Η καλή δημοσιογραφία είναι σαν την καλή μουσική

Η καλή δημοσιογραφία είναι σαν την καλή μουσική: γαληνεύει ή παθιάζει, αλλά πάντα μάς κάνει καλύτερους. Ένας άνθρωπος που το ήξερε καλά, και υπηρέτησε άριστα και τα δύο αυτά είδη, έφυγε χθες από κοντά μας.

Το 62ο συνέδριο της Παγκόσμιας Ένωσης Εφημερίδων, που πραγματοποιήθηκε στις αρχές του μήνα στο Χιντεραμπάντ της Ινδίας, είχε μια καλή είδηση: οι εφημερίδες δεν θα πεθάνουν. Απλώς θα αλλάξει η κατανομή των ρόλων στο εσωτερικό του κόσμου των μέσων ενημέρωσης. «Το χαρτί θα απευθύνεται σε κοινό όλο και υψηλότερων απαιτήσεων, ενώ το Διαδίκτυο και τα κινητά τηλέφωνα θα παραμείνουν μαζικά μέσα ενημέρωσης», είπε ο Χουαν Σενιόρ, αντιπρόεδρος της οργάνωσης Ιnternational Μedia Consulting Group. Με βάση αυτή τη λογική, η κυκλοφορία των εφημερίδων θα πέσει, ενώ η τιμή τους θα αυξηθεί. «Πρέπει να δοθεί έμφαση στην ποιότητα της γραφής και το βάθος της ανάλυσης», πρόσθεσε, εκτιμώντας ότι ο δημοσιογράφος θα μετατραπεί μοιραία σε δημοσιογράφο-αναλυτή (journanalyst).

Η εκτίμηση αυτή ζεσταίνει την καρδιά μας σε μια μέρα που όλοι μας- όχι μόνο οι δημοσιογράφοι αυτής της εφημερίδας, αυτού του ομίλου, αλλά ολόκληρης της χώρας- αισθανόμαστε ορφανοί. Δεν θα μπορούσε βέβαια να είναι κι αλλιώς. Δεν μπορεί να μην έχει μέλλον η σοβαρή, η έγκυρη, η τίμια δημοσιογραφία. Πάντα θα υπάρχει ένα κοινό γι΄ αυτήν, άλλοτε θα μειώνεται, άλλοτε θα αυξάνεται, είναι κάτι που έχει σχέση με την εποχή και με τις αξίες της. Την πεποίθηση αυτή δεν την εκφράζει βέβαια ένας «αντικειμενικός παρατηρητής», αλλά ένας τυχερός δημοσιογράφος. Ένας δημοσιογράφος που γνωρίζει τι σημαίνει σοβαρή και ελεύθερη δημοσιογραφία γιατί δούλεψε υπό την καθοδήγηση ενός Λέοντα Καραπαναγιώτη και την εποπτεία ενός Χρήστου Λαμπράκη. Τον πρώτο τον γνώρισα καλά. Τον δεύτερο, ελάχιστα. Και οι δύο μού ενέπνεαν μέγιστο σεβασμό. Και επίγνωση του προνομίου μου.

Σ΄ εκείνο το συνέδριο δόθηκε έμφαση και σε κάτι άλλο: στη δύναμη του «εμπορικού σήματος», της σφραγίδας. Ο αναπληρωτής διευθυντής σύνταξης της Γκάρντιαν, για παράδειγμα, δήλωσε ότι δεν είναι ούτε πιθανό ούτε επιθυμητό να καταργηθεί στο Διαδίκτυο η δωρεάν πρόσβαση στις εφημερίδες. «Χρειαστήκαμε δέκα χρόνια για να κτίσουμε το σήμα μας στο Web», είπε ο Πολ Τζόνσον. «Σήμερα, για μια εφημερίδα σαν τη δική μας, η δωρεάν πρόσβαση αποτελεί προϋπόθεση για να ασκούμε επιρροή στην κοινή γνώμη και να μετράμε στη δημόσια συζήτηση». Ασφαλώς και τα blogs αποτελούν μια δημοφιλή εναλλακτική πηγή ενημέρωσης, κυρίως για τις νεαρές ηλικίες. Ασφαλώς και οι παραδοσιακές, «συμβατικές» εφημερίδες αμφισβητούνται συχνά λόγω των σχέσεών τους με τις εταιρείες, των δεσμεύσεών τους απέναντι στους διαφημιστές ή των κομματικών τους προτιμήσεων. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το «σήμα» είναι εγγύηση, είναι καταφύγιο, είναι χώρος προβληματισμού, συζήτησης και εκτόνωσης. Για το δικό μας σήμα, για το δικό μας επαγγελματικό σπίτι, ξέρουμε καλά σε ποιον χρωστάμε ευγνωμοσύνη.

«ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ» ΚΑΤΑ «ΕΘΝΙΚΗΣ» ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Δύο γραμμές στον ΣΥΡΙΖΑ

«ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ» ΚΑΤΑ «ΕΘΝΙΚΗΣ» ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Μια έκπληξη περίμενε τον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτη Λαφαζάνη σε πρόσφατη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Μια συμμαχία «δεξιών ανανεωτών» και «αριστεριστών αντιεθνικιστών» του προσήψε τις θέσεις που πήρε στη Βουλή και τον κατηγόρησε ότι δεν θέλει την Τουρκία στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση. Αφορμή δύο ερωτήσεις που υπέβαλε στον Πρωθυπουργό και Υπουργό Εξωτερικών, ρωτώντας τον γιατί η ‘Αγκυρα συνεχίζει ενταξιακές διαπραγματεύσεις χωρίς να συμμορφώνεται με τα πλεόν στοιχειώδη προαπαιτούμενα, όπως η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η εφαρμογή του τελωνειακού πρωτοκόλλου. Αλλά δεν ήταν μόνο οι δύο ερωτήσεις που είχαν ενοχλήσει. ‘Ηταν επίσης η παρουσία του κ. Λαφαζάνη σε δημόσια συζήτηση με τον πρώην Υπουργό Εξωτερικών της Κύπρου Γιώργο Λιλλήκα και διάφορες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα. Για το ΑΚΕΛ, που δεν ξέχασε ποτέ τη σταλινο-μπρεζνιεφική οργανωτική νοοτροπία, ο Λιλλήκας είναι «αποστάτης» και ο κ. Χριστόφιας του έχει υποσχεθεί ότι ο «λαός του ΑΚΕΛ» θα περάσει από πάνω του σαν «οδοστρωτήρας». Μιλώντας στην εν λόγω συζήτηση, ο κ. Λαφαζάνης υπογράμμισε ότι η διεύρυνση της ΕΕ παρακολουθεί ουσιαστικά τον ΝΑΤΟϊκό σχεδιασμό και εξελίσσεται, με τους όρους που γίνεται, σε κοινωνική καταστροφή, ενώ ετάχθη υπέρ του «παγώματος» των ενταξιακών διαπραγματεύσεων υπό τις παρούσες συνθήκες.

Στην Κοινοβουλευτική Ομάδα ο κ. Λαφαζάνης απάντησε κάπως ειρωνικά στους επικριτές του. Κυττάξτε, τους είπε περίπου, η συζήτηση για το αν η Τουρκία πρέπει να μπει ή να μη μπει στην ΕΕ είναι για σοβαρές χώρες. Εδώ κουβεντιάζουμε αν τηρεί ή δεν τηρεί τουλάχιστο τις δεσμεύσεις και υποχρεώσεις της. Οι επικριτές του φρόντισαν να διοχετεύσουν την υπόθεση στις εφημερίδες, με την παραπλανητική προσθήκη ότι ο Αλέξης Τσίπρας επέκρινε, και αυτός, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, κάτι που δεν συνέβη.

Τα ίδια είχαν γίνει και το περασμένο καλοκαίρι. ‘Όταν ο τότε Πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος, αντιδρώντας στην κλιμάκωση των τουρκικών προκλήσεων πάνω από το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι και στη διαιώνιση του παραλογισμού της μη αναγνώρισης και κατοχής της Κύπρου και του casus belli, ζήτησε πάγωμα των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Τουρκίας έπεσαν να τον φάνε από το κόμμα του. Ο κ. Μπαλάφας με δηλώσεις του ζήτησε τότε να μην οξύνουμε τα ελληνοτουρκικά (λες και μπορούσε να το κάνει αυτό ο Αλαβάνος!), ο κ. Τριγάζης έγραψε δύο σελίδες άρθρο στην Αυγή για να πει όλο κι όλο ότι πρέπει να συνεχισθεί η πορεία της Τουρκίας προς την πλήρη ένταξη και ο «αντιεθνικιστής» κ. Θεοδωρίδης ζήτησε περίπου να τα δώσουμε όλα στην ‘Αγκυρα και να αφοπλισθούμε μονομερώς έναντι της Τουρκίας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κ. Θεοδωρίδης συνυπέγραψε το 2006 με τον Γιάννη Μηλιό και τη Σίσσυ Βωβού άρθρο, που η «Αυγή» και η «Εποχή» πρόβαλαν δεόντως στην πρώτη σελίδα και χωρίς αντίλογο, άρθρο το οποίο ουσιαστικά υιοθετεί, και στα ελληνοτουρκικά και στο κυπριακό, όλη την επιχειρηματολογία, της κακιάς ώρας κατά τα άλλα, του τουρκικού Γενικού Επιτελείου, για να ζητήσει εν κατακλείδι την άρση του “εμπάργκο” στην “Βόρειο Κύπρο”, ουσιαστικά δηλαδή την αναγνώριση της “ΤΔΒΚ”. Αντίθετα, η «Εποχή», που έχει καταστήσει, από τότε που βγήκε, έμβλημά της την ελεύθερη διακίνηση όλων των ιδεών και τον ελεύθερο διάλογο στην αριστερά, αρνήθηκε να δημοσιεύσει άρθρο επικριτικό του ΑΚΕΛ, με το επιχείρημα ότι θέλει να διατηρήσει ένα επίπεδο σχέσεων με το κόμμα αυτό!

Υπάρχει βλέπετε μια κάπως … παραδοσιακή Αριστερά, η Αριστερά του ΕΑΜ, του ‘Αρη και του Γλέζου, της ΕΔΑ και των διαδηλώσεων για την ένωση με την Κύπρο, μια Αριστερά που υπάρχει ακόμα καταναλώνοντας, όχι μόνο τη συμπαράταξή της με τους κοινωνικά αδύναμους, αλλά και το τεράστιο πολιτικό και ηθικό κεφάλαιο της μεγαλειώδους Εθνικής Ατίστασης και των αγώνων της ενάντια στην ξένη εξάρτηση της Ελλάδας. Υπάρχει όμως και μία άλλη αριστερά, που … θεωρεί περίπου τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ως εγκληματία πολέμου! Ο βουλευτής Δρίτσας π.χ., που εξελέγη με τα χρώματα του ΣΥΡΙΖΑ, πήγε στη Βουλή τις προάλλες για να υποστηρίξει την καινοφανή για αριστερό και «αντιιμπεριαλιστή» βουλευτή άποψη ότι, για την κυπριακή τραγωδία, ευθύνονται οι «τουρκοφάγοι» και «υπερπατριώτες» ‘Ελληνες. Δεν φτάνει δηλαδή που στον ελληνικό λαό επεβλήθη από τις ΗΠΑ δικτατορία το 1967 για να γίνει το πραξικόπημα και η εισβολή στην Κύπρο, θα φορτώσουμε τώρα στους ‘Ελληνες την ευθύνη για όσα έκανε η CIA το 1967 και το 1974? Στην αγγλική και την αμερικανική πρεσβεία τρίβουν πάντως, όπως είναι φυσικό, τα χέρια τους με τέτοιες θέσεις.

Αυτή η αριστερά είναι μια ντε φάκτο αμερικανική αριστερά, αφού συμφωνεί, σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα, με όσα ζητά η Ουάσιγκτον στην περιοχή μας (όπως η κρατούσα, τάση στο ΑΚΕΛ τείνει δυστυχώς να μετατραπεί σε όργανο της βρετανικής πολιτικής). Από την υποστήριξη, βρέξει χιονίσει, της τουρκικής ένταξης στην ΕΕ, που είναι και μια κεντρική ατλαντική, αλλά και κεντρική νεοφιλελεύθερη πολιτική, έως την ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος – που εύκολα φαντάζεται κανείς σε ποια «δημοκρατία» θα οδηγήσει. Είναι αυτή η αμερικανική «αριστερά» που ωρυόταν στο παρελθόν για τα «εγκλήματα των Σέρβων», δεν έκανε όμως τίποτα για να αποτρέψει τα σχέδια μεγάλου, ακόμα και ατομικού πολέμου κατά της Τεχεράνης. Που υποστηρίζει ότι το μόνο που έχει σημασία είναι ο “ταξικός” αγώνας και θεωρεί απαράδεκτη κάθε αναφορά στο έθνος. Λες και μπορεί ένας αριστερός να εξεγείρεται για την καταπίεση μιας τάξης από μια άλλη, αλλά να αδιαφορεί για την καταπίεση ενός έθνους από ένα άλλο!

Αυτή η «αμερικανική αριστερά» εκτείνεται από την «ανανεωτική πτέρυγα» μέχρι τους «αντιεθνικιστές αριστεριστές”. Δεν θέλουμε να τους το προσάψουμε ως πρόθεση, γεγονός όμως είναι ότι το το «αντιεθνικιστικό» χαρτί θάταν μεγάλο ατού σε ένα αλισβερίσι με το κατεστημένο μιας χώρας που ελάχιστη διάθεση έχει να την υπερασπίσει, ιδίως πηγαίνοντας κόντρα στις ΗΠΑ και τους φίλους τους εν Ευρώπη. Οι ΅αντιεθνικιστές αριστεριστές΅ διανοούμενοι, δεν μας έχουν καταπλήξει με τις μαρξιστικές αναλύσεις τους, ούτε για τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, ούτε για τις νέες μορφές του μεταψυχροπολεμικού «ανθρωπιστικού ιμπεριαλισμού». Το μόνο που μας προσφέρουν είναι μια εκτός τόπου και χρόνου ΅διεθνιστική΅ ιδεοληψία, η μεταφορά δηλαδή σε τελείως διαφορετικές συνθήκες διάφορων τέτοιων υποτίθεται «διεθνιστικών» σχημάτων.

Μπορεί η επιρροή αυτής της συμμαχίας να είναι μειοψηφική στην βάση της Αριστεράς, είναι όμως δυσανάλογα μεγάλη στην «γραμμή» του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, έχει καθοριστική επιρροή στην «Αυγή» και την «Εποχή» και συντριπτική υποστήριξη μεταξύ των «αριστερών» πανεπιστημιακών – τόσο «αριστερών» και τόσο «επιστημόνων» που, στην περίπτωση του σχεδίου Ανάν δεν μπορούσαν να κάνουν απλή πρόσθεση και αφαίρεση και ετάχθησαν υπέρ ενός σχεδίου που μετέτρεπε την πλειοψηφία του πληθυσμού σε μειοψηφία στα όργανα αποφάσεων! Τέτοιο ήθος, τέτοια επιστήμη, τέτοια αριστεροσύνη!

Το 2004, η γραμμή υπέρ του σχεδίου Ανάν πέρασε με λίγες ψήφους διαφορά στην Κεντρική Επιτροπή του Συνασπισμού. Είχαν τότε αντιταχθεί στο σχέδιο μια πλειάδα στελεχών του Κόμματος, με επικεφαλής τον Αλέκο Αλαβάνο και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Τα στελέχη αυτά κέρδισαν και την πλειοψηφία στο συνέδριο που ακολούθησε. Ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν λειτουργούν με πολιτική, αλλά με λογική καρτέλ μηχανισμών. Οι «ανανεωτές» πήραν τον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και καμία συζήτηση δεν έγινε έκτοτε, ούτε στον ΣΥΝ, ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ για τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, όπως και για όλα τα θέματα.

Τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής δεν είναι όμως δευτερεύοντα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα. Η ελληνική αριστερά, αν είναι ακόμα ζωντανή, αν είναι αριστερά, δεν πρόκειται να γλυτώσει από το πρόβλημα με ασκήσεις οπορτουνισμού, ούτε μπορεί να περιορισθεί στην οικονομική και κοινωνική θεματολογία, αν υποθέσουμε ότι κι εκεί τα πάει καλύτερα. Οι εξελίξεις στο κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά πλησίασαν στο σημείο που θα απειλήσουν ευθέως την κυριαρχία του ελληνικού και κυπριακού κράτους. Οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας, οι πληβείοι της, αυτοί άλλωστε που εντέλει την υπεράσπισαν από το 1821 μέχρι
το 2004, είναι κυρίως αυτοί που έχουν ανάγκη τα δύο κράτη τους, μοναδικό υπαρκτό σήμερα πλαίσιο άσκησης κάποιου δημοκρατικού ελέγχου της εξουσίας και κάποιας κοινωνικής προστασίας για τον ελληνικό λαό.

περιοδικό «Επίκαιρα», 21.1.2010

Ο ΥΠΕΞ Λαβρόφ για τους αγωγούς, το Κυπριακό και τις ελληνορωσικές σχέσεις

Το διαρκές ενδιαφέρον της ρωσικής πλευράς για την κατασκευή του πετρελαιαγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη επαναβεβαίωσε ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, σημειώνοντας, κατά την απολογιστική για το 2009 συνέντευξη Τύπου που εδωσε, ότι πέραν της πρακτικής, οικονομικής σημασίας για τους εταίρους, το σχέδιο συμβάλει στην ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης.

«Σε ό,τι αφορά στον Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη η δουλειά συνεχίζεται και με τους Έλληνες και με τους Βούλγαρους συνεταίρους», είπε ο κ. Λαβρόφ, σημειώνοντας ότι βρέθηκε στην Ελλάδα το Δεκέμβριο και είχε συνομιλίες με τον Πρωθυπουργό Γ.Α. Παπανδρέου και άλλους αξιωματούχους «και αισθάνθηκα ότι καμιά εξασθένηση του ενδιαφέροντος προς την ενεργειακή παράμετρο της εταιρικής μας σχέσης δεν υπάρχει».

«Πολύ περισσότερο, που το θεμέλιο της συνεργασίας μεταξύ Ρωσίας και Ελλάδας στον τομέα της ενέργειας μπήκε όταν το κόμμα του κ. Παπανδρέου βρισκόταν την προηγούμενη φορά στην εξουσία, γι’ αυτό και αισθανόμαστε τη συνέχεια και την υποστηρίζουμε»,συμπλήρωσε ο Ρώσος Υπουργός.

Σε ό,τι αφορά στις καθυστερήσεις στην υλοποίηση του έργου και στο ερώτημα «πότε αυτή θα ενεργοποιηθεί», ο κ. Λαβρόφ είπε ότι πρέπει πρώτα να ερωτηθεί η βουλγαρική πλευρά «και προς το παρόν συγκεκριμένη απάντηση από τη νέα κυβέρνηση σχετικά με το ενδιαφέρον της για το σχέδιο αυτό δεν έχουμε λάβει».

«Γνωρίζω ότι και οι Έλληνες συνάδελφοι θα ήθελαν επίσης να διασαφηνιστεί το ζήτημα αυτό», πρόσθεσε ο Σ.Λαβρόφ.

Συγκρίνοντας τον Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη με τον Σαμψούντα – Τσεϊχάν, που επίσης παρακάμπτει τα Στενά μέσω, όμως, του τουρκικού εδάφους, ο Λαβρόφ σχολίασε ότι «οι Ρώσοι ειδικοί, που μελέτησαν αυτό το ζήτημα, εκκινούν από την εκτίμηση ότι και οι δύο πετρελαιαγωγοί είναι από οικονομική άποψη απολύτως αξιόπιστοι».

Ο κ. Λαβρόφ είπε ότι επίσης προοδεύει και το σχέδιο South Stream για τη μεταφορά φυσικού αερίου στην Ευρώπη, στο οποίο συμμετέχει και η Ελλάδα, καθώς «όλο και περισσότερες εκκρεμότητες, οι οποίες πρέπει να επιλυθούν με τη μία ή την άλλη πλευρά βρίσκουν τη θετική τους λύση».

Αναφερόμενος εν γένει στην ελληνορωσική συνεργασία, ο κ. Λαβρόφ είπε ότι «η ενέργεια είναι πολύ σημαντική παράμετρος των σχέσεών μας, αλλά κάθε άλλο παρά με αυτήν εξαντλείται όλο το εύρος της συνεργασίας μας, η οποία βασίζεται στην πνευματική εγγύτητα, τις ιστορικές παραδόσεις, την αμοιβαία έλξη του ελληνικού και του ρωσικού λαού, τους πολιτιστικούς δεσμούς, γι’ αυτό και τιμούμε ιδιαιτέρως τις σχέσεις μας με την Ελληνική Δημοκρατία».

Απαντώντας σε ερώτηση για τη διευθέτηση του Κυπριακού, ο κ. Λαβρόφ είπε ότι η ρωσική στάση δεν άλλαξε ποτέ και οι προσπάθειες διαιτησίας του παρελθόντος, όπως το σχέδιο Ανάν, έχουν καταρρεύσει.

«Σε ό,τι αφορά στη διευθέτηση του Κυπριακού η θέση μας ποτέ δεν άλλαξε και βασίζεται στις ίδιες αρχές, οι οποίες εφαρμόζονται σε κάθε άλλη σύγκρουση και ειδικότερα ότι οι ίδιες οι πλευρές πρέπει να συμφωνήσουν ειρηνικά, χωρίς οποιαδήποτε πίεση έξωθεν, χωρίς οποιαδήποτε τεχνητά ακραία χρονικά όρια και φυσικά χωρίς οποιαδήποτε διαιτησία», δήλωσε ο κ. Λαβρόφ.

«Προσπάθεια διαιτησίας είχε επιχειρηθεί στο πλαίσιο του λεγόμενου σχεδίου Ανάν και κατέρρευσε», είπε ο Ρώσος Υπουργός, προσθέτοντας ότι «αυτό επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι είναι αναγκαίο να επιστρέψουμε στις θεμελιώδεις αρχές, που έχουν καταγραφεί στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας».

Υπ’ αυτό το πρίσμα «χαιρετίζουμε ενεργά τη διαπραγματευτική διαδικασία, που εξελίσσεται μεταξύ του προέδρου Χριστόφια και του κ. Ταλάτ», σημείωσε ο κ. Λαβρόφ, χαρακτηρίζοντας ειδικότερα «πολύ σωστή τακτική» το ότι προχωρούν «από το απλό στο δύσκολο», «διότι επιτρέπει στο βαθμό που επιλύονται σχετικά απλά ζητήματα να ενισχύεται η εμπιστοσύνη και κατά τον τρόπο αυτό να δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την επίλυση πιο δύσκολων θεμάτων».

Η Μόσχα, τόσο στο πλαίσιο του ΣΑ του ΟΗΕ, όσο και στις διμερείς επαφές της με τις ενδιαφερόμενες πλευρές, «τασσόμαστε ενεργά υπέρ της υποστήριξης αυτής ακριβώς της διαδικασίας, χωρίς όμως να καταστεί επ’ ουδενί αντικείμενο οποιασδήποτε έξωθεν επέμβασης ή επιβολής οποιωνδήποτε συνταγών».

«Γνωρίζουμε ότι τέτοιες προσπάθειες καταβάλλονται», υπογράμμισε ο κ. Λαβρόφ, εκτιμώντας ότι «είναι αντιπαραγωγικές και δεν πρόκειται να συμφωνήσουμε με αυτές».

Αναφερόμενος ειδικότερα στην ενεργειακή συνεργασία της Ρωσίας με την Τουρκία και τον αγωγό φυσικού αερίου Blue Stream-2, ο οποίος σχεδιάζεται να καταλήγει στο τουρκικό λιμάνι του Τσεϊχάν και να τροφοδοτεί μελλοντικά με ρωσικό αέριο την ευρύτερη περιοχή της Μ.Ανατολής, συμπεριλαμβανομένης της Κύπρου και του Ισραήλ, ο κ. Λαβρόφ είπε ότι η διαδρομή του αγωγού «δεν έχει οριστικά προσδιοριστεί».

«Αλλά εάν βοηθήσει τον εφοδιασμό της Κύπρου με αέριο, νομίζω ότι ούτε η Κύπρος, ούτε εμείς θα έχουμε οποιαδήποτε αρνητικά αισθήματα, αντιθέτως πρόκειται για θετική εξέλιξη, γιατί ενισχύει την ενεργειακή ασφάλεια του κυπριακού κράτους», παρατήρησε ο κ. Λαβρόφ.
iKypros
22/01/2010

Τουρκικές βόλτες γύρω απ΄τα πετρέλαια

«Ψαλίδισε» το ΝΑΤΟ τα σχέδια της Άγκυρας για τριήμερο προκλήσεων στο Αιγαίο με συμμαχικό μανδύα, μετά τις έντονες ελληνικές αντιδράσεις και παραστάσεις σε υψηλό επίπεδο.

Παρ΄ όλα αυτά, η Άγκυρα εφάρμοσε τακτική σκωτσέζικου ντους με τα F-16 της, τα οποία σε μια περίπτωση έφτασαν σχεδόν 5 μίλια από τα Ψαρά, ενώ την Πέμπτη «κύκλωσαν» τη Σαμοθράκη δίνοντας το «παρών» στην περιοχή των πετρελαίων του Βορείου Αιγαίου.

Για την επικινδυνότητα και την προκλητικότητα των τουρκικών σχεδίων το ελληνικό υπουργείο Άμυνας ενημέρωσε το ΝΑΤΟ σε διάφορα επίπεδα, όπως και τον άμεσα αρμόδιο νεοαφιχθέντα στην περιοχή Αμερικανό διοικητή του Συμμαχικού Αεροπορικού Στρατηγείου της Σμύρνης, κ. Τζόντις. Η Αθήνα ξεκαθάρισε- ως προϊόν μάλιστα σύσκεψης σε υπουργικό επίπεδο- ότι τα τουρκικά F-16 θα αντιμετωπιστούν ως άγνωστα και εχθρικά από το σύστημα αεράμυνας.

Σε μια προσπάθεια αποκλιμάκωσης, το ΝΑΤΟ δεν διέθεσε το «ιπτάμενο ραντάρ» του για να καθοδηγούνται οι Τούρκοι πιλότοι ενώ, όπως φαίνεται, πίεσε να τηρήσουν ακριβώς τα σχέδια που είχαν υποβληθεί στη Συμμαχία. Την πρώτη ημέρα αυτό δεν το τήρησαν, κάνοντας σειρά παρεκκλίσεων και προκλήσεων, με πιο σημαντική την προσέγγιση των Ψαρών, ενώ προχώρησαν και στην επικίνδυνη νυχτερινή πτήση. Αντίθετα χθες, δεύτερη ημέρα, το ΝΑΤΟ φαίνεται ότι επανέλαβε τις συστάσεις και τα τουρκικά F-16 δεν βγήκαν από το σχέδιο, αλλά παραβίασαν τον εθνικό εναέριο χώρο γύρω από τη Σαμοθράκη.

Συμμαχικά ερωτηματικά.
Η εμμονή των Τούρκων πάντως να κινηθούν προς τη Σαμοθράκη- που έβαλαν στο σχέδιο μία ημέρα πριν από την άσκηση- προκάλεσε ερωτήματα και σε συμμαχικούς κύκλους. Ορισμένοι επιτελείς μάλιστα δεν απέκλειαν το ενδεχόμενο να ήθελαν οι Τούρκοι να δείξουν το ενδιαφέρον τους για την ευρύτερη περιοχή λόγω της συζήτησης, τελευταία, για πρόσθετες γεωτρήσεις για πετρέλαια. Υπάρχει ωστόσο και η εκτίμηση ότι η επιλογή εκτέλεσης αρκετών αποστολών στο Βόρειο Αιγαίο έγινε ενδεχομένως με υπόδειξη συμμαχικών κύκλων προκειμένου να αποφευχθούν πτήσεις σε άλλες περιοχές, όπου η ύπαρξη πολλών βραχονησίδων χρησιμοποιείται ως πρόσχημα από τους Τούρκους για να «δικαιολογήσουν» τις προκλητικές παραβιάσεις και τις υπερπτήσεις.

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΛΟΥΚΑΣ ΔΗΜΑΚΑΣ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010
ΝΕΑ

Ο Βασίλης Φίλιας απαντά στον Διονύση Γουσέτη

Ο Καθηγητής Βασίλης Φίλιας , με αφορμή το κείμενο του Δ.Γουσέτη «Η θλίψη της παρωχημένη Εθνικής συνείδησης»[ ‘Καθημερινή 13/1/10] συνέταξε το συνημμένο κείμενο, το οποίο μου απέστειλε με την παρακατω επιστολή,

 

«Αγαπητέ Στρατηγέ,

Παρακαλώ θερμά να γνωστοποιήσετε στους αποδέκτες σας το παρακάτω κείμενο

                                              Καθηγητής Βασίλης Φίλιας»

 

Φίλες και Φίλοι,

Σας το στέλνω ευχαρίστως και παρακαλώ [εφ’ όσον συμφωνείτε με το περιεχόμενόν του ] για την προώθησή του  στους δικους σας αποδέκτες και την ανάρτησή του σε όσα blogs μπορείτε.

 

Το κειμενο του καθηγητού θα δημοσιευθεί στο προσεχές τέύχος του περιοδικού «ΑΡΔΗΝ»

 

Δ.Αλευρομαγειρος

[υ.γ. η δακτυλογράφιση του χειρογραφου του κ.Φίλια , έγινε από εμέ.Συνεπώς τυχόν τυπογραφικα λάθη ειναι δικά μου]

Η θλίψη της παρωχημένης εθνικής συνείδησης

Tου Διονυση Γουσετη / diongus@otenet. gr

Είναι να θλίβεσαι. Το μάλλον συντηρητικό γαλλικό περιοδικό «Εξπρές», στο χριστουγεννιάτικο τεύχος του, απομυθοποιεί την ιστορία της Γαλλίας. Ο επικεφαλής του αφιερώματος καθηγητής Μισέλ Βινόκ, συγγραφέας 30 ιστορικών συγγραμμάτων, εξηγεί: «Για να υπάρξει ιστορία ενός έθνους πρέπει να υπάρξει προηγουμένως το έθνος. Γι’ αυτό οι πρώτες ιστορίες του γαλλικού έθνους εμφανίζονται μετά τη Γαλλική Επανάσταση και τον ρομαντισμό… Η ιστορία του έθνους είναι εργαλείο διαμόρφωσης της εθνικής ταυτότητας». Παρόμοιες διαπιστώσεις έκανε η καθηγήτρια Θάλεια Δραγώνα στην Ελλάδα. Η διαφορά είναι ότι το αφιέρωμα του «Εξπρές» είναι κοινός τόπος για τους Γάλλους, ενώ στην καθυστερημένη καθ’ ημάς Ανατολή έπεσαν οι υπερεθνικόφρονες να την εξοντώσουν πολιτικά, απαιτώντας την παραίτησή της από τη θέση της Ειδικής Γραμματέως Θεμάτων Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού, όπου την όρισε η κυβέρνηση. Οι Γάλλοι δεν νιώθουν να θίγεται ο πατριωτισμός και ο εθνικισμός τους όταν διαβάζουν τις ρήσεις του Βινόκ. Και δίνουν αυτόματα υπηκοότητα σε όποιο παιδί γεννηθεί στη χώρα τους. Η κοινωνία τους είναι ανοιχτή. Η δική μας κοινωνία είναι επαρχιώτικη κλειστή και γι’ αυτό κομπλεξική και καχύποπτη απέναντι στους γείτονες, στις μειονότητες, στους μετανάστες, σε κάθε τι διαφορετικό.

Είναι να θλίβεσαι. Σύμφωνα με τον ανθρωπολόγο και φιλόσοφο Ερνεστ Γκέλνερ, ο πατριωτισμός του εδάφους, που δεν βλέπει γύρω του παρά γείτονες και ιμπεριαλιστές που επιβουλεύονται την εδαφική ακεραιότητά μας και συγχρόνως θέλει να επεκτείνει την εδαφική κυριαρχία σε βάρος των γειτόνων, είναι παρωχημένος. Είναι ο πατριωτισμός της εποχής της αγροτικής παραγωγής, όπου το έδαφος ήταν καθοριστικός παράγων για την παραγωγή. Αντίθετα, στη βιομηχανική εποχή πατριωτισμός σημαίνει να είσαι καλύτερος από τους ανταγωνιστές σου. Στη δε μεταβιομηχανική εποχή της παγκοσμιοποίησης και της Ε. Ε., όπου κάθε κράτος-μέλος έχει εκχωρήσει αυτόβουλα μέρος της εξουσίας του, ο πατριωτισμός τείνει να αμβλύνεται. Στη χώρα μας ο πατριωτισμός βρίσκεται ακόμη στην αγροτική περίοδο. Ελάχιστοι πονούν που είμαστε πρώτοι στην Ε. Ε. σε όλα τα αρνητικά και τελευταίοι σε όλα τα θετικά. Ελάχιστοι ντρέπονται για τον διεθνή ευτελισμό μας ή για το καθεστώς επιτήρησης που συρρικνώνει την εθνική κυριαρχία μας. Και όσοι Ελληνες νιώθουν και Ευρωπαίοι καθυβρίζονται ως αφελληνισμένοι, ευρωλιγούρηδες, εθνομηδενιστές, αν όχι προδότες και πράκτορες. Ο Φίλιππος Ηλιού έγραψε το 1983 ότι «η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να βρίσκεται αντιμέτωπη με προβλήματα που είχαν ήδη τεθεί στις αρχές του 19ου αιώνα».

Η παρωχημένη εθνική συνείδηση είναι συνείδηση εικονική. Είναι υπαίτια της κλειστής κοινωνίας μας. Γι’ αυτό, αντί να ωφελεί βλάπτει το έθνος. Ωστόσο, οι φορείς της δημιουργούν σάλο, επηρεάζουν αποφάσεις και καθηλώνουν και τη σκέψη των υπολοίπων, αφού καθορίζουν το πεδίο συζήτησης και αντιπαράθεσης. Ετσι, η καινοτόμα σκέψη αποτελματώνεται. Οι προσπάθειες για πρόοδο υφίστανται καθίζηση. Είναι να θλίβεσαι γιατί αξίζουμε καλύτερη τύχη.

Η απάντηση του καθηγητή Βασίλη Φίλια

Η κολοβή γνώση, η ημιμάθεια, είναι χειρότερη από την αμάθεια, δεδομένου ότι ο αμαθής διατηρεί μια αμεσότητα πρόσληψης της πραγματικότητας, που ο αμαθής έχει χάσει.

Αφορμή της παρέμβασης μου αυτής το κείμενο του Διονυσίου Γουσέτη περί «παρωχημένης εθνικής συνείδησης» στην «Καθημερινή» της 13/1/2010 και το δραγώνιο εθνοφονικό παραλήρημα.

Ίσως μετά τη γνωστή επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη προς την κ. Δραγώνα να μην ήταν αναγκαία η παρέμβασή μου αυτή, όμως θα πρέπει να εξεταστούν ορισμένα θέματα κάτω από καθαρό επιστημονικό πρίσμα.

* * *

Είναι γεγονός ότι η ένοια του Έθνους στη Δύση διαμορφώνεται με την άνοδο των αστικών στρωμάτων – όχι στη Γαλλική Επανάσταση κ. Γουσέτη – ήδη από τον 10^ο και 11^ο αιώνα.

Γιατί; Διότι τα αστικά στρώματα έρχονται να υπερβούν την «υπερεθνική» φεουδαρχική πολυδιάσπαση και να συλλάβουν την εθνο-κρατική ενότητα και οντότητα ως οργανική ενσωμάτωση κοινών συμφερόντων, ιστορικών παραδόσεων και πολιτιστικών χαρακτηριστικών.

Η Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός και το ρήγμα των Νεώτερων χρόνων δεν θα είχε υπάρξει αν δεν είχε πραγματοποιηθεί αυτό το τεράστιο ιστορικό βήμα , δηλαδή η γέννηση του Εθνους – Κράτους.

Επομένως η ενότητα του Έθνους δεν συνδέεται μόνο με πολέμους και συγκρούσεις , όπως υπαινίσσονται οι σύγχρονοι παραποιητές της Ιστορίας, αλλά και με τη συνειδητοποίηση καθοριστικών στοιχείων ταύτισης υλικών , ψυχικών και πνευματικού χαρακτήρα σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο. Όχι ότι αυτά τα στοιχεία δεν προυπήρχαν , αλλά δεν είχαν συνειδητοποιηθεί ώστε να λειτουργήσουν ως ενεργός μοχλός και κινητήρια δύναμη της Ιστορίας.

Ένας μοχλός που μετέβαλλε τη στατική κοινωνία υπαίθρου της φεουδαρχίας σε δυναμικά εξελισσόμενη κοινωνία πόλεων και επέτρεψε στον άνθρωπο να ξεπεράσει την «ειδωλολατρεία της φύσης»  [ Κ. Μάρξ ] και να την καθυποτάξει , γνωρίζοντας τους νόμους της.

Αν ο κ. Γουσέτης εγνώριζε αυτά στοιχειωδώς δεν θα κατέφευγε στο αφιέρωμα του μη επιστημονικού «Εξπρές»  και σε κάποιο Γάλλο καθηγητή Μισέλ Βινόκ, προκειμένου να στηρίξει το επιστημονικό ανυπόστατο του έργου της κ. Δραγώνα.

Είναι φανερόν ότι δεν γνωρίζει , αλλά όφειλε να γνωρίζει – όπως και η μέντωρ του  κ. Δραγώνα – ότι στην περίφημη πραγματεία του για τον Μακιαβέλι, ο Αντόνιο Γκράμσι [ ή μήπως και αυτός καμουφλαρισμένος ακροδεξιός; ] εμπεδώνει επιστημονικά ότι ο μεγάλος αυτός πολιτικός διανοητής της Αναγέννησης ξεκινά και τελειώνει με το επιχείρημα ότι η κακοδαιμονία της Ιταλίας της εποχής του οφείλετο στο γεγονός ότι στη χώρα αυτή η πολυδιάσπαση δεν είχε επιτρέψει την πραγματοποίηση της εθνικής ενότητας του ιταλικού λαού και ζητούσε τον τύπο εκείνο του «Ηγεμόνα» που θα μπορούσε να το κάνει με κάθε μέσο.

Σαφέστατα η ιδέα του Έθνους λειτούργησε ως εφαλτήριο για την ανάπτυξη ανταγωνιστικών εθνικισμών και τη λογική του «πας μη Έλλην βάρβαρος» που ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια του ανήκειν , του «εμείς», που είναι σύμφυτη με την έννοια του Έθνους και αυτό βέβαια πρέπει να καταπολεμηθεί και να εξαλειφθεί , διότι λειτουργεί στη βάση ενός ακραίου  θετικού στερεοτύπου για το «εμείς» και ενός ακραίου αρνητικού στερεοτύπου για του «άλλους». Όμως για να φτάσουμε σε μία διαδικασία αλληλοκατανόησης μεταξύ των Εθνών πρέπει να πληρούται ο όρος της αμοιβαιότητας , που φυσικά δεν πληρούται όταν η μία πλευρά διώκει, εξευτελίζει και απειλεί [ ας θυμηθούμε τα όσα πρόσφατα κατήγγειλε ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ] ή περιπίπτει σε μεγαλοιδεατικούς και ανιστόρητους παραλογισμούς σκοπιανής κοπής και ραφής.

                                                          * * *

 Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι ως προς τα καθ ημάς, όπου ένα μίγμα άγνοιας και συνειδητής διαστρέβλωσης των ιστορικών δεδομένων επιτρέπει  τη διατύπωση θέσεων και επιχειρημάτων εντελώς λαθεμένων.

Πρώτον η πολιτισμική συνέχεια του ελληνισμού – ανεξάρτητα από την οθωμανική κατάκτηση – ήταν αδιάκοπη και ακριβώς γι’ αυτό η αντίληψη της εθνικής ταυτότητας και ιδιαιτερότητας ήταν διάχυτη σε όλα τα στρώματα του λαού – όπως αποδεικνύεται από όλα τα γραπτά κείμενα, τα ήθη και τα έθιμα , τη λαική μούσα , τις λαικές πολιτισμικές παραδόσεις όλων των κατηγοριών – σ’ολη τη διαδρομή του χρόνου από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.

Δεύτερον η ελληνική γλώσσα – το υπερτατο αυτό πολιτιστικό στοιχείο – δεν έγινε ποτέ νεκρή , όπως π.χ. τα λατινικά , παρά τις όποιες μεταλλαγές που υπέστη όπως κάθε ζωντανή γλώσσα. Γι ‘ αυτό και δεν χρειάστηκε κανέναν Λούθηρο  ή τη Γαλλική Ακαδημία για να ενοποιηθεί, όπως συνέβη με τη γερμανική και τη γαλλική αντίστοιχα. Πέραν τούτου οι όποιοι «διεθνιστές» ισοπέδωσης και ομοιομορφοποίησης λησμονούν ότι η ελληνική γλώσσα ήταν η lingua franca, η κοινή γλώσσα συνενόησης, όχι μόνο στο πλαίσιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας , αλλά σε ολόκληρη την Ανατολή.

Τριτον οι πολιτιστικές επιδράσεις του ελληνισμού στην Βαλκανική και τη Ρωσία, όχι μόνον απλά λόγω ιστορικού παρελθόντος και του αρχαίου μεγαλείου, αλλά κατ ‘ εξοχήν ως ζωντανή και πάλλουσα πραγματικότητα , υπήρξαν κυριολεκτικά ανυπολόγιστες.

Επομένως η εθνική συνείδηση των Ελλήνων, η συνείδηση της εθνικής ταυτότητας δεν είναι κατασκευή , προιόν του ρωμαντισμού του 19^ου αιώνα και κακέκτυπο του δυτικού πρωτύπου. Είναι οργανική μετεξέλιξη μιάς νοηματικής σύλληψης και συνειδητοποίησης , που οι ρίζες τους ανάγονται σε ιστορικό-πολιτισμικά δεδομένα, που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια του αστικού μετασχηματισμού , όπως συνέβη στη Δύση.

Ισχυρίζεται ο κ. Γουσέτης ότι ο ελληνικός πατριωτισμός εδράζεται ακόμα σε μία παρωχημένη αγροτική περίοδο. Τι σημαίνει αυτό; Τίποτα και , μάλιστα είναι βαθύτατα αντιφατικό όταν ο ίδιος υποστηρίζει ότι η έννοια του Έθνους γεννήθηκε με την Γαλλική Επανάσταση που είναι η «επανάσταση της τρίτης τάξης» δηλαδή των αστών !!

* * *

 Ο πολιτισμός της ανθρωπότητας συγκροτήθηκε ως ένα πελώριο μωσαικό που συντίθεται από ψηφίδες , που συνεισέφεραν όλοι οι λαοί μέσα από μία αδιάκοπη όσμωση, αλληλόδραση και μετάλλαξη.

Η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» που ουδέποτε πρέπει να αναφέρεται χωρις την προσθήκη … «και Νέα Τάξη πραγμάτων» δεν έχει καμμία σχέση με οικουμενισμό και διεθνισμό, που προυποθέτουν σχέσεις «επι ίσοις όροις», σχέσεις ισότητας.

Η «παγκοσμιοποίηση» δεν συνιστά απλά μία διαδικασία επικυριαρχιάς των γιγάντιων μονοπωλιακών και τραπεζικών συμφερόντων , αλλά και προυποθέτει και την εξάλειψη του διαφορετικού ώστε να μην υπάρχουν αντιστάσεις στον παγκόσμιο οικονομικό – πολιτικό έλεγχο.

Ακριβώς γι’ αυτό στο ιδεολογικό περίγραμμα της «παγκοσμιοποίησης» εντάσσεται η λογική του «τέλους των ιδολογιών» , της κατάργησης του Έθνους , της πολιτισμικής εξομοίωσης.

Το νευραλγικό χαρακτηριστικό αυτής της προσέγγισης συνίσταται στην ελαχιστοποίηση της σημασίας της Ιστορίας και της ιστορικής μεταβολής , ο καθαγιασμός και η διατήρηση του «γε νυν έχοντος», όπως ακριβώς συλλαμβάνεται από το αμερικανικό δομολειτουργισμό στην Κοινωνιολογία και στον συμπεριφορισμό στην Ψυχολογία *

Αυτά όλα δεν τα αντιλαμβάνονται «προοδευτικοί» του τύπου Δραγώνα – Φραγκιαδάκη – Ρεπούση – Γουσέτη και Σία. Δεν τα αντιλαμβάνονται ή δεν θέλουθν να τα αντιληφθούν; Είναι ένα ερώτημα.

Πάντως συνειδητά ή ασυνείδητα με τη λογική τους αυτή γίνονται τυμπαμοκρούστες και προωθητές του ιμπεριαλιστικού οδοστρωτήρα , που κρύβεται πίσω από την ιδέα της παγκοσμιοποίησης και μιάς ψευδεπίγραφης πολυπολιτισμικότητας. Εκτός και αν η ασύδοτη δυτικοφρένεια τους ανάγεται στην περιοχή της ψυχοδιανοητικής διαταραχής σε τρόπο ώστε με στρεβλωτική πρισματική διάθλαση να βλέπουν την ελληνική κοινωνία , που πάντοτε υπήρξε ανεκτική στο ξένο και το διαφορετικό ως «κλειστή» έναντι της υποτιθέμενης «ανοικτής» των δυτικοευρωπαίων και των Αμερικανών.

                                 Αθήνα 23 Ιανουαρίου 2010,

                                                       Καθηγητής Βασίλης Φίλιας,

 *Θα ηταν χρήσιμο οι ιεροκήρυκες του εθνομηδενισμού να διαβάσουν επ αυτών τα βιβλία μου «Κοινωνιολογία του Πολιτισμού» και «Συμβολή στον επαναπροσδιορισμό της Ψυχολογίας ως Επιστήμης του Ανθρώπου» , στις εκδόσεις Παπαζήση.

Τουρκικός επεκτατισμός,Ελληνισμός καί σχέδιο λύσης του Κυπριακού

της Κύρα Αδάμ

Μόλις την προηγούμενη δεκαετία η Τουρκία είχε κακές έως εχθρικές σχέσεις με όλους σχεδόν τους γείτονες της, από την Ελλάδα και την Κύπρο, μέχρι τη Συρία τη Ρωσία την Αρμενία το Ιράν  κλπ.

Η Τουρκία  προωθούσε  τις επεκτατικές βλέψεις της σε όλα τα μέτωπα, πολλές φορές με έναν πρωτόγονο βαρβαρισμό θα έλεγα, που οδηγούσε σε εντάσεις χωρίς όμως απτά και σίγουρα αποτελέσματα προς  όφελος των στόχων της.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια πλήρη αντιστροφή , μια αλλαγή ρότας 360 μοιρών στην τουρκική εξωτερική πολιτική.
Με την εξαίρεση και πάλι της Ελλάδας και της Κύπρου, η Τουρκία , αντικατέστησε τα παλιά ανοιχτά μέτωπα, με πολιτικές και οικονομικές συνεργασίες, που δεν ήταν ορατές την προηγούμενη δεκαετία: στενότατες οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία , προσέγγιση με την Αρμενία,  προσέγγιση με τη Συρία  αλλά και το Ιράν, υποστήριξη των Παλαιστινίων  και διατάραξη των σχέσεων με το Ισραήλ- το μόνο σταθερό άξονα την προηγούμενη δεκαετία- σταθερή ανάμειξη  στα προβλήματα  των χωρών του νέου Βαλκανικού χάρτη και όχι απαρατήρητη  παρέμβαση στις χώρες του Καυκάσου και της Μαύρης Θάλασσας.
Η στροφή αυτή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής δεν περνά απαρατήρητη , αν και για τους δύσπιστους δεν έχει φέρει ακόμα αποτελέσματα .

Μια αρχική και βασική παρατήρηση είναι ότι η Τουρκία απλώνεται εκεί από όπου έχει αποσυρθεί σταδιακά την τελευταία δεκαπενταετία η Ελλάδα και ειδικότερα από τις κυβερνήσεις Σημίτη και εντεύθεν.

Στη Μέση Ανατολή , οι στενότατες σχέσεις της Ελλάδας με τη Συρία της δεκαετίας του 80 παραδείγματος χάριν  έχουν τελειώσει , το ίδιο και οι στενές και ελπιδοφόρες σχέσεις με το Ιράν ( Τριμερείς εξάμηνες συναντήσεις Ελλάδας Ιράν Αρμενίας της δεκαετίας του 90)..

Στο Βαλκανικό χώρο η Ελλάδα κατόρθωσε να εγκλωβιστεί στο πρόβλημα με τα Σκόπια. Έχασε σημαντικές  ευκαιρίες ουσιαστικής παρέμβασης στις αλλαγές της δεκαετίας του 90 , με την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ ,καθώς οι Έλληνες πολιτικοί, με την  έλλειψη ψυχραιμίας και οξυδέρκειας που τους χαρακτηρίζει ασχολήθηκαν σχεδόν αποκλειστικώς   με την υπόθεση του Ειδικού Δικαστηρίου  του 89..

Βεβαίως  δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να προωθεί το ρόλο της στα Βαλκάνια ως κράτος μέλος της ΕΕ, ο οποίος, όμως, δεν είναι πρωταγωνιστικός ή καθοριστικός, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Οι σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία έχουν σαφώς  πάρει φθίνουσα πορεία παρά τα μεγαλεπήβολα σχέδια  για την μετατροπή  της Ελλάδας σε νότια πύλη  της Ευρώπης για τα ρωσικά ενεργειακά προϊόντα.
Το φρένο που έχει βάλει η κυβέρνηση Παπανδρέου στην κατασκευή του  αγωγού Μπουργκας Αλεξανδρούπολη, οδηγεί μάλλον την μεγάλη ενεργειακή ρωσική πύλη προς την Ευρώπη  στην Τουρκία και όχι στη χώρα μας .
Αν ρίξει κανείς μια γρήγορη ματιά στον χάρτη και στα σημεία  της νέας τουρκικής προώθησης των συμφερόντων της,, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς , ότι ,ένα σημαντικό συνδετικό στοιχείο όλων αυτών των αλλαγών στην τουρκική εξωτερική πολιτική,  τουλάχιστον στην Ευρασία, είναι  οι ενεργειακές ύλες, πετρέλαιο και φυσικό αέριο και οι οδοί μεταφοράς τους μέσα από το τουρκικό έδαφος.
Πριν από λίγα χρόνια η Τουρκία έδινε την εντύπωση ότι εκπροσωπεί και εργάζεται μόνον για όσα σχέδια  έδιναν το προβάδισμα  στα αμερικανικά ενεργειακά συμφέροντα στην περιοχή, δηλαδή με τον αποκλεισμό των ρωσικών προϊόντων, ώστε να μην εξαρτηθεί πλήρως η Ευρώπη από τη Μόσχα στον ενεργειακό τομέα.
Με καλπάζουσες διαδικασίες το τελευταίο διάστημα, η Τουρκία αρχίζει να διορθώνει αυτή την ανισορροπία της , αυξάνοντας  θεαματικά την συνεργασία  της με τη Μόσχα ,  όχι μόνον για την κατασκευή νέων αγωγών, αλλά σχεδιάζοντας να τροφοδοτήσει τους αγωγούς που περνούν από τουρκικό έδαφος και με  ρωσικές ενεργειακές ύλες.
Έτσι, κατά ένα περίεργο τρόπο, η Τουρκία υλοποιεί αυτή την συμβουλή που είχε δώσει ο τότε πρόεδρος Πούτιν στην Αθήνα  κατά την τελευταία επίσκεψη του :
Φτιάξτε όσους αγωγούς θέλετε εσείς και  όποιους θέλετε , αλλά να ξέρετε ότι οι αγωγοί αυτοί  για να δουλέψουν  αποδοτικά πρέπει να τροφοδοτηθούν με ρωσικό  πετρέλαιο και αέριο…

Η τρέχουσα εξωτερική πολιτική της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής παρουσιάζει ομοίως εξαιρετικό ενδιαφέρον. Παραδοσιακά η Τουρκία ταυτιζόταν ή εξυπηρετούσε  – όχι βεβαίως χωρίς βαριά ανταλλάγματα- την  αμερικανική  πολιτική στην περιοχή .
Το γεγονός αυτό αποτελούσε σχεδόν το μόνιμο ,για «λαϊκή κατανάλωση» επιχείρημα των Ελλήνων πολιτικών, όταν ήθελαν να εξηγήσουν γιατί πχ η Ουάσιγκτον  προτιμούσε  την Τουρκία και την υποστήριζε έναντι της Ελλάδας κλπ.

Έτσι είχαμε συνηθίσει την στενή συνεργασία της Άγκυρας με το Ισραήλ , ιδιαίτερα στον  στρατιωτικό τομέα  με πολλές κοινές εκπαιδευτικές  ασκήσεις  στην Α. Μεσόγειο , στις οποίες  μονίμως ήταν προσκεκλημένη η Αθήνα , που δεν τόλμησε πότε να προσεγγίσει.

Το τελευταίο διάστημα όμως, βλέπουμε μια αναστροφή της κατάστασης αυτής, με τις τουρκο-ισραηλινές σχέσεις στο χαμηλότερο σημείο τους ( θεαματική αποχώρηση Ερντογαν από το Νταβός, «τιμωρία» του ισραηλινού πρέσβη κλπ) και μια  σταθερή προσέγγιση την Άγκυρας με τους Παλαιστινίους , ( μετά τις πρόσφατες  αιματοχυσίες στη Γάζα), αλλά και με το Ιράν, με πύκνωση της ανταλλαγής επισκέψεων, κάτι που στο παρελθόν φαινόταν αδιανόητο.
Το ίδιο ισχύει και για τη Συρία.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι δυο γεγονότα έχουν δώσει μεγάλη ώθηση στη νέα μορφή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής:

Η επίσκεψη ορόσημο Ομπάμα στην Τουρκία στην πρώτη έλευση του στην Ευρώπη μετά την εκλογή του και ο διορισμός του Αχμετ Νταβούτογλου  στη θέση του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας.

Η επίσκεψη Ομπαμα  ήταν συμβολική, γιατί κατέστησε  την Τουρκία  την μουσουλμανική χώρα – μοντέλο για τις υπόλοιπες μετριοπαθείς. Αλλά μην ξεγελαστεί κανείς και  βολευτεί στην εύκολη δικαιολογία ότι η Ουάσιγκτον  δώρισε στην Άγκυρα το νέο ρόλο της .
Η Τουρκία είχε δώσει συγκεκριμένα δείγματα γραφής και προώθησε αποτελεσματικά την θέση της στη νέα αμερικανική κυβέρνηση. Η Άγκυρα αποτέλεσε  το όχημα για να προσπαθήσει η Ουάσιγκτον να προσεγγίσει τον μουσουλμανικό κόσμο, στηρίζοντας ένα συντηρητικό μουσουλμανικό κόμμα όπως αυτό του κ Ερντογαν , που θέλει και μπορεί να συνδιαλέγεται με τους γείτονες του ,να μειώνει προβλήματα και εντάσεις και να διαπραγματεύεται επ ωφελεία του με τις ΗΠΑ.
Φυσικά η Τουρκία έχει πάρει το δώρο της . Από την πίσω πόρτα και με αμερικανική πρόσκληση, η Τουρκία κατέστη  ενεργό μέλος της ομάδας των G 20  δηλαδή των πλέον αναπτυγμένων χώρων στον πλανήτη.
Η επίσκεψη του Ομπάμα στην Τουρκία, πυροδότησε ταυτοχρόνως τη συρρίκνωση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Να υπενθυμίσω ότι μια μόλις ημέρα πριν την έλευση Ομπαμα στην Άγκυρα έγινε στο  Στρασβούργο η συνάντηση Ομπαμα- Καραμανλή ,  μια συνάντηση αδιάφορη και αμήχανη και τελικώς αρνητική, καθώς και οι δύο πλευρές, μα περισσότερο η Αθήνα, έδειξαν να βαριούνται αφόρητα να  συζητήσουν οποιοδήποτε  θέμα, πλην των γνωστών και τετριμμένων παραπόνων-κλισέ  για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις    και πάντα το κερασάκι στην τούρτα με το άνοιγμα της Σχολής της Χάλκης.

Το δεύτερο γεγονός που σημαδεύει την τρέχουσα τουρκική εξωτερική πολιτική είναι ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Αυτός ο εξωκοινοβουλευτικός πολιτικός , κάτι πρωτόγνωρο για τα  τουρκικά δεδομένα,  επελέγη από τον πρωθυπουργό Ερντογαν να  διαμορφώσει και να ηγηθεί της εξωτερικής πολιτικής της χώρας . Είναι γνωστά τα κλισέ των αξόνων πολιτικής του κ Νταβουτογλου – μηδενικά προβλήματα  με τους γείτονες ,προβολή ή και επιβολή του μουσουλμανικού χαραχτήρα της Τουρκίας  ως γέφυρα συνάντησης πολιτισμών και συμφερόντων, πάντοτε όμως υπό την  «καθοδήγηση» και «προστασία» της,  αφού αυτή μόνον μπορεί να  ενώσει όλους «τους συμπατριώτες» του κόσμου , μέσα σε μια νέα τάξη πραγμάτων στην οποία θα υποχωρήσουν  οι ισχύοντες διεθνείς κανόνες  και οργανισμοί και οι ισχύουσες Διεθνείς Συμφωνίας και Συνθήκες.

Τα ερωτήματα είναι δύο
Η Τουρκία ακολουθεί  μια αυτόνομη εξωτερική πολιτική , μια πολιτική που προσομοιάζει με αυτή των  Αδέσμευτων του 1970,ή υπάγεται σ ένα καινούργιο διεθνές σύστημα, αόρατο για την ώρα, που τόσο πολύ ήθελαν να προωθήσουν οι νεοσυντηρτικοί  της κυβέρνησης Μπους;
Και δεύτερον , απομακρύνεται  ουσιαστικά η Τουρκία από την Ευρώπη και επομένως  και από την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Η τωρινή στάση της Τουρκίας απέναντι στην ΕΕ εμπεριέχει στοιχεία και από τα δυο παραπάνω ερωτήματα.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 η Τουρκία έδειχνε αποκλειστικώς στραμμένη στον στόχο της  να γίνει δεκτή στην ευρωπαϊκή αυλή και  να καταστεί μέλος της ΕΕ.
Όταν η διαδικασία αυτή    μπήκε σε τροχιά με τις ενταξιακες διαπραγματεύσεις της , η Άγκυρα προφανώς ζύγισε το εσωτερικό πολιτικό κόστος των μεταρρυθμίσεων και δομικών αλλαγών στο κοσμικό κράτος της, που πρέπει να κάνει, προκειμένου  να καταστεί ένα πραγματικό ευρωπαϊκό κράτος. Βλέπετε την «ανοχή στο διαφορετικό» που προπαγανδίζει στις εξωτερικές σχέσεις της , η Τουρκία δεν θέλει να την εφαρμόσει στο εσωτερικό της με τον ορατό κίνδυνο ριζικών ανατροπών στο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα της .
Με την προβολή στις άλλες πτυχές της εξωτερικής πολιτικής της , η Τουρκία επιχειρεί τώρα να επιβάλει αντί να δεχθεί  τους όρους της ΕΕ, δείχνοντας έτσι, ότι επιλέγει να παραμείνει μια» διαφορετική  χώρα»  μέσα στην Ευρώπη , συνδεδεμένη όμως  με  την πολιτική των υπόλοιπων
«καθαρών» ευρωπαϊκών χωρών.
Έτσι, κατά την γνώμη μου, αρχίζει να ωριμάζει στην Τουρκία η ιδέα μιας ,δικής της, ειδικής σχέσης με την Ευρώπη.

Το μεγάλο ζητούμενο, επομένως, είναι πως αντιμετωπίζουν  αυτή την περίοδο την καλπάζουσα  διπλωματία της Τουρκίας – ανεξαρτήτως  τελικού αποτελέσματος- τόσο η Αθήνα όσο και η Λευκωσία.

Δεν νομίζω να υπάρχει αμφιβολία ότι το μοναδικό πρόσφορο πεδίο παραμένει η Ευρωπαϊκή Ένωση και η διαδικασία ένταξης της Τουρκίας σ αυτήν .
Θεωρώ ότι  οι ευρωπαίοι ηγέτες ακόμα και σήμερα  διατηρούν το ερώτημα γιατί η Ελλάδα και η Κύπρος  ως κράτη μέλη επιμένουν  σταθερότερα ίσως από πολλά άλλα κράτη μέλη   ότι θέλουν την Τουρκία στο πλευρό τους μέσα στην ΕΕ χωρίς να αφήνουν κανένα περιθώριο για δεύτερη σκέψη.

Η αλήθεια είναι ότι η Αθήνα στο Ελσίνκι πέτυχε ούτε εύκολα ούτε  ανέξοδα την ένταξη ολόκληρου του εδάφους της Κύπρου στην ΕΕ, με την πρόνοια της πλήρους εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου όταν μπει και το κατεχόμενο τμήμα , ύστερα από  την επίλυση τουΚυπριακου.
Στην πραγματικότητα  η Αθήνα βρέθηκε τότε μπροστά σ ένα  μεγάλο εκβιασμό, τον οποίο αντιμετώπισε μόνον με την πλήρη αποδοχή  του αιτήματος για την ενταξιακή πορεία της  Τουρκίας . Αυτά έγιναν τότε.
Αλλά  στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι τα πράγματα δεν ήταν ούτε τόσο απλά ούτε τόσο εύκολα ούτε και τόσο φανερά. Γιατί η Άγκυρα, οι  ευρωπαίοι φίλοι της  και η Ουάσιγκτον είχαν σχεδιάσει ότι αυτό το πάρε- δώσε  θα είχε σύντομα ευτυχή κατάληξη  με την επίλυση του Κυπριακού με το σχέδιο Αναν,, αλλά και των λεγόμενων προβλημάτων στο Αιγαίο-δηλαδή των μονομερών και παράνομων  διεκδικήσεων της Τουρκίας-, σε δεδομένους χρόνους, πριν και από την  έναρξη των διαπραγματεύσεων της Τουρκίας και εν πάση περιπτώσει πολύ πριν από την κατάληξη τους .

Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν  έτσι, το σχέδιο Άναν δεν πέρασε τότε. Αλλά ξαναγυρίζει τώρα , τουλάχιστον στα πολύ επικίνδυνα  στοιχεία του.
Και τα ελληνοτουρκικά προβλήματα πάγωσαν μεν από την πλευρά της Αθήνας , ενώ η Τουρκία υλοποιεί πλέον σταθερά όλες τις μονομερείς αποφάσεις της για το Αιγαίο.

Η Αθήνα και η Λευκωσία  επιμένουν ακόμα και σήμερα ότι θέλουν την Τουρκία  στην Ένωση, διότι κατ αυτόν  τον  τρόπο και μέσα από την πίεση των διαπραγματεύσεων, δείχνουν να πιστεύουν, ακράδαντα,  ότι η Τουρκία  θα  προτιμήσει να μετατραπεί σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα στο εσωτερικό της, με όλες εκείνες τις θηριώδεις μεταρρυθμίσεις  που είναι υποχρεωμένη να κάνει και εφ όσον έχει ικανοποιήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Κύπρο και την Ελλάδα.

Η Τουρκία όμως  αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν θέλει να μετατραπεί σ ένα πλήρες, κανονικό, ευρωπαϊκό κράτος, ούτε βιάζεται να διαπραγματευθεί μια λύση στο Κυπριακό, που δεν θα είναι στα μέτρα της, ούτε σέβεται διεθνείς συμφωνίες και κανονισμούς σε ότι αφορά στο Αιγαίο, αλλά θεσπίζει δικούς της νόμους και τους εφαρμόζει μάλιστα.

Επιπροσθέτως , αρχίζει να  αντιμετωπίζει την ΕΕ με προκλητικό τρόπο, επιμένοντας ότι η Ευρώπη είναι αυτή που έχει ανάγκη την Τουρκία και γι αυτό θα την προτιμήσει τελικώς απέναντι στην Κύπρο γιατί  αυτή είναι η μόνη περιφερειακή δύναμη που θα φέρει κοντά την Ευρώπη με τη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο, ενώ μέσω του τούρκικου εδάφους, η Ευρώπη θα έχει πετρέλαιο και φυσικό αέριο που δεν θα είναι κατ ανάγκην ρωσικής προέλευσης

Η ουσία είναι ότι η Ευρώπη θέλει και μπορεί να έχει σχέσεις με την Τουρκία Η Τουρκία  είναι υποχρεωμένη να έχει σχέση με την Ευρώπη , όποια και αν είναι τα σχέδια της και οι επιδιώξεις της .
Το ζητούμενο όμως είναι η μορφή , το περιεχόμενο  , ο βαθμός εξάρτησης και οι δικλείδες ασφάλειας αυτής της εξάρτησης .

Ο σκληρός πυρήνας της ΕΕ, δηλαδή οι μεγάλες χώρες της ευρωζωνης  με άλλα  λόγια ,  έχουν ήδη τοποθετηθεί ορθά απέναντι στην Τουρκία:
Ναι μεν διαπραγματεύσεις ,  αλλά με προηγούμενη υλοποίηση όλων των εκκρεμοτήτων της  Άγκυρας απέναντι σε θεσμούς και κράτη μέλη . Αλλά ακόμα και όταν ολοκληρωθεί η  διαδικασία , τότε τα κράτη μέλη θα επανεξετάσουν αν χωράει η Τουρκία  ως πλήρες μέλος και η απόφαση αυτή θα τεθεί σε δημοψηφίσματα σε ορισμένα κράτη μέλη .
Επιπροσθέτως, Γαλλία και Γερμανία αλλά και Αυστρία έχουν ήδη εκδηλωθεί υπέρ της ειδικής σχέσης της Τουρκίας με την ΕΕ,με  ένα καθεστώς που θα προκύψει μέσα από διαπραγματεύσεις.

Να μην ξεχνάμε ότι οι 27 χώρες  έχουν συναινέσει στο πάγωμα 8 κεφαλαίων, προκειμένου να υλοποιήσει η Άγκυρα την υποχρέωση της για άνοιγμα λιμένων και αεροδρομίων της στην Κύπρο, ενώ η Γαλλία έχει προχωρήσει σε πάγωμα και άλλων κεφαλαίων διαπραγμάτευσης.
Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι ο βασικός λόγος για τον οποίο ο «σκληρός πυρήνας» της ΕΕ δεν επιθυμεί την Τουρκία  ως πλήρες μέλος της είναι .. η ίδια η Τουρκία, διότι αυτή  με βάση την έκταση της και το πληθυσμιακό της μέγεθος, σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές Συνθήκες,  καθίσταται «ισότιμη» πχ με τη Γερμανία ή τη Γαλλία  στη διαμόρφωση  πολιτικής και λήψης αποφάσεων.. Κάτι δηλαδή που δεν γίνεται εύκολα αποδεκτό από τους ακρογωνιαίους λίθους της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης

Αντιθέτως , διαπιστώνουμε ότι η Τουρκία  υποστηρίζεται ιδιαιτέρως  από όλες τις φιλοατλαντικές χώρες μέλη , (Βρετανία και πρώην ανατολικές χώρες) που στοχεύουν σε μία «χαλαρή» Ευρωπαϊκή Ένωση, μη αυτόνομη και ουσιαστικό βραχίονα της πολιτικής της Ουάσιγκτον
Έτσι ,οι χώρες αυτές προβάλουν, συστηματικώς, το επιχείρημα του πόσο απαραίτητη είναι η Τουρκία για την Ευρώπη, με τη μεγάλη αγορά της ,την εξωτερική πολιτική της , αλλά και την ενεργειακή πολιτική της.

Φυσικά, όλες αυτές οι χώρες κάνουν μονίμως τα στραβά μάτια  στην ‘άρνηση της Τουρκίας να υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Κύπρο και αντιθέτως προωθούν συστηματικώς την ενοχοποίηση της Κύπρου για την παρεμπόδιση της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας.

Έτσι λοιπόν  έχουμε μπροστά μας δυο παράδοξα:
Όσο περνά ο καιρός ,και η Τουρκία δεν υλοποιεί τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Κύπρο και ακολουθεί όλο και πιο προκλητική συμπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα, με την μορφή υλοποίησης και παγίωσης των τετελεσμένων  της στο Αιγαίο, άλλο τόσο Αθήνα και Λευκωσία από κοινού  διατρανώνουν την θέση τους ότι πάση θυσία η Τουρκία θα καταστεί μέλος όταν υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της . Που η Τουρκία δεν δείχνει καμιά διάθεση να τις υλοποιήσει.

Από την άλλη πλευρά, η Αθήνα και η Λευκωσία συντάσσονται, αυτή την στιγμή, ανοιχτά με τους πολέμιους της Κύπρου μέσα στην ΣΕ, που θέλουν την πλήρη ένταξη της Τουρκίας και αντιμάχονται τους υποστηρικτές της Κύπρου στην ΕΕ που είναι πολύ σκεπτικοί απέναντι στην πλήρη ένταξη της Τουρκίας και προτιμούν μια ειδική σχέση.

Η μονότονη επανάληψη αυτής της ελλαδικής και κυπριακής θέσης   δεν αποτελεί πλέον πηγή ούτε αισιοδοξίας ,αλλά ούτε και σιγουριάς  για την υλοποίηση του κοινού στόχου της σταθερής και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού και της εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Πρόσθετο ερώτημα αποτελεί και η κατηγορηματική τοποθέτηση του πρωθυπουργού της Ελλάδας μέσα στην Κυπριακή Βουλή, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτήρισε περίπου ως εχθρούς της εθνικής υπόθεσης όλους όσους  υποστηρίζουν το καθεστώς ειδικής σχέσης ΕΕ Τουρκίας.

Στην πολιτική όμως ο πρώτο μάθημα είναι να μην λες ποτέ όχι εκ προοιμίου.
Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, όταν οι μεγάλοι ευρωπαίοι εταίροι ,αλλά και η ίδια η Τουρκία αφήνουν ανοιχτή την προοπτική της ειδικής σχέσης, γιατί την αρνείται κατηγορηματικά η Αθήνα και η Λευκωσία;

Μία ελαφρά έστω μεταβολή  στην απόλυτη και αναποτελεσματική όπως αποδεικνύεται θέση της Ελλάδας και της Κύπρου δεν θα αύξανε, ίσως, το βαθμό πίεσης προς την Άγκυρα να υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Κύπρο;
Και δεύτερον γιατί η Αθήνα και η Λευκωσία θέτουν τους εαυτούς τους εκ προοιμίου εκτός  της ενδεχόμενης  διαπραγμάτευσης πάνω ή κάτω από το ευρωπαϊκό τραπέζι για το είδος και το περιεχόμενο μιας πιθανής ειδικής σχέσης με την Τουρκία;.

Η ελληνική κυβέρνηση μάλιστα φαίνεται να πιστεύει χωρίς να το δηλώνει δημοσίως ότι η Τουρκία, που είναι ή δρα ως περιφερειακή υπερδύναμη, δεν πρόκειται να συνδράμει στη λύση του Κυπριακού αν προηγουμένως δεν ξεκαθαρίσει το τοπίο της ένταξης στην ΕΕ, αλλά μυστηριωδώς πως , η Αθήνα πιστεύει ότι τώρα, σ αυτή τη φάση της διεθνούς υποχώρησης της , λόγω και της οικονομικής κρίσης , το μόνον που μπορεί να κάνει είναι να συζητήσει το θέμα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου με την Τουρκία.
Είναι φανερό ότι η πολιτική της Αθήνας τουλάχιστον απέναντι στην Άγκυρα εμφανίζει κενά σε επίπεδο δημόσιων τοποθετήσεων, που δεν θα γίνουν γνωστά  κατά την γνώμη μου, παρά μόνον όταν ο πρωθυπουργός πραγματοποιήσει την επίσκεψη του στην Ουάσιγκτον  και αποκτήσει ρόλο συμπληρωματικό σ αυτόν της Τουρκίας στην περιοχή:
Αν  δηλαδή  δεσμευτεί σε πάση θυσία λύση του Κυπριακού και των ελληνοτουρκικών,  ώστε να σταθεροποιηθεί η ευρύτερη περιοχή της Αν Μεσογείου , όπως  αρέσκεται τελευταία να λέει η Άγκυρα.

Η Άγκυρα όμως , που μεταβάλλεται και ελίσσεται δεν παραμένει στάσιμη στο Κυπριακό. Δείχνει μάλιστα να βιάζεται να εμπλέξει και την Αθήνα, ως εγγυήτρια δύναμη για να εξαναγκαστεί η Λευκωσία να πάρει δραματικές, μη αναστρέψιμες αποφάσεις για το μέλλον της  ως  κράτους, ως αναγνωρισμένης διεθνούς οντότητας ,μέλος του ΟΗΕ και ΕΕ.

Ο κ Νταβουτογλου αναφέρεται πολύ συχνά στην ανάγκη σύγκλισης τετραμερούς διάσκεψης, αλλά όπως άφησε να εννοηθεί στην Αθήνα τον Δεκέμβριο,  δεν θα είχε καμία αντίρρηση να πραγματοποιηθεί άτυπη τριμερής συνάντηση των εγγυητριών δυνάμεων για να δουν πως θα συμβάλουν στην τελική λύση το κυπριακού , που έτσι και αλλιώς το θέλουν μέχρι τον Ιούνιο, όταν θα επανεξεταστεί η Άγκυρα στην Ευρώπη

Νομίζω ότι μέσα αυτή την αίθουσα , άλλα ίσως και σε ολόκληρη την Κυπριακή επικράτεια,  ελεύθερη και κατεχόμενη, λίγες ακόμα αμφιβολίες υπάρχουν ότι η Τουρκία δουλεύει  συστηματικώς για  τη λύση της Συνομοσπονδίας στην Κύπρο ,για τη συνύπαρξη δύο ανεξάρτητων κρατών μέσα σ ένα κράτος που δεν θα είναι η συνέχεια της υφισταμένης Κυπριακής Δημοκρατίας , άλλα το νέο κράτος από τη συνένωση των δυο συνιστώντων κρατών.

Δεν υπάρχει  σημείο και θέμα στις θέσεις της τ/κ πλευράς στα έγγραφα των συνομιλιών για το Κυπριακό, στο οποίο η Άγκυρα, που υπαγορεύει τις διαπραγματεύσεις στους τουρκοκύπριους, να μην κατοχυρώνει στην πράξη και αμετάκλητα τη μορφή λειτουργίας της συνομοσπονδίας .
Από τον τρόπο λήψης των αποφάσεων σε όλα τα επίπεδα, είτε ανάμεσα στις δυο ομόσπονδες περιοχές, είτε ανάμεσα στην μια ομόσπονδη περιοχή και την κεντρική κυβέρνηση η τ/κ πλευρά επιμένει στην  αυτόνομες αποφάσεις του κάθε συνιστώντος κράτους , που σχεδόν ποτέ δεν υποτάσσεται στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση, τους νόμους και το Σύνταγμα, παρά μόνον μέσα από τη μορφή « Συμφώνου Συνεργασίας» που θα έχει  εκπονηθεί και υπογραφεί ανάμεσα στην κεντρική και την τοπική κυβέρνηση.
Επιμένει στη λήψη ξεχωριστών αποφάσεων με άλλα κράτη και δεν δέχεται την εφαρμογή του υπάρχοντος κοινοτικού κεκτημένου, αλλά επιμένει σε διαμόρφωση πρωτογενούς ευρωπαϊκού δικαίου.  

Με δυο λόγια, τα επίσημα έγγραφα  των θέσεων των δύο πλευρών στη διαπραγμάτευση, ακόμα και τα σημεία σύγκλισης ,όπου αυτά έχουν επιτευχθεί, δημιουργούν σαφώς την εντύπωση ότι το κράτος που θα προέλθει από τη λύση δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει, δεν θα μπορέσει να συμβαδίζει με τους άλλους εταίρους μέσα στην ΕΕ, με την Τουρκία είτε μέσα είτε έξω από την Ευρώπη.

Αλλά  ο μεγαλύτερος κίνδυνος κατά την γνώμη  μου είναι και πάλι η εμφάνιση του εφιαλτικού ερωτήματος που σημάδεψε και την τύχη του σχεδίου Άναν:
Τι θα συμβεί εκείνο το δευτερόλεπτο για το νέο συνεταιριστικό  κυπριακό κράτος όταν  το πνεύμα , η δομή λειτουργίας του κυπριακού κράνους και η εκτελεστική εξουσία του οδηγηθούν σε ασφυκτικό αδιέξοδο, σε μη βιώσιμο μέλλον ;
Μήπως τα δύο κράτη στην Κύπρο τότε τραβήξουν χωριστά το δρόμο τους; Και τότε τι θα συμβεί με την μια ανεξάρτητη διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία του σήμερα;

Το ερώτημα είναι βασανιστικό και υπαρκτό Γιατί σε καμία γραπτή αράδα των επίσημων θέσεων και συγκλίσεων των δυο κοινοτήτων στις διαπραγματεύσεις δεν φαίνεται σταθερά, καθαρά και απόλυτα ότι  αν δεν υπάρξει συμφωνία, ή και διάλυση της συμφωνίας  τότε  επανέρχεται σε ισχύ η προηγούμενη κατάσταση, δηλαδή η εξακολούθηση της σημερινής Κυπριακής Δημοκρατίας.
Με δύο λόγια,  το τίμημα της συμφωνίας να μην είναι η οριστική και αμετάκλητη διάλυση «σε φύλο και φτερό» της υπάρχουσας Κυπριακής Δημοκρατίας , ώστε τώρα ύστερα από 35 χρόνια εισβολής και κατοχής οριστικοποιηθεί  η διάλυση της Κύπρου.

Και το ερώτημα γίνεται ακόμα πιο ασφυκτικό και εφιαλτικό:
Γιατί και η Τουρκία  έχει αλλάξει στόχο στο κυπριακό;

Στόχος της δεν είναι πια η απλή διχοτόμηση της νήσου. Είναι ο διαμελισμός της Κύπρου σε δυο κομμάτια, καθένα από τα οποία, θα ψάχνει  τους «διεθνείς προστάτες»του για να εξασφαλίσει την διεθνή στήριξη για την αναγνώριση του ως κράτος , ως διεθνής  οντότητα.

Με άλλα λόγια η Τουρκία επιδιώκει μανιωδώς να διαλύσει την υπάρχουσα Κυπριακή Δημοκρατία , το μοναδικό ανάχωμα στα επεκτατικά σχέδια της στην ευρύτερη περιοχή της Αν Μεσόγειου.
Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία αξίζει τέτοιας  θλιβερής τύχης και κατάληξης.

Οι αποφάσεις ενδεχομένως είναι πολύ δύσκολες για τους πολιτικούς  . Αλλά τουλάχιστον  η συζήτηση αυτή με μεγάλο συναισθηματικό βάσανο, άλλα και με ψυχρή λογική  πρέπει να ανοίξει τώρα.

 

Θράκη και Τουρκία

Μέρος της συνέντευξης του Φάνη Μαλκίδη στον τηλεοπτικό σταθμό ΘΡΑΚΗ ΝΕΤ

Οι (νέες) δηλώσεις του Τούρκου πρόεδρου της Δημοκρατίας και πρωθυπουργού και υπουργών, βουλευτών και άλλων παραγόντων επιβεβαίωσαν για ακόμη μία φορά την πολιτική της γειτονικής χώρα για την ελληνική Θράκη. Μάλιστα αν αυτό συνδυαστεί και με το γεγονός ένας σημαντικός κλάδος της παρακρατικής οργάνωσης της τουρκικής δομής «Εργκενεγκόν» είχε (και υπό άλλη μορφή έχει ) σαν στόχο τη Θράκη, τότε οι παρακάτω επισημάνσεις αποκτούν έχουν πρακτικό αποτέλεσμα.

1. Είναι γεγονός ότι μέχρι σήμερα η τουρκική πρακτική για την ελληνική Θράκη έχει περάσει κάθε διπλωματική οδό και κινείται σε παρακρατικές και τρομοκρατικές λεωφόρους. Η «Εργκενεγκόν» και οι μέχρι τώρα αποκαλύψεις για τη δραστηριότητά της έδωσαν την ευκαιρία σε όσους είχαν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις για τον τουρκικό ρόλο στη Θράκη να κατανοήσουν και στην πράξη ότι οι δομές του τουρκικού μηχανισμού, κράτος, στρατός, παρακράτος, λειτουργούν σε πλήρη αρμονία και καθολική συνεργασία έχοντας σαν στόχους όχι μόνο μέσα στην τουρκική επικράτεια (στόχος δολοφονίας ο Οικουμενικός Πατριάρχης), αλλά και εκτός.
Η οργάνωση στην πραγματικότητα είναι το alter ego της στρατογραφειοκρατίας. Η οργάνωση η οποία έκανε την βρώμικη δουλειά, από δολοφονίες και βομβιστικές ενέργειες, μέχρι τις προβοκατόρικες υποθέσεις
Μάλιστα η Θράκη δεν αποτελεί έναν περιφερειακό στρατηγικό στόχο για το κράτος-παρακράτος- τρομοκράτη, αλλά κεντρική επιλογή με διακριτές και ουσιαστικές στοχεύσεις. Εναντίον προσώπων και κινήσεων που παλεύουν για την ανάδειξη του τουρκικού επεκτατισμού στη Θράκη.
Παράλληλα θεσμοί που απολαμβάνουν τη στήριξη αυτού του τριγώνου τρομοκρατικών δραστηριοτήτων όπως σύνδεσμοι, σύλλογοι και περιοδικά αλληλεγγύης προς τους «Τούρκους της Δυτικής Θράκης», αποτελούν κέντρα μυστικών υπηρεσιών, παράνομων και έκνομων πράξεων που αμφισβητούν και υποσκάπτουν την ακεραιότητα της Ελλάδας.
Για παράδειγμα, το περιοδικό «Γενί Μπατί Τράκια» είναι ο μηχανισμός μέσω του οποίου το βαθύ κράτος ασχολείται με την Θράκη.
Επίσης στον κατάλογο των συλληφθέντων για την υπόθεση της Εργκενεγκόν, είναι και ο πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου της Άγκυρας Σινάν Αϊγκιούν, μέσω του οποίου πραγματοποιούνταν χρηματοδοτήσεις ψυχολογικών επιχειρήσεων στον χώρο της μειονότητας στη Θράκη.
Ο εν λόγω επιχειρηματίας ήταν χρηματοδότης του Σαδίκ στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και την τελευταία φορά που επισκέφθηκε την Θράκη με ιδιωτικό αεροσκάφος δήλωσε με νόημα ότι την επόμενη φορά θα έλθει με πολλά αεροσκάφη…
Και αυτές οι διαπιστώσεις αποτελούν την αρχή μόνο ενός μεγάλου παγόβουνου που το λιώσιμό του θα αποκαλύψει και άλλες πράξεις που αναιρούν τις διακηρύξεις για ειρηνική συμβίωση και προετοιμάζουν ένταση και διαρκή κρίση.
Αυτά μπορούν να συνδυαστούν και με το γεγονός ότι με κάθε τρόπο οι τουρκικοί μηχανισμοί προωθούν τη προσφυγή σε ευρωπαϊκή και διεθνή φόρα προκειμένου να υπάρξουν αποφάσεις δικαστηρίων που θα πιέσουν πολιτικά την Ελλάδα να προβεί σε περαιτέρω υποχωρήσεις στη Θράκη.

2. Η Τουρκία προσπαθεί εδώ και χρόνια να αμφισβητήσει την ύπαρξη και άλλων συνιστωσών μέσα στους κόλπους των μουσουλμάνων, τόσο θρησκευτικά όσο και εθνοτικά. Για αυτήν υπάρχουν μόνο σουνίτες και μόνο Τούρκοι. Μάλιστα με ενέργειές της προσπαθεί να επιβάλλει αυτήν την ρατσιστική πραγματικότητα. Οι επισκέψεις σε χώρους των σιιτών- μπεκτασίδων από τους Τούρκους επισήμους, η αλλοίωση του χαρακτήρα των πομακικών πανηγυριών, η πίεση προς τους Τσιγγάνους και οι διαρκείς υπομνήσεις για «τουρκική μειονότητα» κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση. Ταυτόχρονα η τουρκική πολιτική προσπαθεί να υπονομεύσει κάθε προσπάθεια διαφορετικότητας μέσα στους μουσουλμάνους, τρομοκρατώντας με κάθε τρόπο τις προσπάθειες των Πομάκων και των Τσιγγάνων για ανάκτηση της ταυτότητάς τους και απεμπλοκής από τους τουρκικούς μηχανισμούς. Μάλιστα σε κάθε ευκαιρία γίνεται αναφορά από καθεστωτικούς παράγοντες από την Τουρκία, από τους ψευδομουφτήδες, στη μία και ενιαία μειονότητα, δηλαδή την «τουρκική» και στον αγώνα που πρέπει να συνεχιστεί ώστε «να γίνει η δυτική Θράκη τουρκική!»

3. Η συνεχή υπονόμευση και αμφισβήτηση με κάθε μέσο της ελληνικής κυριαρχίας στην ελληνική Θράκη είναι πραγματικότητα. Η Άγκυρα ανήγαγε τη μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη σε μείζον θέμα «διαπραγματεύσεων» με την Αθήνα. Η ενέργεια μάλιστα της Τουρκίας να συγκαλέσει «ειδική συνεδρίαση» της τουρκικής εθνοσυνέλευσης για το θέμα της μειονότητας και οι σχετικές ανακοινώσεις του Γκιουλ επισημοποιούν πλέον από πλευράς Τουρκίας ότι «μείζον θέμα» της διαπραγμάτευσης θα αποτελεί πλέον η μειονότητα στη Θράκη.
Η κατάσταση στη Θράκη δεν αποτελεί ούτε κυνήγι μαγισσών, ούτε φαντασμάτων. Είναι μία πραγματικότητα την οποία όσοι την αντιληφθούν μπορούν να κατανοήσουν ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος, που δεν είναι άλλο από τη δράση του τουρκικού κράτους, το οποίο επισήμως απέκτησε και δομή παρακράτους.

ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Οι εκδόσεις «Στοχαστής» σας προσκαλούν την Τετάρτη 27.1.2010 στις 7.30 μμ, στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20, στην εκδήλωση που οργανώνουν με την ευκαιρία της έκδοσης του βιβλίου του Γ.Δ. Ζιούτου «Το Διεθνές Εργατικό Κίνημα στον 19ο και τις αρχές του 20ού αιώνα». Την παρουσίαση του βιβλίου θα κάνουν ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου Γιώργος Κουκουλές, ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, ο καθηγητής του ΕΜΠ και διευθυντής του περιοδικού «Θέσεις» Γιάννης Μηλιός και ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας. Τη συζήτηση θα συντονίσει ο συγγραφέας και διευθυντής των εκδόσεων «Στοχαστής» και του περιοδικού «Τετράδια» Λουκάς Αξελός.

Ο Αλβανικός εθνικισμός και το Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό της Ακαδημίας Επιστημών των Τιράνων

του Φάνη Μαλκίδη

«Αλβανικά εθνικά εδάφη» τα Ιωάννινα, η Ηγουμενίτσα, η Άρτα και η Πρέβεζα … «Αλβανοί» ο Μάρκος Μπότσαρης και ο Πύρρος Δήμας. Αυτά και άλλα πολλά … περιλαμβάνει η νέα έκδοση του Αλβανικού Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού, που κυκλοφόρησε πρόσφατα η Ακαδημία Επιστημών των Τιράνων, με κρατική χρηματοδότηση. Πρόκειται για τη «βελτιωμένη» επανέκδοση του Αλβανικού Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού, που είχε κυκλοφορήσει το 1985 επί καθεστώτος του Ενβέρ Χότζα. Στη νέα έκδοση, αφαιρέθηκαν τα «φιλοχοτζικά» λήμματα τα οποία αντικαταστάθηκαν με αναφορές που τονώνουν το αλβανικό εθνικό μεγαλείο, όπως η «απελευθέρωση» του Κοσσυφοπεδίου κλπ .Στην εισαγωγή υπογραμμίζεται πως το συγκεκριμένο λεξικό είναι «εθνικού χαρακτήρα» και το περιεχόμενό του «αφορά το αλβανικό έθνος και την πατρίδα του».

«ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΕΘΝΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ» Η Β.Δ ΕΛΛΑΔΑ

Για την Αλβανική Ακαδημία Επιστημών, τη πνευματική και επιστημονική «ελίτ» της χώρας ουσιαστικά, η περιοχή της Ηπείρου, θεωρείται «αλβανικό εθνικό έδαφος», το οποίο κατέλαβε στρατιωτικά η Ελλάδα το 1912 – 1913. «Τα Ιωάννινα μαζί με ένα μεγάλο κομμάτι της Τσαμουριάς και άλλα αλβανικά εδάφη εδόθησαν στην Ελλάδα από τις Μεγάλες Δυνάμεις η οποία τα κατέλαβε στρατιωτικά» γράφει συγκεκριμένα το Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό, που «βλέπει» Τσάμηδες σε Θεσπρωτία και Πρέβεζα. «Η Τσαμουριά είναι μεγάλη γεωγραφική και εθνολογική περιοχή στο νοτιότερο τμήμα των εδαφών που κατοικούνται από Αλβανούς» αναφέρει συγκεκριμένα, κάνοντας λόγο για «γενοκτονία» που υπέστησαν οι Τσάμηδες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από τις ελληνικές αρχές, που τους εκδίωξαν από την περιοχή.

«ΑΛΒΑΝΙΔΑ» ΚΑΙ Η ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ

Για την αλβανική «πνευματική» ελίτ, η μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου Ολυμπιάδα, ήταν … Αλβανίδα, αφού τα αρχαία ηπειρωτικά φύλα (Θεσπρωτοί, Χάονες, Μολοσσοί κ.α) χαρακτηρίζονται ιλλυρικής και όχι ελληνικής προέλευσης, όπως είναι γενικά αποδεκτό. Ακόμη και ο Σουλιώτης Μάρκος Μπότσαρης, κορυφαία μορφή της ελληνικής επανάστασης του 1821, παρουσιάζεται ως … «Marko Boçari». Αλβανός μισθοφόρος, που απλά … πολέμησε στο πλευρό των Ελλήνων εξεγερμένων κατά των Τούρκων. Ως «αλβανική» προσωπικότητα, υπάρχει καταχωρημένος και ο Χρυσός Ολυμπιονίκης Πύρρος Δήμας, χωρίς καμία απολύτως αναφορά στην ελληνική καταγωγή του.

«ΕΠΟΙΚΟΙ» ΟΙ ΒΟΡΕΙΟΗΠΙΡΩΤΕΣ

Οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, στο νότιο τμήμα της χώρας, θεωρούνται «έποικοι» στην περιοχή, από τα χρόνια της τουρκοκρατίας, αφού σύμφωνα με τους συντάκτες του Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού «βρέθηκαν εκεί για να … εργαστούν στα τσιφλίκια των μπέηδων». «Ουσιαστικά δεν υπάρχει καμία αναφορά για τα πολιτιστικά, δημογραφικά και γεωγραφικά χαρακτηριστικά της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, καθώς και της συμβολής της στην αλβανική κοινωνία» λέει ο κ.Κώστας Μπάρκας, πρώην βουλευτής της «Ομόνοιας» και πρόεδρος του ομογενειακού συλλόγου «Προωθώντας την ταυτότητα μας».

ΜΕ ΟΡΑΜΑ ΤΗ «ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΒΑΝΙΑ»

Η Αλβανική Ακαδημία Επιστημών, θεωρείται το πιο σημαντικό επιστημονικό ίδρυμα της Αλβανίας. Οι δράσεις της κινούνται με μοναδικό στόχο την προώθηση επίλυσης του «αλβανικού εθνικού ζητήματος», με ένωση όλων των Αλβανών στα Βαλκάνια. Εκτός από το Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό, σημαντικότερο έργο της Ακαδημίας θεωρείται η έκδοση του βιβλίου : «Πλατφόρμα για την επίλυση του Αλβανικού Ζητήματος» το 2000 σε αλβανικά και αγγλικά. «Το έργο χαρακτηρίζεται από έντονο αλυτρωτισμό, αφού υποστηρίζεται με φανατισμό η «ένωση όλων των Αλβανών σε ένα εθνικό κράτος». Συγκεκριμένα γίνεται λόγος για «το σύνολο του Κοσσυφοπεδίου, τα δυτικά Σκόπια με την πρωτεύουσα της χώρας», ενώ τα όρια του «ιστορικά εθνικού αλβανικού χώρου» απλώνονται πολύ πέρα από τις κατοικούμενες από Αλβανούς περιοχές της πρώην Γιουγκοσλαβίας, για να περιλάβουν την «μείζονα Τσαμουριά» μέχρι την Πρέβεζα, την Καστοριά και τη Φλώρινα» λέει ο κ.Φάνης Μαλκίδης, διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών, συγγραφέας του βιβλίου «Όψεις του Αλβανικού εθνικού ζητήματος», το οποίο περιλαμβάνει την «Πλατφόρμα για την επίλυση του Αλβανικού Ζητήματος», στην ελληνική γλώσσα.

ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΣΤΑΘΜΑ

Πρόσφατα στα γειτονικά Σκόπια, απειλήθηκε νέα εμφύλια σύρραξη ανάμεσα σε Σλάβους και Αλβανούς της χώρας, λόγω της Εγκυκλοπαίδειας που εξέδωσε η εκεί Ακαδημία Επιστημών και Τεχνών, με «αμφιλεγόμενες» αναφορές στην αλβανική μειονότητα, που είχε ως αποτέλεσμα να υπάρξουν σοβαρές αντιδράσεις. Τελικά η σκοπιανή Ακαδημία, αποφάσισε να προχωρήσει στην αναθεώρηση όλων των επίμαχων αναφορών, που από τους Αλβανούς, τόσο στα Σκόπια, όσο στη Πρίστινα και στα Τίρανα, θεωρήθηκαν ως «υποτιμητικές» για τους ίδιους. «Είναι ειρωνικό από τη μία οι Αλβανοί να ζητούν από τους Σκοπιανούς να αφαιρεθούν από την Εγκυκλοπαίδεια τους τα όσα οι ίδιοι θεωρούν προσβλητικά για το έθνος τους και την Αλβανία και την ίδια στιγμή μέσω της δικής τους Ακαδημίας, να προχωρούν στην έκδοση ενός επίσημου Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού, με αναφορές που προσβάλλουν την Ελλάδα και την ελληνική μειονότητα και σίγουρα δε συνάδουν με το καλό πνεύμα συνεργασίας και φιλίας ανάμεσα στις δύο χώρες» επεσήμανε από την πλευρά του ο κ.Βασίλης Μπολάνος, πρόεδρος της «Ομόνοιας» του κόμματος της ελληνικής εθνικής μειονότητας στην Αλβανία και δήμαρχος Χιμάρας. Αξίζει να σημειωθεί πως αν οι δύο πρώτοι τόμοι του επίμαχου Αλβανικού Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού, τυπώθηκαν το 2008 στα Τίρανα, κυκλοφόρησαν μόλις πρόσφατα στα αλβανικά βιβλιοπωλεία. Οι υπόλοιποι τόμοι, αναμένεται να εκδοθούν, μέχρι το τέλος του 2010.