βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα"

Ηλεκτρονικός χώρος ενημέρωσης και σχολιασμού

Posts Tagged ‘ΣΥΡΙΑ’

Η Τουρκία προσθέτει τον αλυτρωτισμό στο εύφλεκτο μείγμα της Συρίας

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 24 Νοεμβρίου 2015

turkey_3

Του Κώστα Ράπτη από την ιστοσελίδα capital.gr  

Η κατάρριψη ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους στην τουρκο-συριακή μεθόριο αποτελεί την πλέον επικίνδυνη εξέλιξη που έχει καταγραφεί στους δύο μήνες που διαρκεί η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας -και μόνο για τον λόγο ότι συνιστά θερμό επεισόδιο ανάμεσα σε μία χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και μία πυρηνική δύναμη. Σε αυτό το πλαίσιο το ΝΑΤΟ συγκαλείται εκτάκτως σήμερα το απόγευμα (18:00 ώρα Ελλάδας) για να συζητήσει την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους.

Το ερωτήματα που μένουν προς το παρόν αναπάντητα ως προς τις ακριβείς συνθήκες υπό τις οποίες έλαβε χώρα το περιστατικό (αν δηλ. το ρωσικό Suhoi-24 καταρρίφθηκε από τουρκικά F-16 ή από αντιαεροπορική συστοιχία εδάφους και αν παρέμεινε καθ’ όλη την διάρκεια της πτήσης του εντός συριακού εναέριου χώρου, όπως υποστηρίζει το ρωσικό Γενικό Επιτελείο, ή αντιθέτως είχε ειδοποιηθεί δέκα φορές εντός πενταλέπτου, να εγκαταλείψει την τουρκική επικράτεια, όπως ισχυρίζεται η άλλη πλευρά) έχουν ασφαλώς τη σημασία τους, αλλά δεν είναι τα πιο καθοριστικά.

Τα κρισιμότερα ερωτήματα αφορούν πρώτον τη ρωσική απάντηση (η οποία δεν είναι διόλου απαραίτητο να εκδηλωθεί εν θερμώ) και δεύτερον την αμερικανική στάση. Αναμένει κανείς ότι οι ΗΠΑ θα καλύψουν την σύμμαχό τους Τουρκία, αλλά θα είναι πολύ διαφορετικό αν αποδειχθεί ότι η Άγκυρα λειτουργεί “προβοκατόρικα”, ενώπιον μιας διαφαινόμενης συνεννόησης των “μεγάλων παικτών” ερήμην της, ή αντιθέτως ενεργεί, με την απαραίτητη “κατανομή ρόλων”, στο πλαίσιο ενός κοινού αμερικανο-τουρκικού σχεδιασμού.

Το αν τα πράγματα θα μπορέσουν να παραμείνουν υπό έλεγχο είναι κάτι που θα φανεί μέσα στις επόμενες ώρες και μέρες. Είναι πάντως προκαταβολικά βέβαιο ότι η προγραμματισμένη για αύριο επίσκεψη του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Sergei Lavrov θα ματαιωθεί και ότι ακυρώνεται η εν γένει προσπάθεια να “στεγανοποιηθούν” οι οικονομικές σχέσεις των δύο πλευρών (ενέργεια, τουρισμός κτλ.) από τις διαφωνίες τους στη συριακή κρίση.

Πρόκειται πάντως για εξέλιξη κάθε άλλο παρά απρόβλεπτη, καθώς το σφράγισμα του εναέριου χώρου της Συρίας αποτελεί το κατεξοχήν αντικείμενο της ρωσικής επέμβασης, ιδίως μετά την συμφωνία του Ιουλίου με την οποία η Τουρκία παραχώρησε στις ΗΠΑ τη δυνατότητα χρήσης της αεροπορικής βάσης του Ιντσιρλίκ. Εξ ού και από την πρώτη εβδομάδα των ρωσικών επιχειρήσεων στη Συρία υπήρξαν εμπλοκές με την πολεμική αεροπορία της γείτονος (παραβιάσεις του εναέριου χώρου της Τουρκίας “εκ παραδρομής”, “κλείδωμα” τουρκικών μαχητικών από ρωσικά κτλ.), ώστε να ανατραπεί η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων που είχε εκ των πραγμάτων επιβάλλει από το 2012 η Άγκυρα στη βόρεια Συρία, σε βάθος πέντε χιλιομέτρων από τα σύνορα.

Την πιθανότητα θερμού επεισοδίου πολλαπλασίασε η νέα ορμή με την οποία οι Tayyip Erdogan και Ahmet Davutoğlu προωθούν το τελευταίο διάστημα την ιδέα της δημιουργίας “ασφαλούς ζώνης”, υποτίθεται για την αποκατάσταση των προσφύγων, στον χώρο ανάμεσα στα αυτονομημένα κουρδικά “καντόνια” του Αφρίν και του Κομπάνι (ήτοι στο μόνο τμήμα της τουρκικής μεθορίου στο οποίο επιτρέπεται ακόμη η επικοινωνία με τις ανταρτοκρατούμενες συριακές περιοχές). Επιπλέον, οι σχεδιασμοί της Άγκυρας αποκτούν και σαφώς “αλυτρωτικά” χαρακτηριστικά, στον βαθμό που στηρίζονται στην τουρκομανική κοινότητα της Συρίας. Ήδη από την Παρασκευή η τουρκική διπλωματία προχώρησε σε ένα σκληρά διατυπωμένο διάβημα, απειλώντας τη Ρωσία με “σοβαρές επιπτώσεις”, εάν δεν τερματίσει τις επιχειρήσεις της στο “Όρος των Τουρκομάνων” (όπου αναμφίβολα δρουν και στελέχη των τουρκικών υπηρεσιών). Οι επιτυχίες που σημείωσε, με ρωσική αεροπορική κάλυψη, ο συριακός στρατός το Σαββατοκύριακο εναντίον της τουρκομανικής ταξιαρχία “Σουλτάν Μουράτ” εξηγούν εν πολλοίς τη σημερινή τουρκική αντίδραση.

Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Feridun Sinirlioğlu φέρεται να έθεσε το ζήτημα τηλεφωνικώς στον Αμερικανό ομόλογό του από τη Δευτέρα, ενώ ο Davutoğlu που βρίσκεται όλο αυτό το διάστημα σε διαρκή συνεργασία με τους επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου και των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας, έκανε γνωστό ότι θα απευθυνθεί για το ζήτημα των Τουρκομάνων στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Κατήγγειλε δε ότι οι ρωσικές δυνάμεις επιχειρούν, σε περιοχές όπου δεν δρά το Ισλαμικού Κράτος, από κοινού με “ξένους μαχητές” (της Χεζμπολλάχ; Ιρανούς Φρουρούς της Επανάστασης;), καθώς, όπως είπε, δεν είναι μόνο οι τζιχαντιστές ξενόφερτοι.

Παρατηρούμε έτσι για άλλη μία φορά μια ρητορική υποβάθμισης και σχετικοποίησης της τζιχαντιστικής απειλής από την πλευρά της Άγκυρας, την ίδια ώρα που ο Ali Türkmani επιφανές στέλεχος της συριακής τουρκομανικής κοινότητας με δηλώσεις του στην τουρκική εφημερίδα BirGünδιαψεύδει τον επικοινωνιακό ορυμαγδό περί στοχοποίησης της συγκεκριμένης μειονότητας.

http://ardin-rixi.gr/archives/196761

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Η αγωνία της Δαμασκού και η αναλγησία των Αθηνών

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 16 Σεπτεμβρίου 2013

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

 

«Το μέλλον είναι ως επί το πλείστον αβέβαιον. Και η αβεβαιότης αυτή, όσο απατηλή και αν είναι, αποδεικνύεται συγχρόνως χρησιμωτάτη. Διότι ένεκα του φόβου τον οποίον εμπνέει εις όλους εξ ίσου, καθείς δυσκολώτερον αποφασίζει να επιτεθεί εναντίον του άλλου…».

Θουκυδίδης, Ιστορίαι, απόδοση Ελευθερίου Βενιζέλου, τ.Α, βιβλίον Δ.

Ο Θουκυδίδης είναι ο πατέρας της «realpolitik» στην σφαίρα των διεθνών σχέσεων και οι διδαχές του για το πώς πρέπει να λαμβάνονται οι αποφάσεις στην εξωτερική πολιτική και να οικοδομούνται στρατηγικές συμμαχίες μελετώνται οπωσδήποτε σήμερα από τα διαφορετικά κέντρα αποφάσεων που σχεδιάζουν τα σενάρια των μελλοντικών εξελίξεων στην Μέση Ανατολή.

Αυτή την ώρα, που το γενικότερο μπέρδεμα του μεσανατολικού κουβαριού οδηγείται σε κορύφωση, ο συσχετισμός των δυνάμεων θα σταθεί αποφασιστικός για την ενδυνάμωση ή την μείωση της ελληνικής εθνικής ισχύος ή ακόμα, στο χειρότερο σενάριο, για την περαιτέρω συρρίκνωση του ελληνισμού στην περιοχή.

Αυτό που ξεκίνησε εδώ και δύο χρόνια στην Συρία και συνεχίζεται με κίνδυνο να ακολουθήσει μια νέα ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση στη γειτονιά μας δεν είναι ένας αγώνας για δημοκρατία, αλλά ένας πόλεμος με πολλές διαστάσεις. Αφορά τα σχέδια του σιωνιστικού Ισραήλ για κλιμακωτή «αναμόρφωση» της Μέσης Ανατολής με στόχο το Ιράν, της ενδοϊσλαμικής διαμάχης όπου εμπλέκονται Σουνίτες, Σιΐτες, το Κατάρ, η Σαουδική Αραβία και άλλοι παράγοντες και, τέλος, είναι μια πρόκληση απέναντι στις αντοχές της Ρωσσίας να αναδειχθεί σαν αντίπαλος πόλος στην παγκοσμιοποίηση made in USA.

Μπροστά σ’ αυτές τις προκλήσεις είναι τραγική η ανυπαρξία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και η αναλγησία των Αθηνών απέναντι στους δοκιμαζόμενους αδελφούς πληθυσμούς της Συρίας, οι οποίοι διατηρούν την ελληνική γλώσσα και την ορθόδοξη παράδοση, είτε είναι ελληνικής είτε αραβικής καταγωγής.

Παρ’ όλα αυτά, και παρά την ευθυγράμμιση της μνημονιακής πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδας και της φιλοανανικής κυβέρνησης της Κύπρου με τα ισραηλινά συμφέροντα, η Ελλάδα σημαίνει ακόμα πολλά για τον συριακό λαό που, μέσα στην αγωνία του, αναζητά στηρίγματα και επαφές στις ιστορικά φιλικές δυνάμεις. Το ίδιο ισχύει και με τον δοκιμαζόμενο Αιγυπτιακό και τους άλλους Αραβικούς λαούς.

Η Ελλάδα παραδοσιακά, όταν ασκούσε πιο υπεύθυνη εξωτερική πολιτική, είχε καλές σχέσεις με τις μουσουλμανικές χώρες και ο ελληνικός λαός, μέχρι την άνοδο του ισλαμιστή Ερντογάν, δεν ταύτιζε το Ισλάμ με τον εξ ανατολών τουρκικό κίνδυνο. Το ζήτημα της αντιμετώπισης της νέας ισλαμικής Τουρκίας δεν οδηγεί, όμως, κατ’ ανάγκην στις αγκαλιές του Ισραήλ και είναι αμφίβολο αν η λογική των προσωρινών συμμαχιών μπορεί να ακυρώσει τις ιστορικές εμπειρίες.

Οι Έλληνες, σε Ελλάδα και Κύπρο, συμπαρατάχθηκαν σε όλες τις φάσεις του μεσανατολικού στο πλευρό των Παλαιστινίων και όλου του αραβικού έθνους. Θυμόμαστε πολύ καλά όλες τις επισκέψεις του αείμνηστου Γιάσερ Αραφάτ στην χώρα μας και τις παλλαϊκές διαδηλώσεις ενάντια στα σιωνιστικά εγκλήματα. Η Ελλάδα υπήρξε για χρόνια γέφυρα μεταξύ Ευρώπης και Ο.Α.Π. (Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης), την οποία είχε αναγνωρίσει ως νόμιμο εκφραστή του παλαιστινιακού έθνους πολύ πριν αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ.

Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην Μέση Ανατολή θα ασκήσουν μεγάλες πιέσεις στο δίπολο Ελλάδα-Κύπρος και η Ελλάδα δεν μπορεί να παίζει την κρισιμότατη αυτή ώρα με τους κινδύνους που προκύπτουν από την μονομερή υποταγή στα αμερικανο-ισραηλινά συμφέροντα.

Άλλωστε, πάντοτε υπήρχε στρατηγική και πολιτική συνάφεια των πολέμων στην Μέση Ανατολή με τα εθνικά μας θέματα και ιδίως με το Κυπριακό.

Τα παρασκήνια του Κυπριακού και το Ισραήλ

Το Ισραήλ, τα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυσή του το 1948 μέχρι τον πόλεμο του 1967, ενδιαφέρθηκε κυρίως να κατοχυρώσει την ασφάλειά του και γι’ αυτό να συνάψει σχέσεις με χώρες που θα μπορούσαν να το στηρίξουν στον ΟΗΕ και να το προμηθεύσουν με όπλα και εποίκους.

Παράλληλα, επιδίωξε να εδραιώσει δεσμούς με την Κύπρο προκειμένου να σπάσει την απομόνωσή του, αλλά επίσης να εξασφαλίσει την δημιουργία φιλικών σχέσεων με ένα άλλο νέο, τότε, κράτος με το οποίο «είχαν κοινά σύνορα».

Αυτά συμπεραίνονται από τα αποχαρακτηρισμένα διπλωματικά έγγραφα της περιόδου που μελέτησε ο Ισραηλινός καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο πανεπιστήμιο της Χάϊφα, Zach Levey. Ο τελευταίος, σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στο τεύχος Σεπτεμβρίου 2003 της ακαδημαϊκής επιθεώρησης για τα μεσανατολικά ζητήματα Middle East Review of International Affairs (MERIA) αποκαλύπτει ότι η ισραηλινή διπλωματία είχε χαράξει έτσι τον δρόμο συνεργασίας με την Ελλάδα ώστε να περνά από την Λευκωσία (www.anixneuseis.gr/?p=3268).

Σύμφωνα με το πνεύμα αυτής της ανάλυσης, το Ισραήλ εξ αρχής ΔΕΝ ήθελε να δει την Ελλάδα κυρίαρχη στην Κύπρο και περιφερειακή δύναμη με αξιώσεις στην Ανατολική Μεσόγειο γι’ αυτό ασκούσε παρασκηνιακές πιέσεις στην Αγγλία και στον ΟΗΕ να υποστηρίξουν το «ταξίμ», δηλ. την τουρκική στρατηγική της διχοτόμησης του νησιού.

Έξι βασικοί στόχοι της ισραηλινής εξωτερικής πολιτικής έκαναν προεξέχουσα την εγκαθίδρυση διπλωματικών σχέσεων με την Κύπρο, σύμφωνα με τα γραφόμενα του Zach Levey.

Πρώτον, το Ισραήλ ήθελε να αποκρούσει τις πιέσεις από τον Αιγύπτιο ηγέτη Νάσσερ και την Ένωση της Αιγύπτου με Συρία (Ενωμένη Αραβική Δημοκρατία) και, κατά δεύτερο λόγο, επεδίωκε επίσης να σταματήσει την απομόνωση που περιέβαλε την διεθνή διπλωματική του υπόσταση. Τρίτον, ως ανεξάρτητο κράτος, η Κύπρος μπορούσε να ψηφίσει στον ΟΗΕ, κάτι εξαιρετικά υπολογίσιμο για το ασταθές τότε κράτος της Μέσης Ανατολής που φοβόταν τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών. Ένας τέταρτος παράγοντας για την σύναψη σχέσεων ήταν οι στενότερες εμπορικές συναλλαγές. Πέμπτος στόχος ήταν η προσπάθεια του Ισραήλ να βελτιώσει τις παγωμένες σχέσεις του με τον ελληνισμό ο οποίος, λόγω των ελληνικών κοινοτήτων στην Αίγυπτο, την Συρία και αλλού, είχε ταχθεί με το μέρος του Αραβικού κόσμου. Η Ελλάδα χειροκρότησε την νίκη της Αιγύπτου το 1956 επί της Βρετανίας και τόσο οι Έλληνες όσο και οι Ελληνοκύπριοι ανησυχούσαν πολύ για τις ελληνικές κοινότητες της Αιγύπτου. Έκτον, το Ισραήλ προσέβλεπε σε στενότερες σχέσεις με την Τουρκία, στο πλαίσιο της περιφερειακής πολιτικής του για καλές σχέσεις με τα μη-αραβικά κράτη της περιοχής.

Ένα βασικό εμπόδιο που δυσκόλευε την διπλωματία του Ισραήλ στην Λευκωσία ήταν η προσωπικότητα του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ο οποίος είχε στενή φιλία με τον Νάσσερ και ήταν γενικά φιλο-Άραβας. «Οι Ισραηλινοί έβλεπαν τον Μακάριο ως απειλή για τις επιδιώξεις τους στην Κύπρο και θεώρησαν την κάμψη της αντίστασής του για την παρουσία τους ως κύρια διπλωματική πρόκληση, γι’ αυτό επεδίωξαν την βοήθεια της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων για την επίτευξη του στόχου τους», λέει ο Levey.

Δεν άργησαν μάλιστα να πεισθούν ότι τα συμφέροντά τους ήταν εντελώς ασύμβατα με την Κύπρο του Μακαρίου και συζήτησαν μέχρι και την παροχή στρατιωτικής βοήθειας στους Τουρκοκύπριους.

Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι αυτή η πολιτική εξυπηρετούσε απόλυτα την στρατηγική της Αμερικής και του ΝΑΤΟ στην αναχαίτιση της επιρροής της τότε Σοβιετικής Ένωσης στην περιοχή.

Από την στιγμή που ο Μακάριος δεν μπορούσε να χαράξει αποφασιστικά εξωτερική πολιτική χωρίς την συγκατάθεση του Τούρκου αντιπροέδρου, οι Ισραηλινοί ηγέτες αποφάσισαν να στηρίξουν δραστικά τους Τούρκους.

Τον Ιούλιο του 1959, ο Moshe Sasson, επικεφαλής του Τομέα Μέσης Ανατολής του ισραηλινού ΥΠΕΞ, αναγνώρισε σε μια σύσκεψη ανώτερων αξιωματούχων για την πολιτική του Ισραήλ προς την Κύπρο, ότι οι Τουρκοκύπριοι ήταν «φυσικοί σύμμαχοι» του Ισραήλ. (Zach Levey, «Η είσοδος του Ισραήλ στην Κύπρο, 1959-1963», σ.76).

Το Ισραήλ εκμεταλλεύθηκε το γεγονός ότι το κυπριακό σύνταγμα έδινε τόσο στον πρόεδρο (Αρχιεπίσκοπο Μακάριο) όσο και στον αντιπρόεδρο (Κουτσούκ) την ισχύ του βέτο σε θέματα άμυνας, εσωτερικής ασφάλειας και εξωτερικών υποθέσεων. Αυτή ήταν και η αρχή για όλα τα μετέπειτα δεινά της Κύπρου.

Από τον Αττίλα στο Κουρδιστάν

Γεγονότα, που ήλθαν στο φως της δημοσιότητος, μαρτυρούν ότι το Ισραήλ, όχι μόνο γνώριζε για το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, αλλά συμμετείχε ενεργά και στη τουρκική εισβολή.

Είχε προηγηθεί βέβαια το πραξικόπημα των συνταγματαρχών την 21η Απριλίου του 1967, που εξασφάλισε την απρόσκοπτη έξοδο πολεμικών αεροσκαφών από την αμερικανική βάση της Σούδας στην Κρήτη. Κατά δήλωση του τότε αντιπροέδρου της αμερικανικής κυβέρνησης, Ελληνοαμερικανού Σπύρου Αναγνωστόπουλου-Αγκνιου, έγιναν 2.345 «εξόδοι» βομβαρδιστικών και αναγνωριστικών αεροπλάνων που κατακεραύνωσαν τα αιγυπτιακά άρματα μάχης σε μήκος 50 χιλιομέτρων στην έρημο του Σινά. (Υπάρχει και το σχετικό ντοκιμαντέρ του Ζυλ Ντασσέν «Comme un eclair» – «Σαν κεραυνός», που παραπέμπει στο ανάλογο σύνθημα του Χίτλερ για την εισβολή του στην Πολωνία. Η κάμερα του Ντασέν επί είκοσι λεπτά κινηματογραφεί από ελικόπτερο του ισραηλινού στρατού τα κατεστραμμένα σαν κάμπιες που τις ψέκασε παραθείο αιγυπτιακά τεθωρακισμένα (Ελευθεροτυπία, 10/01/2009). Έκτοτε η Διώρυγα του Σουέζ παρέμεινε για επτά χρόνια κλειστή. και την επαναλειτουργία της ακολούθησε η πτώση της χούντας, αφού προηγήθηκε η προδοσία της Κύπρου.

Το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel της 19ης Αυγούστου 1974, απεκάλυψε ότι «…πίσω από την υπόθεσιν αυτή (δηλ. την τουρκική εισβολή) κρύβεται το Ισραήλ» και ότι «…το τηλεφωνικό κύκλωμα Λευκωσίας- Τελ Αβίβ είχε δεσμευθεί δύο ημέρες πριν από το πραξικόπημα και μόνο η πρεσβεία του Ισραήλ ή οι Ισραηλινοί δημοσιογράφοι μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν (βλ. εφημ. Η Καθημερινή, 20/4/1975). Πράγμα που σημαίνει, ότι το Ισραήλ και η εδώ πρεσβεία του, ήταν ενήμεροι για το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου».

Εξωφρενικό όμως, μπορεί να θεωρηθεί το εξής γεγονός που προβλήθηκε ως «συμπτωματικό»: Σκάφος του ισραηλινού πολεμικού ναυτικού συνέπεσε (!) να βρεθεί σχεδόν μέσα στη τουρκική αρμάδα εισβολής. Και, μάλιστα, συνέλεξε τους ναυαγούς τουρκικού αντιτορπιλικού, που βομβάρδισε κατά λάθος η τουρκική αεροπορία (Βλ. εφημ. Ελληνικόν Θάρρος, 15/12/1979).

Οι 42 διασωθέντες ναυαγοί του τουρκικού αντιτορπιλικού «Κοτζάτεπε», το οποίον προηγουμένως ανήκε στο Αμερικανικό Ναυτικό, μεταφέρθηκαν με το ισραηλινό σκάφος στη Χάϊφα!

Κατά το τέλος του 1972, οι Μυστικές Υπηρεσίες του Ισραήλ πούλησαν στην ΕΟΚΑ Β’ «καλασνίκωφ» «κατ’ εντολήν της CIA», όπως γράφει σχετικά, ο Κύπριος δημοσιογράφος Σπύρος Παπαγεωργίου στο βιβλίο του «Ο Αττίλας πλήττει την Κύπρον», στη σελ.27.

Η στάση του Ισραήλ κατά την τουρκική εισβολή του 1974, δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «κεραυνός εν αιθρία», γιατί ήταν η αναμενόμενη. Την ίδια «συμπτωματική» στάση τήρησε και κατά την εισβολή της Τουρκίας το 1963-64. [Πηγή: Μ. Μιχαήλ, Η συνωμοσία στην Κύπρο, Λάρνακα 1993]

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 άρχισαν να αναπτύσσονται εντυπωσιακά οι επίσημες διμερείς σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ. Στις 3 Νοεμβρίου 1993, η τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας Τανσού Τσιλέρ, φθάνοντας στο Τελ Αβίβ για την πρώτη επίσκεψη Τούρκου πρωθυπουργού στην χώρα αυτή μαζί με 200 αξιωματούχους, έκανε ένα μεγάλο βήμα προς την υλοποίηση του περιφερειακού ρόλου της Τουρκίας στην Μέση Ανατολή.

Η Τουρκία αισθανόταν ήδη ικανή να παίξει τον ρόλο της μεγάλης περιφερειακής δύναμης, χάρη σε πλεονεκτήματα όπως η γεωγραφική θέση ή το περίσσευμα υδάτινων πόρων, τόσο αναγκαίων στο Ισραήλ και τις γειτονικές αραβικές χώρες. Ήταν η εποχή που η επίσημη ηγεσία της Τουρκίας πόνταρε ακόμα στο αντι-ισλαμικό/ευρωπαϊκό της προφίλ και στο ότι μπορεί να παρουσιάζεται ως γέφυρα με την μουσουλμανική Ανατολή.

Όμως, η στρατηγική συμμαχία Ισραήλ-Τουρκίας άρχισε να κλυδωνίζεται μετά την άνοδο στην εξουσία, το 2002, των ισλαμιστών του Ερντογάν, την στρατηγική των οποίων έχει καθορίσει ο νυν υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου. Ο αρχιτέκτονας της ανατροπής στην τουρκική εξωτερική πολιτική έχει χαράξει δύο βασικούς πυλώνες στην στρατηγική του: πρώτον, η Τουρκία να επανεύρει την ισλαμική και οθωμανική ταυτότητά της και, δεύτερον, να αποκτήσει περιφερειακή δύναμη εάν θέλει να υπερασπισθεί τον εαυτόν της.

Κατά τον Νταβούτογλου, η νέα Τουρκία πρέπει να έχει αυτοπεποίθηση για τον ρόλο της και να ασκεί εξωτερική πολιτική με αίσθηση μεγαλείου.

Το δόγμα του «νεο-οθωμανισμού», το οποίο έχει επεξεργαστεί, βρίσκεται πίσω από τις τελευταίες καταιγιστικές κινήσεις της γειτονικής χώρας, οι οποίες, όμως, κάθε άλλο παρά δικαιώνουν τον χαρακτηρισμό του ως «Κίσσινγκερ της Τουρκίας» αφού με τους χειρισμούς του η Άγκυρα έφτασε να βρίσκεται σε προστριβές με σημαντικές χώρες και πληθυσμούς της περιοχής.

Μια άμεση συνέπεια της νέας στρατηγικής αντίληψης της Τουρκίας, όπως την κωδικοποίησε ο Νταβούτογλου, είναι η κρίση στις ισραηλινο-τουρκικές σχέσεις.

Το μεγάλο αγκάθι στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ είναι ένα νέο μεγάλο Κουρδιστάν που θα αποτελεί προπύργιο της ασφάλειας και επιβίωσης του ισραηλινού κράτους διότι δεν θα ανήκει στον αραβικό κόσμο και θα εξασφαλίζει στους Ισραηλινούς τα πολύ σημαντικά γι’ αυτούς αποθέματα υδάτων και υδρογονανθράκων που διαθέτει.

Η ανάμιξη του Ισραήλ στο Κουρδιστάν δεν είναι κάτι καινούργιο. Καθ’ όλη την διάρκεια των δεκαετιών του ’60 και του ’70, το Ισραήλ υποστήριζε ενεργά την εξέγερση των Κούρδων κατά του Ιράκ, ως μέρος της στρατηγικής του για αναζήτηση συμμάχων στους μη-Αραβικούς πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής.

Ο γνωστός Αμερικανοεβραίος αναλυτής Σέϋμουρ Χερς (Seymour M. Hersh), μετά από μια σειρά συνεντεύξεων με αξιωματούχους στην Ευρώπη, την Μέση Ανατολή και τις ΗΠΑ, αποκάλυψε στο περιοδικό New Yorker (28 Ιουνίου 2004) τα σχέδια του Ισραήλ για το ιρακινό Κουρδιστάν –που χαρακτηρίζεται από τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες ως «Plan B». Σύμφωνα με τον Χερς, «στελέχη του ισραηλινού στρατού και των μυστικών υπηρεσιών εργάζονται σιωπηλά στο Κουρδιστάν, εκπαιδεύοντας κουρδικές μονάδες κομμάντο και, το πιο σημαντικό για το Ισραήλ, πραγματοποιώντας μυστικές επιχειρήσεις μέσα στις κουρδικές περιοχές του Ιράν και της Συρίας. Ανάμεσα στις ισραηλινές αποστολές περιλαμβάνονται μέλη της Μοσσάντ, που δουλεύουν στο Κουρδιστάν παριστάνοντας τους επιχειρηματίες και, σε ορισμένες περιπτώσεις, δεν έχουν καν ισραηλινό διαβατήριο».

Το Intel Brief, ένα ενημερωτικό δελτίο που γράφεται από τον Philip Giraldi, πρώην στέλεχος στο γραφείο της CIA στην Κωνσταντινούπολη, δημοσίευε τα εξής: «Εμπιστευτική έκθεση τουρκικών πηγών αναφέρει ότι οι Τούρκοι ανησυχούν όλο και περισσότερο από την διευρυνόμενη παρουσία του Ισραήλ στο Κουρδιστάν και την συζητούμενη ενθάρρυνση των κουρδικών φιλοδοξιών για την δημιουργία ανεξάρτητου κράτους…».

Το ζήτημα-κλειδί για τις εξελίξεις στην Μέση Ανατολή, εκτός από την κλιμάκωση της επίθεσης στον άξονα Συρίας-Λιβάνου-Ιράν, θα είναι το Κουρδιστάν. Οι Τούρκοι έχουν καταλάβει ότι το κουρδικό κράτος είναι τελειωμένη ιστορία και απομένει η διευθέτηση των συνόρων του. Ήδη οι κουρδικοί νομοί εντός της Τουρκίας ζουν περισσότερο από την σχέση τους με το ιρακινό Κουρδιστάν παρά με την Άγκυρα.

Η προχθεσινή επίθεση κουρδικού στρατιωτικού σώματος κατά τουρκικού φυλακίου της Στρατοχωροφυλακής διότι δεν το ενέκρινε το ΡΚΚ είναι χαρακτηριστικό του βαθμού αυτονομίας των κουρδικών επαρχιών της Τουρκίας.

Η Ελλάδα, με δεδομένη την ανυπαρξία της ως κυρίαρχο κράτος στην περιοχή μετά την τροϊκανή κατοχή και με ένα τεράστιο δημογραφικό και λαθρομεταναστευτικό πρόβλημα, θα βρεθεί το επόμενο διάστημα ανάμεσα στις γεωπολιτικές συμπληγάδες ανίκανη, όχι μόνο να εκμεταλλευθεί τις δυνητικά φιλελληνικές δυνάμεις και την ανερχόμενη ισχύ της Ρωσσίας, αλλά και να υπερασπίσει τα νόμιμα ζωτικά της συμφέροντα. Αυτός είναι άλλος ένας λόγος για να ανατραπεί άμεσα το «κουρασμένο» δωσιλογικό ελληνικό πολιτικό κατεστημένο. Η αδούλωτη και πανέμορφη, παρά τις πληγές της, Δαμασκός στέλνει ένα ακόμα μήνυμα στους Έλληνες: Αντισταθείτε!

 

Posted in Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Διεθνής Πρωτοβουλία για την Ειρήνευση στη Συρία – The International Peace in Syria Initiative

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 23 Ιουνίου 2013

Διεθνής Πρωτοβουλία για την Ειρήνευση στη Συρία

Συναντήσεις με εκπροσώπους της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης στη Δαμασκό και στο Λίβανο

 

Από το Σεπτέμβριο του 2012 η «Διεθνής Πρωτοβουλία για την Ειρήνευση στη Συρία» έχει πραγματοποιήσει συναντήσεις εκτός και εντός Συρίας. Από τις 2-8 Ιουνίου του 2013, η «Πρωτοβουλία» συναντήθηκε με εκπροσώπους της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης και θρησκευτικές οργανώσεις.

 

Το κλιμάκιο της «Διεθνούς Πρωτοβουλίας» που μετείχε στις συναντήσεις περιλάμβανε επιφανείς προσωπικότητες της κοινωνίας των πολιτών από την Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική (τα ονόματα επισυνάπτονται), που εκπροσωπούν όλους όσους  ενδιαφέρονται για την ειρήνη και την δικαιοσύνη στη Συρία. Στόχος της «Πρωτοβουλίας» είναι να συμβάλει στο οριστικό τέλος του πολέμου και των δεινών του Συριακού λαού μέσω της δημιουργίας ευνοϊκών συνθηκών για την προώθηση της πολιτικής διαδικασίας μέσω διαλόγου και  διαπραγματεύσεων.

 

Για να επιτύχει αυτό το στόχο, συναντήθηκε με  εκπροσώπους  του Συριακού κράτους στο υψηλότατο επίπεδο,  με  οργανώσεις και κόμματα της αντιπολίτευσης εντός και εκτός της χώρας, καθώς επίσης και με θρησκευτικές και μη-κυβερνητικές οργανώσεις.

 

Η Πρωτοβουλία έγινε δεκτή και ενημερώθηκε για όλες τις πλευρές και την ουσία της σύγκρουσης. Οι προτάσεις της ακούστηκαν με προσοχή.

 

Στη βάση των συζητήσεων που διεξήχθησαν, η Πρωτοβουλία διαπίστωσε συγκεκριμένα σημεία σύγκλισης και έφθασε στα εξής συμπεράσματα:

  1. Η σύγκρουση δεν μπορεί να λυθεί με στρατιωτικά μέσα.
  2. Υπάρχει ανάγκη για πολιτική λύση, η οποία θα βασίζεται στο διάλογο και στις διαπραγματεύσεις και θα έχει ως στόχο να σχεδιάσει ένα πλαίσιο  πολιτικών μετάβασης στην ειρήνευση.  ν ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ ιωτγορρ’γματεράσματα:

2.

  1. Υπάρχει  σοβαρή πιθανότητα ο  πόλεμος μεταξύ θρησκευτικών δογμάτων να εξαπλωθεί εκτός των Συριακών συνόρων, γεγονός που κάνει την ειρήνευση ακόμη πιο επείγουσα.
  2. Η σύγκρουση έχει επιφέρει καταστροφικές συνέπειες στον Συριακό λαό. 6,8 εκ. άνθρωποι έχουν ανάγκη άμεσης  βοήθειας, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ.
  3.  Η εισροή οπλισμού και η οικονομική στήριξη για την αγορά του, η είσοδος ξένων  πολεμιστών και οπλισμένων ομάδων από άλλες χώρες, που έχουν ως στόχο τη συνέχιση του πολέμου, πρέπει επίσης να σταματήσουν.
  4. Το εμπάργκο έχει αυξήσει τη δυστυχία του Συριακού λαού και είναι ένας από τους παράγοντες που επηρεάζει αρνητικά την παράδοση της απαραίτητης βοήθειας.
  5. Η «Διάσκεψη Γενεύη ΙΙ» πρέπει να έχει τη συμμετοχή και την υποστήριξη όλων των εμπλεκόμενων πλευρών και οφείλει να εκπληρώσει τις προσδοκίες του Συριακού λαού, βασιζόμενη στις αξίες του δικαίου για τους κατεστραμμένους, τους εκτοπισμένους και τους καταπιεσμένους.

 

Η «Πρωτοβουλία για την Ειρήνευση στη Συρία» συμφωνεί με όλες τις παραπάνω διαπιστώσεις. Στη διάρκεια των συζητήσεων, παρουσιάστηκαν διάφορες προτάσεις μεταξύ των οποίων είναι:

  • Διοργάνωση Διάσκεψης με τη συμμετοχή της Συριακής κοινωνίας των πολιτών η οποία θα πραγματοποιηθεί το πιθανότερο  στην Αυστρία με στόχο τη στήριξη της ειρηνευτικής διαδικασίας και την ανοικοδόμηση των υποδομών της χώρας, δίνοντας  ιδιαίτερη έμφαση στο ρόλο των γυναικών στην ειρηνευτική διαδικασία.
  • Η δημιουργία τοπικών ζωνών μη-χρήσης βίας γύρω από νοσοκομεία, σχολεία, πολιτιστικά και θρησκευτικά κέντρα με τη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού.
  • Η υιοθέτηση βημάτων καλής θελήσεως με τη συμμετοχή δυνάμεων στο έδαφος που θα συμβάλλουν στην απελευθέρωση φυλακισμένων, αιχμαλώτων πολέμου και ατόμων που έχουν απαχθεί, ιδιαίτερα αυτών που ανήκουν σε ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
  • Η υποστήριξη της προσπάθειας δημιουργίας Ευρωπαϊκής Κοινοβουλευτικής Αντιπροσωπείας, η οποία θα συμβάλλει στην ενθάρρυνση του διαλόγου μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών.

 

Η «Πρωτοβουλία» πιστεύει ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηθική υποχρέωση πέρα από τον τερματισμό του πολέμου στη Συρία. Κάθε επιπρόσθετη ανθρώπινη δυστυχία   πρέπει να αποφευχθεί και να τεθεί τέλος στην καταστροφή των υποδομών υγείας και της πολιτιστικής κληρονομιάς. Κάθε ημέρα συνέχισης του πολέμου σηματοδοτεί τη βαθύτερη διάβρωση του κοινωνικού ιστού και συνεπώς μειώνει τη δυνατότητα επίτευξης βιώσιμης ειρήνης, βασισμένης στις αξίες του ανθρωπισμού και του δικαίου.

 

Υποστηρίζουμε την ασφάλεια όλων των πολιτών, ιδιαιτέρως των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, και καλούμε για τον αυστηρότερο σεβασμό του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου και του δικαίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Παράλληλα κάνουμε έκκληση  για τον τερματισμό των άνευ διακρίσεως επιθέσεων σε μη στρατιωτικούς στόχους και την ενίσχυση της πρόσβασης του Συριακού Ερυθρού Σταυρού και άλλων οργανώσεων για την παράδοση και διανομή φαρμάκων, καθώς και για την άρση του εμπάργκο.

 

Πιστεύουμε αταλάντευτα στην  θεμελιώδη σημασία της αρχής της αυτοδιάθεσης στο πλαίσιο της κυριαρχικής  εδαφικής και πολιτικής ακεραιότητας της Συρίας, η οποία να βασίζεται στην ελευθερία της έκφρασης και το σεβασμό των πολιτισμικών, οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.

 

Απορρίπτουμε κάθε ξένη επέμβαση. Είμαστε ενάντιοι σε κάθε ιμπεριαλιστική ή περιφερειακή προσπάθεια για τη δημιουργία  κρατών θεοκρατικού χαρακτήρα και τον επανασχεδιασμό των συνόρων στη Μ. Ανατολή με σκοπό τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και του μέλλοντος της περιοχής. Προασπίζουμε επίσης τα αναφαίρετα δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού λαού. Η συνέχιση της στρατιωτικής δράσης  μπορεί μόνο να βαθύνει την εξάρτηση, να επιτρέψει την ξένη επέμβαση, να προκαλέσει  πολλαπλασιασμό του αριθμού των θυμάτων και εν τέλει να οδηγήσει στο χάος και την καταστροφή.

 

Η «Πρωτοβουλία» θα συνεχίσει τη δραστηριότητά της, θα προωθήσει το διάλογο ανάμεσα σε όλες τις πλευρές, θα προτείνει μέτρα για την ανακούφιση του Συριακού λαού από τα δεινά του πολέμου και θα προωθήσει τη διαδικασία συμφιλίωσης καθοδηγούμενη από τον ίδιο το  Συριακό λαό.

 

Βηρυτός, 13 Ιουνίου 2013

The International Peace in Syria Initiative

meets with Government and Opposition in Damascus and Lebanon

 

STATEMENT

 

 

Since September 2012 the Peace in Syria Initiative has undertaken consultations inside and outside Syria. Between June 2 and 8, the Peace in Syria Initiative met with high ranking government officials, opposition and religious organizations.

 

This international initiative is composed of prominent civil society figures from Europe and Latin America (list attached) representing all those concerned with peace and justice in Syria. Its aim is to contribute to the end of the war and the suffering by helping create favourable conditions for the advancement of the political process through dialogue and negotiations.

 

In order to achieve such an aim, we met with State officials at high levels and various groups and parties of the opposition inside and outside the country, along with religious organizations and international and non-governmental bodies.

 

We have been received, have been informed on the aspects and essence of the conflict, and have been heard.

 

On the basis of the discussions held, the Initiative identified key areas of agreement and drew the following conclusions:

 

1          The conflict cannot be solved by military means.

 

2          There is a need for a viable political solution based on dialogue and negotiations and aiming at drawing up a political transitional framework.

 

3          A sectarian war is now in the making and there is a real possibility of it becoming transnational, making peace all that more urgent.

 

4          The conflict has had a catastrophic impact on the Syrian people as 6.8 million people are in need of assistance, according to interviewed United Nations officials.

 

5          The inflow and funding of weapons, soldiers, foreign fighters and militia from the outside aimed at continuing the war must all stop.

 

6          The embargo has increased misery among the population and is a factor, among others, affecting the delivery of the much needed assistance.

 

7          The Geneva II meeting must be attended and supported by all relevant parties in a way that genuinely meets the social aspirations of the Syrian people based on justice for the dispossessed, displaced and oppressed.

 

The Peace-in-Syria initiative agrees with the above considerations.

 

In the course of its discussions, various suggestions were presented to the parities including the following:

 

– Organizing a Syrian civil society conference to be held possibly in Austria in support of peace-building and Syrian infrastructure reconstruction with an emphasis on the role played by women in the peace building process.

 

– Local zones of non-violence around places such as hospitals, schools, cultural and religious centres with the aid of the Red Crescent.

 

– Good will steps by contending forces on the ground for the release of prisoners, hostages and kidnapped persons, particularly those most vulnerable.

 

– Formation of a European parliamentary delegation to encourage dialogue among the parties concerned.

 

The Initiative believes there is no higher moral imperative at this time than that of ending the killing and the suffering in Syria. Further misery must also be avoided by ending the destruction of medical infrastructure and cultural patrimony. Every day that the war continues signifies a further erosion of the social fabric of the nation and therefore the capacity to build a lasting peace based on justice.

 

We further believe that a genuine solution to the conflict should arise from a political process and outcome consistent with basic democratic and human rights, Syrian sovereignty, principles of international law and international humanitarian law.

 

We join in advocating for the security of all civilians, particularly vulnerable groups, and call for the strictest adherence to international humanitarian and human rights law including the end of indiscriminate attacks against non-military targets and enhanced humanitarian access for Syrian Red Crescent and others for the delivery and distribution of medicines ending the embargo on the same.

 

We strongly believe in the fundamental importance of the principle of self-determination in a context of the sovereign territorial and political integrity of Syria based also on freedom of expression and respect for cultural, economic and social rights.

 

We reject all foreign intervention in the Syrian conflict. We warn against imperial and regional attempts to create sectarian states and redraw the map of the Middle East in order to control the resources and the future of this region while also ignoring the inalienable rights of the Palestinian people. The continuation of military action can only increase external dependence, foreign intervention and the multiplication in the number of victims leading to uncontainable chaos and destruction.

 

The Initiative will continue its work and promote discussion among the parties of and immediate measures to alleviate suffering and promote Syrian-led reconciliation.

 

Beirut, June 14, 2013

 

The participants of the delegation:

 

José Raul Vera López, catholic bishop of the Dioceses of Saltillo, Mexico                                   

 

Jaqueline Campbell Davila, Human Rights expert, Mexico

 

Alejandro Bendaña , historian and specialist in post-war  peace building, worked with the United Nations in Somalia, Nicaragua                           

 

Engel Christiane Reymann, publicist from LINKE, Germany                                                           

 

Odysseas Nikos Boudouris, Member of the Greek Parliament and ex chairman of Medecins Sans Frontieres, Greece                                               

 

Francois Houtart, catholic priest and sociologist of religion, founder of Alternative Forum, Belgium                                                      

 

Mireille Cécile Agnés Fanon ep. Mendes France, President F. Fanon Institution, International Law expert, France

 

Evangelos Pissias, Professor of water management and coordinator of the Gaza Flotilla, Greece                                           

 

Maria Dimitropoulou, political scientist, expert in conflict resolution, Greece                                                              

 

Moreno Pasquinello, publicist and international coordinator of the Global March on Jerusalem, Italy                                                          

 

Wilhelm Langthaler, Middle East expert and peace activist, Austria                                                             

 

Leo Gabriel, social anthropologist, member of the IC of the World Social Forum, Austria.

                                                       

Members of the Delegation  who couldn’t participate due to “force majeur” reasons, providing  letter of support and  adherence to the mission:

 

Adolfo Pérez Esquivel, Nobel Peace Price Laureate, Argentine

 

Wolfgang, Gehrcke, Head of “Die LINKE” Parliamentariann group,  Germany

 

 

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Μοναχή αποκαλύπτει το παιχνίδι υποκρισίας στη Συρία

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 31 Αυγούστου 2012

Η μοναχή Agnès Mariam de la Croix ζει στη Συρία εδώ και 20 χρόνια. Η στάση απέναντι στους περίφημους «ακτιβιστές» ουσιαστικά μισθοφόρους-φανατικούς μουσουλμάνους οι οποίοι έχουν εισβάλλει στη Συρία, είναι γνωστή εδώ και καιρό όταν η θαρραλέα αυτή μοναχή αποκάλυψε ότι την ομαδική σφαγή στην Χούλα έκαναν οι μισθοφόροι και όχι ο Στρατός της Συρίας όπως τα δυτικά ΜΜΕ –και τα περισσότερα στην Ελλάδα- είχαν αρχικά αναφέρει.

Η Agnès Mariam de la Croix ζει στη μονή του St. James κοντά στο χωριό Qara και ήταν από τους πρώτους οι οποίοι μίλησαν για τα εγκλήματα των μισθοφόρων στην Χούλα από μαρτυρίες προσφύγων που βρήκαν καταφύγιο στο μοναστήρι. Στο βίντεο που ακολουθεί η Agnès Mariam ξεσκεπάζει ουσιαστικά το παιχνίδι υποκρισίας που διεξάγεται στη Συρία και μιλά με απόλυτη ειλικρίνεια για όσα συμβαίνουν σήμερα στην πολύπαθη αυτή χώρα.

 «Υποφέρουμε από έλλειψη ασφάλειας και από αβέβαιο μέλλον. Είμαστε απομονωμένοι σαν κακοήθεις όγκοι. Σε κάθε μέρος έχουμε ένοπλους οι οποίοι εκδράμουν σε αστικές περιοχές  αναγκάζοντας τον άμαχο πληθυσμό να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να υπακούουν στις διαταγές τους.

Αυτό που θέλουν οι ένοπλοι είναι να παραλύσουν την καθημερινή ζωή έτσι ώστε να μην υπάρχουν ανοικτά καταστήματα, ώστε αν κάποιος χρειαστεί κάτι να μην μπορεί να βρει τίποτα και φυσικά δεν μπορούμε να βρούμε είδη πρώτη ανάγκης, υπάρχει έλλειψη από καύσιμα, οι ώρες που έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα είναι περιορισμένες, και ο φόβος είναι διάσπαρτος γιατί δεν γνωρίζεις πότε θα έρθει η σειρά σου, για να θεωρηθείς ως συνεργαζόμενος (σ.σ. με τις κυβέρνηση).

Θεωρούμε ότι κάτι πάει δεν καλά και αυτό επιδεινώνεται μέρα με την ημέρα, με τον αγώνα αυτό που λέγεται ότι είναι για την ελευθερία και τη δημοκρατία.

Δεν είμαι από τη Συρία, αλλά ζω στη Συρία εδώ και 20 χρόνια. Η Συρία ήταν κάτω από ένα καθεστώς το οποίο είχε τα χαρακτηριστικά ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος όχι όμως με την έννοια της καταπίεσης προς τον κόσμο αλλά με την έννοια ότι όποια απόφαση παιρνόταν αυτή λαμβανόταν από μερικούς ανθρώπους.

Υπήρχε όμως ασφάλεια, υπήρχε τροφή, εκπαίδευση, και οι άνθρωποι ζούσαν ανεκτά χωρίς όμως να μπορούν να πουν τη γνώμη τους δημόσια.

Τώρα αυτός ο ολοκληρωτισμός δεν είναι καλός και είναι ξεπερασμένος, αλλά εάν οι ένοπλοι  εξεγερμένοι εφαρμόσουν ένα άλλο ολοκληρωτισμό ο οποίος μπορεί να χειρότερος από τον προηγούμενο, γιατί τώρα υπάρχει αίμα, μπορεί να σε αποκεφαλίσουν, την περασμένη εβδομάδα στο χωριό μας έκοψαν τα δάχτυλα ενός ανθρώπου τον οποίο κατηγορούσαν  ως συνεργάτη του καθεστώτος, ο οποίος δεν ήταν καν από το χωριό αυτό, στη συνέχεια τον αποκεφάλισαν και τον έκοψαν σε κομμάτια, και τον άφησαν έτσι στο δρόμο ώστε και τα παιδιά ακόμη να τον βλέπουν.

Τέτοιες πράξεις βαρβαρότητας δεν μπορούν να βοηθήσουν τον κόσμο να πιστέψει, ότι αυτό που συμβαίνει είναι ένας αγώνας για την ελευθερία.

Η πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας ουσιαστικά κρατείται ως όμηρος και κάποιες φορές ως όργανο ως μέσο από τους ένοπλους αυτούς (σ.σ. μισθοφόροι) οι οποίοι έρχονται και επιλέγουν ως πεδίο μάχης τις πόλεις. Γιατί; γιατί δεν πάνε σε άλλες περιοχές που δεν έχουν πόλεις, είμαστε γεμάτοι από ερημικές εκτάσεις. Αυτό όμως που είναι ιδιαίτερα σκανδαλώδες και μας αφήνει στην απελπισία είναι ότι ο Δυτικός κόσμος φαίνεται ότι υποστηρίζει την άνοδο αυτή της θρησκευτικής βίας μόνο και μόνο για να ανατρέψει το καθεστώς.

Είμαστε κατά της βίας και είμαστε κατά της δικαιολόγησης της βίας. Δεν μπορείς να πεις ότι αυτός ο άνθρωπος σκοτώνει ένα άλλο άνθρωπο και είναι δικαιολογημένος στο να τον σκοτώσει. Ακόμη περισσότερο όταν με τις πράξεις του θέτει σε κίνδυνο και έχει σοβαρές παράπλευρες απώλειες σε ολόκληρο τον άμαχο πληθυσμό ο οποίος από την αρχή της διαμάχης ήταν ουδέτερος. Αυτό ήταν που συνέβη στο Χαλέπι.

Ξέρετε είμαστε υπεύθυνοι και δεν είμαστε υπεύθυνοι σήμερα, είμαστε απέναντι στην ιστορία. Όταν όλες αυτές οι φρικαλεότητες που έχουν συμβεί αποκαλυφθούν, όταν δείτε την οικογένεια της οποίας η κόρη έχει βιαστεί, η για συνολικές κακοποιήσεις, για οικογένειες όπου ο γιός τους αποκεφαλίστηκε, ή ο πατέρας τους απάχθηκε, ξέρετε ότι υπάρχουν χιλιάδες πολίτες για τους οποίους κανείς δεν γνωρίζει που βρίσκονται γιατί έχουν απαχθεί.

Υπάρχουν πολλές συμμορίες που ισχυρίζονται ότι είναι με την επανάσταση αλλά στην πραγματικότητα είναι απλά συμμορίες κακοποιοί, που έρχονται και ζητούν λύτρα από τις οικογένειες των απαχθέντων. Κάποιοι άλλοι έχουν θρησκευτικό φανατισμό. Παίρνουν κάποιο αιχμάλωτο επειδή είναι Αλαουίτης, κάποιον άλλο επειδή είναι μετριοπαθής μουσουλμάνος. Δεν ξέρουμε τι γίνεται είναι ένα κομφούζιο, είναι ένα χάος.

Αυτό όμως που θλίβει πραγματικά είναι το γεγονός ότι η διεθνής κοινότητα κρατά στα χέρια της ένα παράδοξο. Από τη μια πλευρά λέει με υποκρισία «θέλουμε ειρήνη θέλουμε να προστατέψουμε τον άμαχο πληθυσμό» θέλουν μάλιστα και να επέμβουν με στρατιωτικό τρόπο όπως έγινε σε άλλες χώρες, αλλά από την άλλη πλευρά χρηματοδοτούν, στέλνουν πληροφορίες και όπλα σε ενόπλους που πραγματικά δεν ξέρεις από πού έρχονται.

Εμείς εργαζόμαστε από κοινού με τους θρησκευτικούς μας ηγέτες, με τους θρησκευτικούς ηγέτες των μουσουλμάνων αλλά και συγκεκριμένων φυλών για την ειρήνη λκέγ0οντας ότι υπάρχει δρόμος για τη μη βία, αλλά και την πραγματική μη βία.

Οι πολίτες της Συρίας είναι αναστατωμένοι και ζητάμε από τις οργανώσεις δικαιωμάτων του ανθρώπου, δικαιώματα όχι μόνο για τους ενόπλους αλλά δικαιώματα για τον άμαχο πληθυσμό ο οποίος είναι παγιδευμένος ανάμεσα στις δύο παρατάξεις.

Ζητάμε επίσης να μας απαντήσουν γιατί οι μάχες πρέπει να γίνονται μέσα σε αστικά κέντρα.  Μιλώντας με κατοίκους στο Χαλέπι κανείς δεν ξέρει από πού αυτοί οι ένοπλοι ήρθαν. Είτε ήρθαν από χωριά βόρεια από την πόλη είτε ήρθαν από το εξωτερικό. Τι κάνουν στο Χαλέπι, γιατί το κάνουν γιατί χρηματοδοτούνται και βοηθούνται και εξοπλίζονται και γιατί παρεμβάλλονται ανάμεσα σε αμάχους σε αστικές περιοχές και μετά κατηγορούν το καθεστώς ότι βομβαρδίζει αμάχους;

 Σας παρακαλώ, μην εισέρχεστε σε περιοχές αμάχων, μην εισέρχεστε σε πόλεις. Πηγαίνετε στην έρημο εάν θέλετε να κάνετε τον πόλεμό σας.

Θέλω να πω σε όσους  με βλέπουν τώρα, είμαι Χριστιανή και πιστεύω στο Θεό, πιστεύω στον Ιησού Χριστό. Η μη βία είναι ο καλύτερος τρόπος για να πετύχουμε τους σκοπούς μας.

Τέλος  μοναχή Agnès Mariam de la Croix κάνει έκκληση προς όλες τις κατευθύνσεις λέγοντας:

«Αφήστε το λαό της Συρίας ήσυχο, αφήστε μας ήσυχους. Δεν φέρνετε τίποτα άλλο από θάνατο, φόβο, ανασφάλεια, χάος με τις μεγάλες σας ιδέες, τις μεγάλες σας διακηρύξεις και τις μεγάλες σας δυνάμεις.  Αφήστε το λαό της Συρίας ήσυχο. Αρκετά. Και σταματήστε να χρηματοδοτείται και να εξοπλίζετε τους αντάρτες τους οποίους φέρνετε από πού δεν ξέρω.

Και εμείς λυπούμαστε για αυτούς του ανθρώπους γιατί έχουν οικογένειες έχουν μητέρες αλλά πολλές φορές μάχονται και δεν ξέρουν που μάχονται αλλά νομίζουν ότι με το να πολεμούν και σκοτωθούν θα πάνε στον παράδεισο».

http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=52313&Itemid=137

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Ανάλυση της κατάστασης στη Συρία. Μέρος Β’

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 3 Αυγούστου 2012

Δεύτερο Μέρος.

Όταν πήγα για πρώτη φορά στη Συρία το 1966, η χώρα κυριαρχούταν πολιτικά ακόμα από την σουνιτική μουσουλμανική πλειοψηφία της που κατείχε όλους τους οικονομικούς και κοινωνικούς μοχλούς. Και οι σουνίτες αστοί αγόραζαν ακόμα  από τη κοινότητα των Αλαουιτών  -μερικές φορές με συμβολαιογραφική πράξη-  νεαρά αγόρια και κορίτσια τα οποία ήταν ισόβιοι αληθινοί σκλάβοι, αγροτικοί εργάτες η οικοδόμοι για τα αγόρια, υπηρέτριες για τα κορίτσια.

Οι Αλαουίτες είναι μια θρησκευτική και κοινωνική κοινότητα που διώκεται για πάνω από χίλια χρόνια. Σας δίνω εδώ μια σύντομη περιγραφή και σχηματική που θα έκανε πιθανώς τους εμπειρογνώμονες να ουρλιάζουν, αλλά ο χρόνος λείπει για να κάνω μια ολοκληρωμένη παρουσίαση.

Προερχόμενοι το δέκατο αιώνα από τα σύνορα της αραβικής αυτοκρατορίας και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από ένα μακρινό σχίσμα του σιιτισμού, ασκούν ένα είδος πολύπλοκου μυστικιστικού συγκρητισμού μεταξύ στοιχείων του Σιιτισμού, στοιχείων του Ελληνιστικού Πανθεϊσμού, του Περσικού Ζωροαστρισμού και του Βυζαντινού Χριστιανισμού. Οι ίδιοι ορίζονται με το όνομα Αλαουίτες   -ήτοι οι υποστηρικτές του Αλί, του γιου του Προφήτη-   όταν θέλουν να περάσουν ως μουσουλμάνοι και με το όνομα Nosairis  -από το όνομα του Ιμπν Νοσαϊρ, του μυστικιστή σιίτη που ίδρυσε το ρεύμα τους-  όταν θέλουν να διακρίνουν τους εαυτούς τους από τους Μουσουλμάνους.  Και  -πράγματι-  είναι τόσο μακριά από το Ισλάμ όσο μπορούν να είναι ότι η σαμανιστές της Σιβηρίας.

Και αυτά δεν τους έφεραν την ευτυχία …. Για όλες τις μονοθεϊστικές θρησκείες, δεν υπάρχει χειρότερο έγκλημα από την αποστασία. Οι Αλαουίτες θεωρούνται από το σουνιτικό Ισλάμ ως οι χειρότεροι αποστάτες. Αυτό τους χάρισε το δέκατο τέταρτο αιώνα μια φετβά του Σαλαφιστή νομικού συμβούλου Ιμπν Ταϊμίγια, πρόδρομου του σημερινού ουαχαμπισμού,  ο οποίος συνταγογράφησε τον συστηματικό διωγμό τους και τη γενοκτονία τους. Παρόλο που ο Ιμπν Ταϊμίγια θεωρείται μη εξουσιοδοτημένος ερμηνευτής της Ισλαμικής Γραφής, η φετβά του δεν αμφισβητήθηκε ποτέ και εξακολουθεί να είναι επίκαιρη, ιδιαίτερα μεταξύ των Σαλαφιστών, των Ουαχαμπιτών και των Αδελφών Μουσουλμάνων. Κυνηγημένοι και διωγμένοι, οι Αλαουίτες αναγκάστηκαν να βρουν καταφύγιο στα άγονα παράκτια βουνά μεταξύ του Λιβάνου και της σημερινής Τουρκίας, ενώ παράλληλα έδωσαν στα πιστεύω τους μια ερμητική και εσωτερική δομή, επιτρέποντας την απόκρυψη και το ψεύδος για να ξεφύγουν από τους βασανιστές τους.

Έπρεπε να περιμένουν μέχρι τα μέσα του εικοστού αιώνα για να πάρουν την εκδίκηση τους. Υποτελείς των ξένων στρατιωτικών κατοχών για αιώνες, οι σουνίτες μουσουλμάνοι αστοί της Συρίας έκαναν το κλασικό λάθος των φτασμένων, από τότε που η χώρα τους πήρε την ανεξαρτησία της το 1943. Θεωρώντας ότι το επάγγελμα των όπλων ήταν κακοπληρωμένο και ότι ο στρατός ήταν μόνο ένα μέτριο μέσο κοινωνικής ανόδου, ήταν απρόθυμοι να στείλουν τους γιους τους στο στρατό. Αποτέλεσμα: άφησαν την διοίκηση του στρατού της νεανικής χώρας στους φτωχούς, δηλαδή στις μειονότητες: Χριστιανούς, Ισμαηλίτες, Δρούζους, Σιίτες και στους Αλαουίτες ειδικότερα. Και όταν δίνεις τον έλεγχο των όπλων στους φτωχούς και διωγμένους, υπάρχει σχεδόν βέβαιος κίνδυνος ότι θα το χρησιμοποιήσουν για να κλέψουν τους πλούσιους και να εκδικηθούν. Αυτό είναι ό, τι συνέβη στη Συρία από τη δεκαετία του ’60.

Στη δεκαετία του ’70, ο Χάφεζ αλ Άσαντ, με καταγωγή από μία από τις φτωχότερες οικογένειες της κοινότητας των Αλαουιτών, ο οποίος έγινε επικεφαλής της Πολεμικής Αεροπορίας και έπειτα υπουργός άμυνας, κατάλαβε την εξουσία δια της βίας για να εξασφαλίσει την εκδίκηση και τη προστασία της μειονότητας στην οποία ανήκει η οικογένειά του και οι συμμαχικές μειονότητας  -Χριστιανοί και Δρούζοι-  οι οποίοι τον βοήθησαν στην πορεία του προς στην εξουσία. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη μεθοδική εξασφάλιση για αυτές τις μειονότητες  -και ιδιαίτερα της δικής του- του έλεγχου όλων των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών μοχλών της χώρας, με τρόπους και αυταρχικές μεθόδους που μπορείτε να βρείτε στην αναλυτική περιγραφή σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια.

Αντιμέτωπος με την άνοδο του φονταμενταλισμού, που εξαπλώνεται χάρη σε όλες τις σημερινές αναταραχές στον αραβικό κόσμο, ο διάδοχός του βρίσκεται, όπως οι Εβραίοι στο Ισραήλ, με τη πλάτη στη θάλασσα με τη μόνη επιλογή να κερδίσει ή να πεθάνει. Οι Αλαουίτες ενώθηκαν κατά την αντίστασή τους με άλλες θρησκευτικές μειονότητες στη Συρία, τους Δρούζους, Σιίτες, Ισμαηλίτες και κυρίως με τους Χριστιανούς όλων των δογμάτων που είχαν μάθει την τύχη των αδελφών τους στο Ιράκ και των Κοπτών της Αιγύπτου.

Διότι, σε αντίθεση με την λιτανεία που πλασάρουν οι φαρισαίοι οι οποίοι ισχυρίζονται ότι «αν δεν παρέμβουμε στη Συρία, η χώρα θα βυθιστεί σε εμφύλιο πόλεμο» …. εεε, όχι, η χώρα δεν θα βυθιστεί σε εμφύλιο πόλεμο. Σε εμφύλιο πόλεμο, η χώρα βρίσκεται από το 1980, όταν ένα κομάντο της Μουσουλμανικής Αδελφότητας εισήλθε στην Σχολή Δοκίμων του Στρατού Ξηράς στο Χαλέπι, έκανε προσεκτική διαλογή των Σουνιτών και Αλαουιτών Δοκίμων και μαχαίρωσαν 80 Αλαουίτες Δόκιμους σε εφαρμογή της φετβά του Ιμπν Ταϊμίγια.

Οι Αδελφοί το πλήρωσαν ακριβά το 1982 στη Χαμά  -προπύργιο της Αδελφότητας- την οποία ισοπέδωσε μεθοδικά ο θείος του σημερινού προέδρου κάνοντας μεταξύ 10 και 20.000 νεκρούς. Αλλά η διακοινοτική βία δεν έπαψε ποτέ από τότε, ακόμα και αν το καθεστώς έκανε τα πάντα για να την αποκρύψει.

Και έτσι, να προτείνεις στους Αλαουίτες και στις άλλες μη αραβικές ή μη σουνιτικές μειονότητες της Συρίας να δεχθούν μεταρρυθμίσεις που θα επιτρέψουν στους Σαλαφιστές ισλαμιστές να επιστρέψουν στην εξουσία, είναι ακριβώς σαν να προτείνεις στους Αφροαμερικανους να επιστρέφουν στο status quo πριν από τον Εμφύλιο Πόλεμο των ΗΠΑ. Θα πολεμήσουν, και με αγριότητα, ενάντια σε μια τέτοια προοπτική.

Μη συνηθισμένο με τις πρακτικές της επικοινωνίας, το συριακό καθεστώς άφησε αυτό το μονοπώλιο στην αντιπολίτευση. Αλλά όχι οποιαδήποτε αντιπολίτευση. Διότι υπάρχουν στη Συρία γνήσιοι φιλελεύθεροι δημοκράτες ανοικτοί στον κόσμο, οι οποίοι δεν αναπροσαρμόζονται εύκολα με το αυταρχισμό του καθεστώτος και που ήλπιζαν ότι ο Μπασάρ Άσαντ θα προέβησε σε πολιτικό άνοιγμα. Από τον τελευταίο κατάφεραν μόνο να πάρουν χώρους ελεύθερης οικονομικής δραστηριότητας σε αντάλλαγμα με τη παραίτηση τους από τις αξιώσεις τους για φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις απόλυτα δικαιολογημένες άλλοτε. Αλλά όλοι αυτοί είναι τόσο διάσπαρτοι, χωρίς μέσα και υποστήριξη. Δεν έχουν φωνή και θεωρούνται ότι δεν ακούγονται από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, διότι, ως επί το πλείστον, δεν είναι από εκείνους που διεκδικούν το λυντσάρισμα του «δικτάτορα» με δημοσιότητα, όπως έγινε στη Λιβύη.

Αν πληροφορούσαστε  σχετικά με τη Συρία από τα έντυπα και ραδιοτηλεοπτικά μέσα, ιδιαίτερα στη Γαλλία, δεν θα παραλείψατε να παρατηρήσατε ότι όλες οι πληροφορίες που αφορούν την κατάσταση προέρχονται από το «συριακό παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (OSDH)» ή πιο σύντομα «ΜΚΟ» , που είναι το ίδιο, η εν λόγω ΜΚΟ είναι πάντα το συριακό παρατηρητήριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το συριακό παρατηρητήριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ένα όνομα που ηχεί καλά στα δυτικά αυτιά των οποίων έγινε η προνομιακή πηγή πληροφοριών, για να μη πω μοναδική. Δεν έχει όμως τίποτε να κάνει με το σεβαστό Διεθνή Σύνδεσμο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Πρόκειται στη πραγματικότητα για παρακλάδι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και καθοδηγείται από ισλαμιστές μαχητές, από τους οποίους ορισμένοι είχαν καταδικαστεί στο παρελθόν για βίαιο ακτιβισμό, ιδιαίτερα ο ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος, κ. Ριάντ Αλ-Μαλέχ.  Η OSDH εγκαταστάθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 στο Λονδίνο, υπό την καλοπροαίρετη ηγεσία των αγγλοσαξονικών υπηρεσιών πληροφοριών και λειτουργεί σχεδόν ολόκληρα από κεφάλαια της Σαουδικής Αραβίας και τώρα του Κατάρ.

Δεν ισχυρίζομαι καθόλου ότι οι πληροφορίες από το OSDH είναι αναληθείς, αλλά, δεδομένης της γένεσης και του προσανατολισμού αυτής της οργάνωσης, εξακολουθώ να είμαι έκπληκτος ότι τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, ιδίως τα γαλλικά, που το χρησιμοποιούν ως μοναδική πηγή, χωρίς ποτέ να προσπαθήσουν να διασταυρώσουν ό, τι προέρχεται από αυτή τη οργάνωση.

Δεύτερη αγαπημένη πηγή των μέσων ενημέρωσης και δυτικών πολιτικών, το Συριακή Εθνικό Συμβούλιο, που ιδρύθηκε το 2011 στην Κωνσταντινούπολη με το μοντέλο του Λιβυκού Μεταβατικού Συμβουλίου με πρωτοβουλία, όχι του τουρκικού κράτους, αλλά του τουρκικού ισλαμιστικού κόμματος ΑΚΡ. Υποτιθέμενο να ενώσει όλες τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης στο καθεστώς, το ΣΕΣ ανάγγειλε το χρώμα του γρήγορα. Κατά την έννοια της λέξης …. Η εθνική σημαία της Συρίας έχει τρεις οριζόντιες ρίγες. Μια μαύρου χρώματος ήταν το χρώμα της δυναστείας των Αββασιδών, η οποία κυβέρνησε τον αραβικό κόσμο από τον 9ο έως τον 13ο αιώνα. Η άλλη, λευκού χρώματος, για να υπενθυμίσει την δυναστεία των Ομεγιάδων που κυβέρνησε το 7ο και 8ο αιώνα. Η τρίτη, κόκκινη, υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τις σοσιαλιστικές φιλοδοξίες του καθεστώτος. Από την ίδρυσή του, το ΣΕΣ αντικαταστήσε το κόκκινο με το πράσινο χρώμα του ισλαμισμού, όπως μπορείτε να δείτε στις αντι-καθεστωτικές διαδηλώσεις στις οποίες ακούει κανείς να ουρλιάζουν «Allahu Akbar!» παρά δημοκρατικά συνθήματα.

Ωστόσο, η πρωταρχική θέση που δίδεται στους Αδελφούς Μουσουλμάνους στο ΣΕΣ από το τουρκικό ΑΚΡ και το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έχει εξοργιστεί τελικά σχεδόν όλο τον κόσμο. Η Συρία δεν είναι η Λιβύη και οι μειονότητες που αντιπροσωπεύουν το ένα τέταρτο του πληθυσμού προτίθενται να εκφράσουν τη γνώμη τους, ακόμη και εντός της αντιπολίτευσης.  Κατά τη διάρκεια επίσκεψης μιας αντιπροσωπείας αντιπολιτευομένων Κούρδων της Συρίας στην Ουάσιγκτον τον περασμένο Απρίλιο, τα πράγματα πήγαν πολύ άσχημα. Οι Κούρδοι είναι σουνίτες μουσουλμάνοι, αλλά δεν είναι Άραβες. Και ως μη Άραβες, είναι καταδικασμένοι σε κατώτερη θέση από τους Αδελφούς. Ενώ είχαν έρθει για να παραπονεθούν στο State Department για την περιθωριοποίηση τους μέσα στο ΣΕΣ, τους απαντήθηκε ότι θα πρέπει να υποκύψουν στην εξουσία της Αδελφότητας ή να φροντίσουν μόνοι τους για τον εαυτό τους. Επιστρέφοντας στην Κωνσταντινούπολη πολύ θυμωμένοι, ενώθηκαν με άλλους αντιπάλους από την μειοψηφία για να διώξουν τον πρόεδρο του ΣΕΣ Bourhan Ghalioun, που ήταν τελείως υποταγμένος στους Αδελφούς, και να τον αντικαταστήσουν με έναν Κούρδο, τον Abdel Basset Saida ο οποίος θα κάνει ό, τι μπορεί   -δηλαδή όχι πολλά πράγματα-  για να μην χάσουν την φιλοξενία των Τούρκων ισλαμιστών, ούτε την πολιτική στήριξη των Αμερικανών νεο-συντηρητικών, και προπαντός, την οικονομική ενίσχυση από τους Σαουδάραβες και Καταριανούς.

Όλα αυτά δημιουργούν ασφαλώς αταξία, αλλά είναι ιδιαίτερα ενδεικτικό της κατεύθυνσης που οι ισλαμιστικές χώρες που υποστηρίζονται από τους Αμερικανούς νεο-συντηρητικούς προτίθενται να χαράξουν για τα κινήματα διαμαρτυριών στον αραβικό κόσμο.

Προφανώς, δεν είναι αυτές οι παρατηρήσεις που θα καθησυχάσουν τις μειονότητες στη Συρία και θα τις ενθαρρύνουν να συμβιβαστούν ή να συγκρατηθούν. Οι μειονότητες στη Συρία  -ειδικότερα, οι Αλαουίτες κατέχουν τους κρατικούς μηχανισμούς-   είναι μειονότητες που ανησυχούν για την επιβίωσή τους και θα την υπερασπιστούν με τη βία. Να βγει ο Πρόεδρος της Συρίας από το παιχνίδι μπορεί ίσως να έχει συμβολική σημασία, αλλά δεν θα αλλάξει το πρόβλημα. Δεν είναι ο ίδιος που είναι ο στόχος, δεν είναι αυτός ο οποίος είναι η αιτία, είναι ολόκληρη η κοινωνία, που θα αποδειχθεί ακόμα πιο βίαια και επιθετική, αν χάνει τα σημεία αναφοράς της και τους ηγέτες της. Όσο περνάει ο καιρός, όσο η διεθνής κοινότητα θα θέλει να ασκήσει πιέσεις στις μειονότητες που απειλούνται, τόσο θα χειροτερέψουν τα πράγματα με το μοντέλο του λιβανικού εμφυλίου πολέμου που μάτωσε τη χώρα από το 1975 έως το 1990.

Θα μπορούσε ίσως να ήταν δυνατό για τη διεθνή κοινότητα να αλλάξει το παιχνίδι πριν από ένα χρόνο απαιτώντας από το συριακό καθεστώς φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις σε αντάλλαγμα μιας διεθνούς προστασίας που θα εξασφάλιζε τις απειλούμενες μειονότητες. Και δεδομένου ότι η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ  -δύο θεοκρατικές μοναρχίες του ουαχαμπισμού-  είναι θεωρητικά φίλοι και σύμμαχοί μας, θα μπορούσαμε να τους είχαμε ζητήσει να κηρύξουν άκυρη και παρωχημένη την φετβά του Ibn Taymiyyah για να ηρεμήσει το παιχνίδι. Αυτό δεν έγινε. Σε αυτές τις μειονότητες της Συρίας που απειλούνται, η Δύση, με επικεφαλής τη Γαλλία, αντιτέθηκε μόνο με καταδίκη χωρίς δυνατότητα ύφεσης και κατάρα ενίοτε υστερικές προκαλώντας παντού   – πολιτικά και μερικές φορές στρατιωτικά-   την ανάληψη της εξουσίας από ισλαμιστές φονταμενταλιστές και την υπεροχή των θεοκρατικών κρατών που υποστηρίζουν το πολιτικό σαλαφισμό.

Απαλλαγμένες από τους τενόρους, σίγουρα ελάχιστα ενάρετους, του αραβικού εθνικισμού, των Σαντάμ Χουσεΐν, Μπεν Αλί, Μουμπάρακ, Καντάφι, προστατευόμενες από την κριτική του Ιράκ, της Αλγερίας και της Συρίας βυθισμένες σε εσωτερικές συγκρούσεις, οι πετρελαϊκές θεοκρατίες δεν είχαν κανένα πρόβλημα να αναλάβουν, μέσω των πετροδολάριων τους, τον Αραβικό Σύνδεσμο και να τον καθιστούν ένα μέσο πίεσης προς τη διεθνή κοινότητα και τον ΟΗΕ υπέρ των πολιτικών φονταμενταλιστικών κινημάτων που ενισχύουν τη νομιμότητά τους και να τους προστατέψουν από κάθε μορφή δημοκρατικής διαμαρτυρίας.

Ότι οι αντιδραστικές μοναρχίες υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους και ότι οι φονταμενταλιστικές πολιτικές δυνάμεις επιδιώκουν να καταλάβουν την εξουσία που στοχεύουν για σχεδόν έναν αιώνα δεν είναι ιδιαίτερη έκπληξη. Πιο περίεργο φαίνεται όμως, η προθυμία των Δυτικών να ενθαρρύνουν παντού  όλες τις φονταμενταλιστικές επιχειρήσεις, ακόμη και λιγότερο δημοκρατικές από τις δικτατορίες τις οποίες αντικαθιστούν και να καταδικάσουν εκείνους που τους αντιστέκονται.

Γρήγορη να καταδικάσει τον ισλαμισμό στο σπίτι της, η Δύση ενθαρρύνει τους ελιγμούς του στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο. Η Γαλλία, η οποία δεν δίστασε να δεσμεύσει ολόκληρη τη στρατιωτική δύναμη της για να εξαλείψει τον Καντάφι υπέρ των οπαδών της τζιχάντ και να καλέσει τη διεθνή κοινότητα να κάνει το ίδιο με το Μπασάρ Άσαντ, παρακολουθεί, με έτοιμα τα όπλα, το σφαγιασμό του Μαλί από εγκληματικές ορδές που αυτοαποκαλούνται ισλαμιστές επειδή οι πολιτικοί αντίπαλοι τους δεν είναι.

Ομοίως τα δυτικά μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί παρακολούθησαν χωρίς να δειλιάζουν την αιματηρή καταστολή, από τα άρματα μάχης της Σαουδικής Αραβίας και των Εμιράτων, των διαδηλωτών στο Μπαχρέιν, χώρα με σιιτική πλειοψηφία που κυβερνάται από μια αυταρχική αντιδραστική σουνιτική μοναρχία. Ομοίως, οι επανειλημμένες σφαγές των Χριστιανών από τις νιγηριανές πολιτοφυλακές Boko Haram δεν προκάλεσαν την προσοχή των μέσων ενημέρωσης και, ακόμη λιγότερο την καταδίκη από τους πολιτικούς μας. Όσον αφορά την απαγωγή των τεσσάρων μελών του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου από «επαναστάτες» στη Λιβύη, αντιμετωπίζεται σε τέμπο μινόρε και περνά σχεδόν απαρατήρητη στα μίντια μας, και θα μπορούσαμε να φανταστούμε την οργή ​​εάν αυτή η απαγωγή είχε γίνει από συριακές η αλγερινές αρχές η αρχές κάθε άλλης χώρας που δεν «μπήκε ακόμα στη γραμμή» των «δημοκρατορίων», αυτές οι ισλαμιστικές δικτατορίες που βγήκαν από τις κάλπες.

Έλλειψη κάθε λογικής, η ηθική και ο λόγος μας καλούν όμως να αναρωτηθούμε για την περίεργη αυτή σχιζοφρένεια των πολιτικών και των μέσων ενημέρωσης μας.

Ο χρόνος θα δείξει αν η παιδική γοητεία μας για τον νεο-λαϊκισμό που προωθείται μέσω του Διαδικτύου και, αν οι μαζικές επενδύσεις από το Κατάρ και τη Σαουδική στις οικονομίες μας σε κρίση, άξιζαν την φιλοφροσύνη μας ενώπιον της ανάδυσης μιας βαρβαρότητας που θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι δεν θα μας αγγίξει.

Alain Chouet

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Ανάλυση της κατάστασης στη Συρία. Μέρος A’

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 3 Αυγούστου 2012

του Alain Chouet, πρώην επικεφαλής των υπηρεσιών πληροφοριών της γαλλικής ασφάλειας.

Ο Alain Chouet, πρώην επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της Γαλλίας, που αναγνωρίζεται πέρα ​​από τον Εξάγωνο για την πλατιά γνώση του περί αραβο-μουσουλμανικού κόσμου, εξέφρασε την αίσθηση του για το συριακό ζήτημα κατά τη διάρκεια συνέντευξης σε γαλλικό ραδιοφωνικό σταθμό.

 

Οι χειρότερες εικασίες που διατυπώθηκαν κατά το πρώτο εξάμηνο του 2011 σχετικά με τα αραβικά κινήματα εξέγερσης έγιναν σήμερα πραγματικότητα. Τις είχα εκθέσει ευρέως σε βιβλία και περιοδικά ενάντια μιας γενικά ενθουσιώδους και προπαντός αφελούς δυτικής κοινής γνώμης. Διότι πρέπει, σε κάθε περίπτωση, να είσαι αφελής να πιστέψεις ότι, σε χώρες που υπόκεινται επί μισό αιώνα σε δικτατορίες που είχαν εξαλειφτεί κάθε μορφή φιλελεύθερης και πλουραλιστικής αντιπολίτευσης, θα αναδυόταν η δημοκρατία και η ελευθερία όπως το τζίνι από το λύχνο μέσω του Διαδικτύου στο οποίο έχει πρόσβαση μόνο μια μικροσκοπική προνομιούχα μειοψηφία αυτών των κοινωνιών.

 

Μόλις πέρασε η ελευθεριακή φούσκα και η διέγερση των οπαδών του Facebook, έπρεπε να συνετιστούμε. Η εξουσία έπεσε στα χέρια των μόνων οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων που είχαν επιζήσει από τις εθνικιστικές δικτατορίες επειδή ενισχύονταν οικονομικά από τις θεοκρατικές μοναρχίες με τις οποίες μοιράζουν τις ίδιες αξίες και πολιτικά από τη Δύση, επειδή αποτελούν μια ασπίδα ενάντια στην επιρροή του Ανατολικού μπλοκ: οι θρησκευτικές φονταμενταλιστικές δυνάμεις. Και η «αραβική άνοιξη» διάρκεσε μόνο έξι μήνες για να μετατραπεί σε «ισλαμιστικό χειμώνα».

 

Στη Τυνησία και την Αίγυπτο, τα ισλαμιστικά κόμματα, η Μουσουλμανική Αδελφότητα και οι σαλαφιστές εξτρεμιστές μοιράζουν σήμερα άνετες πλειοψηφίες στα κοινοβούλια που πρόεκυψαν από τις λαϊκές εξεγέρσεις. Συν-διαχείριζονται την κατάσταση με στρατιωτικούς διοικητές οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να σεβαστούν το ρόλο των κυρίαρχων οικονομικών παραγόντων, αλλά απομακρύνονται ύπουλα από τα λαϊκά αιτήματα που τους οδήγησαν στην εξουσία. Συνεπείς στην πρακτική της διπλής γλώσσας, κάνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτά που διακήρυξαν. Στην Αίγυπτο, μετά τις δηλώσεις στη πλατεία Ταχρίρ, την άνοιξη του 2011, με τις οποίες επιβεβαίωναν ότι δεν φιλοδοξούσαν καθόλου να αναλάβουν την εξουσία, διεκδικούν σήμερα την προεδρία της Δημοκρατίας, την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και το σύνολο της πολιτικής εξουσίας.

 

Στην Τυνησία, και μετά τις επίσημες δηλώσεις ότι δεν θα περιλάμβαναν την Σαρία στο Σύνταγμα, οργανώνουν στις επαρχίες και στις πόλεις μεσαίου μεγέθους, μακριά από την προσοχή των δυτικών μέσων ενημέρωσης, θρησκευτικές επιτροπές επαγρύπνησης για την επιβολή των κανονισμών που βασίζονται στη Σαρία. Αυτό το κίνημα κερδίζει σταδιακά τις πόλεις με μεγαλύτερη σημασία ακόμα και τις πρωτεύουσες όπου επιβάλλονται απαγορεύσεις όλων των ειδών, η λογοκρισία των θεαμάτων και του τύπου, ο περιορισμός των θεμελιωδών ελευθεριών, και φυσικά, των δικαιωμάτων των γυναικών και των μη σουνιτικών μειονοτήτων.

 

Και αυτές οι αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν από τις επόμενες εκλογές. Γενναιόδωρα χρηματοδοτούμενες από τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ για τα οποία αποτελούν ενέχυρο υποταγής στον αραβικό κόσμο, διαθέτουν όλα τα μέσα να αγοράσουν συνειδήσεις και να χτίσουν την πελατεία που θα διαιωνίζει την κυριαρχία τους ενώπιο ενός κατακερματισμένου δημοκρατικού πολίτικου τοπίου, χωρίς μέσα, για το οποίο θα είναι εύκολο να καταγγείλουν την εξωτερική έμπνευση και συνεπώς τον προδοτικό χαρακτήρα του.

 

Η Λιβύη και η Υεμένη έχουν βυθίσει στη σύγχυση. Μετά τη καταστροφή του μη ζηλευτού καθεστώτος του Συνταγματάρχη Καντάφι από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, παρακάμπτοντας σε μεγάλο βαθμό την εντολή που του είχε ανατεθεί από τον ΟΗΕ, η χώρα παραδόθηκε σε συμμορίες και αντίπαλές φυλές πολύ αποφασισμένες να υπερασπιστούν με τα όπλα το τοπικό κτήμα τους και την πρόσβαση τους στα πετρελαϊκά εισοδήματα. Το εφήμερο «Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο»  που μεταφέρθηκε στους ουρανούς από τον ανείπωτη Μπερνάρ Ανρί Λεβί βρίσκεται στο στάδιο της διάλυσης κάτω από τα κτυπήματα  ισλαμιστικών συμμοριών από τις οποίες ορισμένες υποστηρίζονται από παλαιούς οπαδούς της Αλ Κάιντα, και χρηματοδοτούνται από το Κατάρ, το οποίο προτίθεται να έχει λόγο σε οποιαδήποτε διευθέτηση του ζητήματος και να εισπράξει το μερίδιο του στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων της χώρας.

 

Στην Υεμένη, η άδοξα αναχώρηση του Προέδρου Ali Abdullah Saleh ανοίγει πάλι την πόρτα στις φυγόκεντρες δυνάμεις που δεν έπαψαν ποτέ να ταράσσουν αυτή τη χώρα της οποίας η ενότητα που ανακηρύχθηκε το 1990 μεταξύ του Βορρά και του Νότου δεν χωνεύτηκε ποτέ, ειδικά από τη Σαουδική Αραβία η οποία ανησυχούσε για τις ιδιοτροπίες του ταραχώδους γείτονα της και συνέχισε να ενισχύσει την ανατροπή από φονταμενταλιστές. Σήμερα, οι ηγέτες των σουνιτικών φυλών του νότιου και ανατολικού μέρους της  χώρας, από τους οποίους ορισμένοι  δηλώνουν ότι ανήκουν στην Αλ Κάιντα και όλοι ανήκουν στο σαλαφισμό, διατηρούν ένα ατελείωτο χάος στις πύλες της πρωτεύουσας Σαναά, προπύργιο μιας παραδοσιακής πολιτικής ζαϋδικής τάξης  -αντιφρονούντα υποκλάδιο του σιιτισμού-  αφόρητο για τη νομιμότητα της σαουδικής οικογένειας.

 

Μόνο το συριακό καθεστώς αντιστέκεται σε αυτό το ευρύ  κίνημα εξισλαμισμού με κόστος μιας γενικευμένης παρεξήγησης και τη διεθνή κατακραυγή.

 

Πριν να αναπτύξω αυτό το ζήτημα, νομίζω ότι πρέπει να κάνω μια διευκρίνιση, αφού ορισμένοι πιστεύουν ότι τα λόγια και οι θέσεις μου περιέχουν θέσεις της άκρας δεξιάς και δίνει την αίσθηση ότι υποστηρίζω τις δικτατορίες.

 

Ταξιδεύω συχνά στη Συρία από το 1966 και διέμεινα εκεί για αρκετά χρόνια. Δεν ισχυρίζομαι ότι γνωρίζω στενά αυτή τη χώρα, αλλά πιστεύω να τη γνωρίσω καλύτερα από ορισμένους από αυτούς τους δημοσιογράφους που γυρίζουν από εκεί γεμάτους με βεβαιότητες μετά από ένα ταξίδι τριών ή τεσσάρων ημερών.

 

Η δουλειά μου με οδήγησε να συναντήσω, υπό διάφορες ιδιότητες, τους αξιωματούχους των υπηρεσιών ασφαλείας της Συρίας και τους στρατιωτικούς από τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Μπόρεσα και παρατήρησα ότι δεν ασχολούνται ούτε με τη δαντέλα ούτε με την ποίηση και συμπεριφέρονται με απόλυτη βαρβαρότητα. Δεν είναι ότι έχουν μια διαφορετική αντίληψη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από μας… Είναι ότι δεν έχουν καμία αντίληψη περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων …

 

Η ιστορία τους εξηγεί σε μεγάλο βαθμό αυτή τη έλλειψη. Πρώτα, αντλούν το δικό τους τρόπο ύπαρξης από τέσσερις αιώνες κατοχής από τους οθωμανούς Τούρκους, τους κορυφαίους ειδικούς του παλουκώματος, της ζωντανής εκδοράς και του εκλεπτυσμένου τεμαχισμού. Στη συνέχεια, δημιουργήθηκαν υπό την ηγεσία του γαλλικού αποικιακού στρατεύματος κατά τη διάρκεια της εντολής 1920 – 1943, και από την ανεξαρτησία της χώρας, με τεχνικές συμβουλές των πρώην Ναζί προσφύγων, από το 1945 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’50, και στη συνέχεια από τους εμπειρογνώμονες της KGB μέχρι το 1990. 

Όλα αυτά δεν βοήθησαν να αναπτύξουν την αίσθηση της καλοσύνης, της ανεκτικότητας και του ανθρωπίνου σεβασμού.

 

Όσον αφορά το ίδιο το καθεστώς της Συρίας, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία στο μυαλό μου ότι πρόκειται για αυταρχικό καθεστώς, σκληρό, βιαιό και κλειστό. 

Αλλά το καθεστώς της Συρίας δεν είναι η δικτατορία του ενός μοναδικού ανθρώπου ή ακόμα μιας οικογένειας, όπως ήταν οι περιπτώσεις της Τυνησίας, της Αιγύπτου, της Λιβύης ή του Ιράκ. 

Όπως και ο πατέρας του, ο Μπασάρ Άσαντ δεν είναι παρά μόνο η ορατή κορυφή ενός σύνθετου κοινοτικού παγόβουνου και η πιθανή αποχώρηση του δεν θα άλλαζε τίποτα σε σχέση με την πραγματικότητα των σχέσεων εξουσίας και σε σχέση με την ισορροπία δυνάμεων γύρω από την εξουσία στη χώρα. Υπάρχουν πίσω του 2 εκατομμύρια Αλαουίτες ακόμα περισσότερο αποφασισμένοι να αγωνιστούν για την επιβίωσή τους και μερικά εκατομμύρια από τις μειοψηφίες που κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα από μια ισλαμιστική εξουσία, τη μόνο πολιτική εξέλιξη που φαίνεται να ενθαρρύνει η Δύση και να προωθήσει στην περιοχή.

 

Alain Chouet

 

Συνεχίζεται…

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

H Kίνα στέλνει πολεμικό στόλο στην υπεράσπιση της Συρίας από ξένες επεμβάσεις!

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 31 Ιουλίου 2012

Με επίσημη σημείωση στις αρχές της διώρυγας του Σουέζ, τη συμμετοχή σε κοινές ασκήσεις με το πολεμικό ναυτικό της Συρίας, πέρασε χθες τη διώρυγα και κατευθύνεται στη Συρία το 2308 τόνων πολεμικό πλοίο της Κίνας.

Ήδη στο λιμάνι της Ταρτούςβρίσκεται αεροπλανοφόρο και 6 πολεμικά πλοία της Ρωσίας. Εκεί βρίσκεται και η μοναδική πολεμική βάση των Ρώσων στη Μεσόγειο…

Οι ταυτόχρονες μετακινήσεις πολεμικών πλοίων της Ρωσίας και της Κίνας είναι πρωτοφανείς και γίνονται για πρώτη φορά στην ιστορία.

Μάλιστα, την περασμένη εβδομάδα ο Ιρανός στρατηγός Jazayerì, ανακοίνωσε ότι το Ιράν θα επέμβει σε περίπτωση εξωτερικής επίθεσης εναντίον της Συριακής κυβέρνησης. Το ίδιο και η…
Χεζμπολάχ του Λιβάνου, η μοναδική δύναμη που κατόρθωσε να επιφέρει βαριά ήττα στην πολεμική μηχανή του Ισραήλ (2006).

Η συμμαχία των ΗΠΑ-Τουρκία-Ισραήλ και δικτατορικών αραβικών καθεστώτων εναντίον της Συρίας, λαμβάνει απρόβλεπτες διαστάσεις και ξεφεύγει από τους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς που εκτελέστηκαν με επιτυχία στη Λιβύη και στις χώρες της επονομαζόμενης «Αραβικής Άνοιξης», με την επίσημη βοήθεια των ΗΠΑ και προσωπικά της Χ. Κλίντον!

Η Συρία αντιστέκεται στην ιμπεριαλιστική επίθεση, βρίσκει γεωστρατηγικούς συμμάχους [Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Αντίσταση του Λιβάνου, αλλά και επίσημες φωνές από την Παλαιστινιακή Αντίσταση (Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης-ΓΚ, Χεζμπολάχ, Φαρούκ Καντούμι και βορειοαφρικανικές κυβερνήσεις)].

Η εισβολή στη Συρία εμφανιζόταν μια εύκολη υπόθεση από τη CIA και η μέχρι σήμερα εξέλιξη της κατάστασης, αναδεικνύει μια ήττα της αμερικάνικης πολιτικής για «εξαγωγή δημοκρατίας» -όπως στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Γιουγκοσλαβία, τη Λιβύη…-, παρά τον πρωτοφανή πόλεμο προπαγάνδας που έχει εξαπολυθεί παγκοσμίως εναντίον της Συρίας και τη βάση που έχουν εγκαταστήσει στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας, στελεχωμένη από πρωτοκλασάτα στελέχη των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Η Ελλάδα πρέπει να παρατηρεί με ..τέσσερα μάτια τις εξελίξεις από την Ερμπίλ, τη Δαμασκό, την Άγκυρα, το Τελ Αβίβ και τη Λευκωσία, μέχρι τη Μόσχα και την Ουάσιγκτον!

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 16 Ιουλίου 2012


 
Του Σάββα Καλεντερίδη

Τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ρωσικά πολεμικά πλοία πέρασαν από τα Στενά του Βοσπόρου-και όχι της Ισταμπούλ, όπως δέχτηκαν να περάσει η ονομασία αυτή Έλληνες διπλωμάτες σε επίσημα κείμενα του ΝΑΤΟ- με κατεύθυνση τη ναυτική βάση που διατηρεί η Ρωσία στο λιμάνι της Ταρτούς, ως μέρος της πολιτικής της Ρωσίας για τη διεκδίκηση ρόλου και επιρροής στη Συρία, τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο.
Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στην επιδείνωση των σχέσεων Ρωσίας-Τουρκίας, με αφορμή την ταύτιση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής με την πολιτική της Ουάσιγκτον στο ζήτημα της Συρίας, αποκορύφωμα της οποίας ήταν η πρόταση του επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας να επιβληθούν μέτρα απομόνωσης εναντίον της Ρωσίας, ως αντίποινα στη στήριξη που παρέχει η Μόσχα στον Άσαντ και το καθεστώς του.
Η περίπτωση της στάσης που τηρεί η Τουρκία σε ένα ζήτημα που αποτελεί αντικείμενο και αιτία σύγκρουσης μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, είναι ένα ζήτημα που πρέπει να αναλυθεί διεξοδικά για δυο λόγους.
Ο ένας έχει να κάνει με την ίδια την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας και τον τρόπο που ασκείται τον τελευταίο αιώνα για ζητήματα που ξεπερνούν τον περίγυρό της.
Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο η εξωτερική πολιτική της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν στα χέρια των Νεοτούρκων, οι οποίοι, τη στιγμή που Ελλάδα προσπαθούσε να τηρήσει αυστηρή ουδετερότητα, κινήθηκαν βιαστικά και πήραν θέση στο πλευρό των λεγόμενων Κεντρικών Δυνάμεων, δηλαδή της Γερμανικής Αυτοκρατορίας και της Αυστροουγγαρίας. Το τίμημα της βιαστικής επιλογής ήταν ο διαμελισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, διαμελισμός που θα είχε προχωρήσει και τα εδάφη της Ανατολής αν γινόταν καλύτεροι χειρισμοί από την Αντάντ και από την Ελλάδα στο ζήτημα της επανάστασης των Μπολσεβίκων.
Η Τουρκία, πληρώνοντας μεγάλο τίμημα για τη βιαστική επιλογή των Νεοτούρκων, στον επόμενο Παγκόσμιο Πόλεμο τήρησε ουδέτερη στάση, καταφέρνοντας να μην έχει απώλειες στο τέλος του πολέμου και κερδίζοντας τον τίτλο του «Επιτήδειου Ουδέτερου». Την πολιτική αυτή η Τουρκία, παρότι μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952, τήρησε σε γενικές γραμμές μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα, καταφέρνοντας σε γενικές γραμμές να εξαργυρώνει τον όποιο ρόλο ή αποστολές ελάμβανε από τις Βρυξέλλες ή από την Ουάσιγκτον, εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων.
Η εθνοκάθαρση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, η βάρβαρη εισβολή της Κύπρου το 1974 και η συνεχιζόμενη κατοχή του 37% του νησιού, οι εκβιαστικές αθλιότητες της Τουρκίας στο Αιγαίο και η επιβολή του τουρκοϊσλαμικού φασισμού στους Πομάκους, τους Αθιγγάνους και τους δημοκράτες τουρκογενείς της Θράκης, δεν υπήρχε πιθανότητα ούτε μια στο εκατομμύριο να συμβούν, αν η Τουρκία δεν είχε τις νατοϊκές πλάτες και κυρίως της Ουάσιγκτον.
Παρά την αμερικανική στήριξη που είχε η Τουρκία επί δεκαετίες έναντι της Ελλάδος, σε σημαντικά ζητήματα που αφορούσαν ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ, η τουρκική εξωτερική πολιτική δεν τήρησε υπάκουη στάση απέναντι στην Ουάσιγκτον, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τον Πόλεμο του Κόλπου, του 1991 και την εισβολή στο Ιράκ για την ανατροπή του Σαντάμ, το 2003. Και στις δυο περιπτώσεις, παρά την βούληση του Οζάλ την πρώτη φορά και του Ερντογάν τη δεύτερη, η τουρκική διπλωματία και ο στρατός, δηλαδή το βαθύ κράτος, εξέφρασαν σφοδρές αντιρρήσεις και η Τουρκία δεν συντάχθηκε με την πολιτική των ΗΠΑ.
Όμως τα τελευταία χρόνια τα πράγματα φαίνεται ότι έχουν αλλάξει. 
Μπορεί από το 2003 μέχρι σήμερα να έχουν περάσει μόνο δέκα χρόνια, όμως η αλλαγή που έχει γίνει στις δομές και τον τρόπο λήψεως αποφάσεων και άσκησης εξωτερικής πολιτικής στην Τουρκία είναι αλλαγές που με κανονικούς ρυθμούς θα ήθελαν έναν αιώνα. Η περίπτωση της Συρίας και η δήλωση Νταβούτογλου για απομόνωση της Ρωσία, είναι το πιο εύγλωττο παράδειγμα.
Ο άλλος λόγος για τον οποίον πρέπει να αναλυθεί διεξοδικά το ζήτημα της Συρίας και η στάση που τηρεί η Τουρκία, μέχει να κάνει με τη στάση που πρέπει να κρατήσει η Ελλάδα στο ίδιο ζήτημα. Ιστορικά και συναισθηματικά για μας τους Έλληνες η περίπτωση της Συρίας έχει γενικές ομοιότητες με αυτήν της Σερβίας
Το καθεστώς Άσαντ, παρότι αυταρχικό, είναι πολύ πιο δημοκρατικό από τα καθεστώτα της Σαουδικής Αραβίας, του Κατάρ και της Τουρκίας. Οι χριστιανοί του ιστορικού Ορθόδοξου Πατριαρχείου Αντιοχείας -που είναι εν διωγμώ και εδρεύει στη Δαμασκό λόγω του ότι η Τουρκία, που έχει διαπράξει τη γενοκτονία των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων χριστιανών της Ανατολής, συνεχίζει τις βαρβαρότητες εναντίον των εναπομεινάντων χριστιανών- ζουν σε καθεστώς απόλυτης ασφάλειας κάτω από το καθεστώς της Συρίας. Αν μπορούσαν να μιλήσουν ελεύθερα οι χριστιανοί της Τουρκίας, θα δικαίωναν τη θέση μας. Όμως δεν μπορούν κι αυτό από μόνο του είναι μια απόδειξη.
Όμως, ενώ από τη μια πλευρά υπάρχει η λογική, το δίκαιο και η ιστορία, από την άλλη υπάρχει πλευρά υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα, που επιβάλλει η Ελλάδα να κρατήσει μια ισορροπημένη στάση, έχοντας το ένα μάτι στη Συρία και τα άλλα …τρία στην Κύπρο, το Αιγαίο και τη Θράκη.
Γιατί το λέμε αυτό.
Στην τελευταία παράγραφο της ανακοίνωσης που εκδόθηκε μετά την τακτική σύσκεψη του Συμβουλίου Ασφαλείας της Τουρκίας, που έγινε στις 28 Ιουνίου, λίγες ημέρες μετά την κατάρριψη του τουρκικού RF-4E και ενώ επικρατούσε περίπου πολεμικό κλίμα στην Άγκυρα για αντίποινα εναντίον της Συρίας, αναφέρονται τα εξής:
Κατά τη σύσκεψη εξετάστηκαν διεξοδικά τα μέτρα που ελήφθησαν και τα βήματα που θα γίνουν με στόχο την προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων και των συμφερόντων της χώρας μας και της ΤΔΒΚ (sic) στη Μεσόγειο ενώ αξιολογήθηκαν και οι τελευταίες επί του θέματος εξελίξεις.
Στα πλαίσια αυτά αποφασίστηκε να συνεχιστούν άπασες οι δραστηριότητες που διεξάγονται σε συνεργασία όλων των φορέων και των υπηρεσιών μας, στο θέμα της προστασίας των δικαιωμάτων και των συμφερόντων της Τουρκίας και της ΤΔΒΚ (sic) στην Ανατολική Μεσόγειο, που αποτελεί μια από τις προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας.
Δηλαδή, τη στιγμή που θα έπρεπε να ασχοληθεί επισταμένως με το θέμα της κατάρριψης του πολεμικού της αεροσκάφος από τη Συρία, για να αποφασίσει αντίποινα και να προστατέψει το κύρος της που είχε ήδη πληγεί από την παθητική στάση της Τουρκίας, που δεν έκανε αντίποινα εναντίον του Ισραήλ, όταν ισραηλινοί στρατιώτες σκότωσαν εννιά Τούρκους πολίτες στα διεθνή ύδατα, στο Μαβί Μαρμαρά, η Τουρκία κρατά σε πρώτη προτεραιότητα το ζήτημα της εξόρυξης φυσικού αερίου στο Οικόπεδο 12, εκεί που διεξάγει προκλητικά και παράνομα ασκήσεις αυτές τις μέρες, ανεβάζοντας την ένταση στις σχέσεις της με το Ισραήλ.
Δηλαδή, με άλλα λόγια, αν και τα διαδραματιζόμενα στη Συρία είναι μείζονος σημασίας για την Τουρκία, αφού το πιο πιθανόν την επόμενη ημέρα είναι να δούμε να ξεφυτρώνει ένα δεύτερο αυτόνομο κουρδικό κράτος στην περιοχή, εξέλιξη που θα φέρει πιο κοντά τους Κούρδους στη θάλασσα και την Τουρκία στο διαμελισμό, η Άγκυρα συνεχίζει να δίνει ιδιαίτερο βάρος στη ΝΑ Μεσόγειο, την Κύπρο και το Οικόπεδο 12, και να δηλώνει ότι είναι αποφασισμένη να διεκδικήσει και να προστατέψει τα δικαιώματα και τα συμφέροντά της, που έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα του Ισραήλ και των ΗΠΑ, ελέω NOBLE ENERGY.
Το τοπίο είναι εξαιρετικά περιπεπλεγμένο, αφού στην κυριολεξία η περιοχή βράζει.
Η Ελλάδα, παρότι σπαράσσεται από το πιο ηλίθιο πολιτικό δίλημμα που έχει τεθεί ποτέ, και αναφερόμαστε στο μνημόνιο – αντιμνημόνιο και τη νέα του βερσιόν, διαπραγμάτευση ή όχι, έχει υποχρέωση να παρατηρεί με ..τέσσερα μάτια τις εξελίξεις από την Ερμπίλ, τη Δαμασκό, την Άγκυρα, το Τελ Αβίβ και τη Λευκωσία, μέχρι τη Μόσχα και την Ουάσιγκτον και να ακολουθήσει σώφρονα πολιτική, που μπορεί ακόμα και να αποκαταστήσει ιστορικές αδικίες που υπέστη ο Ελληνισμός τον 20ό αιώνα.
Αρκεί να ξεπεράσει τον εσωτερικό ηλίθιο σπαραγμό, στον οποίον πρωτοστατούν οι νεολαϊκιστές νεοδημαγωγοί, με άρωμα ….Ουάσιγκτον!!!
Κυριακάτικη Δημοκρατία 

Posted in Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

EKTAKTO! Οι Ρώσοι στο Αιγαίο! Αρματαγωγά τους πλέουν προς Συρία!

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 11 Ιουλίου 2012

Απέπλευσε για Συρία ο ρωσικός αποβατικός στόλος – Ο κόσμος κρατά την ανάσα του!

Ρωσική νηοπομπή με τέσσερα έμφορτα με πεζοναύτες, μονάδες GRU, τεθωρακισμένα και πυροβολικό, αποβατικά και βοηθητικά σκάφη, μόλις πέρασε τα Στενά του Ελλησπόντου και κατευθύνεται, πού αλλού; Δεν θέλει και πολύ σκέψη. Στη Συρία!

Πρόκειται για τα Ρώσικα Αρματαγωγά FILCHENKOV και TSESAR KUNIKOV και τα Ρυμουλκά SHAKHTAR και OKHTENSKY τα οποία εξήλθαν από τα Δαρδανέλια και βρίσκονται Νότια της Ίμβρου. Είχαν ενημερώσει σχετικά με την είσοδό τους στο Αιγαίο και διέλευση. Ο ρωσικός στολίσκος παρακολουθείται διακριτικά από ελληνικό πολεμικό σκάφος. 

Όλη την ημέρα σήμερα θα διαπλέουν το Αιγαίο από το οποίο ανεμένεται να εξέλθει τα ξημερώματα από τον δίαυλο Καρπάθου-Ρόδου. Ένα αμερικανικό και ένα τουρκικό υποβρύχιο βρίσκονται στην περιοχή.

Μεταφέρει στοιχεία μερικών από τους πλέον επίλεκτους ρωσικούς χερσαίους σχηματισμούς, από το 431 Τάγμα της δύναμης VMF (μονάδες της ήδη βρίσκονται στη Συρία από τον Φεβρουάριο), την 76η αερομεταφερόμενη μεραρχία «Pskov», την 15η Ταξιαρχία, από μονάδες της GRU του Καυκάσου, ειδικευμένες σε αντιμετώπιση ισλαμιστών τρομοκρατών και από την δύναμη πεζοναυτών της Μαύρης Θάλασσας.

Το 431 Τάγμα της δύναμης VMF(φώτο αριστερά) πρόκειται για μονάδα Spetznatz, που διακρίνεται τόσο για την υψηλή επιχειρησιακή τους κατάρτιση όσο και για την σκληρότητα που τους διακρίνει.

Η συγκεκριμένη μονάδα έχει διακριθεί σε διάφορες συγκρούσεις τόσο στην Τσετσενία, όσο και στο Νταγκεστάν και έχει ένα χαρακτηριστικό: Δεν παίρνει αιχμαλώτους…Ο,τι κι αν αυτό σημαίνει και νομίζω πως καταλαβαίνετε τι σημαίνει!

Μεταφέρονται με δύο μεγάλα αποβατικά πλοία τα Nikolaï Filtchenkov και το César Kounikov κλάσης Alligator. Μαζί τους και δύο ρυμουλκά, βοηθητικά
Τα πλοία αυτά εκτοπίσματος 4700 τόνων μπορούν να μεταφέρουν μεταξύ 300-425 ανδρών σε συνδυασμό φορτίο βάρους 1500 τόνων. Σύμφωνα με ρωσικές πηγές η αποστολή αυτή είναι έκτακτη και πραγματοποιείται για την διαφύλαξη της ασφάλειας των Ρώσων πολιτών και να απομακρύνει ένα μέρος του ρωσικού «εξοπλισμού» στο λιμάνι Ταρτούς.

Η αποστολή αυτή των πλοίων από την Μαύρη θάλασσα στην Συρία αποτελεί την πλέον πρόσφατη απόδειξη της υποστήριξης της Ρωσίας στον Ασαντ εν μέσω σκληρών μαχών οι οποίες συνεχίζονται σε βασικά προπύργια των εξεγερμένων όπως την πόλη Χόμς.

Η Ρωσία έχει στείλει ήδη μονάδες ειδικών επιχειρήσεων στην Συρία για την φύλαξη της ναυτικής βάσης στην Ταρτούς, της μοναδικής ρωσικής ναυτικής βάσης στην Μεσόγειο, αλλά και των συστοιχειών των αντιαεροπορικών συστημάτων S-300PMU2, των επάκτιων πυραυλικών πυροβολαρχιών P-800 Yakhont και των Pantsir S1, αλλά τώρα τα πράγματα είναι ακόμα πιο σοβαρά. 


Μεταφέρονται επίσης δεκάδες ΤΟΜΑ και ΤΟΜΠ, μαζί με εποχούμενα SHORADS και φορητά αντιαρματικά όπλα. Είναι σαφές ότι «Η Ρωσία πάει πόλεμο». Η κατάσταση είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμη, αφού πρόκειται για την πρώτη μεγάλη πολεμική αποστολή της Ρωσίας μακριά από τα σύνορά της από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου.

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

Το άρθρο που σας υποσχεθήκαμε: Η θέση της Τουρκίας την μετά Άσαντ εποχή

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 5 Ιουλίου 2012

Του Σάββα Καλεντερίδη

Στο άρθρο μας την Παρασκευή αναφερθήκαμε στο χειρισμό του θέματος της κατάρριψης του αεροσκάφους της ΤΠΑ από την τουρκική κυβέρνηση και υποσχεθήκαμε στους αναγνώστες μας ότι τα καλύτερα για το όλο θέμα τα αφήνουμε για το σημερινό άρθρο.
Να εξηγηθούμε τί εννοούσαμε.Όπως είναι γνωστό, η Τουρκία έχει παραχωρήσει το έδαφός της και παρέχει κάθε είδους «ευκολίες» στο Εθνικό Συμβούλιο της Συρίας, που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τους υποτιθέμενους εξεγερμένους, καθώς και στην ηγετική ομάδα του Ελεύθερου Συριακού Στρατού.

Οι συγκεκριμένοι φορείς και τα πρόσωπα που τους στελεχώνουν, σε συνεργασία με την τουρκική κυβέρνηση και τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, ενορχηστρώνουν και συντονίζουν τις ενέργειες ενός μυστικού στρατού που δρα ανορθόδοξα στο εσωτερικό της Συρίας, με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ. Μάλιστα, σημαντικό μέρος του στρατού αυτού δεν είναι Σύροι, ενώ αρκετές χιλιάδες από αυτούς, μόλις εκπλήρωσαν την «αποστολή» τους στη Λιβύη, αφίχθηκαν στην Τουρκία και από κει  εισήλθαν στη Συρία, για να αναλάβουν και να ολοκληρώσουν την επόμενη αποστολή τους.

Μάλιστα, σύμφωνα με τουρκική εφημερίδα Γενί Τσαγ, 800 μαχητές, οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν λάβει μέρος στον πόλεμο της Λιβύης, από το στρατόπεδο προσφύγων του Κίλις της Τουρκίας όπου «φιλοξενούνταν», διείσδυσαν στο έδαφος της Συρίας και εκτέλεσαν 49 παιδιά και 34 γυναίκες, συνολικά 108 αμάχους, στην πόλη Χούλα της Συρίας, ενώ ήταν έτοιμα τα ΜΜΕ που ελέγχονται απο τον «διεθνή παράγοντα», να κατηγορήσουν τον κακό Άσαντ, καθιστώντας αν όχι επιβεβλημένη πάντως δικαιολογημένη την επιχείρηση ανατροπής του.
Μια ημέρα πριν την κατάρριψη του τουρκικού αεροσκάφους, η εφημερίδα «Νιού Γιορκ Τάιμς», επικαλούμενη Αμερικανούς αξιωματούχους και μέλη αραβικών υπηρεσιών πληροφοριών, αναφέρει ότι πράκτορες της CIA που εδρεύουν στη Νότια Τουρκία, εποπτεύουν τις παραδόσεις όπλων στους Σύρους αντάρτες ώστε να εξασφαλίσουν ότι δεν πέφτουν στα χέρια μελών της Αλ Κάιντα και ότι τα όπλα αγοράζονται από την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ.
Στο ίδιο δημοσίευμα αναφέρεται ότι «Οι πράκτορες της CIA είναι επιτόπου και επιχειρούν να αποκτήσουν νέες πηγές πληροφοριών και να στρατολογήσουν ανθρώπους», για να ενισχύσουν τη λεγόμενη συριακή αντιπολίτευση.
Η τουρκική αντιπολίτευση, σχεδόν στο σύνολό της έχει ταχθεί φανερά κατά της πολιτικής ταύτισης της Τουρκίας με τις δυνάμεις που ενορχηστρώνουν την αιματηρή επιχείρηση ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ και κατά της εμπλοκής της Τουρκίας στο μέτωπο της Συρίας.
Ένας από τους λόγους που το κάνουν είναι ο εξής. Σε περίπτωση που ανατραπεί ο Άσαντ, θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι η διάδοχη κατάσταση δεν θα μπορέσει να κρατήσει ενωμένο το εθνικό και θρησκευτικό μωσαϊκό της Συρίας, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια πηγή συνεχούς αστάθειας στα νότια της Τουρκίας. Αυτή είναι η γενική θέση της αντιπολίτευσης. Υπάρχει και η ειδική.
Στη Συρία, σε μια λωρίδα που ξεκινά από το τριεθνές Τουρκίας-Ρράκ-Συρίας και φθάνει μέχρι τα όρη Αμανός και το νομό Αντιόχειας και την Αλεξανδρέττα, είναι γνωστό ότι κατοικούν περίπου τρία εκατομμύρια Κούρδοι, οι οποίοι, σε συνεργασία και συνεννόηση με το ΡΚΚ και τους Κούρδους του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν, τηρούν ουδέτερη στάση όλους αυτούς τους 16 μήνες που συνεχίζεται η επιχείρηση αποσταθεροποίησης του καθεστώτος Άσαντ.
Το «ουδέτερη στάση» ίσως από μόνο του να μην έλεγε τίποτα, αν δεν συνοδευόταν από άλλες κινήσεις, που ανεβάζουν το θερμόμετρο στην Άγκυρα και συγκεκριμένα στους φορείς εκείνους που χειρίζονται το Κουρδικό.
Σύμφωνα με πληροφορίες που διέρρευσαν στον τούρκικο τύπο και επαληθεύονται από κουρδικές πηγές της περιοχής, με την έναρξη των αναταραχών στη Συρία, το ΡΚΚ μετέθεσε περί τις δυο χιλιάδες μαχητές του από το όρος Κανδήλι στη Ροζάβα ή το Δυτικό Κουρδιστάν, όπως αποκαλείται από τους Κούρδους η περιοχή της συριακής επικράτειας που κατοικείται από τα τρία εκατομμύρια των Κούρδων, με σκοπό να δημιουργήσουν τον κουρδικό στρατό της Ροζάβα. Μάλιστα, σύμφωνα με δικές μας πληροφορίες, το PYD, πολιτικό κόμμα που ελέγχεται από το ΡΚΚ και ελέγχει το 80% των Κούρδων της Συρίας, εκτός του ότι έχει προσχωρήσει στη δημιουργία μιας υποτυπώδους κρατικής δομής, για την αυτοδιοίκηση των Κούρδων, έχει εκδώσει νόμο περί στρατολογίας, με βάση τον οποίο οι Κούρδοι που καλούνται να καταταγούν στο συριακό στρατό είναι υποχρεωμένοι να κατατάσσονται στον κουρδικό στρατό, τον πυρήνα του οποίου αποτελούν οι δυο χιλιάδες αντάρτες που μετατέθηκαν από το Κανδήλι στη Ροζάβα. Ο στρατός αυτός εκπαιδεύεται, με στόχο να είναι έτοιμος να αναλάβει την εσωτερική και την εθνική άμυνα του Δυτικού Κουρδιστάν την επόμενη ημέρα.
Εκτός αυτού, το PYD έχει οργανώσει κουρδικά σχολεία σε όλες τις πόλεις και χωριά του Δυτικού Κουρδιστάν, ενώ έχουν δημιουργηθεί οι Επιτροπές Λαϊκής Άμυνας, οι οποίες προστατεύουν τον κουρδικό λαό από επιθέσεις των «αντικαθεστωτικών», που επιθυμούν να παρασύρουν τους Κούρδους στην αιματοχυσία και το τεχνητό μέτωπο εναντίον του Άσαντ.
Να σημειωθεί ότι η επιρροή που ασκεί το ΡΚΚ και το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα στους Κούρδους της Συρίας ενοχλεί αφάνταστα και προκαλεί σοβαρό προβληματισμό στην Τουρκία, η οποία θεωρεί σχεδόν βέβαιο ότι με την καθοιονδήποτε τρόπο ανατροπή του Άσαντ, οι Κούρδοι της Συρίας θα ανακηρύξουν την αυτονομία τους, με αποτέλεσμα το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ίδια με το ΡΚΚ στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, να αποκτήσει εφιαλτικές διαστάσεις.
Μάλιστα, για να μετριάσει τις επιπτώσεις μιας τέτοιας εξέλιξης, τη υποδείξει του «διεθνούς παράγοντα», που ασκεί σοβαρή επιρροή στον Μπαρζανί και το αυτόνομο Νότιο Κουρδιστάν, το τουρκικό προξενείο που εδρεύει στην Ερμπίλ, πρωτεύουσα του κουρδικού κράτους, συνεργάζεται με τις εκεί κουρδικές μυστικές υπηρεσίες για τη δημιουργία κουρδικού στρατού στελεχωμένου με Κούρδους της Συρίας. Με βάση απόρρητο έγγραφο του τουρκικού προξενείου της Ερμπίλ, που διέρρευσε στον ελεγχόμενο από το ΡΚΚ κουρδικό τύπο, οι τουρκικές και οι κουρδικές μυστικές υπηρεσίες του Μπαρζανί στρατολογούν Κούρδους της Συρίας και τους εκπαιδεύουν σε ειδικά στρατόπεδα στο Νότιο Κουρδιστάν, με σκοπό να τους εντάξουν στους «εξεγερμένους» και να τους στρέψουν εναντίον του Άσαντ αλλά και εναντίον των δομών του αυτόνομου Δυτικού Κουρδιστάν, που προετοιμάζονται μεθοδικά εδώ και καιρό με την ευθύνη του ΡΚΚ και του PYD.
Αυτές οι δομές του αυτόνομου Δυτικού Κουρδιστάν εδώ και μήνες έχουν αναρτήσει σημαίες στα δημόσια κτίρια και σε υψώματα, κατά μήκος των συνόρων με την Τουρκία, τα οποία είναι επανδρωμένα με άνδρες του νεοπαγούς κουρδικού στρατού της Ροζάβα.
Με άλλα λόγια, η Τουρκία, που έχει εμπλακεί στην υπόθεση ανατροπής του Άσαντ, συμμετέχοντας σε εγκλήματα εναντίον αθώων πολιτών της Συρίας, με την πολιτική της σκάβει και το δικό της λάκκο και  κινδυνεύει άμεσα και η ίδια, αφού η ίδρυση ενός δεύτερου αυτόνομου κουρδικού κράτους, εκτός του ότι φέρνει τους Κούρδους πιο κοντά στη θάλασσα, πολύ απλά φέρνει πιο κοντά την ημερομηνία ίδρυσης του τρίτου αυτόνομου κουρδικού κράτους. Μόνο που κανείς δεν μπορεί να βάλει στοίχημα αν το κράτος αυτό δημιουργηθεί πρώτα στο τουρκοκρατούμενο ή το ιρανοκρατούμενο Κουρδιστάν.
Οψόμεθα.

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Γιατί δεν έκανε αντίποινα η Τουρκία στη Συρία και απευθύνθηκε στο ΝΑΤΟ; Διαβάστε τις πραγματικές διαστάσεις της κρίσης!

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 5 Ιουλίου 2012

Ποιος είναι πραγματικά στην κόψη του ξυραφιού, η Τουρκία, η Συρία ή και οι δυό;

 
Οι σημαίες που ανήρτησαν οι Κούρδοι στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας.
Λεπτομέρειες και πληροφορίες που δημοσιεύονται γι’ αυτό το τεράστιο ζήτημα για πρώτη φορά, στο άρθρο που θα δημοσιευθεί την Κυριακή, στην Κυριακάτικη Δημοκρατία 
Του Σάββα Καλεντερίδη
Το μεσημέρι της προηγούμενης Παρασκευής, η Τουρκία συνταράχτηκε από την είδηση που στην κυριολεξία έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία! Τη στιγμή που η Συρία σπαράσσεται από έναν πόλεμο που μαίνεται στο εσωτερικό της, έναν πόλεμο που δίνουν οι ένοπλες δυνάμεις και οι δυνάμεις ασφαλείας της χώρας εναντίον ομάδων που εξοπλίζονται σχεδόν φανερά και χρησιμοποιούν ως βάση εκπαίδευσης και εξόρμησης την Τουρκία, οι συριακές δυνάμεις αεράμυνας κατέρριψαν ένα τουρκικό κατασκοπευτικό αεροσκάφος τύπου Φάντομ RF-4E.

Το τουρκικό αεροσκάφος, αφού προηγουμένως έκανε έλεγχο σήματος των ραντάρ του Ανεμουρίου και τουΑμανός, που εποπτεύουν και ελέγχουν την αεροπορική κίνηση στη ΝΑ Μεσόγειο επ’ ωφελεία της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας, πετώντας χαμηλά σε ύψος 100 μέτρων, επιχείρησε να τεστάρει το σύστημα αεροπορικής άμυνας της Συρίας, παραβιάζοντας το συριακό εναέριο χώρο. Τότε ακριβώς, το τουρκικό RF-4E«τράκαρε» πάνω σε ρωσικής κατασκευής κατευθυνόμενο βλήμα -οι Σύροι διατείνονται ότι το κατέρριψαν με αντιαεροπορικό όπλο-, με αποτέλεσμα να βυθιστεί σε βάθος χιλίων και πλέον μέτρων και σε απόσταση 9 ν.μ. από τις συριακές ακτές, παρασέρνοντας μαζί του και τους δυο χειριστές του.

Ο Ερντογάν, που δεν είχε ξεπεράσει το σοκ από την πολύνεκρη επίθεση ανταρτών του ΡΚΚ εναντίον φυλακίου μονάδας του τουρκικού στρατού, η οποία έγινε την ώρα που ετοιμαζόταν να συναντήσει τον Μπαρακ Ομπάμα κατά την οποία έχασαν τη ζωή τους οκτώ και τραυματίστηκαν 19 στρατιώτες, έμαθε το νέο της κατάρριψης του τουρκικού αεροσκάφους τη στιγμή που κατέβαινε από το αεροπλάνο που τον μετέφερε από το επίσημο ταξίδι του στη Βραζιλία.
Θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να γίνει μια ενδελεχής μελέτη του τρόπου με τον οποίον χειρίστηκε η τουρκική κυβέρνηση, το τουρκικό κράτος και οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις την εξέλιξη της κρίσης, γιατί η υπόθεση αυτή ήταν ένα τεστ των αντανακλαστικών του τουρκικού κράτους, το οποίο από μια πρώτη προσέγγιση και ανάλυση των δεδομένων συνελήφθη εντελώς απροετοίμαστο και ίσως ανίκανο να διαχειριστεί την κρίση.
Τελικώς, αφού έγιναν συσκέψεις επί συσκέψεων, η Τουρκία για άλλη μια φορά απέφυγε να αναλάβει τις ευθύνες της, δηλώνοντας επίσημα ότι το αεροσκάφος της χτυπήθηκε στο διεθνή εναέριο χώρο, 13 ν.μ. ανοικτά των ακτών της Συρίας. Καταρρίπτοντας μάλιστα όλες τις θεωρίες αεροναυπηγικής και πτητικής, δήλωσαν ότι το αεροσκάφος χτυπημένο πέταξε μόνο του και έπεσε μετά από τέσσερα ολόκληρα μίλια, για να έχουν να λένε οι Σύροι και να κακολογούν την καλή Τουρκία. (Ένα απλό ερώτημα που τίθεται είναι αυτά τα τέσσερα χιλιόμετρα, γιατί δεν χρησιμοποίησαν οι χειριστές το εκτινασσόμενο κάθισμα για να σώσουν τις ζωές τους;)
Στη συνέχεια, μετά τις συνήθεις τηλεφωνικές επαφές του Τούρκου υπουργού εξωτερικών με ομολόγους του συμμαχικών χωρών και τις ανάλογες δηλώσεις από ΗΠΑ και Αγγλία, που καταδίκαζαν απερίφραστα την κατάρριψη του τουρκικού αεροσκάφους, βάζοντας τον Άσαντ σε ακόμα πιο κεντρική θέση στο κάδρο των δαιμόνων, η τουρκική κυβέρνηση κατέφυγε στο ΝΑΤΟ, ζητώντας με βάση το Άρθρο 4 της Συμμαχίας στήριξη και αλληλεγγύη.
Για να αντιληφθούμε ποια ακριβώς είναι η σημασία της καταφυγής της τουρκικής κυβέρνησης στο ΝΑΤΟ για το συγκεκριμένο θέμα, να υπενθυμίσουμε στους αναγνώστες μας ότι η Τουρκία, για να ισχυροποιήσει και να ‘απελευθερώσει’ την εξωτερική της πολιτική από τις Νατοϊκές δεσμεύσεις, είχε εκφράσει κατά το πρόσφατο παρελθόν την επιθυμία να αναπροσανατολίσει τη χώρα προς τον μουσουλμανικό κόσμο, το Ιράν και τη Ρωσία, ενώ δεν έχουν περάσει και πολλοί μήνες από την αλήστου μνήμης δημόσια δήλωση του Ερντογάν «Τί δουλειά έχει το ΝΑΤΟ στη Λιβύη;». Για όσους δεν το θυμούνται, να σημειώσουμε ότι τη συγκεκριμένη δήλωση έκανε ο Ερντογάν όταν το ΝΑΤΟ είχε αποφασίσει να επέμβει στη Λιβύη, χωρίς καν να ρωτηθεί η Τουρκία. Φυσικά, μετά από λίγες μέρες, ο ίδιος άνθρωπος αποφάσιζε να συμμετέχει με πολεμικά αεροσκάφη και φρεγάτες στη Νατοϊκή επιχείρηση εναντίον της Λιβύης, για να αποδείξει ότι πολιτικοί που κάνουν θεαματικές «κωλοτούμπες» και μάλιστα σε τόσο σοβαρά θέματα, υπάρχουν και σε άλλες χώρες της Μεσογείου πλην της Ελλάδος.
Η καταφυγή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ για ένα θέμα καθαρά εθνικό, που θα έπρεπε να λυθεί με μονομερείς ή διμερείς ενέργειες, μπορεί να ερμηνευθεί όπως παρακάτω. Μετά την επιδείνωση των σχέσεων με το Ισραήλ, αποδυναμώθηκε αισθητά η θέση της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, γεγονός που έστρεψε την Άγκυρα προς το ΝΑΤΟ, με τη βοήθεια του οποίου σκοπεύει ή ελπίζει να διαχειριστεί το εξαιρετικά ασταθές περιβάλλον που δημιουργείται γύρω της, που τείνει να απειλήσει τη σταθερότητα και την εθνική ασφάλεια της ίδιας της Τουρκίας. Η στροφή αυτή προς το ΝΑΤΟ, αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για την αποδοχή από πλευράς της Τουρκίας του αμερικανο-νατοϊκού ραντάρ της αντιπυραυλικής ασπίδας, που εγκαταστάθηκε στο Κιουρετζίκ της Μαλάτειας, που δημιουργεί σοβαρά και μόνιμου χαρακτήρα προβλήματα στις σχέσεις της Τουρκίας με το Ιράν και τη Ρωσία.
Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία αποφεύγει να λύσει το πρόβλημα που δημιουργήθηκε με την κατάρριψη του αεροσκάφους από τη Συρία, μέσω ισοδύναμων αντιποίνων ή μέσω διμερών συνεννοήσεων με τη Συρία,κινδυνεύοντας να χαρακτηριστεί ως ο «καρπαζοεισπράκτορας» της περιοχής, αφού μετά το Μαβί Μαρμαρά, που η Τουρκία δεν έκανε αντίποινα εναντίον του Ισραήλ, έρχεται ένα άλλο θέμα που μένει αναπάντητο από πλευράς της Άγκυρας, γιατί στην ουσία αισθάνεται εξαιρετικά αδύναμη να εμπλακεί σε μια περιπέτεια στη Συρία, χωρίς την ασφάλεια του ΝΑΤΟ, δηλαδή των ΗΠΑ και της Αγγλίας.
Γιατί αισθάνεται αδύναμη;
Παρ’ ότι η τουρκική κυβέρνηση έχει βάλει ως στόχο την εξουδετέρωση του ΡΚΚ και του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος μέχρι το 2014, που θα γίνει η σύνοδος των είκοσι πλουσιότερων χωρών του κόσμου στην Κωνσταντινούπολη, τις τελευταίες ημέρες οι αντάρτες του ΡΚΚ έχουν αυξήσει τις επιθέσεις τους εναντίον στρατιωτικών στόχων στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, δείχνοντας ότι το κουρδικό ένοπλο κίνημα είναι ακόμα ζωντανό και επικίνδυνο για την ενότητα της Τουρκίας. Μάλιστα ο αρχηγός του τουρκικού Γενικου΄Επιτελείου, στρατηγός Νετζντέτ Οζέλ, φέρεται να πρότεινε στην τουρκική κυβέρνηση να αποφευχθεί μια ένοπλη σύγκρουση με τη Συρία, γιατί αυτό μπορεί να οδηγούσε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις στα ΝΑ της χώρας.
Υπογραμμίζουμε ότι η τουρκική κυβέρνηση δεν συγκάλεσε την έκτακτη σύσκεψη του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, κάτι αδιανόητο για ένα τέτοιο θέμα, ενώ προτίμησε να κρατήσει στο περιθώριο τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου και τους άλλους ισχυρούς άνδρες των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (ΤΕΔ) και για τους καθαρά επιχειρησιακούς λόγους που προαναφέρθηκαν αλλά και γιατί επιδίωξη του Ερντογάν και του κόμματός του είναι να κρατήσει τους στρατιωτικούς έξω και μακριά από τις πολιτικές αποφάσεις.
Εκτός του τρόπου που διαχειρίζεται την κρίση το σύστημα εξουσίας στην Τουρκία, εξαιρετικό ενδιαφέρον πρέπει να παρουσιάζει για Κύπρο και Ελλάδα ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται η Τουρκία το ενδεχόμενο να διεξάγει πόλεμο σε ενάμισο μέτωπο. Δηλαδή στο μισό μέτωπο με το ΡΚΚ και στο μέτωπο με τη Συρία. Τα συμπεράσματα μας αφορούν άμεσα, γιατί μπορεί το σενάριο του «Πολέμου των Δυόμισο Μετώπων» να είναι στο ράφι μετά την παράδοση του Οτζαλάν, κανείς όμως δεν μπορεί να μας διασφαλίσει ότι κάποια στιγμή δεν μπορεί κάποιοι να το κατεβάσουν από το ράφι, πάντως όχι για να το ξεσκονίσουν…
Το καλύτερο, που αφορά τις κουρδικές σημαίες που υψώθηκαν στο συριακό έδαφος που κατοικείται από Κούρδους και την πραγματική απειλή που περιμένει την Τουρκία σε περίπτωση που εισβάλλει στη Συρία, σας το αφήνουμε για την Κυριακή.
Ες Κυριακήν τα σπουδαία λοιπόν!
Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Η κρίση στη Συρία και ο Ελληνισμός

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 27 Ιουνίου 2012

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Τώρα που επιτέλους σταθεροποιήθηκε, μετά από αρκετούς μήνες, η πολιτική κατάσταση και χωρίς να παραβλέπουμε τις οικονομικές δυσκολίες νομίζω ότι είναι καιρός να ασχοληθούμε σοβαρά και με ορισμένα κρίσιμα θέματα της Εξωτερικής Πολιτικής. Η κρίση στη Συρία έχει μεγάλο ενδιαφέρον για την Ελλάδα. Είναι γνωστό ότι κατά τους τελευταίους μήνες το καθεστώς του υιού Άσσαντ αντιμετωπίζει με βία και με αιματηρές μεθόδους την εξέγερση των αντιπολιτευομένων. Είναι επίσης γνωστό ότι η Ρωσία και το Ιράν διάκεινται συμπαθώς προς τον Άσσαντ ενώ οι ΗΠΑ και η Δυτική Ευρώπη απειλούν να παρέμβουν υπέρ των αντιφρονούντων. Το κλίμα γίνεται εύφλεκτο μετά την κατάρριψη τουρκικού αεροσκάφους την Παρασκευή 22 Ιουνίου από το συριακό πυροβολικό. Η ειδησεογραφία εμπλουτίσθηκε από πλευράς ελληνικού ενδιαφέροντος με τον φόνο κατά τη διάρκεια ταραχών μιας ελληνίδας που ήταν παντρεμένη με ελληνορθόδοξο κληρικό στη Συρία. 

Η Ελλάς έχει πολλούς λόγους να ενδιαφέρεται για τις εξελίξεις αυτές. Πρώτον υπάρχει το ερώτημα πού βαδίζει η Συρία. Αν τον Άσσαντ διαδεχθεί ένα ισλαμιστικό καθεστώς δεν πιστεύω ότι θα επικρατήσει μεγαλύτερη σταθερότητα. Οι Άσσαντ, πατήρ και υιός, διοικούσαν αυταρχικότατα, αλλά είχαν βρει ένα modus vivendi με το Ισραήλ αφού έχασαν τα υψώματα του Γκολάν στον αραβο-ισραηλινό πόλεμο του 1967 και αφού κατάλαβαν ότι δεν είναι εύκολο να τα ξανακερδίσουν παρά την μερική υποχώρηση του Ισραήλ το 1973. Αν επιβληθεί ισλαμικό καθεστώς οι σχέσεις με το Ισραήλ θα διαταραχθούν δεδομένης και της γενικότερης αναφλέξεως που προκάλεσε στην περιοχή η «αραβική ἀνοιξη». Και φυσικά ένας νέος πόλεμος στη Μέση Ανατολή δεν θα είναι θετική εξέλιξη για την οικονομία μας, την ενεργειακή μας τροφοδοσία και τον τουρισμό μας.

Υπάρχει και η παράμετρος των τουρκοσυριακών σχέσεων. Ο πατέρας Άσσαντ είχε φιλοσοβιετική τοποθέτηση επί εποχής Ψυχρού Πολέμου και οι σχέσεις του με τη ΝΑΤΟϊκή Τοιρκία ήταν κακές. Εξάλλου η Συρία ποτέ δεν ξέχασε τα εδάφη της και τους αραβικούς πληθυσμούς που άρπαξε η Τουρκία με την ανοχή των Γάλλων το 1937. Πρόκειται για την περιοχή που οι Τούρκοι ονομάζουν Νομό της Αλεξανδρέττας (Ισκεντερούν Σαντζάκ) και οι Σύροι ονομάζουν Χατάϋ. Βρίσκεται σα σύνορα των δύο χωρών απέναντι ακριβώς από την κατεχόμενη χερσόνησο Καρπασία της Κύπρου. Ακούγονται φήμες ότι κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στη Μεγαλόνησο το 1974 ο Άσσαντ είχε προτείνει να ανεφοδιάζονται τα ελληνικά πολεμικά αεροπλάνα σε συριακά αεροδρόμια λόγω της αποστάσεως της Κύπρου από τα ελληνικά αεροδρόμια. Δεν γνωρίζω τί ακριβώς συνέβη, αλλά πιστεύω ότι το ελληνικό στρατιωτικό καθεστώς δεν θα τολμούσε να παρασπονδήσει από το ΝΑΤΟ και να συνεργασθεί με ένα φίλο των Σοβιετικών. Απλώς αναφέρω τη φήμη για να δείξω ότι οι σχέσεις Συρίας-Τουρκίας δεν ήταν ποτέ καλές. 

Οι τουρκοσυριακές σχέσεις επιβαρύνθηκαν από άλλα δύο γεγονότα. Πρώτον λόγω των υδάτων του Ευφράτη , τα οποία κατακρατεί με φράγματα η Τουρκία και τα στερεί από τη Συρία. Πρόκειται για το φιλόδοξο πρόγραμμα υδρο-ηλεκτρικής ενέργειας της Νοτιοανατολικής Τουρκίας και είναι γνωστό με τα αρχικά GAP. Ο δεύτερος λόγος ήταν η φιλοξενία του Κούρδου ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν και των μαχητών του σε συριακό έδαφος επί πολλά έτη μέχρι την τελική απομάκρυνσή του το 1999, η οποία οδήγησε και στην περιπετειώδη σύλληψή του από τους Τούρκους στην Κένυα. Η Συρία είναι ένα σημαντικό αραβικό κράτος. Τα προβλήματα στις τουρκοσυριακές σχέσεις βλάπτουν την εικόνα της Τουρκίας, η οποία θέλει να εμφανίζεται ως προστάτης των Αράβων και ηγέτης της Ισλαμικής Διασκέψεως, τώρα μάλιστα που κυβερνούν οι Ισλαμοδημοκράτες του Ερντογάν. 

Για τον Ελληνισμό, όμως ως πολιτιστική οντότητα άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ορθοδοξία, η Συρία παρουσιάζει και ένα ευρύτερο ενδιαφέρον. Περίπου το 8% του πληθυσμού ανήκει στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο της Αντοχείας, το οποίο εδρεύει στη Δαμασκό, διότι η Αντιόχεια ανήκει πλέον στην Τουρκία. Οι άνθρωποι αυτοί αυτοαποκαλούνται Ρουμ Ορτοντόξ, δηλαδή Ρωμηοί Ορθόδοξοι και θεωρούν εαυτούς απογόνους του Βυζαντίου (Ρωμανίας) και πνευματικούς αδελφούς των Ελλήνων. Στους Ναούς τους τελούν τη Θεία Λειτουργία στα αραβικά, αλλά ψάχνουν αρκετούς ύμνους στα ελληνικά. Το Πατριαρχείο Αντιοχείας διοικεί το μόνο Ορθόδοξο Πανεπιστήμιο της Μ. Ανατολής, στο όρος Μπαλαμάν του Λιβάνου. Η Μπελεμέντειος Θεολογική Σχολή διδάσκει επί 4 χρόνια σε Άραβες Ορθοδόξους Χριστιανούς τα ελληνικά ως βασικό μάθημα. Με άλλα λόγια οι Ελληνορθόδοξοι της Συρίας, όπως και του Λιβάνου, της Ιορδανίας και της Παλαιστίνης, αποτελούν μία ιστορική και πολιτιστική προέκταση του Ελληνισμού, για την οποία δεν μπορούμε και δεν πρέπει να αδιαφορήσουμε. Τα καθεστώτα της οικογενείας Άσσαντ πράγματι είναι καταδικαστέα για την απολυταρχική πολιτική του κόμματος Μπάαθ. Όμως από την άλλη πλευρά εσέβοντο τα στοιχειώδη δικαιώματα των Ορθοδόξων Χριστιανών. Η Ελλάς έχει συμφέρον να αποκατασταθεί η δημοκρατία και ο σεβασμός των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Συρία, χωρίς όμως να επικρατήσουν οι Ισλαμιστές. Ένα σκληρό Ισλαμικό καθεστώς θα αποτελέσει μεγάλο κίνδυνο για τα δικαιώματα και την επιβίωση των Ελληνορθοδόξων. Θα επιτρέψουμε άραγε να εξοντωθεί ένα από τα τέσσερα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία της Ορθοδοξίας; 

Η κατάσταση, λοιπόν, είναι περιπεπλεγμένη και η Ελλάς δεν έχει το δικαίωμα να αποδεχθεί απλουστευτικές λύσεις στην κλιμακούμενη συριακή κρίση.

Posted in Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: | Leave a Comment »

Για ποιον χτυπάει η καμπάνα; Για τον Άσαντ, για τον Αχματινετζάν ή για τον Ερντογάν;

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 30 Μαρτίου 2012

Του Σάββα Καλεντερίδη

Χθες, Πέμπτη, 29 Μαρτίου 2012, τα τουρκικά ΜΜΕ πρόβαλαν μια είδηση, που προβλημάτισε τόσο την τουρκική κοινή γνώμη όσο και την γραφειοκρατία του τουρκικού υπουργείου εξωτερικών. Πρόκειται για το άρθρο που δημοσίευσε πρώτο το αμερικανικό περιοδικό Foreign Policy με τίτλο «Ο πόλεμος με το Ιράν θα αρχίσει από τον Καύκασο;», όπου αναφέρεται ότι υψηλόβαθμος αμερικανός διπλωμάτης, μιλώντας στον Mark Perry είπε ότι ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν παρεχώρησε προς χρήση στην πολεμική αεροπορία του Ισραήλ μια αεροπορική βάση που βρίσκεται στα νότια της χώρας, κοντά στα σύνορα με το Ιράν. Μάλιστα, στην εν λόγω βάση δόθηκε η ονομασία «Αζερμπαϊτζάν».
Ο αμερικανός αξιωματούχος εξέφρασε τους φόβους του ότι η αποκάλυψη ύπαρξης της εν λόγω συμφωνίας είναι δυνατόν να αυξήσει ακόμα περισσότερο την ένταση μεταξύ Τεχεράνης και Τελ Αβίβ, ενώ σύμφωνα με πολιτικούς παρατηρητές, είναι πλέον προφανές ότι σε περίπτωση επίθεσης του Ισραήλ στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, ο πόλεμος εκτός από τη Μέση Ανατολή θα επεκταθεί και στον Καύκασο.
Επίσης, Τούρκοι παρατηρητές αναφέρουν ότι η εξέλιξη αυτή θα προκαλέσει σοβαρή κρίση και στις σχέσης Άγκυρας-Αζερμπαϊτζάν, οι οποίες είχαν ήδη διαταραχτεί λόγω της σύσφιξης των σχέσεων Ισραήλ-Αζερμπαϊτζάν τα τελευταία χρόνια σε όλα τα επίπεδα, τη στιγμή που η Άγκυρα τέντωνε το σχοινί των δικών της σχέσεων με το Τελ Αβίβ τόσο, που αν δεν έσπασε, κινδύνεψε να σπάσει.
Όσον αφορά τις αζερο-ισραηλινές σχέσεις, αυτές έχουν φθάσει σε τέτοιο επίπεδο, που εξόργισαν τον ίδιο τον Ερντογάν, όταν έμαθε πριν από ένα μήνα περίπου ότι το Αζερμπαϊτζάν παρήγγειλε από το Ισραήλ οπλικά συστήματα 1,6 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η οργή του Τούρκου πρωθυπουργού μάλλον θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη, όταν αντιληφθεί ότι τα οπλικά συστήματα που θα πληρώσει το Αζερμπαϊτζάν, θα εξυπηρετούν επιχειρησιακές ανάγκες του Ισραήλ, αφού η παραγγελία αφορά μη επανδρωμένα αεροσκάφη τύπου HERON, που θα συλλέγουν πληροφορίες από το ΒΔ Ιράν επ’ ωφελεία του Ισραήλ, και εξελιγμένα αντιαεροπορικά συστήματα, που θα προστατεύουν το Αζερμπαϊτζάν από ενδεχόμενη πυραυλική ή αεροπορική επίθεση, αλλά θα προστατεύουν κυρίως την αεροπορική βάση που παραχώρησε το Αζερμπαϊτζάν στο Ισραήλ.
Επίσης, ένα στοιχείο που εξοργίζει την Άγκυρα, που έχει επενδύσει πολλά στον λεγόμενο τουρκικό κόσμο, είναι η δήλωση του προέδρου του Αζερμπαϊτζάν, Ιλχάμ Αλίεφ, ο οποίος, αναφερόμενος στις σχέσεις της χώρας του με το Ισραήλ είπε: «Οι σχέσεις μας με το Ισραήλ μοιάζουν με παγόβουνο. Αυτές που φαίνονται είναι μόνο το 10% ενώ το υπόλοιπο 90% είναι υπόγειες και δεν φαίνονται».
Την ίδια στιγμή που διακινείται η πληροφορία αυτή σε διπλωματικούς και στρατιωτικούς κύκλους στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη, ένα άλλο δημοσίευμα έρχεται να ταράξει τα ήδη ταραγμένα νερά στην Τουρκία.
Η εφημερίδα Ζαμάν δημοσίευσε δηλώσεις του εξόριστου πολιτικού εκ των Κούρδων της Συρίας,Σαλάχ Μπεντρεντίν, σύμφωνα με τον οποίον το καθεστώς Άσαντ, με τη μεσολάβηση του προέδρου του Ιράκ, του γηραιού Κούρδου πολιτικού, Τζελάλ Ταλαμπανίεξομάλυνε τις σχέσεις του με το ΡΚΚ, το οποίο πλέον δραστηριοποιείται χωρίς κανένα εμπόδιο στο συριακό έδαφος, συνεργαζόμενο στενά με την Ελ Μουχαμπεράτ και τις άλλες υπηρεσίες ασφάλειας και πληροφοριών του συριακού κράτους. Μάλιστα, ο Σαλάχ Μπεντρεντίν, που αντιπολιτεύεται το ΡΚΚ,  είπε ότι τη στιγμή αυτή υπάρχουν δυο χιλιάδες αντάρτες του ΡΚΚ στα βουνά Κιουρμέν, που βρίσκονται στην περιοχή Αρφίν, κοντά στα σύνορα με το Βόρειο (τουρκικό) Κουρδιστάν. Είναι προφανές ότι σε περίπτωση που η πληροφορία αυτή είναι σωστή, το ΡΚΚ, που προετοιμάζει την εαρινή του επίθεση, με την κίνησή του αυτή δημιουργεί ένα επί πλέον πρόβλημα στο τουρκικό στρατό και τις άλλες δυνάμεις ασφαλείας, που προετοιμάζονται αναλόγως για την αντιμετώπιση της εαρινής επίθεσης.
Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο για την Τουρκία, αν σκεφθεί κανείς ότι οι εκπρόσωποι των Κούρδων της Συρίας αποχώρησαν από τις συνομιλίες που γίνονται στην Κωνσταντινούπολη, εν όψει της συνόδου των «Φίλων της Συρίας» το προσεχές Σαββατοκύριακο, δηλώνοντας ότι δεν εξασφαλίζονται τα συμφέροντα των συμπατριωτών τους.Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με ανεξάρτητους παρατηρητές, το 75% των δυο εκατομμυρίων Κούρδων της Συρίας πρόσκειται στο κόμμα PYD (Partiya Yekikiya Demokratik, PYD), που αποτελεί την πολιτική πτέρυγα του ΡΚΚ στη Συρία, ενώ το υπόλοιπο 25% είναι μοιρασμένο σε 15 κόμματα και οργανώσεις!
Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με δικές μας κουρδικές πηγές, οι Κούρδοι της Συρίας ήδη έχουν δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για το αυτόνομο Μικρό Νότιο Κουρδιστάν, όπως αποκαλούν τα εδάφη της Συρίας που κατοικούνται στην πλειοψηφία τους από Κούρδους και ότι τηρούν αποστάσεις τόσο από το καθεστώς Άσαντ όσο και από την αντιπολίτευση, επιλέγοντας να εκδηλώσουν τις προθέσεις τους όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες, με βάση πάντα τον μακρόπνοο σχεδιασμό για την ενότητα όλων των Κούρδων. Για όσους αναρωτιούνται τί σημαίνει αυτό για την Τουρκία και όχι μόνο, να υπενθυμίσουμε ότι σε περίπτωση που ιδρυθεί το αυτόνομο Μικρό Νότιο Κουρδιστάν, τότε οι Κούρδοι φθάνουν πολύ κοντά στο μεγάλο τους όνειρο, που είναι η απόκτηση εξόδου στη θάλασσα, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα του Μεγάλου Κουρδιστάν.
Τέλος, το σκηνικό τρόμου για την Άγκυρα κλείνει με την προοπτική παράτασης της αβεβαιότητας και της αστάθειας στη Συρία για τα επόμενα δυο χρόνια, μετά την υπαναχώρηση της Ουάσιγκτον από το ενδεχόμενο ένοπλης επέμβασης, πιθανόν μετά από συμφωνία με τη Ρωσία (ποιος ξέρει με τί αντάλλαγμα). Και μιλούμε για σκηνικό τρόμου γιατί πέραν του ότι η Άγκυρα αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα με τις εξαγωγές της προς τη Μέση Ανατολή και τον Περσικό Κόλπο, αφού οι δρόμοι μέσω Ιράκ και Συρίας είναι επί της ουσίας κλειστοί για τα τουρκικά φορτηγά, η παράταση της αβεβαιότητας στη Συρία, επεκτείνει την περιοχή δραστηριοποίησης των Κούρδων εκτός από το Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ) και στο υπό δημιουργίαν Μικρό Νότιο Κουρδιστάν. Το γεγονός αυτό, εισάγει νέες παραμέτρους στο «δικό» της Κουρδικό, με αποτέλεσμα να θεωρείται ήδη «νεκρό» το νέο σχέδιο που επεξεργάστηκε η κυβέρνηση Ερντογάν για την επίλυσή του.
Τελικά, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα για ποιον χτυπάει η καμπάνα. Για τον Άσαντ, για τον Αχματινετζάν ή για τον Ερντογάν;
Ακούει κανείς (την καμπάνα) στην Αθήνα και τη Λευκωσία;
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Posted in Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια, Τουρκία | Με ετικέτα: , , | Leave a Comment »

Ο αγώνας επιβίωσης του συριακού καθεστώτος και το ελληνικό εθνικό συμφέρον.

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 27 Απριλίου 2011

 

Σε µεταλλικά κοντέινερ θα µεταφερθούν αµέσως µόλις βγουν στην επιφάνεια οι 33 µεταλλωρύχοι, προκειµένου να προστατευτούν από το φως του ηλίου. –>

Του Ζαχαρία Β. Μίχα*
(Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ISDA)

Το ερώτημα εάν η παρούσα κρίση στη Συρία είναι προς το συμφέρον της ελληνικής πλευράς δεν μπορεί να απαντηθεί με βεβαιότητα. Αν και αυτό που μπορεί να γίνει είναι η καταγραφή συγκεκριμένων συμπεριφορών από την πλευρά του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ, οι οποίες μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως φιλικές ή μη φιλικές απέναντι στην Ελλάδα, ο κομβικός ρόλος της Συρίας στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και οι δυνητικές επιπλοκές από ενδεχόμενη κατάρρευση του καθεστώτος, καθιστούν μια κατηγορηματική απάντηση ιδιαιτέρως παρακινδυνευμένη.

Τα δεδομένα του προβλήματος στον τομέα που φορούν πράξεις του καθεστώτος Άσαντ που έχουν αντίκτυπο στα ελληνικά εθνικά συμφέροντα έχουν ως εξής:

Μετά την υπόθεση Οτζαλάν, τον στρατιωτικό εκβιασμό της Τουρκίας απέναντι στη Συρία, την εκδίωξη του Κούρδου ηγέτη το 1999 από τη Δαμασκό της Συρίας όπου διέμενε, η οποία κατέληξε στη σύλληψή του από τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες (με τη συνδρομή δυτικών μυστικών υπηρεσιών), τη δίκη και καταδίκη του, οι σχέσεις Τουρκίας-Συρίας σταδιακά πήραν μια τελείως διαφορετική τροπή. Πλέον μπορεί να θεωρηθεί ότι οι σχέσεις των δυο χωρών ανάγονται στο στρατηγικό επίπεδο, με τη διμερή συνεργασία διαρκώς να εμβαθύνεται σε όλους τους τομείς.

Αυτή η προσέγγιση, από μόνη της, συνιστά αρνητική εξέλιξη για την ελληνική εξωτερική πολιτική, αφού το καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ, πλέον, έχει επενδύσει στις σχέσεις με την Άγκυρα με ότι αυτό σημαίνει για τις σχέσεις Αθήνας-Δαμασκού. Ένα βασικό πρόβλημα που έχει ανακύψει είναι η πίεση της Τουρκίας στη Συρία κατά τρόπον που να εξυπηρετείται το τουρκικό εθνικό συμφέρον, με τα παρακάτω αποτελέσματα:

Συρία και Τουρκία συμφώνησαν για την ακτοπλοϊκή σύνδεση της πρώτης με τα κατεχόμενα στην Κύπρο, μια εντελώς αδιανόητη εξέλιξη επί καθεστώτος Χάφεζ Αλ Άσαντ, ιστορικού ηγέτη της Συρίας, πατέρα του Μπασάρ, ο οποίος βέβαια θεωρούσε την Τουρκία ως αντίπαλο, δεδομένης της εδαφικής διαφοράς των δυο πλευρών για την περιοχή του Χατάι (Αλεξανδρέττα). Η περσινή επίσκεψη του Μπασάρ Αλ Άσαντ στην Κυπριακή Δημοκρατία, μάλλον έφερε πενιχρά αποτελέσματα, κάτι αναμενόμενο, δεδομένων των συμφερόντων και της αλλαγής προσανατολισμού της Δαμασκού.

Το συριακό καθεστώς προχώρησε στην αναγνώριση της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ) με το συνταγματικό της όνομα («Δημοκρατία της Μακεδονίας»), καθιστάμενη 129η χώρα που το πράττει, σε μια ακόμη μη φιλική ενέργεια απέναντι στην Ελλάδα.

Ωστόσο, θα πρέπει να συνυπολογιστεί το κοινό πρόβλημα Τουρκίας, Συρίας, Ιράκ και Ιράν, που συνιστούν οι κουρδικοί πληθυσμοί στις χώρες αυτές και μάλιστα σε γεωγραφική συνέχεια, με αποτέλεσμα η προοπτική ανεξαρτητοποίησής τους να σηματοδοτεί την ίδρυση κουρδικού κράτους. Η κοινή αυτή απειλή αποτελεί έναν από τους βασικότερους παράγοντες που οδηγεί σε προσέγγιση, τακτικής έστω φύσεως, την Τουρκία με τη Συρία, ενώ προσφάτως καταγράφηκαν στρατιωτικές ενέργειες της Τεχεράνης στις δικές της κουρδικές περιοχές, ακόμα και σε αυτές του Ιράκ. Η αναστάτωση που επικρατεί στις κουρδικές περιοχές της Συρίας προκαλούν φόβο στην Άγκυρα ενδεχόμενης διάχυσής τους και σε τουρκικό έδαφος.

Κατά συνέπεια, υπολογίζοντας μόνο τους ως άνω αναφερθέντες παράγοντες (καθότι το υπό εξέταση πρόβλημα έχει πολλές ακόμη παραμέτρους, οι οποίες αφορούν γενικότερα στη σταθερότητα της Μέσης Ανατολής και την αυξομείωση της πιθανότητας στρατιωτικών συγκρούσεων οι οποίες θα επηρεάσουν τα συμφέροντα της Ελλάδας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο), η ελληνική πλευρά για να καταλήξει σε ασφαλές συμπέρασμα του τι συμφέρει και τι όχι τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, θα πρέπει να διαθέτει ξεκάθαρη άποψη περί του τι συνεπάγεται γι’ αυτά ενδεχόμενη ίδρυση κουρδικού κράτους.

Εάν πρόκειται η Τουρκία να προσανατολιστεί στα ανατολικά και να επικρατήσει ηρεμία στο δυτικό της μέτωπο με την Ελλάδα, τότε θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η αναταραχή στην περιοχή σε τακτικό επίπεδο μας εξυπηρετεί, έστω σε τακτικό επίπεδο, καθώς «αγοράζουμε» χρόνο αποκατάστασης των όποιων προβλημάτων στη στρατιωτική ισορροπία στο Αιγαίο.

Η ελληνική στάση βέβαια δε παραπέμπει σε κράτος το οποίο αναζητά χρόνο για τη στρατιωτική του ενίσχυση σε μεταγενέστερο χρόνο όταν και αν η οικονομική κατάσταση το επιτρέψει. Μάλλον, η Αθήνα δείχνει διατεθειμένη να βυθιστεί περισσότερο στον «ύπνο» πείθοντας εαυτόν ότι όλα βαίνουν καλώς και ξεχνώντας ότι οι προθέσεις αλλάζουν σε μια στιγμή, ενώ οι στρατιωτικές δυνατότητες απαιτούν χρόνο, χρήμα, μέσα και εκπαίδευση.

Οι εξελίξεις δείχνουν ότι παραπλανητική στοχοποίηση των αμυντικών δαπανών ως αίτιο του οικονομικού αδιεξόδου της χώρας, με στόχο την απόκρυψη ή υποβάθμιση άλλων θυλάκων της δημόσιας διοίκησης όπου η κακοδιαχείριση, η σπατάλη και η διαφθορά βασίλευαν, θα συνεχίσει να υφίσταται, μέχρις ότου η χώρα αντιμετωπίσει «νέα Ίμια» κάποιας μορφής, τεθεί προ νέων τετελεσμένων, και αποφασίσει εκ των υστέρων τη στρατιωτική της ενίσχυση, αφού έχει προηγηθεί η μετατροπή της στρατιωτικής ηγεσία σε εξιλαστήριο θύμα. Εάν δε, κληθεί να υπερασπίσει στρατιωτικά τα συμφέροντά της, με ότι καλύτερο και πιο σύγχρονο οπλικό σύστημα διαθέτει, αυτό θα το πράξει στηριζόμενη σε όσα αποκτήθηκαν την εποχή η οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή – και καλώς βρίσκεται – στο στόχαστρο της εισαγγελικής έρευνας.

Αυτά αναφέρθηκαν για να επιστρέψουμε στο κεντρικό ερώτημα της ανάλυσης, ώστε να προβούμε στον δέοντα σχολιασμό: Μια χώρα – επιτομή του παραλόγου, με χαρακτηριστικό έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας, οράματος και με ελλιπή συναίσθηση της διεθνούς πραγματικότητας, στο κατώφλι της χρεοκοπίας. Με «προσωποπαγή» ως συνήθως εξωτερική πολιτική, χωρίς θεσμούς παραγωγής και δημόσια συζήτηση του τι συνιστά και τι όχι εθνικό συμφέρον, μάλλον μετατρέπει σε χιούμορ τα συζήτηση περί του ποιες εξελίξεις συμφέρουν και ποιες όχι τη χώρα.

Τα πάντα στις διεθνείς σχέσεις έχουν σχετικό χαρακτήρα. Τίποτε δεν είναι απόλυτα καλό ή απόλυτα κακό. Οι χώρες, με άξονα την εξωτερική τους πολιτική, απλώς οφείλουν να εργάζονται ώστε να καθοδηγήσουν τις εξελίξεις κατά τρόπον συμβατό με τα εθνικά τους συμφέροντα. Αυτή είναι μια εργώδης και διαρκής προσπάθεια και σίγουρα δεν χαρακτηρίζει κράτη των οποίων η εξωτερική πολιτική απλώς περιορίζεται στο να αντιδρά σε εξωτερικά ερεθίσματα, σε μια προσπάθεια να αποτραπούν συνήθως τα χειρότερα. Κράτη τα οποία συνηθίζουν να «κουκουλώνουν» το όποιο πρόβλημα, προσποιούμενα ότι δε συμβαίνει τίποτα, αρκεί η «καυτή πατάτα» να βρίσκεται στα χέρια της επόμενης κυβέρνησης, όταν ένα πρόβλημα μετεξελιχθεί σε κρίση.

Είναι πλέον στο χέρι του καθενός να σκεφτεί σε ποια κατηγορία χωρών κατατάσσει την Ελλάδα. Αν και όσα περιγράφηκαν παραπάνω, ως μεθοδολογία σκέψης και πράξης, θυμίζουν υπερβολικά όσα οδήγησαν τη χώρα στο κατώφλι της χρεοκοπίας. Όσο πλησίαζαν οι εκλογές, τόσο τα δανεικά όδευαν στην κατανάλωση και σε όσους πίεζαν. Στη συνέχεια, αναλάμβανε ο επόμενος να εξηγήσει, αρχικά, ότι παρέλαβε και αυτός «καμένη γη», να πάρει κάποια αποσπασματικά μέτρα, να συγκρουστεί για λίγο με τα συνδικάτα και τους απεργούς, μέχρι να πλησιάσει η επόμενη εκλογική αναμέτρηση και να ακολουθήσει τη «συνταγή» του προκατόχου, σε μια προσπάθεια αύξησης των πιθανοτήτων επανεκλογής. Για να διαπιστώσουμε στο τέλος τραυματικά, ότι κεκτημένα απλώς δεν υφίστανται σε χρεοκοπημένες χώρες.

Τα ίδια ισχύουν και στις διεθνείς σχέσεις, όπου η συνέπεια και η συνέχεια ανταμείβονται, ενώ η φυγομαχία, ο ωχαδερφισμός και οι «παντογνώστες» πολιτικοί που ενίοτε «ευνουχίζουν» το διπλωματικό σώμα (αντί να αποτελεί άξονα απόδειξης της συνέπειας και της συνέχειας του κράτους, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων) και περιθωριοποιούν τους «απείθαρχους», αποτελούν συνταγή καταστροφής. Και δυστυχώς, οι Έλληνες που επαίρονται για την πολιτιστική τους κληρονομιά, περιφρονούν τον Θουκυδίδη, ο οποίος είπε κάτι εξαιρετικά απλό, το οποίο φαίνεται πως εξακολουθεί να ισχύει από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Περιφραστικά, προσαρμοσμένα και εκλαϊκευμένα: Ο ισχυρός απολαμβάνει όσα του επιτρέπει η ισχύς του και ο αδύναμος υφίσταται όσα επιβάλλει η αδυναμία του…

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=6&art_id=5210

Posted in Ελληνική εξωτερική πολιτική & Αμυνα, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , | Leave a Comment »

ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ !

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 4 Απριλίου 2011

Εφ. Ζαμάν 27-3-2011

Εφημερίδα Χααρέτζ : Σύντομα η ίδρυση του Κουρδιστάν

Ο διευθυντής του Κέντρου Μέσης Ανατολής του London School of Economics Ρόμπερτ Λόου και αρθρογράφος της ισραηλινής εφημερίδας Χααρέτζ έγραψαν πως οι εξεγέρσεις στην Μέση Ανατολή και στην Αφρική θα αλλάξουν τον παγκόσμιο χάρτη.

Ο διευθυντής του Κέντρου Μέσης Ανατολής του London School of Economics Ρόμπερτ Λόου, δήλωσε πως οι Κούρδοι της Συρίας μετέχουν σε μεγάλο βαθμό στις συνεχιζόμενες εδώ και μια εβδομάδα διαδηλώσεις στην Συρία. Ο Λόου μιλώντας στο CNN είπε πως το 10% του πληθυσμού της Συρίας που είναι οι Κούρδοι και κατοικούνε στα σύνορα με την Τουρκία και το Ιράκ ¨καθώς έχουν στηρίξει τον πλέον δίκαιο αγώνα, παρακολουθούνε τις εξελίξεις, παραμένοντας έτοιμοι να βγούνε στους δρόμους¨.

Ο Ομπεϊντά Ναχάς του ιδρύματος Levant είπε πως οι Κούρδοι της Συρίας πριν από το καθεστώς Άσαντ δεν είχαν κάποιο πρόβλημα και πρόσθεσε : ¨Τώρα δεν τους αναγνωρίζεται καν το δικαίωμα να μιλάνε και να γράφουν την ίδια τους την γλώσσα, ενώ τους λένε να χρησιμοποιούνε αραβικά ονόματα. Ο Ναχάς ανέφερε πως η φετινή παροχή αδείας για τον εορτασμό του Νεβρόζ ήταν ένα είδος ρουσφετιού του Άσαντ προς τους Κούρδους, ώστε να μην μετάσχουν στις διαδηλώσεις.

¨Σύντομα η ίδρυση του Κουρδιστάν¨

Ο αρθρογράφος Αλούφ Μπεν της εφημερίδας Χααρέτζ έγραψε πως οι εξεγέρσεις των λαών της Μέσης Ανατολής θα ξαναχαράξουν τον χάρτη της περιοχής και πως οι Κούρδοι του Ιράκ θα ιδρύσουν ανεξάρτητο κράτος. Ο Μπεν στο άρθρο του με τίτλο ¨Προσοχή : Η περιοχή κατασκευάζεται¨, υποστηρίζει πως οι εξεγέρσεις των λαών της περιοχής είναι αγγελιοφόροι συμφωνιών σαν αυτήν των Sykes-Picot που στο τέλος του 1ου Παγκοσμίου πολέμου είχαν χαράξει τα σύνορα στην περιοχή. Ο Μπεν είπε πως μπορεί να ιδρυθούν ανεξάρτητα κράτη στο Νότιο Σουδάν, στο Κουρδιστάν, στην Παλαιστίνη, στην Δυτική Σαχάρα και στην Νότια Υεμένη και πρόσθεσε πως « 100 χρόνια μετά τις συνομιλίες Sykes-Picot, η απόσυρση των ΗΠΑ από το Ιράκ, θα δώσει την ευκαιρία για ανεξαρτησία στους Κούρδους, παρά τις αντιρρήσεις της Τουρκίας.

http://tourkikanea.gr/2011/03/28/kurdistan/

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία | Με ετικέτα: , , , | Leave a Comment »

Ο Ελληνισμός πρέπει να προσέξει: Συνθήκες 1919-1923 ξανά στην Ανατολή!

Posted by βιβλιοπωλείο "χωρίς όνομα" στο 4 Απριλίου 2011

 
 
Ο χάρτης των σφαιρών επιρροής, με βάση τη μυστική Συμφωνία Sykes – Picot (1916). Εκατό χρόνια μετά, οι σφαίρες επιρροής επανακαθορίζονται. Ο Ελληνισμός πρέπει να προσέξει, για να μην ξαναζήσουμε τραγωδίες τύπου 1919-1923.
Συρία: Ο πιο κρίσιμος ‘κρίκος’
Του Σάββα Καλεντερίδη
Μετά την Αίγυπτο, την Τυνησία, την Υεμένη, το Μπαχρέιν και τη Λιβύη, σοβαρής κλίμακας διαδηλώσεις αντιφρονούντων, και όχι μόνον, είναι σε εξέλιξη στη Συρία, θέτοντας σε κίνδυνο το και με τη βούλα αντιδημοκρατικό μπααθικό-σοσιαλιστικό καθεστώς, αφού από το 1964 ισχύει στη χώρα ο νόμος περί κατάστασης Εκτάκτου Ανάγκης.

Η κατάσταση, η πορεία των εξελίξεων και γενικά το μέλλον της Συρίας είναι δύσκολο να προβλεφθεί και να προδιαγραφεί, αφού πρόκειται για μια χώρα με κομβικό ρόλο στις γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή, μια χώρα κυριολεκτικό μωσαϊκό εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων, που διοικείται από το 1970 από την οικογένεια Άσαντ. Να σημειωθεί ότι η οικογένεια Άσαντ ανήκει στη θρησκευτική μειονότητα των Αλαουιτών, που αποτελούν το 13% του συνόλου του πληθυσμού της χώρας, της οποίας η εθνογραφική δομή έχει σημασία να μελετηθεί, για την καλύτερη κατανόηση της ανάλυσής μας. (Βλ. σημείωση)

Η Συρία, την περίοδο του ψυχρού πολέμου προσπαθούσε να ισορροπήσει μεταξύ της γαλλικής επιρροής, που στηριζόταν στη συμφωνία Sykes – Picot, και της Σοβιετικής επιρροής, που ήταν αποτέλεσμα των σχεδίων της Σοβιετικής Ένωσης για απόκτηση γεωπολιτικών ερεισμάτων στη Μέση Ανατολή. Αυτό το εξαιρετικά δύσκολο παιχνίδι, μέχρι το 2000, που τον διαδέχτηκε ο γιός του Μπασάρ, το έπαιξε με σχετική επιτυχία ο Χαφέζ Αλ Άσαντ, πολιτικός με μεγάλα πολιτικά χαρίσματα, που έχαιρε της εκτίμησης εχθρών και φίλων. Με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, το κενό της Σοβιετικής επιρροής στη Μέση Ανατολή και στη Συρία προσπάθησαν να καλύψουν πολλοί, ανάμεσα στους οποίους το Ιράν και η Τουρκία.
Όσον αφορά το Ιράν, οι βασικοί παράγοντες μέσω των οποίων μέχρι και σήμερα ασκεί επιρροή στην περιοχή της Μέσης Ανατολής η Τεχεράνη, είναι η ίδια η Συρία, η σιιτική Χεζμπολάχ του Λιβάνου και η σουνιτική (!) Χαμάς, της Λωρίδας της Γάζας. Και μπορούμε να πούμε ότι η επιρροή που ασκεί κυρίως η Τεχεράνη στη Μέση Ανατολή έχει φθάσει σε τέτοιο επίπεδο, που έχει θορυβήσει και την ίδια τη Σαουδική Αραβία, η οποία, σε ορισμένες περιπτώσεις κατά το παρελθόν, έσπευσε να πάρει τη θέση του ήδη θορυβημένου Ισραήλ. Αυτό, όμως, που έχει κεφαλαιώδη σημασία για την ανάλυσή μας, είναι το πώς ασκείται σε πρακτικό επίπεδο η επιρροή του Ιράν στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η απάντηση είναι μέσω ή σε συνεργασία με τη Συρία, αφού το μείζον ζήτημα του οπλισμού αλλά και μια σειρά από άλλα πρακτικά ζητήματα που αφορούν στην στήριξη και την υποστήριξη της Χεζμπολάχ, εξασφαλίζονται από την κυβέρνηση ή τις μυστικές υπηρεσίες του καθεστώτος Ασάντ, που χρησιμοποιεί γι’ αυτό τα χερσαία σύνορα που έχει με το Λίβανο. Όσον αφορά δε στη Χαμάς, εδώ και χρόνια ο πολιτικός της ηγέτης, Χάλεντ Μεσάαλ, ‘φιλοξενείται’ στη Δαμασκό, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την κατάσταση και τις εξελίξεις στη Λωρίδα της Γάζας.
Όσον αφορά την Τουρκία, η κρίση του 1998, που οδήγησε στην έξοδο του επίσης επί χρόνια ‘φιλοξενούμενου’ της Δαμασκού, Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, εγκαινίασε μια νέα περίοδο στις πολιτικό-οικονομικές σχέσεις των δυο χωρών, που θεωρούνται πλέον στρατηγικοί εταίροι. Μέχρι τότε, ‘αγκάθια’ στις σχέσεις των δυο χωρών ήταν το ζήτημα του Σαντζακίου της Αλεξανδρέτας, που προσάρτησε αυθαίρετα η Τουρκία από το 1938, η κατασκευή φραγμάτων που κατακρατεί τα νερά του Τίγρη και του Ευφράτη και η ‘φιλοξενία’ του Άπο στο Λίβανο και τη Δαμασκό. Με την έξοδο του Άπο από την περιοχή, ένας από τους λόγους που ώθησε Άγκυρα και Δαμασκό να ξεπεράσουν τα άλλα δυο ‘αγκάθια’ και να συνάψουν στρατηγική σχέση, είναι το Κουρδικό και οι εξελίξεις που προοιωνίζονται γύρω από αυτό. Το Κουρδικό ήταν επίσης το καίριο ζήτημα που προκάλεσε την προσέγγιση Τουρκίας-Ιράν, για να μιλάμε πλέον για ένα νέο ‘τρίγωνο του διαβόλου’ στην περιοχή, αυτό της τριγωνικής σχέσης Άγκυρας-Τεχεράνης-Δαμασκού.
Αν λοιπόν προσεγγίσουμε τα τεκταινόμενα στη Συρία με αφετηρία τις σχέσεις της χώρας αυτής με το Ιράν και την Τουρκία και αν υιοθετήσουμε την άποψη του ίδιου του Μπασάρ Άσαντ, σύμφωνα με την οποία εξυφαίνεται μια συνωμοσία εις βάρος της χώρας του, που αποσκοπεί στον διαμελισμό της, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα του Ισραήλ, τότε μπορούμε να καταλήξουμε στο εξής συμπέρασμα:
Σε περίπτωση ανατροπής -κάτι που θεωρείται εξαιρετικά πιθανό- του καθεστώτος Άσαντ, το οποίο ούτως ή άλλως δεν είναι καθόλου αρεστό στη Δύση -οι ΗΠΑ δεν κρύβουν την απαρέσκειά τους στο καθεστώς και δεν χάνουν την ευκαιρία να δηλώνουν του ενδιαφέρον τους για τους εξεγερμένους, ενώ ήδη έχουν καλέσει τους αμερικανούς υπηκόους να εγκαταλείψουν τη Συρία- η κατάσταση που θα προκύψει μάλλον θα είναι πιο κοντά στη Δύση, αν δεν καθοριστεί απ’ αυτήν. Αυτό σημαίνει ότι το Ιράν θα χάσει έναν πολύτιμο και καθοριστικής σημασίας σύμμαχο για την πολιτική του στη Μέση Ανατολή, ενώ η Τουρκία θα χάσει έναν σύμμαχο στις αγωνιώδεις προσπάθειες που κάνει για να ελέγξει με μη δημοκρατικά μέσα το Κουρδικό, για το οποίο θα δημιουργηθούν ευνοϊκές προοπτικές για μια δεύτερη διέξοδο -πλην της Τουρκίας- προς τη θάλασσα και τη Δύση, τουλάχιστον για τις εμπορικές και οικονομικές συναλλαγές.
Με άλλα λόγια, με ένα νέο -εκούσια ή ακούσια- φιλοδυτικό καθεστώς στη Συρία, ξαναμοιράζεται η τράπουλα και δημιουργούνται συνθήκες να ξανασχεδιαστεί ο χάρτης των σφαιρών επιρροής στην περιοχή, εκατό χρόνια μετά την υπογραφή της μυστικής συμφωνίας Sykes – Pikot. Τότε, η Οθωμανική Αυτοκρατορία οδηγήθηκε στον τελικό διαμελισμό, από τον οποίον προέκυψε το σύγχρονο τουρκικό κράτος, ενώ η Ελλάδα και οι Έλληνες, δεν σταθμίσαμε σωστά τα δεδομένα και κάναμε έναν εθνικό σχεδιασμό που οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή. Σήμερα, που ξαναμοιράζεται η τράπουλα, έχει ενδιαφέρον να δούμε τί συνέπειες θα έχει αυτό για την περιβόητη και συνταγματικά κατοχυρωμένη (!!!) ενότητα του ‘τουρκικού έθνους’ και για την εδαφική ακεραιότητα της Τουρκίας, όπως επίσης έχει ενδιαφέρον και ο εθνικός σχεδιασμός που θα κάνει ο Ελληνισμός (Ελλάδα-Κύπρος) για να αντιμετωπίσουμε τις εξελίξεις που ούτως ή άλλως θα μας αγγίξουν, έχοντας ως πάντα ως παράδειγμα προς αποφυγή αυτόν του 1919-1923.
Πάντως, ανεξάρτητα με τον εθνικό σχεδιασμό που θα υιοθετήσουμε, σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να παρακολουθούμε, να αναλύουμε και να έχουμε ξεκάθαρη εικόνα γι’ αυτά που γίνονται και -κυρίως- γι’ αυτά που θα προκύψουν από τα τεκταινόμενα στην περιοχή που περικλείεται στο σύγχρονο ‘τρίγωνο του διαβόλου’.
Σημείωση
Για να κατανοήσουμε καλύτερα την κατάσταση, πρέπει να γίνει μια πολύ συνοπτική αναφορά στα δημογραφικά στοιχεία της Συρίας. Από τα 22 εκατομμύρια του πληθυσμού της, όσον αφορά τη θρησκεία, το 75% είναι σουνίτες, το 13% αραβόφωνοι αλαουίτες και το 10% χριστιανοί. Όσον αφορά την εθνοτική δομή του πληθυσμού, στη Συρία κατοικούν 2 εκατομμύρια Κούρδοι, 1 εκατομμύριο Ασσύριοι, 800 χιλιάδες τουρκομάνοι, 500 χιλιάδες Δρούζοι, 200 χιλιάδες Αρμένιοι, 100 χιλιάδες Κιρκάσιοι, 400 χιλιάδες Παλαιστίνοι πρόσφυγες και πάνω από 1 εκατομμύριο πρόσφυγες από το Ιράκ, από τους οποίους οι 200 χιλιάδες Ασσύριοι χριστιανοί. Ο υπόλοιπος πληθυσμός της χώρας θεωρούνται Άραβες, ενώ σοβαρές ιστορικές και επιστημονικές μελέτες θεωρούν μεγάλο ποσοστό του αραβικού πληθυσμού της Συρίας απλά αραβόφωνο, με καταγωγή από τους Ασσύριους και τους άλλους λαούς που υπήρχαν στην περιοχή πριν τον 7-8ο αιώνα που εμφανίστηκαν οι Άραβες.
 Το άρθρο δημοσιευθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, την Παρασκευή, 1 Απριλίου 2011
 

Posted in Γεωπολιτική -Γεωοικονομία, Μέση Ανατολή - Ανατολική Μεσόγειος - Βαλκάνια | Με ετικέτα: , , , | Leave a Comment »