Η παράδοση της χώρας στους δανειστές έχει ονοματεπώνυμο: Βαγγέλης Βενιζέλος

• 
• 

Το βρώμικο παιχνίδι με το PSI και το αγγλικό δίκαιο – Γιατί αρνήθηκε να εντάξει το κούρεμα στο ελληνικό δίκαιο;

Εκ του αποτελέσματος είναι πλέον σαφές ότι η χώρα δεν έφτασε στον γκρεμό εξαιτίας πολιτικών αστοχιών, ούτε εξαιτίας πολιτικής απειρίας.

Η Ελλάδα χρεοκόπησε τεχνηέντως εντός ευρώ μετά από επιταγή των ξένων funds και με τη βοήθεια του εγχώριου πολιτικού προσωπικού. Άλλως δεν μπορεί να εξηγηθεί γιατί ο Βενιζέλος και η παρέα του έστησαν το χειρότερο PSI όλων των εποχών και έβαλαν τη χώρα στο αγγλικό δίκαιο παρά το γεγονός ότι υπήρχαν αντίθετες εισηγήσεις.

Οι κύριοι Παπαδήμος και Βενιζέλος αφού συνέτριψαν τα ασφαλιστικά ταμεία και τους μικρομολογιούχους, υπέγραψαν το αγγλικό δίκαιο για τις αξιώσεις των δανειστών μετατρέποντας τη χώρα σε αποικία χρέους.

Είναι απορίας άξιον για ποιο λόγο ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ως υπουργός Οικονομικών, πήρε την απόφαση να προχωρήσει στο PSI και να εντάξει τη διαδικασία στο Αγγλικό Δίκαιο, υποθηκεύοντας την ανεξαρτησία της χώρας και τα περιουσιακά της στοιχεία (έσοδα από ενέργεια, αποθέματα χρυσού, πλουτοπαραγωγικές πηγές) παρά τις αντίθετες προτάσεις της αμερικανικής εταιρείας συμβούλου, που προσέλαβε και πλήρωσε για να εξασφαλίσει τα ελληνικά συμφέροντα.

Για όσους δεν έχουν καταλάβει, με την υπαγωγή της χώρας στο Αγγλικό δίκαιο σε περίπτωση πτώχευσης, η Ελλάδα θα έπρεπε να πληρώσει το χρέος της στους δανειστές, σε ευρώ παρά το γεγονός, ότι σε περίπτωση ενδεχόμενης επιστροφής της σε εθνικό νόμισμα, η χώρα θα είχε επιστρέψει σε ένα σημαντικά υποτιμημένο εθνικό νόμισμα.

Αυτό θα προέκυπτε ως υποχρέωση της χώρας από τη διεθνή πολυμερή σύμβαση μεταξύ της Ελλάδας και των πιστωτών της, η οποία μάλιστα, δυνάμει του αρ 28 παρ 1 του Συντάγματος της χώρας θα κατίσχυε έναντι κάθε άλλης (ακόμα και αντίθετης διάταξης) της Ελληνικής έννομης τάξης.

Έτσι, το χρέος της Ελλάδας θα πολλαπλασιαζόταν και καθώς η χώρα θα αδυνατούσε να το αποπληρώσει, οι δανειστές θα αποκτούσαν δικαίωμα κατάσχεσης επί της ελληνικής περιουσίας, με βάση το Αγγλικό Δίκαιο.

Ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – που σήμερα κυκλοφορεί ελεύθερος και ευαγγελίζεται όπου βρεθεί κι όπου σταθεί ότι έσωσε τη χώρα – προχώρησε σε αυτή την ενέργεια παρά τις διαφορετικές εισηγήσεις αμερικανικών εταιρειών τις οποίες πλήρωνε το ελληνικό κράτος ως συμβούλους για το PSI. Kαι τις εταιρείες αυτές το ελληνικό κράτος τις πλήρωσε ακριβά.

Δηλαδή αν και υπήρχε άλλος δρόμος, ο Βαγγέλης Βενιζέλος προτίμησε το δρόμο της συντριβής για το ελληνικό κράτος. Επέλεξε δηλαδή εν γνώσει του να κουρευτούν τα ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων τα οποία στη συνέχεια χρεοκόπησαν και των Ελλήνων μικροομολογιούχων οι οποίοι οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία.

Παράλληλα ο κ. Βενιζέλος άφησε ακούρευτα τα ομόλογα συγκεκριμένων funds τα οποία πληρώθηκαν στο ακέραιο αποκομίζοντας κέρδη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, αφού αγόρασαν φθηνά και πληρώθηκαν ακριβά.

Τα έγγραφα που αποκάλυψε το 2014 το koutipandoras.gr για τον τρόπο με τον οποίο ο Βενιζέλος «τακτοποίησε» τις απαιτήσεις των δανειστών είναι συγκλονιστικά και δεν αφήνουν καμία αμφιβολία ότι ο τότε υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ δεν λειτούργησε με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, αλλά με βάση τα κέρδη των δανειστών.

Η αμερικανική εταιρεία Cleary Gottlieb Steen and Hamilton, που ορίστηκε από τον Βενιζέλο ως η εταιρεία που θα διαμεσολαβούσε νομικά και θα διαχειριζόταν το σενάριο του PSI είχε εισηγηθεί τα ομόλογα να διέπονται από το δίκαιο της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Στις 4 Αυγούστου του 2011, ο Lee Buccheit, μέτοχος της εταιρείας και ειδικός σε θέματα χρηματοοικονομικής διαχείρισης και κρατικού χρέους, με επιστολή του στον Διευθύνοντα Σύμβουλο του ΟΔΔΗΧ Πέτρο Χριστοδούλου, αναφέρει τα αποτελέσματα των επαφών του με τους ομολογιούχους και τις προτάσεις που υπάρχουν. Γράφει λοιπόν ο κ. Buccheit ότι παρά τις πιέσεις των δανειστών για το αγγλικό δίκαιο, υπάρχει εναλλακτική λύση: «Υπάρχει μια συμβιβαστική λύση που απευθύνεται και στην ανησυχία των αντιπροσώπων διαχείρισης ενώ παράλληλα διατηρεί και την ελληνική νομοθεσία στα νέα ομόλογα. Τα νέα ομόλογα θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν και μια πρόβλεψη κατά το εξής πρότυπο: Αυτά τα ομόλογα θα διέπονται και θα ερμηνεύονται σύμφωνα με το Δίκαιο της Ελληνικής Δημοκρατίας, όπως αυτό ισχύει έως και την 1η Αυγούστου 2011. Επίσης, τα νέα ομόλογα θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν τη ρητή υποβολή τους στη δικαιοδοσία τόσο των ελληνικών, όσο και των αγγλικών δικαστηρίων. Το αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης θα είναι να εξουδετερωθεί ο κίνδυνος να περάσει η Βουλή κάποιον μελλοντικό νόμο που θα φέρει σε μειονεκτική θέση τους ομολογιούχους του Project Oak».

Η νομική εταιρεία προτείνει δηλαδή την εναλλακτική λύση, σε όποιο δικαστήριο και αν επιδικάζονται μελλοντικές διαφορές, Ελλάδας ή εξωτερικού, αυτό να γίνεται με βάση το ελληνικό Δίκαιο και τη διαβεβαίωση πως αυτό δεν θα αλλάξει. Με τον τρόπο αυτό η εταιρεία επιλύει την πιθανή νομική ανασφάλεια των ομολογιούχων για το κούρεμα.

Ω του θαύματος, ο ίδιος ο Βενιζέλος απορρίπτει τη λύση που του πρότεινε η εταιρεία που πλήρωνε το ελληνικό κράτος και προχωρά σε PSI επιλέγοντας το αγγλικό Δίκαιο και την υποθήκευση της Ελλάδας. Το PSI βεβαίως καταστρέφει ταμεία και μικροομολογιούχους, ενώ αφήνει αλώβητους άλλους κατόχους ομολόγων. Οι τράπεζες οι οποίες φαίνονται να χάνουν από το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων ανακεφαλαιοποιούνται με 50 δισ. ευρώ.

Παρά τα όσα τραγικά έγιναν εκείνη την περίοδο ο Βενιζέλος εξακολουθεί να κυκλοφορεί αμέριμνος και να ισχυρίζεται ακόμα στις δημόσιες παρεμβάσεις του ότι έσωσε τη χώρα.

http://www.newsbomb.gr/ellada/apokalypseis/story/611294/h-paradosi-tis-xoras-stoys-daneistes-exei-onomateponymo-vaggelis-venizelos

Citigroup: «Ζωτική ανάγκη μείωσης του ελληνικού χρέους κατά 130 δισ. ευρώ» αλλά … εντός ευρώ;

ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΣΕ ΛΊΓΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ» ΣΗΜΕΙΩΝΕΙ Η ΤΡΑΠΕΖΑ

Με έκθεσή της, η αμερικανική τράπεζα Citigroup αναφέρει πως η Ελλάδα θα χρειαστεί ένα «κούρεμα» περί τα 130 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή το 35-40% του χρέους της, αλλά αυτό είναι δύσκολο να γίνει λόγω του τεράστιου ποσού που θα χρειαστεί να «κουρευτεί».

Το «συντηρητικό» σενάριο κάνει λόγο για παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη έως το 2022. Σε αυτή την περίπτωση, οι εταίροι θα πρέπει να προχωρήσουν το 2016 σε ένα «κούρεμα» που θα αγγίζει τα 110 δισεκατομμύρια ευρώ (60% του ονομαστικού ΑΕΠ της χώρας για το 2014). Μόνο έτσι θα καταφέρει η Ελλάδα να εμφανίσει το 2022, χρέος που θα φτάνει στο 120% του ΑΕΠ της.

Το άλλο σενάριο είναι λιγότερο δραστικό, άρα από πολιτικής άποψης πιο «εύπεπτο». Σύμφωνα με αυτό, μετά το 2016 οι Ευρωπαίοι θα ήταν σε θέση να κάνουν «κουρέματα» ετησίως σε διάφορες δόσεις ύψους 15 δισεκατομμυρίων ευρώ.

Εδώ ειπεισέρχεται και ο παράγων «ευρώ». Μόλις προ τριων ημερών η καγκελάριος της Γερμανίας Α.Μέρκελ παραδέχθηκε ότι υπάρχει ανάγκη αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους και ότι αυτό «Θα μελετηθεί, όταν ολοκληρωθεί η ανάλυση του πρώτου μέρους του προγράμματος»αλλά τόνισε ότι «Δεν μπορεί να γίνει «κούρεμα» χρέους μέσα σε μία νομισματική ένωση».

Αρα μήπως το «κουρεμα» έρθει … εκτός της νομισματικής ένωσης ως bonus επιβίωσης της χώρας;

Ωστόσο, σημειώνει η έκθεση της Citigroup, αν η Ευρώπη δεν προχωρήσει άμεσα σε ένα «κούρεμα» και περιμένει στωικά έως το 2022, τότε ο λογαριασμός θα ανέβει. Έτσι, το κόστος θα μπορούσε να ανέβει στα 130 δισεκατομμύρια ευρώ (72% του ονομαστικού ΑΕΠ σύμφωνα με τα στοιχεία του 2014).

«Αυτά τα σενάρια καθιστούν σαφές πόσο δύσκολο θα είναι πολιτικά να πραγματοποιηθεί μια μείωση του χρέους της χώρας, δεδομένων των τεράστιων ποσών για τα οποία μιλάμε», σημειώνει ο αναλυτής της Citi, Guillame Menuet.

Όπως επισημαίνει, κάθε είδους εναλλακτική που δεν υποδηλώνει ένα τέτοιο κούρεμα του χρέους, όπως επέκταση της περιόδου ωρίμανσης του χρέους ή μείωση των επιτοκίων, θα έπρεπε να περιλαμβάνει περιόδους χάριτος χωρίς πληρωμή των επιτοκίων που θα έπρεπε να επεκταθούν για πολλές δεκαετίες.

Στο μεταξύ o αρχηγός του συγκυβερνώντος -με τους Σοσιαλδημοκράτες- συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος, Ράινχολντ Μιτερλένερ δήλωσε πριν λίγο ότι «συνεχίζει να μην αποκλείει ένα Grexit, μία έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ», σημειώνοντας ότι το σχέδιο Β είναι «επίσημη γραμμή της Ευρωπαϊκής Ενωσης».

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Τζέφρι Σακς: Η Γερμανία, η Ελλάδα και το μέλλον της Ευρώπης

Τα λάθη της Γερμανίας στην διάρκεια της πενταετούς ελληνικής κρίσης αναδεικνύει σε νέο άρθρο του ο διάσημος οικονομολόγος Τζέφρι Σακς, καλώντας το Βερολίνο να επανεξετάσει τη στάση του απέναντι στην Ελλάδα.

Ο Τζέφρι Σακς, με το άρθορ του στο Project Syndicate, τονίζει πως η Γερμανία δεν υπήρξε «σοφός πιστωτής», χαρακτηρίζει απαραίτητη την αναδιάρθρωση του χρέους και επισημαίνει ότι όλα τα κεφάλαια του πρώτου πακέτου διάσωσης πήγαν στις γερμανικές και τις γαλλικές τράπεζες.

Ολόκληρο το άρθρο του Τζέφρι Σακς:

‘Εχω εργαστεί βοηθώντας χώρες να ξεπεράσουν χρηματοοικονομικές κρίσεις πάνω από 30 χρόνια κι έχω μελετήσει τις οικονομικές κρίσεις του εικοστού αιώνα ως υπόβαθρο για τις συμβουλευτικές μου υπηρεσίες. Σε όλες τις κρίσεις, υπάρχει μια εγγενής ανισορροπία ισχύος ανάμεσα στον πιστωτή και τον οφειλέτη. Η επιτυχής διαχείριση κρίσεων, ως εκ τούτου, εξαρτάται από τη σοφία του πιστωτή. Και από αυτή τη σκοπιά, καλώ με ένταση την Γερμανία να επανεξετάσει τη στάση της απέναντι στην Ελλάδα.

Μια χρηματοοικονομική κρίση προκαλείται από την βαθιά υπερχρέωση μιας χώρας, η οποία σε γενικές γραμμές αντικατοπτρίζει έναν συνδυασμό κακοδιοίκησης από το κράτος – οφειλέτη, υπεραισιοδοξίας, διαφθοράς, και λανθασμένης κρίσης και ασθενών κινήτρων από τις πιστώτριες τράπεζες. Η Ελλάδα ταιριάζει σ’ αυτό το μοντέλο.

 

Η Ελλάδα ήταν βαριά χρεωμένη όταν εντάχθηκε στην ευρωζώνη το 2001, με το δημόσιο χρέος να ανέρχεται περίπου στο 99% του ΑΕΠ. Ως νέο μέλος, ωστόσο, μπορούσε να δανείζεται εύκολα από το 2000 έως το 2008, και ο δείκτης χρέους – ΑΕΠ ανέβηκε στο 109%.
Οταν η ευημερία μιας χώρας εξαρτάται από την συνεχή εισροή κεφαλαίων, μια απότομη διακοπή των χρηματοοικονομικών ροών πυροδοτεί και οξεία συρρίκνωση. Στην Ελλάδα, ο εύκολος δανεισμός σταμάτησε το 2008 με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Η οικονομία συρρικνώθηκε κατά 18% από το 2008 έως το 2011 και η ανεργία εκτοξεύτηκε από το 8% στο 18%.

Η πλέον προφανής αιτία ήταν η μείωση των κρατικών δαπανών, η οποία περιόρισε και τη μέση ζήτηση. Εργαζόμενοι του δημοσίου τομέα έχασαν τη δουλειά τους και τα κατασκευαστικά έργα σταμάτησαν. Kι όσο μειωνόταν το εισόδημα, κι άλλοι κλάδοι της εγχώριας οικονομίας κατέρρεαν.

Μια ακόμη αιτία της οικονομικής κατάρρευσης της Ελλάδας ήταν λιγότερο προφανής: η συρρίκνωση των τραπεζικών πιστώσεων. Από τη στιγμή που οι τράπεζες έχασαν την πρόσβασή τους στις διατραπεζικές πιστωτικές γραμμές του εξωτερικού, περιόρισαν τον δανεισμό και άρχισαν να συσσωρεύουν στα ανεξόφλητα δάνεια. Οι εγχώριοι καταθέτες, επίσης, απέσυραν τις καταθέσεις τους, φοβούμενοι για την φερεγγυότητα των τραπεζών και – χάρις κυρίως στον γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε – και για την προοπτική παραμονής της χώρας τους στην ευρωζώνη.
Οπως συνέβη και με τη συρρίκνωση της ζήτησης, η μείωση των τραπεζικών δανείων είχε πολλαπλές συνέπειες, με την εντεινόμενη χρηματοοικονομική αστάθεια να ωθεί καταθέτες και χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς του εξωτερικού να αποσύρουν επίσης πιστώσεις και καταθέσεις από τις ελληνικές τράπεζες.

Σε φυσιολογικές συνθήκες, οι οικονομίες ξεπερνούν τις κρίσεις χρέους μειώνοντας τα κρατικά ελλείμματα, στρέφοντας την παραγωγική μηχανή από τις εγχώριες πωλήσεις στις εξαγωγές, και ανακεφαλαιοποιώντας τις τράπεζες. Το δημοσιονομικό πλεόνασμα και τα έσοδα από τις εξαγωγές επιτρέπουν στην οικονομία την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους, ενώ η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δίνει δυνατότητα ανανέωσης της πιστωτικής επέκτασης.

Εάν η εξαγωγική ώθηση είναι αρκετά μεγάλη και γρήγορη, τα κέρδη που αποφέρει αντισταθμίζουν σε μεγάλο βαθμό την πτώση της εγχώριας ζήτησης και το συνολικό οικονομικό προϊόν σταθεροποιείται ή, ακόμη, επιτυγχάνεται και επιστροφή στην ανάπτυξη. Η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία κατάφεραν όλες να ανασχέσουν την κάμψη που ακολούθησε την κρίση του 2008 με ένα άλμα στα έσοδα από τις εξαγωγές. Η Ελλάδα δεν μπόρεσε. Στην πραγματικότητα, τα έσοδα της Ελλάδας από τις εξαγωγές το 2013, της τάξης των 53 δις ευρώ, ήταν κατά 3 δις χαμηλότερα από το 2008, ακόμη και μετά την κατάρρευση της εγχώριας ζήτησης.

Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη για τρεις λόγους. Πρώτον, καθώς τα ευρωπαϊκά πακέτα διάσωσης δεν ανακεφαλαιοποίησαν τον ελληνικό τραπεζικό τομέα ( ο στόχος τους ήταν να διασώσουν τις γερμανικές και τις γαλλικές τράπεζες), οι εν δυνάμει εξαγωγείς δεν μπορούσαν να αποκτήσουν πρόσβαση στις λειτουργικές εκείνες πιστώσεις που απαιτούντο για να υποστηρίξουν τις ανάγκες τους. Δεύτερον, η οικονομική βάση της Ελλάδας είναι πολύ περιορισμένη ώστε να μπορέσει να υποστηρίξει μια σημαντική βραχυπρόθεσμης απόδοσης αύξηση των εξαγωγών. Τρίτον, τα διοικητικά, ρυθμιστικά και φορολογικά εμπόδια λειτούργησαν ανασχετικά σε μια εξαγωγική αντίδραση, κυρίως από τη στιγμή που οι αυξήσεις φόρων στα πακέτα διάσωσης έκαναν ακόμη πιο δύσκολη την προσπάθεια των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων να αναπτυχθούν σε νέες αγορές εκτός συνόρων.

Κατά την άποψή μυ, η πολιτική απάντηση των εταίρων της Ελλάδας, με πρώτη τη Γερμανία, δεν ήταν καθόλου σοφή και ήταν εντελώς αντιεπαγγελματική. Η προσέγγισή τους ήταν να παράσχουν νέα δάνεια έτσι ώστε η Ελλάδα να μπορεί να εξυπηρετεί τα υπάρχοντα χρέη της, χωρίς να αποκαθίσταται το ελληνικό τραπεζικό σύστημα ή να προάγεται η ανταγωνιστικότητα των εξαγωγών. Το πρώτο πακέτο διάσωσης της Ελλάδας των 110 δις ευρώ το 2010 πήγε στην αποπληρωμή των κρατικών χρεών προς τις γερμανικές και τις γαλλικές τράπεζες. Ως συνέπεια, η Ελλάδα πλέον οφείλει ένα πολύ μεγαλυτερο τμήμα του χρέους της στους επίσημους πιστωτές: το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και, όλο και περισσότερο, προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Παρ΄ότι το χρέος της Ελλάδας προς τους ιδιώτες πιστωτές διαγράφηκε μερικώς, αυτό ήταν πολύ λίγο κι ήρθε πολύ αργά, αφού δεν μπορεί καν να αποπληρώσει τα χρέη της προς τους επίσημους πιστωτές.

Χρόνο με τον χρόνο, οι πιστωτές της Ελλάδας υπόσχονταν ότι τα πακέτα διάσωσης θα έφερναν μια ουσιαστική ανάκαμψη της παραγωγής, της απασχόλησης και των εξαγωγών. Αντιθέτως όμως, η χώρα έζησε μια βαθιά ύφεση αντίστοιχη με εκείνη της πτώσης της παραγωγής και της απασχόλησης που υπέστη η Γερμανία από το 1930 έως το 1932, στα χρόνια δηλαδή που προηγήθηκαν της ανόδου του Χίτλερ.  Πολλοί Γερμανοί μπορεί να περιφρονούν τη σημερινή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία υποσχέθηκε να δώσει τέλος στην πολιτική της λιτότητας που επέβαλλαν οι πιστωτές. Ομως τέσσερις διαδοχικές κυβερνήσεις – κεντροαριστερή, τεχνοκρατική, κεντροδεξιά και αριστερή – εφάρμοσαν αυτή τη λιτότητα.

Ολες αυτές οι κυβερνήσεις απέτυχαν. Ισως η κεντροδεξιά κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, από το 2012 έως το 2015, να ήρθε πιο κοντά στην επιτυχία, όμως δεν ήταν δυνατό να επιβιώσει πολιτικά μετά τη σφοδρή λιτότητα που αναγκάστηκε να επιβάλλει. Ούτε οι πιστωτές της Ελλάδας έκαναν τίποτα για να βοηθήσουν την κυβέρνηση Σαμαρά, παρ’ ότι ήταν μια κυβέρνηση που τους άρεσε.

Για να ξεπεραστεί μια οικονομική κρίση, ο πιστωτής πρέπει να είναι έξυπνος και μετρημένος. Είναι σωστό να ζητά ισχυρές μεταρρυθμίσεις από την κυβέρνηση ενός οφειλέτη που πάσχει από κακοδιοίκηση. Ομως εάν ο οφειλέτης πιεστεί πάρα πολύ, τότε σπάει η κοινωνία, η χώρα οδηγείται στην αστάθεια, στη βία, σε πραξικοπήματα και σε διάχυτη ανθρωπιστική κρίση. Κι ενώ ο οφειλέτης είναι εκείνος που χάνει τα περισσότερα, ο πιστωτής χάνει επίσης καθώς δεν παίρνει τα λεφτά του πίσω.

Το μοντέλο της επιτυχίας είναι να συνδυάζονται οι μεταρρυθμίσεις με ανακούφιση από το χρέος, σε ακολουθία με τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας.Ενας έξυπνος πιστωτής της Ελλάδας θα έκανε κάποιες σοβαρές ερωτήσεις. Πώς μπορούμε να βοηθησουμε την Ελλάδα να κινήσει και πάλι τις πιστώσεις μέσα από το τραπεζικό σύστημα; Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε την Ελλάδα να τονώσει τις εξαγωγές της; Τί χρειάζεται για να υπάρξει ταχεία ανάπτυξη των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων της χώρας;

Επί πέντε χρόνια τώρα, η Γερμανία δεν έθεσε αυτές τις ερωτήσεις. Στην πραγματικότητα, συν τω χρόνω, οι ερωτήσεις αντικαταστάθηκαν από την γερμανική οργή για τη ραθυμία και τη διαφθορά των Ελλήνων. Η κατάσταση έγινε άσχημη και πήρε χαρακτήρα προσωπικό και από τις δύο πλευρές. Και οι πιστωτές απέτυχαν να παράσχουν μια ρεαλιστική προσέγγιση για το ελληνικό χρέος, ίσως λόγω του φόβου της Γερμανίας ότι θα έπονταν η Ιταλια, η Πορτογαλία και η Ισπανία, ζητώντας και εκείνες ελάφρυνση.

Οποιος κι εάν είναι ο λόγος, η Γερμανία συμπεριφέρθηκε στην Ελλάδα άσχημα, αποτυγχάνοντας να παράσχει την ενσυναίσθηση, την ανάλυση και την ελάφρυνση του χρέους που απαιτούντο. Κι εάν το έπραξε αυτό για να τρομάξει την Ιταλία και την Ισπανία, θα έπρεπε να θυμηθεί την επιτακτική συμβουλή του Καντ: Τις χώρες, όπως και στα άτομα, πρέπει να τις αντιμετωπίζουμε ως οντότητες και όχι ως μέσα.

Οι πιστωτές είναι κάποιες φορές σοφοί και κάποιες άλλες απίστευτα ανόητοι. Η Αμερική, η Βρετανία και η Γαλλία στάθηκαν απίστευτα ανόητες στη δεκαετία του ’20 επιβάλλοντας υπερβολικές πληρωμές επανορθώσεων στη Γερμανία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις δεκαετίες του ’40 και του ’50 οι Ηνωμένες Πολιτείες υπήρξαν ένας σοφός πιστωτής, παρέχοντας στη Γερμανία νέα κεφάλαια μέσω του σχε΄διου Μάρσαλ και ακολούθησε η διαγραφή χρέους το 1953.

Στη δεκαετία του ’80 οι ΗΠΑ ήταν ένας κακός πιστωτής αξιώνοντας υπερβολικές αποπληρωμές οφειλών από τη Λατινική Αμερική και την Αφρική. Στη δεκαετία του ’90 και αργότερα συμπεριφέρθηκαν πιο έξυπνα, βάζοντας στο τραπέζι την ελάφρυνση του χρέους. Το 1989, οι ΗΠΑ ήταν αρκετά έξυπνες για να παράσχουν ελάφρυνση χρέους στην Πολωνία (και η Γερμανία ακολούθησε, αν και δυσανασχετώντας). Το 1992 η ανόητη επιμονή τους για αυστηρή εξυπηρέτηση των χρεών της σοβιετικής περιόδου από τη Ρωσία έβαλε τις ρίζες για τις σημερινές τεταμένες σχέσεις.

Οι αξιώσεις της Γερμανίας έχουν φέρει την Ελλάδα ακριβώς στο σημείο πριν από την κατάρρευση, με πιθανές καταστροφικές συνέπειες για την Ελλάδα, την Ευρώπη και την παγκόσμια φήμη της Γερμανίας. Σήμερα είναι ο καιρός για επίδειξη σοφίας και όχι ακαμψίας. Και σοφία δεν σημαίνει χάδι. Η διατήρηση μιας ειρηνικής και ευημερούσας Ευρώπης είναι η πιο ζωτική ευθύνη που έχει η Γερμανία. Είναι όμως, ταυτόχρονα, και το πιο ζωτικό εθνικό της συμφέρον.

http://tvxs.gr/news/ellada/tzefri-saks-i-germania-i-ellada-kai-mellon-tis-eyropis

Πώς μετατρέπουν την Ελλάδα σε αποικία χρέους – 88,5 δισ. δάνειο αλλά ούτε ένα ευρώ στην πραγματική οικονομία

ΟΛΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΚΟΓΛΥΦΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ,

Η συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση με τους δανειστές μετατρέπει την Ελλάδα σε «αποικία χρέους». Μπορεί οι δύο αυτές λέξεις να έχουν γραφτεί αρκετές φορές, αλλά αν δει κανείς που θα πάνε τα 88,5 δισ. ευρώ του δανείου αντιλαμβάνεται πώς αυτός ο τόπος δεν έχει κανένα μέλλον όσο οι πολιτικοί του βάζουν την υπογραφή τους σε μνημόνια αφενός θνησιγενή και αφετέρου όμως ταφόπλακα στην ελληνική κοινωνία.

Ούτε ένα ευρώ από τα 88,5 δισ. των Ευρωπαίων που έχουν το θράσος να μιλούν για… αλληλεγγύη και του ΔΝΤ δεν πηγαίνει στην ελληνική οικονομία. Όλα για την αποπληρωμή παλαιότερων δανείων, για την καταβολή τόκων, για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, για την εξόφληση εταιρειών σαν τη Siemens που μοίραζε μίζες για να παίρνει έργα στην Ελλάδα. Κι όμως υπάρχουν κάποιοι που συνεχίζουν να της δίνουν έργα. 

Και ποιος θα πληρώσει όλα αυτά τα δάνεια που παρουσιάζονται ως πρόγραμμα για να ορθοποδήσει η ελληνική οικονομία; Οι πολίτες. Τα κοροΐδα που πίστεψαν πώς κάτι μπορεί να αλλάξει αλλά αντί της ελπίδας ήρθε ο όλεθρος του τρίτου μνημονίου που τους στερεί βασικά προϊόντα και τους αφήνει να πεθάνουν σαν το σκυλί στο αμπέλι γιατί πλέον το σούπερ μάρκετ πάει στο 23%, όπως και τα έξοδα κηδείας.

Έχουμε λοιπόν και λέμε: Θα πάρουμε δάνειο 65,5 δισ. ευρώ από τον ESM και 16,4 δισ. ευρώ από το ΔΝΤ. Που θα πάνε αυτά; Ιδού η απάντηση: 

· 29,7 δισ. ευρώ για αποπληρωμές δανείων στο Ευρωσύστημα 

· 9,9 δισ. ευρώ στο ΔΝΤ

· 5,5 δισ. ευρώ σε ιδιώτες κατόχους χρέους.

· 25 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαίωση του τραπεζικού συστήματος.

· 17,2 δισ. ευρώ σε τόκους.

· 7 δισ. ευρώ για εσωτερικά χρέη.

· 7,7 δισ. ευρώ για τη ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος.

Το σύνολο του δανείου προς την Ελλάδα αγγίζει τα 88,5 δισ. ευρώ (έως τον Δεκέμβριο του 2018), αφού θα πρέπει να υπολογιστεί και το πρόγραμμα-γέφυρα των 7 δισ. ευρώ τα οποία ούτε καν θα τα δούμε, αφού θα πάνε για την αποπληρωμή της δόσης των 3,4 δισ. ευρώ των ομολόγων της ΕΚΤ και των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το ΔΝΤ, 2 δισ. ευρώ. Τα ελάχιστα εναπομείναντα επίσης σε δανειακές υποχρεώσεις.

Απ’ όλα αυτά το συμπέρασμα που προκύπτει λοιπόν είναι πώς η χώρα μετατρέπεται σε μια «αποικία χρέους» και οι δανειστές θα συνεχίσουν να εξουσιάζουν τον ελληνικό λαό λέγοντας του πότε, πώς και τι θα κάνει. Ενδεικτικό είναι πώς οι δανειστές επιβάλουν στη μεσαία τάξη να τρώει λιγότερο μοσχαρίσιο κρέας, γιατί αυτό είναι ακριβό και «δεν δικαιούται να το έχει». 

Η αύξηση του ΦΠΑ στο 23% δεν είναι καθ’ όλου τυχαία, όπως η κατάργηση του ειδικού καθεστώτος ΦΠΑ στα ακριτικά νησιά, η μείωση των αμυντικών δαπανών και πολλών άλλων μέτρων. Μέτρων που θα φέρουν νέα ύφεση και νέα μέτρα διαιωνίζοντας το χρέος.

Πρέπει κάποια στιγμή να το πάρουμε χαμπάρι. Αυτή η πολιτική δεν οδηγεί πουθενά. Στο μόνο που αποσκοπεί είναι στο να βάλουν χέρι οι δανειστές στα περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας και να αρπάξουν όσο περισσότερα μπορούν υποτάσσοντας τον λαό. Η έξοδος από το ευρώ είναι απλά θέμα χρόνου…

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Αποκάλυψη συνομιλίας-σοκ από τους New York Times: «Οταν ο Β.Σόιμπλε έδωσε εντολή στην ΕΚΤ να κλείσει τις ελληνικές τράπεζες»!

Ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ήταν αυτός που πήρε την απόφαση για επιβολή των capital controls και το κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών αποκαλύπτουν σε δημοσίευμά τους οι New York Times!

Οπως αποκαλύπτει η αμερικανική εφημερίδα σε ένα μεγάλο άρθρο της όπου περιγράφει το παρασκήνιο της περασμένης εβδομάδας που οδήγησε την ελληνική κυβέρνηση στην απόφαση για το δημοψήφισμα και την ΕΚΤ στο κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών: Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών είνι ο αυτουργός πίσω από το capital control, τις κλειστές ελληνικές τράπεζες και τα «60άρια»!

Την Πέμπτη Τσίπρας και Βαρουφάκης συμφώνησαν ότι δε μπορούσαν να παρουσιάσουν την πρόταση αυτή στο υπουργικό συμβούλιο, καθώς είχαν ενταθεί οι φωνές τις τελευταίες εβδομάδες που έβαζαν κόκκινες γραμμές σε φόρους και συντάξεις, ενώ είχαν αυξηθεί και οι πιέσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της ρήξης με την Ευρώπη και της επιστροφής στη δραχμή.

Οι δύο άνδρες συμφώνησαν να πιέσουν την Ευρώπη για το θέμα του χρέους, ώστε να έχει μια πιθανότητα η συμφωνία να περάσει από τη Βουλή.

Όταν όμως ο Γ. Βαρουφάκης το έθεσε στους συναδέλφους του υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης την ίδια ημέρα στο Eurogroup, του απάντησαν πως έχει μείνει ελάχιστος χρόνος για διαπραγματεύσεις.

“Γιάνη, αν συνεχίσεις να μιλάς για το χρέος, η συμφωνία θα είναι αδύνατη”, του είπε ο Ολλανδός Γ. Ντάσελμπουμ.

Τότε ο Γερμανός Β. Σόιμπλε «πήρε την σκυτάλη» και άσκησε κριτική στον Γάλλο Επίτροπο Οικονομικών Π.Μοσκοβισί ότι «Κρατάει απαράδεκτα ευνοϊκή στάση απέναντι στην Ελλάδα», καθώς, όπως είπε, «Ακόμη και η τελευταία πρόταση των θεσμών θα είχε δυσκολίες να περάσει από τη γερμανική Βουλή»!

Και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κατέληξε ρίχνοντας την «βόμβα», όπως αναφέρουν οι NYT: “Η μόνη λύση είναι η επιβολή capital controls και αυτό θα γίνει”!

Η αντίστροφη μέτρηση για την μεγαλύτερη κοινωνική κρίση στην Ελλάδα μετά τον Β’ΠΠ είχε ξεκινήσει και πάι δια χειρός ενός Γερμανού.

Στο σημείο αυτό ο Γ. Βαρουφάκης προσπάθησε να σώσει την κατάσταση με μία ύστατη υποχώρηση: Απευθύνθηκε στη διευθύντρια του ΔΝΤ Κ.Λαγκάρντ και της είπε: “Εστω! Αν υπογράψουμε αυτή τη συμφωνία, μπορείτε να δηλώσετε επίσημα ότι το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο;”.

“Έχει ένα επιχείρημα ο Γιάνης”, απάντησε η Κριστίν Λαγκάρντ, “Πρέπει να απαντηθεί το ζήτημα του χρέους”.

Πριν προλάβει όμως να συνεχίσει, τη διέκοψε ο Γ. Ντάισελμπλουμ. “Γιάνη η προσφορά είναι take it or leave it”, του είπε «σπρώχνωντας» την ελληνική κυβέρνηση να ανακοινώσει το δημοψήφισμα…

Την προηγούμενη Παρασκευή 26/06 το πρωί στις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός μάζεψε τους στενούς συνεργάτες του σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για μια μυστική σύσκεψη.

Από όλους τους συμμετέχοντες ζητήθηκε να αφήσουν εκτός τα κινητά τους τηλέφωνα για να αποφευχθεί καταγραφή των συνομιλιών τους από τις γερμανικές και γαλλικές μυστικές υπηρεσίες που διακριβώθηκε ότι παρακολουθούσαν τις μεταξύ τους τηλεφωνικές συνομιλίες.

Εκεί ο Αλέξης Τσίπρας άκουσε από όλους τους συνεργάτες του να υποστηρίζουν ότι το ΔΝΤ και η Γερμανία δεν ήθελαν συμφωνία, αλλά αντίθετα έσπρωχναν την Ελλάδα σε χρεοκοπία.

To προηγούμενο βράδυ οι ευρωπαίοι ηγέτες στη Σύνοδο Κορυφής είχαν απορρίψει τη νέα πρόταση του πρωθυπουργού για ελάφρυνση του χρέους.

“Αυτό δεν πάει πουθενά”, φέρεται να είπε εκνευρισμένος ο πρωθυπουργός, “όσο πιο πολύ κινούμαστε προς αυτούς, εκείνοι απομακρύνονται”. 

Μετά από μερικές ώρες πήρε την απόφαση να μπει στο αεροπλάνο για την Ελλάδα και από εκεί να ανακοινώσει το δημοψήφισμα.

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Δημοψήφισμα: Πώς φτάσαμε ως εδώ – Το Χρονικό από το 2010 έως το 2015 (Μέρος 2ο)

Στο Δημοψήφισμα: Πώς φτάσαμε ως εδώ – Το Χρονικό από το 2010 έως το 2015 (Μέρος 1ο) σας παρουσιάσαμε όλα έζησε ο ελληνικός λαός στο ξεκίνημα της κρίσης και τις ψεύτικες διαβεβαιώσεις των πολιτικών αρχηγών που ενώ αρχικά ήταν όλοι αντιμνημονιακοί, στη συνέχεια υπηρέτησαν με όλες τους τις δυνάμεις οδηγώντας τη χώρα στα δεσμά του ΔΝΤ και των τραπεζιτών της Γερμανίας.

Της Γεωργίας Λινάρδου

Το ελληνικό δράμα, είχε και συνέχεια. Οι μνημονιακές κυβερνήσεις έκαναν το ένα λάθος πάνω στο άλλο οδηγώντας τη χώρα ακόμα πιο βαθιά στην πυραμιδική ύφεση.

 

Τον Νοέμβριο του 2011 ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου καταλαβαίνει πως δε μπορεί να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις των καιρών. Ενώ βρίσκεται στις Κάννες θέτει θέμα δημοψηφίσματος στον ελληνικό λαό με το ερώτημα: «Μέσα ή έξω από το ευρώ;». Αποδοκιμάζεται. Παραιτείται. Ακολουθεί θρίλερ με τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Η νέα κυβέρνηση με διορισμένο πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο σχηματίζεται με την υποστήριξη του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας αλλά τελικά και του ΛΑΟΣ.

Τι πίστευε τότε ο Α.Σαμαράς για την συγκυβέρνηση; Φάσεις και αντιφάσεις.

Δεν είναι λίγοι που χαιρετίζουν τη «νέα εποχή» ανάληψης της χώρας από… τεχνοκράτες. Ο Παπαδήμος γνωρίζει καλά την οικονομία. Λες να μπορεί να βάλει τέλος στον Γολγοθά της ελληνικής κοινωνίας; Πάντως, στις δημοσκοπήσεις της εποχής, συγκεντρώνει υψηλό ποσοστό θετικών απαντήσεων στην ερώτηση: ποιον θεωρείται καταλληλότερο πρωθυπουργό.

Τον Γενάρη του 2012 η ελληνική Βουλή ψηφίζει και άλλο Μνημόνιο. Μία ημέρα πριν από την κρίσιμη ψηφοφορία ο Παπαδήμος δε διστάζει να περιγράψει το πώς θα ήταν η χώρα μας σε μία άτακτη χρεοκοπία. Αυτό μετράει κι αυτό αρκεί για να σπείρει τον φόβο και να περάσει και το δεύτερο μνημόνιο.

Σε διάγγελμά του στον ελληνικό λαό τον Φεβρουάριο του 2012, αναφέρει προσεκτικά: «Μια άτακτη χρεοκοπία θα έριχνε τη χώρα μας σε μια καταστροφική περιπέτεια, θα δημιουργούσε συνθήκες ανεξέλεγκτου κοινωνικού χάους και κοινωνικής έκρηξης, οι αποταμιεύσεις των πολιτών θα κινδύνευαν, το κράτος θα αδυνατούσε να πληρώσει μισθούς, συντάξεις, να καλύψεις στοιχειώδεις λειτουργίες όπως τα νοσοκομεία και τα σχολεία. Καθώς έχει πρωτογενές έλλειμμα πάνω από 5 δισεκατομμύρια ευρώ., δηλαδή τα έσοδα του κράτους δεν αρκούσαν να καλύψουν τις δαπάνες ακόμη κι αν παύαμε, να εξυπηρετούμε το χρέος».

Ο πρώην πρωθυπουργός Α.Σαμαράς ενώ δήλωνε δημοσίως ότι δε θα ψηφίσει το Μνημόνιο Νούμερο 2, εν τέλει το ψήφισε.

Ο Οίκος Moody’s υποβαθμίζει τον Μάρτιο του 2012 την πιστοληπτική αξιολόγηση της χώρας με τον ισχυρισμό πως η Ελλάδα αντιμετωπίζει ακόμη κίνδυνο χρεοκοπίας.

Ο Α.Σαμαράς γενικώς «περιφέρεται» εναντίον του Μνημονίου:

Στις 4 Απριλίου του 2012 σημειώνεται η πρώτη αυτοκτονία των Μνημονίων. Ο 77χρονος συνταξιούχος φαρμακοποιός Δημήτρης Χριστούλας πλησιάζει στην πλατεία Συντάγματος. Στέκεται δίπλα από ένα δέντρο και αυτοκτονεί. Πίσω του αφήνει ένα όπλο και ένα σημείωμα που μεταξύ άλλων αναφέρει: «Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσής μου και επειδή δεν μπορώ να βρω το δίκαιο μου, δεν μπορώ να βρω άλλο αγώνα αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για τη διατροφή μου».

Στις 11 Απριλίου ο Λουκάς Παπαδήμος παραιτείται και προκηρύσσονται εκλογές οι οποίες και διεξάγονται στις 6 Μαΐου. Το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Η ΝΔ συγκεντρώνει 18,85%, ο ΣΥΡΙΖΑ 16,78%, το ΠΑΣΟΚ 13,18%, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες 10,6%, το ΚΚΕ 8,48%, η Χρυσή Αυγή 6,97% και η ΔΗΜΑΡ 6,1%.

Οι εκλογές επαναλαμβάνονται στις 17 Ιουνίου. Μέχρι τότε, υπηρεσιακός πρωθυπουργός αναλαμβάνει ο Παναγιώτης Πικραμμένος.

Από τις εκλογές σχηματίζεται κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Α. Σαμαρά και τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Σε αυτές τις εκλογές η ΝΔ λαμβάνει ποσοστό 29,66%, ο ΣΥΡΙΖΑ 26,89%, το ΠΑΣΟΚ 12,88%, οι ΑΝΕΛ 7,51%, η Χρυσή Αυγή 6,92%, η ΔΗΜΑΡ 6,25% και το ΚΚΕ 4,50%.

Τον Οκτώβριο του 2012 οι ευρωπαίοι ηγέτες στη Σύνοδο Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέτουν ως προϋπόθεση για την εκταμίευση της επόμενης δόσης την ψήφιση νέου πακέτου μέτρων 13,5 δις ευρώ. Τον επόμενο μήνα η Βουλή με 153 ψήφους της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, αλλά την αποχή της ΔΗΜΑΡ ψηφίζει το νέο πακέτο που προβλέπει επιπλέον στραγγαλισμό μισθών και συντάξεων. Είναι το Μνημόνιο με τον αριθμό «3»!

Πανεπιστημιακοί αξιολογούν την εφαρμογή των μνημονίων στη χώρα μας και καταλήγουν ότι σε αυτά συμπυκνώνεται η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης και πως περισσότερο απέβλεπαν στην πλήρη απαξίωση της εργασίας και της καθίζησης των κυριαρχικών και εργασιακών δικαιωμάτων και λιγότερο στο να σωθεί η ελληνική οικονομία.

Τον Δεκέμβριο του 2012 ολοκληρώνεται η επαναφορά ελληνικών ομολόγων αξίας 31,9 δισ. ευρώ από την οποία προκύπτει καθαρή διαγραφή 20 δισ. ευρώ. Παράλληλα αποφασίζεται η εκταμίευση δόσης ύψους 52,5 δισ, ευρώ.

Ο Γενάρης του 2013 πιστοποιεί και επίσημα πλέον πως αυτό που εφάρμοσε στη χώρα μας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ήταν λάθος! Εκπρόσωπος του ΔΝΤ τότε, παραδέχεται : «Εάν γυρίσουμε πίσω στο 2010, αν μπορέσουμε να θυμηθούμε όλοι και νομίζω ότι είναι δίκαιο να το πω, όλοι ήταν αρκετά αισιόδοξοι σε ότι αφορά τις προβλέψεις για την ανάκαμψη της Ελλάδας. Γιατί; Εξηγήθηκε νομίζω και στις συνεντεύξεις της προηγούμενης εβδομάδας. Υπήρχαν αρκετοί λόγοι. Συμπεριελάμβαναν το βάθος και την παρατεταμένη φύση της ευρωπαϊκής κρίσης αυτής καθ’ εαυτής. Αλλά και την πολιτική κρίση στην Ελλάδα. Και τα δύο επηρέασαν σημαντικά την οικονομική εμπιστοσύνη και καθυστέρησαν την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων. Αυτό ήταν ένα πολύ σημαντικό πλαίσιο για τον τρόπο που σκεφτόταν ο κόσμος για το ελληνικό πρόγραμμα το 2010. Αυτές ήταν οι συνθήκες τότε. Όταν έγινε εμφανές ότι οι συνθήκες ήταν διαφορετικές απ’ ότι υπολογίστηκε, εμείς βεβαίως κινηθήκαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε για να επικαιροποιήσουμε τον πολλαπλασιαστή μας… και η κάθε χώρα είναι πολύ διαφορετική». (Δηλώσεις Πολ Τομσεν, επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Τμήματος του ΔΝΤ).

Τον Μάρτιο του 2013 επιστρέφουν στο Σύνταγμα οι Αγανακτισμένοι. Τον Απρίλιο του 2013 ολοκληρώνονται οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα από τις οποίες προκύπτει συμφωνία για τις απολύσεις στο Δημόσιο, 15.000 απολύσεις ως το τέλος του 2014, χωρίς την απαίτηση λήψης πρόσθετων δημοσιονομικών μέτρων.

Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε μία κατάσταση κοινωνικής και παραγωγικής καθίζησης. Οι δύο αυτές σοβαρές συνέπειες των Μνημονίων έχουν δημιουργήσει το φαύλο κύκλο της ύφεσης και της εκρηκτικής αύξησης της ανεργίας.

Παράλληλα, δεν είναι λίγες οι φωνές που μιλούν για «βαθύτατη αποσύνθεση του παλιού πολιτικού συστήματος».

Στις 5 Ιουλίου ψηφίζουμε ΟΧΙ! (και για αυτούς τους λόγους)

http://info-war.gr/2015/07/%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%BF%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%83%CF%80%CE%BF%CF%84-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CF%87%CE%B9-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%B1-%CE%B4%CE%B5/

Δημοψήφισμα: Πώς φτάσαμε ως εδώ – Το Χρονικό από το 2010 έως το 2015 (Μέρος 1ο)

Η αλήθεια με αποδείξεις. Το Newsbomb.gr σας παρουσιάζει όλο το χρονικό από την είσοδο της χώρας στα μνημόνια μέχρι το παρά πέντε των τωρινών διαπραγματεύσεων και το επικείμενο δημοψήφισμα. Επειδή ορισμένοι προσπαθούν να αλλοιώσουν την πραγματικότητα και να παρουσιάσουν το άσπρο… μαύρο, καλό θα ήταν να θυμηθούμε τι έλεγαν και κυρίως τι έκαναν οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί.

Της Γεωργίας Λινάρδου

Τον Ιανουάριο του 2010 ο πρωθυπουργός Γ.Παπανδρέου δήλωνε από το Νταβός: «Δε θέλουμε αυτή η κρίση να χτυπήσει και να πληρώσει ο μέσος Έλληνας»!!!

Ο πρώην πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ, Φ. Κουβέλης πριν βάλει την «υπογραφή» του στη συγκυβέρνηση, δήλωνε: «Πρέπει με σαφήνεια αγαπητέ φίλε να σου πω στην προωθούμενη συνεργασία ΠΑΣΟΚ ΝΔ, η Δημοκρατική Αριστερά δεν θα έχει συμμετοχή και δε θα δώσει το δημοκρατικό αριστερό άλλοθι σε μία συγκυβέρνηση αυτών των δύο κομμάτων, της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ που είναι και οι μεγάλοι ένοχοι για την κατάντια που βρίσκεται η χώρα και για τον τεμαχισμό της κοινωνίας».

 

Ο πρώην πρωθυπουργός Α. Σαμαράς με απίστευτο στόμφο έλεγε για το Μνημόνιο: «Να συναινέσω σε τι;  Σ’ αυτό που διαφωνώ, σ’ αυτό που διαλύει τη χώρα μου; Ενότητα στο σωστό επιβάλλεται, ενότητα στο λάθος απαγορεύεται. Δε θα ήταν ενότητα, θα ήταν συνενοχή»!!!

Τότε που έλεγε ότι η Ελλάδα θα σταθεί μόνη της στα πόδια της χωρίς το ΔΝΤ.

Την εποχή εκείνη, η επίσημη ανεργία βρισκόταν στο 26,8% κατατάσσοντας τη χώρα μας σε μία θέση με τις χειρότερες επιδόσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως, οι μισθοί δεν είχαν πειραχθεί ακόμη και οι συνταξιούχοι έπαιρναν το δώρο τους.

Λίγο πριν ο Γιώργος Παπανδρέου ετοιμάσει τα επιχειρήματά του για τη διάσωση της Ελλάδας στο Νταβός, τιμά στο Ζάππειο τις πρώτες εκατό ημέρες διακυβέρνησης της χώρας από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Η κατάσταση είναι δραματική, αλλά το κρύβει…

Τι είχε απαντήσει τότε ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου; «Πρώτα απ’ όλα δεν υπάρχει περίπτωση ούτε να φύγουμε από το ευρώ, ούτε να προσφύγουμε στις ανάγκες αυτές όπως είπατε, διεθνές νομισματικό ταμείο. Δεν το’ χουμε ανάγκη…»

Η εφημερίδα Ελευθεροτυπία αποκάλυπτε (συνέντευξη Ζωής Γεωργαντά μέλους της Επιτροπής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής) πως το έλλειμμα της χώρας για το 2009 σκοπίμως παρουσιάστηκε στο 15,4% από την Eurostat. Γιατί; Διότι έπρεπε να φανεί μεγαλύτερο από αυτό της Ιρλανδίας που ήταν 14% για να παρθούν έτσι δυσβάσταχτα μέτρα κατά της χώρας μας.

Μέσα Μαρτίου του 2010, ο Γ.Παπανδρέου βρίσκεται στην Ουγγαρία και δηλώνει πως αν η χώρα μας δε λάβει στήριξη από τη Σύνοδο Κορυφής της 25ης Μαρτίου, θα καταφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Το χαλί για την εποχή του Μνημονίου αρχίζει να στρώνεται. Η κάθε κίνηση για σωστό στρώσιμο αυτού του χαλιού, προϋποθέτει και νέα μέτρα.

Περικοπές στον 13ο και 14ο μισθό των δημοσίων υπαλλήλων, των συνταξιούχων, περικοπή 12% των επιδομάτων του Δημοσίου, μείωση 7% στις αποδοχές υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα, αύξηση 15% στο φόρο της βενζίνης, επαναφορά τεκμηρίων διαβίωσης σε όλα ανεξαιρέτως τα αυτοκίνητα, ο ΦΠΑ στο 23% και η ζωή στο απόσπασμα…

Στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών αποφασίζεται η ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης. Ένα μήνα μετά έρχεται και το ΔΝΤ με αρχή το Καστελόριζο.

«Είναι ανάγκη εθνική και επιτακτική να ζητήσουμε και επισήμως από τους εταίρους μας στην ευρωπαϊκή ένωση την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης που από κοινού δημιουργήσαμε. Έχω ήδη δώσει εντολή στον υπουργό οικονομικών να κάνει τις απαραίτητες ενέργειες. Οι εταίροι μας θα συνδράμουν ουσιαστικά ώστε να παράσχουν στην Ελλάδα το απάνεμο λιμάνι που θα μας επιτρέψει να ξαναχτίσουμε το σκάφος μας με γερά και αξιόπιστα υλικά», δηλώνει από το Καστελόριζο ο Γ.Παπανδρέου.

Η ελληνική κοινωνία έχει καταλάβει πια καλά πως βαδίζει σε έναν ασφυκτικό θάλαμο χωρίς εξαερισμό και δίχως πόρτα διαφυγής. Η χώρα οδηγείται στην εντατική.
Στην ομιλία του στη Βουλή, ένας ακόμη «στυλοβάτης» των κυβερνήσεων των Μνημονίων, ο Γ.Καρατζαφέρης, δηλώνει: «Δεν ξέρουμε εμείς πως υπάρχει πολιτικό κόστος ότι θα μας φωνάζουνε οι άνθρωποι ότι εμείς ψηφίσαμε για να τους κοπεί ο μισθός και η σύνταξη; Δεν το ξέρουμε; Και θα πρέπει να εξηγούμε σε κάθε έναν που συναντάμε ότι υπήρχε κίνδυνος να τα χάσεις όλα γι’ αυτό περιορίσου σ’ αυτό που σου δίνουν;»

Σ’ αυτήν την καθ’ όλα αυθόρμητη τοποθέτηση του Γιώργου Καρατζαφέρη στη Βουλή η οποία στο δρόμο αποκαλύφθηκε σε μη αυθόρμητη, θα μπορούσε να συμπτυχθεί η μέχρι τώρα προσπάθεια των υποστηρικτών του Μνημονίου να πείσουν την ελληνική κοινωνία να δεχθεί, αλλά και να επωμιστεί μια σειρά αρνητικών αποφάσεων στη ζωή της.

Το πρώτο Μνημόνιο γίνεται νόμος του κράτους με ψήφους του ΠΑΣΟΚ. Σημειώνονται διαρροές. Θα μπορούσαν αυτές οι διαρροές να σώσουν εκείνη τη στιγμή τη χώρα; Όχι. Ωστόσο, οι μικρής σημασίας επομένως διαφοροποιήσεις, οδηγούν σε πολιτική αναταραχή με τον Παπανδρέου να αναζητά συμμάχους. Ο μέχρι τότε εμφανιζόμενος ως αντιμνημονιακός Σαμαράς δε θέλει να συγκυβερνήσει, αλλά να κυβερνήσει. Γίνεται ανασχηματισμός. Αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών ο Ευάγγελος Βενιζέλος, δεύτερος αντιπρόεδρος ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Ο Παπανδρέου παραμένει πρωθυπουργός.

Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν πολιτική απαξίωση. Κάποιοι μιλούν για έλλειμμα αντιπροσώπευσης. Ο κόσμος έχει αρχίσει να μην πιστεύει τα όσα του υπόσχονται. Η αναντιστοιχία λόγων και πράξεων εξοργίζει. Άραγε ζούμε το τέλος μιας εποχής;

Η πίεση που ασκείται στο κυβερνών κόμμα είναι εκρηκτική. Δεν είναι τυχαία η δήλωση του Θεόδωρου Πάγκαλου τον Σεπτέμβρη του 2010 στη Βουλή: «Μαζί τα φάγαμε». Συμμέτοχοι και συνένοχοι, δηλαδή…

Παρά τα μέτρα και το πρώτο Μνημόνιο, η ελληνική οικονομία δε δείχνει να συνέρχεται. Τα στοιχεία επιμένουν σε δημοσιονομική ανισορροπία. Την ώρα που σε μία ακόμη σκληρά δοκιμαζόμενη χώρα της Μεσογείου όπως η Ισπανία, ο κόσμος έχει κατακλύσει τις κεντρικές πλατείες με τους Indignados να φωνάζουν συνθήματα εναντίον του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στην Ελλάδα δεν έχει ακόμη γεννηθεί ένα μαζικό κίνημα. Αυτό γίνεται λίγο μετ’ αφ’ ότου ένα πανό των Ισπανών κάνει τον γύρο του κόσμου μέσα από τα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα: «Κάντε ησυχία μην ξυπνήσουν οι Ελληνες!». «Σωπάτε, σωπάτε, ο έλληνας κοιμάται».

Γεννιέται το Κίνημα των Αγανακτισμένων.

Υπάρχει κομματική κηδεμονία στην αντίδραση χιλιάδων ανθρώπων που για εβδομάδες κατέκλυσαν την πλατεία Συντάγματος απλά ως Αγανακτισμένοι; Όχι. Το ζητούμενο είναι η αληθινή Δημοκρατία. Σιγά-σιγά, όμως, η πλατεία αρχίζει να χωρίζεται σε πάνω και κάτω. Στην πάνω πλατεία εκτοξεύονται συνθήματα και ύβρεις κατά των πολιτικών, εκφράζεται οργή. Στην κάτω πλατεία πραγματοποιούνται συνελεύσεις με έναν πυρήνα προοδευτικών πολιτών που αγωνιούν για την επόμενη μέρα της χώρας.

Εκείνη την περίοδο η κυβέρνηση ψηφίζει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Λιτότητα και σκληρές περικοπές. Τίθεται θέμα αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, γίνεται λόγος για αναδιάρθρωση ή κούρεμα του χρέους.

Για λίγο καιρό η οργή της πλατείας Συντάγματος αντέχει. Μπορεί άραγε η αγωνία και ο θυμός αυτών των ανθρώπων να αποτελέσουν το σπόρο για τη γέννηση ενός ισχυρού μαζικού κινήματος το οποίο θα είχε τη δύναμη να αντιταχθεί στις πολιτικές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και τις όποιες εσωτερικές αντιμνημονιακές δυνάμεις; Δε θα το μάθουμε ποτέ.

Το Κίνημα των Αγανακτισμένων σβήνει το Φθινόπωρο του 2011.

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος εμφανίζεται στην εκπομπή «Le Monde en Marche» του γαλλικού τηλεοπτικού σταθμού France 5 και χαρακτηρίζει τους Αγανακτισμένους “Φασίστες, Κομμουνιστές και Μαλάκες”.

Το χαράτσι της ΔΕΗ

Τον Σεπτέμβριο του 2011 οι διαπραγματεύσεις του τότε υπουργού Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου με τους εκπροσώπους της τρόικα, δεν πάνε καλά. Η τρόικα επιβάλλει επιπλέον μέτρα ύψους 1% του ΑΕΠ. Ακολουθεί η Σύνοδος Κορυφής όπου αποφασίζεται το κούρεμα του δημοσίου χρέους κατά 50% και νέα μέτρα για την Ελλάδα. Είναι η περίοδος που ο υπουργός Οικονομικών Βαγγέλης Βενιζέλος αποφασίζει το γνωστό σε όλους μας χαράτσι μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ, ενώ λίγους μήνες πριν το έχει απορρίψει ως εισπρακτικό μέτρο.

 

Με το περιβόητο χαράτσι τα έβαλε προεκλογικά ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μετέπειτα πρωθυπουργός Α. Σαμαράς.

Κατά τη διάρκεια των προεκλογικών του δεσμεύσεων, υποστήριζε μεταξύ άλλων πως:«Θα αντικαταστήσουμε επίσης το περιβόητο χαράτσι με έναν ενιαίο νόμο για την ακίνητη περιουσία όπως το ΕΤΑΚ που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κατάργησε. Το νέο ΕΤΑΚ θα είναι πιο δίκαιο πιο ελαφρύ για όλους και πιο αποδοτικό για το κράτος, χώρια που το χαράτσι του κυρίου Βενιζέλου έβλαψε και τις εισπράξεις της ίδιας της ΔΕΗ».

Φυσικά, το χαράτσι επέζησε…

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Δεν πειράζει Ελληνάκο… «Μένεις Ευρώπη…»

Και δυστυχώς η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Το Newsbomb θα συνεχίσει την καταγραφή της θλιβερής πενταετίας που οδήγησε τη χώρα στο βούρκο. Θα συνεχίσουμε το ρεπορτάζ με τις δηλώσεις και τα ψεύδη των πρωταγωνιστών που άλλα υποσχέθηκαν στο λαό και άλλα έκαναν.

Read more: http://www.newsbomb.gr/ellada/apokalypseis/story/602588/dimopsifisma-mana-moy-ellas-xroniko-2010-eos-to-2015#ixzz3ekl5LD12

Οι τρεις αιτίες που απειλούν να τινάξουν στον αέρα τη συμφωνία

 Ο ΦΠΑ στα μακαρόνια που εξεγείρει τον κύριο Φίλη, οι ασφαλιστικές εισφορές ή μήπως η φορολογία 28% ή 29% στις επιχειρήσεις απειλούν να τινάξουν στον αέρα τη συμφωνία;

Μία τέτοια συμφωνία, τόσο ιστορικής, πολιτικής, οικονομικής και για ορισμένους ιδίως γεωπολιτικής σημασίας, δεν είναι δυνατόν να τιναχτεί στον αέρα για μία …χούφτα ευρώ, μου έλεγε παλαίμαχος και πολύπειρος διπλωμάτης.
Αρα κάτι άλλο κρύβεται πίσω από το παραβάν. Και πιο συγκεκριμένα κρύβονται τρία πράγματα.

Το πρώτο και σπουδαιότερο, που προκαλεί εκνευρισμό στους Γερμανούς είναι η δίκαια και σωστή εμμονή και επιμονή της κυβέρνησης στη ρύθμιση του χρέους. Μέχρι και γερμανικές εφημερίδες άρχισαν να το αναγνωρίζουν, όπως η ¨Σιντόιτς Τσάιτουγκ¨ η οποία έκανε λόγο για το ιστορικό χρέος της Γερμανίας, παραλληλίζοντας το ελληνικό αίτημα με το ¨κούρεμα¨ του γερμανικού χρέους το 1953, που στάθηκε η βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε το γερμανικό οικονομικό θαύμα.

Πολύ σωστά, τόσο ιστορικά, όσο και οικονομικά η κυβέρνηση επιμένει στη ρύθμιση του χρέους ώστε να πάρει ανάσα η οικονομία και να περάσει σε βιώσιμη, υγιή και αυτοτροφοδοτούμενη ανάπτυξη.

Εξάλλου, χωρίς ρύθμιση του χρέους η μια πιο προωθημένη δέσμευση από εκείνη του 2012 η κυβέρνηση σε καμία περίπτωση δεν θα μπορέσει να περάσει τη συμφωνία από τη Βουλή.

Ένα σχέδιο για το χρέος θα αποτελέσει το ¨φύλλο συκής¨ που απαιτείται για να μπορέσουν και οι βουλευτές το ΣΥΡΙΖΑ να κρύψουν πίσω του μία συμφωνία έκτρωμα που κανένας δεν μπορούσε να διανοηθεί ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του.

Το χρέος και η ρύθμισή του είναι το καυτό θέμα της διαπραγμάτευσης.

Από αυτό πηγάζουν και τα άλλα δύο. Η θέση του ΔΝΤ στη διαπραγμάτευση, και η θέση της Κριστίν Λαγκάρντ.
Το ΔΝΤ αυτή τη στιγμή είναι εκτεθειμένο με τα δάνεια που έδωσε στην Ελλάδα τα οποία σύμφωνα με ορισμένα μέλη της δόθηκαν κατά παράβαση του καταστατικού.

Επίσης, αν η Ελλάδα αθετήσει την καταβολή των δόσεων η ηγεσία του ΔΝΤ βρίσκεται διπλά εκτεθειμένη, αφού εκτός του ότι δεν θα πάρει τα χρήματα, το ΔΝΤ θα βρεθεί εκτός Ευρώπης, πράγμα που η ίδια η Κριστίν Λαγκάρντ διόλου επιθυμεί, ενώ θα έχει δανείσει μία χώρα της οποία το χρέος δεν είναι βιώσιμο (παραβίαση του κανονισμού) και είχε θεωρηθεί βιώσιμο μόνο χάρη στη δέσμευση του 2012 για ρύθμιση.

Σε αυτό το εκρηκτικό πλαίσιο τοποθετείστε και την ανανέωση της θητείας της Κριστίν Λαγκάρντ το 2016 στη θέση της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ και θα έχετε ένα πιο ολοκληρωμένο παζλ.

Γιατί αν το ΔΝΤ βγει βαριά τραυματισμένο από την ευρωπαϊκή περιπέτεια στην οποία τόσο στήριξε για να ανορθώσει το καταβαραθρωμένο κύρος του, η Κριστίν Λαγκάρντ δεν έχει καμία ελπίδα να κερδίσει την ανανέωση. Και είναι αυτό που κάνει τη Γαλλίδα πολιτικό να είναι τόσο εκνευρισμένη τις τελευταίες ημέρες. Αφού το τέλος της θητείας στο ΔΝΤ θα σημάνει κατά πάσα πιθανότητα και το τέλος της πολιτικής της καριέρας, αφού στη χώρα της μάλλον δεν θα είναι ευπρόσδεκτη εξαιτίας του σκανδάλου Ταπί.
Θανάσης Λυρτσογιάννης

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=412616&catid=13

Ολόκληρη η Ελληνική πρόταση: Οικονομική πολιτική & Κοινωνική Ασφάλιση

http://www.stokokkino.gr/article/1000000000010271/Olokliri-i-Elliniki-protasi-Oikonomiki-politiki–Koinoniki-Asfalisi

Τι συμβαίνει με τη διαπραγμάτευση, με απλά λόγια

Του Κώστα Βαξεβάνη

Όσα συμβαίνουν και κυρίως γράφονται σε σχέση με τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους, έχουν μια διάσταση που απαιτεί απλή εκλογίκευση. Με αυτή την εκλογίκευση προκύπτει ο βασιλιάς γυμνός και όχι το τέρας πύρινο. Ας πάμε λοιπόν με απλά βήματα προς τη λογική

1.Γιατί τόση σκληρότητα;Σε κάθε διαπραγμάτευση  η προσπάθεια που γίνεται είναι να εξασφαλίσει ο καθένας τα μέγιστα οφέλη και τις μικρότερες απώλειες. Αυτό δεν γίνεται κάτω από μια διαδικασία ευφορίας και φιλοφρονήσεων, αλλά με πιέσεις, απαιτήσεις και αρκετές φορές εκβιασμούς. Επίσης το παιχνίδι της διαπραγμάτευσης δεν εξελίσσεται γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι αλλά σε όλα τα πεδία. Κυρίως αυτό της επικοινωνίας. Δηλαδή οι διαπραγματευόμενοι, με δηλώσεις ή διαρροές, προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα κλίμα τετελεσμένων και κυρίως φόβου για τον «αντίπαλο». Σε πολλές περιπτώσεις βλέπουμε και τη λειτουργία του καλού και του κακού μπάτσου των κλασσικών αμερικάνικων ταινιών. Ο ένας απειλεί και ο άλλος δείχνει διαλακτικός και φιλικός. Αυτά συμβa;iνουν σε όλες τις διαπραγματεύσεις, ακόμη και αυτές που αφορούν την αγορά ενός μεταχειρισμένου αυτοκινήτου.

2. Οι κλώνοι του Σόιμπλε. Είναι λοιπόν μάλλον ξεκάθαρο,πως για παιχτεί το παιχνίδι της διπραγμάτευσης σωστά, πρέπει από την κάθε πλευρά να υπάρχει όσο το δυνατόν μέτωπο «αμετακίνητων θέσων», προκειμένου η δεδομένη υποχώρηση από τις θέσεις αυτές, για να υπάρξει συμφωνία, να είναι όσο το δυνατόν πιο συμφέρουσα. Ο κάθε διαπραγματευτής προσπαθεί να κάνει συμμαχίες και να εξασφαλίσει ρωγμές στην απέναντι πλευρά. Στο θέμα αυτό η Ελλάδα έχει πραγματικά πρόβλημα. Μεγάλες πολιτικές ομάδες οι οποίες κυβέρνησαν στο παρελθόν, δημιουργούν εκ των πρωτέρων την εικόνα του «αδιαπραγμάτευτου» και της αποτυχίας. Δεν συντάσσονται με την εθνική απαίτηση, αλλά προφητεύουν την καταστροφή και δημιουργούν φόβο. Σε μια τέτοια λειτουργία στήνεται η ανακύκλωση κλίματος.Δηλαδή κάποιος Σόιμπλε στο εξωτερικό ή κάποια εφημερίδα, κάνει μία εκτίμηση ή δημιουργεί ένα φόβο για τις διαπραγματεύσεις. Αυτή η δήλωση που όπως είπαμε είναι μια δήλωση όχι που εκφράζει την πραγματικότητα απαραίτητα, αλλά που προσπαθεί να δημιουργήσει μια πραγματικότητα, αναπαράγεται από τα εγχώρια Μέσα Ενημέρωσης και τους κλώνους του Σόιμπλε στην Ελλάδα. Στη συνέχεια το κλίμα που δημιουργείται με τον τρόπο αυτό στη χώρα, από τον Σόιμπλε και τους κλώνους Σόιμπλε,καταγράφεται ως «ρεπορτάζ» από ξένα ΜΜΕ και δημιουργεί πλέον μια πραγματικότητα που μπορεί να στηρίζεται σε φήμη αλλά είναι πια πραγματικότητα. Ένα παράδειγμα είναι οι πολλαπλές φήμες για Bank Run. Στην αρχή υπήρξαν φόβοι για διοχέτευση κεφαλαίων στο εξωτερικό. Στη συνέχεια κάποιες Τράπεζες δημιούργησαν μέσω «πληροφοριών» αυτή τη ροή. Τα ξένα Μέσα Ενημέρωσης κατέγραψαν την πραγματικότητα που δημιουργήθηκε βάζοντας μάλιστα και φωτογραφίες από ουρές συνταξιούχων που περίμεναν στις ουρές στις Τράπεζες για τη σύνταξη εμφανίζοντας πως υπάρχει φυγή κεφαλαίων. Όλο αυτό ανακυκλώθηκε από τα κανάλια και τελικώς η φυγή κεφαλαίων επιτεύχθηκε.

3. Γιατί δεν συντάσσονται όλοι μαζί; Αυτή είναι μια απλοική και ευγενής ερώτηση την οποία βάζουν καλοπροαίρετοι  άνθρωποι ή απολίτικοι. Απέναντι σε αυτή την κρίση, όπως και σε όλα τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά φαινόμενα, υπάρχουν διαφορετικά συμφέροντα αλλά και ερμηνείες. Μπορεί να συνταχθεί η κυβέρνηση και όποιος πιστεύει πως η Ελλάδα και η Ευρώπη δεν μπορούν να προχωρήσουν άλλο έτσι, με το Βενιζέλο που επέβαλε χαράτσια και το Σαμαρά που έκοψε μισθούς αλλά ταυτόχρονα έκανε πιο πλούσιους τους τραπεζίτες και την οικονομική ελίτ; Ο ένας θεωρεί πως η λύση για την ανάπτυξη είναι να επιβιώσει ο κόσμος με ανθρώπινα μεροκάματα για να αναπτυχθεί η χώρα, και ο άλλος πως πρέπει να πέσουν κι άλλο οι μισθοί για να είναι φτηνός ο στρατός που θα δουλεύει στο Λάτση. Η εικόνα του θύματος με τον θύτη αγκαλιά μπορεί να θυμίζει σε ρομαντισμό τα «ανεμοδαρμένα ύψη», αλλά δεν είναι πραγματικότητα. Σημασία έχει να είναι ισχυρές οι συμμαχίες στην κοινωνία που θα απαιτούν την αλλαγή και όχι να καθορίσουν την τύχη της χώρας αυτοί που την κατέστρεψαν. Ακόμη και οι εθνικές αφηγήσει που παρουσίαζαν τους έλληνες στο παρελθόν ενωμένους να μεγαλουργούν , είναι μύθοι. Στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο υπήρχαν πάντα Εφιάλτες και Λεωνίδες, Βελουχιώτηδες και Ράλληδες, κουζουλοί έλληνες και οπαδοί της υποχωρητικότητας.

4. Πού κολλάει η διαπραγμάτευση και γιατί; Η κυβέρνηση δήλωσε προεκλογικά και γι αυτό υποστηρίχθηκε από τους πολίτες, πως δεν θα πάρει υφεσιακά μέτρα. Δηλαδή δεν θα σπρώξει την ελληνική κοινωνία προς τα κάτω με απολύσεις, μειώση μισθών και συντάξεων, ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας. Όταν ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις, αυτή τη διαπίστωση την έθεσε στο Τραπέζι και κατάφερε να πετύχει τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Όσο περνούσε όμως ο καιρός, η Γερμανία και οι εταίροι κατάλαβαν πως μπορούν σταδιακά να αποδομήσουν το εσωτερικό ελληνικό μέτωπο. Έτσι εκμεταλλεύτηκαν τους κλώνους Σόιμπλε και την ισχύ των ΜΜΕ στην Ελλάδα για να δημιουργήσουν  συσχετισμούς υπέρ τους ή έστω κλίμα φόβου. Αυτή τη στιγμή η διαπραγμάτευση κολλάει στις ελληνικές κόκκινες γραμμές. Δηλαδή η κυβέρνηση δεν υποχωρεί στην απόφαση να μην γίνουν απολύσεις, να μην κοπούν συντάξεις και μισθοί, να μην αυξηθεί ο ΦΠΑ και να μην δοθεί όσο όσο η Δημόσια περιουσία. Αντιθέτως έχει εξαγγείλει για πρώτη φορά μέτρα για την πάταξη της φοροδιαφυγής και του μαύρου πλούτου.

Οι εταίροι δεν θέλουν μια Ελλάδα που μπορεί να σωθεί, αλλά μια Ελλάδα που θα εφαρμόσει τα μέτρα τους. Δηλαδή τα μέτρα λιτότητας τα οποία θα εξασφαλίσουν τη «δημοσιονομική τάξη». Είτε πρόκειται για γερμανικό σύνδρομο είτε για αντίληψη για την οικονομία, αυτό το μοντέλο έχει αποτύχει ακόμη και στη Γερμανία των εκατομμυρίων φτωχών και υποαπασχολούμενων και της όλο πιο πλούσιας οικονομικής ελίτ.

Αυτο το μοντέλο αμφισβητείται πολιτικά σε όλη την Ευρώπη και κυρίως στο Νότο. Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία μιλούν ανοιχτά για την ανάγκη μιας άλλης πολιτικής στην Ευρώπη. Δηλαδή το θέμα δεν είναι οι επιλογές λιτότητας, αλλά η αναδιαμόρφωση της Ευρώπης η οποία έχει δομικά λάθη και είναι άδικη.

Είναι λοιπόν στοίχημα για τη μερκελική αντίληψη, να μην περάσει η ελληνική αντίσταση η οποία θα γενικευτεί ως πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη. Γι αυτό τέτοια επίθεση, για αυτό τόση επιμονή και φόβος.

5. Αν υποχωρήσει η Ελλάδα; Το ερώτημα είναι γιατί να υποχωρήσει η Ελλάδα; Αν υποχωρήσει δεν γίνεται ανακόλουθος μόνο ο Συριζα αλλά επιστρέφουμε στην προηγούμενη κατάσταση. Να την θυμίσω λέγοντας πως η τρόικα κυβερνούσε μέσω mail, και ο πρωθυπουργός έκανε νόμους όσα απαιτούσε η τρόικα. Αυτά που απαιτούσε ήταν κόψιμο μισθών, απολύσεις, χτύπημα της πραγματικής Οικονομίας και βέβαια να γίνουν τα χρέη των Τραπεζών δικά μας, χωρίς να πληρώσουν ποτέ οι τραπεζίτες.

Αν υποχωρήσει η κυβέρνηση, θα χαθεί η μοναδική ευκαιρία να αλλάξει η Ευρώπη και να αναπτυχθεί η χώρα. Δεν είναι θέμα πολιτικής ανακολουθίας αλλά ευκαιρίας που θα χαθεί.

6. Τι θα πάθουμε αν δεν υποχωρήσουμε; Αν κοιτάξει κάποιος τα δημοσιεύματα του διεθνή Τύπου, το ερώτημα αυτό απαντιέται με πολλούς τρόπους. Άλλοι λένε πως θα καταστραφεί η Ελλάδα, αλλά υπάρχουν και αρκετοί που υποστηρίζουν πως θα καταστραφεί η Ευρώπη. Οι προφήτες της Οικονομίας, αυτοί δηλαδή που δεν κατάφεραν να προβλέψουν την κρίση και πούλαγαν κωλόχαρτα ως επενδυτικά προιόντα, είναι ανίκανοι να πουν τι ακριβώς θα συμβεί γιατί δεν το ξέρουν. Αν το ήξεραν και αυτό σήμαινε την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την καταστροφή της, θα το είχαν ήδη πραγματοποιήσει. Δεν το ξέρουν όμως και πολύ περισσότερο φοβούνται τις εξελίξεις. Σε μια παγκόσμια Οικονομία, η κατάρρευση της Lehman Brother στην Αμερική οδήγησε την υφήλιο σε κρίση. Σκεφθείτε αν καταρρεύσει μια χώρα.

Άρα το τι θα κάνουν δεν το ξέρουν.Προσπαθούν μέσα από το φόβο που προξενούν, τις πιέσεις που ασκούν, τους εκβιασμούς και το πολιτικό προσωπικό που διαθέτουν στην Ελλάδα να δημιουργήσουν όσο καλύτερες συνθήκες μπορούν για τους ίδιους. Να θυμίσω πως με τα ίδια επιχειρήματα πέρασαν τα μνημόνια.

Η Ε.Ε και η Μέρκελ θα έχουν εκτός από οικονομικό πρόβλημα και πολιτικό με την κατάρρευση της Ελλάδας. Η Γερμανία για μια ακόμη φορά θα ενοχοποιηθεί για το τι κάνει στην Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πάψει να είναι μια οραματική Ένωση και θα αποκαλυφθεί ως αυταρχικός μηχανισμός. Την ίδια ώρα θα δημιουργηθούν ίσως νέες Ενώσεις στην Ευρώπη και νέοι συσχετισμοί με παίκτη τη Ρωσία, πράγμα που δεν θέλει ούτε η Γερμανία ούτε η ΗΠΑ.

7.Έχουν τη δυνατότητα να κλείσουν τις στρόφιγγες; Την Τετάρτη μία ακτιβίστρια διατάραξε τη συνέντευξη τύπου του Ντράγκι, φωνάζοντας «κάτω η Δικτατορία της Κεντρικής Τράπεζας». Είχε δίκιο στο χαρακτηρισμό. Κατά τη διακυβέρνηση της χώρας από τους Σαμαρά και Βενιζέλο, δημιουργήθηκε χωρίς τις ελληνικές αντιρρήσεις η Τραπεζική Ενοποίηση. Ακούγεται ως κάτι καλό. Η Ευρωπαική Ένωση προχωρά σε διάφορες ενοποιήσεις, εκτός από αυτές των χρεών φυσικά. Πρακτικά αυτό που έγινε, ήταν να εκχωρηθούν μια σειρά από πολιτικές εξουσίες που ασκούνται από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις στις Κεντρικές Τράπεζες και την Κεντρική Ευρωπαική Τράπεζα (πρόκειται ουσιαστικά για ιδιωτικούς μηχανισμούς όπως η Τράπεζα της Ελλάδος). Οι Τράπεζες κυβερνούν και καθορίζουν πώς θα ρέει το χρήμα. Οι κατά τόπους Τράπεζες δεν μπορούν να εκτυπώσουν χρήμα, μόνο να να ζητήσουν . Και η ΕΚΤ μπορεί να αρνηθεί είτε είναι ανήθικο, είτε παράλογο, είτε απαράδεκτο. Έχει τη «νομιμότητα» να λειτουργεί έτσι. Να σταματήσει να δίνει χρήματα στις ελλληνικές Τράπεζες παρότι η Ελλάδα είναι εντάξει με την αποπληρωμή των δανείων της. Η Ελλάδα δεν έχει πάρει χρήματα από το 2014, παρότι πληρώνει τις δόσεις. Άρα αυτό που τους ενδιαφέρει, το κριτήριο, δεν είναι αν θα πληρώνει η Ελλάδα, αν θα είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της, αλλά αν θα κάνουν αυτό που θέλουν στην Ελλάδα.

Με αυτή τη λογική λοιπόν μπορούν να κρατήσουν κλειστές τις στρόφιγγες και να εκβιάσουν. Αλλά την ίδια ώρα διακινδυνεύουν η Ελλάδα να μην υποχωρήσει και να έχουν οι ίδιοι τις επιπτώσεις που φοβούνται. Αν κλείσουν οι στρόφιγγες, η Ελλάδα μπορεί να μην αποπληρώνει τα δάνεια, αλλά να κρατάει το χρήμα για τις εσωτερικές ανάγκες. Τι θα κάνει η ΕΚΤ;Θα πάρει την απόφαση να δρομολογήσει τη διάλυση της Ε.Ε;

 

8.Μήπως λένε αλήθεια;

Όχι δεν λένε αλήθεια και το δείχνει η ιστορία τους και οι ήρωές της. Ο πρώην διευθυντής του ΔΝΤ πρόσφατα συνελήφθη για διαφθορά. Ο Γιούνγκερ είχε δημιουργήσει στο Λουξεμβούργο ως πρωθυπουργός φορολογικό παράδεισο. Ο Σόιμπλε είχε εμπλοκή σε χρηματισμό με το «σκάνδαλο Κολ». Η σχέση τους με την αλήθεια ποτέ δεν ήταν καλή. Απλώς ασκούν πολιτική με τον τρόπο που γνωρίζουν, προς όφελος της Οικονομίας που θέλουν. Δεν λένε λοιπόν αλήθεια.Δεν τα πάνε καλά με την αλήθεια. Ας δούμε την πρόσφατη Ιστορία. Όταν η Ελλάδα μπήκε υπό την διοίκηση της Τρόικας και των μνημονίων, εμφάνιζαν όλο αυτό ως μονόδρομο. Τώρα πλέον έχουν παραδεχθεί και οι ίδιοι πως αν η Ελλάδα έκανε στάση πληρωμών, θα αναγκάζονταν να υποχωρήσουν γιατί θα έχαναν τρισεκατομμύρια. Παρ όλα αυτά και τότε έλεγαν πως θα καταστραφεί η Ελλάδα.

Όταν στη συνέχεια μπήκε το θέμα του κουρέματος του Ελληνικού χρέους, Γερμανία και Γαλλία συμφώνησαν πως δεν θα γίνει και ο ντόπιος Παπακωνσταντίνου είχε πει πως αν γίνει θα είναι καταστροφή. Αποδεικνύεται πως δεν ήθελαν το κούρεμα γιατί οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες είχαν ελληνικά ομόλογα.Αν κουρευόταν το χρέος θα καταστρέφονταν οι ίδιοι και όχι η Ελλάδα.Παρ όλα αυτά έλεγαν πως θα καταστραφεί η Ελλάδα.

Μετά τη σύνοδο των Καννών και αφού ξεφορτώθηκαν τα ομόλογα, άλλαξαν εντελώς την επιχειρηματολογία και υποστήριξαν πως πρέπει να γίνει κούρεμα.Προχώρησαν σε κούρεμα με Αγγλικό Δίκαιο ενώ άλλαξαν και την κυβέρνηση στην Ελλάδα δίνοντας εντολή στο Βενιζέλο να ρίξει τον Παπανδρέου. Την απώλεια των Τραπεζών από το κούρεμα την αναλάβαμε εμείς με την ανακεφαλαιοποίηση. Αντιθέτως, δεν ζήτησαν να ανακεφαλαιοποιηθούν τα ασφαλιστικά ταμεία  που κατέρρευσαν με το κούρεμα.Έλεγαν πως διαφορετικά θα καταστραφεί η χώρα.

Θα μπορούσε η ΕΚΤ να πάρει πρωτοβουλίες για το ελληνικό αλλά και το ευρωπαϊκό χρέος. Αντί γι αυτό, έπαιρνε ομόλογα (ελληνικό χρέος δηλαδή) από την ελεύθερη αγορά σε μισή τιμή και εμάς μας έβαζε μέσω του δανεισμού να τα πληρώνουμε στην ονομαστική τους αξία. Και αυτή η τοκογλυφία έγινε για να μην καταστραφεί η Ελλάδα;

Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα που αποδεικνύουν πως «και τρων και ψεύδονται» που θα έλεγε και η Βλαχοπούλου. Άρα η επιχειρηματολογία τους είναι και σήμερα ψεύτικη. Απλώς ενεργοποιούν τη σωστή και αποτελεσματική ως σήμερα τακτική. Η οποία βέβαια απαιτεί να δημιουργηθεί έντονο κλίμα φόβου στη χώρα που θα αντικαταστήσει την αισιοδοξία μετά τις εκλογές.Το ρόλο αυτό δεν τον έχει αναλάβει ο Σόιμπλε αλλά το ντόπιο πολιτικό και μιντιακό προσωπικό. Τι ζητάνε σήμερα; Να μην υπάρχουν οι κόκκινες γραμμές γιατί θα καταστραφούμε. Δηλαδή να δεχθούμε να γίνουν απολύσεις, να κοπούν κι άλλο συντάξεις, να ανεβεί το ΦΠΑ και να παραδώσουμε τη Δημόσια περιουσία; Για να μην καταστραφεί η Ελλάδα λένε. Δηλαδή ποιά είναι η καταστροφή αν όχι αυτό;

http://www.koutipandoras.gr/article/138424/ti-symvainei-me-ti-diapragmateysi-me-apla-logia

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΓΑΡ ΕΓΓΥΣ…

Ζητήσαμε από τον κ. Τσίπρα να μας μιλήσει με τη γλώσσα της αλήθειας. Κι εκείνος άρχισε να μας μιλά με τη γλώσσα του Αντώνη Σαμαρά. «Παρατάσεις», «θα δούμε», «ίσως», «από τον επόμενο χρόνο», «την έγκριση των εταίρων», «θα το συζητήσουμε», «απαιτεί την έγκριση»….

Κατά τα λοιπά, περιβάλλον εκβιασμού και τρόμου περί άδειων ταμείων, προβλήματος ρευστότητας, στενότητας χρόνου, ανάγκη άμεσων αποφάσεων…

Το μόνο που απομένει είναι ένα «αν δεν το ψηφίσουμε δεν θα υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις».

Ακόμη κι αν είναι μία φορά σαφές ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων δεν έδωσε ρητή εντολή στον κ. Τσίπρα να επιστρέψει την Ελλάδα στη δραχμή, είναι χίλιες φορές σαφέστερο ότι κανείς δεν έδωσε την έγκριση στον κ. Τσίπρα να συνεχίσει τα Μνημόνια, να τα επεκτείνει, να τα ανανεώσει και γενικώς να βαδίσει στο δρόμο που χάραξαν οι πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Πολλές οι οικονομικές αναλύσεις, τοποθετήσεις, προσεγγίσεις, όμως την ουσιαστικότερη την διάβασα από τον φίλο Ηλία Γαρουφαλάκη και είναι μία τούρκικη παροιμία που λέει «Όταν φεύγεις από τον δρόμο για τη χασούρα, κέρδος έχεις». Όμως η κυβέρνηση συνεχίζει στο δρόμο της μεγάλης χασούρας, μέχρι να χαθεί στον ορίζοντα και να μην φαίνεται.

Οι «διαπραγματεύσεις» και τα Eurogroups των τελευταίων ημερών κατάφεραν να δείξουν ακόμη και στον πλέον αφελή λαό της Ευρώπης ότι η ευρωζώνη είναι μία κανονική Μαφία. Εμείς ουσιαστικά δεν είμαστε μέλος της Μαφίας. Ένας πελάτης της είμαστε. Η Μαφία μάς δάνεισε χρήματα που μας πήρε πίσω με δεκάδες τρόπους.

Η εικόνα έχει ως εξής: Έρχονται κάποιοι γραβατωμένοι μπράβοι μία νύχτα στο μαγαζί μας και μας υπόσχονται προστασία από το παγκόσμιο υφεσιακό περιβάλλον. Όμως εμείς δεν έχουμε τα χρήματα για να πληρώσουμε τους μπράβους. Τότε οι μπράβοι προσφέρονται να μας δανείσουν λεφτά κι εμείς συμφωνούμε να δανειζόμαστε λεφτά από τους μπράβους και ύστερα να τους τα επιστρέφουμε με τόκο για να αγοράζουμε την προστασία τους.

Δεν υπάρχει καμία λογική σε όλο αυτό. Τη συμφωνία την υπέγραψε ο Γιώργος Παπανδρέου, την επέκτεινε ο Αντώνης Σαμαράς και τώρα την διαπραγματεύεται ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτό φαίνεται μέχρι στιγμής.

Τώρα το μαγαζί πάλι δεν έχει χρήματα, οι δουλειές δεν πάνε καλά, ούτε τις σπασμένες καρέκλες δεν αλλάξαμε, ούτε ποτά αγοράσαμε, ούτε το πάτωμα σκουπίζουμε, πωλήσεις δεν είχαμε και το ταμείο δεν έχει χρήματα, αλλά οι μπράβοι ήρθαν να εισπράξουν τα συμφωνημένα. Μέχρι σήμερα οι κυβερνήσεις ακολουθούσαν πάντα την ίδια λύση. Ξαναδανείζονταν από τους μπράβους για να τους ξαναπληρώσουν και ούτω καθ’ εξής.

Κανείς δεν ξεμπέρδεψε από τους τοκογλύφους. Για όσους αντέχουν σαν βόδια ζωσμένα να στριφογυρνούν στο κυκλικό τ’ αλώνισμα έχει καλώς. Όσοι τα έχουν δώσει όλα κι έχει στερέψει το λίχνισμα, τότε τους τσιμεντάρουν ως παράδειγμα για τους άλλους πελάτες, και τους φουντάρουν στη θάλασσα.

Εμείς είμαστε στα τελειώματα πάλι. Ή θα δανειστούμε ξανά για να πληρώνουμε προστασία στους μπράβους της ΕΚΤ, των Βρυξελλών, του ΔΝΤ και του Σόιμπλε ή θα μας φουντάρουν για να φοβούνται οι Ισπανοί.

Τώρα είναι η ώρα να φεύγουμε. Καλή η ευρωζώνη αλλά βρωμάνε τα χνώτα της. Από επιλογή και όσο το δυνατόν πιο οργανωμένα, αποχωρούμε. Θα περάσουμε για ένα διάστημα δύσκολα από πολυτέλειες, αλλά μήπως και τώρα πόσο διασκεδαστικά περνάμε; Η ανθρωπιστική κρίση διαπιστώθηκε, αλλά η διαπίστωση δεν αρκεί και λύση δεν φαίνεται. Μόνο μπλα – μπλα και όλη την ημέρα στασίδι στα κανάλια των διαπλεκόμενων ως νέοι Αδώνιδες.

Αυτοί οι 4 μήνες δεν πρέπει να πάνε χαμένοι προσπαθώντας να αποδείξουμε στη Μαφία πόσο καλοί πελάτες είμαστε. Ούτε «μέρα – μέρα» να προσπαθούμε να χτίσουμε την εμπιστοσύνη με τη Μέρκελ.

Πρέπει «μέρα – μέρα» να οργανώνουμε την έξοδό μας από τον φαύλο κύκλο του παρανοϊκού χρέους και την επιστροφή στην αυτοδιαχείριση ενός εθνικού νομίσματος.

Εκτός κι αν ο Αλέξης Τσίπρας έχει επιλέξει άλλους συμμάχους και θέλει να περάσει με επιτυχία την αξιολόγηση από εκείνους. Δεν μπορώ ή δεν θέλω να το πιστέψω αυτό. Τουλάχιστον όχι ακόμη. Είναι νωρίς. Γι’ αυτό, μου περισσεύει ένα «αλλά…».

Αλλά… ίσως ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποφασίσει να αναζητήσει κάθε ευκαιρία του Συστήματος των Μαφιόζων για να την εκμεταλλευτεί, πριν αποφασίσει να δώσει «εντολή στον Βαρουφάκη» όχι πλέον για συμφωνία, αλλά για ρήξη.

Σύντομα θα φανεί…

http://kartesios.com/?p=183541

Κάποτε στην αποικία…

της Ζέζας Ζήκου από την Καθημερινή

Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους έχει αλλάξει εκ θεμελίων τον γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Αντί για τη διαίρεση μεταξύ Δύσης και Ανατολής, που υπήρχε στον Ψυχρό Πόλεμο, η ήπειρος διαιρείται τώρα ανάμεσα στον Βορρά της ευάλωτης ευημερίας και στον Νότο του χάους. Η Ουάσιγκτον ανησυχεί σφόδρα. Αλλά το Βερολίνο δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Την περασμένη εβδομάδα, ο νέοςΑμερικανός υπουργός Οικονομικών προκάλεσε δημόσια τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπογραμμίζοντας πως με την πολιτική της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της λιτότητας στην Ευρωζώνη κινδυνεύει η παγκόσμια οικονομία. Η αμερικανική προειδοποίηση προκάλεσε την οργίλη αντίδραση του Γερμανού υπουργού, ο οποίος απάντησε πως δεν δέχεται συμβουλές για θέματα που άπτονται της οικονομικής πολιτικής. Ηταν η δεύτερη φορά που ένας Αμερικανός υπουργός προσπάθησε να πείσει τη γερμανική ηγεσία ότι απαραίτητη προϋπόθεση της ανάπτυξης είναι η αύξηση της καταναλωτικής ζήτησης και κατά συνέπεια ο περιορισμός της στυγερής λιτότητας.

Ο διάλογος αυτός –που έκανε τον γύρο του κόσμου– πρέπει να κάνει όσους ακόμη στην Ευρωζώνη και την Αθήνα αρνούνται να αντιληφθούν επίμονα ότι η γερμανική πολιτική ουδόλως ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη. Δεν της καίγεται καρφί. Στο Βερολίνο, οι άνθρωποι κάθε άλλο παρά ανόητοι είναι: ξέρουν ότι με αυτά που επιβάλλουν, σκοτώνουν κάθε δυνατότητα ανάκαμψης στην Ελλάδα και στις λοιπές υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης. Δεν τους απασχολεί όμως καθόλου κάτι τέτοιο.

Αλλά, οι Γερμανοί μπορούν να σταθούν μια στιγμή και να σκεφτούν τη δική τους ιστορία. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Σύμμαχοι θυμήθηκαν τις καταστροφικές συνέπειες των γερμανικών αποζημιώσεων μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ολόκληρο το δημόσιο χρέος των ναζί, που αντιστοιχούσε σε πάνω από το 600% του γερμανικού ΑΕΠ, παραγράφηκε. Το προϋπάρχον απλήρωτο χρέος από την περίοδο της Βαϊμάρης περιορίστηκε σε ένα κλάσμα του αρχικού ποσού. Και οι διεκδικήσεις παλαιών χρεών διαχωρίστηκαν αυστηρά από τα ταμεία για τη γερμανική ανοικοδόμηση. Η Γερμανία ασφαλώς ζούσε πολύ πάνω από τις δυνατότητές της τη ναζιστική περίοδο, ενώ λεηλάτησε και την υπόλοιπη Ευρώπη. Ομως, οι Αμερικανοί όχι μόνο συμφώνησαν να παραγράψουν παλαιά χρέη, αλλά έδωσαν στους Γερμανούς εκατομμύρια δολάρια με το σχέδιο Μάρσαλ.

Η ίδια η Γερμανική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία μετά το 1989 δεν καταδίκασε την πρώην Ανατολική Γερμανία σε λιτότητα για να διορθώσει τη σαθρή κομμουνιστική οικονομία της. Αντιθέτως, ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ επέτρεψε στους Ανατολικογερμανούς να ανταλλάξουν τα σχεδόν άνευ αξίας ανατολικογερμανικά μάρκα με γερμανικά στην πληθωριστική ισοτιμία 1 προς 1 και στη συνέχεια διέθεσε το ισόποσο άνω του ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ για την ανόρθωση της ανατολικής οικονομίας. Αν οι Σύμμαχοι και αργότερα η κυβέρνηση της ίδιας της Γερμανίας είχαν εφαρμόσει αυτό που κηρύσσουν τώρα οι Γερμανοί, η Γερμανία θα ήταν σήμερα πολύ φτωχότερη. Η Γερμανία κερδίζει λίγα και η Ευρώπη πρόκειται να χάσει πολλά καταδικάζοντας εμάς τους Ελληνες (και τους άλλους λαούς) στη φτώχεια ως τιμωρία για το αμαρτωλό παρελθόν μας. Η Μέρκελ οφείλει, λοιπόν, να μιμηθεί το πνεύμα του μακροοικονομικού ελέους των Συμμάχων μετά το 1945 και τη δυτικογερμανική γενναιοδωρία προς τους Ανατολικογερμανούς εξαδέλφους τους μετά το 1989.

Βέβαια, το Βερολίνο δεν έχει τίποτα τέτοιο στο μυαλό του. Η Μέρκελ μπορεί σήμερα να πανηγυρίζει βλέποντας τις δημοσκοπήσεις στη χώρα της. Αλλά γέμισε την Ελλάδα με Μνημόνια για να απαλείψει τον κίνδυνο για το ευρώ και, τώρα, βλέπει τη χώρα μας να βυθίζεται και να ερημοποιείται, κάτι που θα την καταστήσει σύντομα υλικό προς πλήρη αρπαγή. Οπως η πώληση της Εθνικής Τράπεζας και όσων κρατικών περιουσιακών στοιχείων έχουν ακόμη κάποια αξία. Αυτά συμβαίνουν σήμερα στην αποικία. Ομως, όσο και αν οι Γερμανοί πιστεύουν ότι τα κατάφεραν, ίσως το μέλλον τούς εκπλήξει. Δεν έχουν υπολογίσει ότι, κάποτε, στην αποικία, αλλά και σε άλλες χώρες που βλέπουν ότι έχουν την ίδια τύχη, μπορεί κάτι να αλλάξει. Και θα αλλάξει, γιατί όσο κι αν μπορούν να εκβιάσουν κυβερνήσεις, τους είναι αδύνατο να εκβιάσουν λαούς. Γιατί αυτό που συμβαίνει, δεν αφορά πια μόνον τον ελληνικό λαό, και στην Ευρώπη το γνωρίζουν πλέον όλο και περισσότεροι πολίτες της σε πολλές χώρες… Και όσο για τους διαφόρους που διακινούν το «επιχείρημα» πως ο λαός να μη μιλάει γιατί αυτός έχει την ευθύνη για όλα τα δεινά και, μάλιστα, υπερασπίζονται δήθεν την «ευρωπαϊκή Ελλάδα», τι να πει κανείς; Τίποτε άλλο, παρά το ότι, απλώς, δεν ξέρουν τι λένε και ότι ο Θεός να μας φυλάει απ’ τη φασίζουσα, τυφλή μισαλλοδοξία τους… Η τραγική κατάληξη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, την οποία οι δυνάμεις της Αντάντ μετά το 1918 επέβαλαν (μαζί με τους ταπεινωτικούς όρους των Συνθηκών των Βερσαλλιών) στην ηττημένη Γερμανία, δίδαξε στην ανθρωπότητα πολλά πράγματα. Κυρίως, όμως, δίδαξε ότι η κοινωνία βιώνει την έξωθεν επιβολή όρων ως ταπείνωση και ότι η κοινωνική δυσφορία μπορεί να οδηγήσει σε τραγωδία, όταν στην ταπείνωση προστίθεται και αναποτελεσματικότητα, που οδηγεί σε εξαθλίωση (π.χ. από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στο οικονομικό κραχ του 1929).

Με το ιστορικό αυτό δίδαγμα, επομένως, άνετα μπορεί κανείς να κατανοήσει τη σημασία της οικονομικής τραγωδίας στην πατρίδα μας. Η βαθιά ύφεση και η εφιαλτική ανεργία σε συνδυασμό με την έπαρση, ίσως δε και την τιμωρητική διάθεση διαφόρων ανιστόρητων τεχνοκρατών ή πολιτικών παραγόντων, ευεξήγητα βιώνονται τα Μνημόνια ως τερατούργημα από την ελληνική κοινωνία.

http://ardin-rixi.gr/archives/12072

Το κόλπο της επαναγοράς

του Γιώργου Δελαστίκ

 

Οι Έλληνες χρεώνονται, οι Γερμανοί πληρώνουν, οι Αμερικανοί εισπράττουν! Ακριβέστερα, πνίγονται στα δάνεια εκατομμύρια Έλληνες φορολογούμενοι, πληρώνουν επίσης εκατομμύρια Γερμανοί φορολογούμενοι και εισπράττουν Αμερικανοί κερδοσκόποι! Αυτό αποκαλύφθηκε με θεαματικό τρόπο ότι είναι και η ουσία του κόλπου της επαναγοράς των ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου. Έφριξαν οι πάντες όταν έμαθαν ότι ένας και μόνο κερδοσκοπικός αμερικανικός οίκος ονόματι Θερντ Πόιντ κέρδισε μέσα σε τέσσερις μήνες …μισό δισεκατομμύριο δολάρια αγοράζοντας και πουλώντας ελληνικά ομόλογα, ενώ θεωρητικά κερδίζει αυτή τη στιγμή άλλο ένα δισεκατομμύριο, έχοντας επενδύσει συνολικά μόλις 1 δισ. δολάρια!

 

Πριν δούμε όμως αναλυτικά πώς στήθηκε το κόλπο και ποιος κέρδισε πραγματικά από την επαναγορά, να υπογραμμίσουμε ευθύς εξαρχής το θεμελιώδες «λάθος» της επαναγοράς: Γιατί να αγοράσουμε, σε μειωμένη τιμή, σήμερα που δεν έχουμε ως κράτος λεφτά και επομένως πρέπει να τα δανειστούμε, πράγμα που συνεπιφέρει περικοπές μισθών και συντάξεων και άλλα δεινά, ελληνικά κρατικά ομόλογα που λήγουν μετά από …δέκα έως τριάντα(!) χρόνια; Γιατί ο ελληνικός λαός του 2012 πρέπει να υποφέρει τα πάνδεινα για να εξοφλήσει σε ιδιώτες ομόλογα που λήγουν το …2023 το συντομότερο και το 2042 το αργότερο; Τέτοια είναι σχεδόν στην ολότητά τους τα ομόλογα που κυκλοφορούν μετά το «κούρεμα» του Μαρτίου. Ποιος ξέρει πώς θα είναι η Ελλάδα και η Ευρώπη μετά από δέκα, είκοσι και τριάντα χρόνια; Ποιος ξέρει αν θα υπάρχει καν το ευρώ, ακόμη και η ΕΕ; Και αν υπάρχουν, τι μορφή θα έχουν; Είναι καθαρός παραλογισμός να πληρώνει ένα κράτος σήμερα δανειακές του υποχρεώσεις που λήγουν μετά από τριάντα χρόνια! Το αν θα πληρωθούν τότε ή όχι είναι κίνδυνος που αναλαμβάνουν οι δανειστές του και συνοδεύει τα κέρδη που προσδοκούν. Άλλο πράγμα η επαναγορά ομολόγων που λήγουν σε δύο – τρία χρόνια και άλλο πράγμα η επαναγορά ομολόγων που λήγουν σε δύο – τρεις δεκαετίες!

Πέρα από αυτή τη θεμελιώδη υπηρεσία στους κερδοσκόπους (με το αζημίωτο άραγε;) ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά πώς οι κυβερνήσεις βοηθούν τους κερδοσκόπους να αποκομίσουν τρελά κέρδη. Την 1η Ιουνίου 2012, στη δευτερογενή αγορά η αξία ενός ελληνικού ομολόγου ονομαστικής αξίας 1 ευρώ ήταν μόλις 13,5 λεπτά. Θεωρητικά μιλώντας και με δεδομένο ότι σε χέρια ιδιωτών βρίσκονταν ελληνικά ομόλογα συνολικής αξίας 60 περίπου δισεκατομμυρίων ευρώ, με 8,1 δισεκατομμύρια ευρώ αγόραζε κανείς ολόκληρο το τμήμα αυτό του δημόσιου χρέους που είχε ονομαστική αξία 60 δισ. Μόλις άρχισε να συζητείται αόριστα το θέμα επαναγοράς ελληνικών ομολόγων, η αξία τους την 1η Σεπτεμβρίου ανέβηκε στα 18 λεπτά ανά ευρώ. Στις 6 Σεπτεμβρίου 2012 ο Μάριο Ντράγκι δήλωσε ότι η ΕΚΤ θα αγοράζει κρατικά ομόλογα σε απεριόριστες ποσότητες, οπότε η τιμή των ελληνικών ομολόγων πήγε στα 25 λεπτά ανά ευρώ. Τον Οκτώβριο ο Σόιμπλε δήλωσε ότι ειδικά τα ελληνικά ομόλογα μπορεί να επαναγοραστούν με δάνειο από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης (EFSF), οπότε τελικά στις 3 Δεκεμβρίου του 2012 η τιμή τους είχε σκαρφαλώσει στα 35 λεπτά ανά ευρώ. Έτσι, αυτά τα 60 δισ. που την 1η Ιουνίου αγοράζονταν με 8,1 δισ. ευρώ, τώρα απαιτούσαν …20 δισεκατομμύρια!

Στην τιμή αυτή έγινε η επαναγορά των ομολόγων. Η Ελλάδα χρεώθηκε και ξόδεψε 11,3 δισ. ευρώ και αγόρασε μόνο τα μισά από τα ομόλογα που βρίσκονται σε χέρια ιδιωτών – ονομαστικής αξίας 31 δισεκατομμυρίων. Με την επαναγορά όμως ανέβηκε κι άλλο η τιμή των ελληνικών ομολόγων και αυτή την εβδομάδα έφτασε στα 50,4 λεπτά ανά ευρώ. Αυτό θεωρητικά σημαίνει ότι για την επαναγορά των υπόλοιπων ομολόγων ονομαστικής αξίας 30 δισ. ευρώ που βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών απαιτούνται πάνω από …15 δισεκατομμύρια! Επιπρόσθετα των 11,3 που ήδη δόθηκαν. Με άλλα λόγια, τα ομόλογα ονομαστικής αξίας 60 δισ. ευρώ που πριν από έξι μήνες κόστιζαν θεωρητικά 8,1 δισ., τώρα κοστίζουν 26,3 δισεκατομμύρια! Πάνω από …200% ακριβότερα! Μέσα σε έξι μήνες! Υπάρχει άραγε πιο κραυγαλέα απόδειξη γιατί το κράτος δεν μπορεί και δεν πρέπει να μπλέκεται σε τέτοια κερδοσκοπικά παιχνίδια, αν υποθέσουμε βεβαίως ότι έχει κύριο μέλημά του την υπεράσπιση των συμφερόντων της χώρας και του λαού;

Επιπλέον, πρέπει να προσθέσουμε ότι η ονομαστική μείωση στα χαρτιά του ελληνικού δημόσιου χρέους μέσω της επαναγοράς ομολόγων δεν πρόκειται να έχει καμιά απολύτως θετική επίπτωση στο βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού. Όσο διαρκεί το μνημονιακό καθεστώς, θα χειροτερύει συνέχεια η ζωή όλων των Ελλήνων. Αύξησαν κι άλλο τους φόρους και θα συνεχίσουν να τους αυξάνουν, θα ακριβύνουν δραματικά την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και του νερού, θα μειώνουν διαρκώς τις συντάξεις, θα αυξάνουν την ανεργία, θα ρίχνουν τους μισθούς, θα αποδομούν συνεχώς το όποιο κοινωνικό κράτος. Επιπλέον, όλα τα πρωτογενή πλεονάσματα που θα προκύπτουν από την κατάρρευση της δημόσιας υγείας και παιδείας και την εξαθλίωση του λαού μας, θα πηγαίνουν για να αποπληρώνουν το δημόσιο χρέος στους ξένους για πολλές δεκαετίες…

Αυτοί, αυτό μέλλον μας ετοιμάζουν. Εμείς θα το δεχθούμε ή θα τους ανατρέψουμε για να ξαναδούμε άσπρη μέρα;

http://prin.gr/?p=434

Η Αργεντινή νίκησε τη “Νόνα” των αγορών

 

 

Η εθνική κυριαρχία αποδείχθηκε ισχυρότερη των προθέσεων των αγορών. Σαν μια θεατρική παράσταση με αίσιο τέλος.

Έχουν περάσει περισσότερα από δέκα χρόνια από την ημέρα που ανέβηκε για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή η εξαιρετική θεατρική παράστασης «Νόνα» με τον Δημήτρη Πιατά. Στην Αργεντινή της κρίσης μια βουλιμική γριά καταβροχθίζει τα πάντα οδηγώντας στην απόλυτη καταστροφή μια οικογένεια μεροκαματιάρηδων.

Από τις δεκάδες αναγνώσεις του έργου η βουλιμική γριά θα μπορούσε να αποτελεί τους ξένους δανειστές της Αργεντινής που επιχείρησαν να κατασπαράξουν μια ολόκληρη χώρα αλλά και τις ίδιες τις σάρκες τους.

Η Νόνα βέβαια δεν είχε «happy end», σε αντίθεση με την Αργεντινή η οποία αφού προχώρησε στη μεγαλύτερη, για εκείνη την εποχή, στάση πληρωμών της ιστορίας γνώρισε ορισμένους από τους σημαντικότερους ρυθμούς ανάπτυξης στη Λατινική Αμερική, αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη.

Ήταν λοιπόν κωμικοτραγικό ότι μόλις η παράσταση ξανανέβηκε, πριν από μερικές εβδομάδες στην Αθήνα, οι κερδοσκόποι ξαναχτύπησαν την Αργεντινή απαιτώντας να πληρώσει 1,3 δισεκατομμύριο δολάρια σε κατόχους κρατικών ομολόγων που αρνήθηκαν να δεχθούν τις δυο αναδιαρθρώσεις χρέους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ελληνικά μέσα ενημέρωσης, που ουδέποτε ασχολήθηκαν σοβαρά με τη διεθνή ειδησεογραφία, έπαιξαν πολύ ψηλά το συγκεκριμένο θέμα θέλοντας να στείλουν ένα σαφές μήνυμα: «Όποιος τα βάζει με τις αγορές, αργά ή γρήγορα θα το πληρώσει». Για άλλη μια φορά όμως η «Νόνα» του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος «ανεβαίνει» στο ελληνικό σανίδι και όχι στο αργεντίνικο.

Λειτουργώντας ουσιαστικά σαν υπάλληλος ενός κερδοκοπικού ταμείου ο Αμερικανός δικαστής Τόμας Γκρίζα είχε αρνηθεί την ισχύ της παύσης πληρωμών που είχε επιβάλλει η Αργεντινή σε όσους ομολογιούχους δεν είχαν αποδεχθεί τις δυο προηγούμενες ανταλλαγές ομολόγων. Συγκεκριμένα ζητούσε την αποπληρωμή 1.3 δισεκατομμυρίου δολαρίων. Πρόκειται ουσιαστικά για ομολογιακό χρέος με βάση το αμερικανικό δίκαιο που είχε αγοραστεί σε εξευτελιστικές τιμές την περίοδο της κρίσης προκειμένου να χρησιμοποιηθεί για κερδοσκοπικούς σκοπούς.

Βασικός παίκτης σε αυτή την πρακτική ήταν το λεγόμενο «ταμείο γύπας» NML το οποίο πριν από μερικές εβδομάδες είχε διατάξει και την κατάσχεση μιας εκπαιδευτικής φρεγάτας της Αργεντινής όταν αυτή κατέπλευσε στην Γκάνα. Το NML, όπως και όλα τα κερδοσκοπικά ταμεία ουδέποτε δάνεισαν την οικονομία της Αργεντινής. Απλώς αγόρασαν χρέος τζογάροντας στην δυστυχία ενός ολόκληρου έθνους

Το εφετείο των ΗΠΑ ανέστειλε όμως την εντολή πληρωμής προσφέροντας μια μεγάλη (αν και όχι τελική) νίκη στην Αργεντινή.

Η ουσία του ζητήματος βρίσκεται στο γεγονός ότι η Αργεντινή είχε την οικονομική δυνατότητα να πληρώσει με ευκολία το χρέος αλλά αποφάσισε να μην το κάνει. Όπως συμβαίνει δηλαδή σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις, η τελική απόφαση ενός κυρίαρχου κράτους να μην πληρώσει ένα χρέος το οποίο είναι παράνομο, απεχθές ή μη νομιμοποιημένο, είναι αμιγώς πολιτική και μόνο σε δευτερεύουσες τεχνικές παραμέτρους σχετίζεται με οικονομικούς παράγοντες.

Ο υπουργός οικονομικών της Αργεντινής, Χερνάν Λορενζίνο, χαρακτήρισε την αρχική απόφαση του Γκρίζα σαν «ένα είδος δικαστικής αποικιοκρατίας» και αναρωτήθηκε εάν ο δικαστής θα διατάξει και τον αμερικανικό Πέμπτο Στόλο να κινηθεί εναντίον της Αργεντινής.

Το Μπουένος Αίρες εξηγούσε μεταξύ άλλων, ότι η ανατροπή προηγούμενων αποφάσεων σχετικά με το χρέος της χώρας από ένα αμερικανικό δικαστήριο όχι μόνο παραβιάζει την εθνική κυριαρχία αλλά θα οδηγήσει σε συνθήκες ζούγκλας στην παγκόσμια αγορά ομολόγων. Συγκεκριμένα, όπως ανέφεραν Αργεντίνοι αξιωματούχοι, θα έπληττε τις προσπάθειες όλων των χωρών που αντιμετωπίζουν κρίση χρέους, καθώς οι πιστωτές δεν θα είχαν λόγο να ανταλλάξουν τα ομόλογά τους σε χαμηλότερες τιμές.

Με την κίνησή της όμως η Αργεντινή έδειξε και κάτι πολύ σημαντικότερο. Ότι η εθνική κυριαρχία μπορεί να επικρατήσει του αμερικανικού ή του βρετανικού δικαίου, το οποίο συνήθως προτιμούν οι πιστωτές.

Να σημειωθεί ότι σε αυτό το σημείο η απόφαση αποκτά πραγματικά εξαιρετικό ενδιαφέρον και για την Ελλάδα. Δεν είναι όμως διόλου τυχαίο ότι τα μεγάλα ελληνικά ΜΜΕ, που λειτουργούν σε διατεταγμένη υπηρεσία ελλήνων και ξένων δανειστών ενώ πανηγύρισαν για την απόφαση του δικαστή Γκρίζα στη συνέχεια ξέχασαν το θέμα.

Η στάση πληρωμών της Αργεντινής και οι αναδιαρθρώσεις που ακολούθησαν θεωρούνται από αρκετούς οικονομολόγους σαν μνημείο οικονομικής «τσαπατσουλιάς» δεδομένου ότι έγιναν υπό την πίεση κατακλυσμιαίων εξελίξεων και χωρίς να έχει προηγηθεί λογιστικός έλεγχος. Και αυτό ενώ ομοσπονδιακό δικαστήριο στην Αργεντινή είχε ήδη αποδεχθεί στοιχεία που αποδείκνυαν ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος του χρέους είναι παράνομο η απεχθές. Ακόμη και έτσι όμως η στάση πληρωμών επέφερε θεαματικά αποτελέσματα ανασύροντας εκατομμύρια ανθρώπους από την απόλυτη φτώχεια και επιτρέποντας στην εθνική οικονομία να ξαναπατήσει στα πόδια της.

Το γεγονός βέβαια ότι όλα τα οφέλη δεν έφτασαν στα κατώτερα στρώματα σχετίζεται με τις εσωτερικές ισορροπίες του λαϊκού κινήματος στην Αργεντινή αλλά δεν ακυρώνει τη σημασία της απόφασης ενός κυρίαρχου κράτους να μην υποταχθεί στη διεθνή κερδοσκοπία. Στην περίπτωση της Αργεντινής η «Νόνα» μπορεί να κατασπαράξει αν θέλει τις σάρκες της αλλά δεν είναι πλέον τόσο εύκολο να εξοντώσει και έναν ολόκληρο λαό.

Άρης Χατζηστεφάνου

ΠΡΙΝ, 2/12/2012

Η εμμονή του κ. Τόμσεν του Γιάνη Βαρουφάκη

Προς τι αυτή η εμμονή του κ. Τόμσεν (του εκπροσώπου του ΔΝΤ ο οποίος ηγείται της αντιπροσωπείας της τρόικας στην Ελλάδα) να μειωθούν κι άλλο οι μισθοί; Γιατί απορρίπτει τις προτάσεις του υπουργείου οικονομικών για «ισοδύναμες» περικοπές, π.χ., στις αμυντικές δαπάνες, και επιμένει ότι οι μειώσεις δαπανών πρέπει να προέλθουν από μειώσεις στα εισοδήματα και επιδόματα των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των ανάπηρων ακόμα; Καλά στον δημόσιο τομέα (όπου οι μισθοί επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό). Στον ιδιωτικό όμως, τι τον νοιάζει τον κ. Τόμσεν το επίπεδο των κατώτατων μισθών, των οποίων την μείωση απαιτεί σε επίπεδα χαμηλότερα ακόμα και από εκείνα που θέλουν οι έλληνες εργοδότες (π.χ. ΣΕΒ, ΓΕΣΕΒΕ κλπ); Τόσο μισάνθρωπος είναι; Τόσο τον ενδιαφέρει να γίνουν οι ασθενείς ασθενέστεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι; Τόσο καλά εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εμπόρων όπλων που προτιμά να μειωθεί το πενιχρό εισόδημα της γηραιάς αγρότισσας από το να περικοπούν οι αγορές οβίδων και ερπηστριοφόρων;

Τον κ. Τόμσεν δεν τον γνωρίζω. Όμως είμαι έτοιμος να στοιχηματίσω ότι τα κίνητρά του δεν είναι μισανθρωπικά. Μπορεί το αποτέλεσμα των δράσεων και εμμονών του να συνθλίβουν έναν ολόκληρο λαό, όμως ο ίδιος δεν θεωρεί ότι αυτό είναι το ζητούμενο των απαιτήσεών του. Όπως όλοι μας, έτσι κι εκείνος, εκλογικεύει την στάση του πείθοντας τον εαυτό του ότι πασχίζει για το καλύτερο. Ότι οι απαιτήσεις του, εν τέλει, θα ωφελήσουν όχι μόνο τους δανειστές μας αλλά και τους ίδιους τους εργαζόμενους των οποίων τα εισοδήματα έχει βάλει στο στόχαστρό του. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν μάθαινα ότι λέει στα παιδιά του, πριν κοιμηθούν, πως ο πατέρας τους πασχίζει για το καλό όλων των Ελλήνων, ακόμα κι εκείνων που τον μισούν γιατί τους μειώνει τους ήδη πενιχρούς μισθούς.

Το σκεπτικό που επιτρέπει στον κ. Τόμσεν να κοιμάται ήσυχος τα βράδια είναι η λογική της εσωτερικής υποτίμησης – η οποία αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της ιδεολογίας του ΔΝΤ. Όπως κάθε απλοϊκή ιδέα, είναι δελεαστικότατη. Τι πρεσβεύει η εσωτερική υποτίμηση; Φανταστείτε ότι έχω ένα μαγικό κουμπί που, αν το πατήσω, όλες οι τιμές και όλα τα εισοδήματα της επικράτειας θα μειωθούν ταυτόχρονα και αστραπιαία κατά 20%. Τι αλλάζει στην ζωή μας; Σε πρώτη φάση, τίποτα! Μπορει να έχουμε 20% λιγότερα χρήματα στην τσέπη μας, αλλά όταν πάμε στην ταβέρνα, στο σινεμά, στο σούπερμαρκετ, τα πάντα κοστίζουν 20% φθηνότερα. Οπότε η αγοραστική αξία των χρημάτων μας είναι ακριβώς όση ήταν και πριν πατήσω το μαγικό κουμπί. Όμως, πολύ σύντομα η χώρα, στο σύνολό της, θα έχει μεγάλα οφέλη. Π.χ. όταν θα έρθει ένας ξένος να μας επισκεφθεί, θα βρει τα πάντα 20% φθηνότερα, και μάλιστα σε ευρώ. Αμέσως η μεγαλύτερη εξαγωγική μας βιομηχανία, ο τουρισμός, θα μπει σε εποχή ανάπτυξης. Το ίδιο και οι άλλοι εξαγωγείς μας: στον βαθμό που τα εγχώρια κόστη τους θα έχουν μειωθεί κατά 20%, τα προϊόντα τους θα γίνουν, εν μία στιγμή, 20% ανταγωνιστικότερα! Πριν προλάβουμε να το καταλάβουμε, νέες επενδύσεις, νέα κεφάλαια θα εισρεύσουν στην χώρα, η Ύφεση θα ανακοπεί και λίγο-λίγο η ανάκαμψη θα είναι πραγματικότητα. Σε μερικά χρόνια, τα εισοδήματα θα αρχίσουν να ανεβαίνουν, γρηγορότερα από τις τιμές, και όλοι, ιδίως εκείνοι που σήμερα υποφέρουν από την πολιτική που επιβάλει η τρόικα, θα ανακουφιστούν.

Αυτό είναι το σκεπτικό του κ. Τόμσεν. Για αυτό τον λόγο, τουλάχιστον έτσι λέει στον εαυτό του, εμμένει στην μείωση όλων των μισθών, των συντάξεων, των επιδομάτων. Τι ωραία που θα ήταν αν ο ισχυρότερος άνδρας επί ελληνικού εδάφους είχε δίκιο. Φευ, το σκεπτικό του κ. Τόμσεν είναι απολύτως λάθος. Για τρεις λόγους.

Πρώτον, δεν υπάρχει το μαγικό κουμπί που θα μειώσει το κόστος παραγωγής και τις τιμές ταυτόχρονα. Πάρτε μια επιχείρηση η οποία προκατέβαλε τους μισθούς, το ενοίκιο, τις πρώτες ύλες τον Σεπτέμβριο και που θα φέρει τα προϊόντα της στην αγορά, προς πώληση, στα τέλη Νοεμβρίου. Αν οι τιμές πέσουν τον Οκτώβριο (αφού εκείνη έχει προ-καταβάλει τα κόστη της τον Σεπτέμβριο), τότε τον Νοέμβριο (που θα εισπράξει τα έσοδα από τις πωλήσεις των προϊόντων της) θα βρεθεί αντιμέτωπη με ένα ποσοστό κέρδους μειωμένο κατά 20%. Καθώς το αρχικό ποσοστό κέρδους, στο οποίο προσέβλεπε, μπορεί να ήταν κατά πολύ χαμηλότερο (π.χ. 8%), δεν είναι καθόλου απίθανο η επιχείρηση αυτή να βρεθεί αντιμέτωπη με μια καταστροφική ζημιά (π.χ. της τάξης του 12%). Να γιατί η λογική της εσωτερικής υποτίμησης έρχεται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των επιχειρήσεων: Σε μια περίοδο που οι τιμές και οι μισθοί μειώνονται (ακόμα και αν μειώνονται στον ίδιο βαθμό), δεδομένου του ότι περνά ένα διάστημα μηνών μεταξύ της εκκίνησης της παραγωγικής διαδικασίας και της είσπραξης του τζίρου της επιχείρησης, οι επιχειρήσεις αναγκάζονται να προπληρώσουν εργασία, πρώτες ύλες, ενοίκια στις υψηλότερες τιμές του παρελθόντος αλλά να εισπράξουν τις χαμηλότερες τιμές που θα επικρατήσουν σε μερικούς μήνες. Για αυτόν τον απλό λόγο, η εσωτερική υποτίμηση (δηλαδή η σταδιακή υποχώρηση τιμών και μισθών) διώχνει τις επιχειρήσεις από την χώρα, συμπιέζει τις επενδύσεις και, γενικότερα, επιδεινώνει την υφιστάμενη Ύφεση.

Δεύτερον, δεν υπάρχει το μαγικό κουμπί που θα μειώσει τις τιμές και τους μισθούς ταυτόχρονα. Σε περίοδο ύφεσης, κάθε μέρα που περνά, επιχειρήσεις πτωχεύουν ή, τουλάχιστον, συρρικνώνουν την παραγωγή τους. Εκείνες που επιβιώνουν, γίνονται όλο και πιο… μόνες – καθώς οι ανταγωνιστές τους κατεβάζουν τα ρολά. Έτσι, μειώνεται ο ανταγωνισμός σε κάθε αγορά ή κλάδο. Στον τραπεζικό, στα γαλακτοκομικά, στις υπηρεσίες, στην βιομηχανία, στις εισαγωγές ακόμα. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι επιχειρήσεις που παραμένουν εν ζωή, παρά την μείωση της ζήτησης που αντιμετωπίζουν, αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη (μονοπωλιακή ή ολιγοπωλιακή) εξουσία επί της τιμής. Μπορεί η πίτα να μικραίνει στο σύνολό της, αλλά οι επιχειρήσεις που τα καταφέρνουν να επιβιώσουν αποσπούν όλο και μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της πίτας. Έτσι, ο ρυθμός μείωσης των τιμών είναι σημαντικά μικρότερος από τον ρυθμό μείωσης των μισθών. Σε ιδιωτικό επίπεδο, και πρόσκαιρα, οι επιχειρηματίες χαίρονται που το χάσμα τιμών και μισθών αυξάνεται υπέρ τους (καθώς σηματοδοτεί αύξηση του ποσοστού κέρδους τους). Όμως, πολύ γρήγορα αρχίζουν να θορυβούνται, καθώς αναρωτιούνται (σωστά): «Και τώρα ποιος θα αγοράζει τα προϊόντα μας στο μέλλον, όταν η αγοραστική αξία των μισθών μειώνεται συνεχώς, δεδομένου ότι οτι οι τιμές συνολικά πέφτουν πιο αργά από τους μισθούς);» Αυτή η ερώτηση δεν έχει «καλή» απάντηση. Η μόνη λογική απάντηση είναι ότι η ζήτηση για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες τους είναι καταδικασμένη να φθίνει. Λογικά, οι επιχειρηματίες, μπροστά σε αυτό το φάσμα, ακυρώνουν όλα τα επενδυτικά τους σχέδια, μειώνουν το προσωπικό και, το χειρότερο, στέλνουν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό.

Τρίτον, η θεωρία της εσωτερικής υποτίμησης αφήνει εκτός ανάλυσης την τραπεζική κρίση, η οποία φουντώνει όσο μισθοί και τιμές μειώνονται. Ας εξετάσουμε την περίπτωση της Άννας η οποία, πριν μερικά χρόνια, σύναψε δύο δάνεια με μια τράπεζα. Το ένα ήταν για την επιχείρησή της, με το οποίο αγόρασε το γραφείο της και τον σχετικό εξοπλισμό, ενώ το άλλο ήταν στεγαστικό δάνειο, με το οποίο αγόρασε διαμέρισμα. Έστω ότι το πρώτο δάνειο ήταν για 500 χιλιάδες και το δεύτερο, το στεγαστικό, ήταν για 200 χιλιάδες. Αυτά τα δάνεια ύψους 700 χιλιάδων είχαν υπολογιστεί, τόσο από την μεριά της Άννας όσο και από την πλευρά της τράπεζας, δεδομένων των τιμών που χρέωνε η επιχείρηση της Άννας στους πελάτες της (καθώς από αυτόν τον τζίρο θα κατέβαλε η Άννα να στην τράπεζα, μήνας έμπαινε μήνας έβγαινε, τις δόσεις της). Έστω ότι το σενάριο του κ. Τόμσεν εφαρμόζεται άψογα, πατώντας το μαγικό κουμπί που μειώνει όλες τις τιμές κατά 20%. Παρατηρείτε το πρόβλημα; Καθώς το μαγικό αυτό κουμπί δεν θα μειώσει, παράλληλα με τις τιμές και τους μισθούς, το ύψος των δύο δανείων της Άννας, η Άννα θα πρέπει τώρα να πληρώνει τις ίδιες δόσεις από τον κατά 20% χαμηλότερο τζίρο της επιχείρησής της. Πολλές Άννες απλά δεν θα μπορέσουν να το κάνουν. Έτσι, αυξάνεται το ποσοστό των τραπεζικών δανείων που δεν εξυπηρετούνται. Που «σκάνε» στα χέρια των τραπεζών. Ακόμα και να κατασχέσει  το σπίτι και το γραφείο της Άννας η τράπεζα, δεν μπορεί να το πουλήσει (παίρνοντας τα δανεικά πίσω) σε μια αγορά ακινήτων γεμάτη πωλητές και χωρίς σχεδόν κανέναν αγοραστή. Να λοιπόν γιατί η λογική του κ. Τόμσεν είναι καταστροφική για τις ήδη πτωχευμένες τράπεζες οι οποίες θα χρειάζονται όλο και περισσότερα κεφάλαια (στο πλαίσιο της ανακεφαλαιοποίησης που γιγαντώνει το δημόσιο χρέος) όσο περισσότερο προχωρά η εσωτερική υποτίμηση.

Περιληπτικά, παρ’ όλο ότι, εκ πρώτης όψεως, η εμμονή του κ. Τόμσεν φαίνεται να έχει μια λογική βάση, μια προσεκτική ματιά στις επιπτώσεις της οδηγεί στο ασφαλέστατο συμπέρασμα πως αποτελεί το απεχθέστερο μέρος της Κρίσης και όχι την ελπίδα επίλυσής της. Γεννάται όμως, σε αυτό ακριβώς το σημείο, το εύλογο ερώτημα: Καλά, και ο κ. Τόμσεν, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η ΕΕ δεν το γνωρίζουν αυτό; Γιατί εμμένουν στην εσωτερική υποτίμηση; Επιτρέψτε μου να απαντήσω στην βάση τριών εξηγήσεων:

Πρώτος λόγος είναι ότι η ιδεολογία τυφλώνει ακόμα και τους «τεχνοκράτες». Όπως ακριβώς κάποιοι στο ΚΚΕ θα αρνούνται τα εγκλήματα του Στάλιν ακόμα κι αν τους μεταφέρουμε με μια χρονομηχανή στα γκούλαγκ και στα κρατητήρια της NKGB, έτσι και οι άνθρωποι του ΔΝΤ δύσκολα απαγκιστρώνονται από μια ιδεολογική τοποθέτηση. Σε πιο πολιτισμένο περιβάλλον, από την μυστική αστυνομία απολυταρχικών καθεστώτων και τους διαδρόμους του ΔΝΤ στην Ουάσινγκτον τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρώ εντός των πανεπιστημίων την αδυναμία συναδέλφων μου, οικονομολόγων, να έρθουν αντιμέτωποι με στοιχεία και επιχειρήματα που αντικρούουν τα μοντέλα στα οποόα έχουν επενδύσει μια ζωή. Το κατανοώ. Ανθρώπινο είναι. Χρειάζεται μια μορφή ηρωισμού και αυταπάρνησης για να παραδεχθεί ακόμα κι ένας τεχνοκράτης ότι η κοσμοθεωρία του ήταν λανθασμένη. Ιδίως όταν δεν έχει άλλη για να την αντικαταστήσει!

Δεύτερος λόγος είναι ότι δουλειά του ΔΝΤ είναι να πάρει το μέρος των δανειστών μετά την έκρηξη ενός μεγάλου δημόσιου χρέους. Να σπεύσει να δανείσει τους υπερχρεωμένους με σκοπό να μην κουρευτούν τα δάνεια των δανειστών τους (ή, τουλάχιστον, να πάρουν πίσω οι δανειστές το μέγιστο δυνατόν ποσοστό των ποσών που τους οφείλουν). Το ΔΝΤ, με άλλα λόγια, μπαίνει στον πόλεμο μεταξύ δανειστών και οφειλετών πάντα με το μέρος των δανειστών. Η ειρωνεία είναι ότι στην σκέψη των ανθρώπων του ΔΝΤ κυριαρχεί μια απλουστευμένη έκδοση της θεωρίας του… Μαρξ (συγκεκριμένα του πρώτου τόμου του Das Kapital), σύμφωνα με την οποία η μείωση των μισθών οδηγεί νομοτελειακά στην αύξηση της υπεραξίας των εργοδοτών. Και που καταλήγει, σύμφωνα με τον Μαρξ, αυτή η υπεραξία; Η υπεραξία, έλεγε ο Κάρολος, χρησιμοποιείται από τους καπιταλιστές για να αποπληρωθούν δάνεια και τόκοι, κι ότι μείνει να τους μείνει ως κέρδος. Να λοιπόν μια άλλη διάσταση της εμμονής του κ. Τόμσεν και του ΔΝΤ: στηριζόμενος σε μια υπεραπλουστευτική μαρξιστική θεώρηση, ελπίζει πως η μείωση των μισθών (εφόσον τελικά είναι μεγαλύτερη από την μείωση των τιμών) θα ωφελήσει τους… δανειστές γαι τους οποίους πασχίζει.

Τρίτος (και τελευταίος) λόγος είναι ότι η λογική του ΔΝΤ συνάδει με το μύθευμα που κυριαρχεί στην Γερμανία (ως προς το τι έφταιξε στην Ευρωζώνη και πως πρέπει να επιλυθεί το πρόβλημα σε χώρες όπως η Ελλάδα). Η γερμανική κοινή γνώμη ακούει για τρία χρόνια τώρα ότι η Κρίση του Ευρώ προκλήθηκε επειδή στις χώρες της Περιφέρειας οι εργαζόμενοι χαμηλής παραγωγικότητας εισέπρατταν μισθούς που δεν δικαιολογούσε η παραγωγικότητά τους. Το απλοϊκό (και πέρα για πέρα καταστροφικό) συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ένας νους που δεν ενδιαφέρεται να εντρυφήσει περισσότερο στο πρόβλημα (αλλά αρκείται στην καταδίκη του «ξένου», του μεσογειακού, του «άλλου») είναι ότι η λύση θα έρθει με την μείωση των μισθών. Καθώς λοιπόν το ΔΝΤ πασχίζει με όλες του τις δυνάμεις να παραμείνει εμπλεγμένο στις «διασώσεις» των πτωχευμένων κρατών-μελών της Ευρωζώνης, κάτι για το οποίο τον πρώτο και τελευταίο λόγο έχει η Γερμανία, η λογική του κ. Τόμσεν συνάδει πλήρως με τα συμφέροντα του οργανισμού που εκπροσωπεί.

Όταν λοιπόν βλέπουμε στην τηλεόραση την συνοφρυωμένη έκφραση του κ. Τόμσεν, την ώρα που εισέρχεται στο Υπουργείο Οικονομικών για να απαιτήσει άλλη μια φορά από τον κ. Στουρνάρα κι άλλες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, καλό είναι να θυμόμαστε τι κινεί τον άνδρα. Ούτε ο ανθελληνισμός, ούτε ο μισανθρωπισμός, ούτε καν η έλλειψη συμπάθειας προς τους δεινοπαθούντες. Όχι, τον κινεί ένας φρικτός συνδυασμός θεωρητικής υπερπλούστευσης και θεσμικών δεσμεύσεων ο οποίος, στον καιρό της Κρίσης, αντί να την επιβραδύνουν της δίνουν νέα πνοή.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=18756

Η Πυραμίδα και το Σύνδρομο του Γιάνη Βαρουφάκη

Το Πρόγραμμα 24 Ημερών δεν υιοθετήθηκε, όπως και δεν περίμενα να υιοθετηθεί – προφανώς. Έτσι, σήμερα ξημερώνει η 20ή Αυγούστου ως αποφράς ημέρα. Σήμερα, το ελληνικό δημόσιο θα στείλει 3,2 δισεκατομμύρια ευρώ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), ως αποπληρωμή ομολόγων του ελληνικού δημοσίου που είχε στην κατοχή της η ΕΚΤ και, έτσι, η κυβέρνησή μας χάνει και το τελευταίο διαπραγματευτικό της χαρτί απέναντι στον άξονα Βερολίνου-Φραγκφούρτης, με το οποίο θα μπορούσε να πιέσει για την σωτηρία της χώρας.

Τώρα πια θυμίζουμε, ως χώρα, την Blanche τουStreetcar Named Desire – ελληνιστί, σε απίστευτα κακή μετάφραση, το Λεωφορείον ο Πόθος: «I have always relied on the kindness of strangers» ήταν τα τελευταία της λόγια, όπως θα θυμάστε (παραφράζοντας: «Και τώρα βασιζόμαστε την γενναιοδωρία των ξένων”). Δεν θα επαναλάβωαυτά που έλεγα εδώ. Απλά θα επισημάνω κάποια νέα στοιχεία (α) για το που βρέθηκαν αυτά τα χρήματα, για να δοθούν στην ΕΚΤ, και (β) για την καταστροφική πορεία που επέλεξε να ακολουθήσει η κυβέρνηση μιμούμενη πλήρως τις προηγούμενες δύο κυβερνήσεις.

Πυραμιδικά δάνεια

Πυραμίδες λέγονται τα χρηματοδοτικά σχήματα τα οποία είναι μαθηματικά σίγουρο ότι θα καταρρεύσουν καθώς βασίζονται στην αρχή ότι οι εισπράττοντες εισπράττουν ποσά που ο «κύκλος» εκείνων που πληρώνουν κάποια στιγμή κλείνει και, τότε, καταρρέει όλη η πυραμίδα. Πάρτε για παράδειγμα τον Bernie Madoff, τρόφιμο αμερικανικών φυλακών σήμερα. Όταν οι επενδύσεις που είχε κάνει για λογαριασμό πελατών του δεν πήγαν καλά, εκείνος επέλεξε να μη πει την αλήθεια. Αντί να ανακοινώσει ζημίες, ανακοίνωσε δυσανάλογα υψηλά κέρδη. Έτσι, προσέλκυσε νέους επενδυτές, οι οποίοι του εμπιστεύτηκαν τα χρήματά τους, με αποτέλεσμα να τα χρησιμοποιήσει για να αποπληρώσει όσους από τους προηγούμενους πελάτες (των οποίων τα χρήματα συρρίκνωσε) ήθελαν να ρευστοποιήσουν τα «κέρδη» τους. Κ.ο.κ. έως ότου η κατάρρευση του 2008 έκανε όλους τους πελάτες να ζητήσουν τα χρήματά τους πίσω, οπότε και αποκαλύφθηκε η πυραμίδα-απάτη του Madoff.

Κάτι αντίστοιχο κάνει και η ΕΚΤ σήμερα: Δημιουργεί συνθήκες πυραμιδικής χρηματοδότησης του… εαυτού της με θύματα όλη την Ευρωζώνη και, ειδικότερα, τους έλληνες φορολογούμενους. Επειδή η κατηγορία είναι βαριά, απαιτείται να είμαι σαφέστερος. Σήμερα, 20η Αυγούστου, λήγει ένα ομόλογο έκδοσης του ελληνικού δημοσίου. Ένα μεγάλο πακέτο, ονομαστικής αξίας 3,2 δις, αυτής της έκδοσης ανήκει στην ΕΚΤ. Γιατί; Επειδή το καλοκαίρι του 2010, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια αναχαίτησης της πτώχευσης της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, η ΕΚΤ αγόραζε, δεύτερο χέρι, ομόλογα αυτών των κρατών. Σήμερα ένα τα ελληνικά ομόλογα λήγει. Και η ΕΚΤ ζητά τα χρήματά της στο ακέραιο, αντίθετα με τους ιδιώτες, τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες που είχαν αγοράσει από αυτά τα ομόλογα και οι οποίοι (με τραγικότερα θύματα τους μικρο-ομολογιούχους) εξαναγκάστηκαν, από το εγκληματικό PSI [1] των Παπαδήμου-Βενιζέλου, να δεχθούν κούρεμα αυτών των ομολόγων της τάξης του 54% ως προς την ονομαστική και του 75% ως προς την διαχρονική τους αξία.  Στην βάση του «τσαμπουκά», η ΕΚΤ απαίτησε, και πέτυχε, την εξαίρεση των δικών της ομολόγων από κούρεμα. Δεδομένου μάλιστα ότι τα ομόλογα αυτά τα αγόρασε κοψοτιμής (περίπου στο 70%) της ονομαστικής αξίας τους, το γεγονός ότι το ελληνικό δημόσιο σήμερα θα τα αποπληρώσει στο 100% της ονομαστικής τους αξίας (3,2 δις) σημαίνει ότι η ΕΚΤ θα εισπράξει έως σήμερα το απόγευμα κέρδος 900 εκατομμυρίων ευρώ από την πτωχευμένη χώρα μας. Σκεφτείτε το: Μια Κεντρική Τράπεζα η οποία δανείζει με επιτόκιο 0,75% τις πτωχευμένες τράπεζες της Ευρωζώνης, απαιτεί επιτόκιο 30% από δοσοληψίες με το χρέος του πτωχευμένου ελληνικού δημοσίου!

Τον περασμένο Μάιο, και πάλι το δημόσιό μας δανείστηκε (4 δις εκείνη τη φορά) για να αποπληρώσει ένα άλλο ομόλογο κατοχής της ΕΚΤ. Τότε, τα χρήματα τα είχαμε δανειστεί από το EFSF (το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας). Όμως, από τότε, για λόγους που εξήγησα εδώ, το Βερολίνο επιβάλει στάση δανεισμού από το Μνημόνιο 2 στην Ελλάδα έως ότου «συμμορφωθεί προς τα υποδείξεις»… του Μνημονίου 2. Άρα, το δημόσιο δεν έχει πλέον πρόσβαση (μέχρι νεωτέρας από την τρόικα, που θα μας παραδώσει τον χρησμό της τον Σεπτέμβρη) στα Μνημονιακά δάνεια. Και η αποπληρωμή του ποσού των 3,2 δις που γίνεται σήμερα, πως χρηματοδοτείται; Μέσω μιας κλασικής πυραμίδας δημιουργίας της ΕΚΤ, είναι η θλιβερή απάντηση. Παρακολουθείστε πως λειτουργεί:

Τον Ιούλιο, η ΕΚΤ ουσιαστικά ανακοίνωσε ότι οι ελληνικές τράπεζες είναι πτωχευμένες και, άρα, δεν δέχεται από αυτές εχέγγυα για να τις δανείζει. Αν άφηνε το θέμα εκεί, η ιστορία θα είχε λήξει: οι τράπεζες θα κατέβαζαν ρολλά και η θέση μας στο ευρώ θα ήταν… παρελθούσα. Παράλληλα, τα 3,2 δις που λαμβάνει από το εληνικό δημόσιο η ΕΚΤ σήμερα θα εξαϋλώνονταν… Για να μην συμβεί τίποτα από αυτά, η ΕΚΤ έκλεισε το μάτι στην Τράπεζα της Ελλάδος, επιτρέποντάς της να δέχεται εκείνη ως εχέγγυα περιουσιακά στοιχεία των ελληνικών τραπεζών που, επισήμως, η ΕΚΤ (της οποίας η Τράπεζα της Ελλάδος αποτελεί οργανικό μέρος) δεν θα άγγιζε ούτε με γάντια και να τις δανείζει με ευρώ κοπής της…ΕΚΤ.

Αφού λοιπόν άναψε αυτό το πράσινο φως, η κυβέρνησή μας, αποφασισμένη όπως είναι να παίζει τον ρόλο του υποδειγματικού κρατούμενου, ανακοίνωσε ότι, στις 14 Αυγούστου, όσο εμείς οι θνητοί βρισκόμασταν σε διακοπές, θα εκδώσει 4 δις ευρώ χρέος, υπό την μορφή των λεγόμενων έντοκων γραμματίων τρίμηνης διάρκειας. Ποιος τρελλός αγοράζει τέτοια γραμμάτια; Μα οι πτωχευμένες ελληνικές τράπεζες βέβαια, οι οποίες παίρνουν αυτά τα γραμμάτια, τα δίνουν στην Κεντρική Τράπεζα ως εχέγγυα, δανείζονται 4 δις από την ΕΚΤ με 0,75% από αυτήν ενώ, παράλληλα, χρεώνουν το ελληνικό δημόσιο 4% για την «εξυπηρέτηση». Και τι τα κάνει τα χρήματα που πήρε το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο από την ΕΚΤ, μέσω των πτωχευμένων ελληνικών τραπεζών; Τα αποδίδει στην… ΕΚΤ βεβαίως!

Εν κατακλείδι, η ΕΚΤ επιδίδεται στην δημιουργία ενός πυραμιδικού δανείου με την συμμετοχή του πτωχευμένου δημοσίου μας και των πτωχευμέων ελληνικών τραπεζών. Μέσα από αυτή την ανακύκλωση χρέους, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η αύξηση του χρέους του ελληνικού δημοσίου και των ελληνικών τραπεζών στην ΕΚΤ. Και μην νομίζετε ότι αυτό αφορά μόνο την Ελλάδα. Την ίδια στιγμή, εντός του Αυγούστου, μια ακριβώς αντίστοιχη περίπτωση πυραμιδικού δανεισμού εκτυλίχτηκε στην Ιταλία και στην Ισπανία, ύψους 8 δις και 6 δις αντίστοιχα. Γιατί πυραμιδικού; Επειδή, όπως και στην περίπτωση του Bernie Madoff, αυτού του είδους το χρηματοδοτικό σχήμα είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει. Και ποιος θα σηκώσει το βάρος της κατάρρευσης; Στην περίπτωση Madoff το σήκωσαν οι επενδυτές που δεν πρόλαβαν να βγάλουν τα χρήματά τους. Στην περίπτωση της Ευρωζώνης, θα το σηκώσουν οι φορολογούμενοι, βορρά και νότου, που θα κληθούν να πληρώσουν τα αβάστακτα χρέη που δημιουργεί η ευρωζωνική πυραμίδα που αποτελεί την ραχοκοκκαλιά των μηχανισμών «διάσωσής» μας.

Το σύνδρομο Παπακωνσταντίνου

Το ίδιον του τζογατζόρου είναι η ανορθολογική πίστη στην ικανότητά του να «ρεφάρει», κόντρα στην θεωρία των πιθανοτήτων. Κάτι αντίστοιχο χαρακτήρισε τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου κατά την διάρκεια της υπουργίας τους στην Πλατεία Συντάγματος. Μερικούς μήνες αφότου έγινε υπουργός Οικονομικών, το φθινόπωρο του 2009, η μαθηματική σχέση που κρατούσε το δημόσιο χρέος στα όρια της βιωσιμότητας κατέρρευσε. Για να το πω απλά, το δημόσιο χρέος μιας χώρας, για να είναι βιώσιμο, απαιτεί την ισοδυναμία δύο αριθμών: του ρυθμού αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ (δηλαδή του εθνικού εισοδήματος χωρίς να λαμβάνουμε υπ’ όψη τον πληθωρισμό) και του επιτοκίου με το οποίο δανείζεται το δημόσιο. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε το γιατί: Αν το ΑΕΠ αυξάνεται κατά 5% και το επιτόκιο δεν διαφέρει πολύ (π.χ. ισούται με 4,2%), τότε το εθνικό εισόδημα (σε ευρώ) αυξάνεται πιο γρήγορα από το χρέος κι έτσι μπορεί να εξυπηρετείται. Στην περίοδο 2000-2008, το ΑΕΠ αυξανόταν (χωρίς να λάβουμε υπ’ όψη τον πληθωρισμό) με ρυθμό άνω του 5% ενώ το επιτόκιο ήταν μόλις 3,5% – να γιατί δεν υπήρχε κρίση χρέους εκείνη την εποχή. Όταν όμως η διεθνής κατάρρευση του 2008 έριξε τον ρυθμό αύξησης του ονομαστικού ΑΕΠ στο 0% και χαμηλότερα, και, από τον Νοέμβρη του 2009, τα επιτόκια δανεισμού άρχισαν να ξεπερνούν το 6%, η υπόθεση είχε λήξει: το ελληνικό δημόσιο πτώχευσε.

Ως ένας τζογαδόρος της πολιτικής οικονομίας, ο κ. Παπακωνσταντίνου επέλεξε να στοιχηματίσει το μέλλον της χώρας στην προσδοκία ότι θα «ρεφάρουμε». Ότι, δηλαδή, αν κερδίσουμε χρόνο δανειζόμενοι ακόμα πιο πολλά, η ρουλέτα της ζωής θα καθόταν στο σωστό «νούμερο» και, έτσι, κάποια στιγμή πριν την κατάρρευση, το επιτόκο δανεισμού θα έπεφτε κάτω από τον ρυθμό ανάπτυξης του ονομαστικού ΑΕΠ της χώρας. Αυτό που ο κ. Παπακωνσταντίνου δεν κατάλαβε ποτέ είναι ότι οι πιθανότητες να «ρεφάρει» μια χώρα, μία μακροοικονομία, σε καιρούς διεθνούς οικονομικής καθίζησης, είναι ακριβώς μηδέν (αντίθετα με τον ανόητο τον τζογαδόρο ο οποίος έχει κάποιες μικρές, έστω και απειροελάχιστες, πιθανότητες να ρεφάρει). Δεδομένου μάλιστα ότι αυτά τα νέα δάνεια, τις νέες επιμηκύνσεις, τα «κερδίζαμε» με προϋπόθεση την δραστική μείωση δαπανών και αύξηση φόρων (που βάθαιναν την Ύφεση), το στοίχημα ήταν χαμένο πριν καταγραφεί. Όταν ένα δημόσιο έχει πτωχεύσει, τα νέα δάνεια και οι επιμηκύνσεις απλά εγγυώνται (ιδίως όταν ακολουθούνται από αυστηρότητα/λιτότητα μεγατόνων) την ακόμα πιο εντυπωσιακή πτώχευση σε μια μελλοντική στιγμή όπου ο κοινωνικός και οικονομικός ιστός της χώρας θα είναι πολύ αδύνατος για να την σηκώσει.

Από τότε ο κ. Παπακωνσταντίνου απεβλήθη από την ελίτ της εξουσίας – αρχικά από τον κ. Βενιζέλο και κατόπιν ολοκληρωτικά μετά τις εκλογές του Μαϊου. Όμως το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου καλά κρατεί. Μάλιστα, ο πολιτικός που το στηλίτευε σήμερα είναι πρωθυπουργός της χώρας και το ενστερνίζεται τα μέγιστα. Γιατί τί άλλο θεμελιώνει την στρατηγική επιλογή του πρωθυπουργού, του κ. Σαμαρά, να ζητά επιμήκυνση δύο ετών σήμερα παρά το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου: ας κερδίσουμε άλλα δυο χρόνια κι έχει ο Θεός!

Ασέλγεια

Όποιος έχει επαφή με την πραγματικότητα στην Γερμανία, στην Ολλανδία, στην Αυστρία και στην Φινλανδία (δηλαδή στις πλεονασματικές χώρες που θα αποφασίσουν την τύχη μας), γνωρίζει το μέγιστο κακό που έχει κάνει στην πατρίδα μας, και στην εικόνα της, το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου. Όταν ενέκριναν οι Βουλές τους ένα δάνειο 110 δις, οι πολίτες τους θεώρησαν το ποσό τεράστιο και αρκετό για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Όταν μετά από ενάμιση χρόνο ενέκριναν άλλα 130 δις, το έκαναν με δαγκωμένα τα χείλη. Το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου αμέλησε το απλό γεγονός ότι τόσο η «βοήθεια» των εταίρων όσο και τα μέτρα λιτότητας πρέπει από την πρώτη φορά να είναι έτσι δομημένα που να αρκούν. Η στρατηγική να πάρουμε ένα πακέτο τώρα και μετά, που θα πάει, θα μας δώσουν κι άλλα, θα μείνει στην ιστορία ως το λάθος ολκής το οποίο στέρησε το όνειρο από μια ολόκληρη γενιά. Αν τον Μάιο του 2010 η τότε κυβέρνηση είχε καθήκον να μην αποδεχθεί ένα πακέτο που δεν θα αρκούσε, τον Αύγουστο του 2012 δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για να ακολουθούμε την ίδια στρατηγική, να πέφτουμε θύματα του ίδου Συνδρόμου. Αυτό που κάνει η κυβέρνηση Σαμαρά τώρα, να συμμετέχει στα πυραμιδικά δάνεια υπέρ της ΕΚΤ ώστε να ζητά μια διετή επιμήκυνση (που η ίδια γνωρίζει ότι σε δύο χρόνια θα μεγαλώσει την μαύρη τρύπα που έχουμε σήμερα), αποτελεί ασέλγεια επί της αποδυναμωμένης, αποσαθρωμένης, απογοητευμένης ελληνικής κοινωνίας. Τόσο απλά.

Περιληπτικά

Η Κρίση της Ευρωζώνης οδήγησε τον μόνο σοβαρό ευρωζωνικό θεσμό που έχουμε, την ΕΚΤ, σε ένα προσβλητικά πυραμιδικό σχήμα χρηματοδότητης πτωχευμένων κρατών όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Ιταλία κλπ. με στόχο την διατήρηση της πλάνης ότι τέτοια σχήματα μπορούν να διαιωνίζονται. Η πραγματικότητα είναι ότι, όπως όλες οι πυραμίδες, το σχήμα που επιβάλει η ΕΚΤ σε μια άβουλη ελληνική κυβέρνηση είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει. Γιατί συμμετέχει η ελληνική κυβέρνηση σε αυτήν την οφθαλμοφανή απάτη; Επειδή διακατέχεται από το Σύνδρομο Παπακωνσταντίνου (ας κερδίσουμε λίγο χρόνο μπας και, στο μεταξύ, «ρεφάρουμε»), αρνούμενη να μάθει το πολύ βασικό μάθημα της αριθμητικής και της ιστορίας ότι η επιμήκυνση μιας δημοσιονομικής πτώχευσης αποτελεί ασέλγεια πάνω σε εκείνους που θα κληθούν να καταβάλουν το κόστος της. 

[1] Γιατί εγκληματικό το PSI; Επειδή είναι η πρώτη φορά στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας που ένα κράτος πτωχεύει (δηλαδή κουρεύει τα ομόλογά του) και, την ίδια στιγμή, καταφέρνει να αυξήσει το χρέος του! Θέλει όντως «ταλέντο» ένα τέτοιο «επίτευγμα».

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=17628

Τα πετρέλαια, η χρεοκοπία και οι Αμερικανοί…Δείτε τι μας ετοιμάζουν..

Το άρθρο είναι μετάφραση του «The U.S. Looks To Exploit The Greek Re-Default», 

Russ Winter από το Seeking Alpha. 

 

Ένα γεωπολιτικό δράμα οδηγείται από τα πετρέλαια που «ανακαλύφθηκαν πρόσφατα» και το κακό χρέος που εκτυλίσσεται γύρω από την ανατολική Μεσόγειο, και μπορεί να είναι ένα παιχνίδι «αλλαγής» για την Ελλάδα. Προκαταρκτικές εκτιμήσεις δείχνουν ότι υπάρχουν 22 δισ. βαρέλια πετρελαίου στη Δυτική Ελλάδα κάτω από το Ιόνιο Πέλαγος και περίπου 4 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου κάτω από το Βόρειο Αιγαίο, σύμφωνα με Παγκόσμια Έρευνα.

Ο οικονομολόγος πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος του ΔΝΤ Charles Collyns, ήταν στην Αθήνα και στη Ρώμη την τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου, μαζί με τον υπουργό Οικονομικών Timmy Geithner, καθώς οι παγκόσμιοι δανειστές στην Ελλάδα – το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – έκαναν ελέγχους στην Ελλάδα για να δουν την πρόοδο των ενεργειών της ελληνικής κυβέρνησης επι των δεσμεύσεων του δανείου και τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις.

 

Τα ευρήματα της τρόικας μέσω της έκθεσης που θα υποβληθεί αργότερα, θα καθορίσουν κατά πόσον η Ελλάδα θα λάβει νέα την νέα δόση του δανείου ύψους € 31,5 δις μέχρι το Σεπτέμβριο.

 

Η παραδοχή είναι ότι, αυτό το status quo, του μοντέλου αμοιβαίως εξασφαλισμένης καταστροφής θα συνεχίσει επ ‘αόριστον.  

 

Αλλά Geithner και ο βοηθός του Collyns είχαν ενεργό διάλογο με τους Έλληνες. Το κοινό μήνυμα φαίνεται να είναι μία από τις υποσχέσεις να κάνουν τα πάντα, για να βοηθήσουν την Ελλάδα «εάν χρειασθεί» να επιστρέψει η χώρα στη δραχμή και κατ ‘επέκταση, να βγεί από την ΕΕ (Grexit).

 

Μια Grexit θα προσφέρει στις ΗΠΑ την ευκαιρία να μπει στο γεωπολιτικό παιγνίδι, και να είναι ένας παίκτης στο πετρέλαιο και τα μεταλλεύματα από τις ανακαλύψεις στις Ελληνικές και Ισραηλινές ακτές. Η Τουρκία έχει ήδη δηλώσει ότι θα εξετάσει την πράξη του πολέμου αν η Ελλάδα συνεχίσει περαιτέρω εξορύξεις στο Αιγαίο.  

 

Σαφώς, η Ελλάδα χρειάζεται στήριξη και υποστήριξη, αυτό το είδος ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να παράσχουν. Αμέσως μετά την επίσκεψη της υπουργού Κλίντον στην Ελλάδα για να ασκήσει πιέσεις για την ενέργεια το 2011, η ελληνική κυβέρνηση δημιούργησε μια νέα κυβερνητική υπηρεσία, για την διαχείριση των προσφορών για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, τις έρευνες και τις προσφορές γεωτρήσεων.

 

Για την επίλυση των ζητημάτων με την Τουρκία, υπάρχει μια πρόταση από τον άνθρωπο του Κλίντον Richard Morningstar, να αποτελούν έσοδα από το πετρέλαιο ένα ντιλ….προσφέροντας στην Ελλάδα 20%, στην Τουρκία 20% και στην υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ Noble Energy (NBL) του Χιούστον, το μερίδιο του λέοντος το 60%.

 

Αυτό ανέβασε την προοπτική για ένα γεωπολιτικό τέχνασμα των ΗΠΑ που έχει πολλούς στόχους:

 

1. Για να αποκτήσουν επιρροή στο Αιγαίο καθώς και στα περιουσιακά στοιχεία πετρελαίου και φυσικού αερίου της περιοχής, και να δημιουργήσουν ένα ελληνικό διάδρομο επιρροής μεταξύ Κύπρου, Ισραήλ και Ελλάδας. Η περιοχή έξω από το Ισραήλ και η Κύπρος υπήρξαν τα σημεία ανακαλύψεων νέων κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου. 

Με την πρόσφατη επιβεβαίωση ύπαρξης πετρελαίου στο Αιγαίο και το Ισραήλ, οι ΗΠΑ έχουν εντείνει το παιχνίδι τους. Η στρατηγική είναι να προσφέρουν στην Ελλάδα και Κύπρο καρότα.  Στην πραγματικότητα, προσφέροντας Ελλάδα «σχεδόν απόλυτη στήριξη σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή,« οι ΗΠΑ στοιχηματίζουν στην ισχυρή πιθανότητα, η Ελλάδα να χρεοκοπήσει επισήμως, πριν περισσότερα χρήματα-δάνεια είναι διαθέσιμα από το Βερολίνο–Βρυξέλλες. 

 

2. Ο ελληνικός διάδρομος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μεταφορά βοήθειας στο θέατρο των επιχειρήσεων στη Μέση Ανατολή. Αυτός ο ζωτικής σημασίας διάδρομος, δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιτρέπεται να ελέγχεται από την Τουρκία, καθώς τότε θα είναι ευάλωτη σε οποιαδήποτε παρέμβαση. Η εταιρεία PPC Quantum Energy SA ανακοίνωσε επίσημα, την έναρξη της 2.000-μεγαβάτ υποθαλάσσιου καλώδιου ηλεκτρικής σύνδεσης των δικτύων ηλεκτρικής ενέργειας του Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδας. Επίσης, το Ισραήλ έχει μια συμφωνία με την Κύπρο και Ελλάδα για την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου, μέσω της κυπριακών υδάτων στην Ελλάδα, αφήνοντας έξω την Τουρκία. Οι ΗΠΑ εισέρχεται στην εξίσωση λόγω των υπεράκτιων Λεβαντίνων ανακαλύψεων στην περιοχή  από την Noble Energy, για την οποία ο Μπιλ Κλίντον αποτελεί βασικό μεσάζοντα. Η ασφάλεια για τους νέους πόρους του Ισραήλ θα είναι επίσης υψίστης σημασίας.

 

Το ΔΝΤ και κυβερνητικοί αξιωματούχοι της ΕΕ, μερικοί απ ‘αυτούς γερμανοί, πιέζουν την Ελλάδα να πωλήσει πολύτιμα λιμάνια και τις δημόσιες επιχειρήσεις ενέργειας, όπως οι εταιρείες πετρελαίου της χώρας, προκειμένου να μειώσει το χρέος της χώρας. Τα περιουσιακά αυτά στοιχεία θα φέρουν στη χώρα ίσως € 50 δισεκατομμύρια €, στην καλύτερη περίπτωση. Σύμφωνα με τα σχέδια για την ελληνική κρατική εταιρεία φυσικού αερίου, η ΔΕΠΑ, θα ιδιωτικοποιήσει το 65% των μετοχών της να μειώσει το χρέος. Η ρωσική εταιρεία Gazprom έχει επιδείξει ενδιαφέρον, κάτι στο οποίο οι ΗΠΑ αντιτίθεται σθεναρά. Οι αγοραστές είναι πιθανόν να προέρχονται από χώρες εκτός της ελλάδας, καθώς λίγες ελληνικές εταιρείες είναι σε θέση, στη σημερινή κρίση, να αγοράσουν.

 

Οι ΗΠΑ έχουν άλλα σχέδια για την ενέργεια και την ασφάλεια για Ελλάδα και Κύπρο και βλέποντας αυτές τις χώρες να πλήττονται σοβαρά από το συντριπτικό χρέος, να παρακαλάνε για δάνειο την ΕΕ, και να κάνουν πωλήσεις φωτιά …ταριάζουν με το σχέδιο και βάζουν την Αμερική στο κόλπο …

 

Γι ‘αυτό, εικάζω ότι η χρεοκοπία / ή αναδιάρθρωση θα συμβεί σύντομα, ίσως ακόμα και στις 20 Αυγούστου, με το τελικό χτύπημα που για τους κατόχους ομολόγων της ΕΕ. Μια Grexit είναι επίσης στα χαρτιά.  

 

Ας κοιτάξουμε λοιπόν την παράμετρο της γεωπολιτικής του πετρελαίου στην περιοχή, που αν και δεν περικλείει τα πάντα, πρέπει να την έχουμε κατά νου….

 Έχω μάτια και βλέπω

http://logioshermes.blogspot.com/2012/08/blog-post_1918.html

Η δραχμή είναι η μόνη λύση (#7, Unfollow)

Δέκα χρόνια μετά την δημιουργία του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι κάτι θεμελιωδώς σάπιο υπάρχει στο (εφήμερο όπως θα αποδειχθεί) βασίλειο της ευρωζώνης. Προς επίρρωση, η πρόσφατη διεύρυνση του μνημονιακού κλαμπ με μια ακόμη χώρα, την Ισπανία. Έτσι, μετά την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία ο κύκλος των χαμένων περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης επεκτείνεται, πλησιάζοντας απειλητικά την Ιταλία ενώ ταυτόχρονα καταρρίπτεται η μυθολογία που σχεδιασμένα αναπτύχθηκε από το Βερολίνο ενοχοποιώντας κάθε έναν λαό της ευρωζώνης ξεχωριστά.

Δικαίωση υπερχρεωμένου καταναλωτή από δευτεροβάθμιο δικαστήριο

«Για πρώτη φορά, δευτεροβάθμιο δικαστήριο της χώρας, (το Πρωτοδικείο Χανίων), δικαιώνει δανειολήπτρια που προσέφυγε σ’ αυτό, ζητώντας βελτίωση της απόφασης του πρωτοβαθμίου δικαστηρίου (Ειρηνοδικείο Χανίων)», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Ένωση Προστασίας Καταναλωτών Κρήτης.
Η δανειολήπτρια είναι δημόσιος υπάλληλος (εκπαιδευτικός), 46 ετών, μητέρα ενός ανήλικου τέκνου, με μηνιαίο μισθό το 2011 905 ευρώ, με επιπλέον μηνιαίο εισόδημα 100 ευρώ από εκμίσθωση ενός δωματίου. Έχει χρεωθεί σε 7 τράπεζες με αρκετά προϊόντα (πιστωτικές κάρτες, καταναλωτικά δάνεια και χρέος επαγγελματικό σαν εγγυήτρια), με συνολικό χρέος 115.946,11 ευρώ.
Το δευτεροβάθμιο δικαστήριο, συνεκτιμώντας τα υποβληθέντα στοιχεία, εκτίμησε το πραγματικό κόστος (σύμφωνα με αποδεικτικά στοιχεία) διαβίωσης της ίδιας και του ανήλικου τέκνου της στο ποσό των 700 ευρώ, ενώ το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είχε κρίνει…

ότι αρκεί το ποσό των 500 ευρώ. Επίσης, το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είχε ορίσει περίοδο χάριτος ενός χρόνου, ενώ το δευτεροβάθμιο δύο χρόνια.
Τέλος, ενώ το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είχε υπολογίσει την εμπορική αξία του ακινήτου στα 120.000 ευρώ, το δευτεροβάθμιο υπολόγισε το ύψος της εμπορικής αξίας της κατοικίας στα 93.500 ευρώ και καλεί τη δανειολήπτρια να καταβάλει το ποσό που χρωστά σε 228 δόσεις των 400 ευρώ/μήνα.
http://www.capital.gr

http://online-pressblog.blogspot.gr/2012/07/blog-post_5983.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed:+blogspot/pHXNw+(ONLINE-PRESS)

OΙ ΙΣΛΑΝΔΟΙ ΨΗΦΙΣΑΝ ΠΑΛΙ «ΌΧΙ»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Το ότι οι Βίκινγκς δεν δείλιαζαν στις μάχες των πολέμων είναι πασίγνωστο. Αυτό που μαθαίνουμε, όμως, τώρα είναι ότι οι απόγονοί τους δεν δειλιάζουν ούτε μπροστά στις κάλπες! Αγνοούν επιδεικτικά τον υφέρποντα φόβο που συχνά συνοδεύει εκλογικές αναμετρήσεις, αν κρίνουμε τουλάχιστον από το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στην Ισλανδία.

Οι ευρωπαϊκές εφημερίδες είχαν προεξοφλήσει τη νίκη της γοητευτικής 37χρονης δημοσιογράφου Θόρα Αντοουρσντόουτιρ. Όχι φυσικά για τα ωραία της μάτια, αλλά για τις πολιτικές θέσεις της. Η Αρνοουρσντόουτιρ υποστηριζόταν από τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της πρωθυπουργού Σίγκουρδαντόουτιρ – μια κυβέρνηση που χαρακτηρίζεται από υποτελή στάση απέναντι στις πιέσεις της Βρετανίας και η οποία είχε αποπειραθεί να φορτώσει στις πλάτες των Ισλανδών χρέη των ισλανδικών τραπεζών στο εξωτερικό ύψους 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Η «επιχείρηση γοητεία» των Ισλανδών ψηφοφόρων όμως απέτυχε οικτρά. Η Αρνοουρσντόουτιρ σαρώθηκε κυριολεκτικά από τον δεξιό πρόεδρο Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον με…..20 (!) εκατοστιαίες μονάδες διαφορά – για την ακρίβεια, αυτή πήρε το 33,2% των ψήφων και ο Γκρίμσον, ο οποίος επανεξελέγη για….πέμπτη (!) συνεχή θητεία πήρε 52,8%.

Δεν ψήφισαν φυσικά από συνήθεια τον δεξιό πρόεδρό τους οι Ισλανδοί. Τον τίμησαν για το πολιτικό θάρρος που επέδειξε να έρθει σε πρωτοφανήσύγκρουση με την πλειοψηφία του κοινοβουλίου, να αρνηθεί να υπογράψει απόφαση που είχαν πάρει οι σοσιαλδημοκράτες πρωτίστως βουλευτές να φορτώσουν στον λαό τα τραπεζικά χρέη και να καταστεί σύμβολο του «Όχι» και της αντίστασης των Ισλανδών.

Πα πρώτη φορά στην ιστορία της ανεξάρτητης Ισλανδίας από το 1944, ο Γκρίμσον έκανε χρήση του μοναδικού πολιτικού όπλου που έχει κατά το Σύνταγμα ο Ισλανδός πρόεδρος: πρόβαλε βέτο στην απόφαση του κοινοβουλίου, οδηγώντας το θέμα σε δημοψήφισμα.

Στο δημοψήφισμα οι σύγχρονοι Βίκινγκς δεν άφησαν τίποτα όρθιο: ψήφισαν«Όχι» σε ποσοστό… 93%!!! Αποδείχθηκε έτσι η αβυσσαλέα διάσταση μεταξύ κυβέρνησης και λαού της Ισλανδίας, η οποία όμως δεν θα είχε γίνει δυνατόν να καταγραφεί, αν ο πρόεδρος Γκρίμσον δεν είχε υψώσει το πολιτικό του ανάστημα φράζοντας τον δρόμο στην εθελόδουλη κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών και υποχρεώνοντάς την να υποστεί τη λαϊκή ετυμηγορία. Δικαίως οι Ισλανδοί ψηφοφόροι τον αντάμειψαν με τη θριαμβευτική και πρωτοφανή πέμπτη συνεχή επανεκλογή του.

Υπάρχει ένα ακόμα μήνυμα που στέλνει η επανεκλογή του Γκρίμσον. Ο Ισλανδός πρόεδρος είναι εναντίον της ένταξης της χώρας του στην ΕΕ, την οποία προωθεί η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση και την οποία φυσικά υποστήριζε και η Θόρα Αρνοουρσντόουτιρ. Η ΕΕ σήμερα είναι άκρως αντιπαθής στην πλειοψηφία των Ισλανδών εξαιτίας των μνημονίων και των σκληρών όρων αφαίρεσης της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας χωρών που ζητούν βοήθεια διάσωσης στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, οπότε έπαιξε και ο παράγοντας αυτός ρόλο υπέρ του Γκρίμσον.

Η Αρνοουρσντόουτιρ, η οποία λειτούργησε πλήρως ως όργανο των αντιπάλων του Γκρίμσον, είχε την αφέλεια να επικεντρώσει την προεκλογική της εκστρατεία και στο ότι ο πρόεδρος δεν πρέπει να έχει καμιά πολιτική δυνατότητα παρέμβασης – να καταργηθεί δηλαδή και η μοναδική επιλογή προβολής βέτο στην επικύρωση απόφασης του κοινοβουλίου, πράγμα που οδηγεί υποχρεωτικά σε δημοψήφισμα.

Η Προεδρία της Δημοκρατίας στην Ισλανδία είναι ήδη κυρίως τελετουργικό αξίωμα και επαναλαμβάνουμε ότι το βέτο χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας. Από τη στιγμή όμως που το ασύλληπτο ποσοστό του 93% συμφώνησε επί της ουσίας με τον Γκρίμσον λέγοντας «Όχι» με το δημοψήφισμα στην απόφαση του κοινοβουλίου για μετακύλιση των χρεών των τραπεζών στις πλάτες των πολιτών, οι Ισλανδοί ψηφοφόροι έγιναν έξω φρενών.

Κατάλαβαν ότι η θέση της Αρνοουρσντόουτιρ για απολύτως τυπική προεδρία ήταν η εκδίκηση των σοσιαλδημοκρατών εναντίον του Γκρίμσον για τον διασυρμό της υποτελούς κυβέρνησης τους και έτσι «μαύρισαν» την αποτυχημένη υποψήφια των σοσιαλδημοκρατών και αποθέωσαν τον Γκρίμσον.

Ο.Ρ. ΓΚΡΙΜΣΟΝ
Ανάποδη «τούμπα» από τον Σαμαρά

ΑΘΩΟΣ δεν είναι καθόλου ο Ισλανδός πρόεδρος Ολαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον για τη χρεοκοπία της χώρας εξαιτίας των τραπεζών της. Αντιθέτως, παρότρυνε κι αυτός τους συμπατριώτες του στον νεοφιλελεύθερο παροξυσμό. Κάκιστη εντύπωση είχε προκαλέσει και σε εμάς, όταν τον γνωρίσαμε κατά τη διάρκεια της επίσκεψης στην Ισλανδία του Προέδρου Κάρολου Παπούλια. Είχε όμως το θάρρος, όταν χρεοκόπησε η χώρα, να περάσει στο στρατόπεδο των υπερασπιστών του ισλανδικού λαού – έκανε δηλαδή την αντίθετη πολιτική κωλοτούμπα από εκείνη του Αντώνη Σαμαρά! Η πολιτική αποθέωση του Γκρίμσον στις εκλογές από τους ψηφοφόρους θα πρέπει να βάλει σε σκέψεις τον Έλληνα πρωθυπουργό….

*Δημοσιεύθηκε στο ΕΘΝΟΣ την Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

http://papaioannou.wordpress.com/2012/07/03/o%CE%B9-%CE%B9%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CE%B9-%CF%88%CE%B7%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B9-%CF%8C%CF%87%CE%B9/

Eυφάνταστο άρθρο στο BBC: «Τι θα έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες για την κρίση;»

Τι συμβουλές θα έδιναν οι αρχαίοι Έλληνες στους σύγχρονους, που ταλανίζονται από την οικονομική και πολιτική κρίση; αναρωτιέται το BBC, προβάλλοντας τις ρήσεις και τις διδαχές φιλοσόφων όπως ο Σωκράτης, αλλά και τις αποφάσεις του Σόλωνα και του Κλεισθένη, ως ιδιαίτερα χρήσιμα παραδείγματα για όποιον αναζητά την «φώτιση» του αρχαίου πνεύματος. Tο άρθρο υπογράφει ο λέκτορας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης Armand D’ Angour ο οποίος είναι και συγγραφέας του βιβλίου «Οι Έλληνες και το Νέο: η καινοτομία στην αρχαία ελληνική φαντασία και εμπειρία».

 

Χρέος, διχασμός και εξέγερση. Αυτή ήταν η Αθήνα του 6ου αιώνα π.Χ.

Αρχικά ο καθηγητής αναφέρεται στον 6ο αιώνα π.Χ. και τον Σόλωνα. «Στις αρχές του 6ου αιώνα π.Χ. οι πολίτες της Αθήνας βαρύνονταν από χρέη, κοινωνικό διχασμό και ανισότητες, με τους φτωχούς αγρότες έτοιμους να πουληθούν ως σκλάβοι, απλώς και μόνο για να ζήσουν τις οικογένειές τους. Η εξέγερση ήταν επικείμενη, ωστόσο ο αριστοκρατικής καταγωγής Σόλων, αναδείχθηκε ως δίκαιος μεσολαβητής μεταξύ πλουσίων και φτωχών.

 

Κατήργησε τα δεσμά του χρέους, περιόρισε την ιδιοκτησία γης, ενώ δημιούργησε τάξεις πολιτών με διαφορετικά επίπεδα πλούτου και συνεπώς αντίστοιχες οικονομικές υποχρεώσεις. Τα μέτρα του, παρότι δέχθηκαν επιθέσεις από όλες τις πλευρές, υιοθετήθηκαν και άνοιξαν τον δρόμο για την δημιουργία της δημοκρατίας», γράφει ο D’ Angour.

 

Συμπεραίνει μάλιστα ότι η επιτυχία του Σόλωνα δείχνει ότι οι μεγάλοι ηγέτες πρέπει να έχουν το κουράγιο υλοποιήσουν μη δημοφιλή, συμβιβαστικά μέτρα, για το καλό της δικαιοσύνης και της σταθερότητας.

 

Τι θα συμβεί μετά; Ο Δελφικός χρησμός 

Αναφερόμενος στους ακατάληπτους χρησμούς του μαντείου των Δελφών, ο καθηγητής εικάζει ότι στην ερώτηση: «Πρέπει η Ελλάδα να αφήσει το ευρώ;» η απάντηση πιθανώς να ήταν: «Η Ελλάδα θα πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ, αν το ευρώ έχει εγκαταλείψει την Ελλάδα» αφήνοντας όσους τάσσονται υπέρ και όσους τάσσονται κατά μιας εξόδου, να ερίζουν για το ποια ακριβώς είναι η σημασία του χρησμού. Σημειώνει ωστόσο ότι η πιο σοφή συμβουλή είναι τα περίφημα Δελφικά παραγγέλματα: «Γνώθι σαυτόν» και «Μηδέν άγαν».

 

Ο μύστης Πυθαγόρας

Αν οι σύγχρονοι Έλληνες νιώθουν να λυγίζουν από την οικονομική κρίση, μπορεί να βρουν παρηγοριά λέει ο Armand D’ Angour στην ρήση του προγόνου τους, Πυθαγόρα που υπoστήριζε ότι όλα επανέρχονται, συνεπώς τίποτα δεν είναι τελείως καινούργιο. Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, ήταν φιλόσοφος, μαθηματικός, ένας μύστης του 6ου αιώνα που πίστευε ότι οι αριθμοί κρύβονται πίσω από καθετί στο σύμπαν και ότι τα κοσμικά γεγονότα επαναλαμβάνονται σε ένα κύκλο 10.800 ετών.

 

Πρόσεχε, υπάρχουν και χειρότερα… Ο Οδυσσέας και η αντοχή

«Βάστα καρδιά, χειρότερα δεινά βαστούσες τότες που μού ‘τρωγε ο αδάμαστος ο Κύκλωπας γενναίους 20 συντρόφους»* λέει ο Οδυσσέας κατά το ταξίδι της επιστροφής στην Ιθάκη, προσπαθώντας να πείσει τον εαυτό του να μην λυγίσει λίγο πριν το τέλος, μετά από τόσες περιπέτειες. Το μήνυμα, όπως επισημαίνει ο καθηγητής, είναι ότι στο παρελθόν μπορεί να υπήρξαν ακόμη πιο δύσκολες καταστάσεις, οι οποίες ωστόσο ξεπεράστηκαν με ευφυΐα και κουράγιο.

 

* (μτφ. Αργύρη Εφταλιώτη)

 

Είσαι βέβαιος ότι είναι σωστό αυτό; Η ακούραστη αναζήτηση του Σωκράτη

«Είναι πολύ μεγάλο αγαθό για τον άνθρωπο το μιλάει κάθε μέρα για την αρετή και για τα άλλα για τα οποία με ακούτε να συζητάω εξετάζοντας τον εαυτό μου και τους άλλους. Γιατί η ζωή, χωρίς να τα εξετάζει κανείς αυτά, είναι ζωή που δεν αξίζει να τη ζει ο άνθρωπος» έλεγε ο Σωκράτης, ο οποίος δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά απαντήσεις σε ερωτήματα όπως «Τι είναι δικαιοσύνη;» και «πώς πρέπει να ζούμε;». Η κληρονομιά του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου, είναι το καθήκον να συνεχίζουμε την ακούραστη αναζήτηση ακόμη και όταν- ή μάλλον ειδικά όταν- δεν είναι πιθανό να βρούμε σαφείς, οριστικές απαντήσεις.

 

Η πολιτική σάτιρα του Αριστοφάνη

Η κωμωδία του Αριστοφάνη «Βάτραχοι» του 405 π.Χ. περιέχει ειλικρινείς και ξεκάθαρες συμβουλές για τους «πολιτικά ασταθείς» συμπατριώτες του: διαλέξτε καλούς ηγέτες, αλλιώς θα ξεμείνετε με τους κακούς.

 

«Να κάνουμε ό,τι και την τελευταία φορά;» Ηράκλειτος ο στοχαστής

«Δεν μπορείς να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι» έλεγε ο Ηράκλειτος, τον 5ο π.Χ. αιώνα. Ενώ η αλλαγή είναι συνεχής, διαφορετικά πράγματα αλλάζουν με διαφορετικούς ρυθμούς. Σε ένα περιβάλλον μόνιμης ροής, είναι σημαντικό να ορίσει κανείς κάποια σταθερά σημεία και να πιαστεί γερά από αυτά. Οι αγορές ομολόγων, το χρέος και τα πακέτα διάσωσης μπορεί να αποτελούν μια τέτοια πρόκληση.

 

Ο Ιπποκράτης αντιμέτωπος με την πραγματικότητα

Η δυτική ιατρική έχει τις ρίζες της στον Ιπποκράτη, στα τέλη του 5ου π.Χ. αιώνα. Αυτό που είναι εξαιρετικό στην αρχαία σκέψη περί υγείας και ασθενειών, είναι η ξεκάθαρη παραδοχή ότι οι γιατροί πρέπει να παρατηρούν με ακρίβεια και να καταγράφουν με ειλικρίνεια, ακόμη και όταν οι ασθενείς φεύγουν από την ζωή. Η μαγεία ή τα ευχολόγια δεν μπορούν να θεραπεύσουν. Μόνο η τίμια, εξαντλητική, εμπειρική παρατήρηση μπορεί να αποκαλύψει τι αποδίδει και τι όχι.

 

Αρπάζοντας την ευκαιρία: Ο Κλεισθένης και η δημοκρατία

Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν πολύ καλά την δύναμη της ευκαιρίας. Το να εκμεταλλεύεται κανείς μια δεδομένη στιγμή, μια ευκαιρία- στην δημόσια αγόρευση, στον αθλητισμό, στην μάχη- ήταν αξιοθαύμαστο και θεωρούνταν ένδειξη ικανότητας. Μετά το τέλος της τυραννίας του Πεισίστρατου, ο Κλεισθένης έπρεπε να δημιουργήσει ένα σύνταγμα πιο δημοκρατικό. Επινόησε λοιπόν με θαυμαστή ταχύτητα, ένα σύστημα αιρετής κυβέρνησης στην οποία όλοι οι πολίτες είχαν δικαίωμα ψήφου. Έτσι γεννήθηκε η πρώτη δημοκρατία στον κόσμο (δήμος=λαός εξηγεί ο καθηγητής).

 

Αρχιμήδης, ο εφευρέτης

Τέλος ο Armand D’ Angour αναφέρεται στον Αρχιμήδη και το περίφημο «Εύρηκα!» που αναφώνησε βγαίνοντας ενθουσιασμένος από το λουτρό, όπου ανακάλυψε το νόμο του ειδικού βάρους. Το να βρει κάποιος την λύση σε ένα ακανθώδες πρόβλημα απαιτεί μεγάλη νοητική προσπάθεια, αλλά η απάντηση έρχεται συχνά όταν ρίχνεις τους ρυθμούς, όταν κλείνεις τον διακόπτη και απολαμβάνεις… το μπάνιο σου, καταλήγει ο καθηγητής.

http://miltosgitas.blogspot.gr/2012/06/e-bbc.html

Λογιστικός έλεγχος του χρέους: υπό ποιούς όρους και με ποιό στόχο

του Λεωνίδα Βατικιώτη

(Επίκαιρα, 10 Μαΐου 2012)

Στην επικαιρότητα επανήλθε το αίτημα συγκρότησης επιτροπής λογιστικού ελέγχου που θα ανοίξει τα βιβλία του δημόσιου χρέους με αφορμή τις πέντε προτάσεις που κατέθεσε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, παραλαμβάνοντας την διερευνητική εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Πρόκειται για ένα αίτημα που μέχρι στιγμής έχει συναντήσει την θερμή ανταπόκριση της ελληνικής κοινωνίας. Ήδη, η Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που ιδρύθηκε τον Μάρτιο του 2011, με ακριβώς αυτό το στόχο, έχει συγκεντρώσει περισσότερες από 60.000 υπογραφές σε ψήφισμα με το οποίο ζητά τον σχηματισμό μιας τέτοιας επιτροπής, που θα είναι ανεξάρτητη, διεθνής και θα λογοδοτεί στην κοινωνία. Το αίτημα είχε υποστηριχθεί κι από πολλές διεθνείς προσωπικότητες. Από την ιδρυτική της μάλιστα συνέντευξη η Πρωτοβουλία είχε αποκλείσει το ενδεχόμενο να εκφυλισθεί σε Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής γιατί το αποτέλεσμα θα ήταν το κουκούλωμα των αλλεπάλληλων σκανδάλων τα οποία συνοδεύουν την έκρηξη του ελληνικού δημόσιου χρέους. Επίσης είχε ειπωθεί με σαφήνεια ότι το αίτημα δεν απευθυνόταν στην τότε κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, δεδομένου του καθόλου …έντιμου πρότερου βίου της. Κανείς εκ των ιδρυτών της Πρωτοβουλίας δεν ήθελε να χρησιμοποιηθεί η πρόταση του λογιστικού ελέγχου από την κυβέρνηση και τους πιστωτές ως ένα μέσο νομιμοποίησης των απαιτήσεων των δανειστών.

Ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας του αιτήματος φάνηκε πολύ γρήγορα από την απροθυμία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να υιοθετήσουν το αίτημα, υπό οποιαδήποτε εκδοχή ή ερμηνεία του. Αντίθετα με ό,τι συνέβη στην αντίπερα πολιτική όχθη όπου οι περισσότεροι πολιτικοί χώροι οι οποίοι τάσσονται κατά του Μνημονίου το υιοθέτησαν, παραλλάσσοντας και προσαρμόζοντάς το στο δικό τους πρόγραμμα. Συνηθισμένα πράγματα… Ωστόσο, για την Πρωτοβουλία Συγκρότησης της Επιτροπής είναι δεδομένο ότι το αίτημα της ΕΛΕ συμβαδίζει και αλληλοσυμπληρώνεται με το αίτημα παύσης πληρωμών και διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους ή όλου του δημόσιου χρέους.

Ο ισχυρισμός αυτός (περί παύσης πληρωμών και διαγραφής του χρέους) όσο ακραίος κι αν ακούγεται, θεμελιώθηκε πριν λίγους μήνες σε δημόσια εκδήλωση στην ΕΣΗΕΑ όπου παρουσιάστηκε μέρος της ερευνητικής δουλειάς που ήδη γίνεται εθελοντικά στο πλαίσιο της ΕΛΕ από δευτερογενές φυσικά υλικό και χωρίς πρόσβαση σε επίσημα έγγραφα. Ειδικότερα, η παρουσίαση του κεφαλαίου που αφορά τα χρήματα τα οποία οφείλει να καταβάλει στην Ελλάδα η κυβέρνηση της Άνγκελα Μέρκελ στο πλαίσιο του κατοχικού δανείου και των γερμανικών επανορθώσεων από την εποχή της ναζιστικής κατοχής (με τη βοήθεια στοιχείων που έχει συγκεντρώσει και επεξεργαστεί επιτροπή της οποίας ηγείται ο Μανόλης Γλέζος) έδειξε ότι οποιαδήποτε συζήτηση για τις οικονομικές σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας οφείλει να ξεκινά από τα ποσά που μας οφείλει η Γερμανία. Κι αυτά είναι σχεδόν δύο φορές όσο το ελληνικό δημόσιο χρέος. Κατ’ επέκταση, οποιαδήποτε ανησυχία μην τυχόν και ο λογιστικός έλεγχος καταλήξει ότι η Ελλάδα τελικά χρωστάει και πρέπει να πληρώσει είναι πέρα για πέρα αβάσιμη!

Ωστόσο, επιχειρήματα για την ανακήρυξη μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους ως παράνομου ή αντισυνταγματικού, που θα επιτρέψει την μη πληρωμή του, γεννάει και η δυσάρεστη και πολλαπλά αρνητική εξέλιξη της πρόσφατης αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους (PSI). Όπως συνέβη με το πρώτο δάνειο των 110 δις. ευρώ έτσι και με το δεύτερο δάνειο των 109 δισ. ευρώ από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και των 28 δις. από το ΔΝΤ υπάρχει πλήθος ενδείξεων ότι οι σχετικές δανειακές συμβάσεις είναι στον …αέρα. Η πρώτη κατ’ αρχήν δεν έχει καν ψηφισθεί από την Βουλή γιατί η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου ήξερε πως δεν είχε την απαιτούμενη αυξημένη πλειοψηφία των 180 εδρών. Ήταν η εποχή που η Νέα Δημοκρατία αντιπάλευε το Μνημόνιο, αυξάνοντας την επιρροή της στην ελληνική κοινωνία. Όμως, κατά πόσο μπορεί να είναι δεσμευτική και νόμιμη μια διεθνής συμφωνία που δεν φέρει την έγκριση της εθνικής αντιπροσωπείας; Ερωτηματικά εγείρονται και σε ό,τι αφορά τη νομιμότητα της παρούσας σύμβασης. Γιατί να μην αμφισβητηθεί σε ελληνικά και διεθνή δικαστήρια η έκδοση ελληνικών ομολόγων υπό το δίκαιο μιας ξένης χώρας, όπως της Αγγλίας και του Λουξεμβούργου, που περισσότερο παραπέμπει σε τριτοκοσμικές αποικίες της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου κι όχι φυσικά σε ευρωπαϊκά κράτη; Υπάρχουν επίσης και τα οικονομικά επίδικα της δανειακής σύμβασης και της ανταλλαγής ομολόγων: από τη σφαγή, ακόμη και στο ύψος του 98%, που έγινε στα αποθεματικά Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου τα οποία ήταν κατατεθειμένα στην Τράπεζα Ελλάδας, χωρίς να έχουν γνώση οι διοικήσεις τους, μέχρι τη νομιμότητα των χρημάτων που θα δανειστεί η χώρα και θα πληρώσουν οι φορολογούμενοι, θυσιάζοντας μισθούς, συντάξεις και δημόσια περιουσία, για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες.

Ακόμη, ο λογιστικός έλεγχος μπορεί να δείξει ότι το διεθνές δίκαιο παρέχει την απαραίτητη δικαιολογητική βάση, με την επίκληση για παράδειγμα της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, που επιτρέπει την παύση πληρωμών.

Σε κάθε περίπτωση η διαδικασία του λογιστικού ελέγχου, ακόμη και της αμφισβήτησης του δημόσιου χρέους και πολύ περισσότερο της παύσης πληρωμών, θα μας φέρει απέναντι σε όλα σχεδόν τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εξέλιξη που μπορεί να προσθέτει δυσκολίες στο εγχείρημα, είναι όμως αναμενόμενη από την στιγμή που τα κράτη αυτά ανέλαβαν να λειτουργήσουν ως ναυαγοσώστες για τις τράπεζές τους, κρατικοποιώντας στην πράξη τα χρέη που όφειλε το ελληνικό δημόσιο σε ιδιωτικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Από την στιγμή που αυτά τα ευρωπαϊκά κράτη λειτούργησαν σαν ασφαλιστικές εταιρείες των τραπεζών τους, ιεραρχώντας τα συμφέροντά των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων σε βάρος της περιλάλητης κοινοτικής αλληλεγγύης γιατί θα πρέπει η Ελλάδα να κάνει επίδειξη διπλωματικής αβρότητας αναζητώντας «ευρωπαϊκές λύσεις» στο πρόβλημα της κρίσης χρέους; Όταν μάλιστα η μοναδική «ευρωπαϊκή λύση» που έχει μέχρι στιγμής δοθεί είναι υπερδανεισμός και λιτότητα. Από την άλλη, όσο θα αποκαλύπτεται ο ρόλος της κυβέρνησης Μέρκελ τόσο ο ελληνικός λαός θα έρχεται πιο κοντά με τον γερμανικό που θα αντιλαμβάνεται ότι οι φόροι του δεν πάνε για συντάξεις αλλά για την χρηματοδότηση της Ντόιτσε Μπανκ. Η σύγκρουση επομένως με τους πιστωτές δεν σημαίνει και την δημιουργία εχθρικών σχέσεων με τους ευρωπαϊκούς λαούς. Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί…

Η σύγκρουση με τους δανειστές άλλωστε δεν αποφεύχθηκε ούτε στην Ισλανδία, ούτε στην  Αργεντινή, ούτε στον Ισημερινό, ούτε στη Ρωσία που ακολούθησαν τον δρόμο της παύσης πληρωμών, χωρίς ωστόσο οι κινδυνολογικές προβλέψεις περί διεθνούς απομόνωσης να επιβεβαιωθούν. Δεν αποφεύχθηκε ούτε και στις πολύ πρόσφατες εθνικοποιήσεις που έγιναν στην Αργεντινή και την Βολιβία, όταν η Ισπανία λειτούργησε ως μακρύ χέρι των πολυεθνικών της.

Εν κατακλείδι η διαδικασία του λογιστικού ελέγχου είναι μια διαδικασία προφανώς συγκρουσιακή που θα εξελιχθεί παρά κι ενάντια στη θέληση των δανειστών, με κριτήριο όμως τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και βάσει του διεθνούς δικαίου.

http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/

Τα λαμόγια του παρακράτους ξαμολύθηκαν, όταν ο Βαξεβάνης άγγιξε τον Άγιο Προβόπουλο και τους τραπεζίτες. Όλοι Hot Doc!!

Το έργο το έχουμε ξαναδεί, μόνο που τώρα τους έχει πάρει χαμπάρι ο κόσμος και θα τους απαντήσει με τον τρόπο που πρέπει.

Και το λέμε εμείς, που με τον Βαξεβάνη είχαμε κοντραριστεί για το Βατοπαίδι και τον πόλεμο στον Καραμανλή.
Τώρα όμως τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο Κώστας Βαξεβάνης με μία εκπληκτική έρευνα στο περιοδικό Hot Doc χτυπά το θηρίο στην καρδιά. Αποκαλύπτει τον ρόλο των τραπεζιτών (από τους ελάχιστους δημοσιογράφους που το τόλμησαν) και βέβαια έχει εκτενές αφιέρωμα στον “υπεράνω κριτικής” κύριο Προβόπουλο.
Η απάντηση του παρακράτους ήταν ακαριαία: Με μία απόδειξη οπερέτα τύπου Χήτου, ανάγουν τον Βαξεβάνη σε συνεργάτη της ΕΥΠ. Απόδειξη, φασόν, για γέλια.
Από το γελοίο παρακράτος που ενεργοποιείται όταν κάποιος πειράξει τις τραπεζικές 
ταΐστρες των διαπλεκομένων. Με διαδικτυακά μαγαζάκια της κακιάς ώρας που όμως οι επιστήμονες της τραπεζικής διαφήμισης τα ταράζουν στο μπάνερ, που αποτελούν “δίκτυο” με σεσημασμένους δολοφόνους μπροστάντζα.
Το έργο αυτό θα λήξει σύντομα, να είστε σίγουροι και με τρόπο ηχηρό, παταγώδη.
Πάρτε οπωσδήποτε το τεύχος του Hot Doc που κυκλοφορεί και θα καταλάβετε. Δείτε την απόδειξη και τι απαντά ο ίδιος ο Βαξεβάνης στους εκβιαστές του:

Το παρακράτος ξεκίνησε, αλλά με λάθος στόχο. Το blog fimotro δημοσίευσε μια απόδειξη πληρωμής 50.000 ευρώ είσπραξης από την ΕΥΠ. Δεν έχει καμία σημασία να αναφερθώ στην πλαστότητα και όλα τα συναφή. Θα ήταν τραγικό. Σημασία έχει ότι το παρακράτος προσπαθεί να τα βγάλει πέρα και δεν μπορεί. Τα αφήνω όλα στην κρίση σας. Όσο για αυτούς που τους έφτασε η απόδειξη στα χέρια αλλά δεν ήξεραν δήθεν (και δεν ρώταγαν κιόλας) αλλά δημοσίευσαν, θα το πω καθαρά: είναι ένα τμήμα του παρακράτους.
Κώστας Βαξεβάνης
ΥΓ Όλα αυτά μετά το HOT DOC και τις αποκαλύψεις για τις Τράπεζες

Δείτε τώρα και τα περιεχόμενα του επίμαχου τεύχους και θα καταλάβετε:
• Πώς μας έριξαν έξω λόγω χρήσης και όχι λόγω κρίσης
• Τα θαλασσοδάνεια στον εαυτό τους και οι ψεύτικες αυξήσεις μετοχικών κεφαλαίων
• Ο ύποπτος ρόλος της Τράπεζας της Ελλάδας και οι ανύπαρκτοι έλεγχοι
• Γιώργος Προβόπουλος: Ο μέτοχος ιδιωτικής τράπεζας που ανέλαβε ως διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος… να την ελέγξει
• Πώς έκαναν τα μοναστήρια μετόχους των εταιριών τους δίνοντας δάνεια από τις δικές του τράπεζες
Κι ακόμα:
• Οι σκοτεινές γειτονιές των media
• Σκορ και πέναλτι για τον Πούτιν. Η νέα του θητεία του Ρώσου προέδρου.
• Ξέχασαν για πολιτικούς λόγους το κατοχικό δάνειο
• Συντριβή C-130: Στοιχεία- «φωτιά» για τα αίτια της αεροπορικής τραγωδίας
• Μπλοκάρουν τους εισαγγελείς των αποκαλύψεων: Πώς κουκουλώνονται τα σκάνδαλα.
• Στη μέγγενη του μεσοπρόθεσμου «φιλέτα» γύρω από την Ακρόπολη
• Οι επιζήσαντες: Η ιστορία των 16 που επέζησαν μετά τη συντριβή στις Άνδεις.
• Άλλαξέ το: Μια διαδικτυακή πλατφόρμα που υπόσχεται να αλλάξει τον κόσμο.
• Οι Rothschild και η Ελλάδα: Η ιστορική τραπεζική οικογένεια που υπήρξε η βασική δανειοδότρια στη χώρα μας.

http://olympia.gr/2012/05/24/%CF%84%CE%B1-%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BE%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%B8%CE%B7%CE%BA/

Οι «γύπες» κατασπάραξαν τη χώρα

του Γιώργου Δελαστίκ

Μέσα στην πολιτική θύελλα που μαίνεται στη χώρα μας και την προκήρυξη των νέων εκλογών, πέρασε απαρατήρητο σχεδόν από τον ελληνικό λαό ένα γεγονός τεράστιας οικονομικής και πολιτικής σημασίας: την Τρίτη η κυβέρνηση Παπαδήμου πλήρωσε στο 100% της ονομαστικής αξίας τους ελληνικά κρατικά ομόλογα συνολικής αξίας 435 εκατομμυρίων ευρώ που είχαν υπαχθεί στο αγγλικό δίκαιο και τα οποία είχαν περιέλθει στα χέρια ακραία επιθετικών κερδοσκοπικών κύκλων που είχαν αρνηθεί κατηγορηματικά να δεχθούν το «κούρεμά» τους στο πλαίσιο του PSI.

Το τραγικό είναι ότι το 90% περίπου των ομολόγων αυτών βρίσκονταν στην κατοχή ενός κερδοσκοπικού οίκου ονόματι Νταρτ Μάνατζμεντ με έδρα στα νησιά Κέιμαν, ο οποίος είχε πληρώσει λιγότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ για να αποκτήσει τα ελληνικά ομόλογα-σκουπίδια στη δευτερογενή αγορά και την Τρίτη εισέπραξε περίπου… 400 εκατομμύρια ευρώ, βγάζοντας κέρδος… 300%!!!

Ο οίκος Νταρτ Μάνατζμεντ συγκαταλέγεται στους κερδοσκόπους που ονομάζονται «γύπες». Αυτοί ειδικεύονται στην αγορά ομολόγων που έχουν εκδώσει «κράτη-ψοφίμια», τα οποία απειλούνται με χρεοκοπία. Αγοράζουν τα ομόλογα σε εξευτελιστικές τιμές, γύρω στο 10%-25% της αξίας τους.

Στη συνέχεια εκβιάζουν αδίστακτα τα κράτη. Απαιτούν να τους πληρώσουν τα ομόλογα στο 100% της ονομαστικής αξίας τους (οπωσδήποτε πάντως πάνω από 70-80%) αποκομίζοντας υπερκέρδη. Αν οι χώρες αρνηθούν να πληρώσουν, έχουν πανίσχυρες και εξαιρετικά ειδικευμένες στον τομέα αυτόν ομάδες δικηγόρων και σέρνουν τα κράτη στα δικαστήρια επί χρόνια και χρόνια, κερδίζοντας πάντα τις σχετικές δίκες!

«Οι αγοραστές είναι βέβαιοι πως θα πάρουν τελικά τουλάχιστον τριπλάσια λεφτά ανά ομόλογο από τους »επενδυτές-κορόιδα» που συμφώνησαν »οικειοθελώς» στο »κούρεμα»» γράφαμε στη σελίδα αυτή στις 9 Απριλίου, αναφερόμενοι στους κερδοσκόπους «γύπες». Δυστυχώς, οι εκτιμήσεις εκείνες επιβεβαιώθηκαν στο ακέραιο. Οι «γύπες» κατασπάραξαν την Ελλάδα και κέρδισαν 300% από το «οικονομικό κουφάρι» της!

Εγινε μια πολύ κακή αρχή. Ομόλογα αξίας 434 εκατομμυρίων ευρώ που υπάγονται σε ξένο δίκαιο και βρίσκονται στα χέρια «γυπών» πρέπει να πληρωθούν από τη νέα κυβέρνηση φέτος, τον Σεπτέμβριο και τον Δεκέμβριο.

Κι αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στον εφιάλτη που την απειλεί του χρόνου. Μέσα σε λιγότερους από τρεισήμισι μήνες (από τις 26 Μαρτίου ως τις 5 Ιουλίου του 2013 συγκεκριμένα) πρέπει να πληρωθούν τέσσερα μη «κουρεμένα» ομόλογα υπό ξένο δίκαιο που βρίσκονται στα χέρια επιθετικών κερδοσκόπων, συνολικής αξίας… 2 δισεκατομμυρίων ευρώ! Το 1,4 δισ. ευρώ μάλιστα πρέπει να πληρωθεί σε ένα… δεκαήμερο, στις 25 Ιουνίου και στις 5 Ιουλίου του 2013! Ο απόλυτος εφιάλτης… Υπάρχουν και χειρότερα όμως, τα οποία αποδεικνύουν πόσο εγκληματική από πολιτική σκοπιά πράξη ήταν η αποδοχή του αγγλικού δικαίου στα δάνεια που χορήγησε η ΕΕ στην Ελλάδα.

Τα δάνεια αυτά έχουν ρήτρες «διασταυρούμενης χρεοκοπίας (cross default)». Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι αν η κυβέρνηση δεν πλήρωνε το ομόλογο της Τρίτης, είχαν το νομικό δικαίωμα όλοι οι άλλοι κερδοσκόποι «γύπες» που κατέχουν ακόμη ελληνικά ομόλογα συνολικής αξίας 6 δισεκατομμυρίων ευρώ, να ζητήσουν αμέσως τώρα (!) την πληρωμή χωρίς να περιμένουν τη λήξη των δικών τους ομολόγων, ακόμη κι αν είναι ύστερα από δέκα χρόνια!

Στο ίδιο πλαίσιο, μπορούσαν και τα… κράτη της Ευρωζώνης να ζητήσουν να τους δώσουμε αμέσως τώρα πίσω τα… 100 και πλέον δισεκατομμύρια ευρώ που είχαν δώσει ως δάνεια στην Ελλάδα και τα έχουν πάρει όλα οι ευρωπαϊκές τράπεζες! Αυτά προβλέπει το ξένο δίκαιο!

Ζήτησε η απελθούσα κυβέρνηση της Αθήνας γραπτές εγγυήσεις ότι τουλάχιστον οι κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης δεν θα συμπεριφέρονταν ως «γύπες» και δεν θα ζητούσαν πίσω τα δάνεια, αν η Ελλάδα δεν πλήρωνε τους κερδοσκόπους, αλλά… καμία κυβέρνηση δεν της έδωσε τέτοια εγγύηση! Υπέροχοι οι εταίροι της…

ΨΥΧΡΟΛΟΥΣΙΑ
«Νταηλίκια» χωρίς αντίκρισμα

ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να πληρώσει η κυβέρνηση τους κατόχους ελληνικών ομολόγων που υπόκεινται σε ξένο δίκαιο και αρνήθηκαν να δεχθούν το «κούρεμά» τους στο πλαίσιο του PSI, διαβεβαίωνε προ μηνός ως υπουργός Οικονομικών ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Εχει διασφαλίσει την πλήρη στήριξη των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης στο θέμα αυτό, μας έλεγε. Αποδείχθηκε όμως ότι η κυβέρνηση τα «έσκασε» ωραία και καλά τα 435 εκατομμύρια στους αιμοδιψείς κερδοσκόπους που τα είχαν αγοράσει μάλιστα στο ένα τέταρτο της αξίας τους και έτσι έβγαλαν κέρδος 300% (!) «στην υγειά των κορόιδων» – δηλαδή του ελληνικού λαού. Οι Ευρωπαίοι εταίροι της κυβέρνησης την άφησαν γυμνή στις ορέξεις των κερδοσκόπων.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63658705

Η Αισιόδοξη Πλευρά της Χρεοκοπίας

Του Γιάννη Βαρουφάκη 

Για μέρες τώρα βαραίνουμε τις ψυχές μας με μια μόνιμη αγωνία: Θα χρεοκοπήσει το κράτος μας; Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε. 
Αν οι φίλοι μας οι Γερμανοί δεν έχουν πρόβλημα να χρεοκοπήσουμε, καιρός είναι να το κάνουμε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όχι ως διαπραγματευτική μπλόφα και ούτε μόνο γιατί το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να χρεοκοπήσουμε σε ένα χρόνο (βλ. το προηγούμενο άρθρο μου Το Πρώτο Τάνγκο στην Ευρωζώνη) αλλά επειδή ήρθε η ώρα να στρέψουμε το βλέμμα στην αισιόδοξη πλευρά της… 
χρεοκοπίας. 
Υπάρχει τέτοια πλευρά; Και βέβαια υπάρχει. Σε σχέση με χώρες όπως η γνωστή τρόικα Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία, αλλά και η Βρετανία και το Βέλγιο, το σύνολο του χρέους μας (δημοσίου και ιδιωτικού) είναι το μικρότερο. Πως αυτό; Επειδή οι έλληνες, ως άτομα αλλά και ως ιδιωτικός τομέας, χρωστάμε πολύ λιγότερα εκείνων. Ακόμα και οι αντιπαθέστατες τράπεζές μας έχουν ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα: Πάνω από 150 δις πραγματικών καταθέσεων! Μιλάμε για άνω του μισού ΑΕΠ σε καταθέσεις, κάτι για το οποίο οι περισσότεροι εταίροι μας θα σκότωναν να το έχουν, που λέει ο λόγος. Αν μάλιστα προσθέσετε και όλα τα χρήματα ελλήνων που βρίσκονται στο εξωτερικό, θα δείτε ότι οι έλληνες δεν είμαστε και τόσο φτωχοί κατά μέσον όρο, κι ας έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη (με εξαίρεση την Λεττονία). 
Ως πολίτες είμαστε ελάχιστα χρεωμένοι σε σχέση με πολλούς από τους επικριτές μας στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε λευκές περιστερές. Για δεκαετίες φορτώναμε το δημόσιο με τόσο μεγάλο χρέος που το βλέπουμε πλέον να βουλιάζει μπροστά στα μάτια μας. Εδώ όμως που φτάσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα και να αποφασίσουμε σύσσωμοι (ΣΕΒ και ΓΣΕΕ, γιάπηδες και στελέχη του ΠΑΜΕ, αστοί των βορείων προαστίων και αναρχικοί της Πλατείας Εξαρχείων) να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στο κράτος, δεν αρκεί. Αν μάλιστα το παρακάνουμε στην αλληλεγγύη προς το δημόσιο, η ‘γενναιοδωρία’ μας αυτή θα στεγνώσει την κυκλική ροή του πλούτου από το οποίο εξαρτάται το δημόσιο για τα έσοδά του το 2011, το 2012 κ.ο.κ. 
Ποια είναι λοιπόν τα χαρμόσυνα νέα; Ότι μια πτώχευση θα αποδειχθεί σχετικά ανώδυνη. Ο λόγος διττός: 
Πρώτον, δεν είμαστε κατά μέσον όρο ούτε οι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. Δεύτερον, όσον αφορά τα χρέη του δημοσίου, αυτά βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο από όσο βαραίνουν τους ξένους. 
Κάντε την σύγκριση με την Ιαπωνία, το χρέος της οποίας ανήκει σε Ιάπωνες σε ποσοστό 95%. Αν το Ιαπωνικό κράτος αναγκαστεί στην πτώχευση, η καταστροφή της χώρας θα είναι ολική. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για εμάς, καθώς μας ανήκει (δηλαδή στις δικές μας τράπεζες) μόνο το 25% του δημόσιου χρέους μας. Έτσι λοιπόν, δεδομένου ότι η πτώχευση του δημοσίου διαγράφεται ως αναπόφευκτη (εκτός αν πανικοβληθούν οι εταίροι μας αρκετά και το συνδράμουν για χρόνια πολλά, οπότε έχει καλώς), το κόστος της στάσης πληρωμών δεν θα το υποστούμε μόνοι μας. 
Μα αν το δημόσιο κηρύξει στάση πληρωμών, τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Πως θα ξανα-δανειστεί; Πράγματι, το κράτος θα στριμωχθεί. Για κάμποσο καιρό το δημόσιο θα πρέπει απλώς να ξοδεύει όσα μαζεύει από φόρους. Και γιατί είναι κακό αυτό; 
Να μάθει επί τέλους, αφού θα έχει ανακουφιστεί από το νταλκά των τοκοχρεολυσίων, να ζει με αυτά που εισπράττει. Π.χ. να καταγγείλει όλες τις εξοπλιστικές συμβάσεις, να συμπιέσει τους ανώτερους μισθούς (του δικού μου συμπεριλαμβανομένου) τόσο που να καλύπτει τις δαπάνες του από τους φόρους που εισπράττει κλπ. 
Οι τράπεζές μας; Θα υποφέρουν, είναι αλήθεια – δεδομένου ότι ακόμα και το 25% του δημόσιου χρέους που διαθέτουν θα παγώσει. Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι το έχουν ήδη διαθέσει στην ΕΚΤ ως ενέχυρο για ζεστό χρήμα που έχουν ήδη πάρει. Και ότι έχουν πρόσβαση στις τεράστιες, κατά κεφαλήν, αποταμιεύσεις μας. Για να μην προσθέσω ότι απολαμβάνουν εγκληματικά υψηλά ποσοστά κέρδους τόσα χρόνια. Όπως το κράτος μας, έτσι κι αυτές να μάθουν να ζουν λιτά και με σύνεση όπως κάνουν χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ. 
Επί πλέον, ο αποκλεισμός του κράτους μας από τις χρηματαγορές δεν θα διαρκέσει πολύ. Αν κηρύξει στάση πληρωμών, και ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του, δεν θα περάσει πολύ καιρός που παλιοί δανειστές θα αποδεχθούν νέους όρους αποπληρωμής ενός ποσοστού των περασμένων δανεικών και νέοι υποψήφιοι δανειστές (μπορεί και οι ίδιοι με τους παλιούς) θα σχηματίσουν ουρά έξω από το Υπουργείο Οικονομίας να το δανείσουν! Βλέπετε, το χρέος μας θα έχει μειωθεί τόσο που θα αποτελούμε εξαιρετική επένδυση. Έτσι είναι το κεφάλαιο – όταν οσφραίνεται ένα επικερδές deal δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του. 
Σε τελική ανάλυση, είναι λάθος μας να φοβόμαστε τόσο πολύ την στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου. Άλλοι πρέπει να φοβούνται μια τέτοια εξέλιξη περισσότερο από εμάς: 
• η κυβέρνηση της κας Μέρκελ η οποία θα πρέπει να διασώσει τις Γερμανικές τράπεζες που θα κλονιστούν από μια δική μας στάση πληρωμών 
• η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα πρέπει να δει τι θα κάνει με μία χώρα-μέλος την οποία δεν μπορεί να αποβάλει από την ΕΕ αλλά η οποία τελεί υπό πτώχευση 
• οι κυβερνήσεις όλων των άλλων χωρών (πλην ίσως της Ολλανδίας και της Αυστρίας) που θα τρέμουν για το ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των αγορών (των οποίων η όρεξη θα έχει ανοίξει από την ‘επιτυχημένη’ επίθεση στο χρέος της Ελλάδας) 
• οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας (χωρών με συνολικό χρέος πάνω από 400%) 
• όλοι όσοι έχουν επενδύσει στο ευρώ, είτε σε περιουσιακά στοιχεία είτε ως μέσο συναλλαγής. 
Στάση πληρωμών λοιπόν! 
Τώρα! 
Με χαμόγελο και αισιοδοξία! 
(Και ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Ότι αν πειθόμασταν να απελευθερωθούμε από τον φόβο της πτώχευσης, οι φίλοι μας οι Γερμανοί θα έσπευδαν την ίδια στιγμή να την αποσοβήσουν…) 
* Ο Γιάνης Βαρουφάκης διδάσκει οικονομική θεωρία και πολιτική οικονομία στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών 
Από τον Τύπο της Θεσσαλονίκης

http://konserbokoyti.blogspot.com/2012/02/blog-post_9899.html

Η εποποιία ενός μουλωχτού κουρέματος και τι δείχνει για το πολιτικό μας σύστημα

Τέσσερις βδομάδες μετά το αιφνιδιαστικό ‘κούρεμα’ των διαθέσιμων κεφαλαίων νοσοκομείων, πανεπιστημιακών και τεχνολογικών ιδρυμάτων και άλλων Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου, τις οργισμένες διαμαρτυρίες των διοικήσεών τους αλλά και τις επίμονες φημολογίες περί ‘εξυπηρέτησης φίλιων δυνάμεων’ που ξεφόρτωσαν ομόλογα και χασούρα στα ιδρύματα για να γλιτώσουν οι ίδιες τα λεφτά τους, ξεκαθάρισαν τα πώς και τα γιατί της υπόθεσης με απαντήσεις που δόθηκαν δια στόματος του πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου στη Βουλή και του διαχειριστή του Κοινού Κεφαλαίου της ΤτΕ Μιχάλη Μιχαλόπουλου στην εφημερίδα ‘Βήμα’. Απαντήσεις που δεν είναι καθόλου ικανοποιητικές σε ό,τι αφορά τη μεταχείριση που επιφύλαξε η κυβέρνηση στα ιδρύματα λόγω της απελπιστικής ανεπάρκειας του πολιτικού μας προσωπικού, πείθουν όμως τουλάχιστον ότι δεν εκδηλώθηκε λαθροχειρία που να ζημίωσε τα ιδρύματα προς όφελος ‘φίλιων δυνάμεων ομολογιούχων’ .

 

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Όπως είναι γνωστό σύμφωνα με το νόμο 2469 του 1997 τα ΝΠΔΔ, όπως και τα Ασφαλιστικά Ταμεία, υποχρεώνονται να καταθέτουν τα διαθέσιμα κεφάλαιά τους στην Τράπεζα της Ελλάδας, στο λεγόμενο Κοινό Κεφάλαιο το οποίο επενδύεται σε κινητές αξίες του Δημοσίου, δηλαδή σε έντοκα γραμμάτια και ομόλογα. Πρόκειται για μια θέσμιση χάρη στην οποία έχει υποστηριχθεί επί σειρά ετών ο δανεισμός του ελληνικού δημοσίου και που παράλληλα εξασφάλιζε στα ιδρύματα καλές σταθερές αποδόσεις – της τάξης του 3.5% με 4.5% ετησίως κατά τα τελευταία χρόνια του ευρώ.

Με την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους όμως, το λεγόμενο PSI και την υποχρεωτική επιβολή του μέσω των ρητρών συλλογικής δράσης, όπως κουρεύτηκαν τα διαθέσιμα κεφάλαια των ασφαλιστικών ταμείων, έτσι κουρεύτηκαν και τα διαθέσιμα κεφάλαια των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων, των νοσοκομείων και άλλων φορέων του δημοσίου. Το κούρεμα αυτό ήταν περίπου ταυτόσημο στα ασφαλιστικά ταμεία και τα ιδρύματα, της τάξης του 70% κατά μέσο όρο, όσο δηλαδή και η μείωση της συνολικής παρούσας αξίας του ελληνικού χρέους. Υπήρχαν όμως και μερικές διαφορές.

 

Δύο διαφορετικά κουρέματα

 

Η πρώτη βασική διαφορά ανάμεσα στο κούρεμα των ασφαλιστικών ταμείων και στο κούρεμα των ΝΠΔΔ ήταν ότι για τα ασφαλιστικά ταμεία το θέμα είχε γίνει γνωστό εκ των προτέρων. Καθώς τα ασφαλιστικά ταμεία είχαν και δικά τους ξεχωριστά αποθεματικά σε ομόλογα – πέραν των αποθεματικών που διαθέτουν στο Κοινό Κεφάλαιο της Τράπεζας της Ελλάδας – οι διοικήσεις τους είχαν κληθεί από τον Υπουργό Οικονομικών Β. Βενιζέλο από το Φεβρουάριο σε αλλεπάλληλες συσκέψεις προκειμένου να συναινέσουν – εθελοντικά ή εκβιαστικά – στο PSI. Κάποιες συναίνεσαν, άλλες όχι, τελικά το κούρεμα επιβλήθηκε παντού, όμως η ουσία είναι ότι το κούρεμα των διαθεσίμων των ασφαλιστικών ταμείων τέθηκε υπό διαπραγμάτευση και ήταν γνωστό σε όλους εκ των προτέρων – πριν δηλαδή τις 12 Μαρτίου που πραγματοποιήθηκε επισήμως η ανταλλαγή των ελληνικών τίτλων. 

Δεν ίσχυε όμως το ίδιο για το κούρεμα των διαθεσίμων των ΝΠΙΔ. Πιθανόν, επειδή τα ΝΠΙΔ λόγω της σχετικής νομοθεσίας διέθεταν το σύνολο των κεφαλαίων τους στο Κοινό Κεφάλαιο της ΤτΕ κι επειδή η ΤτΕ είχε το δικαίωμα να το επενδύσει σε τίτλους ελληνικού δημοσίου, καμία εκ των ιθυνόντων αρχών, ούτε δηλαδή η ΤτΕ ούτε και το Υπουργείο Οικονομικών, ενημέρωσαν από πριν τις διοικήσεις για το ‘κούρεμα’ που επρόκειτο να τους επιβληθεί. Οι διοικήσεις πληροφορήθηκαν τις ζημιές που είχαν αναλάβει εκ των υστέρων, μετά τις 12 Μαρτίου, όταν ξαφνικά άρχισαν να καταφτάνουν στις οικονομικές υπηρεσίες τους ειδοποιήσεις της ΤτΕ που εμφάνιζαν τα διαθέσιμά τους μειωμένα κατά 70%.

Η δεύτερη σημαντική διαφορά ανάμεσα στα δύο κουρέματα ήταν ότι το κούρεμα των ασφαλιστικών ταμείων αφορούσε αποθεματικά, ενώ των ΝΠΙΔ αφορούσε όχι μόνο διαθέσιμα κεφάλαια για όσα έχουν ίδιους πόρους αλλά και το τμήμα της κρατικής αποζημίωσης που είχαν εισπράξει – δηλαδή λεφτά κρίσιμης σημασίας για τη λειτουργία τους.

 

Σύγχυση και καταγγελίες

 

Τις μέρες που ακολούθησαν το θέμα βγήκε αρχικά στο ηλεκτρονικό σάιτ ygeianews.gr, σε  δημοσίευμα που επικαλούνταν πληροφορίες των νοσοκομειακών γιατρών, πρόδιδε μια σύγχυση ως προς τους λογαριασμούς των ΝΠΔΔ αλλά και περιλάμβανε μια ανατριχιαστική καταγγελία: “Άφωνοι έμειναν πολλοί διοικητές νοσοκομείων, πρυτάνεις ΑΕΙ και υπεύθυνοι άλλων οργανισμών του Δημοσίου”, έγραφε το ygeianews.gr, “όταν ανακάλυψαν πως έχει εξαφανιστεί το 70% των χρημάτων έντοκων λογαριασμών που διατηρούσαν στην Τράπεζα της Ελλάδος. Οι λογαριασμοί αυτοί δεν είχαν καμία σχέση με ομόλογα – ήταν έντοκοι τραπεζικοί λογαριασμοί στους οποίους ‘έμπαιναν’ επιχορηγήσεις και ‘έβγαιναν’ αναλήψεις για τα έξοδα των οργανισμών. Όπως έγινε γνωστό από τους νοσοκομειακούς γιατρούς την μέρα που ‘έκλεινε’ το PSI και μάλλον λίγο πριν τα μεσάνυχτα, κυβέρνηση και διοικητής της Τράπεζας Ελλάδος αγόρασαν ομόλογα από κατόχους με αυτά τα χρήματα, χωρίς να ρωτήσουν τους καταθέτες των έντοκων λογαριασμών! Οι ομολογιούχοι αυτοί ‘γλίτωσαν’ έτσι το κούρεμα, ενώ ταυτόχρονα ληστεύθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από νοσοκομεία, πανεπιστήμια και άλλους οργανισμούς τελείως απαραίτητα για την στοιχειώδη διατήρηση της λειτουργίας τους”.

Η υποψία δηλαδή ήταν ότι η κυβέρνηση και η ΤτΕ είχαν πάρει την απόφαση να απαλλάξουν κάποιες ‘φίλιες δυνάμεις’ ομολογιούχων από τη χασούρα και πήραν από αυτούς ομόλογα στην ονομαστική τους αξία και τα ‘φόρτωσαν’ στα ιδρύματα για να γράψουν αυτά τις ζημιές. Επρόκειτο βέβαια για ένα πολύ τραβηγμένο σενάριο – για κραυγαλέα εξωθεσμική και έκνομη πράξη που αδυνατούσε να πιστέψει κανείς ότι μπορεί να έλαβε χώρα με ευθύνη των ηγετικών στελεχών της ΤτΕ. Όμως ο ισχυρισμός δεν ήταν αστήρικτος καθώς το αιφνιδιαστικό του κουρέματος και η αδιαφάνεια περί τους χειρισμούς της ΤτΕ δεν βοηθούσαν καθόλου. Χαρακτηριστικό ήταν σύμφωνα με πληροφορίες του sofokleous10 τις εβδομάδες που ακολούθησαν οι οικονομικές υπηρεσίες ορισμένων ιδρυμάτων ζητούσαν από την ΤτΕ παραστατικά για τις αγορές ομολόγων που έγιναν με τα κεφάλαιά τους αλλά εκείνη τους έστελνε πληροφορίες μόνο για την καθαρή αξία των διαθεσίμων τους.

 

 

Δυσθεώρητες ζημιές

 

Οι ζημιές των ΝΠΔΔ ήταν μεγάλες. Σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής δημοσιευμένες  πληροφορίες, ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων έχασε 74 από τα 106 εκατ. ευρώ των διαθεσίμων του, το Τεχνικό Επιμελητήριο περί τα 2 εκατ. ευρώ από σύνολο 2.8 εκατ ευρώ, το ΕΜΠ 31 εκατ. ευρώ, το Πανεπιστήμιο της Αθήνας 13 εκατ. ευρώ, το Πάντειο 8 εκατ. ευρώ, το ΤΕΙ της Αθήνας 9,1 εκατ. ευρώ από 11 κλπ..  Από τα διαθέσιμα των νοσοκομείων που έφταναν στα 550 εκατ. ευρώ κουρεύτηκαν τα 100 εκατ.

Έχει ενδιαφέρον το ότι κουρεύτηκε, μεταξύ των άλλων, κι ο ερανικός λογαριασμός της ΕΛ.ΑΣ, με τον οποίο οι αστυνομικοί συγκέντρωναν χρήματα από το δικό τους μισθό για να βοηθούν συναδέλφους τους που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες. Κατόπιν τούτου, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων ανήγγειλε ότι θα προσφύγει στη δικαιοσύνη, ενώ έθεσε κι αυτή με ανακοίνωσή της το θέμα της  φημολογούμενης εξυπηρέτησης ‘φίλιων δυνάμεων’ σε βάρος των νομικών προσώπων αναφέροντας: “Τη στιγμή που οι φήμες και τα δημοσιεύματα οργιάζουν για αγορά ομολόγων την τελευταία στιγμή προκειμένου να απαλλαγούν κάποιοι ‘ημέτεροι’ ομολογιούχοι από τη διαδικασία του κουρέματος, ανακύπτουν σοβαρά ερωτηματικά για το πότε τα χρήματα αυτά έγιναν ομόλογα, ποια ομόλογα αγοράστηκαν και από πού;”.

 

 

Οι εξηγήσεις του πρωθυπουργού…

 

Οι πρώτες απαντήσεις στις σχετικές καταγγελίες δόθηκαν την Παρασκευή 30 Μαρτίου από τον πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, σε συζήτηση επίκαιρης ερώτηση στη Βουλή που είχε καταθέσει ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. Ο πρωθυπουργός υποστήριξε  ότι σε αντίθεση με ό,τι ανέφεραν τα μέχρι τότε δημοσιεύματα, τα χρήματα των ΝΠΔΔ που είχαν κουρευτεί δεν προέρχονταν από ταμειακούς λογαριασμούς, αλλά από τα διαθέσιμα κεφάλαια των ιδρυμάτων που εντάσσονταν στο Κοινό Κεφάλαιο και επενδύονταν παραδοσιακά σε ΟΕΔ. Απαντώντας εμμέσως στις φήμες που κυκλοφορούσαν τις προηγούμενες μέρες περί ‘φορτώματος’ ομολόγων στα ΝΠΔΔ την τελευταία στιγμή, ο πρωθυπουργός πρόσθεσε ότι δεν υπήρξαν αγορές ΟΕΔ την τελευταία στιγμή: οι τελευταίες αγορές ομολόγων είχαν γίνει τον Μάιο του 2011, είπε, – δηλαδή τρεις μήνες πριν αλλάξει η στρατηγική της Ευρωζώνης και της Ελλάδας και υιοθετηθεί η ιδέα του ‘κουρέματος΄ του ελληνικού χρέους τον Ιούλιο του 2011 – κι έκτοτε καμία αγορά δεν είχε γίνει, αλλά ούτε και να ρευστοποιηθούν πλέον τα ΟΕΔ γινόταν, επειδή η αξία τους είχε κατρακυλήσει στο 50%. 

Οι εξηγήσεις του πρωθυπουργού ήταν σχετικώς επαρκείς, όμως δεν κάλυπταν την πολύ  περίεργη περίπτωση των ζημιών του Νοσοκομείου Αγίων Αναργύρων στην οποία είχε αναφερθεί και το sofokleous10. Το Νοσοκομείο αυτό, σύμφωνα με έγγραφο που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 23ης Μαρτίου 2012 του ‘Ριζοσπάστη’, είχε μεταφέρει 700.000 ευρώ από την Εμπορική Τράπεζα στην ΤτΕ στις 27 Ιανουαρίου 2012, και το Μάρτιο πληροφορήθηκε από την ΤτΕ ότι το ποσό είχε κουρευτεί κατά 70%. Οι απαντήσεις του κ. Παπαδήμου δηλαδή δεν εξηγούσαν πώς ήταν δυνατό να κουρευτούν τα 700.000 ευρώ του Νοσοκομείου Αγίων Αναργύρων κατά 70%, αφού επρόκειτο για χρήματα που είχαν κατατέθηκαν στην ΤτΕ στις 27 Ιανουαρίου 2012, δηλαδή οκτώ ολόκληρους μήνες αφότου η ΤτΕ είχε πάψει – κατά τον κ. Παπαδήμο – να αγοράζει ομόλογα;

 

 

… και οι εξηγήσεις της ΤτΕ

 

Τα υπόλοιπα ανέλαβε να τα εξηγήσει ο Μιχάλης Μιχαλόπουλος, ανώτατο στέλεχος της ΤτΕ στον Γιώργο Παπαϊωάννου του ‘Βήματος’(8.4.2012). Σύμφωνα με τον κ. Μιχαλόπουλο, αυτό έγινε επειδή το Κοινό Κεφάλαιο λειτουργούσε σαν αμοιβαίο κεφάλαιο. Τα ασφαλιστικά ταμεία και τα νομικά πρόσωπα δηλαδή έβαζαν τα χρήματα τους σε αυτό και ήταν σαν να αγόραζαν ‘μερίδια’, επί τη βάση των οποίων μοιράζονταν τα κέρδη όπως συνέβαινε μέχρι πρότινος ή τις ζημιές όπως συνέβη με το PSI. Έτσι, κατά τον κ. Μιχαλόπουλο, ενώ πράγματι η ΤτΕ είχε σταματήσει από τον Μάιο του 2011 να αγοράζει ομόλογα, τόσο τα ασφαλιστικά ταμεία, όσο και τα νοσοκομεία, τα ακαδημαϊκά ιδρύματα, ο ΕΟΦ, το ΤΕΕ, η ΕΛ.ΑΣ κλπ συνέχιζαν να είναι υποχρεωμένα στη βάση του νόμου 2467/97 να καταθέτουν τα διαθέσιμά τους στο Κοινό Κεφάλαιο, είτε αυτά προέρχονταν από ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, είτε από ίδιους πόρους, είτε από την κρατική επιχορήγηση. Αποτέλεσμα; Όταν ήρθε η ώρα του λογαριασμού, να αναλάβουν τη σχετική χασούρα. Όσοι δηλαδή κατέθεταν χρήματα μετά το Μάιο του 2011 – μεταξύ αυτών και το Νοσοκομείο Αγίων Αναργύρων – φορτώθηκαν ένα τμήμα των ζημιών των άλλων.

Οπότε το τελικά ερώτημα της ‘εποποιίας του κουρέματος’ των ΝΠΔΔ είναι: αφού έγιναν έτσι τα πράγματα…  κι αφού από τον Ιούλιο του 2011… ήταν πλέον και επισήμως γνωστό ότι πηγαίναμε για κούρεμα – έστω στο 20% επί της ονομαστικής αξίας των ελληνικών τίτλων αρχικά – γιατί κυβέρνηση και ΤτΕ  δεν μερίμνησαν να απαλλάξουν τα  ασφαλιστικά ταμεία και τα νομικά πρόσωπα από την νομική υποχρέωσή τους να καταθέτουν τα χρήματά τους στον Κοινό Λογαριασμό της ΤτΕ; Απλό θα ήταν, μέσα στους χιλιάδες νόμους και  ευνοϊκές ρυθμίσεις για τη μία ή την άλλη κατηγορία οργανωμένων συμφερόντων που ακόμη και εν μέσω μνημονίου περνούν οι κυβερνήσεις μας, θα μπορούσαν κάλλιστα να περάσουν μια ρύθμιση που θα προστάτευε τουλάχιστον τα νομικά πρόσωπα, που σήμερα – έχοντας χάσει και τμήμα της κρατικής επιχορήγησης η οποία κουρεύτηκε – βρίσκονται στο κόκκινο και αντιμετωπίζουν μείζονα λειτουργικά προβλήματα.

Υποψιαζόμαστε ότι απλά δεν το σκέφτηκαν καν. Ασχολούνταν με άλλα… Το ελληνικό πολιτικό σύστημα γαλουχήθηκε για πολλά χρόνια στην πελατειακή πολιτική και την εξυπηρέτηση συμφερόντων και δεν μπορεί καν να σκεφτεί με όρους δημόσιου συμφέροντος. Απλά δεν τόχει…Δεν έχει καμιά εμπειρία ή επάρκεια στον σοβαρό σχεδιασμό και τη διαχείριση κρίσεων. Δεν φτάσαμε προφανώς τυχαία στη χρεοκοπία.

 Μαριάννα Τόλια

http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2012-04-12-20-48-30-2012041258603/

PSI: στο φως της επόμενης μέρας

του Γιάνη Βαρουφάκη

Αν έπρεπε να έχουμε μάθει ένα πράγμα όλοι μας τα τελευταία δύο χρόνια, αυτό είναι το εξής απλό μάθημα: Όλες οι ως τώρα επίσημες εκτιμήσεις, οι θριαμβευτικές ανακοινώσεις, οι προβλέψεις ανάκαμψης, όλη η συζήτηση που εκπορεύεται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης εδώ και δύο χρόνια, τελικά προσκρούουν στον κυματοθραύστη της πραγματικότητας, ακυρώνονται εκ των πραγμάτων, ξεπερνιόνται από την ιστορία. Μαζί με όλους, θέλω να ελπίζω ότι, αν όχι τώρα, σύντομα, αυτός ο θλιβερός κύκλος θα κλείσει και μαντάτα που διαφημίζονται ως καλά να αποδειχθούν ότι είναι όντως καλά. Έως τότε, όσο και να διαφωνούμε ως προς το τι πρέπει να γίνει, τι προκρίνει το συμφέρον της πατρίδας, σε ένα πρέπει να συμφωνήσουμε: Δεν δικαιολογείται πλέον σε κανέναν μας η άκριτη αποδοχή της «επίσημης εκδοχής» των πραγμάτων.

Στις γραμμές που ακολουθούν προτείνω μια οπτική γωνία από την οποία μπορούμε, και πρέπει, να ερμηνεύσουμε τις τελευταίες εξελίξεις για το PSI και την νέα δανειακή συμφωνία ανεξάρτητα του αν συμφωνούμε με την πολιτική που ακολουθεί ή πρέπει να ακολουθεί η κυβέρνηση (ή ακόμα και η Ευρώπη στο σύνολό της). Δεν θα  συμφωνήσουμε για το τι πρέπει να γίνει. Τουλάχιστον ας συμφωνήσουμε για το τι «παίζεται».

Σύντομο βιογραφικό του κουρέματος

Από τον Μάρτιο του 2010 και για ενάμιση χρόνο, σε αυτές τις σελίδες και αλλού, επιχειρηματολογούσα ότι, εφόσον η Ευρώπη δεν επανασχεδιάζει το ευρωσύστημα, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα αναδιαρθρωθεί, θα «κουρευτεί», θα διαγραφεί μερικώς. Δεν ήταν θέμα επιθυμίας ή επιλογής. Απλά, το «κούρεμα» δεν ήταν δυνατόν να αποφευχθεί. Εκείνη την εποχή η οποιαδήποτε συζήτηση περί «κουρέματος» αντιμετωπιζόταν από κυβέρνηση, Τράπεζα της Ελλάδας, ΕΚΤ, ΕΕ και τα «σοβαρά» μέσα ενημέρωσης ως αιρετική, επικίνδυνη, δημαγωγική.

Όταν η μακρά άρνηση της πραγματικότητας κάποια στιγμή υποχώρησε υπό το βάρος της αλήθειας, η αναδιάρθρωση (ή, επί το λαϊκότερον, το «κούρεμα») έγινε αποδεκτή από τους ισχυρούς της Ελλάδας και της Ευρώπης σε δύο δόσεις. Τον περασμένο Ιούλιο την αποδέχθηκαν επί της αρχής, με την πρώτη πρόταση μιας πολύ μικρής αναδιάρθρωσης που δεν θα άγγιζε την ονομαστική αξία των ομολόγων (αλλά που θα επιμήκυνε τις αποπληρωμές και για μείωνε το επιτόκιο). Κατόπιν ήρθε το κυρίως πιάτο, τον Οκτώβριο του 2011, με την ιδέα ενός «κουρέματος» τουλάχιστον 50% επί της ονομαστικής αξίας του χρέους (που δεν είχε ήδη περάσει στην τρόικα). Από τότε, η πάλαι ποτέ «απαγορευμένη» αναδιάρθρωση, το «κούρεμα»-ταμπού, έχει αναχθεί σε  εθνική και ευρωπαϊκή υπόθεση και η κοινή γνώμη ταλαιπωρείται με τη φιλολογία περί ποσοστών «εθελοντικής» συμμετοχής, ενεργοποίηση CAC, πυροδότηση CDS κλπ.

Τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Πλην ενός: Κατά πόσον την «επόμενη μέρα» το ελληνικό χρέος θα είναι βιώσιμο. Επειδή τις τελευταίες μέρες η συζήτηση τείνει να γίνει γελοιωδώς περιπεπλεγμένη, επιτρέψτε μου να προσπαθήσω μια απλοποίηση (χωρίς καμία υπεραπλούστευση).

Η διαφορά ενός «καλού» κι ενός «αποτυχημένου» κουρέματος

Έστω ένα «κούρεμα» της τάξης του Χ% ενός συγκεκριμένου χρέους το οποίο το αποδέχεται ο δανειστής επειδή συνειδητοποιεί ότι ο υπόχρεος αδυνατεί να  αποπληρώσει το συνολικό ποσό όχι μόνο σήμερα αλλά διαχρονικά. Πότε λέμε ότι το «κούρεμα» πέτυχε τον στόχο του; Όταν το εναπομείναν χρέος (100-Χ)% μπορεί να εξυπηρετηθεί από τον πτωχευμένο. Δηλαδή, το Χ πρέπει να είναι παράλληλα (α) το ελάχιστο δυνατόν (από την πλευρά του δανειστή) και (β) αρκετά μεγάλο για να είναι βιώσιμο το χρέος που απομένει μετά το «κούρεμα». (*)

Ας εξετάσουμε την σημερινή συγκυρία μέσω μιας αλληγορίας: Έστω ότι ο Λουκάς χρωστά €100 χιλιάδες στην τράπεζα. Το χρέος αυτός συσσωρεύεται χρόνια τώρα και πρόσφατα, λόγω μείωσης των εισοδημάτων του, όλοι κατανοούν ότι δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Έρχεται λοιπόν το «κούρεμα» στο οποίο η τράπεζα συναινεί επειδή προτιμά να εισπράξει κάποιο μέρος των εκατό χιλιάρικων παρά τίποτα. Έτσι Λουκάς και τράπεζα συμφωνούν ότι:  

– ο Λουκάς θα καταβάλει στην τράπεζα €15 χιλιάδες μετρητά,
– ο Λουκάς θα δώσει στην τράπεζα έντοκα γραμμάτια (με επιτόκιο μεταξύ 3% και 4,5%) των €32 χιλιάδων (τα οποία δεσμεύεται να αποπληρώσει σε βάθος χρόνου)
– η τράπεζα δέχεται να διαγράψει τα υπόλοιπα €53 χιλιάδες χρέους.

Για να γίνουν τα παραπάνω, ο Λουκάς θα πάρει νέο μεγάλο δάνειο από δεύτερη τράπεζα για να μπορεί: (α) να δώσει τις €15 χιλιάδες στην πρώτη τράπεζα, (β) να εξυπηρετεί τα νέα γραμμάτια των €32 χιλιάδων και (γ) να καλύπτει όπως-όπως κάποια από τα λειτουργικά του έξοδα τα οποία δεν μπορεί, προς το παρόν, να καλύψει μέσα από τα πενιχρά του εισοδήματα.

– Ερώτημα: Κατέστη το χρέος του Λουκά βιώσιμο μετά από αυτό το κούρεμα;

– Απάντηση: Εξαρτάται από το εάν τα επόμενα χρόνια το εισόδημά του επαρκεί για να επιβιώνει ώστε να εργάζεται ώστε να έχει εισοδήματα ώστε και να επιβιώνει και να αποπληρώνει τα δανεικά του (στην πρώτη και στην δεύτερη τράπεζα).

Ως εδώ νομίζω ότι όλοι μας μπορούμε να συμφωνήσουμε, ανεξάρτητα του αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με την σύναψη της εν λόγω δανειακής συμφωνίας. Η διαφωνία μας έγκειται στο εάν η απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα είναι εν δυνάμει καταφατική ή αρνητική. Ας μην αφεθούμε όμως ακόμα στην διαφωνία. Ας προσπαθήσουμε για λίγο ακόμα να παραμείνουμε στο πλαίσιο του «κοινού τόπου», της κοινής ανάλυσης της κατάστασης.

Στην υποθετική περίπτωση του Λουκά, υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ένδειξη για το κατά πόσον το χρέος τους κατέστη βιώσιμο ή όχι από την συμφωνία κουρέματος. Είναι η εξής: Η αξία των νέων γραμματίων των €32 χιλιάδων (που ανέλαβε ο Λουκάς ως μέρος της συμφωνίας του με την αρχική τράπεζα)!  Αυτά τα γραμμάτια αποτελούν, μην ξεχνάμε, περιουσιακό στοιχείο για την τράπεζα που τα κατέχει. Έχουν αξία καθώς ο κάτοχος ενός τέτοιου γραμματίου έχει «λαμβάνειν» από τον Λουκά. Εφόσον η «αγορά» πιστεύει πως το χρέος του Λουκά έχει καταστεί βιώσιμο, η τράπεζα θα μπορούσε να τα πουλήσει σε ιδιώτες επενδυτές άμεσα σε τιμή πολύ κοντά στην ονομαστική τους αξία. Γιατί να τα αγοράσουν οι επενδυτές; Επειδή δίνουν, σε μια εποχή ελάχιστων επιτοκίων, επιτόκιο πάνω από 3%. Αν οι επενδυτές πίστευαν ότι το χρέος του Λουκά είναι πλέον βιώσιμο, κάθε ένα από αυτά τα γραμμάτια ονομαστικής αξίας π.χ. €100 θα έπρεπε να πωλείται προς €100 (ίσως και περισσότερο αν οι επενδυτές δεν μπορούν να βρουν επιτόκια πάνω από 3% σε άλλες μορφές «σίγουρων» επενδύσεων). Με άλλα λόγια, κι εδώ δεν χωρά η μεταξύ μας διαφωνία, μια ένδειξη του πόσο βιώσιμο είναι πλέον το χρέος του Λουκά δεν είναι άλλη από την απόκλιση της τιμής που είναι διατεθειμένοι να καταβάλουν οι ιδιώτες για ένα από αυτά τα γραμμάτια των €100 από τα… €100. Όταν αυτή η απόκλιση είναι μηδενική τότε συμπεραίνουμε ότι η «αγορά», οι ιδιώτες, κρίνουν συλλογικά πως ο Λουκάς μπορεί να εξυπηρετήσει το μετά το «κούρεμα» χρέος του. Αν όμως τα γραμμάτια των €100 δεν μπορούν να πωληθούν για πάνω από €50, τότε έχουμε ένα δεύτερο ντε φάκτο «κούρεμα» που προκύπτει, ουσιαστικά, από την εκτίμηση των ιδιωτών ότι η πιθανότητα μη αποπληρωμής των νέων γραμματίων του Λουκά φτάνει το 50%.

Έως εδώ συμφωνούμε όλοι. Σε αυτό το σημείο αρχίζουν οι διαφορετικές ερμηνείες. Η κυβέρνηση λέει ότι το επιχειρούμενο κούρεμα (εφόσον ευοδωθεί πλήρως) θα καταστήσει το ελληνικό χρέος βιώσιμο. Το ίδιο λένε (επισήμως) και οι Ευρωπαίοι ηγέτες μας (αν και κανείς τους δεν το πιστεύει, ούτε και επαναλαμβάνει αυτή την πρόβλεψη όταν οι κάμερες και τα μικρόφωνα είναι σβηστά). Οι αγορές τι λένε; Δηλώνουν ότι οι πιθανότητες αποπληρωμής του νέου χρέους δεν ξεπερνούν το 20%! Μάλιστα, φίλες και φίλοι. Τα νέα γραμμάτια (ή ομόλογα), του αγγλικού μάλιστα Δικαίου (το οποίο υποτίθεται ότι εξασφαλίζει καλύτερα του δανειστές του ελληνικού δημοσίου), αυτή την στιγμή αξιολογούνται στις διεθνείς αγορές σε τιμές που βρίσκονται κοντά στο 15% της ονομαστικής τους αξίας.

Ποιος νομίζετε ότι έχει δίκιο; Οι αγορές ή ο κ. Βενιζέλος; Προσωπικά, δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στην κρίση των αγορών (μην ξεχνάμε ότι μέχρι πρόσφατα αξιολογούσαν το ελληνικό χρέος ως περίπου αξιόπιστο). Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει να πω ότι μάλλον οι αγορές έχουν δίκιο. Γιατί; Επειδή ο κ. Βενιζέλος, για να βγει σωστός, θα πρέπει να πετύχει έναν άθλο που κανείς υπουργός οικονομικών στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας δεν έχει πετύχει: την αναστροφή της μεγέθυνσης του ΑΕΠ από το -7,5% στο +2% εντός μηνών και μάλιστα σε μια περίοδο βάναυσης μείωσης των δημόσιων δαπανών και εσόδων.

Προς τι η μακρά διαπραγμάτευση;

Κυβέρνηση και ΕΕ αναφέρθηκαν χτες στην ικανοποίησή τους που οι μακρές διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές της ελληνικού κράτους κατέληξαν σε συμφωνία και στην «αποφυγή της χρεοκοπίας της Ελλάδας». Πρόκειται περί ενδιαφέροντος πειράματος με τα όρια της γλώσσας, με την ικανότητα των πολιτικών να ωθούν στα άκρα την έννοια των λέξεων. Με το αζημίωτο βέβαια. Επιτρέψτε μου μερικά σχόλια που ελπίζω να είναι διαφωτιστικά:

Πρώτον, η χρεοκοπία είναι γεγονός. Αυτό δεν το λέω επιτιμητικά. Οι αναγνώστες των άρθρων μου γνωρίζουν ότι δεν έχω κάποια φετιχιστική απέχθεια προς την χρεοκοπία. Την θεωρώ ένα δυσάρεστο μεν αλλά απαραίτητο (σε κάποιες στιγμές) φαινόμενο στο πλαίσιο των κοινωνιών της αγοράς. Το μόνο που λέω είναι ότι όταν κάτι μοιάζει με πτώχευση, μυρίζει σαν πτώχευση, έχει όλα τα ποσοτικά χαρακτηριστικά και την γεύση της πτώχευσης, τότε μπορεί και να είναι… πτώχευση. Στην περίπτωσή μας, οι ιδιώτες που δάνεισαν το ελληνικό δημόσιο έχασαν περί το 85% της διαχρονικής αξίας των χρημάτων που είχαν λαμβάνειν από το κράτος μας. (**) Ακόμα και οι δανειστές της Lehman έλαβαν από την πτωχευμένη εταιρεία μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό. Το ίδιο και οι δανειστές της Αργεντινής μετά την πτώχευσή της. Η μόνη διαφορά είναι ότι στην περίπτωση του ελληνικού δημοσίου η ΕΕ αποφάσισε ότι η Ελλάδα θα πτωχεύσει αλλά ότι δεν θα επιτραπεί να ειπωθεί ότι πτώχευσε. Τόσο απλά και Οργουελιανά.

Δεύτερον, αυτή η απόφαση να ονομαστεί δια «νόμου» το κρέας (βλ. πτώχευση) ψάρι (βλ. PSI) είχε ως σκεπτικό την μη ενεργοποίηση των ασφαλίστρων CDS που είχαν αγοράσει όσοι ήθελαν είτε να ποντάρουν στην πτώχευση του ελληνικού δημοσίου, είτε να διασφαλίσουν τα νώτα τους αφού επένδυαν σε ελληνικά ομόλογα. Η αγωνία των «αρχών», Ευρώπης αλλά και Αμερικής, ήταν ότι η πυροδότηση των CDS θα έθετε σε κίνδυνο τις ανόητες τράπεζες που τα εξέδωσαν (χωρίς να έχουν τα χρήματα να τα καλύψουν εφόσον ενεργοποιηθούν). Όμως σήμερα διαβάζουμε ότι το ποσοστό συμμετοχής στο «κούρεμα», στο PSI, θα ξεπεράσει το 95% με την ενεργοποίηση των ρητρών εκ μέρους του ελληνικού δημοσίου – δηλαδή τον «εξαναγκασμό στην εθελοντική συμμετοχή» όσων δεν συμμετείχαν εθελοντικά. (Ο Orwell κάπου εδώ ετοιμάζεται να αναστηθεί για να μας πάρει στο κυνήγι!) Αν αυτό δεν πυροδοτήσει τα CDS τότε αυτό σημαίνει ότι η επιτροπή που αποφασίζει την πυροδότησή τους απλά δεν θα την αποφασίσει ποτέ, καθώς αποτελείται από τους ίδιους τραπεζίτες που θα πληγούν αν πυροδοτηθούν τα CDS!

Άρα, προς τι όλη η πολύμηνη διαπραγμάτευση; Γιατί η πτώχευση του ελληνικού δημοσίου να αποτελέσει αντικείμενο συνομιλιών, διαβουλεύσεων, και ατελείωτων συζητήσεων με τον κ. Dallara (τον εκπρόσωπο των τραπεζιτών); Ποιος ο λόγος να αντιμετωπιστούν τα ασφαλιστικά ταμεία που ήταν υποχρεωμένα να δανείζουν το κράτος μας ως ίσα κι όμοια με τους ανόητους τραπεζίτες (ιδίως της Βόρειας Ευρώπης) που επέλεγαν να αγοράζουν ελληνικά ομόλογα; Από την στιγμή που και το «κούρεμα» ήταν μεγάλο, επιπέδου παταγώδους πτώχευσης, και τα CDS θα πυροδοτηθούν (ή όχι) ανεξάρτητα από τις συνομιλίες αυτές, δεν υπήρχε κανένας λόγος διαπραγματεύσεων με τους τραπεζίτες. Τρόικα και ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να αποφασίσουν ερήμην των δανειστών του ελληνικού δημοσίου το βάθος και την κατανομή του κουρέματος ανά περίπτωση (από μεγάλο κούρεμα για hedge funds μέχρι μηδενικό για το ΙΚΑ). Το ότι δεν το έκαναν έχει μόνο μια εξήγηση: την αγωνία των πολιτικών μας, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, να διατηρήσουν ανέπαφες τις πολύ καλές τους σχέσεις με τους (πτωχευμένους) τραπεζίτες, ιδίως της Εσπερίας.

Επίλογος

Ένα «κούρεμα» το οποίο πριν δύο χρόνια θα ήταν λυτρωτικό, σήμερα αποτελεί μέρος όχι της λύσης αλλά του προβλήματος. Παρατείνει την ήδη αδυσώπητα μακρά περίοδο στην διάρκεια της οποίας η οικουμένη βάζει στο ελληνικό κράτος την ταμπέλα «Προσεχώς Πτώχευση». Πολλοί αφήνουν να εννοηθεί ότι το «κούρεμα» που επετεύχθη ναι μεν αφήνει πολλά προβλήματα άλυτα αλλά τουλάχιστον κερδίζουμε, ελέω PSI, λίγο περισσότερο χρόνο μέχρι να αλλάξει πολιτική η ΕΕ (πιθανόν με μια ήττα Σαρκοζύ στις επικείμενες προεδρικές εκλογές στην Γαλλία). Τους απαντώ ότι  πλανώνται.

Η ανταλλαγή ομολόγων δεν είναι παιχνίδι. Τα νέα ομόλογα αγγλικού δικαίου βάζουν την χώρα μας σε μια απίστευτη περιπέτεια: Αποτελούν χρέος το οποίο δεν θα μπορούμε να αποπληρώσουμε και το οποίο δεν θα δικαιούμαστε να μην αποπληρώσουμε. Αντ’ αυτού θα έπρεπε να εισηγηθούμε στην ΕΕ μια απλή εναλλακτική λύση: Να διαγραφεί το 100% αυτών των χρεών (αντί για το 85% που μόλις «κουρεύτηκε») και, σε αντάλλαγμα, το ελληνικό δημόσιο να μην πάρει ούτε ένα ευρώ από τους εταίρους μας για κάλυψη των τρεχουσών αναγκών του ελληνικού δημοσίου. Έτσι, η δημοσιονομική προσαρμογή θα ήταν πιο ήπια από την λαίλαπα που έρχεται, το χρέος μας θα ήταν λιγότερο αβάστακτο απ’ ότι με το PSI, και ο χρόνος που θα δινόταν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη (έως ότου η τελευταία επανασχεδιάσει το ευρωσύστημα) περισσότερος.

(*) Ένα παράδειγμα «καλού» κουρέματος χρέους ήταν εκείνο της General Motors το 2009: 90% των δανείων διαγράφηκαν, νέα αναπτυξιακά δάνεια δόθηκαν από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση για επενδύσεις σε νέες μονάδες παραγωγής και, έτσι, η General Motors όχι μόνο επιβιώνει αλλά και αναπτύσσεται γοργά. Ένας από τους πιστωτές της, το συνδικάτο των εργαζόμενων (που έγινε ντε φάκτο πιστωτής καθώς  η εταιρεία χρώσταγε συντάξεις και μισθούς στα μέλη του), έχοντας αποδεχθεί αυτό το «γενναίο κούρεμα», τελικά βγήκε κερδισμένο (σε σχέση με το τι οφέλη θα λάμβανε αν απόρριπτε το κούρεμα του 90%) επειδή δέχθηκε να αποπληρωθεί με μετοχές της εταιρείας.

(**) Το επίσημο κούρεμα επί της ονομαστικής αξίας συμφωνήθηκε τελικά στο 53%. Ένα ακόμα 32% επαναδανείστηκε στο κράτος με επιτόκια όμως χαμηλότερα από τα αρχικά. Έτσι, η επί πλέον απώλεια αυτών των τόκων ανεβάζει το ποσοστό του «κουρέματος» στο 75% της διαχρονικής αξίας των δανείων. Τώρα που τα νέα ομόλογα (ή γραμμάτια) που πήραν οι δανειστές του δημοσίου χάνουν μέχρι και το 85% της διαχρονικής τους αξίας (καθώς μεταπωλούνται σε τιμές κοντά στο 15% της ονομαστικής τους αξίας), το συνολικό ποσοστό πραγματικού «κουρέματος» αγγίζει το 85%.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=13354

Έρχεται και νέο haircut

Η ιστορικών διαστάσεων αναδιάρθρωση του χρέους ωφελεί την Ελλάδα όχι 100 δισ αλλά μόλις….35-45 δισ ευρώ – Πρόκειται για την μεγαλύτερη αναστάτωση του πλανήτη για το μικρότερο όφελος 

Η ιστορικών διαστάσεων αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, πραγματοποιήθηκε. Μαζί πιστοποιήθηκε και credit event δηλαδή επισημοποιήθηκε η χρεοκοπία ενώ πληρώνονται και τα CDS. 
H αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι η μεγαλύτερη του πλανήτη αλλά το μείζον ερώτημα είναι επαρκής αυτή η αναδιάρθρωση και πόσο ωφέλησε την Ελλάδα; 

Ξεκινώντας από το ερώτημα των ωφελειών, σε αντίθεση με αυτά που επίσημα η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι δηλαδή το όφελος είναι 100 δις ευρώ η πραγματικότητα είναι διαφορετική. 
Η Ελλάδα ωφελήθηκε μόλις 35 με 45 δις ευρώ. 
Δηλαδή υπήρξε μια παγκόσμια αναστάτωση για 1,5 χρόνο για 35 με 45 δις ευρώ. 
Γιατί 35 με 45 δις ευρώ; 
Από τα 100 δις του συνολικού χρέους που απομειώθηκε άρα το κράτος κέρδισε 100 δις θα πρέπει να αφαιρέσουμε τα 25 δις της απομείωσης των ελληνικών τραπεζών και τα 10 δις ευρώ των ασφαλιστικών ταμείων. 
Δηλαδή 35 δις ευρώ μπορεί να έφυγαν ως βάρος από το ελληνικό κράτος αλλά το επωμίστηκαν οι τράπεζες και οι ασφαλιστικές εταιρίες της Ελλάδος άρα το πρόβλημα άλλαξε χέρια χωρίς να επιλυθεί. 
Άρα 100 δις το αρχικό κέρδος του κράτους μείον 35 δις ευρώ 65 δις ευρώ. 
Σε αυτά τα 65 δις ευρώ πρέπει να αφαιρεθούν και τα 30-35 με τα οποία θα χρηματοδοτηθεί το ΤΧΣ και τα οποία θα ανακεφαλαιοποιήσουν τις τράπεζες. 
Το ελληνικό δημόσιο πέρασε το βάρος από πάνω του στις τράπεζες και ταυτόχρονα συνάπτει δάνειο για να ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες το οποίο αποτελεί μέρος του νέου χρέους. 
Αφαιρώντας και τα κεφάλαια του ΤΧΣ το πραγματικό καθαρό όφελος της Ελλάδος είναι μεταξύ 35 και 45 δις ευρώ.
Μια παγκόσμια αναστάτωση για 35 με 45 δις ευρώ. 

Θα χρειαστεί και νέο haircut 

Δεν ολοκληρώθηκε καν η ιστορική αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και έχουν πληθύνει οι φωνές που θέλουν και νέο haircut. 
Οι νέοι στόχοι είναι 1) ή τα νέα δάνεια αγγλικού δικαίου ύψους 70 δις ευρώ και 2)ή τα νέα δάνεια της τρόικα. 
Την ίδια στιγμή η πληρωμή των ελληνικών CDS έχει προκαλέσει παγκόσμια αναστάτωση και προβληματισμό και μάλιστα πολλοί στοχοποιούν την Πορτογαλία ως το επόμενο θύμα της κρίσης 

Πέτρος Λεωτσάκος 
http://www.bankingnews.gr

Η ISDA πιστοποίησε credit event για την Ελλάδα…γεγονός και επίσημα η χρεοκοπία

Στις 19 Μαρτίου η δημοπρασία για την πληρωμή των CDS ύψους 3,17 δισ. δολ 

 

(upd6)Credit event (πιστωτικό γεγονός) απόφασισε και επισήμως για την Ελλάδα η EMEA Credit Derivatives Determinations Committee, η αρμόδια επιτροπή της Διεθνούς Ένωσης Swaps και Παραγώγων (ΙSDA), επιβεβαιώνοντας πλήρως τις πληροφορίες που εδώ και μήνες ανέφερε το http://www.bankingnews.gr.  

(Είμασταν το μόνο site που είχε επιμείνει στην άποψη ότι πρέπει να πληρωθούν τα CDS ενώ ήδη από το βράδυ της 4ης Μαρτίου σε αποκλειστικό ρεπορτάζ είχαμε αναφερθεί με απόλυτη ακρίβεια στις σημερινές ιστορικές αποφάσεις. Τι ανέφερε το http://www.bankingnews.gr στο αποκλειστικό ρεπορτάζ….
«Την Παρασκευή 9 Μαρτίου η Ελλάδα θα βρεθεί σε καθεστώς credit event θα πιστοποιηθεί πιστωτικό γεγονός στην Ελλάδα και τα CDS θα πληρωθούν (cds triggers).
Με βάση αξιόπιστη ελληνική κυβερνητική πηγή με την οποία ήρθε σε επικοινωνία το http://www.bankingnews.gr φαίνεται ότι έχουν παρθεί οι τελικές αποφάσεις για την τύχη της Ελλάδος και του PSI+ της συμμετοχής των ιδιωτών στην αναδιάταξη του ελληνικού χρέους«)
Η απόφαση της ISDA ήταν ομόφωνη…. Το πιστωτικό γεγονός με όρους τεχνικούς σημαίνει και επίσημα χρεοκοπία.
Η ISDA στην ανακοίνωσή της επισημαίνει πως η ενεργοποίηση των ρητρών συλλογικής δράσης  (CACs) συνιστά πιστωτικό γεγονός, με βάση τα όσα προβλέπονται στο Section 4.7(a) της ISDA (2003 Credit Derivatives Definitions), καθώς η εμπλοκή των CACs τροποποιεί τους όρους για τα ομόλογα που διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, εξέλιξη η οποία μειώνει το δικαίωμα των κατόχων των ομολόγων αυτών όσον αφορά στη λήψη των πληρωμών. 
Παράλληλα ανακοίνωσε πως στις 19 Μαρτίου θα πραγματοποιηθεί δημοπρασία για την πληρωμή των ελληνικών CDS.
Η ISDA επισημαίνει ότι άμεσα θα προχωρήσει στην ανακοίνωση αναλυτικότερων πληροφοριών για τη δημοπρασία της 19ης Μαρτίου.
Σε δήλωσή του ο CEO της ISDA επισημαίνει πως η σημερινη απόφαση ήταν αναμενόμενη… 

H ανακοίνωση της ISDA

Restructuring Credit Event Has Occurred with Respect to The Hellenic Republic

LONDON, March 9, 2012 – The International Swaps and Derivatives Association, Inc. (ISDA) today announced that its EMEA Credit Derivatives Determinations Committee resolved unanimously that a Restructuring Credit Event has occurred with respect to The Hellenic Republic (Greece).
The EMEA DC resolved that a Restructuring Credit Event has occurred under Section 4.7(a) of the ISDA 2003 Credit Derivatives Definitions (as amended by the July 2009 Supplement) following the exercise by The Hellenic Republic of collective action clauses to amend the terms of Greek law governed bonds issued by The Hellenic Republic such that the right of all holders of the Affected Bonds to receive payments has been reduced.
The Committee determined that an auction will be held in respect of outstanding CDS transactions on March 19.  ISDA has published a list of obligations issued or guaranteed by The Hellenic Republic, which the EMEA Determinations Committee is currently in the process of reviewing.  That list can be accessed here: http://www2.isda.org/preliminary-greek-obligations/. 
ISDA will publish further information regarding the potential auction on its website, http://www.isda.org/credit, in due course.
Answers to frequently asked questions regarding The Hellenic Republic Restructuring Credit Event can be accessed via ISDA’s Greek Sovereign CDS page: http://www2.isda.org/greek-sovereign-cds/
ISDA will host a press briefing today at 9PM GMT / 4PM EST addressing the credit event ruling. A live webcast of the briefing will be available at: http://services.choruscall.com/links/isda120309.html.

Νωρίτερα, ανώτατη ελληνική κυβερνητική πηγή δήλωνε στο http://www.bankingnews.gr πως η απόφαση της ISDA για πιστοποίηση credit event είναι απόλυτα αναμενόμενη και δίκαιη.
Σε άλλη ανακοίνωσή της νωρίτερα σήμερα η ISDA σημείωνε πως η τελική απόφαση αναμένεται να ληφθεί όταν επίσημα ενεργοποιηθούν οι ρήτρες συλλογικής δράσης (CACs), που σήμερα εγκρίθηκαν από το Eurogroup και εν συνεχεία από το υπουργικό συμβούλιο.
Η επίσημη ενεργοποίηση των CACs θα γίνει όταν η σχετική απόφαση δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

Νωρίτερα το http://www.bankingnews.gr ανέφερε:

H ISDA είναι  πιθανό να πιστοποιήσει credit event στην Ελλάδα σύμφωνα με τελευταίες μη επιβεβαιωμένες, πληροφορίες που διαρρέουν κύκλοι στο Λονδίνο.  Η αρμόδια επιτροπή της Διεθνούς Ένωσης swaps και Παραγώγων είναι  κοντά στην απόφαση να πιστοποιήσει πιστωτικό γεγονός καθώς ενεργοποιήθηκαν τα CACs οι ρήτρες συλλογικής δράσης υποχρεώνοντας κατόχους ελληνικού χρέους να συμμετάσχουν στην διαδικασία όχι εθελοντικά αλλά υποχρεωτικά. Να σημειωθεί ότι επικρατούσε η άποψη εσχάτως ότι η ενεργοποίηση των CACs επειδή αφορά την μειοψηφία του χρέους η ISDA θα το χαρακτήριζε περιορισμένο γεγονός…. 
Η εξέλιξη αυτή θα είναι ιστορική. Τα CDS ακόμη εξετάζεται αν θα πληρωθούν τα οποία είναι ύψους 3,2 δισ δολάρια η καθαρή αξία. 
Με βάση μη επιβεβαιωμένες πληροφορίες οι απόψεις των μελών της ISDA ήταν αντικρουόμενες ενώ υπήρξαν μέλη που ανοικτά τάχθηκαν υπέρ του credit event εσχάτως.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η BNP Paribas η οποία είναι ο σύμβουλος των ιδιωτών στην αναδιάταξη του ελληνικού χρέους, έχει προιδοποιήσει ότι τα CDS είναι trigger αν ενεργοποιηθούν τα CACs. Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι μετά την ενεργοποίηση των CACs  η ISDA δεν είχε πολλές επιλογές πέραν του να πιστοποιήσει credit event. 
Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση, της ISDA  η επιτροπή δέχτηκε ερώτημα σχετικά με το αν πιστοποιείται credit event οπότε και θα συνεδριάσει στις 3 το μεσημέρι ώρα Ελλάδας για να αποφασίσει.
Όπως τονίζεται στην ανακοίνωση, τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου θα αποφασίσουν αν πιστοποιείται credit event και αν θα πληρωθούν οι κάτοχοι των ελληνικών ασφάλιστρων κινδύνου έναντι χρεοκοπίας.
Να σημειωθεί ότι τα μέλη της ISDA που αξιολογούν αν υφίσταται πιστωτικό γεγονός στην Ελλάδα είναι τα εξής.

Voting Dealers

Bank of America / Merrill Lynch
Barclays
BNP Paribas
Credit Suisse
Deutsche Bank
Goldman Sachs
JPMorgan Chase Bank, N.A.
Morgan Stanley
Societe Generale
UBS

Consultative Dealers
Citibank
The Royal Bank of Scotland

Voting Non-dealers
BlueMountain Capital (Second Term Non-dealer) 
Citadel LLC(First Term Non-dealer)
D.E. Shaw Group (First Term Non-dealer)
Elliott Management Corporation (Third Term Non-dealer)
Pacific Investment Management Co., LLC (Second Term Non-dealer)

http://www.bankingnews.gr

CDS…σε λίγες μέρες θα τα μάθουμε ΟΛΑ!

Τις επόμενες ημέρες κυκλοφορεί στις ΗΠΑ, ΛΙΣΤΑ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ CDS.
EINAI 400 ΣΕΛΙΔΕΣ  ΜΕ 12.000 ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ !!!!!!!!!!!!!!!!
Το θέμα θα βγει σε ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ,και θα δημοσιευθεί  αυθημερόν από τα WIKI LEAKS.
Η λίστα με τα 12.000 Ελληνικά CDS δίνει τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα 

Βόμβα Κατσέλη με ντοκουμέντα

Ένα πιο ισχυρό στοιχείο από το «όχι» της ψήφου της,κατέθεσε η βουλευτής Λούκα Κατσέλη.Δύο έγγραφα που φαίνεται να ακυρώνουν την επιχειρηματολογία περί εξόδου από το ευρώ και την «αναπτυξιακή» και «μεσσιανική» λειτουργία του Μνημονίου.Στο πρώτο έγγραφο,το οποίο είναι επίσημο έγγραφο της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), η Τράπεζα εξετάζει την δυνατότητα αποπομπής μιας χώρας μέλους από την Ευρωπαική Ένωση.Σε αυτή την υπόθεση εργασίας,η ΕΚΤ είναι κατηγορηματική ότι δεν υπάρχει νομική υπόσταση σε ένα τέτοιο σενάριο.Δεν μπορεί δηλαδή νομικά να στηριχτεί μια τέτοια απόφαση.Αρα η επιχειρηματολογία περί κινδύνου εξόδου από την ΕΕ και τη ζώνη του ευρώ είναι χωρίς υπόσταση και καθαρά προπαγανδαστική.

Στο δεύτερο έγγραφο, η Λούκα Κατσέλη, με εμπεριστατωμένη ανάλυση προβλέπει πως το Μνημόνιο 2,που εμφανίζεται ως αναπτυξιακή λύση και όχι παγίδα ύφεσης,θα δημιουργήσει ύφεση του 7%. Με αντίστοιχη μελέτη η Κατσέλη είχε προβλέψει στο πρώτο μνημόνιο πως θα δημιουργήσει ύφεση της τάξης του 5% για το 2012.Η πρόβλεψή της, είχε προκαλέσει την αντίδραση του υφυπουργού Οικονομικών Φίλιππου Σαχινίδη,ο οποίος την είχε κατηγορήσει ότι δεν ξέρει τι λέει, και προσδιόριζε την ύφεση στο μόλις 2,8 %.Τελικώς η ίδια η τρόικα στην πρόβλεψή της για το 2012,μιλάει για ύφεση 4-5%

Η Κατσέλη υποστηρίζει πως η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να πληρώνει μισθούς και συντάξεις λόγω πλεονάσματος και το θέμα είναι να διαπραγματευτεί ένα PSI που δεν θα έχει τους όρους περικοπών του Μνημονίου.Αυτό μπορεί να το κάνει αρκεί να μπει στη λογική διαπραγμάτευσης.Η Ευρωπαική Ένωση δεν μπορεί να αποπέμψει την Ελλάδα από το ευρώ,αλλά θα έχει όλες τις δυσμενείς συνθήκες από την παραμονή της.Άρα θα κληθεί να επιλέξει ένα άλλο PSI,που δεν οδηγεί την Ελλάδα στην ύφεση.

Διαβάστε εδώ ολόκληρο το έγγραφο της ΕΚΤ

Διαβάστε τα επίμαχα αποσπάσματα.

ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
ΕΥΡΩΣΥΣΤΗΜΑ
Withdrawal and expulsion from the EU and EMU some reflections
Legal Working Paper Series. No 10 / december 2009

ΤΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΣΕ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΕΚΤ
Η μελέτη της ΕΚΤ αναφέρει ότι: «Ούτε οι ιδρυτικές συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ούτε οι ακολουθούμενες
τροποποιητικές συνθήκες που έγιναν μέχρι την επικύρωση της Συνθήκης της Λισσαβόνας, προβλέπουν κάποια
ρήτρα ή διάταξη για εκδίωξη κάποιου κράτους-μέλους (με διαπραγμάτευση ή μονομερώς) από την Ε.Ε. ή από την
ΟΝΕ.» (σελ. 9)
Επισημαίνει μάλιστα, ότι :«Δεδομένων των όρων και του πνεύματος των συνθηκών, καθώς και της μακροχρόνιας
ολοκλήρωσης της Ε.Ε., που αντικατοπτρίζεται στους σκοπούς των θεσμών της και στην μεταφορά σημαντικών
εξουσιών λήψης αποφάσεων από τα κράτη-μέλη στους υπερεθνικούς κοινοτικούς θεσμούς, δεν υπάρχει τίποτε
που να οδηγεί στο συμπέρασμα ότι περιέχουν (οι συνθήκες) όρους καταγγελίας ή εκδίωξης. Στην περίπτωση της
ΟΝΕ, άρθρα 4(2), 118 και 123 (4) ΕΚ και στο Πρωτόκολλό της αριθμός 24 για τη μετάβαση στο τρίτο στάδιο της
νομισματικής ένωσης, αναφέρεται ρητώς το «αμετάκλητο» κλείδωμα της ισοτιμίας μετατροπής των εθνικών
νομισμάτων σε ευρώ, καθώς και στη μη ανατρεψιμότητα της διαδικασίας που οδηγεί στην υιοθέτηση του ευρώ.»
(σελ. 13 και 14)
Σε ό,τι αφορά τη Συνθήκη της Λισαβόνα, ρητά η μελέτη της ΕΚΤ αναφέρει ότι μόνον: «Το Άρθρο 50 της Συνθήκης
της Λισαβόνας ρητώς παρέχει διάταξη για εθελοντική απόσχιση ενός κράτους-μέλους από την Ε.Ε. Ειδικότερα, η
ρήτρα εξόδου προβλέπει ότι ένα κράτος-μέλος που επιθυμεί να αποχωρήσει από την Ε.Ε. πρέπει να πληροφορήσει
για την πρόθεσή της το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Το Συμβούλιο στη συνέχεια διαμορφώνει οδηγίες για τη
διαδικασία διαπραγμάτευσης της συμφωνίας αποχώρησης του κράτους-μέλους. Το Συμβούλιο, ενεργώντας στη
βάση ειδικής πλειοψηφίας και αφού πρώτα λάβει τη συγκατάθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, καταλήγει, για
λογαριασμό της Ε.Ε., στη συμφωνία αποχώρησης του κράτους-μέλους». (σελ. 23)
Επομένως, με βάση την Έκθεση της ΕΚΤ: «Δεν υπάρχει επί του παρόντος διάταξη στη Συνθήκη της
Λισαβόνας που να προβλέπει την αποβολή από την Ε.Ε. ή την ΟΝΕ ενός κράτους-μέλους.» (σελ. 30)
Στην έκθεση επισημαίνεται, επιπλέον, ότι «η ιδέα ότι οι συνθήκες θα πρέπει να παρέχουν ρητά δυνατότητες
αποβολής ενός κράτους-μέλους συζητήθηκε στη Διακυβερνητική Διάσκεψη το 2001-2003, αλλά ως ιδέα
εγκαταλείφτηκε. Η ίδια ιδέα επανεμφανίστηκε πιο πρόσφατα σε συζητήσεις για τη Συνθήκη της Λισαβόνας, αλλά
και πάλει εγκαταλείφτηκε.» (σελ. 30)
Τονίζει δε τέλος ότι «όχι μόνο δεν προβλέπεται συλλογικά δικαίωμα για αποβολή ενός κράτους-μέλους με
βάση τις συνθήκες, αλλά η νομιμότητα για την εισαγωγή ή τον ισχυρισμό μιας τέτοιας διαδικασίας θα
ήταν εξαιρετικά αμφισβητήσιμη, τόσο νομικά όσο και εννοιολογικά.» (σελ. 35)
==============================================================
===========
Οι υφεσιακές συνέπειες των διατάξεων για την αγορά εργασίας στη νέα
∆ανειακή Σύµβαση

• Σύµφωνα µε στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, αλλά και τις εκτιµήσεις για την διαµόρφωση του αριθµού του
συνόλου των εργαζοµένων το 1
ο
δίµηνο του 2012, περίπου 2.900.000 εργαζόµενοι διέπονται από
Συλλογικές Συµβάσεις Εργασίας (Σ.Σ.Ε.), ενώ αντίστοιχα 400.000 εργαζόµενοι διέπονται από τους όρους
της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύµβασης Εργασίας (Ε.Γ.Σ.Σ.Ε). Ο µέσος ετήσιος ακαθάριστος µισθός
στον ιδιωτικό τοµέα το 2011 έχει υπολογιστεί στα 26 χιλ.¤, λαµβανοµένου υπόψη µιας συνολικής µείωσης
της τάξης του 12% σε σχέση µε τον αντίστοιχο του 2009 (29,3 χιλ.¤).
• Από την αλλαγή ρυθµίσεων που αφορούν τη χρονική διάρκεια των συλλογικών συµβάσεων, τις νέες
ρυθµίσεις για τη µετενέργεια, την µείωση του κατώτατου µισθού της ΕΓΣΣΕ κατά 22% και της
συνεπαγόµενης εξ αυτού µείωσης των επιδοµάτων ανεργίας και µητρότητας, υπολογίστηκε για το 2012:
α) µια µέση µείωση κατά 10% για τους εργαζόµενους που διέπονται από Συλλογικές Συµβάσεις Εργασίας
(Σ.Σ.Ε.) και β) µια µέση µείωση κατά 22% για αυτούς που διέπονται από την Εθνική Γενική Συλλογική
Σύµβαση Εργασίας (Ε.Γ.Σ.Σ.Ε).
• Η συνολική µείωση του Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήµατος το 2012, ως απόρροια της
υιοθέτησης των υφεσιακών µέτρων στην αγορά εργασίας, αναµένεται να φτάσει τα 7.9 δισ.¤ ή –
3,67% του Α.Ε.Π., λαµβανοµένων υπόψη των πολλαπλασιαστών φόρων και δηµοσίων δαπανών που 

έχουν προσδιοριστεί και χρησιµοποιούνται από την διεθνή βιβλιογραφία για τη Χώρα µας ( δηλ.
συντελεστές οριακής ροπής κατανάλωσης, µέσος φορολογικός συντελεστής κ.ο.κ).
• Σύµφωνα µε στοιχεία δικαιούχων επιδοµάτων ανεργίας και µητρότητας τα οποία προέρχονται από
αρµόδιες υπηρεσίες του ΟΑΕ∆: α) 120.000 είναι οι δικαιούχοι επιδοµάτων εποχικής ανεργίας µε µέση
διάρκεια λήψης των επιδοµάτων 5 µήνες, β) 200.000 είναι οι δικαιούχοι τακτικών επιδοµάτων ανεργίας µε
µέση διάρκεια λήψης επιδοµάτων 7 µήνες, γ) 20.000 είναι οι δικαιούχες µητέρες οι οποίες λαµβάνουν
επίδοµα κύησης (πριν και µετά την γέννα) µε µέση διάρκεια λήψης 5,5 µήνες. Η συνολική µείωση του
Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήµατος το 2012, εξαιτίας της µείωσης κατά 22% των ανωτέρω
επιδοµάτων φτάνει τα 235 εκ.¤ ή το -0,11% του Α.Ε.Π.
• Συνολικά, από την µείωση των εισοδηµάτων µισθωτής εργασίας και επιδοµάτων ΟΑΕ∆, βάσει των
διατάξεων µέτρων της νέας δανειακής σύµβασης που αφορούν την αγορά εργασίας, η συνολική αρνητική
επίδραση στο Α.Ε.Π. θα ξεπεράσει τα 8,12 δισ.¤ ήτοι 3,78%. Συνεπώς, σύµφωνα και µε άλλους
υφεσιακούς παράγοντες (πολλοί από τους οποίους αναφέρονται και στην αιτιολογική έκθεση του σχεδίου
προϋπολογισµού 2012), η υφεσιακή πορεία της ελληνικής οικονοµίας θα ξεπεράσει το 7-8% το 2012.

 

http://www.koutipandoras.gr/?p=15457

Οι ντελιβεράδες της πτώχευσης

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ο βασικός ισχυρισμός των εγχώριων σωματοφυλάκων της διεθνούς τοκογλυφίας όλες τις τελευταίες μέρες ήταν ότι η Ελλάδα δεν θα άντεχε μια «άτακτη χρεοκοπία», η οποία περιγράφτηκε σε όλους τους δραματικούς τόνους που μπορούσαν να επιστρατευθούν. Οι αρμαγεδδωνικές περιγραφές είχαν στόχο να συγκρίνουν τη δική τους απόπειρα για σταδιακή και συντεταγμένη χρεοκοπία με την… άτακτη. Εκείκατάντησαν ύστερα από δύο χρόνια «σωτηρίας»!

Στην προσπάθειά τους αυτή, ωστόσο, για τον προσεκτικό παρατηρητή, το κυρίαρχο στοιχείο δεν ήταν η καταστροφολογία, αλλά η απόκρυψη της πραγματικότητας. Αλλά και τα ασύστολα ψεύδη με τα οποία επένδυσαν το υποτιθέμενο αποτέλεσμα της δικής τους επιλογής για το μοντέλο χρεοκοπίας. Όπως και η συκοφάντηση, στο όριο της χυδαιότητας, οποιουδήποτε αντέτασσε την ελάχιστη ένσταση στο καταστροφολογικό τους παραλήρημα.

Αυτή είναι βεβαίως η πάγια τακτική όσων αδυνατούν να βρουν λόγο και επιχειρήματα υπεράσπισης τωνπεπραγμένων τους. Ωστόσο εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με μια διαμάχη επί αντιλήψεων ή απόψεων, αλλά με την πραγματική κατάσταση και το πραγματικό αποτέλεσμα πράξεων ενός πολιτικού συστήματος το οποίο πληρώνει ακριβά τις επιλογές δεκαετιών, με αποκορύφωμα την τελευταία διετία.

 

Κοινή απάτη

Κατ’ αρχάς λοιπόν «πούλησαν» αποφυγή της χρεοκοπίας. Με το επιχείρημα ότι τα απερίγραπτης βαρβαρότητας μέτρα που ψήφισαν – τα οποία έχουν προκαλέσει διεθνές κύμα συμπαράστασης στον ελληνικό λαό και σφοδρής κριτικής προς την ευρωζώνη για τον δολοφονικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την Ελλάδα – είναι απαραίτητα ώστε να… πείσουμε τους εταίρους και τους δανειστές μας να συμβάλουν στη μείωση του χρέους μέσω του PSI («κούρεμα»).

Και οι πέτρες, ωστόσο, γνωρίζουν πλέον ότι το PSI φέρνει αύξηση του χρέους και όχι μείωσή του, αφού τα 100 δισ. του «κουρέματος» θα φέρουν νέο δάνειο 130 δισ. – ποσό μάλιστα που όλοι αναγνωρίζουν ότι είναι… μικρό για να εξυπηρετηθεί ο ελληνικός δανεισμός ακόμη και ύστερα από την υποτιθέμενη μείωσή του.

Οι ίδιες αυτές… πέτρες γνωρίζουν ότι, ακόμη και αν επιτυγχανόταν η μείωση στο 120% του ΑΕΠ το 2020, πάλι το χρέος της Ελλάδας δεν θα ήταν βιώσιμο, αφού οι αγορές αλλά και η ίδια η… Συνθήκη του Μάαστριχτ ως μακροχρόνια εξυπηρετήσιμο δεν κρίνουν κανένα χρέος άνω του 60%, με όριο το 80%. Κάτι που σημαίνει ότι τη σημερινή μείωση θα πρέπει να ακολουθήσει άλλη μία στο μέλλον – ίσως στο… πολύ άμεσο μέλλον.

Το χειρότερο: ακόμη και τώρα, αν και το Eurogroup να συνεδριάζει αύριο με κεντρικό θέμα την Ελλάδα, η ευρωζώνη όχι μόνο δείχνει να αναθεωρεί τον στόχο του 120% σε 125%, αλλά επιπλέον ακόμη ψάχνει τον τρόπο με τον οποίο η ίδια θα συμβάλει στην… επίτευξη του στόχου. Με άλλα λόγια, ακόμη και αυτή η εντελώς αμφισβητούμενης – έως μηδαμινής – αποτελεσματικότητας επιχείρηση υλοποίησης του PSI παραμένει στον αέρα.

Συνεπώς η Ελλάδα παραδίδεται στην πλήρη διάθεση των δανειστών χωρίς η ελληνική κυβέρνηση και οι λοιποί ιεροκήρυκες του ξεπουλήματος να γνωρίζουν ακόμη 100% ούτε αν η διαδικασία αυτή θα ολοκληρωθεί ούτε αν θα είναι εθελοντική ή αναγκαστική (δηλαδή χρεοκοπία) ούτε τον τρόπο με τον οποίο θα προχωρήσει. Αλλά… ποιος τους ρώτησε;

Ακόμη, όμως, και αν προχωρήσει το διαφημιζόμενο σενάριο, η Μέρκελ είναι σαφής: «Η Ελλάδα έχει μια ευκαιρία το έτος 2020 με βιωσιμότητα του χρέους γύρω στο 120% να επιστρέψει και πάλι στις αγορές».

Η Ελλάδα λοιπόν όχι μόνο δεν θα έχει διασωθεί ούτε σε οκτώ χρόνια, αλλά ακόμη και τότε θα έχει απλώς μια… ευκαιρία. Τίποτε περισσότερο! Και αυτό με βάση το 120% χρέους επί του ΑΕΠ, δηλαδή τον στόχο που η ίδια η ευρωζώνη, αλλά και το ΔΝΤ «δυσκολεύονται» να θεωρήσουν αποτελεσματικό.

Τι γίνεται όμως αν το PSI αποτύχει, αν το 120% κριθεί ανέφικτο ή ανεπαρκές, αν η ελληνική οικονομία – βυθισμένη στη χρόνια ύφεση – αδυνατεί να πιάσει τον στόχο της μείωσης του ελλείμματος και του χρέους ή αν, απλώς, όλα αυτά είναι απλώς μια μπούρδα για να μετατρέψουμε το ελεύθερο χρέος σε ενυπόθηκο; Στην περίπτωση αυτή θα πάμε σε… πτώχευση.

Το επιχείρημα λοιπόν περί αποφυγής της χρεοκοπίας είναι εκκρεμές και ψεύτικο. Ένας κοινός και χυδαίος εκβιασμός. Ακριβώς επειδή οι διακηρυγμένοι στόχοι ούτε εφικτοί δείχνουν ούτε αποτελεσματικοί – κάθε άλλο…

 

«Διάσωση» μέσω μαζικής δυστυχίας

Το μέσον που οι Γερμανοί υποδεικνύουν – και οι τσολιάδες τους αποδέχονται χωρίς αντίρρηση – για την επίτευξη του στόχου είναι η λιτότητα και η ύφεση.

Δηλαδή η εξάπλωση της δυστυχίας και ο πλήρης έλεγχος της χώρας

● με τον δραστικό περιορισμό όλων των εισοδημάτων,

● με το γενικό ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας μέσω οργανισμού που θα εδρεύει στο… Λουξεμβούργο,

● με τη δέσμευση των ελληνικών χρηματικών πόρων στο υπό διαμόρφωση «ταμείο χρέους»,

● αλλά και με τη βίαιη αποστέρηση της δημοσιονομικής κυριαρχίας της Ελλάδας μέσω του ορισμούεπιτρόπου για τον προϋπολογισμό, ο οποίος θα διασφαλίζει πως καμιά δαπάνη κοινωνικού ή αναπτυξιακού χαρακτήρα δεν θα γίνεται πριν συγκεντρωθούν τα δανεικά.

Τι μας λέει, επιπλέον, ο ορισμός επιτρόπου και η πλήρης δέσμευση των ελληνικών χρηματοδοτικών πόρων, πέρα από τη στέρηση κυριαρχίας; Ότι, απλούστατα, τα δανεικά δεν θα είναι… εγγυημένα στο σύνολό τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται τα τσολιαδάκια. Ακόμη περισσότερο το βάρος δεν θα πέσει στην… ανάπτυξη, όπως επίσης ψευδέστατα ισχυρίζονται οι εγχώριοι γκαουλάιτερ της Μέρκελ και των αγορών.

 

Όπως στη Νιγηρία;

Η ανάπτυξη, λένε, θα επέλθει μέσω της αύξησης της… ανταγωνιστικότητας, η οποία θα προέλθει, κατά Παπαδήμο και λοιπούς, από τη μείωση των μισθών και των συντάξεων έως και 50% στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, από τη μείωση των κοινωνικών δαπανών, την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, τησυρρίκνωση του κράτους, την παρεπόμενη μείωση της εγχώριας κατανάλωσης και την αύξηση των εξαγωγών, αλλά και από την εισροή ξένων «επενδυτικών» κεφαλαίων.

Είναι αυτοί οι τύποι με τα καλά τους; Αν υποτεθεί ότι τους παίρνουμε στα σοβαρά, δεν έχουμε παρά να δούμε ένα παράδειγμα χώρας η οποία:

● Έχει υψηλό ποσοστό ξένων επενδύσεων εξ αιτίας της επένδυσης μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών στο έδαφός της, αφού αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες παραγωγούς πετρελαίου στον κόσμο.

● Έχει εκμηδενισμένο εργατικό κόστος.

● Έχει ως εντελώς… άγνωστη έννοια το «κοινωνικό κράτος».

● Είναι χώρα κατ’ εξοχήν αγροτική και κτηνοτροφική, άρα θα έπρεπε να διαθέτει διατροφική υπερεπάρκεια.

● Έχει εκπληκτικές επιδόσεις στον εξαγωγικό τομέα – σε τρόφιμα, ξυλεία, πετρέλαιο.

● Είναι η δεύτερη σε μέγεθος οικονομία της Αφρικής.

Ο λόγος για τη Νιγηρία. Τι συμβαίνει όμως πραγματικά στη χώρα αυτήν, η οποία συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά που μας υπόσχονται οι γκαουλάιτερ; Αντιγράφουμε την είδηση όπως τη μετέδωσε το ΑΠΕ και δημοσιεύθηκε χθες στο Βήμα:

«Η σημαντική οικονομική ανάπτυξη στη Νιγηρία, τη δεύτερη οικονομία της Αφρικής, δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τη φτώχεια στη χώρα και σύμφωνα με το Εθνικό Γραφείο Στατιστικής το ποσοστό απόλυτης ένδειας έφτασε το 60,9% του πληθυσμού το 2010 από 54,7% που ήταν το 2004. Το ποσοστό απόλυτης ένδειας υπολογίζεται σύμφωνα με τον αριθμό των ανθρώπων που μπορούν να αποκτήσουν μόνο τααπολύτως απαραίτητα σε τρόφιμα, ρούχα ή κατάλυμα.

Περίπου εκατό εκατομμύρια άνθρωποι στη Νιγηρία ζούσαν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα το 2010, δηλαδή το 61,2% του πληθυσμού, σε σύγκριση με 51,6% το 2004. Σύμφωνα με το Γραφείο, η κατάσταση της φτώχειας στη Νιγηρία θα χειροτερέψει, αφού το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς θα διευρυνθεί».

Επειδή όμως το χοντρό παραμύθι περί «ξένων επενδύσεων» που θα σώσουν τη χώρα έχει – εκτός από τους γκαουλάιτερ – πολλούς υποστηρικτές και στο δικό μας ατιμασμένο επάγγελμα (τη… δημοσιογραφία, αν δεν καταλάβατε), επικαλούμαστε την πείρα και το ρεπορτάζ ενός πραγματικού δημοσιογράφου, κατ’ εξοχήν αξιόπιστου.

Ο λόγος λοιπόν στον Γιώργο Αυγερόπουλο, ο οποίος, με τον επιτυχημένο και υψηλής ποιότητας «Εξάντα» του, έχει κάνει ένα εκπληκτικό ρεπορτάζ στη χώρα αυτήν. Όπως σημειώνει στην ιστοσελίδα της ΕΡΤ, οι εξορύξεις πετρελαίου «αντί να φέρουν την ανάπτυξη, έφεραν την καταστροφή. Η Νιγηρία παράγει περίπου 2,5 εκατομμύρια βαρέλια πετρέλαιο την ημέρα. Μόνο τα έσοδα του κράτους από τον μαύρο χρυσό υπολογίζονται σε 17 δισ. δολάρια τον χρόνο.

Στο πετρελαιοφόρο Δέλτα, μια από τις πλουσιότερες σε ορυκτό πλούτο περιοχές της Γης, δεν υπάρχουν δουλειές για τους νέους, μόρφωση για τα παιδιά και φαγητό για κανέναν. Όταν οι κάτοικοι τολμούν να ζητήσουν τα αυτονόητα, οι επιθέσεις των ειδικών σωμάτων του στρατού και της αστυνομίας που εξοπλίζουν οι εταιρείες πετρελαίου αφανίζουν από τον χάρτη ολόκληρα χωριά».

 

Με τίμημα την εξαθλίωση

Με απλά λόγια, αν το τίμημα για την προσέλκυση «ξένων επενδύσεων» και την – κατά την έννοια που της αποδίδουν οι χυδαίοι γκαουλάιτερ – «ανταγωνιστικότητα» είναι η εξαθλίωση του ελληνικού λαού και η απώλεια εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατίας, τότε πραγματικά να μας λείπει. Αν το τίμημα είναι τόσο βαρύ, σχεδόν υπαρξιακό για την ίδια την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, τότε ποιον θα τρομάζει σε λίγο η… άτακτη χρεοκοπία;

Με ένα εκατομμύριο επίσημους ανέργους και άλλες 200.000 στην γκρίζα ζώνη της ημιεπίσημης, με ακόμη περισσότερους στη μαύρη εργασία, με πλήρη κατάργηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, με εργαζόμενους των 400 ευρώ, πόσοι θα εξακολουθήσουν να προτιμούν τη «διάσωσή» τους από τη χρεοκοπία και ένα τέτοιο ευρώ από ένα εθνικό νόμισμα;

● Για πόσο – και πόσους; – πιστεύουν οι Ταλιμπάν της νεοφιλελεύθερης ηλιθιότητας και οι φύλακες των συμφερόντων της διεθνούς τοκογλυφίας ότι θα εξαπατούν υποσχόμενοι έναν ανύπαρκτο Παράδεισο ως αντάλλαγμα για τον οικονομικό θάνατο μιας ολόκληρης χώρας;

● Για πόσο θα μπορούν να πρακτορεύουν την πτώχευση κράτους και κοινωνίας ως «σωτηρία» και «αποφυγή της χρεοκοπίας»;

● Για πόσο αυτοί και οι προπαγανδιστές τους πιστεύουν ότι θα πείθουν πως η εξαθλίωση είναι δρόμος για την… ανάπτυξη;

Και αν σε κάποιους το παράδειγμα της πάμπλουτης Νιγηρίας, με τη μηδαμινή εθνική και οικονομική κυριαρχία, φαίνεται δήθεν υπερβολικό, τι να πεις για το «πρότυπο» της ευρωπαϊκής Πορτογαλίας, το οποίο έχουν το θράσος να διαφημίζουν και να μας ζητούν επισήμως να ακολουθήσουμε;

Μας ζητούν να μοιάσουμε σε μια χώρα η οποία, έχοντας ήδη… «επιτύχει» τους δικούς μας στόχους (μισθοί, ξεπούλημα, πληρέστερη εφαρμογή του δικού τους «μνημονίου» κ.λπ.), βρίσκεται ένα βήμα πριν από τη δική της πτώχευση και με μια οικονομία σε χειρότερη κατάσταση από τη δική μας, με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ που επικαλούνται τα πορτογαλικά συνδικάτα.

Τώρα η κοινωνία και εκεί ξεσηκώνεται, ενώ η πανικόβλητη κυβέρνησή της εκλιπαρεί τον Σόιμπλε για μείωση του χρέους, ακολουθώντας πιστά τα χνάρια των δικών μας φωστήρων.

Ήδη πάντως σήμερα τα ξημερώματα η Πορτογαλία υποβαθμίστηκε από τη Moody’s κατά μία ακόμη βαθμίδα, μαζί με άλλες πέντε ευρωπαϊκές χώρες, ενώ ο ίδιος οίκος αξιολόγησης ανήγγειλε ότι θα υποβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Αυστρίας.

Και όλα αυτά για να σωθεί… η ευρωζώνη. Η οποία ανεβαίνει τον δικό της Γολγοθά λιτότητας και απώλειας κυριαρχίας υπέρ της Γερμανίας, της Κομισιόν και των τραπεζών, παρότι άπαντες γνωρίζουν ότι αυτές οι σκιτζίδικες επιλογές μπορούν μόνο να προκαλέσουν γενικευμένες κοινωνικές εξεγέρσεις και να θέσουν την υποτιθέμενη ευρωσταθερότητα υπό πλήρη αμφισβήτηση.

Ο ταλιμπανισμός της δημοσιονομικής «ορθοδοξίας» πλέον καταγγέλλεται ως αναποτελεσματικός, αντιδημοκρατικός και καταστροφικός σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και έξω από αυτήν. Όποιος – όχι απαραιτήτως ξεπουλημένος… Ταλιμπάν – νομίζει ότι αυτός είναι πράγματι ένας πιθανός δρόμοςπαραμονής στην Ευρώπη, αλλά και επιβίωσης της ίδιας της ευρωζώνης πλανάται οικτρά. Και θα το ανακαλύψει πολύ σύντομα.

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι πολύ αργά για την Ελλάδα και την επιβίωσή της…

 

http://topontiki.gr/article/30212

Επτά μύθοι για την κρίση του χρέους

Το καταπληκτικό αυτό κείμενο του Στέργιου Σκαπέρδα  (Professor of Economics, University of California, Irvine) πραγματεύεται κριτικά και καταρρίπτει τους 7 μύθους για την κρίση του χρέους, τους οποίους συστηματικά προωθούν τα εγχώρια ΜΜΕ.

Αξίζει να το διαβάσετε προσεκτικά!

Κατεβάστε το απο εδώ.

Σταχυολογώ σημεία τα οποία κρίνω ιδιαίτερα ενδιαφέροντα !

Μύθος 1ος: Στάση πληρωμών ή «χρεοκοπία» θα ήταν καταστροφικές για την Ελλάδα.

• Εξ ου και η κινδυνολογία περί στάσης πληρωμών και «χρεοκοπίας» δεν έχει νόημα αφού ο Υπουργός Οικονομικών έχει ήδη παραδεχθεί πως η κυβέρνησή του συμφώνησε να προχωρήσει σε κάτι τέτοιο

• Ένα κούρεμα 50% δεν θα έφερνε σημαντική μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους.

• Έτσι, στάση πληρωμών και χρεοκοπία είναι για άτομα και επιχειρήσεις κρίσιμα χαρακτηριστικά της λειτουργίας του σύγχρονου καπιταλισμού. Αν ο δανειστής δεν είναι προσεκτικός στην επιλογή των δανειοληπτών του, είναι οικονομικά ορθό αλλά και δίκαιο να ζημιωθεί.

• Αλλά υπάρχουν τρεις τουλάχιστον διαφορές ανάμεσα σε στάση πληρωμών και χρεοκοπία, από τη μια, ατόμων ή εταιρειών και, από την άλλη, κυρίαρχων κρατών.

  • Πρώτον, τα κράτη δεν χρεοκοπούν κυριολεκτικά, με την έννοια ότι δεν υπάρχει ανώτερη υπερεθνική τελική αρχή και δικαστήριο
  • Η δεύτερη σημαντική διαφορά του κρατικού χρέους από άλλα χρέη είναι πως συνάπτεται και ελέγχεται από κυβερνητικούς αξιωματούχους εκ μέρους της χώρας και του λαού της.
  • Η τρίτη διαφορά είναι ότι ένα κρατικό χρέος σπάνια, αν ποτέ, χρειάζεται ρητές εγγυήσεις

• Γιατί φαίνεται τόσο δύσκολο για την Ελλάδα η στάση πληρωμών προς τους δανειστές;Η ατολμία στην υπεράσπιση των ελληνικών συμφερόντων απέναντι στην τρόικα και τους βορειοευρωπαίους πολιτικούς είναι κοινός παρονομαστής στις αντιδράσεις της ελληνικής κυβέρνησης στην κρίση. Μια «χρεοκοπία» δεν θα ήταν καταστροφική τη στιγμή που το υπάρχον χρέος είναι μη βιώσιμο.

  • Ένας λόγος ίσως είναι πως η χώρα δεν θα μπορούσε να έχει πρόσβαση στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου ξανά
  • Όμως:  Η Ελλάδα όμως έτσι κι αλλιώς δεν έχει τώρα πρόσβαση στις διεθνείς αγορές και θα συνεχίσει να μην έχει αν ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο, ακριβώς λόγω του υψηλού επιπέδου του χρέους της και την υπονοούμενη υψηλή πιθανότητα στάσης πληρωμών. Αντίθετα, ένα γενναιόδωρο κούρεμα θα έκανε το εναπομείναν χρέος βιώσιμο και τότε οι διεθνείς πιστωτές θα ήταν πιο πιθανό να δανείσουν στη χώρα, όπως ακριβώς έχουν κάνει με άλλες χώρες που κήρυξαν στάση πληρωμών όπως η Ρωσία και η Ισλανδία.

• Το ερώτημα δεν είναι πλέον αν η Ελλάδα θα κηρύξει στάση πληρωμών, αλλά μάλλον σε ποιο μέγεθος του χρέους θα γίνει αυτή και αν θα είναι «εθελοντική», με τη συναίνεση της μεγάλης πλειοψηφίας των κατόχων ομολόγων, ή θα είναι μονομερής και θα αφορά μια μειοψηφία.

Μύθος 2ος: Ο στόχος της τρόικας είναι να «σώσει» την Ελλάδα.

•  Σύμφωνα με αυτή την άποψη, όλοι οι Έλληνες είναι ακόλαστοι «αμαρτωλοί» και η τρόικα ο ευεργέτης δικτάτορας που όχι μόνο τους σώζει υλικά αλλά επίσης τους αναγκάζει να μετασχηματίσουν τους θεσμούς τους με τρόπο που θα τους φέρει μακροχρόνια ευημερία.

• Εδώ, τα δύο κύρια άμεσα εμπλεκόμενα μέρη είναι από τη μια μεριά η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων και από την άλλη οι δανειστές της χώρας. Ξεκάθαρα, μέχρι τώρα η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων έχει πληρώσει και με το παραπάνω ενώ οι προϋπάρχοντες κάτοχοι ελληνικών ομολόγων συνεχίζουν να παίρνουν πίσω στο ακέραιο τους τόκους τους και το όποιο κεφάλαιο καθίσταται ληξιπρόθεσμο, παρ’ όλο που στην αγορά η αξία των μη ληξιπρόθεσμων ομολόγων έχει καταποντιστεί

• Η πραγματική διάσωση ήταν αυτή των κατόχων ομολόγων. Μαζί με τις ελληνικές τράπεζες και άλλους εγχώριους κατόχους, συμπεριλαμβάνουν γαλλικές, βρετανικές, γερμανικές και άλλες τράπεζες που κατείχαν ελληνικά ομόλογα που τώρα έχουν εν μέρει μεταφερθεί στην ΕΚΤ.

• Η πραγματική διάσωση ήταν αυτή των κατόχων ομολόγων. Μαζί με τις ελληνικές τράπεζες και άλλους εγχώριους κατόχους, συμπεριλαμβάνουν γαλλικές, βρετανικές, γερμανικές και άλλες τράπεζες που κατείχαν ελληνικά ομόλογα που τώρα έχουν εν μέρει μεταφερθεί στην ΕΚΤ.

Mύθος 3ος: Η κύρια αιτία της κρίσης είναι η διαφθορά των Ελλήνων και του ελληνικού κράτους.

• από τη φύση τους, ένα μεγάλο μέρος των νόμων και της δημοκρατίας πράγματι χρειάζονται λεπτομερείς κανόνες και γραφειοκρατική οργάνωση που μπορεί να φαίνονται λιγότερο αποτελεσματικά σε σχέση με τις εμπορικές συναλλαγές (που όμως είναι χρήσιμα και παραγωγικά τελικά).

• Γράφημα, στο οποίο φαίνεται οτι το ποσοστό των εργαζόμενων στον Δημόσιο Τομέα (στενό και ΔΕΚΟ) είναι μετά απο Νορβηγία, Δανία, Γαλλία κ.α το ένατο μεγαλύτερο στις 23 περίπου χώρες του ΟΟΣΑ. Όμως ο στενός Δημόσιος Τομές είναι σημαντικά μικρότερος απο τις περισσότερες άλες χώρες. Πράγματι υπάρχει θέμα με ΔΕΚΟ

• Μια και σε άλλες χώρες πολλές από τις υπηρεσίες που στην Ελλάδα προσφέρονται από δημόσιες επιχειρήσεις είναι ιδιωτικοποιημένες, δεν είναι δυνατόν να συνάγουμε από αυτήν και μόνο την πληροφορία πως οι δημόσιες επιχειρήσεις στην Ελλάδα απασχολούν υπερβολικά πολλούς εργαζόμενους συγκριτικά με άλλες χώρες.

• Οποιαδήποτε μέτρα κατά της διαφθοράς όπως και περικοπές σε μισθούς και συντάξεις θα έπρεπε να είχαν πρώτα-πρώτα ως στόχο τις ΔΕΚΟ και όχι τον Στενό Δημόσιο Τομέα

• Όταν πληρώνεις δικαστές, αστυνομικούς και εφοριακούς πολύ λιγότερο και το κάνεις με έναν τρόπο που μπορεί να θεωρηθεί άδικος ακόμη και παράτυπος, δεν είναι και πολύ πιθανό ότι θα βελτιώσεις την αποδοτικότητά τους και είναι πολύ πιθανό να κάνεις τα προβλήματα της ιδιωτικής χρήσης των δημόσιων αξιωμάτων ακόμη σοβαρότερα από όσο ήταν πριν αρχίσει η κρίση.

• Η κύρια αιτία της κρίσης είναι η αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης

  • Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία έχουν διαφορετικές αφορμές για την κρίση που βιώνουν. Πραγματική Κοινή Αιτία είναι το Ευρώ
  • Για να ανακεφαλαιώσουμε, χωρίς το ευρώ είναι δύσκολο να φανταστούμε πώς θα είχε επέλθει μια τόσο βαθιά κρίση

Μύθος 4ος: Αν η ελληνική κυβέρνηση ήταν ικανή, οι στόχοι του Μνημονίου δεν θα αποτύγχαναν.

• Αφού η οικονομία συρρικνώνεται πολύ ταχύτερα από ό,τι αρχικά είχε προβλέψει η τρόικα, η είσπραξη φόρων ήταν αναπόφευκτα χαμηλότερη από τα προβλεπόμενα και οι δαπάνες ήταν υψηλότερες εξαιτίας των αυξημένων εξόδων σε τομείς όπως των επιδομάτων ανεργίας. Αναπόφευκτα, λοιπόν, το έλλειμμα του προϋπολογισμού γίνεται πολύ μεγαλύτερο από τις αρχικές εκτιμήσεις, επισπεύδοντας φοβέρες και εκκλήσεις για πρόσθετες περικοπές στον προϋπολογισμό και φόρους ώστε η κυβέρνηση να πάρει την επόμενη δόση.

• Ακόμη κι αν η ελληνική κυβέρνηση ήταν εξαιρετικά ικανή, οι στόχοι θα αποτυχαίναν

• Τα οικονομικά αποτελέσματα των πολιτικών της τρόικας ήταν σε μεγάλο βαθμό προβλέψιμα και η κριτική ότι η κυβέρνηση δεν επιδεικνύει τον απαιτούμενο ζήλο στην προώθησή τους αποκαλύπτει, στην καλύτερη περίπτωση, μια στοιχειώδη άγνοια των ορίων μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, η οποία προφανώς δεν μπορεί να έρθει σε πλήρη αντίθεση με τις επιθυμίες του εκλογικού σώματος

Μύθος 5ος: Ακολουθώντας τις συνταγές της τρόικας η Ελλάδα θα επιστρέψει στον δρόμο της ευημερίας.

Οι συνταγές της τρόικας περιλαμβάνουν

• μειώσεις μισθών και τιμών

  • Είναι γνωστό πως οι προσπάθειες εσωτερικής υποτίμησης οδηγούν σε υφεσιακές καταστάσεις με υψηλή ανεργία που κρατάει χρόνια.
  • Μείωση π.χ. 20% στον μισθό, μπορεί να επιφέρει πολλαπλάσια μείωση στην κατανάλωση !
  • Ένας άλλος παράγοντας που συνήθως δεν λαμβάνεται υπόψη στις οικονομικές αναλύσεις αλλά συχνά έχει επιπρόσθετες αρνητικές οικονομικές επιπτώσεις είναι η τα αυξημένα επίπεδα κοινωνικών συγκρούσεων

• νομικές και θεσμικές αλλαγές που στοχεύουν στην «απελευθέρωση» της αγοράς εργασίας και άλλων αγορών παραγωγικών συντελεστών

  • Προβλήματα Δημοκρατικής νομιμοποίησης
  • Πιο σωστό να προωθούνταν μεταρρύθμιση της λιανικής αγοράς και του χονδρεμπορίου των βασικών καταναλωτικών αγαθών και υπηρεσιών, η δομή των οποίων είναι σε μεγάλο βαθμό ολιγοπωλιακή.

• ιδιωτικοποίηση δημόσιας περιουσίας

  • Το ερώτημα όμως είναι ποιος θα αγοράσει δημόσιες επιχειρήσεις με υψηλό χρέος και δύσκολες εργασιακές σχέσεις ή ακίνητα του δημοσίου με περιοριστικές ρήτρες που ενδεχομένως να εγείρουν νομικές αγωγές

Που οδηγεί η συνταγή:

• Συνεχιζόμενη πτώση εισοδημάτων, ανεργία, με κάποια μείωση των τιμών των εγχώριων αγαθών και υπηρεσιών.

• Οι νέοι και όσοι μπορέσουν να βρουν εργασία στο εξωτερικό θα εγκαταλείψουν τη χώρα. Έτσι, τα πιο παραγωγικά τμήματα της κοινωνίας θα σταματήσουν να συνεισφέρουν, μειώνοντας κι άλλο τους φόρους και ασκώντας πρόσθετη πίεση στα δημόσια οικονομικά, στις συντάξεις και στις κοινωνικές υπηρεσίες.

• η συνεχιζόμενη μείωση του εισοδήματος της χώρας δεν θα ελαφρύνει το βάρος του δημόσιου χρέους

• οι ελληνικές τράπεζες πρώτα θα εθνικοποιηθούν και ύστερα θα πουληθούν σε ιδιώτες. Αυτοί οι ιδιώτες πιθανότατα θα είναι ξένοι

• Όλες οι σημαντικές αποφάσεις που αφορούν τον ελληνικό λαό θα παίρνονται εκτός Ελλάδας.

Ελλάδα όπως Ανατολική Γερμανία:

• Η πρώην ανατολική Γερμανία έχει χάσει τους νέους της και τους πιο παραγωγικούς κατοίκους της προς όφελος της πρώην Δυτικής Γερμανίας και του Βερολίνου. Αυτοί που μείνανε πίσω είναι κυρίως οι γέροι, οι ανήμποροι και εκείνοι που απασχολούνται σε κυβερνητικές θέσεις

• Ακολουθώντας τον σημερινό δρόμο, το μέλλον της Ελλάδας είναι παρόμοιο με το παρόν της Ανατολικής Γερμανίας, μείον τις επιδοτήσεις από το Βερολίνο, μείον το δικαίωμα ψήφου στις γερμανικές εκλογές και όλα τα άλλα πλεονεκτήματα της γερμανικής υπηκοότητας, αλλά με την προσθήκη ενός εξοντωτικού δημόσιου χρέους.

Μύθος 6ος: Η έξοδος από την Ευρωζώνη θα ήταν το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα.

• Το να έχεις το δικό σου νόμισμα συγκεντρώνει αρκετά πλεονεκτήματα που είχαν υποτιμηθεί κατά τα χρόνια της μεγάλης ανάπτυξης της Ευρωζώνης.

• Πρώτα απ’ όλα, οι οικονομολόγοι συμφωνούν πως ο ευκολότερος μηχανισμός για να αποκτήσει μια χώρα διεθνή ανταγωνιστικότητα είναι η υποτίμηση του νομίσματός της.

• Δεύτερον, η ύπαρξη δικού σου νομίσματος υποδηλώνει ότι εναρμονίζεις τη νομισματική σου πολιτική με τις άμεσες ανάγκες της χώρας, αντί να αποφασίζεται σύμφωνα με τις ανάγκες της πιο ισχυρής χώρας της νομισματικής ένωσης οι οποίες είναι μάλλον απίθανο να ευθυγραμμίζονται με τις δικές σου

• Τρίτον, η εμπειρία των δεκαοχτώ τελευταίων μηνών έδειξε με σαφήνεια πως το να είσαι στην Ευρωζώνη δεν είναι απαραίτητα συμβατό με τη δημοκρατία στην Ελλάδα και με την εθνική κυριαρχία

• Έτσι, οικονομικοί λόγοι, δημοκρατική νομιμοποίηση, εθνική αυτοδιάθεση, ακόμη και στοιχειώδης αξιοπρέπεια, όλα σχετίζονται μεταξύ τους και δείχνουν προς ένα εθνικό νόμισμα.

Σχετικά με το κόστος της μετάβασης:

• Το σημαντικό είναι τώρα να δούμε πόσο ικανοί, έντιμοι και έτοιμοι να υπερασπιστούν τα ελληνικά συμφέροντα θα είναι εκείνοι που θα χειριστούν τη μετάβαση

• Μια εντελώς ανεξέλεγκτη και απρογραμμάτιστη έξοδος από την Ευρωζώνη θα είναι χαοτική και πολύ πιο οδυνηρή από μια ελεγχόμενη και προγραμματισμένη αποχώρηση.

• Δεν θα γίνει ακόμη πιο βαρύ το εξωτερικό χρέος λόγω υποτίμησης;Η προσαρμογή του τραπεζικού συστήματος θα πάρει κάποιον χρόνο με πολλές περιπλοκές που δεν μπορούν να προβλεφθούν προκαταβολικά

  • σχεδόν όλο το εκτός τρόικας χρέος διέπεται από τους ελληνικούς νόμους και συνάφθηκε στο εθνικό νόμισμα της χώρας το οποίο ήταν το ευρώ πριν τη μετάβαση
  • μετά την μετάβαση, όλα τα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία και χρέη θα εκφραστούν στο νέο νόμισμα στην ισοτιμία που θα θεσπιστεί την πρώτη μέρα της μετάβασης
  • Αυτή η μετονομασία των χρεών θα είναι ένα κίνητρο για τις άλλες χώρες να μην ενθαρρύνουν μιαν άκαιρη και αδικαιολόγητη υποτίμηση της νέας δραχμής.

• Φυσικά, θα πρέπει να επιβληθούν κεφαλαιακοί έλεγχοι και να παρθούν άλλα μέτρα ώστε να καταμεριστεί ξένο συνάλλαγμα για την εισαγωγή ειδών πρώτης ανάγκης.

• Η μετάβαση θα είναι δύσκολη και οδυνηρή αλλά, αν γίνουν σωστοί χειρισμοί, η οδύνη θα είναι βραχυπρόθεσμη.

• Η αυξημένη ρευστότητα μαζί με τα ευεργετικά αποτελέσματα της υποτίμησης μέσω της υποκατάστασης των εισαγωγών, της μείωσης των εισαγωγών και της αύξησης των εξαγωγών θα ξαναζωντανέψουν την οικονομία και θα αυξήσουν την απασχόληση.

• Τέλος, μια στάση πληρωμών και έξοδος από την Ευρωζώνη δεν θα έπρεπε να γίνει με ανοιχτή αντιπαράθεση απέναντι στη Γερμανία και τις άλλες χώρες της Ευρωζώνη

• Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από το ποιος έχει την κυβέρνηση, είναι επιτακτική ανάγκη η Τράπεζα της Ελλάδος και το Υπουργείο Οικονομικών να έχουν ομάδες που να επεξεργάζονται ένα σενάριο εξόδου από την Ευρωζώνη, Αυτό θα μπορούσε πραγματικά να κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε μια χαοτική και μια οργανωμένη έξοδο.

• Τα σενάρια Αποκάλυψης που κυκλοφορούν κάποιοι είναι κάποιες φορές απλώς μέρος μιας διαπραγματευτικής τακτικής ορισμένων για να εμποδίσουν μία πλευρά να κάνει αυτό που δεν θέλει να κάνει, αλλά δεν έχουν απαραίτητα και πολλή σχέση με την πραγματικότητα.

 

Μύθος 7ος: Στις διαπραγματεύσεις της με την τρόικα η ελληνική κυβέρνηση έχει πολύ μικρή διαπραγματευτική ισχύ.

• «Αν χρωστάς στην τράπεζα εκατό χιλιάδες δολάρια, ανήκεις στην τράπεζα. Αν χρωστάς στην τράπεζα εκατό εκατομμύρια δολάρια, η τράπεζα σού ανήκει.» (Αμερικάνικη παροιμία)

• Η Ελλάδα για να βελτιώσει την διαπραγματευτική της ισχύ θα πρέπει

  • Πρώτον, πρέπει να έχεις την πίστη πως τα συμφέροντά σου διαφέρουν από του αντιπάλου σου, και ο αντίπαλός σου το ξέρει αυτό
  • Δεύτερον, πρέπει να προετοιμάσεις τη δική σου πλευρά για την έσχατη απειλή που διαθέτεις, ώστε η άλλη πλευρά να έχει τον δικαιολογημένο φόβο ότι θα πραγματοποιήσεις την απειλή σου

• Η Ελληνική κυβέρνηση δεν ανταποκρίθηκε σωστά στα διαπραγματευτικά της καθήκοντα, καθώςΔεν πρέπει λοιπόν να μας προκαλεί καμιά έκπληξη που ο τωρινός Υπουργός Οικονομικών προκάλεσε δυο φορές το γέλιο – τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβριο – όταν προσπάθησε να «διαπραγματευτεί» με την τρόικα. Πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς όταν αυτός και η κυβέρνησή του δεν ήταν πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν απειλές, πόσω μάλλον να πιστέψουν σ’ αυτές;

  • υιοθέτησε το πλαίσιο και ίσως τους στόχους της τρόικας και ακόμη και της λαϊκίστικης Bild για τη χώρα και τους Έλληνες
  • Χωρίς συνειδητοποίηση των διιστάμενων στόχων, ο γραφειοκρατικός μηχανισμός δεν μπορούσε να κατευθυνθεί στην παραγωγή στοιχείων και επιχειρημάτων που θα διευκόλυναν τα ελληνικά συμφέροντα.

http://nomoregreeklies.wordpress.com/2012/02/11/%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%BF%CE%B9_%CF%87%CF%81%CE%B5%CE%BF%CF%82/

Αυτό θα το διαβάσετε; του Γιάννη Βαρουφάκη

Το Μνημόνιο, που κάποιοι δεν διάβασαν πριν υπερψηφίσουν, βασιζόταν στην λογική ότι χωρίς τα δάνεια των €110 δις που προέβλεπε:

1. το ελληνικό κράτος θα εξαναγκαζόταν σε στάση πληρωμών η οποία θα μας έθετε για τουλάχιστον 10 χρόνια εκτός αγορών

2. δεν θα υπήρχαν αρκετοί πόροι για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις

3. δεν θα δινόταν χρόνος στην ελληνική οικονομία να ανακάμψει και να παραγάγει τα πρωτογενή πλεονάσματα που θα μας επέτρεπαν να κάνουμε βήματα πίσω από το χείλος της χρεοκοπίας.

Τότε κάποιοι είχαμε πει ότι αυτό το τρίπτυχο αποτελούσε επικίνδυνη φαντασίωση. Καθώς οι όροι για να πάρουμε το δάνειο εγγυόντουσαν την υφεσιακή δίνη στην οποία θα εισερχόταν η χώρα, τα πλεονάσματα του (3) δεν θα παράγονταν, το σημείο (1) δεν θα το αποφεύγαμε έτσι κι αλλιώς, και, για αυτό τον λόγο, θα επιστρέφαμε θέλοντας και μη στο (2), στην σημερινή κατάσταση που το κράτος, αφού χρεώθηκε με την μερίδα του λέοντος του δανείου-μαμμούθ των €110 δις και πάλι αδυνατεί να καλύπτει τα έσοδά του.
Από αυτές εδώ τις σελίδες, τον Απρίλη του 2010, σε άρθρο με τίτλο «Το πρώτο τάνγκο στην ευρωζώνη»είχα γράψει τα εξής:

«[Ο] φόβος μου είναι ότι οδεύουμε στον δρόμο που χάραξε η Αργεντινή του 2002. Κάθε μέρα που περνά τα δάνεια που παίρνουμε… μου θυμίζουν τα δάνεια του ΔΝΤ προς την Αργεντινή της περιόδου 1998-2002: Δάνεια που μας κρατούν εντός του ευρώ προσωρινά αλλά τα οποία κάποια στιγμή δεν θα μπορέσουμε να αποπληρώσουμε. Και τότε; Το 2002 η χώρα του τάνγκο (ας με συγχωρήσουν οι φίλοι Ουρουγουανοί που το διεκδικούν) προέβη και σε στάση πληρωμών αλλά και σε απώλεια ενός (ουσιαστικά) κοινού νομίσματος δολαρίου-πέσος με τέσσερα χρόνια και 50 δις δολάρια μεγαλύτερη καθυστέρηση από όσο έπρεπε. Το 2012 τι επιφυλάσσει σε εμάς; Νομίζω ότι μας επιφυλάσσει ένα εκ των ακόλουθων δύο σεναρίων:

(1) Στάση πληρωμών που όμως θα έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος λόγω ενός απίστευτα αναποτελεσματικού δανεισμού δεκάδων δις ευρώ του οποίου η μόνη λογική εν τέλει είναι η καθυστέρηση της στάσης πληρωμών ώστε να διασωθούν οι Γερμανικές τράπεζες που θα χρησιμοποιήσουν τον χρόνο που εμείς «αγοράζουμε» (δανειζόμενοι) εκ μέρους τους ώστε να προλάβουν να πουλήσουν τα ομόλογά μας.

(2) Την συνειδητοποίηση εκ μέρους της Γερμανίας ότι, αν θέλουν να κρατήσουν το ευρώ ως έχει, δηλαδή να αποτρέψουν αλυσιδωτές κρίσεις τύπου Αργεντινής εντός της ευρωζώνης, θα πρέπει επί τέλους να κατανοήσουν ότι μία πραγματική οικονομική ενοποίηση, ιδίως μετά από μια παγκόσμια οικονομική κρίση τύπου 1929 ή 2008, απαιτεί ανακύκλωση των πλεονασμάτων – δηλαδή, πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση.

Αν κρίνουμε από τις έως τώρα συμπεριφορές των βορείων εταίρων μας, οδεύουμε ολοταχώς προς το πρώτο σενάριο.»

Κάπως έτσι έχουν εξελιχθεί τα πράγματα. Η Γερμανία έχει βρεθεί σε αδιέξοδο που η ίδια δημιούργησε στον εαυτό της, επικουρούμενη βέβαια από τους δικούς μας φωστήρες, που δεν μπόρεσαν να διανοηθούν μια στάση πληρωμών (τότε που το ΑΕΠ μας ήταν 15% μεγαλύτερο απ’ ότι σήμερα και τα χρέη μας 20% μικρότερα). Η καλύτερη αφήγηση της οικονομικής αποτυχίας και πολιτικής αστοχίας του πρώτου Μνημονίου της χώρας μας δόθηκε από τον Keynes το… 1920. Τότε ήταν που είχε γράψει τις ακόλουθες αράδες:

«… η ανειλικρινής αποδοχή… όρων που ήταν αδύνατον να τηρηθούν…, και τους οποίους δεν είχε σκοπό να τηρήσει, καθιστά την {Ελλάδα} το ίδιο ένοχη με {τους ευρωπαίους εταίρους } οι οποίοι επέβαλαν όρους που δεν είχαν το δικαίωμα να επιβάλουν.» (*)

Προφανώς τα παραπάνω δεν είναι ακριβώς τα λόγια του Keynes. Είναι όμως πολύ κοντά. Το μόνο που άλλαξα ήταν εκεί που εκείνος έγραφε {Γερμανία} εγώ έγραψα {Ελλάδα} και αντί για {τους Συμμάχους} που ανέφερε εκείνος, αντικατέστησα τις λέξεις { τους ευρωπαίους εταίρους }. Η ουσία όμως είναι ακριβώς η ίδια: Οι ισχυροί προσέφεραν μια συμφωνία στους αδύναμους υπό όρους που ούτε οι μεν είχαν δικαίωμα να επιβάλουν ούτε οι δε να αποδεχθούν. Συνένοχοι σε μια τέτοια λογικά ατέρμονη συμφωνία, οι ηγέτες μας, Έλληνες και Γερμανοί, έσπρωξαν και τις δύο χώρες μας βαθύτερα στην Κρίση του Ευρώ. Πρόκειται για μια πρωτοφανή πολιτική αποτυχία στα χρονικά της παγκόσμιας ιστορίας (για πληρέστερη παρουσίαση της αποτυχίας αυτής δείτε αυτό το πρόσφατο άρθρο στην ιστοσελίδα του CNN).

Θα μου πείτε, περασμένα-ξεχασμένα. Μακάρι. Να όμως που το ένα λάθος οδηγεί κατ’ ευθείαν στο επόμενο. Σήμερα, αρχές 2012, παρά το γεγονός ότι έχουμε όλα τα στοιχεία, και όλη την εμπειρική γνώση, που χρειαζόμαστε για να κατανοήσουμε πως η λογική του Μνημονίου (που περιστρέφεται γύρω από τον άξονα «νέα δάνεια– βαθύτερη λιτότητα») καταποντίστηκε, έχουμε μια κυβέρνηση (εθνικής ενότητας μάλιστα) που έχει στόχο ένα νέο Μνημόνιο.

Μήπως το νέο Μνημόνιο έχει μάθει από τα παθήματα του προηγούμενου; Σε καμία περίπτωση. Η συνταγή είναι η ίδια: Άλλες δεκάδες δις με στόχο την αποπληρωμή προηγούμενων δανείων, υπό τον όρο ακόμα μεγαλύτερης αφαίμαξης της ενεργούς ζήτησης της ελληνικής οικονομίας, και με την κούφια «υπόσχεση» για ανάπτυξη μέσω διαρθρωτικών αλλαγών και ενός στρεβλού, διεφθαρμένου και αναποτελεσματικού ΕΣΠΑ.

Μήπως υπάρχουν νέα επιχειρήματα για να αποδεχθούμε την νέα Μνημονιακή συμφωνία; Ας δούμε ποια επιχειρήματα ακούγονται υπέρ της υπογραφής της: Χωρίς αυτήν, μας λένε,

1. το ελληνικό κράτος θα εξαναγκαστεί σε στάση πληρωμών τον Μάρτιο η οποία θα μας θέσει εκτός του ευρώ

Αυτό είναι! Το εξής ένα επιχείρημα! Δεν υπάρχει άλλο. Προσέξτε πως τα (2) και (3) που είχαμε στην περίπτωση του πρώτου Μνημονίου δεν υπάρχουν πια. Μας τελείωσαν. Κανείς δεν τολμά πλέον να μιλά για μισθούς και για συντάξεις καθώς η γερμανική πλευρά το έχει ξεκαθαρίσει: ό,τι πάρει το ελληνικό κράτος από τούδε και στο εξής θα πρέπει να το χρησιμοποιεί για να αποπληρώνει τους τραπεζίτες, το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ. Τελεία και παύλα. Άρα, η νέα δανειακή συμφωνία προβλέπει δάνεια για την αποπληρωμή δανείων. Μήπως όμως έτσι δοθεί η ευκαιρία στο ελληνικό κράτος να αρχίσει κάποια στιγμή να αποπληρώνει να χρέη του και να ξαναγίνει αξιόπιστο;

Μήπως ισχύει το μέρος (3), βλ. στη αρχή του άρθρου, της λογικής του αρχικού Μνημονίου; Σε καμία των περιπτώσεων! Επ’ ουδενί! Γιατί είμαι τόσο κάθετος; Επειδή αυτό μας λέει ακόμα και το ΔΝΤ. Τι λέει δηλαδή; Ότι για να τιθασευτεί το ελληνικό χρέος, και να μπει η Ελλάδα στην τροχιά της αποπληρωμής των χρεών της, θα πρέπει να ισχύσουν ταυτόχρονα οι εξής προϋποθέσεις: (α) Η οικονομία μας να μπει σε ρυθμούς μεγέθυνσης της τάξης του 2% από το πρώτο εξάμηνο του 2012, (β) ο πληθωρισμός να μην ξεπερνά το 2%, (γ) να πετύχει 100% το κούρεμα (το κατ’ ευφημισμόν γνωστό και ως PSI) και (δ) να εισπράξει το δημόσιο €50 δις από ιδιωτικοποιήσεις. Σε μια οικονομία που αντί να μεγεθύνεται φθίνει με ρυθμό -7%, με το κούρεμα να αποδίδει πολύ λιγότερα στην πράξη από αυτά που θα ανακοινωθούν, με τις ιδιωτικοποιήσεις να αδυνατούν να αποδώσουν όταν οι αξίες όλων των περιουσιακών στοιχείων καταρρέουν, κλπ., τα παραπάνω αποτελούν σενάριο νοσηρής και κακόβουλης φαντασίας.

Οπότε, λοιπόν, μένουμε με το εξής ένα επιχείρημα: Να υπογράψουμε την συμφωνία γιατί αλλιώς θα βρεθούμε εκτός ευρώ. Πόσο όμως στέκει αυτή η απειλή; Έστω ότι έρχεται η 20η Μαρτίου, η μέρα που το δημόσιο πρέπει να καταβάλει €14 δις στους δανειστές του, και η κυβέρνηση ανακοινώνει πως η πληρωμή αυτή αναβάλλεται μέχρι νεοτέρας, έως ότου η Ευρωπαϊκή Ένωση μας παρουσιάσει ένα Σχέδιο Λύσης το οποίο, αντίθετα με τον τραγέλαφο της 27ης Οκτωβρίου, να έχει έστω και μια μικρή ελπίδα να βάλει την χώρα (αλλά και την υπόλοιπη ευρωζώνη, ιδίως την περιφέρεια) σε τροχιά επιστροφής από την κόλαση. Τι θα γίνει τότε; Θα μας διώξουν από το ευρώ;

Κατ’ αρχάς, δεν μπορούν να το κάνουν μέσα από θεσμοθετημένες διαδικασίες. Π.χ. ακόμα και να ψηφίσουν οι υπόλοιποι 17 του eurogroup υπέρ της αποπομπής της Ελλάδας, η απόφαση αυτή δεν έχει καμία νομική ή ουσιαστική σημασία. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η ΕΚΤ να δηλώσει πως δεν δέχεται πλέον ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, και του ελληνικού δικαίου, ως εχέγγυα για την χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε ασφυξία στις ελληνικές τράπεζες, με σημαντική πιθανότητα να αναγκαστούν να θέτουν όριο αναλήψεων στους αποταμιευτές τους. Μια τέτοια εξέλιξη, λένε πολλοί, θα ανάγκαζε την ελληνική κυβέρνηση να εγκαταλείψει το ευρώ, τυπώνοντας ξανά δραχμές ώστε να τροφοδοτούνται οι τράπεζες. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι πρόκειται και άλλο ένα κενό περιεχομένου επιχείρημα. Τέσσερεις είναι οι λόγοι που δεν στέκει:

Πρώτον, μια τέτοια επιθετική κίνηση της ΕΚΤ θα είχε μεγαλύτερο κόστος για εκείνη, και την Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας, από ότι για την (ήδη ρημαγμένη) ελληνική οικονομία. Από τότε που ξεκίνησε η Κρίση, η φυγή κεφαλαίων από την περιφέρεια προς την Γερμανία και την Ολλανδία έχουν δημιουργήσει (εντός του συστήματος της ΕΚΤ) χρέη των Κεντρικών Τραπεζών της Περιφέρειας προς τις Κεντρικές Τράπεζες των χωρών του πυρήνα της τάξης των €600 δις. Από αυτά, €250 δις έχει λαμβάνειν μόνο η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας από τις Κεντρικές Τράπεζες της Ελλάδας, Πορτογαλίας, Ισπανίας και Ιρλανδίας. Μια κίνηση αποκλεισμού των ελληνικών τραπεζών από το σύστημα αυτό απειλεί με άμεση κατάρρευση ολόκληρο το σύστημα εσωτερικού δανεισμού της ευρωζώνης.

Δεύτερον, οι ελληνικές τράπεζες έχουν ήδη καταθέσει ό,τι ομόλογα είχαν στην ΕΚΤ και έχουν ήδη λάβει ρευστότητα στην βάση αυτών των χάρτινων τίτλων. Το πουλί, με άλλα λόγια., έχει πετάξει. Τώρα πια, καταθέτουν στην ΕΚΤ ως εχέγγυο ότι «πατσαβούρι» βρουν. Αν πει η ΕΚΤ ότι δεν τα δέχεται αυτά τα «πατσαβούρια», τότε πρέπει να κάνει κάτι αντίστοιχο και για τα «πατσαβούρια» των ιταλικών, των ισπανικών, των πορτογαλικών τραπεζών. Τότε, όμως ευρώ γιοκ.

Τρίτον, η ΕΚΤ γνωρίζει ότι αν η Ελλάδα επιστρέψει στην δραχμή, σε περίπτωση που η παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες μειωθεί απότομα, οι τράπεζές μας θα έχουν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα (καθώς τα δάνεια που έχουν λάβει είναι σε ευρώ, ενώ η νέα δραχμή που θα λαμβάνουν από την Τράπεζα της Ελλάδας θα χάνει αξία με το δευτερόλεπτο), όπως άλλωστε και οι έλληνες καταθέτες (των οποίων οι καταθέσεις θα απολέσουν εν μία νυκτί τουλάχιστον την μισή τους αξία). Άρα, η ΕΚΤ γνωρίζει ότι, ακόμα κι αν κινηθεί επιθετικά δημιουργώντας ασφυξία στις ελληνικές τράπεζες, η Ελλάδα δεν έχει λόγο να επιστρέψει στην δραχμή.

Τέταρτον, ό,τι και να λένε, δεν έχει δημιουργηθεί κανένας μηχανισμός που θα σταματήσει την αποδιάρθρωση του ευρώ μετά την αποχώρηση της Ελλάδας από αυτό. Κανένας. Σε μερικές μέρες, μετά από μια τέτοια κίνηση της ΕΚΤ, η ίδια η Γερμανία θα βάλει μπροστά το σχέδιο του Νέου Μάρκου, καθώς το κόστος στήριξης της εναπομείνασας ευρωζώνης θα ανέλθει στα πολλά τρις.

Καταλήγουμε λοιπόν στο απλούστατο συμπέρασμα ότι η υπογραφή από την Ελλάδα του νέου πακέτου Μνημονίου 2 –  PSI στερείται οποιασδήποτε λογικής. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα στους πολιτικούς μας, και ιδίως στον κ. Σαμαρά ο οποίος, υποτίθεται, απέρριψε την λογική του πρώτου Μνημονίου: Πώς θα το υπογράψετε; Πάλι θα αποφύγετε να το διαβάσετε σε μια ύστατη προσπάθεια να προσποιηθείτε ότι, δεν μπορεί, κάποια λογική θα έχει;

Και για να μην νομίζετε ότι την πιο πάνω ανάλυση την ενστερνιζόμαστε μόνο κάποιοι περίεργοι «εγχώριοι», επιτρέψτε μου να κλείσω με ένα απόσπασμα από πρόσφατο άρθρο του ανταποκριτή των Financial Times στην Washington, Alan Beattie:

«Μια φτωχή χώρα της περιφέρειας ενθαρρύνθηκε να γίνει μέλος μιας κακοσχεδιασμένης νομισματικής ένωσης των πλούσιων χωρών οι οποίες κυριαρχούσαν σε αυτήν. Αυτές οι χώρες, αφού επέβαλαν κανόνες δανεισμού για τους συμμετέχοντες στην νομισματική τους ένωση, ήταν οι πρώτες που τους παραβίασαν. Και το έκαναν χωρίς να υποστούν καμία συνέπεια. Λόγω εφησυχασμού και αναποτελεσματικών κανόνων στις χρηματαγορές, και δεδομένης της έλλειψης επενδυτικών ευκαιριών στις αργοκίνητες οικονομίες τους, ενθάρρυναν τις τράπεζές τους να δανείζουν χωρίς μέτρο στην χώρα αυτή. Κι όταν αυτά τα δάνεια «έσκασαν», οι κυβερνήσεις των πλούσιων κρατών έτρεξαν να διασώσουν τις τράπεζές τους φορτώνοντας με νέα δάνεια την ελλειμματική κυβέρνηση της περιφέρειας. Αργότερα απαίτησαν και την τοποθέτηση τοποτηρητή στην χώρα αυτή με νομική ισχύ να προβαίνει σε κατασχέσεις φόρων από τους πολίτες της.»

Το ερώτημα, επαναλαμβάνω, είναι: Οι βουλευτές που θα κληθούν να ψηφίσουν αυτή την νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών, για δεύτερη φορά σε δύο χρόνια, με τι ψυχολογικό τέχνασμα θα πείσουν τον εαυτό τους ότι υπερψηφίζοντάς την κάνουν καλό στον τόπο; Πάλι θα αποφύγουν να την διαβάσουν;

(*) “Dr. Melchior: A Defeated Enemy” στα Two Memoirs του John Maynard Keynes (1949), όπως αυτά ανατυπώθηκαν στο Collected Writings, Vol. X: Essays in Biography, σελ. 428. Την παραπομπή αυτή την είχα χρησιμοποιήσει στις 20 Μαΐου του 2010 σε άρθρο με τίτλο «Ο Θυμός της Γερμανίας».

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=12332

Επιστολή κόλαφος στη Μέρκελ από 8.500 Έλληνες του εξωτερικού

Στην αντεπίθεση περνούν πλέον οι Έλληνες κάτοικοι του εξωτερικού ενάντια στις Γερμανικές μεθοδεύσεις της Ανκέλα Μέρκελ.

Έπειτα από μήνες λάσπης, συκοφαντίες και ύβρεις κατά του Ελληνικού λαού τόσο από Γερμανικά μέσα ενημέρωσης όσο και από στελέχη του Γερμανικού κοινοβουλίου, 8.500 Έλληνες που ζουν μόνιμα στην ΕΕ, αποφάσισαν να σηκώσουν μπαϊράκι.

Σαν άλλοι «Τσακάλωφ», «Εμμανουήλ» και «Σκουφά», προχώρησαν στην ίδρυση του συλλόγου «Νέα Φιλική Εταιρεία», αυτή τη φορά όχι απέναντι στον Οθωμανικό αλλά στο Γερμανικό ζυγό.

Σε επιστολή κόλαφο που απέστειλαν προς τη Γερμανίδα καγκελάριο εκφράζουν τρομερούς υπαινιγμούς και κατηγορίες κατά των Γερμανικών κυβερνήσεων για υποθέσεις από το 1998 μέχρι σήμερα για οικονομικά σκάνδαλα εκβιασμούς κτλ.

Αναλυτικότερα η επιστολή προς την κ. Μέρκελ έχει ως εξής:

«Αν δεν θυμάστε κάτι κα. Μερκελ… δεν πειράζει, θα σας βοηθήσουμε εμείς. Διαθέτουμε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία …για τόπο, χρόνο, τραπεζικούς λογαριασμούς και διαπλεκόμενα πρόσωπα ……έως και για τα εσώρουχα που φορούσαν.

1. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ κα. Μερκελ, ότι από τον Ιούνιο του 1998 έως σήμερα, η γερμανική καγκελαρία επιστατεί, προωθεί και κατευθύνει τόσο την είσπραξη όσο και την ¨νομιμοποίηση¨ των παράνομων προμηθειών όλων των πολιτικών προσώπων τόσο των εκάστοτε κυβερνήσεων όσο και των κομμάτων της αντιπολίτευσης σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Ουγγαρία, η Σλοβενία, η Σλοβακία, η Τσεχία, η Κροατία και η Ρουμανία;

2. ΑΛΗΘΕΥΕΙ ότι ένα ποσοστό του 15% επί του συνόλου των εισπραχθέντων προμηθειών, ρέει σε μυστικούς λογαριασμούς του χριστιανοσοσιαλιστικού κόμματος της Βαυαρίας ( CSU ) και από εκεί διανέμεται στα άλλα γερμανικά κόμματα, εξασφαλίζοντας έτσι τη χρηματοδότηση των μυστικών επιχειρήσεων;

3. ΑΛΗΘΕΥΕΙ ότι η αρχή αυτού του επενδυτικού ταμείου της πολιτικής μάσας έγινε στις 06 Ιουνίου του 1998 με την παραλαβή στο Βερολίνο ενός πακέτου αμερικανικών ομολόγων αξίας 80 εκ. $, που απεστάλη από ένα ελληνικό κόμμα ( προμήθειες από το πρόγραμμα των ολλανδικών φρεγατών) και παρελήφθη από τους εκπροσώπους των γερμανικών υπηρεσιών, μιας κεντρικής γερμανικής τραπέζης και μιας γαλλικής τραπέζης;

4. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ κα. Μερκελ ότι για αντάλλαγμα των συνταξιοδοτικών εξασφαλίσεων που προσφέρετε σε αυτούς τους διεφθαρμένους πολιτικούς, τους πείθετε(!!!) να παίρνουν πάντα αποφάσεις ανάλογες με τις ορέξεις και τα συμφέροντα της γερμανικής κυβέρνησης;

5. ΑΛΗΘΕΥΕΙ ότι από τα ίδια ταμεία προέρχονται τα 2 εκ. Δυτ. Μάρκα που εισέπραξε ο προκάτοχος σας Χέλμουτ Κολ;

6. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ κα. Μερκελ, ότι τον Απρίλιο του 2009 έγιναν επώνυμες καταγγελίες στην ευρωπαϊκή υπηρεσία κατά της διαφθοράς ( OLAF ) για το ίδιο θέμα, τις οποίες ο τότε γερμανός διευθυντής της υπηρεσίας ( κατ εντολή της κυβέρνησης σας ) φρόντισε να τις θάψει;

7. ΑΛΗΘΕΥΕΙ ότι την ίδια χρονική στιγμή κατετέθη στην Εισαγγελία του Βερολίνου για το ίδιο θέμα εμπεριστατωμένα στοιχειοθετημένη μήνυση, η οποία κατ εντολή της κυβέρνησης σας θάφτηκε, κατά το γερμανικό ρητόν, ότι όπου δεν υπάρχει καταγγελία …δεν υπάρχει και δικαστής;

8. ΑΛΗΘΕΥΕΙ κα. Μερκελ ότι τόσο εσείς, ως πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος όπως και οι προκάτοχοι σας στο ίδιο αξίωμα κ.κ. Κολ και Σόιμπλε, δεν σεβαστήκατε ποτέ τους γερμανικούς νόμους που διέπουν την χρηματοδότηση των κομμάτων στην Γερμανία;

Η μήπως δηλώσατε στο προεδρείο της Βουλής αναδρομικά τα 18 εκ. Μάρκα που μεταφέρθηκαν με βαλίτσες σε συμβολαιογράφο του Μονάχου από δυο βιομήχανους, προκειμένου να διατεθούν στον προεκλογικό αγώνα του κόμματος σας, μέσω μιας συγκεκριμένης διαφημιστικής εταιρείας;!

9. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ κα. Μερκελ, ότι τον Φεβρουάριο του 2006 ασκήσατε πιέσεις μέσω εκβιασμού στον τότε Έλληνα Πρωθυπουργό, προκειμένου να θάψει την υπόθεση των υποκλοπών;

10. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ κα. Μερκελ, ότι από τον Οκτώβριο 2002 οι γερμανικές μυστικές υπηρεσίες έβαλαν χέρι σε Έλληνες πολίτες που διέμεναν ως τουρίστες στην Δρέσδη και ήταν μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης της 17Ν ( υπεύθυνοι για την χρηματοδότηση της οργάνωσης) καθώς και κορυφαία μέλη του ελληνικού υποκόσμου;

Τους αφήσατε να εισπράξουν μια επιταγή ύψους 5,7 εκατ. ευρώ και μετά τους κρύψατε στην πόλη Σους της Τυνησίας μέχρι να ξεχαστεί η υπόθεση; Δουλεύουν αυτά τα άτομα τώρα στην Ελλάδα για τις γερμανικές υπηρεσίες; Γιατί δεν δώσατε καμία πληροφόρηση στην ελληνική αντιτρομοκρατική υπηρεσία;

11. ΑΛΗΘΕΥΕΙ κα. Μερκελ, ότι γερμανός αξιωματούχος ανάγκασε το 2007 τον πολιτικό αρχηγό ενός ελληνικού κόμματος της αριστεράς , με την απειλή ότι θα δημοσιευτούν λεπτομέρειες από την προσωπική του ζωή, να παραιτηθεί από μια νέα υποψηφιότητα για την αρχηγία του κόμματος;

13. ΑΛΗΘΕΥΕΙ κα. Μερκελ ότι φέτος χρηματοδοτήθηκαν τρία ελληνικά κόμματα με 16.4 εκατ. € από την κυβέρνηση σας μέσω μυστικών κονδυλίων;

14. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ κα. Μερκελ, ότι υπάρχει πρόβλεψη και σχεδιασμός μιας στρατιωτικής κάλυψης και προστασίας των γερμανών υπηκόων που δρουν για λογαριασμό της κυβέρνησης σας στην Ελλάδα;

Ανέλαβε το 4ο γραφείο ( GNTA ) του γερμανικού αρχηγείου στρατού στο στρατόπεδο φαλκενστάιν στην πόλη του Κόμπλενζ τον επιχειρησιακό σχεδιασμό μιας «νατοϊκής» αστυνομικοστρατιωτικής επέμβασης στην Ελλάδα;

15. ΑΛΗΘΕΥΕΙ κα. Μερκελ, ότι η κυβέρνηση σας επινόησε, χρηματοδότησε και υποστήριξε την προσφυγή της κυβέρνησης των Σκοπίων στο δικαστήριο της Χάγης;

16. ΑΛΗΘΕΥΕΙ κα. Μερκελ, ότι σε συζητήσεις με αντιπροσώπους δυο κρατών, προβλέψατε πως στο εγγύς μέλλον ορισμένες περιοχές της Δυτικής Θράκης και μια ζώνη γύρω από την Φλώρινα θα ανεξαρτητοποιηθούν, προκειμένου να παράσχουν προστασία στις μειονότητες που διαμένουν εκεί;

17. ΑΛΗΘΕΥΕΙ κα. Μερκελ, ότι μέλη της ελληνικής κυβέρνησης σας εζήτησαν, υπό τον φόβο μελλοντικών διώξεων εκ μέρους της ελληνικής δικαιοσύνης, να δεσμευτείτε ότι θα τους προστατέψετε;

18. ΑΛΗΘΕΥΕΙ κα. Μερκελ, ότι οι γερμανικές εμπορικές αλυσίδες στην Ελλάδα πληρώνουν μέσω υπερτιμολογήσεων των προϊόντων τους, μίζες προς τρίτους;
Ήταν αυτός ο λόγος που αποχώρησε από την ελληνική αγορά η εταιρεία ALDI;
Χρησιμοποιούνται αυτές οι μίζες για να εξαγοραστούν οι συνειδήσεις ελλήνων πολιτικών και δημοσιογράφων;

19. Εν τέλει κα. Μερκελ είναι ΑΛΗΘΕΙΑ ότι ένας υπουργός της κυβέρνησης σας μάζεψε την άνοιξη του 2010 στο Βερολίνο όλους τους εισαγωγείς και εξαγωγείς της ελληνικής αγοράς των φωτοβολταϊκών και έστησε ένα καρτέλ με προσυμφωνημένες τιμές και διανομή περιφερειών ανά την ελληνική επικράτεια;»

http://www.koutipandoras.gr/?p=15072

Η Ελλάδα μπορεί να επικαλεσθεί “δημοσιονομική αδυναμία” (State of Necessity) και να σωθεί

Από K.S στις 2/2/2012

Πέρα από την τρομοκρατία που ασκείται στους Έλληνες για το ενδεχόμενο «χρεωκοπίας» της Ελλάδας, επιστροφής στη δραχμή κλπ., η ουσία είναι ότι ενώ η στάση πληρωμών αποτελεί ρεαλιστικό ενδεχόμενο, δεν φαίνεται να υπάρχει καμία σοβαρή προετοιμασία της Ελλάδας για να την αντιμετωπίσει, εάν χρειαστεί. Η γενική παραπληροφόρηση – τηλεοπτική και μη – συσκοτίζει την κατάσταση ακόμη περισσότερο. Ο κόσμος ακούει «στάση πληρωμών» ή «χρεωκοπία» και φαντάζεται τα χειρότερα.

Η αλήθεια είναι όμως, ότι ακόμη και εάν ένα κράτος κηρύξει στάση πληρωμών προς τους δανειστές του (αυτό εννοεί ο όρος «χρεωκοπία» κράτους), το κράτος εξακολουθεί να έχει στη διάθεσή του χρήματα από φόρους για πληρωμές των βασικών του λειτουργιών. «Στάση πληρωμών» ή «χρεωκοπία» κράτους στη διεθνή οικονομική αργκό δεν σημαίνει ότι το κράτος δεν έχει καθόλου χρήματα, αλλά ότι το κράτος παύει να εξυπηρετεί τα δάνειά του. Άσχετα από το επιθυμητό ή μη μιας στάσης πληρωμών των ελληνικών δανείων, η Ελλάδα πρέπει να προετοιμαστεί για μια τέτοια περίπτωση, για τον πολύ απλό λόγο ότι το ενδεχόμενο αυτό γίνεται όλο και πιο πιθανό. Πώς όμως θα πρέπει να χειριστεί μια τέτοια κατάσταση;

Αυτό που δεν μας λένε: State of Necessity

Επιμελώς αποκρύπτεται στην Ελλάδα από όλους ότι το διεθνές δίκαιο αναγνωρίζει σε ένα κράτος που βρίσκεται σε κατάσταση δημοσιονομικής αδυναμίας (αγγλ.: State of Necessity) το δικαίωμα να αναστείλει την πληρωμή των δανείων του. Αυτό δεν είναι η γνώμη του ανώνυμου Επώνυμου, αλλά όσα κωδικοποίησε η Διεθνής Νομική Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών (International Law Commission) από εφαρμογή αυτού του κανόνα για πάνω από έναν αιώνα στο διεθνές δίκαιο. Δείτε στο ILC-Yearbook του 1980 πόσα ενδιαφέροντα επιχειρήματα μπορεί να χρησιμοποιήσει η Ελλάδα έναντι των δανειστών της (από τη σελίδα 14 και μετά, ειδικά από το σημείο 25 και έπειτα) και αφήστε το ΣΥ.ΡΙ.Ζ.Α. να ζητάει «λογιστικό έλεγχο του χρέους», ενώ η Ελλάδα έχει στο χέρι της τη δυνατότητα να πει ένα νομιμότατο «ελάτε όταν έχω» στους δανειστές της.

Αυτό που αποκρύπτεται ακόμη πιο επιμελώς είναι ότι υπάρχει σήμερα όλο και πιο έντονη διεθνής αμφισβήτηση της δυνατότητας αναστολής των πληρωμών όταν τα δάνεια οφείλονται σε ιδιώτες δανειστές (όχι κράτη) και υπάγονται σε αλλοδαπό δίκαιο. Η σημαντικότερη αμφισβήτηση αυτού του είδους τα τελευταία χρόνια προήλθε από το γερμανικό συνταγματικό δικαστήριο το 2007, σε σχέση με τα χρέη της Αργεντινής, τη στιγμή που άλλα ανώτατα δικαστήρια (όπως της Ιταλίας το 2005) είχαν αναγνωρίσει ότι η Αργεντινή δικαιούται να αναστείλει τις πληρωμές των δανείων προς ιδιώτες πιστωτές, ακόμη και εάν αυτά υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο.

Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος, για τον οποίο υπάρχει τέτοια πίεση για το αγγλικό δίκαιο και ταυτόχρονα (κάτι που δεν λέγεται τόσο πολύ δημοσίως) για το δικαστήριο που θα κρίνει α) αν η Ελλάδα είναι πράγματι σε state of necessity και β) αν δικαιούται να αναστείλει τις πληρωμές προς ιδιώτες. Είναι η μόνη ελπίδα που έχουν σήμερα οι ιδιώτες πιστωτές να ξεπεράσουν το σημαντικότατο νομικό εμπόδιο της State of Necessity.

Οι δυνατότητες της Ελλάδας σε καθεστώς State of Necessity

Η δυνατότητα να επικαλεστεί η Ελλάδα State of Necessity σε περίπτωση χρηματοδοτικού αδιεξόδου είναι το βασικό της όπλο, που κινδυνεύει με το αγγλικό δίκαιο. Το ελληνικό δίκαιο (άρθρο 31 ν. 1914/1990) προβλέπει ότι οι όροι των ομολόγων (επιτόκιο, χρόνος αποπληρωμής κλπ.) ρυθμίζονται με απλές υπουργικές αποφάσεις. Αυτό σημαίνει ότι, όταν η Ελλάδα επικαλεστεί State of Necessity, μπορεί την άλλη στιγμή με μια απλή υπουργική απόφαση να σταματήσει την τοκογονία των ομολόγων (0% επιτόκιο) και να αναστείλει την πληρωμή τους για όσο διαρκεί η State of Necessity. Με τον τρόπο αυτό, ρίχνει το έλλειμμά της κατά 6% ή περισσότερο (όσο είναι η δαπάνη των τόκων ως ποσοστό του ΑΕΠ) και σταματάει να έχει την πίεση της αποπληρωμής του χρέους. Το σημαντικότερο: Η νομιμότητα μιας τέτοιας ενέργειας θα κριθεί (πλην περιπτώσεων όπου ενεργοποιούνται ρήτρες διεθνούς διαιτησίας) από τα ελληνικά δικαστήρια.

Το ίδιο ακριβώς μπορεί να κάνει και με τα δάνεια του Μνημονίου, με τη διαφορά ότι εδώ θα χρειαστεί νόμος της Βουλής και όχι απλή υπουργική απόφαση. Εδώ η επίκληση της State of Necessity θα είναι όμως πιο ασφαλής, διότι η εφαρμογή της State of Necessity δεν αμφισβητείται έναντι άλλων κρατών ή διεθνών οργανισμών – ασχέτως του ότι η δανειακή σύμβαση του Μνημονίου προβλέπει παραίτηση της Ελλάδας από ασυλίες εθνικής κυριαρχίας: Αυτά δεν ισχύουν όταν υπάρχει State of Necessity, που αποτελεί αναγκαστικό διεθνές δίκαιο. Εδώ η νομιμότητα της State of Necessity θα κριθεί από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δύσκολα θα αρνηθεί ότι η Ελλάδα βρίσκεται πράγματι σε State of Necessity.

Σε απλή αριθμητική, η επίκληση της State of Necessity σημαίνει για την Ελλάδα αυτόματη μείωση του ελλείμματός της στο 3-4%, το οποίο μπορεί να καλυφθεί (εντός του ευρώ και χωρίς καμία ανάγκη για μετάβαση στη δραχμή) είτε με εσωτερικό δανεισμό, είτε με στοχευμένες περικοπές δαπανών, είτε με δανεισμό από τρίτα κράτη, που θα είχαν ενδιαφέρον ή συμφέρον να δανείσουν την Ελλάδα. Για τους δανειστές της Ελλάδας σημαίνει ότι κρατούν όλο το κεφάλαιό τους, αλλά θα ξεκινήσουν ξανά να εισπράττουν τόκους και να μπορούν να ζητήσουν αποπληρωμή του κεφαλαίου τους, όταν η Ελλάδα δηλώσει ότι έχει ξεπεράσει τη State of Necessity. Αυτό θα συμβεί από τη στιγμή που θα επιτευχθούν τα πρώτα πλεονάσματα και βελτιωθεί η διεθνής χρηματοπιστωτική εικόνα της Ελλάδας, ώστε να μπορεί να απευθυνθεί ξανά στις αγορές χρήματος.

Θεωρίες συνωμοσίας

Εδώ τίθεται το ερώτημα: Αν είναι τόσο απλό και τόσο εύκολο, γιατί δεν θέλουν όλοι να ακολουθήσει η Ελλάδα αυτή την λύση, που αφήνει ευχαριστημένους και την Ελλάδα, που θα ξεφύγει από το Μνημόνιο, και τους δανειστές, που δεν θα πρέπει να υποστούν κανένα haircut;

Πρώτον, διότι από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά η ηγεσία της Ελλάδας υπηρετεί οποιαδήποτε άλλα συμφέροντα, εκτός από τα ελληνικά.

Δεύτερον, διότι η ελληνική κρίση προκλήθηκε στα πλαίσια ευρύτερου νομισματικού πολέμου και συντηρείται στα πλαίσια του ίδιου νομισματικού πολέμου.

Τρίτον, διότι η ελληνική κρίση είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για πλιάτσικο στην ελληνική δημόσια περιουσία και στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και αυτοί που κινούν τα νήματα δεν θέλουν να αφήσουν τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη.

Αυτά όλα μπορεί να είναι θεωρίες συνωμοσίας, όμως είναι και η μόνη λογική εξήγηση γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει διερευνηθεί η προφανής (και νόμιμη) λύση για την Ελλάδα, που είναι η, σε διαπραγμάτευση με τους εταίρους, κήρυξη της Ελλάδας σε προσωρινή State of Necessity (δημοσιονομική αδυναμία), ζητώντας από τους πιστωτές να μην χάσουν κεφάλαιο (όπως στο PSI), αλλά μόνον τόκους για κάποιο χρονικό διάστημα, μέχρι να στρώσει η Ελλάδα τα οικονομικά της.

Κάθε αντίλογος είναι ευχαρίστως δεκτός. Δεδομένα είναι όμως ότι α) η State of Necessity ως κανόνας του διεθνούς δικαίου είναι εκεί και ήταν εκεί πάντα και β) κανείς δεν μιλάει για αυτή τη ρεαλιστικότατη εκδοχή, ενώ διαδεδομένες είναι οι μη ρεαλιστικές συζητήσεις για λογιστικό έλεγχο του χρέους κλπ.

Αν αυτά από μόνα τους δεν μας υποψιάζουν ότι οι θεωρίες συνωμοσίας έχουν κάποια βάση, ας δούμε τουλάχιστον κατάματα την πραγματικότητα μιας ενδεχόμενης ελληνικής χρεωκοπίας: Η Ελλάδα πρέπει να μπορεί να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση προς το συμφέρον της. Και το καθαρό συμφέρον της είναι, αν χρειαστεί να επικαλεστεί State of Necessity, όπως είναι όλο και πιθανότερο, να το κάνει αυτό με τα ελληνικά ομόλογα υπό το υπάρχον καθεστώς τους.

 

ΣΗΜ. ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΥ Ευχαριστούμε τον φίλο Σπύρο Κουτρούλη, που έστειλε το παραπάνω κείμενο.

Το ελληνικό πρόβλημα δε θα λυθεί / του Λόρενς Νάιτ

Why Greece won’t go away ©BBC

Tις επόμενες μέρες να περιμένετε πολύ θόρυβο για την «εκπληκτική συμφωνία» που θα διαγράψει ένα μεγάλο μέρος του πελώριο δημόσιου χρέους της Ελλάδας -και θα χορηγήσει στην κλυδωνιζόμενη χώρα και δεύτερο «πακέτο» βοήθειας, ύψους άλλων 130 δις ευρώ.

Αλλά μην «τσιμπάτε»: στην πραγματικότητα, τα προβλήματα της Ελλάδας εξακολουθούν να είναι εξίσου μεγάλα.

Οι ιδιώτες πιστωτές της Ελλάδας (τράπεζες και ανάλογοι δανειστές) πιθανότατα θα συμφωνήσουν να διαγράψουν το 50% της ονομαστικής αξίας των ελληνικών χρεογράφων τους. Αν προσθέσετε κι άλλα «δωράκια» στην Ελλάδα, π.χ. το μικρότερο επιτόκιο και την επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής, οι συνολικές απώλειες των δανειστών της μπορεί να φθάσουν ως και το 70%, ανάλογα πώς τις μετράτε.

Αλλά αυτή η «εκπληκτική» εξέλιξη δεν είναι παρά η αναγνώριση της πραγματικότητας: τους τελευταίους μήνες οι χρηματαγορές ήδη εκτιμούν την πραγματική αξία των ελληνικών χρεογράφων στο 25% της ονομαστικής τους αξίας.

Οι περισσότερες από τις τράπεζες που έχουν δανείσει την Ελλάδα, έχουν ήδη συμπεριλάβει στους ισολογισμούς τους μεγάλο μέρος των απωλειών τους.

Πολύ φασαρία γίνεται και για το ρόλο της «ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας» (ΕΚΤ), η οποία κατέχει κάμποσο από το ελληνικό χρέος, αλλά αρνείται να συμμετάσχει στο συλλογικό «κούρεμα», προς μεγάλη δυσαρέσκεια των ιδιωτών δανειστών της Ελλάδας -που ως εκ τούτου καλούνται να αναλάβουν ακόμα μεγαλύτερο τμήμα των απωλειών που είναι απαραίτητες για να μειώσει η Ελλάδα το χρέος της σε βιώσιμα επίπεδα. Όπως φαίνεται, τελικά η ΕΚΤ θα αναλάβει από τη μεριά της τμήμα των ζημιών αυτών, αφού πρώτα εξασφαλίσει πως θα τη στηρίξουν οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ευρωζώνης.

Κατά τα άλλα, η ΕΚΤ ζητά από τους Έλληνες ένα ακόμα κομμάτι της σάρκας τους, υπό τη μορφή νέων περικοπών στις κρατικές δαπάνες ύψους 1.5% του ελληνικού ΑΕΠ. Αυτή φαίνεται να είναι η έκπληξη της τελευταίας στιγμής.

Πολλά ερωτήματα υπάρχουν ακόμα όσον αφορά τις ελληνικές τράπεζες. Κατέχουν ένα μεγάλο μερίδιο του ελληνικού δημοσίου χρέους, και πιθανότατα θα αναζητήσουν κρατική ενίσχυση για να καλύψουν τις ζημιές τους. Πράγμα που σημαίνει πως ένα μεγάλο μέρος της παρεχόμενης βοήθειας προς την Ελλάδα δεν είναι παρά λεφτά που θα της τα πάρουν από τη μια τσέπη για να της τα βάλουν στην άλλη.

Χωρίς εναλλακτική λύση

Φυσικά, είναι πάντα πιθανό να μην επιτευχθεί συμφωνία. Αλλά οι επιπτώσεις τότε θα είναι τόσο καταστροφικές για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη, που κάτι τέτοιο φαίνεται απίθανο.

Η ελληνική κυβέρνηση θα κληθεί στις 20 Μαρτίου να αποπληρώσει ένα χρεόγραφο ύψους 14 δις ευρώ. Χωρίς συμφωνία, η Ελλάδα δεν πρόκειται να λάβει άλλη βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και το «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ). Χωρίς βοήθεια, δε θα μπορέσει να αποπληρώσει το χρέος της.

Αν συμβεί αυτό, τα πράγματα θα χειροτερέψουν ακόμα περισσότερο για τους δανειστές της. Το ελληνικό χρέος υπόκειται ως επί το πλείστον στο εγχώριο δίκαιο, που σημαίνει πως στο χειρότερη περίπτωση η Ελλάδα μπορεί απλά να ψηφίσει ένα νόμο που θα διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της.

Αλλά μια άτακτη ελληνική χρεοκοπία θα επηρεάσει αρνητικά ολόκληρη την ευρωζώνη. Η μεγαλύτερη ζημιά θα αφορά την αξιοπιστία ολόκληρης της προσπάθειας διάσωσης των υπερχρεωμένων κρατών-μελών της. Αν οι πολιτικοί της ευρωζώνης αποτύχουν να διαχειριστούν την περίπτωση της Ελλάδας, τι αξιοπιστία θα έχουν ως διασώστες της -πολύ μεγαλύτερης- Ιταλίας; Οι αγορές θα αρχίσουν ξανά να θέτουν δύσκολες ερωτήσεις, και οι πάντες θα προεξοφλήσουν πως η Πορτογαλία θα είναι η επόμενη χώρα που θα ξεμείνει από λεφτά.

Φυσικά, μια χρεοκοπία θα είναι καταστροφική και για τους ίδιους τους Έλληνες. Θα τους ξεκόψει από τη μοναδική πηγή ρευστότητας που τους έχει απομείνει: τα «πακέτα» διάσωσης της ΕΕ και του ΔΝΤ στο ελληνικό κράτος και της ΕΚΤ στις ελληνικές τράπεζες. Χωρίς τα λεφτά αυτά, η Ελλάδα δε θα μπορεί να πληρώσει ούτε καν τις βασικές κρατικές λειτουργίες της.

Στο σημείο αυτό, η θέση της Ελλάδας έχει βελτιωθεί: το τελευταίο εξάμηνο του 2011 μάλιστα παρουσίασε μικρό πρωτογενές πλεόνασμα.

Αλλά μην πλανιέστε: η Ελλάδα δεν θα έχει αρκετά λεφτά για να σώσει τις τράπεζές της. Και η κρατική χρεοκοπία, σε συνδυασμό με την κατάρρευση των εγχωρίων τραπεζών, θα βυθίσει τη χώρα σε ακόμα χειρότερη ύφεση, που σημαίνει περαιτέρω μείωση των φορολογικών εσόδων και νέα αύξηση κρατικών δαπανών σαν τα επιδόματα ανεργίας (αν υποθέσουμε πως το κράτος θα έχει ακόμα αρκετά λεφτά για να τα καταβάλλει).

Η πραγματική ιστορία

Οπότε, με δεδομένο πως η χρεοκοπία δεν είναι επιλογή, κατά πάσα πιθανότητα θα έχουμε μια συμφωνία της υστάτης στιγμής, κατά την τιμημένη ευρωπαϊκή παράδοση.

Αλλά ξέρετε κάτι; Τελικά, δεν έχει τόση σημασία!

Όσοι προσηλώνονται στην ικανότητα της Ελλάδας να ξεπληρώσει τα χρέη της, χάνουν το σημαντικό. Το πραγματικό ερώτημα είναι αν η Ελλάδα θα συνεχίσει να διαθέτει την πολιτική βούληση να παραμείνει εντός της ευρωζώνης.

 Να μερικές πραγματικά σημαντικές στατιστικές:

• Μετά την ένταξή της στην ευρωζώνη, το 2001, το ελληνικό κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος (που μετράει την μισθολογική ανταγωνιστικότητα) σε σχέση με το γερμανικό αυξήθηκε κατά 32%.

• Σύμφωνα με στοιχεία του «μπλούμπεργκ» το έλλειμμα του ελληνικού τρέχοντος ισοζυγίου πληρωμών (ένας ευρύτερος τρόπος υπολογισμού του εμπορικού ελλείμματος) έφτανε στα μέσα της περσινής χρονιάς το 10% του ΑΕΠ.

• Την τελευταία τριετία, ως τον περσινό Νοέμβριο, οι Έλληνες καταθέτες (νοικοκυριά και επιχειρήσεις) προχώρησαν σε αναλήψεις του 28% των καταθέσεών τους σε ελληνικές τράπεζες, κι έκτοτε ο ρυθμός αυτός επιταχύνθηκε.

• Η ελληνική οικονομία υπέστη ύφεση της τάξης του 5.5% πέρσι (συνολικά 12% από το 2008) και φέτος αναμένεται να μειωθεί κατά άλλο ένα 2.8%.

 Τι μας λένε αυτές οι στατιστικές;

 Η πρώτη μάς λέει πως οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν μπορεί να γίνουν ανταγωνιστικοί χωρίς σημαντικές μισθολογικές περικοπές στην Ελλάδα (ή μεγάλες μισθολογικές αυξήσεις στη Γερμανία).Τα «ωραία χρόνια» πριν το 2008 οι μισθοί στην Ελλάδα αυξήθηκαν υπερβολικά γρήγορα. Κανονικά, χάρη στην υποτίμηση, η ύπαρξη της δραχμής θα είχε αντισταθμίσει αυτή την τάση, αλλά στην ευρωζώνη δραχμή δεν υπάρχει. Οπότε δια των μισθολογικών τους αυξήσεων οι Έλληνες εργαζόμενοι έθεσαν εαυτόν εκτός αγοράς.

 Η δεύτερη στατιστική είναι συνέπεια της μείωσης της ελληνικής ανταγωνιστικότητας. Μας λέει απλά πως η Ελλάδα ξοδεύει πολύ περισσότερα για να αγοράζει εισαγόμενα προϊόντα από όσα κερδίζει πουλώντας προϊόντα της στο εξωτερικό. Συνολικά η ελληνική οικονομία ξοδεύει 10% περισσότερα από όσα εισπράττει, κι αυτό ισχύει και σήμερα, μετά τις κυβερνητικές περικοπές. Η συμφωνία για το «κούρεμα» ίσως να το μειώσει αυτό λιγάκι -ως και κατά 2%- λόγω της μείωσης του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους. Αλλά αν η Ελλάδα θέλει να μπορέσει να αποπληρώσει τα χρέη της, υπάρχει ανάγκη να φτάσει στο μηδέν, ίσως και να γίνει πλεονασματικός.

 Εντωμεταξύ πάντως, προκειμένου να χρηματοδοτήσει το 10% των περιττών δαπανών της, η ελληνική οικονομία συνολικά συνεχίζει να βρίσκει τα λεφτά από αλλού, κυρίως από τον εξωτερικό δανεισμό.

 Φυγή κεφαλαίων

 Αλλά ο υπόλοιπος κόσμος είναι απρόθυμος να δανείσει στην Ελλάδα -κι αυτός είναι ο λόγος που η ΕΕ και το ΔΝΤ αναγκάστηκαν να βγουν μπροστά για να σώσουν το ελληνικό κράτος και η ΕΚΤ αναγκάστηκε να διασώσει τις ελληνικές τράπεζες.

 Όμως οι ξένοι δανειστές δε φοβούνται απλά πως το ελληνικό κράτος δε θα κατορθώσει να αποπληρώσει τα χρέη της. Φοβούνται πως η Ελλάδα θα φύγει από το ευρώ. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα χρεοκοπήσουν όχι μόνο το ελληνικό κράτος, αλλά κι όλοι οι Έλληνες, καθώς θα μετατρέπουν τα εισοδήματά τους σε δραχμές υποτιμημένες κατά πάνω από 50%.

 Επίσης, οι διεθνείς αγορές δεν είναι οι μόνες που φοβούνται έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.

 Η τρίτη μας στατιστική δείχνει μεγάλη φυγή κεφαλαίων, καθώς οι επιχειρήσεις, και σταδιακά οι απλοί Έλληνες, εξάγουν τα λεφτά τους ή ρευστοποιούν τις καταθέσεις τους και τις τοποθετούν σε θυρίδες -ή στη Γερμανία. Οπότε το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι τα λεφτά έπαψαν να εισέρχονται στην Ελλάδα· είναι πως κι αυτά που υπήρχαν διαφεύγουν στο εξωτερικό! Πράγμα που καθιστά ακόμα δυσχερέστερο για το τραπεζικό σύστημα να επιτελέσει το βασικό του ρόλο, της υποστήριξης στην ελληνική οικονομία.

 Κι έτσι φτάνουμε στην επόμενη στατιστική μας: από οικονομικής απόψεως, η Ελλάδα έχει βουλιάξει για τα καλά. Οι τράπεζες δε δανείζουν. Οι επιχειρήσεις δεν επενδύουν. Οι απλοί Έλληνες -που έχουν χάσει τη δουλειά τους ή φοβούνται πως θα τη χάσουν- περικόπτουν τα έξοδά τους. Και φυσικά η ελληνική κυβέρνηση διατάχθηκε να περικόψει τις δαπάνες της.

 Κι όμως, συνολικά η Ελλάδα συνεχίσει να κάνει σπατάλες -και άρα να εξαναγκάζεται να δανείζεται από το εξωτερικό- ίσες με το 10% της αξίας όλων όσων παράγει η χώρα το χρόνο. Είτε οι επώδυνες δαπάνες (για όλους τους Έλληνες, όχι μόνο για την κυβέρνηση) συνεχίζονται για πολλά-πολλά ακόμα χρόνια, είτε η Ελλάδα προχωράει στην «πυρηνική» επιλογή και φεύγει από το ευρώ (που είναι ο ταχύτερος και ασφαλέστερος τρόπος να κερδίσει σε ανταγωνιστικότητα και να μηδενίσει το τρέχον έλλειμμά της στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, αλλά είναι επίσης ακραία οδυνηρός).

 Α! Υπάρχει κι άλλη μια στατιστική! Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση που έγινε το Νοέμβριο, τα τρία τέταρτα των Ελλήνων συνεχίζουν να υποστηρίζουν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη.

 Τελικά όμως, μία από αυτές τις στατιστικές θα πρέπει να διαψευσθεί.

 Ο Laurence Knight είναι οικονομικός συντάκτης του BBC

http://www.ppol.gr/cm/index.php?Datain=7530&LID=1

Η παρέα του φόρουμ που θέλει να γράψει ιστορία

Όλα ξεκίνησαν πριν από λίγες ημέρες. Μέλη του forum του Capital.gr βρέθηκαν από κοντά, συζήτησαν και ίδρυσαν την Πατριωτική Κίνηση. Είναι από τις λίγες φορές στην Ελλάδα που μία πολιτική κίνηση γεννιέται και ξεδιπλώνεται μέσα από το internet. Μέσα από τα λεγόμενα social media. Η κίνηση ξεκίνησε από 2-3 φίλους και μέσα σε λίγες μέρες αριθμεί περισσότερα από 100 μέλη. Δεν ξέρουμε αν θα τους δούμε και στις εκλογές, αλλά το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι κινητοποιούνται έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Προσωπικά δεν συμφωνώ με πολλές από τις απόψεις τους. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα, αν συμφωνεί μαζί τους ο Μαυρίδης ή ο οποιοσδήποτε άλλος. Προσωπικά πιστεύω ότι ο ρόλος του Μέσου είναι να διευκολύνει την ανταλλαγή απόψεων. Με ενθουσιάζει το γεγονός ότι η κίνηση αυτή δημιουργήθηκε μέσα από τις σελίδες του forum του Capital. Με εκπλήσσουν οι θέσεις τους. Από την άλλη πλευρά, ουδείς από εμάς έχει το αλάθητο. Γνωρίστε τους, λοιπόν, μέσα από μία συνέντευξη. Δεν δέχτηκαν να έχει προσωπικό χαρακτήρα. Ομαδικές ήθελαν να είναι οι απαντήσεις. Σεβαστή η άποψή τους. 

Δημιουργήσατε μία πολιτική κίνηση. Ο χώρος που βρεθήκατε όλοι μαζί ήταν αυτός του internet. Το forum του Capital.gr ήταν το συνδετικό σας στοιχείο. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύετε και τι επιδιώκετε, πως μπορείτε να αποτινάξετε από πάνω σας τον χαρακτηρισμό «επαναστάτες του πληκτρολογίου»; Είναι μία προσπάθεια του κατεστημένου να αφοπλίσει αυτού του είδους τις κινήσεις ή έχουν κι ένα δίκιο;

Το forum του Capital, ανεξάρτητα από το σκοπό και τη γενικότερη «θεωρητική» φιλοσοφία του, έχει αποδείξει, ότι είναι, πάνω απ΄ όλα, χώρος γόνιμης ανταλλαγής απόψεων. 

Για εμάς πάντως δεν πρόκειται για επανάσταση… Εκτός αν επανάσταση θεωρείται η προσπάθεια ουσιαστικής ενημέρωσης των πολιτών για όλες τις πτυχές των γεγονότων που διαδραματίζονται στην χώρα τα τελευταία χρόνια. Διαπιστώνουμε και εμείς, όπως όλος ο Ελληνικός λαός, ότι κάτι πάει πάρα πολύ στραβά στην χώρα μας σε σχέση με την διαχείριση της κρίσης, με παράλληλη έλλειψη αναλυτικής πληροφόρησης. Ο κόσμος γνωρίζει μόνο την Κυβερνητική άποψη. 

Είναι αλήθεια ότι ο αγώνας που κάνουμε αξιοποιεί το διαδίκτυο για την εξάπλωση των απόψεών μας και την ενημέρωση των πολιτών. Όμως είμαστε έτοιμοι, για την επίτευξη του βασικού μας στόχου, να εξετάσουμε την χρήση όλων των νόμιμων ενεργειών, πέραν αυτών της ενημέρωσης και των αναλύσεων. 

Σε κάθε περίπτωση, είμαστε υπέρ της άποψης ότι ο λαός πρέπει επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν από το Σύνταγμα και να αξιοποιήσει την τεράστια δύναμή του. Οι πολίτες σε μια λειτουργούσα δημοκρατία δεν μπορούν να αφοπλιστούν για τον απλό λόγο ότι αυτοί είναι οι φορείς της δημοκρατίας. 

Το κατεστημένο προσπαθεί να φιμώσει όλες τις ανεξάρτητες φωνές. περιορίζοντας τις δυνατότητες πρόσβασης στα Μ.Μ.Ε. Θέλουμε να ακουστεί και η άλλη άποψη. Είναι ένας από τους στόχους μας. 

Ποιες είναι οι επιδιώξεις σας; Μπορείτε να περιγράψετε τις βασικές σας θέσεις και τους πολιτικούς σας στόχους μέσα σε πέντε σειρές; 

Για αρχή λέμε «όχι» σε νέα ενυπόθηκα δάνεια. Πρακτικά ανταλλάσουν το μη ενυπόθηκο χρέος μας, που διέπεται από το Ελληνικό Δίκαιο με νέο ενυπόθηκο υπό Αγγλικό Δίκαιο, πράγμα εγκληματικό σε βάρος της χώρας. Αυτά γινόντουσαν μόνο σε εποχές που υπήρχαν αποικιοκρατικές συμβάσεις μεταξύ των χωρών. 

Επίσης αρνούμαστε την ψήφιση της δανειακής σύμβασης που ξεπουλά την χώρα μας (με νομιμοποίηση όλων των μεταβιβάσεων της Δημόσιας περιουσίας στην «ξεπουλητική» εταιρία). Μεταξύ άλλων μεταβιβάζεται και όλος ο ορυκτός πλούτος και τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων που πιθανών υπάρχουν. 

Σαν τρίτος στόχος μας είναι η λήψη μέτρων πραγματικής δημοσιονομικής εξυγίανσης. Ταχύτατος ισοσκελισμός του προϋπολογισμού και πρωτογενές πλεόνασμα. Καθώς και μεταρρύθμιση του πολιτεύματος, με σκοπό την συνεχή συμμετοχή των πολιτών στην λήψη των αποφάσεων. 

Για την βιωσιμότητα του χρέους και αφού δεν γίνεται αλλιώς, είναι προτιμότερο και πιο δίκαιο να χάσουν λεφτά οι δανειστές κι όχι να επιβαρυνθούν οι λαοί της Ευρώπης. Ας μην ξεχνάμε πως οι αγοραστές των ελληνικών ομολόγων είναι επενδυτές. Δεν είναι δυνατόν να καταδικάζουμε στην ανέχεια ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, μόνο και μόνο για να μην χάσουν από μια άστοχη επένδυση. 

Σε εποχές κρίσης, όπως οι σημερινές, ευνοούνται και αναπτύσσονται ακραίες πολιτικές θέσεις. Πώς δέχεστε τις αιτιάσεις ότι κι οι δικές σας τοποθετήσεις είναι εθνικοκεντρικές; Αν αυτό είναι αλήθεια, πως εξηγείται το γεγονός ότι η κίνησή σας αναπτύχθηκε μέσα από ένα forum για την Οικονομία; Μέσα, δηλαδή, από έναν κατεξοχήν φιλελεύθερο χώρο. Όπως και να το κάνουμε, οι αγορές και η Οικονομία είναι προνομιακός χώρος έκφρασης των φιλελεύθερα πολιτικών δυνάμεων. 

Το forum του Capital λόγω του πλήθους αλλά και της ποιότητας των συμμετεχόντων αποτέλεσε την ιδανική κοιτίδα για την δημιουργία μιας ευρείας ομάδας πολιτών που συμμερίζονται κοινές ανησυχίες για το μέλλον της πατρίδας μας. 

Αγαπάμε την Ελλάδα και αυτό που θέλουμε είναι να προσφέρουμε στην γενιά μας αλλά και τις επόμενες γενιές τις προϋποθέσεις για να ζήσουν με αξιοπρέπεια. 

Σε κάθε περίπτωση, είμαστε ξεκάθαρα υπέρ της απόλυτης ελευθερίας του λόγου και πιστεύουμε ότι η σύνθεση των απόψεων και ο διάλογος είναι η αρχή της δημιουργίας. 

Θεωρούμε όμως αδιανόητο να χαρακτηρίσουμε ως ακραίες, θέσεις που εκπορεύονται από έναν καθαρά εθνικό προσανατολισμό. Αντιθέτως, θα τις χαρακτηρίζαμε αναγκαίες, επιτακτικές θα λέγαμε, αν λάβουμε υπόψη μας την κρισιμότητα της κατάστασης. Δεν νομίζουμε ότι αντέχει στη λογική η θέση «να μην βάζουμε τις δικές μας ανάγκες πάνω από τις ανάγκες των άλλων» και να θυσιαζόμαστε προς τέρψιν νεφελωδών οραμάτων και ακαθόριστων ιδεολογημάτων, απ’ όπου κι αν αυτά προέρχονται. Ως Έλληνες πολίτες αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας και κατ’ επέκταση την ίδια μας την ζωή, πρώτα και πάνω απ’ όλα. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, η βάση της συζήτησης αυτής οφείλει να είναι η γενική αρχή που προτάσσει ότι η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. 

Ανάμεσα μας, που είμαστε περίπου 100 μέλη, έχουμε αριστερούς, δεξιούς, κεντρώους, ανεξαρτήτους, πρώην ΠΑΣΟΚ, ΝΔ κλπ. Αν θέλετε, απ’ αυτό προκύπτει και ένα πολύ ισχυρό μήνυμα που θέλουμε να εκπέμψουμε. Ότι αυτή την στιγμή προέχει να σωθεί η χώρα. Αφήνουμε όλες τις άλλες διαφορές στην άκρη και ενωνόμαστε για το κοινό συμφέρον του Ελληνικού λάου. 

Σε τι διαφέρετε από άλλους; Τι καινούργιο φέρνετε; 

Η διαφοροποίηση δεν είναι αυτοσκοπός. Δεν είμαστε κάποιο προϊόν που προσπαθεί να βρει θέση στην αγορά. 

Είμαστε κίνηση συγκεκριμένου σκοπού. Αυτή την στιγμή μας νοιάζει μόνον να μην ξεπουληθεί η χώρα και να μας υποθηκεύσουν μέχρι τα δισέγγονα μας. 

Είμαστε ακομμάτιστοι, αχρωμάτιστοι, και επιδιώκουμε την ενότητα όλων. 

Η κίνηση μας κινείται ανώνυμα. Δηλαδή δεν προβάλλεται κανένας ατομικά. 

Μαζεύουμε υπογραφές υποστήριξης . Η διάδοση της ιδέας μέσω διαδικτύου- Και όχι μόνο , βασίζεται στην αλυσιδωτή αντίδραση. 

Πέρα από αυτό και μετά την επίτευξη του βασικού μας στόχου, μπορούμε να συζητήσουμε με όσους πολίτες ενδιαφέρονται χωρίς αποκλεισμούς, για το πώς θα διαμορφώσουμε μια καλύτερη και πιο δημοκρατική κοινωνία. 

Είστε εναντίον της νέας δανειακής σύμβασης. Πιστεύεται ότι η χώρα μας έχει μέχρι σήμερα αδικηθεί από τους Ευρωπαίους; 

Το σχέδιο των Ευρωπαίων για την Ελλάδα ήταν λανθασμένο εξαρχής (εάν υποθέσουμε ότι ο πραγματικός τους σκοπός δεν ήταν διαφορετικός από αυτόν που προβαλλόταν) και πολλοί από τα μέλη του Capital το είχαμε επισημάνει στα σχόλιά μας. Ύστερα από 2 χρόνια εφαρμογής του υποτιθέμενου προγράμματος σωτηρίας, οι αρχικές μας αρνητικές υποθέσεις (όσων τουλάχιστον είχαμε ταχθεί εξ αρχής κατά) αποδείχτηκαν στην πράξη με τον πιο κραυγαλέο και δυσάρεστο τρόπο. Συνεπώς, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να συνεχίζουμε σε μια καταστροφική πορεία, είτε αυτή είναι προϊόν δόλου είτε απλής ανοησίας. Από τα παραπάνω γίνεται προφανές ότι τασσόμαστε κατά της δανειακής σύμβασης η οποία, αν κρίνουμε από τα μέχρι σήμερα νομικά τερατουργήματα της κυβέρνησης-Τρόικας, δεν θα είναι καθόλου αθώα. 

Δεν επιθυμούμε να κάνουμε δίκη προθέσεων αλλά η πραγματικότητα είναι ότι είτε λόγω λαθών είτε λόγω σκοπιμοτήτων και από τα δύο μέρη (τρόικα και πολιτικό σύστημα) η Ελλάδα βρίσκεται στην γωνία και αντιμέτωπη με μια μεγάλη καταστροφή. 

Ο ήδη ψηφισμένος από το ΠΑΣΟΚ εφαρμοστικός νόμος (κεφάλαια Α,Β) είναι ένα κείμενο τουλάχιστον αποικιοκρατικό και αποτελεί, κατά την γνώμη μας, μνημείο υποτέλειας από την μεριά της Ελλάδας και φυσικά φαυλότητας από την μεριά του Δ.Ν.Τ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Σε κάθε περίπτωση θεωρούμε ότι αυτό είναι ένα κείμενο που στην καλύτερη περίπτωση θα πρέπει να υποστεί σημαντικότατες αναθεωρήσεις για να μπορεί να χαρακτηριστεί έστω αξιοπρεπές και για τα δύο μέρη. 

Έχουμε βάσιμες υποψίες, από όλα τα δεδομένα, ότι επιχειρείται να γίνει στην χώρα μας το μεγαλύτερο πλιάτσικο εθνικού πλούτου που έχει γίνει ποτέ εναντίον χώρας. Διαβάστε στον εφαρμοστικό νόμο, τα άρθρα που αφορούν την ξεπουλητική εταιρεία (υποκριτικά το ονομάζουν «Ταμείο Αξιοποίησης Δημόσιας Περιουσίας») και θα καταλάβετε πλήρως τί εννοούμε. Έχουμε κάνει μια προσπάθεια στο site μας για μια κατανοητή παρουσίαση, για να μάθει ο κόσμος με απλά λόγια, πρώτον, πώς θα γίνει το πλιάτσικο και, δεύτερον, να μάθει ο κόσμος τί ψήφισαν οι βουλευτές. 

Εμείς κάνουμε ακριβώς ό,τι μπορούμε για να μην τους αφήσουμε… να μας ξεπουλήσουν. 

Και μια λεπτομέρεια, αυτός ο εφαρμοστικός νόμος ήταν ένας νόμος που κάποιοι μας τον στείλανε έτοιμο… και οι δικοί μας οι βουλευτές, τώρα μαθαίνουμε ότι τον ψήφισαν χωρίς καν να τον έχουν διαβάσει! 

Ξέρετε ποιοι τον έφτιαξαν και μας τον έστειλαν; Θα σας εντυπωσιάσω τώρα… 

Αυτοί που έφτιαξαν και το σχέδιο Ανάν – το ίδιο νομικό γραφείο. Μήπως σας λέει κάτι αυτό; Στην Κύπρο, όμως, υπήρξε ο Τάσος Παπαδόπουλος που είπε το μεγάλο «ΟΧΙ»! Μήπως πρέπει να θυμηθούμε ότι υπέρ του σχεδίου Ανάν είχε ταχθεί ο ίδιος άνθρωπος που έφερε εδώ το ΔΝΤ; Ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου! 

Ένα άλλο σκέλος της ίδιας ερώτησης: Αν εσείς ήσασταν Γερμανός φορολογούμενος και η κυβέρνησή σας ζητούσε να συνεισφέρετε για την σωτηρία της Ελλάδας, τί θα κάνατε;

Είναι δύσκολο για τους Ευρωπαίους πολίτες (και όχι μόνο τους Γερμανούς) να έχουν πραγματική πληροφόρηση για την οικονομική και δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας. 

Θα ζητούσα όμως, όπως είναι φυσικό, άμεση δημοσιονομική εξυγίανση μέσω του δραστικού περιορισμού έως και εξαφάνισης των πρωτογενών ελλειμμάτων της Ελλάδας. 

Επίσης, αναλογιζόμενος ότι το ρίσκο να χάσεις χρήματα από λανθασμένες επενδύσεις είναι βασικό συστατικό στοιχείο του καπιταλισμού, θα πρότεινα στους κατόχους ομολόγων της Ελλάδας να διαμορφώσουν μαζί με τους Έλληνες ένα ρεαλιστικό πλάνο αποπληρωμής και βιωσιμότητας του Ελληνικού χρέους και η δική μας βοήθεια να πήγαινε για ανάπτυξη της χώρας, ώστε να συμπαρασταθούμε στον σύμμαχο και συνέταιρο Ελληνικό λαό. 

Ας πούμε ότι δεν ψηφίζουμε την δανειακή σύμβαση. Ποια θα είναι η επόμενη ημέρα; Προσωπικά μου δημιουργεί απέχθεια η επιστροφή στην δραχμή, το κλείδωμα των εξωτερικών συνόρων και ο εξοστρακισμός των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε…

Η καταψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης δεν σχετίζεται ούτε με την επιστροφή στην δραχμή (που είναι μια άλλη συζήτηση την οποία δεν σκοπεύουμε ν’ ανοίξουμε ως κίνηση – αν γλιτώσει η χώρα από την μέγγενη της υπερχρέωσης θα υπάρξει άπλετος χρόνος για να συζητηθούν όλα δημοκρατικά, ανεξαρτήτως κινήσεων) και φυσικά ούτε με κλείσιμο των συνόρων. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι χρηματοδότησης της οικονομίας, ένας από τους οποίους είναι και το ELA (το έχει ήδη χρησιμοποιήσει η Ιρλανδία). 

Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν . Εμείς δεν είμαστε πολιτικοί για να κοροϊδεύουμε τον κόσμο. Η επόμενη μέρα θα έχει δυσκολίες, όμως θα αφήνει ζωντανή την ελπίδα. Απαλλαγμένοι από το μεγαλύτερο βάρος εξυπηρέτησης του χρέους (προφανώς θα πρέπει να πάμε σε μια λύση που αν δεν γίνει αποδεκτή από τους κατόχους ομολόγων θα πρέπει να επιβληθεί από την Ελληνική πολιτεία) θα αρχίσουμε να βρίσκουμε τον βηματισμό μας. 

Πιστεύουμε ακράδαντα ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις και γι’ αυτό εξάλλου αγωνιζόμαστε. Εάν θεωρούσαμε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, τότε σαφώς δεν θα υπήρχε λόγος για εμάς να φωνάζουμε «ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΔΑΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ». 

Μόλις στις 12/12/11 η Ρωσία και το Ισραήλ είχαν προτείνει να κάνουν έρευνες δωρεάν, με δικά τους έξοδα, και εντός τριμήνου να μας έδιναν αποτελέσματα… Αντίστοιχες προτάσεις προ της κρίσης είχαν κάνει οι Νορβηγοί. Αλήθεια γιατί δεν τις αξιοποιήσαμε; Τι μας εμπόδισε; 

Για να μην σταθούμε όμως μόνο στα υποθετικά… υπάρχουν και τα σίγουρα. Έχουμε καταγράψει στο site μας με ποιους τρόπους μπορούν άμεσα να περιοριστούν οι σπατάλες. Μιλάμε για προσαρμογές που θα μας δώσουν πλεόνασμα πόρων για την στήριξη της εγχώριας οικονομίας και των Ελλήνων πολιτών. 

Άρα απαντάμε και στο ψέμα ότι δεν θα έχουμε λεφτά για συντάξεις κλπ. Απλά θέμα επίλογων είναι. Έχεις χρήματα και αποφασίζεις να τα κατανείμεις, έτσι ή αλλιώς. Εμείς προτιμάμε να δίνονται οι συντάξεις αντί να σπαταλιούνται σε διάφορους τομείς που αναφέρουμε συγκεκριμένα.

Και κάτι ακόμα για να μην τρομοκρατούν τον κόσμο. Αν αφαιρέσουμε τους τόκους, ο προϋπολογισμός είναι ισοσκελισμένος η έστω πρέπει να καταστεί άμεσα, με οποιοδήποτε κόστος ώστε να μην μας εκβιάζει κανείς. 

Όσον αφορά το θέμα του νομίσματος και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν υπάρχει τρόπος να βγούμε από το ευρώ, παρά μόνον αν οικειοθελώς αποχωρήσουμε κι από την ΕΕ. Δεν βλέπουμε κανένα λόγο να συμβεί αυτό. Και δεν θέλουμε καν να το συζητάμε. 

Αν εσείς ήσασταν σήμερα στην Βουλή με έναν ικανό αριθμό βουλευτών και σας έθεταν το δίλλημα «μνημόνιο ή χρεοκοπία». Τι θα κάνατε; 

Καταρχάς αυτό το δίλλημα είναι ψεύτικο. Είναι φτηνό πολιτικό κόλπο προκειμένου να περάσουν οι όροι του μνημονίου. Δεν υφίσταται, ακριβώς γιατί θεωρούμε ότι υπάρχουν καλύτερες εναλλακτικές. 

Σε χρεοκοπία πάντως (αναγκαστικό κούρεμα) πάλι οδηγούμαστε (με το PSI). Γιατί να μην το κάνουμε μόνοι μας αυτό το κούρεμα και θα πρέπει να συνοδεύεται από νέα δάνεια και όρους επαχθείς με τους οποίους χάνουμε την εθνική μας κυριαρχία; 

Το πρόβλημά μας δεν είναι ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε το ευρώ, το πρόβλημά μας είναι στο να διαμορφωθεί ένα αξιόπιστο και ρεαλιστικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, στα πλαίσια του οποίου ο Εθνικός πλούτος θα αξιοποιείται προς όφελος του Ελληνικού λαού και πιθανών επενδυτών, αλλά με όρους αμοιβαίας ωφέλειας και όχι ξεπουλήματος και υποτέλειας. 

Σε αντίθετη περίπτωση πάντως προτιμάμε την χρεοκοπία (κούρεμα αναγκαστικό) πριν το ξεπούλημα της χώρας. Τόσο απλά! 

Μάλιστα, οι ίδιες αιτιάσεις είχαν εμφανιστεί από την διεθνή κοινότητα και στην Κύπρο, ώστε να αποδεχτεί το σχέδιο Ανάν. Ο ίδιος εκβιασμός. Αν πει η Κύπρος ΟΧΙ, θα καεί το σύμπαν, θα πέσει ο ουρανός να την πλακώσει κλπ. 

Τα ίδια και τώρα… θα καταστραφούμε αν δεν ψηφίσουμε την δανειακή. Λάθος! Άμα ψηφίσουμε αυτή την δανειακή σύμβαση, τότε είναι που θα καταστραφούμε…

Θανάσης Μαυρίδης

thanasis.mavridis@capital.gr

http://www.capital.gr/articles.asp?id=1392380

Πηγή:www.capital.gr

Εσωτερικά ομόλογα: Προδοσία και ανικανότητα

Ο Γιώργης Καραμπελιάς ξεσπαθώνει και κόβει κεφάλια ζητώντας ΡΗΞΗ για να αλλάξει ΑΡΔΗΝ το σκηνικό

Συνέντευξη του Γιώργου Καραμπελιά [στον Γιάννη Nτάσκα – εφημερίδα «Παρασκήνιο»]

 Ο Γιώργης Καραμπελιάς πήρε τα όπλο του… Και φαίνεται ότι εκφράζει την πλειοψηφία των Ελλήνων με όσα λέει με το γνωστό μοναδικό κοφτερό του λόγο. Για τον «δόλιο-βλάκα», για τους προσκυνημένους της ελίτ-αλήτ, για το ξεπούλημα της χώρας από «προδότες ανίκανους», αυτούς που δεν διστάζουν να ασελγούν και στα ιερά και όσια της αιματηρής Ιστορίας μας. Τον συναντήσαμε στο «Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο» του στα Εξάρχεια. Μόλις τελείωσε το βιβλίο του «Συνωστισμένες στο Ζάλογγο». Απολαύστε τον λόγο του:

Γ. Ν. Η πρόταση που κάνατε για εσωτερικό ομολογιακό δάνειο πόσο ρεαλιστική είναι για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας μας;

Γ. Κ. Θα έλεγα ότι από την αρχή της κρίσης ήταν η ρεαλιστικότερη. Η πιο φυσιολογική αντίδραση όταν κάποιος αντιμετωπίζει κρίση είναι να βρει τα εφόδια εκείνα που θα του επιτρέψουν να επιβιώσει. Και ένας άνθρωπος ή μια οικογένεια, που απειλείται – το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να συλλέξει αποθέματα, να βάλει κάτι στην άκρη για να μπορέσει να την βγάλει…
Η κυβέρνηση από την αρχή έκανε το αντίθετο. Άρχισε να ξεπουλάει αυτά ακριβώς που θα μπορούσαν να ήταν τα εφόδιά μας απέναντι στην κρίση. Ξέρετε πώς λέγεται αυτό; Προδοσία. και ανικανότητα. (Γιατί το παιγνίδι ήταν στημένο αλλά είναι και ανίκανοι. Και ο λαός μας έχει μια λέξη για κάτι τέτοιους, τους λέει «κουτοπόνηρους».). Είναι και προδότες και ανίκανοι.
Εάν είχαμε κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση*, αν δηλαδή, είχαμε εξ αρχής προσφύγει σε κάποιο εσωτερικό δάνειο με κριτήρια κοινωνικής δικαιοσύνης, δηλαδή πρώτα να συμμετάσχουν οι πολιτικοί και οι μεγαλοεπιχειρηματίες, θα είχαμε βρει διαθέσιμους πόρους, και θα είχαμε πολύ μεγαλύτερη ευκολία κινήσεων και διαπραγματευτική ισχύ. Και δεν θα έφευγαν τα χρήματα στις Ελβετίες, αλλά όλοι θα δάνειζαν την ίδια τους τη χώρα. Δεν θα μπορούσαν να μας εκβιάζουν με βάση το αν θα μας δώσουν τη δόση – που σήμερα το κάνουν λες και είμαστε πρεζόνια… Ούτε, βέβαια, και να μας ζητάνε να ξεβρακωθούμε για να πληρώνουμε τους τοκογλύφους. Ακόμα και ένα αναπτυξιακό σχέδιο ανοικοδόμησης θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει, να ανασυγκροτήσουμε τον παραγωγικό ιστό, τη δημόσια υγεία κ.ο.κ. ώστε να καταπολεμήσουμε τις κύριες πλευρές της κρίσης, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση και την ανεργία…
Πολλοί πιστεύουν ότι όλα αυτά είναι ανέφικτα. Τους απαντάω ότι έχουν ήδη γίνει στο Βέλγιο, όπου η κυβέρνηση περίμενε να μαζέψει διακόσια εκατομμύρια, και μάζεψε 5,7 δισεκατομμύρια τον περασμένο Νοέμβριο, ή στην Ιταλία… Αλλά εδώ, επειδή ακριβώς το καθεστώς μας έχει εθίσει στην αδικία, την ατιμωρησία και την ανευθυνοποίηση έχουμε πάψει να πιστεύουμε στην αλληλεγγύη, στη δύναμη που έχουμε ως λαός, στο τι μπορεί να κάνει αυτός ο λαός σαν ενωθεί…

Γ. Ν. Έχετε από τις δικές σας έρευνες τάξη μεγέθους για το ύψος των δανείων μας και κυρίως για το σε ποιους χρωστάμε ακριβώς και ποιο ποσό;

Γ. Κ. Κοιτάξτε, κυρίως χρωστάμε στην Γαλλία και στη Γερμανία, κι έπειτα στο Ηνωμένο Βασίλειο, τις ΗΠΑ, αλλά και στις ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία κ.ο.κ. Χρωστάμε γύρω στα 340 δισ. ευρώ. Προφανώς, ένα πολύ μεγάλο μέρος του χρέους είναι τοκογλυφικό,. Αν κάνει κανείς έναν υπολογισμό, θα δει ότι τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε πληρώσει 700 δισεκατομμύρια ευρώ σε τόκους. Από την πρώτη στιγμή της κρίσης. Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπήρχε καμία βούληση να γίνει κάτι τέτοιο, επειδή οι άρχουσες τάξεις είχαν συνηθίσει στους τεμενάδες. Αυτό είναι και το μεγάλο μας πρόβλημα, ότι είχαμε εθιστεί ως χώρα να είμαστε ετερόφωτοι, και ότι το καθεστώς μας οργανώθηκε με βάση την ‘εξωστρέφεια’.

Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι μέσα από την κρίση τα κατάφερε ο ΓΑΠ και η συμμορία του να χρεωθούμε σε κράτη… Και αν χρωστάς σ’ ένα κράτος, τότε είναι απαρχή οικονομικής υποδούλωσης. Σήμερα που χρωστάμε στα κράτη της Ε.Ε. και στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, είναι σα να μας έχουν αγοράσει…
Αν συνυπολογίσουμε και το πέρασμα των δανείων στο αγγλικό δίκαιο, που επιτρέπει στους δανειστές να κατάσχουν τη δημόσια περιουσία, η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο απελπιστική.
Ποιά εικόνα έχετε εσείς για τα χρέη της Γερμανίας προς την Ελλάδα και για τον τεράστιο πλούτο που έβγαλαν οι Έλληνες σε φορολογικούς παραδείσους κατά την φράση του ίδιου του Γιώργου Παπανδρέου στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης;
Η Γερμανία διέλυσε την Ελλάδα το 1940. Κατέστρεψε ολοσχερώς τη χώρα. Δεν έχει πληρώσει καμία αποζημίωση για τα εγκλήματά της… δεν έχει [πληρώσει ούτε καν το αναγκαστικό δάνειο των 3,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε τιμές 1938, που σημαίνει σήμερα, χωρίς τους τόκους πάνω από 80 δισεκ. ευρώ., και μαζί με τους πολεμικές καταστροφές, άτοκα, εκατόν εξηνταπέντε δις καιμε τόκους πάνω από πεντακόσια διες. Η Γερμανία μόνο την Ελλάδα δεν έχει πληρώσει . Επί πλέον είναι ένα θέμα που αφορά όλη την Ευρώπη, γιατί ανοίγει μια συζήτηση για τον γερμανικό ηγεμονισμό, για το τέταρτο Ράϊχ που ξαναστήνει. Η Γερμανία δύο φορές τον περασμένο αιώνα κατέστρεψε την Ευρώπη και τώρα δοκιμάζει να κάνει κάτι ανάλογο στο οικονομικό πεδίο. Και ήδη σε όλες τις μη-γερμανικές χώρες της Ευρώπης, υπάρχει ανησυχία και φόβος για τον νέο γερμανικό ηγεμονισμό.
Τώρα για το άλλο που με ρωτάτε, ξέρετε, πως οι ελίτ-αλήτ αυτού του τόπου μισούν βαθύτατα το λαό τους. Για δύο λόγους. Διότι, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης πίστεψαν πως έπαψαν να έχουν πατρίδα. Δεύτερον, γιατί έχουν σύμπλεγμα κατωτερότητας και βαθύτατο κομπλεξισμό. Είναι δηλαδή οι δικοί μας μπαρμπα-θωμάδες… Το μόνο πράγμα που διαθέτουν, είναι ο κυνισμός και είναι πολύ φυσιολογικό να εξάγουν τα πλούτη που έβγαλαν καταστρέφοντας το μέλλον αυτού του τόπου; Τι περιμένατε, μήπως να σύναπταν κανένα ομολογιακό δάνειο για τη σωτηρία της χώρας;

Γ. Ν. Σας είπαν τρομοκράτη, σας είπαν αναρχικό,τώρα με αφορμή τις καταγγελίες στο βιβλίο σας «Συνωστισμένες στο Ζάλογγο σας λένε και εθνικιστή. Μιλήστε για αυτά και για την αίσθηση που έχουμε ότι είναι πολλοί στην κοινή γνώμη που θα σας παρότρυναν να μπείτε μπροστά και να παροτρύνετε πολλούς προς τις κατευθύνσεις αυτές και απέναντι στο σύστημα εξουσίας.

Γ. Κ. Κοιτάξτε. Σε όλη μου την πορεία, μάχομαι για τα αυτονόητα. Και νομίζω ότι ο απλός ο κόσμος έτσι αντιμετώπιζε πάντοτε αυτές τις ιδέες, ως λογικές. Δεν ζητούσαμε και τίποτε τρομερό ποτέ… Την δεκαετία του 1970, αρκούσε να ζητήσεις πραγματική δημοκρατία και ψωμί για τον άνθρωπο του μόχθου για να σε πουν ‘αναρχικό’. Το 1980 σε καταδίκαζαν ως ‘εξτρεμιστή’ γιατί απλά ζητούσες πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη, απέναντι στην ψεύτικη, ‘Αλλαγή’ που εξέτρεφε τους αδηφάγους σοσιαληστές, και τα νέα πολιτικά και οικονομικά τζάκια. Από το 1990 και μετά αρκούσε να υπερασπιστεί κανείς τα δικαία μας απέναντι στους Τούρκους κόντρα σε πολιτικές απίστευτα προδοτικές, που ούτε το ένστικτο της απλής επιβίωσής μας δεν εξυπηρετούσαν, αρκούσε να επικαλεστεί την ιστορική αλήθεια κόντρα σε ιδεολογήματα που υποστήριζαν ότι οι Έλληνες είναι ένα συνονθύλευμα και έγιναν έθνος μετά το… 1821 (ενώ προφανώς πιο πριν περπατούσαν στα τέσσερα) για να σε πουν εθνικιστή. Αυτός ο εθνομηδενισμός της εξουσίας, μας οδήγησε σήμερα σε συνθήκες πεινασμένης μπανανίας, με μια κοινωνία διαλυμένη, δίχως αξίες και ιστορική μνήμη – και άρα τρομερά αδύναμη στο να αντισταθεί αποτελεσματικά! Πάντως ότι και να γίνει στην Ελλάδα, οι μελλοντικές γενιές θα τους θυμούνται με τον τρόπο που θυμόμαστε σήμερα τον Εφιάλτη, το Νενέκο, τους δοσίλογους στη γερμανική κατοχή.

Γ. Ν. Κάντε μια σύγκριση της διακυβέρνησης παλαιού Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου με τους δορυφόρους Μητσοτάκη-Σημίτη.

Γ. Κ. Οι πρώτοι είναι οι γενάρχες των κατευθύνσεων που μας καταβύθισαν σήμερα. Οι δεύτεροι είναι συνεχιστές, και γι’ αυτό ως ανάστημα είναι μικρότεροι. Όσο εκφυλίζεται το πράγμα βγαίνουν και χειρότεροι… και κάπως έτσι φτάσαμε στον Γεώργιο Παπανδρέου αυτόν που έχω αποκαλέσει «δόλιο-βλάκα».

Το ΠΑΣΟΚ στη μεταπολίτευση, έκανε το μεγαλύτερο κακό στον τόπο. Όχι μόνο γιατί κυβέρνησαν περισσότερο αλλά ήταν πιο ασύδοτοι, επειδή είχαν το άλλοθι της ιδεολογίας. Ήταν καλύτεροι στο να κάνουν ‘τη δουλειά’ της εξουσίας, σε μια εποχή που δεν σήκωνε άλλες δικτατορίες,. Ξεφτίλισαν τις έννοιες της δημοκρατίας, της ανεξαρτησίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Γ. Ν. Η Ελλάδα έχει σήμερα πνευματικό κόσμο, έχει Ακαδημία Αθηνών;

Γ. Κ. Σας είπα: Οι πνευματικές ελίτ μισούν αυτόν τον τόπο και θεωρούν ότι έχει περισσότερη σημασία να συνεισφέρουν στην οικοδόμηση του νεο-οθωμανισμού, παρά να κάτσουν να επεξεργαστούν μια πρόταση βιώσιμη και δίκαιη για τον ελληνισμό του 21ου αιώνα. Βλέπω αρκετούς που επειδή καταρρέει η δυτική ηγεμονία είναι έτοιμοι να ξαναγυρίσουν κάτω από τη σκέπη της Τουρκίας και του νέο-οθωμανισμού. Γι’ αυτό καλλιεργούν την αντίληψη ότι η Επανάσταση του 21 ήταν «λάθος», γι’ αυτό και μας λένε ότι οι Σουλιώτες «συνωστιζόντουσαν»στο Ζάλογγο και οι Μικρασιάτες στην προκυμαία της Σμύρνης. Γιατί είναι έτοιμοι να ξαναλλάξουν αφεντικά.
Ασφαλώς, υφίστανται και εξαιρέσεις που εργάζονται έξω και κόντρα από το ρεύμα και που διασώζουν το πνεύμα σε εποχές μάλιστα που το μέλλον θα τις κρίνει πολύ σκοτεινές. Ωστόσο, εδώ μιλάμε για τις ελίτ. Και εκεί η κατάσταση είναι δυστυχώς αυτή.

Γ. Ν. Από τη μία διάσημοι ξένοι δημοσιογράφοι και μιλούν για τα χρέη της παγκόσμιας κοινότητας να σωθεί η κοιτίδα του πολιτισμού και των ιδανικών Ελλάδα και από την άλλη η Νάνα Μούσχουρη να κατανοεί το θυμό των Γερμανών για τους μπατατσήδες στα χρέη Ελληνες. Εσείς ποιο στίγμα έχετε απέναντι σ αυτά; Ποιους καλλιτέχνες ξεχωρίζετε για την παλαιότερη κοινωνική τους δράση και ποιους για τη σιωπή τους σήμερα;

Γ. Κ. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες μας δυστυχώς τα στρίψανε, μπουκωμένοι από χρήμα και ανγνώριση. Ο Σαββόπουλος είναι πολύ χαρακτηριστικός. Κάποτε ήταν σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς… Σήμερα είναι το σύμβολο του εκφυλισμού ενός ολόκληρου έθνους! Ξέρετε… Τελευταία έχει φτάσει να αλλάζει τους στίχους από τα ίδια του τα τραγούδια, δεν τραγουδάει ‘δεν είμαι ΠΑΣΟΚα, δεν είμαι ούτε ΚΚΕ’, ούτε και ‘…σε Μικρά Ασία, Κύπρο, Λευκωσία, Βόρειο Ήπειρο’… Δε ζει απλώς κόντρα στον παλιό του εαυτό, θέλει κιόλας να τον λογοκρίνει! Αυτή η στάση συμβολίζει όσο οτιδήποτε άλλο την ψυχή του ελληνικού καλλιτεχνικού κόσμου. Γιατί μιλάμε για μια γενικευμένη κατάντια… Ωστόσο, προφανώς, κι εδώ, όπως και σε ό,τι αφορά στον ευρύτερο πνευματικό κόσμο, υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις… Ο Θεοδωράκης, είναι μια πολύ σημαντική μορφή, άσχετα και περά από οποιαδήποτε λάθη.

Γ. Ν. Η στάση ΜΜΕ και γνωστών δημοσιογράφων στη σημερινή κρίση είναι ανάλογη του προβλήματος;

Γ. Κ. Η στάση τους αποτελεί σκάνδαλο. Δύο χρόνια στήριζαν τον ΓΑΠ και την τρόϊκα. Και σήμερα ξαφνικά δήθεν εξεγείρονται ενάντια στους δανειστές, θέλοντας να βγουν λάδι απέναντι στην αγανάκτηση του ελληνικού λαού. Και εδώ οι εξαιρέσεις είναι ακόμα λιγότερες και σχεδόν μηδενικές σε ότι αφορά τους πιο προβεβλημένους, τις βεντέτες.

Γ. Ν. Με ποιο τρόπο νομίζετε ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζονται όλοι εκείνοι που όπως συνέβη πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη κατακλέβουν τον Ελληνικό λαό και το δημόσιο. Μήπως θα έπρεπε να τους επιβάλλεται ακόμα και η εσχάτη των ποινών;

Γ. Κ. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να φτάσουμε σε τόσο δραστικές λύσεις. Πάντως θα έπρεπε να μπουν μέσα για τα καλά. Ωστόσο προηγούνται άλλοι, ο ΓΑΠ και η συμμορία του. Εξάλλου αυτό τρέμει και δεν θέλει να ξεκολλήσει από την καρέκλα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Αλλά το Ειδικό Δικαστήριο εν τέλει δεν θα το αποφύγει

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα «Παρασκήνιο», φ. 303, σελ. 30-31,  22-01-2012,

* Η πρόταση εδώ: Μόνη λύση η οικονομική αυτοδυναμία: Εσωτερικός δανεισμός τώρα, https://papaleonidasdimitris.wordpress.com/2012/01/19/%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B7-%CE%BB%CF%8D%CF%83%CE%B7-%CE%B7-%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%BF%CE%B4%CF%85%CE%BD%CE%B1%CE%BC%CE%AF%CE%B1-%CE%B5%CF%83/

Βαρουφάκης:”Το πατριωτικό και ευρωπαϊκό καθήκον μας είναι να οδηγήσουμε το PSI+ σε ναυάγιο”

Σχόλιο:Αν έχει δίκιο τότε τρία κόμματα  μειοδοτούν

Ναυάγιο PSI: το μη χείρον βέλτιστον

  του Γιάνη Βαρουφάκη

Όλοι αγωνιούν για το PSI+. Εύχονται να πάει καλά, να ανακουφιστεί έτσι το ελληνικό δημόσιο χρέος, να πάρουμε πάλι την «δόση» μας και τον Μάρτιο να κλείσει η νέα δανειακή σύμβαση με την τρόικα ώστε να «σωθεί» άλλη μια φορά η χώρα.

Στο προηγούμενο κείμενό μου εδώ στο protagon, εξήγησα γιατί θεωρώ το PSI+ μια απάτη που απεγνωσμένα ψάχνει νομιμοποίηση. Εμμένω σε αυτά που έγραφα εκεί (τα οποία τα τελευταία εικοσιτετράωρα φαίνεται να έχουν επιβεβαιωθεί τις τελευταίες μέρες από τον διεθνή τύπο, βλ. εδώ και εδώ). Παρά την «συμφωνία» που μάλλον θα ανακοινωθεί (με φανφάρες πανομοιότυπες με εκείνες που ακολούθησαν τις καταστροφικές Συνόδους-Συμφωνίες της 21η Ιουλίου, της 26η Οκτωβρίου και της 9η Δεκεμβρίου), θα πρόκειται περί νεκρού γράμματος: Τις εβδομάδες που θα ακολουθήσουν θα ξετυλιχθεί ένα κρυφό, παρασκηνιακό δράμα καθώς η ΕΕ και το ΔΝΤ θα διεξάγει μια νέα σειρά διαπραγματεύσεων με τις σκιώδεις τράπεζες (τα hedge funds) τα οποία θα απαιτούν ίδια μεταχείριση των ελληνικών ομολόγων τους με τα ομόλογα που κρατά η ΕΚΤ, και η οποία απαιτεί την εξαίρεσή τους από οιοδήποτε κούρεμα. Εν κατακλείδι, το PSI+ είτε συμφωνηθεί είτε όχι δεν θα φέρει τις «ανάσες» που έχει ανάγκη το δημόσιο χρέος χωρίς να εμπλέξει όλη την Ευρώπη σε μια μεγάλη περιπέτεια που δεν αξίζει τον κόπο.

Σήμερα προχωρώ το επιχείρημα ένα βήμα παραπέρα: Ακόμα και επιτυχημένο να είναι το PSI+ (που δεν θα είναι), το μέγιστο δώρο στην χώρα μας και στην Ευρώπη ολόκληρη θα ήταν να ναυαγήσουν οι διαπραγματεύσεις. Πως μπορεί να το επιδιώξει αυτό η ελληνική κυβέρνηση χωρίς να φανεί ότι είναι εκείνη υπεύθυνη για το ναυάγιο; Με δύο τρόπους: Πρώτον, να συμφωνήσει η με την άποψη του ΔΝΤ ότι το επιτόκιο στα νέα ομόλογα δεν πρέπει επ’ ουδενί να ξεπερνά το 2% (κάτι που ο κ. Dallara δεν έχει εξουσιοδότηση να αποδεχθεί) και, δεύτερον, να ζητήσει συμμετοχή στην συμφωνία των hedge funds (τα οποία δεν την αποδέχονται). Έτσι, ο κ. Dallara θα φύγει άπρακτος και η ελληνική κυβέρνηση θα είναι ελεύθερη να ανακοινώσει ότι οι αποπληρωμές του Μαρτίου αναβάλλονται μέχρι νεοτέρας. Πριν υποστηρίξω την άποψη αυτή, θα ξεκινήσω με τον κατάλογο των ενστάσεων που θα ακουστούν εναντίον της.

Μια τέτοια αναβολή της αποπληρωμής των δανειστών του ελληνικού δημοσίου μετά από την αποτυχία των διαπραγματεύσεων (θα μου πουν πολλοί, αν όχι όλοι):

1. Θα αποτελέσει πιστωτικό γεγονός με συνέπεια την άμεση πυροδότηση των CDS (των ασφαλιστήριων που έχουν αγοράσει όσοι, ουσιαστικά, στοιχημάτισαν ότι θα έχουμε πιστωτικό γεγονός)

2. Μια τέτοια αθέτηση των υποχρεώσεών μας απέναντι στους δανειστές μας (έστω και για μερικούς μήνες) θα αμαυρώσει το όνομα της Ελλάδας για δεκαετίες

3. Θα πτωχεύσουν οι ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία, καθώς δεν θα πάρουν τα χρήματα του Μαρτίου που τους χρωστά το ελληνικό δημόσιο

4. Θα ναυαγήσει η νέα δανειακή σύμβαση (της 27ης Οκτωβρίου) και το ελληνικό δημόσιο, το οποίο εδώ και καιρό δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές, δεν θα μπορεί να δανείζεται ούτε καν από την τρόικα

5. Η χώρα δεν θα μπορεί να εισάγει τα αναγκαία αγαθά (π.χ. πετρέλαιο)

6. Η χώρα θα εξαναγκαστεί εκτός ευρωζώνης και, λόγω της Συνθήκης της Λισαβόνας, και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πρώτα θα απαντήσω στα πιο πάνω έξι σημεία, ένα προς ένα (και με την ίδια αρίθμηση) και κατόπιν θα εξηγήσω γιατί ισχυρίζομαι ότι το ναυάγιο του PSI+ θα έδινε μια ευκαιρία στην ευρωζώνη να αποδράσει από την Κρίση που με μαθηματική ακρίβεια την υπονομεύει και, παράλληλα, θα ήταν το μη χείρον τόσο για την Ελλάδα.

1. Και βέβαια θα αποτελέσει πιστωτικό γεγονός μια τέτοια εξέλιξη. Τα CDS θα πυροδοτηθούν (με βασικούς χαμένους την Goldman Sachs και την American Insurance Group που τα εξέδωσαν) ωφελώντας τα hedge funds που τα έχουν προμηθευτεί αλλά ζημιώνοντας τα άλλα hedge funds τα οποία (όπως έγραψα στο προηγούμενο άρθρο μου) είχαν αγοράσει (μετά την 27η Οκτωβρίου) ελληνικά ομόλογα λήξης Μαρτίου με σκοπό να παζαρέψουν την πλήρη αποπληρωμή τους απειλώντας ότι, διαφορετικά, θα πυροδοτήσουν τα CDS. Κι όσες γαλλο-γερμανικές τράπεζες, στα κρυφά, έχτισαν νέα συνθετικά στοιχήματα-παράγωγα πάνω στα ελληνικά ομόλογα (ελπίζοντας σε κάποιο swap τύπου PSI+,) κι αυτές θα υποστούν ζημιές. Γιατί είναι κακό αυτό; Ας πρόσεχαν. Κι αν τώρα κινδυνεύουν με χρεοκοπία, ιδού ο δρόμος για το EFSF το οποίο προσφέρεται (μετά την Συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου) να τις επανακεφαλαιοποιήσει.

2. Μέχρι τον Ιούλιο, η κυβέρνηση έλεγε ότι η αναδιάρθρωση του χρέους (που κάποιοι προτείναμε από το 2010) θα σήμαινε απώλεια του καλού ονόματος της χώρας στις χρηματαγορές στις οποίες (θυμάστε) «όπου να’ ναι» θα ξαναβγαίναμε. Από την 27η Οκτωβρίου όμως και μετά, ούτε η κυβέρνηση δεν το λέει αυτό. Από την ώρα που συμφωνήθηκε ένα κούρεμα στην ονομαστική αξία των ομολόγων μας της τάξης του 50%, και μια επιμήκυνση του υπόλοιπου 50% για 20 με 30 χρόνια, η Ελλάδα πτώχευσε και επισήμως. Μόνο που, για λόγους Οργουελιανού ευφημισμού, το ονομάσαμε PSI+. Όμως οι άνθρωποι των αγορών δεν είναι ανόητοι. Στα μάτια τους η Ελλάδα πτώχευσε και αθέτησε τις υποχρεώσεις της. Το ότι η ΕΕ έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο του κ. Dallara για να τον «πείσει» να πει ότι δέχεται «εθελοντικά» αυτή την διαγραφή χρέους δεν σημαίνει ότι δεν πρόκειται για πτώχευση. (Να σας θυμίσω ότι και οι εταιρείες – π.χ. η Lehman Brothers –, όταν πτωχεύουν, πάντα αποπληρώνουν ένα μέρος των χρεών τους. Πτωχευμένες κηρύσσονται όταν κριθεί ότι είναι ανίκανες να τα αποπληρώσουν στο ακέραιο.) Άρα, το επιχείρημα ότι αν ναυαγήσει το PSI+ θα χάσουμε το καλό μας όνομα, ενώ αν πετύχει θα το κρατήσουμε, απορρίπτεται ως γελοίο.

3. Οι ελληνικές τράπεζες, αγαπητές και αγαπητοί φίλοι, είναι ήδη πτωχευμένες. Η λειτουργία τους δεν εξαρτάται από το αν θα πάρουν τον Μάρτιο το 15% των χρημάτων που τους χρωστά το ελληνικό δημόσιο (καθώς το PSI+ αυτό προβλέπει, συν νέα 30ετή ομόλογα τα οποία δεν πρόκειται να αλλάξουν σημαντικά την δραματική κατάσταση των λογιστικών τους βιβλίων). Αυτό το ποσό, που αντιστοιχεί στο 15%, δεν θα κρίνει την βιωσιμότητά τους. Όπως και σήμερα, θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν στην βάση της συνεχιζόμενης παροχής ρευστότητας από την ΕΚΤ (με το νέο LTRO να παίζει σημαντικό ρόλο). Ίσως μάλιστα το ναυάγιο του PSI+ να εξαναγκάσει τους τραπεζίτες μας να αποδεχθούν κεφάλαια από το EFSF (κάτι που θα ήταν ευχής έργο για τις τράπεζες αλλά όχι, βέβαια, για τους ίδιους). [Όσο για τις ανησυχίες ότι η ΕΚΤ θα σταματήσει την παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες σε περίπτωση που το PSI+ ναυαγήσει, δεν υπάρχει περίπτωση η ΕΚΤ να κάνει κάτι τέτοιο δεδομένου ότι θα πυροδοτούσε την αλυσιδωτή κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος της ευρωζώνης.] Τέλος, τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία και αυτά τελούν υπό πτώχευση, με ή χωρίς το PSI+, μπορούν ενισχυθούν βραχυπρόθεσμα (για τους επόμενους μήνες) με τα απαιτούμενα χρήματα τα οποία είναι μια σταγόνα μπροστά στον ωκεανό των αποπληρωμών του Μαρτίου. [Ό,τι στο μέλλον θα έχουμε πρόβλημα με τα ασφαλιστικά ταμεία, αυτό είναι σίγουρο. Όμως αυτό θα συμβεί και να «πετύχει» το PSI+.]

4. Η νέα δανειακή σύμβαση, το Μνημόνιο Νο.2, που συμφωνήθηκε την 27η Οκτωβρίου, μαζί με το PSI+, παρουσιάζεται σήμερα ως ο νέος εθνικός στόχος – η τελευταία ευκαιρία να μπορέσει για λίγο ακόμα καιρό να χρηματοδοτείται το κράτος. Δεν είναι όμως. Ξέρετε, είναι αλήθεια ότι, έως τώρα, στο πλαίσιο του Μνημονίου Νο.1, ένα ποσοστό των νέων δανεικών (που παίρναμε σε δόσεις) της τάξης του 15% με 20% πήγαινε σε μισθούς, συντάξεις και, γενικότερα, στην χρηματοδότηση του πρωτογενούς ελλείμματος του δημοσίου (δηλαδή των ελλειμμάτων που θα είχαμε ακόμα κι αν δεν αποπληρώναμε τα παλαιά χρέη). Από εδώ και στο εξής όμως, αυτό τελείωσε. Η Γερμανία το έχει δηλώσει κατηγορηματικά: «Δεν θα πάρετε ευρώ πάνω από το ποσό που χρειάζεστε για να αποπληρώνετε τα δανεικά σας.» Άρα, τα πράγματα είναι απλά: Η νέα δανειακή σύμβαση δεν θα καλύπτει καμία από τις νέες δαπάνες του ελληνικού δημοσίου. Οι μόνοι που θα πρέπει να αγωνιούν για το αν θα προχωρήσει ή όχι είναι οι δανειστές μας, συμπεριλαμβανόμενης της τρόικας (και ιδίως της ΕΚΤ) που δεν θα πάρει τα χρήματα του Μνημονίου Νο.1 παρά μόνο αν προχωρήσει το Μνημόνιο Νο.2! Περιληπτικά, είτε προχωρήσει το Μνημόνιο Νο.2 (με ή χωρίς επιτυχημένο PSI+) είτε όχι, το ελληνικό δημόσιο, από τούδε και στο εξής, δεν θα μπορεί να δανείζεται από την τρόικα για να πληρώνει μισθούς, συντάξεις, εξοπλισμούς, σχολεία, υγεία κλπ.

5. Αυτός ο φόβος είναι κατάλοιπο της προ ευρώ εποχής και εκτός θέματος σήμερα. Όταν είχαμε την δραχμή, οι επιχειρήσεις που εισήγαγαν είδη πρώτης ανάγκης (π.χ. πετρέλαιο) έπρεπε να κάνουν χρήση των αποθεμάτων συναλλάγματος της χώρας. Σήμερα, δεν έχουν κανέναν τέτοιο περιορισμό. Αγοράζουν από το εξωτερικό σε ευρώ, χρησιμοποιώντας τον δικό τους τραπεζικό λογαριασμό, και πουλάνε στην εγχώρια αγορά στο ίδιο νόμισμα. Το κράτος δεν παρεμβαίνει (ιδίως από τότε που τα διυλιστήρια και άλλοι οργανισμοί ιδιωτικοποιήθηκαν). Είναι σφάλμα να θεωρούμε ότι η πτώχευση του ελληνικού δημοσίου σημαίνει και πτώχευση της, π.χ., Πετρόλα.

6.  Όλοι θεωρούν δεδομένο ότι μια εξέλιξη σαν αυτή που πρεσβεύω (το εσκεμμένο ναυάγιο των διαπραγματεύσεων του PSI+ και η μη υπογραφή της νέας δανειακής συμφωνίας με την τρόικα) θα σημάνει, αυτομάτως, έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη. Όχι μόνο δεν είναι  δεδομένο κάτι τέτοιο αλλά, θα μου επιτρέψετε να πω, είναι αδύνατον να συμβεί. Έστω ότι το PSI+ ναυαγεί, το Μνημόνιο Νο.2 καθυστερεί και το ελληνικό δημόσιο αναβάλει την αποπληρωμή των ομολόγων του Μαρτίου. Πως θα εκδιωχθεί η χώρα από την ευρωζώνη; Πρώτον, δεν προβλέπεται μια τέτοια διαδικασία σε καμία Συνθήκη, ούτε και σε κάποιο νομικό κείμενο. Και να ψηφίσουν οι 16 υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης (κάτι το οποίο είναι απολύτως αδύνατον, καθώς τουλάχιστον η Ιρλανδία και η Πορτογαλία ξέρουν ότι μια τέτοια εξέλιξη ανοίγει το παράθυρο και για εκείνες) την εκπαραθύρωση της Ελλάδας από το ευρώ, μια τέτοια απόφαση δεν έχει κανένα νομικό αντίκρισμα. Δεύτερον, και να έβρισκαν νομικό τρόπο να το κάνουν, δεν θα το ήθελαν καθώς μια τέτοια κίνηση θα σφράγιζε την μοίρα ολόκληρης της ευρωζώνης: Τα spreads της Ιταλίας και των ομολόγων του EFSF θα πήγαιναν στα ουράνια, η Ιρλανδία θα αιμορραγούσε από μια μαζική απόδραση των αποταμιεύσεων που θα ανάγκαζε το Δουβλίνο να ορθώσει (παράνομα) τείχη στις μεταφορές κεφαλαίων κλπ κλπ. Τότε, θα με ρωτήσετε, γιατί η κα Merkel και η ίδια η ελληνική κυβέρνηση, από τον Οκτώβριο και μετά,  απειλούν ότι μία αποτυχία τους δίδυμου PSI+-Μνημονίου Νο.2 θα σήμαινε έξοδο της χώρας από το ευρώ; Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι πρόκειται περί μιας, κενής περιεχομένου, χυδαίας απειλής στην οποία αξίζει η περιφρόνηση από όλους μας.

Σας υποσχέθηκα ότι, αφού απαντήσω στις ενστάσεις, θα εξηγήσω γιατί το εσκεμμένο ναυάγιο του PSI+ θα ήταν το μη χείρον για την Ελλάδα και, παράλληλα, μια ευκαιρία για την ευρωζώνη να αποδράσει από την Κρίση. Θα αρχίσω από την Ευρώπη και θα κλείσω με τους λόγους που, μεταξύ όλων των δεινών που μας απειλούν, το ναυάγιο του PSI+ είναι η πιο ανώδυνη εξέλιξη για την πατρίδα μας.

Τα οφέλη της Ευρώπης από ένα ναυάγιο του PSI+

1. Η πυροδότηση των CDS, και οι απώλειες  των γαλλογερμανικών τραπεζών από μια ελληνική στάση πληρωμών, θα αναγκάσει την ευρωπαϊκή ηγεσία να αντιμετωπίσει (επί τέλους) την τραπεζική κρίση που μαίνεται στα σιωπηλά στην Βόρεια Ευρώπη. Πιο συγκεκριμένα, δίνει στους ηγέτες του Βορρά (Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο και Γαλλία) την ευκαιρία και την δικαιολογία (απέναντι στους τραπεζίτες που τόσο φοβούνται οι πολιτικοί) να βάλουν το νυστέρι στο κόκκαλο – να απαιτήσουν ουσιαστική επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, δηλαδή νέα κεφάλαια και όχι αύξηση του ποσοστού κεφαλαιοποίησης των τραπεζών με μείωση των δανείων που παρέχουν, κάτι που ενισχύει τους ανέμους της ύφεσης που πλήττει ολοένα και περισσότερο την Ευρώπη.

2. Θα υποχρεώσει την ΕΚΤ να αποδεχθεί ότι δεν είναι δυνατόν τα ελληνικά ομόλογα που διαθέτει εκείνη να είναι στο απυρόβλητο ενώ εκείνα που διαθέτει το ΙΚΑ μπορούν να κουρευτούν. Θα την υποχρεώσει να σταματήσει να προσποιείται ότι οι παρεμβάσεις της έχουν καθαρά νομισματικό χαρακτήρα και πως δεν είναι δική της δουλειά να βοηθά στην ορθολογική, κεντρική διαχείριση του δημόσιου χρέους της ευρωζώνης. Εν τέλει, θα είναι ένα σημαντικό βήμα στην απαραίτητη μεταμόρφωση της ΕΚΤ σε μια πραγματική Κεντρική Τράπεζα (όπως η Fed, Bank of England κλπ).

3. Το ναυάγιο της Μνημονιακής πολιτικής στην Ελλάδα, όπου και ξεκίνησε, αποτελεί προαπαιτούμενο για τον επανασχεδιασμό της ευρωπαϊκής πολιτικής αντιμετώπισης της Κρίσης της Ευρωζώνης. Όσο η «ελληνική πληγή» καλύπτεται με τσιρότα, τόσο οι ευρωπαίοι ηγέτες μας θα κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους με αποτέλεσμα να καταρρέει το σύμπαν γύρω τους, στις δικές τους κραταιές χώρες, την ώρα που εκείνοι σφυρίζουν αδιάφορα. Το ναυάγιο του PSI+, από αυτή την άποψη, είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη σήμερα. Αμέσως μετά η Ευρώπη θα εξαναγκαστεί να αποφασίσει είτε να διαλύσει την ευρωζώνη είτε να την επανασχεδιάσει σε νέα, ορθολογική βάση.

Τα οφέλη της Ελλάδας από ένα ναυάγιο του PSI+

1. Στην τελευταία πρόταση έγραφα πως το ναυάγιο του PSI+ θα υποχρεώσει την Ευρώπη «να αποφασίσει είτε να διαλύσει την ευρωζώνη είτε να την επανασχεδιάσει σε νέα, ορθολογική βάση». Και στην μία και στην άλλη περίπτωση, η Ελλάδα θα έχει μια ευκαιρία να ξεφύγει από την σημερινή σκοτοδίνη. Όπως έχει γίνει πλέον (ελπίζω) σαφές σε όλους μας, η Κρίση στην Ελλάδα δεν μπορεί να ξεπεραστεί με νέα δάνεια υπό τον όρο της περεταίρω συρρίκνωσης του ΑΕΠ (την αυστηρή λιτότητα δηλαδή) και ενόσω η Ευρώπη τελεί υπό άρνηση, δημιουργώντας έτσι υφεσιακές συνθήκες σε ολόκληρη την ήπειρο. Στο βαθμό που το PSI+ δεν είναι παρά ένα φύλο συκής για την συνέχιση της πολιτικής αυτής, το ναυάγιό του είναι καθήκον της χώρας μας προς τον εαυτό της. Στο πλαίσιο του επανασχεδιασμού της ευρωζώνης που θα ακολουθήσει, θα μας δοθεί (για πρώτη φορά από τότε που ξέσπασε η Κρίση) η ευκαιρία να εκπονήσουμε ένα ρεαλιστικό Σχέδιο Απόδρασης.

2. Το ελληνικό δημόσιο, ό,τι και να γίνει με το PSI+, θα πρέπει από τώρα να αυτοχρηματοδοτείται. (Έχω αναφερθεί εδώ σε δύο τρόπους που μπορεί να επιτευχθεί η αυτοχρηματοδότηση για μια περίοδο έκτακτης ανάγκης.)  Αν η ίδια η ελληνική κυβέρνηση πάρει την απόφαση ότι από εδώ και εμπρός (και μέχρι η ευρωζώνη είτε να διαλυθεί είτε να επανασχεδιαστεί) το δημόσιο θα ζει από τα έσοδά του, απορρίπτοντας επί τέλους τις ψευδαισθήσεις ότι ο συνδυασμός PSI+ και Μνημονίου Νο.2 θα μας επιτρέψουν να έχουμε πρωτογενή ελλείμματα και στο μέλλον, θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός.

3. Δύο χρόνια τώρα, η οικονομία της χώρας μας έχει στεγνώσει από επενδύσεις. Βασικός παράγοντας είναι το «έργο» που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «Περιμένοντας την Πτώχευση». Σε μια χώρα όπου όλοι ρωτούν (αν και ξέρουν την απάντηση) «Τι θα γίνει; Θα την αποφύγουμε την πτώχευση;», κανείς δεν επενδύει. Σε μια χώρα όπου το ερώτημα «Τελικά θα πτωχεύσουμε;» ισοδυναμεί με το ερώτημα «Θα μας δώσουν την επόμενη δόση;», η στάση επενδύσεων είναι φυσιολογική. Για αυτό πρέπει να πυροδοτηθούν τα CDS, για αυτό τον λόγο πρέπει να ειπωθούν τα λόγια «στάση πληρωμών», «default» κλπ ώστε να μπει ένα τέλος σε αυτή την αγωνία που εγγυάται ότι, όσο διαιωνίζεται, κανένας, έλληνας ή ξένος, δεν πρόκειται ποτέ να επενδύσει. Σκεφτείτε το: Με μηδενικό κόστος για το ελληνικό δημόσιο (καθώς έτσι κι αλλιώς κανείς δεν θα του χρηματοδοτεί τα πρωτογενή του ελλείμματα πλέον, ούτε καν η τρόικα), θα έχουμε σταματήσει αυτό το σήριαλ με την χρεοκοπία. Θα έχει εξαγγελθεί στα πρωτοσέλιδα και θα γυρίσουμε σελίδα. Εντός του ευρώ. Και με μια Ευρώπη που θα αναγκαστεί να επιστρέψει στο σχεδιαστήριο με στόχο την αναδόμηση της ευρωζώνης.

Συμπερασματικά, το μήνυμά μου είναι τόσο απλό όσο και αντίθετο με όλα όσα μας βομβαρδίζουν: Το πατριωτικό και ευρωπαϊκό μας καθήκον είναι να οδηγήσουμε το PSI+ σε ναυάγιο ώστε να προβούμε σε μια αναβολή της αποπληρωμής των δανείων μας τον Μάρτιο (η οποία θα καταγραφεί ως χρεοκοπία και θα πυροδοτήσει τα CDS). Αντί για την «καταστροφή», που μας λένε ότι θα φέρει, ένα ναυάγιο των διαπραγματεύσεων του PSI+ θα δώσει στην Ελλάδα μια ύστατη (έστω και μικρή) ευκαιρία απόδρασης από την Κρίση και στην Ευρώπη ένα κίνητρο να επιστρέψει στον δρόμο του ορθολογισμού. Το ότι, δυστυχώς, οι ηγέτες μας μάλλον θα θριαμβολογήσουν άλλη μια φορά για μια δήθεν σημαντική «συμφωνία» θα πρέπει να μας προβληματίσει. Και να μας κάνει να αναρωτηθούμε: Γιατί τους ανεχόμαστε ακόμα;

 

http://papaioannou.wordpress.com/2012/01/21/%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A/

«ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ ΜΕΤΡΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ 2012 – 2015»

Σχέδιο εφαρμοστικού νόμου

ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ«ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ ΜΕΤΡΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ 2012 – 2015» ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄ ΤΑΜΕΙΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ Αγαπητοί φίλοι,  Το κεφάλαιο Α του εφαρμοστικού νόμου του μεσοπρόθεσμου πλαισίου 2012-2015 είναι το πιο άθλιο κείμενο που ψήφισαν ποτέ Έλληνες βουλευτές.  Ποιός ο σκοπός του ταμείου; Παραπομπή : Άρθρο 1 – Παράγραφος 1 Το Ταμείο έχει σαν αποκλειστικό σκοπό την αξιοποίηση στοιχείων της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, καθώς και

Μόνη λύση η οικονομική αυτοδυναμία: Εσωτερικός δανεισμός τώρα

Από το ταραχώδες τέλος του 20^ού αιώνα (στα 1989) κι έπειτα, οι ελληνικές ελίτ πίστεψαν ότι θα μπορέσουν να διασωθούν παίζοντας αποκλειστικά το χαρτί της παρασιτικής εξωστρέφειας. Το σχέδιο ήταν απλό: μετά την κατάρρευση των παγκόσμιων ισορροπιών, η Ελλάδα θα απέφευγε την κρίση δια της… ομοιοπαθητικής, επιτρέποντας δηλαδή στις νεο-αυτοκρατορικές δυναμικές της παγκοσμιοποίησης και του νεο-οθωμανισμού να αλώσουν το εσωτερικό της χώρας – ελπίζοντας στην αναπαραγωγή των κερδών, των θέσεων και της εξουσίας τους, και πρακτορεύοντας τον εθνικό πλούτο και τη γεωπολιτική αξία της χώρας. Το αποτέλεσμα ήταν ο… Παπανδρέου και ο Παπαδήμος, η μεταβολή της χώρας μας σε οιονεί προτεκτοράτο του νέου γερμανικού Ράιχ και σε υποχείριο των νεο-οθωμανών.

ΝΑ ΔΑΝΕΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

Οι Έλληνες έχουν βυθιστεί στην απελπισία, ενώ ακόμα και η αγανάκτησή τους μοιάζει ν’ αποτελεί ένα από τα στάδια του πένθους, και όχι στοιχείο μιας πραγματικής ανάτασης. Απόδειξη αυτού είναι ότι όποια εναλλακτική λύση κι αν έχει κατατεθεί, αυτά τα φοβερά δύο χρόνια της πτώσης, μοιάζει ανέφικτη, προϋποθέτει κάποιον από μηχανής θεό ή απλά περιορίζεται σε κούφια λόγια και ανέξοδες ψευδοεπαναστατικές ρητορίες. Μέσα σε αυτό το κλίμα, κανένας δεν δείχνει να πιστεύει πραγματικά ότι ο ελληνικός λαός μπορεί και πρέπει να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις, να σταθεί στα πόδια του, προκειμένου να αντιμετωπίσει μόνος αυτός την οικονομική κρίση και τις συνέπειές της. Αυτός είναι και ο βαθύτερος λόγος για τον οποίον ακόμα επελαύνουν τα δρεπανηφόρα άρματα των Τροϊκανών, ξεπατώνοντας ό,τι έχει απομείνει σ’ αυτόν τον τόπο. Γι’ αυτόν τον λόγο συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος του επαχθούς για τη χώρα μας δανεισμού, που συνοδεύεται από επιβαλλόμενα μέτρα τα οποία μας βυθίζουν ακόμα βαθύτερα στην κρίση, την ανέχεια και την απώλεια οποιασδήποτε έννοιας αυτοδιάθεσης. Σαν τον τοξικομανή, ο ελληνικός λαός έχει εθιστεί σε αυτήν την έλλειψη προοπτικής και κινδυνεύει να εξελιχθεί στο έσχατο στάδιο της εξάρτησης, την οριστική παραίτηση και την αποδοχή του μοιραίου, της υποταγής.

Προφανώς, το θανατηφόρο αυτό σπιράλ πρέπει να πάψει αμέσως, και ο μόνος τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο είναι να χτυπήσουμε το κακό απευθείας στη ρίζα του. Έτσι, το να σταθούμε αυτοδύναμοι, να καταργήσουμε τούτη τη θανατηφόρα τάση της εξωστρέφειας, και να σταθούμε αποφασιστικά, μόνοι μας, στα πόδια μας δεν είναι στόχος αλλά προϋπόθεση του αγώνα για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση.

Πρώτο και κύριο πεδίο όπου πρέπει άμεσα να εφαρμοστεί αυτή η ανατροπή είναι ο δανεισμός. Από την πρώτη στιγμή της κρίσης, η κυβέρνηση ήδη έπραττε ως εάν η χώρα να είναι χρεοκοπημένη. Συνέδεσε εξ αρχής τη διαπραγμάτευση για τον εξωτερικό δανεισμό, και τις συνοδευόμενες από αυτήν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, με την εκποίηση του εθνικού πλούτου, εκχωρώντας με αυτόν τον τρόπο κάθε διαπραγματευτικό όπλο στους αντιπάλους μας. Θα έπρεπε να πράξουμε το αντίθετο. Η ελληνική κυβέρνηση, από την πρώτη στιγμή, έπρεπε να εξασφαλίσει πόρους για τον εαυτό της, για να μπορεί η χώρα μόνη της να προχωρήσει στην ανοικοδόμηση, δίχως την ξένη επέμβαση.

Και κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είχε συμβεί μόνο εάν έμπαινε σε διαδικασίες εσωτερικού δανεισμού, με ένα ομολογιακό δάνειο, στο οποίο θα έπρεπε να συμμετέχουν ΟΛΟΙ και προπάντων οι έχοντες – δηλαδή όλοι αυτοί που τα προηγούμενα χρόνια θησαύριζαν συστηματικά υποθηκεύοντας τη μελλοντική πορεία της χώρας. Ένα δίκαιο και αναλογικό δάνειο, ώστε να έχουμε στη διάθεσή μας διαθέσιμα για να καλύψουμε τις ανάγκες της χώρας, θα είχε συμβάλει αποφασιστικά στη διάσωση της χώρας μας:

Πρώτον, θα ήταν πολύ δυσκολότερος ο εκβιασμός μας από τους ξένους δανειστές. Γιατί η χώρα θα είχε διαθέσιμους πόρους και θα μπορούσε να διαπραγματευτεί διαφορετικά, δίχως να επικρέμεται πάνω από το κεφάλι μας η δαμόκλειος σπάθη της άρνησης καταβολής των δόσεων, ο κίνδυνος μιας ασύντακτης χρεοκοπίας και, εν τέλει, μιας εθνικής, κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής.

Βάσει όλων αυτών, το εσωτερικό ομολογιακό δάνειο θα αποτελούσε τη μόνη πραγματική, ρεαλιστική απάντηση στο ψευτοδίλημμα της Μέρκελ και των τεχνοκρατών: «Ευρώ ή δραχμή». Γιατί, απλούστατα, θα ενίσχυε την αυτονομία μας και, ταυτόχρονα, θα συσσώρευε πόρους ώστε, σταδιακά, να γίνει εφικτή ακόμα και η απεξάρτησή μας από το ευρώ, δίχως να διαλυθεί οικονομικά η χώρα και να πεινάσει ο ελληνικός λαός, ενώ, παράλληλα, θα ακύρωνε το δόγμα «εξανδραποδισμός εντός του ευρώ», που εφαρμόζουν οι Γερμανοί σήμερα μέσω του οικονομικού στραγγαλισμού μας.

Δεύτερον, ο εσωτερικός ομολογιακός δανεισμός ήταν η μόνη προοπτική αντιμετώπισης της κρίσης με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση μπορεί να επιμένει ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», εντούτοις είναι από τον λαό που ζητάει διαρκώς θυσίες και να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι, για να μπορεί να επιβιώσει το σάπιο κοινωνικό και πολιτικό κατεστημένο της χώρας. Αντίθετα, ένα αναλογικό, προοδευτικό εσωτερικό δάνειο θα μετέθετε τα βάρη της κρίσης στους πραγματικούς υπαίτιους γι’ αυτήν, σπάζοντας το σερί της αδικίας και της ατιμωρησίας των αρχουσών τάξεων, που κυριαρχεί επί δεκαετίες στη χώρα και έχει οργιάσει στην ύστερη μεταπολίτευση. Ταυτόχρονα, θα αναδείκνυε τον ελληνικό λαό σε ρόλο πρωταγωνιστή της κρίσης – στη βάση της αρχής «από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του».

ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΤΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΑΣ

Αυτό που δεν έγινε τότε, μπορεί να γίνει σήμερα. Πραγματικά, ένα εσωτερικό ομολογιακό δάνειο έχει πολλαπλή σημασία, πέραν των όσων ήδη αναφέραμε, και τα οποία είναι ακόμα σε ισχύ:

α) Πολιτικά, καθώς θα άλλαζε το κλίμα της δικτατορίας που έχουν επιβάλει δανειστές και τεχνοκράτες, οι οποίοι, όντας σε απόλυτη αντίθεση με τη λαϊκή βούληση, θεσπίζουν μέτρα οικονομικού στραγγαλισμού και ξεπουλήματος της χώρας. Επιπλέον, θα έθετε τέλος στα διαδοχικά άδικα χαράτσια που έχουν γονατίσει τον ελληνικό λαό.

β) Κοινωνικά, καθώς θα ενισχύσει την αυτοπεποίθηση του ελληνικού λαού, θέτοντας τέρμα στον διασυρμό της χώρας ως επαίτη. Συν τοις άλλοις, θα βοηθούσε να εδραιώσουμε ένα ρεύμα αλληλεγγύης, το οποίο θα καταπολεμούσε την παραίτηση, την απελπισία και τον πανικό του «σώζων εαυτόν σωθήτω», που σήμερα τείνει να κυριεύσει την χώρα μας.

γ) Οικονομικά, γιατί θα μας δινόταν μια ευκαιρία να αξιοποιήσουμε αυτούς τους πόρους για να ανασυγκροτήσουμε παραγωγικά τη χώρα και να καταπολεμήσουμε τη φτώχεια και την ανεργία, που συνδέονται με την αποδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού – πράγμα που δεν θα επέτρεπαν ΠΟΤΕ οι Γερμανοί και οι εγχώριες παρασιτικές άρχουσες τάξεις.

Το δάνειο αυτό πρέπει είναι από εμάς για εμάς. Δεν προορίζεται ούτε για τους διεθνείς τοκογλύφους, ούτε για τα εγχώρια τρωκτικά. Δεν συλλέγεται για να διασώσει τους τραπεζίτες, ούτε το φαύλο πολιτικό κατεστημένο της χώρας που καταρρέει. Συλλέγεται στα πλαίσια μιας παλλαϊκής προσπάθειας εθνικής ανασυγκρότησης, η οποία σκοπό έχει να αλλάξει τους όρους της θνησιγένειας του ελληνικού οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου. Υπ’ αυτή την έννοια, θεματοφύλακας της όλης προσπάθειας δεν μπορεί παρά να είναι ο λαός και μόνον ο λαός, ο οποίος θα διασφαλίσει ότι: α) ο εσωτερικός οικονομικός δανεισμός θα γίνει δίκαια και αναλογικά β) οι πόροι που θα συλλεχθούν από τούτη την πανεθνική προσπάθεια θα διοχετευθούν για την ανασυγκρότηση της οικονομίας σε υγιή και δίκαιη βάση.

Η κυρίαρχη αντίληψη, που έχει εθιστεί στην αδικία και την εγωκρατία, δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πόσο αποτελεσματική μπορεί να γίνει η λαϊκή κινητοποίηση στη διάσωση της χώρας μας από τη χρεοκοπία. Και όμως, αποδεδειγμένα, σε καιρούς κρίσεων, λειτουργεί καλύτερα από τα διάφορα νεοφιλελεύθερα σχέδια ψευτοδιάσωσης που εκπονούν οι τεχνοκράτες. Υπάρχουν ήδη απτά παραδείγματα: Στο Βέλγιο, το εσωτερικό ομολογιακό δάνειο συγκέντρωσε 5,7 δισ. ευρώ, τη στιγμή που η κυβέρνηση προσδοκούσε να συγκεντρώσει μόνο 200 εκατομμύρια. Και στην Ιταλία, αντίστοιχη προσπάθεια επιχειρηματιών και πολιτικών, που συνοδεύτηκε από έκκληση στους έχοντες Ιταλούς πολίτες να αγοράσουν εθνικά ομόλογα, απέφερε, μέσα σε μια μέρα, 567 εκατ. ευρώ. Με άλλα λόγια, η αλληλεγγύη και η συνεισφορά αποδεικνύονται πολύ πιο αποτελεσματικές, ακόμα και υπό τη στενή οικονομική έννοια του όρου, σε αντίθεση με όσα ισχυρίζεται το σύγχρονο οικονομικό ιερατείο.

Αυτή τη στιγμή, η ελληνική κυβέρνηση, σε συντονισμό με τα μεγάλα εκδοτικά συμφέροντα (τα οποία συμμετέχουν σε αυτήν απροκάλυπτα, με εκπροσώπους), υπό τις εντολές της γερμανοκίνητης Ε.Ε., επιστρατεύει τις πιο αντιδημοκρατικές, αντιλαϊκές, αυτοκρατορικές παραδόσεις για να σώσει την κατάσταση. Με μια οικονομική και κοινωνική πολιτική που θυμίζουν στον λαό μας τις πιο σκοτεινές στιγμές της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά και την εξαθλίωση, την πείνα και τη ληστεία που πραγματοποίησε το Τρίτο Ράιχ στη χώρα μας, το 1941-1944.

Αντίθετα, το πνεύμα που χαρακτηρίζει την πρόταση για έναν εσωτερικό ομολογιακό δανεισμό αντλεί την έμπνευσή του από τις καλύτερες στιγμές της αυτοθυσίας του ελληνικού λαού, την παράδοση των εσωτερικών δανείων των επαναστατημένων Ελλήνων του 1821 και της Εθνικής Αντίστασης. Στην παράδοση όλων των μεγάλων επαναστάσεων, από τη γαλλική μέχρι τη… μεξικάνικη επανάσταση, που προέβησαν σε αντίστοιχες κινήσεις, διαγιγνώσκοντας πολύ σωστά ότι η οικονομική αυτοδυναμία είναι πρωταρχική προϋπόθεση για μια ελεύθερη ζωή.

Όλοι, και πριν από όλους ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί, οι βουλευτές, οι πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί, οι ιδιοκτήτες ΜΜΕ οι «εθνικοί εργολάβοι», οι εφοπλιστές, τα κόμματα, η Εκκλησία, θα πρέπει να συνεισφέρουν σε αυτό το δάνειο. Και πρέπει ν’ ακολουθήσει όλος ο ελληνικός λαός, όχι γιατί πάλι πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα, αλλά γιατί ήρθε ο καιρός, επιτέλους, να γίνει κύριος της μοίρας του και να επιβάλει λίγη δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια σε αυτόν τον τόπο.

Και, επιτέλους, είναι μια ευκαιρία για όλους μας να ξεφύγουμε από τον μεμψίμοιρο –και αναποτελεσματικό– καταγγελτικό λόγο ενάντια στο κράτος και τις πολιτικές ηγεσίες και να αναλάβουμε εμείς οι ίδιοι τη σωτηρία της χώρας μας.

 

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Ας δούμε ποιά είναι τα κυριότερα επιχειρήματα ενάντια σε αυτή την πρόταση:

Α. Ποιος θα αναλάβει τη διαχείριση του, δεδομένου ότι οι ελληνικές ελίτ και η κυβέρνηση είναι «κλέφτες» και «θα τα φάνε»;

Είναι προφανές ότι, για να ευοδωθεί η προσπάθεια, όπως εμείς τη βλέπουμε, θα πρέπει να οριστεί μια ανεξάρτητη επιτροπή διαχείρισης και ελέγχου, η οποία θα ελέγχει όχι μόνο τη χρηστή διαχείρισή του αλλά και την κατεύθυνσή του προς παραγωγικές χρήσεις, για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών και όχι για τους τοκογλύφους-δανειστές μας. Στην επιτροπή πρωτοβουλίας θα πρέπει να συμμετάσχουν όχι μόνο οικονομολόγοι αλλά καταξιωμένοι άνθρωποι από όλους τους χώρους και τις κοινωνικές κατηγορίες.

Β. Υπάρχει άραγε χρόνος για κάτι τέτοιο, ή μήπως είναι αργά;

Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Τα επόμενα χρόνια, με τον ένα ή άλλο τρόπο, οι Έλληνες θα πρέπει να στραφούν σε ανάλογες επιλογές, αν θέλουν να επιβιώσουν και να μην υποδουλωθούν. Κατά συνέπεια, η αντίληψη της αυτοδυναμίας και του εσωτετρικού δανεισμού θα πρέπει να πρυτανεύσει.

Γ. Έτσι θα εξισωθούν οι θύτες, που προκάλεσαν την κρίση, με τα θύματα.

Σε καμία περίπτωση. Η συμμετοχή στον δανεισμό θα είναι αναλογική και πρώτοι θα κληθούν να συμμετάσχουν απαρέγκλιτα και με συγκεκριμένο πλαφόν, που θα οριστεί από την επιτροπή που θα συγκροτηθεί, οι πολιτικοί, οι βουλευτές, οι υπουργοί, ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος. Στη συνέχεια, οι εκπρόσωποι των επιχειρηματιών, τα υψηλά εισοδήματα, όλοι όσοι παίρνουν κρατικά έργα κ.λπ. Κατά συνέπεια, θα κληθούν πρώτοι να συμμετάσχουν στη σωτηρία της χώρας όλοι αυτοί που μέχρι τώρα μας καλούν με το αζημίωτο «να κάνουμε θυσίες».

Δ. Υπάρχουν άραγε χρήματα, πλέον, μετά από δύο χρόνια κρίσης;

Και βέβαια υπάρχουν. Όχι μόνο στις τράπεζες του εξωτερικού, όχι μόνο στην Ομογένεια αλλά και στο εσωτερικό της χώρας και στις τράπεζες, αλλά και σε θυρίδες και κάτω από τα στρώματα. Και, εξ άλλου, δεν προτείνουμε να χαριστούν αυτά τα χρήματα, αλλά να δανειστούν στο ελληνικό κράτος με ανάλογο επιτόκιο.

Ε. Οι Έλληνες έχουν ατομικοποιηθεί και ο καθένας κοιτάει την «πάρτη του».

Ναι, μόνο που αυτή είναι η πιο σίγουρη συνταγή για να πάνε όλοι φούντο, εκτός από ορισμένα λαμόγια και μαυραγορίτες. Ένα σχέδιο σωτηρίας της χώρας, αξιόπιστο, που να αφορά το σύνολο του λαού, δεν έχει μόνο οικονομική αποτελεσματικότητα αλλά και ιδεολογική και πολιτική. Οι Έλληνες θα στηριχτούν επιτέλους στις δικές τους δυνάμεις, θα ανασυστήσουν την εθνική τους  κοινότητα.

Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα…

 

19-1-2012

ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ «ΑΡΔΗΝ»

Η επιστροφή στη δραχμή είναι μη-ρεαλιστική λύση για τον οποιονδήποτε…

του Γιώργου Κελέση από τη Ρήξη που κυκλοφορεί

Μέσα στον ορυμαγδό της ολικής κατάρρευσης και τον συνακόλουθο ζόφο, καθημερινά ακούμε το ψευτοδίλημμα «ευρώ ή δραχμή», με όρους αληθινής τρομοκρατίας. Είναι λοιπόν απολύτως καίριο να διαπιστώσουμε αν πράγματι επικρέμαται μία απειλή θανάτου πάνω από την Ελλάδα ή όχι, ώστε να γνωρίζουμε και τα περιθώρια κινήσεων που διαθέτει η κοινωνία και η πατρίδα µμας. Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να ξεκινήσουμε την συλλογιστική μας προσπαθώντας να δούμε, σε πρακτικό επίπεδο, τι σημαίνει (πάντα με τις παρούσες κυβερνήσεις) επιστροφή της χώρας στην δραχμή.

Ε κείνο το οποίο δεν λέγεται καθόλου, ή λέγεται έμμεσα και σπάνια, από όσους συζητούν αυτό το ενδεχόμενο, είναι ότι την ημέρα της επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα, η Ελλάδα δεν θα επιστρέψει στη δραχμή, αλλά θα είναι η πρώτη στην σύγχρονη παγκόσμια ιστορία χώρα που, απλώς …δεν θα έχει νόμισμα! Εννοώ νόμισμα σε υλική μορφή, δηλαδή κέρματα και χαρτονομίσματα. Το να δημιουργηθεί και να διανεμηθεί σε όλη την επικράτεια ένα νόμισμα σε υλική μορφή δεν είναι καθόλου απλή διαδικασία. Απαιτεί πολλούς μήνες, σε κανονικές συνθήκες, ίσως πάνω από είκοσι τέσσερις. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι το νόμισμα του νέου Ιράκ ολοκληρώθηκε με εξαιρετικά σύντομες διαδικασίες και παρήχθη ένα άθλιας ποιότητας προϊόν (δηλαδή πολύ εύκολα παραχαράξιμο) σε δώδεκα μήνες, κάτι που αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ. Σε κάθε περίπτωση, απαιτείται ένα τεράστιο χρονικό διάστημα, στο οποίο η χώρα θα κληθεί να ζει χωρίς νόμισμα, δηλαδή να επιβιώνει με ανταλλακτική οικονομία, όπως άλλωστε περιέγραψε και ο Προβόπουλος στη συνέντευξή του στην Καθημερινή της Πρωτοχρονιάς.
Αυτό, καθώς και όλα τα υπόλοιπα που έχουν λεχθεί πολλές φορές, δηλαδή η αδυναμία εισαγωγής, τον πρώτο τουλάχιστον καιρό, βασικών αγαθών (τροφίμων, ενέργειας, φαρμάκων κ.λπ.), δεν παραπέμπει σε φτώχεια και απομείωση του πλούτου των κατοίκων της χώρας, αλλά σε ένα αληθινό ολοκαύτωμα. Μου είναι εντελώς αδύνατο π.χ. να φανταστώ πώς μπορούν να επιβιώσουν οι κάτοικοι μίας μεγαλούπολης, όπως η Αθήνα, χωρίς βασικές υποδομές και αγαθά, αλλά και χωρίς νόμισμα, και μάλιστα για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι φανερό ότι σε τέτοιες κτηνώδεις συνθήκες, όπου θα μετράει μόνο η επιβίωση (κάτι σαν ταινίες … Μαντ Μαξ!), είναι αδύνατον να μιλάμε για ομαλή και σταθερή πολιτική κατάσταση στη χώρα, και τα πολιτικά μορφώματα που θα προκύψουν είναι αδύνατον να προβλεφθούν και, πιθανότατα, να ελεγχθούν, από οποιονδήποτε.

Στα αφεντικά ανεπιθύμητη
Ας δούμε τώρα ποιους, με βάση γεωπολιτικές, πολιτικές, αλλά και οικονομικές συνθήκες, συμφέρει μία τέτοιου είδους …εξαΰλωση της χώρας μας. Πρωτίστως δεν συμφέρει στο Ισραήλ. Δεν συμφέρει δηλαδή στη χώρα των αφεντικών, η οποία για πρώτη φορά έχει αποδεδειγμένα έναν θησαυρό στα χέρια της, και ο μόνος χώρος μέσω του οποίου μπορεί να τον διοχετεύσει στην Ευρώπη, να τον αποθησαυρίσει και να τον εκμεταλλευτεί, είναι ο ελλαδικός (κυπριακός και ελληνικός). Εκτός κι αν θέλει να τον περάσει μέσω …Χεζμπολάχ, Λιβάνου, Συρίας και Τουρκίας, επίσημης συνομιλήτριας – εκτός των άλλων – της μισητής (για τους Εβραίους πάντα μιλάμε) Χαμάς, ή μέσω …Αιγύπτου και Λιβύης. Αρκεί να δει κανείς τον χάρτη για να καταλάβει ότι, απλώς, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Και, νομίζω, ότι το μόνο που δεν διαπραγματεύονται οι κυρίαρχοι του Ισραήλ είναι η περιουσία, το χρήμα τους. Συνακόλουθα, τα αφεντικά ετοιμάζουν μία νέα κτηνώδη επιδρομή, στο Ιράν αυτή τη φορά, και δυστυχώς και αυτή τη φορά (όπως άλλωστε και σ’ εκείνην της Λιβύης), η συνδρομή της Ελλάδας και ο ελλαδικός χώρος είναι ζωτικής σημασίας για την επιτυχία της βάρβαρης αποστολής. Νομίζω ότι έχει αναλυθεί πολλές φορές το γιατί, ας μην επεκταθούμε και σ’ αυτό.
Πάμε στα ευρωπαϊκά. Όσοι μίλησαν σοβαρά για την επιστροφή της Ελλάδας στη δραχμή, ελάχιστα κρύβουν  τη βεβαιότητά τους ότι, πιθανότατα, αυτό θα συμβεί αμέσως και σε άλλες χώρες, όπως π.χ. στην Ιταλία.  Πόσοι Ιταλοί, π.χ., δεν θα στηθούν την ίδια μέρα στις ουρές για να πάρουν τις καταθέσεις τους; Προσωπικά πιστεύω ότι ακόμα και οι …κατάκοιτοι Ιταλοί δεν θα λείπουν απ’ αυτές τις ουρές. Και, βεβαίως, αναμένεται το ντόμινο για το οποίο μίλησαν οι σοβαρότεροι Ευρωπαίοι ηγέτες. Θα μιλάμε για πιθανότατα άμεση κατάρρευση της ευρωζώνης, με πρώτο θύμα την ίδια τη Γερμανία, αφού κι αυτή δεν θα έχει νόμισμα (όπως και μεις, άλλωστε), αλλά και για αμιγώς οικονομικούς λόγους. Δηλαδή, θα χάσει άμεσα τη μεγαλύτερη εξαγωγική της αγορά, την Ευρωζώνη. Κατά τη γνώμη μου θα χάσει και την Κίνα, διότι το νέο μάρκο, στην αρχή τουλάχιστον, αυτονόητα θα είναι πολύ πιο υπερτιμημένο από το ευρώ. Και μάλλον η Γερμανία δεν μπορεί να ζήσει τρώγοντας μηχανές και πατάτες…

Ο πραγματικός σχεδιασμός
Θεωρώ λοιπόν αδύνατη την επιστροφή της χώρας μας στη δραχμή, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτό θα ήταν μία πιθανότατη καταστροφή και για τους κρατούντες. Που ναι μεν θέλουν μία υποταγμένη, φτωχή, απομειωμένη χώρα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλουν μία χώρα που να μπορεί να τους ξεφύγει από τον έλεγχο, κάτι πολύ πιθανό στις συνθήκες διάλυσης που περιγράψαμε πιο πριν. Πιστεύω λοιπόν ότι το επιχείρημα της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ θα πρέπει να είναι το φόβητρο που θα κραδαίνει η ελληνική κυβέρνηση στις Βρυξέλλες και θα προκαλεί αληθινό τρόμο στους Ευρωπαίους κρατούντες, και όχι που θα το χρησιμοποιεί ως επιχείρημα κατατρομοκράτησης των πολιτών της. Βέβαια αυτή η δεύτερη χρήση είναι «λογική» και «αναμενόμενη» από την ποιότητα αυτών των κυβερνήσεων και των εγχώριων ελίτ που εκφράζουν…
Συμπερασματικά, η πρόθεση των αφεντικών είναι μία Ελλάδα απόλυτο προτεκτοράτο. Απόλυτα υποταγμένη, με ανθρώπους στα όρια της επιβίωσης. Με μισθούς – επιδόματα, με συντάξεις θανάτου, με συστήματα Υγείας, Πρόνοιας και Παιδείας αφρικανικού τύπου, με μία πλούσια ελίτ μαφιόζικου τύπου (βουλγαρικού, κολομβιανού…), με όλο τον πλούτο της  χώρας -ανθρώπινο και μη- να ανήκει απόλυτα σ’ αυτούς. Σ’ αυτές τις επιδιώξεις δεν ταιριάζει ένα ολοκαύτωμα, ένας ξαφνικός θάνατος, για τον πολύ απλό λόγο ότι σε μία τέτοια περίπτωση δεν μπορείς να ελέγξεις και να καθορίσεις τις εξελίξεις κατά το δοκούν. Κινδυνεύεις, από το πουθενά, να τα χάσεις όλα. Γι’ αυτό, πιστεύω, η «επιστροφή στη δραχμή» είναι φόβητρο για τον ελληνικό λαό, φόβητρο για να υποταχθεί στις διαθέσεις τους, τόσο σε ζητήματα κοινωνικής πολιτικής, όσο και σε ζητήματα εθνικής κυριαρχίας. Όσο λοιπόν τους ανεχόμαστε και υποχωρούμε, τόσο το χρησιμοποιούν.
Όπως πάντα στην ιστορία, έτσι και σήμερα η μοίρα του λαού είναι στα χέρια του. Το αν θα δεχτούμε την εξαθλίωση, τον εξευτελισμό, την υποταγή, τη μιζέρια, επιτρέποντας στην όποια κυβέρνηση να μας απειλεί με το όπλο που πρέπει να στρέφει κατά των άλλων, εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς. Ιδού η Ρόδος, ιδού και η νέα δανειακή σύμβαση…

Υ.Γ.  Αλήθεια, αφού η έξοδος από το ευρώ και η συνακόλουθη επιστροφή στη δεκαετία του ‘50, όπως οι ίδιοι λένε (ή ακόμα και στη …νεολιθική εποχή), είναι ένα πιθανό σενάριο -πάντα σύμφωνα με τους ποικίλους κυβερνώντες-, τι μέτρα έχουν πάρει αυτοί οι τελευταίοι για το ενδεχόμενο αυτό; Τι πολιτικές σχεδίασαν αλλά και ποιες πρακτικές ετοιμασίες έχουν κάνει ώστε να μην διαλυθεί το έθνος; Τι συμμαχίες συνέστησαν; Τι προϊόντα εισήγαγαν; Πώς οργανώνουν τη διατήρηση της τάξης σε ένα φόντο εξαθλίωσης; Έχουν σχέδιο ή το σχέδιό τους είναι απλό και δοκιμασμένο από το παρελθόν; Πετάμε δηλαδή τα κλειδιά, κλείνουμε την πόρτα και μπρος για το ….Κάιρο των καιρών μας; Παρέα μάλιστα με τη μυθώδη λεία (400, 500, 600, ποιος ξέρει πόσα δισ….) των τελευταίων 30 χρόνων.

http://ardin-rixi.gr/archives/3203

Φως στο τούνελ της κρίσης ρίχνει o ορυκτός πλούτος

Θησαυρό άνω των 100 δισ. ευρώ κρύβει το υπέδαφος της χώρας

Σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ), η συνολική αξία των μετρημένων μεταλλευτικών αποθεμάτων στη χώρα είναι 79 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ τα 250-300 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου στα τρία Οικόπεδα (Πατραϊκός Κόλπος, Ιωάννινα και Κατάκολο) αξίζουν γύρω στα 20 δισ. ευρώ σε βάθος 15ετίας ή και 20ετίας.

Αν, μάλιστα, ληφθούν υπόψη οι εκτιμήσεις επιστημόνων πως κάτω από την Κρήτη υπάρχει κοίτασμα φυσικού αερίου αξίας 300 δισεκατομμυρίων ευρώ -για το οποίο ακόμη δεν υπάρχουν επίσημα αποτελέσματα σεισμικών ερευνών- τότε η αξία των… εγκάτων της ελληνικής γης φθάνει σε «αστρονομικά» επίπεδα.

Το στοίχημα που καλείται να κερδίσει αυτήν τη στιγμή η ελληνική κυβέρνηση είναι η αξιοποίηση του ορυκτού αυτού πλούτου (κάτι που έχει ήδη ξεκινήσει), για να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη και θα δείξει τον δρόμο για έξοδο από την ύφεση.

100 δισ. € στα έγκατα της Ελλάδας

• Μέχρι και 300 εκατ. βαρέλια κρύβουν τα κοιτάσματα πετρελαίου στα τρία Oικόπεδα της Δυτικής Ελλάδας

Ο θαμμένος θησαυρός ύψους άνω των 100 δισεκατομμυρίων ευρώ στο υπέδαφος της χώρας από μέταλλα και υδρογονάνθρακες μπορεί να δώσει την πολυπόθητη αναπτυξιακή ώθηση της ελληνικής οικονομίας αλλά και να δείξει το δρόμο της εξόδου από την ύφεση.

Σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Γεωλογικών Μεταλλευτικών Ερευνών (ΙΓΜΕ), η συνολική αξία των μετρημένων μεταλλευτικών αποθεμάτων στη χώρα είναι σχεδόν 80 δισεκατομμύρια ευρώ.

Πρόκειται για 23,5 εκατομμύρια τόνους νικελίου, βωξίτη, χρωμίου, χρυσού, αργύρου, χαλκού, χρωμίου, μολύβδου και ψευδάργυρου.

Σε ό,τι αφορά το πετρέλαιο, όπως ανακοίνωσαν ο υπουργός ΠΕΚΑ, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, και ο υφυπουργός, Γιάννης Μανιάτης, κατά την προκήρυξη του διεθνούς διαγωνισμού έρευνας κι εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων των περιοχών «Πατραϊκός Κόλπος», «Ιωάννινα» και «Κατάκολο», υπάρχουν εκτιμώμενα απολήψιμα κοιτάσματα 250 με 300 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου.

Σύμφωνα με υπολογισμούς, η αξία τους υπολογίζεται γύρω στα 25 δισεκατομμύρια δολάρια (20 δισ. ευρώ) σε βάθος 15ετίας ή και 20ετίας.

Το φυσικό αέριο
Αν μάλιστα ληφθούν υπόψη οι εκτιμήσεις επιστημόνων πως κάτω από την Κρήτη υπάρχει κοίτασμα φυσικού αερίου αξίας 300 δισ. ευρώ -για το οποίο όμως δεν υπάρχουν ακόμα επίσημα αποτελέσματα σεισμικών ερευνών-, τότε η αξία των… εγκάτων της ελληνικής γης είναι σε «αστρονομικά» επίπεδα.

Η «Οικονομία» παρουσιάζει χάρτη με τον βεβαιωμένο ορυκτό πλούτο της Ελλάδας, σύμφωνα με έρευνες του ΙΓΜΕ.

Η κυβέρνηση έχει ήδη ξεκινήσει σιγά σιγά την αξιοποίησή του. Εδωσε σε διεθνή διαγωνισμό το μεταλλείο στο Κιλκίς με εκτιμώμενα αποθέματα χρυσού και χαλκού 7 δισ. ευρώ. Κι έπονται κι άλλα μεταλλεία. Ταυτόχρονα, όπως προαναφέρθηκε, ξεκινούν και οι διεθνείς διαγωνισμοί εξόρυξης πετρελαίου στα τρία πρώτα «οικόπεδα» με στόχο να μπουν γεωτρύπανα μέχρι το τέλος του έτους.

• 80 δισ. € είναι σύμφωνα με το ΙΓΜΕ η αξία των μετρημένων μεταλλευτικών αποθεμάτων της χώρας.

• 20 δισ. € υπολογίζεται ότι είναι η αξία των 300 εκατ. βαρελιών πετρελαίου σε Πατραϊκό Κόλπο, Ιωάννινα και Κατάκολο.

Πετρέλαιο
Το ιστορικό των τριών Oικοπέδων

Τη… σκυτάλη των ερευνών υδρογονανθράκων στη Δυτική Ελλάδα παίρνει η χώρα μας. Ξεκίνησε τον γύρο παραχωρήσεων δικαιωμάτων ερευνών και εκμετάλλευσης πετρελαίου στα τρία «οικόπεδα», ενώ «τρέχει» και ο διαγωνισμός για τις σεισμικές έρευνες στο Ιόνιο Πέλαγος και νότια της Κρήτης.

Οι τρεις περιοχές είναι ο Πατραϊκός Κόλπος, τα Ιωάννινα και το Κατάκολο με εκτιμήσεις για 250 με 300 εκατ. βαρέλια πετρελαίου. Η καταληκτική ημερομηνία υποβολής προσφορών είναι στις 2 Ιουλίου του 2012. Το ιστορικό των τριών «οικοπέδων» είναι:

?Στον Πατραϊκό Κόλπο οι σχετικά πρόσφατες σεισμικές έρευνες στην περιοχή έχουν εντοπίσει ενδιαφέρουσες πετρελαιοπιθανές γεωλογικές δομές. Τα εκτιμώμενα απολήψιμα αποθέματα είναι της τάξης των 200 εκατομμυρίων βαρελιών.

Η πλέον υποσχόμενη δομή δεν διατρήθηκε από την κοινοπραξία που είχε τα δικαιώματα (1ος Γύρος Παραχωρήσεων), διότι ο ανάδοχος (Triton) επέστρεψε την περιοχή το 2001 για λόγους εσωτερικών επιχειρηματικών επιλογών. Η περιοχή θεωρείται δύσκολη δεδομένου ότι παρόμοιοι γεωλογικοί στόχοι δεν έχουν διατρηθεί μέχρι σήμερα στον Ελλαδικό χώρο.

• Η Ηπειρος βόρεια των Ιωαννίνων είναι ενδιαφέρουσα περιοχή για βαθείς στόχους σε έντονα ορεινό ανάγλυφο. Εκτιμάται ότι θα απαιτηθεί υψηλού κόστους σεισμική και γεωτρητική έρευνα για τον εντοπισμό πετρελαιοπιθανών γεωλογικών στόχων σε μεγάλα βάθη (> 4.000 μ.).

Η γεώτρηση σε μία μεγάλη πετρελαιοπιθανή γεωλογική δομή δεν ολοκληρώθηκε για τεχνικούς λόγους (υψηλές πιέσεις) και η περιοχή επιστράφηκε από την κοινοπραξία που είχε τα δικαιώματα (2002, 1ος Γύρος Παραχωρήσεων). Πρώτες εκτιμήσεις για απολήψιμα αποθέματα ανέρχονται σε 50 με 80 εκατ. βαρέλια. Η περιοχή αξιολογείται θετικά και εκτιμάται ότι θα προσελκύσει επενδυτικό ενδιαφέρον λόγω και της γειτονίας της με την Αλβανία, η οποία διαθέτει ανάλογα πετρελαϊκά συστήματα.

• Στο Δυτικό Κατάκολο κοίτασμα πετρελαίου ανακαλύφθηκε το 1982 από τη ΔΕΠ-Α.Ε με εκτιμώμενα απολήψιμα αποθέματα 3 εκατ. βαρέλια σε βάθος 2.400-2.600 μ. Απέχει περίπου 3,5 χιλ. από το ακρωτήρι Κατάκολο.

Την εποχή της ανακάλυψής του θεωρήθηκε οικονομικά οριακό λόγω του μεγάλου βάθους θαλάσσης 250 μ, των τότε τιμών του πετρελαίου αλλά και της παρουσίας H2S και CO2.

Διεθνές ενδιαφέρον
Ολα τα λεφτά… σε Ιόνιο και Κρήτη

Το μεγάλο, όμως, ενδιαφέρον εντοπίζεται στα αποτελέσματα των σεισμικών ερευνών στο Ιόνιο Πέλαγος και νότια της Κρήτης. Πρόσφατα ο υφυπουργός ΠΕΚΑ Γιάννης Μανιάτης έκανε γνωστό ότι στόχος είναι να δοθούν σε διεθνή διαγωνισμό 10 με 15 «οικόπεδα», σύμφωνα βέβαια και με τα αποτελέσματα που θα δείξουν οι σεισμικές έρευνες.

Εκτιμήσεις επιστημόνων μιλούν για μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου νότια της Κρήτης. Κάποιοι μιλούν πως η αξία τους ανέρχεται στα 300 δισ. ευρώ. Ωστόσο, αν δεν γίνουν οι σχετικές έρευνες κι αν δεν πέσει γεωτρύπανο, τότε κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα.

Πάντως, οι όλες κινήσεις που γίνονται από το υπουργείο ΠΕΚΑ σε συνδυασμό και με την πρόσφατη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε με το υπουργείο Εξωτερικών δείχνουν πως κάτι… ενδιαφέρον κρύβεται κάτω από τις ελληνικές θάλασσες. Εξάλλου, ο υφυπουργός ΠΕΚΑ έχει επιβεβαιώσει και τις πληροφορίες για τις συζητήσεις που γίνονται με ξένες μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες, όπως η αμερικανική Noble και η ισραηλινή Delek. Πληροφορίες αναφέρουν πως δεν είναι οι μόνες εταιρείες που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για τις έρευνας στην Ελλάδα. Από περίπου 10 χώρες έχουν γίνει βολιδοσκοπήσεις στην κυβέρνηση.

Μακεδονία και Θράκη
Από τις πιο πλούσιες σε μεταλλεύματα

Eνας απίστευτος ορυκτός πλούτος και κυρίως μεταλλικών ορυκτών αξίας 80 δισ. ευρώ περιμένει… καρτερικά κάτω από την επιφάνεια της ηπειρωτικής Ελλάδα να βγει στην επιφάνεια και να αξιοποιηθεί.

Σύμφωνα με στοιχεία του ΙΓΜΕ το αποθεματικό δυναμικό των κυριότερων μετάλλων της χώρας νικέλιο, χρώμιο, μόλυβδος-ψευδάργυρος, χαλκός, ασήμι, αντιμόνιο, μαγγάνιο, μόλυβδος και βολφράμιο έχει υπολογιστεί στα 40,2 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ γύρω στα 37 δισ. ευρώ εκτιμάται η αξία των κοιτασμάτων της αλουμίνας.

Η μεταλλευτική αξία των βεβαιωμένων αποθεμάτων νικελίου, ψευδαργύρου, μολύβδου, χαλκού, χρυσού και αργύρου στην Μακεδονία και Θράκη, με βάση την ενεργό μεταλλευτική παραγωγή, τις επενδύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη και τις τρέχουσες τιμές των μετάλλων, ανέρχεται περίπου σε 27,6 δισ. ευρώ. Οι περιοχές αυτές συγκαταλέγονται στις πιο πλούσιες της Ευρώπης.

Το ενδιαφέρον της αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου εντοπίζεται σε περιοχές όπου υπάρχουν μεταλλικά ορυκτά και μάλιστα σε συνδυασμό με τις διεθνείς οικονομικές και βιομηχανικές εξελίξεις:

• Τα σημαντικά αποθέματα χρυσού (Au) στη Β. Ελλάδα, λαμβάνοντας υπόψη τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εξελισσόμενες επενδύσεις αλλά και το παρατεταμένα ευνοϊκό παγκόσμια οικονομικό τους περιβάλλον.

• Τα κοιτάσματα χαλκού (Cu) στην κεντρική Μακεδονία, σε σχέση με τη δυναμική καταναλωτική παρουσία του μετάλλου.

• Τα κοιτάσματα μολύβδου (Pb), ψευδαργύρου (Zn) και αργύρου (Ag) στη Β. Ελλάδα, κυρίως σε ό,τι αφορά στη διαρκώς αυξανόμενη ζήτηση και σταθερή τιμαριθμική τους παρουσία.

• ?Το νικέλιο (Ni), σε σχέση με τη στρατηγική θέση που κατέχει στη μεταλλευτική παραγωγή της Ευρώπης (~86% της ευρωπαϊκής παραγωγής).

• Ο βωξίτης, κυρίως λόγω της γνωστής παραδοσιακής και παγκόσμιας δυναμικής και σταθερότητας που αντιπροσωπεύει (~65% της ευρωπαϊκής παραγωγής).

ΧΡ. ΚΟΛΩΝΑΣ
ckolonas@pegasus.gr – ΕΘΝΟΣ

«Η δημοκρατία και το δημόσιο χρέος»

Η τάση που έχουν τα χρέη να αυξάνονται ταχύτερα από τη δυνατότητα του πληθυσμού να τα αποπληρώσει είναι μια βασική σταθερά σε όλη την καταγραμμένη ιστορία. Τα χρέη διογκώνονται με γεωμετρική πρόοδο απορροφώντας το πλεόνασμα και υποβαθμίζοντας όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σε κατάσταση αναγκαστικής εργασίας έναντι της υπερχρέωσής του. Για την αποκατάσταση της οικονομικής ισορροπίας η κραυγή του αρχαίου κόσμου για ακύρωση του χρέους διαλαλεί τι έκαναν τα κράτη της Εγγύς Ανατολής της Εποχής του Χαλκού με ένα απλό βασιλικό διάταγμα: διέγραφαν διά μιας τα υπερτροφικά χρέη.

Michael Hudson, «Η δημοκρατία και το δημόσιο χρέος» (δημοσιεύτηκε στην «Frankfurter Algemeine Zeitung», στις 5 Δεκεμβρίου 2011)

 

http://kibi-blog.blogspot.com/

Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΟΥ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ: Οι νέες πολεμικές συμμαχίες, η καθαίρεση της Δημοκρατίας στην Ευρώπη, η σκοπιμότητα της πολιτικής λιτότητας που επέβαλε η Γερμανία, τα είδη του χρέους και οι μεγάλοι κίνδυνοι, με τους οποίους είναι αντιμέτωπη η Ελλάδα

«Παγιώνονται εξουσιαστικά συμφέροντα, τα οποία λειτουργούν ανασταλτικά σε κάθε προσπάθεια αντιστροφής της δεδομένης πλέον διαίρεσης εξουσίας και κοινωνίας. Σε μία έμμεση αντιπροσώπευση (κοινοβουλευτική δημοκρατία), κοινωνία και εξουσία διαιρούνται. Τα μέλη της κοινωνίας χάνουν το προνόμιο του εντολέα, το οποίο για να ασκείται πλήρως απαιτείται καθημερινή επιτήρηση των πολιτικών. Βασικά, στο όνομα της αποτελεσματικής διακυβέρνησης, οι πολίτες-εντολείς εκποιούν σε μερικές εκατοντάδες άτομα την κοινωνική και πολιτική τους ελευθερία, χωρίς να είναι κατοχυρωμένο το προνόμιο για άμεσο έλεγχο των κυβερνώντων.

 Η επαρκής επιτήρηση της εξουσίας από τους πολίτες-εντολείς είναι σημαντική σε μία άμεση δημοκρατία – αλλά ακόμη πιο επιτακτική σε ένα πολίτευμα έμμεσης αντιπροσώπευσης…..Στο βαθμό και στην έκταση που Πολιτική και Κοινωνία διαιρούνται, οι πολιτικοί διευκολύνονται στην άσκηση της εξουσίας, με το να μετατρέπονται σε εξεζητημένους ανεξάρτητους «εξωπολιτικούς» δρώντες, οι οποίοι μπορούν να λειτουργούν ακόμη και με άκρατη ιδιοτέλεια. Επιτηδευμένα, για να εξυπηρετούν τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, μπορούν να εμφανίζουν πολλές αποφάσεις ως ζητήματα «έκτακτης ανάγκης» – χάρη μίας αποτελεσματικής διακυβέρνησης.

 …Επειδή όμως η κοινωνία είναι ζωντανός οργανισμός, ιδιαίτερα σε στιγμές κρίσης, εάν τα μέλη της δεν διαδηλώνουν ή δεν επαναστατούν, αναγκάζονται να μετατρέπονται σε «μη κυβερνητικούς» ακτιβιστές, οι οποίοι δρουν εξωπολιτικά και συχνά διεθνικά. Έτσι, ο ρόλος της κοινωνίας ως εντολέας της εξουσίας συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο – ενώ η κοινωνία απομονώνεται από την πραγματική εξουσία. ‘Όταν «το χτένι φτάσει στον κόμπο», τότε η κοινωνία διαδηλώνει και διαμαρτύρεται ή επαναστατεί” (Π. Ήφαιστος).

Ανάλυση

Είναι προφανές ότι, δημιουργούνται πλέον σαφείς «πολεμικές» συμμαχίες, στον πρώτο παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο, ο οποίος «μαίνεται» από το 2008 – με κριτήριο την πρόσφατη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στην οποία, όπως φαίνεται, η Ελλάδα «τοποθετήθηκε» στους συμμάχους της Γερμανίας (αν και εμείς πιστεύουμε ότι κινδυνεύει να «αποβληθεί» από τη ζώνη του Ευρώ, αφού θα συνεχίσει δυστυχώς να αποτελεί την ιδανική υποψήφια χώρα, για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων «εταίρων» της Ευρωζώνης – άρθρο μας).   

Το αγγλοσαξονικό μέτωπο, εκπροσωπούμενο από τη Μ. Βρετανία (με τις Η.Π.Α. στο παρασκήνιο), «εκφραστής» των χρηματοπιστωτικών αγορών, παίρνει ήδη θέσεις μάχης – ενώ το γαλλογερμανικό, «εκφραστής» του Καρτέλ της πραγματικής οικονομίας (βιομηχανικές επιχειρήσεις, κυρίως Γερμανικές, αλλά και Γαλλικές), κατάφερε τελικά να ηγηθεί των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών, δημιουργώντας μία ισχυρή συμμαχία (οφείλουμε να υπενθυμίσουμε εδώ ότι, το 3^ο Ράιχ μετέτρεψε σε χρόνο μηδέν τις βιομηχανίες σε εξοπλιστικές – ενώ η Γερμανία αυξάνει διαρκώς το μερίδιο της στις εξαγωγές πολεμικών όπλων).

Το τρίτο μέτωπο του πολέμου, η Κίνα, ανασυντάσσεται, σχεδιάζοντας να επιτεθεί τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις Η.Π.Α., με τη βοήθεια δύο καινούργιων επενδυτικών κεφαλαίων, συνολικού ύψους 300 δις € – με στόχο την εξαγορά επιχειρήσεων και την εξασφάλιση των δυτικών καταναλωτικών αγορών, για τα προϊόντα κινεζικής παραγωγής. Όλα τα υπόλοιπα κράτη, κυρίως η Ρωσία, η οποία στηρίζεται αφενός μεν στα ενεργειακά αποθέματα της, αφετέρου στην ισχυρή πολεμική της μηχανή (πρόσφατα μετέφερε πυραύλους στα σύνορα με τη Δύση), παρακολουθούν προσεκτικά τις κινήσεις των «ανταγωνιστών τους» – χωρίς να δείχνουν προς τα έξω το ενδιαφέρον τους.

Η Γερμανία, έχοντας τεράστια αδυναμία στο χρηματοπιστωτικό τομέα (το ισχυρότερο ίδρυμα της, η Deutsche Bank, δεν είναι καν γερμανικό), θα προσπαθήσει να περιορίσει την «εμβέλεια» του το συντομότερο δυνατόν – μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της φορολογίας των τραπεζικών συναλλαγών και της θέσπισης αυστηρών ρυθμιστικών πλαισίων. Οι προθέσεις της αυτές θα τη φέρουν αντιμέτωπη με το μένος των αγγλοσαξονικών χρηματοπιστωτικών αγορών – οι οποίες θα προσπαθήσουν να αντεπιτεθούν, ως συνήθως με τη βοήθεια των εταιρειών αξιολόγησης, του ΔΝΤ, των hedge funds, καθώς επίσης όλων των υπολοίπων όπλων μαζικής καταστροφής, τα οποία διαθέτουν.

Από την άλλη πλευρά η ίδια χώρα, πάντοτε με «υποτελή συνοδοιπόρο» τη Γαλλία, έχοντας να αντιμετωπίσει την κινεζική «παραγωγική μηχανή», η οποία στηρίζεται στους χαμηλούς μισθούς των εργαζομένων της, στις ανύπαρκτες κοινωνικές παροχές, καθώς επίσης στον απολυταρχισμό της κεντρικής διοίκησης, θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ανάλογες συνθήκες εντός της Ευρώπης – κυρίως στις χώρες του Νότου και της Α. Ευρώπης (μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της λειτουργίας ειδικών οικονομικών ζωνών, καθώς επίσης της εγκατάστασης πανίσχυρων φοροεισπρακτικών δομών, «τύπου SS», οι οποίες ουσιαστικά επιβάλλουν το φόβο και τον απολυταρχισμό στις σύγχρονες κοινωνίες).

Η τοποθέτηση του κ. Reichenbach στην Αθήνα (με στόχο τη φορολογική κυρίως αναδιοργάνωση του δημοσίου, «εμπλουτισμένη» με τις γνωστές αστυνομικές μεθόδους κοινωνικού διασυρμού και είσπραξης), καθώς επίσης του «Γερμανού υφυπουργού» στη Θεσσαλονίκη (με στόχο τα ευρωπαϊκά προγράμματα, έμμεσα για τη δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών χαμηλής φορολόγησης και φθηνού εργατικού δυναμικού στη Μακεδονία και τη Θράκη), τεκμηριώνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις προθέσεις της εντολοδόχου του Καρτέλ – το οποίο δεν έχει διστάσει να λεηλατήσει στο παρελθόν τους ίδιους τους Γερμανούς εργαζομένους, με τη χρήση απίστευτων μεθοδεύσεων (υπεργολάβων παροχής έργου, ακόμη και στα Supermarket, για την αποφυγή της εργατικής νομοθεσίας, έντεχνων συμβάσεων απασχόλησης ορισμένου χρόνου με δωρεάν παροχή εργασίας, «δανεικών» εργαζομένων κλπ.).       

Παράλληλα η Γερμανία (πολύ λιγότερο η Γαλλία), θα συνεχίσει να επεκτείνεται εξαγωγικά, καθώς επίσης με τις εμπορικές επιχειρήσεις της σε όλη την έκταση της Ευρώπης, εκμεταλλευόμενη μία καταναλωτική αγορά 500 εκ. ανθρώπων – ταυτόχρονα με τη λεηλασία (ιδιωτικοποιήσεις, αγορά σε τιμές εκποίησης) των τοπικών κερδοφόρων/στρατηγικών επιχειρήσεων των αδύναμων χωρών, με τη βοήθεια της πολιτικής λιτότητας που επιβάλλει.

Στα πλαίσια αυτά, θα συνεχίσει να εκμεταλλεύεται την εμπειρία και τις μεθόδους του ΔΝΤ – το οποίο πιθανολογούμε ότιχρησιμοποιήθηκε από τη Γερμανία, για να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» (ενώ λειτουργούσε παράλληλα ως εντολέας των αγορών, με στόχο την επέλαση τους στην Ευρωζώνη, μέσα από την Ελληνική κερκόπορτα).

Αργά ή γρήγορα δε θα υποκύψει και η Γαλλία, με αφετηρία την υποτίμηση της πιστοληπτικής της ικανότητας, οπότε το γερμανικό Καρτέλ, εξαγοράζοντας τις μεγαλύτερες γαλλικές επιχειρήσεις, θα γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού εντός της Ευρώπης – εάν δεν μεσολαβήσουν «έκτακτα γεγονότα».

Η ΚΑΘΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Στην τελευταία σύνοδο κορυφής δημιουργήθηκε ένα ακόμη μέτωπο: αυτό της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ, το οποίο τοποθετήθηκε καθαρά εναντίον της Ευρώπης των Πολιτών και της Δημοκρατίας. Η ευρεία αναθεώρηση της συνθήκης που συμφωνήθηκε, το νέο Μάαστριχτ στην ουσία, παράκαμψε τα «Δημοκρατικά Δίκαια» του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, καθώς επίσης των εθνικών κοινοβουλίων των χωρών-μελών της ΕΕ και των λαών τους, μέσω μίας «ταχείας διαδικασίας», η οποία συμπεριλαμβάνει τις συνολικές αλλαγές σε ένα και μόνο  «πρωτόκολλο» – ένα συνοδευτικό έγγραφο που μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με τα «πονηρά» πολυνομοσχέδια, με τα οποία «εμπλουτίζονται» τα εκάστοτε μνημόνια στην Ελλάδα.

Με τον τρόπο αυτό, δεν παρακάμπτονται μόνο τα δημοψηφίσματα στις εκάστοτε χώρες, αλλά ακόμη και  η ψήφιση της συνθήκης από τα εθνικά κοινοβούλια – μία μεθόδευση εξόχως αντιδημοκρατική, η οποία όμως έγινε αποδεκτή από το σύνολο σχεδόν των ηγετών της ΕΕ (με φωτεινή εξαίρεση τη Μ. Βρετανία, την Τσεχία, την Ουγγαρία και τη Σουηδία). Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, ψήφισε ουσιαστικά, ερήμην όλων μας, τη θανατική καταδίκη της – αφού, με κριτήριο τη νέα συνθήκη, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις «απέλασης» της, οι οποίες θα οδηγήσουν σε νέους, πολύ μεγαλύτερους εκβιασμούς και εγκληματικά μνημόνια.

Ολοκληρώνοντας, η Ευρώπη αποφάσισε όπως πάντα, ακολουθώντας τις εντολές της καγκελαρίου, με νομικά και πολιτικά κριτήρια – χωρίς να λάβει καθόλου υπ’ όψη τα οικονομικά. Οι πραγματικοί κίνδυνοι όμως είναι οικονομικοί – ειδικά επειδή ολόκληρος ο Νότος είναι βυθισμένος σε μία ύφεση, η οποία θα διαρκέσει τουλάχιστον μέχρι το 2013. Όταν λοιπόν αποφασίζει κανείς, μέσα σε αυτήν την ύφεση, να εφαρμόσει μία πολιτική ακόμη μεγαλύτερου περιορισμού ελλειμμάτων και χρεών, την ενισχύει ουσιαστικά – οπότε τα φορολογικά έσοδα καταρρέουν και οι κυβερνήσεις υποχρεώνονται να ψηφίσουν νέα μέτρα λιτότητας και δήμευσης, για να καλύψουν τα κενά που δημιουργούνται στους προϋπολογισμούς τους.

Έτσι οδηγούν τις χώρες τους σε ένα «σπιράλ θανάτου», σε μία διαδικασία μακρόχρονης ύφεσης (deflation), η οποία προκαλεί συνεχείς μειώσεις μισθών και τιμών – κάτι που θα διαρκέσει τουλάχιστον μια δεκαετία. Φυσικά αυτό διευκολύνει τα μέγιστα τις προθέσεις της Γερμανίας η οποία, όπως αναφέραμε, θέλει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ανταγωνισμού της Κίνας και στην παραγωγή καταναλωτικών αγαθών – κυρίως με τη βοήθεια των χαμηλών μισθών.

Επίσης διευκολύνει την υποταγή των ευρωπαϊκών κρατών στο «διευθυντήριο των Βρυξελών» (πίσω από το οποίο κρύβεται η Γερμανία, οπότε το Καρτέλ), αφού η πολιτική λιτότητας υποθάλπει την εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στις κυβερνήσεις τους, με αποτέλεσμα να «αποθέτουν» τις ελπίδες τους στην ευρωπαϊκή διακυβέρνηση – γεγονός που τεκμηριώνεται πλέον από αρκετές δημοσκοπήσεις. Για παράδειγμα, το 78% των Ελλήνων είναι υπέρ του ευρώ, θεωρώντας ότι η κυβέρνηση τους είναι ανίκανη να λύσει τα προβλήματα της οικονομίας τους. Κατά μέσον όρο, η εμπιστοσύνη στην Ευρώπη για την επίλυση της κρίσης είναι υψηλότερη (44%), από την εμπιστοσύνη στις εθνικές κυβερνήσεις (38%) – ενώ η αντίστοιχη στο ΔΝΤ είναι μόλις 15% (στις Η.Π.Α. 7%).

Ουσιαστικά λοιπόν η σύνοδος κορυφής της 9^ης Δεκεμβρίου θα μείνει στην Ιστορία, ως εκείνη η σύνοδος, η οποία καθιέρωσε τη δικτατορία του Καρτέλ στην Ευρώπη, εκπροσωπούμενου από τους πολιτικούς υπαλλήλους του – επί πλέον αυτή, η οποία «νομιμοποίησε τις εγκληματικές μεθόδους του ΔΝΤ» (πολιτική λιτότητας, με στόχο την είσπραξη των απαιτήσεων των τοκογλύφων δανειστών, παράλληλα με τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας), τις οποίες υιοθέτησε/ιδιοποιήθηκε έντεχνα η πρωσική Γερμανία, εκμεταλλευομένη τη δραστηριοποίηση του στην Ελλάδα. Πρόκειται λοιπόν για την αντικατάσταση της «συναίνεσης της Ουάσιγκτον» στην Ευρώπη (άρθρο μας), με μία νέα: με τη «συναίνεση του Βερολίνου», μέσω των Βρυξελών.    

Επιθυμώντας τώρα να αναλύσουμε τη μέθοδο, την οποία επινόησε η πρωσική Γερμανία της κυρίας Merkel (μάλλον εγκυμονεί έναν νέο Hitler, όπως έχει γραφτεί στο παρελθόν), για να επιβληθεί στην Ευρώπη, τη σκόπιμη πολιτική λιτότητας δηλαδή, τα παρακάτω:       

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ

 

Τα προβλήματα, τα οποία δημιουργούνται από το δανεισμό, δεν οφείλονται τόσο στο απόλυτο μέγεθος του χρέους αλλά, κυρίως, στη δυνατότητα ή μη της εξυπηρέτησης του – στο εάν δηλαδή μπορεί ένα κράτος (μία επιχείρηση, ένας ιδιώτης), να εξοφλήσει τους ληξιπρόθεσμους τόκους και τα χρεολύσια (δόσεις), με βάση τη δανειακή συμφωνία που έχει υπογραφεί. Ακριβώς για το λόγο αυτό οι αποφάσεις δανειοδότησης ή μη εκ μέρους των τραπεζών, δεν βασίζονται τόσο στις παρεχόμενες εμπράγματες εγγυήσεις, όσο στις δυνατότητες αποπληρωμής του αιτουμένου δανείου.

Η μείωση των δαπανών, η αύξηση των εσόδων, το ύψος του επιτοκίου, καθώς επίσης ο χρόνος αποπληρωμής, από τον οποίο εξαρτώνται οι εκάστοτε δόσεις, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις δυνατότητες εξυπηρέτησης του χρέους – ενώ η αύξηση των εσόδων μπορεί να προέλθει είτε από υψηλότερους φόρους (τιμές πώλησης για μία επιχείρηση), είτε από τη μεγαλύτερη ανάπτυξη (τζίρος για μία επιχείρηση). Σε γενικές γραμμές δε, με δεδομένα τα έσοδα και τις δαπάνες, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ (τζίρου), υποθέτοντας δηλαδή ότι είναι σταθερά, ο ρυθμός ανάπτυξης πρέπει να ξεπερνάει το ύψος του επιτοκίου – έτσι ώστε να επιτυγχάνεται η ποσοστιαία επί του ΑΕΠ μείωση του χρέους.

Από τον Πίνακα Ι που ακολουθεί, τεκμηριώνεται το γεγονός ότι, το χρέος της Ελλάδας θα ήταν πολύ καλύτερα διαχειρίσιμο, εάν το επιτόκιο διαμορφωνόταν στο 1,25% (1% είναι το σημερινό βασικό της ΕΚΤ) – χωρίς καμία διαγραφή χρέους και με δόσεις εξόφλησης 40 ετών.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Αποπληρωμή του χρέους σε 40 ετήσιες δόσεις  (α) χωρίς διαγραφή (360 δις €) και (β) με διαγραφή 100 δις € (260 δις €)

Δημόσιο Χρέος	Τόκοι	Χρεολύσια	Σύνολο
360 δις € με 1,25%	4,50	9,00	13,50
260 δις € με 8,00%	20,80	6,50	27,30

Σημείωση: Για διευκόλυνση, δεν συνυπολογίζουμε τη συνεχή μείωση των ετησίων τόκων, λόγω της αποπληρωμής των δόσεων του χρέους. Το 1,25% είναι το επιτόκιο, με το οποίο δανείζει σήμερα η ΕΚΤ τις τράπεζες. 

Όπως φαίνεται καθαρά από τον Πίνακα Ι, η ετήσια επιβάρυνση (τοκοχρεολύσια), χωρίς διαγραφή χρέους και με 1,25% επιτόκιο θα ήταν της τάξης των 13,5 δις € – ενώ με διαγραφή 100 δις € και με επιτόκιο 8% θα ήταν 27,3 δις €. Επομένως, η μη διαγραφή και η επιβάρυνση μας με χαμηλό επιτόκιο, θα ήταν μία πολύ πιο συμφέρουσα λύση για την Ελλάδα – παράλληλα, η λύση αυτή θα ήταν σχετικά εφικτή στην επίτευξη της, καθώς επίσης απόλυτα έντιμη, ενώ δεν θα υποχρέωνε τις τράπεζες μας να «ξεπουληθούν» στους ξένους εισβολείς. 

Περαιτέρω οι υψηλότεροι φόροι, όπως και η αύξηση των τιμών μίας επιχείρησης, μειώνουν συνήθως το ρυθμό ανάπτυξης – οδηγώντας τις περισσότερες φορές στην ύφεση (περιορισμός του τζίρου για μία επιχείρηση, μείωση του ΑΕΠ για ένα κράτος). Η ύφεση με τη σειρά της περιορίζει τα έσοδα, παρά την αύξηση των συντελεστών (φόρων για ένα κράτος, ποσοστών κέρδους για μία επιχείρηση), οπότε το αποτέλεσμα των ενεργειών μας είναι αρνητικό.

Από την άλλη πλευρά, εάν επιλέξουμε δηλαδή την ανάπτυξη αντί για τους φόρους, με στόχο την αύξηση των εσόδων, απαιτούνται επενδύσεις – είτε από το δημόσιο, είτε από τον ιδιωτικό τομέα μίας χώρας. Για να επενδύσει ο δημόσιος τομέας, σύμφωνα με την αντιμετώπιση των υφέσεων κατά τον Keynes (αναθέρμανση της ζήτησης και της προσφοράς, με τη βοήθεια του κράτους – το οποίο αργότερα, όταν «πάρει τη σκυτάλη» ο ιδιωτικός τομέας, οφείλει να αποσύρεται), είναι απαραίτητος ο δανεισμός του – μία δυνατότητα η οποία φυσικά δεν υφίσταται, όταν το κράτος είναι υπερχρεωμένο, έχοντας παράλληλα μεγάλα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς του (ζημίες για μία επιχείρηση).     

Επομένως, με στόχο πάντα την ανάπτυξη, οι επενδύσεις μπορούν να προέλθουν μόνο από τον ιδιωτικό τομέα – κάτι που προϋποθέτει αφενός μεν την κατανάλωση εκ μέρους των νοικοκυριών, καθώς επίσης το δανεισμό των επιχειρήσεων (ή τις επενδύσεις και από τους δύο), αφετέρου ένα σταθερό φορολογικό και οικονομικό περιβάλλον (τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό). Όταν όμως τα νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένα ή/και απαισιόδοξα για το μέλλον τους, οι επιχειρήσεις επίσης, ενώ το περιβάλλον είναι «ασταθές», εκλείπουν οι προϋποθέσεις ανάπτυξης – οπότε η πολιτική λιτότητας (μείωση των δαπανών, αύξηση των εσόδων, με τη βοήθεια των φόρων ή των τιμών), θεωρείται ουσιαστικά μονόδρομος.

Η πολιτική λιτότητας τώρα προϋποθέτει επίσης χρηματοδότηση – αφού απαιτείται χρόνος για να αποδώσει «καρπούς», ενώ στην αρχή αυξάνει τα ελλείμματα και τα χρέη (λόγω υψηλών δαπανών από την ανεργία και μειωμένων εσόδων από την ύφεση). Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται από την εφαρμογή της στη Γερμανία, μετά την είσοδο της στην Ευρωζώνη (Hartz I,IIκλπ.) – όπου τα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς της υπερέβαιναν σταθερά τα κριτήρια του Μάαστριχτ (χωρίς φυσικά να απαιτήσουν τότε οι «εταίροι» της το σεβασμό των υπογεγραμμένων εκ μέρους της), παρά το ότι δεν είχε μεσολαβήσει η σημερινή κρίση.   

Εάν όμως δεν υπάρχουν δυνατότητες αυτόνομης, «βιώσιμης» χρηματοδότησης (χαμηλά επιτόκια), πόσο μάλλον ολοκληρωτική αδυναμία, όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, η καταναγκαστική εφαρμογή της πολιτικής λιτότητας (εκ μέρους του ΔΝΤ, το οποίο ενδιαφέρεται μόνο για την είσπραξη των απαιτήσεων των δανειστών μίας χώρας, σε συνδυασμό με τη λεηλασία της),οδηγεί στην κατάρρευση. Για παράδειγμα, όταν μία ζημιογόνα επιχείρηση αυξήσει τις τιμές της, μειώνεται καταρχήν ο τζίρος και αυξάνουν οι ζημίες της – ενώ για να μειώσει τις δαπάνες της πρέπει να απολύσει προσωπικό, επιβαρυνόμενη με τις αποζημιώσεις του. Εάν λοιπόν δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί με λογικούς όρους, τότε επιταχύνει απλά την πορεία της προς την καταστροφή. 

Στα πλαίσια αυτά, εάν δεν υπάρξει άμεση αναδιαπραγμάτευση του χρέους (μείωση των επιτοκίων, επιμήκυνση των δόσεων), έτσι ώστε να αποδώσει η λιτότητα και να δημιουργηθούν γρήγορα συνθήκες ανάπτυξης, τότε η υπερχρεωμένη χώρα, όπως και η αντίστοιχη επιχείρηση, οδηγείται μονοδρομημένα στη χρεοκοπία – με μοναδική λύση πλέον την υπαγωγή  στο άρθρο 99 για μία εταιρεία, καθώς επίσης την «υποταγή» στους δανειστές για ένα κράτος (εναλλακτικά τη στάση πληρωμών, αφού ένα κράτος, σε αντίθεση με μία εταιρεία, δεν χάνει την εθνική του κυριαρχία – δεν μπορούν οι δανειστές του να προβούν σε κατασχέσεις κλπ.).

Με βάση τα παραπάνω είναι εμφανές ότι, εάν ένα κράτος θέλει να αποφύγει τη χρεοκοπία, οφείλει να ακολουθήσει μία διαφορετική οικονομική πολιτική όσον αφορά τα ελλείμματα του προϋπολογισμού του (η οποία να επικεντρώνεται στη μείωση των περιττών δαπανών λειτουργίας του και όχι στους φόρους), μία δεύτερη όσον αφορά τα ελλείμματα του εξωτερικού ισοζυγίου του (αύξηση της ανταγωνιστικότητας μέσω κάποιας λογικής εσωτερικής υποτίμησης, μείωση των φόρων, παραγωγικές επενδύσεις, εξαγωγές), καθώς επίσης μία τρίτη, όσον αφορά τα χρέη του (αναδιαπραγμάτευση, ανάπτυξη).

Εν τούτοις, στην περίπτωση της Ελλάδας (Πορτογαλία κλπ.) βλέπουμε ότι επιβάλλεται από τη Γερμανία η ίδια πολιτική (μείωση μισθών, αύξηση των φόρων) και για τους τρεις προβληματικούς τομείς – παρά το ότι οι αγορές επιθυμούν ανάπτυξη, καθώς επίσης περιορισμό της ανεργίας (Πίνακας ΙΙ), για να μειώσουν τα επιτόκια και να δανείσουν την Ευρωζώνη.

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙ: Η εξέλιξη της ανεργίας σε ορισμένες χώρες της Ευρωζώνης

Χώρα	Αύγουστος 2010	Αύγουστος 2011
Ισπανία	20,5%	22,8%
Κύπρος	6,0%	8,2%
Ελλάδα	12,9%	18,3%
Μέσος Ευρωζώνης	9,6%	10,3%

Σημείωση: Είναι γνωστό ότι η ανεργία δημιουργεί καλύτερες προϋποθέσεις μείωσης των μισθών – ενώ όταν ξεπερνάει το 15%, οι εργαζόμενοι παύουν να διαπραγματεύονται πλέον τις αμοιβές τους.

Πηγή: Spiegel

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Ανεξάρτητα από το επώδυνο θέμα της ανεργίας (το οποίο θεωρούμε ως το σημαντικότερο πρόβλημα, μαζί με την αναδιανομή των εισοδημάτων και την ασύμμετρη κατανομή ελλειμμάτων/πλεονασμάτων στην Ευρώπη), πριν ακόμη οδηγηθούμε σε συμπεράσματα, θα αναλύσουμε τα κύρια είδη του χρέους, έτσι ώστε να συγκεκριμενοποιήσουμε τη θέση της χώρας μας.      

ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Τα δημόσια χρέη ενός κράτους έναντι των οποίων δυστυχώς δεν τοποθετούνται τα περιουσιακά του στοιχεία, όπως συμβαίνει με τις επιχειρήσεις (Ισολογισμοί), διακρίνονται στα παρακάτω είδη:

(α)  Εμφανή και κρυφά: Εκτός από τα χρέη που δημοσιεύονται ετήσια από τα κράτη (εμφανή), υπάρχουν επί πλέον τα κρυφά χρέη, τα οποία σπάνια ανακοινώνονται – παρά το ότι επιβαρύνουν στο σύνολο τους τα δημόσια ταμεία. Ορισμένα από αυτά είναι οι απαιτήσεις των πολιτών για συντάξεις, οι αποζημιώσεις των δημοσίων υπαλλήλων, τα χρέη των επιχειρήσεων του στενότερου ή ευρύτερου δημόσιου τομέα, για τα οποία ευθύνεται το κράτος, τα χρέη των λοιπών οργανισμών του δημοσίου, τα οποία δεν εμφανίζονται κλπ.

Οι κρυφές αυτές υποχρεώσεις αλλάζουν δραστικά το ύψος του δημοσίου χρέους, όταν έρχεται η ώρα της εξόφλησης τους. Ο Πίνακας IΙΙ αναφέρεται στα εμφανή και κρυφά χρέη ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών, σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Γερμανού οικονομολόγου B.Raffelhueschen:

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙΙ: Εμφανή και κρυφά δημόσια χρέη το 2010, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ

Κράτος	Εμφανές χρέος	Κρυφό χρέος	Σύνολο
Ιταλία	118,4	*27,6	146,0
Γερμανία	83,2	109,4	192,6
Φιλανδία	48,3	146,9	195,2
Αυστρία	71,8	225,9	297,7
Γαλλία	82,3	255,2	337,5
Πορτογαλία	93,3	265,5	358,8
Βέλγιο	96,2	329,3	426,0
Ολλανδία	62,9	431,8	494,6
Ισπανία	61,0	487,5	548,5
Ελλάδα	144,9	872,0	1016,9
Λουξεμβούργο	19,1	1096,5	1115,6
Ιρλανδία	92,5	1404,7	1497,2

* Έχουμε την άποψη ότι, τοποθετείται σκόπιμα τόσο χαμηλά, στα πλαίσια των προσπαθειών της Ευρωζώνης να αποφευχθεί η χρεοκοπία της Ιταλίας – η οποία θα σήμαινε το τέλος του ευρώ.

Πηγή: Ameco database, EU, Eurostat, Welt

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Χωρίς να μπορούμε να εκτιμήσουμε την ορθότητα ή την ενδεχόμενη σκοπιμότητα των στοιχείων του Πίνακα IΙΙ, το ύψος του κρυφού χρέους είναι ανάλογο των κοινωνικών παροχών μίας χώρας προς τους Πολίτες της. Για παράδειγμα, οι Πολίτες του Λουξεμβούργου συνταξιοδοτούνται ακόμη στο 60^ο έτος της ηλικίας τους – λαμβάνοντας ολόκληρο το μισθό τους ως σύνταξη. Αντίθετα, το περιορισμένο κρυφό χρέος της Γερμανίας οφείλεται στην «αναμόρφωση» του κοινωνικού κράτους, η οποία ξεκίνησε από τις αρχές του 2000 (μειωμένες συντάξεις, αύξηση του χρόνου στα 67, περιορισμένες παροχές κλπ.).

Εάν κάποιο κράτος αλλάξει το ασφαλιστικό κλπ. πρόγραμμα του, το κρυφό χρέος του μειώνεται αυτόματα – κάτι που προωθείται πλέον τόσο από την ΕΕ, όσο και από το ΔΝΤ, σε όποιες χώρες δραστηριοποιείται. Από το μεγάλο ύψος δε του κρυφού χρέους της Ελλάδας, συμπεραίνουμε πόσο θα περιορισθεί το κοινωνικό κράτος – ιδιαίτερα επειδή μειώνεται διαρκώς το ΑΕΠ, λόγω της πολιτικής λιτότητας που ακολουθείται (για την Ιρλανδία η κατάσταση θα γίνει αφόρητη)   

(β) Εσωτερικά και εξωτερικά: Πρόκειται για τα χρέη, τα οποία ένα κράτος οφείλει σε δανειστές του εσωτερικού (τράπεζες, επιχειρήσεις, νοικοκυριά), ή του εξωτερικού. Η κατηγοριοποίηση αυτή οφείλεται κυρίως στη θεωρητική σκέψη ότι, το κράτος θα μπορούσε, σε περίπτωση ανάγκης, να συμψηφίσει το χρέος προς τους πολίτες του, με την επιβολή αντίστοιχων φόρων – κάτι που δεν έχει τη δυνατότητα να το κάνει, όταν οι δανειστές του είναι ξένοι.

Επομένως, όταν ένα κράτος έχει υψηλότερο εσωτερικό δανεισμό από εξωτερικό (όπως στο παράδειγμα της Ιαπωνίας), αντιμετωπίζεται θετικότερα από τις εταιρείες αξιολόγησης. Στον Πίνακα ΙV εμφανίζονται τα εξωτερικά χρέη ορισμένων χωρών,δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ τους:

ΠΙΚΑΚΑΣ ΙV: Δείκτες χρέους με ημερομηνία τον Ιούνιο του 2011 – το εξωτερικό χρέος στον Πίνακα αφορά τόσο το δημόσιο, όσο και τον ιδιωτικό τομέα, οπότε είναι συχνά υψηλότερο από το δημόσιο.   

Χώρα	ΑΕΠ	Εξ. δαν.	Εξ.δ./ΑΕΠ	Χρέος/ΑΕΠ	Εξ. Δ./Κάτ.
Η.Π.Α.	10,8	10,9	101%	100%	35.156
Ιαπωνία	4,1	2,0	50%	233%	15.934
Γερμανία	2,4	4,2	176%	83%	50.659
Γαλλία	1,8	4,2	235%	87%	66.508
Βρετανία	1,7	7,3	436%	81%	117.580
Ιταλία	1,2	2,0	163%	121%	32.875
Ισπανία	0,7	1,9	284%	67%	41.366
Ιρλανδία	0,2	1,7	1.093%	109%	390.969
Πορτογαλία	0,2	0,4	251%	106%	38.081
Ελλάδα	0,2	0,4	253%	166%	38.073

Σημείωση: ΑΕΠ σε τρις €, Εξωτερικός δανεισμός σε τρις €, Εξωτερικός δανεισμός προς ΑΕΠ, Δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ, Εξωτερικός δανεισμός ανά κάτοικο.

Πηγή: BIS, IMF, WB, BBC

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Από τον Πίνακα ΙV φαίνονται καθαρά τα προβλήματα της Μ. Βρετανίας και της Ιρλανδίας, το εξωτερικό χρέος των οποίων, δημόσιο και ιδιωτικό μαζί, είναι σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα – επίσης το μεγάλο πλεονέκτημα της Ιαπωνίας η οποία, παρά το μεγάλο δημόσιο χρέος της, είναι πολύ λίγο εξαρτημένη από τους πιστωτές της στο εξωτερικό.    

(γ)  Σε ξένο ή εθνικό συνάλλαγμα: Η κατηγοριοποίηση αυτή έχει σχέση με το εάν ένα κράτος μπορεί να επηρεάσει την ισοτιμία του νομίσματος του, έτσι ώστε να εξοφλεί ευκολότερα τα τοκοχρεολύσια του. Όταν ένα κράτος οφείλει στο δικό του συνάλλαγμα, μπορεί να εξοφλήσει εύκολα το χρέος του, επιτρέποντας στην κεντρική του τράπεζα, όταν δεν εξασφαλίζεται η ανεξαρτησία της, να «τυπώσει» νέο, «πληθωριστικό» χρήμα. Όταν όμως τα χρέη του είναι σε ξένα νομίσματα, τότε αδυνατεί να εφαρμόσει τη συγκεκριμένη μέθοδο. Ακριβώς για το λόγο αυτό πολλά κράτη έχουν χρεοκοπήσει, ακόμη και με δημόσιο χρέος της τάξης του 50% του ΑΕΠ τους (Αργεντινή), επειδή το χρέος τους ήταν σε ξένο συνάλλαγμα.

Σε μία νομισματική ένωση, όπως η Ευρωζώνη, η επιρροή προς την κεντρική τράπεζα (ΕΚΤ) είναι περιορισμένη – οπότεπρόκειται σχεδόν για χρέη σε συνάλλαγμα, με μεγάλους κινδύνους (γεγονός που φαίνεται σήμερα). Σημαντικό είναι εδώ το Δίκαιο, στο οποίο υπάγονται τα ομόλογα δανεισμού ενός κράτους – αφού, εάν είναι το εθνικό, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ελλάδας (κατά 94%) και της Γερμανίας (κατά 99%), τότε επιτρέπεται η μετατροπή του στο νέο εθνικό νόμισμα, εάν αποφασισθεί η έξοδος από την Ευρωζώνη. 

(δ)  Σε δημόσιο και ιδιωτικό χρέος: Πρόκειται για μία γενικότερη κατηγοριοποίηση, όπου το ιδιωτικό χρέος είναι το σύνολο των χρεών των τραπεζών, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Ο Πίνακας V που ακολουθεί είναι χαρακτηριστικός:

ΠΙΝΑΚΑΣ V: Συνολικά χρέη 2011, δημόσια και ιδιωτικά, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ

Χώρα	Σύνολο	Τράπεζες	Επιχειρήσεις	Νοικοκυριά	Δημόσιο
Ιρλανδία	1.166	689	245	123	109
Μ. Βρετανία*	847	547	118	101	81
Ιαπωνία	641	188	143	77	233
Ισπανία	457	111	192	87	67
Γαλλία	449	151	150	61	87
Βέλγιο	435	112	175	53	95
Πορτογαλία	422	61	149	106	106
Ιταλία	377	96	110	50	121
Η.Π.Α.	376	94	90	92	100
Ελλάδα	333	22	74	71	166
Γερμανία**	321	98	80	60	83

Πηγή: MM (IMF)

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Τα γερμανικά νοικοκυριά είναι χρεωμένα κατά μέσον όρο με 13.800 €, τα ελληνικά με 10.200 € και τα ιρλανδικά με 30.200 € (πηγή: Creditreform Γερμανίας).  Πρόκειται λοιπόν για ένα τεράστιο πλεονέκτημα της Ελλάδας, το οποίο δεν μπορεί δυστυχώς να χειριστεί σωστά η κυβέρνηση. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνει πόσο ικανοί είναι οι Έλληνες, μοναδικό πρόβλημα των οποίων είναι η διεφθαρμένη, ανίκανη και ανεπαρκής Πολιτική τους.  

Το πλεονέκτημα εδώ των χωρών με χαμηλό ιδιωτικό χρέος, όπως η Ελλάδα και η Γερμανία, είναι η δυνατότητα του ιδιωτικού τομέα να χρεωθεί – μεταξύ άλλων για να δανείσει (τράπεζες), για να επενδύσει (επιχειρήσεις) και για να καταναλώσει (νοικοκυριά). Στα πλαίσια αυτά, εάν για παράδειγμα χρεωνόταν (δανειζόταν) ο ιδιωτικός τομέας της Ελλάδας (167% του ΑΕΠ χρέος), κατά 100%, φτάνοντας στο ύψος του ιταλικού ιδιωτικού χρέους (257%), τότε θα μειωνόταν μακροπρόθεσμα, με τις κατάλληλες κινήσεις (επενδύοντας στις επιχειρήσεις και τα ακίνητα του δημοσίου, για παράδειγμα), το δημόσιο χρέος στα 66%– με το συνολικό να παραμένει ως έχει.

Είναι λοιπόν ένα μεγάλο πλεονέκτημα της χώρας μας, το οποίο δεν πρέπει να χαθεί από την εγκληματική πολιτική του ΔΝΤ και της Γερμανίας – στόχος των οποίων είναι η λεηλασία τόσο του δημόσιου, όσο και του ιδιωτικού τομέα.    

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

Ο πρώτος παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος εξελίσσεται ραγδαία, αφού τα τρία μέτωπα έχουν πάρει πλέον θέσεις τελικής μάχης – με το συμβατικό να μην αποκλείεται, τόσο από την πλευρά των Η.Π.Α., οι οποίες ευρίσκονται σε πορεία παρακμής, όσο και από τη Ρωσία, ενδεχομένως με αφορμή το Ιράν. Η Ελλάδα, ερήμην των Πολιτών της, είναι με την πλευρά της Γερμανίας, αντιμετωπίζοντας όμως μεγάλους κινδύνους – τόσο επειδή θεωρείται ότι «πρόδωσε» την Ευρωζώνη, αποτελώντας το Δούρειο Ίππο του ΔΝΤ (αν και υποθέτουμε ότι, χρησιμοποιήθηκε τόσο αυτή, όσο και το ΔΝΤ από τη Γερμανία, με στόχο την ηγεσία της Ευρώπης), όσο και λόγω της ιδιάζουσας «εκμετάλλευσης» της από την μερκαντιλίστρια Γερμανίδα καγκελάριο (παραδειγματισμός των υπολοίπων χωρών).

Η πολιτική λιτότητας, η οποία επιβλήθηκε στην Ευρώπη, συμβάλλει τα μέγιστα στην κυριαρχία της Γερμανίας – ενώ οδηγεί σε μία δεκαετία καταστροφικής ύφεσης, η οποία θα πλήξει σε μεγάλο βαθμό τις Η.Π.Α. και το χρηματοπιστωτικό θηρίο. Επομένως,η αντεπίθεση των αγορών θεωρείται δεδομένη, ενώ φαίνεται πως έχει προβλεφθεί, εάν όχι υποκινηθεί από τη Γερμανία – η οποία, αφενός μεν θα διευκολυνθεί στις προσπάθειες απεξάρτησης της από τις αγορές, αφετέρου θα αναγκάσει τους «εταίρους» της να προσδεθούν στο δικό της άρμα, χωρίς καμία δυνατότητα αλλαγής πορείας εκ μέρους τους. Έτσι θα εξασφαλισθεί η δημιουργία οικονομικών ζωνών χαμηλού εργατικού κόστους και φορολογίας εντός της ΕΕ, με απολυταρχική δομή ανάλογη της Κίνας και με τις εθνικές κυβερνήσεις «ύπατους αρμοστές», οι οποίοι θα ενδυναμώνουν συνεχώς τη Γερμανία.         

Η Ελλάδα, με κριτήριο τα διάφορα είδη χρέους, θα είχε τη δυνατότητα να ανταπεξέλθει οικονομικά, με μία ικανή κυβέρνηση – αν και θα ήταν υποχρεωμένη να μειώσει τις κοινωνικές της δαπάνες, τις στρατιωτικές επίσης (θεωρείται ότιχωρίς αυτές, το χρέος μας δεν θα υπερέβαινε το 60% του ΑΕΠ), παράλληλα με την αναδιάρθρωση του δημοσίου τομέα της, έτσι ώστε να διευκολυνθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις. Απέναντι στα χρέη της διαθέτει μία σημαντικότατη δημόσια περιουσία (σε αντίθεση με όλες σχεδόν τις άλλες χώρες), έναν ανεκμετάλλευτο υπόγειο πλούτο τεράστιας αξίας, καθώς επίσης μεγάλες απαιτήσεις απέναντι στη Γερμανία (πολεμικές επανορθώσεις).

Εν τούτοις, απαιτείται σημαντικός χρόνος για να αποδώσουν τα στοιχεία του Ενεργητικού της – επίσης, βοήθεια(οικονομική, Know How) για να τα καταφέρει (αν και υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να τιτλοποιηθούν αρκετά περιουσιακά στοιχεία της – να εκχωρηθούν δηλαδή μελλοντικά έσοδα, έναντι χρημάτων). Στα πλαίσια αυτά έχουμε την άποψη ότι, οφείλουν να αναζητηθούν νέες συμμαχίες – είτε στο χώρο του Ευρώ, με στόχο την «απομόνωση» της Γερμανίας, είτε εκτός του Ευρώ (άρθρο μας). Χωρίς τους κατάλληλους συμμάχους, είναι αδύνατον να τα καταφέρει σήμερα – ενώ θα ήταν πολύ πιο εύκολο, δύο χρόνια πριν.

Εάν δεν το κάνει, αφήνοντας τα πράγματα να εξελιχθούν ως έχουν, θα υποδουλωθεί, θα αντιμετωπίσει μεγάλα διλήμματα και τρομακτικές καταστάσεις – ειδικά επειδή η σκόπιμη πολιτική λιτότητας θα την οδηγήσει στον εξευτελισμό, στη φτώχεια, στην ολοκληρωτική απώλεια της Εθνικής της κυριαρχίας και στην απόλυτη χρεοκοπία, χωρίς κανένα αντάλλαγμα.

Η δημόσια περιουσία της θα λεηλατηθεί, η ιδιωτική επίσης, ο υπόγειος πλούτος της θα «υπεξαιρεθεί», ενώ δεν θα εισπράξει ποτέ αυτά που της οφείλει η Γερμανία. Παράλληλα, η αποβολή της από την Ευρωζώνη ή/και η «μετάλλαξη» της σε Γερμανική επαρχία, χωρίς δικαιώματα αλλά μόνο υποχρεώσεις, πόσο μάλλον εάν ψηφιστεί τελικά η νέα συμφωνία του Μάαστριχτ ερήμην των Ευρωπαίων Πολιτών, είναι κάτι περισσότερο από πιθανή.

Τέλος, διαπιστώνοντας ότι, η Δημοκρατία είναι εντελώς ασύμβατη με το διεθνισμό (Ευρωζώνη), πόσο μάλλον με την παγκοσμιοποίηση (πως είναι δυνατόν να ελέγξουν οι Πολίτες μία πιο απομακρυσμένη, μεγαλύτερης ισχύος εξουσία, όταν δεν μπορούν να ελέγξουν το δικό τους κοινοβούλιο;), ενώ η νέα μορφή του καπιταλισμού «μιμείται» τον κινεζικό απολυταρχισμό, έχουμε την ελπίδα ότι, οι Έλληνες θα αντιδράσουν ενεργητικά πριν ακόμη εξαθλιωθούν ή/και υποδουλωθούν – όχι όπως συνέβη δηλαδή στη Γαλλική επανάσταση, στην Αργεντινή κλπ., στις οποίες προηγήθηκε η απόλυτη καταστροφή.  

Βασίλης Βιλιάρδος  (copyright)

Αθήνα, 11. Δεκεμβρίου 2011

viliardos@kbanalysis.com

    Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος και συγγραφέας, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου

http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2493.aspx

Οι νάρκες του παγκόσμιου οικονομικού γίγνεσθαι

Του Βασίλη Κυρατζόπουλου

Στις 8/11/2011, η «οικονομικά κατεστραμμένη» Ελλάδα, όταν διέθεσε έντοκα γραμμάτια δημοσίου ύψους ενός δις. Ευρώ, διάρκειας 26 εβδομάδων, με επιτόκιο 4,89%, οι επενδυτές κάλυψαν το εν λόγω ποσό κατά 2,91 φορές. Το ίδιο επαναλήφθηκε και στις 15/11/2011, όπου για απόδοση 4,63% το ποσό του ενός δις. υπερκαλύφθηκε 2,94 φορές. Δηλαδή στην Τράπεζα Ελλάδος σε μία εβδομάδα προσφέρθηκαν περίπου 5,85 δις. Ευρώ. Στις 23/11/2011 η «παγκόσμια οικονομική δύναμη» Γερμανία, διέθεσε κρατικά ομόλογα 6 δις. Ευρώ, 10ετούς αξίας, με επιτόκιο περίπου 2% και βρήκε αγοραστές μόνο για τα 3,64 δις. Γιατί;

Το ζήτημα δικαιολογήθηκε, μεν για την Ελλάδα η βραχυπρόθεσμη απόδοση, δε για την Γερμανία το χαμηλό επιτόκιο. Από την άλλη διαπιστώσαμε ότι οι βραχυπρόθεσμες ανάγκες του Ελληνικού δημοσίου καλύφθηκαν υπέρ αρκετά χωρίς την απειλή «6^η δόση ή πτώχευση» και η «σίγουρη» Γερμανική οικονομία δεν προσέλκυσε επενδυτές…

Συμφωνούμε ότι η μισή αλήθεια είναι αυτή. Όταν επαναλαμβάνεται η ίδια κατρακύλα και στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε., επιβάλλεται να σκύψουμε με μεγαλύτερη προσοχή στα στατιστικά δεδομένα που εκδίδει η Παγκόσμια Τράπεζα. Εκεί θα διαπιστωθεί η πραγματική αλήθεια, που τρομάζει τον Δυτικό Κόσμο, εκεί κείται η κεντρική ιδέα των συζητήσεων «συστήματος Μερκοζί»[1].

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, με ψυχραιμία και χρησιμοποιώντας μια κατανοητή γλώσσα για κάθε Δυτικό Πολίτη.

Οι μάταιες προσδοκίες του συστήματος Bretton Woods

Το 1944 ενώ συνεχίζονταν οι μάχες, το αποτέλεσμα είχε ήδη κριθεί και ήταν ορατή η επικράτηση των Συμμαχικών Δυνάμεων. 730 αντιπρόσωποι των 44 συμμαχικών χωρών συγκεντρώνονται στο Bretton Woods της New Hampshire για να συζητήσουν την ανοικοδόμηση της παγκόσμιας οικονομίας, που είχε καταστραφεί. Αν και το μεγαλύτερο τμήμα του παγκόσμιου χρυσού βρίσκονταν στις αποθήκες της Βασιλείας στην Ελβετία, τα γεγονότα επαλήθευσαν τις αλήθειες του John Maynard Keynes[2], ότι υπήρχαν άλλα μέτρα πλουτισμού, και η αξία των εθνικών νομισμάτων δεν συνάγονταν μόνο από το απόθεμα του χρυσού κάθε χώρας. Έτσι η αναζήτηση μίας νέας παγκόσμιας νομισματικής πολιτικής και κανόνων εμπορικών συναλλαγών μεταξύ εθνο-κρατών κατάληξε στην ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ΔΝΤ (International Monetary Funds, IMF) και της Παγκόσμιας Τράπεζας (International Bank for .Reconstruction and Development, IBRD).

Στην συνδιάσκεψη επισημαίνεται ότι για την παγκόσμια ειρήνη πρέπει να εξαλειφθούν οι οικονομικές διαφορές που δημιουργεί η φιλελεύθερη οικονομία μεταξύ αναπτυγμένων και υποανάπτυκτων χωρών και για αυτό είναι απαραίτητη η κρατική παρεμβατικότητα. Έτσι η Παγκόσμια Τράπεζα θα στήριζε την ανάπτυξη δανείζοντας χαμηλότοκα τις κεντρικές Τράπεζες των χωρών μελών της[3]. Συλλαμβάνεται η ιδέα της ελεγχόμενης νομισματικής ισορροπίας μεταξύ των εθνικών νομισμάτων, γεγονός που είχε ταλαιπωρήσει την ανθρωπότητα τον 19^ο αιώνα (επίσης κοίτα υποσημείωση [2]). Την σχετική ρύθμιση αναλαμβάνει το IMF. Στην αρχή επιλέγεται ως σημείο αναφοράς ο χρυσός, που είχε αξία 35$ ΗΠΑ η ουγκιά.

Ως προς την αποστολή του IMF, κάθε εθνικό νόμισμα θα άξιζε σε συνάρτηση της συνεισφοράς και του μεριδίου του εθνο-κράτους στον παγκόσμιο πλούτο. Όμως οι συναρτήσεις, που καλύπτουν την εν λόγω προσπάθεια:

• τρίζουν με την ίδρυση της Comecon τον Ιανουάριο του 1949,

• δέχονται μεγάλο πλήγμα, με την απόφαση αποδέσμευσης του δολαρίου ΗΠΑ, από τις ισοτιμίες του χρυσού τον Αύγουστο του 1971,

• διαλύονται με τα νέα προϊόντα (CDO, CDS, BISTRO κ.ά.) των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της δεκαετίας του 1990.

 Έτσι μετά τη δεκαετία του 1990, το εικονικό νόμισα SDR, η διεθνής αναλογούσα οικονομική δύναμη Quota, και το κοινά αποδεκτό μέτρο σύγκρισης ΑΕΠ δεν εκφράζουν και πολλά. Με επαναλαμβανόμενες Γενικές Συνελεύσεις το IMF, προσπαθεί να διορθώσει τις συναρτήσεις και επιβάλλεται στη Διεθνή Τράπεζα, ούτως ώστε να ελέγχει τους κρατικούς δανεισμούς, ως προς τα έργα. Τότε εμφανίζονται οι «διεθνείς οικονομικοί οίκοι» με διάφορες προτάσεις και μεθοδεύσεις. Χάνεται ο παγκόσμιος έλεγχος με το μη εθνικό νόμισμα του Ευρώ και παράλληλα η ιδέα του Bretton Woods.

Ο Πίνακας χρεών της Παγκόσμιας Τράπεζας

Όπως αναλύεται και στην προηγούμενη ενότητα, πρέπει όσο το δυνατόν νωρίτερα να απομακρυνθούμε από τα εικονικά σημεία αναφοράς μέτρησης ευημερίας των εθνο-κρατών, που είναι προϊόν μαθηματικών συναρτήσεων και να επανέλθουμε σ’ απλά δεδομένα (ίσως και απλουστευμένα) έχοντας υπ’ όψη τις σύγχρονες πολιτικές, που εκρέουν από το Διεθνές Δίκαιο. Δηλαδή να μετατρέψουμε τα χρέη σ’ ένα αποδεκτό νόμισμα σε μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο (π.χ. τον 6/2011) με τα δεδομένα της επικρατούσας νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και να τα αναγγείλουμε με μία απλή μορφή, κατανοητή σ’ όλους.

Οι προϋποθέσεις αυτές μπορούν να έχουν ένα κοινά αποδεκτό οργανισμό, π.χ. τα Ηνωμένα Έθνη τα οποία:

• συνεργάζονται με την Παγκόσμια Τράπεζα (που έχει σημείο αναφοράς το Δολάριο των ΗΠΑ),

• καθορίζουν τα σύνορα,

• με το Διεθνές Δίκαιο, καθορίζουν κανόνες (από διεξαγωγή πολέμου μέχρι εκμετάλλευση θάλασσας)

• φυλάσσουν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Έχοντας υπ’ όψη τα προαναφερόμενα, επεξεργαστήκαμε τον πίνακα Ι{α} της Παγκόσμιας Τράπεζας, ο οποίος είναι ταξινομημένος σύμφωνα με τα συνολικά χρέη των εθνο-κρατών ανά τομείς (στήλες [3] – [7]), τα οποία πρέπει να εξοφλήσουν οι πολίτες τους (στήλη [10]) εκμεταλλευόμενοι την επικράτεια της χώρας (στήλη [11]), τα χωρικά ύδατα (στήλη [15]) και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη των θαλασσών τους (στήλη [14]), όπως οι διεθνείς νόμοι ορίζουν.

Με την πρώτη ανάγνωση διαπιστώνουμε ότι οι πέντε μεγαλομέτοχοι της Παγκόσμιας Τράπεζας οφείλουν το 46,37% του παγκόσμιου χρέους, που ανέρχεται στα 38.526.583.000.000 $ ΗΠΑ (38,5 τρις εκατομμύρια). Μήπως μας θυμίζει Proton Bank; Εμείς το μεγαλομέτοχο που οικειοποιούνταν τα λεφτά της τράπεζας δια μέσου των επιχειρήσεών του, τον φυλακίσαμε. Η παγκόσμια έννομη τάξη τι θα κάνει;

Οι μεγαλομέτοχοι θα ισχυριστούν ότι διαθέτουν τις δυνατότητες να εξοφλήσουν, ενώ οι μικρότερες οικονομίες, που στερούνται τα αντίστοιχα μέσα αδυνατούν να πληρώσουν έστω και τα λιγοστά χρέη τους. Μία από αυτές τις χώρες, ως προς τους «οίκους αξιολόγησης», είναι η Ελλάδα (που το μερίδιο του χρέους της ανέρχεται στο 0,7%) και καταλαμβάνει ως προς τους εν λόγω οίκους την πρώτη θέση. Όμως όταν αξιολογούμε τις δυνατότητες κάθε χώρας (άτομα, εδάφη, θάλασσα) ως προς τα χρέη της, θα εκπλαγούμε. Αναλυτικότερα:

• Ως προς το χρέος ανά άτομο (Πίνακας {Ι}β στήλη [12]) η Ελλάδα καταλαμβάνει την 19^η θέση. Δηλαδή κάθε Έλληνας πολίτης οφείλει 54.211,77 $ ΗΠΑ, έναντι του 4,3 εκ.$ ΗΠΑ του Λουξεμβουργιανού και 500.000 $ ΗΠΑ του Ιρλανδού.

• Ως προς το τετραγωνικό μέτρο της επικράτειας η Ελλάδα πρέπει να αποδώσει 4.420,5 $ ΗΠΑ (και καταλαμβάνει την 17^η θέση, Πίνακας {Ι}β στήλη [13]), έναντι της επικράτειας του Λουξεμβούργου που πρέπει να αποδώσει 829.902,17 $ ΗΠΑ, της Μάλτας 154.398,73 $ ΗΠΑ και της Ολλανδίας 63.920,42.$ ΗΠΑ

• Εάν τώρα προσθέσουμε και την ΑΟΖ, το χρέος της Ελλάδος ανά τετραγωνικό μέτρο εκμεταλλεύσιμου χώρου θα μειωθεί στα 914,98 $ ΗΠΑ και η χώρα μας θα καταλαμβάνει την 20η θέση (Πίνακας {Ι}β στήλη [18]), έναντι του Βελγίου που ανέρχεται στα 41.172,23 $ ΗΠΑ και της Γερμανίας 13.567,11 $ ΗΠΑ.

Μετά από το σοκ της έκπληξης θα μας κυριεύσει ο θυμός. Θα αναρωτηθούμε «μα γιατί αυτά τα πάθη;», γιατί ο άδικος χαμός των πέντε συμπολιτών μας στις διαδηλώσεις; Γιατί οι εκατοντάδες τραυματίες (που αποκρύφτηκαν απ’ όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης); γιατί οι συνταξιούχοι να καταδικάζονται σε συντάξεις εξολόθρευσης[4]; και οι άνεργοι σε πείνα; Και αν θέλετε γιατί διαμελίστηκε η Λιβύη που είχε μηδέν χρέη;

 

 

 

R [1]	Countries [2]	General Gov/nt [3]	Monetary Auth. [4]	Banks [5]	Other Sectors [6]	Direct Inv. Inter Company [7]	Total [8]	% per total [9]	Population [10]	Land+ shelf area sq.km [11]	dept per person [12]	dept. per sq.m [13]	EEZ sq.km [14]	Shelf sq.km [15]	EEZ+ Shelf sq.km [16]	EEZ+ Shelf+land [17]	dept per sq.m [18]
1	EURO Area	3.423.971	401.409	6.700.752	3.491.451	2.063.387	16.080.970	19,354	492.387.344	4.324.782	32.659,19	3.718,33	26.045.855	2.689.848	28.735.703	30.370.637	529,49
2	United States	4.472.892	425.556	2.953.309	5.635.256	1.227.799	14.714.812	17,710	313.232.044	9.826.675	46.977,35	1.497,44	11.351.000	2.193.526	13.544.526	21.177.675	694,83
3	United Kingdom	534.739	34.161	5.837.943	2.706.183	723.395	9.836.421	11,838	62.698.362	243.610	156.884,82	40.377,74	6.805.586	722.891	7.528.477	7.049.196	1.395,40
4	France	1.525.516	218.713	2.652.328	799.638	436.488	5.632.683	6,779	65.312.249	643.801	86.242,37	8.749,11	11.035.000	389.422	11.424.422	11.678.801	482,30
5	Germany	1.645.778	15.465	2.423.980	897.508	640.932	5.623.663	6,768	81.471.834	357.022	69.025,85	15.751,59	57.485	57.485	114.970	414.507	13.567,11
6	Japan	981.405	186	1.128.072	581.467	27.874	2.719.004	3,272	126.475.664	377.915	21.498,24	7.194,75	4.479.388	454.976	4.934.364	4.857.303	559,78
7	Italy	1.191.641	3.907	909.053	370.620	209.256	2.684.477	3,231	61.016.804	301.340	43.995,70	8.908,47	541.915	116.834	658.749	843.255	3.183,47
8	Netherlands	341.983	7.280	1.585.696	422.170	298.317	2.655.446	3,196	16.847.007	41.543	157.621,23	63.920,42	154.011	77.246	231.257	195.554	13.579,09
9	Spain	453.581	66.097	1.152.698	632.270	265.649	2.570.295	3,093	46.754.784	505.370	54.973,95	5.085,97	1.039.233	77.920	1.117.153	1.544.603	1.664,05
10	Ireland	142.059	185.974	532.175	1.144.815	352.207	2.357.230	2,837	4.670.976	70.273	504.654,70	33.543,89	410.310	139.935	550.245	480.583	4.904,94
11	Luxembourg	3.540	1.381	691.192	1.232.020	217.994	2.146.127	2,583	503.302	2.586	4.264.093,92	829.902,17	0	0	0	2.586	829.902,17
12	Belgium	300.757	32.000	631.176	151.920	282.977	1.398.830	1,684	10.431.477	30.528	134.097,02	45.821,21	3.447	3.447	6.894	33.975	41.172,33
13	Switzerland	29.930	18.618	670.037	444.807	182.985	1.346.377	1,620	7.639.961	41.277	176.228,26	32.618,09	0	0	0	41.277	32.618,09
14	Australia	159.238	759	706.470	283.258	152.233	1.301.958	1,567	21.766.711	7.741.220	59.814,18	168,19	8.505.348	2.194.008	10.699.356	16.246.568	80,14
15	Canada	298.634	348	313.122	443.455	125.197	1.180.756	1,421	34.030.589	9.984.670	34.696,90	118,26	5.599.077	2.644.795	8.243.872	15.583.747	75,77
16	Sweden	78.114	3.587	571.158	107.970	255.396	1.016.225	1,223	9.088.728	450.295	111.811,58	2.256,80	160.885	154.604	315.489	611.180	1.662,73
17	Hong Kong, China	1.442	74	682.406	56.282	162.982	903.186	1,087	7.122.508	1.104	126.807,30	818.103,26	879.666	831.340	1.711.006	880.770	1.025,45
18	Austria	246.646	50.695	399.933	111.619	74.635	883.528	1,063	8.217.280	7.741.220	107.520,74	114,13	0	0	0	7.741.220	114,13
19	Norway	117.750	11.118	209.678	239.873	66.090	644.509	0,776	4.691.849	323.802	137.367,81	1.990,44	2.385.178	434.020	2.819.198	2.708.980	237,92
20	Denmark	65.298	395	406.259	95.460	59.493	626.905	0,754	5.529.888	43.094	113.366,67	14.547,38	2.551.238	495.657	3.046.895	2.594.332	241,64
21	Greece	258.781	139.908	160.031	21.974	2.632	583.326	0,702	10.760.136	131.957	54.211,77	4.420,58	505.572	81.451	587.023	637.529	914,98
22	Portugal	136.117	82.841	222.718	77.267	29.326	548.269	0,660	10.760.305	92.090	50.952,92	5.953,62	1.727.408	92.090	1.819.498	1.819.498	301,33
23	Russian Federation	35.120	12.761	157.483	253.015	80.193	538.572	0,648	138.739.892	17.098.242	3.881,88	31,50	7.566.673	3.817.843	11.384.516	24.664.915	21,84
24	Finland	110.596	-19.438	298.402	66.551	61.917	518.028	0,623	5.259.250	338.145	98.498,46	1.531,97	87.171	85.109	172.280	425.316	1.217,98
25	Korea	54.262	34.921	196.498	106.029	6.267	397.977	0,479	49.004.031	120.538	8.121,31	3.301,67	300.851	225.215	526.066	421.389	944,44
26	Brazil	60.273	4.621	134.161	92.594	104.555	396.204	0,477	203.429.773	8.514.877	1.947,62	46,53	3.660.955	774.563	4.435.518	12.175.832	32,54
27	Poland	126.945	8.268	83.091	67.515	79.557	365.376	0,440	38.441.588	312.685	9.504,71	1.168,51	29.797	29.797	59.594	342.482	1.066,85
28	India	78.699	133	57.810	180.281		316.923	0,381	1.189.172.906	3.287.263	266,51	96,41	2.305.143	402.996	2.708.139	5.592.406	56,67
29	Turkey	85.835	12.147	90.520	115.409	5.725	309.636	0,373	78.785.548	783.562	3.930,11	395,16	261.654	56.093	317.747	1.045.216	296,24
30	Mexico	122.110	4.852	23.224	129.596	..	279.782	0,337	113.724.226	1.964.375	2.460,18	142,43	3.177.593	419.102	3.596.695	5.141.968	54,41
31	Hungary	75.186	5.475	51.975	28.274	71.589	232.499	0,280	9.976.062	93.028	23.305,69	2.499,24	0	0	0	93.028	2.499,24
32	Indonesia	114.887	13.222	16.149	78.784		223.042	0,268	245.613.043	1.904.569	908,10	117,11	6.159.032	2.039.381	8.198.413	8.063.601	27,66
33	Romania	32.907	15.413	33.915	34.871	26.429	143.535	0,173	21.904.551	238.391	6.552,75	602,10	23.627	19.303	42.930	262.018	547,81
34	Argentina	71.492	0	3.771	34.675	22.564	132.502	0,159	41.769.726	2.780.400	3.172,20	47,66	1.159.063	856.346	2.015.409	3.939.463	33,63
35	Iceland	4.503	2.482	1.565	103.125	12.799	124.474	0,150	311.058	103.000	400.163,31	1.208,49	751.345	108.015	859.360	854.345	145,70
36	Kazakhstan	3.976	2.548	18.632	42.740	56.212	124.108	0,149	15.522.373	2.724.900	7.995,43	45,55	0	0	0	2.724.900	45,55
37	Ukraine	25.324	9.769	27.477	54.314	6.494	123.378	0,148	45.134.707	603.550	2.733,55	204,42	147.318	79.142	226.460	750.868	164,31
38	Israel	28.282	14.027	33.739	32.503	3.857	112.408	0,135	7.473.052	20.770	15.041,78	5.412,04	26.352	3.745	30.097	47.122	2.385,47
39	Thailand	8.635	5.888	25.685	60.246	11.458	111.912	0,135	66.720.153	513.120	1.677,33	218,10	299.397	230.063	529.460	812.517	137,73
40	South Africa	40.967	819	22.987	26.247	18.346	109.366	0,132	49.004.031	1.219.090	2.231,78	89,71	1.535.538	156.337	1.691.875	2.754.628	39,70
41	Czech Republic	27.424	51	26.545	37.584	14.159	105.763	0,127	10.190.213	78.867	10.378,88	1.341,03	0	0	0	78.867	1.341,03
42	Chile	4.239	2.373	22.652	59.835	7.473	96.572	0,116	16.888.760	756.102	5.718,12	127,72	3.681.989	252.947	3.934.936	4.438.091	21,76
43	Malaysia	5.292	0	32.392	41.436	..	79.120	0,095	28.728.607	329.847	2.754,05	239,87	334.671	323.412	658.083	664.518	119,06
44	Slovak Republic	16.970	22.130	9.894	11.677	15.232	75.903	0,091	5.477.038	49.035	13.858,40	1.547,94	0	0	0	49.035	1.547,94
45	Colombia	30.580	1.245	9.253	27.788	69	68.935	0,083	44.725.543	1.138.910	1.541,29	60,53	808.158	53.691	861.849	1.947.068	35,40
46	Croatia	9.556	488	17.339	31.289	10.015	68.687	0,083	4.483.804	56.594	15.318,91	1.213,68	59.032	50.277	109.309	115.626	594,04
47	Philippines	36.310	1.513	7.864	14.279	1.458	61.424	0,074	101.833.938	300.000	603,18	204,75	1.590.780	272.921	1.863.701	1.890.780	32,49
48	Slovenia	15.512	3.171	21.534	13.933	7.074	61.224	0,074	2.000.092	20.273	30.610,59	3.019,98	220	220	440	20.493	2.987,56
49	Bulgaria	3.958	978	9.422	18.103	21.016	53.477	0,064	7.093.635	110.879	7.538,73	482,30	34.307	10.426	44.733	145.186	368,33
50	Malta	324	2.696	40.543	3.004	2.223	48.790	0,059	408.333	316	119.485,81	154.398,73	54.823	5.301	60.124	55.139	884,85
51	Peru	19.428	44	10.300	12.494	0	42.266	0,051	29.248.943	1.285.216	1.445,04	32,89	815.915	82.000	897.915	2.101.131	20,12
52	Latvia	9.023	36	20.135	8.461	4.412	42.067	0,051	2.204.708	64.589	19.080,53	651,30	28.452	27.772	56.224	93.041	452,13
53	Lithuania	12.196	522	12.083	4.841	6.200	35.842	0,043	3.535.547	65.300	10.137,61	548,88	7.031	7.031	14.062	72.331	495,53
54	Egypt	27.092	1.500	1.725	4.589		34.906	0,042	82.079.636	1.001.450	425,27	34,86	263.451	61.591	325.042	1.264.901	27,60
55	Belarus	12.000	1.401	6.981	11.835	884	33.101	0,040	9.577.552	207.600	3.456,10	159,45	0	0	0	207.600	159,45
56	Morocco	11.924	1.242	1.756	13.328	1.937	30.187	0,036	31.968.361	446.550	944,28	67,60	274.577	53.746	328.323	721.127	41,86
57	Estonia	1.162	346	10.867	7.197	4.645	24.217	0,029	1.282.963	45.228	18.875,84	535,44	36.992	36.992	73.984	82.220	294,54
58	Tunisia	10.851	590	4.945	6.706	0	23.092	0,028	10.629.186	163.610	2.172,51	141,14	101.857	67.126	168.983	265.467	86,99
59	Jordan	5.441	1.147	9.555	1.315	0	17.458	0,021	6.508.271	89.342	2.682,43	195,41	166	59	225	89.508	195,04
60	Ecuador	8.557	466	102	3.962	1.233	14.320	0,017	15.007.343	283.561	954,20	50,50	1.077.231	41.034	1.118.265	1.360.792	10,52
61	Uruguay	11.383	927	0	1.639	0	13.949	0,017	3.308.535	176.215	4.216,07	79,16	142.166	75.327	217.493	318.381	43,81
62	El Salvador	6.342	419	523	3.237	1.402	11.923	0,014	6.071.774	21.041	1.963,68	566,66	90.962	16.852	107.814	112.003	106,45
63	Georgia	3.581	896	1.821	1.760	2.439	10.497	0,013	4.585.874	69.700	2.288,99	150,60	21.946	3.243	25.189	91.646	114,54
64	Costa Rica	1.800	307	1.487	4.642	1.002	9.238	0,011	4.576.562	51.100	2.018,55	180,78	574.725	19.585	594.310	625.825	14,76
65	Armenia	2.877	717	1.360	1.161	850	6.965	0,008	2.967.975	29.743	2.346,72	234,17	0	0	0	29.743	234,17
66	Moldova	1.174	265	450	2.238	929	5.056	0,006	4.314.377	33.851	1.171,90	149,36	0	0	0	33.851	149,36
	Total	17.784.807	1.873.850	33.098.798	21.802.385	8.529.858	83.089.698	100,000	4.161.093.342	92.771.598	19.968,24	895,64				214.500.160	387,36

Πίνακας Ι{α}: Στατιστική μελέτη κρατικών χρεών (όσες και όπως αναφέρονται στη Παγκόσμια Τράπεζα)

Πηγή:   Στήλες [2] – [7] στην ιστοσελίδα hhtp://web.worldbank.org από το στατιστικό πίνακα Gross External Debt Position by Sector (6/2011).

            Στήλες [10] – [11] από CIA-World Fact Book.

            Στήλες [14] – [16] από Wikipedia.βασιζόμενο στην ιστοσελίδα www.Seaaroundus.org.

Επεξεργασία: Βασίλης Κυρατζόπουλος Στήλες [8] – [9], [12] – [13], [17] – [18]

Οι στήλες [3] – [8] αναφέρονται σε εκατομμύρια $ ΗΠΑ.

 

 

 

Α/Α	Χρέος ανά άτομο [12]		Χρέος ανά τετ.μ. (εδάφη + χωρικά ύδατα) [13]		Ποσοστό χρέους ως προς το Συνολικό αναφερόμενο χρέος (66 χωρών) [9]		Σύνολο χρέους σε εκ.$ ΗΠΑ [8]	Χρέος ανά τετ.μ. (εδάφη + χωρικά ύδατα + Α.Ο.Ζ) [18]
1	Luxembourg	4.264.093,92	Luxembourg	829.902,17	EURO Area	19,354	16.080.970	Luxembourg	829.902,17
2	Ireland	504.654,70	Hong Kong, China	818.103,26	United States	17,710	14.714.812	Belgium	41.172,23
3	Iceland	400.163,31	Malta	154.398,73	United Kingdom	11,838	9.836.421	Switzerland	32.618,09
4	Switzerland	176.228,26	Netherlands	63.920,42	France	6,779	5.632.683	Netherlands	13.579,09
5	Netherlands	157.621,23	Belgium	45.821,21	Germany	6,768	5.623.663	Germany	13.567,11
6	United Kingdom	156.884,82	United Kingdom	40.377,74	Japan	3,272	2.719.004	Ireland	4.904,94
7	Norway	137.367,81	Ireland	33.543,89	Italy	3,231	2.684.477	Italy	3.183,47
8	Belgium	134.097,02	Switzerland	32.618,09	Netherlands	3,196	2.655.446	Slovenia	2.987,56
9	Hong Kong, China	126.807,30	Germany	15.751,59	Spain	3,093	2.570.295	Hungary	2.499,24
10	Malta	119.485,81	Denmark	14.547,38	Ireland	2,837	2.357.230	Israel	2.385,47
11	Denmark	113.366,67	Italy	8.908,47	Luxembourg	2,583	2.146.127	Spain	1.664,05
12	Sweden	111.811,58	France	8.749,75	Belgium	1,684	1.398.830	Sweden	1.662,73
13	Austria	107.520,74	Japan	7.194,75	Switzerland	1,620	1.346.377	Slovak Republic	1.547,94
14	Finland	98.498,46	Portugal	5.953,62	Australia	1,567	1.301.958	United Kingdom	1.395,40
15	France	86.242,37	Israel	5.412,04	Canada	1,421	1.180.756	Czech Republic	1.341,03
16	Germany	69.025,85	Spain	5.085,97	Sweden	1,223	1.016.225	Finland	1.217,98
17	Australia	59.814,18	Greece	4.420,58	Hong Kong, China	1,087	903.186	Poland	1.066,85
18	Spain	54.973,95	EURO Area	3.718,33	Austria	1,063	883.528	Hong Kong, China	1.025,45
19	Greece	54.211,77	Korea	3.301,67	Norway	0,776	644.509	Korea	944,44
20	Portugal	50.952,92	Slovenia	3.019,98	Denmark	0,754	626.905	Greece	914,98
21	United States	46.977,35	Hungary	2.499,24	Greece	0,702	593.326	Malta	884,85
22	Italy	43.995,70	Sweden	2.256,80	Portugal	0,660	548.269	United States	694,83
23	Canada	34.696,90	Norway	1.990,44	Russian Federation	0,648	538.572	Croatia	594,04
24	EURO Area	32.659,19	Slovak Republic	1.547,94	Finland	0,623	518.028	Japan	559,78
25	Slovenia	30.610,59	Finland	1.531,97	Korea	0,479	397.977	Romania	547,81
26	Hungary	23.305,69	United States	1.497,44	Brazil	0,477	396.204	EURO Area	434,37

Πίνακας Ι{β} Αποτελέσματα και ταξινόμηση ως προς την επεξεργασία του Πίνακα Ι{α}

Σε Δολάρια ΗΠΑ. Αποτελέσματα από 6/2011

Επεξεργασία: Βασίλης Κυρατζόπουλος

 

 

Ας δούμε και τα του οίκου μας

Πριν εκφράσουμε την δική μας εκδοχή σ’ ότι αφορά τα ερωτήματα που θέσαμε, πρέπει να εξετάσουμε και τις δικές μας αδυναμίες. Πρέπει να δούμε πως διαμορφώθηκαν τα 583 δις $ ΗΠΑ χρέος, που το 49,1% ανήκει στο δημόσιο (Πίνακας {Ι}α στήλη[3]).

Ο δημόσιος τομέας της Ελλάδος ως προς τους επίσημους απολογισμούς του κράτους (Πίνακας {ΙΙ}α) παρουσίασε για τελευταία φορά κέρδη το 1993 (κοίτα Πίνακα {ΙΙ}α στήλη [4], οικονομικό έτος 1992). Δηλαδή μετά από το 1993 το δημόσιο για να ισοσκελίσει τα έξοδά του σταθερά και συνέχεια προσφεύγει σε δανεισμό. Απ’ ότι βλέπουμε στον Πίνακα {ΙΙ}α από το 1994 μέχρι και το 2007 το δημόσιο κάθε έτος δανείζεται από 29 μέχρι 32 δις. Ευρώ. Βέβαια έχουμε μία περίεργη ανάκαμψη στα έτη 2000 – 2003, όπου είχαν σημειωθεί τα 13 παράνομα swaps, που είχαν οργανωθεί από τον τότε Πρωθυπουργό της χώρας (παρέα με τους συμβούλους του) και τη Goldman Sachs’. Ο έλεγχος ξεφεύγει την περίοδο 2008 – 2010 (σύνολο 220,6 δις. Ευρώ, που ισοδυναμεί με το 34,33% του συνολικού δανεισμού). Η αλήθεια είναι ότι για να ισοσκελιστεί ο απολογισμός σε 18 έτη η χώρα δανείστηκε 642,4 δις. Ευρώ.

Αρχές της εν λόγω περιόδου, το εξωτερικό χρέος του δημοσίου ανέρχονταν σε 42,4 δις. Ευρώ και τέλος της περιόδου σε 298,8 δις. Ευρώ (Πίνακας {ΙΙ}β). Ακριβώς εδώ πρέπει να σημειώσουμε την αντίστοιχη διαφορά ανά τομέα. Ως προς τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας:

Period	General Gov/nt [3]	Monetary Auth. [4]	Banks [5]	Other Sectors [6]	Direct Inv. Inter Company [7]	Total [8]
2003 – Q4	126.985	19.391	35.427	21.602	1.171	204.577
2008 – Q4	267.185	49.194	154.749	29.576	3.908	504.612
2011 – Q2	258.781	139.908	160.031	21.974	2.632	583.326

Πίνακας ΙΙΙ Σύγκριση, αύξησης χρέους ανά τομείς

Πηγή: Παγκόσμια Τράπεζα, δεδομένα σε εκατ. $ ΗΠΑ

Επεξεργασία: Βασίλης Κυρατζόπουλος

Από ότι βλέπουμε στον Πίνακα ΙΙΙ, όπου δεν αναμειγνύονται πολιτικά πρόσωπα, το χρέος ελαττώνεται ή/και παραμένει μικρό. Ενώ στην χώρα δεν σημειώνονται μεγάλες επενδύσεις, έχουμε μία ξέφρενη αύξηση χρέους στον χρηματοπιστωτικό τομέα (στήλες [4] και [5]), που ή θα δικαιολογηθεί με τα Ολυμπιακά έργα ή προ παραγραφής πρέπει να επέμβει ο Οικονομικός Εισαγγελέας της χώρας.

Άρα πριν ανακοινωθεί η ΑΟΖ της Ελλάδας, πρέπει να διαφυλαχτούμε από τους αετονύχηδες και από τους μεσίτες, που κυκλοφορούν στα υψηλά (και ανώτατα) κλιμάκια της διοίκησης του κράτους. ΄Έτσι θα μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε στο 0,7.% μερίδιο χρέους μας, χωρίς κανενός υποδείξεις.

Είναι φανερό ότι δεν βρισκόμαστε σε οικονομική κρίση, αλλά σε κοινωνική και πνευματική!

 

 

ΟΙΚ. ΕΤΟΣ	ΝΟΜΟΣ ΦΕΚ Απολογισμού του Κράτους [2]	ΣΥΝΟΛΟ ΕΣΟΔΩΝ [3]		ΠΙΣΤΩΤΙΚΑ ΕΣΟΔΑ [4]
		ΔΡΧ	ΕΥΡΩ	ΔΡΧ	ΕΥΡΩ
1992	2176-30/12/1993 ΦΕΚ Α-215	11.965.245.810.741,00	35.114.441.117,36	-26.573.046,00	-77.983.,99
1993	2276-29/12/1994 ΦΕΚ Α’-239	5.720.139.635.170,00	16.786.910.154,57	10.314.465.018.041,00	30.269.890.001,59
1994	2368-29/12/1995 ΦΕΚ Α-262	6.689.142.791.496,00	19.630.646.490,08	11.385.066.023.884,00	33.411.785.836,78
1995	2449-31/12/1996 ΦΕΚ Α-280	7.779.539.170.994,00	22.830.635.864,99	11.008.803.544.514,00	32.307.567.261,96
1996	2559-30/12/1997 ΦΕΚ Α’-274	8.497.818.026.653,00	24.938.570.877,93	12.388.645.726.472,00	36.356.994.061,55
1997	2674-31/12/1998 ΦΕΚ Α-294	10.106.996.838.239,00	29.661.032.540,69	12.283.968.280.509,00	36.049.796.861,36
1998	2780-30/12/1999 ΦΕΚ Α-297	11.386.435.670.286,00	33.415.805.342,00	9.991.581.270.043,00	29.322.322.142,46
1999	2876-29/12/2000 ΦΕΚ Α-288	12.843.023.628.765,00	37.690.458.191,53	8.409.977.051.717,00	24.680.783.717,44
2000	2979-31/12/2001ΦΕΚ Α-298	14.666.692.536.099,00	43.042.384.552,01	6.936.055.116.816,00	20.355.260.797,70
2001	3167-2/7/2003 ΦΕΚ Α-179	16.603.443.571.737,00	48.726.173.358,00	3.992.605.000.777,00	11.717.109.319,96
2002	3285-16/11/2004 ΦΕΚ Α-220	15.142.253.023.166,60	44.438.013.274,15	8.418.897.922.639,54	24.706.963.822,86
2003	3415-22/11/2005 ΦΕΚ Α-284	15.773.296.236.767,20	46.289.937.598,73	10.448.213.867.171,10	30.662.403.131,83
2004	3509-16/11/2006 ΦΕΚ Α-250	16.772.206.572.570,80	49.221.442.619,43	13.376.757.897.717,20	39.256.809.677,82
2005	3611-23/11/2007 ΦΕΚ Α-261	17.194.670.716.751,90	50.461.249.352,17	13.621.804.702.688,30	39.975.949.237,53
2006	3720-26/11/2008 ΦΕΚ Α-242	18.868.822.903.264,80	55.374.388.564,24	11.158.843.839.144,10	32.747.890.943,93
2007	3809-11/12/2009 ΦΕΚ Α-228	19.987.623.593.845,10	58.657.736.152,15	19.600.337.878.431,00	57.521.167.654,97
2008	3829-25/2/2010 ΦΕΚ Α-32	21.072.844.431.985,10	61.842.536.851,02	22.172.656.581.308,20	65.070.158.712,57
2009	3930-10/3/2011 ΦΕΚ Α-47	19.715.193.580.049,40	57.858.235.011,15	33.388.239.184.602,50	97.984.561.070,00
	Σύνολο	250.785.388.738.581,00	735.980.597.912,20	218.896.918.906.475,00	642.397.414.252,31

Πίνακας ΙΙ{α}: Απολογισμός του Κράτους και δανεισμός προς κάλυψη εξόδων (στήλη [4])

Πηγή: Εθνικό τυπογραφείο

Επεξεργασία: Βασίλης Κυρατζόπουλος

 

 

 

ΟΙΚ. ΕΤΟΣ	ΝΟΜΟΣ ΦΕΚ Ισολογισμού του Κράτους [5]	Δημόσιο Χρέος [6]		Ετήσια Προσαύξηση [7]
		ΔΡΧ	Ευρώ		ΔΡΧ	Ευρώ
1992	2177-30/12/1993 -ΦΕΚ Α’ 215	14.443.590.545.132,00	42.387.646.500,75
1993	2277-29/12/1994-ΦΕΚ Α’ 239	20.553.110.022.955,00	60.317.270.793,71		6.109.519.477.823,00		17.929.624.292,75
1994	2369-29/12/1995-ΦΕΚ Α-262	24.108.966.769.445,00	70.752.653.762,13		3.555.856.746.490,00		10.435.382.968,42
1995	2450-31/12/1996-ΦΕΚ Α-281	27.905.346.411.850,00	81.893.899.961,41		3.796.379.642.405,00		11.141.246.199,28
1996	2560-30/12/1997-ΦΕΚ Α’-275	36.246.173.190.500,00	106.371.748.174,62		8.340.826.778.650,00		24.477.848.213,21
1997	2675-31/12/1998-ΦΕΚ Α-295	39.039.818.911.731,00	114.570.268.266,27		2.793.645.721.231,00		8.198.520.091,65
1998	2781-30/12/1999-ΦΕΚ Α-298	41.552.067.402.686,00	121.942.971.101,06		2.512.248.490.955,00		7.372.702.834,79
1999	2877-29/12/2000-ΦΕΚ Α-289	44.117.185.819.691,00	129.470.831.459,11		2.565.118.417.005,00		7.527.860.258,05
2000	2980-31/12/2001-ΦΕΚ Α-299	47.512.362.451.775,00	139.434.666.036,02		3.395.176.632.084,00		9.963.834.576,92
2001	3168-2/7/2003-ΦΕΚ Α-180	49.930.904.948.459,00	146.532.369.621,30		2.418.542.496.684,00		7.097.703.585,28
2002	3286-16/11/2004-ΦΕΚ Α-221	53.671.024.561.237,40	157.508.509.350,66		3.740.119.612.778,40		10.976.139.729,36
2003	3416-22/11/2005-ΦΕΚ Α-285	58.378.389.903.807,10	171.323.227.890,85		4.707.365.342.569,74		13.814.718.540,19
2004	3510-16/11/2006-ΦΕΚ Α-251	67.410.853.561.633,50	197.830.824.832,38		9.032.463.657.826,34		26.507.596.941,53
2005	3612-23/11/2007-ΦΕΚ Α-262	72.968.899.388.020,30	214.142.037.822,51		5.558.045.826.386,80		16.311.212.990,13
2006		76.739.450.572.181,80	225.207.485.171,48		3.770.551.184.161,53		11.065.447.348,97
2007	3810-11/12/2009-ΦΕΚ Α-229	81.712.352.360.971,30	239.801.474.280,18		4.972.901.788.789,52		14.593.989.108,70
2008	3830-25/2/2010-ΦΕΚ Α-33	89.381.569.796.960,50	262.308.348.633,78		7.669.217.435.989,20		22.506.874.353,60
2009	3931-10/3/2011-ΦΕΚ Α-48	101.829.594.840.698,00	298.839.603.347,61		12.448.025.043.737,69		36.531.254.713,83

Πίνακας ΙΙ{β}: Γήρανση Δημόσιου Χρέους όπως ανακοινώνει το Ελληνικό Κράτος

Πηγή: Εθνικό Τυπογραφείο

Επεξεργασία: Βασίλης Κυρατζόπουλος

 

 

Ελλάδα, αποδιοπομπαίος τράγος;

Μετά από προσεκτική μελέτη των αριθμών, διαπιστώνουμε το κοινό μυστικό όλων των συνετών ανθρώπων, ότι μία ολιγοπωλιακή χώρα, που έχει το 0,7% του εγγεγραμμένου χρέους στην Παγκόσμια Τράπεζα, με μεγάλες δυνατότητες (όπως, ναυτιλία, ανεκμετάλλευτα πλούτη σε ΑΟΖ και με πάρα πολλά τουριστικά θέρετρα) δεν είναι δυνατόν ούτε να πτωχεύσει αλλά και σε όσο δυσμενή θέση και αν βρεθεί, δεν μπορεί να επηρεάσει την παγκόσμια οικονομία. Άρα μένει το ερώτημα. Γιατί η Ελλάδα;

Θα απαντήσουμε με διάφορα σενάρια (έστω και συνομωσίες). Όπως:

Α)Να χρησιμοποιηθεί ως δειγματικός χώρος (μοντέλο) προς αντιμετώπιση της προκείμενης Ευρωπαϊκής ύφεσης: Εφόσον η οικονομία της Ελλάδας βασίζεται σε τρεις πυλώνες παροχής υπηρεσιών (τουρισμός, ναυτιλία, τράπεζες), ως προς την παραγωγή της δεν αντιπροσωπεύει την βιομηχανοποιημένη Ευρώπη. Από την άλλη κάθε μέτρο που λαμβάνεται για να ελαττωθεί η καταναλωτική πίστη (μείωση μισθών, αύξηση φόρων) βραχυπρόθεσμα σε ολιγοπωλιακή αγορά δεν επηρεάζει τις τιμές. Άρα δεν είναι δυνατό το δείγμα Ελληνική επικράτεια να αντιπροσωπεύει την Ε.Ε.

Β)Να χρησιμοποιηθεί ως ενέχυρο από τις Ευρωπαϊκές Τράπεζες: Με διάφορες συμβάσεις (όπως EUREKA, Μεσοπρόθεσμο κ.τ.λ.), οι εκποιημένες δημόσιες αξίες της Ελλάδος για εύλογο χρονικό διάστημα που βολεύει τους τραπεζίτες να παραχωρηθούν ως ενέχυρα σε τράπεζες.. Ειδικά σε Αγγλικές, Γαλλικές, Γερμανικές, Ισπανικές ή Ολλανδικές, που το Τραπεζικό τους σύστημα επιβαρύνει το μεγαλύτερο τμήμα των χρεών τους (κοίτα Πίνακα {Ι}α στήλη [5]). Τα ομόλογα, που διαθέτουν οι εν λόγω τράπεζες (μέσω CDO’s ή μέσω συμβάσεων κουρέματος) θα χρησιμοποιηθούν ως δούρειος ίππος, για να μας πάνε στα Αγγλικά Δικαστήρια (όπως αποδεχτήκαμε με το Μεσοπρόθεσμο) τα οποία θα ενεχυριάσουν υπέρ των ξένων τραπεζών τα Ελληνικά δημόσια πλούτη.

Γ) Εκμετάλλευση της ΑΟΖ από τρίτους: Εφόσον δεν έχουμε δηλώσει ακόμα ότι διαθέτουμε, οι Ευρωπαϊκές χώρες, όπως Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Φινλανδία (χώρες που ακούγονται συχνά να μας ζητούν εγγυήσεις), διαθέτουν ελάχιστη ΑΟΖ έναντι της Γαλλίας, Αγγλίας ακόμα και Ιρλανδίας (κοίτα Πίνακα {Ι}α στήλη [14]) να θέλουν να εκμεταλλευθούν την «αδυναμία» μας και να υφαρπάξουν την εκμετάλλευση της Ελληνικής ΑΟΖ. Το ζήτημα θα εμφανιστεί και ως ειρηνική διαδικασία ως προς την Τουρκία, αλλά και θα εμποδίσει την κάθοδο της Ρωσίας στην Μεσόγειο.

Δ) Μεταφορά προτεκτοράτου, από μία σφαίρα σ’ άλλη: Με την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και με την έλευση Στρατιωτικού Κατεστημένου στην Ελλάδα (επταετία), η χώρα μας είχε υπογράψει πολλές συμβάσεις με εταιρίες των ΗΠΑ και παραχωρήσαμε πολλά δικαιώματα υπέρ των πολυεθνικών εταιριών που εδρεύουν στις ΗΠΑ. Μετά από το τραπεζικό σκάνδαλο του 2008, που ξεκινά από την δεκαετία του 1990 στις ΗΠΑ, διαπιστώθηκε ότι πολλές Ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν επενδύσει στα αμφίβολα χρηματοπιστωτικά προϊόντα των ΗΠΑ (κοίτα σημείωση [2]). Η κεντρική κυβέρνηση των ΗΠΑ ξεπέρασε το ζήτημα τυπώνοντας 1,4 τρις $ ΗΠΑ. Όμως αυτό προκάλεσε μεγάλους τριγμούς στις Ευρωπαϊκές τράπεζες. Έτσι τα οικονομικά κέντρα των ΗΠΑ αναγκάζονται να παραχωρήσουν τα προτερήματά τους στους αντίστοιχους Ευρωπαϊκούς κύκλους. Η χώρα μας απλώς ζει την εν λόγω μεταβίβαση. Τα «νέα αφεντικά» απλώς προσπαθούν να αναλάβουν «καθαρή αξία».

Επίλογος

Άλλα πολλά σενάρια μπορούν να γραφθούν. Εξ άλλου στα Ελληνικά bloq του διαδικτύου κυκλοφορούν άλλα τόσα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ούτε οι εκβιασθέντες αντιπρόσωποί μας στην Βουλή γνωρίζουν τα πραγματικά δεδομένα, αλλά ούτε εμείς οι ερευνητές έχουμε ελεύθερη πρόσβαση στα κρατικά δεδομένα, όπως το Ελληνικό Σύνταγμα ορίζει. Και η κυβερνητική κάστα συνεχίζει να μας παραμυθιάζει με τους θιασώτες των τηλεοπτικών παραθύρων.

Την περίοδο, που επεξεργαζόμουν τα δεδομένα του παρόντος άρθρου, έμαθα και τον χαμό του Νεοκλή Σαρή. Όπως θα τόνιζε και ο αείμνηστος, αυτοί που «πουλούν την πατρίδα» με αυτούς «που πουλούν πατρίδα» εάν συνεργάζονται στην διοίκηση του δημοσίου υπό την επίβλεψη του «μεσάζοντα της παγκόσμιας μεσιτικής ένωσης», είναι πολύ δύσκολο να αντλήσουμε πρωτογενείς πληροφορίες από τον κρατικό μηχανισμό.

Όμως μετά από την απώλεια του Νεοκλή Σαρή, θεωρώ καθήκον μου να επιστρέψω στην συγγραφική μου θεματολογία, για να συνεχιστεί το έργο δημοσίευσης των πραγματικών διαστάσεων των ελληνοτουρκικών σχέσεων (μελέτη «ποινικών μητρώων», όπως θα έλεγε ο εκλιπών). Εξ άλλου τους τελευταίους μήνες που ασχολούμαστε τόσο έντονα με τα φανταστικά και μη σενάρια, έχουν γίνει πάρα πολλά στην απέναντι όχθη και όπως αναμένονταν, κάποιοι κύκλοι μερίμνησαν να μείνουν μακριά από την επικαιρότητα.

βκ

Σημειώσεις

[1] Μερκοζί, ο Ευρωπαϊκός Τύπος ονόμασε τις προτάσεις που κατατίθονταν στις Υπουργικές Συνδιασκέψεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετά τις αλλεπάλληλες συσκέψεις που είχαν οι Μέρκερ και Σαρκοζί το καλοκαίρι του 2011.

[2] Για το θέμα αυτό κοίτα άρθρο του Β. Κυρατζόπουλου, «Οι εξολοθρευτές της νέας τάξης πραγμάτων» [στο έντυπο Πολίτης τευχ. 532 και ηλεκτρονικά μέσα Αντίβαρο 22/7/2011 (www.antibaro.gr/node/3239), Ελεύθερη Ζώνη 23/7/2011 (www.elzoni.gr/html/ent/795/ent.11795.asp). Επίσης στο άρθρο Β. Κυρατζόπουλος «Το τελευταίο άσμα» Ελεύθερη Ζώνη 19-20/11/2011 (www.elzoni/html/ent/234/ent.15234.asp).

[3] Η Παγκόσμια Τράπεζα, που εδρεύει στο Washington DC, απαριθμεί 187 κράτη μέλη. Σήμερα δραστηριοποιούνται πέντε υποτμήματα, το καθένα με διαφορετικά μέλη και σκοπό. Το κεντρικό τμήμα IBRD συνεργάζεται με τα Ηνωμένα Έθνη. Η Ελλάδα είναι από τα ιδρυτικά μέλη του Ιδρύματος. Στα όργανα αποφάσεων οι ΗΠΑ διατηρούν το δικαίωμα ΒΕΤΟ και κατέχουν το 16,4% των ψήφων. Οι υπόλοιπες χώρες εμφανίζονται ως: Ιαπωνία 7,9%, Γερμανία 4,5%, Ηνωμένο Βασίλειο 4,3%, Γαλλία 4,3% και οι υπόλοιπες 182 χώρες το 62,6%. Οι αποφάσεις επικυρώνονται μόνο με την συγκατάθεση του 85% των ψήφων. Σήμερα προεδρεύει ο τέως αναπληρωματικός Γραμματέας των ΗΠΑ και τέως πρόεδρος της Goldman Sachs’ Robert Zoellick. (κοίτα en.wikipedia.org).

[4] Εάν αφαιρεθούν τα τιμολόγια ΔΕΚΟ, το υπόλοιπο της ελάχιστης κανονικής σύνταξης ως προς την προμήθεια θερμίδων και βιταμινών ανά ημέρα (από την αγορά) αγγίζει το κατώτερο δυνατό όριο για επιβίωση.

Στον Πρωθυπουργό το θέμα του δικαίου των ομολόγων του PSI+ με επίκαιρη ερώτηση Τσίπρα

Μετά την κατάθεση επίκαιρης ερώτησης στον υπουργό Οικονομικών κύριο Ε. Βενιζέλο για το δίκαιο των ομολόγων του PSI+ από τον ανεξάρτητο βουλευτή (πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ) κύριο Π. Κουρουμπλή, στο θέμα επανέρχεται με επίκαιρη ερώτηση στον Πρωθυπουργό, κ. Λουκά Παπαδήμο ο Πρόεδρος του Συνασπισμού κύριος Τσίπρας.

Μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει επίσημη απάντηση από την ελληνική κυβέρνηση, ωστόσο το θέμα βρίσκεται, πλέον, σχεδόν καθημερινά στα διεθνή ΜΜΕ τα οποία φαίνεται να συμφωνούν πως το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων είναι το σημαντικότερο νομικό πλεονέκτημα της Ελλάδας και ίσως το τελευταίο διαπραγματευτικό της χαρτί απέναντι στους δανειστές της.

Πρόσφατο δημοσίευμα των New York Times ανέφερε πως το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων αποτελεί τόσο δυνατό όπλο στα χέρια της Ελλάδας που μπορεί να επηρεάσει ακόμη και το αν και πώς θα αποπληρωθούν τα CDS όσων ομολογιούχων αρνηθούν να συμμετάσχουν εθελοντικά στο PSI+ με στόχο την αναδιάρθρωση του χρέους που κατέχουν οι τράπεζες κατά 50%.

Αν και σύμφωνα με προηγούμενα δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου η ελληνική κυβέρνηση φέρεται να είχε συμφωνήσει στη μετατροπή του δικαίου των ελληνικών ομολόγων στο αγγλικό, τόσο στο PSI του 21% όσο και στο υπό διαπραγμάτευση PSI+ του 50%, νέες πληροφορίες και δημοσιεύματα δείχνουν πως υπό το βάρος των διαστάσεων που έχει λάβει το θέμα μετά την εκστρατεία ενημέρωσης που ξεκίνησε από το XrimaNews.gr και συνεχίστηκε από μεγάλους δικτυακούς τόπους ενημέρωσης και τα μεγαλύτερα ελληνικά μπλογκς και μετά την ανάδειξη του θέματος στη Βουλή, η ελληνική κυβέρνηση διαφώνησε, για πρώτη φορά, με το ενδεχόμενο αλλαγής του δικαίου στις τρέχουσες διαπραγματεύσεις της με το IIF.

Πιθανολογείται πως η ελληνική κυβέρνηση εκμεταλλεύεται, πλέον, ακριβώς αυτόν το θόρυβο που έχει ξεσπάσει για το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων ώστε να μπορέσει να αποφύγει την απαίτηση του IIF για αλλαγή του ή να χρησιμοποιήσει αυτό το διαπραγματευτικό χαρτί με καλύτερο απ’ ότι στο παρελθόν τρόπο.

Αυτό που έχει μείζονα σημασία, πάντως, είναι να μη χαθεί το μεγαλύτερο και τελευταίο, ίσως, νομικό πλεονέκτημα της Ελλάδας απέναντι στην Τρόικα και τους δανειστές της και στα πλαίσια αυτής της λογικής κινούνται τόσο δημοσιεύματα στο διεθνή και ελληνικό τύπο όσο και η σημερινή επίκαιρη ερώτηση του κυρίου Τσίπρα το κείμενο της οποίας ακολουθεί. Δεδομένου ότι η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει να έχει καταθέσει τις τελικές της προτάσεις για τους όρους του PSI+ μέχρι τα τέλη του μήνα, είναι επείγον η εκστρατεία ενημέρωσης να συνεχιστεί και γι’ αυτό το λόγο ζητούμε τη συνδρομή όσων δημοσιογράφων, βουλετών ή πολιτών μπορούν, ο καθένας με τον τρόπο του, να βοηθήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση.

Το θέμα του δικαίου των ελληνικών ομολόγων δεν είναι κομματικό, είναι εθνικό και μας αφορά όλους. Αν η Ελλάδα διατηρήσει το ελληνικό δίκαιο τότε διατηρεί και το δικαίωμα, αν για οποιοδήποτε λόγο χρειαστεί στο μέλλον, να προχωρήσει μονομερώς σε νομικά έγκυρη αναδιάρθρωση του χρέους της και στη χειρότερη περίπτωση να το αποπληρώσει με δραχμές, αν εκδιωχθεί απ’ την ευρωζώνη. Σε αυτήν την περίτπωση η Ελλάδα δε θα βρεθεί υπόχρεη έναντι των δανειστών της με τη δημόσια περιουσία.

Αντίθετα, αν το δίκαιο μετατραπεί στο αγγλικό, τότε η Ελλάδα δε θα έχει κανένα από τα παραπάνω νομικά της πλεονεκτήματα, ενώ στην περίπτωση επιστροφής στη δραχμή τα χρέη της θα παραμείνουν σε ευρώ με αποτέλεσμα μία δραματική πτώχευση που θα επιτρέψει στους δανειστές να διεκδικήσουν, μεταξύ άλλων, ελληνική δημόσια περιουσία.

XrimaNews.gr

 

Επίκαιρη Ερώτηση

Προς τον κ. Πρωθυπουργό

 

Θέμα: «Οι αποφάσεις της 26^ης Οκτώβρη υποθηκεύουν τη δημόσια περιουσία, υπονομεύουν την ελληνική οικονομία και απειλούν με διάλυση την ευρωζώνη».

 

Την στιγμή που η ευρωζώνη κινδυνεύει με διάλυση εξ αιτίας των πολιτικών λιτότητας που αναπαράγουν την ύφεση, η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο αρνείται να διεκδικήσει την αλλαγή του ρόλου της ΕΚΤ, ώστε αυτή να αποτελεί δανειστή ύστατης καταφυγής και να αναλάβει μέρος του υπέρογκου χρέους των χωρών της περιφέρειας, αλλά επιμένει στην υλοποίηση των αποφάσεων της 26^ης Οκτωβρίου, που προμηνύονται καταστροφικές για την ελληνική οικονομία αλλά και για όλη την ευρωζώνη.

Επειδή οι αποφάσεις αυτές, βρίσκονται ήδη στον αέρα και είναι αδιανόητο να καλείται ο λαός μας σε νέες θυσίες για σχέδια που έχουν ήδη καταρρεύσει, επειδή ακόμη και σήμερα η χώρα μας έχει νομικά πλεονεκτήματα που θα απεμπολήσει αν εφαρμοστούν οι αποφάσεις, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τη μεταφορά του συνόλου του χρέους στο αγγλοσαξονικό δίκαιο, επειδή, ο υπουργός Οικονομικών, ανακοίνωσε στη Βουλή ότι το ποσό εγγυοδοσίας του ελληνικού δημοσίου προς τις τράπεζες αυξάνεται τελικά σε 60 δισ. από τα 30 δισ. ευρώ,

 

Ερωτάται ο κ. Πρωθυπουργός

 

• Σκοπεύει να επιμείνει στη πιστή εφαρμογή των αποφάσεων της 26^ης Οκτωβρίου, ακόμα και αν παραμείνουν οι απαιτήσεις του κ. Νταλάρα για ληστρικό επιτόκιο 8% στα ελληνικά ομόλογα, που θα καταστήσει το κούρεμα του χρέους κατά 50% ως δώρο άδωρο;

• Σκοπεύει να αποδεχθεί το αίτημα των πιστωτών που θα συμμετέχουν στο λεγόμενο PSI για αλλαγή του δικαίου που διέπει τις δανειακές συμβάσεις, στο  αγγλοσαξονικό δίκαιο, υποθηκεύοντας έτσι το σύνολο της ελληνικής δημόσιας περιουσίας καθώς και κάθε πιθανούς μελλοντικούς μας πόρους;

• Σκοπεύει να διεκδικήσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα  να κουρέψει τα 70 δις ευρώ ομολόγων του ελληνικού δημοσίου που έχει συγκεντρώσει ή θα επιλέξει να την αφήσει να κερδοσκοπεί σε βάρος του ελληνικού δημοσίου;

Ο ερωτών Βουλευτής

Αλέξης Τσίπρας

STRATFOR: «Η ελληνική άρχουσα τάξη «έφαγε» τα δάνεια & έφερε χρεοκοπία»

Kόλαφο για την Γερμανία, τους άπληστους δανειστές της Ελλάδας, την ελληνική … «άρχουσα τάξη» που συνεργάστηκε με την Γερμανία, αλλά και τεράστιες ευθύνες στο ευρώ για την καταστροφή του ελληνικού βιομηχανικού ιστού, αποδίδει μελέτη του STRATFOR για τις οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα.

Το γνωστό ινστιτούτο που στελεχώνεται με αναλυτές πρώην υπαλλήλους του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, της CIA και του Πενταγώνου και έχει μεγάλη επιρροή στο πολιτικό κατεστημένο στης Ουάσιγκτον, αναφέρει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ένα εφεύρημα της Γερμανίας, η οποία μέσα από τις στάχτες του Β’Π.Π. βρήκε έναν άλλο τρόπο για να αναπτυχθεί οικονομικά η ίδια σε βάρος των των υπολοίπων κρατών μελών.

Η ευρωζώνη εν συνεχεία αποτέλεσε έναν εξαιρετικό  μηχανισμό της Γερμανίας για την ανάπτυξη του εμπορίου με τις χώρες-μέλη της ευρωπαϊκής περιφέρειας μέσω του ελευθέρου εμπορίου, το οποίο ασφαλώς ευνοούσε τις γερμανικές εξαγωγές και το εμπορικό ισοζύγιο αφού η Γερμανία πουλούσε φθηνότερα λόγω μεγάλης εσωτερικής αγοράς και παραγωγής!

Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, η οικονομική ολοκλήρωση μέσω του ευρώ έδωσε την ευκαιρία εισόδου στην ελληνική αγορά σε όποιον Ευρωπαίο το επιθυμούσε, με αποτέλεσμα σχεδόν όλοι οι παραγωγικοί τομείς της οικονομίας της χώρας να βρεθούν σε εξαιρετικά δυσχερή θέση λόγω χαμηλού κόστους εισαγωγών κάτι που οδήγησε σε μαρασμό και απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας, κυρίως στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Η Γερμανία, σύμφωνα με το STRATFOR, χειρίστηκε το ευρώ με έναν τρόπο ο οποίος οδήγησε την Ελλάδα σε τραγικό αδιέξοδο και το 2010 την ανάγκασε να επιβάλλει μέτρα λιτότητας στους Έλληνες πολίτες, για να σώσει ποιους; Τους άπληστους πιστωτές  που δεν δίσταζαν να δανείζουν συνεχώς χρήματα στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι οι οικονομικοί της δείκτες δεν δικαιολογούσαν τέτοιο δανεισμό και την ελληνική άρχουσα τάξη!  

Στην ανάλυση αναγνωρίζεται ότι από την Ευρωπαϊκή Ένωση, στα 20 χρόνια ευημερίας, ωφελήθηκε οικονομικά η ελληνική ελίτ και όχι ο απλός λαός, ο οποίος είναι άκρως αμφιλεγόμενο αν κέρδισε κάτι από τον Ε.Ε. και την ευρωζώνη σε σχέση με αυτό που θα κέρδιζε εκτός ευρωζώνης! Η οικονομική ελίτ κέρδισε από τον υπέρογκο δανεισμό.

Και τώρα το ερώτημα που τίθεται από την πλευρά των πολιτών, γράφει η ανάλυση είναι «Ποιος θα σηκώσει το βάρος της κρίσης και της δυσλειτουργίας του συστήματος; Αυτοί που επωφελήθηκαν ή αυτοί που δεν είδαν κάποιο όφελος από αυτό»;

Η ανάλυση καταλήγει σε ένα άκρως ενδιαφέρον συμπέρασμα το οποίο έχει «αριστερό» περιεχόμενο, αλλά έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ακριβώς επειδή του λέει το STRATFOR:  Τα οικονομικά «πακέτα» από τη Γερμανία που υποτίθεται θα βοηθήσουν στη σταθεροποίηση του συστήματος αφήνουν άθικτη επί της ουσίας την ελίτ, ενώ το ακριβώς αντίθετο ισχύει για τους απλούς καθημερινούς εργαζόμενους, οι οποίοι υποφέρουν λόγω δραματικών απωλειών σε μισθούς, συντάξεις και καταστροφή της επαγγελματικής τους καριέρας!

Aν τα λέει αυτά το STRATFOR τότε νομίζουμε ότι ήρθε η ώρα της συνταξιοδότησης για Αλέκα Παπαρήγα και Αλέξη Τσίπρα. Των οποίων τα κόμματα πυ ηγούνται, σε τελική ανάλυση δεν έχουν τολμήσει ακόμα να κάνουν μία σοβαρή ανάλυση για την αποβιομηχανοποίηση της χώρας, ειδικά από την εποχή που αυτή μπήκε στο ευρώ. Και έρχεται το STRATFOR και τα λέει όλα αυτά…

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

 

Αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο μυστικό της “ελληνικής κρίσης”

 

Παρά το γεγονός πως στην Ελλάδα επικρατεί ακόμη πολιτικό χάος η κατεύθυνση προς την οποία θα κινηθούν τα πράγματα όσον αφορά στο οικονομικό μέλλον της χώρας φαίνεται πως έχει καθοριστεί: Κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα στηρίξουν την υπογραφή της νέας συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου ‘ως έχει’, ώστε να αποφευχθεί η πτώχευση και η έξοδος της χώρας από το ευρώ, καθώς τα ταμειακά της διαθέσιμα τελειώνουν περί τα μέσα Δεκεμβρίου.

 

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της γερμανικής τηλεόρασης ARD, ωστόσο, το οποίο προβλήθηκε στις 27 Οκτωβρίου αλλά και σύμφωνα με ρεπορτάζ της Wall Street Journal το οποίο δημοσιεύτηκε το πρωί της 4ης Νοεμβρίου, προκειμένου οι τράπεζες να αποδεχτούν το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν κατά 50%, η Ελλάδα συμφώνησε στη μετατροπή του δικαίου που διέπει τα ομόλογα αυτά από το ελληνικό στο αγγλικό.

Με βάση την ισχύουσα μέχρι στιγμής νομοθεσία και όσο το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων παραμένει το ελληνικό, αν η Ελλάδα δεν αποφύγει την πτώχευση μπορεί να αποπληρώσει το χρέος που βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών και όχι θεσμικών δανειστών (ΔΝΤ – ΕΕ) σε δραχμές, χωρίς να έχει καμία νομική κύρωση. Οι δανειστές σε αυτήν την περίπτωση υποχρεούνται να αποδεχτούν την αποπληρωμή στο ελληνικό νόμισμα. Έτσι η Ελλάδα μπορεί πολύ απλά να τυπώσει τόσες δραχμές όσο είναι το χρέος της στους ιδιώτες και να το ξεπληρώσει.

Αντίθετα, αν το δίκαιο αλλάξει στο αγγλικό όπως προβλέπεται στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου με βάση τα δύο προαναφερθέντα ρεπορτάζ, σε περίπτωση πτώχευσης η Ελλάδα θα πρέπει να αποπληρώσει το σύνολο του χρέους της σε ευρώ, παρά το γεγονός ότι η ισοτιμία δραχμής – ευρώ θα κυλήσει πιθανόν κάτω από το 700/1. Κάτι τέτοιο θα σημαίνει την οριστική παράδοση της χώρας στους δανειστές της, οι οποίοι θα μπορούν να διεκδικήσουν και να επιβάλλουν νομικά στην Ελλάδα είτε την αποπληρωμή του χρέους στο ακέραιο μέσω της επιβολής επαχθών φόρων στους πολίτες είτε την κατάσχεση δημόσιας περιουσίας είτε και τα δύο ταυτόχρονα.

Η ιστορία με το δίκαιο των ελληνικών ομολόγων είναι, ίσως, το μεγαλύτερο μυστικό της ελληνικής κρίσης. Μελέτη των νομικών τμημάτων των πανεπιστημίων της Νέας Υόρκης, του Σικάγου και του Duke που καταρτίστηκε το Φεβρουάριο του 2011 αναφέρει σχετικά τα εξής: “Αν επρόκειτο για μία σειρά πτωχεύσεων κρατών της Λατινικής Αμερικής, όπως για παράδειγμα της Αργεντινής, τότε το χρέος θα ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου σε ξένο νόμισμα και διεπόμενο από ξένο δίκαιο, κατά κανόνα της Νέας Υόρκης ή Αγγλικό. Αλλά στην περίπτωση της Ελλάδας η συντριπτική πλειοψηφία των ομολόγων διέπεται από το ελληνικό δίκαιο και έτσι η Ελλάδα είχε ένα πραγματικό πλεονέκτημα καθώς μπορούσε να αλλάξει το δίκαιο με αποτέλεσμα να τροποποιηθούν οι όροι των συμβολαίων των ομολόγων και έτσι να προωθήσει τις όποιες αλλαγές την εξυπηρετούσαν.”

Σήμερα περίπου 220 με 280 δις ευρώ ελληνικού χρέους διέπονται από το ελληνικό δίκαιο (αναλόγως του δικαίου που διέπει τα ομόλογα που αγόρασε η ΕΚΤ). Όπως και να έχει το ύψος του διεπόμενου από ελληνικό δίκαιο χρέους είναι εξαιρετικά μεγάλο.

Η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει το δίκαιο έτσι ώστε αν το 51% των κατόχων χρέους συμφωνεί να είναι υποχρεωτική για όλους μία αναδιάρθρωση κατά 50%, 60%, 70% ή και περισσότερο (όσο λιγότερο τόσο πιο πιθανή η αναδιάρθρωση να αντέξει νομικά σε οποιαδήποτε δικαστική αμφισβήτηση της). Αφήνοντας εκτός τα ομόλογα και το χρέος που κατέχονται από θεσμικούς δανειστές και τα οποία κατά πάσα πιθανότητα θα αποπληρωθούν σε ευρώ, απομένουν περίπου 220 δις ευρώ.

Από αυτά, ωστόσο, περισσότερα από 100 δις κατέχονται από ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και φορείς που σημαίνει πως η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει μόνη της σε συμφωνία για αναδιάρθρωση με το 51% των ιδιωτών κατόχων ελληνικών ομολόγων, δηλαδή σε ένα PSI, απλά και μόνο με τη συμμετοχή ελληνικών και κυπριακών τραπεζών και φορέων. Το PSI αυτό θα είναι υποχρεωτικό για όλες τις τράπεζες και το κέρδος για την Ελλάδα θα είναι ανάλογο του μεγέθους της αναδιάρθρωσης. Αν αυτό είχε συμβεί εξ αρχής, τότε η Ελλάδα θα μπορούσε να μειώσει το χρέος της κατά 147 δις ευρώ στις αρχές του 2010, μειώνοντας το χρέος της ως ποσοστό του ΑΕΠ στο 72% μέσα σε λίγους μήνες.

Αν αυτό γίνει σήμερα τότε το ελληνικό χρέος θα μειωθεί από 110 μέχρι 154 δις ευρώ ανάλογα με το ποσοστό κουρέματος που θα επιλεγεί, δηλαδή από 50% μέχρι 70%. Στο σενάριο της μείωσης κατά 70% το ελληνικό χρέος θα μειωθεί στο 87% του ΑΕΠ άμεσα.

Όλα τα παραπάνω που αφορούν αποκλειστικά και μόνο στην Ελλάδα αποτελούν ένα μικρό τμήμα του μεγαλύτερου, ίσως, μυστικού της ευρωπαϊκής κρίσης.

Αυτό, γιατί με βάση την έκθεση των τριών πανεπιστημίων που προανέφερα, το ίδιο νομικό πλεονέκτημα με αυτό της Ελλάδας έχουν, σε διαφορετικό βαθμό και η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία. Οι λεγόμενες δηλαδή PIGS, υποτιμητικά από τις αγορές (γουρούνια από τα αρχικά Portugal, Ireland, Greece, Spain), κρατούν στα χέρια τους από το ξέσπασμα της κρίσης το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και όχι μόνο καθώς μπορούν να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση του χρέους τους αυτόνομα προκαλώντας τεράστιες ζημιές στους κατόχους χρέους ενώ μία τέτοια κίνηση τους θα ενεργοποιήσει την πληρωμή των ασφαλίστρων των ομολόγων τους τινάζοντας στον αέρα τράπεζες όπως οι Goldman Sachs, JP Morgan κλπ αλλά και θα προκαλέσει, πιθανόν, την κατάρρευση της ευρωζώνης, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε σήμερα,

Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας που υπάρχει τόσο μεγάλη κατοχή ελληνικού χρέους από ελληνικές και κυπριακές τράπεζες και φορείς, η προώθηση ενός PSI γρήγορα είναι ιδιαίτερα εύκολη νομικά.

Αλλά ας υποθέσουμε πως η Ελλάδα δε θέλει να κινηθεί εκτός συστήματος ούτε να εκμεταλλευτεί το τεράστιο πλεονέκτημα που έχει στα χέρια της. Ας θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι προκειμένου να μην απειληθεί το διεθνές και ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και το κυριότερο το ευρώ η Ελλάδα θα συνεχίζει να προσπαθεί να υπομείνει όσες θυσίες της ζητηθούν προκειμένου να εξασφαλίσει το κοινό καλό και να μην επιδιώξει μία γρήγορη, σχετικά, διέξοδο από τη δραματική θέση στην οποία έχει βρεθεί. Γιατί θα πρέπει, επιπλέον, να απολέσει το δικαίωμα να σκεφτεί και το δικό της συμφέρον αν για τον οποιοδήποτε λόγο αποδειχτεί πως οι εταίροι της είτε έκαναν λάθος στο πρόγραμμα που της επέβαλλαν και έτσι τελικά οδηγηθεί στην πτώχευση είτε τελικά αφού οι ίδιοι έχουν εξασφαλιστεί την εγκαταλείψουν στη μοίρα της;

Για ποιο λόγο η Ελλάδα αποδέχτηκε στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου να παραδώσει το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό της χαρτί για το μέλλον της και αυτό, ίσως, που ανάγκασε τους Ευρωπαίους να τη ‘στηρίξουν’ μέχρι στιγμής; Και γιατί οι υπόλοιπες χώρες δεν έχουν δεχτεί παρόμοια συμφωνία και συνεχίζουν να έχουν αυτό το πλεονέκτημα στα χέρια τους;

Μόλις πριν λίγες ημέρες ο γνωστός οικονομολόγος Ρουμπινί παρέδωσε στην οικία του ένα μίνι σεμινάριο σε πελάτες του όπου μίλησε για τρία θέματα, με το ένα από αυτά να είναι η κρίση στην Ευρωζώνη (το θέμα δημοσιεύτηκε στην Ελλάδα από το XrimaNews.gr). Στην παρουσίαση του είπε πως το σχέδιο του ΔΝΤ και της Γερμανίας για την Ελλάδα είναι να στηριχθεί για τόσο χρονικό διάστημα όσο να είναι έτοιμος ένας μηχανισμός διάσωσης της Ιταλίας και της Ισπανίας και μέχρι τότε, όταν πια θα είναι προφανές πως τα μέτρα λιτότητας δεν πετυχαίνουν, η Ελλάδα να αφεθεί να πτωχεύσει. Ο Ρουμπινί προσδιόρισε τη χρονική στιγμή σε ένα χρόνο περίπου από σήμερα. Υποστήριξε πως η ελπίδα του ΔΝΤ και της Γερμανίας είναι πως μέχρι την πτώχευση της Ελλάδας, η Ιταλία και η Ισπανία θα αντέξουν και δε θα καταρρεύσουν υπό το βάρος των δικών τους προβλημάτων.

Ας ξεκινήσουμε από το δεδομένο πως δε δεχόμαστε την παραπάνω άποψη του Ρουμπινί ως σωστή αλλά αποδεχόμαστε την πιθανότητα να μην είναι λάθος. Λαμβάνοντας επιπλέον υπόψη μας πως μέχρι σήμερα η Τρόικα απέτυχε δραματικά σε όλες τις προβλέψεις της για την Ελλάδα ενώ καμία από τις προβλέψεις της κυβέρνησης για την πορεία της οικονομίας δεν έχει επιβεβαιωθεί γεννιέται το ερώτημα τί θα συμβεί αν Τρόικα και κυβέρνηση κάνουν και τώρα λάθος και η συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου δε σώσει τελικά την Ελλάδα και δεν αποτρέψει την πτώχευση της.

Για τη προστασία της Ελλάδας, δεν είναι σωστότερο αν προχωρήσουμε σε αυτήν, αφού αυτό κρίνεται ως αναπόφευκτο από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, να κρατήσουμε τουλάχιστον ακέραιο αυτό το εξαιρετικής σημασίας για την επιβίωση της χώρας νομικό μας πλεονέκτημα;

Το καλοκαίρι του 2010 στο άρθρο ‘Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας΄ (περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Υπόθεση Ελληνική Κρίση – Περίεργες Συμπτώσεις” Εκδόσεις Λιβάνη) παρέθεσα μεταφρασμένο ένα σημαντικό τμήμα της μελέτης του πανεπιστημίου Duke σχετικά με το ελληνικό χρέος και το πώς αυτό μπορεί να αναδιαρθρωθεί από την Ελλάδα αλλά και τη μετάφραση ενός τμήματος μελέτης του πανεπιστημίου Harvard για το πώς πρέπει να γίνει με τον πιο ανώδυνο δυνατό τρόπο μία αναδιάρθρωση χρέους.

Στον απόηχο της συνάντησης των ηγετών της ΕΕ στις 27 Οκτωβρίου και μόλις η γερμανική τηλεόραση δημοσίευσε την πληροφορία πως η Μέρκελ έπεισε τις τράπεζες να αποδεχτούν το κούρεμα με αντάλλαγμα τη μετατροπή του δικαίου των ελληνικών ομολόγων από ελληνικό σε αγγλικό, δημοσίευσα το άρθρο με τίτλο “Ελληνικό το δώρο της Μέρκελ στις τράπεζες για το κούρεμα” όπου παρέθεσα τα στοιχεία όπως αναφέρονται στη μελέτη των τριών πανεπιστημίων που προανέφερα.

Σήμερα, γράφω αυτό το κείμενο αφού πρώτα προώθησα τις μελέτες και το άρθρο της WSJ που αναφέρονται σε αυτό σε Έλληνες δημοσιογράφους, ζητώντας την παρέμβαση τους ώστε το θέμα να φτάσει ως ερώτημα στην Ελληνική Βουλή. Έγινε, πράγματι, συμφωνία μετατροπής του δικαίου που διέπει τα ελληνικά ομόλογα από ελληνικό σε αγγλικό, όπως ανέφερε το γερμανικό κανάλι ARD στις 27 Οκτωβρίου και όπως αναφέρει δημοσίευμα της WSJ σήμερα, 04 Νοεμβρίου και αν ναι γιατί;

 

Ελπίζω και τα δύο παραπάνω ρεπορτάζ να είναι ανακριβή ή λανθασμένα αλλά φοβάμαι για το τί σημαίνει για τη χώρα αν ισχύει το αντίθετο.

Πάνος Παναγιώτου
Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
XrimaNews.gr, GSTA Ltd, WTAEC Ltd

http://www.xrimanews.gr/oikonomia/18693-ayto-isws-einai-to-megalytero-mystiko-ths-ellhnikhs-krishs

Greek haircut: When 50 percent is not half

 

Can a ‘haircut’ really help Greece pay off its debts?

When private investors agreed to write down Greek sovereign debt holdings last week, EU leaders described the deal as a breakthrough. But the 50 percent ‘haircut’ doesn’t mean half of Athens’ problem will simply go away.

 

Greece is currently burdened with approximately 350 billion euros of sovereign debt. Just over 200 billion is held by private investors – mainly banks. The remainder is held by the European Central Bank, the International Monetary Fund, and other EU and non-EU states.

After long negotiations with EU leaders in Brussels last week, private sector representatives from the banking, insurance and financial industries agreed to write down their debts by 50 percent – on a voluntary basis.

The voluntary nature of this haircut was a crucial component of the eurozone rescue deal. A mandatory writedown that disregarded investors’ wishes could have triggered payments on Credit Default Swap (CDS) contracts – freely traded financial instruments that act like an insurance policy against default or debt restructuring.

Difficulties tracking the distribution and value of these unregulated contracts have raised concerns that a Greek CDS «credit event» could inflict serious damage on exposed lenders and spark another major financial crisis.

But the body that presides over CDS claims, the New York-based International Swaps and Derivatives Association (ISDA), does not expect action to be taken.

«Based on what we know it appears from preliminary news reports that the bond restructuring is voluntary and not binding on all bondholders. As such, it does not appear to be likely that the restructuring will trigger payments under existing CDS contracts.»

Bildunterschrift: The 50-percent writedown only applies to debt held by private investors

Best case scenario: 30 percent?

Even if all private investors, banks, and insurers write down half of their Greek debt holdings, they would only reduce Athens’ liabilities by about 100 billion euros – or less than 30 percent of the total debt pile.

With almost 80 billion euros invested in Greek sovereign bonds, Greek banks hold a large portion of the 200 billion euros worth of debt currently in private hands. It remains to be seen whether these troubled lenders are really in a position to take a voluntary haircut.

«A writedown would leave Greek banks requiring somewhere between 11 and 14 billion euros in fresh capital to keep afloat,» financial analyst Peter Leotsakos wrote on the online portal Bankingnews.gr.

«They wouldn’t be able to raise that kind of money on the markets. The banks would need to be taken over by the European Financial Stability Facility (EFSF) until new capital becomes available,» he added.

If all Greek banks opted out of the writedown plan, the amount of debt wiped in the EU rescue plan would fall from 100 billion to just 60 billion euros – or 17 percent of total Greek debt.

Α bit off the top?

That impact of the «haircut» could shrink even further given that the International Institute of Finance (IIF) does not know the identities of all private holders of Greek sovereign bonds – investors it was intended to represent at negotiations in Brussels.

«More than 75 billion euros remain unattributed,» an IIF spokesperson told Deutsche Welle.

If both the Greek banks and all the unidentified investors choose to defy the voluntary writedown, the eurozone deal would only succeed in cutting Athens’ sovereign debt by 23 billion euros – or 7 percent of its total liabilities.

Just who opts in and who opts out of the haircut plan remains to be seen. Much will depend on development in Greece itself. The Association of German Banks said Prime Minister George Papandreou’s recent call for a national referendum on the eurozone bailout strategy had «delayed, and perhaps even frozen» the detailed planning process. No one knows what will happen if Greek voters reject the EU plan, it added.

Author: Andreas Becker / sje
Editor: Nicole Goebel

http://www.dw-world.de/dw/article/0,,15508757,00.html

HOW GERMANY IS DESTROYING GREECE, EUROPE AND GERMANY!

Suicide of Europe: a triumph for the empire of Lloyd Blakfein

Greece is on the verge of revolt or revolution, at least if its government will continue to refuse an early election everybody in Greece is asking now. The markets seem ready to launch an even bigger attack against Italy. There is military tension in the Eastern Mediterranean Sea, increasing the probability of a military conflict involving two members of the EU, a candidate member and Israel. As for Berlin, it is repeating, in the way it is handling the European crisis, the same pattern of strategic mistakes which contributed to its military defeats in World War I and II, the only difference being that in the 20th century we were engaged in military wars while now we are facing a financial total war.

Germany has a rare opportunity in history to re-establish itself as a normal power, to transform itself into the political and economic leader of all Europe against the “Markets”, a Good and Democratic “hegemon” of the continent, investing its ambitions into a radically reformed European project of world significance. Instead, its policies undermine the European project and they are fuelling intra-european debt and political wars. Germany becomes, one more time in its history, a hostage in an extremely narrow, provincial sense of nationalism, the same primitive form of nationalism that destroyed in the past the German Volk. By doing that, Germans risk a “third Waterloo” in two centuries, a defeat more heavy than the one they suffered in 1945. There is no much time left before the historic defeat of the European Idea, a collapse of the EU and a global economic crisis worse than the one of 1929, which will have catastrophic consequences for Europe, the world and Germany itself.

Using a more systemic approach, we can easily discern in the ways the crisis is developing in the European Union and the world economic architecture, some of the characteristics that led to the rapid self-demise of the soviet system and the self-destruction of the Soviet Union, a system very different but as “closed”, as the current monetarist and neoliberal European and global economic system. The way European leaders are handling the European crisis, brings strong memories to the way Gorbachev was behaving, by destabilizing vital functions of his system and structure, without having any clear idea with what to replace them. Unlike the Chinese CP, Gorbachev borrowed massively and legitimized western values, to use them in his internal political struggles, thus destroying the “image of the enemy” which was the heart of his political system. The same we bear witness in Europe right now. Our “regime” is based on the “freedom, prosperity and democracy” promise. The “regime” will simply not survive because it is trying to ensure more and more profits for the banks and it is destroying whole communities, in order to repay the mountain of debt it has accumulated.

In this paper we try to see how different financial, political, ideological, national and geopolitical factors are contributing to the current crisis of the EU. We propose a synthesis of two seemingly opposed interpretations, one that is favoring the chaotic nature of the financial crisis and another one which is attempting to see in every stage of the crisis the advansing project of an “Empire of Finance”, shaping Europe and the world according to its interests and its world vision. We focus on German policy, because now Germany is the only remaining nation of Europe trying to produce a policy for Europe. The only other real actor in Europe is Greece, because it became the experimentation field for the new economic and social order in Europe. But also because the Greek government, under the direct control of centers in the international financial capital, behaves as a real “agent of chaos” in European affairs.

By Dimitris Konstantakopoulos

We are at a defining moment in European and, in particular, German history. The same malevolent mechanisms we have witnessed in Europe before World War I and II, are again in action, in financial, not in military terms this time (at least for now), but with the same, potentially catastrophic, consequences. European prosperity, democracy and civilization, everything we were able to achieve since 1945, are now at stake. As a result of the way German leadership is handling the European crisis, Germany runs the very real risk of experiencing at the end, an economic, political, geopolitical, moral and strategic defeat, comparable to the military defeat it has suffered in 1945.

Our minds cannot really and fully grasp the new situation. Our way of thinking is still based on the realities and certainties of the world as it was between 1945 and 2008; a good analogy is how the Europeans were completely taken aback by the eruption of World War I in 1914, thinking still in terms of the Belle Epoque, while crossing well into the new era of Wars and Revolutions which characterized the first half of 20th century. “We won’t pay for the Greeks” say the Germans, very much like the French said in a not so different occasion, “we will not die for Dantsig”. But the “assasination” of Greece risks having the same consequences with the assassination of Archduke Ferdinand in Sarajevo, in 1914.

The debt crisis is rapidly destroying the political foundations not only of the existing EU, but of any kind of European integration. A media war has been launched against Greece and other countries of the European periphery, the so called PIIGS, which reminds us of the psychological campaigns against “hostile”, “rogue” states like Iraq or Serbia. Such campaigns preceded in fact the military attacks against these countries, much in the same way they preceded the speculative attacks against Greece, transforming rapidly, in fact, a country-member of the eurozone, into the financial equivalent of Iraq.

Two years later the EU summits remind us now more and more of boxing matches and they are more and more ineffective. Germany, France, Britain and Italy have the worse relations they ever had. The “European” Central Bank tries to include, in the “restructuring” deal of Greek debt, the exclusion of the debt it bought at very low price in the secondary market – that is, it is speculating against and making money of a member country of the EU in a situation of distress! Common people in Germany say they don’t want to pay out of their hard work Greek crooks’ debt, unaware that Greeks work much more than Germans and, anyway, German “help for Greece” money does not go to Greece but to the international megabanks, which are the real crooks. The Bulgarian Prime Minister says he is happy because Greek society is destroyed, much as the Bulgarian society was destroyed at the fall of communism. Greeks themselves are more and more accusing the Germans of behaving in exactly the same way as in World War II, that is destroying and looting their country. They talk, in increasing numbers, about a 4th Reich and they tend to remember more and more of their EAM, the legendary National Liberation Front, the more important resistance movement in all of Europe, active between 1941 and 1944. What does this all mean? It means that less than two years after the eruption of the European sovereign debt crisis, the financial, political and ideological prerequisites for a destruction of the whole European project are now in place. World forces, especially the new “Empire of Finance”, having an interest in dominating or destroying Europe, have new and important tools to achieve their goals. Every European nation is blaming the other member states for crisis; a crisis which the world banks and the complete unregulated world finance and economy are mainly to blame!

The German dilemma

For the first time in eighty years, Germany is keeping now, in its hands, the key to the fate of Europe, its democracy and civilization. But it will not keep it for long and does not seem to know what to do with it. Germans have used the “markets” against Greece as a kind of “Maastricht police”, to “punish” Greeks and “discipline” other Europeans, without realizing the terrible price they will pay, as Faust did, for their alliance with the devil. They torn apart Greece economically, just like Stalin and Hitler did with Poland in 1939. Germany is overestimating itself and it’s relying too much to its economic power, the same way it overestimated and relied too much on its military power, during the 20th century. Berlin thinks it can play with the Markets, as Dalladier, Chamberlain or Stalin thought they could play with and use Hitler.

Between 1939 and 1941, Hitler attacked all Europeans, trying to unite and discipline them, before addressing his main concern, the conquest of Russia and the defeat of Bolshevism. But Hitler’s project was reflecting the essentially provincial, narrow and violent character of German nationalism. Germany has never understood its own great theoretician of War, the Prussian Carl von Clauzevitch, who rightly saw behind the victories of Napoleon, the force of the ideas of the Great French Revolution. The more successful and stable hegemonies were those based on general ideas and that also included a “carrot” for the nations under their dominion. This was the case of the US hegemony, based on the vision of an “independent, free and successful individual”, of USSR, based on “socialism”, or of the EU as long as it was based on the common dream of “prosperity and freedom for all”.

Hitler failed to conquer Britain and he paid a big price for attacking Greece. He could have wined over USSR, but when he finally attacked it, in June 1941, he had already lost precious energy and time. In a way that would let Zigmund Freud voiceless, Angela Merkel is doing exactly the same. She is trying to punish Greece and discipline all Europeans, before addressing the question of the Markets, on behalf of all the EU. She is running the risk of destroying all political capital of Germany in European Union.

The Markets’ and the IMF’s “police”, that Germany itself invited, welcomed and cooperated with, not only “punished” the supposed Greek “criminal”, as a matter of fact it destroyed him literally, and it is now attacking one country after another in Europe and even the USA. Thus proving that Greece is not an exception, but an extreme case, permitting us to understand and realize the fundamental mechanisms in action. For two years everybody is trying to address the Greek problem, but the only result of these efforts is the immense increase of the debt of this country and the rapid and unprecedented destruction of its economy and society.

No solution inside the system

German and European politicians try to find a solution, but everything that is proposed and then agreed, fails in the following weeks or months, proving that the problem is systematic, i.e. there is no solution inside the given political and economic “model”, the so called “liberal globalization”, characterized by the accumulation of enormous economic and political power to the financial “captains” and the complete deregulation of financial and other markets, practically of every financial, economic and trade activity around the globe. We are destroying Europe, precipitating a world crisis worse than the one we suffered in 1929.

The financial monster we created in the last 40 years, a world “Empire of Money”, is now destroying our states, nations and civilization. As long as the solution we propose avoids in aiming at the main cause of the problem, the problem will persist, having as a consequence the very existence not only of the European Union, but of the entire European civilization, welfare state and democracy, everything Europeans were able to achieve after 1945. If we really try to repay the mountain of debt accumulated by the banks and other financial institutions, we will have to destroy our societies, to transform European citizens into a kind of life-long slaves, to organize the social equivalent of new world wars, or to launch new military wars in a scale even more massive than the ones we experienced in the Middle East during the last decade or to destroy even faster the natural environment of the planet, the very foundations of our existence.

History is putting Germans in a dramatic strategic dilemma. They now have a really historic chance to become again a “normal” nation, escaping the mental “prison” that was imposed to them after their defeat in the 2nd World War and because of the way this defeat was handled by both Germans and their conquerors (1). To succeed, it would require of Germany to become the leader of the European nations, in their effort to control the financial monster threatening European society, democracy and civilization. It would require of Germans to take the lead in a really titanic, extremely difficult, but also absolutely necessary radical shift of paradigm, towards another economic model, if we really wish to save our continent from the totalitarian force of the so-called “Markets”. We need to radically restructure the European debt, to ban or at least regulate heavily CDS and other derivatives, to create a European economic model that produces debt with a production model, turning towards keynsianism, some form of protectionism and regulation. We need a gigantic redistribution of income and wealth, to reverse the path we are following for forty years. We need a European government and not governance, but such a government must be democratic and must also meet social, development and ecological goals, not just guarantee the value of money, as Maastricht does. We need a new New Deal and, in order to achieve it, a political leadership with the courage and skills of Franklin Roosevelt, Winston Churchill or Charles de Gaulle is needed, in order to address the present crisis and save Europe.

The other way for Berlin is to continue doing what it is doing, to precipitate the destruction of the Union and alienate the majority of its nations, laying itself the foundations of the dominance of the “Empire of Money” on the whole continent, including finally Germany itself as one of the subject-states. This country possesses of course important comparative advantages and it will be able to survive longer without the other Europeans, but how can it stand up globally as a unit, compared to China or India, in 20 years? What kind of “soft” (not only “economic”) power will it possess, after the terrible political and ideological fall-out from a total European destruction under its leadership? Such an outcome could in fact signify an economic, moral, political, and strategic defeat of Germany worse than the military one it suffered in 1945. No more, no less.

Empire against Germany

It was the first secretary of NATO, Lord Ismay, who defined the goal of the Atlantic Alliance with his famous formula: «To keep the Americans in, the Germans down, the Russians out». The British Empire has delivered its mantle to the US Empire, the US Empire kept its crown by an alliance of financial power and American weapons, the USSR has committed suicide, but the imperial “know-how” remains intact. Ways and subjects are changing, not fundamental goals. Now, it is probably not the Secretary General of NATO who is of importance, but the President of Goldman Sachs Lloyd Blankfein, who was once heard saying “I do the job of God”. (3)

Blankfein could not slip in 2008. He had everything well planned in advance, but still he could not be sure of the direction things could take. His man, Polson, had to beg literally in front of the Congressmen to save the Banks. Three years later, Lloyd and his colleagues are probably laughing at the Germans and the Europeans, Merkel, Sarkozy or Obama, all of them trying in a humiliating way to “calm the markets”. Not only he and his colleagues were able to conserve and expand their empire and its fantastic profits, not only they were able to pass to the states their own losses, thus creating the sovereign debt crisis, but they are now at the point of “regulating” the size of state budgets, the level of social expenditure and investment in Europe and US, even how many members the European Union should have or if it will continue to exist!

A Goldman Sachs’ man was appointed chief of the “European” Central Bank. Another, Otmar Issing, is writing in the Financial Times Deutschland, putting essentially Europeans in front of the dilemma either to transform their Union into a “dictatorship of the Markets”, in proper form, or see it dissolved. This same Issing, who is considered in Germany, God knows why, the biggest authority in monetary policy, was explaining in another famous article, in March 2010, why Europe should not help Greece. In the latter article he hid his capacity as paid advisor of Goldman Sachs, the bank that, while being an advisor of the Greek government, did not see any conflict of interest in orchestrating, since September 2009, the speculative attack against Athens.

Financiers like Issing or Soros, the later known for the great financial attack against British participation in the EMU, an early predecessor of the attack now launched against Europe by the financial empire, are now the main people discussing in European newspapers the fate of the continent that created all the basic and essential ideas of modern times in all spheres of life and knowledge. This is what’s become now the Europe of Kant and Voltaire, Marx and Nietsche, Robespierre and Garivaldi, Sartre and Goethe, of French Revolution, German romanticism or socialism. Soros, Issing, Goldman Sachs, or people like Barroso (!), are discussing and deciding the fate of European civilisation, that is how they will destroy it.

City’s “friendly” advice to Germans or the imperial trap for Berlin

At the end of September, the London Financial Times published an unusual, blunt editorial, urging EU, ECB and IMF not to deliver the sixth tranche of the loan they had agreed to provide Greece with. The editorial explained that Greece had not any international financial obligations to fulfill until the end of the year. If the tranche would not be delivered, the Greek government would be unable to pay salaries and pensions, explained the editorial of the newspaper, spokesman for the City financiers. (In the weeks following the publication of this editorial, the Greek government, under the threat of stopping of financing, begun to act in complete disarray and panic, slaughtering literally all social classes in the country, under the close supervision of the “EU, ECB, IMF” troika which sent to Greece and is practically acting as high level economic murderer).

British know Greeks and Germans, their national character, much better than Greeks and Germans know themselves. They fought and won over both of these nations repeatedly and in various ways. The City financiers are in a very good position to predict the probable result, if their advice would be followed and it is followed. It will precipitate the catastrophe of Greece, thus putting this country and Europe in a much weaker position to confront them. Very probably, it will also push the Greek people, sooner or later, to some kind of revolt or revolution, against their government first of all, but also, probably, against Germany and EU. You can accuse Greeks of everything you wish. But they made the second more important European revolution after the French and they convened a constituent assembly in 1822, when Napoleon was already defeated and a “Holly Alliance” was ruling over Europe that banned any kind of revolt. They also organized the most massive, taking into account the population of the country, resistance, during the 2nd world war.

City financiers know also, very well, the German character, they know that Germans like discipline as much as Greeks like revolt. They believe that Berlin will respond to a Greek revolt in a harsh, unpolitical and unflexible way. Germany and the EU have, probably, the political and economic weight to provoke an even bigger catastrophe for Greece, than the one they have already provoked with their policy, in cooperation with the Greek government. But what they don’t have are the means to escape the financial and, even more important, the terrible political, ideological and geopolitical fall out from the destruction of a small but at the same time the most historic country in Europe. They can do it, they will probably do it, but they will precipitate their own doom. If Americans spoke about the “law of unintended consequences”, after their adventures in the Middle East, we will have to introduce in Europe the new “law of assymetrical results”.

The idea of political integration in Europe will receive a fatal blow for decades. Even now, the political climate in Europe is becoming poisonous enough. Both “rich” and “poor” nations begin to protest against “helping” Greece, unaware that they don’t help Greeks in any way, what they do is help the banks destroy Greece, sometimes even speculating on and profiting from the difficulties of a fellow country-member. Everybody in Europe begins now to look to national solutions. In France, always the political barometer of the whole continent, the fascist National Front of Marine Le Pen is now a respected political force. The fundamental political axioms, based on which the post-war prosperity, democracy and peace in Europe was created and endured are now rapidly undermined, in front of our very own eyes.

When the catastrophe will occur, when the dust will fall down, every European nation will begin to accuse the other Europeans, and all of them the Greeks. German and other European leaders probably will accuse Greeks for all the ills of Europe and use them as a pretext to impose draconian economic and social policies in Germany and Europe. Greeks from their own view will be frustrated being negated by Europe, towards which they are turned for two and a half centuries. They will turn not so much against the “markets”, who lack “address” and telephone number, but against Europe and Germany in particular, accusing it of destroying their country for the second time in less than a century. They will remember that Germans did not pay any war reparation and they did not return even the gold stolen from the Greek central bank. They will reopen the accounts of the Ziemens and other contracts, given the fact that European firms were massively paying Greek politicians. The International Herald Tribune, the Time, or even the Financial Times will then publish very accurate reports of hunger in Athens or analyses of how it has proven impossible for the Europeans to solve their own problems. The implications will be clear. First, the spectacle of Greek social catastrophe will be used to terrorize all European citizens in accepting the salaries and pensions that their governments will be allowed by the banks to give them. Second, everybody outside Germany will make the same conclusion: “Germans did not change. They remain the same. We can’ trust them”.

This is exactly the fundamental psychological and ideological mechanism used by the Empire to dominate after the War over Germany and Europe and keep the continent divided and dependent, in spite of its very important economic, social or intellectual achievements. And it will be a big irony of History that German nationalism will have, once more in recent history, contributed to the demise of the German national interests.

Let us remember what happened in 1956. The Soviet Union had still a tremendous prestige in Europe, due to its role in the defeat of Hitler. Nikita Khrushchev was trying to reform the country internally, to get it out of its terrible Stalinist legacy. When the Hungarian revolution erupted, some forces encouraged Budapest to revolt, by assuring it will have western backing. Hungarians quit the Warsaw Pact. It was more than what Moscow could afford. Soviet tanks did not smash only the Hungarians, they also destroyed the soviet prestige in Europe, the western European communist movement and the chances of a successful reform of the Soviet Union itself. The foundations of its own dissolution, decades later, were already laid. Israel found, by the way, an opportunity, as events were unfolding in Central Europe to unleash another of its wars in the Middle East.

Now put European Union in the place of the Soviet Union, Germany in the place of Russia, Greece in the place of Hungary, CDS in the place of tanks, and you will have a probable scenario for the immediate future. Many things are also already happening now, and more will happen, as in 1956, in the Middle East, as our attention will be kept by the European wars of debt. By the way, this is the classic way powers outside Europe were able to dominate over its nations in the 20th century, i.e. by having Europeans fight among themselves. In the previous century it was by military means, now it is by financial.

The markets “ultimatum” to Europe: submit or dissolve

The strategy of the markets towards Europe is an important point we can’t analyze in depth in the space constraints we have. The fact is that we tend to look to the markets as semi-automatic capital mechanisms, we tend to see the banks and other financial institutions as simple economic, profit-looking actors. They are not. We confuse the nearly automatic function of the markets with the possibility of a very concentrated group of capital holders to orchestrate and catalyze market events. We forget that the ten biggest banks in the world are able to mobilize a capital equal to the debt of all nations. They have the same financial power with all nations!

Private financial institutions are strategic actors. They represent the biggest concentration of financial power and international political influence the world has ever known. They were even able to partially hijack, through derivatives, the main state function of money emission. Their level of strategic planning is the level required of empires. Our states and politicians do not have anything even remotely comparable, not to speak of their own dependence towards money owners. The only weakness of this world of “State behind the States” is that it is lacking political legitimacy and military force: it has to rely mainly to the US armed forces and military-industrial complex. They are radical in their thought, we are conservatives. They manage the radical change of the system in their direction, we try to manage a more and more unmanageable system. They tend to look in the long-term, we tend to manage day-to-day affairs, preparing for the next municipal or national elections. They see the big picture, we see the small. This is why they are winning.

In the geopolitical sphere, the Wolfowitch and Jeremia reports, which shaped the post cold war strategy of the USA and established the foundation of the wars in the Middle East that followed, constitute a very useful example of the imperial thinking, a model which can help us understand also how the “Leninists of the markets” are also thinking and acting. In fact, the financial attack against Greece follows the same strategic logic with the military attack against Iraq, it is the cornerstone, the overture for a radical reshape of the world.

What the two reports essentially explain is that the Empire must not wait for “threats” to its dominion appear or activate, that there is a need for proactive action, having as a goal to preclude beforehand the emergence of power poles able to compete the American global domination. If the European Union becomes a political entity in its own right, it will constitute an obvious threat to the geopolitical monopoly of the Empire. If the euro establishes itself as the world reserve money, it will undermine one of the pillars of Us domination and the possibility of financing in the future the US economy.

By the way, and speaking about the economy, the markets know better than anyone else that a second, deeper financial tsunami is coming. Instead of trying to stop it, they obviously wish to channel it and use it in a way profitable for them. They are even obliged to do so, because otherwise, they are rightly afraid that finally some politician will be found to blame banks and markets for the crisis and ask for them to pay a considerable part of the debt, instead of demolishing the whole European postwar edifice in order to repay it. They know also that times of upheaval are also big opportunities to shape things for decades to come. If they don’t use them in their own profit, they will suffer serious, probably fatal losses. The present crisis is, from their perspective, a huge, historic opportunity to demolish the European welfare state and probably the European democracy, transforming European workers into slaves working all their life to repay the amount of debt accumulated.

The markets can afford an EU working strictly according to the Maastricht monetary monster, thus becoming their agent. They can’t afford the transformation of EU into any kind of “state” power really controlling them. If the EU can transform itself successfully into an instrument of the Empire, they will probably use it. If not, they will use the environment of chaotic decomposition of the euro and the EU, in order to achieve the above mentioned political, economic and social goals.

In a revealing recent article, the Wall Street Journal could not resist the temptation to express its enormous enthusiasm for the direction European crisis was taking. First, it said, this crisis has committed a fatal blow to the dangerous dream of a “European super-nation”. Second, the euro has played its role provoking the crisis. Third, WSJ was insisting that the upcoming crisis really represents a truly historic chance to destroy the social state in the continent and in the US.

The markets hate modern humanism, they hate strong states in general and the Germans in particular. In ancient Athens we had the first “restructuring” of the debt by Solon, which led to the first experiment of Democracy. The theoretician of ancient democracy Protagoras epitomized the slogan of this democracy by saying “man is the measure of all money”. But for the “civilization” of finance, it is the other way around: “Money is the measure of all men” or, more practically, markets regulate everything.

The upcoming Greek revolt

The program applied now in Greece by the EU, the ECB, the IMF and a “Greek government”, which finds itself in better terms with the Rotchild family than with the Greek people, does not let the Greeks with many options, other than to revolt, even without the canny pushing of Financial Times editorials. The program is tantamount to economic and social genocide and has, already, destroyed the foundations of parliamentary democracy in this country. Under European and international “help” the Greek economy is in a free fall, at a rhythm superior to this of the Weimar Republic, before Hitler took power. Every single social class, including the middle classes, is rapidly getting destroyed, with the exception of very thin layers of super rich people, its social structure transforming rapidly towards the usual Latin American models. The average living standards and available income is on a 50% reduction spiral without any perspective of stabilization. Social security and health care is destroyed, the state is melting down. The irony of history, if the term is appropriate, is that the “cure” applied to Greece punishes especially the most productive, hard working and honest among its citizens, thus destroying any possibility of a national renaissance. Most of the young, more talented and better educated and dynamic people of the country dream of emigrating. The only reason we do not yet witness armed groups of the far left and the far right fighting in the streets, is the inertia of human mind which tends always to be late compared to the change of situations. The morale of the Greek nation is now in its worse situation since the first terrible winter of German occupation, in 1941-42, before the appearance of the enormous resistance movement, the biggest in Europe during the 2nd World War, compared to the scope of the country. Greeks are already experiencing, in the big urban centers, not just poverty, but the first widespread cases of famine. If this was not enough, different international agents appear proposing to get the whole property of the Greek state in order to alleviate the country from part of its debt or presenting themselves as the “builders” of a new Greek nation state, much in the same way they looted and destroyed the ex-Soviet Republics and Russia, during the years of “transition to nothing” and “shock without therapy”.

The forces which planned and are now executing the destruction of Greece, prefer probably an implosion to an explosion of the country. Especially the Germans seem to wait for this, and anyway they never understood the “rationality in irrationality” of revolts and revolutions and they probably think that Greeks will accept the decimation of their conditions of life passively, like it happened in Eastern Europe. We can’t exclude such a scenario, but it doesn’t seem plausible. Greeks have a completely different political tradition than Eastern Europeans. There is no communism to blame for everything in the Greek case. There is of course a massively corrupted political class and state elite. They were corrupt by themselves, but they were also in the payroll of many big European firms like Siemens, which, in exchange of the bribes given, they exploited for decades the Greek market, sometimes literally looting the Greek state and budget.

The rapid destruction of all social bonds and national ideas taking now place in Greece, as a result of the European and IMF program, is unleashing a terrible force, waiting to express itself. The Empire knows that. To the perspective of a social explosion in Greece, they would prefer to channel the energy unleashed to other directions. Except implosion or explosion, there are two other possible directions. One would be towards a “war” between Greeks and immigrants. 80-90% of the emigration flows to Europe try to use Greece as a transit gate to Europe, but they stay finally in Greece, decomposing all its social structures, that are already problematic. The second possibility is towards small “wars”, nationalism and fascism.

Mars meets Venus

Greece is not only the epicenter of the debt crisis. It is a fractal of all the possible crises with the potential of threatening Europe. Greece and Cyprus, unfortunately for their people, are located in one of the more important geostrategic points in the world, controlling the access of Russia to the “warm seas”, of France and Germany to the energy of the Middle East, of Israel to the western world. They are at the crossroads of the Middle Eastern “world of Mars”, the Slavic world, in temporary retreat and decline, and the European “world of Venus”. Cyprus seems to posses important energy reserves. If anywhere, it is in this region that can be combined the explosive dynamics of “geopolitical revisionism”, in action in the Middle East, especially during the last decade, and of the “market revisionism”, trying to reshape fundamentally and in its own profit the state of affairs established in Europe after the War.

For the time being the debt wars in Europe and the military conflicts in the Middle East follow separate, but equally explosive paths. What can happen if they combine?
Has the European Union any, even remote capacity, of handling at the same time its debt crisis and a geopolitical one, or is it risking to be destroyed before anybody understands what is happening? Look at the map of the region. What do you see? A situation of unprecedented instability after 1989-91. Five countries that cope with very different, but very deep crises (Syria, Libya, Egypt, Cyprus, Greece). And, between Cyprus and Syria, an unprecedented concentration of US, Israeli, Turkish forces, to which a Russian flotilla will be added by the end of November. Greek, British, French ships are also present.

The Republic of Cyprus, exerting its absolute right has begun, in cooperation with Israel and Noble Energy drilling research for gas in its Exclusive Economic Zone. Turkey did not like it at all and thus send to the region an important naval flotilla. The conflict risks to trigger a “reopening” of a vast array of Greek-Turkish differences. Israel, which wishes to find an opportunity for including Cyprus and Greece into a larger sphere of influence in the region, is proposing its own defense umbrella to Cyprus. Now, we have Israeli aviation confronting Turkish navy in the region. In November we will have Greek planes in common exercises with Israeli aviation. At the end of November, a Russian flotilla will be added. Objectively speaking, what we see is the mounting of a mechanism which can be used by various players with different possible, regional or world agendas, to trigger a “limited military conflict”, even by next month.

Greece was used by the “Empire of the Finance” to begin the attack against all Europe, to invite the IMF inside the European affairs and as an experimentation case for the most extreme neoliberal policies applied in Europe. It may also be used for the destruction of the EU and also, as an experimental field for the re-imposing of authoritarian regimes in Europe. The Greek nation, living in Greece and Cyprus is approaching the situation Poland was found in 1939, between Germany and Russia. Now Greeks risk to be torn apart geoeconomically, between Germany and the Markets, geopolitically between Israel and Turkey.

We can’t be sure what will happen and when. In the worse case scenario, a “limited military conflict” in Mediterranean can be used to:

Α. direct the enormous forces unleashed by the destruction of Greek society towards an external enemy, not towards Greek political elite and legitimize, thus, an authoritarian regime in Greece

B. incorporate more strongly Cyprus and Greece inside an upgraded Israeli sphere of influence, along with Bulgaria, Romania and other, bigger members of EU, especially if Greece is thrown out of the EU or if the EU is dissolved. Such events will completely annihilate any German or European strategic influence in South Eastern Europe and the Eastern Mediterranean and can constitute a geopolitical defeat of strategic proportions

C. there will be one more mechanism of “crisis provocation” inside the EU, but it will be controlled by no Europeans powers

Athens, 19.10.2011

Konstantakopouos.blogspot.com
Konstantakopoulosd@yahoo.gr
NOTES
1. The two most educated nations of the world, Germans and Israelis, have come out of the 2nd World War with a terrible trauma, that still keeps them hostage to their past and it’s now at risk to repeat itself in other ways. Regarding Germans, this is the result of a conscious effort by the victors of the War to make Germany incapable of re-becoming in any way the maker of its own history. Both nations are still incapable of really escaping the “dipole” of “victim or victor”. In a bigger scope, the fate of our civilization depends much upon the capacity of these two nations not to “negate”, but to escape their past, by becoming “normal” nations.

It is true that the Hitler regime has committed horrible mass crimes. But the unsaid implication of the dominating interpretation of the 20th century, that the Germans are inherently a bad nation, or that Jews, the victim of a terrible genocide, are a “unique” people, to whom special rights must be recognized, is the way not to overcome, but to repeat the legacy of the past in other ways. Only if the Germans and the Israelis find the courage to rethink their history in rational terms and stop considering themselves as “unique” or “special”, will they be able to really “metabolize” their history.

Germans were treated as the fundamentally “bad guys”, which did not “cure” them from domination or revenge tendencies. Such tendencies do not characterize Germans in particular, but practically the vast majority of all nations; they are characteristics of human, not just of German nature. By putting Germans in the position of the “eternal guilty”, the victors of the War pushed those tendencies deeper into the subconscious of this nation, from which they will, if they remain suppressed, always try to escape and express themselves, if they find a plausible pretext.

Human beings tend to repeat to others the behavior they have received as children from their own environment. What Germany is now doing to Greece is very much similar to what the victors of World War I have done to Germany, with the Versailles Treaty. What Israelis do to Palestinians is the symbolic reflection of what Nazis did to them. I remember been shocked reading once the word “Achtung” at the Israeli check point, crossing the line to the occupied territories, as I was travelling to Ramalla. There are no German speaking people travelling in the area.

It is impossible to underestimate the horrible nature of Hitler’s mass crimes. But we should admit that Germans were not alone in making the 20th century what it has been. Verdun has preceded and contributed to, if not provoked directly Dachau and Gulag, it was not the other way around. We can discuss for centuries the impact of Romanticism, Nietsche or Wagner on German History, but the historic truth is that without the Treaty of Versailles, there would be probably no Hitler. The crimes of the Hitler regime were absolutely horrible, but it is wrong to consider, as often implied, the German people responsible for all the evils and the crimes of the 20th century. The leveling of German cities at the end of the War was an equally horrible mass crime, serving not any military purpose, than the goal of destruction of the German nation as such. The annihilation of Nagasaki and Hiroshima was also a mass murder incident. The “over-guiltysation” of the Germans after the War had no other purpose than to hide the responsibilities of the other powers and to impede the German nation from re-becoming a sovereign country once more. This is why, the country which produced Heggel and Marx, Klausewitz and Haushofer, seems unable or unwilling even for a rudimentary thought in historical, strategic or geopolitical terms. This is also why, the German nationalism remains in such a primitive stage, not even realizing that it is used against German interests.

2. This phrase of Lloyd Blankfein is cited by Mark Roche, the correspondent of Le Monde in London and author of “The Bank”

 

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris

Οι ρίζες της σημερινής μας οικονομικής χρεοκοπίας βρίσκονται στο μαύρο καλοκαίρι της Κυπριακής Τραγωδίας του 1974

 Kίμωνος, του Αθηναίου (γραμμένο αποκλειστικά για το http://www.istorikathemata.com/)

 

Η μεταπολιτευτική δημοκρατία γεννήθηκε πάνω στα ερείπια μιας μεγάλης εθνικής καταστροφής, την οποία ξεπερνά σε σημασία μόνο ο ξεριζωμός του Ελληνισμού της Ιωνίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης. Οι μέρες που διάγουμε σηματοδοτούν την οριστική κατάρρευση της μεταπολίτευσης, υπό το βάρος της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας.  Όμως, πολύ πριν χρεωκοπήσει οικονομικά, η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία είχε χρεωκοπήσει ηθικά.  Η σημερινή της κατάρρευση, μέσα σε μία ατμόσφαιρα σήψης, αποσύνθεσης και ηθικής παρακμής, ήταν  προδιαγεγραμμένη και έχει σε μεγάλο βαθμό τις ρίζες της σε εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Την προδίκασε η αδυναμία της, ή ακριβέστερα η συνειδητή της άρνηση, να αποκαθάρει το άγος του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής και να αποδώσει δικαιοσύνη για  την Κυπριακή Τραγωδία. Τιμωρώντας όσους άνοιξαν την Κερκόπορτα στο Πεντεμίλι της Κυρήνειας και τιμώντας όσους προέταξαν τα στήθη τους, υπερασπιζόμενοι τέσσερις χιλιάδες χρόνια ελληνικής ιστορίας στο νησί του Ευαγόρα.

Δεν υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό σε αυτή τη διαπίστωση. Ούτε η μοίρα της ελλαδικής κοινωνίας το είχε γραμμένο – για όσους την θεωρούν πλοηγό της ζωής, ούτε ο Θεός μας τιμώρησε – για όσους πιστεύουν στην ύπαρξή Του. Απλά, η ηθική συγκρότηση μιας κοινωνίας, αποτελεί ασφαλή οδηγό και πρόκριμα για την κατάληξή της. Μία κοινωνία που ανέχτηκε τον ενταφιασμό της διερεύνησης των ευθυνών για μία τέτοια εθνική καταστροφή, ήταν θέμα χρόνου να συναντήσει την επόμενη. Τριάντα πέντε (και κάτι) χρόνια μετά, είναι ασήμαντος ιστορικός χρόνος. Θα μπορούσε να είχε συμβεί αργότερα, ή και νωρίτερα, ήταν όμως νομοτελειακό πως η κατάρρευση θα ερχόταν. Τα συμπτώματα της Ύβρεως που διαπράχθηκε ήσαν πολλά και εξόφθαλμα αλλά και το δέλεαρ που έπεισε το κοινωνικό σώμα να ανεχθεί τη συγκάλυψη, κι αυτό ήταν ευδιάκριτο.

Η Ύβρις υπήρξε τεράστια, ανήκουστη. Κανείς δεν τιμωρήθηκε για την ανείπωτη Τραγωδία! Οι στρατηγοί, ναύαρχοι, πτέραρχοι, και ό,τι άλλο τέλος πάντων ήταν τότε, που σχεδίασαν και εκτέλεσαν το πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου (ή δεν έκαναν τίποτα για να το εμποδίσουν, αρκούμενοι στο να μιλούν με τους Αμερικανούς και τον ξένο «παράγοντα»), έζησαν – ή ζουν ακόμα – εν τιμή, απολαμβάνοντας τίτλους, συντάξεις και προνόμια. Όσοι ολιγώρησαν μπροστά στον εισβολέα (ενώ ίσως είχαν αποδειχθεί «λιοντάρια» στο πραξικόπημα), δεν ελέγχθηκαν ποτέ. O θλιβερός θίασος που υποδυόταν την «ελληνική κυβέρνηση» κατά το πραξικόπημα και την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής, δεναντιμετώπισε ποτέ τη δικαιοσύνη. Οι πολιτικοί άνδρες που ανέλαβαν τα ηνία στις 23 Ιουλίου, δεν έδωσαν ποτέ εξηγήσεις για όσα έκαναν ή, το κυριότερο, παρέλειψαν να κάνουν, για να υπερασπιστούν την μεγαλόνησο από την ολοφάνερα επικείμενη δεύτερη φάση των επιχειρήσεων.

Απεναντίας, όσοι ρίχτηκαν στις 20 Ιουλίου στον αγώνα, με το πάθος που πραγματικά ταίριαζε σε όσους αξιώθηκαν τέτοια τιμή, υβρίστηκαν, συκοφαντήθηκαν και αφέθηκαν ανενδοίαστα στη λήθη, στην αδιαφορία και στην απαξίωση. Και όσοι από αυτούς είχαν την ατυχία να απωλέσουν τη σωματική τους αρτιμέλεια ή την ψυχική και σωματική τους υγεία, υπέστησαν απίστευτους εξευτελισμούς από τη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία. Οι νεκροί, οι τραυματίες, οι αγνοούμενοι,  οι πρόσφυγες, τα ορφανά, οι κακοποιημένες γυναίκες της εισβολής, αφέθηκαν να ξεχαστούν. Τι τύχη είχε μία δημοκρατία που διαπράττει τέτοια ανομία; Δεν ήταν φανερό πού θα κατέληγε;

Η Κυπριακή Τραγωδία του 1974 δεν είναι όμως ένα οποιοδήποτε γεγονός. Πρόκειται για μία πολιτικο-στρατιωτική ήττα που σημαδεύει ανεξίτηλα την Ιστορία του Έθνους και υποθηκεύει το μέλλον του Ελληνισμού σε μία πανάρχαια κοιτίδα του.  Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που αρνείται να διερευνήσει τα αίτια ενός τέτοιου εφιάλτη, επικαλούμενη πως θα διαταραχθούν οι σχέσεις της χώρας με τον «ξένο παράγοντα»; Τι είδους κοινωνία είναι αυτή που ανέχεται, λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια μετά την τραγωδία, υποκριτικό «άνοιγμα» του φακέλου της Κύπρου για να εξυπηρετηθούν εκλογικές σκοπιμότητες της στιγμής; Δεν της αξίζει να καταρρεύσει μέσα στη γενική καταισχύνη; Μία δημοκρατία που αφήνει άταφους και λησμονημένους τους ήρωές της και ατιμώρητους τους υπεύθυνους μίας ιστορικής καταστροφής, επειδή «…ανακύπτει κίνδυνος να προκύψουν γεγονότα ικανά να διαταράξουν τας διεθνείς σχέσεις της Ελλάδος μετ’ άλλων κρατών…», δεν έχει προδιαγράψει το μέλλον της; Δεν ήταν φανερό πως η κοινωνία της θα άκουγε κάποτε  έναν gauleiter από την Εσπερία να δηλώνει ωμά πως «η εθνική κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό»;

Ξέρω πως πολλοί θα καγχάσουν με όσα υποστηρίζει αυτό το σημείωμα. «Τι σχέση έχει», θα πούν, «η οικονομική μας χρεωκοπία, με τα όσα έγιναν το καλοκαίρι του 1974»; “It’s the economy stupid!”, θα φωνάξουν οι γιάπηδες του LSE και του Harvard. Ποιά Κύπρος; Εδώ μιλάμε για ΑΕΠ, spreads, CDS, το διογκωμένο δημόσιο, τα swaps,  τι είναι αυτά που μας λές;  Πικρό και παγωμένο θα είναι όμως το γέλιο τους. Γιατί όλοι ξέρουμε πως μία κοινωνία χρεωκοπεί οριστικά, μόνο όταν διαλυθεί το σύστημα αξιών της. Αυτό είναι που της επιτρέπει να σταθεί όρθια και να αντέξει φυσικές και οικονομικές καταστροφές, πολέμους, αναποδιές και δυστυχίες. Η ελλαδική κοινωνία υπονόμευσε το σύστημα αξιών της, όταν απέστρεψε το πρόσωπο από την κυπριακή τραγωδία, για να κυνηγήσει την επίπλαστη οικονομική ευμάρεια της μεταπολίτευσης. Και τώρα είναι γονατισμένη και ανίκανη να αντιδράσει. Θα στοιχημάτιζε κανείς, έστω και μία πεντάρα, πως η ελλαδική κοινωνία έχει τη δύναμη να αντέξει μία πτώχευση; Γιατί, το δίλημμα του αν μπορεί να αντέξει κάτι πιο επώδυνο (όπως π.χ. την ανάγκη να υπερασπιστεί ενόπλως την ανεξαρτησία και την ακεραιότητά της), αρνούμαι ακόμη και να το εκφέρω ….

Πιστεύω πως η προσπάθεια που έκανε η κοινωνία μας να αποστρέψει το πρόσωπο από (τις ευθύνες της και το χρέος της προς) την Κύπρο, οδήγησε σε  καταστάσεις περίεργες. Η πολιτική μας ηγεσία, γιορτάζει κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου την επάνοδο της Δημοκρατίας, με μία glamorous (παλαιότερα τουλάχιστον) δεξίωση της Προεδρίας. Η δεξίωση αυτή και ο χρόνος τέλεσής της, ενσαρκώνει την τραγωδία που ανεπίγνωστα μάλλον, έζησε η δική μου γενιά – η γενιά της μεταπολίτευσης, των σημερινών πενηντάρηδων. Ποτέ δεν κατάφερα να συνέλθω από την διαπίστωση πως  την ώρα εκείνη, της 23^ης Ιουλίου του 1974, που εγώ ανέμιζα μία σημαία στην Αθήνα πανηγυρίζοντας για την κατάρρευση της δικτατορίας, κάποια παιδιά της γειτονιάς μου, της πόλης μου, του συγγενικού μου κύκλου, της διπλανής πόρτας τελικά, πέθαιναν μαχόμενοι στην Κυπριακή Γή, σε μία μάχη αισχρά προδομένη.

 

Την ίδια ακριβώς ώρα που εγώ ανέμιζα τη σημαία και όλοι γύρω μου πανηγύριζαν, στην Κύπρο, η ΕΛΔΥΚ υπερασπιζόταν το στρατόπεδό της και τα όπλα της έπαιρναν φωτιά. Η ελλαδίτικη Α’ Μοίρα Καταδρομών έθαβε 30 καρβουνιασμένα παλικάρια, θύματα της γελοιότητας αυτών που δεν λογοδότησαν ποτέ, και έπαιρνε θέση για τη μάχη που κράτησε ελεύθερο το αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Η 33^η Μοίρα Καταδρομών είχε παραδώσει στην αγκαλιά του Πενταδάκτυλου τον Ταγματάρχη Κατσάνη και στην Αθανασία τους 120 αξιωματικούς και καταδρομείς της που προσπάθησαν να κλείσουν με τα κορμιά τους το ρήγμα της Κυρήνειας, από όπου έμπαινε σιδερόφρακτος πια ο Αττίλας. Η 31^η Μοίρα Καταδρομών αγρυπνούσε φυλάγοντας τη ρημαγμένη Κυπριακή Γή, ανασταίνοντας με τη λαμπρή της δράση από τον Πενταδάκτυλο ως το Πυρόι, το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Πλαστήρα. Και η Δόξα μελετούσε το ανάστημα του Παύλου Κουρούπη, του Ελευθέριου Τσομάκη και των λαμπρών συμμαχητών τους, που διάλεξαν να στοιχειώσουν την Κυρήνεια με τη θυσία τους, παρά να φύγουν. Εμείς όμως στην Αθήνα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, τίποτα από αυτά δεν γνωρίζαμε και τίποτα από αυτά δεν φαινόταν να μας νοιάζει. Το πανηγύρι της Μεταπολίτευσης, μόλις είχε ξεκινήσει. Δεν το σταματούσε ούτε η κλαγγή των όπλων, ούτε ο ορυμαγδός της μάχης από τη μαρτυρική Κύπρο. Δεν το σταμάτησε ούτε ο Αττίλας ΙΙ. Μόνο τώρα πια σταματάει, μάλλον με τον τρόπο που του άξιζε ….

Θα πρότεινα στο σημείο αυτό, πριν αποτιμήσει ο αναγνώστης τα όσα έγραψα σε αυτό το σημείωμα, να κάνει λίγο ακόμα υπομονή, και να γυρίσει τη ματιά του 80 χρόνια πίσω, για να κάνει μία σύγκριση. Για να σκεφτεί, αν ο ισχυρισμός του σημειώματος αυτού πως η ρίζα της χρεωκοπίας βρίσκεται στην απροθυμία της ελλαδικής κοινωνίας να αποκαθάρει το άγος του 1974, έχει κάποια βάση. Το Σεπτέμβρη του 1922, φαινόταν να καταρρέει όχι μόνο η «Μεγάλη Ιδέα» αλλά ολόκληρο το Ελληνικό Κράτος. Τελείωνε με το χειρότερο δυνατό τρόπο μία πολεμική περιπέτεια δέκα ετών.  O διπλασιασμός της εδαφικής έκτασης της χώρας (1912-13) κινδύνευε να εξανεμιστεί από την οδυνηρή ήττα στη Μικρά Ασία, που έθετε σε κίνδυνο την ύπαρξη του Έθνους. Τα πάντα κατέρρεαν. Τα θλιβερά απομεινάρια μιας ένδοξης Στρατιάς διέρρεαν σε αποσύνθεση, μαζί με πλήθη προσφύγων που ετοιμάζονταν να περάσουν το Αιγαίο και να έλθουν στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Ας κάνει τώρα ο αναγνώστης ένα μικρό χρονικό άλμα: μόλις 18 χρόνια μετά, και μάλιστα ύστερα από μία περίοδο ανώμαλου πολιτικού βίου και αλλεπάλληλων στρατιωτικών κινημάτων,  μία επίσημη χρεωκοπία (1932) και μία τετράχρονη δικτατορία, το ίδιο Έθνος έγραφε την εποποιία του ’40, γονατίζοντας κυριολεκτικά (τη μία) και ηθικά (την άλλη), δύο αυτοκρατορίες της εποχής. Πώς επετεύχθη αυτό; Θα είχε συμβεί αν δεν είχε αποκαθαρθεί το άγος της Μικρασιατικής Καταστροφής με την δίκη και την εκτέλεση των 6; Θα είχε καταφέρει χωρίς αυτή την κάθαρση, η ηγεσία της εποχής, να συγκροτήσει τη Στρατιά του Έβρου και να επιτύχει τους όρους της Λωζάνης; Θα είχε σταθεί όρθιο το Έθνος; Αμφίβολο. Του «Έθνους η ειμαρμένη» απαίτησε Κάθαρση. Τιμωρία. Για κάποιους ίσως άδικα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.

Ας συγκρίνει λοιπόν τώρα ο αναγνώστης, το τότε και το σήμερα. Η φτωχή, ηττημένη, ταπεινωμένη Ελλάδα του 1922, μετά την Κάθαρση της Μικρασιατικής Τραγωδίας στάθηκε στα πόδια της και ανάγκασε 18 χρόνια μετά όλη την οικουμένη να υποκλιθεί στο μεγαλείο της ελληνικής ψυχής. Αντίθετα, η ευημερούσα Ελλάδα του 1974, «ταϊστηκε»  με «δημοκρατία», «σοσιαλισμό» και «οικονομική ανάπτυξη», και  αγνόησε  την ιστορική αναγκαιότητα και την αδήριτη εσωτερική ανάγκη του κοινωνικού σώματος  για τιμωρία των ενόχων της Κυπριακής Τραγωδίας. Τριάντα επτά χρόνια μετά, και αφού είδε να περνά μπροστά της τόσος πλούτος όσος ίσως δεν είχε εμφανιστεί σε καμμία άλλη περίοδο του ελεύθερου βίου της, η Ελλαδική κοινωνία καταρρέει παταγωδώς. Καταρρέει, βασανιστικά και εξευτελιστικά, περίγελως των Εθνών της Γης. Μη έχοντας ηθική πυξίδα, εκμαυλισμένη και αποπροσανατολισμένη, διαλύεται αδυνατώντας να βρεί στήριγμα στην εθελόδουλη μεταπολιτευτική πολιτική elite, αλλά και στη γελοία, νεο-πλουτίστικη οικονομική elite (της οποίας οι «εκλεκτοί», κάποτε διασκέδαζαν εκτοξεύοντας αλλήλοις αστακούς, σε εκείνα τα «υπέροχα» καλοκαιρινά μυκονιάτικα parties της περιόδου του Χρηματιστηρίου, έξοχα δείγματα της αισθητικής μιας μεταπολίτευσης που οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια του Κυπριακού Ελληνισμού).

Μετά από αυτή την ιστορική αντίστιξη, ας καγχάσει όποιος θέλει για το περιεχόμενο αυτού του άρθρου. Αν μπορεί, φυσικά.  Οι σκιές του Κυπριακού καλοκαιριού του 1974, και το βλέμμα εκείνου του αγοριού μπροστά στον τοίχο που κραυγάζει μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της φωτογραφίας «Κανένας  δεν ξεχνά, Τίποτα δεν ξεχνιέται!» θα στοιχειώνουν για πάντα τις μέρες μας.  Η Κύπρος τιμωρεί διαχρονικά και αυτούς που «εμήδισαν», και αυτούς που την ξέχασαν. Μάλλον, δεν θα καταφέρουμε να μάθουμε με σιγουριά αν κάποιοι «εμήδισαν», απλά το υποπτευόμαστε. Σίγουρα όμως, η ελλαδική κοινωνία επέλεξε να ξεχάσει. Αλλά, όπως μαρτυρά ο σοφός λαός, όπως στρώνει κανείς, έτσι κοιμάται.

 

http://www.istorikathemata.com/2011/07/1974.html#more

«Ζήτημα ημερών πλέον…» [ακολουθεί και σχολιασμός]

του Γιώργου Δελαστίκ

Ο κύβος ερρίφθη. Η Γερμανία έχει ήδη αποφασίσει για την τύχη της Ελλάδας. Το Βερολίνο θα οδηγήσει τη χώρα μας σε καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας και μάλιστα πολύ σύντομα. Η επίσημη ανακοίνωση της απόφασης μέσω μιας έκτακτης συνόδου κορυφής της Ευρωζώνης είναι πλέον ζήτημα ημερών, όχι μηνών. Ενδέχεται να γίνει και μέσα στην εβδομάδα, χωρίς πάντως αυτό να είναι σίγουρο. Δεν έχουν ακόμη προσδιοριστεί οι όροι και η ακριβής μορφή της επιλεκτικής χρεοκοπίας.

Περί αυτού υφίστανται ακόμη ενδογερμανικές διαφορές. Γερμανικοί τραπεζικοί κύκλοι, που συμπεριλαμβάνουν και μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Μπούντεσμπανκ, προβάλλουν σθεναρή αντίσταση και ισχυρές αντιρρήσεις στο να δώσει η ΕΕ δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ στην Ελλάδα για την επαναγορά ελληνικών ομολόγων από την Αθήνα και σε τιμές αγοράς – δηλαδή με έκπτωση περίπου 50%.

Σύντομα θα λήξει αυτή η υπόθεση, πιθανότατα προς την κατεύθυνση που προαναφέρθηκε. Πληρούται ήδη η θεμελιώδης προϋπόθεση: οι γερμανικές τράπεζες έχουν ξεφορτωθεί από πάνω τους ελληνικά ομόλογα αξίας πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ που κατείχαν όταν ξέσπασε η κρίση.

Ο Ολι Ρεν επιβεβαίωσε το γεγονός αυτό. Πάνω από 50 δισ. ευρώ άξιζαν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που είχαν γερμανικές τράπεζες το φθινόπωρο του 2009. Στις 31 Μαρτίου 2011 όμως τα «συνολικά ελληνικά κρατικά ανοίγματα δεκατεσσάρων συμμετεχουσών γερμανικών τραπεζών ανέρχονταν σε 14,6 δισεκατομμύρια ευρώ» μόνο όπως τονίζει ο Ολι Ρεν σε απάντηση ερωτήματος του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Χουντή. Εκτοτε, βάσει δημοσιευμάτων του γερμανικού Τύπου, το ποσό αυτό έχει μειωθεί ακόμη περισσότερο και αυτή τη στιγμή είναι κάτω από 10 δισ. ευρώ.

Εχουν μειώσει οι πάντες την έκθεσή τους σε ελληνικά ομόλογα. Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην απάντησή του ο Ολι Ρεν, «σύμφωνα με τα δεδομένα της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών η έκθεση όλων των ξένων τραπεζών στο χρέος του ελληνικού δημόσιου τομέα (ήτοι κυρίως σε κρατικό χρέος) μειώθηκε από 66,9 δισεκατομμύρια ευρώ τον Μάρτιο του 2010 σε 39,5 δισεκατομμύρια ευρώ τον Δεκέμβριο του 2010». Σε εννέα μήνες του 2010 ξεφορτώθηκαν δηλαδή σχεδόν τα μισά ελληνικά ομόλογα που κατείχαν οι ξένες τράπεζες, ενώ η τάση αυτή ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο το πρώτο εξάμηνο του 2011. Είναι προφανές ότι οι ξένες τράπεζες θα υποστούν μηδαμινές ζημιές από οποιαδήποτε μορφή επιλεκτικής χρεοκοπίας αποφασιστεί από το Βερολίνο.

Δεν θίγονται οι καταθέσεις των Ελλήνων πολιτών στις ελληνικές τράπεζες σε περίπτωση επιλεκτικής χρεοκοπίας. Ούτε υπάρχει κίνδυνος να μην καταβληθούν μισθοί και συντάξεις. Οι φόβοι του κόσμου γύρω από αυτά τα θέματα δεν είναι δικαιολογημένοι. Το πράγμα φυσικά αλλάζει για τους κατόχους ελληνικών ομολόγων ή αμοιβαίων κεφαλαίων που συμπεριλαμβάνουν και ομόλογα του ελληνικού κράτους.

Σοβαρές ζημιές θα υποστούν οι ελληνικές τράπεζες, καθώς θα υποχρεωθούν εκούσες – άκουσες να πουλήσουν κρατικά ομόλογα στη μισή τιμή (αν τελικά επιλεγεί η χρηματοδότηση της επαναγοράς κρατικών ομολόγων από την Ελλάδα με λεφτά της ΕΕ) ή να παρακρατήσουν ομόλογα και μετά τη λήξη τους, αν επικρατήσουν σενάρια βασιζόμενα στην επιμήκυνση. Σε άλλη περίπτωση, οι τράπεζες θα είχαν προβλήματα ρευστότητας και ενδεχομένως σοβαρά. Επειδή όμως τώρα την επιλεκτική χρεοκοπία θα την αποφασίσουν και θα τη μεθοδεύσουν οι Γερμανοί και τυπικά η ΕΕ, οι ελληνικές τράπεζες θα έχουν λεφτά για να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους.

Τα χρήματα θα τα δίνει στις ελληνικές τράπεζες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οπότε δεν θα υπάρξει πρόβλημα – τουλάχιστον αρχικά. Από εκεί και πέρα όμως εγείρονται άλλα ζητήματα. Επί πόσο χρονικό διάστημα θα παρέχει ρευστότητα στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα η ΕΚΤ; Με ποιους όρους; Με ποια προοπτική; Στα ερωτήματα αυτά κανένας δεν είναι σε θέση να απαντήσει, αν προηγουμένως δεν ανακοινωθεί το πλήρες περιεχόμενο της επιλεκτικής χρεοκοπίας που θα αποφασιστεί για την Ελλάδα.

Νέο κύμα λιτότητας είναι πάντως βέβαιο ότι θα ακολουθήσει την επισημοποίηση των εξελίξεων, όποιας μορφής επιλεκτική χρεοκοπία και αν επιβληθεί. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τα πάθη του ελληνικού λαού δεν θα έχουν τέλος.

Σχολιασμός

Γράφαμε από καιρό ότι ήταν γνωστό πως από τα τέλη του 2010 ως τον Μάρτιο του 2011 τα ελληνικά ομόλογα μεταπωλούνταν από τους πρωτότυπους κατόχους τους στο 70% της αξίας τους. Και λέγαμε ότι όσο περνάει ο καιρός είναι εις βάρος της χώρας διότι το κούρεμα θα πρέπει να είναι μεγαλύτερο. Λέγαμε επίσης ότι η χώρα κακώς πληρώνει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις της στους δανειστές της την ίδια ώρα που έγινε κούρεμα-αυτογκόλ της ελληνικής οικονομίας μέσω της μείωσης μισθών, συντάξεων, επιδομάτων κοκ.

 

επαναγορά ελληνικών ομολόγων από την Αθήνα και σε τιμές αγοράς – δηλαδή με έκπτωση περίπου 50%.

 

Σχόλιο: εδώ γίνεται παραδοχή, ουσιαστικά από τους Γερμανούς, ότι οι «τιμές αγοράς» των ελληνικών ομολόγων βρίσκονται σήμερα, μέσα Ιουλίου 2011, στο 50%. Καταλαβαίνουμε λοιπόν τι έκανε το ελληνικό δημόσιο από τον Μάιο του 2010 μέχρι σήμερα. Αποπληρώνει στο 100% τους δανειστές την ίδια ώρα που εφάρμοσε κούρεμα 25% στους πολίτες της χώρας

 

Πληρούται ήδη η θεμελιώδης προϋπόθεση: οι γερμανικές τράπεζες έχουν ξεφορτωθεί από πάνω τους ελληνικά ομόλογα αξίας πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ που κατείχαν όταν ξέσπασε η κρίση.

 

Μάλιστα. Παραδοχή ότι οι Γερμανικές τράπεζες ήταν ανάμεσα σε όσους μεταπωλούσαν όλο αυτό το διάστημα ελληνικά ομόλογα. Και τώρα που πούλησαν ένα τεράστιο μέρος τους δε θα ενοχληθούν τόσο από το κούρεμα. Για ποιον λόγο περιμέναμε τόσον καιρό; Για να σωθούν οι Γερμανικές τράπεζες. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα του πρώτου Μνημονίου

Πάνω από 50 δισ. ευρώ άξιζαν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που είχαν γερμανικές τράπεζες το φθινόπωρο του 2009. Στις 31 Μαρτίου 2011 όμως τα «συνολικά ελληνικά κρατικά ανοίγματα δεκατεσσάρων συμμετεχουσών γερμανικών τραπεζών ανέρχονταν σε 14,6 δισεκατομμύρια ευρώ» μόνο όπως τονίζει ο Ολι Ρεν σε απάντηση ερωτήματος του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Χουντή. Εκτοτε, βάσει δημοσιευμάτων του γερμανικού Τύπου, το ποσό αυτό έχει μειωθεί ακόμη περισσότερο και αυτή τη στιγμή είναι κάτω από 10 δισ. ευρώ.

 

Θυμίζω: οι περικοπές μισθών και συντάξεων που τόσο πολύ έτσουξε τος Έλληνες και έβγαλε στους δρόμους ανθρώπους που ποτέ δεν διαδήλωναν στο παρελθόν, βελτίωσε τον ελληνικό προϋπολογισμό του 2010 μόνο κατά 2-3 δις ευρώ. Συγκρίνοντας τα νούμερ βλέπουμε πού πήγαν οι θυσίες του ελληνικού λαού: στον βρόντο. Όλη η ιστορία έγινε για να γλυτώσουν την ίδια ώρα 40 δις έκθεσης ελληνικών ομολόγων οι Γερμανικές τράπεζες.

η έκθεση όλων των ξένων τραπεζών στο χρέος του ελληνικού δημόσιου τομέα (ήτοι κυρίως σε κρατικό χρέος) μειώθηκε από 66,9 δισεκατομμύρια ευρώ τον Μάρτιο του 2010 σε 39,5 δισεκατομμύρια ευρώ τον Δεκέμβριο του 2010″. Σε εννέα μήνες του 2010 ξεφορτώθηκαν δηλαδή σχεδόν τα μισά ελληνικά ομόλογα που κατείχαν οι ξένες τράπεζες, ενώ η τάση αυτή ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο το πρώτο εξάμηνο του 2011. Είναι προφανές ότι οι ξένες τράπεζες θα υποστούν μηδαμινές ζημιές από οποιαδήποτε μορφή επιλεκτικής χρεοκοπίας αποφασιστεί από το Βερολίνο.

 

ομοίως..

 

Σοβαρές ζημιές θα υποστούν οι ελληνικές τράπεζες, καθώς θα υποχρεωθούν εκούσες – άκουσες να πουλήσουν κρατικά ομόλογα στη μισή τιμή (αν τελικά επιλεγεί η χρηματοδότηση της επαναγοράς κρατικών ομολόγων από την Ελλάδα με λεφτά της ΕΕ) ή να παρακρατήσουν ομόλογα και μετά τη λήξη τους, αν επικρατήσουν σενάρια βασιζόμενα στην επιμήκυνση.

 

Πάμε και στην άλλη πλευρά. Βγαίνει το συμπέρασμα από τα παραπάνω ότι οι ελληνικές τράπεζες ΔΕΝ ΠΟΥΛΗΣΑΝ ελληνικά ομόλογα, τουλάχιστον στον βαθμό που το έκαναν οι ξένες τράπεζες, όλο αυτό το διάστημα. Και παραμένουν εκτεθειμένες. Αμέσως μετά, κατά το άρθρο, θα έρθουν οι ίδιοι «σωτήρες» των τραπεζών.

 

 

Επειδή όμως τώρα την επιλεκτική χρεοκοπία θα την αποφασίσουν και θα τη μεθοδεύσουν οι Γερμανοί και τυπικά η ΕΕ, οι ελληνικές τράπεζες θα έχουν λεφτά για να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους.  Σε άλλη περίπτωση, οι τράπεζες θα είχαν προβλήματα ρευστότητας και ενδεχομένως σοβαρά. Τα χρήματα θα τα δίνει στις ελληνικές τράπεζες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οπότε δεν θα υπάρξει πρόβλημα – τουλάχιστον αρχικά

 

Μάλιστα. «Τουλάχιστον αρχικά»… Μετά θα μας αφήσουν στο έλεός μας.

 

Νέο κύμα λιτότητας είναι πάντως βέβαιο ότι θα ακολουθήσει την επισημοποίηση των εξελίξεων, όποιας μορφής επιλεκτική χρεοκοπία και αν επιβληθεί. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τα πάθη του ελληνικού λαού δεν θα έχουν τέλος.

 

Ασχολίαστο!!

 

Συμπέρασμα, ναι λοιπόν, ήταν πράγματι ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΚΑΚΟ το Μνημόνιο του Μαΐου 2010

Με μία διαφορά. Για άλλον ήταν αναγκαίο και για άλλον ήταν κακό.

Ήταν αναγκαίο για τις Γερμανικές τράπεζες.

Ήταν κακό για τον ελληνικό λαό.

 

http://www.antibaro.gr/node/3236

«Διάσωση με την Ελλάδα στα γόνατα»

του Σταύρου Λυγερού

Mέχρι πριν από μία εβδομάδα, το«ιερατείο» της Ευρωζώνης εξαρτούσε τις δικές του αποφάσεις για τη διάσωση της Ελλάδας από την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Το Μεσοπρόθεσμο πέρασε από τη Βουλή, αλλά το τοπίο στις Βρυξέλλες παραμένει θολό. Το ζητούμενο, βεβαίως, δεν είναι η εκταμίευση της πέμπτης δόσης, αλλά η εκπόνηση και η εφαρμογή μιας στρατηγικής, που θα επιτρέψει στην ελληνική οικονομία να σταθεί στα πόδια της, αλλά και στην ίδια την Ευρωζώνη να αντιμετωπίσει την εγγενή κρίση της.

Το σχέδιο που βρίσκεται στο τραπέζι, όμως, το μόνο που εγγυάται είναι ότι η Ελλάδα θα αποφύγει την επόμενη τριετία τη στάση πληρωμών, εκποιώντας και τη δημόσια περιουσία. Κάποιες ιδέες για αναπτυξιακού τύπου μέτρα δεν έχουν μέχρι τώρα οριστικοποιηθεί. Από την άλλη πλευρά, φαίνεται να οριστικοποιείται η συζητούμενη εθελοντική επιμήκυνση ελληνικών ομολόγων με σχεδόν τοκογλυφικό επιτόκιο (από 5,5% έως 8%), που ουσιαστικά θα κρατήσει την Ελλάδα στα γόνατα για πολλά χρόνια.

 

«Κακός μαθητής»

Η κρίση, όμως, δεν είναι μόνο ελληνική. Στις αρχές 2010, η Ελλάδα παρουσιάστηκε σαν το «μαύρο πρόβατο» σ’ ένα άσπρο κοπάδι. Το «ιερατείο» την αντιμετώπισε σαν τον «κακό μαθητή», που τον τιμωρεί αυστηρά για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιποι. Η δημοσιονομική ασωτία της Ελλάδας είναι γεγονός, αλλά η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και όσες χώρες-μέλη ακολουθούν απέδειξαν ότι η Ελλάδα είναι ο αδύνατος κρίκος μιας όχι και τόσο ανθεκτικής αλυσίδας. Από την ύπαρξη του κοινού νομίσματος επωφελούνται οι πιο ανταγωνιστικές οικονομίες, με πρώτη τη γερμανική. Τα πλεονάσματά της είναι σε μεγάλο βαθμό τα ελλείμματα του ευρωπαϊκού Νότου, τα οποία σταδιακά μετατράπηκαν, λόγω και της διάσωσης των τραπεζών, σε διογκωμένο χρέος.

Όταν η κυβέρνηση άρχισε να εφαρμόζει με θέρμη το Μνημόνιο, ο Γιώργος Παπανδρέου άρχισε να εισπράττει εύσημα και βραβεία. Το «ιερατείο» μετέτρεψε την Ελλάδα από παράδειγμα προς αποφυγή σε παράδειγμα προς μίμηση. Την πρόβαλε σαν την «αμαρτωλή», που μέσα από το «καθαρτήριο» των αντικοινωνικών μέτρων δείχνει το δρόμο στις άλλες χώρες-μέλη. Όλες οι «θρησκείες», άλλωστε, έχουν ζωτική ανάγκη από μετανοημένους αμαρτωλούς!

Η Ελλάδα είναι πειραματόζωο. Εδώ δοκιμάζεται η συνταγή, που οι άρχουσες ελίτ σκοπεύουν να εφαρμόσουν σταδιακά σε όλη την Ευρώπη. Προφανώς, θα προηγηθούν οι αδύνατοι κρίκοι, αλλά τελικώς δεν θα γλιτώσουν ούτε οι θεωρούμενοι ισχυροί κρίκοι. Μέσω των πολιτικών ελίτ, οι τράπεζες προσπαθούν να μετακυλήσουν στους φορολογούμενους το κόστος της κρίσης που αυτές δημιούργησαν.

 

Ισχυρή δόση λανθασμένης «θεραπείας»

Όταν το Μνημόνιο, σε συνδυασμό με την ανικανότητα της κυβέρνησης, αντί να ανατάξει την οικονομία, τη βύθισε στην ύφεση, ο Παπανδρέου ξαναμπήκε στο στόχαστρο. Η τρόικα τον κατηγόρησε για ολιγωρία. Στην πραγματικότητα, όμως, εκτός από τον «κακό μάγειρα» φταίει και η δική της λανθασμένη συνταγή. Αρνούμενη, όμως, να το παραδεχτεί υποχρέωσε την Ελλάδα με το Μεσοπρόθεσμο να αυξήσει τη δόση της λανθασμένης «θεραπείας». Παραλλήλως, ξαναστήθηκε η τελετουργία του εξευτελισμού, της ταπείνωσης και της τιμωρίας των «σπάταλων και τεμπέληδων Ελλήνων». Η τελετουργία αυτή έχει διπλό στόχο: Πρώτον, να κάμψει κάθε διάθεση αντίστασης εντός της Ελλάδας. Δεύτερον, να πείσει τους Βορειοευρωπαίους φορολογούμενους ότι τα χρήματά τους δίνονται με σκληρότατους όρους.

Ακολουθώντας αυτή την τακτική, το «ιερατείο» επικαλύπτει τις ευθύνες του, αλλά δεν λύνει το εγγενές πρόβλημα της Ευρωζώνης. Η ελληνική κρίση δεν είναι η εξαίρεση ενός σωστού κανόνα, αλλά η ακραία εκδήλωση της συστημικής κρίσης του ευρώ. Εάν αποφάσιζε να επιστρέψει στη δραχμή, το πρόβλημα απλώς θα μετατοπιζόταν στον επόμενο αδύνατο κρίκο.

Την περίοδο των «παχιών αγελάδων» οι αντιφάσεις της Ευρωζώνης επικαλύπτονταν. Η διεθνής κρίση, όμως, τις έβγαλε στην επιφάνεια. Το κοινό νόμισμα εμποδίζει τις λιγότερο ανταγωνιστικές χώρες-μέλη να εξισορροπήσουν το μειονέκτημά τους. Προς το παρόν, η ιδεολογική ισχύς του ευρώ και ο φόβος της απομόνωσης εμποδίζει όχι μόνο τις πολιτικές ελίτ, αλλά και τις κοινωνίες του ευρωπαϊκού Νότου να σκεφτούν εναλλακτική λύση. Εάν, όμως, οι χώρες αυτές συνεχίσουν να χάνουν έδαφος, είναι αναπόφευκτο κάποια στιγμή να αντιδράσουν. Καμία χώρα δεν ανέχεται για πολύ χρόνο μια κατάσταση που υπονομεύει τα συμφέροντά της.

Η Ευρωζώνη δεν θα επιβιώσει μόνο με δρακόντεια δημοσιονομικά μέτρα κι αυστηρές ποινές. Στο σημείο που έχουν φτάσει τα πράγματα, ή θα πάει ολόκληρη μπροστά ή θα διαλυθεί. Στην πραγματικότητα, η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια όχι μόνο τα κενά του ευρωπαϊκού νομισματικού οικοδομήματος, αλλά και το αβαθές του ενοποιητικού εγχειρήματος. 

 Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Επίκαιρα» στις 7/7/11

 

«Η Ρωσία έδινε δάνειο, η Ελλάδα αδιαφόρησε»

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΒΑΝ ΣΑΒΒΙΔΗ, ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΗΣ ΔΟΥΜΑΣ

Του ΘΑΝΑΣΗ ΑΥΓΕΡΙΝΟΥ

Η Ρωσία ήταν έτοιμη από τις αρχές του 2010 να παράσχει δάνειο με ευνοϊκούς όρους και η Ελλάδα αδιαφόρησε, δήλωσε στην «Ε», λίγο μετά την επανεκλογή του στην προεδρία της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Ρωσίας, ο Ιβάν Σαββίδης, βουλευτής της Κρατικής Δούμας, επικεφαλής της 5ης Περιφέρειας του ΣΑΕ και «τσάρος του Ροστόφ», στις όχθες του Δον.

Ο Ιβάν Σαββίδης μιλάει στον ανταποκριτή της «Ε», Θ. Αυγερινό «Ηρθε ο Παπανδρέου στη Ρωσία πέρυσι τον Φεβρουάριο, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ήρθε. Ο ηγέτης της Ρωσίας ήταν έτοιμος να δώσει 25 δισ. ευρώ, δεν έχω λόγο να μην το πω δημοσίως, γιατί έχω ο ίδιος γνώση του ζητήματος. Και ήταν μάλιστα έτοιμος να τα δώσει ως πρώτη δόση βοήθειας στην Ελλάδα, όμως, δυστυχώς… Ηταν δάνειο με χαμηλό επιτόκιο, οι λεπτομέρειες δεν έχουν πια σημασία, αφού προφανώς οι Αμερικανοί, το ΔΝΤ και η Ε.Ε. είπαν όχι. Τότε γιατί ήρθε στη Μόσχα ο Παπανδρέου; Για να δει ο ελληνικός λαός ότι συναντιέται με τον Πούτιν;», μας είπε με πάθος ο Ι. Σαββίδης, που διαμαρτύρεται ότι οι ελληνορωσικές σχέσεις είναι τόσο παγωμένες, όσο ποτέ τα τελευταία 20 χρόνια.

«Ηταν έτοιμος»

«Δεν είναι μυστικό ότι εγώ κανόνισα την κατ’ ιδίαν συνάντηση, ζητήθηκε η βοήθειά μου από την ελληνική πλευρά. Το πρωί συναντήθηκα με τον Παπανδρέου στην Κρατική Δούμα, μείναμε οι δυο μας με τον μεταφραστή και του είπα ότι δεν χρειάζεται να προβληματίζεται για τίποτε, ότι ο Πούτιν έχει καλή και θετική διάθεση, γι’ αυτό και θα προτείνει να μείνουν μόνοι τους κι εφόσον δώσει κι αυτός τη συγκατάθεσή του, μπορεί να του θέσει οποιοδήποτε ζήτημα θεωρεί χρήσιμο. Ηταν έτοιμος να ακούσει τα πάντα», υποστήριξε ο κ. Σαββίδης, υπογραμμίζοντας ότι η συνομιλία κράτησε τελικά μόλις 20 λεπτά και λίγο αργότερα ενημερώθηκε από το Κρεμλίνο «ότι κατά τη διάρκειά της ο Παπανδρέου ουσιαστικά δεν έκανε απολύτως καμία ερώτηση, αλλά μιλούσε για τα οικολογικά προβλήματα της Ελλάδας».

«Γιατί ήρθατε;»

Σύμφωνα με τον ηγέτη των ομογενών της Ρωσίας, ο Β. Πούτιν είχε νωρίτερα σε ένδειξη καλής θέλησης ορίσει ως υπεύθυνο για την υλοποίηση των διμερών συμφωνιών τον Ιγκορ Σέτσιν, «έναν από τους ισχυρότερους αντιπροέδρους της ρωσικής κυβέρνησης, ο οποίος επιβλέπει ολόκληρο το ενεργειακό σύμπλεγμα και τη βαριά βιομηχανία μηχανοκατασκευών».

Αυτό σήμαινε ότι η Ρωσία είναι έτοιμη για άμεση συμφωνία και επιτάχυνση των διαδικασιών, όμως η Ελλάδα δεν έδειξε καμία διάθεση και «το ίδιο βράδυ πήγα στο προεδρικό ξενοδοχείο «Πρέζιντεντ» όπου έμενε ο Παπανδρέου, και τον ρώτησα: Πείτε μου σας παρακαλώ, γιατί ήρθατε και γιατί χρειαζόταν η κατ’ ιδίαν συνάντηση, γιατί μου ζητήσατε βοήθεια, για να με δυσφημήσετε;».

Κατά τις εκτιμήσεις του ομογενή πολιτικού, «η αντίδραση που ακολούθησε είναι πλέον προς την αντίθετη κατεύθυνση» και έτσι μπορεί να εξηγηθεί και η πρόσφατη αναβολή της προγραμματισμένης για τις 5 Ιουλίου επίσκεψης Λαμπρινίδη στη Μόσχα, έπειτα από ρωσική πρωτοβουλία και με διατύπωση πρωτοφανών αιχμών για έλλειψη περιεχομένου στις διμερείς επαφές.

Σύμφωνα με τον Ι. Σαββίδη, το Κρεμλίνο ζήτησε να εξηγηθεί στον πρωθυπουργό ότι θα μπορούσε να ζητήσει οποιαδήποτε διευκόλυνση ήθελε, έστω και τηλεφωνικά, από τον Β. Πούτιν, γι’ αυτό και αργότερα προτάθηκε να χορηγηθεί δάνειο, «που θα πληρωθεί εν μέρει με κρατικές δεσμεύσεις και εν μέρει με αγροτικά προϊόντα», έτσι ώστε να υλοποιηθεί το συμβόλαιο αγοράς τεθωρακισμένων οχημάτων μεταφοράς προσωπικού από τη Ρωσία, όμως και η πρόταση αυτή απορρίφθηκε.

Οι ελληνικές επιλογές οδηγούν, κατά τον Ι. Σαββίδη, στη σταδιακή μεγιστοποίηση των ρωσοτουρκικών σχέσεων, καθώς «στο φόντο μιας Ελλάδας που αδυνατίζει και όλο και περισσότερο αποστρέφει το πρόσωπό της από τη Ρωσία, όλο και ενεργότερα η τουρκική οικονομία συνεταιρίζεται με τη ρωσική και η Τουρκία ισχυροποιείται», εξέλιξη, που «θα είναι το χειρότερο έγκλημα για πολλές χιλιετίες. Και τότε δεν θα μπορούμε πλέον τίποτε να διορθώσουμε».

avgerinos@ellada-russia.gr

 

http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=293054

Ανακοίνωση της Λαϊκής Συνέλευσης ΠΛατείας Συντάγματος

 Μια έκπτωτη και δικτατορική ελληνική κυβέρνηση που δεν εκπροσωπεί τον λαό αυτής της χώρας, μόλις ψήφισε νομοσχέδια με τα οποία σκοπεύει να εκποιήσει την δημόσια ελληνική περιουσία και γη, ενάντια στην θέληση της μεγάλης πλειονότητας του λαού.

Ενημερώνουμε όσους διαβλέπουν μια επενδυτική ευκαιρία, ότι δεν θα αργήσουμε να ανατρέψουμε αυτήν την κυβέρνηση, που σύντομα θα λογοδοτήσει για τα εγκλήματά της απέναντι στον λαό και στην χώρα. Οι υπογραφές και τα νομοσχέδιά της είναι άκυρα. Δεν τα έχει επικυρώσει ο ελληνικός λαός και βεβαίως δεν τα αναγνωρίζει.

Προειδοποιούμε κάθε επίδοξο επενδυτή να μην σκεφτεί καν να πλησιάσει σε δημοπρασία η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας ή γης μας και πολύ περισσότερο να μην την αγοράσει. Εκτός του ότι όταν επανακτήσουμε ως λαός την κυριαρχία της χώρας μας θα χάσει ό,τι αγόρασε, τα χρήματά του που συμμετείχαν στην παράνομη συναλλαγή δεν θα του επιστραφούν.

Επίσης τον προειδοποιούμε ότι μέχρι να ξαναποκτήσουμε τον έλεγχο της χώρας, στα πλαίσια υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας όπως αυτά απορρέουν και από το Σύνταγμα της Ελλάδας αλλά και από τα διεθνώς αναγνωρισμένα δικαιώματα των λαών και των ανθρώπων, θα κάνουμε ότι είναι αναγκαίο μέσα από την αυτο-οργάνωσή μας για να ακυρώσουμε στην πράξη και να σαμποτάρουμε την τυχόν επένδυσή του.

Ας μην τολμήσει λοιπόν κανείς επίδοξος επενδυτής να κάνει ψώνια ευκαιρίας δημόσιας περιουσίας και γης στην Ελλάδα, εκτός κι αν αντιλαμβάνεται το υψηλό ρίσκο της επένδυσής του. Σε αυτή την περίπτωση, η επένδυσή του θα «είναι ευπρόσδεκτη» στην χώρα όπου όταν στερείς την ελευθερία στο λαό της, ξέρει να γεννά έναν Κανάρη ή να κάνει συσντρίμια μια γέφυρα στον Γοργοπόταμο.

Η Λαϊκή Συνέλευση της Πλατείας Συντάγματος 3-7-2011

Η πορεία του Εκουαδόρ διαψεύδει τα… πολύχρωμα «κοράκια»

Πώς διαμορφώνεται η κατάσταση μετά την παύση πληρωμών.
Της Αλίκης Βεγίρη.

 

Η ιστορία της αθέτησης πληρωμών του Εκουαδόρ είναι αρκετά γνωστή. Εν περιλήψει, ο πρόεδρος Κορέα, άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του τον Ιανουάριο του 2007 και αφού τον Απρίλιο του ιδίου έτους φρόντισε να στείλει στην «ευχή του θεού» τους αξιωματούχους του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, πήρε την πρωτοβουλία να συστήσει ανεξάρτητη διεθνή επιτροπή λογιστικού ελέγχου για τη διερεύνηση της νομιμότητας όλων των δανειακών συμβάσεων από το 1976 έως και το 2006. Η επιτροπή κατέθεσε πόρισμα, σύμφωνα με το οποίο ένα μέρος του χρέους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παράνομο και, ως εκ τούτου, να μην πληρωθεί. Ο Κορέα ευθύς αμέσως, τον Δεκέμβριο του 2008, κήρυξε στάση πληρωμών αναφορικά με τους τόκους ομολόγων που έληγαν το 2012 και το 2030 και άρχισε κύκλο διαπραγματεύσεων με ιδιώτες κατόχους. Το αποτέλεσμα ήταν, τον Απρίλιο του 2009, από το συνολικό εξωτερικό χρέος των 10,2 δισ. δολαρίων (25% του ΑΕΠ) να πετύχει να επαναγοράσει τα 3,9 δισ. στο 30% της αξίας τους, γλιτώνοντας έτσι χρεολύσια καθώς και μελλοντικούς τόκους.

 

«Έχω χάσει τον ύπνο μου μέχρι να πάρω αυτή την απόφαση. Θα μας κοστίσει δάκρυα και ιδρώτα, αλλά πιστεύω ότι κάνουμε το σωστό. Η ζωή είναι πάνω από το χρέος». Αυτά είπε ο Ραφαέλ Κορέα σε ραδιοφωνικό διάγγελμα την ημέρα κήρυξης της στάσης πληρωμών, περιγράφοντας το χρέος συνολικά ως ανήθικο, απότοκο δωροδοκιών και μιζών.

 

Πόσα όμως «δάκρυα και ιδρώτα» κόστισε η πράξη αυτή στο λαό του Ισημερινού; Τι έπαθε, λοιπόν, σε σύγκριση με τις εποχές που οι κυβερνήσεις του κατάπιναν τα δάνεια σαν καραμέλες και που η εξυπηρέτησή τους μόνο κόστιζε τα 2/3 του ΑΕΠ εις βάρος της εξυπηρέτησης των κοινωνικών αναγκών;

 

Ας δούμε, λοιπόν, την εξέλιξη της ιστορίας κι ας προετοιμαστούμε να απογοητεύσουμε τους αδιάβαστους ανόητους τραμπούκους της δημοσιογραφίας, που πολύ θα ήθελαν -αγνοώντας ή παραποιώντας την πραγματικότητα- τα πράγματα να είχαν πάει αλλιώς.

 

Ναι, αγαπητοί μου, τα ομόλογα του Εκουαδόρ όντως στέκονται πολύ χαμηλά στην εκτίμηση των «επενδυτών». Στην κατηγορία Caa2, όπου βρέθηκαν πρόσφατα, αφού προηγουμένως αναβαθμίστηκαν(!) μάλιστα κι από τη Moody’s. Φυσιολογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι η αθέτηση πληρωμών είναι ακόμα πρόσφατη. Δυο μόλις χρονών.

 

Εύγλωττα τα στοιχεία
Αλλά ποιος, στ’ αλήθεια, στο Εκουαδόρ νοιάζεται να βγει για δανεικά στις αγορές; Το νέο σύνταγμα, που ψηφίστηκε με ποσοστό 64% τον Σεπτέμβριο του 2008, φρόντισε να περιλάβει αρκετά άρθρα με στόχο τον περιορισμό της εξάρτησης της εκάστοτε κυβέρνησης από εξωτερικό δανεισμό, ειδικά δε από τις αγορές. Για παράδειγμα, περιγράφονται πολύ αναλυτικά οι συνθήκες κάτω από τις οποίες οι κεντρικές και τοπικές κυβερνήσεις μπορούν να συνάπτουν νέα δάνεια καθώς επίσης και το μέγιστο ποσό, σαν ποσοστό του ΑΕΠ, που θα πρέπει να διατίθεται για την εξυπηρέτησή τους. Το άρθρο 290 μεριμνά ώστε τα νέα δάνεια να συνάπτονται μόνο για τη χρηματοδότηση οικονομικά ανταποδοτικών προγραμμάτων, τα οποία προηγουμένως οφείλουν να υπόκεινται σε οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανάλυση.

 

Δεν φτάνει όμως αυτό. Αν ρίξουμε μια ματιά στους μακροοικονομικούς δείκτες του Εκουαδόρ, βλέπουμε ότι για το 2010 το ΑΕΠ μεγάλωσε κατά 3,7%, ξεπερνώντας μάλιστα και τις προσδοκίες του ΒΜΙ (Business Market International), το οποίο είχε προβλέψει ένα ταπεινό 2,2%. Η δε πρόβλεψη της κεντρικής τράπεζας για τα επόμενα 5 χρόνια είναι ανάπτυξη μεγαλύτερη του 5% και πληθωρισμός κάτω του 4%. Εν τω μεταξύ, η ανεργία έπεσε στο 6,1% στο τέλος του 2010, από το 7,9% που ήταν το 2009, και τα φορολογικά έσοδα για το 2010 αυξήθηκαν κατά 16,5%.

 

Οι διαπραγματεύσεις με τις ξένες πετρελαϊκές εταιρίες κατέληξαν επιτυχώς, με τις περισσότερες να συμβιβάζονται με τους όρους Κορέα, αλλάζοντας σημαντικά τους συσχετισμούς ανάμεσα σ’ αυτές και στην κυβέρνηση, προς όφελος προφανώς της τελευταίας και των Εκουαδοριανών. Οι εξαγωγές πετρελαίου κατά το 2010 σημείωσαν αύξηση κατά 28% σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο και επιπλέον αναμένεται να ξεπεράσουν κατά πολύ τα φετινά προϋπολογισμένα έσοδα (κατά 600 εκατ. δολάρια).

 

Σχετικά δε με το ισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών, μόνο κατά τους 4 πρώτους μήνες του τρέχοντος έτους παρουσίασε πλεόνασμα 41 εκατ. δολαρίων.

 

Συμφέρουσες διακρατικές συμφωνίες
Αλλά ακόμα και για την κάλυψη έκτακτων δανειακών αναγκών πάντα υπάρχουν οι διμερείς και πολυμερείς διακρατικές συμφωνίες με λατινοαμερικάνικες επενδυτικές τράπεζες και οργανισμούς και, φυσικά, η πρόθυμη Κίνα, η οποία με μια τσάντα γεμάτη γουάν φέρνει βόλτες ανά την υφήλιο αγοράζοντας, δανείζοντας και επενδύοντας. Τελευταία, το 2009, κάνοντας μια στάση και στο Εκουαδόρ, συμφώνησε να παράσχει 1 δισ. δολάρια δανεικά για την κατασκευή εγγειοβελτιωτικών έργων, υδροηλεκτρικών φραγμάτων και για την εξερεύνηση νέων κοιτασμάτων πετρελαίου.

 

«Με ένα επιπλέον δάνειο, 3 περίπου δισ. από την Κίνα, για το 2011, με τις εξαγωγές πετρελαίου να ξεπερνούν τις προσδοκίες και με την οικονομία να βρίσκεται σε ανάπτυξη, οι ξένοι επενδυτές είναι πολύ αισιόδοξοι ότι το Εκουαδόρ θα μπορεί να εξυπηρετεί τα χρέη του», δήλωσε αναλυτής του οίκου S&P από τη Νέα Υόρκη.

 

«Τα ομόλογα του Εκουαδόρ, με τα κινεζικά δάνεια και τις υψηλότερες τιμές πετρελαίου, παρουσιάζουν την καλύτερη οικονομική επίδοση στη Λατινική Αμερική και αυξάνουν την εμπιστοσύνη των δανειστών». Τάδε έφη το Bloomberg, στις 25/6/2011.

 

Το πρόβλημα, βέβαια, με το Εκουαδόρ δεν είναι ότι δεν μπορεί να εξυπηρετεί τα δάνειά του, αλλά οι προτεραιότητες που έχει θέσει για την εξυπηρέτηση πρώτα των πολιτών και μετά των εξωτερικών δανειστών. Και οι στόχοι στο εσωτερικό είναι όντως μεγάλοι.

 

Το 2011 βρίσκει το Εκουαδόρ με εξωτερικό χρέος γύρω στο 20% του ΑΕΠ και έλλειμμα στα 3,7 δισ. δολάρια, ποσά τα οποία δεν προξενούν ανησυχία, αν λάβουμε υπόψη ότι η παύση πληρωμών του 2008 είχε ελαττώσει το εξωτερικό χρέος στο 26%.

Πριν αρχίσουμε, λοιπόν, τις κινδυνολογίες, ας ρίχνουμε καμιά ματιά και στα οικονομικά στοιχεία. Καμιά φορά, λένε και την αλήθεια!

 

http://edromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=5546:η-πορεία-του-εκουαδόρ-διαψεύδει-τα-πολύχρωμα-κοράκια&Itemid=46

Νόαμ Τσόμσκι: Yπάρχουν 3 επιλογές για την Ελλάδα ..αλλά καμία τους δεν είναι ελκυστική

Ο Νόαμ Τσόμσκι μίλησε για την Ελλάδα από την Κολωνία όπου δίνει μια σειρά διαλέξεων ως επίτιμος καθηγητής στην έδρα Albertus Magnus.

H Deutshe Welle μεταδίδει σχετικά:
«Ακριβής στο… ραντεβού του με τους δημοσιογράφους ο Νόαμ Τσόμσκι εμφανίστηκε χθες το μεσημέρι στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας και απάντησε με σαφήνεια και γενναιοδωρία χρόνου σε κάθε ερώτηση που του ετέθη. Η πλειονότητα των ερωτήσεων δεν στράφηκε πάντως γύρω από το γλωσσολογικό του έργο, το οποίο τον έχει καθιερώσει ως θεμελιωτή της λεγόμενης «γενετικής-μετασχηματιστικής γραμματικής», αλλά γύρω από τα μεγάλα σύγχρονα πολιτικοκοινωνικά ζητήματα. Ο Νόαμ Τσόμσκι έχει συγγράψει περισσότερα από 70 βιβλία και 1.000 άρθρα. Για μια περίοδο υπήρξε ο συγγραφέας με τις περισσότερες αναφορές στο όνομά του παγκοσμίως ενώ είναι πολυμεταφρασμένος και στην Ελλάδα.

Με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα ξεκίνησε και η συνέντευξη τύπου, μετά την ερώτηση που του θέσαμε για το ποια λύση θα προσέφερε μια πιθανή διέξοδο της χώρας από την κρίση.

Υπάρχει άμεσα το ενδεχόμενο η Ελλάδα να πάρει ένα νέο δάνειο από το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ. Είναι όμως τα συνεχή δάνεια μια πραγματική λύση;
Με χαμηλή φωνή, ο 83χρονος καθηγητής του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (MIT) απάντησε χωρίς περιστροφές:

«Υπάρχουν λίγες μόνο επιλογές.

Η μια επιλογή είναι πλούσια κράτη όπως η Γερμανία να αναλάβουν τα χρέη και να τα πληρώσουν.

Η άλλη επιλογή είναι η Ελλάδα να αρνηθεί να πληρώσει τα χρέη της. Δεν είναι αδύνατον κάτι τέτοιο. Υπάρχουν κράτη που το έχουν κάνει στο παρελθόν με επιτυχία. Πριν από περίπου δέκα χρόνια το έκανε η Αργεντινή. Ήταν η ‘αγαπημένη’ του ΔΝΤ. Όμως κάποια στιγμή κατέρρευσε και αρνήθηκε να πληρώσει τα χρέη της. Το ΔΝΤ και διάφοροι οικονομολόγοι απειλούσαν πως θα επερχόταν η καταστροφή αλλά στην πραγματικότητα λειτούργησε πολύ καλά. Αργότερα υπήρξε μια μεγάλη ανάπτυξη. Αυτή είναι μια πιθανότητα αλλά δεν είναι η μοναδική. Φυσικά είναι σκληρό για τις τράπεζες και τους επενδυτές γιατί θα χάσουν τα χρήματά τους αλλά πρέπει κανείς να επιλέξει.

Και η τρίτη επιλογή θα ήταν η Ελλάδα να βγει από την Ευρωζώνη ώστε να έχει την ευκαιρία να κάνει τη δική της οικονομική πολιτική, να υποτιμήσει το νόμισμα και να βγει από την κρίση.

Υπάρχουν μόνο αυτές οι τρεις επιλογές και καμία από αυτές δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστική».

Βέλη στα μίντια

Ο Νόαμ Τσόμσκι θέλησε να μιλήσει και για τον ελληνικό λαό και τις κινητοποιήσεις που γίνονται αυτή την περίοδο:

«Πριν από δύο περίπου εβδομάδες υπήρξε μια πολύ μεγάλη διαδήλωση, άνθρωποι που ήταν στους δρόμους και απεργούσαν. Όμως τα μίντια δεν μιλούν πολύ για αυτό. Το ενδιαφέρον τους δεν είναι μεγάλο για τις απεργίες. Η εφημερίδα Γκάρντιαν του Λονδίνου, η οποία θεωρείται μια προοδευτική εφημερίδα, είχε την επόμενη μέρα μια φωτογραφία μπροστά από το κοινοβούλιο, μπροστά από το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Η φωτογραφία ήταν όμως έτσι τραβηγμένη ώστε να μην φαίνεται το πλήθος».

Είναι γνωστή η επικριτική στάση του Αμερικανού γλωσσολόγου και πολιτικού στοχαστή απέναντι στα μίντια, κυρίως στα αμερικανικά και στη λεγόμενη «αντικειμενικότητα», την οποία προσπαθούν να διδάξουν στις σχολές αλλά κατά τη γνώμη του δεν υπάρχει καν.

Δραματικές κλιματικές αλλαγές και οικονομικά συμφέροντα

Ο Νόαμ Τσόμσκι μίλησε στη συνέντευξη τύπου και για τις δραματικές κλιματικές αλλαγές και πως τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα, όπως των πετρελαϊκών εταιρειών, εμποδίζουν τη λήψη μέτρων, ούτως ώστε αυτά να μη θιγούν, παραπλανώντας την κοινή γνώμη και κάνοντάς την να πιστέψει πως δεν υπάρχει άμεσο πρόβλημα. Την κοινή γνώμη εξαπατούν όμως και οι τράπεζες επιστρατεύοντας ως όπλο τα οικονομικά μαθηματικά και σπουδαίους μαθηματικούς, οι οποίοι ‘παίζουν΄ με τα στοιχεία. Στόχος η αύξηση της παραγωγικότητας, μέσα όμως από εξουθενωτικά ωράρια για τους εργαζόμενους ενώ ο πλούτος συσσωρεύεται ολοένα και σε λιγότερους..

Τα βέλη του έστρεψε ο Νόαμ Τσόμσκι και κατά του Αμερικανού προέδρου Ομπάμα, του οποίου τις δηλώσεις για λύση του Μεσανατολικού και δημιουργία παλαιστινιακού κράτους θεωρεί προπαγάνδα λέγοντας πως η αμερικανική πολιτική παραμένει στο πλευρό των Ισραηλινών και αμετακίνητη από το 1967. Αναφερόμενος στην αμερικανική οικονομία δήλωσε πως κυρίως οι εξοπλισμοί είναι αυτοί που δημιουργούν τα τεράστια ελλείμματα.

Ο λόγος του Αμερικανού διανοητή χειμαρρώδης και μεστός προσφέρει αν μη τι άλλο μια διαφορετική ανάγνωση όσων συχνά είθισται να θεωρούνται δεδομένα και αδιαφιλονίκητα.

 http://greece-salonika.blogspot.com/2011/06/y-3.html#ixzz1OmxJFWse

 

Η Ισλανδία γελά, η Ιρλανδία κλαίει

του Γιώργου Δελαστίκ 

 Θεαματική είναι η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας μετά την επιβλητική αντίσταση του λαού της, ο οποίος με δημοψήφισμα συνέτριψε την ψοφοδεή πολιτική της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης που είχε υποκύψει στους ξένους δανειστές και την εξανάγκασε να μην πληρώσει στους ξένους καταθέτες τις οφειλές των ιδιωτικών ισλανδικών τραπεζών, αφήνοντας τες να χρεοκοπήσουν. «Η ύφεση αποδείχθηκε λιγότερο βαθιά από όσο προβλεπόταν», ομολογεί ο Μαρκ Φλάνιγκαν, επικεφαλής της αποστολής του ΔΝΤ στην Ισλανδία, δηλώνοντας εντυπωσιασμένος από το γεγονός ότι οι Ισλανδοί κατόρθωσαν να διαφυλάξουν «το πολύτιμο σκανδιναβικό μοντέλο κοινωνικής προστασίας».

Η Ισλανδία, η οποία δεν ανήκει στην ευρωζώνη, αντιμετώπισε τη χρεοκοπία της χώρας με μια συνολική πολιτική.

Πρώτον, υποτίμησε το εθνικό νόμισμα, την ισλανδική κορώνα, και επέβαλε ελέγχους και περιορισμούς στην κίνηση κεφαλαίων. Αρχικά η κορώνα υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 50%, αλλά ήδη η υποτίμηση έχει περιοριστεί στο 30% και συρρικνώνεται. Η χαμηλότερη ισοτιμία της κορώνας οδηγεί αμέσως στην αύξηση των εξαγωγών και στη μείωση των εισαγωγών, αντικαθιστώντας ένα τμήμα τους με τοπικά προϊόντα, με αποτέλεσμα το εμπορικό ισοζύγιο της Ισλανδίας να παρουσιάζει ήδη πλεόνασμα από ελλειμματικό που ήταν.

Το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 1,2% το τρίτο τρίμηνο του 2010. Ο πληθωρισμός, ο οποίος είχε εκτιναχθεί στο 18,6%, έπεσε ήδη κοντά στο 2,5%, που είναι ο στόχος της ισλανδικής κεντρικής τράπεζας. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα είναι 6,3% φέτος, και ταχύτατα, ίσως και μέσα στο 2011, θα οδηγηθεί σε πλεόνασμα. Το δημόσιο χρέος, το οποίο έχει εκτιναχθεί στο 115% του ΑΕΠ, θα μειωθεί σταδιακά στο 80% του ΑΕΠ μέχρι το 2015.

 

Το δεύτερο μέτρο που πήραν οι Ισλανδοί ήταν ότι άφησαν τις ιδιωτικές τράπεζες να χρεοκοπήσουν. Κατόπιν τις εθνικοποίησαν, αλλά υπό τους εξής όρους:

Πρώτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες αναγνώρισαν όλες τις καταθέσεις των Ισλανδών πολιτών ώστε κανένας Ισλανδός να μη χάσει ούτε μία κορώνα από τις καταθέσεις του.

Δεύτερον, τα δάνεια που είχαν πάρει οι Ισλανδοί μεταφέρθηκαν στις εθνικοποιημένες τράπεζες, αλλά επειδή το νόμισμα είχε υποτιμηθεί, μειώθηκε και το ονομαστικό ύψος των δανείων, πέρα από τις σοβαρές άλλες διευκολύνσεις αποπληρωμής που έκανε το κράτος στους Ισλανδούς οφειλέτες για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες που προκάλεσε η κρίση, ιδίως τον πρώτο καιρό (πάγωμα της πληρωμής δόσεων για μήνες κ.λπ.).

Τρίτον, οι εθνικοποιημένες τράπεζες δεν αναγνώρισαν καμιά υποχρέωση των ιδιωτικών χρεοκοπημένων τραπεζών σε χώρες του εξωτερικού. Ετσι οι Ισλανδοί φορολογούμενοι φορτώθηκαν τα βάρη διάσωσης των καταθέσεων των δικών τους και των συμπατριωτών τους, ενώ φόρτωσαν στους ξένους επενδυτές και καταθέτες τον λογαριασμό των συναλλαγών τους με τις ιδιωτικές ισλανδικές τράπεζες που χρεοκόπησαν. Απολύτως σωστό.

Η ανάκαμψη της ισλανδικής οικονομίας, γράφει το βρετανικό περιοδικό «Εκόνομιστ», δείχνει ότι «το έξτρα κόστος για μια χώρα που δεν στηρίζει τις τράπεζές της μπορεί να είναι εκπληκτικά μικρό. Η Ισλανδία άφησε τις τράπεζές της να χρεοκοπήσουν και το ΑΕΠ της έπεσε αθροιστικά κατά 15% από το ανώτατο στο κατώτατο σημείο πριν αρχίσει να ανακάμπτει. Η Ιρλανδία »έσωσε» τις τράπεζές της και είδε το ΑΕΠ της να πέφτει 14%».

 

Αν συνυπολογίσει κανείς ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Ιρλανδίας απογειώθηκε στο ασύλληπτο 32% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος της εκτινάχθηκε από το 25% του ΑΕΠ το 2007 στο 100% φέτος και θα φτάσει στο 120% του ΑΕΠ το 2013, με την ανεργία να ανέρχεται στην Ιρλανδία στο 14,1% έναντι 7,3% στην Ισλανδία, βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η «υπάκουη» Ιρλανδία βρίσκεται σε πολύ χειρότερη μοίρα από την «απείθαρχη» Ισλανδία.

«Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι αν το σοκ μιας υποτίμησης μπορεί να πυροδοτήσει μια βίαιη κρίση και πολύ επώδυνη, μια πολιτική λιτότητας και αποπληθωρισμού εξαιτίας του χρέους καταλήγει να προκαλεί περισσότερες ζημιές» συμπεραίνει η βρετανική εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ».

 

 

«ΕΚΟΝΟΜΙΣΤ»
Οταν το ευρώ γίνεται παγίδα

Ενα μάθημα των αντίθετων επιλογών Ισλανδίας και Ιρλανδίας είναι ότι «τα οφέλη τού να ανήκει μια μικρή χώρα σε μια μεγάλη νομισματική ένωση δεν είναι καθόλου αυτά που κάποτε εκθειάζονταν ότι είναι» γράφει το περιοδικό «Εκόνομιστ» και συνεχίζει: «Οταν πανικόβλητοι επενδυτές εγκατέλειπαν τα μικρά νομίσματα το φθινόπωρο του 2008, το ευρώ φαινόταν καταφύγιο. Δύο χρόνια μετά, το ευρώ μοιάζει περισσότερο με παγίδα για χώρες που αγωνίζονται να ξανακερδίσουν εξαγωγική ανταγωνιστικότητα. Η Ελλάδα και η Ιρλανδία έχασαν την εμπιστοσύνη των αγορών, παρόλο που και οι δύο εκδίδουν ομόλογα σε ευρώ». Οσο για τους Ισλανδούς, που αρχικά θεώρησαν το ευρώ σωτηρία, τώρα δεν θέλουν ούτε να το ακούσουν!

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=48336953

ΠΡΑΞΗ ΑΚΥΡΗ Η ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ

 του Μίκη Θεοδωράκη

Σήμερα διάβασα στην Τουρκική εφημερίδα RADICAL ένα πρωτοσέλιδο άρθρο με πανοραμική φωτογραφία του λιμανιού του Πειραιά και με τίτλο «Κελεπούρι η γειτονική χώρα». Στο άρθρο αναφέρεται το μεγάλο ενδιαφέρον της Τουρκίας  για τα δύο λιμάνια, του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης, που π΄ροκειται να εκποιήσει η Κυβέρνηση μαζί με αυτοκινητόδρομους, αεροδρόμια και πολλά έργα υποδομής.

Και διερωτώμαι, τι θα γίνει αν αύριο-μεθαύριο βρεθούμε προ τετελεσμένων εγκλημάτων κατά της χώρας, καθώς όλος ο πλούτος -οικονομικός και ιστορικός- θα ανήκει σε ξένους ιδιοκτήτες; Πώς θα είναι η ζωή μας και πώς θα νοιώθουν οι Έλληνες, όταν λ.χ. το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» ανήκει σε Ιάπωνες, η οδός Εγνατία σε Σκοπιανούς, το λιμάνι του Πειραιά σε Τούρκους και η Ακρόπολη σε Γερμανούς; Όταν σε κάθε βήμα θα σκοντάφτουν σε μια ξένη περιουσία; Πώς θα ζήσουν, όταν η χώρα τους θα ανήκει σε άλλους; Σκεφτήκαμε άραγε καλά αυτό το ενδεχόμενο; Το θέτω στην κρίση των μελών της Κίνησης και ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ. Στην κρίση της ανεξάρτητης νεολαίας που την καλώ να πάρει θέση απέναντι σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, που εάν η Κυβέρνηση και η Τρόικα παραμείνουν στη θέση τους, είναι σίγουρο ότι θα γίνει για μας τραγική πραγματικότητα. Και τι θα κάνουμε τότε; Θα δεχτούμε να ζούμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ξένοι μέσα στην ίδια τη δική μας χώρα;

Άραγε μήπως θα έπρεπε να προειδοποιήσουμε τους υποψήφιους αγοραστές, ότι εμείς οι ανεξάρτητοι Έλληνες, στην περίπτωση που θα γίνουμε εκατομμύρια (γιατί τότε μόνο θα είμαστε σεβαστοί και υπολογίσιμοι από εχθρούς και φίλους) και επιβάλουμε μια Ανεξάρτητη Επαναστατική Κυβέρνηση που θα εκφράζει ΟΛΟ το λαό, θα θεωρήσουμε ως πράξεις απεχθείς (στις οποίες προέβη μια Κυβέρνηση μειοψηφίας πίσω από την πλάτη και ενάντια στη θέληση και τα συμφέροντα του Ελληνικού Λαού) και επομένως Άκυρες;

Πιστεύω ότι μπροστά σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή που κρίνεται εάν στο μέλλον θα υπάρχουμε ως ελεύθερος Λαός ή θα έχουμε γίνει θλιβεροί υπηρέτες των νέων ιδιοκτητών της πατρίδας μας, θεωρώ ότι η δήλωση αυτή αναδεικνύεται σε μέγιστο καθήκον του κάθε ανεξάρτητου πολίτη της χώρας αυτής.

ΕΚΚΛΗΣΗ

Καλώ όλα τα μέλη των Σπιθών να προβάλουν την παραπάνω δήλωση με κάθε τρόπο. Να συλλέξουν υπογραφές. Να επιδιώξουν να επικυρωθεί μέσα από Γενικές Συνελεύσεις, Συγκεντρώσεις και Διαδηλώσεις. Γιατί όσο η αποδοχή για την ακύρωση του ξεπουλήματος θα αποκτά μαζικότερη αποδοχή, τόσο το ενδεχόμενο να επηρεάσει τους ξένους αγοραστές γίνεται μεγαλύτερο. Γι’ αυτό θα πρέπει να μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, για να γίνει διεθνώς γνωστή. Εάν δεν το κάνουμε σήμερα, φοβάμαι πως όταν θα έχουν εγκατασταθεί οι ξένοι αγοραστές, δεν θα μπορεί να υπάρξει άλλος τρόπος για να φύγουν, παρά ο ένοπλος αγώνας! Θέλει άραγε κανείς Έλληνας να ξαναζήσουμε μια τέτοια τραγωδία; Πιστεύω, κανείς! Γι’ αυτό ας προσπαθήσουμε να δώσουμε στη Δήλωση το κύρος της μεγάλης λαϊκής συναίνεσης πριν να είναι πολύ αργά.

http://www.mikis-theodorakis-kinisi-anexartiton-politon.gr/el/articles/?nid=833

» Η ΘΗΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ »

Ο σύλλογος εργαζομένων δήμου Αγ. Παρασκευής και η Πρωτοβουλία Πολιτών Αγίας Παρασκευής, σας προσκαλούν στην συζήτηση με θέμα «η θηλειά του χρέους» και στην προβολή της ταινίας «χρεοκρατία», την Δευτέρα 6 Ιουνίου στις 7.00 το απόγευμα, στο 2 Γυμνάσιο Αγ. Παρασκευής (Νεαπόλεως 7).

Συμμετέχουν οι :

Σοφία Σακοράφα – ανεξάρτητη βουλευτής

Νότης Μαριάς – αναπληρωτής καθηγητής Παν/μιου Κρήτης

Λεωνίδας Βατικιώτης – δημοσιογράφος – οικονομολόγος

Απλά μαθήματα χρέους

του Νίκου Κοτζιά
Η Γερμανία χώρα με εξαγωγικό πλεόνασμα μπόρεσε και αύξησε την τελευταία δεκαετία την περιουσία της στο εξωτερικό από 100 δισεκατομμύρια ευρώ σε ένα τρισεκατομμύριο.
Σήμερα, κύρια φροντίδα της είναι να μην απαξιωθούν τα περιουσιακά της στοιχεία, επενδύσεις και δάνεια, στο εξωτερικό. Διότι αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε άδικος όλος ο «εξαγωγικός της κόπος».Στην περίπτωση της Ελλάδας προκειμένου η Γερμανία να διασφαλίσει τα δάνειά της, συμφώνησε σε αναχρηματοδότηση της Ελλάδας με υψηλότερα από προηγούμενα επιτόκια. Ταυτόχρονα συνέβαλε στην νέα πολιτική της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας με την οποία γερμανικές και άλλες τράπεζες θα μπορούσαν να παρκάρουν τα ελληνικά ομόλογα στην Κεντρική Τράπεζα. Μόνο πέρσι οι γερμανικές τράπεζες ξεφορτώθηκε περίπου το 20% των ελληνικών ομόλογων που κατείχαν. Αν φέτος ξεφορτωθούν άλλα τόσα, ίσως και παραπάνω, τότε οι αξίες των ελληνικών ομόλογων που κατέχουν θα περιοριστούν, περίπου, στο 55% του αρχικού ποσού. Αν αυτό το ποσό κουρευτεί, τότε θα μειωθεί η αξία του κατά 20% από αυτό το 55%. Περίπου, δηλαδή, στο 11% της αξίας των ελληνικών ομόλογων που είχε αρχικά στα χέριά τους, δηλαδή, κάτι λιγότερο από τους τόκους δύο ετών. Ολοι οι υπόλοιποι τόκοι θα είναι το καθαρό κέρδος τους. Αρα, η Γερμανία εκείνο που διασφάλισε για τις τράπεζές της ήταν, (α) τον ανατοκισμό του ελληνικού χρέους με μεγαλύτερο επιτόκιο από το αρχικό. Πράγμα που έγινε. (β) Παρκάρισμα ελληνικών ομόλογων εκτός του τραπεζικού της συστήματος. Πράγμα που επίσης έγινε. (γ) Το όποιο κούρεμα στον δανεισμό να γίνει σε ένα όσο το δυνατό μεγαλύτερο ελληνικό χρέος και με υψηλά επιτόκια, ώστε να αφορά τα υπερκέρδη και όχι την αρχική περιουσιακή – δανειακή δέσμευση των γερμανικών τραπεζών.Η Ελλάδα ως δανειζόμενη έπρεπε να αποφύγει (α) υψηλότερα επιτόκια από τα προηγούμενα δάνεια που δεν μπορούσε να αποπληρώσει. Πράγμα που δεν έκανε. Να διατάξει (β) χρέος και δάνεια με τρόπο που να διασφαλίζει την ανά έτος μείωση του συνολικού δανεισμού. Πράγμα που δεν έγινε. Το αποτέλεσμα είναι η Ελλάδα να τεθεί υπό διεθνή κηδεμονία και να της επιβληθεί πολιτική λιτότητας που οδήγησε σε ύφεση και υπόσκαψη της μελλοντικής ανάπτυξής της. Σε αυτά τα πλαίσια αντί το χρέος να μειώνεται, αυξάνεται. Από 280 δισεκατομμύρια ευρώ έχει φτάσει στα 350 και σύντομα θα ξεπεράσει τα 450 δισεκατομμύρια. Και όλα αυτά, στο όνομα του νεοφιλελεύθερου δογματισμού για τα ελλείμματα. Αυτό το αυξημένο χρέος υποχρεωτικά θα οδηγηθεί σε κούρεμα και αναδιάρθρωση. Αν μείνω στο παράδειγμά του πιθανού κουρέματος του ελληνικού χρέους κατά 20%, τότε από ένα χρέος 450 δισεκατομμυρίων θα κουρευτούν τα (20%χ450) 90 εκατομμύρια ευρώ. Δηλαδή θα απομείνει ένα χρέος 360 δισεκατομμυρίων. Ακόμα και αν το κούρεμα γίνει για το 30% το χρέος «θα περιοριστεί» κατά (30%χ450) 134 δισεκατομμύρια, δηλαδή θα μείνει ένα «υπόλοιπο» 315 δισεκατομμυρίων. Δηλαδή, σε κάθε περίπτωση μετά από όλη την περιπέτεια, την φτώχεια, την λιτότητα, την αποδιοργάνωση του κοινωνικού και οικονομικού ιστού της χώρας, τις αποπληρωμές και το «καλύτερο δυνατό κούρεμα» το ελληνικό χρέος θα είναι μεγαλύτερο του αρχικού και η Ελλάδα σε ύφεση, άρα πιο αδύναμη να το ξεπληρώσει. Για αυτό υποστηρίζω ότι (α) αυτή η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση δεν μας οδηγεί πουθενά. (β) Η χώρα έχει ανάγκη παραγωγικής αναδιάταξης και πολιτικής ανάπτυξης, ενώ (γ) πρέπει να διαπραγματευτεί σε μία και μόνο βάση: Αν δεν αλλάξει όλη η λογική αντιμετώπισης της ελληνικής κρίσης χρέους, τότε η χώρα δεν θα βουλιάξει μόνη της, αλλά θα συμπαρασύρει όλους μαζί της. Και για να έχει κάποια προοπτική μια τέτοια διαπραγματευτική θέση θα πρέπει (δ) να προβληθεί τώρα, άμεσα, και όχι στο μέλλον όταν όλοι οι άλλοι θα έχουν τακτοποιήσει τα του οίκου της.

http://epirusgate.blogspot.com/2011/03/blog-post_3942.html

http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/03/blog-post_4204.html

Μονόδρομος η παύση πληρωμών και η έξοδος από το ευρώ

Συνεχίζουμε την δημοσίευση άρθρων και απόψεων σχετικά με το χρέος της Ελλάδας, ακόμη και αν είναι εντελώς αντίθετες μεταξύ τους.

βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα»

Hellenic Nexus, Οκτώβρης 2010

του Λ. Βατικιώτη

Μήνας του μέλιτος θα φαντάζει για την κυβέρνηση και την τρόικα το πρώτο τρίμηνο από την υιοθέτηση του μνημονίου όσο περνάει ο καιρός και πυκνώνουν τα ανησυχητικά σημάδια στην οικονομία. Το πρώτο διάστημα από την υιοθέτηση των πρωτοφανών σε αγριότητα και κοινωνικά οδυνηρών μέτρων που επιβλήθηκαν με αντάλλαγμα την είσπραξη των 110 δισ. ευρώ από τον μηχανισμό ΔΝΤ – ΕΕ θα ισοδυναμεί με το αποκορύφωμα της αποδοτικότητάς τους για έναν και απλό λόγο: Επειδή η ύφεση, που θα έλθει ως άμεσο αποτέλεσμα αυτών των οικονομικών μέτρων, θα οδηγήσει στο ναδίρ τα δημόσια έσοδα και σε θεαματική απόκλιση από τους στόχους που ορίζονται στο μνημόνιο.

Οι ανησυχίες κατ’ επέκταση που διατυπώνονται για το πόρισμα των ελεγκτών της τρόικας στο πλαίσιο της τακτικής εξέτασης της πορείας της ελληνικής οικονομίας στα μέσα Οκτώβρη είναι πέρα για πέρα βάσιμες. Τα δε δημοσιεύματα για πιέσεις ώστε να εφαρμοστούν νέα μέτρα εις βάρος των οικονομικά ασθενέστερων κάθε άλλο παρά τυχαία. Κι η δήλωση άλλωστε του πρωθυπουργού από τη Θεσσαλονίκη, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου την Κυριακή 12 Σεπτέμβρη δεν άφηνε περιθώρια αισιοδοξίας: «όσο πηγαίνουνε καλά δεν χρειάζεται κανένα νέο μέτρο». Και σε αυτή τη δήλωση φυσικά ο τόνος πέφτει στις τρεις πρώτες λέξεις. Το ερώτημα που προκύπτει επομένως είναι αν… πηγαίνουμε καλά. Κι η απάντηση είναι, όχι! Δεν πηγαίνουμε καλά, με ευθύνη φυσικά της κυβέρνησης, του ΔΝΤ και της ΕΕ που επέβαλαν αυτά τα εξοντωτικά μέτρα.

Η πτώση με στοιχεία

Προς επίρρωση της διαπίστωσής μας ότι «δεν πηγαίνουνε καλά», για να χρησιμοποιήσουμε την πρωθυπουργική ορολογία, αρκεί η αναφορά στην απογοητευτική πορεία που καταγράφουν μια σειρά από κρίσιμα μεγέθη η αξιοπιστία των οποίων δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση:

• Πτώση στις πληρότητες των ξενοδοχειακών μονάδων κατά το δίμηνο Ιουλίου – Αυγούστου ακόμη και της τάξης του 30%.

• Μείωση του ΑΕΠ το δεύτερο τρίμηνο του έτους κατά 3,7%, όταν το πρώτο είχε πάλι μειωθεί κατά 2,3%.

• Ελεύθερη πτώση των ακαθάριστων επενδύσεων πάγιου κεφαλαίου κατά 18,6% το δεύτερο τρίμηνο του έτους, σε ετήσια βάση.

• Μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας τον Ιούνιο, σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο, από όποια σκοπιά και να την εξετάσει κανείς: Με βάση τις άδειες κατά 13%, την επιφάνεια κατά 32% και τον όγκο κατά 29%.

• Μείωση της βιομηχανικής παραγωγής τον Ιούνιο κατά 8,6% σε σύγκριση με τον αντίστοιχο μήνα του προηγούμενου έτους και για το επτάμηνο Ιανουαρίου – Ιουλίου κατά 6,3%, όταν και πέρυσι το ίδιο επτάμηνο η μείωση είχε ξεπεράσει το 10%.

• Επιδημία λουκέτων σε μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις που έχει πλήξει το 10% των καταστημάτων στην Αθήνα και το 15% στη Θεσσαλονίκη.

• Εκτίναξη του πληθωρισμού τον Αύγουστο στο 5,5%, από 0,9% που ήταν πέρυσι, λόγω των πρόσφατων φόρων.

• Τέλος, το χειρότερο όλων, εκτίναξη της ανεργίας τον Ιούνιο στο 11,6%, που θίγει πλέον 582.000 άτομα, 155.000 περισσότερους από πέρυσι τον ίδιο μήνα.

Τα παραπάνω αντιπροσωπευτικά μεγέθη αποτυπώνουν την ζοφερή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2010. Τι πιο φυσιολογικό επομένως από την συρρίκνωση των δημοσίων εσόδων; Από πού να εισρεύσουν έσοδα στον δημόσιο κορβανά όταν η αγορά βιώνει… πολικές θερμοκρασίες και ακόμη όσοι μπορούν να ξοδέψουν ανησυχούν για τις χειρότερες μέρες, που ξέρουν ότι είναι μπροστά μας και όχι πίσω, αφήνοντας τις αγορές τους για το μέλλον. Φυσιολογική κι αναμενόμενη επομένως η απόκλιση που καταγράφηκε στους στόχους των δημοσίων εσόδων για το πρώτο οκτάμηνο του έτους, όταν το έλλειμμα μειώθηκε κατά 32%, ενώ το μνημόνιο προέβλεπε μείωση κατά 39%. Με βάση τα στοιχεία που έδωσε το ίδιο το υπουργείο Οικονομικών στη δημοσιότητα στις 10 Σεπτέμβρη και αφορούσαν την εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού, ήταν η πρώτη φορά που ο στόχος μείωσης του ελλείμματος έμεινε στα χαρτιά. Γεγονός που είναι πολύ πιθανό να σηματοδοτεί την απαρχή μιας αποκλίνουσας πορείας μεταξύ προβλέψεων και υλοποιήσεων, που θα φέρνει το ένα αντιλαϊκό μέτρο μετά το άλλο.

Εικονική – κυβερνητική – πραγματικότητα 

Η κυβέρνηση από τη μεριά της δηλώνει αισιόδοξη, συσκοτίζοντας την πραγματικότητα. Δια στόματος πρωθυπουργού επιδιώκει να δημιουργήσει μια τεχνητή αισιοδοξία προβάλλοντας το γεγονός ότι μειώθηκε το έλλειμμα. Μα αν είναι δυνατόν μετά από τόσα βάρβαρα μέτρα και μια άτυπη στάση πληρωμών που έχει επιβάλει το δημόσιο αρνούμενο να πληρώσει ακόμη και τους προμηθευτές του να μη μειωνόταν το έλλειμμα! Το ερώτημα είναι κατά πόσο τα μέτρα που ελήφθησαν επ’ αφορμή την εκτίναξη των επιτοκίων δανεισμού πρόκειται να διορθώσουν τις δημοσιονομικές ανισορροπίες. Και η απάντηση είναι ξανά… όχι! Προς επίρρωση η εκτίναξη των σπρεντ, δηλαδή της διαφοράς των επιτοκίων με τα οποία δανείζεται το ελληνικό δημόσιο σε σύγκριση με τα αντίστοιχα γερμανικά επιτόκια, κατά τα μέσα Σεπτέμβρη στο ύψος που είχαν φθάσει τον Μάη, λίγο πριν ανακοινωθεί η προσφυγή στον μηχανισμό ΔΝΤ – ΕΕ και επίσημα. Γιατί ανεπίσημα, με βάση μια αναπάντεχη ομολογία του υφυπουργού Οικονομικών Φιλ. Σαχινίδη η απόφαση στη κυβέρνηση για προσφυγή στο ΔΝΤ είχε ληφθεί αμέσως μετά τις εκλογές. Όλα τα υπόλοιπα που μεσολάβησαν μέχρι τις υποτιθέμενα δραματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού στο Καστελόριζο, από ταξίδια στο εξωτερικό μέχρι την καθημερινή κινδυνολογία από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, δεν αποσκοπούσαν πουθενά αλλού πέρα από την προετοιμασία της κοινής γνώμης. Τον Σεπτέμβρη δηλαδή κι αφού είχαν καρατομηθεί κοινωνικές κατακτήσεις και δικαιώματα αιώνων κι αφού είχε προσημειωθεί το ίδιο το μέλλον της χώρας στους ξένους πιστωτές φθάσαμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε: με τα σπρεντ να πλησιάζουν τις 1.000 μονάδες βάσης. Για την ακρίβεια να φθάνουν τις 957 μονάδες όταν στις 7 Μαΐου είχαν φθάσει τις 976. Αυτή τη φορά όμως επικράτησε ένοχη σιγή ιχθύος. Αφού ο στόχος, να οδηγηθεί δηλαδή η Ελλάδα στο χειρουργικό θάλαμο, είχε επιτευχθεί…

Οι ρίζες του δημοσιονομικού χρέους

Η ηχηρή ανεπάρκεια του μνημονίου να επιλύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, που κανείς δεν αμφιβάλει ότι υφίσταται και προσλαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις, δεν αποδεικνύεται μόνο από τα μέχρι τώρα επιτεύγματα του, αλλά και από μια πρώτη ματιά που μπορούμε να ρίξουμε στις βαθύτερες αιτίες του δημοσιονομικού προβλήματος της Ελλάδας.

Επί της ουσίας, το δημόσιο χρέος προσλαμβάνει τις σημερινές λίγο πολύ διαστάσεις του τη δεκαετία του ’80. Ενδεικτικά από 27% που ήταν το δημόσιο χρέος το 1981, το 1993 έφθασε το 98%. Είναι η χρονική περίοδος που για πρώτη φορά δημιουργείται στην Ελλάδα ένα υποτυπώδες κράτος πρόνοιας και το δημόσιο αρχίζει να καταβάλλει το κόστος μιας σχετικά αξιοπρεπούς υγειονομικής περίθαλψης και ασφάλειας, την οποία οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι απολάμβαναν από τη δεκαετία του ’50 ακόμη. Όσο δηλαδή το κράτος στην Ελλάδα λειτουργούσε υπό συνθήκες πρώιμου βιομηχανικού καπιταλισμού, χωρίς κοινωνικές παροχές, υφίστατο δημοσιονομική ισορροπία. Το πρόβλημα ωστόσο δεν ήταν στις δαπάνες, αλλά στα έσοδα. Δηλαδή, ο αναγκαίος εκσυγχρονισμός της δεκαετίας του ’80, που επέλυσε συσσωρευμένες και αναχρονιστικές αδικίες δεκαετιών, δεν ακολουθήθηκε από μια γενναία αύξηση των φορολογικών εσόδων, όπως συνέβη σε όλη την υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη. Οι ρίζες επομένως του ελληνικού δημοσιονομικού προβλήματος βρίσκονται σε μια ανακολουθία μεταξύ των προοδευτικών φιλολαϊκών μεταρρυθμίσεων της δεκαετίας του ’80 και της διατήρησης ενός φορολογικού πλαισίου εντελώς ξεπερασμένου και δομικά ανεπαρκούς να ανταποκριθεί στις νέες ανώτερες χρηματοδοτικές ανάγκες. Η υστέρηση των φορολογικών εσόδων, ως αποτέλεσμα κατά κύριο λόγο της χαμηλής φορολογίας των νομικών προσώπων (και δευτερευόντως των μεσαίων εισοδημάτων και των ελεύθερων επαγγελματιών) αποτελεί τη βασική αιτία του διόγκωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος και δημόσιου χρέους. Διακρίνεται δε πεντακάθαρα ακόμη και τώρα αν δούμε τους προκλητικά χαμηλούς συντελεστές φορολόγησης κερδών που υπάρχουν στην Ελλάδα σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη, με βάση στοιχεία του ΟΟΣΑ[1]. Έτσι ενώ στην Ελλάδα ο συντελεστής φορολογίας κερδών ήταν το 2009 στο 25% σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης ήταν υψηλότερος. Ειδικότερα, Ολλανδία: 25,5%, Φινλανδία: 26%, Σουηδία: 26,3%, Πορτογαλία: 26,5%, Ιταλία: 27,5%, Αγγλία: 28%, Ισπανία: 30%, Γερμανία: 30,2%, Βέλγιο: 34% και Γαλλία 34,4%.

Το καθεστώς φορολογικής ασυλίας για τα νομικά πρόσωπα γίνεται πιο προκλητικό αν λάβουμε υπ’ όψη μας μια σειρά ακόμη παράγοντες: Πρώτο, ότι ο παραπάνω είναι ο φορολογικός συντελεστής που υπάρχει στα χαρτιά. Στην πράξη οι ανώνυμες πληρώνουν πολύ λιγότερους φόρους καθώς στη συνέχεια υπολογίζονται μια σειρά από φοροαπαλλαγές (όπως για παράδειγμα από τους αναπτυξιακούς νόμους) οι οποίες μειώνουν σημαντικά το φόρο που αποδίδεται. Δεύτερο, τράπεζες, πλοιοκτησία και εκκλησία (που αποτελούν τις τρεις μεγαλύτερες… βιομηχανίες στην Ελλάδα) δεν πληρώνουν ούτε καν αυτή τη φορολογία. Το φορολογικό δίκαιο χαρακτηριστικά των ναυτιλιακών εταιρειών αποτελείται από 60 σχεδόν φοροαπαλλαγές. Αυτό μάλιστα ισχύει όχι μόνο για την υπερπόντια ναυτιλία, για την οποία υπάρχει το επιχείρημα ότι μια υψηλή φορολογία μπορεί να την οδηγήσει στην αναζήτηση σημαίας ευκαιρίας, αλλά και στην ακτοπλοΐα. Τρίτο, ακόμη κι αυτός ο ονομαστικός φορολογικός συντελεστής του 25% μειώθηκε παραπέρα με βάση τις πρωθυπουργικές ανακοινώσεις στη Θεσσαλονίκη, πέφτοντας στο 20%. Το επιχείρημα της κυβέρνησης ήταν πως αυτή η «διευκόλυνση» αφορά τα μη διανεμόμενα κέρδη που επανεπενδύονται στην επιχείρηση. Έχει δηλαδή αναπτυξιακό περιεχόμενο. Όταν όμως όλοι ξέρουν πώς συντάσσονται οι ισολογισμοί και οι λογιστικές καταστάσεις, με χίλια δύο δηλαδή κατά συνθήκη ψεύδη, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν είναι ένα μέσο ακόμη ευνοϊκότερης φορολόγησης των επιχειρήσεων και αύξησης των κερδών; Το τέταρτο και τελευταίο στοιχείο που δείχνει την κοινωνική αδικία της φορολογίας στην Ελλάδα σχετίζεται με τους πολύ υψηλούς έμμεσους φόρους, τις συνεχείς αυξήσεις του ΦΠΑ όλη αυτή τη χρονιά και των Ειδικών Φόρων Κατανάλωσης στον καπνό, τα καύσιμα και τα τσιγάρα που αποτελείωσαν το ήδη κουτσουρεμένο λαϊκό εισόδημα, αυξάνοντας ταυτόχρονα τα κίνητρα της φοροδιαφυγής τόσο για του καταναλωτές όσο και για τους εμπόρους. Αναγνωρίζοντας λοιπόν ως το φορολογικό, την κατ’ εξοχήν αιτία του δημοσιονομικού προβλήματος στην Ελλάδα, το μνημόνιο δεν έκανε το παραμικρό και το ΔΝΤ επιβεβαίωσε τη φήμη του ως… πυρομανής πυροσβέστης καθώς με την μείωση των φόρων για τις ΑΕ όξυνε και δεν επέλυσε το πρόβλημα. Όσο για το φοροκυνηγητό που έχει εξαπολύσει το ΣΔΟΕ, ας μην κοροϊδευόμαστε. Τα δισ. που λείπουν δεν πρόκειται να έρθουν από τα πρόστιμα όσο οι φορολογικοί συντελεστές είναι στο ναδίρ και το εισόδημα συρρικνώνεται.

Παραγωγικός ακρωτηριασμός μέσω ευρωζώνης 

Η δεκαετία του ’80 ωστόσο δεν σημαδεύτηκε μόνο από την δημιουργία ενός υποτυπώδους και ελλειμματικού, σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, κράτους πρόνοιας. Εξ ίσου έντονα σημαδεύτηκε και από την οργανική ενσωμάτωση της Ελλάδας στην παγκόσμια αγορά, μέσω της ένταξης στην ΕΟΚ. Οι αλήστου μνήμης διαφημίσεις με γενικό μότο «ο επιμένων ελληνικά» δεν κατάφεραν να εμποδίσουν την άλωση του εμπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας και την συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγής σε βαθμό εξαφανίσεως. Όλη τη δεκαετία του ’80 κι όσο καταργούνταν σταδιακά οι εμπορικοί φραγμοί χάθηκαν περισσότερες από 100.000 θέσεις εργασίας από την μεταποίηση. Η κορύφωση έρχεται το 2001 με την εισαγωγή του ευρώ, όταν η Ελλάδα μαζί με σειρά άλλες χώρες χάνουν τη δυνατότητα ανταγωνιστικής υποτίμησης του εθνικού τους νομίσματος που μέχρι τότε μπορούσε να καθιστά με τεχνητό τρόπο ακριβά τα εισαγόμενα προϊόντα στα ελληνικά ράφια και σχετικά φθηνά τα ελληνικά εξαγόμενα προϊόντα στις διεθνείς αγορές. Τα δεινά για την εγχώρια παραγωγή γίνονται ακόμη μεγαλύτερα εξ αιτίας της συναλλαγματικής ισοτιμίας που επιβλήθηκε από το Βερολίνο και έγινε δεκτή χωρίς την παραμικρή αντίδραση από την Αθήνα. Μια ισοτιμία που δεν είχε καμία σχέση με την ισοτιμία της δραχμής όπως ήταν διαμορφωμένη εκείνη την περίοδο. Επιβλήθηκε δε με μοναδικό κριτήριο την διευκόλυνση των γερμανικών εξαγωγών. Αξίζει, χάρη της ιστορίας, να αναφέρουμε ότι η ιταλική κυβέρνηση την ίδια περίοδο αντίθετα με την κυβέρνηση του Κ. Σημίτη έδωσε σκληρή μάχη με τους Γερμανούς για να επιβληθεί μια ισοτιμία ένταξης της ιταλικής λιρέτας στο κοινό νόμισμα που δε θα σηματοδοτούσε το τέλος της ιταλικής παραγωγής.

Η γερμανική οικονομική μηχανή μετατράπηκε σε πάντσερ που ισοπέδωσε ξανά όλη την Ευρώπη επί Σρέντερ, όταν εισάγεται η Ατζέντα 2010, βάση της οποίας το αξιοζήλευτο κράτος πρόνοιας της Γερμανίας, σημείο αναφοράς για όλο τον κόσμο, αποσαρθρώνεται. Τότε ξεκινάει ένας αγώνας δρόμου προς τα κάτω, με τη συμπίεση του εργατικού κόστους των Γερμανών να μετατρέπεται σε πολιορκητικό κριό που ισοπεδώνει τα εμπορικά ισοζύγια, όλων των νοτιοευρωπαϊκών χωρών[2]. Τα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας για την εξέλιξη του εργατικού κόστους επιβεβαιώνουν ότι ο κρυφός άσσος της γερμανικής υπεροχής βρίσκεται στην σταδιακή υποβάθμιση των υψηλών παροχών που χαρακτήριζαν την γερμανική αγορά εργασίας. Ενδεικτικά και με βάση δημοσίευμα της εφημερίδας The Wall Street Journal Europe[3] από το 2000 μέχρι το πρώτο τρίμηνο του 2010 το εργατικό κόστος στη Γερμανία αυξήθηκε κατά 18,9% όταν σε όλες τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ κατέγραψε πολύ μεγαλύτερες αυξήσεις. Συγκεκριμένα στην Πορτογαλία αυξήθηκε κατά 29,7%, στη Γαλλία κατά 33,1%, στην Ολλανδία κατά 37,3%, στην Αγγλία κατά 47,4% και στην Ισπανία κατά 50,5%. Στη δε ευρωζώνη κατά μέσο όρο αυξήθηκε κατά 30,3%.

Ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός ότι οι ανισότητες που παράγει η ευρωζώνη δεν αναγνωρίζονται μόνο από εναλλακτικές ερμηνείες, αλλά και από τις πλέον ορθόδοξες, όπως για παράδειγμα από τον κορυφαίο αναλυτή των Financial Times, τον Μάρτιν Γουλφ. Ιδού πως παρουσίαζε την ευρωζώνη σε μια εξαιρετικού βάθους ανάλυσή του στις 8 Σεπτέμβρη[4]: «Από το 2000 έως το 2008 στην εξωτερική ζήτηση οφείλονται τα δύο τρίτα της αύξησης της συνολικής ζήτησης της γερμανικής παραγωγής. Η Γερμανία χρειάζεται σίγουρες αγορές και μια ανταγωνιστική συναλλαγματική ισοτιμία. Η ευρωζώνη της τα έφερε και τα δύο σε ασυνήθιστο βαθμό: η κρίση στην περιφέρεια οδήγησε προς τα κάτω την ισοτιμία του ευρώ και πολλοί από τους εταίρους της Γερμανίας στην ευρωζώνη (που απορροφούν τα δύο πέμπτα των εξαγωγών της, εννιά φορές όσα η Κίνα) είναι μη ανταγωνιστικοί, ύστερα από μια δεκαετία ανερχόμενου σχετικού κόστους. Ακόμη πιο σημαντικό είναι να φανταστούμε τι θα είχε συμβεί αν δεν υπήρχε το ευρώ. Η συναλλαγματική ισοτιμία του γερμανικού μάρκου θα είχε εκτιναχθεί καθώς οι νομισματικές κρίσεις θα έπλητταν την ευρωπαϊκή οικονομία, όπως συνέβη τη δεκαετία του ’90. Στην περιφέρεια της Ευρώπης οι υποτιμήσεις των νομισμάτων θα ήταν τόσο μεγάλες όσο της βρετανικής στερλίνας, αν όχι μεγαλύτερες. Η απουσία τέτοιων αναταραχών έχει ενισχύσει σε μεγάλο βαθμό τις προοπτικές της γερμανικής ανάκαμψης. Η δημιουργία της ευρωζώνης δεν ήταν, μόνο γι’ αυτόν το λόγο, χάρη της Γερμανίας στους εταίρους της, αλλά το αντίθετο. Ήταν ένα μεγάλο οικονομικό (για να μην αναφέρουμε και πολιτικό) κέρδος για την Γερμανία. Οι γερμανοί βιομήχανοι είναι ξεκάθαροι επ’ αυτού, όπως και η κυβέρνηση».

Κατά συνέπεια η δεύτερη αιτία πίσω από την εκτίναξη των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και την κρίση χρέους που ξέσπασε στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου βρίσκεται στην συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Το κοινό νόμισμα για την Ελλάδα αποδείχθηκε η χαριστική βολή σε μια ούτως ή άλλως δομικά προβληματική παραγωγική υποδομή. Για πολλά χρόνια μάλιστα, όσο δηλαδή διαρκούσαν οι γενναιόδωρες κοινοτικές χρηματοδοτήσεις στη γεωργία, την εκπαίδευση και τις υποδομές, η ΕΕ μπορούσε να κρύβει το εχθρικό της περιεχόμενο και τις μη αντιστρεπτού χαρακτήρα ζημιές που προκαλούσε στην παραγωγική υποδομή. Οι επιδοτήσεις, με την παροιμιώδη μάλιστα διαφθορά που συνοδεύονταν, αποτέλεσαν το αναισθητικό που επέτρεψε και έκανε ανεκτό τον παραγωγικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας. Ελλείψει όμως και των επιδοτήσεων ο αποκρουστικός της χαρακτήρας δεν κρύβεται. Σε αυτό το πλαίσιο, και ενώ είναι θέμα χρόνου η υιοθέτηση από τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης μιας σειράς ποινών για όποιες χώρες παραβιάζουν τους κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας, δεν είναι καθόλου τυχαία η αποδοκιμασία των ευρωπαίων πολιτών απέναντι στην ΕΕ όπως καταγράφηκε από το εαρινό ευρωβαρόμετρο τα ευρήματα του οποίου είδαν το φως της δημοσιότητας στο τέλος του Αυγούστου. Βάση των μετρήσεών του για πρώτη φορά αυτοί που δεν εμπιστεύονται την ΕΕ είναι περισσότεροι απ’ όσους την εμπιστεύονται. Συγκεκριμένα το 47% των Ευρωπαίων και το 56% των Ελλήνων δηλώνουν πως δεν την εμπιστεύονται και μόνο το 42% των Ευρωπαίων και των Ελλήνων δηλώνουν πως την εμπιστεύονται. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως καθοριστικό ρόλο σε αυτή την μεταστροφή της γνώμης τους έπαιξε η στάση που τήρησε η ΕΕ απέναντι στην κρίση.

Φαύλος κύκλος

Πέρα από την ανεπαρκή φορολογία και τη συμμετοχή στην ευρωζώνη μια τρίτη σημαντικότατη αιτία που ερμηνεύει το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας σχετίζεται με το ίδιο το χρέος. Δηλαδή τα τεράστια ποσά που δίνονται κάθε χρόνο επί σειρά ετών για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους αποτελούν την μεγαλύτερη αιμορραγία για τα δημόσια οικονομικά, επαρκή λόγο για να γονατίσει και ο πιο ρωμαλέος προϋπολογισμός, όχι αυτός της Ελλάδας. Αρκούν ορισμένες συγκρίσεις που δείχνουν ότι η Ελλάδα απλώς… αδυνατεί να συνεχίσει να εξυπηρετεί το δημόσιο χρέος.

Δαπάνες εξυπηρέτησης χρέους κεντρικής κυβέρνησης, σε εκ. ευρώ
Έτος	Χρεολύσια	Τόκοι	Παράλληλες δαπάνες	Σύνολο
1991	2.703	4.203	46	6.952
1992	6.406	4.123	71	10.600
1993	4.707	6.228	135	11.070
1994	7.162	8.990	190	16.342
1995	7.907	9.098	307	17.312
1996	10.263	9.641	339	20.243
1997	10.145	8.809	308	19.262
1998	9.682	9.018	170	18.870
1999	9.251	9.290	101	18.642
2000	13.131	9.499	58	22.688
2001	11.618	9.289	39	20.946
2002	20.280	8.535	59	28.874
2003	20.763	9.208	70	30.041
2004	18.444	9.283	72	27.799
2005	20.379	9.616	71	30.066
2006	16.589	9.441	56	26.086
2007	22.195	9.657	71	31.923
2008	26.246	11.134	72	37.452
2009	29.000	12.195	145	41.340
2010	19.510	12.950	0	32.460
ΣΥΝΟΛΟ	286.381	180.207	2380	468.968
Πηγή: Υπουργείο Οικονομικών, Κρατικός προϋπολογισμός 2010, Εισηγητική έκθεση

Από τον πίνακα που παραθέτουμε φαίνεται ότι τα χρήματα που έχουμε πληρώσει στους δανειστές τα τελευταία 20 χρόνια (469 δισ. ευρώ) αντιστοιχούν σχεδόν στο 150% του δημόσιου χρέους όπως διαμορφώθηκε στο δεύτερο τρίμηνο του 2010 (317 δισ. ευρώ)! Με βάση την ίδια πηγή, τον κρατικό προϋπολογισμό, οι δαπάνες για τόκους που ανέρχονται σε 12,95 δισ. ευρώ απορροφούν σχεδόν το 50% των άμεσων φόρων (23,8 δισ.), είναι διπλάσιες των χρημάτων που θα δίνονταν για συντάξεις (6,4 δισ.) και αγγίζουν το 5,3% του ΑΕΠ. Το μερίδιό τους μάλιστα στο ΑΕΠ χρόνο με το χρόνο  αυξάνει. Από 4,3% που ήταν το 2007, έφθασαν 4,7% το 2008 και το 5,1% το 2009.

Φαίνεται επομένως πως η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε ένα φαύλο κύκλο όπου η εξυπηρέτηση των δανειακών της υποχρεώσεων όχι απλώς απαγορεύει την άσκηση αναδιανεμητικής πολιτικής, την αύξηση δηλαδή των συντάξεων, αλλά ακόμη χειρότερα δυναμιτίζει τα ίδια τα θεμέλια της οικονομίας. Το μνημόνιο που υπογράφτηκε οξύνει αυτή την αντίθεση καθώς ως άμεσο στόχο του έχει την διάσωση των ξένων τραπεζών που έχουν επενδύσει σε ελληνικά ομόλογα. Το ζητούμενο από την εφαρμογή του είναι να δοθεί χρόνος και ρευστό έτσι ώστε οι μεγάλες τράπεζες της δυτικής Ευρώπης που αγόραζαν μανιωδώς ελληνικά ομόλογα λόγω των πολύ υψηλών αποδόσεών τους ακόμη και την άνοιξη του 2010, αφού δηλαδή ο υπουργός Οικονομικών είχε κατά ανεπίτρεπτο τρόπο παρομοιάσει την Ελλάδα με Τιτανικό, να μπορέσουν να τα ξεφορτωθούν. Και από κει και πέρα γαία πυρί μειχθήτω…

Οι αλλαγές ωστόσο που θα έχουν συντελεστεί θα στρέψουν το ρολόι του χρόνου πολλές δεκαετίες πίσω. Για παράδειγμα, η σχεδιαζόμενη πώληση της Αγροτικής Τράπεζας θα προκαλέσει τεράστιο κοινωνικό ζήτημα στην ελληνική επαρχία. Η παρακμή της γεωργίας τις δύο τελευταίες δεκαετίες, λόγω της ΚΑΠ, έχει οδηγήσει να καταπέσουν πολλές εγγυήσεις από δάνεια που έχει χορηγήσει σε αγρότες η ΑΤΕ με αποτέλεσμα οποιαδήποτε στιγμή να μπορεί να θέσει υπό την κυριότητά της χιλιάδες στρέμματα γης. Σήμερα παρότι έχει τυπικά αυτό το δικαίωμα δεν το ασκεί για προφανείς, κοινωνικούς στο περιεχόμενό της λόγους. Αν όμως η Αγροτική Τράπεζα εξαγορασθεί από μια γερμανική είτε άμεσα είτε σταδιακά (αφού πρώτα δηλαδή εξαγορασθεί από μια ελληνική η οποία στη συνέχεια θα περάσει στον έλεγχο της γερμανικής) τα δικαιώματα αυτά θα εφαρμοστούν στο ακέραιο. Τότε η ελληνική γη θα περάσει με μαζικό τρόπο στα χέρια μιας τράπεζας, η οποία αν συνδέεται με μια εταιρεία παραγωγικής γενετικά τροποποιημένων τροφίμων όπως είναι για παράδειγμα η BΑSF θα μετατρέψει την ελληνική ύπαιθρο σε ένα απέραντο γενετικό και χημικό εργαστήρι. Ο κίνδυνος δεν είναι τόσο μακρινός όσο φαίνεται, από πρώτη ματιά.

Η εκτίμηση ότι οι τράπεζες είναι οι μεγάλοι ωφελημένοι των 110 δισ. ευρώ που διατέθηκαν στην Ελλάδα διατυπώθηκε με τον πιο ωμό τρόπο στις 12 Αυγούστου από τους γερμανικούς Financial Times που χαρακτήριζαν τον έλληνα πρωθυπουργό ως «τον άνθρωπό τους στην Αθήνα»! Η ίδια εφημερίδα μάλιστα υποστήριζε ότι «σε σύγκριση με την τωρινή θεραπεία λιτότητας, η κρατική αθέτηση πληρωμών θα ήταν ο πιο άνετος δρόμος για τους Έλληνες. Σχεδόν το 80% των δανείων έρχονται από το εξωτερικό. Έτσι, σε περίπτωση αναδιάρθρωσης του χρέους, οι ίδιοι Έλληνες θα τη γλίτωναν συγκριτικά ανενόχλητοι»!

Λύση η επαναδιαπραγμάτευση;

Οι γερμανικοί Financial Times δεν ήταν οι πρώτοι που έθεσαν το θέμα της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους. Μια σειρά οικονομολόγοι που φημίζονται για τον πραγματισμό τους όπως ο Πολ Κρούγκμαν ή ο Νουριέλ Ρουμπινί[5] έθεσαν έγκαιρα το θέμα, ξεκινώντας από τη δυσμενέστατη πορεία της ελληνικής οικονομίας. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Αν με ένα χρέος της τάξης του 115%, όπως ήταν στο τέλος του 2009, οι αγορές – πάντα κατά την ορολογία της κυβέρνησης – μας οδήγησαν στο ΔΝΤ, όταν το δημόσιο χρέος φθάσει το 149% του ΑΕΠ, όπως προβλέπεται στο μνημόνιο για το 2014, πού θα μας οδηγήσουν; Στον Καιάδα, φυσικά! Όποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί! Επιχειρήματα δε όπως ότι τότε θα είμαστε αξιόπιστοι γιατί θα έχουμε υποστεί την «χημειοθεραπεία» κατά τους Financial Times του ΔΝΤ δεν στέκουν στην κριτική. Δανείζει κανείς έναν υπερχρεωμένο με το σκεπτικό ότι είναι συνεπής; Αρκεί επίσης να σκεφτούμε ότι η Αργεντινή (με πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και ένα ζωικό κεφάλαιο που ταΐζει πολλές χώρες του κόσμου) κήρυξε παύση πληρωμών στις 24 Δεκέμβρη 2001 αδυνατώντας να εξυπηρετήσει ένα χρέος της τάξης των 144 δις. δολ.! Σχεδόν το ένα τρίτο του ελληνικού ήταν το χρέος της και παρόλα αυτά η Αργεντινή γονάτισε! Η Ελλάδα πώς θα αντέξει;

Η κυβέρνηση παρόλα αυτά με κάθε αφορμή απορρίπτει κάθε σχετικό ενδεχόμενο. Η στάση πληρωμών «θα ήταν καταστροφική για την οικονομία μας, για την αξιοπιστία μας, για το μέλλον μας», δήλωσε από τη Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός όταν ρωτήθηκε σχετικά.

Πέραν του γεγονότος ότι εκ των πραγμάτων οδεύουμε σε αυτή την κατεύθυνση, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Με βάση την διεθνή εμπειρία υπάρχουν δύο είδη αναδιαπραγμάτευσης του χρέους και αθέτησης πληρωμών[6]. Το πρώτο επιβάλλεται από τους πιστωτές με τους όρους να διαμορφώνονται στη βάση των συμφερόντων των ίδιων των τραπεζών. Τότε πράγματι οι όροι είναι απεχθείς και ισοδυναμούν με μια νέα περίοδο λιτότητας. Από μια σκοπιά ήδη είναι σε εξέλιξη μια σιωπηρή αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και μάλιστα με πρωτοβουλία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η απόφασή της στις 28 Ιούλη να διευρύνει το «κούρεμα» των ομολόγων που παρακρατά για να δανείσει τις εμπορικές τράπεζες από 17% σε 39% σε ότι αφορά το επίπεδο αξιολόγησης των ελληνικών ομολόγων[7] προετοιμάζει την αγορά για αυτό που όλοι κατά τ’ άλλα απεύχονται… Το δεύτερο είδος αθέτησης πληρωμών είναι αυτό που επιβάλλεται με πρωτοβουλία των ίδιων των κρατών που έχουν πιαστεί στα δόκανα του χρέους. Το παράδειγμα της Αργεντινής και της Ρωσίας που κήρυξαν αθέτηση πληρωμών δείχνει ότι όχι μόνο πολύ γρήγορα ξεπέρασαν το εμπάργκο των αγορών αποκτώντας ξανά πρόσβαση σε δανειακά κεφάλαια, αλλά επίσης και η ορμή που απέκτησαν στη συνέχεια οι ρυθμοί μεγέθυνσής τους δεν είχαν προηγούμενο. Θετικότατα ήταν δηλαδή και όχι καταστρεπτικά τα αποτελέσματα από αυτή την πρωτοβουλία.

Σε ό,τι αφορά επίσης τη νομική θεμελίωση της δυνατότητας παραγραφής μέρους ή όλου του χρέους στο διεθνές δίκαιο έχει κατοχυρωθεί η έννοια του «απεχθούς χρέους» που επιτρέπει την αμφισβήτησή του. Απεχθές χρέος χαρακτηρίζεται το χρέος που συνάφθηκε από ένα καθεστώς το οποίο στερούταν δημοκρατικής νομιμοποίησης, όταν τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν σε δραστηριότητες αντίθετες με τα συμφέροντα του πληθυσμού και ο δανειστής γνώριζε ότι τα χρήματα θα δαπανούνταν με αυτό τον τρόπο. Παράλληλα υπάρχει διεθνής προσπάθεια ώστε να θεμελιωθεί η δυνατότητα παραγραφής όταν ο πληθυσμός μιας χώρας στερείται των θεμελιωδών του δικαιωμάτων για να εξυπηρετηθεί το χρέος. Ό,τι ακριβώς συμβαίνει και στην Ελλάδα που η πρόσβαση στην υγεία και την παιδεία θυσιάζονται στο βωμό του μνημονίου.

Στη βάση όλων των παραπάνω η Πρωτοβουλία Οικονομολόγων και Πανεπιστημιακών (www.nomoneynodebt.gr) που συγκροτήθηκε τον Μάιο του 2010 ενάντια στο ΔΝΤ έθεσε στην προμετωπίδα της το στόχο «παύσης πληρωμής του δημόσιου χρέους και εξόδου από το ευρώ». Παράλληλα ανέδειξε μια σειρά ακόμη από στόχους που συμπληρώνουν και υποστηρίζουν την παύση πληρωμών και την έξοδο από το ευρώ, ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζουν τις… ανεπιθύμητες παρενέργειες. Κατ’ αρχήν κρατικοποίηση των τραπεζών με μοχλό τα μυθικά ποσά που έχει ήδη δώσει το ελληνικό δημόσιο, δηλαδή οι έλληνες φορολογούμενοι, για να τις σώσουν και φθάνουν τα 78 δισ. Κανένας μάλιστα, από την κυβέρνηση ή τον τραπεζικό χώρο, δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι αυτά τα χρήματα είναι αρκετά για να συντηρηθούν στη ζωή οι τράπεζες. Κανείς δεν εγγυάται δηλαδή ότι σε δύο ή τρεις μήνες το δημόσιο δεν θα ξαναβάλει το χέρι στην τσέπη για να τις ενισχύσει και να αποτρέψει τη χρεοκοπία τους. Το αίτημα επομένως της κρατικοποίησης των τραπεζών δεν είναι αυθαίρετο, ούτε προϊόν ιδεολογικής κατασκευής. Πηγάζει από τον βαθιά προβληματικό χαρακτήρα τους. Είναι δε νόμιμο στον βαθμό που με βάση αξιόπιστους υπολογισμούς όταν η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή απελευθέρωνε το πρώτο πακέτο ενίσχυσης, των 28 δισ. ευρώ, εκείνη τη συγκυρία το ποσό αυτό αρκούσε, με βάση την πολύ χαμηλή κεφαλαιοποίησή τους λόγω πτώσης των τιμών των μετοχών, να τις εξαγοράσει. Ας γίνει επομένως τώρα. Value for money, ας αναφωνήσουμε και εμείς ζητώντας να γίνουν σεβαστά τα χρήματα και οι θυσίες των φορολογουμένων!!!

Δεδομένου ότι η κρατικοποίηση των τραπεζών θα δημιουργήσει ένα κύμα φυγής κεφαλαίων από τις τράπεζες ενώ ταυτόχρονα η υιοθέτηση νέου νομίσματος θα ανοίξει τις ορέξεις κερδοσκοπικών κεφαλαίων να ποντάρουν στην θνησιγένεια του φιλόδοξου αυτού νομισματικού πειράματος κρίνεται επιβεβλημένη η θέσπιση φραγμών στις βραχυπρόθεσμες κερδοσκοπικές κινήσεις κεφαλαίων. Πρόκειται για μέτρο (που συχνά περιγράφεται και ως φόρος Τόμπιν από το όνομα του βραβευμένου με Νόμπελ αμερικάνου οικονομολόγου που πρώτος τον πρότεινε) το οποίο θωρακίζει την πραγματική οικονομία και επιτρέπει στην Πολιτική να λειτουργήσει σχεδιασμένα και μακροχρόνια χωρίς την πίεση των λεγόμενων αγορών.

Ένα επιπλέον μέτρο είναι η εκπόνηση και εφαρμογή μιας σύγχρονης βιομηχανικής πολιτικής που θα επιδιώκει τις διεθνείς συνέργειες (θα είναι εξ ορισμού αντίθετη δηλάδή με κάθε έννοια εθνικής αυτάρκειας) και ως γνώμονα θα έχει την ικανοποίηση των σύγχρονων ανθρώπινων και κοινωνικών αναγκών και την στήριξη της απασχόλησης.

Αναγκαία επίσης είναι η επιβολή διατίμησης στα είδη πρώτης ανάγκης (τρόφιμα, ενοίκια, δίδακτρα, τροφεία, καύσιμα, καθημερινός ρουχισμός, κ.α.) ώστε να αποτραπεί μια πληθωριστική έκρηξη, καθώς η μετάβαση στο νέο νόμισμα θα δώσει την ευκαιρία για ανατιμήσεις. Κάτι ανάλογο με το κύμα αυξήσεων που γνωρίσαμε κατά την μετάβαση από τη δραχμή στο ευρώ (το οποίο όμως ουδέποτε αποπτυπώθηκε στις επίσημες στατιστικές) και μόλις πρόσφατα με αφορμή τις αυξήσεις στους έμμεσους φόρους. Αποτέλεσμα και των δύο αυτών κυμάτων ανατίμησης ήταν να συρρικνωθεί δραματικά το πραγματικό λαϊκό εισόδημα, προς όφελος των εμπορικών και βιομηχανικών κερδών.

Τέλος, είναι αναγκαία η χορήγηση γενναίων αυξήσεων σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα ανεργίας και επίσης κρατικών χρηματοδοτήσεων σε παιδεία και υγεία. Αυτές οι αυξήσεις και οι χρηματοδοτήσεις, που θα εγγυηθούν την κοινωνική συνοχή και θα καταστήσουν παρελθόν – όσο ακόμη προλαβαίνουμε – φαινόμενα κοινωνικής περιθωριοποίησης και γκετοποίησης στην Αθήνα, θα λειτουργήσουν σαν ατμομηχανές της οικονομικής ανάπτυξης.

Εν κατακλείδι είναι ένα στοιχειώδες πρόγραμμα που εγγυάται την ακύρωση της παράδοσης της Ελλάδας στους δανειστές της, όπως προωθεί το μνημόνιο της ντροπής και μπορεί να σημάνει την έξοδο από το χρόνιο οικονομικό μαρασμό. Η υλοποίησή του δε στερείται εμποδίων και δυσκολιών. Είναι όμως λιγότερο οδυνηρά από αυτά που επιχειρούν να μας επιβάλουν οι γερμανοί τραπεζίτες!

---

[1] Τα μεγέθη αναφέρονται σε πίνακα που συνοδεύει άρθρο του Βασίλη Ράπανου με τίτλο «Παγκοσμιοποίηση και φορολογικός ανταγωνισμός», Βήμα Ιδεών, τεύχος 31, Νοέμβριος 2009.

[2] Ο διχασμός που επέρχεται στην ευρωζώνη λόγω του ανταγωνισμού που πυροδοτεί η Γερμανία περιγράφεται με κάθε θεωρητική επάρκεια στην εργασία «2010 κρίση ευρωζώνης, φτώχεια του δυνατού πτώχευση του αδυνάτου», την οποία συνέταξε ομάδα βρετανών οικονομολόγων με επικεφαλής τον Κώστα Λαπαβίτσα (εκδ. Νόβολι, 2010).

[3] «German workers push for higher pay», Wall Street Journal Europe, 9 Σεπτέμβρη 2010.

[4] «Germans are wrong: the eurozone is good for them», Financial Times, 8 Σεπτέμβρη 2010.

[5] Roubini, N. «Greece’s best option is an orderly default», Financial Times, 28 Ιούνη 2010.

[6] Research on Money and Finance, «The eurozone between austerity and default», Σεπτέμβρης 2010.

[7] «ECB sets “haircuts” on bonds from banks», The Wall Street Journal Europe, 29 Ιούλη 2010.

«Drop the Debt» – Διαγράψτε το χρέος

«Drop the Debt» – Διαγράψτε το χρέος, ήταν μία από τις, ξεχασμένες σήμερα, «συνιστώσες» του επονομαζόμενου κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης τη δεκαετία του ’90, που έκανε δυναμικά την εμφάνισή του με τις μεγάλες διαδηλώσεις στο Σιάτλ, τη Γένοβα, τη Φλωρεντία και αλλού, όπου οι ισχυροί του κόσμου μαζεύονταν για να επιβάλουν τις επιθυμίες των λίγων στους πολλούς…

Οι «συνιστώσες» αυτές, που έκαναν πολλές φορές δυναμικά την εμφάνισή τους, εστίαζαν κυρίως στα προβλήματα χρέους των υπανάπτυκτων χωρών της Αφρικής και των αναπτυσσόμενων χωρών της Λατ. Αμερικής, που πλήρωναν ήδη μεγάλο τίμημα για την παγκοσμιοποίηση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού και των παραινέσεων του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Οι καμπάνιες για τη διαγραφή του χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών έδωσαν αφορμή να ανοίξει μία ευρεία συζήτηση για το πώς και γιατί δημιουργήθηκε το χρέος, για τη βαριά κληρονομιά που έχει αφήσει ακόμη πίσω της στην Αφρική η αποικιοκρατία. Στην καμπάνια για διαγραφή του χρέους των πάμφτωχων χωρών μετέχουν και διασημότητες, όπως ο τραγουδιστής των U2 Μπόνο, που δεν χάνει ευκαιρία να προβάλλει το εν λόγω αίτημα, δεχόμενος επικρίσεις από «σκληρούς» ροκάδες ότι έχει γίνει «μαϊντανός» της διεθνούς… φιλανθρωπίας.

Η κρίση του χρέους φάνταζε μέχρι πρότινος αποκλειστικά πρόβλημα των φτωχών και των υπανάπτυκτων, έως ότου η κατάρρευση της Lehman Brothers, το 2008, έδειξε ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η αρχική κρίση με τα στεγαστικά δάνεια στις ΗΠΑ έγινε χρηματοπιστωτική, διεθνής, οικονομική και εσχάτως δημοσιονομική, κρίση χρέους που κατατρώει τον αναπτυγμένο πλέον Βορρά, αρχής γενομένης από τους πιο αδύναμους κρίκους: την Ελλάδα και τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.

Σήμερα λοιπόν περισσότερο παρά ποτέ χρειάζεται η δημιουργία ενός αντίστοιχου κινήματος με αυτού της διαγραφής του χρέους του Τρίτου Κόσμου. Μία πανευρωπαϊκή καμπάνια «διαγραφής του χρέους», όχι με όρους φιλανθρωπίας, αλλά κοινωνικής δικαιοσύνης και ελέγχου. Αυτοί που σήμερα καλούνται να πληρώσουν, στην Ελλάδα και αλλού, δεν είναι αυτοί που δημιούργησαν το χρέος, αλλά αυτοί που δεν είχαν καμία συμμετοχή στις πολιτικές αποφάσεις, δεν είχαν πάρε – δώσε με την Goldman Sachs και το κακό συναπάντημα. Είναι αυτοί που πίστεψαν στα φληναφήματα περί ισχυρής Ελλάδας και Ενωμένης Ευρώπης, για να δουν τη χώρα μας να γυρίζει πίσω στην εποχή της «Ψωροκώσταινας» και την Ευρώπη, σε αυτήν των «ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων».

Οπως άλλωστε δείχνουν οι τελευταίες εξελίξεις σε Ασφαλιστικό και Εργασιακό, η δημοσιονομική κρίση δεν ήταν παρά η αφορμή για να περάσουν οι λεγόμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Αντί του «καρότου» των παραινέσεων και των οδηγιών, χρησιμοποιείται το «μαστίγιο» της εσωτερικής υποτίμησης, για να αφαιρεθούν δικαιώματα ενός και πλέον αιώνα.

Για όσους μάλιστα «σοκάρονται» από την ιδέα της διαγραφής του χρέους, στην ιστοσελίδα της η βρετανική οργάνωση «Jubilee 2000», που δεν ανήκει στη ριζοσπαστική Αριστερά, μας υπενθυμίζει ότι «η ιδέα πως χρειάζεται διαγραφή του χρέους για να βοηθηθούν οικονομίες να βγουν από μια σύγκρουση ή κρίση δεν είναι καν καινούργια. Το 1953 στη Γερμανία προσφέρθηκε παραγραφή μέρους των χρεών που ήταν πέρα και από τα πιο άγρια όνειρα των σημερινών υπερχρεωμένων φτωχών χωρών». Για να μην αναφερθούμε στον Σόλωνα και στην περιώνυμη «σεισάχθεια» τον 6ο π.Χ. αιώνα, στην Αθήνα.

Η άρνηση πληρωμής του χρέους και οι παγίδες

Του Οικονομολόγου ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΩΝΙΑΤΗ

Η οικονομική κρίση εξελίσσεται με ταχείς ρυθμούς, σε σημείο που κανείς δεν μιλά πια για αποκλειστικά ελληνική κρίση, αλλά μάλλον και για ισπανική, πορτογαλική, βρετανική και ευρωπαϊκή που, τελικά, κινδυνεύει να απλωθεί σε Αμερική και Ασία ακυρώνοντας τις όποιες προσπάθειες ανάκαμψης της παγκόσμιας οικονομίας. Μάρτυρας η σύγκρουση πολιτικών μεταξύ ΗΠΑ και Ευρωζώνης για την αντιμετώπισή της, όπως και στο εσωτερικό της ΕΕ για τον επιμερισμό των βαρών, ή η διένεξη ΗΠΑ-Κίνας για την συναλλαγματική ισοτιμία και τη προστατευτική πολιτική.

Μαζί με τη κρίση εξελίσσεται αναπότρεπτα και η ταξική πάλη. Ο κοιμισμένος γίγαντας, η τάξη των ευρωπαίων μισθωτών, αφυπνίζεται. Γενικές απεργίες εξαγγέλλονται σαν απάντηση στη γενίκευση των μέτρων μονομερούς λιτότητας που αποφάσισαν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Γενικές εθνικές απεργίες που σχεδόν συμπίπτουν χρονικά και συγχρόνως δίνουν ραντεβού για τις 29 Σεπτεμβρίου στην πρώτη συντονισμένη πανευρωπαϊκή απεργία. Η ευρωπαϊκή τάξη της μισθωτής εργασίας αποκτά βαθμιαία συνείδηση ότι στην κρίση αυτή των κρατικών και ιδιωτικών χρεών δεν υπάρχει ένας εύκολα δακτυλοδεικτούμενος ένοχος και αποδιοπομπαίος τράγος, πχ οι ρέμπελοι έλληνες. Αλλά ότι η θυματοποίηση όλων των εργαζομένων με τα μέτρα λιτότητας που προωθούν οι κυβερνήσεις, υποδηλώνει ότι ο πραγματικός ένοχος βρίσκεται εντός των τειχών και δεν είναι άλλος από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και την πλουτοκρατία.

Στις συνθήκες αυτές, ένα μοναδικό πεδίο αγώνα για την επιβίωση και  αναμόρφωση της Ευρώπης ανοίγεται με τη μαχητική συμμετοχή των άμεσα ενδιαφερομένων, των εργαζομένων, και των πολιτικών εκπροσώπων τους, υφισταμένων και δυνητικών. Σε άμεση προοπτική το θέμα που τίθεται για την Ευρωζώνη είναι είτε η δημοσιονομική ολοκλήρωση και η πολιτική ενοποίησή της με παράλληλη ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών και αναδιανομή πόρων υπέρ των υπερχρεωμένων χωρών και των αδύναμων εισοδηματικά τάξεων, είτε η σημερινή σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική της μονόπλευρης δημοσιονομικής προσαρμογής και λιτότητας που οδηγεί σε μία ταξική, συγκεντρωτική, αυταρχική και γιʼ αυτό αξιέξοδη κοινωνικά και πολιτικά Ευρώπη που το πιθανότερο είναι να μην επιβιώσει με την τρέχουσα μορφή της. Μεσομακροπρόθεσμα η προοπτική είναι σοσιαλισμός ή πόλεμος (εσωτερικός ή/και εξωτερικός).

Σε ένα τέτοιο αγώνα για το μέλλον της Ευρώπης, η Ελλάδα δεν μπορεί να απουσιάζει. Γιατί το ίδιο το μέλλον της χώρας εξαρτάται αποκλειστικά από την έκβαση της μάχης για την κατεύθυνση που θα πάρει η ΕΕ. Γιατί αν υπάρχουν τρία πράγματα που κατέδειξε πολλαπλά και εμπεριστατωμένα η ιστορική εμπειρία των τελευταίων 100-150 ετών είναι πως :

(α) ο καπιταλισμός περνά μακρές περιόδους καταστροφικής κρίσης που εναλλάσσονται με μακρές περιόδους εκρηκτικής ανάπτυξης που έχουν σαν αποτέλεσμα την αύξηση των ανισοτήτων και των ανισορροπιών σε ένα ολοένα και πιο εκτεταμένο επίπεδο όπως σήμερα με την παγκοσμιοποίηση,

(β) έχουμε μόλις εισέλθει σε μία μακρά περίοδο καπιταλιστικής κρίσης η οποία πλέον αγκαλιάζει όλο τον πλανήτη με πρωτοφανείς και μη αντιστρέψιμες καταστροφικές συνέπειες όσον αφορά το φυσικό περιβάλλον, την εξάντληση των πόρων, τις κοινωνικές σχέσεις και τον ψυχισμό των ανθρώπων, κατάσταση δηλαδή γενικευμένης αποσάθρωσης που δεν επιδέχεται λύσεις στα πλαίσια του συστήματος,

(γ) στην εποχή του ιμπεριαλισμού, δηλαδή στην εποχή της παγκόσμιας οικονομίας, δεν μπορεί να ευδοκιμήσει η κοινωνική αλλαγή, ο σοσιαλισμός, στα στενά και ασφυκτικά εθνικά πλαίσια μιας μόνον χώρας. Όσες επαναστατικές απόπειρες αποτολμήθηκαν, μπορεί να πέτυχαν στο εθνικοαπελευθερωτικό και αστικοδημοκρατικό τους σκέλος, απέτυχαν όμως στο τελικό στόχο της σοσιαλιστικής αλλαγής γιατί περιορίστηκαν στα εθνικά τους σύνορα.

Ουδείς αντιλέγει πως η κοινωνική αλλαγή ξεκινά πάντα σε εθνική βάση. Αν, όμως, δεν έχει εξαρχής διεθνιστικό προσανατολισμό και στόχους, εάν δεν συντονισθεί, δεν στηριχθεί και δεν στηρίξει ένα διεθνές σοσιαλιστικό κίνημα είναι καταδικασμένη σύντομα να εκφυλισθεί σε κάποιο γραφειοκρατικό ή νεοκαπιταλιστικό έκτρωμα. Αυτή είναι η πολύτιμη κληρονομιά των επαναστατικών κινημάτων του 19ου και 20ου αιώνα. Και σαν θεωρητικό πρόβλημα είχε λυθεί ήδη εδώ και πάνω από 100 χρόνια από τους μαρξιστές επαναστάτες που ίδρυσαν τη Διεθνή των εργατών και προσπάθησαν να σφυρηλατήσουν ένα πραγματικό διεθνιστικό κίνημα με δύο βασικά συνθήματα : το «προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε» και το «εμπρός για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης».

Σήμερα, λοιπόν, που για πρώτη φορά η οικονομική κρίση πάνω στον πολυσύνθετο ιστό της παγκοσμιοποίησης έχει εμπλέξει όλες τις αναπτυγμένες οικονομίες στα δεσμά του χρέους, σήμερα που όλοι οι ευρωπαίοι (και όχι μόνον) εργαζόμενοι καλούνται από κοινού να πληρώσουν τη νύφη των υπερβολών, των καταχρήσεων και της ασυδοσίας του μεγάλου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, ο ιδανικός για την συντονισμένη ανάπτυξη της ταξικής πάλης ευρωπαϊκός χώρος τείνει να εγκαταλειφθεί από την ελληνική αριστερά στο όνομα της παύσης πληρωμών, της εξόδου από το ευρώ και της μονομερούς άρνησης πληρωμής του χρέους. Επειδή, λένε, η Ευρώπη είναι καπιταλιστική και μονοπωλιακή, επειδή κυριαρχεί θεσμικά, κανονιστικά και λειτουργικά το δίκιο του ισχυρότερου (Γερμανία, τραπεζικά λόμπι) και επειδή έχει χαθεί η εθνική ανεξαρτησία της οικονομικής πολιτικής, η ελληνική αριστερά και μάλιστα ένα πρωτοπόρο τμήμα της επιλέγει τον ʽεύκολοʼ δρόμο της εξόδου από το ευρώ, της παύσης πληρωμών και της αναδιάρθρωσης ή ολικής άρνησης του χρέους.

Αναφέρομαι στο ρεύμα των ʽαριστερών οικονομολόγων και πανεπιστημιακώνʼ οι οποίοι με αγωνιστικό ομολογουμένως πάθος και με αρκετή απήχηση έχουν αποδυθεί σε μία καμπάνια προβολής του ʽσχεδίου προγράμματόςʼ τους, επιχειρώντας να απαντήσουν στον κυβερνητικό μονόλογο και να καλύψουν το όποιο ιδεολογικό και προγραμματικό κενό της αριστεράς σε σχέση και με τα προβλήματα που θέτει η τρέχουσα πολιτική και οικονομική συγκυρία.

Μολονότι συμφωνώ με την εκτίμησή τους ότι το δημόσιο χρέος της χώρας δεν είναι αντιμετωπίσιμο με την επίσημη συνταγή της τρόϊκας γιατί η μονομερής λιτότητα οδηγεί σε κοινωνική διάλυση και οικονομική ύφεση καθιστώντας αυτοτροφοδοτούμενη την αύξηση του χρέους (παγίδα χρέους), θεωρώ ότι πρέπει να επιδιώξουμε τη δραστική μείωση του χρέους με αναδιαπραγμάτευση και παραγραφή του 50-70% αυτού εντός της Ευρωζώνης, ανάγοντας έτσι το ζήτημα της μερικής διαγραφής (δηλαδή της ανάληψης της ευθύνης του δημοσιονομικού κόστους  από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο) σε κοινό άξονα των διεκδικήσεων όλου του εργατικού κινήματος  κατά των μέτρων μονομερούς δημοσιονομικής λιτότητας. Αντίθετα, οι ʽαριστεροί οικονομολόγοιʼ μιλούν για άμεση παύση πληρωμών, έξοδο από το ευρώ, υποτίμηση της δραχμής, κρατικοποίηση τραπεζών και άλλων μεγάλων κοινωφελών επιχειρήσεων, άσκηση βιομηχανικής πολιτικής, αναδιανομή εισοδήματος και αναπροσαρμογή της οικονομίας σε νέες βάσεις σχέσεων με τον διεθνή περίγυρο.

Η πρόταση προγράμματος που προβάλλουν είναι αλήθεια πως έχει μία εσωτερική λογική και αυτό είναι κάτι που πρέπει να τους αναγνωρισθεί. Έχει, όμως, μερικά σοβαρά πιστεύω μειονεκτήματα που αξίζει να διερευνηθούν :

1. Στερείται διεθνιστικού προσανατολισμού. Γιατί δεν ξεκινά από την διεθνή οικονομική κρίση και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιφάσεις για να καταλήξει σε ένα μεταβατικό πρόγραμμα κοινωνικών αλλαγών, αλλά από την ενδογενή ανισορροπία της ευρωπαϊκής νομισματικής και οικονομικής αρχιτεκτονικής για να προτείνει την έξοδο από το ευρώ και τη μερική κρατικοποίηση της εθνικής οικονομίας. Γιατί, ακόμη, δεν αναζητά τα πολλαπλά κοινά σημεία που η διάχυση της κρίσης οικοδομεί σαν βάση ενοποίησης του εργατικού κινήματος στην Ευρώπη, αλλά παραπέμπει σε ένα είδος αυτόματης ʽεξέγερσηςʼ (ο κ. Καζάκης μιλά για ʽπρωτοφανείς εξελίξειςʼ που θα ακολουθήσουν το ελληνικό ʽπαράδειγμαʼ) των ευρωπαίων εργαζομένων από τη στιγμή που η Ελλάδα θα εξέλθει από το ευρώ και αρνηθεί το χρέος της (ξεχνά πως με την νοοτροπία που ήδη έχει καλλιεργηθεί από την γερμανική και ευρωπαϊκή αστική τάξη, οι έλληνες θα σπιλωθούν ως έχοντες εγκαταλείψει την ευρωπαϊκή οικογένεια αρνούμενοι τις υποχρεώσεις τους και φορτώνοντας στις πλάτες των ευρωπαίων εργαζομένων τα χρέη τους ;).

Τέλος, γιατί η προοπτική της υποτίμησης της δραχμής είναι μία πολιτική που προστατεύει το εθνικό κεφάλαιο αλλά διχάζει το διεθνές εργατικό κίνημα ασπαζόμενη το καπιταλιστικό κριτήριο του ανταγωνισμού. Αλήθεια, εάν ακολουθήσει το ελληνικό παράδειγμα και η Πορτογαλία, η Ισπανία κλπ αποχωρήσουν από το ευρώ και προχωρήσουν σε υποτιμήσεις των νέων εθνικών νομισμάτων τους, τότε ο γενικευμένος νομισματικός και εμπορικός πόλεμος που θα ακολουθήσει δεν θα φέρει αντιμέτωπες τις εργατικές τάξεις των χωρών αυτών ;

2. Εμπεριέχει μία μεγάλη αντίφαση : αναδιάρθρωση και αναδιαπραγμάτευση χρέους, ή άρνηση και ολική διαγραφή του ; Στο πολύ κρίσιμο αυτό σημείο οι ʽαριστεροί οικονομολόγοι και πανεπιστημιακοίʼ εμφανίζονται βαθιά διχασμένοι και απρόθυμοι να λύσουν τις διαφορές τους αν κρίνω από τη τελευταία κοινή τους εμφάνιση. Γιατί ο κ. Λαπαβίτσας και το Research on Money and Finance (RMF) μιλούν για αναδιαπραγμάτευση, ενώ ο κ. Καζάκης (και τελευταία μάλλον και το ΚΚΕ) θέτουν ζήτημα άρνησης και ολικής διαγραφής του χρέους. Μολονότι στα υπόλοιπα σημεία του προγράμματος (έξοδος από ευρώ, υποτίμηση δραχμής, κρατικοποίηση τραπεζών κλπ) δείχνουν να συμφωνούν, οφείλουν νομίζω να εξηγήσουν τουλάχιστον τη μεταξύ τους αυτή διαφορά δημοσίως και να μην εμφανίζονται ως ένα ενιαίο και απολύτως συμπαγές ρεύμα επιτιθέμενοι στην εναλλακτική πρόταση για αναδιαπραγμάτευση εντός ΟΝΕ και για «Ευρώπη των εργαζομένων» (την οποία ο κ. Κουβελάκης χαρακτήρισε απλό ευχολόγιο που ʽόλο ακούμε, αλλά ποτέ δεν βλέπουμεʼ ως εάν οι ευθύνες γιʼ αυτό να βαραίνουν όλους τους άλλους εκτός από τον ίδιο).

Η διαφορά δεν είναι ασήμαντη γιατί εάν φύγεις από το ευρώ και συγχρόνως δεν αρνηθείς το χρέος συνολικά αλλά προχωρήσεις σε αναδιαπραγμάτευση και μερική διαγραφή ή ʽκούρεμαʼ (πχ 50% που λέγει ο κ. Λαπαβίτσας) τότε η ελάφρυνση δεν θα είναι 50% αλλά πολύ λιγότερη γιατί το εναπομείναν χρέος σου θα έχει στο μεταξύ ανατιμηθεί σε δραχμικούς όρους κατά το ποσοστό της υποτίμησης της δραχμής. Για παράδειγμα, εάν η δραχμή επιστρέψει με ισοτιμία 1 προς 1 έναντι του ευρώ και ακολούθως υποτιμηθεί 50% το χρέος θα διατηρήσει το αρχικό του μέγεθος ως ποσοστό του ΑΕΠ παρά το 50% ʽκούρεμαʼ που θα έχει υποστεί. Συνεπώς, δεν θα έχει προκύψει καμία ελάφρυνση με την έξοδο από το ευρώ.

3. Μιλάει για αστικοδημοκρατικά και μεταβατικά μέτρα (παύση πληρωμών και έξοδος από ευρώ) τα οποία θα πρέπει να συμπληρωθούν μετά με αντικαπιταλιστικά μέτρα (έλεγχος κεφαλαίων, δημόσιος έλεγχος κεντρικών τομέων της οικονομίας, βιομηχανική πολιτική, αναδιανομή πλούτου και εισοδημάτων) προϋπόθεση των οποίων είναι η δομική αλλαγή του κράτους. Συγγνώμη, αλλά πουθενά δεν εξηγείται τι εννοεί σαν ʽδομική αλλαγή του κράτουςʼ, ενώ είναι μέγα σφάλμα να θεωρούνται αντικαπιταλιστικά μέτρα οι κρατικοποιήσεις και ο κυβερνητικός παρεμβατισμός στην οικονομία. Από πού και ως που η άσκηση βιομηχανικής πολιτικής, ο έλεγχος κεφαλαίων και η νομισματική υποτίμηση προβάλλονται σαν αντικαπιταλιστικά μέτρα ; Γνωρίζουν οι συγγραφείς της πρότασης πόσο συχνά έχουν εφαρμοστεί παρόμοια μέτρα στα πλαίσια προγραμμάτων αναδιάρθρωσης χρέους εγκεκριμένων μάλιστα από το ΔΝΤ; Ξέρουν ότι ο οικονομικός λαϊκισμός στη Λ. Αμερική κι αλλού εφάρμοσε κατά συρροή ανάλογες πολιτικές χωρίς να αλλοιώσει στο ελάχιστο τον καπιταλιστικό χαρακτήρα των καθεστώτων που τον επικαλέστηκαν; Γνωρίζουν ότι σύγχρονοι επιφανείς μαρξιστές όπως ο Ρίτσαρντ Γουλφ που προσφάτως παρέδωσε σεμινάρια στην Ελλάδα, χαρακτηρίζουν σαφώς και όχι τυχαία τις πολιτικές αυτές σαν ʽαριστερό κεϋνσιανισμόʼ; Ξεχάσανε, άραγε, την καραμανλική ʽσοσιαλμανίαʼ της δεκαετίας του ʼ70 ; Τα μέτρα του προγράμματος που προτείνεται είναι όλα αστικοδημοκρατικά, όχι αντικαπιταλιστικά αφού δεν μεταβάλλουν τις καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, παραγωγής και διανομής. Μπορούν, βεβαίως, να αποκτήσουν αντικαπιταλιστική προοπτική στον βαθμό που (α) διαμορφώνουν άλλες ταξικές δομές εξουσίας και (β) προσφέρουν μία διεθνιστική προοπτική στο εργατικό κίνημα και τον σοσιαλιστικό σχεδιασμό της οικονομίας. Κανένα, δυστυχώς, από τα δύο αυτά στοιχεία-προϋποθέσεις δεν διακρίνω στο εν λόγω πρόγραμμα.

4. Επικαλείται την πρόσφατη ιστορική εμπειρία πολλών χωρών (πχ ο Καζάκης αναφέρεται σε Βενεζουέλα το 2001, Αργεντινή το 2003, Βολιβία το 2004 και Ισημερινό το 2008, ενώ μιλά για διαγραφή κατά 90% του ρωσικού χρέους από τον Πούτιν το 1999) που προχώρησαν σε παύση πληρωμών και άρνηση χρέους, εμπειρία την οποία συχνά όμως διαστρέφει με συνέπεια να εξάγει εσφαλμένα συμπεράσματα. Για παράδειγμα, αν εξαιρέσουμε επαναστατικά καθεστώτα που ακύρωσαν/διέγραψαν μονομερώς και ολικά τα χρέη που παρέλαβαν από τα προηγούμενα δεσποτικά και αστικά καθεστώτα (βλ επαναστάσεις Μεξικού, μπολσεβίκων, Μάο σε Κίνα, Κούβας κλπ), όλες οι άλλες κυβερνήσεις που κήρυξαν παύση πληρωμών, προχώρησαν σε αναδιάρθρωση ή μερική παραγραφή του χρέους τους (όχι ολική) είτε μονομερώς είτε μέσω διαπραγματεύσεων (με ή χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ). Και ο λόγος που το έπραξαν αυτό ήταν για να μην απομονωθούν πλήρως και να μπορέσουν να επανέλθουν κάποια στιγμή στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου. Για παράδειγμα, ο Κορρέα στο Εκουαδόρ που εκλέχτηκε με πρόγραμμα ολικής διαγραφής του χρέους της χώρας, τελικά αντικατέστησε ένα σημαντικό μέρος του χρέους με νέο μικρότερης αξίας (35 σεντς νέων ομολόγων για κάθε 1 δολάριο παλιών) και μεγαλύτερης διάρκειας χωρίς όμως να αρνηθεί το χρέος συνολικά. Στην Αργεντινή, επίσης, το 2003 έγινε παύση πληρωμών και το 2005 τα ¾ του χρέους αντικαταστάθηκαν με νέα ομόλογα μακρύτερης διάρκειας που είχαν το 1/3 της αξίας των παλιών. Με άλλα λόγια δεν είχαμε ολική διαγραφή αλλά ένα ʽκούρεμαʼ του χρέους κατά 66% το οποίο πρόσφατα επεκτάθηκε περισσότερο (βλ http://techiechan.com/?p=487).

Μολονότι η προσέγγιση της Αργεντινής κρίνεται επιτυχής σχετικά με την ουσιαστική ανακούφιση της οικονομίας από το χρέος και την τόνωση της ανάπτυξής της, ο κ. Καζάκης θεωρεί ότι ʽέκλεισε άδοξα με τη χώρα να ξαναπέφτει στα χέρια των διεθνών τοκογλύφωνʼ γιατί δεν αρνήθηκε συνολικά το χρέος της και προχώρησε σε αναδιαπραγμάτευσή του. Ξεχνά, όμως, να επισημάνει πως αν και η οικονομία της χώρας ανέκαμψε, παραμένει αποκλεισμένη από τις διεθνείς αγορές επί μία δεκαετία σχεδόν.  Όσον αφορά τη Βολιβία, επίσης δεν υπήρξε ολική άρνηση χρέους, απλά επειδή η Βολιβία ως πολύ φτωχή χώρα είχε ευνοϊκή αντιμετώπιση μπόρεσε να μειώσει το εξωτερικό της χρέος από 60% του ΑΕΠ το 1998 σε 40% το 2004. Όμως, ότι κέρδισε από τη μείωση του εξωτερικού χρέους το έχασε από την ισοδύναμη αύξηση του εσωτερικού χρέους της. Για την Βενεζουέλα δεν γνωρίζω λεπτομέρειες, όμως μελετώντας τη χρονοσειρά του δημόσιου χρέους ως προς το ΑΕΠ (βλ DB Research) παρατηρούμε ότι από 28,2% που ήταν το 2000 ανήλθε σε 47,4% του ΑΕΠ το 2003, άρα ποιά διαγραφή χρέους μπορεί να επικαλείται ο κ. Καζάκης ιδιαίτερα όταν η εξυπηρέτηση του χρέους συνεχίστηκε κανονικότατα ; Τέλος, όσον αφορά τη Ρωσία ουδέποτε έγινε διαγραφή του 90% του χρέους από τον Πούτιν το 1999 όπως τονίζει ο κ. Καζάκης.

Αυτό που έκανε ο Πούτιν ήταν να αναδιαρθρώσει όλο το χρέος που ήταν σε ρούβλια και έληγε μεταξύ 19/8/98 και 31/12/99 ύψους 48,7 δις δολ και ένα χρόνο αργότερα να έλθει σε συμφωνία αναδιάρθρωσης με τους πιστωτές του Paris και London Club για παλιότερα χρέη επί σοβιετικής εποχής. Τελικό αποτέλεσμα ήταν η μείωση του δημόσιου χρέους της χώρας από 88,8% του ΑΕΠ το 1999 σε 56,7% το 2000. Δηλαδή σημειώθηκε ένα κούρεμα της τάξης του 37% και όχι 90% που αναφέρει ο κ. Καζάκης. Και όπως και με την Αργεντινή ή το Εκουαδόρ, έτσι και με τη Ρωσία η αναδιαπραγμάτευση αυτή βοήθησε την οικονομία της χώρας να επανέλθει σε αναπτυξιακή πορεία και μάλιστα τόσο ισχυρή (εδώ βοήθησε η αύξηση των τιμών πετρελαίου) που συνέχισε να μειώνει το εξωτερικό και δημόσιο χρέος της (8,5% του ΑΕΠ το 2009-2010). Συνεπώς, το όπλο της παύσης πληρωμών και της χρεοκοπίας μπορεί να είναι αποτελεσματικό σε μία επιτυχή αναδιαπραγμάτευση χρέους, αντίθετα απʼ ότι ισχυρίζεται η πρόταση Καζάκη.

5. Αποκρύπτει τις δυσκολίες της επιστροφής στη δραχμή, κυρίως όμως παραγνωρίζει τις αρνητικές επιπτώσεις της. Ο κ. Λαπαβίτσας έχει εμφανίσει την υπόθεση της αλλαγής του νομίσματος ως εξαιρετικά απλή διαδικασία από τεχνική άποψη και ελάχιστα χρονοβόρα. Την Παρασκευή θα ανακοινωθεί η μετατροπή και τη Δευτέρα όλα τα χρηματικά ποσά και καταθέσεις θα γίνουν από ευρώ δραχμές. Θεωρεί, μάλιστα, πως όσοι μιλάνε για δυσκολίες υπερβάλλουν και το κάνουν εκ του πονηρού. Βεβαίως, άλλα λένε οι εμπειρογνώμονες της Τράπεζας Ελλάδας που είχαν εργασθεί για τη μετάβαση από τη δραχμή στο ευρώ και γνωρίζουν πως η κοπή και κυκλοφορία νέου χρήματος δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη, ενώ υπάρχει και το πρόβλημα των ΑΤΜ. Παρομοίως, άλλα λένε και ξένοι αναλυτές που διερεύνησαν τα εναλλακτικά σενάρια για την Ελλάδα.

Έτσι, για παράδειγμα, οι Richard Baldwin και Charles Wyplosz έχουν ρητά υπογραμμίσει πως θα χρειασθούν μήνες για την έκδοση νέου νομίσματος, χρονικό διάστημα στη διάρκεια του οποίου θα διογκωθεί η φυγή κεφαλαίων από κάθε ελληνικό περιουσιακό στοιχείο επιταχύνοντας όχι μόνον τη χρεοκοπία του κράτους αλλά και πολλών επιχειρήσεων, την ίδια ώρα που θα στεγνώνουν οι ξένες άμεσες επενδύσεις και θα καταστρέφεται η οικονομία της χώρας. Αλλά ας υποθέσουμε προς στιγμήν ότι όλα αυτά είναι υπερβολές και πως η μεταστροφή από το ευρώ στη δραχμή είναι υπόθεση Σαββατοκύριακου όπως ισχυρίζεται ο κ. Λαπαβίτσας. Τι θα συμβεί μετά ; Η δραχμή ασφαλώς θα υποτιμηθεί όπως διαβεβαιώνουν όλοι, κανείς όμως δεν μπαίνει στον κόπο να μας πληροφορήσει πόσο θα υποτιμηθεί για να δοθεί η περίφημη αναπτυξιακή ώθηση στις εξαγωγές και την οικονομία.

Μιλάμε για μία υποτίμηση της τάξης του 15-20% όπως κάπου αφήνεται να διαφανεί ή για μία υποτίμηση 50-60% όπως ήταν στη περίπτωση της Αργεντινής ; Η ιστορική εμπειρία δείχνει πως ακόμη και για χώρες με παραγωγική και εξαγωγική υποδομή (που η Ελλάδα δεν διαθέτει) μία υποτίμηση πρέπει να είναι μεγάλη για να δώσει την απαιτούμενη εξαγωγική ώθηση στην οικονομία. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι η δραχμή υποτιμάται πάνω από 30-35% με την προσδοκία της μεταφοράς εγχώριων πόρων στον διεθνώς εμπορεύσιμο τομέα προκειμένου να σύρουν οι εξαγωγές την ανάπτυξη. Δύο πράγματα αποσιωπούνται : πρώτο, ότι η ώθηση αυτή θα στηριχθεί και πάλι στους παραδοσιακά ισχυρούς εξαγωγικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας αποδυναμώνοντας τους αδύναμους, χωρίς όμως να ευνοήσει καινούργιους τομείς στους οποίους θα όφειλε να στηριχθεί ένα νέο παραγωγικό πρότυπο. Δεύτερο, δεν λέγεται τίποτα για τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις της εξόδου από το ευρώ και της υποτίμησης. Για παράδειγμα, το RMF του κ. Λαπαβίτσα αναφέρει ότι οι πραγματικοί μισθοί θα μειωθούν σημαντικά στην περίπτωση που την υποτίμηση αποπειραθεί η αστική τάξη σε συνδυασμό με την απελευθέρωση της οικονομίας (ʽσυντηρητική έξοδοʼ τη χαρακτηρίζει), όμως δεν λέγει για το τι θα συμβεί στη περίπτωση που την υποτίμηση την επιχειρήσουν οι προοδευτικές δυνάμεις (ʽπροοδευτική έξοδοςʼ από ευρώ). Γιατί άραγε ;  Μήπως επειδή προσδοκάται να πέσουν οι μισθοί στα μαλακά με την κρατικοποίηση των τραπεζών, τη βιομηχανική πολιτική και την αναδιανομή του εισοδήματος ; Ευτυχώς, ο κ. Λαπαβίτσας ήταν πιο κατατοπιστικός στη πρόσφατη από κοινού ομιλία του με τους ʽαριστερούς οικονομολόγους κλπʼ όταν τόνισε πως «η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι οι χώρες που πήγαν σε μία ανάλογη νομισματική αλλαγή αντιμετώπισαν μεγάλη ύφεση πριν από αυτήν προσπαθώντας να την αποφύγουν – όπως η Ελλάδα σήμερα – αλλά αφού την έκαναν πέτυχαν ταχεία ανάκαμψη της οικονομίας (βλ Αργεντινή, Ρωσία, Εκουαδόρ κλπ).

Όπως, όμως, έχουμε τονίσει σε παλιότερο άρθρο μας παρόμοιες συγκρίσεις στερούνται νοήματος γιατί οι χώρες αυτές διαθέτουν μεγάλο φυσικό πλούτο διαθέσιμο προς εξαγωγή, και όταν επιχείρησαν την υποτίμηση η παγκόσμια οικονομία δεν αντιμετώπιζε τη πρωτοφανή χρηματοπιστωτική κρίση που υφίσταται σήμερα. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως στην μεν Ρωσία οι πραγματικοί μισθοί τους μειώθηκαν 30% τη διετία 1998-1999 και οι συντάξεις μειώθηκαν 50% το ίδιο διάστημα (στοιχεία ΔΝΤ), ενώ η ανεργία αυξήθηκε από 11% σε 14% μέσα σε 14 μήνες. Στο, δε, Εκουαδόρ το ποσοστό του πληθυσμού που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας αυξήθηκε από 33% το 1995 σε 43% το 1999, ενώ η ανεργία διπλασιάσθηκε σε 17% το 2000 μέσα σε δύο χρόνια (για Αργεντινή είναι γνωστές οι επιπτώσεις). Όμως, πέρα από αυτό παντού πάγωσαν οι καταθέσεις για να περιορισθεί η φυγή κεφαλαίων σε άλλα νομίσματα, με συνέπεια οι καταθέτες να χάσουν σε πραγματική αξία το ισοδύναμο της υποτίμησης. Τέλος, σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ και άρνησης του χρέους, ακόμη και εάν κρατικοποιηθούν οι τράπεζες για να μην καταρρεύσουν δεν θα αποφύγουν το κούρεμα που θα αφορά το τμήμα του κρατικού χρέους που έχουν εγγράψει στον ισολογισμό τους.

Η διαγραφή του από το ενεργητικό θα σημάνει ανάλογη διαγραφή και μέρους του παθητικού τους (καταθέσεις), πράγμα το οποίο ισχύει φυσικά και για τις σχετικές επενδύσεις σε κρατικά ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων. Αυτά για να έχουμε μία αίσθηση των συνεπειών της εξόδου από το ευρώ (είτε συντηρητικής είτε προοδευτικής) και της υποτίμησης της δραχμής η οποία, όπως παραδέχεται το RMF θα προκαλέσει πληθωριστική πλημμυρίδα. Όσον αφορά, τέλος, την άμεση βελτίωση της ανταγωνιστικότητας την οποία προσδοκά ο κ. Λαπαβίτσας περιμένουμε κάποια τεκμηρίωση γιατί τα ιστορικά προηγούμενα της Ελλάδας δεν βοηθάνε στην κατεύθυνση αυτή (η όποια βελτίωση επιτεύχθηκε με ταυτόχρονο πάγωμα των μισθών).

6. Αναδεικνύει – εσφαλμένα πιστεύουμε – σαν καίριο ζήτημα της άρνησης πληρωμών το ʽαπεχθέςʼ του χρέους προκειμένου να αναζητήσει στήριγμα στη διεθνή νομολογία για την πλήρη άρνηση και διαγραφή του χρέους. Εννοείται η άποψη αυτή προβάλλεται από τον κ. Καζάκη, ενώ ο κ. Λαπαβίτσας αφήνει ένα παράθυρο ανοιχτό στη δυνατότητα ανεύρεσης ʽαπεχθούςʼ χρέους όταν οι εργαζόμενοι ανοίξουν τα βιβλία του κράτους και ελέγξουν τους όρους και τους στόχους με τους οποίους συνάφθηκαν τα δάνεια. Το βασικό επιχείρημα του κ. Καζάκη είναι πως «το καίριο ζήτημα δεν είναι η παύση πληρωμών, αλλά η αναγνώριση η μη του χρέους… Γιατί αναγνώριση του χρέους σημαίνει αναγνώριση των έννομων δικαιωμάτων των ομολογιούχων πάνω στη χώρα σου… Σημαίνει ότι απεμπολείς το όπλο του ʽαπεχθούς χρέουςʼ με βάση το διεθνές δίκαιο, καθώς και το θεμελιώδες δικαίωμα του λαού σου στη δική του αυτοδιάθεση και κυριαρχία..».

Βεβαίως, όπως μαθαίνουμε από τη Wikipedia (και όχι μόνον) «στο διεθνές δίκαιο, το ʽαπεχθές χρέοςʼ είναι μία νομική θεωρία η οποία υποστηρίζει ότι το δημόσιο χρέος που αναλαμβάνεται από ένα καθεστώς για σκοπούς που δεν εξυπηρετούν το συμφέρον του έθνους, όπως είναι οι επιθετικοί πόλεμοι, δεν θα πρέπει να εκτελείται. Τέτοιες οφειλές θα πρέπει να θεωρούνται ως προσωπικά χρέη του καθεστώτος που τα ανέλαβε και όχι ως χρέη του κράτους. Από ορισμένες απόψεις, η έννοια αυτή είναι ανάλογη με την ακυρότητα των συμβάσεων που έχουν υπογραφεί υπό ʽκαθεστώς καταναγκασμούʼ.» Όπως, μάλιστα, εξηγεί ο Nahum Sack (ο οποίος επισημοποίησε την θεωρία αυτή το 1927) «όταν ένα δεσποτικό καθεστώς συνάπτει μία σύμβαση οφειλής όχι για τις ανάγκες ή τα συμφέροντα του κράτους, αλλά μάλλον για να ενισχύσει ʽεαυτόνʼ, για να καταστείλει μία λαϊκή εξέγερση κλπ, αυτό το χρέος είναι απεχθές για τον λαό και δεν δεσμεύει το έθνος, αλλά είναι χρέος του καθεστώτος, ένα προσωπικό δάνειο που είχε συναφθεί από τον ηγεμόνα και συνεπώς πέφτει με τη διάλυση του καθεστώτος».

Στην ελληνική περίπτωση δεν συντρέχουν λόγοι επίκλησης της θεωρίας αυτής, αφού το χρέος είναι προϊόν τεσσάρων δεκαετιών δημοκρατικών κυβερνήσεων, δεν μεσολάβησαν δεσπότες (μόνον η χούντα), επιθετικοί πόλεμοι ή λαϊκές εξεγέρσεις που να δικαιολογούν σχετικό δανεισμό, το μεγαλύτερο μέρος του (2/3) συνάφθηκε τη δεκαετία του ʼ80 για να μπορέσει ο Ανδρέας Παπανδρέου να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική και, σε τελευταία ανάλυση, η θεωρία αυτή δεν είναι αποδεκτή από την Παγκόσμια Τράπεζα ή άλλους διεθνείς οργανισμούς (για ευνόητους λόγους) παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται από τους λαούς, τις κυβερνήσεις υπερχρεωμένων υπανάπτυκτων χωρών και ΜΚΟ. Συνεπώς, ακόμη και εάν ανακαλύπτονταν δανειακές συμβάσεις αντίθετες με τα συμφέροντα του έθνους (σίγουρα υπάρχουν πολλές) η Ελλάδα δεν θα μπορούσε λογικά να επικαλεσθεί την θεωρία αυτή για να αρνηθεί τη πληρωμή του χρέους.

7. Υποτιμά σοβαρά τον κίνδυνο απομόνωσης της χώρας. Οι ʽαριστεροί οικονομολόγοι κλπʼ απορρίπτουν την κατηγορία ότι οι πολιτικές που προτείνουν οδηγούν στην οικονομική αυτάρκεια και εθνική απομόνωση με τα εξής επιχειρήματα : (α) η χώρα δεν θα απομονωθεί γιατί έχει ήδη τεθεί σε καραντίνα με την τρόϊκα ώστε να μην μολυνθούν οι άλλες χώρες της ΕΕ16, «η χώρα βρίσκεται στο απόλυτο περιθώριο της διεθνούς οικονομικής και πολιτικής ζωής» (Καζάκης), (β) η χώρα δεν μπορεί να απομονωθεί από κανέναν, κανείς δεν έχει τη δύναμη να την απομονώσει αφού η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας είναι τόσο ρευστή που κανείς από τους ʽμεγάλουςʼ δεν θα ρισκάρει οικονομικό πόλεμο ή αποκλεισμό της Ελλάδας (Καζάκης), (γ) η άρνηση του χρέους και η έξοδος από το ευρώ θα αποτελέσουν αφετηρία για να ανοιχτεί η χώρα στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις με νέες δυνάμεις (Κίνα, Ρωσία κλπ) και να μην μείνει εγκλωβισμένη στην ΕΕ η οποία από την εποχή της ΕΟΚ περιόρισε απελπιστικά τις διεθνείς σχέσεις μας με τον υπόλοιπο κόσμο και υποβάθμισε τη διεθνή θέση της χώρας στο παγκόσμιο εμπόριο (Καζάκης), (δ) η διεθνής εμπειρία δείχνει πως οι χώρες που έκαναν παύση πληρωμών και αναδιάρθρωση χρέους μπορούν να επιστρέψουν πολύ γρήγορα στις διεθνείς αγορές αν το κρίνουν απαραίτητο και, άρα, κινδυνολογούν και ψεύδονται όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο (Λαπαβίτσας), (ε)  «η προοδευτική έξοδος δεν μπορεί να σημαίνει εθνική αυτάρκεια, οι χώρες της περιφέρειας θα πρέπει να διατηρήσουν τη πρόσβασή τους στο διεθνές εμπόριο, να ζητήσουν τη μεταφορά τεχνολογίας και την εισροή ξένων κεφαλαίων, αν και δεν υπάρχουν εγγυήσεις ότι θα προκύψει κάτι τέτοιο αφού η ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων θα είναι εχθρική σε ριζικές αλλαγές.

Πάντως, αν η Ευρωζώνη σπάσει στη περιφέρεια, μπορεί να σπάσει και στο κέντρο επιτρέποντας πιο συνεργατικές σχέσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών» (RMF). Νομίζω πως η πιο σωστή και ειλικρινής προσέγγιση είναι του RMF το οποίο αν και θέτει ζήτημα διάλυσης της Ευρωζώνης για να αποκατασταθούν σχέσεις πιο ισότιμης συνεργασίας, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου εθνικής απομόνωσης όταν τονίζει πως οι εισροές ξένων κεφαλαίων δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένες και πως η ΕΕ θα είναι εχθρική σε παρόμοιους πειραματισμούς. Αυτό νομίζω είναι αυτονόητο από τη στιγμή που όχι μόνον δεν θα αναγνωρίζει και δεν θα πληρώσει η Ελλάδα τις ξένες τράπεζες, αλλά θα κρατικοποιήσει και τις μεγάλες επιχειρήσεις στις οποίες μετέχει το ξένο κεφάλαιο. Οι απόψεις που παραπάνω εκφέρονται από τους Καζάκη-Λαπαβίτσα εμφανώς υποτιμούν τη δύναμη του ταξικού αντιπάλου, του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, κυρίως όμως υποτιμούν τη βαρύτητα και την οξύτητα της οικονομικής κρίσης και τις συστημικές επιπτώσεις μιας εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Σε μία περίοδο που η κρίση έχει ήδη αρχίσει να απλώνεται σε όλη την ευρωπαϊκή περιφέρεια, η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ μπορεί να αποτελέσει τη θρυαλλίδα για τη διάλυση της Ευρωζώνης με τελικό κερδισμένο μόνον την αμερικανική επικυριαρχία στην περιοχή.

Δεν είναι μόνον οι τεράστιες οικονομικές ζημιές που θα προκαλέσει στις τράπεζες και τις άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες. Είναι ότι μπορεί να οδηγήσει σε ναυάγιο την ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση. Γιʼ αυτό και θα πολεμηθεί σκληρά από τους ευρωπαίους εταίρους. Δέστε τις απειλές αντιποίνων του προηγούμενου βρετανού πρωθυπουργού Μπράουν για τα 5 μόλις δις που δεν πληρώνει η Ισλανδία. Αυτό είναι βασικό σφάλμα στην ανάλυση των Καζάκη-Λαπαβίτσα και κακώς συγκρίνεται με τις εμπειρίες άλλων χωρών που έλαβαν παρόμοια μέτρα. Γιατί το διεθνές περιβάλλον στο οποίο τα έλαβαν ήταν ριζικά διαφορετικό και δεν προδίκαζε συστημική κρίση όπως σήμερα. Εξάλλου, τα ποσά για τα οποία χρεοκοπούσαν οι χώρες αυτές ήταν απείρως μικρότερα του ελληνικού χρέους (άλλο 5 δις του Εκουαδόρ ή 50 δις της Ρωσίας και 95 δις της Αργεντινής και άλλο 330 δις της Ελλάδας με ουρά τα άλλα ευρωπαϊκά χρέη).

Πέραν αυτών, όπως είπαμε, η Αργεντινή 10 χρόνια μετά τη μερική ακύρωση του χρέους της δεν έχει ακόμη επανέλθει στις διεθνείς αγορές..Επίσης, είναι σφάλμα νομίζω να θέλουμε να φύγουμε από την εξάρτηση 4 ευρωπαϊκών χωρών για να πέσουμε στην εξάρτηση 2 άλλων μη ευρωπαϊκών χωρών. Όπως είναι υπερβολή να μιλάμε για καραντίνα της Ελλάδας σήμερα. Ναι η αγορά ελληνικών ομολόγων είναι νεκρή, όμως δεν έκλεισαν οι διεθνείς αγορές για τη χώρα. Τέλος, είναι εκτός τόπου και χρόνου οι αναφορές σε εγκλωβισμό της χώρας από την ΕΕ και σε υποβάθμιση της διεθνούς θέσης της στο παγκόσμιο εμπόριο. Το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας δεν σχετίζεται με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ ή τουλάχιστον δεν είναι η ένταξη ο κύριος παράγοντας του ελλείμματος αυτού, ενώ ο βαθμός εξωστρέφειας της οικονομίας αυξάνει διαχρονικά με την ΕΕ : ο λόγος εξαγωγών και εισαγωγών προς το ΑΕΠ ήταν 38% το 1998 και 55% το 2008.

8. Παρακάμπτει με απλοϊκά επιχειρήματα τη πρόταση για αναδιαπραγμάτευση χρέους μας εντός ΟΝΕ. Το πρώτο επιχείρημα είναι ότι το ευρώ αποτελεί τον πιο αποτελεσματικό μηχανισμό πειθαναγκασμού μιας οικονομίας στα συμφέροντα των τραπεζών επειδή το ευρώ το έφτιαξαν οι τράπεζες για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα (Καζάκης). Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι μία οικονομία που θέλει να ορθοποδήσει μετά την άρνηση πληρωμών χρειάζεται το εθνικό της νόμισμα για να τυπώσει χρήμα και να υποτιμήσει το νόμισμα ώστε να διευκολύνει τις εξαγωγές και την ανάπτυξη (Καζάκης, Λαπαβίτσας), κάτι που δεν θα της παράσχει η Φραγκφούρτη.

Ρωτάμε, λοιπόν, με τη σειρά μας : γνωρίζετε κύριοι καμία κεντρική τράπεζα και κάποιο νόμισμα που να δημιουργήθηκαν χωρίς να υπηρετούν πρωτίστως τα συμφέροντα των τραπεζών της χώρας που το εξέδιδε;  Υπήρξαν οι κανονισμοί, οι ιδρυτικές δεσμεύσεις και οι καταστατικές συνθήκες (βλ Μάαστριχτ κλπ) ποτέ καθοριστικός παράγοντας να μην μεταβληθεί μία πολιτική όταν εξαιρετικοί λόγοι το επέβαλαν; Υπάρχει σήμερα κάτι από την ΕΕ που να λειτουργεί βάσει αρχικών κανόνων ; Η ίδια η ΕΚΤ έχει ξεφύγει εντελώς από το κανονιστικό της πλαίσιο και τυπώνει χρήμα. Γιʼ αυτό φωνάζουν οι γερμανοί. Όμως, η πραγματικότητα αλλάζει δραματικά και τα αρχικά πλαίσια αδυνατούν να την εκφράσουν και χρήζουν ανάλογων αλλαγών. Δεν ισχυρίζομαι ότι μία παύση πληρωμών και μερική διαγραφή χρέους είναι πράγμα εύκολο μέσα στην Ευρωζώνη.

Πιστεύω όμως πως μία ουσιαστική αναδιαπραγμάτευση του χρέους θα τεθεί προσεχώς και από άλλες χώρες-μέλη με συνέπεια να κληθούν οι τράπεζες να αναλάβουν μέρος των ευθυνών τους. Σε τελευταία ανάλυση, η Ελλάδα πρέπει νομίζω να εξαντλήσει τα περιθώρια συνεργατικής ανεύρεσης λύσης εντός της ΕΕ16 για ένα πρόβλημα που δεν αφορά μόνον εκείνη και που μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη αν όχι για την ουσιαστική πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση της ΕΕ, τουλάχιστον για μία πανευρωπαϊκή συσπείρωση των εργαζομένων σε κοινά αιτήματα κατά των μέτρων λιτότητας και της αποπληρωμής χρεών την ευθύνη των οποίων έχουν άλλοι. Η αναδιαπραγμάτευση και μερική ακύρωση του χρέους εντός της ΟΝΕ μπορεί να μην ευοδωθεί εξαιτίας του φόβου του συστημικού κινδύνου. Ο οποίος, ωστόσο, θα είναι ακόμη μεγαλύτερος εάν η Ελλάδα εξέλθει του ευρώ. Σε κάθε, όμως, περίπτωση η εντός ΟΝΕ αναδιαπραγμάτευση βοηθά στην απομυθοποίηση της αντιδραστικής Ευρώπης και στην σφυρηλάτηση ενός διεθνιστικού εργατικού κινήματος που είναι και η βασική προϋπόθεση της σοσιαλιστικής αλλαγής που κάθε γνήσιος αριστερός επιδιώκει. Ας μην την προσπερνάμε ασυλλόγιστα με αφορισμούς του τύπου μανιοκαταθλιπτικός ευρωπαϊσμός…. Αλίμονο, αν η καταγγελία για ψύχωση της διαφορετικής άποψης συνιστά επιχείρημα.

 http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=553880

Παύση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ προτείνει ο Λ. Βατικιώτης

της Ειρήνης ΚΟΣΜΑ

Παύση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ ζητούν με κείμενο υπογραφών 30 Έλληνες οικονομολόγοι και πανεπιστημιακοί. Το κείμενο που μέχρι στιγμής έχει συγκεντρώσει περισσότερες από 1.050 υπογραφές επισημαίνει ότι «η προσφυγή στο μισητό ΔΝΤ ισοδυναμεί με κοινωνικό όλεθρο, γιατί θα προκαλέσει έκρηξη της φτώχειας και συνεχή μέτρα λιτότητας, καθώς η ύφεση θα οδηγεί σε συνεχή συρρίκνωση τα δημόσια έσοδα». Ο Λεωνίδας Βατικιώτης, Δημοσιογράφος, διδάκτορας του Πάντειου Πανεπιστημίου, μέλος της Συνέλευσης Αντιπροσώπων του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδας και της Πρωτοβουλίας Οικονομολόγων και Πανεπιστημιακών για παύση πληρωμών υποστηρίζει ότι το μέλλον θα είναι ζοφερό, όσο η Ελλάδα συνεχίζει να εξυπηρετεί το δημόσιο χρέος.

ΕΜΕΑ: Πώς η ευρωζώνη οδηγήθηκε το 2010 στη μεγαλύτερη κρίση που γνώρισε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;

Λ. Βατικιώτης: Η κρίση που ξέσπασε στην ευρωζώνη δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, όσο και αν η προηγούμενη του Κ. Καραμανλή διασκέδαζε τις ανησυχίες μιλώντας για «θωρακισμένη οικονομία» ή η σημερινή κυβέρνηση, όσο ήταν στην αντιπολίτευση, έκανε ότι δεν γνώριζε. Η κρίση στην ευρωζώνη, όπως και σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο, προήλθε από την κατάρρευση της φούσκας της αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ. Στη συνέχεια πέρασε τον Ατλαντικό υπό τη μορφή της δημοσιονομικής κρίσης. Συνέβη ειδικότερα όταν τα κράτη ανέλαβαν να σώσουν τις τράπεζες, δίνοντάς τους υπό την μορφή εγγυήσεων αλλά και ρευστού πακτωλούς χρημάτων. Η Τράπεζα της Αγγλίας πρόσφατα υπολόγισε ότι ΗΠΑ, Βρετανία και ευρωζώνη έδωσαν στις τράπεζες 14 τρισ. δολ., ποσό που ισούται με το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Στην Ελλάδα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έδωσαν στους τραπεζίτες 28 δισ. ευρώ.

ΕΜΕΑ: Ποια στοιχεία διαφοροποιούν την ελληνική κρίση από την ευρωπαϊκή; Γιατί η Ελλάδα είναι η μοναδική, τουλάχιστον προς το παρόν, χώρα-μέλος της ευρωζώνης που προσέφυγε στο μηχανισμό στήριξης;

Λ. Βατικιώτης: Η ιδιαιτερότητα της ελληνικής οικονομίας σχετίζεται με τις δομικές αδυναμίες της. Να σας θυμίσω ότι κάθε κρίση της παγκόσμιας οικονομίας στην Ελλάδα μεταφραζόταν με χρεοκοπία. Αυτό έγινε με την κρίση του 1875, όπως και με την κρίση του 29-30.

Η Ελλάδα προσέφυγε στον μηχανισμό στήριξης κατόπιν πολιτικής απόφασης της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου που επωμίζεται και την τεράστια ιστορική ευθύνη για την κοινωνική οπισθοδρόμηση που φέρνει η προσφυγή, όπως και για την πρωτοφανή στα μεταπολεμικά χρονικά αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων που περιλαμβάνεται στο μνημόνιο. Η Ελλάδα μπορεί να είναι η μοναδική μέχρι στιγμής χώρα που προσέφυγε, αλλά πολλές ακόμη χώρες αντιμετωπίζουν οξύτατα προβλήματα και το ενδεχόμενο προσφυγής τους θεωρείται πιθανό – παρά τις επίσημες διαψεύσεις. Αναφέρομαι ειδικότερα στην Ισπανία. Πρόβλημα έχει επίσης η Πορτογαλία, η Γαλλία, η Αγγλία, η Ιταλία κι άλλες χώρες, όπως βεβαιώνουν τα υψηλά τους χρέη και ελλείμματα και τα υψηλά επιτόκια που πληρώνουν για να δανειστούν.

ΕΜΕΑ: Ήταν αναπόφευκτη αυτή η προσφυγή;

Λ. Βατικιώτης: Όχι βέβαια! Η κυβέρνηση μπορούσε να προσφύγει σε εσωτερικό δανεισμό – κάτι που δεν έκανε για να μην πληγούν οι τράπεζες. Μπορούσε να απευθυνθεί σε άλλα οικονομικά κέντρα, όπως η Ρωσία, οι αραβικές χώρες και πολύ περισσότερο η Κίνα που καλύπτει τις δανειακές ανάγκες και της ίδιας της Αμερικής. Μπορούσε να είχε απορροφήσει τη ρευστότητα που είχε προσφερθεί σε εκδόσεις ομολόγων στην αρχή του έτους, όταν ήδη είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται τα σύννεφα πάνω από την Ελλάδα κι οι εκδόσεις στις οποίες είχε προχωρήσει το ελληνικό δημόσιο ήταν επιτυχείς κι είχαν υπερκαλυφθεί. Μπορούσε τέλος να ζητήσει από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να μας δανείσει με ευνοϊκούς όρους, τους ίδιους δηλαδή όρους με τους οποίους δανείζει τις εμπορικές τράπεζες, παραβιάζοντας το Σύμφωνο Σταθερότητας. Κάτι που έκανε στη συνέχεια η ΕΚΤ, όταν με την απόφαση της 9ης Μαΐου, ξεκίνησε να αγοράζει ομόλογα των κρατών μελών της ευρωζώνης.

ΕΜΕΑ: Θεωρείτε πιθανό το ενδεχόμενο πτώχευσης της ελληνικής οικονομίας και τι συνέπειες θα είχε μια τέτοια εξέλιξη για την πλειοψηφία των πολιτών της χώρας;

Λ. Βατικιώτης: Το ενδεχόμενο πτώχευσης της ελληνικής οικονομίας τίθεται όλο και πιο έντονα από τις ίδιες τις οικονομικές ελίτ που επέβαλλαν την προσφυγή στο ΔΝΤ. Κυρίως όμως η πτώχευση θεωρείται θέμα χρόνου, στην περίπτωση που εφαρμοστεί το μνημόνιο συνεργασίας με το ΔΝΤ που ψήφισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (με λαμπρή εξαίρεση τρεις βουλευτές που φάνηκαν να τιμούν την ψήφο του ελληνικού λαού), το ΛΑΟΣ και η Ντόρα Μπακογιάννη. Στο μνημόνιο αναφέρεται ότι το δημόσιο χρέος σε δύο χρόνια θα εκτιναχθεί στο επίπεδο του 149% του ΑΕΠ. Αν οι περίφημες αγορές μας οδήγησαν στο ΔΝΤ με ένα χρέος της τάξης του 115%, τότε τι θα κάνουν με ένα χρέος της τάξης του 149%; Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει ότι το ζητούμενο του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας ήταν να δοθεί ένα περιθώριο χρόνου για να ξεφορτωθούν τα ελληνικά χαρτιά οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες που κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους.

ΕΜΕΑ: Υποστηρίζετε ότι η παύση πληρωμών και η έξοδος από το ευρώ με υποτίμηση θα έβγαζε την ελληνική οικονομία από το σημερινό αδιέξοδο. Σε τι διαφοροποιείται η πρότασή της από την παύση πληρωμών-πτώχευση;

Λ. Βατικιώτης: Εμείς, ως Πρωτοβουλία Οικονομολόγων – Πανεπιστημιακών κατ’ αρχήν υποστηρίζουμε ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ θα σημάνει εκτίναξη της φτώχειας και της ανεργίας και χρεοκοπία της χώρας. Απέναντι σε αυτό το ζοφερό μέλλον της κατάργησης των συντάξεων, των συνεχών μειώσεων των μισθών και συντάξεων και της διάλυσης της δημόσιας υγείας και παιδείας εμείς αντιπροτείνουμε ότι σήμερα είναι εφικτή και αναγκαία μια γενναία αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου προς όφελος των εργαζομένων.

Αυτός ο στόχος δεν μπορεί να ικανοποιηθεί όσο η Ελλάδα συνεχίζει να εξυπηρετεί ένα δημόσιο χρέος που το έχει μάλιστα ξεπληρώσει αλλεπάλληλες φορές στο παρελθόν κι όσο η Ελλάδα συνεχίζει να συμμετέχει στη ζώνη του ευρώ, που έχει μεταφέρει την χάραξη της νομισματικής πολιτικής μακριά από την Αθήνα και τις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Κυρίως όμως η νομισματική ενοποίηση ευθύνεται για την σάρωση του ελληνικού εμπορικού ισοζυγίου από την Γερμανία και την απώλεια δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στην μεταποίηση.

ΕΜΕΑ: Μια τέτοια εξέλιξη δεν θα απειλούσε την ανάπτυξη και πώς θα αντιμετωπιζόταν ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε μια κλειστή οικονομία;

Λ. Βατικιώτης: Προφανώς η Ελλάδα στερείται των αναγκαίων μεγεθών που θα της επέτρεπαν να αναπτυχθεί μόνη της. Ακόμη όμως και να μπορούσε, δεν θα έπρεπε να αποκοπεί από τον διεθνή περίγυρο. Το ερώτημα όμως είναι υπό ποιούς όρους θα συντελεστεί η αναγκαία διασύνδεση της ελληνικής οικονομίας με τον έξω κόσμο.

Οι προηγούμενες κυβερνήσεις έκρυψαν ότι οι όροι που επέβαλλαν με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1981 και στην ευρωζώνη δέκα χρόνια πριν, τελικά, καταδίκαζαν την ελληνική οικονομία σε αργό θάνατο (αρκεί να δει κανείς που έχει οδηγηθεί η γεωργία και η βιομηχανία) και τους εργαζόμενους σε έναν ακόμη πιο αργό και βασανιστικό θάνατο. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο (αμοιβαία επωφελών όρων) δεν μπορούν να αποκλειστούν ακόμη και νομισματικές ενοποιήσεις, αρκεί να γίνουν με χώρες που έχουν παρόμοιο επίπεδο παραγωγικότητας της εργασίας (όπως οι μεσογειακές ή οι βαλκανικές για παράδειγμα) κι όχι με χώρες όπως η Γερμανία, που προκάλεσαν την χρεοκοπία.

ΕΜΕΑ: Η ΕΕ φαίνεται πως στρέφεται προς μία συντηρητική αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης, με συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, σε σχέση με τις ΗΠΑ που επενδύουν στην ανάπτυξη και στην ενίσχυση του κράτους πρόνοιας. Πώς εξηγείτε αυτή την «αντιστροφή» των ρόλων στην παγκόσμια οικονομική σκηνή;

Λ. Βατικιώτης: Η αντιστροφή εξηγείται στη βάση της επιλογής της Γερμανίας να εξυπηρετήσει πριν απ’ όλα τα συμφέροντα του δικού της χρηματοπιστωτικού τομέα. Σε αυτό τον βωμό θυσιάζονται οι Έλληνες αλλά κι οι Γερμανοί εργαζόμενοι, που έχουν δεχθεί εξ ίσου δραματικές περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις τους κι ακόμη πιο δραματικές μειώσεις στο υποδειγματικό – κάποτε – κράτος πρόνοιας.

Δυστυχώς όμως και στις ΗΠΑ η κατάσταση φαίνεται να αλλάζει προς το χειρότερο. Η παραίτηση του υπεύθυνου για τον κρατικό προϋπολογισμό από το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ (αναφέρεται στο πρωτοσέλιδο των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς το Σαββατοκύριακο 26-27 Ιούνη) φέρνει στην επιφάνεια την σύγκρουση που γίνεται με τα «γεράκια των ελλειμμάτων» όπως εύστοχα τους έχει αποκαλέσει ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν. Η απόφαση δε των ηγετών των 20 ισχυρότερων κρατών του κόσμου το ίδιο Σαββατοκύριακο στο Τορόντο του Καναδά για μείωση των ελλειμμάτων σε δύο χρόνια στο μισό προοιωνίζεται μια βαθιά ύφεση για τα επόμενα χρόνια σε όλο τον κόσμο, με δραματικές κοινωνικές επιπτώσεις.

http://www.emea.gr/article/91651/

Οδηγός «χρεοκοπίας»- η αλήθεια για το χρέος

Επιμέλεια: Γιώτα Ηλιού, Μιχάλης Πολυδώρου

«Οι ωραίοι έχουν χρέη» και οι ωραίοι ως Ελληνες ακόμη περισσότερα. Πλέον μπήκε στη ζωή των νοικοκυριών και το περίφημο σπρέντ. Λίγοι καταλαβαίνουν τι ακριβώς σημαίνει, πολύ περισσότεροι όμως το νιώθουν ή θα το νιώσουν στην τσέπη τους. Το χρέος μας σε χρυσάφι ξεπερνά σε ύψος τον Πύργο του Αϊφελ, αλλά η ελληνική οικονομία μοιάζει με τον Πύργο της Πίζας. Πέφτει, δεν πέφτει, πέφτει, δεν πέφτει!

«Χρωστάμε και της Μιχαλούς», λέει η παροιμία. Ποια είναι όμως η σύγχρονη Μιχαλού; Πόσα χρωστάμε και που; Ποιοι είναι οι δανειστές μας; Τι δόση πληρώνουμε, τι σημαίνει χρεοκοπία, ποιες είναι οι επιπτώσεις σε καταθέσεις και αποταμιεύσεις, ποιός χάνει, ποιός κερδίζει; Απλές ερωτήσεις, δύσκολες απαντήσεις.

  Τί είναι δημόσιο χρέος;

 Όταν οι ανάγκες μιας χώρας δεν καλύπτονται από το ΑΕΠ (ακαθάριστο εγχώριο προϊόν) αυτή χώρα καταφεύγει στον δανεισμό. Το ποσό που χρωστάει  είναι το δημόσιο χρέος, το οποίο συνήθως εκφράζεται σε ποσοστό του ΑΕΠ.

Χρέος είναι αυτό που χρωστάμε σήμερα συνολικά και προέρχεται από την συσσώρευση των ελλειμμάτων διαχρονικά. Συνήθως το χρέος αυξάνεται πιο γρήγορα από το άθροισμα των ελλειμμάτων, γιατί πολλές φορές τα ελλείμματα δεν περιλαμβάνουν όλες τις δαπάνες. Οι πρόσφατες αναθεωρήσεις, «έστειλαν» το δημόσιο έλλειμμα της χώρας στο 12,7% του ΑΕΠ

 Πόσα χρωστάμε ως χώρα; Πόσο χρεωμένος είναι κάθε πολίτης; Ως χώρα χρωστάμε κάτι παραπάνω από την αξία που έχει όλος ο χρυσός των ΗΠΑ. Σε χρυσάφι, χρωστάμε δύο φορές το ύψος του Πύργου του Άιφελ.  

Πάρτε μολύβι, χαρτί και …κομπιουτεράκι:

  326 δισ. ευρώ χρέος του Ελληνικού Δημοσίου για το 2010

+ 30 -40 δισ. ευρώ ομόλογα του Δημοσίου, που έχουν στην κατοχή τους τα ασφαλιστικά ταμεία και οι άλλοι φορείς του Δημόσιου τομέα (το λεγόμενο ενδοκυβερνητικό χρέος- απαιτείται μάλιστα «επικαιροποίηση» του ποσού αυτού)

+25 δισ. ευρώ δάνεια εγγυημένα από το Δημόσιο

+8 δισ. ευρώ χρέη για «δεδουλευμένα» προς κατασκευαστικές εταιρείες, προμηθευτές των νοσοκομείων και άλλους φορείς

+ 1,7 δισ. ομόλογα που θα δοθούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση για χρέη προς αυτήν

+1,3 δισ. κόστος αποζημιώσεων εργαζομένων στην Ολυμπιακή

+1,0 δισ. κόστος αναδρομικής χορήγησης επιδομάτων

  ΣΥΝΟΛΟ: 390 δισ. ευρώ χρέος, δηλαδή  120.000 ευρώ ανά τετραμελή οικογένεια. Αρα κάθε παιδί που γεννιέται χρωστά περί τα 30.000 ευρώ!

  Στα 390 δις ευρώ πρέπει να προσθέσουμε και 450 δις ευρώ, το αναλογιστικό άνοιγμα των Ασφαλιστικών Ταμείων Επιπλέον, 280 δισ. ευρώ που αποτελούν τα χρέη επιχειρήσεων και ιδιωτών προς τις τράπεζες. Με λίγα λόγια χρωστάμε ένα σύνολο της τάξης του 1,1τρις. ευρώ!

  Σε αυτά δεν περιλαμβάνεται το πακέτο στήριξης των τραπεζών ύψους μέχρι 28 δισ. ευρώ, μέρος του οποίου θεωρείται κάποιας μορφής «επένδυση» στο κεφάλαιο των τραπεζών, ενώ κάποιο άλλο μέρος αποτελείται από εγγυήσεις που θα αναγκασθεί να καλύψει το κράτος.

Τα ελλείμματα αφορούν τη διαφορά εσόδων – εξόδων (στα έξοδα δεν περιλαμβάνονται τα χρεολύσια) κάθε χρόνο. Ενώ κάθε νοικοκύρης προγραμματίζει τις δαπάνες του ανάλογα με τα έσοδα που εύλογα προσδοκά, στο Δημόσιο πρώτα θεσμοθετούμε παροχές και μετά αναζητούμε τους πόρους.

Εάν δηλαδή αθροίσουμε τις υποχρεώσεις του Δημοσίου Χρέους σε όλο το φάσμα της Δημόσιας Οικονομικής Δραστηριότητας, τότε η πραγματική υποχρέωση του Κράτους αντιστοιχεί στο 400% του ΑΕΠ, ποσοστό συγκλονιστικό.

Λογιστικά, τώρα, ο υπολογισμός του Δημοσίου Χρέους, σύμφωνα με τον επίσημο τρόπο καταμέτρησής του, ανέρχεται τώρα στο 133,6% του ΑΕΠ.  Να θυμήσουμε ότι η κυβέρνηση Σημίτη το παρέδωσε στο 107% και η κυβέρνηση Καραμανλή στο 120%. Ωστόσο, αυτή η εικόνα είναι απλώς λογιστική. Το επί της ουσίας σύνολο των υποχρεώσεων του Δημοσίου ανέρχεται στο τετραπλάσιο του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος!

Πού χρωστάμε; Ποιοι είναι οι δανειστές μας;

Ο δανεισμός του κράτους γίνεται κυρίως μέσω των εκδόσεων κρατικών ομολόγων και μέσω του ΟΔΔΗΧ, του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους. Εκδίδονται πενταετή, δεκαετή, ακόμα και 30ετή ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου.

Δανειστές μας είναι μεγαλοεπενδυτές που δρουν μέσω επενδυτικών οίκων ανά τον κόσμο, χρηματοοικονομικοί οίκοι και τράπεζες,  τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων, ενώ τα ομόλογα κρατών αγοράζονται επίσης και από άλλα κράτη. Πάντως,  οι περισσότερες αγορές ομολόγων γίνονται από το χρηματοοικονομικό κέντρο του Λονδίνου στη Μεγάλη Βρετανία, το γνωστό City. Με άλλα λόγια αυτοί οι Οικοι που μας υποβαθμίζουν, αυτοί και μας δανείζουν με το επιτόκιο στα ύψη.

Τί δόση πληρώνει το ελληνικό κράτος για την αποπληρωμή;

 Ζούμε με δανεικά. Ακόμα και για να αγοραστεί ένα φωτοτυπικό μηχάνημα από μία δημόσια υπηρεσία, το κράτος πρέπει να δανειστεί.

Από τα 57 δισ. ευρώ φόρους που «θέλει» να εισπράξει το Δημόσιο – θεωρητικά –το 2010, τα 40 δισ. ευρώ και πλέον, θα χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή τόκων και χρεολυσίων. Τα υπόλοιπα, δεν φθάνουν ούτε για τους μισθούς και τις συντάξεις.

Το ποσό που καταβάλλεται κάθε χρόνο για την αποπληρωμή των «δανεικών», είναι μεγαλύτερο από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και από όσες δαπάνες αναλογούν σε σημαντικά υπουργεία, όπως το Άμυνας, της Ανάπτυξης κ.λπ.

Η απότομη αύξηση του κινδύνου που συνοδεύει τον ελληνικό δανεισμό, δηλαδή της διαφοράς αποδόσεων 10ετών ελληνικών και γερμανικών κρατικών ομολόγων, το spread, διαφοροποιεί κάθε φορά το ποσό που πρέπει να αποπληρώσουμε για τον δανεισμό μας. Για παράδειγμα, η αύξηση του spread κατά 0,10%, μπορεί να απαιτήσει επιπλέον 10 δισ. ευρώ ετησίως.

Θυμίζουμε ότι μέχρι πρόσφατα οι ελληνικές τράπεζες κερδοσκοπούσαν (carry trade) αγοράζοντας τους ομολογιακούς τίτλους που εξέδιδε το ελληνικό κράτος με 4,5% και καταθέτοντάς τους ακολούθως ως ενέχυρο δανείζονταν με 1% από την ΕΚΤ, ώστε να συνεχίσουν τις επενδύσεις αυτές καρπούμενες τη διαφορά.  Όμως, οι αγορές μακροχρόνιων τίτλων αποτελούν μεσομακροχρόνια επένδυση, ενώ ο δανεισμός των ίδιων των τραπεζών είναι βραχυχρόνιος. Τώρα, λοιπόν, που πρέπει να αποπληρώσουν την ΕΚΤ, οι εγχώριες τράπεζες χάνουν τη δυνατότητα να αγοράζουν ελληνικά κρατικά ομόλογα. Κάμψη της ζήτησης ισοδυναμεί με αύξηση του κόστους διάθεσής τους (επιτόκιο) στη διεθνή αγορά.

Είναι δυνατόν να μηδενίσουμε το δημόσιο χρέος;

Όχι. Η αύξηση του κόστους του ελληνικού κρατικού δανεισμού, θεωρείται βέβαιη και θα έχει ανοδική συνέχεια γιατί η ελληνική οικονομία παραμένει στην ύφεση και έχει πέσει στην παγίδα του χρέους.

Δηλαδή, δανείζεται για να εξυπηρετήσει τα χρέη της τα οποία έχουν αποκτήσει αυτοτροφοδοτούμενη δυναμική, αφού δεν παράγονται πρωτογενή πλεονάσματα.

Ο μόνος δρόμος, σύμφωνα με τους οικονομολόγους, είναι αυτός των ριζικών διαρθρωτικών αλλαγών. Σύμφωνα με τους ειδικούς, αυτό που χρειάζεται πρώτα και πάνω από όλα είναι να περιοριστούν οι σπατάλες του δημοσίου και να αναδιαρθρωθούν οι περιβόητοι και διαβόητοι φοροελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους.

 Εάν η «λυπητερή» που αναπόφευκτα θα πληρώσει το ελληνικό κράτος δεν επιμερισθεί με κοινωνικά δίκαιο τρόπο, ώστε να αλλάξει και ο τρόπος λειτουργίας της οικονομίας, τότε η χώρα θα κινδυνεύει να βυθιστεί σε παρατεταμένη κρίση.

Υπάρχει χώρα που δεν χρωστά; Ποια χρωστά τα λιγότερα;

 Τα μεγαλύτερα ελλείμματα στην ΕΕ εμφάνισαν η Ιρλανδία (7,1% του ΑΕΠ), η Μεγάλη Βρετανία (5,5%), η Ρουμανία (5,4%), η Ελλάδα (5%), η Μάλτα (4,7%), η Λετονία (4%) και η Πολωνία (3,9%).

Πλεονάσματα παρουσίασαν το 2008 η Φινλανδία με 4,2%, η Δανία με 3,6%, το Λουξεμβούργο με 2,6%, η Σουηδία με 2,5%, η Βουλγαρία με 1,5%, η Ολλανδία με 1% και η Κύπρος με 0,9%.

Τι σημαίνει χρεοκοπία;

 Χρεοκοπία σημαίνει παύση πληρωμών των υποχρεώσεων. Μια χώρα πληρώνει κεφάλαιο και τόκους από τα δάνεια που έχει πάρει έχοντας δυο βασικές πηγές: Τους φόρους και τον νέο δανεισμό.

Συνήθως όταν κάποιος δηλώνει παύση πληρωμών, παρεμβαίνει το ΔΝΤ και γίνεται κάποια ρύθμιση. Υποχρεούται να καταβάλει ένα μέρος για να μπορεί να μετέχει των διεθνών συναλλαγών. Αυτό όμως έχει και τις συνέπειές του, διότι το ΔΝΤ επιβάλλει τους όρους του και στην ουσία είναι αυτό που ασκεί την οικονομική πολιτική.

Ποιοι χάνουν:

α) Οι πρώτοι που χάνουν από μια χρεοκοπία πάντα είναι οι δανειστές.

β) Μετά χάνει αυτός που χρεοκοπεί. Κατʼ αρχήν δεν είναι αξιόχρεος και δεν τον δανείζει κανένας. Μόνο τοκογλύφοι και αυτοί με υψηλά επιτόκια και σοβαρές εμπράγματες εγγυήσεις.

Ομόλογα του ελληνικού κράτους έχουν: ξένοι ιδιώτες και θεσμικοί και Έλληνες ιδιώτες και θεσμικοί. Όλοι αυτοί χάνουν. Μεγάλες ποσότητες ομολόγων του ελληνικού κράτους έχουν οι ελληνικές τράπεζες. Αυτό σημαίνει ότι οι τράπεζες θα γράψουν μεγάλες ζημιές σε μια περίοδο που χάνουν και από αλλού. Αυτό ενδεχομένως θα δημιουργήσει πανικό στους αποταμιευτές που θα τρέξουν να αποσύρουν τις καταθέσεις τους. Εικόνες κατάρρευσης.

Αυτός είναι και ο λόγος που σε κρίσιμες περιόδους οι αρχές κλείνουν τις τράπεζες για όσο χρειαστεί. Χωρίς τραπεζική ρευστότητα όμως η οικονομική δραστηριότητα της χώρας μειώνεται δραματικά. Άρα, μειώνονται τα έσοδα από φόρους. Χωρίς χρήματα από δάνεια ή από φόρους το κράτος δεν μπορεί να εκπληρώσει βασικές λειτουργίες.

Κινδυνεύουν καταθέσεις & μετοχές

Τυπικά οι ιδιωτικές καταθέσεις είναι διασφαλισμένες. Ουσιαστικά όμως σε μια κρίση πανικού αν πάμε αύριο όλοι να ζητήσουμε τις καταθέσεις μας από τις τράπεζες αυτές δεν υπάρχουν.

Η αξία των μετοχών σε ένα τέτοιο περιβάλλον πέφτει δραματικά. Κάποιες εταιρείες βάζουν λουκέτο. Το πρόσφατο παράδειγμα στη χρεοκοπία της Αργεντινής είναι χαρακτηριστικό. Το κόστος για την ευρωζώνη θα είναι πολύ μεγαλύτερο από το να τείνουν χείρα βοηθείας. Χείρα βοηθείας βέβαια θα σημάνει και επίτροπο δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Σύμφωνα με το Foreign Policy (τεύχος Ιαν/Φεβ 2009) οι 5 χώρες με τις μεγαλύτερες πιθανότητες για να ακολουθήσουν την Ισλανδία στο δρόμο της χρεοκοπίας είναι κατά σειρά: Μεγ. Βρετανία, Λετονία,  Ελλαδα, Ουκρανία, Νικαράγουα.

Το κοινό σημείο των 5 χωρών της παραπάνω λίστας είναι το τεράστιο χρέος. Το κρίσιμο και για τις πέντε χώρες είναι να μπορέσουν να συνεχίσουν να δανείζονται, κάτι εξαιρετικά δύσκολο γιατί οι πάντες «είναι στη γύρα» για να βρουν δανεικά, ακόμα και χώρες που δεν έχουν άμεσο και πιεστικό πρόβλημα (με πρώτες και καλύτερες τις ΗΠΑ). Το πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτοί που υποτίθεται ότι αγοράζουν τα ομόλογα (άρα δίνουν τα “δανεικά”) είναι κυρίως τράπεζες και χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί που δεν είναι βέβαιο ότι δεν είναι οι ίδιοι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας!  Φαύλος κύκλος.

Η διαφορά της Ελλάδας από τις άλλες 4 χώρες της λίστας είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει το δικό της νόμισμα. Το Euro είναι αλήθεια μας έχει γλιτώσει από χειρότερες καταστάσεις μέχρι στιγμής, αλλά αν η κρίση συνεχιστεί, οι εξελίξεις θα είναι απρόβλεπτες. Οι υπόλοιπες 4 χώρες έχουν τη διέξοδο να τυπώσουν επιπλέον χρήμα και να προσποιηθούν ότι πληρώνουν προσωρινά κάποιες από τις υποχρεώσεις τους (και να μειώσουν με μια υποτίμηση το χρέος τους), με αντίτιμο όμως -μεσοπρόθεσμα- την κατάρρευση του νομίσματος τους και την εκτόξευση του πληθωρισμού.

Χρωστάμε και της Μιχαλούς

Συμπέρασμα, «χρωστάμε και της Μιχαλούς». Μια εκδοχή για την προέλευση της φράσης αναφέρει ότι στα χρόνια του Όθωνα βρισκόταν σε κάποιο σοκάκι του Ναυπλίου η ταβέρνα της Μιχαλούς. Η Μιχαλού ήταν παραδόπιστη και εκμεταλλεύτρια.  Είχε περιορισμένη πελατεία, στην οποία έκανε πίστωση για ένα ορισμένο διάστημα, όμως αλίμονο σε όποιον δεν ήταν συνεπής. Μετά την παρέλευση της προθεσμίας, η Μιχαλού ξεφτέλιζε κυριολεκτικά τους άτυχους οφειλέτες της.

Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και κάποιος ευσυνείδητος, ο οποίος αδυνατώντας να βρει χρήματα για να εξοφλήσει τη Μιχαλού, γύριζε μέρα και νύχτα στους δρόμους παραμιλώντας. Και αν κανείς ρωτούσε τους περαστικούς τι έχει αυτός ο άνθρωπος, του απαντούσαν «Αυτός χρωστάει της Μιχαλούς». Μπορεί η εκδοχή αυτή να είναι κατασκευασμένη, να μην ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα,  το βέβαιο είναι όμως ότι στη σύγχρονη Ελλάδα «παραμιλάμε» από τα χρέη! 

Μας πάνε για χρεωκοπία;

του Γ. Δελαστίκ – ΕΘΝΟΣ

Χωρίς κανένα αντίκρισμα ως προς τον διακηρυσσόμενο στόχο, τη βελτίωση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας στο εξωτερικό, θα αποδειχθεί τελικά αυτή η λαίλαπα μέτρων εξοντωτικής λιτότητας εναντίον του ελληνικού λαού που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση Παπανδρέου σε συμμαχία με το ΔΝΤ και την ΕΕ.

Μπορεί ως διά μαγείας η υστερία των «σπρεντ» να έχει εξαφανιστεί από το προσκήνιο στην Ελλάδα, η πικρή πραγματικότητα όμως είναι ότι εξακολουθούν να βρίσκονται σε αστρονομικά επίπεδα. Απαγορευτικά, εννοείται, για την έκδοση πολυετών ελληνικών ομολόγων με στόχο τη διάθεσή τους στις αγορές του εξωτερικού. Καμιά απολύτως θετική επίπτωση δεν είχαν τα μέτρα του απεχθούς και εξευτελιστικού «Μνημονίου» στον τομέα της δυνατότητας εξασφάλισης δανείων με λογικά επιτόκια από τις αγορές.

Αυτή η αποτυχία όμως είναι το λιγότερο. Το σοβαρότερο είναι ότι από τη στιγμή που η χώρα υπήχθη στο καθεστώς του ΔΝΤ, όλοι οι ξένοι οικονομολόγοι, ακόμη και οι φιλικά διακείμενοι προς την Ελλάδα, θεωρούν πλέον βέβαιη τη… χρεοκοπία της χώρας μας!

Δεν υπάρχει ούτε ένας αρθρογράφος, αναλυτής, πολιτικός που να υποστηρίζει ότι η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει, εκτός φυσικά από εκείνους που είναι υποχρεωμένοι λόγω της θέσης τους να το λένε – ο Τρισέ, ο Μπαρόζο κλπ. Ακόμη όμως και ένας σύμβουλος του προέδρου της Κομισιόν, ο Βέλγος Αντρέ Σαπίρ, συνεργάτης του Αμερικανού νομπελίστα και συμβούλου του Γιώργου Παπανδρέου, Τζόζεφ Στίγκλιτς, σοσιαλιστής και ο ίδιος, ομολογεί σε συνέντευξή του στην ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς» ότι «είναι αλήθεια πως εγώ πιστεύω ότι υπάρχει η πιθανότητα η Ελλάδα να προχωρήσει σε στάση πληρωμών».

Προσθέτει μάλιστα ότι «η ΕΕ πρέπει να προετοιμαστεί γι’ αυτή την πιθανότητα… Αυτό που σχεδιάζουμε είναι να θέσουμε σε κίνηση ένα σύστημα που θα επιτρέπει να προβλέπουμε πώς θα κατανέμουμε ανάμεσα στις χώρες – πιστωτές τις συνέπειες μιας πιθανής αναστολής πληρωμών».

Την ίδια εικόνα αποπνέουν οι σελίδες και της παγκόσμιας έκδοσης των «Τάιμς της Νέας Υόρκης». Ο αρθρογράφος Μάικ Ντόλαν κάνει λόγο για μια Ελλάδα «βασανισμένη από τη λιτότητα και λιμοκτονούσα για ανάπτυξη, η οποία τελικά θα υποχρεωθεί να αναδιαρθρώσει τα τεράστια εθνικά της χρέη».

 

Ο πασίγνωστος Αμερικανός Νουριέλ Ρουμπινί ήταν πολύ πιο κατηγορηματικός σε άρθρο του στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» της Τρίτης, κάνοντας ευθέως λόγο για «αναπότρεπτη χρεοκοπία», την οποία «μόνο καθυστερεί» το υποτιθέμενο «πακέτο σωτηρίας» του ΔΝΤ και της ΕΕ.

Ο Ρουμπινί προτείνει να… χρεοκοπήσουμε από τώρα για να κάνει και η ΕΕ οικονομία!

«Θα ήταν καλύτερα να χρησιμοποιηθεί ένα μικρό ποσό δημόσιου χρήματος για να δελεαστούν οι πιστωτές σε μια προληπτική συμφωνία τώρα παρά να σπαταληθούν 110 δισεκατομμύρια ευρώ σε μια προσπάθεια να εμποδιστεί μια αναπότρεπτη αναδιάρθρωση του χρέους αργότερα. Τέτοιοι δημόσιοι πόροι θα ήταν καλύτερα να χρησιμοποιηθούν για να βοηθήσουν να περιφράξουν άλλες οχυρωμένες για μάχη οικονομίες της ευρωζώνης» υποστηρίζει.

 

Τα μαθηματικά στοιχεία που παρουσιάζουν όλοι είναι τραγικά απλά και πειστικά: με τους όρους που δανείζεται η Ελλάδα από την ΕΕ και το ΔΝΤ, από το 115% του ΑΕΠ της που χρωστάει σήμερα, θα χρωστάει το… 145% του ΑΕΠ της μετά από τρία χρόνια! Ε, αυτό το ποσό είναι αδύνατον να το ξεπληρώσει – πόσω μάλλον που τα δάνεια της ΕΕ πρέπει να αποπληρωθούν ολόκληρα, όχι μόνο οι τόκοι, σε τρία χρόνια! Πού να βρει η χώρα να πληρώσει 130 δισεκατομμύρια στις χώρες της ΕΕ σε μια πενταετία – χώρια τους τόκους παλαιότερων δανείων;

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα χρέη, θα έχει βυθιστεί η χώρα και σε πρωτοφανή ύφεση και δυστυχία εξαιτίας των μέτρων κυβέρνησης – ΔΝΤ. Ζοφερό το μέλλον…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ελλάδα
Καμιά σχέση με Αργεντινή

Παρομοιάζουν συχνά πολλοί τη δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας με εκείνη της Αργεντινής, όταν χρεοκόπησε. Οι αριθμοί δεν έχουν καμιά σχέση, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα πόσο άδικο έχουν αυτοί που θεοποιούν τον περιορισμό των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους. Ελλειμμα 13,6% του ΑΕΠ είχαμε εμείς το 2009, μόνο… 3% είχε η Αργεντινή. Δημόσιο χρέος 115% του ΑΕΠ η Ελλάδα, μόλις 50% η Αργεντινή. Ελλειμμα τρεχουσών συναλλαγών 10% έχει η Ελλάδα, μόνο 2% είχε η Αργεντινή. Αν είχαμε εμείς τα νούμερα της Αργεντινής θα είχαμε αναδειχθεί… πρωταθλητές της ευρωζώνης, της ΕΕ και πάσης Ευρώπης, αλλά αυτοί χρεοκόπησαν! Αλλες είναι οι αιτίες, επομένως…

Γράμμα- ποταμός, ενός πατέρα που οδηγείται στη φυλακή για χρέη στο ΤΕΒΕ!

«Θα σας παρακαλούσα να το δημοσιεύσετε και να το προβάλετε όσο περισσότερο μπορείτε. Είναι το γράμμα ενος αδελφικού μου φίλου που σε λιγες μερες θα μπει στην φυλακή… Πάλεψε για πάνω από 10 χρόνια με τον καρκίνο στα οστά και τον κέρδισε, αλλά την κρατική αδικία δεν μπορεί να την κερδίσει και δεν δεχεται ούτε να πληρώσουμε για αυτόν οι φίλοι του. Τουλάχιστον ας γίνει για άλλη μια φορά γνωστό σε τι κράτος ζούμε ποιους τιμωρούν μπας και ξυπνήσουμε.»
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

Γράμμα- ποταμός, ενός πατέρα που οδηγείται στη φυλακή για χρέη στο ΤΕΒΕ!

Προς τον κ. Υπουργό Δικαιοσύνης, διαφάνειας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Φέρες 10 Ιουνίου 2010

Κύριε Υπουργέ,
Ονομάζομαι Γιώργος Αποστολόπουλος και ζω, σήμερα, στον Έβρο.

Μέχρι πριν από επτά χρόνια ζούσα στην Κομοτηνή, όπου διατηρούσα και εργαζόμουν σκληρά σ΄αυτή, μια μικρή επιχείρηση παροχής υπηρεσιών ασφαλείας (security) η οποία βούλιαξε το 2003, κάτω από το βάρος μιας άσχημης συγκυρίας προσωπικών λαθών και λανθασμένων επιλογών, μιας άσχημης περιπέτειας με την υγεία μου, ψεύτικων υποσχέσεων εκ μέρους της πολιτείας και νόμων φτιαγμένων έτσι που να μη μ΄αφήσουν ν΄αναπτυχθώ παραπάνω από όσο χρειαζόταν για να μπορώ να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου προς το δημόσιο.

Το δημόσιο, που ήθελα δεν ήθελα, το είχα συνεταίρο στην, κατά τα άλλα «ατομική» επιχείρησή μου. Ένας συνεταίρος που μόνο έπαιρνε απ΄το ταμείο, χωρίς ποτέ να δώσει τίποτα, χωρίς ποτέ να δουλέψει δίπλα μου στα ατέλειωτα ξενύχτια των φυλάξεων, χωρίς ποτέ να τρέξει μαζί μου στον ψυχοφάγο αγώνα για την είσπραξη των οφειλόμενων. Δεν επιδοτήθηκα ποτέ, Υπουργέ μου. Ούτε το βοήθημα που δινότανε στους νέους επαγγελματίες πήρα, γιατί, λέει, το επάγγελμά μου δεν ήταν στη λίστα. Όποιος άνοιγε ένα ψιλικατζίδικο για να απασχοληθεί αυτός και η γυναίκα του, το έπαιρνε αυτό το βοήθημα. Εγώ που φύλαξα μια πόλη και τη βιομηχανική της περιοχή δεν πήρα ποτέ τίποτα!

Ήρθατε τότε, οι πολιτικοί, και μου μιλήσατε για ανάπτυξη της Θράκης. Υποσχεθήκατε νόμους που θα φέρνανε επενδύσεις και δουλειά στον τόπο. Και με γελάσατε, κύριε. Δώσατε άπειρα χρήματα σε ψευτοεπενδυτές για να επιχειρήσουν στον τόπο μου. Ήρθανε οι απατεώνες – φίλοι της εκάστοτε κυβέρνησης- και στήσανε εργοστάσια – φαντάσματα για να αναπτύξουνε τάχα την παραμεθόριο περιοχή. Υποσχεθήκανε εκατοντάδες θέσεις εργασίας, συμφωνήσανε μαζί σας να απασχολήσουν ντόπιους άνεργους και στην συνέχεια λειτουργούσανε με έξι – εφτά άτομα προσωπικό κι αυτούς ξένους.

Δεν ελέγξατε ποτέ αν τήρησαν τη συμφωνία οι φίλοι σας. Αντίθετα συνεχίσατε να τους χρηματοδοτείτε. Κι όταν αυτοί τα μάζεψαν κι έφυγαν αφήνοντας πίσω τους κι άλλους άνεργους, εσείς πάλι δεν κάνατε τίποτα. Δώσατε στους ανθρώπους αυτούς χρήματα, που δεν ήταν δικά σας, για να αναπτυχθεί η Θράκη. Κι εκείνοι πήγαν και επένδυσαν τα χρήματα αυτά στις γειτονικές χώρες και βοήθησαν την ανάπτυξή στη Βουλγαρία και τα Σκόπια, αφήνοντας στη Θράκη μόνο χρέη και ακάλυπτες επιταγές, βυθίζοντας μικρομάγαζα σαν το δικό μου. Κάντε μια βόλτα στη ΒΙ.ΠΕ. Κομοτηνής, δείτε τα κουφάρια των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, δικών σας και δικών τους και θα καταλάβετε τι λέω.

Σε μια κίνηση απελπισίας, τότε, πήρα μια στίβα ακάλυπτες επιταγές που με είχανε φορτώσει αυτοί τους οποίους είχατε χρυσοπληρώσει για να με «αναπτύξουν» και πήγα στον Εισαγγελέα της έδρας ζητώντας του βοήθεια. Μου απάντησε πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα, επειδή οι οφειλέτες μου ήταν ανώνυμες εταιρείες και πως θα πετούσα τα λεφτά μου αν προσπαθούσα να τους πιέσω να με πληρώσουν. Είχε δίκιο ο άνθρωπος και είναι ο μόνος που μου είπε την αλήθεια. Δεν τον άκουσα. Ξόδεψα εκατομμύρια σε δικηγόρους και κλητήρες, χωρίς ποτέ να πάρω κάτι απ΄τα χρωστούμενα. Σήμερα δεν έχω χρήματα να πληρώσω ένα δικηγόρο να μου παρασταθεί στη δύσκολη στιγμή μου. Το καλύτερο απ΄όλα; Το κράτος – συνεταίρος ήθελε το μερτικό του κι απ΄τα λεφτά που δεν εισπράχτηκαν ποτέ!

Με αδικήσατε Υπουργέ μου της δικαιοσύνης. Δεν φροντίσατε όταν τους δίνατε τα χρήματα, να φτιάξετε και τους κατάλληλους νόμους ώστε με τα χρήματα αυτά να κάνουν πράξεις τις υποσχέσεις. Μου τάξανε ανάπτυξη και μου δώσανε «πέτσινες» επιταγές. Μου τάξατε επιτυχία και μου φέρατε καταστροφή.

Τον καιρό της «δόξας» μου ήμουν απ΄τους αγαπημένους σας. Ένας πετυχημένος ντόπιος επιχειρηματίας, που έδινα δουλειά σε περισσότερο κόσμο απ΄όσο οι Χρυσοεπιχορηγούμενες Α.Ε.- πελάτες μου, πρόεδρος σε τρείς συλλόγους και μέλος του Δ.Σ. άλλων έξι, αγαπητός στην τοπική κοινωνία, απ΄τους πρώτους καλεσμένους στις διάφορες εκδηλώσεις και δεξιώσεις σας. Μέχρι που μου προτείνατε να γίνω δημοτικός σύμβουλος. Πιστεύατε, τότε, πως η παρουσία μου δίπλα σας θα τόνιζε τη λάμψη σας, νομίζατε πως θα μπορούσα να επηρεάσω ψηφοφόρους προς όφελός σας. Εκεί σας γέλασα, μια φορά κι εγώ. Ποτέ δεν είπα σε κανέναν, ούτε στη γυναίκα και τα παιδιά μου, ποιόν να ψηφίσει.

Με χειροκροτούσατε όταν, για χρόνια, με δικά μου έξοδα, επάνδρωνα το πυροφυλάκιο της Νυμφαίας, τη νύχτα, αφού η Πυροσβεστική Υπηρεσία δεν είχε το απαιτούμενο προσωπικό για να το κάνει. Με βραβεύσατε, γιατί ήμουν απ΄τους πρωτεργάτες που έστησαν το παράρτημα της Ελληνικής Ομάδας Διάσωσης στη Ροδόπη Με αποκαλούσατε ραχοκοκαλιά της οικονομίας τότε. Σήμερα, που δεν έχω να πληρώσω φυσικοθεραπευτή για τον διαλυμένο μου αυχένα, δε με θυμάται κανείς σας.
Ήμουν η καλύτερη παρέα, τότε, όπου βρισκόμουν γινόταν γλέντι.

Σήμερα, οι λίγοι φίλοι που μου απομείνανε, τις λίγες φορές που με επισκέπτονται, μου φέρνουν για δώρο τα αντικαταθλιπτικά μου, που ξέρουν πως δεν έχω τη δυνατότητα να αγοράσω. Το σπίτι μου ήταν πάντοτε γεμάτο κόσμο, τότε. Σήμερα ζω σ΄ένα καλύβι στο Δέλτα του Έβρου, ξεχορταριάζοντας αυλές, σκάβοντας μπαξέδες και ξεναγώντας τους επισκέπτες στο βάλτο για να επιβιώσω. Δεν παραπονιέμαι, πληρώνω τα λάθη μου. Πληρώνω όμως και τα δικά σας λάθη κι αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.

Κι εδώ ήρθατε και με βρήκατε κι εδώ με χειροκροτήσατε, γιατί ήμουν , λέει, ο ακρίτας και ο φύλακας των συνόρων. Και πάλι με γελάσατε. Λίγα χρόνια μετά, θελήσατε –στο όνομα κάποιας τάχα πράσινης ανάπτυξης και για λογαριασμό των συμφερόντων που θέλουνε να φτιάξουν bungalows στο Δέλτα- να με διώξετε κι από δω. Από ακρίτας έγινα καταπατητής απ΄τη μια μέρα στην άλλη!
Έτσι πήγε η ζωή μου, αυτή ήταν η επαφή μου με την πολιτεία και τους πολιτικούς της. Όπου ανταμώσαμε με πιάσατε κορόιδο, όποτε με ζυγώσατε ήταν για να με εκμεταλλευτείτε.

Με κοροϊδέψατε για χρόνια όταν οι δάσκαλοί μου στο σχολειό μου μαθαίνανε πως ο Τούρκος είναι ο εχθρός μου, όταν οι αξιωματικοί μου στο στρατό μου μιλάγανε για τη γενοκτονία των Ελλήνων της Μικρασίας ή με κοροϊδέψατε όταν είπατε πρόπερσι πως οι πρόγονοί μου πέθαναν λόγω συνωστισμού; Ποιο απ΄τα δύο είναι αλήθεια και ποιο ψέμα; Η γιαγιά μου πάντως που πέθανε δείχνοντας προς την Αίνο, μίλαγε για σφαγή.

Με κοροϊδέψατε όταν με κάνατε έφεδρο αξιωματικό, γιατί τάχα ήμουν καλύτερους απ΄τους άλλους. Μου πήρε χρόνια για να καταλάβω ότι απλά μου κλέψατε έξι επί πλέον μήνες απ΄τη ζωή μου και πως με θέλατε μόνο για να κάνω το άχαρο κομμάτι της δουλειάς και για να πληρώσω στο τέλος τα υλικά που είχανε χάσει οι επαγγελματίες του στρατού σας. Κανείς δε θα θυμάται σήμερα εκείνο το τρελό παιδί που το ΄87, χωρίς να του το ζητήσει κανείς, πέρασε νύχτα το ποτάμι, με το κουπί, για να δει αν οι Τούρκοι είχαν φέρει άρματα απέναντι. Κανείς, εκτός ίσως από κείνον τον συνταγματάρχη που με κοίταγε με γουρλωμένα μάτια, όταν του ΄λεγα πως στην άλλη όχθη δεν υπάρχει ψυχή.

Μα την έκφραση του προσώπου του, εγώ δε θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν το παράσημό μου εκείνο το βλέμμα. Κι ήταν καλύτερο απ΄οποιοδήποτε παράσημο θα μπορούσε να μου δώσει κάποιος από σας. Με κοροϊδέψατε όταν κάνατε πως δε βλέπατε τα 4 ένσημα που μου κόλλαγε ο εργοδότης μου, ενώ δούλευα 7 μέρες τη βδομάδα, 12 ώρες τη μέρα, για να μη χάσω τη δουλειά, να θρέψω τα παιδιά μου, να τα μεγαλώσω με αξιοπρέπεια, χωρίς να ζητώ ενίσχυση από γονείς και πεθερικά.

Με κοροϊδέψατε όταν μου τάξατε προκοπή κι ένα καλύτερο μέλλον αν έστηνα τη δική μου επιχείρηση και με εξαπατήσατε λέγοντάς μου πως είναι υποχρεωτικό να ασφαλιστώ, για να μου φυλάξετε τα χρήματα που πιθανόν δεν θα μπορούσα να αποταμιεύσω μόνος μου για την περίθαλψη και τα γεράματά μου. Με ξεγελάσατε όταν μου είπατε πως δεν μ΄αφήνετε να διαλέξω μόνος τον ασφαλιστικό μου φορέα, γιατί ο μόνος αξιόπιστος ήταν αυτός που διαλέξατε εσείς για λογαριασμό μου. Κι ύστερα πήρατε τα χρήματα αυτά και τα παίξατε, τα χάσατε στο τζόγο, στο χρηματιστήριο, στα δομημένα ομόλογα. Και συνεχίζετε να με κοροϊδεύετε κυνηγώντας τους απατεώνες με άσφαιρες επιτροπές και εξεταστικές του τύπου: «όσα κόμματα, τόσα πορίσματα», που δε θα στείλουν ποτέ κανένα κλέφτη στη φυλακή και το ξέρουμε όλοι.

Εγώ όμως θα πάω στη φυλακή Υπουργέ μου. Το δικαστήριο εξέδωσε απόφαση εξάμηνης φυλάκισης μου, επειδή δεν πλήρωσα τις εισφορές μου στο ΤΕΒΕ από το 2006 μέχρι το 2009. Μα η επιχείρησή μου βούλιαξε το 2003. Από τότε είμαι ανασφάλιστος. Τι μου προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια το ΤΕΒΕ; (μπορεί εσείς να το λέτε ΟΑΕΕ, αλλά ο λαός σας το λέει ΤΕΒΕ, κύριε, και είναι η πιο σφιχτή θηλιά στο λαιμό του κάθε επαγγελματία).

Τι τους χρωστάω; Γιατί να τους πληρώσω; Τι θα μου προσφέρουν; Το ταμείο το βουλιάξατε εσείς, όχι εγώ. Όλοι πια ξέρουν πως ο μεγαλύτερος οφειλέτης προς τα ταμεία, ο χειρότερος κακοπληρωτής είναι το κράτος. Πήγε κάποιος από σας φυλακή για να πάω κι εγώ;

Γιατί να φυλακιστώ; Μήπως εγώ δεν ήθελα να είμαι ασφαλισμένος; Τα λεφτά μου έχασα. Δεν έκλεψα, δεν εξαπάτησα κανέναν. Μαζί με την επένδυσή μου έχασα και τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Τόσος κόπος, τόσα όνειρα και τόσο μεράκι πήγαν χαμένα. Έχασα και την αξιοπρέπειά μου. Έγινα «αυτός που φαλίρισε», «αυτός που βάρεσε κανόνι». Επειδή είμαι φτωχός θα με φυλακίσετε; Τι θα κερδίσει το κράτος μ΄εμένα στη φυλακή; Τίποτα, αντίθετα θα επιβαρυνθεί με την διατροφή και την ιατροφαρμακευτική μου περίθαλψη.

Ποιο έγκλημα διέπραξα ώστε να χρειάζομαι σωφρονισμό; Κανένα και το ξέρετε. Ποιος κινδυνεύει από μένα και μου πρέπει εγκλεισμός; Κανείς και το γνωρίζετε. Με κλείνετε μέσα, για να εκβιάσετε εμένα και μέσα από μένα τους δικούς μου ανθρώπους, να σφιχτούν, να βρουν λεφτά, να πληρώσουν για να με βγάλουν. Για να μπορέσετε να συντηρήσετε την απάτη που εσείς λέτε ΟΑΕΕ κι εγώ ΤΕΒΕ, με τους εκατονταπλάσιους απ΄όσους χρειάζεται υπαλλήλους και τις μισές παροχές σε σχέση με τις εισφορές, από οποιαδήποτε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία. Για να΄χετε κάπου να διορίζετε τους δικούς σας ανθρώπους, να μαζεύετε τους ψήφους.

Όμως όχι κύριε. Τούτη τη φορά δεν πιάνομαι κορόιδο. Ούτε εγώ ούτε οι δικοί μου έχουμε τα χρήματα, αλλά και να τα΄χα δεν τα΄δινα. Χίλιες φορές κρατούμενος, παρά ξανά κορόιδο. Το χρέος προς την πατρίδα μου το΄καμα. Το χρέος προς το κράτος, την πολιτεία σας –που καμιά σχέση δεν έχει με την πατρίδα μου έτσι πως την καταντήσατε- θα το πληρώσω στο κελί. Δεκάρα δε σας δίνω, γιατί δεν την αξίζετε, γιατί δε δουλέψατε για να την δικαιούστε.

Αλλάξατε πολλοί Υπουργοί δικαιοσύνης όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς δεν είχε την τιμιότητα να πει: «αυτός ο νόμος που φυλακίζει νοικοκύρηδες γιατί φτωχύνανε, είναι άδικος, τον καταργώ». Μα αυτή η ανοησία πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Ξέρετε Υπουργέ μου ότι σήμερα στη χώρα μας χρειάζεται κανείς περισσότερα χρήματα για να κλείσει μια επιχείρηση από όσα για να την ανοίξει; Ξέρετε άραγε πόσες εκατοντάδες χιλιάδων πολιτών είναι επιχειρηματίες μόνο στα χαρτιά και ψάχνουν μεροκάματο για να΄χουνε να φάνε; Επιχειρηματίες φαντάσματα, φορτωμένοι με νεκρές επιχειρήσεις που το μόνο που προσφέρουν πια είναι ποσοστιαίες μονάδες σε κάποιες κάλπικες στατιστικές. Σας βολεύει να λέτε πως είμαστε χώρα αυτοαπασχολούμενων;

Άνθρωποι σαν και μένα, σήμερα, δεν προσφέρουν τίποτα στην κοινωνία. Όχι γιατί δε θέλουν, αλλά γιατί δεν τους αφήνει το πτώμα που κουβαλούν στη ράχη τους. Γιατί δεν απλοποιείτε τα πράματα; Ίσως αν απαλλαγούμε απ΄το νεκρό βάρος να μπορέσουμε να προσφέρουμε κάτι στο σύνολο. Χρεοκοπημένοι είμαστε, όχι πεθαμένοι. Γιατί μας στερείτε το δικαίωμα της δεύτερης προσπάθειας; Εσείς αν δεν εκλεγείτε με την πρώτη, δε θα ξαναβάλετε υποψηφιότητα την επόμενη τετραετία; Αν δεν πάει καλά το εκλογικό σας ποσοστό, θα πάτε στη φυλακή;

Όλα αυτά βέβαια ισχύουν για μας τους μικρούς. Οι άλλοι οι μεγάλοι, οι φίλοι και σπόνσορες, όσες φορές χρεοκοπούν, άλλες τόσες επιδοτούνται. Κι αυτοί που πήραν τις επιδοτήσεις κι έφυγαν συνεχίζουν τη ζωή τους στη βίλλα τους στην Κούβα ή πάνε και ρίχνουν τη θαλαμηγό τους πάνω στις ξέρες του Αιγαίου. Εγώ ο εχθρός της έννομης τάξης πάω στη φυλακή, επειδή δεν είχα να πληρώσω για την ασφάλειά μου, για το γιατρό του παιδιού μου. Δικαιοσύνη Υπουργέ μου!

Αλλάξανε πολλοί λειτουργοί της Δικαιοσύνης όλον αυτόν τον καιρό. Κανείς δεν είχε τα κότσια να πει: «αυτός ο νόμος που κλείνει σπίτια είναι άτιμος. Δεν τον εφαρμόζω». Και πώς να το κάνετε; Κάτι τέτοιοι νόμοι είναι που γεμίζουν τα δικαστήρια με κατηγορούμενους, που δίνουν δουλειά στους συναδέλφους σας δικηγόρους. Κι αυτής της κυρίας με την παλάντζα, που χετε πάνω απ΄τα κεφάλια σας, δεν της βάλατε το πανί για να μη βλέπει ποιόν δικάζει, το βάλατε για να μη βλέπει ο κόσμος πως της τα΄χετε βγάλει τα μάτια από τη ρίζα. Και μάλλον την κουφάνατε κι όλας. Αλλιώς, δεν μπορεί, κάτι θ΄άκουγε απ΄το κλάμα ενός ολόκληρου λαού.

Ερήμην με δικάσανε, Υπουργέ μου. Δεν με ειδοποιήσανε να πάω στο δικαστήριο. Ίσως για να μην ακούσουνε αυτά που σου γράφω σήμερα. Δεν είναι που δε με βρήκανε, ξέρανε που μένω όταν ήταν να μου κοινοποιήσουν την απόφαση. Αυτή είναι η δικαιοσύνη, αυτή η διαφάνεια κι αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα που υπηρετείτε. Με κοροϊδέψατε όταν μου μιλήσατε για αλλαγή, με εξαπατήσατε όταν μου υποσχεθήκατε επανίδρυση του κράτους. Τίποτα δεν αλλάξατε, τίποτα δεν επανιδρύσατε. Ψέματα μου είπατε. Εκτός τόπου και χρόνου είσαστε όλοι σας. Έχετε χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και το λαό σας.

Μετατρέψατε το κοινοβούλιο σε μια εισπρακτική Α.Ε. που το μόνο που κάνει είναι να ψάχνει τρόπους και να ψηφίζει νόμους για να πάρει όσο γίνεται περισσότερα χρήματα απ΄τον πολίτη. Οι πολίτες σας αποκαλούν κλέφτες εκεί έξω αλλά μάλλον δεν το ακούτε ή αν το ακούτε δεν φαίνεται να σας απασχολεί. Οι πολίτες δε νοιάζονται αν τα χρήματα που πήρατε ήταν μίζα ή προεκλογική χορηγία. Πως θα διαπραγματευτεί μετεκλογικά ο Υπουργός με τον επιχειρηματία που του ΄δωσε χρήματα προεκλογικά για να γίνει Υπουργός; Ίσως στη δικαιοσύνη να περνούν τέτοια τερτίπια και η διαφορετική ονοματοδότηση του «δώρου» να αθωώνει. Η κοινή γνώμη όμως δεν γελιέται πια. Για τον απλό πολίτη τα πράματα είναι απλά: ή πήρες χρήματα ή δεν πήρες.

Ο κόσμος εδώ έξω έχει σχεδόν πειστεί ότι η μεγαλύτερη περιπέτεια της δημοκρατίας στην Ελλάδα δεν ήταν η χούντα αλλά η μεταπολίτευση. Το δίλλημα πλέον δεν είναι αν θα κυβερνήσει το ένα κόμμα ή το άλλο αλλά αν αυτός που θα μας απαλλάξει από σας θα είναι λοχίας, λόγιος ή επιχειρηματίας. Κι αυτό είναι ντροπή για κάθε δημοκράτη και για κάθε Έλληνα. Ξεφτιλίσατε τη δημοκρατία μέσα στο ναό της, το κοινοβούλιο. Ποιος μπορεί να μου εξηγήσει πως γίνεται σ΄ένα κοινοβούλιο που θέλει να λέγεται δημοκρατικό, να υπάρχουν κομματικές γραμμές; Γιατί ο δημοκρατικά εκλεγμένος βουλευτής πρέπει να ψηφίσει ενάντια στη θέληση των ψηφοφόρων του και της περιοχής που τον εξέλεξε για να προασπίσει τα συμφέροντά της και γιατί αν δεν το κάνει ο αρχηγός τον διώχνει από το κόμμα; Δεν αντιπροσωπεύει εμένα εκεί; Για να στηρίζει τον αρχηγό του τον έστειλα;

Είναι δημοκρατικό να διορίζει ο αρχηγός υπουργούς που δεν έχουν εκλεγεί απ΄το λαό; Αν είναι τι τους θέλουμε τους βουλευτές; Μόνο για να τους πληρώνουμε; Ας ψηφίζουμε έναν αρχηγό, να διαλέγει ποιους θέλει για υπουργούς, να κάνει τα κουμάντα του όπως καταλαβαίνει. Βλέπετε; Μόνοι σας απαξιωθήκατε. Εσείς κάνατε τον κόσμο να πιστέψει πως δεν σας χρειαζόμαστε, πως ο βουλευτής το μόνο που κάνει είναι θεατρινίστικα ξεσπάσματα, άσκοποι λόγοι γεμάτοι βερμπαλισμούς και επίδειξη ρητορικής δεινότητας και στο πηλίκον ουδέν!

Γιατί η υπουργός παιδείας στέλνει το παιδί της σ ένα σχολειό (ΙΒ θαρρώ το λένε) από το οποίο δεν μπορεί να μπεί παρά μόνο σε πανεπιστήμια του εξωτερικού; Δεν της κάνουν τα Ελληνικά; Υπουργός παιδείας είναι, ας τα κάνει καλύτερα. Εμένα όταν οι κόρες μου παίρνανε το πτυχίο τους από τα ΙΕΚ καμάρωνα Και συγχρόνως έκλαιγα που δεν είχα τα λεφτά να τις στείλω κάπου ψηλότερα.

Έτσι όπως κλαίω και σήμερα, στη σκέψη πως το 3,5 χρονών παληκαράκι μου (ένα δώρο που μου΄στειλε ο Θεός στα 47 μου, τότε, να γλυκάνει τη δυστυχία μου, να διώξει απ΄το χέρι μου το όπλο που μέρα με τη μέρα ζύγωνα πιο κοντά στο κεφάλι μου, να μου ξαναδώσει δύναμη και θέληση για ζωή) που είναι κολλημένο πάνω μου σα βδέλλα, θα πρέπει να ζήσει μακρυά μου όσο καιρό θα είμαι κρατούμενος. Για μένα, βλέπετε, δεν είναι τίτλος τιμής να μεγαλώνει το παιδί μου χωρίς πατέρα.
Σήμερα θα τις έστελνα κι εγώ έξω γιατί θα θεωρούσα ντροπή να μάθουν τα παιδιά μου γράμματα στο εκπαιδευτικό σύστημα που έδιωξε τη Χαρά Νικοπούλου απ΄το Μεγάλο Δέρειο.

Αυτά κι άλλα πολλά τέτοια κουβεντιάζει ο λαός σας σήμερα, Υπουργέ μου. Αυτά ρωτάει κι απαντήσεις δεν παίρνει. Δεν ήταν αναρχικοί, ούτε αντιεξουσιαστές που φωνάζανε τις προάλλες να καεί η βουλή. Άνθρωποι σαν εμένα ήτανε και σαν το συχωρεμένο τον πατέρα μου. Άνθρωποι που πιθανόν να μην έχουν ξαναπάει σε συλλαλητήριο ποτέ τους. Και το «να καεί» δεν ήταν μίσος ούτε κακία. Η τελευταία, η απελπισμένη λύση είναι. Όταν δεν αποδίδει κανένα άλλο μέσο, βάζεις φωτιά στο χωράφι για να ξεφορτωθείς τα ζιζάνια. Αυτό σας φώναξε ο κόσμος. Μα ούτε κι αυτό τ΄ακούσατε. Τίποτα δεν ακούτε πια.

Αμπαρωμένοι σ΄ένα δικό σας κόσμο, πολύ μακριά απ΄το δικό μου κι ακόμη μακρύτερα απ΄τον πραγματικό, θωρακισμένοι, κυκλωμένοι από σωματοφύλακες μη σας πειράξει κανείς, από μυαλοφύλακες μη τυχόν κι αλλάξει η σκέψη σας, από ψυχοφύλακες, μήπως αγγίξει κανείς την ψυχή σας και ξεφύγει κάποιο ίχνος ανθρωπιάς, από διορισμένους κόλακες που σας γλύφουν λέγοντας πως ότι κάνετε είναι σωστό και φροντίζουν να μη δείτε ποτέ την πραγματικότητα, απόμακροι κι απρόσιτοι, άτολμοι και άβουλοι εκτελεστές των εντολών που σας δίνουν ξένοι, πειθήνια όργανα μιας θολής παγκόσμιας διακυβέρνησης, στην οποία κάποιοι λίγοι από σας θα είναι κάτι λίγο κι υπόλοιποι, μαζί με μας, απολύτως τίποτα.

Τέλειωσε η εποχή σας κύριε. Μόνοι σας την τελειώσατε. Δεν θα΄χει πιά λαοθάλασσες στις συγκεντρώσεις σας. Ούτε οι «βολεμένοι» θα΄ρχονται πια από φόβο μη τους πάρει κι αυτούς η μπάλα. Ήδη άρχισαν να σας «κράζουν» στο δρόμο. Ο λαός ψάχνει να βρει αλλού τη σωτηρία. Δεν πιστεύουμε πως θα δώσουν τη λύση οι ξενόφερτοι σωτήρες, όσα δανεικά κι αν φέρουν, ούτε οι ξενοσπουδαγμένοι μας πολιτικοί που τά ΄μαθαν όλα εκεί έξω, εκτός απ΄το πώς σκέφτεται και αντιδρά ο λαός που ήρθανε να κυβερνήσουν. Ούτε και στους παλιότερους έχουμε εμπιστοσύνη. Επί 36 χρόνια οι ίδιοι άνθρωποι μας πήγαν απ΄το κακό στο χειρότερο, εξαφάνισαν τον όποιο πλούτο παρήγαγε η χώρα. Τι άλλαξε σήμερα και θα μας πάνε στο καλύτερο;

Και ούτε το: «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» περνάει πιά. Αν υπάρχουν καλοί και κακοί στο κοινοβούλιο, τότε τα πράματα είναι απλά. Αν οι καλοί είστε περισσότεροι διώξτε τους κακούς. Αν πάλι είναι οι κακοί περισσότεροι ας σηκωθούν να φύγουν οι καλοί, να ξέρουμε τι μας γίνεται. Μα ούτε το ΄να θα γίνει ούτε τ΄άλλο. Η καρέκλα έχει κόλλα, έτσι δεν είναι; Ή μήπως είναι μέλι;
Έτσι είναι και το ξέρω, κύριε. Και, αντίθετα από σας, τις αποφάσεις μου τις έχω πάρει. Την ερχόμενη βδομάδα θα πάω στον κ. εισαγγελέα της Κομοτηνής για να εκτελέσει την ποινή που μου επέβαλε. Με το κεφάλι ψηλά θα πάω, να πληρώσω για τα λάθη μου, το μεγαλύτερο απ΄τα οποία είναι που πίστεψα σε σας και το νόμο σας και σας άφησα να με ξεγελάσετε τόσες φορές.

Κι αφού ξεχρεώσω ότι χρωστώ στην πολιτεία σας, θα περάσω στην απέναντι πλευρά του ποταμιού, να ζητήσω απ΄τους γειτόνους να με αφήσουν να στήσω εκεί το καλύβι μου. Είναι φιλόξενοι άνθρωποι, δε φαντάζομαι να μου αρνηθούν. Από κει και πέρα, όταν η χώρα που ζώ με πληγώνει, θα πονάει λιγότερο γιατί δεν θα είναι η πατρίδα μου. Δεν φεύγω χωρίς να πληρώσω το λογαριασμό, δεν με λένε Χριστοφοράκο και θέλω τα παιδιά μου να συνεχίσουν να φέρουν το όνομά μου με περηφάνια.
Θα φύγω για να ζήσει ο γιός μου μακριά από σας, μη μάθει πως φερθήκατε στον πατέρα του και γίνει αντιεξουσιαστής για να σας χτυπήσει. Γιατί εξουσία εξασκείτε όχι διακυβέρνηση. Γιατί εξουσιάζετε, δεν διοικείτε. Γιατί η εξουσία είναι βία και βία θα φέρει.

Δεν έγραψα για να ζητήσω χάρη, δε σας την κάνω τέτοια χάρη. Δε θέλω κάποιο ρουσφέτι, θέλησα να μιλήσω στον υπουργό της δικαιοσύνης, για τις αδικίες που, χρόνια τώρα, βασανίζουν τον τόπο μου και τους ανθρώπους του. Δεν έγραψα την ιστορία της ζωής μου, την ιστορία του Θρακιώτη μικρομεσαίου της γενιάς μου σας αφηγήθηκα και την ιστορία του πολιτικού της γενιάς σας έτσι όπως την είδαμε εμείς.Θέλησα να μοιραστώ την πίκρα μου με τον Υπουργό, γιατί είμαι σίγουρος πια πως τα βογγητά του λαού δεν φτάνουν στα υπουργεία και αυτό είναι αδικία κύριε Υπουργέ της δικαιοσύνης.

Γιώργος Κ. Αποστολόπουλος
——————————————————————————–
«ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝΕ ΦΥΛΑΚΗ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ…..ΠΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΕ ΠΙΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ.
ΘΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΥΤΟΣ Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ ΠΡΙΝ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΝΑ ΣΕ ΣΤΕΙΛΕΙ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ ….»
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

αναρτήθηκε στο http://troktiko.blogspot.com/2010/06/blog-post_4559.html

Η αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας

του Γιάνη Βαρουφάκη

 *Ο Γιάνης Βαρουφάκης διδάσκει οικονομική θεωρία και πολιτική οικονομία στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών.
 Για μέρες τώρα βαραίνουμε τις ψυχές μας με μια μόνιμη αγωνία:

Θα χρεοκοπήσει  το κράτος μας; Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε.

Αν οι φίλοι μας οι Γερμανοί δεν έχουν πρόβλημα να χρεοκοπήσουμε, καιρός είναι
 να το κάνουμε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όχι ως διαπραγματευτική μπλόφα και
 ούτε μόνο γιατί το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να χρεοκοπήσουμε
 σε ένα χρόνο (βλ. το προηγούμενο άρθρο μου: Το Πρώτο Τάνγκο στην Ευρωζώνη)
 αλλά επειδή ήρθε η ώρα να στρέψουμε το βλέμμα στην αισιόδοξη πλευρά της
 χρεοκοπίας.
 
 Υπάρχει τέτοια πλευρά; Και βέβαια υπάρχει. Σε σχέση με χώρες όπως η γνωστή
 τρόικα Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία, αλλά και η Βρετανία και το Βέλγιο,
 το σύνολο του χρέους μας (δημοσίου και ιδιωτικού) είναι το μικρότερο. Πως
 αυτό; Επειδή οι έλληνες, ως άτομα αλλά και ως ιδιωτικός τομέας, χρωστάμε
 πολύ λιγότερα εκείνων. Ακόμα και οι αντιπαθέστατες τράπεζές μας έχουν ένα
 μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα: Πάνω από 150 δις πραγματικών καταθέσεων!
 Μιλάμε για άνω του μισού ΑΕΠ σε καταθέσεις, κάτι για το οποίο οι
 περισσότεροι εταίροι μας θα σκότωναν να το έχουν, που λέει ο λόγος. Αν
 μάλιστα προσθέσετε και όλα τα χρήματα ελλήνων που βρίσκονται στο εξωτερικό,
 θα δείτε ότι οι έλληνες δεν είμαστε και τόσο φτωχοί κατά μέσον όρο, κι ας
 έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη (με εξαίρεση την
 Λεττονία).
 
 Ως πολίτες είμαστε ελάχιστα χρεωμένοι σε σχέση με πολλούς από τους επικριτές
 μας στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει
 ότι είμαστε λευκές περιστερές. Για δεκαετίες φορτώναμε το δημόσιο με τόσο
 μεγάλο χρέος που το βλέπουμε πλέον να βουλιάζει μπροστά στα μάτια μας. Εδώ
 όμως που φτάσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα και να αποφασίσουμε
 σύσσωμοι (ΣΕΒ και ΓΣΕΕ, γιάπηδες και στελέχη του ΠΑΜΕ, αστοί των βορείων
 προαστίων και αναρχικοί της Πλατείας Εξαρχείων) να δώσουμε ό,τι έχουμε και
 δεν έχουμε στο κράτος, δεν αρκεί. Αν μάλιστα το παρακάνουμε στην αλληλεγγύη
 προς το δημόσιο, η ‘γενναιοδωρία’ μας αυτή θα στεγνώσει την κυκλική ροή του
 πλούτου από το οποίο εξαρτάται το δημόσιο για τα έσοδά του το 2011, το 2012
 κ.ο.κ.
 
 Ποια είναι λοιπόν τα χαρμόσυνα νέα; Ότι μια πτώχευση θα αποδειχθεί σχετικά
 ανώδυνη. Ο λόγος διττός: Πρώτον, δεν είμαστε κατά μέσον όρο ούτε οι
 φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. Δεύτερον, όσον αφορά τα χρέη του
 δημοσίου, αυτά βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο από όσο βαραίνουν
 τους ξένους.
 Κάντε την σύγκριση με την Ιαπωνία, το χρέος της οποίας ανήκει σε Ιάπωνες σε
 ποσοστό 95%. Αν το Ιαπωνικό κράτος αναγκαστεί στην πτώχευση, η καταστροφή
 της χώρας θα είναι ολική. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για εμάς, καθώς μας ανήκει
 (δηλαδή στις δικές μας τράπεζες) μόνο το 25% του δημόσιου χρέους μας. Έτσι
 λοιπόν, δεδομένου ότι η πτώχευση του δημοσίου διαγράφεται ως αναπόφευκτη
 (εκτός αν πανικοβληθούν οι εταίροι μας αρκετά και το συνδράμουν για χρόνια
 πολλά, οπότε έχει καλώς), το κόστος της στάσης πληρωμών δεν θα το υποστούμε
 μόνοι μας.
 Μα αν το δημόσιο κηρύξει στάση πληρωμών, τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Πως
 θα ξανα-δανειστεί; Πράγματι, το κράτος θα στριμωχθεί. Για κάμποσο καιρό το
 δημόσιο θα πρέπει απλώς να ξοδεύει όσα μαζεύει από φόρους. Και γιατί είναι
 κακό αυτό; Να μάθει επί τέλους, αφού θα έχει ανακουφιστεί από το νταλκά των
 τοκοχρεολυσίων, να ζει με αυτά που εισπράττει. Π.χ. να καταγγείλει όλες τις
 εξοπλιστικές συμβάσεις, να συμπιέσει τους ανώτερους μισθούς (τον δικό μου
 συμπεριλαμβανομένου) τόσο που να καλύπτει τις δαπάνες του από τους φόρους
 που εισπράττει κλπ.
 Οι τράπεζές μας; Θα υποφέρουν, είναι αλήθεια – δεδομένου ότι ακόμα και το
 25% του δημόσιου χρέους που διαθέτουν θα παγώσει. Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι
 το έχουν ήδη διαθέσει στην ΕΚΤ ως ενέχυρο για ζεστό χρήμα που έχουν ήδη
 πάρει. Και ότι έχουν πρόσβαση στις τεράστιες, κατά κεφαλήν, αποταμιεύσεις
 μας. Για να μην προσθέσω ότι απολαμβάνουν εγκληματικά υψηλά ποσοστά κέρδους
 τόσα χρόνια. Όπως το κράτος μας, έτσι κι αυτές να μάθουν να ζουν λιτά και με
 σύνεση όπως κάνουν χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ.
 Επί πλέον, ο αποκλεισμός του κράτους μας από τις χρηματαγορές δεν θα
 διαρκέσει πολύ. Αν κηρύξει στάση πληρωμών, και ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό
 του, δεν θα περάσει πολύ καιρός που παλιοί δανειστές θα αποδεχθούν νέους
 όρους αποπληρωμής ενός ποσοστού των περασμένων δανεικών και νέοι υποψήφιοι
 δανειστές (μπορεί και οι ίδιοι με τους παλιούς) θα σχηματίσουν ουρά έξω από
 το Υπουργείο Οικονομίας να το δανείσουν! Βλέπετε, το χρέος μας θα έχει
 μειωθεί τόσο που θα αποτελούμε εξαιρετική επένδυση. Έτσι είναι το κεφάλαιο –
 όταν οσφραίνεται ένα επικερδές deal δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του.
 Σε τελική ανάλυση, είναι λάθος μας να φοβόμαστε τόσο πολύ την στάση πληρωμών
 του ελληνικού δημοσίου. Άλλοι πρέπει να φοβούνται μια τέτοια εξέλιξη
 περισσότερο από εμάς:
 * η κυβέρνηση της κας Μέρκελ η οποία θα πρέπει να διασώσει τις Γερμανικές
 τράπεζες που θα κλονιστούν από μια δική μας στάση πληρωμών
 * η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα πρέπει να δει τι θα κάνει με μία χώρα-μέλος
 την οποία δεν μπορεί να αποβάλει από την ΕΕ αλλά η οποία τελεί υπό πτώχευση
 * οι κυβερνήσεις όλων των άλλων χωρών (πλην ίσως της Ολλανδίας και της
 Αυστρίας) που θα τρέμουν για το ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των αγορών
 (των οποίων η όρεξη θα έχει ανοίξει από την ‘επιτυχημένη’ επίθεση στο χρέος
 της Ελλάδας)
 * οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας (χωρών με συνολικό χρέος πάνω από
 400%)
 * όλοι όσοι έχουν επενδύσει στο ευρώ, είτε σε περιουσιακά στοιχεία είτε ως
 μέσο συναλλαγής.
 Στάση πληρωμών λοιπόν!
 Τώρα!
 Με χαμόγελο και αισιοδοξία!
 (Και ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Ότι αν πειθόμασταν να απελευθερωθούμε από
 τον φόβο της πτώχευσης, οι φίλοι μας οι Γερμανοί θα έσπευδαν την ίδια στιγμή
 να την αποσοβήσουν…)

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ (1893-1912)

Κωνσταντῖνος Χολέβας –Πολιτικός Ἐπιστήμων

          Δέν εἶναι εὐχάριστο γιά τήν ἐθνική ἀξιοπρέπεια ἑνός λαοῦ νά ζεῖ μέ δανεικά ἀπό ἄλλα κράτη ἤ ἀπό διεθνεῖς ὀργανισμούς, οἱ ὁποῖοι συνήθως ἐπιβάλλουν σκληρούς ὅρους. Ὅμως χειρότερη ἀπό τήν οἰκονομική πτώχευση εἶναι ἡ ἠθική, πνευματική καί ἐθνική παρακμή. Ἡ προσπάθειά μας ὡς Ἑλλήνων πρέπει νά στραφεῖ πρωτίστως στήν ἀνάδειξη τῶν διαχρονικῶν ἀξιῶν, οἱ ὁποῖες βοήθησαν τό Ἑλληνορθόδοξο Γένος μας νά ξεπεράσει καί ἄλλες δύσκολες στιγμές στό παρελθόν. Εἶναι χρήσιμο, λοιπόν, νά ἀντλήσουμε διδάγματα ἀπό τήν περἰοδο 1893-1912 ὅταν ὁδηγηθήκαμε ἀπό τήν οἰκονομικἠ πτώχευση τῆς Ἑλλάδος στήν Ἐθνική Ἀναγέννηση τοῦ 1912-13. Μία μικρή Ἑλλάδα κατόρθωσε νά ἀνορθωθεῖ πνευματικά, πολιτικά καί στρατιωτικά καί μετά από λίγα χρόνια ἀπελευθέρωσε τή Νότιο Ἤπειρο, τή Μακεδονία, τά νησιά τοῦ Αἰγαίου καί τήν Κρήτη.

          Εἶχε προηγηθεῖ τό 1893, ὅταν ὁ Πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης ὁμολόγησε δημοσίως: «Δυστυχῶς ἐπτωχεύσαμεν». Πάντως ὁ ἴδιος ἔκανε σαφές ὅτι δέν δικαιολογεῖ τίς ἐθνικές ὑποχωρήσεις μέ πρόσχημα τόν δανεισμό τῆς χώρας. Εἶχε μάλιστα δώσει καί τό μέτρο τῆς αἰσιοδοξίας του μέ τήν ἱστορική φράση: «Ἡ Ἑλλάς προώρισται νά ζήσει καί θά ζήσει»! Τό 1897 εἴχαμε τόν ἐν μέρει ἀτυχῆ πόλεμο μέ τήν Τουρκία. Λέω ἐν μέρει, διότι ἡττηθήκαμε στρατιωτικῶς στό μέτωπο τῆς Θεσσαλίας ἀπό τούς Τούρκους, ὅμως σέ διπλωματικό ἐπίπεδο προεβλήθη γιά πρώτη φορά τό αἴτημα τῆς Κρήτης γιά Ἕνωση μέ τήν Ἑλλάδα ακί οὐσιαστικά ἡ Μεγαλόνησος ἔγινε ἡμιαυτόνομη. Τό 1898 ἐπεβλήθη στήν Ἑλλάδα ὁ προσβλητικός, ἀλλά ὑποχρεωτικός Διεθνής Οἰκονομικός Ἔλεγχος. Γιά νά εἶναι βέβαιες οἱ Μεγάλες Δυνάμεις ὅτι ἡ Ἑλλάδα θά ἀποπληρώσει τά δάνεια πού πῆρε ἐγκατέστησαν ὐπαλλήλους τους στή χώρα μας, οἱ ὁποῖοι εἰσέπρατταν γιά λογαριασμό τῶν ξένων τραπεζῶν μέρος ἀπό τά ἔσοδα τῶν μονοπωλιακῶν ἐπιχειρήσεων τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Μετεῖχαν ἐκπρόσωποι ἀπό τή Βρετανία, τή Γαλλία, τή Γερμανία, τή Ρωσία, τήν Ἰταλία καί τήν τότε Αὐστρουγγαρία. Ἡ Γερμανία ἀπεσύρθη τό 1914, ἀλλά ἡ δράση τοῦ Δ.Ο.Ε. τερματίσθηκε μέ τή λήξη τοῦ Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.

          Ποιἐς δυνάμεις βοήθησαν τήν Ἑλλάδα μετά ἀπό τόσες ταπεινώσεις νά φθάσει στήν Ἀναγέννηση τοῦ 1912; Πιστεύω ὅτι ἦσαν τέσσερις. Ἡ πίστη στόν Θεό, ἡ φιλοπατρία κάποιων ἀνθρώπων πού θυσιάσθηκαν, ἡ ἐθνική συνείδηση καί προσφορά ὁρισμένων ἐπιχειρηματιῶν καί τό ἔργο τῶν πνευματικῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι τότε κήρυτταν τή συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τό Ἔθνος πίστευε στή διαχρονική του ἑνότητα ἀπό τήν Ἀρχαιότητα μέσῳ τῆς Βυζαντινῆς Ρωμηοσύνης μέχρι τό 1821 καί τή σύγχρονη Ἑλλάδα. Ἐνῶ σήμερα, δυστυχῶς, ἀκοῦμε ὁρισμένες φωνές νά ἀμφισβητοῦν αὐτή τή συνέχεια καί νά ἀγνοοῦν τίς ἱστορικές πηγές. Ἄς δοῦμε ἀναλυτικότερα αὐτούς τούς 4 παράγοντες.

1)    Ἡ πίστη στόν Θεό. Κορυφαῖο παράδειγμα ὁ Μαραθωνοδρόμος Σπύρος Λούης. Ἕνας φτωχός τσαρουχοφόρος νερουλᾶς ἀπό τό Μαρούσι κέρδισε τό 1896 τόν Μαραθώνιο Δρόμο στούς πρώτους Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες. Ἡ Ἀθήνα ἦταν ἡ πόλη πού φιλοξένησε τήν πρώτη σύγχρονη διοργάνωση καί ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἀνέβασε τό ἠθικό τῶν προγόνων μας καί ἔδωσε στή χώρα τή χαμένη της ἀξιοπρέπεια. Ὁ Λούης τό βράδυ πρίν ἀπό τόν ἀγῶνα νήστεψε καί προσευχήθηκε ὡς συνειδητός Ὀρθόδοξος Χριστιανός. Ἐκφράζει τήν  πίστη τῶν Ἑλλήνων στόν Θεό πού εἶναι τό ἀπαραίτητο θεμέλιο τῆς ἐλπίδας καί τῆς πνευματικῆς ἀναγεννήσεως.

2)  Ἡ φιλοπατρία καί ἡ αὐτοθυσία ἀποκρυσταλλώνονται στό πρόσωπο τοῦ Παύλου Μελᾶ. Ἕνας νέος Ἀνθυπολοχαγός, μέ πατέρα Δήμαρχο Ἀθηναίων καί πεθερό πρώην Πρωθυπουργό, ἄφησε τά σαλόνια τῶν Ἀθηνῶν καί μετέβη ἐθελοντικῶς στά βουνά καί στά λασπόνερα τῆς τουρκοκρατούμενης Μακεδονίας. Πῆγε γιά νά βοηθήσει τούς ἐντοπίους Ἕληνες νά ἀντιμετωπίσουν τούς Βουλγάρους κομιτατζῆδες. Ὁ Μελᾶς σκοτώθηκε ἀπό τουρκικό ἀπόσπασμα στίς 13-10-1904 στό χωριό Στάτιστα ( σημερινό Μελᾶς) τῆς Καστοριᾶς. Ὁ ἡρωικός θάνατός του ἀφύπνισε τήν ἀδρανῆ ἡγεσία τῶν Ἀθηνῶν καί ἔδωσε θάρρος στόν Ἑλληνισμό, ἐλεύθερο ἤ ὑπόδουλο.

3)  Ὁ Γεώργιος Ἀβέρωφ κατήγετο ἀπό τό Μέτσοβο καί ἀπέκτησε περιουσία ἐκτός Ἑλλάδος. Ὡς πραγματικός Ἐθνικός Εὐεργέτης-καί δέν ἦταν ὁ μόνος- ἀπέδειξε τί μποροῦν νά προσφέρουν οἱ ἐπιχειρηματίες ὅταν ἔχουν ἐθνική συνείδηση καί συλλαμβάνουν σωστά τά μηνύματα τῶν καιρῶν. Ὁ Γ. Ἀβέρωφ χρηματοδότησε τό Παναθηναϊκό Στάδιο ὅπου τελέσθηκαν οἱ Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες τοῦ 1896 καί πλήρωσε κατά ἕνα μέρος τήν ἀγορά ἑνός μεγάλου θωρηκτοῦ γιά τόν Ἑλληνικό Στόλο. Τό θωρηκτό αὐτό φέρει τό ὄνομά του. Ὁ θρυλικός «Ἀβέρωφ» πρωταγωνίστησε στούς Βαλκανικούς Πολέμους τοῦ 1912-13 καί ἔγινε ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τοῦ τουρκικοῦ ναυτικοῦ.

4)  Ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς ἐκφράζει χαρακτηριστικά μία ὁλόκληρη γενιά διανοητῶν, ποιητῶν, συγγραφέων καί ἐπιστημόνων πού πίστευαν μέ θέρμη στίς δυνάμεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Παλαμᾶς καί ἡ γενιά του προετοίμασαν τό ἠθικό τοῦ λαοῦ καί τοῦ στρατοῦ γιά τή μεγάλη ἐξόρμηση τοῦ 1912. Μίλησαν καί ἔγραψαν γιά τή διαχρονική συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί γιά τά διδάγματα πού μᾶς στέλνουν οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες, οἱ Βυζαντινοί καί οἱ Κλεφταρματολοί. Ὁ Παλαμᾶς ξεκίνησε τό 1902 νά γράφει τό ἐπικό ποίημά του «Η Φλογέρα τοῦ Βασιιλιᾶ» πού ἀναφερόταν στόν Βυζαντινό Αὐτοκράτορα Βασίλειο Β΄τόν Μακεδόνα. Τό ποίημα ἀρχίζει μέ ἕναν ἀνεξάρτητο πρόλογο, ὁ ὁποῖος ξεκινᾶ μέ τήν περίφημη φράση:» «Σβησμένες ὅλες οἱ φωτιές οἱ πλάστρες μέσ’ στή χώρα» καί ἐξέφραζε τό κλῖμα τῆς ἐποχῆς. Ὅμως ὅταν τό ποίημα ὁλοκληρώθηκε τό 1908 (πρόκειται γιά ὁλόκληρο βιβλίο) κατόρθωσε νά ἀναστρέψει τό κλίμα πανελληνίως. Ὁ Παλαμᾶς περιγράφει πῶς ὁ Βασίλειος, ἀφοῦ νίκησε τούς Βουλγάρους τό 1014 καί πρίν ἐπιστρέψει στήν Κωνσταντινούπολη, πέρασε μέ ὅλο τόν στρατό του ἀπό τήν Ἀθήνα. Πρῶτον γιά νά προσκυνήσει στόν Παρθενῶνα πού εἶχε μετατραπεῖ σέ χριστιανικό ναό τῆς Παναγίας Ἀθηνιώτισσας. Καί δεύτερον γιά νά καταδείξει τή συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τόν σεβασμό τῶν Βυζαντινῶν Ρωμηῶν πρός τήν Ἀρχαία Ἑλλάδα. Μέ τέτοια ἔργα οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι προετοίμασαν τή μεγάλη Ἐθνική Ἀναγέννηση.

Ἄν θέλουμε καί σήμερα νά ἀγωνισθοῦμε γιά νά ξεφύγουμε ἀπό τήν ἀπαισιοδοξία καί νά βροῦμε τά ἐρείσματα γιά μία ἀνόρθωση τοῦ Ἔθνους μετά ἀπό τήν κρίση, ἄς μελετήσουμε προσεκτικά τά διδάγματα τῆς περιόδου 1893-1912. Σήμερα ἡ Ἐθνική Ἀναγέννηση δέν θά ἔχει πολεμική μορφή ὅπως τότε. Θά ἔχει εἰρηνικό περιεχόμενο, πολιτιστικό, ἠθικό, κοινωνικό. Ἀλλά θά βασίζεται καί πάλι σέ ἀξίες καί ἰδανικά. Ἡ Ἑλλάς μπορεῖ νά ζήσει χωρίς δανεικά. Δέν μπορεῖ, ὅμως νά ζεῖ χωρίς ἰδανικά. Ἄς ξαναδώσουμε στά παιδιά μας τήν πίστη στόν Θεό, τήν φιλοπατρία, τήν  τεκμηριωμένη πεποίθηση γιά τή διαχρονική πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί θά δοῦμε τή νέα γενιά νά δημιουργεῖ καί νά ἀνα-δημιουργεῖ μία καινούργια Ἑλλάδα. Ὀρθόδοξη, δημοκρατική, μαχητική ταγμένη νά πρωτοπορεῖ πολιτιστικά καί οἰκουμενικά. Εἶμαι αἰσιόδοξος γιατί εἶμαι Ἕλληνας Ὀρθόδοξος!

Κ.Χ.

Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Στον πίνακα που βλέπετε ανωτέρω, εμφανίζονται τα ποσά τα οποία θα δανείσουν στην Ελλάδα οι διάφορες χώρες της ευρωζώνης. Θα μπορούσε κάποιος να διερωτηθεί πως είναι δυνατόν η Πορτογαλία και η Ισπανία, χώρες οι οποίες αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα όπως εμείς, να μας δανείζουν χρήματα. Η απάντηση είναι απλή, όμως είναι ταυτόχρονα ένα μαχαίρι στην πλάτη της Ελλάδος. Ένα μαχαίρι που κάρφωσε ύπουλα και εκ προμελέτης ο σημερινός πρωθυπουργός, έχοντας ως συνεργούς την σιωπή και απόκρυψη της αλήθειας, από δημοσιογράφους και Μ.Μ.Ε. με πουλημένη συνείδηση και νοικιασμένη γραφίδα. Προσέξτε λοιπόν: η Ισπανία δανείστηκε την περασμένη Πέμπτη 2,345 δις €, με επιτόκιο 3,532% και θα μας δανείσει σε λίγες μέρες με επιτόκιο 5%. Δηλαδή η επιχείρηση « σώστε την Ελλάδα» θα αποβεί για την Ισπανία επικερδής αφού θα της προσπορίσει κέρδη με επιτόκιο 1,5%. Τούτο σημαίνει ότι από την σωτηρία της Ελλάδος η Ισπανία θα βγει κερδισμένη με 150 εκατομμύρια € σε μικρό χρονικό διάστημα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει για την Πορτογαλία. Εκεί όμως που η «σωτηρία της Ελλάδος» προσλαμβάνει διαστάσεις σκανδάλου, αν όχι κομπίνας, είναι τα κέρδη της Γαλλίας και της Γερμανίας που δανείζονται με 1,5% και μας δανείζουν με 5%. Περιθώριο κέρδους 3,5% σε ποσό 41 δις €, δηλαδή όφελος 1,440 δις €. Γίνεται λοιπόν αμέσως αντιληπτό γιατί η κυβέρνηση, ενώ είχε την δυνατότητα να δανειστεί μέχρι και τον Ιανουάριο, με επιτόκιο γύρω στο 2% δεν το έπραξε. ΕΠΡΕΠΕ Η ΕΛΛΑΣ να καταφύγει στον περίφημο «μηχανισμό στήριξης» για τον οποίον υπερηφανεύεται ο πρωθυπουργός. Μόνο που στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για μηχανισμό στήριξης, αλλά για κερδοφόρα επιχείρηση της ευρωζώνης σε βάρος της Ελλάδος. Επίσης έτσι εξηγείται με τον πιο σαφή μάλιστα τρόπο, η συμπεριφορά του κ. Παπανδρέου να γυρίζει από χώρα σε χώρα, από τηλεόραση σε τηλεόραση και να διαλαλεί πως θα χρεωκοπήσουμε αν δεν δανειστούμε χρήματα. Λογική και απολύτως φυσιολογική συνέπεια η υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδος από τους διάφορους οίκους αξιολόγησης και η εκτίναξη των επιτοκίων δανεισμού και των spreads σε δυσθεώρητα ύψη. Δυστυχώς αυτή είναι η ΜΟΝΗ αλήθεια για την υπόθεση της δήθεν παρά λίγο πτώχευσης της χώρας μας. Οι κομπίνες της SIEMENS και του χρηματιστηρίου ωχριούν μπροστά της. Πρόκειται για την μεγαλύτερη διακρατική απάτη που γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Οι υπεύθυνοι είναι γνωστοί. Οι Έλληνες καλούνται να κρίνουν και θα αποφασίσουν (σύντομα μάλιστα) αν τους αξίζει τέτοια προσβολή.

Τάσος Καρ.

http://filotimia.blogspot.com/2010/05/blog-post_3329.html

Η αναδιάρθρωση του χρέους παγίδα για τις υπερχρεωμένες χώρες

του Δημήτρη Καζάκη ( http://youpayyourcrisis.blogspot.com)

Η προηγούμενη Πέμπτη, 6 Μαΐου, που ψηφίστηκε με τη διαδικασία του κατεπείγοντος η παράδοση της χώρας στο μηχανισμό κατοχής της ΕΕ και του ΔΝΤ, θα καταγραφεί στην ιστορία με τα μελανότερα χρώματα. Όπως έχει ήδη καταγραφεί στη συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, που γνωρίζει τι σημαίνει αυτή η παράδοση. Ενώ όλοι εκείνοι που ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν τη βρώμικη δουλειά ελπίζοντας είτε σε κάποια θέση στο νέο καθεστώς κατοχής, είτε σε κάποιο κομμάτι από τη λεία, δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι οδηγώντας την χώρα στην καταστροφή έχουν ήδη καταστρέψει του εαυτούς τους. Η ιστορία δεν ανέχεται αυτουργούς ή μάρτυρες βρώμικων πράξεων. Κι αυτό θα το αντιληφθούν όλοι τους πολύ γρήγορα.
Τι ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα; «Δεν άκουσα και δεν έχει ακούσει κανένας εναλλακτική λύση. Πολύ θα το θέλαμε. Πείτε, εξηγήστε τι θα συμβεί αν χρεοκοπήσει η χώρα, αν κηρύξει στάση πληρωμών. Τι θα γίνει με τους μισθούς και τις συντάξεις, που όλοι κοπτόμαστε, κατά τα άλλα; Τι θα γίνει, κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, με ένα κράτος που δεν μπορεί να δώσει τίποτα; Τι θα γίνει με τις καταθέσεις των κόπων του ελληνικού λαού σε μια οικονομία που θα καταρρεύσει;» (Βουλή, 6/4)

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο κ. Παπακωνσταντίνου: «Το πρόγραμμα το οποίο προτείνουμε σήμερα στους Έλληνες πολίτες, δεν είναι εύκολο, είναι δύσκολο και για πολλούς πολίτες είναι οδυνηρό. Μπορούσαμε να το είχαμε αποφύγει; Θα μπορούσαμε να είχαμε επιχειρήσει να συνεχίσουμε μόνοι μας, να κηρύξουμε μόνοι μας πτώχευση και στάση πληρωμών. Μάλιστα είναι μια επιλογή που προτείνεται από διάφορες μερίδες. Να πούμε «δεν έχω να πληρώσω» και να βάλουμε τη χώρα σε μια δεκαετία ύφεσης και απόλυτης εξαθλίωσης, ιδιαίτερα των πιο φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού. Η Κυβέρνηση επέλεξε να μη βιώσει η χώρα αυτήν την εμπειρία.» (Βουλή, 6/4)
Δεν περιμένουμε από τον κ. Παπανδρέου να αναγνωρίσει εναλλακτικές λύσεις. Ποτέ κυβερνήτης αυτού του τόπου δεν αναγνώρισε ότι υπάρχει εναλλακτική πορεία από τον καταστροφικό μονόδρομο που έχει επιλέξει. Άλλωστε ο κ. Παπανδρέου έχει αποδείξει σ’ όλη την πολιτική του θητεία ότι αδυνατεί να αντιληφθεί οτιδήποτε υπερβαίνει τις εκάστοτε εντολές έξωθεν και άνωθεν. Ούτε βέβαια θα περιμέναμε τίποτε καλύτερο από έναν υπουργό οικονομικών, ο οποίος αδυνατεί να αντιληφθεί ότι εκπροσωπεί κυρίαρχο κράτος και δεν είναι πλέον υπάλληλος της ΕΕ και του ΔΝΤ. Είναι δύσκολο να βρει κανείς στη νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου πιο ανεύθυνο και ευφάνταστο υπουργό οικονομικών από τον σημερινό, που μόνο με τις δηλώσεις του, περί «τιτανικού», περί επενδυτών που «θα χάσουν το πουκάμισό τους» αν επενδύσουν κατά της Ελλάδας και άλλα τέτοια φαιδρά έφεραν – σκοπίμως ή μη θα το δείξει η ιστορία – τις αγορές σε παροξυσμό εκθέτοντας τη χώρα στις πιο άγριες κερδοσκοπικές πιέσεις.
Όλο αυτό το διάστημα, κάθε κίνηση της κυβέρνησης για την «αποκατάσταση της αξιοπιστίας μας στις αγορές» στοίχησε πανάκριβα στη χώρα και το λαό της. Ποιος θα λογοδοτήσει για τα 13 δις ευρώ που έχει στοιχίσει η πολιτική της κυβέρνησης μέχρι σήμερα μόνο από τα αυξημένα επιτόκια δανεισμού; Ο Μπάμπης; Ποιος θα κληθεί να τα πληρώσει; Φυσικά, όπως πάντα, το γνωστό υποζύγιο, ο Έλληνας εργαζόμενος, ο Έλληνας μικρομεσαίος, ο Έλληνας συνταξιούχος.

Μόνο που αυτή τη φορά οι Έλληνες εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, επαγγελματίες, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, δεν καλούνται απλά να πληρώσουν το μάρμαρο, αλλά να αποδεχτούν την επίσημη υποθήκευση της χώρας τους από την ΕΕ και το ΔΝΤ για να κερδίσουν οι ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες, οι διεθνείς τοκογλύφοι και κερδοσκόποι που κατέχουν τα ελληνικά ομόλογα. Δεν φτάνει που την τελευταία δεκαετία ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει κυριολεκτικά από το υστέρημά του μιάμιση φορά το τρέχον δημόσιο χρέος, με το καθεστώς κατοχής που εισήγαγε η κυβέρνηση προβλέπεται μέσα στην επόμενη τριετία να το πληρώσει εξολοκλήρου άλλη μια φορά! Και παρόλα αυτά το δημόσιο χρέος προβλέπεται να αυξηθεί μέσα στην τριετία περίπου κατά 100 δις ευρώ. Αυτό είναι που υπόσχεται η κυβέρνηση στον ελληνικό λαό.
Όταν ο πρωθυπουργός δήλωσε στο υπουργικό συμβούλιο της 3^ης Μαΐου ότι «η αποφυγή της χρεοκοπίας είναι η εθνική κόκκινη γραμμή», δεν σκεφτόταν το εθνικό συμφέρον της χώρας, αλλά το συμφέρον των τραπεζών, των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων. Σκεφτόταν επίσης και «τη σταθερότητα του κοινού μας νομίσματος, τη σταθερότητα της Ευρώπης», όπως δήλωσε ο ίδιος μετά την άτυπη σύνοδο στις 7 Μαΐου. Όποιος έχει παρακολουθήσει τα σημειώματά μας γνωρίζει πια πολύ καλά, βήμα το βήμα, τον δρόμο που επέλεξε να ακολουθήσει η κυβέρνηση για να εξυπηρετήσει, αφενός, τους διεθνείς κερδοσκόπους και, αφετέρου, τη «διάσωση του ευρώ».
Όταν λοιπόν ο πρωθυπουργός και οι δικοί του εκφράζουν την αγωνία τους για «αποφυγή της χρεωκοπίας», δεν εννοούν την δεδομένη πτώχευση της χώρας, αλλά τη διασφάλιση με κάθε μέσο και τρόπο των τεράστιων υπερκερδών που προσδοκούν να απομυζήσουν από τη χώρα οι αγορές. Έστω κι αν χρειαστεί να ξεπουληθεί ολόκληρη η χώρα, να καταστραφεί και να πολτοποιηθεί από τον «μηχανισμό στήριξης» της ΕΕ και του ΔΝΤ. Έτσι πιστεύουν οι ευρωκρατούντες ότι θα συγκρατήσουν το ευρώ, που μέρα με τη μέρα η επιβίωσή του γίνεται όλο και πιο προβληματική και αμφίβολη.
Το βασικό δηλαδή για όλους αυτούς είναι να επιβιώσει, κακήν κακώς, το ευρώ. Όσο για το αν θα επιβιώσει η Ελλάδα, όπως και η Πορτογαλία, η Ισπανία, κοκ, τους ενδιαφέρει μόνο στον βαθμό που θίγεται η κερδοφορία των μεγάλων τραπεζών και των αγορών. Αυτό έρχεται να εξασφαλίσει ο «μηχανισμός στήριξης» της ΕΕ και του ΔΝΤ. Πώς δηλαδή μέσα από την επίσημη πτώχευση της Ελλάδας, αλλά και των άλλων χωρών της ευρωζώνης σε παρόμοια κατάσταση, θα επιβιώσουν οι μεγάλες τράπεζες, οι αγορές των «ανοιχτών συνόρων» και το ευρώ.
Και μιλάμε για δεδομένη πτώχευση της χώρας, όχι μόνο γιατί οι αγορές την θεωρούν ως τέτοια και ποντάρουν σ’ αυτήν, αλλά κυρίως γιατί ο ίδιος ο χαρακτήρας του προγράμματος «στήριξης» της ΕΕ και του ΔΝΤ το εξασφαλίζει. Κι αυτό γιατί τα 110 δις ευρώ που υπόσχεται – στο βαθμό που θα δοθούν – όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της πλήρους αδυναμίας αποπληρωμής του χρέους, αλλά το επιδεινώνουν. Πρόκειται στην ουσία για πρόσθετο δανεισμό της χώρας με όρους και προϋποθέσεις επαχθείς. Γι’ αυτό τον λόγο και ο κ. Παπακωνσταντίνου έφερε την τροπολογία στη Βουλή, που του δίνει εν λευκώ εξουσιοδότηση να κλείνει συμβάσεις με την «τρόικα» δίχως να είναι υποχρεωμένος να τις φέρνει στο κοινοβούλιο και να αποκαλύπτει έτσι το περιεχόμενό τους.
 Όμως αυτό που σίγουρα εξασφαλίζει την επίσημη πτώχευση της χώρας είναι οι ίδιοι οι όροι του προγράμματος, που αντί να ανασυντάσσουν με κάποιο τρόπο τα οικονομικά της χώρας, την καταδικάζουν στη χειρότερη ύφεση της μεταπολεμικής ιστορίας της. Ο Ντάνιελ Γκρος, διευθυντής του Κέντρου Μελετών για Ευρωπαϊκές Πολιτικές, ενός ινστιτούτου που χρηματοδοτείται από τις μεγαλύτερες τράπεζες της ΕΕ και την ίδια την Κομισιόν, εκτίμησε πρόσφατα ότι για κάθε 1% μείωση του ΑΕΠ της Ελλάδας σε κρατικές δαπάνες, η συνολική ζήτηση της χώρας πέφτει κατά 2,5% του ΑΕΠ. Αν λοιπόν η κυβέρνηση μειώσει πράγματι τις δαπάνες κατά 15% του ΑΕΠ, το αρχικό σοκ στη ζήτηση μπορεί να υπερβεί το 30% του ΑΕΠ. Ανάλογες εκτιμήσεις κάνουν σχεδόν όλοι οι διεθνείς αναλυτές που βλέπουν την πτώση του ΑΕΠ της χώρας για την τριετία ανάμεσα στο 25 και στο 37%. Αυτό σημαίνει εκτίναξη της επίσημης ανεργίας στο 30% και αντίστοιχη πτώση του καθαρού τζίρου της αγοράς με πάνω από τα 2/3 των μικρομεσαίων επιχειρήσεων να κλείνουν. Τα δεδομένα αυτά θα σημάνουν αναπόφεχτα δημοσιονομική κατάρρευση και μια μακροχρόνια ύφεση, που πολλοί εκτιμούν ότι ίσως να μην είναι αντιστρέψιμη.
Αυτό έκανε τον Σάϊμον Τζόνσον, οικονομικό σύμβουλο του ΔΝΤ και του προέδρου των ΗΠΑ να γράψει στις 7 του μηνός ότι 
«η Ελλάδα πρέπει να καταλήξει σε μια αναδιάρθρωση του χρέους. Το πρόγραμμα του ΔΝΤ το κάνει ολοφάνερο – πώς είναι δυνατό η Ελλάδα να πραγματοποιήσει ένα σύνολο από 19% του ΑΕΠ σε περικοπές, μόνο και μόνο για να καταλήξει με 149% του ΑΕΠ σε χρέος και έναν λογαριασμό στο διηνεκές για να πληρώνει στους Γερμανούς, Γάλλους και άλλους ξένους ομολογιούχους περίπου το 10% του ετήσιου εισοδήματος μόνο και μόνο για να καλύπτει τους τόκους;» 
Το συμπέρασμα είναι απλό και το εξέφρασε καθαρά η Στέφανι Φλάντερς του BBC στις 6 του μηνός:  «Στην πράξη, βλέποντας το οικονομικό πρόγραμμα με το οποίο συμφώνησε η Ελληνική κυβέρνηση, πολλοί βετεράνοι παλιότερων κρίσεων χρέους θα έλεγαν ότι μια αναδιάρθρωση του χρέους είναι μόνο ζήτημα χρόνου.»
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε εκατοντάδες ανάλογες εκτιμήσεις από κάθε είδους αναλυτή της διεθνούς αγοράς, των τραπεζών και των θεσμικών επενδυτών, που καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα: η αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας είναι ζήτημα χρόνου! Γι’ αυτό και η αγορά φέρεται αδυσώπητα απέναντι στην Ελλάδα ώστε οι κερδοσκόποι ομολογιούχοι να ισχυροποιήσουν τη θέση τους σε αναμονή μιας αναδιαπραγμάτευσης, που πάντα προηγείται της αναδιάρθρωσης του χρέους.
Τι είναι όμως αναδιάρθρωση του χρέους; Αναδιάρθρωση του χρέους γίνεται όταν μια χώρα δηλώνει επίσημα ότι αδυνατεί να πληρώσει του δανειστές της και προχωρά σε πτώχευση. Προηγείται ένας κύκλος διαπραγματεύσεων με τους δανειστές ομολογιούχους. Συνήθως οι διαπραγματεύσεις αυτές ξεκινούν πριν καν η χώρα δηλώσει επίσημα πτώχευση και προχωρήσει σε στάση πληρωμών. Όπως ακριβώς κάνει σήμερα και η Ελληνική κυβέρνηση, η οποία εδώ και ένα μήνα έχει προσλάβει ξένους διαμεσολαβητές, όπως την εταιρεία Lazard, που ειδικεύονται στην αναδιαπραγμάτευση και αναδιάρθρωση του χρέους.
Τι αφορούν αυτές οι διαπραγματεύσεις;  Πρώτα και κύρια την αντικατάσταση των ομολόγων που έχουν ήδη στα χέρια τους οι δανειστές του ελληνικού κράτους με νέα μακρύτερης διάρκειας και διαφορετικής αξίας. Με τον τρόπο αυτό το κράτος δεν απαλλάσσεται από το χρέος του, απλά προσπαθεί να το μεταθέσει για αργότερα, γιατί στην παρούσα φάση αδυνατεί να πληρώσει. Φυσικά αυτό δεν γίνεται με το αζημίωτο. Οι ομολογιούχοι για να συμφωνήσουν να ανταλλάξουν τις αξίες που κρατούν με τις νέες αξίες που προσφέρει το κράτος, ζητούν μεγάλες αποζημιώσεις και πολλά ανταλλάγματα. Έτσι μια τέτοια διαπραγμάτευση για την αναδιάρθρωση του χρέους καταλήγει όχι απλά να μεταθέτει το πρόβλημα του χρέους, αλλά αυξάνει σημαντικά και το κόστος της εξυπηρέτησής του.
Ορισμένες φορές, κυρίως μετά από παρέμβαση του ΔΝΤ, εκτιμάται ότι το χρέος είναι τόσο μεγάλο που το κράτος αδυνατεί να το πληρώσει ακόμη κι αν το μετατεθεί στο αόριστο μέλλον. Τότε, μετά πάντα από συμφωνία με τους ομολογιούχους, το κράτος εκδίδει νέα ομόλογα με μειωμένη αξία έναντι των παλιών. Έτσι η Αργεντινή εξέδωσε νέα ομόλογα το 2003 προς αντικατάσταση των παλαιών, στο 30% της αξίας που είχαν τα παλιά. Με αυτόν τον τρόπο διαγράφεται ένα μέρος των χρεών της χώρας και συνεχίζει να αποπληρώνει το υπόλοιπο.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ευνοείται η χώρα.  Κι αυτό γιατί εξαρτάται από το σε ποια χέρια βρίσκονται τα νέα ομόλογα, τι αποζημιώσεις και ανταλλάγματα ζητούν οι κάτοχοι ομολόγων. Στην περίπτωση της Αργεντινής για παράδειγμα, παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια σημαντική διαγραφή χρεών της τάξης του 70%, το υπόλοιπο 30% βρέθηκε στα χέρια των πιο αδίστακτων επενδυτικών κεφαλαίων που ονομάζονται γύπες. Αυτά τα επενδυτικά κεφάλαια συνέχισαν όλα αυτά τα χρόνια να πιέζουν την Αργεντινή ζητώντας τεράστιες αποζημιώσεις. Το αποτέλεσμα ήταν να οδηγηθεί φέτος η Αργεντινή ξανά στο δανεισμό από τη διεθνή αγορά ομολόγων, με επιτόκια που ξεπερνούν το 15%, σε μια προσπάθεια να βρει τα χρήματα για να αποζημιώσει τους γύπες ομολογιούχους. Έτσι μια εντυπωσιακή μονομερής διαγραφή χρέους, η πιο σημαντική των τελευταίων χρόνων, έκλεισε άδοξα με τη χώρα να ξαναπέφτει στα χέρια των διεθνών τοκογλύφων. 
Με την τακτική της η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη καταφέρει να κερδίσουν τα επενδυτικά κεφάλαια γύπες μια καλή θέση στην αγορά του ελληνικού χρέους. Κι έτσι να έχουν καθοριστικό λόγο στις διαπραγματεύσεις για την αναδιάρθρωση του χρέους. Η χώρα ουσιαστικά βρίσκεται στο έλεός τους, χωρίς καμμιά δυνατότητα αντίδρασης, καθώς είναι υποταγμένη στο καθεστώς κατοχής της ΕΕ και του ΔΝΤ. Έτσι μια διαπραγμάτευση σήμερα με τους ξένους ομολογιούχους του ελληνικού χρέους σημαίνει οικιοθελή παράδοση της χώρας στους εκδοροσφαγείς της.
Όπως είμαστε σήμερα κάθε επιχείρηση διαπραγμάτευσης του χρέους θα οδηγήσει αναγκαστικά σε όλο και ακόμη μεγαλύτερες πιέσεις, σε χειρότερους εκβιασμούς από τις αγορές και κυρίως από όλους εκείνους τους κερδοσκόπους που ξέρουν πώς να εκμεταλλεύονται μια χώρα υπό χρεωκοπία. Σ’ αυτήν την αναδιαπραγμάτευση του χρέους σέρνεται ήδη και η κυβέρνηση, αφού πρώτα τσακιστεί κάθε αντίσταση ή αντίρρηση μέσα από το ξεπούλημα της χώρας. Κι επομένως δεν μπορεί να αποτελεί αίτημα του λαού, ούτε λύση για το χρέος.
Στο κάτω-κάτω της γραφής ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι έχουμε μια κυβέρνηση που προτάσσει το συμφέρον της χώρας και του λαού, το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Τι είναι εκείνο που θα αναγκάσει τους δανειστές να καθίσουν στο τραπέζι και να διαπραγματευτούν λύσεις επωφελείς για τη χώρα και το λαό της; Μήπως η καλή τους θέληση; Μάλλον αστείο ακούγεται. Μήπως θα τους εξαναγκάσει η ΕΕ και το ΔΝΤ; Μα οι μεγαλύτεροι δανειστές του ελληνικού δημοσίου είναι οι τράπεζες της ευρωζώνης και των ΗΠΑ.
Τι όπλο διαθέτει ένα κράτος για να εκβιάσει ή να πιέσει τους δανειστές του, ιδίως όταν πρόκειται για διεθνείς τοκογλύφους και κερδοσκόπους;  Μόνο ένα: την άρνηση της πληρωμής του χρέους. Το γεγονός αυτό το ξέρουν πολύ καλά πρώτα και κύρια οι εκπρόσωποι του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Γι’ αυτό και όταν στη δεκαετία του ’80 οι χώρες της Λατινικής Αμερικής είχαν βρεθεί σε μια παρόμοια κρίση χρέους και κινδύνευαν κυρίως οι μεγάλες τράπεζες των ΗΠΑ, αλλά και διεθνώς, να υποστούν μεγάλες ζημιές από μια ενδεχόμενη παύση πληρωμών, ο Κίσινγκερ τότε έτρεξε και ξεκαθάρισε τη στρατηγική που έπρεπε να ακολουθηθεί για να «διασωθεί η παγκόσμια οικονομία» του κεφαλαίου: 
«Το πρώτο βήμα είναι να αλλάξουμε το πλαίσιο διαπραγμάτευσης, πρέπει να αφαιρεθεί από τους οφειλέτες – στο βαθμό που είναι δυνατό – το όπλο της παύσης των πληρωμών. Οι βιομηχανικές δημοκρατίες χρειάζεται επειγόντως να προσφέρουν κάποιο είδος κρατικής βοήθειας έκτακτης ανάγκης προς τα απειλούμενα πιστωτικά ιδρύματα. Αυτό θα μειώσει τόσο την αίσθηση πανικού, όσο και τη δυνατότητα των οφειλετών να εκβιάζουν.» (Newsweek, 24/1/1983)
Μετά από πολλές πιέσεις όλες οι υπερχρεωμένες χώρες της λατινικής Αμερικής ακολούθησαν τον δρόμο που ήθελε ο Κίσινγκερ. Αποδέχτηκαν δηλαδή τις διάφορες βοήθειες έκτακτης ανάγκης και προχώρησαν σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους αντί να αρνηθούν μονομερώς να το πληρώσουν όπως απαιτούσαν τα λαϊκά κινήματα σ’ αυτές τις χώρες. Το αποτέλεσμα ήταν οι χώρες αυτές μετά από σχεδόν δυο δεκαετίες άγριας λιτότητας, μαζικής εξαθλίωσης του πληθυσμού και καταστροφής βρέθηκαν με υπερδιπλάσια δημόσια χρέη από την εποχή της αναδιαπραγμάτευσης τη δεκαετία του ’80. Αυτό έχει κάνει όλους τους λαούς στη Λατινική Αμερική σήμερα να μην θέλουν ούτε να ακούσουν για διαπραγμάτευση του χρέους. Παραμένουν ασυμβίβαστοι στο βασικό τους αίτημα: εδώ και τώρα μονομερής άρνηση της πληρωμής του χρέους, καμμιά κηδεμονία από το ΔΝΤ.
Σε άλλες χώρες κατάφεραν να το επιβάλουν όπως στη Βενεζουέλα το 2001, την Αργεντινή το 2003, τη Βολιβία το 2004, το Εκουαδόρ το 2008, κ.ο.κ, ενώ αλλού ο αγώνας ακόμη συνεχίζεται. Όπου το κατάφεραν οι χώρες κατόρθωσαν να πατήσουν στα πόδια τους, άρχισαν μια νέα πορεία, έστω κι αν δεν έχουν κατορθώσει να λύσουν ακόμη τα προβλήματά τους, έστω κι αν υπάρχουν κάπου-κάπου πισωγυρίσματα. Σε κάθε περίπτωση όμως γλύτωσαν την οικονομική και κοινωνική καταστροφή στην οποία είχαν καταδικαστεί.
Τι σημαίνει όμως άρνηση της πληρωμής του χρέους; Η κυβέρνηση επίσημα επιχειρεί να το ταυτίσει με την πτώχευση της χώρας, που έτσι ή αλλιώς προετοιμάζει. Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Άρνηση της πληρωμής του χρέους εδώ και τώρα, σημαίνει άμεση παύση πληρωμών προς τους δανειστές. 
Με απλά λόγια γλυτώνουμε τα 8 με 11 δις ευρώ που έχουμε να πληρώσουμε στις 19 Μαΐου και για τα οποία η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι αναγκάστηκε να αποδεχτεί τα σκληρά μέτρα που ζήτησε η «τρόικα». Γλυτώνουμε τα πάνω από 80 δις ευρώ που είμαστε αναγκασμένοι να καταβάλουμε κάθε χρόνο στους δανειστές μας και για τα οποία είμαστε υποχρεωμένοι να δανειζόμαστε συνεχώς διογκώνοντας το δημόσιο χρέος.
Μα δεν θα έχουμε λεφτά να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις, ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Ψέματα. Το 97% όσων δανειστήκαμε την τελευταία δεκαετία πήγαν στην εξυπηρέτηση παλιότερων δανείων. Μόλις το 3% κάλυψε ελλείμματα του δημοσίου. Δεν δανειζόμαστε δηλαδή για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, αλλά για να πληρώνουμε παλιότερα δάνεια. Αυτή είναι η αλήθεια.
Μόνο με την πτώχευση και την παύση πληρωμών που ετοιμάζει η κυβέρνηση και οι πάτρωνές της δεν θα πληρώνονται μισθοί και συντάξεις. Μόνο με την πολιτική που ακολουθείται σήμερα είναι σίγουρο ότι αργά ή γρήγορα θα καταντήσουμε σαν την Ιρλανδία που οι περιοριστικές πολιτικές που της επιβλήθηκαν την ανάγκασαν μετά την περικοπή του 13^ου και 12^ου μισθού να πληρώνει τους δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους κάθε δεύτερο ή τρίτο μήνα. Μόνο με αυτή την πολιτική θα βρεθεί στην ανάγκη η κυβέρνηση να δεσμεύσει τις λαϊκές καταθέσεις στις τράπεζες, όπως έγινε στην Αργεντινή, προκειμένου να περισώσει το τραπεζικό σύστημα της χώρας το οποίο βρίσκεται ένα μόλις βήμα πριν την χρεωκοπία.
Αντίθετα, γλυτώνοντας από τον φόρο αίματος που πληρώνει η χώρα στους δανειστές, ο οποίος το 2009 έφτασε στο 35% του ΑΕΠ, όχι μόνο μπορούμε να συνεχίσουμε να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις, αλλά και με τους πόρους που θα περισώσουμε μπορούμε να προχωρήσουμε σε μια γενναία αναδιανομή εισοδημάτων προς όφελος πρώτα και κύρια των μισθωτών και συνταξιούχων. Κι αυτό όχι μόνο ή απλά για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης, ή βελτίωσης του επιπέδου της ζωής τους, αλλά γιατί μόνο έτσι μπορεί να ξεκινήσει μια αληθινή παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Μα δεν θα μπορούμε να δανειστούμε για να καλύψουμε το έλλειμμα του κράτους.  Είναι αλήθεια ότι με την άρνηση της χώρας να αναγνωρίσει τις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές της, δεν θα μπορέσει ξανά να βγει στη διεθνή αγορά ομολόγων για να δανειστεί. Αυτό όμως δεν είναι κακό, αλλά καλό. Αλλοίμονο αν η χώρα χρειάζεται να δανείζεται από τη διεθνή κερδοσκοπία, τότε το παιχνίδι το έχει χάσει από χέρι. Όπως είπαμε, αν φύγει η εξυπηρέτηση των δανείων, οι πραγματικές δανειακές ανάγκες της χώρας είναι ασήμαντες. Κάλλιστα μπορεί να τις καλύψει από το εσωτερικό με όπλο το δικό της εθνικό νόμισμα, όπως έκανε για δεκαετίες πριν μπει στο ευρώ χωρίς να κινδυνεύει από χρεωκοπία.
Τέλος το έλλειμμα του κράτους δεν αποτελεί ταμπού. Αν το κράτος σπαταλά τα έσοδά του σε «ημετέρους», σε κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και μεγαλοεργολάβους και γενικά στο «τάϊσμα» της κομματικής ολιγαρχίας, τότε τα ελλείμματά του είναι εκ φύσεως παρασιτικά και αποτελούν μεγάλο βραχνά για την οικονομία. Αντίθετα, αν το έλλειμμα του κράτους εντάσσεται σε ένα ευρύ δημοκρατικό σχέδιο επενδύσεων στην παραγωγή που εξασφαλίζει για τον εργαζόμενο πληθυσμό σταθερή απασχόληση με αξιοπρεπείς αμοιβές και στην οικονομία ως σύνολο νέο εισόδημα, τότε μπορεί να αποτελέσει έναν από τους στυλοβάτες της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας.
Τι θα γίνει όμως με τους γύπες της αγοράς;  Μόνο με την μονομερή άρνηση της πληρωμής του χρέους, δηλαδή με την άρνηση της χώρας να αναγνωρίσει τις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές της, μπορούν να αντιμετωπιστούν και οι γύπες. Επίσης η αποχώρηση από την ευρωζώνη δεν παρέχει μόνο τη δυνατότητα να επανέλθουμε στο εθνικό νόμισμα και έτσι να αποκτήσουμε τον έλεγχο της οικονομίας μας, αλλά στερούμε και από τους γύπες την δυνατότητα να αξιοποιήσουν τα ευρωπαϊκά δικαστήρια σε βάρος μας. Γι’ αυτό και το να πτωχεύσει η χώρα εντός του ευρώ είναι ειδικά γι’ αυτά τα επενδυτικά κεφάλαια η πιο πρόσφορη και ενδεδειγμένη λύση για την οποία πληρώνουν αδρά για να την προπαγανδίζουν πολλοί «αδέκαστοι» δημοσιολόγοι.  
Όμως μια επαναφορά στο εθνικό νόμισμα δεν σημαίνει διαρκείς υποτιμήσεις και γενικά οικονομική καταστροφή;  Δεν είναι αλήθεια. Η Ελλάδα πριν μπει στο ευρώ υπέστη με τους χειρότερους δυνατούς όρους πάνω από 12 επίσημες υποτιμήσεις της δραχμής σε ολόκληρη την μεταπολεμική περίοδο. Καμιά απ’ αυτές δεν την οδήγησε στη χρεωκοπία. Η επαναφορά στο εθνικό νόμισμα δεν θα γίνει για να την διαθέσουμε βορά στους κερδοσκόπους της παγκόσμιας αγοράς συναλλάγματος, όπως έκαναν ανέκαθεν οι κυβερνήσεις αυτής της χώρας. Γίνεται για να λυτρωθούμε από τις διαρκείς πιέσεις της κερδοσκοπίας, για να ελέγξουμε την οικονομία μας, για να χρηματοδοτήσουμε την παραγωγική της ανάπτυξη, για να στηρίξουμε το λαϊκό εισόδημα, για να αναπροσανατολίσουμε το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας.
Το αν μια υποτίμηση ενός εθνικού νομίσματος είναι καταστροφική ή ενεργητική για την παραγωγή και τα εισοδήματα εξαρτάται από τις πολιτικές που το υποστηρίζουν. Αν συνοδεύεται με πολιτικές σκληρής λιτότητας, παραγωγικής αποεπένδυσης και διάλυσης του κοινωνικού κράτους στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας», τότε οδηγεί πράγματι στην καταστροφή. Αν γίνεται για να χρηματοδοτηθεί η παραγωγή και οι εξαγωγές της, αν συνοδεύεται με ισχυρές πολιτικές κοινωνικής προστασίας και στήριξης του λαϊκού εισοδήματος, τότε ακόμη και μια απρόσμενη μεγάλη υποτίμηση δεν θα επιφέρει σοβαρή ζημιά στην οικονομία και την κοινωνία.
Το τραπεζικό σύστημα όμως δεν θα καταρρεύσει;  Το σίγουρο είναι ότι ήδη οι τράπεζες είναι ήδη υπό κατάρρευση. Ο μόνος τρόπος για να διασωθούν, μαζί με τις λαϊκές αποταμιεύσεις και καταθέσεις, είναι η εθνικοποίηση των βασικών τραπεζών και η μεταστροφή τους από ιδρύματα σαράφικης εκμετάλλευσης της επιχείρησης και του νοικοκυριού, σε μοχλούς αναδιοργάνωσης και αναπτυξιακής στήριξης της μικρής και μεσαίας επιχείρησης, του ατομικού παραγωγού και επιχειρηματία, καθώς και του  νοικοκυριού. Μόνο με τις τράπεζες στα χέρια του κράτους μπορεί να ελεγχθεί και η ροή κεφαλαίου στο εξωτερικού που αποτελεί εδώ και χρόνια μια από τις πιο μεγάλες πληγές της ελληνικής οικονομίας.
Η μονομερής άρνηση της πληρωμής του χρέους, όπως κι αν την δει κανείς είναι η μόνη λύση για να διασωθεί η χώρα από την πτώχευση και την καταστροφή. Είναι ο μόνος τρόπος για να διασώσουν οι εργαζόμενοι τα εισοδήματά τους, τη δουλειά τους, τις συντάξεις και τα δικαιώματά τους. Είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει προοπτική για τους νέους, τους αγρότες, τους μικρομεσαίους, για την ίδια τη χώρα. Η στάση απέναντι σε αυτό το ζήτημα κρίνει ποιος είναι με ποιον, ποιος πραγματικά παλεύει για τη διάσωση της χώρας και του λαού.
Υ.Γ. Το YouPayYourCrisis ευχαριστεί τον  κ. Δ. Καζάκη για το διευκρινιστικό άρθρο που μάς απέστειλε.

Εθνική Μειοδοσία! Είναι πολλά τα λεφτά της προδοσίας…

Αναρτήθηκε στο bloggingvsmanipulation.wordpress.com/.

 Αυτές τις μέρες συντελείται η τελευταία πράξη της προδοσίας…
Και ο ελληνικός λαός παρακολουθεί αμήχανος(;), αιφνιδιασμένος(;), σοκαρισμένος(;)… πάντως σίγουρα με περίεργη απάθεια!

Έχω γράψει εδώ και πολύ καιρό και θα συνεχίσω να το φωνάζω ότι όλα αυτά ήταν προσχεδιασμένα! Ο Παπανδρέου πήρε το χρίσμα από τα αφεντικά του όταν διαβεβαίωσε ότι θα υπηρετήσει τα σχέδιά τους… ότι θα συνεχίσει δηλαδή το καταστροφικό έργο του Kαραμανλή, που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει! Το πλήρες ξεπούλημα της χώρας και την διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων και των κοινωνικών ελευθεριών…

Η προσπάθεια ξεπουλήματος της χώρας έχει ξεκινήσει από πολύ παλιότερα… Τώρα όμως τα πράγματα επισπεύδονται βίαια… Αυτό που γίνεται έχει το σκοπό του! Ο κόσμος βομβαρδίζεται από το ένα μέτρο μετά το άλλο και παράλληλα από το μήνυμα ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς και η επιλογή του “σοσιαλιστή” Παπανδρέου είναι “μονόδρομος”! Για αυτόν ακριβώς το λόγο επιλέχθηκε ο Παπανδρέου… Για να πειστεί το πόπολο ότι αφού κάποιος με τελείως αντίθετη ρητορεία και “ιδεολογία” αναγκάζεται να τα κάνει αυτά, σίγουρα δεν μπορεί να γίνει κάτι καλύτερο… δεν υπάρχει άλλη λύση!
Έξυπνο κόλπο, δεν μπορείτε να πείτε!!!

Πάμε να δούμε λοιπόν πώς μεθοδεύονται τα πράγματα και πού αποσκοπούν…
Το ξεπούλημα της χώρας έχει ήδη αναγγελθεί από τα πιο επίσημα χείλη το 2005! Από την τότε πρόεδρο της βουλής προς τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο της δημοκρατίας κο Παπούλια, κατά την προσφώνηση για την ανάληψη των καθηκόντων του! Καμαρώστε τους και μαζί καμαρώστε και τον κο Πετσάλνικο!!!

 

Φυσικά η διαδικασία είχε ξεκινήσει από πολύ πιο πριν… Από τα ξεπουλήματα δημόσιας περιουσίας, την μετοχοποίηση ΔΕΚΟ εις βάρος του κοινωνικού συνόλου κλπ. Όμως τώρα θα ασχοληθώ με τις μεθοδεύσεις των τελευταίων χρόνων που τα πράγματα έγιναν πιο πιεστικά για να φτάσουμε στη λαίλαπα του σήμερα…

Δείτε εδώ http://www.youtube.com/watch?v=0Ygwp67ge38&feature=player_embedded

Είναι γνωστό σε όλους ότι για να στηθεί ένα τόσο μεγάλο κόλπο χρειάζονται οι “σωστοί” άνθρωποι στις σωστές θέσεις! Ίσως να αντιλαμβάνεστε και το λόγο “αγιογράφησης” ως του “καλύτερου προέδρου” ενός ανθρώπου που ήταν στο κόλπο και καμία αντίρρηση δεν έφερε όταν η κα Μπενάκη του έλεγε αυτά που του έλεγε! Και φυσικά καταλαβαίνετε το λόγο που δεν δόθηκε καν η διάσταση που θα έπρεπε σε κάτι τόσο αισχρό που ειπώθηκε… Και το οξύμωρο…; Ο κος Παπούλιας ορκίστηκε να φυλάττει το σύνταγμα και την εθνική κυριαρχία(!) έχοντας αποδεχθεί ότι η εθνική κυριαρχία θα αλλάξει και τα σύνορα θα περιοριστούν!!! Και τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα!…

Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι όλα όσα γίνονται στο όνομα της κρίσης είναι προειλλημένες αποφάσεις που απλώς ο Καραμανλής δεν πρόλαβε να εφαρμόσει! Όταν λοιπόν το “άστρο” του έχανε τη λάμψη αποφασίστηκαν οι πρόωρες… Το σχέδιο έπρεπε να υλοποιηθεί και ο δοσίλογος Παπανδρέου ήταν χρυσή ευκαιρία! Και όπως προανέφερα, η λογική ότι “αφού το κάνει μία “σοσιαλιστική” κυβέρνηση δεν υπάρχει άλλος δρόμος”… μοναδική ευκαιρία!!!
Δεν σας κάνει εντύπωση η εμμονή του σε μία πολιτική που είναι τόσο αντίθετη με την “ιδεολογία” του…; Δεν σας κάνει αντύπωση ότι λέει ότι “δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος”…; Δεν σας κάνει εντύπωση η τόση ρητορεία γύρω από το “πατριωτικό” του καθήκον…; Η στήριξή του από τον Μητσοτάκη (έναν άλλο δοσίλογο-μαυραγορίτη) που τον έλεγε ανίκανο δεν σας έχει παραξενέψει…; Ο “πατριώτης”, ο “θέλω και εγώ από την κουτάλα” που έλεγε ότι ο Παπανδρέου θα καταστρέψει τη χώρα και έσπευσε στο πλευρό του, δεν σας έχει αφήσει με το στόμα ανοιχτό…; Η επίκληση των παραπάνω στην προσωπικότητα του… Σημίτη που πρέπει να επιστρατευθεί για να σωθεί η χώρα, δεν σας λέει τίποτα…; Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω…; Τόση στήριξη από τόσο ετερόκλητους ανθρώπους και παράγοντες… από όλα τα ΜΜΕ… από ντόπιους και ξένους που περιμένουν να σκυλέψουν το πτώμα… θα έπρεπε κάπου να οδηγεί το μυαλό σας… Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί…; “Κόπτονται” για την “πατρίδα”(!);

Ας δούμε λοιπόν μήπως θα μπορούσαν να βρεθούν αλλού χρήματα και όχι από μισθούς, συντάξεις και έμμεση φορολογία που είναι γνωστό ότι χτυπάει τους οικονομικά ασθενέστερους. Κατ’ αρχήν έχουμε την παροχή 17δις στις τράπεζες μόλις χθες (η σχετική εντολή είχε υπογραφεί από τον Παπακωνσταντίνου λίγες μέρες πριν!) από το κράτος… Όλοι, για να μπερδέψουν τα πράγματα λένε ότι πρόκειται για εγγυήσεις! Πρόκειται για ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που δίνονται στην ΕΚΤ για να δανείζει τις τράπεζες με 1% και οι τράπεζες μετά να κερδοσκοπούν εις βάρος του δημοσίου δανείζοντάς το με 6-7%, κοινώς αναλόγως τα spreads! Αυτά τα ομόλογα όμως δημιουργούν χρέος στο δημόσιο που κρατάει στα χέρια της η ΕΚΤ! Αυτή είναι η αλήθεια και η ωραία και επικερδής κομπίνα μεταξύ τραπεζιτών-πολιτικών και εις βάρος του ελληνικού λαού!!!
Και φυσικά ο κος Παπακωνσταντίνου πρέπει να μας εξηγήσει γιατί έδωσε παράταση σε μία συμφωνία που όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν στην αντιπολίτευση στηλίτευε και επέκρινε… Και μάλιστα όταν έχει ήδη αποδειχθεί ότι τα χρήματα δεν έπεσαν στην αγορά (όπως κορόιδευαν οι προηγούμενοι συνένοχοι) και οι τράπεζες δηλώνουν κερδοφορία, άρα εξ αρχής δεν χρειάζονταν στήριξη!
Χθες ανακοινώθηκε ότι 638 δις περίπου είναι οι καταθέσεις στις τράπεζες και μάλιστα ότι σε ένα μήνα αυξήθηκαν κατά 6 δις! (Άλλος ένας λόγος λοιπόν που δεν έπρεπε να δοθούν τα 17 δις!) Δεν θα μπορούσε να ζητηθεί ένα ποσό της τάξης του 2-5%, δηλ. 13-30 δις αμέσως-αμέσως; Και μάλιστα ούτε καν να αρπαχθούν, να απαιτηθούν σαν δάνειο  για κάποιο διάστημα… Φυσικά δεν θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των τραπεζιτών, ούτε και τα συμφέροντα που υπηρετεί η κυβέρνηση…! Ας μη μιλήσουμε για άλλες πηγές όπως οι μεγαλο-επιχειρηματίες και οι τράπεζες κλπ… Πάλι όμως δεν θα βοηθούσε τα σχέδιά τους!!!

Πριν φτάσουμε όμως εδώ υπήρξε μία σειρά μεθοδεύσεων που ήδη έχω αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα και οι περισσότερες από αυτές δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης ότι αυτό που εκτυλίσεται είναι ένα καλοστημένο και προαποφασισμένο σχέδιο που εκτελείται κατόπιν εντολών! Οι πρώτοι “τεχνοκράτες” που σκέφτηκε ο κος Παπανδρέου για να ζητήσει την “τεχνογνωσία” τους ήταν του ΔΝΤ! Αφού είχε προηγηθεί μία άνευ προηγουμένου δυσφήμιση της χώρας σε κάθε μέσο από τον ίδιο και τον Παπακωνσταντίνου εκθέτοντας τα χάλια της και τη βούλησή τους να ακολουθήσουν τις εντολές των εντολέων τους… κερδοσκόπων! Και πριν από αυτό, από τις 5 Οκτώβρη είχαν φροντίσει να ανοίξουν διάπλατα την πόρτα στα κερδοσκοπικά συμφέροντα και παιχνίδια!!! (Τ3-Τ10)

Ως τώρα έχουμε λοιπόν… έναν “αρχισοσιαλιστή” που μόλις αναλαμβάνει την εξουσία (καταλαμβάνει μήπως θα ήταν σωστότερο;) έχοντας εξαπατήσει τους ψηφοφόρους του κατ’ αρχήν αλλά και όλο το πανελλήνιο που τον είχε ακούσει προεκλογικά, να ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στην κερδοσκοπία! Μας αραδιάζει ένα σωρό επικοινωνιακά ψέμματα για να κερδίζει χρόνο και ταυτόχρονα βάζει τη χώρα υπό αυστηρή κηδεμονία των Βρυξελλών και του ΔΝΤ! Παράλληλα φροντίζει να βγαίνει για δανεισμό αφού προηγουμένως έχει συμβάλλει στην άνοδο των spreads (“τιτανικός”,”χρεωκοπία της χώρας’, “δραματική κατάσταση της οικονομίας”, “δεν υπάρχει σάλιο” … και πόσα ακόμη) και μάλιστα όσο ακριβότερα τα επιτόκια τόσο περισσότερα από τα αρχικά προβλεπόμενα δανείζεται!!! Και, μέσα σε όλα, τοποθετεί στη θέση του επικεφαλής του ΟΔΔΗΧ τον άνθρωπο της Goldman Sachs που λίγες μέρες μετά σκάει το σκάνδαλο με τα swaps… Και φυσικά κανενός δεν ιδρώνει το αυτί, κανένας δεν απαιτεί την παραίτησή του! Η Goldman Sachs που ελέγχεται από το αμερικανικό κράτος, στην Ελλάδα παραμένει σύμβουλος!!! Η Goldman Sachs όμως βρίσκεται πίσω και από το ΔΝΤ ή όπως λέει ο Μax Kaiser “είναι το ΔΝΤ“!

Δείτε εδώ http://www.youtube.com/watch?v=iJnp0khS_yQ&feature=player_embedded

 

Παράλληλα με τη μεθόδευση για το ξεπούλημα της χώρας και στο όνομα της “πατρίδας” επιβάλλονται μέτρα που οδηγούν στη συρρίκνωση των εισοδημάτων των εργαζομένων και σε βαθύτερη ύφεση την αγορά και κατ’ επέκταση την οικονομία… Μέτρα που αποσκοπούν στην πλήρη κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, ώστε οι πολίτες αυτής της χώρας να εξαθλιωθούν και να παραδοθούν βορά στους ξένους ηγεμόνες, κοινώς στα αφεντικά που με τόση αγωνία υπηρετεί ο Γιωργάκης και η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου! Ο πουλημένος Γιωργάκης, που προεκλογικά λοιδωρούσε τον αντίπαλό του ότι με πάγωμα μισθών θα διαλύσει την οικονομία και θα την οδηγήσει σε ύφεση, επιβάλλει μειώσεις με ταυτόχρονη αύξηση φόρων!!! Άρα, εν γνώσει του οδηγεί την οικονομία σε βαθιά ύφεση και τον ελληνικό λαό στην εξαθλίωση…

Παράλληλα παίζει όμως και το βρώμικο παιχνίδι του πλήρους ξεπουλήματος και της παράδοσης της χώρας στς ξένα αφεντικά του… Και εδώ βρίσκεται το κλειδί της κομπίνας με το περίφημο “σχέδιο διάσωσης”!
Δεν πρόκειται για κανένα “σχέδιο διάσωσης”, για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους… Πρόκειται για σχέδιο δανεισμού με επαχθείς όρους που αποσκοπεί στην κατοχύρωση των κερδών των πιστωτών!!!
Πρόκειται για ένα σχέδιο που δίνει την ευκαιρία να μας δανείσουν με 5% ενώ δανείζονται με πολύ λιγότερα, άρα να κερδοσκοπήσουν εις βάρος μας, και μέσω αυτού του δανεισμού να αποπληρωθούν χωρίς αμφισβήτηση τα δάνεια που μας έχουν οι ίδιοι δώσει…

Διαβάστε το σχετικό απόσπασμα από άρθρο του capital.gr με προσοχή!
«Τα δάνεια αυτά δεν θα συνοδεύονται από εγγυήσεις του ελληνικού δημοσίου με την μορφή ομολογιακών δανείων, όπως διευκρίνισε στο Capital.gr αρμόδιο στέλεχος της Επιτροπής, διαψεύδοντας σχετικές πληροφορίες τραπεζικών αναλυτών.
Τα διμερή δάνεια θα είναι στηριγμένα στη νομοθεσία της χώρας που θα δώσει το δάνειο και στην βάση αυτής της νομοθεσίας θα λειτουργήσουν και οι εγγυήσεις της αποπληρωμής τους. Αυτό σημαίνει όπως εξήγησε στο Capital.gr αρμόδιο κυβερνητικό στέλεχος ότι η χώρα που δέχεται το δάνειο το εγγυάται με τις κινητές και ακίνητες αξίες που διαθέτει εντός και εκτός της επικράτειάς της…»
(ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στο capital.gr)

Μέσα από αυτήν τη διαδικασία αλλάζουν τα δάνεια με νέα δάνεια που γίνονται με επαχθέστερους όρους και εις βάρος της χώρας! Τα έως τώρα δάνεια καλύπτονται με ομόλογα του δημοσίου και αυτό εμπεριέχει ένα ρίσκο για τον δανειστή, αν μία χώρα κυρήξει πτώχευση…
Τα νέα διμερή δάνεια που θέλει να συνάψει ο κος Παπανδρέου περιέχουν τον όρο ότι ως εγγυήσεις δίνονται κινητές και ακίνητες αξίες της χώρας! Κοινώς, αν δεν αποπληρωθούν, ο δανειστής μπορεί να απαιτήσει εκποίηση περιουσιακών στοιχείων της χώρας!!! Και επειδή η χώρα θα οδηγηθεί σίγουρα σε στάση πληρωμών ή χρεωκοπία (δεν βγαίνουν τα νούμερα) ο κος Παπανδρέου θέλει να φροντίσει ώστε να μπορεί να ξεπουληθεί υπέρ των συμφερόντων που υπηρετεί!!!
Μήπως η απαίτηση για τον έλεγχο της κυκλοφορίας του χρήματος και τη δημιουργία “περιουσιολογίου” των πολιτών, που δήθεν γίνονται για την πάταξη της φοροδιαφυγής, έχει απόλυτη σχέση με την καταγραφή των κινητών και ακίνητων αξιών της χώρας…;
Γι αυτό ακούτε τον Παπακωνσταντίνου να μην συζητάει καν την περίπτωση αναδιαπραγμάτευσης του χρέους ή αμφισβήτησής του (ολόκληρου ή μέρους του) ως “απεχθούς χρέους”! Γι αυτό βλέπετε να επισπεύδονται τα πράγματα και να προσπαθούν να πιάσουν όλη την κοινωνία στον ύπνο! Γι αυτό έχουν επιστρατευθεί όλα τα πουλημένα παπαγαλάκια για να πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος και να δημιουργήσουν τον απαραίτητο πανικό! Γι αυτό όλα τα παραπάνω λαμόγια εργάζονται εντατικά για την επίτευξη του στόχου τους! Γι αυτό ο Αλ. Παπαδόπουλος ζητούσε τις προάλλες “θεραπεία-σοκ” για τη χώρα!!!

Δείτε τι είναι η “θεραπεία-σοκ” (ή Shock Doctrine) που όλοι αυτοί επιζητούν και πώς λειτουργεί ώστε να αιφνιδιάζονται οι πολίτες και να συναινούν χωρίς δεύτερη σκέψη…

Δείτε εδώ http://www.youtube.com/watch?v=b2tmV8PQV7I&feature=player_embedded

Tώρα λοιπόν που γνωρίζεις τι σου στήνουν και έχει αποδειχθεί ποικιλοτρόπως ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο… ήρθε η ώρα να αποφασίσεις!
Αυτά που γίνονται σε βάρος σου και σε βάρος των παιδιών σου αλλά και των γονιών σου, δεν γίνονται για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της χώρας!
Γίνονται για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα μιας διεφθαρμένης ολιγαρχίας ντόπιων και ξένων, εις βάρος της χώρας μας και ολόκληρου του ελληνικού λαού!
Γίνονται για να καταφέρουν “με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια”!
Γίνονται για να μην μπορέσεις να ξανασηκώσεις κεφάλι!
Γίνονται για να είσαι ο μόνιμος σκλάβος τους μέσω ενός απεχθούς και παράνομου χρέους που οι ίδιοι δημιούργησαν και σου στέλνουν τώρα το λογαριασμό! Την ώρα που αυτοί συνεχίζουν να σε κλέβουν και να ζουν σε βάρος σου…
Γίνονται επειδή είναι πολλά τα λεφτά της προδοσίας!

Η μόνη ευθύνη που μπορεί να σου καταλογίσει κάποιος, αν δεν είσαι ένα από αυτά τα λαμόγια… κάποιος από αυτούς τους δοσίλογους… είναι ότι επέτρεψες με τον ωχαδερφισμό σου και την αδιαφορία σου να σε φτάσουν εδώ που σε έφτασαν! Όμως αρκεί αυτός ο λόγος για να αποδεχθείς τον ζυγό και την εξαθλίωση που σου επιβάλουν…;
Αρκεί αυτός ο λόγος για να δεχτείς αδιαμαρτύρητα το λογαριασμό τους, που ούτε για αυτόν δεν έδωσαν λόγο και δεν μας είπαν πώς δημιουργήθηκε…;
Αρκεί αυτός ο λόγος για να απεμπολήσεις και να ξεπουλήσεις τα πάντα…;

Δυστυχώς ή ευτυχώς, έρχεται μία στιγμή στην ιστορία που κάθε λαός καλείται να δώσει κρίσιμες μάχες απέναντι σε έναν αδίστακτο εχθρό! Όταν αυτό γίνεται με πόλεμο ο εχθρός είναι πιο φανερός και τον γνωρίζεις… Όταν γίνεται με τον τρόπο που γίνεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, ο εχθρός είναι μασκαρεμένος… σου παριστάνει τον “φίλο” και χρησιμοποιεί δοσίλογους και ντόπιους προδότες που δουλεύουν υπογείως και διαλύουν τη χώρα εκ των έσω! Ο εσωτερικός εχθρός είναι πάντα ο πιο ύπουλος και ο πιο επικίνδυνος, όμως μετά από τόσες άτσαλες (λόγω βιασύνης) κινήσεις έχει πια αποκαλυφθεί!

Τα κόμματα πλέον δεν έχουν καμία θέση στον αγώνα σου! Αν θέλουν να τον στηρίξουν είναι καλοδεχούμενα! Μην επιτρέψεις όμως να τον καπελώσουν και να εκτονώσουν την οργή σου εκεί που θέλουν… Τώρα είναι ο καιρός που πρέπει να ξεχωρίσουν “τα πρόβατα από τα ερίφια” και όλος ο κόσμος να παλέψει ενωμένος απέναντι στον κοινό εχθρό! Τώρα πλέον δεν υπάρχει χρόνος για διχασμό, ούτε για να γίνεις το πιόνι στο όποιο παιχνίδι τους! Τώρα είναι αυτοί εναντίον όλων!!!

Αν ούτε τώρα αποφασίσεις ότι πρέπει να παλέψεις στην κυριολεξία για αυτά που σου κλέβουν και για αυτά που σου ετοιμάζουν και τα πολύ χειρότερα που ετοιμάζουν για τα παιδιά σου… τότε το παιχνίδι το έχεις χάσει και είσαι άξιος της κατάντιας σου! Είναι καθαρά στο χέρι σου, στο χέρι όλων μας να πετάξουμε όλους τους πουλημένους και δοσίλογους… Τους πολιτικούς, του πουλημένους μισθωμένους “δημοσιογράφους”, τους ξεπουλημένους δικαστές, τους συνδικαλιστές-προδότες των αγώνων σου, τα ντόπια λαμόγια και πάνω από όλα τα ξένα αφεντικά που μας επιβλήθηκαν από έναν πουλημένο πολιτικό κόσμο χωρίς να ρωτηθούμε!

Τώρα είναι η ώρα του “Μολών Λαβέ!” και του “Δεν πληρώνω… Δεν πληρώνω”! Αν τώρα σκύψεις το κεφάλι… μην τολμήσεις να ζητήσεις βοήθεια μετά! Γιατί τότε θα είναι πολύ αργά!!!

Υγ. Δείτε τι έπαθε η 5η(!) οικονομία του κόσμου με την επέλαση του ΔΝΤ και την επιβολή των πολιτικών του! Δείτε όμως και πώς κέρδισε ο λαός όταν πάλεψε ενωμένος… εδώ

Υγ.2 Διαβάστε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τον τρόπο δράσης του ΔΝΤ εδώ

Max Keiser on the Greek Crisis 2 (Nέο video στα Ελληνικά)

Δημοσιευμένο στο http://omadeon.wordpress.com/

Με Ελληνικούς υπότιτλους, το νέο video που ανέβασα σήμερα περιέχει όλα όσα είπε ο Max Keiser στο Al Jazeera, στις 22 Απριλίου 2010. Αυτή η συνέντευξη  (σε μεταφρασμένη μορφή) παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, εδώ:

http://www.youtube.com/watch?v=IbNtZYkAEHE&feature=player_embedded 

Το νέο video είναι καλύτερο και από τεχνική άποψη (HD με ανάλυση 1280*720 pixels, διάφορα video-εφφέ, κλπ.). Αν αντέχετε… πολυλογίες (και… Αγγλικά) μπορείτε να δείτε και το πρωτότυπο βίντεο όλης της συνέντευξης, ΕΔΩ. Πάντως… ΟΛΑ τα λεχθέντα του Μαξ Κάϊζερ τα συμπεριέλαβα στο νέο βίντεο με τους υπότιτλους.

Το προηγούμενο παρόμοιο video “Max Keiser on the Greek Crisis” (που ανέβασα στις 15 – 3 – 2010)  ξεπέρασε τις 322 χιλιάδες θεάσεις σήμερα. Το σχετικό ποστ  ήταν: Max Keiser on the Greek Debt Crisis.

• Προειδοποίηση:  Παρακαλούνται όλοι οι… ξεφτιλισμένοι κλεφταράδες  δημ(οσ)ιογράφοι (και λοιποί μπράβοι των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης) να ΜΗΝ… αρπάζουν τέτοιο ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ υλικό από εμάς τους bloggers, χωρίς πλήρη αναφορά στην πηγή (και με link) διότι (την επόμενη φορά) θα… το μετανοιώσουν ΠΟΛΥ πικρά! (και θα τους αποθανατίσουμε στο “Λες Μαλακίες blog”, με τη μία…)

Η συνέντευξη του  βίντεο σε γραπτή  μορφή:

Al Jazeera: Αποψινοί μας καλεσμένοι είναι:  από την Αθήνα ο κ. Βαγγέλης Αγαπητός, ανεξάρτητος οικονομολόγος στην Ελλάδα, από το Λονδίνο η κ. Ματίνα Στέβη, ανταποκρίτρια της Ελευθεροτυπίας, και από το Παρίσι ο οικονομικός αναλυτής κ. Μάξ Κάϊζερ. Καλώς ήλθατε όλοι…

[….]

(Δήλωση ΓΑΠ) “Τα μέτρα πληγώνουν. Αλλά σκεφτείτε ΤΙ θα έφερνε μία πτώχευση: – Δεν θα έβλαπτε τον  πλούσιο, αλλά τον μέσο Ελληνα και το φτωχό”
[….]
Al Jazeera: Ματίνα, αυτό σκέφτονται οι περισσότεροι Ελληνες;

Ματίνα Στέβη: Για να είμαι ειλικρινής, οι φτωχοί και μέσοι Ελληνες ΗΔΗ βλάπτονται από τα μέτρα…. Αρα, δεν είμαι καθόλου σίγουρη ΑΝ στέκει αυτό (που είπε ο Γ.Α.Π.) Η μεγάλη πλειοψηφία της μεσαίας και της εργατικής τάξης που παλεύει για να ζήσει είναι ακριβώς εκείνη που θα υποστεί τις αυξήσεις φόρων και την πτώση επιπέδου. Αυτοί οι άνθρωποι νοιώθουν την πιο βαθειά ανασφάλεια για το μέλλον τους! Ακόμη ΔΕΝ είδαμε σκληρά μέτρα κατά ΠΟΛΥ πλούσιων, που φοροδιαφεύγουν τόσα χρόνια
[….]
Al Jazeera: Μαξ, έχουμε μια κατάσταση που φαίνεται να πηγαίνει απ’ το κακό στο χειρότερο. Μετοχές στον πάτο, ύφεση προβλέπεται στην οικονομία, τα σπρεντ στα ύψη, κλπ. Η κατάσταση ολοένα και χειροτερεύει…

Max Keiser: Ε, ναι. Το ερώτημα για την Ελλ. κυβέρνηση είναι… – ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ έγιναν ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ; ! Αυτές τις μέρες, συζητιέται στην Ολλανδία να ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΙ η Goldman Sachs! Στη Βρεταννία, το ΙΔΙΟ.Στις Η.Π.Α. η επιτροπή S.E.C. ετοιμάζεται να μηνύσει τη Goldman Sachs για ΑΠΑΤΗ! Η Goldman Sachs μεθόδευσε την απάτη που έβαλε την Ελλάδα παράνομα στην Ευρωζώνη. Τα χρέη της Ελλάδας προέκυψαν σαν αποτέλεσμα απάτης με δόλια κίνητρα. O Ελληνικός λαός δεν έχει ΚΑΜΜΙΑ  ΕΥΘΥΝΗ να πληρώσει για τις απάτες! Κι όσα βλέπουμε ΤΩΡΑ, είναι κλασσική  περίπτωση Οικονομικής Τρομοκρατίας:Το ΔΝΤ κρατάει στο χέρι ένα πακέτο Οικονομικής ανακούφισης, και λέει… “Νάτο, είναι για τον Ελληνικό λαό, πάρτε το”, αλλά την ίδια στιγμή, οι τραπεζίτες και τα hedge funds επιτίθενται στα Ελληνικά ομόλογα, ανεβάζοντας τα επιτόκια στο 8.5% ή στο 9%! Πρόκειται για ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ!

Al Jazeera: ΤΙ λες Μαξ για τις πράξεις των Ελληνικών κυβερνήσεων, την κακοδιαχείριση, ή την αλλοίωση στοιχείων από Ελλ. κυβερνήσεις που δεν τήρησαν τους κανονισμούς της Ε.Ε.;

Max Keiser: Ο λαός πρέπει να απαιτήσει ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ για το ΔΝΤ (όπως οι Ισλανδοί) ή… εκλογές ! Ο Ελληνικός λαός πρέπει να επιδιώξει αλλαγή καθεστώτος, εφόσον η κυβέρνησή του κάνει…  έρωτα με τους τραπεζίτες της Wall Street. Αυτό είναι ΤΥΡΑΝΝΙΑ!

Ματίνα Στέβη: – Μήπως μπορώ να διακόψω; Αν και… είμαι η τελευταία που θα αρνιόταν το βλαβερό ρόλο της Goldman Sachs, και άλλων τραπεζών, στην Ε.Ε. και παντού στον κόσμο,  παρόλ’ αυτά, ας μην ξεχνάμε ότι η συμφωνία της G.S. με την Ελλάδα ήταν μόνο για 2,1 δις ευρώ, δηλαδή ένα πολύ μικρό κομμάτι του χρέους μας! Άρα, δεν φταίει μόνο η Goldman Sachs, αλλά  και κάποιοι πολιτικοί, επιχειρηματίες, κ.ά.

Al Jazeera: Βαγγέλη, συμφωνείς πως κανείς δεν θεωρήθηκε ΥΠΟΛΟΓΟΣ για το χρέος που φορτώνεται τώρα σε απλούς ανθρώπους;

Βαγγέλης Αγαπητός: Αυτό είναι πολύ αληθές, κι υπάρχει μεγάλη οργή και απογοήτευση στο μέσο Ελληνα,που λέει -σωστά- ότι “δεν είναι δικό μου το φταίξιμο, για να πληρώσω εγώ τη ζημιά!” Η αλήθεια είναι ότι πληρώνουμε για πολλά χρόνια κακοδιαχείρισης από κυβερνήσεις, πολιτικούς, δημοσίους υπαλλήλους, κ.ά.

• [Εδώ ακολούθησαν και άλλες δηλώσεις του κ. Αγαπητού και της κ. Στέβη, αλλά παραλείφθηκαν από το βίντεο και τη μετάφραση, διότι μας ενδιαφέρουν κυρίως οι απόψεις του Max Keiser. Οποιος θέλει και τα υπόλοιπα, θα τα βρει στο πρωτότυπο βίντεο όλης της συνέντευξης, εδώ.]
  

[…..]

Max Keiser: Η θέση μου είναι ότι η Ελλάδα έχει γίνει στόχος τραπεζών της Wall Street (μαζί τους και η G.S.) Εδώ και δέκα χρόνια, βάλανε στόχο  την Οικονομία της χώρας σας. Και το ότι “ήταν μόνο 2 δις η δουλειά” είναι νομική υπεράσπιση… βιαστή! Σαν να λέμε “ολίγον έγκυος” από τη μαζική ΑΠΑΤΗ, που ΚΛΙΜΑΚΩΘΗΚΕ, στη δεκαετία που ακολούθησε! Η Goldman Sachs και οι τραπεζίτες της Wall Street έχουν ΗΔΗ αρπάξει τα Τυχερά Παιγνίδια και τα Διόδια Αεροδρομίων! Θα χυμήξουν τώρα, για να φάνε και άλλους Ελληνικούς πλουτο-παραγωγικούς πόρους! Θέλουν να ΞΕΤΙΝΑΞΟΥΝ τη χώρα, να κάνουν ΕΜΠΡΗΣΜΟ της οικονομίας της! Θα αρπάξουν όλους τους ΠΟΡΟΥΣ πλούτου στην Ελλάδα. Μετά θα πάνε στον επόμενο Αδύναμο Κρίκο της ΕΕ (π.χ. Πορτογαλία). Οι Ελληνες πρέπει να σταθούν ΟΡΘΙΟΙ κατά της Οικονομικής Τρομοκρατίας. Αλλιώς, θα υποταχθούν χάνοντας την ανεξαρτησία τους!

Al Jazeera: Μαξ, όπως φαίνεται, η Ελλάδα θα αναγκαστεί να ζητήσει “ενεργοποίηση του μηχανισμού”. ΤΙ λες για τα “ψιλά γράμματα” της συμφωνίας; (αφού “ο διάβολος είναι στις λεπτομέρειες”…)

Max Keiser: Ε, αυτό λέω: Είναι αφανές ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ λεηλασίας ΟΛΩΝ των πλουτο-παραγωγικών πόρων της Ελλάδας, όπου……ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ αυτή την κρίση στα ομόλογα, την ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΗ από τη Γουολ Στρητ και τα Hedge Funds! Η κρίση αυτή είναι ΚΑ-ΤΑ-ΣΚΕΥ-Α-ΣΜΕ-ΝΗ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μια ΦΥΣΙΚΗ, ενδογενής κρίση. Είναι ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ της Ελληνικής Αγοράς Ομολόγων από Οικονομικούς Τρομοκράτες. Μήπως η Ελληνική Κυβέρνηση… ΚΑΛΟΠΙΑΝΕΙ την Τρομοκρατία; Ακριβώς ΑΥΤΟ κάνουν! Ο Ελληνικός λαός πρέπει να επιδιώξει Αλλαγή Καθεστώτος ! Να ΔΙΩΞΕΙ αυτή την κυβέρνηση που πηδιέται με τρομοκράτες! Αλλιώς… ΞΑΠΛΩΣΤΕ !

Al Jazeera: Μαξ, ένα άλλο θέμα είναι ΠΟΣΗ δύναμη θα έχει ο Παπανδρέου στις διαπραγματεύσεις;

Max Keiser: Να εξηγούμαι: Ο Τζων Πόλσον προ εξαμήνου συνεδρίασε με τη Goldman στην Ελλάδα, κατάστρωσε γενική εικόνα της κατάστασης και άρχισε κερδοσκοπία “σορτάροντας” Ελλ. ομόλογα. O ίδιος που…(μαζί με τη Goldman) κατονομάζεται απ’ την S.E.C. (Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς) στη ΜΗΝΥΣΗ για ΑΠΑΤΗ σε ΜΑΖΙΚΗ κλίμακα και για νόθευση αγοράς στις Η.Π.Α.! Το πιάνεις;  Τώρα βάλανε ΣΤΟΧΟ την Ελλάδα. Και καταστρέφουν τη χώρα, διότι θέλουν να τη ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ. Δεν υπάρχει διαφυγή!

Al Jazeera: Μαξ, έxεις πολύ πιο μεγάλο…  οικονομικό εγκέφαλο από μένα.  ΤΙ εννοείς “να ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ την Ελλάδα”;

Max Keiser: Αυτοί είναι “Τραπεζίτες Αυτοκτονίας” και ΣΟΡΤΑΡΟΥΝ τα Ελληνικά ομόλογα. Βγάζουν τόνους λεφτά από καταρρεύσεις ομολόγων, από την πτώχευση της “Λήμαν”, από την πτώση της Wall Street, από τη φούσκα των στεγαστικών δανείων, ο Τζών Πόλσον έβγαλε ένα σωρό λεφτά, ο ΙΔΙΟΣ που ΣΟΡΤΑΡΕΙ Ελληνικά ομόλογα, και μαζί με τη Goldman Sachs, ΚΕΡΔΙΖΕΙ από την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ (της Ελλάδας) !

_______________

Προτεινόμενα άρθρα αλλού:

• Μαξ Κάιζερ: «Οικονομική μαφία το ΔΝΤ»

• η υποκρισία και το θράσος των απολογητών του συστήματος (Πεντανόστιμη)

• Spiegel: «Η Μέρκελ φταίει για την κατάρρευση της Ελλάδας» Αυστηρή κριτική στα πεπραγμένα και την αναβλητικότητα της καγκελαρίου, Άγκελα Μέρκελ, για τον χειρισμό της ελληνικής οικονομικής κρίσης, έκανε το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel
  

• Γυμνός: Το έγκλημα της Τράπεζας της Ελλάδος σε ταλιράκια.

• Εισαγγελική έρευνα στην Τράπεζα της Ελλάδος για το σορτάρισμα των ομολόγων (Χρήστος Μόρφος)

• Η απάντηση του Ελεύθερου Τύπου στις απαντήσεις των τραπεζιτών (Χρήστος Μόρφος)

• Respect στον Πάνο Θωμάκο που αποκάλυψε το θέμα με το σορτάρισμα των ομολόγων! (Χρήστος Μόρφος)

• Στην Βουλή το θέμα της εποπτείας των συναλλαγών απο την Τράπεζα της Ελλάδος (antinews)

• Με τα σύμβολα ή με τον πραγματικό λαό; (Κουπέπκια)

• καπιταλιστική κρίση – update (24/04/10) (Ciaoant1

Το επαχθές χρέος και η μυστική βοή

Του Πετρου Παπακωνσταντινου – εφημ. Καθημερινή

Με φόντο την κλιμακούμενη τρομοκρατία των spreads, η κυβέρνηση έθεσε το εκφοβιστικό δίλημμα: είτε τυφλή αποδοχή των δρακόντειων όρων ΔΝΤ και Ε.Ε. είτε επίσημη πτώχευση και εκποίηση εθνικού πλούτου αντί πινακίου φακής, με τις αθρόες απολύσεις που αυτό συνεπάγεται. Τρίτος δρόμος δεν έχει προταθεί, λένε, διότι απλούστατα δεν υπάρχει.

Ουδέν αναληθέστερον. Πολιτικοί και οικονομολόγοι διαφόρων αποχρώσεων είχαν προτείνει προ πολλού ένα είδος σύγχρονης «σεισάχθειαs», ξεκινώντας από μια θεμελιώδη διαπίστωση: ότι το δημόσιο χρέος, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και πληθώρας ισχυρότερων κρατών, όπως η Ιταλία, η Βρετανία και η Ιαπωνία, απλούστατα είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί ακόμη κι αν ληφθούν τα απεχθέστερα των δυνατών μέτρων, με κίνδυνο ακραίων κοινωνικών εκρήξεων. Την εκτίμηση αυτή μοιράζονται αναλυτές κατ’ εξοχήν φιλελεύθερων εντύπων, όπως οι Financial Times και η Wall Street Journal. Πρόσφατα ο Economist εκτιμούσε πως μόνο οι τόκοι των ελληνικών δανείων θα απορροφούν σύντομα το εξωφρενικό 8,4% του ΑΕΠ, ποσό πολύ μεγαλύτερο από όσα δαπανούμε ετησίως για παιδεία και συντάξεις.

Μια εναλλακτική αντιμετώπιση θα μπορούσε να στηριχθεί σε τρεις θέσεις. 

Η πρώτη, εντελώς συντηρητική, ήταν καλύψουμε τις επείγουσες δανειακές ανάγκες είτε με διμερείς συμφωνίες (π.χ. Κίνα, Ρωσία), είτε από τις αγορές, έστω με οδυνηρά επιτόκια, όσο αυτό είναι δυνατό. Το τίμημα από τα «πανωτόκια» για τα 12 δισ. που χρειαζόμαστε τον Μάιο δεν θα ξεπερνούσε το 1 δισ., σταγόνα στον ωκεανό των 300 δισ. του δημοσίου χρέους. Ποια διεστραμμένη λογική νομιμοποιεί την κατάργηση των συντάξεων, μόνο και μόνο για να μη γίνουν τα 300 δισ. 301; Αλλωστε, είναι θέμα χρόνου να εκραγούν οι δημοσιονομικές βόμβες και άλλων χωρών οπότε το ελληνικό πρόβλημα θα πάρει τη φυσιολογική του θέση, ως μέρος του ευρύτερου, ευρωπαϊκού και παγκόσμιου προβλήματος. Ηδη, από προχθές μας ακολουθεί κατά πόδας η Πορτογαλία, ενώ στενότητα δανεισμού αρχίζει να αντιμετωπίζει και αυτή η Γερμανία. Σε επίπεδο ΟΟΣΑ, το χρέος προσεγγίζει το 100% του ΑΕΠ. Είναι παρανοϊκό να μπαίνουν όλοι βαθιά στο κόκκινο και εμείς να τρέχουμε μόνοι μας να ξεπληρώσουμε και το τελευταίο σεντ εδώ και τώρα.

Ο δεύτερος άξονας θα ήταν η διεκδίκηση, σε κοινό μέτωπο με άλλες χώρες, ευρωπαϊκής λύσης στο ευρωπαϊκό πρόβλημα – είτε πρόκειται για ευρωπαϊκό ομόλογο είτε για δανεισμό απευθείας από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είτε οτιδήποτε άλλο. Η λογική ότι λαοί ολόκληροι πρέπει να υποβληθούν σε κοινωνικό ολοκαύτωμα για να μην παραβιαστεί το Μάαστριχτ, δεν αξίζει περισσότερο από τη λογική του τροχονόμου που σταματά το ασθενοφόρο για παράβαση του ορίου ταχύτητας. Εφ’ όσον η προσπάθεια αυτή προσέκρουε στον άκαμπτο οικονομικό εθνικισμό της Γερμανίας, θα ωρίμαζαν οι συνθήκες για να πέσει το βάρος 

στην τρίτη, ριζοσπαστικότερη θέση: την αναδιαπραγμάτευση του χρέους, υπό την απειλή της μονομερούς στάσης πληρωμών.

Στη σκληρή μάχη που θα έπρεπε να δώσει, η Ελλάδα θα είχε ως νομιμοποιητική βάση την καθιερωμένη, διεθνώς, νομική έννοια του «επαχθούς χρέους» (odious debt), την οποία μάλιστα εισήγαγαν οι… Αμερικανοί, όταν απέσπασαν την Κούβα από την ισπανική αυτοκρατορία. Η αρχή αυτή λέει ότι ένα έθνος δεν δεσμεύεται από αβάσταχτα δάνεια τα οποία συνήψε ένα διεφθαρμένο ή τυραννικό καθεστώς σε συνενοχή με τους διεθνείς τραπεζίτες. Κάτι παρεμφερές έγινε και στην Ευρώπη: η Κεντρική Τράπεζα προσέφερε επί σειρά ετών άφθονο, φθηνό χρήμα στις εμπορικές τράπεζες, οι οποίες με τη σειρά τους μας βομβάρδιζαν με κάθε είδους πιστωτικές κάρτες και κάθε είδους δάνεια, διογκώνοντας μια οικονομία-φούσκα προς όφελος των Γερμανών και άλλων βορείων χωρών, που πλημμύρισαν την ελληνική αγορά με τις εξαγωγές τους. Οταν η φούσκα πήγε να σπάσει, μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, τα κράτη έσπευσαν να σώσουν τις τράπεζες και τώρα στέλνουν τον λογαριασμό στους πολίτες.

Σε παραπλήσιο μήκος κύματος, ο Γάλλος οικονομολόγος Φιλίπ Σιμονό έγραφε την περασμένη Δευτέρα στη Le Monde: «Η σημερινή κρίση είναι κάτι περισσότερο από κρίση του συστήματος. Είναι κρίση καθεστωτική, ανάλογη με εκείνη που πέρασε η Γαλλία τη δεκαετία του 1780, όταν γονάτισε από το χρέος. Ο μόνος τρόπος να βγούμε από το απίστευτης έκτασης όργιο είναι να βάλουμε φραγμό στο κάλπικο, χωρίς αντίκρισμα χρήμα, που γεννιέται από την αιμομεικτική σχέση τραπεζών- κράτους».

Από χθες, όλα αυτά αποτελούν ιστορία. Αν όμως οι σύγχρονοι Ηγεμόνες δεν μπορούν να ακούσουν «τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων», τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς.

Τι σημαίνει Αναδιάρθρωση του Δημόσιου Χρέους

Των Rodrigo Olivares-Caminal, Ιωάννη Κόκκορη και Κυριάκου Παπαδάκη
Η «Μεγάλη Ύφεση» (“Great Recession” όπως έχει περιγραφεί η χρηματοικονομική κρίση του 2007) οδήγησε σε αύξηση των επιπέδων του δημόσιου χρέους πολλών χωρών. Έχει υπολογιστεί ότι μέχρι το τέλος του 2010 τα επίπεδα του δημόσιου χρέους των ανεπτυγμένων χωρών (μέλη του ΟΟΣΑ) θα έχει φτάσει στα επίπεδα του 71% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (“ΑΕΠ’’) από 44% το 2006 (αύξηση ίση με 70%). Αυτό υποδηλώνει ότι θα χρειαστεί ετήσια μείωση του δημοσιονομικού χρέους ίση με 8%-9% του ΑΕΠ για τα επόμενα 5 χρόνια για να επαναφέρει το ποσοστό του χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ στα επίπεδα του 2007 για τις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες (μέλη ΟΟΣΑ). 

Η Παρούσα Κατάσταση

Αυτό είναι αποτέλεσμα της μεταφοράς του ρίσκου από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα. Η δυσμενής κατάσταση στις αγορές βελτιώθηκε λόγω της εισροής κυβερνητικής οικονομικής ενίσχυσης, η οποία επιδείνωσε το δημόσιο χρέος. Πάρ΄ ολο που οι χρηματοοικονομικές αγορές έχουν ανακτήσει αρκετή πλέον σταθερότητα, οι αγορές που διαπραγματεύονται δημόσιο χρέος είναι αρκετά ευάλωτες, προκαλώντας αστάθεια και αβεβαιότητα σε αρκετές χώρες.

Μια μελέτη από τους Reinhart και Rogoff υποδηλώνει ότι όταν το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ ξεπερνάει το 60% με 90% η κυβερνητική οικονομική ενίσχυση θα οδηγήσει σε μεγέθυνση του χρέους και όχι σε ανάπτυξη της οικονομίας. Η μεγέθυνση του χρέους μπορεί να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις σε περιπτώσεις που ο ρυθμός ανάπτυξης του ΑΕΠ είναι χαμηλότερος του μέσου σταθμισμένου επιτοκίου κυβερνητικών ομολόγων.

Μετά τη δημοσίευση των στοιχείων για την Ελλάδα το τέταρτο τρίμηνο του 2009 το έλλειμμα του προϋπολογισμού εκτιμάται στο 12,7% του ΑΕΠ, ενώ το χρέος εκτιμάται ότι θα φτάσει επίπεδα ίσα με 120% του ΑΕΠ το 2011 και ακόμα υψηλότερα επίπεδα το 2012. Η κρίσιμη κατάσταση της οικονομίας της Ελλάδας όπως καταδεικνύεται από τη δημοσίευση των στοιχείων αυτών σε συνδυασμό με τη Μεγάλη Ύφεση οδήγησε τους Οίκους Αξιολόγησης να υποβαθμίσουν την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας σε A2 (Moody’s), BBB+ (S&P) και BBB- (Fitch) με αρνητική πρόβλεψη για τη συνέχεια.

 Με το συνολικό ονομαστικό χρέος της Ελλάδας να αγγίζει τα €298,5 δισ. (Δεκέμβριος 2009) και χρέος ίσο με 110% του ΑΕΠ το 2009 (κατά πολύ παραπάνω του «ανεκτού» 60%-90%) η Ελλάδα αναγκάζεται να πληρώνει πολύ υψηλά επιτόκια σε σύγκριση με άλλες χώρες.
Συνέπειες της αναδιάρθρωσης του χρέους ή της αθέτησης του χρέους

Με δεδομένη τη προσδοκία για την αναχρηματοδότηση τους χρέους όπως παρουσιάζεται στο παρακάτω διάγραμμα και τη λογική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας (την οποία οι αγορές έχουν την δύναμη να προκαλέσουν με το να επιταχύνουν μία διαδικασία που ούτως ή άλλως θα πραγματοποιούταν σε μεταγενέστερο σημείο) η Ελλάδα είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα χρειαστεί βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση (‘ΕΕ’) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (‘ΔΝΤ’) η οποία είναι πιθανό να ανέρχεται στο ποσό των 45 δισ. ευρώ στο σύνολό της.

Μηχανισμοί αναδιάρθρωσης του χρέους
Το συμβατικό διορθωτικό μέτρο της παροχής βοήθειας μέσω εισροής νέου χρήματος έχει ήδη χρησιμοποιηθεί από πολλές χώρες οι οποίες έχουν υψηλά επίπεδα δημοσίου χρέους. Συνεπώς ποιες είναι οι επιλογές στη δυσμενή αλλά δυστυχώς πιθανή εξέλιξη όπου η Ελλάδα θα πρέπει να αναδιαρθρώσει το χρέος της;
 
Υπάρχει αρκετή αβεβαιότητα για το μηχανισμό αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους. Με την ανάμειξη πληθώρας τραπεζών και κατόχων ομολόγων, υπάρχει δυσκολία συντονισμού των ενέργειών τους. Η ύπαρξη ποικιλίας παράγωγων προϊόντων καθώς και άλλων επενδυτικών προϊόντων δυσχεραίνει το συντονισμό αυτόν και καθιστά τη συμφωνία για τη διαδικασία αναδιάρθρωσης του χρέους πολύ δύσκολη.

Πρόσφατες προσπάθειες αναδιάρθρωσης του χρέους στη Γράναδα και τις Σεϋχέλλες υποδηλώνουν ότι αναδιάρθρωση του χρέους είναι εφικτή μέσω συλλογικής δράσης και απόφασης. Οι όροι «συλλογικής δράσης» είναι όροι που υπάρχουν στα συμβόλαια που συνοδεύουν τα ομόλογα και επιτρέπουν τα ομόλογα αυτά να αναδιαρθρωθούν με όρους ευοίωνους για τη πλειονότητα των κατόχων τέτοιων ομολόγων.

H αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους είναι λοιπόν o μηχανισμός με τον οποίο ένα κράτος αποτρέπει δυσμενείς συνέπειες για τα επίπεδα του δημοσίου χρέους και της σταθερότητας της οικονομίας γενικότερα. Έχει δύο βασικές πτυχές. Η διαδικαστική πτυχή επικεντρώνεται στον τρόπο εκτέλεσης της αναδιάρθρωσης ενώ η ουσιαστική πτυχή της διαδικασίας αυτής αφορά την εκτέλεση της αναδιάρθρωσης του χρέους μέσω επαναπροσδιορισμού της ημερομηνίας εξόφλησης του ομολόγου και μείωση της ονομαστικής αξίας αυτού. Εφόσον οι χώρες δεν δύνανται να χρεοκοπήσουν η μόνη λύση είναι η ανταλλαγή των ομολόγων που ακόμα δεν έχουν αθετηθεί με ομόλογα μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας και συνήθως χαμηλότερου επιτοκίου.

 

 

 

Παρ΄ όλα αυτά με δεδομένο ότι η Ελλάδα δανείζεται με πολύ υψηλό επιτόκιο και μικρούς χρόνους αποπληρωμής, μια αναμόρφωση του χρέους αποσκοπώντας σε επέκταση του χρόνου αποπληρωμής και σε μείωση των επιτοκίων θα πρέπει να ληφθεί υπόψη έτσι ώστε να αποφευχθεί η αθέτηση της πληρωμής του χρέους.
* Rodrigo Olivares-Caminal, Επίκουρος Καθηγητής (Warwick University) και Sovereign Debt Expert (UNCTAD)
* Ιωάννης Κόκκορης, Αναπληρωτής Καθηγητής, Reading University, UK
* Κυριάκος Παπαδάκης, Οικονομολόγος (London School of Economics, Cambridge University, UK)

Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι το 2001 η Αργεντινή αθέτησε την πληρωμή δημόσιου χρέους ίσο με $81,8 δισ. μετά από μήνες κρίσης στο τραπεζικό της σύστημα. Αυτό την οδήγησε στην αλλαγή του συστήματος συναλλαγματικής ισορροπίας και το ΑΕΠ της έπεσε κατά 10,9%. Επίσης η Αργεντινή έχει μείνει έκτοτε εκτός πρόσβασης σε διεθνείς κεφαλαιαγορές (σήμερα μετά από 10 χρόνια προσπαθεί η Αργεντινή να ολοκληρώσει διαπραγματεύσεις με επενδυτές που κατέχουν τα εναπομείναντα $20δισ. των ομολόγων). Σε παρόμοιες συνθήκες, το 2003 η Ουρουγουάη, κατάφερε να αναμορφώσει το χρέος της αποκτώντας πρόσβαση στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων ένα μήνα μετά λαμβάνοντας θετική πιστοληπτική αξιολόγηση.

Στην Αρχαία Ελλάδα οι τραγωδίες παρασταίνονταν από την 11η μέχρι και τη 13η ημέρα του Ελαφηβολιώνα (Μάρτιος/Απρίλιος) στα Μεγάλα ή εν άστει Διονύσια που ήταν αθηναϊκή γιορτή προς τιμήν του Διονύσου του Ελευθερέα. Ευελπιστούμε ότι μια αναμόρφωση του χρέους είναι εφικτή και θα αποφευχθεί η αθέτηση του χρέους. Ελπίζουμε οι τραγωδίες να συνεχίζονται να παίζονται στα αρχαία θέατρα και όχι στους δρόμους της Ελλάδας ή στα dealing rooms επενδυτών, επηρεάζοντας όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη.

[σημ. συντακτών: Το άρθρο αυτό αποσκοπεί να αποσαφηνίσει την κρίση που αντιμετωπίζει η Έλλαδα (διατυπώνοντας μια υποκειμενική εκτίμηση των στοιχείων που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας δεδομένου ότι τα οικονομικά στοιχεία μπορούν να ερμηνευτούν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους αναλόγως τον αναλυτή). Επίσης περιγράφει τους μηχανισμούς αναδιάρθρωσης του χρέους, τις συνέπειες της διαδικασίας αυτής καθώς και τις επιλογές που έχει η Ελλάδα.
Οι απόψεις είναι αυστηρώς προσωπικές.]

δημοσιεύθηκε στο www.capital.gr

Χρεοκοπεί η Ελλάδα ή η… ΕΕ;

του Γ. Δελαστίκ (Εθνος)

Στην πολιτική επίθεση εναντίον της χώρας μας που έχει εξαπολύσει η Γερμανία και άλλες δυνάμεις της ΕΕ και στην κερδοσκοπική επίθεση που τη συνοδεύει, χρησιμοποιούνται ένα σωρό προπαγανδιστικοί μύθοι και ανακρίβειες, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους Ελληνες εργαζόμενους και να παραλύσουν εκ των προτέρων τις όποιες αντιδράσεις τους στα μέτρα στραγγαλιστικής λιτότητας που υποχρέωσαν τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου να εξαγγείλει. Επικεντρώνοντας όλη τη συζήτηση στο ύψος του ελλείμματος και του δημόσιου χρέους, επιχειρείται η παραπλάνηση της ανενημέρωτης κοινής γνώμης.

Χρεοκοπεί άραγε μια χώρα όταν επί σειρά ετών έχει ελλείμματα; Ναι, είναι η απάντηση που προσπαθούν να υποβάλουν. Οχι, είναι η σωστή απάντηση. Σε καμιά περίπτωση δεν αρκούν τα ελλείμματα για να οδηγηθεί μια χώρα σε χρεοκοπία. Για του λόγου το αληθές, ας δούμε τι γίνεται στις οικονομικές υπερδυνάμεις του πλανήτη – την ευρωζώνη, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία. Και οι τρεις, ολόκληρη τη δεκαετία 2001 – 2010 (εννοείται ότι για το 2010 αναφερόμαστε σε προβλέψεις) είχαν ελλείμματα και μόνο ελλείμματα και τα δέκα ανεξαιρέτως συνεχή χρόνια! Η ευρωζώνη 6,6% για το 2010 και 6,2% για το 2009, αλλά και 2,5% το 2002 ή 3% το 2003. Πολύ χειρότερη η κατάσταση στις ΗΠΑ: έλλειμμα 10% το 2010 και 12,5% το 2009 ή 5,9% το 2008. Επίσης 3,7% το 2002 και 4,8% το 2003. Στην Ιαπωνία απερίγραπτα χειρότερα τα πράγματα: έλλειμμα 8% το 2002 και επίσης 8% το 2003, αλλά και 5,8% το 2008 και 10,5% το 2009 ή 10,2% το 2010! Για ολόκληρη τη δεκαετία, τα ελλείμματα της Ιαπωνίας ήταν σαφώς χειρότερα από αυτά της Ελλάδας! Ναι, λένε κάποιοι, όμως η Ελλάδα δεν έχει μόνο υψηλά ελλείμματα έχει και υψηλό δημόσιο χρέος. Η Ιαπωνία να δείτε! Στο 135,4% (!) του ΑΕΠ της βρισκόταν το δημόσιο χρέος της ήδη από το 2000 και καθόλου δεν έχει μειωθεί στη διάρκεια της δεκαετίας. Αντιθέτως έχει εκτοξευθεί στο 197,2% (!), όταν το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν 112,6% το 2009 και εκτιμάται ότι θα φτάσει στο 125% το 2010. Επειτα, ο περιορισμός της συζήτησης στο δημόσιο χρέος δεν επιτρέπει την πλήρη απεικόνιση της κατάστασης. Αν επεκτείνουμε την ανάλυση στο συνολικό χρέος κάθε χώρας (το σύνολο του ποσού δηλαδή που έχει δανειστεί το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες, άρα δημόσιο συν ιδιωτικό χρέος), η εικόνα αλλάζει εντυπωσιακά. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι στο ύψος του 179% του ΑΕΠ. Εξαιρετικά υψηλό, μπορεί να νομίσει κανείς. Ισως, αλλά ο μέσος όρος της ΕΕ είναι… 175%! Ιδιο δηλαδή με της Ελλάδας. Στο συνολικό χρέος δε καθόλου «πρωταθλήτρια» της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα. Την ξεπερνούν η Ολλανδία (!) με 234%, η Ιρλανδία με 222%, το Βέλγιο με 219%, η Ισπανία με 207%, η Πορτογαλία με 197%, η Ιταλία με 194% και πάει λέγοντας. Εντυπωσιακά στοιχεία προκύπτουν επίσης όταν ασχοληθεί κανείς με το εξωτερικό χρέος μιας χώρας (πόσα χρωστούν δηλαδή το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες μιας χώρας σε ξένες τράπεζες, δεδομένου ότι πάντα ένα τμήμα του χρέους αναφέρεται σε τράπεζες της ίδιας της χώρας). Περιορίζοντας το δείγμα στις βαλλόμενες μεσογειακές χώρες (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία) και στην Ιρλανδία, η οποία ως… χώρα-φούσκα του νεοφιλελευθερισμού έχει συρρικνωμένο σχετικά δημόσιο χρέος αλλά αστρονομικό χρέος επιχειρήσεων και ιδιωτών, προκύπτει μια εντελώς διαφορετική κατάταξη αυτών των χωρών. Στο εξωτερικό χρέος, λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι η Ιρλανδία χρωστάει στους ξένους το… 414% του ΑΕΠ της και η Πορτογαλία το 130% του δικού της ΑΕΠ. Σε σαφώς καλύτερη μοίρα βρίσκονται η Ελλάδα με 89,5% του ΑΕΠ και η Ισπανία με 80% βάσει των στοιχείων που δίνει η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε». Υπάρχουν κι άλλες χώρες της ευρωζώνης, λοιπόν, που στην πραγματικότητα χρωστούν περισσότερα στις τράπεζες ή στους ξένους από την Ελλάδα. ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ Κερδοσκοπικά και πολιτικά τα αίτια Εξι χώρες της ευρωζώνης τουλάχιστον με επικεφαλής την Ολλανδία και το Βέλγιο, έχουν συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας! Δέκα ολόκληρα χρόνια η Ιαπωνία έχει δημόσιο χρέος τρομερά μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας και παράλληλα την ίδια δεκαετία έχει ελλείμματα κατά μέσο όρο πολύ χειρότερα από τα ελληνικά! Ο κατά κεφαλήν εξωτερικός δανεισμός της Ιρλανδίας είναι σχεδόν οκταπλάσιος (!) από της Ελλάδας. Το γεγονός ότι για καμιά από αυτές τις χώρες δεν λένε ότι χρεοκοπεί (πολύ σωστά, άλλωστε), ενώ το λένε για την Ελλάδα (εντελώς αβάσιμα), αποδεικνύει ότι η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο πολιτικών και κερδοσκοπικών επιθέσεων.

Ευτυχώς, επτωχεύσαμεν!

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα. Το φάντασμα της πτώχευσης. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης ηπείρου ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα. Ο Τρισέ και ο Αλμούνια, ο Προβόπουλος και ο Ρότσιλντ ο Ε΄, οι δανειστές του κράτους και οι μπαταχτσήδες του, οι αμέριμνοι φοροφυγάδες και τα ανόητα φορολογικά υποζύγια…»

Κάπως έτσι θα μπορούσε να ξεκινά το φορολογικό μανιφέστο που εκπονούν η σοσιαλιστική διακυβέρνηση της νέας αλλαγής και ο Γ. Παπακωνσταντίνου. Από παντού εκπορεύεται η εικόνα της απόλυτης δημοσιονομικής κατάρρευσης. Από παντού διαρρέει το σενάριο μιας χρεοκοπίας που μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε στο εγγύς μέλλον: την ερχόμενη εβδομάδα, σε ένα μήνα ή στις αρχές του 2010. Το σενάριο μιας πτώχευσης ανάλογης με αυτή που κήρυξε ο Τρικούπης το 1893 ή ο Βενιζέλος το 1932 διακινείται παντού: υπονοείται στα ημερήσια ανακοινωθέντα των Βρυξελλών ή της Φρανκφούρτης (Αλμούνια και Τρισέ), ψιθυρίζεται στα λόμπι των αγορών του χρήματος που αφήνουν να εννοηθεί ότι την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια από την Ελλάδα, λέγεται ανοικτά ή έμμεσα στα γραφεία των τραπεζικών ιδρυμάτων αλλοδαπής και ημεδαπής που δανείζουν το ελληνικό κράτος από ιδρύσεώς του. Και πετάγεται ως μπαμπούλας τόσο για να προετοιμάσει το έδαφος για ένα υψηλότερο κόστος δανεισμού του κράτους, όσο και για να τρομάξει το πανελλήνιο και να καταστήσει πιο εύπεπτη τη βάπτιση του αρτύσιμου κρέατος σε νηστίσιμο ψάρι. Ή αλλιώς, τη μετάλλαξη της «νέας αλλαγής» σε σκληρή λιτότητα.

Είναι αλήθεια, βεβαίως, ότι επικρατεί δημοσιονομική αθλιότητα. Και είναι αλήθεια ότι ως κράτος χρωστάμε και της Μιχαλούς. Για την ακρίβεια, χρωστάμε 325 δισ. ευρώ, έναντι ετήσιου ΑΕΠ 305 δισ. ευρώ. Δηλαδή, οφείλουμε ήδη το 108% του ΑΕΠ, αν υποθέσουμε ότι τα έχουν βγάλει όλα στη φόρα οι λογιστές του Παπακωνσταντίνου και χωρίς να υπολογίζουμε την καταστροφή που ΔΕΝ έχει ακόμη προκαλέσει η ύφεση. Αλλά, αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Η κραταιά Γερμανία, για παράδειγμα, που γιόρτασε σα νεόπλουτη γεροντοκόρη τα εικοσάχρονα της πτώσης του τείχους, χρωστάει τα πενταπλάσια, ήτοι 1,7 τρισ. ευρώ, ήγουν περίπου το 80% του ΑΕΠ της. Κι ακόμη χειρότερα: η αμερικανική αυτοκρατορία «γλέντησε» προ ημερών την υπέρβαση των 12τρισ. δολ. του δημόσιου χρέους της, που αντιστοιχεί στο 91% του ΑΕΠ της. Για να μη μιλήσουμε για την Ιαπωνία με το χρέος της στο 170% του ΑΕΠ. Τόλμησε κανείς ποτέ να διανοηθεί ότι κάποια από αυτές τις χώρες υπάρχει περίπτωση ποτέ να χρεοκοπήσει; Διανοήθηκε κανείς από τους δανειστές τους – κι όλος ο (τραπεζικός) κόσμος κάνει κρα για να δανείζει τους μεγάλους οφειλέτες του σύμπαντος- ότι θα πάψει τους παρέχει πίστωση; Πλάκα κάνουμε τώρα;

Γιατί τόση ζέση και πρεμούρα για την Ελλάδα; Πώς ακριβώς επηρεάζει (και ενδεχομένως «απειλεί») την παγκόσμια οικονομία και τις αγορές της απληστίας μια χώρα με τη βιομηχανία μόλις στο 22%,τη γεωργία στο 6% και τις υπηρεσίες (ήτοι, κυρίως αέρα κοπανιστό) στο 72% του εθνικού της; Να πούμε ελάχιστα, κι αυτό γενναιόδωρα… Η πραγματικότητα είναι ότι μια χώρα που δεν παράγει σχεδόν τίποτα, ή τουλάχιστον σε μια ποσότητα που να μπορεί να επηρεάσει τους μηχανισμούς των αγορών και του ποσοστού κέρδους, ελάχιστα ενδιαφέρει. Ενδιαφέρει, όμως, ζωτικά ως εύκολος πελάτης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, θύμα κατάλληλο για τις μικρές αρπαχτές που συνιστούν το colpo grosso του χρέους. ΗΠΑ, Γερμανία, Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία, Κίνα κ.λπ. είναι μια εικοσάδα χωρών που το παραγωγικό και το πολιτικό τους εκτόπισμα δεν αφήνει πολλά περιθώρια εκβιασμών. Αφήστε δε που οι ίδιες χώρες είναι οι έδρες, τα «ορμητήρια» του διεθνούς ληστρικού συστήματος χρηματοδότησης των υπόλοιπων χωρών. Η Ελλάδα, όμως, και καμιά διακοσαριά ακόμη Ελλάδες αυτού του πλανήτη κάνουν τη μεγάλη αγορά αυτού του μηχανισμού. Του μηχανισμού που ερμηνεύει και βαθμολογεί κατά το δοκούν τις παραγωγικές και δημοσιονομικές επιδόσεις των χωρών και καθορίζει αυθαίρετα το κόστος δανεισμού τους. Σκασίλα τους, λοιπόν, αν η Ελλάδα κινδυνεύει να χρεοκοπήσει μαζί με τη Νικαράγουα, την Ουκρανία, τη Λετονία ή το βασίλειο του Μπουτάν. Η μόνη ανησυχία της Διεθνούς της τοκογλυφίας για μας είναι το ενδεχόμενο να επηρεαστεί το ευρώ, νόμισμα στο οποίο οι φιλάνθρωποι δανειστές μας επενδύουν. Και φυσικά δεν έχει κανένα λόγο να χάσουν από εκεί ό,τι θα βγάλουν από εμάς.

Και για να βγάλουν, εμείς οφείλουμε να… οφείλουμε. Όσο πιο ψηλό το χρέος, τόσο το καλύτερο γι’ αυτούς. Το χρέος- ιδιωτικό και δημόσιο- είναι το οξυγόνο του διεθνούς τραπεζικού συστήματος. «Άσε με να εκδίδω τα χρήματα ενός έθνους, και δεν με ενδιαφέρει ποιος φτιάχνει τους νόμους του», έλεγε ο Μάγιερ Άμσελ Ρότσιλντ, ιδρυτής της ομώνυμης πιστωτικής αυτοκρατορίας του 19ου αιώνα. Της ίδιας που συνομολόγησε το «ιδρυτικό» δάνειο του νεοσύστατου ελληνικού κράτους το 1830 με την εγγύηση των «προστάτιδων» δυνάμεων Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας. Το δάνειο αυτό ήταν η «καρδιά» της Συνθήκης του Λονδίνου και εξελίχθηκε ως εξής: Το νέο ελληνικό κράτος δανείστηκε 60 εκατ. χρυσά φράγκα, από τα οποία εισέπραξε μόλις 500.000 και για τέσσερις δεκαετίες βαρυγκωμούσε να εξοφλήσει ένα χρέος ύψους 100 εκατ. χρυσών φράγκων που κατέστησε ακόμη πλουσιότερους τους Ρότσιλντ, ακόμη πιο παρεμβατικούς τους «προστάτες» και τους νεοέλληνες δυστυχείς για την ανάπηρη ελευθερία που απέκτησαν ή «ληστές των ορέων» μέχρι την αυγή του 20ού αιώνα. Το χρέος ήταν η ληξιαρχική πράξη γέννησης της νέας Ελλάδας που κινδυνεύει να κλείσει τον κύκλο της ωχρής ακμής της με μια ακόμη χρεοκοπία.

Αλλά, αν είναι να ’ρθει θε να ’ρθει, αν είναι θα περάσει… Γιατί πρέπει να μας καταλαμβάνει ιερό δέος στην ιδέα μιας εθνικής χρεοκοπίας; Το ενδεχόμενο η πτώχευση να είναι για καλό το έχουμε σκεφτεί; Μπορεί το κράτος να μην είναι ακριβώς μια επιχείρηση, ένας οίκος εμπορίου, αλλά γιατί να μην μπορεί να τύχει των ευεργετημάτων της προστασίας από τους δανειστές του; Επί της ουσίας, μια διαδικασία κρατικής πτώχευσης δεν είναι τίποτε άλλο από μια διά της βίας επαναδιαπραγμάτευση των όρων δανεισμού από ξένους και εγχώριους τραπεζίτες. Αλλά, κάθε δάνειο που συνάπτει το κράτος παζαρεύοντας spread και επιτόκια, δεν είναι τίποτε άλλο από μια σιωπηρή διαδικασία πτώχευσης, μια αναδιαπραγμάτευση του κόστους δανεισμού. Απλώς δεν μεσολαβούν βαρύγδουπες ανακοινώσεις και προειδοποιητικές βολές από τους Moody’ s και τους Fitch και όλους τους αυτόκλητους βαθμολογητές της πιστοληπτικής ικανότητας κάθε χώρας. Ούτε πολιτικές απειλές από τους άνευ κοινωνικής νομιμοποίησης διορισμένους τεχνοκράτες του ΔΝΤ, της Κομισιόν ή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Πώς θα αντιδρούσαν όλοι αυτοί αν, αίφνης, η κυβέρνηση ανακοίνωνε απλώς την προσωρινή διακοπή της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους; Τι θα μας έκαναν αν ο πρωθυπουργός έβγαινε στο μπαλκόνι και με ένα αμφιλεγόμενο μειδίαμα ανακοίνωνε: «Ευτυχώς, επτωχεύσαμεν»; Θα προσέφευγαν σε δικαστήρια, θα μας έκαναν κατάσχεση στην ακίνητη περιουσία; Θα μας έπαιρναν τα νησιά, τη Μύκονο για παράδειγμα; Θα μας απέκλειαν από τις διεθνείς χρηματαγορές; Σιγά, μη χάσει η Βενετιά βελόνι… Θα οδηγούσαν το νόμισμά μας σε υποτίμηση; Τότε, θα έπρεπε να μετράνε κατά πολλά δισεκατομμύρια τη χασούρα τους. Διότι το νόμισμά μας είναι και νόμισμά τους (μας το επέβαλαν, άλλωστε, δεν τρελαινόμασταν κιόλας για το ευρώ). Ή μήπως θα ζητούσαν την στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ; Τέτοια διαδικασία δεν προβλέπεται. Το πιθανότερο είναι ότι, για να μη χάσουν και τα 325 δισ. κοπανιστού αέρα που μας έχουν εδώ και δεκαετίες δανείσει, σε πρώτη φάση θα φώναζαν, θα έλυναν τα «σκυλιά» τους να μας γαβγίσουν, να μας φοβίσουν με Σύμφωνα Σταθερότητας ή με «κατάληψη» της Καραγιώργη Σερβίας από την «κυβέρνηση» της Κομισιόν και του ΔΝΤ, αλλά στη δεύτερη φάση δεν θα είχαν άλλη λύση από το κάτσουν και να διαπραγματευτούν την αναχρηματοδότηση των δανείων τους. Ειδάλλως, θα έπρεπε να διαγράψουν διά παντός τα 325 δισεκατομμυριάκια «τους».

Μια τέτοια «αποκοτιά» θα άλλαζε άρδην την ατζέντα της διακυβέρνησης. Φυσικά, θέλει πολιτική βούληση και ανάστημα για να προτάξεις τις ανάγκες της κοινωνίας από αυτές των δανειστών σου (για την ακρίβεια: των ληστών του κοινωνικού πλούτου). Θέλει πολιτική βούληση το να αποφύγεις μιας ακόμη λεηλασία του φορολογικού προλεταριάτου. Θέλει πολιτική βούληση, όχι για κάποια θεαματική ανατροπή του καπιταλισμού, αλλά για ρήξεις με την κοινοτική «ορθοδοξία», με το εγχώριο τραπεζικό σύστημα που δύσκολα θα γλίτωνε από μια κρατική βουτιά στα «θησαυροφυλάκιά» του. Ρήξεις με τα μεγαλομεσαία στρώματα της κοινωνικής πυραμίδας που απολαμβάνουν προκλητικό (δηλωμένο και αδήλωτο) κοινωνικό πλούτο, καταδικάζοντας όλη τη χώρα σε μια διαρκή κοινωνική χρεοκοπία, σε μια θλιβερή κατάσταση παραγωγικής παρακμής. Προφανώς είναι πολύ για το περιμένουμε… Διότι έχουμε προ πολλού πτωχεύσει πολιτικά.

Υ.Γ. Αν η αναστολή πληρωμής του χρέους σας φαίνεται too much, έπεται και συνέχεια: Στο επόμενο φύλλο μπορούμε να κουβεντιάσουμε πώς και γιατί οι κυβερνήσεις νομιμοποιούνται απόλυτα να διαγράψουν εντελώς κάτι που ουσιαστικά δεν οφείλουν: το χρέος τους.

Posted by ΚΙΜΠΙ

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Είμαι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος. Χωρίς να το θέλω, κατέστρεψα τη χώρα μου. Ένα μεγάλο βιομηχανικό έθνος ελέγχεται από το πιστωτικό του σύστημα. Το πιστωτικό μας σύστημα είναι συγκεντρωμένο. Έτσι, η ανάπτυξη του έθνους και όλες μας οι δραστηριότητες βρίσκονται στο έλεος μερικών ανθρώπων. Φτάσαμε να είμαστε μία από τις χειρότερες, μία από τις πιο πλήρως ελεγχόμενες και κυριαρχημένες κυβερνήσεις στον πολιτισμένο κόσμο. Όχι πλέον κυβέρνηση ελεύθερης άποψης, όχι πλέον κυβέρνηση από απόφαση και ψήφο της πλειοψηφίας, αλλά κυβέρνηση από τη θέληση και τη βία μιας μικρής ομάδας κυρίαρχων ανθρώπων.

Woodrow Wilson, πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών (1913-1921)

Posted by ΚΙΜΠΙ

Στα χέρια της Moody’s

Nικήσαμε τις τίγρεις και τα λιοντάρια και μας έφαγαν οι ψύλλοι. Κάπως έτσι κινδυνεύει να την πάθει η κυβέρνηση, εάν δεν καταφέρει να αναστρέψει το κλίμα φόβου και απαισιοδοξίας που επικρατεί στην κοινωνία.

Αυτή τη στιγμή, καθ’ άπασαν την επικράτειαν, από τον πιο πλούσιο επιχειρηματία μέχρι και τον πιο φτωχό μεροκαματιάρη, υπάρχει μια εντυπωσιακά αρνητική ψυχολογία. Όχι για την κυβέρνηση, αλλά για τα επερχόμενα, για το τι τέξεται η επομένη.

Ακόμη και έξυπνοι άνθρωποι συζητούν σοβαρά τις πλέον απίστευτες βλακείες για το τι θα συμβεί στη χώρα τους προσεχείς μήνες. Οι φήμες, ανυπόστατες επί το πλείστον, δίνουν και παίρνουν.

Η σπερμολογία διαλύει κάθε σταθερά για την εφαρμογή πολιτικών αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης. Η λογική «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» επικρατεί, καθώς καθημερινά κερδίζει έδαφος η καταστροφολογία.

Η Ελλάδα, η χώρα του ήλιου και του φωτός, η αλέγρα και γελαστή, η Ελλάδα της αισιοδοξίας και της ελπίδας, τείνει να εξαφανιστεί. Ντυμένη στα μαύρα, μετατρέπεται σταδιακά σε απέραντο κενοτάφιο, όπου οι κάτοικοι-μοιρολογίστρες της ολοφύρονται για το κακό που τους βρήκε, αλλά κυρίως γι’ αυτό που θα τους συμβεί.

Τι θα τους συμβεί; Θα γίνουμε Αργεντινή, λέει ο ένας. Θα πτωχεύσουμε και θα αναλάβει τις τύχες μας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, προφητεύει ο άλλος. Θα μας διώξουν από την Ευρωζώνη, υποστηρίζει κάποιος τρίτος. Όχι, μόνοι μας θα βγούμε από το ευρώ, θα γυρίσουμε στη δραχμή, θα γίνει υποτίμηση και θα χάσουμε τα λεφτά μας, αντιτείνει ο τέταρτος.

Δεν θα χάσουμε τα λεφτά μας, μια μείωση θα υποστούμε, όπως όταν γινόταν υποτίμηση της δραχμής, πετάγεται ένας πέμπτος και συμπληρώνει: έτσι όμως θα βγούμε από το αδιέξοδο, αφού δεν θα ’χουμε τους ξένους, τους κακούς Κοινοτικούς, να μας λένε συνεχώς τι να κάνουμε.

Κάπως έτσι πορεύεται σε επίπεδο καφενειακού διαλόγου η χώρα. Γι’ αυτό και ο παραγωγός από το Βέλο Κορινθίας, που πουλάει τα προϊόντα του σε λαϊκή αγορά του Χολαργού, ψάχνει να βγάλει τα λεφτά του στο εξωτερικό. Το ίδιο κάνουν και o φούρναρης, o δημοσιογράφος, o δικηγόρος – όλοι φίλοι μου.

Έμαθαν ότι οι «μεγάλοι» έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό και τώρα θέλουν να τους μιμηθούν και οι ίδιοι. Άλλοι σκέφτονται μήπως είναι καλύτερα να αγοράσουν λίρες, ώστε όταν έρθει η… Κατοχή να μπορούν να κάνουν τις συναλλαγές τους. Απίστευτο; Απίστευτο!

Αληθινό, όμως, και ενδεικτικό της ανθρώπινης νεοελληνικής βλακείας, η οποία εν τούτοις σε μεγάλο βαθμό δικαιολογείται, επειδή απουσιάζουν η δημόσια νουθεσία, ο συντεταγμένος δημόσιος διάλογος, η άνωθεν στοχευμένη παρέμβαση για το πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα.

Και πολύ φοβούμαι ότι, αν δεν υπάρξει τις αμέσως προσεχείς ημέρες μια επικοινωνιακή καταιγίδα που θα διαλύει τις φήμες και θα αποκαθιστά την αλήθεια για το τι ακριβώς συμβαίνει, όντως θα μας φάνε οι ψύλλοι. Και πρέπει να ειπωθούν τα πράγματα από τους ειδήμονες και τους κατά νόμο και επάγγελμα υπεύθυνους. Από αυτούς που πράγματι γνωρίζουν.

Η χώρα βρίσκεται σε μια οριακή στιγμή. Δεν μπορεί η καθοδήγησή της να γίνεται από τους συνήθεις δημοσιολογούντες. Όσο κι αν συμπαθώ τον Τράγκα ή τον Πρετεντέρη, τον Αυτιά ή τον Καμπουράκη, ήρθε νομίζω η στιγμή για κάποιο διάστημα τα παράθυρα των τηλεοράσεων ή οι συχνότητες των ραδιοφώνων να γεμίσουν με τα πρόσωπα και τις φωνές του Κωστόπουλου και του Σάλλα, του Ταμβακάκη και του Νανόπουλου, του Βγενόπουλου και του Πανταλάκη.

Μεγαλύτερο ενδιαφέρον και αξία θα είχε ένας διάλογος μαζί τους και μεταξύ τους. Απείρως περισσότερα θα προσέφεραν και θα έκαναν πολύ πιο ψηλά νούμερα τηλεθέασης εκπομπές και πάνελ με τραπεζίτες, σοβαρούς πανεπιστημιακούς, έγκυρους οικονομολόγους, θεσμικούς εκπροσώπους, πολιτικούς (υπουργούς και βουλευτές), αλλά και δημοσιογράφους που έχουν γνώσεις περί την οικονομία.

Η οικονομική κρίση είναι μεγάλη, είναι εθνική, και δεν μπορεί να τη διαχειρίζονται οι συνήθεις δημοσιολογούντες, οίτινες έχουν άποψη για τα spreads, τους «Πυρήνες της Φωτιάς», τα Τέμπη, τους αγρότες, την Αϊτή, το Ταμιφλού, τις εκλογές, τον Ζίκο, την ένταση στο Αιγαίο και το όνομα της «Μακεδονίας».

Επειδή λοιπόν κινδυνεύει η χώρα και κινδυνεύουμε όλοι να πάθουμε εθνική κατάθλιψη, θα πρέπει άπαντες να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας. Όποιος έχει να πει κάτι σοβαρό και τεκμηριωμένο, κάτι που μπορεί να καθοδηγήσει την κοινωνία και να την προστατεύσει, οφείλει να το πει και να του δοθεί η δυνατότητα να το πει.

Οι άλλοι ας σωπάσουν και ορισμένοι ας βγάλουν και τον σκασμό, γιατί μόνον κακό προξενούν με την ημιμάθεια και την ασχετοσύνη τους. Αν οι σοβαροί, οι επαγγελματίες, οι ειδικοί, οι γνωρίζοντες το πρόβλημα δεν μιλήσουν τώρα, πότε θα μιλήσουν;

Εάν δεν βγει ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, ο αξιότιμος Γ. Προβόπουλος, να πει πώς έχουν τα πράγματα, λογικό είναι να ενημερώνονται οι πολίτες από τον Τράγκα και τον Πρετεντέρη και να ζουρλαίνονται, καθώς ο ένας τούς λέει για τους… Φίτσηδες και ο άλλος για τον ιρλανδικό μονόδρομο.

Αν δεν μιλήσει τώρα ο Κ. Σημίτης, ένας πρωθυπουργός που διαχειρίστηκε επιτυχώς και ως υπουργός Οικονομικών προηγούμενες οικονομικές κρίσεις, πότε θα μιλήσει; Τι σόι «εθνικό κεφάλαιο» θέλει να είναι που προτιμά τον ρόλο της Σφιγγός, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο για νουθεσίες προς το έθνος μόνον στον κ. Μητσοτάκη;

Βεβαίως, τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχει η κυβέρνηση, γιατί αυτή οφείλει να οργανώσει τον δημόσιο διάλογο και να κινητοποιήσει πνευματικές και παραγωγικές δυνάμεις που θα τη συνδράμουν στο έργο της.

Αυτή οφείλει με τα μέτρα και τις πολιτικές της, αλλά και τις παρεμβάσεις της σε εγχώρια και κυρίως ξένα κέντρα και φόρα, να διαφυλάξει το κύρος, την αξιοπιστία και τη δυνατότητα της χώρας να αντιμετωπίσει με αποτελεσματικότητα την κρίση. Αυτή κυβερνά και πρέπει να τρέξει τις διαδικασίες που θα επαναφέρουν τη χώρα σε τροχιά δημοσιονομικής ευταξίας και παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Ευτυχώς ή δυστυχώς, ο κλήρος έλαχε στον Γ. Παπανδρέου να ηγηθεί της χώρας στην πιο δύσκολη, μεταπολεμικά, περίοδο. Αν καταφέρει να τη σώσει, θα καταγραφεί στους μεγάλους πολιτικούς της Ιστορίας, ξεπερνώντας ίσως σε φήμη ακόμη και τον πατέρα και τον παππού του.

Αν δεν τα καταφέρει, θα εγγραφεί στη λίστα των «ιδανικών και ανάξιων εραστών» της πολιτικής. Και μπορεί να τα καταφέρει, γιατί ακόμη κι αυτοί που διαφωνούν με τις ιδέες και το κόμμα του αναγνωρίζουν στο πρόσωπό του την τιμιότητα, την ειλικρίνεια και την εργατικότητα.

Η πλειοψηφία των Ελλήνων είναι στο πλευρό του και έτοιμη να δεχθεί σκληρά και επώδυνα μέτρα. Χρειάζεται όμως να θέσει τέρμα στη διαβούλευση, τη δημοκρατικότητα και τη σπατάλη χρόνου.

Η μοίρα τα ’φερε έτσι ώστε ένας ανοιχτός, μετριοπαθής, καινοτόμος και συμμετοχικός πολιτικός να πρέπει να μετατραπεί σε στιβαρό «δικτάτορα», για να μπορέσει να φέρει εις πέρας μια εθνική αποστολή, όπως είναι η αντιμετώπιση της πολύπλευρης και πολυεπίπεδης οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης και παρακμής στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.

Δυστυχώς για τον ίδιο, θα πρέπει να αρνηθεί για λίγο τον εαυτό του και να μετέλθει και κλασικών παραδοσιακών συνταγών για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Έκτακτες συνθήκες απαιτούν έκτακτες πολιτικές, τακτικές και μεθόδους.

Παρά δε τα όσα λέγονται και γράφονται, το να ανασυγκροτηθεί η χώρα και να ξαναμπεί σ’ έναν ενάρετο κύκλο δεν είναι και τόσο δύσκολο όσο περιγράφεται. Υπό μία και μόνη προϋπόθεση: να τηρηθεί απαρέγκλιτα το Πρόγραμμα Σταθερότητας. Χωρίς χρονοτριβή, με συγκεκριμένες εξειδικεύσεις και μετρήσιμους στόχους.

Εάν περάσει κι άλλος χρόνος και δεν αρχίσουν να λαμβάνονται από σήμερα κιόλας μέτρα, το τρένο θα χαθεί και οι αγορές και οι εταίροι μας θα μας τιμωρήσουν διπλά και τρίδιπλα.

Η κρίση εμπιστοσύνης των αγορών προς την ελληνική οικονομία πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστεί με πράξεις και όχι πλέον με διακηρύξεις καλών προθέσεων.

Χωρίς να ληφθούν πρόσθετα μέτρα, αλλά με μια σειρά κινήσεων που θα πείσουν τις αγορές ότι αυτή τη φορά η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίσει το δημοσιονομικό της πρόβλημα και να βάλει οριστικά τέρμα στην περίοδο της δυσπιστίας και των αμφισβητήσεων. Συγκεκριμένα, θα μπορούσε:

1 Από τη Δευτέρα κιόλας, το ελληνικό Δημόσιο να προχωρήσει σε δανεισμό μέσω ιδιωτικής τοποθέτησης από το ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα ποσού 2 δισ. ευρώ. Έτσι, θα σταλεί ένα μήνυμα στις αγορές ότι το ελληνικό Δημόσιο έχει ευρείες δυνατότητες δανεισμού και ότι οι ελληνικές τράπεζες μπορούν να βοηθήσουν σε αυτή την κατεύθυνση.

2 Η κυβέρνηση να επιλέξει μια μεγάλη ιδιωτικοποίηση από το πρόγραμμα των 2,5 δισ. ευρώ που έχει ήδη ανακοινώσει και να προχωρήσει σε αυτήν με συνοπτικές αλλά συγχρόνως ανοιχτές διαδικασίες (π.χ., μέσω πλειστηριασμού). Για τη διαφάνεια της όλης διαδικασίας να προσληφθεί ένας διεθνής σύμβουλος ή κοινοπραξία ελληνικών τραπεζών. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να μείνει σ’ αυτό, αλλά να συνεχίσει το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και για περισσότερα από 2,5 δισ. ευρώ.

3 Να περάσει το μήνυμα στις αγορές ότι τα μέτρα της κυβέρνησης αποδίδουν. Για παράδειγμα, την άλλη εβδομάδα να ανακοινωθεί ο βαθμός βελτίωσης των δημοσίων εσόδων μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για την αύξηση των φόρων στα τσιγάρα και στα ποτά, σε σύγκριση με την αμέσως προηγούμενη περίοδο.

4 Να ανακοινωθεί επίσημα το ποσό μείωσης των δημοσίων δαπανών από την περικοπή των επιδομάτων στον δημόσιο τομέα, που -όπως έχει δηλώσει ο Γ. Παπακωνσταντίνου- θα εφαρμοστεί αναδρομικά από την 1/1/2010.

5 Να τερματιστεί η «διχοτόμηση» της χώρας από τις κινητοποιήσεις των αγροτών, ώστε να μεταδοθεί παντού το μήνυμα ότι η Ελλάδα είναι κράτος δικαίου με ισχυρή κυβέρνηση.

6 Να υλοποιηθεί άμεσα ένα πρόγραμμα καταγραφής των συνταξιούχων. Όλοι οι συνταξιούχοι να υποχρεωθούν, πριν εισπράξουν τη σύνταξη του επομένου μηνός, να υποβάλουν υπεύθυνη δήλωση στις τράπεζες -απ’ όπου αυτή καταβάλλεται- ότι δεν ασκούν σήμερα εργασία με οποιαδήποτε μορφή και σχέση.

Αν γίνουν άμεσα όλα αυτά, θα επέλθει τουλάχιστον ηρεμία, ώστε να μπουν μπροστά με μεγαλύτερη άνεση και τα άλλα μέτρα (εκτός του Προγράμματος Σταθερότητας) που είτε δημόσια έχει διακηρύξει ότι προτίθεται να λάβει η κυβέρνηση είτε επεξεργάζεται το οικονομικό επιτελείο.

Σε κάθε πάντως περίπτωση πρέπει να τρέξει. Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος τις προσεχείς ημέρες ή εβδομάδες να μεταβάλει γνώμη και η Moody’s και να μας υποβαθμίσει. Κι αν μας υποβαθμίσει η Moody’s, το τοπίο αλλάζει δραματικά.

Θα πάμε σε καταστάσεις ροκ. Γιατί; Επειδή είναι ο μόνος μεγάλος διεθνής οίκος πιστοληπτικής ικανότητας που μας αξιολογεί με Α. Όλοι οι άλλοι μάς έχουν σε κατηγορία Β. Και γιατί αυτό είναι σοβαρό; Επειδή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δέχεται ως ενέχυρο τα ελληνικά ομόλογα υπό την προϋπόθεση ότι είναι της τάξεως Α.

Εάν αυτό πάψει να υφίσταται, οι ελληνικές τράπεζες και κατ’ επέκτασιν το κράτος και οι πολίτες θα περιέλθουν σε κατάσταση ασφυξίας.

Ήδη στην ΕΚΤ υπάρχουν ως ενέχυρο ελληνικά ομόλογα αξίας 45 δισ., τα οποία σταδιακά θα πρέπει μέχρι 31/12/2010 να επανακτηθούν από τις εγχώριες τράπεζες. Όχι πιστωτική επέκταση 10% δεν θα έχουμε το 2010, όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση, αλλά αρνητική που θα κυμαίνεται από -5% (το ήπιο σενάριο) έως -20% (το ακραίο).

Και, όπως καταλαβαίνετε, εάν κινδυνεύσουν οι τράπεζες, θα τεθεί εν κινδύνω το σύνολο της οικονομίας, καθώς η ελληνική οικονομία είναι δεμένη με το τραπεζικό σύστημα όπως η βελόνα με το κουβάρι που πλέκουν το πουλόβερ.

Θα είναι δε μια τέτοια εξέλιξη ένα ακόμη ελληνικό παράδοξο. Ενώ στις άλλες χώρες η κρίση ξεκίνησε από τις τράπεζες και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη μακροοικονομία, στα καθ’ ημάς -όπου οι τράπεζες άντεξαν, επειδή δεν ήταν εκτεθειμένες στα τοξικά προϊόντα- μπορεί η μακροοικονομική ανισορροπία να χτυπήσει τις τράπεζες.

Αυτό, όμως, είναι μια άλλη ιστορία. Προσώρας, αυτό που επείγει είναι η κυβέρνηση να κάνει οτιδήποτε είναι δυνατόν προκειμένου να αποτραπεί τυχόν υποβάθμιση από τη Moody’s.

Δυστυχώς, η τύχη της χώρας βρίσκεται στα χέρια ενός (λ)οίκου και πάση θυσία πρέπει να αποφύγουμε τη δαγκωματιά του, καθότι μπορεί να αποβεί θανατηφόρα…

posted by felnikos

 

Η «δουλική φύση» του δανειολήπτη

Tου Χρηστου Γιανναρα

Η στοιχειώδης λογική λέει: Δεν γίνεται να είμαστε και καταχρεωμένοι και ελεύθεροι. Να έχουμε δεσμεύσει τρεις ή τέσσερεις γενιές μετά από μας με κρατικά χρέη, και όμως να απολαμβάνουμε κρατική ανεξαρτησία, πολιτικές ελευθερίες, εδαφική ακεραιότητα. Δεν γίνεται, είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο.

Οποιος χρωστάει λίγα, είναι δεσμευμένος. Οποιος χρωστάει πολλά, είναι υποτελής. Οι δανειστές του ή τα αφεντικά των δανειστών του, του κρατάνε το δελτίο τροφίμων. Δεν έχει περιθώριο να αρνηθεί τίποτα, δεν έχει μερτικό στην αξιοπρέπεια. Είτε άτομο είτε λαός. Η Χάννα Αρεντ έλεγε: Ο δούλος, είτε άτομο είτε λαός, έχει αποδείξει τη δουλική του φύση, αφού, χωρίς πια δικαίωμα αυτοκαθορισμού και αξιοπρέπειας, δεν αυτοκτονεί, ανέχεται να επιβιώνει.

Το σημερινό ελλαδικό κράτος ζει με δανεικά. Το έχει οδηγήσει σε αυτή τη δουλική μειονεξία μια συγκεκριμένη συντεχνιακή κάστα: οι επαγγελματίες της πολιτικής. Η εξωφρενική δανειοληψία ξεκίνησε με τον Ανδρέα Παπανδρέου, αποχαλινώθηκε με τον Κ. Μητσοτάκη, δικαιολογήθηκε με τη φιέστα των Ολυμπιακών Αγώνων και κατέληξε εφιαλτική απειλή με τον Κ. Καραμανλή τον βραχύ. Οι διαχειριστές της εξουσίας δανείζονταν αλόγιστα όχι για παραγωγικές επενδύσεις, όχι για έργα υποδομής, όχι για κοινωνικές ανάγκες. Δανείζονταν μόνο για να χρυσοπληρώνουν «ημετέρους», να εξαργυρώνουν ψήφους με άσκοπους διορισμούς στο δημόσιο, με ξέφρενη σπατάλη επιδείξεων κομματικής αλαζονείας.

Ζούμε με δανεικά. Η συντριπτική πλειονότητα του παραγωγικού δυναμικού της χώρας είναι παροπλισμένη, ηδονικά αδρανοποιημένη στην περίπου αεργία της δημοσιοϋπαλληλίας. Το ιδανικό, το όνειρο, η φιλοδοξία της νεολαίας είναι μια θέση, οποιαδήποτε, στο δημόσιο – «το κράτος να παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι» (Ροΐδης, 1875). Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων (που εφευρέθηκε για να αποκλειστεί θεσμικά η αυθαιρεσία των κομματικών απολύσεων) αποδείχθηκε το ειδεχθέστερο κοινωνικό έγκλημα από την ίδρυση του ελλαδικού κράτους: Δημιούργησε ένα κράτος ραστώνης, ατομικού βολέματος, χυδαίας ιδιοτέλειας. Παρέδωσε τη διαχείριση της συλλογικότητας στους παραιτημένους από φιλοδοξίες. Οι δημιουργικοί Ελληνες ή μαραζώνουν ή φεύγουν.

Βασικός μοχλός για την αναρρίχηση στην εξουσία ή για τη διατήρηση της εξουσίας ήταν και είναι οι διορισμοί στο δημόσιο. Οι πολίτες δεσμεύουν την ψήφο τους στον οποιοδήποτε πολιτευόμενο, αρκεί να τους εξασφαλίσει τον διορισμό, τη διά βίου ραστώνη. Με την είσοδο της Ελλάδας στην Ε.Ε. φάνηκε προς στιγμήν ότι η κομματική αυθαιρεσία των διορισμών θα χαλιναγωγηθεί: Εγινε ο «νόμος Πεπονή», δημιουργήθηκε το ΑΣΕΠ. Αλλά η δυναμική της ιδιοτέλειας και η αξιοποίησή της από τα κόμματα αποδείχθηκαν ακαταμάχητες. Βρήκαν μεθόδους να παρακάμπτουν το ΑΣΕΠ (με προσλήψεις συμβασιούχων, εποχιακών «σταζιέρ», κριτήρια «μορίων» και χίλια δυο ακόμη στρατηγήματα), ο νόμος Πεπονή διατηρείται σαν γραφική διακόσμηση της κομματικής αθλιότητας.

Αλλά το μεγάλο, οργιαστικό φαγοπότι έγινε με τους πακτωλούς των χρημάτων που έρρευσαν, για πρώτη φορά στην ιστορία του ελλαδικού κράτους, προκειμένου να επιτευχθεί «σύγκλιση» της ελληνικής οικονομίας με τις οικονομίες των ευρωπαϊκών χωρών που μας δέχθηκαν ως εταίρους. Ονειρο και καημός των Ελλαδιτών, από ιδρύσεως κρατιδίου, ήταν να γίνουν «Ευρώπη», αλλά δεν είχαν τον πλούτο για να το πετύχουν, η χώρα ήταν ανεκκλήτως «ψωροκώσταινα». Και να, που απρόσμενα σαν σε παραμύθι, οι «Ευρωπαίγοι», που έλεγε κι ο Μακρυγιάννης, έρχονται να δώσουν τον πλούτο, για να στήσουμε κι εμείς κράτος ίδιο με τα δικά τους: Να αποκτήσει κάθε παραμικρή γωνιά της χώρας υπερσύγχρονα τρένα, άψογο οδικό δίκτυο, μοντέρνα λιμάνια, αεροδρόμια, ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες που να ζωντανέψουν το αρχιπέλαγος, μετρό οι μεγαλουπόλεις, στρατηγική οργάνωση της αγροτικής παραγωγής, εργοστάσια αξιοποίησης των αγροτικών προϊόντων, χωροταξικό σχεδιασμό με σύγχρονο κτηματολόγιο, σχολειά, νοσοκομεία, ασφάλιση και κρατική πρόνοια ίδια με των Ευρωπαίων πολιτών.

Αυτή τη μοναδική και ανεπανάληπτη ευκαιρία την ξεπούλησαν τα κόμματα σε ένα ξέφρενο όργιο σπατάλης, για να εξαγοράσουν «νταβατζήδες» και τη ραδιοτηλεοπτική τους υποστήριξη, να μπουκώσουν με εφήμερες «επιδοτήσεις» την κοντόφθαλμη απληστία αγροτών, τον αναίσχυντο γκανγκστερισμό συνδικαλιστών, την κτηνώδη αδηφαγία προμηθευτών του δημοσίου. Η Ε.Ε. ζητούσε αποκέντρωση διοικητική και αποκρατικοποίηση της οικονομικής δραστηριότητας των υπουργείων, για ευελιξία και αποδοτικότερο έλεγχο διαχείρισης των προγραμμάτων στήριξης της οικονομίας. Και τα κόμματα διεύρυναν την κραιπάλη της καταλήστευσης σε επίπεδο νομαρχιών, δημαρχιών και ιδρύοντας χιλιάδες (κυριολεκτικά) εταιρείες όπου μεταβιβάστηκαν αρμοδιότητες υπουργείων σε προέδρους, διευθύνοντες συμβούλους, απλούς συμβούλους με αποδοχές Κροίσων.

Στη Μικρασία χάθηκαν οριστικά πανάρχαιες κοιτίδες του ελληνικού πολιτισμού, στα είκοσι οκτώ χρόνια από την είσοδο της Ελλάδας στην Ε.Ε. χάθηκε η μοναδική δυνατότητα να μεταμορφωθεί η «ψωροκώσταινα» σε κράτος με σοβαρότητα και αξιοπρέπεια. Το δεύτερο αυτό έγκλημα έχει ιστορικές συνέπειες, ίσως ανάλογες με το πρώτο. Αλλά «νέμεσις» δεν λειτουργεί, οι αυτουργοί εξακολουθούν να νέμονται τις προνομίες που τους εξασφάλισαν τα κλοπιμαία. Η ευρωπαϊκή γενναιοδωρία (ναι, είναι η σωστή λέξη), έχει εξαργυρωθεί σε μυθώδεις βίλες, νεοπλουτίστικα κότερα, θηριώδη τζιπ, οφ-σορ εταιρείες. Και μόλις άρχισαν να περιορίζονται οι δωροδοτικές εισροές από την Ε.Ε., στράφηκαν οι κυβερνήσεις στον αχαλίνωτο δανεισμό. Αν το εξωτερικό χρέος από δανεισμό είναι, όπως λένε, τριακόσια δισ. ευρώ και αν οι Ελλαδίτες είμαστε δέκα εκατομμύρια, τότε τον καθένα μας τον έχουν φορτώσει τα κόμματα με οφειλή τριάντα χιλιάδων ευρώ: ένα ετήσιο εισόδημα που λίγοι απολαμβάνουν. Χρωστάνε αυτό το ποσό και τα βρέφη και οι υπερήλικες, υγιείς και ανάπηροι, όλοι.

Ετσι ίσως εξηγείται γιατί προωθήθηκε μεθοδικά να γίνει πρωθυπουργός ο πολιτικός που, ως προπαγανδιστής του Σχεδίου Ανάν, είχε δώσει έμπρακτο δείγμα για το πώς αντιλαμβάνεται την ευθύνη διαχείρισης ελληνικών κοιτίδων πολιτισμού. Και γιατί τώρα ανέλαβε ο ίδιος το υπουργείο Εξωτερικών με αναπληρωτή τον συγκεκριμένο εκλεκτό του. Δεν γίνεται να χρωστάει η χώρα τριακόσια δισ. και όμως να απολαμβάνει ανεξαρτησία, πολιτικές ελευθερίες, εδαφική ακεραιότητα. Είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο.

Ομως, το κυρίως σκάνδαλο είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η κοινή (όλων μας) συνείδηση ποδηγετούμενη από τα κόμματα: Φρίττουμε όλοι και καταδικάζουμε μετά βδελυγμίας το ενδεχόμενο ένας «λοχίας» να μας στερήσει τις ελευθερίες μας, αλλά βρίσκουμε φυσικό να μας υποδουλώνουν σε δανειστές και στα αφεντικά των δανειστών οι κομματικοί μας φεουδάρχες. Κανείς μας δεν τολμάει να διερωτηθεί, σε τι διαφέρει η ασυδοσία του «λοχία», από την ασυδοσία των κομματανθρώπων, αφού και στις δύο περιπτώσεις ξεπουλιώνται η κρατική μας ανεξαρτησία, οι πολιτικές μας ελευθερίες, η εδαφική μας ακεραιότητα, η συλλογική μας αξιοπρέπεια.

Ο «λοχίας» ενδέχεται να παραπεμφθεί σε «ειδικό δικαστήριο», οι κομματάνθρωποι ποτέ.

“Καθημερινή”

Quis custodiet ipsos custodes? *

Τι ακριβώς θα γίνει τελικά η Ελλάδα; Μια Δανία του Νότου; Μια Αργεντινή της Ευρώπης; Μια Ισλανδία του Αιγαίου; Μια Ιρλανδία των Βαλκανίων; Ή μήπως μια Ισπανία της Ανατολής; Έτσι όπως περιγράφεται η κατάσταση από τους άρχοντες των αγορών, η Ελλάδα μάλλον εξελίσσεται σε Σομαλία της Δύσης, ίσως όχι με τόσα πτώματα. Αλλά με αίμα. Πολύ αίμα, κυριολεκτικό και μεταφορικό.

Πριν μας σφάξουν στο γόνατο, πάντως, ας σκεφτούμε λίγο ψύχραιμα: Τι ακριβώς μας έχει συμβεί; Τι έχει αλλάξει ριζικά τους δύο τελευταίους μήνες στον τρόπο ζωής μας, στον τρόπο που παράγουμε ή τρώμε αυτά που παράγουν άλλοι, στον τρόπο που διαχειριζόμαστε το εισόδημά μας, ελάχιστο ή τεράστιο, στον τρόπο που αποδίδουμε τους φόρους ή που φοροδιαφεύγουμε, στον τρόπο που δανειζόμαστε, στον τρόπο που σπαταλάμε τους κοινοτικούς πόρους ή τις κρατικές επιδοτήσεις, στον τρόπο που αναζητούμε δουλειά ή που απολυόμαστε, σε όλα αυτά που αποτελούν το μοναδικό, ιδιότυπο, κλεπτοκρατικό και παρασιτικό ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης; Επί της ουσίας, τίποτα! Όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας, όπως ακριβώς πριν από τον Οκτώβριο, επί καραμανλικής διακυβέρνησης. Αυτό που άλλαξε είναι ο τρόπος που μετράμε την οικονομική μας αβελτηρία, την ίδια που επιβραβεύτηκε ως «θαύμα» όταν προ δεκαετίας η χώρα εντάχθηκε στο ευρώ με μια ανάπτυξη πλασματική και υπερδανεισμένη και συνέχιζε να επιβραβεύεται μέχρι πριν από δύο χρόνια από τους ευρωκράτες των Βρυξελλών. Αλλά και από τις αγορές όπου μοσχοπουλιούνταν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα με τα οποία το δημόσιο χρέος μπουκώθηκε μέχρι σκασμού.

Άλλαξε επίσης η διακυβέρνηση. Η οποία εξέπεμψε ένα θολό και δειλό μήνυμα για κάποιας μορφής μεταρρυθμίσεις, για έναν αναπροσανατολισμό του αναπτυξιακού μοντέλου προς την αναδυόμενη πράσινη οικονομία -πραγματικότητα ήδη σε πολλές χώρες της Ε.Ε.-, μια ασαφή εξαγγελία δικαιότερης κατανομής των φορολογικών βαρών και του πλούτου. Τίποτα συγκεκριμένο, τίποτα ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό που να κάνει τους άρχοντες των αγορών να χάσουν τον ύπνο τους. Το μόνο απτό μέτρο που έχει δρομολογηθεί είναι η έκτακτη εισφορά στις μεγάλες επιχειρήσεις που πέρασε αναίμακτα και τα φιλανθρωπικά επιδόματα προς τα πολύ χαμηλά εισοδήματα, μέτρα ελάχιστης δημοσιονομικής αξίας. Κι όμως, ακόμη κι αυτά ήταν αρκετά για να εξοργίσουν τους θεματοφύλακες της οικονομικής ορθοδοξίας, που ένα χρόνο μετά την κορύφωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, οπότε αισθάνονταν το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια τους και τις καρέκλες τους να τρίζουν, έχουν πλήρως αποκατασταθεί στον θρόνο τους, στον ρόλο του «δεσμοφύλακα» των εθνικών οικονομιών.

Οι επιτηρητές-δεσμοφύλακες εναλλάσσονται στους κλασικούς ρόλους του καλού και του κακού μπάτσου που θέλουν να αποσπάσουν από τον δεσμώτη μια καθαρή ομολογία πίστης: καλοί μπάτσοι οι κομισάριοι των Βρυξελών και οι κεντροτραπεζίτες της ΕΚΤ, κακοί και ευέξαπτοι μπάτσοι οι άρχοντες του εικονικού πιστωτικού χρήματος, οι αναλυτές των χρηματοπιστωτικών κολοσσών και των «ανεξάρτητων» οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης. Τόσο ευέξαπτοι, που άμα λάχει, ρίχνουν και καμιά γροθιά στη μούρη της χώρας-δεσμώτη, στέλνοντας στα Τάρταρα τα κρατικά της ομόλογα και στα ύψη το κόστος δανεισμού. Οι πρώτοι ακολουθούν την κλασική καθησυχαστική πολιτική: «Δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει η Ελλάδα, αλλά…». Οι δεύτεροι δεν ξέρουν από αβρότητες, σαβουάρ βιβρ και πειθαρχικούς ελέγχους: «Σε λίγο τα ελληνικά ομόλογα δεν θα γίνονται δεκτά ούτε από την ΕΚΤ, η ελληνική χρεοκοπία είναι ένα ορατό σενάριο», λένε. Ακόμη πιο ωμοί οι πελάτες τους, που αγοράζουν και πουλάνε κατά βούληση των εθνικό πλούτο 200 χωρών του πλανήτη, ομολογούν: «Σήμερα κερδοσκοπούμε με την πτώση της τιμής των ελληνικών ομολόγων, αλλά είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να τα αγοράσουμε ξανά. Όταν χρωστάς 1.000 ευρώ στην τράπεζα, έχεις εσύ πρόβλημα. Όταν, όμως, χρωστάς 10.000.000 ευρώ, έχει πρόβλημα η τράπεζά σου». Σ’ αυτή την κυνική εξομολόγηση βρίσκεται και ο μηχανισμός του εκβιασμού που ασκείται μ’ αυτήν την εξοργιστική συνέργια ανάμεσα στους θεματοφύλακες του Ευρωπαϊκού Συμφώνου Σταθερότητας και τα αρπακτικά της αγοράς του παγκόσμιου δημόσιου χρέους. Το κίνητρο της μοχθηρής παρέμβασης των επιτηρητών της δημοσιονομικής τάξης δεν είναι κανενός είδους ανησυχία για τη φτώχεια στην οποία μπορεί να βυθίσει τη χώρα μια χρεοκοπία, ούτε καν για το ντόμινο οικονομικών καταστροφών που μπορεί να δημιουργήσει η αποσταθεροποίηση μιας οικονομίας της Ευρωζώνης. Το κίνητρο είναι να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη από την ανελέητη αστυνόμευση της ελληνικής οικονομίας. Αλλά και της ιρλανδικής και της ισπανικής και οποιουδήποτε άλλου αδύναμου κρίκου της αλυσίδας.

Εδώ ισχύει, βεβαίως, το «εκεί που μας χρωστάγανε, μας παίρνουν και το βόδι». Και το λέω αυτό για τους εξής απλούς λόγους: Πρώτον, οι φύλακες της οικονομικής ορθοδοξίας του Συμφώνου Σταθερότητας, διορισμένοι «υπάλληλοι» των μεγάλων οικονομιών της Ευρωζώνης, δεν έχουν ακόμη απολογηθεί για το γεγονός ότι άφησαν 27 οικονομίες της Ε.Ε. να περπατήσουν ξυπόλητες στ’ αγκάθια της οικονομικής κρίσης την οποία ούτε έβλεπαν ούτε προέβλεπαν όταν σοβούσε στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Δεύτερον, τα αρπακτικά των αγορών, τα οποία επικρίθηκαν και λίγο έλειψε να εκτελεστούν για τη χρηματοπιστωτική φούσκα που εξέθρεψε η απληστία τους, δεν έχουν λογοδοτήσει πουθενά για τον τρόπο που μετακύλισαν την κρίση των ενυπόθηκων δανείων στα κράτη, έπειτα στην αγορά εταιρικών ομολόγων και εντέλει στο δημόσιο χρέος, που για δεκάδες χώρες διογκώθηκε κατά 30% στον ενάμιση χρόνο που το τραπεζικό τέρας ταΐζεται με ζεστούς κρατικούς πόρους για να μην καταρρεύσει και για να αποκατασταθεί η κερδοφορία του. Τρίτον, οι ευαγείς οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης εταιρειών και χωρών, οι τρεις του παγκόσμιου μονοπωλίου (Moody’s, S&P και Fitch) και αρκετές δεκάδες άλλοι που δεν είναι τόσο celebrities της αγοράς, δεν έχουν λογοδοτήσει ποτέ για το γεγονός ότι λίγες μέρες πριν από την κατάρρευση της Enron το 2000, τη βαθμολογούσαν με ΑΑΑ. Και το ίδιο έκαναν πέρσι με τη Lehman Brothers, όταν η αμερικανική κοινωνία βοούσε για τις αθρόες εξώσεις, τις απλήρωτες δόσεις δανείων και τα απαξιωμένα ακίνητα που είχαν συγκεντρώσει στα αδηφάγα χαρτοφυλάκιά τους. Τη Lehman την υποβάθμισαν αφού κήρυξε πτώχευση!

Ως εκ τούτου, το ερώτημα είναι αυτό που έθεσε αρχικά ο Πλάτων και αργότερα ο Γιουβενάλης: «Ποιος φυλάσσει τους φύλακες;». Εν προκειμένω, τους φύλακες της ορθοδοξίας των αγορών. Οι οποίοι δεν αρκούνται στη μεγιστοποίηση των κερδών τους από τη διαχείριση του δημόσιου χρέους. Απαιτούν να υποβάλουν και την πολιτική διαχείρισής τους. Οι φύλακες των αγορών θέλουν αίμα. Δεν θέλουν οποιαδήποτε μέτρα (να μην έχετε αμφιβολία ότι τα ελληνικά ομόλογα θα είχαν καλύτερη τύχη αν, παρ’ ελπίδα, η κυβέρνηση παρουσίαζε ένα τολμηρό πρόγραμμα φορολόγησης του προκλητικού πλούτου που λιμνάζει στους πάνω ορόφους της κοινωνικής ελίτ, στα επιχειρηματικά κέρδη, στα μεγάλα εισοδήματα της χώρας, όπου ο παρασιτισμός επιβραβεύεται και η παραγωγικότητα τιμωρείται. Η εξέγερση των αγορών θα τιμωρούσε και πάλι τα ελληνικά ομόλογα για την κυβερνητική αποκοτιά να «κυνηγηθούν» οι υποψήφιοι πελάτες τους. Τόσο χρήμα που μπορεί να εισρεύσει στα ταμεία τους, γιατί να πάει στο ταμείο του κράτους;). Οι φύλακες των αγορών θέλουν ένα καθαρό, ταξικό πρόγραμμα οικονομικής εξουθένωσης των μισθωτών, αφαίμαξης των συνταξιούχων, σκληρής λιτότητας και νέας ασφαλιστικής επιβάρυνσης για τον κόσμο της εργασίας. Θέλουν έναν θρίαμβο μακράς πνοής και στο πειραματόζωο Ελλάδα.

Από την άποψη αυτή, έχει απόλυτο δίκιο ο Γ. Παπανδρέου να ορίζει ως «θέμα εθνικής κυριαρχίας» τη δημοσιονομική επίθεση που δέχεται η χώρα. Μόνο που η εθνική κυριαρχία είναι εξ ορισμού καταστρατηγημένη από τη στιγμή που μια ολόκληρη χώρα δέχεται να κρεμαστεί σαν κρέας στα τσιγκέλια των αγορών, να βαθμολογείται, να τιμολογείται, να πωλείται και να αγοράζεται κατά τη βούλησή τους.

Θα μου πείτε: τι μπορούμε να κάνουμε, έτσι είναι το σύστημα. Πρέπει να εξευμενίσουμε το θηρίο. Ωραία! Τότε, ας το ταΐσουμε με κρέας από εκεί που υπάρχει σε αφθονία. Πώς να χορτάσει με τα οστά τα γεγυμνωμένα της γενιάς των 700 ευρώ, των 500.000 ανέργων και των 2,5 εκατ. Ελλήνων που ζουν κάτω από το όριο φτώχειας;

*«Ποιος θα φυλάξει τους φύλακες;» Γιουβενάλης, 6η σάτιρα.

Posted by ΚΙΜΠΙ

Η ευκαιρία του χρέους

 

Του ΠΑΥΛΟΥ ΤΣΙΜΑ

Τα δανεικά στην Ελλάδα δεν επενδύθηκαν για να διορθωθούν οι δομικές αδυναμίες της οικονομίας, αλλά για να χρηματοδοτηθεί η συγκάλυψη και διαιώνισή τους.

Όχι, η Ελλάδα δεν είναι Ιρλανδία. Ούτε Ντουμπάι. Είχε δίκιο ο Γ. Παπανδρέου όταν εξηγούσε προχθές στους Ευρωπαίους συναδέλφους του ότι η δική μας περίπτωση είναι διαφορετική.

Έχουμε, βέβαια, μαζί τους κάτι κοινό: υποκύψαμε, όπως κι εκείνοι, στην κουλτούρα του υπερδανεισμού και του υπερχρέους. Υποκύψαμε σ΄ αυτήν την παντοδύναμη νέα θρησκεία που επέβαλαν στον κόσμο, σταυροφόροι με ορμή νεοφώτιστων, οι τραπεζίτες και οι ντίλερς, δημιουργώντας παντού πελώριες φούσκες, οι οποίες από το καλοκαίρι του 2008 άρχισαν να σκάνε με πάταγο- και που πιθανότατα θα συνεχίσουν να μας ξαφνιάζουν κάθε φορά που θα σκάνε.

Αλλά οι ομοιότητες σταματούν εδώ.

Δεν είμαστε Ιρλανδία. Η Ιρλανδία εσωτερίκευσε πλήρως και πρόθυμα το μάντρα της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και μετέτρεψε τον εαυτό της σε έναν μικρό παράδεισο υπερελεύθερης αγοράς, με το ελάχιστο των φορολογικών υποχρεώσεων και το ελαχιστότατο των ρυθμίσεων, ώστε να προσελκύσει σαν μαγνήτης επιχειρήσεις που μετέφεραν εκεί μεγάλο μέρος της δραστηριότητάς τους και τροφοδότησαν έτσι εκρηκτικούς ρυθμούς ανάπτυξης κι ένα οικοδομικό μπουμ. Δεν είμαστε, πολύ περισσότερο, Ντουμπάι. Το γκλάμορους εμιράτο προσέφερε επιπλέον μηδενική φορολογική επιβάρυνση, μηδενική ρυθμιστική παρέμβαση επί της επιχειρηματικής δραστηριότητας (ούτε καν λογιστικά βιβλία δεν ήταν υποχρεωμένες να τηρούν οι φιλοξενούμενες επιχειρήσεις) και μηδενική εργατική νομοθεσία, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός του να διπλασιαστεί μέσα σε μια δεκαετία, ο πλούτος να ρέει στους δρόμους, όλο το μαύρο χρήμα του πλανήτη να βρει, στο πλευρό της νόμιμης επιχειρηματικότητας, φιλόξενο καταφύγιο και πλυντήριο και να στηθεί (με δανεικά) το μεγαλύτερο οικοδομικό πρότζεκτ του κόσμου, με τεχνητά νησιά στη θάλασσα και τους υψηλότερους ουρανοξύστες του κόσμου πάνω στην άμμο της ερήμου. Κι έπειτα ήρθε η κρίση. Οι επενδυτές τα μάζεψαν από τις κελτικές και τις αραβικές ακτές, τα μεγάλα πρότζεκτ έμειναν ημιτελή, οι τιμές των ακινήτων και των άλλων αξιών κατέρρευσαν, τα δανεικά εξαντλήθηκαν και το χρέος έγινε θηλιά θανάσιμη.

Η ελληνική περίπτωση είναι πράγματι διαφορετική: εμείς απλώς, όταν η χώρα μπήκε στο κλαμπ του ευρώ και απέκτησε ξαφνικά πρόσβαση σε άφθονο και φθηνό δανεισμό, μεθύσαμε στα δάνεια. Το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος πήρε την ανηφόρα από το 2001 και έφθασε σε αληθινή έκρηξη κατά τα δύο τελευταία χρόνια της καραμανλικής (εγκληματικής) διαχείρισης. Μόνο που τα δανεικά δεν επενδύθηκαν για να διορθωθούν οι δομικές αδυναμίες της οικονομίας, αλλά για να χρηματοδοτηθεί η συγκάλυψη και διαιώνισή τους.

Η υπερδανειζόμενη Ελλάδα συνέχισε να φορτώνει τις επιχειρήσεις της με ένα εξουθενωτικό γραφειοκρατικό κόστος (ίσως το μεγαλύτερο στον κόσμο), κάτω από το οποίο συνέχισαν να κρύβονται σχέσεις πολιτικής πατρωνίας και διαφθοράς. Συνέχισε να πλέει στο πέλαγος μιας μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας που επιβίωνε εισφοροδιαφεύγοντας και φοροδιαφεύγοντας, παράγοντας προϊόντα και υπηρεσίες χαμηλής ή ανύπαρκτης ανταγωνιστικότητας. Και το Δημόσιο συνέχισε να είναι ο προνομιακός δημιουργός νέων θέσεων (κακοπληρωμένης και χαμηλής παραγωγικότητας) εργασίας, ικανοποιώντας με στρεβλό τρόπο τόσο την κοινωνική ζήτηση για απασχόληση όσο και την πολιτική ζήτηση για αναπαραγωγή πελατειακών σχέσεων και κομματικών ζωνών επιρροής.

Κι έπειτα, όταν ήρθε η κρίση, η κυβέρνηση Καραμανλή με τη συνενοχή Μπαρόζο επιτάχυνε τον δανεισμό χωρίς να τολμήσει καμιά μεταρρυθμιστική παρέμβαση, με αποτέλεσμα τα σκουπίδια να ξεχειλίσουν κάτω από το χαλί όπου τα έκρυβε, να φθάσουμε σε πλήρες αδιέξοδο και το καράβι να βρεθεί στα βράχια.

Εδώ βρισκόμαστε τώρα. Και η μεγαλύτερη πρόκληση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε δεν είναι να εξασφαλίσουμε την επώδυνη ελεημοσύνη των πιστωτών μας για να αποφύγουμε την ταπείνωση του χρεοστασίου. Η αληθινή πρόκληση (και ευκαιρία) είναι να καταστρωθεί επιτέλους ένα συνεκτικό σχέδιο και να υπάρξει συστράτευση δημιουργικών δυνάμεων, ώστε να αλλάξουν οι βαθύτατα άρρωστες δομές, να πραγματοποιηθεί η αναγκαία αλλαγή οικονομικού παραδείγματος. Και να εφαρμοστεί το σχέδιο αυτό με τρόπο που δεν θα συνιστά ακόμη έναν κύκλο αρνητικής αναδιανομής εις βάρος των συνηθισμένων θυμάτων κάθε «κύκλου λιτότητας» των νεώτερων χρόνων.

Η αληθινή πρόκληση είναι να καταστρωθεί επιτέλους ένα συνεκτικό σχέδιο και να υπάρξει συστράτευση δημιουργικών δυνάμεων, ώστε να αλλάξουν οι βαθύτατα άρρωστες δομές, να πραγματοποιηθεί η αναγκαία αλλαγή οικονομικού παραδείγματος

Αναδημοσίευση από enet.gr

Το αχρείο χρέος

του ΚΙΜΠΙ, Κόσμος του Επενδυτή, 28/11/09

Τον λόγο μου τον τηρώ. Την περασμένη εβδομάδα -αν έτυχε και ρίξατε κανένα βλέφαρο σ’ αυτή τη σελίδα- είχα διατυπώσει την πρόταση να πτωχεύσει η χώρα χωρίς να περιμένει από κανένα Moodys και κανένα Fitch να της το επιβάλουν. Δηλαδή, να κηρύξει την αναστολή πληρωμής του χρέους της. Και κατέληγα με την υστερόγραφη υπόσχεση ότι θα εξηγήσουμε σήμερα γιατί οι κυβερνήσεις μπορούν όχι μόνο να αναστείλουν την πληρωμή του χρέους τους, αλλά και να το διαγράψουν εντελώς, γιατί κατ’ ουσίαν δεν το οφείλουν. Το έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, το επανέλαβε και ο Γιώργος: «Ή θα αφανίσουμε το χρέος, ή θα αφανίσει αυτό εμάς!» Θαυμάσια! Αυτό λέω κι εγώ. Να αφανίσουμε το χρέος. Αλλά χωρίς μέτρα και πολιτικές που αφανίζουν εμάς. Και ο μόνος τρόπος για να αφανίσουμε το χρέος είναι να μην το πληρώσουμε ποτέ.

Αν η πρόταση σάς φαίνεται απαράδεκτη, αφού κανένας καθωσπρέπει νοικοκύρης δεν θα ανεχόταν τη ρετσινιά του μπαταχτσή, αναρωτηθείτε τι ακριβώς χρωστάτε στις τράπεζες κι εσείς κι όλα τα κράτη του κόσμου. Τι είναι τα 35,8 τρισεκατομμύρια δολάρια που χρωστάνε αυτή τη στιγμή όλες οι κοινωνίες του πλανήτη στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα; Τι είναι η οφειλή στην οποία, κάθε δευτερόλεπτο, προστίθεται ένα εκατομμύριο δολάρια; Τι είναι τα 358 δισ. δολ. που οφείλει η Ελλάδα στα ευαγή ιδρύματα που, αιώνες τώρα -παρά τις πτωχεύσεις, τους πολέμους, τις καταστροφές, τις πολιτικές αναταραχές και τους δημοσιονομικούς Αρμαγεδδώνες- με τόση γενναιοδωρία μάς δανείζουν; Είναι χρήμα. Σωστά; Δεν είναι πορτοκάλια για να τα φάμε, δεν είναι εργαλεία για να παραγάγουμε προϊόντα μ’ αυτά, δεν είναι πετρέλαιο για να κινήσουμε τα οχήματά μας. Είναι χρήμα που θα το χρησιμοποιήσουμε για να αγοράσουμε αγαθά και υπηρεσίες, για να πληρώσουμε μισθούς, για να το αποταμιεύσουμε ή για να το δανειστούμε από τις τράπεζες. Και δεν είναι χρήμα στη μορφή του χρυσού, όπως ήταν κάποτε, ή ενός άλλου πολύτιμου μετάλλου. Ούτε καν χρήμα στη μορφή ενός αντικειμένου χρηστικού, αναγνωρίσιμου και κοινά αποδεκτού από όλους, όπως ήταν κάποτε, σε πιο άδολες κοινωνίες, τα αγκίστρια, τα κοχύλια, ακόμη και τα πούπουλα των πουλιών. Είναι χρήμα πιστωτικό, αποτυπωμένο κατ’ αρχάς στα μεταλλικά κέρματα και τα χαρτονομίσματα που βγαίνουν από το ένα πορτοφόλι για να μπουν στο άλλο, τρυπώνουν από τη μια τσέπη στην άλλη, φεύγουν από την ταμειακή μηχανή του φούρναρη για να πέσουν στη μηχανή του χασάπη ή του σουβλατζή. Είναι χρήμα που οι τράπεζες μάς δανείζουν, είτε είμαστε άτομα είτε επιχειρήσεις είτε κράτη ολόκληρα, μας το πιστώνουν στους λογαριασμούς μας και απλώς ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ.

Μα, αλήθεια υπάρχει κάπου στον πλανήτη όλο αυτό το χρήμα, τα 35,8 τρισεκατομμύρια του παγκόσμιου δημοσίου χρέους (υπολογίστε το διπλό, αν μιλήσουμε και για το ιδιωτικό χρέος); Μήπως είναι κρυμμένο καλά σε κάποια γωνιά του πλανητικού μας συστήματος, του γαλαξία μας, του σύμπαντος; Αν ζούσαμε στον κανόνα του χρυσού το μυστήριο θα λυνόταν εύκολα. Αφού οι τράπεζες του κόσμου ισχυρίζονται ότι σχεδόν 200 εθνικά κράτη τους οφείλουν 35,8 τρισ., θα τους λέγαμε: «Ωραία, ανοίξτε τα θησαυροφυλάκιά σας και δείξτε μας χρυσό ίσης αξίας με αυτά που υποτίθεται ότι σας οφείλουμε». Αλλά ο χρυσός έχει προ πολλού πάψει να είναι το μέτρο του παγκόσμιου πλούτου. Όλα κι όλα τα αποθέματα που διαθέτουν τα κράτη είναι 29.634 τόνοι που η αξία τους μόλις υπερβαίνει το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια. Μας λείπουν, λοιπόν, τουλάχιστον 34 τρισεκατομμύρια.

Ας πάμε στον κανόνα του δολαρίου, που εδώ και δεκαετίες έχει κατσικωθεί σαν παγκόσμιο νόμισμα και απόλυτο μέτρο κάθε χρέους. Στο θεωρητικό ενδεχόμενο το παγκόσμιο χρέος να έχει αντίκρισμα σε πραγματικά, χειροπιαστά δολάρια, η FED απαντά αποστομωτικά: Όλα τα χειροπιαστά δολάρια που κυκλοφορούν στο καπιταλιστικό μας σύμπαν δεν υπερβαίνουν τα 8,3 τρισεκατομμύρια. Άρα, αν υποθέταμε ότι με φιλότιμες προσπάθειες (ληστεύοντας ακόμη και το απόρθητο Fort Knox, για παράδειγμα) τα μαζεύαμε και πηγαίναμε στους τραπεζίτες και λέγαμε «ορίστε, πάρτε τα να μη σας τα χρωστάμε», αυτοί θα μας απαντούσαν ότι τους χρωστάμε άλλα 26 τρισεκατομμύρια!

Οι σοβαροί οικονομολόγοι θα μας διόρθωναν, βεβαίως, ότι έχουμε μια πολύ απλοϊκή αντίληψη για το χρήμα που εδώ και τρεις τουλάχιστον αιώνες έχει αποκτήσει πολλές άυλες μορφές, χάρη στις οποίες έγινε η βιομηχανική επανάσταση και οι μετέπειτα τεχνολογικές επαναστάσεις, που επιτρέπουν σήμερα σ’ έναν κοινό θνητό, με μερικά απλά πατήματα στο πληκτρολόγιο να δανείζει, να δανείζεται, να εξοφλεί, να αγοράζει. Εδώ σε θέλω, κάβουρα… Και πώς δημιουργούνται αυτές οι άυλες μορφές χρήματος, αυτά τα μυστήρια Μ1, Μ2 και Μ3 που εκφράζουν το χρηματικό μας σύμπαν; Με αέρα κοπανιστό! Διότι εδώ και τρεις αιώνες (με πρώτη διδάξασα την Τράπεζα της Αγγλίας) τα κράτη έχουν εκχωρήσει στις τράπεζες το δικαίωμα να μετατρέπουν την ιδιωτικά κατασκευασμένη τραπεζική πίστωση σε νόμιμο κρατικό νόμισμα. Θεωρητικά, μόνον οι κρατικές Αρχές (δηλαδή οι κρατικές τράπεζες) έχουν δικαίωμα να κατασκευάζουν χρήμα. Όσο χρήμα θέλουν – και το κάνουν μερικές φορές τυπώνοντας αφειδώς πληθωριστικό χρήμα, που εκμηδενίζει την αγοραστική δύναμη των ανθρώπων. Αλλά και οι τράπεζες μπορούν να κατασκευάζουν όσο χρήμα θέλουν χωρίς απαραίτητα να διατρέχουν τον κίνδυνο της πληθωριστικής απαξίωσής του. Γιατί, πολύ απλά, έχουν το (αδιανόητο με την κοινή λογική) δικαίωμα να μετατρέπουν το χρέος κάθε μορφής (ιδιωτικό, επιχειρηματικό, κρατικό) σε πιστωτικό χρήμα. Κάθε φορά που πηγαίνετε στο γκισέ της τράπεζας και υπογράφετε τη δανειακή σύμβαση με τα ψιλά γράμματα που ποτέ δεν διαβάζετε, έχετε αυξήσει το χρήμα της τράπεζας κατά το ποσό του δανείου που παίρνετε συν τους τόκους. Άλλωστε, η τράπεζα δεν σας δανείζει τίποτε άλλο από μια υπόσχεση παροχής χρήματος που θα πιστώσει στον λογαριασμό σας, χωρίς να είναι υποχρεωμένη να αποδείξει ότι το διαθέτει. Για την ακρίβεια, είναι υποχρεωμένη να διαθέτει το 1/20, το 1/30 ή το οποιοδήποτε εξευτελιστικό κλασματικό απόθεμα κάθε εθνική νομοθεσία της επιβάλει να έχει.

«Η διαδικασία με την οποία οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα είναι τόσο απλή που καταντάει αποκρουστική», έγραφε ο Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ. Και πολύ πριν απ’ αυτόν, ένας ακόμη υπεράνω αντικαπιταλιστικής υποψίας, ο Αβραάμ Λίνκολν, διατύπωνε τη δυσοίωνη προειδοποίηση για την εξέλιξη του χρηματικού συστήματος: «Η κυβέρνηση θα έπρεπε να δημιουργεί, να εκδίδει, και να κυκλοφορεί όλα τα χρήματα και τα πιστωτικά παράγωγα που χρειάζονται για να καλύψουν τις κυβερνητικές δαπάνες και την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών. Με την υιοθέτηση αυτών των αρχών, οι φορολογούμενοι πολίτες θα εξοικονομήσουν τεράστια ποσά που τώρα δίνουν για εξόφληση τόκων. Το δικαίωμα της δημιουργίας και έκδοσης χρημάτων είναι, όχι μόνο το ανώτατο αποκλειστικό προνόμιο της κυβέρνησης, αλλά και η μεγαλύτερη δημιουργική της ευκαιρία». Το δικαίωμα αυτό έχει απεμποληθεί προ πολλού από όλα τα κράτη του κόσμου, με αποτέλεσμα το κρατικό χρήμα να αποτελεί μόλις το 5% του εικονικού χρήματος που δημιουργούν εκ του μη όντος οι τράπεζες. Κι ένα επιπλέον αποτέλεσμα είναι ότι, τελικά, τα ίδια τα κράτη που έχουν εκχωρήσει το δικαίωμα αυτό είναι οι καλύτεροι πελάτες (και θύματα) της Διεθνούς της τοκογλυφίας.

Στην ουσία, το χρήμα που κυριαρχεί στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα δεν είναι τίποτε άλλο από το παγκόσμιο χρέος. Χωρίς χρέος δεν υπάρχει χρήμα. Κράτη, επιχειρήσεις, νοικοκυριά είναι υποχρεωμένα να ξοδεύουν ακατάπαυστα, να τροφοδοτούν με τις δαπάνες τους μια ανάπτυξη μη βιώσιμη, σχεδόν αυτοκαταστροφική, και ένα χρέος που δεν πρόκειται να εξοφληθεί ποτέ γιατί προέρχεται από χρήματα που ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, γιατί αλλιώς το σύστημα θα καταρρεύσει. Και καταρρέει κάθε μερικές δεκαετίες. Όπως συνέβη το 1929, όπως συνέβη και το 2008, όπως ενδεχομένως θα ξανασυμβεί οσονούπω. Και το πληρώνουμε κι από πάνω, σε χρήμα και σε είδος. Με έκτακτη φορολογία, με ανεργία και ανέχεια.

Και το ερώτημα είναι: Πώς είναι δυνατό οι άνθρωποι και οι κοινωνίες που παράγουν τον πλούτο να χρωστάνε σ’ αυτούς που δανείζουν κάτι που δεν υπάρχει; Γιατί οι κυβερνήσεις δέχονται – υπό την απειλή της κρατικής χρεοκοπίας- να δανείζονται έντοκα από τις τράπεζες, αφού μπορούν οι ίδιες να δημιουργούν χρήμα χωρίς τόκους; Γιατί η Ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν λύνουν διά παντός την κρίση χρέους που διατρέχει πάνω από τα μισά κράτη-μέλη, διαμηνύοντας στους υποτιθέμενους χρηματοδότες τους ότι το «πάρτι τελείωσε»; Γιατί, πολύ απλά, η παγκόσμια οικονομική κοινότητα, που είδε εθνικές οικονομίες να βυθίζονται στη δίνη της πιστωτικής φούσκας, στο κραχ του εικονικού χρήματος, δεν μηδενίζει εδώ και τώρα το κοντέρ του χρέους, λέγοντας καθαρά και ξάστερα: «Δεν πληρώνω κάτι που δεν μου δώσατε, γιατί ποτέ δεν το είχατε»;

Κι αν είναι υπερβολή να περιμένει κανείς τέτοια αποκοτιά από τη διεθνή ορθοδοξία του χρήματος, γιατί να μην είναι η Ελλάδα αυτή που θα πρωτοτυπήσει;
Υ.Γ. Δείτε στο Διαδίκτυο το ντοκιμαντέρ του Καναδού Paul Grignon «Money as debt» (το χρήμα ως χρέος), μια γλαφυρή περιγραφή του δαιμόνιου μηχανισμού κατασκευής του χρήματος. Κυκλοφορεί και στα ελληνικά, θαυμάσια υποτιτλισμένο από την ομάδα kepik.gr