Ο Π. Νικολούδης στέλνει στον εισαγγελέα τα 1.300 «αγύριστα» δάνεια της ΑΤΕ

Ο υπουργός Επικρατείας Παναγιώτης Νικολούδης στέλνει στον εισαγγελέα όλο τον φάκελο με τις παράνομες επιχορηγήσεις δανείων που δόθηκαν από την Αγροτική Τράπεζα σε δημόσια πρόσωπα και φορείς από το 2000 μέχρι το 2012 – Στη σκληρή ανακοίνωση του υπουργού γίνεται λόγος για 1.300 αγύριστα δάνεια και ζημιά κατά του ελληνικού δημοσίου πάνω από 5 δισεκατομμύρια ευρώ!

Η υπόθεση με τα δάνεια που χορηγούσε η Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της δεκαετίας του 2000, κάτι το οποίο είχε καταγγείλει ο σημερινός πρωθυπουργός ήδη από την περίοδο που ήταν αρχηγός της αξξιωματικής αντιπολίτευσης.

Στοιχεία «φωτιά», περιλαμβάνει το πόρισμα που διαβιβάστηκε από την Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Ενέργειες στην Εισαγγελία της Αθήνας και αφορά στις παράνομες χορηγήσεις δανείων από την Αγροτική Τράπεζα σε διάφορα πρόσωπα και φορείς κατά το χρονικό διάστημα από το 2000 μέχρι το 2012.

Όπως ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ καλά πληροφορημένη πηγή, τα αμαρτωλά δάνεια της ΑΤΕ κατευθύνθηκαν και σε ιδιοκτήτες ΜΜΕ, οι οποίοι ωστόσο δεν περιλαμβάνονται στο πόρισμα καθώς γι΄ αυτούς έχουν ήδη επιληφθεί οι δικαστικές αρχές και συγκεκριμένα ο οικονομικός εισαγγελέας.

Η διαβίβαση του πορίσματος από την Αρχή για το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, προκάλεσε την έκδοση σκληρής ανακοίνωσης από το Γραφείο του υπουργού Επικρατείας Παναγιώτη Νικολούδη, στην οποία τονίζεται ότι «με το πόρισμα αυτό και τη σχετική Έκθεση Ελέγχου της Τράπεζας της Ελλάδος τεκμηριώνεται η ποινικά αξιόλογη συμπεριφορά όσων διοίκησαν την ΑΤΕ και όσων παρανόμως έλαβαν δάνεια τα οποία ουδέποτε επέστρεψαν. Για κάποιους από αυτούς ζητήθηκε η δέσμευση περιουσιακών στοιχείων».

«Χωρίς καμία αμφιβολία η περίπτωση της ΑΤΕ αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα των τελευταίων δεκαετιών, αφού η εν τέλει ζημία του Δημοσίου από την εγκληματική αυτή δραστηριότητα φτάνει τα 5 δισεκατομμύρια ευρώ» αναφέρει η σχετική ανακοίνωση και επισημαίνει ότι το συγκεκριμένο πόρισμα αφορά δείγμα μόνο του συνολικού αριθμού των παρανόμως χορηγηθέντων και ουδέποτε επιστραφέντων δανείων.

Ο Παναγιώτης Νικολούδης κάνει λόγο για μείζον οικονομικό και πολιτικό σκάνδαλο που βαρύνει όλους όσους κυβέρνησαν τη χώρα κατά το διάστημα αυτό από το 2000 μέχρι το 2012, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ!

«Εμείς ανοίξαμε τον δρόμο και τώρα είναι η σειρά της τακτικής Δικαιοσύνης να προχωρήσει στον δρόμο αυτό και να διεκπεραιώσει το πραγματικά δύσκολο έργο της απόδοσης ευθυνών για κάθε ένα από τα 1300 αγύριστα δάνεια. Είμαστε βέβαιοι ότι, παρά τις δυσκολίες χειρισμού αυτής της τεράστιας σε όγκο υπόθεσης, η Δικαιοσύνη θα επιτελέσει το καθήκον της με επιτυχία» αναφέρει η ανακοίνωση του γραφείου του υπουργού Επικρατείας και προσθέτει: «Ήδη όμως αποκαλύπτονται όλα εκείνα για τα οποία κατ΄ επανάληψη κάναμε λόγο και τώρα πλέον έχουν συγκεκριμένο σχήμα και μορφή και κυρίως έχουν συγκεκριμένα ονόματα, έστω κι αν έχει αποκαλυφθεί μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Η ποινική έρευνα, που θα ακολουθήσει, θ’ αποκαλύψει ολόκληρο το παγόβουνο και τότε θα γίνει σε όλους σαφές ότι το «σκάνδαλο της ΑΤΕ» δεν είναι απλά και μόνο ένα οικονομικό σκάνδαλο, αλλά, πρωτίστως και κυρίως, ένα διαρκές, διαχρονικό και καλοσχεδιασμένο πολιτικό σκάνδαλο, που βαρύνει όλους σχεδόν εκείνους που είχαν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας, κατά το χρονικό διάστημα που αναφέρθηκε παραπάνω.

Η ΑΤΕ δεν είναι απλά μια Τράπεζα που χρεοκόπησε. Η ΑΤΕ χρησιμοποιήθηκε επί σειρά ετών ως η δεξαμενή από την οποία οι κατά περίπτωση κρατούντες άντλησαν τα μέσα για την εξυπηρέτηση πολιτικών επιδιώξεων.

Η ΑΤΕ ήταν το όχημα το οποίο χρησιμοποίησαν οι κυριότεροι εκφραστές του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού. Ήταν το σημείο στο οποίο η επιχειρηματικότητα συναντήθηκε με την εγκληματικότητα.

Ήταν τέλος, σε ορισμένες περιπτώσεις, το μαγικό φίλτρο που χρησιμοποιήθηκε έτσι ώστε κάποιοι θεσμοί (Αγροτικοί Συνεταιρισμοί) να καταντήσουν εσμοί».

Η πλήρης δικαστική διαλεύκανση της υπόθεσης και η απόδοση ευθυνών εκεί που πρέπει, αποτελεί δίκαιο αίτημα της Ελληνικής Κοινωνίας, το οποίο τώρα ικανοποιείται, αναφέρει επίσης η ανακοίνωση και καταλήγει: «Τέλος, για όλους εκείνους που δείχνουν να αδημονούν και να απαιτούν από εμάς άμεσες πράξεις κάθαρσης και τιμωρίας, θέλουμε να τονίσουμε ότι όλα όσα πρέπει να γίνουν θα γίνουν στην ώρα τους και με τον σωστό τρόπο. Η Δικαιοσύνη δεν ξεχνά αλλά και δεν πρέπει να ενεργεί βιαστικά και παρορμητικά».

Μετά τη σκληρή ανακοίνωση του Παναγιώτη Νικολούδη, σειρά έχει η δικαιοσύνη να προχωρήσει με ταχύτατους ρυθμούς και όχι μόνο να διαλευκάνει την υπόθεση αλλά να δεσμεύσει τις περιουσίες όλων όσοι εμπλέκονται στο σκάνδαλο, είτε είναι τραπεζίτες, είτε πολιτικοί, είτε ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης.

Διαβάστε ολόκληρη την ανακοίνωση που εκδόθηκε από το γραφείο του υπουργού Επικρατείας: 

«Από την Αρχή του άρθρ. 7 του ν.3691/2008 διαβιβάσθηκε στην Εισαγγελία της Αθήνας «Πόρισμα» σχετικά με τις παράνομες χορηγήσεις δανείων από την Αγροτική Τράπεζα σε διάφορα πρόσωπα και φορείς κατά το χρονικό διάστημα από το 2000 μέχρι το 2012.

Με το πόρισμα αυτό και τη σχετική Έκθεση Ελέγχου της Τράπεζας της Ελλάδος τεκμηριώνεται η ποινικά αξιόλογη συμπεριφορά όσων διοίκησαν την ΑΤΕ και όσων παρανόμως έλαβαν δάνεια τα οποία ουδέποτε επέστρεψαν. Για κάποιους από αυτούς ζητήθηκε η δέσμευση περιουσιακών στοιχείων.
Χωρίς καμία αμφιβολία η περίπτωση της ΑΤΕ αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα των τελευταίων δεκαετιών, αφού η εν τέλει ζημία του Δημοσίου από την εγκληματική αυτή δραστηριότητα φτάνει τα 5 δισεκατομμύρια Ευρώ.
Το παραπάνω Πόρισμα αφορά δείγμα μόνο του συνολικού αριθμού των παρανόμως χορηγηθέντων και ουδέποτε επιστραφέντων δανείων.
Εμείς ανοίξαμε το δρόμο και τώρα είναι η σειρά της τακτικής Δικαιοσύνης να προχωρήσει στο δρόμο αυτό και να διεκπεραιώσει το πραγματικά δύσκολο έργο της απόδοσης ευθυνών για κάθε ένα από τα 1300 αγύριστα δάνεια.
Είμαστε βέβαιοι ότι, παρά τις δυσκολίες χειρισμού αυτής της τεράστιας σε όγκο υπόθεσης, η Δικαιοσύνη θα επιτελέσει το καθήκον της με επιτυχία.
Ήδη όμως αποκαλύπτονται όλα εκείνα για τα οποία κατ΄ επανάληψη κάναμε λόγο και τώρα πλέον έχουν συγκεκριμένο σχήμα και μορφή και κυρίως έχουν συγκεκριμένα ονόματα, έστω κι αν έχει αποκαλυφθεί μόνο η κορυφή του παγόβουνου.
Η ποινική έρευνα, που θα ακολουθήσει, θ’ αποκαλύψει ολόκληρο το παγόβουνο και τότε θα γίνει σε όλους σαφές ότι το «σκάνδαλο της ΑΤΕ» δεν είναι απλά και μόνο ένα οικονομικό σκάνδαλο αλλά πρωτίστως και κυρίως ένα διαρκές, διαχρονικό και καλοσχεδιασμένο πολιτικό σκάνδαλο, που βαρύνει όλους σχεδόν εκείνους που είχαν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας, κατά το χρονικό διάστημα που αναφέρθηκε παραπάνω.
Η ΑΤΕ δεν είναι απλά μια Τράπεζα που χρεοκόπησε. Η ΑΤΕ χρησιμοποιήθηκε επί σειρά ετών ως η δεξαμενή από την οποία οι κατά περίπτωση κρατούντες άντλησαν τα μέσα για την εξυπηρέτηση πολιτικών επιδιώξεων.
Η ΑΤΕ ήταν το όχημα το οποίο χρησιμοποίησαν οι κυριότεροι εκφραστές του κρατικοδίαιτου καπιταλισμού. Ήταν το σημείο στο οποίο η επιχειρηματικότητα συναντήθηκε με την εγκληματικότητα.
Ήταν τέλος, σε ορισμένες περιπτώσεις, το μαγικό φίλτρο που χρησιμοποιήθηκε έτσι ώστε κάποιοι θεσμοί (Αγροτικοί Συνεταιρισμοί) να καταντήσουν εσμοί.
Η πλήρης δικαστική διαλεύκανση της υπόθεσης και η απόδοση ευθυνών εκεί που πρέπει, αποτελεί δίκαιο αίτημα της Ελληνικής Κοινωνίας, το οποίο τώρα ικανοποιείται.
Τέλος, για όλους εκείνους που δείχνουν να αδημονούν και να απαιτούν από εμάς άμεσες πράξεις κάθαρσης και τιμωρίας, θέλουμε να τονίσουμε ότι όλα όσα πρέπει να γίνουν θα γίνουν στην ώρα τους και με το σωστό τρόπο. Η Δικαιοσύνη δε ξεχνά αλλά και δεν πρέπει να ενεργεί βιαστικά και παρορμητικά».

http://www.newsbomb.gr/ellada/dikaiosynh/story/609069/o-p-nikoloydis-stelnei-ston-eisaggelea-ta-1-300-agyrista-daneia-tis-ate

Τι απέγινε ο Τσουκάτος;

Τα σκάνδαλα διαφθοράς στην Ελλάδα είναι κατ’ εξοχήν πολιτικά και αφορούν την κομματοκρατία

Γενάρης του 1996. Ο «στρατηγός» Θ. Τσουκάτος, ο Γ. Πανταγιάς, ο Νίκος Θέμελης και ο Τ. Μαντέλης καθ’ οδόν προς το Μαξίμου.

Του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη φ. 101

Συχνά- πυκνά, οι Έλληνες αναρωτιούνται γιατί και πώς οι πολιτικές ηγεσίες δείχνονται τόσο ψοφοδεείς απέναντι στους δανειστές και κατ’ εξοχήν τους Γερμανούς. Προφανώς γιατί είναι ανίκανοι, yesmen, εκπρόσωποι μιας παρασιτικής και μεταπρατικής αστικής τάξης, ναι, όλα αυτά μαζί, δόλιοι, βλάκες και υποταγμένοι.
Ναι, όμως υπάρχει και μία άλλη αποφασιστική παράμετρος, είναι διεφθαρμένοι και ελεγχόμενοι απόλυτα από εκείνους που τους διέφθειραν. Αν αφαιρέσουμε αυτή την παράμετρο, δεν μπορούμε να εξηγήσουμε πολλά πράγματα που μας φαίνονται ακατανόητα.
Για ποιο λόγο ο Γιωργάκης δεν ακολούθησε τη συνταγή του φίλου του Στρος Καν για κούρεμα του χρέους από την αρχή, και δέχτηκε την πολύ πιο καταστροφική συνταγή των Γερμανών, παρότι αμερικανάκι και Αμερικανός υπήκοος; Μόνο γιατί είναι ηλίθιος;
Ή μήπως γιατί οι Γερμανοί έχουν τόσα ράμματα για τη γούνα του κόμματός του, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 και τον πανθομολογούμενο χρηματισμό των κομμάτων της συγκυβέρνησης του 1990, δηλαδή από τον πατέρα του μέχρι τον Άκη, το alter ego του Σημίτη, Τσουκάτο, τον Παπαντωνίου, τον Μαντέλη, τα υποβρύχια του 2010 επί Βενιζέλου και άλλων ων ουκ έστι αριθμός, δηλαδή το κόμμα του ΠΑΣΟΚ στο σύνολό του; Λέτε να μην τα κρατάει τα αρχεία του Χριστοφοράκου η Μέρκελ; Και μπορούν οι μπουκωμένοι με τις μίζες του δανειστή να τον αμφισβητήσουν;
Για ποιο λόγο ο Αντώνης Σαμαράς, που το έπαιζε αντιμνημονιακός μέχρι τον Νοέμβριο του 2011, ανέκρουσε πρύμναν και, τη στιγμή που ο Γιωργάκης είχε αυτοχειριαστεί στις Κάννες και η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ είχε προαναγγείλει την εκπαραθύρωσή του, έσπευσε  να τον διασώσει;  Και όμως, αν περίμενε δύο ημέρες, η χώρα θα οδηγούνταν  σε εκλογές και το κόμμα του Σαμαρά θα εκλεγόταν με αυτοδυναμία, παίρνοντας τουλάχιστον 40% στις εκλογές. Αντ’ αυτού έσπευσε να στηρίξει τον παραπαίοντα ΓΑΠ και, με την κυβέρνηση Παπαδήμου, κατέστρεψε τη χώρα με ένα «κούρεμα» που επιβάρυνε τις ελληνικές τράπεζες και ταμεία και μας έδεσε χειροπόδαρα στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις  και το αγγλικό δίκαιο. Επρόκειτο για εθνική προδοσία. Και όμως, τη διέπραξε.
Γιατί πάλι, τον Ιούνιο του 2013, ενώ με το πραξικόπημα στην ΕΡΤ επιδίωκε να προκαλέσει εκλογές, ελπίζοντας στη διάσωσή του, ανέκρουσε πρύμναν και έβαλε την ουρά κάτω από τα σκέλια, γινόμενος καταγέλαστος και χάνοντας ό,τι του είχε απομείνει από την αξιοπιστία του;
Άραγε, αρκεί για όλα αυτά το ότι είναι ψοφοδεής και ανερμάτιστος, «τζάμπα μάγκας», όπως του αρέσει να χαρακτηρίζει τους αντιπάλους του;
Ή μήπως επειδή οι Γερμανοί έχουν φακελωμένο και το δικό του κόμμα, από την κορυφή μέχρι τα νύχια; Και όχι μόνο για την Ντόρα, που εξαφανίστηκε για μερικά χρόνια, ώστε να ξεχαστεί ο Χριστοφοράκος και οι σχέσεις της με τη Ζήμενς, όχι μόνο για τα χρήματα που επί συγκυβέρνησης κατευθύνθηκαν στη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη, όχι μόνο για το όργιο των ολυμπιακών μιζών, που συνεχίστηκε επί διακυβέρνησης της ΝΔ, ούτε για το όργιο των ναυπηγείων, των εξοπλιστικών προγραμμάτων ή του γελοίου Λιάπη. Και γι’ αυτά που ξέρουμε και για όλα εκείνα που μπορούμε να φανταστούμε. Διότι το κόμμα του συμμετείχε στο κλεπτοκρατικό όργιο στο οποίο προσπαθούσε να συναγωνιστεί το ΠΑΣΟΚ. Και γι’ αυτό δεν τολμάει να πει «ούτε το όνομά του» απέναντι στους «’Ούννους»!
Και σήμερα εξελίσσεται ένα σενάριο παραπληροφόρησης και συγκάλυψης για μωρά παιδιά. Εκτός από την υπερπροβολή αστείων υποκειμένων τύπου Λιάπη, βομβαρδιζόμαστε από τις «αποκαλύψεις» που αφορούν στο σκάνδαλο της μίζας για τα εξοπλιστικά. Μετά τον Άκη Τσοχατζόπουλο, που το σύστημα γρήγορα κατάπιε, περάσαμε στη «μαρίδα» του Κάντα, του Ευσταθίου και άλλων αξιωματικών, οι οποίοι, παρότι  δευτεράντζες, καρπώθηκαν μίζες εκατοντάδων εκατομμυρίων. Πίσω όμως από αυτό το προπέτασμα καπνού μένει στο απυρόβλητο το πολιτικό σύστημα στην καρδιά του.
Ο Τσοχατζόπουλος προφανώς έχει κάνει συμφωνία με τους ιεράρχες του κόμματος να τους καλύψει, με την υπόσχεση ότι θα πέσει στα μαλακά, τουλάχιστον η οικογένειά του, και αυτός θα βγει με ανήκεστο ή θα σώσει το τομάρι του από κάποια πιθανή «αυτοκτονία». Ωστόσο, έστω και για τα μάτια του κόσμου έχει επανειλημμένα ζητήσει τόσο στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής, όσο και στο δικαστήριο, να κληθούν τα μέλη του ΚΥΣΕΑ με επικεφαλής το «αδιάφθορο» ανθρωπάριο των διεφθαρμένων, τον Σημίτη, να καταθέσουν. Και το αίτημα είναι όχι απλώς εύλογο, αλλά αυτονόητο. Ο Τσοχατζόπουλος ζητάει από τη Βουλή «να κάνει πλήρη κοινοβουλευτικό έλεγχο σε όλο το θέμα των υποβρυχίων, κυρίως για τη μη υλοποίηση των συμβάσεων και το τι έχασε από αυτό το Δημόσιο». «Πρέπει να έρθουν όλοι εδώ. Να υπάρξει έλεγχος, εξεταστική επιτροπή για το σύνολο των μελών του ΚΥΣΕΑ και των υπουργών που ήταν μετά υπουργοί, μέχρι τέλους»,
Και όμως, αυτό το προφανές αίτημα περνάει στο ντούκου, τόσο από τη Βουλή, που επιθυμεί να καλύψει ένα διαρκές και διακομματικό σκάνδαλο, όσο και –παραδόξως– από τη δικαιοσύνη. Όχι, ο Σημίτης και ο Βενιζέλος θα μείνουν στο απυρόβλητο.
Και όμως, η απάντηση για τη συνυπευθυνότητά τους είναι εδώ και λέγεται… Θεόδωρος Τσουκάτος. Διότι ο Τσουκάτος -ο άνθρωπος- σκιά του Σημίτη– είναι ο μόνος που έχει παραδεχτεί πως χρηματίστηκε από τη Ζήμενς, για «το καλό του κόμματος»: «Οι χορηγίες στα κόμματα από ιδιώτες είναι παλιά και σε όλους γνωστή καθιερωμένη πρακτική, την κληρονόμησα δεν την καθιέρωσα», δήλωσε ενώπιον της εξεταστικής της Ζήμενς. Και συνεχίζει: «Ψεύδονται συνειδητά εκείνοι που βεβαιώνουν πως το δικό τους κόμμα – και μιλώ για τα μεγάλα- δεν έχει χρηματοδοτηθεί από ιδιώτες».
Ο Τσουκάτος, για να υπερασπίσει το τομάρι του, σηκώνει λίγο το πέπλο της γενικευμένης και κομματικά κατευθυνόμενης μίζας. Οι μίζες για τα εξοπλιστικά, για τα τηλέφωνα, για τους ολυμπιακούς αγώνες κανονίζονται από τα κόμματα, το ΚΥΣΕΑ, το υπουργικό συμβούλιο, τον πρωθυπουργό, και χρηματοδοτούν τα κόμματα. Απλώς, εκείνος που αναλαμβάνει την υλοποίηση των συμφωνιών, δηλαδή ο αρμόδιος υπουργός και οι περί αυτόν παίρνουν το κατιτίς τους από αυτές  – βλέπε Μαντέλης, Τσοχατζόπουλος, Σμπώκος, Κάντας, κ.λπ. Γι’ αυτό ακριβώς ο Τσουκάτος χάθηκε από το προσκήνιο!
Εξάλλου έχουμε τις αποκαλύψεις για τη μεγάλη διακομματική μίζα της Ζήμενς-Ιντρακόμ, κατ’ ευθείαν στους αρχηγούς των κομμάτων της συγκυβέρνησης του 1990, τότε που άρχιζε η δεύτερη και πιο άθλια περίοδος της μεταπολίτευσης. Ας διαβάσουμε τι είχαν πει το καλοκαίρι του 2008 ο τότε βουλευτής του Σύριζα Π. Κοροβέσης και ο δημοσιογράφος Γ. Βότσης.
Ο Περικλής Κοροβέσης, μιλώντας στις 18/08/2009 στο Κανάλι 1, δήλωσε: «Το μέγα σκάνδαλο είναι ότι, επί κυβέρνησης Τζανετάκη, πήρε χρήματα και η αριστερά και δεν αντέδρασε. Ούτε ο Κύρκος αντέδρασε, ούτε οι επίγονοι του Φλωράκη.» «Άρα λοιπόν πρόκειται για μία διαφθορά όλου του πολιτικού συστήματος και δυστυχώς είναι μέσα και η αριστερά».
Ο Γιώργος  Βότσης έγραψε την ίδια ημέρα στην Ελευθεροτυπία «…Η τότε “οικουμενική” κυβέρνηση του Ξεν. Ζολώτα απεφάσισε να ακυρώσει διεθνή διαγωνισμό για την ψηφιοποίηση του ΟΤΕ, που έβαινε προς προκλητικά χαριστική κατακύρωση στη “Ζήμενς” σε σύμπραξη με την Ιντρακόμ του Σωκ. Κόκκαλη και να προκηρύξει νέο. Και ξαφνικά παρενέβησαν από κοινού οι τρεις πολιτικοί ηγέτες (Αν. Παπανδρέου, Κ. Μητσοτάκης και Χ. Φλωράκης), ανέτρεψαν πραξικοπηματικά την κυβερνητική απόφαση και η κατακύρωση ολοκληρώθηκε. Ανεπιβεβαίωτες φήμες, που ουδέποτε διερευνήθηκαν, προσδιόριζαν τότε τη μίζα σε δύο δισ. δρχ. για το κομματικό ταμείο του ΠΑΣΟΚ, άλλα τόσα για τη Ν.Δ. και ένα δισ. για τον ενιαίο τότε Συνασπισμό. Ποια είναι η όλη αλήθεια, ο Θεός κι η ψυχή τους. Το απολύτως βέβαιο και εύγλωττο είναι το πολιτικά ομόθυμο αρχηγικό πραξικόπημα…»
Έκτοτε «αγνοείται η τύχη» του Περικλή Κοροβέση, που βέβαια δεν επανεξελέγη βουλευτής.
Αυτό δεν σημαίνει πως η Αριστερά είναι το ίδιο διεφθαρμένη με τα κυβερνητικά κόμματα, ωστόσο η συμμετοχή της σε εκείνη τη σκανδαλώδη συναλλαγή δίνει το μέτρο της επέκτασης των πρακτικών της διαφθοράς στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και, κυρίως, της συμμετοχής σε αυτό των ηγετικών ομάδων ΌΛΩΝ των κομμάτων!
Εξάλλου, με την υπερπροβολή των μιζών για τα εξοπλιστικά τείνουμε να ξεχάσουμε τα σκάνδαλα της Ζήμενς με τον ΟΤΕ, την Ολυμπιάδα κ.λπ. που αφορούν μυθώδη συμβόλαια δύο δισεκατομμυρίων ευρώ και αγκαλιάζουν όλο το πολιτικό σύστημα και, βεβαίως, τον αξιότιμο κ. Κόκκαλη. Εξάλλου, ένας ακόμα λόγος που υπερπροβάλλονται οι μίζες για τα εξοπλιστικά είναι για να ταυτιστεί η άμυνα της χώρας με τις μίζες.
Είναι καιρός λοιπόν να βάλουμε ακόμα πιο επιτακτικά το ζήτημα της διαφθοράς. Το αίτημα «έξω οι κλέφτες» πρέπει να γίνει αίτημα του αντιμνημονιακού δημοκρατικού χώρου και να μην αφεθεί στους ναζήδες της Χρυσής Αυγής! Διότι, όσο κυβερνούν οι κλέφτες και οι διεφθαρμένοι, θα έχουμε και μνημόνια και αποικία χρέους και υποταγή στους Γερμανούς.

http://ardin-rixi.gr/archives/16076

Μιχάλης Ιγνατίου: O «νόμος» και το «κόστος» της σιωπής

Η δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου πρέπει να είναι η αρχή, όχι το τέλος της αναζήτησης των ευθυνών του πολιτικού κόσμου για την οικονομική τραγωδία της Ελλάδας…

του Μιχάλη Ιγνατίου

Η πολύκροτη δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου, που ξεκίνησε τη Δευτέρα στην Αθήνα, ορθώς θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του λαού και των μέσων μαζικής ενημέρωσης σε όλο τον κόσμο. Είναι ο πρώτος υπουργός που θα καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου μετά την προσφυγή του κ. Γιώργου Παπανδρέου στο μηχανισμό της ΕΕ και του ΔΝΤ, και μάλιστα με βαρύτατες κατηγορίες, που αφορούν στις μίζες για τα εξοπλιστικά προγράμματα.

Ο κ. Τσοχατζόπουλος δεν είναι  ο… οποιοσδήποτε. Παραλίγο να εκλεγεί πρωθυπουργός από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, κάτι που δεν συνέβη, διότι την τελευταία στιγμή άλλα στελέχη του Κινήματος προχώρησαν σε συνδιαλλαγή με το στρατόπεδο του κ. Κώστα Σημίτη, για να δοθεί μετά από ένα χρονικό διάστημα το «δαχτυλίδι» στον πρωτότοκο υιό του Ανδρέα Παπανδρέου. Αυτή η συμφωνία στέρησε την πρωθυπουργία από τον πρώην υπουργό Εθνικής Άμυνας. Ο «Άκης» για τα στελέχη και τα μέλη του ΠΑΣΟΚ ήταν σύντροφος και φίλος, ήταν ο άνθρωπος που φρόντιζε για τους διορισμούς στο Δημόσιο και στις τράπεζες των μελών του Κινήματος ή των παιδιών τους. Ήταν «ο Άκης τους», που ανελάμβανε, «καθάριζε» και έφερνε σε πέρας όλες τις δουλειές.

Οι δηλώσεις του επίσημου ΠΑΣΟΚ αλλά και επώνυμων στελεχών εναντίον του κ. Τσοχατζόπουλου μόνο θυμηδία προκαλούν. Είναι εύκολο να σπρώξεις στον γκρεμό έναν άνθρωπο που κρατιέται από ένα κλαρί έτοιμο να σπάσει. Στην κατάσταση που βρίσκεται δεν είναι δύσκολο να τον σπρώξεις και να τον τελειώσεις για να γλιτώσεις εσύ ο ίδιος. Αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν γνώριζε κανείς τις δραστηριότητές του, αδυνατώ να δεχτώ ότι ήταν ο μόνος που έκλεψε – σύμφωνα με το κατηγορητήριο, διότι είναι αθώος μέχρι να αποφασίσει το δικαστήριο.

Εάν, λοιπόν, ο πρώην υπουργός είναι αυτός που παρουσιάζουν οι εισαγγελείς και τους οποίους αδυνατώ να αμφισβητήσω, τότε το πρόβλημα για τους υπόλοιπους πολιτικούς του ΠΑΣΟΚ είναι τεράστιο. Μπορεί να μην γνώριζε ο κ. Σημίτης ότι ένας υπουργός του –και μάλιστα ο «υπαρχηγός» του ΠΑΣΟΚ, με τον οποίο συγκυβέρνησε– απαιτούσε μίζες από τις ξένες εταιρείες που πωλούσαν όπλα στη χώρα; Μπορεί να μην ήξεραν οι συνάδελφοί του πρώην υπουργοί στην κυβέρνηση Σημίτη; Η απάντηση «αποκλείεται, ήξεραν» είναι η πλέον ορθή, διότι ήταν ένα θέμα που συζητείτο στα πολιτικά και δημοσιογραφικά γραφεία, με τρόπο ως να επρόκειτο για γεγονός. Το μέγα ερώτημα είναι: γιατί οι πάντες σιωπούσαν; Και η εξήγηση μπορεί να είναι και απλή. Είτε διότι το έκαναν όλοι είτε επειδή ο πρώην υπουργός μπορούσε να επιβάλλει «το νόμο της σιωπής» – και επιβάλλεται με απειλές και εκβιασμούς ή με χρηματισμό.

Δεν γνωρίζω τι εννοεί ο  «υπουργός των Ιμίων», Θεόδωρος Πάγκαλος, όταν ισχυρίζεται ότι «μαζί τα φάγαμε». Αλλά αν έχει στο μυαλό του και την περίπτωση του κ. Τσοχατζόπουλου, θα πρέπει να αποκαλύψει στο λαό και σε ποιους τα διαμοίρασε ο πρώην συνάδελφός του στα Υπουργικά Συμβούλια του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη.

Η δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου πρέπει να είναι η αρχή, όχι το τέλος της αναζήτησης των ευθυνών του πολιτικού κόσμου για την οικονομική τραγωδία της Ελλάδας. Το κακό που βρήκε τη χώρα οφείλεται στις αποφάσεις των πρωθυπουργών και των υπουργών. Αυτοί έλαβαν τις αποφάσεις, μέλη του πολιτικού κόσμου έπαιρναν τις μίζες και αύξαναν το χρέος της Ελλάδας εγκρίνοντας αποφάσεις για αγορές όπλων και άλλων προϊόντων, που στις περισσότερες των περιπτώσεων, δεν είχε ανάγκη η χώρα…

e-mail: mignatiou@aol.com – twitter: @mignatiou

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επικαιρα στις 25/04/2013 (Τεύχος 184)

Το πολύ το Βαξεβάνι κάνει το παιδί χαϊβάνι

Μία άλλη ενδιαφέρουσα άποψη για την υπόθεση Βαξεβάνη – λίστα Λαγκάρντ. 

Ωραία πέρασε το Σαββατοκύριακο. Με υπερθέαμα, σασπένς και αγωνία.

Το έργο “Ο Βαξεβάνης ήρωας” παίχτηκε με εξαιρετικά κοστούμια, σκηνικά και σκηνοθεσία.

Ο Βαξεβάνης ανήκει στην κατηγορία των δημοσιογράφων που “από το υστέρημά τους” έγιναν εκδότες. Δηλαδή στην κατηγορία Μάκη, Θέμου, Τράγκα και Χατζηνικολάου. Και ο νοών νοείτω.

Όλη η πιάτσα ξέρει οτι μέχρι πριν λίγο καιρό κάθε “αποκάλυψη” του Βαξεβάνη το μόνο που “αποκάλυπτε” με ποιόν τα έχει βάλει ο Κοντομηνάς.

Και λοιπόν; Το θυμάται κανείς; Και πως να το θυμηθεί δηλαδή; Τί να θυμηθεί κανείς όταν η κοινωνία έχει σαπίσει ως το μεδούλι και είναι έτοιμη να ηρωποιήσει τον κάθε τυχάρπαστο.

Ο Βαξεβάνης δεν νοιάζεται για την ελεύθερη πληροφόρηση, νοιάζεται για την τσέπη του.

Αν νοιαζόταν για την πληροφόρηση θα διοχέτευε τη λίστα σε ανώνυμη πηγή μέσω διαδικτύου και όχι στο περιοδικό του. Και όλο αυτό το σόου δεν θα είχε γίνει.

Γιατί ο Βαξεβάνης γνώριζε οτι η δημοσιοποίηση μιας τέτοιας λίστας που είναι προϊόν εγκλήματος, δεν υπήρχε περίπτωση να μην έφερνε άμεση δικαστική αντίδραση. Και έστησε όλο αυτό το σώου για την προσωπική του προβολή και την προβολή κάποιων κολλητών.

Επιπλέον αυτή καθ’ αυτή η λίστα που εμφανίστηκε είναι ο ορισμός της φούσκας. Ονόματα χωρίς ποσά, χωρίς στοιχεία, τίποτα. Διότι το “Nikolaos Papandreou, Chairman” χωρίς κανένα άλλο στοιχείο, δεν είναι “ντοκουμέντο”, είναι μια παπαριά καμαρωτή. Δεν “αποκαλύπτει” απολύτως τίποτα.

Και πρωτοετής φοιτητής της Νομικής καταλαβαίνει οτι η λίστα, έτσι όπως παρουσιάστηκε στο περιοδικό του Βαξεβάνη, είναι η χαρά της αγωγής. Ακόμα και αν υπάρχει κάποιος φοροφυγάς, με τον τρόπο που εμφανίστηκε η λίστα, τελικά μάλλον θα τον “αθωώσει” παρά θα τον φέρει ενώπιον της δικαιοσύνης.

Αν η λίστα ήταν όπως παρουσιάστηκε, ο Βαξεβάνης θα έπρεπε να βγει και να πει “κύριοι έχουμε τη λίστα αλλά είναι τόσο ελλειπής που η δημοσιοποίησή της θα είναι ένα ανέκδοτο”

Αν πάλι – όπως ακούγεται – η λίστα περιείχε και ποσά τα οποία “έσβησε” ο Βαξεβάνης τότε είναι διπλά υπόλογος.

Όσο για το απερίγραπτο σόου με την Δούρου στο πλευρό του φέρνει σημειολογικά στο νου το ιστορικό νεύμα του Ανδρέα στη Μιμή.

Στο πιο γελοίο του όμως.

Υπενθυμίζεται οτι όταν ζητήθηκε στη Βουλή να υπογραφεί το αίτημα για συνδρομή της Γαλλίας για να έρθει επίσημα  η λίστα Λαγκάρντ στην Ελλάδα, οι βουλευτές του Σύριζα  – ανάμεσά της και η πασιονάρια Ρένα – αρνήθηκαν να υπογράψουν.

Και ο Βαξεβάνης τουλάχιστον αυτό θα πρέπει να το ήξερε.

Τί διάολο δημοσιογραφάρα είναι;

http://amantomatimou.wordpress.com/2012/10/29/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D-%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CE%B1%CE%BE%CE%B5%CE%B2%CE%AC%CE%BD%CE%B9-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%AF-%CF%87%CE%B1%CF%8A%CE%B2/

Οι ηθικοί αυτουργοί του δεξιού εξτρεμισμού

Το χρονικό νομιμοποίησης μιας ακραίας ναζιστικής σέχτας

του Σωτήρη Δημόπουλου από τη Ρήξη φ. 88
Οι ελληνικές ελίτ, σε κατάσταση πρωτοφανούς σύγχυσης που προκάλεσε το κραχ του μεταπολιτευτικού οικοδομήματος, πιάστηκαν εξ απήνης από την εκρηκτική είσοδο της Χρυσής Αυγής στην κεντρική πολιτική σκηνή. Κάθε συντονισμένη αντίδραση των ΜΜΕ, στις προεκλογικές περιόδους, κάθε κύμα υπερπροβολής των εξτρεμιστικών συμπεριφορών των μελών της οργάνωσης, πετύχαινε το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Αποκαλύφθηκε πως σημαντικό τμήμα της κοινωνίας ήταν έτοιμο από καιρό να αποδεχθεί και να επικροτήσει τις συγκεκριμένες θέσεις και πράξεις∙ ίσως ακόμη περισσότερο, να τις υιοθετήσει…

Αναμφίβολα, η εκρηκτική αύξηση της λαθρομετανάστευσης και της εγκληματικότητας, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση και την απαξίωση του πολιτικού συστήματος, αποτέλεσαν το κατάλληλο περιβάλλον για την ισχυροποίηση της άκρας δεξιάς. Οι γενεσιουργές της, όμως, αιτίες ανιχνεύονται πολύ πιο πριν και αρκετοί απ’ όσους σήμερα φρίττουν και αναρωτιούνται για το φαινόμενο είναι οι ίδιοι οι ηθικοί αυτουργοί της εμφάνισής του.
Τη δεκαετία του 1990, κατά τη δεύτερη φάση της μεταπολίτευσης, κυρίαρχο ιδεολογικό ρεύμα στη χώρα κατέστη ο «εκσυγχρονισμός». Στόχος των ηγεμονικών στρωμάτων έγινε η τάχιστη και χωρίς αναστολές διαδικασία προσαρμογής μας στην παγκοσμιοποίηση. Η θεωρία του «παγκόσμιου χωριού», που υπονοούσε ουσιαστικά την κατάργηση των εθνών-κρατών, αναδεικνύεται σε ανεπίσημο κρατικό δόγμα. Πουθενά αλλού το ιδεολόγημα αυτό δεν εφαρμόστηκε με τέτοια ένταση όπως στην Ελλάδα. Το ελληνικό κράτος είχε επιλέξει να «αυτοκτονήσει» χάριν της παγκοσμιοποιητικής νομοτέλειας! Το ευαγγέλιο του εκσυγχρονισμού προέβλεπε και επεδίωκε την καταστροφή κάθε παραδοσιακής δομής, πρωτίστως της εθνικής ταυτότητας, ώστε να γίνει δυνατή η επιδιωκόμενη διάλυση του έθνους-κράτους. Ο πολυπολιτισμός θα ερχόταν μεμιάς, να αλλάξει ριζικά και αμετάκλητα την πραγματικότητα μιας συμπαγούς εθνικής ομοιογένειας. Γι’ αυτόν το λόγο, παράλληλα με τη μείωση του εργατικού κόστους, η εισροή εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών συνιστούσε, παρά τις ενίοτε περί του αντιθέτου εξαγγελίες, μια επιθυμητή διαδικασία.
Αυτό το «όραμα», όμως, δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να γίνει αποδεκτό, αν δεν εξυπηρετούσε καίρια συμφέροντα πλατιών κοινωνικών στρωμάτων, που ευνοούνταν από τη διαμορφούμενη κατάσταση. Οι εκσυγχρονιστές διανοούμενοι, οι περισσότεροι προερχόμενοι από την αριστερά, και οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες, δεν επαρκούσαν γι’ αυτόν τον γιγαντιαίο μετασχηματισμό. Για την επίτευξή του προωθήθηκε μια πλατιά συμμαχία, κυρίως με τους εκπροσώπους της αεριτζίδικης οικονομίας, που εξαπλωνόταν ραγδαία, αλλά και με σημαντικό τμήμα εργαζόμενων στον δημόσιο τομέα. Το δέλεαρ ήταν η συμμετοχή τους στον καταμερισμό των κερδών που δημιουργούσε η νέου τύπου οικονομία: το χρηματιστήριο, τα νέα ευρωπαϊκά πακέτα και προγράμματα, τα τραπεζικά δάνεια. Ο δρόμος για κάθε είδους συμβιβασμούς είχε λειανθεί από την αναξιοκρατία, τη διαφθορά και την αντικοινωνική συμπεριφορά που επικράτησαν τη δεκαετία του 1980 στο όνομα του εκδημοκρατισμού, και είχαν αλώσει πολλές συνειδήσεις.
Η συμμαχία σφραγίσθηκε τυπικά με την εκλογή του Σημίτη στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ και στην πρωθυπουργία. Το αντίτιμο της εκλογής του υπήρξε η απόλυτη ασυλία προς το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» για την καταλήστευση του δημόσιου πλούτου.
Παράλληλα, καθώς ήταν φανερό ότι η αντίθεση Δεξιά-Δημοκρατική Παράταξη είχε φθαρεί, ή σχεδόν πεθάνει, μαζί με τον Ανδρέα Παπανδρέου, προβλήθηκε το σχήμα Πρόοδος-Συντήρηση. Σχήμα που επέτρεπε την υπέρβαση των όποιων πατριωτικών καταβολών του ΠΑΣΟΚ και τη διεύρυνση του κόμματος προς την αριστερά, αλλά και τη δεξιά.
Ο Σημίτης, ευφυώς, τις παραμονές της εισόδου της χώρας στην ΟΝΕ, θα επέλεγε ως επικοινωνιακό πεδίο αντιπαράθεσης το θέμα των ταυτοτήτων και ως αντίπαλο την Εκκλησία και τον Χριστόδουλο. Αντίπαλος θορυβώδης, αλλά κατ’ ουσίαν ιδανικός, λόγω και της ροπής του προς την αμετροέπεια και την πομπώδη ρητορική. Οι οικονομικές και πνευματικές ελίτ -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων από διανοούμενους, που τόλμησαν να βρεθούν με τα γραΐδια των συλλαλητηρίων, αντιλαμβανόμενοι το βαθύτερο διακύβευμα της αντιπαράθεσης- θα συνταχθούν με το στρατόπεδο του εκσυγχρονισμού.
Μια γιγαντιαία, για τα δεδομένα της Ελλάδας, ιδεολογική μηχανή, άρχισε να κτυπά ανελέητα οποιαδήποτε φωνή δεν συντασσόταν με το «πολιτικά ορθό» στα θέματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, της μετανάστευσης, της αποδόμησης της ελληνικής ιστορίας. Πολύ γρήγορα επικράτησε κλίμα Ιεράς Εξέτασης, που απέκλειε τους διαύλους πληροφόρησης και έκφρασης και τις προοπτικές πανεπιστημιακής ανέλιξης, εξοβέλιζε από τον δημόσιο λόγο κάθε τι που θεωρούσε αιρετικό.

Με κρατικό χρήμα και με ευρωπαϊκά προγράμματα δημιουργήθηκε ένας τεράστιος στρατός έμμισθης διανόησης, που υπεράσπιζε με πάθος τις ιδεολογικές αρχές του καθεστώτος. Η πρωτοφανής αύξηση των αποφοίτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (από 42.000 εισακτέους το 1995 φθάσαμε σε 85.000 το 2000), αλλά και των πτυχιούχων του εξωτερικού, πρόσφερε μια τεράστια δεξαμενή διαθέσιμου προσωπικού. Τα ΜΜΕ, τα μεταπτυχιακά προγράμματα και οι διδακτορικές διατριβές των πανεπιστημίων, τα προγράμματα και οι μελέτες των ερευνητικών ινστιτούτων, οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που χρηματοδοτούνταν από ειδική υπηρεσία του υπουργείου Εξωτερικών, θα αναπαράγουν την επίσημη γραμμή, δημιουργώντας συνθήκες ιδεολογικού ολοκληρωτισμού.
Οι διανοούμενοι που αντιστέκονταν στην επέλαση των οπαδών της παγκοσμιοποίησης (φιλελεύθερων ή διεθνιστών) ήταν μετρημένοι στα δάκτυλα. Και στην πραγματικότητα περιθωριοποιούνταν συστηματικά και επιμόνως. Στο πολιτικό σύστημα δεν αρθρώθηκε συγκροτημένος λόγος-αντιπρόταση στον εκσυγχρονιστικό οδοστρωτήρα. Στη δεξιά, οι νέοι θεωρητικοί της, στη συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν οπαδοί της συνεπέστερης «παγκοσμιοποίησης» των αγορών. Μοναδικό μέλημα των στελεχών της, το μερίδιο της εξουσίας. Στην αριστερά, όσοι δεν εντάχθηκαν άμεσα στους μηχανισμούς της εξουσίας, έδιναν τη μάχη τους υπέρ της «καλής» παγκοσμιοποίησης, ενισχύοντας ιδεολογικά τη σημιτική διακυβέρνηση.
Σ’ αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον, οι διαφωνούντες με την κρατούσα άποψη ένιωθαν να υφίστανται επίθεση από το ίδιο το ελληνικό κράτος. Ένα σημαντικό τμήμα της μεσαίας τάξης αντιλαμβανόταν την εξουσία να ξηλώνει, με αυθαιρεσία δυνάστη, ό,τι θεωρούσε ως σταθερά στη ζωή του. Να σημειωθεί ότι σε κοινωνικό επίπεδο, ήδη από τη δεκαετία του ’90, παρά την πρωτοφανή κινητικότητα λόγω της έλευσης των μεταναστών, διαμορφώνεται μια κατηγορία «χαμένων». Ο αριθμός τους, βέβαια, θα αυξηθεί δραματικά την επόμενη δεκαετία, ακόμη και πριν την εκδήλωση της κρίσης. Στην Αθήνα του μισού πληθυσμού της χώρας, το χάσμα των βορείων προαστίων με τα νότια και δυτικά διευρύνεται συνεχώς.
Εν τω μεταξύ, ένα άρρητο αίσθημα ήττας ανατροφοδοτούνταν και γιγαντώνονταν κάθε φορά από συγκεκριμένα γεγονότα: Ίμια, S-300, Ισαάκ-Σολωμός, Γιουγκοσλαβία, Οτσαλάν, ταυτότητες, χρηματιστήριο.
Το συλλογικό φαντασιακό θα καταφύγει, σε κατάσταση απελπισίας, στα προϊόντα μιας λαϊκής παραφιλολογίας, που αναπαράγονταν με ταχύτητα από τηλεκήρυκες. Συνωμοσιολογία, προφητείες,  υπερφυσικές φιλελληνικές δυνάμεις και η, εκ νέου, προσμονή για το «ξανθό γένος» έδιναν ανακουφιστικές απαντήσεις σε πολλούς, καθώς γύρω ο κόσμος κατέρρεε.
Η αναντιστοιχία μεταξύ των εθνικών επιθυμιών της πλειοψηφίας της κοινωνίας, και της επίσημης πολιτικής, έφθανε σε πρωτόγνωρο, ακόμη και για την Ελλάδα, επίπεδο. Ήταν πλέον θέμα χρόνου η συστηματική συμπίεση του συστήματος να ωθήσει μέρος του πληθυσμού σε ακραίου τύπου αντιδράσεις. Βέβαια, για αρκετό διάστημα ακόμη, αυτές θα παρέμεναν σε «λελογισμένα» επίπεδα, καθώς έβρισκαν διέξοδο αλλού, όπως σε αρχαιολατρικές ομάδες, στον Καρατζαφέρη, σε μικρότερες, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρές, δραστηριότητες.
Εν τω μεταξύ, όμως, η κατάσταση θα επιδεινώνεται σε όλους ανεξαιρέτως τους τομείς. Η αναλαμπή του 2004 – Όχι στο σχέδιο Ανάν, EURO, Ολυμπιακοί της Αθήνας(;), ακόμη και η …νίκη του Καραμανλή- θα αποδειχθούν ότι ήταν απλώς η αρχή της πορείας προς το τέλος.
Η Νέα Δημοκρατία έδειξε ότι ήταν παντελώς ανίκανη, αλλά και απρόθυμη να ανασυγκροτήσει στο ελάχιστο το κράτος και να αποκαταστήσει τις χαμένες ισορροπίες. Αντίθετα, επιδόθηκε στον εξευμενισμό των ελίτ, για να παραμείνει στην εξουσία –ο όρος «μεσαίος χώρος» σήμαινε απλώς την υποταγή στα ιδεολογικά προτάγματα του εκσυγχρονισμού-, ενώ παράλληλα η διαφθορά οργίαζε, οι μετανάστες και οι νησίδες ανομίας  πολλαπλασιάζονταν, απογοητεύοντας βαθύτατα όσους πίστεψαν ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό.
Επιπλέον, παρά τα διεθνή ανοίγματα του Κ. Καραμανλή, που του στοίχισαν την εξουσία, η περίπτωση Ρεπούση και η εμμονή στήριξης του τότε πρωθυπουργού στην προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας, θα εμπεδώσουν την αίσθηση μιας γενικευμένης επίθεσης στην εθνική ταυτότητα. Κορυφαίο γεγονός, όμως, στην περίοδο αυτή, θα είναι τα «Δεκεμβριανά» του 2008, όπου το κράτος απαξιώθηκε πλήρως από τη «μαύρη εξέγερση». Η ελληνική κοινωνία θα παγώσει από την αποκάλυψη της απόλυτης γύμνιας του κράτους και των μηχανισμών του. Η ανασφάλεια των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων εκτοξεύθηκε, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα με την οικονομική κρίση που ερχόταν αλματωδώς. Μέσα στη μέθη της εκτεταμένης καταστροφής, ο αριστερισμός, οι αντεξουσιαστές και όσοι, φανερά ή υπογείως, τους στήριξαν, δεν αντιλήφθηκαν ότι άνοιγαν διάπλατα τον δρόμο στις δυνάμεις του άλλου πόλου, που ως τότε ήταν ένα άνευ σημασίας γκρουπούσκουλο.

Η τελική ευθεία…  

Από το 2009 οι αλλαγές θα είναι καταιγιστικές: οικονομική κατάρρευση που λαμβάνει χώρα υπό την εξουσία του πλέον «διεθνιστή» και κοσμοπολίτη πρωθυπουργού, νέα κύματα μουσουλμάνων μεταναστών, απαξίωση εν γένει του πολιτικού προσωπικού, μεγάλες συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» με την πάνω και κάτω πλατεία.
Η Ελλάδα αλλάζει και μαζί της αλλάζουν και οι συνειδήσεις. Τα έως τότε αδιάφορα για την πολιτική πλήθη των νέων των μικροαστικών συνοικιών ασφυκτιούν, ψάχνουν, συζητούν˙ δηλαδή πολιτικοποιούνται. Και, στη διαμόρφωση των απόψεων, όλες οι ιδέες έχουν θέση. Από τις πιο επεξεργασμένες έως τις πιο απλοϊκές, επιθετικές ή παράλογες. Το ιδεολογικό μονοπώλιο του εκσυγχρονισμού γίνεται μπούμερανγκ για το σύστημα. Ούτε τα ΜΜΕ, απαξιωμένα ως μέσα πληροφόρησης, δεν μπορούν να σταματήσουν το ρεύμα. Το διαδίκτυο παίρνει φωτιά. Οι κοινωνικές αντιλήψεις αναδιαμορφώνονται εκ βάθρων. Το ευρωπαϊκό όραμα ξεφτίζει και, για πρώτη φορά από το 1974, αμφισβητείται από τόσους πολλούς η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία. Διαπιστώνεται το χάσμα με τη γενιά του Πολυτεχνείου, που με απληστία συγκέντρωσε πλούτο και ισχύ. Δημιουργούνται ιδεολογικοπολιτικά στρατόπεδα, εκατέρωθεν των δύο κομμάτων εξουσίας. Στις λαϊκές περιοχές, αλλά και στις επαρχιακές πόλεις, που η ανεργία καλπάζει, η εγκληματικότητα τρομάζει και οι γειτονιές γεμίζουν μετανάστες, το πεδίο δράσης είναι πλέον ελεύθερο για τη Χρυσή Αυγή. Εμφανίζονται ανάγλυφα οι προϋποθέσεις για έναν βαθύ και επικίνδυνο διχασμό. Το κουτί της Πανδώρας έχει ανοίξει.
Μπροστά σε αυτόν το χείμαρρο των αλλαγών, η εκσυγχρονιστική ιδεολογία, απόλυτα αποτυχημένη, καταρρέει. Εξάλλου, η αίγλη της ίδιας της παγκοσμιοποίησης θα βουλιάζει παντού μέσα στον βάλτο της διογκούμενης κρίσης. Είναι ελάχιστοι όσοι, αμετανόητοι, θα συνεχίσουν να την υπερασπίζονται στην καθαρή της μορφή. Οι περισσότεροι οπαδοί της αναγκάζονται σε μετάλλαξη. Κάποιοι προσχωρούν βαθύτερα στο νεοθωμανικό άρμα. Ταυτόχρονα, όμως, στον πολιτικό λόγο ξαναμπαίνουν οι λέξεις, ανεξάρτητα από την ειλικρίνεια όσων τις προφέρουν, «πατριωτισμός» και «εθνική κυριαρχία».
Το οικονομικό και πολιτικό σύστημα προσπαθεί αγωνιωδώς να σώσει ό,τι μπορεί. Να διατηρήσει τη χώρα μέσα στην ευρωζώνη, να κρατήσει μια υποτυπώδη κοινωνική συνοχή. Το αίτημα για ανασύνταξη και ανασυγκρότηση του διαλυμένου κράτους γίνεται καθολικό, παρά τις αντιδράσεις ανά επαγγελματική κατηγορία. Η αξιοπιστία, όμως, έχει πια χαθεί, οι πολίτες έχασαν την ελπίδα και οι ψυχές έχουν αγριέψει. Το μόνο βέβαιο είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει τι θα συμβεί μέχρι να μπούμε, αν θεωρήσουμε δεδομένο ότι θα μπούμε, σε μια νέα φάση σταθερότητας.

http://ardin-rixi.gr/archives/9069

Η αγωγή – μαμούθ της Τρέμη και η απάντηση Βαξεβάνη.

Του Κώστα Βαξεβάνη

Αγαπητή Όλγα,

Πήραμε την αγωγή με την οποία ζητάς από ένα περιοδικό έρευνας, όπως το δικό μας, να σου καταβάλει 3 εκατομμύρια ευρώ ως αποζημίωση για όσα γράψαμε. Δεν μου έκανε καμιά εντύπωση η αξίωσή σου. Χρησιμοποιώντας τον νόμο του φίλου σου Βενιζέλου (έναν ακόμα από αυτούς που έχει κάνει και κοσμούν το άθλιο τοπίο του σημερινού πολιτικού συστήματος), δεν υπερασπίζεσαι την «τιμή και την υπόληψή σου» κάνοντας μήνυση ή ζητώντας έστω ένα συμβολικό ποσό το οποίο θα πήγαινε σε φιλανθρωπίες, (πράγμα που συνηθίζουν να κάνουν κυρίες όπως εσύ) αλλά ζητάς την εξόντωση ενός ανεξάρτητου μέσου ενημέρωσης.

Ως δημοσιογράφος είσαι δημόσιο πρόσωπο. Έχεις δικαίωμα να κάνεις και αγωγές και ό,τι άλλο θες. Αλλά ως δημόσιο πρόσωπο, έχεις υποχρέωση να απαντήσεις σε όσα αποκαλύπτει η έρευνα. Πως δηλαδή, ήσουν αντιπρόεδρος σε μία εταιρεία η οποία είχε αναλάβει να κάνει δημόσιες σχέσεις σε εμπόρους όπλων. Φαντάζομαι πως στην δημοσιογραφική σου καριέρα αναγκάστηκες να ζητήσεις την «άλλη άποψη» και να δώσεις το λόγο σε αυτόν για τον οποίον υπήρχαν επιβαρυντικά στοιχεία. Αυτό ακριβώς κάναμε. Δεν απάντησες, όπως κάνουν αυτοί που δεν έχουν να πουν και πολλά πράγματα, γιατί βρίσκονται απέναντι σε πραγματικά γεγονότα και μάλιστα έγγραφα.

Ισχυρίζεσαι στην αγωγή εναντίον του HOT DOC, πως η συμμετοχή σου στην εταιρεία η οποία «δούλευε» για τους εμπόρους όπλων, ήταν χωρίς χρήματα. Αφιλοκερδώς και «φιλικά». Μετά από αυτό, την αποκάλυψη δηλαδή της φιλικής και αφιλοκερδούς προσφοράς σε μια εταιρεία όπλων, οφείλω να αποδεχθώ αυτό που λες: Ότι πρόσφερες ανυστερόβουλα και αφιλοκερδώς. Σε εμπόρους όπλων. Γι’ αυτό δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο από «συγνώμη, Όλγα!»

ΥΓ. Μόνο θα μου δώσεις το δικαίωμα να αναρωτιέμαι «πόσα Van Cleef αγοράζεις με 3 εκατ. ευρώ»;

http://olympia.gr/2012/10/23/%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%AE-%CE%BC%CE%B1%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%B8-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%BC%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83/

Αυτός είναι το λόμπυ της δραχμής: Θα πετάξει την Ελλάδα από το Ευρώ για να μην ελεγχθούν οι Τραπεζίτες.

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΘΕΛΟΥΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΔΡΑΧΜΗ.

Ο πιστός συνεργάτης του Παπανδρέου και του Παπακωνσταντίνου, παραμένει στην θέση του, παρά τις αποκαλύψεις από διεθνή μέσα που αναπαράγουν ελάχιστοι δημοσιογράφοι που δεν είναι στα τραπεζικά payrolls. Κάθε κίνηση απαξίωσης της Ελλάδας έγινε κατά την θητεία του κυρίου Προβόπουλου. Από το Τ3 – Τ10, την πλαστογράφηση του ελλείμματος, την σπέκουλα με τα ομόλογα που οδήγησε στην εκτίναξη των Spreads. Η μη αναδιάρθρωση που οδήγησε στο επαίσχυντο PSI όταν οι ξένοι είχαν ξεφορτωθεί τα Ελληνικά ομόλογα αλλά τα φορτώθηκαν τα ασφαλιστικά ταμεία κλπ.

Κάθε κίνηση ήταν ένα βήμα προς την καταστροφή. Την ίδια στιγμή, μεθοδεύτηκε σατανικά μέσω μνημονίου, οι ανακεφαλαιοποιήσεις των ιδιωτικών τραπεζών να γίνουν με τα λεφτά του Ελληνικού λαού! Μιλάμε για την επιτομή της διαπλοκής, μία αδυσώπητη ληστεία που παραπέμπει σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, όταν οι ΗΠΑ, η Ισπανία και όλες οι πολιτισμένες χώρες της Δύσης έθεσαν υπό δικαστικό έλεγχο τα “ιδρύματα”, οδηγώντας σε πολλές περιπτώσεις τους τραπεζίτες στις φυλακές.

Γιατί γίνεται αυτό; Μα για να μην ελεγχθούν τα πεπραγμένα των διοικήσεων, αφού όλο το κράτος, εκδότες και πολιτικοί είναι έρμαια των τραπεζιτών που τώρα απέκτησαν την πληρη κυριαρχία μετά την -με το ζόρι- ανακεφαλαιοποίηση με τα λεφτά μας! Αντίθετα, οι πρόσφατες “συμφωνίες” μόνο σε πλιάτσικο παραπέμπουν.

Μα τώρα αρχίζουν τα δύσκολα: Μετά τις πρωτοβουλίες Ισπανίας και Ιταλίας, αποφασίζεται η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών να μην εγγραφεί στο δημόσιο χρέος των χωρών, σε αντίθεση με ότι αποφάσισαν τα ντόπια καθάρματα του μνημονίου. Έτσι, η “συνολική λύση” προβλέπει η επανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών να γίνει απ’ ευθείας από το EFSF ή το EMF και όχι ως μέρος του ελληνικού χρέους!

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι αυτοί οι μηχανισμοί για κάθε Ευρώ που θα δώσουν, θα κάνουν φύλλο και φτερό τα πεπραγμένα των διοικήσεων, όπως όφειλε να κάνει και το Ελληνικό κράτος.

Εκεί λοιπόν οι πρωτοβουλίες τύπου Στουρνάρα “ενημερώθηκα από μία μυστική έκθεση ότι το ΤΤ θα κλείσει ενώ η Eurobank καλπάζει”, πάνε περίπατο. Και όλοι αυτοί που αποσιώπησαν αυτά τα εγκλήματα, θα πάνε περίπατο σε προαύλια ιδρυμάτων και όχι στις επαύλεις τους στην Εκάλη.

Να είστε σίγουροι λοιπόν ότι η τραπεζική διαπλοκή θα κάνει τα αδύνατα – δυνατά να αποφύγει αυτή την εξέλιξη. Και ο μόνος τρόπος (όπως έγινε και στην Αργεντινή) είναι να τινάξει την χώρα στον αέρα, δίνοντας της το χαριστικό χτύπημα. Την έξοδο δηλαδή από την ΕΕ, ώστε οι Ευρωπαϊκοί μηχανισμοί να μην έχουν κανένα δικαίωμα ελέγχου. Δείτε και την ανακοίνωση της Goldman Sachs, που τόσο στενά έχει συνεργαστεί με τον Προβόπουλο, τον Παπαδήμο και τον Παπακωνσταντίνου η οποία τάσσεται υπέρ της επιστροφής στην δραχμή: GOLDMAN SACHS: Βγάλτε την Ελλάδα από το ευρώ

Μαζί με αυτό όμως θα έλθει και η καταστροφή του πολιτικού συστήματος, για να πέσει το βάρος της προσοχής εκεί, ώστε ο επόμενος διορισμένος “Παπαδήμος” να έλθει ως μεσσίας.

Δεν ξέρουμε εάν όλο το πολιτικό σύστημα είναι τόσο διεφθαρμένο στο σύνολο του ώστε να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη μπροστά σε αυτόν τον ξεκάθαρο σχεδιασμό. Δεν πιστεύουμε όμως ότι έχουν τέτοια άγνοια κινδύνου που να μην βλέπουν ότι θα θυσιαστούν ανηλεώς από τους μέχρι πρότινος σπόνσορες τους.

Η λύση γι’ αυτούς είναι μία. Ομολογία τώρα. Αποκαλύψτε τα κρίματα σας και συγκρουστείτε μαζί τους. Αλλιώς, παραμένετε εκβιαζόμενοι από τους βαλιτσοφόρους τραπεζίτες που θα επιχειρήσουν να επιβιώσουν πάνω στα δικά σας πτώματα. Είναι η τελευταία σας ευκαιρία για να σώσετε την πατρίδα και τους εαυτούς σας.

http://olympia.gr/2012/10/12/provopoulos-drachmi/

Αποκάλυψη HOT DOC: «Τα ναυπηγεία, οι μίζες, ο Άκης και ο Βενιζέλος»

Οι εικόνες που αντικρίσαμε σήμερα στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας και τη ΓΑΔΑ, άγγιξαν κάθε Έλληνα. Απλήρωτοι επί πολλούς μήνες εργαζόμενοι των ναυπηγείων Σκαραμαγκά, κυριολεκτικά στα όρια της απελπισίας, αποφάσισαν να εισβάλλουν σε έναν από τους καλύτερα φυλασσόμενους χώρους της Αθήνας.

Το πώς έφθασαν όμως οι εργαζόμενοι σε μία από τις κραταιότερες βιομηχανίες, να είναι απλήρωτοι εδώ και μήνες είναι μια ιστορία με σκοτεινές και υπόγειες διαδρομές. Μίζες, συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, offshore, με τη στήριξη πολιτικών παραγόντων του εγχώριου πολιτικού σκηνικού. Το HOT DOC από το πρώτο κιόλας τεύχος, είχε αποκαλύψει όλο το παρασκήνιο από το ξεπούλημα των ναυπηγείων.

Το 1997 στο ξενοδοχείο Baur au Lac της Ζυρίχης συναντιέται μια ομάδα ανθρώπων, προκειμένου να συζητήσουν ένα πολύ σημαντικό θέμα: Τη συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας για τα υποβρύχια. Την ελληνική κυβέρνηση εκπροσωπεί ως εκπρόσωπος του τότε υπουργού Εθνικής Άμυνας Άκη Τσιοχατζόπουλου, ο Γιάννης Μπέλτσιος. Η συζήτηση βαίνει καλώς για όλα τα συμβαλλόμενα μέρη. Η γερμανική HDW υπέγραψε με τρεις εταιρείες της Καραϊβικής συμβόλαιο για την είσπραξη ποσοστού 4,5% επί του συνόλου της δουλειάς. Μέσω offshore εταιρειών θα διοχετεύονταν ένας χορός εκατομμυρίων σε μίζες, πολιτικών και όχι μόνο προσώπων. Το 1999 όμως ήρθε μια απροσδόκητη εξέλιξη. Η γερμανική νομοθεσία αλλάζει και ο χρηματισμός εταιρειών μετετράπη σε ποινικό αδίκημα. Η HDW έπρεπε να κάνει κάτι, διαφορετικά τα πάντα μπορούσαν να τιναχτούν στον αέρα.

Δύο ομάδες για τις μίζες

Για το λόγο αυτό αποφάσισε να δημιουργήσει δύο ομάδες για την πληρωμή κρατικών παραγόντων. Η πρώτη, μέσω της εταιρείας Marine Industrial Enterprises (MIE) μιας εταιρεία με έδρα στο Λονδίνο και μιας δεύτερης η οποία ανέλαβε ένα πιο βαρύ αλλά ασφαλέστερο έργο: Αυτό της πώλησης των ελληνικών ναυπηγείων στη HDW.

Την περίοδο εκείνη στο ελληνικό υπουργείο Εθνικής Άμυνας υπήρχαν και άλλοι «γαμπροί» για τα υποβρύχια. Γαλλικές και σουηδικές εταιρείες είχαν στείλει στην ελληνική κυβέρνηση πολύ πιο συμφέρουσες προτάσεις από αυτή των Γερμανών. Η HDW κινδύνευε να χάσει τη μπουκιά μέσα από το στόμα μέχρι που έπιασε δουλειά η ομάδα Β. Τι ήταν αυτή;

Μια ομάδα επιρροής στην οποία συμμετείχαν άνθρωποι των ναυπηγείων αλλά και συνδικαλιστές. Σκοπός τους ήταν να προβάλλουν τον κίνδυνο κλεισίματος των ναυπηγείων και να εμφανίσουν ως «σωτήρα» τη HDW. Όπερ και εγένετο.
Στις 26 Νοεμβρίου 1997 τα ναυπηγεία γνωστοποιούν με επιστολή τους προς τον τότε υπουργό Εθνικής Άμυνας τη ναυπήγηση υποβρυχίων στο Σκαραμαγκά από τη HDW. O Τσοχατζόπουλος, δίνει με απευθείας ανάθεση τη ναυπήγηση 3 υποβρυχίων S 214 στη HDW, με το δικαίωμα ακόμη ενός, και τη μετασκευή άλλων τριών S 209 με δικαίωμα για ακόμη μια παραγγελία. Παράλληλα υπογράφονται δύο προγράμματα: Το Αρχιμήδης με κόστος 1.385.277 ευρώ, και το ΠΟΣΕΙΔΩΝ, με κόστος 826.173.947 ευρώ.

Και ο Βενιζέλος σώζει τους εργαζόμενους

Τα χρόνια περνούν. Στο μεταξύ η HDW, ενώ έχει πληρωθεί για τα υποβρύχια και έχει μοιράσει ένα πακτωλό δισεκατομμυρίων σε μίζες, δεν έχει παραδώσει τα υποβρύχια, ενώ δεν έχει υλοποιήσει ούτε τα αντισταθμιστικά προγράμματα. Βάσει συμφωνίας θα έπρεπε να πληρώσει ρήτρες στο ελληνικό δημόσιο, οι οποίες θα ξεπερνούσαν το 1 δισ. ευρώ. Μέχρι που εμφανίστηκε ο κ. Βενιζέλος. Ο τελευταίος, όχι μόνο δεν αξίωσε αποζημιώσεις αλλά προχώρησε σε ακόμη περισσότερο ευνοϊκές κινήσεις για τη HDW. Παρέλαβε το υποβρύχιο ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ, το οποίο έγερνε και κανείς προκάτοχός του δεν το παραλάμβανε, καθώς επίσης παρήγγειλε και άλλα δύο υποβρύχια από την ίδια εταιρεία και μάλιστα προπληρώνοντας.

Το έργο όμως έχει και συνέχεια, ενώ η ιστορία δείχνει να επαναλαμβάνεται. Με το επιχείρημα ότι τα ναυπηγεία Θα κλείσουν εάν δεν πουληθούν σε αραβικά συμφέροντα, ψηφίζει το νόμο 3885/2010. Με αυτόν, το ελληνικό δημόσιο παραιτείται ρητά από το δικαίωμά του να εγείρει αποζημιώσεις που απορρέουν από τις ζημιογόνες συμβάσεις, ενώ παράλληλα τα ναυπηγεία «καθαρίζονται» φορολογικά για να παραδοθούν στο νέο επενδυτή.

Σημαντική λεπτομέρεια; Ο νέος επενδυτής έχει ήδη πληρωθεί προκαταβολικά και μάλιστα για εν μέσω κρίσης. Ωστόσο δεν έχει παραδώσει κανένα υποβρύχιο. Και όμως τα ναυπηγεία «σώθηκαν» για ακόμη μια φορά στο όνομα των εργαζόμενων. Όπως άλλωστε συνέβη και κατά το παρελθόν, επί των ημερών του κ. Τσοχατζόπουλου. Και τα αποτελέσματα φάνηκαν σήμερα το πρωί στο Πεντάγωνο.

«Αμνηστία» σε Άκη το 2005

Στην ιστορία έχει μείνει η προσπάθεια του κ. Βενιζέλου το 2005 επίσης, να βγάλει λάδι τον κ. Τσοχατζόπουλο. Η εξέλιξη της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για τα υποβρύχια βρίσκονταν στο απόγειο της και όλα έδειχναν ότι ο κ. Τσοχατζόπουλος βρισκόταν στριμωγμένος στη γωνία του πολιτικού ρινγκ. Μέχρι τη στιγμή που εμφανίστηκε ο κ. Βενιζέλος, ο οποίος αντέκρουσε όλες τις κατηγορίες για τον κ. Τσοχατζόπουλο, υποστηρίζοντας το αμίμητο, ότι οι αριθμοί τραπεζικών λογαριασμών που κατατίθενται οι μίζες…ήταν αριθμοί τηλεφώνου. Την ίδια ώρα βέβαια στη Μόσχα, όσοι είχαν εμπλακεί στις μίζες δικάζονταν και καταδικάζονταν.

Λίγο αργότερα, ο κ. Βενιζέλος θα παραδεχθεί ότι είναι ο συντάκτης του αθωωτικού πορίσματος για τον κ. Τσοχατζόπουλο και μαζί με τον Ανδρέα Λοβέρδο θα μιλήσουν για συκοφαντίες και πολιτικές σκοπιμότητες.

http://www.koutipandoras.gr/?p=26398

Πάρτι-χλιδής καταγγέλει επώνυμα διπλωματικός υπάλληλος! Αναφορά-σοκ

Πάρτι-χλιδής σε βάρος των Ελλήνων φορολογουμένων καταγγέλει διπλωματικός υπάλληλος με αναφορά του, η οποία όχι μόνο αγνοήθηκε αλλά ο καταγγέλων καλείται και σε απολογία.
Τα όσα αναφέρει επωνύμως στην αναφορά του είναι συγκλονιστικά και προφανώς θα πρέπει να διερευνηθούν από την ηγεσία του ΥΠΕΞ.13.000 ευρώ ενοίκια για τη πρεσβευτική κατοικία του Μόνιμου Αντιπροσώπου στον ΟΑΣΕ στη Βιέννη,πληρώνουμε όταν πρεσβευτές άλλων χωρών που δεν βρίσκονται υπό καθεστώ πτώχευσης διαμένουν σε σπίτια των 3000 ευρώ.
Όλη η αναφορά του διπλωματικού υπαλλήλου:

Βιέννη, 22 Ιουνίου 2012Του Δημητρίου Α. Ιωάννου, Συμβούλου Πρεσβείας Α΄ που υπηρετεί στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία
της Ελλάδας στον ΟΑΣΕ
Προς τον Πληρεξούσιο Υπουργό Α΄ κ. Ευστάθιο Λώζο, Μόνιμο Αντιπρόσωπο της Ελλάδας στον ΟΑΣΕ
(τη ευγενή φροντίδι της ΣΤ1 Διευθύνσεως Προσωπικού)
Κοινοποίηση:
-Διπλωματικό Γραφείο κ. Υπουργού Εξωτερικών
-Γραφείο κ. Γενικού Γραμματέα Εξωτερικών
-ΣΤ Γενικό Διευθυντή Υπουργείου Εξωτερικών
-ΣΤ1 Διεύθυνση Προσωπικού Υπουργείου Εξωτερικών
-ΣΤ4 Διεύθυνση Οικονομικών Υπουργείου Εξωτερικών
-Γενική Επιθεώρηση Υπουργείο Εξωτερικών
-Ένωση Διπλωματικών Υπαλλήλων

ΘΕΜΑ: Υψηλότατη δαπάνη για ενοικίαση πρεσβευτικής κατοικίας Μονίμου Αντιπροσώπου της Ελλάδας στον ΟΑΣΕ – Αίτημα απαλλαγής μου από τα καθήκοντα «διαχειριστού» των οικονομικών της ΜΑ ΟΑΣΕ.
Τη 18η Ιουνίου σας υπέβαλα αναφορά μέσω της ΣΤ1 Δ/νσεως Προσωπικού για το ανωτέρω θέμα. Όπως πληροφορήθηκα αρμοδίως, δεν προτίθεστε να μου απαντήσετε, θεωρείτε την αναφορά μου άκυρη και δώσατε εντολή να κληθώ σε απολογία με αφορμή τη διαδικασία μέσω της οποίας την προώθησα (εμπιστευτικά) προς εσάς. Υποθέτω ότι τα πράττετε αυτά κηδόμενος της υπηρεσιακής ευταξίας, με σκοπό να με τιμωρήσετε παραδειγματικά για το θράσος μου. Εκ των ανωτέρω πάντως δεν συνάγεται η εκ μέρους σας διάθεση θεραπείας των όσων σας παρέθεσα, ούτε δευτερευόντως. Συνεπώς, και προκειμένου να σας διευκολύνω για τη συγκράτηση της ουσίας και όχι του τύπου της όλης υποθέσεως, υποβάλλω εκ νέου –μέσω του πληρεξουσίου δικηγόρου μου– την παρούσα, νομοτυπικά άρτια πλέον, αναφορά για το ίδιο θέμα.
Όπως γνωρίζετε, στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας στον ΟΑΣΕ όπου υπηρετώ υπό τη διεύθυνσή σας, εκτός των άλλων καθηκόντων, μου έχετε αναθέσει και τα καθήκοντα του «διαχειριστού» των οικονομικών υποθέσεων, τα οποία κυρίως συνίστανται στην υπογραφή των διαταγών πληρωμής της Αντιπροσωπείας μέσω των αυστριακών τραπεζών με τις οποίες συναλλάσσεται.
Μεταξύ των πληρωμών αυτών συμπεριλαμβάνεται και η καταβολή του μηνιαίου μισθώματος της πρεσβευτικής κατοικίας, εμβαδού 600 τ.μ. στην περιοχή Belvedere της Βιέννης, καθώς και των άλλων συναφών εξόδων (θέρμανση, ύδρευση, καθαρισμός), τα οποία εν συνόλω συμποσούνται στις 13.000 περίπου ευρώ. Δαπάνη κραυγαλέα και ανορθολογικά υψηλή, η υπογραφή για την οποία μου προκαλούσε, πάντοτε, υψηλό αίσθημα δυσφορίας. Την παρελθούσα Παρασκευή και Δευτέρα συνέβησαν, σωρευτικά, τα εξής:
-Ο χειριστής των οικονομικών θεμάτων κ. Μουρούσιας με ενημέρωσε ότι οσονούπω θα πρέπει να υπογράψω την επιταγή –ύψους περίπου 11.000 ευρώ– για το ενοίκιο του Ιουλίου. Κατά τη συζήτηση μαζί του, όμως, με έκπληξή μου, πληροφορήθηκα ότι δεν ισχύει εκείνο που προφανώς παραπειστικά μου είχε ειπωθεί στο παρελθόν (όχι από τον ίδιο), δηλαδή ότι κατά την άφιξή σας επιλέξατε να διατηρήσετε την κατοικία, διότι «δεν είναι συμφέρον να καταγγελθεί το συμβόλαιο ενοικίασής της εφόσον, ούτως ή άλλως, θα έπρεπε να πληρωθούν όλα τα ενοίκια έως τη λήξη του συμβολαίου». Αντιθέτως, η αλήθεια είναι πως το συμβόλαιο μπορεί να καταγγελθεί και να διακοπεί ανά πάσα στιγμή, χωρίς την παραμικρή επιβάρυνση, με απλή ειδοποίηση τριών μηνών.
-Άκουσα τον Α/ρχη Παναγιωτόπουλο να περιγράφει, σοβαρά συγχυσμένος, τις δηκτικές παρατηρήσεις του Δανού ομολόγου του σε ομήγυρη αξιωματικών, για το πώς όλες οι αποστολές της (ευημερούσας) Δανίας στη Βιέννη «στοιβάχθηκαν» σε ένα μικρό χώρο, προκειμένου να υπάρξουν κάποιες οικονομίες, σε αντίθεση με τη (χρεοκοπημένη) Ελλάδα που οι αντιπροσωπείες της είναι διεσπαρμένες σε διάφορα «παλατάκια», εννοώντας πρωτίστως την πρεσβευτική κατοικία.
-Είδα, με άφατη έκπληξη ομολογώ, τη σχεδόν εξωφρενική επιστολή του Ελβετού επιτετραμμένου με την οποία έθετε περίπου το ερώτημα πότε η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει οριστικά ώστε να σπεύσει να καταλάβει η δική του Αντιπροσωπεία τους χώρους της, ενόψει της μελλοντικής προεδρίας της Ελβετίας στον ΟΑΣΕ.
-Έγινα εγώ ο ίδιος αποδέκτης διαδοχικών (και εκτιμώ προσυνεννοημένων) ερωτήσεων συναδέλφων από τέσσερις ευρωπαϊκές χώρες για το πώς είναι δυνατόν οι πρέσβεις μικρών ευρωπαϊκών χωρών που δανείζουν την Ελλάδα να διαμένουν σε κατοικίες που το ενοίκιό τους δεν μπορεί να ξεπερνάει τις 3.000 ευρώ τον μήνα και η –δανειζόμενη και διαβοούμενη– Ελλάδα να στεγάζει τον δικό της Μόνιμο Αντιπρόσωπο σε εμφανώς πολύ πιο ακριβή κατοικία. 
Αποτέλεσμα ήταν, για το καλό βεβαίως της πατρίδας, να αναγκασθώ και εγώ να ψευσθώ αναίσχυντα, εν πλήρη ειλικρινεία, λέγοντας τα γνωστά, ότι δηλαδή «είμαστε δεμένοι με συμβόλαιο και αν το καταγγείλουμε τώρα, θα πληρώσουμε όλα τα λεφτά χωρίς καν να έχουμε το σπίτι».
Επίσης, εισερχόμενος στο Hofburg προ ολίγων ημερών με τους κυρίους Λιόνη και Παναγιωτόπουλο συνάντησα τυχαία Ευρωπαίο συνάδελφο –συμπαθή, όχι εχθρικά διακείμενο και αφελώς αυθόρμητο– ο οποίος με εξέπληξε απεριόριστα λέγοντάς μου, αντί οτιδήποτε άλλου, ότι «αυτή η πρεσβευτική κατοικία σας στη Marokkanergasse θα πρέπει να έχει υπέροχη θέα στους κήπους του Belvedere»!
Με παρόμοιες παλαιότερες δικές μου, αλλά και συναδέλφων, εμπειρίες θα μπορούσα να συντάξω ένα τεράστιο ανθολόγιο. Το γεγονός μού προξενούσε αισθήματα κατάθλιψης, όχι μόνο για την παράλογη σπατάλη τόσο σημαντικού ποσού χρημάτων, αλλά και για την εικόνα αμεριμνησίας και ανευθυνότητας που εκπέμπαμε. Παρ’ όλ’ αυτά, το αντιπαρερχόμουν διότι θεωρούσα ότι είναι και αυτό ένα κατάλοιπο του φαύλου παρελθόντος, ένα «επαχθές χρέος» που μας έχει επιβληθεί από τις διατυπώσεις ενός σατανικά συντεταγμένου συμβολαίου. Συνειδητοποιώ, όμως, τώρα ότι αυτή η μοιρολατρική αντίληψή μου ήταν λάθος. Ακόμη και αν το ψεύδος του «συμβολαίου που μας έχει δέσει χειροπόδαρα» ήταν αλήθεια και πάλι θα έπρεπε να είχαμε αντιδράσει προσβάλλοντάς το δικαστικά, διότι τόσο η χρηματική αιμορραγία όσο και η διαβρωτική επίδραση της εικόνας τριφηλής διαβίωσης εν μέσω χρεοκοπίας και καταστροφής, που εκπέμπουμε προς την εδώ κοινότητα, είναι απαράδεκτες.
Χωρίς να το θέλω, κατόπιν όλων αυτών, τριγυρνά στο μυαλό μου συνεχώς μία εμπειρία από την παραμονή μου στην Τύνιδα: πρόκειται για τον οίκτο και τη θλίψη που προκαλούσε σε εμάς, τους Δυτικούς διπλωμάτες, για τους λαούς των δύο αυτών χωρών, η εικόνα των πρέσβεων του Σουδάν και της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κογκό, που τον καιρό εκείνον πλήττονταν από σιτοδεία και λιμό το ένα, και από έναν καταστρεπτικό εμφύλιο πόλεμο το άλλο. Εντούτοις, και οι δύο πρέσβεις κυκλοφορούσαν στους δρόμους της Τύνιδας με απαστράπτουσες Mercedes 500. Δεν θα μπορούσα τότε να φανταστώ ότι κάποια στιγμή θα βρισκόμουν κι εγώ, έστω και παρά τη θέλησή μου, σε μία ανάλογη θέση με τη δική τους. Ούτε ότι η υπηρεσία στην οποία υπηρετώ θα διασυρόταν με παρόμοιο τρόπο έμπροσθεν της διπλωματικής κοινότητας της Βιέννης.
Την υποβολή της πρώτης μου αναφοράς, την 18η Ιουνίου, την ακολούθησε ένας εκ μέρους σας ορυμαγδός απειλών μέσω τρίτων και εις επήκοον του μισού τουλάχιστον Υπουργείου για χιονοστιβάδα κλήσεων σε απολογία και εξοντωτικές ποινές. Εάν πιστεύετε ότι κινούμαι από ταπεινά ελατήρια και ευτελή κίνητρα, μπορείτε να με αποστομώσετε τάχιστα με τον πλέον ασφαλή τρόπο, απλά διακόπτοντας, άμεσα, το συμβόλαιο της υπερ-δαπανηρής κατοικίας σας. Εσείς όμως αρνείστε πεισμόνως να το πράξετε και αναλώνεστε στο να προετοιμάζετε κλήσεις σε απολογία. Απαντώ: διακόψτε το συμβόλαιο. Δεν ζούμε στο 2009 και η Ελλάδα δεν έχει πλέον την προεδρία του ΟΑΣΕ. Ζούμε στο 2012 και η Ελλάδα βρίσκεται στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος για τελείως διαφορετικούς λόγους. Διακόψτε το συμβόλαιο της πρεσβευτικής κατοικίας.
Τα 400 και πλέον ευρώ την ημέρα που επιβαρύνεται ο Έλληνας πολίτης για την ενοικίαση της κατοικίας θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε πολύ αποτελεσματικότερες χρήσεις. Για την αγορά φαρμάκων καρκινοπαθών Ελλήνων. Για την αγορά συσσιτίων για τα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία από την ασιτία. Για την ενίσχυση των λειτουργικών δαπανών Αρχών εξωτερικού του Υπουργείου μας, όπως εκείνη που υπηρετούσα προηγουμένως, όπου ένα μέρος των απαραιτήτων για τη λειτουργία της αναλωσίμων αγοράζονταν με συνεισφορά των ίδιων των εργαζομένων. Ή για την ενίσχυση του επιδόματος αλλοδαπής συναδέλφων που υπηρετούν σε άσχημα αμειβόμενες Αρχές του εξωτερικού, έχουν παιδιά σε σχολεία, και διαβιούν ως νεόπτωχοι. Αντί όλων αυτών όμως χρησιμοποιούνται –εννοώ τα 400+ ευρώ ημερησίως– για τον χειρότερο δυνατό σκοπό: για να προσφέρουμε δωρεάν διασκέδαση στους εχθρούς μας και επιχειρήματα σε όσους αντιμετωπίζουν την Ελλάδα με κακοπιστία.
Κατόπιν όλων αυτών ,είμαι υποχρεωμένος για λόγους συνειδήσεως, και όχι μόνο, επικαλούμενος των Κώδικα Δημοσίων Υπαλλήλων, Ν. 3528/2007-Μέρος Β΄, Κεφάλαιο Α΄, «Υποχρεώσεις των υπαλλήλων», Άρθρο 25, να σας γνωστοποιήσω τα εξής:
-η καταβολή περαιτέρω μισθωμάτων για τη συνέχιση της ενοικίασης της παρούσας πρεσβευτικής κατοικίας της ΜΑ ΟΑΣΕ, στη Βιέννη, στην οποία καλούμαι να συνεργήσω υπογράφοντας τις σχετικές επιταγές πληρωμής, συνιστά κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος και αντιβαίνει στην έννοια της χρηστής διοικήσεως, ιδιαίτερα στις τραγικές συνθήκες εν μέσω των οποίων βρίσκεται σήμερα η χώρα,
-σας καλώ να με απαλλάξετε αμέσως από τα καθήκοντα του «διαχειριστού» της ΜΑ ΟΑΣΕ γιατί για λόγους συνειδήσεως, και όχι μόνο, δεν επιθυμώ να συνεργώ σε παρόμοιες και πιθανόν άλλες άστοχες χρήσεις του δημοσίου χρήματος. Αυτό παρακαλώ να γίνει στον εύλογο χρόνο και πριν από την ανάγκη υπογραφής άλλης επιταγής για πληρωμή του ενοικίου,
-όχι τόσο πολύ ως δημόσιος υπάλληλος όσο ως Έλληνας πολίτης σας καλώ να διακόψετε αμέσως το συμβόλαιο ενοικίασης της πρεσβευτικής κατοικίας, αναζητώντας μιαν άλλη που θα αντιστοιχεί στις τρέχουσες δυνατότητες και ανάγκες της χώρας. Εάν κάποιος θέλει να απολαμβάνει την πολυτέλεια μίας κατοικίας 600 τ.μ., με απαιτούμενη δαπάνη 13.000 μηνιαίως, θα πρέπει να επιβαρύνεται ο ίδιος και όχι να επιβαρύνει τον δυσπραγούντα και πενόμενο ελληνικό λαό. Εάν, πάντως, εσείς δεν θέλετε να διακόψετε το εν λόγω συμβόλαιο ΕΛΠΙΖΩ ΟΤΙ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΜΙΑ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΗ ΑΡΧΗ ΝΑ ΣΑΣ ΤΟ ΕΠΙΒΑΛΕΙ.
Για τον λόγο αυτό και κοινοποιώ την παρούσα αναφορά μου καταλλήλως.
Με τον επιβαλλόμενο σεβασμό
Δημήτριος Α. Ιωάννου
Σύμβουλος Πρεσβείας Α’
στη ΜΑ ΟΑΣΕ

Πηγή: GreeekNation.blogspot

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/09/blog-post_6931.html#more

Γιώργος Κοντογιώργης: «Η Βουλή λειτουργεί ως πλυντήριο για όλα τα σκάνδαλα και όλες τις ανομίες που διαπράτουν οι πολιτικοί

 http://www.alpha989.com/Interview.aspx?a_id=45354

«Με το σύνταγμα αυτό η πολιτική τάξη της χώρας, έχει συγκροτήσει ένα επάλληλο σύστημα ολιγαρχικών συμμοριών με κορυφαία τη Βουλή η οποία λειτουργεί ως πλυντήριο για όλα τα σκάνδαλα και όλες τις ανομίες που διαπράττουν οι πολιτικοί».

Πατήστε εδώ για να ακούσετε τον εξαιρετικό και τεκμηριωμένο λόγο του καθηγητή Γιώργου Κοντογιώργη για το τι πρέπει να πράξει ένας δικαστικός λειτουργός με γνώση και θάρρος…

Πηγη http://www.alpha989.com

 

 

Μίζες στην Ελλάδα από την Daimler AG

http://www.scribd.com/fullscreen/98964522?access_key=key-1yzpqxrwup3l4xfnkqmc

Κυβερνώντας από τα παρασκήνια. Η δολοφονία ενός ενοχλητικού κοινοτάρχη.

«Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια,

αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ρθει»

Πάμπλο Νερούντα

To απόγεμα της Μεγάλης Δευτέρας του 1986 έξω από το χωριό Πόμπια, στα νότια του νομού Ηρακλείου, το αυτοκίνητο που κινείται αργά στον άδειο και επικίνδυνο επαρχιακό δρόμο αναγκάζεται να σταματήσει όταν σε μία στροφή κάποιοι έχουν πετάξει κλαδιά και πέτρες που κλείνουν τον δρόμο.
Ο οδηγός γνωρίζει καλά την περιοχή, είναι ο πρόεδρος της κοινότητας Πηγαδάκια.
Ανυποψίαστος βγαίνει από το αυτοκίνητο για να δει τι συμβαίνει, όταν δέχεται τον πρώτο πυροβολισμό.
Τραυματισμένος προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από το αυτοκίνητο, αλλά ο δολοφόνος πλησιάζει και τον εκτελεί μπροστά στα έντρομα μάτια της οικογένειάς του.

Η δολοφονία του κοινοτάρχη Γιάννη Κουτσάκη, άγνωστη δυστυχώς στους περισσότερους, έβαλε τίτλους τέλους σε μια μακροχρόνια αντιπαράθεση, και είναι χαρακτηριστική για το πως λειτουργεί το παρακράτος στην χώρα μας.
Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.

Το μοναστήρι της Οδηγήτριας κατέχει μεγάλες εκτάσεις, τις οποίες νοικιάζει ή παραχωρεί σε βοσκούς της περιοχής.
Το 1961 ο Νίκος Βαρδινογιάννης, αξιωματικός τότε του πολεμικού ναυτικού, βρίσκεται ξαφνικά ιδιοκτήτης 4.400στρεμμάτων στην συγκεκριμένη περιοχή, μόνο που δεν τα αγοράζει από τον νόμιμο ιδιοκτήτη (την μονή δηλαδή) αλλά από τους βοσκούς ενοικιαστές για ένα κομμάτι ψωμί.
Παρά τις διαμαρτυρίες που έφτασαν τότε μέχρι και το κοινοβούλιο, το σκάνδαλο κουκουλώνεται μια που η οικογένεια διαθέτει ισχυρή πολιτική κάλυψη.

Η κομπίνα ολοκληρώνεται με την μυστηριώδη…«εξαφάνιση» των τίτλων ιδιοκτησίας που είχε στην κατοχή της η μονή, έτσι ώστε να μην μπορεί να στοιχειοθετηθεί η απάτη σε βάρος του δημοσίου.

Λίγο αργότερα, η οικογένεια Βαρδινογιάννη δημιουργεί την εταιρία ΣΕΚΑ και αγοράζει με αποικιοκρατικές διαδικασίες από το Ελληνικό δημόσιο το νησάκι «Άγιος Παύλος» στην είσοδο του όρμου των Καλών Λιμένων, έναντι 78.000 δραχμών.

Στην συνέχεια, με υποθήκη το νησί που αγόρασαν, παίρνουν δάνειο 36 εκατομμυρίων δρχ. (!) από Αμερικανική τράπεζα, και σε συνεργασία με την Mobil δημιουργούν στην περιοχή εγκαταστάσεις υγρών καυσίμων και ανεφοδιασμού πλοίων (βλέπε αμερικανικός 6ος στόλος).

Μοναδικό αγκάθι στα μεγαλεπήβολα σχέδια της οικογένειας ήταν ο μικρός οικισμός των Καλών Λιμένων και οι λιγοστοί ψαράδες κάτοικοί του.

Οι κάτοικοι του οικισμού βρέθηκαν ξαφνικά περικυκλωμένοι από τις εγκαταστάσεις της εταιρίας.
Πολλοί εγκαταλείπουν την περιοχή και μεταναστεύουν, ενώ οι εναπομείναντες έχουν να αντιμετωπίσουν έναν συνεχή και ψυχοφθόρο πόλεμο νεύρων από την εταιρία και τους τραμπούκους της.
Βροχή οι ξυλοδαρμοί και οι μηνύσεις για ανύπαρκτες πολεοδομικές παρατυπίες ακόμα και όταν κάποιος προσπαθούσε να επιδιορθώσει την τουαλέτα του, ενώ την ίδια στιγμή η εταιρία έχτισε παράνομα διάφορα κτίρια, ένα ξενοδοχείο, και μια βίλλα για την οικογένεια Βαρδινογιάννη.

Η εκλογή του Γιάννη Κουτσάκη το 1978 δίνει ελπίδα στους κατοίκους.
Το πρώτο του μέλημα είναι να ανοίξει επιτέλους ο δρόμος από τα Πηγαδάκια στους Καλούς Λιμένες.
Ο δρόμος είχε χαραχθεί το 1962, οι απαλλοτριώσεις είχαν τελειώσει το 1966, αλλά η εταιρία παρόλο που είχε πληρωθεί, δεν άφηνε τα συνεργεία της νομαρχίας να προχωρήσουν.

Το 1981 μετά την νίκη του ΠΑΣΟΚ ο Κουτσάκης πιστεύει πως θα μπορέσει επιτέλους να ξεπεράσει τα εμπόδια και την τρομοκρατία της ΣΕΚΑ, τελειώνει τον δρόμο και ξεκινά να φτιάχνει δίκτυο ηλεκτρισμού και ύδρευσης στην περιοχή, δίνοντας καθημερινά μάχη με τους μπράβους της ΣΕΚΑ που τα βράδια καταστρέφουν ότι φτιάχνουν τα κρατικά συνεργεία την ημέρα.
Τα έργα του κοινοτάρχη έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα κύμα επιστροφής των εκδιωγμένων κατοίκων, σε μια προσπάθεια να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους.
Η ΣΕΚΑ τους κάνει την ζωή δύσκολη, με ένα καταιγισμό μηνύσεων προσπαθώντας έτσι να κατεδαφίσει τα σπίτια των κατοίκων ως αυθαίρετα!

Οι Βαρδινογιάννηδες ασκούν αφόρητη πίεση στον νομάρχη να γκρεμίσει τα σπίτια των ανθρώπων, όμως όλα πέφτουν πάνω στην άρνηση του κοινοτάρχη ο οποίος απαντά ότι πρώτα θα γκρεμιστούν τα αυθαίρετα της εταιρίας, οι βίλες των Βαρδινογιάννηδων κλπ.
Τον χειμώνα του 1985 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του κοινοτάρχη όταν ένα άγνωστο αυτοκίνητο προσπαθεί να ρίξει το αυτοκίνητο του Κουτσάκη σε γκρεμό, ενώ σε μια συνάντηση του με τους εκπροσώπους της εταιρίας, οι μπράβοι ξυλοκοπούν τον ανυπόταχτο κοινοτάρχη.
Ο Κουτσάκης σχεδιάζει να επισκεφτεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη σε μια προσπάθεια να εντοπίσει τα εξαφανισμένα συμβόλαια της μονής Οδηγήτριας και να ξεσκεπάσει την απάτη των Βαρδινογιάννηδων, μόνο που τον πρόλαβαν οι πληρωμένοι δολοφόνοι.
Ενδιαφέρον έχει και ο διάλογος μεταξύ Βαρδή Βαρδινογιάννη και Δημήτρη Κουφοντίνα στη δίκη της 17 Νοέμβρη.

Οι συγγενείς του δολοφονημένου κοινοτάρχη περιμένουν εδώ και δεκαετίες να πέσει φως στην υπόθεση, ενώ οι απειλές συνεχίστηκαν και μετά τον θάνατο του Κουτσάκη.

Το κόλπο με την αρπαγή κρατικής περιουσίας με την βοήθεια μοναστηριών ήταν τόσο πετυχημένο που ο όμιλος Βαρδινογιάννη το επανέλαβε και στην Χαλκιδική.

Η περίπτωση της Σιθωνίας

Πρόκειται για τη μονή Ξενοφώντος και μια έκταση 57.000 στρεμμάτων στην Σιθωνία.
Το 1965 η μονή υποβάλλει αίτηση αναγνώρισης ιδιοκτησίας στο Ελληνικό δημόσιο, η οποία και φυσικά απορρίπτεται.
Επί χούντας όμως η μονή κάνει και δεύτερη προσπάθεια και με την βοήθεια … του θεού και της χούντας, ως εκ θαύματος δικαιώνεται.
Αμέσως μεταβιβάζει την έκταση για ένα συμβολικό ποσό -μαντέψτε που- στην …ΣΕΚΑ!

Με την μεταπολίτευση, και μετά από τις έντονες αντιδράσεις τοπικών φορέων και κατοίκων, το 1974 η πολιτεία ακυρώνει την χουντική απόφαση και ανακηρύσσει την έκταση δημόσια.
Από τότε η μονή σε συνεργασία με την ΣΕΚΑ έχουν ξεκινήσει ένα δικαστικό αγώνα κατά του δημοσίου με τα γνωστά κόλπα, ψευδομάρτυρες, απειλές, δωροδοκίες, κλπ.

Οι απάτες με τις εκκλησιαστικές περιουσίες δεν έχουν σταματήσει να επαναλαμβάνονται μέχρι και τις μέρες μας, με διάφορες εκδοχές, όπως πχ με το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου, τη μονή Τοπλού, και άλλες.

Έτσι λοιπόν δύο απόστρατοι του ναυτικού βρέθηκαν ξαφνικά με τεράστιες περιουσίες με την βοήθεια των Αμερικανών που τόσο τους εξυπηρέτησαν στο εμπάργκο της Ροδεσίας. Ας θυμηθούμε και αυτό το ..κατόρθωμα.

«Ioanna V»: το πειρατικό του ομίλου Βαρδινογιάννη

Τα χρόνια της πειρατείας

Η οικογένεια Βαρδινογιάννη …διαπρέπει στο σπάσιμο του αποκλεισμού του ρατσιστικού καθεστώτος της Ροδεσίας από τον ΟΗΕ που έγινε παγκόσμια γνωστός ως «Beira Patrol», προμηθεύοντας πετρέλαιο την κυβέρνηση του Ιαν Σμίθ με την υποστήριξη της CIA.

Οι Αμερικανοί θέλοντας να πάρουν κάτω από την σφαίρα επιρροής τους τις πρώην αποικίες της Μεγάλης Βρετανίας αλλά αποφεύγοντας να συγκρουστούν μετωπικά με τους Βρετανούς συμμάχους, βοηθούν τους Βαρδινογιάννηδες να δράσουν ως πειρατές χωρίς αυτοί να χρειαστεί να λερώσουν τα χέρια τους.
Η συγκεκριμένη υπόθεση είναι μία από τις μαύρες σελίδες της ελληνικής ναυτιλίας: περιφρόνηση ψηφισμάτων του ΟΗΕ, αλλαγή σημαίας από λιμάνι σε λιμάνι, αλλαγή ονόματος του καραβιού μεσοπέλαγα, κλπ.

Πηγή: http://kora.matrix.msu.edu/files/50/304/32-130-9D0-84-al.sff.document.nusa19660407.pdf

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή.
Το 1972, επί χούντας δηλαδή, ιδρύουν την Μότορ Όιλ.
Το 1979 με υπουργό συντονισμού τον …Μητσοτάκη τους δίνεται πεσκέσι ο Παναθηναϊκός.
Και αυτό το κόλπο ήταν τόσο πετυχημένο που το μιμήθηκε κάθε σωστός απατεώνας (Κοσκωτάς κλπ) που θέλησε να κάνει καριέρα στο ελληνικό Ελ Ντοράντο.

Κατά τραγική σύμπτωση, πάλι επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, αποκτούν την τράπεζα Πειραιώς, καταπίνουν την Μακεδονίας-Θράκης, ενώ ας μην ξεχνάμε πως μερικές μόνο μέρες μετά τον σχηματισμό της Οικουμενικής Kυβέρνησης του Ξενοφώντα Ζολώτα, το 1989, ξεκινά το MEGA Channel …

Το «τηλεοπτικό πλυντήριο» όχι μόνο βοηθά στις μπίζνες της οικογένειας προσφέροντας δωρεάν διαφήμιση με το γνωστό κόλπο των ..αγαθοεργιών της φιλεύσπλαχνης οικογένειας ως υποκατάστατο της ανύπαρκτης δικαιοσύνης, αλλά και ελέγχοντας έτσι έμμεσα το πολιτικό σύστημα δίνοντας τηλεοπτικό χρόνο σε άτομα της αρεσκείας τους.

Και έτσι φτάσαμε σήμερα στα γελοία ψευτοδιλήμματα «ευρώ ή μνημόνιο» και τα καταστροφολογικά σενάρια του παρακράτους και των παπαγάλων τους, που ευτυχώς αρχίζουν να ξεθωριάζουν στα μάτια της κοινής γνώμης.

Ο μόνος τρόπος πια για να κρατηθούν στην εξουσία είναι πουλώντας φόβο.

«Δεν θα έχουμε φάρμακα, πετρέλαιο, τρόφιμα, οδοντόβουρτσες, αν βγει η αριστερά» φωνάζουν χωρίς να ντρέπονται, αυτοί που κατέστρεψαν τον τόπο επί τόσες δεκαετίες.
Σε μία χώρα που έχει τόσο ανάγκη από ριζικές αλλαγές, προσπαθούν απελπισμένα να περάσουν το μήνυμα ότι «δεν είναι τώρα εποχή για αλλαγές, ας κάτσουμε στα αυγά μας»

Σταθεροί στις ..αξίες τους ως γνήσια τέκνα ενός συστήματος Φρανκεστάιν, προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι τίποτα δεν πρέπει να γίνεται για πρώτη φορά.
Τελευταίες σπασμωδικές κινήσεις μιας κομματοκρατίας που απέτυχε σε όλα πουλώντας ταυτόχρονα πατριωτική ηθική, ενώ ακόμα και τώρα που όλα έχουν καταρρεύσει γύρω τους, αδυνατούν να ψελλίσουν έστω και δυο κουβέντες ουσιαστικής αυτοκριτικής.

«Οι μεγαλύτερες καταστροφές δεν προήλθαν από την ανυπακοή, αλλά από την υπακοή», είχε πει κάποτε ο Χάουαρντ Ζίν, ενώ ο ίδιος υπερασπιζόμενος πριν αρκετά χρόνια μια ομάδα οικολόγων που είχε εισβάλει σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο, είχε πει απευθυνόμενος προς τους δικαστές:

«Χωρίς την πολιτική ανυπακοή, εσείς σήμερα δεν θα ήσαστε εδώ»

http://jungle-report.blogspot.com/2012/05/h.html

Η κατάρρευση του ελληνικού κράτους και οι «Έλληνες» προδότες GR001 και GR101. Κινήθηκε κανένας εισαγγελέας για τον εντοπισμό και τη δίωξή τους ή όχι;

Του Σάββα Καλεντερίδη

Τα βίαια γεγονότα που είναι σε εξέλιξη στη Συρία τον τελευταίο χρόνο, γεγονότα που συνιστούν έναν ιδιότυπο πόλεμο στον οποίον ο επιτιθέμενος είναι πολύ καλά εξοπλισμένοι ένοπλοι, που υποστηρίζονται από ξένες μυστικές υπηρεσίες, και αμυνόμενος είναι το καθεστώς Άσαντ και το κράτος της Συρίας. Ο αγώνας είναι αδυσώπητος, αφού το διακύβευμα είναι τεράστιο, ο έλεγχος της Μέσης Ανατολής.
Η Συρία, που υπήρξε χώρα υπό γαλλική κυριαρχία, έγινε ανεξάρτητη το 1946, το 1958 σχημάτισε μαζί με την Αίγυπτο την Ηνωμένη Αραβική Δημοκρατία, από την οποία αποχώρησε το 1961 κι έγινε ανεξάρτητο κράτος. Δηλαδή, επί της ουσίας, ανεξάρτητο κράτος είναι τα τελευταία 60 χρόνια, από τα οποία τα 40 κυβερνά το μπααθικό κόμμα της οικογένειας Άσαντ.

Αν και πρόκειται για ένα νεοπαγές κράτος, που διοικείται από ένα αυταρχικό καθεστώς με μειωμένα ερείσματα στις λαϊκές μάζες, το συριακό κράτος φαίνεται ότι αντέχει σε αυτήν την ιδιότυπη επίθεση που δέχεται από πολύ ισχυρότερα από αυτό κράτη, με μόνη στήριξη αυτή της Μόσχας, του Πεκίνου και της Τεχεράνης. Και όχι μόνο αντέχει, αλλά είναι σε θέση να συλλαμβάνει τους εγκάθετους και τους πράκτορες των ξένων χωρών που δρουν στο έδαφός της, τους οποίους χρησιμοποιεί ως διαπραγματευτικό χαρτί σε πολιτικό επίπεδο.

Οι υπηρεσίες του συριακού κράτους πρώτα συνέλαβαν 49 άτομα που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συνεργάζονταν με τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και συμμετείχαν σε ανατρεπτικές δράσεις και βίαιες ενέργειες εναντίον του καθεστώτος Άσαντ και εναντίον της Συρίας. Μετά τη σύλληψη, που έγινε τον παρελθόντα Δεκέμβριο, ακολούθησαν μυστικές διαπραγματεύσεις μεταξύ Τουρκίας και Συρίας, με στόχο την εξεύρεσης λύσης για την απελευθέρωση και την παράδοση των Τούρκων πρακτόρων στην Τουρκία, με αντάλλαγμα της την αλλαγή στάσης της Τουρκίας απέναντι στην υπό εξέλιξη κρίση στη Συρία. Τα πρώτα σημάδια της αλλαγής στάσης της Τουρκίας, τα είδαμε κατά την πρόσφατη απόφαση  του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης (ΟΙΔ), που ζητάει μεγαλύτερη διπλωματική πίεση στην κυβέρνηση Άσαντ της Συρίας, προκειμένου να διαπραγματευτεί με την αντιπολίτευση, εκφράζοντας παράλληλα την αντίθεσή του σε οποιαδήποτε ξένη στρατιωτική ανάμιξη, της οποίας γενικός γραμματέας είναι ο Τούρκος κ. Εκμελεντίν Ιχσάνογλου.

Όμως οι επιτυχίες του συριακού κράτους δεν σταματούν εδώ. Οι αρμόδιες υπήρεσίες της Συρίας φέρονται να συνέλαβαν 18 πράκτορες της Γαλλίας οι οποίοι συμμετείχαν στις ανατρεπτικές και τις βίαιες ενέργειες, στο πλευρό των «εξεγερμένων» της συριακής αντιπολίτευσης. Όπως αποκάλυψε στις 13 Φεβρουαρίου 2012, ο έγκριτος δημοσιογράφος Thierry Meyssan στο πρώτο κανάλι της ρωσικής τηλεόρασης, η Συρία είχε συλλάβει μια δωδεκάδα Γάλλους στρατιωτικούς που δρούσαν στο έδαφός της, ενώ άλλες πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των Γάλλων που είναι αιχμάλωτοι στα χέρια των υπηρεσιών της Συρίας σε δεκαοκτώ.

Μετά από την εξέλιξη αυτή, ο Γάλλος πρέσβης Eric Chevallier, που είχε αναχωρήσει από τηΔαμασκό στις 7 Φεβρουαρίου για «διαβουλεύσεις», επέστρεψε εσπευσμένα στησυριακή πρωτεύουσα στις 23 Φεβρουαρίου, για να επιληφθεί του θέματος, αφού οι Γάλλοι αιχμάλωτοι κινδυνεύουν με πολυετείς φυλακίσεις, αν δικαστούν ως ξένοι πράκτορες που δρούσαν στο συριακό έδαφος. Και αυτή η υπόθεση, αποτελεί ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της Συρίας, η οποία σημειωτέον δέχεται επίθεση στα πλαίσια ενός ιδιότυπου πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη τους τελευταίους 12 μήνες, με κόστος που μέχρι στιγμής ξεπερνά τα 3 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ οι ανθρώπινες απώλειες ανέρχονται σε τρεις χιλιάδες στρατιώτες και 3-4 χιλιάδες ενόπλους και αόπλους εξεγερμένους πολίτες.

Τη στιγμή που το νεοπαγές κράτος της Συρίας, αν λάβουμε υπ’ όψιν τα δυο θέματα που αναφέρθηκαν παραπάνω, συνεχίζει να λειτουργεί, παρά το γεγονός ότι η χώρα δέχεται μια ιδιότυπη επίθεση και βρίσκεται σε πόλεμο, στην Ελλάδα, που το κράτος έχει ιστορία 180 χρόνων, όχι μόνο δεν φαίνεται να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την επίθεση που δέχεται η χώρα μας από τις αγορές τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι σύμμαχος με τον «εχθρό».

Η κομματοκρατία και ο άκρατος καταστροφικός συνδικαλισμός, εκφύλισαν το εθνικό, πατριωτικό και υπηρεσιακό φρόνημα του Έλληνα υπαλλήλου, ο οποίος από υπηρέτης του κράτους και του εθνικού συμφέροντος, μετατράπηκε σε υπηρέτη συντεχνιακών συμφερόντων και των συμφερόντων του κόμματος, ενώ δυστυχώς δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που υπάλληλοι διαφόρων υπηρεσιών του ελληνικού κράτους, από αφέλεια ή από ιδιοτελές συμφέρον, στα πλαίσια σχέσεων που αναπτύσσονται άναρχα και χωρίς κεντρικό έλεγχο με υπηρεσίες και παράγοντες ξένων κρατών, διαρρέουν πολύτιμα κρατικά μυστικά, πλήττοντας καίρια τα εθνικά μας συμφέροντα.

Έτσι, αντί το κράτος και οι έντιμοι δημόσιοι υπάλληλοι, υπηρέτες του έθνους και των πολιτών, να αποτελούν την ιδιότυπη αντίσταση και άμυνα στον πόλεμο που δέχεται η χώρα μας από τις αγορές και τα ξένα οικονομικά συμφέροντα, άλλοι άνοιξαν οι ίδιοι τις κερκόπορτες και άλλοι έγιναν συνένοχοι των πολιτικών και πρόδωσαν τη χώρα, η οποία αλώθηκε από τα μέσα, όπως προκύπτει από τα απόρρητα αρχεία του παγκοσμίου δικτύου πληροφοριών της Stratfor. Σύμφωνα με τα αρχεία της αμερικανικής πλανητικής παρα-υπηρεσίας πληροφοριών, δυο προδότες του ελληνικού έθνους με κωδικούς GR001 καιGR101, από το 2009  και προτού φέρει τους ξένους πράκτορες ο Έλληνας πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου ως επίσημους συμβούλους-σωτήρες με πρόσβαση στις πιο ευαίσθητες πληροφορίες που αφορούσαν την ελληνική οικονομία, διέρρεαν κρίσιμα στοιχεία στους πράκτορες της Stratfor, προετοιμάζοντας την είσοδο στο ΔΝΤ και την επακόλουθη οικονομική καταστροφή της χώρας. Μετά ακολούθησαν οι επαφές Παπανδρέου-Στρος Καν και μετά η κατρακύλα…

Όμως, τι άλλο να περίμενε κανείς, όταν οι παράγοντες που θα έπρεπε να εντοπίσουν και να χώσουν βαθειά στη φυλακή εκείνους που προδίδουν τη χώρα, είναι οι ίδιοι οι καλύτεροι«συνομιλητές» των ξένων υπηρεσιών;

Μπορεί τα στοιχεία αυτά, που δείχνουν ότι το ένδοξο ελληνικό κράτος βρίσκεται σε κατάσταση που είναι χειρότερη ακόμα και από αυτή της Συρίας, να προκαλούν θλίψη και να επιδεινώνουν την εθνική μας κατάθλιψη, όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η διάγνωση πρέπει να προηγείται της θεραπείας.

Και για να βαδίσει η χώρα το δρόμο της λύτρωσης, πρέπει πρώτα και πάνω απ’ όλα να ξαναφτιάξει το ελληνικό κράτος, όχι όπως επιβάλλουν τα συμφέροντα και τα κριτήρια της Τρόικας, αλλά όπως επιβάλλουν τα εθνικά μας συμφέρονται και η επιβίωση του έθνους.

Υπό την άποψη αυτή, έχει πολύ δουλειά να κάνει η επόμενη κυβέρνηση!

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Σκάνδαλο στην μπανανία μας

Ο κύριος Κλέων Παπαδόπουλος είναι Πρόεδρος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου. Οι ζημιές εξαμήνου για το ΤΤ ανέρχονται στο ιλιγγιώδες ποσό των 498,4 εκατ. ευρώ. Kαι δεν είναι κάτι το ξεχωριστό, αφού οι περισσότερες τράπεζες έχουν φέτος ζημίες.

Τι κάνουν λοιπόν οι Τράπεζες; Μαζεύονται.

Κλείνουν δηλαδή καταστήματα και μεταφέρουν το προσωπικό σε άλλα ώστε να επιτύχουν οικονομίες κλίμακος.

Μία τράπεζα όμως, ανοίγει καινούριο υποκατάστημα!

Ποιά; Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο του κ.Κλέωνα Παπαδόπουλου.

Ποιός είναι ο κ.Παπαδόπουλος; Στενός φίλος του Ανδρέα Ανδρέα Παπανδρέου («Αντρίκου»), του αδερφού του Πρωυθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου δηλαδή, που έγινε γνωστός από κάτι CDS, I4CENSE, χορηγίες κλπ, αλλά αυτά μπορείτε να τα διαβάσετε παντού στο διαδίκτυο και κυρίως στο olympia.gr.

Πού στήνεται το νέο κατάστημα του Τ.Τ. του οποίου η μετοχή διαπραγματεύεται 12 φορές κάτω από την εισαγωγή της; Στη Θεσσαλονίκη και για την ακρίβεια στην οδό Βασιλίσσης 129Α, δίπλα από την εκκλησία της Ανάληψης, στον παράδρομο που βλέπετε όσοι κατεβαίνετε στο κέντρο από τα Ανατολικά.

Και πού είναι το παράξενο;Ότι στα 200 μέτρα από το σημείο, στην οδό Βασιλίσσης Όλγας 84 και Σκιάθου, υπάρχει κι άλλο κατάστημα ΤΤ !  

Αλλά και 300 μέτρα παρακάτω, υπάρχει κι άλλο κατάστημα ! Στην οδό Βασ.Όλγας 84 ! Δείτε τα καταστήματα από το site του ΤΤ:

Τι ήταν όμως το συγκεκριμένο ακίνητο, πριν ανοίξει εκεί νέο κατάστημα Τ.Τ.;
Στο ισόγειο κατάστημα της οδού Βασιλίσσης Όλγας 129 Α (Ανάληψη) στη Θεσσαλονίκη, στεγαζόταν μέχρι πρόσφατα ένα κατάστημα πώλησης ηλεκτρικών συσκευών της γνωστής σειράς EXPERT, (ενοικιάστρια η εταιρεία ΑΝΑΔΡΑΣΙΣ Α.Ε.) το οποίο όπως χιλιάδες άλλα καταστήματα έκλεισε, αφήνοντας πίσω του χρέη, ανεργία, πόνο και δυστυχία. Όπως ήταν φυσικό θα έμενε κενό λόγω της μεγάλης οικονομικής κρίσης δημιουργώντας αντίστοιχα οικονομικά προβλήματα και στην ιδιοκτήτρια.   Όμως, παρά το γεγονός ότι στη Θεσσαλονίκη, υπάρχουν 20.000 ανοίκιαστα ακίνητα, το συγκεκριμένο ακίνητο, έδωσε ο ….Θεός και νοικιάστηκε. Ξεκίνησαν μάλιστα οι εργασίες. Δείτε πώς είναι σήμερα:

Ποιανού όμως είναι το συγκεκριμένο κατάστημα που είχε την τύχη να ενοικιαστεί γρήγορα; Ιδιοκτήτριά του ακινήτου ειναι η κυρία ΑΛΕΞΙΟΥ ΑΝΝΑ σύζυγος ΖΑΧΑΡΙΑ ΑΛΕΞΙΟΥ, το γένος ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑΝΘΗΣ ΤΣΟΥΔΗ.

Με το υπ’αριθμ. 39541/30-4-1996 συμβόλαιο η κ.Αλεξίου ¶ννα παρεχώρησε την ψιλή κυριότητα του συγκεκριμένου ακινήτου στον γιό της Ευάγγελο και κράτησε την επικαρπία (το εισόδημα δηλαδή).

Η κυρία Αλεξίου όμως έχει και μια κόρη: Την  Μαριάνθη Αλεξίου του Ζαχαρία και της ¶ννας (η οποία έχει το όνομα της γιαγιάς της Μαριάνθης)

Και εδώ αρχίζει το ενδιαφέρον:

Η Μαριάνθη Αλεξίου του Ζαχαρία και της ¶ννας, η κόρη της ιδιοκτήτριας του ακινήτου που νοίκιασε με υψηλό μάλιστα τίμημα (300% περισσότερο από ότι το διπλανό κατάστημα UNITED  SPORTS), τυχαίνει να είναι … σύζυγος του Αντρίκου Παπανδρέου !

Του φίλου του Κλέωνα Παπαδόπουλου. Του αδερφού του Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου.

 Ιδού η οικογενειακή μερίδα 34377 στο δήμο Ν.Ερυθαίας:

 

Διατυπώνεται λοιπόν το ερώτημα, αν όλη αυτή η υπόθεση είναι νόμιμη, αν είναι προς το συμφέρον της κρατικής τράπεζας να κάνει και τρίτο κατάστημα στα 200 μέτρα, και το κυριότερο αν είναι πολιτικά ηθικό να μισθώνεται από κρατική Τράπεζα, εν μέσω κρίσης, κατάστημα από την πεθερά του αδελφού του Πρωθυπουργού.

Αναμένονται απαντήσεις για τη «σύμπτωση».

Για την υπόθεση πιστεύουμε ότι θα ακολουθήσει αίτημα, κατά τη διαδικασία κοινοβουλευτικού ελέγχου, να προσκομίσει η διοίκηση του ΤΤ, την απόφαση του Διοικητικού της Συμβουλίου, με την οποία εγκρίθηκε η μίσθωση του συγκεκριμένου χώρου της πεθεράς του κ.Α.Παπανδρέου. Αν υπάρχει απόφαση Δ.Σ. !!!

Σημείωση: τα cds που είχε το ΤΤ πουλήθηκαν τον Δεκέμβριο του 2009 στην τιμή του 1,4 δισ. ¤, δηλ. όταν ο ΓΑΠ συζητούσε με το ΔΝΤ, που σημαίνει ότι όταν οι συζητήσεις θα δημοσιεύονταν ή το ΔΝΤ θα ανελάμβανε την Διοίκηση της χώρας, όπως και έγινε τελικά λίγους μήνες αργότερα, η αξία των θα πολλαπλασιαζόταν, Η αξία αυτών των cds υπολογίζεται σήμερα πάνω από 35 δισ ¤. Όμως σύμφωνα με δημοσιογράφο του CBS η πώληση αυτή έγινε με εντολή του ΓΑΠ και το Fund που τα αγόρασε έχει στο Διοικητικό του Συμβούλιο γνωστά ονόματα Ελλήνων….. Πόσα έχασε το Ελληνικό Δημόσιο και πόσα κερδίζουν «μερικοί» που γνώριζαν από πρώτο χέρι τις ενέργειες του ΓΑΠ με το ΔΝΤ. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Τελικά ο αδελφός του ΓΑΠ είναι πανταχού παρόν!!!!

 ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑ From:Dimopoulos Antonios Sent: Thursday, September 29, 2011 9:12 AM

Απίστευτες Καταστάσεις

του Φάνη Τσαπικούνη 

Διαβάζουμε στην ηλεκτρονική έκδοση της Ημερησίας, της 22/1/2011, για όργιο σπατάλης στα νοσοκομεία και στις υπηρεσίες περίθαλψης και το 2010. Από 80 πορίσματα προκύπτει: ζημιά 7,33 εκατομμυρίων ευρώ, πλαστογραφίες εγγράφων, πώληση παραγώγων αίματος με πλαστές βεβαιώσεις, παρατυπίες σε πρόχειρους διαγωνισμούς, δολιοφθορά πλυντηρίων, μη τήρηση όρων περί προμηθειών και υπερκοστολογήσεις 300% σε συγκεκριμένες προμήθειες. Ζημιά 1,67 εκατ. ευρώ για τον ΟΠΑΔ Πειραιά από πλαστές συνταγές εξετάσεων από ιδιώτες. Ζημιά 974.676 ευρώ από διαγωνισμούς για αναλώσιμα υλικά χειρουργείου και λοιπού υγειονομικού υλικού στο Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης. Στο 1,5 εκατομμύριο ευρώ εκτιμάται η ζημιά από τις διαδικασίες προμήθειας ορθοπεδικού υλικού στη Νευροχειρουργική και την Ορθοπεδική κλινική του Ιπποκράτειου Θεσσαλονίκης. Ζημία 803.803 ευρώ προκλήθηκε από τη χρήση μοσχευμάτων σπονδυλοδεσίας στο Νοσοκομείο Καβάλας.

 

Ο γενικός επιθεωρητής Υγείας σε σύσκεψη διοικητών των νοσοκομείων, η οποία έγινε παρουσία του υπουργού Υγείας κ. Ανδρέα Λοβέρδου, εξέφρασε τα παράπονά του στους διοικητές, λέγοντας ότι σε μία περίπτωση ενημέρωσαν διοικητή μεγάλου νοσοκομείου για υπόθεση, η οποία προκάλεσε οικονομική «αιμορραγία» ενός εκατομμυρίου. Ο διοικητής -είπε- δεν έκανε τίποτε, παρότι του παραδώσαμε το πόρισμα. Επανήλθαμε και διαπιστώσαμε ότι η ζημιά είχε πλέον φτάσει στα 2,5 εκατομμύρια. Ο κ. Λοβέρδος κάλεσε τους διοικητές να βάλουν τάξη στα οικονομικά των νοσοκομείων, λέγοντας ότι: «Είναι ειλικρινές να μας πει κάποιος έγκαιρα ότι δεν τα καταφέρνει. Είναι, όμως, επικίνδυνο να μας δίνει ψευδή στοιχεία», υπογράμμισε ο υπουργός Υγείας.

 

Στο www.iliatora.gr της 26/01/2011 διαβάζουμε: για πανάκριβες αμαξοστοιχίες που βρίσκονται στο έλεος των πλιατσικολόγων στο μηχανοστάσιο της Καλαμάτας. Για τεράστια χρηματικά ποσά για την τεχνική αναβάθμιση των σταθμών από Πάτρα μέχρι Καλαμάτα, οι οποίοι στη συνέχεια εγκαταλείφθηκαν στην τύχη τους, όπως τα πανάκριβα συστήματα έκδοσης εισιτηρίων που εγκαταστάθηκαν στους κεντρικούς σταθμούς από Πάτρα μέχρι Καλαμάτα και δεν λειτούργησαν ποτέ. Στον Πύργο Ηλείας ολοκληρώθηκε η κατασκευή ενός υπερσύγχρονου αμαξοστασίου όμως η γραμμή καταργήθηκε.

 

Σιδηροδρομικοί, ενεργοί πολίτες και τοπικοί φορείς καταγγείλουν αλλά ποιος ακούει;

 

Στο ηλεκτρονικό βήμα της 24.01.2011, διαβάζουμε πως ο Σύλλογος Φίλων Σιδηροδρόμου Μεσσηνίας (ΣΦΣΜ) αναφέρει: «εγκαταλείπεται στην τύχη του καινούργιο και πανάκριβο τροχαίο υλικό (μηχανές, βαγόνια, αυτοκινητάμαξες) καθώς και υποδομές, εγκαταστάσεις και μηχανήματα που απέκτησε το Μηχανοστάσιο τα τελευταία δύο χρόνια και δεν λειτούργησαν ποτέ». Σύγχρονες κλιματιζόμενες αυτοκινητάμαξες δηζελομηχανές, επιβατικά και εμπορικά βαγόνια, μουσειακοί συρμοί, βοηθητικά μηχανήματα, ανταλλακτικά παραμένουν χωρίς επαρκή φύλαξη. Πανάκριβες και ολοκαίνουριες εγκαταστάσεις όπως ένα σύγχρονο αυτόματο πλυντήριο, η υποδαπέδια πλύση οχημάτων, το κτίριο αποθήκευσης άμμου, οι εγκαταστάσεις του υποδαπέδιου τόρνου, ηλεκτρονική ζυγαριά οχημάτων, γερανοί ανύψωσης οχημάτων, αλλά και πολλά άλλα αποκτηθήκαν σχετικά πρόσφατα και δεν δούλεψαν ποτέ ή ελάχιστα.

 

Στην ηλεκτρονική έκδοση της ελευθεροτυπίας της 28/03/2011, διαβάζουμε: Τα 70 από τα 185 καινούργια βαγόνια που αγόρασε ο ΟΣΕ τα έτη 2004-2007 απαξιώνονται ακινητοποιημένα από διάφορες βλάβες, ενώ τουλάχιστον 30 παραμένουν σε αχρησία από βλάβες σε τουαλέτες. Τα νέα βαγόνια κόστισαν 1.200.000 ευρώ έκαστο αλλά μόνον τα 115 είναι ικανά να παράσχουν υπηρεσίες. Αλλά και δεν φυλάσσονται με ασφάλεια, χωρίς μια περίφραξη, απλώς ένας φύλακας κάθε400 μέτρα, χωρίς οπτική επαφή μεταξύ τους, χωρίς κανένα άλλο μέσο εποπτείας, με τις πόρτες των βαγονιών… ορθάνοιχτες, περιμένουν να φιλοξενήσουν στα βελούδινα καθίσματά τους περαστικούς και άστεγους της περιοχής. Στο ίδιο άρθρο διαβάζουμε ότι: το επιχειρησιακό σχέδιο, που εγκρίθηκε και υλοποιείται κάτω από το αυστηρό βλέμμα των οικονομικών επιτελείων, δεν επιτρέπει, από πλευράς κόστους, τη συντήρηση του συνόλου του ολοκαίνουργιου στόλου του ΟΣΕ, που πλήρωσε πανάκριβα (πάνω από 1,2 δισ. ευρώ!!) και από την άλλη πλευρά, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, δεν προβλέπει στα πλάνα της τη χρήση του συνόλου του τροχαίου υλικού, ακόμη και του ολοκαίνουργιου.

 

Στο ιστολόγιο http://stratilatis.blogspot.com της 10/04/2011 διαβάζουμε: Στο αμαξοστάσιο της ΕΘΕΛ στο Ελληνικό, «σκουριάζουν» τα τέσσερα πανάκριβα οχήματα τύπου VOLVO B9TL, που αγόρασε το ελληνικό κράτος για την αξιοποίησή τους στην τουριστική γραμμή ξενάγησης στο ιστορικό κέντρο, αξίας 1.666.000 ευρώ. Σύμφωνα με το άρθρο, το κόστος μεταφοράς των επιβατών στην παλιά γραμμή 400 του ΟΑΣΑ, ήταν 5 ευρώ, για μία ξενάγηση στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Σύμφωνα με τον οργανισμό, ήταν οικονομικά ασύμφορη και αυτός ήταν και ο λόγος κατάργησής της. Δεν έχουν όμως την ίδια άποψη, οι δύο ιδιωτικές εταιρείες που σήμερα έχουν αναλάβει τις ξεναγήσεις στην Αθήνα με ακριβώς ιδίου τύπου λεωφορεία, κάνοντας «χρυσές δουλειές» με τιμές εισιτηρίων 15 και 18 ευρώ αντίστοιχα, πραγματοποιούν τον γύρο του ιστορικού κέντρου καθημερινά, κάνοντας αυτό που θα έπρεπε να κάνει η ΕΘΕΛ, με τα λεωφορεία που τόσο ακριβά πλήρωσαν οι Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες.

– Γιατί τόσα χρόνια αφήνουν το πλιάτσικο στην υγεία να εξελίσσεται;

– Γιατί δεν αποκαθηλώνεται ένας διοικητής που εκ των πραγμάτων φαίνεται ανίκανος;

– Είναι στάση αυτή του υπουργού υγείας; Θα έπρεπε να έχει στείλει τον εν λόγο διοικητή στον εισαγγελέα. Αλλά πώς να το κάνεις σε ένα πιστό στέλεχος του ιδίου κόμματος;

– Ποιος τα σχεδιάζει όλα αυτά στον οσε;

– Ποιος σχεδιάζει αγορές και μετά τις ξεχνάει χωρίς να δίνει πουθενά λογαριασμό;

– Γιατί δεν απολογείται κανείς για όλο αυτό το κατασπαταλημένο χρήμα;

 

Ένα όργιο σπατάλης, αυθαιρεσίας και ατιμωρησίας και από την άλλη βγαίνει ο πρωθυπουργός μας και μιλάει για θυσίες που αφορούν όμως τους οικονομικά αδυνάμους. Απίστευτα πράγματα και το πιο απίστευτο είναι ότι ένας ολόκληρος λαός βρίσκεται σε ύπνωση, ένας υπερήφανος και καταπληκτικός λαός που απλά παρακολουθεί απαθής το οίκημα να καταρρέει και τους κυβερνώντες να το δουλεύουν κανονικά.

Βιβλιογραφία

Απίστευτες σπατάλες, στημένοι διαγωνισμοί, ψευδή στοιχεία στην Υγεία

www.imerisia.gr/article.asp?catid=12336&subid=2&pubid=93483157

22/1/2011

Πάρτι «τρωκτικών» στα νοσοκομεία

www.imerisia.gr/article.asp?catid=12333&subid=2&pubid=93457157

22/1/2011   

ΟΣΕ: Κάτοικοι, υπάλληλοι, φορείς καταγγέλλουν το φαγοπότι

www.iliatora.gr/news_details.php?id=3314

26/01/2011

Ρημάζουν σε αποθήκες της Καλαμάτας 12 υπερσύγχρονες Rail Bus

www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=380026&dt=24/01/2011

24 Ιανουαρίου 2011

70 ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ ΒΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΟΣΕ, ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΜΜΕΝΑ ΣΤΟΥ ΡΕΝΤΗ

36 εκατ. ευρώ στην τουαλέτα

www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=28/03/2011&id=262975

28 Μαρτίου 2011 

Στα αζήτητα σκουριάζουν λεωφορεία αξίας 1.666.000 ευρώ…

http://stratilatis.blogspot.com/2011/04/1666000.html 10 Απριλίου 2011

Ηθική παρακμή, μια κοινωνία σε αποσύνθεση

Τέλη Φεβρουαρίου, μια συνηθισμένη μέρα, τα κανάλια διακόπτουν την κανονική ροή του προγράμματος και κάνουν λόγο για δυο νεκρούς της ομάδας ΔΙΑΣ μετά από ενέδρα κακοποιών. Λύπη, οργή και ένα τεράστιο γιατί, όλα μαζί ανάμεικτα στο μυαλό των περισσοτέρων Ελλήνων. Ηθική παρακμή, μια κοινωνία σε αποσύνθεση και ανθρώπινες ζωές να χάνονται διαρκώς. Με άνεση κάποιος ή κάποιοι σηκώνουν το όπλο και αφαιρούν ανθρώπινες ζωές. Απέναντι νέοι άνθρωποι που πιθανότατα αφού απαλλάχθηκαν από το άγχος της ανεργίας στερήθηκαν το νήμα της ζωής τους νωρίς, απελπιστικά νωρίς. Η ζωή είναι ένα δώρο, γεμάτο χρώματα, αλλά και πινελιές στο άσπρο – μαύρο. Το ταξίδι έχει απ όλα, πόνο, χαρά, έρωτα, απογοήτευση, δημιουργία, οικογένεια και αν φτάσεις στα 44 έχεις κάνει πολλά απ αυτά. Στα 22 όμως τι έχεις προλάβει να κάνεις; Να ξενυχτήσεις μερικές εκατοντάδες βράδια σε μπαράκια;

 

Είναι φυσικό επακόλουθο η σημερινή κατάντια της ελληνικής κοινωνίας, με ένα νεκρό κάθε δεύτερη ημέρα από εγκληματική ενέργεια, στα πλαίσια μιας αναπόφευκτης εξέλιξης των κοινωνιών ανεξάρτητα από το πολιτικό και πολιτιστικό μοντέλο ή είναι το αφύσικο έκτρωμα μιας διακυβέρνησης συνυφασμένης με το πλιατσικολόγημα στο οποίο έχουν αποδοθεί οι φεουδάρχες με τους κοτζαμπάσηδες τα τελευταία 30-38 τριάντα χρόνια;

 

Αν οι κυβερνήτες κόπτονται για τον τόπο τότε η παιδεία, ο πολιτισμός και η απασχόληση θα είχαν εξ ορισμού περιορίσει την εγκληματικότητα και τέτοια φαινόμενα θα ήταν σπάνια όπως σπάνια θα ήταν τα τροχαία ατυχήματα με τους 1500 – και βάλε – νεκρούς κατ έτος, οι αρκετές φυλές του ίου των ανθρωπίνων θηλωμάτων (κονδυλώματα) με συνέπεια τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας, τα δυο και πλέον εκατομμύρια των Ελλήνων που παίρνουν ψυχοφάρμακα, η ηχορύπανση που σπάει τα νεύρα όλων μας καθημερινά, και τόσα άλλα. Η έλλειψη παιδείας, οι περιορισμένες (πιο σωστά ανύπαρκτες) δυνατότητες απασχόλησης, η ευκολία περιθωριοποίησης μιας κατηγορίας νέων παιδιών και η ανυπαρξία κοινωνικής μέριμνας για επανένταξη στον κοινωνικό ιστό αυτών των παιδιών οδηγούν στα γνωστά τραγικά αποτελέσματα. Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω αυτά τα παιδιά για την αποτρόπαια πράξη, αλλά όπως και να το κάνουμε έχουν ένα ελαφρυντικό.

 

Όμως οι προτεραιότητες – για τις κυβερνήσεις – είναι άλλες: Αγροτικές επιδοτήσεις, υπερτιμολογήσεις και μίζες στο ΕΣΥ, Εθνικό Κτηματολόγιο, TOR-M1, Η λεηλασία των ταμείων, ΑΡΙΑΔΝΗ, C4i, Απαλλαγές στράτευσης 2005-06 για πλούσιους επώνυμους και (υ)ιούς βουλευτών και ανώτερων αξιωματούχων, Siemens, Χρηματιστήριο, Δομημένα ομόλογα (2007), Βατοπέδι, γερμανικά υποβρύχια, άρματα μάχης, ανταλλακτικά οπλικών συστημάτων. Δεν είναι (στις προτεραιότητες) η εκπαίδευση και τα μέσα προστασίας των νέων παιδιών που εντάχθηκαν και υπηρετούν στην ΕΛ.ΑΣ.. Δεν είναι (στις προτεραιότητες) η φροντίδα για επανένταξη στον κοινωνικό ιστό για όλα εκείνα τα παιδιά ενός κατώτερου θεού. Μέσα στον πανικό της μίζας και της ρεμούλας ξέχασαν, αδιαφορήσαν εγκατέλειψαν όλα αυτά τα παιδιά. Όπως και πολλά αλλά παιδιά, αυτά που γεννήθηκαν από κατωτέρους θεούς και αν είναι δυνατόν να δικαιούται τις ίδιες ευκαιρίες με όλους τους άλλους.

 

Όχι μόνον ο πρωθυπουργός αλλά και η μεγάλη πλειονότητα των υπουργών μας και των σπανίως αξιοκρατικά επιλεγμένων υψηλόβαθμων στελεχών οργανισμών και ιδρυμάτων αποδεικνύονται για άλλη μια φορά «ολίγιστοι», πάρα πολύ λίγοι για τις περιστάσεις. Η αδιαφορία, η ανικανότητα και η απάτη τους έχουν εμποδίσει να χτίσουν, μεταξύ άλλων, μια ΕΛ.ΑΣ που να ανταποκρίνεται στο δύσκολο κάλεσμα των καιρών.  Έτσι, πρόδωσαν τον Γιώργο και τον Γιάννη, στέλνοντας τους βορά στην ζούγκλα των καιρών.

 

Οι χαμένες ψυχές των δυο αυτών παιδιών αλλά και οι πορνοκαταστάσεις στο Αβέρωφ και το Πολεμικό Μουσείο αλλά και οι αντιδράσεις από όλους εμάς είναι ακριβοδίκαιος δείκτης του πολιτισμού μας και του επιπέδου μας. Οι περισσότεροι παρακολουθούν με λαγνεία εκπομπές που προετοιμάζουν νέους ανθρώπους στους οποίους παγιώνεται η αντίληψη ότι η συγκεκαλυμμένη ομοφυλοφιλική συμπεριφορά και το ωραίο σώμα πουλάνε και πουλάνε πολύ.

 

Στην ιστοσελίδα  (//news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_1_14/02/2009_303500) το άρθρο που υπάρχει δίνει το στίγμα για την κατάσταση που επικρατεί στην ΕΛ.ΑΣ. Καμιά αξιολόγηση ικανοτήτων, μόνο πολιτικό μέσον, βραχύχρονη εκπαίδευση, λιγοστές βολές, σφαίρες με δικά τους χρήματα όπως και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Τα σεμινάρια για τους ολυμπιακούς αγώνες είναι πολύ υψηλού επιπέδου και μετά τους Ολυμπιακούς το τίποτα. Καμιά εκπαίδευση, καμία βολή αλλά και κανένα ψυχολογικό τεστ στα 19 χρόνια.

 

Και όχι μόνο αυτή η φωνή, ακόμα μια, Μια φωνή από την Ομάδα Δίας που δεν την άκουσε κανείς (http://greeknation.blogspot.com/2011/03/blog-post_6459.html, 01.032011), ορίστε ένα τμήμα, αυτής της φωνής: «ΥΠΗΡΕΤΩ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΔΙΑΣ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΜΕΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΕΡΙΚΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΟΛΜΟΥΝΕ ΝΑ ΠΟΥΝ…, ΦΟΒΟΥΜΕΝΟΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥΣ ΜΕ ΚΥΡΙΟ ΑΝΤΙΚΤΥΠΟ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΑΣ. ΜΑΣ ΕΠΙΛΕΞΑΝΕ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΝΑ ΕΡΩΤΗΘΟΥΜΕ ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΘΟΥΜΕ, ΜΕ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΟΔΗΓΗΣΗΣ ΜΗΧΑΝΗΣ, ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ. ΔΕΝ ΕΦΤΑΝΕ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑΜΕ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΟΥΜΕ ΚΡΑΝΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝΕ ΝΑ ΜΑΣ ΧΟΡΗΓΗΣΟΥΝΕ. Η ΑΓΟΡΑ ΕΝΟΣ ΜΕΤΡΙΟΥ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΚΡΑΝΟΥΣ ΣΤΟΙΧΙΖΕΙ ΠΕΡΙΠΟΥ 300-400 ΕΥΡΟ! ΚΑΙ ΡΩΤΑΩ ΤΩΡΑ ΕΓΩ, ΠΩΣ ΚΥΡΙΟΙ ΘΑ ΑΠΟΔΩΣΩ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΩ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΑΤΕ? ΜΕ ΡΩΤΗΣΑΤΕ ΑΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΩ ΜΙΑ ΜΗΧΑΝΗ ΣΕ ΡΥΘΜΟΥΣ ΚΑΤΑΔΙΩΞΗΣ? ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΩ ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΣΥΝΕΠΙΒΑΤΗΣ ΜΟΥ? ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΘΥΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΝ ΩΡΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ?

Και μετά έρχονται οι πολιτικοί οι οποίοι εκφράζουν τον αποτροπιασμό και τη θλίψη τους, όλοι απ όλα τα κόμματα. Αν αυτό δεν είναι εμπαιγμός και κοροϊδία τότε τι είναι; Και φυσικά μόλις ένας στους επτά αστυνομικούς ασχολείται με την αντιμετώπιση του εγκλήματος, ενώ οι υπόλοιποι υπηρετούν σε γραφεία και άλλες υπηρεσίες που ουδεμία ή ελάχιστη σχέση έχουν με τη δίωξη της εγκληματικότητας, σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύει ο «Τύπος της Κυριακής»

(www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=265754&cid=4, 7.02.2011).

 

Φυσικά υπάρχει και η άλλη εκδοχή, αυτή με τον UCK, όπου πολλά ακούγονται για κρησφύγετα και κρυπτές με οπλισμό από αυτούς που θεωρούν ότι αδικήθηκαν με το τέλος του Β παγκοσμίου πολέμου, τους τσάμηδες. Από όποια γωνία ή πλευρά και να το δεις η κεντρική ιδέα και το συμπέρασμα είναι ένα και το αυτό: η Ελλάδα είναι απροστάτευτη, ξέφραγο αμπέλι και ο μεγαλύτερος εχθρός της αυτή την στιγμή είναι εκ των έσω, αυτοί που την κυβερνούν.

 

Φάνης Α. Τσαπικούνης

Συγγραφέας

Πτυχιούχος Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου

Διδάκτορας Πανεπιστημίου Πατρών

tsapif@otenet.gr

Η μάστιγα των τόκων

Οι διαπλανητικές συγκρούσεις συμφερόντων, η ευρωπαϊκή διάσταση, οι τρόποι επίλυσης της κρίσης δανεισμού, η ανάγκη εξόφλησης του ελληνικού χρέους, τα προβλήματα της χώρας μας και η υποχρέωση προστασίας του πλούτου της

Βασίλης Βιλιάρδος

του Βασίλη Βιλιάρδου

  

“Ο καπιταλισμός είναι το μοναδικό διαθέσιμο σύστημα που μπορεί να λειτουργήσει, αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει ικανοποιητικά, χωρίς μία ισχυρή παρουσία της κυβέρνησης, η οποία αντιλαμβάνεται αφενός μεν ότι οφείλει να ανταγωνισθεί σε ένα όλο και πιο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, αφετέρου δε ότι επιβάλλεται να παρέχει γενναιόδωρα προγράμματα περίθαλψης και παιδείας, για τα θύματα της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης” (Keynes)  

  

Πληθωρισμός ή αποπληθωρισμός; Οι Η.Π.Α., έχοντας την «τραυματική» εμπειρία της Μεγάλης Ύφεσης του 1930 και επιλέγοντας μεταξύ δύο κακών το καλύτερο («το μη χείρον βέλτιστο»), συνηγορούν εμφανώς υπέρ του πληθωρισμού. Έτσι διοχετεύουν, με τη βοήθεια της Fed, τεράστιες ποσότητες χρήματος στις αγορές, χωρίς να υπολογίζουν τα εισοδηματικά ασθενή «στρώματα» των Πολιτών τους – πιστεύοντας ότι, μπορούν να ανταπεξέλθουν με τις πληθωριστικές «παρενέργειες», μεταξύ των οποίων με τις κοινωνικές αναταραχές. Άλλωστε, διαθέτοντας «μονοπωλιακά» το παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα ($), έχουν τη δυνατότητα να εξοφλούν εύκολα τις υποχρεώσεις τους, «τυπώνοντας» απλά καινούργιο χρήμα.   

  

Η Γερμανία, η οποία έχει «πληγεί» δύο φορές στην πρόσφατη ιστορία της από τον υπερπληθωρισμό, ο οποίος κατέστρεψε τόσο το νόμισμα, όσο και την κοινωνική συνοχή της (ενώ την οδήγησε, μεταξύ άλλων, στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο), τάσσεται χωρίς τον παραμικρό δισταγμό υπέρ του αποπληθωρισμού – υπέρ της διατήρησης καλύτερα ενός σταθερού, ελεγχόμενου επιπέδου τιμών της τάξης του 2%, το οποίο δεν «εκβάλλει» υποχρεωτικά στην ύφεση. Ακριβώς για το λόγο αυτό, επιλέγει μία οικονομική πολιτική λιτότητας, «επιβάλλοντας» στους «εταίρους» της ένα αυστηρό «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας», το οποίο συνδέει τους μισθούς με την παραγωγικότητα, καθώς επίσης τις κοινωνικές παροχές με τα «αποτελέσματα» των προϋπολογισμών τους – «αψηφώντας» επίσης τους Πολίτες.   

  

Από την άλλη πλευρά, οι πλεονασματικές χώρες και ειδικά αυτές που διαθέτουν υψηλές ιδιωτικές αποταμιεύσεις, όπως η Γερμανία, είναι προφανώς εναντίον του πληθωρισμού – ο οποίος μειώνει σημαντικά (ανάλογα με το ύψος του) την αξία των χρημάτων, ενώ περιορίζει ταυτόχρονα τα «πραγματικά» πλεονάσματα (πόσο μάλλον αφού, οι αυξημένες τιμές πώλησης, ακολουθούν συνήθως με καθυστέρηση τον πληθωρισμό). Κατ’ επέκταση, οι πλεονασματικές χώρες είναι υπέρ της αύξησης των βασικών επιτοκίων δανεισμού, τα οποία περιορίζουν τις πληθωριστικές πιέσεις – ενώ αυξάνουν τους «τοκογλυφικούς» τόκους των κεφαλαίων, γεγονός που επιδιώκουν ιδιαίτερα οι ιδιοκτήτες τους.     

   

Με τη σειρά τους οι ελλειμματικές χώρες, ιδιαίτερα αυτές που υποφέρουν από υψηλά δημόσια χρέη και ελλείμματα των προϋπολογισμών τους, όπως οι Η.Π.Α. (το έλλειμμα του προϋπολογισμού της υπερδύναμης ανήλθε στα 222 δις $ το Φεβρουάριο, ενώ οι καθαροί τόκοι εξυπηρέτησης του τεράστιου δημοσίου χρέους των Η.Π.Α. υπολογίζεται να τριπλασιαστούν – από 185 δις $ το 2010 στα 554 δις $ το 2015), τοποθετούνται υπέρ του πληθωρισμού, αφού μειώνει σταδιακά το πραγματικό χρέος, ενώ περιορίζει το «βάρος» των ελλειμμάτων, ως ποσοστό επί του πληθωριστικά αυξανόμενου ΑΕΠ κλπ. Επομένως, είναι υπέρ των χαμηλών επιτοκίων, αφού διαφορετικά απειλούνται από τους υψηλούς τόκους.

  

Πρόκειται λοιπόν για μία εμφανέστατη, στενή αλλά και ευρύτερη σύγκρουση συμφερόντων, η οποία αφορά αφενός μεν «εσωτερικά» τη δύση (ΕΕ, Η.Π.Α., Ιαπωνία), αφετέρου το σύνολο του πλανήτη. Ο Πίνακας Ι που ακολουθεί, στα αριστερά του οποίου εμφανίζονται οι σημαντικότερες πλεονασματικές χώρες, ενώ στα δεξιά οι ελλειμματικές, είναι χαρακτηριστικός, σε σχέση με τα δύο «αντίπαλα στρατόπεδα»:

  

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Πλεονασματικές – Ελλειμματικές χώρες σε δις $ – Εκτιμήσεις 2009

  

Α/Α	Χώρα	Ισοζύγιο	Α/Α	Χώρα	Ισοζύγιο
1	Κίνα	297,10	1	Η.Π.Α.	-419,90
2	Ιαπωνία	140,60	2	Ισπανία	-74,47
3	Γερμανία	135,10	3	Ιταλία	-66,57
4	Νορβηγία	55,32	4	Γαλλία	-56,13
5	Ρωσία	48,97	5	Καναδάς	-36,13
6	Ολλανδία	42,72	6	Ελλάδα	-34,30
7	Νότια Κορέα	42,67	7	Μ. Βρετανία	-32,68
8	Ταϊβάν	42,57	8	Ινδία	-31,54
9	Ελβετία	35,91	9	Αυστραλία	-29,89
10	Κουβέιτ	32,01	10	Βραζιλία	-24,30
11	Μαλαισία	30,46	11	Πορτογαλία	-23,38
12	Σουηδία	29,50	12	Ιράκ	-19,90
13	Σαουδική Αραβία	26,50	13	Τουρκία	-13,96
14	Σιγκαπούρη	25,35	14	Ν. Αφρική	-11.53
15	Χονγκ Κονγκ	18,40	15	Μεξικό	-10.12

Πηγή: The World Factbook

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος         

   

Ο τρίτος παράγοντας τώρα, ο οποίος «συμμετέχει» επίσης στη «σύγκρουση», είναι οι κυρίαρχοι κλάδοι των αντιμαχομένων οικονομιών. Η Γερμανία (όπως η Κίνα, αλλά και αρκετές άλλες χώρες), «υποστηρίζεται» κυρίως από τη βιομηχανία της – από την παραγωγή δηλαδή, η οποία είναι «υπεύθυνη» για την οικονομική της πρόοδο.

  

Αντίθετα, η οικονομία των Η.Π.Α. βασίζεται στο χρηματοπιστωτικό κλάδο, μέσω του οποίου επεκτείνεται «κυριαρχικά» σε όλες τις υπόλοιπες χώρες – επίσης στις αναπτυσσόμενες. Έχοντας δε εξελίξει τα μέγιστα το «χρηματοπιστωτικό θηρίο», πλαισιώνοντας το με πλήθος άλλους «οργανισμούς» (εταιρείες αξιολόγησης, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, επιφανείς οικονομολόγους, διεθνείς χρηματιστές, πανίσχυρα Hedge funds, μεγάλα συνταξιοδοτικά ταμεία κλπ), έχει τη δυνατότητα να επιτυγχάνει τεράστια κέρδη, τα οποία φυσικά μονοπωλούνται από τον πλούσιο ιδιωτικό της τομέα – το Καρτέλ και τη Wall Street.

  

Η Ιαπωνία τώρα ευρίσκεται κάπου ενδιάμεσα, αφού είναι πλεονασματική, έχοντας ταυτόχρονα υψηλότατο δημόσιο χρέος (πλησιάζει το 220% του ΑΕΠ της), αλλά και απίστευτα μεγάλες ιδιωτικές αποταμιεύσεις (τριπλάσιες σχεδόν του ΑΕΠ της) – ενώ στηρίζεται στη βιομηχανική παραγωγή, ιδιαίτερα δε στην υψηλή τεχνολογία. Ο πρόσφατος όμως σεισμός τεραστίου μεγέθους, φαίνεται ότι θα αποσταθεροποιήσει σε μεγάλο βαθμό την οικονομία της, ειδικά επειδή ο προϋπολογισμός της συνεχίζει να είναι ελλειμματικός (περί το 10%). Ας μην ξεχνάμε ότι, η προηγούμενη μεγάλη σεισμική καταστροφή στη χώρα (το 1995, ισχύος 7,3 ρίχτερ), κόστισε περί τα 110 δις € στην οικονομία της, η οποία συνεχίζει να πλήττεται από μία ύφεση (deflation) που έχει διαρκέσει πάνω από 20 χρόνια.       

  

Συνεχίζοντας, ένας τέταρτος ίσως συγκρουσιακός παράγοντας, ο οποίος όμως δεν βρίσκει αντιμέτωπη τη δύση μεταξύ της, είναι οι πρώτες ύλες και ειδικά η ενέργεια – όπου οι «αντίπαλοι» είναι η Ρωσία, η Βραζιλία (η Ν. Αμερική γενικότερα), το Ιράν, μέρος της Αφρικής, οι χώρες του κόλπου κλπ. Το ισχυρό νόμισμα στην προκειμένη περίπτωση, το οποίο όμως απαιτεί «αποπληθωριστικό» πλαίσιο (αύξηση επιτοκίων κλπ), είναι υπέρ των χωρών που δεν διαθέτουν ενεργειακό  πλούτο και εναντίον αυτών (Ασία) που στηρίζονται στις εξαγωγές απλών καταναλωτικών αγαθών – ενώ ο πληθωρισμός, ιδίως αυτός που επικεντρώνεται στις τιμές των τροφίμων, είναι καταστροφικός για τις φτωχές, αναπτυσσόμενες οικονομίες (Ασία, Αφρική κλπ), οι οποίες κινδυνεύουν σε μεγάλο βαθμό από «αποσταθεροποιητικές» εξεγέρσεις των πλειοψηφικά πεινασμένων Πολιτών τους.  

   

Φυσικά ο πληθωρισμός, ιδίως ο υπερπληθωρισμός, περιορίζοντας τα πραγματικά εισοδήματα και αυξάνοντας τις τιμές των προϊόντων, είναι «θανατηφόρος» για τα αδύναμα στρώματα του πληθυσμού οποιασδήποτε χώρας του πλανήτη (μισθωτούς, συνταξιούχους κλπ) – αφού τα πλουσιότερα τμήματα έχουν τη δυνατότητα να ισορροπήσουν τις όποιες απώλειες του, απολαμβάνοντας υψηλότερες αμοιβές, επενδύοντας τα χρήματα τους σωστά ή αυξάνοντας την κερδοφορία των επιχειρήσεων τους.  

 

Η παγκόσμια κατάσταση λοιπόν σήμερα, έτσι όπως διαμορφώνεται τουλάχιστον από τους παραπάνω παράγοντες, είναι μάλλον επικίνδυνα θολή – με τις όποιες προβλέψεις, σε σχέση με την εξέλιξη της, τουλάχιστον εξαιρετικά δύσκολες. Επομένως, η «ρητορική» ερώτηση, με την οποία ξεκινήσαμε το κείμενο μας, εάν δηλαδή βρεθούμε αντιμέτωποι τελικά με (υπερ)πληθωρισμό ή με αποπληθωρισμό, είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί – αφού εξαρτάται από πάρα πολλούς, αντικρουόμενους παράγοντες, καθώς επίσης από τις χώρες που τελικά θα επικρατήσουν.          

  

Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

  

Η κρίση στην Ευρώπη έχει αναμφίβολα «αναζωπυρωθεί». Εκτός αυτού, όλα όσα ισχύουν σε παγκόσμια κλίμακα, σε σχέση με τη σύγκρουση συμφερόντων των ελλειμματικών με τις πλεονασματικές χώρες, όσον αφορά τις επιλογές μεταξύ πληθωρισμού ή αποπληθωρισμού, το ύψος των επιτοκίων κλπ, ισχύουν προφανώς και για το εσωτερικό της Ευρώπης.

  

Περαιτέρω, η Ελλάδα είναι πολύ δύσκολο να αποφύγει τη στάση πληρωμών, διατηρώντας την ανεξαρτησία της, αφού δυστυχώς υποχρεώθηκε στην καταστροφική πολιτική του ΔΝΤ, ενώ έχασε την πρόσβαση της στις «αγορές» – χωρίς ουσιαστικό λόγο, αφού το συνολικό χρέος της είναι το μικρότερο στην Ευρωζώνη (μόλις 252% του ΑΕΠ της). Ο δανεισμός που απαιτείται, ύψους 22,54 δις € επί πλέον αυτών του μηχανισμού στήριξης, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί – με όλα όσα κάτι τέτοιο συνεπάγεται (αν και τελικά πιθανολογούμε ότι θα «βοηθήσει» η Γερμανία, έναντι πολλαπλών βέβαια ανταλλαγμάτων).

  

Επίσης είναι δύσκολο να επιτευχθεί η περαιτέρω μείωση του ελλείμματος, το οποίο «εκβάλει» στο χρέος, αφού οι τόκοι αυξάνονται (στα 16 δις € το 2011 – ήτοι στο 30% περίπου των εσόδων), ενώ τα έσοδα περιορίζονται, επειδή το ΑΕΠ μειώνεται λόγω των «υφεσιακών» ΔΝΤ-μέτρων που έχουν ληφθεί. Για παράδειγμα, επειδή τα έσοδα αντιστοιχούν στο 22% περίπου του ΑΕΠ, όταν το ΑΕΠ μειώνεται κατά 10 δις €, τα έσοδα περιορίζονται κατά 2,2 δις €. Επομένως, οι υψηλότεροι συντελεστές φορολόγησης (ΦΠΑ κλπ) δεν σημαίνουν αυτόματα την είσπραξη περισσοτέρων φόρων σε απόλυτα μεγέθη – αφού ο τζίρος της οικονομίας, το ΑΕΠ μας δηλαδή, μειώνεται.   

  

Τέλος οι δαπάνες, λόγω της μείωσης των μισθών, των συντάξεων κλπ, ουσιαστικά «αντισταθμίζονται», από τον περιορισμό της κατανάλωσης, καθώς επίσης από την ανεργία και τα αποτελέσματα της. Κατ’ επέκταση, δυστυχώς για τη χώρα μας, αλλά και για το ΔΝΤ, το οποίο «απειλείται» με ολοκληρωτική αποτυχία (με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να μην «ευοδωθούν» τα σχέδια των Η.Π.Α., όσον αφορά την «εισβολή» τους στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, δια μέσου της ελληνικής «κερκόπορτας»), η κατάσταση φαίνεται να επιδεινώνεται σε μεγάλο βαθμό. Ίσως για το λόγο αυτό έχασε τον αυτοέλεγχο του ο διευθύνων σύμβουλος του «ταμείου», βρίζοντας με έναν άθλιο τρόπο τη χώρα μας, τουλάχιστον εξευτελιστικό για τον ίδιο – εκτός εάν αποτελεί μέρος ενός «υπόγειου σεναρίου».        

  

Συνεχίζοντας, η Ιρλανδία δεν πρόκειται επίσης να αποφύγει το μοιραίο, παρά το ότι προσπαθεί με όλες τις δυνάμεις της – αρνούμενη υπερήφανα, ακόμη και στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής, να αποδεχθεί την ηγεμονία της Γερμανίας. Με συνολικό χρέος που υπερβαίνει το 700% του ΑΕΠ της, καθώς επίσης με τους Ισολογισμούς των τριών μεγαλύτερων τραπεζών της να ξεπερνούν το 200% του ΑΕΠ της, θεωρούμε μάλλον απίθανο να αρκεσθεί στα περίπου 85 δις € του μηχανισμού στήριξης – από τα οποία έχει η ίδια αναλάβει το 20%.

  

Σε αντίθεση με την Ελλάδα, η οποία «πλήττεται» από το δημόσιο χρέος, από τους τόκους του καλύτερα, η Ιρλανδία υποφέρει από το ιδιωτικό χρέος (τράπεζες), το οποίο μεταφέρεται δυστυχώς από την κυβέρνηση της, στο έλλειμμα  του προϋπολογισμού και από εκεί στο χρέος. Όταν αρχίσει δε να εφαρμόζεται και στην Ιρλανδία η «υφεσιακή» πολιτική του ΔΝΤ, παρά τις όποιες αντιρρήσεις της νέας κυβέρνησης της, η οποία διαδέχθηκε αυτήν που ουσιαστικά άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στους συνδίκους του διαβόλου, τα δεδομένα της οικονομίας της προφανώς θα επιδεινωθούν πολύ περισσότερο.         

  

Όσον αφορά την Πορτογαλία, φαίνεται ότι τελικά θα υποκύψει με τη σειρά της, παρά το ότι το δημόσιο χρέος της υπολογίζεται στο 85% του ΑΕΠ της το 2010. Το συνολικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό, υπερβαίνει το 323% το ΑΕΠ της, ενώ το έλλειμμα του προϋπολογισμού της το 2010 διαμορφώθηκε μεν στο 7,3% του ΑΕΠ (από 9,4% το 2009), αλλά με τη βοήθεια της «δημιουργικής λογιστικής» – αφού οι συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις της μεγάλης εταιρείας τηλεπικοινωνιών (Portugal Telekom), ύψους περί τα 2 δις €, «μεταφέρθηκαν».

  

Το γεγονός αυτό συνετέλεσε στην (τεχνητή) αύξηση των κρατικών εσόδων κατά 1,1% του ΑΕΠ, με την ανάλογη «πλασματική» μείωση του ελλείμματος. Η ανακάλυψη της συγκεκριμένης «εξαπάτησης» έγινε από την J.P. Morgan, η οποία προφανώς θα επιθυμούσε να βοηθήσει τους «συναδέλφους» της πραιτοριανούς των τοκογλύφων, το ΔΝΤ δηλαδή, να εισβάλλουν ανενόχλητοι στην τρίτη χώρα της Ευρωζώνης.      

  

Εκτός αυτού, παρά το ότι η κυβέρνηση της Πορτογαλίας ισχυρίζεται ότι θα επιτευχθεί ανάπτυξη, η κεντρική τράπεζα της χώρας προβλέπει ύφεση της τάξης του 1,3% του ΑΕΠ – με αποτέλεσμα την αδυναμία περιορισμού των ελλειμμάτων. Τέλος, τα υψηλά επιτόκια του νέου δανεισμού της χώρας από τις «αγορές» (5,99% την τελευταία φορά, για δάνειο ύψους 1 δις € μόλις), δεν επιτρέπουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.    

  

Η Ισπανία τώρα υποτιμήθηκε από την Moody’s, κυρίως λόγω του ότι η εταιρεία αξιολόγησης προέβλεψε πως η διάσωση των τοπικών τραπεζών της θα κοστίσει πολύ περισσότερο, από τα 20 δις € που ισχυρίζεται η κυβέρνηση της (κατά την Moody’s το κόστος θα ανέλθει στα 40-50 δις €, τα οποία θα μπορούσαν να αυξηθούν στα 110-120 δις €). Παράλληλα, η ανεργία (20%) συνεχίζει να μαστίζει τη χώρα, όπως επίσης η κρίση στον κλάδο των ακινήτων, η οποία έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις. Παρά το ότι λοιπόν η ΕΚΤ προσπαθεί να διατηρήσει έξω από την κρίση την Ισπανία (άρθρο μας), ισχυριζόμενη ότι έχει λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, η κατάσταση της τέταρτης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωζώνης είναι εξαιρετικά κρίσιμη.

  

Εμείς τουλάχιστον θεωρούμε αρκετά επικίνδυνη και την Ιταλία η οποία, με δημόσιο χρέος που υπερβαίνει το 120% του ΑΕΠ της (συνολικό 315%), με πολιτικά προβλήματα, καθώς επίσης με έντονες «συνέπειες» από την αναταραχή στη Λιβύη (εισαγωγές πετρελαίου, επενδύσεις, μεταναστευτικό), δεν είναι σε τόσο καλή οικονομική θέση, όσο μας παρουσιάζεται.   

  

Συμπερασματικά λοιπόν, έχουν συσσωρευτεί αρκετά γκρίζα σύννεφα στον  ουρανό της Ευρωζώνης, τα οποία είναι πολύ δύσκολο να μην προκαλέσουν μία καταστροφική καταιγίδα – ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε την εξαιρετικά δύσκολη θέση, στην οποία ευρίσκεται η ΕΚΤ, έχοντας αγοράσει αρκετά ομόλογα των «προβληματικών» χωρών της ένωσης. Επίσης, τη θέση εκείνων των ασφαλιστικών εταιρειών, οι οποίες ασφαλίζουν τα δημόσια ομόλογα (CDS), όπως για παράδειγμα η αμερικανική AIG. Μία ενδεχόμενη στάση πληρωμών κάποιας χώρας, θα πυροδοτούσε αναμφίβολα μία ασφαλιστική βόμβα μεγατόνων, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το σύστημα. 

  

ΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΕΠΙΛΥΣΗΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΧΡΕΟΥΣ   

  

Συνεχίζοντας, θεωρείται ότι υπάρχουν δύο μόνο τρόποι για να επιλυθεί μία κρίση χρέους αυτού του μεγέθους: Η διαγραφή χρέους ή/και η διάσωση (bailout). Αντίθετα, η κεφαλαιακή ενίσχυση των ελλειμματικών χωρών, δια μέσου της μεταφοράς (transfer union) κεφαλαίων από τις πλεονασματικές (άρθρο μας) δεν συζητείται, ενώ θα μπορούσε να είναι το επακόλουθο της πολιτικής ένωσης της Ευρωζώνης, στα πλαίσια της δημιουργίας των  Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης. 

  

Η διάσωση τώρα μίας χώρας, προϋποθέτει την αύξηση του ποσού που έχει εγκριθεί στο μηχανισμό σταθερότητας EFSF (φαίνεται ότι αποφασίσθηκε ήδη), καθώς επίσης τη διεύρυνση των «πρωτοβουλιών» του – έτσι ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί σε όλα τα πιθανά ενδεχόμενα. Εάν ο μηχανισμός αγόραζε τότε ομόλογα δημοσίου στην πρωτογενή αγορά (επίσης συμφωνήθηκε), θα μπορούσε να βοηθήσει τις αδύναμες χώρες να επανέλθουν στις αγορές, χωρίς το φόβο των υψηλών επιτοκίων. Σε συνδυασμό δε με την «εθελούσια» διαγραφή μέρους των χρεών, με τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, θα μπορούσε ένας τέτοιος μηχανισμός να δημιουργήσει ξανά βιώσιμες συνθήκες εντός της Ευρωζώνης. Ταυτόχρονα θα μπορούσε να σταθεροποιήσει εκείνες τις χώρες, οι οποίες κινδυνεύουν από ενδεχόμενες διαγραφές χρεών των υπολοίπων (αλυσιδωτή αντίδραση), χωρίς να έχουν οι ίδιες ευθύνη.

  

Η διάσωση αυτής της μορφής θα ήταν ασφαλώς συνδεδεμένη με διάφορες, φυσικά αυστηρές αλλά μη «υφεσιακές» και δίκαιες προϋποθέσεις, για τις χώρες που θα έκαναν «χρήση» της – χωρίς όμως τη συμμετοχή του ΔΝΤ, το οποίο εξυπηρετεί άλλου είδους σκοπιμότητες (τους τοκογλύφους και το Καρτέλ). Έτσι, θα μπορούσε να επιτευχθεί η πραγματική εξυγίανση των ελλειμματικών χωρών της Ευρωζώνης, η οποία είναι αδύνατον να επιτευχθεί με τις μεθόδους του ΔΝΤ και χωρίς τη στήριξη του μηχανισμού σταθερότητας.

  

Εάν όμως κάτι τέτοιο δεν συμβεί, αν και φαίνεται ότι έχει πλέον αποφασισθεί σε γενικές γραμμές, τότε είναι πολύ πιθανόν να αναγκασθούν κάποιες χώρες να κηρύξουν μονομερώς στάση πληρωμών – οπότε αρκετές από τις υπόλοιπες θα αναγκασθούν να διαθέσουν τα ίδια ή και περισσότερα χρήματα για τη διάσωση των τραπεζών τους. Εκτός αυτού, το Ευρώ μάλλον θα κατέρρεε και η Ευρωζώνη πιθανότατα θα διαλυόταν, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το σύνολο των κρατών της – ειδικά για τη Γερμανία, η οποία εξάγει σχεδόν το 75% των προϊόντων της στην ΕΕ, σε σταθερούς «πελάτες» και χωρίς να αντιμετωπίζει συναλλαγματικά προβλήματα (άνοδο της αξίας του νομίσματος, εφόσον δεν θα ήταν κοινό κλπ).  

  

Η ΕΞΟΦΛΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

  

Όπως έχουμε αναφέρει στο παρελθόν, το νούμερο ένα πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το έλλειμμα, αλλά ούτε και το χρέος – αυτού καθεαυτού. Το πρόβλημα της χώρας μας, όπως και πολλών άλλων υπερχρεωμένων κρατών (επιχειρήσεων και νοικοκυριών επίσης), είναι οι τόκοι – έτσι όπως διαμορφώνονται από τα τοκογλυφικά επιτόκια των αγορών, τα οποία ουσιαστικά προσδιορίζονται από το Βατικανό του Κεφαλαίου: την τράπεζα διεθνών διακανονισμών, την οποία έχουμε αναλύσει διεξοδικά. Ο Πίνακας ΙΙ είναι χαρακτηριστικός:

 

 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Μεγέθη κρατικού προϋπολογισμού σε εκ. €

 

Έτη	2007	2008	2009	2010	2011
Τόκοι	9.791	11.207	12.325	13.223	15.920
Χρεολύσια	22.544	26.246	29.135	19.549	28.130

Πηγή: Τράπεζα της Ελλάδος / Νομισματική Πολιτική 2010 – 2011

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

 

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα ΙΙ, οι τόκοι το 2011 θα είναι κατά 6,2 δις € υψηλότεροι, σε σχέση με το 2007 – ενώ θα συνεχίσουν να αυξάνονται ακόμη περισσότερο, επιδεινώνοντας διαρκώς τη θέση μας. Ουσιαστικά, εάν υπολογίσουμε ένα μέσο επιτόκιο δανεισμού ύψους 5% ετήσια, αυτό σημαίνει ότι σε 20 περίπου έτη πληρώνεται ολόκληρο το δημόσιο χρέος (κεφάλαιο), το οποίο όμως συνεχίζουμε να χρωστάμε εξ ολοκλήρου.

   

Το ίδιο συμβαίνει με τις επιχειρήσεις, οι οποίες επιβαρύνονται με υψηλότερα επιτόκια, καθώς επίσης με τα νοικοκυριά (ιδιώτες), τα οποία πολλές φορές (πιστωτικές κάρτες) χρεώνονται με επιτόκια της τάξης του 20% – γεγονός που σημαίνει ότι, σε  5 χρόνια οι τράπεζες εισπράττουν το σύνολο του δανείου τους, δια μέσου των τόκων, ενώ τα νοικοκυριά συνεχίζουν να το οφείλουν.      

  

Κατά την άποψη μας λοιπόν, η λύση που οφείλουμε να επιδιώξουμε δεν είναι άλλη, από την «εκδίωξη» του ΔΝΤ και την αποπληρωμή, την ολοσχερή εξόφληση δηλαδή του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας μας σε 40 ισόποσες ετήσιες δόσεις, με επιτόκιο ίσο με αυτό που δανείζονται οι τράπεζες (με το βασικό της ΕΚΤ, το οποίο σήμερα ανέρχεται στο 1%) – παραμένοντας «έντιμοι» και χωρίς να ζητήσουμε την παραμικρή διαγραφή (haircut).    

  

Στην περίπτωση αυτή, οι ετήσιοι τόκοι για το σύνολο των χρεών μας (περί τα 340 δις €, εκ των οποίων τα 100 δις € ανήκουν σε Έλληνες – τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, αμοιβαία, ιδιώτες), θα ήταν περίπου 3,4 δις € το πρώτο έτος (μειούμενοι στη συνέχεια), ενώ τα χρεολύσια 8,5 δις € το χρόνο – συνολικά λοιπόν 11,9 δις €. Ο Πίνακας ΙΙΙ που ακολουθεί είναι επιβοηθητικός:

  

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙΙ: Χρηματοδοτικές ανάγκες κρατικού προϋπολογισμού 2011 σε εκ. €

 

Έλλειμμα κρατικού προϋπολογισμού	20.857
Χρηματοδότηση φορέων με ειδικά ομόλογα	420
Ταμείο χρηματοπιστωτικής σταθερότητας	2.000
Συμμετοχή σε αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου τραπεζών κλπ	51
Χρεολύσια μεσομακροπρόθεσμου χρέους	28.130
Πρόβλεψη εξόφλησης βραχυπρόθεσμου χρέους	18.000
Σύνολο χρηματοδοτικών αναγκών	69.458
Χρηματοδότηση από
Ομόλογα Ελληνικού Δημοσίου	420
Μηχανισμό Στήριξης*	46.500
Νέος δανεισμός από τις «αγορές»	22.538
Σύνολο δανεισμού	69.458

* Ουσιαστικά είναι 40 δις €, όπως στον Πίνακα Ι. Διαμορφώθηκαν στα 46,5 δις € επειδή λάβαμε καθυστερημένα τη δόση από την ΕΕ, τον Ιανουάριο του 2011.

Πηγή: Προϋπολογισμός 2011, σελίδα 74

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

  

Εάν από το προϋπολογιζόμενο έλλειμμα του 2011, το οποίο εμφανίζεται στον Πίνακα ΙΙΙ (20,857 δις €), αφαιρέσουμε τους τόκους (15,92 δις €) και προσθέσουμε τα «νέα τοκοχρεολύσια» (11,9 δις €), το συνολικό ποσόν που θα απέμενε για χρηματοδότηση θα ήταν 16,837 δις € συν περίπου 2,5 δις € (ταμείο σταθερότητας κλπ) – οπότε γύρω στα 19,34 δις € (το έλλειμμα του 2011 θα διαμορφωνόταν στα 8,34 δις € σαν αποτέλεσμα των χαμηλότερων τόκων, ή στο 3,65% του προϋπολογιζόμενου ΑΕΠ των 228.408 εκ. € για το 2011).

  

Αυτά τα 19,34 δις € θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν με την έκδοση Εθνικών ομολόγων σε ετήσια βάση (εσωτερικός δανεισμός), έως εκείνο το χρονικό σημείο που θα καλύπτονταν από τα πλεονάσματα του προϋπολογισμού (σωστή αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, μείωση των περιττών κρατικών δαπανών, φορολόγηση των «εμπορικών» πολυεθνικών επί του τζίρου κλπ) – κάτι που θα μπορούσε να επιτευχθεί, εάν βέβαια επανερχόταν η αισιοδοξία στην Ελλάδα, μέσα από την προοπτική για το μέλλον (εξόφληση του χρέους σε 40 έτη, με 1%), καθώς επίσης εάν κέρδιζε η Πολιτεία την εμπιστοσύνη των Πολιτών της.

  

Στην περίπτωση δε των εθνικών ομολόγων, οι όποιοι τόκοι θα παρέμεναν εντός της Ελλάδας, οδηγούμενοι στις επενδύσεις ή στην κατανάλωση – γεγονός που σημαίνει ότι, αφενός μεν θα αυξανόταν το ΑΕΠ μας, αφετέρου ένα μέρος τους θα επέστρεφε ξανά στο δημόσιο. Επομένως, η ωφέλεια για την Ελλάδα θα ήταν πολλαπλή ενώ, στην αντίθετη περίπτωση (δανεισμός από ξένους), η ζημία είναι πολλαπλή, παράλληλα με τις αρνητικές εξαρτήσεις, καθώς επίσης με τους κινδύνους για την εθνική μας κυριαρχία.       

  

Ειδικά όσον αφορά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής, όπου η Γερμανία φαίνεται να συναίνεσε στη μείωση του επιτοκίου κατά 1%, μόνο για τα 110 δις € του δανείου μας από το μηχανισμό, υπό την προϋπόθεση της εκποίησης δημόσιας περιουσίας ύψους 50 δις € (!), η ανάγκη «απεξάρτησης» μας από το «άρμα» της, το οποίο ανήκει φυσικά στο διεθνές Καρτέλ, είναι κάτι παραπάνω από επιτακτική.

  

Άλλωστε, υπάρχει και μία δεύτερη, εναλλακτική λύση, την οποία έχουμε αναλύσει σε προηγούμενο άρθρο μας: ο μηδενισμός του χρέους. Προφανώς υπάρχουν πολλές άλλες ακόμη, οι οποίες δεν μεταθέτουν το πρόβλημα επαυξημένο στο μέλλον, αλλά το επιλύουν ριζικά στο παρόν. Σε κάθε περίπτωση, όταν μία οικονομία επιβαρύνεται με επιτόκια που υπερβαίνουν το ρυθμό ανάπτυξης της, η αύξηση των χρεών της δεν είναι δυνατόν να αποφευχθεί.        

  

Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΩΝ ΤΟΚΩΝ  

  

Οι τόκοι, στην ευρύτερη έννοια τους, είναι «μακράν» το σημαντικότερο πρόβλημα της Ελλάδας – ταυτόχρονα, η «κακοδιαχείριση» επιτοκίων και χρεών, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα της «φυλής» μας (σε πλήρη αντίθεση με τους Εβραίους). Στους τόκους κυρίως οφείλεται το συνεχές άγχος των Ελλήνων, καθώς επίσης η κακή ποιότητα ζωής στην Ελλάδα – χωρίς φυσικά να υποτιμούμε την απίστευτη διαφθορά του συνολικού σχεδόν πολιτικού μας συστήματος (πάντοτε με φωτεινές εξαιρέσεις), την καταστροφική γραφειοκρατία, την προχειρότητα, τα προβλήματα στην ίδρυση, λειτουργία και κλείσιμο των επιχειρήσεων, όπως και πολλά άλλα  

  

Ειδικότερα, αρκετοί Πολίτες της χώρας μας, ιδιαίτερα το δημόσιο, καθώς  επίσης οι πάσης φύσεως μικρομεσαίες επιχειρήσεις, είναι ουσιαστικά θύματα των τόκων – συνήθως με δική τους υπαιτιότητα. Η αιτία είναι το ότι, έχουν συνηθίσει αφενός μεν να δανείζονται αλόγιστα, χωρίς να διαπραγματεύονται καν τα επιτόκια, αφετέρου να μην εξοφλούν σωστά τις υποχρεώσεις τους – καθώς επίσης να μην διαχειρίζονται ορθολογικά τις «μετρητοίς» πληρωμές τους, απαιτώντας λογικές εκπτώσεις (εντελώς αντίθετα από αυτά που συμβαίνουν στη Γερμανία).  

  

Άμεσα (επιτόκια) ή έμμεσα (τιμές αγοράς) λοιπόν, αρκετοί Έλληνες επιβαρύνονται με τεράστιους τόκους, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ξεχρεώσουν σχεδόν ποτέ τα δάνεια τους – ή να μην καλυτερεύουν, όσο αξίζουν, την ποιότητα ζωής τους, παρά το ότι εργάζονται πολύ περισσότερο, από όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.

  

Για παράδειγμα, επειδή το Ελληνικό Δημόσιο αργεί συστηματικά να πληρώσει τους προμηθευτές του, χρεώνεται με σημαντικά υψηλότερες τιμές τα προϊόντα που αγοράζει – ειδικά τα φάρμακα και τον εξοπλισμό. Οι υψηλότερες αυτές τιμές (πολλές φορές υπερδιπλάσιες) είναι ουσιαστικά τόκοι, οι οποίοι πολύ συχνά αντιπροσωπεύουν ετήσια επιτόκια της τάξης του 100%. Αυτό σημαίνει ότι, κάθε χρόνο εξοφλείται το κεφάλαιο μέσω των τόκων, ενώ το δημόσιο συνεχίζει να το χρωστάει, επιβαρύνοντας, δυσανάλογα και αδικαιολόγητα, τις δαπάνες του προϋπολογισμού. Το ίδιο συμβαίνει φυσικά και με πολλές μεγάλες ή μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καθώς επίσης με αρκετούς καταναλωτές.

  

Από την άλλη πλευρά, αρκεί να αναφέρουμε ότι, η καθυστέρηση μίας δόσης προς το δημόσιο χρεώνεται έως και 1,5% μηνιαία (18% επιτόκιο – εξόφληση σε πέντε χρόνια του κεφαλαίου μέσω των τόκων, το οποίο συνεχίζουμε να χρωστάμε), για να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος – το οποίο επεκτείνεται στα επιτόκια υπερημερίας κλπ, ειδικά αυτά των πιστωτικών καρτών, τα οποία είναι τουλάχιστον εγκληματικά.

  

Φυσικά, όσον αφορά το δημόσιο, η καθυστέρηση των πληρωμών, εκτός του ότι προκαλεί τη δυσανάλογη αύξηση των τιμών αγοράς του, «προσελκύει» παράλληλα τη διαφθορά – η οποία επιδεινώνει ακόμη περισσότερο το κόστος του. Το γεγονός αυτό είναι απόλυτα γνωστό στους αρχιερείς των διαφθορέων, στη γερμανική βιομηχανία, η οποία εκμεταλλεύεται τα μέγιστα την απίστευτη ανοησία της χώρας μας. Επίσης στις τράπεζες, οι οποίες απομυζούν στην κυριολεξία τους Έλληνες οφειλέτες, «διατηρώντας» τους πάντοτε χρεωμένους.

  

Στο συγκεκριμένο πρόβλημα θα έπρεπε ίσως να επικεντρωθούν οι προσπάθειες της Πολιτείας, επειδή η επίλυση του θα ήταν πιθανότατα το έναυσμα που χρειάζεται η χώρα μας, για να ξεφύγει από την ύφεση και να οδηγηθεί στην ανάπτυξη. Κατά την άποψη μας, εάν τοποθετούνταν όρια στα επιτόκια των τραπεζών, παράλληλα με τη διαγραφή τόκων των καταναλωτών ή των επιχειρήσεων, οι οποίες αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, θα δημιουργούνταν πολύ γρήγορα εκείνες οι προϋποθέσεις, τις οποίες χρειάζεται η Ελλάδα για να αναπτυχθεί ορθολογικά (κάτι που όμως πολύ δύσκολα θα μπορούσε να επιτευχθεί από κόμματα, τα οποία χρωστούν τα ίδια δεκάδες εκατομμυρίων στις τράπεζες, με αποτέλεσμα να υπακούουν στις «εντολές» τους).   

  

ΕΠΙΛΟΓΟΣ 

  

Όπως έχουμε επανειλημμένα αναφέρει, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οικονομικό, αλλά πολιτισμικό. Ουσιαστικά ζούμε σε μία πανέμορφη, πάμπλουτη χώρα, την οποία δυστυχώς δεν εκτιμούμε όσο πρέπει και δεν προστατεύουμε όσο θα μπορούσαμε. Η πατρίδα μας, εκτός του ότι έχει το μικρότερο συνολικό χρέος σε όλη την Ευρώπη, με υγιείς τράπεζες και με μη προβληματική αγορά ακινήτων, διαθέτει σημαντικότατη ακίνητη περιουσία, καθώς επίσης αρκετές δημόσιες, κοινωφελείς και άλλες επιχειρήσεις – ενώ πολλές δυτικές χώρες, χωρίς να εξαιρούνται η Γερμανία και η Μ. Βρετανία, έχουν «ξεπουληθεί», ανήκοντας στην κυριολεξία στους φοροφυγάδες του Καρτέλ.   

  

Δυστυχώς, επειδή η Ελλάδα είναι πάμπλουτη, υποφέροντας παράλληλα από μία άνευ προηγουμένου κακοδιαχείριση των οικονομικών της, από τις κυβερνήσεις των τελευταίων τριάντα ετών (από την ολλανδική νόσο επίσης), ευρίσκεται στην κυριολεξία στο μάτι του κυκλώνα – με τους «υπηρέτες» των αγορών στις Η.Π.Α., στη Γερμανία κλπ, να κάνουν ότι μπορούν για να λεηλατήσουν τον πλούτο της (επιχειρήσεις και ακίνητη περιουσία, ιδιώτες και δημόσιο).  

  

Σε αυτούς οι οποίοι ισχυρίζονται ότι δεν παράγουμε τίποτα, ίσως αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι, η αξία ενός παραδεισένιου νησιού μας, όπως για παράδειγμα της Μυκόνου ή της Κέρκυρας, υπερβαίνει την αξία πολλών μαζί βιομηχανικών μονάδων – ενώ ουσιαστικά οι Έλληνες αντιπαθούν τη βιομηχανία, επιλέγοντας αντί αυτής το φυσικό περιβάλλον (χωρίς να σημαίνει ότι, δεν πρέπει να δραστηριοποιηθούμε περισσότερο στην παραγωγή προϊόντων). Επίσης ότι, διαθέτουμε την νούμερο ένα ναυτιλία στον κόσμο, παρά το ότι ο πληθυσμός μας δεν υπερβαίνει τα 11 εκατομμύρια.  

  

Ανεξάρτητα όμως από τη συγκεκριμένη διαπίστωση, οφείλουμε κατά την άποψη μας να αλλάξουμε αμέσως τρόπο ζωής – διαχειριζόμενοι σωστά τα οικονομικά μας και ελέγχοντας ενεργητικά την Πολιτεία (άμεση δημοκρατία), αλλά και τα ΜΜΕ, εάν δεν θέλουμε να χρεοκοπήσουμε χωρίς λόγο ή να γίνουμε προτεκτοράτο ενός οποιουδήποτε άλλου κράτους. Ειδικά όσον αφορά τα σημερινά προβλήματα μας, επιθυμούμε να τονίσουμε ακόμη μία φορά ότι, πρέπει να επιδιώξουμε την ολοκληρωτική εξόφληση του δημοσίου χρέους μας με ετήσιες, εφικτές και μακροπρόθεσμε δόσεις, με το ελάχιστο δυνατόν επιτόκιο.

  

Ολοκληρώνοντας, ίσως η παρούσα κρίση να μας αναγκάσει να μάθουμε να εκτιμάμε και να προστατεύουμε αυτόν τον παράδεισο που μας προσφέρθηκε, καθώς επίσης τη Δημοκρατία μας – η οποία, αν και δύσκολη στη λειτουργία της, πράγματι αρκετά προβληματική, είναι κατά πολύ προτιμότερη και ασύγκριτα πιο ανθρώπινη, από τον απολυταρχικό καπιταλισμό της Ασίας και το μονοπωλιακό της «δύσης».

 

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 12. Μαρτίου 2011

viliardos@kbanalysis.com      

 

Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου

 

Αναδημοσίευση απο το http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2305.aspx 

http://www.berlin-athen.eu/index.php?id=205&tx_ttnews%5btt_news%5d=1972&tx_ttnews%5bbackPid%5d=78&swb=a2149&cHash=8af854a6449e2779a6fc4ce1d339f8e6

Η γενοκτονία των Ελλήνων

Του Άγη Βερούτη Το δικαίωμα στη ζωή είναι o ακρογωνιαίος λίθος του μοντέρνου ανθρώπινου πολιτισμού από τη σύνταξη της Magna Carta και αργότερα τις αρχές του Διαφωτισμού. Μαζί με το δικαίωμα στην ελευθερία καθορίζουν το μοντέρνο πολιτισμικό πλαίσιο, ανεξάρτητα αν μιλάμε για μοναρχία, δημοκρατικό ή φιλελεύθερο πολίτευμα, σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό σύστημα ή θεοκρατικό σχήμα. Το αναπαραγωγικό δικαίωμα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δικαιώματος στη ζωή.  Άνθρωποι που βρίσκονται σε ηλικία τεκνοποίησης πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να τεκνοποιήσουν απρόσκοπτα χωρίς καθεστωτικά εμπόδια. Η κοινωνία έχει χρέος να μην τους βάζει εμπόδια που να διακυβεύουν το δικαίωμα αυτό. Όταν μάλιστα έχει τη δυνατότητα, η κοινωνία θα πρέπει να τους συνδράμει, όπως στη Γερμανία οι μητέρες λαμβάνουν επίδομα τέκνων από το κράτος, και δεν το φορτώνουν στον ιδιώτη εργοδότη ή όπως συχνά συμβαίνει εδώ στον “κόκκορα”.   Κοινωνίες όπου το αναπαραγωγικό δικαίωμα δεν αναγνωρίζεται ως πρωταρχικό, όπως η άρρωστη δική μας κοινωνία, μαστίζονται από υπογεννητικότητα και γήρανση του πληθυσμού.  Οι νέοι άνθρωποι εξαναγκάζονται με οικονομικό αποκλεισμό, απαξίωση και φορο-αφαίμαξη, να απέχουν από την τεκνοποίηση. Το καθεστώς επιβάλλει ένα υπερβολικό κόστος ζωής που, με τους πάσης φύσεως μη παραγωγικούς άμεσους και έμμεσους φόρους, μαζεύουν από την κοινωνία και μετά μοιράζουν στα “δικά τους παιδιά” και στον εαυτό τους οι κυβερνώντες. Οι νέοι άνθρωποι περιμένουν να φτάσουν στα 40 τους για να ξεκινήσουν να κάνουν παιδιά διότι ο πλούτος που δημιουργούν με την εργασία τους απαλλοτριώνεται για τη σίτιση κομματικών μισθοφορικών στρατών και εγκάθετων “επιχειρηματιών”. Η μη παραγωγική φορολόγηση έγκειται στο ότι ο Έλληνας πληρώνει πανάκριβα για κρατική παιδεία, αλλά η κρατική παιδεία είναι ανεπαρκής με αποτέλεσμα να πρέπει να πληρώσει και φροντιστήρια. Ο Έλληνας πληρώνει πανάκριβα για κρατική υγεία, ενώ όταν αρρωστήσει πρέπει να πληρώσει πάλι τον δημόσιο υπάλληλο “γιατρό” με φακελάκι προκειμένου να μη τον αφήσει να ξεψυχήσει σε κάποιο διάδρομο. Πληρώνει πανάκριβα τα καύσιμα και τα τέλη κυκλοφορίας, ενώ όταν πρέπει να χρησιμοποιήσει κάποιο δρόμο πρέπει να ξαναπληρώσει πανάκριβα διόδια. Πληρώνει τον υψηλότερο ΦΠΑ στην Ευρωζώνη για τη διατήρηση του γιγαντιαίου δημοσίου τομέα, και υπομένει την υψηλότερη διαφθορά δημοσίων υπαλλήλων και τις χαμηλότερης ποιότητας δημόσιες υπηρεσίες. Πληρώνει τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές αναλογικά με τους μισθούς (55% των καθαρών μισθών), χωρίς όμως να απολαμβάνει αξιοπρεπείς συντάξεις ή κοινωνική πρόνοια. Όπως αποδεικνύει πρόσφατη αποκάλυψη, ακόμα και το πρόγραμμα απεξάρτησης του ΟΚΑΝΑ πληρώνει τριπλάσια χρήματα για ταξίδια άχρηστων στο πρόγραμμα, κηφήνων διοικητικών δημοσίων υπαλλήλων, από ότι σε Μεθαδόνη!! Το κράτος έχει μεταλλαχθεί σε ένα τεράστιο οικονομικό παράσιτο, αγκιστρωμένο στη φλέβα του Έλληνα, που αργοσκοτώνει τον ξενιστή του – την κοινωνία.  Το κράτος-παράσιτο μάλιστα αξιολογεί και κρίνει ότι είναι προτιμότερο να προσφέρει προνόμια στους τεράστιους κομματικούς στρατούς, τους συνδικαλιστές και τις συντεχνίες, από το να αφήνει την οικονομία να δημιουργεί θέσεις εργασίας με αξιοπρεπείς μισθούς για τους νέους ανθρώπους, ώστε να μπορέσουν να κάνουν παιδιά.  Η υπογεννητικότητα είναι επακόλουθο της φορομπηχτικής ασύδοτης οικονομικής πολιτικής του καθεστώτος της Ελλάδας. Οι πόροι της οικονομίας αποστραγγίζονται από το κρατικό καθεστώς προκειμένου να απονεμηθούν ως λάφυρο στους κομματικούς στρατούς του 1.000.000 συμπολιτών μας που λυμαίνονται τους 13.500 δημόσιους οργανισμούς, χωρίς ουσιαστικά να συνεισφέρουν παραγωγικό έργο στην κοινωνία. Επίσης σημαντικό μέρος των πόρων αυτών δίδονται στους επίλεκτους κρατικούς “επιχειρηματίες” που κατόπιν τα μοιράζουν ως μίζες εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ στο πολιτικό προσωπικό. Όμως η ανέχεια που συστηματικά εμποδίζει τους ανθρώπους να κάνουν παιδιά επιβάλλεται από ένα καθεστωτικό σύστημα το οποίο ρουφάει όσο περισσότερους πόρους μπορεί από την κοινωνία. Ανέχεια η οποία μάλιστα δεν οφείλεται στο ότι ζούμε σε κάποια φτωχή χώρα. Η χώρα μας είναι πλουσιότατη. Αυτή η συστημικά επιβαλλόμενη ανέχεια, από την Μεταπολίτευση και ‘δω, ισοδυναμεί με γενοκτονία των Ελλήνων.  Είναι μια ύπουλη γενοκτονία που κρατάει δεκαετίες, που διαβρώνει και γερνάει την κοινωνία υπαγορεύοντας με οικονομικό καταναγκασμό στους Έλληνες να μην κάνουν παιδιά. Είναι μια γενοκτονία που λειτουργεί με την αντιστροφή της σχέσης θανάτων-γεννήσεων ώστε ο πληθυσμός της Ελλάδος, που μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αυξήθηκε ραγδαία από τα έξι εκατομμύρια στα δέκα μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘70, να έχει φτάσει να παραμένει στάσιμος εδώ και 20 χρόνια, παρά την εισροή πάνω από 2 εκατομμυρίων νομίμων και παρανόμων μεταναστών. Όπως στα πέτρινα χρόνια των δεκαετιών του ‘50 και του ‘60 οι φτωχές Ελληνίδες έδιναν τα παιδιά τους για υιοθεσία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, γιατί από την ανέχεια δεν μπορούσαν να τα μεγαλώσουν, έτσι και 1000 νεαρές μητέρες στην Ελλάδα του 2011 δεν έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν γάλα στο νεογέννητο παιδί τους, και έκαναν αίτηση σε ιδρύματα για να δώσουν τα βρέφη τους να τα φροντίσει κάποιος έλεγε στο ραδιόφωνο την περασμένη βδομάδα κάποιος υπεύθυνος. Πάνω από 80% αυτών δεν είναι παράνομοι μετανάστες αλλά Έλληνες φτωχοποιημένοι.  Ο Έλληνας παρακολουθεί κοιμισμένος τη γενοκτονία που συστηματικά εκτελείται στην Ελλάδα εδώ και τρεις δεκαετίες. Κοιμισμένος με καφετέρια, στριπτιζάδικο και τηλεόραση, και την κίβδηλη υπόσχεση ότι μπορεί και αυτόν να τον αφήσουν να γλείψει κανένα κόκκαλο από το τσιμπούσι που επιδίδονται οι “μαζί τα φάγανε”. Έκαναν 1000 (χίλιες!) αιτήσεις στο πρώτο δίμηνο της τρέχουσας χρονιάς, για να δώσουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα, ως ότου ίσως να μπορούν να τα συντηρήσουν κάποτε οι νεαροί γονείς τους. Γονείς του επιδόματος ανεργίας των 430 ευρώ και του μισθού των 592 ευρώ. Δάκρυσα από θυμό όταν το άκουσα. Να τσακιστεί η Πολιτεία να τους διασφαλίσει την επιβίωση αντί να κωφεύει φαρισαϊκά!!! Οι συνδικαλιστές την ίδια στιγμή απαιτούν να συνεχίζουν πληρώνονται χρυσάφι από το αίμα του Έλληνα (ως 30.000 ευρώ μηνιαίο μισθό για έναν τεμπέλη), ενώ τα παιδιά των υποζυγίων λιμοκτονούν, ή χειρότερα απλά παραμένουν αγέννητα! Τα παιδιά μας παραμένουν αγέννητα για να εισπράττουν συντάξεις 60.000 νεκροί. Τα Ελληνόπουλα παραμένουν αγέννητα για να πληρώνονται 350.000 ψευδο-αναπηρικές συντάξεις.  Τα παιδιά μας παραμένουν αγέννητα για να πληρώνονται πολιτικές μίζες, να αγοράζουν βίλες, κότερα και σπίτια με θέα την Ακρόπολη  οι πολιτικοί μας. Οι ίδιοι πολιτικοί που φάγανε ό,τι είχαμε και θα έχουμε για δεκαετίες, οι άπληστοι διεφθαρμένοι που ψηφίζουμε ξανά και ξανά είναι αυτοί που μεριμνούν για να μείνουν τα παιδιά της Ελλάδας αγέννητα.  Η κομματοκρατία και η φαυλοκρατία των διεφθαρμένων που ψηφίζουμε και εκλέγουμε εδώ και 36 χρόνια δεν απειλεί μόνον με την οικονομική μας υποδούλωση για τα επόμενα 100 χρόνια, για να ξεπληρώνουμε αυτά που εκείνοι (οι “μαζί τα φάγανε”) βγάλανε στις Ελβετίες και τα Λονδίνα για τα παιδιά και τα δισέγγονά τους. Απειλεί την ίδια τη ύπαρξή μας ως έθνους, με την γενοκτονία των Ελλήνων, απαγορεύοντας μέσω οικονομικής εξαθλίωσης στους νέους ανθρώπους να κάνουν παιδιά, αποστερώντας τους τούς πόρους που εκείνοι οι ίδιοι οι νέοι δημιουργούν με την εργασία τους, για να μετατραπούν σε τροφεία κομματικών στρατών, αντί για μαιευτήρια, βρεφονηπιακούς σταθμούς, γάλα και πάνες για τα παιδιά μας.  Πού είναι η μέριμνα της Πολιτείας για αυτό το αναπόσπαστο δικαίωμα του Έλληνα στη ζωή; Απούσα και σε αυτό; Όπως σε όλα τα σημαντικά;  Μόνο στο μοίρασμα των μιζών είναι παρόντες οι πολιτικοί μας;  Αυτό δεν είναι κοροϊδία. Είναι διαρκές έγκλημα γενοκτονίας κατά των Ελλήνων, με διάρκεια δεκαετιών. * Ο Άγης Βερούτης είναι επιχειρηματίας, Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στις ΗΠΑ όπου και  εργάστηκε σχεδόν είκοσι χρόνια.

Πηγή:www.capital.gr

Το θαλασσοδάνειο του [κρατικοδίαιτου] πολιτισμού

του Παναγιώτη Ψυρίλλου

 

Στην συνάντηση Μέρκελ – Παπανδρέου τον προηγούμενο μήνα ο Έλληνας πρωθυπουργός, χωρίς στο ελάχιστο να θίξει τις παράνομες δραστηριότητες των γερμανικών εταιρειών στην χώρα μας, διαβεβαίωσε τους … Γερμανούς φορολογούμενους ότι η επιτηρούμενη Ελλάδα θα σεβαστεί τα συμφέροντά τους!

Και για να επιβεβαιώσει τα λεγόμενά του παρήγγειλε δυο ακόμη υποβρύχια τύπου 214 από γερμανική εταιρεία. Η κατασκευάστρια εταιρεία των υποβρυχίων, η HDW, έγινε γνωστή στην χώρα μας όχι από τα υποβρύχια, που της είχε παραγγείλει η κυβέρνηση Σημίτη, αλλά από τις μίζες που κατέβαλλε για να μας προσφέρει τις ακριβές υπηρεσίες της. Αλλά αυτά είναι περασμένα ξεχασμένα.

Στο καπάκι αυτής της νέας παραγγελιάς, στο σχέδιο νόμου για την καταπολέμιση της … φοροδιαφυγής,  η πλημμελώς επιτηρούμενη κυβέρνηση προώθησε στα μουλωχτά νομοθετική ρύθμιση με την οποία … διευκολύνεται ο Οργανισμός Μεγάρου Μουσικής Αθηνών στην αποπληρωμή δανείου 95 εκατομμυρίων ευρώ που έλαβε το 2007 από την Εθνική Τράπεζα με την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου.

Κι όλο αυτό το κουβαρναραλίκι γίνεται χωρίς το Δημόσιο να έχει καμιά αξίωση μάλιστα από το Μέγαρο!

Με απλά λόγια το νέο φέσι που η κυβέρνηση φόρεσε στον έλληνα φορολογούμενο με πρόσχημα τον ακαδημαϊσμό, που η αρχοντοχωριατιά της θεωρεί πολιτισμό, αυξάνει το δημόσιο χρέος κατά 95 εκατομμύρια ευρά. Σκοπός του θαλασσοδανείου ήταν να να ολοκληρωθούν οι κτιριακές εγκαταστάσεις του Μεγάρου, που θεμελιώθηκε είκοσι χρόνια πριν με περιβαλλοντικές και πολεοδομικές παραβάσεις!

Έλεος! Η πολιτεία δεν βρίσκει μικροκονδύλια για την θέρμανση των σχολείων ή τον αλεξίσφαιρο εξοπλισμό των αστυνομικών αλλά βρίσκει 95 εκατομμύρια για ένα ακριβοπληρωμένο Ν.Π.Ι.Δ.

Βεβαίως από την πλευρά του Μεγάρου αρνούνται ότι είναι κρατικοδίαιτος οργανισμός, αφού το 2010 που έλαβε μόνο 8 εκατομμύρια ευρώ το κράτος κάλυψε μόνο εν μέρει τις ανάγκες του (περίπου 40%), αποσιωπώντας όμως το γεγονός ότι συστηματικά ενισχύεται επιπλέον από τις χορηγίες κρατικών εταιρειών στις οποίες προστίθεται το σκάνδαλο της δανειακής κάλυψης των 95 εκκατομυρίων.

Κι όλα αυτά μεσούσης της κρίσης και σ΄ ένα νομοσχέδιο που υποτίθεται ότι χτυπά την φοροδιαφυγή, φυλακίζοντας μικροεπιτηδευματίες που αδυνατούν ν’ αποπληρώσουν τα χρέη τους και κλείνουν χωρίς καμία κρατική βοήθεια τις επιχειρήσεις τους.

Αλλά οι επιχειρήσεις που κλείνουν δεν καλύπτονται από τον ΔΟΛ στον οποίο τόσο η κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση –επί των αθλίων ημερών της οποίας έγινε, εκτός από το χτύπημα της διαπλοκής στα σουβλατζίδικα, και η επίμαχη δανειακή σύμβαση- δεν χάνουν ευκαιρία να δείξουν την αδυναμία τους. Ο εκπρόσωπος τύπου μάλιστα της Ν.Δ. δήλωσε το εξής αντιπολιτευτικό αμίμητο:  «Το Μέγαρο Μουσικής είναι περιουσία του ελληνικού λαού, παράγει πολιτισμό, δεν μπορούμε να τα αφήσουμε να καταρρεύσουν όλα Το Μέγαρο θα πρέπει να βοηθηθεί, το παραγόμενο αποτέλεσμα είναι για όλο το λαό».

Τον λαό που μπορεί να στερείται το ψωμί αλλά θα χορτάσει τις διπλοπενιές.

Υ.Γ. Για όσους έχουν μνήμη αφρόψαρου υπενθυμίζουμε ότι μια από τις πρώτες, εάν όχι η πρώτη επίσκεψη, που έκανε ο αντικαθεστωτικός κ. Σαμαράς ως υπουργός πολιτισμού ήταν συμπτωματικά στο Μέγαρο Μουσικής. Το ΠΑΣΟΚ δεν χρειάζεται να κάνει βίζιτες διότι έχει εξ αρχής κατασκηνώσει εντός του Μεγάρου.

http://www.manifestomag.gr/2011/03/blog-post_8387.html#more

Το Όσκαρ, οι τραπεζίτες και… η φυλακή

«Ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό, αλλά πρέπει να αρχίσω σημειώνοντας, ότι τρία χρόνια μετά από μια τρομακτική οικονομική κρίση, που προκλήθηκε από απάτες, δεν έχει πάει φυλακή έστω  ένα στέλεχος τράπεζας. Κι αυτό είναι άδικο».

Στις τελετές απονομής των κινηματογραφικών βραβείων Όσκαρ συνηθίζεται όσοι βραβεύονται να αρχίζουν τις σύντομες ομιλίες τους με ευχαριστήρια σε όσους τους έχουν υποστηρίξει στην καριέρα τους, αφιερώνοντας λίγες λέξεις ακόμη και για… τους νηπιαγωγούς τους.

Ο Τσαρλς Φέργκιουσον, που πήρε το φετινό βραβείο για το καλύτερο ντοκιμαντέρ, προτίμησε να αρχίσει τη δική του ομιλία με μια σκληρή επίθεση στην Wall Street και καταχειροκροτήθηκε από τις διασημότητες του Χόλιγουντ που βρίσκονταν στο ακροατήριο.

Σημείο των καιρών. Όπως σημείο των καιρών είναι να βραβεύεται από την Αμερικανική Ακαδημία Κινητοματογράφου ένα ντοκιμαντέρ με πολύ σκληρή κριτική για τους μεγάλους τραπεζίτες της Wall Street. Η ταινία έχει τον εύστοχο τίτλο “The inside job” («Δουλειά από μέσα», όπως συνηθίζεται να λέμε για τις ληστείες που είχαν συνεργούς και τραπεζικούς υπαλλήλους).

 Όσοι το έχουν παρακολουθήσει λένε ότι αποτελεί μια θαυμάσια δουλειά ερευνητικής δημοσιογραφίας, με συνεντεύξεις πολλών από τους πρωταγωνιστές της κρίσης και εξαιρετικά διεισδυτική ματιά. Χωρίς να αποκαλύπτει κάτι άγνωστο σε όσους έχουν παρακολουθήσει από κοντά τα γεγονότα, είναι ένα ντοκιμαντέρ που με πολύ «σφιχτή» αφήγηση και κατανοητό στους περισσότερους λόγο συμπυκνώνει γεγονότα και επιχειρεί να τα ερμηνεύσει, απευθυνόμενο στο ευρύ κινητογραφικό κοινό.

Είναι, λοιπόν, ιδιαίτερα ενδιαφέρον, ότι η Αμερικανική Ακαδημία Κινητογράφου επιλέγει να δώσει ένα βραβείο-διαβατήριο για διεθνή καριέρα σε ένα ντοκιμαντέρ που εκθέτει δημόσια τις «σκοτεινές» πτυχές μιας μεγάλης κρίσης στο αμερικανικό οικονομικό σύστημα, σκιαγραφόντας με εξίσου «σκοτεινούς» τόνους τη δράση των μεγαλύτερων τραπεζιτών. Και αυτό το στοιχείο επιβεβαιώνει, ότι τα ρεύματα οργής κατά των τραπεζιτών στην αμερικανική κοινωνία εξακολουθούν να την διαπερνούν και παραμένουν αρκετά ισχυρά.

Ο Αμερικανός συγγραφέας Μάικλ Λιούις, που μεταξύ άλλων έχει γράψει ένα συναρπαστικό βιβλίο για την κρίση των subprime (“The big short”), προσεγγίζοντας τα γεγονότα μέσα από τα μάτια ελάχιστων περιθωριακών διαχειριστών κεφαλαίων, που κατάλαβαν έγκαιρα την απάτη των μεγάλων τραπεζών, εξήγησε μιλώντας στο CNN γιατί η αμερικανική κυβέρνηση, τόσο της περιόδου Μπους, όσο και της εποχής Ομπάμα, απέφυγε να στείλει τραπεζίτες στη φυλακή.

Όπως τόνισε ο Λιούις, «μια ηγεσία που έχει σκοπό να σταθεροποιήσει το τραπεζικό σύστημα δεν έχει συμφέρον να κινήσει την προσοχή στα εξοργιστικά στοιχεία του συστήματος. Έχουμε ένα σύστημα που κατά βάση έχει διαλυθεί και το εκπληκτικό είναι ότι δεν εκδηλώνεται μια κοινωνική εξέγερση. Η Wall Street επιδοτήθηκε από το Δημόσιο για να παραμείνει κερδοφόρα. Οι τραπεζίτες κατάφεραν να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους για να σταματήσουν την πολιτική αλλαγή»…

http://www.banksnews.gr/portal/opinion/2216-2011-02-28-22-51-06

Απορίες από τη λαθρανάγνωση – Κυριακή 27/2/2011

του Γιάννη Ζαχάρου

Πάνω από όλα η ταπεινοφροσύνη και η εγκράτεια!

«Επιδότηση ενοικίου! Κόστος; 110 εκατομμύρια ευρώ»

Άμα χάσεις τη δουλειά σου μην ανησυχείς. Το κράτος θα δαπανήσει 110 εκατομμύρια ευρώ για να σου επιδοτήσει το ενοίκιο κι εγώ αναρωτιέμαι γιατί αν περισσεύουν στο κράτος 110 εκατομμύρια ευρώ δεν τα δαπανά για να σε επιδοτήσει ώστε να μη χάσεις τη δουλειά σου.

«Κλείνουν σχολεία, φεύγουν μαθητές…»

Περίεργο! Όταν ενσωματώνονταν δήμοι στα πλαίσια του Καλλικράτη, γινόταν ο κακός χαμός από δημάρχους, δημοτικούς συμβούλους και κάθε εμπλεκόμενο στην τοπική αυτοδιοίκηση, ενώ τώρα που ενσωματώνουν σχολεία δεν ακούσαμε ανάλογο ντόρο… περίεργο… μήπως γιατί με τον Καλλικράτη θα μειώνονταν οι θέσεις στα δημοτικά συμβούλια και λιγότερα κομματόσκυλα θα έμπαιναν στα κοινά μαζώματα των προμηθειών ενώ με την ενσωμάτωση των σχολείων… ποιος νοιάζεται;

«Αξιώσεις χωρίς τέλος από την τρόικα…»

Ρεεεεε, πάρτε ρε δάνειο από τους Κινέζους, ξεχρεώστε τους τους παπάρες τους τροϊκανούς και να παν στο διάολο και να βάλουν τις αξιώσεις τους στο απύθμενό τους …τραπεζικό σεντούκι!

«Ριζικός ανασχηματισμός ή κάλπες»

Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς ή τα παιδιά παίζει!

«Έρχεται πάλι πέλεκυς για τις συντάξεις»

Ο πέλεκυς στα κέρδη του σούπερ μάρκετ πότε θα έρθει; Γιατί ο Άλφα Βήτα, ο Καρφούρης και ο Σκλαβενίτης πρέπει να εξακολουθούν να βγάζουν τα ίδια κέρδη; Αυτοί δεν θα περάσουν κρίση;

«Στο χειρουργείο του ΣΔΟΕ κλινικές και νοσοκομεία»

Ρε ΣΔΟΕ, στο χειρουργείο δεν μπαίνει κανείς αν δεν δώσει φακελάκι, εσύ πώς θα μπεις ορέ; Μήπως έδωσε και το ΣΔΟΕ φακελάκι;

«Τρικυμία για τις υποβρύχιες μίζες»

Μέρος της μίζας πήγε, λέει, και στους συνδικαλιστές! Γιατί δεν εκπλήσσομαι; Γιατί δεν εκπλήσσομαι; Μήπως γι’ αυτό όλοι οι συνδικαλιστές εκφράζουν μόνο αντιθέσεις στις προτάσεις και σπανίως εκφράζουν αντιπροτάσεις αλλά ποτέ δεν προστρέχουν να καθαρίσουν τα συνδικάτα τους από τα σκατά;

«Πάνω από 300 εκατομμύρια ευρώ η μαύρη τρύπα των ΠΑΕ»

Δεν πειράζει ρε λεβέντες, θα τα καλύψει ο μισοκρατικός ΟΠΑΠ! Εξάλλου, λεφτά για να παίζουμε έχουμε, λεφτά για σοβαρές δουλειές δεν έχουμε.

Ρεεε, μήπως γι’ αυτό δεν τιμωρήθηκε ο Ολυμπιακός; Για να μην στερηθεί τα έσοδα από τα εισιτήρια ώστε να μπορεί η ομάδα να κλείσει την τρύπα; Ρεεεε, κι άμα οι ΠΑΕ χρωστάνε 300 μύρια γιατί δεν ρίχνει το κράτος μία κατάσχεση σε Μιραλάς, Σισέ και τα λοιπά αστέρια μπας και τα μοσχοπουλήσει και καλύψει τη δική του τρύπα;

«Πώς ο σοσιαλιστής Καντάφι του 1968 έγινε ο στυγνός δικτάτορας του 2011»

Ή μήπως θα έπρεπε να μας απασχολεί το πώς η χουντική Ελλάδα του 1969 έγινε η στυγνή δικτατροϊκανή Ελλάδα του 2011;

«Ο Γ.Παπανδρέου είχε συζητήσει με τον Μ.Καντάφι για τα 220 δισεκατομμύρια ευρώ που θα έριχνε ο Καντάφι στην Ελλάδα για τις αποκρατικοποιήσεις και για την πράσινη επένδυση».

Δηλαδή, όπως εγώ συζητάω με τον ογδονταπεντάρη αγρότη φίλο του πατέρα μου για τις καινούργιες αντλίες ινσουλίνης και για τις εμφυτεύσεις βλαστοκυττάρων και περιμένω να μου αγοράσει ένα εργοστάσιο για να φτιάχνω κι εγώ από τούτα τα καινούργια.

«Κρίση εναντίον ΝΑΤΟ»

Λες να διάβασαν τα όσα έγραφα πριν λίγες μέρες για το πούντο πούντο το δακτυλίδι ΝΑΤΟ ΝΑΤΟ δε θα το βρεις;

«Η σκόνη απ’ τη Σαχάρα ανησυχεί τη Μόσχα»

Εμάς να δεις πώς μας ανησυχεί η ραδιενεργός σκόνη από το Τσερνόμπιλ… γιατί άραγε αυξήθηκε τόσο ο καρκίνος του θυρεοειδή σε νέα άτομα τα τελευταία χρόνια;

«Κρίση και στις μεταμοσχεύσεις»

Και αναρωτιούνται γιατί;

1ον για λόγους πρακτικούς –αυξάνεται η βενζίνη, μειώνονται οι μηχανοκίνητες μετακινήσεις, μειώνονται τα τροχαία, πού να βρεις εγκεφαλικά νεκρούς;

2ον για λόγους κοινωνικούς –αφού έχουμε κόψει την καλημέρα στον γείτονα, περιμένετε να του δωρίσουμε τα όργανα της κορμάρας μας;

«Μακροχρόνιο φλερτ με την Κερατέα από τον όμιλο Μπόμπολα…»

«Η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός Α.Ε., ελέγχεται από την European Goldfields, βασικότερος μέτοχος της οποίας είναι η Ελλάκτωρ, συμφερόντων της οικογένειας Μπόμπολα…»

Στα ΜΜΕ ο Μπόμπολας…

Παντού ρε παιδί μου… μα παντού όμως ε;

«Ο ΟΗΕ αναζητεί νερό για 3,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους»

…και η τρόικα με την ελληνική κυβέρνηση αναζητούν 25 δισεκατομμύρια ευρώ για να μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε να είμαστε άνθρωποι…

«41 ΔΕΚΟ στην κλίνη του Προκρούστη»

Τα υπέρμετρα έσοδα των ιδιωτικών κλινικών πότε θα μπουν στην κλίνη του Προκρούστη;

«Κρήτη: Κύμα επισκεπτών από τη Λιβύη»

Επιτέλους! Ας δει και κάνας Λίβυος την Κρήτη. Μόνο οι Ρώσοι θα την βλέπουν;

«Οι αυξανόμενες τιμές του πετρελαίου απειλούν την παγκόσμια ανάπτυξη και υπάρχει κίνδυνος κερδοσκοπίας»

Χα χα χαααα χαααα χααα χα χα! Ενώ μέχρι τώρα ε; Η κρατική κερδοσκοπία δεν μετράει ε; Το κοντά ένα ευρώ φόρο στο λίτρο της βενζίνης δεν μετράει ε; Βρε ουστ υπουργέ οικονομικών της Γαλλίας!

«Οι ιχθυοκαλλιέργειες είναι μονόδρομος»

…και το «φάτε μάτια ψάρια» επίσης!

«Η ατυχία του να είσαι έλληνας εργαζόμενος»

ή η ατυχία του να είσαι έλληνας γενικώς!

Υ.Γ.

Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού ήθελε να δωρίσει τέσσερρα τάνκερ στον Ολυμπιακό για να εισπράτονται τα κέρδη από την ομάδα!

Γιατί δεν φτιάχνει ένα ταμείο να πέφτουν εκεί τα κέρδη των τάνκερ για να αποπληρώνεται το ελληνικό χρέος, ή, ακόμη καλύτερα, για να επιδοτούνται οι θέσεις εργασίας ώστε να μην χάνει κανένας έλληνας τη δουλειά του; Αν το έκανε αυτό θα του φτιάχναμε ανδριάντα όχι μόνο στο Πασαλιμάνι αλλά και στην Ομόνοια και στο Σύνταγμα και πάνω στο κτίριο της Βουλής.

 

http://zacharos.blogspot.com/

Διαβάστε να φρίξετε. Πόσα κονομάει το χρόνο ο κάθε Βουλευτής. Ναι αυτοι που μας λένε ΤΖΑΜΠΑΤΖΗΔΕΣ

Δείτε αναλυτικά τι παίρνουν οι 300 βο(υ)λευτές και όλοι οι αυλικοί τους (υπάλληλοι – δημοσιογράφοι της Βουλής κλπ.) Ενα ρεπορτάζ ΣΟΚ το οποίο στοίχησε την θέση του Νικόλα Βαφειάδη όταν και τόλμησε να το δημοσιεύσει.
Βουλευτικές απολαβές και προνόµια:
• Το 2010 οι 300 της Βουλής θα μοιράστηκαν το ποσό των 42,5 εκατ. ευρώ
• Ο µέσος όρος των μηνιαίων βουλευτικών αποδοχών ανέρχεται σε 10.000 ευρώ
• Το 50%…
φορολογείται αυτοτελώς και το υπόλοιπο προστίθεται στα τυχόν άλλα εισοδήµατα
• 35 εκατ. ευρώ µοιραστηκανν µέσα στο 2010 οι συνταξιούχοι βουλευτές ή οι σύζυγοι και οι άγαµες θυγατέρες θανόντων βουλευτών
• 4,3 εκατ. ευρώ προορίζεται για τις συντάξεις των πρώην πρωθυπουργών
• Για την κατοχύρωση βουλευτικής σύνταξης απαιτούνται 4 χρόνια
• Όσοι έχουν πρωτοεκλεγεί πριν από το 1993 συνταξιοδοτούνται από τα….

55 τους χρόνια
• Όσοι βουλευτές είναι άνω των 65 χρόνων λαμβάνουν ταυτόχρονα και βουλευτική αποζημίωση και βουλευτική σύνταξη. (Αναπάντητο παρέμεινε και το ερώτημα για το πόσοι βουλευτές λαμβάνουν βουλευτική σύνταξη και πόσοι από αυτούς παραμένουν βουλευτές, εισπράττοντας ταυτόχρονα και τη βουλευτική αποζημίωση. «Ούτε ξέρω ούτε θέλω να ξέρω», μου είπε σχετικά ο γενικός γραμματέας).

Παροχές

• Κινητό τηλέφωνο (μέχρι 200 ευρώ μηνιαίως).
• 8 σταθερές γραμμές τηλεφωνίας (μέχρι 12.000 ευρώ).
• Αυτοκίνητο (το μισθώνει η Βουλή με λίζινγκ).
• Δωρεάν διαμονή σε κεντρικό ξενοδοχείο για τους βουλευτές της επαρχίας (70 ευρώ ημερησίως).
• Γραφείο εκτός Βουλής και γραφική ύλη, ταχυδρομική ατέλεια, ατέλεια στις μετακινήσεις με λεωφορεία, σιδηρόδρομο και ακτοπλοΐα, καθώς και 52 αεροπορικά εισιτήρια μετ’ επιστροφής για το νομό τους, εφόσον αυτός απέχει περισσότερα από 200 χιλιόμετρα από την Αθήνα.
• Δυνατότητα λήψης άτοκων δανείων από τη Βουλή και χαμηλότοκων από τις τράπεζες.
• Κάθε βουλευτής έχει στην υπηρεσία του τέσσερις δημοσίους υπαλλήλους αποσπασμένους και μετακλητούς καθώς και έναν επιστημονικό συνεργάτη, ο οποίος πληρώνεται από τη Βουλή.

Στους πρώην πρωθυπουργούς αλλά και στους πρώην προέδρους της Βουλής παραχωρούνται γραφεία μέσα στο Κοινοβούλιο, ακόµη και στην περίπτωση που δεν έχουν επανεκλεγεί βουλευτές, όπως είναι η περίπτωση του Kώστα Σημίτη. Τον πιο ευρύχωρο και ηλιόλουστo χώρο στoν δεύτερο όροφο, με εξαιρετική θέα στον Εθνικό Κήπο, εξασφάλισε πρόσφατα ο Κώστας Καραμανλής.

Συνταξιούχοι βουλευτές

Είναι οι μοναδικοί Ελληνες που έχουν τη δυνατότητα να λαμβάνουν παράλληλα και δεύτερη σύνταξη από το επάγγελμα που ασκούν ή ασκούσαν, εφόσον δεν εργάζονται στo δημόσιο, ή και τρίτη στην περίπτωση που ήταν συνδικαλιστές, πρώην δήμαρχοι ή πρώην νομάρχες (χορηγίες).

Μέσα στην τριετία 2010-2012 υπολογίζεται από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ότι μπορεί να δοθούν στoυς συνταξιούχους βουλευτές άλλα περίπου 80 εκατ. ευρώ που διεκδικούν αναδρομικά, λόγω των αναδρομικών αυξήσεων που πήραν πρόσφατα οι δικαστές (έχουν πάρει ήδη το 25%, ενώ το υπόλοιπο 75% θα καταβληθεί το Μάιοτου 2011), όταν οι τελευταίοι αύξησαν τους μισθούς τους κατά περίπου 80%. Αποτελεί πάγια μέθοδο η διεκδίκηση εκ μέρους των συνταξιούχων βουλευτών των αυξήσεων που λαμβάνουν οι ανώτεροι δικαστικοί, οι οποίες μετά την τελική δικαίωσή τους επεκτείνονται και στους εν ενεργεία βουλευτές.

Υπάλληλοι της Βουλής

• 1.340 άτομα μόνιμο προσωπικό της Βουλής.
• 1.200 αποσπασμένοι δημόσιοι υπάλληλοι και επιστημονικοί συνεργάτες των βουλευτών.
• Συνολική μισθοδοσία: 106 εκατ. ευρώ. Παίρνουν 2 επιπλέον μισθούς, που τελευταία ενσωματώθηκαν με τη μορφή επιδόματος στη βασική αποζημίωση.
• Ο νεοπροσλαμβανόμενος στη Βουλή που έχει τελειώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση (π.χ. προσωπικό καθαριότητας) λαμβάνει 1.900 ευρώ καθαρά μηνιαίως.
• Εξαιρέθηκαν από την υποχρεωτική υπαγωγή τους στον κλάδο κύριας σύνταξης του ΙΚΑ -ΕΤ ΑΜ ακόμα και όσοι θα προσληφθούν από το 2011 και μετά.
• Συνταξιοδοτούνται έπειτα από 28,5 χρόνια υπηρεσίας και λαμβάνουν από το ταμείο αρωγής υπαλλήλων της Βουλής (ΤΑΥΒ) ένα εφάπαξ ίσο με δύο μηνιαίους μισθούς για κάθε έτος ασφάλισης (100.000 -150.000 ευρώ ο καθένας).
Το ΤΑΥΒ καρπώνεται την εκμίσθωση των κυλικείων, του εστιατορίου και των φιλοξενούμενων υπηρεσιών (Εθνική Τράπεζα κ.ο.κ.), ενώ έχει και τα δικαιώματα της ανακύκλωσης του χαρτιού.

Επίσης, από τη Βουλή μισθοδοτούνται και 74 ειδικοί φρουροί (άγνωστο πού υπηρετούν), ενώ καταβάλλεται και μηναίο επίδομα σε όλους τους αστυνομικούς που φρουρούν το Κοινοβούλιο.

Την τελευταία πενταετία, ο αριθμός των μόνιμων υπαλλήλων διπλασιάστηκε με διακομματική συναίνεση. Οι περισσότεροι είναι συγγενείς πολιτικών, βουλευτών, υψηλόβαθμων δικαστικών και αστυνομικών, ενώ ως υπάλληλοι έχουν προσληφθεί ακόμη και πρώην πολιτικοί, όπως ο πρώην ευρωβουλευτής της Ν.Δ. Μανώλης Μαυρομάτης.

Αποτελεί κοινό μυστικό πως δεν προσέρχονται όλοι οι υπάλληλοι στην εργασία τους, διότι, αν έρχονταν όλοι, θα δημιουργείτο το αδιαχώρητο. Περιμένοντας στον προθάλαμο του γ.γ., είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω προσωπικά πως δεν φτάνουν οι καρέκλες. Μόλις έβγαινε κάποιος για τσιγάρο, αμέσως τη θέση του, πάντα πίσω από μια οθόνη κομπιούτερ ακινητοποιημένη στο Facebook, καταλάμβανε ένας άλλος.

Διαπιστευμένοι συντάκτες που καλύπτουν το ρεπορτάζ της Βουλής

• Στέλνουν τα παιδιά τους στον εξαιρετικό παιδικό σταθμό που λειτουργεί στο υπόγειο προς τη μεριά του Εθνικού Κήπου (επειδή έχουν αυξηθεί οι ανάγκες, δημιουργείται κι άλλος σε κτίριο που παραχώρησε στη Βουλή το υπουργείο Πολιτισμού στην Πλάκα).
• Γυμνάζονται στο άρτια εξοπλισμένο γυμναστήριο (διαθέτει μέχρι και χαμάμ ) με εννέα γυμναστές (Μητροπόλεως 1 και Φιλελλήνων), μαζί με τους βουλευτές, τους επιστημονικούς τους συνεργάτες και τους υπαλλήλους της Βουλής.
• Προσωπικός χώρος στάθμευσης στο υπόγειο γκαράζ της Βουλής.
• Δωρεάν καινούργιος προσωπικός φορητός υπολογιστής σε κάθε εκλογική αναμέτρηση.

Όταν δημιουργήθηκε σάλος με τη δημοσιοποίηση των προνομίων των υπαλλήλων της Βουλής, οι τελευταίοι τα έβαλαν με τους πάνω από 70 δημοσιογράφους που καλύπτουν το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ:

«Αξιότιμε Πρόεδρε, αυτά τα λιοντάρια δεν ικανοποιήθηκαν όταν τους δωρίσατε δημόσια περιουσία, χαρίζοντάς τους προσωπικό φρουρούμενο χώρο στάθμευσης, δεν ικανοποιήθηκαν όταν τους χαρίσατε προσωπικά λάπτοπ, με χρήματα του σκληρά δοκιμαζόμενου από τα οικονομικά μέτρα Έλληνα φορολογούμενου», γράφει σε ανοικτή επιστολή προς τον Φίλιππο Πετσάλνικο ο συνδυασμός «Εργαζόμενοι εν δράσει».

Τηλεοπτικός σταθμός

• Συνολικό προσωπικό περίπου 100 άτομα.
• Κόστος για το 2010 6 εκατ. Ευρώ
• Τηλεθέασή 0,3%.

Αναπάντητο έμεινε και το ερώτημα πόσοι από τους δημοσιογράφους που απασχολεί ο τηλεοπτικός σταθμός της Βουλής καλύπτουν ταυτόχρονα τον κοινοβουλευτικό έλεγχο για λογαριασμό άλλων ΜΜΕ.

Ατιµωρησία

• Αν ένας βουλευτής απουσιάσει αδικαιολόγητα σε περισσότερες από πέντε συνεδριάσεις το μήνα, παρακρατείται υποχρεωτικά για κάθε απουσία το 1/30 της μηνιαίας αποζημίωσής του. Στην πράξη όμως, ενώ τα νομοσχέδια συζητούνται και ψηφίζονται σε άδεια έδρανα, ούτε ένα ευρώ δεν έχει παρακρατηθεί από κανένα βουλευτή. « Δεν έχουν γίνει υπερβάσεις στις απουσίες», με διαβεβαίωσε κατηγορηματικά ο γενικός γραμματέας.
• Δεν γίνεται κανένας απολύτως έλεγχος στο «πόθεν έσχες» και στους τραπεζικούς λογαριασμούς των βουλευτών, ενώ οι μετοχές, έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούν να ελεχθούν διότι είναι ανώνυμες.
• Τα αδικήματα των υπουργών παραγράφονται με διαδικασίες εξπρές

Οι βουλευτές παραμένουν ατιμώρητοι για όλα τα αστικά και ποινικά αδικήματα που διαπράττουν, επικαλούμενοι την ασυλία τους. Ενδεικτικό είναι ότι πολίτης που μήνυσε βουλευτή για εκβιασμό οδηγήθηκε τελικά ο ίδιος στη φυλακή έπειτα από αντιμήνυση που του έκανε ο βουλευτής, ο οποίος, λόγω της ασυλίας, ουδέποτε δικάστηκε.

Η παραβίαση του συντάγματος και του κανονισμού της Βουλής αποτελεί καθημερινό φαινόμενο. Είναι χαρακτηριστικό ότι το μνημόνιο στήριξης ψηφίστηκε ως νομοσχέδιο, που απαιτεί 151 βουλευτές, και όχι ως διεθνής σύμβαση, που απαιτεί 180. Και ακόμη πιo χαρακτηριστικό πως την επομένη της ψήφισής του ψηφίστηκε τροπολογία – προσθήκη, βάσει της οποίας οι συμβάσεις δανεισμού ισχύουν από τη στιγμή της υπογραφής τους, χωρίς την προϋπόθεση της κύρωσής τους από το Κοινοβούλιο, ενώ το σύνταγμα προβλέπει πως καμία προσθήκη ή τροπολογία δεν εισάγεται για συζήτηση αν δεν σχετίζεται με το κύριο αντικείμενο του νομοσχεδίου που ψηφίζεται.

Το κτίριο

Κατασκευάστηκε το 1840 ως ανάκτορο του Βαυαρού πρίγκιπα Όθωνα.

Λευκό μάρμαρο παντού, ακόμη και στο προαύλιο, όπου σταθµεύουν οι κυβερνητικές λιµουζίνες, ξύλο και δέρµα, χειροποίητα χαλιά και πολλοί πίνακες ζωγραφικής, που αγοράστηκαν σε πλειστηριασµούς τα τελευταία χρόνια, ενόσω βούλιαζε η πραγματική οικονοµία της χώρας…

Πίνοντας καφέ…

Η µεγαλύτερη κίνηση µέσα στο κτίριο παρατηρείται στο καφενείο, ιδιαίτερα στην αίθουσα καπνιζόντων, και µπροστά από το ΑΤΜ στο υποκατάστηµα της Εθνικής Τράπεζας, όπου σχηµατίζονται µόνιµα ουρές. Παρ’ όλες δε τις φαινοµενικά αγεφύρωτες απόψεις µεταξύ των διαφορετικών συνιστωσών του πολιτικού φάσµατος, θα δει κανείς στους διαδρόµους πως όλοι σχεδόν χαριεντίζονται µεταξύ τους.

Κάποια κινητικότητα υπάρχει στην αρχή και στην Ολοµέλεια, για τα µάτια του κόσµου, όπως και στις συνεδριάσεις των αµειβόµενων επιτροπών (246 ευρώ ανά συνεδρίαση). οι ελάχιστοι που παρίστανται για κάποιο διάστηµα κατά κανόνα δεν παρακολουθούν τον οµιλητή και περιορίζονται σε δηµόσιες σχέσεις κάνοντας αστειάκια ή συνοµιλούν µέσω κινητού τηλεφώνου για άλλες υποθέσεις, πίνοντας τον καφέ τους.

Αλλωστε, τα πολιτικά κόµµατα δεν πλήττονται οικονοµικά από την κρίση, όπως αποδείχτηκε και µετά την πρόσφατη κυβερνητική απόφαση για αύξηση κατά 30% της ετήσιας κρατικής επιχορήγησής τους, η οποία, από τα 37 εκατ. ευρώ που είχε περιοριστεί έφτασε τελικά το 2010 στα 49 εκατ. ευρώ. Συνολικά τα πολιτικά κόµµατα χρωστούν 36 εκατ. ευρώ στο ελληνικό Δηµόσιο και 245 εκατ. ευρώ στις τράπεζες.

http://news24gr.blogspot.com

http://nikosvafiadis.wordpress.com/

Πώς οι μίζες άφησαν τη ναυτική μας χώρα χωρίς ναυπηγείο

09/02/2011

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Η υπόθεση του σκανδάλου με τις μίζες της Ferrostaal, της εταιρίας που είχε αναλάβει την προώθηση των προϊόντων της HDW, που επανήλθε τώρα με το δημοσίευμα της γερμανικής επιθεώρησης «Ντερ Σπήγκελ», αποτελεί ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα του τρόπου που λειτούργησε το ελληνικό πολιτικό σύστημα: Χρησιμοποιώντας κάθε φορά έναν κρατικό οργανισμό ως όχημα για να αναπτύσσει την διαπλοκή του.
 
Συνέβη με την Ζήμενς, όπου όχημα της διαπλοκής έγινε ο ΟΤΕ (ου μην αλλά και ο ΟΣΕ), συνέβη και με τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά (όπου και εκεί μπλέκεται η Ζήμενς για τις παραγγελίες που έγιναν μέσω ΟΣΕ), με τις παραγγελίες των τεσσάρων υποβρυχίων τύπου 214.

Από την έρευνα της εισαγγελίας του Μονάχου που έφερε στο φως το «Σπήγκελ», προκύπτουν μίζες 55 εκ ευρώ που κατέληξαν σε ελληνικά χέρια. Ποια βρώμικα χέρια πήραν τα λεφτά; Άγνωστο.

Για να αποδειχθεί για άλλη μια φορά πως η επί έναν και περισσότερο χρόνο λειτουργία των εξεταστικών επιτροπών της Βουλής ήταν ένα προπαγανδιστικό τρυκ. Στο οποίο έλαβαν μέρος και οι βουλευτές-μέλη των επιτροπών – είτε επειδή αυτόν τον καιρό δεν έχουν και πολλά να κάνουν λόγω πιστής εφαρμογής του Μνημονίου, είτε καθαρά για λόγους αυτοπροβολής.

Τα πράγματα στη Γερμανία ξεκαθαρίζουν αμέσως. Οι ένοχοι ομολογούν πως έδωσαν μίζες και η γερμανική Δικαιοσύνη ταυτοποιεί αμέσως τις παράνομες πληρωμές με τα πρόσωπα που έβαζαν τις υπογραφές την συγκεκριμένη περίοδο.

Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι – σκόπιμα – πιο περίπλοκα. Κάθε φορά αυτοί που είχαν την ευθύνη των υπογραφών (συνέβη και με τους TOR M1, την άλλη επιτροπή που στήθηκε επί Ν.Δ. και επίσης δεν κατέληξε πουθενά), με κλαψουρίσματα και φωνές υπενθυμίζουν πως τις αποφάσεις δεν τις έπαιρναν μόνοι τους, αλλά το πράσινο φως το άναβε το ΚΥΣΕΑ.

Αυτοί πάλι που μετείχαν του ΚΥΣΕΑ απαντούν πως οι ίδιοι είχαν άλλα πράγματα στο νου τους (τι άραγε;) και πως είχαν εμπιστοσύνη στους καθ’ ύλην αρμοδίους, που έκαναν τις προτάσεις για την σκοπιμότητα, την καταλληλότητα και το τίμημα κάθε εξοπλιστικού προγράμματος.

Προφανώς, υπάρχουν και οι υπόγειες απειλές: Τα ξέρατε όλοι. Τα χρήματα πήγαν στο ταμείο του κόμματος. Θα πάρω μαζί μου πολλούς. Και άλλα παρεμφερή.

Αποτέλεσμα, σταματούν όλα. Και για τα μάτια του κόσμου κάποιοι βουλευτές (άλλη ελληνική παγκόσμια πρωτοτυπία αυτή) αναλαμβάνουν δήθεν να βγάλουν άκρη. Στο μεταξύ ο καιρός περνά, λογαριασμοί δεν ανοίγουν, υπόδικοι γίνονται λούηδες και στο τέλος έρχεται το κερασάκι στην τούρτα: Εκλογές και παραγραφή με βάση το άρθρο 86.

Πάμε τώρα στο όχημα της διαπλοκής – τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Όσο  βρίσκονταν στα χέρια του Νιάρχου ανθούσαν. Μεταξύ του 1959 και του 1985 στον Σκαραμαγκά κατασκευάστηκαν ή επισκευάστηκαν περί τα 10.000 πλοία.

Μετά από ένα σωρό πολιτικές παρεμβάσεις και αστοχίες, κρατικοποιήθηκαν το 1985, όταν εξαγοράστηκαν από την ΕΤΒΑ, έναντι 15 εκ δολαρίων. Όπως συνέβη και με το Νεώριο και την Ελευσίνα. Οπότε, άρχισε η κατρακύλα. Διπλάσιοι εργαζόμενοι από τους αναγκαίους, χρέη, εκκαθάριση εν λειτουργία, βολέματα σε θέσεις Διοικητικού Συμβουλίου. Αποτέλεσμα μηδέν.

Η κρίση είχε ξεσπάσει από το 1981. Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία φόρτωσε τα Ναυπηγεία με επιπλέον εργαζομένους, που έφθασαν τους 4.000, ενώ οι πραγματικές ανάγκες απαιτούσαν τους μισούς. Υπήρξε μια σκέψη για εθελουσία έξοδο, αλλά οι συνδικαλιστές αρνήθηκαν.

Επί κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη καταβάλλεται προσπάθεια για εκκαθάριση εν λειτουργία, ενώ εξασφαλίζεται από την ΕΕ ότι ο Σκαραμαγκάς θα είναι το μοναδικό ναυπηγεί όπου το Δημόσιο θα μπορεί να διατηρεί το 51% του μετοχικού κεφαλαίου για λόγους εθνικής ασφάλειας.

Το 1994 αρχίζουν οι ουσιαστικές προσπάθειες πώλησης. Επί υπουργού Βιομηχανίας Κ. Σημίτη  βγαίνει από το καθεστώς εκκαθάρισης και τοποθετείται Δ.Σ. Αρχίζουν οι προσπάθειες για πώληση, αλλά εμφανίζεται αδυναμία εξεύρεσης αγοραστή.

Το 1995, ο Κ. Σημίτης παραιτήθηκε από υπουργός Βιομηχανίας μετά από τη δήλωση του Α. Παπανδρέου στη ΔΕΘ, με την οποία του απέδιδε ευθύνες για τον χειρισμό της ιδιωτικοποίησης των ναυπηγείων.

Η Ε.Ε. επιβάλλει τελικά ιδιωτικοποίηση του 49%, που περνά στους εργαζόμενους, με το 51% να παραμένει στην ΕΤΒΑ (η οποία για να θυμηθούμε την γνωστή ρήση πρώην διοικητή της «ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από τράπεζα). Η βρετανική εταιρία που αναλαμβάνει το μάνατζμεντ φεύγει τρέχοντας και το μάνατζμεντ αναλαμβάνουν οι εργαζόμενοι! Αποτέλεσμα: Στο τέλος της πρώτης κυβέρνησης Σημίτη τα συσσωρευμένα χρέη είχαν φθάσει τα 50 δις δρχ.

Το 2002 πωλούνται τελικά στη γερμανική εταιρία HDW, στην οποία είχαν ήδη παραγγελθεί τρία υποβρύχια. Το 2005 οι Γερμανοί πουλούν τα ναυπηγεία (με υπόδειξη Γκέρχαρντ Σρέντερ) σε άλλους Γερμανούς, την Thyssenkrupp και η μεταβίβαση συνοδεύεται από «προικοδότηση» 3 δις ευρώ από το κράτος – έτσι για να μην αναρωτιόμαστε πού πήγαν τα λεφτά – καθώς όλες οι μεταβιβάσει συνοδεύθηκαν από γενναίες επιδοτήσεις, χωρίς βέβαια κανένα αποτέλεσμα. Μεταξύ του 2002 και του 2004 υπογράφονται με τους Γερμανούς επαχθείς «παράπλευρες συμφωνίες».

Οι συνεχείς «προικοδοτήσεις», (1996-2002) καθώς από πώληση σε πώληση το κράτος επιδοτούσε τους νέους αγοραστές, είτε για να αποφασίσουν να προχωρήσουν στην αγορά είτε για να μην απολύσουν τους εργαζόμενους, οδήγησαν και σε ευρωπαϊκό πρόστιμο ύψους 230 εκ ευρώ, που με τους τόκους έφθασαν αισίως τα 400 εκ.

Μάλιστα, τον Ιούλιο του 2008 η Κομισιόν εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία η Ελλάδα καλείτο να ανακτήσει τις παράνομες επιδοτήσεις που είχαν χορηγηθεί υπέρ των μη στρατιωτικών δραστηριοτήτων των Ελληνικών Ναυπηγείων. Ανάκτηση δεν έγινε (από πού να τα πάρουν; Από τους Γερμανούς που απειλούσαν, εκβίαζαν και ζητούσαν να πληρώσει το κράτος το πρόστιμο;) και η υπόθεση κατέληξε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Τον περασμένο Νοέμβριο – και προκειμένου να (ξανα)πουληθούν τα Ναυπηγεία – η Ελλάδα ανέλαβε σειρά δεσμεύσεων που η Κομισιόν αποδέχθηκε – όπως βλέπετε δεν υπάρχει ένα, αλλά πολλά Μνημόνια.

Δεσμευθήκαμε, λοιπόν, τα περιουσιακά στοιχεία των Ναυπηγείων που δεν έχουν σχέση με τη ναυπήγηση πολεμικών πλοίων να πωληθούν και τα χρήματα να χρησιμοποιηθούν για μερική επιστροφή των χρημάτων που η ΕΕ απαιτεί να ανακτηθούν από το ελληνικό δημόσιο ως παρανόμως καταβληθέντα. Επίσης:

Η «Ελληνικά Ναυπηγεία Α.Ε» (ΕΝΑΕ) παραιτείται από την χρήση των γηπέδων που της έχουν παραχωρηθεί και τα οποία δεν είναι αναγκαία για τις στρατιωτικές δραστηριότητες.

Η ΕΝΑΕ δεν θα ασκήσει καμία μη στρατιωτική δραστηριότητα κατά τα επόμενα 15 έτη – οπότε μια κατ’ εξοχήν ναυτική χώρα όπως η Ελλάδα δεν θα μπορεί να δραστηριοποιηθεί σε έναν εξαιρετικά προσοδοφόρο τομέα όπως η ναυπήγηση πλοίων, παρά μόνο για τις στρατιωτικές της ανάγκες.

Η Ελλάδα και η ΕΝΑΕ θα καταγγείλουν μια σειρά εγγυήσεων τις οποίες η Επιτροπή είχε κρίνει ασυμβίβαστες με την απόφασή της του 2008.

Και βέβαια, για όσο χρόνο διαρκεί η απαγόρευση, η Ελλάδα θα πρέπει κάθε χρόνο να υποβάλλει έκθεση από όπου θα προκύπτει η τήρηση των όρων. Το τι τελικά θα γίνει με τις παράνομες επιδοτήσεις, θα αποφασισθεί μετά την παρέλευση της 15ετίας.

Γιατί συνέβησαν όλα αυτά; Μα προφανώς επειδή οι ανίκανοι και οι διεφθαρμένοι δεν ενδιαφέρθηκαν να υπάρξει στον Σκαραμαγκά μια υγιής επιχείρηση, έκαναν τις ρεμούλες τους και μετά τον πουλούσαν και τον ξαναπουλούσαν, δίνοντας και την αναγκαία «προίκα» για να βρίσκονται αγοραστές και να κρατούν όλοι το στόμα τους κλειστό.

Το 2002 είχαν όλοι πανηγυρίσει για την «επιτυχημένη» ιδιωτικοποίηση. Δυο χρόνια μετά, πληροφορηθήκαμε ότι οι συσσωρευμένες ζημιές είχαν φθάσει τα 180 εκ ευρώ και η HDW, η γερμανική εταιρία στην οποία «επιτυχημένα» είχαμε πουλήσει δήλωνε ότι αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, πως σκόπευε και αυτή να πουλήσει και πως δεν μπορούσε να προχωρήσει σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου για να καλύψει τις ζημιές.

Οι Γερμανοί αποφασίζουν να μεταφέρουν σταδιακά κατασκευαστικό έργο από τον Σκαραμαγκά στο Κίελο, προκειμένου η μητρική εταιρία να αυξήσει τα έσοδά της σε βάρος της θυγατρικής. Έτσι, ανατίθεται στην μητρική εταιρία υποκατασκευαστικό έργο ύψους 15 δις δρχ. για τμήματα των υποβρυχίων S214, που ο Σκαραμαγκάς κατασκεύαζε για λογαριασμό του Πολεμικού Ναυτικού.

Μιλάμε για την περίφημη σύμβαση του 2002, όταν παραγγέλθηκαν τα τρία (που έγιναν τέσσερα) υποβρύχια, μεταξύ των οποίων και το «Παπανικολής», το «πιλοτικό»,  που παρουσίασε κλίση 45 μοιρών (σε ανάδυση και εν πλω) και η Ελλάδα επί χρόνια αρνείτο να παραλάβει.

Το συμφωνηθέν ποσόν ήταν 1,8 δις ευρώ, από τα οποία προπληρώθηκε (διότι έτσι καταβάλλεται η μίζα) το 1,4 δις ευρώ και όλα αυτά τα χρόνια το Βερολίνο πίεζε για την παραλαβή και την αποπληρωμή των υπολοίπων 400 εκ ευρώ, ακόμη και με δηλώσεις υπέρ των Σκοπίων!

Στην Ελλάδα πίεζαν οι Γερμανοί ιδιοκτήτες του Σκαραμαγκά. Πότε πουλούσαν, πότε απέλυαν, πότε κατέθεταν αγωγές κατά του ελληνικού Δημοσίου. Το Νοέμβριο του 2008 έστειλαν τελεσίγραφο ότι αν δεν πληρωθούν οι υποχρεώσεις θα αποσύρουν και το τελευταίο κατασκευαστικό πρόγραμμα, απολύοντας 1.400 εργαζόμενους.

Τον Σεπτέμβριο του 2009 τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά βρέθηκαν ένα βήμα πριν από το λουκέτο με την Thyssenkrupp να καταγγέλλει την μοναδική σύμβαση που είχε στο Ναυπηγείο. Την ίδια ώρα, οι 170 εργαζόμενοι της (αποσχισθείσας) εταιρίας τροχαίου υλικού παρέμεναν (και παραμένουν) απλήρωτοι από τον Μάιο του 2009. Η αποσχισθείσα εταιρία είχε αιφνιδιαστικά πουληθεί σε… άλλο Γερμανό, που με τη σειρά του εγκατέλειψε την εταιρία!

Οι εκβιασμοί συνεχίστηκαν και τον Οκτώβριο του 2009, όταν γνωστοποιήθηκε ότι σταματά η μισθοδοσία των εργαζομένων. Οι Γερμανοί ανακοινώνουν εγκατάλειψη των ναυπηγείων.

Αρχίζουν νέες περιπέτειες και αναζήτηση αγοραστή, με τον υπουργό Άμυνας Β. Βενιζέλο να έχει παραλάβει μια χαώδη κατάσταση, με τους Γερμανούς να έχουν ήδη εισπράξει πάνω από 2 δις ευρώ για τα 4 νέα υποβρύχια S 214 και τον εκσυγχρονισμό των 3 παλαιών S 209, χωρίς βέβαια να έχει παραδοθεί κανένα.

Και τελικά, οι Γερμανοί υπογράφουν συμφωνία με εταιρία που ειδικεύεται στο real estate και υπογράφουν μαζί της συμφωνία για την πώληση του 100% των μετοχών με συμβολικό τίμημα 1 ευρώ.

Τον Ιανουάριο του 2010 αποφασίζεται νέα πώληση, με νέα συμφωνία, ενώ μπαίνει λουκέτο στο τμήμα τροχαίου υλικού και οι εργαζόμενοι βρίσκονται στον δρόμο. Τον Μάρτιο αποφασίζεται τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά να περάσουν (σε ποσοστό 75,1%) στην Αμπού Ντάμπι Μαρ, με την Thyssen να διατηρεί το 24,9%.

Αρχίζουν νέες διαπραγματεύσεις και φθάνουμε στον Σεπτέμβριο του 2010, οπότε και επιτυγχάνεται συμφωνία, που υπογράφεται τον Οκτώβριο. Τον Νοέμβριο παραλαμβάνεται και το «Παπανικολής». Στη σύμβαση δεν φιγουράρει η «αμαρτωλή» Ferrostaal και δεν υπάρχουν αντισταθμιστικά ωφελήματα.

Πώς σας φάνηκε η περιπέτεια; Κάθε άλλο παρά αντάξια μιας χώρας με ακτογραμμή 16.000 χιλιομέτρων, δεν νομίζετε;

http://www.elzoni.gr/html/ent/501/ent.6501.asp

Διαβάστε με προσοχή, για να καταλάβετε γιατί οι Τούρκοι αλωνίζουν στο Αιγαίο. Πως οι κομματικοί αξιωματικοί κατέστρεψαν την Πολεμική μας Αεροπορία και όχι μόνον!

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑΣ
ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ, ΠΟΛΛΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ, ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ

Γράφει ο ΣΑΒΒΑΣ Δ. ΒΛΑΣΣΗΣ
Τον περασμένο Σεπτέμβριο κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του πρώην υφυπουργού Εθνικής Αμύνης και Α/ΓΕΕΘΑ Πτεράρχου Νικολάου Κουρή. Υπό τον τίτλο «Αποστολή εξετελέσθη», το βιβλίο ανασκοπεί ορισμένες φάσεις από την ενεργό δράση του συγγραφέα ως στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων και ως πολιτικό πρόσωπο.
Στις 19 Σεπτεμβρίου, στο φύλλο της έγκριτης εφημερίδος «Το Παρόν», έγινε ανυπόγραφη παρουσίαση του βιβλίου με την παράθεση ορισμένων αποσπασμάτων του.

Το νέο βιβλίο του Πτεράρχου Κουρή, φαίνεται ότι προκάλεσε έντονες αντιδράσεις στις τάξεις των συναδέλφων του, αν κρίνουμε από το περιεχόμενο ενός αριθμού επιστολών που λάβαμε το αμέσως μετά διάστημα. Οι επιστολές αυτές απεστάλησαν στην εφημερίδα, δίχως όμως, σύμφωνα με τους συντάκτες των επιστολών, να δημοσιευθεί κάποια εξ αυτών. Επειδή κρίναμε το θέμα αρκετά ενδιαφέρον, κι επειδή νομίζουμε ότι τα αναφερόμενα σε επιστολές και βιβλίο είναι κατά κάποιον τρόπο «επίκαιρα», επειδή αφορούν το πτητικό έργο και την επιχειρησιακή ετοιμότητα της ΠΑ, προσεγγίζουμε το ζήτημα στην μορφή του παρόντος άρθρου.
Αρχικώς παρουσιάζουμε το εν λόγω δημοσίευμα της εφημερίδος, προκειμένου ο αναγνώστης να έχει μια εικόνα για το βιβλίο. Εν συνεχεία δημοσιεύουμε την πλέον αντιπροσωπευτική κι ενδιαφέρουσα, από πλευράς στοιχείων (σύμφωνα πάντα με την κρίση μας) επιστολή που λάβαμε, αυτήν του Αντιπτεράρχου (Ι) ε.α. Παναγιώτη Μπαλέ. Τέλος, προβαίνουμε στην παράθεση σχολιασμού κι εξαγωγής συμπερασμάτων.

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ
Σαράντα χρόνια προσφοράς στο έθνος ξετυλίγει ο πτέραρχος Νίκος Κουρής
Σαράντα χρόνια προσφοράς στο έθνος… Από τον ίκαρο, τον πτέραρχο, τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων, τον υφυπουργό Άμυνας, τον διαπραγματευτή σε κρίσιμες συζητήσεις με τους Αμερικανούς, τον ηγέτη που έζησε τις δύσκολες ώρες της κρίσης, που μια τρίχα ήθελε για να ανάψει η φωτιά με την Τουρκία τον Μάρτιο του ’87, τον Νίκο Κουρή.
Αποστολή εξετελέσθη… Είναι ο τίτλος τιμής για έναν πραγματικό στρατιώτη, να μπορεί να το πει την ώρα που αποχωρεί με το κεφάλι ψηλά.
Αυτόν τον τίτλο δίνει ο θαρραλέος και πιστός στην πατρίδα πτέραρχος Νίκος Κουρής στο βιβλίο του των 127 σελίδων που μόλις τώρα κυκλοφόρησε και, όπως ο ίδιος γράφει στον πρόλογο, «πριν φύγω επιθυμώ να καταθέσω τη μαρτυρία μου»…
Από το πολύ ενδιαφέρον αφήγημα της διαδρομής του, που το αφιερώνει «Στη μνήμη των παιδιών της Ελλάδας που έπεσαν στη »Μάχη του Αιγαίου»» παραθέτουμε το ξεκίνημα και το τέλος της διαδρομής στις Ένοπλες Δυνάμεις του επίτιμου αρχηγού ΓΕΕΘΑ.

Αμφιβάλλω αν η μητέρα μου γνώριζε τι υπέγραφε για τον μοναχογιό της
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη συνοικία Ελληνορώσων στους Αμπελοκήπους. Μια φτωχή γειτονιά, με μικρές μονοκατοικίες και ένα κοινωνικό περιβάλλον που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ανθρώπινο.
Όλοι σχεδόν οι γείτονες γνωριζόμαστε, χαιρόμαστε να βλέπουμε τους διπλανούς μας ευτυχισμένους και τους βοηθούσαμε στις δυσκολίες τους.
Μικρός ήμουν ένα λεπτό χλωμό αγόρι, που όμως, όπως θα φανεί αργότερα, είχε μια φλόγα στην καρδιά…
Έφηβος, με τη συγκατάθεση της μητέρας μου, γιατί ο πατέρας είχε πεθάνει πριν από χρόνια, αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στη Σχολή Ευελπίδων. Για να προετοιμαστώ παρακολουθούσα απογευματινά μαθήματα σ’ ένα φροντιστήριο στην οδό Σόλωνος. Εκεί γνώρισα και άλλα παιδιά, που είχαν κι αυτά τον ίδιο στόχο.
Συνέβη όμως εκείνη τη χρονιά (1948) να μετατεθεί η ημερομηνία των εξετάσεων στη Σχολή Ικάρων, νωρίτερα κατά ένα μήνα. Η αλλαγή αυτή αποδείχθηκε καθοριστική για την παραπέρα πορεία μου. Η παρέα του φροντιστηρίου αποφάσισε να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας. Να δώσουμε δηλαδή εξετάσεις και στη Σχολή Ικάρων. Αυτό και έγινε…
Η μητέρα μου έδωσε πάλι τη συγκατάθεσή της και υπέγραψε τα σχετικά «χαρτιά». Αμφιβάλλω αν η φτωχή γυναίκα γνώριζε τι υπέγραφε για το μοναχογιό της…
Από την παρέα του φροντιστηρίου πέτυχαν δύο από τους δέκα που προσπάθησαν. Παρουσιαστήκαμε στις 11 Σεπτεμβρίου 1948, σαράντα επιτυχόντες. Εγώ ήμουν δέκατος».

Το τέλος της μακράς πορείας
«Το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές του Ιουνίου του 1989 και σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση υπό τον Τζαννή Τζαννετάκη. Την επομένη των εκλογών με κάλεσε στο γραφείο του ο Υπουργός Άμυνας και αγωνιστής της Δημοκρατίας Γιάννης Χαραλαμπόπουλος για να συζητήσουμε τα της παράδοσης του Υπουργείου στον νέο Υπουργό Εθνικής Άμυνας. Με τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο είχαμε άριστες σχέσεις.

Ήταν ο πολιτικός προϊστάμενός μου που καθόριζε τη γραμμή που ακολουθούσαμε
Δεν παρίστανε τον Στρατηγό και δεν υπήρχε περίπτωση σύγκρουσης αρμοδιοτήτων. Εγώ σαν στρατιώτης υλοποιούσα τις διαταγές του. Με τη χρονική απόσταση από εκείνη την εποχή μπορώ να μιλήσω σήμερα άνετα. Ο Χαραλαμπόπουλος υπήρξε ένας πετυχημένος πολιτικός και ένας από τους συντελεστές της επιτυχίας μας στην κρίση του Μαρτίου του 1987 με τη νηφάλια παρουσία του. Με ρώτησε λοιπόν ο Υπουργός ποια ήταν η γνώμη μου για την πρόθεση ορισμένων συναδέλφων του Υπουργών της απερχόμενης κυβέρνησης να μην παραστούν στην τελετή παράδοσης των Υπουργείων τους. Δεν είχα δυσκολία να απαντήσω. Είπα στον υπουργό:
“Η άρνηση παρουσίας στην τελετή παράδοσης και παραλαβής των απερχομένων Υπουργών αποτελεί πράξη ασύμβατη με τις παραδόσεις της δημοκρατικής παράταξης που αποτελεί τη βάση του ΠΑΣΟΚ. Δεν συμφωνώ να ακολουθήσετε την τακτική που προτίθενται να τηρήσουν ορισμένοι συνάδελφοί σας. Το στράτευμα δεν πρέπει να παραμείνει χωρίς πολιτικό προϊστάμενο ούτε ένα λεπτό!”
Ο Γιάννης συμφώνησε μαζί μου. Κάλεσε τον Διευθυντή του Γραφείου του και του έδωσε οδηγίες για την οργάνωση της τελετής.
Μετά την τελετή υπέβαλα την παραίτησή μου στον νέο Υπουργό.
Έγραψα και εξέπεμψα στις μονάδες των Ενόπλων Δυνάμεων την τελευταία ημερήσια διαταγή μου, με παραινέσεις, ευχόμενος τα καλύτερα, και ακολούθως, σε συγκέντρωση των Επιτελών του ΓΕΕΘΑ, τους ευχαρίστησα για τη συνεργασία και τη μεγάλη συμβολή τους στην προσπάθεια της δημιουργίας μιας ισχυρής αποτρεπτικής δύναμης του έθνους, παρουσία και του νέου Αρχηγού Στρατηγού Βελλίδη.
Ακολούθησε επιθεώρηση του παρατεταγμένου μεικτού αγήματος στον περίβολο του Επιτελείου και πριν αναχωρήσω ασπάστηκα τον αντικαταστάτη μου και του ευχήθηκα επιτυχία. Αμέσως μετά αναχώρησα για το Τατόι, τον χώρο όπου φόρεσα πριν από σαράντα χρόνια τη στολή του αεροπόρου. Σταμάτησα στον χώρο που βρίσκεται το μνημείο των πεσόντων και κατέθεσα στεφάνι από δάφνη. Η τελετή ήταν σεμνή, χωρίς φανφάρες, όπως είχα παρακαλέσει να γίνει.
Κατευθύνθηκα στο οίκημα που τα χρόνια εκείνα στέγαζε τη Μοίρα Ικάρων, εντόπισα το δωμάτιο που είχα φορέσει τη στολή του Ικάρου και φόρεσα πολιτικά.
Με τους λίγους παριστάμενους αξιωματικούς ήπιαμε ένα ποτό και ανταλλάξαμε ευχές.
Καθώς εγκατέλειπα το Τατόι, η συγκίνησή μου ήταν φανερή. Ήταν το αεροδρόμιο όπου είχα υπηρετήσει για σχεδόν δέκα χρόνια. Αρχικά ως Ίκαρος, στη συνέχεια ως εκπαιδευτής αέρος και, τέλος, ως Διοικητής Διοίκησης Αεροπορικής Εκπαίδευσης. Στη διαδρομή, σαν σε ταινία βωβού κινηματογράφου, πέρασαν από το μυαλό μου περιστατικά από την πολυσχιδή σταδιοδρομία μου στις Ένοπλες Δυνάμεις. Το ακροβατικό σμήνος στη Λάρισα, οι μονομαχίες μου με τον Ρότζερς για τη Συμφωνία Επανένταξης.
Κάποια στιγμή μου φάνηκε σαν να άκουσα μια φωνή: ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΞΕΤΕΛΕΣΘΗ! είπε και με επανέφερε στην πραγματικότητα! Ξαφνιάστηκα και κοίταξα γύρω μου… Είχα φθάσει στο σπίτι μου… Σαράντα χρόνια προσφοράς στο έθνος τελείωσαν».

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΤΕΡΑΡΧΟΥ ε.α. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΠΑΛΕ
Αφορμή της παρούσης μου επιστολής υπήρξε η δημοσίευση στην έγκριτη εφημερίδα σας «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» της 19/9/2010, υπό τον τίτλο «ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ ΞΕΤΥΛΙΓΕΙ Ο ΠΤΕΡΑΡΧΟΣ ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΗΣ», άρθρο με αποσπάσματα από το βιβλίο του κ. Κουρή «ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΞΕΤΕΛΕΣΘΗ», επί του οποίου έχω να διατυπώσω ορισμένα σχόλια. Θα παρακαλούσα δε για την δημοσίευση αυτής μου της κατάθεσης, η οποία προέκυψε, όπως προανέφερα, εξ αιτίας του δημοσιεύματος της εφημερίδας σας, ως νόμιμο πλέον, εκτιμώ, δικαίωμά μου, να εκφρασθώ επί του περιεχομένου του, μέσω της ιδίας εφημερίδας. Αλλά ταυτόχρονα το θεωρώ και υποχρέωσή μου, ως μέλος της αεροπορικής οικογένειας, να διατυπώσω δημοσίως τις απόψεις μου σε όσα ο κ. Κουρής από την πλευρά του καταθέτει. Επιπροσθέτως και για την εφημερίδα σας, πιστεύω, υπάρχει επίσης δεοντολογική υποχρέωση, πέραν της νομικής, για δημοσίευση της επιστολής μου, στο αμέσως προσεχές φύλλο της, και σε ανάλογη θέση, έτσι ώστε να ενημερωθεί πληρέστερα το αναγνωστικό σας κοινό, για πεπραγμένα του Πτεράρχου Ν. Κουρή και να κρίνει ακριβέστερα και αντικειμενικότερα «τα σαράντα χρόνια προσφοράς του στο Έθνος», όπως ο ίδιος επαίρεται.
Σπεύδω, εξαρχής, να καταθέσω, ότι στα πρώτα μου βήματα στην Αεροπορία είχα την τύχη, και το εννοώ απολύτως, να υπηρετήσω υπό τις διαταγές του κ. Κουρή σε πολεμική Μοίρα, τότε που με το παράδειγμά του ενέπνεε και με τις συμβουλές του δίδασκε, τους υφισταμένους του, πίστη και αφοσίωση στο καθήκον και στην αποστολή της Αεροπορίας. Τις Αρχές του όμως αυτές, δυστυχώς, τις παραβίασε ποικιλοτρόπως ο Πτέραρχος Κουρής, στην πορεία του στην ΠΑ, πολύ σοβαρά δε μετά την άνοδό του στην θέση του Αρχηγού ΓΕΑ. Κατόπιν αυτού, προσωπικά θέτω ευθέως, όπως και άλλοι Συνάδελφοι, υπό αμφισβήτηση, όπως στην συνέχεια θα παραθέσω, αρκετά σημεία των πεπραγμένων του κ. Κουρή, ως Αρχηγού ΓΕΑ και ΓΕΕΘΑ, που καταρρίπτουν απολύτως τον υπερφίαλο κομπασμό του για «40ετή προσφορά του στο ΕΘΝΟΣ». Καθώς διατείνεται, δηλαδή, ότι η προσφορά του υπερέβη τα στενά όρια της ΠΑ και των ΕΔ, ακόμη και τα όρια της Πατρίδος και της χώρας, και κάλυψε, κατά τον ίδιο πάντοτε, το «Ελληνικό Έθνος» απανταχού της γης.
Προσωπικά θα ήθελα να απευθύνω στον κ. Κουρή, το καταστάλαγμα των βαθύτερων αισθημάτων μου, απέναντί του, με τους στίχους του ποιητή, σε ελαφρά παράφραση: «που είσαι νιότη που μού ΄λεγες (εμένα), πως θα γινόταν Ηγέτης (αυτός), άλλος (ο άξιος δηλ. Μοίραρχός μας, στην 343 Μ)». Όμως ο κ. Κουρής δυστυχώς, για όλους μας και την ΠΑ ακόμη χειρότερα, «άλλαξε» ως Α/ΓΕΑ και Α/ΓΕΕΘΑ, και παραβίασε πολλές από τις Αρχές Ηγεσίας, που μας δίδασκε τότε, και πολλές αξίες θυσίασε στο βωμό σκοπιμοτήτων, αρνητικά οπωσδήποτε δρώμενα από έναν στρατιωτικό Ηγέτη, ο οποίος οφείλει πάντοτε να προτάσσει, υπερασπίζεται, προάγει και προνοεί για το αξιόμαχο των ΕΔ, έναντι παντός άλλου εμβόλιμου συμφέροντος, ή προσωπικής «ανταποδοτικής» προσδοκίας. Θέλω δε να πιστεύω, ότι εκθύμως θα δεχθεί την κριτική μου αυτή, κριτική από συνάδελφό του που ο ίδιος παλαιότερα τον χαρακτήριζε «πρότυπο αξιωματικού».
Όσον αφορά το έργο του, κάτι που ισχύει φυσικά για τον καθένα μας, η αδέκαστη Ιστορία είναι εκείνη που θα κρίνει την όποια προσφορά του, με βάση τα πραγματικά «πεπραγμένα» του, στις θέσεις αυτές, και όχι τα φληναφήματα και τους αυτοεπαίνους περί «προσφοράς στο Έθνος», που αναφέρει στο βιβλίο του, για τις ανάγκες, προφανέστατα, και τα ελλείμματα της τραυματισμένης υστεροφημίας του. Την οποία, υστεροφημία του, προσωπικά πιστεύω ότι, θα υπηρετούσε καλύτερα, εάν στο βιβλίο του αφιέρωνε μία παράγραφο και ζητούσε δημοσίως συγγνώμη για «τυχόν», έστω, «λανθασμένες αποφάσεις» του, που έβλαψαν το αξιόμαχο της Αεροπορίας μας, ή που αδίκησαν αξιόλογα, άριστα και ανιδιοτελή στελέχη της, τα οποία, καθ’ όλη την καριέρα τους, υπηρέτησαν με πίστη και αφοσίωση Πατρίδα και Αεροπορία.
Για την τεκμηρίωση της αμφισβήτησής μου, σε πτυχές του «έργου και της προσφοράς» του κ. Κουρή, παραθέτω, στην συνέχεια, μερικά από τα «πεπραγμένα» του, ως Αρχηγού ΓΕΑ και ΓΕΕΘΑ, όπως και άλλα τινά στοιχεία από την «πολυσχιδή», όπως ο ίδιος την αποκαλεί, σταδιοδρομία του στις Ένοπλες Δυνάμεις, προκειμένου οι αναγνώστες του δημοσιεύματος της 19/9/2010, να μπορέσουν, και με τα καινούργια δεδομένα, να κρίνουν σωστά και ακριβοδίκαια την όλη του προσφορά, η οποία φυσικά πόρρω απέχει, κατά την γνώμη μου πάντοτε, της πραγματικής προσφοράς του, αναγομένης μάλιστα μεγαλόσχημα, υπό του ιδίου, σε «προσφορά στο έθνος»:
1ον Ο κ. Κουρής, 11ος των εξελθόντων της τάξεως 1950 της Σχολής Ικάρων –το σημειώνω ιδιαίτερα, όχι προς ψόγον, αλλ’ επειδή ο ίδιος τονίζει το 10ος κατά την εισαγωγή του στην Σχολή, ενώ αποσιωπά ευσχήμως την σειρά εξόδου του απ’ αυτή– τον Ιανουάριο του 1982, επελέγη από την νέα τότε διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ως Αρχηγός ΓΕΑ, διαδεχθείς, τον τότε Α/ΓΕΑ Πτέραρχο Δημ. Παπαγεωργίου, της προηγουμένης αυτού τάξεως 1949, η οποία μάλιστα τάξη, του 1949, είχε αποδώσει στον Κλάδο και άλλον Α/ΓΕΑ, ήτοι δύο συνολικά, (και) τον Πτέραρχο Περ. Οικονόμου. Το επισημαίνω δε τούτο ιδιαίτερα για να δούμε στην συνέχεια από ποια Τάξη, της Σχολής Ικάρων, επέλεξε τον διάδοχό του ο κ. Κουρής, αλλά και πόσες ενδιάμεσες Τάξεις Ιπταμένων αποδεκάτισε για να φθάσει στην επιλογή του αυτή.
Στην 3ετή θητεία του, ως Α/ΓΕΑ, ο κ. Κουρής εκτέλεσε πιστά την ΑΠΟΣΤΟΛΗ του κόμματός του. Αποστράτευσε πλήθος εξαίρετων Αξκών –στον υποφαινόμενο ομολόγησε ωμά ότι υλοποίησε εντολή της Κυβέρνησης– και κυριολεκτικά αφάνισε τον ανθό της επετηρίδας των Ιπταμένων. Ένα τεράστιο δηλαδή αριθμό επιχειρησιακών αξκών, περί την ηλικία των 45 ετών, αλλά και μικρότερους, που έτυχε να μην είναι ευνοούμενοι, ή προσκείμενοι στο κόμμα που τον επέλεξε ως Α/ΓΕΑ, ή που δεν δήλωσαν υποταγή, αλλά παρέμεναν πιστοί στα καθήκοντά τους και στον όρκο τους προς την Πατρίδα. Η αξιοκρατία, επί Αρχηγίας του, όπως και επί των διαδόχων του, εξοστρακίσθηκε τελείως, και διαβατήριο ανέλιξης των στελεχών αποτελούσε μόνο η ταυτότητα του κόμματος, ανεξαρτήτως ικανότητας και προσόντων των κρινομένων, όπως θα διαπιστώσουμε και στην συνέχεια της παρούσης. Η αφοσίωσή του δε στην εκτέλεση των εντολών των εγκαθέτων του κόμματος, που ουσιαστικά διοικούσαν την ΠΑ, έφθασε σε σημείο να αποστρατεύσει το σύνολο των Αξκών των ενδιαμέσων έξι (6) τάξεων της Σχολής, μέχρι την τάξη του 1957 (συμπεριλαμβανομένης) πλην ενός, ευνοουμένου της εξουσίας , τον Πτέραρχο Δημ. Αποστολάκη, στον οποίο παρέδωσε την Αρχηγία, αφού ο ίδιος εν τω μεταξύ προβιβάσθηκε, από το κόμμα, στην θέση του Α/ΓΕΕΘΑ.
Επί του συγκεκριμένου «πεπραγμένου» του κ. Κουρή, διερωτώμεθα όλοι, και δικαιολογημένα. Όλες αυτές οι τάξεις της Σχολής Ικάρων, συνολικής δύναμης 165 ιπταμένων αξκών, δεν ανέδειξαν ούτε έναν άξιο και ικανό, να διαδεχθεί τον κ. Κουρή στην θέση του Α/ΓΕΑ; Και μπορεί να μας εξηγήσει πειστικά, ο κ. Κουρής, ποία υπηρεσιακή ή άλλη ανάγκη, πλην βεβαίως της κομματικής παρέμβασης, επέβαλε να πάει σε διάδοχό του κατά οκτώ (8) ολόκληρα χρόνια νεώτερό του, σε Σειρά Σχολής, δημιουργώντας έτσι σοβαρές αναταράξεις στην δομή της ιεραρχίας και την εσωτερική δομή διοίκησης της ΠΑ; Ουδέποτε συνειδητοποίησε, ο κ. Κουρής, ότι έτσι στέρησε άμεσα, την ΠΑ από τις υπηρεσίες πολύτιμων και έμπειρων στελεχών της με άμεσες και δυσμενείς επιπτώσεις στο επιχειρησιακό της έργο και την μαχητικότητά της; Όπως θα δούμε και στην συνέχεια.
2ον Ο κ. Κουρής, με την ανάληψη της Αρχηγίας της ΠΑ το 1982, «παρέλαβε» το Αιγαίο υπό απόλυτη σχεδόν κυριαρχία της Αεροπορίας μας, που βασιζόταν στην άριστη εκπαίδευση των χειριστών μας, τους οποίους οι τούρκοι πιλότοι αντιμετώπιζαν με τέτοιο δέος, ώστε ουδέποτε απετόλμησαν, μέχρι τότε (τέλος 1981), να εμπλακούν μαζί τους σε αερομαχίες. Στην πράξη, μόλις οι αναχαιτιστές μας προσήγγιζαν την παραβιασθείσα περιοχή, οι τούρκοι πιλότοι απομακρύνονταν αμέσως.
Δυστυχώς όμως, πολύ γρήγορα, με την εφαρμογή στο επιχειρησιακό πεδίο κάποιων περίεργων θεωριών, πέραν των αθρόων αποστρατειών, –θεωρίες-ιδέες του κομματικού εγκάθετου του τομέα Επιχειρήσεων, που επέβαλε ο κ. Κουρής ως Διευθυντή, αποστρατεύοντας εντελώς αδικαιολόγητα και άκρως πρόωρα ένα από τους ικανότερους και πλέον αξιόλογους αξκούς που ανέδειξε η ΠΑ, τον Πτέραρχο Ευ. Καμπιώτη– θεωρίες-ιδέες όπως π.χ. «ότι οι ώρες του μηνιαίου προγράμματος εκπαίδευσης αέρος των χειριστών μας είναι πολλές και δεν χρειάζονται». Και περικόπηκαν από τις 18 ώρες –ήταν το ελάχιστο όριο εκπαίδευσης αέρος των χειριστών, όλων των προηγμένων αεροποριών Ευρώπης και Αμερικής– στις 12 ώρες. Ή «ότι τα συστήματα αυτοπροστασίας των α/φών είναι περιττά “λιλιά”, άνευ επιχειρησιακής αξίας, που δεν μας χρειάζονται», και καταθέτω συγκεκριμένα ότι ήταν και ο πραγματικός λόγος της μη αγοράς και μη εγκατάστασης στα αεροπλάνα της αποκληθείσης τότε «αγοράς του αιώνα», αλλά και αργότερα. Και άλλες παρόμοιες «φαντασιώσεις» του ιδίου άσχετου περί τα επιχειρησιακά Διευθυντή, τις οποίες όμως, για τους δικούς του προσωπικούς λόγους και σκοπούς έσπευδε πάντοτε να υιοθετήσει και εφαρμόσει ο κ. Κουρής στην ΠΑ. Αυτά όλα, όπως γίνεται αντιληπτό, είχαν σαν αποτέλεσμα την ταχεία μείωση του επιπέδου ικανότητας των μαχητών αεροπόρων μας. Έτσι, η Αεροπορία μας συνεχώς έφθινε σε ικανότητα και μαχητικότητα, ενώ η τουρκική ανέβαινε και προοδευτικά έγινε πιο επιθετική, τόλμησε εμπλοκές και αερομαχίες, με τελικό αποτέλεσμα να παραδώσει ο κ. Κουρής στους κομματικούς διαδόχους του, μία άλλη πραγματικότητα στην περιοχή, με τους τούρκους να «αλωνίζουν», κυριολεκτικά σε όλο το Αιγαίο, κάτι που συνεχίζουν μέχρι σήμερα.
3ον Η Συμφωνία Επανένταξης στο ΝΑΤΟ, έργο σκληρών διαπραγματεύσεων διακλαδικής ομάδος Επιτελών, της οποίας υπήρξα μέλος, υπό τον Πτέραρχο Ευ. Παπαευσταθίου, είχε ολοκληρωθεί και υπογραφεί επί Αρχηγίας ΓΕΕΘΑ του Στρατηγού Ιω. Ντάβου, και επικυρώθηκε από την DPC το 1980, αρκετά δηλ. πριν την ανάληψη της Αρχηγίας ΓΕΕΘΑ από τον κ. Κουρή. Ωστόσο ένα μείζον, ομολογώ, ζήτημα της Συμφωνίας, το αφορών στα όρια ευθύνης του νεοΐδρυόμενου στην Λάρισα, υπό Έλληνα Διοικητή, 7ου Συμμαχικού Αεροπορικού Στρατηγείου(7 ΑΤAF), παρέμεινε ανοικτό ώστε να αντιμετωπισθεί αργότερα, υπό ευνοϊκότερες συνθήκες, με την χώρα μας εντός, και όχι εκτός, του ΝΑΤΟ. Ήταν ένας στρατηγικός ελιγμός, που αποφάσισε, ορθότατα, η τότε Ελληνική Κυβέρνηση για την παράκαμψη του VETO που προέβαλε η Τουρκία στη επανένταξή μας.
Οι «μονομαχίες» που αναφέρει ο κ. Κουρής ότι έκανε με τον Ρότζερς για την Συμφωνία Επανένταξης, προφανώς αφορούσαν το συγκεκριμένο θέμα, που έτσι και αλλιώς ήταν υποχρεωμένος ως εκ της θέσεώς του, Α/ΓΕΕΘΑ και Εθνικός Εκπρόσωπος στο ΝΑΤΟ, να δώσει την μάχη του σ’ αυτό, και μακάρι να την είχε κερδίσει. Δεδομένου όμως ότι το εν λόγω πρόβλημα όχι μόνο παραμένει άλυτο μέχρι σήμερα, αλλά μας προέκυψε, προ έτους περίπου, και νέα προσπάθεια του ΝΑΤΟ για ίδρυση Συμμαχικού Στρατηγείου στην Λάρισα υπό Τούρκο (!!!) Διοικητή, υποδηλώνει ότι οι διατυμπανιζόμενες «μονομαχίες» του κ. Κουρή με τον Ρότζερς υπήρξαν άκαρπες και αναποτελεσματικές.
4ον Για την κρίση του Μαρτίου 1987, έχω να παρατηρήσω τα εξής: Κυριολεκτικά εν μέσω κρίσεως, η τότε Ηγεσία της ΠΑ υπό την υψηλή εποπτεία του αεροπόρου Α/ΓΕΕΘΑ κ. Κουρή, καθόσον ο τότε Α/ΓΕΑ απουσίαζε για λόγους υγείας στο εξωτερικό, προέβη σε αποστρατείες πλήθους, άνω των 20 εμπειρότατων ιπταμένων αξκών (Φλωρίνης, Πανταζόπουλος, Αθανασιάδης, Γεωργακόπουλος, Καραθανάσης, Μπαραμπούτης, Μήτσαινας κ.ά.) μαχητών πρώτης γραμμής, δηλ. στελεχών χρήσιμων και αναγκαίων στην προετοιμασία και διεξαγωγή ενδεχομένων επιχειρήσεων. Μια πράξη, δηλαδή, αντιεπιχειρησιακή, εν μέσω κρίσεως, απερίσκεπτη και επιπόλαιη, της Ηγεσίας της ΠΑ, με σοβαρές επί πλέον επιπτώσεις στην συνοχή και το ηθικό στο σύνολο του προσωπικού της ΠΑ, διαστάσεων καταστροφής, σε ενδεχόμενη σύγκρουση. Εκτός εάν, η Ηγεσία της ΠΑ, ενεργούσε εντός του πνεύματος σεναρίου, που πράγματι κυκλοφόρησε τότε, με την έναρξη της κρίσης, ότι επρόκειτο δηλ. «για ελεγχόμενη κρίση εσωτερικής κατανάλωσης, που ξέφυγε, όμως, του ελέγχου κάποια στιγμή και έγινε πραγματική». Ας θυμηθούμε και συνεκτιμήσουμε, ακόμη, την πανικόβλητη απόφαση της Ηγεσίας, για την έκτατη και προσωρινή μετακίνηση στο ΑΤΑ-Ε/ΚΑΕ, ουσιαστικά ως «τοποτηρητή και αναπληρωτή»!!! του τότε Αρχηγού ΑΤΑ, του αξιότατου επιχειρησιακά Υποπτεράρχου (Ι) Επ. Παπαδόπουλου, ορθότατη βεβαίως επιλογή, για την αντιμετώπιση της κατάστασης, κατώτερο κατά βαθμό του Αντιπτεράρχου Αρχηγού ΑΤΑ, επιλογής επίσης του κ. Κουρή, για να προετοιμάσει και διεξάγει τις επιχειρήσεις του Αρχηγείου και των πολεμικών του Μονάδων σε περίπτωση που η κρίση κατέληγε σε εμπλοκή. Αντιλαμβάνεται βέβαια, εν προκειμένω, και ο πλέον αδαής, το επιχειρησιακό επίπεδο του «επιτηρούμενου Αντιπτεράρχου Αρχηγού ΑΤΑ», επιλογή όπως προαναφέρθηκε του κ. Κουρή. Αναλογιζόμενος δε, πάντοτε, το τραγελαφικό σκηνικό που είχε δημιουργηθεί, στην καρδιά του πολεμικού βραχίονα της Αεροπορίας μας, του ΑΤΑ, με ευθύνη της Ηγεσίας, επιλογής(ών) του κ. Κουρή, προσθέτω ανακουφισμένος, ευτυχώς για την χώρα που εκείνη η κρίση δεν εξελίχθηκε σε εμπλοκή.
Στο πολιτικό επίπεδο, η κρίση έληξε με την δημόσια δήλωση – δέσμευση της Ελληνικής Κυβέρνησης, ότι δεν προτίθεται να διενεργήσει υποθαλάσσιες έρευνες στο Αιγαίο. Η δήλωση έγινε ευθύς μετά από σχετική δήλωση – απαίτηση του Οζάλ σε δημοσιογράφους στο Λονδίνο. Συγκεκριμένα, ο τούρκος Πρωθυπουργός, ο οποίος επέστρεφε από το ταξίδι του στις ΗΠΑ, όπου είχε υποβληθεί σε εγχείρηση καρδιάς, διανυκτέρευσε στο Λονδίνο όπου ερωτήθηκε, από τους δημοσιογράφους, για την κορύφωση της κρίσεως, και το Πίρι Ρέις στο Αιγαίο, και εάν επρόκειτο η χώρα του να προχωρήσει σε πολεμική σύγκρουση με την Ελλάδα. Ο τούρκος Πρωθυπουργός δήλωσε, τότε, ότι θα αποσύρει το Πίρι Ρέις, εάν και η Ελλάδα δηλώσει ότι δεν θα προχωρήσει σε έρευνες για πετρέλαιο στο Αιγαίο. Η Κυβέρνηση ορθώς, κατά την γνώμη μου, πράξασα, ορθότατα, θα έλεγα, συνεκτιμώντας και την κατάσταση στη ΠΑ, που περιγράφηκε στην προηγουμένη παράγραφο, ανταποκρίθηκε «εκτονωτικά» στην δήλωση Οζάλ, χωρίς όμως μνεία του πρωτοκόλλου της Βέρνης, αλλά στο Αιγαίο.
Όμως η δήλωση της Κυβέρνησης, θεωρητικά, «ακύρωσε» το Πρωτόκολλο της Βέρνης του 1976, μεταξύ των δύο χωρών, που καθόριζε συγκεκριμένες περιοχές αποφυγής «προκλητικών ενεργειών» εκατέρωθεν, ενώ η νέα κυβερνητική δήλωση αναφερόμενη στο Αιγαίο, αφορά πλέον σε όλες τις περιοχές του. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, νομίζουμε, ότι περιττεύουν τα εύσημα που απονέμει ο κ. Κουρής, σε εαυτούς και αλλήλους, «συντελεστές της επιτυχίας στην κρίση του Μαρτίου του 1987», που αναφέρει στο βιβλίο του.
5ον Ο τρόπος παραιτήσεως του Α/ΓΕΕΘΑ κ. Κουρή, τον Ιούνιο του 1989 που έχασε το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές, όπως και η παραίτηση του τότε Αρχηγού της ΠΑ, αμέσως δηλαδή με την εκλογή της νέας Διακυβέρνησης, αποτελεί έμμεση πλην σαφή ομολογία, ότι υπήρξαν αμφότεροι οι υπηρέτες και τα όργανα του κόμματος στην κορυφή της Ηγεσίας των ΕΔ και της ΠΑ, γεγονός που επιβεβαιώνει έμμεσα και την ακρίβεια των προαναφερθέντων πεπραγμένων τους. Κρίνεται δε ως απαράδεκτη ενέργεια υπεύθυνου στρατιωτικού Ηγέτη και σίγουρα εκτός των παραδόσεων και της δεοντολογίας των Ενόπλων μας Δυνάμεων. Επί του προκειμένου, θα ήθελα, ακόμη, να θυμίσω στον Πτέραρχο Κουρή, ότι ο προκάτοχός του Α/ΓΕΑ Δημ. Παπαγεωργίου ανέμενε επί 3μηνο την επιλογή Α/ΓΕΑ, της νέας Διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, για την παράδοση των καθηκόντων του τον Ιανουάριο του 1982 στον ίδιο. Ωστόσο, κατά το διάστημα αυτό, ο κ. Παπαγεωργίου ασκούσε κανονικά τα καθήκοντά του, ως υπεύθυνος Ηγέτης, υπεύθυνος για την άμυνα και την ασφάλεια της χώρας.
Με όσα ελάχιστα, βασικά λόγω χώρου, προηγουμένως αναφέρθηκαν, από τα «πεπραγμένα» του Πτεράρχου Ν. Κουρή στις θέσεις Α/ΓΕΑ και Α/ΓΕΕΘΑ, σαφώς προκύπτει ότι έφερε σε πέρας επιτυχώς, άριστα θα έλεγα, μόνο την κομματική του ΑΠΟΣΤΟΛΗ ή ακόμη, σε συνδυασμό, και την ατομική του ΑΠΟΣΤΟΛΗ, επιδιώκοντας την προσωπική του ανέλιξη. Οι Συνάδελφοί του προτείνουν, να συμπληρώσει τον τίτλο του βιβλίου του αναλόγως, αλλάζοντάς τον σε «ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΞΕΤΕΛΕΣΘΗ». Όσον αφορά δε τον υπερφίαλο αυτοχαρακτηρισμό του για «40ετή προσφορά του στο Έθνος», οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ του απαντούν ότι η προσφορά του «εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλειποβαρής και υπερτιμολογημένη» και αρνούνται να την «παραλάβουν». Επιπροσθέτως, του επισημαίνουν, ότι δεν εκδίδουν «Πιστοποιητικά Γνησιότητας», σε αμφιβόλου ποιότητας «προϊόντα». Αρμόδιος για να κρίνει το βιβλίο και τα έργα του, ως δημοσίου ανδρός, είναι ο ιστορικός του μέλλοντος.
Με εκτίμηση
Παναγιώτης Η. Μπαλές
Αντιπτέραρχος (Ι) ε.α.
Αναστάσεως 131
Παπάγου 156 69

ΣΧΟΛΙΑ
Από το περιεχόμενο της ανωτέρω επιστολής, κρίνουμε σκόπιμο να σταθούμε ενδεικτικώς και μόνο σε δύο σημεία.
Πρώτον, την όντως «ανεξήγητη» απόφαση στην δεκαετία του 1980 για την προμήθεια 80 μαχητικών αεροσκαφών F-16 και Mirage 2000, δίχως όπλα BVR και ηλεκτρονικά συστήματα αυτοπροστασίας. Σοβαρότατες ελλείψεις για μία αεροπορία η οποία ήδη από την προηγουμένη δεκαετία είχε εντάξει σε υπηρεσία βλήματα BVR ημιενεργού καθοδηγήσεως AIM-7 Sparrow και είχε αρχίσει να σχεδιάζει τον εφοδιασμό των Phantom με το ηλεκτρονικό σύστημα αυτοπροστασίας DIAS.
Μπορούμε να υποθέσουμε ότι επειδή εκ των πραγμάτων η απόφαση της τότε κυβερνήσεως για προμήθεια δύο διαφορετικών τύπων αεροσκαφών, συνοδευόταν από το μειονέκτημα του σαφώς υψηλότερου κόστους, καταβλήθηκε κάθε προσπάθεια ώστε αυτό να διατηρηθεί σε «ελεγχόμενα» επίπεδα. Όπως όλα δείχνουν, αυτό έγινε εις βάρος της ΠΑ, αφού το ΓΕΑ προέβη στην σύνταξη υποβαθμισμένων επιχειρησιακών απαιτήσεων, μη περιλαμβάνοντας βλήματα BVR και ηλεκτρονικά συστήματα αυτοπροστασίας…
Ιδίως στην περίπτωση των 40 Mirage 2000EG/BG, των οποίων το κόστος ήταν υψηλότερο των F-16, ήταν εμφανής η προσπάθεια περιορισμού της συνολικής δαπάνης, με την επιλογή υποσυστημάτων υποδεέστερων επιδόσεων σε σχέση με τις βέλτιστες λύσεις που προσέφερε ο κατασκευαστής. Ενδεικτικώς, παρόλο που η Dassault Aviation είχε αναπτύξει και προσέφερε το πιο εξελιγμένο ραντάρ RDI, που προοριζόταν κυρίως για αποστολές Αναχαιτίσεως και μόλις είχε υιοθετηθεί και από την Γαλλική Αεροπορία, το ΓΕΑ προτίμησε το «βασικό» RDM. Το RDM, σαφώς υποδεέστερο του RDI, διέθετε διαμορφώσεις για αποστολές αέρος-εδάφους. Γενικώς ήταν ένα ραντάρ πολλαπλού ρόλου, το οποίο όμως δεν χρειαζόταν η ΠΑ, εφόσον ήταν σαφές ότι αυτή θα αξιοποιούσε τα Mirage 2000 αποκλειστικώς στην Αναχαίτιση… Σε κάθε περίπτωση, το RDM απεδείχθη μια αποτυχία, καθώς διαπιστώθηκαν προβλήματα στις επιδόσεις του και απαιτήθηκαν τροποποιήσεις. Το διάστημα των διαπραγματεύσεων ήταν μακρύ, η ελληνική πλευρά ως ένδειξη διαμαρτυρίας διέκοψε τις παραλαβές μετά το 28ο αεροσκάφος και η ΠΑ, για σοβαρό χρονικό διάστημα στερήθηκε σημαντικό αριθμό αεροσκαφών, ενώ επιχειρούσε με 28 Mirage 2000 που έφεραν ραντάρ ανεπαρκών επιδόσεων.
Το, κατ’ αυτό τον τρόπο, τεχνητώς συγκρατηθέν κόστος της «αγοράς του αιώνα», εκτοξεύθηκε μετά από ορισμένα έτη, όταν έγιναν οι συμπληρωματικές παραγγελίες για βλήματα BVR και ηλεκτρονικά συστήματα αυτοπροστασίας. Δεν είναι τυχαίο προφανώς, ότι οι προμήθειες αυτές προωθήθηκαν μετά την κυβερνητική αλλαγή του 1989. Γεγονός που στην ουσία επιβεβαιώνει ότι τα προηγούμενα έτη η ηγεσία της ΠΑ ακολουθούσε άβουλα στα εξοπλιστικά προγράμματα την υπαγορευθείσα ανορθολογική γραμμή της κυβερνήσεως. Φθάνοντας δε μέχρι του σημείου, για να «καλύψει» τις εισηγήσεις της, να απαξιώνει τα ανωτέρω αναγκαία συστήματα, χαρακτηρίζοντάς τα ως (περιττά) «λιλιά».
Το δεύτερο σημείο που στεκόμαστε, αφορά την επάρκεια εκπαιδεύσεως των Ιπταμένων της ΠΑ, στην οποία ως ένα μετρήσιμο μέγεθος θεωρούνται οι ώρες πτήσεως που συμπληρώνουν αυτοί κάθε μήνα.
Στο βιβλίο «Αποστολή εξετελέσθη», αποκαλύπτεται η Έκθεση πεπραγμένων Α/ΓΕΑ το διάστημα Ιανουαρίου 1982 – Δεκεμβρίου 1984, δηλαδή την περίοδο του Πτεράρχου Κουρή. Στο κεφάλαιο της εκθέσεως για την Επιχειρησιακή Εκπαίδευση, αναφέρεται σχετικώς: «Καθιερώθηκε αρχικά ελάχιστος αριθμός ωρών ετησίως για κάθε χειριστή οι 180 ώρες και το 1984 οι 204 ώρες (12×17), που είναι πολύ κοντά στις 240 ώρες το χρόνο, που αποτελεί και τον επιθυμητό στόχο μιας πραγματικά ετοιμοπόλεμης Αεροπορίας» (σελ. 108).
Και παρακάτω: «Αποτέλεσμα του νέου προγράμματος ήταν να αυξηθεί ο αριθμός ωρών πτήσεως μαχητικών αεροσκαφών από το επίπεδο των 59.000 περίπου, που ήταν τα έτη 1978, 1979, 1980 και 1981, στις 72.400 το 1983 και στις 73.400 το 1984. Αυτό επέτρεψε για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες να υπερβούν οι χειριστές των Μοιρών μας τις 180 ώρες το χρόνο, που αποτελεί και το ελάχιστο παραδεκτό όριο για τις προηγμένες Αεροπορίες» (σελ. 109).
Αν και επί του συγκεκριμένου, η ανωτέρω επιστολή δεν συμφωνεί με το περιεχόμενο του βιβλίου, σημασία έχει να εξεταστεί το επίπεδο εκπαιδεύσεως που παρέχει σήμερα η ΠΑ. Τούτο καθίσταται εφικτό χάρη στα αποκαλυπτικά στοιχεία που δόθηκαν από τον ΥΕΘΑ, σε απάντησή του στις 21 Σεπτεμβρίου 2010, σε σχετική ερώτηση βουλευτού που κατατέθηκε στις 31 Αυγούστου τρέχοντος. Στην ερώτησή του, σημειώνει μεταξύ άλλων ο βουλευτής: «Η μείωση όμως των ωρών εκπαίδευσης κατά 40% όπως αναφέρεται δημιουργεί ένα μεγάλο έλλειμμα μαχητικής ικανότητας με απρόβλεπτες συνέπειες την ώρα της κρίσης».
Στην απάντησή του ο ΥΕΘΑ αποκαλύπτει: «Το α΄ εξάμηνο του 2010 οι τοποθετημένοι Ιπτάμενοι ήταν τριακόσιοι τριάντα ένας (331) και οι προσκολλημένοι εβδομήντα τέσσερις (74). Εκτέλεσαν συνολικά 21.723 ώρες και οι μέσοι όροι ωρών πτήσης ανά εξάμηνο και Ιπτάμενο ήταν 58,7 για τους τοποθετημένους και 31 για τους προσκολλημένους. Το α΄ εξάμηνο του 2008 οι τοποθετημένοι Ιπτάμενοι ήταν τριακόσιοι είκοσι τέσσερις (324) και οι προσκολλημένοι εκατόν τέσσερις (104). Εκτέλεσαν 23.853 ώρες και οι μέσοι όροι ωρών πτήσης ανά εξάμηνο και Ιπτάμενο ήταν 64,4 για τους τοποθετημένους και 28,8 για τους προσκολλημένους».
Από τα ανωτέρω στοιχεία και σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει ο Πτέραρχος Κουρής, βλέπουμε ότι το πτητικό έργο της ΠΑ σήμερα, είναι σοβαρά μειωμένο σε σχέση με το πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 1980. Συγκεκριμένα, το α΄ εξάμηνο του 2010, οι Ιπτάμενοι εμφανίζονται να συμπληρώνουν κατά μέσον όρο μόλις 9,78 ώρες πτήσεως/μήνα (οι τοποθετημένοι) και 5,16 (οι προσκολλημένοι). Η ίδια κατάσταση ίσχυε και το 2008, όταν, κατά το α΄ εξάμηνο οι Ιπτάμενοι συμπλήρωσαν κατά μέσον όρο 10,73 ώρες πτήσεως/μήνα (οι τοποθετημένοι) και 4,8 (οι προσκολλημένοι).
Τα ανωτέρω νούμερα είναι πολύ χαμηλότερα από τα στάνταρ του ΝΑΤΟ, που όπως είδαμε, στην δεκαετία του 1980 προέβλεπαν την συμπλήρωση 204 ωρών πτήσεως/έτος, δηλαδή 17 ώρες/μήνα, ανά Ιπτάμενο. Είναι όμως και αισθητά χαμηλότερα από το ελάχιστο παραδεκτό όριο των 180 ωρών/έτος και 15 ωρών/μήνα ανά Ιπτάμενο, που είχε καθορίσει το ΓΕΑ στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 1980!
Είναι φυσιολογικό να προκύπτουν σοβαρά ερωτηματικά που φέρνουν στην επικαιρότητα και την αλόγιστη μείωση των λειτουργικών δαπανών που έχει επιβληθεί από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών και ιδίως στην ΠΑ.
Στο συγκεκριμένο σημείο, υφίσταται μία αντιπαράθεση απόψεων. Από την μία πλευρά, τονίζεται ότι ακριβώς επειδή πολλές πολεμικές Μοίρες έχουν διπλό ρόλο, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στην δεκαετία του 1980, είναι ακόμη πιο επιτακτικό να συμπληρώνουν οι Ιπτάμενοι πολύ περισσότερες ώρες. Στην USAF επί παραδείγματι, στην περίπτωση αυτή ο Ιπτάμενος έπρεπε να βάζει περί τις 22-25 ώρες/μήνα! Ως εκ τούτου, η σημερινή δραστική μείωση των ωρών πτήσεως, την στιγμή που πολεμικές Μοίρες με τα πλέον εξελιγμένα μαχητικά (335, 340, 343 Μοίρες) επιχειρούν σε διπλό ρόλο, θέτει το ζήτημα με ακόμη πιο έντονο τρόπο.
Σε αντιδιαστολή με αυτά, έρχεται η άποψη ανωτάτων αξιωματικών της ΠΑ, οι οποίοι τονίζουν ότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει πολύ από την δεκαετία του 1980. Ο Ψυχρός Πόλεμος ανήκει στο παρελθόν και καμμία αεροπορία στο ΝΑΤΟ δεν ακολουθεί το παλαιό «όριο» των 17 ωρών πτήσεως/μήνα. Επιπλέον, οι νέες τεχνολογίες και οι σοβαρές πρόοδοι στον χώρο της εξομοιώσεως, έχουν ως αποτέλεσμα ο Ιπτάμενος να μπορεί να εκτελέσει κάποιες ασκήσεις στον εξομοιωτή, ενώ παλαιότερα ήταν απολύτως απαραίτητο να πετάξει. Έτσι λοιπόν, το ετοιμοπόλεμο μετράται όχι τόσο από τον αριθμό των ωρών που πετά ο Ιπτάμενος, όσο από το αν εκτελεί σε μηνιαία βάση έναν συγκεκριμένο αριθμό απαιτητικών ασκήσεων μάχης. Κι εδώ είναι το ζήτημα. Οι περικοπές στις δαπάνες, να μην φτάσουν στο οριακό σημείο και να υποχρεώσουν την ΠΑ να κόψει κάποιες από τις ασκήσεις αυτές. Ήδη αυτό έχει γίνει με αεροπορίες (π.χ. Σουηδία) που δεν αντιμετωπίζουν προκλήσεις όπως η ΠΑ. Συνοψίζοντας, εφόσον οι πολεμικές Μοίρες ακολουθούν το καθορισμένο πρόγραμμα πιστά, το αξιόμαχο δεν επηρεάζεται, κάτι που όπως τονίζεται από έμπειρα στελέχη και την ανωτάτη ηγεσία της ΠΑ, ισχύει απολύτως. Ωστόσο, αυτό που μπορεί να αντιπαραβάλει κανείς στα ανωτέρω, είναι ότι μπορεί ο Ψυχρός Πόλεμος να ανήκει στην ιστορία, η τουρκική απειλή όμως που αντιμετωπίζει η ΠΑ, εξακολουθεί να είναι υπαρκτή. Σε τί διαφέρει σήμερα η αντιμετώπιση της απειλής, σε σχέση με την φύση αυτής στην δεκαετία του 1980;
Πηγή: Περιοδικό Δούρειος Ίππος 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/01/blog-post_5463.html

Κάν΄ το όπως με τον Αλ Καπόνε

Κ. Χρυσόγονος

Ο κ. Κώστας Χ. Χρυσόγονος, καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης προτείνει τη δίωξη για φορολογικά εγκλήματα!Η ασυλία τους εκεί δεν ισχύει!

 

Το άρθρο 86 του Συντάγματος και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών αφορούν μόνο πράξεις ή παραλείψεις «κατά την άσκηση των καθηκόντων τους» και όχι πράξεις ή παραλείψεις απλώς επ΄ ευκαιρία της άσκησης των τελευταίων ή σχετικές με την αξιοποίηση ή τη διάθεση ή απόκρυψη περιουσιακών στοιχείων που αποκτήθηκαν, αδιάφορο νόμιμα ή παράνομα, κατά την άσκηση των υπουργικών καθηκόντων. Ετσι π.χ. ακόμη και……

 

για τους μισθούς, επιδόματα, αποζημιώσεις κτλ. που λαμβάνει ο υπουργός από το δημόσιο ταμείο, εάν παραλείψει τη δήλωσή τους στις αρμόδιες φορολογικές αρχές, μπορεί όχι μόνο να του επιβληθούν αναδρομικά οι αναλογούντες φόροι, προσαυξήσεις και πρόστιμα, αλλά υπό προϋποθέσεις να του ασκηθεί και ποινική δίωξη (αν η απόκρυψη εισοδήματος είχε ως συνέπεια την απώλεια φορολογικών εσόδων ενός ορισμένου ύψους κατ΄ έτος). Το ίδιο ισχύει βέβαια, κατά μείζονα λόγο, και αν τα ποσά που αποκρύφθηκαν είχαν παράνομη προέλευση. Επίσης, αν παραλείψει την αναγραφή, στη δήλωση του «πόθεν έσχες», οποιουδήποτε χρηματικού ποσού βρίσκεται στην κατοχή του, ο υπουργός (ή τέως υπουργός) διαπράττει αυτοτελές ποινικό αδίκημα, ανεξάρτητα από τη νομιμότητα ή μη της απόκτησης του ποσού αυτού.

 

Για πράξεις ή παραλείψεις κατά την άσκηση των καθηκόντων του ο υπουργός μπορεί, σύμφωνα με το άρθρο 86 του Συντάγματος, να διωχθεί μόνο με απόφαση της Βουλής και μόνο έως το τέλος της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος. Σήμερα συνεπώς μπορούν να ασκηθούν τέτοιες ποινικές διώξεις μόνο για αδικήματα μεταγενέστερα του Οκτωβρίου 2007 (χρόνος διεξαγωγής των προτελευταίων βουλευτικών εκλογών). Αντίθετα, για αδικήματα τα οποία δεν εμπίπτουν στην άσκηση των υπουργικών καθηκόντων, η ποινική δίωξη μπορεί και πρέπει να ασκηθεί από τις εισαγγελικές αρχές και ο χρόνος παραγραφής είναι ο ίδιος που ισχύει και για τα αδικήματα των «κοινών θνητών» (πενταετία για τα πλημμελήματα, δεκαπενταετία ή εικοσαετία για τα κακουργήματα, άρθρο 111 του Ποινικού Κώδικα). Ετσι π.χ. ένας πρώην υπουργός που δωροδοκήθηκε το έτος 2000 για να υπογράψει μια μεγάλη δημόσια σύμβαση δεν μπορεί να διωχθεί σήμερα για την υπογραφή του, αφού εκείνη καλύπτεται από τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, μπορεί όμως να διωχθεί για το ότι δεν δήλωσε το ποσό αυτό ως εισόδημα στην Εφορία ή για την παράλειψη αναγραφής του στη δήλωση «πόθεν έσχες», αφού μια τέτοια παράλειψη εμπίπτει στον κύκλο των υπουργικών του αρμοδιοτήτων. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί με τον διαβόητο Αλ Καπόνε στην Αμερική τη δεκαετία του 1930, ο οποίος δεν καταδικάστηκε ποτέ για δολοφονίες και λαθρεμπόριο, αλλά φυλακίστηκε για φοροδιαφυγή.

 

Με άλλες λέξεις, η κάλυψη που παρέχουν στους υπουργούς κυρίως το άρθρο 86 του Συντάγματος και δευτερευόντως ο εκτελεστικός του τελευταίου νόμος δεν είναι απόλυτη. Οι νομικές δυνατότητες για να διωχθούν ποινικά και φορολογικά οι επίορκοι υπουργοί υπάρχουν, αρκεί να υπάρξει και η θέληση εκ μέρους των αρμόδιων εισαγγελικών και φορολογικών αρχών. Το γενικότερο πρόβλημα της πολιτικής διαφθοράς είναι όμως βαθύτερο, αφού εμφωλεύει στις δομές του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Η αντιμετώπισή του θα προϋπέθετε όχι μόνο επί μέρους αλλαγές στο σχετικό θεσμικό πλαίσιο, αλλά κυρίως μια συνολικότερη μεταβολή στον πολιτικό μας πολιτισμό.

 

 

Ο κ. Κώστας Χ. Χρυσόγονος είναι καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

 

 

www.tovima.gr

 

Αναρτήθηκε από http://blogpose.com/strawberry/2010/%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%84-%CF%84%CE%BF-%CF%8C%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CE%BB-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CF%8C%CE%BD%CE%B5-2/

1.024.000 ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΗΝΕΣ ΣΕ ΤΗΛΕΦΩΝΑ!

Τελικά απ’ ότι φαίνεται στο Υπουργείο τα τηλέφωνα κυριολεκτικά έχουν πάρει… φωτιά . Μετά τις αναφορές για τα ροζ και ακριβά τηλέφωνα που στοίχισαν 20 εκατομμύρια Ευρώ το ΄΄σπορ΄΄ από ότι φαίνεται δεν έχει τελειωμό και αποδεικνύεται περίτρανα ότι…

… μόνο για δύο μήνες ο Έλληνας φορολογούμενος (Δεκέμβριος 2009 – Ιανουάριος 2010) πλήρωσε 1 εκατομμύριο και 24 χιλιάδες Ευρώ για τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις. Καλό θα ήταν με τις πρόσφατες καταγγελίες, που καλώς έγιναν απο….. την πολιτική ηγεσία να αναδειχθούν και αυτοί οι λογαριασμοί αλλά και κάποιοι άλλοι που πληρώθηκαν απο το Υπουργείο για ΄΄καφέδες΄΄. Γιατί δεν είναι και λίγα εν μέσω κρίσης 17.000 Ευρώ την ημέρα για τηλέφωνα και ούτε μας απασχολεί εαν ξεπέρασε τον προυπολογισμό ή δεν τον ξεπέρασε. Ούτε η μεγαλύτερη εξαγωγική εταιρεία δεν κάνει τέτοιους λογαρισμούς ή στην καλύτερη εαν τους κάνει ο Διευθύνων θα πρέπει να παρουσιάσει τζίρους εκατομμυρίων η αλλιώς ΄΄πάει΄΄ σπίτι του.

Εαν υποθέσουμε λοιπόν οτι ένας ανειδίκευτος εργαζόμενος στοιχίζει 1000 ευρώ τον μήνα (που δεν στοιχίζει) με αυτά τα χρήματα 510 εργαζόμενοι τον μήνα θα είχαν δουλειά δηλαδή και για τους δύο μήνες 1.020 οικογένειες θα είχαν ψωμί να φάνε. Αυτή η οικονομία μπορεί να είναι μακριά απο την λογική των ΄΄μεγάλων δυνάμεων΄΄ που μας επιτηρούν αλλά είναι η λογική της απλής αριθμητικής.

Μήπως ο Πρωθυπουργός θα έπρεπε μαζί με τον Υπουργό Εθνικής Οικονομίας να αφήσουν κανέναν λογαριασμό απλήρωτο μήπως και κάποιος ασχοληθεί σοβαρά με αυτό το θέμα. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης αλλά σε ολόκληρο το δημόσιο την ώρα μάλιστα που ακόμη και τα μικρά παιδιά γνωρίζουν τα ΄΄φθηνά΄΄ πακέτα, τις φραγές αλλά και τις δυνατότητες που δίνει το διαδίκτυο. Άλλωστε ο Πρωθυπουργός με ένα laptop γυρίζει και καλά κάνει.

www.agroschannel.com & http://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=4333:17000-&catid=16:listes-tis-ellados&Itemid=196

Οι χορηγίες του Μαντέλη

Σε μια χώρα, την οποία καθημερινά κάποιοι τη «βιάζουν» και αμφισβητούν τα κυριαρχικά της δικαιώματα, εξαιτίας της άθλιας οικονομικής της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει, έρχονται οι πολιτικοί —που την οδήγησαν στην αθλιότητα— και βγάζουν τη «γλώσσα» στους θεσμούς της. Κόβονται οι συντάξεις των φτωχών εργαζομένων, οι οποίοι είχαν την «αφέλεια» να πληρώνουν μια ζωή ασφαλιστικές εισφορές, για να έρθουν οι κλέφτες και να τους «δουλέψουν» κατά πρόσωπο. Να τους κοροϊδέψουν με τον πιο επαίσχυντο τρόπο. Μιλάμε για πραγματική ύβρη.

«Χορηγίες αγνώστων ευεργετών»… λάμβανε ο Μαντέλης.
Ο Μαντέλης με το θράσος του απατεώνα —που για τον οποιονδήποτε λόγο αισθάνεται ασφαλής— μπορεί να «βαπτίζει» τη διαφθορά όπως θέλει, αλλά για τον νόμο τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ναι μεν ο Μαντέλης μπορεί να αισθάνεται ασφαλής και να παριστάνει τον «νονό», αλλά ο νόμος τα χρήματα αυτά τα αντιλαμβάνεται ως διαφθορά. Από τη στιγμή που ο Μαντέλης, ως φορέας πολιτικής εξουσίας, είχε «δοσοληψίες» με την εταιρεία, η οποία τον «επιχορήγησε», υπάρχει διαφθορά. Τα χρήματα, που λαμβάνει από μια εταιρεία, με την οποία έκλεινε ο ίδιος κρατικές συμφωνίες, όπως και να τα «βαπτίζει» ο ίδιος, είναι «λάδωμα».

Άποψή μας είναι ότι ο Μαντέλης δεν είναι ασφαλής με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. Γιατί; Για τον ίδιο λόγο που δεν ήταν ασφαλής ο Πινοσέτ, ο οποίος, ναι μεν είχε εξασφαλίσει την ασυλία από τον εθνικό νόμο της Χιλής, αλλά «έμπλεξε» με τον διεθνή νόμο, όταν βγήκε εκτός της πατρίδας του. Με τον νόμο patriot, ο οποίος είχε σχέση με τον εντοπισμό των «μαύρων» χρημάτων, τα οποία προέρχονται από εγκληματικές δραστηριότητες, όπως είναι η διαφθορά, τα ναρκωτικά κλπ..

Εξαιτίας εκείνου του νόμου μπορούσε να συλληφθεί ο Πινοσέτ για οικονομικά εγκλήματα, τα οποία είχαν «παραγραφεί» από τη Βουλή της Χιλής. Οικονομικά εγκλήματα …όμοια με αυτά του Μαντέλη. Του Μαντέλη, ο οποίος διαρκώς ταξιδεύει στο εξωτερικό και ως εκ τούτου κινδυνεύει.

Αυτό, το οποίο μας ενδιαφέρει στο σημείο αυτό, είναι κάτι άλλο. Άσχετα με τον εμετικό νόμο, ο οποίος απαλλάσσει τον Μαντέλη, υπάρχει ένα θέμα με τα «απόνερα» της εγκληματικής του δραστηριότητας. Γιατί; Για έναν πολύ απλό λόγο. Ο Μαντέλης —δυστυχώς για τον ίδιο— εκτός από διεφθαρμένος κινδυνεύει ν’ αποδειχθεί ότι ήταν και βλάκας. Στις βρομοδουλειές του έμπλεκε και τα παιδιά του. Τα ενήλικα παιδιά του. Άρα; Άρα, αν αποδειχθεί το προφανές …ότι, δηλαδή, αυτά τα χρήματα που λάμβανε ήταν προϊόντα εγκλήματος, τότε οι αποδέκτες τους είναι στο σύνολό τους εγκληματίες. Είναι τα παιδιά του ανάμεσα στους αποδέκτες;

Μπορεί λοιπόν ο θρασύς Μαντέλης να έχει εξασφαλίσει τον «πισινό» του αλλά όχι κι αυτούς των παιδιών του. Στο σημείο αυτό πρέπει η δικαιοσύνη να σπεύσει και να εκτελέσει το καθήκον της. Πρέπει άμεσα να συλληφθούν τα παιδιά του για κατοχή και χρήση προϊόντων εγκλήματος. Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα. Ο ίδιος ο Μαντέλης το ομολόγησε και το ίδιο επιβεβαιώνουν και τα ευρήματα των ερευνών. Τα «βρόμικα» χρήματα της Siemens μπήκαν σε λογαριασμό, στον οποίο πλήρη εξουσία είχε η κόρη του. Τα «βρόμικα» αυτά χρήματα πλήρωσαν τα δίδακτρα των ενήλικων —εγκληματιών με βάση τον νόμο— παιδιών του. Να συλληφθούν άμεσα.

Αυτά, τα οποία βλέπουμε να συμβαίνουν στην Ελλάδα, είναι τρομερά. Οι διεφθαρμένοι όλων των τύπων και ειδών εκτός από τέτοιοι είναι και βλάκες. Το είχαμε πει παλαιότερα και στην περίπτωση Καράβελα της Siemens. Βλάκες ήταν όλοι τους. Ήταν λάθος τους —είχαμε πει από τότε— που ενέπλεκαν τα παιδιά τους στις βρομοδουλειές τους. Ήταν τόσο αφελείς ή σίγουροι για τις «πλάτες» που τους προστάτευαν, που μετέτρεπαν τα παιδιά τους σε συνενόχους του. Μια βλακεία ανείπωτη και εκκωφαντική σε όλους τους τομείς. Στην ίδια βλακεία έχει περιπέσει και ο Μαντέλης.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης μερικά πράγματα. Είναι κατ’ αρχήν βλάκας αυτός ο οποίος εμπλέκεται σε υποθέσεις διαφθοράς, γιατί, από τη στιγμή που το κάνει, στην πραγματικότητα παύει να έχει πατρίδα. Παύει να έχει σπίτι και γίνεται ένας δυνάμει «νομάδας» της παρανομίας. Πρέπει ανά πάσα στιγμή να είναι έτοιμος να εξαφανιστεί από το φυσικό του περιβάλλον, γιατί οι τιμωρίες, οι οποίες προβλέπονται στις περιπτώσεις αυτές, είναι ανυπόφορες για τον θνητό άνθρωπο —παλαιότερα τους εκτελούσαν—.

Είναι ακόμα πιο βλάκας, όταν, για να φτιάξει περιουσία, επενδύει τα κλοπιμαία μέσα στην ίδια τη χώρα στην οποία εμπλέκεται. Τα κλοπιμαία τα διατηρείς πάντα σε μια κατάσταση τέτοια, που είτε αυτά να μπορούν να σε «ακολουθούν» όπου πηγαίνεις είτε να μπορείς να πας να τα «βρεις» μακριά από εκεί που σε ψάχνουν.

Αυτά όλα σε γενικές γραμμές αφορούν εκείνον, ο οποίος εμπλέκεται σε υποθέσεις διαφθοράς. Τι γίνεται όμως με εκείνους, οι οποίοι όχι μόνο έχουν την αθλιότητα να εμπλακούν σε τέτοιες υποθέσεις, αλλά είναι τόσο ηλίθιοι που μπλέκουν σ’ αυτές και τα παιδιά τους; Δεν μιλάμε για κοινούς βλάκες, αλλά για ηλιθίους, οι οποίοι χρίζουν ειδικής μελέτης. Γι’ αυτόν τον λόγο μιλήσαμε για την υπόθεση Καράβελα και την φέρνουμε σε αντιπαραβολή με αυτήν του Μαντέλη.

Ο Καράβελας πήρε ένα αεροπλάνο και «σώθηκε». Ο Μαντέλης πήρε έναν «αεροπλανικό» νόμο και επίσης «σώθηκε». Γιατί στην πρώτη περίπτωση συνελήφθησαν οι κόρες του Καράβελα για τους «βρόμικους» τραπεζικούς λογαριασμούς και σήμερα η ίδια δικαιοσύνη δεν συλλαμβάνει τα παιδιά του Μαντέλη; Αυτά τα ενήλικα παιδιά του Μαντέλη δεν ήταν συνδιαχειριστές με δικαίωμα υπογραφής σ’ ό,τι αφορά τους «βρόμικους» λογαριασμούς; Αυτά τα ενήλικα παιδιά του Μαντέλη δεν είχαν γνώση ότι με αυτά τα «βρόμικα» χρήματα πληρώθηκαν οι σπουδές τους;

Αυτά τα ενήλικα —και άρα υπεύθυνα για τον νόμο— παιδιά δεν ήταν εκείνα, τα οποία αποδέχθηκαν τα προϊόντα των εγκλημάτων του, απολαμβάνοντας την «ασυλία» του πατέρα τους. Αυτά τα ενήλικα παιδιά δεν ήταν εκείνα, τα οποία εξασφάλισαν τις πανάκριβες υπερατλαντικές σπουδές με τα κλοπιμαία του κλέφτη πατέρα τους; Αυτά τα ενήλικα παιδιά δεν ήταν εκείνα, που έκαναν ζωή VIP με τα χρήματα της διαφθοράς; Αυτοί οι ενήλικοι εγκληματίες δεν ζούσαν σαν μεγιστάνες με τα χρήματα που λείπουν από τα ταμεία και άρα από τις συντάξεις των σημερινών συνταξιούχων; Τι περιμένει η δικαιοσύνη και δεν συλλαμβάνει αυτούς τους εγκληματίες; Πώς είναι οι εγκληματίες για την ελληνική δικαιοσύνη; Πράσινοι με κέρατα;

Κατάλαβε ο αναγνώστης πώς μπορείς να κάνεις κάποιον να κλαίει με λυγμούς; Με ενεργοποίηση του νόμου Patriot μπορείς να αναγκάσεις το σκουπίδι της διαφθοράς να κρυφτεί στις «Μπανανίες» τύπου Αζερμπαϊτζάν. Με τη σύλληψη των παιδιών του μπορείς να τον κάνεις να κλαίει μέχρι αφυδατώσεως. Η Δημοκρατία είναι πολύ οπλισμένη, για να τη δουλεύει ο κάθε Μαντέλης.

 

 

ΥΓ.

Επειδή, εξαιτίας της διαφθοράς, βάλλεται από παντού η Δημοκρατία, χρήσιμο είναι να πούμε το εξής: Δεν νομιμοποιούνται οι φασίστες του ΚΚΕ να κατηγορούν τη Δημοκρατία, παριστάνοντας τους τιμητές της. Για να μην απορούν οι αναγνώστες πώς φτάσαμε έως εδώ, ας δει τις δηλώσεις του σταλινικού Παφίλη του σταλινικού ΚΚΕ. Να δει αυτούς, που παριστάνουν τους τιμητές της Δημοκρατίας και κόπτονται για την εύρυθμη λειτουργία της. Να δει αυτούς, οι οποίοι την παρουσιάζουν σαν ένα απλό καπιταλιστικό σύστημα. Να δει τους «ιερείς» των γνωστών «ναών» της Δημοκρατίας και της διαφάνειας.

Τον Μαντέλη τον χαρακτηρίζει …»δείγμα» ενός καπιταλιστικού συστήματος που «σαπίζει». Αυτό το είπε ένας οπαδός ενός σταλινικού συστήματος —όπως αυτά που ονειρεύεται το ΚΚΕ—, το οποίο όχι απλά «νοσεί», αλλά ήδη «πέθανε» από τη διαφθορά. Ενός συστήματος, του οποίου όλα τα σταλινικά στελέχη —ομοϊδεάτες του Παφίλη— συνέθεσαν τη «μαφία» των κρατών τους. Ενός συστήματος, στο οποίο ανήκε και το Αζερμπαϊτζάν, που πληρώνει τις υπηρεσίες του Μαντέλη. Πρώην σταλινικοί και νυν μαφιόζοι είναι οι εργοδότες του Μαντέλη. «Παπαρήγες», που μπήκαν στην «ελεύθερη» αγορά, είναι όλοι τους. Πιθανόν γνωστοί και φίλοι των ΚΚΕδων από τις πολλές «διεθνείς», όπου συμμετείχαν για να «σώσουν» τον κόσμο.

Οι λογαριασμοί του Μαντέλη άνοιξαν. Να δούμε πότε θ’ ανοίξουν κι αυτοί του ΚΚΕ. Δεν σπούδασαν μόνον τα παιδιά του Μαντέλη στα Κολέγια των ΗΠΑ. Και άλλων «δημοκρατών» τα παιδιά σπούδασαν εκεί με χρήματα, τα οποία δεν γνωρίζουμε από πού προέρχονταν. Έτσι δεν είναι Παφίλη της Αλέκας; Ο «Ρόκος» έχει αδέρφια και στον Περισσό …Να μην το ξεχνάμε.

 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Δημιουργός της θεωρίας του ΥΔΡΟΧΟΟΥ και πρόεδρος του ΕΑΜ Β’

http://www.ydrohoos.gr

http://www.eamb.gr

http://eamb-ydrohoos.blogspot.com