«Για ένα πουκάμισο αδειανό», για ένα Μνημόνιο: να αποδείξουμε πως δεν είμαστε «ανθρωπάκια του σωλήνα»

  Να αποδείξουμε πως δεν είμαστε «ανθρωπάκια του σωλήνα»   Του Στέλιου Παπαθεμελή*  

  Η κοινωνία μας ζει στο κλίμα ενός παρατεταμένου τρομώδους σοκ που αγκυλώνει κάθε φυσιολογική διάθεσή της να αντιδράσει. Η ύβρις της αρχαίας τραγωδίας σε όλη της την έξαρση. Οι «δοκούντες άρχειν των εθνών», διεθνείς μηχανορράφοι, συνεργούντων των εγχωρίων υπηρετών, με αλαζονεία, οίηση και ιταμή περιφρόνηση του μέτρου και των ορίων που διέπουν την στοιχειώδη ηθική τάξη, επιβάλλουν τις άδικες και ανήθικες οικονομικές πολιτικές τους στις αδύναμες χώρες. Οι ξένες πρεσβείες στην Αθήνα «φοβούνται» κοινωνική έκρηξη. Εύλογος ο φόβος τους που προσώρας αποσοβείται εν όψει των καταλυτικών αποτελεσμάτων του δόγματος του σοκ στην ελληνική κοινωνία, που αντιμετωπίζει μοιρολατρικά την κλιμακούμενη βαρβαρότητα. Εκεί που δεν δεχόμασταν μύγα στο σπαθί μας, γονατίσαμε δουλικά και περιμένουμε τα χειρότερα ως φυσικά και νομοτελειακά αυτονόητα… Το κρατούν μνημονιακό σύστημα παρερμηνεύει όμως την παθητικότητα της υπνωτισμένης από αυτό κοινωνίας σε αντοχή της. Γι’ αυτό ακονίζει τα μαχαίρια νέων, πιο επώδυνων μέτρων. Οι ιθύνοντές του θυμίζουν αυτούς που περιγράφει ο Απόστολος Παύλος (Ρωμ.1,31) «ασυνέτους, ασυνθέτους, αστόργους, ασπόνδους, ανελεήμονας», που και αδικοπραγούν και επιδοκιμάζουν τους δράστες, «Συνευδοκούσι τοις πράσσουσι». Στη διάτρητη πια συνθήκη-κουρελού της Λισαβόνας, διαβάζει κανείς την εξής τραγική ειρωνεία: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση βασίζεται στις αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας (…) καταπολεμά τον κοινωνικό αποκλεισμό (…) προάγει την οικονομική, κοινωνική και εδαφική συνοχή και την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών-μελών»!! Όταν το 1980 ενταχθήκαμε, η Ενωμένη Ευρώπη κατείχε το 25% της παγκόσμιας παραγωγής. Έκτοτε καταρρέει και το 2020 υπολογίζουν να περιορισθεί στο 7%! Το 2009 οι μέσες ελληνικές αποδοχές  ήταν το 84% των αντίστοιχων ευρωπαϊκών, το 2010-11 έπεσαν στο 74%, το 2012 κατρακύλισαν στο 68,5% και φυσικά συνεχίζουν κατολισθαίνοντας. Μεταξύ 2008-2012, απομειώθηκε η αγοραστική δύναμη εδώ κατά 23%.  Πανευρωπαϊκά μοναδική η ονομαστική μείωση του κατώτατου μισθού. Κινεζοποίηση, ή βουλγαροποίηση της εργασίας! Στη Γερμανία της Μέρκελ, χιλιάδες Βαλκάνιοι και Ουκρανοί, «ενοικιαζόμενοι εργάτες», δουλεύουν για ωριαία αμοιβή 3€, 60 ώρες την εβδομάδα, ανασφάλιστοι. Η θεοποιημένη από τους δυνάστες λιτότητα, «βρίσκεται εκτεθειμένη ως έκφραση των προκαταλήψεων, του καιροσκοπισμού και των ταξικών συμφερόντων που αείποτε εκπροσωπούσε» (Krugman). Η δυσώνυμη Σχολή του Σικάγου και το δόγμα της: ιδιωτικοποιήσεις, απορρύθμιση, αποδεκατισμός κοινωνικού κράτους, εξουσιάζει σε όλο τον πλανήτη. Έτσι οι εύποροι γίνονται πάμπλουτοι και οι εργαζόμενοι αναλώσιμοι φτωχοί, εκείθεν των ορίων της φτώχειας. Ύφεση, μαζική ανεργία και διαρκής υπεξαίρεση του αιματηρού ιδρώτα των πολλών με πρόσχημα την «δημοσιονομική αποκατάσταση». Αυτό το γερμανικό μείγμα λιτότητας «αποδείχθηκε θανάσιμο» (Γιόσκα Φίσσερ). Αληθινό ολοκαύτωμα για την Ελλάδα και την Κύπρο. Για ολόκληρο τον Νότο. Τώρα η Γερμανία διαλύει το τραπεζικό σύστημα της Σλοβενίας, εις πείσμα του γεγονότος ότι τα οικονομικά μεγέθη της συνηγορούν για το αντίθετο. Βαθύς αναστεναγμός για την ένδεια ηγεσίας και οράματος στην ιστορική ήπειρο και στον αγρίως δοκιμαζόμενο τόπο μας. Τραγική η απουσία ενός συγκροτημένου σχεδίου εξόδου από την κρίση. Με οργή και με πόνο ξέσπασε προχθές ο Serge Halimi της Monde Diplomatique (Απρ.2013): «Στη Ρώμη και στην Αθήνα, ή τη Λευκωσία, ντόπιες μαριονέτες φαίνονται ήδη αποφασισμένες να μετουσιώσουν σε πράξη τις εντολές (…) που θα τους δώσουν οι Βρυξέλλες, η Φρανκφούρτη, ή το Βερολίνο». Έτσι ωμά και παστρικά. Επείγουν: -Να συσπειρωθεί ο Νότος, μαζί και η βραδύτατα αφυπνιζόμενη Γαλλία. -Να ηττηθεί η Γερμανία. -Να ανατραπεί η λιτότητα και να επισπευσθεί η ανάπτυξη. Προϋπόθεση να ξυπνήσουν οι λαοί που δεινοπαθούν. Φυσικά δεν θ’ αλλάξουμε …λαό. Ηγέτες πρέπει ν’ αλλάξουμε, που να εμπνέουν και να καθοδηγούν τους λαούς. Και εμείς μέσα μας να επισπεύσουμε την «καλήν αλλοίωσιν» των Πατέρων με αυτεπίγνωση και μεταβολή παραδείγματος. Τρόπου ζωής. Να αποδείξουμε πως δεν είμαστε «ανθρωπάκια του σωλήνα», για τα οποία οι σχετλιαστικοί στίχοι του Νίκου Γκάτσου : «Αχ τα ανθρωπάκια του σωλήνα Ποτέ δε βγήκατε ταξίδι Εκεί που ζούσε η Μπουμπουλίνα Ύδρα, Ψαρά και Γαλαξίδι» . . .     «Για ένα πουκάμισο αδειανό», για ένα Μνημόνιο Του Στέλιου Παπαθεμελή   Η πολιτική του Μνημονίου είναι ολοκληρωτικά αδιέξοδη. Το γνωστό Ινστιτούτο Bruegel (Πιζανί – Φερύ, Σαπίρ, Βούλφ) μάς αποκαλεί «το πειραματόζωο της Ευρωζώνης» και αποφαίνεται ότι το ελληνικό Μνημόνιο ανήκει στο 1% των περισσότερο αποτυχημένων, από τα 159 που εφάρμοσε διεθνώς το ΔΝΤ. Ενώ αποκαλύπτει τις αλχημείες που μεθοδεύτηκαν με το περιβόητο PSI, που αν και το ζήτησε τον Ιούλιο του  2011, ολοκληρώθηκε τον Φεβρουάριο του 2012, καθυστέρηση που δημιούργησε προνομιούχους και χαμένους, με δυσμενείς συνέπειες στη βιωσιμότητα του χρέους. Δανειζόμαστε για να πληρώσουμε τους δανειστές, διογκώνοντας το χρέος. Ως πότε και ως πού; Αυτή η ιστορία, όπως ομολογούν και οι ξένοι, «δεν βγαίνει», εις πείσμα της τεχνικής αισιοδοξίας που επιχειρούν να κατασκευάσουν τα εγχώρια παπαγαλάκια. Γι’ αυτό δεν πάει άλλο… Οι ιθύνοντες Ευρωένωσης και Ευρωζώνης λειτουργούν όχι ως πολιτικός Οργανισμός συνοχής και αλληλεγγύης, αλλά ως … συνδικάτο εγκλήματος. Τουλάχιστον απέναντί μας και της Κύπρου. Ο Δημοσθένης (Α΄ Ολυνθιακός 15) μάς είχε προειδοποιήσει. «Οι δανειζόμενοι ραδίως (= επιπόλαια) επί μεγάλοις τόκοις, μικρόν ευπορήσαντες χρόνον (= αφού λιγάκι ευπορήσουν) και των αρχαίων απέστησαν (= χάνουν και την παλιά τους περιουσία). Μελανός ο απολογισμός: ανάκαμψη μηδέν, ανεργία στο ζενίθ, ανισότητες αφόρητες. Η φτώχεια και η ανασφάλεια είναι το αποτέλεσμα των πολιτικών του ευρωδιευθυντηρίου. Θέλουν να σώσουν το ευρώ με Ιφιγένειες Ελλάδα – Κύπρο. Αξιώνουν να μειωθεί το έλλειμμά μας στο 4,5% ως το 2016. Το ευχολόγιο της Έκθεσης του ΔΝΤ φαντάζεται «χωρίς νέες οριζόντιες περικοπές», αλλά αυτοαναιρούμενο καταλήγει ότι «η χώρα θα χρειασθεί και άλλα διαρθρωτικά μέτρα για να φθάσει σ’ αυτόν τον στόχο». Ο εστί μεθερμηνευόμενον: διαρθρωτικά = νέες περικοπές! Οι διαχειριστές της μοίρας μας αδυνατούν να δώσουν σε δυο υποζύγια άχυρο. Με πληθωρισμό κάτω της μισής μονάδος και με μοναδιαίο κόστος εργασίας κάτω του μισού οι τιμές καλπάζουν ακάθεκτες στα ύψη. Αυτό δείχνει ότι το καρτέλ της διατροφικής αλυσίδας λεηλατεί παντοδύναμο και ατράνταχτο. Οι πολίτες, μέσα στην κατάθλιψή τους, έχουν παραιτηθεί από την ελπίδα εξόδου. Προσδοκούν απλά τον πολυπόθητο «πάτο». Όμως, πόσο κάτω ακόμη πρέπει να κατρακυλήσουμε για να τον βρούμε; Τελικά, «τόσος πόνος, τόση ζωή, πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό…» (Σεφέρης) Για το περιβόητο Μνημόνιο… Άνω σχώμεν τας καρδίας! Ο ευρωπαϊκός Νότος βασανίζεται στην ίδια με μας υψικάμινο, όσο όμως οι πιστές στο σύστημα ηγεσίας του κινούνται δουλικά, οι λαοί οφείλουν να λειτουργήσουν εξεγερτικά. Στην Ευρώπη ωστόσο, από τη Γαλλική Επανάσταση ως το Μάη του ’68, οι μεγάλες αλλαγές ξεκίνησαν από τη Γαλλία που την τελευταία περίοδο κοιμάται κι ονειρεύεται … Αγουροξυπνημένος ο Ολλάντ παρουσίασε προχθές τα 4 βήματα για την ανάπτυξη της Ευρώπης. Μακάρι αυτό να είναι αρχή μετανοίας. Πάντως, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή!

Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/8427, Ἀντίβαρο

http://www.antibaro.gr/article/8427

«Η γιαγιά που πήδησε στο Ζάλογγο»

Μεγάλωσα ακούγοντας πως, η προγιαγιά της προγιαγιάς της Κούκαινας, ήταν από κείνες που πήδησαν στο Ζάλογγο. Έπεσε τελευταία- προτελευταία, μας έλεγε η γιαγιά η Βέργω, έπεσε πάνω στα πτώματα, έσπασε το πόδι, χτύπησε, μα έζησε, είχαμε προίκα και την παντρέψαμε κι ας ήταν σακάτισσα, κι από κει κρατάμε όλοι. Χρόνια κοροϊδευαμε τη μαμα- άσε ρε μάνα που τη γλίτωσε, μας την πήδησαν οι τούρκοι, τουρκόσποροι είμαστε όλοι. Θύμωνε η μάνα με τα αυθάδικα – κοκκίνιζε, φούσκωνε από θυμό, αχ βρωμόπαιδα, τίποτα δε σέβεστε, τίποτα…

Η γιαγιά η Βέργω, Βιργινία, ήταν γυναίκα της Πίνδου, η γιαγιάκα μου. Βράχος ηπειρώτικος, ατσάλι και ψυχή μαζί, άκακη σαν το πρόβατο κι άγρια σαν η λύκαινα αν πήγαινες να της πειράξεις το μικρό της. Ανέβαινε η μικρομάνα στο βουνό, ζαλωμέν τα πυρομαχικά, μαζί με την πεθερά της, και της έλεγε η γιαγια να μη φοβάται όσο ακούει τις σφαίρες, τη δική της δε θα την ακούσει όταν θα έρθει. Ημουν μεγάλη όταν έμαθα πως εκείνη η γιαγια που πήδησε στο Ζάλογγο, αυτή ντε που έγινε αφορμή για τόσα γέλια και τόσο θυμό, κρατούσε απ΄το Γιωργάκη το Μπότσαρη. Καθόμασταν οι γυναίκες στην αυλή, στα πεζούλια, καλοκαίρι, τζιτζίκια και ψιλοκελάιδισμα, ήμουν δεν ήμουν 20 χρονώ, τρίβαμε ρίγανη, κι είπε η γιαγιά πως, εκείνο το κορίτσι το σακάτικο, που πόσα δώσαμε να το παντρέψουμε ανάθεμα κι αν ξέρει και καλά που είχαμε, κρατούσε απ’ το Γιωργάκη το Μπότσαρη, από τη φάρα του Τούσια και του Μάρκου και του Κίτσου και του Νότη. Ολη η γενια της γιαγιας της Κούκαινας. Εμεινα καγκελο. Τι λες ρε γιαγια, θα μας τρελλάνεις; φτάσαμε τόσο χρονώ για να το πεις; ότι είμαστε απ’ τη γενιά του Μάρκου και του Γιωργάκη και του Κίτσου και του Νότη; Κι η γιαγιά μου η μαυρομαντηλού, με το θεόρατο γέλιο, με τις ασπρες κοτσίδες ως τη μέση, που τις τύλιγε στεφάνι δόξας στο κεφάλι το ηπειρωτικο, με κοίταξε και μου πε: “Γιατί ‘μωρ’ Μπουσω’μ’, τι παραπάνω έκανε ο Μάρκος από μας;”.

Αγαπάω το Ζαπάτα και το Ντουρούτι, τον Λουμούμπα και τον Μπολίβαρ, τον Τσε και τον κομμαντάντε Μάρκος, μίλησαν στην ψυχή μου, γιατί είχε μιλήσει αυτή η γιαγιά πρώτη, γιατί αυτή η γιαγιά, του Όχι και της λεβεντιάς, με έκανε να αναγνωρίζω με ποιούς είμαστε ομόαιμοι και ομόθρησκοι- της θυσίας του ανθρώπου, της λευτεριάς γαλαζοαίματοι. Κρατάω το κεφάλι μου ψηλά από ευθύνη. Δε θα είμαι εγώ η πρώτη να προδώσω το αίμα μου, την ιστορία και την παράδοσή μου. Θυμάμαι – ω, μωρ’Μπουσω’μ τι ειν΄αυτοι, τίποτε δεν είναι! άιντε και τους φάγαμε! Θυμαμαι που και στο κοριτσιστικο χερι χωρουσε ξυλινο σπαθακι.

Από σεβασμό σε αυτή τη γιαγιά, στη μνήμη και στο παράδειγμα της, δε θα πω όσα σκέφτομαι για την κυρία της ΔΗΜΑΡ, την ίδια που τολμά να αμφισβητεί τη γενοκτονία των Ποντίων, των Αρμενίων, των Ασυρρίων, που ακόμη είναι δίπλα μας, ανασαίνουν οι άνθρωποι που την έζησαν.. Ευτυχώς αναλαμβάνει ο λαος να απαντησει σε ολους αυτους- τους με βεβαιότητα ξεχασμένους λίαν συντόμως, ως πρέπει σε απολιθώματα.

Λαμπρινή Θωμά

http://www.antibaro.gr/article/8410
Περισσότερα: http://www.antibaro.gr/article/8410, Ἀντίβαρο