ασύδοτου συστήματος βρίσκεται πολύ κοντά στο να διαλύσει την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και να καταδικάσει σε πολύχρονες περιπέτειες εκατομμύρια αθώους ανθρώπους.
Είναι αυτονόητο ότι οι πολιτικοί της Ευρώπης και ιδιαίτερα της Γερμανίας είναι απολύτως ενήμεροι για τον κίνδυνο. Το μεγάλο δίλημμα για τους Γερμανούς είναι αν τελικά θα ρισκάρουν μια ενωμένη (έστω λειψή) Ευρώπη, ή αν θα προτιμήσουν τη σιγουριά μιας αυτόνομης πορείας. Η απάντηση θα είναι πολιτική και θα την έχουμε στις οθόνες μας πιθανότατα στα τέλη Μαρτίου.
Για τη χώρα μας οι επιλογές είναι περιορισμένες. Οι φιλότιμες (;) προσπάθειες του οικονομικού επιτελείου είχαν ως μόνο στόχο την (πανάκριβη) αγορά χρόνου. Χωρίς ουσιαστικές προτάσεις, χωρίς πολιτικές αποφάσεις, χωρίς ρεαλισμό, οδεύουν προς το τέλος μιας ιδιότυπης περιόδου χάριτος, Η ουσιαστική αντιμετώπιση του προβλήματός μας αναδεικνύεται πλέον σε πιο ρεαλιστική βάση και αναμένουν απάντηση (και κρίσιμη πολιτική τοποθέτηση ευθύνης) ερωτήματα όπως:
• Πώς θα αντιμετωπίσουμε την κατάρρευση των τραπεζών μας
• Θα επιμείνουμε στο ευρωπαϊκό όνειρο και με ποιους όρους
• Αν αποφασίσουμε μια αυτόνομη πορεία, ποιο είναι το σχέδιό μας

* Ο Κλεομένης Λόππας είναι συγγραφέας. Υπήρξε στέλεχος μεγάλης ιδιωτικής τράπεζας στη δεκαετία του ’90 και οικονομικός διευθυντής μεγάλης κατασκευαστικής εταιρείας, μέχρι την κατάρρευση του κλάδου. Το βιβλίο του με τίτλο The shipwreck of Antikythera, κυκλοφορεί στις ΗΠΑ.

 

http://www.ardin.gr/node/4210

Οι Βίκινγκ είπαν πάλι Όχι

 

Του Γιώργου Δελαστίκ (Εθνος 12/4/2011)

Έκδηλος ήταν ο εκνευρισμός των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου στο χθεσινό φύλλο τους με τους Ισλανδούς. Οκτάστηλος ο τίτλος του στο σχετικό ρεπορτάζ: «Ο πρόεδρος της Ισλανδίας χαιρετίζει την προκλητική στάση του έθνους»!
Ακόμη πιο αποκαλυπτικός για τις αιτίες της οργής των Βρετανών ο υπότιτλος: «Ο (πρόεδρος) Γκρίμσον λέει ότι το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στέλνει μήνυμα στις χώρες που έχουν χτυπηθεί από κρίση εξωτερικού χρέους»!
Φοβούνται δηλαδή οι Άγγλοι μήπως οι Έλληνες, οι Πορτογάλοι ή οι Ιρλανδοί μιμηθούν τους ανυπότακτους Ισλανδούς, οι οποίοι για δεύτερη φορά αρνήθηκαν κατηγορηματικά να επιτρέψουν στην ψοφοδεή κεντροαριστερή κυβέρνησή τους να βάλει τον ισλανδικό λαό να πληρώσει τα χρέη των απατεώνων Ισλανδών τραπεζιτών σε Βρετανούς και Ολλανδούς καταθέτες, ύψους 4 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Η αλήθεια είναι ότι για δεύτερη φορά μέσα σε έναν χρόνο ο δεξιός Ισλανδός πρόεδρος Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον εξευτέλισε την υπό την ηγεσία των σοσιαλιστών κυβέρνηση της Γιόουχανα Σίγκουρδαντόουτιρ. Δύο φορές η κεντροαριστερή πρωθυπουργός πέρασε από τη Βουλή συμφωνία υποταγής στους Αγγλοολλανδούς.
Δύο φορές ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αρνήθηκε να την υπογράψει και την παρέπεμψε σε δημοψήφισμα. Δύο φορές ο ισλανδικός λαός την απέρριψε με σαρωτική πλειοψηφία – την τελευταία, το Σάββατο, με 60% «όχι».
Είναι να απορεί κανείς πώς δεν έχει τη στοιχειώδη πολιτική ευθυξία η κεντροαριστερή κυβέρνηση να παραιτηθεί μετά την τόσο κραυγαλέα απόρριψή της από το εκλογικό σώμα για δεύτερη φορά στο κορυφαίο θέμα που απασχολεί τη χώρα.
Τα ίδια έκανε όμως και η προηγούμενη δεξιά κυβέρνηση της Ισλανδίας, η οποία τελικά εξεδιώχθη κακήν – κακώς στις αρχές του 2009, αποδεικνύοντας ότι οι Ισλανδοί πολιτικοί είναι απίστευτοι «καρεκλοκένταυροι» εκπληκτικής θρασύτητας και έλλειψης στοιχειώδους πολιτικού φιλότιμου.
Παρ΄ όλα αυτά, η κυβέρνηση της Σίγκουρδαντόουτιρ είναι οριστικά τελειωμένη πολιτικά, όσο και αν η πρωθυπουργός παραμένει γαντζωμένη στην εξουσία με νύχια και με δόντια.
Σύντομα η χώρα θα απαλλαγεί από αυτόν τον κυβερνητικό εσμό, που αποδείχθηκε ανίκανος να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του ισλανδικού λαού, ο οποίος έφερε την Κεντροαριστερά στην εξουσία ελπίζοντας ότι θα τον οδηγούσε στην έξοδο από την κρίση που προκάλεσε η κυβερνητική πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης της Δεξιάς, αλλά διαψεύστηκε οικτρά.
«Ο ισλανδικός λαός μίλησε καθαρά γι΄ αυτό το θέμα δύο φορές. Οι ηγέτες άλλων κρατών και διεθνών θεσμών οφείλουν να σεβαστούν αυτή την έκφραση της εθνικής βούλησης» δήλωσε στο διάγγελμά του μετά το δημοψήφισμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
«Τα δύο δημοψηφίσματα έδωσαν στη χώρα την εμπιστοσύνη που είχε χάσει μετά την καταβαράθρωση της οικονομίας της… Τα αποτελέσματά τους ενισχύουν ακόμη περισσότερο τη δημοκρατία» πρόσθεσε.
«Η καμπάνια του ΄΄όχι΄΄ μιλάει τόσο καθαρά στο κύριο χαρακτηριστικό της ισλανδικής εθνικής ταυτότητας, που είναι η άρνηση υποχώρησης σε ξένες πιέσεις.
Όποια κι αν είναι τα πλεονεκτήματα της συμφωνίας, ο λαός εστιάζει περισσότερο την προσοχή του στα ζητήματα αρχής δηλώνει στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ο Ισλανδός Εϊρίκουρ Μπέργμαν, πολιτικός επιστήμονας στο πανεπιστήμιο Μπίφροστ.
«Το καθοριστικό ζήτημα είναι πως η Ισλανδία είναι μια δημοκρατία και όχι ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα» είχε δηλώσει στην ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς» ο πρόεδρος Γκρίμσον λίγες μέρες πριν από το πρόσφατο δημοψήφισμα.
ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ
«Ή πληρώνετε ή δεν μπαίνετε στην ΕΕ!»
Απέτυχαν όλες οι προσπάθειες εκβιασμού των Ισλανδών πριν από το δημοψήφισμα. Τους απείλησαν με καταστροφή της οικονομίας τους, με διακοπή δανεισμού, με υποβαθμίσεις από τους οίκους αξιολόγησης. Μάταιος κόπος. Τώρα τους απειλούν με προσφυγή στα δικαστήρια και τους λένε ότι δεν πρόκειται να τους βάλουν στην ΕΕ, αν δεν δεχτούν να πληρώσει ο λαός τα χρέη των χρεοκοπημένων Ισλανδών τραπεζιτών σε Βρετανούς και Ολλανδούς καταθέτες. Πρόκειται για μάλλον αφελή απειλή γιατί ναι μεν η κεντροαριστερή κυβέρνηση έκανε το καλοκαίρι του 2009 αίτηση ένταξης στην ΕΕ, αλλά η πλειοψηφία των Ισλανδών είναι… κατά της ένταξης, η οποία και θα απορριφθεί αν ποτέ γίνει δημοψήφισμα!

GOLDMAN SACHS KATA ΕΛΛΑΔΑΣ

Συνέντευξη του Μαρκ Ρος στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο

Στην Αθήνα ξαναβρέθηκαν, αυτές τις μέρες, ο Σόρος και τα στελέχη της Goldman Sachs, τα δύο ονόματα που συνοδεύουν την ελληνική κρίση, αλλά και δύο ονόματα που προξενούν ανατριχίλα, λόγω του ρόλου τους στις μεγαλύτερες καταστροφές στην οικονομική ιστορία. Ο Σόρος γονάτισε τη Βρετανία το 1992, η Λιμπερασιόν περιέγραψε το 2010 την Γκόλντμαν ως «τράπεζα-βαμπίρ», που «ρουφάει το αίμα» των πελατών-θυμάτων της.

Στην Αθήνα βρέθηκε όμως αυτές τις μέρες και ο «βιογράφος» της Goldman Sachs, ανταποκριτής της «Μοντ» στο Λονδίνο, για να παρουσιάσει το βιβλίο του, που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από το «Μεταίχμιο», Μαρκ Ρος. Το βιβλίο του, όπως και αυτό της Ναόμι Κλάιν για το «Δόγμα του Σοκ», τον «καπιταλισμό της καταστροφής», γνωρίζουν μεγάλη επιτυχία, καθώς μια συγχυσμένη έως πανικόβλητη ελληνική κοινή γνώμη προσπαθεί να καταλάβει τι συνέβη.

Toν Φεβρουάριο του 2010, ο «Κ. τ. Ε.» απεκάλυπτε, για πρώτη φορά, τον ρόλο της Goldman ως αρχιτέκτονα της κερδοσκοπικής επίθεσης στην Ελλάδα. Ρόλος ακόμα πιο αξιοσημείωτος, αφού, η ισχυρότερη παγκοσμίως τράπεζα, «αρχηγός» της επίθεσης των «αγορών» κατά της χώρας μας, πληρωνόταν επίσης αδρά ως … σύμβουλος διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων στη διαχείριση του χρέους και τις ιδιωτικοποιήσεις! Ο «γιατρός», που διαλέξαμε για την οικονομία μας, και ξέρει τα πάντα για μας, κέρδιζε ταυτόχρονα οργανώνοντας στοίχημα στον θάνατό μας.

Στην περίπτωση της Ελλάδας η ευθύνη είναι του Σημίτη, πιστεύει ο Μαρκ Ρος. Αυτός δέχθηκε τις προτάσεις της τράπεζας για να μπει στο ευρώ, η Γκόλντμαν τις έκανε για να βγάλει λεφτά και οι Ευρωπαίοι ήθελαν τη διεύρυνση της ευρωζώνης γιατί με περισσότερα μέλη θάταν καλύτερα προστατευμένοι απέναντι στις αμερικανικές επιθέσεις, όπως του Σόρος. Αντίθεtα, ο Παπανδρέου ορθώς δεν δέχθηκε τις προτάσεις της Γκόλντμαν το φθινόπωρο του 2009».

Το βιβλίο του Roche φέρει τον τίτλο: «Η Τράπεζα. Πως η Goldman Sachs διευθύνει («κυβερνά» στην ελληνική μετάφραση) τον κόσμο». Βραβεύτηκε ως το καλύτερο γαλλικό οικονομικό βιβλίο, παρουσία της Υπουργού Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ. Το Παρίσι δεν είδε με καλό μάτι την επίθεση των «αγορών» κατά μιας χώρας της ευρωζώνης, ή την ανάμειξη του ΔΝΤ. Αντιμετώπισε κάποια στιγμή, μας επιβεβαίωσαν πηγές της γαλλικής προεδρίας, την ιδέα συνδυασμένης ευρωπαϊκής αντεπίθεσης που θα τσάκιζε τους «κερδοσκόπους», προτού συνταχθεί τελικά με το Βερολίνο και η ελληνική κρίση καταλήξει στο Μνημόνιο.

Το βιβλίο του Roche αντανακλά το αυξημένο ευρωπαϊκό ενδιαφέρον για την Goldman μετά την «ελληνική» και ήδη «ιρλανδική», «πορτογαλική», ίσως αύριο «ισπανική» κρίση. ‘Όπως η καταπληκτική έρευνα του περιοδικού Rolling Stone για το ίδιο θέμα (ελληνικά στα «Τετράδια», αρ. 57-58), τη συνειδητοποίηση στις ΗΠΑ του ρόλου που έπαιξε η τράπεζα στην κρίση του 2008.

«Θα μπορούσε νάναι χειρότερο, τα βιβλία αυτού του τύπου είναι συνήθως χειρότερα», ήταν το μόνο σχόλιο της Goldman στον εκδότη του βιβλίου. «Είναι δυσαρεστημένοι, ιδίως για το κεφάλαιο περί Ελλάδος, αποφεύγουν όμως να απαντήσουν ή να σχολιάσουν. Η Goldman είναι ένας πολύ sophistiqué οργανισμός. Λέει θα δώσουμε τη μικρότερη δυνατή δημοσιότητα και η καταιγίδα θα περάσει».

Η τράπεζα προτιμά, όσο μπορεί, τη σκιά και σπανίως απασχολεί την δημοσιότητα. Στους επαϊοντες, είναι γνωστός ο κεντρικός ρόλος της στις οικονομικές κρίσεις. Ο Γκαλμπρέιθ, από τους μεγαλύτερους οικονομολόγους του 20ού αιώνα, αφιέρωσε ένα κεφάλαιο του βιβλίου του για το 1929, στον ρόλο της Γκόλντμαν. Το όνομά της ακούστηκε σε όλες τις μεγάλες κερδοσκοπικές φούσκες των τελευταίων χρόνων.

Οι δραστηριότητες της επηρεάζουν άμεσα τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη. Επηρεάζει την τιμή του ψωμιού, κερδοσκοπώντας στο στάρι, την τιμή του ατσαλιού, ευνοώντας το σχηματισμό ομίλων, την τιμή του πετρελαίου κλπ., μας λέει ο Γάλλος ερευνητής. «Ελέγχοντας» τους περισσότερους «αναλυτές» της πετρελαϊκής αγοράς, επηρεάζει την «αγορά» μέσω των αναλύσεών τους. Προβλέπει τις διακυμάνσεις της αγοράς, αφού τις προκαλεί η ίδια, και μπορεί να κάνει φανταστικά κέρδη αγοράζοντας στα κάτω και πουλώντας στα πάνω.

Η Γκόλντμαν άνοιξε τον λογαριασμό χρεωκοπίας της Ελλάδας στην αγορά CDS τον προεκλογικό μήνα Σεπτέμβριο 2009. Αυτό δεν μοιάζει «αυτοματισμός» της αγοράς, αλλά καλοσχεδιασμένο εγχείρημα, παρατηρούμε στον κ. Ρος. Ο Γάλλος συγγραφέας όμως, αν και παραθέτει ένα σωρό στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της στοχευμένης παρέμβασης των αγορών, δεν θέλει να βγάλει ένα τέτοιο συμπέρασμα:

«Οι τράπεζες δεν είναι κράτη, δεν σχεδιάζουν μακροχρόνια, με στρατηγική. Δεν είναι στρατηγοί, είναι τακτικοί. Μια τράπεζα δρα γρήγορα. Βλέπει μια αγορά, μια ευκαιρία, μπαίνει. Δεν σχεδιάζει ένα ή πέντε χρόνια πριν. Οι τραπεζίτες δεν κάνουν μακροχρόνια πολιτική, κάνουν deals. Βγάζουν τα λεφτά και περνάνε σε άλλα. Σήμερα στοιχηματίζουν κατά, αύριο υπέρ του ευρώ. Δεν είναι πολιτικοί με πρόγραμμα. Τους ενδιαφέρει το χρήμα.».

Η άποψη Ρος είναι βέβαια η «πολιτικά ορθόδοξη» άποψη που θα περίμενε κανείς από έναν δημοσιογράφο της Μοντ σήμερα. Για τη γαλλική και όχι μόνο «πολιτική ορθοδοξία», υπάρχουν ορισμένα αξιώματα: δεν υπάρχουν συνωμοσίες, δεν πρέπει να αναφέρονται λέξεις όπως «εθνικοποίηση» ή «προστατευτισμός» και μερικά ακόμα. Το ίδιο πάντως το βιβλίο περιέχει πληθώρα στοιχείων που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρήματα υπέρ όσων, πίσω από τους «αυτοματισμούς των αγορών», ακριβέστερα μέσω αυτών, διαβλέπουν την ανάπτυξη περισσότερο εξελιγμένων στρατηγικών, που εκδηλώνονται σε κατάλληλη ευκαιρία.

«Επιτελώ το έργο του Θεού». Αν εγώ ή εσείς πούμε κάτι τέτοιο θα μας περάσουν για «ψώνια» και, αν επιμένουμε, θα μας στείλουν στο τρελοκομείο. ‘Όταν όμως αυτό το λέει ο Πρόεδρος της μεγαλύτερης τράπεζας στον κόσμο Λόιντ Μπλακφέιν, «συνοψίζει», όπως υπογραμμίζει στον πρόλογό του ο συγγραφέας, «την απίστευτη, υπέρμετρη δίψα για εξουσία που έχει η Τράπεζα, η εταιρεία που κυβερνά τον κόσμο με απίστευτη μυστικότητα». Αυτή δεν είναι εικόνα μιας δύναμης που κυττάει απλώς και μόνο να βγάζει λεφτά σε κάθε ευκαιρία, παρόλο που ασφαλώς το κάνει κι αυτό. ‘Όταν ο Πόλσον, άνθρωπος της Goldman Sachs, γίνεται Υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, είναι μάλλον αναμενόμενο στην κρίση του 2008 να οδηγήσει στη χρεωκοπία τη Λήμαν Μπράδερς, κύριο ανταγωνιστή της Γκόλντμαν, σώζοντας και μάλιστα με κέρδος την τελευταία!

Το εκπληκτικό ατού της τράπεζας είναι το δίκτυο επιρροής της. Οι τροτσκιστές σκέφτηκαν τον εισοδισμό, η Γκόλντμαν τον εφήρμοσε όμως επιτυχώς! «Είναι πολύ καλός ο όρος εισοδισμός», μας απαντάει ο Ρος, «και ξέρουν να τον εφαρμόζουν καλά. Η Γκόλντμαν έχει μια χρηματιστική λειτουργία, όπως και η JP Morgan, η Morgan Stanley, η Barklays, η ΒΝΡ και την κάνει καλύτερα, γιατί προσλαμβάνει τους καλύτερους. Αλλά μπορεί, σε αντίθεση με τις άλλες, να στηριχθεί και σε διεθνές δίκτυο πολιτικής επιρροής, άσχετο με την αγορά. Ο Πρόεδρος της Κομισιόν και πρωθυπουργός της Ιταλίας, ο Ρομάνο Πρόντι, ο επικεφαλής της Μπούντεσμπανκ και αρχιτέκτονας του ευρώ ‘Οτμαρ Ίσσινγκ, Υπουργοί Οικονομικών και κεντρικοί τραπεζίτες. Στην Ελλάδα έχετε τον Πέτρο Χριστοδούλου, επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους. Ρωτάω τους ‘Έλληνες συνομιλητές μου γιατί δεν διερευνήθηκε ο ρόλος του, κανείς όμως δεν μούδωσε απάντηση».

«Η ισχύς της Γκόλντμαν προέρχεται από μια μοναδική κουλτούρα επιχείρησης, δουλεύουν ως ομάδα για το καλό της εταιρείας, σχεδόν ως σέχτα, δεν υπάρχουν σταρ, δεν τρως τον καιρό σου να τσακώνεσαι, δεν κρατάς τις πληροφορίες για σένα, τις μοιράζεσαι με όλους. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός εξουσίας όπως αλλού, είναι λίγο όπως η ΙΒΜ. Κυρίως προσλαμβάνουν τους καλύτερους, που αποβάλλουν την αλαζονεία τους για να λειτουργήσουν ομαδικά. Διώχνουν όσους δεν το κάνουν. Οι άλλοι, όπως η Μόργκαν, έχουν ατομικιστική κουλτούρα».

Τα δύο τρίτα των ανώτερων στελεχών της Γκόλντμαν, περιλαμβανομένου του Προέδρου και Αντιπροέδρου είναι Εβραίοι. «Στην αρχή ήταν εβραϊκή τράπεζα. Τώρα δεν είναι, όπως η JP Morgan δεν είναι προτεσταντική και η Merill Lynch καθολική», παίρνει την πρόνοια να μας πει ο Ρος για την Γκόλντμαν, προτού εξηγήσει ότι υπάρχει «μια κληρονομιά της διαμάχης του 19ου αιώνα μεταξύ προτεσταντικών και εβραϊκών τραπεζών». Αν ο συγγραφέας διαψεύδει μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη ότι έχουμε να κάνουμε με εβραϊκή τράπεζα σήμερα, αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στη διαμάχη των Εβραίων και Προτεσταντών τραπεζιτών, τον … 19ο αιώνα όμως. «Το μόνο κεφάλαιο του βιβλίου που ο εκδότης μου θα προτιμούσε να μην είχα γράψει!» Και εδώ άλλωστε παίρνει την πρόνοια να τονίσει ότι «η ίδρυση των εβραϊκών τραπεζών οφείλεται στον αντισημιτισμό των προτεστανταντικών»! Αναγνωρίζει πάντως ότι του θυμίζει Βίβλο η δήλωση του Μπλακφέιν ότι «επιτελεί το έργο του Θεού», αυτό όμως, σπεύδει να διαβεβαιώσει, δεν σημαίνει ότι επιδιώκει κάποια μορφή παγκόσμιας κυριαρχίας, αν και «βεβαίως, το τραπεζικό λόμπυ είναι πάρα πολύ ισχυρό». Κλείνει τελικά τη συζήτηση λέγοντας ότι «είναι καλύτερα να μην μιλάμε για τις σχέσεις θρησκείας και τραπεζών».

Η δυτική κοινωνιολογία ερεύνησε εξαντλητικά τον ρόλο Αγγλοσαξώνων, Ισπανόφωνων, ομοφυλόφιλων, γυναικών, όλων των κοινωνικών, εθνικών, θρησκευτικών, σεξουαλικών κλπ. ομάδων, συχνά υιοθετώντας νόμους για την αντιπροσώπευσή τους, πλην μίας. ‘Ισως δεν πέρασε από το μυαλό όσων επέβαλαν αυτή την κατάσταση πραγμάτων, ότι, αντί να προστατεύουν τους Εβραίους από τον αντισημιτισμό, μάλλον τον τροφοδοτούν!

«Δεν πιστεύω στις θεωρίες συνωμοσίας», μας λέει ο Ρος, που αναγνωρίζει όμως ότι οι τράπεζες είναι υπερβολικά μεγάλες και έχουν υπερβολικά μεγάλη δύναμη. «Πρέπει να σπάσουμε τις τράπεζες, να διαχωρίσουμε τις εμπορικές από τις επενδυτικές τράπεζες, να διαχωρίσουμε την παραδοσιακή τράπεζα από το καζίνο. Εμείς, οι φορολογούμενοι σώσαμε τις τράπεζες. Αλλά τώρα δεν υπάρχουν άλλα χρήματα. Πρέπει να επιστρέψουμε στη ρύθμιση. Κάτι προσπάθησε ο Ομπάμα, αλλά είναι πολύ λίγα. Η ΕΕ πρέπει να το κάνει»

Πως βλέπουν οι τράπεζες την κρίση του ευρώ; Περιμένουν τις αποφάσεις των κυβερνήσεων, τη δημοσιονομική εξυγίανση, τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, την αύξηση των πόρων και των φόρων, την πάλη κατά της φοροδιαφυγής. Αλλά δεν μπορεί να πάμε σε περισσότερη λιτότητα. Για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους; Είναι πολύ νωρίς, δεν το πιστεύω.

Konstantakopoulos.blogspot.com
Κόσμος του Επενδυτή, 6.4.2011

Εκεί στοχεύουν οι υποβαθμίσε​ις

Πολλοί είχατε την απορία, για ποιό λόγο οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης με τελευταίο παράδειγμα την S&P προχωρούν ακόμα σε υποβαθμίσεις της ελληνικής οικονομίας…
 παρόλα τα μέτρα λιτότητας που έχει πάρει η κυβέρνηση γονατίζοντας τον ελληνικό λαό και παρά την «μεγάλη επιτυχία» του Πρωθυπουργού σχετικά με την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και την μείωση του επιτοκίου.Για να σας λύνονται λοιπόν σιγά σιγά οι απορίες το…διεθνές οικονομικό πρακτορείο Bloomberg έρχεται σήμερα να σας δώσει την απάντηση θίγοντας για μια ακόμα φορά ο θέμα της πώλησης των δημοσίων εκτάσεων. Το διεθνές πρακτορείο, υποστηρίζει πως ο στόχος της άντλησης των 50 δισεκατομμυρίων ευρώ θα είναι εφικτός μόνο αν αφήσει τους ξένους επενδυτές να αγοράσουν εξ ολοκλήρου τη δημόσια περιουσία!!

Καταλάβατε λοιπόν, μέχρι να βάλουν χέρι στην δημόσια περιουσία δεν θα σταματούν να υποβαθμίζουν την ελληνική οικονομία!!
 
http://eleytherignomi.blogspot.com/

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/03/blog-post_638.html

Επαναστάσεις με χρήματα των Rothschilds και των ΗΠΑ

«Παρδαλές επανάστασεις», όπως αυτές που γίνονται σήμερα στην Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική, συμβαδίζουν με τις πολιτικές του παγκοσμιοιποιημένου χρηματοπιστωτικού συστήματος, που θέλει να εξοντώσει εν τη γεννέσει του την ανάπτυξη του Islamic Banking (δάνεια με χαμηλά επιτόκια)

Μεγεθύνατε

Αναδημοσίευση απο το PwP Exclusive  ©March 9 2011
Τίτλος πρωτοτύπου: «Rothschilds/U.S. Fund Revolutions in Mideast and North Africa To Kill Islamic Banks and State-Run Central Banks«

Μετάφραση απο τα αγγλικά: Εμμανουήλ Σαρίδης

 

Σημέιωση Ε.Σ.: Το site αυτό είναι αντι-πλουτοκρατικό και όχι αντισημιτικό. Στενόμυαλοι προσδιορισμοί δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια.

   

Οι ισλαμικές τράπεζες (με το Islamic Banking) έχουν ήδη «φάει» ένα μέρος απο τα κέρδη των συμβατικών τραπεζών στη Μέση Ανατολή: Επειδή δεν χρεώνουν τόκους (σύμφωνα με τον νόμο της Σαρίας), αυξάνονται και πληθύνονται πολύ γρήγορα, και (στους δύσκολους καιρούς της σημερινης οικονομικής συγκυρίας) είναι πιο σταθερές από τις δυτικές τράπεζες.

  

Οι New York Times αναφέρουν σ’ ένα άρθρο με τον τίτλο «οι ισλαμικές τράπεζες, που αυξάνονται μέσα στον πλούτο του πετρελαίου, πλησιάζουν και τους μη-μουσουλμάνους» (22 Νοέμβρη 2007): «Η αύξηση των πετρελαϊκών πλουτοπαραγωγικών πηγών ανηψώνει το ισλαμικό τραπεζικό σύστημα – το οποίο  τηρεί τους νόμους του Κορανίου και απαγορεύει την επιβολή τόκων – μέσα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. . . . Εκτός από ισλαμικά δάνεια, υπάρχουν και ισλαμικά ομόλογα, ισλαμικές πιστωτικές κάρτες … Στο ισλαμικό τραπεζικό σύστημα οι χρηματοδότες αναλαμβάνουν υψηλά ρίσκα, ενώ οι δανειολήπτες θεωρούνται σαν καταθέτες και αντιμετωπίζονται περισσότερο σαν μέτοχοι, που πρέπει να κερδίσουν ένα μέρος των κερδών. … Κι ενώ οι μεγαλύτερες ισλαμικές τράπεζες βρίσκονται στις πλούσιες χώρες του Κόλπου, οι πιο ελκυστικές αγορές είναι στην Τουρκία και τη Βόρεια Αφρική (η υπογράμμιση του αθρογράφου) και οι ευρωπαίοι μουσουλμάνοι …. »

 

Φωτο κάτω: Οι διαδηλωτές με το Bahrain Financial Harbor, ένα κέντρο  ισλαμικής τραπεζικής (φωτογραφία Ulf Mar) 

Ο περισσότερος κόσμος προτιμά το συμβατικό τραπεζικό πρότυπο. Δεν τον πειράζει, ότι πληρώνει μέχρι και 20% τόκους για τα δάνεια και τις μικρές πιστώσεις (πιστωτικές κάρτες). Δεν θέλει να μοιραστεί με την τράπεζα τα κέρδη των τραπεζών: θέλει να βλέπει τις τράπεζές του να μεγαλώνουν και να μεγαλώνουν και να γίνονται όλο και ισχυρότερες για να μπορούν να ανταγωνιστούν στις διεθνείς αγορές. Δεν τον πειράζει η καταβολή φόρου εισοδήματος για τη διάσωση τραπεζών-τεράτων (που είναι too big to fail) για τα επισφαλη παιχνίδια τους (το TARP στις ΗΠΑ) [και επειδή αυτό το bail out προστίθεται στο χρέος της κυβέρνησης, δεν τον πειράζει να πληρώνει τόκους για την διάσωση της FED, της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ (οι πολιτικές της οποίας δημιούργησαν την κρίση)]. Δεν τον πειράζει, να βλέπει να πεθαίνουν παιδιά στην Αφρική, λόγω της τοκογλυφίας που επικρατεί στον Τρίτο Κόσμο (χώρες που δεν μπορούν να πληρώσουν, βουτάν ακόμη περισσότερο στα χρέη αντι να κηρύξουν πτώχευση).

 

Με την υποστήριξη των κυβερνήσεών του, το ισλαμικό χρηματοδοτικό σύστημα, το Islamic Banking, είναι ο πιο ανεπτυγμένος τομέας στην περιοχή της ΜΕΝΑ (Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική), με τεράστιες επιχειρηματικές ευκαιρίες στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς πολλών χωρών. Τα καθεστώτα στις χώρες της Μέσης Ανατολής απειλούν να εκτροχιάσουν τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης και να ανατρέψουν το παραδοσιακό τραπεζικό σύστημα, επειδή το Ισλάμ δημιουργεί ένα ελκυστικότερο εναλλακτικό μοντέλο απο τον συμβατικό τραπεζικό τομέα. Μπροστά στον κίνδυνο ενός πισογυρίσματος μετά την “Battle in Seattle” («Μάχη του Σιάτλ»), οι ιθύνοντες της παγκοσμιοποίησης, κουκουλομένοι με τον μανδύα της Δημοκρατίας, έχουν βάλει το θέμα στην ημερήσια διάταξή τους. Οι συμβατικοι τραπεζίτες της Δύσεως βλέπουν την αλλαγή των καθεστώτων στη Μέση Ανατολή ως μια επιτακτική ανάγκη για να συναγωνιστούνμ με επιτυχία το ισλαμικό τραπεζικό σύστημα (Henry, Clement Moore, PhD. and Robert Springborg.  Globalization and the politics of development in the Middle East, Cambridge University Press, 2001, 2nd edition 2010).

     

 

Στο «Islamic Finance Outlook 2010» της, η Standard and Poors λέει, «Ο ανταγωνισμός αυξάνεται, με το ισλαμικό παράθυρο των συμβατικών τραπεζών οι κανονικές τράπεζες αμφισβητούνται πλήρως απο τις ενεργοποιηθείσες Ισλαμικές Τράπεζες: Απο πρωτοποριακές ισλαμικές τράπεζες, που έχουν καταφέρει να αποκτήσουν το σχεδόν μονοπώλιο στις εγχώριες εξειδικευμένες αγορές τους, και με τις οποίες βρισκόμαστε σήμερα σε έναν έντονο ανταγωνισμό. Το πλεονέκτημα της πρώτης κίνησης μας συρρικνώνεται στις εγχώριες αγορές τους και καταλαβαίνουμε, ότι τώρα εξετάζουν μια στρατηγική της επιχειρήσιακής ή και γεωγραφικης διαφοροποίησης τους. Συμβατικές τράπεζες, που εισέρχονται στο ισλαμικό τραπεζικό σύστημα, αντιμετωπίζουν σήμερα την μεγαλύτερη ανταγωνιστική απειλή απο τις εδραιωθείσες ισλαμικές τράπεζες. … »

 

Στα τέλη του 2008 η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών, Κριστίν Λαγκάρντ, ανακοίνωσε την πρόθεσή της Γαλλίας να κάνει το Παρίσι την «πρωτεύουσα του ισλαμικού χρηματοδοτικού συστήματος» και είπε, ότι αρκετές ισλαμικές τράπεζες θα ανοίξουν το 2009 υποκαταστήματα στη γαλλική πρωτεύουσα. Γαλλικές πηγές εκτιμούν τον τομέα αυτό της χρηματοπιστωτικής αγοράς τουλαχιστον στα 500 έως 600 δισεκατομμύρια δολλάρια, με δυνατότητα αύξησης κατά περίπου 11 τοις εκατό το χρόνο.

 

Ο John Sandwick, διευθύνων σύμβουλος της ελβετικής εταιρείας διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων Encore Management, χαρακτηρίζει το άνοιγμα πολλών Ελβετικών Ισλαμικών Τραπεζών σαν «τον αγώνα για τον έλεγχο του πλούσιου βραβείου: το οποίο σήμερα είναι ύψους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων, αλλά στο μέλλον θα είναι τρισεκατομμύρια δολλάρια ισλαμικού πλούτου».

 

Αναφερόμενο σε υλικά από το Wikileaks, ο «The Telegraph» (Islamic Finance Key To Ensuring London As Top Financial Center) (Ισλαμικό Οικονομικό κλειδί για την διαφύλαξη του Λονδίνου ως Top Financial Center), ανέφερε, ότι ο Robert Tuttle, τότε πρέσβης των ΗΠΑ στο Δικαστήριο Court of St. James του Λονδίνου, είχε αναφέρει «Σε περίπτωση που τεθεί το Λονδίνο με επιτυχία ως το ηγετικό ισλαμικό χρηματοδοτικό κέντρο, θα μπορούσε να έχει ένα μεγαλύτερο πλεονέκτημα απο την Νέα Υόρκη όταν ανακάμψει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά. . . . Προοπτικές για ανάπτυξη από την πρόγνωση της Standard & Poor πρόγνωση [βλ. ανωτέρω], αξιολογούν την [Ισλαμική Οικονομική] βιομηχανία σε έως και 4 τρισεκατομμύρια δολλάρια περιουσιακά στοιχεία. Άλλες εκτιμήσεις ανεβάζουν τα στοιχεία ανόδου της ακόμη υψηλότερα, δεδομένου ότι οι μουσουλμάνοι αποτελούν το 20 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού. Προς το παρόν μόνο το 1 τοις εκατό των παγκόσμιων χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων υπάγονται στο πλαίσιο χρηματοδότησης απο τον ισλαμικό νόμο».

 

Το Ισλαμικό τραπεζικό σύστημα (Islamic Banking) δεν έχει ακόμη εδραιωθεί στη Βόρεια Αφρική (εκτός απο το Σουδάν) και την Αίγυπτο, όπου οι μεγάλοι μουσουλμανικοί πληθυσμοί αποτελούν μια πολύ προσοδοφόρα επιχείρηση για τις ισλαμικές τράπεζες σ’ αυτές τις αναδυόμενες οικονομίες. «Ωστόσο, παρά την τρέχουσα κατάσταση, το δυναμικό για τις ισλαμικές τράπεζες στην Αίγυπτο είναι τεράστιο», δηλώνει το Executive Magazine (Feb 8 2011), «.. Είναι σαφές, ότι οι ισλαμικές τράπεζες στις χώρες του Κόλπου προεξοφλούν ήδη την ημέρα, που οι εγχώριες αγορές τους θα είναι κορεσμένες. Και φαίνεται, ότι η Αίγυπτος θα είναι στην επόμενη πρώτη γραμμή στην ανάπτυξη περιφερειακών ισλαμικών τραπεζών και στον χρηματοοικονομικό τομέα».

 

«Οι αφρικανικές χώρες όπως η Αλγερία, η Αίγυπτος, η Λιβύη, το Μαρόκο, η Τυνησία και το Σουδάν είναι ώριμες για μελλοντικές ασκήσεις sukuk (για την έκδοση ισλαμικών ομολόγων),« [International Finance Review (Reuters), 2008]

 

Οι επαναστάσεις των Rothschild / ΗΠΑ στην περιοχή

 

(Το τμήμα αυτό είχε δημοσιευθεί σε προηγούμενο post. Αν το έχετε ήδη διαβάσει, στνεχείστε με τον παρακάτω πίνακα, ο οποίος αναλύει το προφίλ των τραπεζών και τις δρασεις των ακτιβιστών σε κάθε χώρα)

  

Οι επαναστάσεις στην ΜΕΝΑ (Middle East North Africa – Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική)  είναι από το ίδιο σενάριο όπως και οι ειρηνικές «παρδεαλές επαναστάσεις». Το σενάριο είναι «From Dictatorship To Democracy» – «Απο τη δικτατορία στη δημοκρατία» του Gene Sharp απο το ινστιτούτο «Albert Einstein Institute» (που χρηματοδοτείται εν μέρει από τον George Soros). Οι επαναστάσεις αυτές έγιναν με επιτυχία στη Σερβία [ιδιαίτερα η Επανάσταση Μπουλντόζα (2000)], η Επανάσταση των Ρόδων στη Γεωργία (2003), η Πορτοκαλί Επανάσταση στην Ουκρανία (2004), η Επανάσταση του Κέδρου στο Λίβανο και η Επανάσταση της Τουλίπας στο Κιργιζιστάν (2005). Η Πράσινη Επανάσταση στο Ιράν (2009) απέτυχε.

 

Ο «The Guardian» ανέφερε (26 Νοέμβρη 2004), ότι όσες επακολούθησαν ήσαν οργανωτικά «άμεσα συνδεδεμένες» με τις παρδαλές επααναστάσεις: Με το Open Society Institute του George Soros, το National Endowment for Democracy (NED), το  Τhe International Republican Institute και το Freedom House. Ακόμη και η «Washington Post» και οι «New York Times» ανέφεραν, ότι σε ορισμένα απο αυτά τα Events υπήρχε μια σημαντική συμμετοχή της Δύσης. Η δικτύωση αυτής της στρατηγικής περιγράφεται στη μελέτη του Carnegie Endowment for International «Fact-Sheet: U.S. Actors Promoting Democracy In The Middle East«. Η φύση των προγραμμάτων περιγράφεται παρακάτω:

  

Φωτο: ο δισεκατομμυριούχος George Soros και η αμερικανική κυβέρνηση χρηματοδοτούν την εκπαίδευση ακτιβιστών στη Βόρεια Αφρική 

Κατά την περίοδο 2007-08, το Freedom House [που χρηματοδοτείται από τον Σόρος και την Middle Eastern Partnership Initiative (MEPI)] ξεκίνησε το ακόλουθο πρόγραμμα: Το “New Generation of Advocates («Νέα Γενιά Υποστηρικτών»), ένα πρόγραμα, χρηματοδοτούμενο απο την ΜΕΡΙ, που υποστηρίζει νέους ακτιβιστές της κοινωνίας των πολιτών, που εργάζονται για την ειρηνική πολιτική αλλαγή στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, μια εκστρατεία στην Τυνησία, της οποίας ηγούνταν οι «Δικηγόροι κατά της διαφθοράς» (απο την ιστοσελίδα του Freedom House). Η ομάδα των «δημοσιογράφων, δικηγόρων, καθώς και άλλων ακτιβιστών που υποστηρίζουν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις» είχε σε ένα ταξίδι στην Ουάσιγκτον επ’ ευκαιρία της Διεθνούς Ημέρας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στις 10. Δεκεμβρίου 2008, μια συνάντηση με την τότε υπουργό Εξωτερικών, Condoleezza Rice. Τον Μάιο του 2009, η Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Hillary Clinton, συναντήθηκε με την ομάδα των ακτιβιστών / αντιφρονούντων. Το Freedom House αναφέρει στην ιστοσελίδα του, ότι η ομάδα επισκέφθηκε «κυβερνητικούς αξιωματούχους των ΗΠΑ, μέλη του Κογκρέσου, των Μέσων Ενημέρωσης καυώς και think tanks. . . Μετά την επιστροφή τους στην Αίγυπτο, οι υπότροφοι αυτοί έλαβαν κάποιες μικρές επιχορηγήσεις για την εφαρμογή καινοτόμων πρωτοβουλιών, όπως η στήριξη πολιτικών μεταρρυθμίσεων μέσω του Facebook και μηνυμάτων SMS» (Η υπογράμμιση δική μου).

  

Το 2010 το «Open Society Institute» του Σόρος χρηματοδότησε μια επιχορήγηση με το όνομα «Can It Tweet its way to Democracy? The promise of Participatory Media in Africa» («Μπορεί αυτό να τιτιβίσει την πορεία προς τη δημοκρατία; Η υπόσχεση των Συμμετοχικών Μέσων στην Αφρική», που περιγράφονται στην ιστοσελίδα του OSI, με επίκεντρο την Αιθιοπία και την Αίγυπτο.

 

Φωτο: Αιγύπτιοι διαδηλωτές με την γροθιά των διαδηλωτών του Otpor που χρηματοδοτήθηκε αρχικά από τον Soros στη Γιουγκοσλαβία 
Το Facebook και το Twitter ήσαν τα κύρια μέσα, με τα οποία οργανώθηκε η επανάσταση στην Αίγυπτο: «Ακτιβιστές από το κίνημα Kifaya (αρκετά) στην Αίγυπτο – έναν συνασπισμό αντιπάλων της κυβέρνησης – και του Κινήματος Νεολαίας 6. Απριλίου οργάνωσαν τις διαδηλώσεις μέσω Facebook και Twitter. . . . «(Voice of America).

 

Στο «Foreign Policy Journal» ο Dr. D.K. Bolton γράφει (19. Ιανουαρίου 2011): «Το NED [National Endowment for Democracy] και ο Soros που λειτουργούν συνδυασμένα, στοχεύουν τα ίδια καθεστώτα και χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους. . . . Τουλάχιστον δέκα από τους είκοσι δύο διευθυντές της NED είναι μέλη του πλουτοκρατικών think tank «Council on Foreign Relations (Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων). . . » (Το Συμβούλιο των Εξωτερικών Σχέσεων είναι η αμερικανική αδελφή του ινστιτούτου του Rothschild «Royal Institute of International Affairs» (Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων της Βρετανίας: και τα δύο είναι όργανα του πλουτοκρατικού ελέγχου που κρύβεται απο το κοινό).

 

Η NED χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και απο ιδιωτικά συμφέροντα (συμπεριλαμβανομένου του George Soros). Τα παρακάτω είναι αποσπάσματα από την ιστοσελίδα της NED για μερικά projects το 2009:

 

«Al-Jahedh Forum for Free Thought (Φόρουμ για Ελεύθερη Σκέψη) 131.000 δολλάρια. Για να ενισχύσει την ικανότητα και την δυνατότητα και να οικοδόμήσει μια δημοκρατική κουλτούρα σε νέους ακτιβιστές της Τυνησίας».

 

«Mohamed Ali Center for Research, Studies and Training (Κέντρο Μοχάμεντ Άλιγια Έρευνα, Μελέτες και Εκπαίδευση) 33.500 δολλάρια. Για την επαίδευση μιας βασικής ομάδας νέων ακτιβιστών σε θέματα ηγεσίας και οργανωτικών δεξιοτήτων για την ενθάρρυνση της συμμετοχής τους στο δημόσιο βίο της Τυνησίας. [MACRST] Θα πραγματοποιήσει ένα πρόγραμμα μιας τετραήμερης εντατικής εκπαίδευσης για έναν πυρήνα εκπαιδευτών αποτελούμενο απο 10 νέους Τυνησίους επι ατομικών δικαιωμάτων και οργανωτικών δεξιοτήτων. Μια ομάδα 50 αρρ΄ενων και θηλέων ακτιβιστών ηλικίας 20 έως 40 ετών για την ηγεσία και την λήψη αποφάσεων. Εξάσκηση εκπαιδευμένων ακτιβιστών με 50 επιτόπιες επισκέψεις στις αντίστοιχες οργανώσεις τους».

  
Η «Association for the Promotion of Education» (Ένωση για την προώθηση της εκπαίδευσης) 27.000 δολλάρια. Για να ενισχύσει την ικανότητα των καθηγητών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της Τυνησίας να προωθούν δημοκρατικές και πολιτικές αξίες στις τάξεις τους».

 

«Al-Jahedh Forum for Free Thought» (Al-Jahedh Φόρουμ για Ελεύθερη Σκέψη) 57.000 δολλάρια [το 2008] για την εκπαίδευση Τυνησίων ακτιβιστών».

 

Στην Αίγυπτο οι επιχορηγήσεις της NED το 2009 διπλασιάστηκαν με 33 projects Δημοκρατίας συνολικού ύψους 1,4 εκατομμυρίων δολλαρίων και με στόχο εναλασσόμενο μεταξύ της προώθησης ιδιωτικών δραστηριοτήτων για την κατάρτιση νέων υποστηρικτών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την στράτευση και εκαπίδευση νέων ακτιβιστών:

 

«Egyptian Union of Liberal Youth (EULY)» (Αιγυπτιακή Ένωση Φιλελεύθερης Νεολαίας (EULY) 33.300 δολλάρια. Για να επεκταθεί η χρήση των νέων μέσων επικοινωνίας μεταξύ των ακτιβιστών της νεολαίας για την προώθηση δημοκρατικών ιδεών και αξιών. Η EULY θα εκπαιδεύσει 60 νέους ακτιβιστές στην χρησιμοποίηση του κινηματογράφου για τη διάδοση δημοκρατικών ιδεών και αξιών».

 

«Andalus Institute for Tolerance and Anti-Violence Studies (AITAS) (Andalus Ινστιτούτο για σπουδές ανοχής και καταπολέμησης της βίας 48.900 δολλάρια. Για την ενίσχυση της νεολαίας στην κατανόηση του αιγυπτιακού κοινοβουλίου και την ενίσχυση περιφερειακών ακτιβιστών στην χρήση των νέων τεχνολογιών ως εργαλείων υπευθυνότητας. Το AITAS θα πραγματοποιήσει μια σειρά εργαστηριακών μαθημάτων για 300 φοιτητές για την ευαισθητοποίηση τους σε θέματα λειτουργίας του Κοινοβουλίου και για την συμμετοχή τους ως παρατηρητές κοινοβουλευτικών επιτροπών. Το AITAS θα φιλοξενήσει επίσης για 8 μήνες νέους ακτιβιστές από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική για να μοιραστούν τις εμπειρίες τους ως παρατηρητές χρησιμοποίώντας νέες τεχνολογίες βασισμένων στον ιστοχώρο».

 

«Egyptian Democracy Institute (EDI)» (Αιγυπτιακή Ινστιτούτο Δημοκρατίας) 48.900 δολλάρια. Για την προώθηση της υπευθυνότητας και της διαφάνειας στη Βουλή μέσω συμμετοχής του κοινού και για την οικοδόμηση νομοθετικών ικανοτήτων. Το EDI θα εκδίδει τριμηνιαίες εκθέσεις παρακολούθησης και θα διοργανώνει σεμινάρια στα οποία θα συζητούνται οι επιδόσεις του Κοινοβουλίου και θα προτείνει συστάσεις σχετικές με τη νομοθεσία που προτείνει το Κοινοβούλιο. Το EDI θα παρακολουθεί, θα συλλέγει και θα πιστοποιεί έγγραφα σχετικά με την διαφθορά στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια».

 

«Lawyers Union for Democratic and Legal Studies (LUDLS)» (Συνήγοροι της Ένωσης για δημοκρατικές και νόμιμες Σπουδες). 20.000 δολλάρια. Για να υποστηρίξει την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι, ενισχύοντας την δυνατότητα νέων ακτιβιστών να εκφρασθούν και να οργανωθούν ειρηνικά μέσα στα όρια του νόμου. Η LUDLS θα εκπαιδεύσει 250 νέους ακτιβιστές σε θέματα ειρηνικών συγκεντρώσεων και επίλυσης διαφορών».

 

«Youth Forum» (Φόρουμ Νεολαίας). 19.000 δολλάρια. για την επέκταση και διατήρηση του δικτύου νέων ακτιβιστών στις αιγυπτιακές πανεπιστημιουπόλεις και για την ενθάρρυνση της συμμετοχής των φοιτητών στις εκλογές των φοιτητικών συνδικαλιστικών οργάνων και για δραστηριότητες πολιτών στις πανεπιστημιουπόλεις. . . . »

 

—————————————————————————

  

Ο George Soros είναι ένας πλούσιος, ένας δισεκατομμυριούχος globalist. Ο επι πολλά χρόνια εμπορικός του εταίρος ήταν τον τελευταίο καιρό ο James Goldsmith, ένας βρετανός τραπεζίτης και ξάδελφος των Rothschilds. Ο παππούς του James, Adolphe Goldschmidt, ήρθε στο Λονδίνο σαν ένας πολυεκατομμυριούχος το 1895 και άλλαξε το όνομα της οικογένειας από το γερμανικό Goldschmidt στο αγγλικό Goldsmith. Οι Goldschmidts, όπως και οι γείτονες και συγγενείς τους Rothschilds, ήταν από τον 16ο αιώνα πάμπλουτοι εμπορικοί τραπεζίτες στη Φρανκφούρτη της Γερμανίας (Wikipedia).

 

Αυτές οι επαναστάσεις γίνονται με το πρόσχημα της ασκήσεως Δημοκρατίας και εκθρονισμού αυταρχικών δεσποτών, αλλά ο πραγματικός τους στόχος είναι αρχικά η δημιουργία χάους και ενός κενού εξουσίας, για το οποίο προσφέρουν αμέσως την λύση: Την εγκατάσταση μιας μαριονέτας, που θα υπακούει στις οικονομικές προσταγές των Rothschilds. Οι πολίτες αποκτούν πολιτικές ελευθερίες, γίνονται όμως οικονομικά δουλοπάροικοι.

 

Αυτές οι επαναστάσεις συντονίζονται κατά πάσα πιθανότητα στα υψηλότερα επίπεδα από την «International Crisis Group» (Ομάδα Διεθνών Κρίσεων). Ο Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι προωθείται ήδη ως ο νέος ηγέτης για την Αίγυπτο. Ο Ελ Μπαραντέι ανήκει στην Διεθνή Ομάδα Κρίσεως. Ένα άλλο μέλος του διοικητικού συμβουλίου αυτής της ομάδας είναι ο Zbigniew Brzezinski (ένα άλλο επιφανές στέλεχος των Rothschilds). Ο George Soros βρίσκεται επίσης στην εκτελεστική επιτροπή.

 

Πίνακας I: Ανάλυση ανά (ισλαμική) χώρα των χρηματοδοτήσεων και της εκπαίδευσης ακτιβιστών 

(Για τα ακριβή αριθμητικά στοιχεία του πίνακα συν πηγές πετρελαίου καθώς και τις πηγές δείτε τη σελίδα για το θέμα στο μενού δεξιά)

  

MENA COUNTRIES (MENA is Middle East North Africa)	BANKING PROFILE				Population Size 2008   S:  < 5M  M: < 10M  L: <40M  XL: >40M	TRAINING ACTIVISTS  2006 -2008 [last year available–does not include MEPI ($110M) and Open Society Institute(est.$90M)]
	Central Bank controlled by the state	Financial Center for Islamic Finance	Number of Islamic Financial Institutions  Is LOW ( < 10)	Market Share of Islamic Financial Institutions  Is LOW (< 15%)		USAID + State GJD + NED 2006-2008 (million $)	(USAID + State GJD + NED)  dollars per 1000 people
Bahrain		Bahrain		X	Small	$ 0.6M	$550 HIGH
Egypt			X	X	XXLarge	$ 156M	$2100   HIGH – EXTRA
Iran	Iran	Iran			Large	$ 38M	$1230       HIGH – VERY
Iraq	Until 2004		X	X	Large	$1638M	$52840     HIGH – EXTRA
Jordan			X	X	Medium	$ 55M*	$9320       HIGH – EXTRA
Kuwait					Medium	$ 0.2M	$60            LOW
Lebanon			X	X	Small	$ 48M	$12000     HIGH – EXTRA
Qatar					Small	$0	$0              LOW
SaudiArabia					Large	$ 2M	$80            LOW
Syria	Syria		X	X	Large	$ 7.5M	$380          MODERATE
Turkey			X	X	XXLarge	$ 5.5M	$70            LOW
UAE					Small	$0	$0              LOW
Yemen			X		Large	$ 8M	$330          MODERATE
TOTAL FOR MIDDLE EAST	2	2	Na	X		$321M (not including Iraq)	$1070 (not including Iraq)   HIGH – VERY
North Africa
Algeria			X (2)	X (15%)	Large	$2M	$58          LOW
Libya	Libya		X (0)	X ( 0%)	Medium	$ 0.6M	$82          LOW
Morocco			X (1)	X	Large	$ 22M	$670        HIGH
Sudan	Sudan				Large	$ 171M	$4480      HIGH – EXTRA
Tunisia		Tunisia	X (3)	X	Medium	$ 1.1 M	$110        MODERATE
TOTAL FOR N. AFRICA	2	1	X (36)	X		$197M	$1600      HIGH – EXTRA
GRAND TOTAL FOR MENA REGION	4	3	304	na	Na	$518M	$1230      HIGH – VERY

* Περιλαμβάνει και παρόμοια projects από την Millennium Challenge Corporation

    

Σε αντίθεση με ότι πιστεύει ο καθένας μας, οι οικονομίες του κόσμου ελέγχονται από ιδιωτικές «κεντρικές τράπεζες», μεταμφιεσμένες σε ομοσπονδιακές κυβερνητικές τράπεζες σχεδόν σε κάθε χώρα του κόσμου [Το αμερικανικό Court of Appeals, Ninth Circuit έκρινε, ότι η Federal Reserve (η Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ) έγινε ιδιωτική, στο 680 F.2d 1239, LEWIS v. UNITED STATES of America, No. 80-5905].

Ο Jacob Rothschild, υψηλόβαθμο μέλος του βρετανικού κλάδου της δυναστείας των Rothschilds
  

Αν και οι μέτοχοι των κεντρικών τραπεζών είναι σαν επτασφράγιστα μυστικά, το House of Representatives των ΗΠΑ διαπίστωσε το 1976, ότι οι μέτοχοι της Federal Reserve (της Κεντρική Τράπεζα της Αμερικής) ήταν η σούπερ-ελίτ εγχώριων και διεθνών τραπεζιτών Αν και οι μέτοχοι των κεντρικών τραπεζών είναι σαν επτασφράγιστα μυστικά, το House of Representatives των ΗΠΑ διαπίστωσε το 1976, ότι οι μέτοχοι της Federal Reserve (της Κεντρική Τράπεζα της Αμερικής) ήταν η σούπερ-ελίτ εγχώριων και διεθνών τραπεζιτών (Federal Reserve Directors: A Study of Corporate and Banking Influence, Committee on Banking, Currency and Housing, House of Representatives, 1976, Appendix, Charts 1-5). Ένας συγγραφέας, ο Eustice Mullins, εντόπισε την κυριότητα των εν λόγω τραπεζών πίσω απο τους Rothschilds – να έχουν τον έλεγχο των συμμετοχών Federal Reserve (Secrets of the Federal Reserve 1983).

 

Με εξαιρετικά μικρή κυβερνητική παρέμβαση, οι οικονομίες όλων σχεδόν των χωρών του κόσμου ελέγχονται αυστηρά από ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες (και  το εργαλείο τους, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), που κι’ αυτό όμως τελικά οδηγείται απο το καρτέλ των Rothschilds. Οι κεντρικοί τραπεζίτες της περιοχής MENA διαμαρτύρονται για την ελάχιστη «ανεξαρτησία» που έχουν από τη θέληση αυτών των δικτατόρων και κυβερνήσεων.

  

Μερικές χώρες χωρίς κεντρικές τράπεζες (που λειτουργούν ιδιωτικά και αυτόνομα από την κυβέρνηση) έχουν ονόματα όπως Κεντρική Τράπεζα του Ιράν ή Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης και περιλαμβάνονται στους καταλόγους των κεντρικών τραπεζών, αλλά είναι εξ ολοκλήρου κρατικές ή υπο κρατικό έλεγχο. Χώρες χωρίς ιδιωτικές ή κρατικά ελεγχόμενες κεντρικές τράπεζες είναι: το Ιράν, η Συρία, η Λιβύη, η Βόρεια Κορέα και η Κούβα. Το Ιράκ μέχρι την εισβολή των ΗΠΑ το 2004 δεν είχε κεντρική τράπεζα , το Αφγανιστάν μεχρι την εισβολή των ΗΠΑ το 2002 δεν είχε κεντρική τράπεζα, ούτε και η Γιουγκοσλαβία είχε μια κεντρική τράπεζα ελεγχόμενη απο την κυβέρνηση. Η κεντρική τράπεζα του Σουδάν μπορεί να είναι ιδιωτική, αλλά διαχειρίζεται πλήρως από την κυβέρνηση, η οποία αποδέχθηκε το ισλαμικό τραπεζικό σύστημα πριν απο δεκαετίες (Σύμφωνα με μια μελέτη του ΔΝΤ, η πολιτική αυτονομία της τράπεζας του Σουδάν είναι μηδεν από τα οκτώ).

 

Χώρες που από τις ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του 1990 αποκαλούνταν ως «κράτη-παρίες»  ήταν το Ιράν, η Συρία, η Λιβύη, η Βόρεια Κορέα, η Κούβα, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Γιουγκοσλαβία και το Σουδάν.   

 

Πίνακας 2:  Υπάρχει μια σχέση μεταξύ της έλλειψης ελέγχου της οικονομίας ενός έθνους απο διεθνείς ελίτ και της οικονομικής, πολιτικής ή στρατιωτικής επιθετικότητας των ΗΠΑ;

  

No private Central Bank (1990s)	Iraq	Iran	Afghanistan	Cuba	North Korea	Syria	Yugoslavia	Libya	Sudan
Rogue States (1990s)	Iraq	Iran	Afghanistan	Cuba	North Korea	Syria	Yugoslavia	Libya	Sudan

   

Στο ήμισυ των χωρών στην πρώτη στήλη [του ανωτέρω πίνακα Ι (όχι ιδιωτικά ελεγχόμενη κεντρική τράπεζα)] έχουν εισβάλει οι δυνάμεις των ΗΠΑ και οι περισσότερες από τις υπόλοιπες έχουν δεχθεί απειλές. Από τις χώρες της ΜΕΝΑ: 1) το Ιράκ υποβλήθηκε σε εξοντωτικές κυρώσεις και στη συνέχεια δέχθηκε μια βάναυση εισβολή. Το 2002 εξαναγκάσθηκε σε οικονομικές μεταρρυθμίσεις (μια ιδιωτική κεντρική τράπεζα). 2) το Ιράν εξακολουθεί να υποφέρει από τις κυρώσεις. Οι πολίτες του δέχονται πολύ υψηλά ποσά απο τους υπέρμαχους της δημοκρατίας ακτιβιστές, που εκπαιδεύονται από την USAID, την NED και τον SOROS και το 2009 έγινε μια απόπειρα επανάστασης μετά τις εκλογές και είχαν διαμαρτυρίες τους τελευταίους μήνες. 3) Εκτός από μια κυβερνητικά διαχειριζόμενη κεντρική τράπεζα, το Σουδάν έχει επίσης πολλές ισλαμικές τράπεζες. Οι ακτιβιστές του έχουν λάβει εξαιρετικά υψηλά επίπεδα εκπαίδευσης και έχει δει διαδηλώσεις το 2011. 4) Η Συρία έλαβε μέτρια επίπεδα κατάρτισης ακτιβιστών και είχε πρόσφατα διαδηλώσεις.

 

Οι χώρες που είναι οικονομικά κέντρα ισλαμικής χρηματοδότησης (στήλη 2 του Πίνακα Ι) αποτελούν επίσης στόχους:

1) Η Τυνησία, η οποία πρόσφατα άνοιξε στην Τύνιδα ένα οικονομικό λιμάνι και φιλοδοξεί να καταστεί το ναυτιλιακό κέντρο της Βόρειας Αφρικής, έλαβε μέτρια επίπεδα κατάρτισης ακτιβιστών και οι διαδηλώσεις που ακολούθησαν έπιασαν τον δικτάτορα στον ύπνο και ανέτρεψαν το καθεστώς του Μπεν Αλί.

2) Το Μπαχρέιν ίδρυσε δύο mega-centers, το Bahrain Financial Harbor και το Gulf Finance House. Το Μπαχρέιν έλαβε υψηλά επίπεδα κατάρτισης ακτιβιστών και γνώρισε συνεχείς διαμαρτυρίες για πολλές εβδομάδες.

3) Το Ιράν υιοθέτησε νωρίς το ισλαμικό τραπεζικό σύστημα και δεν επιτρέπει τράπεζες δυτικού τύπου που επιβάλουν τόκους. Επτά από τις δέκα μεγαλύτερες ισλαμικές τράπεζες στον κόσμο βρίσκονται στο Ιράν. 

 

Εάν μια χώρα έχει ένα «Χ» στις στήλες 3 ή 4 (στον πίνακα Ι), η ισλαμική χρηματοδότηση έχει ένα μικρό μερίδιο στην αγορά της, άρα δεν αντιπροσωπεύει μια κερδοφόρα επιχειρηματική ευκαιρία (εφόσον η χώρα δεν έχει ένα μικρό πληθυσμό). Η Αίγυπτος θα είναι το πρώτο παράδειγμα μιας τελείως ανεκμετάλλευτης αγοράς για τις ισλαμικές τραπεζικές εργασίες: με έναν πληθυσμό 80 εκατομμυρίων περίπου, έχει μόνο 3 ισλαμικές τράπεζες με ποσοστό διείσδυσης στην αγορά μόλις το 7%. Άλλες χώρες που αντιπροσωπεύουν μια επιχειρηματική ευκαιρία (χαμηλό μερίδιο αγοράς, με σημαντικό μέγεθος πληθυσμού) είναι η Τυνησία, η Ιορδανία, η Συρία, η Τουρκία, η Υεμένη, η Αλγερία, η Λιβύη, το Μαρόκο, το Ιράκ και η Τυνησία.

 

Όλες αυτές οι χώρες είναι εν δυνάμει στο παιχνίδι (τα έθνη που αναφέρονται στο κείμενο παραπάνω), με βάση τα στοιχεία αυτά (δεν περιλαμβάνονται το MEPI και το OSI, για τα οποία δεν υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία) της χρηματοδότησης κατάρτισης ακτιβιστών:

 

1) Χαμηλή χρηματοδότηση ακτιβιστων σημαίνει διαδηλωτές με μικρότερες πιθανότητες επιτυχίας, στη Λιβύη, την Αλγερία και την Τουρκία.

 

2) Υψηλή χρηματοδότηση ακτιβίστών σημαίνει μεγαλύτερες ευκαιρίες για πετυχημένη επανάσταση, Αίγυπτος, Ιράν και Ιορδανία.

 

Η USAID, το NED και ο Τζορτζ Σόρος έχουν ρίξει εκατομμύρια δολάρια στην κατάρτιση εκπαιδευτών δημοκρατίας στην ΜΕΝΑ, δικηγόρων, δημοσιογράφων και νεαρών ακτιβιστών. Το 2009 οι προσπάθειες τους υπερδιπλασιάστηκαν. Οι διεθνείς τραπεζίτες βρίσκονται σε ανταγωνισμό με το ισλαμικό χρηματοδοτικό σύστημα στη Μέση  Ανατολή έχοντας στρέψει την προσοχή τους στις μεγάλες και ανεκμετάλλευτες αγορές της περιοχής ΜΕΝΑ. Αν απαλλαγούν από τους αυταρχικές ηγέτες της, θα είναι σε θέση να ελέγξουν τις χώρες της ΜΕΝΑ και τις ισλαμικές τράπεζες τους, βάζοντας στη θέση τους τις δικές τους ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες – δυσφημίζοντας την ισλαμική χρηματοδότηση σαν συμπληρωματικό μοντέλο για τοκογλυφία.

 

Οι banksters της παγκοσμιοποίησης θέλουν τους μουσουλμάνους να δανείζονται από τις τράπεζές τους και να καταβάλουν τα επιτόκια που θα αποφασίζει η κεντρική τράπεζα: δεν θέλουν να δανείζονται από τις ισλαμικές τράπεζες και να μην καταβάλουν τόκους. Το καρτέλ των τραπεζων της παγκοσμιοποίησης θέλουν μουσουλμάνους να αλλάξουν απο την σημερινή πολιτική καταπίεση τους στα χέρια βάναυσων δικτατόρων με ένα μέλλον οικονομικής δουλοπαροικίας υπο τον φεουδάρχη λορδο Rothschild.

 

Μια τρίτη επιλογή για τις καινουργιες νέες δημοκρατίες της περιοχής ΜΕΝΑ είναι, να μην αφεθούν να κουμαντάρονται από γέρους σε δυτικά κοστούμια Θα πρέπει να αποφασίσουν να εκλέξουν κυβερνήσεις, που δεν προέρχονται από τη δύναμη του παγκοσμιοποίημένου χρήματος. Θα πρέπει να κρατικοποιήσουν τις κεντρικές τους τράπεζες και να υιοθετήσουν μια ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, που θα εξασφαλίζει ίσους όρους ανταγωνισμού ανάμεσα στην ισλαμική Οικονομία και τις δυτικού τύπου τράπεζες.

Πηγή:  http://www.puppet99.com/?p=218  & http://www.berlin-athen.eu/index.php?id=205&tx_ttnews%5btt_news%5d=1970&tx_ttnews%5bbackPid%5d=78&swb=a2149&cHash=b06a5199b8622ce44941cc0f75833bda

ΔΝΤ: τα κράτη αφήνουν τις τράπεζες στο απυρόβλητο…

Σε ένα συμπέρασμα που εκπλήσσει – όχι κατά την ουσία του αλλά επειδή συνιστά στροφή 180 μοιρών έναντι των θέσεων του ίδιου οργανισμού κατά την τελευταία 30ετία – καταλήγει μελέτη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σχετικά με την αντιμετώπιση των προβλημάτων του τραπεζικού τομέα μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση: τα κράτη επιδεινώνουν τα προβλήματα, υποστηρίζεται, εξαιτίας των πολύ αργών ταχυτήτων με τις οποίες κινούνται προς την αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος, σε σύγκριση με προηγούμενες κρίσεις!..

Όπως υποστηρίζεται στην έκθεση, ενώ η ταχεία ανταπόκριση των κυβερνήσεων στην κρίση του 2007 – 2008 με τα δημοσιονομικά μέτρα στήριξης της οικονομίας και με τις πολιτικές νομισματικής χαλάρωσης βοήθησε στην αντιμετώπιση των επιπτώσεων της, εν τούτοις οι κυβερνήσεις υποστήριξαν τις τράπεζες με ρευστότητα και παροχή εγγυήσεων δίχως να επιμείνουν σε μια θεμελιώδη εκκαθάριση των ισολογισμών τους. «Η διάγνωση και η αποκατάσταση των ισολογισμών των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και η αναδιάρθρωση των στοιχείων ενεργητικού τους έχει προχωρήσει πολύ λιγότερο από ό,τι θα έπρεπε στο παρόν στάδιο», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην έκθεση. «Η εμπιστοσύνη στα χρηματοπιστωτικά συστήματα εξαρτάται ακόμη σε μεγάλο βαθμό από την κρυφή και φανερή στήριξη των κεντρικών τραπεζών και των κρατών».

Η μελέτη αναφέρει ακόμα ότι η προσδοκία για μελλοντική στήριξη από τις κεντρικές τράπεζες έχει ενισχύσει τον ‘ηθικό κίνδυνο’ στο σύστημα προσυπογράφοντας τις επικίνδυνες δραστηριότητες των τραπεζών – και σημειώνει περαιτέρω ότι ο κίνδυνος επαυξάνεται από τη μεγάλη συγκέντρωση μέσα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα σε πολλές χώρες όπου υπάρχουν ιδρύματα τα οποία θεωρούνται συστημικού μεγέθους, άρα κρίνεται ότι δεν μπορούν να αφεθούν σε χρεοκοπία.

Να επισημάνουμε βεβαίως ότι η έκθεση δεν αντιπροσωπεύει κάποια επίσημη διακήρυξη των θέσεων της διεύθυνσης ή του εκτελεστικού συμβουλίου του ΔΝΤ, αποτελεί μελέτη εμπειρογνωμόνων με συμπεράσματα για να αποτελέσουν βάση των συστάσεων του Ταμείου για την αντιμετώπιση μελλοντικών κρίσεων. Έχει όμως σημαντική αξία για την καταγραφή των τάσεων της παρούσας κρίσης καθώς τα συμπεράσματα αυτά αντλούνται μετά από τη σύγκριση των εξελίξεων της χρηματοπιστωτικής κρίσης της περιόδου 2007-2008 με άλλες μεγάλες κρίσεις που σημειώθηκαν μεταξύ του 1991 και του 2007. Τα προς σύγκριση παλαιότερα επεισόδια περιλαμβάνουν τις τραπεζικές κρίσεις στις Σκανδιναβικές χώρες στις αρχές της δεκαετίας του 1990, τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις της Ασίας και της Ρωσίας το 1997 και 1998 αντίστοιχα και το χρεοστάσιο της Αργεντινής το 2007.

Αυτό που τονίζεται λοιπόν είναι πως σε σύγκριση με τις προηγούμενες κρίσεις οι σημερινές κυβερνήσεις έκαναν ελάχιστα προκειμένου να επιβάλουν στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα διαγραφές των προβληματικών στοιχείων ενεργητικού ή να χρησιμοποιήσουν χρήματα των φορολογουμένων προκειμένου να απομακρύνουν οι ίδιες τα στοιχεία αυτά από τους τραπεζικούς ισολογισμούς. Για παράδειγμα κατά τη διάρκεια της ασιατικής κρίσης η Ταϊλάνδη και η Νότια Κορέα αγόρασαν προβληματικά στοιχεία ενεργητικού που αντιστοιχούσαν στο 13,7% και το 19,5% του ΑΕΠ τους. Τα ανάλογα αμερικανικά προγράμματα από το 2007 και εξής αντιπροσωπεύουν κάτι λιγότερο του 2% του αμερικανικού ΑΕΠ.

Όπως δήλωσε η Σέιλα Παζαρμπασίογλου, μία εκ των επικεφαλείς της μελέτης και ανώτατη αξιωματούχος του τμήματος νομισματικών αγορών και κεφαλαιαγορών του ΔΝΤ, η ταχεία δημοσιονομική στήριξη, η νομισματική χαλάρωση και η χαλάρωση των εποπτικών κανόνων από πλευράς των αρχών με στόχο τη στήριξη των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων μπορεί στην πραγματικότητα να περιόρισαν την ανάγκη για πιο μακροπρόθεσμες μεταρρυθμίσεις. «Η νομισματική χαλάρωση στήριξε τις τιμές των στοιχείων ενεργητικού και μέσα από αλλαγές των λογιστικών προτύπων τα ιδρύματα πέτυχαν να εμφανίσουν πιο θετική εικόνα», παρατηρεί. «Όλα αυτά όμως έδεσαν τα χέρια των αρχών και απέτρεψαν τη λήψη διαρθρωτικών μέτρων».

Σε ό,τι αφορά ειδικότερα την Ευρώπη, η έκθεση του ΔΝΤ αναφέρει ότι τα ‘τεστ αντοχής’ της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την κατάσταση των ευρωπαϊκών τραπεζών υπήρξαν πολύ λιγότερο καθησυχαστικά έναντι των αμερικανικών, κυρίως εξαιτίας της αβεβαιότητας σχετικά με την αυστηρότητα της υιοθετηθείσας διαδικασίας αλλά και επειδή δεν δρομολόγησαν πουθενά  μια πλήρη αναδιάρθρωση των τραπεζών.

Να σημειώσουμε ότι το ΔΝΤ βρίσκεται σε διαδικασίες ενδοσκόπησης σε ό,τι αφορά την  αποτυχία του να προβλέψει ή να αποτρέψει την τελευταία παγκόσμια χρηματοπιστωτική  κρίση αλλά και τον ευρύτερο ρόλο του εξαιτίας της υποστήριξης που επί 30 χρόνια παρείχε  στην απορύθμιση του χρηματοπιστωτικού τομέα και στην απελευθέρωση των κεφαλαιαγορών.

Και να δούμε επί τη ευκαιρία πόσο τα συμπεράσματα των εμπειρογνωμόνων του ΔΝΤ καταφάσκουν στις θέσεις και την προβληματική του βιβλίου του Φιλίπ Λεγκρέν, Afterscock: Reshaping the World Economy After Crisis –θέσεις που με πολλούς άλλους μοιράζεται – ότι η σημερινή κρίση της Ευρωζώνης δεν είναι πρωτίστως κρίση του ευρώ αλλά του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και των ευρωπαϊκών τραπεζών, η οποία μάλιστα επιδεινώνεται εξαιτίας της επιμονής των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να προστατέψουν με κάθε τρόπο, και εν ανάγκη συγκεκαλυμμένα, τις τράπεζες σε βάρος των Ευρωπαίων φορολογουμένων:

«Στα χρόνια της μεγάλης φούσκας το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα υποτιμούσε τον κίνδυνο και κατένειμε λάθος τα κεφάλαια. Οι χορηγήσεις δανείων με υπερβολικά χαμηλό κόστος ήταν υπερβολικές και προς πολλές κατευθύνσεις: προς τους δανειολήπτες των αμερικανικών στεγαστικών υψηλού κινδύνου, προς τους κατασκευαστές ακινήτων της Ισπανίας, προς τις τράπεζες της Ισλανδίας και της Ιρλανδίας, προς το Ντουμπάι και την Ελλάδα. Ανάμεσα στους μεγαλύτερους δανειστές ήταν οι ευρωπαϊκές τράπεζες. Έτσι σήμερα έχουν βρεθεί φορτωμένες με ολόκληρα βουνά χρεογράφων – κρατικά ομόλογα, τραπεζικά ομόλογα και κατασκευαστικά δάνεια – που πολύ θα ήθελαν να μην έχουν. Οι περισσότερες τράπεζες έχουν ισχυρό πρόβλημα ρευστότητας και παραμένουν ζωντανές μόνο χάρη στη φτηνή χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ορισμένες έχουν υποστεί πολύ μεγάλες ζημιές τις οποίες όμως έχουν μόνον μερικώς αναγνωρίσει. Κατά συνέπεια κάποιες τράπεζες είναι στην πραγματικότητα αφερέγγυες. (…) Η ευρωπαϊκή κρίση είναι κατά τον πυρήνα της μια διαπάλη για το ποιος θα πληρώσει στο τέλος αυτές τις τραπεζικές ζημιές». (…) Επειδή η ανοχή των ψηφοφόρων απέναντι στη χρηματοδότηση των τραπεζών μειώθηκε συν τω χρόνω, οι κυβερνήσεις ενεργούν με συγκεκαλυμμένο τρόπο: με τη χορήγηση μεγάλων δανείων στην Ελλάδα και την Ιρλανδία έτσι ώστε αυτές να αποπληρώσουν τις γερμανικές, τις γαλλικές, και τις βρετανικές τράπεζες στο σύνολο των απαιτήσεών τους – κι όλα αυτά με το πρόσχημα της υπεράσπισης του ευρώ. Πρόκειται για μια στρατηγική άδικη, κοστοβόρα, επικίνδυνη και αναποτελεσματική. Τα κράτη επιβαρύνουν τους φορολογούμενους με πολύ μεγάλα ποσά που θα θέσουν σε κίνδυνο τη μελλοντική τους οικονομική ανάπτυξη.  Επιπλέον, όλα αυτά ενθαρρύνουν την χρηματοπιστωτική κερδοσκοπία, και όχι μόνο των προβληματικών τραπεζών. Κεφάλι κερδίζουν οι τράπεζες, γράμματα χάνουν οι φορολογούμενοι. (…)  Αντί της θυσίας των φορολογουμένων προκειμένου να προστατευτούν οι ομολογιούχοι, της πτώσης των χωρών στα δίχτυα των αγορών σε ένα φαινόμενο ντόμινο και της αποτυχίας αντιμετώπισης του υποκείμενου τραπεζικού προβλήματος, αυτό που απαιτείται σήμερα είναι μια πανευρωπαϊκή λύση που θα υποχρεώσει τις τράπεζες να αναγνωρίσουν τις ζημιές τους και τους κατόχους ομολόγων να συμβάλουν στην αποκατάσταση της κεφαλαιακής βάσης των τραπεζών αν αποδειχτεί απαραίτητο.(…) Είμαστε μπροστά σε μια αποφασιστική στιγμή για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα κυριαρχήσουν τα στενά συμφέροντα των τραπεζιτών πάνω στα συμφέροντα της κοινωνίας ολόκληρης;».

http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2011-03-10-23-59-22-2011031034536/

Το Όσκαρ, οι τραπεζίτες και… η φυλακή

«Ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό, αλλά πρέπει να αρχίσω σημειώνοντας, ότι τρία χρόνια μετά από μια τρομακτική οικονομική κρίση, που προκλήθηκε από απάτες, δεν έχει πάει φυλακή έστω  ένα στέλεχος τράπεζας. Κι αυτό είναι άδικο».

Στις τελετές απονομής των κινηματογραφικών βραβείων Όσκαρ συνηθίζεται όσοι βραβεύονται να αρχίζουν τις σύντομες ομιλίες τους με ευχαριστήρια σε όσους τους έχουν υποστηρίξει στην καριέρα τους, αφιερώνοντας λίγες λέξεις ακόμη και για… τους νηπιαγωγούς τους.

Ο Τσαρλς Φέργκιουσον, που πήρε το φετινό βραβείο για το καλύτερο ντοκιμαντέρ, προτίμησε να αρχίσει τη δική του ομιλία με μια σκληρή επίθεση στην Wall Street και καταχειροκροτήθηκε από τις διασημότητες του Χόλιγουντ που βρίσκονταν στο ακροατήριο.

Σημείο των καιρών. Όπως σημείο των καιρών είναι να βραβεύεται από την Αμερικανική Ακαδημία Κινητοματογράφου ένα ντοκιμαντέρ με πολύ σκληρή κριτική για τους μεγάλους τραπεζίτες της Wall Street. Η ταινία έχει τον εύστοχο τίτλο “The inside job” («Δουλειά από μέσα», όπως συνηθίζεται να λέμε για τις ληστείες που είχαν συνεργούς και τραπεζικούς υπαλλήλους).

 Όσοι το έχουν παρακολουθήσει λένε ότι αποτελεί μια θαυμάσια δουλειά ερευνητικής δημοσιογραφίας, με συνεντεύξεις πολλών από τους πρωταγωνιστές της κρίσης και εξαιρετικά διεισδυτική ματιά. Χωρίς να αποκαλύπτει κάτι άγνωστο σε όσους έχουν παρακολουθήσει από κοντά τα γεγονότα, είναι ένα ντοκιμαντέρ που με πολύ «σφιχτή» αφήγηση και κατανοητό στους περισσότερους λόγο συμπυκνώνει γεγονότα και επιχειρεί να τα ερμηνεύσει, απευθυνόμενο στο ευρύ κινητογραφικό κοινό.

Είναι, λοιπόν, ιδιαίτερα ενδιαφέρον, ότι η Αμερικανική Ακαδημία Κινητογράφου επιλέγει να δώσει ένα βραβείο-διαβατήριο για διεθνή καριέρα σε ένα ντοκιμαντέρ που εκθέτει δημόσια τις «σκοτεινές» πτυχές μιας μεγάλης κρίσης στο αμερικανικό οικονομικό σύστημα, σκιαγραφόντας με εξίσου «σκοτεινούς» τόνους τη δράση των μεγαλύτερων τραπεζιτών. Και αυτό το στοιχείο επιβεβαιώνει, ότι τα ρεύματα οργής κατά των τραπεζιτών στην αμερικανική κοινωνία εξακολουθούν να την διαπερνούν και παραμένουν αρκετά ισχυρά.

Ο Αμερικανός συγγραφέας Μάικλ Λιούις, που μεταξύ άλλων έχει γράψει ένα συναρπαστικό βιβλίο για την κρίση των subprime (“The big short”), προσεγγίζοντας τα γεγονότα μέσα από τα μάτια ελάχιστων περιθωριακών διαχειριστών κεφαλαίων, που κατάλαβαν έγκαιρα την απάτη των μεγάλων τραπεζών, εξήγησε μιλώντας στο CNN γιατί η αμερικανική κυβέρνηση, τόσο της περιόδου Μπους, όσο και της εποχής Ομπάμα, απέφυγε να στείλει τραπεζίτες στη φυλακή.

Όπως τόνισε ο Λιούις, «μια ηγεσία που έχει σκοπό να σταθεροποιήσει το τραπεζικό σύστημα δεν έχει συμφέρον να κινήσει την προσοχή στα εξοργιστικά στοιχεία του συστήματος. Έχουμε ένα σύστημα που κατά βάση έχει διαλυθεί και το εκπληκτικό είναι ότι δεν εκδηλώνεται μια κοινωνική εξέγερση. Η Wall Street επιδοτήθηκε από το Δημόσιο για να παραμείνει κερδοφόρα. Οι τραπεζίτες κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους για να σταματήσουν την πολιτική αλλαγή»…

http://www.banksnews.gr/portal/opinion/2216-2011-02-28-22-51-06

Το κρυφό «πακέτο» 11 δις. στις τράπεζες!

Ένα μυστικό «πακέτο» στήριξης των ελληνικών τραπεζών, που ξεπέρασε και τα 11 δις. ευρώ τον περασμένο Σεπτέμβριο, έχει ενεργοποιήσει το υπουργείο Οικονομικών, συντρίβοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ καταθέσεων του Δημοσίου στις τράπεζες, την ώρα ακριβώς που το κράτος βρισκόταν στην «εντατική» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, ενώ «φόρτωνε» με τεράστια φέσια εργολάβους και προμηθευτές, με την επίκληση ταμειακής στενότητας!

Τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος που φέρνει σήμερα στο φως το «B» είναι αποκαλυπτικά της προσπάθειας του υπουργείου Οικονομικών να στηρίξει τη ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος, ιδιαίτερα τον κρίσιμο μήνα Σεπτέμβριο του 2010, όταν οι τραπεζίτες χρειάζονταν απελπισμένα πρόσθετες καταθέσεις, για να εξωραΐσουν τις οικονομικές καταστάσεις 9μήνου, σε μια περίοδο συνεχούς φυγής καταθετών.

Αποκαλύπτουν, επίσης, την πραγματική έκταση του προβλήματος της φυγής καταθέσεων από το τραπεζικό σύστημα: αν το Δημόσιο δεν υπερδιπλασίαζε τις καταθέσεις που διατηρεί στις τράπεζες –πλην της Τράπεζας της Ελλάδος-, η απώλεια καταθέσεων το 2010 θα ήταν αρκετά δισεκατομμύρια ευρώ μεγαλύτερη.

Σύμφωνα με στοιχεία από το Στατιστικό Δελτίο Οικονομικής Συγκυρίας της ΤτΕ,

n  Το Δημόσιο διατηρούσε την πενταετία 2005-2009 «μικροποσά» καταθέσεων στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα, της τάξεως των 3-4 δις. ευρώ. Το 2009, μάλιστα, όταν το Δημόσιο αντιμετώπισε τη χειρότερη δημοσιονομική κρίση των τελευταίων δεκαετιών, οι καταθέσεις του στις τράπεζες έπεσαν κοντά στα 3 δις. ευρώ, που ήταν και το χαμηλότερο ποσό της πενταετίας.

n  Το πρώτο τετράμηνο του 2010, συνεχίσθηκε η ίδια κατάσταση, με τις καταθέσεις του Δημοσίου να κυμαίνονται στα τέλη κάθε μήνα μεταξύ 2,9 και 4,5 δις. ευρώ. Όλα άλλαξαν εντυπωσιακά από τον Μάιο, τον πρώτο μήνα εισόδου της χώρας στην… εντατική, με την εκταμίευση της πρώτης δόσης του διεθνούς δανείου των 110 δις. ευρώ, από το οποίο φαίνεται ότι άρχισε να… ποτίζεται και το εγχώριο τραπεζικό σύστημα.

n  Τον Μάιο, ειδικότερα, οι καταθέσεις του Δημοσίου ξεπέρασαν τα 6,6 δις. ευρώ και τον Ιούνιο, μήνα κλεισίματος των βιβλίων των τραπεζών για το πρώτο εξάμηνο, τα 7,1 δις. ευρώ. Τον Σεπτέμβριο του 2010, το υπό κατάρρευση Ελληνικό Δημόσιο κατέρριψε ρεκόρ καταθέσεων στις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες πλησίασαν τα 11,2 δις. ευρώ, καλύπτοντας ένα μέρος των απωλειών των τραπεζών από τη φυγή ιδιωτικών καταθέσεων. Τον Οκτώβριο και τον Νοέμβριο, οι καταθέσεις του Δημοσίου σταθεροποιήθηκαν σε χαμηλότερα επίπεδα (8 με 8,5 δις. ευρώ), παραμένοντας όμως διπλάσιες, σε σχέση με τα αντίστοιχα στοιχεία της πενταετίας 2005-2009.

Προκειμένου να υποστηρίξει το τραπεζικό σύστημα, το υπουργείο Οικονομικών υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις, ότι διαχειρίζεται τη ρευστότητα του με τρόπο που δημιουργεί σοβαρά ερωτήματα: την ίδια ώρα που διατηρεί υπερβολικά αυξημένες καταθέσεις στις τράπεζες, δανείζεται και μεγάλα ποσά κυρίως από το εγχώριο τραπεζικό σύστημα με εκδόσεις εντόκων γραμματίων, με επιτόκια που προσεγγίζουν το 5% και… τα όρια της τοκογλυφίας, αφού η Γερμανία δανείζεται με σχεδόν μηδενικό κόστος με τίτλους μικρής διάρκειας.

Δηλαδή, από τη μια πλευρά το Δημόσιο κρατά καταθέσεις δεσμευμένες στις τράπεζες, χωρίς να τις χρησιμοποιεί για να καλύπτει τρέχουσες υποχρεώσεις του, τις οποίες καλύπτει με βραχυπρόθεσμο δανεισμό υψηλού κόστους. Παρόλα αυτά, οι προμηθευτές και εργολάβοι που συναλλάσσονται με το Δημόσιο, όπως και πολλές επιχειρήσεις που περιμένουν επιστροφές ΦΠΑ,  παραμένουν απλήρωτοι, με τεράστιες συσσωρευμένες οφειλές, τις οποίες το υπουργείο Οικονομικών, βάσει διάταξης που περιλήφθηκε στο τελευταίο φορολογικό νομοσχέδιο, θα εξοφλήσει με ειδικά ομόλογα και όχι μετρητοίς!

Την ίδια ώρα που οι καθυστερούμενες οφειλές του Δημοσίου «χτυπούν κόκκινο», ενώ οι καταθέσεις του περιέργως λιμνάζουν στο τραπεζικό σύστημα της χώρας, το πρόβλημα των καθυστερήσεων στις πληρωμές επισημαίνεται από την Κομισιόν στην τελευταία έκθεσή της για την αξιολόγηση της ελληνικής οικονομίας ως ένα από τα σοβαρότερα «σκοτεινά» σημεία της δημοσιονομικής διαχείρισης, με σαφείς υπαινιγμούς για πραγματικά ελλείμματα πολύ υψηλότερα από τα επίσημα εμφανιζόμενα.

Δηλαδή, το υπουργείο Οικονομικών ρισκάρει ακόμη και προστριβές με την τρόικα, στην προσπάθειά του να διατηρήσει υψηλά ποσά καταθέσεων, για να στηριχθεί «αφανώς» το τραπεζικό σύστημα, σε αυτή τη σοβαρή κρίση ρευστότητας που αντιμετωπίζει -είναι ίσως και αυτό ένα στοιχείο αποκαλυπτικό της εξαιρετικά στενής σχέσης κυβέρνησης και τραπεζών.

Σύμφωνα με πληροφορίες του «Β», το φαινόμενο της υπερβολικής… έφεσης του Δημοσίου στην αποταμίευση συνεχίζεται και τους πρώτους μήνες του 2011, καθώς οι πιέσεις στις τράπεζες από τη φυγή ιδιωτικών καταθέσεων συνεχίζονται με αρκετή ένταση –η Τράπεζα της Ελλάδος δεν έχει δημοσιοποιήσει ως τώρα τα σχετικά, απογοητευτικά στοιχεία του πρώτου διμήνου.

Όπως σημειώνουν τραπεζικά στελέχη, μια ιδιαίτερα σημαντική παράμετρος της υπόθεσης αφορά την κατανομή των καταθέσεων του Δημοσίου στις τράπεζες: οι καταθέσεις κινούνται με αξιοθαύμαστη… ακρίβεια πάντα προς τις τράπεζες που αντιμετωπίζουν τις πιεστικότερες ανάγκες ρευστότητας και περιμένουν τα δις. του Δημοσίου σαν… μάννα εξ ουρανού.

http://www.banksnews.gr/portal/home-page/124-top-story/2269—lr-11—

23-2-2011: ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΚΑΜΠΑΝΑΣ

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΩΝ ΤΗΣ 23Ης ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2011 ,

ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΑΜΠΑΝΑΣ

 

Απευθυνόμαστε στον Ελληνικό Λαό.

Στους εκπροσώπους στο κοινοβούλιο,

Στην κυβέρνηση

Στην αυτοδιοίκηση

Στα κόμματα και τους λοιπούς πολιτικούς φορείς,

           

            Οι συγκεντρωμένοι στο Αργοστόλι, στην Πλ. Καμπάνας, σήμερα, 23-2-2011, σταματήσαμε τις εργασίες μας, κλείσαμε τα καταστήματα μας, αφήσαμε τα γραφεία και τα σχολεία, για να συγκεντρωθούμε όλοι, εργαζόμενοι, επαγγελματίες, συνταξιούχοι, άνεργοι, νοικοκυρές, παιδιά, νέοι και μεγαλύτεροι, για να πούμε ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ.

            Ο διπλανός , ο φίλος, ο γείτονας, πολλοί από μας, έμειναν χωρίς εργασία, έχασαν τα μαγαζιά τους, χάνουν το σπίτι τους και την περιουσία τους, διαλύεται η ζωή τους και η οικογένεια τους.

            Βλέπουμε πως η πατρίδα βρίσκεται κάτω από οικονομική κατοχή και πωλείται.

            Η δημοκρατία καταργήθηκε και τη χώρα κυβερνούν διεθνείς τραπεζίτες.

Νιώθουμε πως η ζωή μας δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδια. Θα γίνεται κάθε μέρα και χειρότερη.

            Κάθε μέρα που περνά, βλέπουμε να μας κοροϊδεύουν ΟΛΟΙ και να ζούμε μέσα σε ένα όργιο ψέματος και καταστροφής.

            Μια χούφτα άνθρωποι, μεγαλοεταιρείες, τραπεζίτες και χρηματοπιστωτικά κεφάλαια , αφού κατάστρεψαν τους εαυτούς τους και τον πλανήτη, σώζονται από τις κυβερνήσεις, με χρήματα των φορολογουμένων και στη συνέχεια οδηγούν τους λαούς του κόσμου και την πατρίδα μας σε ολοκληρωτική καταστροφή, απαιτώντας πληρωμή ενός χρέους που έφτιαξαν μόνοι τους, μαζί με τις κυβερνήσεις.

ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.

Το χρέος δημιουργήθηκε , επειδή οι πολιτικοί παρέδωσαν την ιδιοκτησία και την εκτύπωση του χρήματος στους τραπεζίτες. Η Τράπεζα της Ελλάδας, οι Τράπεζες των χωρών του κόσμου, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι ιδιωτικές τράπεζες και οι πολιτικοί μας το κρύβουν. Με τις αποφάσεις όσων κυβέρνησαν και με την συγκάλυψη όσων παριστάνουν την αντιπολίτευση, απέκρυψαν από τον ελληνικό λαό και τους λαούς της Ευρώπης, πως με δική τους απόφαση, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ στα κράτη της ευρωζώνης να παίρνουν χρήματα από την ΕΚΤ και είναι υποχρεωμένα να δανείζονται το ευρώ από ιδιώτες, οι οποίοι βάζουν όποιο επιτόκιο θέλουν.

            Στην Ελλάδα, τα δάνεια χρησιμοποιήθηκαν για να στηριχθεί ένα διεφθαρμένο και πελατειακό κομματικό σύστημα. Χρησιμοποιήθηκαν για να πλουτίσουν οι «εθνικοί» μας εργολάβοι, για να εξαγοραστούν συνειδήσεις, για δωροδοκίες και για ακριβά και σπάταλα έργα.

Παρέδωσαν όλη τη δημόσια περιουσία σε έλληνες και ξένους μεγαλοεπιχειρηματίες. Με 174 εκατομμύρια ίδια κεφάλαια, με 420 εκατομμύρια συμμετοχή του δημοσίου και 713 εκατ. δάνεια με την εγγύηση του δημοσίου , ο εθνικός εργολάβος της Αττικής Οδού κερδίζει 137 εκατ. το χρόνο. Σχεδόν όσα χρήματα έβαλε. Στον δρόμο Πάτρας – Κορίνθου , που τον λένε ακόμα εθνική οδό, ο εργολάβος δεν βάζει δεκάρα και εισπράττει χρήματα, για να φτιάξει το δρόμο.

Σύμφωνα με στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας της Ε.Ε. , ο εργαζόμενος πληρώνει διπλάσιο φόρο από τις εταιρείες, στις οποίες η κυβέρνηση , πριν λίγες μέρες, μείωσε ακόμα περισσότερο τη φορολογία, στο νομοσχέδιο που καθιστά ποινικό αδίκημα την μη πληρωμή φόρων.

Η Παιδεία διαλύεται, τα σχολεία έχουν γίνει αποθήκες φιλοξενίας παιδιών, η διαφθορά βασιλεύει, η κοινωνική πρόνοια έχει γίνει ανέκδοτο, τα νοσοκομεία διαλύονται, οι πενιχρές συντάξεις περικόπτονται, επιχειρήσεις κλείνουν και άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους, γιατί κάποιοι δανείζονται χρήμα, που έπρεπε να είναι δημόσιο και το πήραν, για να το μοιραστούν κάποιοι λίγοι. 

ΔΕ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ .

–          Αρνούμαστε το δημόσιο χρέος

–          Απαιτούμε πάγωμα χρεών ιδιωτών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών προς το δημόσιο και τις τράπεζες, γιατί η αγορά και η κοινωνία έμεινε χωρίς χρήμα , εξ αιτίας των πολιτικών σας.

–          Θέλουμε να σταματήσει κάθε διαδικασία πώλησης δημόσιας περιουσίας και να αποδοθεί στο λαό και τις τοπικές κοινωνίες για αξιοποίηση προς όφελος όλου του πληθυσμού.

–          Θέλουμε εργασία, παιδεία, περίθαλψη, ασφάλεια, σύνταξη.

–          Θέλουμε πίσω τη ζωή μας, την αξιοπρέπεια μας, την πατρίδα μας .

 

Κι επειδή δεν πιστεύουμε πως κάτι από αυτά τα αιτήματα θα ικανοποιηθούν, από το σημερινό κομματικό σύστημα, που δεν τολμά να πει πως η χώρα μας βρίσκεται υπό κατοχή, ξεκινάμε ένα μεγάλο αγώνα, ζητάμε, διεκδικούμε και θα επιβάλλουμε, με τη μεγαλύτερη συσπείρωση ανθρώπων, που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα:

–          Την Απελευθέρωση της  Χώρας από την οικονομική εξάρτηση και την τιμωρία όσων λειτούργησαν σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος, διαχρονικά, και έφεραν τη χώρα, σε κατάσταση υποδούλωσης και τους έλληνες σε συνθήκες εξαθλίωσης.

–          Επειδή, την ώρα που η κυβέρνηση μετατρέπει την άρνηση και την ανυπακοή των πολιτών σε ποινικό αδίκημα, την ίδια ώρα, οι πολιτικοί έχουν εξασφαλίσει  συνταγματική ασυλία, εμείς ζητάμε και θα αγωνιστούμε για τη δημιουργία ενός μεγάλου πολιτικού κινήματος, που θα απαιτήσει ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, για την τιμωρία των ενόχων και τη δημιουργία μιας δημοκρατίας, όπου οι εκπρόσωποι θα ανακαλούνται, όταν παραβιάζουν τη λαϊκή βούληση και οι νόμοι θα εγκρίνονται από το λαό, με δημοψηφίσματα.

–          ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ

Η ανυπακοή είναι πολιτικό δικαίωμα, είναι ηθική υποχρέωση, είναι η συνείδηση που εξεγείρεται μπροστά στην αδικία. «Τσαμπατζήδες» είναι όλοι αυτοί που ζούσαν καλά, με δάνεια και δημόσιο χρήμα, που καλούμαστε, σήμερα,  να πληρώσουμε.

Η κυβέρνηση είναι αυτή που δεν πληρώνει, για συντάξεις, εργασία, παιδεία και υγεία και παραμένει ατιμώρητη  και όχι εμείς που δεν έχουμε να πληρώσουμε. 

Αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση, για μια κοινωνία ανθρώπων και όχι θηρίων.

Το φρόνημα, η θέληση και οι πράξεις αντίστασης δεν ποινικοποιούνται.

Η κυβέρνηση έχει απωλέσει κάθε υπόλειμμα δημοκρατικής ευαισθησίας και συνεπικουρούμενη και από άλλους,  οδεύει  στο δρόμο της απώλειας κάθε δημοκρατική νομιμότητας.

Η κυβέρνηση είναι αυτή που είναι πολιτικά έκνομη και όχι ο λαός που δεν έχει και αντιστέκεται.  

Ο λαός θα ποινικοποιήσει τη διαφθορά και τη σπατάλη. Η πατρίδα πάντα τιμωρεί αυτόν που προδίδει. Αυτόν που ξεπουλά.

 

«Αρνιέμαι να με κάνουν ότι θένε, αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά»,

«Αρνιέμαι νάχω σκέψη που σωπαίνει να περιμένει μάταια τον καιρό»,

 

«Λαχτάρισα μια χώρα, όπου το λάδι από την ελιά ίσα θα το μοιράζεις στα δώδεκα παιδιά»,

λέει ο ποιητής κι εμείς μαζί του.

 

 

Αγώνας ως την Απελευθέρωση της Χώρας.

Αγώνας ως την εγκαθίδρυση πραγματικής δημοκρατίας.

—————

Ακολούθησε πορεία και το ψήφισμα παραδόθηκε στο γραφείο του βουλευτή. (έλειπε)

 

http://www.ithacanet.gr/article/23-2-2011-%CF%84%CE%BF-%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83

Η Βραζιλία, οι «κέρβεροι» και ο νεαρός Γερ. Αρσένης

του Γιώργη Μέρμηγκα – ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 8/1/2011

Ηταν αρχές της ταραγμένης δεκαετίας του ’70 όταν ο νεαρός Ελληνας οικονομολόγος Γεράσιμος Αρσένης μετακόμιζε στη Νέα Υόρκη προκειμένου να αναλάβει διευθυντική θέση στην UNCTAD (Οργανισμός του ΟΗΕ για το εμπόριο και την ανάπτυξη) έχοντας ήδη διατελέσει στέλεχος του ΟΟΣΑ στο Παρίσι.

Από τις πρώτες σοβαρές υποθέσεις που του ανέθεσαν ήταν ένα ήδη επεξεργασμένο σχέδιο οικονομικής στήριξης της Βραζιλίας από τον Οργανισμό.

Οταν το μελέτησε ο κ. Αρσένης αποκρυστάλλωσε τη βεβαιότητα ότι σε περίπτωση που αυτό εφαρμοζόταν ως είχε, η Βραζιλία θα όδευε κατ’ευθείαν στη χρεοκοπία, άποψη που διεμήνυσε ευθαρσώς στο διευθυντήριο της UNCTAD.

Τον πλησίασε τότε συνοφρυωμένος ένας Αμερικανός συνάδελφός του, «κέρβερος» διευθυντής για τα συμφέροντα των τραπεζών και των αγορών, και δίχως περιστροφές τον ρώτησε:

– How much; (πόσο καιρό δηλαδή δίνεις στη Βραζιλία μέχρι να χρεοκοπήσει).

– 5 years (πέντε χρόνια), απάντησε μονολεκτικά ο Αρσένης.

– That’s good enough for me (αυτό είναι αρκετό για μένα), απάντησε ο σκληρόπετσος του ΟΗΕ, εννοώντας ότι στα 5 αυτά χρόνια οι τράπεζες προλάβαιναν να πάρουν πίσω στο πολλαπλάσιο τα χρήματα που θα δάνειζαν (σ.σ. μήπως, αλήθεια, σας θυμίζει κάτι παρόμοιο με τα 3 χρόνια του ΔΝΤ) και η Βραζιλία ας γινόταν… στάχτη και μπούρμπερη…

Οπως και έγινε, άλλωστε. Το σχέδιο εφαρμόστηκε ως είχε, ταραχές ξέσπασαν στους δρόμους, η κυβέρνηση έπεσε. Λίγα χρόνια αργότερα η Βραζιλία έμπαινε σε ακόμη μεγαλύτερο λούκι.

Από το 1997 το εμπορικό ισοζύγιο της μεγάλης πλουτοπαραγωγικής αυτής χώρας άρχισε να «κουτσαίνει», οι μεγαλοεπενδυτές άρχισαν να αποσύρουν μαζικά τα χρήματα από τη χώρα, το νόμισμα (real) υποτιμήθηκε και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έκανε επέλαση δανείζοντας στη Βραζιλία 42,6 δισ. δολάρια. Το ΔΝΤ επέβαλε δραστική περικοπή μισθών, κόψιμο επιδομάτων σε 12,5 εκατ. οικογένειες συνταξιούχων και άγριο μαχαίρι σε δαπάνες υγείας, παιδείας και γεωργίας κατά 47%!..

Οι επιδοτήσεις των επιχειρήσεων παρέμειναν ανέπαφες.

Μετ’ ολίγον οι δρόμοι γέμισαν ζητιάνους και ανθρώπινα ράκη και οι πλούσιοι μετακινούνταν μόνο με ελικόπτερα, μέχρι που το 2002 ήρθε ο Λούλα…

Στην Ελλάδα πάντως τα ελικόπτερα σπανίζουν και Λούλα δεν φαίνονται ακόμη στον ορίζοντα…

ΟΡΙΣΤΗΚΑΝ OΙ 22 ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΞΟYΣΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟ 2011!

ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΑΝ ΟΙ 22 «ΒΑΣΙΚΟΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΕΣ»ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΟΜΟΛΟΓΩΝ!

ΟΡΙΣΤΕ ΠΟΙΟΙ ΠΙΝΟΥΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, ΑΝΕΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΑ SPREADS!

Με κοινή απόφασή τους την Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου, ο Υπουργός Οικονομικών και ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, όρισαν του 22 Βασικούς Διαπραγματευτές Αγοράς στην αγορά ομολόγων του ελληνικού δημοσίου για το 2011.

Ποίοι είναι αυτοί οι Βασικοί Διαπραγματευτές; Όχι, δεν πρόκειται για τους «κοπρίτες» δημοσίους υπαλλήλους, όπως προσπαθεί να μας πείσει ο κωμικοτραγικός Θ. Πάγκαλος. Είναι 22 χρηματοπιστωτικές επιχειρήσεις! Οι 5 μεγαλύτερες τράπεζες της χώρας και 17 από τις μεγαλύτερες εμπορικές και επενδυτικές τράπεζες του κόσμου. Και τι κάνουν αυτοί οι Βασικοί Διαπραγματευτές;

Οι 22 αυτές τράπεζες ελέγχουν «ολιγοπωλιακά» την αγορά ομολόγων και εντόκων γραμαμτίων του δημοσίου, διαμορφώνοντας τα επιτόκια των εκδόσεων ομολόγων και εντόκων γραμματίων και τις καθημερινές αγοραπωλησίες τους.

 

Όποτε το Υπουργείο Οικονομικών, αποφασίζει να προβεί σε δημοπρασία ομολόγων και εντόκων γραμματίων (δηλαδή «να βγει στις αγορές»), οι Βασικοί Διαπραγματευτές, είναι αυτοί που υποβάλλουν προσφορές. Διαμέσου αυτής της διαδικασίας, διαμορφώνεται εντέλει το επιτόκιο δανεισμού! Είναι εύκολο να αντιληφθούμε λοιπόν, πως για τις 22 αυτές τράπεζες είναι εύκολη μεταξύ τους συνεννόηση, δηλαδή η διαμόρφωση ενός «ολιγοπωλιακού» καρτέλ!
Το επιτόκιο δανεισμού, στις τελευταίες εκδόσεις εντόκων γραμματίων μέσα στο 2010, προσέγγισε σε ορισμένες περιπτώσεις, το 5%, για δανεισμό διάρκειας έξι, τριών ή και ενός (!) μήνα! Την ίδια στιγμή, μέσα στο 2010, το Δημόσιο δανείστηκε € 18,15 δις μέσω εκδόσεων εντόκων γραμματίων! Μιλάμε δηλαδή, για αμύθητα κέρδη με το αζημίωτο, εάν συνυπολογιστεί πως την ίδια στιγμή οι τράπεζες της Ευρωζώνης, δανείζονται με το σκανδαλώδες επιτόκιο του 1% από την ΕΚΤ!!!
Τα παραπάνω, συντελούν μια πραγματική ληστεία, εις βάρος του ελληνικού λαού που μόνο μέσα στο 2011, θα κληθεί να πληρώσει (τουλάχιστον) € 16 δις σε τόκους, ποσό που αντιστοιχεί στο 22% των συνολικών προβλεπόμενων δημοσίων δαπανών!!!
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι Βασικοί Διαπραγματευτές, κερδίζουν διπλά και μέσω της δευτερογενούς αγοράς ομολόγων, γνωστής και ως Ηλεκτρονικής Δευτερογενούς Αγοράς Τίτλων (ΗΔΑΤ). Και αυτό γιατί εκεί δρουν, ως αποκλειστικοί «κόμβοι» είτε διενεργώντας συναλλαγές για λογαριασμό τους είτε για λογαριασμό τρίτων. Μέσω των τιμών που διαμορφώνονται στην ΗΔΑΤ, καιοι οποίες επηρεάζονται καθοριστικά από τους Βασικούς Διαπραγματευτές, διαμορφώνεται το γνωστό spread! Αυτό με τη σειρά του επικαθορίζει το επιτόκιο δανεισμού, νέων εκδόσεων, και πάει λέγοντας…
Ας δούμε λοιπόν, τον κατάλογο τους (5 ελληνικές και 17 ξένες τράπεζες), όπως τον εξέδωσε η Τράπεζα της Ελλάδος την Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου.

 

1.ALPHA BANK S.A
2.BANCA IMI S.p.A
3.BARCLAYS BANK PLC
4.BNP PARIBAS S.A.
5.CITIGROUP GLOBAL MARKETS LTD
6.CREDIT SUISSE SECURITIES (EUROPE) LTD
7.DEUTSCHE BANK AG
8.EFG EUROBANK ERGASIAS AE
9.ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΕ
10.EMPORIKI BANK
11.GOLDMAN SACHS INTERNATIONAL
12.HSBC BANK PLC
13.ING BANK NV
14.JP MORGAN SECURITIES LTD
15.MERRILL LYNCH INTERNATIONAL
16.MORGAN STANLEY Co. INTERNATIONAL LTD
17.NOMURA INTERNATIONAL PLC
18.ROYAL BANK OF SCOTLAND PLC
19.SOCIETE GENERALE
20.ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
21.UBS LTD
22.UNICREDIT BANK AG

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1973:-spread&catid=58:oikonomiki-politiki&Itemid=182

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 300 ΕΤΩΝ

του Yiannis Aeras απο το http://alithinapsemata.wordpress.com

Ο Αριστοτέλης είχε πει χιλιάδες χρόνια πριν, ότι θα ήταν καταστροφικό αν κάποτε το ίδιο το χρήμα μετατρέπονταν σε εμπόρευμα….
Η κατασκευή του χρήματος είναι μια πάρα πολύ φθηνή εργασία, αφού για να εκδόσουμε ένα χαρτονόμισμα των 500 ευρώ, αρκεί μόνο λίγο χαρτί, λίγο μελάνι (αξίας μερικών δεκάρων) και ο κατάλληλος εξοπλισμός (το κόστος του οποίου για οποιαδήποτε χώρα είναι μηδαμινό). Ενώ λοιπόν όλες οι εμπορικές, κατασκευαστικές και λοιπές επιχειρήσεις δουλεύουν με περιθώρια κέρδους της τάξης του 3~10%, μια επιχείρηση κατασκευής χρήματος θα είχε διαστημικά περιθώρια κέρδους. Αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα ο έμπορος του χρήματος να αποκτήσει τεράστια οικονομική δύναμη και μοιραία κάποια στιγμή να επικρατήσει οικονομικά πάνω σε όλους τους τομείς της αγοράς.

Προφανώς αυτοί που συνέταξαν το πρώτο σύνταγμα των Η.Π.Α. είχαν αντιληφθεί τα λόγια του, και για το λόγο αυτό το πρώτο άρθρο του συντάγματος των Η.Π.Α. γράφει με μαγάλα γράμματα:
“Το κονγκρέσο θα έχει την εξουσία να εκδίδει νόμισμα και να καθορίζει την αξία του”.
Δηλαδή ότι το κράτος θα εκδίδει και θα διαθέτει το απαραίτητο χρήμα για τη λειτουργία της οικονομίας.

Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ.

Το παραπάνω άρθρο του συντάγματος σήμερα στις Η.Π.Α. δεν τηρείται. Η FED, η ομοσπονδιακή κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, είναι ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΠΟΛΥΜΕΤΟΧΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ. Αυτό έχει σαν συνέπεια ο Αμερικανικός λαός να έχει χάσει πια από τα χέρια του τη δυνατότητα έκδοσης χρήματος.

Αντί αυτού, το Αμερικανικό κράτος εκδίδει ομόλογα, τα δίνει ως εγγύηση σε έναν ΙΔΙΩΤΗ, και ο ιδιώτης ΔΑΝΕΙΖΕΙ τα χρήματα στον Αμερικανικό λαό με ΤΟΚΟ.

Οι αργυραμοιβοί φροντιζουν κάθε φορά να δανείζουν σε κάθε κράτος τόσα χρήματα, ώστε να μην μπορεί να αποπληρώσει το χρέος. Σήμερα η Αμερική χρωστάει δεκάδες τρις δολλάρια, και πληρώνει κάθε χρόνο πάρα πολλά δισσεκατομύρια, σε ΙΔΙΩΤΕΣ, απλώς και μόνο επειδή χρησιμοποίησαν τον εκτυπωτή τους για να εκδόσουν χρήματα αντί να αγοράσουν δικό τους εκτυπωτή.

ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Δυστυχώς όπως έχουμε πει, εδώ και πολλά χρόνια, οι κεντρικές τράπεζες των χωρών (που έχουν τη δυνατότητα να εκδίδουν χαρτονομίσματα) είναι ιδιωτικές εταιρίες. Το ίδιο ισχύει εδώ και χρόνια για χώρες όπως οι Η.Π.Α., η Μ. Βρετανία, η Γερμανία, η Ελλάδα….

Ειδικά στην ευρωπαϊκή ένωση, για να μην ξυπνήσει ξαφνικά καμιά χώρα και ζητάει να εκδόσει δικό της νόμισμα σε δική της ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα, φρόντισαν και έφτιαξαν το ευρώ, μας έβαλαν μέσα στη “ζώνη του ισχυρού ευρώ” και πλέον καμία χώρα μέλος δεν μπορεί να ξεφύγει από τη φρικτή αυτή παγίδα, αφού οι χώρες μέλη της Ε.Ε. συμφώνησαν να παραχωρήσουν την άδεια έκδοσης χρημάτων στην Ε.Κ.Τ. (Ευρωπαίκή κεντρική τράπεζα).

Το διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ σύμφωνα με το καταστατικό της αποτελείται από τους διοικητές των κεντρικών τραπεζών των χωρών μελών. Αυτό δημιουργεί υποψίες υπαρξης μιας συμμορίας (που λέγεται ΕΚΤ) που έχει τοποθετήσει από ένα μέλος της σε κάθε χώρα μέλος και με τον τρόπο αυτόν χειραγωγεί τη διακίνηση χρήματος σε ολόκληρη την ευρώπη.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΡΓΥΡΑΜΟΙΒΟΙ;

Οι Διεθνείς Τραπεζίτες, ή παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ, ελέγχεται από έναν αριθμό πολύ μικρό αριθμό ισχυρών ανθρώπων. Η δυναστεία Rothschild, η δυναστεία Schiff, η δυναστεία Warburg και η δυναστεία Rockefeller είναι μερικοί απο τους αργυραμοιβούς. Τη συμμορία συμπληρώνουν άνθρωποι  όπως ο Σόρος, ο Κίσινγκερ και άλλοι.

Γύρω από τον σκληρό αυτό πυρήνα υπάρχουν οι μεγάλοι τραπεζικοί κολοσσοί όπως η Goldman Sachs, η Morgan Stanley, η JP Morgan Chase, η Citigroup, η Bank of America και η Wells Fargo που ο καθεστωτικός τύπος αναφέρει ως «κερδοσκόπους» ή «αγορές».

Τέλος, η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, η Παγκόσμια Τράπεζα και το Δ.Ν.Τ. είναι κατα κάποιο τρόπο οι κεντρικές τράπεζες των κεντρικών τραπεζών. Είναι ιδιωτικές εταιρίες που ελέγχονται από το τραπεζικό καρτέλ και αποστολή τους είναι ο συντονισμός των επιθέσεων που οδηγούν στη χρεοκοπία και τη φτώχεια τα έθνη.

ΠΩΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ .

Πρόκειται για ένα πολύ απλό κόλπο. Τόσο απλό που ο ανθρώπινος νους το απορρίπτει σαν απίθανο και αναζητά κάτι πιο πολύπλοκο στη θέση του. Εχει ως εξής:

Μέσω της κεντρικής τράπεζας, η ΕΚΤ υπο την καθοδήγηση της παγκόσμιας τράπεζας, χαλαρώνει τα κριτήρια δανειοδότησης και στην ουσία δίνει το πράσινο φως για τη δημιουργία πληθωρισμού. Οι τράπεζες αρχίζουν και βάζουν διαφημίσεις για δωρεάν πιστωτικές κάρτες, διακοποδάνεια, δάνεια κατοικίας κ.λ.π. χωρίς αυστηρό έλεγχο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πολλοί πολίτες να παίρνουν δάνειο από την τράπεζα, να διοχετεύουν το χρήμα στην αγορά, με συνέπεια να υπάρχει ανάπτυξη, και δουλειές, αυτό που με μια λέξη ονομάζουμε πληθωρισμό.

Αντίθετα, με αφορμή κάποιο θλιβερό γεγονός (συνήθως στην Αμερική – βλ Leeman Brothers) η κεντρική τράπεζα (πάλι υπο την καθοδήγηση και κηδεμονία της ΕΚΤ και της παγκόσμιας κεντρικής τράπεζας) σκληραίνει τα κριτήρια δανειοδότησης, και οι τράπεζες με τη δικαιολογία ότι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στην κρίση και ότι χρειάζονται ρευστότητα σταματούν να δίνουν νέα δάνεια. Οταν οι τράπεζες εισπράτουν κανονικά τις δόσεις από τα δάνεια που έχουν ήδη δώσει και δεν δίνουν νέα δάνεια, στην ουσία αφαιρούν χρήμα από την αγορά και έχουμε πια το φαινόμενο που ονομάζουμε ύφεση (κρίση).

Ναι είναι τόσο απλό. Αυτό που ονομάζουμε ύφεση και πληθωρισμός είναι 100% χειραγωγίσιμο.
Ολα τα υπόλοιπα περι μακροοικονομίας και τα συναφή, είναι ανοησίες που χρησιμοποιούνται απλώς για να καλύψουν αυτό το τόσο απλό κόλπο.

Το αποτέλεσμα σήμερα στην Ευρώπη είναι το ίδιο με αυτό στην Αμερική, αφού για να λάβουν χρήματα οι χώρες μέλη, εκδίδουν κρατικά ομόλογα (χρέος), τα δίνουν στις διεθνείς χρηματαγορές (το σπίτι των αργυραμοβών) και παίρνουν τα χρήματα.

ΠΡΟΣΦΑΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ.

Η Leeman Brothers (όπως και η Goldman Sachs, h Morgan Stanley κ.λ.π.) ανήκει στους αργυραμοιβούς. Οι αργυραμοιβοί βάζουν τα παπαγαλάκια να πούν ότι η Leeman Brothers έχει πρόβλημα και κινδυνεύει να καταρρεύσει. Οι μέτοχοι τρέχουν να πουλήσουν τις μετοχές τους για να μην καταστραφούν. Η τιμή της μετοχής πέφτει πλέον πραγματικά. Εμφανίζεται ο απο μηχανής θεός Ομπάμα και λέει ότι δεν θα επιτρέψει να καταρρεύσει η L.B. . Χρεώνει τον Αμερικανικό λαό με π.χ. 100 δις δολλάρια, η αργυραμοιβοί (μέσω της Leeman Brothers) παίρνουν στα χέρια τους περισσότερο χρέος από τον Αμερικανικό λαό, η Leeman Brothers σώζεται. Η ευρώπη κοιτάζει “έντρομη” την Αμερική. Τα μέσα ενημέρωσης παπαγαλίζουν συνεχώς ότι θα έχουμε μεταφορά της κρίσης από την Αμερική στην Ευρώπη. Η ΕΚΤ δίνει οδηγίες. Η κεντρική τράπεζα τις εφαρμόζει στις χώρες μέλη. Οι τράπεζες σταματούν να δίνουν νέα δάνεια ενώ εισπράτουν τις δόσεις και τους τόκους για τα παλιά. Το χρήμα λιγοστεύει στην αγορά, και η ύφεση αρχίζει…

Ειδικά στην περίπτωση μας, τα παραπάνω έγιναν σε συνδυασμό με τις δύο χρηματοπιστωτικές επιθέσεις των κερδοσκόπων: http://thalamofilakas.blogspot.com/2010/11/blog-post_2472.html

Σκεφτείτε το λιγο και θα δείτε ότι έτσι είναι. Την κρίση αυτή την κατασκεύασαν οι τράπεζες (αφαιρώντας χρήμα από την αγορά) σε πλήρη αρμονία με τα ΜΜΕ (που μας φοβέρισαν δεόντως).

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ.

Το εκπληκτικό δεν είναι μόνο το γεγονός ότι οι λαοί χρεώνονται σε έναν ιδιώτη για να εκδόσουν τα χρήματα που χρειάζονται. Το εκπληκτικό είναι ότι ο ιδιώτης αυτός, μπορεί βάσει της τραπεζικής νομοθεσίας, να “δημιουργήσει” χρήμα από αέρα κοπανιστό (σε αντίκρισμα του ομολόγου που πήρε σαν “εγγύηση”) 10πλάσιας αξίας από αυτήν του ομολόγου. Το χρήμα αυτό διοχετεύεται στους πολίτες με τη μορφή δανείων.

Δε θα μιλήσω για τα CDS και τα παράγωγα (που είναι ιππόδρομος στον οποίο ποντάρουν οι αργυραμοιβοί ότι ένα ομόλογο δε θα πληρωθεί). Κάτι σαν πάμε στοίχημα δηλαδή, μόνο που το άλογο που ποντάρουν είναι η δυστυχία ενός ολόκληρου λαού.

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΕΥΗΜΕΡΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΥΦΕΣΗ;

Διότι έχουν τεράστια περιθώρια κέρδους χωρίς να αναλαμβάνουν ρίσκο!

Το πράγμα λειτουργεί περίπου όπως στα τραπεζια πόκερ, όπου ο γκρουπιέρης παίρνει σαν προμήθεια ένα ποσοστό κέρδους από κάθε παίκτη κάθε φορά που χρήματα αλλάζουν χέρια. Οι παίκτες μπορεί να κερδίζουν ή να χάνουν, ο γκρουπιέρης όμως κερδίζει συνεχώς.

ΤΙ ΣΚΟΠΟ ΕΧΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;

Τα περισσότερα δάνεια είναι καλυμένα “εμπράγματα”, με υποθήκη δηλαδή το σπίτι σας, τη γη σας την επιχείρηση σας. Το παραμύθι ότι οι τράπεζες δεν ενδιαφέρονται για σπίτια και γη, είναι μεγάλο ψέμα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι τράπεζες δέχονται ΜΟΝΟ εμπράγματη εξασφάλιση και ο σκοπός τους είναι στην πραγματικότητα να σας πάρουν το σπίτι, τη γη, την επιχείρηση. Οι τράπεζες ΔΕΝ ενδιαφέρονται για τα χρωματιστά χαρτάκια ή επιταγές και υποσχέσεις.  Χρήματα μπορούν να φτιάξουν ότι ώρα θελήσουν, με ψηφιακές εγγραφές στους υπολογιστές τους.

Ο πληθωρισμός και η ύφεση είναι η παλίροια και η άμπωτη όπου κάθε φορά που τραβιούνται τα νερά, κάποιος χάνει την επιχείρηση του, το σπίτι του, τα χωράφια του.

Τελικός σκοπός είναι να γίνουν οι τράπεζες οι μεγαλοτσιφλικάδες στους οποίους κάποια στιγμή θα ανήκει όλη η γη, ο ορυκτός πλούτος, οι δημόσιες υποδομές.

Το όλο παιχνίδι είναι ένα παιχνίδι εξουσίας που κερδίζει ο πιο δυνατός και έχει σαν τελικό σκοπό τη διανομκή της εξουσίας σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η τελευταία παγκόσμια οικονομική κρίση δεν προκλήθηκε από λάθος. Σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από τους αργυραμοιβούς.  Και δεν πρόκειται να σταματήσει, αλλά θα συνεχιστεί και θα είναι πολύ χειρότερη από την κρίση του 1929. Στόχος είναι να προκληθεί παγκόσμια οικονομική ύφεση και γενικευμένο αδιέξοδο. Τότε θα προταθεί σαν μοναδική λύση η δημιουργία Παγκόσμιου Νομίσματος, Παγκόσμιας Κεντρικής Τράπεζας ελεγχόμενης από τους ίδιους και Παγκόσμιας Κυβέρνησης.

Και έχουμε σοβαρούς λόγους να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί δε θα διστάσουν σε τίποτα μπροστά στο κέρδος και στη μέθη της εξουσίας. Η Παγκόσμια Κυβέρνηση τους θα είναι παγκόσμια δικτατορία.

ΠΩΣ ΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;

Το διαδίκτυο σήμερα έχει μηδενίσει τις αποστάσεις και η πληροφορία μεταδίδεται αστραπιαία. Το παιχνίδι αυτό κατάφεραν και το κράτησαν κρυφό για πάνω από 300 χρόνια με τις μασονικές στοές και τις μυστικές λέσχες. Σήμερα όμως με την τεράστια εξάπλωση του διαδικτύου και την ανταλλαγή πληροφοριών, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τα φοβερά τους σχέδια.

Ολες οι παραπάνω πληροφορίες μπορούν να διασταυρωθούν με λίγο ψάξιμο στο internet. Ψάξτε “Καταστατικό κεντρικής τράπεζας” στο google και θα κατεβάσετε το καταστατικό της τράπεζας Ελλάδος σε PDF.  Ψάξτε “European central bank memorandum” και θα βρείτε το καταστατικό της ΕΚΤ.  Ψάξτε “μετοχική σύνθεση τραπεζών” και προσπαθείστε να βρείτε τη μετοχική σύνθεση της κεντρικής τράπεζας. Δεν θα τη βρείτε. Θα βρείτε για όλες τις τράπεζες, εκτός από την κεντρική.

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ;

Φυσικά. Οι σημερινοί πολιτικοί δεν ενδιαφέρονται ούτε εκπροσωπούν τα συμφέροντα του λαού. Είναι πράκτορες των μεγαλοτραπεζιτών, και αυτών τα συμφέροντα εξυπηρετούν. Με μεγάλη ευκολία θα διαθέσουν δισεκατομύρια για αγορά αμυντικού εξοπλισμού, για ανούσια σχολικά βιβλία, για αγορά πανάκριβων συστημάτων παρακολούθησης, για οτιδήποτε άχρηστο και ακριβό. Θα σπαταλήσουν με μανία το δημόσιο πλούτο και θα φέρουν τη χώρα σε κατάσταση ανάγκης για ακόμα μεγαλύτερο δανεισμό.

Σκεφτείτε το λίγο. Ο ΓΑΠ εργάζεται για το δικό μας συμφέρον ή τρέχει να εξασφαλίσει το τραπεζικό καρτέλ;

ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ;

Οι αργυραμοιβοί ελέγχουν έμμεσα ή άμεσα όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, εφημερίδες, τηλεόραση, ραδιόφωνο, περιοδικά. Εχουν πράκτορες που δεν κάνουν άλλη εργασία παρα μόνο να προωθούν στα ΜΜΕ τις πληροφορίες που πρέπει, να ελέγχουν την εκλογή των αρχόντων σε τοπικό και εθνικό επίπεδο φροντίζοντας να μην εκθέτουν σε κοινή θέα το διεφθαρμένο αυτό νομισματικό σύστημα.

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ;

Ο μόνος τρόπος να αντισταθούμε σε έναν εχθρό τόσο πανίσχυρο όσο το τραπεζικό καρτέλ (που ελέγχει τα media, τις τράπεζες, τους πολιτικούς και μέσω αυτών το στρατό, την αστυνομία, τις τηλεπικοινωνίες….) είναι η πολιτική ανυπακοή.

Ο Γκάντι με πολιτική ανυπακοή και πλήρη έλειψη πολεμικού εξοπλισμού κατάφερε και έδιωξε την πανίσχυρη τότε Βρετανική Αυτοκρατορία από την Ινδία, και είμαι σίγουρος ότι αν δεν δολοφονούνταν, σήμερα η Ινδία θα ήταν μια πολύ ισχυρότερη χώρα στη Διεθνή σκακιέρα.

Η ερώτηση λοιπόν είναι τι θα κάνουμε σαν ελληνικός λαός. Η μια επιλογή είναι να γίνουμε σκλάβοι των Διεθνών Τραπεζιτών και των εγχώριων πρακτόρων τους.

Η άλλη επιλογή είναι η αντίσταση η οποία θα μπορούσε να γίνει στο παρακάτω πλαίσιο:

1. Παύση πληρωμών μέχρι να γίνει έλεγχος του χρέους από αξιόπιστους επιστήμονες και όχι από τα λαμόγια που κάθε εβδομάδα μας ανακοινώνουν άλλο νούμερο.
2. Αρνηση πληρωμής του δημόσιου εξωτερικού χρέους ως προϊόν απάτης αν αυτό αποδειχθεί.
3. Καταγγελία του παγκόσμιου τραπεζικού καρτέλ.
4. Εξοδος από το ευρώ και επιστροφή στη δραχμή αν χρειαστεί.
5. Δανεισμός από άλλες χώρες στις οποίες δεν απευθύνθηκαν τα λαμόγια.
6. Θεσμοθέτηση «τραπεζικού συστήματος πλήρων αποθεμάτων» (full reserve banking).
7. Κρατικοποίηση της Κεντρικής τράπεζας της Ελλάδος.
8. Δημιουργία τριών τουλάχιστον δημόσιων τραπεζών που θα χρεώνουν όχι τόκους, αλλά μόνο τα έξοδα τους.

Ολα αυτά μπορεί να φαίνονται καινοτόμα ή αδύνατα. Θα με ρωτήσετε που θα βρίσκαμε τα χρήματα να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Θα με ρωτήσετε πως θα αποφύγουμε τη χρεοκοπία. Για όλες τις ερωτήσεις, υπάρχουν απαντήσεις…
http://thalamofilakas.blogspot.com/2010/06/blog-post_25.html

Είναι βέβαιο ότι θα περάσουμε χρόνια δύσκολα. Είναι όμως ακόμη πιο βέβαιο, ότι αν δεν αντισταθούμε, θα περάσουμε απείρως δυσκολότερα για πολύ περισσότερα χρόνια.

Σκεφτείτε το.

Η επιλογή είναι δική μας.

ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ.

Περισσότερα για το θέμα:
http://thalamofilakas.blogspot.com/2010/08/blog-post_06.html – Η ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_public_debt
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_countries_by_GDP_(nominal)
http://thalamofilakas.blogspot.com/2010/05/blog-post_4810.html – THE MONEY MASTERS.
http://thalamofilakas.blogspot.com/2010/05/blog-post_4727.html – MONEY AS DEPT.
http://thalamofilakas.blogspot.com/2010/06/blog-post_16.html
http://thalamofilakas.blogspot.com/2010/06/blog-post_4118.html
http://thalamofilakas.blogspot.com/2010/06/blog-post_25.html
http://thalamofilakas.blogspot.com/2010/11/jean-claude-trichet.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Fractional-reserve_banking
http://en.wikipedia.org/wiki/Full-reserve_banking

Το τέλος του ελληνικού παιχνιδιού

του Στάθη Στασινού (εφημ. Αυγή)

 

 

Να ξεκινήσουμε με έναν μπακαλίστικο υπολογισμό; Το ελληνικό κράτος, σε λίγο λιγότερο από δύο χρόνια, έχει προσφέρει στις ελληνικές τράπεζες τα εξής χρήματα (σε ρευστό και εγγυήσεις):

 

28 δισ.: Πακέτο Αλογοσκούφη, εκ των οποίων τα 17,5 εκταμιεύθηκαν μετά τη Δευτέρα του Πάσχα του 2010

 

+

15 δισ. Που αναφέρονται στο νόμο του Μνημονίου ως διπλασιασμός του πακέτου Αλογοσκούφη (άρθρο 4, παράγραφος 8) και κρύφτηκαν τόσο επιμελώς πίσω από το πρώτο πακέτο (οι εφημερίδες ανέφεραν και τα δύο ως πρώτο πυλώνα), που αρκετοί τραπεζικοί δεν το γνώριζαν, κι εάν δεν υπήρχε ένα άρθρο στην εφημερίδα Κόντρα(www.eksegersi.gr/article.php?article_id=3886&pos=4&cat_id=48) με όλα τα ΦΕΚ, ακόμα θα τα ψάχναμε

 

+

10 δισ. από τα δανεικά ΔΝΤ-Ε.Ε. που θα πάνε υπέρ του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας

 

+

25 δισ. που ανακοίνωσε ο Γ. Παπακωνσταντίνου στα μέσα Αυγούστου. Μάλιστα, τόλμησε να ξεστομίσει πως αυτά τα 25 δισ. θα δοθούν μόνο εάν οι τράπεζες αρχίσουν να δίνουν δάνεια (το γιατί αυτό δεν πρόκειται να συμβεί θα το εξηγήσουμε παρακάτω)

 

=

σύνολο 78 δισ. ευρώ υπέρ του τραπεζικού τομέα μέχρι στιγμής (διότι προφανώς θα υπάρξει και συνέχεια). Ποιος άλλος τομέας της ελληνικής οικονομίας έχει τέτοια προνομιακή πρόσβαση σε τόσο κρατικό χρήμα και εγγυήσεις; Και τι ακριβώς έχουν προσφέρει οι τράπεζες αυτά τα δύο χρόνια με τα 78 δισ. που έχουν πάρει;

 

 

 

Αν δίναμε 78 δισ. στη ΔΕΗ…

 

Επειδή όλοι μας έχουμε την τάση να μπλεκόμαστε με τέτοια μεγάλα νούμερα, ας σκεφτούμε ότι εάν δίναμε 78 δισ. (σε ρευστό και εγγυήσεις) στη ΔΕΗ με στόχο να βάλει παντού φωτοβολταϊκά, αυτή τη στιγμή θα είχαμε εγκατεστημένη ισχύ ίση με 30.000 MW. Η υψηλότερη ζήτηση που καταγράφει η ΔΕΗ τις ημέρες του καύσωνα δεν ξεπερνά τις 11.000 MW. Με λίγα λόγια, με τα ίδια χρήματα η χώρα θα είχε αποκτήσει πλήρη ενεργειακή αυτάρκεια, η χρήση των λιγνιτικών μονάδων θα μειωνόταν και θα ήμασταν οι πρώτοι στον κόσμο σε παραγωγή εναλλακτικών μορφών ενέργειας. Ταυτόχρονα, η εξάρτησή μας από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο για την παραγωγή ηλεκτρισμού θα εκμηδενιζόταν, ενώ το εμπορικό ισοζύγιο θα βελτιώνονταν εντυπωσιακά (καθώς είμαστε από τις πρώτες χώρες στην Ε.Ε. σε κατά κεφαλήν εισαγωγές πετρελαίου). Πιθανότατα βέβαια η ΔΕΗ να μοίραζε τα χρήματα και σε ανεμογεννήτριες, αλλά νομίζω ότι καταλαβαίνουμε όλοι τι σημαίνουν για την ανάπτυξη της χώρας 78 δισ.

Αντ’ αυτού τι έχει να μας δείξει ο χρηματοπιστωτικός τομέας τα δύο χρόνια που πέρασαν; Κανένα παραγωγικό αποτέλεσμα και ταυτόχρονα την υπερχρέωση του ελληνικού κράτους σε βαθμό χρεοκοπίας. Είναι τυχαίο που τα ελληνικά ομόλογα κατέρρευσαν δύο μέρες αφότου ανακοινώθηκε από τους κ. Παπακωσταντίνου και Προβόπουλο, τη Δευτέρα του Πάσχα, η επανενεργοποίηση των 17,5 δισ. του πακέτου Αλογοσκούφη;

 

Οι φτωχοί και μόνοι τραπεζίτες

 

Βασική υπερασπιστική γραμμή των τραπεζιτών, των οικονομικών φύλλων και των ακαδημαϊκών που λειτουργούν ως φερέφωνα των τραπεζών είναι πως τα 55 από τα 78 δισ. δεν αφορούν ρευστό αλλά εγγυήσεις που δεν επηρεάζουν το ελληνικό χρέος. Σχεδόν μάλιστα τα φτύνουν, λέγοντας για το πόσο μεγάλο haircut τους χρεώνει η EKT.

Ξεχνάνε φυσικά να αναφέρουν πως αυτές οι εγγυήσεις μεταφράζονται σε ζεστό χαμηλότοκο ρευστό από την ΕΚΤ, όπως ξεχνάνε πως χωρίς αυτές τις εγγυήσεις τα ιδρύματά τους είναι πλήρως και χωρίς καμία αμφιβολία χρεοκοπημένα από τον Δεκέμβρη του 2008. Κι αυτό μπορεί να σας το επιβεβαιώσει ακόμα και ένας πρωτοετής σπουδαστής της λογιστικής.

Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα έχει εισπράξει από την ΕΚΤ 96,2 δισ. ευρώ, έχοντας καταθέσει ως ενέχυρο τίτλους αξίας 135,8 δισ. Αυτά τα ενέχυρα είναι τόσο ομόλογα του ελληνικού δημοσίου (45 δισ.) όσο και τιτλοποιημένα (πακεταρισμένα) δάνεια που έχουν προσφέρει οι τράπεζες σε πολίτες και επιχειρήσεις. Τα τελευταία θεωρούνται λίγο-πολύ τοξικά και η ΕΚΤ δεν τα δέχεται χωρίς την εγγύηση πως εάν σκάσουν (στην ουσία ότανσκάσουν), το κράτος θα πληρώσει από την τσέπη του.

Αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ εμείς οι πολίτες: το ελληνικό κράτος έχει εγγυηθεί τα θαλασσοδάνεια που έχουν δώσει οι ελληνικές τράπεζες ως ενέχυρο στην ΕΚΤ για δανεικά σε ύψος τουλάχιστον 55 δισ. και κάποια στιγμή θα κληθεί να τα πληρώσει ως δικό του χρέος.

 

 

Η απλή τέχνη της τραπεζικής

 

Αναρωτιούνται πολλοί άνθρωποι με γνώσεις οικονομικών: Πώς είναι δυνατόν να τα θαλασσώσει τόσο μια τράπεζα; Κι έχουν δίκιο, διότι στο πανεπιστήμιο έμαθαν πως η τραπεζική είναι μια εύκολη και προβλέψιμη ενασχόληση, με τέτοιους κανόνες που είναι σχεδόν αδύνατο να χάσεις χρήματα. Η εξέλιξη που τους διαφεύγει είναι η κατάληψη των οικονομικών σχολών και των σημαντικότερων θέσεων της διοίκησης από ένα άπληστο ιερατείο, το οποίο ήθελε για πάρτη του όλο και μεγαλύτερο μέρος του πλούτου, κι έτσι έθεσε εκείνους τους κανόνες που του επέτρεπαν με λογιστικά τερτίπια να φουσκώσει. Όλα τα περίεργα χρηματοοικονομικά παράγωγα που ακούτε, όλη η ακατανόητη αργκό που έχει κατακλύσει τις ειδήσεις με τα ακρωνύμια (CDS, SPV, HFT, CDO κλπ.) δεν είναι παρά ελαφρά συγκαλυμμένοι νόμιμοι τρόποι εξαπάτησης λιγότερο ή περισσότερο αδαών (και πλουτισμού της χρηματοοικονομικής ελίτ).

Δεν είναι τυχαία ούτε άδικη η βαριά κατηγορία που εξαπέλυσε ο πρώην πρόεδρος της FED, Πωλ Φόλκερ, πως «η μοναδική χρήσιμη εφεύρεση του τραπεζικού συστήματος τα τελευταία 30 χρόνια ήταν το ATM». Για να είμαστε δίκαιοι με τους τραπεζικούς, η ευκολία με την οποία το κράτος παρέδωσε όλες τις θέσεις-κλειδιά δεν ήταν τυχαία. Η πραγματική ανάπτυξη στις χώρες της καπιταλιστικής Δύσης έχει χτυπήσει σ’ έναν τεράστιο τοίχο από τη δεκαετία του ’70. Καθώς ο καπιταλισμός δεν μπορεί να επιβιώσει σε στασιμότητα, έπρεπε να βρεθεί μια λύση, την οποία οι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι δεν μπορούσαν να προσφέρουν.

Έτσι, ήρθε η παλιά ορθοδοξία των νεοκλασικών να προτείνει αυτό που ζούμε όλοι σήμερα: τη συνεχή αποβιομηχάνιση της Δύσης, τη μεταφορά της παραγωγής στην αναπτυσσόμενη Ανατολή και τη στήριξη της κατανάλωσης στη Δύση με τον δανεισμό. Πρόκειται στην ουσία για μια τεράστια νόμιμη πυραμίδα που φουσκώνει και ξεφουσκώνει διάφορα αγαθά, προκειμένου να δημιουργεί τη φαντασίωση της «ανάπτυξης». Και μέσα σε όλο αυτό το σχηματισμό, όπως φαντάζεστε, οι τραπεζικοί κράτησαν τις καλύτερες θέσεις. Αυτό συνοπτικά το ονόμασαν supply-side economics, διότι η λέξη πυραμίδα δεν ήταν πολύ σέξυ και θύμιζε στον κόσμο εκείνο το ατυχές περιστατικό με τις τουλίπες και το άλλο με τα ομόλογα των Νοτίων Θαλασσών.

 

 

Και τα ελληνικά ζόμπι

 

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η Ελλάδα δεν μπορούσε να λείπει από το χορό, ειδικά αφού το αεριτζίδικο εμπόριο ήταν πάντα πιο κοντά στα γούστα μας από την παρακμάζουσα βιομηχανία.

Οι ελληνικές τράπεζες λοιπόν, όταν έφταναν στο όριο των δανείων που μπορούσαν να δώσουν, έπαιρναν αυτά τα δάνεια, τα πακέταραν και τα πουλούσαν σε λιγότερο ή περισσότερο υποψιασμένους επενδυτές ως δομημένα ομόλογα για τρία ή πέντε έτη. Αυτή η διαδικασία τούς επέτρεπε πρακτικά να σβήνουν από τα βιβλία τους τα παλιά δάνεια και να μπορούν να δώσουν ακόμα περισσότερα, που ξαναπακέταραν και προωθούσαν ως ομόλογα. Γι’ αυτό άλλωστε δεν ενδιαφέρονταν για την ποιότητα των δανειζομένων. Από τη στιγμή που ο πονοκέφαλος του κακού δανείου θα αφορούσε έναν άλλο (τον επενδυτή του δομημένου) γιατί να ασχοληθείς;

Όλα κυλούσαν όμορφα με κέρδη-ρεκόρ, μπόνους, κότερα και χαμόγελα από τις κυβερνήσεις που έβλεπαν το δανεικό χρήμα να φουσκώνει τις αξίες και να δημιουργεί έναν πληθωρισμό που όμως ονομάζαμε ανάπτυξη — μέχρι τη στιγμή φυσικά που αυτή η αυτονόητη πυραμίδα έσκασε. Τότε όλοι έμειναν αποσβολωμένοι που δεν μπόρεσαν να προβλέψουν την καταστροφή…

Βλέπετε, οι τράπεζες είχαν δανείσει και πακετάρει πολλές φορές την αξία τους, και τώρα που όλοι κατάλαβαν το κόλπο κανείς δεν ήθελε να αγοράσει άλλα δομημένα τραπεζικά ομόλογα. Όχι μόνο τα καινούργια, αλλά και τα παλιά, που έληγαν. Κι έτσι οι τράπεζες βρέθηκαν χρεοκοπημένες, με την υποχρέωση να επιστρέψουν χρήματα που δεν διέθεταν, σε ομολογιούχους που δεν ήθελαν να ξανακούσουν για τιτλοποιήσεις δανείων. Τον Σεπτέμβρη του 2008, με την κατάρρευση της Lehman, ακόμα και ο πιο ηλίθιος ομολογιούχος, ακόμα και ο πιο ξεπουλημένος διοικητής ασφαλιστικού ταμείου κατάλαβαν πως το πάρτυ είχε τελειώσει. Και τότε εμφανίστηκε το πακέτο Αλογοσκούφη.

 

Πού πήγαν τα λεφτά;

 

Όπως και ο ομόλογός του σήμερα, έτσι και ο  Γ. Αλογοσκούφης το 2008 μας διαβεβαίωνε πως το πακέτο των 28 δισ. θα κατευθυνθεί σε νέα δάνεια προς νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Όπως τότε, έτσι και τώρα και οι δύο έλεγαν εσκεμμένα αναλήθειες προς τους πολίτες, ενώ οι περισσότεροι ειδικοί ποιούν την νήσσα. Τον Νοέμβρη του 2008 η αφεντομουτσουνάρα μου είχε γράψει στην Αυγή για ποιο λόγο τα 28 δισ. δεν έφταναν ούτε για πασατέμπο (http://techiechan.com/?p=27). Προφανώς, δεν ήμουν ούτε προφήτης ούτε μεγάλος αναλυτής, απλώς ακολουθούσα την κοινή λογική που έλειπε από τις διθυραμβικές αναλύσεις. Τον Νοέμβρη του 2008, άλλωστε, οι περισσότεροι τραπεζικοί αμφισβητούσαν κατά πόσο θα υπάρξει κρίση στην Ελλάδα.

Όπως και τότε, έτσι και σήμερα δεν χρειάζεται παρά κοινή λογική. Διότι όπως και τότε, έτσι και τώρα τα περισσότερα χρήματα θα πάνε στην κάλυψη των τραπεζικών ομολόγων που λήγουν και κανείς δεν θέλει να αγοράσει (τα δέχεται όμως η ΕΚΤ ως ενέχυρο). Με λίγα λόγια, θα κατευθυνθούν προς τις παλιές αμαρτίες κι όχι σε καινούργιες.

Ο Στ. Κ. Χαρίτος από το reporter.gr με έβγαλε από τον κόπο των υπολογισμών (http://tinyurl.com/37zvrze): 14,8 δισ. είναι τα ομόλογα και τα δάνεια των ελληνικών τραπεζών που λήγουν μέχρι το τέλος του 2010 και στο 2011. Από τα 25 λοιπόν, τα 15 θα πάνε εκεί. Ταυτόχρονα, η ΕΚΤ, λίγο-πολύ, έχει κάνει γνωστό πως θα αυξήσει το «κούρεμα» (haircut) των «τοξικών» τραπεζικών ομολόγων που δέχεται ως ενέχυρο, από 5% σε 20%. Καθώς δεν υπάρχει ίχνος αγοραστή, οι ελληνικές τράπεζες θα συνεχίσουν να τα παρκάρουν στην ΕΚΤ, έστω και με μικρότερο όφελος. Αυτή η διαφορά, σύμφωνα με πληροφορίες του Στ. Κ. Χαρίτου από μεγάλη τράπεζα, θα είναι γύρω στα 10 δισ.

Κάπως έτσι συμπληρώνεται ένα ακόμα πακέτο εγγυήσεων προς τις τράπεζες και ο πολυχρονεμένος μας υπουργός των Οικονομικών πιάνεται για μια ακόμα φορά στα πράσα να μας κοροϊδεύει κατάμουτρα (θυμάται κανείς το «περίστροφο» που είχαμε βγάλει στο τραπέζι;).

 

 

Κοινοί άνθρωποι, κοινή λογική

 

Καθώς η Ελλάδα βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην κρίση, τα τιτλοποιημένα δάνεια των τραπεζών θα γίνονται όλο και πιο «τοξικά σκουπίδια», καθώς επιχειρήσεις και νοικοκυριά δεν θα μπορούν να τα αποπληρώνουν. Ήδη τα δάνεια σε καθυστέρηση έχουν φτάσει στο πρώτο τρίμηνο του 2010 –προτού δηλαδή η ύφεση αγριέψει– το 8,2% του συνόλου των δανείων. Και, μαντέψτε, ποιος έχει εγγυηθεί σε ύψος 55 δισ. γι’ αυτά τα τοξικά δάνεια;

Ταυτόχρονα, και καθώς ολοένα και περισσότεροι πολίτες θα αντιλαμβάνονται πόσο χρεοκοπημένες είναι οι τράπεζες, οι καταθέσεις θα συνεχίσουν να μειώνονται — είτε κατευθυνόμενες προς το εξωτερικό είτε επειδή οι άνεργοι πολίτες θα τρώνε από τα έτοιμα. Το 2010 η μείωση των καταθέσεων έχει αγγίξει τα 21 δισ. (10% του συνόλου). Αυτή η πτώση θα δημιουργήσει νέες πιέσεις στις τράπεζες, που ήδη έχουν δανείσει περισσότερα απ’ όσα διαθέτουν στο ταμείο (λόγος δανείων προς καταθέσεις πάνω από 100%). Κι αυτό καθώς οι ιδιοκτήτες τους δεν δείχνουν καμία διάθεση να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να τις αναχρηματοδοτήσουν. Για ποιο λόγο άλλωστε να ρισκάρεις μ’ ένα προβληματικό και χρεοκοπημένο ίδρυμα-ζόμπι, τη στιγμή που το ελληνικό δημόσιο δέχεται να το κάνει αφιλοκερδώς;

Πολύ σύντομα και αυτά τα 25 δισ. θα είναι πολύ λίγα για να καλύψουν την τρύπα που θα δημιουργείται από τα τοξικά δάνεια και τις μειωμένες καταθέσεις. Και τότε το κράτος θα υποσχεθεί ένα ακόμα μεγαλύτερο πακέτο εγγυήσεων προς τις τράπεζες, μέχρι όλοι να καταλάβουν πως το τραπεζικό σύστημα έχει χρεοκοπήσει.

Μέχρι τότε όμως, τα 23 δισ. σε ζεστό χρήμα θα έχουν κάνει φτερά ανάμεσα σε θαλασσοδάνεια, μπόνους και χρυσά αλεξίπτωτα για μεγαλοστελέχη και μεγαλομετόχους (όπως έγινε και στην περίπτωση Παύλου Ψωμιάδη). Και τα 55 –και ποιος ξέρει πόσα ακόμα– δισ. σε εγγυήσεις θα μεταφερθούν αυτούσια στο χρέος του κράτους, το οποίο αυτόματα θα χρεοκοπήσει, όπως έγινε και στην περίπτωση της Ισλανδίας.

Κι αυτό που περιγράφω είναι μάλλον ένα συντηρητικό ενδεχόμενο, που δεν περιλαμβάνει ούτε την πιθανότητα να αρχίσει να αποσύρει η ΕΚΤ τη ρευστότητα ούτε τα 40-45 δισ. που έχουν δανείσει οι ελληνικές τράπεζες σε ανατολικές χώρες (με ανύπαρκτες καταθέσεις). Μαζί με τα 300 δισ. που είναι το σύνολο των χορηγήσεων στην Ελλάδα, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα, την ώρα που τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση προσπαθούν να παραμυθιάσουν τους τελευταίους πιστούς με σχέδια για ανάπτυξη και ανασυγκρότηση και θωράκιση.

Διότι, τελικά, η παράταση αυτού του θιάσου των τραπεζικών σκιών σημαίνουν πολλά εκατομμύρια σε μπόνους και εγγυήσεις και μεταφορά πλούτου και εξουσίας. Μέχρι η τελευταία καρέκλα να αποσυρθεί από το παιχνίδι, το τραπεζικό σύστημα δεν θα είναι παρά ένα άδειο κέλυφος. Διότι η μουσική έχει σταματήσει εδώ και καιρό, ήδη από το Σεπτέμβρη του 2008.

ΑΝΑΤΑΡΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟΥ – ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΛΟΥΚΕΤΑ

Ο… αναρχικός τραπεζίτης!

Οι τράπεζες από την αρχή της κρίσης έχουν πάρει ως ενίσχυση από το δημόσιο 43 δισ. ευρώ! Η επιβίωση της Τράπεζας Πειραιώς,
όπως και όλων των εμπορικών τραπεζών, οφείλεται αποκλειστικά σε δημόσιους πόρους. Σήμερα με τον αέρα της ρευστότητας
που τους παρέχει το δημόσιο επιχειρούν
να αγοράσουν περιουσιακά στοιχεία του!
Και η κυβέρνηση το συζητά…

Του
Α.Π. Θάνου

Στον «Αναρχικό τραπεζίτη» ο Φ. Πεσσόα χρησιμοποιεί τον «αναρχικό» τραπεζίτη του -«μεγαλέμπορο και γνωστό σπεκουλαδόρο»- για να σχολιάσει την κοινωνία. Ο τελευταίος, μάλιστα, επιχειρεί να πείσει τον συνομιλητή του ότι παρέμεινε πιστός στις αρχές και στα οράματά του. «Μπορείς», υποστηρίζει ο αναρχικός τραπεζίτης, «να καταστρέψεις όλους τους καπιταλιστές του κόσμου, αλλά αν δεν καταστρέψεις το κεφάλαιο, ήδη σε άλλα χέρια, θα συνεχίσει, μέσα απ’ αυτά, την τυραννία του. Κατάστρεψε λοιπόν, όχι τους καπιταλιστές, αλλά το κεφάλαιο». Γι’ αυτό και έγινε… τραπεζίτης, για να καταστρέψει, «από τα μέσα», το κεφάλαιο!

Ανεργία και λουκέτα

Αυτό ακριβώς, φαίνεται, να κάνει και ο Γ. Παπανδρέου! Δεν εξηγείται διαφορετικά να βλέπει ως αναγκαία για την έξοδο από την κρίση άλλη πολιτική από αυτή που εφαρμόζει –πιθανόν ως «αντιεξουσιαστής στην εξουσία»– και σήμερα, αφού προετοίμασαν το έδαφος με δηλώσεις τους κυβερνητικά στελέχη, ετοιμάζεται να ξεπουλήσει και τις τράπεζες.
Την ίδια ώρα που η κοινωνία μετράει ανέργους (596.979 η επίσημη καταγραφή ή 11,9% τον Απρίλιο, από 9,4% τον ίδιο μήνα πέρυσι, χωρίς δουλειά 1 στους 3 νέους ηλικίας έως 24 ετών, το τέταρτο υψηλότερο ποσοστό στην ευρωζώνη μετά την Ισπανία, τη Σλοβακία και την Ιρλανδία) και λουκέτα (τα σούπερ μάρκετ Ατλάντικ, με 3.700 εργαζόμενους, κινδυνεύουν, η γερμανική Aldi με 700 εργαζόμενους φεύγει από την Ελλάδα ενώ 500 βενζινάδικα έχουν ήδη κλείσει). Ο δε πληθωρισμός έχει φτάσει στο 5,2% (Ιούνιος 2010) όταν ο μέσος όρος της ευρωζώνης είναι 1,4%. Όπου, όμως, έχει παρέμβει το ΔΝΤ ο πληθωρισμός είναι στα ύψη: 5% η Ουγγαρία, 4,3% η Ρουμανία.
Αν προσθέσεις την εργασιακή ανασφάλεια και τις σκληρές και επώδυνες αλλαγές σε ασφαλιστικό και εργασιακό, είναι πολύ λογικό να αυξηθούν κατακόρυφα οι εκρήξεις άγχους και κατάθλιψης λόγω της κρίσης (άστεγοι καταφεύγουν στο Δαφνί, γέροντες εγκαταλείπονται σε νοσοκομεία, η αύξηση της ανεργίας οδηγεί τους νέους σε ναρκωτικά και αυτοκτονίες, ενώ τα πρώτα κονδύλια που κόβονται είναι για την ψυχική υγεία –αποκαλυπτικό το ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας, 16.07.10).

Κατάφερε
το ακατόρθωτο…

«Μέσα σε εννιά μήνες, καταφέραμε να κάνουμε το ακατόρθωτο», δηλώνει ο Γ. Παπανδρέου κι έχει απόλυτο δίκιο. Ποτέ άλλοτε δεν βρέθηκαν οι πολίτες μπροστά σε τέτοια αδιέξοδα. Τεράστια αύξηση φόρων, τιμές στα ύψη, μείωση μισθών και συντάξεων, εργασιακός μεσαίωνας.
Όλα αυτά κρύβονται πίσω από τους αριθμούς (που καθόλου δεν είναι σίγουρο ότι ευημερούν…) ανεξάρτητα αν ο Γ. Παπανδρέου δηλώνει (Συμπόσιο της Σύμης) ότι μέσω της αναδιανομής του εισοδήματος θα επέλθει η έξοδος από την κρίση τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και παγκόσμιο επίπεδο ενώ επαναφέρει και τον «ηθικό καπιταλισμό» -«εμείς οι σοσιαλιστές να υποβάλουμε προτάσεις υπέρ του φόρου συναλλαγών (Τόμπιν) (…) Ούτε οι αγορές ούτε τα κράτη είναι θεοί. Δεν θα πρέπει να τα λατρεύουμε. Αποτελούν απλώς τα εργαλεία (;) που διαθέτουμε, για την αποτελεσματική υλοποίηση των πολιτικών μας με στόχο το κοινό όφελος και την προστασία του συλλογικού πλούτου (…) Απαιτείται και κανονιστικό πλαίσιο και δημοκρατικός έλεγχος των αγορών (…) Κάνουμε την κρίση ευκαιρία».
Και βέβαια κάνει την κρίση ευκαιρία, αλλά για τους τραπεζίτες! Που με «λαγό» την Τράπεζα Πειραιώς θα προσπαθήσουν να αποκομίσουν τεράστια κέρδη.

Η κρίση ως ευκαιρία
για τους… τραπεζίτες

Ο επικεφαλής της Πειραιώς Μ. Σάλλας με την «αιφνίδια» πρότασή του προσδοκά να εξαγοράσει έναντι 701 εκατ. ευρώ το 33,03% του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου (ΤΤ) και το 77,31% της Αγροτικής τράπεζας. Κίνηση που είχε προετοιμαστεί, ως κλίμα, από δημοσιεύματα, τις δηλώσεις του προέδρου της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, Β. Ράπανου (απέναντι στις τράπεζες ζόμπι είπε στη Βουλή -13.07.10- ότι «η μόνη σωτηρία είναι οι συγχωνεύσεις» ενώ επεσήμανε τον κίνδυνο «αφελληνισμού των ελληνικών τραπεζών αν δεν συγχωνευθούν»), τον υπουργό Γ. Παπακωνσταντίνου («χρειαζόμαστε λιγότερες και ισχυρότερες τράπεζες», Νέα 15.07.10) αλλά και τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Η κίνηση του Μ. Σάλλα (που διαθέτει ισχυρές προσβάσεις στο Μαξίμου και εξαιρετική σχέση με τον πρωθυπουργό, ενώ ανήκε στην πρώτη τριάδα των οικονομικών συμβούλων του Α. Παπανδρέου) άνοιξε και επίσημα το παιχνίδι με τις τράπεζες. Ταυτόχρονα αλλάζει την ατζέντα στην οικονομία. Από τα εργασιακά, ασφαλιστικά και μνημόνιο η προσοχή των πολιτών θα στραφεί, σε ένα βαθμό, στις συγχωνεύσεις τραπεζών με όλες τις δυσκολίες κατανόησης στα χρηματοπιστωτικά παιχνίδια.

Πειραιώς: Στα 18 δισ.
οι κρατικές ενισχύσεις!

Οι τράπεζες, πάντως, από την αρχή της κρίσης έχουν πάρει ως ενίσχυση από το δημόσιο 43 δισ. ευρώ! Παράλληλα, πάλι με εγγύηση του δημοσίου, μπορούν να ανταλλάσουν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ομόλογα ελληνικού δημοσίου με επιτόκιο 1%! Την ίδια ώρα δανείζουν με το σταγονόμετρο και επιτόκια πάνω από 4%, ενώ πιέζουν να μειωθούν τα επιτόκια καταθέσεων!
Ειδικότερα η Τράπεζα Πειραιώς έχει πάρει 370 εκατ. ευρώ με την έκδοση προνομιούχων μετοχών και ρευστότητα συνολικού ύψους 5,9 δισ. ευρώ (έκδοση ειδικών ομολόγων και χρήση εγγυήσεων του δημοσίου). Επιπλέον έχει αντλήσει από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα 11,7 δισ. ευρώ. Με δυο λόγια «η επιβίωση της Τράπεζας Πειραιώς σήμερα, όπως και όλων των εμπορικών τραπεζών, οφείλεται αποκλειστικά σε κρατικούς πόρους. Έτσι η Τράπεζα Πειραιώς», συνεχίζει η Καθημερινή (17.07.10), «με τον αέρα της ρευστότητας που της παρέχει το κράτος επιχειρεί να αγοράσει περιουσιακά στοιχεία του».
Επί τη ουσίας το ελληνικό κράτος με τα χρήματα που έχει δώσει ως ενίσχυση στις τράπεζες τις έχει εξαγοράσει! Όλες! Ο Μ. Σάλλας, και ο κάθε Σάλλας, έχει εισπράξει στο δεκαπλάσιο τα χρήματα που προσφέρει -701 εκατ. ευρώ!…- και είναι άξιον απορίας πώς η κυβέρνηση εξετάζει σοβαρά την πρόταση!

Πώληση της ΑΤΕ
ζητά το ΔΝΤ

Τι ακριβώς εξετάζει η κυβέρνηση; Τον απόλυτο έλεγχο της αγροτικής οικονομίας από τα ιδιωτικά συμφέροντα; Δεν γνωρίζει ότι εκατοντάδες χιλιάδες είναι τα υπερχρεωμένα αγροτικά νοικοκυριά και αν παραδοθεί η Αγροτική Τράπεζα σε ιδιώτες θα επιστρέψουμε στην εποχή των τσιφλικάδων; Με τους αγρότες να δουλεύουν μόνο για το δάνειο προς την «τράπεζα – τσιφλικά»; Και αυτό εννοούσε ο Γ. Παπανδρέου όταν μιλά για πράσινη ανάπτυξη; Ας αφήσουμε που έτσι θα περάσει στο έλεος του τραπεζικού κεφαλαίου η αγροτικη γη και η κάθε υπεραξία της.
Το ΔΝΤ, πάντως, σύμφωνα με τα χθεσινά «Νέα», θέλει ιδιωτική την Αγροτική καθώς έχει «συσσωρεύσει βάρη που δεν την βοηθούν να περάσει τις συμπληγάδες της κρίσης χωρίς βοήθεια». Διοικητής, σήμερα, της Αγροτικής είναι το πρώην στέλεχος της Πειραιώς Θ. Πανταλάκης, ο οποίος στη συνάντηση που είχε την Παρασκευή με τον Γ. Παπακωνσταντίνου επανέφερε, σύμφωνα με πληροφορίες, την πρόταση για τετραπλή συγχώνευση της Αγροτικής, του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, της Τράπεζας Αττικής και του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων προς την κατεύθυνση ενός ισχυρού δημόσιου πυλώνα στο τραπεζικό σύστημα.

Αναταράξεις στο ΠαΣοΚ

Πολύφερνη νύφη, όμως, είναι το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Το έχουν ήδη προσεγγίσει η Εθνική και η Eurobank (που ήδη έχουν από 6,1% συμμετοχή), καθώς, παρά τα οργανωτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει, διαθέτει σημαντική ρευστότητα και υγιή κεφάλαια (12,5 δισ. οι καταθέσεις έναντι 8,1 δισ. οι χορηγήσεις) σε αντίθεση με την Πειραιώς που παρουσιάζει μεγάλο «άνοιγμα» (30,084 δισ. καταθέσεις έναντι 38,834 δισ. ευρώ χορηγήσεις) και την Eurobank (44 ,834 δισ. ευρώ καταθέσεις με 56,258 δισ. ευρώ χορηγήσεις).
Αύριο ή την Τρίτη η κυβέρνηση θα ορίσει, εκτός απροόπτου, τους συμβούλους αποκρατικοποίησης οι οποίοι θα μελετήσουν την πρόταση της Πειραιώς καθώς και τις δυνατότητες για αλλαγές στο τραπεζικό σύστημα.
Η πρόταση, πάντως, έχει προκαλέσει αναταράξεις και ενστάσεις σε ΠαΣοΚ και ΝΔ. Κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές διατυπώνουν σοβαρότατες ενστάσεις τόσο για την ουσία της πρότασης όσο και για τους έως σήμερα χειρισμούς. Ο Π. Κουκουλόπουλος, μιλώντας στο «Κόκκινο», εξέφρασε την αντίθεσή του τονίζοντας ότι χρειάζεται μια ισχυρή κρατική τράπεζα για να παρεμβαίνει στην αγορά, σε αντίθεση με τον Χρ. Παπουτσή που «βλέπει», μ’ αυτή την κίνηση, να μπαίνει σε σωστό δρόμο η οικονομία!

 

Να σωθούν οι φίλοι…

Η ΝΔ φαίνεται να βρίσκεται σε σύγχυση, καθώς μετά την αρχική θετική ανταπόκριση στην πρόταση της Τράπεζας Πειραιώς τηρεί πλέον αποστάσεις, ενώ δεν είναι τυχαίο (Καθημερινή, 17.07.10) «ότι το Μέγαρο Μαξίμου μεταδίδει με ένταση ότι ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου δεν ήταν ενήμερος για την πρόταση, αλλά και ουδεμία απόφαση έχει ληφθεί για το μέλλον του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και της Αγροτικής».
Τι ακριβώς συμβαίνει; Ποια αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, που εμπλέκονται με το τραπεζικό σύστημα, θίχτηκαν; Ο υφυπουργός Οικονομικών Φ. Σαχινίδης, πάντως, εξανέστη -σε υπερβολικό βαθμό- όταν στη Βουλή (15.07.10) ο Αλ. Τσίπρας τόνισε ότι «βγάζετε στο σφυρί το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, την Αγροτική Τράπεζα, ό,τι έχει απομείνει ως εργαλείο παρέμβασης στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, χωρίς να σκεφτείτε τις επιπτώσεις. Τη δημόσια περιουσία οφείλετε να τη διαφυλάξετε. Είναι περιουσία του ελληνικού λαού για να εξυπηρετεί τις ανάγκες του και όχι για να σώσει τους φίλους σας από το φαλιμέντο»!
Πληροφορίες θέλουν Πειραιώς και Eurobank να διαγκωνίζονται για το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, καθώς τυχόν εξαγορά του θα τους έβγαζε από τη δύσκολη θέση στην οποία έχουν περιέλθει λόγω της κρίσης. Η Eurobank στηρίζεται από την οικογένεια του Σπ. Λάτση, ενώ στο αρχικό εγχείρημα της Πειραιώς (1990), μεταξύ των πάνω από εκατό επιχειρηματιών που μετείχαν, ήταν και οι Κ. Αγγελόπουλος, Παπαγεωργίου (Sanyo), Βασιλάκης (Aegean Airlines, Autohellas), Δασκαλόπουλος (Δέλτα), Δασκαλαντωνάκης (Grecotel), Φουρλής (Ikea, Samsung, Intersport), Ηλιάδης (Shelman), και άλλοι. Φυσικά, μετά την εξαγορά της Xios bank από την Πειραιώς και τις εξαγορές μετοχών που ακολούθησαν, σήμερα μέτοχος της Πειραιώς και ισχυρό χαρτί της είναι ο όμιλος Βαρδινογιάννη.
Α. Π. Θ.

http://www.epohi.gr/portal/politiki/7410-2010-07-18-13-42-58

Οδηγός «χρεοκοπίας»- η αλήθεια για το χρέος

Επιμέλεια: Γιώτα Ηλιού, Μιχάλης Πολυδώρου

«Οι ωραίοι έχουν χρέη» και οι ωραίοι ως Ελληνες ακόμη περισσότερα. Πλέον μπήκε στη ζωή των νοικοκυριών και το περίφημο σπρέντ. Λίγοι καταλαβαίνουν τι ακριβώς σημαίνει, πολύ περισσότεροι όμως το νιώθουν ή θα το νιώσουν στην τσέπη τους. Το χρέος μας σε χρυσάφι ξεπερνά σε ύψος τον Πύργο του Αϊφελ, αλλά η ελληνική οικονομία μοιάζει με τον Πύργο της Πίζας. Πέφτει, δεν πέφτει, πέφτει, δεν πέφτει!

«Χρωστάμε και της Μιχαλούς», λέει η παροιμία. Ποια είναι όμως η σύγχρονη Μιχαλού; Πόσα χρωστάμε και που; Ποιοι είναι οι δανειστές μας; Τι δόση πληρώνουμε, τι σημαίνει χρεοκοπία, ποιες είναι οι επιπτώσεις σε καταθέσεις και αποταμιεύσεις, ποιός χάνει, ποιός κερδίζει; Απλές ερωτήσεις, δύσκολες απαντήσεις.

  Τί είναι δημόσιο χρέος;

 Όταν οι ανάγκες μιας χώρας δεν καλύπτονται από το ΑΕΠ (ακαθάριστο εγχώριο προϊόν) αυτή χώρα καταφεύγει στον δανεισμό. Το ποσό που χρωστάει  είναι το δημόσιο χρέος, το οποίο συνήθως εκφράζεται σε ποσοστό του ΑΕΠ.

Χρέος είναι αυτό που χρωστάμε σήμερα συνολικά και προέρχεται από την συσσώρευση των ελλειμμάτων διαχρονικά. Συνήθως το χρέος αυξάνεται πιο γρήγορα από το άθροισμα των ελλειμμάτων, γιατί πολλές φορές τα ελλείμματα δεν περιλαμβάνουν όλες τις δαπάνες. Οι πρόσφατες αναθεωρήσεις, «έστειλαν» το δημόσιο έλλειμμα της χώρας στο 12,7% του ΑΕΠ

 Πόσα χρωστάμε ως χώρα; Πόσο χρεωμένος είναι κάθε πολίτης; Ως χώρα χρωστάμε κάτι παραπάνω από την αξία που έχει όλος ο χρυσός των ΗΠΑ. Σε χρυσάφι, χρωστάμε δύο φορές το ύψος του Πύργου του Άιφελ.  

Πάρτε μολύβι, χαρτί και …κομπιουτεράκι:

  326 δισ. ευρώ χρέος του Ελληνικού Δημοσίου για το 2010

+ 30 -40 δισ. ευρώ ομόλογα του Δημοσίου, που έχουν στην κατοχή τους τα ασφαλιστικά ταμεία και οι άλλοι φορείς του Δημόσιου τομέα (το λεγόμενο ενδοκυβερνητικό χρέος- απαιτείται μάλιστα «επικαιροποίηση» του ποσού αυτού)

+25 δισ. ευρώ δάνεια εγγυημένα από το Δημόσιο

+8 δισ. ευρώ χρέη για «δεδουλευμένα» προς κατασκευαστικές εταιρείες, προμηθευτές των νοσοκομείων και άλλους φορείς

+ 1,7 δισ. ομόλογα που θα δοθούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση για χρέη προς αυτήν

+1,3 δισ. κόστος αποζημιώσεων εργαζομένων στην Ολυμπιακή

+1,0 δισ. κόστος αναδρομικής χορήγησης επιδομάτων

  ΣΥΝΟΛΟ: 390 δισ. ευρώ χρέος, δηλαδή  120.000 ευρώ ανά τετραμελή οικογένεια. Αρα κάθε παιδί που γεννιέται χρωστά περί τα 30.000 ευρώ!

  Στα 390 δις ευρώ πρέπει να προσθέσουμε και 450 δις ευρώ, το αναλογιστικό άνοιγμα των Ασφαλιστικών Ταμείων Επιπλέον, 280 δισ. ευρώ που αποτελούν τα χρέη επιχειρήσεων και ιδιωτών προς τις τράπεζες. Με λίγα λόγια χρωστάμε ένα σύνολο της τάξης του 1,1τρις. ευρώ!

  Σε αυτά δεν περιλαμβάνεται το πακέτο στήριξης των τραπεζών ύψους μέχρι 28 δισ. ευρώ, μέρος του οποίου θεωρείται κάποιας μορφής «επένδυση» στο κεφάλαιο των τραπεζών, ενώ κάποιο άλλο μέρος αποτελείται από εγγυήσεις που θα αναγκασθεί να καλύψει το κράτος.

Τα ελλείμματα αφορούν τη διαφορά εσόδων – εξόδων (στα έξοδα δεν περιλαμβάνονται τα χρεολύσια) κάθε χρόνο. Ενώ κάθε νοικοκύρης προγραμματίζει τις δαπάνες του ανάλογα με τα έσοδα που εύλογα προσδοκά, στο Δημόσιο πρώτα θεσμοθετούμε παροχές και μετά αναζητούμε τους πόρους.

Εάν δηλαδή αθροίσουμε τις υποχρεώσεις του Δημοσίου Χρέους σε όλο το φάσμα της Δημόσιας Οικονομικής Δραστηριότητας, τότε η πραγματική υποχρέωση του Κράτους αντιστοιχεί στο 400% του ΑΕΠ, ποσοστό συγκλονιστικό.

Λογιστικά, τώρα, ο υπολογισμός του Δημοσίου Χρέους, σύμφωνα με τον επίσημο τρόπο καταμέτρησής του, ανέρχεται τώρα στο 133,6% του ΑΕΠ.  Να θυμήσουμε ότι η κυβέρνηση Σημίτη το παρέδωσε στο 107% και η κυβέρνηση Καραμανλή στο 120%. Ωστόσο, αυτή η εικόνα είναι απλώς λογιστική. Το επί της ουσίας σύνολο των υποχρεώσεων του Δημοσίου ανέρχεται στο τετραπλάσιο του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος!

Πού χρωστάμε; Ποιοι είναι οι δανειστές μας;

Ο δανεισμός του κράτους γίνεται κυρίως μέσω των εκδόσεων κρατικών ομολόγων και μέσω του ΟΔΔΗΧ, του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους. Εκδίδονται πενταετή, δεκαετή, ακόμα και 30ετή ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου.

Δανειστές μας είναι μεγαλοεπενδυτές που δρουν μέσω επενδυτικών οίκων ανά τον κόσμο, χρηματοοικονομικοί οίκοι και τράπεζες,  τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων, ενώ τα ομόλογα κρατών αγοράζονται επίσης και από άλλα κράτη. Πάντως,  οι περισσότερες αγορές ομολόγων γίνονται από το χρηματοοικονομικό κέντρο του Λονδίνου στη Μεγάλη Βρετανία, το γνωστό City. Με άλλα λόγια αυτοί οι Οικοι που μας υποβαθμίζουν, αυτοί και μας δανείζουν με το επιτόκιο στα ύψη.

Τί δόση πληρώνει το ελληνικό κράτος για την αποπληρωμή;

 Ζούμε με δανεικά. Ακόμα και για να αγοραστεί ένα φωτοτυπικό μηχάνημα από μία δημόσια υπηρεσία, το κράτος πρέπει να δανειστεί.

Από τα 57 δισ. ευρώ φόρους που «θέλει» να εισπράξει το Δημόσιο – θεωρητικά –το 2010, τα 40 δισ. ευρώ και πλέον, θα χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή τόκων και χρεολυσίων. Τα υπόλοιπα, δεν φθάνουν ούτε για τους μισθούς και τις συντάξεις.

Το ποσό που καταβάλλεται κάθε χρόνο για την αποπληρωμή των «δανεικών», είναι μεγαλύτερο από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και από όσες δαπάνες αναλογούν σε σημαντικά υπουργεία, όπως το Άμυνας, της Ανάπτυξης κ.λπ.

Η απότομη αύξηση του κινδύνου που συνοδεύει τον ελληνικό δανεισμό, δηλαδή της διαφοράς αποδόσεων 10ετών ελληνικών και γερμανικών κρατικών ομολόγων, το spread, διαφοροποιεί κάθε φορά το ποσό που πρέπει να αποπληρώσουμε για τον δανεισμό μας. Για παράδειγμα, η αύξηση του spread κατά 0,10%, μπορεί να απαιτήσει επιπλέον 10 δισ. ευρώ ετησίως.

Θυμίζουμε ότι μέχρι πρόσφατα οι ελληνικές τράπεζες κερδοσκοπούσαν (carry trade) αγοράζοντας τους ομολογιακούς τίτλους που εξέδιδε το ελληνικό κράτος με 4,5% και καταθέτοντάς τους ακολούθως ως ενέχυρο δανείζονταν με 1% από την ΕΚΤ, ώστε να συνεχίσουν τις επενδύσεις αυτές καρπούμενες τη διαφορά.  Όμως, οι αγορές μακροχρόνιων τίτλων αποτελούν μεσομακροχρόνια επένδυση, ενώ ο δανεισμός των ίδιων των τραπεζών είναι βραχυχρόνιος. Τώρα, λοιπόν, που πρέπει να αποπληρώσουν την ΕΚΤ, οι εγχώριες τράπεζες χάνουν τη δυνατότητα να αγοράζουν ελληνικά κρατικά ομόλογα. Κάμψη της ζήτησης ισοδυναμεί με αύξηση του κόστους διάθεσής τους (επιτόκιο) στη διεθνή αγορά.

Είναι δυνατόν να μηδενίσουμε το δημόσιο χρέος;

Όχι. Η αύξηση του κόστους του ελληνικού κρατικού δανεισμού, θεωρείται βέβαιη και θα έχει ανοδική συνέχεια γιατί η ελληνική οικονομία παραμένει στην ύφεση και έχει πέσει στην παγίδα του χρέους.

Δηλαδή, δανείζεται για να εξυπηρετήσει τα χρέη της τα οποία έχουν αποκτήσει αυτοτροφοδοτούμενη δυναμική, αφού δεν παράγονται πρωτογενή πλεονάσματα.

Ο μόνος δρόμος, σύμφωνα με τους οικονομολόγους, είναι αυτός των ριζικών διαρθρωτικών αλλαγών. Σύμφωνα με τους ειδικούς, αυτό που χρειάζεται πρώτα και πάνω από όλα είναι να περιοριστούν οι σπατάλες του δημοσίου και να αναδιαρθρωθούν οι περιβόητοι και διαβόητοι φοροελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους.

 Εάν η «λυπητερή» που αναπόφευκτα θα πληρώσει το ελληνικό κράτος δεν επιμερισθεί με κοινωνικά δίκαιο τρόπο, ώστε να αλλάξει και ο τρόπος λειτουργίας της οικονομίας, τότε η χώρα θα κινδυνεύει να βυθιστεί σε παρατεταμένη κρίση.

Υπάρχει χώρα που δεν χρωστά; Ποια χρωστά τα λιγότερα;

 Τα μεγαλύτερα ελλείμματα στην ΕΕ εμφάνισαν η Ιρλανδία (7,1% του ΑΕΠ), η Μεγάλη Βρετανία (5,5%), η Ρουμανία (5,4%), η Ελλάδα (5%), η Μάλτα (4,7%), η Λετονία (4%) και η Πολωνία (3,9%).

Πλεονάσματα παρουσίασαν το 2008 η Φινλανδία με 4,2%, η Δανία με 3,6%, το Λουξεμβούργο με 2,6%, η Σουηδία με 2,5%, η Βουλγαρία με 1,5%, η Ολλανδία με 1% και η Κύπρος με 0,9%.

Τι σημαίνει χρεοκοπία;

 Χρεοκοπία σημαίνει παύση πληρωμών των υποχρεώσεων. Μια χώρα πληρώνει κεφάλαιο και τόκους από τα δάνεια που έχει πάρει έχοντας δυο βασικές πηγές: Τους φόρους και τον νέο δανεισμό.

Συνήθως όταν κάποιος δηλώνει παύση πληρωμών, παρεμβαίνει το ΔΝΤ και γίνεται κάποια ρύθμιση. Υποχρεούται να καταβάλει ένα μέρος για να μπορεί να μετέχει των διεθνών συναλλαγών. Αυτό όμως έχει και τις συνέπειές του, διότι το ΔΝΤ επιβάλλει τους όρους του και στην ουσία είναι αυτό που ασκεί την οικονομική πολιτική.

Ποιοι χάνουν:

α) Οι πρώτοι που χάνουν από μια χρεοκοπία πάντα είναι οι δανειστές.

β) Μετά χάνει αυτός που χρεοκοπεί. Κατʼ αρχήν δεν είναι αξιόχρεος και δεν τον δανείζει κανένας. Μόνο τοκογλύφοι και αυτοί με υψηλά επιτόκια και σοβαρές εμπράγματες εγγυήσεις.

Ομόλογα του ελληνικού κράτους έχουν: ξένοι ιδιώτες και θεσμικοί και Έλληνες ιδιώτες και θεσμικοί. Όλοι αυτοί χάνουν. Μεγάλες ποσότητες ομολόγων του ελληνικού κράτους έχουν οι ελληνικές τράπεζες. Αυτό σημαίνει ότι οι τράπεζες θα γράψουν μεγάλες ζημιές σε μια περίοδο που χάνουν και από αλλού. Αυτό ενδεχομένως θα δημιουργήσει πανικό στους αποταμιευτές που θα τρέξουν να αποσύρουν τις καταθέσεις τους. Εικόνες κατάρρευσης.

Αυτός είναι και ο λόγος που σε κρίσιμες περιόδους οι αρχές κλείνουν τις τράπεζες για όσο χρειαστεί. Χωρίς τραπεζική ρευστότητα όμως η οικονομική δραστηριότητα της χώρας μειώνεται δραματικά. Άρα, μειώνονται τα έσοδα από φόρους. Χωρίς χρήματα από δάνεια ή από φόρους το κράτος δεν μπορεί να εκπληρώσει βασικές λειτουργίες.

Κινδυνεύουν καταθέσεις & μετοχές

Τυπικά οι ιδιωτικές καταθέσεις είναι διασφαλισμένες. Ουσιαστικά όμως σε μια κρίση πανικού αν πάμε αύριο όλοι να ζητήσουμε τις καταθέσεις μας από τις τράπεζες αυτές δεν υπάρχουν.

Η αξία των μετοχών σε ένα τέτοιο περιβάλλον πέφτει δραματικά. Κάποιες εταιρείες βάζουν λουκέτο. Το πρόσφατο παράδειγμα στη χρεοκοπία της Αργεντινής είναι χαρακτηριστικό. Το κόστος για την ευρωζώνη θα είναι πολύ μεγαλύτερο από το να τείνουν χείρα βοηθείας. Χείρα βοηθείας βέβαια θα σημάνει και επίτροπο δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Σύμφωνα με το Foreign Policy (τεύχος Ιαν/Φεβ 2009) οι 5 χώρες με τις μεγαλύτερες πιθανότητες για να ακολουθήσουν την Ισλανδία στο δρόμο της χρεοκοπίας είναι κατά σειρά: Μεγ. Βρετανία, Λετονία,  Ελλαδα, Ουκρανία, Νικαράγουα.

Το κοινό σημείο των 5 χωρών της παραπάνω λίστας είναι το τεράστιο χρέος. Το κρίσιμο και για τις πέντε χώρες είναι να μπορέσουν να συνεχίσουν να δανείζονται, κάτι εξαιρετικά δύσκολο γιατί οι πάντες «είναι στη γύρα» για να βρουν δανεικά, ακόμα και χώρες που δεν έχουν άμεσο και πιεστικό πρόβλημα (με πρώτες και καλύτερες τις ΗΠΑ). Το πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτοί που υποτίθεται ότι αγοράζουν τα ομόλογα (άρα δίνουν τα “δανεικά”) είναι κυρίως τράπεζες και χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί που δεν είναι βέβαιο ότι δεν είναι οι ίδιοι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας!  Φαύλος κύκλος.

Η διαφορά της Ελλάδας από τις άλλες 4 χώρες της λίστας είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει το δικό της νόμισμα. Το Euro είναι αλήθεια μας έχει γλιτώσει από χειρότερες καταστάσεις μέχρι στιγμής, αλλά αν η κρίση συνεχιστεί, οι εξελίξεις θα είναι απρόβλεπτες. Οι υπόλοιπες 4 χώρες έχουν τη διέξοδο να τυπώσουν επιπλέον χρήμα και να προσποιηθούν ότι πληρώνουν προσωρινά κάποιες από τις υποχρεώσεις τους (και να μειώσουν με μια υποτίμηση το χρέος τους), με αντίτιμο όμως -μεσοπρόθεσμα- την κατάρρευση του νομίσματος τους και την εκτόξευση του πληθωρισμού.

Χρωστάμε και της Μιχαλούς

Συμπέρασμα, «χρωστάμε και της Μιχαλούς». Μια εκδοχή για την προέλευση της φράσης αναφέρει ότι στα χρόνια του Όθωνα βρισκόταν σε κάποιο σοκάκι του Ναυπλίου η ταβέρνα της Μιχαλούς. Η Μιχαλού ήταν παραδόπιστη και εκμεταλλεύτρια.  Είχε περιορισμένη πελατεία, στην οποία έκανε πίστωση για ένα ορισμένο διάστημα, όμως αλίμονο σε όποιον δεν ήταν συνεπής. Μετά την παρέλευση της προθεσμίας, η Μιχαλού ξεφτέλιζε κυριολεκτικά τους άτυχους οφειλέτες της.

Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και κάποιος ευσυνείδητος, ο οποίος αδυνατώντας να βρει χρήματα για να εξοφλήσει τη Μιχαλού, γύριζε μέρα και νύχτα στους δρόμους παραμιλώντας. Και αν κανείς ρωτούσε τους περαστικούς τι έχει αυτός ο άνθρωπος, του απαντούσαν «Αυτός χρωστάει της Μιχαλούς». Μπορεί η εκδοχή αυτή να είναι κατασκευασμένη, να μην ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα,  το βέβαιο είναι όμως ότι στη σύγχρονη Ελλάδα «παραμιλάμε» από τα χρέη! 

Φραγμός στους Αψβούργους

Πριν από 10 χρόνια, στο έμπα του 21ου αιώνα, η ελληνική επιχειρηματικότητα βρισκόταν σε φάση απογείωσης της εξωστρέφειάς της. Ολοένα και περισσότερες εταιρείες, μεγάλες και μικρές, κατακτούσαν τα Βαλκάνια. Οι προοπτικές ήταν θαυμάσιες. Οι ευκαιρίες πολλές. Η πρόκληση μεγάλη.

Οι χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού είχαν αρχίσει να συνέρχονται από την κατάρρευση του εκεί υπαρκτού σοσιαλισμού, είχαν, για σχεδόν μια δεκαετία, οι περισσότερες, εκπαιδευτεί στη δημοκρατία, είχαν ανοίξει τις αγορές τους στα ιδιωτικά κεφάλαια και τα σύνορά τους στους ξένους πολίτες και επενδυτές.

Η Ελλάδα -ως γείτονας και ανεπτυγμένη χώρα- ήταν, εκείνη την εποχή, ένα πρότυπο γι’ αυτούς, αφού (εκτός των άλλων πλεονεκτημάτων) ήταν η μόνη βαλκανική χώρα που ανήκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.

Για εμάς, για τους Έλληνες, τα Βαλκάνια μαζί με την Ουκρανία και τη Γεωργία σηματοδοτούσαν την επιστροφή της Ιστορίας. Ο χώρος που στο παρελθόν είχε ακμάσει και μεγαλουργήσει ο Ελληνισμός ήταν και πάλι ελεύθερος για μια νέα «αργοναυτική εκστρατεία». Ήταν ο καιρός για να ξαναπιάσουμε το νήμα του επιχειρείν στη Μολδοβλαχία.

Στο γύρισμα του αιώνα, η «Χάρτα» του Ρήγα Βελεστινλή μπορούσε να ξαναγραφτεί με όρους ηγεμονίας των Ρωμιών. Και σταθήκαμε συνεπείς σ’ αυτό το ραντεβού με την Ιστορία. Επιχειρήσαμε την «έξοδο». Προσπαθήσαμε να εκμεταλλευτούμε τη μοναδική ιστορική ευκαιρία που μας παρουσιάστηκε να αποχτήσουμε μια ενδοχώρα 60-100 εκατομμυρίων ανθρώπων.

Στην αρχή το «πέταγμα» έγινε μεμονωμένα και ασύντακτα. Στη συνέχεια, πιο οργανωμένα και πριν από 10 χρόνια με υποστηρικτή τις ελληνικές τράπεζες, οι οποίες «χτυπήθηκαν» στα ίσα με Αυστριακούς, Γερμανούς, Γάλλους και Ιταλούς για να εδραιώσουν την παρουσία στη Σόφια, το Βουκουρέστι, το Βελιγράδι, τα Τίρανα.

Όσο οι ελληνικές τράπεζες καταχτούσαν μερίδια αγοράς, τόσο η όρεξη των Ελλήνων «κατακτητών» μεγάλωνε. Ήρθε έτσι η σειρά της Τουρκίας με την Εθνική Τράπεζα, της Πολωνίας με την Eurobank, της Αιγύπτου με την Πειραιώς. Το παιχνίδι μεγάλωνε. Από βαλκανικό έγινε της ευρύτερης ΝΑ Ευρώπης και της Μεσογείου.

Εκτός από τις ελληνικές ήταν και οι κυπριακές τράπεζες και εταιρείες που επίσης είδαν το «χρυσόμαλλο δέρας». Βέβαια η κάθε τράπεζα έκανε «απόβαση» μόνη της. Επεκτάθηκαν ευθύγραμμα στις γειτονικές χώρες. Χωρίς μεταξύ τους συνεννόηση. Χωρίς πρότερες οδηγίες ή εκ των υστέρων βοήθεια και καθοδήγηση από το ελληνικό κράτος.

Ο εγχώριος ανταγωνισμός μεταφέρθηκε και στην αποκαλυφθείσα ενδοχώρα. Αυτό είχε τα θετικά του, αλλά -όντας μη ενταγμένο σε μια συντεταγμένη στρατηγική «εξόδου» του Ελληνισμού- δεν διέθετε τα κατάλληλα υποστηρίγματα και τις εναλλακτικές τακτικές σε περίπτωση που τα δεδομένα άλλαζαν.

Γι’ αυτό ευθύνεται και το «ανάπηρο», εσωστρεφές και κατά βάσιν κομπραδόρικο ελληνικό κράτος, αλλά και ο αλαζονικός κοσμοπολιτισμός που σε μεγάλο βαθμό επέδειξαν οι Έλληνες επιχειρηματίες και ο οποίος μπορεί να αιτιολογηθεί αφενός λόγω του αισθήματος ισχύος που ένιωθαν ότι είχαν και αφετέρου ένεκα αυτής καθαυτής της φύσης της ελληνικής επιχειρηματικότητας που κατά βάσιν είναι ιδιωτική και πολλές φορές εγωιστική υπόθεση. Κυρίως, όμως, λόγω της απουσίας κουλτούρας συνεργασίας.

Ο εγχώριος πόλεμος για επικράτηση στον τραπεζικό τομέα μεταφέρθηκε αυτούσιος και στις νέες και υπό κατάκτησιν αγορές. Κατά κάποιον τρόπο στον τραπεζικό πόλεμο της Βαλκανικής μπορούμε να πούμε ότι οι ελληνικές τράπεζες εμφανίστηκαν ως οικογενειακές επιχειρήσεις, τη στιγμή που οι αντίπαλοί τους ήταν πολυεθνικοί όμιλοι.

Οι γερμανικές, γαλλικές, ιταλικές, αυστριακές τράπεζες έχουν ένα παγκόσμιο δίκτυο, ενώ οι δικές μας για πρώτη φορά επιχειρούσαν να γίνουν σε τέτοια έκταση και εν απουσία του ομογενειακού στοιχείου «διεθνή μαγαζιά». Η ΕΤΕ, η Alpha, η Eurobank, η Πειραιώς κατάφεραν πάντως, παρά τις προαναφερόμενες, αλλά και άλλες αδυναμίες, να δώσουν έντονο ελληνικό χρώμα στην τραπεζική αγορά της ευρύτερης περιοχής όπου δραστηριοποιήθηκαν.

Σήμερα, στη Βουλγαρία δραστηριοποιούνται τέσσερις ελληνικές τράπεζες με συνολικό μερίδιο αγοράς στις χορηγήσεις 38% και στις καταθέσεις 25%. Στη Ρουμανία επίσης τέσσερις τράπεζες με μερίδια 22% και 16% αντίστοιχα. Στη Σερβία πέντε τράπεζες με μερίδια 29% και 22%. Στην Αλβανία τέσσερις τράπεζες με μερίδια 44% και 20%. Στα Σκόπια δύο με μερίδια 30% και 30%. Στην Κύπρο πέντε τράπεζες με μερίδια 13% και 11% και στην Ουκρανία τρεις τράπεζες με μικρότερα μερίδια (1,5% και 1,2%).

Τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα και πριν εκδηλωθεί η κρίση στην ελληνική οικονομία η παρουσία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος στις ως άνω χώρες (περιλαμβανομένων και της ΕΤΕ κατά μείζονα λόγο στην Τουρκία και της Eurobank στην Πολωνία) απέβαινε σε όφελος όλων: των τραπεζών και των μετόχων τους, της εθνικής οικονομίας, αλλά και των τοπικών κοινωνιών.

Από τη στιγμή όμως που η Ελλάδα μπήκε στην περιπέτεια των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του χρέους με επακόλουθο την ασφυκτική παρουσία του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Κομισιόν, τα πράγματα άλλαξαν. Οι έκτακτες συνθήκες που δημιουργήθηκαν στα οικονομικά της χώρας, και από εκεί επεκτάθηκαν στην αγορά, επηρέασαν το τραπεζικό μας σύστημα. Η αδυναμία άντλησης χρηματοδοτικών πόρων από τις διεθνείς αγορές και η υπολειτουργία της διατραπεζικής αγοράς ώθησαν τις τράπεζες στη μόνη πηγή χρηματοδότησης, την ΕΚΤ.

Η νέα πραγματικότητα, επομένως, ανέτρεψε το μέχρι σήμερα σκηνικό της παρουσίας των ελληνικών τραπεζών στο εξωτερικό. Πλέον, φαντάζει πολυτέλεια να έχουν οι ελληνικές τράπεζες πολλαπλή και ανταγωνιστική μεταξύ τους παρουσία σε χώρες όπως η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Σερβία.

Είναι υπερβολική σπατάλη πόρων η παρουσία τεσσάρων ή πέντε τραπεζών σε χώρες με μέγεθος τραπεζικού ενεργητικού όσο μιας μεσαίας ελληνικής τράπεζας. Για να καταλάβετε τι εννοώ, το σύνολο του ενεργητικού του τραπεζικού συστήματος της Ρουμανίας (87 δισ. ευρώ) ισούται σχεδόν με αυτό της Eurobank, της Βουλγαρίας (36 δισ. ευρώ) μόλις ξεπερνά το ενεργητικό της ΑΤΕ και της Σερβίας (24 δισ. ευρώ) υπολείπεται αυτού της Εμπορικής. Θα πρέπει, λοιπόν, κάτι να γίνει.

Και το καλύτερο που θα μπορούσε να γίνει θα ήταν να αποφασίσουν οι διοικήσεις των τραπεζών να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Δεν μπορεί, στη δύσκολη τούτη εποχή, οι τράπεζές μας στη Βαλκανική να έχουν η κάθε μια χωριστή διοίκηση, χωριστά κτίρια, συχνά η μία τράπεζα να είναι απέναντι στην άλλη και να παρέχουν υπηρεσίες υποστήριξης για τα ίδια προϊόντα με τεράστια κόστη για την κάθε μία.

Το ζητούμενο, συνεπώς, σήμερα είναι το πώς: Πρώτον, οι τράπεζες θα συνασπίσουν τις δυνάμεις τους στις επιμέρους αγορές, ώστε να επιτύχουν τη μεγαλύτερη δυνατή εξοικονόμηση πόρων και τη σοβαρή μείωση των δαπανών τους.

Δεύτερον, θα αποκτήσουν ισχυρό μέγεθος που θα προσδίδει εμπιστοσύνη και κύρος ώστε να αυξήσουν το μερίδιό τους στις τοπικές αγορές και να αντλήσουν περισσότερες και μεγαλύτερες καταθέσεις και άλλα κεφάλαια από το εξωτερικό, ενισχύοντας την αυτοδύναμη ανάπτυξή τους.

Και, τρίτον, θα αποκτήσουν μεγαλύτερη επιρροή και αποτελεσματικότητα, που θα τις βοηθήσει να υποστηρίξουν όχι μόνον τα ελληνικά κεφάλαια στις χώρες αυτές, αλλά και τις οικονομίες στις οποίες λειτουργούν.

Τώρα, μάλιστα, που τα μέτρα αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας επεκτείνονται στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και θα επηρεάσουν άμεσα ή έμμεσα και τις περισσότερες από τις χώρες αυτές.

Εάν τα παραπάνω είναι ορθά και υπάρχει συμφωνία, ίσως θα πρέπει οι ελληνικές τράπεζες να κινηθούν αντίστροφα απ’ ό,τι σχεδιάζουν. Αντί να συνεργαστούν και να συγχωνευθούν στα καθ’ ημάς, να το πράξουν πρώτα στο εξωτερικό. Να ξεκινήσουν από κει την προσπάθεια για δημιουργία «εθνικών πρωταθλητών».

Ίσως θα έπρεπε και η κυβέρνηση να τους «συστήσει» να το κάνουν και να τους βοηθήσει ώστε να γίνει με επωφελή τρόπο και για τις τράπεζες και για την εθνική οικονομία. Ένα υβρίδιο συνεργασίας στο εξωτερικό μπορεί σε δεύτερο χρόνο να λειτουργήσει και ως υπόδειγμα εγχώριων συγχωνεύσεων.

Αν, τελικά, επείγει η συγχώνευση τραπεζών στην Ελλάδα, όπως πολλοί διατείνονται, τότε ίσως είναι πολύ περισσότερο αναγκαία και πιο επείγουσα η ενοποίησή τους στο εξωτερικό.

Θα πρέπει, μάλιστα, να ληφθούν σοβαρά υπόψη τα μεγέθη των τοπικών αγορών και τα μερίδια που ελέγχουν οι ελληνικές τράπεζες, ώστε αλλού να δημιουργηθεί μια τράπεζα και αλλού δύο, όχι πάντως περισσότερες. Μ’ αυτό τον τρόπο, οι ελληνικές τράπεζες θα μετέχουν στα τραπεζικά σχήματα που θα δημιουργηθούν με βάση τα μερίδια αγοράς και τα κεφάλαιά τους, διατηρώντας στην Ελλάδα την αυτονομία τους και -κυρίως- χωρίς συνέπειες στις θέσεις εργασίας τη δύσκολη αυτή περίοδο.

Εάν το πείραμα πετύχει, που θα πετύχει, και όταν αρχίσουν να βελτιώνονται οι συνθήκες, τότε ανοίγει και το πεδίο των εγχώριων συγχωνεύσεων. Μάλιστα, θα έλθει περίπου και ως κάτι το φυσιολογικό. Θα είναι το δεύτερο βήμα για να δημιουργηθούν «εθνικοί πρωταθλητές». Και εάν κάποιοι δεν πιστεύουν στην πολιτική αυτή, μπορούν να προχωρήσουν σε συνεργασίες με ξένες τράπεζες, ώστε να δυναμώσουν.

Ανεξαρτήτως πάντως της στρατηγικής που έχει η κάθε ελληνική τράπεζα για το μέλλον της, το ευκταίο σήμερα θα ήταν να πειραματιστούν συγχωνευόμενες στο εξωτερικό. Η δυναμική που θα παραχθεί θα δράσει ευεργετικά και πολλαπλασιαστικά και στην εγχώρια τραπεζική αγορά, αλλά και την εθνική οικονομία.

Εξάλλου θα ήταν λάθος αυτό που καταχτήθηκε, η σημαντική δηλαδή παρουσία της Ελλάδος στην ευρύτερη περιοχή, να χαθεί. Και δεν θα χαθεί απλώς μια μεγάλη εμπορική αγορά, αλλά μια ευρύτερη εθνική γεωπολιτική δυνατότητα επηρεασμού των εξελίξεων στην περιοχή.

Η ευκαιρία «εξόδου» του Ελληνισμού στη Βαλκανική Χερσόνησο, την Ανατολική Ευρώπη και τη Μεσόγειο -που παρουσιάστηκε στα τέλη του περασμένου αιώνα και στις αρχές του νέου- δεν παρουσιάζεται κάθε μέρα. Συμβαίνει κάθε πενήντα ή εκατό χρόνια. Είχαμε την ευκαιρία. Την αξιοποιήσαμε. Θα ήταν τραγικό να τη χάσουμε και να παραχωρήσουμε ζωτικό χώρο σε άλλους.

Εάν λόγω της οικονομικής κρίσης φύγουμε από τις «αποικίες» που φτιάξαμε, θα τις καταλάβουν άλλοι. Και υπάρχουν πολλοί. Οι Τούρκοι, οι Ρώσοι και οι παλιοί Αψβούργοι. Δεν ξέρω αν πρέπει να τους δώσουμε αυτή τη δυνατότητα.

Πάντως και σε κάθε περίπτωση θα ήταν έγκλημα η Βαλκανική να περικυκλωθεί είτε από τους νεο-οθωμανούς του Ερντογάν, όπως τον 16ο και 17ο αιώνα, είτε να γίνει φέουδο των νεο-Αψβούργων της Μέρκελ, όπως τον 18ο και 19ο αιώνα, είτε η σφαίρα επιρροής των νεο-ολιγαρχών Ρώσων του Πούτιν, όπως τον 20ό αιώνα.

Εκτός λοιπόν από τα καθαρά εμπορικά και τραπεζικά κίνητρα, η ενδυνάμωση της παρουσίας στα Βαλκάνια υπαγορεύεται και από ευρύτερους γεωστρατηγικούς λόγους της Ελλάδας. Μάλιστα, η κρίση μπορεί να γίνει ευκαιρία.

Και η ευκαιρία στο συγκεκριμένο θέμα έγκειται στο εξής απλό: Οι συγχωνεύσεις των τραπεζών -που είναι όντως ανάγκη για να ξεπεραστεί η κρίση- μπορεί να έλθει απ’ έξω. Όσο δυναμώνει η παρουσία των ελληνικών τραπεζών στο εξωτερικό, τόσο αυξάνεται η δυνατότητα να γίνουν συγχωνεύσεις στο εσωτερικό, που με τη σειρά τους μπορούν να γίνουν καταλύτης για αναθέρμανση της οικονομίας, της αγοράς, του Χρηματιστηρίου, των επιχειρήσεων.

Ίσως οι Έλληνες τραπεζίτες, αλλά και η κυβέρνηση θα έπρεπε να το σκεφθούν σοβαρά…

 

 http://felnikos.blogspot.com/

Ο φασισμός των αγορών

Ας κάνουμε μια μικρή ανακεφαλαίωση, μπας και καταλάβουμε τι μας γίνεται. Το 2007 ξέσπασε στις ΗΠΑ η χρηματοπιστωτική κρίση, με επίκεντρο την αγορά στεγαστικών δανείων. Από τότε, οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο έδωσαν ένα σκασμό λεφτά (πάνω από 12 τρισ. δολάρια) των φορολογουμένων για να σώσουν τις τράπεζες. Οι πολιτικές ηγεσίες, ακολουθώντας τα κελεύσματα αυτών που προκάλεσαν την πρώτη κρίση, δημιούργησαν μια δεύτερη, πολύ σοβαρότερη. Την κρίση του δημόσιου χρέους, που απειλεί με χρεοκοπία πρώτα απ’ όλα τους αδύναμους κρίκους της αδύναμης Ευρωζώνης. Τώρα, επιχειρούν να λύσουν αυτή τη δεύτερη κρίση δίνοντας κι άλλα λεφτά των φορολογουμένων στους ίδιους που δημιούργησαν και την πρώτη και τη δεύτερη: στις τράπεζες. Οι χώρες της Ευρωζώνης έχουν δρομολογήσει πολυετή προγράμματα εξουθενωτικής δημοσιονομικής λιτότητας. Οι περικοπές κρατικών δαπανών που έχουν ανακοινωθεί στις βασικές χώρες της νομισματικής ένωσης υπερβαίνουν τα 200 δισ. ευρώ. Δίπλα σ’ αυτό υπάρχει και το «ταμείο» των 750 δισ. του μηχανισμού στήριξης για χώρες που τυχόν θα βρεθούν στο χείλος της χρεοκοπίας. Πού θα καταλήξει αυτό το 1 τρισ. ευρώ, στον βαθμό που χρησιμοποιηθεί; Στο μεγαλύτερο μέρος του θα καταλήξει στις τράπεζες (κυρίως ευρωπαϊκές) που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους κρατικά ομόλογα. Είναι μια σπάνια περίπτωση ανταμοιβής του συλληφθέντος ληστή με τα κλοπιμαία που βρέθηκαν στα χέρια του και κάτι παραπάνω…

ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟΥΜΕ σε ό,τι συντελείται στην Ευρώπη, το επόμενο ερώτημα είναι πώς ακριβώς υποτίθεται ότι λύνεται η κρίση του χρέους. Η επιλογή, με χώρα μοντέλο την Ελλάδα, είναι σαφής: με την κατεδάφιση όλου του μεταπολεμικού «κοινωνικού συμβολαίου» το οποίο στηριζόταν στην ελάχιστη προστασία της εργασίας, στην εγγύηση ενός ελάχιστου εισοδήματος, στη χρηματοδότηση μιας στοιχειώδους πρόνοιας και ασφάλισης και στη φιλοσοφία διαπραγμάτευσης των κοινωνικών εταίρων, που ορίζεται ως προϋπόθεση της «κοινωνικής ειρήνης». Δεν χρειάζεται να είναι κανείς αμετανόητος οπαδός της πάλης των τάξεων για να αντιληφθεί ότι συντελείται μια αλλαγή ιστορικών διαστάσεων. Συμβολικά μπορούμε μόνο να αναφέρουμε ότι το καθεστώς απολύσεων και αποζημιώσεων το οποίο σήμερα ξηλώνει με διαδικασίες οριακής νομιμότητας ο κ. Λοβέρδος έχει ηλικία 60 χρόνων, στη διάρκεια των οποίων, με πολύ κόπο και πολλές στρεβλώσεις, εδραίωσε αυτό το στοιχειώδες πλαίσιο προστασίας που δεν εμπόδισε καθόλου τη διεύρυνση της απασχόλησης από τις λίγες εκατοντάδες χιλιάδες της μετεμφυλιακής περιόδου, στα 6,5 εκατομμύρια μισθωτών που σήμερα κρεμιούνται σαν κρέας στο τσιγκέλι.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ και ποιοι οι υποβολείς του μεγάλου ξηλώματος στην Ελλάδα και σε όλη την Ε.Ε.; Εκ πρώτης όψεως, είναι οι πολιτικοί ηγέτες που φαίνεται να «προηγούνται» στην προώθηση της συνταγής η οποία βασίζεται στη μείωση της τιμής της εργασίας. Όμως, ευτυχώς, ήμασταν όλοι παρόντες στον κανιβαλισμό που διαδραματίστηκε το τελευταίο οκτάμηνο, με βασικό (αλλά όχι μόνο) έδεσμα την Ελλάδα και το χρέος της. Και είδαμε με τα μάτια μας ότι οι πραγματικοί εισηγητές του μείγματος πολιτικής στο οποίο κατέληξε η ευρωκρατία ήταν οι υποκριτικά καταγγελλόμενοι κερδοσκόποι και οι αγορές, στις οποίες πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν οι τράπεζες, εντός ή εκτός Ε.Ε. Η κρίση των spreads, ο πόλεμος των υποβαθμίσεων από τους «επάρατους» οίκους αξιολόγησης, η οριστική «εξορία» των ελληνικών ομολόγων στη χωματερή του παγκόσμιου χρέους από Moody’s και Fitch, τα στοιχήματα υπέρ της χρεοκοπίας της Ελλάδας και άλλων χωρών του ασθενούς Νότου, οι «επενδύσεις» των hedge funds στην κατολίσθηση του ευρώ, πέρα από τους καθαρά κερδοσκοπικούς στόχους, ήσαν εργαλεία πολιτικού εκβιασμού των λύσεων που ευνοούν οι αγορές του χρήματος. Όλα αυτά που σήμερα ανακοινώνονται ως «συμφωνίες» κυβέρνησης και επιτηρητών στην Ελλάδα ή ως έκτακτα μέτρα και «μεταρρυθμίσεις» στις άλλες χώρες της Ε.Ε. τα διαβάζαμε πολλούς μήνες πριν ως συστάσεις των αγορών ή ως ερμηνείες των ανοδικών ή καθοδικών αντιδράσεών τους. Άλλωστε, η πεμπτουσία αυτών των συστάσεων ήταν εγγυηθεί αυτές τις αλλαγές στην Ε.Ε. ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της διεθνούς τοκογλυφίας, το ΔΝΤ. Όπερ και εγένετο.

ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΡΙΒΕΙΣ, δεν χρειάστηκε και ιδιαίτερη προσπάθεια. Μπορεί να πει κανείς ότι η κερδοσκοπία χρησιμοποιήθηκε περισσότερο ως εφέ στη σκηνοθεσία της καταστροφής, παρά ως μηχανισμός πειθαναγκασμού των κυβερνήσεων. Σοσιαλδημοκράτες, χριστιανοδημοκράτες, κεντρώοι, κόμματα με φρέσκια και ισχυρή λαϊκή εντολή σε όλη την Ε.Ε. πέταξαν με εξαιρετική ευκολία στα σκουπίδια τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους για να θέσουν σ’ εφαρμογή το «πρόγραμμα των αγορών». Ρισκάρουν συνταγματικές ακροβασίες, κινούνται στα όρια της δημοκρατικής νομιμότητας ή και εντελώς εκτός αυτής, διακινδυνεύουν με ταξική αυταπάρνηση ακόμη και την κατάρρευση των κομμάτων τους ή ολόκληρου του συστήματος εξουσίας, προκειμένου να είναι συνεπείς στα κελεύσματα των αγορών, που ζητούν αίμα, αίμα κι άλλο αίμα. Τόσο, ώστε η προθυμία τους να κάνει πολλούς ν’ αναρωτιούνται αν είναι κάτι παραπάνω από υποτελείς των αρπακτικών του χρήματος. Αρκετοί δεν έχουν αμφιβολίες περί αυτού. Όσο για τους ευρωκράτες, αυτό το ιδιαίτερο στρώμα από σπεσιαλίστες του μονεταρισμού, φονταμενταλιστές της αγοράς που δεν έχουν το παραμικρό δημοκρατικό έρεισμα, τη στοιχειώδη εξουσία εκπροσώπησης, αυτοί αποτελούν το πιο απτό δείγμα άλωσης της πολιτικής από την αγορά και μετατροπής 500 εκατομμυρίων ανθρώπων στις κοινωνίες της Ε.Ε. σε αναλώσιμα της μηχανής του κέρδους. Καταρρίπτεται έτσι και ο θεμελιώδης αστικός μύθος που θέλει την αγορά να τρέφεται αποκλειστικά από το οξυγόνο της δημοκρατίας.

Ο Κ. ΜΠΑΡΟΖΟ, για παράδειγμα, αυτό το υβρίδιο πολιτικού του κεφαλαίου, την περασμένη Παρασκευή, σε συνάντησή του με την Συνομοσπονδία των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, διατύπωσε ως εξής τον εκβιασμό προς τις κοινωνίες: «Η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία και άλλες χώρες μπορεί να εξαφανιστούν ως δημοκρατίες αν δεν εφαρμόσουν τα πακέτα λιτότητας». Ήταν απλώς μια ακραία ανησυχία ή μια κυνική προειδοποίηση για την καταστολή της όποιας αντίστασης; Προσωπικώς, δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι πρόκειται για το δεύτερο, ότι είναι απλώς η ωμή έκφραση του φασισμού των αγορών, του οποίου η Κομισιόν και άλλα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. φέρονται ως πολιτικοί διαμεσολαβητές. Η μόνη ανακρίβεια στη διατύπωση του δεξιού -πρώην μαοϊκού- προέδρου της Κομισιόν είναι ότι η εξαφάνιση των δημοκρατιών δεν είναι ένα ενδεχόμενο, αλλά μια διαδικασία που συντελείται. Το ΔΝΤ, στην τελευταία του έκθεση για τις οικονομίες της Ε.Ε., το λέει ανοιχτά: «Το ιδεώδες για την οικονομική διακυβέρνηση είναι να επιτευχθεί η μετατόπιση των αποφάσεων προς το κέντρο», δηλαδή όσο πιο μακριά από την επιρροή των εκλογικών σωμάτων και των κοινωνιών. Η πολιτική ελίτ, που για χρόνια βαυκαλίζεται με γκρίνιες περί δημοκρατικού ελλείμματος, που έκλεισε σχεδόν δεκαετία διαπραγμάτευσης για την ευρωπαϊκή συνθήκη ώστε να παρακάμψει τα δημοκρατικά «όχι» των δημοψηφισμάτων, μέσα ελάχιστες εβδομάδες έχει επιτύχει μια θεσμική εκτροπή όχι μόνο από την ουσία, αλλά ακόμη και από τον τύπο της δημοκρατίας, υποβαθμίζοντας τα εθνικά Κοινοβούλια στη θέση μιας υποτελούς γραφειοκρατίας που απλώς πρέπει να επικυρώνει αποφάσεις και αποκλείοντας από κάθε δημοκρατική δοκιμασία αυτό που αποκαλείται οικονομική διακυβέρνηση.

ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ; Αν πιστέψει κανείς τις διακηρυττόμενες προθέσεις της ευρωπαϊκής ελίτ, η πρόοδος περνά μέσα από την οπισθοδρόμηση. Παρ’ ότι θα έπρεπε να έχουν όλοι παραιτηθεί για την παταγώδη αποτυχία της «στρατηγικής της Λισσαβώνας», που θα καθιστούσε φέτος, το 2010, την Ε.Ε. πιο ανταγωνιστική οικονομία του κόσμου (!), καλούν τις κοινωνίες να θυσιάσουν κεκτημένα ενός αιώνα για να υπάρξει «βιώσιμη ανάπτυξη» και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Φθηνές και πολλές. Όπως στην Κίνα, αυτό το παγκόσμιο μοντέλο ανταγωνιστικότητας. Αυτό υποδεικνύουν ως αξιοζήλευτο υπόδειγμα ο φασισμός των αγορών και ο ολοκληρωτισμός των ευρωκρατών. Γιατί να μη μιμηθούν και το πολιτικό της μοντέλο, μια απροκάλυπτη δικτατορία, βασισμένη στον φόβο, την πλύση εγκεφάλου και τα τεθωρακισμένα;
Η λεπτομέρεια που ξεχνούν ή κάνουν ότι αγνοούν είναι ότι ακόμη και αυτός ο κοιμώμενος γίγας, η κινεζική εργατική τάξη των εκατοντάδων εκατομμυρίων ξυπνά, διεκδικεί, θέλει μερίδιο στον πλούτο με τον οποίο πλημμυρίζει τις αγορές του κόσμου. Αλίμονό τους αν η κινεζική αφύπνιση εκτροχιαστεί και συγχρονιστεί με την ευρωπαϊκή δυσφορία. «Μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση», που θα ’λεγε και ο Μεγάλος Τιμονιέρης.

Posted by ΚΙΜΠΙ – http://kibi-blog.blogspot.com/

Κινδυνεύετε να γίνετε νεκροθάφτης της χώρας, κύριε Παπανδρέου

Kαλώς τα αφεντικά μας… Κορώνα πλέον στο κεφάλι μας… Αργήσαμε κάπως να βρούμε τον δρόμο, αλλά τελικά ανακαλύψαμε τη διεύθυνσή τους στην τάδε λεωφόρο της Νέας Υόρκης… Μόνο που αυτή η καθυστέρηση μας κόστισε κάπως ακριβούτσικα… Διπλή ταρίφα πληρώσαμε στο… ταξί. Αλλά αφού ήταν εξαρχής αποφασισμένο να πάμε στο ΔΝΤ, γιατί δεν παίρναμε το αεροπλάνο… Τότε μάλιστα δεν υπήρχε και πρόβλημα σκόνης από το ηφαίστειο… Μόνο αν πηγαίναμε διά θαλάσσης κινδυνεύαμε να μας σταματήσει κανένα παγόβουνο… Λογικό δεν είναι, αφού εμείς θα πληρώσουμε τον τελικό λογαριασμό, να μάθουμε τουλάχιστον πόσο πήγε; Και πόσα θα είχαμε γλιτώσει αν μπαίναμε εγκαίρως στον… παράδεισο του ΔΝΤ, που μέχρι πριν από τον Οκτώβριο το λέγαμε κόλαση; Από τις εκλογές μέχρι σήμερα με πόσα δισεκατομμύρια επιβαρύνθηκε το δημόσιο χρέος μας; Κι όλα αυτά τα δισεκατομμύρια, ποιοι –ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΑ– τα τσέπωσαν; Ποιος φταίει που δεν προβλέψατε σωστά, κύριε Παπανδρέου; Ασφαλώς ο υπουργός σας των Οικονομικών, ο άπειρος κ. Παπακωνσταντίνου. Δική σας όμως επιλογή δεν είναι; Ποιοι επέτρεψαν τα τεράστια κερδοσκοπικά παιχνίδια με τα ελληνικά ομόλογα που παίχτηκαν επί τόσους μήνες; Αν είχε η Ελλάδα δανεισθεί τον Οκτώβριο τα χρήματα που είχε ανάγκη, ακόμη και τον Γενάρη, που τα spreads ήταν κάτω και από το μισό των σημερινών, θα είχε αποφευχθεί η ένταξή μας στο κολαστήριο της… Μέρλιν. Όμως το οικονομικό επιτελείο που φτιάξατε, κ. Παπανδρέου, αποδείχθηκε κατώτερο των περιστάσεων. Χρειαζόταν, σε αυτές τις δύσκολες, τις πρωτόγνωρες ώρες που ζει η Ελλάδα, που κάθε άλλο παρά ήρθαν τυχαία, ένα άτυπο συμβούλιο προσωπικοτήτων, από τους χώρους της οικονομίας και της αγοράς, και πολιτικών του χώρου σας, κύριε Παπανδρέου, που θα πρότεινε συγκεκριμένες κινήσεις κάθε μέρα και θα υλοποιούνταν αμέσως. Πολλά θα είχατε προλάβει… Και τώρα, παρ’ όλο που φθάσατε στην ακραία κατάληξη, είναι απαραίτητο. Γιατί τα χειρότερα δεν έχουν έρθει. Και μπορούν να αποτραπούν ή τουλάχιστον να μετριασθούν οι οδυνηρές επιπτώσεις τους. Και υπάρχουν διέξοδοι: 1) Η σιωπηρή, χωρίς φανφάρες, αναδιαπραγμάτευση του χρέους με τις ξένες τράπεζες, που έχουν ελληνικά ομόλογα αρκετών δισεκατομμυρίων, όπως η Deutsche Bank, θα μπορούσε να μειώσει το χρέος 50 μέχρι και 100 δισ. ευρώ! 2) Να απαιτήσουμε να καλύψει η Ευρωπαϊκή Ένωση το κόστος των εξοπλισμών για την άμυνά μας, που είναι και άμυνα των κρατών της ΕΕ, στο ποσοστό που υπερβαίνει τον μέσον όρο των αμυντικών δαπανών των άλλων χωρών-μελών της ΕΕ. Θα απέφερε οικονομία 4 με 5 δισ. ευρώ τον χρόνο, που θα πήγαιναν για την αποπληρωμή του χρέους. Παράλληλα με σωστούς χειρισμούς και με προσπάθεια μείωσης του κόστους των δαπανών του δημοσίου τομέα, από 69 δισ. ευρώ που είναι στα 60 δισ., μπορεί όλα αυτά μαζί να συμβάλουν να βγούμε από το τούνελ σύντομα, σε δύο – τρία χρόνια, όπως λένε αισιόδοξοι οικονομικοί αναλυτές. Επιλογές υπάρχουν. Όπως και άλλος δρόμος, διαφορετικός από την αμερικανική λεωφόρο που μας οδήγησε στο ΔΝΤ. Υπάρχει και περιμένει να τον ακολουθήσετε… Δική σας λοιπόν η απόφαση. Δική σας και η ευθύνη. Παίζεται η υστεροφημία σας. Η ιστορία των Παπανδρέου κινδυνεύει να αμαυρωθεί. Η πιθανότητα να καταγραφείτε ως ο νεκροθάφτης της χώρας και του ελληνικού λαού ελάχιστα απέχει από το να γίνει πραγματικότητα. Μπορείτε να το αποτρέψετε. Αποδείξτε το. Ο ηγέτης στις κρίσεις αναδεικνύεται. Αλλιώς αφήστε στην άκρη τους εγωισμούς, βάλτε όλοι στο ράφι τις διαφορές σας, ξεχάστε αν θα επανεκλεγείτε. Κοινός στόχος όλων μας ένας και μόνο ένας. Νυν υπέρ πάντων η πατρίδα. Και αφού το καταφέρουμε, τότε… ξανατρωγόμαστε…

Του Μάκη Κουρή Πηγή: ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Οικονομική μαφία το ΔΝΤ!!!

του Βασίλη Δαλιάνη (Πρώτο Θέμα)

Την ίδια στιγμή που η Ελλάδα διασύρεται και λοιδορείται από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ο Μαξ Κάιζερ, ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς και τολμηρούς οικονομικούς αναλυτές, στέκεται στο πλευρό μας και μιλά ανοιχτά για «οικονομική μαφία» και «οικονομικούς τρομοκράτες» που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή. 

 

Γνωρίζοντας άριστα τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, καθώς υπήρξε χρηματιστής στην Γουόλ Στρητ για περίπου 25 χρόνια, ο Μαξ Κάιζερ, που είχε προβλέψει με απόλυτη ακρίβεια την οικονομική κατάρρευση της Ισλανδίας, ζητά την σύλληψη των τραπεζιτών της Goldman Sachs και προτρέπει τους Έλληνες να διεξάγουν δημοψήφισμα για την προσφυγή της χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

 

Παρουσιαστής οικονομικών εκπομπών στα μεγαλύτερα τηλεοπτικά  δίκτυα του κόσμου, ανάμεσα στα οποία το BBC, το Αγγλικό Αλ Τζαζίρα και το Russia Today, ο Μαξ Κάιζερ μιλώντας στο «ΘΕΜΑ», χαρακτηρίζει ανούσια τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης, υποστηρίζοντας πως τα πραγματικά μέτρα θα μας τα επιβάλει το Δ.Ν.Τ.  Θεωρεί πως η Ελλάδα είναι μια χώρα που θα θυσιαστεί από τις διεθνείς αγορές και προτρέπει τους Έλληνες να εμποδίσουν  αυτήν την προοπτική.

 

Είναι το Δ.Ν.Τ  μονόδρομος για την Ελλάδα, ή υπάρχουν εναλλακτικές οδοί;

Ο μονόδρομος για την Ελλάδα αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι η σύλληψη των τραπεζιτών της Goldman Sachs και όλων όσων συμμετείχαν στην χάλκευση της ελληνικής οικονομίας  το 2000, που μπήκατε στο ευρώ. Το επόμενο βήμα, η εθνικοποίηση των τραπεζών, όπως έκανε η Σουηδία το 1993. Το Δ.Ν.Τ είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεστε. Θα χάσετε την κυριαρχία σας. Ασκεί οικονομική τρομοκρατία. Χρησιμοποιεί οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής. Θα σας βιάσει με τέτοιον τρόπο, που δεν θα έχετε νιώσει ποτέ χειρότερο πόνο.

Υπάρχει η άποψη πως το Δ.Ν.Τ δεν είναι ο «κακός λύκος» αλλά η μοναδική λύση για την Ελλάδα;

Αν κάποιος σας κάψει το σπίτι για να σας πουλήσει μετά κάρβουνο θα το θεωρούσατε λογικό; Αυτό ακριβώς έκανε και η Goldman Sachs στην ελληνική οικονομία. Σας έκαψαν σαν εμπρηστές και τώρα έρχονται και σας λένε μην ανησυχείτε θα σας δώσουμε κάρβουνο. Είναι εξωφρενικό. Το Δ.Ν.Τ διεμήνυσε στην Ελλάδα πως αν το χρειαστεί θα έρθει για βοήθεια. Τα επενδυτικά hedge funds της Γουόλ Στρητ επιτίθενται στην αγορά ομολόγων της Ελλάδας για να κατευθύνουν την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Και ο λόγος που το κάνουν είναι απλός. Να αναγκάζουν τον ελληνικό λαό να ζητήσει τη βοήθεια του Δ.Ν.Τ. Και το Δ.Ν.Τ θα πει, αφού μας φωνάξατε για βοήθεια εμείς απλώς ήρθαμε. Οι τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ συνεργάζονται απόλυτα με το Δ.Ν.Τ. Είναι μια οικονομική μαφία και τα hedge funds είναι οι εκτελεστές. Οι έρευνες για την Goldman Sachs στις Η.Π.Α αλλά και στην Ευρώπη δείχνουν το μέγεθος της μαφίας. Είναι αναμεμειγμένοι σε παράνομες δραστηριότητες σε όλον τον κόσμο. 

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση που βρίσκεται; Πως εξηγείτε την αντιμετώπιση της Γαλλίας και της Γερμανίας;

Η Γερμανία είναι στην πλευρά των τραπεζιτών της Γουόλ Στρητ. Δεν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα ή το ευρώ. Το ευρώ αντικατέστησε ένα φθηνό μάρκο ώστε να διατηρήσει ανταγωνιστικές τις εξαγωγές της. Όσο η Ελλάδα είναι το πρόβλημα, το ευρώ πέφτει και η Γερμανία ευνοείται. 

 

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ ανταγωνίζονται το δολάριο. Δυστυχώς η κρίση θα καταστρέψει το ευρώ. Οι τραπεζιτικοί τρομοκράτες της Γουόλ Στρητ, έχουν σκοπό μετά την Ελλάδα, να καταστρέψουν την Πορτογαλία και να συνεχίσουν. Η καταστροφή του ευρώ θα βοηθήσει το δολάριο να παραμείνει το μοναδικό διεθνές νόμισμα, το μοναδικό «αποθεματικό νόμισμα». Αν μια χώρα θέλει να αγοράσει πετρέλαιο, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Αν μια χώρα θέλει να αγοράσει χαλκό, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Γιατί αυτά και αρκετά ακόμα προϊόντα πωλούνται μόνο σε δολάρια. Αυτό σημαίνει πως οι Η.Π.Α κερδίζουν διαρκώς. Όλος ο κόσμος είναι υποχρεωμένος να αγοράζει συνεχώς δολάρια. Το ευρώ λοιπόν απείλησε την αυτοκρατορία του δολαρίου. Ήταν λογικό αυτό να μην αρέσει στους τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ. Χρησιμοποιούν την κρίση για να καταστρέψουν το ευρώ. Οι Έλληνες πρέπει να σταθούν ενάντια στους τραπεζίτες, όπως κάνανε οι Ισλανδοί.

 

Τι προτείνετε; Πώς θα καταφέρουμε να ζητήσουμε δάνεια από τις αγορές;

Να κάνετε δημοψήφισμα. Όπως στην Ισλανδία. Οι Ισλανδοί αποφάσισαν με 93% να μην δώσουν σε μερικούς τραπεζίτες 5 δις ευρώ. Πρέπει εσείς οι Έλληνες να αποφασίσετε αν θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας. Η κυβέρνησή σας δεν έχει αυτήν την εντολή. Σας θεωρούν ανόητους και δεν ζητάνε τη γνώμη σας; Θεωρούν πως είστε μωρά και δεν έχετε δικαίωμα λόγου; Πως δεν μπορείτε να αποφασίσετε για τις ζωές σας; Ζητείστε δημοψήφισμα. Θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας ή όχι; Εσείς έχετε τη δύναμη. Πρέπει να παλέψετε, να αγωνιστείτε. Αν δεν γίνει δημοψήφισμα τότε να γίνουν εκλογές. Να εθνικοποιήσετε άμεσα όλες τις τράπεζές σας, να δημιουργήσετε δύο ή τρεις κρατικές τράπεζες και να αναδομήσετε την οικονομία σας. Μην πάτε μακριά. Κοιτάξτε το μοντέλο που εφάρμοσε η Σουηδία το 1993.

Το χρήμα ως χρέος

http://vimeo.com/7824149

Πώς «γεννιέται» το χρήμα?

Τράπεζες και Ανάπτυξη.

Ελεγχος της κυκλοφορίας και της έκδοσης χρήματος.

Χρέος και Παγκόσμια Κυβέρνηση.

<object width=»400″ height=»300″><param name=»allowfullscreen» value=»true» /><param name=»allowscriptaccess» value=»always» /><param name=»movie» value=»http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=7824149&amp;server=vimeo.com&amp;show_title=1&amp;show_byline=1&amp;show_portrait=0&amp;color=&amp;fullscreen=1» /><embed src=»http://vimeo.com/moogaloop.swf?clip_id=7824149&amp;server=vimeo.com&amp;show_title=1&amp;show_byline=1&amp;show_portrait=0&amp;color=&amp;fullscreen=1» type=»application/x-shockwave-flash» allowfullscreen=»true» allowscriptaccess=»always» width=»400″ height=»300″></embed></object><p><a href=»http://vimeo.com/7824149″>Money As Dept – [Greek Subtitles]</a> from <a href=»http://vimeo.com/freeandreal»>Free and Real</a> on <a href=»http://vimeo.com»>Vimeo</a>.</p>

Νυχτώνει πάνω από την Ελλάδα

 

του Γιώργου Δελαστίκ

Είναι αναγκαίο να περιμένουμε λίγα 24ωρα για να αντιληφθούμε σε βάθος τι έγινε χθες στις Βρυξέλλες αναφορικά με την Ελλάδα. Αν δηλαδή υπάρχει κάτι και τι ακριβώς είναι αυτό που συνοδεύει με τη μορφή συγκεκριμένων μέτρων την πολιτική δήλωση στήριξης της Ελλάδας εκ μέρους της ΕΕ, έναντι της οποίας ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου αποδέχθηκε να τεθεί η χώρα μας όχι απλώς υπό την κηδεμονία της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά και του απεχθούς Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Ο πρωθυπουργός προσπάθησε απεγνωσμένα να πείσει τον ελληνικό λαό ότι το ΔΝΤ θα δώσει μόνο την «τεχνογνωσία» του χωρίς βεβαίως να κατορθώσει να ελαφρύνει την πίκρα κανενός. Οι πάντες γνωρίζουν ότι η παρουσία του ΔΝΤ σηματοδοτεί την έσχατη κατάπτωση της χώρας στην οποία εγκαθίσταται.

Είναι αναγκαίο να συλλέξουμε πληροφορίες από το Βερολίνο και το Παρίσι για το τι έγινε, να δούμε πώς θα παρουσιάσουν από σήμερα οι σοβαρές γερμανικές και γαλλικές εφημερίδες τα όσα διαδραματίστηκαν στο εξαιρετικά έντονο και σκοτεινό παρασκήνιο των τελευταίων δύο ημερών για να αρχίσουμε να διαμορφώνουμε τεκμηριωμένη άποψη.

Απαιτείται επίσης να μελετήσουμε τις κινήσεις των κερδοσκόπων εναντίον της Ελλάδας από σήμερα, ιδίως των Αγγλων και των Αμερικανών, για να καταλάβουμε π.χ. αν η Ουάσιγκτον φοβάται μήπως η ελληνική κυβέρνηση δεν αγοράσει τελικά αμερικανικά F-16 και προτιμήσει γερμανικά Γιουροφάιτερ ή γαλλικά Ραφάλ υπό το κράτος γαλλογερμανικών πιέσεων.

Είναι υποχρεωτικό επίσης να περιμένουμε μέχρι τη Δευτέρα και την Τρίτη για να δούμε αν οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης και της ΕΕ συνολικά θα μορφοποιήσουν κάποια μέτρα στήριξης της Ελλάδας ή όχι.

Αυτή η αναμονή δεν υπαγορεύεται από πολιτική σωφροσύνη, αλλά μάλλον από την έσχατη ελπίδα ότι ίσως τα πράγματα να μην είναι τόσο αδιαπέραστα μαύρα κι άραχνα όσο φαίνονταν χθες, με βάση τα λεχθέντα από τον πρωθυπουργό, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που έδωσε στις Βρυξέλλες.

Ολα αυτά βεβαίως αφορούν την εξωτερική πτυχή της κατάστασης, η οποία είναι και η λιγότερο σημαντική στη συνείδηση του κόσμου. Αναφορικά με την εσωτερική διάσταση της κρίσης, τα πράγματα είναι ζοφερά.

Ο πρωθυπουργός διακήρυξε χωρίς περιστροφές ότι απωλέσθηκε ένα τμήμα της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της χώρας. Είναι πολύ βαριά κουβέντα αυτή, σε βαθμό που διστάζουμε να περιγράψουμε αναλυτικά τι σημαίνει.

Ξένη κηδεμονία σημαίνει μερική διακυβέρνηση της χώρας από τους ξένους και πρέπει να διαπιστώσουμε εμπράκτως μέχρι πού φτάνει αυτή η ξένη εξουσία που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και που φυσικά είναι ανάλγητη απέναντι στον λαό μας.

Επιπροσθέτως, ο Γ. Παπανδρέου ουσιαστικά προεξόφλησε και νέα μέτρα λιτότητας εναντίον του ελληνικού πληθυσμού, τα οποία προφανώς απαίτησαν οι Γερμανοί και τον υποχρέωσαν να υποκύψει.

Ο ελληνικός λαός έχει μπροστά του δύο τουλάχιστον εφιαλτικούς μήνες. Κυριολεκτικά εφιαλτικούς. Υπάρχει μια «λεπτομέρεια» των φετινών δανειακών αναγκών της χώρας μας που έχει γίνει ελάχιστα γνωστή και καθόλου κατανοητή από το ευρύ κοινό: πάνω από τα μισά χρήματα που απαιτείται να δανειστεί η χώρα μας για να πληρώσει τις υποχρεώσεις της σε τοκοχρεολύσια παλαιότερων δανείων τα χρειάζεται για τον Απρίλιο και τον Μάιο, οπότε έχει υποχρεώσεις περίπου 23 δισεκατομμυρίων ευρώ!

Το ποσό είναι κολοσσιαίο και αυτό εξηγεί αφενός τη λύσσα με την οποία επιτίθενται οι κερδοσκόποι εναντίον της Ελλάδας από τώρα για να πετύχουν ακόμη υψηλότερα, ληστρικά επιτόκια δανεισμού μας και αφετέρου την άνεση που έχουν σε πολιτικό επίπεδο οι Γερμανοί και οι άλλοι ηγεμονικοί κύκλοι της ΕΕ για να εκβιάσουν τον Γ. Παπανδρέου και να του επιβάλουν τους όρους που εκείνοι θέλουν αναφορικά με την κηδεμονία της Ελλάδας και το πέρασμά της κάτω από ξένο οικονομικό ζυγό.

«ΜΟΝΤ»
Τώρα ομολογεί πικρές αλήθειες

Χρειάστηκε η βελτίωση προχθές του πολιτικού κλίματος μετά τη συνάντηση Σαρκοζί – Παπανδρέου στο Παρίσι για να βγει η γαλλική «Μοντ» και να διακηρύξει στο κύριο άρθρο της μερικές αλήθειες. Πρώτον, ότι τα κράτη χρεώθηκαν για να σώσουν τις τράπεζες και τώρα αυτές επιτίθενται στα χρεωμένα κράτη. Δεύτερον, ότι είναι «σχεδόν μηδενική» η περίπτωση να μην μπορέσει η Ελλάδα να πληρώνει τα χρέη της. Τρίτον, ότι οι ίδιες οι τράπεζες κερδοσκοπούν με τα ομόλογα των κρατών. Τέταρτον, ότι τρεις και μόνο τράπεζες -η Τζ. Π. Μόργκαν, η Γκόλντμαν Ζαξ και η Ντόιτσε Μπανκ- ελέγχουν το 75% (!) της αγοράς ασφάλισης κατά της μη αποπληρωμής δανείων (CDS), έχοντας έτσι τη δυνατότητα να γονατίσουν όποια χώρα βάλουν στόχο.

Μήνυση σε τράπεζα για τοκογλυφία με κάρτες!

Την ώρα που η κρίση υπερχρέωσης των καταναλωτών κορυφώνεται, για πρώτη φορά η ελληνική Δικαιοσύνη εξετάζει μήνυση εναντίον μεγάλης τράπεζας για τοκογλυφία με πιστωτικές κάρτες, ενώ η… βαλίτσα πηγαίνει αρκετά μακριά, αφού ο μηνυτής θίγει και το μείζον θέμα των παράνομων, όπως ισχυρίζεται, κερδών που αποκομίζουν οι τράπεζες με υπερβολικές χρεώσεις και στα οποία στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό οι ισολογισμοί τους.

Σύμφωνα με πληροφορίες του «B», εδώ και ένα χρόνο βρίσκεται σε εξέλιξη η εισαγγελική έρευνα για τη μηνυτήρια αναφορά που υπέβαλε ο κ. Τάκης Χριστοδουλόπουλος, πρόεδρος του Ελληνικού Ινστιτούτου Χρηματοπιστωτικών Ερευνών (ΕΙΧΕ) www.eixe.gr εναντίον γνωστής τράπεζας, δικηγορικών και εισπρακτικών εταιρειών, διεθνών εταιρειών πιστωτικών καρτών, της Τράπεζας της Ελλάδος και της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών.

Στην αναφορά του, ο γνωστός εκπρόσωπος καταναλωτών σε εκατοντάδες υποθέσεις διαμάχης με τράπεζες, αναφέρει γεγονότα και επισυνάπτει αποδεικτικά έγγραφα, μαζί με σημαντικό αριθμό δικαστικών αποφάσεων, που αναδεικνύουν και επιβεβαιώνουν αυτεπάγγελτα  διωκόμενες αξιόποινες πράξεις, σχετικά με δύο πιστωτικές κάρτες δύο καταναλωτών που εκπροσωπεί.

Τονίζει όμως, ότι το θέμα είναι πολύ ευρύτερο, καθώς «η συγκεκριμένη τράπεζα έχει εκδώσει σε πελάτες της κατά τα τελευταία δεκαπέντε (15) χρόνια όμοιες ή περεμφερείς πιστωτικές κάρτες, σε συνολικό αριθμό που ξεπερνά το ένα εκατομμύριο (1.000.000) και με τους ίδιους ή περεμφερείς όρους και συμφωνίες».

Στη μηνυτήρια αναφορά τονίζεται ότι με διάφορες γνωστές μεθοδεύσεις, που κατ’ επανάληψη έχουν κριθεί ως καταχρηστικές από τα δικαστήρια, οι κάρτες των δύο καταναλωτών χρεώθηκαν με υπερβολικά υψηλά ποσά, ενώ η τράπεζα και οι δικηγόροι της διεκδίκησαν με δικαστικά μέσα αυτές τις παράνομες χρεώσεις: «προέβησαν σε ψευδείς εν γνώσει όλων τους ισχυρισμούς, τους οποίους υποστήριξαν με την επίκληση και προσαγωγή εγγράφων, στα οποία περιέχονταν εν μέρει μη νόμιμες αξιώσεις της τράπεζας, παραπλανώντας έτσι την δικαστή στην έκδοση διαταγής πληρωμής υπέρ των απόψεών της και σε βλάβη της περιουσίας ημών των πελατών της τράπεζας», τονίζει ο μηνυτής.

Το μεγαλύτερο ποσό των παράνομων, σύμφωνα με τη νομολογία, χρεώσεων αφορά υπολογισμό των τόκων με επιτόκια πολύ υψηλότερα από το δικαιοπρακτικό. «Η τράπεζα χρέωσε την κάρτα συνολικά για τόκους και ανατοκισμούς αυτών το ποσό των Ευρώ 3.940,36, ενώ οι νόμιμοι και αποδεκτοί τόκοι με βάση όχι το τραπεζικό επιτόκιο της κάρτας αλλά τα δικαιοπρακτικά επιτόκια που ίσχυσαν κατά καιρούς ήταν μόνο Ευρώ 1.195,42. Χρεώθηκε δηλαδή η καρτούχος με ποσό τόκων Ευρώ 2.975,82 ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΩΝ ΝΟΜΙΜΩΝ».

Σε σχέση με την Τράπεζα της Ελλάδος, ο μηνυτής τονίζει ότι «οι άδειες που έχουν λάβει οι τράπεζες, όπως και η κατηγορούμενη, έχουν όρους και προϋποθέσεις, μία από τις οποίες είναι η υποχρέωση να λειτουργούν τηρώντας την κείμενη νομοθεσία, τις διατάξεις και τις αποφάσεις περί πιστωτικών ιδρυμάτων (άρθρο 8). Τον βασικό αυτό όρο αδειοδότησης, οι τράπεζες με την συνεπή ανοχή της Τραπέζης της Ελλάδος, παραβιάζουν βάναυσα και διαχρονικά. Αυτό ισχύει και για την κατηγορούμενη ενώ η συνεπής και διαχρονική ανοχή της Τραπέζης της Ελλάδος Α.Ε. φέρεται να συνιστά παράβαση καθήκοντος».

Οι διαφορές μεταξύ νόμιμων και παράνομων χρεώσεων αποτελούν, κατά το μηνυτή, προϊόντα εγκλήματος, ενώ «το συνολικό ποσό των ποσών αυτών αποτελεί μέρος των εσόδων και των κερδών της τράπεζας, όπως παρουσιάζονται κάθε χρόνο στον ισολογισμό και στα αποτελέσματα χρήσης που ελέγχουν οι ορκωτοί λογιστές της τράπεζας και εγκρίνει το Διοικητικό Συμβούλιο. Έτσι, κάθε χρόνο, ο ισολογισμός και τα αποτελέσματα χρήσης ΔΕΝ απεικονίζουν ορθά την πραγματική οικονομική κατάσταση της τράπεζας αλλά είναι ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΑ και παραπλανούν το επενδυτικό κοινό (μετόχους της τράπεζας και γενικότερα τους επενδυτές). Η δε διανομή μερισμάτων που ακολουθεί, συνιστά νομιμοποίηση των εσόδων αυτών από τις παράνομες χρεώσεις στις κάρτες (και τα άλλα τοκοτεχνάσματα της τράπεζας)»!

Μάλιστα, ο μηνυτής σημειώνει, ότι αυτό το θέμα είχε θίξει ο ίδιος με την ιδιότητα του μετόχου σε συνέλευση των μετόχων της κατηγορούμενης τράπεζας, χωρίς να λάβει απάντηση από τη διοίκησή της, εκτός από μια προειδοποίηση ότι «θα τα πούμε στα δικαστήρια». Ποτέ, όμως, η διοίκηση της τράπεζας δεν προχώρησε σε δικαστικές ενέργειες, σημειώνει ο μηνυτής.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι στη μηνυτήρια αναφορά του ο κ. Χριστοδουλόπουλος έχει επισυνάψει ως σχετικά έγγραφα δεκάδες δικαστικές αποφάσεις κατά των τραπεζών για παράνομες χρεώσεις, πολλές από τις οποίες είναι τελεσίδικες και αμετάκλητες. Η εξέλιξη της δικαστικής έρευνας αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς για πρώτη φορά η καταχρηστική συμπεριφορά των τραπεζών έναντι καταναλωτών ελέγχεται από την ποινική Δικαιοσύνη, σημειώνουν έγκριτοι νομικοί.

http://www.banksnews.gr

Το αχρείο χρέος

του ΚΙΜΠΙ, Κόσμος του Επενδυτή, 28/11/09

Τον λόγο μου τον τηρώ. Την περασμένη εβδομάδα -αν έτυχε και ρίξατε κανένα βλέφαρο σ’ αυτή τη σελίδα- είχα διατυπώσει την πρόταση να πτωχεύσει η χώρα χωρίς να περιμένει από κανένα Moodys και κανένα Fitch να της το επιβάλουν. Δηλαδή, να κηρύξει την αναστολή πληρωμής του χρέους της. Και κατέληγα με την υστερόγραφη υπόσχεση ότι θα εξηγήσουμε σήμερα γιατί οι κυβερνήσεις μπορούν όχι μόνο να αναστείλουν την πληρωμή του χρέους τους, αλλά και να το διαγράψουν εντελώς, γιατί κατ’ ουσίαν δεν το οφείλουν. Το έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, το επανέλαβε και ο Γιώργος: «Ή θα αφανίσουμε το χρέος, ή θα αφανίσει αυτό εμάς!» Θαυμάσια! Αυτό λέω κι εγώ. Να αφανίσουμε το χρέος. Αλλά χωρίς μέτρα και πολιτικές που αφανίζουν εμάς. Και ο μόνος τρόπος για να αφανίσουμε το χρέος είναι να μην το πληρώσουμε ποτέ.

Αν η πρόταση σάς φαίνεται απαράδεκτη, αφού κανένας καθωσπρέπει νοικοκύρης δεν θα ανεχόταν τη ρετσινιά του μπαταχτσή, αναρωτηθείτε τι ακριβώς χρωστάτε στις τράπεζες κι εσείς κι όλα τα κράτη του κόσμου. Τι είναι τα 35,8 τρισεκατομμύρια δολάρια που χρωστάνε αυτή τη στιγμή όλες οι κοινωνίες του πλανήτη στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα; Τι είναι η οφειλή στην οποία, κάθε δευτερόλεπτο, προστίθεται ένα εκατομμύριο δολάρια; Τι είναι τα 358 δισ. δολ. που οφείλει η Ελλάδα στα ευαγή ιδρύματα που, αιώνες τώρα -παρά τις πτωχεύσεις, τους πολέμους, τις καταστροφές, τις πολιτικές αναταραχές και τους δημοσιονομικούς Αρμαγεδδώνες- με τόση γενναιοδωρία μάς δανείζουν; Είναι χρήμα. Σωστά; Δεν είναι πορτοκάλια για να τα φάμε, δεν είναι εργαλεία για να παραγάγουμε προϊόντα μ’ αυτά, δεν είναι πετρέλαιο για να κινήσουμε τα οχήματά μας. Είναι χρήμα που θα το χρησιμοποιήσουμε για να αγοράσουμε αγαθά και υπηρεσίες, για να πληρώσουμε μισθούς, για να το αποταμιεύσουμε ή για να το δανειστούμε από τις τράπεζες. Και δεν είναι χρήμα στη μορφή του χρυσού, όπως ήταν κάποτε, ή ενός άλλου πολύτιμου μετάλλου. Ούτε καν χρήμα στη μορφή ενός αντικειμένου χρηστικού, αναγνωρίσιμου και κοινά αποδεκτού από όλους, όπως ήταν κάποτε, σε πιο άδολες κοινωνίες, τα αγκίστρια, τα κοχύλια, ακόμη και τα πούπουλα των πουλιών. Είναι χρήμα πιστωτικό, αποτυπωμένο κατ’ αρχάς στα μεταλλικά κέρματα και τα χαρτονομίσματα που βγαίνουν από το ένα πορτοφόλι για να μπουν στο άλλο, τρυπώνουν από τη μια τσέπη στην άλλη, φεύγουν από την ταμειακή μηχανή του φούρναρη για να πέσουν στη μηχανή του χασάπη ή του σουβλατζή. Είναι χρήμα που οι τράπεζες μάς δανείζουν, είτε είμαστε άτομα είτε επιχειρήσεις είτε κράτη ολόκληρα, μας το πιστώνουν στους λογαριασμούς μας και απλώς ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Μα, αλήθεια υπάρχει κάπου στον πλανήτη όλο αυτό το χρήμα, τα 35,8 τρισεκατομμύρια του παγκόσμιου δημοσίου χρέους (υπολογίστε το διπλό, αν μιλήσουμε και για το ιδιωτικό χρέος); Μήπως είναι κρυμμένο καλά σε κάποια γωνιά του πλανητικού μας συστήματος, του γαλαξία μας, του σύμπαντος; Αν ζούσαμε στον κανόνα του χρυσού το μυστήριο θα λυνόταν εύκολα. Αφού οι τράπεζες του κόσμου ισχυρίζονται ότι σχεδόν 200 εθνικά κράτη τους οφείλουν 35,8 τρισ., θα τους λέγαμε: «Ωραία, ανοίξτε τα θησαυροφυλάκιά σας και δείξτε μας χρυσό ίσης αξίας με αυτά που υποτίθεται ότι σας οφείλουμε». Αλλά ο χρυσός έχει προ πολλού πάψει να είναι το μέτρο του παγκόσμιου πλούτου. Όλα κι όλα τα αποθέματα που διαθέτουν τα κράτη είναι 29.634 τόνοι που η αξία τους μόλις υπερβαίνει το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια. Μας λείπουν, λοιπόν, τουλάχιστον 34 τρισεκατομμύρια.

Ας πάμε στον κανόνα του δολαρίου, που εδώ και δεκαετίες έχει κατσικωθεί σαν παγκόσμιο νόμισμα και απόλυτο μέτρο κάθε χρέους. Στο θεωρητικό ενδεχόμενο το παγκόσμιο χρέος να έχει αντίκρισμα σε πραγματικά, χειροπιαστά δολάρια, η FED απαντά αποστομωτικά: Όλα τα χειροπιαστά δολάρια που κυκλοφορούν στο καπιταλιστικό μας σύμπαν δεν υπερβαίνουν τα 8,3 τρισεκατομμύρια. Άρα, αν υποθέταμε ότι με φιλότιμες προσπάθειες (ληστεύοντας ακόμη και το απόρθητο Fort Knox, για παράδειγμα) τα μαζεύαμε και πηγαίναμε στους τραπεζίτες και λέγαμε «ορίστε, πάρτε τα να μη σας τα χρωστάμε», αυτοί θα μας απαντούσαν ότι τους χρωστάμε άλλα 26 τρισεκατομμύρια!

Οι σοβαροί οικονομολόγοι θα μας διόρθωναν, βεβαίως, ότι έχουμε μια πολύ απλοϊκή αντίληψη για το χρήμα που εδώ και τρεις τουλάχιστον αιώνες έχει αποκτήσει πολλές άυλες μορφές, χάρη στις οποίες έγινε η βιομηχανική επανάσταση και οι μετέπειτα τεχνολογικές επαναστάσεις, που επιτρέπουν σήμερα σ’ έναν κοινό θνητό, με μερικά απλά πατήματα στο πληκτρολόγιο να δανείζει, να δανείζεται, να εξοφλεί, να αγοράζει. Εδώ σε θέλω, κάβουρα… Και πώς δημιουργούνται αυτές οι άυλες μορφές χρήματος, αυτά τα μυστήρια Μ1, Μ2 και Μ3 που εκφράζουν το χρηματικό μας σύμπαν; Με αέρα κοπανιστό! Διότι εδώ και τρεις αιώνες (με πρώτη διδάξασα την Τράπεζα της Αγγλίας) τα κράτη έχουν εκχωρήσει στις τράπεζες το δικαίωμα να μετατρέπουν την ιδιωτικά κατασκευασμένη τραπεζική πίστωση σε νόμιμο κρατικό νόμισμα. Θεωρητικά, μόνον οι κρατικές Αρχές (δηλαδή οι κρατικές τράπεζες) έχουν δικαίωμα να κατασκευάζουν χρήμα. Όσο χρήμα θέλουν – και το κάνουν μερικές φορές τυπώνοντας αφειδώς πληθωριστικό χρήμα, που εκμηδενίζει την αγοραστική δύναμη των ανθρώπων. Αλλά και οι τράπεζες μπορούν να κατασκευάζουν όσο χρήμα θέλουν χωρίς απαραίτητα να διατρέχουν τον κίνδυνο της πληθωριστικής απαξίωσής του. Γιατί, πολύ απλά, έχουν το (αδιανόητο με την κοινή λογική) δικαίωμα να μετατρέπουν το χρέος κάθε μορφής (ιδιωτικό, επιχειρηματικό, κρατικό) σε πιστωτικό χρήμα. Κάθε φορά που πηγαίνετε στο γκισέ της τράπεζας και υπογράφετε τη δανειακή σύμβαση με τα ψιλά γράμματα που ποτέ δεν διαβάζετε, έχετε αυξήσει το χρήμα της τράπεζας κατά το ποσό του δανείου που παίρνετε συν τους τόκους. Άλλωστε, η τράπεζα δεν σας δανείζει τίποτε άλλο από μια υπόσχεση παροχής χρήματος που θα πιστώσει στον λογαριασμό σας, χωρίς να είναι υποχρεωμένη να αποδείξει ότι το διαθέτει. Για την ακρίβεια, είναι υποχρεωμένη να διαθέτει το 1/20, το 1/30 ή το οποιοδήποτε εξευτελιστικό κλασματικό απόθεμα κάθε εθνική νομοθεσία της επιβάλει να έχει.

«Η διαδικασία με την οποία οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα είναι τόσο απλή που καταντάει αποκρουστική», έγραφε ο Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ. Και πολύ πριν απ’ αυτόν, ένας ακόμη υπεράνω αντικαπιταλιστικής υποψίας, ο Αβραάμ Λίνκολν, διατύπωνε τη δυσοίωνη προειδοποίηση για την εξέλιξη του χρηματικού συστήματος: «Η κυβέρνηση θα έπρεπε να δημιουργεί, να εκδίδει, και να κυκλοφορεί όλα τα χρήματα και τα πιστωτικά παράγωγα που χρειάζονται για να καλύψουν τις κυβερνητικές δαπάνες και την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών. Με την υιοθέτηση αυτών των αρχών, οι φορολογούμενοι πολίτες θα εξοικονομήσουν τεράστια ποσά που τώρα δίνουν για εξόφληση τόκων. Το δικαίωμα της δημιουργίας και έκδοσης χρημάτων είναι, όχι μόνο το ανώτατο αποκλειστικό προνόμιο της κυβέρνησης, αλλά και η μεγαλύτερη δημιουργική της ευκαιρία». Το δικαίωμα αυτό έχει απεμποληθεί προ πολλού από όλα τα κράτη του κόσμου, με αποτέλεσμα το κρατικό χρήμα να αποτελεί μόλις το 5% του εικονικού χρήματος που δημιουργούν εκ του μη όντος οι τράπεζες. Κι ένα επιπλέον αποτέλεσμα είναι ότι, τελικά, τα ίδια τα κράτη που έχουν εκχωρήσει το δικαίωμα αυτό είναι οι καλύτεροι πελάτες (και θύματα) της Διεθνούς της τοκογλυφίας.

Στην ουσία, το χρήμα που κυριαρχεί στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα δεν είναι τίποτε άλλο από το παγκόσμιο χρέος. Χωρίς χρέος δεν υπάρχει χρήμα. Κράτη, επιχειρήσεις, νοικοκυριά είναι υποχρεωμένα να ξοδεύουν ακατάπαυστα, να τροφοδοτούν με τις δαπάνες τους μια ανάπτυξη μη βιώσιμη, σχεδόν αυτοκαταστροφική, και ένα χρέος που δεν πρόκειται να εξοφληθεί ποτέ γιατί προέρχεται από χρήματα που ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, γιατί αλλιώς το σύστημα θα καταρρεύσει. Και καταρρέει κάθε μερικές δεκαετίες. Όπως συνέβη το 1929, όπως συνέβη και το 2008, όπως ενδεχομένως θα ξανασυμβεί οσονούπω. Και το πληρώνουμε κι από πάνω, σε χρήμα και σε είδος. Με έκτακτη φορολογία, με ανεργία και ανέχεια.

Και το ερώτημα είναι: Πώς είναι δυνατό οι άνθρωποι και οι κοινωνίες που παράγουν τον πλούτο να χρωστάνε σ’ αυτούς που δανείζουν κάτι που δεν υπάρχει; Γιατί οι κυβερνήσεις δέχονται – υπό την απειλή της κρατικής χρεοκοπίας- να δανείζονται έντοκα από τις τράπεζες, αφού μπορούν οι ίδιες να δημιουργούν χρήμα χωρίς τόκους; Γιατί η Ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν λύνουν διά παντός την κρίση χρέους που διατρέχει πάνω από τα μισά κράτη-μέλη, διαμηνύοντας στους υποτιθέμενους χρηματοδότες τους ότι το «πάρτι τελείωσε»; Γιατί, πολύ απλά, η παγκόσμια οικονομική κοινότητα, που είδε εθνικές οικονομίες να βυθίζονται στη δίνη της πιστωτικής φούσκας, στο κραχ του εικονικού χρήματος, δεν μηδενίζει εδώ και τώρα το κοντέρ του χρέους, λέγοντας καθαρά και ξάστερα: «Δεν πληρώνω κάτι που δεν μου δώσατε, γιατί ποτέ δεν το είχατε»;

Κι αν είναι υπερβολή να περιμένει κανείς τέτοια αποκοτιά από τη διεθνή ορθοδοξία του χρήματος, γιατί να μην είναι η Ελλάδα αυτή που θα πρωτοτυπήσει;
Υ.Γ. Δείτε στο Διαδίκτυο το ντοκιμαντέρ του Καναδού Paul Grignon «Money as debt» (το χρήμα ως χρέος), μια γλαφυρή περιγραφή του δαιμόνιου μηχανισμού κατασκευής του χρήματος. Κυκλοφορεί και στα ελληνικά, θαυμάσια υποτιτλισμένο από την ομάδα kepik.gr