Η αρχή της εθνικής – συλλογικής ευθύνης

Οι παλιοί καλοί Γερμανοί! Τώρα μιλούν για εθνική ευθύνη και απαιτούν φόρους, τότε για συλλογική και έκαιγαν χωριά και πόλεις!

Κάποιες αξίες παραμένουν αναλλοίωτες στον χρόνο!

 

 

Guardian: Το δίλημμα είναι Grexit ή διαγραφή χρέους

Grexit και χρεοκοπία ή διαγραφή χρέους είναι το μοναδικό δίλημμα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι πιστωτές της Ελλάδας, σύμφωνα με άρθρο στον Guardian που υπογράφει ο Αντριου Φέλλoου, ερευνητής στο Oriel College της Οξφόρδης.

Ολόκληρο το άρθρο του Άντριου Φέλοου:

Είναι απολύτως καθαρό σε όλες τις πλευρές πλέον – εάν και σπάνια το παραδέχονται – ότι η Ελλάδα δεν θα αποπληρώσει ποτέ τα δάνεια διάσωσης. Η σημερινή προσέγγιση αξιώνει από την Ελλάδα να επιτυγχάνει μεγάλο και παρατεταμένο πρωτογενές πλεόνασμα για να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των πιστωτών. Αυτή η προσέγγιση θα την υποχρεώσει να αποστραγγίσει τουλάχιστον μια γενιά για να μεταφέρει σε άλλες χώρες τεράστια ποσά απ’ ό,τι παράγει ο ελληνικός λαός.

Η ιστορία και οι οικονομικές αρχές μας διδάσκουν ότι το να προσπαθείς να επιβάλεις τέτοιου τύπου λογικές σε μια βαθιά τραυματισμένη οικονομία, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να την καταστρέψεις και να πλήξεις και όσους προσδοκούν έσοδα από εκείνη.

Είναι πια η ώρα να σταματήσει η υποκρισία και να ανσδειχθεί η διαγραφή χρέους της Ελλάδας να αποτελεί στο κεντρικο κίνητρο για την εφαρμογή μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα.

Σίγουρα ήταν λάθος που η Ελλάδα εισήλθε στη ζώνη του ευρώ με τον λόγο χρέους προς ΑΕΠ άνω του 100%, όμως η τιμωρία της πάει πέρα από κάθε νομιμοποίηση που θα έδινε αυτή η αιτία. Στην πραγματικότητα, ίσως, το μισό από το χρέος που βαρύνει την Ελλάδα σήμερα να είναι συνέπεια των σφαλμάτων σχεδιασμού του ευρώ.

Μετά την είσοδό της στην νομισματική ένωση, η Ελλάδα πλημμύρισε με πολύ φθηνά δάνεια. Τα πλεονάσματα της Γερμανίας διογκώθηκαν από τα περίπου 50 δισ. ευρώ που ήταν όταν υιοθετήθηκε το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, στα 200 δισ. ευρώ το 2007 και ανακυκλώθηκαν από τις ορμητικές τράπεζες ως τεράστιες ροές κεφαλαίου στην ευρωπαϊκή περιφέρεια.

Η Γερμανία δημιούργησε ένα τεράστιο απόθεμα απαιτήσεων έναντι χωρών όπως η Ελλάδα, που κάποια μέρα θα αναγκαζόταν να χάσει, με τις μόνες άγνωστες παραμέτρους να είναι το πότε και το πόσο άσχημα θα γίνονταν τα πράγματα.

Όταν όλες αυτές οι ροές κεφαλαίων αντιστράφηκαν, η Ελλάδα εξαιτίας του ευρώ, δεν μπορούσε να εκτυπώνει τα δικά της χρήματα, ούτε να υποτιμήσει το νόμισμά της για να ενισχύσει τις εξαγωγές της, ούτε να μειώσει τα επιτόκιά της, ούτε να ακολουθήσει τη δική της πολιτική ποσοτικής χαλάρωσης, ούτε να δημιουργήσει υψηλότερο πληθωρισμό για να μειώσει την πραγματική αξία του χρέους της.

Πολλές άλλες χώρες μετατόπισαν τα βάρη των χρεοκοπημένων τραπεζών τους στους ισολογισμούς των κυβερνήσεών της.

Στην Ελλάδα, αυτό θα αύξανε τους κινδύνους μιας χρεοκοπίας και έτσι Γερμανία, Βρετανία, ευρωζώνη και άλλοι, προχώρησαν σε έμμεση διάσωση των τραπεζών τους μέσω δανείων βασισμένων στο σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας, μεταθέτοντας τα προβλήματά τους στην ΕΚΤ και το ΔΝΤ.

Η προσωρινή αύξηση του δημοσιονομικού ελλείμματος σε μια ύφεση είναι απολύτως φυσιολογική.

Για την Ελλάδα, εγκλωβισμένη μέσα στο ευρώ, αυτή η αύξηση ενίσχυσε και τον κίνδυνο αθέτησης των υποχρεώσεών της, γεγονός που με τη σειρά του ώθησε το κόστος δανεισμού της χώρας υψηλότερα και είχε ως αποτέλεσμα να αυξηθεί ακόμη περισσότερο ο λόγος δημόσιου χρέους προς ΑΕΠ.

Η πρόληψη τέτοιων καταστροφικών βρόχων απαιτούσε έναν μηχανισμό δημοσιονομικών μεταβιβάσεων στο εσωτερικό της ευρωζώνης προς κράτη – μέλη που αντιμετωπίζουν μεγάλο αρνητικό σοκ ή αναλαμβάνουν τα οικονομικά βάρη των τραπεζών τους. Αντ’ αυτού, η Ελλάδα εξαναγκάστηκε να προχωρήσει σε εσωτερική υποτίμηση.

Ωστόσο, εξαλείφοντας την εγχώρια ζήτηση και εισάγοντας τεράστια οικονομική αβεβαιότητα, το μόνο στο οποίο χρησίμευσε ήταν για να πιέσεις τις επενδύσεις τόσο στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.

Κατέστρεψε τεράστιο μέρος του παραγωγικού ανθρώπινου κεφαλαίου (σκεφτείτε τι κάνει στην ανάπτυξη το 25% ανεργία και πάνω από το 50% ανεργίας των νέων). Δημιούργησε ακόμη υψηλότερο λόγο δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ και τροφοδότησε περαιτέρω αποπληθωρισμό στην Ελλάδα και την ευρωζώνη στο σύνολό της.

Στην αρχή, οι γερμανοί εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για την τεχνητή άνοδο του ευρώ και πέρασαν τους κινδύνους του συστημικού κινδύνου σε χώρες όπως η Ελλάδα.

Πλέον, καθώς οι προοπτικές για την Ελλάδα επιδεινώνονται και το ευρώ πιέζεται ολοένα και περισσότερο, οι γερμανικές εξαγωγές παίρνουν ώθηση και οι Γερμανοί εκφράζουν λιγότερο τη συμπάθειά τους.

Εν τω μεταξύ, οι πανικόβλητες εκροές κεφαλαίου από το 3% στις αρχές του 2011 στο σχεδόν μηδέν σήμερα, διευκολύνουν τη Γερμανία στο δημοσιονομικό μέτωπο.

Η σκληρή πραγματικότητα είναι ότι οι πιστωτές στην Ελλάδα πρέπει να διαλέξουν μεταξύ δύο δυσάρεστων σεναρίων. Το ένα είναι η Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ και να κηρύξει στάση πληρωμών στο χρέος της που είναι κυρίως σε ευρώ. Οι πιστωτές της δεν θα αποπληρωθούν και κοστοβόρες κερδοσκοπικές πιέσεις θα συσσωρεύονται σε Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία, ενώ η ίδια η Ελλάδα θα γίνει περισσότερο πολιτικά και οικονομικά ασταθής.

Η εναλλακτική είναι η Ελλάδα να παραμείνει στη ζώνη του ευρώ και οι πιστωτές της θα πρέπει να προχωρήσουν σε περαιτέρω διαγραφή του ελληνικού χρέους.Το τελευταίο σενάριο είναι σαφώς και το λιγότερο επώδυνο.

Οι μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα πρέπει να πάνε χέρι-χέρι με τις διαγραφές χρέους, όχι λόγω κάποιων ιδιαίτερων αρετών της Ελλάδας, αλλά διότι η λογική του ευρώ είναι η μόνη υγιής διέξοδος.

Εκείνοι που οδήγησαν τη χώρα στο χάος έχουν απαξιωθεί σε μεγάλο βαθμό στην Ελλάδα. Η Ελλάδα έχει κάνει τεράστια βήματα προόδου στη μετατόπιση του πρωτογενούς δημοσιονομικού ισοζυγίου (προ φόρων) και του διαρθρωτικού δημοσιονομικού ελλείμματος σε πλεόνασμα. Περαιτέρω μεταρρυθμίσεις χρειάζονται πλέον ανάπτυξη και αυτό θα συμβεί μόνο εάν το οικονομικό παρελθόν αντιμετωπιστεί ακριβώς ως παρελθόν.

http://www.alexiptoto.com/guardian-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-grexit-%CE%AE-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AE-%CF%87%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%85%CF%82/

Όλη η πρόταση της Κομισιόν για λύση Σχέδιο Γιούνκερ

Η Κομισιόν απέστειλε το μεσημέρι της Δευτέρας ένα πολυσέλιδο κείμενο, με τίτλο «σημείωμα βοήθειας για την Ελλάδα», προς όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές της διαπραγμάτευσης, ώστε να υπάρξει το ταχύτερο δυνατό μια συμφωνία ανάμεσα σε Αθήνα και Βρυξέλλες, όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα της εφημερίδας «Το Βήμα».

Σύμφωνα με την εφημερίδα και το ρεπορτάζ του Ζώη Τσώλη, στο συγκεκριμένο κείμενο τίθενται οι προϋποθέσεις για να ξεκλειδώσει η βοήθεια από το EFSF προς την Ελλάδα εντός του Ιουνίου και να υπάρξει μια συνολική συμφωνία μέχρι το φθινόπωρο.

Η πρώτη προϋπόθεση είναι να ληφθούν (σ.σ. να νομοθετηθούν) τα συμφωνηθέντα μέτρα, τα οποία περιγράφονται στην πρώτη λίστα του κειμένου ύψους 5 δισ. ευρώ περίπου, μέχρι τον Ιούνιο, προκειμένου να καλυφθεί το δημοσιονομικό κενό της διετίας 2015 – 2016.

Η δεύτερη προϋπόθεση για συνολική συμφωνία, είναι να εφαρμοστούν το φθινόπωρο (Σεπτέμβριο – Οκτώβριο) οι μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές για την οικονομία που θα περιλαμβάνονται στη λίστα του ΟΟΣΑ και ήδη συμφωνημένες με τους ευρωπαίους μεταρρυθμίσεις όπως η αλλαγή του ασφαλιστικού και των εργασιακών σχέσεων.

Οι στόχοι του προγράμματος

Στο κείμενο προσδιορίζονται οι δημοσιονομικοί στόχοι για την τετραετία 2015 – 2018 που είναι οι εξής:
-2015 Πρωτογενές πλεόνασμα 0,75% του ΑΕΠ
-2016 πρωτογενές πλεόνασμα 2% του ΑΕΠ
-2017 πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ
-2018 πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ.

Μέτρα 5 δισ. ευρώ

Στην πρώτη λίστα περιγράφονται τα μέτρα για τη κάλυψη του δημοσιονομικού κενού και την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων μέχρι το τέλος του 2016. Τα μέτρα είναι:
-η μεταρρύθμιση του ΦΠΑ που θα εφαρμοστεί μετά το καλοκαίρι (το πιθανότερο από 1η Οκτωβρίου) και προβλέπει την καθιέρωση ενιαίου συντελεστή 18% για συναλλαγές μετρητά και 15% για συναλλαγές με κάρτα και τη διατήρηση του χαμηλού συντελεστή 6,5%.
-Αύξηση της έκτακτης εισφοράς στα ετήσια εισοδήματα πάνω από 30.000 ευρώ, στα πρό της μείωσης επίπεδα
-Διατηρείται ο ΕΝΦΙΑ ως ο πλέον αποδοτικός (από άποψη εισπραξιμότητας) φόρος
-Δεν θα εφαρμοστεί η ρήτρα μηδενικού ελλείματος στα επικουρικά, αλλά θα επανεξεταστεί, στα πλαίσια του διαλόγου που θα ξεκινήσει το φθινόπωρο για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος
-Θα επανεξεταστεί το θέμα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας υπό το πρίσμα της έκθεσης του ILO για τις «καλύτερες πρακτικές» στις εργασιακές σχέσεις της Ευρωποαικής Ενωσης, της ανάγκης αύξησης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και της αντιμετώπισης του τεράστιου προβλήματος της ανεργίας.
-Ανεξαρτητοποιείται η γενική γραμματεία δημοσίων εσόδων και κατοχυρώνεται θεσμικά ο ανεξάρτητος ρόλος της
-Δημιουργείται το δημοσιονομικό συμβούλιο, επίσης ως ανεξάρτητη αρχή.
-Λαμβάνονται μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης – και στο πλαίσιο του πακέτου Γιούνκερ – δημιουργείται δίχτυ ασφαλείας για τους «μη προνομιούχους».

Επίσης στο κείμενο – κατ΄ουσίαν έκθεση αξιολόγησης και πρόπλασμα της νέας συμφωνίας – η Ευρωπαϊκή Επιτροπή σημειώνει ότι υπάρχει ταύτιση απόψεων για τις τράπεζες και τα κόκκινα δάνεια

Οι επιφυλάξεις του ΔΝΤ

Στο κείμενο αποτυπώνονται σε ειδικό κεφάλαιο οι ενστάσεις του ΔΝΤ που περιληπτικά περιγράφονται ως εξής:
-η πρόταση που γίνεται από την ΕΕ είναι πολύ διαφορετική από το τρέχον πρόγραμμα (μνημόνιο). Πρόκειται για ένα καινούριο οδικό χάρτη, με πολύ λίγες λεπτομέρειες για μέτρα και πολιτικές που χρειάζονται καινούριες μελέτες. Η δημοσιονομική προσαρμογή είναι «οπισθοβαρής» δηλαδή μεταφέρεται στο μέλλον.

Κατόπιν τούτων οι ευρωπαίοι θεωρούν ότι το ΔΝΤ δεν θα χρηματοδοτήσει την Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα δεν θα διατυπώνει δημόσια τις ενστάσεις της και εισηγούνται την ανάληψη της στήριξης της χώρας μας από το EFSF.

Οι πόροι

Συγκεκριμένα η Κομισιόν προτείνει να καταβληθούν εντός του Ιουνίου:
– η εκκρεμούσα δόση του 1,8 δισ. ευρώ.
– το ποσό 1,9 δισ. ευρώ από τα κέρδη των ομολόγων (πρόγραμμα SMP) των κεντρικών τραπεζών για το 2014, και
– μετά τον Ιούλιο το ποσό που αναλογεί από τα κέρδη των ομολόγων (πρόγραμμα SMP) για το 2015.

Η πρόταση της Κομισιόν έχει παραληφθεί από την ελληνική κυβέρνηση, βρίσκεται ήδη στα χέρια των θεμών ΕΚΤ και ΔΝΤ, και τις επόμενες ημέρες αν όχι ώρες αναμένεται να ανακοινωθεί το πρόγραμμα συναντήσεων που απαιτούνται (σύγκλιση EwG, Eurogroup) που θα λάβουν τις τελικές αποφάσεις.

 

http://tvxs.gr/news/ellada/oli-i-protasi-tis-komision-gia-lysi

ΕΛΛΑΔΑ, ΤΟ ΑΝΟΗΤΟ ΘΥΜΑ: Διαπιστώνοντας ότι η Ισπανία παραποιεί τα στατιστικά της στοιχεία, ανακοινώνοντας υψηλότερο ΑΕΠ, αναρωτιόμαστε γιατί η Ελλάδα αποδέχεται το διεθνή εξευτελισμό της – επίσης, τόσες αποτυχημένες «συνταγές θεραπείας» της οικονομίας της

Η Ελλάδα, με τα αλλεπάλληλα λάθη όλων των κυβερνήσεων της, σκόπιμα και μη, έχει κλείσει σταδιακά πολλές «εξόδους κινδύνου» – όπως ήταν, για παράδειγμα, η «αναστολή πληρωμών» πριν από την εισβολή του ΔΝΤ, η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα όταν το δημόσιο χρέος ήταν μη ενυπόθηκο, υπαγόμενο στο εθνικό δίκαιο και μετατρέψιμο σε δραχμές (πριν από την υπογραφή του PSI δηλαδή) κοκ.

Εν τούτοις, παρά τις μεγάλες δικές της ευθύνες,

Κ Α Τ Α Ρ Γ Η Σ Ι Σ

Κάτι επίκαιρο…….. από τον ΣΟΥΡΗ (1853-1919)

Κ Α Τ Α Ρ Γ Η Σ Ι Σ

Επειδή καιρούς το Έθνος δυστυχίας διατρέχει,
επειδή ελπίς καμία δεν υπάρχει κατ’ αυτάς,
επειδή και το Ταμείον εις δαπάνας δεν αντέχει
καταργούμεν τας πρεσβείας και αυτούς τους πρεσβευτάς.
Διατάσσομεν αμέσως εις Αθήνας να’ λθουν όλοι,
και αφήνομεν μονάχα τον εν Κωνσταντινοπόλει.

Επειδή ο κόσμος όλος από φόρους εφορτώθη,
επειδή δεν τους σηκώνει και η ράχη των Ελλήνων,
επειδή και ο Τρικούπης κι η πατρίς εχαντακώθη
με τους φόρους των ελαίων, των τσιγάρων και των οίνων,
κι επειδή εφυγαδεύθη εκ της τσέπης μας το χρήμα,
καταργούμεν τους εμμέσους και αμέσους παραχρήμα.

Επειδή στας θέσεις όλας απαιτούνται και προσόντα,
καταργούμεν και τας θέσεις τας μικράς και ανωτέρας,
και προστάζομεν καθέναν βουλευτήν αποτυχόντα,
να εργάζεται δι’ όλης της νυκτός και της ημέρας,
δίχως καν λεπτό να παίρνει …. καταργούμε δε προσέτι
και το δίκαιον ακόμη και το …. άδικον ρουσφέτι.
Καταργούμεν Εφορίας, καταργούμεν Τελωνεία
καταργούμεν και Νομάρχας, καταργούμεν κι αστυνόμους,
καταργούμεν προς τοις άλλοις κάθε μια συγκοινωνία,
καταργούμεν τους στενούς μας και πλατείς σιδηροδρόμους,
καταργούμεν βουλεβάρτα, καταργούμεν και πλατείας
καταργούμεν και τας τόσας περιττάς δενδροφυτείας.

Καταργούμεν και τους Δήμους, καταργούμεν κι Επαρχεία,
καταργούμεν τα μεγάλα και μικρά ουροδοχεία,
και δημόσια προς τούτοις καταστήματα του Κράτους,
καταργούμεν και καμπόσους, δημοσίους αποπάτους.
Καταργούμεν τους συμβούλους, καταργούμεν τους Πρυτάνεις,
καταργούμεν κάθε είδος και διάταγμα δαπάνης.

Καταργούμεν τας μεγάλας και μικράς διοργανώσεις,
καταργούμεν τους στρατούς μας, καταργούμεν και τους στόλους,
καταργούμεν τας εκτάκτους των παρασκευών πιστώσεις,
και τους Γάλλους τους στρατάρχας και τους ιδικούς μας όλους.
Καταργούμεν ατμοβάρεις, καταργούμεν ναυαρχίδας,
καταργούμεν τας Παράλους και τας ατμοτελωνίδας.

Καταργούμεν τας δυνάμεις της ξηράς και της θαλάσσης,
καταργούμεν τας εντόκους και ατόκους πληρωμάς,
καταργούμεν τα ταμεία της Ελλάδος μας συμπάσης,
καταργούμεν δε και όλας τας εδώ οικοδομάς,
κι επιτρέπομεν μονάχα εις το Κράτος ένα σπίτι,
το λαμπρόν φρενοκομείον του Ζωρζή Δρομοκαΐτη.

 

ΑΧ ΡΕ ΜΑΚΑΡΙΤΗ ΣΟΥΡΗ…!!!

Χαράτσι: Τελικά μόνο οι φτωχοί πλήρωσαν

Μερική ή ακόμα και ολική απαλλαγή του μεγάλου κεφαλαίου από το χαράτσι του Έκτακτου Ειδικού Τέλους Ηλεκτροδοτούμενων Δομημένων Επιφανειών (ΕΕΤΗΔΕ), είχε φροντίσει να δώσει με χαριστική απόφαση η κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία και ενεργοποιήθηκε αμέσως μετά τις πρόσφατες εκλογές. Όπως κατήγγειλε η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ παρουσιάζοντας τα στοιχεία που συνέλεξε στη διάρκεια της κατάληψης που πραγματοποίησε την περασμένη Κυριακή στο κέντρο Πληροφοριακών Συστημάτων της ΔΕΗ για την εφαρμογή της συγκεκριμένης απόφασης, δεκάδες μεγάλες επιχειρήσεις δεν πλήρωσαν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Την ίδια ώρα, οι λαϊκές οικογένειες βιώνουν την πλήρη εξαθλίωση, εξαιτίας της συνεχούς οικονομικής αφαίμαξής τους από χαράτσια, έκτακτες εισφορές, άμεσους και έμμεσους φόρους.

του Κυριάκου Νασόπουλου

Συγκεκριμένα, μετά την ψήφιση του νόμου για την επιβολή του τέλους στις 10 Οκτωβρίου 2011, το υπουργείο Οικονομικών επί θητείας Ευ. Βενιζέλου, με νέα του απόφαση στις 16 Δεκεμβρίου 2011, πρόσθεσε μια ακόμη παράγραφο η οποία προέβλεπε ότι «για τα ακίνητα τα οποία δεν έχουν οικιακή χρήση και εμβαδόν δομημένης ηλεκτροδοτούμενης επιφάνειας άνω των χιλίων τετραγωνικών μέτρων, ο συντελεστής προσδιορισμού του τέλους του πίνακα θα υπολογίζεται μειωμένος κατά τριάντα τοις εκατό για το άνω των χιλίων τετραγωνικών μέτρων τμήμα και εξήντα τοις εκατό για το άνω των δύο χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων τμήμα του ακινήτου». Μάλιστα, η επίμαχη αλλαγή έγινε την τελευταία μέρα της συνεδρίασης του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) επί προσφυγής κατά της παλαιάς απόφασης του υπουργείου, την οποία και έκρινε τελικά συνταγματική και αναλογική, ενώ είχε αναδρομική ισχύ και για τον υπολογισμό του τέλους για το 2011.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, η λίστα των κορυφαίων επιχειρήσεων που αποκόμισαν οφέλη από την χαριστική απόφαση είναι μεγάλη. Η Λάμδα Ολύμπια Βίλατζ στην οποία ανήκει το Mall στο Μαρούσι γλίτωσε 1,43 εκατ. ευρώ, η Λάμδα Εστέιτ έδωσε 163.000 ευρώ λιγότερα, η Λάμδα Εστέιτ Ντιβέλοπμεντ 162.000 ευρώ λιγότερα, το Θεραπευτήριο Υγεία 211.000 ευρώ, η εταιρεία Πόρτο Καρράς επωφελήθηκε κατά 406.000 ευρώ, η Καρφούρ Μαρινόπουλος κατά 251.000 ευρώ, η Μίντια Μάρκτ κατά 77.000 ευρώ, η Πρόκτερ και Γκαμπλ Ελλάς κατά 148.000 ευρώ, ο εφοπλιστής Θεόδωρος Αγγελόπουλος κατά 70.000 ευρώ, η Αττική Οδός κατά 72.500 ευρώ και ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη κατά 160.000 ευρώ. Επίσης, σύμφωνα με τα όσα παρουσίασε η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, εμφανίζεται ο επιχειρηματίας Μπάμπης Βωβός για τέσσερις παροχές ρεύματος επί των οδών Κηφισίας να πληρώνει χαράτσι που αναλογεί σε λιγότερα τετραγωνικά μέτρα από τα πραγματικά, το καζίνο Ρίτζενσι στη Θέρμη Θεσσαλονίκης να χρεώνεται το ΕΕΤΗΔΕ το 2011 βάσει των τετραγωνικών του, ενώ το 2012 να μηδενίζονται τα τετραγωνικά και να του επιστρέφεται το ποσό χρέωσης για το 2011 και ο Οργανισμός Λαμπράκη και η εφημερίδα Ελευθεροτυπία να πληρώνουν μειωμένο χαράτσι. Τέλος, ο τηλεοπτικός σταθμός Σκάι, τα ελαστικά Μισελέν, το Ικέα στα Σπάτα, το Καζίνο της Πάρνηθας και ο εκδοτικός οίκος Πήγασος παρουσιάζονται να μην πληρώνουν καθόλου το χαράτσι.

Από την πλευρά της, η κυβέρνηση προσπάθησε να κουκουλώσει το θέμα και να επιβάλλει ένα κλίμα πλήρους τρομοκρατίας στην προσπάθειά της να αποφύγει ανάλογα περιστατικά στο μέλλον. Ενδεικτική των προθέσεών της αποτέλεσε και η βίαιη επέμβαση των ΜΑΤ το βράδυ της περασμένης Κυριακής στο κτίριο Πληροφοριακών Συστημάτων της ΔΕΗ και η σύλληψη 18 συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ με την κατηγορία και τελικά την άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον τους για διατάραξη οικιακής ειρήνης.

Η εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Φ. Γεννηματά, μετά την κατάθεση στη Βουλή επίκαιρης ερώτησης για το θέμα πριν λίγες μέρες από τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Σ. Σακοράφα, είχε υπερασπιστεί χωρίς κανένα ενδοιασμό τη χαριστική απόφαση, θέλοντας να πείσει και από πάνω πως πάρθηκε με κριτήριο το κοινωνικό καλό.«Η εξαίρεση από το ειδικό τέλος της παραγωγικής υποδομής της χώρας έγινε προκειμένου να στηριχθούν οι επιχειρήσεις και άρα οι εργαζόμενοι σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, με κριτήριο τη διατήρηση της λειτουργίας τους και άρα την προστασία των θέσεων εργασίας», είχε σχολιάσει προκλητικά.

Από την πλευρά των επιχειρηματιών, σχεδόν στο σύνολό τους κατήγγειλαν τη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και προσωπικά τον πρόεδρό της, Ν. Φωτόπουλο, ως συκοφάντες, ενώ σφοδρή ήταν η επίθεση της εταιρείας Ειδήσεις Ντοτ Κομ, που εκμεταλλεύεται τον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι, η οποία και ανακοίνωσε πως θα προβεί σε μηνύσεις καθώς όπως ισχυρίζεται είναι ενοικιάστρια του κτιρίου στο οποίο στεγάζεται και όχι ιδιοκτήτρια. Από την πλευρά της η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ανακοίνωσε πως θα δώσει τα στοιχεία που συνελεξε στον εισαγγελέα, ευελπιστώντας να αποδειχθεί η αλήθεια.

 

http://prin.gr/?p=89

25 αμείλικτα ερωτήματα για την Εσωτερική Υποτίμηση

του Περική Γκόγκα, Β. Καθηγητής Οικονομικής Ανάλυσης & Διεθνών Οικονομικών στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο.

 Πολλαπλά κύματα μειώσεων μισθών, παροχών και συντάξεων στην Ελλάδα με το επιχείρημα των σχεδιαστών του προγράμματος «βοήθειας» -στην πραγματικότητα δανεισμού και όχι βοήθειας- ότι η Ελλάδα καθώς ανήκει σε μια νομισματική ένωση χρειάζεται μια εσωτερική υποτίμηση ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητά της και το ισοζύγιο πληρωμών της μέσω του μειωμένου κόστους παραγωγής.

 Ας δεχτούμε ότι το παραπάνω έχει κάποια λογική. Όμως ποιος «υπεύθυνος» των κυβερνήσεων που περάσανε έως και την σημερινή μετά τα μνημόνια μπορεί να μας δώσει απαντήσεις στα παρακάτω;

1.Γιατί έχουμε τόσο τεράστια εμμονή στην μείωση των μισθών – και μόνο;

 

2.Πόσο θα βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητά μας εφόσον ακόμα και δωρεάν να δουλεύουμε όλοι το εργασιακό κόστος αντιπροσωπεύει στην χειρότερη

περίπτωση το 8-10% της τελικής τιμής του προϊόντος;

 

3.Δεν είναι παράδοξο που οι ίδιοι οι εργοδότες δεν το έθεσαν ποτέ ως προτεραιότητά τους;

 

4.Γιατί η Γερμανία, Γαλλία, Σουηδία, Αμερική, Καναδάς έχουν τόσο σημαντική βιομηχανική παραγωγή ενώ έχουν ακριβά ημερομίσθια;

 

5.Γιατί η Βουλγαρία με μισθούς το 1/5 των πριν την κρίση ελληνικών και αντίστοιχα η Αλβανία, Σκόπια και άλλοι γείτονες δεν έχουν γεμίσει

με ξένες επενδύσεις και βιομηχανική παραγωγή εφόσον το εργατικό κόστος είναι τόσο σημαντικό;

 

6.Γιατί στα πλαίσια της «εσωτερικής υποτίμησης» δεν μειώνονται και τα τιμολόγια των ΔΕΚΟ που δεν αντιπροσωπεύουν μικρότερο ποσοστό στα

κόστη των επιχειρήσεων από αυτό των μισθών και επί πλέον επιβαρύνουν τα μειωμένα εισοδήματα των καταναλωτών;

 

7.Γιατί δεν μειώνεται ο ειδικός φόρος στα καύσιμα που όλοι γνωρίζουν ότι αυτά επιβαρύνουν πολύ σημαντικά

oτην τελική τιμή των προϊόντων μας,

oτην ανταγωνιστικότητα της χώρας,

oτον πληθωρισμό

oκαι τελικά την εσωτερική ζήτηση;

 

8.Γιατί ενώ με την αύξηση του ειδικού φόρου στα καύσιμα το δημόσιο χάνει από την μείωση της κατανάλωσης περί τα ?500 εκατομμύρια τον χρόνο

κανείς δεν επαναφέρει τον φόρο στα προηγούμενα επίπεδα ώστε να αυξηθούν τα έσοδα του δημοσίου και να μειωθεί το κόστος

παραγωγής και διάθεσης ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας;

 

9.Πώς θα έχουμε ανάπτυξη όταν η ζήτηση εξαιτίας των παραπάνω μειώνεται συνεχώς;

 

10.Γιατί δεν μειώνονται οι χρεώσεις στα διόδια στα πλαίσια της αύξησης της ανταγωνιστικότητας της χώρας;

 

11.Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι η μείωση του εσωτερικού τουρισμού κατά 40% φέτος είναι αποτέλεσμα του παραπάνω κόστους;

 

12.Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι πλέον είναι πολύ φθηνότερο να κάνει κανείς διακοπές στο εξωτερικό από ότι στο εσωτερικό εξ αιτίας των παραπάνω;

 

13.Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι σε μια πλήρως ανοιχτή αγορά η επιβάρυνση του εσωτερικού κόστους οδηγεί στην υποκατάσταση των εγχώριων προϊόντων με εισαγωγές;

 

14.Ποιος δεν γνωρίζει ότι αυτό που ζητούν οι επενδυτές για να εγκατασταθούν σε μια χώρα είναι ένα σταθερό φορολογικό σύστημα;

 

15.Γιατί μετά από 3 χρόνια κρίσης δεν έχει τεθεί σε ισχύ ένα νέο, απλό και εγγυημένα μόνιμο φορολογικό σύστημα;

 

16.Γιατί αλλάζει κάθε χρόνο ο τρόπος φορολόγησης;

 

17.Γιατί ως μακροοικονομολόγος δεν μπορώ να βρω σε κανένα βιβλίο και καμία θεωρία οικονομικής ανάπτυξης και αντιμετώπισης

κρίσεων ως ενδεδειγμένη πολιτική την δραματική αύξηση των φόρων και την ελαχιστοποίηση των κρατικών δαπανών;

 

18.Γιατί οι παρεμβατικοί οικονομολόγοι Κεϋνσιανοί κλπ προτείνουν την αύξηση των κρατικών δαπανών σε μια περίοδο βαθειάς ύφεσης;

 

19.Γιατί οι αντίπαλοι στην οικονομική θεωρία μη-παρεμβατικοί οικονομολόγοι νεο-κλασικοί, μονεταριστές,κλπ

προτείνουν την μείωση των φόρων σε μια περίοδο βαθειάς κρίσης;

 

20.Γιατί ο Stiglitz -νομπελίστας οικονομολόγος- λέει ότι «τα χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε μια ύφεση είναι να απολύσεις δημοσίους υπαλλήλους;

 

21.Ποιος αποφασίζει και για ποιο λόγο εφαρμόζει ακριβώς την αντίθετη από την ενδεδειγμένη οικονομική πολιτική σε περιόδους ύφεσης και κρίσης;

 

22.Ποιος δεν βλέπει την συνεχιζόμενη ύφεση από τα παραπάνω μέτρα σε ύψος ρεκόρ του 7% ετησίως;

 

23.Γιατί δεν αλλάζει η αποδεδειγμένα -πέρα από τις υποδείξεις της οικονομικής θεωρίας- αποτυχημένη πολιτική συνταγή εξαθλίωσης της χώρας και των πολιτών της;

 

24.Τι κάνουν επιτέλους τόσοι υπουργοί επί 3 χρόνια στην κρίση και τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα κάθε χρόνο;

 

25.Με βάση όλα τα παραπάνω που έχουν τόση σχέση με την λογική όση και η ακολουθούμενη πολιτική με την διάσωση της Ελλάδας,

ποιος τελικά επωφελείται από την συντήρηση της κρίσης και της ύφεσης στην χώρα μας;

 

Τα διαγγέλματα της υποτέλειας

Καθηγητού Βασίλη Φίλια, πρώην Πρύτανη Παντείου Πανεπιστημίου.

Τα πρωτοχρονιάτικα μηνύματα των «κεφαλών του έθνους» από εκείνα του Προέδρου της Δημοκρατίας, του Πρωθυπουργού και του Διευθυντού της Τράπεζας της Ελλάδος ως αυτά των «αρμοδίων υπουργών» και κάποιων σοφολογιοτάτων βουλευτών, αποδεικνύουν ότι η χώρα ποδηγετείται από άσχετους και ημιμαθείς, που ως μοναδικό στόχο τους έχουν θέσει να εξασφαλίσουν στους ξένους «σωτήρες» μας ελεύθερο πεδίο δράσης, εξουδετερώνοντας τις λαϊκές αντιδράσεις με την ανάπτυξη φοβικών συνδρόμων περί ολικής οικονομικής καταστροφής αν δεν ακολουθήσουμε πειθήνια τις μνημονιακες εντολές.

Πρόκειται για τη «λογική» του Δ.Ν.Τ. , της τρόικας και των τοποτηρητών [gauleiter, όπως ελέγοντο επί χιτλερισμού] της Κας Μέρκελ. Μια «λογική» κάθετης συρρίκνωσης των λαϊκών εισοδημάτων και εξώνησης αντί πινακίου φακής όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας σε ξένους «επενδυτές».

Για μία ακόμη φορά οι ανεγκέφαλες «κεφαλές του έθνους» απέδειξαν ότι δεν έχουν ίχνος πολιτικής εντιμότητας και προσωπικής αξιοπρέπειας, διότι αν είχαν θα έπρεπε να μας εξηγήσουν με τα «ελπιδοφόρα» μηνύματα τους γιατί η πολιτική που ακολουθήθηκε απέτυχε παταγωδώς σε όλα ανεξαιρέτως τα σημεία και γιατι παρ όλα αυτά συνεχίζουν ακάθεκτοι την ίδια τακτική.

Τουλάχιστον να μας έδιναν και ένα έστω παράδειγμα στον πλανήτη όπου το μίγμα αυτής της πολιτικής πέτυχε και να μας εξηγήσουν πώς και γιατί η η αποτίναξη αυτής της πολιτικής όπου εφαρμόστηκε [ κλασσικό παράδειγμα η γειτονική μας Τουρκία] οδήγησε σε ανάκαμψη.

Οι περίφημοι «τεχνοκράτες» ενώπιον των οποίων ευλαβώς υποκλίνονται οι πολιτικοί της πενταροδεκάρας απεδείχθη ό,τι δεν γνωρίζουν ότι και ένας  πρωτοετής φοιτητής οικονομικών γνωρίζει, δηλαδή ότι ο στραγγαλισμός των εισοδημάτων επιταχύνει και βαθαίνει αναπόδραστα την ύφεση.

Αγνοούν οι κύριοι αυτοί , διότι διδάχθηκαν τα οικονομικά ως economics και όχι ως Πολιτική Οικονομία και στη διάρκεια της θητείας τους  στη Διεθνή της ληστρικής κερδοσκοπίας , ότι στην κρίση του 29-30’ ο ντόκτορ Σαχτ, ο λόρδος Κέυνς, ο Ρούσβελτ με το New Deal- ακόμα και ο Ομπάμα σήμερα – ακολούθησαν  τον δρόμο της αναθέρμανσης της οικονομίας με ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των μαζών.

Οι σημερινοί «τεχνοκράτες» στην πλειοψηφία τους αντίθετα , ταγμένοι στην υπηρεσία του διεθνούς τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού παρασιτικού κεφαλαίου, αφού στάθηκαν ανίκανοι να αντιληφθούν ότι η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, που τόσο ύμνησαν , οδηγεί αναπόφευκτα όχι μόνο σε παγκόσμια κρίση, αλλά και σε κατάργηση της αυτονομίας  της πολιτικής σε διεθνή κλίμακα, που την καθιστά όλο και περισσότερο υποχείρια των κέντρων αποφάσεων και χειρισμών του υπερεθνικού παρασιτικού κεφαλαίου.

                                           * * *

Στη χώρα μας ιδιαίτερα κυριάρχησαν πολιτικά ανθρωπάρια του τύπου Γ. Παπανδρέου, που σε σύμπραξη με άλλα «ηγετικά» στελέχη είδαν την κρίση μόνο ως δημοσιονομικό πρόβλημα, που μπορεί να αντιμετωπισθεί με πτώχευση του λαού και μαζική ανεργία, μία αντιμετώπιση που συνιστά υποθήκη του μέλλοντος του έθνους για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα.

Μία υποθήκευση οικονομική στη βάση της, που όμως συνεπάγεται μια τεράστια αιμορραγία λόγω της μετανάστευσης του αξιολογότερου δυναμικού της χώρας [την Τρίτη μέσα σε έναν αιώνα!!] και συνεπακόλουθα την ακόμη μεγαλύτερη πτώση της γεννητικότητας.

Βρισκόμαστε κατά συνέπεια σε μια μειοδοτική και αντεθνική άσκηση πολιτικής και γι αυτό η οργανωμένη αντίδραση απέναντί της συνιστά υπέρτατο και άμεσο πατριωτικό καθήκον.

Ποίες όμως κατευθύνσεις πρέπει να πάρει η αντίδραση αυτή;;;

Τις ακόλουθες:

Πρώτο, την καταγγελία  και την κατάργηση του μνημονίου, που καθιερώνει ένα είδος ληστρικού δανεισμού σε βάρος της χώρας, χωρίς να διευκολύνεται στο παραμικρό η οικονομία της χώρας,

Δεύτερο, την άμεση και επίσημη στάση πληρωμών των ξένων δανείων ως επαχθών, όπως έκανε ο Ισημερινός.

Τρίτο, την αναζήτηση άλλων πηγών δανειοδότησης με απείρως ευνοϊκότερους όρους, που είναι διαθέσιμες, αλλά οι αγοραίες «κεφαλές» του έθνους θέλουν να αγνοούν,

Τέταρτο, Την άμεση κήρυξη της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης με ταχύτατη εκπόνηση των όρων αξιοποίησής της όπως έκανε η Κύπρος,

Πέμπτο, Την επαναφορά της απαίτησης εξόφλησης των γερμανικών πολεμικών αποζημιώσεων.

Έκτο, την ταχύτατη επενδυτική δραστηριοποίηση του κράτους σε έργα υποδομής,

Έβδομο, τη δικαστική διερεύνηση όλων ανεξαιρέτως των ελληνικής ιδιοκτησίας οφσορ εταιριών και το άνοιγμα των λογαριασμών Ελλήνων καταθετών στην  Ελβετία, την Κύπρο ή όπου αλλού,

Όγδοο,  την ενίσχυση του ρόλου και των αρμοδιοτήτων των οικονομικών εισαγγελέων.

                                                 * * *

Ορθώς τονίζεται ότι ο πολιτικός κόσμος της μεταπολίτευσης εξόφλησε οριστικά και οι όποιοι δουλόφρονες δηλώσεις υποτέλειας προς τους ευρωπαίους και διεθνείς επικυρίαρχους δεν τον σώζουν,

Η κρίση έχει και τα καλά της , διότι αποκαλύπτει το πόσο ανήμπορα και δειλά ανδρείκελα λυμαίνονται την εξουσία και αναγκάζει τους πρωτεργάτες της κλεπτοκρασίας να μιλάνε για πρώτη φορά για την αναγκαιότητα μεταρρυθμίσεων , που οι ίδιοι αυτοί επί δεκαετίες απέφυγαν επιμελώς να κάνουν.

Ο ελληνικός λαός απέδειξε ήδη ότι δεν τελεί «εν υπνώσει» όπως πίστευαν οι λυμεώνες της εξουσίας και του πλούτου της χώρας’ αυτά που θα ακολουθήσουν δεν πρόκειται να ανασχεθούν από τις τρομολαγνικές δηλώσεις των πολιτικών «αρχόντων» της χώρας. Αυτοί έχασαν την έξωθεν καλή μαρτυρία και η απώλεια αυτής είναι οριστική.

Kινδυνεύει με υποβάθμιση και η Γερμανία;

 

Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:

Η αύξηση των γερμανικών spreads και cds αποτελούν κακό οιωνό. Κινδυνεύει και η Γερμανία να χάσει το πολύτιμο ΑΑΑ μετά τη Γαλλία; Οι αγορές καταλογίζουν στο Βερολίνο ότι είναι μέρος του προβλήματος.

 

Η διαχρονική πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη δέχεται καθημερινά τα πυρά πολιτικών, οικονομολόγων και αναλυτών. Ολιγωρία, αναποφασιστικότητα, λάθος αποφάσεις, εμμονές, αγκυλώσεις. Η Γερμανία είναι μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης του, αυτήν την «άποψη» δείχνει να υποστηρίζουν και οι αγορές.

 

Χάθηκε πολύτιμος χρόνος

 

Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:  Πέτερ Μποφινγκερ: «Η Γερμανία να αναλάβει τις υποχρεώσεις της»Ο Αντρέας Σμιτς, πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Ένωσης Τραπεζών είναι κατηγορηματικός, θεωρεί ότι οι κυβερνήσεις της Γερμανία και της Γαλλίας άφησαν τα πράγματα στην τύχη τους και στη συνέχεια σύρθηκαν από τις εξελίξεις. «Η πολιτική είναι αδύναμη μπροστά στην πτώση των χρηματιστηρίων», είπε στη γερμανική εφημερίδα Bild. «Το κύριο πρόβλημα είναι η έλλειψη ηγεσίας στην Ευρώπη, οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν επωμιστεί αυτό το καθήκον, στο Βερολίνο, το Παρίσι και αλλού δεν κινούνται με θάρρος και αποφασιστικότητα. Αυτό ανησυχεί τις αγορές. Η νομισματική ένωση θα αποτύχει, όσο καιρό η Γερμανία ως το πιο ισχυρό μέλος της δεν δικαιώσει τον ηγετικό ρόλο της». Ο οικονομολόγος Πέτερ Μπόφινγκερ, ένας εκ των σοφών της γερμανικής οικονομίας, φωτογραφίζοντας την Αγκελα Μέρκελ, επικρίνει την ολιγωρία της Γερμανίας, «Οι πολιτικοί έχασαν 18 μήνες, συζητούσαν συνεχώς για το δίκτυ προστασίας, που άπλωσαν τελικά μετά από δύο χρόνια»

 

Ακριβότερος ο δανεισμός

 

Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:  Δεν συντρέχει λόγος να επιστρέψει από τις διακοπές της σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.Αναλυτές δεν αποκλείουν μετά τη Γαλλία, στο στόχαστρο των οίκων αξιολόγησης να βρεθεί και η Γερμανία. Εκτός από τη αύξηση του δανεισμού έχουν αυξηθεί από προχθές σημαντικά και η ασφάλιση πιστωτικών κινδύνων (CDS) . Ήταν με τιμή βάσης τις 83 μονάδες πιο ακριβά από ότι στη Μ. Βρετανία (81 μονάδες). Η χρηματοπιστωτική κατάσταση των Βρετανών είναι πολύ πιο κρίσιμη, ωστόσο οι επενδυτές βλέπουν την Γερμανία ως μέλος της ευρωζώνης υπό το φως της δημοσιονομικής κρίσης.

«Η αγορά θεωρεί τη Γερμανία όχι ως μέρος της λύσης αλλά του προβλήματος» υποστηρίζει ο Stehen Jakobsen,  επικεφαλής οικονομολόγος της Saxo Bank και εξηγεί το γιατί: «αυτή είναι ανάγνωση της προχθεσινής αύξησης των ασφάλιστρων κινδύνου και των spreads. Η αγορά δείχνει με έμμεσο τρόπο, ότι τελικά όλοι κρέμονται από τη Γερμανία ως τον πιο σημαντικό πιστωτή για να σταθεροποιήσει την ευρωζώνη. Και το κόστος από αυτήν την μεγάλη επιβάρυνση μεταφράζεται σε κακό βαθμό πιστοληπτικής ικανότητας για τη χώρα».  

 

 

Ειρήνη Αναστασοπούλου/handelsblatt/ reuters/ftd

ο Τζουτζές ο χαμουραμπί …

από τον Ναυτίλο του Στάθη

Ενθυμείσθε το «καρτέλ γάλακτος», υπόθεση που απασχόλησε το πανελλήνιο την πρώτη περίοδο της κυβέρνησης Καραμανλή; Ενθυμείσθε τη φασαρία που έκαναν τότε οι νεοφιλελεύθεροι για «στρέβλωση της αγοράς», για «εναρμονισμένες πρακτικές τιμών» και για όλους εκείνους τους δαίμονες που δεν αφήνουν τα προϊόντα να φθηνύνουν;

Ενθυμείσθε τις προσευχές και τις ωδές στον Ανταγωνισμό; να αφεθεί να λειτουργήσει ελεύθερα ώστε να εξομαλύνει την (ανωμαλιάρα) αγορά;

Αφέθηκε.

Ο Ανταγωνισμός.

Πεντε-εξι-εφτά χρόνια μετά, το γάλα είναι ακόμα πιο ακριβό από όσον ήταν ήδη ακριβό τότε. Και γίνεται ακριβότερο.

Αν δε η Βιβάρτια απορροφήσει τη Μεβγάλ, αποδεικνύεται για μιαν ακόμα φορά ότι ο δρόμος του ανταγωνισμού (να υποκύπτει ο ασθενέστερος στον ισχυρότερο) είναι ο μονόδρομος προς τα ολιγοπώλια, τα μονοπώλια και τα τραστ.

Δεν ξέρω, εκτός απ’ τον εαυτόν τους, ποιον άλλον μπορούν να δουλεύουν πλέον οι νεοφιλελεύθεροι…

Κρίση του Τύπου, τέλος! Νέα εφημερίδα αποκτάει η επικράτεια! Τη Night News! Θα την εκδίδει κάθε βράδυ στις 2.00 η ώρα ο Γιωργάκης!

Με αρχισυντάκτη τον κ. Καρχιμάκη, γελοιογράφο την κυρία Αννα Νταλάρα, στα διεθνή τούς τρεις Τροϊκανούς, ανταποκριτή στην Πόλη τον Ερντογάν αγά, στα καλλιτεχνικά ο Καλατράβα και στα αθλητικά ο Κόκκαλης – ΟΠΑΠ – φρουτάκια! Εφημεριδάρα!…

*****

Βρε τον ανάλγητο δυστροπόπιγκα κουτόφραγκο Γιουνκέρ! Στα παλαιότερα των υποδημάτων του η εξέγερση των λαϊκοπασόκων εναντίον των Τροϊκανών! «Πουλήστε» βρυχήθηκε απ’ τις Βρυξέλλες ο Υπατος κι επνίγη εν τη γενέσει της η εξέγερση του κ. Ξυνίδη στα δάκρυα του κ. Κουκουλόπουλου.

Ευτυχώς αυτήν τη φορά τα αντανακλαστικά του Γιωργάκη του Ψευτοθόδωρου μπροστά στον νέον διαφαινόμενο εξευτελισμό του έθνους υπήρξαν καλύτερα απ’ του Ραν Ταν Πλαν. (Αντέδρασε στο «Ταν»)…

Θορυβημένος ο κ. Πρωθυπουργός διεκήρυξε στους Ελληνες ότι θα φέρει νέον νόμο στο Καπιτώλιο, με τον οποίον θα απαγορεύεται η πώληση δημόσιας γης έως σπιθαμής.

Τελείως;

Οχι, ακριβώς! Αλλά ό,τι πωλείται, θα πωλείται με διαφάνεια.

Θεϊκός ο νομοθέτης! νέος Γράκχος!

Βεβαίως, το ίδιο πρόσωπο, ο Παπανδρέου, τον Σεπτέμβριο του 2010 μιλούσε στη Νέα Υόρκη για «απ’ ευθείας πώληση» δημόσιας ακίνητης περιουσίας, για «μακροπρόθεσμες συμβάσεις παραχώρησης» και «ιδιωτικοποιήσεις» στις μεταφορές, την ενέργεια, τις τράπεζες, τα νερά και τα ύδατα…

Πότε έλεγε ψέματα ο Ψευτοθόδωρος; τότε ενώπιον των θηρίων της Γουώλ Στρητ ή τώρα ενώπιον των καθημαγμένων Ελλήνων;

…………………………….

Οσο για τα 50 δισ! «Θα τα βρούμε», δήλωσε ο κ. Πεταλωτής, «πρέπει να τα βρούμε! Είναι δέσμευσή μας μπροστά στον Ελληνικό λαό»!

«Δέσμευση» να του υπεξαιρέσουν περιουσία αξίας 50 δισ.;!!!

Οι άνθρωποι δεν παίζονται.

Παίζουν!

Οπως ο Παπανδρέου όταν υπογράφοντας το Μνημόνιο αναγνώριζε στους δανειστές μας το δικαίωμα της κατάσχεσης. Ναι! της κατάσχεσης!

Να μπορούν δηλαδή να πάρουν απ’ την Ελλάδα το (υποθηκευμένο) σπίτι της οι Τοκογλύφοι Βρυξελλών – Βερολίνου – Ουάσινγκτων. Και «σπίτι» της Ελλάδας είναι η γη και οι πόροι της.

Ε, λοιπόν, και να μπορεί να τους πουλάει αυτούς τους πόρους θέλει ο Παπανδρέου και να μπορούν να μας τους κατασχέσουν οι ξένοι επέτρεψε. Τέτοιο νταμπλ ούτε ο Γουλιμής.

Ομως βρίσκουν και τα κάνουν. Διότι όχι λίγοι απ’ τους πολίτες τσιμπάνε ακόμα στα τετελεσμένα που δημιουργούν οι Δυνατοί και στα διλήμματα που συνακολούθως θέτουν.

Αφήνουν λοιπόν έναν τομέα να ερημώσει ή τον ρημάζουν οι ίδιοι, κι ύστερα ρωτάνε σαν άλλες ουρσουλίνες τον λαό: τι είναι προτιμότερο; να ρημάζει το ρημάδι ή να μου το δώσεις να το αξιοποιήσω;

Με αυτόν τον τρόπο έφαγαν, τρώνε και θα φάνε άπαν το σώμα της πατρίδας. Κόβουν πρώτα

τους μισθούς κι ύστερα σε ρωτάνε: τι είναι προτιμότερο; να σου κόψω κι άλλο τον μισθό ή να σου φάω τα Ολυμπιακά ακίνητα;

Τα οποία βεβαίως το κράτος τους (των Δυνατών) έχει στο μεταξύ φροντίσει να αφήσει αφρόντιστα, να απαξιώνονται, ώσπου να εκποιηθούν για ένα κομμάτι ψωμί -να αξιοποιηθούν.

Είκοσι χρόνια παίζεται αυτό το παιχνίδι. Τα επόμενα σαράντα μάλλον θα το καταλάβουμε…

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 16.ΙΙ.2011 stathis@enet.gr

Αναδιάρθρωση και διαγραφή χρέους-οι προυποθέσεις για μια αριστερή πρόταση

Των Σπύρου Λαπατσιώρα και Γιάννη Μηλιού

Στο «Spiegel» (12/7/2010) δημοσιεύτηκε άρθρο το οποίο αναφερόταν σε –ανεπιβεβαίωτα μέχρι στιγμής– σχέδια της γερμανικής κυβέρνησης για αναδιαπραγμάτευση του χρέους των κρατών-μελών της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν προβλήματα εξυπηρέτησής του. Το σχέδιο προβλέπει μέτρα όπως την παράταση της προθεσμίας εξόφλησης των κρατικών ομολόγων, τη μείωση των τόκων, ή το «κούρεμα» του χρέους, δηλαδή την παραγραφή τμήματος του χρέους.

 

Εδώ δεν μπορούμε να καταπιαστούμε με όλα τα ζητήματα που αναδύονται από τα υπό συζήτηση σχέδια. Αρκούμαστε να θέσουμε κάποια γενικά σημεία που προκύπτουν από αυτή τη συζήτηση.

 

Κατ’ αρχάς, δεν πρέπει να προκαλούν έκπληξη τέτοιες συζητήσεις, οι οποίες διεξάγονται εδώ και καιρό. Μπορεί οι κυβερνήσεις να αρνούνται αυτήν την προοπτική, αλλά θα πρέπει να αποδώσουμε σε αυτήν την άρνηση τη σημασία που έχει: Φοβούνται κάθε δημόσια διαβούλευση για παραγραφή χρέους γιατί, σε τελευταία ανάλυση, θέτει στη δημόσια ατζέντα το ζήτημα «ποιος πληρώνει για την κρίση». Εντούτοις, οι σχετικές συζητήσεις πηγάζουν από την τάση αύξησης του δημόσιου χρέους που παρατηρείται σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης για τα επόμενα χρόνια. Πιο συγκεκριμένα, από το γεγονός ότι τα κράτη λόγω της κρίσης μετέτρεψαν σε δημόσιο μέρος του ιδιωτικού χρέους (για παράδειγμα των τραπεζών που πήραν δημόσια χρηματοδότηση από τα «πακέτα διάσωσης») και από την πεποίθηση ότι οι αναιμικοί ρυθμοί μεγέθυνσης των οικονομιών αυξάνουν τις πιθανότητες αδυναμίας αποπληρωμής για αρκετά κράτη-μέλη στα επόμενα χρόνια. Η Ελλάδα αποτέλεσε την αφορμή για να εστιάσουν οι ιθύνουσες τάξεις της Ευρώπης στο πρόβλημα του δημόσιου χρέους.

 

Η παραγραφή δεν είναι αφεαυτού «αριστερή»

 

Το άρθρο έτυχε ιδιαίτερης προσοχής στην Ελλάδα για διάφορους λόγους: α) Οι πολιτικές που εφαρμόζονται με βάση το Μνημόνιο οδηγούν σε αύξηση του χρέους, μέχρι και 150% του ΑΕΠ, σύμφωνα με εκτιμήσεις, το 2013, που λήγει το πρόγραμμα χρηματοδότησης, επομένως το ζήτημα εξυπηρέτησης αυτού του χρέους παραμένει και αποτελεί ζήτημα το οποίο θέτει υπό αμφισβήτηση τις προοπτικές ανάκαμψης, αλλά και τη σταθερότητα του ευρώ, λόγω των φόβων που δημιουργούν στις χρηματοπιστωτικές αγορές τέτοιες προοπτικές. β) Ο κύριος λόγος, όμως, για τον οποίο συζητούνται μηχανισμοί αντιμετώπισης μίας χρεοκοπίας όπως αυτός που παρουσίασε το «Spiegel» έγκειται στην αποτυχία του Συμφώνου Σταθερότητας στη σημερινή μορφή του να εγγυηθεί τη σταθερότητα της Ευρωζώνης. Αναζητούνται λοιπόν μέθοδοι στήριξής του.

 

Επιπλέον, ενώ γενικά η παραγραφή χρέους μπορεί να αποτελέσει μηχανισμό αναδιανομής και κάτω από αυτή τη γενικότερη κατηγορία πρέπει να τον σκεφτόμαστε ως αριστεροί, η συζήτηση που παρουσιάζεται στο «Spiegel» δείχνει ότι η παραγραφή χρέους δεν αποτελεί αφεαυτής αριστερή πρόταση, αλλά μπορεί υπό ευνοϊκές για το κεφάλαιο συνθήκες να λειτουργήσει ως εργαλείο εμβάθυνσης του νεοφιλελευθερισμού. Ακόμη και το γεγονός ότι καλούνται σε πρώτη φάση να αναλάβουν το κόστος της όποιας αναδιάρθρωσης οι ιδιώτες κάτοχοι ομολόγων, που σημαίνει κυρίως ξένες και ελληνικές τράπεζες, αυτό δεν συνιστά κατ’ ανάγκη ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Αφενός, επειδή εκτός από τις τράπεζες ομόλογα κατέχουν και τα ασφαλιστικά ταμεία και κάθε αναδιάρθρωση χρέους τα επιβαρύνει με προφανείς συνέπειες σε σχέση με την επιχειρούμενη ριζική υποβάθμιση του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος. Αφετέρου επειδή αυτή η πρόταση αποτελεί τμήμα ενός ευρύτερου μηχανισμού πειθάρχησης των κρατών-μελών, τον οποίο επιχειρούν να νεκραναστήσουν σε χειρότερη μορφή για τις δυνάμεις της εργασίας και τις κοινωνίες.

 

Τα κράτη ως επιχειρήσεις

 

Ας το δούμε από πιο κοντά. Η «λογική της κατάστασης» υπαγορεύει παραγραφή χρέους των κρατών. Αλλά δεν υπάρχει «ουδέτερη λογική», με την έννοια ότι η συγκεκριμένη επεξεργασία των ζητημάτων που αναδεικνύονται από την κρίση συντελείται σε ένα ακραία συντηρητικό πλαίσιο από τις ιθύνουσες τάξεις της Ευρώπης. Το γεγονός ότι αντί να υπάρξει μία συλλογική ανάληψη εκ μέρους των κρατών των αναγκαίων μέτρων για την έξοδο από την κρίση που θα διασφαλίζει τις κατακτήσεις των εργαζομένων της Ευρώπης, εξελίσσεται μία γενικευμένη εκχώρηση των υποχρεώσεων και των μηχανισμών των κρατών στις αγορές, είτε αφορά τη χρηματοδότηση της οικονομίας είτε αφορά τα ασφαλιστικά ταμεία, έχει συνέπειες: Να εμφανίζονται σχέδια όπως αυτά του «Spiegel» που αντιλαμβάνονται τις χρεοκοπίες κρατών με όρους χρεοκοπίας μίας επιχείρησης, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το διορισμό από το νέο μηχανισμό «ειδικών» για την «εκκαθάριση» των απαιτήσεων.

 

Η «λογική της κατάστασης»

 

Η όλη σκέψη είναι συνεπής με την ορθολογικότητα του «οικονομούντος ατόμου», που όπως διαπίστωσε όλος ο κόσμος «θριάμβευσε» με την κρίση του 2008: Κίνητρα στις κυβερνήσεις να μη παραβαίνουν τους κανόνες χρέους του νέου μηχανισμού, όπως η υποβάθμιση της πιστωτικής αξιολόγησης και ο φόβος μίας χρεοκοπίας, που θα σημαίνει από διορισμό «ειδικών» μέχρι έξοδο από το ευρώ. Κίνητρα στους επενδυτές να μη δανείζουν υπερβολικά μία χώρα επειδή μπορεί να βρεθούν στην κατάσταση να παραγραφεί τμήμα των αξιώσεων που έχουν. Όλα αυτά φυσικά σημαίνουν άρνηση των κρατών να αναλάβουν τις αναγκαίες δαπάνες για την ομαλή αναπαραγωγή της εργασιακής δύναμης, με τον τρόπο που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε: Αντί να στηρίζουν τη δημόσια υγεία και την κοινωνική πρόνοια, αναστηλώνουν το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα ώστε αυτό να συνεχίσει να λειτουργεί με νέες εξουσίες ως μηχανισμός πειθάρχησης επιχειρήσεων και κρατών στο νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα, συμπιέζοντας ολόπλευρα την εργασία.

 

Είναι γεγονός ότι οι ιθύνουσες τάξεις στην Ευρώπη έχουν επιδείξει ευελιξία, δηλαδή αναγκάζονται από την εξέλιξη της κρίσης να μετατοπίζονται στις πολιτικές που υποστηρίζουν, ωθούμενες από μία «λογική της κατάστασης». Αλλά αυτή η μετατόπιση δε σημαίνει και αλλαγή πορείας. Για όσο διάστημα διατηρείται ο συντριπτικός υπέρ τους ταξικός συσχετισμός δυνάμεων, η προσαρμοστικότητά τους στα αποτελέσματα της κρίσης παίρνει τη μορφή μίας «φυγής προς τα εμπρός»: Μίας προσπάθειας η συστημική αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού να γιατρευτεί από τη γενίκευση και την εμβάθυνσή του.

http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2010/07/blog-post_26.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+YouPayYourCrisis+%28You+Pay+Your+Crisis%29

Η άρνηση πληρωμής του χρέους και οι παγίδες

Του Οικονομολόγου ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΩΝΙΑΤΗ

Η οικονομική κρίση εξελίσσεται με ταχείς ρυθμούς, σε σημείο που κανείς δεν μιλά πια για αποκλειστικά ελληνική κρίση, αλλά μάλλον και για ισπανική, πορτογαλική, βρετανική και ευρωπαϊκή που, τελικά, κινδυνεύει να απλωθεί σε Αμερική και Ασία ακυρώνοντας τις όποιες προσπάθειες ανάκαμψης της παγκόσμιας οικονομίας. Μάρτυρας η σύγκρουση πολιτικών μεταξύ ΗΠΑ και Ευρωζώνης για την αντιμετώπισή της, όπως και στο εσωτερικό της ΕΕ για τον επιμερισμό των βαρών, ή η διένεξη ΗΠΑ-Κίνας για την συναλλαγματική ισοτιμία και τη προστατευτική πολιτική.

Μαζί με τη κρίση εξελίσσεται αναπότρεπτα και η ταξική πάλη. Ο κοιμισμένος γίγαντας, η τάξη των ευρωπαίων μισθωτών, αφυπνίζεται. Γενικές απεργίες εξαγγέλλονται σαν απάντηση στη γενίκευση των μέτρων μονομερούς λιτότητας που αποφάσισαν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Γενικές εθνικές απεργίες που σχεδόν συμπίπτουν χρονικά και συγχρόνως δίνουν ραντεβού για τις 29 Σεπτεμβρίου στην πρώτη συντονισμένη πανευρωπαϊκή απεργία. Η ευρωπαϊκή τάξη της μισθωτής εργασίας αποκτά βαθμιαία συνείδηση ότι στην κρίση αυτή των κρατικών και ιδιωτικών χρεών δεν υπάρχει ένας εύκολα δακτυλοδεικτούμενος ένοχος και αποδιοπομπαίος τράγος, πχ οι ρέμπελοι έλληνες. Αλλά ότι η θυματοποίηση όλων των εργαζομένων με τα μέτρα λιτότητας που προωθούν οι κυβερνήσεις, υποδηλώνει ότι ο πραγματικός ένοχος βρίσκεται εντός των τειχών και δεν είναι άλλος από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και την πλουτοκρατία.

Στις συνθήκες αυτές, ένα μοναδικό πεδίο αγώνα για την επιβίωση και  αναμόρφωση της Ευρώπης ανοίγεται με τη μαχητική συμμετοχή των άμεσα ενδιαφερομένων, των εργαζομένων, και των πολιτικών εκπροσώπων τους, υφισταμένων και δυνητικών. Σε άμεση προοπτική το θέμα που τίθεται για την Ευρωζώνη είναι είτε η δημοσιονομική ολοκλήρωση και η πολιτική ενοποίησή της με παράλληλη ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών και αναδιανομή πόρων υπέρ των υπερχρεωμένων χωρών και των αδύναμων εισοδηματικά τάξεων, είτε η σημερινή σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική της μονόπλευρης δημοσιονομικής προσαρμογής και λιτότητας που οδηγεί σε μία ταξική, συγκεντρωτική, αυταρχική και γιʼ αυτό αξιέξοδη κοινωνικά και πολιτικά Ευρώπη που το πιθανότερο είναι να μην επιβιώσει με την τρέχουσα μορφή της. Μεσομακροπρόθεσμα η προοπτική είναι σοσιαλισμός ή πόλεμος (εσωτερικός ή/και εξωτερικός).

Σε ένα τέτοιο αγώνα για το μέλλον της Ευρώπης, η Ελλάδα δεν μπορεί να απουσιάζει. Γιατί το ίδιο το μέλλον της χώρας εξαρτάται αποκλειστικά από την έκβαση της μάχης για την κατεύθυνση που θα πάρει η ΕΕ. Γιατί αν υπάρχουν τρία πράγματα που κατέδειξε πολλαπλά και εμπεριστατωμένα η ιστορική εμπειρία των τελευταίων 100-150 ετών είναι πως :

(α) ο καπιταλισμός περνά μακρές περιόδους καταστροφικής κρίσης που εναλλάσσονται με μακρές περιόδους εκρηκτικής ανάπτυξης που έχουν σαν αποτέλεσμα την αύξηση των ανισοτήτων και των ανισορροπιών σε ένα ολοένα και πιο εκτεταμένο επίπεδο όπως σήμερα με την παγκοσμιοποίηση,

(β) έχουμε μόλις εισέλθει σε μία μακρά περίοδο καπιταλιστικής κρίσης η οποία πλέον αγκαλιάζει όλο τον πλανήτη με πρωτοφανείς και μη αντιστρέψιμες καταστροφικές συνέπειες όσον αφορά το φυσικό περιβάλλον, την εξάντληση των πόρων, τις κοινωνικές σχέσεις και τον ψυχισμό των ανθρώπων, κατάσταση δηλαδή γενικευμένης αποσάθρωσης που δεν επιδέχεται λύσεις στα πλαίσια του συστήματος,

(γ) στην εποχή του ιμπεριαλισμού, δηλαδή στην εποχή της παγκόσμιας οικονομίας, δεν μπορεί να ευδοκιμήσει η κοινωνική αλλαγή, ο σοσιαλισμός, στα στενά και ασφυκτικά εθνικά πλαίσια μιας μόνον χώρας. Όσες επαναστατικές απόπειρες αποτολμήθηκαν, μπορεί να πέτυχαν στο εθνικοαπελευθερωτικό και αστικοδημοκρατικό τους σκέλος, απέτυχαν όμως στο τελικό στόχο της σοσιαλιστικής αλλαγής γιατί περιορίστηκαν στα εθνικά τους σύνορα.

Ουδείς αντιλέγει πως η κοινωνική αλλαγή ξεκινά πάντα σε εθνική βάση. Αν, όμως, δεν έχει εξαρχής διεθνιστικό προσανατολισμό και στόχους, εάν δεν συντονισθεί, δεν στηριχθεί και δεν στηρίξει ένα διεθνές σοσιαλιστικό κίνημα είναι καταδικασμένη σύντομα να εκφυλισθεί σε κάποιο γραφειοκρατικό ή νεοκαπιταλιστικό έκτρωμα. Αυτή είναι η πολύτιμη κληρονομιά των επαναστατικών κινημάτων του 19ου και 20ου αιώνα. Και σαν θεωρητικό πρόβλημα είχε λυθεί ήδη εδώ και πάνω από 100 χρόνια από τους μαρξιστές επαναστάτες που ίδρυσαν τη Διεθνή των εργατών και προσπάθησαν να σφυρηλατήσουν ένα πραγματικό διεθνιστικό κίνημα με δύο βασικά συνθήματα : το «προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε» και το «εμπρός για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης».

Σήμερα, λοιπόν, που για πρώτη φορά η οικονομική κρίση πάνω στον πολυσύνθετο ιστό της παγκοσμιοποίησης έχει εμπλέξει όλες τις αναπτυγμένες οικονομίες στα δεσμά του χρέους, σήμερα που όλοι οι ευρωπαίοι (και όχι μόνον) εργαζόμενοι καλούνται από κοινού να πληρώσουν τη νύφη των υπερβολών, των καταχρήσεων και της ασυδοσίας του μεγάλου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, ο ιδανικός για την συντονισμένη ανάπτυξη της ταξικής πάλης ευρωπαϊκός χώρος τείνει να εγκαταλειφθεί από την ελληνική αριστερά στο όνομα της παύσης πληρωμών, της εξόδου από το ευρώ και της μονομερούς άρνησης πληρωμής του χρέους. Επειδή, λένε, η Ευρώπη είναι καπιταλιστική και μονοπωλιακή, επειδή κυριαρχεί θεσμικά, κανονιστικά και λειτουργικά το δίκιο του ισχυρότερου (Γερμανία, τραπεζικά λόμπι) και επειδή έχει χαθεί η εθνική ανεξαρτησία της οικονομικής πολιτικής, η ελληνική αριστερά και μάλιστα ένα πρωτοπόρο τμήμα της επιλέγει τον ʽεύκολοʼ δρόμο της εξόδου από το ευρώ, της παύσης πληρωμών και της αναδιάρθρωσης ή ολικής άρνησης του χρέους.

Αναφέρομαι στο ρεύμα των ʽαριστερών οικονομολόγων και πανεπιστημιακώνʼ οι οποίοι με αγωνιστικό ομολογουμένως πάθος και με αρκετή απήχηση έχουν αποδυθεί σε μία καμπάνια προβολής του ʽσχεδίου προγράμματόςʼ τους, επιχειρώντας να απαντήσουν στον κυβερνητικό μονόλογο και να καλύψουν το όποιο ιδεολογικό και προγραμματικό κενό της αριστεράς σε σχέση και με τα προβλήματα που θέτει η τρέχουσα πολιτική και οικονομική συγκυρία.

Μολονότι συμφωνώ με την εκτίμησή τους ότι το δημόσιο χρέος της χώρας δεν είναι αντιμετωπίσιμο με την επίσημη συνταγή της τρόϊκας γιατί η μονομερής λιτότητα οδηγεί σε κοινωνική διάλυση και οικονομική ύφεση καθιστώντας αυτοτροφοδοτούμενη την αύξηση του χρέους (παγίδα χρέους), θεωρώ ότι πρέπει να επιδιώξουμε τη δραστική μείωση του χρέους με αναδιαπραγμάτευση και παραγραφή του 50-70% αυτού εντός της Ευρωζώνης, ανάγοντας έτσι το ζήτημα της μερικής διαγραφής (δηλαδή της ανάληψης της ευθύνης του δημοσιονομικού κόστους  από το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο) σε κοινό άξονα των διεκδικήσεων όλου του εργατικού κινήματος  κατά των μέτρων μονομερούς δημοσιονομικής λιτότητας. Αντίθετα, οι ʽαριστεροί οικονομολόγοιʼ μιλούν για άμεση παύση πληρωμών, έξοδο από το ευρώ, υποτίμηση της δραχμής, κρατικοποίηση τραπεζών και άλλων μεγάλων κοινωφελών επιχειρήσεων, άσκηση βιομηχανικής πολιτικής, αναδιανομή εισοδήματος και αναπροσαρμογή της οικονομίας σε νέες βάσεις σχέσεων με τον διεθνή περίγυρο.

Η πρόταση προγράμματος που προβάλλουν είναι αλήθεια πως έχει μία εσωτερική λογική και αυτό είναι κάτι που πρέπει να τους αναγνωρισθεί. Έχει, όμως, μερικά σοβαρά πιστεύω μειονεκτήματα που αξίζει να διερευνηθούν :

1. Στερείται διεθνιστικού προσανατολισμού. Γιατί δεν ξεκινά από την διεθνή οικονομική κρίση και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιφάσεις για να καταλήξει σε ένα μεταβατικό πρόγραμμα κοινωνικών αλλαγών, αλλά από την ενδογενή ανισορροπία της ευρωπαϊκής νομισματικής και οικονομικής αρχιτεκτονικής για να προτείνει την έξοδο από το ευρώ και τη μερική κρατικοποίηση της εθνικής οικονομίας. Γιατί, ακόμη, δεν αναζητά τα πολλαπλά κοινά σημεία που η διάχυση της κρίσης οικοδομεί σαν βάση ενοποίησης του εργατικού κινήματος στην Ευρώπη, αλλά παραπέμπει σε ένα είδος αυτόματης ʽεξέγερσηςʼ (ο κ. Καζάκης μιλά για ʽπρωτοφανείς εξελίξειςʼ που θα ακολουθήσουν το ελληνικό ʽπαράδειγμαʼ) των ευρωπαίων εργαζομένων από τη στιγμή που η Ελλάδα θα εξέλθει από το ευρώ και αρνηθεί το χρέος της (ξεχνά πως με την νοοτροπία που ήδη έχει καλλιεργηθεί από την γερμανική και ευρωπαϊκή αστική τάξη, οι έλληνες θα σπιλωθούν ως έχοντες εγκαταλείψει την ευρωπαϊκή οικογένεια αρνούμενοι τις υποχρεώσεις τους και φορτώνοντας στις πλάτες των ευρωπαίων εργαζομένων τα χρέη τους ;).

Τέλος, γιατί η προοπτική της υποτίμησης της δραχμής είναι μία πολιτική που προστατεύει το εθνικό κεφάλαιο αλλά διχάζει το διεθνές εργατικό κίνημα ασπαζόμενη το καπιταλιστικό κριτήριο του ανταγωνισμού. Αλήθεια, εάν ακολουθήσει το ελληνικό παράδειγμα και η Πορτογαλία, η Ισπανία κλπ αποχωρήσουν από το ευρώ και προχωρήσουν σε υποτιμήσεις των νέων εθνικών νομισμάτων τους, τότε ο γενικευμένος νομισματικός και εμπορικός πόλεμος που θα ακολουθήσει δεν θα φέρει αντιμέτωπες τις εργατικές τάξεις των χωρών αυτών ;

2. Εμπεριέχει μία μεγάλη αντίφαση : αναδιάρθρωση και αναδιαπραγμάτευση χρέους, ή άρνηση και ολική διαγραφή του ; Στο πολύ κρίσιμο αυτό σημείο οι ʽαριστεροί οικονομολόγοι και πανεπιστημιακοίʼ εμφανίζονται βαθιά διχασμένοι και απρόθυμοι να λύσουν τις διαφορές τους αν κρίνω από τη τελευταία κοινή τους εμφάνιση. Γιατί ο κ. Λαπαβίτσας και το Research on Money and Finance (RMF) μιλούν για αναδιαπραγμάτευση, ενώ ο κ. Καζάκης (και τελευταία μάλλον και το ΚΚΕ) θέτουν ζήτημα άρνησης και ολικής διαγραφής του χρέους. Μολονότι στα υπόλοιπα σημεία του προγράμματος (έξοδος από ευρώ, υποτίμηση δραχμής, κρατικοποίηση τραπεζών κλπ) δείχνουν να συμφωνούν, οφείλουν νομίζω να εξηγήσουν τουλάχιστον τη μεταξύ τους αυτή διαφορά δημοσίως και να μην εμφανίζονται ως ένα ενιαίο και απολύτως συμπαγές ρεύμα επιτιθέμενοι στην εναλλακτική πρόταση για αναδιαπραγμάτευση εντός ΟΝΕ και για «Ευρώπη των εργαζομένων» (την οποία ο κ. Κουβελάκης χαρακτήρισε απλό ευχολόγιο που ʽόλο ακούμε, αλλά ποτέ δεν βλέπουμεʼ ως εάν οι ευθύνες γιʼ αυτό να βαραίνουν όλους τους άλλους εκτός από τον ίδιο).

Η διαφορά δεν είναι ασήμαντη γιατί εάν φύγεις από το ευρώ και συγχρόνως δεν αρνηθείς το χρέος συνολικά αλλά προχωρήσεις σε αναδιαπραγμάτευση και μερική διαγραφή ή ʽκούρεμαʼ (πχ 50% που λέγει ο κ. Λαπαβίτσας) τότε η ελάφρυνση δεν θα είναι 50% αλλά πολύ λιγότερη γιατί το εναπομείναν χρέος σου θα έχει στο μεταξύ ανατιμηθεί σε δραχμικούς όρους κατά το ποσοστό της υποτίμησης της δραχμής. Για παράδειγμα, εάν η δραχμή επιστρέψει με ισοτιμία 1 προς 1 έναντι του ευρώ και ακολούθως υποτιμηθεί 50% το χρέος θα διατηρήσει το αρχικό του μέγεθος ως ποσοστό του ΑΕΠ παρά το 50% ʽκούρεμαʼ που θα έχει υποστεί. Συνεπώς, δεν θα έχει προκύψει καμία ελάφρυνση με την έξοδο από το ευρώ.

3. Μιλάει για αστικοδημοκρατικά και μεταβατικά μέτρα (παύση πληρωμών και έξοδος από ευρώ) τα οποία θα πρέπει να συμπληρωθούν μετά με αντικαπιταλιστικά μέτρα (έλεγχος κεφαλαίων, δημόσιος έλεγχος κεντρικών τομέων της οικονομίας, βιομηχανική πολιτική, αναδιανομή πλούτου και εισοδημάτων) προϋπόθεση των οποίων είναι η δομική αλλαγή του κράτους. Συγγνώμη, αλλά πουθενά δεν εξηγείται τι εννοεί σαν ʽδομική αλλαγή του κράτουςʼ, ενώ είναι μέγα σφάλμα να θεωρούνται αντικαπιταλιστικά μέτρα οι κρατικοποιήσεις και ο κυβερνητικός παρεμβατισμός στην οικονομία. Από πού και ως που η άσκηση βιομηχανικής πολιτικής, ο έλεγχος κεφαλαίων και η νομισματική υποτίμηση προβάλλονται σαν αντικαπιταλιστικά μέτρα ; Γνωρίζουν οι συγγραφείς της πρότασης πόσο συχνά έχουν εφαρμοστεί παρόμοια μέτρα στα πλαίσια προγραμμάτων αναδιάρθρωσης χρέους εγκεκριμένων μάλιστα από το ΔΝΤ; Ξέρουν ότι ο οικονομικός λαϊκισμός στη Λ. Αμερική κι αλλού εφάρμοσε κατά συρροή ανάλογες πολιτικές χωρίς να αλλοιώσει στο ελάχιστο τον καπιταλιστικό χαρακτήρα των καθεστώτων που τον επικαλέστηκαν; Γνωρίζουν ότι σύγχρονοι επιφανείς μαρξιστές όπως ο Ρίτσαρντ Γουλφ που προσφάτως παρέδωσε σεμινάρια στην Ελλάδα, χαρακτηρίζουν σαφώς και όχι τυχαία τις πολιτικές αυτές σαν ʽαριστερό κεϋνσιανισμόʼ; Ξεχάσανε, άραγε, την καραμανλική ʽσοσιαλμανίαʼ της δεκαετίας του ʼ70 ; Τα μέτρα του προγράμματος που προτείνεται είναι όλα αστικοδημοκρατικά, όχι αντικαπιταλιστικά αφού δεν μεταβάλλουν τις καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, παραγωγής και διανομής. Μπορούν, βεβαίως, να αποκτήσουν αντικαπιταλιστική προοπτική στον βαθμό που (α) διαμορφώνουν άλλες ταξικές δομές εξουσίας και (β) προσφέρουν μία διεθνιστική προοπτική στο εργατικό κίνημα και τον σοσιαλιστικό σχεδιασμό της οικονομίας. Κανένα, δυστυχώς, από τα δύο αυτά στοιχεία-προϋποθέσεις δεν διακρίνω στο εν λόγω πρόγραμμα.

4. Επικαλείται την πρόσφατη ιστορική εμπειρία πολλών χωρών (πχ ο Καζάκης αναφέρεται σε Βενεζουέλα το 2001, Αργεντινή το 2003, Βολιβία το 2004 και Ισημερινό το 2008, ενώ μιλά για διαγραφή κατά 90% του ρωσικού χρέους από τον Πούτιν το 1999) που προχώρησαν σε παύση πληρωμών και άρνηση χρέους, εμπειρία την οποία συχνά όμως διαστρέφει με συνέπεια να εξάγει εσφαλμένα συμπεράσματα. Για παράδειγμα, αν εξαιρέσουμε επαναστατικά καθεστώτα που ακύρωσαν/διέγραψαν μονομερώς και ολικά τα χρέη που παρέλαβαν από τα προηγούμενα δεσποτικά και αστικά καθεστώτα (βλ επαναστάσεις Μεξικού, μπολσεβίκων, Μάο σε Κίνα, Κούβας κλπ), όλες οι άλλες κυβερνήσεις που κήρυξαν παύση πληρωμών, προχώρησαν σε αναδιάρθρωση ή μερική παραγραφή του χρέους τους (όχι ολική) είτε μονομερώς είτε μέσω διαπραγματεύσεων (με ή χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ). Και ο λόγος που το έπραξαν αυτό ήταν για να μην απομονωθούν πλήρως και να μπορέσουν να επανέλθουν κάποια στιγμή στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου. Για παράδειγμα, ο Κορρέα στο Εκουαδόρ που εκλέχτηκε με πρόγραμμα ολικής διαγραφής του χρέους της χώρας, τελικά αντικατέστησε ένα σημαντικό μέρος του χρέους με νέο μικρότερης αξίας (35 σεντς νέων ομολόγων για κάθε 1 δολάριο παλιών) και μεγαλύτερης διάρκειας χωρίς όμως να αρνηθεί το χρέος συνολικά. Στην Αργεντινή, επίσης, το 2003 έγινε παύση πληρωμών και το 2005 τα ¾ του χρέους αντικαταστάθηκαν με νέα ομόλογα μακρύτερης διάρκειας που είχαν το 1/3 της αξίας των παλιών. Με άλλα λόγια δεν είχαμε ολική διαγραφή αλλά ένα ʽκούρεμαʼ του χρέους κατά 66% το οποίο πρόσφατα επεκτάθηκε περισσότερο (βλ http://techiechan.com/?p=487).

Μολονότι η προσέγγιση της Αργεντινής κρίνεται επιτυχής σχετικά με την ουσιαστική ανακούφιση της οικονομίας από το χρέος και την τόνωση της ανάπτυξής της, ο κ. Καζάκης θεωρεί ότι ʽέκλεισε άδοξα με τη χώρα να ξαναπέφτει στα χέρια των διεθνών τοκογλύφωνʼ γιατί δεν αρνήθηκε συνολικά το χρέος της και προχώρησε σε αναδιαπραγμάτευσή του. Ξεχνά, όμως, να επισημάνει πως αν και η οικονομία της χώρας ανέκαμψε, παραμένει αποκλεισμένη από τις διεθνείς αγορές επί μία δεκαετία σχεδόν.  Όσον αφορά τη Βολιβία, επίσης δεν υπήρξε ολική άρνηση χρέους, απλά επειδή η Βολιβία ως πολύ φτωχή χώρα είχε ευνοϊκή αντιμετώπιση μπόρεσε να μειώσει το εξωτερικό της χρέος από 60% του ΑΕΠ το 1998 σε 40% το 2004. Όμως, ότι κέρδισε από τη μείωση του εξωτερικού χρέους το έχασε από την ισοδύναμη αύξηση του εσωτερικού χρέους της. Για την Βενεζουέλα δεν γνωρίζω λεπτομέρειες, όμως μελετώντας τη χρονοσειρά του δημόσιου χρέους ως προς το ΑΕΠ (βλ DB Research) παρατηρούμε ότι από 28,2% που ήταν το 2000 ανήλθε σε 47,4% του ΑΕΠ το 2003, άρα ποιά διαγραφή χρέους μπορεί να επικαλείται ο κ. Καζάκης ιδιαίτερα όταν η εξυπηρέτηση του χρέους συνεχίστηκε κανονικότατα ; Τέλος, όσον αφορά τη Ρωσία ουδέποτε έγινε διαγραφή του 90% του χρέους από τον Πούτιν το 1999 όπως τονίζει ο κ. Καζάκης.

Αυτό που έκανε ο Πούτιν ήταν να αναδιαρθρώσει όλο το χρέος που ήταν σε ρούβλια και έληγε μεταξύ 19/8/98 και 31/12/99 ύψους 48,7 δις δολ και ένα χρόνο αργότερα να έλθει σε συμφωνία αναδιάρθρωσης με τους πιστωτές του Paris και London Club για παλιότερα χρέη επί σοβιετικής εποχής. Τελικό αποτέλεσμα ήταν η μείωση του δημόσιου χρέους της χώρας από 88,8% του ΑΕΠ το 1999 σε 56,7% το 2000. Δηλαδή σημειώθηκε ένα κούρεμα της τάξης του 37% και όχι 90% που αναφέρει ο κ. Καζάκης. Και όπως και με την Αργεντινή ή το Εκουαδόρ, έτσι και με τη Ρωσία η αναδιαπραγμάτευση αυτή βοήθησε την οικονομία της χώρας να επανέλθει σε αναπτυξιακή πορεία και μάλιστα τόσο ισχυρή (εδώ βοήθησε η αύξηση των τιμών πετρελαίου) που συνέχισε να μειώνει το εξωτερικό και δημόσιο χρέος της (8,5% του ΑΕΠ το 2009-2010). Συνεπώς, το όπλο της παύσης πληρωμών και της χρεοκοπίας μπορεί να είναι αποτελεσματικό σε μία επιτυχή αναδιαπραγμάτευση χρέους, αντίθετα απʼ ότι ισχυρίζεται η πρόταση Καζάκη.

5. Αποκρύπτει τις δυσκολίες της επιστροφής στη δραχμή, κυρίως όμως παραγνωρίζει τις αρνητικές επιπτώσεις της. Ο κ. Λαπαβίτσας έχει εμφανίσει την υπόθεση της αλλαγής του νομίσματος ως εξαιρετικά απλή διαδικασία από τεχνική άποψη και ελάχιστα χρονοβόρα. Την Παρασκευή θα ανακοινωθεί η μετατροπή και τη Δευτέρα όλα τα χρηματικά ποσά και καταθέσεις θα γίνουν από ευρώ δραχμές. Θεωρεί, μάλιστα, πως όσοι μιλάνε για δυσκολίες υπερβάλλουν και το κάνουν εκ του πονηρού. Βεβαίως, άλλα λένε οι εμπειρογνώμονες της Τράπεζας Ελλάδας που είχαν εργασθεί για τη μετάβαση από τη δραχμή στο ευρώ και γνωρίζουν πως η κοπή και κυκλοφορία νέου χρήματος δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη, ενώ υπάρχει και το πρόβλημα των ΑΤΜ. Παρομοίως, άλλα λένε και ξένοι αναλυτές που διερεύνησαν τα εναλλακτικά σενάρια για την Ελλάδα.

Έτσι, για παράδειγμα, οι Richard Baldwin και Charles Wyplosz έχουν ρητά υπογραμμίσει πως θα χρειασθούν μήνες για την έκδοση νέου νομίσματος, χρονικό διάστημα στη διάρκεια του οποίου θα διογκωθεί η φυγή κεφαλαίων από κάθε ελληνικό περιουσιακό στοιχείο επιταχύνοντας όχι μόνον τη χρεοκοπία του κράτους αλλά και πολλών επιχειρήσεων, την ίδια ώρα που θα στεγνώνουν οι ξένες άμεσες επενδύσεις και θα καταστρέφεται η οικονομία της χώρας. Αλλά ας υποθέσουμε προς στιγμήν ότι όλα αυτά είναι υπερβολές και πως η μεταστροφή από το ευρώ στη δραχμή είναι υπόθεση Σαββατοκύριακου όπως ισχυρίζεται ο κ. Λαπαβίτσας. Τι θα συμβεί μετά ; Η δραχμή ασφαλώς θα υποτιμηθεί όπως διαβεβαιώνουν όλοι, κανείς όμως δεν μπαίνει στον κόπο να μας πληροφορήσει πόσο θα υποτιμηθεί για να δοθεί η περίφημη αναπτυξιακή ώθηση στις εξαγωγές και την οικονομία.

Μιλάμε για μία υποτίμηση της τάξης του 15-20% όπως κάπου αφήνεται να διαφανεί ή για μία υποτίμηση 50-60% όπως ήταν στη περίπτωση της Αργεντινής ; Η ιστορική εμπειρία δείχνει πως ακόμη και για χώρες με παραγωγική και εξαγωγική υποδομή (που η Ελλάδα δεν διαθέτει) μία υποτίμηση πρέπει να είναι μεγάλη για να δώσει την απαιτούμενη εξαγωγική ώθηση στην οικονομία. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι η δραχμή υποτιμάται πάνω από 30-35% με την προσδοκία της μεταφοράς εγχώριων πόρων στον διεθνώς εμπορεύσιμο τομέα προκειμένου να σύρουν οι εξαγωγές την ανάπτυξη. Δύο πράγματα αποσιωπούνται : πρώτο, ότι η ώθηση αυτή θα στηριχθεί και πάλι στους παραδοσιακά ισχυρούς εξαγωγικούς τομείς της ελληνικής οικονομίας αποδυναμώνοντας τους αδύναμους, χωρίς όμως να ευνοήσει καινούργιους τομείς στους οποίους θα όφειλε να στηριχθεί ένα νέο παραγωγικό πρότυπο. Δεύτερο, δεν λέγεται τίποτα για τις οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις της εξόδου από το ευρώ και της υποτίμησης. Για παράδειγμα, το RMF του κ. Λαπαβίτσα αναφέρει ότι οι πραγματικοί μισθοί θα μειωθούν σημαντικά στην περίπτωση που την υποτίμηση αποπειραθεί η αστική τάξη σε συνδυασμό με την απελευθέρωση της οικονομίας (ʽσυντηρητική έξοδοʼ τη χαρακτηρίζει), όμως δεν λέγει για το τι θα συμβεί στη περίπτωση που την υποτίμηση την επιχειρήσουν οι προοδευτικές δυνάμεις (ʽπροοδευτική έξοδοςʼ από ευρώ). Γιατί άραγε ;  Μήπως επειδή προσδοκάται να πέσουν οι μισθοί στα μαλακά με την κρατικοποίηση των τραπεζών, τη βιομηχανική πολιτική και την αναδιανομή του εισοδήματος ; Ευτυχώς, ο κ. Λαπαβίτσας ήταν πιο κατατοπιστικός στη πρόσφατη από κοινού ομιλία του με τους ʽαριστερούς οικονομολόγους κλπʼ όταν τόνισε πως «η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι οι χώρες που πήγαν σε μία ανάλογη νομισματική αλλαγή αντιμετώπισαν μεγάλη ύφεση πριν από αυτήν προσπαθώντας να την αποφύγουν – όπως η Ελλάδα σήμερα – αλλά αφού την έκαναν πέτυχαν ταχεία ανάκαμψη της οικονομίας (βλ Αργεντινή, Ρωσία, Εκουαδόρ κλπ).

Όπως, όμως, έχουμε τονίσει σε παλιότερο άρθρο μας παρόμοιες συγκρίσεις στερούνται νοήματος γιατί οι χώρες αυτές διαθέτουν μεγάλο φυσικό πλούτο διαθέσιμο προς εξαγωγή, και όταν επιχείρησαν την υποτίμηση η παγκόσμια οικονομία δεν αντιμετώπιζε τη πρωτοφανή χρηματοπιστωτική κρίση που υφίσταται σήμερα. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως στην μεν Ρωσία οι πραγματικοί μισθοί τους μειώθηκαν 30% τη διετία 1998-1999 και οι συντάξεις μειώθηκαν 50% το ίδιο διάστημα (στοιχεία ΔΝΤ), ενώ η ανεργία αυξήθηκε από 11% σε 14% μέσα σε 14 μήνες. Στο, δε, Εκουαδόρ το ποσοστό του πληθυσμού που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας αυξήθηκε από 33% το 1995 σε 43% το 1999, ενώ η ανεργία διπλασιάσθηκε σε 17% το 2000 μέσα σε δύο χρόνια (για Αργεντινή είναι γνωστές οι επιπτώσεις). Όμως, πέρα από αυτό παντού πάγωσαν οι καταθέσεις για να περιορισθεί η φυγή κεφαλαίων σε άλλα νομίσματα, με συνέπεια οι καταθέτες να χάσουν σε πραγματική αξία το ισοδύναμο της υποτίμησης. Τέλος, σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ και άρνησης του χρέους, ακόμη και εάν κρατικοποιηθούν οι τράπεζες για να μην καταρρεύσουν δεν θα αποφύγουν το κούρεμα που θα αφορά το τμήμα του κρατικού χρέους που έχουν εγγράψει στον ισολογισμό τους.

Η διαγραφή του από το ενεργητικό θα σημάνει ανάλογη διαγραφή και μέρους του παθητικού τους (καταθέσεις), πράγμα το οποίο ισχύει φυσικά και για τις σχετικές επενδύσεις σε κρατικά ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων. Αυτά για να έχουμε μία αίσθηση των συνεπειών της εξόδου από το ευρώ (είτε συντηρητικής είτε προοδευτικής) και της υποτίμησης της δραχμής η οποία, όπως παραδέχεται το RMF θα προκαλέσει πληθωριστική πλημμυρίδα. Όσον αφορά, τέλος, την άμεση βελτίωση της ανταγωνιστικότητας την οποία προσδοκά ο κ. Λαπαβίτσας περιμένουμε κάποια τεκμηρίωση γιατί τα ιστορικά προηγούμενα της Ελλάδας δεν βοηθάνε στην κατεύθυνση αυτή (η όποια βελτίωση επιτεύχθηκε με ταυτόχρονο πάγωμα των μισθών).

6. Αναδεικνύει – εσφαλμένα πιστεύουμε – σαν καίριο ζήτημα της άρνησης πληρωμών το ʽαπεχθέςʼ του χρέους προκειμένου να αναζητήσει στήριγμα στη διεθνή νομολογία για την πλήρη άρνηση και διαγραφή του χρέους. Εννοείται η άποψη αυτή προβάλλεται από τον κ. Καζάκη, ενώ ο κ. Λαπαβίτσας αφήνει ένα παράθυρο ανοιχτό στη δυνατότητα ανεύρεσης ʽαπεχθούςʼ χρέους όταν οι εργαζόμενοι ανοίξουν τα βιβλία του κράτους και ελέγξουν τους όρους και τους στόχους με τους οποίους συνάφθηκαν τα δάνεια. Το βασικό επιχείρημα του κ. Καζάκη είναι πως «το καίριο ζήτημα δεν είναι η παύση πληρωμών, αλλά η αναγνώριση η μη του χρέους… Γιατί αναγνώριση του χρέους σημαίνει αναγνώριση των έννομων δικαιωμάτων των ομολογιούχων πάνω στη χώρα σου… Σημαίνει ότι απεμπολείς το όπλο του ʽαπεχθούς χρέουςʼ με βάση το διεθνές δίκαιο, καθώς και το θεμελιώδες δικαίωμα του λαού σου στη δική του αυτοδιάθεση και κυριαρχία..».

Βεβαίως, όπως μαθαίνουμε από τη Wikipedia (και όχι μόνον) «στο διεθνές δίκαιο, το ʽαπεχθές χρέοςʼ είναι μία νομική θεωρία η οποία υποστηρίζει ότι το δημόσιο χρέος που αναλαμβάνεται από ένα καθεστώς για σκοπούς που δεν εξυπηρετούν το συμφέρον του έθνους, όπως είναι οι επιθετικοί πόλεμοι, δεν θα πρέπει να εκτελείται. Τέτοιες οφειλές θα πρέπει να θεωρούνται ως προσωπικά χρέη του καθεστώτος που τα ανέλαβε και όχι ως χρέη του κράτους. Από ορισμένες απόψεις, η έννοια αυτή είναι ανάλογη με την ακυρότητα των συμβάσεων που έχουν υπογραφεί υπό ʽκαθεστώς καταναγκασμούʼ.» Όπως, μάλιστα, εξηγεί ο Nahum Sack (ο οποίος επισημοποίησε την θεωρία αυτή το 1927) «όταν ένα δεσποτικό καθεστώς συνάπτει μία σύμβαση οφειλής όχι για τις ανάγκες ή τα συμφέροντα του κράτους, αλλά μάλλον για να ενισχύσει ʽεαυτόνʼ, για να καταστείλει μία λαϊκή εξέγερση κλπ, αυτό το χρέος είναι απεχθές για τον λαό και δεν δεσμεύει το έθνος, αλλά είναι χρέος του καθεστώτος, ένα προσωπικό δάνειο που είχε συναφθεί από τον ηγεμόνα και συνεπώς πέφτει με τη διάλυση του καθεστώτος».

Στην ελληνική περίπτωση δεν συντρέχουν λόγοι επίκλησης της θεωρίας αυτής, αφού το χρέος είναι προϊόν τεσσάρων δεκαετιών δημοκρατικών κυβερνήσεων, δεν μεσολάβησαν δεσπότες (μόνον η χούντα), επιθετικοί πόλεμοι ή λαϊκές εξεγέρσεις που να δικαιολογούν σχετικό δανεισμό, το μεγαλύτερο μέρος του (2/3) συνάφθηκε τη δεκαετία του ʼ80 για να μπορέσει ο Ανδρέας Παπανδρέου να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική και, σε τελευταία ανάλυση, η θεωρία αυτή δεν είναι αποδεκτή από την Παγκόσμια Τράπεζα ή άλλους διεθνείς οργανισμούς (για ευνόητους λόγους) παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται από τους λαούς, τις κυβερνήσεις υπερχρεωμένων υπανάπτυκτων χωρών και ΜΚΟ. Συνεπώς, ακόμη και εάν ανακαλύπτονταν δανειακές συμβάσεις αντίθετες με τα συμφέροντα του έθνους (σίγουρα υπάρχουν πολλές) η Ελλάδα δεν θα μπορούσε λογικά να επικαλεσθεί την θεωρία αυτή για να αρνηθεί τη πληρωμή του χρέους.

7. Υποτιμά σοβαρά τον κίνδυνο απομόνωσης της χώρας. Οι ʽαριστεροί οικονομολόγοι κλπʼ απορρίπτουν την κατηγορία ότι οι πολιτικές που προτείνουν οδηγούν στην οικονομική αυτάρκεια και εθνική απομόνωση με τα εξής επιχειρήματα : (α) η χώρα δεν θα απομονωθεί γιατί έχει ήδη τεθεί σε καραντίνα με την τρόϊκα ώστε να μην μολυνθούν οι άλλες χώρες της ΕΕ16, «η χώρα βρίσκεται στο απόλυτο περιθώριο της διεθνούς οικονομικής και πολιτικής ζωής» (Καζάκης), (β) η χώρα δεν μπορεί να απομονωθεί από κανέναν, κανείς δεν έχει τη δύναμη να την απομονώσει αφού η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας είναι τόσο ρευστή που κανείς από τους ʽμεγάλουςʼ δεν θα ρισκάρει οικονομικό πόλεμο ή αποκλεισμό της Ελλάδας (Καζάκης), (γ) η άρνηση του χρέους και η έξοδος από το ευρώ θα αποτελέσουν αφετηρία για να ανοιχτεί η χώρα στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις με νέες δυνάμεις (Κίνα, Ρωσία κλπ) και να μην μείνει εγκλωβισμένη στην ΕΕ η οποία από την εποχή της ΕΟΚ περιόρισε απελπιστικά τις διεθνείς σχέσεις μας με τον υπόλοιπο κόσμο και υποβάθμισε τη διεθνή θέση της χώρας στο παγκόσμιο εμπόριο (Καζάκης), (δ) η διεθνής εμπειρία δείχνει πως οι χώρες που έκαναν παύση πληρωμών και αναδιάρθρωση χρέους μπορούν να επιστρέψουν πολύ γρήγορα στις διεθνείς αγορές αν το κρίνουν απαραίτητο και, άρα, κινδυνολογούν και ψεύδονται όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο (Λαπαβίτσας), (ε)  «η προοδευτική έξοδος δεν μπορεί να σημαίνει εθνική αυτάρκεια, οι χώρες της περιφέρειας θα πρέπει να διατηρήσουν τη πρόσβασή τους στο διεθνές εμπόριο, να ζητήσουν τη μεταφορά τεχνολογίας και την εισροή ξένων κεφαλαίων, αν και δεν υπάρχουν εγγυήσεις ότι θα προκύψει κάτι τέτοιο αφού η ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων θα είναι εχθρική σε ριζικές αλλαγές.

Πάντως, αν η Ευρωζώνη σπάσει στη περιφέρεια, μπορεί να σπάσει και στο κέντρο επιτρέποντας πιο συνεργατικές σχέσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών» (RMF). Νομίζω πως η πιο σωστή και ειλικρινής προσέγγιση είναι του RMF το οποίο αν και θέτει ζήτημα διάλυσης της Ευρωζώνης για να αποκατασταθούν σχέσεις πιο ισότιμης συνεργασίας, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου εθνικής απομόνωσης όταν τονίζει πως οι εισροές ξένων κεφαλαίων δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένες και πως η ΕΕ θα είναι εχθρική σε παρόμοιους πειραματισμούς. Αυτό νομίζω είναι αυτονόητο από τη στιγμή που όχι μόνον δεν θα αναγνωρίζει και δεν θα πληρώσει η Ελλάδα τις ξένες τράπεζες, αλλά θα κρατικοποιήσει και τις μεγάλες επιχειρήσεις στις οποίες μετέχει το ξένο κεφάλαιο. Οι απόψεις που παραπάνω εκφέρονται από τους Καζάκη-Λαπαβίτσα εμφανώς υποτιμούν τη δύναμη του ταξικού αντιπάλου, του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, κυρίως όμως υποτιμούν τη βαρύτητα και την οξύτητα της οικονομικής κρίσης και τις συστημικές επιπτώσεις μιας εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Σε μία περίοδο που η κρίση έχει ήδη αρχίσει να απλώνεται σε όλη την ευρωπαϊκή περιφέρεια, η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ μπορεί να αποτελέσει τη θρυαλλίδα για τη διάλυση της Ευρωζώνης με τελικό κερδισμένο μόνον την αμερικανική επικυριαρχία στην περιοχή.

Δεν είναι μόνον οι τεράστιες οικονομικές ζημιές που θα προκαλέσει στις τράπεζες και τις άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες. Είναι ότι μπορεί να οδηγήσει σε ναυάγιο την ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση. Γιʼ αυτό και θα πολεμηθεί σκληρά από τους ευρωπαίους εταίρους. Δέστε τις απειλές αντιποίνων του προηγούμενου βρετανού πρωθυπουργού Μπράουν για τα 5 μόλις δις που δεν πληρώνει η Ισλανδία. Αυτό είναι βασικό σφάλμα στην ανάλυση των Καζάκη-Λαπαβίτσα και κακώς συγκρίνεται με τις εμπειρίες άλλων χωρών που έλαβαν παρόμοια μέτρα. Γιατί το διεθνές περιβάλλον στο οποίο τα έλαβαν ήταν ριζικά διαφορετικό και δεν προδίκαζε συστημική κρίση όπως σήμερα. Εξάλλου, τα ποσά για τα οποία χρεοκοπούσαν οι χώρες αυτές ήταν απείρως μικρότερα του ελληνικού χρέους (άλλο 5 δις του Εκουαδόρ ή 50 δις της Ρωσίας και 95 δις της Αργεντινής και άλλο 330 δις της Ελλάδας με ουρά τα άλλα ευρωπαϊκά χρέη).

Πέραν αυτών, όπως είπαμε, η Αργεντινή 10 χρόνια μετά τη μερική ακύρωση του χρέους της δεν έχει ακόμη επανέλθει στις διεθνείς αγορές..Επίσης, είναι σφάλμα νομίζω να θέλουμε να φύγουμε από την εξάρτηση 4 ευρωπαϊκών χωρών για να πέσουμε στην εξάρτηση 2 άλλων μη ευρωπαϊκών χωρών. Όπως είναι υπερβολή να μιλάμε για καραντίνα της Ελλάδας σήμερα. Ναι η αγορά ελληνικών ομολόγων είναι νεκρή, όμως δεν έκλεισαν οι διεθνείς αγορές για τη χώρα. Τέλος, είναι εκτός τόπου και χρόνου οι αναφορές σε εγκλωβισμό της χώρας από την ΕΕ και σε υποβάθμιση της διεθνούς θέσης της στο παγκόσμιο εμπόριο. Το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας δεν σχετίζεται με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ ή τουλάχιστον δεν είναι η ένταξη ο κύριος παράγοντας του ελλείμματος αυτού, ενώ ο βαθμός εξωστρέφειας της οικονομίας αυξάνει διαχρονικά με την ΕΕ : ο λόγος εξαγωγών και εισαγωγών προς το ΑΕΠ ήταν 38% το 1998 και 55% το 2008.

8. Παρακάμπτει με απλοϊκά επιχειρήματα τη πρόταση για αναδιαπραγμάτευση χρέους μας εντός ΟΝΕ. Το πρώτο επιχείρημα είναι ότι το ευρώ αποτελεί τον πιο αποτελεσματικό μηχανισμό πειθαναγκασμού μιας οικονομίας στα συμφέροντα των τραπεζών επειδή το ευρώ το έφτιαξαν οι τράπεζες για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα (Καζάκης). Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι μία οικονομία που θέλει να ορθοποδήσει μετά την άρνηση πληρωμών χρειάζεται το εθνικό της νόμισμα για να τυπώσει χρήμα και να υποτιμήσει το νόμισμα ώστε να διευκολύνει τις εξαγωγές και την ανάπτυξη (Καζάκης, Λαπαβίτσας), κάτι που δεν θα της παράσχει η Φραγκφούρτη.

Ρωτάμε, λοιπόν, με τη σειρά μας : γνωρίζετε κύριοι καμία κεντρική τράπεζα και κάποιο νόμισμα που να δημιουργήθηκαν χωρίς να υπηρετούν πρωτίστως τα συμφέροντα των τραπεζών της χώρας που το εξέδιδε;  Υπήρξαν οι κανονισμοί, οι ιδρυτικές δεσμεύσεις και οι καταστατικές συνθήκες (βλ Μάαστριχτ κλπ) ποτέ καθοριστικός παράγοντας να μην μεταβληθεί μία πολιτική όταν εξαιρετικοί λόγοι το επέβαλαν; Υπάρχει σήμερα κάτι από την ΕΕ που να λειτουργεί βάσει αρχικών κανόνων ; Η ίδια η ΕΚΤ έχει ξεφύγει εντελώς από το κανονιστικό της πλαίσιο και τυπώνει χρήμα. Γιʼ αυτό φωνάζουν οι γερμανοί. Όμως, η πραγματικότητα αλλάζει δραματικά και τα αρχικά πλαίσια αδυνατούν να την εκφράσουν και χρήζουν ανάλογων αλλαγών. Δεν ισχυρίζομαι ότι μία παύση πληρωμών και μερική διαγραφή χρέους είναι πράγμα εύκολο μέσα στην Ευρωζώνη.

Πιστεύω όμως πως μία ουσιαστική αναδιαπραγμάτευση του χρέους θα τεθεί προσεχώς και από άλλες χώρες-μέλη με συνέπεια να κληθούν οι τράπεζες να αναλάβουν μέρος των ευθυνών τους. Σε τελευταία ανάλυση, η Ελλάδα πρέπει νομίζω να εξαντλήσει τα περιθώρια συνεργατικής ανεύρεσης λύσης εντός της ΕΕ16 για ένα πρόβλημα που δεν αφορά μόνον εκείνη και που μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη αν όχι για την ουσιαστική πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση της ΕΕ, τουλάχιστον για μία πανευρωπαϊκή συσπείρωση των εργαζομένων σε κοινά αιτήματα κατά των μέτρων λιτότητας και της αποπληρωμής χρεών την ευθύνη των οποίων έχουν άλλοι. Η αναδιαπραγμάτευση και μερική ακύρωση του χρέους εντός της ΟΝΕ μπορεί να μην ευοδωθεί εξαιτίας του φόβου του συστημικού κινδύνου. Ο οποίος, ωστόσο, θα είναι ακόμη μεγαλύτερος εάν η Ελλάδα εξέλθει του ευρώ. Σε κάθε, όμως, περίπτωση η εντός ΟΝΕ αναδιαπραγμάτευση βοηθά στην απομυθοποίηση της αντιδραστικής Ευρώπης και στην σφυρηλάτηση ενός διεθνιστικού εργατικού κινήματος που είναι και η βασική προϋπόθεση της σοσιαλιστικής αλλαγής που κάθε γνήσιος αριστερός επιδιώκει. Ας μην την προσπερνάμε ασυλλόγιστα με αφορισμούς του τύπου μανιοκαταθλιπτικός ευρωπαϊσμός…. Αλίμονο, αν η καταγγελία για ψύχωση της διαφορετικής άποψης συνιστά επιχείρημα.

 http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=553880

Παύση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ προτείνει ο Λ. Βατικιώτης

της Ειρήνης ΚΟΣΜΑ

Παύση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ ζητούν με κείμενο υπογραφών 30 Έλληνες οικονομολόγοι και πανεπιστημιακοί. Το κείμενο που μέχρι στιγμής έχει συγκεντρώσει περισσότερες από 1.050 υπογραφές επισημαίνει ότι «η προσφυγή στο μισητό ΔΝΤ ισοδυναμεί με κοινωνικό όλεθρο, γιατί θα προκαλέσει έκρηξη της φτώχειας και συνεχή μέτρα λιτότητας, καθώς η ύφεση θα οδηγεί σε συνεχή συρρίκνωση τα δημόσια έσοδα». Ο Λεωνίδας Βατικιώτης, Δημοσιογράφος, διδάκτορας του Πάντειου Πανεπιστημίου, μέλος της Συνέλευσης Αντιπροσώπων του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδας και της Πρωτοβουλίας Οικονομολόγων και Πανεπιστημιακών για παύση πληρωμών υποστηρίζει ότι το μέλλον θα είναι ζοφερό, όσο η Ελλάδα συνεχίζει να εξυπηρετεί το δημόσιο χρέος.

ΕΜΕΑ: Πώς η ευρωζώνη οδηγήθηκε το 2010 στη μεγαλύτερη κρίση που γνώρισε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;

Λ. Βατικιώτης: Η κρίση που ξέσπασε στην ευρωζώνη δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, όσο και αν η προηγούμενη του Κ. Καραμανλή διασκέδαζε τις ανησυχίες μιλώντας για «θωρακισμένη οικονομία» ή η σημερινή κυβέρνηση, όσο ήταν στην αντιπολίτευση, έκανε ότι δεν γνώριζε. Η κρίση στην ευρωζώνη, όπως και σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο, προήλθε από την κατάρρευση της φούσκας της αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ. Στη συνέχεια πέρασε τον Ατλαντικό υπό τη μορφή της δημοσιονομικής κρίσης. Συνέβη ειδικότερα όταν τα κράτη ανέλαβαν να σώσουν τις τράπεζες, δίνοντάς τους υπό την μορφή εγγυήσεων αλλά και ρευστού πακτωλούς χρημάτων. Η Τράπεζα της Αγγλίας πρόσφατα υπολόγισε ότι ΗΠΑ, Βρετανία και ευρωζώνη έδωσαν στις τράπεζες 14 τρισ. δολ., ποσό που ισούται με το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Στην Ελλάδα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έδωσαν στους τραπεζίτες 28 δισ. ευρώ.

ΕΜΕΑ: Ποια στοιχεία διαφοροποιούν την ελληνική κρίση από την ευρωπαϊκή; Γιατί η Ελλάδα είναι η μοναδική, τουλάχιστον προς το παρόν, χώρα-μέλος της ευρωζώνης που προσέφυγε στο μηχανισμό στήριξης;

Λ. Βατικιώτης: Η ιδιαιτερότητα της ελληνικής οικονομίας σχετίζεται με τις δομικές αδυναμίες της. Να σας θυμίσω ότι κάθε κρίση της παγκόσμιας οικονομίας στην Ελλάδα μεταφραζόταν με χρεοκοπία. Αυτό έγινε με την κρίση του 1875, όπως και με την κρίση του 29-30.

Η Ελλάδα προσέφυγε στον μηχανισμό στήριξης κατόπιν πολιτικής απόφασης της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου που επωμίζεται και την τεράστια ιστορική ευθύνη για την κοινωνική οπισθοδρόμηση που φέρνει η προσφυγή, όπως και για την πρωτοφανή στα μεταπολεμικά χρονικά αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων που περιλαμβάνεται στο μνημόνιο. Η Ελλάδα μπορεί να είναι η μοναδική μέχρι στιγμής χώρα που προσέφυγε, αλλά πολλές ακόμη χώρες αντιμετωπίζουν οξύτατα προβλήματα και το ενδεχόμενο προσφυγής τους θεωρείται πιθανό – παρά τις επίσημες διαψεύσεις. Αναφέρομαι ειδικότερα στην Ισπανία. Πρόβλημα έχει επίσης η Πορτογαλία, η Γαλλία, η Αγγλία, η Ιταλία κι άλλες χώρες, όπως βεβαιώνουν τα υψηλά τους χρέη και ελλείμματα και τα υψηλά επιτόκια που πληρώνουν για να δανειστούν.

ΕΜΕΑ: Ήταν αναπόφευκτη αυτή η προσφυγή;

Λ. Βατικιώτης: Όχι βέβαια! Η κυβέρνηση μπορούσε να προσφύγει σε εσωτερικό δανεισμό – κάτι που δεν έκανε για να μην πληγούν οι τράπεζες. Μπορούσε να απευθυνθεί σε άλλα οικονομικά κέντρα, όπως η Ρωσία, οι αραβικές χώρες και πολύ περισσότερο η Κίνα που καλύπτει τις δανειακές ανάγκες και της ίδιας της Αμερικής. Μπορούσε να είχε απορροφήσει τη ρευστότητα που είχε προσφερθεί σε εκδόσεις ομολόγων στην αρχή του έτους, όταν ήδη είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται τα σύννεφα πάνω από την Ελλάδα κι οι εκδόσεις στις οποίες είχε προχωρήσει το ελληνικό δημόσιο ήταν επιτυχείς κι είχαν υπερκαλυφθεί. Μπορούσε τέλος να ζητήσει από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να μας δανείσει με ευνοϊκούς όρους, τους ίδιους δηλαδή όρους με τους οποίους δανείζει τις εμπορικές τράπεζες, παραβιάζοντας το Σύμφωνο Σταθερότητας. Κάτι που έκανε στη συνέχεια η ΕΚΤ, όταν με την απόφαση της 9ης Μαΐου, ξεκίνησε να αγοράζει ομόλογα των κρατών μελών της ευρωζώνης.

ΕΜΕΑ: Θεωρείτε πιθανό το ενδεχόμενο πτώχευσης της ελληνικής οικονομίας και τι συνέπειες θα είχε μια τέτοια εξέλιξη για την πλειοψηφία των πολιτών της χώρας;

Λ. Βατικιώτης: Το ενδεχόμενο πτώχευσης της ελληνικής οικονομίας τίθεται όλο και πιο έντονα από τις ίδιες τις οικονομικές ελίτ που επέβαλλαν την προσφυγή στο ΔΝΤ. Κυρίως όμως η πτώχευση θεωρείται θέμα χρόνου, στην περίπτωση που εφαρμοστεί το μνημόνιο συνεργασίας με το ΔΝΤ που ψήφισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (με λαμπρή εξαίρεση τρεις βουλευτές που φάνηκαν να τιμούν την ψήφο του ελληνικού λαού), το ΛΑΟΣ και η Ντόρα Μπακογιάννη. Στο μνημόνιο αναφέρεται ότι το δημόσιο χρέος σε δύο χρόνια θα εκτιναχθεί στο επίπεδο του 149% του ΑΕΠ. Αν οι περίφημες αγορές μας οδήγησαν στο ΔΝΤ με ένα χρέος της τάξης του 115%, τότε τι θα κάνουν με ένα χρέος της τάξης του 149%; Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει ότι το ζητούμενο του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας ήταν να δοθεί ένα περιθώριο χρόνου για να ξεφορτωθούν τα ελληνικά χαρτιά οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες που κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού χρέους.

ΕΜΕΑ: Υποστηρίζετε ότι η παύση πληρωμών και η έξοδος από το ευρώ με υποτίμηση θα έβγαζε την ελληνική οικονομία από το σημερινό αδιέξοδο. Σε τι διαφοροποιείται η πρότασή της από την παύση πληρωμών-πτώχευση;

Λ. Βατικιώτης: Εμείς, ως Πρωτοβουλία Οικονομολόγων – Πανεπιστημιακών κατ’ αρχήν υποστηρίζουμε ότι η προσφυγή στο ΔΝΤ θα σημάνει εκτίναξη της φτώχειας και της ανεργίας και χρεοκοπία της χώρας. Απέναντι σε αυτό το ζοφερό μέλλον της κατάργησης των συντάξεων, των συνεχών μειώσεων των μισθών και συντάξεων και της διάλυσης της δημόσιας υγείας και παιδείας εμείς αντιπροτείνουμε ότι σήμερα είναι εφικτή και αναγκαία μια γενναία αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου προς όφελος των εργαζομένων.

Αυτός ο στόχος δεν μπορεί να ικανοποιηθεί όσο η Ελλάδα συνεχίζει να εξυπηρετεί ένα δημόσιο χρέος που το έχει μάλιστα ξεπληρώσει αλλεπάλληλες φορές στο παρελθόν κι όσο η Ελλάδα συνεχίζει να συμμετέχει στη ζώνη του ευρώ, που έχει μεταφέρει την χάραξη της νομισματικής πολιτικής μακριά από την Αθήνα και τις πολιτικές αντιπαραθέσεις. Κυρίως όμως η νομισματική ενοποίηση ευθύνεται για την σάρωση του ελληνικού εμπορικού ισοζυγίου από την Γερμανία και την απώλεια δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στην μεταποίηση.

ΕΜΕΑ: Μια τέτοια εξέλιξη δεν θα απειλούσε την ανάπτυξη και πώς θα αντιμετωπιζόταν ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε μια κλειστή οικονομία;

Λ. Βατικιώτης: Προφανώς η Ελλάδα στερείται των αναγκαίων μεγεθών που θα της επέτρεπαν να αναπτυχθεί μόνη της. Ακόμη όμως και να μπορούσε, δεν θα έπρεπε να αποκοπεί από τον διεθνή περίγυρο. Το ερώτημα όμως είναι υπό ποιούς όρους θα συντελεστεί η αναγκαία διασύνδεση της ελληνικής οικονομίας με τον έξω κόσμο.

Οι προηγούμενες κυβερνήσεις έκρυψαν ότι οι όροι που επέβαλλαν με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1981 και στην ευρωζώνη δέκα χρόνια πριν, τελικά, καταδίκαζαν την ελληνική οικονομία σε αργό θάνατο (αρκεί να δει κανείς που έχει οδηγηθεί η γεωργία και η βιομηχανία) και τους εργαζόμενους σε έναν ακόμη πιο αργό και βασανιστικό θάνατο. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο (αμοιβαία επωφελών όρων) δεν μπορούν να αποκλειστούν ακόμη και νομισματικές ενοποιήσεις, αρκεί να γίνουν με χώρες που έχουν παρόμοιο επίπεδο παραγωγικότητας της εργασίας (όπως οι μεσογειακές ή οι βαλκανικές για παράδειγμα) κι όχι με χώρες όπως η Γερμανία, που προκάλεσαν την χρεοκοπία.

ΕΜΕΑ: Η ΕΕ φαίνεται πως στρέφεται προς μία συντηρητική αντιμετώπιση της δημοσιονομικής κρίσης, με συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, σε σχέση με τις ΗΠΑ που επενδύουν στην ανάπτυξη και στην ενίσχυση του κράτους πρόνοιας. Πώς εξηγείτε αυτή την «αντιστροφή» των ρόλων στην παγκόσμια οικονομική σκηνή;

Λ. Βατικιώτης: Η αντιστροφή εξηγείται στη βάση της επιλογής της Γερμανίας να εξυπηρετήσει πριν απ’ όλα τα συμφέροντα του δικού της χρηματοπιστωτικού τομέα. Σε αυτό τον βωμό θυσιάζονται οι Έλληνες αλλά κι οι Γερμανοί εργαζόμενοι, που έχουν δεχθεί εξ ίσου δραματικές περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις τους κι ακόμη πιο δραματικές μειώσεις στο υποδειγματικό – κάποτε – κράτος πρόνοιας.

Δυστυχώς όμως και στις ΗΠΑ η κατάσταση φαίνεται να αλλάζει προς το χειρότερο. Η παραίτηση του υπεύθυνου για τον κρατικό προϋπολογισμό από το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ (αναφέρεται στο πρωτοσέλιδο των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς το Σαββατοκύριακο 26-27 Ιούνη) φέρνει στην επιφάνεια την σύγκρουση που γίνεται με τα «γεράκια των ελλειμμάτων» όπως εύστοχα τους έχει αποκαλέσει ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν. Η απόφαση δε των ηγετών των 20 ισχυρότερων κρατών του κόσμου το ίδιο Σαββατοκύριακο στο Τορόντο του Καναδά για μείωση των ελλειμμάτων σε δύο χρόνια στο μισό προοιωνίζεται μια βαθιά ύφεση για τα επόμενα χρόνια σε όλο τον κόσμο, με δραματικές κοινωνικές επιπτώσεις.

http://www.emea.gr/article/91651/

Εγκλωβισμένοι στην πεπατημένη

Του Σταυρου Λυγερου
Η εκβιαστική πίεση των Βρυξελλών για περισσότερο «αίμα» συνεχίζεται αμείωτη, αλλά φως στην άκρη του τούνελ δεν φαίνεται. Το χειρότερο είναι ότι η ελληνική οικονομία κατρακυλάει στην ύφεση, με αποτέλεσμα να μειώνονται τα δημόσια έσοδα και να τίθεται θέμα λήψης ολοένα και περισσότερων μέτρων. Με άλλα λόγια, εισερχόμαστε σε ένα ανατροφοδοτούμενο καθοδικό σπιράλ.

Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος, η κυβέρνηση πρέπει να πάψει να ασκεί πολιτική με τον γνωστό χρεοκοπημένο τρόπο. Η Ελλάδα έχει περιέλθει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι η χρήση των γνωστών πολιτικών εργαλείων δεν επαρκεί. Για να υπάρξει διέξοδος από την κρίση χρειαζόμαστε νέες ευφάνταστες προσεγγίσεις και αποτελεσματικές πρακτικές, που θα αξιοποιήσουν τις λιμνάζουσες δυνατότητες σε όλα τα επίπεδα: για αύξηση των εσόδων, για μείωση των δαπανών, αλλά και για ανάπτυξη.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου, όμως, παραμένει εγκλωβισμένη στην πεπατημένη, στο ίδιο αγκυλωμένο πλαίσιο. Γι’ αυτό εμφανίζεται ανίκανη να θέσει υπό έλεγχο τη δημοσιονομική κρίση και να οικοδομήσει ένα νέο υγιές μοντέλο. Με το επιχείρημα της υπαρκτής ανάγκης για άμεση απόδοση, λαμβάνει μέτρα που μειώνουν με γραμμικό τρόπο το εισόδημα κυρίως των μικρομεσαίων στρωμάτων. Η άνιση κατανομή των θυσιών, όμως, ακυρώνει το ηθικό υπόβαθρο της κυβερνητικής έκκλησης για συλλογική προσπάθεια εξόδου από την κρίση, παροξύνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και αυξάνει τις πιθανότητες κοινωνικής αναταραχής. Επιπλέον, συρρικνώνοντας κυρίως την ενεργό ζήτηση των λαϊκών στρωμάτων, τα μέτρα προκαλούν ύφεση και ως εκ τούτου τροφοδοτούν τη δημοσιονομική κρίση.

Δεν θα έπρεπε η κυβέρνηση να δρομολογεί προγράμματα για την αξιοποίηση της λιμνάζουσας δημόσιας περιουσίας, και ειδικότερα των Ολυμπιακών Ακινήτων που ρημάζουν; Δεν θα έπρεπε να δρομολογεί ευρηματικούς και δραστικούς τρόπους για την πάταξη της φοροδιαφυγής; Δεν θα έπρεπε να θεσπίζει κίνητρα και κυρίως να εξαλείφει αντικίνητρα για νέες παραγωγικές επενδύσεις με σκοπό την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας; Δεν θα έπρεπε επιτροπές εμπειρογνωμόνων να σκανάρουν κάθε υπουργείο και τους εποπτευόμενους οργανισμούς για να εισηγηθούν αλλαγές στη δομή και στις λειτουργίες; Αλλαγές, που μπορούν να αυξήσουν την παραγωγικότητα και ταυτοχρόνως να εξοικονομήσουν πόρους και ανθρώπινο δυναμικό.

Αναμφίβολα, αμαρτίες και παραλείψεις δεκαετιών δεν μπορούν να διορθωθούν σε πέντε μήνες. Θα μπορούσαν, όμως, να έχουν αξιοποιηθεί έξυπνες και ρεαλιστικές προτάσεις, που λόγω χρόνιου ελλείμματος πολιτικής βούλησης παραμένουν χρόνια στα συρτάρια, για να δρομολογηθούν με επείγουσες διαδικασίες λύσεις. Θα ήταν και ένα έμπρακτο μήνυμα προς όλους ότι η κυβέρνηση δεν μαζεύει απλώς χρήματα, αλλά ταυτοχρόνως επιχειρεί σοβαρά το δημοσιονομικό νοικοκύρεμα και την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας. Δυστυχώς, όμως, δεν φαίνεται να κινείται προς αυτήν την κατεύθυνση. Κινείται αμήχανα και χωρίς πυξίδα. Προς το παρόν τουλάχιστον, λέει πολλά, αλλά κάνει ελάχιστα.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Νυχτώνει πάνω από την Ελλάδα

 

του Γιώργου Δελαστίκ

Είναι αναγκαίο να περιμένουμε λίγα 24ωρα για να αντιληφθούμε σε βάθος τι έγινε χθες στις Βρυξέλλες αναφορικά με την Ελλάδα. Αν δηλαδή υπάρχει κάτι και τι ακριβώς είναι αυτό που συνοδεύει με τη μορφή συγκεκριμένων μέτρων την πολιτική δήλωση στήριξης της Ελλάδας εκ μέρους της ΕΕ, έναντι της οποίας ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου αποδέχθηκε να τεθεί η χώρα μας όχι απλώς υπό την κηδεμονία της Κομισιόν και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά και του απεχθούς Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Ο πρωθυπουργός προσπάθησε απεγνωσμένα να πείσει τον ελληνικό λαό ότι το ΔΝΤ θα δώσει μόνο την «τεχνογνωσία» του χωρίς βεβαίως να κατορθώσει να ελαφρύνει την πίκρα κανενός. Οι πάντες γνωρίζουν ότι η παρουσία του ΔΝΤ σηματοδοτεί την έσχατη κατάπτωση της χώρας στην οποία εγκαθίσταται.

Είναι αναγκαίο να συλλέξουμε πληροφορίες από το Βερολίνο και το Παρίσι για το τι έγινε, να δούμε πώς θα παρουσιάσουν από σήμερα οι σοβαρές γερμανικές και γαλλικές εφημερίδες τα όσα διαδραματίστηκαν στο εξαιρετικά έντονο και σκοτεινό παρασκήνιο των τελευταίων δύο ημερών για να αρχίσουμε να διαμορφώνουμε τεκμηριωμένη άποψη.

Απαιτείται επίσης να μελετήσουμε τις κινήσεις των κερδοσκόπων εναντίον της Ελλάδας από σήμερα, ιδίως των Αγγλων και των Αμερικανών, για να καταλάβουμε π.χ. αν η Ουάσιγκτον φοβάται μήπως η ελληνική κυβέρνηση δεν αγοράσει τελικά αμερικανικά F-16 και προτιμήσει γερμανικά Γιουροφάιτερ ή γαλλικά Ραφάλ υπό το κράτος γαλλογερμανικών πιέσεων.

Είναι υποχρεωτικό επίσης να περιμένουμε μέχρι τη Δευτέρα και την Τρίτη για να δούμε αν οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης και της ΕΕ συνολικά θα μορφοποιήσουν κάποια μέτρα στήριξης της Ελλάδας ή όχι.

Αυτή η αναμονή δεν υπαγορεύεται από πολιτική σωφροσύνη, αλλά μάλλον από την έσχατη ελπίδα ότι ίσως τα πράγματα να μην είναι τόσο αδιαπέραστα μαύρα κι άραχνα όσο φαίνονταν χθες, με βάση τα λεχθέντα από τον πρωθυπουργό, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που έδωσε στις Βρυξέλλες.

Ολα αυτά βεβαίως αφορούν την εξωτερική πτυχή της κατάστασης, η οποία είναι και η λιγότερο σημαντική στη συνείδηση του κόσμου. Αναφορικά με την εσωτερική διάσταση της κρίσης, τα πράγματα είναι ζοφερά.

Ο πρωθυπουργός διακήρυξε χωρίς περιστροφές ότι απωλέσθηκε ένα τμήμα της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της χώρας. Είναι πολύ βαριά κουβέντα αυτή, σε βαθμό που διστάζουμε να περιγράψουμε αναλυτικά τι σημαίνει.

Ξένη κηδεμονία σημαίνει μερική διακυβέρνηση της χώρας από τους ξένους και πρέπει να διαπιστώσουμε εμπράκτως μέχρι πού φτάνει αυτή η ξένη εξουσία που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και που φυσικά είναι ανάλγητη απέναντι στον λαό μας.

Επιπροσθέτως, ο Γ. Παπανδρέου ουσιαστικά προεξόφλησε και νέα μέτρα λιτότητας εναντίον του ελληνικού πληθυσμού, τα οποία προφανώς απαίτησαν οι Γερμανοί και τον υποχρέωσαν να υποκύψει.

Ο ελληνικός λαός έχει μπροστά του δύο τουλάχιστον εφιαλτικούς μήνες. Κυριολεκτικά εφιαλτικούς. Υπάρχει μια «λεπτομέρεια» των φετινών δανειακών αναγκών της χώρας μας που έχει γίνει ελάχιστα γνωστή και καθόλου κατανοητή από το ευρύ κοινό: πάνω από τα μισά χρήματα που απαιτείται να δανειστεί η χώρα μας για να πληρώσει τις υποχρεώσεις της σε τοκοχρεολύσια παλαιότερων δανείων τα χρειάζεται για τον Απρίλιο και τον Μάιο, οπότε έχει υποχρεώσεις περίπου 23 δισεκατομμυρίων ευρώ!

Το ποσό είναι κολοσσιαίο και αυτό εξηγεί αφενός τη λύσσα με την οποία επιτίθενται οι κερδοσκόποι εναντίον της Ελλάδας από τώρα για να πετύχουν ακόμη υψηλότερα, ληστρικά επιτόκια δανεισμού μας και αφετέρου την άνεση που έχουν σε πολιτικό επίπεδο οι Γερμανοί και οι άλλοι ηγεμονικοί κύκλοι της ΕΕ για να εκβιάσουν τον Γ. Παπανδρέου και να του επιβάλουν τους όρους που εκείνοι θέλουν αναφορικά με την κηδεμονία της Ελλάδας και το πέρασμά της κάτω από ξένο οικονομικό ζυγό.

«ΜΟΝΤ»
Τώρα ομολογεί πικρές αλήθειες

Χρειάστηκε η βελτίωση προχθές του πολιτικού κλίματος μετά τη συνάντηση Σαρκοζί – Παπανδρέου στο Παρίσι για να βγει η γαλλική «Μοντ» και να διακηρύξει στο κύριο άρθρο της μερικές αλήθειες. Πρώτον, ότι τα κράτη χρεώθηκαν για να σώσουν τις τράπεζες και τώρα αυτές επιτίθενται στα χρεωμένα κράτη. Δεύτερον, ότι είναι «σχεδόν μηδενική» η περίπτωση να μην μπορέσει η Ελλάδα να πληρώνει τα χρέη της. Τρίτον, ότι οι ίδιες οι τράπεζες κερδοσκοπούν με τα ομόλογα των κρατών. Τέταρτον, ότι τρεις και μόνο τράπεζες -η Τζ. Π. Μόργκαν, η Γκόλντμαν Ζαξ και η Ντόιτσε Μπανκ- ελέγχουν το 75% (!) της αγοράς ασφάλισης κατά της μη αποπληρωμής δανείων (CDS), έχοντας έτσι τη δυνατότητα να γονατίσουν όποια χώρα βάλουν στόχο.

Η καταστροφή που μας απειλεί

Μας αγαπάνε, δεν μας αγαπάνε, μας αγαπάνε; Σίγουρα, δεν μας αγαπάνε. Θα πτωχεύσουμε, δεν θα πτωχεύσουμε, θα πτωχεύσουμε; Πιθανότατα θα πτωχεύσουμε. Ακόμη κι αν μας αγαπούσαν, θα πτωχεύαμε διότι αγαπάνε το κέρδος περισσότερο από εμάς. Αλλά κι αν δεν πτωχεύσουμε τελικά -από υπερβολική αγάπη, υπερβολικό μίσος ή υπερβολική χλεύη- θα είμαστε όλο και φτωχότεροι, κάθε μέρα που περνάει. Το κόστος του κρατικού δανεισμού θα ανεβαίνει, ο εθνικός πλούτος θα συρρικνώνεται, το λαϊκό εισόδημα θα μειώνεται και το αποτέλεσμα θα είναι μια κανονική χρεοκοπία, από την οποία θα λείπει απλώς ο τίτλος τιμής. Ή ατιμίας. Από την άποψη αυτή έχει δίκιο ο κ. Ρουμπινί. Ως χώρα έχουμε ήδη πτωχεύσει. Όχι ίσως με τον τρόπο που το αντιλαμβάνεται ο επονομαζόμενος «γκουρού» της καταστροφής. Αλλά, από άποψη οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού αποτελέσματος δεν ξέρω τι περισσότερο θα είχε να προσθέσει μια υπαγωγή στο ΔΝΤ, ή στο ΔΝΤ και στην ΕΚΤ, ή στο ΔΝΤ, την ΕΚΤ και τη Fed, ή στο ΔΝΤ, την ΕΚΤ, τη Fed και την Κινεζική Υπηρεσία Συναλλάγματος, στην οποία προσπίπτουμε ως απελπισμένοι δανειολήπτες. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Μια μακρά περίοδος ύφεσης, μια επίσης μακρόχρονη δέσμευση σε επαχθή δανεισμό, μια παραγωγική υποβάθμιση. Και μια ουσιαστική κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, της αυτονομίας της πολιτικής διακυβέρνησης που πρέπει απλώς να λογοδοτεί όχι στη λαϊκή πλειοψηφία που την εξέλεξε, αλλά στους μπακάληδες και τους τοκογλύφους που τη δανείζουν.

Εδώ που έχουμε φτάσει, και καθώς το δίλημμα που μας τίθεται από «τα σκοτεινά κέντρα που συνωμοτούν εις βάρος του έθνους» ή απλώς από τις κυνικές αγορές είναι αν θα τις αφήσουμε να μας καταστρέψουν αυτές ή θα καταστραφούμε μόνοι μας μια ώρα αρχύτερα, ίσως δεν είναι πολυτέλεια να ασχοληθούμε με το τι έφταιξε. Δεν λέω, το θηρίο θέλει ανθρωποθυσίες εδώ και τώρα για να ηρεμήσει, οι αγορές θέλουν να δουν αίμα να ρέει στα σκαλιά του Συντάγματος, αλλά χαμένοι για χαμένοι, ας το συζητήσουμε τουλάχιστον.

Στην ελληνική περιπέτεια, αυτό που δοκιμάζεται περισσότερο απ’ όλα είναι ο ευρωπαϊσμός σε όλες τις εκδοχές και αποχρώσεις τους. Και δεν αναφέρομαι απλώς στο γεγονός ότι πίσω από τη μάχη των spreads και των επιτοκίων του κρατικού δανεισμού κρύβονται ανομολόγητες προσδοκίες να πέσει η ισοτιμία του ευρώ έναντι του δολαρίου, στοιχήματα κερδοσκοπίας πάνω σε μια νέα παγκόσμια νομισματική ισορροπία, ή ακόμη και σχέδια που φτάνουν στη διάλυση της Ευρωζώνης ή τη διχοτόμηση του ευρώ. Παίζουν κι αυτά, αλλά το σημαντικότερο είναι το στριπτίζ στο οποίο υποβάλλεται όλο το θεσμικό οικοδόμημα της Ε.Ε. Στη σημαντικότερη κρίση από καταβολής Ε.Ε., όχι μόνο αποδεικνύεται ανίκανη να προστατεύσει τους πιο αδύναμους κρίκους της, αλλά -αντίθετα- φαίνεται να πρωτοστατεί (με πράξεις ή παραλείψεις, δηλώσεις ή αποσιωπήσεις) στη δημοσιονομική τους εξουθένωση. Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι ήταν η Ελλάδα που ήρξατο χειρών αδίκων με το λογιστικό τραμπολίνο για το έλλειμμα και το χρέος, ήταν ωστόσο οι κεφαλές της Ε.Ε. -τεχνοκράτες ή πολιτικοί εκπρόσωποι- που υπέδειξαν την ελληνική οικονομία ως διακεκριμένο στόχο της διεθνούς κερδοσκοπίας. Η Ε.Ε. προσέρχεται απλώς ο «αστυνόμος» της δημοσιονομικής ορθοδοξίας του Συμφώνου Σταθερότητας να επιβάλει κυρώσεις, να εκβιάσει πολιτικές, να εναρμονιστεί πλήρως στον κυνισμό των αγορών που απαιτούν μονοδιάστατα, ταξικού μένους μέτρα εις βάρος της εργασίας, της κατανάλωσης, του κοινωνικού κράτους. Απαιτούν μέτρα διεύρυνσης και εμβάθυνσης της φτώχειας εδώ και τώρα, την ώρα που κηρύσσουν το 2010 έτος κατά της φτώχειας. Όλο το οικοδόμημα συμπεριφέρεται με το ήθος και το ύφος ενός οικονομικού ολοκληρωτισμού όπου δεν επιβιώνει ίχνος πολιτικής αλληλεγγύης. Η πολιτική Ευρώπη είναι επιδεικτικά απούσα όχι επειδή οι θεσμοί της είναι αναιμικοί, αλλά γιατί εξ ορισμού οικοδομήθηκε ως μια αγορά κεφαλαίων, αγαθών και εργασίας στην οποία η δημοκρατία είναι υπό διαρκή αίρεση. Τα «όχι» των Γάλλων, των Ιρλανδών και των Δανών δεν ήταν λαϊκές ετυμηγορίες, αλλά λάθη που έπρεπε να διορθωθούν. Οι υπόλοιποι δεν ρωτήθηκαν καν.

Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης δεν καταγράφεται απλώς το περίφημο «δημοκρατικό έλλειμμα», αλλά -ακόμη χειρότερα- ένα πλήρες πολιτικό έλλειμμα, ιδιαίτερα για τις χώρες που σήμερα προβάλλονται ως παρίες της Ε.Ε. και βαρίδια της Ευρωζώνης. Σήμερα η Ελλάδα και η Ιρλανδία, αύριο η Ισπανία και η Πορτογαλία. Από τη μια πλευρά καταλύεται η στοιχειώδης ελευθερία τους να επιλέξουν εκείνο ή το άλλο μείγμα οικονομικής πολιτικής για την έξοδο από τη δημοσιονομική τους κρίση, αντίστοιχο με τη λαϊκή εντολή που έχουν λάβει. Από την άλλη, καλούνται να λειτουργήσουν ως διεκπεραιωτές των πολιτικών που τους υπαγορεύουν τα λόμπι των ευρωκρατών και ως εντεταλμένοι αστυνόμοι τους για πρόληψη ή καταστολή τυχόν κοινωνικών αντιδράσεων. Τι άλλο σημαίνουν τα «τελεσίγραφα» που στέλνει η Κομισιόν στην κυβέρνηση να «καθαρίσει» γρήγορα τις εθνικές οδούς από τα αγροτικά μπλόκα γιατί εμποδίζουν την ελευθερία διακίνησης των αγαθών;

Στον αντίποδα του πολιτικού ελλείμματος για τους παρίες της Ε.Ε., υπάρχει αυτή η απεριόριστη πολιτική ελευθερία των ισχυρών της ευρωπαϊκής αγοράς. Η κ. Μέρκελ, οι υπουργοί της, ο κεντρικός τραπεζίτης της, ο κ. Σαρκοζί και τα μέλη της κυβέρνησής του, ο κ. Τρισέ, ο πρόεδρος της Κομισιόν και οι επίτροποι μπορούν να λένε ό,τι θέλουν, να σαρκάζουν, να επικρίνουν, να χλευάζουν τις ελληνικές πολιτικές ηγεσίες, αλλά και την ελληνική κοινωνία συλλήβδην για το δημοσιονομικό τέλμα. Κάθε δήλωσή τους, όμως, ερμηνεύεται (ή παρερμηνεύεται) από τις αγορές κρατικού χρέους και βυθίζει την οικονομία πιο βαθιά στο τέλμα αυτό κι εκτοξεύει το κόστος του δανεισμού. Και δεν υπάρχει καμία πολιτική διαδικασία κυρώσεων, κανένας τρόπος να διεκδικήσει η πληττόμενη χώρα όχι την αλληλεγγύη των υποτιθέμενων εταίρων της, ούτε την «αποζημίωσή» της για τη βλάβη που προκαλούν, αλλά τουλάχιστον τη σιωπή τους, τη διακριτικότητά τους και σε τελευταία ανάλυση τον σκασμό τους!

Βεβαίως, για να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα, είναι ένα ερώτημα τι θα είχαμε γλιτώσει απ’ όλο αυτό τον κακό χαμό αν η Ε.Ε. είχε πράγματι κάποιο στοιχειώδη μηχανισμό πολιτικής συνοχής και αλληλεγγύης, πέρα από τις διαδικασίες κυρώσεων για τα άτακτα μέλη της. Πέρα και πάνω από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, υπάρχει μια παγκόσμια οικονομική υπερδομή απείθαρχη κι ανεξέλεγκτη, που δεν υπακούει σε Σύμφωνα Σταθερότητας, αλλά κινείται με βάση μια παγκόσμια ασυμφωνία της αστάθειας. Όπως εύγλωττα το είπε ο Βραζιλιάνος πρόεδρος Λούλα ντα Σίλβα λίγο πριν αναχωρήσει για το Νταβός, «το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ έχει χάσει την αίγλη του αφότου το οικονομικό σύστημα προκάλεσε τη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων ετών… Δεν μπορούμε να ακολουθούμε πλέον αυτό το μοντέλο διαχείρισης». Το οποίο μοντέλο σημαίνει ότι το χρέος μιας χώρας πουλιέται κι αγοράζεται σε κάθε γωνιά αυτού του πλανήτη, σε κάθε dealing room από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό και τούμπαλιν. Και, επομένως, ο εθνικός πλούτος κάθε χώρας υπερτιμάται ή υποτιμάται ανά πάσα στιγμή μέσα από τις κολοσσιαίες αντιθέσεις κερδοσκοπικών κεφαλαίων και γεωπολιτικών συμφερόντων που στις συγκρούσεις ή τις συγκλίσεις τους καθορίζουν αν θα πτωχεύσει η Ελλάδα, αν θα μετατραπεί σε «Τίγρη» των Βαλκανίων η Ρουμανία, αν η Υεμένη θα γίνει το επόμενο πεδίο πολέμου, αν τον λογαριασμό της κρίσης θα τον πληρώσει ο κόσμος της εργασίας ή ήρθε ο καιρός να περιληφθούν σ’ αυτό και οι εκλεκτοί μικρομεσαίοι. «Ο καπιταλισμός ήταν πάντα μια αποτυχία για τις κατώτερες τάξεις. Τώρα αποδεικνύεται μια ανάλογη αποτυχία και για τις μεσαίες», έγραφε ο μακαρίτης -από προχθές- Χάουαρντ Ζιν. Κι εγώ θα επέκτεινα τη διαπίστωσή του σε κάτι πιο ζοφερό: Ο παγκόσμιος καπιταλισμός, με την παρούσα δομή κι αν δεν δούμε κάποια νέα, ανέλπιστη μετάλλαξή του, έχει εξαντλήσει τα τελευταία αποθέματα συμβολής στην ανθρώπινη πρόοδο. Από εδώ και στο εξής, μόνο καταστροφές μπορεί να εγγυηθεί. Πώς το είχαν πει προεκλογικά οι σημερινοί κυβερνώντες; «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;».

Posted by ΚΙΜΠΙ

Τώρα ! Τώρα ! Τώρα !

Τα ψέματα τέλειωσαν. Ήρθε ο καιρός να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Ωμά. Χωρίς φιοριτούρες, περικοκλάδες και φτιασιδώματα. Γυμνή την αλήθεια να παρουσιάσουμε στον λαό πρέπει. Να τη δει και να μάθει πόσο άσχημη είναι η κατάσταση των (οικονομικών και όχι μόνον) πραγμάτων.

Δεν μπορεί άλλο να παραπλανάται ή να εμπαίζεται. Αυτά που όλοι οι ειδήμονες και εμπλεκόμενοι παράγοντες με την οικονομία ξέρουν και συζητούν μεταξύ τους ήρθε η ώρα να ειπωθούν ευθαρσώς. Και να αναλάβει ο καθένας την ευθύνη του απέναντι στο έθνος, στη χώρα, στην Ιστορία.

Κι αυτά είναι… το εξής ένα: Αν δεν ληφθούν μέτρα αμέσως -σήμερα, χθες, το αργότερο μέχρι τη Δευτέρα-, η Ελλάδα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια και ιλιγγιώδη ταχύτητα σε πρόσκρουση και καταβύθιση.

Πλέον κάθε μέρα που περνά κοστίζει δισεκατομμύρια ευρώ, δεν αναπληρώνεται, βυθίζει ολοένα και πιο βαθιά τη χώρα στο αδιέξοδο και τη φέρνει πιο κοντά στη χρεοκοπία και την αγκαλιά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Χθες δεν ήταν νωρίς, αλλά αύριο θα ’ναι πολύ αργά. Δεν είναι δική μας αρμοδιότητα να υποδείξουμε τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, αλλά της κυβερνήσεως. Αυτή έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης. Αυτή πρέπει να τα εξαγγείλει και να τα νομοθετήσει.

Αυτή τα γνωρίζει. Και τα γνωρίζει καλά. Πολλά της έχουν υποδειχθεί δημοσίως και άλλα της έχουν δοθεί και εγγράφως. Εμείς το μόνο που επισημαίνουμε είναι ότι, εάν ο πρωθυπουργός και το οικονομικό επιτελείο της κυβερνήσεως δεν ανακοινώσουν μέτρα τώρα, η χώρα θα «σκάσει».

Κι όταν λέμε «τώρα», εννοούμε τώρα. Κάνοντας μάλιστα παρήχηση, θα λέγαμε όπως οι Γιαπωνέζοι καμικάζι που εφορμούσαν στο Περλ Χάρμπορ: ΤΩΡΑ! ΤΩΡΑ! ΤΩΡΑ!

Γιατί τώρα; Επειδή αν αφεθεί η κατάσταση ως έχει, τα spreads του δανεισμού θα φτάσουν σε δυσθεώρητα ύψη. Θα καταστούν απαγορευτικά. Θα θυμίζουν χώρα-μπανανία και χειρότερα. Κι αν δεν «σκάσει» η χώρα, θα «σκάσει» μια τράπεζα ή και περισσότερες, που είναι το ίδιο και το αυτό, αφού το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.

Ήδη τα δεκαετή ομόλογα που θέλουμε αυτή ή την άλλη εβδομάδα να πουλήσουμε τιμολογούνται σήμερα με επιτόκιο που ξεπερνά το 7%, ενώ οι τράπεζες σε λίγο θα «στεγνώσουν» από ρευστότητα. Για όσους γνωρίζουν τι αυτό σημαίνει και τι ολέθριες επιπτώσεις θα επιφέρει στην κατανάλωση και την επιχειρηματικότητα, το συμπέρασμα είναι ένα και μόνο: «Να το κλείσουμε το μαγαζί».

Και θα ’ναι κρίμα αυτό να συμβεί επειδή την παρτίδα μπορούμε να τη σώσουμε. Αρκεί να σταματήσει η κυβέρνηση να σπαταλά άσκοπα τον χρόνο της στη διαβούλευση και το οικονομικό της επιτελείο να πάψει να συμπεριφέρεται σαν φοβισμένο αλλά και φλύαρο παιδί που πηγαίνει πρώτη μέρα στο σχολείο.

Ναι, οι κερδοσκόποι μάς την έχουν στημένη. Ναι, θέλουν να μας ρουφήξουν το αίμα με το μπουρί της σόμπας οι τοκογλύφοι. Ναι, θέλουν οι Κοινοτικοί να μας τιμωρήσουν. Ναι, θέλουν να χρησιμοποιήσουν εμάς για να παραδειγματιστούν και οι άλλες χώρες που έχουν εξοκείλει δημοσιονομικά.

Ναι, είμαστε ο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης που θέλουν να σπάσει. Ναι, θέλουν να διαμοιράσουν τα ιμάτιά μας και επ’ αυτών να βάλουν κλήρο για την Ευρωζώνη, για τη σχέση ευρώ – δολαρίου, για τη μελλοντική ενότητα της Ευρώπης.

Ναι, συμφωνούμε με όλα τα σενάρια που λέγονται και γράφονται. Δεχόμαστε ότι όλα αυτά
ισχύουν. Ε, και; Τι αλλάζει; Εντάξει, θα ερμηνεύσουμε και θα καταλάβουμε την επίθεση που δεχόμαστε. Θα σταματήσει η επίθεση; Θ’ αλλάξουν οι δραματικές επιπτώσεις που υφιστάμεθα; Όχι, βέβαια.

Ορθά ο πρωθυπουργός προσπαθεί να εντάξει τη χώρα στο γενικότερο φόντο της Ευρωζώνης. Να πει ότι η επίθεση της Ελλάδας είναι επίθεση στην Ευρωζώνη. Και ορθότερα θα έκανε εάν διαμόρφωνε, όπως από εβδομάδων έχουμε γράψει, μια συμμαχία του Νότου με Ισπανία και Πορτογαλία, που επίσης βρίσκονται στο στόχαστρο.

Όλα αυτά είναι καλά και άγια. Πρέπει να γίνουν. Και πιστεύουμε ότι ο Γ. Παπανδρέου θα τα καταφέρει να βρει συμμάχους ή να ερεθίσει και τα ανακλαστικά άλλων. Όμως μέχρι να γίνουν αυτά, θα πρέπει το καράβι που λέγεται «Ελλάς» να συνεχίσει να πλέει.

Το σήμα που πρέπει να στείλει δεν πρέπει να είναι «SOS, βυθιζόμαστε», αλλά ότι «λάβαμε το μήνυμα και ανταποκρινόμαστε». Και η ανταπόκριση γίνεται με έναν και μόνο τρόπο. Με πράξεις και όχι με λόγια.

Επιτέλους, όλα αυτά που ειπώθηκαν από τον πρωθυπουργό στο Ζάππειο και αποτυπώθηκαν στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης (ΠΣΑ) πρέπει να γίνουν μέτρα. Συγκεκριμένα. Να νομοθετηθούν και να εφαρμοστούν.

Στη συνείδηση των εταίρων μας και στις αγορές καταγραφόμαστε ως λογάδες. Ότι ΘΑ κάνουμε αυτό. Ας αρχίσουμε λοιπόν να το κάνουμε. Μόνον έτσι μπορεί ενδεχομένως κι αυτοί να μεταβάλουν στάση απέναντί μας. Αν όχι οι αγορές, τουλάχιστον οι εταίροι μας στην Ε.Ε.

Μόνον έτσι θα τους αφαιρέσουμε τα επιχειρήματα ή τα προσχήματα για να σταματήσουν να μας βλέπουν με καχυποψία. Μόνον έτσι μπορούμε να εξασφαλίσουμε δηλώσεις ή και συμπεριφορές συμπαράστασης. Μόνον έτσι μπορούμε ν’ αλλάξουμε την ψυχολογία και το αρνητικό κλίμα που έχει διαμορφωθεί εις βάρος μας.

Μόνον αν σταματήσουμε να συζητάμε για το μέλλον και επικεντρωθούμε εν τοις πράγμασι στο παρόν, μπορούμε να ξαναμπούμε στο παιχνίδι απ’ όπου όλοι μάς έχουν ξοφλημένους.

Κι αυτό πρέπει να το κάνουμε τώρα. «ΤΩΡΑ! ΤΩΡΑ! ΤΩΡΑ!» θα πρέπει να ’ναι το σύνθημα του πρωθυπουργού. Αν χαθεί κι άλλος χρόνος, το κόστος θα αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και δεν θα το αντέξουμε.

Ίσως μέχρι και χθες να αρκούσε η έναρξη εφαρμογής των μέτρων που περιλαμβάνονται στο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Αύριο δεν είναι σίγουρο ότι θα αρκεί. Το πιθανότερο είναι να χρειαστούν επιπρόσθετα και σκληρά μέτρα.

Έχει, λοιπόν, τέσσερις επιλογές η κυβέρνηση. Ή από τη Δευτέρα υλοποιεί το ΠΣΑ ή την Τρίτη ανακοινώνει μέτρα όπως η Ιρλανδία και η Πορτογαλία ή στις 15 Φεβρουαρίου ζητά από τον Λουκά Παπαδήμο να επιστρέψει οίκαδε προκειμένου να συντονίσει το οικονομικό επιτελείο και να ληφθούν πρόσθετα και λίαν επώδυνα μέτρα ή στις 28 Φεβρουαρίου ο Γ. Παπανδρέου ζητά από τον Αντ. Σαμαρά να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.

Κάτι, πάντως, πρέπει να κάνει. Και απορούμε που δεν το κάνει, καθώς στην κοινωνία έχει διαμορφωθεί συνείδηση αποδοχής των εικαζόμενων επώδυνων μέτρων. Αυτή τη στιγμή, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, ανεξαρτήτως επιμέρους ενστάσεων, είναι έτοιμη να κάνει θυσίες.

Μάλιστα σταδιακά αρχίζει να αποχρεώνει την προηγούμενη κυβέρνηση και μέρος των ευθυνών για την οικτρή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε να το χρεώνει στην παρούσα. Αν μέχρι χθες οι 300 μονάδες βάσης στο spread χρεώνονταν στη Ν.Δ., σήμερα οι 400 μονάδες κατανέμονται 300 στη Ν.Δ. και 100 στο ΠΑΣΟΚ.

Αύριο αυτό μπορεί να γίνει 300-200 ή 300-300 ή και να αντιστραφεί και να πάει 200-400. Αυτή θα είναι και η αλήθεια, καθώς σπαταλήθηκε άσκοπα υπερβολικά πολύς χρόνος για τα δεδομένα της κρίσης στην οποία βρισκόμαστε, ενώ έγιναν ουκ ολίγα λάθη – ελπίζουμε από απειρία και κακές εκτιμήσεις του οικονομικού εν γένει επιτελείου, και όχι από αβελτηρία ή αδυναμία και ανικανότητα.

Για να το πούμε και πιο απλά. Εάν η κυβέρνηση δεν θέλει να πάρει μέτρα εκτός του ΠΣΑ, ας αρχίσει τουλάχιστον να εφαρμόζει ένα, δύο, τρία, αυτά που θ’ αλλάξουν την εικόνα, θα φέρουν έσοδα και θα κόψουν δαπάνες.

Εκτός από την αυτοτελή φορολόγηση των επιδομάτων ας καταργηθούν όλες οι (εκτός των τακτικών αποδοχών) δαπάνες μισθοδοσίας, που είναι αρκετά δισ. – ίσως και τα δύο μαζί αθροιζόμενα να υπερβαίνουν τα 4 δισ.

Ας επιβληθεί ο υψηλότερος δυνατός φόρος στα καύσιμα προκειμένου να εισρεύσουν έσοδα στα ταμεία, καθώς, όπως εκτιμάται, και δεδομένης της κατάστασης διάλυσης του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, τα έσοδα το πρώτο τρίμηνο θα είναι μειωμένα.

Ας ψηφιστεί, επιτέλους, το φορολογικό νομοσχέδιο (και όχι, όπως ακούγεται, να ξαναπάει -αν είναι δυνατόν- σε διαβούλευση!) προκειμένου να ξέρουν επιχειρήσεις και νοικοκυριά πώς θα συμπεριφερθούν. Αυτή τη στιγμή σχεδόν τα πάντα έχουν παγώσει, καθώς η αβεβαιότητα σχετικά με το νέο φορολογικό καθεστώς παραμένει.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η ύφεση να μεγαλώνει. Όχι -0,3% ή -0,8% δεν θα είναι, όπως προβλέπεται στο ΠΣΑ, αλλά ίσως υπερβεί το
-1,5% ή και το -2%. Και τότε να δούμε από πού θα υπάρξουν έσοδα και πού θα φτάσει η ανεργία.

Αν δεν θέλει η κυβέρνηση να κόψει τον δέκατο τέταρτο μισθό ή να περικόψει τις αποδοχές 10%, ας τους παγώσει και μαζί τις συντάξεις για ένα χρόνο. Όχι μόνο στον στενό, αλλά και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Για να στείλει σήμα στους εταίρους μας και τις αγορές, αλλά και στην κοινωνία, ότι όλοι στο όνομα της εθνικής προσπάθειας πρέπει να «ματώσουμε».

Αφού δεν μπορεί να βελτιωθεί διαφορετικά, άμεσα η ανταγωνιστικότητα, ίσως το πάγωμα των μισθών θα έπρεπε να επεκταθεί και στον ιδιωτικό τομέα, λαμβάνοντας βεβαίως μέριμνα για τους χαμηλόμισθους. Ίσως κάποιος βασίμως να αντιτείνει ότι το αποτέλεσμα να μην είναι το αναμενόμενο ή να έχει επιπτώσεις στη ζήτηση και την κατανάλωση.

Σωστό. Σύμφωνοι. Όμως εδώ που φθάσαμε, η σημειολογία και η σηματοδότηση της βούλησης είναι πολύ πιο ισχυρά όπλα από το αποτέλεσμα που θα παραχθεί. Είναι προτιμότερο να χαθεί ένας μισθός ή να παγώσουν για έναν χρόνο οι μισθοί και οι συντάξεις, παρά να δώσει το ΔΝΤ τη λύση στο πρόβλημα.

Τότε θα χαθούν πολλοί μισθοί και συντάξεις και η φτώχεια θα εγκατασταθεί για πολλά χρόνια στη χώρα, η οποία θα τεθεί υπό εποπτεία και περιορισμό, με επιπτώσεις και σε θέματα εθνικής αξιοπρέπειας και κυριαρχίας.

Και επαναλαμβάνουμε, θα ’ναι κρίμα να χαθεί η παρτίδα από αβελτηρία ή κάποιες λάθος κινήσεις και υστερήσεις στη λήψη μέτρων. Η Ελλάδα όντως έχει συγκριτικά με άλλες χώρες πολύ «λίπος» να κάψει.

Για παράδειγμα, η Ιρλανδία μπορεί να έφτασε, μετά τα μέτρα που πήρε, να δανείζεται με το μισό spread από εμάς, αλλά ουσιαστικά είναι μια πτωχευμένη χώρα. Η Ελλάδα έχει 30% παραοικονομία. Το 10-15% από αυτή αν χτυπηθεί, η οικονομία θα αποκτήσει αρκετά «καύσιμα».

Το ίδιο συμβαίνει και με το υπερτροφικό και υπερβολικά σπάταλο Δημόσιο, με τα αυθαίρετα, με το transfer prising, με την αξιοποίηση της κτηματικής περιουσίας του κράτους, με τα χρήματα που δεν μπορούν να δηλωθούν στο πόθεν έσχες, με τις ιδιωτικοποιήσεις, με τις συμβάσεις παραχώρησης και τις συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα, με, με, με…

Απλώς, δεν συμπίπτουν οι χρόνοι με την όξυνση της κρίσης. Να πάρουμε, λοιπόν, μέτρα τώρα που θα ηρεμήσουν εταίρους και αγορές ώστε να έχουμε μια σχετική ευχέρεια χρόνου προκειμένου να δρομολογηθούν όλα τα άλλα, και κυρίως τα αναπτυξιακά που θα φέρουν επενδύσεις, θα βελτιώσουν τους ρυθμούς ανάπτυξης, θα ανοίξουν θέσεις εργασίας, θα τονώσουν την κατανάλωση, θα περιορίσουν δημοσιονομικά ελλείμματα και θα ξαναβάλουν τη χώρα σε έναν ενάρετο κύκλο.

Μέτρα, λοιπόν, τώρα που να πιστοποιούν τη διακηρυχθείσα βούληση. Να σταματήσουν η διαβούλευση και ο μετεωρισμός ανάμεσα στην αναγκαιότητα που απορρέει από την κρίση και την επιθυμία να τηρηθεί πιστά το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ. Και, κυρίως, διαζύγιο με τη θεωρία του πολιτικού κόστους.

Ας αφεθεί ο λαϊκισμός, ως πολιτική, στα άκρα των πολιτικών δυνάμεων. Πρόσκαιρα μπορεί να εμφανίζονται ενδυναμωμένα. Προοπτικά και στρατηγικά θα αποδυναμωθούν.

Ο ρεαλισμός είναι η μόνη ορθή πολιτική που και άμεσα παράγει θετικά αποτελέσματα, αλλά και αποφέρει μακροπρόθεσμα πολιτικά και εκλογικά οφέλη.

Αυτόν τον δρόμο οφείλουν να βαδίσουν ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του. Είναι και υποχρεωμένοι να το κάνουν γιατί αυτοί έχουν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας. Εάν δεν το πράξουν, θα βρεθούν απολογούμενοι έναντι των πολιτών, της χώρας και της Ιστορίας.

Μάλιστα, ειδικά ο Γ. Παπανδρέου έχει και έναν επιπλέον λόγο να το κάνει. Ηγείται ενός μεγάλου κόμματος εξουσίας. Είναι αυτή τη στιγμή ο εκφραστής της λεγόμενης προοδευτικής παράταξης. Φέρει το βάρος του ονόματος μιας ιστορικής πολιτικής οικογένειας. Είναι νεοεκλεγείς πρωθυπουργός, στον οποίο οι πολίτες έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους.

Δεν πρέπει λοιπόν η χώρα να «σκάσει» επί των ημερών του. Δεν μπορεί να είναι αυτός, μετά τον Χαρ. Τρικούπη, που θα πει το «δυστυχώς επτωχεύσαμε». Θα ήταν προσωπικό, πολιτικό, παραταξιακό λάθος να είναι αυτός που θα παραδώσει τη χώρα στο ΔΝΤ, κάτι αντίστοιχο με τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο που επεβλήθη πριν από 110 χρόνια στη χώρα.

Δεν μπορεί να μείνει στην Ιστορία μ’ αυτό το στίγμα. Ούτε ο ίδιος ούτε η παράταξη της οποίας ηγείται. Δεν θα ήταν καλό ούτε για το ίδιο το πολιτικό σύστημα να χρεωθεί η μία από τις δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες αυτή τη «λέζα».

Εάν η ύστατη προσπάθεια δεν τελεσφορήσει, καλόν θα ήταν η ευθύνη να διαχυθεί τουλάχιστον και στις δύο μεγάλες παρατάξεις. Για λόγους ισορροπίας του συστήματος, καθώς η αποτυχία του ενός πόλου θα συμπαρασύρει στην καταστροφή και τον άλλο, αλλά και επειδή τουλάχιστον για το προβλεπτό μέλλον δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι άλλο φερέγγυο που θα αντικαταστήσει το υπάρχον διπολικό σύστημα.

Εάν λοιπόν η ύστατη προσπάθεια για αναστροφή του κλίματος με σύνθημα «ΤΩΡΑ! ΤΩΡΑ! ΤΩΡΑ!» δεν ευδοκιμήσει ή δεν αναληφθεί, καλόν είναι να αρχίσουμε να αναζητούμε συναινετικά σχήματα «μεγάλου συνασπισμού» διακυβέρνησης, προκειμένου να μην μπει για μια δεκαετία ή και περισσότερο η χώρα στην «κατάψυξη».

Καλύτερα να έχουμε κοινωνικές αψιμαχίες σήμερα λόγω των μέτρων που πρέπει να ληφθούν παρά αύριο ανοιχτό κοινωνικό πόλεμο, ο οποίος θα οδηγήσει τη χώρα και τον λαό στη φτώχεια, την εξαθλίωση και το περιθώριο.

posted by felnikos

Πάρτε τα όλα πίσω!

Ο φίλος μου ο Πρόεδρος (τον οποίο έχω πλειστάκις αναφέρει χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσω τι είδους «πρόεδρος» είναι) πρότεινε μια ευφυή λύση για να τελειώνει αυτή η αλητεία των πιέσεων, της λοιδορίας και του συλλογικού μας εξευτελισμού από εταίρους, εχθρούς και φίλους (ευφυή μεν, πλην όμως με ελάχιστες ελπίδες να υιοθετηθεί στη χώρα όπου ενδημεί η ανοησία).

Πρώτον, να παραδεχθούμε με ειλικρινή μεταμέλεια ότι πράγματι είμαστε η πιο σπάταλη κοινωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πως ό,τι μας χορήγησαν μέχρι σήμερα ως κοινοτικές επιδοτήσεις ή ως δανεισμό το φάγαμε σε πολυτελείς δαπάνες που δημιούργησαν τα ελλείμματα.

Δεύτερον, να μαζέψουμε όλα τα πολυτελή και περιττά αγαθά που αγοράσαμε με τα δάνεια και τις επιδοτήσεις και να τους τα επιστρέψουμε (διότι τα αγοράσαμε από αυτούς, τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Βρετανούς, τους Ολλανδούς, αλλά και τους Αμερικανούς, που θέλουν να έχουν πάντα πλεονάσματα – αν και ούτε αυτοί τα έχουν πλέον).

Τρίτον, να δηλώσουμε ότι είμαστε πλέον αποφασισμένοι να υποβάλουμε εαυτούς σε ενάρετη, αυστηρή, προτεσταντική λιτότητα, ως εκ τούτου θα δανειζόμαστε στο εξής με εξαιρετική φειδώ χρήματα για να τους ξεπληρώσουμε τα χρέη και να μειώσουμε τα ελλείμματά μας. Και εκ των πραγμάτων δεν θα έχουμε την ευτυχία να αγοράζουμε τα αγαθά που σε τόση αφθονία διοχετεύουν στην αγορά μας. Θα ζήσουμε με ό,τι έχουμε. Με ό,τι βγάζει η γη, ό,τι σπέρνουμε και θερίζουμε – αν στο μεταξύ, βεβαίως, οι αγρότες έχουν πειστεί να φύγουν από τα μπλόκα.

Θα είναι μια άτυπη πτώχευση, μια ανταλλαγή σε είδος, ένας δίκαιος συμβιβασμός για να πάψουν οι πιστωτές μας να ασχολούνται μαζί μας. Θα πρέπει να λύσουμε μόνο μερικά τεχνικής φύσεως προβλήματα.

Πρώτον, το χωροταξικό. Πού θα συγκεντρώσουμε προς επιστροφή τις Mercedes, τα Volkswagen, τις Porsche, τα Cayenne, τα Citroën, τα Ford που με τόση απερισκεψία αγοράζαμε για δεκαετίες; Κι ακόμα, τα iPhone, τα Sony Erickson, τις ηλεκτρικές συσκευές, τα στερεοφωνικά συστήματα, τις τηλεοράσεις, τα dvd. Τα Prada, τα Sonia Rykiel, τα Escada, τα Timberland, τα Marlboro Classics. Αλλά και τα Zara, τα Sprinter, τα Levi’s κι όλα όσα μας ντύνουν από τότε που τελέσαμε το τελευταίο μνημόσυνο της Πειραϊκής Πατραϊκής και του καταστήματος νεωτερισμών της γειτονιάς. Κι επίσης, τα φάρμακα, τα εμβόλια της γρίπης, τα καλλυντικά, τα απορρυπαντικά, αλλά και τα υποβρύχια, τα μαχητικά αεροσκάφη, τα ελικόπτερα, τις φρεγάτες, τα αντιτορπιλικά, μαζί με τα ανταλλακτικά τους. Τα ψηφιακά γκατζετάκια, τα συστήματα πληροφορικής, τα PC, τα Mac, τα Vaio, όλα αυτά τα αγαθά που καταναλώναμε με υπερβάλλοντα ζήλο και τα αγοράζαμε χωρίς να πολυρωτάμε για την τιμή τους, από τότε που μετατραπήκαμε σε μια οικονομία που δεν παράγει σχεδόν τίποτε εκτός από ζαρζαβατικά, μερικά οπωρικά και -α, ναι… βέβαια!- χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες!

Δεύτερον, πέραν του χωροταξικού, υπάρχει το χρηματοοικονομικό. Όλα αυτά που θα τους επιστρέψουμε, ελαφρώς μεταχειρισμένα, αλλά σε καλή κατάσταση, πώς θα τα αποτιμήσουμε για να δούμε πόσα από τα χρέη μας ξεπληρώνουμε; Μια Mercedes SLK, για παράδειγμα, την αγοράζουμε 50.000 ευρώ. Έπειτα από μεταχείριση 2-3 ετών η τιμή της πέφτει λίγο κάτω από τα 30.000. Άντε να τους κάνουμε και μια έκπτωση και να την εκτιμήσουμε στα 25.000 ευρώ. Θα το δεχθούν οι φίλοι μας οι Γερμανοί ή θα μας πουν: «Α, όχι, μια μεταχειρισμένη Mercedes τριών ετών στη Γερμανία δεν πάει πάνω από 10.000. Εδώ καινούργια και έχει 20.000». Μα, τότε, σημαίνει ότι μας πουλάγανε ακριβά. Κι αν το ίδιο συμβαίνει και με τα άλλα αυτοκίνητα, αλλά και με τα φάρμακα, και τα κινητά, και τα ψηφιακά γκάτζετ, και τα φιρμάτα ρούχα, και τα συσκευασμένα τρόφιμα, και τα υποβρύχια, και τα τεθωρακισμένα, και τα ελικόπτερα, και τα αεροπλάνα, σημαίνει ότι μπορεί και να αισχροκερδούσαν εις βάρος μας. Αν, λοιπόν, κάνουμε τον λογαριασμό, δύο τινά μπορεί να συμβούν: ή θα κάνουμε το deal της επιστροφής με τιμές Αθηνών, οπότε θα πρέπει να αποδεχθούν το υπερτίμημα που προκύπτει από τις τσουχτερές τιμές της δικής μας αγοράς, ή θα το κάνουμε με τιμές Βρυξελλών (ή Λονδίνου, Βερολίνου, Παρισιού, Νέας Υόρκης), οπότε θα πρέπει να παραδεχτούν ότι ψιλοκλέβανε, εμάς τα αφελή νεόπλουτα πελατάκια. Σε κάθε περίπτωση, το ισοζύγιο μπορεί να αποδειχθεί και υπέρ μας. Μπορεί, δηλαδή, να μας χρωστάνε κιόλας.

Αφού τελειώσει αυτή η συναλλαγή, αυτή η ιδιότυπη αναστροφή πώλησης των εκατομμυρίων προϊόντων που έχουμε ψωνίσει από τους αγαπητούς φίλους και εταίρους, θα πρέπει να αποφασίσουν ότι θα έχουν χάσει, αν όχι διά παντός, για αρκετές δεκαετίες πάντως, μια αγορά 11 εκατομμυρίων καταναλωτών που δεν είχε αφήσει παραπονεμένη καμιά ευρωπαϊκή ή αμερικανική επιχείρηση που δοκίμαζε την τύχη της εδώ. Θα μας χάσουν και ως αγοραστές των προϊόντων τους και ως δανειολήπτες των χρημάτων τους. Με τι θα μας αντικαταστήσουν, δικό τους πρόβλημα. Απλώς, θα πρέπει να προβληματιστούν με τι θα αντικαταστήσουν κι άλλους πελάτες που πιθανώς θα χάσουν μετά από μας. Τους Πορτογάλους, για παράδειγμα. Και πολύ περισσότερο τους Ιρλανδούς, τους Ρουμάνους, τους Βούλγαρους, τους Λετονούς, τους Λιθουανούς, όλες τις κοινωνίες και οικονομίες που προσαρτούν με πείσμα στο άρμα της μεγάλης τους αγοράς και επιδοτούν ή δανειοδοτούν την παραγωγική τους αποδιάρθρωση, μέχρι του σημείου να πνιγούν στα εισαγόμενα αγαθά, τα χρέη και τα ελλείμματα. Αν όλοι αυτοί -αγορές τουλάχιστον 100 εκατομμυρίων καταναλωτών- μπουν στον ενάρετο κύκλο της λιτότητας, της δημοσιονομικής ειλικρίνειας και των μηδενικών ελλειμμάτων, πού θα πουλήσουν οι εξ ορισμού ενάρετοι άρχοντες της ευρωαγοράς τα προϊόντα τους; Πού θα διαθέσουν τα πανάκριβα οπλικά τους συστήματα, πώς θα κερδοσκοπήσουν από τον δανεισμό μας, πώς θα εξασφαλίσουν τα δικά τους πολυπόθητα πλεονάσματα;

Βεβαίως, μια τέτοια συναλλαγή δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί – όχι γιατί ο Πρόεδρος κάνει πλάκα κι εγώ την αναπαράγω, αλλά γιατί δεν διαθέτουμε πολιτικές ηγεσίες με μια στοιχειώδη φαντασία. Οι πολιτικές ηγεσίες ήταν πάντα μέρος του προβλήματος. Λειτούργησαν απλώς σαν ντίλερ όλων των πραματευτάδων που έφταναν εδώ για να πουλήσουν τα πάντα: από καρφίτσες μέχρι τεχνογνωσία ιδιωτικοποιήσεων και από γάλατα μέχρι Leopard. Κατέστησαν, βεβαίως, συνένοχη εν μέρει και την κοινωνία, με μικροεξαγορές και ευτελείς συναλλαγές (έναν διορισμό στο Δημόσιο, μια επιδότηση για να γίνει ο αγρότης μικροεπιχειρηματίας των δύο σεζόν, χρήμα δανεικό για να γίνουν σχεδόν όλοι ιδιοκτήτες). Και δημιούργησαν μια παρασιτική ολιγαρχία που με περισσό ζήλο μετέτρεψε τις ήδη ισχνές παραγωγικές δραστηριότητες σε μεταπρατικές.

Η ουσία, όμως, είναι πως το οικονομικό μοντέλο που σήμερα έχει γίνει συνώνυμο της καταστροφής εξυπηρέτησε πρωτίστως τις ανάγκες αυτών που σήμερα μας χλευάζουν ως το δημοσιονομικό τέρας της Ευρωζώνης. Κάθε ευρώ που αγόγγυστα έχει εισφέρει η Γερμανία στον κοινοτικό προϋπολογισμό το έχει πάρει πίσω στο πολλαπλάσιο. Το ίδιο και η Γαλλία, η Ιταλία ή η Βρετανία. Οι εισφορές τους στην «αδύναμη» Ελλάδα έγιναν για να κερδίσουν χρόνο οι νταλίκες που έφερναν τα προϊόντα τους μέχρι εδώ και χώρο στα ράφια των σούπερ μάρκετ ή στις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων. Στο μεταξύ, η Ελλάδα έγινε ακόμα πιο «αδύναμη» και ο περίφημος ευρωπαϊσμός έγινε κίτρινος σαν το λεμόνι. Γιατί αποδεικνύεται με τον πιο θλιβερό τρόπο ότι το ευρώ δεν μας σώζει από την καταστροφή, το Σύμφωνο Σταθερότητας δεν ξέρει τίποτε άλλο από το να «τιμωρεί» και η Ε.Ε. είναι ένα πουκάμισο αδειανό, ένα προκεχωρημένο φυλάκιο των αγορών και της κερδοσκοπικής Διεθνούς, ανίκανη για μια στοιχειώδη εκδήλωση αλληλεγγύης, για μια υποτυπώδη πολιτική προστασία, αδύναμη έστω να αυτοπροστατευθεί την ώρα που η υπόστασή της κρέμεται από τον πιο αδύναμο κρίκο της. Προς το παρόν, αυτός είμαστε εμείς.

Posted by ΚΙΜΠΙ