Γερμανικές αποζημιώσεις: Ποιος φοβάται την αλήθεια;

Του Αριστομένη Συγγελάκη

«Και τώρα δεν τρέφουμε μόνο τα στρατεύματα κατοχής, δεν πληρώνουμε μόνο τα γλέντια τους, τα μεθύσια τους, τα όργιά τους με τα κορίτσια μας και τις αδερφές μας, όλη την αφάνταστη σπατάλη τους σε έργα, σε μεταφορές, σε χτίρια άχρηστα για μας, σε αεροδρόμια, σε φρούρια που χτίζουν απάνω στη χώρα μας, παρά ταΐζουμε εμείς και το στρατό του Ρόμμελ, για να υποβοηθήσουμε να εγκαθιδρυθεί η «νέα τάξη» και στην Αφρική. Η «νέα τάξη» των γκάνγκστερς! Έτσι κατάντησαν να πεθαίνουν εκατοντάδες και χιλιάδες άνθρωποι από την πείνα, καταντήσαμε να δρασκελάμε κουφάρια στους δρόμους, να θάφτουμε τους νεκρούς μας σωριασμένους μέσα στα κάρρα των σκουπιδιών μας. Έτσι καταντήσαμε όλοι σκελετοί και τα παιδιά μας ατροφικά με καλαμένια ποδαράκια και μάτια σβυσμένα. Έτσι φυτεύεται στα στήθια μας η φυματίωση, κι η ατροφία, κι ο εκφυλισμός.».Δημήτρης Γληνός «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ», 1942.

Παρακολουθώ από κοντά, με αυτονόητο ενδιαφέρον ως ενεργός πολίτης αλλά και ως μέλος οικογένειας με μεγάλο αριθμό θυμάτων στο Ολοκαύτωμα των χωριών της Βιάννου και της Δυτικής Ιεράπετρας, την υπόθεση παραχάραξης της Ιστορίας μας από τον Γερμανό καθηγητή. Από την στιγμή που προκλήθηκε σάλος λόγω της αναγγελίας της βράβευσής του από το Πανεπιστήμιο Κρήτης, ο ίδιος φιλοτέχνησε σχολαστικά το προφίλ ενός ανθρώπου μειλίχιου, βαθιά δημοκράτη και προοδευτικού, θερμού φιλέλληνα, που μάλιστα τόσο πολύ αγαπά την Ελλάδα ώστε να τη θεωρεί δεύτερη πατρίδα του, αλλά και ενός επίμονου και ασυμβίβαστου ερευνητή της ιστορικής αλήθειας. Κάποιοι μάλιστα καλοπροαίρετοι υποστηρικτές του είδαν στο πρόσωπό του να διώκεται η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών, που αποτελεί κεφαλαιώδες δημοκρατικό αγαθό και θεμελιώδες δικαίωμα κάθε ανθρώπου.

«Και πριν αλέκτωρ λαλήσαι τρις», το προσωπείο κατέρρευσε κι αποκαλύφθηκε το πραγματικό πρόσωπο ενός κυνικού απολογητή του ναζισμού. Έφθασε μάλιστα στο σημείο να προσβάλλει όχι μόνο την επιστημονική αλήθεια αλλά και την κοινή λογική, υποστηρίζοντας ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν έχει το δικαίωμα να διεκδικεί πολεμικές επανορθώσεις αλλά αντίθετα χρωστάει στη Γερμανία από την Κατοχή!  Όμως η συστηματική αφαίμαξη και λεηλασία του εθνικού πλούτου, η πλήρης καταστροφή των υποδομών, η απώλεια τουλάχιστον 2,5 ολόκληρων εθνικών εισοδημάτων την περίοδο της Κατοχής και οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών από την πείνα, τις ασθένειες, τις εκτοπίσεις και τις εκτελέσεις, όλα αυτά που έφεραν δεκαετίες πίσω την πολύπαθη Ελλάδα, αποτελούν την πλέον απτή απόδειξη του παραλογισμού του ανιστόρητου και αήθους Γερμανού «ιστορικού».

Από την αρχή της υπόθεσης αυτής (17.11.2014) είχαμε προειδοποιήσει ότι πραγματικός στόχος του βαθέος γερμανικού κράτους ήταν και παραμένει η παραχάραξη της ιστορίας και η αποδυνάμωση της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών. Ματαιοπονούν! Οι ελληνικές αξιώσεις είναι ισχυρά θεμελιωμένες και απαράγραπτες και έχουν καθολική αποδοχή από το λαό μας, ο οποίος αντιλαμβάνεται πλήρως τη σημασία του αγώνα που καλείται να δώσει. Αγώνας για δικαιοσύνη αλλά και για την εθνική μας προοπτική.

Σύμμαχός τους οι χαλκευμένες αναφορές και οι στημένοι υπολογισμοί των ναζί. Σύμμαχός μας η ιστορική αλήθεια, το δίκαιο και η δημοκρατία. Αλλά και η αρραγής ενότητα του λαού στη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών! Με την διεθνή εκστρατεία ενημέρωσης που αποφάσισε η αρμόδια Κοινοβουλευτική Επιτροπή Διεκδίκησης, η αλήθεια και το δίκαιο του λαού μας θα γίνει και κτήμα όλης της Ευρώπης.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ» (19.2.2016).

* Ο κ. Αριστομένης Συγγελάκης είναι διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου

Η Γερμανία δεν αποζημιώνει τους Έλληνες-θύματα, αλλα τους Ισπανούς της Βέρμαχτ

Ήταν στα μέσα του περασμένου Οκτώβρη όταν η είδηση έπεφτε σαν βόμβα στην Ισπανία: Η Γερμανία πληρώνει ακόμα και τώρα συντάξεις στους Ισπανούς φασίστες που πολέμησαν στο πλευρό της Βέρμαχτ στο Στάλινγκραντ! Με αφορμή αυτή την είδηση, εντελώς ξαφνικά, η μια μετά την άλλη οι περισσότερες ισπανικές εφημερίδες ξέθαβαν για εβδομάδες το –οδυνηρό- παρελθόν και αφιέρωναν άρθρα επί άρθρων στη διαβόητη «Γαλάζια Μεραρχία» (Division Azul) και στους 37.000 εθελοντές της που, με τις ευλογίες του δικτάτορα Φράνκο, βρέθηκαν πριν από 73-74 χρόνια στη μακρινή Ρωσία για να συνδράμουν τη ναζιστική Γερμανία στην απόπειρά της να συντρίψει …τον μπολσεβικισμό!

 Πρωταγωνιστής αλλά και πρωτεργάτης αυτής της απρόσμενης επιστροφής σε ένα παρελθόν που πολλοί νόμιζαν οριστικά ξορκισμένο, είναι ο Andrej Hunko, ο τόσο αγαπητός –και- στην Ελλάδα βουλευτής της γερμανικής Die Linke, που αποκάλυψε το σκάνδαλο με την πρωτοβουλία του να ζητήσει εξηγήσεις από την Καγκελάριο Μέρκελ. Γνωρίζοντας τους αγώνες του φίλου Andrej για την υπεράσπιση των δικαίων του ελληνικού λαού, μπορούμε να πούμε ότι κίνητρό του στη κατάθεση των κοινοβουλευτικών του ερωτήσεων στη γερμανική κυβέρνηση δεν ήταν η αποκάλυψη  ενός αλλά μάλλον δυο σκανδάλων: του φανερού της συνταξιοδότησης από το Γερμανικό κράτος των Ισπανών φασιστών αλλά και του λιγότερο ορατού, εκείνου της μόνιμης άρνησης του Γερμανικού κράτους να αποζημιώσει τους Έλληνες πολίτες θύματα των ναζιστικών θηριωδιών!

Δυστυχώς, η είδηση ότι η γερμανική κυβέρνηση πληρώνει τους Ισπανούς φασίστες που συμπολέμησαν με το ναζιστικό στρατό (1) ενώ αρνείται πεισματικά να πληρώσει τους Έλληνες που μακέλεψε ο ίδιος ναζιστικός στρατός δεν φαίνεται να προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση τόσο στις ελληνικές αρχές όσο και στα ελληνικά ΜΜΕ. Καμιά αντίδραση, και ακόμα χειρότερα, καμιά πληροφόρηση της ελληνικής κοινής γνώμης. Μόνον απόλυτη εκκωφαντική σιωπή…

Αυτό το σκάνδαλο των σκανδάλων δεν μπορεί όμως να μείνει έτσι. Καθώς μάλιστα συμπυκνώνει μέσα του όλα τα προβλήματα της εποχής μας, το εφιαλτικό παρελθόν με το εξίσου απειλητικό παρόν και μέλλον, είναι στα χέρια όλων των άμεσα θιγόμενων από αυτό,  Γερμανών, Ελλήνων και Ισπανών πολιτών, να το αναδείξουμε και να του δώσουμε τη συνέχεια που του αξίζει. Και το πρώτο βήμα σε αυτή τη κατεύθυνση είναι η συνέντευξη που ακολουθεί. Δίνοντας το λόγο στον ίδιο τον Andrej Hunko ευελπιστούμε ότι, αυτή τη φορά, θα σπάσει το τείχος της σιωπής και οι αντιδράσεις θα σταθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων…

Συνέντευξη με τον Andrej Hunko, βουλευτή Die Linke, που αποκάλυψε το σκάνδαλο

Γ. Μητραλιάς: Θα ήθελες να μας πεις ποιες ήταν οι κοινοβουλευτικές ερωτήσεις που απηύθυνες στη γερμανική κυβέρνηση σχετικά με τις συντάξεις που αυτή εξακολουθεί να πληρώνει σε Ισπανούς βετεράνους της Γαλάζιας Μεραρχίας (Division Azul) και ποια ήταν η επίσημη απάντηση της γερμανικής κυβέρνησης;

Andrej Hunko: Οι ερωτήσεις μας προς τη Γερμανική Κυβέρνηση σχετικά με τις πληρωμές σε πρώην μέλη της «Γαλάζιας Μεραρχίας» αφορούσαν το ποσό που καταβλήθηκε και τον αριθμό των ανθρώπων στους οποίους έγιναν αυτές οι πληρωμές.  Θέλαμε να μάθουμε  πόσα πληρώνει σήμερα η Γερμανία σε αυτούς του συνεργάτες των Ναζιστών και ποια ήταν η εξέλιξη αυτού του ποσού από τότε που η σχετική διμερής συμφωνία υπογράφηκε το 1962 και κυρώθηκε το 1965.

Οι απαντήσεις έφεραν στο φως ότι η Γερμανία συνεχίζει και σήμερα να πληρώνει περισσότερα από 100.000 ευρώ το χρόνο σε 41 πρώην μέλη της «Γαλάζιας Μεραρχίας» και σε εννιά επιζώντες συγγενείς.  Είναι πολύ πιθανό ότι αυτό το ποσό ήταν πολύ μεγαλύτερο προηγουμένως, καθώς η «Γαλάζια Ταξιαρχία» υπήρξε πριν από πάνω από 70 χρόνια  και πολλοί από τους πολεμιστές της έχουν πεθάνει. Όμως, η Κυβέρνηση δεν έδωσε συγκεκριμένους αριθμούς ποσών για ολόκληρη τη χρονική περίοδο. Θα χρειαστεί να γίνουν έρευνες στα δημόσια αρχεία για να μάθουμε τα συγκεκριμένα ποσά.

Επίσης, η Κυβέρνηση μας δήλωσε ότι δεν σκοπεύει να δώσει τέλος σε αυτές τις πληρωμές.

Γ.Μ.: Γνωρίζουμε τώρα ότι η συμφωνία για τη πληρωμή συντάξεων στους βετεράνους της «Γαλάζιας Ταξιαρχίας» έγινε το 1962 μεταξύ της Ομοσπονδιακής Γερμανίας του τότε Καγκελάριου Αντενάουερ και της κυβέρνησης του δικτάτορα Φράνκο η οποία, σε αντάλλαγμα, συμφώνησε να κάνει το ίδιο, δηλαδή να πληρώνει συντάξεις, στους βετεράνους της αιματοβαμμένης  ναζιστικής «Λεγεώνας Κόνδωρ», που ευθύνεται για πολλά εγκλήματα πολέμου στη διάρκεια του ισπανικού εμφύλιου πολέμου, μεταξύ των οποίων και η ισοπέδωση της βασκικής πόλης Γκερνίκα. Τώρα, μόλις λίγες μέρες μετά από τη 40η επέτειο του θανάτου 2015-12-04 03του Φράνκο (20 Νοεμβρίου 1975), θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε ότι το ίδιο καθεστώς του Φράνκο που συνήψε αυτή τη συμφωνία με την Ομοσπονδιακή Γερμανία το 1962, προσέφερε άσυλο σε διάσημους Ναζιστές όπως π.χ. ο Όττο Σκορτσένι (Otto Skorzeny) ή ο Λεόν Ντεγκρέλ (Leon Degrelle) μέχρι το θάνατό τους.(2)  Πιστεύεις ότι η συμφωνία του 1962 είναι εμβληματική των «εκλεκτικών συγγενειών» που υπάρχουν μεταξύ του καθεστώτος του Φράνκο και της μεταπολεμικής Ομοσπονδιακής Γερμανίας;

Andrej Hunko: Πιστεύω ότι αυτό ισχύει. Όμως, δεν αντανακλά μόνο τις σχέσεις μεταξύ της μεταπολεμικής Γερμανίας και του φασιστικού καθεστώτος Φράνκο.  Νομίζω ότι μπορούμε να το δούμε και σαν απόδειξη της συνέχειας του Ναζιστικού προσωπικού στη δημόσια διοίκηση, στις ένοπλες δυνάμεις, και στις μυστικές υπηρεσίες της μεταπολεμικής Γερμανίας.  Σε πολλές περιπτώσεις υπήρξε είτε καθόλου είτε περιορισμένη αποναζικοποίηση και πολλά πόστα πληρώθηκαν, σε κάποιες περιπτώσεις, από υψηλόβαθμους Ναζιστές.  Μια από τις πιο διάσημες από αυτές τις περιπτώσεις, για να δώσουμε ένα παράδειγμα, ήταν εκείνη του Ράινχαρντ Γκέλεν (Reinhard Gehlen) που ίδρυσε τις μυστικές υπηρεσίες (BND) της Ομοσπονδιακής Γερμανίας.

Αν δούμε τα πράγματα από αυτή την οπτική γωνία, δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι η Γερμανία της κυβέρνησης Αντενάουερ υπέγραψε μια τέτοια συμφωνία με την Ισπανία του Φράνκο. Αυτό βέβαια δεν την κάνει λιγότερο αποκρουστική.

Γ.Μ. : Ποια ήταν η απήχηση στη Γερμανία των κοινοβουλευτικών σου ερωτήσεων και της απάντησης της Γερμανικής κυβέρνησης; Υπήρξαν καθόλου αντιδράσεις που συνέδεαν αυτή τη σκανδαλώδη υπόθεση με τη μόνιμη άρνηση των Γερμανικών κυβερνήσεων να καταβάλουν πολεμικές αποζημιώσεις και επανορθώσεις στο Ελληνικό Κράτος και σε Έλληνες θύματα των ναζιστικών θηριωδιών;

Andrej Hunko: Φυσικά προσπαθήσαμε να κάνουμε αυτή τη σύνδεση στα σχόλια μας για τις απαντήσεις της Γερμανικής κυβέρνησης.  Για μένα είναι σκάνδαλο το γεγονός ότι η σημερινή Γερμανία έχει αρνηθεί να πληρώσει αποζημιώσεις και επανορθώσεις στα θύματα. Δεν έχει αποπληρωθεί ούτε καν το αναγκαστικό δάνειο που η Χιτλερική Γερμανία επέβαλε στην Ελλάδα στη διάρκεια της Κατοχής. Και αρκεί  μια ματιά στις δικαιολογίες που χρησιμοποίησε το Γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών για να μην πληρώσει, για να τις χαρακτηρίσουμε σκανδαλώδεις.

Από την άλλη μεριά, άνθρωποι που εθελοντικά πολέμησαν στο πλευρό της Βέρμαχτ στο πόλεμο εξόντωσης που αυτή έκανε στην Ανατολική Ευρώπη εξακολουθούν και σήμερα να πληρώνονται από τη Γερμανία. Αυτό μου είναι ακατανόητο.

Όμως, οι αντιδράσεις στα γερμανικά ΜΜΕ ήταν αρκετά περιορισμένες. Έγινε αναφορά στις απαντήσεις της Κυβέρνησης αλλά δεν συζητήθηκε ευρύτερα αυτό το ζήτημα. Νομίζω ότι η αντίδραση στα ισπανικά ΜΜΕ ήταν πολύ σημαντικότερη. Ένας λόγος για αυτό θα μπορούσε να είναι ότι το τέλος της φασιστικής δικτατορίας στην Ισπανία είναι πολύ πιο πρόσφατο από ό,τι στη Γερμανία.

Γ.Μ.: Τι θα έλεγες αν Έλληνες, Ισπανοί και Γερμανοί ακτιβιστές και κοινωνικά κινήματα έδιναν συνέχεια σε αυτή την σκανδαλώδη υπόθεση; Πιστεύεις ότι θα ήταν χρήσιμο και δυνατό να ληφθεί μια τέτοια πρωτοβουλία;

Αndrej Hunko: Ναι, οπωσδήποτε. Ένα βήμα που κάναμε σε κοινοβουλευτικό επίπεδο ήταν να θέσουμε αυτό το ζήτημα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε συνεργασία με τον Josu Juaristi Abaunz από τη Χώρα των Βάσκων, που είναι μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ευρωπαϊκής Ενωμένης Αριστεράς-Βόρειας Πράσινης Αριστεράς (GUE/NGL). Προς το παρόν, προσπαθούμε πάντα να συγκεντρώσουμε περισσότερα στοιχεία σχετικά με τις πληρωμές σε φασίστες εθελοντές και την απουσία αποζημιώσεων σε θύματα του πολέμου και της κατοχής.  Ωστόσο, πιστεύω ότι η εμπλοκή ακτιβιστών σε αυτή την υπόθεση  όχι μόνο θα ήταν σπουδαίο σύμβολο διεθνιστικής αλληλεγγύης, αλλά και θα μπορούσε τελικά να βοηθήσει να αποδοθεί δικαιοσύνη σε όλους εκείνους που υπέφεραν από τη φασιστική τυραννία ή πολέμησαν εναντίον της.

Σημειώσεις

1. Βλέπε http://contra-xreos.gr/arthra/928-1936-2015.html
2. Ο Όττο Σκορτσένυ ήταν αξιωματικός των SS που έγινε διάσημος για τις παράτολμες επιχειρήσεις του, μια από τις οποίες ήταν η απαγωγή και απελευθέρωση του Μουσολίνι το 1943. Ο Λεόν Ντεγκρέλ ήταν ιδρυτής και ηγέτης του βελγικού φασιστικού κινήματος Rex και επικεφαλής της «Ταξιαρχίας των Βαλόνων» που πολέμησε στη Ρωσία στο πλευρό της Βέρμαχτ.

http://tvxs.gr/news/ellada/i-germania-den-apozimionei-toys-ellines-thymata-alla-toys-ispanoys-thytes-tis-bermaxt

«Η Γερμανία χρωστά τα διπλά στην Ελλάδα και πρέπει να τα επιστρέψει»

 

 Άρθρο Ισπανών οικονομολόγων για το χρέος της ναζιστικής Γερμανίας

ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Tου ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ Κ. ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ*

Η μόνη χώρα της ευρωζώνης, που δεν υπέγραψε την δανειακή σύμβαση Ελλάδας–χωρών ευρωζώνης (έχει επικρατήσει να αναφέρεται ως μνημόνιο Νο1) απευθείας με την Ελλάδα ήταν η Γερμανία (αντ’ αυτής υπέγραψε η γερμανική κρατική επενδυτική τράπεζα ειδικού σκοπού KFW). Ο προφανέστατος λόγος, είναι η ύπαρξη του γερμανικού κατοχικού δανείου και των γερμανικών επανορθώσεων (όχι οι γερμανικές κατοχικές αποζημιώσεις για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά την γερμανική κατοχή,  που πρέπει να διεκδικηθούν). Το ύψος τους κατά το έτος 2010, χωρίς συνυπολογισμό των τόκων, εκτιμάτο σε 162 δις ευρώ.

Η απόφαση της 19μελούς Διασυμμαχικής Επιτροπής των Παρισίων του 1946, καταλόγισε στη Γερμανία ότι οφείλει να καταβάλλει στην Ελλάδα:

– 7,1 δις δολάρια, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή αξίας 108 δις ευρώ το 2010 χωρίς συνυπολογισμό των τόκων, που είναι επανορθώσεις για καταστροφές στις υποδομές κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής και οφείλονται στο ελληνικό δημόσιο.

– Το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο ύψους 3,5 δις δολαρίων, αγοραστικής αξίας 1938, δηλαδή αξίας 54 δις ευρώ το 2010 χωρίς συνυπολογισμό των τόκων. Το δάνειο αυτό, υπολογιζόμενο κάθε έτος, τόσο από την τράπεζα της Ελλάδας, όσο και από την γερμανική κρατική τράπεζα, προκάλεσε καθοριστικά την πείνα και τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς από την γερμανική κατοχή.

Η Γερμανία δεν έχει προβεί σε εξόφληση αυτών των αναγνωρισμένων οφειλών της προς την Ελλάδα, ενώ έχει εξοφλήσει όλες ανεξαιρέτως τις χώρες με τις οποίες βρέθηκε σε εμπόλεμη κατάσταση. Και τα δύο αυτά ποσά δεν έχουν παραγραφεί, ούτε μπορούν να παραγραφούν, γιατί είναι αναγνωρισμένες οφειλές με διεθνείς συμφωνίες και διεθνείς συμβάσεις και είναι αρκετή η έγγραφη απαίτησή τους από την  εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση. Εάν αυτό συνέβαινε και η γερμανική κυβέρνηση αρνιόταν την καταβολή τους, η όποια ελληνική κυβέρνηση θα στοιχειοθετούσε δικαίωμα προσφυγής στα διεθνή δικαστήρια και αναμφισβήτητης δικαίωσής της για την λήψη τους.

Η σχετική δανειακή συμφωνία του αναγκαστικού γερμανικού κατοχικού δανείου υπογράφηκε την 14/3/1942 από τους πληρεξούσιους της Γερμανίας και της Ιταλίας στην Ελλάδα, Άλτενμπουργκ και Γκίτζι. Η Ελλάδα δεν είχε προσκληθεί και δεν ήταν παρούσα. Στην Ελλάδα την ανακοίνωσε μετά από εννιά μέρες ο Άλτενμπουργκ με την ρηματική διακοίνωση 160/23-3-1942 και ο Γκίτζι με το σημείωμά του Νο4/6406/461/23-3-1942.

Σύμφωνα μ’αυτήν

– Η ελληνική κυβέρνηση υποχρεούται μηνιαία να καταβάλλει έξοδα κατοχής 1,5 δισ. δρχ. (άρθρο 2).

– Οι αναλήψεις από την Τράπεζα της Ελλάδος, άνω του ποσού αυτού θα χρεώνονται στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ιταλίας ως άτοκο, σε δραχμές, δάνειο της Ελλάδας προς αυτές (άρθρο 3).

– Η επιστροφή του δανείου θα γινόταν αργότερα (αρθ. 4).

– Η συμφωνία είχε αναδρομική ισχύ από 1/1/1942 (άρθρ. 5).

Η δανειακή σύμβαση αποτελούσε μια συμφωνία μεταξύ Γερμανίας και Ιταλίας που επιβαλλόταν στην Ελλάδα ως υποχρεωτικά εκτελεστή (αναγκαστική). Οι δανειακές αναλήψεις θα είχαν την μορφή μηνιαίων προκαταβολών, το ύψος και η διάρκεια των οποίων δεν προσδιοριζόταν. Επίσης δεν προσδιοριζόταν πότε θα άρχιζε η εξόφληση του, ενώ προσδιοριζόταν ότι ήταν άτοκο και σε δραχμές. Με το εμπιστευτικό έγγραφο 409/2-4-1942 ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών έδινε εντολή στην Τράπεζα Ελλάδος να συμμορφωθεί με τη ρηματική διακοίνωση του Αλτενμπουργκ και να αρχίσει να καταβάλει τις δανειακές προκαταβολές.

Την αρχική αυτή αναγκαστική σύμβαση ακολούθησαν τρεις τροποποιήσεις με κοινή βούληση των συμβαλλομένων. Αυτές μετατρέπουν την αρχική αναγκαστική σύμβαση σε συμβατική. Δηλαδή το δάνειο παύει να είναι αναγκαστικό και μεταπίπτει σε κοινό συμβατικό δάνειο. Με την πρώτη τροποποίηση (2/12/1942) ορίζεται ότι τα δανειακά ποσά είναι αναπροσαρμοζόμενα και θα αρχίσουν να επιστρέφονται από τον Απρίλιο του 1943 (άρθρο β, παράγραφοι 2 και 3). Μάλιστα κατέβαλαν και δύο εξοφλητικές δόσεις του δανείου και στη συνέχεια σταμάτησαν την επιστροφή του, οπότε μεταπίπτει σε έντοκο λόγω υπερημερίας. Δηλαδή το δάνειο είχε μετατραπεί σε σταθερού νομίσματος και έντοκο. Επομένως το κατοχικό δάνειο είναι συμβατικό και όχι αναγκαστικό, σταθερού νομίσματος και από τον Απρίλιο του 1943 έντοκο. Αποτελεί συμβατική υποχρέωση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας και όχι επανορθωτική. Συνεπώς δεν εντάσσεται στη συμφωνία του Λονδίνου 1953 που ανέστειλε την καταβολή των επανορθώσεων και αποζημιώσεων μέχρι την επανένωση της Γερμανίας.

Η σημερινή Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι δανείσθηκε από το ελληνικό κράτος κατά παράβαση του άρθρου 49 της σύμβασης της Χάγης του 1909, που ισχύει και σήμερα. Δανείσθηκε από ένα κράτος που η ίδια η ναζιστική Γερμανία είχε χαρακτηρίσει ακατάλυτο και ότι οι ναζί δεν αμφισβήτησαν ποτέ το δάνειο αλλά και άρχισαν την αποπληρωμή του, ενώ και ο καγκελάριος Έρχαρντ το 1964 είχε δεσμευθεί για την επιστροφή του μετά την επανένωση της Γερμανίας. Η Γερμανία δεν πρέπει να ξεχνά ότι η γερμανική κατοχή είναι υπεύθυνη για το οικονομικό ελληνικό ολοκαύτωμα της περιόδου 1940-44, για την αύξηση του πληθωρισμού 15,3 εκατομμύρια φορές και ότι μόνο η Ελλάδα υποχρεώθηκε να καταβάλει στην τότε Γερμανία πολεμικές αποζημιώσεις. Για την επανόρθωση η Ελλάδα θα χρειαζόταν 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946. Αυτό η Ελλάδα μετά την λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου θα το αναζητούσε στον εξωτερικό δανεισμό. Από την άλλη πλευρά αυτή που αμφισβητεί και αρνείται την επιστροφή του κατοχικού δανείου είναι η μετά το 1990 ενωμένη και δημοκρατική Γερμανία

Ο Γερμανός ιστορικός Albrecht Ritchl, σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικόSpiegel, ανέφερε εμφατικά ότι εάν η Γερμανία πιέσει την Ελλάδα τότε η χώρα μας μπορεί να αξιώσει την καταβολή των γερμανικών επανορθώσεων και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου, ανοίγοντας τους ασκούς του Αιόλου. Ο Γάλλος  οικονομολόγος Jacques Delpla, σε συνέντευξή του στην γαλλική εφημερίδα Les Echos το 2010, υποστήριξε ότι σύμφωνα με υπολογισμούς του το συνολικό ποσό που οφείλει η Γερμανία στη Ελλάδα ανέρχεται στο ποσό των 575 δις ευρώ, με συνυπολογισμό των τόκων. Κατ’ άλλους οικονομολόγους αυτό το ποσό υπερβαίνει σήμερα τα 1,1 τρις ευρώ,   με συνυπολογισμό των τόκων. Το προκύπτον ποσό είναι άμεσα απαιτητό από την γερμανική κυβέρνηση, μετά την ενοποίηση της Ομοσπονδιακής Γερμανίας και της Λαικής Δημοκρατίας της Γερμανίας το 1990, σύμφωνα με τους κανόνες του διεθνούς δικαίου.

Η ελληνική κυβέρνηση δικαιούται και οφείλει να εγγράψει την γερμανική οφειλή στις ανείσπρακτες οφειλές προς το ελληνικό Δημόσιο και στον Κρατικό Προυπολογισμό, με την αιτιολόγηση ότι πρόκειται για άμεσα απαιτητό ληξιπρόθεσμο χρέος. Οι υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών, κατόπιν σχετικής εντολής, μπορούν να προβούν σε όλες τις απαραίτητες σχετικές άμεσες ενέργειες για την είσπραξη του ληξιπρόθεσμου γερμανικού χρέους. Το γεγονός αυτό θα έχει ως άμεσο αποτέλεσμα την μετατροπή του προυπολογισμού της χώρας σε εντονότατα πλεονασματικό, την ολοσχερή εξάλειψη του δημόσιου χρέους και την μετατροπή του σε μεγάλο δημόσιο σωρευτικό πλεόνασμα. Συνεπώς θα σήμαινε την έξοδο της Ελλάδας από την δημοσιονομική παρακολούθηση-εποπτεία της ΕΕ, την εκπλήρωση των κριτηρίων της συνθήκης του Μάαστριχτ, την αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας σε ΑΑΑ, την ραγδαία εξαφάνιση των spreads δανεισμού κλπ. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με τους κανονισμούς της Eurostat, η Γερμανία θα υποχρεωνόταν να εγγράψει στον δικό της Κρατικό Προυπολογισμό το οφειλόμενο δημόσιο χρέος προς την Ελλάδα. Με αυτό τον τρόπο θα θέτονταν ζήτημα δημοσιονομικής επιτήρησης της Γερμανίας από την ΕΕ, λόγω μη εκπλήρωσης των κριτηρίων της συνθήκης του Μάαστριχτ και των όρων του Ευρωπαικού Συμφώνου Σταθερότητας, που προσπαθεί να επιβάλει με κάθε τρόπο και με την απειλή ποινών στις υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης.

*Ο Καλλίνικος Κ. Νικολακόπουλος είναι Οικονομολόγος και Αναλυτής Πληροφοριακών Συστημάτων

 

http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=19079%3A2015-01-03-17-12-25&catid=42%3Aergasiakes-sxeseis&Itemid=168#.VN5kC2uWFFA.facebook

Τα γερμανικά πολεμικά χρέη και το νέο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους

 

του Παναγιώτη Ρουμελιώτη, Πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ και καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας

Πρόσφατα (7/6/2013) πραγματοποιήθηκε στο Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Βερολίνο μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μεταξύ Γερμανών ευρωβουλευτών, ακαδημαϊκών και πολιτικών επιστημόνων σχετικά με τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις και το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους. Σύμφωνα με σχετικό άρθρο τηςDeutscheWelle1, το βασικό συμπέρασμα από τη συζήτηση αυτή ήταν ότι το σενάριο άμεσης πληρωμής από τη Γερμανία στην Ελλάδα πολεμικών αποζημιώσεων πρέπει ν’ αποκλειστεί. Αλλά υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι διευθέτησης του θέματος. Συγκεκριμένα, θα πρέπει να διερευνηθεί η δυνατότητα ενός είδους σιωπηρής αναγνώρισης των γερμανικών οφειλών (στις οποίες θα περιλαμβάνονται τόσο οι πολεμικές επανορθώσεις, όσο και οι γερμανικές οφειλές από το κατοχικό δάνειο), σε συνδυασμό με μια απομείωση του ελληνικού χρέους. Επίσης η Γερμανία οφείλει να καταβάλει στην Ελλάδα, ενδεχομένως μέσα από ένα Ταμείο Επενδύσεων, και χρήματα.   Η λύση αυτή φαίνεται αναγκαία και εφικτή, παρά τα προβλήματα που θα προκύψουν στην πορεία των διαπραγματεύσεων (κυρίως όσον αφορά στο ύψος των αποζημιώσεων και του έντοκου κατοχικού δανείου).   Πριν αναπτύξω τα επιχειρήματα που θα μπορούσαν θα χρησιμοποιηθούν σε μια τέτοια διαπραγμάτευση, είναι σκόπιμο ν’ αναφέρω το ιστορικό των ρυθμίσεων και διαγραφών των γερμανικών χρεών που σχετίζονται με τις πολεμικές επανορθώσεις.     Οι επανορθώσεις Μετά την ήττα τους στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Γερμανοί υποχρεώθηκαν το 1921, στο πλαίσιο της Συνθήκης των Βερσαλλιών, να αναγνωρίσουν επανορθώσεις ύψους 269 δις γερμανικών μάρκων χρυσού στους νικητές του πολέμου (Τριπλή Συμφωνία). Αλλά το 1923 η Γερμανία κήρυξε στάση πληρωμών στα πολεμικά χρέη της που αποπληρώνονταν με άνθρακα και σίδηρο. Σε απάντηση της στάσης πληρωμών αυτής, τα γαλλικά και βελγικά στρατεύματα κατέλαβαν τη βιομηχανική περιοχή της κοιλάδας του Ruhr, όπου βρίσκονταν τα ορυχεία και οι βιομηχανίες σιδήρου. Η στρατιωτική αυτή κατάληψη προκάλεσε την παθητική αντίσταση των Γερμανών, ενώ η κατάσταση της γερμανικής οικονομίας επιδεινώθηκε και ο πληθωρισμός εκτοξεύθηκε στα ύψη. Έτσι, με πρωτοβουλία των Αμερικανών, αποφασίστηκε η σύσταση της Συμμαχικής Επιτροπής Επανορθώσεων με επικεφαλής των Αμερικανό τραπεζίτη CharlesDawes. Σκοπός της Επιτροπής ήταν η εξεύρεση λύσης για την είσπραξη των γερμανικών επανορθώσεων.   Τον Αύγουστο του 1924, οι προτάσεις της Επιτροπής έγιναν αποδεκτές τόσο από τους συμμάχους όσο και από τη Γερμανία. Με βάση τη συμφωνία αυτή, οι οφειλές για επανορθώσεις της Γερμανίας περιορίστηκαν στα 132 δις γερμανικά μάρκα χρυσού. Η αποπληρωμή τους θα γινόταν σταδιακά, 1 δις μάρκα το πρώτο έτος και θα έφτανε μέχρι 2,5 δις ετησίως μετά το πέμπτο έτος. Οι πηγές αποπληρωμής του χρέους θα συμπεριλάμβαναν τα έσοδα από τις μεταφορές, τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης και τους δασμούς. Επίσης οι σύμμαχοι θα επόπτευαν την αναδιοργάνωση της Reichsbank, ενώ τα γαλλικά και βελγικά στρατεύματα θα αποχωρούσαν από την περιοχή του Ruhr. Τέλος, οι αμερικανικές τράπεζες θα παρείχαν δάνεια στη Γερμανία προκειμένου να αποπληρωθεί μέρος του γερμανικού χρέους2.   Μετά την επίτευξη της συμφωνίας αυτής, η γερμανική οικονομία άρχισε να ανακάμπτει, οι ξένες επενδύσεις αυξήθηκαν και το μάρκο σταθεροποιήθηκε. Έτσι η αποπληρωμή του χρέους συνεχίστηκε κανονικά. Ωστόσο, όταν ξέσπασε η μεγάλη ύφεση του 1929, οι σύμμαχοι διαπίστωσαν την αδυναμία της Γερμανίας να αποπληρώνει τα πολεμικά της χρέη, λόγω της δραματικής μείωσης των εισαγωγών και εξαγωγών της. Μια νέα Επιτροπή υπό τον Αμερικανό τραπεζίτη OwenYoungπρότεινε ένα νέο σχέδιο «κουρέματος» και αποπληρωμής των γερμανικών πολεμικών χρεών. Το χρέος αυτό περιορίστηκε στα 112 δις γερμανικά μάρκα χρυσού (δηλαδή 107 δις δολάρια του 2013) και θα αποπληρώνονταν σε 59 χρόνια (μέχρι το 1988). Επίσης, η ετήσια δόση αποπληρωμής καθορίστηκε στο ήμισυ σε σχέση μ’ εκείνη του Σχεδίου Dawes, στα 473 εκατ. Τα δύο τρίτα της ετήσιας δόσης θα καλύπτονταν με δάνεια αμερικανικών τραπεζών προς τη Γερμανία. Στο πλαίσιο της συμφωνίας Young που εγκρίθηκε τον Ιανουάριο του 1930 ιδρύθηκε και η Διεθνής Τράπεζα Διακανονισμών3.     Η Διάσκεψη της Λωζάννης Αλλά με την επιδείνωση της παγκόσμιας οικονομίας, οι αμερικανικές τράπεζες δεν μπορούσαν να συνεχίσουν την παροχή δανείων στη Γερμανία. Η οικονομία της τελευταίας είχε κυριολεκτικά πληγεί. Η ανεργία αυξήθηκε στο 33,7% το 1931 και 40% το 1932. Ο Αμερικανός πρόεδρος Hoover ανακοίνωσε τον Ιούλιο του 1931 το πάγωμα, για ένα χρόνο, της αποπληρωμής του γερμανικού χρέους. Αλλά με την επιδείνωση της παγκόσμιας οικονομίας, κατέστη σαφές ότι η Γερμανία δεν μπορούσε ν’ αποπληρώσει τα χρέη της. Έτσι, στο πλαίσιο της Διάσκεψης της Λωζάννης του 1932, οι σύμμαχοι, η Γερμανία και η Ιαπωνία αποφάσισαν να μειωθεί το απλήρωτο χρέος της Γερμανίας κατά 90% και το υπόλοιπο 10% να αποπληρωθεί με την έκδοση γερμανικών ομολόγων. Με τη συμφωνία αυτή παραγράφηκε ουσιαστικά το γερμανικό χρέος. Με την άνοδο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος στην πολιτική σκηνή, η Γερμανία αρνήθηκε την αποπληρωμή των επανορθώσεων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.   Έτσι, μέχρι το 1933, η Γερμανία είχε πληρώσει μόλις το ένα όγδοο των πολεμικών χρεών της λόγω επανορθώσεων που είχαν αρχικά αποφασιστεί στο πλαίσιο της Συνθήκης των Βερσαλλιών4.   Μετά τη νέα γερμανική ήττα στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι σύμμαχοι, κάτω από πίεση οικονομολόγων (π.χ. Keynes), αποφάσισαν να περιορίσουν τις γερμανικές πολεμικές επανορθώσεις. Συγκεκριμένα, όπως πίστευαν πολλοί παρατηρητές εκείνη την εποχή, θα έπρεπε να μην επαναληφθεί το σφάλμα της Συμφωνίας των Βερσαλλιών με βάση την όποια κλήθηκε η Γερμανία να πληρώσει πολύ υψηλές πολεμικές αποζημιώσεις, που οδήγησαν εμμέσως στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι αυτό επειδή το βάρος των αποζημιώσεων εκείνων παρεμπόδισε την ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας και την οδήγησε σε υπερπληθωρισμό. Η κατάσταση αυτή διευκόλυνε την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.   Για το λόγο αυτό, οι σύμμαχοι αποφάσισαν στο Potsdam στις 2 Αυγούστου του 1943 να επιβάλουν στη Γερμανία πολύ μικρές πολεμικές επανορθώσεις (23 δις δολάρια), που θα αποπληρώνονταν κυρίως σε είδος (μηχανολογικός εξοπλισμός και βιομηχανικά εργοστάσια, τεχνολογικό και επιστημονικό know-how και υποχρεωτική εργασία Γερμανών πολιτών)5.     Η Συμφωνία του Λονδίνου Αλλά και πάλι, το 1953, στο πλαίσιο της Συμφωνίας του Λονδίνου, οι σύμμαχοι, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, διέγραψαν το μισό περίπου προπολεμικό χρέος της Γερμανίας (13,5 δις μάρκα) και ένα μεγάλο μέρος του μεταπολεμικού (15-16 δις μάρκα)6. Είχε επίσης προηγηθεί, το 1948, το Σχέδιο Marshall, που αφορούσε ουσιαστικά σε δωρεάν χρηματοδότηση προς τη Δυτική Ευρώπη για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης βιομηχανίας της και οικονομίας της γενικότερα. Η Γερμανία εντάχθηκε στο Σχέδιο Marshall.   Με βάση την ιστορική αυτή αναδρομή, μπορούμε να τεκμηριώσουμε καλύτερα τα ελληνικά επιχειρήματα για ένα νέο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους και μια ουσιαστική επενδυτική συνδρομή από τη Γερμανία και την Ευρωζώνη γενικότερα. Πρώτον, το δυσβάστακτο δημόσιο χρέος μιας χώρας παρεμποδίζει την ανάπτυξή της και οδηγεί σε υψηλό ποσοστό ανεργίας.   Δεύτερον, το δυσβάστακτο δημόσιο χρέος δεν οφείλεται μόνο στο δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας μας μετά το 2011, αλλά και στα λάθη του πρώτου Μνημονίου, που οδήγησαν στην παραπέρα διόγκωση του ελληνικού χρέους ακόμα και μετά το πρώτο «κούρεμά» του.   Τρίτον, η ύφεση και η ανεργία, αργά ή γρήγορα, προκαλούν κοινωνικές εκρήξεις και πολιτική αποσταθεροποίηση (π.χ. άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία).   Τέταρτον, μόνο με καθυστερημένες και μικρές ελαφρύνσεις του δημοσίου χρέους δεν λύνεται το πρόβλημα της βιωσιμότητάς του (π.χ. η ρύθμιση του γερμανικού χρέους με το Σχέδιο Dawes απέτυχε και έτσι οδηγήθηκαν οι σύμμαχοι στο Σχέδιο Υοung).   Πέμπτον, ταυτόχρονα με την ουσιαστική απομείωση του ελληνικού χρέους απαιτείται ένα ουσιαστικό πρόγραμμα επενδύσεων (π.χ. ένα νέο Σχέδιο Marshall) για την Ελλάδα, ώστε ν’ ανορθωθεί η ελληνική οικονομία και να μειωθεί σταδιακά η ανεργία (χωρίς το Σχέδιο Marshall, η Δυτική Ευρώπη και η Γερμανία ειδικότερα δεν θα μπορούσαν να ανοικοδομηθούν).   Έκτον, η αναχρηματοδότηση του υψηλού χρέους της Ελλάδας με νέα δάνεια δεν οδηγεί σε λύση του προβλήματος αλλά, αντίθετα, διογκώνει ακόμα περισσότερο το δημόσιο χρέος της. Επίσης, η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων και η ανεπαρκής αναδιάρθρωση του χρέους γενικότερα μεταθέτουν χρονικά το πρόβλημα και παρεμποδίζουν την ανάπτυξη και την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των επενδυτών (όπως έγινε και με την αποτυχία του Σχεδίου Dawes).   Έβδομον, είναι πολύ πιθανό το θέμα των γερμανικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου να συνδεθεί με το νέο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους όπως προέκυψε και από τη σχετική συζήτηση που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Βερολίνο.   Πέρα από τα δύσκολα νομικά, πολιτικά και υπολογιστικά προβλήματα που θα προκύψουν προκειμένου η Γερμανία να αποδεχτεί τις επανορθώσεις και να επιστρέψει το έντοκο κατοχικό δάνειο στην Ελλάδα, η γερμανική πλευρά θα επιχειρήσει να συμψηφίσει τις οφειλές της προς τη χώρα μας με τα διμερή της δάνεια προς την Ελλάδα από το 2010 (περίπου 17,5 δις ευρώ). Αλλά οι εκτιμήσεις όσον αφορά στο ύψος των γερμανικών επανορθώσεων και του κατοχικού δανείου υπερβαίνουν πολλαπλάσια τις οφειλές της χώρας μας προς τη Γερμανία.     Σημειώσεις 1. Βλ. Topstory.gr. 2.Bλ. Dawes Plan, Wikipedia. 3.Βλ. Young Plan, Wikipedia. 4.Βλ. War reparations, Wikipedia. 5.Στοίδιο. 6.Βλ. «1953, l’Allemagne divise sa dette par deux», Le Monde, 19-20 Αυγούστου 2012.     Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 21/06/2013 (Τεύχος 192)

Οι πολεμικές επανορθώσεις

Το Ποντίκι

Tου Ετεοκλή Δουμουλάκη

Η διεκδίκηση των πολεμικών επανορθώσεων από τη Γερμανία δεν είναι ποδοσφαιρικός αγώνας. Δεν πρόκειται για sport ούτε είμαστε 11 εναντίον 11. Αν είναι να κερδίσουν οι Γερμανοί, καλύτερα να μην ξεκινήσουμε μια μάχη που θα καταλήξει σε ταπεινωτική ήττα. Όποιος ηττάται στις επιμέρους μάχες (Siemens, επανορθώσεις, έλεγχος τραπεζών, επαναδιαπραγμάτευση δανειακής σύμβασης) χάνει τον πόλεμο. Και με το γερμανικό imperium η Ελλάδα είναι σε αδυσώπητο πόλεμο. Το διακύβευμα είναι – όπως και τότε – αν θα ζήσουμε ως κυρίαρχος λαός σε ανεξάρτητο κράτος ή αν θα ζήσουμε ως αποικία, σε ιδιόμορφο καθεστώς προτεκτοράτου.
Η ελληνική Αριστερά έχει μακρά, ένδοξη παράδοση σε ήττες οδυνηρές για τον ελληνικό λαό. Με τον ΣΥΡΙΖΑ παίζει τα ρέστα της. Μια νέα αποτυχία θα καταστήσει την Αριστερά όχι απλώς κλινικά νεκρή αλλά, όπως εύστοχα λένε οι έμπειροι περί αυτά Άγγλοι «φίλοι» μας, irrelevant!
Οι μη καταβληθείσες στην Ελλάδα πολεμικές επανορθώσεις (του κατοχικού δανείου συμπεριλαμβανομένου) δεν είναι μία απλή, τυχαία συμβατική παράλειψη της Γερμανίας. Αφορούν τον πυρήνα του μεταπολεμικού εγχειρήματος της Γερμανίας, της αντίληψής της για την οικοδόμηση της Ευρώπης, του ρόλου και της συμμετοχής της σ’ αυτήν. Αν ανατρέξει κανείς σ’ όσους αποζημίωσε η Γερμανία μετά τις δύο μείζονες πολεμικές συρράξεις τις οποίες ξεκίνησε στον 20ό αιώνα, θα διακρίνει δύο γενικές κατηγορίες: αυτούς που δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, δηλαδή τις Μεγάλες Δυνάμεις που τη νίκησαν στο πεδίο της μάχης, και αυτούς για τους οποίους θεώρησε ότι είχε άφευκτη ηθική υποχρέωση λόγω γενοκτονίας, δηλαδή το εβραϊκό στοιχείο.
1Στην πρώτη κατηγορία η Γερμανία διαπραγματεύθηκε σκληρά, στρεψοδίκησε, προέταξε την ανάγκη επιβίωσης του γερμανικού λαού, συνέδεσε την αποπληρωμή με την ανάπτυξη της οικονομίας της, πλήρωσε εν πολλοίς με την εκχώρηση περιοχών και τη λεηλασία της υποδομής της από τους (πανίσχυρους) νικητές. Η γερμανική λογική εν προκειμένω ήταν ότι η ειρήνη είναι συνέχεια του πολέμου με άλλα μέσα. Ενός πολέμου που δεν θεώρησε, κατ’ ουσίαν, ηθικά επιλήψιμο, αλλά ένα φυσιολογικό, προβλεπόμενο από την Ιστορία και το ius gentiis εργαλείο του ανταγωνισμού των Μεγάλων Δυνάμεων.
2Στην περίπτωση της γενοκτονίας των εβραϊκών πληθυσμών η Γερμανία έσπευσε να πληρώσει τις (πολύ ελάσσονες) αποζημιώσεις προς τα θύματα και το κράτος του Ισραήλ βδελυσσόμενη και επιρρίπτοντας την ευθύνη στο ναζιστικό καθεστώς και την ιδεολογία του. Πόσο ρηχή και υπολογισμένη είναι αυτή η έμπρακτη γερμανική συγγνώμη προκύπτει από το γεγονός ότι μηδαμινές αποζημιώσεις κατεβλήθησαν στα θύματα της γενοκτονίας των 8 εκατομμυρίων Πολωνών και Ρώσων αιχμαλώτων, τους οποίους η ίδια ακριβώς ρατσιστική ιδεολογία των ναζί καταδίκασε, όπως και τους Εβραίους, να πεθάνουν σαν υπ-άνθρωποι, σκλάβοι εργασίας.

Άρνηση
Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, η παγιωμένη μετά τη γερμανική επανένωση αντίληψη του Βερολίνου είναι ότι δεν οφείλονται πολεμικές επανορθώσεις. Ο γέγονε, γέγονε! Οι όποιες ζημιές υποδομής ήταν αναπόφευκτες ζημιές κάθε πολέμου. Το κατοχικό δάνειο χρηματοδότησε τα έξοδα των στρατευμάτων κατοχής, που πάντοτε βαρύνουν την ηττημένη χώρα. Το Δίστομο, τα Καλάβρυτα, μοιραία επεισόδια του ανορθόδοξου πολέμου που διεξήγαγαν οι παρτιζάνοι. Όπως και στο Οραντούρ, την ευθύνη φέρουν οι συγκεκριμένοι δράστες, όχι η χώρα της οποίας έφεραν τη στολή. Άλλωστε, στο Δίστομο και στο Ασβεστοχώρι δεν ήσαν οι δράστες κυρίως Γερμανοί, αλλά βοηθητικά στρατεύματα, τσολιάδες των Ταγμάτων Ασφαλείας και Τάταροι αντιστοίχως.
Η βάση της γερμανικής αντίληψης για μη οφειλή επανορθώσεων είναι η άρνηση της ουσίας του επιθετικού και άδικου πολέμου. Ενός πολέμου που δεν διεξήχθη κατά αντίπαλου στρατού στο μέσον της ερήμου (Africa Korp εναντίον της 8ης Στρατιάς), αλλά εναντίον ολόκληρου έθνους μέσα στην πατρογονική του εστία, διότι δεν παραδέχθηκε ότι ηττήθηκε και δεν δεσμεύθηκε από τη συμφωνία παράδοσης που υπέγραψε ο Τσολάκογλου και εφήρμοζαν Λογοθετόπουλος και Ράλλης. Στο πλαίσιο αυτής ακριβώς της λογικής, ο χρόνος που μεσολάβησε παραγράφει, ενώ τα ευρωπαϊκά προγράμματα ανάπτυξης συμψηφίζονται σ’ ένα φυσιολογικό πάρε – δώσε των εθνών ανά την Ιστορία.
Εάν η Ελλάδα αποδεχθεί και ενταχθεί σ’ αυτή τη λογική, αν δεν την ανατρέψει, τότε δεν έχει καμιά τύχη ούτε σε νομικό επίπεδο, ενώπιον διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων, ούτε σε επίπεδο διμερούς διπλωματικής διαπραγμάτευσης με τη Γερμανία. Η ανατροπή αυτού του πλαισίου απαιτεί την προσφυγή σ’ ένα ευρύ, λαϊκό, διεθνές κίνημα συμπαράστασης προς το ελληνικό αίτημα για επανορθώσεις, ανάλογο με το διεθνές κίνημα που αναπτύχθηκε κατά του πολέμου στο Βιετνάμ.
Μόνο σ’ αυτό το πεδίο μάχης η γερμανική κυβέρνηση μειονεκτεί. Μόνο όταν στην ίδια τη Γερμανία η κοινή γνώμη βρεθεί απέναντι στον Σόιμπλε και τη λοιπή πολιτική ηγεσία (όπως η αμερικανική κοινή γνώμη βρέθηκε για το Βιετνάμ απέναντι στον Τζόνσον και τον Νίξον – Νixon με αγκυλωτό σταυρό αντί για x), μόνο όταν η Ελλάδα αναδείξει την ενοχή των σημερινών Γερμανών για όσα φρικτά έκαναν εδώ οι πατεράδες και οι παππούδες τους (στο πλαίσιο της πεισματώδους ένοπλης στήριξής τους προς το ναζιστικό καθεστώς), μόνο τότε η πλάστιγγα της μάχης των επανορθώσεων θα γείρει υπέρ της Ελλάδας.
Στην πολιτική μας αυτή προσπάθεια θα βρούμε συμμάχους τους έντιμους και τους προοδευτικούς ανθρώπους (απλούς πολίτες αλλά και προσωπικότητες των Γραμμάτων, των Τεχνών, της show biz) στην ίδια τη Γερμανία και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσουμε και τους εχθρούς αυτής της προσπάθειας, ανάμεσά μας. Λέω εχθρούς ανάμεσά μας, διότι απέναντί μας στέκονται απλώς οι αντίπαλοι.

Μαυραγορίτες
Ποιοι σήμερα στην Ελλάδα είναι σε θέση να διεκδικήσουν από τη Γερμανία επανορθώσεις και γιατί; Μπορούν να τις διεκδικήσουν οι μνημονιακοί επίγονοι – ενίοτε ευθέως απόγονοι – του Βουλπιώτη και των Ταγματαλητών; Μπορούν οι σημερινοί τραπεζίτες, πρώην κατοχικοί καϊκτσήδες και μαυραγορίτες; Όλοι αυτοί συνεργάσθηκαν και συνεργάζονται με το γερμανικό imperium. Αυτούς τους κρατάνε από χίλιες μεριές οι Γερμανοί, τους έχουν χρηματοδοτήσει πολλαπλώς πάνω και κάτω από το τραπέζι.
Όπως τότε, έτσι και σήμερα τις επανορθώσεις δικαιωματικά τις απαιτούν και είναι σε θέση να τις αποσπάσουν αυτοί που αντιστέκονται στο γερμανικό imperium.
Όσοι συγκαλύπτουν τη λίστα Λαγκάρντ στη Βουλή μόνο να υπονομεύσουν μπορούν τον αγώνα για τις πολεμικές επανορθώσεις. Να τον αφυδατώσουν από κάθε ιστορικό και πολιτικό περιεχόμενο, να τον υποβιβάσουν σε αποκατάσταση μιας «ιστορικής αδικίας» αίροντας τον διαρκή χαρακτήρα του εγκλήματος, να τον διαιρέσουν με νομικίστικη λογική σε κατοχικό δάνειο, που είναι τάχα μια «βασίμως διεκδικούμενη» εμπορική, συμβατική υποχρέωση του γερμανικού κράτους, από την «ανέφικτη υπερβολή» των πολεμικών επανορθώσεων. Με μια λέξη, να ευτελίσουν την προσπάθεια και να τη φέρουν στα θλιβερά τους μέτρα.
Θα ήταν στρατηγικό λάθος για την Αριστερά αν υπέτασσε την προσπάθεια για πολεμικές επανορθώσεις από τη Γερμανία στον κοινό παρονομαστή και στον μέσο όρο της τάχα πανεθνικής συνεννόησης με τους χθεσινούς και σημερινούς – Έλληνες το γένος – συνεργάτες των Γερμανών. Θα χάσει τη μάχη, ίσως και τον πόλεμο.

 

ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ

Τον Οκτώβριο του 1940, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να μπει στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με την απρόκλητη εισβολή των στρατευμάτων του Μουσολίνι στην Ήπειρο. Ο Χίτλερ, για να σώσει τον Μουσολίνι από μία ταπεινωτική ήττα, εισέβαλε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941. Η Ελλάδα λεηλατήθηκε και ερειπώθηκε από τους Γερμανούς όσο καμία άλλη χώρα κάτω από την κατοχή τους. Σύμφωνα με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τουλάχιστον 300.000 Έλληνες πέθαναν από την πείνα-άμεσο αποτέλεσμα της Γερμανικής λεηλασίας. Ο Μουσολίνι παραπονέθηκε στον Υπουργό του των Εξωτερικών, Κόμη Τσιάνο, «Οι Γερμανοί έχουν αρπάξει από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους». 
Η Γερμανία και η Ιταλία επέβαλαν στην Ελλάδα όχι μόνο υπέρογκες δαπάνες κατοχής, αλλά και ένα αναγκαστικό δάνειο (κατοχικό δάνειο) ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολλαρίων. 
Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει την υποχρέωση της Γερμανίας να πληρώσει αυτό το χρέος και είχε δώσει οδηγίες να αρχίσει η διαδικασία πληρωμής του. Μετά το τέλος του πολέμου, η Συνδιάσκεψη των Παρισίων επιδίκασε στην Ελλάδα 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια για πολεμικές επανορθώσεις έναντι της Ελληνικής απαίτησης 14,0 δισεκατομμυρίων δολαρίων. 
Η Ιταλία πλήρωσε στην Ελλάδα το μερίδιο της από το κατοχικό δάνειο.Η Ιταλία και η Βουλγαρία πλήρωσαν πολεμικές επανορθώσεις στην Ελλάδα, και η Γερμανία πλήρωσε πολεμικές επανορθώσεις στην Πολωνία το 1956 και στην Γιουγκοσλαβία το 1971. Η Ελλάδα απαίτησε από την Γερμανία την πληρωμή του κατοχικού δανείου το 1945, 1946, 1947, 1964, 1965, 1966, 1974, 1987, και το 1995. 
Παρά ταύτα Γερμανία αρνείται συστηματικά να πληρώσει στην Ελλάδα τις υποχρεώσεις της που απορρέουν από το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις. Το 1964, ο Γερμανός Καγκελάριος Erhard υποσχέθηκε την πληρωμή του δανείου μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, που πραγματοποιήθηκε το 1990. 
Ενδεικτικό της σημερινής αξίας των Γερμανικών υποχρεώσεων προς στην Ελλάδα είναι το ακόλουθο: εάν χρησιμοποιηθεί σαν τόκος ο μέσος τόκος των Κρατικών Ομολόγων των ΗΠΑ από το 1944 μέχρι το 2010, που είναι περίπου 6%, η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου ανέρχεται στα 163,8 δισεκατομμύρια δολάρια και αυτή των πολεμικών επανορθώσεων στα 332 δισεκατομμύρια δολάρια. 
Στις 2 Ιουλίου 2011, ο Γάλλος οικονομολόγος και σύμβουλος της Γαλλικής κυβέρνησης Jacques Delpla δήλωσε ότι οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα για το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ανέρχονται σε 575 δισεκατομμύρια δολάρια (Les Echos, Saturday, July 2, 2011). 
Ο Γερμανός ιστορικός οικονομολογίας Dr. Albrecht Ritschl συνέστησε στην Γερμανία να ακολουθήσει μία περισσότερο μετριοπαθή πολιτική στην ευρωκρίση του 2008-2011, διότι ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπη δικαιολογημένων απαιτήσεων για πολεμικές επανορθώσεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (Der Spiegel, June 21, 2011,guardian.co.uk, June 21, 2011). 
Οι Γερμανοί δεν άρπαξαν από τούς Έλληνες μόνο «ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους». 
Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα έχασε 13% του πληθυσμού της. Ένα μέρος αυτού του πληθυσμού χάθηκε στην μάχη, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό χάθηκε από την πείνα και τα εγκλήματα πολέμου των Γερμανών. 
Οι Γερμανοί δολοφόνησαν τούς κατοίκους 89 Ελληνικών πόλεων και χωριών, έκαψαν περισσότερα από 1700 χωριά και εκτέλεσαν πολλούς από τους κατοίκους αυτών των χωριών. Μετέτρεψαν την χώρα σε ερείπια, και λεηλάτησαν τους αρχαιολογικούς της θησαυρούς. 
Ζητούμε από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες, πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών, των εγκλημάτων και των λεηλασιών που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών.

Αγαπητοί φίλοι, 
όπως αναφέρεται παρακάτω από το 
EΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: 
Αυτές τις μέρες διεξάγεται η Δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης 
για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις. 

Παρακαλώ ζητήσετε από φίλους και γνωστούς σας να πάνε στο 

http://www.greece.org/blogs/ wwii/ 

και να υπογράψουν το Αίτημα μας που ζητά από την Γερμανική Κυβέρνηση να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα, πού εκκρεμούν για πολλές δεκαετίες, πληρώνοντας το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και πολεμικές επανορθώσεις ανάλογες των υλικών ζημιών, των εγκλημάτων και των λεηλασιών, που διέπραξε η πολεμική μηχανή των Γερμανών…

ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ 
ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 
—————————— —————————— ———– 
Αυτές τις μέρες διεξάγεται η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τα θύματα του Ναζισμού και τις Γερμανικές αποζημιώσεις.

Η δικαίωση των Ελλήνων θυμάτων του Ναζισμού μέσω των Ιταλικών δικαστηρίων, έχει οδηγήσει την υπόθεση στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, στο οποίο προσέφυγε η Γερμανία για να ακυρώσει τις αποζημιώσεις και το οποίο ξεκίνησε τη σχετική δικαστική διαδικασία τη Δευτέρα 12/09. 

Την ίδια ώρα, ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα το μέγα θέμα του ανεξόφλητου αναγκαστικού Κατοχικού Δανείου της χώρας μας προς τη Γερμανία και των γερμανικών επανορθώσεων για τις κατοχικές καταστροφές στη χώρα μας, αφού η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα η οποία δεν έχει λάβει ως αποζημίωση ούτε ένα ευρώ. 

Η μέχρι τώρα παθητική, δυστυχώς, στάση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, στο μέγιστο αυτό Εθνικό θέμα, ήρθε η ώρα να γίνει ενεργητική. 

Είναι απόλυτη ανάγκη, από σήμερα, οι Υπουργοί Δικαιοσύνης, Εξωτερικών και Οικονομικών, τουλάχιστον, να παρακολουθήσουν αυτή την πολυσήμαντη για τα εθνικά μας συμφέροντα δίκη στη Χάγη. 

Η παρουσία τους δεν θα είναι τιμή μόνο, για τα θύματα του Ναζισμού, αλλά, επιτέλους θα καταδείξει στους Δικαστές της Χάγης και στην παγκόσμια κοινή γνώμη, την αποφαστικότητα της Ελληνικής Πολιτείας να στηρίξει δυναμικά τις διεκδικήσεις των συγγενών των Ελλήνων θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας για ηθική και υλική αποζημίωση. 

Αυτή η δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, στις σημερινές συνθήκες, έχει τεράστια σημασία για το παρόν και το μέλλον της Πατρίδας μας. 

Για το Εθνικό Συμβούλιο 

Ο Πρόεδρος 
Μανώλης Γλέζος

…ΣΤΕΙΛΤΕ ΤΟ ΠΑΝΤΟΥ!!!

OI ΟΦΕΙΛΕΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

ΙΔΡΥΤΗΣ : Καθ. Μιχαήλ Στασινόπουλος, Πρόεδρος της Ελληνικης Δημοκρατίας 1977

Σόλωνος 123 Τ.Κ 10678 ΑΘΗΝΑ.

http://ethnikonthematon.blogspot.com,  email: epitropi1978@gmail.com

 

OI  ΟΦΕΙΛΕΣ  ΤΗΣ  ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ  ΠΡΟΣ  ΤΗΝ  ΕΛΛΑΔΑ

Επειδή υπάρχει μεγάλη σύγχυση και παραπληροφόρηση, σχετικά με το θέμα των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, η Επιτροπή Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων θέλει υπεύθυνα να ενημερώσει συνοπτικά για το κρίσιμο και επίκαιρο εθνικό αυτό θέμα:

Οι οφειλές της Γερμανίας προς τον Ελληνικό Λαό είναι δύο κατηγοριών:

Α. Οφειλές προς την Ελλάδα

1. Οι αρχαιολογικοί θησαυροί, που άρπαξαν από τα μουσεία, τα μοναστήρια, τις εκκλησιές, τους αρχαιολογικούς χώρους, από ιδιωτικές συλλογές, παράνομες ανασκαφές κ.λπ. είναι καταγεγραμμένοι και υπερβαίνουν τις 8.500. Η αξία τους είναι ανυπολόγιστη και βάσει στοιχείων διεθνών οίκων δημοπρασιών ξεπερνάει το ένα τρισ. Ευρώ. (βλ. βιβλίο Γιώργου Λεκάκη «Αρχαιοκαπηλίες των Γερμανών στην Ελλάδα επί Κατοχής»),

2. Οι επανορθώσεις για τις καταστροφές στις υποδομές κατά τη διάρκεια της κατοχής, δηλαδή προς το Δημόσιο, ύψους 7,1 δισ. Δολλαρίων, αγοραστικής αξίας 1938. Αυτές, σύμφωνα με επίσημο έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδας προς το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, υπερβαίνουν το ποσό των 108,43 δισ. Ευρώ, άνευ τόκων.

3. Το κατοχικό δάνειο, ύψους 3,5 δισ. Δολλαρίων αγοραστικής αξίας 1938.  Σύμφωνα με το ίδιο επίσημο έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδας υπερβαίνει τα 54 δισ. Ευρώ, άνευ τόκων. Το δάνειο αυτό συνέβαλε καθοριστικά στον λιμό και τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς απ’ αυτόν. Το δάνειο της κατοχής, πρέπει να τονίσουμε, το δώσαμε με αίμα!

Και τα δύο αυτά ποσά δεν έχουν παραγραφεί, ούτε μπορούν να παραγραφούν, γιατί είναι αναγνωρισμένες οφειλές με διεθνείς συμφωνίες και διεθνείς συμβάσεις. Αρκεί να τα ζητήσει Ελληνική Κυβέρνηση. Γιατί, αν αυτό συνέβαινε και η Γερμανική Κυβέρνηση αρνείτο να τα καταβάλει, θα μπορούσε η Ελλάδα να προσφύγει στα διεθνή δικαστήρια και αναμφισβήτητα να δικαιωθεί.

Καμμία Ελληνική Κυβέρνηση δεν τα διεκδίκησε πραγματικά!

Κατά καιρούς τέθηκε το θέμα, αλλά έμεινε εκεί, με τις γερμανικές κυβερνήσεις να  καταφεύγουν σε απαράδεκτα προσχήματα και ασύστολα ψεύδη.

Β. Οφειλές προς τα θύματα και τις οικογένειές τους

Οι αποζημιώσεις των θυμάτων των 100 και πλέον Ολοκαυτωμάτων (από τα οποία έχουν αναγνωριστεί ως σήμερα μόνο τα 89), που στοίχισαν τη ζωή σε 60.000 περίπου Έλληνες πολίτες.

Η Γερμανία συμφώνησε στις 21 Σεπτεμβρίου 1960, να χορηγήσει 115 εκατομμύρια Γερμανικά Μάρκα «στα θύματα της ναζιστικής ιδεολογίας», με τα οποία ισχυρίζεται ότι εξόφλησε τις υποχρεώσεις της! Σε χειρόγραφη υποσημείωση της σύμβασης, που υπεγράφη από τον τότε πρέσβη της Ελλάδας Θεόδωρο Υψηλάντη στη Βόννη, τονίζεται ρητώς ότι δεν εξοφλούνται οι υποχρεώσεις της Γερμανίας προς την Ελλάδα και ότι η Ελλάδα δεν παραιτείται από τις αποζημιώσεις. Να σημειωθεί επί πλέον ότι από αυτό το ποσό δόθηκαν τελικά, κατά πληροφορίες, μόνο 77 εκατομμύρια μάρκα.

Η πιο γνωστή περίπτωση αφορά στα θύματα του Διστόμου, που η αποζημίωσή τους ανέρχεται σήμερα, στο ποσό των 60 περίπου εκατομμυρίων Ευρώ, σύμφωνα με απόφαση της ολομέλειας του Αρείου Πάγου (βλ. βιβλίο Γιώργου Λεκάκη «Αρχαιοκαπηλίες των Γερμανών στην Ελλάδα επί Κατοχής»), της οποίας την εκτέλεση αρνήθηκαν οι Υπουργοί Δικαιοσύνης των κυβερνήσεων Σημίτη, Μιχάλης Σταθόπουλος και Φίλιππος Πετσάλνικος.

Η τελεσίδικη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, της 3ης Φεβρουαρίου 2012, αναγνώρισε στη Γερμανία το «δικαίωμα της ετεροδικίας», δηλαδή το προνόμιο να δικάζει αυτή ακόμη και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που η ίδια διέπραξε σε χώρα την οποία κατείχε παρανόμως και συνέστησε την οδό των διακρατικών συμφωνιών. Ανεξάρτητα από το δίκιο ή όχι της απόφασης, αυτή συνιστά έναν επί πλέον λόγο να διεκδικήσει η Ελλάδα τις γερμανικές οφειλές, για λογαριασμό δηλαδή των οικογενειών των θυμάτων.

Η Επιτροπή Ενημερώσεως επί των Εθνικών Θεμάτων είναι αποφασισμένη να αγωνιστεί έως την τελική δικαίωση των θυμάτων και την αποκατάσταση των ζημιών που προξένησε η γερμανική κατοχή.

Δεν  επαιτούμε, απαιτούμε!

      Απαιτούμε από την επόμενη Ελληνική Κυβέρνηση, να πράξει το ιστορικό της χρέος και να διεκδικήσει επί τέλους τις οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα.

      Εγκαλούμε τη Γερμανική Κυβέρνηση για την ανέντιμη και αναξιοπρεπή της στάση και την καλούμε να πάψει να υπεκφεύγει, διαδίδοντας ψευδώς ότι τάχα έχει πληρώσει στο παρελθόν ή ότι δεν οφείλει τίποτα.

      Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που δεν έχει αποζημιωθεί από τη Γερμανία.

      Η αλήθεια επίσης είναι ότι η Ιταλία και η Βουλγαρία, οι δύο άλλες χώρες της τριπλής κατοχής κατά την περίοδο 1941-1945, που εξ αιτίας της ναζιστικής Γερμανίας εισέβαλαν και αυτές στην Ελλάδα, έχουν καταβάλει αποζημιώσεις και μόνο η Γερμανία αρνείται (αυτοεξαιρείται) να καταβάλει τις απαιτούμενες οφειλές.

      Είναι επίσης αλήθεια ότι καμμία Γερμανική Κυβέρνηση δεν πρόκειται να αναλάβει τις ευθύνες της αν δεν υπάρξει Ελληνική Κυβέρνηση που να διεκδικήσει ότι δικαιούται ο Ελληνικός Λαός.

      Την ευθύνη  για τη μέχρι τώρα αδράνεια φέρουν –ακέραια και αναλογικά- οι εκάστοτε υποτελείς κυβερνήσεις και τα κόμματα αλλά και όλοι μας ως  Έλληνες πολίτες, που δεν πράξαμε το χρέος μας απέναντι στους νεκρούς μας και στα παιδιά μας.

Έφτασε η ώρα να επανορθώσουμε!

Δεν στρεφόμαστε κατά του Γερμανικού Λαού. Αντίθετα, βρίσκουμε πολύτιμους συμπαραστάτες τους Γερμανούς δημοκράτες και αντιφασίστες, που κατανοούν απολύτως ότι η καταβολή των αποζημιώσεων στην Ελλάδα είναι αναγκαία προϋπόθεση για να γυρίσει οριστικά η μαύρη σελίδα του ναζισμού και συμμετέχουν ολόψυχα, με αλληλεγγύη και ανθρωπιά, στον αγώνα μας, υπερασπιζόμενοι τις θεμελιώδεις αξίες του πολιτισμού μας.

 

ΘΑΡΣΕΙΝ ΧΡΗ – ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΜΕ ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ

 του Πρόδρομου Εμφιετζόγλου

“Δεν είναι κρίμα να γονατίσεις, κρίμα είναι να μην ξανασηκωθείς και να προχωρήσεις”.

Γονατίσαμε, από τα λάθη μας, όχι μόνο οικονομικά αλλά και πολιτικά, ηθικά, πνευματικά και πολιτιστικά. Και άλλες φορές όμως το Έθνος μας γονάτισε, αλλά πάντα είχε τις δυνάμεις να σηκωθεί και να προχωρήσει. Και τώρα πρέπει – και μπορούμε – να ξανασηκωθούμε.

Χρειάζεται πίστη. Πίστη στον Θεό, πίστη στην πατρίδα, πίστη στις δυνάμεις μας. Χρειάζεται όμως και αποφασιστικότητα, πείσμα, θυσίες και σοφία.

Πρώτα πρέπει να δούμε τα λάθη μας που μας έφεραν σ’ αυτή την κατάσταση. Να τα παραδεχθούμε, να διδαχθούμε, να μην τα επαναλάβουμε. Πρέπει να αλλάξουμε, να γεννάμε, να παράγουμε, να γίνουμε καλλίτεροι. Να επιλέξουμε τη νέα ηγεσία της χώρας με μόνο γνώμονα το εθνικό συμφέρον, τους καλλίτερους για την πατρίδα. Να διορθώσουμε τα του οίκου μας. Νέα κρατική οργάνωση, αποτελεσματική, με περιορισμό δαπανών που να συμβάλει στην ανάπτυξη, να καταπολεμήσει την αναξιοκρατία και την διαφθορά, που να βοηθάει, αντί να διώχνει τα καλλίτερα παιδιά της.

Μία διακυβέρνηση, που επιτέλους θα στείλει στη φυλακή όσους έκλεψαν την πατρίδα, θα επαναφέρει το αίσθημα ευθύνης, εμπιστοσύνης, αξιοκρατίας και δικαιοσύνης σε όλους τους πολίτες.

Όλα τα ανωτέρω, είναι εύκολα στη θεωρία, όμως δύσκολα στην πράξη. Και το χειρότερο, χρειάζονται χρόνο. Και χρόνο δεν έχουμε. Πρέπει λοιπόν, άμεσα να αποφασίσουμε δύο κρίσιμα αποφασιστικά βήματα, που θα ανατρέψουν την σημερινή παρακμιακή αυτοκαταστροφική κατάσταση, να κόψουμε τα δεσμά του μνημονίου, του σημερινού μας γόρδιου δεσμού.

Πρέπει λοιπόν τώρα, πρώτον, να κηρύξουμε την Α.Ο.Ζ. μας και να εκμεταλλευτούμε τα πλούσια ενεργειακά αποθέματα και δεύτερον, να θέσουμε επίσημα και να απαιτήσουμε τις οφειλόμενες Γερμανικές πολεμικές επανορθώσεις.

 

 

 

Α.Ο.Ζ

 

 

Αυτή είναι η Ελληνική Α.Ο.Ζ. (χάρτης), σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας που ψηφίσθηκε στο Montego Bay, στις 10 Δεκεμβρίου του 1982 και οριστικοποιήθηκε με τις πράξεις του Ο.Η.Ε. τον Μάρτιο του 1986 και τον Ιούλιο του 1993. Την εν λόγω συνθήκη την κυρώσαμε το 1995 και βέβαια, σύμφωνα και με το Σύνταγμά μας, υποχρεούμεθα να την εφαρμόσουμε. Και απορεί κανείς. Γιατί δεν κηρύξαμε την Α.Ο.Ζ μας τόσα χρόνια. Γιατί αυτή η συστηματική ύποπτη σιωπή; Εγκληματική αμέλεια ή “φοβικό σύνδρομο”;

Φτάνει πια με αυτό το “φοβικό σύνδρομο”. Φοβόμαστε τους Τούρκους, τους Αμερικάνους, τους Γερμανούς, ακόμα και τους Σκοπιανούς! Φτάνει πια.

Δεν φοβήθηκε η ματωμένη Κύπρος, που κήρυξε και οριοθέτησε την κυπριακή Α.Ο.Ζ. με την Τουρκία πάνοπλη στο νησί. Δεν φοβήθηκε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, οι δικοί μας γιατί φοβούνται εδώ και 25 χρόνια;

Τώρα όμως διαφαίνονται επιτέλους τα πρώτα ελπιδοφόρα σημάδια. Οι αγώνες του Καθηγητή Καρυώτη και αρκετών άλλων, αρχίζουν να αποδίδουν. Ο Αντώνης Σαμαράς διεκήρυξε την Ελληνική ΑΟΖ ως πρώτη προτεραιότητα και σύντομα ξεκινούν συνομιλίες με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση της Ελληνοαιγυπτιακής ΑΟΖ.

Το 1912 ο Βενιζέλος διπλασίασε την Ελλάδα. Το 2012 μπορούμε να την διπλασιάσουμε και πάλι. Και πέραν της τεράστιας γεωπολιτικής αναβάθμισης της χώρας μας, να αρχίσουμε άμεσα την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου όλης της Α.Ο.Ζ. μας.

Το Ισραήλ και η Κύπρος άνοιξαν το δρόμο. Εμείς πρέπει να μη χάσουμε στιγμή πλέον.

Οι σημερινές εκτιμήσεις της αξίας των κοιτασμάτων, υπερβαίνουν τα 3 τρισεκατομμύρια € και όπως απεδείχθη, με τις αντίστοιχες γεωτρήσεις στο Ισραήλ και Κύπρο, η πραγματικότητα υπερβαίνει τις εκτιμήσεις.

Λοιπόν άμεσα Α.Ο.Ζ. – άμεσα προκήρυξη διαγωνισμών στα 10 πρώτα οικόπεδα – όχι μόνο στο Ιόνιο – αλλά και στο Αιγαίο, ανατολικά της Θάσου, νότια της Κρήτης, νότια του Καστελόριζου.

Προτείνω την παραχώρηση όλων των δικαιωμάτων εξόρυξης και εκμετάλλευσης στην «Ελληνική Εταιρεία Υδρογονανθράκων», την εκτίμηση της αξίας των κοιτασμάτων από διεθνείς οίκους και την προσφορά του 20% των μετοχών της Εταιρείας στους απανταχού Έλληνες. Με εκτίμηση σημερινής αξίας 1 τρισεκατομμυρίου € λοιπόν και προσφορά του 20% των μετοχών στη μισή αξία, μπορεί να συγκεντρωθούν 100 δισεκατομμύρια €. Και αν μείνουν αδιάθετες μετοχές, αυτές μπορεί να διατεθούν στο παγκόσμιο επενδυτικό κοινό. Με σφιχτό χρονοδιάγραμμα, η διαδικασία μπορεί να   ολοκληρωθεί σε 1 χρόνο.

Μετά από 4 χρόνια, όταν θα έχουν προχωρήσει οι έρευνες, όταν το ελληνικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο θα ρέουν στην Ευρώπη αποτρέποντας την ενεργειακή της ασφυξία, τότε μπορεί να γίνει επανεκτίμηση της αξίας της Εταιρείας και έκδοση νέων μετοχών και πάλι με παρόμοια διαδικασία.

Και βέβαια, πρέπει να θέσουμε με παρρησία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι η Ελληνική Α.Ο.Ζ. είναι και Ευρωπαϊκή Α.Ο.Ζ., ότι όταν τα παγκόσμια αποθέματα φυσικού αερίου και το πετρέλαιο θα λιγοστεύουν, άρα οι τιμές θα ανεβαίνουν, η Ευρώπη θα έχει τη δική της ενέργεια, που δεν θα εξαρτάται από ένα “επεισόδιο” στα στενά του Ορμούζ ή στο Σουέζ, ούτε σε διαμάχες Ρωσίας – Ουκρανίας, ούτε στους εκβιασμούς της Τουρκίας.

Και βέβαια, πρέπει να υποστηρίξουν και να χρηματοδοτήσουν τα ενεργειακά έργα υγροποίησης και αγωγού φυσικού αερίου Ισραήλ –Κύπρου – Κρήτης – Ηπείρου – Ιταλίας και να μην επιτρέψουν πειρατικές ενέργειες οιουδήποτε αντίθετες με τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και της ίδιας της Ένωσης.

 

ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΙΣ

 Οι Γερμανοί δεν πρέπει να ξεχνούν τα εγκλήματα που διέπραξαν στην πατρίδα μας τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μας ερείπωσαν και μας λεηλάτησαν. 300.000 Έλληνες πέθαναν από την πείνα. Έκαψαν 1.700 χωριά, δολοφόνησαν χιλιάδες Έλληνες. Το Δίστομο δεν ξεχνιέται, όποια απόφαση και αν βγάλει η Χάγη.

Μας χρωστούν λοιπόν, δεν τους χρωστούμε. Και μας χρωστούν τις πολεμικές επανορθώσεις, αλλά και το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο!

Η Ιταλία και η Βουλγαρία πλήρωσαν – πρέπει να πληρώσει και η Γερμανία. Το 1990 η Γερμανία ενοποιήθηκε, άρα και η τελευταία δικαιολογία εξέλιπε. Να τηρήσουν και το λόγο που έδωσε ο Καγκελάριός τους Erhard το ’64. Τα κράτη έχουν συνέχεια και οι υποχρεώσεις πρέπει να τηρούνται εκατέρωθεν. Ο Χίτλερ το παραδέχθηκε, πλήρωσε μάλιστα δύο δόσεις, πώς μπορεί η Μέρκελ να το αρνείται;

Τι μας οφείλουν λοιπόν τώρα οι Γερμανοί; Με μέσο τόκο 6% από το ’44 μέχρι τώρα, μας οφείλουν 165 δισεκατομμύρια $ από το κατοχικό δάνειο και 335 από τις πολεμικές επανορθώσεις, ήτοι 500 δισεκατομμύρια $. Κατ’ άλλους υπολογισμούς – του Γάλλου Οικονομολόγου Delpla – το ποσό ανέρχεται σε 575 δισεκατομμύρια $, ήτοι περί τα 440 δισεκατομμύρια €.

Είναι επιτέλους καιρός το θέμα να τεθεί επίσημα, από την Ελλάδα στη Γερμανία και να οριστικοποιηθεί ο τρόπος αποπληρωμής. Επίσημα, υπεύθυνα, ανυποχώρητα, χωρίς “φοβικό σύνδρομο”.

Και να δώσουμε και μία συμβουλή στην Μέρκελ, τον Σόιμπλε και όσους μας ειρωνεύονται, υποτιμούν και εξευτελίζουν: “Δύο φορές τον περασμένο αιώνα αιματοκυλίσατε την Ευρώπη, οδηγήσατε τη χώρα σας σε ολική καταστροφή. Πάρτε το μάθημα της Ιστορίας. Μην επαναλάβετε το ίδιο λάθος τρίτη φορά”.

 Τα 100 δισεκατομμύρια € από την μετοχοποίηση του 20% των πόρων της Ελληνικής Α.Ο.Ζ., συν την τμηματική καταβολή από τις πολεμικές επανορθώσεις της Γερμανίας, δεν θα αλλάξουν μόνο τη σημερινή οικονομική αθλιότητα στην Ελλάδα. Θα αποτελέσουν το απαραίτητο οικονομικό εφαλτήριο, για να αποκτήσουμε την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια μας. Θα μας βοηθήσουν – σοφότεροι πια – να προχωρήσουμε, να γεννάμε, να δημιουργούμε, να παράγουμε πολιτισμό, ότι κάναμε εδώ και 3.000 χρόνια!

          Εμπρός λοιπόν, “Θαρσείν Χρη”.

          «Θαρσείν χρή ταχ΄ αύριον έσετ΄ άμεινον»                     

       Χρειάζεται θάρρος, αύριο όλα θα είναι καλύτερα.

Γερμανός καθηγητής:«ΑΝ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ, ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ»!

Ο Γερμανός καθηγητής της Ιστορίας της Οικονομίας Albrecht Ritschl (LSE)ΑΠΟΣΤΟΜΩΝΕΙ το έξαλλα ανθελληνικό “Spiegel”

Albrecht Ritschl Καθηγητής της Ιστορίας της Οικονομίας στο London School of Economics

• « Η Ελλάδα δεν πήρε δεκάρα για κατοχικά δάνεια και επανορθώσεις»

• «Η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες του 20^ου αιώνα»

• Το περίφημο γερμανικό θαύμα έγινε στις πλάτες των Ευρωπαίων. Αυτό δεν το ξεχνούν οι Έλληνες»

Αυτή η ιστοσελίδα, σε σειρά άρθρων (που υπάρχουν στο αρχείο της), απεκάλυψε  επίσημα έγγραφα που αποδεικνύουν ότι οι Γερμανοί χρωστάνε στην Ελλάδα ΜΟΝΟ από τα κατοχικά δάνεια το γιγαντιαίο ποσό των 91,99 δισεκατομμυρίων δολαρίων…

Που αν το πλήρωναν με την επανένωση των Γερμανιών –ως ρητώς ορίζουν οι τρεις διεθνείς συμφωνίες Ρώμης, Λονδίνου, Παρισιού- θα εξαφανιζόταν το σημερινό ελληνικό χρέος.

Αυτά, τα ιστορικά έγγραφα που φέραμε στο φως από το Φεβρουάριο ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ η συγκλονιστική συνέντευξη που έδωσε στο γερμανικό περιοδικό “Spiegel” ο επιφανής καθηγητής της Ιστορίας της Οικονομίας στο London School of Economics Albrecht Ritschl.

Η συνέντευξη-μαστίγιο στους σημερινούς Γερμανούς «εισαγγελείς» αναδημοσιεύθηκε στο cosmos.gr

Και εμείς την ΑΦΙΕΡΩΝΟΥΜΕ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ στη «σιγή ασυρμάτου» που ακολουθεί (και σήμερα) η εδώ πολιτική ηγεσία.

Η πλήρης συνέντευξη:

Spiegel: Κύριε Ritschl, η Γερμανική κυβέρνηση ενεργεί με ακαμψία στο θέμα της Ελλάδας, στη λογική «λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε ό,τι σας λέμε». Κρίνετε δίκαιη αυτή τη συμπεριφορά;

Ritschl: Όχι, είναι απολύτως αδικαιολόγητη. Η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και το ρόλο του «Δασκάλου της Ευρώπης» η Γερμανία τα χρωστάει στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον Α΄ αλλά και τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμά τους για τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό το ξεχνούν όλοι.Συνάντηση του Γρμανού καγκελάριου Κόνραντ Αντενάουερ με την Ύπατη Αρμοστεία των Συμμάχων το 1951. Η λεζάντα της εποχής ανέφερε: “Η αποφυγή αποζημιώσεων ήταν μία χειρονομία που έσωσε ζωές”

Spiegel: Θα μας πείτε τι ακριβώς συνέβη τότε;

Ritschl: Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι το 1929 αποκλειστικά με δανεικά. Μάλιστα για τις αποζημιώσεις του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Επρόκειτο για μια «δανειακή Πυραμίδα», η οποία κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ ήταν τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο οι ΗΠΑ φρόντισαν να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση της Ανατολικής με τη Δυτική Γερμανία. Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία. Στην ουσία πάνω σε αυτό στηρίχθηκε το περίφημο γερμανικό μεταπολεμικό θαύμα! Παράλληλα όμως, τα θύματα της γερμανικής κατοχής όπως οι Έλληνες, ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση.

Spiegel: Πόσο μεγάλα ήταν τότε τα ποσά από τις γερμανικές χρεοκοπίες;

Ritschl: Με βάση την οικονομική επιφάνεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, αναλογικά τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του ‘30 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008. Αν τα συγκρίνουμε λοιπόν με τα ελληνικά χρέη, τότε, πιστέψτε, με τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και ίσως της νεότερης οικονομικής ιστορίας.

Spiegel: Πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η Γερμανία;

Ritschl: Εξαρτάται πως το υπολογίζει κανείς. Τον τελευταίο αιώνα τουλάχιστον τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του ‘30, ανακουφίστηκε η Γερμανία από τις ΗΠΑ με το γνωστό πλέον haircut, σαν να μετατρέπεις ένα afro look σε φαλάκρα. Από τότε κρατάει η χώρα την οικονομική λάμψη της. Στο ίδιο διάστημα όμως οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δούλευαν σαν τα σκυλιά για να σηκώσουν κεφάλι από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Κι ακόμη το 1990 είχαμε επίσης μια στάση πληρωμών.

Spiegel: Είστε βέβαιος;

Ritschl: Φυσικά! Ήταν όταν ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των δύο Γερμανιών, θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμανία όμως πλήρωσε ελαχιστότατες αποζημιώσεις μετά το 1990, ούτε τα αναγκαστικά δάνεια που είχε συνάψει, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα. Μην κρυβόμαστε! Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, ο δεύτερος μάλιστα ήταν πόλεμος αφανισμού και εξολόθρευσης. Στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμά τους εν μέρει ή και καθολικά για αποζημιώσεις. Το περίφημο «γερμανικό θαύμα» συντελέστηκε πάνω στις πλάτες άλλων Ευρωπαίων. Αυτό δεν το ξεχνούν οι Έλληνες.

Spiegel: Αυτή τη στιγμή συζητιέται η διάσωση της Ελλάδας μέσω μιας παράτασης του χρόνου πληρωμής των κρατικών ομολόγων, δηλαδή μιας ελεγχόμενης αναπροσαρμογής των χρεών. Μπορούμε εδώ να μιλάμε για επαπειλούμενη χρεοκοπία;

Ritschl: Βεβαίως! Ακόμη κι αν ένα κράτος δεν είναι εντελώς ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία. Όπως και στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του ’50. Είναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη. Άρα είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένη. Επιτέλους θα πρέπει να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν.

Spiegel: Ναι, αλλά το κράτος που πληρώνει τα περισσότερα είναι η Γερμανία.

Ritschl: Νομίζω πως έτσι θα πρέπει να γίνει. Έχουμε υπάρξει στο παρελθόν υπερβολικά ανέμελοι. Η βιομηχανική μας παραγωγή κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές. Οι ανθελληνικές θέσεις που προβάλλουν τα γερμανικά ΜΜΕ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις. Οι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά την εχθρική στάση των γερμανικών ΜΜΕ. Αν η διάθεση των Ελλήνων γίνει πιο επιθετική, μπορεί να αναβιώσουν οι παλιές διεκδικήσεις! Αν αρχίσει η Ελλάδα και αν ποτέ αναγκαστεί η Γερμανία να πληρώσει, τότε θα μας τα πάρουν όλα!

Spiegel: Τι προτείνετε δηλαδή να κάνουμε στο θέμα της Ελλάδας;

Ritschl: Θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες και να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς συνεχίζουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, ίσως κάποιοι μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς. Οι χρεοκοπίες της Γερμανίας τα περασμένα χρόνια δείχνουν τη λύση: πρέπει τώρα να συμφωνηθεί μια μείωση του χρέους. Όποιος δάνεισε λεφτά στην Ελλάδα, πρέπει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους! Ξέρω πως αυτό θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες, γι’ αυτό και είναι απαραίτητο ένα πρόγραμμα βοήθειας. Δυστυχώς, η λύση αυτή είναι ακριβή για τη Γερμανία, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι τελικά θα πρέπει να πληρώσουμε. Μόνο έτσι θα είχε και η Ελλάδα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή!

Σας θυμίζουμε το άρθρο της 28^ης Φεβρουαρίου

91,99 δις $ το γερμανικό χρέος στην Ελλάδα. Θα υποχρεωθούν να πουν Αλήθεια και μόνο Αλήθεια!

Το Βερολίνο πιέζει. Συνεχώς. Η Αθήνα υποχωρεί. Ατάκτως.

Το σφαγείο μέτρων δουλεύει όλο το 24ωρο. Νυχθημερόν.

Σημαδεύει, πάλι, ανθρώπινο ψαχνό εκεί που δεν υπάρχει…

Από αυτούς που το κατασπάραξαν μέχρι κόκκαλο!!!

Σημαδεύει, πάλι τον ρημαγμένο Έλληνα πολίτη.

Τον εύκολο στόχο.

Τον Έλληνα νεομάρτυρα μίας θηριώδους ελληνικής (συνολικής) πολιτικής ανικανότητας.

Μιλάμε για εξουσία-σκιάχτρο με «ενάρετους» ξένους μεγαλοκηδεμόνες. Που αντί να κρύβεται, προκαλεί.

Προκαλεί. ‘Όταν δεν έχει το ανάστημα ακόμη και σήμερα που καίγεται ο τόπος, και η ίδια σαν τσιγαρόχαρτο, να διεκδικήσει τα γερμανικά χρέη προς την Ελλάδα που μπορεί να σώσουν την Ελλάδα.

Που μπορούν να λύσουν την πολιορκία ασφυξίας ολόκληρου λαού.

Μιλάμε, για τα κατοχικά δάνεια του Χίτλερ και τις πολεμικές αποζημιώσεις συνολικού (όπως υπολογίζεται) σημερινού ύψους 91,99 δις. δολλαρίων.

Οι εδώ κύριοι δεν βγάζουν άχνα…

Όταν μεταπολεμικά και στο Παρίσι και στη Ρώμη η Γερμανία του Αντενάουερ αναγνώρισε και τα χρέη και δεσμεύτηκε να πληρώσει.

Τι συμβαίνει;

Γιατί αυτή η σιωπή, η απραξία, η ατολμία;

Γιατί αυτή η παράδοξη, η αφύσικη στάση;

Φοβούνται ότι θα αποκαλυφθούν μυστικές συμφωνίες ντροπής που ακύρωσαν τα γερμανικά χρέη ή ότι θα στραπατσαριστούν οι προσωπικές τους καριέρες;

Είναι δυνατόν, σε τέτοιες ώρες, να μετράει η πάρτη τους περισσότερο από την Πατρίδα;

Δεν θέλω να το πιστέψω.

Αλλοίμονο αν φτάσουμε στην ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ-ΣΟΚ ότι έχει υπογράψει διαγραφή των γερμανικών χρεών κάποιος Έλληνας πρωθυπουργός. Τρισαλλοίμονό μας!

Όμως. Οφείλουν να μας πουν τι ακριβώς συμβαίνει.

Αλήθεια και μόνο αλήθεια. Τώρα!

Άλλωστε, θέλουν δεν θέλουν, θα υποχρεωθούν να μιλήσουν. Να μας απαντήσουν με χαρτί και καλαμάρι.

Γιατί τα δύο επίσημα σημαντικά έγγραφα που παρουσιάζουμε σήμερα δεν αστειεύονται.

Αξιώνουν ΑΜΕΣΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ. Πεντακάθαρη!

 Δημόσιο έγγραφο 1^ο:

Η επίσημη έκδοση της Τράπεζας της Ελλάδος του 1978 με αφορμή τα πρώτα πενήντα χρόνια λειτουργίας της (1928-1978).

Δημόσιο έγγραφο 2^ο:

Απόσπασμα ομιλίας του Ακαδημαϊκού Άγγελου Αγγελόπουλου τέως Διοικητή της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος στην Έκτακτο Συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών στις 5 Μαρτίου 1991 με αφορμή την πρώτη δεκαετία της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή.

1^ο ΔΗΜΟΣΙΟ ΕΓΓΡΑΦΟ

Υπογραμμίζει η Τράπεζα της Ελλάδος τα εξής επί λέξει:

 «Η διάσκεψη για τις επανορθώσεις που έγινε μεταπολεμικά στο Παρίσι (Paris Conference on Reparations) δέχτηκε ότι η αξία των υλικών ζημιών της Ελλάδος από τον πόλεμο έφτασε στα 3.813.407.000 δολλάρια. Υπολόγισε επίσης το συνολικό ύψος των υλικών ζημιών, των εξόδων κατοχής και των κυβερνητικών δαπανών κατά το διάστημα του πολέμου και της Κατοχής στο ποσό των 8.451.833.000 δολλαρίων. Σε αυτό η ελληνική κυβέρνηση πρόσθεσε τη δαπάνη για πολεμικές συντάξεις και  την αξία των παραγωγικών μέσων και  του κεφαλαίου κινήσεως που χάθηκαν στην Κατοχή.»

Και η Τράπεζα προσθέτει:

«Περισσότεροι από μισό εκατομμύριο Έλληνες χάθηκαν στην τετραετία 1940-1944 από τις πολεμικές επιχειρήσεις, τις εκτελέσεις, τους φόνους, την πείνα, τις αρρώστιες. Πολλά χωριά και κωμοπόλεις είχαν καεί και περισσότεροι από 1.000.000 Έλληνες έμειναν άστεγοι. Το ένα τρίτο από το σύνολο των 9.000 χωριών που υπήρχαν στη χώρα και σχεδόν το 23% των κτιρίων κάθε είδους καταγράφηκα ως τελείως κατεστραμμένα ή με σοβαρές ζημιές.»

2^ο ΔΗΜΟΣΙΟ ΕΓΓΡΑΦΟ

Η ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ ΚΑΤΟΧΗΣ, ΒΑΣΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ τόνισε στην ολομέλεια της Ακαδημίας Αθηνών παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Καραμανλή ο Ακαδημαϊκός Άγγελος Αγγελόπουλος.

Είπε συγκεκριμένα:

«Επειδή μιλούμε για το εξωτερικό χρέος, θα πρέπει να υπομνησθεί ακόμη ότι η Ελλάς θα πρέπει να επιδιώξει την πληρωμή των δανείων που συνήφθησαν κατά την διάρκεια του πολέμου από τις Αρχές Κατοχής, τα οποία, με επίσημη συμφωνία που υπεγράφη στη Ρώμη τον Μάιο του 1942, υποσχέθηκαν ότι θα πληρώσουν στο τέλος του πολέμου. Πρόκειται για δάνεια πέραν των εξόδων Κατοχής που μόνο με την Ελλάδα από όλες τις άλλες χώρες Κατοχής συνήφθησαν, την μόνη άλλωστε χώρα που υπέστη τις μεγαλύτερες καταστροφές και οδηγήθηκε στον πιο άκρατο πληθωρισμό με πλήρη εξανέμιση της δραχμής.

Η Ελλάδα πρέπει, συνεπώς, να διεκδικήσει ανεξάρτητα από επανορθώσεις τα δάνεια αυτά τα οποία οι Γερμανοί έχουν ήδη αναγνωρίσει παλαιότερα και σύμφωνα με τους δικούς τους υπολογισμούς ανέρχονται σε 3,5 δισεκ. δολλάρια της περιόδου 1944 χωρίς να υπολογισθεί τόκος –με ένα μικρό τόκο 3% φθάνουν τα 15 δισεκ. δολλάρια – και η εξόφλησή τους μπορεί να γίνει μέσα σε μία ορισμένη προθεσμία με την εκτέλεση βασικών έργων στη χώρα μας με απ’ ευθείας ανάθεση σε γερμανικές εταιρείες.

Η Ελλάδα πρέπει να απαιτήσει δίχως καθυστέρηση την πληρωμή των δάνειων αυτών. Πρέπει να υπενθυμίσω ότι η Γαλλία έθεσε επίσημα προ ημερών, όπως γράφει η γερμανική εφημερίδα “Die Welt”, το θέμα της πληρωμής ορισμένων υποχρεώσεων της χιτλερικής Γερμανίας κατά την διάρκεια της Κατοχής και ότι στο θέμα αυτό άρχισαν διαπραγματεύσεις όπως γράφει η γαλλική εφημερίδα “Le Monde” (26.12.90) μεταξύ Βόννης και Παρισίων. Θέλω να πιστεύω ότι η Κυβέρνηση δεν θα βραδύνει να ζητήσει την εξόφληση των δανείων αυτών από την Γερμανία, δάνεια που όπως είπαμε έχει αναγνωρίσει η μεταπολεμική Γερμανία.»

This transmission is intended solely for the person or organization to whom it is addressed and it may contain privileged and confidential information. If you are not the intended recipient you should not copy, distribute or take any action in reliance on it. If you believe you received this transmission in error please notify the sender.

Στέφανος Λιόντης

http://papaioannou.wordpress.com/2011/10/24/%ce%b3%ce%b5%cf%81%ce%bc%ce%b1%ce%bd%cf%8c%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b8%ce%b7%ce%b3%ce%b7%cf%84%ce%ae%cf%82%c2%ab%ce%b1%ce%bd-%ce%b7-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b1%ce%b4%ce%b1-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%84%ce%b5/

«Οι Έλληνες,αν θέλουν, μας παίρνουν και τα σώβρακα»!Γερμανός Καθηγητής στο Spiegel!

<!– Σε µεταλλικά κοντέινερ θα µεταφερθούν αµέσως µόλις βγουν στην επιφάνεια οι 33 µεταλλωρύχοι, προκειµένου να προστατευτούν από το φως του ηλίου. –>

Το Der Spiegel μας έχει συνηθίσει σε πολύ αρνητικά για την Ελλάδα δημοσιεύματα. Δεν ξέρουμε τι …κρίση έπιασε τους Γερμανούς, αλλά η συνέντευξη του  Albrecht Ritsch, Wirtschaftshistoriker (καθηγητή Ιστορίας της Οικονομίας) που δημοσιεύει είναι εκπληκτική και πρέπει να τη διαβάσουν πολύ προσεκτικά η Μέρκελ,ο Σόϊμπλε κι όλοι όσοι έχουν κάνει πειραματόζωο την Ελλάδα!

Ο καθηγητής σε γενικές γραμμές:

•Χαρακτηρίζει αδικαιολόγητη τη συμπεριφορά των Γερμανών που συνοψίζεται στο “λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε αυτό που σας λέμε”.

•Θυμίζει τις μεγάλες χρεοκοπίες της Γερμανίας και υπενθυμίζει ότι το οικονομικό της θαύμα το οφείλει στις ΗΠΑ!

•Θα έπρεπε αντίθετα να είμαστε ευγνώμονες, να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς εδώ παίξουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, κάποτε κάποιοι θα μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς,λέει και αφήνει ξερούς τους Γερμανούς!

ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ:

Spiegel: Κυριε Ritschl η Γερμανία συζητάει αυτό τον καιρό για περαιτέρω οικονομική βοήθεια για την Ελλάδα σαν υπεράνω όλων ηθικολόγος. Η κυβέρνηση ενεργεί με ακαμψία σύμφωνα με τη ρήση : ¨λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε αυτό που σας λέμε¨. Είναι δίκαιη αυτή η συμπεριφορά 


Ritschl: Οχι, είναι απολύτως αδικαιολόγητη. 


Spiegel Μάλλον δεν το βλέπουν έτσι οι περισσότεροι Γερμανοί. 


Ritschl Μπορεί, αλλά η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και τη θέση της ως Διδασκάλου της Ευρώπης την χρωστάει στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον 1ο αλλά και τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμα τους για τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό δεν το θυμάται όμως κανείς. 


Spiegel Τι ακριβώς συνέβη τότε; 


Ritschl Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι 1929 αποκλειστικά με δανεικά, τα δε χρήματα για τις αποζημιώσεις του 1. Παγκοσμιου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ. Αυτη η ¨δανειακή Πυραμίδα¨ κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές. 


Spiegel Το ίδιο και μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο; 


Ritschl Η Αμερική τότε φρόντισε να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση των Γερμανιών (ανατολικής και δυτικής). Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία, ήταν στην ουσία η οικονομική βάση του γερμανικού μεταπολεμικού θαύματος. Αλλά παράλληλα, τα θύματα της γερμανικής κατοχής ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση, μεταξύ αυτών και οι Έλληνες. 


Spiegel Στη σημερινή κρίση παίρνει η Ελλάδα από Ευρώπη και ΔΝΤ 110 δις και συζητιέται ένα πρόσθετο πακέτο, που θα είναι εξ ίσου μεγάλο. Πρόκειται δηλαδή για πολλά χρήματα. Πόσο μεγάλες ήταν οι γερμανικές χρεοκοπίες; 


Ritschl Αναλογικά με την οικονομικη επιφανεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του 30 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008. Συγκριτικά, λοιπόν, τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά. 


Spiegel Αν υποθέταμε ότι υπήρχε μια παγκόσμια λίστα για βασιλιάδες της χρεοκοπίας, ποιά θα ήταν η θέση της Γερμανίας; 


Ritschl Αυτοκρατορική. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και πιθανόν της νεότερης οικονομικής ιστορίας. 


Spiegel Ούτε η Ελλάδα δεν μπορεί να μας ανταγωνιστεί; 

Ritschl Όχι, η Ελλάδα παίζει ένα δευτερεύοντα ρόλο. Υπάρχει, βέβαια, το πρόβλημα του κινδύνου της μετάδοσης της κρίσης στις γνωστές ευρωπαϊκές χώρες. 


Spiegel Η ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γερμανίας θεωρείται ως ενσάρκωση της σταθερότητας. Πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η Γερμανία; 


Ritschl Εξαρτάται πως το υπολογίζει κανείς. Τον τελευταίο αιώνα τουλάχιστο τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του 30, ανακουφίστηκε η Γερμάνια από τις ΗΠΑ με μια μείωση χρεών, η αλλιώς ένα „Haircut“, που ισοδυναμεί με ένα μεγαλόπρεπο Afro-Look που μετατρέπεται σε φαλάκρα. Από τότε κρατάει η χώρα την οικονομική λάμψη της, ενώ οι υπόλοιποι ευρωπαίοι δούλευαν σαν τα σκυλιά για να ορθοποδήσουν από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Κι ακόμη το 1990 είχαμε επίσης μια στάση πληρωμών. 


Spiegel Πως είπατε; 

Ritschl Βεβαίως! Ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των Γερμανίων θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμάνια όμως δεν πλήρωσε αποζημιώσεις μετά το 1990 (εκτός πολύ λίγων) ούτε τα αναγκαστικά δανεια, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα. 


Spiegel Σε αντίθεση με το 1953, συζητείται επί του παρόντος η διάσωση της Ελλάδας, λιγότερο μέσω μιας μείωσης των χρεών και περισσότερο μέσω μιας παράτασης του χρόνου πληρωμής των κρατικών ομολόγων, δηλαδή μιας ήπιας αναπροσαρμογής των χρεών. Μπορούμε εδώ να μιλάμε για επαπειλούμενη χρεοκοπία; 


Ritschl Οπωσδήποτε. Ακόμη κι αν ενα κράτος δεν είναι εκατό τα εκατό ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία. Ακριβώς όπως στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του 50, ειναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη. Και όποιος δεν το μπορεί είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένος. Τώρα θα έπρεπε να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν. Δηλαδή θα πρέπει να βρούμε ποιός θα πληρώσει το μάρμαρο. 


Spiegel Το κράτος που πληρώνει τα περισσότερα είναι η Γερμανία. 


Ritschl Μάλλον κάπως έτσι θα πρέπει να γίνει. Αλλά ήμασταν στο παρελθόν πολύ ανέμελοι. Η βιομηχανική μας παραγωγή κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές. Οι αντιελληνικές θέσεις που προβάλλονται από τα ΜΜΕ εδώ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις. 


Spiegel Η Γερμανία δηλαδή θα έπρεπε να είναι πιο συγκρατημένη;

 
Ritschl Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, τον δεύτερο δε τον διεξήγαγε ως πόλεμο αφανισμού και εξολόθρευσης και στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμα τους εν μέρει η και καθολικά για αποζημιώσεις. Το ότι η Γερμανία πραγματοποίησε το θαύμα της πάνω στις πλάτες άλλων ευρωπαίων δεν το έχουν ξεχάσει οι Έλληνες. 


Spiegel Τι εννοείτε; 


Ritschl Οι Έλληνες ξέρουν τα εχθρικά άρθρα και γνώμες στα γερμανικά ΜΜΕ πολύ καλά. Αν η διάθεση των Ελλήνων γίνει πολύ πιο επιθετική, μπορεί να αναβιώσουν οι παλιές διεκδικήσεις, αρχίζοντας από την Ελλάδα, και αν η Γερμανία ποτέ αναγκαστεί να πληρώσει, θα μας «πάρουν ακόμη και τα σώβρακα».

Θα έπρεπε αντίθετα να είμαστε ευγνώμονες, να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς εδώ παίξουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, κάποτε κάποιοι θα μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς. 


Spiegel Τουλάχιστον στο τέλος μερικές ηπιότερες σκέψεις: Αν μπορούσαμε να μάθουμε κάτι από τις εξελίξεις, ποια λύση θα ήταν η καλύτερη για την Ελλάδα και τη Γερμανία; 


Ritschl Οι χρεοκοπίες της Γερμανίας τα περασμένα χρόνια το δείχνουν: Το λογικότερο είναι τώρα να συμφωνηθεί μια μείωση του χρέους. Όποιος δάνεισε λεφτά στην Ελλάδα, πρέπει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους. Αυτό θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες, γι’ αυτό θα ήταν αναγκαίο ένα πρόγραμμα βοήθειας. Μπορεί αυτή η λύση να είναι ακριβή για τη Γερμανία, αλλά έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να πληρώσουμε. Κι έτσι θα είχε και η Ελλάδα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή. 


Albrecht Ritsch , Wirtschaftshistoriker  
(καθηγητής “Ιστορίας της Οικονομίας”)
SPIEGEL 

 

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=2&art_id=8631

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ – Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα

ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ

ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ

ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 

 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

 

Το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα επιθυμεί την παρουσία σας στο 9^ο Συνέδριό του, το οποίο θα πραγματοποιηθεί την 3^η Απριλίου 2011 στην Αθήνα (θέατρο «ΑΛΦΑ», οδός Πατησίων 37 και Στουρνάρη 51) και ώρα έναρξης 10 πμ.

 

 

 

Αθήνα, 20 Μαρτίου 2011

 

Ο Πρόεδρος	Ο Γενικός Γραμματέας
Μανώλης Γλέζος	Ευάγγελος Μαχαίρας

Δίστομο – Η τραγική επέτειος μιας θυσίας

του Δράκου Θ. ( εφημ. Ποντίκι)

 Την 10ην Ιουνίου ετελέσθει το ετήσιον μνημόσυνον των 204 σφαγιασθέντων υπό των Γερμανών κατοίκων του Διστόμου.

Η ανατριχιαστική αυτή τραγωδία της σφαγής ανηλίκων παιδιών και γυναικών από τα «ρομπότ» του Τρίτου Ράιχ, είνε μία από τις πιο δραματικές θυσίες αίματος της Ελλάδος εις τον αγώνα διά την ελευθερίαν της. Το Δίστομον θα πρέπει να παραμείνη ως ένα μεγάλο αψευδές «Κατηγορώ» της γερμανικής θηριωδίας, η οποία άφησεν ανεξίτηλα τα ίχνη της εις τας πόλεις και την ύπαιθρον της Ελλάδος. Εις τα Καλάβρυτα εσφάγησαν οι άρρενες κάτοικοι από 16 ετών και άνω. Εις το Δίστομον όμως οι Γερμανοί δεν εσεβάσθησαν την ζωήν των γυναικών, των ανηλίκων παιδιών και των νηπίων ακόμη. Κατέσφαξαν τον άμαχον πληθυσμόν με αγριότητα τεράτων.

Την τρομεράν αυτήν εγκληματικήν ιστορίαν μάς την αφηγήθησαν οι εκ Διστόμου κ.κ. Λιάσκος, Μπούρας και Ι.Γ. Παπαϊωάννου. Από τας αφηγήσεις των και από τας επισήμους ανακοινώσεις που εγένοντο σχετικώς προς την Κυβέρνησιν και τον πρόεδρον του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού, η ομαδική αυτή σφαγή να πώς έγινε:

Το πρωί της 11ης Ιουνίου 1944 έφθασεν εις την κωμόπολιν Διστόμου ομάς εξ 20 Γερμανών μετημφιεσμένων με ελληνικά ενδύματα. Η ομάς αυτή ηκολουθείτο μακρόθεν υπό φάλαγγος τακτικού γερμανικού στρατού. Η ομάς αυτή των Γερμανών οδεύουσα την οδόν Λεβαδείας – Διστόμου, συνέλαβε 17 κατοίκους του Διστόμου, οι οποίοι ειργάζοντο εις τους αγρούς τους οποίους και ενέκλεισεν εις το Δημοτικόν Σχολείον της κωμοπόλεως.

Οι χωρικοί δεν υπωπτεύθησαν καθόλου ότι ήτο δυνατόν να επακολουθήση το ανατριχιαστικόν δράμα που εξετυλίχθη αργότερον. Άλλωστε υπό των Γερμανών εδηλώθη, ότι οι συλληφθέντες θα αφίνοντο ελεύθεροι μετά τον έλεγχον της ταυτότητάς των.

Οι Γερμανοί στρατιώται αφού παρέμειναν ολίγον εις την κωμόπολιν, ανεχώρησαν ακολουθούντες την οδόν Διστόμου – Στειρίου, αφού άφησαν εις το Δίστομον μερικά τεθωρακισμένα αυτοκίνητα.

Οι κάτοικοι δεν μπορούσαν πλέον και αν ήθελαν να εγκαταλείψουν το χωριό, διότι είχον τεθή γερμανικές σκοπιές εις τα γύρω υψώματα και ησχολούντο με τας εργασίας των μάλλον ήσυχοι ύστερα από την στάσιν των εχθρών. Ελάχιστοι ήσαν εκείνοι που απετόλμησαν με κίνδυνον της ζωής των να διαφύγουν προς το βουνόν.

Κατά την πορείαν του όμως ο γερμανικός στρατός, εις την θέσιν «Καταβόθρα», δέχεται επίθεσιν των κομμουνιστών ανταρτών. Καλούνται εσπευσμένως τα αυτοκίνητα που έμειναν εις το Δίστομον και άλλα πέντε καταφθάνουν από την Λειβαδιά. Η μάχη βαστά 2 ώρες. Οι κομμουνισταί τέλος αποσύρονται προς τα κρησφύγετά των, χωρίς απωλείας. Η φθορά των Γερμανών είνε 6-8 νεκροί και τραυματίαι και 2 αυτοκίνητα κατεστραμμένα. Οι Γερμανοί παίρνουν τ’ αυτοκίνητά των, βάζουν φωτιά εις αυτά που αχρηστεύθησαν και επιστρέφουν εις την κωμόπολιν μεταφέροντες τους τραυματίες των.

Ένας Γερμανός αξιωματικός βαρειά πληγωμένος που ξεψυχά εις ένα σπίτι του Διστόμου, με χειρονομίες, γιατί έχει καταληφθή από τον επιθανάτιον ρόγχον, με διακεκομμένα λόγια, δίνει τότε εις τους άνδρας του την διαταγήν της καταστροφής.

Ιδού πώς εξιστορεί αυτήν την τραγωδίαν ο κ. Ι. Παπαϊωάννου, αυτόπτης μάρτυς, που διεσώθη ως εκ θαύματος:

Τα αυτοκίνητα των Γερμανών σφύριζαν δαιμονισμένα. Τα υψώματα πιάνονται αμέσως. Οι πολυβοληταί κι οι άλλοι εγκληματίαι ετοιμάζουν τα όπλα των. Ένα δεύτερο λεπτόν αργότερον ακούγεται ο ξηρός κρότος των πολυβόλων. Όσοι ευρίσκοντο εις τους αγρούς, όσοι ευρέθησαν έξω από το χωριό, σκοτώνονται δίχως έλεος.

Άλλοι Γερμανοί έχουν σκορπισθή εις το Δίστομον. Τοποθετούνται εις την σκάλα του σχολειού οι φυλακισθέντες 17 κάτοικοι που είχον συλληφθή και εκτελούνται. Ακολουθεί η εκτέλεσις αμέσως άλλων συλληφθέντων. Ενώ από τα υψώματα πολυβολούνται συνεχώς τα σπίτια του Διστόμου.

Οι κάτοικοι κλείνονται εις τα σπίτια των, σέρνονται εις τις γωνιές των δωματίων. Ο τρόμος, οι φωνές της απελπισίας, τα κλάμματα είνε απερίγραπτα. Οι βάρβαροι δεν συγκινούνται. Ζητούσαν εκδίκησιν. Απ’ αυτούς 300 ξεχύνονται εις τις γειτονιές του χωριού. Ανά 3-4 ανεβαίνουν με θόρυβο τις σκάλες και μπαίνουν εις τα σπίτια. Γεμίζουν κι αδειάζουν τα όπλα τους επάνω εις τους γέρους, εις τις γριές, εις τις μανάδες, εις τα μικρά παιδιά που οδύρονται από τον τρόμον. Γυναίκες με ξεπλεγμένα μαλλιά τρέχουν έξαλλες διά να σωθούν εις τους δρόμους. Δεκάδες… δεκάδες όμως οι σφαίρες τις ευρίσκουν και τις ξαπλώνουν κατά γης νεκρές.

Εις την κάτω πλατείαν του χωριού έχουν μαζευθή 40 γυναίκες που καλούν βοήθεια με σπαρακτικές κραυγές. Θερίζονται μ’ ένα πολυβόλο χωρίς κανένα έλεος.

Οι Γερμανοί σέρνουν τις νέες από τα μαλλιά… χορταίνουν την πείνα του κτήνους και κατόπιν τις εκτελούν.

Ένα κοριτσάκι 6 χρονών τρέχει έρημο κλαίγοντας εις τον δρόμον. Ένας Γερμανός τ’ αρπάζει εις τα χέρια του. Του ανοίγει την κοιλιά με την ξιφολόγχη και του περνά τα έντερα εις τον λαιμό. Έπειτα κάθεται και το παρακολουθεί με γέλια ως την ώρα που πεθαίνει από τους φρικτούς πόνους του μαρτυρίου του.

Εις το σπίτι του παπά του Διστόμου έχουν μαζευτή για να βρουν άσυλον πολλά γυναικόπαιδα. Έχουν συγκεντρωθή εις την αυλή και γονατισμένα προσεύχονται. Ένας Γερμανός βαθμοφόρος μπαίνει εις την αυλή μαζί με μερικούς στρατιώτες και κλείνει πίσω του καλά την πόρτα. Πλησιάζει τον παπά και του μιλάει αφρίζοντας από λύσσα. Ο παπάς τίποτε δεν καταλαβαίνει. Έχει αντιληφθή όμως ότι πλησίασε η στιγμή. Κάνει το σημείο του σταυρού και αρχίζει να προσεύχεται. Οι Γερμανοί στήνουν τα πολυβόλα και σκοτώνουν τις γυναίκες, τους γέρους, τα παιδιά. Με τα πιστόλια κατόπιν πλησιάζουν τον αιμόφυρτον σωρόν, αναζητούν τα μωρά παιδιά και τους θρυμματίζουν τα κρανία!

Εις άλλον δρόμον του χωριού γίνεται μια άλλη τραγική σκηνή. Ένας Γερμανός έχει τοποθετήσει εις ένα τοίχον μια ολόκληρη οικογένειαν. Πατέρα, γιους, παιδιά. Πέντε ανήλικα παιδιά. Ο γέρος παρακαλεί να τον σκοτώσουν και ν’ αφήσουν τα εγγόνια του. Μα ο Γερμανός δεν ακούει. Τότε ο γέρος ορμά κι αρπάζει τ’ όπλο του Γερμανού. Κυλιέται μαζί του εις το χώμα, παλεύει μέχρις ότου ο δήμιός του τον ξεσκίσει. Η πάλη διαρκεί λίγα λεπτά. Ωστόσο οι άλλοι προφταίνουν να φύγουν. Και τα μικρά παιδιά κατορθώνουν να διασωθούν μέσα εις ένα βαρέλι εις το υπόγειον ενός σπιτιού.

Εις άλλο σπίτι οι Γερμανοί καίνε ζωντανές μερικές γυναίκες.

Όλο το χωριό, έχει πυρποληθή. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι πτώματα. Αργά την νύκτα δίδεται η διαταγή να διακοπή η σφαγή. Ηχούν και πάλι οι σειρήνες των αυτοκινήτων. Οι Γερμανοί φεύγουν από το χωριό, αφήνοντας πίσω τους τον όλεθρο και την καταστροφήν.

Αργά την άλλην ημέρα βγήκαν από τις κρύπτες τους τα παιδιά που είχαν διασωθή. Σέρνονται αμίλητα εις τους ματωμένους δρόμους του χωριού, ψάχνουν ανάμεσα εις τους σωρούς των πτωμάτων και αναζητούν τους γονείς των.

Και δεν υπήρχε πιο τραγική εικόνα από το να βλέπη κανείς παιδιά 10 χρονών να τυλίγουν τους γονείς ή τ’ αδέλφια τους εις ένα σεντόνι και να τους μεταφέρουν να τους θάψουν εις το νεκροταφείον του μαρτυρικού Διστόμου.

Εκ των 204 σφαγιασθέντων 43 είναι παιδιά κάτω των 9 ετών, πολλά δε εξ αυτών μωρά ολίγων μηνών!

Εις τα ερείπια της κωμοπόλεως ανευρέθησαν κατόπιν 134 μικράς ηλικίας παιδιά, τα οποία απεστάλησαν εις το Άσυλον «Αετοφωληά» της Κηφισιάς όπου και τους παρέχεται κάθε περίθαλψις.

(Εφ. ΕΜΠΡΟΣ, 3/6/1945)

Ι.Γ. ΜΑΝΩΛΙΚΑΚΗΣ

Η τραγωδία του Διστόμου

Δίστομο, 10-6-44!

Εκεί ξέσπασε η Γερμανική λύσσα

Έσφαξαν γυναίκες, έσπασαν με τις μπότες τους τα κεφάλια μωρών παιδιών,

εβίασαν κορίτσια…

Τίποτα δεν προμηνούσε εκείνο το πρωϊνό της 10ης Ιουνίου 1944 τη μεγάλη συμφορά που θα πλάκωνε στο Δίστομο. Απαλό το βοριαδάκι χάϊδευε τα χρυσά στάχυα. Χαλούσαν τον κόσμο τα χελιδόνια σκίζοντας έναν λαμπρότατο καλοκαιρινό ουρανό. Και στις καλαμιές τ’ αηδόνια σφύριζαν το τρελλό τραγούδι τους. Από την αυγή απλώθηκαν στον κάμπο οι ξωμάχοι. Κάναν τον σταυρό τους, καλημερίστηκαν και πήραν καθένας τον δρόμο του. Θέρος. Πλούσια η σοδειά φέτος. Μα θέλει ακόμη πολύν ιδρώτα για να καρπίσουν οι κόποι του χωριάτη. Πέρα στα χέρσα και στις ριζοβουνιές αχολογούν τα κυπροκούδουνα. Μια ημέρα σαν όλες τις άλλες, μονότονη μέσα στην ειδυλιακή της απλότητα για τους Διστομιώτες που κοιτάζουν πιότερο τις δουλειές τους παρά τέτοιες αισθηματολογίες.

Τα γερμανικά αυτοκίνητα – μια απέραντη φάλαγγα από 75 φορτηγά και θωρακισμένα γεμάτα στρατό που φάνηκαν νάρχονται από το δρόμο της Λειβαδιάς κατά το Δίστομο, δεν τους παραξένεψαν και τόσο πολύ. Φιλήσυχοι άνθρωποι, οι Διστομιώτες είχαν αποφύγει, στην πλειοψηφία τους, ως τότε να δώσουν αφορμές δυσαρέσκειας στον κατακτητή. Σφίχτηκε βέβαια η καρδιά τους καθώς είδαν τόσο στρατό να κοντεύει, μη έχοντας όμως ξεχωριστούς λόγους να φοβούνται για τους εαυτούς των και το χωριό των ξαναρίχτηκαν μοιρολατρικά στη δουλειά τους, μουρμουρίζοντας στενοχωρημένοι.

Ποιος θα πληρώσει πάλι σήμερα;

Άτιμη σκλαβιά…

Αυτή η μοιρολατρική διάθεση βρήκε τους Διστομιώτες, που δεν υποπτεύονταν τα σχέδια και τους σκοπούς των Γερμανών. Γιατί οι Γερμανοί δεν έρχονταν στην τύχη. Είχαν πληροφορίες πως ανάμεσα στο δρόμο Λειβαδιάς – Αράχωβας άρχισαν να δρουν σε μορφή αργανωμένη πια ανταρτικές ομάδες. Θέλαν λοιπόν οι Γερμανοί να τρομοκρατήσουν σε τέτοιο σημείο τους χωριάτες της περιοχής, ώστε να πάψουν να ενισχύουν τους αντάρτες και να τραβήξουν τους τελευταίους σε ανοιχτή μάχη για να τους διαλύσουν. Σχέδιο αρκετά στρατηγικό που απέδωσε όμως, όπως όλα τα γερμανικά σχέδια, αντίθετα αποτελέσματα. Επί κεφαλής της φάλαγγας ήσαν δύο αυτοκίνητα ελληνικά, επιταγμένα από τη Λειβαδιά, γεμάτα στρατιώτες των Ες Ες ντυμένους με πολιτικά. Είχαν κρύψει τα όπλα τους και αυτοί θα πρωτοχτυπούσαν τους αντάρτες όταν ανύποπτοι θα πλησίαζαν τ’ αυτοκίνητα.

Την τρομοκρατία την εξαπέλυσαν ευθύς μόλις βγήκαν από τη Λειβαδιά. Σκορπούσαν τον θάνατο σ’ ό,τι ζωντανό συναντούσαν στο δρόμο τους. Άρχισαν από τα ζώα και κατέληξαν στους ανθρώπους. Όσους δεν μπορούσαν να πιάσουν τους σκότωναν.

Η σφαγή του Διστόμου αναστάτωσε τον ελληνικό λαό. Ο Τύπος της αντιστάσεως σε πολλές στήλες καυτηρίασε την γερμανικήν εγκληματικότητα. Οι ίδιοι οι Γερμανοί προσπάθησαν να θολώσουν την εντύπωση ρίχνοντας τάχα την ευθύνη στους αντάρτες. Μα κανέναν δεν έπεισαν. Τα συμμαχικά ραδιόφωνα σε πολλές εκπομπές τους μίλησαν για τις τρομακτικές σε βαρβαρότητα πράξεις του γερμανικού στρατού. Και στην Αμερική συνεστήθηκε επιτροπή με την προεδρία της κ. Ρούσβελτ που μετονώμασε μια αμερικανική πόλη από Βερολίνο σε Δίστομο.

Τώρα στο Δίστομο απλώνεται η γαλήνη της ειρήνης. Ο ήλιος χρυσώνει τα ψηλά στάχυα. Τα χελιδόνια σκίζουν, σφυρίζοντας στον ουρανό. Και μια φλογέρα από τις ριζοβουνιές λέει το μονότονο τραγούδι του βοσκού. Μα το Δίστομο δεν ξαναβρήκε την πρωτινή του ζωή. Κατάκλειστα σπίτια, απορφανεμένα από τους νοικοκυραίους των, περιμένουν τον μακρυνό συγγενή να τα ανοίξη. Στις αυλές, στους κήπους και στους δρόμους, εκατοντάδες ξύλινοι σταυροί με μικρές φωτογραφίες. Με τα φτωχικά καντηλάκια τους, δείχνουν το μικρό κομματάκι της αγαπημένης γης που πρόχειρα ενταφιάστηκε ο αδικοσκοτωμένος. Πιάνεται η ψυχή σου να περάσης τους δρόμους του Διστόμου.

Αύριο είναι η επέτειος της ανελέητης σφαγής. Ευλαβικά όσοι απόμειναν από τους κατοίκους διοργάνωσαν ένα σεμνό μνημόσυνο στα θύματα της γερμανικής θηριωδίας. Είναι και το Δίστομο ένα από τα πολλά θυσιαστήρια που έχει να επιδείξη η Ελλάδα. Τη μέρα αυτή οι Διστομιώτες καλούν όλους τους έλληνες να ενώσουν τα δάκρυά τους μπροστά στους τάφους εκείνων που πέσανε. Λίγοι βέβαια θα μπορέσουν να πάνε. Μα η Ελληνική Κυβέρνησις, εκπρόσωπος του Έθνους, ευτυχώς δεν θα λείψη. Θα καταθέση διά του υπουργού των Εσωτερικών ένα στεφάνι. Το ίδιο κάνει μ’ αυτές τις γραμμές και ο «Ασύρματος».

[Εν συνεχεία περιγράφονται τα γεγονότα της σφαγής, με βάση το βιβλίο του Τ. Λάππα]

(Εφ. ΑΣΥΡΜΑΤΟΣ, 9/6/1945)

ΑΝΤ. ΛΙΑΣΚΟΣ, Διστομιώτης

Αιώνια κατάρα

Παραδίδουμε στην πολιτισμένη ανθρωπότητα την τραγωδία μας ως ιερή παρακαταθήκη. Το αθώο αίμα των μαρτύρων μας, που χύθηκε ποτάμι απ’ τις σάρκες των βρεφών, των γυναικών και των γερόντων να καταπνίξη τους βρυκόλακες που ξέρασε ο Άδης παίρνοντας μορφές ανθρώπινες. Ξεχύθηκαν στη γη να σκορπίσουν τον όλεθρο. Εκεί στον ματωβαμένο τόπο μας το Δίστομο, στο Γολγοθά των μαρτύρων μας, ας στηθή ο αιώνιος βωμός της λευτεριάς, για να θυμίζη στις γενεές που θάρχωνται της λευτεριάς το τραγούδι.

Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά

και σαν πρώτα ανδρειωμένη

χαίρ’ ω χαίρε Λευτεριά

Και κοντά – κοντά πιο κει στον αιώνιο αυτό βωμό ας στηθή ένα πελώριο ανάθεμα βαρύ από πανανθρώπινη κατάρα, αιώνια κατάρα, στους Γερμανούς και στις γενιές τους, όσο θα κρατάη η πλάση.

(Εφ. ΑΣΥΡΜΑΤΟΣ, 9/6/1945)

[δημοσιεύτηκε μέσα σε πλαίσιο στην 3η σελ. της εφημερίδας]

Στο μαρτυρικό ΔΙΣΤΟΜΟ

Ένα έτος κλείει σήμερον από της τραγικής εκείνης ημέρας του Ιουνίου 1944, κατά την οποία συνετελέσθη ένα από τα μεγαλύτερα και αγριώτερα Γερμανικά εγκλήματα εις την χώραν μας, ίσως και εις την Ευρώπην ολόκληρον. Ένα ωραίον Ελληνικόν χωριό της Αττικοβοιωτίας, το οποίον είχε δοξασθή κατά την Ελληνικήν Επανάστασιν εξωντώθη, εντός ολίγων ωρών, από τα ανήμερα εκείνα θηρία, τα οποία εφόρουν την Γερμανικήν στολήν και διεξεδίκουν το δικαίωμα να κατακτήσουν τον κόσμον. Με αγριότητα, την οποίαν δεν θα ημπορούσε κανείς να φαντασθή, εφόνευσαν διακόσιους και δεν άφησαν, φεύγοντες, παρά μόνον καπνίζοντα ερείπια και πτώματα. Γυναίκες, γέροντες, παιδιά και βρέφη ακόμη, ήσαν μεταξύ των θυμάτων αυτών της Γερμανικής «κουλτούρ».

Το ολοκαύτωμα του Διστόμου, το οποίον δυστυχώς δεν έγιεν γνωστόν όσο θα έπρεπεν εις τον πολιτισμένον κόσμον, ανήκει εις τας μεγαλειώδεις όσον και τραγικάς δέλτους της Ελληνικής Ιστορίας. Η σημερινή όμως επέτειος, θα έπρεπε να κάμη το Ελληνικόν Κράτος και την Ελληνικήν κοινωνίαν να σκεφθουν αν εξεπλήρωσαν όλας τας υποχρεώσεις των απέναντι του μαρτυρικού Ελληνικού χωρίου, αν εφρόντισαν όσον έπρεπε διά την περίθαλψιν των διασωθέντων και των ορφανών του, αν εμελέτησαν την ανοικοδόμησιν του Διστόμου και των άλλων Ελληνικών χωρίων και κωμοπόλεων, που έπεσαν θύματα της βαρβαρότητος των Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων κατακτητών.

(Εφ. ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ, 10/6/1945)

ΛΙΛΙΚΑ ΝΑΚΟΥ

Δίστομο, το περήφανο χωριό του πόνου και του μαρτυρίου

Πώς εξωντώθη από τα γερμανικά κτήνη

Σάββατο του σαράντα τέσσερα, ήταν δέκα Ιουνίου!! Ο ήλιος είχε ανεβή ψηλά στον ουρανό. Οι άντρες τραβούσανε να πάνε στα χωράφια, οι γυναίκες και τα παιδιά στα σπίτια. Ποιος από αυτούς τους ανθρώπους θα υπωπτεύονταν ότι μια τέτοια ημέρα γιομάτη αίμα και φρίκη είχε ξημερώσει;

Ό,τι και να περιγράψανε, ό,τι και να μεταδώσανε οι ξένοι σταθμοί για τη σφαγή του Διστόμου, ωχριούν μπροστά στην αφήγηση ενός παλληκαριού που επέζησε…

[…]

Αλλά μου φαίνεται κανένας Έλληνας δεν πρέπει την ημερομηνία αυτή να την λησμονήση. Θα μείνει στο μαρτυρολόγιο του Ελληνισμού και οι φωνές των μικρών παιδιών, των κοριτσιών και όλων εκείνων που εσφάγησαν από τον κατακτητή μέσα μας πρέπει ν’ αντηχούνε. Το μαρτυρικό χωριό, το Δίστομο, πρέπει να μείνη και ως σύμβολο το όνομά του, που να μας θυμίζει το τι τράβηξε ο Ελληνισμός στα 4 χρόνια Κατοχής. Τώρα οι καλαμιές θα σαλεύουνε στον αέρα, πιο μακρυά η θάλασσα θα λάμπη στον ήλιο. Μα η γη όμως, ακόμα είνε βαμμένη και ποτισμένη με αίμα…

Δίστομο! Σήμερα η καμπάνα της Εκκλησιάς σου, πένθιμα θα κτυπά και σε μνημόσυνο καλεί όλους τους Έλληνες και αυτούς ακόμα που είνε μακρυά για να δεηθούνε μια στιγμή γι’ αυτούς όλους, τα παιδάκια, τα κορίτσια, τα γερόντια που σφάγησαν σαν σήμερα στο σαράντα τέσσερα!

(Εφ. ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ, 10/6/1945)

ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΘΑ

Το χθεσινόν πανελλήνιον μνημόσυνον εις το Δίστομο

Ο τραγικός απολογισμός:

5 βρέφη, 62 έφηβοι, 53 γυναίκες, 30 άνδρες και 75 γέροντες:

σύνολον 225 αθώοι Έλληνες

Χθες εις το Δίστομον, επί τη επετείω των αγρίων σφαγών, ετελέσθη ετήσιον μνημόσυνον υπέρ του Φραγκλίνου Ρούζβελτ και των υπερδιακοσίων θυμάτων της γερμανικής θηριωδίας. Παρέστησαν ο υπουργός των Εσωτερικών κ. Τσάτσος, ο Αμερικανός πρεσβευτής και η κ. Μακ Βη, αντιπρόσωποι του Ερυθρού Σταυρού και άλλοι επίσημοι. Μετά την επιμνημόσυνον δέησιν, ήτις εψάλη εξεφώνησεν εμπνευσμένον λόγον. Επίσης ωμίλησεν ο χοροστατήσας μητροπολίτης και άλλοι επίσημοι. Ακολούθως το συγκεντρωμένον εις την εκκλησίαν πλήθος με επί κεφαλής τους επισήμους μετέβησαν εις το νεκροταφείον όπου κατετέθησαν πολυάριθμοι στέφανοι εις τους τάφους των θυμάτων των Γερμανών.

Οι κάτοικοι του Διστόμου εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης προς τον μεγάλον Αμερικανόν Πρόεδρον μετωνόμασαν την Πλατείαν του Λαού της κωμοπόλεως εις Πλατείαν Φραγκλίνου Ρούζβελτ. Τα θύματα της τραγωδίας του Διστόμου ανέρχονται εις 225, κατανέμονται δε ως εξής: Νήπια ηλικίας 3-6 μηνών: 5. Παιδιά και έφηβοι 1-19 ετών: 62. Γυναίκες ηλικίας 20-45 ετών: 53. Γέροντες, άνδρες και γυναίκες ηλικίας 50-75 ετών: 75. Άνδρες ηλικίας 20-45 ετών: 30.

ΔΙΣΤΟΜΟ (Του απεσταλμένου συνεργάτου μας).

Όσο καλά πληροφορημένος κι αν είνε κανένας επάνω στην τραγωδία του Διστόμου δεν θα μπορέση ποτέ να συλλάβει την έκτασί της αν δεν φτάση στο ίδιο το χωριό και ζήση την ατμόσφαιρά του. Η διήγησις, ο θρύλος, η περιγραφή, το βιβλίο, δεν θα μπορέσουν ποτέ να του δόσουν τις αληθινές διαστάσεις του πόνου και του χαλασμού που έγραψε στο ελληνικό αυτό αετοχώρι του Παρνασσού ο οίστρος της γερμανικής θηριωδίας. Κι αυτό γιατί ανάμεσα στον αφηγητή και στην πραγματικότητα θα μπη μοιραία η σκιά της δυσπιστίας. Τόση αγριότητα ψυχής όση έδειξαν οι Γερμανοί στο Δίστομο, τέτοιο λυσσασμένο όργιο εγκληματικής ακολασίας, ο άνθρωπος που ζη στο 1945 αδύνατο να το νοιώση. Πρέπει να μεταφερθής στους πιο σκοτεινούς χρόνους της ανθρωπίνης βαρβαρότηατς, στους νόμους της ζούγκλας, στα ήθη των ανθρωποφάγων, για να βρης το κλίμα των ανθρωπόμορφων αυτών τεράτων του Χιτλερισμού που δεν είχαν μόνο το απέραντο θράσος να θεωρούν τον εαυτό τους σαν την διαλεχτή φυλή του κόσμου αλλά διαβεβαιώναν την οικουμένη ότι αγωνίζονται για την «ελευθερία» της Ευρώπης! Αυτοί, που έβγαζαν τα βρέφη απ’ την κοιλιά της μάνας τους, που τρυπούσαν με τις λόγχες άλλα επάνω στο μητρικό βυζί και θέριζαν μέσα στα σπίτια τους γυναίκες και παιδάκια και γερόντους που έπεφταν στα πόδια τους ζητώντας έλεος.

Χθες το Δίστομο είχε το μνημόσυνο των νεκρών του. Εφτάσαμε εκεί επάνω με το δέος στην ψυχή, ο υπουργός των Εσωτερικών κ. Τσάτσος, ο πρεσβευτής των Ην. Πολιτειών Μακ-Βη, ανώτεροι διπλωματικοί υπάλληλοι της αμερικανικής πρεσβείας, ο αρχηγός της αποστολής της αμερικανικής υπηρεσίας περιθάλψεως μέλη της Ούνρα και μερικοί άλλοι επίσημοι. Έγινε επίσης μνημόσυνο του Ρούζβελτ που είχε υψώσει πρώτος τη φωνή του για την τραγωδία του Διστόμου κι έδωσε τ’ όνομά του σε κάποια πόλι της Αμερικής με την βοήθεια στα θύματα της θηριωδίας. Κι εδώ πρέπει να πω ότι το ελληνικό κράτος, η κυβέρνησίς μας εχρεωκόπησε πέρα – πέρα την χθεσινήν η μέρα. Αντί να συγκαλέση συναγερμό, να μαζέψη όλους τους ξένους δημοσιογράφους, να στείλη και δύο και τρεις και πέντε υπουργούς να δώση στο μνημόσυνο αυτό την τεράστια σημασία που είχε για τις θυσίες και το μαρτύριο της Ελλάδος, να φέρη όποιον ξένον μπορούσε να αναμεταδώση στα πέρατα του κόσμου τους ματωμένους τίτλους μας, τους ομαδικούς γόους και θρήνους και τα μοιρολόγια των μαυροντυμένων γυναικών και των παιδιών του Διστόμου, να δη η ανθρωπότητα τι σημαίνει αυτό που λέμε «μαρτύριο της Ελλάδος» στην πιο ζωντανή και φρικτή εκδήλωσί του, μετά βίας αγκαζάρισε ένα αυτοκίνητο για τους δημοσιογράφους – επιμονή των ιδίων! – κι έτσι έστειλε τον κ. Τσάτσο να βγάλη ένα λόγο για να τον ακούσωμε εμείς, οι Διστομιώτες και οι πέντε άλλοι άνθρωποι που κατάφεραν να φτάσουν εκεί επάνω.

Τι να γράψω;

Ότι χοροστάτησε ο Λεβαδείας και Θηβών Πολύκαρπος και έψαλλε την επιμνημόσυνο δέηση με 11 παπάδες; Ότι παρέστη ο νομάρχης Βοιωτίας κ. Δούβλαρης και ότι ομάς εθνοφυλάκων και προσκόπων απέδιδαν τιμές; Ότι έβγαλαν λόγους, ο κ. Τσάτσος, ο μητροπολίτης, ο δικηγόρος Λιάσκος και ο Κίνιας. Ότι επωνομάστηκε η «Πλατεία του Λαού» σε πλατεία Ρούζβελτ; Όλα αυτά δεν ξεπέρασαν την αφόρητη τυπικότητα μιας θλιβερής υποχρέωσης του κράτους που νόμιζες πως δεν ήξερε πως θα την βγάλη από πάνω του.

Εκεί στο Δίστομο έγινε χθες κάτι που θάπρεπε να βρεθή τρόπος να το δη και να το ακούση όλη η πολιτισμένη ανθρωπότητα. Ποτέ στη ζωή μου δεν είδα ούτε άκουσα αυτόν τον ομαδικό σπαραγμό, το μοιρολόι, τον θρήνο, των παιδιών, των κοριτσιών, των γερόντων, των γυναικών:

– Παιδί μου! Γιέ μου!

Σκίζει ο θρήνος της τ’ άλλα μοιρολόγια κι ο πόνος της – κραυγή απόγνωσης, φτεροκοπάει και αντιλαλεί στις πλαγιές του Παρνασσού και κλαίμε όλοι. Η έρμη και πεντάρφανη μάννα – σαν καλαμιά στον κάμπο – κλαίει τον γυιο της τον φαρμακοποιό Γαμβρίλη 41 χρονών, την γυναίκα του Θηρεσία 38 χρονών τα παιδιά τους και εγγόνια της Βασίλη 8 χρονών, Δήμητρα 6 χρονών, Βασιλική 4 χρονών, Ανεστία 1, κι αυτό ακόμα που είχε στην κοιλιά και που σφάξανε όλους μαζί οι Γερμανοί.

Ποιος θ’ ακούση το θρήνο που είνε ο θρήνος της Ελλάδος; Και ποιος θ’ ακούση τον άλλον τον φρικτότερο θρήνο των σπιτιών που δεν ακούγεται πουθενά μέσα σ’ αυτό το σάλαγο του πόνου, γιατί δεν έμεινε κανένας για να κλάψη. Σειρά σπίτια που τα γύρισα με δέος μένουν άδεια και κλειστά με τους νοικοκυραίους και τα παιδιά τους θαμμένα στις αυλές τους! Μπαίνεις μέσα κι είνε μια βουβαμάρα που παγώνει. Είνε μια βαρειά ησυχία νεκροταφείου. Μέσα στα δωμάτια έρμα και κάθε τοίχος, κάθε πράγμα, κάθε πόρτα και παράθυρο νομίζεις κλαίνε. Στην αυλή τρία ή τέσσερα ή πέντε μνήματα. Καμμιά φωνή.

Το μνημόσυνο έγινε κανονικά κι επίσημα. Ακούστηκε ακόμα ως και μουσική (!) για την απόδοσιν των τιμών στους επισήμους που τους ήχους της έπνιγε το ομαδικό μοιρολόγι του χωριού. Κι ήταν κάτι το πρωτάκουστο παράτονο ν’ αντιλαλή ο πόνος και να παλεύη με την επισημότητα. Στέφανα πολλά κατατέθηκαν. Κι εκεί στο νεκροταφείο όπου διαβάστηκε τρισάγιο επάνω στον τάφο του παπά του χωριού Σωτήρη Ζήση που σφάξανε οι Γερμανοί μ’ άλλους οχτώ μέσα στο ίδιο του το σπίτι, ώρα πολλή δερνόταν οι γυναίκες και οι γέροι και τα παιδιά πάνω στους νιόσκαφτους τάφους των δικών τους.

Η μέρα της θυσίας.

Η προσφορά του αίματος της Ελλάδος στον αγώνα της ανθρωπότητας για την χιλιάκριβη ιδέα της λευτεριάς πέρασε για την ελληνική κυβέρνηση σαν μια συνηθισμένη μέρα ημιαργίας. Το κράτος μας πήγε στην κραυγή αυτή του Εθνικού Πόνου πας στο μνημόσυνο ενός τρίτου ξαδέρφου.

(Εφ. ΤΑ ΝΕΑ 11/6/1945)

Ελληνογερμανικός διάλογος στο Stern. Αξίζει να το διαβάσετε.

Δημοσιεύθηκε από olympiada στο Μαΐου 7, 2010

η επιστολή που έστειλε στο Γερµανικό περιοδικό Stern κάποιος Walter
Wüllenweber .

*«Από το 1981 ανήκουµε στην ίδια οικογένεια. Μόνο που εµείς έχουµε
συνεισφέρει όσο κανείς άλλος στο κοινό ταµείο, δηλαδή γύρω στα 200 δις €,
ενώ εσείς έχετε, αντίθετα, εισπράξει κατά κεφαλήν όσα κανείς άλλος, δηλαδή
σχεδόν 100 δις €. Ουδέποτε λαός ßοήθησε µέχρι τώρα µε τη θέλησή του σε
τέτοιο ßαθµό και για τόσο µακρύ διάστηµα άλλον λαό. Είσαστε, κυριολεκτικά οι
πιο ακριßοί µας φίλοι.*

*Το ζήτηµα πάντως είναι ότι τελικά δεν εξαπατάτε µόνο τον εαυτό σας αλλά και
εµάς. Στην ουσία ουδέποτε φανήκατε αντάξιοι του ευρώ µια και παρά την
εισαγωγή του, δεν καταφέρατε µέχρι τώρα να εκπληρώσετε τα κριτήρια
σταθερότητας. Στην ΕΕ είσαστε ο λαός που ξοδεύει τα µεγαλύτερα ποσά σε
καταναλωτικά αγαθά. Θα θέλαµε ο πρωθυπουργός σας Γ. Παπανδρέου να προχωρήσει
στο πρόγραµµά του, όµως προφανώς αυτό δεν το θέλετε εσείς αφού συνεχίζετε
απτόητοι να απεργείτε. Μη µας λέτε, λοιπόν, ότι µόνο οι πολιτικοί ευθύνονται
για την καταστροφή.*

*Εσείς έχετε εφεύρει τη Δηµοκρατία κι ως εκ τούτου θα πρέπει να γνωρίζετε
ότι ο λαός είναι αυτός που κυßερνά κι, εποµένως, έχει και την ευθύνη. Κανείς
δεν σας αναγκάζει να φοροδιαφεύγετε, να χρηµατίζεστε, να αντιδράτε σε κάθε
συνετή πολιτική και να εκλέγετε διεφθαρµένους πολιτικούς. Σε τελευταία
ανάλυση, οι πολιτικοί είναι λαϊκιστές και κάνουν ότι τους πει ο λαός. Θα µας
πείτε, ßεßαίως, ότι και εµείς οι Γερµανοί δεν είµαστε πολύ καλύτεροι, όπως
θέλουν κάποιοι να πιστεύουν. Κι έχετε δίκιο.*

*Οι Έλληνες είναι εκείνοι που µας είχαν δείξει τον δρόµο της Δηµοκρατίας και
της Φιλοσοφίας, καθώς και τις πρώτες γνώσεις Εθνικής Οικονοµίας. Τώρα µας
δείχνετε και πάλι τον δρόµο. Μόνο που αυτή τη φορά είναι λάθος δρόµος. Κι
από το σηµείο που εσείς έχετε τώρα φτάσει, δεν πάει παραπέρα».*

Η απάντηση κάποιου Ελληνα στα ελληνικά sites που δεν θα δηµοσιευτεί !

Αγαπητέ Walter, Ονοµάζοµαι Γεώργιος Π. Ψωµάς Είµαι Δηµόσιος Λειτουργός και
όχι υπάλληλος όπως κατά κόρον τα ΜΜΕ των «συµπατριωτών» σου (µας) και άλλων
«συµπατριωτών» (µας) αναφέρουν σαν ßρισιά και µε περίσσεια χλεύη.

Ο µισθός µου είναι 1.000 €. Το µήνα, όχι την ηµέρα, όπως ίσως σ’ έχουν
παρασύρει να νοµίζεις. ΟΥΤΕ 1.000 € λιγότερα από σένα. Είµαι σίγουρος ότι
εσύ δε µε πιστεύεις ακόµα, αλλά δείξε λίγο υποµονή και περίµενε, διάßασέ µε
κι αν δε σε πείσω τότε διώξε µε από την Ευρωζώνη, τον τόπο της Αλήθειας και
της Ευηµερίας, του Δίκαιου και του Σωστού.

Λοιπόν Walter

Μισός αιώνας και πάνω πέρασε από τη λήξη του Β΄ Παγκοσµίου πολέµου από τότε που η Γερµανία έπρεπε να ξοφλήσει τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα.
Οι οφειλές αυτές που αρνείται µόνον η Γερµανιά να ξωφλήσει στην Ελλάδα (η Βουλγαρία και η Ρουµανία τακτοποίησαν ήδη τις αντίστοιχες υποχρεώσεις
τους) , συνίστανται:
*α) Σε χρέη ύψους 80 εκατοµµυρίων γερµανικών µάρκων, από τον Α΄ Παγκόσµιο Πόλεµο.*
*ß) Σε χρέη από τη διαφορά του κλήριγκ στο µεσοπόλεµο ύψους 593.873.000 δολαρίων, που ήταν σε ßάρος της Γερµανίας.*
*γ) Στα αναγκαστικά δάνεια τα οποία συνήψε το Γ΄ Ράιχ από την Ελλάδα, ύψους 3,5 δισεκατοµµυρίων δολαρίων, στη διάρκεια της κατοχής.*
*δ) Στις επανορθώσεις που οφείλει η Γερµανία στην Ελλάδα για τις κατασχέσεις, αρπαγές και καταστροφές, που της προξένησε το Γ’ Ράιχ την
περίοδο της κατοχής, ύψους 7,1 δισεκατοµµυρίων δολαρίων, όπως επεδίκασαν οι Σύµµαχοι.*
*ε) Στις ανυπολόγιστες υποχρεώσεις της Γερµανίας για την αφαίρεση της ζωής 1.125.960 Ελλήνων (38.960 εκτελεσµένων, 12.000 νεκρών από αδέσποτες, 70.000
σκοτωµένων σε µάχες, 105.000 νεκρών στα στρατόπεδα της Γερµανίας, 600.000 νεκρών από πείνα και 300.000 απωλειών από υπογεννητικότητα).*

*στ) Στην ατίµητη ηθική προσßολή που προξένησε στον ελληνικό λαό και στις ανθρωπιστικές ιδέες που εκφράζει η ελληνική ιδέα. Αυτό το πρόßληµα δεν είναι
οικονοµικό, είναι ηθικής τάξης, ύψιστης ηθικής αξίας*

Ξέρω Walter, σε πειράζουν αυτά που γράφω, αλλά και µένα µε πείραξαν αυτά που έγραψες! Αλλά περισσότερο µε πειράζουν αυτά που σκέφτεσαι και θέλεις να
κάνεις για µένα και *τους «συµπατριώτες» σου* Έλληνες!

Walter, φίλτατε Walter, στην Ελλάδα* *δραστηριοπιούνται* *130 γερµανικές επιχειρήσεις -εκ των οποίων περιλαµßάνονται σχεδόν όλοι οι γερµανικοί
κολοσσοί- οι οποίες πραγµατοποιούν *ετήσιο* *τζίρο της τάξεως των 6,5 δισ. ευρώ*. Ξέρεις Walter, σύντοµα δε θα µπορώ ν’ αγοράζω προϊόντα Γερµανικά
γιατί δε θα έχω λεφτά.  Εγώ Walter µεγάλωσα στα λίγα, θα τ’ αντέξω…και µην ανησυχείς για τους νέους Έλληνες…είµαστε ακόµα πολλοί παλιοί για να τους
ßοηθήσουµε να µάθουν τη νέα κατάσταση (!)…αλλά ßρε Walter…εσείς τους ανέργους που θα δηµιουργηθούν από την κατάσταση στην Ελλάδα πως θα τους
αντιµετωπίσετε; Πες µου σε παρακαλώ…έχω απορία!….

Αγαπητέ Walter, εµείς οι Έλληνες πρέπει να φύγουµε από την Ευρώπη, την Ευρωζώνη (κι από όπου αλλού θέλετε εσείς οι Γερµανοί, οι Σουηδοί, οι
Ολλανδοί και λοιποί «συµπατριώτες).

Πρέπει να φύγουµε…για να σωθούµε από µια Ένωση κατ’ επίφαση! Από µια οµάδα κερδοσκόπων! Από µια οµάδα στην οποία είµαστε συµπαίκτες όσο καταναλώναµε τα προϊόντα τον συµπαικτών!!!!!!!!!!!!!!!

Εγώ φίλτατε Walter πιστεύω ότι οι Έλληνες θα πρέπει να σταµατήσουν ν’ αγοράζουν Mercedes, BMW, OPEL, FORD, SCODA κλπ συµµαχικά προϊόντα γιατί δε
µπορούν και δεν πρέπει!…Δεν το αξίζουν!

Θα πρέπει να σταµατήσουν ν’ αγοράζουν προϊόντα από το LIDL, το PRAKTIKER και  το IKEA. Γιατί δε µπορούν να τ’ αγοράσουν αυτά τα προϊόντα ßρε αδερφέ!…τι
να κάνουµε!

Φίλτατε Walter θα πρέπει να κανονίσουµε και κάποιες άλλες «λεπτοµέρειες»…αν µου επιτρέπεις ßέßαια, γιατί εσύ είσαι ο «πιστωτής» της ζωής µου!..

Ξέρεις ßρε φίλε Walter, θέλω να µου επιστρέψεις τον ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ» µου, που έκλεψες εσύ (όχι ΕΣΥ ßεßαίως αλλά κάποιοι ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ), θέλω τα ΑΘΑΝΑΤΑ
ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΟΥ που ßρίσκονται στα Μουσεία του Βερολίνου, του Μονάχου, του Λονδίνου, του Παρισιού, της Ρώµης!

Τα θέλω τώρα που µπορεί να πεθάνω…αλλά θέλω να πεθάνω κοντά στους πατέρες µου!

*Γεώργιος Π. Ψωµάς*

Ινστρούκτορας Ιδεολογικοπολιτικής Αφασίας (Ι.Ι.Α.)

ΥΠΑΡΧΕΙ «ΑΡΙΣΤΕΡΗ» ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ;

  Αν η οικονομία και η κοινωνία μας διέρχονται τη σοβαρότερη μεταπολεμική κρίση, αυτό που την καθιστά αξεπέραστη είναι η ταυτόχρονη συνολική κρίση του πολιτικού συστήματος, που αντί για «εργαλείο» επίλυσης προβλημάτων έχει καταστεί το ίδιο το μεγαλύτερο πρόβλημα, παραπαίοντας μεταξύ του αδιέξοδου δικομματισμού και της χρόνιας αδυναμίας της Αριστεράς.

Το αδιέξοδο του δικομματισμού συνίσταται στο εξής: όταν επιχειρείται η συναίνεση των δύο πόλων (όπως πρόσφατα για τα οικονομικά μέτρα) αναδεικνύεται η Αριστερά, παρά τις εσωτερικές διαφορές της, ως η πραγματική αντιπολίτευση, ενώ όταν ‘σπάει’ η συναίνεση (όπως ακόμα πιο πρόσφατα, με την απόφαση της κυβέρνησης να συστήσει εξεταστική επιτροπή για την οικονομία), απαξιώνονται οι δύο εταίροι και καθίσταται εμφανής η αδυναμία τους να προσφέρουν, όχι μόνο όραμα και πρόγραμμα για το μέλλον, αλλά ούτε καν διέξοδο από την κρίση -για την οποία είναι άλλωστε κατ’ εξοχήν υπεύθυνοι- πράγμα που αναδεικνύει πάλι την ανάγκη για μια «αριστερή» διέξοδο.

Η συγκυρία ευνοεί λοιπόν την Αριστερά και το μόνο που ‘σώζει’ το σύστημα είναι η δική της αδυναμία. Μέρος του συστήματος η ίδια, παρά το ότι το αντιμάχεται, δεν μπορεί να το υπερβεί παρά μονάχα υπερβαίνοντας τον ίδιο της τον εαυτό ως δύναμη αντιπολιτευτική και προτείνοντας συνολική εθνική στρατηγική και εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Διαφορετικά θα παραμένει  στο περιθώριο, σφραγίζοντας έτσι το πολιτικό (όχι κυβερνητικό) αδιέξοδο.

Το αδιέξοδο αυτό υφίσταται τουλάχιστον από το 1989, όταν ο ενιαίος  Συνασπισμός απέτυχε να διαρρήξει τον δικομματισμό. Λόγω της ευνοϊκής διεθνούς συγκυρίας και των ειδικότερων συνθηκών που επέτρεψαν μια ορισμένη οικονομική «ανάπτυξη» (ελέω, κυρίως, εξωτερικού δανεισμού και κοινοτικών πόρων) τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που συσσωρεύονταν διασκεδάστηκαν με τον δανεισμό και την υπερχρέωση του ιδιωτικού  τομέα (επιχειρήσεων και νοικοκυριών), την ευφορία του χρηματιστηρίου και τους «εθνικούς στόχους» της ένταξης στο ευρώ και των Ολυμπιακών Αγώνων. Όσο για τα καθαυτό πολιτικά προβλήματα, τη διαφθορά και τη διαπλοκή, την κρίση των θεσμών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων, αυτά φάνταζαν τότε μάλλον ‘ψιλά γράμματα’…

Όταν όμως χτύπησε την πόρτα μας η διεθνής οικονομική κρίση, η χώρα βρέθηκε εκτεθειμένη όχι μόνο με το υψηλότερο δημόσιο χρέος και ένα από τα μεγαλύτερα ελλείμματα του δημοσίου στην ευρωζώνη και με τεράστιο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, που οδήγησε σε ελλείμματα-ρεκόρ στο εμπορικό ισοζύγιο και στο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών, αλλά και με ένα αναξιόπιστο και διεφθαρμένο κράτος που μας καθιστά δυό φορές ευάλωτους στις πιέσεις των διεθνών αγορών (δηλαδή των «παρακρατικών» τραπεζών, των ‘θεσμικών’ κερδοσκόπων, των σκοτεινών ‘οίκων αξιολόγησης’ και των διαπλεκόμενων και ανεξέλεγκτων μέσων ενημέρωσης) καθώς και των πολιτικών τους εκπροσώπων στις Βρυξέλλες, στην Φραγκφούρτη, στο Λονδίνο κλπ.

Μόνο μια ισχυρή Ελληνική Κυβέρνηση, πραγματική εντολοδόχος του Ελληνικού Λαού και όχι ιμάντας μεταβίβασης των αξιώσεων των «ισχυρών» στις πλάτες του, θα μπορούσε να αντισταθεί στις ντιρεκτίβες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που μας επιβάλλουν σήμερα μια πολιτική όχι μόνο εθνικά αναξιοπρεπή και κοινωνικά άδικη αλλά και οικονομικά αναποτελεσματική και επικίνδυνη για την εθνική μας ασφάλεια.¹

Μιλάμε για μια Ελληνική Κυβέρνηση που θα σεβόταν τη νωπή εντολή του Ελληνικού Λαού για μια πολιτική διαμετρικά αντίθετη από αυτή που επιχειρούν σήμερα να μας επιβάλλουν και όχι  παραδομένη στο υπερεθνικό κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους…

Μια τέτοια κυβέρνηση, το πρώτο που θα έπραττε, θα ήταν να θέσει       -επιτέλους και επιτακτικά- την αξίωση της άμεσης εξόφλησης από τη Γερμανία των τελεσίδικα δεδικασμένων, από τη Διάσκεψη Ειρήνης του 1946, πολεμικών της οφειλών προς την Ελλάδα, καθώς και του κατοχικού δανείου, αφού προηγουμένως επιστρέψει τους αρχαιολογικούς θησαυρούς που μέχρι σήμερα κατακρατεί ως λάφυρα -αν και ηττημένη!²

¹ Αρκεί να αναφέρουμε την ατυχή δήλωση του πρωθυπουργού για εκχώρηση μέρους της «εθνικής κυριαρχίας» λόγω οικονομικής αδυναμίας. Τέτοιες δηλώσεις είναι ανεπίτρεπτες από  Πρωθυπουργό εν ενεργεία διότι καλλιεργούν το έδαφος, δηλαδή την ελληνική κοινή γνώμη, για πιθανές υποχωρήσεις σε εθνικά θέμα για τις οποίες αναζητείται ‘άλλοθι’ εκ των προτέρων στην δύσκολη οικονομική κατάσταση της χώρας, την ίδια ώρα που εκπέμπουν μηνύματα ηττοπάθειας στο εξωτερικό. Αναφερόμαστε επίσης στις σχεδιαζόμενες αιματηρές περικοπές αποδοχών, της τάξεως του 40%, στους εκτός έδρας διπλωμάτες που, αν υιοθετηθεί, θα πλήξει καίρια τη διπλωματική άμυνα της χώρας (βλ. καταγγελία Θεόδωρου Δασκαρόλη, πληρεξουσίου υπουργού Β’ και γενικού γραμματέα της Ένωσης Διπλωματικών Υπαλλήλων στην FREE SUNDAY της 21.2.2010). Δεν θα μιλήσουμε εδώ για τις Ένοπλες Δυνάμεις….

² Η Γερμανία θέτει σκληρούς όρους για ενδεχόμενο δάνειο 20-25 δις ευρώ τη στιγμή που οι χρηματικές της οφειλές της προς την Ελλάδα ξεπερνούν τα 100 δις και, κατά μία εκτίμηση, εγγίζουν το 1 τρις! Ως μέτρο σύγκρισης, το δημόσιο έλλειμμα κυμαίνεται στα 55 δις και το δημόσιο χρέος δεν ξεπερνά τα 400 δις. Δεν μέμφομαι τόσο τη Γερμανική Κυβέρνηση, όσο τις κατ’ όνομα ελληνικές, που όχι μόνο δεν θέτουν το ζήτημα αλλά αρνούνται και να δεχθούν τους εκπροσώπους της Εθνικής Αντίστασης που επιμένουν να ζητούν για το θέμα αυτό …ακρόαση!  Πέρα όμως από τις οφειλές στην Ελλάδα, η Γερμανία οφείλει ανυπολόγιστες αποζημιώσεις και στις δεκάδες χιλιάδες οικογένειες των θυμάτων των 89 μαρτυρικών πόλεων και χωριών. Η πιλοτική αγωγή των κατοίκων του Διστόμου έχει δικαιωθεί δικαστικά τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ιταλία και εκκρεμεί αίτηση αναίρεσης της Γερμανίας στη Χάγη. Μέχρι σήμερα η Ελλάδα δεν έχει δηλώσει παράσταση πολιτικής αγωγής!… Η διαχρονικά αναξιοπρεπής και υβριστική  στάση των κρατούντων βρίσκει το αποκορύφωμά της στο γεγονός ότι

δεν έχει καν ζητηθεί η επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών που κλάπηκαν από τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους, πλήρης κατάλογος των οποίων βρίσκεται στα χέρια των αρχών. Αν κάποιος μπορούσε ίσως να εφεύρει δικαιολογίες για την μη διεκδίκηση των χρηματικών οφειλών, καμία δικαιολογία, κανένα ελαφρυντικό δεν υπάρχει για την χαμερπή στάση των «ελληνικών» αρχών στο θέμα αυτό. Μήπως εδώ βρίσκεται η πιο κρυφή πτυχή του σκανδάλου της SIEMENS;…

Το δεύτερο που θα έθετε μια Ελληνική Κυβέρνηση είναι το θέμα των αμυντικών δαπανών. Όχι βέβαια για να μειωθούν, τη στιγμή που αυξάνονται αυτές της Τουρκίας, μαζί με τις διεκδικήσεις και τις απειλές της, αλλά για να εξαιρεθούν από τον υπολογισμό του ελλείμματος και του δημοσίου χρέους, διότι είμαστε η μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αντιμετωπίζει απειλή για την εθνική της κυριαρχία, ασφάλεια και ακεραιότητα, ενώ οι «εταίροι» μας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν μας υποστηρίζουν αλλά ανέχονται και ωφελούνται από την ένταση στο Αιγαίο, που μας καθιστά τους καλλίτερους πελάτες των οπλικών τους συστημάτων….

Γιατί να γίνουν όμως βασιλικότεροι του βασιλέως όταν εμείς οι ίδιοι, τη στιγμή που ξοδεύουμε αστρονομικά ποσά σε εξοπλισμούς και σε αναχαιτίσεις τουρκικών αεροσκαφών και συχνά θρηνούμε ανθρώπινες ζωές,

πρωτοστατούμε, προφανώς κατ’ εντολή των επικυρίαρχων, υπέρ της πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, χωρίς καν να τολμάμε να ψελλίσουμε για άρση του casus belli και αλλαγή της επιθετικής πολιτικής της Άγκυρας στο Αιγαίο και στο Κυπριακό;

Μιλάμε λοιπόν για μια Ελληνική Κυβέρνηση του βουνού, των νησιών και των θαλασσών, όχι των Αθηνών και των Βρυξελλών. Μια κυβέρνηση πολιτών-οπλιτών, όχι υπαλλήλων και λογιστών. Μια κυβέρνηση ικανή να κάνει στροφή 180˚, εγκαταλείποντας τις αποτυχημένες νεοφιλελεύθερες συνταγές του παρελθόντος που, μετά από εικοσιπέντε χρόνια πολιτικών λιτότητας, όχι μόνο ανάπτυξη δεν επέφεραν αλλά ούτε καν «σταθεροποίηση». Μια κυβέρνηση που θα προτάξει την απασχόληση, τη στήριξη της εσωτερικής αγοράς και της ντόπιας παραγωγής, αρχίζοντας από την ενέργεια και τον ορυκτό πλούτο, την γεωργία και την ιχθυοτροφία, και τομείς της ελαφριάς βιομηχανίας  μέχρι τις υπηρεσίες, με έμφαση στην βελτίωση της ποιότητας, την ανάπτυξη νέων προϊόντων και την προστασία του περιβάλλοντος, φυσικού και πολιτισμικού. Μια κυβέρνηση που θα πατάξει τη διαφθορά, αρχίζοντας όχι από τις εφορίες και τις πολεοδομίες αλλά από την ψευδεπίγραφη και αμαρτωλή «Επιτροπή Ανταγωνισμού» και τον -ανύπαρκτο μέχρι σήμερα- έλεγχο των καρτέλ, που ευθύνονται για το γεγονός ότι, ενώ είμαστε η φτωχότερη, είμαστε ταυτόχρονα η ακριβότερη χώρα της ευρωζώνης σε πάρα πολλά προϊόντα, γεγονός που υποσκάπτει το βιοτικό επίπεδο του λαού και υπονομεύει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.

Μιλάμε για μια πραγματικά σοσιαλιστική κυβέρνηση -κι ας μην έχει Πρωθυπουργό Πρόεδρο της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς»! Είναι παρεμπιπτόντως θλιβερή κατάντια της τελευταίας να ανέχεται να σύρεται ο Πρόεδρός της από τους ευρωπαίους κηδεμόνες του σε μια πολιτική που δεν υστερεί σε αντικοινωνική σκληρότητα -αλλά και σε βλακεία- από τις χειρότερες μέρες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που κατέστρεψε τόσες φτωχές χώρες. Και είναι διπλά θλιβερό να επιφυλάσσεται τέτοια μεταχείριση  στον Πρωθυπουργό της Ελλάδας τη στιγμή που ο  Βρετανός και ο Ισπανός ομόλογός του -«σύντροφοι» τρομάρα τους!- δηλώνουν ορθά ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι κλινικά νεκρό και ότι τα περιοριστικά μέτρα θα τα λάβουν μόλις το επιτρέψει η ανάκαμψη των οικονομιών τους. Θα ‘πρεπε να είχε ήδη παραιτηθεί ο Πρωθυπουργός από την Προεδρεία της Διεθνούς, από ευθιξία και σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την έλλειψη υποστήριξης από τους «συντρόφους» του.

Η κριτική μας προς τους κυβερνώντες, πρέπει όμως να συνοδεύεται από εξίσου αυστηρή αυτοκριτική, είδος δυστυχώς εν ανεπαρκεία στην Αριστερά. Πρέπει επιτέλους να ομολογήσουμε ότι έχουμε και εμείς μεγάλες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση. Να αναγνωρίσουμε ότι, εκτός από τις ευθύνες της συγκυβέρνησης του 1989, υπάρχουν και ευθύνες αντιπολιτευτικών πράξεων και παραλείψεων έκτοτε, που οφείλονται κατ’ αρχήν στην διάσπαση του ενιαίου Συνασπισμού, και αυτές πρέπει να αποδοθούν εκεί που ανήκουν, χωρίς άλλη καθυστέρηση. Να αναγνωρίσουμε τις ευθύνες για την υπερψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ και του Συμφώνου Σταθερότητας, όπως επίσης ότι αν δεν είχε διασπαστεί ο Συνασπισμός και δεν είχαν ακολουθήσει οι γνωστές παλινωδίες, μεταγραφές και αποστασίες, αν είχαμε μια δυνατή Αριστερά, η Κυβέρνηση δεν θα τολμούσε ούτε να διανοηθεί κλάσμα όσων σήμερα, με περισσή αλαζονεία και αναισχυντία επιχειρεί να επιβάλλει. Θα αξιώναμε την απλή αναλογική και μια πραγματικά δημοκρατική μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αντί να αμυνόμαστε απέναντι στον ολοκληρωτισμό που συνέχει το «Σχέδιο Καλλικράτης». Θα δίναμε τη μάχη για την εξυγίανση του νοσηρού καθεστώτος των ΜΜΕ αντί να συνωστίζονται τα χαϊδεμένα «μας» παιδιά στα ‘παράθυρα’. Έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος. Έχει γίνει μεγάλο κακό και είμαστε –συλλογικά και ατομικά- συνυπεύθυνοι. Η σημερινή κρίση έχει όμως και ένα καλό. Ωριμάζουν συνειδήσεις και αναδύεται θυμός και μαχητικότητα. Η κοινωνία βοά και βογκά. Ο λαός απαιτεί. Το έθνος καλεί. Τι κάνει όμως η Αριστερά;

Παραμένει μέρος του προβλήματος ή ανασυγκροτείται επαναστατικά ως παράγοντας λύσης και διεξόδου; Τα αξιώματα «η φύση απεχθάνεται το κενό» και «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» υποδεικνύουν ότι «λύση» ούτως ή άλλως θα δοθεί. Το θέμα είναι σε ποιά κατεύθυνση. Το δίλημμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», καθίσταται σήμερα, εδώ και παντού, περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ, και μεταφράζεται, με όρους πολιτικής δράσης, ως «επανάσταση ή καταστολή». Αυτός είναι ο δικός μας μονόδρομος! Ένα είναι σίγουρο. Το δικομματικό σύστημα εξαντλεί τις εφεδρείες του. Παίζει τα ρέστα του. Αν η επιδιωκόμενη καταστολή, με τον διάτρητο «σοσιαλιστικό» μανδύα, δεν περάσει -όπως δεν πέρασε το ασφαλιστικό και το άρθρο 16- οι κρατούντες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να φτιάξουν κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού», εξέλιξη που απεύχονται, γνωρίζοντας ότι οδηγεί στη συγκρότηση μεγάλης Αριστεράς και άνοδο του λαϊκού κινήματος.

Προβάλλει λοιπόν επιτακτικά η ανάγκη η Αριστερά να υπερβεί εαυτόν και, στη χρεωκοπία της μεταπολίτευσης και την επαπειλούμενη νέα κοινωνική κατοχή, να αντιπαρατάξει συνολική εθνική στρατηγική. Δεν φτάνει η απόρριψη του Συμφώνου Σταθερότητας και η Ευρωπαϊκή Αριστερά. Πρέπει να ζυμώσουμε, στη δουλειά, στα κινήματα και στην κοινωνία, εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Αυτό επιβάλλουν οι περιστάσεις, η συνολική κρίση του κοινωνικού και πολιτικού συστήματος της κεφαλαιοκρατίας και του αστισμού, το πλήρες αδιέξοδο και η διεθνής ανυποληψία όπου έχουν ‘οδηγήσει’ τη χώρα οι εταίροι του δικομματισμού. Αυτό επιτάσσει η ευσυνειδησία, η υπευθυνότητα και η αγάπη στην πατρίδα και στον λαό, η επίγνωση των απειλών που εγκυμονούν τα ανοιχτά εξωτερικά  (Κύπρος, Αιγαίο, Μακεδονία) και εσωτερικά μέτωπα (μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, μεταναστευτικό, τρομοκρατία, προβοκάτσιες, πυρκαγιές κλπ) και η απόφασή μας να στρατευτούμε ως πολίτες-οπλίτες στον αγώνα για μια νέα Ελλάδα, για μια άλλη Ευρώπη.

Είναι η κατάλληλη στιγμή.

                                                                              Γιάννης Μαύρος

                                                                         23 Φεβρουαρίου 2010

Liebe Deutschen…

Αγαπητέ Χανς, Γκέοργκ, Πέτερ, Φρανς, αγαπητή Χάνα ή Ούλρικε.

 
Απευθύνομαι σε σένα είτε είσαι άνδρας, είτε γυναίκα, είτε γκέι. Μου αρκεί να είσαι αυτό που λέμε μέσος Γερμανός πολίτης. Ο συνεπής φορολογούμενος, ο μισθωτός, ο δημόσιος υπάλληλος, ο μικροεπιχειρηματίας, ο ανήσυχος μικροκαταθέτης. Αν είσαι μέλος της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας σου, αυτή η επιστολή δεν σε αφορά. Σταμάτα εδώ. Αυτό είναι ανάμεσα σε μένα, τον μέσο Έλληνα και αυτόν, τον μέσο Γερμανό.

Μαθαίνω λοιπόν ότι τα έχετε πάρει στο κρανίο με μας. Δεν είστε οι μόνοι, βεβαίως. Αλλά, αν η εικόνα που μεταδίδουν τα ΜΜΕ της χώρας σας είναι πραγματική, θα πρέπει σχεδόν να μας μισείτε. Ή τουλάχιστον να μας περιφρονείτε βαθιά. Υποψιάζομαι πώς δημιουργήθηκε αυτή η εικόνα για μας, για όλη την ελληνική κοινωνία. Από τη στιγμή που ξέσπασε ο παγκόσμιος σάλος για τα greek statistics και μεταμορφωθήκαμε σε «απατεώνες της Ευρώπης», οι ρεπόρτερ της χώρας σας με κάμερες και φωτογραφικές μηχανές απαθανατίζουν τα πειστήρια του εγκλήματος: κότερα στις μαρίνες, νυχτερινά κέντρα με νεοέλληνες στο τσακίρ κέφι, καφετέριες γεμάτες το πρωί, χλιδάτα μέγαρα και πολυτελή αυτοκίνητα στα ακριβά μας προάστια. Διότι εκτός από «απατεώνες» γίναμε και τεμπέληδες της εύφορης Ευρώπης.

Μερικά από ΜΜΕ της χώρας σου, εκτός από αυτή την παραπειστική εικόνα που αγνοεί ότι ένας στους 4 κατοίκους της χώρας μου ζει κάτω από το ευρωπαϊκό όριο φτώχειας, προσθέτουν ως καρύκευμα και αρκετά χοντροκομμένα ψέματα: για παχυλούς μισθούς στο Δημόσιο, για ψηλές συντάξεις, για γενναιόδωρα επιδόματα ανεργίας… Τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Όπως μπορείς να διαπιστώσεις ανατρέχοντας στα επίσημα στοιχεία της Ε.Ε., το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι περίπου το μισό από το δικό σας. Το ίδιο ισχύει και για τον μέσο μισθό και για τις συντάξεις. Είμαστε η προτελευταία χώρα στην ευρωζώνη σε μισθούς και συντάξεις, τα δε επιδόματα ανεργίας – για τους λίγους ανέργους που τα παίρνουν- φτάνουν στο κολοσσιαίο ποσό των 450 ευρώ! Αυτό το τελευταίο ίσως καταλαβαίνεις τι σημαίνει, τα τελευταία πέντε χρόνια που εφαρμόζεται στη Γερμανία η μεταρρύθμιση Hartz 4, ισοπεδώνοντας και τα δικά σας επιδόματα ανεργίας. Αλλά γι’ αυτό δεν φταίνε οι τεμπέληδες Έλληνες. Όπως δεν φταίνε και για το γεγονός ότι οι πολιτικές και επιχειρηματικές ηγεσίες της χώρας σου ακολούθησαν εδώ και μια εικοσαετία μια πολιτική πίεσης των μισθών σας γιατί αυτό εξασφάλιζε πλεονεκτήματα και πλεονάσματα. Πλεονεκτήματα όχι δικά σου, αλλά της ολιγαρχίας του πλούτου. Έχεις ακούσει την άποψη ότι τελικά, για την απειλή χρεοκοπίας της Ελλάδας και άλλων χωρών της ευρωζώνης τελικά φταίει η εμμονή της ελίτ της χώρας σου να συμπιέζει τους μισθούς σας; Διότι εφόσον έχουμε κοινό νόμισμα δεν νοείται να έχουμε ανταγωνιστικές οικονομικές πολιτικές. Και αν υποθέσουμε ότι εμείς, ως ελληνική οικονομία, είμαστε πρόβλημα γιατί ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας, εσείς γίνατε επίσης πρόβλημα του ευρώ γιατί οι ηγεσίες σας σάς επέβαλαν να ζείτε κάτω από τις δυνατότητές σας. Κι οι δυο όψεις του νομίσματος κακές είναι. Κι εμείς κι εσείς γίναμε φτωχότεροι, εμείς σε μια καταχρεωμένη χώρα, εσείς σε μια ακόμη πλουσιότερη χώρα.

Απ’ ό,τι έχω καταλάβει βγάζεις φλύκταινες στην ιδέα ότι μπορεί η χώρα σου να κάνει κάτι για τη σωτηρία της Ελλάδας. Σε κατανοώ. Κι εγώ θέλω να ξέρω πού πάνε τα λεφτά μου ως φορολογούμενου. Και ξέρω ότι κατά βάση πάνε για να πληρώνονται τα τοκοχρεολύσια του υπέρογκου χρέους μας. Πληρώνουμε το νταβατζιλίκι των δανειστών μας και τη μνημειώδη ανικανότητα των πολιτικών και οικονομικών μας ηγεσιών να υπηρετήσουν ένα στοιχειώδες όραμα για την οργάνωση της χώρας, πέρα από τις ανάγκες της τσέπης τους, της ματαιοδοξίας τους και των εμμονών τους. Αλλά αυτή είναι η μία πλευρά του προβλήματος. Η άλλη είναι οι εταίροι μας στην Ε.Ε. Πολλοί από τους οποίους μια χαρά βολεύτηκαν με την αβελτηρία της ελληνικής ελίτ. Λέτε, για παράδειγμα, ότι η χώρα μου είναι ένα μικρό βασίλειο της μίζας. Σωστό. Αλλά, η μίζα έχει δύο μέρη, έχει τον δωροδόκο, έχει και τον δωρολήπτη. Και στο τελευταίο πολύκροτο σκάνδαλο που απασχολεί το πολιτικό σύστημα της χώρας μου, ο δωρολήπτης ήταν προφανώς Έλληνες πολιτικοί, αλλά ο δωροδόκος ήταν μια γερμανική εταιρεία, η Siemens, τα μαύρα ταμεία της οποίας πληρώνεις, άθελά σου, κι εσύ. Αλλά, πώς ακριβώς τιμώρησαν οι αρχές της χώρας σου τη Siemens;

Ακόμη και στο θέμα του υπέρογκου ελληνικού χρέους, δεν σου φαίνεται παράξενο ότι το μεγαλύτερο μέρος του το αγοράζουν οι τράπεζες της χώρας σου, οι ίδιες στις οποίες εσύ έχεις εμπιστευθεί τις οικονομίες σου για τις οποίες δικαίως ανησυχείς; Μήπως τελικά ήταν μια επικερδής δραστηριότητα για τις γερμανικές (και όχι μόνο) τράπεζες να βυθίζουν την Ελλάδα σε όλο και μεγαλύτερο χρέος και ν’ αγοράζουν αφειδώς ελληνικά ομόλογα; Το γεγονός ότι το μισό και πλέον τρισ. ευρώ που έχουν επενδύσει στο χρέος των «προβληματικών» της ευρωζώνης, των PIIGS όπως μας αποκαλείτε, είναι σήμερα προβληματικό ουδόλως τις απαλλάσσει από τη ληστρική εκμετάλλευση των πιο αδύναμων χωρών της Ε.Ε. στο οποίο πρωταγωνίστησαν μαζί με αμερικανικές τράπεζες με τις οποίες σήμερα μπορεί να έχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα.

Αγαπητέ Χανς, αγαπητέ Πέτερ, αγαπητή Ούλα, αγαπητή Χάνα. Θα σου μιλήσω τώρα για τον θεμελιώδη μύθο που σας έχει κάνει καχύποπτους, αν όχι εχθρικούς, απέναντι στην ελληνική κοινωνία. Οι πονηροί Γερμανοί πολιτικοί κολακεύουν την φυσιολογική αντίδρασή του στο ενδεχόμενο να «πληρώσεις εσύ την ελληνική κρίση», υποστηρίζοντας ότι η χώρα σου έχει ήδη δώσει πολλά μέσω των κοινοτικών κονδυλίων στην Ελλάδα. Πολλά, που τα περισσότερα πήγαν και στράφι (πράγμα που είναι αλήθεια). Είναι αλήθεια λοιπόν ότι η χώρα μου έχει πάρει μέσω των ΚΠΣ περίπου 46 δισ. ευρώ στην τριακονταετία της ευρωπαϊκής της εμπειρίας. Πράγμα που θα ήταν σκάνδαλο αν δεν είχε ανταποδώσει κάτι. Έδωσε και με το παραπάνω. Μόνο το εμπορικό έλλειμμα στις ελληνογερμανικές συναλλαγές αυτής της τριακονταετίας να υπολογίσει κανείς θα διαπιστώσει ότι είναι σχεδόν το διπλάσιο των κοινοτικών επιδοτήσεων. Κι ακόμη μεγαλύτερο είναι το συνολικό μας εμπορικό έλλειμμα με το σύνολο των εταίρων στην ευρωζώνη. Τι σημαίνει αυτό; Ότι τα χρήματα που δόθηκαν σαν ενισχύσεις στην Ελλάδα (και η γερμανική μερίδα του λέοντος) μεταφράστηκαν σε πολλαπλάσια οφέλη για τους εταίρους μας. Πολύ απλά, για να έχει η χώρα σου πλεονάσματα, για να διατηρεί τα σκήπτρα του μεγαλύτερου εξαγωγέα στον κόσμο, κάποιοι έπρεπε να έχουν ελλείμματα. Αυτό συνέβη και με μας. Γίναμε ένα σούπερ μάρκετ γερμανικών προϊόντων. Αεροπλάνα, ελικόπτερα, τεθωρακισμένα, υποβρύχια, αυτοκίνητα, ηλεκτρικές κουζίνες, ψυγεία, πλυντήρια…Είμαστε καλοί πελάτες σας και σαν κράτος και σαν νοικοκυριά. Κι αυτό σημαίνει ότι εσείς έχετε δουλειές στα εργοστάσια και κανονικά θα έπρεπε να έχετε χαμηλότερη ανεργία και ψηλότερους μισθούς. Αν αυτό δεν συμβαίνει, δεν φταίμε εμείς. Θα ‘πρεπε να τα βάλετε με τ’ αφεντικά σας που «εξυγιαίνουν» με αθρόες απολύσεις και με συμπίεση μισθών την κερδοφορία τους.
Κι εμείς δεν έχουμε παράπονο. Είστε κι εσείς καλοί πελάτες, μόνο που αγοράζετε τα προϊόντα μας πολύ πιο φθηνά. Και σε κάθε περίπτωση δεν συγκρίνεται ένα ελληνικό γιαούρτι με ένα υποβρύχιο. Όσο για τη «βαριά βιομηχανία» μας, τον τουρισμό, ξέρω ότι κάθε χρόνο 2 εκατομμύρια από σας τιμάτε τα καλοκαίρια μας, τον ήλιο και τη θάλασσά μας. Έχετε όμως αναρωτηθεί γιατί δυο εβδομάδες διακοπές στην Ελλάδα κοστίζουν σ’ έναν Γερμανό σχεδόν τα μισά απ’ ό,τι κοστίζουν σ’ έναν Έλληνα;

Αγαπητέ Γερμανέ πολίτη, είμαστε σ’ ένα κρίσιμο σημείο, μια πολύ επικίνδυνη συγκυρία. Κινδυνεύουμε κι εσύ κι εγώ να κυλίσουμε σ’ έναν επικίνδυνο εθνικισμό απ’ τον οποίο κανείς μας δεν θα βγει ωφελημένος. Αυτός ο «πόλεμος» που έχει ξεσπάσει στην πραγματικότητα δεν είναι δικός μας. Πάνω στο κουφάρι της ενιαίας Ευρώπης που ποτέ δεν υπήρξε ενιαία, παίζονται παγκόσμια παιχνίδια απληστίας και ηγεμονίας που δεν μας αφορούν. Έχεις κι εσύ, και πολύ περισσότερο οι γονείς κι οι παππούδες σου, την εμπειρία του πώς λύνονταν στον 20ο αιώνα οι μεγάλες κρίσεις χρέους (κι όχι μόνον αυτές). Με πόλεμο. Κανονικό. Με απίστευτο όλεθρο. Δεν το λέω για να σου ξύσω την πληγή, να θυμίσω τις ευθύνες της χώρας σου στο μεγάλο μακελειό των δύο παγκοσμίων πολέμων. Αλλά είναι μια πραγματικότητα. Όπως πραγματικότητα είναι ότι η χώρα μου όχι μόνο δεν αποζημιώθηκε για όσα υπέστη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (ίσως η μόνη), αλλά τιμωρήθηκε κι όλας. Με έναν εμφύλιο, μια μακρά περίοδο αυταρχικών καθεστώτων και ξένων επεμβάσεων, πολιτικές διώξεις, προσφυγιά, μετανάστευση, μια δικτατορία, μια εθνική τραγωδία στην Κύπρο. Σ’ όλα αυτά υπήρχε πάντα μια αποδεδειγμένη ανοχή, αν όχι και συνενοχή, των κατά τα λοιπά φίλων και εταίρων. Δεν ξέρω, λοιπόν, αν μ’ αυτές τις προϋποθέσεις θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερες πολιτικές και οικονομικές ηγεσίες απ’ αυτές που μας έφεραν στη σημερινή τραγική κατάσταση.

Εν κατακλείδι, αγαπητέ Χανς, αγαπητή Χάνα, θέλω να πω ότι κι εγώ κι εσύ είμαστε θύματα της ίδιας απάτης, του ίδιου μύθου που υποσχόταν μια Ευρώπη αλληλεγγύης και ευημερίας, μια οικονομία με ευκαιρίες για όλους, μια οικογένεια εθνών και κοινωνιών που θα συγκλίνουν προς τα πάνω. Ζούμε το ακριβώς αντίθετο. Με πρόσχημα την ενοποίηση παλιότερα, την χρηματοπιστωτική κρίση πέρσι, την κρίση του χρέους σήμερα, παρακολουθούμε την κατεδάφιση δικαιωμάτων και κεκτημένων για τα οποία κάποτε ο Γερμανός ήταν περήφανος και ο Έλληνας θα ήθελε πολύ να μιμηθεί. Γιατί να την παρακολουθούμε απλώς, αντί να προσπαθούμε να την αποτρέψουμε; Σ’ αυτό το στόχο πρέπει να είμαστε μαζί. Τις αντιθέσεις και τον κανιβαλικό ανταγωνισμό των ελίτ δεν πρέπει να τις κάνουμε δικό μας πόλεμο.

Αυτά τα λίγα, αγαπητέ Πέτερ, αγαπητή Ούλα. Κι είσαι πάντα ευπρόσδεκτος στην Ελλάδα να απολαύσεις τα μόνα αγαθά που διαθέτουμε σε αφθονία, ήλιο, θάλασσα, πολιτισμό-που ξέρω ότι σε συναρπάζει περισσότερο κι από μας- και καλή καρδιά.

Υ.Γ. Ελπίζω να μη σου χαλάσει τις διακοπές η εικόνα μιας κατηφούς και φτωχότερης Ελλάδας. Διότι εν τω μεταξύ, από το live your myth in Greece, έχουμε κυλίσει στο live your misery in Greece, όπως διάβασα σ’ ένα πικρόχολο σύνθημα της απεργιακής διαδήλωσης της Τετάρτης.

Με εκτίμηση
ΚΙΜΠΙ

Αμάν πια με αυτούς τους Γερμανούς φορολογούμενους!

Οι Γερμανοί φορολογούμενοι είναι ευαισθητοποιημένοι με το θέμα της Ελλάδας. Τους παραδέχομαι. Πάνε οι άνθρωποι σύμφωνα με τους τύπους. Με ένα πρόγραμμα, με πειθαρχία, με σημαία την αξιοπιστία. Θα θέλαμε να τους μοιάσουμε. Να έχουμε κι εμείς το θάρρος να λέμε: «Μας χρωστάτε χρήματα από πολεμικές αποζημιώσεις και από κατοχικά δάνεια εδώ και τόσα χρόνια. Οι Έλληνες φορολογούμενοι θέλουν τα λεφτά που τους  οφείλετε». Αυτό δεν θα αναιρούσε τις δικές μας ευθύνες για τα όσα έχουμε πράξει. Σύμφωνοι, να μπουν κανόνες στο παιγνίδι. Αλλά, είναι προκλητικό το θράσος κάποιων να μιλάνε λες και είμαστε οι λήσταρχοι της Ευρώπης. Κυρία Μέρκελ, εμείς δεν ξεκινήσαμε κανέναν πόλεμο. Εσείς το κάνατε τρεις φορές. Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και ένα πρόσφατο αιματοκύλισμα στα Βαλκάνια αποτελούν ήδη αρκετές αφορμές για να σας λούζουμε από το πρωί  μέχρι το βράδυ. Και το λέω αυτό, επειδή βαρεθήκαμε το πολύ παζάρι. Αν δεν θέλετε να βοηθήσετε, είναι δικαίωμά σας. Μην επικαλείστε, όμως, συνεχώς τους Γερμανούς φορολογούμενους, για όνομα του Θεού.  Επίσης, κυρία Μέρκελ, τόσα χρόνια σας ζητάμε να πράξετε το στοιχειώδες καθήκον που έχετε απέναντι σε έναν εταίρο και σύμμαχό σας, όπως η Ελλάδα, που έχει ένα σημαντικό πρόβλημα ασφάλειας με έναν μελλοντικό σας συνεταίρο, την Τουρκία. Δεν έχετε κάνει τα στοιχειώδη. Αντίθετα, οι πολεμικές σας βιομηχανίες έχουν κτίσει αυτοκρατορίες από τα δικά μας λεφτά. Τα λεφτά των Ελλήνων φορολογουμένων.  Κυρία Μέρκελ. Έχετε κάθε δίκιο να ζητάτε από εμάς σοβαρότητα. Αναμφισβήτητα. Μην μας προσβάλλετε, όμως, συνεχώς, σαν να είστε εσείς οι αναμάρτητοι. Μας λέτε ότι εγκαταλείψατε το πανίσχυρο μάρκο σας, λες και κάνατε χάρη στα υπόλοιπα έθνη της Ευρώπης. Ψυχραιμία! Μάλλον τα υπόλοιπα έθνη σας έχουν κάνει μεγάλη χάρη. Είστε μεγάλοι, είστε ισχυροί, είστε η καρδιά της Ευρώπης. Αλλά μην είστε αγενείς. Έχετε ξεπεράσει τα όρια. Είστε υπερβολικοί και μέσα στην υπερβολή σας είστε ισοπεδωτικοί και άδικοι. Ναι, φταίμε. Ναι, πρέπει να πληρώσουμε.  Αλλά στο μέτρο που μας αναλογεί. Θανάσης Μαυρίδης thanasis.mavridis@capital.gr

Η καταστροφη της ελληνικής οικονομίας από τους Γερμανούς κατακτητές την τριετία 1941-1944

Οι Γερμανοί εισήλθαν στην Αθήνα ως κατακτητές στις 27 Απριλίου του 1941. Λίγες μέρες πριν, είχε συνθηκολογήσει ο στρατηγός Τσολάκογλου, ενώ η Ελληνική Κυβέρνηση και ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ είχαν μεταφερθεί στην Κρήτη για να συνεχίσουν τον Αγώνα. Ο στρατηγός Τσολάκογλου σχημάτισε μια κυβέρνηση «δοσίλογων», που αρχικά μέσα από την συνεργασία με τον Κατακτητή προσπάθησε να ομαλοποιήσει την ζωή στην Χώρα εξασφαλίζοντας την ειρηνική επάνοδο όλων των Ελλήνων στρατιωτών από τα μέτωπα στις εστίες τους. Ο Τσολάκογλου προσπάθησε επίσης να έρθει σε συνεννόηση με τον Κατακτητή για να διασώσει την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας έναντι της Βουλγαρίας.Ελληνική κυβέρνηση φεύγοντας απέσυρε και τον χρυσό από την τράπεζα της Ελλάδος για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού.Τον Οκτώβριο του 1942 με απόφαση του ίδιου του Χίτλερ, ανέλαβε υπεύθυνος για την ελληνική οικονομία στην Αθήνα ο Χέρμαν Νόιμπαχερ (Hermann Neubacher), με αποστολή να συγκρατήσει τον πληθωρισμό, να πετύχει τον καλύτερο επισιτισμό του αστικού πληθυσμού αλλά και να συνεχίσει την απόσπαση αγαθών από την Ελληνική αγορά με οποιοδήποτε κόστος. Ο Νόιμπαχερ είχε οικονομολογικές γνώσεις καθώς είχε διατελέσει ανώτατο στέλεχος στην βιομηχανία Farben. Αρχικά μείωσε την τύπωση χαρτονομίσματος, καθώς οι φήμες ότι η Γερμανία χάνει τον πόλεμο, οδήγησε πολλούς εμπόρους να επανεμφανίσουν εμπορεύματα που έκρυβαν και έτσι να πέσουν οι τιμές και να μην χρειάζονται μεγάλα ποσά για να αγοραστούν Μια άλλη πρωτότυπη τακτική του Νόιμπαχερ ήταν η πώληση χρυσού (λέγεται πως είχε κατασχεθεί από τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης) στο Ελληνικό χρηματιστήριο, ώστε να ενισχυθεί η δραχμή απορροφώντας ταυτόχρονα τα υπέρογκα χρηματικά διαθέσιμα των Ελλήνων βιομηχάνων. Γενικά είναι αλήθεια ότι ο Νόιμπάχερ βελτίωσε τις συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων των πόλεων, ενώ καταπολέμησε την κερδοσκοπία των Ελλήνων εμπόρων και βιομηχάνων. Σε κάποιες περιπτώσεις, οι Έλληνες προστατεύθηκαν από τις αυθαιρεσίες αξιωματικών των αρχών Κατοχής.κατακτημένη Ελλάδα. Αυτό φάνηκε αμέσως όταν η ανάπτυξη της Ελληνικής Εθνικής αντίστασης σε μεγάλα τμήματα της Ελληνικής επαρχίας το φθινόπωρο του 1943, μείωσε την εισροή αγαθών στα αστικά κέντρα. Αυτό οδήγησε τον Νόιμπαχερ (να εντείνει πάλι την τύπωση χαρτονομίσματος καταρρακώνοντας πλήρως την αξία του. Τον Αύγουστο του 1943 οι «δαπάνες Κατοχής» άγγιξαν τα 850 εκατομμύρια δραχμές που αντιστοιχούσε στο 80% του συνολικού εθνικού εισοδήματος. Η μαύρη αγορά εντάθηκε, ενώ η δραχμή είχε χάσει την αξία της και προς το τέλος της Κατοχής δεν την χρησιμοποιούσαν πλέον ως μέσο συναλλαγών.φορές. Το μικρότερο χαρτονόμισμα που κυκλοφορούσε ήταν ονομαστικής αξίας 100 δισεκατομμυρίων που είχε την αξία μιας προπολεμικής δραχμής και αγοραστική δύναμη για ένα αβγό. Ο παραγωγικός ιστός της Χώρας αποσυντέθηκε, ενώ ο εμπορικός στόλος της Ελλάδος μειώθηκε σε τόνους χωρητικότητας κατά 72%. Οι συγκοινωνίες και το οδικό δίκτυο της Χώρας διαλύθηκαν, περιουσίες άλλαξαν χέρια σε εξευτελιστικές τιμές, λόγω των αναγκών και του ανορθολογισμού της Ελληνικής οικονομίας. Οι Γερμανοί είχαν επιτάξει η κατάσχει, όχι μόνο τις σοδειές και τα ζώα των Ελλήνων, αλλά ως και τα πιο ασήμαντα εργαλεία. Η δραχμή είχε χάσει κάθε αξία καθώς λίγο πριν την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα τον Ιούνιο του 1944 οι «δαπάνες κατοχής» είχαν σκαρφαλώσει στο ιλιγγιώδες ποσό των 450.000 δις δραχμές με το Ελληνικό δημόσιο να «τυπώνει» 500 δις δρχ την μέρα!http://www.istoria.gr/oct03/content04.htm

Οι Γερμανοί όμως είχαν εντελώς διαφορετικές προτεραιότητες που δεν συμβάδιζαν με τις Ελληνικές επιδιώξεις. Αφού τεμάχισαν την Ελλάδα μοιράζοντας τα εδάφη της σε Βουλγαρία και Ιταλία, αποφάσισαν να μεταβάλλουν την Χώρα σε προκεχωρημένη αποθήκη προμηθειών για την στρατιά του Ρόμελ που αγωνιζόταν στην Μέση Ανατολή. Για να πετύχουν τον σκοπό αυτό ακολούθησαν μια εξοντωτική «κρυφή» οικονομική πολιτική. Συγκεκριμένα επέβαλλαν στην κυβέρνηση δοσίλογων να πληρώνει χρήματα με την μορφή δανείων για την συντήρηση των Γερμανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα («δαπάνες κατοχής»). Το Ελληνικό δημόσιο όμως, δεν είχε ταμειακά διαθέσιμα για να ανταπεξέλθει καθώς είχε ήδη ένα τεράστιο έλλειμμα (7,5 δις δρχ)που άφησε η Ελληνική εμπλοκή στον πόλεμο, ενώ η

Έτσι τα δάνεια αυτά για τις «δαπάνες κατοχής» δεν ήταν τίποτε άλλο από τυπωμένα πληθωριστικά χαρτονομίσματα (δραχμές) που οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν για να αγοράσουν τρόφιμα, εμπορεύματα και πρώτες ύλες από την Ελληνική αγορά. Για το 1941 μόνο, οι «δαπάνες Κατοχής» ήταν 25 εκατομμύρια δρχ, δηλαδή το 40% του τότε εθνικού εισοδήματος που ούτως η άλλως είχε μειωθεί αφού η οικονομική δραστηριότητα είχε εκμηδενιστεί και δεν εισπράττονταν φόροι. Το αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής ήταν άμεσο: είχαμε τον υψηλότερο πληθωρισμό στην σύγχρονη Ιστορία μας, ενώ η Ελληνική αγορά «στέγνωνε» από τρόφιμα και αγαθά επιδεινώνοντας περαιτέρω την αναντιστοιχία προσφοράς – ζήτησης. Το κόστος ζωής σε σχέση με το προπολεμικό, διπλασιάστηκε μέσα στο πρώτο εξάμηνο της Κατοχής. Ο Συμμαχικός αποκλεισμός, η καταστροφή του δικτύου συγκοινωνιών και η άρνηση της Βουλγαρίας να παρέχει τρόφιμα από την ζώνη κατοχής της στην Μακεδονία, επιδείνωσαν τις δυσκολίες τροφοδοσίας. Η έλλειψη ειδών πρώτης ανάγκης έκανε την εμφάνιση της το Φθινόπωρο του 1942. Ακόμη και η οργάνωση συσσιτίων απέτυχε, αφού δεν βρίσκονταν τρόφιμα. Η δοσιλογική κυβέρνηση όρισε ανώτατες τιμές σε αγαθά ενώ συγκέντρωνε και τρόφιμα από την επαρχία τα οποία μοίραζε με δελτίο, αλλά έτσι δεν καλυπτόταν ούτε το 1/3 των αναγκών. Παράλληλα με αυτά, οι δυνάμεις κατοχής επίταξαν εργοστάσια, πρώτες ύλες και καύσιμα. Οτι δεν αγόραζαν οι πληθωριστικές δραχμές, οι Γερμανοί είτε το αποσπούσαν ως «λεία» πολέμου, η το υπέτασσαν σε ένα καθεστώς υποχρεωτικών επιτάξεων όπου ο δικαιούχος λάμβανε ένα τυπωμένο χαρτί που αντιστοιχούσε σε κάποια «αποζημίωση» που θα λάμβανε μετά το τέλος του πολέμου.

 

Οι ενέργειες αυτές κατά την γνώμη μας, δεν έγιναν από ανθρωπιστικούς η φιλελληνικούς λόγους όπως έχει γραφτεί. Είχαν ως στόχο την συντήρηση της δραχμής και της Ελληνικής κοινωνίας σε οριακά ανεκτό επίπεδο, ώστε να αποφευχθεί η χρεοκοπία του Ελληνικού δημοσίου και να έχει την ευκαιρία η Γερμανία να απομυζήσει περαιτέρω την ημιθανή

Το αποτέλεσμα της Γερμανικής οικονομικής πολιτικής στην Ελλάδα τα χρόνια της Κατοχής ήταν τραγικό. Τα είδη πρώτης ανάγκης είχαν ανέβει 50.000 φορές, ενώ οι μισθοί μόνο 2.000

Αλλά η σημαντικότερη επίπτωση της Γερμανικής οικονομικής πολιτικής ήταν τα θύματα της. Πάνω από 200.000 Έλληνες βρήκαν τραγικό θάνατο από την πείνα και τον υποσιτισμό, την ίδια στιγμή που τα θύματα των μαχών και των εκτελέσεων δεν ήταν περισσότεροι από 70.000 Έλληνες. Η θλίψη, η δυστυχία και η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής σημάδεψαν τον Ελληνικό αστικό κυρίως, κόσμο κατά την διάρκεια της Κατοχής.

ΠΗΓΕΣ

-Αλέξης Φραγκιαδής, Ελληνική Οικονομία 19ος – 20ος αιώνας, εκδόσεις Νεφέλη

-Ιστορία της Κατοχής, εκδόσεις Μέτρον

-Χρήστος Χατζηιωσηφ, Η ελληνική οικονομία, πεδίο μάχης και αντίστασης, εκδόσεις Βιβλιόραμα

-Εξαιρετικό άρθρο του κ. Ζαβάκου στο έγκυρο περιοδικό «Ιστορία εικονογραφημένη»

-Ναπολέων Μαραβέγιας, έγκυρες πληροφορίες για την οικονομία της Κατοχής από το εξαιρετικό του άρθρο στο «ΒΗΜΑ»
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=115566&ct=114&dt=24/10/1999

– Πολύ κατατοπιστικό νήμα για την οικονομία της Κατοχής, τις δυσκολίες επιβίωσης και τις κοινωνικές προεκτάσεις της από τον blogger «Αίολο»
http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=51&t=169657&sid=2fd3e968d475be3ea3c6d0f81274d783

-Μαρτυρίες για την πείνα την εξαθλίωση και την απόγνωση στην Κατοχική Αθήνα
http://www.ime.gr/chronos/14/gr/1940_1945/occupation/pigi02.html

ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ

Αυτό όμως που με λύπησε βαθύτατα είναι η αρνητική προς την Ελλάδα στάση της Γερμανικής Κυβέρνησης και της Γερμανικής κοινής γνώμης. Προφανώς ο σκοπός του κειμένου δεν είναι να ξύσει πληγές η να αναμοχλεύσει πάθη του παρελθόντος. Η φανατική (έως βάναυση) συμπεριφορά της Γερμανικής κοινής γνώμης και της Γερμανικής κυβέρνησης έναντι της Ελλάδας μοιραία όμως τα επαναφέρει στην επιφάνεια. Δεν θα ήθελα τον οίκτο τους, ούτε την ανέξοδη στήριξη τους με φλυαρίες, ούτε τα χρυσοπληρωμένα τοκογλυφικά δανεικά των τραπεζών τους. Θα μπορούσαν όμως τουλάχιστον να σιωπήσουν, όταν γνωρίζουν τι πόνο και δυστυχία προκάλεσαν στο πρόσφατο παρελθόν στην Ελλάδα.)

(Παρακολουθώ εδώ και μήνες, όπως όλοι σας, τον πλήρη εξευτελισμό και την ταπείνωση της πατρίδας μας σε διεθνές επίπεδο από τραπεζίτες και αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πιστεύω πως για τα αποτελέσματα αυτά έχουμε συντελέσει όλοι μας ( ο καθένας σε διαφορετικό βαθμό βέβαια), με την αδιαφορία μας για τα κοινά επιλέγοντας πολιτικές ηγεσίες που ΟΛΟΙ γνωρίζαμε ότι είναι ανίκανες και διεφθαρμένες και με την ασυγχώρητη μακαριότητα της λογικής να ζούμε σε ένα επίπεδο ζωής που δεν αντιστοιχεί στις οικονομικές μας δυνατότητες, δανειζόμενοι με συνεχώς χειρότερους όρους.

Ι. Β. Δ.

Αναρτήθηκε από φιλίστωρ

Γερμανικές οφειλές προς την Ελλάδα

από τον Δημήτρη Αλευρομάγειρο

Τό ΔΣ . του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, απέστειλε πρός τόν νέο Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά επιστολή στήν οποία αναφέρεται στις οφειλές της Γερμανίας, εξαιτίας των τεράστιων ζημιών που προκάλεσαν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής στή χώρα μας. Η επιστολή αυτή έρχεται στή δημοσιότητα σέ μία κρίσιμη γιά την οικονομία της χώρας στιγμή καί ενώ η Γερμανία προκλητικά επιτίθεται μέσα από δηλώσεις αρμοδίων πολιτικών της κατά της αξιοπρέπειας τού Ελληνικού λαού, μέ αφορμή τη δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας. Μέ ενδιαφέρον αναμένεται η θέση την οποία θά λαβει τώρα τό κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολιτευσης τό οποίο σαν κυβέρνηση της χώρας δέν τόλμησε νά θέσει τό θέμα προς τούς Γερμανούς εταίρους μας στήν ΕΕ, παρά τις συνεχείς εκκλήσεις τού Εθνικού Συμβουλίου, τό οποίο οι αρμόδιοι υπουργοί της ΝΔ απαξιούσαν ακόμη καί νά συναντήσουν γιά τό θέμα κατά την πρόσφατη νεοδημοκρατικη περίοδο διακυβέρνησης.

 Το κείμενο της επιστολής:

Κύριε πρόεδρε, Ενώ η Γερμανίδα καγκελάριος και ο Γερμανός υπουργός των Οικονομικών δηλώνουν προκλητικά ότι η Γερμανία δεν θα πληρώσει τα λάθη των ελληνικών κυβερνήσεων για ν’ αντιμετωπίσει η Ελλάδα την οικονομική κρίση, η Αμερικανική Εταιρεία Στρατηγικών Προβλέψεων διαπιστώνει ότι η έκταση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης προς τη χώρα μας εξαρτάται από τη στάση της Γερμανίας, η οποία διαφαίνεται αρνητική.

Και τούτο ενώ η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος οφειλέτης προς την Ελλάδα, αφού δεν έχει ακόμα καταβάλει τις οφειλές της εξαιτίας των τεράστιων ζημιών που προκάλεσαν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, τόσο στην οικονομική υποδομή της χώρας όσο και στον ελληνικό πληθυσμό.

Για τους λόγους αυτούς η ελληνική κυβέρνηση πρέπει επιτέλους να ζητήσει από τη γερμανική:

1) Την καταβολή της αποζημίωσης που μας επιδίκασε η Διεθνής Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (7.100 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, αγοραστικής αξίας 1958) με τους τόκους.

2) Την εξόφληση του κατοχικού δανείου (3.500 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, με τους τόκους).

3) Την καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα της θηριωδίας των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής.

4) Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών, που Γερμανοί αξιωματικοί αφαίρεσαν από τα μουσεία μας και τους αρχαιολογικούς μας χώρους.

Οι αναβολές που εξασφάλισε η Γερμανία για την εξόφληση των πολεμικών χρεών της έληξαν το 1995. Επομένως οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν τεράστια ευθύνη που από τότε μέχρι σήμερα δεν επιδίωξαν την είσπραξη των παραπάνω οφειλών και αν δεν το κάνουν και σήμερα, που η πατρίδα μας κινδυνεύει να χρεοκοπήσει, οι ευθύνες τους γίνονται ακόμα μεγαλύτερες και σίγουρα θα λογοδοτήσουν για τη στάση τους αυτή στον ελληνικό λαό…».

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Μανώλης Γλέζος,

Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ: Γεώργιος Μαγκάκης,

 Ο ΓΕΝ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Ευάγγελος Μαχαίρας,

Τα μέλη του Δ.Σ.: Δημήτρης Αλευρομάγειρος – αντιστράτηγος ε.α., Ιγνάτιος Αξιώτης, Δαμιανός Βασιλειάδης, Στέλιος Ζαμάνος, Στέφανος Ληναίος, Γιάννης Μαύρος, Μάκης Μπαλαούρας, Λίτσα Παπαϊωάννου, Δημήτρης Παπαχρήστος, Χαράλαμπος Ρούσας, Αριστομένης Συγκελάκης, Χρ. Τζιτζιλώνης, Β. Πριόβολος, Κ. Τουμασάτος.

Θα πληρώσει η Deutsche Bahn για τα θύματα της σφαγής του Διστόμου;

Ενδιαφέρουσα εξέλιξη σημειώνεται στην υπόθεση των αποζημιώσεων των θυμάτων της σφαγής του Διστόμου από στρατεύματα της Βερμαχτ τον Ιούνιο του 1944.

Η εξέλιξη αφορά στην αμετάκλητη απόφαση του Αρείου Πάγου για την αποζημίωση των συγγενών των θυμάτων που διεκδίκησαν και πέτυχαν στην Ιταλία την εκτελεστότητά της απόφασης. Οι δικηγόροι των θυμάτων, μετά την εγγραφή υποθήκης στη βίλα Βιγκόνι του Κόμο, που ανήκει στο γερμανικό δημόσιο, προχωρούν σε κατάσχεση χρηματικών αξιώσεων των Γερμανικών Σιδηροδρόμων έναντι των Ιταλικών Σιδηροδρόμων, στο πλαίσιο συμψηφισμού των αμοιβαίων απαιτήσεων. Πρόκειται για χρήματα που αναλογούν στην Deutsche Bahn από την πώληση διεθνών εισιτηρίων.

Η γερμανική κυβέρνηση, που επιδιώκει να αποτρέψει την έκδοση σχετικής απόφασης από το εφετείο της Φλωρεντίας, δηλώνει δια του εκπροσώπου του υπουργείου Εξωτερικών ότι «η Deutsche Bahn…είναι αυτόνομο νομικό πρόσωπο και δεν ευθύνεται για τις όποιες υποχρεώσεις του γερμανικού δημοσίου». Στο ίδιο μήκος κύματος και η τοποθέτηση του εκπροσώπου των Γερμανικών Σιδηροδρόμων, ο οποίος μιλώντας στο περιοδικό Der Spiegel τόνισε ότι «δεν διακρίνει νομική θεμελίωση» για τις αξιώσεις των θυμάτων του ναζισμού.
Σε ακροαματική διαδικασία που έχει οριστεί για την ερχόμενη Τρίτη, οι ιταλικοί σιδηρόδρομοι ως τριτοφειλέτης θα έχουν τη δυνατότητα τοποθέτησης, όπως άλλωστε και το γερμανικό δημόσιο που θα πρέπει να αποδείξει ότι οι γερμανικοί σιδηρόδρομοι δεν του ανήκουν, όπως υπογράμμισε προχθές εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών

greece-salonika.blogspot.com