Ένα ντοκιμαντέρ που «δεν πρέπει» να δείτε

Πριν από λίγες μέρες προβλήθηκε σε Γαλλία και Γερμανία ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ πάνω στην επτάμηνη διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους δανειστές της. Καλό θα ήταν να του ρίξετε μια ματιά, γιατί αν μείνετε στα αποσπάσματα που παρουσίασαν τα ελληνικά συστημικά ΜΜΕ, θα χάσετε τα καλύτερα σημεία του

του Θάνου Καμήλαλη

Το ντοκιμαντέρ έχει τίτλο «Grèce, le jour d’après » ( Ελλάδα, η επόμενη μέρα), προβλήθηκε από το κανάλι ARTE και ακολουθεί την πορεία των διαπραγματεύσεων, από τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιανουαρίου μέχρι την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Ως αφηγητές χρησιμοποιούνται βασικοί πρωταγωνιστές του «ελληνικού δράματος», μεταξύ των οποίων οι Γιούνκερ, Μοσκοβισί και Σόιμπλε, ο Γιώργος Κατρούγκαλος (μόνος υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ που δέχτηκε να μιλήσει, σύμφωνα με τον δημιουργό), αλλά και οι  Γιάννης Πρετεντέρης κι Ευάγγελος Βενιζέλος. Ακολουθείται δηλαδή μια «συντηρητική» προσέγγιση του ζητήματος, που ακόμα και αυτή δεν άρεσε ολόκληρη…

Μάθαμε, καθώς τα ΜΜΕ είχαν την καλοσύνη να μας τα μεταφέρουν, ότι σύμφωνα με τον κ.Σοίμπλε «15 χώρες της Ευρωζώνης ήθελαν την Ελλάδα εκτός ευρώ». Μάθαμε επίσης ότι η κυβέρνηση «κατόρθωσε να περάσει μια συμφωνία χειρότερη από αυτήν που απορρίφθηκε στο δημοψήφισμα», σύμφωνα με τον κ.Γιούνκερ. Ενημερωθήκαμε ότι «η ελληνική κυβέρνηση δεν είχε σχέδιο», ότι «ο Βαρουφάκης ήταν διακοσμητικός», ότι «δεν μπορούμε να μιλάμε για γερμανική δικτατορία στην Ευρώπη». Σχεδόν όλες οι πολύ σημαντικές απόψεις κορυφαίων ευρωπαίων αξιωματούχων έφτασαν στους ελληνικούς δέκτες.

Μοσκοβισί: Ούτε ο Σόιμπλε ήθελε Grexit λόγω

Κάπου εδώ ξεκινούν τα προβλήματα. Λέει ο Επίτροπος Οικονομικών της Κομισιόν, Πιερ Μοσκοβισί: «Ήθελαν να μας οδηγήσουν έως το τέλος Ιουνίου με το ρολόι στο χέρι ελπίζοντας ότι το Grexit να μας τρομάξει αρκετά ώστε να κάνουμε υποχωρήσεις στο χρέος και σε κάποιες εμβληματικές μεταρρυθμίσεις. Αυτή ήταν η τακτική τους και ο Βαρουφάκης ήταν εδώ για να μην διαπραγματευτεί». Κάνοντας ένα λογικό άλμα, τα ελληνικά μέσα έβαλαν λεζάντα σε αυτήν τη δήλωση τη φράση «νόμιζαν ότι θα μας τρομάξει το Grexit», κάτι που υπονοεί φυσικά ότι οι Ευρωπαίοι δεν φοβήθηκαν ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ούτε κάτι τέτοιο θα είχε μεγάλο κόστος γι αυτούς.

Βέβαια σε επόμενο σημείο του ντοκιμαντέρ, ο κ.Μοσκοβισί λέει καθαρά ότι κατά τη γνώμη του το Grexit δεν ήταν ποτέ πραγματικό σενάριο, καθώς ήταν πολύ ακριβό για τους Ευρωπαίους. Ακόμα και ο ίδιος ο κ.Σόιμπλε, σύμφωνα με τον Επίτροπο Οικονομικών της Κομισιόν, αναλογιζόταν το μεγάλο κόστος που θα είχε κάτι τέτοιο για την Ευρωζώνη. Το Grexit, δηλώνει, ήταν απλά «ένα όπλο, μία τακτική, για να κερδίσει ο Σόιμπλε περισσότερα».

Γιούνκερ: Το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα ήταν ΝΑΙ στα μέτρα

Πολύ ενδιαφέρουσα επίσης (και χαμένη στη… μετάφραση μάλλον), είναι η άποψη του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ για όσους Έλληνες ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Σύμφωνα με τον κ.Γιούνκερ οι ψηφοφόροι του ΝΑΙ δεν ζήτησαν την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη, όπως νομίζουν οι περισσότεροι από αυτούς αλλά και τα κόμματα που το υποστήριξαν. Σύμφωνα με τον κ.Γιούνκερ το 38% των Ελλήνων είπε ΝΑΙ σε μειώσεις μισθών, συντάξεων, περισσότερους φόρους και «ξήλωμα» των συλλογικών συμβάσεων, σε μια «σφαγή», καθώς έτσι υποστηρίζει ότι παρουσιάστηκε η συμφωνία στους Έλληνες.

Και η παραμονή στην Ευρώπη κύριε; Πουθενά. Μάλλον δεν υπήρξε ποτέ τέτοιο ζήτημα. Πώς όμως να βρουν το θάρρος τα κανάλια να παίξουν μια τέτοια δήλωση, μετά τη «μεγαλειώδη» εκστρατεία τους υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα;

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί με σιγουριά ότι π.χ. ο Σόιμπλε λέει ψέματα και ο Μοσκοβισί αλήθεια, ή το αντίθετο, άλλωστε ο καθένας υπηρετεί τις δικές του πολιτικές σκοπιμότητες. Το πρόβλημα είναι αυτή η ιδιόμορφη ενημερωτική «TINA», η απουσία, η απόκρυψη της εναλλακτικής, «ενοχλητικής» άποψης. Το πρόβλημα είναι ότι κάποιος, κατά τη διάρκεια μετάδοσης της πληροφορίας, κάνει μία επιλογή. Αυτό θα «παιχτεί», εκείνο όχι, με κριτήρια φυσικά όχι την ενημέρωση και την ανάγκη πληροφόρησης των πολιτών. Δεν θα πρεπε να είναι όλα κάπως αλλιώς;

Υ.Γ. Με τέτοιες δηλώσεις φαίνεται ότι η «Ανασκόπηση» του ThePressProject για την διαπραγμάτευση δικαιώνεται:

http://www.thepressproject.gr/article/83478/Ena-ntokimanter-pou-den-prepei-na-deite

Οι εταίροι τους φτύνουν αλλά στο Μαξίμου νομίζουν ότι βρέχει

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
Η πεμπτουσία της πολιτικής έρχεται συνήθως στην επιφάνεια όταν οι πρωταγωνιστές της –για δικούς τους λόγους– αποφασίζουν να αποκαλύψουν τις κρυφές πτυχές της. Μόλις την προηγούμενη Τρίτη εκατοντάδες χιλιάδες Ευρωπαίοι πολίτες, μέσω ενός γαλλογερμανικού ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε στον τηλεοπτικό σταθμό ARTE, είχαν την τύχη να μάθουν μερικές από τις λεπτομέρειες ενός αθέατου πολιτικού παρασκηνίου.

Τι αφορούσε; Την επτάμηνη διαπραγμάτευση των δανειστών με την πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το ελληνικό δημοψήφισμα και πώς καταλήξαμε στη σύναψη του τρίτου μνημονίου.

Στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ παρουσιάστηκαν στοιχεία που κυριολεκτικά ανατρέπουν όλη την κυβερνητική προπαγάνδα περί σκληρής διαπραγμάτευσης.

Αποκαλύφθηκε ότι η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα έσυρε ως πρόβατα επί σφαγή τη χώρα και τον ελληνικό λαό στις Βρυξέλλες και, παρά τους θεατρινισμούς της, είχε προαποφασίσει την υπογραφή της βάρβαρης συμφωνίας.

Όταν τους «καρφώνουν» οι εταίροι τους…

Και αυτά δεν τα λέμε εμείς. Οι ίδιοι οι εταίροι «καρφώνουν» με εύσχημο τρόπο την ελληνική κυβέρνηση.

Πιο αποκαλυπτικοί από όλους ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και ο γάλλος επίτροπος Οικονομικών της Κομισιόν Πιέρ Μοσκοβισί.

Στο ντοκιμαντέρ με τον τίτλο «Αποκαλύψεις Μοσκοβισί και Γιούνκερ για την αθέατη πλευρά της διαπραγμάτευσης», ο Γιούνκερ χαρακτήρισε το τρίτο μνημόνιο «συμφωνία-σφαγή»!

Ειρωνεύτηκε όσους ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα και συνεχάρη την κυβέρνηση Τσίπρα που κατάφερε να επιβάλει τη συμφωνία, τονίζοντας ότι πρόκειται για «κατόρθωμα»!

Από την πλευρά του, ο Π. Μοσκοβισί τόνισε ότι η ελληνική κυβέρνηση «δεν είχε στρατηγική». Παραδέχτηκε ότι «το Grexit ήταν πολύ ακριβό» για την Ευρώπη και υπογράμμισε ότι οι απειλές για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη ήταν «τακτική Σόιμπλε προκειμένου να υποχωρήσει ο Τσίπρας».

Σε απλά ελληνικά, δηλαδή, δεν ήταν παρά ένας στημένος εκβιασμός… και μάλιστα απέναντι σε μια κυβέρνηση η οποία έδειξε πως ήταν «έτοιμη» να εκβιαστεί, φροντίζοντας να μην καταρτίσει κανένα εναλλακτικό σχέδιο επιβίωσης της χώρας μέσα σε επτά ολόκληρους μήνες.

Αυτά είπαν οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι και οι έλληνες καναλάρχες επέλεξαν να μην τα αναμεταδώσουν! Οι αποκαλύψεις πέρασαν στα ψιλά και αναπαράχθηκαν μόνο μέσα από ιστότοπους και μικρά δημοσιεύματα εφημερίδων. Με τα μέτρα να έρχονται με τη μορφή χιονοστιβάδας, τα εγχώρια αφεντικά φαίνεται ότι αποφάσισαν να προστατεύσουν την κυβέρνησή τους.

Ούτε, όμως, το Μέγαρο Μαξίμου αντέδρασε. Κανένα δελτίο Τύπου διάψευσης δεν εκδόθηκε. Κανένας κυβερνητικός παράγοντας δεν αντέδρασε.

Δεν τους κατηγορούμε. Έκαστος εφ’ ω ετάχθη. Τι να προβάλλουν άλλωστε τα κανάλια; Τι να καταγγείλουν οι κυβερνώντες, όταν τους αδειάζουν οι ίδιοι οι σύμμαχοί τους;

«Αναρωτιόμουν κάποιες φορές αν η ελληνική κυβέρνηση δεν ήταν μια κυνική κυβέρνηση. Είναι εξαιρετικό κατόρθωμα, από τη μία, οι Έλληνες πολίτες βάσει της αντιευρωπαϊκής προπαγάνδας να απορρίπτουν ένα κείμενο και, από την άλλη, ύστερα από ένα μήνα, η κυβέρνησή τους να προτείνει ένα κείμενο πολύ πιο σκληρό απ’ αυτό που απέρριψε ο ελληνικός λαός. Είναι πραγματικό κατόρθωμα», δήλωσε ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ.

Μεταδίδεται αυτή η δήλωση από τους τηλεοπτικούς σταθμούς; Ειδικά όταν ανήκει στον ευρωπαίο αξιωματούχο που το περασμένο καλοκαίρι προχώρησε μέχρι και σε διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό, προκειμένου να τον τρομοκρατήσει και να τον εξαναγκάσει να ψηφίσει ΝΑΙ στο δημοψήφισμα; Ένα διάγγελμα μάλιστα που τότε φρόντισαν να καλύψουν απευθείας οι ελληνικοί τηλεοπτικοί σταθμοί!

Τι άραγε θα μπορούσε να απαντήσει η κατά τ’ άλλα λαλίστατη κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη, όταν ο Γιούνκερ, για τους δικούς του λόγους, λέει μια μεγάλη αλήθεια; Ότι η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου ξεπούλησε τη λαϊκή ετυμηγορία του δημοψηφίσματος;

Αντίστοιχα, πώς θα μπορούσε η εγχώρια διαπλεκόμενη ολιγαρχία που ελέγχει τους τηλεοπτικούς σταθμούς να επιτρέψει τη μετάδοση των δηλώσεων Γιούνκερ, στις οποίες ουσιαστικά χλευάζονται οι ψηφοφόροι του ΝΑΙ, όταν ήταν οι ίδιοι που πριν από μερικούς μήνες έσπερναν τον πανικό και μιλούσαν για συντέλεια του κόσμου στην περίπτωση που επικρατούσε το ΟΧΙ;

«Eξεπλάγην επίσης που 40% των Ελλήνων ψήφισε ΝΑΙ. Αν σας ζητάμε, θέλετε να πληρώνετε περισσότερους φόρους, να μειωθούν οι κατώτατες συντάξεις σας, να τεθούν υπό αμφισβήτηση οι συλλογικές συμβάσεις σας, αν είστε σύμφωνοι με τις μειώσεις των μισθών […] και εσείς φροντίζετε να ψηφίσετε ΝΑΙ σε μια τέτοια σφαγή. Τι λαός! Μόνο ένας σοφός λαός θα ψήφιζε έτσι», δήλωσε ο προκλητικά κυνικός Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ.

Πώς να μεταδώσουν MEGA, ANT1, ΣΚΑΪ, STAR, ALPHA και ΕΡΤ αυτή την τοποθέτηση; Τι θα πουν μετά στον ελληνικό λαό, που τον καλούσαν να ψηφίσει ΝΑΙ; Ότι τον κορόιδευαν όπως ο Γιούνκερ; Ότι γνώριζαν, όπως και η κυβέρνηση Τσίπρα, ότι η συμφωνία ισοδυναμεί με ταφόπλακα για την ελληνική κοινωνία;

Πώς τα μέσα μαζικής χειραγώγησης και η μονταζιέρα του Μαξίμου θα συντηρούσαν το μύθο του εκβιαζόμενου πρωθυπουργού αν αναπαρήγαγαν τη δήλωση Μοσκοβισί: «Εγώ ποτέ δεν σκέφθηκα, ποτέ, ότι θα συνέβαινε ένα Grexit. Πάντα πίστευα ότι θα καταλήγαμε σε συμφωνία στο τέλος. Θα στοίχιζε πολύ ακριβά να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη».

Πώς να σχολιάσει το Μέγαρο Μαξίμου τη δήλωση Μοσκοβοσί, ότι οι βουλευτές και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν είχαν στρατηγική, «δεν ήταν επαναστάτες», και ότι οι Ευρωπαίοι «είχαν καταλάβει με ποιους είχαν να κάνουν και απλά ροκάνιζαν τον χρόνο» για να πνίξουν με ασφυξία την ελληνική οικονομία.

Δεν τόλμησαν να αμφισβητήσουν τις δηλώσεις Μοσκοβισί, όπως δεν διέψευσαν και την τοποθέτησή του, ότι «ο Γιούνκερ επέμεινε πολύ για τη φορολόγηση των εφοπλιστών, αλλά ο Τσίπρας και οι υφιστάμενοί του ήταν εξαιρετικά διστακτικοί».

Αυτά δεν διαψεύδονται γιατί υπάρχει το κείμενο του μνημονίου. Η συμφωνία με την οποία η κυβέρνηση επέλεξε να επιβάλει φόρους και να περικόψει μισθούς και συντάξεις, αφήνοντας στο απυρόβλητο τα τεράστια κέρδη των εφοπλιστών.

Όπως έκαναν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις σε αυτό τον τόπο πριν και μετά τα μνημόνια.

Άλλωστε, την εύνοια του Αλαφούζου, του Βαρδινογιάννη, του Μπόμπολα, του Ψυχάρη, του Χατζηνικολάου, του Κουρή και των ΜΜΕ δεν μπορείς να την κερδίσεις διαφορετικά – και εκεί στο Μαξίμου δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη…

Ειδικά τώρα που οι καναλάρχες έχουν αρχίσει να χτίζουν το προφίλ του «ηγέτη Τσίπρα που φέρνει τη σταθερότητα στη χώρα».

Στην πραγματικότητα, όλα αυτά αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου εξαρχής είχε αποφασίσει να αποδεχτεί ό,τι της προσέφεραν οι δανειστές.

Γι’ αυτό και αποδέχτηκε τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη αδιαμαρτύρητα.

Γι’ αυτό και επέμεινε να αποπληρώνει κανονικά το χρέος.

Γι’ αυτό και δεν αξιοποίησε τα πορίσματα της Επιτροπής Αλήθειας για το χρέος.

Γι’ αυτό και το δημοψήφισμα το είδε απλώς ως ένα διαπραγματευτικό χαρτί, τρομάζοντας μπροστά στο συντριπτικό ΟΧΙ και σπεύδοντας αμέσως μετά στην «εθνική συνεννόηση» για νέο μνημόνιο και την επιστροφή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων χωρίς διάθεση σύγκρουσης.

Σε όλη την υφήλιο τα μάτια ήταν στραμμένα στην Ελλάδα και το #thisisacoup εξέφραζε την παγκόσμια αγανάκτηση για τον κυνισμό της ΕΕ, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ευκλείδη Τσακαλώτος απλώς υπολόγιζαν πώς θα μπορέσουν να περάσουν το μνημόνιο και να επιταχύνουν την επανεκλογή μιας ανοιχτά μνημονιακής πλέον κυβέρνησης.

Η τακτική ολιγαρχών και κυβέρνησης δεν προκαλεί πλέον έκπληξη σε κανέναν.

Το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Το μόνο που αλλάζει σήμερα είναι οι πολιτικοί πρωταγωνιστές. Αυτοί που επιμένουν ανερυθρίαστα και χυδαία να συνεχίζουν να δηλώνουν «αριστεροί»…

Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος – Unfollow

Οι εταίροι τους φτύνουν αλλά στο Μαξίμου νομίζουν ότι βρέχει

Αναγνώριση ή καταγγελία; O ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΑΚΩΝ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Ελάχιστες αμφιβολίες μπορούν να υπάρχουν πλέον για την μεγάλης έκτασης εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ την Κυριακή. Η νέα Βουλή θα διαθέτει πιθανότατα σταθερή «αντιμνημονιακή» πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Ελλ.  Ελπίζουμε να έχει εξίσου ισχυρή «αντιμνημονιακή» βούληση. Κι ο ελληνικός λαός να κινητοποιηθεί μαζικά/μαχητικά για να στηρίξει (αλλά και να αποτρέψει τυχόν απαράδεκτες συνθηκολογήσεις).

 

Το πρόβλημα για τα δύο αντιμνημονιακά κόμματα δεν τελειώνει, αρχίζει  την Κυριακή. Εμείς εκτιμάμε ως εξαιρετικά απίθανη την επιβεβαίωση του «αφηγήματος» για σχετικά εύκολη/ομαλή μετεκλογική πορεία. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα δεν είναι λάθος – είναι η αιχμή πολύ ριζοσπαστικής ευρωπαϊκής «αντεπανάστασης». Μόνο ένα κίνημα ισχυρότατο στο λαό, πολύ συνειδητό στις επιδιώξεις, με ισχυρότατη τεχνοκρατική ετοιμασία και διεθνή ερείσματα, μπορεί να ελπίσει να τη σταματήσει.

 

Η πορεία υποδούλωσης-καταστροφής που συνεχίζεται πέντε τώρα χρόνια οργανώθηκε νομικά μεν από τις δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια, οικονομικά δε από την υποχρέωση αποπληρωμής μη βιωσίμου χρέους – η υποχρέωση αυτή οδήγησε στο μεγάλο κραχ του ΑΕΠ και τη θηριώδη ανεργία, όπως και στη διάλυση του συστήματος υγείας και ασφάλισης της χώρας.

 

Οι δανειακές συμβάσεις είναι η καρδιά της αποικιακής σχέσης. Εκεί βρίσκει κανείς τους όρους παραίτησης από κάθε προστασία εθνικής κυριαρχίας, εισαγωγής του αγγλικού αποικιακού δικαίου και των δικαστηρίων του Λουξεμβούργου, υποθήκευσης όλης της δημόσιας περιουσίας, έμμεσης απαγόρευσης δανεισμού από άλλες πηγές κλπ. Οι συμβάσεις οργανώνουν την έμμεση πλην ουσιαστική κατάλυση τα εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας. ‘Όχι τυχαία συνετάχθησαν από το ίδιο βρετανικό δικηγορικό γραφείο που συνέταξε και το σχέδιο Ανάν που κατέλυε το κυπριακό κράτος. Οι συμβάσεις είναι άρρηκτα και ρητά συνδεδεμένες με τα Μνημόνια και Μεσοπρόθεσμα και δεν μπορείς να αλλάξεις τα μεν, χωρίς τα δε.

 

Οι δανειακές συμβάσεις είναι ένα τερατούργημα από πλευράς διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου. Συνιστούν ουσιαστικά μια συμφωνία τύπου Σάιλοκ, πρωτοτυπία όχι στην ευρωπαϊκή ιστορία, πρωτοτυπία στην ιστορία της αποικιοκρατίας. Συνιστούν αποδείξιμα προϊόν εξαπάτησης και εξαναγκασμού αλλά και διεθνούς συνωμοσίας για την είσοδο του ΔΝΤ στην ευρωζώνη. ‘Εχουν οδηγήσει σε μείζονα εθνική και κοινωνική καταστροφή, έχουν θέσει σε κίνδυνο τη  υγεία, την ασφάλεια  και τη ζωή εκατομμυρίων .

 

‘Όλα τα παραπάνω και άλλα είναι εύκολο να αποδειχθούν αδυνατίζοντας σημαντικά την εγκυρότητα των συμβάσεων από νομική και πολιτική άποψη. Γι’ αυτό οι Πιστωτές θέλουν να σιγουρέψουν το ανουσιούργημά τους και έχουν βγει τώρα να φωνάζουν όλοι μαζί εν χορώ ότι πρέπει να τηρήσουμε τα συμφωνηθέντα (Σόιμπλε, Λαγκάρντ, Γιουνγκέρ).

 

Οι Πιστωτές θέλουν να έρθει τώρα άφθαρτη, με πρόσφατη λαϊκή εντολή, μια κυβέρνηση της Αριστεράς και να πει «αναγνωρίζουμε τις δανειακές συμβάσεις» ευελπιστώντας σε μια «ευνοϊκή μεταχείριση» από τους αποικιοκράτες. Τώρα το αν κάποιος προσθέσει στη αναγώριση και το «θα τις ξαναδιαπραγματευτούμε» μικρή σημασία έχει για τις πιστωτές. Η βασική δήλωση που παράγει νομικές συνέπειες είναι το «αναγνωρίζουμε τις δανειακές συμβάσεις», τα υπόλοιπα είναι για κατανάλωση από το πόπολο.

 

Ελπίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ξεστομίσει και δεν θα υπογράψει ποτέ μια τέτοια φράση για αναγνώριση των δανειακών συμβάσεων, για αναγνώριση δηλαδή από την Αριστερά και την Ελλάδα των κειμένων που καταργούν την εθνική μας ανεξαρτησία και τη δημοκρατία μας. Αλλά ομολογουμένως μας έχουν αιφνιδιάσει δυσάρεστα ορισμένες παράξενες δηλώσεις στελεχών του.

 

Οι συμβιβασμοί είναι συχνά απαραίτητοι, έλεγε ο Λένιν, αλλά, πρόσθετε, υπάρχουν συμβιβασμοί και συμβιβασμοί. ‘Άλλο Μπρεστ Λιτόφσκ, άλλο Βάρκιζα. Τα παραδείγματα Παπανδρέου και ΠΑΣΟΚ, Σαμαρά και ΝΔ είναι πάρα πολύ σαφή για να έχουν οποιαδήποτε αυταπάτη οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ. ‘Οποιος μπει στη λογική δανειακών και Μνημονίων θα καταστραφεί – και μάλλον γρήγορα. Ταυτόχρονα όμως ο ελληνικός λαός θα πληρώσει δυσανάλογο κόστος, ίσως η βλάβη που θα υποστεί μπορεί να αποδειχθεί ανήκεστος.

 

Μια αυθεντικά αντιμνημονιακή κυβέρνηση οφείλει να αρχίσει νομικά και πολιτικά με την καταγγελία δανειακών/μνημονίων, ζητώντας επαναδιαπραγμάτευσή τους με τους εταίρους. Οφείλει να προκαλέσει άμεσα λογιστικό έλεγχο του χρέους, όπως και να ξεκινήσει όλες τις νομικές διαδικασίες εις βάρος όσων συνομολόγησαν τις συμφωνίες που κατέλυσαν το ελληνικό κράτος και οργάνωσαν την καταστροφή της οικονομίας του. Οφείλει να ζητήσει άμεσα σειρά μέτρων βοήθειας λόγω ανθρωπιστικής καταστροφής και κατάρρευσης ζωτικών κοινωνικών και κρατικών λειτουργιών. Οφείλει να απευθυνθεί με ένα τέτοιο πνεύμα στις κυβερνήσεις και τους λαούς της Ευρώπης, εν ονόματι και όχι εναντίον της. Οφείλει να σταματήσει την εξυπηρέτηση του χρέους κατά προτεραιότητα, πριν δηλαδή από τις βασικές κοινωνικές ανάγκες, εις βάρος της υγείας, της ασφάλειας και της υγείας. Ακόμη κι αν η κατάσταση την υποχρεώσει να εφαρμόσει συμφωνίες και μέτρα που δεν συμφωνεί, πρέπει να το κάνει χωρίς να τα «αναγνωρίσει». Το τι θα πει και θα δηλώσει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έχει επίσης τεράστια σημασία σε ενδεχόμενες μελλοντικές δίκες ενώπιον διεθνών δικαστηρίων.

 

Κοnstantakopoulos.blogspot.com

Δρόμος της Αριστεράς, 24.1.2015

Πρωτογενές πλεόνασμα : Η προτελευταία πράξη του ελληνικού δράματος

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη                      

 Πάγωσαν τα χαμόγελα των Ελλήνων κυβερνητικών όταν οι θριαμβευτικές εξαγγελίες τους για την επίτευξη αυτού του περιβόητου πρωτογενούς πλεονάσματος,  έγιναν δεκτές από την τρόικα με ανείπωτης έκτασης  ψυχρότητα.  Αμήχανοι οι δικοί μας αρμόδιοι, γιατί ανέμεναν συγχαρητήρια και εύφημη μνεία για το επίτευγμά τους, προσπαθούν να αντιληφθούν τι, ακριβώς, συμβαίνει.

 Παρότι έχω ήδη ασχοληθεί με το  θλιβερό αυτό θέμα του πρωτογενούς πλεονάσματος (Διαδίκτυο  25.08.2013), νομίζω ότι χρειάζεται να επανέλθω και να επιχειρήσω να αποκρυπτογραφήσω τι μπορεί να σημαίνουν οι πρόσφατες σχετικές εξελίξεις, αφενός μεν από την πλευρά των δανειστών και αφετέρου από την πλευρά  ημών των ιθαγενών.

 Η τρόικα, πράγματι, είναι δυσαρεστημένη, επειδή περίμενε περισσότερα και επειδή, τώρα, ανησυχεί ότι  ενδέχεται να μην τα εξασφαλίσει. Το αναιμικό, αλλά ωστόσο αιμοσταγές πρωτογενές πλεόνασμα, των 812Ε  εκατομμυρίων, του οποίου  η υλοποίησή  κρίθηκε τόσο σημαντική, ώστε στο βωμό της καμιά θυσία να μην φαινόταν αρκετή,  ξαφνικά δεν έχει αποδέκτη. Το κυρίαρχο, όμως πρόβλημα  είναι η αδυναμία του να εξασφαλίσει τα ανταλλάγματα, που ονειρεύτηκαν οι πρωτεργάτες του.

Κάποτε στην αποικία…

της Ζέζας Ζήκου από την Καθημερινή

Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους έχει αλλάξει εκ θεμελίων τον γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Αντί για τη διαίρεση μεταξύ Δύσης και Ανατολής, που υπήρχε στον Ψυχρό Πόλεμο, η ήπειρος διαιρείται τώρα ανάμεσα στον Βορρά της ευάλωτης ευημερίας και στον Νότο του χάους. Η Ουάσιγκτον ανησυχεί σφόδρα. Αλλά το Βερολίνο δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Την περασμένη εβδομάδα, ο νέοςΑμερικανός υπουργός Οικονομικών προκάλεσε δημόσια τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπογραμμίζοντας πως με την πολιτική της δημοσιονομικής πειθαρχίας και της λιτότητας στην Ευρωζώνη κινδυνεύει η παγκόσμια οικονομία. Η αμερικανική προειδοποίηση προκάλεσε την οργίλη αντίδραση του Γερμανού υπουργού, ο οποίος απάντησε πως δεν δέχεται συμβουλές για θέματα που άπτονται της οικονομικής πολιτικής. Ηταν η δεύτερη φορά που ένας Αμερικανός υπουργός προσπάθησε να πείσει τη γερμανική ηγεσία ότι απαραίτητη προϋπόθεση της ανάπτυξης είναι η αύξηση της καταναλωτικής ζήτησης και κατά συνέπεια ο περιορισμός της στυγερής λιτότητας.

Ο διάλογος αυτός –που έκανε τον γύρο του κόσμου– πρέπει να κάνει όσους ακόμη στην Ευρωζώνη και την Αθήνα αρνούνται να αντιληφθούν επίμονα ότι η γερμανική πολιτική ουδόλως ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη. Δεν της καίγεται καρφί. Στο Βερολίνο, οι άνθρωποι κάθε άλλο παρά ανόητοι είναι: ξέρουν ότι με αυτά που επιβάλλουν, σκοτώνουν κάθε δυνατότητα ανάκαμψης στην Ελλάδα και στις λοιπές υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης. Δεν τους απασχολεί όμως καθόλου κάτι τέτοιο.

Αλλά, οι Γερμανοί μπορούν να σταθούν μια στιγμή και να σκεφτούν τη δική τους ιστορία. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Σύμμαχοι θυμήθηκαν τις καταστροφικές συνέπειες των γερμανικών αποζημιώσεων μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ολόκληρο το δημόσιο χρέος των ναζί, που αντιστοιχούσε σε πάνω από το 600% του γερμανικού ΑΕΠ, παραγράφηκε. Το προϋπάρχον απλήρωτο χρέος από την περίοδο της Βαϊμάρης περιορίστηκε σε ένα κλάσμα του αρχικού ποσού. Και οι διεκδικήσεις παλαιών χρεών διαχωρίστηκαν αυστηρά από τα ταμεία για τη γερμανική ανοικοδόμηση. Η Γερμανία ασφαλώς ζούσε πολύ πάνω από τις δυνατότητές της τη ναζιστική περίοδο, ενώ λεηλάτησε και την υπόλοιπη Ευρώπη. Ομως, οι Αμερικανοί όχι μόνο συμφώνησαν να παραγράψουν παλαιά χρέη, αλλά έδωσαν στους Γερμανούς εκατομμύρια δολάρια με το σχέδιο Μάρσαλ.

Η ίδια η Γερμανική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία μετά το 1989 δεν καταδίκασε την πρώην Ανατολική Γερμανία σε λιτότητα για να διορθώσει τη σαθρή κομμουνιστική οικονομία της. Αντιθέτως, ο καγκελάριος Χέλμουτ Κολ επέτρεψε στους Ανατολικογερμανούς να ανταλλάξουν τα σχεδόν άνευ αξίας ανατολικογερμανικά μάρκα με γερμανικά στην πληθωριστική ισοτιμία 1 προς 1 και στη συνέχεια διέθεσε το ισόποσο άνω του ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ για την ανόρθωση της ανατολικής οικονομίας. Αν οι Σύμμαχοι και αργότερα η κυβέρνηση της ίδιας της Γερμανίας είχαν εφαρμόσει αυτό που κηρύσσουν τώρα οι Γερμανοί, η Γερμανία θα ήταν σήμερα πολύ φτωχότερη. Η Γερμανία κερδίζει λίγα και η Ευρώπη πρόκειται να χάσει πολλά καταδικάζοντας εμάς τους Ελληνες (και τους άλλους λαούς) στη φτώχεια ως τιμωρία για το αμαρτωλό παρελθόν μας. Η Μέρκελ οφείλει, λοιπόν, να μιμηθεί το πνεύμα του μακροοικονομικού ελέους των Συμμάχων μετά το 1945 και τη δυτικογερμανική γενναιοδωρία προς τους Ανατολικογερμανούς εξαδέλφους τους μετά το 1989.

Βέβαια, το Βερολίνο δεν έχει τίποτα τέτοιο στο μυαλό του. Η Μέρκελ μπορεί σήμερα να πανηγυρίζει βλέποντας τις δημοσκοπήσεις στη χώρα της. Αλλά γέμισε την Ελλάδα με Μνημόνια για να απαλείψει τον κίνδυνο για το ευρώ και, τώρα, βλέπει τη χώρα μας να βυθίζεται και να ερημοποιείται, κάτι που θα την καταστήσει σύντομα υλικό προς πλήρη αρπαγή. Οπως η πώληση της Εθνικής Τράπεζας και όσων κρατικών περιουσιακών στοιχείων έχουν ακόμη κάποια αξία. Αυτά συμβαίνουν σήμερα στην αποικία. Ομως, όσο και αν οι Γερμανοί πιστεύουν ότι τα κατάφεραν, ίσως το μέλλον τούς εκπλήξει. Δεν έχουν υπολογίσει ότι, κάποτε, στην αποικία, αλλά και σε άλλες χώρες που βλέπουν ότι έχουν την ίδια τύχη, μπορεί κάτι να αλλάξει. Και θα αλλάξει, γιατί όσο κι αν μπορούν να εκβιάσουν κυβερνήσεις, τους είναι αδύνατο να εκβιάσουν λαούς. Γιατί αυτό που συμβαίνει, δεν αφορά πια μόνον τον ελληνικό λαό, και στην Ευρώπη το γνωρίζουν πλέον όλο και περισσότεροι πολίτες της σε πολλές χώρες… Και όσο για τους διαφόρους που διακινούν το «επιχείρημα» πως ο λαός να μη μιλάει γιατί αυτός έχει την ευθύνη για όλα τα δεινά και, μάλιστα, υπερασπίζονται δήθεν την «ευρωπαϊκή Ελλάδα», τι να πει κανείς; Τίποτε άλλο, παρά το ότι, απλώς, δεν ξέρουν τι λένε και ότι ο Θεός να μας φυλάει απ’ τη φασίζουσα, τυφλή μισαλλοδοξία τους… Η τραγική κατάληξη της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, την οποία οι δυνάμεις της Αντάντ μετά το 1918 επέβαλαν (μαζί με τους ταπεινωτικούς όρους των Συνθηκών των Βερσαλλιών) στην ηττημένη Γερμανία, δίδαξε στην ανθρωπότητα πολλά πράγματα. Κυρίως, όμως, δίδαξε ότι η κοινωνία βιώνει την έξωθεν επιβολή όρων ως ταπείνωση και ότι η κοινωνική δυσφορία μπορεί να οδηγήσει σε τραγωδία, όταν στην ταπείνωση προστίθεται και αναποτελεσματικότητα, που οδηγεί σε εξαθλίωση (π.χ. από τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στο οικονομικό κραχ του 1929).

Με το ιστορικό αυτό δίδαγμα, επομένως, άνετα μπορεί κανείς να κατανοήσει τη σημασία της οικονομικής τραγωδίας στην πατρίδα μας. Η βαθιά ύφεση και η εφιαλτική ανεργία σε συνδυασμό με την έπαρση, ίσως δε και την τιμωρητική διάθεση διαφόρων ανιστόρητων τεχνοκρατών ή πολιτικών παραγόντων, ευεξήγητα βιώνονται τα Μνημόνια ως τερατούργημα από την ελληνική κοινωνία.

http://ardin-rixi.gr/archives/12072

Ευρωπαϊκή «Ένωση» και Ελλάδα του Γιώργου Ρωμανού

Ευρωπαϊκή «Ένωση» και Ελλάδα

Από την επαχθή στην αξιοπρεπή σχέση

Σημειώσεις σε δειγματοληπτικά καίρια, αίτια της Κρίσης

 

 Α΄ Μέρος

Το επαχθές πλαίσιο

 

Η τοκογλυφία είναι ο πυρήνας του ελληνικού «χρέους» και βρίσκεται στην ψυχή του κτήνους της Κρίσης, που προκάλεσαν οι διαγκωνιζόμενοι στην παγκόσμια επικυριαρχία. Αυτή επιβλήθηκε στην Ελλάδα, μέσα από εξωχώρια κέντρα οικονομίας και εξουσίας, που είναι διασυνδεδεμένα με τα ενδοχώρια οικονομικά συστήματα–τράπεζες, στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και άλλες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη. Όμως, η χρεοκοπία της χώρας μας υλοποιήθηκε με την εφιαλτική βοήθεια Ελλήνων εγκάθετων, ηγετών και οπαδών τους, μέσω της διαφθοράς και της σταδιακής κατάργησης του κράτους.

Αλλά, η παγίδα στην οποία βρίσκεται σήμερα ο τόπος μας, δεμένος χεροπόδαρα με τα Μνημόνια, δεν ξεκίνησε από το Καστελόριζο, την ημέρα (23/4/2010), που ο τότε πρωθυπουργός, Γιώργος Α. Παπανδρέου, παρέδωσε την χώρα στο ΔΝΤ, στους παγκόσμιους τοκογλύφους–δανειστές, και τους Επικυρίαρχους. Τότε, δόθηκε το τελειωτικό χτύπημα. Γιατί, η σύγχρονη τραγωδία της Ελλάδας ξεκινά από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, οπότε οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της επικαιροποιούν την σημασία της στον παγκόσμιο χάρτη.

Παράλληλα, ξεκινά το σχέδιο απόλυτης οικονομικής εξάρτησης και άλωσης της χώρας. Σήμερα είναι απολύτως ομολογημένοι οι στόχοι αυτού του σχεδίου και από τα πλέον επίσημα χείλη. Εκτός από τις καθημερινές απειλές Σόιμπλε, κ.ά., για καταστροφή της Ελλάδας, στις 25/5/2012, ο υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας, αφού απέρριψε τα ευρωομόλογα, που πρότεινε ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας, Φρ. Ολάν, υπέδειξε τον δρόμο…: Ζώνες Ελεύθερου Εμπορίου, στη νότια Ευρώπη, με μισθούς 150 ευρώ. Δηλαδή οικονομικό, κατ’ αρχήν…, διαμελισμό της Ελλάδας βάσει του σχεδίου Καλλικράτη, και τους Έλληνες ως εργασιακούς δούλους. Ταυτόχρονα, για τη χώρα μας ισχύουν μέχρι σήμερα (!!!) οι υπογραφές της τρόικας Βενιζέλου – Σαμαρά – Παπαδήμου, στα Μνημόνια, που ενώ επιβάλουν την δήμευση και κατοχή κρατικής περιουσίας, καταργούν την έννοια Εθνικής κυριαρχίας, όπως κατ’ επανάληψη έχει τονίσει και ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, Μάριο Μόντι.     

Παγκόσμιας σημασίας γεγονός, άμεσα σχετιζόμενο με όσα συμβαίνουν σήμερα, είναι και το ότι, η Γερμανία είναι η πρώτη που εγκατέλειψε το προϋπάρχον του σημερινού διεθνές νομισματικό σύστημα, το 1970, προκαλώντας την κατάρρευσή του και αναγκάζοντας τις ΗΠΑ να εγκαταλείψουν τη σύνδεση του δολαρίου με τον χρυσό και να εμπνευστούν το σύστημα των «ελεύθερα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών», που ισχύει μέχρι σήμερα. Τις επιπτώσεις αυτής της πράξης, της Γερμανίας, υφίσταται –και θα υφίσταται– όλος ο πλανήτης, μέχρι να επιλυθεί το ύψιστης σημασίας αυτό ζήτημα. Έτσι, φωτίζεται κάπως… και ο οικονομικός μικρομεγαλισμός της, ως «παγκόσμιας» δύναμης, που προϋποθέτει μια γερμανοποιημένη Ευρώπη.

Στην Ελλάδα, η πάγια και ιστορική προσπάθεια απόλυτου ελέγχου της χώρας, παίρνει σαφέστερη μορφή μετά το 2000, με την εισβολή και κατοχή των Επικυρίαρχων, μέσω της σκοπίμως ατελούς οικονομικής Ευρωζώνης. Η διακρατική τοκογλυφία επιβλήθηκε στη χώρα μας από την Ευρωπαϊκή «Ένωση», με στρατηγικούς συνεργάτες τις «τοξικές» αμερικανικές τράπεζες, αλλά και τους εξωχώριους τόπους χρήματος. Εργαλεία αυτής της καταστροφής, τα τερατώδη τραπεζικά προϊόντα–παράγωγα, τα επιτόκια γκανγκστερικής «προστασίας», αλλά και υπερκέρδη, ρήτρες ανατοκισμού–πανωτόκια, κ.ά. που έκαναν την Ελλάδα χωματερή διεθνούς τοξικού χρέους.

Το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, μια ιδιότυπη «Διεθνής των Τραπεζών» (καμία «Ελληνική» τράπεζα δεν είναι στην ουσία Ελληνική, ούτε καν η Τράπεζα της Ελλάδος) ιδιωτικοποιεί τα κέρδη υπέρ της και κοινωνικοποιεί τις ζημίες εις βάρος του λαού. Προοδευτικά, το φυσικό χρήμα συγκεντρώθηκε στις τράπεζες και πλέον δεν εκτυπώνεται ανάλογα με τις πραγματικές οικονομικές ανάγκες κρατών–πολιτών. Το φυσικό χρήμα αντικαταστάθηκε με αριθμούς χρήματος, εγγραφές σε τραπεζικά «βιβλία», έγινε λογιστικό χρήμα–φάντασμα. Γι’ αυτό και σήμερα οι «Ελληνικές» τράπεζες, ενώ έλαβαν περί τα 200δις, σε τρία χρόνια, δεν διαθέτουν «ρευστό». Γιατί, τα 200δις μπήκαν στη χώρα μας μόνο λογιστικά, ως χρήμα – φάντασμα, και αμέσως επέστρεψαν στα ταμεία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και στη «Διεθνή των Τραπεζών» ενώ, το χρέος εγγράφηκε εις βάρος του λαού. Παράλληλα, εντάθηκε η φοροκλοπή και του τελευταίου φυσικού νομίσματος–ευρώ από τον ασθενή ανάπηρο, τον συνταξιούχο, τον μισθωτό, αλλά και κάθε Έλληνα πολίτη.

Αυτά συνέβησαν, τα τελευταία 38 χρόνια, και επιτάθηκαν τα τελευταία δώδεκα, μέσα σε μια πρωτοφανή αποβιομηχάνιση της χώρας μας, χρεοκοπία εμπορίου, καταστροφή γεωργικής–διατροφικής παραγωγής και διάλυση κάθε έννοιας κράτους. Τα εκτελεστικά όργανα του σχεδίου αυτού αντλήθηκαν από τα στελέχη (και τα ανώτατα) του Κυβερνητισμού–Δικομματισμού της Μεταπολίτευσης. Αχθοφόροι της καταστροφής, τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων–οπαδών τους, που μαζί με τους ηγέτες τους ήταν οι εκπρόσωποι μιας απολίτιστης, λαϊκίστικης κοινωνίας. Με τον κυρίαρχο, εμβληματικό ηγέτη τους να ανανεώνει εκ βάθρων την έννοια του δημαγωγού στα παγκόσμια λεξικά, ενώ ο επίγονός του ολοκλήρωσε την καταστροφή. Χωρίς να μειώνεται η τραγική ευθύνη και άλλων ηγετών.

Αποτελεί απροσμέτρητη τραγωδία, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρωπαϊκή «Ένωση» το δρομολογημένο με λυσσώδη ιδιοτέλεια Δ΄ Ράιχ επί των λαών της Ευρώπης. Σήμερα, οι απολύτως εφήμεροι εντολοδόχοι αυτής της πολιτικής, Μέρκελ και Σόιμπλε, συζητούν μόνο για οικονομία, κέρδη επί κερδών, και επιτόκια ευνοϊκά αποκλειστικά για την Γερμανία, την ώρα που η διαφθορά εξανάγκαζε σε παραίτηση τον ίδιο τον πρόεδρο της Γερμανίας. Σ’ αυτή την Ευρώπη δεν συζητούν καθόλου για Ηθική, Κοινωνία, Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Πολιτισμό, για Πλάτωνα και Αριστοτέλη, που θα έπρεπε να αποτελούν τα θεμέλια μιας αληθινής Ένωσης.

 

Β΄ Μέρος

Η οικονομική παγίδα

 

Ειδικότερα, η διακρατική τοκογλυφία, εις βάρος της Ελλάδος, μετά το 2000, μεθοδεύτηκε ως εξής:

1. Ισοτιμία. Κορυφαίο γεγονός, που άνοιξε διάπλατα την Κερκόπορτα για την είσοδο του χρέους στη χώρα μας, το οποίο συστηματικά εξοντώνει τον λαό και υποδουλώνει τον τόπο, είναι η διαβόητη ισοτιμία 340,75 δραχμών, με ένα ευρώ. Αυτή που, στις 19/7/2000, συμφωνήθηκε με την Ευρωπαϊκή Ένωση, και υλοποιήθηκε με την κυκλοφορία στην Ελλάδα, του Ευρώ (1/1/2002), υπό την ηγεσία των, Κωνσταντίνου Σημίτη Πρωθυπουργού, και Λουκά Παπαδήμου, υπεύθυνου τραπεζίτη, αρχιτέκτονα της ισοτιμίας, που άλωσε τη χώρα.

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της δωδεκάχρονης (2000–2012) υπέρτατης κλοπής και κατακρεούργησης της Ελλάδας, μέσα από αυτήν τη δουλόφρονη «ισοτιμία», δραχμής–ευρώ, σημειώνονται ενδεικτικά οι ισοτιμίες άλλων, σκανδαλωδώς ευνοημένων νομισμάτων, έως και τριτοκοσμικών χωρών, την ίδια χρονική περίοδο. Έτσι έχουμε:

Ελλάδα, 340, 75 Δραχμές/1 ευρώ.

Βουλγαρία, 1,96 Λέβα/1 ευρώ.

Λιθουανία, 3,45 Λίτας/1 ευρώ.

Λετονία, 0,54 (!!!) Λατς/1 ευρώ, (σήμερα 0,70 Λατς/1ευρώ).

Κροατία, 7,58 Κούνας/1 ευρώ και…,

Μπαγκλαντές, 109,20 Τάκα /1 ευρώ.

Τα στοιχεία προέρχονται από τον πίνακα του ΔΝΤ, με την επίσημη διεθνή κατάταξη νομισμάτων 185 χωρών. Οι συγκρίσεις και τα πολιτικά συμπεράσματα βγαίνουν αυτόματα. Δηλαδή, η Ελλάδα πλήρωνε 340 φορές ακριβότερα κάθε τι στις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή «Ένωση» και ταυτόχρονα ξεπουλούσε κάθε πλουτοπαραγωγικό στοιχείο της, αφού για τους Επικυρίαρχους γινόταν, αυτόματα, 340 φορές φτηνότερο. Ταυτόχρονα, ο καθένας πείθεται ότι τα «δομικά στηρίγματα της γης»…, τα πιο ισχυρά νομίσματα στην παγκόσμια οικονομία, είναι τα: Λατς και Λέβα. Αρκεί να αναρωτηθεί κανείς τι αγόραζε ένας Βούλγαρος με 1,96 Λέβα, το 2000, στην Ελλάδα. Κι αν τότε, η αγοραστική αξία του 1,96 Λέβα, στην Ελλάδα, ισοδυναμούσε με 340, 75 Δραχμές.

Ας προσθέσουμε και τα εξής: τόσο η Βουλγαρία όσο και η Λετονία, αλλά και οι άλλες χώρες του παραδείγματος, για να έχουν μία τέτοια «ισοτιμία» θα έπρεπε κατά την δωδεκαετία 2000–2012, να είχανε, α. σταθερό, σχεδόν μηδενικό πληθωρισμό και β. σταθερά συναλλαγματικά αποθέματα. Δηλαδή, δυο παράγοντες, που στις εντελώς ασταθείς και αναιμικές οικονομίες αυτών των χωρών, μόνο ως ανέκδοτα μπορούν να αναφερθούν. Γίνεται λοιπόν ξεκάθαρο το ότι η «ισοτιμία», που δόθηκε στην Ελλάδα ήταν επαχθής σε σχέση με ισοτιμίες άλλων πολύ κατώτερων οικονομικά χωρών.

Και εδώ θα πρέπει να συνυπολογιστούν και τα νεώτερα στοιχεία ορυκτού πλούτου, της Ελλάδας, που έγιναν πρόσφατα κοινώς γνωστά, και μετά τους νέους υπολογισμούς κοιτασμάτων φυσικού αερίου, πετρελαίου, και σπανίων γαιών–μετάλλων, κ.π.ά. Και τίθεται ευθέως το ερώτημα: κατά το διάστημα 2000 – 2012 σε τι και πόσο μετεβλήθη ο ορυκτός πλούτος της Βουλγαρίας, Λετονία, Μπαγκλαντές, κ.ά, «αναπτυγμένων χωρών», ώστε να έχουν τόσο, τεράστια, καλύτερη ισοτιμία από την Ελλάδα;

Χρειάζεται να πούμε ότι οι σύμμαχες και φίλες χώρες: Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία τυχαίνουν μιας τερατωδώς σκανδαλώδους ισοτιμίας – βοήθειας από την Ευρωπαϊκή «Ένωση», ακριβώς γιατί βρίσκονται στο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας; Μήπως;… Και, άρα, όλη η επαχθής, όπως αποδεικνύεται, για τη χώρα μας διαδικασία των: «ελεύθερα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών», δεν είναι παρά ένα ακόμη εργαλείο στη σκακιέρα της διεθνούς πολιτικής; Ένα εργαλείο όμως, που αργά και μεθοδικά εξόντωσε την Ελλάδα, χωρίς την παραμικρή αντίσταση εκ μέρους του ελληνικού πολιτικού συστήματος του διεφθαρμένου Κυβερνητισμού της Μεταπολίτευσης.

Τέλος, μια άλλη, ιστορικά επιζήμια «ισοτιμία», που επιβάρυνε την Ελλάδα και συνολικά την Ευρώπη, είναι η επιζήμια αντιστοίχηση: 1 Δυτικό μάρκο, ίσον, με 1 Ανατολικό μάρκο. Το «παιχνίδι», επί προεδρίας Χέλμουτ Κολ, με τις Νομισματικές Μονάδες Ευρ. Ένωσης (ECU), ήταν τερατώδες υπέρ του Μάρκου, αλλά αυτό ξεφεύγει από τα όρια του παρόντος. Για την επανένωση των δύο Γερμανιών ξοδεύτηκαν γιγαντιαία ποσά, και ακόμη ξοδεύονται, μέσω μακροπρόθεσμων δανεισμών και τραπεζικών «προϊόντων», που «διολισθαίνουν» χρονικά μέχρι την πλήρη κατ’ ουσίαν διαγραφή τους. Σε κάθε περίπτωση όμως, η, σαφώς φτωχότερη της Γερμανίας, Ελλάδα κλήθηκε να πληρώσει, μαζί με τις άλλες χώρες της Ευρώπης, το «γερμανικό μάρμαρο» της ισοτιμίας των δύο μάρκων. Κι αυτό έγινε μέσω των «ελεύθερα κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών». Παρ’ όλα αυτά μέχρι σήμερα, είναι εμφανής η οικονομική απόσταση των παλαιών, δύο Γερμανιών, με την Ανατολική να είναι μία φτωχότερη χώρα, ακόμη και μέσα στο Βερολίνο. Δηλαδή, πέρασαν 23 χρόνια, από την επανένωση, χωρίς οικονομική εξομοίωση, μέσα στην ίδια την Γερμανία. 23 χρόνια: περίπου, όσα απαιτούν και σήμερα, οι Γερμανοί και η Τρόικα, από την Ελλάδα, για να ξεπληρώσει τα επίπλαστα και τοκογλυφικά δημιουργημένα χρέη της, και να εξομοιωθεί, δήθεν, με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Με την μη επιδεχόμενη διάψευσης, μέθοδο του ελέγχου της τριπλής ισοτιμίας (νόμισμα Χ χώρας–δολάριο–ευρώ) των προαναφερομένων υπό ανάπτυξη, ή τριτοκοσμικών χωρών, αποδεικνύεται και το πραγματικό κόστος βασικών προϊόντων ζωής, μέσα στις αγορές αυτών των χωρών. Αυτό το κόστος αποτελεί και το μόνο πραγματικό νόμισμα μέσα σε κάθε χώρα.

Έτσι, αποδεικτικά είναι και τα στοιχεία ελέγχου παράλληλων και διασταυρωμένων ισοτιμιών, κατά τη δωδεκαετία 2000–2012, ως προς τις σχέσεις: Δολαρίου–Δραχμής, Δραχμής–Ευρώ και Δολαρίου–Ευρώ. Οπότε, η Δραχμή καθίσταται ένα τερατωδώς σκληρό νόμισμα απέναντι στο δολάριο. Και, φυσικά αυτό εξοντώνει οικονομικά τη χώρα μας, αφού οι εξαγωγές και γενικά η οικονομία της Ελλάδας δεν ήταν ποτέ αμιγώς ευρωπαϊκές. Αντίθετα, η Ελλάδα, στην ως άνω δωδεκαετία, κατέστη απολύτως εισαγωγική χώρα, με κυρίαρχες εισαγωγές από τον Ευρωπαϊκό βορά.  

Ειδικότερα, την εικοσαετία από το 1981 μέχρι το 2001, η δραχμή υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 88% (στοιχεία από την Κεντρική Τράπεζα του St. Louis ΗΠΑ). Η θεαματική αυτή υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου, επέτρεψε στη χώρα να συμψηφίσει, σε ένα βαθμό, τις απώλειες από την αποτυχία της να γίνει ανταγωνιστική. Σε όλο αυτό το διάστημα, η Ελλάδα έμαθε να επιβιώνει έχοντας ένα νόμισμα που γινόταν σταθερά φθηνότερο, κάνοντας τις υπηρεσίες και τα προϊόντα της φθηνά και έτσι περισσότερο ανθεκτικά στο διεθνή ανταγωνισμό.

Ειδικοί επιστήμονες και μελετητές μας παρέχουν ακριβή στοιχεία για το πρόβλημα, τα οποία αποτελούν κοινό οικονομικό και πολιτικό τόπο. Σχετικά είναι και όσα παραθέτουμε αμέσως πιο κάτω, όπως κατατίθενται καίρια συνοπτικά, από τον Πάνο Παναγιώτου, επικεφαλή Χρηματιστηριακής Τεχνικής Ανάλυσης, GSTA/EKTA Ltd, WTAEC Ltd.

«…η Γερμανία με το μάρκο, κατά την υιοθέτηση του ευρώ είδε το νέο νόμισμά της να αυξάνεται μόνο κατά 17,8% έναντι του δολαρίου (στοιχεία μέχρι 08/10/11). Αντίθετα, η Ελλάδα, από την εγκατάλειψη της δραχμής και την υιοθέτηση του ευρώ, είδε το νέο της νόμισμα να ανατιμάται έναντι του δολαρίου κατά 56,8%, κάτι το οποίο ήταν ένα πρωτοφανές πρόβλημα για την ελληνική οικονομία.

Ακόμη χειρότερα, ωστόσο, υπολογίζοντας την ισοτιμία της δραχμής έναντι του δολαρίου, από το 2001 μέχρι το 2008, δηλαδή τη χρονιά της διεθνούς οικονομικής κρίσης (την πρώτη χρονιά που, σύμφωνα με τα αναθεωρημένα στοιχεία, η Ελλάδα πέρασε σε ύφεση), διαπιστώνουμε πως η κρυφή ανατίμηση του ελληνικού νομίσματος, στο διάστημα αυτό, ήταν της τάξης του 81%.

Μεταφράζοντας το πρόβλημα σε δραχμές και δολάρια, ενώ το 2001 αγόραζε κανείς ένα δολάριο με 398 δραχμές, το 2008, αν η Ελλάδα επέστρεφε στη δραχμή, θα μπορούσε κανείς να αγοράσει ένα δολάριο μόλις με 69 δραχμές. Δηλαδή, η Ελλάδα αποκτούσε ένα καταστροφικό για την οικονομία της, σκληρό νόμισμα. Μία νομισματική ανατίμηση αυτού του μεγέθους, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, θα μπορούσε να εκτροχιάσει χώρες όπως η Ελβετία και η Ιαπωνία, πόσο μάλλον αδύναμες και μη ανταγωνιστικές χώρες, όπως η Ελλάδα (η Πορτογαλία και η Ισπανία). Το πρόβλημα πήρε εκρηκτικές διαστάσεις, μάλιστα, καθώς στο δολάριο είναι συνδεδεμένο και το κινεζικό νόμισμα, γεγονός που σημαίνει πως η Ελλάδα, στο ίδιο διάστημα, έγινε, πέρα από τις ΗΠΑ, ακριβότερη και από την Κίνα, σχεδόν, στον ίδιο αυτόν εντυπωσιακό βαθμό.

Στη δεκαετία του 2000, το νέο ελληνικό νόμισμα, το ευρώ, είχε τη μεγαλύτερη απόδοση στον κόσμο και έγινε το ακριβότερο νόμισμα διεθνώς. Έτσι, η Ελλάδα, που τις προηγούμενες δύο δεκαετίες, είχε επιβιώσει οικονομικά αφήνοντας το νόμισμά της να γίνει φθηνότερο κατά 88% έναντι του δολαρίου, έπρεπε τώρα να μάθει να ζει με το ακριβότερο νόμισμα του κόσμου, του οποίου η αξία, μάλιστα, αυξανόταν συνεχώς, εξαιτίας της απόδοσης της γερμανικής οικονομίας.

Και όσο αυτό δε συνέβαινε (όπως ήταν αναμενόμενο), η χώρα έπρεπε να βρίσκει τρόπους να συμψηφίζει τις απώλειες από την εγκατάλειψη της φθηνής δραχμής.»

Και ένα ακόμη συγκριτικό παράδειγμα. Όπως προαναφέρθηκε, την εικοσαετία 1981–2001, η Δραχμή υποτιμήθηκε, έναντι του δολαρίου 88%. Το 2002, η Δραχμή υποτιμήθηκε κατά 340,75%, έναντι του ευρώ, λόγω της γνωστής ισοτιμίας. Το 2012, υπολογίστηκε ότι η έξοδος της Ελλάδος από την Ευρωζώνη και η επιστροφή στη Δραχμή, θα απαιτούσε ισοτιμία 700 – 1000 Δραχμές ανά ευρώ. Κι αυτό σημαίνει υποτίμηση της Δραχμής κατά 700%–1000%.

Έτσι, στην εικοσαετία, 1981– 2001, η Δραχμή, εκτός Ευρωζώνης, υποτιμήθηκε, έναντι του δολαρίου, κατά 88%. Ενώ, κατά την δεκαετία, 2002–2012, μέσα στην Ευρωζώνη, υποτιμάται, κατά 1000%. Και το ερώτημα: τι είδους οικονομικό σύστημα είναι αυτό της Ευρωζώνης, όπου το νόμισμα της Ελλάδος, υποτιμάται με υπερ–δεκαπλάσιο ρυθμό, και στο μισό χρονικό διάστημα, από όταν η Δραχμή ήταν αυτόνομη; Δηλαδή, εκεί που η δραχμή ήταν, το 2008 ένα σκληρό νόμισμα, έναντι του δολαρίου (69 Δραχμές = 1 δολάριο), το 2012 θα κατρακυλήσει (βάσει σημερινής ισοτιμίας ευρώ / δολαρίου = 1 /1,29, περίπου), και της απειλούμενης υποτίμησής της έναντι του ευρώ κατά 1000%, θα έχει έναντι του δολαρίου την εξής ισοτιμία: 1δολάριο= 775,19 Δραχμές. Και επειδή, σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδος από την Ευρωζώνη όλα τα εισαγόμενα προϊόντα και υπηρεσίες, εκτός Ευρώπης, θα υπολογίζονται με ρήτρα δολαρίου, και άρα με την νέα αυτή ισοτιμία, των 775,19 Δρχ / δολάριο, εύκολα γίνεται αντιληπτό το μέγεθος της παγίδας που έχει πέσει η χώρα.

Και κάτι ακόμη, για τα πολυδιαφημισμένα «δάνεια», μέσα από τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα, και τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, τα γνωστά «Πακέτα ανάπτυξης», 1^ο, 2^ο, 3^ο κ.λπ. Η Ελλάδα, όπως προαναφέρθηκε, με την καταστροφική ισοτιμία 340, 75%, πλήρωνε 340,75 φορές ακριβότερα κάθε τι στις σχέσεις της με την Ευρωπαϊκή «Ένωση» και ταυτόχρονα ξεπουλούσε κάθε πλουτοπαραγωγικό στοιχείο της, αφού για τους Επικυρίαρχους γινόταν, αυτόματα, 340,75 φορές φτηνότερο. Δηλαδή, σου κλέβω 340,75, πλουτοπαραγωγικές μονάδες σου, και σου δανείζω 40 ευρωμονάδες με τοκογλυφικό επιτόκιο. Γιατί, αν γίνει λογιστικός αντιλογισμός, μεταξύ των ελληνικών πόρων που πήρε… η Ευρώπη από την Ελλάδα και εκείνων που της έδωσε, ως «δάνεια», θα προκύψει μία ακόμη επαχθής αντιστοιχία, σε μια ολέθρια σχέση.

 

Τα ως άνω στοιχεία είναι απλώς δειγματοληπτικά και αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου της μεγάλης απάτης, που υλοποιήθηκε από το διεφθαρμένο κράτος του Κυβερνητισμού της Μεταπολίτευσης. Ταυτόχρονα, στοιχειοθετούν το πώς χτίστηκε, με σκοπό και δόλο, το «χρέος» της Ελλάδας. Ώστε, τελικά η χώρα να εκτελεστεί από τις κάνες των ισοτιμιών. Αποτέλεσμα, η ανθρωπιστική, οικονομική και πολιτιστική καταστροφή που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, κατά τη δωδεκαετία, 2000–2012.

 

2. Τα σημερινά επιτόκια.

Η κυβέρνηση Ομπάμα, το 2009, «έκοψε» χρήμα: 1,3 τρις (τρις, όχι δις) δολάρια, και το έδωσε στις πτωχευμένες αμερικάνικες τράπεζες (εργαλεία της παγκόσμιας τοκογλυφίας), με επιτόκιο 0,01 %.

Από τον Οκτώβριο του 2011 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2012, ο αρχιτραπεζίτης της Ε.Κ.Τ, Μάριο Ντράγκι, έδωσε στις ευρωπαϊκές τράπεζες (συνολικά, σε δύο δόσεις), 1 τρις, με επιτόκιο 1%. Αντίθετα, τα κράτη της Ευρώπης, Πορτογαλία, Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία, κ.ά., δανείζονται με επιτόκιο 4,5%–6,8%, τουλάχιστον. Αυτό, για το παγκοσμιοποιημένο τραπεζικό σύστημα, σημαίνει επιτόκιο 45.000%-68.000% μεγαλύτερο του επιτοκίου από εκείνο της κυβέρνησης Ομπάμα, και 450%–680% μεγαλύτερο του επιτοκίου Ντράγκι.

Και τρία υποθέματα:

α. Από ποιο ύψος επιτοκίου αρχίζει η τοκογλυφία στην Ευρώπη και στο Δ.Ν.Τ., και από ποιο επίπεδο τοκογλυφίας ισχύει η έννοια του «επαχθούς»;

β. Γιατί ένα χρέος που δημιουργήθηκε με τέτοια… επιτόκια δεν είναι επαχθές, και δεν πρέπει να ελεγχθεί, ευρώ ευρώ, με λογιστικό έλεγχο και αντιλογισμό;

γ. Η έννοια «επαχθές» δεν βρίσκεται μόνο μέσα σε τεράστια, τοκογλυφικά επιτόκια, και άρα στα επίπλαστα τμήματα του χρέους, αλλά και στην αντισυνταγματικότητα των Μνημονίων, και μάλιστα του «μητρικού» πρώτου, που ουδέποτε ψηφίστηκε από 180 βουλευτές και ουδέποτε έλαβε νομιμοποίηση.

Πρωτίστως, επαχθής είναι κάθε έννοια που εκχωρεί εθνική κυριαρχία, με οποιοδήποτε έμμεσο ή άμεσο τρόπο και ακολουθώντας, κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου, και παρά πάσα λογική, κανόνες δικαίου που δεν ανήκουν στην Ευρωζώνη.

 

Γ΄ Μέρος

Το πραγματικό πιστόλι στον κρόταφο και όχι στο τραπέζι

 

3. Χώρα φόρου υποτελής.

α. Η Ελλάδα, μέσω των πολεμικών εξοπλισμών, έχει καταστεί, ουσιαστικά, χώρα φόρου υποτελής. Από το 1974 μέχρι σήμερα, έχει δαπανήσει περισσότερα από 250 δις δολάρια, για εξοπλισμούς, σύμφωνα με απόλυτα έγκυρες ευρωπαϊκές μελέτες. Ποσό, που αν αφαιρεθεί από το αρχικό χρέος, Καραμανλή–Αλογοσκούφη, η χώρα θα είχε και πλεόνασμα. Σημειώνεται πως η Ελλάδα αγοράζει το 15% των παγκόσμιων εξαγωγών όπλων της Γαλλίας και το 12% της Γερμανίας, εκτός των άλλων… προμηθευτών.

Είναι γνωστό ότι το πρόγραμμα πολεμικών εξοπλισμών της Ελλάδας, για την επόμενη πενταετία, ανέρχεται σε 7 δις περίπου. Γιατί η υπερχρεωμένη Ελλάδα, της «Ενωμένης» Ευρώπης, δεν σταματά παντελώς τα, λόγω τουρκικής απειλής, εξοπλιστικά της προγράμματα, τουλάχιστον…, για τα επόμενα 10 χρόνια;

β. Επίλυση στα όργανα της Ευρώπης, του ζητήματος της εγγύησης των συνόρων της Ελλάδας, και εάν στην πράξη αποτελούν σύνορα της Ευρώπης. Αυτό θα σημαίνει την εξασφάλιση εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, από την τουρκική επιβουλή, την άμεση προκήρυξη ΑΟΖ Ελλάδος, που είναι και ΑΟΖ της Ευρώπης… Οι στρατοί της Ευρώπης να φυλάσσουν τα σύνορα της Ελλάδας με συμβολή ευρωπαϊκών στρατευμάτων, από κοινού με ελληνικά, και υπό ελληνικό έλεγχο. Με την Τουρκία στα γεωτρύπανα, μια πολεμική σύρραξη είναι περισσότερο κοντά από ποτέ.

Παράλληλο, συναφές ζήτημα, είναι το να μηδενιστούν τα αμιγώς ελληνικά εξοπλιστικά προγράμματα. Γιατί, η Ελλάδα δεν είναι μεμονωμένη χώρα–νησί, χωρίς ευρωπαϊκή ενδοχώρα και συμμάχους.

Ταυτόχρονα, μέσα στην Ευρώπη και μόνο μπορεί να επιλυθεί το θέμα των μεταναστών, με την αναστολή σχετικών συμβάσεων (Δουβλίνο 2), ψήφιση νέων, και με την ανάληψη οικονομικού κόστους από ευρωπαϊκές πηγές.

 

4. Εμβληματικά, συμβολικά αλλά ουσιαστικά καθημερινά ζητούμενα.

Η άμεση ανάγκη για πάγωμα και πλήρη αλλαγή των μνημονίων, επιβάλλεται από δύο, δειγματοληπτικά, ερωτήματα, που όμως έχουν τεράστια ουσιαστική όσο και συμβολική σημασία:

α. Τι μπορεί να περιμένει ο ανάπηρος με βαρεία εγκεφαλική νόσο, που καταδικάστηκε να πληρώνει το χαράτσι της ΔΕΗ με μειωμένο (!!!) συντελεστή 0,5, αντί 1 ή 1,2, που θα πληρώνουν οι υγιείς; Και αυτή, η συγκεκριμένη νόσος, περιγράφεται με σαφήνεια, ως τερατώδης λεπτομέρεια, στο κατάπτυστο νομοθέτημα της ντροπής, το οποίο ενέκρινε, με κτηνώδη απάθεια για τους ανάπηρους, η τρόικα Παπαδήμου, Βενιζέλου, Σαμαρά.

β. Τι μπορεί να περιμένει ο ασθενής που πάσχει από μεσογειακή αναιμία και δεν έχει να πληρώσει τα υλικά της αιμοκάθαρσής του, γιατί ο φαρμακοποιός δεν του χορηγεί, πλέον, άλλη πίστωση; Αφού, το «κράτος» δεν πληρώνει τους φαρμακοποιούς, παρά τις συνεχείς, ψευδείς εξαγγελίες.

 

Δ΄ Μέρος

Στοιχεία για την επίλυση του προβλήματος

 

Λύση υπάρχει, γιατί η κρίση δεν είναι οικονομικό γεγονός, αλλά αμιγώς πολιτικό.

Η Ελλάδα χρειάζεται άμεση συγκρότηση σύγχρονου και αποτελεσματικού κράτους. Υποδείγματα – παραδείγματα υπάρχουν πολλά μέσα στην Ευρώπη.

Όμως, η λύση θα προέλθει πρώτιστα όταν η Ευρωπαϊκή «Ένωση» χάσει τον χαρακτήρα της ολιγαρχικής διαρχίας, Γερμανίας–Γαλλίας, ή Γερμανικής Μοναρχίας, και γίνει Δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση λαών και Κυρίαρχων Κρατών. Ας πούμε το αυτονόητο: οι δύο πρόεδροι αυτών των χωρών, και οι αποφάσεις κατά τις συναντήσεις τους δεν παράγουν αυτόματα νόμο για την Ευρώπη και δεν νομιμοποιούνται οι δύο, ως «Ευρωπαϊκή Ένωση». Αντίθετα, απονομιμοποιούν κάθε έννοια «Ένωσης». Ζητούμενο είναι η ύπαρξη αληθινά ισχυρής, μίας και ενιαίας Ευρωπαϊκής Κυβέρνησης, με Πρόεδρο, υπουργούς, βουλευτές, με κοινή δημοσιονομική πολιτική, και δίκαιο, που θα υπερισχύει κάθε άλλου (και στον οικονομία…), και γενικότερα Δημοκρατική δομή μιας αληθινής… Ένωσης.

Και το πιο καίριο: διασπορά βιομηχανιών του βορά στο νότο ή και σε κάθε οικονομικά αδύνατο σημείο της Ευρωπαϊκής «Ένωσης». Παράδειγμα: βιομηχανίες, της δυναμικότητας της Μερσεντές ή ναυπηγία όπως της Οστάνδης να μετεγκατασταθούν π.χ. στην Πελοπόννησο και το Πέραμα, αντίστοιχα. Και η έννοια είναι ότι και ο νότος παράγει, και ο βοράς καταναλώνει. Σήμερα ο νότος είναι μόνο πελάτης–εισαγωγέας.

Ειδικότερα για τη χώρα μας, κορυφαία ζητήματα είναι τα παράνομα, αντισυνταγματικά, και επαχθή Μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις, που επιβλήθηκαν εκβιαστικά στην Ελλάδα, καθώς και η πρωτοφανής ρήτρα του Αγγλικού δικαίου. Δηλαδή, του δικαίου μιας χώρας που βρίσκεται εκτός Ευρωζώνης και θα επηρεάζει θέματα εντός Ευρωζώνης, κατά παράβαση κάθε λογικής και ηθικής βάσης και, συνεπώς, του Διεθνούς Δικαίου.

Σκόπιμα, και με απώτερο δόλο, η Ευρωπαϊκή «Ένωση» δεν εφάρμοσε σε όλα της τα κράτη τους δικούς της νόμους και δίκαιο, που δεν επέτρεπαν τον δανεισμό σε κράτη-μέλη, των οποίων το χρέος / ΑΕΠ υπερβαίνει το 60%. Και ο δόλος βρίσκεται στο ότι υπερχρέωσε την Ελλάδα, με σκοπό να κατασχέσει ελληνική γη και κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή της, σε έδαφος, υπέδαφος, θάλασσα και αέρα, βάσει του Αγγλικού Δικαίου, με ταυτόχρονο αποτέλεσμα την μετατροπή του ελληνικού λαού σε εργασιακούς δούλους, μέσα στην Ευρωπαϊκή «Ένωση». 

Είναι εξίσου σαφές ότι η λύση περνάει από τη συνάντηση και των Ελλήνων με την αληθινή Δημοκρατία και όχι την φατριαστική εξουσία των κομμάτων–κοτζαμπάσηδων, της Μεταπολίτευσης. Άρα, είναι άμεσο ζητούμενο η ψήφιση νέου Συντάγματος, η οργάνωση Κράτους Πολιτών, που θα βασίζεται σε μία απολύτως ανεξάρτητη Δημόσια Διοίκηση, με πρώτο στόχο την απηνή καταδίωξη της διαφθοράς.

Ειδικά ως προς το χρέος:

1. Απαιτείται ρεαλιστικός χρόνος, ώστε ένα χρεοκοπημένο κράτος να βρεθεί στη θέση να παράγει πλούτο. Αυτός ο χρόνος δεν μπορεί, από σήμερα μετρούμενος, να είναι λιγότερος από ένα πλήρες πενταετές πρόγραμμα αναδιάρθρωσης και ανάπτυξης, που θα ξεκινήσει από χθες… Κι αυτό απαιτεί άμεσο πάγωμα του χρέους. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, βοηθάει και το ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κατακρατά σήμερα 120δις ευρώ, σε ελληνικούς τίτλους. Αυτοί οι τίτλοι δεν κυκλοφορούν, και με την ουσιαστική πτώχευση της Ελλάδας δεν έχουν κανένα αντίκρισμα. Εάν διαγραφούν, που είναι ζητούμενο, κανένας πιστωτής δεν θα θιγεί. Εκτός, εάν η ΕΚΤ θεωρεί τον εαυτό της πιστωτή του ίδιου της του κράτους, δηλαδή της Ευρωπαϊκής «Ένωσης», της οποίας μέλος είναι η Ελλάδα.

Υπογραμμίζεται ότι, η Ευρωπαϊκή «Ένωση» ευθύνεται για τα δομικά μειονεκτήματά της, που παγίδεψαν την Ελλάδα σε ένα ευρώ επαχθούς ισοτιμίας, κατέστρεψε τον ελληνικό πλούτο επί δωδεκαετία, και υπερχρέωσε τη χώρα. Ευθύνεται για τα λάθη της οικονομικής της πολιτικής, ως Τρόικα, με τα ανεφάρμοστα Μνημόνια και τους εκβιασμούς της, σε εξίσου ενόχους με αυτήν Έλληνες πολιτικούς. Μια αληθινή Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πρώτα Ένωση της ευημερίας των Λαών και όχι των τραπεζών.

2. Λογιστικός έλεγχος με αυτόματο Αντιλογισμό, που θα ξεκινάει τουλάχιστον μία πενταετία πριν από το 2000, οπότε ορίστηκε η επαχθής «ισοτιμία» Δραχμής–Ευρώ. Δηλαδή, από το 1995. Αυτός ο έλεγχος θα αφορά, μέχρι το τελευταίο ευρώ, σε κάθε ομόλογο και κάθε συμφωνία, η οποία επιβάρυνε την Ελλάδα. Η χώρα δεν αρνείται να πληρώσει όποιες υποχρεώσεις της προκύψουν.

Εδώ, και βάσει των όλων όσων προαναφέρθηκαν από την αρχή αυτών των σημειώσεων, θα πρέπει να συναποφασιστεί, τι είναι τοκογλυφία, και εάν τα επιτόκια Ομπάμα, (0,01%), και Ντράγκι 1%, δεν ορίζουν ήδη έναν κοινά αποδεκτό τόπο επιτοκίων για την περίπτωση της Ελλάδας. Και, στόχος είναι ένα επιτόκιο δανεισμού χαμηλότερο από εκείνο της κυβέρνησης Ομπάμα, με το επιχείρημα ότι τα κράτη δικαιούνται επιτόκια χαμηλότερα από εκείνα των ιδιωτικών τραπεζών. Αυτό, για κάθε πιθανό δανεισμό της Ελλάδας, μετά τον Λογιστικό Έλεγχο και τον Αντιλογισμό.

Παράλληλα, ο δημόσιος έλεγχος των «Ελληνικών» τραπεζών και ειδικά της Τράπεζας της «Ελλάδος», αποτελεί δομική προϋπόθεση σε αυτή την προσπάθεια.

Στην έννοια του Αντιλογισμού θα περιλαμβάνεται και το γνωστό καταναγκαστικό γερμανικό δάνειο, του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως και κάθε άλλο δάνειο ή δικαιούμενη αποζημίωση, που οφείλεται στην Ελλάδα.

3. Επανόρθωση επαχθούς ισοτιμίας.

Άμεσα σχετικό ζήτημα με τον Αντιλογισμό, είναι η διεκδίκηση εκ μέρους της Ελλάδας, αποζημιώσεων για απώλεια οικονομικών εθνικών πόρων κάθε μορφής, λόγω της επαχθούς ισοτιμίας 340,75 Δραχμών με 1 Ευρώ, κατά τη δωδεκαετία 2000 – 2012. Η Ελλάδα δικαιούται μια καλύτερη ισοτιμία από αυταπόδεικτα κατώτερα οικονομικά κράτη σε σχέση με την ίδια, όπως τα υπό ανάπτυξη κράτη που προαναφέρθηκαν. Και τουλάχιστον μια ισοτιμία καλύτερη από εκείνη της Λετονίας, Βουλγαρίας. Τα ποσά αυτών των αποζημιώσεων θα συνυπολογιστούν στον Αντιλογισμό, υπέρ της χώρας μας.

Αυτονόητος και ο έλεγχος όλων των συμβάσεων, προμηθειών, παραγγελιών της χώρας, που είτε υπογράφτηκαν είτε εκτελέστηκαν στο ως άνω χρονικό διάστημα.

4. Άμεση δημιουργία Επιτροπής Υποδοχής και Ελέγχου πιθανών χρεών Ελλάδος.

Για να μη χαθεί ο Λογιστικός έλεγχος και Αντιλογισμός στο βάθος του χρόνου, και όσο αυτός θα συνεχίζεται, προτείνεται η άμεση εξέταση της προϊστορίας κάθε ομολόγου, που από σήμερα και στο μέλλον θα έλθει στην Ελλάδα προς εξόφληση. Δηλαδή, θα απορρίπτεται ως τοκογλυφικό κάθε ομόλογο ή απαίτηση που, π.χ., θα ξεκινάει με ένα ποσό δανεισμού 1,5 δις, πριν από δέκα χρόνια, και στην αποπληρωμή του ο δανειστής εξοφλείται με 25 δις. Κι αυτό είναι υπαρκτό παράδειγμα του 2010. Αντίθετα, η πτωχευμένη Ελλάδα θα αποπληρώνει στο ακέραιο το ποσό δανεισμού της, και εφόσον αυτό δεν αποτελεί δόλια–σκανδαλώδη συμφωνία, ή οποιαδήποτε δόλια οικονομική πράξη, αλλά με ένα επιτόκιο που θα βρίσκεται χαμηλότερα από το επιτόκιο Ομπάμα.

Χαρακτηριστικό της απόλυτης ασυδοσίας, που επικρατεί σήμερα εις βάρος της Ελλάδος, είναι το πρόσφατο γεγονός της αποπληρωμής του ομολόγου των 435 εκατομμυρίων ευρώ. Αυτό το ομόλογο εξοφλήθηκε στις 15/5/2012, στο ακέραιο (και όχι «κουρεμένο») γιατί έτσι επέμενε ο κ. Λουκάς Παπαδήμος. Το κέρδος για τους κατόχους του ομολόγου ήταν ενσωματωμένο και έφτασε στο 160%. Δηλαδή είχαμε να κάνουμε με ένα αρχικό κεφάλαιο 261 εκατομμυρίων, ευρώ. Το «ενδιαφέρον» είναι ότι αυτό το ομόλογο των 261 εκατομμυρίων ευρώ, μαζεύτηκε μόλις πριν λίγους μήνες και ενόψει του «κουρέματος». Δηλαδή, χρήματα αγνώστου προελεύσεως, που μπορούν να ανήκουν στην τάξη του μαύρου χρήματος, με ό,τι αυτό σημαίνει. Η αποπληρωμή αυτού του ομολόγου έγινε με την απειλή του Βρετανικού δικαίου των Μνημονίων και την μεταφορά εκ μέρους των υπευθύνων της απειλής για κατάσχεση ελληνικής γης σε περίπτωση «κουρέματος». Αυτό τα λέει όλα για το μέλλον της χώρας σε παρόμοιες περιπτώσεις. Είναι απόλυτα εξακριβωμένο ότι το σύνολο μελλοντικών χρεών της χώρας, που πρέπει να εξοφληθούν χωρίς «κούρεμα» ανέρχονται συνολικά σε 7,5 δισεκατομμύρια.   

5. Κάθε σοβαρός, κρατικός, επιτελικός σχεδιασμός οφείλει να διαθέτει εφεδρικά σχέδια έκτακτης ανάγκης, για να αντιμετωπιστεί μια πιθανή απειλή εθνικής καταστροφής. Έτσι, σε περίπτωση που τίποτε από όλα τα προαναφερόμενα δεν πάει καλά, θα πρέπει η χώρα να προετοιμάσει σχέδια επανόδου στη Δραχμή. Και προετοιμασία δεν σημαίνει επιδίωξη, αλλά ενέργειες για απευκταίες περιπτώσεις. Αντίστοιχα, πρέπει να ελεγχθούν, να μελετηθούν όλα τα σχέδια της χώρας και για κάθε άλλη περίπτωση έκτακτης ανάγκης, πέραν της οικονομικής. Κι αυτό σημαίνει σχέδια για τους εν δυνάμει στρατηγικούς εχθρούς της χώρας μέσα και έξω από συμμαχίες.

Παράλληλα, απαιτείται άμεση δημιουργία Ανώτατης Επιτροπής Διαχείρισης διατροφικών και Ενεργειακών Πόρων της χώρας. Όχι μόνο ως απαιτούμενο, λόγω Κρίσης, αλλά για να διορθώσει και ελέγξει τις στρεβλώσεις παραγωγής προϊόντων, διατροφής και ενέργειας της χώρας, με στόχο την αυτάρκειά της. Στρεβλώσεις που δημιουργήθηκαν στην Ελλάδα, κατά τη δωδεκαετία 2000 – 2012. Διάστημα, δηλαδή, που η χώρα συμμετείχε στην Ευρωπαϊκή « Ένωση». 

 

Αυτά, δειγματοληπτικά, αφορούν στη χώρα μας, όπου στην πράξη έχει καταργηθεί το Κοινωνικό κράτος, η Πρόνοια και η εσωτερική ασφάλεια, ενώ η Εθνική Κυριαρχία της κινδυνεύει με άμεση εκχώρηση. Και, κινδυνεύει μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου εισήλθε αναζητώντας την αναβάθμιση, καταξίωση και ασφάλειά της, αλλά, αντίθετα, σήμερα βιώνει την καταστροφή της.

Τα προβλήματα αυτά αφορούν και σε όλες τις άλλες χώρες που, είτε βρίσκονται ήδη υπό τον έλεγχο της Τρόικας και του ΔΝΤ είτε εισέρχονται σε φάση πλήρους κατάρρευσης.

Εάν απαντηθούν, στην πράξη, όλα όσα θέτουμε εδώ, ως προβληματισμό, τότε θα εξαλειφθούν και τα εισαγωγικά από την λέξη «Ένωση» στον τίτλο μας. Με στόχο η επαχθής σήμερα σχέση της Ελλάδας με την Ευρώπη να γίνει αξιοπρεπής.

Γιατί, όπως προαναφέραμε, η, κατ’ ουσία και τύπο, ανύπαρκτη Ευρωπαϊκή «Ένωση» πρέπει να μετατραπεί σε Δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση λαών και Κυρίαρχων Κρατών. Κι αυτό θέλει δημοκρατικά κριτήρια και ανάλογη βούληση, για να περάσουμε από το σημερινό ευρωπαϊκό παραμάγαζο της οικονομικής ολιγαρχίας των Επικυρίαρχων, σε μία Ένωση δημοκρατικών όσο και αξιοπρεπών κοινωνικών κρατών, με κύρια μέριμνα την πρόνοια στον πολίτη, τον λαό.

 

Ο Γιώργος Ρωμανός είναι συγγραφέας,

romanosg.blogspot.com

και εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού Πανδώρα,

pandoraperiodiko.blogspot.com

Η οργή, η ψήφος κι η εθνική γιορτή των Ισλανδών

Διονύσης ΕΛευθεράτος

Η κατ’ εξοχήν εκνευριστική καθεστωτική «οδηγία» προς …τους ναυτιλλόμενους του μνημονιακού «ωκεανού» είναι να «ψηφίσουν με βάση τη λογική, όχι την οργή». Γεμάτοι …κατανόηση, μάλιστα, οι καθεστωτικοί αρλουμπολόγοι προτάσσουν ένα «δικαιολογημένη, κατά τ’ άλλα» πριν από τη λέξη «οργή» και …ξεμπερδεύουν. Ας μην προσποιούνται ότι ανησυχούν μήπως η οργή «φτιάξει» θολωμένη σκέψη. Όλοι ξέρουμε ότι εδώ και καιρό μοχθούν νυχθημερόν για να πλάσουν μια απολύτως συγχυσμένη συλλογική σκέψη: Θολωμένη από τον φόβο. Μπερδεμένη από τον γκεμπελισμό, από την ιδεολογική, «μιντιακή» (κι όχι μόνο) τρομοκρατία.

Τη σερβίρουν με ρυθμούς τόσο κατακλυσμιαίους, ώστε ελπίζουν πως τα αποτελέσματα είναι «ισοδύναμα» ενός αλτσχάιμερ ή ενός ολέθριου delete στις αποθηκευμένες γνώσεις κάποιου ανθρώπου, μέσου επιπέδου ενημέρωσης. «Συγγνώμη, αγαπητέ μου νευρολόγε, αλλά ένας παθολόγος συνάδελφός σας με παρέπεμψε σε νοσοκομείο και εκεί διαπίστωσα ότι έλειπαν πολλά φάρμακα. Έχω μπερδευτεί, γιατί νόμιζα ότι τέτοιες ελλείψεις θα έχουμε εάν φύγουμε από το ευρώ. Φύγαμε και δεν το έμαθα; Το έμαθα, αλλά το ξέχασα, γιατρέ μου; Λέει ο Σαμαράς, γιατρέ μου, πως αν φύγουμε από την ευρωζώνη το νόμισμά μας θα υποτιμηθεί από 50% έως 70%. Εγώ ήξερα ότι σε αυτές τις περιπτώσεις οι κυβερνήσεις είναι αυτές που αποφασίζουν δυο πράγματα, σταθμίζοντας διάφορες παραμέτρους: Πόσο νέο χρήμα θα κόψουν και πόσο θα υποτιμήσουν το εθνικό νόμισμα – εκτός αν αφήσουν την αξία του να ρυθμιστεί στη διεθνή αγορά. Αφού λοιπόν αυτά τα ρυθμίζει όποια κυβέρνηση έχει στα χέρια της την καυτή πατάτα, πώς διάολο Σαμαράς, Βενιζέλος και τραπεζίτες μου λένε ήδη –χαρτί και καλαμάρι– πόσο θα υποτιμηθεί το νόμισμα;

 

Υποτιμούν εμένα, υποτιμώ εγώ τις μαντικές τους ικανότητες ή απλώς τρελαίνομαι;». Έτσι είναι: Από την καθεστωτική βιομηχανία παραγωγής και διοχέτευσης φόβου –την κατ’ εξοχήν βιομηχανία που ανθεί επί κρίσης– κινδυνεύει η διαύγεια της σκέψης. Όχι από την οργή. Η οργή αυτή, άλλωστε, δεν είναι στιγμιαία, όπως ακριβώς δεν ήταν στιγμιαία και τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά εγκλήματα που την κατέστησαν αναπόφευκτη. Με αυτή την οργή ζούμε, πλέον. Μας συντροφεύει διαρκώς, σαν αχώριστος φίλος. Δεν μας κάνει να σκεφτόμαστε «εν θερμώ» – μας κρατά σε μόνιμο κοχλασμό. Δεν μας κάνει σπασμωδικούς, αλλά αποφασισμένους – η διαφορά είναι τεράστια. Δεν μειώνει την ευθυκρισία μας – αντιθέτως, μας κάνει πολλαπλά δύσπιστους προς όλα τα φθηνά τρικ που επιστρατεύονται για να την άρουν. Ναι, μάθαμε να ζούμε με αυτήν την οργή. Δεν είναι «αναπηρία», είναι ένα από τα σημαντικά όπλα μας, στον πόλεμο που έπεται της εκλογικής μάχης!

 

Α, να μην ξεχάσουμε: Όταν εμείς ψηφίζουμε (17 Ιουνίου), οι Ισλανδοί γιορτάζουν την ημέρα της ανεξαρτησίας τους. Ας τους συγχαρούμε διπλά, για την πολύ πιο πρόσφατη κατάκτηση της ανεξαρτησίας τους από το ΔΝΤ και τις αγορές. Είδατε πώς …καταστράφηκαν οι Ισλανδοί από τότε που είπαν το καθαρό «δεν πληρώνουμε»; Το ΑΕΠ τους ανέβηκε. Ο πληθωρισμός, ο οποίος είχε προσεγγίσει το 19% όταν ήταν …υπάκουα παιδιά, έπεσε στο 2,5%. Το δημόσιο χρέος, από 115% υπολογίζεται να έχει μειωθεί στο 80%, ως το 2015. Με υποτίμηση του νομίσματος, έλεγχο στις ροές κεφαλαίου, εθνικοποίηση των τραπεζών που είχαν καταρρεύσει και διασφάλιση των καταθέσεων των πολιτών της, η Ισλανδία, αυτό το διευρυμένο παγοδρόμιο το οποίο προφανώς παράγει …τα πάντα (εν αντιθέσει προς το ελληνικό σεληνιακό τοπίο), πέτυχε όλα όσα εδώ θεωρούν αδιανόητα οι αρλουμπολόγοι. Βεβαίως οι Ισλανδοί δεν είναι μέλη του πορνείου η «ωραία Ευρωπαϊκή Ένωση», αλλά μάλλον το αντέχουν αυτό το όνειδος…

http://www.prin.gr/2012/06/icelandic.html#more

Διαπραγμάτευση ουσίας του Γ. Βαρουφάκη

Όλοι συμφωνούν. Οι στόχοι του Μνημονίου έχουν αποτύχει ολοκληρωτικά. Την επομένη των εκλογών η νέα κυβέρνηση, όποια και να είναι, θα πρέπει να καλέσει τους ευρωπαίους εταίρους μας σε επαναδιαπραγμάτευση των όρων της δανειακής σύμβασης. Αυτό τουλάχιστον υπόσχονται ότι θα πράξουν οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί, κ.κ. Σαμαράς, Τσίπρας και Βενιζέλος, συνεπικουρούμενοι τουλάχιστον από τον κ. Κουβέλη (αλλά και απότους γερμανικούς Financial Times που προαναγγέλουν ότι και η Ευρώπη είναι έτοιμη για μια τέτοια διαπραγμάτευση). Τα βασικά ερωτήματα που τίθενται αυτομάτως, όπως σε κάθε περίπτωση διαπραγμάτευσης, είναι τα εξής:

(1) Τι θα ζητήσει η νέα κυβέρνηση;

(2) Τι θα προσφέρει ως αντάλλαγμα;

(3) Ποια βήματα θα ανακοινώσει πως θα κάνει στην περίπτωση που δεν προκύψουν κάποια ελάχιστα οφέλη για την χώρα;

(4) Ποια θα είναι αυτά τα ελάχιστα οφέλη που, εφόσον δεν «προκύψουν», η δική μας πλευρά θα προβεί στα βήματα του ερωτήματος (3);

(5) Πως θα προετοιμαστεί η κυβέρνηση για την περίπτωση που αναγκαστεί να κάνει αυτά τα βήματα;

(6) Ποιο γενικότερο πλαίσιο συμφωνίας θα προτείνει που να μεγιστοποιεί τα ερείσματα της χώρας σε όλα τα μήκη και πλάτη της ευρωζώνης, κι έτσι να ενισχύει την διαπραγματευτική της θέση μεσοπρόθεσμα (δεδομένου ότι η διαπραγμάτευση στην ευρωζώνη θα είναι, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, διαρκής);

 

Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα διαφωνήσουμε στις απαντήσεις που δίνει ο καθένας μας στα έξι αυτά ερωτήματα. Μπορούμε όμως να συμφωνήσουμε στα εξής:

 

Α. Χωρίς την προαναγγελία του (3), οι διαπραγματεύσεις ως προς το (1) [αλλά και το (2)] είναι άνευ σημασίας. Αν δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι (στην περίπτωση που η τρόικα αποδειχθεί ανέτοιμη να κάνει τις ελάχιστες υποχωρήσεις που να καθιστούν την συμφωνία μας μαζί τους βιώσιμη) θα αποχωρήσουμε (κάνοντας βήματα που η τρόικα δεν θέλει να ακούσει – βλ. 3), τότε καλύτερα να μην εξευτελιστούμε με άλλη μια μη-διαπραγμάτευση τύπου Άνοιξης του 2010. Καλύτερα να μην ζητήσουμε καν διαπραγματεύσεις.

 

Β. Για να είναι πιστευτό το (3) [ότι θα προβούμε στις κινήσεις αυτές στην περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν οι ελάχιστες απαιτήσεις μας], δεν πρέπει να μπλοφάρουμε! (Δηλαδή, να απειλούμε κάτι το οποίο δεν είμαστε, σε τελική ανάλυση, διατεθειμένοι να πράξουμε.) Αντίθετα, πρέπει να είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι ώστε, όσο ζοφερή κι αν είναι η κατάσταση, να προτιμούμε (μετά ένα πιθανό ναυάγιο διαπραγματεύσεων) να προβούμε (παρά να μην προβούμε) σε αυτά τα βήματα. Μόνο έτσι η προαναγγελία αυτών των βημάτων είναι πιστευτή. (Δηλαδή, το ακριβώς αντίθετο με εκείνο που είχε πράξει ο κ. Βενιζέλος το περασμένο καλοκαίρι – κάνοντας, δήθεν, τον «σκληρό» στην τρόικα αλλά υποχωρώντας αμέσως όταν εκείνοι πήραν το αεροπλάνο και έφυγαν).

 

Πιστεύω να συμφωνείτε με τα σημεία Α και Β. Οι διαφωνίες μας, και μεταξύ των κομμάτων, αρχίζουν όταν εξειδικεύουμε τις απαντήσεις μας στα ερωτήματα (1) με (6). Αν ήμουν δημοσιογράφος, και είχα μπροστά μου τους πολιτικούς αρχηγούς, πολύ θα ήθελα να ακούσω τις απαντήσεις τους σε αυτά. Μιας και δεν τους έχω, θα προσπαθήσω να τα απαντήσω ο ίδιος, όσο πιο σύντομα μπορώ, στην βάση προσωπικής εκτίμησης της κατάστασης σε Ελλάδα και ευρωζώνη.

(1) Τι θα πρέπει να ζητήσει η νέα κυβέρνηση;

Πρώτον, τα κεφάλαια που πηγαίνουν στις τράπεζες για ανακεφαλαιοποίησή τους, να μην καταγράφονται στο ελληνικό δημόσιο χρέος και να μην χρειάζεται η αποπληρωμή τους από το ελληνικό δημόσιο. Αντίθετα, να πηγαίνουν κατ’ ευθείαν από το EFSF-ESM στις τράπεζες με το πρώτο να λαμβάνει ως αντάλλαγμα κοινές μετοχές τους, και, σε συνεργασία με την ΕΚΤ και την EBA (European Banking Authority), να επιβλέπει την εξυγείανση των τραπεζών. Όταν οι τράπεζες ορθοποδήσουν, το EFSF-ESM πωλεί τις μετοχές αυτές και τα δάνεια αποπληρώνονται χωρίς την ανάμειξη του ελληνικού δημοσίου. (*)

Δεύτερον, moratorium των αποπληρωμών προς την τρόικα για ένα έτος και για όσο καιρό ο ρυθμός μεγέθυνσης της ελληνικής οικονομίας είναι κάτω του 2%. Όταν ο ρυθμός αυτός ξεπεράσει το 2%, τότε οι αποπληρωμές ξεκινούν και πάλι σταδιακά για όσο χρονικό διάστημα απαιτείται. (**)

Τρίτον, άμεσες ξένες επενδύσεις σε επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα από consortium της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ) και του Ευρωπαϊκού Ταμείου Επενδύσεων (ΕΤΕν) (με έμφαση στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις) –  και με χρηματοδότηση που θα προκύψει από έκδοση ομολόγων των δύο αυτών οργανισμών, ασφαλιζόμενων αν χρειαστεί από έκδοση ασφαλιστιστηρίων από το EFSF-ESM (υπέρ των ομολογιούχων). (***)

(2) Τι θα πρέπει να προσφέρει η νέα κυβέρνηση ως αντάλλαγμα;

Πρώτον, την εγγύηση ότι, βρέξει-χιονίσει, το ελληνικό δημόσιο θα ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του από την 1-1-2013 και για πάντα – ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται ως προς τις δαπάνες του δημοσίου, τα της φορολογίας κλπ.

Δεύτερον, ότι οργανισμοί όπως ο ΟΣΕ θα εκχωρηθούν για 50 χρόνια, προς €1, σε consortium (στο οποίο μπορεί να συμμετέχει και η ΕΤΕπ) το οποίο θα πλειοδοτεί ως προς τα κεφάλαια που προτίθεται να επενδύσει και το προσωπικό που διατίθεται να διατηρήσει (ή νέο που θα προσλάβει).

(3) Ποια βήματα θα ανακοινώσει πως θα κάνει στην περίπτωση που δεν προκύψουν, από την επαναδιαπραγμάτευση, κάποια ελάχιστα οφέλη για την χώρα;

Ένα και απλό: Να δηλώσει ότι δεν θα δεχθεί τις επόμενες δόσεις από το EFSF. Ούτε καταγγελίες ούτε τίποτα. Απλά, ο νέος πρωθυπουργός να πει στους εταίρους μας: «Κυρίες και κύριοι, δεν μπορώ, με το χέρι στην καρδιά, να πάρω κι άλλα δάνεια από τους φορολογούμενούς σας εφόσον δεν υπάρχει ένα πλάνο στο τραπέζι που να αφήνει έστω και μικρό περιθώριο ελπίδας ότι ο ελληνικός λαός θα μπορέσει να σας αποπληρώσει.» Και ο νοών νοείτο. [Καθώς, όπως είναι λογικό, αυτή η άρνηση εκταμίευσης σημαίνει και de facto επιβολή moratorium αποπληρωμών προς την ΕΚΤ – ανατρέποντας ολόκληρη τον Μνημονιακό «σχεδιασμό» της τρόικα όχι μόνο όσον αφορά την Ελλάδα αλλά και της Ιρλανδίας, Πορτογαλίας και Ισπανίας.] (Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι, έτσι κι αλλιώς, από τούδε και στο εξής, ούτε ένα ευρώ από αυτές τις δόσεις δεν θα πάρουμε για χρήση εκ μέρους του δημοσίου μας – όπως π.χ. η προηγούμενη δόση των €4,2 δις που πήγε ολόκληρη στην ΕΚΤ).

(4) Ποια θα είναι αυτά τα ελάχιστα οφέλη για την χώρα που, εφόσον δεν προσφερθούν από την «άλλη» πλευρά, η δική μας πλευρά θα προβεί στα βήματα του μέρους (3);

Αυτό είναι κάτι που κανείς διαπραγματευτής δεν αποκαλύπτει εξ αρχής. Σε γενικές γραμμές όμως, η «λεπτή κόκκινη γραμμή» πρέπει να χαραχθεί έτσι ώστε, αν τελικά συμφωνήσουμε με την τρόικα, να εξασφαλιστεί (κι όχι απλά να ανακοινωθεί στην βάση φαντασιώσεων – όπως έκαναν ο κ. Παπακωνσταντίνου κι ο κ. Βενιζέλος) ότι οι επενδύσεις θα είναι τέτοιες που να οδηγήσουν γρήγορα (εντός έξι μηνών το αργότερο) σε έναν ρυθμό μεγέθυνσης τους ονομαστικού ΑΕΠ γύρω το 3% (και πως θα ανέλθει κατόπιν στο 5% για να ξανα-αρχίσουν οι αποπληρωμές των δανείων στην τρόικα.)

(5) Πως θα προετοιμαστεί η κυβέρνηση για την περίπτωση που αναγκαστεί να κάνει αυτά τα βήματα;

Αν τελικά οι Ευρωπαίοι μας πουν «δεν μασάμε», τι κάνουμε; Αν εκείνη την στιγμή δεν προτιμούμε, εμείς οι ίδιοι, το να πούμε «όχι» στην επόμενη δόση από το να την λάβουμε, τότε η απειλή μας θα έχει αποδειχθεί κάλπικη και η στρατηγική μας θα βασίζεται σε μια μπλόφα – κάτι που καμία κυβέρνηση δεν δικαιούται να κάνει σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για την χώρα.  Για να προτιμούμε να πούμε το «όχι», από το να σκύψουμε το κεφάλι, είναι απαραίτητη η κατάλληλη προετοιμασία ώστε το ελληνικό δημόσιο, έστω και υπό το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του άμεσα. Έχω ξανα-αναφερθεί σε δύο βασικούς τρόπους που μπορεί να το πετύχει: Πρώτον, με την από-πάνω-προς-τα-κάτω συμπίεση των μισθών του δημοσίου και, δεύτερον, με την έκδοση ομολογιών που, με νόμο, δεσμεύουν τα δημόσια ταμεία να κάνουν αποδεκτές τις ομολογίες αυτές για καταβολή ΦΠΑ, φόρους εισοδήματος κλπ έξι μήνες αργότερα και, μάλιστα, με γενναία έκπτωση (ακόμα και 20%). Πολλοί συμπολίτες μας που γνωρίζουν από τώρα τι φόροι τους περιμένουν στην γωνία σε 6, 8, 12 μήνες θα προτιμήσουν, αντί να βγάζουν τα χρήματα που τους έμειναν στις τράπεζες στο εξωτερικό με στόχο να τα ξαναφέρουν όταν θα πρέπει να πληρώσουν την εφορία, να αγοράσουν αυτές τις ειδικές φορο-ομολογίες εξασφαλίζοντας μια μεγάλη φορο-έκπτωση. Με αυτά τα δύο μέτρα, και άλλες γενναίες περικοπές δαπανών χωρίς άμεσο αντίκυπο στα κατώτερα εισοδήματα, το ελληνικό δημόσιο μπορεί να επιβιώσει έως ότου η Ευρώπη αναγκαστεί από την ζωή (και την πίεση μιας ΕΚΤ που θα βρεθεί σε μεγάλη υπαρξιακή αγωνία) να ανοίξει ξανά τις διαπραγματεύσεις με μεγαλύτερη σύνεση και καλύτερη διάθεση. Διαφορετικά, σε 6 ή 8 μήνες απλά δεν θα υπάρχει ευρωζώνη, ό,τι και να πράξει η ελληνική κυβέρνηση.

(6) Ποιο γενικότερο πλαίσιο συμφωνίας θα πρέπει να προτείνει η νέα κυβέρνηση;

Τα τελευταία δύο χρόνια, η εικόνα της χώρας μας στην Ευρώπη είναι αποκαρδιωτική. Οι έλληνες εμφανιζόμαστε ως ζητιάνοι που προσπαθούν να εξασφαλίσουν καλύτερους όρους για πάρτη τους, χωρίς να νοιάζονται για τα προβλήματα των άλλων ευρωπαίων, νότιων και βόρειων. Ότι παλεύουμε να εξασφαλίσουμε την δόση μας κι… έχει ο Θεός. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Πως; Με δύο τρόπους. Πρώτον, έχοντας δεσμευτεί ότι το ελληνικό δημόσιο ποτέ ξανά δεν θα έχει ούτε ένα ευρώ έλλειμμα (εφόσον η Ευρώπη αναλάβει το τραπεζικό σύστημα, τις ξένες άμεσες επενδύσεις, και ένα moratorium αποπληρωμών μέρι να έρθει η ανάκαμψη). Και δεύτερον επιμένοντας, απαιτώντας θα έλεγα, ότι ό,τι ισχύει για την Ελλάδα θα πρέπει να ισχύει και για τις υπόλοιπες χώρες που βρίσκονται εντός του EFSF ή που ετοιμάζονται να μπούνε σε αυτό (δηλαδή η Ιταλία). Με αυτές τις δύο κινήσεις, η Ελλάδα θα αλλάξει την εικόνα που έχει στα μάτια των ευρωπαίων πολιτών, με σημαντικά μακροπρόθεσμα οικονομικά και πολιτικά οφέλη.

Αυτές είναι οι απαντήσεις μου στα έξι καυτά ερωτήματα περί επανα-διαπραγμάτευσης. Ποιο κόμμα έχει καταθέσει ένα τέτοιο πρόγραμμα; Κανένα, βεβαίως. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν είναι διατεθειμένοι ούτε καν να διανοηθούν μια απάντηση στο ερώτημα (3). Άρα, θα πάνε σε μια διαπραγμάτευση-παρωδία όπου το αποτέλεσμα θα θυμίζει Γιώργο Παπακωνσταντίνου ή Ευάγγελο Βενιζέλο, με θλιβερές θριαμβολογίες για «χαλάρωση όρων», κάποιες ανούσιες επιμηκύνσεις κλπ., που όμως θα αποτύχουν παταγωδώς να καταστήσουν βιώσιμη την ελληνική κοινωνική οικονομία και, έτσι, θα μας οδηγήσουν νομοτελειακά εκτός ευρωζώνης, εξοστρακίζοντάς μας σε μια στιγνή εξορία στην οποία, σύντομα, θα μας ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι της περιφέρειας, μαζί και με την Γαλλία!

Μένει ο Σύριζα ως το μόνο κόμμα που θέτει το ερώτημα (3) και το απαντά ουσιαστικά. Για αυτό τον λόγο θα έχει την ψήφο μου.(****) Κι ας με στενοχωρεί η ρητορική του επίδοση στα περί «καταγγελιών», κατάργησης της λιτότητας (λες και είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε), νέων προσλήψεων στο δημόσιο, εθνικοποίηση των τραπεζών κλπ. Την Δευτέρα, αν κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση, είναι το μόνο μεγάλο (πλέον) κόμμα που μπορεί να επιχειρήσει μια διαπραγμάτευση σαν αυτή που περιέγραψα. Όσο για τις «άλλες» πολιτικές του, που απορρίπτω, ελπίζω ότι η αναρρίχηση στην ηλεκτρική καρέκλα της εξουσίας θα τις σκορπίσει στους πέντε ανέμους.

 

ΥΓ. Φτάνουν στα αυτιά μου, εδώ στο μακρυνό Seattle, πως αναλαμβάνω κυβερνητικό πόστο σε κυβέρνηση Σύριζα (κάτι που πολλοί θα σκεφτείτε ότι επιβεβαιώνεται από το πιο πάνω συμπέρασμά μου και την ψήφο μου στον Σύριζα). Για να μην υπάρχει παρεξήγηση μεταξύ μας, επιτρέψτε μου να είμαι σαφής: Θα βοηθήσω όποια κυβέρνηση μου το ζητήσει σε μια δύσκολη στιγμή. Συμβουλευτικά όμως. Για να ασκήσει κάποιος εξουσία από κυβερνητικό πόστο, πρέπει να έχει βαθμούς ελευθερίας (ιδίως σε μια διαπραγμάτευση) που δεν δικαιούται άνευ της δημοκρατικής νομιμοποίησης που μόνο η κρίση των πολιτών στην κάλπη μπορεί να προσφέρει.

 

(*) Αυτή ήταν εξ αρχής η πρότασή μας με τον Stuart Holland πριν από δύο χρόνια για την επίλυση της τραπεζικής κρίσης (βλ. εδώ – βλ. 2η πολιτική). Τώρα πια έχει γίνει κοινή πεποίθηση σε όλη την Ευρώπη, ακόμα και εντός της ΕΚΤ, ότι κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο και επιθυμητό. [Βλ. σχετικό άρθρο του πρώην στελέχους της ΕΚΤ Lorenzo Bini Smaghi στους Financial Times]

 

(**) Όπως συνέβη, π.χ., με τα δάνεια της Βρετανίας από τις ΗΠΑ μετά τον Β’ ΠΠ.

 

(***) Άλλη μια πρόταση που ακούγεται πολύ τις μέρες αυτές (αν έχετε ακούσει περί ομολόγων-έργων ή project-bonds) την οποία όμως πρωτοδιαβάσατε εδώ – βλ. «Μια νέα αρχιτεκτονική για το ευρώ, προς το τέλος του κειμένου).

 

(****) Σε άρθρο μου προ των εκλογών του Μαΐου, είχα μοιράσει 10 ψήφους σε διάφορα κόμματα στο πλαίσιο αυτού που ονομάζουμε στην Θεωρία Παιγνίων «μεικτή στρατηγική». Δεν το κάνω σήμερα. Γιατί; Η ΔΗΜΑΡ που είχε λάβει 3 από εκείνες τις 10 ψήφους μου, απεδείχθη πανέτοιμη να αποδεχθεί τον εκβιασμό της τρόικα, αρνούμενη να απαντήσει στο ερώτημα (3) πιο πάνω. Οι Οικολόγοι-Πράσινοι εξακολουθούν να είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο για την χώρα αλλά αυτή την στιγμή προέχει η διαπραγμάτευση με την τρόικα – κάτι για το οποίο το κόμμα αυτό δεν έχει εκφέρει άποψη που να το κάνει να ξεχωρίζει (τουλάχιστον στα μάτια μου). Η Δράση του κ. Μάνου έχει ως άποψη την μη διαπραγμάτευση. Αδυνατεί να κατανοήσει πως η θέση της χώρας στο ευρώ υπονομεύεται από την προσπάθεια τήρησης των όρων του Μνημονίου – κι ότι η απελευθέρωση αγορών σε ελεύθερη πτώση δεν θα αντιστρέψει το καταστροφικό τσουνάμι. Αφήστε που έπραξε το τεράστιο σφάλμα, για φιλελεύθερο κόμμα, της σύμπραξης με τον ισλαμοφοβικό κ. Τζήμερο ο οποίος θεωρεί πως οι εκπτώσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (π.χ. των μεταναστών) κατά κάποιον τρόπο εξισορροπούν τις απώλειες των «δικών» μας. [Εδώ πρέπει να ζητήσω συγγνώμη γιατί σε εκείνο το άρθρο είχα δώσει εύσημα στο τομέα των δικαιωμάτων των μειονοτήτων στην Δημιουργία Ξανά – απλά, δεν είχα διαβάσει αρκετά προσεκτικά τα λεγόμενά τους. Μήπως συνέβη το ίδιο και στον κ. Μάνο;]

 http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2012-06-18-22-33-42-2012061865357/

ΕΚΤΥΠΩΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΣΤΕ ΤΟ…ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ!

ΕΚΤΥΠΩΣΤΕ ΤΟ ή ∆ΩΣΤΕ ΤΟ ΣΤΟΝ ∆ΙΠΛΑΝΟ ΣΑΣ ΝΑ ΕΝΗΜΕΡΩΘΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΣΤΙΣ 17 Ιουνίου 2012.

Αυτά που μας έμειναν

του Γιάνη Βαρουφάκη

Τον Απρίλιο του 2010, πριν υπογραφεί το Μνημόνιο 1, έγραφα σε αυτές τις σελίδες: «Έχουμε εμπλακεί σε μια ατέρμονη διαπραγμάτευση που μας σέρνει όλο και κοντύτερα σε ένα Αργεντίνικο τάνγκο εντός της ευρωζώνης, με την υποχρεωτική συμμετοχή και άλλων δεινοπαθούντων χωρών (π.χ. Ισπανία, Πορτογαλία – ακόμα και Γαλλία), του οποίου η λογική κατάληξη είναι ο προαναγγελθείς θάνατος του ευρώ.» Τον Ιανουάριο του 2011, αλλά και ξανά (ως υπενθύμιση) τον Ιανουάριο που μας πέρασε, ξαναέγραφα: «Αυτή η Κρίση, αν την αφήσουμε να εξελιχθεί …, δεν θα δείξει επιείκεια σε κανέναν. Δεν θα διαχωρίσει τον φαύλο από τον χρηστό, τον Γερμανό βιομηχανικό εργάτη από τον αργόσχολο του ΟΣΕ, τον ιδιωτικό από τον δημόσιο υπάλληλο, τον έλληνα μεροκαματιάρη στον Ορχομενό από τον Πολωνό μετανάστη στο Παρίσι.»

Έως εδώ. Έχω κουραστεί, και σας έχω κουράσει, με τον μακρόσυρτο θρήνο μου για την ευρωζώνη που χάνεται (κι όχι απλώς χάνουμε) όχι λόγω ανυπέρβλητων τεχνικο-οικονομικών προβλημάτων αλλά εξ αιτίας της οργανωμένης ανοησίας των ευρωπαίων ηγετών. Όχι ότι άλλαξα γνώμη ή ότι δεν έχει σημασία η αποδόμηση της Ευρώπης. Απλά, δεν έχει νόημα πια να επανέλθω άλλη μια φορά. Ο στόχος όλων σχεδόν των άρθρων μου τα δύο αυτά χρόνια ήταν να προειδοποιήσουν ότι πρόκειται για γενικευμένη Ευρωπαϊκή Κρίση και ότι το φάρμακο-συνταγή, που ξεκίνησε ως Made for Greece, θα δηλητηρίαζε (αντί να γιατρέψει) την Ήπειρό μας συνολικά. Φτάσαμε στο σημείο που, αυτή η «εκκεντρική» άποψη, δυστυχώς έχει μετατραπεί, λόγω των εξελίξεων, σε μια απλή περιγραφή της πραγματικότητας.

Το ερώτημα τίθεται λοιπόν: Και τώρα τι κάνουμε; Εκλογές έρχονται, οι πολιτικοί ψέλνουν ο καθένας το τροπάρι του, μανιφέστα δημοσιοποιούνται και συζητιώνται. Επιτρέψτε μου σε αυτό το κλίμα να καταθέσω κι εγώ τον δικό μου δεκάλογο-μανιφέστο. Δεν έχει σκοπό να αποτελέσει ολοκληρωμένο πρόγραμμα. Στόχος του είναι να λειτουργήσει ως κάλεσμα επιστροφής σε κάποιες ατομικές και συλλογικές αξίες που αποτελούν το τελευταίο όπλο που διαθέτουμε σε αυτό το σκηνικό κατάρρευσης. Δεν θα σας μιλήσω για μεταρρυθμίσεις του δημοσίου, για κοινωνικές πολιτικές, για το ασφαλιστικό. Δεν θα το κάνω επειδή όποιος κάνει τέτοιες εξαγγελίες, την ώρα που τα ταμεία είναι απολύτως άδεια (και δεν θα γεμίσουν ό,τι και να γίνει, με οποιαδήποτε κυβέρνηση), εξαπατάται και εξαπατά. Όχι, θα φτιάξω έναν δεκάλογο που να αναφέρεται στα «μικρά», τα οποία είναι τα μόνα που μας έμειναν, σε εμάς τους «μικρούς» ανθρώπους, για να οικοδομήσουμε κάτι από τα συντρίμμια. Φτάνει όμως ο πρόλογος. Προχωρώ στον δεκάλογο χωρίς να επεξηγώ τα σημεία του.

1. Να λειτουργούμε και να συμπεριφερόμαστε όλοι, η κάθε μία και ο καθένας μας, σαν να ζούμε στο Πανοπτικόν του Jeremy Bentham. Σαν όλος ο πλανήτης να μας βλέπει ανά πάσα στιγμή στις οθόνες όλων των κινητών, όλων των τηλεοράσεων, όλων των matrix στα στάδια της γης.

2. Να ξαφνιάζονται θετικά οι ξένοι κάθε φορά που έρχονται σε επαφή μαζί μας (ως τουρίστες, επιχειρηματίες, φοιτητές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, γραφειοκράτες), κάνοντάς τους έτσι να αντρέπουν τις στερεότυπες προσδοκίες τους για εμάς.

3. Να νιώθουμε ντροπή κάθε φορά που βλέπουμε μια μεταχρονολογημένη επιταγή (είτε όταν την εισπράττουμε είτε όταν την εκδίδουμε).

4. Να νιώθουμε ντροπή που στην χώρα μας υπάρχει η έννοια των «αντικειμενικών αξιών» και τριπλή ντροπή αν συμμετάσχουμε σε αγοραπωλησία όπου δηλώνεται αυτή η «αξία» και όχι η πραγματική.

5. Να νιώθουμε ντροπή για κάθε εργαζόμενο που εργάζεται με μπλοκάκι, όσο ντροπή νιώθουμε όταν γιατρός ζητά φακελάκι (ή του προσφέρεται).

6. Κάθε φορά που νιώθουμε τέτοια ντροπή, να την δημοσιοποιούμε στο facebook και στο twitter, με ονόματα και διευθύνσεις.

7. Να διεθνοποιήσουμε τα μέτρα σύγκρισής μας: Κάθε φορά που πίνουμε καφέ, πάμε στο πανεπιστήμιο, μπαίνουμε στο λεωφορείο, ετοιμαζόμαστε να ανάψουμε τσιγάρο, να σκεφτόμαστε πως θα συμπεροφερόμασταν αν είμασταν στην Βιέννη ή στην Νέα Υόρκη – και να πράττουμε ανάλογα.

8. Να απαιτήσουμε η κοινή μας αναξιοποίητη, δημόσια περιουσία που πάει για ιδιωτικοποίηση να μην πουληθεί αλλά να δοθεί για 50 χρόνια το κάθε ακίνητο, ο ΟΣΕ ολόκληρος, για €1 το κομμάτι αλλά σε ανθρώπους με μεράκι, στην βάση του τι έχουν ήδη πετύχει στην ζωή τους, πόσα κεφάλαια θα φέρουν, του business plan που καταθέτουν.

9. Να σκεφτόμαστε συνεχώς όλοι μας πως θα κλέψουμε δουλειές, θέσεις εργασίας, όχι από τις γειτονικές χώρες αλλά από τις χώρες των δανειστών μας. Ως καταναλωτές που κατευθύνουν τις αγορές τους έξυπνα. Ως παραγωγοί που ντρέπονται να μην εξάγουν ούτε ένα κοντέινερ τον χρόνο στην Γερμανία (ή που εξάγουν ελαιόλαδο στην Ιταλία, όπου συσκευάζεται ως ιταλικό).

Στην Ελλάδα πάσχουμε από Ναπολεόντειο Σύνδρομο. Θεωρούμε ότι τα πάντα πρέπει να έρθουν από «τα πάνω», είτε πρόκειται για την κρατική επιδότηση είτε για τις μεταρρυθμίσεις που κι αυτές από «τα πάνω» τις περιμένουμε. Κι όμως. Σχεδόν τίποτα δεν πρέπει πλέον να περιμένουμε από εκεί. Εκεί «πάνω» το μόνο που υπάρχει είναι κρανίου τόπος. Μένουμε εμείς οι «μικροί» άνθρωποι εδώ στα «κάτω». Στο χέρι μας είναι οι «μεταρρυθμίσεις» που έχουμε πραγματικά ανάγκη και τις οποίες δεν χρειαζόμαστε κανέναν πολιτικό να τις εισαγάγει.

ΥΓ. Ξέρω, ξέρω. Υποσχέθηκα δεκάλογο και κατέθεσα εννέα σημεία μόνο. Το δέκατο δεν χρειάζεται, όσοι διαβάζετε αυτή την στήλη συστηματικά, να το περιλάβω επισήμως. Το γνωρίζετε καλά. Το αναφέρω για όσους «τυχερούς» με διαβάζετε για πρώτη φορά: «Να πούμε ΟΧΙ στην επόμενη δόση του Μνημονιακού δανείου, όσο δεν ακολουθείται από ένα πλάνο του πως θα ξοδευτεί το ποσό αυτό με τρόπο που να αφήνει περιθώριο αισιοδοξίας, έστω και μικρής, ότι θα μπορέσουμε να αποπληρώσουμε τόσo αυτό το ποσό όσο και τα υπόλοιπα χρέη.» (Βλ. εδώ για το επιχείρημα στα ελληνικά και εδώ για μια πιο πρόσφατη έκδοσή του στα «ξένα»).

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=15732

Η τυχοδιωκτική εξίσωση «ευρώ ίσον Μνημόνιο»

Tου Σταύρου Λυγερού

 

Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων επιθυμεί και την παραμονή στην Ευρωζώνη και τον απεγκλωβισμό από το Μνημόνιο. Μετά το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου, όμως, η τρόικα δηλώνει ότι η μη εφαρμογή του Μνημονίου θα προκαλέσει παύση της χρηματοδότησης και έξοδο από την Ευρωζώνη.

Μία προκαταρκτική παρατήρηση: Το ευρώ δεν είναι θρησκεία. Το θέλουμε ως θεσμό ευημερίας που προωθεί την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Οφείλουμε να το προσεγγίζουμε ορθολογικά και όχι σαν εικόνισμα. Αναμφίβολα, η επιστροφή στη δραχμή θα είχε -τουλάχιστον για ένα χρονικό διάστημα- βαρύτατες επιπτώσεις. Από την άλλη, όμως, κανείς δεν θα ήθελε την παραμονή στο ευρώ εάν επέβαλαν ως αντίτιμο την εξαθλίωση. Τότε, ο ορθολογισμός υπαγορεύει να επιλέξουμε τη λιγότερο καταστροφική οδό.

Οι εγχώριοι και οι ξένοι που ταυτίζουν το Μνημόνιο με την παραμονή στην Ευρωζώνη λειτουργούν τυχοδιωκτικά: Πρώτον, εκμεταλλεύονται – σπαταλούν τον ευρωπαϊσμό των Ελλήνων για να προωθήσουν ιδεοληψίες και εκλογικές σκοπιμότητες. Δεύτερον, στρώνουν τον δρόμο για την έξοδο από την Ευρωζώνη. Το Μνημόνιο εκτός από κοινωνικά επώδυνο είναι και οικονομικά βλαβερό. Η εφαρμογή του πιθανότατα θα οδηγήσει τη χώρα σε κατάρρευση, η οποία αναπόφευκτα θα δημιουργήσει ανεξέλεγκτες δυναμικές.

Η Ευρωζώνη έχει δίκιο να απαιτεί δημοσιονομική εξυγίανση. Δεν έχει δίκιο, όμως, να εμμένει δογματικά σε μία συνταγή η οποία, αποδεδειγμένα πια, αντί να γιατρεύει σκοτώνει τον ασθενή. Η τρόικα ισχυρίζεται ότι η αποτυχία οφείλεται όχι στη συνταγή της, αλλά στη λάθος εφαρμογή. Η αποτυχία αυτής της πολιτικής σε Πορτογαλία και Ισπανία, όμως, αποδεικνύει ότι ο ισχυρισμός είναι διάτρητος. Γι’ αυτό και η τρόικα όχι μόνο δεν έχει καταγγείλει αυτούς που δεν εφάρμοσαν σωστά το Μνημόνιο, αλλά και, αντιθέτως, εν όψει εκλογών, παρεμβαίνει ωμά υπέρ τους. Προφανώς, βολεύεται με τα εύκολα «ναι» τους και απεχθάνεται όσους αμφισβητούν τις ιδεοληψίες της.

Για να αποτραπεί η διαφαινόμενη κατάρρευση, η Ελλάδα πρέπει να απεγκλωβισθεί από το Μνημόνιο και να διαπραγματευθεί με την Ευρωζώνη όχι απλώς τη χαλάρωση της θηλιάς, αλλά ένα εναλλακτικό πρόγραμμα ανάταξης. Πιθανότατα η τρόικα θα αρνηθεί, απειλώντας με παύση της χρηματοδότησης. Το διαπραγματευτικό όπλο της Ελλάδας είναι ότι συνιστά συστημικό κίνδυνο. Η έξοδός της όχι μόνο θα είχε τεράστιο οικονομικό κόστος, αλλά και θα προκαλούσε καταστροφικό ντόμινο.

Προϋπόθεση για να χρησιμοποιηθεί δημιουργικά και όχι τυχοδιωκτικά αυτό το όπλο, αλλά και για να αξιοποιηθούν τα ρήγματα που έχει υποστεί η νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία στην Ευρωζώνη, είναι η Ελλάδα να επεξεργασθεί ένα αξιόπιστο ρεαλιστικό εθνικό σχέδιο που θα δίνει στοχευμένα λύσεις με ιθαγένεια. Ενα σχέδιο που να συνδυάζει την ανασυγκρότηση των θεσμών, τη ριζική δημοσιονομική εξυγίανση και την εκμετάλλευση των λιμναζουσών αναπτυξιακών δυνατοτήτων.

Δυστυχώς, οι άρχουσες ελίτ συμπεριφέρονται τριτοκοσμικά. Αντί να αγωνισθούν για τη σωτηρία της κοινωνίας και του εαυτού τους, έχουν αταβιστικά καταφύγει στην ποδιά των ξένων κηδεμόνων, τους οποίους και χρησιμοποιούν για εκκαθάριση εσωτερικών λογαριασμών. Ετσι, βουλιάζουν στο αδιέξοδο και πολλαπλασιάζουν τις πιθανότητες μιας τυφλής κοινωνικής έκρηξης. Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_01/06/2012_444918

Λογιστικός έλεγχος του χρέους: υπό ποιούς όρους και με ποιό στόχο

του Λεωνίδα Βατικιώτη

(Επίκαιρα, 10 Μαΐου 2012)

Στην επικαιρότητα επανήλθε το αίτημα συγκρότησης επιτροπής λογιστικού ελέγχου που θα ανοίξει τα βιβλία του δημόσιου χρέους με αφορμή τις πέντε προτάσεις που κατέθεσε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, παραλαμβάνοντας την διερευνητική εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Πρόκειται για ένα αίτημα που μέχρι στιγμής έχει συναντήσει την θερμή ανταπόκριση της ελληνικής κοινωνίας. Ήδη, η Πρωτοβουλία για τη Συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που ιδρύθηκε τον Μάρτιο του 2011, με ακριβώς αυτό το στόχο, έχει συγκεντρώσει περισσότερες από 60.000 υπογραφές σε ψήφισμα με το οποίο ζητά τον σχηματισμό μιας τέτοιας επιτροπής, που θα είναι ανεξάρτητη, διεθνής και θα λογοδοτεί στην κοινωνία. Το αίτημα είχε υποστηριχθεί κι από πολλές διεθνείς προσωπικότητες. Από την ιδρυτική της μάλιστα συνέντευξη η Πρωτοβουλία είχε αποκλείσει το ενδεχόμενο να εκφυλισθεί σε Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής γιατί το αποτέλεσμα θα ήταν το κουκούλωμα των αλλεπάλληλων σκανδάλων τα οποία συνοδεύουν την έκρηξη του ελληνικού δημόσιου χρέους. Επίσης είχε ειπωθεί με σαφήνεια ότι το αίτημα δεν απευθυνόταν στην τότε κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, δεδομένου του καθόλου …έντιμου πρότερου βίου της. Κανείς εκ των ιδρυτών της Πρωτοβουλίας δεν ήθελε να χρησιμοποιηθεί η πρόταση του λογιστικού ελέγχου από την κυβέρνηση και τους πιστωτές ως ένα μέσο νομιμοποίησης των απαιτήσεων των δανειστών.

Ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας του αιτήματος φάνηκε πολύ γρήγορα από την απροθυμία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να υιοθετήσουν το αίτημα, υπό οποιαδήποτε εκδοχή ή ερμηνεία του. Αντίθετα με ό,τι συνέβη στην αντίπερα πολιτική όχθη όπου οι περισσότεροι πολιτικοί χώροι οι οποίοι τάσσονται κατά του Μνημονίου το υιοθέτησαν, παραλλάσσοντας και προσαρμόζοντάς το στο δικό τους πρόγραμμα. Συνηθισμένα πράγματα… Ωστόσο, για την Πρωτοβουλία Συγκρότησης της Επιτροπής είναι δεδομένο ότι το αίτημα της ΕΛΕ συμβαδίζει και αλληλοσυμπληρώνεται με το αίτημα παύσης πληρωμών και διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους ή όλου του δημόσιου χρέους.

Ο ισχυρισμός αυτός (περί παύσης πληρωμών και διαγραφής του χρέους) όσο ακραίος κι αν ακούγεται, θεμελιώθηκε πριν λίγους μήνες σε δημόσια εκδήλωση στην ΕΣΗΕΑ όπου παρουσιάστηκε μέρος της ερευνητικής δουλειάς που ήδη γίνεται εθελοντικά στο πλαίσιο της ΕΛΕ από δευτερογενές φυσικά υλικό και χωρίς πρόσβαση σε επίσημα έγγραφα. Ειδικότερα, η παρουσίαση του κεφαλαίου που αφορά τα χρήματα τα οποία οφείλει να καταβάλει στην Ελλάδα η κυβέρνηση της Άνγκελα Μέρκελ στο πλαίσιο του κατοχικού δανείου και των γερμανικών επανορθώσεων από την εποχή της ναζιστικής κατοχής (με τη βοήθεια στοιχείων που έχει συγκεντρώσει και επεξεργαστεί επιτροπή της οποίας ηγείται ο Μανόλης Γλέζος) έδειξε ότι οποιαδήποτε συζήτηση για τις οικονομικές σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας οφείλει να ξεκινά από τα ποσά που μας οφείλει η Γερμανία. Κι αυτά είναι σχεδόν δύο φορές όσο το ελληνικό δημόσιο χρέος. Κατ’ επέκταση, οποιαδήποτε ανησυχία μην τυχόν και ο λογιστικός έλεγχος καταλήξει ότι η Ελλάδα τελικά χρωστάει και πρέπει να πληρώσει είναι πέρα για πέρα αβάσιμη!

Ωστόσο, επιχειρήματα για την ανακήρυξη μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους ως παράνομου ή αντισυνταγματικού, που θα επιτρέψει την μη πληρωμή του, γεννάει και η δυσάρεστη και πολλαπλά αρνητική εξέλιξη της πρόσφατης αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους (PSI). Όπως συνέβη με το πρώτο δάνειο των 110 δις. ευρώ έτσι και με το δεύτερο δάνειο των 109 δισ. ευρώ από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και των 28 δις. από το ΔΝΤ υπάρχει πλήθος ενδείξεων ότι οι σχετικές δανειακές συμβάσεις είναι στον …αέρα. Η πρώτη κατ’ αρχήν δεν έχει καν ψηφισθεί από την Βουλή γιατί η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου ήξερε πως δεν είχε την απαιτούμενη αυξημένη πλειοψηφία των 180 εδρών. Ήταν η εποχή που η Νέα Δημοκρατία αντιπάλευε το Μνημόνιο, αυξάνοντας την επιρροή της στην ελληνική κοινωνία. Όμως, κατά πόσο μπορεί να είναι δεσμευτική και νόμιμη μια διεθνής συμφωνία που δεν φέρει την έγκριση της εθνικής αντιπροσωπείας; Ερωτηματικά εγείρονται και σε ό,τι αφορά τη νομιμότητα της παρούσας σύμβασης. Γιατί να μην αμφισβητηθεί σε ελληνικά και διεθνή δικαστήρια η έκδοση ελληνικών ομολόγων υπό το δίκαιο μιας ξένης χώρας, όπως της Αγγλίας και του Λουξεμβούργου, που περισσότερο παραπέμπει σε τριτοκοσμικές αποικίες της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου κι όχι φυσικά σε ευρωπαϊκά κράτη; Υπάρχουν επίσης και τα οικονομικά επίδικα της δανειακής σύμβασης και της ανταλλαγής ομολόγων: από τη σφαγή, ακόμη και στο ύψος του 98%, που έγινε στα αποθεματικά Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου τα οποία ήταν κατατεθειμένα στην Τράπεζα Ελλάδας, χωρίς να έχουν γνώση οι διοικήσεις τους, μέχρι τη νομιμότητα των χρημάτων που θα δανειστεί η χώρα και θα πληρώσουν οι φορολογούμενοι, θυσιάζοντας μισθούς, συντάξεις και δημόσια περιουσία, για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες.

Ακόμη, ο λογιστικός έλεγχος μπορεί να δείξει ότι το διεθνές δίκαιο παρέχει την απαραίτητη δικαιολογητική βάση, με την επίκληση για παράδειγμα της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, που επιτρέπει την παύση πληρωμών.

Σε κάθε περίπτωση η διαδικασία του λογιστικού ελέγχου, ακόμη και της αμφισβήτησης του δημόσιου χρέους και πολύ περισσότερο της παύσης πληρωμών, θα μας φέρει απέναντι σε όλα σχεδόν τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εξέλιξη που μπορεί να προσθέτει δυσκολίες στο εγχείρημα, είναι όμως αναμενόμενη από την στιγμή που τα κράτη αυτά ανέλαβαν να λειτουργήσουν ως ναυαγοσώστες για τις τράπεζές τους, κρατικοποιώντας στην πράξη τα χρέη που όφειλε το ελληνικό δημόσιο σε ιδιωτικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Από την στιγμή που αυτά τα ευρωπαϊκά κράτη λειτούργησαν σαν ασφαλιστικές εταιρείες των τραπεζών τους, ιεραρχώντας τα συμφέροντά των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων σε βάρος της περιλάλητης κοινοτικής αλληλεγγύης γιατί θα πρέπει η Ελλάδα να κάνει επίδειξη διπλωματικής αβρότητας αναζητώντας «ευρωπαϊκές λύσεις» στο πρόβλημα της κρίσης χρέους; Όταν μάλιστα η μοναδική «ευρωπαϊκή λύση» που έχει μέχρι στιγμής δοθεί είναι υπερδανεισμός και λιτότητα. Από την άλλη, όσο θα αποκαλύπτεται ο ρόλος της κυβέρνησης Μέρκελ τόσο ο ελληνικός λαός θα έρχεται πιο κοντά με τον γερμανικό που θα αντιλαμβάνεται ότι οι φόροι του δεν πάνε για συντάξεις αλλά για την χρηματοδότηση της Ντόιτσε Μπανκ. Η σύγκρουση επομένως με τους πιστωτές δεν σημαίνει και την δημιουργία εχθρικών σχέσεων με τους ευρωπαϊκούς λαούς. Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί…

Η σύγκρουση με τους δανειστές άλλωστε δεν αποφεύχθηκε ούτε στην Ισλανδία, ούτε στην  Αργεντινή, ούτε στον Ισημερινό, ούτε στη Ρωσία που ακολούθησαν τον δρόμο της παύσης πληρωμών, χωρίς ωστόσο οι κινδυνολογικές προβλέψεις περί διεθνούς απομόνωσης να επιβεβαιωθούν. Δεν αποφεύχθηκε ούτε και στις πολύ πρόσφατες εθνικοποιήσεις που έγιναν στην Αργεντινή και την Βολιβία, όταν η Ισπανία λειτούργησε ως μακρύ χέρι των πολυεθνικών της.

Εν κατακλείδι η διαδικασία του λογιστικού ελέγχου είναι μια διαδικασία προφανώς συγκρουσιακή που θα εξελιχθεί παρά κι ενάντια στη θέληση των δανειστών, με κριτήριο όμως τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και βάσει του διεθνούς δικαίου.

http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/

Κανένας δεν είναι ασφαλής απέναντι στο Τρίτο Μνημόνιο (Unfollow #5 Απρίλιος 2012)

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Θα χάσουν όσοι βιαστούν να δώσουν την προφανή απάντηση στην ερώτηση αν το πολεμικό Ιράκ έχει σχέση με την σύγχρονη Ελλάδα. Προς επίρρωση πιθανά ενός από τα πιο πνευματώδη και προφητικά συνθήματα που κοσμούν εδώ και χρόνια τους δρόμους της Αθήνας («μωρό μου έχουμε πόλεμο») πρόσφατη μελέτη της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας αποκάλυψε ότι το άγχος που βιώνουν οι έλληνες πολίτες είναι παρόμοιο με το άγχος στρατιωτών που συμμετέχουν σε πολεμικές επιχειρήσεις! Έχοντας προφανώς ξεπεράσει προ πολλού το στάδιο της κατάθλιψης, της παραίτησης, ακόμη και της απόγνωσης όσοι συμμετείχαν στην έρευνα (που παρουσιάστηκε στο 9^οΠανελλήνιο Συνέδριο Δημόσιας Υγείας) βρέθηκε ότι πάσχουν από μετατραυματική διαταραχή η οποία απαντάται συστηματικά σε στρατιώτες που επιστρέφουν από το Ιράκ, το Αφγανιστάν κι επίσης στα παιδιά της Παλαιστίνης που ακούν αβοήθητα τις ισραηλινές βόμβες να σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια τους, ελπίζοντας να τη γλιτώσουν μια φορά ακόμη! Αυτή είναι η Ελλάδα δύο σχεδόν χρόνια μετά την εφαρμογή του πρώτου Μνημονίου και την υιοθέτηση ενός μπαράζ μέτρων άγριων περικοπών σε μισθούς, ημερομίσθια, συντάξεις και κοινωνικές παροχές, με την ευθύνη της «Τρόικας εσωτερικού»: ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ.

Κανένα ωστόσο απ’ τα μέτρα που ψηφίσθηκαν μέχρι και τις 12 Φεβρουαρίου 2012, όταν η Βουλή έκανε νόμο του κράτους και το δεύτερο Μνημόνιο (ν. 4046/2012), δεν φαίνεται να σηματοδοτεί μια πρόσκαιρη έστω ανακωχή στον κοινωνικό πόλεμο που έχουν κηρύξει ΔΝΤ και ΕΕ. Πριν καν εφαρμοσθούν τα μέτρα που προβλέπει ο παραπάνω νόμος η επίσημα εκπορευόμενη φημολογία για ένα τρίτο Μνημόνιο οργίαζε, προδιαγράφοντας επακριβώς και την ατζέντα του καυτού δίμηνου Μαΐου – Ιουνίου. Ανεξαρτήτως των πολιτικών εξελίξεων, οι φάκελοι έχουν ήδη τοποθετηθεί επάνω στο τραπέζι και με μεγάλα γράμματα γράφουν: Πρώτο, μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα, δεύτερο μαζικές απολύσεις στον δημόσιο τομέα, τρίτο νέο αντι-ασφαλιστικό νόμο και τέλος αλλαγές στη φορολογική νομοθεσία προς όφελος των γνωστών φοροκλεπτών.

Πριν δούμε τον «λογαριασμό» αξίζει να επισημάνουμε τον ψυχρό, ανυπόκριτο τρόπο με τον οποίο προωθείται αυτή τη φορά το νέο Μνημόνιο, παρά τα κοινωνικά οδυνηρά μέτρα που το συνοδεύουν. Από την Άνοιξη του 2010 μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2012 κάθε νέα περικοπή είχε ως απαραίτητο συνοδευτικό ένα μίγμα εκβιασμών («Μνημόνιο ή χρεοκοπία»), απολογητικής («δεν υπάρχει άλλη λύση») και ενοχοποίησης της κοινωνίας («μαζί τα φάγαμε», «δεν εφαρμόστηκαν τα μέτρα του προηγούμενου Μνημονίου», κ.α.). Τώρα όμως ούτε αυτά τα επιχειρήματα δεν επιστρατεύονται και …δικαίως. Η χρεοκοπία επετεύχθη με κάθε επισημότητα, εγγράφοντας το 2012 (μετά τα έτη 1827, 1843, 1893 και 1931) ως το έτος που σημειώθηκε η πέμπτη χρεοκοπία της Ελλάδας από συστάσεως του νεότερου ελληνικού κράτους παρά τα αλλεπάλληλα μνημόνια που ψηφίσθηκαν και εφαρμόσθηκαν, οι δικαιολογίες για την ανυπαρξία «σχεδίου Β» έχουν καταρρεύσει μετά τις αποκαλύψεις του υπουργού Οικονομικών πλέον, Φίλιπου Σαχινίδη, πως η προσφυγή της Ελλάδας στο σφαγείο του «μηχανισμού διάσωσης» ήταν ειλημμένη απόφαση κι όσο για τα προηγούμενα Μνημόνια είναι πλέον ηλίου φαεινότερο ότι εφαρμόστηκαν και μάλιστα με το… παραπάνω!

Η διαγραφόμενη «αποτυχία» άλλωστε της δημοσιονομικής πολιτικής αυτή τη φορά, πιο εμφανώς από κάθε άλλην, οφείλεται στην απαρέγκλιτη υιοθέτηση των πολιτικών ισοπεδωτικής λιτότητας και όχι στην πλημμελή και διστακτική εφαρμογή τους. Επιτέλους: ο Φίλιππος Σαχινίδης και οι συν αυτώ και όχι ο κόσμος της Πλατείας Συντάγματος είχε τον έλεγχο του υπουργείου Οικονομικών από την εποχή του Κ. Σημίτη μέχρι και τώρα που εφαρμόζονται αυτές οι εξοντωτικές πολιτικές. Δικά τους είναι τα υπουργεία, δικιά τους είναι και η αποτυχία, σε ό,τι αφορά την εκπλήρωση των δημοσιονομικών στόχων που θέτουν! Προς επιβεβαίωση τα στοιχεία για την υλοποίηση του κρατικού προϋπολογισμού το πρώτο δίμηνο του 2012, όπου ακόμη κι αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα (μοναδικό κριτήριο επιτυχίας της οικονομικής πολιτικής κι ας βυθίζεται στη φτώχεια η κοινωνία, κι ας φτάνει η ανεργία στο 21% κι ας αυτοκτονούν καταμεσίς της πλατείας Συντάγματος τα άλλοτε «περήφανα γηρατειά» για «να μην αφήσουν χρέη στα εγγόνια τους») αποδείχθηκε μαϊμού: Αποτέλεσμα των αυξημένων εισροών από την ΕΕ και των συνεχιζόμενων μειώσεων του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων. Το σκιάχτρο του ελλείμματος με άλλα λόγια είναι εδώ, όχι όμως ως αποτέλεσμα του «γενναιόδωρου κράτους πρόνοιας» (το οποίο ποτέ δεν γνωρίσαμε) ή «της σπατάλης του δημοσίου» (την οποία ποτέ δεν είδαμε), αλλά της τεχνητής ύφεσης, προϊόν δηλαδή ενδογενών αιτιών και σκόπιμων ενεργειών. Η ύφεση αυτή θα φθάσει σε νέα βάθη (-5% κατά την εκτίμηση του Ιδρύματος Ερευνών των βιομηχάνων) κατά τη διάρκεια του τρέχοντος, πέμπτου στη σειρά, έτους χαρίζοντας στην Ελλάδα ένα διεθνές ρεκόρ: Το ότι είναι η μοναδική χώρα την μεταπολεμική περίοδο σε καιρό ειρήνης που είδε το ΑΕΠ της να συρρικνώνεται για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Ούτε στην Αργεντινή, ούτε στη Ρωσία, ούτε ακόμη στη Νοτιοανατολική Ασία δέχθηκε η οικονομία τέτοιο συντριπτικό πλήγμα, όπως έχει συμβεί στην Ελλάδα, με το μέλλον να παραμένει ακόμη …άδηλο. Δηλαδή κανένα από τα Μνημονιακά κόμματα να μην είναι σε θέση να υποσχεθεί πότε θα αρχίσουν να δημιουργούνται θέσεις εργασίας, πότε θα αρχίσουν να αυξάνουν τα εισοδήματα, πότε θα τελειώσει η «ειδική περίοδος» της δημοσιονομικής προσαρμογής. Προφανώς, κι όσο περνάει από το χέρι τους, ποτέ…

Η λιτότητα και η φτώχεια που προδιαγράφουν εκτείνεται στο διηνεκές. Θα ανανεώνεται δε κάθε φορά με νέες αφορμές που δεν πρόκειται να εκλείψουν ποτέ, λόγω της δικιάς τους, ατελέσφορης, πέρα από κοινωνικά ολέθριας, πολιτικής. Αρκεί μια ματιά να έριχνε κανείς στη συνέντευξη που παραχώρησε ο δοτός πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος στην ιταλική εφημερίδα Il Sole 24Ore την Παρασκευή 30 Μαρτίου όπου προανήγγειλε ένα νέο τρίτο δάνειο το 2015! «Όμως, τελικά, ίσως να μην επιστρέψουμε στις αγορές ακόμη κι αν εφαρμόσουμε πλήρως όλα τα μέτρα. Γι αυτό δεν πρέπει να αποκλειστεί μια πρόσθετη μορφή οικονομικής βοήθειας», ήταν τα λόγια του! Κι εδώ να προσθέσουμε πως τέτοια «διευκόλυνση» δεν θα δοθεί «αχρεωστήτως», αλλά θα συνοδευτεί με νέα μέτρα λιτότητας…

Επιστρέφοντας στον τρέχοντα «λογαριασμό» του Μαΐου – Ιουνίου, πάνω – πάνω θα έχει τα εργασιακά και τις αποδοχές του ιδιωτικού τομέα. Στόχος και αποστολή της επόμενης κυβέρνησης είναι ένας: να φτάσουν οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα στα 150 ευρώ όπως συμβαίνει στην Ρουμανία και την Κροατία! Αυτό το επίπεδο μισθών κρίνεται ανταγωνιστικό για την Τρόικα και τους έλληνες συνεργάτες της, όπως απερίφραστα και χωρίς να διαψευστεί από κανέναν εκτός, ακόμη κι εντός Ελλάδας, δήλωσε ο Πολ Τόμσεν, εκ μέρους του ΔΝΤ, την Τρίτη 27 Μαρτίου μιλώντας στην κοινή συνεδρίαση των επιτροπών Οικονομικών και Απασχόλησης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι τα πρόσφατα μέτρα που περιλαμβάνονταν στο δεύτερο Μνημόνιο για μείωση των μισθών κατά 22% και 32% για τους νέους, δεν είναι τα τελευταία, αλλά θα ακολουθήσουν κι άλλα. Ακόμη και μετά την ελεύθερη πτώση που θα υποστούν οι μισθοί στις 14 Μαΐου, όταν θα εξαντληθεί η μετενέργεια των κλαδικών συμβάσεων κι εκατομμύρια εργαζόμενοι δουν τους μισθούς τους να προσγειώνονται απότομα στο μειωμένο επίπεδο των συλλογικών συμβάσεων (586,08 ευρώ και 510,95 όσοι είναι κάτω των 25 ετών) ακόμη και τότε θα έρθει μια νέα μείωση. Κατά πάσα πιθανότητα, σε πρώτο στάδιο, θα λάβει την μορφή της κατάργησης του 13^ου και 14^ου μισθού. Θα απαιτηθούν όμως επιπλέον μειώσεις για να φτάσουν οι μισθοί στα 150 ευρώ όπως επιδιώκουν ΔΝΤ – ΕΕ με τη σύμφωνη γνώμη ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ…

Ζητούμενο προφανώς αυτών των μέτρων δεν είναι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, να γίνουν δηλαδή τα ελληνικά προϊόντα ελκυστικά από άποψη τιμής, όπως δημόσια ισχυρίζονται. Το πόσο αναληθής είναι ο ισχυρισμός τους φαίνεται με δύο τρόπους. Αρχικά, αν δούμε ότι το εργατικό κόστος συμμετέχει στο συνολικό κόστος παραγωγής κατά μέσο όρο 20%. Επομένως (και σε αντίθεση με το τι θα συνέβαινε αν η συμμετοχή του εργατικού κόστους στο συνολικό ήταν για παράδειγμα άνω του 50%) η επίπτωση που έχει σήμερα στην Ελλάδα η μείωση του εργατικού στο τελικό κόστος είναι πρακτικά ασήμαντη. Σε άλλα στοιχεία κόστους πρέπει κατά συνέπεια να στραφούν αν πράγματι θέλουν να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα, όπως για παράδειγμα στην εγκατάλειψη του ευρώ και την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος. Δεν είναι δυνατό το 64,3% των ελληνικών εξαγωγών να κατευθύνεται εκτός ευρωζώνης και να παραμένουμε προσδεμένοι σε ένα νόμισμα που συνεχώς ανατιμάται, εξαλείφοντας ακόμη κι όποια κέρδη ανταγωνιστικότητας ήταν δυνατό να επιτευχθούν! Κατά δεύτερο, ο προσχηματικός χαρακτήρας του στόχου βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας φαίνεται αν δούμε ότι ακόμη και μέχρι σήμερα παρά τις συνεχείς μειώσεις των μισθών, οι τιμές όλων σχεδόν των προϊόντων δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται, ακολουθούν εντελώς αντίθετη κατεύθυνση! Το εργατικό κόστος όμως κατρακυλά, κατά πολλούς τρόπους: Μέσω της άμεσης, «οριζόντιας» μείωσης μισθών και ημερομισθίων, της επέκτασης των ελαστικών σχέσεων εργασίας, του φθηνέματος του κόστους των απολύσεων, και πολλά άλλα. Εντελώς χαρακτηριστικά σε αυτό το πλαίσιο τα 50 εκ. ευρώ που θα εξοικονομεί ετησίως ο όμιλος Carrefour – Μαρινόπουλος από την οριζόντια μείωση μισθών ύψους 10% που επέβαλε στους 13.000 εργαζόμενούς του (εκ των οποίων το 70% εργάζονται με καθεστώς μερικής απασχόλησης), δεν θα οδηγήσει σε πτώση των τιμών όπως δεν έχει οδηγήσει και μέχρι τώρα. Συμπερασματικά, πίσω από τον στόχο μείωσης των μισθών στα 150 ευρώ, αν κάτι κρύβεται είναι η απογείωση του περιθωρίου κέρδους για τις επιχειρήσεις. Όλα τ’ άλλα είναι για τους αφελείς…

Το δεύτερο πακέτο μέτρων θα αφορά τον δημόσιο τομέα. Ζητούμενο θα είναι η μείωση του κόστους λειτουργίας του και θα επιτευχθεί μέσω της απόλυσης δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων που δεν θα περνούν τα τεστ αξιολόγησης κι επίσης του λουκέτου που θα μπει σε υπηρεσίες και οργανισμούς. Το κόστος λειτουργίας του δημόσιου τομέα θα αποδειχθεί το αμορτισέρ που θα απορροφά τους κραδασμούς τους οποίους θα παράγει ο ειδικός λογαριασμός για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους που ψηφίστηκε με ειδική τροπολογία, την οποία κατέθεσε ο υπουργός Οικονομικών. Από τη στιγμή που η αποπληρωμή των πιστωτών αποκτά προτεραιότητα έναντι οποιουδήποτε άλλου κονδυλίου δημόσιας δαπάνης (προς μεγάλη χαρά φυσικά των Γερμανών καθώς έτσι απομακρύνεται ο κίνδυνος αδυναμίας πληρωμών και η χρεοκοπία) τα χρήματα που κάθε μήνα θα λείπουν από τα δημόσια ταμεία θα σημαίνουν νέες απολύσεις και επιπλέον μειώσεις μισθών για τους δημόσιους υπαλλήλους.

Ο ειδικός λογαριασμός και η προτεραιότητα εξυπηρέτησης των πιστωτών θα σημάνει επίσης και νέα αντι-ασφαλιστικά νομοσχέδια. Η δραματική κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων γίνεται εμφανής αν δούμε ότι μόνο στο πρώτο δίμηνο του 2012 έχουν απορροφήσει ακόμη και το 64% της ετήσιας επιχορήγησής τους, με αποτέλεσμα αργά ή γρήγορα να βρεθούν ενώπιον του εξής διλλήματος: Ή απότομη και μεγάλη μείωση των κύριων συντάξεων (κι όχι μόνο των επικουρικών) ή νέα γενναία επιχορήγησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Από τη στιγμή που ο νεοφιλελεύθερος κρετινισμός ΠΑΣΟΚων Νεοδημοκρατών και Τρόικας απαγορεύει την δεύτερη λύση, η μόνη που απομένει είναι η μείωση των συντάξεων. Προοπτική που καθίσταται μονόδρομος για την χούντα ΔΝΤ – ΕΕ αν υπολογίσουμε και τις τεράστιες απώλειες που σήμανε για τα ασφαλιστικά ταμεία η συμφωνία ανταλλαγής ελληνικών ομολόγων, το PSI. Τουλάχιστον κατά 12 δισ. ευρώ μειώθηκαν τα αποθεματικά τους, στο πλαίσιο της πιο άδικης και μεροληπτικής αναδιάρθρωσης χρέους που έγινε ποτέ,  βάσει της οποίας οι τράπεζες που τζόγαραν στα ομόλογα θα πάρουν στο ακέραιο τα κεφάλαιά τους (περί τα 50 δισ. ευρώ) ενώ ασφαλιστικά ταμεία, επιμελητήρια, ΑΕΙ, ΤΕΙ και δεκάδες άλλα ΝΠΔΔ χάνουν εν αγνοία τους ποσά πολύ άνω του 53% των αναγκαστικών αποταμιεύσεών τους.

Ό,τι μείνει όρθιο από αυτό τον Αρμαγεδώνα θα σαρωθεί από το νέο φορολογικό νόμο. Με βάση όσα είναι γνωστά μέχρι στιγμής θεωρείται σίγουρη η μείωση του ανώτατου συντελεστή φορολόγησης από το 45% στο 40%. Θα πρόκειται για κίνηση εξόχως αποκαλυπτική στον βαθμό που θα δείξει ότι η ιδεολογική τρομοκρατία για τα δημοσιονομικά ελλείμματα στρέφεται μόνο ενάντια στη νεολαία, τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους και αφορά τις κοινωνικές δαπάνες. Όταν όμως πρόκειται η ήδη κατοχυρωμένη (θεσμικά και στην πράξη) φορολογική ασυλία των εχόντων να διευρυνθεί τότε …λεφτά υπάρχουν και το κράτος γίνεται ξανά γενναιόδωρο! Κι όσο για τις μαύρες τρύπες που θα δημιουργηθούν στα δημόσια ταμεία αυτές θα καλυφθούν από την επαναφορά των τεκμηρίων (που επιβαρύνουν δυσανάλογα τους μικρο-επαγγελματίες) και την κατάργηση όλων ανεξαιρέτως των φοροαπαλλαγών: ενοικίου πρώτης κατοικίας, διδάκτρων, ασφαλίστρων ζωής, για δαπάνες τόκων στεγαστικών δανείων, κοκ. Οι άλλες φοροαπαλλαγές, των εφοπλιστών για παράδειγμα, θα παραμείνουν άθικτες!

Κύριο χαρακτηριστικό όχι μόνο του νέου φορολογικού αλλά όλων των νέων οικονομικών μέτρων, ύψους (κατ’ ελάχιστον) 11,6 δισ. ευρώ που έρχονται, είναι ότι θίγουν όλη την κοινωνία. Ισχύει επομένως κι εδώ το μότο της ταινίας «Το κρησφύγετο» που προβλήθηκε στους κινηματογράφους τον Μάρτιο, με πρωταγωνιστές τον Ντένζελ Ουάσινγκτον και τον Ράιαν Ρέινολντς: «Κανένας δεν είναι ασφαλής» («no one is safe»)…

http://leonidasvatikiotis.wordpress.com/2012/05/20/%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%83%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9-%CF%83%CF%84/

Συνέντευξη με το δημοσιογράφο Σταύρο Λυγερό

Από την εφημερίδα Εποχή

Συζητάμε με το δημοσιογράφο Σταύρο Λυγερό για τα σενάρια συγκυβέρνησης μετά τις εκλογές και την κρίση του πολιτικού συστήματος. «Προς τα τέλη 2012 -και αν δεν έχουν μεσολαβήσει κοινωνικές εκρήξεις- ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία θα είναι μια μικρή μειοψηφία πολιτικά και δημοσκοπικά» υπογραμμίζει ο Στ. Λυγερός. Τονίζει ακόμα την ανάγκη συγκρότησης ενός πολιτικού προγράμματος που θα προσελκύσει τις κατεστραμμένες κοινωνικές ομάδες.

 Τη συνέντευξη πήραν ο Παύλος Κλαυδιανός και η Ιωάννα Δρόσου

Φαίνεται ότι απασχολεί πολλούς το πότε θα γίνουν εκλογές. Και όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό.

Ναι, αλλά δεν τις απασχολεί με την έννοια μια βδομάδα πριν, μια βδομάδα μετά. Ουσιαστικά ήθελαν τις εκλογές στο τέλος της τετραετίας. Ο Σαμαράς, όμως, πρόβαλε σθεναρή αντίσταση. Ένα από τα στοιχεία της συμφωνίας, προκειμένου να προσχωρήσει η Νέα Δημοκρατία στο στρατόπεδο του μνημονίου, ήταν να γίνουν οι εκλογές νωρίς ώστε να ανοίξει ο δρόμος για να κατακτήσει την πρωθυπουργία, καθότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΝΔ θα είναι το πρώτο κόμμα.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση του πολιτικού συστήματος. Πώς ερμηνεύεις την κατάρρευση του δικομματισμού;

Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης αποτελείτο ουσιαστικά από δύο πυλώνες, που εναλλάσσονταν στην εξουσία. Κοινωνικό του θεμέλιο ήταν αυτό που αποκαλώ «ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο». Δηλαδή, η άρχουσα τάξη της χώρας έστελνε το εξής μήνυμα στη μικρομεσαία θάλασσα: «Μην ασχολείστε με τα χρυσοφόρα παιχνίδια διαπλοκής, που συντελούνται στην κορυφή, και εμείς, μέσω του πολιτικού συστήματος, θα κάνουμε τα στραβά μάτια για τη φοροδιαφυγή των αυτοαπασχολουμένων, τη διαφθορά στο δημόσιο, την αυθαίρετη δόμηση… θα σας διορίζουμε τα παιδιά σας». Το ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο, λοιπόν, παρήγαγε παθογένειες. Έτσι φτάσαμε να έχουμε αυτό το πελατειακό σύστημα, που δημιουργούσε συνθήκες ευστάθειας, ενώ στο οικονομικό επίπεδο είχαμε το μοντέλο πλασματικής ανάπτυξης, το οποίο χαρακτηρίστηκε από την κλεπτοκρατία, τη σπατάλη, τον ανορθολογισμό, τον παρασιτισμό κ.λπ. Όσο, λοιπόν, μπορούσε αυτό το μοντέλο να αναπαράγεται ήταν ευσταθές. Όταν η κρίση του 2008 ήρθε να σαρώσει από το τραπέζι τη φαντασίωση ότι θα είμαστε σε μια κατάσταση αέναης ανάπτυξης, τότε τα προβλήματα της χώρας βγήκαν στην επιφάνεια. Στην πραγματικότητα η κρίση είναι αυτή που σαρώνει το πολιτικό σύστημα που δημιουργήθηκε και ανδρώθηκε τη μεταπολιτευτική περίοδο.

Η Νέα Δημοκρατία δεν θα καταφέρει να έχει αυτοδύναμη κυβέρνηση; Είναι αναπόφευκτο να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ;

Το ΠΑΣΟΚ, που στο πολιτικό επίπεδο ήταν ο κορμός του κόμματος του Μνημονίου, στις εκλογές θα φτάσει οριακά το 20%. Πρόκειται, λοιπόν, για αποδόμηση, αν αναλογιστούμε ότι στις προηγούμενες εκλογές είχε το διπλάσιο ποσοστό. Η Νέα Δημοκρατία, από την άλλη, μπήκε σχετικά πρόσφατα στο κόμμα του Μνημονίου, αλλά θεωρείται πια από την κοινωνία συνεργός. Γι’ αυτό ο Σαμαράς βιάζεται να γίνουν εκλογές. ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, είναι οι μόνοι που έχουν κοινό πρόγραμμα: το μνημόνιο. Σαφώς δεν το διαμόρφωσαν οι ίδιοι, αλλά τους ήρθε delivery από την τρόικα. Είναι, λοιπόν, η αναπόφευκτη κυβερνητική λύση. Απλώς δεν θα είναι το κυρίαρχο κόμμα το ΠΑΣΟΚ, αλλά η Νέα Δημοκρατία.

Πρόκειται για βιώσιμη λύση;

Κοινοβουλευτικά θα είναι, εφόσον υπάρχει η πλειοψηφία των 151 εδρών. Πιστεύω, όμως, ότι προς τα τέλη του 2012 –και αν δεν έχουν μεσολαβήσει κοινωνικές εκρήξεις- τα δύο κόμματα αθροιστικά μπορεί να έχουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πολιτικά και δημοσκοπικά, όμως, θα είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία.

Άρα, τότε θα επέλθει η κατάρρευση;

Θα υπάρξουν εξελίξεις που δεν μπορώ να προβλέψω τι μορφή θα έχουν. Μπορεί να πάρουν τη μορφή κατάρρευσης, κοινωνικής έκρηξης ή να επιστρατευτούν άλλου είδους λύσεις. Μια σκέψη είναι ο Παπαδήμος να είναι αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και τσάρος της οικονομίας. Το άλλο σενάριο είναι να αποτελέσει την εναλλακτική λύση, αν αυτή η κυβέρνηση καταρρεύσει, να αναλάβει την πρωθυπουργία με τεχνοκράτες, όπως η κυβέρνηση Μόντι. Ωστόσο, τα πάντα είναι ακόμα ρευστά. Δεν νομίζω ότι υπάρχει σενάριο που μπορεί να αντέξει πολύ στο χρόνο.

Θα μπορούσε τότε να επιδιωχθεί να υπάρξει ένας «πολυπολισμός», με την ενίσχυση της ΔΗΜΑΡ ή των νέων κομμάτων που προκύπτουν από το δικομματισμό;
Καταρχάς, πρέπει να θέσουμε κάποια βασικά ερωτήματα: Γιατί προέκυψαν νέα κόμματα; Ποιος θα το έλεγε ότι ο Καμμένος θα έφτιαχνε δικό του κόμμα, που πριν καν ανακοινωθεί θα έφτανε δημοσκοπικά στο 5%; Γιατί εγκατέλειψε το ΛΑΟΣ τον κυβερνη­τικό συνασπισμό; Στην πραγματικότητα το μνημόνιο είναι σαν τον Μολώχ. Τρώει τα παιδιά του, τους υποστηρικτές του. Αυτά τα κόμματα φτιάχτηκαν επειδή είναι δοχεία για την ψήφο διαμαρτυρίας, των ανθρώπων που βλέπουν ότι αυτή η πολιτική καταστρέφουν τις ζωές μας. Όσον αφορά τώρα τη ΔΗΜΑΡ, η απήχησή της ήταν 2%. Ξαφνικά έφτασε το 16%. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι απόψεις του Φώτη Κουβέλη έγιναν αγαπητές. Η αλήθεια είναι ότι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δεν το αναγνωρίζουν ως πολιτικό εκφραστή τους, αντίθετα είναι εχθρικοί. Έτσι έγιναν εκλογικοί πρόσφυγες και πήγαν στο όμορο κόμμα.

Ο Φ. Κουβέλης, όμως, δήλωσε ότι οι εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων είναι νόμοι του κράτους και άρα θα ισχύσουν και στην περίπτωση που έβγαινε η ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση. Από αυτή τη δήλωση δεν χάνει επιρροή;
Όσοι προσεγγίζουν τη ΔΗΜΑΡ, πάνε για τον αντιμνημονιακό της λόγο. Το κατά πόσο θα παραμείνει αντιμνημονιακή μέχρι τέλους, δεν μπορώ να το ξέρω. Επειδή εξελίσσεται σε σημαντικό παράγοντα έχει αρχίσει ήδη η πίεση από το κόμμα του Μνημονίου, έτσι ώστε να ρυμουλκυθεί και αυτή στο στρατόπεδο του μνημονίου. Ξέρουμε, άλλωστε, ότι στελέχη της ΔΗΜΑΡ ήθελαν να στηρίξουν τον Παπαδήμο και το μνημόνιο.

Τα κόμματα που προέκυψαν από τις διασπάσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας θα συμμετείχαν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας;
Η γενεσιουργός αιτία είναι η αντίθεσή τους στο μνημόνιο. Δύσκολα θα προσχωρούσαν σε μια μνημονιακή κυβέρνηση. Όπως είπαμε και προηγουμένως, η μόνη λύση που φαίνεται, είναι η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Όταν αυτή δεν θα μπορέσει να επιβιώσει, τότε θα τεθεί το ζήτημα εξουσίας στην Ελλάδα.

Η Αριστερά μπορεί να θέσει ζήτημα εξουσίας;
Εκτιμώ ότι στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς δεν υπάρχει πρόγραμμα εξουσίας. Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι θα υπάρχει μια εναλλακτική λύση. Φοβάμαι ότι θα πάμε σε καταστάσεις, όπου θα έχουμε φαινόμενα κατακερματισμού. Πιστεύω ότι θα έχουμε σπασμούς, ίσως και κοινωνική έκρηξη, η οποία δεν θα είναι με ιδεολογικό και πολιτικό όραμα αλλά βίαιη. Μην αποκλείσετε το ενδεχόμενο οι ίδιοι οι εξεγερμένοι να έχουν ένα στοιχείο παλινδρόμησης και να αναζητήσουν σιδερένιο χέρι. Δεν εννοώ τανκς, αλλά κάποιον να πάρει πάνω του την υπόθεση.

Μετά τις εκλογές θα ξανατεθεί το ζήτημα της ενότητας της Αριστεράς, προκειμένου να μπλοκάρει το μνημόνιο…
Η Ελλάδα είναι πειραματόζωο και για την εφαρμογή της συνταγής και λειτουργεί ως παράδειγμα προς αποφυγή. Το σήμερα της Ελλάδας είναι το αύριο των κοινωνιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Δεν αρκεί, λοιπόν, να μπλοκάρεις το μνημόνιο. Σήμερα πρέπει να έχεις ένα πολύ πειστικό εναλλακτικό εθνικό σχέδιο. Στην Αριστερά υπάρχει μια αρρώστια. Λέει έχουμε θέσεις. Δεν αρκούν. Ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία πρέπει να παρουσιάσει πρόγραμμα. Δεν πιστεύω στις συγκολλήσεις. Χρειάζεται ένα πρόγραμμα που θα το ακούσει και ο δεξιός και θα το αναγνωρίσει ως δρόμο. Πρέπει να προσελκύσεις τις κατεστραμμένες κοινωνικές ομάδες.

Το ΠΑΣΟΚ από την περασμένη βδομάδα έχει νέο πρόεδρο. Θεωρείς ότι θα δώσει ώθηση στο κόμμα η εκλογή του Βενιζέλου;
Ήταν μια τελετουργία ενθρόνισης. Μια διαδικασία που δεν είχε κανένα στοιχείο δημοσίου και εσωκομματικού ελέγχου. Για μένα δεν έχει καμία πολιτική σημασία. Έχει μόνο προπαγανδιστική σημασία, για να δείξει ότι «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ». Το 2007 ο Βενιζέλος στα μάτια της κοινωνίας ήταν μια εναλλακτική λύση. Τότε η παράταξη επέλεξε τον Γ. Παπανδρέου, για τους δικούς της λόγους. Σήμερα σαν αγέλη οι ίδιοι άνθρωποι επιλέγουν τον Βενιζέλο. Και δεν είναι ο Βενιζέλος του Ιουνίου του 2011, που δεν είχε εμπλακεί στο μνημόνιο. Σήμερα είναι ο άνθρωπος που έχει βάλει τα χέρια του μέσα στο «αίμα». Πρωταγωνιστεί στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα πολιτικά καμένο άτομο. Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ τον επιλέγει, επιβεβαιώνει ότι έχει χάσει την επαφή με τον κόσμο. Έχει μετατραπεί σε ένα μικρομεσαίο κόμμα και τέτοιο μάλλον θα παραμείνει, αφού δεν δουλεύουν πια τα αντανακλαστικά του.

Υπάρχει μια μεταλλαγή της σοσιαλδημοκρατίας πανευρωπαϊκά. Δημιουργείται για την αριστερά  ιστορικό έδαφος ανάκτησης σε ιδεολογικό πεδίο.
Αυτό που λες είναι σωστό. Από τη δεκαετία του ’80 και μετά έπαψαν να υπάρχουν οι όροι της σοσιαλδημοκρατίας. Το κοινωνικό κράτος διολίσθησε στη γοητεία του νεοφιλελευθερισμού. Ναι μεν η Αριστερά μπαίνει σε μια πρόκληση μπροστά, αλλά πρέπει να μεταλλαχθεί σε εκείνη την πολιτική δύναμη που θα μπορέσει να εκφράσει ιδεολογικά και πολιτικά όλον αυτόν τον χώρο. Μιλάμε, λοιπόν, για μια άλλη Αριστερά που θα αντιστοιχηθεί με τα θέλω και τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία είναι θέλω επιβίωσης. Το σημείο που κατά τη γνώμη μου θα χτυπηθεί η Αριστερά –και θα χτυπηθεί αλύπητα- είναι το ζήτημα της ασφάλειας των πολιτών. Η Αριστερά αντιμετωπίζει αυτά τα ζητήματα, που πλήττουν τα λαϊκά στρώματα, που είναι το προνομιακό ακροατήριο της Αριστεράς, με δογματικές φόρμουλες ανθρωπισμού και διεθνισμού.

Η Αριστερά λέει, όμως, ότι έχουν προβλήματα και οι μετανάστες και δεν μπορώ να πω ότι πάω με τους μεν ή τους δε.
Ο κόσμος που κατανοεί αυτή την άποψη, μένει πια στα βόρεια προάστια και μπορεί και ρητορεύει για ρατσισμό. Οι φτωχοί που βιώνουν το πρόβλημα, είναι αυτοί που έδωσαν 5,2% στη Χρυσή Αυγή. Δεν υπάρχει ιατρικός ιός ακροδεξιάς. Κάτι συμβαίνει εκεί. Τα κοινωνικά προβλήματα δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις ιδεολογικοποιημένα και να τα αγνοήσεις, γιατί έτσι αφήνεις χώρο και αναδεικνύεις σε πολιτικό παίχτη –αν όχι πρώτης, σίγουρα δεύτερης γραμμής- τη Χρυσή Αυγή.

Συνέντευξη με το δημοσιογράφο Σταύρο Λυγερό

Posted by admin

 

Από την εφημερίδα Εποχή

Συζητάμε με το δημοσιογράφο Σταύρο Λυγερό για τα σενάρια συγκυβέρνησης μετά τις εκλογές και την κρίση του πολιτικού συστήματος. «Προς τα τέλη 2012 -και αν δεν έχουν μεσολαβήσει κοινωνικές εκρήξεις- ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία θα είναι μια μικρή μειοψηφία πολιτικά και δημοσκοπικά» υπογραμμίζει ο Στ. Λυγερός. Τονίζει ακόμα την ανάγκη συγκρότησης ενός πολιτικού προγράμματος που θα προσελκύσει τις κατεστραμμένες κοινωνικές ομάδες.

 Τη συνέντευξη πήραν ο Παύλος Κλαυδιανός και η Ιωάννα Δρόσου

Φαίνεται ότι απασχολεί πολλούς το πότε θα γίνουν εκλογές. Και όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό.

Ναι, αλλά δεν τις απασχολεί με την έννοια μια βδομάδα πριν, μια βδομάδα μετά. Ουσιαστικά ήθελαν τις εκλογές στο τέλος της τετραετίας. Ο Σαμαράς, όμως, πρόβαλε σθεναρή αντίσταση. Ένα από τα στοιχεία της συμφωνίας, προκειμένου να προσχωρήσει η Νέα Δημοκρατία στο στρατόπεδο του μνημονίου, ήταν να γίνουν οι εκλογές νωρίς ώστε να ανοίξει ο δρόμος για να κατακτήσει την πρωθυπουργία, καθότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΝΔ θα είναι το πρώτο κόμμα.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση του πολιτικού συστήματος. Πώς ερμηνεύεις την κατάρρευση του δικομματισμού;

Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης αποτελείτο ουσιαστικά από δύο πυλώνες, που εναλλάσσονταν στην εξουσία. Κοινωνικό του θεμέλιο ήταν αυτό που αποκαλώ «ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο». Δηλαδή, η άρχουσα τάξη της χώρας έστελνε το εξής μήνυμα στη μικρομεσαία θάλασσα: «Μην ασχολείστε με τα χρυσοφόρα παιχνίδια διαπλοκής, που συντελούνται στην κορυφή, και εμείς, μέσω του πολιτικού συστήματος, θα κάνουμε τα στραβά μάτια για τη φοροδιαφυγή των αυτοαπασχολουμένων, τη διαφθορά στο δημόσιο, την αυθαίρετη δόμηση… θα σας διορίζουμε τα παιδιά σας». Το ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο, λοιπόν, παρήγαγε παθογένειες. Έτσι φτάσαμε να έχουμε αυτό το πελατειακό σύστημα, που δημιουργούσε συνθήκες ευστάθειας, ενώ στο οικονομικό επίπεδο είχαμε το μοντέλο πλασματικής ανάπτυξης, το οποίο χαρακτηρίστηκε από την κλεπτοκρατία, τη σπατάλη, τον ανορθολογισμό, τον παρασιτισμό κ.λπ. Όσο, λοιπόν, μπορούσε αυτό το μοντέλο να αναπαράγεται ήταν ευσταθές. Όταν η κρίση του 2008 ήρθε να σαρώσει από το τραπέζι τη φαντασίωση ότι θα είμαστε σε μια κατάσταση αέναης ανάπτυξης, τότε τα προβλήματα της χώρας βγήκαν στην επιφάνεια. Στην πραγματικότητα η κρίση είναι αυτή που σαρώνει το πολιτικό σύστημα που δημιουργήθηκε και ανδρώθηκε τη μεταπολιτευτική περίοδο.

Η Νέα Δημοκρατία δεν θα καταφέρει να έχει αυτοδύναμη κυβέρνηση; Είναι αναπόφευκτο να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ;

Το ΠΑΣΟΚ, που στο πολιτικό επίπεδο ήταν ο κορμός του κόμματος του Μνημονίου, στις εκλογές θα φτάσει οριακά το 20%. Πρόκειται, λοιπόν, για αποδόμηση, αν αναλογιστούμε ότι στις προηγούμενες εκλογές είχε το διπλάσιο ποσοστό. Η Νέα Δημοκρατία, από την άλλη, μπήκε σχετικά πρόσφατα στο κόμμα του Μνημονίου, αλλά θεωρείται πια από την κοινωνία συνεργός. Γι’ αυτό ο Σαμαράς βιάζεται να γίνουν εκλογές. ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, είναι οι μόνοι που έχουν κοινό πρόγραμμα: το μνημόνιο. Σαφώς δεν το διαμόρφωσαν οι ίδιοι, αλλά τους ήρθε delivery από την τρόικα. Είναι, λοιπόν, η αναπόφευκτη κυβερνητική λύση. Απλώς δεν θα είναι το κυρίαρχο κόμμα το ΠΑΣΟΚ, αλλά η Νέα Δημοκρατία.

Πρόκειται για βιώσιμη λύση;

Κοινοβουλευτικά θα είναι, εφόσον υπάρχει η πλειοψηφία των 151 εδρών. Πιστεύω, όμως, ότι προς τα τέλη του 2012 –και αν δεν έχουν μεσολαβήσει κοινωνικές εκρήξεις- τα δύο κόμματα αθροιστικά μπορεί να έχουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πολιτικά και δημοσκοπικά, όμως, θα είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία.

Άρα, τότε θα επέλθει η κατάρρευση;

Θα υπάρξουν εξελίξεις που δεν μπορώ να προβλέψω τι μορφή θα έχουν. Μπορεί να πάρουν τη μορφή κατάρρευσης, κοινωνικής έκρηξης ή να επιστρατευτούν άλλου είδους λύσεις. Μια σκέψη είναι ο Παπαδήμος να είναι αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και τσάρος της οικονομίας. Το άλλο σενάριο είναι να αποτελέσει την εναλλακτική λύση, αν αυτή η κυβέρνηση καταρρεύσει, να αναλάβει την πρωθυπουργία με τεχνοκράτες, όπως η κυβέρνηση Μόντι. Ωστόσο, τα πάντα είναι ακόμα ρευστά. Δεν νομίζω ότι υπάρχει σενάριο που μπορεί να αντέξει πολύ στο χρόνο.

Θα μπορούσε τότε να επιδιωχθεί να υπάρξει ένας «πολυπολισμός», με την ενίσχυση της ΔΗΜΑΡ ή των νέων κομμάτων που προκύπτουν από το δικομματισμό;
Καταρχάς, πρέπει να θέσουμε κάποια βασικά ερωτήματα: Γιατί προέκυψαν νέα κόμματα; Ποιος θα το έλεγε ότι ο Καμμένος θα έφτιαχνε δικό του κόμμα, που πριν καν ανακοινωθεί θα έφτανε δημοσκοπικά στο 5%; Γιατί εγκατέλειψε το ΛΑΟΣ τον κυβερνη­τικό συνασπισμό; Στην πραγματικότητα το μνημόνιο είναι σαν τον Μολώχ. Τρώει τα παιδιά του, τους υποστηρικτές του. Αυτά τα κόμματα φτιάχτηκαν επειδή είναι δοχεία για την ψήφο διαμαρτυρίας, των ανθρώπων που βλέπουν ότι αυτή η πολιτική καταστρέφουν τις ζωές μας. Όσον αφορά τώρα τη ΔΗΜΑΡ, η απήχησή της ήταν 2%. Ξαφνικά έφτασε το 16%. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι απόψεις του Φώτη Κουβέλη έγιναν αγαπητές. Η αλήθεια είναι ότι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δεν το αναγνωρίζουν ως πολιτικό εκφραστή τους, αντίθετα είναι εχθρικοί. Έτσι έγιναν εκλογικοί πρόσφυγες και πήγαν στο όμορο κόμμα.

Ο Φ. Κουβέλης, όμως, δήλωσε ότι οι εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων είναι νόμοι του κράτους και άρα θα ισχύσουν και στην περίπτωση που έβγαινε η ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση. Από αυτή τη δήλωση δεν χάνει επιρροή;
Όσοι προσεγγίζουν τη ΔΗΜΑΡ, πάνε για τον αντιμνημονιακό της λόγο. Το κατά πόσο θα παραμείνει αντιμνημονιακή μέχρι τέλους, δεν μπορώ να το ξέρω. Επειδή εξελίσσεται σε σημαντικό παράγοντα έχει αρχίσει ήδη η πίεση από το κόμμα του Μνημονίου, έτσι ώστε να ρυμουλκυθεί και αυτή στο στρατόπεδο του μνημονίου. Ξέρουμε, άλλωστε, ότι στελέχη της ΔΗΜΑΡ ήθελαν να στηρίξουν τον Παπαδήμο και το μνημόνιο.

Τα κόμματα που προέκυψαν από τις διασπάσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας θα συμμετείχαν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας;
Η γενεσιουργός αιτία είναι η αντίθεσή τους στο μνημόνιο. Δύσκολα θα προσχωρούσαν σε μια μνημονιακή κυβέρνηση. Όπως είπαμε και προηγουμένως, η μόνη λύση που φαίνεται, είναι η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Όταν αυτή δεν θα μπορέσει να επιβιώσει, τότε θα τεθεί το ζήτημα εξουσίας στην Ελλάδα.

Η Αριστερά μπορεί να θέσει ζήτημα εξουσίας;
Εκτιμώ ότι στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς δεν υπάρχει πρόγραμμα εξουσίας. Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι θα υπάρχει μια εναλλακτική λύση. Φοβάμαι ότι θα πάμε σε καταστάσεις, όπου θα έχουμε φαινόμενα κατακερματισμού. Πιστεύω ότι θα έχουμε σπασμούς, ίσως και κοινωνική έκρηξη, η οποία δεν θα είναι με ιδεολογικό και πολιτικό όραμα αλλά βίαιη. Μην αποκλείσετε το ενδεχόμενο οι ίδιοι οι εξεγερμένοι να έχουν ένα στοιχείο παλινδρόμησης και να αναζητήσουν σιδερένιο χέρι. Δεν εννοώ τανκς, αλλά κάποιον να πάρει πάνω του την υπόθεση.

Μετά τις εκλογές θα ξανατεθεί το ζήτημα της ενότητας της Αριστεράς, προκειμένου να μπλοκάρει το μνημόνιο…
Η Ελλάδα είναι πειραματόζωο και για την εφαρμογή της συνταγής και λειτουργεί ως παράδειγμα προς αποφυγή. Το σήμερα της Ελλάδας είναι το αύριο των κοινωνιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Δεν αρκεί, λοιπόν, να μπλοκάρεις το μνημόνιο. Σήμερα πρέπει να έχεις ένα πολύ πειστικό εναλλακτικό εθνικό σχέδιο. Στην Αριστερά υπάρχει μια αρρώστια. Λέει έχουμε θέσεις. Δεν αρκούν. Ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία πρέπει να παρουσιάσει πρόγραμμα. Δεν πιστεύω στις συγκολλήσεις. Χρειάζεται ένα πρόγραμμα που θα το ακούσει και ο δεξιός και θα το αναγνωρίσει ως δρόμο. Πρέπει να προσελκύσεις τις κατεστραμμένες κοινωνικές ομάδες.

Το ΠΑΣΟΚ από την περασμένη βδομάδα έχει νέο πρόεδρο. Θεωρείς ότι θα δώσει ώθηση στο κόμμα η εκλογή του Βενιζέλου;
Ήταν μια τελετουργία ενθρόνισης. Μια διαδικασία που δεν είχε κανένα στοιχείο δημοσίου και εσωκομματικού ελέγχου. Για μένα δεν έχει καμία πολιτική σημασία. Έχει μόνο προπαγανδιστική σημασία, για να δείξει ότι «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ». Το 2007 ο Βενιζέλος στα μάτια της κοινωνίας ήταν μια εναλλακτική λύση. Τότε η παράταξη επέλεξε τον Γ. Παπανδρέου, για τους δικούς της λόγους. Σήμερα σαν αγέλη οι ίδιοι άνθρωποι επιλέγουν τον Βενιζέλο. Και δεν είναι ο Βενιζέλος του Ιουνίου του 2011, που δεν είχε εμπλακεί στο μνημόνιο. Σήμερα είναι ο άνθρωπος που έχει βάλει τα χέρια του μέσα στο «αίμα». Πρωταγωνιστεί στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα πολιτικά καμένο άτομο. Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ τον επιλέγει, επιβεβαιώνει ότι έχει χάσει την επαφή με τον κόσμο. Έχει μετατραπεί σε ένα μικρομεσαίο κόμμα και τέτοιο μάλλον θα παραμείνει, αφού δεν δουλεύουν πια τα αντανακλαστικά του.

Υπάρχει μια μεταλλαγή της σοσιαλδημοκρατίας πανευρωπαϊκά. Δημιουργείται για την αριστερά  ιστορικό έδαφος ανάκτησης σε ιδεολογικό πεδίο.
Αυτό που λες είναι σωστό. Από τη δεκαετία του ’80 και μετά έπαψαν να υπάρχουν οι όροι της σοσιαλδημοκρατίας. Το κοινωνικό κράτος διολίσθησε στη γοητεία του νεοφιλελευθερισμού. Ναι μεν η Αριστερά μπαίνει σε μια πρόκληση μπροστά, αλλά πρέπει να μεταλλαχθεί σε εκείνη την πολιτική δύναμη που θα μπορέσει να εκφράσει ιδεολογικά και πολιτικά όλον αυτόν τον χώρο. Μιλάμε, λοιπόν, για μια άλλη Αριστερά που θα αντιστοιχηθεί με τα θέλω και τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία είναι θέλω επιβίωσης. Το σημείο που κατά τη γνώμη μου θα χτυπηθεί η Αριστερά –και θα χτυπηθεί αλύπητα- είναι το ζήτημα της ασφάλειας των πολιτών. Η Αριστερά αντιμετωπίζει αυτά τα ζητήματα, που πλήττουν τα λαϊκά στρώματα, που είναι το προνομιακό ακροατήριο της Αριστεράς, με δογματικές φόρμουλες ανθρωπισμού και διεθνισμού.

Η Αριστερά λέει, όμως, ότι έχουν προβλήματα και οι μετανάστες και δεν μπορώ να πω ότι πάω με τους μεν ή τους δε.
Ο κόσμος που κατανοεί αυτή την άποψη, μένει πια στα βόρεια προάστια και μπορεί και ρητορεύει για ρατσισμό. Οι φτωχοί που βιώνουν το πρόβλημα, είναι αυτοί που έδωσαν 5,2% στη Χρυσή Αυγή. Δεν υπάρχει ιατρικός ιός ακροδεξιάς. Κάτι συμβαίνει εκεί. Τα κοινωνικά προβλήματα δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις ιδεολογικοποιημένα και να τα αγνοήσεις, γιατί έτσι αφήνεις χώρο και αναδεικνύεις σε πολιτικό παίχτη –αν όχι πρώτης, σίγουρα δεύτερης γραμμής- τη Χρυσή Αυγή.

Συνέντευξη με το δημοσιογράφο Σταύρο Λυγερό

Posted by admin

 

Από την εφημερίδα Εποχή

Συζητάμε με το δημοσιογράφο Σταύρο Λυγερό για τα σενάρια συγκυβέρνησης μετά τις εκλογές και την κρίση του πολιτικού συστήματος. «Προς τα τέλη 2012 -και αν δεν έχουν μεσολαβήσει κοινωνικές εκρήξεις- ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία θα είναι μια μικρή μειοψηφία πολιτικά και δημοσκοπικά» υπογραμμίζει ο Στ. Λυγερός. Τονίζει ακόμα την ανάγκη συγκρότησης ενός πολιτικού προγράμματος που θα προσελκύσει τις κατεστραμμένες κοινωνικές ομάδες.

 Τη συνέντευξη πήραν ο Παύλος Κλαυδιανός και η Ιωάννα Δρόσου

Φαίνεται ότι απασχολεί πολλούς το πότε θα γίνουν εκλογές. Και όχι μόνο στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό.

Ναι, αλλά δεν τις απασχολεί με την έννοια μια βδομάδα πριν, μια βδομάδα μετά. Ουσιαστικά ήθελαν τις εκλογές στο τέλος της τετραετίας. Ο Σαμαράς, όμως, πρόβαλε σθεναρή αντίσταση. Ένα από τα στοιχεία της συμφωνίας, προκειμένου να προσχωρήσει η Νέα Δημοκρατία στο στρατόπεδο του μνημονίου, ήταν να γίνουν οι εκλογές νωρίς ώστε να ανοίξει ο δρόμος για να κατακτήσει την πρωθυπουργία, καθότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΝΔ θα είναι το πρώτο κόμμα.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια κρίση του πολιτικού συστήματος. Πώς ερμηνεύεις την κατάρρευση του δικομματισμού;

Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης αποτελείτο ουσιαστικά από δύο πυλώνες, που εναλλάσσονταν στην εξουσία. Κοινωνικό του θεμέλιο ήταν αυτό που αποκαλώ «ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο». Δηλαδή, η άρχουσα τάξη της χώρας έστελνε το εξής μήνυμα στη μικρομεσαία θάλασσα: «Μην ασχολείστε με τα χρυσοφόρα παιχνίδια διαπλοκής, που συντελούνται στην κορυφή, και εμείς, μέσω του πολιτικού συστήματος, θα κάνουμε τα στραβά μάτια για τη φοροδιαφυγή των αυτοαπασχολουμένων, τη διαφθορά στο δημόσιο, την αυθαίρετη δόμηση… θα σας διορίζουμε τα παιδιά σας». Το ανομολόγητο κοινωνικό συμβόλαιο, λοιπόν, παρήγαγε παθογένειες. Έτσι φτάσαμε να έχουμε αυτό το πελατειακό σύστημα, που δημιουργούσε συνθήκες ευστάθειας, ενώ στο οικονομικό επίπεδο είχαμε το μοντέλο πλασματικής ανάπτυξης, το οποίο χαρακτηρίστηκε από την κλεπτοκρατία, τη σπατάλη, τον ανορθολογισμό, τον παρασιτισμό κ.λπ. Όσο, λοιπόν, μπορούσε αυτό το μοντέλο να αναπαράγεται ήταν ευσταθές. Όταν η κρίση του 2008 ήρθε να σαρώσει από το τραπέζι τη φαντασίωση ότι θα είμαστε σε μια κατάσταση αέναης ανάπτυξης, τότε τα προβλήματα της χώρας βγήκαν στην επιφάνεια. Στην πραγματικότητα η κρίση είναι αυτή που σαρώνει το πολιτικό σύστημα που δημιουργήθηκε και ανδρώθηκε τη μεταπολιτευτική περίοδο.

Η Νέα Δημοκρατία δεν θα καταφέρει να έχει αυτοδύναμη κυβέρνηση; Είναι αναπόφευκτο να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ;

Το ΠΑΣΟΚ, που στο πολιτικό επίπεδο ήταν ο κορμός του κόμματος του Μνημονίου, στις εκλογές θα φτάσει οριακά το 20%. Πρόκειται, λοιπόν, για αποδόμηση, αν αναλογιστούμε ότι στις προηγούμενες εκλογές είχε το διπλάσιο ποσοστό. Η Νέα Δημοκρατία, από την άλλη, μπήκε σχετικά πρόσφατα στο κόμμα του Μνημονίου, αλλά θεωρείται πια από την κοινωνία συνεργός. Γι’ αυτό ο Σαμαράς βιάζεται να γίνουν εκλογές. ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, είναι οι μόνοι που έχουν κοινό πρόγραμμα: το μνημόνιο. Σαφώς δεν το διαμόρφωσαν οι ίδιοι, αλλά τους ήρθε delivery από την τρόικα. Είναι, λοιπόν, η αναπόφευκτη κυβερνητική λύση. Απλώς δεν θα είναι το κυρίαρχο κόμμα το ΠΑΣΟΚ, αλλά η Νέα Δημοκρατία.

Πρόκειται για βιώσιμη λύση;

Κοινοβουλευτικά θα είναι, εφόσον υπάρχει η πλειοψηφία των 151 εδρών. Πιστεύω, όμως, ότι προς τα τέλη του 2012 –και αν δεν έχουν μεσολαβήσει κοινωνικές εκρήξεις- τα δύο κόμματα αθροιστικά μπορεί να έχουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πολιτικά και δημοσκοπικά, όμως, θα είναι μια πολύ μικρή μειοψηφία.

Άρα, τότε θα επέλθει η κατάρρευση;

Θα υπάρξουν εξελίξεις που δεν μπορώ να προβλέψω τι μορφή θα έχουν. Μπορεί να πάρουν τη μορφή κατάρρευσης, κοινωνικής έκρηξης ή να επιστρατευτούν άλλου είδους λύσεις. Μια σκέψη είναι ο Παπαδήμος να είναι αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και τσάρος της οικονομίας. Το άλλο σενάριο είναι να αποτελέσει την εναλλακτική λύση, αν αυτή η κυβέρνηση καταρρεύσει, να αναλάβει την πρωθυπουργία με τεχνοκράτες, όπως η κυβέρνηση Μόντι. Ωστόσο, τα πάντα είναι ακόμα ρευστά. Δεν νομίζω ότι υπάρχει σενάριο που μπορεί να αντέξει πολύ στο χρόνο.

Θα μπορούσε τότε να επιδιωχθεί να υπάρξει ένας «πολυπολισμός», με την ενίσχυση της ΔΗΜΑΡ ή των νέων κομμάτων που προκύπτουν από το δικομματισμό;
Καταρχάς, πρέπει να θέσουμε κάποια βασικά ερωτήματα: Γιατί προέκυψαν νέα κόμματα; Ποιος θα το έλεγε ότι ο Καμμένος θα έφτιαχνε δικό του κόμμα, που πριν καν ανακοινωθεί θα έφτανε δημοσκοπικά στο 5%; Γιατί εγκατέλειψε το ΛΑΟΣ τον κυβερνη­τικό συνασπισμό; Στην πραγματικότητα το μνημόνιο είναι σαν τον Μολώχ. Τρώει τα παιδιά του, τους υποστηρικτές του. Αυτά τα κόμματα φτιάχτηκαν επειδή είναι δοχεία για την ψήφο διαμαρτυρίας, των ανθρώπων που βλέπουν ότι αυτή η πολιτική καταστρέφουν τις ζωές μας. Όσον αφορά τώρα τη ΔΗΜΑΡ, η απήχησή της ήταν 2%. Ξαφνικά έφτασε το 16%. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι απόψεις του Φώτη Κουβέλη έγιναν αγαπητές. Η αλήθεια είναι ότι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ δεν το αναγνωρίζουν ως πολιτικό εκφραστή τους, αντίθετα είναι εχθρικοί. Έτσι έγιναν εκλογικοί πρόσφυγες και πήγαν στο όμορο κόμμα.

Ο Φ. Κουβέλης, όμως, δήλωσε ότι οι εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων είναι νόμοι του κράτους και άρα θα ισχύσουν και στην περίπτωση που έβγαινε η ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση. Από αυτή τη δήλωση δεν χάνει επιρροή;
Όσοι προσεγγίζουν τη ΔΗΜΑΡ, πάνε για τον αντιμνημονιακό της λόγο. Το κατά πόσο θα παραμείνει αντιμνημονιακή μέχρι τέλους, δεν μπορώ να το ξέρω. Επειδή εξελίσσεται σε σημαντικό παράγοντα έχει αρχίσει ήδη η πίεση από το κόμμα του Μνημονίου, έτσι ώστε να ρυμουλκυθεί και αυτή στο στρατόπεδο του μνημονίου. Ξέρουμε, άλλωστε, ότι στελέχη της ΔΗΜΑΡ ήθελαν να στηρίξουν τον Παπαδήμο και το μνημόνιο.

Τα κόμματα που προέκυψαν από τις διασπάσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας θα συμμετείχαν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας;
Η γενεσιουργός αιτία είναι η αντίθεσή τους στο μνημόνιο. Δύσκολα θα προσχωρούσαν σε μια μνημονιακή κυβέρνηση. Όπως είπαμε και προηγουμένως, η μόνη λύση που φαίνεται, είναι η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Όταν αυτή δεν θα μπορέσει να επιβιώσει, τότε θα τεθεί το ζήτημα εξουσίας στην Ελλάδα.

Η Αριστερά μπορεί να θέσει ζήτημα εξουσίας;
Εκτιμώ ότι στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς δεν υπάρχει πρόγραμμα εξουσίας. Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι θα υπάρχει μια εναλλακτική λύση. Φοβάμαι ότι θα πάμε σε καταστάσεις, όπου θα έχουμε φαινόμενα κατακερματισμού. Πιστεύω ότι θα έχουμε σπασμούς, ίσως και κοινωνική έκρηξη, η οποία δεν θα είναι με ιδεολογικό και πολιτικό όραμα αλλά βίαιη. Μην αποκλείσετε το ενδεχόμενο οι ίδιοι οι εξεγερμένοι να έχουν ένα στοιχείο παλινδρόμησης και να αναζητήσουν σιδερένιο χέρι. Δεν εννοώ τανκς, αλλά κάποιον να πάρει πάνω του την υπόθεση.

Μετά τις εκλογές θα ξανατεθεί το ζήτημα της ενότητας της Αριστεράς, προκειμένου να μπλοκάρει το μνημόνιο…
Η Ελλάδα είναι πειραματόζωο και για την εφαρμογή της συνταγής και λειτουργεί ως παράδειγμα προς αποφυγή. Το σήμερα της Ελλάδας είναι το αύριο των κοινωνιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Δεν αρκεί, λοιπόν, να μπλοκάρεις το μνημόνιο. Σήμερα πρέπει να έχεις ένα πολύ πειστικό εναλλακτικό εθνικό σχέδιο. Στην Αριστερά υπάρχει μια αρρώστια. Λέει έχουμε θέσεις. Δεν αρκούν. Ένα κόμμα που διεκδικεί την εξουσία πρέπει να παρουσιάσει πρόγραμμα. Δεν πιστεύω στις συγκολλήσεις. Χρειάζεται ένα πρόγραμμα που θα το ακούσει και ο δεξιός και θα το αναγνωρίσει ως δρόμο. Πρέπει να προσελκύσεις τις κατεστραμμένες κοινωνικές ομάδες.

Το ΠΑΣΟΚ από την περασμένη βδομάδα έχει νέο πρόεδρο. Θεωρείς ότι θα δώσει ώθηση στο κόμμα η εκλογή του Βενιζέλου;
Ήταν μια τελετουργία ενθρόνισης. Μια διαδικασία που δεν είχε κανένα στοιχείο δημοσίου και εσωκομματικού ελέγχου. Για μένα δεν έχει καμία πολιτική σημασία. Έχει μόνο προπαγανδιστική σημασία, για να δείξει ότι «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ». Το 2007 ο Βενιζέλος στα μάτια της κοινωνίας ήταν μια εναλλακτική λύση. Τότε η παράταξη επέλεξε τον Γ. Παπανδρέου, για τους δικούς της λόγους. Σήμερα σαν αγέλη οι ίδιοι άνθρωποι επιλέγουν τον Βενιζέλο. Και δεν είναι ο Βενιζέλος του Ιουνίου του 2011, που δεν είχε εμπλακεί στο μνημόνιο. Σήμερα είναι ο άνθρωπος που έχει βάλει τα χέρια του μέσα στο «αίμα». Πρωταγωνιστεί στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Κατά τη γνώμη μου είναι ένα πολιτικά καμένο άτομο. Το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ τον επιλέγει, επιβεβαιώνει ότι έχει χάσει την επαφή με τον κόσμο. Έχει μετατραπεί σε ένα μικρομεσαίο κόμμα και τέτοιο μάλλον θα παραμείνει, αφού δεν δουλεύουν πια τα αντανακλαστικά του.

Υπάρχει μια μεταλλαγή της σοσιαλδημοκρατίας πανευρωπαϊκά. Δημιουργείται για την αριστερά  ιστορικό έδαφος ανάκτησης σε ιδεολογικό πεδίο.
Αυτό που λες είναι σωστό. Από τη δεκαετία του ’80 και μετά έπαψαν να υπάρχουν οι όροι της σοσιαλδημοκρατίας. Το κοινωνικό κράτος διολίσθησε στη γοητεία του νεοφιλελευθερισμού. Ναι μεν η Αριστερά μπαίνει σε μια πρόκληση μπροστά, αλλά πρέπει να μεταλλαχθεί σε εκείνη την πολιτική δύναμη που θα μπορέσει να εκφράσει ιδεολογικά και πολιτικά όλον αυτόν τον χώρο. Μιλάμε, λοιπόν, για μια άλλη Αριστερά που θα αντιστοιχηθεί με τα θέλω και τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία είναι θέλω επιβίωσης. Το σημείο που κατά τη γνώμη μου θα χτυπηθεί η Αριστερά –και θα χτυπηθεί αλύπητα- είναι το ζήτημα της ασφάλειας των πολιτών. Η Αριστερά αντιμετωπίζει αυτά τα ζητήματα, που πλήττουν τα λαϊκά στρώματα, που είναι το προνομιακό ακροατήριο της Αριστεράς, με δογματικές φόρμουλες ανθρωπισμού και διεθνισμού.

Η Αριστερά λέει, όμως, ότι έχουν προβλήματα και οι μετανάστες και δεν μπορώ να πω ότι πάω με τους μεν ή τους δε.
Ο κόσμος που κατανοεί αυτή την άποψη, μένει πια στα βόρεια προάστια και μπορεί και ρητορεύει για ρατσισμό. Οι φτωχοί που βιώνουν το πρόβλημα, είναι αυτοί που έδωσαν 5,2% στη Χρυσή Αυγή. Δεν υπάρχει ιατρικός ιός ακροδεξιάς. Κάτι συμβαίνει εκεί. Τα κοινωνικά προβλήματα δεν μπορείς να τα αντιμετωπίσεις ιδεολογικοποιημένα και να τα αγνοήσεις, γιατί έτσι αφήνεις χώρο και αναδεικνύεις σε πολιτικό παίχτη –αν όχι πρώτης, σίγουρα δεύτερης γραμμής- τη Χρυσή Αυγή.

http://ardin-rixi.gr/archives/4676

Βόμβα Κατσέλη με ντοκουμέντα

Ένα πιο ισχυρό στοιχείο από το «όχι» της ψήφου της,κατέθεσε η βουλευτής Λούκα Κατσέλη.Δύο έγγραφα που φαίνεται να ακυρώνουν την επιχειρηματολογία περί εξόδου από το ευρώ και την «αναπτυξιακή» και «μεσσιανική» λειτουργία του Μνημονίου.Στο πρώτο έγγραφο,το οποίο είναι επίσημο έγγραφο της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), η Τράπεζα εξετάζει την δυνατότητα αποπομπής μιας χώρας μέλους από την Ευρωπαική Ένωση.Σε αυτή την υπόθεση εργασίας,η ΕΚΤ είναι κατηγορηματική ότι δεν υπάρχει νομική υπόσταση σε ένα τέτοιο σενάριο.Δεν μπορεί δηλαδή νομικά να στηριχτεί μια τέτοια απόφαση.Αρα η επιχειρηματολογία περί κινδύνου εξόδου από την ΕΕ και τη ζώνη του ευρώ είναι χωρίς υπόσταση και καθαρά προπαγανδαστική.

Στο δεύτερο έγγραφο, η Λούκα Κατσέλη, με εμπεριστατωμένη ανάλυση προβλέπει πως το Μνημόνιο 2,που εμφανίζεται ως αναπτυξιακή λύση και όχι παγίδα ύφεσης,θα δημιουργήσει ύφεση του 7%. Με αντίστοιχη μελέτη η Κατσέλη είχε προβλέψει στο πρώτο μνημόνιο πως θα δημιουργήσει ύφεση της τάξης του 5% για το 2012.Η πρόβλεψή της, είχε προκαλέσει την αντίδραση του υφυπουργού Οικονομικών Φίλιππου Σαχινίδη,ο οποίος την είχε κατηγορήσει ότι δεν ξέρει τι λέει, και προσδιόριζε την ύφεση στο μόλις 2,8 %.Τελικώς η ίδια η τρόικα στην πρόβλεψή της για το 2012,μιλάει για ύφεση 4-5%

Η Κατσέλη υποστηρίζει πως η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να πληρώνει μισθούς και συντάξεις λόγω πλεονάσματος και το θέμα είναι να διαπραγματευτεί ένα PSI που δεν θα έχει τους όρους περικοπών του Μνημονίου.Αυτό μπορεί να το κάνει αρκεί να μπει στη λογική διαπραγμάτευσης.Η Ευρωπαική Ένωση δεν μπορεί να αποπέμψει την Ελλάδα από το ευρώ,αλλά θα έχει όλες τις δυσμενείς συνθήκες από την παραμονή της.Άρα θα κληθεί να επιλέξει ένα άλλο PSI,που δεν οδηγεί την Ελλάδα στην ύφεση.

Διαβάστε εδώ ολόκληρο το έγγραφο της ΕΚΤ

Διαβάστε τα επίμαχα αποσπάσματα.

ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ
ΕΥΡΩΣΥΣΤΗΜΑ
Withdrawal and expulsion from the EU and EMU some reflections
Legal Working Paper Series. No 10 / december 2009

ΤΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΣΕ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΕΚΤ
Η μελέτη της ΕΚΤ αναφέρει ότι: «Ούτε οι ιδρυτικές συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ούτε οι ακολουθούμενες
τροποποιητικές συνθήκες που έγιναν μέχρι την επικύρωση της Συνθήκης της Λισσαβόνας, προβλέπουν κάποια
ρήτρα ή διάταξη για εκδίωξη κάποιου κράτους-μέλους (με διαπραγμάτευση ή μονομερώς) από την Ε.Ε. ή από την
ΟΝΕ.» (σελ. 9)
Επισημαίνει μάλιστα, ότι :«Δεδομένων των όρων και του πνεύματος των συνθηκών, καθώς και της μακροχρόνιας
ολοκλήρωσης της Ε.Ε., που αντικατοπτρίζεται στους σκοπούς των θεσμών της και στην μεταφορά σημαντικών
εξουσιών λήψης αποφάσεων από τα κράτη-μέλη στους υπερεθνικούς κοινοτικούς θεσμούς, δεν υπάρχει τίποτε
που να οδηγεί στο συμπέρασμα ότι περιέχουν (οι συνθήκες) όρους καταγγελίας ή εκδίωξης. Στην περίπτωση της
ΟΝΕ, άρθρα 4(2), 118 και 123 (4) ΕΚ και στο Πρωτόκολλό της αριθμός 24 για τη μετάβαση στο τρίτο στάδιο της
νομισματικής ένωσης, αναφέρεται ρητώς το «αμετάκλητο» κλείδωμα της ισοτιμίας μετατροπής των εθνικών
νομισμάτων σε ευρώ, καθώς και στη μη ανατρεψιμότητα της διαδικασίας που οδηγεί στην υιοθέτηση του ευρώ.»
(σελ. 13 και 14)
Σε ό,τι αφορά τη Συνθήκη της Λισαβόνα, ρητά η μελέτη της ΕΚΤ αναφέρει ότι μόνον: «Το Άρθρο 50 της Συνθήκης
της Λισαβόνας ρητώς παρέχει διάταξη για εθελοντική απόσχιση ενός κράτους-μέλους από την Ε.Ε. Ειδικότερα, η
ρήτρα εξόδου προβλέπει ότι ένα κράτος-μέλος που επιθυμεί να αποχωρήσει από την Ε.Ε. πρέπει να πληροφορήσει
για την πρόθεσή της το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Το Συμβούλιο στη συνέχεια διαμορφώνει οδηγίες για τη
διαδικασία διαπραγμάτευσης της συμφωνίας αποχώρησης του κράτους-μέλους. Το Συμβούλιο, ενεργώντας στη
βάση ειδικής πλειοψηφίας και αφού πρώτα λάβει τη συγκατάθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, καταλήγει, για
λογαριασμό της Ε.Ε., στη συμφωνία αποχώρησης του κράτους-μέλους». (σελ. 23)
Επομένως, με βάση την Έκθεση της ΕΚΤ: «Δεν υπάρχει επί του παρόντος διάταξη στη Συνθήκη της
Λισαβόνας που να προβλέπει την αποβολή από την Ε.Ε. ή την ΟΝΕ ενός κράτους-μέλους.» (σελ. 30)
Στην έκθεση επισημαίνεται, επιπλέον, ότι «η ιδέα ότι οι συνθήκες θα πρέπει να παρέχουν ρητά δυνατότητες
αποβολής ενός κράτους-μέλους συζητήθηκε στη Διακυβερνητική Διάσκεψη το 2001-2003, αλλά ως ιδέα
εγκαταλείφτηκε. Η ίδια ιδέα επανεμφανίστηκε πιο πρόσφατα σε συζητήσεις για τη Συνθήκη της Λισαβόνας, αλλά
και πάλει εγκαταλείφτηκε.» (σελ. 30)
Τονίζει δε τέλος ότι «όχι μόνο δεν προβλέπεται συλλογικά δικαίωμα για αποβολή ενός κράτους-μέλους με
βάση τις συνθήκες, αλλά η νομιμότητα για την εισαγωγή ή τον ισχυρισμό μιας τέτοιας διαδικασίας θα
ήταν εξαιρετικά αμφισβητήσιμη, τόσο νομικά όσο και εννοιολογικά.» (σελ. 35)
==============================================================
===========
Οι υφεσιακές συνέπειες των διατάξεων για την αγορά εργασίας στη νέα
∆ανειακή Σύµβαση

• Σύµφωνα µε στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, αλλά και τις εκτιµήσεις για την διαµόρφωση του αριθµού του
συνόλου των εργαζοµένων το 1
ο
δίµηνο του 2012, περίπου 2.900.000 εργαζόµενοι διέπονται από
Συλλογικές Συµβάσεις Εργασίας (Σ.Σ.Ε.), ενώ αντίστοιχα 400.000 εργαζόµενοι διέπονται από τους όρους
της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύµβασης Εργασίας (Ε.Γ.Σ.Σ.Ε). Ο µέσος ετήσιος ακαθάριστος µισθός
στον ιδιωτικό τοµέα το 2011 έχει υπολογιστεί στα 26 χιλ.¤, λαµβανοµένου υπόψη µιας συνολικής µείωσης
της τάξης του 12% σε σχέση µε τον αντίστοιχο του 2009 (29,3 χιλ.¤).
• Από την αλλαγή ρυθµίσεων που αφορούν τη χρονική διάρκεια των συλλογικών συµβάσεων, τις νέες
ρυθµίσεις για τη µετενέργεια, την µείωση του κατώτατου µισθού της ΕΓΣΣΕ κατά 22% και της
συνεπαγόµενης εξ αυτού µείωσης των επιδοµάτων ανεργίας και µητρότητας, υπολογίστηκε για το 2012:
α) µια µέση µείωση κατά 10% για τους εργαζόµενους που διέπονται από Συλλογικές Συµβάσεις Εργασίας
(Σ.Σ.Ε.) και β) µια µέση µείωση κατά 22% για αυτούς που διέπονται από την Εθνική Γενική Συλλογική
Σύµβαση Εργασίας (Ε.Γ.Σ.Σ.Ε).
• Η συνολική µείωση του Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήµατος το 2012, ως απόρροια της
υιοθέτησης των υφεσιακών µέτρων στην αγορά εργασίας, αναµένεται να φτάσει τα 7.9 δισ.¤ ή –
3,67% του Α.Ε.Π., λαµβανοµένων υπόψη των πολλαπλασιαστών φόρων και δηµοσίων δαπανών που 

έχουν προσδιοριστεί και χρησιµοποιούνται από την διεθνή βιβλιογραφία για τη Χώρα µας ( δηλ.
συντελεστές οριακής ροπής κατανάλωσης, µέσος φορολογικός συντελεστής κ.ο.κ).
• Σύµφωνα µε στοιχεία δικαιούχων επιδοµάτων ανεργίας και µητρότητας τα οποία προέρχονται από
αρµόδιες υπηρεσίες του ΟΑΕ∆: α) 120.000 είναι οι δικαιούχοι επιδοµάτων εποχικής ανεργίας µε µέση
διάρκεια λήψης των επιδοµάτων 5 µήνες, β) 200.000 είναι οι δικαιούχοι τακτικών επιδοµάτων ανεργίας µε
µέση διάρκεια λήψης επιδοµάτων 7 µήνες, γ) 20.000 είναι οι δικαιούχες µητέρες οι οποίες λαµβάνουν
επίδοµα κύησης (πριν και µετά την γέννα) µε µέση διάρκεια λήψης 5,5 µήνες. Η συνολική µείωση του
Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήµατος το 2012, εξαιτίας της µείωσης κατά 22% των ανωτέρω
επιδοµάτων φτάνει τα 235 εκ.¤ ή το -0,11% του Α.Ε.Π.
• Συνολικά, από την µείωση των εισοδηµάτων µισθωτής εργασίας και επιδοµάτων ΟΑΕ∆, βάσει των
διατάξεων µέτρων της νέας δανειακής σύµβασης που αφορούν την αγορά εργασίας, η συνολική αρνητική
επίδραση στο Α.Ε.Π. θα ξεπεράσει τα 8,12 δισ.¤ ήτοι 3,78%. Συνεπώς, σύµφωνα και µε άλλους
υφεσιακούς παράγοντες (πολλοί από τους οποίους αναφέρονται και στην αιτιολογική έκθεση του σχεδίου
προϋπολογισµού 2012), η υφεσιακή πορεία της ελληνικής οικονοµίας θα ξεπεράσει το 7-8% το 2012.

 

http://www.koutipandoras.gr/?p=15457

Οι ντελιβεράδες της πτώχευσης

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ο βασικός ισχυρισμός των εγχώριων σωματοφυλάκων της διεθνούς τοκογλυφίας όλες τις τελευταίες μέρες ήταν ότι η Ελλάδα δεν θα άντεχε μια «άτακτη χρεοκοπία», η οποία περιγράφτηκε σε όλους τους δραματικούς τόνους που μπορούσαν να επιστρατευθούν. Οι αρμαγεδδωνικές περιγραφές είχαν στόχο να συγκρίνουν τη δική τους απόπειρα για σταδιακή και συντεταγμένη χρεοκοπία με την… άτακτη. Εκείκατάντησαν ύστερα από δύο χρόνια «σωτηρίας»!

Στην προσπάθειά τους αυτή, ωστόσο, για τον προσεκτικό παρατηρητή, το κυρίαρχο στοιχείο δεν ήταν η καταστροφολογία, αλλά η απόκρυψη της πραγματικότητας. Αλλά και τα ασύστολα ψεύδη με τα οποία επένδυσαν το υποτιθέμενο αποτέλεσμα της δικής τους επιλογής για το μοντέλο χρεοκοπίας. Όπως και η συκοφάντηση, στο όριο της χυδαιότητας, οποιουδήποτε αντέτασσε την ελάχιστη ένσταση στο καταστροφολογικό τους παραλήρημα.

Αυτή είναι βεβαίως η πάγια τακτική όσων αδυνατούν να βρουν λόγο και επιχειρήματα υπεράσπισης τωνπεπραγμένων τους. Ωστόσο εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με μια διαμάχη επί αντιλήψεων ή απόψεων, αλλά με την πραγματική κατάσταση και το πραγματικό αποτέλεσμα πράξεων ενός πολιτικού συστήματος το οποίο πληρώνει ακριβά τις επιλογές δεκαετιών, με αποκορύφωμα την τελευταία διετία.

 

Κοινή απάτη

Κατ’ αρχάς λοιπόν «πούλησαν» αποφυγή της χρεοκοπίας. Με το επιχείρημα ότι τα απερίγραπτης βαρβαρότητας μέτρα που ψήφισαν – τα οποία έχουν προκαλέσει διεθνές κύμα συμπαράστασης στον ελληνικό λαό και σφοδρής κριτικής προς την ευρωζώνη για τον δολοφονικό τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει την Ελλάδα – είναι απαραίτητα ώστε να… πείσουμε τους εταίρους και τους δανειστές μας να συμβάλουν στη μείωση του χρέους μέσω του PSI («κούρεμα»).

Και οι πέτρες, ωστόσο, γνωρίζουν πλέον ότι το PSI φέρνει αύξηση του χρέους και όχι μείωσή του, αφού τα 100 δισ. του «κουρέματος» θα φέρουν νέο δάνειο 130 δισ. – ποσό μάλιστα που όλοι αναγνωρίζουν ότι είναι… μικρό για να εξυπηρετηθεί ο ελληνικός δανεισμός ακόμη και ύστερα από την υποτιθέμενη μείωσή του.

Οι ίδιες αυτές… πέτρες γνωρίζουν ότι, ακόμη και αν επιτυγχανόταν η μείωση στο 120% του ΑΕΠ το 2020, πάλι το χρέος της Ελλάδας δεν θα ήταν βιώσιμο, αφού οι αγορές αλλά και η ίδια η… Συνθήκη του Μάαστριχτ ως μακροχρόνια εξυπηρετήσιμο δεν κρίνουν κανένα χρέος άνω του 60%, με όριο το 80%. Κάτι που σημαίνει ότι τη σημερινή μείωση θα πρέπει να ακολουθήσει άλλη μία στο μέλλον – ίσως στο… πολύ άμεσο μέλλον.

Το χειρότερο: ακόμη και τώρα, αν και το Eurogroup να συνεδριάζει αύριο με κεντρικό θέμα την Ελλάδα, η ευρωζώνη όχι μόνο δείχνει να αναθεωρεί τον στόχο του 120% σε 125%, αλλά επιπλέον ακόμη ψάχνει τον τρόπο με τον οποίο η ίδια θα συμβάλει στην… επίτευξη του στόχου. Με άλλα λόγια, ακόμη και αυτή η εντελώς αμφισβητούμενης – έως μηδαμινής – αποτελεσματικότητας επιχείρηση υλοποίησης του PSI παραμένει στον αέρα.

Συνεπώς η Ελλάδα παραδίδεται στην πλήρη διάθεση των δανειστών χωρίς η ελληνική κυβέρνηση και οι λοιποί ιεροκήρυκες του ξεπουλήματος να γνωρίζουν ακόμη 100% ούτε αν η διαδικασία αυτή θα ολοκληρωθεί ούτε αν θα είναι εθελοντική ή αναγκαστική (δηλαδή χρεοκοπία) ούτε τον τρόπο με τον οποίο θα προχωρήσει. Αλλά… ποιος τους ρώτησε;

Ακόμη, όμως, και αν προχωρήσει το διαφημιζόμενο σενάριο, η Μέρκελ είναι σαφής: «Η Ελλάδα έχει μια ευκαιρία το έτος 2020 με βιωσιμότητα του χρέους γύρω στο 120% να επιστρέψει και πάλι στις αγορές».

Η Ελλάδα λοιπόν όχι μόνο δεν θα έχει διασωθεί ούτε σε οκτώ χρόνια, αλλά ακόμη και τότε θα έχει απλώς μια… ευκαιρία. Τίποτε περισσότερο! Και αυτό με βάση το 120% χρέους επί του ΑΕΠ, δηλαδή τον στόχο που η ίδια η ευρωζώνη, αλλά και το ΔΝΤ «δυσκολεύονται» να θεωρήσουν αποτελεσματικό.

Τι γίνεται όμως αν το PSI αποτύχει, αν το 120% κριθεί ανέφικτο ή ανεπαρκές, αν η ελληνική οικονομία – βυθισμένη στη χρόνια ύφεση – αδυνατεί να πιάσει τον στόχο της μείωσης του ελλείμματος και του χρέους ή αν, απλώς, όλα αυτά είναι απλώς μια μπούρδα για να μετατρέψουμε το ελεύθερο χρέος σε ενυπόθηκο; Στην περίπτωση αυτή θα πάμε σε… πτώχευση.

Το επιχείρημα λοιπόν περί αποφυγής της χρεοκοπίας είναι εκκρεμές και ψεύτικο. Ένας κοινός και χυδαίος εκβιασμός. Ακριβώς επειδή οι διακηρυγμένοι στόχοι ούτε εφικτοί δείχνουν ούτε αποτελεσματικοί – κάθε άλλο…

 

«Διάσωση» μέσω μαζικής δυστυχίας

Το μέσον που οι Γερμανοί υποδεικνύουν – και οι τσολιάδες τους αποδέχονται χωρίς αντίρρηση – για την επίτευξη του στόχου είναι η λιτότητα και η ύφεση.

Δηλαδή η εξάπλωση της δυστυχίας και ο πλήρης έλεγχος της χώρας

● με τον δραστικό περιορισμό όλων των εισοδημάτων,

● με το γενικό ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας μέσω οργανισμού που θα εδρεύει στο… Λουξεμβούργο,

● με τη δέσμευση των ελληνικών χρηματικών πόρων στο υπό διαμόρφωση «ταμείο χρέους»,

● αλλά και με τη βίαιη αποστέρηση της δημοσιονομικής κυριαρχίας της Ελλάδας μέσω του ορισμούεπιτρόπου για τον προϋπολογισμό, ο οποίος θα διασφαλίζει πως καμιά δαπάνη κοινωνικού ή αναπτυξιακού χαρακτήρα δεν θα γίνεται πριν συγκεντρωθούν τα δανεικά.

Τι μας λέει, επιπλέον, ο ορισμός επιτρόπου και η πλήρης δέσμευση των ελληνικών χρηματοδοτικών πόρων, πέρα από τη στέρηση κυριαρχίας; Ότι, απλούστατα, τα δανεικά δεν θα είναι… εγγυημένα στο σύνολό τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, όπως ψευδέστατα ισχυρίζονται τα τσολιαδάκια. Ακόμη περισσότερο το βάρος δεν θα πέσει στην… ανάπτυξη, όπως επίσης ψευδέστατα ισχυρίζονται οι εγχώριοι γκαουλάιτερ της Μέρκελ και των αγορών.

 

Όπως στη Νιγηρία;

Η ανάπτυξη, λένε, θα επέλθει μέσω της αύξησης της… ανταγωνιστικότητας, η οποία θα προέλθει, κατά Παπαδήμο και λοιπούς, από τη μείωση των μισθών και των συντάξεων έως και 50% στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, από τη μείωση των κοινωνικών δαπανών, την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, τησυρρίκνωση του κράτους, την παρεπόμενη μείωση της εγχώριας κατανάλωσης και την αύξηση των εξαγωγών, αλλά και από την εισροή ξένων «επενδυτικών» κεφαλαίων.

Είναι αυτοί οι τύποι με τα καλά τους; Αν υποτεθεί ότι τους παίρνουμε στα σοβαρά, δεν έχουμε παρά να δούμε ένα παράδειγμα χώρας η οποία:

● Έχει υψηλό ποσοστό ξένων επενδύσεων εξ αιτίας της επένδυσης μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών στο έδαφός της, αφού αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες παραγωγούς πετρελαίου στον κόσμο.

● Έχει εκμηδενισμένο εργατικό κόστος.

● Έχει ως εντελώς… άγνωστη έννοια το «κοινωνικό κράτος».

● Είναι χώρα κατ’ εξοχήν αγροτική και κτηνοτροφική, άρα θα έπρεπε να διαθέτει διατροφική υπερεπάρκεια.

● Έχει εκπληκτικές επιδόσεις στον εξαγωγικό τομέα – σε τρόφιμα, ξυλεία, πετρέλαιο.

● Είναι η δεύτερη σε μέγεθος οικονομία της Αφρικής.

Ο λόγος για τη Νιγηρία. Τι συμβαίνει όμως πραγματικά στη χώρα αυτήν, η οποία συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά που μας υπόσχονται οι γκαουλάιτερ; Αντιγράφουμε την είδηση όπως τη μετέδωσε το ΑΠΕ και δημοσιεύθηκε χθες στο Βήμα:

«Η σημαντική οικονομική ανάπτυξη στη Νιγηρία, τη δεύτερη οικονομία της Αφρικής, δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τη φτώχεια στη χώρα και σύμφωνα με το Εθνικό Γραφείο Στατιστικής το ποσοστό απόλυτης ένδειας έφτασε το 60,9% του πληθυσμού το 2010 από 54,7% που ήταν το 2004. Το ποσοστό απόλυτης ένδειας υπολογίζεται σύμφωνα με τον αριθμό των ανθρώπων που μπορούν να αποκτήσουν μόνο τααπολύτως απαραίτητα σε τρόφιμα, ρούχα ή κατάλυμα.

Περίπου εκατό εκατομμύρια άνθρωποι στη Νιγηρία ζούσαν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα το 2010, δηλαδή το 61,2% του πληθυσμού, σε σύγκριση με 51,6% το 2004. Σύμφωνα με το Γραφείο, η κατάσταση της φτώχειας στη Νιγηρία θα χειροτερέψει, αφού το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς θα διευρυνθεί».

Επειδή όμως το χοντρό παραμύθι περί «ξένων επενδύσεων» που θα σώσουν τη χώρα έχει – εκτός από τους γκαουλάιτερ – πολλούς υποστηρικτές και στο δικό μας ατιμασμένο επάγγελμα (τη… δημοσιογραφία, αν δεν καταλάβατε), επικαλούμαστε την πείρα και το ρεπορτάζ ενός πραγματικού δημοσιογράφου, κατ’ εξοχήν αξιόπιστου.

Ο λόγος λοιπόν στον Γιώργο Αυγερόπουλο, ο οποίος, με τον επιτυχημένο και υψηλής ποιότητας «Εξάντα» του, έχει κάνει ένα εκπληκτικό ρεπορτάζ στη χώρα αυτήν. Όπως σημειώνει στην ιστοσελίδα της ΕΡΤ, οι εξορύξεις πετρελαίου «αντί να φέρουν την ανάπτυξη, έφεραν την καταστροφή. Η Νιγηρία παράγει περίπου 2,5 εκατομμύρια βαρέλια πετρέλαιο την ημέρα. Μόνο τα έσοδα του κράτους από τον μαύρο χρυσό υπολογίζονται σε 17 δισ. δολάρια τον χρόνο.

Στο πετρελαιοφόρο Δέλτα, μια από τις πλουσιότερες σε ορυκτό πλούτο περιοχές της Γης, δεν υπάρχουν δουλειές για τους νέους, μόρφωση για τα παιδιά και φαγητό για κανέναν. Όταν οι κάτοικοι τολμούν να ζητήσουν τα αυτονόητα, οι επιθέσεις των ειδικών σωμάτων του στρατού και της αστυνομίας που εξοπλίζουν οι εταιρείες πετρελαίου αφανίζουν από τον χάρτη ολόκληρα χωριά».

 

Με τίμημα την εξαθλίωση

Με απλά λόγια, αν το τίμημα για την προσέλκυση «ξένων επενδύσεων» και την – κατά την έννοια που της αποδίδουν οι χυδαίοι γκαουλάιτερ – «ανταγωνιστικότητα» είναι η εξαθλίωση του ελληνικού λαού και η απώλεια εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατίας, τότε πραγματικά να μας λείπει. Αν το τίμημα είναι τόσο βαρύ, σχεδόν υπαρξιακό για την ίδια την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, τότε ποιον θα τρομάζει σε λίγο η… άτακτη χρεοκοπία;

Με ένα εκατομμύριο επίσημους ανέργους και άλλες 200.000 στην γκρίζα ζώνη της ημιεπίσημης, με ακόμη περισσότερους στη μαύρη εργασία, με πλήρη κατάργηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, με εργαζόμενους των 400 ευρώ, πόσοι θα εξακολουθήσουν να προτιμούν τη «διάσωσή» τους από τη χρεοκοπία και ένα τέτοιο ευρώ από ένα εθνικό νόμισμα;

● Για πόσο – και πόσους; – πιστεύουν οι Ταλιμπάν της νεοφιλελεύθερης ηλιθιότητας και οι φύλακες των συμφερόντων της διεθνούς τοκογλυφίας ότι θα εξαπατούν υποσχόμενοι έναν ανύπαρκτο Παράδεισο ως αντάλλαγμα για τον οικονομικό θάνατο μιας ολόκληρης χώρας;

● Για πόσο θα μπορούν να πρακτορεύουν την πτώχευση κράτους και κοινωνίας ως «σωτηρία» και «αποφυγή της χρεοκοπίας»;

● Για πόσο αυτοί και οι προπαγανδιστές τους πιστεύουν ότι θα πείθουν πως η εξαθλίωση είναι δρόμος για την… ανάπτυξη;

Και αν σε κάποιους το παράδειγμα της πάμπλουτης Νιγηρίας, με τη μηδαμινή εθνική και οικονομική κυριαρχία, φαίνεται δήθεν υπερβολικό, τι να πεις για το «πρότυπο» της ευρωπαϊκής Πορτογαλίας, το οποίο έχουν το θράσος να διαφημίζουν και να μας ζητούν επισήμως να ακολουθήσουμε;

Μας ζητούν να μοιάσουμε σε μια χώρα η οποία, έχοντας ήδη… «επιτύχει» τους δικούς μας στόχους (μισθοί, ξεπούλημα, πληρέστερη εφαρμογή του δικού τους «μνημονίου» κ.λπ.), βρίσκεται ένα βήμα πριν από τη δική της πτώχευση και με μια οικονομία σε χειρότερη κατάσταση από τη δική μας, με βάση τα στοιχεία του ΟΟΣΑ που επικαλούνται τα πορτογαλικά συνδικάτα.

Τώρα η κοινωνία και εκεί ξεσηκώνεται, ενώ η πανικόβλητη κυβέρνησή της εκλιπαρεί τον Σόιμπλε για μείωση του χρέους, ακολουθώντας πιστά τα χνάρια των δικών μας φωστήρων.

Ήδη πάντως σήμερα τα ξημερώματα η Πορτογαλία υποβαθμίστηκε από τη Moody’s κατά μία ακόμη βαθμίδα, μαζί με άλλες πέντε ευρωπαϊκές χώρες, ενώ ο ίδιος οίκος αξιολόγησης ανήγγειλε ότι θα υποβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Αυστρίας.

Και όλα αυτά για να σωθεί… η ευρωζώνη. Η οποία ανεβαίνει τον δικό της Γολγοθά λιτότητας και απώλειας κυριαρχίας υπέρ της Γερμανίας, της Κομισιόν και των τραπεζών, παρότι άπαντες γνωρίζουν ότι αυτές οι σκιτζίδικες επιλογές μπορούν μόνο να προκαλέσουν γενικευμένες κοινωνικές εξεγέρσεις και να θέσουν την υποτιθέμενη ευρωσταθερότητα υπό πλήρη αμφισβήτηση.

Ο ταλιμπανισμός της δημοσιονομικής «ορθοδοξίας» πλέον καταγγέλλεται ως αναποτελεσματικός, αντιδημοκρατικός και καταστροφικός σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και έξω από αυτήν. Όποιος – όχι απαραιτήτως ξεπουλημένος… Ταλιμπάν – νομίζει ότι αυτός είναι πράγματι ένας πιθανός δρόμοςπαραμονής στην Ευρώπη, αλλά και επιβίωσης της ίδιας της ευρωζώνης πλανάται οικτρά. Και θα το ανακαλύψει πολύ σύντομα.

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι πολύ αργά για την Ελλάδα και την επιβίωσή της…

 

http://topontiki.gr/article/30212

Τελευταία ευκαιρία

του Γιάννη Βαρουφάκη

Άλλη μια φορά, τα «μέσα ενημέρωσης», τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό, στενάζουν πάνω από το λάθος ερώτημα. Το ερώτημα δεν είναι αν θα συμφωνηθεί η νέα δανειακή σύμβαση Ελλάδας-τρόικας. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει όταν (κι όχι εάν) δεν είναι δυνατόν να κρυφτεί η αποτυχία της.

Το ότι θα αποτύχει είναι δεδομένο. Με την ήδη αποτελματωμένη (εδώ και πολλούς μήνες) βιομηχανική παραγωγή να μειώνεται κατά 11,3% σε έναν μόνο μήνα (Δεκέμβριο), τα δημόσια έσοδα να κατρακυλούν κατά 18% τον επόμενο μήνα (Ιανουάριο), και την ανεργία να πετάει στο 20,9% (από 18.2% τον αμέσως προηγούμενο μήνα), το «πλάνο» του Μνημονίου Νο.2 βρίσκεται ήδη νοκ άουτ στο καναβάτσο της ζωής. Μόνο η ελληνική κυβέρνηση προσποιείται ότι είναι όρθιο. (Μην ξεχνάμε ότι ήταν ένα «πλάνο» που βασίστηκε στην υπόθεση ότι εντός του πρώτου τριμήνου του 2012 η οικονομία θα έχει ήδη σταθεροποιηθεί.)

Οπότε, ας περάσουμε χωρίς χρονοτριβή στο ερώτημα που δεν έχουμε το δικαίωμα να αγνοούμε: Τι θα γίνει όταν η αποτυχία της νέας σύμβασης γίνει το ίδιο ξεκάθαρη με εκείνη της πρώτης (του Μνημονίου Νο.1); Ας πάρουμε τα τρία σενάρια που θέτουν υποψηφιότητα αυτές τις μέρες στον διεθνή τύπο: Το πρώτο είναι να υπάρξει νέο κούρεμα (αυτή την φορά των δανείων που έχουμε πάρει από την τρόικα) συν νέα δάνεια από την… τρόικα. Το δεύτερο είναι να εξαναγκαστεί η Ελλάδα να εξέλθει από το ευρώ. Το τρίτο είναι να αφήσουν το ελληνικό δημόσιο να πτωχεύσει εντός του ευρώ. Ας τα πάρουμε ένα-ένα.

Σενάριο 1: Τρίτο Μνημόνιο

Δεν είναι λίγοι οι οπαδοί της νέας δανειακής συμφωνία, του Μνημονίου Νο.2,  που μου λένε: «Ας πάρουμε αυτά που μας δίνουν τώρα, κι όταν έρθει η στιγμή που θα αποδειχθεί ότι Μνημόνιο Νο.2 δεν περπατάει, θα μας κουρέψουν κι άλλα από αυτά που χρωστάμε.» Προφανώς αναφέρονται σε κούρεμα των δανείων από την τρόικα, καθώς αυτά που θα χρωστάμε στους ιδιώτες (μετά το όποιο PSI τώρα) θα διέπονται από το αγγλικό Δίκαιο, οπότε ένα κούρεμα θα οδηγήσει στην καταδίκη της χώρας στα αγγλικά δικαστήρια – μια εξέλιξη που καμία χώρα δεν θέλει. Πόσο πιθανό είναι όμως να μας «συγχωρήσει» ένα μέρος του χρέους η τρόικα; Κατ΄αρχάς, τα δάνεια της τρόικας αποτελούνται από τρία μέρη: (1) δάνειο από την ΕΚΤ, (2) δάνειο από τα υπόλοιπα κράτη-μέλη και (3) δάνειο από το ΔΝΤ (το 1/3 του συνόλου).

Από αυτά τα τρία μέρη, το κομμάτι του ΔΝΤ δεν «αγγίζεται», καθώς το ΔΝΤ σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε να υπάρξει τέτοιο παγκόσμιο προηγούμενο. Το ίδιο και με το (1), καθώς η ΕΚΤ είναι αποφασισμένη να ισχύει για τα δάνειά της ότι και με τα δάνεια του ΔΝΤ. Μένει λοιπόν το (2). Το (2) απαιτεί την εξής απόφαση από τα κοινοβούλια 16 χωρών (συμπεριλαμβανομένων και ήδη πτωχευμένων, όπως η Πορτογαλία, που είχαν εγγυηθεί ένα μέρος των δανείων του Μνημονίου Νο.1): Να βάλουν το χέρι στην τσέπη για πρώτη φορά προς όφελος της Ελλάδας!

Πράγματι, έως τώρα, τα υπουργεία οικονομικών των 16 δεν μας έστελναν χρήματα. Απλά εγγυόντουσαν τα δάνεια αυτά για το ελληνικό δημόσιο. Χέρι στην τσέπη θα βάλουν μόνο όταν το ελληνικό δημόσιο δεν τα αποπληρώνει στο ακέραιο (δηλαδή αν κουρευτούν και αυτά τα δάνεια). Πιστεύετε εσείς ότι μετά την αποτυχία και του δεύτερου Μνημονίου, οι 16 εταίροι μας της ευρωζώνης θα δεχθούν να βάλουν για πρώτη φορά το χέρι στην τσέπη για πάρτη του ελληνικού δημοσίου; Δεν χρειάζεται να απαντήσετε. Είναι προφανές ότι δεν θα το κάνουν.

Το μόνο που είναι πιθανόν να γίνει, και μάλιστα αρκετά σύντομα, είναι η ΕΚΤ να αποφασίσει όχι να μην χάσει αλλά να μην… κερδίσει από την δυστυχία του ελληνικού δημοσίου. Πιο συγκεκριμένα, η ΕΚΤ έχει αγοράσει πάνω από €50 δις ελληνικών ομολόγων στο 80% της αξίας τους. Λέγεται ότι σχεδιάζουν την ανταλλαγή αυτών των ελληνικών ομολόγων με ομόλογα του EFSF αξίας ίσης με τα χρήματα που έδωσε η ΕΚΤ για να αγοράσει τα ελληνικά ομόλογα (δηλαδή το 80% της αξίας τους). Κατόπιν, το EFSF θα πουλήσει στην Ελλάδα τα ελληνικά ομόλογα σε μια αξία ίση με εκείνη των δικών της ομολόγων που έδωσε στην ΕΚΤ. Έτσι, το ελληνικό δημόσιο θα έχει επαναγοράσει στο 80% της αξίας τους τα ομόλογά του που έχει αυτή την στιγμή η ΕΚΤ στα βιβλία της. Με τι χρήματα θα τα αγοράσει όμως; Με χρήματα που θα της δανείσει η τρόικα ή το EFSF! Καθώς όμως αυτά τα χρήματα δανείζονται έντοκα, η ελάφρυνση του 20% μειώνεται. Με απλά λόγια, πολύ κακό για το τίποτα. [Προσέξτε ότι όλα αυτά δεν είναι παρά παιδιαρίσματα. Αν η ΕΚΤ ήθελε, μπορούσε να πει στην Ελλάδα ότι θα δεχθεί να πληρωθεί, όταν έρθει η ώρα, μόνο το 80% της αξίας των ελληνικών ομολόγων που διαθέτει. Δηλαδή αυτά που πλήρωσε για να τα αγοράσει. Όμως αυτό θα ήταν «απαράδεκτο» καθώς, στο νοσηρό μυαλό τους, το να μην κερδίσουν από την αγοραπωλησία ελληνικών ομολόγων συνιστά… χρηματοδότηση της Ελλάδας. Για να μην συνιστά κάτι τέτοιο, σκέφτονται να παίξουν τις κουμπάρες, με τον τρόπο που σας περιέγραψα. Τέτοια βλέπουν οι Αμερικάνοι κι οι Κινέζοι και βγαίνουν από τα ρούχα τους.]

Περιληπτικά, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μετά την αποτυχία του Μνημονίου Νο.2, το όποιο επιπρόσθετο κούρεμα γίνει θα είναι πολύ μικρό. Τι θα σημάνει αυτό για το δημόσιο χρέος; Δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι μαζί με τα όποια οφέλη από το PSI, θα σταθεροποιηθεί; Όχι, δεν μπορούμε. Δεδομένου ότι η οικονομία μας είναι σε ελεύθερη πτώση (ελέω επιθετικών περικοπών), πολύ, πολύ σύντομα το δημόσιο χρέος θα βρεθεί και πάλι σε τροχιά προς το 150%. Γιατί; Επειδή μια χώρα της οποίας το δημόσιο χρέος είναι αρκετά πάνω από το 100% για να το σταθεροποιήσει πρέπει να έχει ένα ρυθμό μεγέθυνσης της οικονομικής δραστηριότητας που να μην διαφέρει πολύ από το επιτόκιο με το οποίο δανείστηκε πρόσφατα. Ακόμα και στο 3% να ρίξει η τρόικα το επιτόκιο, με ρυθμό μεγέθυνσης στο -6% και -7%, το χρέος παραμένει εκρηκτικό.

Συνεπώς, η αποτυχία της σύμβασης του Μνημονίου Νο.2, που μεθαύριο καλούνται να υπερψηφίσουν οι βουλευτές μας, δεν υπάρχει πιθανότητα να οδηγήσει τους ευρωπαίους «εταίρους» μας να μας δώσουν και τρίτο Μνημόνιο. Μένουν λοιπόν τα εξής δύο σενάρια:

Σενάριο 2: Εξοβελισμός από το ευρώ

Κάθε μέρα που περνά, ακούγονται εντός της γερμανικής ελίτ όλο και πιο δυνατά οι φωνές που ζητούν να χρησιμοποιηθεί ο χρόνος που «κερδίζουν» με το Μνημόνιο Νο.2 ώστε να προετοιμαστεί το έδαφος για την εκπαραθύρωση της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Και πως θα το κάνουν αυτό; Με δύο τρόπους: (α) Καθιστώντας την ζωή τόσο αφόρητη στην Ελλάδα που ο λαός της να επιλέξει να φύγει τόσο από την ευρωζώνη όσο και από την ΕΕ, και (β) αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι ελληνικές τράπεζες δεν θα στηρίζονταν από την ΕΚΤ σε μια περίπτωση πανικού των αποταμιευτών, κάτι που κάλλιστα μπορεί να προκαλέσει τον πανικό και την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος.

Οι φωνές αυτές (που παραμένουν μειοψηφικές στο Βερολίνο, αλλά οι οποίες δυναμώνουν) θεωρούν ότι, με τις τονωτικές ενέσεις του τρισεκατομμυρίου ευρώ που θα έχει κάνει στο τραπεζικό σύστημα η ΕΚΤ του κ. Draghi, οι κλυδωνισμοί από τον εξοβελισμό της Ελλάδας από το ευρωσύστημα θα είναι διαχειρίσιμοι. Όσοι το πιστεύουν αυτό είναι, κατά την ταπεινή γνώμη μου, επικίνδυνα ανόητοι. Πράττουν λάθος πανομοιότυπο με εκείνο του Hank Paulson, του υπουργού οικονομικών του Προέδρου Bush, όταν θεώρησε πως μπορεί να αφήσει την Lehman να καταρρεύσει απορροφώντας τους κραδασμούς μέσα από την παροχή ρευστότητας στις υπόλοιπες τράπεζες.

Εξακολουθώ λοιπόν να πιστεύω ότι όσοι σκέφτονται έτσι είναι βαθειά νυχτωμένοι: Οι διασυνδέσεις τόσο μεταξύ των ιδιωτικών τραπεζών όσο και μεταξύ των Κεντρικών Τραπεζών της ευρωζώνης είναι τόσο περίπλοκες που ο εξοβελισμός μίας χώρας θα οδηγήσει στην κατάρρευση της ευρωζώνης. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι δεν θα επικρατήσουν οι επικίνδυνα ανόητοι στο Βερολίνο (δεν θα ήταν η πρώτη φορά άλλωστε). Σε αυτή την περίπτωση, η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί εκτός ευρώ σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον επιταχυνόμενης Κρίσης που γρήγορα θα δει το ευρώ να εξαφανίζεται. Αν όντως έτσι συμβούν τα πράγματα (και ανεξάρτητα του πόσο καιρό θα πάρει στο ευρώ να διαλυθεί μετά από μία ελληνική έξοδο), σκεφτείτε τι κακό θα μας έχει κάνει το να έχουμε ήδη δεσμευτεί στο Μνημόνιο Νο.2.

• Πρώτον, θα έχουμε ένα χρέος στους παλαιούς δανειστές μας (λόγω PSI) εκπεφρασμένο σε ευρώ και μάλιστα υπό το αγγλικό δίκαιο. Αυτό το χρέος, θα παραμείνει σε ευρώ όσο υπάρχει ευρώ. Κι όταν το ευρώ θα διαλυθεί (αν έχω δίκιο στην πρόβλεψή μου αυτή) η αξία του θα διαμορφωθεί, σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο, στην βάση μιας λογιστικής μονάδας (σαν το παλιό ECU που ήταν ο πρόδρομος του ευρώ) η οποία θα αντανακλά πιο πολύ την αξία του νέου γερμανικού νομίσματος!

• Δεύτερον, τα χρέη μας τόσο του Μνημονίου Νο.1 όσο και του Μνημονίου Νο.2 (προς το ΔΝΤ και τους υπόλοιπους ευρωπαίους τέως εταίρους μας) θα τρέχουν σε σκληρό νόμισμα.

• Τρίτον, τα έσοδα από τις όποιες ιδιωτικοποιήσεις κάνουμε (π.χ. του ΟΠΑΠ) θα έχουν χαθεί, καθώς θα τα έχουμε χρησιμοποιήσει για αποπληρωμή ενός μικρού μέρους των υπέρογκων δανείων μας και, βέβαια, δεν θα μπορεί το κράτος να τα χρησιμοποιεί στην πιο δύσκολη στιγμή του  –  τότε που θα βρίσκεται εκτός Ευρώπης και εκτός αγορών και δεν θα έχει ξένο συνάλλαγμα για να επιτρέπει στον ιδιωτικό τομέα να εισάγει βασικά αγαθά (κάτι που όσο είμαστε στο ευρώ δεν υφίσταται ως πρόβλημα καθώς οι επιχειρήσεις διαθέτουν άμεση πρόσβαση στο «ξένο» νόμισμα, στο ευρώ).
• Τέταρτον, το εθνικό εισόδημα (το ΑΕΠ) θα είναι σημαντικά χαμηλότερο την ώρα που θα έρθει ο εξοβελισμός λόγω αποδοχής των μέτρων που συνοδεύουν το Μνημόνιο Νο.2.

Σενάριο 3: Μελλοντική πτώχευση εντός της ευρωζώνης

Αν τελικά οι φωνές που θέλουν τον εξοβελισμό της Ελλάδας από το ευρώ, μετά την σίγουρη αποτυχία του Μνημονίου Νο.2, δεν υπερισχύσουν, και κυριαρχήσει ο ορθολογικός φόβος πως μία έξοδος ενός μέλους θα φέρει την κατάρρευση όλου του ευρω-οικοδομήματος, τι άλλο μπορεί να συμβεί (δεδομένου ότι ένα Μνημόνιο Νο.3 είναι αδύνατον); Μα να αφεθεί η Ελλάδα να κάνει αυτό που κάνουν πολιτείες των ΗΠΑ εντός της μεγάλης ζώνης του δολαρίου: στάση πληρωμών μέχρις νεοτέρας! Το κράτος μας θα συνεχίσει να ζει εντός των ορίων που του επιβάλουν τα φορολογικά του έσοδα (κάτι που πρέπει να κάνει έτσι κι αλλιώς υπό το Μνημόνιο Νο.2) και η ΕΕ θα τρέχει και δεν θα φτάνει να καταλαγιάσει τον μεγάλο αναβρασμό που θα επικρατεί στις αγορές καθώς οι μαύρες τρύπες των τραπεζών θα έχουν μεγαλώσει κι άλλο και τα CDS θα έχουν πυροδοτηθεί ξεκινώντας μια αλυσιδωτή αντίδραση πολλών μεγατόνων.

Κάπου εκεί η Ευρώπη θα κληθεί να αποφασίσει αν θέλει να σώσει το ευρώ ή όχι, κι αν ναι με ποιόν τρόπο. Αν όχι, γυρνάμε όλοι στα εθνικά μας νομίσματα ή δημιουργούνται και κάποια περιφερειακά (π.χ. ζώνη του μάρκου, λατινική ένωση, συν κάποια σκόρπια νομίσματα όπως δραχμή, ιρλανδικό πουντ κλπ). Αν ναι, η λύση που θα δοθεί δεν μπορεί να βασίζεται απλά στις περικοπές, στα δάνεια και στην τιμωρία. Θα ενέχει, θέλοντας και μη, τα τρία βασικά συστατικά που λείπουν στην σημερινή ευρωζώνη: Ενοποίηση τραπεζικών συστημάτων, ενοποίηση μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους και, βεβαίως, μια κοινή επενδυτική πολιτική που θα ανακυκλώνει περί το 10% των πλεονασμάτων υπό την μορφή παραγωγικών επενδύσεων στην περιφέρεια (ίσως χωρίς την εμπλοκή των εθνικών κυβερνήσεων – κάτι που θα ήταν ευχής έργον).

Συμπέρασμα

Τι θα συμβεί λοιπόν όταν αποδειχθεί περίτρανα η αποτυχία της σύμβασης που οι βουλευτές μας καλούνται να αποδεχθούν την Κυριακή; Από τα τρία σενάρια που μπορεί να σκεφτεί κανείς (βλ. πιο πάνω), το πρώτο είναι εκτός τόπου και χρόνου. Το δεύτερο θα προκύψει μόνο σε περίπτωση άλλης μιας πολιτικής αστοχίας της γερμανικής ελίτ. [Άρα, λαμβάνοντας υπ’ όψη μας το πρόσφατο παρελθόν, είναι πολύ πιθανόν να …   προκύψει.] Το τρίτο είναι το καλύτερο από τα τρία.

Ποιο από τα δύο αυτά σενάρια (το 2ο ή το 3ο;) είναι πιθανότερο; Θα θέλαμε το 3ο. Αλλά, όσον αφορά την βέλτιστη απόφαση στην ψηφοφορία της Κυριακής, είτε προκύψει το 2ο είτε το 3ο, ένα «ναι» στο Μνημόνιο Νο.2 θα έχει αποδυναμώσει την Ελλάδα στην πιο δύσκολή στιγμή – την στιγμή που η αποτυχία του Μνημονίου Νο.2 γίνει φανερή.

Όπως είδαμε, στην περίπτωση που δεσμευτούμε στο Μνημόνιο Νο.2 και προκύψει το Σενάριο 2, ουσιαστικά θα έχουμε χρεώσει το κράτος μας με πολλά δις ώστε να εξαγοράσει η Γερμανία χρόνο για να μας εξοβελίσει από το ευρώ όταν οι ηγέτες της κρίνουν ότι τους συμφέρει – κι όταν η Ελλάδα είναι αποδυναμωμένη περισσότερο από σήμερα. Αν είναι να μας εκπαραθυρώσουν, γιατί φίλες και φίλοι να χρεωθούμε σήμερα τόσα δις ευρώ; Γιατί να μετατρέψουμε το 35% του δημόσιου χρέους μας στους ιδιώτες σε ομόλογα του αγγλικού δικαίου; Γιατί να αποδεχθούμε περικοπές που καταστρέφουν ό,τι έχει μείνει από τον παραγωγικό μας ιστό και που είναι τριπλάσιες από αυτές που αρκούν για να ζει το κράτος από τα φορολογικά του έσοδα (εφόσον αναβάλει μέχρι νεοτέρας τις αποπληρωμές των δανείων του);

Κι αν τελικά δεν μας δείξουν την πόρτα του ευρώ (κάτι που θεωρώ ότι τελικά δεν θα κάνουν), και η «προαναγγελθείσα» αποτυχία του Μνημονίου Νο.2 τους αναγκάσει να μας επιτρέψουν την στάση πληρωμών εντός της ευρωζώνης, γιατί να μην την κάνουμε τώρα, πριν δεσμευτούμε  με το Μνημόνιο Νο.2;

Επίλογος

Το επόμενο εικοσιτετράωρο οι τριακόσιοι της Βουλής θα κληθούν να πάρουν την τελευταία σημαντική απόφαση του πολιτικού τους βίου. Τους την παρουσιάζουν ως μονόδρομο. Ναι, μονόδρομος είναι. Ένας μονόδρομος που θα στερήσει και σε αυτούς, αλλά και σε μια ολόκληρη γενιά, το δικαίωμα να αποφασίζουν. Το Μνημόνιο Νο.2, που τους λένε να ψηφίσουν για να σωθεί η χώρα, θα αποτύχει. Όπως απέτυχε και το προηγούμενο. Το μόνο που θα πετύχει είναι να δημιουργήσει μια Ελλάδα που από τούδε και στο εξής, στερείται το δικαίωμα να επιλέγει.

Την Κυριακή, πριν φύγουν από το σπίτι τους για τη Βουλή, ας κάτσουν μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου τους ακίνητοι. Για πέντε, δέκα λεπτά ας στηθούν μπροστά στο είδωλό τους. Να κοιτάξουν βαθειά μέσα στα ίδια τους τα μάτια. Να στοχαστούν μπροστά στην αντανάκλασή τους. Και να σκεφτούν κάτι πολύ, πολύ απλό: Ό,τι και να κάνει η κα Μέρκελ, η ΕΕ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η χώρα μας, η γενιά που έρχεται, θα είναι λιγότερο αδύναμη αν εκείνοι απλά προσέλθουν στο Κοινοβούλιο και πούνε όχι στο Μνημόνιο Νο.2. Έτσι απλά. Και μετά ας φύγουν από την μπρος πόρτα, διαχεόμενοι μέσα στην κοινωνία που τόσο καιρό πληγώνουν κι η οποία όμως έχει την δύναμη να τους συγχωρήσει. Αρκεί να πουν το «όχι» σε μια δανειακή συμφωνία-τέρας που είναι καταδικασμένη στην αποτυχία.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

 http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=12532

Αυτό θα το διαβάσετε; του Γιάννη Βαρουφάκη

Το Μνημόνιο, που κάποιοι δεν διάβασαν πριν υπερψηφίσουν, βασιζόταν στην λογική ότι χωρίς τα δάνεια των €110 δις που προέβλεπε:

1. το ελληνικό κράτος θα εξαναγκαζόταν σε στάση πληρωμών η οποία θα μας έθετε για τουλάχιστον 10 χρόνια εκτός αγορών

2. δεν θα υπήρχαν αρκετοί πόροι για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις

3. δεν θα δινόταν χρόνος στην ελληνική οικονομία να ανακάμψει και να παραγάγει τα πρωτογενή πλεονάσματα που θα μας επέτρεπαν να κάνουμε βήματα πίσω από το χείλος της χρεοκοπίας.

Τότε κάποιοι είχαμε πει ότι αυτό το τρίπτυχο αποτελούσε επικίνδυνη φαντασίωση. Καθώς οι όροι για να πάρουμε το δάνειο εγγυόντουσαν την υφεσιακή δίνη στην οποία θα εισερχόταν η χώρα, τα πλεονάσματα του (3) δεν θα παράγονταν, το σημείο (1) δεν θα το αποφεύγαμε έτσι κι αλλιώς, και, για αυτό τον λόγο, θα επιστρέφαμε θέλοντας και μη στο (2), στην σημερινή κατάσταση που το κράτος, αφού χρεώθηκε με την μερίδα του λέοντος του δανείου-μαμμούθ των €110 δις και πάλι αδυνατεί να καλύπτει τα έσοδά του.
Από αυτές εδώ τις σελίδες, τον Απρίλη του 2010, σε άρθρο με τίτλο «Το πρώτο τάνγκο στην ευρωζώνη»είχα γράψει τα εξής:

«[Ο] φόβος μου είναι ότι οδεύουμε στον δρόμο που χάραξε η Αργεντινή του 2002. Κάθε μέρα που περνά τα δάνεια που παίρνουμε… μου θυμίζουν τα δάνεια του ΔΝΤ προς την Αργεντινή της περιόδου 1998-2002: Δάνεια που μας κρατούν εντός του ευρώ προσωρινά αλλά τα οποία κάποια στιγμή δεν θα μπορέσουμε να αποπληρώσουμε. Και τότε; Το 2002 η χώρα του τάνγκο (ας με συγχωρήσουν οι φίλοι Ουρουγουανοί που το διεκδικούν) προέβη και σε στάση πληρωμών αλλά και σε απώλεια ενός (ουσιαστικά) κοινού νομίσματος δολαρίου-πέσος με τέσσερα χρόνια και 50 δις δολάρια μεγαλύτερη καθυστέρηση από όσο έπρεπε. Το 2012 τι επιφυλάσσει σε εμάς; Νομίζω ότι μας επιφυλάσσει ένα εκ των ακόλουθων δύο σεναρίων:

(1) Στάση πληρωμών που όμως θα έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος λόγω ενός απίστευτα αναποτελεσματικού δανεισμού δεκάδων δις ευρώ του οποίου η μόνη λογική εν τέλει είναι η καθυστέρηση της στάσης πληρωμών ώστε να διασωθούν οι Γερμανικές τράπεζες που θα χρησιμοποιήσουν τον χρόνο που εμείς «αγοράζουμε» (δανειζόμενοι) εκ μέρους τους ώστε να προλάβουν να πουλήσουν τα ομόλογά μας.

(2) Την συνειδητοποίηση εκ μέρους της Γερμανίας ότι, αν θέλουν να κρατήσουν το ευρώ ως έχει, δηλαδή να αποτρέψουν αλυσιδωτές κρίσεις τύπου Αργεντινής εντός της ευρωζώνης, θα πρέπει επί τέλους να κατανοήσουν ότι μία πραγματική οικονομική ενοποίηση, ιδίως μετά από μια παγκόσμια οικονομική κρίση τύπου 1929 ή 2008, απαιτεί ανακύκλωση των πλεονασμάτων – δηλαδή, πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση.

Αν κρίνουμε από τις έως τώρα συμπεριφορές των βορείων εταίρων μας, οδεύουμε ολοταχώς προς το πρώτο σενάριο.»

Κάπως έτσι έχουν εξελιχθεί τα πράγματα. Η Γερμανία έχει βρεθεί σε αδιέξοδο που η ίδια δημιούργησε στον εαυτό της, επικουρούμενη βέβαια από τους δικούς μας φωστήρες, που δεν μπόρεσαν να διανοηθούν μια στάση πληρωμών (τότε που το ΑΕΠ μας ήταν 15% μεγαλύτερο απ’ ότι σήμερα και τα χρέη μας 20% μικρότερα). Η καλύτερη αφήγηση της οικονομικής αποτυχίας και πολιτικής αστοχίας του πρώτου Μνημονίου της χώρας μας δόθηκε από τον Keynes το… 1920. Τότε ήταν που είχε γράψει τις ακόλουθες αράδες:

«… η ανειλικρινής αποδοχή… όρων που ήταν αδύνατον να τηρηθούν…, και τους οποίους δεν είχε σκοπό να τηρήσει, καθιστά την {Ελλάδα} το ίδιο ένοχη με {τους ευρωπαίους εταίρους } οι οποίοι επέβαλαν όρους που δεν είχαν το δικαίωμα να επιβάλουν.» (*)

Προφανώς τα παραπάνω δεν είναι ακριβώς τα λόγια του Keynes. Είναι όμως πολύ κοντά. Το μόνο που άλλαξα ήταν εκεί που εκείνος έγραφε {Γερμανία} εγώ έγραψα {Ελλάδα} και αντί για {τους Συμμάχους} που ανέφερε εκείνος, αντικατέστησα τις λέξεις { τους ευρωπαίους εταίρους }. Η ουσία όμως είναι ακριβώς η ίδια: Οι ισχυροί προσέφεραν μια συμφωνία στους αδύναμους υπό όρους που ούτε οι μεν είχαν δικαίωμα να επιβάλουν ούτε οι δε να αποδεχθούν. Συνένοχοι σε μια τέτοια λογικά ατέρμονη συμφωνία, οι ηγέτες μας, Έλληνες και Γερμανοί, έσπρωξαν και τις δύο χώρες μας βαθύτερα στην Κρίση του Ευρώ. Πρόκειται για μια πρωτοφανή πολιτική αποτυχία στα χρονικά της παγκόσμιας ιστορίας (για πληρέστερη παρουσίαση της αποτυχίας αυτής δείτε αυτό το πρόσφατο άρθρο στην ιστοσελίδα του CNN).

Θα μου πείτε, περασμένα-ξεχασμένα. Μακάρι. Να όμως που το ένα λάθος οδηγεί κατ’ ευθείαν στο επόμενο. Σήμερα, αρχές 2012, παρά το γεγονός ότι έχουμε όλα τα στοιχεία, και όλη την εμπειρική γνώση, που χρειαζόμαστε για να κατανοήσουμε πως η λογική του Μνημονίου (που περιστρέφεται γύρω από τον άξονα «νέα δάνεια– βαθύτερη λιτότητα») καταποντίστηκε, έχουμε μια κυβέρνηση (εθνικής ενότητας μάλιστα) που έχει στόχο ένα νέο Μνημόνιο.

Μήπως το νέο Μνημόνιο έχει μάθει από τα παθήματα του προηγούμενου; Σε καμία περίπτωση. Η συνταγή είναι η ίδια: Άλλες δεκάδες δις με στόχο την αποπληρωμή προηγούμενων δανείων, υπό τον όρο ακόμα μεγαλύτερης αφαίμαξης της ενεργούς ζήτησης της ελληνικής οικονομίας, και με την κούφια «υπόσχεση» για ανάπτυξη μέσω διαρθρωτικών αλλαγών και ενός στρεβλού, διεφθαρμένου και αναποτελεσματικού ΕΣΠΑ.

Μήπως υπάρχουν νέα επιχειρήματα για να αποδεχθούμε την νέα Μνημονιακή συμφωνία; Ας δούμε ποια επιχειρήματα ακούγονται υπέρ της υπογραφής της: Χωρίς αυτήν, μας λένε,

1. το ελληνικό κράτος θα εξαναγκαστεί σε στάση πληρωμών τον Μάρτιο η οποία θα μας θέσει εκτός του ευρώ

Αυτό είναι! Το εξής ένα επιχείρημα! Δεν υπάρχει άλλο. Προσέξτε πως τα (2) και (3) που είχαμε στην περίπτωση του πρώτου Μνημονίου δεν υπάρχουν πια. Μας τελείωσαν. Κανείς δεν τολμά πλέον να μιλά για μισθούς και για συντάξεις καθώς η γερμανική πλευρά το έχει ξεκαθαρίσει: ό,τι πάρει το ελληνικό κράτος από τούδε και στο εξής θα πρέπει να το χρησιμοποιεί για να αποπληρώνει τους τραπεζίτες, το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ. Τελεία και παύλα. Άρα, η νέα δανειακή συμφωνία προβλέπει δάνεια για την αποπληρωμή δανείων. Μήπως όμως έτσι δοθεί η ευκαιρία στο ελληνικό κράτος να αρχίσει κάποια στιγμή να αποπληρώνει να χρέη του και να ξαναγίνει αξιόπιστο;

Μήπως ισχύει το μέρος (3), βλ. στη αρχή του άρθρου, της λογικής του αρχικού Μνημονίου; Σε καμία των περιπτώσεων! Επ’ ουδενί! Γιατί είμαι τόσο κάθετος; Επειδή αυτό μας λέει ακόμα και το ΔΝΤ. Τι λέει δηλαδή; Ότι για να τιθασευτεί το ελληνικό χρέος, και να μπει η Ελλάδα στην τροχιά της αποπληρωμής των χρεών της, θα πρέπει να ισχύσουν ταυτόχρονα οι εξής προϋποθέσεις: (α) Η οικονομία μας να μπει σε ρυθμούς μεγέθυνσης της τάξης του 2% από το πρώτο εξάμηνο του 2012, (β) ο πληθωρισμός να μην ξεπερνά το 2%, (γ) να πετύχει 100% το κούρεμα (το κατ’ ευφημισμόν γνωστό και ως PSI) και (δ) να εισπράξει το δημόσιο €50 δις από ιδιωτικοποιήσεις. Σε μια οικονομία που αντί να μεγεθύνεται φθίνει με ρυθμό -7%, με το κούρεμα να αποδίδει πολύ λιγότερα στην πράξη από αυτά που θα ανακοινωθούν, με τις ιδιωτικοποιήσεις να αδυνατούν να αποδώσουν όταν οι αξίες όλων των περιουσιακών στοιχείων καταρρέουν, κλπ., τα παραπάνω αποτελούν σενάριο νοσηρής και κακόβουλης φαντασίας.

Οπότε, λοιπόν, μένουμε με το εξής ένα επιχείρημα: Να υπογράψουμε την συμφωνία γιατί αλλιώς θα βρεθούμε εκτός ευρώ. Πόσο όμως στέκει αυτή η απειλή; Έστω ότι έρχεται η 20η Μαρτίου, η μέρα που το δημόσιο πρέπει να καταβάλει €14 δις στους δανειστές του, και η κυβέρνηση ανακοινώνει πως η πληρωμή αυτή αναβάλλεται μέχρι νεοτέρας, έως ότου η Ευρωπαϊκή Ένωση μας παρουσιάσει ένα Σχέδιο Λύσης το οποίο, αντίθετα με τον τραγέλαφο της 27ης Οκτωβρίου, να έχει έστω και μια μικρή ελπίδα να βάλει την χώρα (αλλά και την υπόλοιπη ευρωζώνη, ιδίως την περιφέρεια) σε τροχιά επιστροφής από την κόλαση. Τι θα γίνει τότε; Θα μας διώξουν από το ευρώ;

Κατ’ αρχάς, δεν μπορούν να το κάνουν μέσα από θεσμοθετημένες διαδικασίες. Π.χ. ακόμα και να ψηφίσουν οι υπόλοιποι 17 του eurogroup υπέρ της αποπομπής της Ελλάδας, η απόφαση αυτή δεν έχει καμία νομική ή ουσιαστική σημασία. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η ΕΚΤ να δηλώσει πως δεν δέχεται πλέον ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, και του ελληνικού δικαίου, ως εχέγγυα για την χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε ασφυξία στις ελληνικές τράπεζες, με σημαντική πιθανότητα να αναγκαστούν να θέτουν όριο αναλήψεων στους αποταμιευτές τους. Μια τέτοια εξέλιξη, λένε πολλοί, θα ανάγκαζε την ελληνική κυβέρνηση να εγκαταλείψει το ευρώ, τυπώνοντας ξανά δραχμές ώστε να τροφοδοτούνται οι τράπεζες. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι πρόκειται και άλλο ένα κενό περιεχομένου επιχείρημα. Τέσσερεις είναι οι λόγοι που δεν στέκει:

Πρώτον, μια τέτοια επιθετική κίνηση της ΕΚΤ θα είχε μεγαλύτερο κόστος για εκείνη, και την Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας, από ότι για την (ήδη ρημαγμένη) ελληνική οικονομία. Από τότε που ξεκίνησε η Κρίση, η φυγή κεφαλαίων από την περιφέρεια προς την Γερμανία και την Ολλανδία έχουν δημιουργήσει (εντός του συστήματος της ΕΚΤ) χρέη των Κεντρικών Τραπεζών της Περιφέρειας προς τις Κεντρικές Τράπεζες των χωρών του πυρήνα της τάξης των €600 δις. Από αυτά, €250 δις έχει λαμβάνειν μόνο η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας από τις Κεντρικές Τράπεζες της Ελλάδας, Πορτογαλίας, Ισπανίας και Ιρλανδίας. Μια κίνηση αποκλεισμού των ελληνικών τραπεζών από το σύστημα αυτό απειλεί με άμεση κατάρρευση ολόκληρο το σύστημα εσωτερικού δανεισμού της ευρωζώνης.

Δεύτερον, οι ελληνικές τράπεζες έχουν ήδη καταθέσει ό,τι ομόλογα είχαν στην ΕΚΤ και έχουν ήδη λάβει ρευστότητα στην βάση αυτών των χάρτινων τίτλων. Το πουλί, με άλλα λόγια., έχει πετάξει. Τώρα πια, καταθέτουν στην ΕΚΤ ως εχέγγυο ότι «πατσαβούρι» βρουν. Αν πει η ΕΚΤ ότι δεν τα δέχεται αυτά τα «πατσαβούρια», τότε πρέπει να κάνει κάτι αντίστοιχο και για τα «πατσαβούρια» των ιταλικών, των ισπανικών, των πορτογαλικών τραπεζών. Τότε, όμως ευρώ γιοκ.

Τρίτον, η ΕΚΤ γνωρίζει ότι αν η Ελλάδα επιστρέψει στην δραχμή, σε περίπτωση που η παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες μειωθεί απότομα, οι τράπεζές μας θα έχουν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα (καθώς τα δάνεια που έχουν λάβει είναι σε ευρώ, ενώ η νέα δραχμή που θα λαμβάνουν από την Τράπεζα της Ελλάδας θα χάνει αξία με το δευτερόλεπτο), όπως άλλωστε και οι έλληνες καταθέτες (των οποίων οι καταθέσεις θα απολέσουν εν μία νυκτί τουλάχιστον την μισή τους αξία). Άρα, η ΕΚΤ γνωρίζει ότι, ακόμα κι αν κινηθεί επιθετικά δημιουργώντας ασφυξία στις ελληνικές τράπεζες, η Ελλάδα δεν έχει λόγο να επιστρέψει στην δραχμή.

Τέταρτον, ό,τι και να λένε, δεν έχει δημιουργηθεί κανένας μηχανισμός που θα σταματήσει την αποδιάρθρωση του ευρώ μετά την αποχώρηση της Ελλάδας από αυτό. Κανένας. Σε μερικές μέρες, μετά από μια τέτοια κίνηση της ΕΚΤ, η ίδια η Γερμανία θα βάλει μπροστά το σχέδιο του Νέου Μάρκου, καθώς το κόστος στήριξης της εναπομείνασας ευρωζώνης θα ανέλθει στα πολλά τρις.

Καταλήγουμε λοιπόν στο απλούστατο συμπέρασμα ότι η υπογραφή από την Ελλάδα του νέου πακέτου Μνημονίου 2 –  PSI στερείται οποιασδήποτε λογικής. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα στους πολιτικούς μας, και ιδίως στον κ. Σαμαρά ο οποίος, υποτίθεται, απέρριψε την λογική του πρώτου Μνημονίου: Πώς θα το υπογράψετε; Πάλι θα αποφύγετε να το διαβάσετε σε μια ύστατη προσπάθεια να προσποιηθείτε ότι, δεν μπορεί, κάποια λογική θα έχει;

Και για να μην νομίζετε ότι την πιο πάνω ανάλυση την ενστερνιζόμαστε μόνο κάποιοι περίεργοι «εγχώριοι», επιτρέψτε μου να κλείσω με ένα απόσπασμα από πρόσφατο άρθρο του ανταποκριτή των Financial Times στην Washington, Alan Beattie:

«Μια φτωχή χώρα της περιφέρειας ενθαρρύνθηκε να γίνει μέλος μιας κακοσχεδιασμένης νομισματικής ένωσης των πλούσιων χωρών οι οποίες κυριαρχούσαν σε αυτήν. Αυτές οι χώρες, αφού επέβαλαν κανόνες δανεισμού για τους συμμετέχοντες στην νομισματική τους ένωση, ήταν οι πρώτες που τους παραβίασαν. Και το έκαναν χωρίς να υποστούν καμία συνέπεια. Λόγω εφησυχασμού και αναποτελεσματικών κανόνων στις χρηματαγορές, και δεδομένης της έλλειψης επενδυτικών ευκαιριών στις αργοκίνητες οικονομίες τους, ενθάρρυναν τις τράπεζές τους να δανείζουν χωρίς μέτρο στην χώρα αυτή. Κι όταν αυτά τα δάνεια «έσκασαν», οι κυβερνήσεις των πλούσιων κρατών έτρεξαν να διασώσουν τις τράπεζές τους φορτώνοντας με νέα δάνεια την ελλειμματική κυβέρνηση της περιφέρειας. Αργότερα απαίτησαν και την τοποθέτηση τοποτηρητή στην χώρα αυτή με νομική ισχύ να προβαίνει σε κατασχέσεις φόρων από τους πολίτες της.»

Το ερώτημα, επαναλαμβάνω, είναι: Οι βουλευτές που θα κληθούν να ψηφίσουν αυτή την νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών, για δεύτερη φορά σε δύο χρόνια, με τι ψυχολογικό τέχνασμα θα πείσουν τον εαυτό τους ότι υπερψηφίζοντάς την κάνουν καλό στον τόπο; Πάλι θα αποφύγουν να την διαβάσουν;

(*) “Dr. Melchior: A Defeated Enemy” στα Two Memoirs του John Maynard Keynes (1949), όπως αυτά ανατυπώθηκαν στο Collected Writings, Vol. X: Essays in Biography, σελ. 428. Την παραπομπή αυτή την είχα χρησιμοποιήσει στις 20 Μαΐου του 2010 σε άρθρο με τίτλο «Ο Θυμός της Γερμανίας».

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=12332

Τρομοκρατούν το λαό για να περάσουν το Μνημόνιο-τερατούργημα.

Όλες οι έντιμες και αποδεδειγμένα υπεύθυνες φωνές , απο τον Αρχιεπίσκοπο έως τον απλό πολίτη αυτής της χώρας ορύονται για τις άθλιες μεθοδεύσεις.

Τι είναι αυτό που στηρίζει την αναιδή αδιαφορία των «κυβερνώντων» οι οποίοι λειτουργούν λές και ειναι κωφοί; Κυβερνώντων χωρίς ουσιαστική εξουσιοδότηση απο τον Λαό;

Δ.Αλευρομάγειρος

του Μιχάλη Ιγνατίου

 

του Μ. Ιγνατίου
Τους πρώτους μήνες του 2010, όταν η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου «προετοίμαζε» τον ελληνικό λαό για να αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα την προσφυγή στον μηχανισμό του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το βασικό επιχείρημα ήταν η δήθεν επερχόμενη στάση πληρωμών, που θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση. Είχαν υποστηρίξει, επίσης, ότι τα ταμεία του κράτους δεν θα είχαν χρήματα για να πληρωθούν οι συντάξεις και οι μισθοί των κρατικών υπαλλήλων.

Οσοι μίλησαν τότε για εκβιασμό και καλλιέργεια φόβου στο λαό, αντιμετωπίστηκαν -στην καλύτερη περίπτωση- ως γραφικοί, διότι ακούστηκαν και κατηγορίες εναντίον τους, με πιό χαρακτηριστικές ότι επεδίωκαν επιστροφή στη δραχμή ή ότι δεν ήθελαν να αλλάξει η χώρα, που ήταν το προσφιλές αλλά κενό σε ουσία σύνθημα του κ. Παπανδρέου. Εχουν περάσει από τότε 21 μαρτυρικοί μήνες για τις Ελληνίδες και τους Ελληνες… Οχι μόνο δεν έχουν δει σημάδι ελπίδας στον ορίζοντα, αλλά πληροφορήθηκαν ότι έχει αποτύχει το πολυδιαφημισμένο «Πρόγραμμα Σταθερότητας», που εκπόνησαν από κοινού ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου και οι επικεφαλείς της Τρόϊκας. Στο μεταξύ, τους 21 αυτούς μήνες, οι πολίτες της χώρας έχασαν το 30-40% και πλέον των εσόδων τους, οι φόροι αυξήθηκαν δραματικά με αποτέλεσμα αρκετοί να έχουν οδηγηθεί σε πτώχευση, ενώ η χώρα …άλλαξε, αλλά προς το χειρότερο.

Δυστυχώς, η ομολογία για την αποτυχία του πρώτου Μνημονίου αντιμετωπίστηκε με κατανόηση από την πλειοψηφία του λαού, αντί της οργής γι’ αυτούς που το σχεδίασαν και απέτυχαν να το υλοποιήσουν. Και το λάθος της μή αντίδρασης, το πληρώνουμε όλοι πολύ ακριβά –εκτός των πολιτικών φυσικά που ευημερούν και συνεχίζουν να ζουν, να δρουν και να αντιδρούν, ως η Ελλάδα να είναι Σαουδική Αραβία.

Ο ελληνικός λαός βρίσκεται πάλι υπό εκβιασμό από τους ίδιους ανθρώπους που οδήγησαν την Ελλάδα στη μέγγενη του Ταμείου. Καθημερινά ακούμε ότι εάν δεν γίνουν αποδεικτές οι απαράδεκτες θέσεις της Τρόϊκα, η Ελλάδα θα πτωχεύσει. Αυτή τη φορά δεν πρόκειται για μία απλή καλλιέργεια τρόμου, και δεν γίνεται με συγκεκαλυμένο τρόπο, όπως την Ανοιξη του 2010. Η απειλή είναι συγκεκριμένη: ‘Η δανειακή σύμβαση ή καταστροφή. Δεν είναι μόνο απαράδεκτοι, και λυπάμαι που ανάμεσα στους εκβιαστές ξεχωρίζουν ελληνικά ονόματα. Εγκληματούν εναντίον του λαού και της χώρας και κατασκευάζουν φοβικούς ανθρώπους, που θα αποδέχονται τις αποφάσεις της «οικονομικής δικτατορίας», που επιχειρεί να χαλιναγωγήσει και να κυβερνήσει την Ελλάδα.

Είναι σημαντικό και ενθαρρύνει τους δανειστές και τους υποστηρικτές τους, το γεγονός ότι ενώ έχουμε ξεπεράσει το σημείο της απόλυτης εξαθλίωσης, δεν αντιδρούμε, δεν βγάζουμε φωνή μεγάλη γι’ αυτούς που οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό και συνεχίζουν να ποδοπατούν το πτώμα της ελληνικής οικονομίας. Μιλούν για μάχες που δίνουν για να μας σώσουν, χωρίς να προσφέρουν την παραμικρή πληροφορία για την ουσία των διαπραγματεύσεων. Η ενημέρωση του λαού γίνεται μέσω των διαρροών προς τους «αχόρταγους» για ειδήσεις συναδέλφους μου, οι οποίοι και τις μεταδίδουν με «πολεμικό» τρόπο ως να έρχεται το τέλος του κόσμου. Και στο μεταξύ, οι κυβερνώντες κάνουν τη δουλειά τους, που είναι η διασπορά φόβου και τρόμου, για να μην αντιδράσει ο λαός. Εχουμε μεγάλη ευθύνη και εμείς οι δημοσιογράφοι. Ναι μεν είναι δύσκολη η εξακρίβωση των πληροφοριών, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τις δημοσιοποιούμε επειδή η πηγή είναι κάποιος υπουργός, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του αυτόκλητου «σωτήρα».

Πέστε μου αν κάνω λάθος… Δεν έπρεπε ο διορισμένος πρωθυπουργός, οι πολιτικοί αρχηγοί, ο υπουργός των Οικονομικών και οι συνεργάτες τους να ενημερώσουν τους πολίτες για τις απαιτήσεις της Τρόϊκα, για τα νέα χαράτσια, για τις επιπλέον περικοπές των μισθών και των συντάξεων; Τα μέτρα το λαό αφορούν. Δεν αφορούν τον κ. Παπαδήμο, τον κ. Παπανδρέου, τον κ. Σαμαρά, τον κ. Καρατζαφέρη, τον κ. Βενιζέλο και την πλειοψηφία των πολιτικών, που ΔΕΝ έχουν επηρεαστεί από την κρίση. Ολοι αυτοί, όπως και τα παιδιά και τα εγγόνια τους, «καλά θα την έχουν». Συζητούν για το μέλλον του λαού οι άνθρωποι που ευθύνονται για το δράμα του. Και είναι οι ίδιοι, που θα εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα-λαίλαπα, για το οποίο δεν ζήτησαν καν τη γνώμη των πολιτών, τους οποίους ήδη έχουν οδηγήσει στην εξαθλίωση.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που αποδείχθηκαν εντελώς ανίκανοι να εφαρμόσουν το πρώτο πρόγραμμα… Πως θα εφαρμόσουν το δεύτερο, που είναι πιό σκληρό και εξαιρετικά δύσκολα θα υλοποιηθεί;

Ισως, όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ο διορισμένος πρωθυπουργός και οι πολιτικοί αρχηγοί που τον στηρίζουν, να έχουν αποδεχθεί το νέο Μνημόνιο. Είναι δικαίωμά τους να κάνουν ό,τι θέλουν όταν αφορά τους ίδιους και τα δικά τους παιδιά. Ομως, δεν έχουν κανένα απολύτως δικαίωμα να επιβάλλουν στον ελληνικό λαό, ένα πρόγραμμα που θα απέρριπταν όλοι οι ηγέτες και οι λαοί του κόσμου. Εάν ο κ. Παπαδήμος και οι πολιτικοί αρχηγοί που τον εγκατέστησαν στο Μέγαρο Μαξίμου είναι τόσο βέβαιοι για το πρόγραμμα-τερατούργημα των δανειστών, ας το θέσουν σε Δημοψήφισμα. Είμαι βέβαιος ότι παρά τους εκβιασμούς και τις απειλές, ο σοφός ελληνικός λαός θα αρνηθεί να αυτοκτονήσει…

http://www.aixmi.gr

Βαρουφάκης:”Το πατριωτικό και ευρωπαϊκό καθήκον μας είναι να οδηγήσουμε το PSI+ σε ναυάγιο”

Σχόλιο:Αν έχει δίκιο τότε τρία κόμματα  μειοδοτούν

Ναυάγιο PSI: το μη χείρον βέλτιστον

  του Γιάνη Βαρουφάκη

Όλοι αγωνιούν για το PSI+. Εύχονται να πάει καλά, να ανακουφιστεί έτσι το ελληνικό δημόσιο χρέος, να πάρουμε πάλι την «δόση» μας και τον Μάρτιο να κλείσει η νέα δανειακή σύμβαση με την τρόικα ώστε να «σωθεί» άλλη μια φορά η χώρα.

Στο προηγούμενο κείμενό μου εδώ στο protagon, εξήγησα γιατί θεωρώ το PSI+ μια απάτη που απεγνωσμένα ψάχνει νομιμοποίηση. Εμμένω σε αυτά που έγραφα εκεί (τα οποία τα τελευταία εικοσιτετράωρα φαίνεται να έχουν επιβεβαιωθεί τις τελευταίες μέρες από τον διεθνή τύπο, βλ. εδώ και εδώ). Παρά την «συμφωνία» που μάλλον θα ανακοινωθεί (με φανφάρες πανομοιότυπες με εκείνες που ακολούθησαν τις καταστροφικές Συνόδους-Συμφωνίες της 21η Ιουλίου, της 26η Οκτωβρίου και της 9η Δεκεμβρίου), θα πρόκειται περί νεκρού γράμματος: Τις εβδομάδες που θα ακολουθήσουν θα ξετυλιχθεί ένα κρυφό, παρασκηνιακό δράμα καθώς η ΕΕ και το ΔΝΤ θα διεξάγει μια νέα σειρά διαπραγματεύσεων με τις σκιώδεις τράπεζες (τα hedge funds) τα οποία θα απαιτούν ίδια μεταχείριση των ελληνικών ομολόγων τους με τα ομόλογα που κρατά η ΕΚΤ, και η οποία απαιτεί την εξαίρεσή τους από οιοδήποτε κούρεμα. Εν κατακλείδι, το PSI+ είτε συμφωνηθεί είτε όχι δεν θα φέρει τις «ανάσες» που έχει ανάγκη το δημόσιο χρέος χωρίς να εμπλέξει όλη την Ευρώπη σε μια μεγάλη περιπέτεια που δεν αξίζει τον κόπο.

Σήμερα προχωρώ το επιχείρημα ένα βήμα παραπέρα: Ακόμα και επιτυχημένο να είναι το PSI+ (που δεν θα είναι), το μέγιστο δώρο στην χώρα μας και στην Ευρώπη ολόκληρη θα ήταν να ναυαγήσουν οι διαπραγματεύσεις. Πως μπορεί να το επιδιώξει αυτό η ελληνική κυβέρνηση χωρίς να φανεί ότι είναι εκείνη υπεύθυνη για το ναυάγιο; Με δύο τρόπους: Πρώτον, να συμφωνήσει η με την άποψη του ΔΝΤ ότι το επιτόκιο στα νέα ομόλογα δεν πρέπει επ’ ουδενί να ξεπερνά το 2% (κάτι που ο κ. Dallara δεν έχει εξουσιοδότηση να αποδεχθεί) και, δεύτερον, να ζητήσει συμμετοχή στην συμφωνία των hedge funds (τα οποία δεν την αποδέχονται). Έτσι, ο κ. Dallara θα φύγει άπρακτος και η ελληνική κυβέρνηση θα είναι ελεύθερη να ανακοινώσει ότι οι αποπληρωμές του Μαρτίου αναβάλλονται μέχρι νεοτέρας. Πριν υποστηρίξω την άποψη αυτή, θα ξεκινήσω με τον κατάλογο των ενστάσεων που θα ακουστούν εναντίον της.

Μια τέτοια αναβολή της αποπληρωμής των δανειστών του ελληνικού δημοσίου μετά από την αποτυχία των διαπραγματεύσεων (θα μου πουν πολλοί, αν όχι όλοι):

1. Θα αποτελέσει πιστωτικό γεγονός με συνέπεια την άμεση πυροδότηση των CDS (των ασφαλιστήριων που έχουν αγοράσει όσοι, ουσιαστικά, στοιχημάτισαν ότι θα έχουμε πιστωτικό γεγονός)

2. Μια τέτοια αθέτηση των υποχρεώσεών μας απέναντι στους δανειστές μας (έστω και για μερικούς μήνες) θα αμαυρώσει το όνομα της Ελλάδας για δεκαετίες

3. Θα πτωχεύσουν οι ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία, καθώς δεν θα πάρουν τα χρήματα του Μαρτίου που τους χρωστά το ελληνικό δημόσιο

4. Θα ναυαγήσει η νέα δανειακή σύμβαση (της 27ης Οκτωβρίου) και το ελληνικό δημόσιο, το οποίο εδώ και καιρό δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές, δεν θα μπορεί να δανείζεται ούτε καν από την τρόικα

5. Η χώρα δεν θα μπορεί να εισάγει τα αναγκαία αγαθά (π.χ. πετρέλαιο)

6. Η χώρα θα εξαναγκαστεί εκτός ευρωζώνης και, λόγω της Συνθήκης της Λισαβόνας, και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Πρώτα θα απαντήσω στα πιο πάνω έξι σημεία, ένα προς ένα (και με την ίδια αρίθμηση) και κατόπιν θα εξηγήσω γιατί ισχυρίζομαι ότι το ναυάγιο του PSI+ θα έδινε μια ευκαιρία στην ευρωζώνη να αποδράσει από την Κρίση που με μαθηματική ακρίβεια την υπονομεύει και, παράλληλα, θα ήταν το μη χείρον τόσο για την Ελλάδα.

1. Και βέβαια θα αποτελέσει πιστωτικό γεγονός μια τέτοια εξέλιξη. Τα CDS θα πυροδοτηθούν (με βασικούς χαμένους την Goldman Sachs και την American Insurance Group που τα εξέδωσαν) ωφελώντας τα hedge funds που τα έχουν προμηθευτεί αλλά ζημιώνοντας τα άλλα hedge funds τα οποία (όπως έγραψα στο προηγούμενο άρθρο μου) είχαν αγοράσει (μετά την 27η Οκτωβρίου) ελληνικά ομόλογα λήξης Μαρτίου με σκοπό να παζαρέψουν την πλήρη αποπληρωμή τους απειλώντας ότι, διαφορετικά, θα πυροδοτήσουν τα CDS. Κι όσες γαλλο-γερμανικές τράπεζες, στα κρυφά, έχτισαν νέα συνθετικά στοιχήματα-παράγωγα πάνω στα ελληνικά ομόλογα (ελπίζοντας σε κάποιο swap τύπου PSI+,) κι αυτές θα υποστούν ζημιές. Γιατί είναι κακό αυτό; Ας πρόσεχαν. Κι αν τώρα κινδυνεύουν με χρεοκοπία, ιδού ο δρόμος για το EFSF το οποίο προσφέρεται (μετά την Συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου) να τις επανακεφαλαιοποιήσει.

2. Μέχρι τον Ιούλιο, η κυβέρνηση έλεγε ότι η αναδιάρθρωση του χρέους (που κάποιοι προτείναμε από το 2010) θα σήμαινε απώλεια του καλού ονόματος της χώρας στις χρηματαγορές στις οποίες (θυμάστε) «όπου να’ ναι» θα ξαναβγαίναμε. Από την 27η Οκτωβρίου όμως και μετά, ούτε η κυβέρνηση δεν το λέει αυτό. Από την ώρα που συμφωνήθηκε ένα κούρεμα στην ονομαστική αξία των ομολόγων μας της τάξης του 50%, και μια επιμήκυνση του υπόλοιπου 50% για 20 με 30 χρόνια, η Ελλάδα πτώχευσε και επισήμως. Μόνο που, για λόγους Οργουελιανού ευφημισμού, το ονομάσαμε PSI+. Όμως οι άνθρωποι των αγορών δεν είναι ανόητοι. Στα μάτια τους η Ελλάδα πτώχευσε και αθέτησε τις υποχρεώσεις της. Το ότι η ΕΕ έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο του κ. Dallara για να τον «πείσει» να πει ότι δέχεται «εθελοντικά» αυτή την διαγραφή χρέους δεν σημαίνει ότι δεν πρόκειται για πτώχευση. (Να σας θυμίσω ότι και οι εταιρείες – π.χ. η Lehman Brothers –, όταν πτωχεύουν, πάντα αποπληρώνουν ένα μέρος των χρεών τους. Πτωχευμένες κηρύσσονται όταν κριθεί ότι είναι ανίκανες να τα αποπληρώσουν στο ακέραιο.) Άρα, το επιχείρημα ότι αν ναυαγήσει το PSI+ θα χάσουμε το καλό μας όνομα, ενώ αν πετύχει θα το κρατήσουμε, απορρίπτεται ως γελοίο.

3. Οι ελληνικές τράπεζες, αγαπητές και αγαπητοί φίλοι, είναι ήδη πτωχευμένες. Η λειτουργία τους δεν εξαρτάται από το αν θα πάρουν τον Μάρτιο το 15% των χρημάτων που τους χρωστά το ελληνικό δημόσιο (καθώς το PSI+ αυτό προβλέπει, συν νέα 30ετή ομόλογα τα οποία δεν πρόκειται να αλλάξουν σημαντικά την δραματική κατάσταση των λογιστικών τους βιβλίων). Αυτό το ποσό, που αντιστοιχεί στο 15%, δεν θα κρίνει την βιωσιμότητά τους. Όπως και σήμερα, θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν στην βάση της συνεχιζόμενης παροχής ρευστότητας από την ΕΚΤ (με το νέο LTRO να παίζει σημαντικό ρόλο). Ίσως μάλιστα το ναυάγιο του PSI+ να εξαναγκάσει τους τραπεζίτες μας να αποδεχθούν κεφάλαια από το EFSF (κάτι που θα ήταν ευχής έργο για τις τράπεζες αλλά όχι, βέβαια, για τους ίδιους). [Όσο για τις ανησυχίες ότι η ΕΚΤ θα σταματήσει την παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες σε περίπτωση που το PSI+ ναυαγήσει, δεν υπάρχει περίπτωση η ΕΚΤ να κάνει κάτι τέτοιο δεδομένου ότι θα πυροδοτούσε την αλυσιδωτή κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος της ευρωζώνης.] Τέλος, τα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία και αυτά τελούν υπό πτώχευση, με ή χωρίς το PSI+, μπορούν ενισχυθούν βραχυπρόθεσμα (για τους επόμενους μήνες) με τα απαιτούμενα χρήματα τα οποία είναι μια σταγόνα μπροστά στον ωκεανό των αποπληρωμών του Μαρτίου. [Ό,τι στο μέλλον θα έχουμε πρόβλημα με τα ασφαλιστικά ταμεία, αυτό είναι σίγουρο. Όμως αυτό θα συμβεί και να «πετύχει» το PSI+.]

4. Η νέα δανειακή σύμβαση, το Μνημόνιο Νο.2, που συμφωνήθηκε την 27η Οκτωβρίου, μαζί με το PSI+, παρουσιάζεται σήμερα ως ο νέος εθνικός στόχος – η τελευταία ευκαιρία να μπορέσει για λίγο ακόμα καιρό να χρηματοδοτείται το κράτος. Δεν είναι όμως. Ξέρετε, είναι αλήθεια ότι, έως τώρα, στο πλαίσιο του Μνημονίου Νο.1, ένα ποσοστό των νέων δανεικών (που παίρναμε σε δόσεις) της τάξης του 15% με 20% πήγαινε σε μισθούς, συντάξεις και, γενικότερα, στην χρηματοδότηση του πρωτογενούς ελλείμματος του δημοσίου (δηλαδή των ελλειμμάτων που θα είχαμε ακόμα κι αν δεν αποπληρώναμε τα παλαιά χρέη). Από εδώ και στο εξής όμως, αυτό τελείωσε. Η Γερμανία το έχει δηλώσει κατηγορηματικά: «Δεν θα πάρετε ευρώ πάνω από το ποσό που χρειάζεστε για να αποπληρώνετε τα δανεικά σας.» Άρα, τα πράγματα είναι απλά: Η νέα δανειακή σύμβαση δεν θα καλύπτει καμία από τις νέες δαπάνες του ελληνικού δημοσίου. Οι μόνοι που θα πρέπει να αγωνιούν για το αν θα προχωρήσει ή όχι είναι οι δανειστές μας, συμπεριλαμβανόμενης της τρόικας (και ιδίως της ΕΚΤ) που δεν θα πάρει τα χρήματα του Μνημονίου Νο.1 παρά μόνο αν προχωρήσει το Μνημόνιο Νο.2! Περιληπτικά, είτε προχωρήσει το Μνημόνιο Νο.2 (με ή χωρίς επιτυχημένο PSI+) είτε όχι, το ελληνικό δημόσιο, από τούδε και στο εξής, δεν θα μπορεί να δανείζεται από την τρόικα για να πληρώνει μισθούς, συντάξεις, εξοπλισμούς, σχολεία, υγεία κλπ.

5. Αυτός ο φόβος είναι κατάλοιπο της προ ευρώ εποχής και εκτός θέματος σήμερα. Όταν είχαμε την δραχμή, οι επιχειρήσεις που εισήγαγαν είδη πρώτης ανάγκης (π.χ. πετρέλαιο) έπρεπε να κάνουν χρήση των αποθεμάτων συναλλάγματος της χώρας. Σήμερα, δεν έχουν κανέναν τέτοιο περιορισμό. Αγοράζουν από το εξωτερικό σε ευρώ, χρησιμοποιώντας τον δικό τους τραπεζικό λογαριασμό, και πουλάνε στην εγχώρια αγορά στο ίδιο νόμισμα. Το κράτος δεν παρεμβαίνει (ιδίως από τότε που τα διυλιστήρια και άλλοι οργανισμοί ιδιωτικοποιήθηκαν). Είναι σφάλμα να θεωρούμε ότι η πτώχευση του ελληνικού δημοσίου σημαίνει και πτώχευση της, π.χ., Πετρόλα.

6.  Όλοι θεωρούν δεδομένο ότι μια εξέλιξη σαν αυτή που πρεσβεύω (το εσκεμμένο ναυάγιο των διαπραγματεύσεων του PSI+ και η μη υπογραφή της νέας δανειακής συμφωνίας με την τρόικα) θα σημάνει, αυτομάτως, έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη. Όχι μόνο δεν είναι  δεδομένο κάτι τέτοιο αλλά, θα μου επιτρέψετε να πω, είναι αδύνατον να συμβεί. Έστω ότι το PSI+ ναυαγεί, το Μνημόνιο Νο.2 καθυστερεί και το ελληνικό δημόσιο αναβάλει την αποπληρωμή των ομολόγων του Μαρτίου. Πως θα εκδιωχθεί η χώρα από την ευρωζώνη; Πρώτον, δεν προβλέπεται μια τέτοια διαδικασία σε καμία Συνθήκη, ούτε και σε κάποιο νομικό κείμενο. Και να ψηφίσουν οι 16 υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης (κάτι το οποίο είναι απολύτως αδύνατον, καθώς τουλάχιστον η Ιρλανδία και η Πορτογαλία ξέρουν ότι μια τέτοια εξέλιξη ανοίγει το παράθυρο και για εκείνες) την εκπαραθύρωση της Ελλάδας από το ευρώ, μια τέτοια απόφαση δεν έχει κανένα νομικό αντίκρισμα. Δεύτερον, και να έβρισκαν νομικό τρόπο να το κάνουν, δεν θα το ήθελαν καθώς μια τέτοια κίνηση θα σφράγιζε την μοίρα ολόκληρης της ευρωζώνης: Τα spreads της Ιταλίας και των ομολόγων του EFSF θα πήγαιναν στα ουράνια, η Ιρλανδία θα αιμορραγούσε από μια μαζική απόδραση των αποταμιεύσεων που θα ανάγκαζε το Δουβλίνο να ορθώσει (παράνομα) τείχη στις μεταφορές κεφαλαίων κλπ κλπ. Τότε, θα με ρωτήσετε, γιατί η κα Merkel και η ίδια η ελληνική κυβέρνηση, από τον Οκτώβριο και μετά,  απειλούν ότι μία αποτυχία τους δίδυμου PSI+-Μνημονίου Νο.2 θα σήμαινε έξοδο της χώρας από το ευρώ; Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι πρόκειται περί μιας, κενής περιεχομένου, χυδαίας απειλής στην οποία αξίζει η περιφρόνηση από όλους μας.

Σας υποσχέθηκα ότι, αφού απαντήσω στις ενστάσεις, θα εξηγήσω γιατί το εσκεμμένο ναυάγιο του PSI+ θα ήταν το μη χείρον για την Ελλάδα και, παράλληλα, μια ευκαιρία για την ευρωζώνη να αποδράσει από την Κρίση. Θα αρχίσω από την Ευρώπη και θα κλείσω με τους λόγους που, μεταξύ όλων των δεινών που μας απειλούν, το ναυάγιο του PSI+ είναι η πιο ανώδυνη εξέλιξη για την πατρίδα μας.

Τα οφέλη της Ευρώπης από ένα ναυάγιο του PSI+

1. Η πυροδότηση των CDS, και οι απώλειες  των γαλλογερμανικών τραπεζών από μια ελληνική στάση πληρωμών, θα αναγκάσει την ευρωπαϊκή ηγεσία να αντιμετωπίσει (επί τέλους) την τραπεζική κρίση που μαίνεται στα σιωπηλά στην Βόρεια Ευρώπη. Πιο συγκεκριμένα, δίνει στους ηγέτες του Βορρά (Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο και Γαλλία) την ευκαιρία και την δικαιολογία (απέναντι στους τραπεζίτες που τόσο φοβούνται οι πολιτικοί) να βάλουν το νυστέρι στο κόκκαλο – να απαιτήσουν ουσιαστική επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, δηλαδή νέα κεφάλαια και όχι αύξηση του ποσοστού κεφαλαιοποίησης των τραπεζών με μείωση των δανείων που παρέχουν, κάτι που ενισχύει τους ανέμους της ύφεσης που πλήττει ολοένα και περισσότερο την Ευρώπη.

2. Θα υποχρεώσει την ΕΚΤ να αποδεχθεί ότι δεν είναι δυνατόν τα ελληνικά ομόλογα που διαθέτει εκείνη να είναι στο απυρόβλητο ενώ εκείνα που διαθέτει το ΙΚΑ μπορούν να κουρευτούν. Θα την υποχρεώσει να σταματήσει να προσποιείται ότι οι παρεμβάσεις της έχουν καθαρά νομισματικό χαρακτήρα και πως δεν είναι δική της δουλειά να βοηθά στην ορθολογική, κεντρική διαχείριση του δημόσιου χρέους της ευρωζώνης. Εν τέλει, θα είναι ένα σημαντικό βήμα στην απαραίτητη μεταμόρφωση της ΕΚΤ σε μια πραγματική Κεντρική Τράπεζα (όπως η Fed, Bank of England κλπ).

3. Το ναυάγιο της Μνημονιακής πολιτικής στην Ελλάδα, όπου και ξεκίνησε, αποτελεί προαπαιτούμενο για τον επανασχεδιασμό της ευρωπαϊκής πολιτικής αντιμετώπισης της Κρίσης της Ευρωζώνης. Όσο η «ελληνική πληγή» καλύπτεται με τσιρότα, τόσο οι ευρωπαίοι ηγέτες μας θα κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους με αποτέλεσμα να καταρρέει το σύμπαν γύρω τους, στις δικές τους κραταιές χώρες, την ώρα που εκείνοι σφυρίζουν αδιάφορα. Το ναυάγιο του PSI+, από αυτή την άποψη, είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη σήμερα. Αμέσως μετά η Ευρώπη θα εξαναγκαστεί να αποφασίσει είτε να διαλύσει την ευρωζώνη είτε να την επανασχεδιάσει σε νέα, ορθολογική βάση.

Τα οφέλη της Ελλάδας από ένα ναυάγιο του PSI+

1. Στην τελευταία πρόταση έγραφα πως το ναυάγιο του PSI+ θα υποχρεώσει την Ευρώπη «να αποφασίσει είτε να διαλύσει την ευρωζώνη είτε να την επανασχεδιάσει σε νέα, ορθολογική βάση». Και στην μία και στην άλλη περίπτωση, η Ελλάδα θα έχει μια ευκαιρία να ξεφύγει από την σημερινή σκοτοδίνη. Όπως έχει γίνει πλέον (ελπίζω) σαφές σε όλους μας, η Κρίση στην Ελλάδα δεν μπορεί να ξεπεραστεί με νέα δάνεια υπό τον όρο της περεταίρω συρρίκνωσης του ΑΕΠ (την αυστηρή λιτότητα δηλαδή) και ενόσω η Ευρώπη τελεί υπό άρνηση, δημιουργώντας έτσι υφεσιακές συνθήκες σε ολόκληρη την ήπειρο. Στο βαθμό που το PSI+ δεν είναι παρά ένα φύλο συκής για την συνέχιση της πολιτικής αυτής, το ναυάγιό του είναι καθήκον της χώρας μας προς τον εαυτό της. Στο πλαίσιο του επανασχεδιασμού της ευρωζώνης που θα ακολουθήσει, θα μας δοθεί (για πρώτη φορά από τότε που ξέσπασε η Κρίση) η ευκαιρία να εκπονήσουμε ένα ρεαλιστικό Σχέδιο Απόδρασης.

2. Το ελληνικό δημόσιο, ό,τι και να γίνει με το PSI+, θα πρέπει από τώρα να αυτοχρηματοδοτείται. (Έχω αναφερθεί εδώ σε δύο τρόπους που μπορεί να επιτευχθεί η αυτοχρηματοδότηση για μια περίοδο έκτακτης ανάγκης.)  Αν η ίδια η ελληνική κυβέρνηση πάρει την απόφαση ότι από εδώ και εμπρός (και μέχρι η ευρωζώνη είτε να διαλυθεί είτε να επανασχεδιαστεί) το δημόσιο θα ζει από τα έσοδά του, απορρίπτοντας επί τέλους τις ψευδαισθήσεις ότι ο συνδυασμός PSI+ και Μνημονίου Νο.2 θα μας επιτρέψουν να έχουμε πρωτογενή ελλείμματα και στο μέλλον, θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός.

3. Δύο χρόνια τώρα, η οικονομία της χώρας μας έχει στεγνώσει από επενδύσεις. Βασικός παράγοντας είναι το «έργο» που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «Περιμένοντας την Πτώχευση». Σε μια χώρα όπου όλοι ρωτούν (αν και ξέρουν την απάντηση) «Τι θα γίνει; Θα την αποφύγουμε την πτώχευση;», κανείς δεν επενδύει. Σε μια χώρα όπου το ερώτημα «Τελικά θα πτωχεύσουμε;» ισοδυναμεί με το ερώτημα «Θα μας δώσουν την επόμενη δόση;», η στάση επενδύσεων είναι φυσιολογική. Για αυτό πρέπει να πυροδοτηθούν τα CDS, για αυτό τον λόγο πρέπει να ειπωθούν τα λόγια «στάση πληρωμών», «default» κλπ ώστε να μπει ένα τέλος σε αυτή την αγωνία που εγγυάται ότι, όσο διαιωνίζεται, κανένας, έλληνας ή ξένος, δεν πρόκειται ποτέ να επενδύσει. Σκεφτείτε το: Με μηδενικό κόστος για το ελληνικό δημόσιο (καθώς έτσι κι αλλιώς κανείς δεν θα του χρηματοδοτεί τα πρωτογενή του ελλείμματα πλέον, ούτε καν η τρόικα), θα έχουμε σταματήσει αυτό το σήριαλ με την χρεοκοπία. Θα έχει εξαγγελθεί στα πρωτοσέλιδα και θα γυρίσουμε σελίδα. Εντός του ευρώ. Και με μια Ευρώπη που θα αναγκαστεί να επιστρέψει στο σχεδιαστήριο με στόχο την αναδόμηση της ευρωζώνης.

Συμπερασματικά, το μήνυμά μου είναι τόσο απλό όσο και αντίθετο με όλα όσα μας βομβαρδίζουν: Το πατριωτικό και ευρωπαϊκό μας καθήκον είναι να οδηγήσουμε το PSI+ σε ναυάγιο ώστε να προβούμε σε μια αναβολή της αποπληρωμής των δανείων μας τον Μάρτιο (η οποία θα καταγραφεί ως χρεοκοπία και θα πυροδοτήσει τα CDS). Αντί για την «καταστροφή», που μας λένε ότι θα φέρει, ένα ναυάγιο των διαπραγματεύσεων του PSI+ θα δώσει στην Ελλάδα μια ύστατη (έστω και μικρή) ευκαιρία απόδρασης από την Κρίση και στην Ευρώπη ένα κίνητρο να επιστρέψει στον δρόμο του ορθολογισμού. Το ότι, δυστυχώς, οι ηγέτες μας μάλλον θα θριαμβολογήσουν άλλη μια φορά για μια δήθεν σημαντική «συμφωνία» θα πρέπει να μας προβληματίσει. Και να μας κάνει να αναρωτηθούμε: Γιατί τους ανεχόμαστε ακόμα;

 

http://papaioannou.wordpress.com/2012/01/21/%CE%B2%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%86%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%80%CE%B1%CF%8A/

«ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ ΜΕΤΡΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ 2012 – 2015»

Σχέδιο εφαρμοστικού νόμου

ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ«ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ ΜΕΤΡΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ 2012 – 2015» ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α΄ ΤΑΜΕΙΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ Αγαπητοί φίλοι,  Το κεφάλαιο Α του εφαρμοστικού νόμου του μεσοπρόθεσμου πλαισίου 2012-2015 είναι το πιο άθλιο κείμενο που ψήφισαν ποτέ Έλληνες βουλευτές.  Ποιός ο σκοπός του ταμείου; Παραπομπή : Άρθρο 1 – Παράγραφος 1 Το Ταμείο έχει σαν αποκλειστικό σκοπό την αξιοποίηση στοιχείων της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, καθώς και

«Ζήτημα ημερών πλέον…» [ακολουθεί και σχολιασμός]

του Γιώργου Δελαστίκ

Ο κύβος ερρίφθη. Η Γερμανία έχει ήδη αποφασίσει για την τύχη της Ελλάδας. Το Βερολίνο θα οδηγήσει τη χώρα μας σε καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας και μάλιστα πολύ σύντομα. Η επίσημη ανακοίνωση της απόφασης μέσω μιας έκτακτης συνόδου κορυφής της Ευρωζώνης είναι πλέον ζήτημα ημερών, όχι μηνών. Ενδέχεται να γίνει και μέσα στην εβδομάδα, χωρίς πάντως αυτό να είναι σίγουρο. Δεν έχουν ακόμη προσδιοριστεί οι όροι και η ακριβής μορφή της επιλεκτικής χρεοκοπίας.

Περί αυτού υφίστανται ακόμη ενδογερμανικές διαφορές. Γερμανικοί τραπεζικοί κύκλοι, που συμπεριλαμβάνουν και μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Μπούντεσμπανκ, προβάλλουν σθεναρή αντίσταση και ισχυρές αντιρρήσεις στο να δώσει η ΕΕ δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ στην Ελλάδα για την επαναγορά ελληνικών ομολόγων από την Αθήνα και σε τιμές αγοράς – δηλαδή με έκπτωση περίπου 50%.

Σύντομα θα λήξει αυτή η υπόθεση, πιθανότατα προς την κατεύθυνση που προαναφέρθηκε. Πληρούται ήδη η θεμελιώδης προϋπόθεση: οι γερμανικές τράπεζες έχουν ξεφορτωθεί από πάνω τους ελληνικά ομόλογα αξίας πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ που κατείχαν όταν ξέσπασε η κρίση.

Ο Ολι Ρεν επιβεβαίωσε το γεγονός αυτό. Πάνω από 50 δισ. ευρώ άξιζαν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που είχαν γερμανικές τράπεζες το φθινόπωρο του 2009. Στις 31 Μαρτίου 2011 όμως τα «συνολικά ελληνικά κρατικά ανοίγματα δεκατεσσάρων συμμετεχουσών γερμανικών τραπεζών ανέρχονταν σε 14,6 δισεκατομμύρια ευρώ» μόνο όπως τονίζει ο Ολι Ρεν σε απάντηση ερωτήματος του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Χουντή. Εκτοτε, βάσει δημοσιευμάτων του γερμανικού Τύπου, το ποσό αυτό έχει μειωθεί ακόμη περισσότερο και αυτή τη στιγμή είναι κάτω από 10 δισ. ευρώ.

Εχουν μειώσει οι πάντες την έκθεσή τους σε ελληνικά ομόλογα. Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά στην απάντησή του ο Ολι Ρεν, «σύμφωνα με τα δεδομένα της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών η έκθεση όλων των ξένων τραπεζών στο χρέος του ελληνικού δημόσιου τομέα (ήτοι κυρίως σε κρατικό χρέος) μειώθηκε από 66,9 δισεκατομμύρια ευρώ τον Μάρτιο του 2010 σε 39,5 δισεκατομμύρια ευρώ τον Δεκέμβριο του 2010». Σε εννέα μήνες του 2010 ξεφορτώθηκαν δηλαδή σχεδόν τα μισά ελληνικά ομόλογα που κατείχαν οι ξένες τράπεζες, ενώ η τάση αυτή ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο το πρώτο εξάμηνο του 2011. Είναι προφανές ότι οι ξένες τράπεζες θα υποστούν μηδαμινές ζημιές από οποιαδήποτε μορφή επιλεκτικής χρεοκοπίας αποφασιστεί από το Βερολίνο.

Δεν θίγονται οι καταθέσεις των Ελλήνων πολιτών στις ελληνικές τράπεζες σε περίπτωση επιλεκτικής χρεοκοπίας. Ούτε υπάρχει κίνδυνος να μην καταβληθούν μισθοί και συντάξεις. Οι φόβοι του κόσμου γύρω από αυτά τα θέματα δεν είναι δικαιολογημένοι. Το πράγμα φυσικά αλλάζει για τους κατόχους ελληνικών ομολόγων ή αμοιβαίων κεφαλαίων που συμπεριλαμβάνουν και ομόλογα του ελληνικού κράτους.

Σοβαρές ζημιές θα υποστούν οι ελληνικές τράπεζες, καθώς θα υποχρεωθούν εκούσες – άκουσες να πουλήσουν κρατικά ομόλογα στη μισή τιμή (αν τελικά επιλεγεί η χρηματοδότηση της επαναγοράς κρατικών ομολόγων από την Ελλάδα με λεφτά της ΕΕ) ή να παρακρατήσουν ομόλογα και μετά τη λήξη τους, αν επικρατήσουν σενάρια βασιζόμενα στην επιμήκυνση. Σε άλλη περίπτωση, οι τράπεζες θα είχαν προβλήματα ρευστότητας και ενδεχομένως σοβαρά. Επειδή όμως τώρα την επιλεκτική χρεοκοπία θα την αποφασίσουν και θα τη μεθοδεύσουν οι Γερμανοί και τυπικά η ΕΕ, οι ελληνικές τράπεζες θα έχουν λεφτά για να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους.

Τα χρήματα θα τα δίνει στις ελληνικές τράπεζες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οπότε δεν θα υπάρξει πρόβλημα – τουλάχιστον αρχικά. Από εκεί και πέρα όμως εγείρονται άλλα ζητήματα. Επί πόσο χρονικό διάστημα θα παρέχει ρευστότητα στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα η ΕΚΤ; Με ποιους όρους; Με ποια προοπτική; Στα ερωτήματα αυτά κανένας δεν είναι σε θέση να απαντήσει, αν προηγουμένως δεν ανακοινωθεί το πλήρες περιεχόμενο της επιλεκτικής χρεοκοπίας που θα αποφασιστεί για την Ελλάδα.

Νέο κύμα λιτότητας είναι πάντως βέβαιο ότι θα ακολουθήσει την επισημοποίηση των εξελίξεων, όποιας μορφής επιλεκτική χρεοκοπία και αν επιβληθεί. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τα πάθη του ελληνικού λαού δεν θα έχουν τέλος.

Σχολιασμός

Γράφαμε από καιρό ότι ήταν γνωστό πως από τα τέλη του 2010 ως τον Μάρτιο του 2011 τα ελληνικά ομόλογα μεταπωλούνταν από τους πρωτότυπους κατόχους τους στο 70% της αξίας τους. Και λέγαμε ότι όσο περνάει ο καιρός είναι εις βάρος της χώρας διότι το κούρεμα θα πρέπει να είναι μεγαλύτερο. Λέγαμε επίσης ότι η χώρα κακώς πληρώνει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις της στους δανειστές της την ίδια ώρα που έγινε κούρεμα-αυτογκόλ της ελληνικής οικονομίας μέσω της μείωσης μισθών, συντάξεων, επιδομάτων κοκ.

 

επαναγορά ελληνικών ομολόγων από την Αθήνα και σε τιμές αγοράς – δηλαδή με έκπτωση περίπου 50%.

 

Σχόλιο: εδώ γίνεται παραδοχή, ουσιαστικά από τους Γερμανούς, ότι οι «τιμές αγοράς» των ελληνικών ομολόγων βρίσκονται σήμερα, μέσα Ιουλίου 2011, στο 50%. Καταλαβαίνουμε λοιπόν τι έκανε το ελληνικό δημόσιο από τον Μάιο του 2010 μέχρι σήμερα. Αποπληρώνει στο 100% τους δανειστές την ίδια ώρα που εφάρμοσε κούρεμα 25% στους πολίτες της χώρας

 

Πληρούται ήδη η θεμελιώδης προϋπόθεση: οι γερμανικές τράπεζες έχουν ξεφορτωθεί από πάνω τους ελληνικά ομόλογα αξίας πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ που κατείχαν όταν ξέσπασε η κρίση.

 

Μάλιστα. Παραδοχή ότι οι Γερμανικές τράπεζες ήταν ανάμεσα σε όσους μεταπωλούσαν όλο αυτό το διάστημα ελληνικά ομόλογα. Και τώρα που πούλησαν ένα τεράστιο μέρος τους δε θα ενοχληθούν τόσο από το κούρεμα. Για ποιον λόγο περιμέναμε τόσον καιρό; Για να σωθούν οι Γερμανικές τράπεζες. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα του πρώτου Μνημονίου

Πάνω από 50 δισ. ευρώ άξιζαν τα ελληνικά κρατικά ομόλογα που είχαν γερμανικές τράπεζες το φθινόπωρο του 2009. Στις 31 Μαρτίου 2011 όμως τα «συνολικά ελληνικά κρατικά ανοίγματα δεκατεσσάρων συμμετεχουσών γερμανικών τραπεζών ανέρχονταν σε 14,6 δισεκατομμύρια ευρώ» μόνο όπως τονίζει ο Ολι Ρεν σε απάντηση ερωτήματος του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκου Χουντή. Εκτοτε, βάσει δημοσιευμάτων του γερμανικού Τύπου, το ποσό αυτό έχει μειωθεί ακόμη περισσότερο και αυτή τη στιγμή είναι κάτω από 10 δισ. ευρώ.

 

Θυμίζω: οι περικοπές μισθών και συντάξεων που τόσο πολύ έτσουξε τος Έλληνες και έβγαλε στους δρόμους ανθρώπους που ποτέ δεν διαδήλωναν στο παρελθόν, βελτίωσε τον ελληνικό προϋπολογισμό του 2010 μόνο κατά 2-3 δις ευρώ. Συγκρίνοντας τα νούμερ βλέπουμε πού πήγαν οι θυσίες του ελληνικού λαού: στον βρόντο. Όλη η ιστορία έγινε για να γλυτώσουν την ίδια ώρα 40 δις έκθεσης ελληνικών ομολόγων οι Γερμανικές τράπεζες.

η έκθεση όλων των ξένων τραπεζών στο χρέος του ελληνικού δημόσιου τομέα (ήτοι κυρίως σε κρατικό χρέος) μειώθηκε από 66,9 δισεκατομμύρια ευρώ τον Μάρτιο του 2010 σε 39,5 δισεκατομμύρια ευρώ τον Δεκέμβριο του 2010″. Σε εννέα μήνες του 2010 ξεφορτώθηκαν δηλαδή σχεδόν τα μισά ελληνικά ομόλογα που κατείχαν οι ξένες τράπεζες, ενώ η τάση αυτή ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο το πρώτο εξάμηνο του 2011. Είναι προφανές ότι οι ξένες τράπεζες θα υποστούν μηδαμινές ζημιές από οποιαδήποτε μορφή επιλεκτικής χρεοκοπίας αποφασιστεί από το Βερολίνο.

 

ομοίως..

 

Σοβαρές ζημιές θα υποστούν οι ελληνικές τράπεζες, καθώς θα υποχρεωθούν εκούσες – άκουσες να πουλήσουν κρατικά ομόλογα στη μισή τιμή (αν τελικά επιλεγεί η χρηματοδότηση της επαναγοράς κρατικών ομολόγων από την Ελλάδα με λεφτά της ΕΕ) ή να παρακρατήσουν ομόλογα και μετά τη λήξη τους, αν επικρατήσουν σενάρια βασιζόμενα στην επιμήκυνση.

 

Πάμε και στην άλλη πλευρά. Βγαίνει το συμπέρασμα από τα παραπάνω ότι οι ελληνικές τράπεζες ΔΕΝ ΠΟΥΛΗΣΑΝ ελληνικά ομόλογα, τουλάχιστον στον βαθμό που το έκαναν οι ξένες τράπεζες, όλο αυτό το διάστημα. Και παραμένουν εκτεθειμένες. Αμέσως μετά, κατά το άρθρο, θα έρθουν οι ίδιοι «σωτήρες» των τραπεζών.

 

 

Επειδή όμως τώρα την επιλεκτική χρεοκοπία θα την αποφασίσουν και θα τη μεθοδεύσουν οι Γερμανοί και τυπικά η ΕΕ, οι ελληνικές τράπεζες θα έχουν λεφτά για να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους.  Σε άλλη περίπτωση, οι τράπεζες θα είχαν προβλήματα ρευστότητας και ενδεχομένως σοβαρά. Τα χρήματα θα τα δίνει στις ελληνικές τράπεζες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οπότε δεν θα υπάρξει πρόβλημα – τουλάχιστον αρχικά

 

Μάλιστα. «Τουλάχιστον αρχικά»… Μετά θα μας αφήσουν στο έλεός μας.

 

Νέο κύμα λιτότητας είναι πάντως βέβαιο ότι θα ακολουθήσει την επισημοποίηση των εξελίξεων, όποιας μορφής επιλεκτική χρεοκοπία και αν επιβληθεί. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τα πάθη του ελληνικού λαού δεν θα έχουν τέλος.

 

Ασχολίαστο!!

 

Συμπέρασμα, ναι λοιπόν, ήταν πράγματι ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΚΑΚΟ το Μνημόνιο του Μαΐου 2010

Με μία διαφορά. Για άλλον ήταν αναγκαίο και για άλλον ήταν κακό.

Ήταν αναγκαίο για τις Γερμανικές τράπεζες.

Ήταν κακό για τον ελληνικό λαό.

 

http://www.antibaro.gr/node/3236

Ο Δ.Σ.Α. ΚΑΤΑΦΕΥΓΕΙ ΣΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Αθήνα, 22.6.2011

Ο ΔΣΑ, όπως είναι γνωστό, ηγήθηκε επιστημονικά μιας νομικής προσπάθειας υπεράσπισης των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών που θίγονται, επιδιώκοντας την αποτελεσματική παρέμβαση της δικαστικής εξουσίας για την προστασία αυτών, υπό το φως του Συντάγματος και των Ευρωπαϊκών και Διεθνών Συμβάσεων. Στις 29.7.2010 ο ΔΣΑ κατέθεσε από κοινού με άλλους επιστημονικούς φορείς, ενώσεις και πολίτες αίτηση στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) για την ακύρωση ορισμένων αποφάσεων και πράξεων εκτελεστικών του Μνημονίου. Η υπόθεση συζητήθηκε στις 23.11.2010 ενώπιον της μείζονος Ολομέλειας. Κατά δημοσιογραφικές πληροφορίες, το ΣτΕ φέρεται να έχει απορρίψει την επίμαχη αίτηση και τους δικαστές να «εκτιμούν», μεταξύ άλλων, ότι το Μνημόνιο ήταν τάχα αναγκαίο για την αποφυγή της χρεωκοπίας της χώρας καθώς και ότι το δικαίωμα στην περιουσία των θιγόμενων, δηλαδή στους μισθούς και στις συντάξεις τους, περιορίζεται νομίμως καθώς διατηρούνται τάχα σε «βιώσιμα επίπεδα». Έτσι φαίνεται, ότι το ΣτΕ χωρίς συνταγματική μεταβολή, μετέστη σε συνταγματικό δικαστήριο. Με την επιφύλαξη της δημοσίευσης της απόφασης του ΣτΕ – ελπίζουμε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα λόγω της σοβαρότητας και του επείγοντος του θέματος – ο Δ.Σ.Α έχει αποφασίσει να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, επιδιώκοντας για μια ακόμη φορά την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των Ελλήνων πολιτών, όπως πράττει ιστορικά μέχρι σήμερα. Ο ΔΣΑ τέλος εκφράζει: 1.τη ΛΥΠΗ του για την απαράδεκτη διαρροή της απόφασης της διάσκεψης της μείζονος Ολομέλειας την ίδια ακριβώς ώρα που η κυβέρνηση του Μνημονίου ζητούσε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, 2. τη ΛΥΠΗ του για την ποιότητα που έχει λάβει η δημοκρατία στη χώρα, μετά τα παραπάνω φαινόμενα και 3.την ΕΛΠΙΔΑ του ότι το περιεχόμενο της απόφασης δεν έχει αποδοθεί σωστά από τις δημοσιογραφικές πληροφορίες.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ Δ. ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.dsa.gr/index.phtml?url=pr&id=2542201&categ=%C4%E5%EB%F4%DF%E1%20%D4%FD%F0%EF%F5

ΘΑ ΤΟΛΜΗΣΟΥΜΕ;

Δέκα θέσεις για την Ελλάδα 

1. Ένα χρόνο μετά την άνευ όρων παράδοση της κυβέρνησης από τον Γ.Α.Π. στην τρόϊκα και στο μεγάλο κεφάλαιο, η πολιτική του «Μνημονίου» απέτυχε παταγωδώς να «σώσει» την Ελλάδα (όπως μας υποσχέθηκαν αυτοί που έλεγαν ότι «λεφτά υπάρχουν» και οι ξένοι πάτρωνές τους) και η χώρα βυθίζεται ολοένα σε φαύλο κύκλο ύφεσης και χρέους.

2. Εκτός από κοινωνικά άδικη και οικονομικά αναποτελεσματική, η πολιτική της Κυβέρνησης συνιστά και αντιδημοκρατική εκτροπή μέσω της κατάλυσης του Συντάγματος και της κατάργησης του Κοινοβουλίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι και σήμερα η Κυβέρνηση αποφεύγει να φέρει στη Βουλή τη Δανειακή Σύμβαση (τη νομική και οικονομική «βάση» της εφαρμοζόμενης πολιτικής) ακόμη και προς συζήτηση. Και πώς αλήθεια να το τολμήσει όταν η -πρωτοφανής διεθνώς- «αμετάκλητη και άνευ όρων» παραίτηση της Χώρας από κάθε ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας είναι άκυρη και ανυπόστατη, ακόμη και αν ψηφιζόταν από το σύνολο των βουλευτών;

3. Παρ’ όλα αυτά, κατ’ επιταγή των δανειστών, των ντόπιων και ξένων αφεντικών της, η παρέα που παριστάνει την Κυβέρνηση της Χώρας επιχειρεί να εκβιάσει τους βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να συμπράξουν στην ολοκλήρωση του εγκλήματος ψηφίζοντας το (απόκρυφα και απατηλά) τιτλοφορούμενο «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής» που, εκτός από τη δραματική επιδείνωση της φτώχειας, της ύφεσης και της υπερχρέωσης του Λαού και της Χώρας, προβλέπει την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και μάλιστα έναντι πινακίου φακής.

4. Για να πετύχει το σχέδιο (μπροστά του τα σκάνδαλα του Χρηματιστηρίου και της Siemens ωχριούν) έχουν επιστρατευθεί όλα τα μέσα επηρεασμού και εκφοβισμού της κοινής γνώμης. Το σκηνικό του εκβιασμού περιλαμβάνει, από τη μια, το καρότο της 5^ης δόσης του σκανδαλώδους δανείου και την υπόσχεση ενός δεύτερου («σωτήριου» εννοείται) δανειακού πακέτου και, από την άλλη, το μαστίγιο της φοβερής απειλής της χρεωκοπίας της Χώρας. Και επειδή η απειλή αυτή έχει αρκετά χρησιμοποιηθεί, προστίθεται τελευταία και ο εξοστρακισμός από την ευρωζώνη και η «καταστροφική» επιστροφή στη δραχμή.

5. Οι περισσότεροι σοβαροί αναλυτές αναγνωρίζουν, για διαφορετικούς βέβαια λόγους ο καθένας, πως ήταν λάθος που μπήκε η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Οι διαφωνίες ανακύπτουν στο τι πρέπει να κάνουμε από δω και πέρα. Είναι πάντως γεγονός ότι η σημερινή κρίση θέτει από μόνη της όχι απλά το θέμα της παραμονής της Ελλάδας στην ΟΝΕ και (για όσους υποβαθμίζουν τα ανοικτά γεωπολιτικά μας μέτωπα) την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά το γενικότερο θέμα της βιωσιμότητας της Ευρωζώνης και της ΕΕ υπό τη σημερινή τους «νεοφιλελεύθερη» μορφή. Δεν είναι μονάχα η «περιφέρεια» που πλήττεται από το υπερτιμημένο «γερμανικό» Ευρώ αλλά ακόμη και «κεντρικές» χώρες, όπως η Ιταλία και η Γαλλία,  συζητούν την έξοδό τους από το Ευρώ, τη διάσπαση της Ευρωζώνης σε «μαλακό» και «σκληρό» ευρώ ή ακόμη και την επιστροφή της Γερμανίας στο μάρκο. Γι’ αυτό όσοι κινδυνολογούν προσφέρουν κάκιστη υπηρεσία στον τόπο υποτάσσοντας το εθνικό συμφέρον (Βλ. Θέσεις 6&9) στις λογής-λογής κομματικές -ή και προσωπικές τους- σκοπιμότητες.

6. Όσο για τη χρεωκοπία της Χώρας, κάποιοι επιμένουν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους ή –χειρότερα- να μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Με 150% του ΑΕΠ δημόσιο χρέος της γενικής κυβέρνησης, ύφεση άνω του 4%, ασυμπίεστα πρωτογενή ελλείμματα  και ανεργία «επίσημα» στο 16%, η Χώρα είναι ήδη χρεωκοπημένη. Το δημόσιο χρέος αυτό δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Το καθεστώς του Μνημονίου ισοδυναμεί με στάση πληρωμών έναντι του Ελληνικού Λαού προκειμένου να μη θιγούν –άμεσα τουλάχιστον- οι δανειστές και οι τοκογλύφοι. Το ότι βρέθηκε μια κατ’ όνομα «Ελληνική Κυβέρνηση» και μάλιστα «σοσιαλιστική» (!) να επιβάλλει μια τέτοια πολιτική, εκτός από ειρωνεία της ιστορίας, είναι κατ’ αρχήν αποτέλεσμα της χρεωκοπίας του πολιτικού συστήματος συνολικά, της διαφθοράς, της διαπλοκής και της υποτέλειας των «κομμάτων εξουσίας» διαχρονικά αλλά και της πολυδιάσπασης και της «συμβιωτικής» παθογένειας που κατατρύχει την μεταπολιτευτική «συστημική» αριστερά. Πέρα όμως από τον «υποκειμενικό» αυτό παράγοντα, υπάρχουν και «αντικειμενικά» αίτια, με πρώτο και κύριο το καθεστώς της ψευδεπίγραφης ΟΝΕ, που είναι μόνο νομισματική και όχι οικονομική ένωση. Έτσι, μπαίνοντας στο Ευρώ αποποιηθήκαμε το πολύτιμο εργαλείο της νομισματικής πολιτικής δίχως να εξασφαλίσουμε, ως «αντιπαροχή», την θεσμικά κατοχυρωμένη (υπό μορφή κοινοτικού  προϋπολογισμού εξοπλισμένου με μηχανισμό μεταφοράς πόρων προς κάλυψη εμπορικών και συναλλακτικών ελλειμμάτων) αλληλεγγύη των οικονομικά ισχυρών χωρών -και πρώτιστα της Γερμανίας- οι οποίες λειτουργούν πάντα με γνώμονα το εθνικό τους συμφέρον.

7. Αν και εμείς είχαμε Εθνική Κυβέρνηση βέβαια τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά.  Αυτό όμως είναι παλιά ιστορία που ξεκινάει με την Επανάσταση του 1821, τη δολοφονία του Καποδίστρια και την εγκαθίδρυση της Βαυαροκρατίας και φτάνει μέχρι τον Εμφύλιο, την Αμερικανοκρατία και το Κυπριακό και το λεγόμενο «Μακεδονικό», περνώντας μέσα από τις συμπληγάδες του Εθνικού Διχασμού και της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ασχέτως όμως του πώς φτάσαμε εδώ και ποιός φταίει γι’ αυτό, βρισκόμαστε ξανά σε μια ιστορική στιγμή όπου για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες  ο Ελληνικός Λαός ξαναβγαίνει στο προσκήνιο. Ασφαλώς αντιστέκεται ενάντια στη νέα (οικονομική και πολιτική) κατοχή, βεβαίως υπερασπίζεται τη ζωή του, που απειλείται με όπλα σύγχρονης μαζικής καταστροφής, αλλά ο αγώνας του δεν σταματάει εκεί. Η αγανάκτηση που νιώθει πηγάζει από το πληγωμένο του εθνικό φιλότιμο, από το αίσθημα της προδοσίας και της κοροϊδίας και της ντροπής που τον διακατέχει, από την ανάγκη να διεκδικήσει τη χαμένη του αξιοπρέπεια, να ξεπλύνει τις αμαρτίες που τον βαρύνουν και να τραβήξει ξανά μπροστά. Δεν είναι εύκολο. Απέναντί μας έχουμε συνασπισμένες (μέχρις ενός σημείου βέβαια) τις δυνάμεις της σύγχρονης «ανίερης συμμαχίας», της λεγόμενης «Νέας Τάξης», του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Πέρα λοιπόν από «ταξικός», ο αγώνας μας είναι αγώνας για τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, δηλαδή αγώνας εθνικός, όχι με την έννοια ότι αποσκοπούμε στην επιστροφή σε ένα έθνος-κράτος του παρελθόντος αλλά στην ανάγκη επαναθεμελίωσης του Ελληνικού Έθνους σε πολιτισμική βάση, με όρους σύγχρονους και βασικό γνώμονα τις ανθρωπιστικές αξίες που αποτελούν την ιστορική μας κληρονομιά. Είναι αγώνας που δίνουμε για όλη την ανθρωπότητα, αγώνας που θα διεγείρει ένα νέο κύμα φιλελληνισμού και θα μας προσπορίσει ανέλπιστους συμμάχους.                                              Είναι αγώνας που πρέπει και μπορεί να κερδηθεί!

8. Στεκόμαστε κριτικά απέναντι στα πολιτικά κόμματα, όπως και σε όλα τα «όργανα» εξουσίας, θεσμικά και εξωθεσμικά. Καταλογίζουμε ευθύνες στις ηγεσίες για πράξεις και παραλείψεις. Όμως δεν ισοπεδώνουμε. Αναγνωρίζουμε τις προσπάθειες και τους αγώνες, όπου και αν γίνονται, και δεν διεκδικούμε κανένα μονοπώλιο πατριωτισμού. Απέναντί μας έχουμε κατ’ αρχήν την σημερινή Κυβέρνηση. Δεν είμαστε μόνο αγανακτισμένοι, είμαστε και αποφασισμένοι. Αποφασισμένοι να τη ρίξουμε γιατί υπερασπιζόμαστε το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία. Γιατί υπερασπιζόμαστε την Εθνική Ανεξαρτησία και τη Λαϊκή Κυριαρχία. Γιατί διεκδικούμε ανυποχώρητα Κοινωνική Δικαιοσύνη. Γιατί την Ύβρι πρέπει να διαδέχεται η Νέμεση και η Κάθαρση. Βεβαίως γνωρίζουμε ότι η πτώση της Κυβέρνησης από μόνη της δεν θα εξασφαλίσει την αλλαγή πολιτικής, δεν θα οδηγήσει αμέσως τον Λαό στην εξουσία. Είναι όμως ένα πρώτο μεγάλο βήμα. Αναγκαία -αν όχι και ικανή- συνθήκη για την Απελευθέρωση της Χώρας. Απέναντί μας όμως έχουμε και τις κομματικές και συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και νομενκλατούρες που συμμετείχαν στο φαγοπότι, στη διαφθορά και στον εκμαυλισμό του Ελληνικού Λαού και εξακολουθούν να στηρίζουν -ενεργητικά ή παθητικά- το σάπιο καθεστώς της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Απέναντί μας έχουμε το καθεστώς της δικαστικής ασυλίας, το θεσμοθετημένο και το παραθεσμικό, τους επίορκους δικαστικούς λειτουργούς, τους υποχείριους στην Εκτελεστική ή Νομοθετική Λειτουργία. Απέναντί μας έχουμε όχι βέβαια την Εκκλησία αλλά το μέρος εκείνο του κλήρου που δεν στέκεται στο ύψος της ιερής του αποστολής. Απέναντί μας δεν έχουμε «τους δημοσιογράφους» αλλά το διαπλεκόμενο εκδοτικό κατεστημένο και τα τσιράκια του στα έντυπα ή οπτικοακουστικά «μέσα». Απέναντί μας έχουμε τους ποικιλώνυμους «νονούς», τις διάφορες «παράγκες». Γιατί αγαπάμε τον αθλητισμό και τον πολιτισμό. Γιατί  αγαπάμε αυτό τον τόπο. Γιατί τα παιδιά μας αξίζουν καλλίτερη τύχη.

9. Ποιοί όμως είμαστε «εμείς»; Ή μάλλον «είμαστε» ή θέλουμε να γίνουμε; Για την ώρα δεν είμαστε παρά ο καθένας «κανένας». Μονάδες που (δεν) «αθροίζονται»: μηδέν εις το πηλίκον! Νάρκισσοι. Στρατηγίσκοι δίχως στρατούς. Γιατί δεν «έχουμε» (ή γιατί δεν είμαστε) στρατιώτες; Θέλουμε να είμαστε «πολίτες», μπορούμε όμως να μην είμαστε οπλίτες; Δεν θέλουμε να φτιάξουμε άλλο ένα κόμμα. Ούτε μας ενδιαφέρει να «φτιάξουμε κίνημα». Θέλουμε να κινηθούμε, ναι, να συμμετάσχουμε σε κινήσεις που θα συνεργαστούν για να δημιουργήσουν Μέτωπο:    Ελληνικό Δημοκρατικό Μέτωπο. Μέτωπο ανοικτό στη κοινωνία και στο λαό. Δίχως «μέτωπα»     -αριστερά ή δεξιά. Όχι ότι αρνούμαστε την πάλη των τάξεων. Παίρνουμε σαφή θέση ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και απέναντι σε κάθε μορφής καταπίεση. Πιστεύουμε ότι ήρθε η ώρα να φτιάξουμε τις πόλεις μας, τους δήμους μας, την πολιτεία μας, με γνώμονα τη Δικαιοσύνη και το Νόμο, ώστε η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός να αποτελεί προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων και όπου η στέρηση της ελευθερίας του οποιουδήποτε θα βιώνεται ως καταπίεση όλων. Μιλάμε για μια κοινωνία αλληλεγγύης, όπου όλοι θα είναι για τον καθένα και ο καθένας θα είναι για όλους. Απέχουμε βέβαια πολύ, στη σύγχρονη ζοφερή βαρβαρότητα που βιώνουμε και αναπαράγουμε, από αυτό το ιδανικό. Η απόσταση όμως αυτή δεν μας πτοεί, ούτε μας οδηγεί σε εκπτώσεις στόχων, μέσων και οραμάτων. Το αντίθετο μάλιστα. Γνωρίζουμε ότι τρέχουμε Μαραθώνιο και ότι μόλις ξεκινήσαμε. Με αυτό το πνεύμα αγωνιζόμαστε. Με αγάπη για τους συναγωνιστές μας. Θαυμάζοντας τους καλλίτερους και βοηθώντας τους ασθενέστερους. Θέλουμε να τερματίσουμε όλοι και -ει δυνατόν- όλοι μαζί!

10. 10.  Και τι προτείνουμε; Εκτός όλων των παραπάνω, προτείνουμε* ο ίδιος ο Λαός, συνερχόμενος ως κοινωνία πολιτών : 1) να συγκροτήσει νέα Εθνοσυνέλευση, και να θεσπίσει νέο -πραγματικά δημοκρατικό- Σύνταγμα που, χωρίς να καταργεί τα κόμματα, θα καταργεί τον «κατοχικό χαρακτήρα του κράτους»  και τη «δυναστική κομματοκρατία», που, μεταξύ άλλων,  θα καταργεί την «ασυλία» του πολιτικού προσωπικού και θα το υπάγει «απ’ ευθείας στη δικαιοσύνη για τα πολιτικά του πεπραγμένα,  που θα παρέχει στον πολίτη δικαίωμα εννόμου συμφέροντος για τη βλάβη που θα του προκαλούν οι φορείς της διοίκησης και το πολιτικό προσωπικό» και θα αποδώσει ξανά στους πολίτες «την ιδιότητα του εντολέα» με ότι αυτό συνεπάγεται (ανακλητότητα πολιτικού προσωπικού, νομοθετικές και δημοψηφισματικές πρωτοβουλίες πολιτών κλπ) και 2) «να επεξεργαστεί τις πολιτικές κατευθύνσεις μέσα στις οποίες θα υποχρεούται η πολιτική εξουσία να κυβερνήσει».

 

 

Για να πετύχουμε τα παραπάνω, «να περικυκλώσουμε ειρηνικά, αλλά μαζικά τη Βουλή (κατά προτίμηση σε ώρα ολομέλειας) και το Μαξίμου (όταν θα συνεδριάζει ο μονάρχης πρωθυπουργός με τους συνεργάτες του) και να αξιώσουμε την υπερψήφιση των νομοθετικών μας προτάσεων» και «εν ανάγκη να μην τους αφήσουμε να αποχωρήσουν εάν δεν τις ψηφίσουν ή να απαιτήσουμε την προσέλευσή τους γι’ αυτό. Να συνεχίσουμε έτσι με επιμονή, ώσπου να κατοχυρωθεί ότι η βούληση της κοινωνίας των πολιτών θα διατυπώνεται θεσμικά και θα συνεκτιμάται υποχρεωτικά στις πολιτικές τους αποφάσεις. Να τους υπενθυμίσουμε με σαφήνεια ότι αυτή (η κοινωνία των πολιτών) αποτελεί τον λόγο ύπαρξης και του κράτους και του πολιτικού προσωπικού και της οικονομίας. Ότι η κοινωνία των πολιτών, και όχι το κράτος, ενσαρκώνει και διερμηνεύει το έθνος. Ότι το συμφέρον της κοινωνίας των πολιτών οφείλει να αποτελεί το μοναδικό «τέλος» της πολιτικής τους λειτουργίας. Ότι αυτή, η κοινωνία, και όχι αυτοί, οι πολιτικοί, είναι αρμόδια να μορφοποιήσει τις πολιτικές που θα συνάδουν με το κοινό συμφέρον … και  ότι ο χρόνος της εν λευκώ εξουσιοδότησης που τους παρέχει το σύστημα να διερμηνεύουν τη βούλησή της και να προσδιορίζουν το συμφέρον της έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ήρθε η ώρα η κοινωνία των πολιτών να διεκδικήσει τη μεταβολή του πολιτικού συστήματος ώστε η ψήφος της να αποκτήσει αντιπροσωπευτικό (και όχι απλώς νομιμοποιητικό) περιεχόμενο. Αντί να δεοντολογεί, πιέζοντας την εξουσία να ενεργήσει υπέρ του κοινού συμφέροντος, να αναλάβει η ίδια την αρμοδιότητα της συναπόφασης. Να ανακτήσει το δικαίωμα του «ελέγχειν» και του «ευθύνειν» των πολιτικών, την ιδιότητα του εντολέα, αντί να αποδέχεται τον εγκλεισμό της στην ιδιωτική σφαίρα, αφήνοντάς τους να αλωνίζουν και να νέμονται το κράτος από κοινού με τους ποικιλώνυμους της διαπλοκής συγκατανευσιφάγους.

Την ημέρα που η κοινωνία των πολιτών θα αποκτήσει επίγνωση των αιτίων του προβλήματος και θα διακηρύξει το τέλος του «κοινωνικού συμβολαίου» που της επέβαλαν μονομερώς οι νομείς του κράτους, που θα διατυπώσει με ρητό τρόπο την αξίωσή της να γίνει θεσμικός συντελεστής της πολιτείας και όχι υπήκοος, που θα αντιληφθεί ότι αποτελεί την πρωτογενή πηγή κάθε εξουσίας και, φυσικά, της δικής τους ύπαρξης, θα διαπιστώσει την αποτελεσματικότητα της δύναμής της. Την ημέρα εκείνη το πολιτικό προσωπικό θα κληθεί να επιλέξει ανάμεσα στο δρόμο της άρνησης και, συνακόλουθα, της οπισθοδρόμησης, ο οποίος θα το εκθέσει ανεπανόρθωτα ως αυταρχικό και στη μεταβολή του σε προσήλυτη θεραπαινίδα της κοινωνίας των πολιτών και απλό εντολοδόχο του συμφέροντός της. Στο διακύβευμα αυτό, το συγκριτικό πλεονέκτημα της κοινωνίας των πολιτών είναι ότι ο χρόνος του (μη δημοκρατικού και μη αντιπροσωπευτικού) πολιτικού συστήματος, που γέννησε η εξερχόμενη από τη μεσαιωνική δεσποτεία Ευρώπη, και της εκφυλιστικής του εκδοχής της κομματοκρατίας, έχει παρέλθει. Ούτε το ίδιο, ούτε η εξω-πολιτειακή δράση που επιφυλάσσεται στην κοινωνία των πολιτών, μπορεί να ανατρέψει τη μονοσήμαντη πολιτική ηγεμονία των «αγορών» που διαφεντεύει την πλανητική «δικαιοταξία».

Οπωσδήποτε, η πολιτική τάξη δεν διαθέτει καμία νομιμοποίηση να αρνηθεί στην κοινωνία των πολιτών το δικαίωμα να άρει, εφόσον το επιθυμεί, την εμπιστοσύνη της στο πολιτικό σύστημα που αποκλείει τη συμμετοχή της στη διαδικασία λήψεως των αποφάσεων.»

 

                                                                                                            ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΟΣ

                                                                                                                       27-6-2011

 

*Υιοθετώντας το «Κάλεσμα στην Κοινωνία των Πολιτών. Τι πρέπει να αλλάξει, πώς πρέπει να δράσουμε» του Καθηγητή κ. Γιώργου Κοντογιώργη  (30/5/2011)

Καταπέλτης ο συνταγματολόγος Γ. Κασιμάτης. Όλη η ομιλία και τα στοιχεία που παραθέτει.

ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΤΟΧΗΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

Αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτηθήκαμε από την ασυλία της εθνικής κυριαρχίαςΔεσμεύονται όλες οι περιοχές της ελληνικής επικράτειας που χρησιμεύουν για την άμυνα της χώρας και όλες οι πηγές πλούτου

H ημερίδα αυτή είναι ιστορική, γιατί αποτελεί το πρώτο βήμα χρέους της πνευματικής ηγεσίας της χώρας απέναντι στον λαό που αγωνιά, απέναντι στον λαό που τη γέννησε και την ανέθρεψε.
Η ημερίδα αυτή είναι ιστορική, γιατί αποτελεί το πρώτο βήμα ευαισθησίας της πανεπιστημιακής κοινότητας, η οποία, από το ανώτατο επίπεδο της γνώσης, σκύβει και ακούει τους παλμούς αγωνίας του Ελληνικού Λαού, που βιώνει καθημερινά το δυσβάστακτο βάρος της κρίσης.

Η μεγάλη κοινωνικοπολιτική κρίση είναι στον τρίτο της χρόνο και η επιβολή των σκληρών όρων του δανεισμού της χώρας μας στον δεύτερο χρόνο. Η αγωνία του Ελληνικού Λαού όλο αυτό το χρονικό διάστημα ήταν πνιγμένη μέσα σε μια απέραντη ένοχη σιωπή. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, η πολιτική ηγεσία του τόπου και το τεράστιο σύστημα καιροσκόπων, που παραλύει τις δυνάμεις της κοινωνίας, σιωπούσαν. Τα πολιτικά κόμματα και η εθνική αντιπροσωπεία απολάμβαναν την εξουσία και ψιθύριζαν λόγια που, αντί να αποκαλύπτουν την αλήθεια, τη νόθευαν ή την κάλυπταν. Εν τω μεταξύ, οι απλοί πολίτες ρωτούσαν πού είναι η πνευματική μας ηγεσία.

Σήμερα, χάρη στους οργανωτές της ημερίδας, γίνεται αυτό το πρώτο βήμα από το αρχαιότερο πανεπιστήμιο της Ελλάδας, του οποίου η ιστορία είναι στενά δεμένη με την ιστορία της νεώτερης Ελλάδας και πλούσια σε αγώνες ιδεών του πνεύματος και της Δημοκρατίας.

Ο τίτλος της ημερίδας, «Η ελληνική κρίση», είναι εύγλωττος. Η θεματική της δεν απεικονίζει απλώς την περιγραφή κάποιων τομέων της ελληνικής ζωής που έπληξε η κρίση. Η περιγραφή του στόχου της ημερίδας στο δεύτερο μέρος του τίτλου, «Για μια νέα θεσμική μεταπολίτευση», δεν περιορίζεται μόνο σε κάποιες προτάσεις συνταγματικής αναθεώρησης και νομοθετικής μεταρρύθμισης. Οι επιστημονικοί προβληματισμοί του υπότιτλου της ημερίδας δεν αναφέρονται σε κοινά προβλήματα της καθημερινής διακυβέρνησης της χώρας. Η λέξη-κλειδί του τίτλου της ημερίδας, «μεταπολίτευση», εκφράζει και παραπέμπει σε μια πολύ βαθύτερη ανάγκη και σε έναν πολύ βαθύτερο στόχο της εποχής μας. Ο στόχος της ημερίδας μας, είτε αυτό το έχουν συνειδητοποιήσει οι οργανωτές της είτε όχι, είτε όλοι εδώ, εισηγητές και ακροατές, το θέλουμε είτε όχι, απεικονίζει και διαλαλεί την πραγματικότητα δύο επιπέδων: Του εθνικού μας επιπέδου, ότι η πολιτική ηγεσία και η πολιτική εκπροσώπηση του ελληνικού λαού ουσιαστικά και οριστικά έχουν σήμερα ξοφλήσει. Του ευρωπαϊκού και του παγκόσμιου επιπέδου, ότι η κρίση δεν είναι απλώς κρίση οικονομική: Είναι κρίση ολόκληρου του κοινωνικοπολιτικού συστήματος και των αξιών του πολιτισμού μας. Πρέπει, επίσης, να προσθέσω ότι η σημερινή ημερίδα δεν είναι απλώς επιστημονική. Είναι βαθύτατα πολιτική. Και επειδή ο σημερινός άνθρωπος, κάτω από τη βαθιά πολιτική κρίση που περνά η ανθρωπότητα, άρχισε να φοβάται, όταν ακούει τη λέξη πολιτική, διευκρινίζω ότι όλοι μας εδώ σήμερα ασκούμε πολιτική. Αλλά ασκούμε την πολιτική που δίδαξε ο Αριστοτέλης για το ευ ζην της δημοκρατίας και όχι για την πολιτική του ηγεμόνα, που δίδαξε ο Μακιαβέλι και που εφαρμόζεται σήμερα. Αυτά, κυρίες και κύριοι, εκφράζει ο όρος «μεταπολίτευση». Αν αυτός ο στόχος δεν συνειδητοποιηθεί και δεν διαμορφώσει και δεν εμπεδώσει στη συνείδησή μας αυτήν την κατεύθυνση και αυτό το πνεύμα προβληματισμού και αυτήν την αγωνιστική έννοια της πολιτικής, η σημερινή ημερίδα δεν θα έχει επιτύχει.

Το κύριο θέμα

1. Οι Συμβάσεις Δανεισμού

Δεν θα σας καταπονήσω με τις λεπτομέρειες των ατελεύτητων παραβιάσεων υπερκείμενων κανόνων δικαίου που ενέχουν οι Συμβάσεις Δανεισμού της χώρας μας. Θα θέλαμε, άλλωστε, μακράς διάρκειας σεμινάρια για να αναλυθούν όλοι οι αθέμιτοι όροι των πολυσέλιδων και ιδιόρρυθμης διατύπωσης κειμένων των εν λόγω Συμβάσεων. Θα αναφερθώ μόνο, με σύντομη περιγραφή, στις τρεις βασικές κατηγορίες των όρων που παραβιάζουν υπερκείμενο δίκαιο και, στη συνέχεια, θα σας απασχολήσω σε γενικές γραμμές με τη διαδικασία σύναψης και εφαρμογής αυτών των Συμβάσεων.

Όταν λέγω «Συμβάσεις Δανεισμού», εννοώ τις τρεις βασικές συμβάσεις, στην αγγλική και στην ελληνική, που περιλαμβάνονται σε ενιαίο πακέτο στο κατατεθειμένο στη Βουλή σχέδιο νόμου με ημερομηνία 3 Ιουνίου 2010 και με τίτλο «Κύρωση της από 8 Μαΐου 2010 Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης μεταξύ αφ’ ενός της Ελληνικής Δημοκρατίας ως δανειολήπτη (στο εξής: Δανειολήπτης) και αφ’ ετέρου των λοιπών δεκαέξι κρατών-μελών της Ευρωζώνης ως δανειστών (στο εξής: Δανειστές)», καθώς και του από 10 Μαΐου 2010 «Διακανονισμού χρηματοδότησης αμέσου ετοιμότητας από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο – Συμμετοχή της Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης». Συγκεκριμένα, είναι οι εξής Συμβάσεις: α) η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και των κρατών-μελών της Ευρωζώνης της 8.5.2010, 80.000.000.000 ευρώ (πρόκειται για το ποσόν που ανέλαβαν να καταβάλουν τα δεκαέξι κράτη μέλη της Ευρωζώνης, εκτός από τα 30.000.000 ευρώ του ΔΝΤ), με επτά Παραρτήματα· β) το «Μνημόνιο Συνεννόησης» μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που ενεργεί για λογαριασμό των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, της 3.5.2010, το οποίο περιλαμβάνει: το Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής, το Μνημόνιο στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής και το Τεχνικό Μνημόνιο Συνεννόησης· 3) η Συμφωνία μεταξύ Ελληνικής Δημοκρατίας και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), με την οποία το ΔΝΤ εγκρίνει τους όρους των παραπάνω Συμβάσεων Δανεισμού και τον από 10 Μαΐου 2010 διακανονισμό χρηματοδότησης αμέσου ετοιμότητας και τη Συμμετοχή της Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης Έγκρισης. Στις τρεις αυτές Συμβάσεις περιλαμβάνεται, επίσης, για κύρωση (!) και η «Συμφωνία μεταξύ των πιστωτών» με πέντε Παραρτήματα, με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των δεκαέξι δανειστών, την οποία Συμφωνία αποδέχεται η Ελλάδα με το άρθρο 4 παρ. 1 της βασικής Σύμβασης, χωρίς να συμμετέχει στη διαπραγμάτευση και να είναι υπογραφέας της.

2. Οι βασικές κατηγορίες
των παραβιάσεων

Οι κατηγορίες των παραβιάσεων του υπερκείμενου δικαίου (όταν λέγω «υπερκείμενο δίκαιο» εννοώ: το Σύνταγμα, το Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το Διεθνές Δίκαιο, στο οποίο περιλαμβάνεται και η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου) είναι τρεις.

α. Αρχίζοντας από την πρώτη πρέπει να πω ότι αποτελεί την πιο σοβαρή και την πιο επονείδιστη κατηγορία των παραβιάσεων. Η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης», όπως κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται η βασική Σύμβαση των Συμβάσεων Δανεισμού, από την ισχύ της οποίας εξαρτώνται όλες οι άλλες, περιλαμβάνει τον όρο με τον οποίο η Ελλάδα παραιτείται «αμετάκλητα και άνευ όρων» από όλες τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας και από κάθε άλλη ένσταση ασυλίας απέναντι στους δανειστές της. Το κείμενο του άρθρου 14 παρ. 5 της Σύμβασης, που περιέχει αυτόν τον όρο, ορίζει, επί λέξει, τα εξής: «Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος».

Η διατύπωση του όρου «ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία» καλύπτει, αναμφίβολα, όλες τις ασυλίες – και τις ασυλίες εθνικής κυριαρχίας, και κάθε άλλη ασυλία που έχει το κρατος, το ίδιο και η περιουσία του. Αυτός, άλλωστε, ο «δικολάβος» του Λονδίνου –στην ουσία, όπως θα δούμε, πρόκειται για δικηγορικό γραφείο με νοοτροπία δικολάβου άλλων εποχών– ο οποίος συνέταξε τη Σύμβαση, μη γνωρίζοντας, προφανώς, πολύ καλά το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, το επεξηγεί –για να το καταλάβουν όλοι– στο υπόδειγμα Νομικής Γνωμοδότησης που επισυνάπτεται στη Σύμβαση και υπογράφουν, όπως έχει, δύο νομικοί σύμβουλοι του κράτους.

Διευκρινίζομε δε ότι το κείμενο αυτό του υποδείγματος γνωμοδότησης αποτελεί αναπόσπαστο δεσμευτικό μέρος της Σύμβασης. Η εν λόγω επεξήγηση έχει ως εξής: «Ούτε ο Δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή διαφορετικά (στο αγγλικό κείμενο: «are immune on the grounds of sovereignty or otherwise»), λόγω δικαιοδοσίας, κατάσχεσης –συντηρητικής ή αναγκαστικής– ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια ή διαδικασία σχετικά με τη Σύμβαση».

Όταν διάβαζα για πρώτη φορά το κείμενο του όρου, ανέπνευσα προ στιγμήν, όταν είδα το κείμενο να καταλήγει στη φράση «στον βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος» (στο αγγλικό κείμενο χρησιμοποιείται για τη φράση «αναγκαστικός νόμος»: «mandatory law»). Η στιγμιαία ανακούφισή μου ήταν πολύ σύντομη. Η φράση «αναγκαστικός νόμος», στην ελληνική της διατύπωση, δεν αποτελεί ισχύοντα νομικό όρο. Παλαιά, αναγκαστικός νόμος ήταν εκείνος που, αντισυνταγματικά, ετίθετο σε ισχύ από την εκτελεστική εξουσία. Στην αγγλική της διατύπωση, διαπίστωσα ότι η χρησιμοποιούμενη λέξη δεν αποτελεί όρο του Διεθνούς Δικαίου και της πρακτικής των διεθνών συμβάσεων.

Για τη γνωστή έννοια του jus cogens, η παραβίαση κανόνων του οποίου καθιστά άκυρες τις διεθνείς συμβάσεις, χρησιμοποιείται στο Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, όπως μας πληροφορεί ο Χρήστος Ροζάκης, ο αγγλικός όρος «peremptory» και ο γαλλικός «imperatif». Βεβαίως, αν είχε την έννοια του jus cogens, θα εκμηδενιζόταν ολόκληρος ο όρος, ο οποίος, ούτως ή άλλως, ως αντίθετος στο jus cogens, είναι άκυρος. Πρέπει επίσης να σημειώσω ότι στο ερώτημα που έθεσα προς την κυβέρνηση και την επιστημονική κοινότητα, με τη μελέτη μου που δημοσίευσε και κυκλοφόρησε δωρεάν ο ΔΣΑ, για μια ερμηνεία που θα μπορούσε να βοηθήσει στον μετριασμό του πρωτοφανούς αυτού όρου, δεν έχω δει μέχρι στιγμής απάντηση.

Απλούστατα, γιατί δεν υπάρχει απάντηση. Ο σκοπός του όρου είναι η καθολική και ολοκληρωτική παραίτηση απέναντι στους δανειστές από τα δικαίωματα κυριαρχίας. Άλλωστε, από τους δύο νομικούς συμβούλους του κράτους βεβαιώνεται, με βάση το δεσμευτικό υπόδειγμα, ότι η παραίτηση είναι «έγκυρη, δεσμευτική και εκτελεστή». Από τη θέση αυτή αισθάνομαι υποχρεωμένος να εκφράσω τη βαθιά μου λύπη ότι βρέθηκαν έλληνες επιστήμονες και δημόσιοι λειτουργοί που βεβαίωσαν με την υπογραφή τους ότι οι Συμβάσεις αυτές –και ιδίως ο όρος παραίτησης από της ασυλίες της εθνικής κυριαρχίας– είναι «έγκυρες, δεσμευτικές και εκτελεστές».

Ο όρος γενικής παραίτησης απέναντι στους δανειστές από τα δικαιώματα της εθνικής κυριαρχίας –και μάλιστα «αμετάκλητα και άνευ όρων»– είναι πρωτοφανής, όσο, τουλάχιστον, μπορώ να γνωρίζω, στην πρακτική των διεθνών συμβάσεων δανεισμού από τότε που έχει η ανθρωπότητα συγκροτημένο Διεθνές Δίκαιο και ισχύει η αρχή σεβασμού της κυριαρχίας των κρατών.

β. Ερχόμαστε στη δεύτερη κατηγορία αθέμιτων και επαχθών όρων των Συμβάσεων Δανεισμού. Πρόκειται για το άρθρο 4 της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης» – ακούστε τη διευκόλυνση που μας κάνουν οι εταίροι μας της ΕΕ, δείχνοντας τον σεβασμό τους προς τη θεμελιώδη αρχή της αλληλεγγύης, που διέπει την Ένωση. Το εν λόγω άρθρο, με ένα πολύπλοκο, γνήσια δικολαβικό κείμενο, είναι τόσο εκτεταμένο και πολύπλοκο, ώστε δεν μπορεί, όχι να αναλυθεί, αλλά ούτε να αναγνωσθεί σε μια διάλεξη. Γι’ αυτό επιτρέψτε μου να αναλάβω την ευθύνη να σας μεταφέρω το συνολικό του νόημα με μία και μόνο φράση: Ορίζει, υπέρ των Δανειστών, την πλήρη δέσμευση ολόκληρης της περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου είτε αυτή είναι ακίνητη, κινητή, σε χρήμα και κάθε είδους αξιόγραφα και δικαιώματα, ή πήγες του –επίγειου, υπόγειου, θαλάσσιου και υποθαλάσσιου– εθνικού πλούτου, αφού απαγορεύει τη χορήγηση κάθε μορφής προτεραιότητας «σε οποιονδήποτε άλλο πιστωτή ή κάτοχο δημόσιου χρέους». Ακόμη και οι απαιτήσεις των εργαζομένων, των ασφαλισμένων και των εχόντων ομόλογα του Δημοσίου, έρχονται δεύτεροι, σύμφωνα με τον δικολαβικό όρο.
γ. Η τρίτη κατηγορία παραβιάσεων είναι εκείνη που περιλαμβάνει τις παραβιάσεις δικαιωμάτων του ανθρώπου και άλλων θεμελιωδών δικαιωμάτων κι αρχών που εγγυώνται στους έλληνες πολίτες το Σύνταγμα, το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το Διεθνές Δίκαιο.

Οι παραβιάσεις αυτές περιέχονται στο Μνημόνιο Συνεννόησης με τα Παραρτήματά του και στα «επικαιροποιημένα» Μνημόνια. Εδώ είναι οι περικοπές ήδη νομοθετικά προσδιορισμένων μισθών και συντάξεων, η επιβολή οικονομικών βαρών όλων των κατηγοριών, οι περικοπές δαπανών και οι κάθε είδους επεμβάσεις στον κρατικό μηχανισμό και, βεβαίως, και ο έλεγχος της εκτελεστικής εξουσίας από την «τρόικα».

Αυτές όλες οι παραβιάσεις είναι διάσπαρτες στο Μνημόνιο Συνεννόησης και στα Παραρτήματά του, καθώς και στα λεγόμενα «επικαιροποιημένα» Μνημόνια (τέσσερα μέχρι σήμερα), τα οποία, σύμφωνα με το προοίμιο του Μνημονίου Συνεννόησης, αποτελούν επίσης διεθνείς συμβάσεις και δεσμεύουν την Ελλάδα. Σημειώνεται ότι σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκουν οι περικοπές των μισθών και των συντάξεων του Δημοσίου, τις οποίες επέβαλε ο ν. 3548/2010 και για την προσβολή των οποίων αναμένεται η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Σχετικά με την υπόθεση αυτή, ειδικότερα, που εκκρεμεί στο Συμβούλιο της Επικρατείας, απευθυνόμενος στην κοινότητα των συναδέλφων νομικών, επισημαίνω τα ακόλουθα:

αα. Σύμφωνα με τη σαφή διατύπωση του άρθρου 17 §1 και 2, του άρθρου 1 του ΠΠΠ της ΕΣΔΑ, του άρθρου 17 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και της επίσημης «Επεξήγησής» του όσον αφορά στο άρθρο 17 του ΧΘΔ της ΕΕ, καθώς και σύμφωνα με την πάγια νομολογία του ΕΔΔΑ και με την απόφ. 40/1998 της Ολομ. του Αρείου Πάγου, οι περικοπές νομοθετημένων αποδοχών και παροχών είναι άκυρες γιατί αποτελούν προσβολή του δικαιώματος της περιουσίας και όχι νόμιμο περιορισμό του δικαιώματος της ιδιοκτησίας, που θα μπορούσε να είναι συμβατός κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις.

ββ. Οι περικοπές παραβιάζουν και άλλες εγγυήσεις, όπως τις εγγυήσεις των αντίστοιχων κοινωνικών δικαιωμάτων και της αρχής της αναλογικότητας των βαρών, είναι δε και ανυπόστατες λόγω του ανυπόστατου του ν. 3845/2010.

γγ. Τα συνταγματικά δικαστήρια της Λετονίας και της Ρουμανίας έκριναν ως αντισυνταγματικές τις αντίστοιχες περικοπές συντάξεων στη χώρα τους, με βάση αντίστοιχο όρο δανειοδότησης από το ΔΝΤ, το οποίο και αποδέχτηκε τη δικαστική απόφαση.

Οι δικαστικές αυτές αποφάσεις μας δείχνουν ότι υπάρχουν δικαστές στην Ευρώπη, και μάλιστα σε χώρες που εντάχθηκαν μόλις χθες στη μεταπολεμική νομιμότητα της δυτικής Ευρώπης.

δδ. Όσον αφορά τη σχετική υπόθεση των περικοπών που εκκρεμεί στο ΣΤΕ, έχω να πω τα έξης: Ολόκληρος ο ελληνικός λαός, και όχι μόνο οι δημόσιοι λειτουργοί και συνταξιούχοι που προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη, αναμένει με αγωνία την κρίση του Ανώτατου Δικαστηρίου. Η αγωνία είναι και δική μου. Ως πανεπιστημιακός δάσκαλος του Δικαίου αισθάνομαι την υποχρέωση να εκφράσω την απογοήτευσή μου για την εισηγητική έκθεση που αναγνώσθηκε κατά τη δημόσια συνεδρία του Δικαστηρίου. Ουδέποτε, κατά την πολυετή σταδιοδρομία μου, άκουσα δικαστική εισήγηση, που αποτελεί στοιχείο της δικαστικής διαδικασίας, να έχει περιεχόμενο πολιτικό, να στηρίζεται, δηλαδή, σε έγγραφα της επίσημης πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της κυβέρνησης, χωρίς νομικούς χαρακτηρισμούς των κρίσιμων πράξεων και χωρίς νομικά επιχειρήματα. Ελπίζω ότι το Δικαστήριο, όχι μόνο δεν θα λάβει υπ’ όψιν του, αλλά θα απαλείψει από το σκεπτικό της απόφασής του το αθέμιτο αυτό στοιχείο, που το προσβάλλει.

Αν κανείς αναγνώσει τη «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» –φοβούμαι ότι πολύ λίγοι από την επιστημονική κοινότητα και από την κοινότητα των πολιτικών είχαν μέχρι σήμερα το ενδιαφέρον να τη βρουν και να την αναγνώσουν– θα διαπιστώσει πλήθος λεόντειων όρων και διατάξεων, που πράγματι παραπέμπουν στη νοοτροπία δικολάβων άλλων εποχών.

Οι διατάξεις αυτές, πέραν του ότι είναι αθέμιτες, τέθηκαν μόνο υπέρ των δανειστών και καμία φορά υπέρ του οφειλέτη. Πρόκειται, δηλαδή, για γνήσιες λεόντειες συμφωνίες και για κατάφωρη παραβίαση της αρχής της συμβατικής ισότητας. Τις αθέμιτες αυτές διατάξεις, λόγω χρόνου, είμαι αναγκασμένος να τις αντιπαρέλθω.

3. Η παραίτηση από όλες
τις ασυλίες και η δέσμευση
της δημόσιας περιουσίας

Επανέρχομαι στις δύο πρώτες κατηγορίες των αθέμιτων όρων:

Θα ήθελα, κατ’ αρχάς, να διατυπώσω κάποιες σύντομες, συνθηματικές δυστυχώς, παρατηρήσεις για τις δύο βασικές κατηγορίες των επονείδιστων όρων.

α. Η παραίτηση από τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας και από κάθε άλλη ένσταση για την ολοκληρωτική δέσμευση της δημόσιας περιουσίας θα πρέπει να τεθεί και κάτω από το πρίσμα ενός τρίτου όρου. Του όρου εκείνου που ορίζει ότι οι δανειστές μπορούν να συμφωνήσουν να μεταβιβάσουν τα δικαιώματά τους σε τρίτο (οργανισμό ή τρίτη χώρα). Αυτό το δικαίωμα, που δεν το έχει, βεβαίως, στο αντίστοιχο περιεχόμενό του η Ελλάδα, φωτίζει καλύτερα τον στόχο καθολικής πολιτικής υποδούλωσης της χώρας μας.

β. Κάτω από το πρίσμα αυτό, με τις δύο παραπάνω κατηγορίες όρων:
αα. Η Ελλάδα εντάσσεται σε ορισμένο μπλοκ κρατών και συμφερόντων – κάτι που επιδιώκουν ιδιαίτερα οι δυνάμεις που εκπροσωπούνται από το ΔΝΤ και την Ευρώπη της Γερμανίας, σήμερα, μετά την κατάρρευση του μπλοκ της Σοβιετικής Ένωσης και την εμφάνιση στον ορίζοντα νέων υπερδυνάμεων.

ββ. Η Ελλάδα χάνει κάθε ελευθερία εξωτερικής πολιτικής, αφού, κάτω από την απειλή της ολοκληρωτικής δέσμευσης της εθνικής κυριαρχίας και της δημόσιας περιουσίας, δεν μπορεί να διαπραγματευθεί με κανένα τρίτο κράτος, χωρίς την έγκριση των δανειστών της. Η απειλή αυτή στερεί την ελευθερία κινήσεων για την επίλυση των εθνικών μας θεμάτων, δημιουργεί άλλοθι σε κάθε κυβέρνηση που θα είναι πρόθυμη να ικανοποιήσει τα συμφέροντα των αντιπάλων μας, και ανοίγει εύκολο πολιτικό δρόμο για την αμφισβήτηση από τρίτες χώρες των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.

γγ. Δεσμεύονται όλες οι περιοχές της ελληνικής επικράτειας που χρησιμεύουν για την άμυνα της χώρας και για την αντιμετώπιση παραβίασης κυριαρχικών δικαιωμάτων και ιδίως της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας (παραμεθόριες περιοχές και παραμεθόρια νησιά και θαλάσσιες ζώνες).

δδ. Δεσμεύονται όλες οι πήγες πλούτου για αξιοποίηση υπέρ των δανειστών, που προστατεύονται ως αγαθά του φυσικού και του ιστορικού μας περιβάλλοντος (όπως εθνικοί δρυμοί, αρχαιολογικοί χώροι με πλούσια πολιτισμική κληρονομιά των Ελλήνων, όπως η Ακρόπολη, η Ολυμπία, οι Δελφοί, η Βεργίνα, η Κνωσός και τόσοι άλλοι).

εε. Δεσμεύονται υπέρ των δανειστών ο ορυκτός και ο υποθαλάσσιος πλούτος, που τόσο εποφθαλμιά το αδηφάγο υπερεθνικό κεφάλαιο.

στστ. Όλοι γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα-θύμα της χιτλερικής θηριωδίας που δεν έλαβε από τη Γερμανία αποζημίωση για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που υπέστη ο λαός της, ούτε της επεστράφη το αναγκαστικό δάνειο που άρπαξε με τη βία στην Κατοχή η χώρα αυτή από την καθημαγμένη και λιμοκτονούσα πατρίδα μας. Με τη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης υπεγράφη όρος σύμφωνα με τον οποίο δεν μπορεί η Ελλάδα να συμψηφίσει τις απαιτήσεις προς αντίστοιχο ποσό των υποχρεώσεών της από το δάνειο. Με τον όρο αυτό απεμπόλησε η Ελλάδα το δικαίωμα συμψηφισμού ακόμη και αυτής της αξίωσης – η οποία άλλωστε είναι και η μόνη σημαντική που έχουμε, ασφαλώς, από τρίτη χώρα.

4. Η μεθόδευση της επιβολής των Συμβάσεων και
η παράκαμψη της Εθνικής Αντιπροσωπείας

Δύο μέρες πριν από την υπογραφή της βασικής Δανειακής Σύμβασης, στις 6 Μαΐου 2010, δημοσιεύθηκε ο ν. 3548, που προέβη στις πρώτες περικοπές που είδαμε. Ο νόμος αυτός έχει τον παραπλανητικό τίτλο: «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη-μέλη της Ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Τα επτά άρθρα του αριθμούνται ολογράφως, όπως τα άρθρα των κυρωτικών νόμων. Ο νόμος έχει, επίσης, επισυνημμένα διεθνή κείμενα μη νομικά, μεταξύ των οποίων και μέρος των διατάξεων του Μνημονίου, πριν από τη θέση του σε ισχύ με την υπογραφή της βασικής Σύμβασης. Παρά ταύτα, είναι σαφές ότι ο νόμος δεν είναι εκτελεστικός ή κυρωτικός των διεθνών συμβάσεων, αφού αυτές υπογράφηκαν μετά. Με αυτόν τον νόμο εξαπατήθηκε ο ελληνικός λαός, που πίστεψε ότι συζητήθηκε στη Βουλή κυρωτικός νόμος. Όχι μόνον η κυβέρνηση, αλλά και τα μέλη της Βουλής έχουν τεράστια ευθύνη γι’ αυτήν την εξαπάτηση, που αποτελεί μέρος της αντισυνταγματικής παράκαμψης της λαϊκής αντιπροσωπείας.

Στις 8 Μαΐου 2010 υπεγράφη η Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης, η οποία όριζε ότι θα ετίθετο σε ισχύ μετά την υπογραφή της και με τη λήψη της Νομικής Γνωμοδότησης και τη δέσμευση ικανού αριθμού των δανειστών. Πέντε ημέρες μετά τη δημοσίευση του ν. 3845 και τρεις μέρες μετά την υπογραφή της βασικής Σύμβασης, δημοσιεύθηκε ο ν. 3847 της 11ης Μαΐου 2010, ο οποίος στο άρθρο Μόνο παρ. 9 ορίζει τα εξής: «Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις του προηγουμένου εδαφίου (δηλαδή: οι Συμβάσεις Δανεισμού) εισάγονται στη Βουλή για συζήτηση και ενημέρωση. Ισχύουν και εκτελούνται από της υπογραφής των».

Όπως βλέπει κάνεις, απλός νόμος κατάργησε το Σύνταγμα! Κατάργησε, δηλαδή, τις συνταγματικές διαδικασίες επικύρωσης και κύρωσης συνθηκών με τα τρία πέμπτα των μελών της Βουλής, που ορίζουν τα άρθρα 36 § 2 και 28 § 2 του Συντάγματος. Την κατάφωρη και σοβαρότατη αυτή παραβίαση του Συντάγματος κανένας παράγοντας της νομοθετικής λειτουργίας και κανένα όργανο του κράτους δεν την έχουν επισημάνει.

Παρά ταύτα, οι Συμβάσεις Δανεισμού κατατέθηκαν στη Βουλή για κύρωση στις 3 Ιουνίου 2010. Οι Συμβάσεις αυτές ούτε επικυρώθηκαν με βάση το άρθρο 36 § 2 (και το Διεθνές Δίκαιο), για να έχουν ισχύ ως διεθνείς συμβάσεις, ούτε κυρώθηκαν με βάση το άρθρο 28 § 2 με τα τρία πέμπτα των μελών της Βουλής, για να ισχύουν ως εσωτερικό δίκαιο. Αλλά ούτε καν μοιράστηκαν στους βουλευτές, ούτε παρουσιάστηκαν για συζήτηση, όπως προανήγγελλε ο ν. 3847. Όσο γνωρίζω, κανένα κόμμα της Βουλής και κανείς βουλευτής δεν ζήτησε την τήρηση των συνταγματικών διαδικασιών επικύρωσης και κύρωσης των Συμβάσεων Δανεισμού, ούτε καν τη διανομή των κειμένων τους και τη σχετική συζήτηση. Όλα, συνεπώς, τα κόμματα και οι 300 βουλευτές ευθύνονται για τη σοβαρότατη παραβίαση του Συντάγματος και του δημοκρατικού πολιτεύματος και για την απόκρυψή τους από τα όργανα του πολιτεύματος και από τον λαό. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι πολλοί βουλευτές μπερδεύουν τα κείμενα που είχαν συζητήσει με την ψήφιση του ν. 3845, με την ψήφιση του «Μνημονίου», όπως λένε. Ψήφιση, όμως, του πραγματικού «Μνημονίου» δεν έγινε ποτέ. Αυτήν την τραγική αδιαφορία και αβελτηρία ή και υστεροβουλία των πολιτικών εκμεταλλεύτηκε η κυβέρνηση και οι δανειστές μας και έπλεξαν την όλη άνομη μεθόδευση υπογραφής και θέσης σε ισχύ των Συμβάσεων Δανεισμού. Η τεχνική των κειμένων των Συμβάσεων μου ήταν από την αρχή ύποπτη, γιατί μου θύμιζε την τεχνική και τη σωρευτική παραβίαση όλων των αρχών του Σχεδίου Ανάν. Αποκαλύφθηκε σήμερα ότι το ίδιο γραφείο του Λονδίνου που συνέταξε το μοναδικό έκτρωμα εγγράφου Διεθνούς Δικαίου συνέταξε και τα κείμενα των Συμβάσεων Δανεισμού της Ελλάδας. Από τη θέση αυτή θέλω να ρωτήσω, ως έλληνας πολίτης, δύο ερωτήματα:

Πρώτον, οι δεκαέξι χώρες της Ευρωζώνης, η Ελλάδα και το ΔΝΤ δεν είχαν νομικές υπηρεσίες των υπουργείων Εξωτερικών με ειδικούς διεθνολόγους, για να συντάξουν, όπως γινόταν ανέκαθεν, τις Συμβάσεις Δανεισμού, αντί να τις αναθέσουν στο μη ειδικευμένο, όπως φαίνεται από τα κείμενα, δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου και να επιβαρύνουν με την τεράστια αμοιβή την Ελλάδα, που… έσπευσαν να βοηθήσουν;

Δεύτερον, πόσα εκατομμύρια πλήρωσε η ήδη πτωχευμένη Ελλάδα στον επαγγελματία κατασκευαστή του Λονδίνου για την κατασκευή της αγχόνης της;

5. Η εξουσία που ασκείται
στην Ελλάδα με βάση
τις Συμβάσεις Δανεισμού

Η παράκαμψη της Λαϊκής Αντιπροσωπείας και του Προέδρου της Δημοκρατίας για τις πιο σοβαρές διεθνείς συμβάσεις και με τους πιο επονείδιστους όρους της ιστορίας του ελληνικού κράτους αποτελεί σοβαρή παραβίαση του πολιτεύματος.

Ο όρος της Σύμβασης Δανεισμού με τον οποίο παραιτείται η Ελλάδα απέναντι στους δανειστές της από όλες τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας και από κάθε άλλη ασυλία αποτελεί επονείδιστο και πρωτοφανή στις σύγχρονες διεθνείς σχέσεις όρο υποτέλειας.

Η ολοκληρωτική δέσμευση της δημόσιας περιουσίας, ο εξευτελισμός του κράτους με λεόντειους όρους και με παραβιάσεις πολλών θεμελιωδών αρχών του υπερκείμενου δικαίου, καθώς και η παραβίαση συνταγματικών δικαιωμάτων και δικαιωμάτων του ανθρώπου αποτελούν πρωτοφανούς σκληρότητας επονείδιστους όρους.

Από όλες αυτές τις παραβιάσεις θεμελιωδών άρχων της Δημοκρατίας προκύπτουν τα έξης:

(α) Οι Συμβάσεις Δανεισμού είναι εκτός του Συντάγματος, εκτός της ευρωπαϊκής νομιμότητας και εκτός της διεθνούς νομιμότητας. Είναι, συνεπώς, ανυπόστατες, τόσο λόγω της παράκαμψης της Βουλής στην επικύρωση και στην κύρωσή τους με τα τρία πέμπτα των μελών της, όσο και λόγω παραβίασης θεμελιωδών αρχών όλων των βαθμίδων του υπερκείμενου δικαίου από βασικούς και ουσιώδεις όρους τους.

(β) Ειδικότερα: Ο ειδεχθέστερος από όλους τους όρους της παραίτησης από τα δικαιώματα κυριαρχίας δεν μπορούσε να επικυρωθεί ούτε με ομόφωνη απόφαση των 300 μελών της Εθνικής Αντιπροσωπείας. Αλλά ούτε με δημοψήφισμα μπορούσε να αποφασιστεί ή να επικυρωθεί, γιατί το εκλογικό σώμα δεν μπορεί να αλλοτριώσει ούτε την κυριαρχία της Ελλάδας, ούτε τη Δημοκρατία, δεσμεύοντας το σύνολο των πολιτών και τις επερχόμενες γενιές των Ελλήνων.

(γ) Η εξουσία που ασκείται με βάση τις Συμβάσεις Δανεισμού είναι έκτος του Συντάγματος, εκτός της Ευρωπαϊκής Νομιμότητας και εκτός της διεθνούς νομιμότητας. Αποτελεί de facto εξουσία. Η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση κατοχής. Είναι χειρότερη η θέση της από τη θέση προτεκτοράτου, του οποίου την ασφάλεια και τα σύνορα εγγυάται η προστάτιδα δύναμη. Οι Συμβάσεις Δανεισμού αλλοτρίωσαν την εθνική κυριαρχία και την εθνική περιουσία και επικράτεια στους δανειστές της Ελλάδας, χωρίς αυτοί να της εγγυώνται και να της διασφαλίζουν την ασφάλειά της και τα σύνορά της. Διασφαλίζουν μόνο την ασφάλεια των συμφερόντων τους. Η θεμελιώδης αρχή της Αλληλεγγύης, που, υποτίθεται, διέπει την ΕΕ, ποδοπατήθηκε με τις Συμβάσεις Δανεισμού κατά το χειρότερο και με πρωτοφανή στη νεώτερη Ιστορία τρόπο.

(δ) Οι Συμβάσεις Δανεισμού, όχι μόνο την αρχή της αλληλεγγύης ποδοπατούν, αλλά με τους όρους τους παραβιάζουν τη θεμελιώδη διάταξη της Σύμβασης της Βιέννης του 1969, που απαγορεύει την πολιτική και την οικονομική βία.

(ε) Η κυβέρνηση μπορεί να θέσει το τεράστιο για την Ευρώπη ζήτημα της νομιμότητας των Συμβάσεων. Προβλέπονται τρόποι και από τις ίδιες τις Συμβάσεις.

Ό,τι δεν έπραξε κατά τη σύναψη των Συμφωνιών, μπορεί να το κάμει τώρα. Θα προσθέσω, όμως, και τούτο: Όσον αφορά την παραίτηση από τα δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας, δεν θέλω να ακούσω την ερώτηση που μας έχουν υποβάλει, αν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Παραίτηση από την εθνική κυριαρχία δεν γίνεται ούτε με το περίστροφο στον κρόταφο. Διαφορετικά, θα ακυρώναμε όλες τις ηρωικές αντιστάσεις και όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες της Ιστορίας των λαών.

6. Επίλογος

Λυπάμαι αν μίλησα με πάθος, υπερβαίνοντας τα όρια της επιστημονικής νηφαλιότητας. Πιστεύω, όμως, ακράδαντα ότι ο επιστήμονας και ιδιαίτερα ο πανεπιστημιακός δάσκαλος έχει υποχρέωση όχι μόνο να θέτει τις γνώσεις του στην υπηρεσία του λαού στον οποίο ανήκει, αλλά και να αγωνίζεται με αυτές και να τις χρησιμοποιεί στον άγωνα για το καλό όλων των ανθρώπων, για το δίκαιο και για τον πολιτισμό, όταν ποδοπατούνται όπως ποδοπατούνται σήμερα. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο πανεπιστημιακός δάσκαλος θα πρέπει να διδάσκει πάντοτε, όχι μόνο από το εύκολο βήμα της διδασκαλίας του, αλλά κυρίως με το παράδειγμά του, το «τόλμα φρονείν» του Αισχύλου και το αντίστοιχο του Ορατίου «sapereaude», που ο Καντ το ανέδειξε ως το σύνθημα του Διαφωτισμού. Στις περιπτώσεις, μάλιστα, όπως η σημερινή, τολμώ να πω ότι είναι, ίσως, χρησιμότερο το «αγανάκτησε» του μεγάλου αντιστασιακού κατά του χιτλερισμού και υποστηρικτή των δικαιωμάτων του ανθρώπου Stefane Hessel. Ανησυχώ βαθύτατα για το μέγεθος της ανομίας του Σχεδίου Ανάν που ήλθε από τον κορυφαίο φρουρό των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της παγκόσμιας δημοκρατικής νομιμότητας, τον Γ.Γ. του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, και από το μέγεθος της ανομίας των Συμβάσεων Δανεισμού που ήλθαν από την καρδιά της Ευρώπης. Και άλλη φορά η ήπειρος, που υπερηφανεύεται ότι είναι η κοιτίδα του παγκόσμιου πολιτισμού, γέννησε την καταστροφή και τα ειδεχθέστερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Γι’ αυτό καταλήγω με μια έκκληση: Να φροντίσει η κυβέρνηση να απαλλαγούν οι Συμβάσεις Δανεισμού από τους επονείδιστους και άνομους όρους που αποτελούν ντροπή για την Ελλάδα και για την Ευρώπη και στη συνέχεια να αποκαταστήσει το δημοκρατικό πολίτευμα που τραυματίστηκε βάναυσα, υποβάλλοντάς τες να κυρωθούν από την Εθνική Αντιπροσωπεία και θέτοντας τέλος στον σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας.

Αν δεν γίνουν αυτά, η Ελλάδα οδηγείται, με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας, σε αγώνα των πολιτών της, σύμφωνα με το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος.

“Το Παρόν”

http://olympia.gr/2011/04/28/%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%80%ce%ad%ce%bb%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bf-%cf%83%cf%85%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b3%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%ce%bb%cf%8c%ce%b3%ce%bf%cf%82-%ce%b3-%ce%ba%ce%b1%cf%83%ce%b9%ce%bc/#more-62896

Το «παρασύνταγμα» του μνημονίου και ο άλλος δρόμος

  του Γ. Κατρούγκαλου

Με τον όρο «παρασύνταγμα» περιγράφεται στην ελληνική συνταγματική ιστορία το σύνολο των μετεμφυλιακών νομοθετικών και κανονιστικών μέτρων κατά των ατομικών δικαιωμάτων που ήταν μεν αντίθετα στο ισχύον, τότε, Σύνταγμα του 1952, εφαρμόζονταν όμως παράλληλα με αυτό, με επίκληση της ανάγκης απόκρουσης του φαντάσματος του κομμουνιστικού κινδύνου. Τα δύο μνημόνια «Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής» και «Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής» του ν. 3845/ 2010, όπως συνεχώς αναθεωρούνται, με την «εκτελεστική» τους μεταγενέστερη νομοθεσία, ουσιαστικά αποτελούν ένα νέο «παρασύνταγμα», γιατί η εφαρμογή τους προϋποθέτει αναγκαστικά τον παραμερισμό πολλών θεμελιωδών ρυθμίσεων του οικονομικού – και όχι μόνον – συντάγματος, ενόψει μιας νέας εκδοχής κατάστασης ανάγκης: της αποφυγής της χρεωκοπίας.

Μάλιστα, η έκταση και η ένταση των επεμβάσεων που επιφέρει η βίαιη αυτή αναπροσαρμογή του ελληνικού οικονομικού συστήματος, σε συνδυασμό με την έξωθεν επιβολή της, δικαιολογεί απολύτως τον ισχυρισμό του Κουκιάδη ότι επιχειρείται να επιβληθεί «δίκαιο κατεχόμενης χώρας». Πράγματι, η ασφυκτική δέσμευση της κυβερνητικής πολιτικής από τις προβλέψεις των μνημονίων, συνιστά περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας πολύ χειρότερο από αυτόν του διεθνούς οικονομικού ελέγχου που είχε επιβληθεί στη χώρα μετά την πτώχευση της το 1893. (Για την ακρίβεια, μάλιστα, ο τότε διεθνής οικονομικός έλεγχος δεν επιβλήθηκε το 1893, αλλά το 1897, μετά τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο. Μόνον τότε έγινε αναγκαστικά δεκτή η επιβολή του ελέγχου, ως αναπόδραστη δηλαδή αποδοχή συντριπτικής στρατιωτικής ήττας, σε συνδυασμό με τις πολεμικές αποζημιώσεις).

Δύο είναι οι κύριες υπερασπιστικές γραμμές της νομικής αυτής «κατοχής»: Η χειρότερη από αυτές, ακραίο δείγμα εθελοδουλίας, ψελλίζει ότι μας χρειάζονταν οι ξένοι για να συμμαζέψουμε τα του οίκου μας, μια που αποδείξαμε με την οικονομική χρεοκοπία μας την πολιτική ανωριμότητά μας. Δεν μπορεί να γίνει συζήτηση σε επίπεδο συνταγματικού δικαίου με το επιχείρημα αυτό, γιατί η προβολή του και μόνον συνιστά άρνηση της δημοκρατικής αρχής, που αποτελεί το θεμέλιο του σύγχρονου συνταγματισμού. Επί του πραγματικού, περιορίζομαι να αναφέρω το αυτονόητο: η ουσία των πολιτικών του μνημονίου δεν αφορά το (αναντίρρητα αναγκαίο) συμμάζεμα του πελατειακού κράτους, αλλά την άρδην ανατροπή των θεμελίων του κοινωνικού κράτους και την απορρύθμιση του εργατικού δικαίου. Η αντισυνταγματικότητα των πολιτικών αυτών σκιαγραφείται, παρακάτω, στην παράγραφο Β του άρθρου αυτού.

Το άλλο επιχείρημα είναι πιο πειστικό, γιατί αφενός εμφανίζεται ουδέτερο και πραγματιστικό, αφετέρου αξιοποιεί ψυχολογικά το απόλυτο όπλο του φόβου. Οι απολογητές του μας λένε ότι όσο αποκρουστικές και εάν οι είναι οι πολιτικές αυτές, αποτελούν μονόδρομο. Και ρωτούν προκλητικά: Τι θέλετε, τέλος πάντων, τη χρεοκοπία της χώρας; Πώς αλλιώς θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις, αν δυσαρεστήσουμε τους κυρίους και αφέντες μας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας; Η θέση αυτή υπόρρητα αποδέχεται την αντισυνταγματικότητα των υπό κρίση ρυθμίσεων, ουσιαστικά όμως επικαλείται μια ιδιόρρυθμη κατάσταση ανάγκης για να δικαιολογήσει την επιβολή τους. Θα επιχειρήσω την αντίκρουση του κλίματος των απόψεων αυτών στην παράγραφο Γ του άρθρου, όπου παρουσιάζεται ο άλλος δρόμος που δείχνει το διεθνές δίκαιο και η εμπειρία των χωρών που ξέφυγαν από τον φαύλο κύκλο του ελέγχου από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Β. Η αντισυνταγματικότητα των μνημονιακών πολιτικών

Β-1 Αντισυνταγματική η μη κύρωση των μνημονίων και των δανειακών συνθηκών

Η πρώτη μείζων παραβίαση συνταγματικού κανόνα αφορά τη μη κύρωση από τη Βουλή των σχετικών δανειακών συμβάσεων με το ΔΝΤ και την ΕΕ. Κατά το άρθρο 36 § 2 του Συντάγματος, «οι συνθήκες για εμπόριο, φορολογία, οικονομική συνεργασία και συμμετοχή σε διεθνείς οργανισμούς ή ενώσεις, και όσες άλλες περιέχουν παραχωρήσεις για τις οποίες, σύμφωνα με άλλες διατάξεις του Συντάγματος, τίποτε δεν μπορεί να οριστεί χωρίς νόμο, ή οι οποίες επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες, δεν ισχύουν χωρίς τυπικό νόμο που τις κυρώνει». Οι υπό κρίση συμφωνίες ή συμβάσεις δανεισμού με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, στο πλαίσιο εφαρμογής του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας εντάσσονται αναμφισβήτητα στις πιο πάνω περιπτώσεις.

Μάλιστα, ενόψει του ότι η εφαρμογή τους αυτονοήτως συνιστά, εν τοις πράγμασι, σημαντικότατους περιορισμούς της κρατικής κυριαρχίας, αν και τυπικά δεν υφίσταται παραχώρηση αρμοδιοτήτων στο ΔΝΤ, πιστότερο στο πνεύμα του Συντάγματος θα ήταν οι σχετικές συμβάσεις να υπαχθούν στην § 2 του άρθρου 28 και να κυρωθούν με πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.

Αντιθέτως, μέχρι σήμερα, οι σχετικές συμβάσεις δεν έχουν έρθει προς κύρωση στη Βουλή ούτε καν με την τακτική νομοθετική διαδικασία. Ο νόμος 3845/2010 που συμπεριλαμβάνει ως παραρτήματα τα δύο αρχικά μνημόνια, ήτοι το «Μνημόνιο Οικονομικής και Χρηματοπιστωτικής Πολιτικής» και το Μνημόνιο Συνεννόησης στις Συγκεκριμένες Προϋποθέσεις Οικονομικής Πολιτικής», δημοσιεύθηκε στις 6/5/2010, ενώ η «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης μεταξύ αφενός της Ελληνικής Δημοκρατίας ως δανειολήπτη και αφετέρου των κρατών μελών της Ευρωζώνης και του ΚfW ως δανειστών συνάφθηκε μετά την δημοσίευση του νόμου, στις 8/5/2010. Μεταγενέστερα αποδέχθηκε και το διοικητικό όργανο του ΔΝΤ την «Επιστολή Προθέσεων» (Letter of Intent) της Ελληνικής Κυβέρνησης με την αποδοχή της οποίας συνάφθηκε η σχετικά σύμβαση με αυτό. Συνεπώς, τόσο το αρχικό, όσο και το πρόσφατο τροποποιημένο μνημόνιο δεν έχουν κυρωθεί σύμφωνα με τη συνταγματικά προβλεπόμενη διαδικασία.

(Είναι αλήθεια ότι το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι οι δανειακές συμβάσεις που συνάπτει δεν αποτελούν διεθνή σύμβαση, αλλά μονομερείς πράξεις του ιδίου, στο πλαίσιο του Καταστατικού του. Ο προφανής λόγος είναι να μην απαιτείται η διαδικασία της κύρωσης, ώστε να αποφεύγεται η «ενοχλητική» δημόσια συζήτηση στα εθνικά κοινοβούλια. Άλλωστε, η εφαρμογή των επιταγών του ΔΝΤ δεν εξαρτάται από την δεσμευτική εφαρμογή κανόνων σύμβασης, αλλά από την ανάγκη του κράτους για χρηματοδότηση. Η άποψη αυτή δεν γίνεται δεκτή από το μεγαλύτερο τμήμα της θεωρίας του διεθνούς δικαίου, εφόσον οι εν λόγω συμφωνίες -“Stand-by agreements”- ως αμφιμερώς δεσμευτικές, έχουν χαρακτήρα διεθνούς σύμβασης.)

Το ιστορικό της αντισυνταγματικής αυτής παράλειψης έχει ως εξής: Αρχικά, με το άρθρο πρώτο παράγραφος 4 του ν. 3845/2010, παρασχέθηκε στον Υπουργό Οικονομικών η εξουσιοδότηση να εκπροσωπεί το Ελληνικό Δημόσιο και να υπογράφει κάθε μνημόνιο συνεργασίας, συμφωνία ή σύμβαση δανεισμού, διμερή ή πολυμερή, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τα κράτη – μέλη της ζώνης του ευρώ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, προκειμένου να εφαρμοστεί το πρόγραμμα του «μηχανισμού στήριξης». Προβλέφθηκε δε, επίσης, ότι τα εν λόγω μνημόνια, συμφωνίες και συμβάσεις θα εισάγονται στη Βουλή για κύρωση. Στη συνέχεια, όμως, με το άρθρο μόνο § 9 του νόμου 3847/2010 προβλέφθηκε ότι τα διεθνή αυτά κείμενα θα εισάγονται στην Βουλή όχι για «κύρωση», αλλά απλώς για «συζήτηση» και «ενημέρωση», ως εάν η Βουλή να ήταν λέσχη συζητήσεων. Ουσιαστικά, δηλαδή, ο νόμος, κατ’ ευθεία παράβαση του άρθρου 36 § 2 του Συντάγματος, εξουσιοδότησε τον Υπουργό Οικονομικών να συνάψει τη μόνη δεσμευτική, από πλευράς διεθνούς και συνταγματικού δικαίου, σύμβαση με το ΔΝΤ και τις χώρες της Ευρωζώνης χωρίς κύρωση από τη Βουλή.

Περαιτέρω, δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ότι παρέλκει η κύρωση, με το επιχείρημα ότι οι σχετικές ρυθμίσεις αποτελούν απόρροια των υποχρεώσεων που έχουμε από την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το επιχείρημα αυτό είναι εντελώς αβάσιμο, δεδομένου ότι κεντρική ιδέα της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η αδυναμία νομικής ανάληψης ευθύνης για δημόσιο χρέος μιας χώρας από άλλην ή την Ένωση. Για το λόγο αυτό, άλλωστε, και η προαναφερθείσα δανειακή σύμβαση δεν συνάφθηκε με την κοινοτική διαδικασία, αλλά αποτελεί διεθνή σύμβαση μεταξύ των χωρών-μελών της Ευρωζώνης, ως ανεξαρτήτων κρατών, και της Ελλάδας. Άλλωστε, εάν υπήρχε σχετική βάση στις Συνθήκες, δεν θα χρειαζόταν η αποφασισθείσα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Δεκεμβρίου 2010 αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβόνας για το σχηματισμό του πάγιου μηχανισμού στήριξης.

Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση, παλινωδώντας, έχει καταθέσει, από τις 4.6.2010 νομοσχέδιο στη Βουλή για την κύρωση της δανειακής σύμβασης, που δεν έχει ακόμη συζητηθεί. Τούτο όμως δεν έγινε για να γίνει σεβαστή η επιταγή του άρθρου 36 § 2 του Συντάγματος, αλλά η επιταγή των δανειστών μας, για την μεγαλύτερη δυνατή εξασφάλιση των απαιτήσεων τους. (Απόδειξη για αυτό αποτελεί το γεγονός ότι το νομοσχέδιο αυτό δεν έρχεται για συζήτηση στη Βουλή, αν και μεσολάβησε ήδη η υπογραφή από τον Υπουργό Οικονομικών τριών «επικαιροποιημένων» μνημονίων.)
Η εν λόγω σύμβαση ορίζει ως εφαρμοστέο δίκαιο το αγγλικό και αρμόδιο δικαστήριο, κατ’ αποκλειστική δικαιοδοσία, το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι αποφάσεις του οποίου θα είναι πλήρως δεσμευτικές και άμεσα εκτελεστές. Το βασικότερο: Σύμφωνα με το άρθρο 14 § 5 «ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει δεσμευτικό δίκαιο» (mandatory law)». Η σύμβαση αυτή, που δεν έχει προηγούμενο στη συνταγματική μας ιστορία, συνιστά de facto εκχώρηση της εξωτερικής οικονομικής κυριαρχίας κατά κατάφωρη παραβίαση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας.

Το χειρότερο είναι ότι αποσκοπεί στο να θωρακίσει τους δανειστές μας απέναντι στο μοναδικό νομικό όπλο που έχει απομείνει στη χώρα μας: σε αντίθεση με όλες τις άλλες χώρες που προχώρησαν σε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους τους, το ελληνικό δημόσιο χρέος διέπεται κατά 90% των σχετικών κεφαλαίων από το ελληνικό δίκαιο. Αυτό δίνει την δυνατότητα σε μια ελληνική κυβέρνηση που θα επιθυμούσε να επαναδιαπραγματευθεί τους όρους αποπληρωμής του (που αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική έξοδο από την κρίση) να το πράξει με μονομερή, κυριαρχική της πράξη. Με την υπαγωγή του στο αγγλικό δίκαιο αυτή η δυνατότητα περιορίζεται σοβαρά.

Και τούτο διότι η νομική ασυλία (immunité juridictionnelle) των κρατών έχει ήδη κωδικοποιηθεί στην Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για την δικαστική ασυλία των Κρατών και των περιουσιακών τους στοιχείων. Αναφέρεται τόσο στην ειδική δωσιδικία (αδυναμία παραπομπής κράτους ενώπιον δικαστή άλλου κράτους, immunité ) όσο και στην απαγόρευση κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων. Γενικά η σύμβαση διακρίνει ανάμεσα σε απλές εμπορικές δραστηριότητες των κρατών (jure gestionis) για τις οποίες δεν απολαμβάνουν ασυλίας και κυριαρχικές δραστηριότητες τους (jure imperii), για τις οποίες ισχύει το αντίθετο. Είναι αλήθεια ότι είναι γνωστοί στο διεθνές δίκαιο και όροι άρσης της ασυλίας (waiver of immunity clause), που μπορούν να συμφωνηθούν συμβατικά μεταξύ των κρατών και των δανειστών τους. Αυτοί, όμως, αφορούν κυρίως στην αναγνώριση δικαιοδοσίας άλλων, πλην των εθνικών δικαστηρίων και όχι την επιβολή αναγκαστικών μέτρων εκτέλεσης. Το αγγλικό δίκαιο και συγκεκριμένα η State Immunity Act του 1978 θεωρεί ρητά ότι τα δάνεια που συνάπτουν τα κράτη έχουν εμπορικό χαρακτήρα, για το λόγο αυτό δε ορίσθηκε ως εφαρμοστέο δίκαιο το αγγλικό.

Οι σημαντικότερες, όμως, παραβιάσεις της συνταγματικής τάξης είναι οι επεμβάσεις του ν. 3845/2010 στο ουσιαστικό οικονομικό σύνταγμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την πρόβλεψη της § 9 του άρθρου Δεύτερου, η εφαρμογή των μέτρων που υιοθετεί πρέπει να κινείται «στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Κοινοτικού Δικαίου». Ενδεχόμενη αντίθεση με το Σύνταγμα δεν φαίνεται να απασχόλησε ιδιαίτερα τους συντάκτες του…

Β-2 Η αναπροσαρμογή του οικονομικού συντάγματος σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση

Οι πολιτικές του μνημονίου επιχειρούν μια βίαιη αναπροσαρμογή του οικονομικού συντάγματος της χώρας σε μια νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, σε αντίθεση με βασικές θεμελιώδεις διατάξεις του. Ως γνωστό, το «οικονομικό σύνταγμα» προσδιορίζει θεσμικά το οικονομικό σύστημα μιας χώρας και οροθετεί τις νομικές σχέσεις κράτους, αγοράς και πολίτη ως φορέα οικονομικής δραστηριότητας και κοινωνικών δικαιωμάτων. Στα ευρωπαϊκά κοινωνικά κράτη –σε αντίθεση με το αγγλοσαξονικό πρότυπο- και στο πλαίσιο του συγκερασμού της φιλελεύθερης και της κοινωνικής αρχής, ο κοινός νομοθέτης είναι ελεύθερος να καθορίζει την οικονομική πολιτική εντός των ορίων του συστήματος της ελευθερίας της αγοράς, με σεβασμό όμως στις κοινωνικές προτεραιότητες που απορρέουν από την αρχή του κοινωνικού κράτους.

Αυτό, με απλά λόγια σημαίνει ότι ο νομοθέτης έχει ευρύ περιθώριο να επιλέξει οποιαδήποτε οικονομική πολιτική επιθυμεί, αρκεί να κινείται εντός δύο απαγορευμένων άκρων: του σοσιαλισμού (με την έννοια της κοινωνικής – όχι ατομικής – ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής) και του πλήρως αρρύθμιστου, φιλελεύθερου καπιταλισμού τύπου της προ New Deal εποχής. Οι κρίσιμες διατάξεις για τον προσδιορισμό του ελληνικού οικονομικού Συντάγματος είναι αφ’ενός αυτές των άρθρων 5 § 1 και 17 (προστασία της οικονομικής ελευθερίας και της ιδιοκτησίας), ως προς την καθιέρωση της παραδοσιακής καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και των συναφών με αυτή ελευθεριών, και αφ’ ετέρου οι νέες διατάξεις των άρθρων 21, 22, 25 § 1, 2 και 4, 106 και 17 § 1 του Συντάγματος.

Με τις τελευταίες τούτες ρυθμίσεις αφ’ ενός προσδόθηκε λειτουργικός χαρακτήρας στα δικαιώματα της ιδιοκτησίας και της οικονομικής ελευθερίας και αναγνωρίσθηκε ο παρεμβατικός, ρυθμιστικός ρόλος της πολιτείας, με τη ρητή καθιέρωση της αρχής του κοινωνικού κράτους. Αφ’ ετέρου ανήχθησαν σε συνταγματικούς σκοπούς η οικονομική ανάπτυξη -υποταγμένη όμως στην υπηρεσία της ανθρώπινης αξίας- η κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, αλλά και τα θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα.
Στο πλαίσιο της ισορροπίας μεταξύ των πιο πάνω αντίρροπων αρχών, η οικονομική ελευθερία και η ιδιοκτησία δεν κατέχουν πλέον το κέντρο του συστήματος προστασίας των δικαιωμάτων. Όπως γράφει και ο Σταθόπουλος, το Σύνταγμα αναφέρεται μόνον έμμεσα στην οικονομική ελευθερία σαν μία εκδήλωση των ελευθεριών του ατόμου, εκδήλωση μάλιστα μειωμένης σημασίας σε σχέση με τις άλλες ελευθερίες. Περαιτέρω, η αρχή του κοινωνικού κράτους δεσμεύει την δημόσια εξουσία, κυρίως τη νομοθετική, αλλά και την δικαστική και την εκτελεστική, προς την κατεύθυνση της πραγμάτωσης της πληρέστερης δυνατής κοινωνικής προστασίας. Έτσι, οι γενικοί στόχοι της κοινωνικής πολιτικής ανυψώνονται σε συνταγματικό επίπεδο, για να εξειδικευθούν στη συνέχεια στα επί μέρους συνταγματικά κοινωνικά δικαιώματα.

Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι η αναπόφευκτη από την ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση «ερμηνεία του ελληνικού οικονομικού Συντάγματος υπό το φως του κοινοτικού δικαίου» δεν μπορεί να φτάσει ως το σημείο να καταργήσει τη θεμελιώδη αρχή του κοινωνικού κράτους ή βασικά θεμελιώδη συστατικά του οικονομικού συντάγματος, όπως τα κοινωνικά δικαιώματα. Κάτι τέτοιο θα ήταν ευθέως αντίθετο στη δημοκρατική αρχή, που επιβάλει ο επαναπροσδιορισμός των κρατικών θεμελιωδών αρχών να ανάγεται, τελικά, σε απόφαση του κυρίαρχου Λαού.

Στη συνέχεια εξετάζονται οι επιμέρους παραβιάσεις του οικονομικού συντάγματος και των κοινωνικών δικαιωμάτων από τις πολιτικές του μνημονίου.

Β-2.1 Απορρύθμιση του εργατικού δικαίου και αντισυνταγματικοί περιορισμοί της συλλογικής αυτονομίας

Δυνάμει της θεμελιώδους ρύθμισης της § 2 του άρθρ. 22, η συλλογική διαπραγµάτευση αποτελεί τον κύριο ρυθµιστικό παράγοντα των εργασιακών σχέσεων, κατά περιορισμό της παντοδυναμίας του νομοθέτη, με αποτέλεσμα όρος συλλογικής σύµβασης εργασίας να μην μπορεί να τροποποιηθεί ή να καταργηθεί µε τυπικό νόµο. Το Συμβούλιο της Επικρατείας δέχεται σχετικά, ότι µε την ανωτέρω συνταγματική διάταξη «περιωρίσθη η υπό το κράτος των προγενεστέρων συνταγμάτων αναγνωριζόμενη παντοδυναμία του νομοθέτου» και ότι µε αυτή «τίθεται φραγµός εις την παντοδυναμία του νομοθέτου κατά τη ρύθμισιν των εν λόγω θεμάτων, ούτως ώστε να καθίσταται αντίθετος προς την συνταγµατικήν ταύτην διάταξιν η άσκησις της νοµοθετικής αρµοδιότητας κατά τρόπο άγοντα εις πλήρη αποδυνάµωσιν του θεσµού». Ειδικότερα, για τις αποδοχές των εργαζοµένων, η Ολοµέλεια δέχθηκε ότι ο καθορισµός των αποδοχών τους «δεν µπορεί να γίνει από το νόµο κατά τρόπο αποκλειστικό, να αφαιρεθεί δηλαδή από την ύλη της συλλογικής συµβάσεως».

Η αρχή αυτή παραβιάστηκε πολλαπλά από τις μνημονιακές πολιτικές. Αρχικά, με το άρθρο Τρίτο του ν. 3845/2010 προβλέφθηκε σειρά ρυθμίσεων για την μείωση των αποδοχών όχι μόνον των δημοσίων υπαλλήλων αλλά και του προσωπικού με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου του δημόσιου τομέα. Στη συνέχεια, με το ν. 3899/2010 «Επείγοντα μέτρα εφαρμογής του προγράμματος στήριξης της ελληνικής οικονομίας» μειώθηκαν ξανά οι πάσης φύσεως αποδοχές του προσωπικού του δημόσιου τομέα, μέχρι το 25% των πάσης φύσεως αποδοχών, με την πρόβλεψη, μάλιστα, ότι οι σχετικές ρυθμίσεις κατισχύουν κάθε γενικής ή ειδικής διάταξης ή ρήτρας ή όρου συλλογικής σύμβασης εργασίας. Με το Άρθρο 13 του νόμου προβλέφθηκε νέα μορφή συλλογικής σύμβασης, η Ειδική Επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Με τη σύμβαση αυτή οι αποδοχές και οι θεσμικοί όροι σε μια επιχείρηση είναι στο εξής δυνατόν να είναι δυσμενέστεροι από αυτές της οικείας κλαδικής συλλογικής σύμβασης εργασίας.

Η φυσιολογική κατάληξη της βίαιης αυτής απορρύθμισης είναι η βαθμιαία εγκατάλειψη των γενικότερων συλλογικών ρυθμίσεων υπέρ των επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας. Όλα αυτά προοιωνίζονται μια ταχύτατη πορεία επιδείνωσης των υφιστάμενων προστατευτικών συλλογικών ρυθμίσεων, εφόσον είναι προφανές ότι στο επιχειρησιακό επίπεδο η διαπραγματευτική ισχύς της εργασίας είναι πολύ μικρότερη από εκείνην της εργοδοτικής πλευράς.

Είναι, περαιτέρω, σαφές ότι οι εν λόγω ρυθμίσεις αποτελούν σημαντικό περιορισμό της συλλογικής αυτονομίας, όπως κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα αλλά και από τις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας 87, 98 και 154 (για τον ιδιωτικό τομέα) και 78, 154 και 151 (για το δημόσιο). Οι εν λόγω υπερνομοθετικής ισχύος διατάξεις επιτάσσουν τον διακανονισµό των όρων απασχόλησης µε διαπραγµατεύσεις ή διαδικασία περιβαλλόµενη από εγγυήσεις ανεξαρτησίας και αµεροληψίας. Επίσης, τα άρθρα 6 και 12 του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη κατοχυρώνουν με ανάλογο τρόπο το δικαίωµα αυτό.

Περαιτέρω, με τα άρθρα 14 και 15 του ν. 3899/ 2010 επανακαθορίστηκε ο ρόλος του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ) και της διαιτησίας. Στο εξής η προσφυγή στη διαιτησία περιορίζεται στον καθορισμό αποκλειστικά βασικού ημερομισθίου ή/και βασικού μισθού. Ο περιορισμός αυτός είναι συνταγματικά προβληματικός. Το άρθρο 22 § 2 του Συντάγματος ορίζει ότι «με νόμο καθορίζονται οι γενικοί όροι εργασίας, που συμπληρώνονται από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας με ελεύθερες διαπραγματεύσεις και, αν αυτές αποτύχουν, με τους κανόνες που θέτει η διαιτησία». Συνεπώς, κατά το Σύνταγμα, δεν μπορούν να απομένουν αρρύθμιστες οι συλλογικές διαφορές, τόσο ως προς τα οικονομικά, όσο και ως προς τα θεσμικά ζητήματα. Για το λόγο αυτό, προβλέφθηκε ως ultimum refugium σε περίπτωση αδυναμίας συμφωνίας μεταξύ των μερών η διαιτησία, ως ιδιόμορφη παρανομοθετική, κανονιστική λειτουργία.

Με τις προβλέψεις του ν. 3899/2010 η λειτουργία αυτή δεν επιτελείται πλέον στο σύνολο της. Εάν καταγγελθούν οι υφιστάμενες συλλογικές ρυθμίσεις και η διαπραγμάτευση των μερών δεν καταλήξει σε νέες ρυθμίσεις εντός των προσεχών έξη μηνών, μετά τη λήξη της μετενέργειας των θεσμικών όρων αυτοί θα πάψουν να ισχύουν. Συνεπώς, η εργοδοτική πλευρά θα είναι σε θέση σε κάθε περίπτωση να υποβαθμίσει τους υφιστάμενους θεσμικούς όρους μέχρι του ύψους αυτών της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Περαιτέρω, εφόσον η διαπραγμάτευση για τη σύναψη Κανονισμών Εργασίας δεν θα μπορεί πλέον να καταλήγει σε διαιτησία, είναι φανερό ότι στο μέλλον αυτοί θα συνάπτονται μονομερώς από την εργοδοσία.

Γενικότερα, φαίνεται να ανατρέπεται η μεταρρυθμιστική προσπάθεια που είχε ξεκινήσει στην δεκαετία του 1990 για τον εξορθολογισμό της ρύθμισης των συλλογικών διαφορών, με την θέσπιση νέο-κορπορατιστικών θεσμών, όπως ο Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ) και η Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή (ΟΚΕ) προς μια καθαρά, πλέον, νέο-φιλελεύθερη κατεύθυνση πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας.

Τούτο επιβεβαιώνεται με τον πιο πανηγυρικό τρόπο από τις διατάξεις του άρθρου 17 του ν. 3899/2010, με το οποίο ρυθμίζονται τα θέματα μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας στην κατεύθυνση ενίσχυσης της ευελιξίας και της άρσης των υφιστάμενων εγγυήσεων υπέρ της εργασίας. Στο εξής, με μονομερή απόφαση του εργοδότη, ο μερικώς απασχολούμενος έχει υποχρέωση να παράσχει πρόσθετη εργασία πέρα από τη συμφωνηθείσα. Με όμοια απόφαση μπορεί να επιβάλλεται σύστημα εκ περιτροπής απασχόλησης σε όλη την επιχείρηση. Τέλος, ο νόμος ενθαρρύνει την «ανακύκλωση» των νέων εργαζομένων και την απόλυση τους χωρίς αποζημίωση, προβλέποντας ότι η απασχόληση με σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου λογίζεται ως απασχόληση δοκιμαστικής περιόδου για τους πρώτους δώδεκα μήνες, οπότε και μπορεί να καταγγελθεί χωρίς προειδοποίηση και χωρίς αποζημίωση απόλυσης.

Β-2.2 Άλλες παραβιάσεις του οικονομικού συντάγματος και των κοινωνικών δικαιωμάτων

Ιδιαίτερα προβληματικές συνταγματικά είναι οι ρυθμίσεις του άρθρου Δεύτερου του νόμου 3845/2010 σχετικά με τον ελάχιστο νόμιμο μισθό, όπως κατοχυρώνεται με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Κατ’ αρχάς προβλέπεται στην § 7 η δυνατότητα απόκλισης από τον ελάχιστο νόμιμο μισθό βάσει των προβλέψεων κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών σσε. Η ρύθμιση αυτή είναι οριακής συνταγματικότητας, αφενός ενόψει της κατοχύρωσης από το άρθρο 22 § 1 του Συντάγματος δίκαιων συνθηκών εργασίας, αφετέρου – και κυρίως – λόγω της κατοχύρωσης στην ίδια διάταξη της ίσης αμοιβής για ίση εργασία.

Κατά τη γνώμη μου, το άρθρο 22 §§ 1 και 2 λειτουργεί όχι μόνον ως κατευθυντήρια διάταξη αλλά και ως γνήσιο υποκειμενικό δικαίωμα που κατοχυρώνει δίκαιες, ασφαλείς και υγιεινές συνθήκες εργασίας. Δίκαιες συνθήκες εργασίας είναι αυτές που εξασφαλίζουν το σεβασμό της ανθρώπινης αξίας και την ανάπτυξη της προσωπικότητας, σύμφωνα με τα διδάγματα της κοινής πείρας και σε ανταπόκριση με το οικονομικό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή στη χώρα. Συμπεριλαμβάνουν την απαίτηση για ένα αξιοπρεπή μισθό και ένα λογικό ωράριο εργασίας. Ενόψει των παραπάνω, η κατάργηση, ουσιαστικά, του κατώτατου νόμιμου μισθού φαίνεται να προσκρούει στις ανωτέρω συνταγματικές επιταγές.

Με τις προβλέψεις αυτές ο ελάχιστος μισθός παύει να επιτελεί την προστατευτική λειτουργία του, σε ευθεία αντίθεση με τις σχετικές προβλέψεις της δσε 98 και 154, όπως ερμηνεύονται από τα αρμόδια όργανα της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Αυτή επιμένει ιδιαίτερα στη σημασία που έχει ο ελάχιστος μισθός «ως σταθερό σημείο αγκυροβόλησης, που υποστηρίζει την ζήτηση και αμβλύνει τις εμπορικές πιέσεις».

Πρόδηλα αντισυνταγματική και αντίθετη στο κοινοτικό δίκαιο είναι, εξάλλου, η ρύθμιση της § 9 ε, η οποία προβλέπει ότι με προεδρικά διατάγματα, που εκδίδονται ύστερα από πρόταση των Υπουργών Οικονομικών και Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης μπορεί να καθορίζεται ημερομίσθιο για τους νέους ηλικίας κάτω των 25 ετών που εισέρχονται στην αγορά εργασίας για πρώτη φορά, κατώτερο από αυτό που προβλέπει η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Η εν λόγω ρύθμιση είναι, κατ’ αρχάς, ευθέως αντίθετη στο δεύτερο εδάφιο του άρ. 22 § 1Σ, που παρέχει στον εργαζόμενο δικαίωμα να αξιώσει ίση αμοιβή για ίση εργασία, εφόσον οι εν λόγω νέοι θα πληρώνονται λιγότερο για ίδια εργασία.

Είναι, όμως, και αντίθετη στις ρυθμίσεις των Οδηγιών 2000/43/ΕΚ του Συμβουλίου της 29ης Ιουνίου 2000 και 2000/78/ΕΚ του Συμβουλίου της 27ης Νοεμβρίου 2000, που απαγορεύουν κάθε δυσμενή διάκριση λόγω ηλικίας στον τομέα της απασχόλησης και ενσωματώθηκαν στην εθνική έννομη τάξη με το ν. 3304/2005 «Εφαρμογή της αρχής της ίσης μεταχείρισης ανεξαρτήτως φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής, θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων, αναπηρίας, ηλικίας ή γενετήσιου προσανατολισμού». Ακόμη εντονότερα προβλήματα συνταγματικότητας (αλλά και αντίθεσης με τις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας 87, 98 και 154) παρουσιάζουν οι διατάξεις του άρθρου 74 παρ. 9 του ν. 3863/2010, που εξαιρούν από την εφαρμογή του εργατικού δικαίου τους νέους 15-18 ετών που συνάπτουν συμβάσεις μαθητείας.

Περαιτέρω, με την § 8 του άρθρου Τρίτου του ν. 3845/2010 επεκτείνονται οι ανωτέρω περιορισμοί και περικοπές αποδοχών και στις ατομικές συμβάσεις εργασίας. Ο νόμος είναι, επί του προκειμένου, αντίθετος στην ελευθερία των συμβάσεων, όπως καθιερώνεται στο άρθρο 5 § 1 του Συντάγματος. Κατά τη νομολογία: «Με την ελευθερία των συµβάσεων, δεν συµβιβάζεται καταρχήν, µεταγενέστερη επέµβαση του νοµοθέτη, περιοριστική της ελευθερίας αυτής, εκτός από τις περιπτώσεις κατά τις οποίες η ελευθερία των συµβάσεων προσβάλλει τα δικαιώµατα των άλλων ή ασκείται κατά παραβίαση του Συντάγµατος ή ενέχει προσβολή των χρηστών ηθών, καθώς επίσης και κατά τις περιπτώσεις που ασκείται προς βλάβη της εθνικής οικονοµίας. Για τους ίδιους λόγους, δεδομένου ότι οι διαιτητικές αποφάσεις συνταγματικά εξομοιώνονται με τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, είναι αντισυνταγματικές και οι ρυθμίσεις του άρθρου 51 του μεταγενέστερου ν. 3871/2010, που ορίζουν ότι οι διαιτητικές αποφάσεις που χορηγούν μισθολογικές αυξήσεις για τα έτη 2010 και 2011 είναι ανίσχυρες και ανεφάρμοστες.

Οι εν λόγω περικοπές κατά πάσα πιθανότητα προσκρούουν και στο άρθρο 1 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την προστασία των δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των θεμελιωδών Ελευθεριών, που κατοχυρώνει το σεβασμό της περιουσίας του προσώπου, την οποία μπορεί να τη στερηθεί μόνο για λόγους δημόσιας ωφέλειας. Στην έννοια της περιουσίας περιλαμβάνονται όχι μόνο τα εμπράγματα δικαιώματα, αλλά και τα δικαιώματα «περιουσιακής φύσεως» και τα κεκτημένα «οικονομικά συμφέροντα» και ειδικότερες απαιτήσεις, εφόσον υπάρχει νόμιμη προσδοκία, με βάση το ισχύον, έως την προσφυγή στο δικαστήριο, δίκαιο, ότι μπορούν να ικανοποιηθούν δικαστικά. Παρόμοιας φύσης είναι και τα ενοχικά δικαιώματα επί του μισθού τα οποία απορρέουν από την εργασιακή σχέση, όπως και οι νόμιμες προσδοκίες απαιτήσεων, όπως είναι και αυτές που απορρέουν από ΣΣΕ.

Τέλος, με τον ν. 3863/2010 για τον ιδιωτικό τομέα και το ν. 3865/2010 για το δημόσιο εφαρμόστηκαν οι κατευθύνεις του μνημονίου και στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης. Η νέα θεσμική γεωμετρία που επιβάλλουν οι εν λόγω νόμοι χαρακτηρίζεται από τη διχοτόμηση της σύνταξης σε «βασική» και σε «αναλογική». «Βασική» είναι η σύνταξη ύψους 360 Ευρώ, που δεν αναλογεί σε ασφαλιστικές εισφορές, αλλά χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Δεν την λαμβάνουν μόνον οι ασφαλισμένοι των οργανισμών κύριας ασφάλισης, που έχουν θεμελιώσει ασφαλιστικό δικαίωμα, αλλά και οι ανασφάλιστοι, εφόσον έχουν συμπληρώσει το 65ο έτος της ηλικίας τους. Η αναλογική σύνταξη είναι ανάλογη με τις ασφαλιστικές εισφορές, οι προϋποθέσεις χορήγησης της όμως είναι ιδιαίτερα δυσμενέστερες των όσων ισχύουν σήμερα και οδηγεί σε συντάξεις πολύ χαμηλότερες από τις καταβαλλόμενες. Ιδιαίτερα προβληματική από συνταγματικής πλευράς είναι η διαφαινόμενη από τις διατάξεις των άρθρων 37 § 2 και 39 του νόμου 3863/2010 απόσυρση του Κράτους από τη συνταγματική του υποχρέωση να εγγυάται τις ασφαλιστικές παροχές και το ασφαλιστικό σύστημα στο σύνολο του ως θεσμική εγγύηση. Τούτο συνιστά ευθεία παραβίαση του άρθρου 22 § 5 του Συντάγματος..

Γ- Υπάρχει άλλος δρόμος;

Ήδη αναφέρθηκε στην εισαγωγή του άρθρου αυτού, ότι το φάσμα της χρεοκοπίας της χώρας και της επιγενόμενης αδυναμίας να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις αποτελεί το –φαινομενικά- απόλυτο επιχείρημα όσων υποστηρίζουν τις πολιτικές του μνημονίου. Πάσχει όμως τόσο νομικά, όσο και πραγματολογικά: Από νομική άποψη, τα κράτη δεν χρεοκοπούν όπως οι ιδιωτικές εταιρείες. Δεν ρευστοποιείται η περιουσία τους, ώστε να αποδοθεί στους δανειστές τους, ούτε εξαφανίζονται από το νομικό κόσμο, επειδή δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τα χρέη τους. Όταν αντιμετωπίζουν κατάσταση ανάγκης, κηρύσσουν στάση πληρωμής, με μονομερή κυριαρχική τους πράξη.

Από την άλλη μεριά, αυτό που δεν είναι δυνατό είναι να πληρώνουμε ταυτόχρονα μισθούς, συντάξεις και τους διεθνείς δανειστές μας. Ακόμη και ο προϋπολογισμός που είχε καταθέσει το Υπουργείο Οικονομικών τον Οκτώβριο του 2010 αποδεικνύει του λόγου το ασφαλές, δεδομένου ότι προέβλεπε ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, με μοναδική πηγή ελλείμματος την ικανοποίηση του δημόσιου χρέους.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι το μνημόνιο δεν χαλαρώνει την ασφυκτική πίεση του δημόσιου χρέους στην οικονομία, αλλά διαχρονικά την επιτείνει in extremis. Αν όλα πάνε «καλά», σύμφωνα με τις αποδοχές του ίδιου του μνημονίου, το χρέος από το 119% του ΑΕΠ που βρισκόταν το Μάιο του 2010, εγγίζει ήδη το 150% και θα εκτιναχθεί το 2013, τελευταίο έτος του Προγράμματος Στήριξης, μεταξύ του 150% και 177% του ΑΕΠ. Αυτό σημαίνει ότι ενώ σήμερα το χρέος εξυπηρετείται από το 5% περίπου του ΑΕΠ μετά τη «σωτηρία» μας από τις πολιτικές του μνημονίου θα χρειαστεί να δαπανούμε για το σκοπό αυτό τουλάχιστον το 9% του ΑΕΠ, ή πάνω από το 20% των εσόδων του κρατικού προϋπολογισμού.

Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει δυνατότητα διαχείρισης χρέους αυτού του μεγέθους, όποιοι και να είναι οι ρυθμοί ανάπτυξης. Εξίσου προφανές είναι ότι οι μόνοι κερδισμένοι από τον διακανονισμό αυτό είναι οι ιδιώτες δανειστές μας, κυρίως γαλλικές και γερμανικές τράπεζες, οι οποίοι έχουν την ευκαιρία να ξεπουλήσουν τώρα τα ελληνικά ομόλογα που έχουν στην κατοχή τους. Άλλωστε, η συζητούμενη επιμήκυνση της αποπληρωμής απλώς θα παρατείνει την αγωνία της ελληνικής οικονομίας, η οποία θα είναι καταδικασμένη σε αργό θάνατο, λόγω της αναπόφευκτης οικονομικής αναιμίας διαρκείας: Η αντικυκλική πολιτική ακραίας λιτότητας και η αφαίμαξη του ενός πέμπτου του προϋπολογισμού για την εξυπηρέτηση του χρέους οδηγεί μοιραία σε αυτό που αποκαλούν οι αγγλοσάξονες death spiral, μια συνεχή πορεία συρρίκνωσης της οικονομίας και του εισοδήματος των εργαζομένων, χωρίς ελπίδα διεξόδου. Η ύφεση της οικονομίας, που συνεπάγονται αναπόφευκτα οι πολιτικές ακραίας λιτότητας, οδηγούν στην καταστροφή ακόμη και του ήδη συσσωρευμένου παραγωγικού κεφαλαίου, πράγμα που αποκλείει την ανάπτυξη. Και χωρίς ανάπτυξη, είναι αδύνατον να υπάρξουν πλεονασματικοί προϋπολογισμοί.

Από πλευράς διεθνούς δικαίου, σε παρόμοιες καταστάσεις ανάγκης, υπάρχει απάντηση. Έτσι την είχε διατυπώσει ενώπιον του Μόνιμου Διεθνούς Δικαστηρίου το 1938, μετά την πτώχευση του 1934, ο εκπρόσωπος του Ελληνικού Κράτους: «Όταν τα κράτη βαρύνονται με υποχρεώσεις έναντι των οφειλετών τους, τις οποίες δεν μπορούν να εκπληρώσουν παράλληλα με τις υποχρεώσεις τους έναντι του λαού τους, είναι υποχρεωμένα να ικανοποιήσουν κατά προτεραιότητα τις βασικές κοινωνικές ανάγκες, έστω και με βλάβη των πιστωτών». Ανάλογη είναι και η θέση του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου των ΗΕ: “το πρώτο καθήκον (του κράτους) είναι απέναντι στον εαυτό του. Η επιβίωση του αποτελεί πρωταρχικό στόχο. Τα έσοδα του ορθά αφιερώνονται στον σκοπό αυτό”. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για εφαρμογή της γνωστής αρχής salus populi suprema lex est, που διατρέχει όλους τους δικαιικούς κλάδους.

Η περίπτωση της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους της Αργεντινής εντάσσεται σε αυτό το νομικο-πολιτικό πλαίσιο. Μετά από μια απέλπιδα προσπάθεια να ικανοποιήσει τους δανειστές της και στη συνέχεια της πλήρους αποτυχίας των σχετικών προγραμμάτων του ΔΝΤ, εκδόθηκε η πράξη 25.561 της 6ης Ιανουαρίου 2002 που κήρυξε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης στην κοινωνική, οικονομική, διοικητική, οικονομική και συναλλαγματική πολιτική». Στη συνέχεια, με το Διάταγμα 256/2002 της 6ης Φεβρουαρίου του 2002 ανεστάλη η πληρωμή του εξωτερικού χρέους, με σκοπό την επαναδιαπράγματευση και την επαναδιάρθρωση του. Με τον τρόπο αυτό ουσιαστικά διαγράφηκαν τα δύο τρίτα του αργεντινού χρέους.

Παρά την κριτική που ασκήθηκε εναντίον τους από μεγάλο τμήμα της αμερικανικής θεωρίας, οι εν λόγω πράξεις κρίθηκαν σύμφωνες με το διεθνές δίκαιο από εθνικά και διεθνή δικαστήρια. Για παράδειγμα, το Διεθνές Κέντρο για την Διευθέτηση Επενδυτικών Διαφορών (International Centre for Settlement of Investment Disputes –ICSID-) το οποίο αποτελεί διαιτητικό/δικαιοδοτικό όργανο της Παγκόσμιας Τράπεζας, σε απόφαση του της 3ης Οκτωβρίου 2006 επί της υπόθεσης LG&E Energy Corp κατά της Δημοκρατίας της Αργεντινής δέχθηκε ότι η τελευταία μπορούσε να επικαλεστεί κατάσταση ανάγκης για την περίοδο 2001 έως 2003 ως λόγο καταγγελίας σχετικής διμερούς συνθήκης με τις ΗΠΑ.

Το ιταλικό ακυρωτικό έκρινε, επίσης, ότι η εν λόγω πράξη αποτελούσε άσκηση κυριαρχικής αρμοδιότητας και ότι τα συμφέροντα της οργανωμένης από το κράτος κοινότητας έχουν απόλυτο προβάδισμα έναντι αντίθετων συμφερόντων, πράγμα που αποκλείει τον νομικό τους έλεγχο από αλλοδαπά δικαστήρια, ως acta iure imperii. Και το γερμανικό ομοσπονδιακό συνταγματικό δικαστήριο θεώρησε ότι δεν υφίσταται υποχρέωση του γερμανικού κράτους για προστασία δικαιωμάτων πολιτών του (Schutzpflicht) που πλήττονταν από την εν λόγω πράξη.

Συνεπώς, οι πολιτικές του μνημονίου δεν αποτελούν μονόδρομο. Φυσικά, δεν είναι στο επίπεδο του δικαίου όπου θα αναζητηθεί η διέξοδος από τα αδιέξοδα στα οποία έχει συρθεί η χώρα. Όσοι όμως θεραπεύουμε, από οποιαδήποτε θέση, τη νομική επιστήμη, έχουμε υποχρέωση να δώσουμε την δική μας μάχη. Και όχι μόνον για λόγους συνταγματικού πατριωτισμού…

* Άρθρο του Γιώργου Σ.-Π. Κατρούγκαλου, Αναπληρωτή Καθηγητή ΔΠΘ, δικηγόρου, που δημοσιεύτηκε στο Νομικό Βήμα Φεβρουαρίου 2011.