Η Τουρκία προσθέτει τον αλυτρωτισμό στο εύφλεκτο μείγμα της Συρίας

Του Κώστα Ράπτη από την ιστοσελίδα capital.gr  

Η κατάρριψη ρωσικού μαχητικού αεροσκάφους στην τουρκο-συριακή μεθόριο αποτελεί την πλέον επικίνδυνη εξέλιξη που έχει καταγραφεί στους δύο μήνες που διαρκεί η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας -και μόνο για τον λόγο ότι συνιστά θερμό επεισόδιο ανάμεσα σε μία χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και μία πυρηνική δύναμη. Σε αυτό το πλαίσιο το ΝΑΤΟ συγκαλείται εκτάκτως σήμερα το απόγευμα (18:00 ώρα Ελλάδας) για να συζητήσει την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους.

Το ερωτήματα που μένουν προς το παρόν αναπάντητα ως προς τις ακριβείς συνθήκες υπό τις οποίες έλαβε χώρα το περιστατικό (αν δηλ. το ρωσικό Suhoi-24 καταρρίφθηκε από τουρκικά F-16 ή από αντιαεροπορική συστοιχία εδάφους και αν παρέμεινε καθ’ όλη την διάρκεια της πτήσης του εντός συριακού εναέριου χώρου, όπως υποστηρίζει το ρωσικό Γενικό Επιτελείο, ή αντιθέτως είχε ειδοποιηθεί δέκα φορές εντός πενταλέπτου, να εγκαταλείψει την τουρκική επικράτεια, όπως ισχυρίζεται η άλλη πλευρά) έχουν ασφαλώς τη σημασία τους, αλλά δεν είναι τα πιο καθοριστικά.

Τα κρισιμότερα ερωτήματα αφορούν πρώτον τη ρωσική απάντηση (η οποία δεν είναι διόλου απαραίτητο να εκδηλωθεί εν θερμώ) και δεύτερον την αμερικανική στάση. Αναμένει κανείς ότι οι ΗΠΑ θα καλύψουν την σύμμαχό τους Τουρκία, αλλά θα είναι πολύ διαφορετικό αν αποδειχθεί ότι η Άγκυρα λειτουργεί “προβοκατόρικα”, ενώπιον μιας διαφαινόμενης συνεννόησης των “μεγάλων παικτών” ερήμην της, ή αντιθέτως ενεργεί, με την απαραίτητη “κατανομή ρόλων”, στο πλαίσιο ενός κοινού αμερικανο-τουρκικού σχεδιασμού.

Το αν τα πράγματα θα μπορέσουν να παραμείνουν υπό έλεγχο είναι κάτι που θα φανεί μέσα στις επόμενες ώρες και μέρες. Είναι πάντως προκαταβολικά βέβαιο ότι η προγραμματισμένη για αύριο επίσκεψη του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Sergei Lavrov θα ματαιωθεί και ότι ακυρώνεται η εν γένει προσπάθεια να “στεγανοποιηθούν” οι οικονομικές σχέσεις των δύο πλευρών (ενέργεια, τουρισμός κτλ.) από τις διαφωνίες τους στη συριακή κρίση.

Πρόκειται πάντως για εξέλιξη κάθε άλλο παρά απρόβλεπτη, καθώς το σφράγισμα του εναέριου χώρου της Συρίας αποτελεί το κατεξοχήν αντικείμενο της ρωσικής επέμβασης, ιδίως μετά την συμφωνία του Ιουλίου με την οποία η Τουρκία παραχώρησε στις ΗΠΑ τη δυνατότητα χρήσης της αεροπορικής βάσης του Ιντσιρλίκ. Εξ ού και από την πρώτη εβδομάδα των ρωσικών επιχειρήσεων στη Συρία υπήρξαν εμπλοκές με την πολεμική αεροπορία της γείτονος (παραβιάσεις του εναέριου χώρου της Τουρκίας “εκ παραδρομής”, “κλείδωμα” τουρκικών μαχητικών από ρωσικά κτλ.), ώστε να ανατραπεί η ζώνη απαγόρευσης πτήσεων που είχε εκ των πραγμάτων επιβάλλει από το 2012 η Άγκυρα στη βόρεια Συρία, σε βάθος πέντε χιλιομέτρων από τα σύνορα.

Την πιθανότητα θερμού επεισοδίου πολλαπλασίασε η νέα ορμή με την οποία οι Tayyip Erdogan και Ahmet Davutoğlu προωθούν το τελευταίο διάστημα την ιδέα της δημιουργίας “ασφαλούς ζώνης”, υποτίθεται για την αποκατάσταση των προσφύγων, στον χώρο ανάμεσα στα αυτονομημένα κουρδικά “καντόνια” του Αφρίν και του Κομπάνι (ήτοι στο μόνο τμήμα της τουρκικής μεθορίου στο οποίο επιτρέπεται ακόμη η επικοινωνία με τις ανταρτοκρατούμενες συριακές περιοχές). Επιπλέον, οι σχεδιασμοί της Άγκυρας αποκτούν και σαφώς “αλυτρωτικά” χαρακτηριστικά, στον βαθμό που στηρίζονται στην τουρκομανική κοινότητα της Συρίας. Ήδη από την Παρασκευή η τουρκική διπλωματία προχώρησε σε ένα σκληρά διατυπωμένο διάβημα, απειλώντας τη Ρωσία με “σοβαρές επιπτώσεις”, εάν δεν τερματίσει τις επιχειρήσεις της στο “Όρος των Τουρκομάνων” (όπου αναμφίβολα δρουν και στελέχη των τουρκικών υπηρεσιών). Οι επιτυχίες που σημείωσε, με ρωσική αεροπορική κάλυψη, ο συριακός στρατός το Σαββατοκύριακο εναντίον της τουρκομανικής ταξιαρχία “Σουλτάν Μουράτ” εξηγούν εν πολλοίς τη σημερινή τουρκική αντίδραση.

Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Feridun Sinirlioğlu φέρεται να έθεσε το ζήτημα τηλεφωνικώς στον Αμερικανό ομόλογό του από τη Δευτέρα, ενώ ο Davutoğlu που βρίσκεται όλο αυτό το διάστημα σε διαρκή συνεργασία με τους επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου και των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας, έκανε γνωστό ότι θα απευθυνθεί για το ζήτημα των Τουρκομάνων στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Κατήγγειλε δε ότι οι ρωσικές δυνάμεις επιχειρούν, σε περιοχές όπου δεν δρά το Ισλαμικού Κράτος, από κοινού με “ξένους μαχητές” (της Χεζμπολλάχ; Ιρανούς Φρουρούς της Επανάστασης;), καθώς, όπως είπε, δεν είναι μόνο οι τζιχαντιστές ξενόφερτοι.

Παρατηρούμε έτσι για άλλη μία φορά μια ρητορική υποβάθμισης και σχετικοποίησης της τζιχαντιστικής απειλής από την πλευρά της Άγκυρας, την ίδια ώρα που ο Ali Türkmani επιφανές στέλεχος της συριακής τουρκομανικής κοινότητας με δηλώσεις του στην τουρκική εφημερίδα BirGünδιαψεύδει τον επικοινωνιακό ορυμαγδό περί στοχοποίησης της συγκεκριμένης μειονότητας.

http://ardin-rixi.gr/archives/196761

Η προβοκάτσια Φίλη, το «σύμπλεγμα της ήττας» και το συλλογικό μας μέλλον

«…Αρκεί και μόνο να σημειώσουμε ότι ο Σάιτ Τσετίνογλου έχει δηλώσει ότι «η σημερινή εξουσία, που είναι οι προύχοντες της Ανατολίας που πλούτισαν από τη Γενοκτονία, μέχρι την εποχή του Οζάλ έκρυβε στο προσκέφαλο τα προϊόντα αυτής της μεταφοράς πλούτου. Η αλυσίδα συνεχίζει χωρίς να σπάσουν οι κρίκοι της και αυτό καθιστά πολύ δύσκολη την αναγνώριση της Γενοκτονίας»…»

 

Του Γιώργου Ρακκά

Ένα από τα χαρακτηριστικά της επαίσχυντης φιλοατλαντικής, αριστεροφιλελεύθερης κυβέρνησης, που έχει αναλάβει να «εκτελέσει» ένα συμβόλαιο ακραίας αποικιοποίησης της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας, είναι ότι πολιτεύεται Οργουελιανά, με «προβοκάτσιες» για τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης.

Προβοκάτσια ήταν, προφανώς, το “σκίσιμο των μνημονίων” αλλά και αυτό το δημοψήφισμα, που προβλήθηκε ως ύψιστη επιβεβαίωση των πιο αυθεντικών δημοκρατικών αντανακλαστικών για να τα ενταφιάσει οριστικά στην συνέχεια και να επιβάλει σιγή νεκροταφείου στην ελληνική κοινωνία.

Τελευταίο κρούσμα αυτής της προβοκατόρικης διακυβέρνησης είναι οι περίφημες δηλώσεις Φίλη, σχετικά με την μη ύπαρξη της ποντιακής γενοκτονίας στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου. Η στόχευσή τους υπήρξε διπλή, και αποκαλύπτεται εξόχως από την ρελάνς την οποία έκανε μιλώντας την Τετάρτη το βράδυ στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Εκεί θα καταγγείλει «την αναζωπύρωση παλαιών και νέων στερεότυπων και του εθνικιστικού λόγου», ενώ δίπλα του θα σπεύσει η  υφισταμένη του Σία Αναγνωστοπούλου, επισημαίνοντας την ύπαρξη φαινομένων «που φτάνουν στα όρια του χουλιγκανισμού όταν ένας άνθρωπος θέλει να πει οτιδήποτε δεν μπορεί να τολμήσει να πει κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για περαιτέρω συζητήσεις»[1].

[Παρεμπιπτόντως, και για να καταδείξουμε ποια η σχέση της εν λόγω πανεπιστημιακού με το κατεστημένο της γειτονικής χώρας, αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι μερικά χρόνια πριν πρωτοστατούσε σε μια εκστρατεία εξωραϊσμού του πρασινοφασίστα Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, προβάλλοντάς τον στα ελληνικά ΜΜΕ ως… «ελπίδα εκδημοκρατισμού» της γειτονικής χώρας, ποιόν;, αυτόν που καταγγέλλει όλη η δημοκρατική αντιπολίτευση της γείτονος ότι απεργάζεται ανοιχτά πλέον αυταρχική εκτροπή στην Τουρκία![2]].

Αυτήν ακριβώς την προβοκάτσια ήρθε να υπηρετήσει και, ποιος άλλος;, οι ναζί της Χρυσής Αυγής κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης των Ποντιακών Σωματείων στο Σύνταγμα. Υπολογίζοντας στην αυτονόητη παρουσία βουλευτών απ’ όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα –καθώς οι αντιδράσεις στις δηλώσεις Φίλη είχαν καθολικό χαρακτήρα– κατέβηκαν οργανωμένα και επιτέθηκαν στον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας,Γιώργο Κουμουτσάκο, για να “καπελώσουν” την συγκέντρωση και να δικαιώσουν την προπαγάνδα των Φίλη-Αναγνωστοπούλου. Η ελληνική ακροδεξιά στον πατροπαράδοτό της ρόλο.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο από το οποίο ισχυρίζονται ο υπουργός και η υφυπουργός του: Λόγοι εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης, αλλά και αναγκαιότητες επιβαλλόμενες από τα έξωθεν συμφέροντα υπαγορεύουν στην δοσμένη συγκυρία την επίκληση των εθνομηδενιστικών στερεοτύπων. Και αν κάπου στον σάλο που προκλήθηκε υπάρχει «εθνικισμός» (sic!), αυτός θα πρέπει να αναζητηθεί στην σκανδαλώδη ταύτιση της ελληνικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας με την τακτική άρνησης της γενοκτονίας που συστηματικά προωθεί ο τουρκικός σωβινισμός και στις τρεις του εκδοχές –ισλαμοφασιστικός, κεμαλοφασιστικός, ή τουρανοφασιστικός.

Κατά τα άλλα, πρόκειται για μια προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανιστεί ως “διωκόμενη” σπάζοντας το φράγμα της πολιτικής απομόνωσης που έχουν προκαλέσει τα ίδια τα πεπραγμένα της, και συσπειρώνοντας τις λοιπές δυνάμεις του κοσμοπολίτικου εθνομηδενισμού –το Ποτάμι, μέρος του ΠΑΣΟΚ, τους ακαδημαϊκούς της ΔΗΜΑΡ κ.ο.κ. Ήδη ο Τατσόπουλος και η Ρεπούση έσπευσαν προς υποστήριξη της κυβέρνησης.

Ενώ, ας μην ξεχνάμε ότι επίκειται το ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στην Άγκυρα, καθώς η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε σε μια περίοδο που η παγκόσμια κοινή γνώμη βοά για τα εγκληματικά αίσχη του καθεστώτος Ερντογάν, εκείνη να επισκεφθεί την γειτονική χώρα και ουσιαστικά να δηλώσει την υποστήριξή της σε αυτό.

Ο Φίλης στέλνει μήνυμα, επομένως στην τουρκική ηγεσία, ότι η αντίστοιχη ελλαδική θα είναι «υπάκουο παιδί» στα ζητήματα αιχμής που θέτει ο νεο-οθωμανισμός, ότι θα κάνει τα χατίρια του στην Κύπρο, το Αιγαίο, θα κλείνει με αυταρέσκεια τα μάτια της ενόσω αυτός εντείνει τις σφαγές και το κυνηγητό των Κούρδων, παζαρεύοντας τι; Μια αυτονόητη αναθεώρηση της τουρκικής πολιτικής στο προσφυγικό –δηλαδή να σταματήσει η Άγκυρα τόσο απροκάλυπτα να χρησιμοποιεί το ανθρωπιστικό δράμα των προσφύγων για την αμφισβήτηση των ελληνοτουρκικών συνόρων και την ολοκληρωτική εξάντληση των μεγάλων ελληνικών νησιών.

Ας μην «ψαρώνουμε» λοιπόν. Αν για κάτι είναι σαφές από την παρουσία του Φίλη στα δημόσια πράγματα κατά τα τελευταία χρόνια είναι ότι αυτός, σαν γνήσιο και φανατικό τέκνο της κομματικής γραφειοκρατίας (απαρατσνικ λέγεται στην σοβιετική αργκό), ποτέ δεν λέει την προσωπική του άποψη, πάντοτε λειτουργεί ως «λαγός», και μάλιστα πάντοτε αναλαμβάνει  τις πιο δύσκολες προπαγανδιστικές αποστολές.

Αυτά ως προς τις προθέσεις. Αξίζει όμως να ασχοληθούμε επί της ουσίας με το διάβημα Φίλη, καθώς αυτό ξυπνάει σύνδρομα και αντανακλαστικά μερίδων της ελληνικής κοινωνίας τα οποία είναι πολύ βαθιά και θα πρέπει κάποτε να εκλογικευθούν και να τα ξεπεράσουμε.

Κατ’ αρχάς, αξίζει να ξεκαθαρίσουμε –κακώς, γιατί θα έπρεπε να είναι αυτονόητο– ότι η άποψη του Φίλη (και της Σίας Αναγνωστοπούλου, και του Αντώνη Λιάκου, ο οποίος μάλλον προτάσσει τα σοβαρότερα επιχειρήματα εκ των τριών) είναι εντελώς αστεία από επιστημονική, νομική και ιστορική σκοπιά. Προφανώς και, με βάση τον τυπικό ορισμό της γενοκτονίας σύσσωμος ο Μικρασιατικός Ελληνισμός υπέστη μια αδιαμφισβήτητη γενοκτονία. Το έργο των Κωνσταντίνου Φωτιάδη και Πολυχρόνη Ενεπεκίδη[3] έχει αποφανθεί με οριστικό και αμετάκλητο τρόπο για του λόγου το αληθές, παρουσιάζοντας πειστικά ιστορικά τεκμήρια για την έκταση και την εμβέλεια της γενοκτονίας, καθώς και για την εξίσου αδιαμφισβήτητη πρόθεση των Νεότουρκων να ξεριζώσουν οριστικά το ιστορικό πολυπολιτισμικό υπόβαθρο της Μικράς Ασίας.

Μόνο και μόνο για να αντιληφθούμε το μέτρο της γελοιότητας των απόψεων Φίλη, αξίζει να προσθέσουμε ότι αυτές δεν αντίκεινται μόνο στις καθ’ όλα εμπεριστατωμένες έρευνες και μελέτες της ελληνικής ιστοριογραφίας αλλά και στο πρόσφατο εξίσου εμπεριστατωμένο έργο της… νέας τουρκικής ιστοριογραφίας (Φουάτ Ντουντάρ, Σαΐτ Τσετίνογλου και Τανέρ Ακτσάμ –για να αναφέρουμε τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της) που ως προς το προκείμενο είναι εξίσου κατηγορηματική.

Αρκεί και μόνο να σημειώσουμε ότι ο Σάιτ Τσετίνογλου έχει δηλώσει ότι «η σημερινή εξουσία, που είναι οι προύχοντες της Ανατολίας που πλούτισαν από τη Γενοκτονία, μέχρι την εποχή του Οζάλ έκρυβε στο προσκέφαλο τα προϊόντα αυτής της μεταφοράς πλούτου. Η αλυσίδα συνεχίζει χωρίς να σπάσουν οι κρίκοι της και αυτό καθιστά πολύ δύσκολη την αναγνώριση της Γενοκτονίας»[4]. Ενώ το έργο του Φουάτ Ντουτάρ, παρουσιάζοντας τα μυστικά τηλεγραφήματα και τις εκθέσεις που αντάλλασσαν μεταξύ τους τα ηγετικά στελέχη των Νεότουρκων, υποστηρίζει ότι ήδη από τα πρώτα τους βήματα επιδόθηκαν σε μια «μηχανική των εθνοτήτων» με σκοπό, (τι άλλο;), την ολοκληρωτική ομογενοποίηση της Μικράς Ασίας[5].

Όπως υπαινιχθήκαμε και προηγουμένως, το βαθύτερο πρόβλημα που κατέδειξαν οι δηλώσεις Φίλη και όλη η αντιπαράθεση που ανέκυψε από αυτές είναι το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω, που πλέον θεωρούνται αυτονόητα ακόμα και μεταξύ των νέων Τούρκων ιστορικών, δεν θεωρούνται αυτονόητα στην χώρα μας –και κατά παράδοση αμφισβητούνται από μερίδες του ελληνικού προοδευτισμού στ’ όνομα της ψευδεπίγραφης «ελληνοτουρκικής φιλίας» [η οποία, παραδόξως, κατά το παρελθόν, στηρίχτηκε φανατικά τόσο από την σκληρή μετεμφυλιακή δεξιά του Παπάγου, όσο και από την… Χούντα].

Θα πρέπει, πραγματικά, να σκάψουμε πολύ βαθιά στην συλλογική μας ψυχολογία, ώστε να κατανοήσουμε γιατί μια μερίδα της κοινωνίας μας –η οποία μάλιστα μετά την εισβολή και την κατάκτηση της μισής Κύπρου, βρίσκεται κατά παράδοση εντός των κέντρων εξουσίας στην χώρα μας, μέχρι πρότινος των μηχανισμών ιδεολογικής εξουσίας, και εσχάτως της πολιτικής εξουσίας– όχι μόνον αρνείται το προφανές, αλλά επιπλέον θεωρεί ότι η παραδοχή από έναν εκπτωχευμένο λαό των 10 εκατομμυρίων είναι ικανή να ‘βλάψει’ (sic!) ένα οπλισμένο σαν αστακό, αυταρχικό και επεκτατικό κατεστημένο.

Αυτό, μόνον υπό το φως της «διαλεκτικής του Κυρίου και του Δούλου» θα μπορέσουμε να το κατανοήσουμε: Σαν αντιληφθούμε τα σύνδρομα αυτο-υποτίμησης και τα κόμπλεξ κατωτερότητας που παράγουν στις ελληνικές άρχουσες τάξεις τόσο το γεγονός της δραστικής, ριζικής εξαφάνισης του Μικρασιατικού Ελληνισμού από τους Νεότουρκους, όσο και την σημερινή υπερπροβολή της ισχύος του που ασκεί συστηματικά το τουρκικό κατεστημένο. Ή αν επικαλεστούμε στον Φρανς Φανόν, και στην αξεπέραστη ανάλυσή του για το πώς ο κυρίαρχος επιβάλει στις μερίδες της διανόησης των αποικιοκρατούμενων τηνάρνηση του συλλογικού τους εαυτού, την οποία μάλιστα εκφράζουν λαμβάνοντας ρόλο πρωτοπορίας στην πνευματική και ψυχολογική αποδόμηση του ίδιου του λαού τους[6].

Μόνον έτσι, ίσως, θα μπορούσε κανείς να ερμηνεύσει αυτόν τον απίστευτο χάρτη τον οποίον, ανάμεσα σε άλλους, δημοσιοποίησε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, ο αναπληρωτής καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Δημήτρης Σταματόπουλος, δηλώνοντας μάλιστα ευθαρσώς ότι τον χρησιμοποιεί για να διδάξει στους φοιτητές του την Μικρασιατική Εκστρατεία[7]:

Αν θα προσέξατε καλά, ο χάρτης παρουσιάζει όλα τα μεγάλα επαναστατικά γεγονότα εθναφύπνισης των λαών της Βαλκανικής ως… «διωγμούς Οθωμανών Μουσουλμάνων», ενώ το αποκορύφωμα ότι παρουσιάζει την περίοδο από την απαρχή της αγγλικής επικυριαρχίας της Κύπρου, μέχρι την… εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων ως… περίοδο «διωγμών» του οθωμανικού μουσουλμανικού στοιχείου (!!!). Αυτά διδάσκονται σήμερα στο ελληνικό πανεπιστήμιο, από “αριστερούς ακαδημαϊκούς” (sic!), οι οποίοι προφανώς είναι το αντίστοιχο του Αλέξη Τσίπρα στο επίπεδο του Πανεπιστημίου –κάνουν το ίδιο κακό με αυτό που κάνει σήμερα στην χώρα η διακυβέρνησή του, μόνο που στοχεύουν συστηματικά στα μυαλά των νεώτερων γενεών και όχι στην οικονομία, την κοινωνία και τις πολιτικές δομές της χώρας.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνον πρόβλημα ιστορικής αποτίμησης του παρελθόντος. Είναι και μελλοντικής ιστορικής προοπτικής. Έχουν περάσει σχεδόν 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή, και ακόμα δεν έχουμε ξεκαθαρίσει ως έθνος τι μας συνέβη τότε: Το 1922, το έθνος μας υπέστη βίαια, και δια της γενοκτονίας μια δραστική μετάλλαξη της ιδιοσυστασίας του. Έπαψε πλέον να αποτελεί «έθνος-κοσμοσύστημα», δηλαδή έναν διακριτό πολιτιστικό πόλο που διαπότιζε με το ίχνος της πολιτισμικής, υλικής του δραστηριότητα έναν εκτεταμένο χώρο της νοτιοανατολικής Ευρώπης και Μεσογείου –αυτό που θα λέγαμε Δύση της Ανατολής– και «κλείστηκε μέσα στα βουνά» της ελλαδικής Χερσονήσου, με συνέπεια να καταστεί ένας μικρός λαός των συνόρων, που πασχίζει για την επιβίωσή του ως ελεύθερο υποκείμενο μέσα στον 21^ο αιώνα[8].

Ας εκφράσουμε το πρόβλημα με όρους του παρόντος. Όπως είπαμε και προηγουμένως, σήμερα ο ελληνικός λαός βρίσκεται στο ναδίρ  της δημογραφικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής του δραστηριότητας –μετά βίας μετράει εντός των ορίων του ελληνικού κράτους τα 10 εκατομμύρια, και αντιμετωπίζει δίπλα του ένα επεκτατικό, αυταρχικό κατεστημένο σε φασιστική εκτροπή η οποία δυστυχώς στηρίζεται από μια οριακή κοινωνική πλειοψηφία 30 και πλέον εκατομμυρίων ψηφοφόρων. Που απειλούν να κινητοποιήσουν έναν πληθυσμό σχεδόν 80 εκατομμυρίων σε μια κατεύθυνση εκσυγχρονισμού και αποκατάστασης του οθωμανικού imperium, με όρους του 21^ου αιώνα βέβαια.

Τι μας λέει ο κύριος Φίλης, και οι στρατιές των διανοούμενων – «αυλικών της εξουσίας» οι οποίες τον στηρίζουν, όπως στο παρελθόν στήριζαν και τον Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Σημίτη και όλη την παράδοση της ελληνικής εθελοδουλίας σε αντίστοιχα διαβήματα; Ότι επί της ουσίας πρέπει να συρθούμε ενώπιον αυτού του κατεστημένου, να σκύψουμε και να αποδεχθούμε κάθε αξίωση. Προφανώς, προωθείται μια έντεχνη παρεξήγηση: «Συνύπαρξη» σημαίνει εκλογίκευση των σχέσεων, εξισορρόπησή τους, και συστηματικός αγώνας ώστε να εξουδετερωθεί σχετικώς αυτή η τόσο τρομακτική ανισορροπία ισχύος και να βρεθεί ένα modus vivendi που να επιτρέπει τον ελεύθερό μας βίο ως λαός. Και όχι, φυσικά, να ξύνεσαι στην γκλίτσα του… φασίστα και του επεκτατιστή λέγοντας ότι παρά τα όσα έκανε, και παρά τα όσα κάνει σήμερα στο Κουρδιστάν, την Συρία, την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα, εμείς τον θεωρούμε «αδελφό μας» -όπως είπε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης κατά την τελευταία επίσκεψή του στην Σμύρνη[9].

Δεν μπορείς να είσαι «αδελφός» με αυτόν που σε απειλεί με ιστορική έκλειψη, μόνο και μόνο επειδή τον φοβάσαι και θέλεις να τα έχεις καλά μαζί του. Μπορείς να σταθείς αξιοπρεπώς απέναντί του, και να του κάνεις ένα ειλικρινές ξεκαθάρισμα: Ότι αν θέλει να συνυπάρξουμε εν ειρήνη και δημοκρατικά, θα πρέπει να αποκαταστήσει τα ιστορικά του εγκλήματα, και να πάψει να παράγει άλλα στην ευρύτερη περιοχή. Μόνον έτσι θα σε σεβαστεί.

Και σε αυτήν την προσπάθεια, ευτυχώς, δεν είμαστε μόνοι ακόμα. Είναι οι μειονότητες της Ανατολίας που καταπιέζονται ακόμα και σήμερα από το τουρκικό κατεστημένο –από τους Κούρδους μέχρι τους Αλεβίτες. Είναι οι Αρμένιοι και οι Ασσύριοι. Είναι, βέβαια, οι Σύροι που έχουν αγανακτήσει από την απλόχερη στήριξη που δίνει ο Ερντογάν στους τζιχαντιστές δήμιούς τους. Και είναι και όλη εκείνη η μερίδα της παγκόσμιας κοινής γνώμης, που παρά την παροξυστική πλύση εγκεφάλου και την προπαγάνδα του παγκόσμιου συστήματος επιμένει να τοποθετείται αντι-αποικιακά, δημοκρατικά, με άξονα και γνώμονα την οικουμενική αίσθηση του Δικαίου.

Το δίλημμα έχει τεθεί. Ή θα δώσουμε αυτόν τον καλό αγώνα, ή το 1922 θα ολοκληρωθεί τραγικά μέσα στον 21^ο αιώνα. Ο κύριος Φίλης, η κυρία Αναγνωστοπούλου και οι συν αυτώ έχουν διαλέξει στρατόπεδο, το «με ποιους θα παν και ποιους θα αφήσουν». Εμείς;

[1] «Στην αντεπίθεση πέρασε ο Νίκος Φίλης», real.gr, 5/11/2015. Ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=459975&catID=11.

[2] «Σήμερα, λέει η Σία Αναγνωστοπούλου, ο εκσυγχρονισμός της τουρκικής κοινωνίας που επιχειρείται (κυρίως μέσω Ερντογάν) με την ευρωπαϊκή προοπτική, δεν μπορεί παρά να συνοδευτεί και από μέτρα εκδημοκρατισμού, όπως το απαιτεί η E.E. Θα δούμε ότι εκδημοκρατίζεται και η ταυτότητα. Σήμερα, στην τουρκική εθνική ταυτότητα προστίθεται ως δομικό, ένα στοιχείο που έλειπε από την πρόσφατη προηγούμενη, την κεμαλική: Το Ισλάμ». Τάκης Καμπύλης, «Η τουρκική εθνική ταυτότητα», Καθημερινή, 31/01/2010.

[3] Κωνσταντίνος Φωτιάδης, Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων, Αθήνα 2004. Πολυχρόνης Ενεπεκίδης, Γενοκτονία στον Εύξεινο Πόντο. Διπλωματικά Εγγραφα από τη Βιέννη (1909-1918), Εύξεινος Λέσχη Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1995.

[4] Γιώργος Κιούσης, «Συνέντευξη με τον Σαΐτ Τσετίνογλου», Ελευθεροτυπία, 18/05/2013.

[5] Φουάτ Ντουντάρ, Ο Κώδικας της σύγχρονης Τουρκίας, Η Μηχανική των Εθνοτήτων της Ένωσης και Προόδου 1913-1918, Νέος Κύκλος Κωνσταντινουπολιτών, Αθήνα 2014.

[6] Franz Fanon, Black Skin, White Masks, Εκδόσεις Verso, Λονδίνο 2008 (Νέα Έκδοση).

[7] Πηγή: https://www.facebook.com/demetres.stamatopoulos2?fref=ts.

[8] Βλέπε Γιώργος Καραμπελιάς, Χίλιαενιακόσιαείκοσιδύο: Δοκίμια για την νεοελληνική ιδεολογία, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2002 και Γιώργος Καραμπελιάς, Ελλάδα, μια χώρα των συνόρων, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 1992.

[9] Μπουτάρης: «Με τους Τούρκους αισθάνομαι αδελφός», Το Ποντίκι Web, 7/10/2015. Ηλεκτρονική διεύθυνση: http://www.topontiki.gr/article/145324/mpoytaris-me-toys-toyrkoys-aisthanomai-adelfos-video. Προσπελάστηκε 5/11/2015.

http://ardin-rixi.gr/archives/196515

Καρυώτης: Η φίλη της Τουρκίας στο υπουργείο Εξωτερικών

Η υφυπουργός Εξωτερικών Σία Αναγνωστοπούλου με τον πρώην υφυπουργό Εξωτερικών Νίκο Χουντή κάνουν δηλώσεις στα μέσα μαζικής ενημέρωσης κατά τη διάρκεια της τελετής παράδοσης παραλαβής του υπουργείου μετά την τελετή ορκωμοσίας ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου και του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, Σάββατο 18 Ιουλίου 2015. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Φώτης Πλέγας Γ.

Του Θεόδωρου Καρυώτη

Ξαναδημοσιεύθηκε, την Κυριακή 19 Ιουλίου 2015, μια συνέντευξη που είχε δώσει η Σία Αναγνωστοπούλου στην εφημερίδα Αυγή τον Νοέμβριο του 2014, αλλά αποκτά ιδιαίτερη σημασία τώρα γιατί ανέλαβε στο υπουργείο των Εξωτερικών τη θέση του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών αρμόδιου για θέματα Ευρωπαϊκών Υποθέσεων.

Σίγουρα, δεν γνωρίζει και δεν έχει διαβάσει το Δίκαιο της Θάλασσας. Κοιτάξτε τι έγραψε:

«Η ΑΟΖ μπορεί να ανακηρυχθεί μονομερώς από ένα κράτος μόνο στην περίπτωση που το όμορο στη θάλασσα κράτος απέχει 400 και πλέον μίλια. Σε περίπτωση μικρότερης απόστασης, η ΑΟΖ δεν ανακηρύσσεται, αλλά οριοθετείται έπειτα από συμφωνία με το κράτος ή τα κράτη που έχουν μέτωπο στην ίδια θάλασσα. Αρχή λοιπόν της οριοθέτησης της ΑΟΖ (σε όμορα κράτη) είναι η συναίνεση.»

Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να γράφω ότι η ανακήρυξη της ΑΟΖ είναι μια μονομερής πράξη. Απόδειξη τούτου αποτελεί και το γεγονός ότι μέχρι σήμερα έχουν γίνει 137 ανακηρύξεις ΑΟΖ στον πλανήτη Γη και όλες αυτές ήταν μονομερείς. Είναι πολύ σημαντικό να αναφέρουμε εδώ ότι σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε κάποια κρίση στις διμερείς σχέσεις γειτονικών κρατών λόγω μονομερούς ανακήρυξης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν μονομερή ανακήρυξη ΑΟΖ την 10^η Μαρτίου 1983 και φυσικά έδωσαν ΑΟΖ σε όλα τα νησιά τους. Η τότε Σοβιετική Ένωση έδειξε την δυσαρέσκειά της για την ανακήρυξη της Αμερικανικής ΑΟΖ αλλά γρήγορα άλλαξε γνώμη και ανακήρυξε την δικιά της ΑΟΖ στις 28 Φεβρουαρίου 1984 και μετά ακολούθησαν δεκάδες κράτη και αρκετά κράτη-μέλη της ΕΕ.

Επίσης, πόσο απέχει ένα παράκτιο κράτος  από ένα άλλο δεν έχει καμία αξία.

Και όταν η κυρία υπουργός αναφέρει ότι  «Αρχή λοιπόν της οριοθέτησης της ΑΟΖ (σε όμορα κράτη) είναι η συναίνεση» δεν είναι τίποτε άλλο από την πλήρη υποταγή της στις τουρκικές θέσεις.

Αυτές, βέβαια, είναι και οι αμερικανικές θέσεις. Το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας στην ελληνοτουρκική διένεξη είναι ξεκάθαρα η στάση των Ηνωμένων Πολιτειών που δεν έχει αλλάξει καθόλου τα τελευταία 30 χρόνια. Οι Αμερικανοί, από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι τον Αλέξη Τσίπρα, παίζουν το ίδιο τραγούδι στο βιολί τους λέγοντας στις ελληνικές κυβερνήσεις ότι δεν πρέπει να κάνουν μια μονομερήανακήρυξη ΑΟΖ χωρίς να τα βρούνε με την Τουρκία, παριστάνοντας ότι δεν γνωρίζουν ότι η ανακήρυξη ΑΟΖ είναι, πάντα, μια μονομερής πράξη, όπως ακριβώς έκαναν και αυτοί το 1983. Μια από τις πιο σημαντικές δηλώσεις, από αμερικανικής πλευράς, έγινε στις 27 Ιουλίου 2011 από τον βοηθό Υπουργό Εξωτερικών Φίλιπ Γκόρντον που δήλωσε, σε συνάντησή του με δημοσιογράφους στην Αθήνα, ξεκάθαρα την απαράδεκτη αυτή δήλωση:

«Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να αποφεύγονται μονομερή βήματα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνωρίζουν τα δικαιώματα των χωρών για την ανακήρυξη αποκλειστικών οικονομικών ζωνών, αλλά… δεν νομίζουμε ότι θα ήταν προς το συμφέρον της Ελλάδος να το πράξει χωρίς πλήρη συνεργασία με τους γείτονές της, της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης». 

ΕΝΑ ΜΑΘΗΜΑ ΔΙΚΑΙΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗ ΥΠΟΥΡΓΟ

Το Άρθρο 74 της Σύμβασης του Δίκαιου της Θάλασσας, που η υπουργός δεν έχει διαβάσει, αναφέρει τα ακόλουθα: 

1. H οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ κρατών με απέναντι ή παρακείμενες ακτές θα πραγματοποιείται κατόπιν συμφωνίας με βάση το διεθνές δίκαιο, όπως αναφέρεται στο άρθρο 38 του Καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου, για την επίτευξη μιας δίκαιης λύσης.
2. Αν δεν μπορεί να επιτευχθεί σε ένα λογικό χρονικό πλαίσιο συμφωνία, τα ενδιαφερόμενα κράτη θα προσφεύγουν στις διαδικασίες που προβλέπονται στο Μέρος XV (της Σύμβασης).

Τα 200 μίλια αποτελούν το ανώτατο όριο μιας ΑΟΖ. Για να έχει ένα κράτος ΑΟΖ 200 μιλίων πρέπει να απέχει από ένα άλλο παράκτιο κράτος 400 μίλια. Τέτοιες αποστάσεις δεν υπάρχουν ανάμεσα στην Ελλάδα και σε όλες τις γειτονικές της χώρες και επομένως ακολουθείται η οριοθέτηση με βάση την μέση γραμμή. Η Τουρκία δεν δέχεται αυτό το είδος οριοθέτησης λέγοντας ότι το Αιγαίο είναι κλειστή θάλασσα και τα ελληνικά νησιά δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα που έχουν οι ηπειρωτικές περιοχές. Προσπαθεί βέβαια να αποσιωπήσει ότι έχει ήδη συμφωνήσει την ΑΟΖ της στην Μαύρη Θάλασσα, πού είναι πιο κλειστή θάλασσα από το Αιγαίο. Συγκεκριμένα προχώρησε σε οριοθετήσεις με την  τότε Σοβιετική Ένωση, με τη Ρουμανία και με την Βουλγαρία χρησιμοποιώντας βεβαίως τη  μέθοδο της μέσης γραμμής – που όμως αρνείται να αποδεχτεί για το Αιγαίο.

Ένα εύλογο ερώτημα που τίθεται, είναι γατί προτάθηκε και τελικά υιοθετήθηκε ΑΟΖ που έχει πλάτος 200 ν.μ. Δηλαδή, γιατί δεν προτιμήθηκε μια απόσταση 50 ν.μ. ή 100 ν.μ. ή 150 ν.μ. ή 500 ν.μ.; Η πιο αποδεκτή ερμηνεία είναι ότι όταν άρχισε η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας υπήρξαν ήδη ορισμένα κράτη που είχαν υιοθετήσει απόσταση 200 ν.μ. για την αιγιαλίτιδα ζώνη τους. Τα κράτη αυτά (της Λατινικής Αμερικής και μερικά της Αφρικής) δεν θα δεχόντουσαν να περιορίσουν την κυριαρχία τους σε πλάτος μικρότερο των 200 ν.μ. και πολύ σωστά στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας πολλές αντιπροσωπείες σκέφθηκαν να προτείνουν τα 200 ν.μ. ως ΑΟΖ, πράγμα που θα είχε μεγαλύτερη πιθανότητα υιοθέτησης από την παγκόσμια κοινότητα.

Τελειώνοντας το μάθημα, η κυρία Αναγνωστοπούλου, που είναι υπεύθυνη για θέματα Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, πρέπει μα μη κάνει κάποια γκάφα με τους Ευρωπαίους εταίρους μας στα θέματα θαλάσσιας πολιτικής.

Όταν, παλαιότερα, ο τότε Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς μίλησε για μια ΑΟΖ της Ευρώπης, οι ειδικοί του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν ειρωνικές δηλώσεις αναφέροντας ότι δεν υπάρχει ΑΟΖ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εύχομαι η υπουργός να μην επαναλάβει το ίδιο λάθος όταν επισκεφτεί τις Βρυξέλλες. Το γεγονός και μόνο ότι η ΕΕ διαθέτει μεγάλο μήκος ακτών ήταν αρκετό για να ενδιαφερθεί και να λάβει μέρος στην 3^η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας που θα δημιουργούσε το νέο Σύνταγμα των Θαλασσών του πλανήτη μας. Βέβαια, ο κύριος λόγος της συμμετοχής της ΕΕ στην Διάσκεψη, ήταν το γεγονός, ότι τα κράτη-μέλη της είχαν μεταβιβάσει ορισμένες αρμοδιότητες στην τότε ΕΟΚ. Οι αρμοδιότητες αυτές αφορούσαν βασικά τα θέματα της αλιείας, της εμπορικής πολιτικής και της διατήρησης του θαλάσσιου περιβάλλοντος. Δηλαδή η ΕΕ έχει κυριαρχικά δικαιώματα αλιείας στις ΑΟΖ των κρατών-μελών της και γι’ αυτό και η ΕΕ έχει Επίτροπο για τα θέματα Αλιείας και ΑΟΖ.

Η Σύμβαση του 1982 (στο Μέρος XVIΙ και στο Παράρτημα IX) δίνει τη δυνατότητα συμμετοχής Διεθνών Οργανισμών αμέσως μετά τη συμμετοχή της απολύτου πλειοψηφίας των κρατών-μελών της. Ήδη όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ καθώς και η ίδια η ΕΕ έχουν επικυρώσει τη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας. Με βάση τα άρθρα 309 και 310 δεν επιτρέπεται να διατυπωθούν επιφυλάξεις ή εξαιρέσεις όταν τα διάφορα κράτη καταθέτουν την επικύρωση της Σύμβασης. Έτσι, τα κράτη-μέλη της ΕΕ δεν μπορούν να έχουν επιφυλάξεις σχετικά με τις αρμοδιότητες που έχουν μεταβιβάσει σε αυτή. Πιο συγκεκριμένα, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση υπέγραψε την Τελική Πράξη της Σύμβασης του Δίκαιου της Θάλασσας τον Δεκέμβρη του 1982 στο Montego Bay της Τζαμάικας έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Η Κοινότητα σημειώνει ότι τα Κράτη-Μέλη της έχουν μεταβιβάσει σ’ αυτήν τις αρμοδιότητες που αφορούν στην διατήρηση και διαχείριση των αλιευτικών τους πόρων. Επομένως, στα θέματα αλιείας μόνο η Κοινότητα μπορεί να υιοθετήσει τους σχετικούς κανόνες και κανονισμούς (οι οποίοι εκτελούνται από τα Κράτη-Μέλη) και έχει την δυνατότητα να προβαίνει σε συμφωνίες με τρίτα Κράτη ή με διεθνείς οργανισμούς.»

Τέλος, όπως έχω, για τριάντα χρόνια τώρα, γράψει:

«Η Ελλάδα πρέπει άμεσα να ανακηρύξει την κυριαρχία της σε μια ΑΟΖ όπως αυτό εκφράζεται στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας και να μην διακατέχεται από φοβικό σύνδρομο. Ο εκλιπών πρόεδρος της Κύπρου, Τάσος Παπαδόπουλος ανακήρυξε ΑΟΖ το 2004 έχοντας μόνο 4 τανκς και 2 ελικόπτερα και δεν φοβήθηκε την Τουρκία, η οποία απλώς είπε ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή ΑΟΖ, ενώ αντίθετα και οι ΗΠΑ και η ΕΕ την αποδέχτηκαν αμέσως. Φυσικά, μια τέτοια ΑΟΖ δεν θα διαθέτει μόνο η ηπειρωτική χώρα, αλλά και όλα τα ελληνικά νησιά. Έτσι, η Ελλάδα θα αποκτήσει μια ΑΟΖ που θα έχει έκταση 147.300 τ.χ.μ., δηλαδή μια έκταση μεγαλύτερη από αυτή της ηπειρωτικής χώρας. Χρησιμοποιώντας τις αρχές της ΑΟΖ το μεγαλύτερο ποσοστό του Αιγαίου και οι φυσικοί του πόροι θα ανήκουν στην Ελλάδα και με αυτό τον τρόπο δεν θα χρειασθεί ούτε να γίνει καμιά επέκταση των χωρικών μας υδάτων, ούτε να συζητάμε με τους Τούρκους αν τα νησιά μας έχουν υφαλοκρηπίδα ή όχι.»

Ο ήρωας της Κύπρου, στρατηγός Δημήτριος Αλευρομάγειρος, με έντονη πίκρα, έστειλε μια ανοικτή επιστολή προς τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, που δεν πρέπει να αγνοηθεί, και διατύπωσε την γνώμη ότι είναι αδιανόητο, μια φίλη της Τουρκίας να καταλαμβάνει μια κρίσιμη θέση στο ΥΠΕΞ!

Προσυπογράφω και εγώ τις θέσεις του στρατηγού:

«Μέρες της μαύρης επετείου της τουρκικής εισβολής, με βαθύτατο πόνο ψυχής και τιμώντας απόλυτα τον τιτάνιο, θα έλεγα κυρίως προσωπικό σας, αγώνα με το δολοφονικό ιερατείο των Βρυξελλών, ποιώ ειλικρινή έκκληση να αδρανοποιήσετε πλήρως, αφού δεν βρέθηκε ούτε ένας συνεργάτης ή σύμβουλός σας τόσον μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ όσον και από τους ΑΝΕΛ, να σας ενημερώσει και να σας προστατέψει, την μηδενικής έως καταστροφικής αξίας αλλά πολύ σημαντικά αρνητικής σημειολογίας νέοτοποθετηθείσας Αναπληρώτριας Υπουργού των Εξωτερικών.

Θα υπάρξουν πάρα πολλοί από τους προσωπικούς αλλά και τους πολιτικούς αντιπάλους σας που με χαιρεκακία θα σας επικρίνουν για την πολύ άστοχη αυτή κίνησή σας, δεν ανήκουμε σε αυτούς.»

http://mignatiou.com/2015/07/kariotis-i-fili-tis-tourkias-sto-ipourgio-exoterikon/

Η ΘΡΑΚΗ ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

 

του Αναστάσιου Λαυρέντζου

Από τη δεκαετία του 1920 που η Θράκη ενσωματώθηκε στον ελλαδικό κορμό, πέρασε περίπου ένας αιώνας. Στο διάστημα αυτό η Τουρκία εξάλειψε την ελληνική μειονότητα στην Κωνσταντινούπολη, στην Ίμβρο και στην Τένεδο, ενώ χρησιμοποιώντας ως μοχλό τη μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη, έθεσε σε εφαρμογή μια πολιτική αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας στην περιοχή. Στο ίδιο διάστημα το ελληνικό κράτος χειρίστηκε τα ζητήματα της Θράκης χωρίς μακροπρόθεσμη οπτική. Το αποτέλεσμα ήταν η Θράκη να καταδικασθεί σε έναν χρόνιο οικονομικό και δημογραφικό μαρασμό και παράλληλα να δοθεί πρόσφορο έδαφος στην τουρκική πολιτική για την προώθηση των στόχων της. Σήμερα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Θράκη φθάνουν σε ένα κρίσιμο σημείο, καθώς οι μεταβολές ενός πλήθους παραμέτρων (κοινωνικών, οικονομικών, δημογραφικών) την οδηγούν σε ένα μεταίχμιο. Αυτό ακριβώς καταδεικνύει το παρόν βιβλίο το οποίο στη βάση αυτής της διαπίστωσης κάνει ένα ακόμη βήμα: καταθέτει μια τολμηρή πρόταση για μια Νέα Ελληνική Πολιτική στη Θράκη.

Σελίδες : 252

Λιανική τιμή: 15€
Έκπτωση: -10%
Τελική τιμή: 13,5€

«Κυπριακό: Η αιρετική λύση» του Σταύρου Λυγερού

 

Δέκα χρόνια µετά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν, έχει ήδη δροµολογηθεί η διαδικασία για την επιβολή λύσης τύπου Ανάν! Ο Σταύρος Λυγερός αποδεικνύει ότι αυτό ήταν αναµενόµενο, αφού το 2004 η Λευκωσία έχασε τη χρυσή ευκαιρία να αξιοποιήσει το συντριπτικό «όχι» (76%) για να δροµολογήσει µια αναθεώρηση στρατηγικής από µηδενική βάση. Το διαπραγµατευτικό πλαίσιο που φέρει τον τίτλο «δικοινοτική διζωνική οµοσπονδία» οδηγεί αναπόφευκτα σε σχέδια τύπου Ανάν, δηλαδή σε µια ιδιότυπη και µη βιώσιµησυνοµοσπονδία. Τα σχέδια αυτά, ενώ καλλιεργούν την αυταπάτη της επανενοποίησης της Κύπρου, στην πραγµατικότητανοµιµοποιούν τον έλεγχο της Άγκυρας στον Βορρά και εγγράφουν τουρκικές υποθήκες στον Νότο.
Κατά τον συγγραφέα, προϋπόθεση για να αλλάξει το πλαίσιο αναζήτησης λύσης είναι να ανοίξει η συζήτηση για το περιεχόµενο της λύσης προς όλες τις κατευθύνσεις, χωρίς ταµπού και µε συνείδηση ότι οι επιλογές είναι περιορισµένες και εθνικά επώδυνες. Μόνο αν ο κυπριακός Ελληνισµός επεξεργαστεί αντιπρόταση ικανή να βρει απήχηση και ερείσµατα στη διεθνή κοινότητα, θα αποφύγει τελικώς λύση τύπου Ανάν.

Η Τουρκία στρέφεται στην κινέζικη αγορά

Ο Ερντογάν αποφάσισε να πραγματοποιήσει μια μεγάλη αγορά όπλων από την Κίνα, γεγονός που δυσαρεστεί τις ΗΠΑ

Του Πίτερ Λι από τη Ρήξη φ. 97

Την 26η Σεπτεμβρίου 2013 η Τουρκία αιφνιδίασε τους πάντες με την απόφασή της να ξοδέψει το μη ευκαταφρόνητο ποσό των τριών δισ. δολαρίων για να αγοράσει το κινέζικο αυτοκινούμενο αντιπυραυλικό σύστημα FD-2000.
Το FD-2000 βασίζεται στον παλαιότερο κινέζικο πύραυλο Χονγκ Κι (HQ), ο οποίος χρησιμοποιείται από τις κινέζικες ένοπλες δυνάμεις από τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Στην ουσία αποτελεί μια εξαγωγική έκδοση του HQ-9, ο οποίος παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2009 και διαφημίζεται ως μια βελτιωμένη έκδοση του ρωσικού αντιπυραυλικού συστήματος S-300, αλλά με ένα ραντάρ ελέγχου πυρός που εμφανισιακά είναι πανομοιότυπο με αυτό του αμερικανικού αντιπυραυλικού συστήματος Πάτριοτ της Ρέυθεον (οι Αμερικανοί υποπτεύονται πως οι Κινέζοι έκλεψαν την τεχνολογία πιθανώς με μια «μικρή» βοήθεια από το Ισραήλ).
Ο αμυντικός αναλυτής Γουέντελ Μίνικ περιέγραψε το σύστημα FD-2000, όπως παρουσιάστηκε από τους Κινέζους, σε κάποια ασιατική έκθεση όπλων το 2010:
Το σύστημα μπορεί να στοχεύσει πυραύλους Κρουζ στα 7 με 14 χλμ, πυραύλους αέρος-εδάφους στα 7 με 50 χλμ, αεροσκάφη στα 7 με 125 χλμ. και βόμβες λέιζερ και τακτικούς βαλλιστικούς πυραύλους στα 7 με 25 χλμ. Σύμφωνα με το διαφημιστικό φυλλάδιο της Κινέζικης Εταιρείας Εισαγωγών Εξαγωγών Μηχανημάτων Ακριβείας (CPMIEC), η οποία κατασκευάζει το σύστημα: «Η αποστολή του FD-2000 είναι η αντιαεροπορική προστασία ζωτικών πολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών στόχων. Μπορεί επίσης να συνδυαστεί με άλλα αντιαεροπορικά συστήματα για τη δημιουργία ενός συστήματος αεράμυνας πολλαπλών επιπέδων για πλήρη αεράμυνα περιοχής».
Η Τουρκία προτίθεται να προμηθευτεί δώδεκα συστήματα FD-2000 (όταν προέκυψε η συριακή κρίση είχε ζητήσει από τους Αμερικανούς είκοσι συστήματα Πάτριοτ και της δόθηκαν έξι για ένα χρόνο, με δυνατότητα ανανέωσης της παραμονής των αρχικών έξι σε τουρκικό έδαφος για έναν ακόμη χρόνο).
Το FD-2000 φαίνεται πολύ καλό στα χαρτιά, αλλά δεν έχει δοκιμαστεί σε συνθήκες μάχης και, όταν είναι γνωστό ότι το σύστημα Πάτριοτ δεν είναι αποτελεσματικό εναντίον των πυραύλων Κρουζ, πόσο αποτελεσματικό μπορεί να είναι το κινέζικο αντίγραφό του; Βέβαια, φαίνεται πως εκτός από τους πολιτικούς παράγοντες, ο κύριος λόγος που η Τουρκία επέλεξε το συγκεκριμένο οπλοσύστημα ήταν η χαμηλή τιμή του και η κινέζικη προθυμία για συμπαραγωγή και μεταφορά τεχνολογίας.
Οι σχετικές αναφορές στον Τύπο, από τον Ιούνιο ακόμη, έδειχναν πως η Τουρκία προσανατολιζόταν στο κινέζικο σύστημα. Παρ’ όλα αυτά, η τουρκική ανακοίνωση για την επιλογή του FD-2000, εν μέσω των διαπραγματεύσεων για τα χημικά όπλα στη Συρία, φαίνεται σαν ευθεία αμφισβήτηση των ΗΠΑ, που κατασκευάζουν τους Πάτριοτ, αλλά και του ΝΑΤΟ, που παρέχει τα πληρώματα για τις έξι πυροβολαρχίες Πάτριοτ που βρίσκονται αναπτυγμένες στην Τουρκία.
Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ερντογάν αισθάνεται σίγουρα προσβεβλημένος από την αλλαγή πλεύσης των ΗΠΑ στο θέμα της Συρίας, οι οποίες αρκούνται, πλέον, στην καταστροφή των χημικών όπλων του Άσαντ, αντί να υποστηρίξουν το επικίνδυνο και πρόωρο τουρκικό σχέδιο για αστραπιαία αλλαγή ηγεσίας στη χώρα.
Στρατιωτικοί αναλυτές έχουν ήδη προειδοποιήσει ότι το επιθετικό σχέδιο του Ερντογάν για αλλαγή καθεστώτος στη Συρία ενέχει το ρίσκο της συριακής απάντησης με χημικά. Ταυτόχρονα, υπάρχει ένας έρπων σκεπτικισμός σχετικά με την αποτελεσματικότητα των Πάτριοτ στην Τουρκία. Ο αναλυτής Σάιτ Γιλμάζ σχολίασε στην εφημερίδα Ζαμάν ότι οι Πάτριοτ δεν θα καταφέρουν να αποτρέψουν ένα χτύπημα με συριακούς πυραύλους μικρού βεληνεκούς. Όντως, η πλειοψηφία των Τούρκων πολιτών βλέπει τις έξι πυροβολαρχίες Πάτριοτ ως μια αποκλειστικά συμβολική ένδειξη υποστήριξης του ΝΑΤΟ. Πιθανώς, ούτε η αντιπυραυλική ασπίδα των FD-2000 θα είναι 100% αδιαπέραστη, αν και όλα δείχνουν ότι το συριακό είναι δευτερεύον μέτωπο για την Τουρκία στο ευρύτερο πυραυλικό παιχνίδι που θέλει να παίξει.
Η απόφαση της Τουρκίας να αγοράσει ένα υπερσύγχρονο αντιπυραυλικό σύστημα χρονολογείται από το 2011 και αποτέλεσε μέρος της αμφίσημης πολιτικής της σε σχέση με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, το Ιράν και την απειλή των ιρανικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς.
Το 2011, η κυβέρνηση Ομπάμα ανακοίνωσε ότι η συμμετοχή της Τουρκίας στο ενιαίο αμυντικό πυραυλικό σύστημα των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ θα περιοριζόταν στην εγκατάσταση ενός σταθμού ραντάρ στη Μαλάτεια, χωρίς την παροχή πυραυλικής άμυνας από το ΝΑΤΟ. Όπως ήταν αναμενόμενο, το Ιράν ανακοίνωσε ότι ο σταθμός ραντάρ του ΝΑΤΟ στην Τουρκία θα είχε έναν τεράστιο στόχο ζωγραφισμένο πάνω του και το ΝΑΤΟ άφησε την Τουρκία να αντιμετωπίσει την ιρανική απειλή με ίδια μέσα. Τότε ήταν που η Τουρκία ξεκίνησε την αναζήτηση για κάποιο αντιπυραυλικό σύστημα που κατέληξε με την ανακοίνωση της αγοράς των FD-2000.
Μπορεί να υποτεθεί πως η Τουρκία, στην προσπάθειά της να διατηρήσει την περιφερειακή της ισχύ ως ανεξάρτητος παίκτης, πήρε τη συνειδητή απόφαση να προκαλέσει το Ιράν, συμπράττοντας με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στο θέμα του ραντάρ, (ενώ ταυτόχρονα, δήθεν, έθεσε τον όρο ότι το Ιράν δεν πρέπει να αναγνωριστεί ως ο στόχος του ραντάρ) και να κατευνάσει την έντονη δυσαρέσκεια του Ιράν με την επιλογή ενός μη νατοϊκού αντιπυραυλικού συστήματος.
Επιπλέον, το συριακό ζήτημα έχει ενισχύσει την επιθυμία της Τουρκίας για ένα σύστημα πυραυλικής άμυνας εκτός ΝΑΤΟ. Μια πρόσφατη ανάλυση στον ιστότοπο του Ινστιτούτου Κάρνεγκι επισημαίνει πως το αίσθημα ότι η Τουρκία έχει αδικηθεί από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στο θέμα της Συρίας είναι πολύ ισχυρό και μεταφράζεται άμεσα σε μια ανεξάρτητη αμυντική πολιτική.
Σε ένα άγνωστο επεισόδιο της ιστορίας του ΝΑΤΟ, η μόνη άσκηση διαχείρισης κρίσης την οποία έχει διεξαγάγει η συμμαχία, και στην οποία χρειάστηκε να γίνει χρήση του άρθρου 5 (συλλογικής αυτοάμυνας), κατέληξε σε διαφωνία. Συμπτωματικά, το σενάριο της άσκησης, που έλαβε χώρα το 2002, προσομοίωσε μια αντίδραση των χωρών του ΝΑΤΟ με χρήση του άρθρου 5 σε μια επίθεση με χημικά όπλα από την Άμπερλαντ, μια υποθετική γείτονα χώρα στα νότια της Τουρκίας.
Η Άμπερλαντ διέθετε αρκετούς πυραύλους Σκουντ με βιολογικές και χημικές κεφαλές που στόχευαν την Τουρκία. Κατά τη διάρκεια της 7ήμερης άσκησης, οι ΗΠΑ και η Τουρκία κράτησαν σκληρή στάση, υποστηρίζοντας τη διενέργεια προληπτικού χτυπήματος, ενώ η Γερμανία, η Γαλλία και η Ισπανία προτίμησαν να αποφορτίσουν την κρίση με πολιτικά μέσα.
Η άσκηση έληξε τελικά με τα μέλη του ΝΑΤΟ να διαφωνούν σχετικά με την ιδανικότερη αντίδραση της συμμαχίας πριν καν πραγματοποιηθεί η επίθεση ή γίνει επίκληση του άρθρου 5.
Για την Τουρκία, ο κίνδυνος σε σχέση με το Ιράν ελλοχεύει σε κάποια υπερβολική αντίδραση του ΝΑΤΟ, η οποία θα εμπλέξει την Τουρκία σε μια περιφερειακή σύγκρουση την οποία δεν θα επιθυμεί τη δεδομένη στιγμή. Στη Συρία, αυτή τη στιγμή, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το ΝΑΤΟ δεν δεσμεύεται αρκετά και αφήνει την Τουρκία ευάλωτη στα συριακά αντίποινα, μετά το στρατηγικό λάθος του Ερντογάν με τη δέσμευση για αλλαγή καθεστώτος στη Συρία.
Αν και οι FD-2000 δεν ενδείκνυνται για αντιμετώπιση των συριακών πυραύλων μικρού βεληνεκούς, θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην εφαρμογή μια ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στην τουρκοσυριακή μεθόριο –ένα ενδεχόμενο που το ΝΑΤΟ έχει αποκλείσει για τους Πάτριοτ που έχει παρατάξει απέναντι στη Συρία (οι οποίοι, ας σημειωθεί, βρίσκονται σε ασφαλή απόσταση από τα συριακά σύνορα και αποκλειστικός τους σκοπός φαίνεται να είναι η προστασία των στρατιωτικών εγκαταστάσεων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ), χωρίς την ανάγκη να υπάρξει απόφαση του ΟΗΕ.
Ο Ερντογάν είναι, επίσης, δυσαρεστημένος και με την υποστήριξη που προσφέρει η Ρωσία στο καθεστώς Άσαντ τόσο σε διπλωματικό, όσο και σε επιχειρησιακό επίπεδο, ειδικά αν συγκριθεί με την κινέζικη διακριτικότητα στο θέμα. Η κινέζικη στάση αποτέλεσε μάλλον και το βασικό λόγο μη επιλογής των S-300. Επίσης, με την επιλογή του κινέζικου οπλοσυστήματος, ο Ερντογάν μπορεί να στείλει το μήνυμα στο  Ιράν ότι, κλείνοντας την πόρτα στις δυτικές εταιρείες κατασκευής όπλων, εμποδίζει την πλήρη ένταξη της Τουρκίας στο ενιαίο αντιπυραυλικό σύστημα των ΗΠΑ.

Μετάφραση: Dean M.

 

http://ardin-rixi.gr/archives/14557

Η Ελληνική ΑΟΖ και το κοίτασμα υδρογονανθράκων μεταξύ Χίου-Σάμου-Ικαρίας

Πολλοί θα διερωτάσθε γιατί οι Τούρκοι αρέσκονται να κάνουν ασκήσεις στο κέντρο του Αιγαίου και στη περιοχή ανάμεσα σε Χίο, Σάμο και Ικαρία. Η απάντηση φυσικά είναι η παρουσία μεγάλων κοιτασμάτων στις παραπάνω περιοχές, τις οποίες θέλουν να γκριζάρουν. Σε αυτό το άρθρο θα σας μιλήσουμε για το κοίτασμα στη περιοχή Χίου – Σάμου – Ικαρίας. Θα ακολουθήσουν και άλλα άρθρα…
Στον χάρτη αριστερά φαίνεται η θέση της Ελληνικής ΑΟΖ πάνω σε ένα ανάγλυφο χάρτη της Google (κίτρινη γραμμή) στο οποίο επάνω έχουμε τοποθετήσει μια διαφάνεια ενός άλλου χάρτη γνωστού απο το 2007, για τον οποίο έχουμε μιλήσει προηγουμένως εδώ στον οποίο φαίνονται μετρήσεις ΜΑD (Magnetic Anomaly Detection) που έχουν γίνει  στην περιοχή.

Οι περιοχές που έχουν κόκκινο χρώμα είναι περιοχές που είναι υποψήφιες να έχουν κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Οι αποστάσεις ανάμεσα στα νησιά αυτά είναι περίπου 30-60 ναυτικά μίλια, πολύ λιγότερο δηλαδή απο τα 200 ναυτικά μίλια, που είναι το όριο μιας ΑΟΖ.
Ο χάρτης αυτός μας δείχνει ότι στη περιοχή αυτή η Ελλάδα μπορεί να κάνει πλήρη εκμετάλλευση των κοιτασμάτων αλλά περιμετρικά στην ΑΟΖ έρευνες και εκμετάλλευση του κοιτάσματος μπορεί να κάνει και η Τουρκία. 
Αν και “θεωρητικά” δεν είναι πρόβλημα, τα όρια της Ελληνικής ΑΟΖ θα αποκτούσαν μεγαλύτερη παγίωση αν πολλές βραχονησίδες στο ΑΙγαίο είχαν γίνει νησίδες με τη δημιουργία οικονομικής ζωής πάνω σε αυτές, όπως οι βραχονησίδες που επιδεικνύονται στο χάρτη,  μια απο τις οποίες είναι οι δύο βραχονησίδες Καλόγεροι στο κέντρο του Αιγαίου. Σημειώστε, ότι ανεκμετάλλευτες οικονομικά νησίδες (βραχονησίδες) δεν δικαιούνται ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας (άρθρο 121 του Νόμου της Θάλασσας, βλέπετε εδώ).

Κανένας δεν απαγορεύει σε ένα κράτος να δώσει οικονομική ζωή σε βραχονησίδες οι οποίες του ανήκουν.

Στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις έκαναν τα πάντα για να περιορίσουν τη δυνατότητα δόμησης και ανάπτυξης οικονομικής ζωής σε τέτοιες βραχονησίδες είτε με νόμους Τούρκογλου που άρχισαν επι Σημίτη είτε βάζοντας τες στο δίκτυο Natura 2000 είτε μετατρέποντάς τες σε αρχαιολογικούς χώρους.
H παρουσία του κοιτάσματος μας δίνει και μια ιδέα για το που η Τουρκία θα μπορούσε να δημιουργήσει θερμό επεισόδιο στο μέλλον. Βλέπετε απο τι μπορεί να αλλάξει το στρατηγικό δόγμα μιας χώρας όπως και οι κανόνες εμπλοκής της σε θερμό επισόδιο;
Όπως θα διαπιστώσατε είμαστε οι πρώτοι που μιλάμε για αυτό το κοίτασμα. Η παρέα των “ειδικών” που βγαίνει στα ΜΜΕ και μιλάει και για ΑΟΖ αναφέρεται μόνο σε περιοχές κοιτασμάτων υδρογονανθράκων νότια της Κρήτης. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Ή κάποιοι δεν ξέρουν απο γεωοικονομία ή σας δουλεύουν.
Εμείς ξεκινήσαμε να σας μιλάμε για όσα υπάρχουν πάνω απο τη Κρήτη και το κάνουμε πρώτοι…

Ζcode-Gr.blogspot.com

Τι λοιπόν σημαίνει η ανακήρυξη της Στρογγύλης ως αρχαιολογικού χώρου; Γιατί η άκρα του τάφου σιωπή;

Σχετικό άρθρο: Απίστευτο σκάνδαλο: Μίκρυναν την Ελληνική ΑΟΖ από Καστελόριζο προς Κύπρο! 

Νίκος Σταματάκης, Ph.D

Νέα Υόρκη

Ενώ την περασμένη Παρασκευή  5 Σεπτεμβρίου ο υπ. Εξωτερικών κ. Βενιζέλος βρισκόταν στο Κάιρο για πολύ σημαντικές επαφές με την ηγεσία της Αιγύπτου για το θέμα της ΑΟΖ, μαθεύτηκε ξαφνικά την ίδια μέρα ότι το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) κήρυξε την Στρογγύλη αρχαιολογικό χώρο «λόγω των σημαντικών ελληνιστικών, βυζαντινών και άλλων αρχαιοτήτων που είναι διάσπαρτες στο νησί».  Η απόφαση μάλιστα δημοσιεύθηκε πάραυτα στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως.

Παρότι το γεγονός αυτό καθαυτό έχει μεγάλη σημασία, επικρατεί έκτοτε άκρα του τάφου σιωπή.  Κανείς από τους μεγαλόσχημους δημοσιογράφους δεν έχει άραγε την απορία να διερευνήσει τη σημασία του θέματος;  Είναι γνωστό σε όλους ότι χωρίς την Στρογγύλη – ως μέρος του συμπλέγματος του Καστελορίζου – η ελληνική ΑΟΖ δεν εφάπτεται της κυπριακής.  Μήπως η ανακήρυξη όλης της νησίδας (η οποία κατοικείται μόνο από λίγους έλληνες στρατιώτες) σε αρχαιολογικό χώρο έχει περισσότερο αρνητικές παρά θετικές συνέπειες;  Επειδή εξ ορισμού σε κάθε αρχαιολογικό χώρο η οικονομική δραστηριότητα (εκτός της λειτουργίας κάποιου χώρου / μουσείου) απαγορεύεται.  Και κυρίως απαγορεύεται η οικοδόμηση και η κατοίκηση του χώρου αυτού.

Μετά τη Συρία έρχεται τώρα η σειρά της Τουρκίας;

 

Σάββας Καλεντερίδης
Μελετώντας τα κείμενα, τις αναλύσεις και τα άρθρα που γράφονται διεθνώς αυτές τις μέρες, μετά την πρόταση της Ρωσίας για έλεγχο του χημικού οπλοστασίου της Συρίας από τη διεθνή κοινότητα, με σκοπό την αποφυγή του στρατιωτικού κτυπήματος, ένας όρος ή ακριβέστερα μια θεωρία μάς τράβηξε την προσοχή. Πρόκειται για τη «θεωρία του ελεγχόμενου χάους», την οποία επικαλέστηκε ο Ρώσος δημοσιογράφος Βίκτορ Καμένεβ, για να εξηγήσει την πολιτική που ασκούν οι ΗΠΑ, υποστηριζόμενες από το Ισραήλ, λέμε εμείς, στην περιοχή της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής και εν προκειμένω στη Συρία.
Ο Ρώσος δημοσιογράφος στο άρθρο του αναφέρει ότι, αφού διαμελιστεί η Συρία, ως αποτέλεσμα της ακολουθούμενης πολιτικής, θα έλθει η σειρά της Τουρκίας -και όχι του Ιράν- να γευθεί τα «φρούτα» της πολιτικής του ελεγχόμενου χάους, αφού θα έχει συσσωρευθεί στην περιοχή μια δυναμική αστάθειας, η οποία θα εξαχθεί προς την Τουρκία, όπου υπάρχουν και είναι ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες για κάτι τέτοιο. Το Κουρδικό και ο τριακονταετής πόλεμος με τους αντάρτες του ΡΚΚ, σε συνδυασμό με τα άλλα ζητήματα εθνοτικής και θρησκευτικής ανομοιογένειας που ενυπάρχουν στην Τουρκία, την καθιστούν υποψήφια και της δίνουν προτεραιότητα να είναι αυτή το επόμενο «θύμα» αυτής της πολιτικής.
Οσον αφορά την πολυετή συμμαχική σχέση της Αγκυρας με την Ουάσινγκτον, σύμφωνα πάντα με τον Ρώσο αρθρογράφο, η Τουρκία έχει ολοκληρώσει την αποστολή της και από τούδε και στο εξής θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα καλύτερα διαμελισμένη παρά ενωμένη!
Συμβάλλοντας κι εμείς με τη σειρά μας στην ως άνω προσέγγιση, να προσθέσουμε ότι, όσον αφορά τη Συρία, ο στρατηγικός ελιγμός της Ρωσίας να προτείνει τον έλεγχο του χημικού οπλοστασίου της Συρίας από τη διεθνή κοινότητα, πέραν του ότι δίνει διέξοδο στις ίδιες τις ΗΠΑ, εξασφαλίζει την εκπλήρωση ενός μείζονος σημασίας στρατηγικού στόχου του Τελ Αβίβ. Είναι γνωστό ότι ένα από τα σοβαρά ζητήματα που θα είχε να αντιμετωπίσει το Ισραήλ σε περίπτωση πολέμου με το Ιράν είναι η απειλή από το χημικό οπλοστάσιο της Συρίας, που μπορεί να στοιχίσει τη ζωή σε δεκάδες χιλιάδες Ισραηλινών πολιτών. Τώρα, με την εξουδετέρωση από τη μια πλευρά της απειλής αυτής, αφού δεν θα υφίσταται πλέον χημικό οπλοστάσιο, και τη διάλυση των στρατιωτικών και λοιπών κρατικών δομών λόγω του εμφυλίου που θα συνεχιστεί για αρκετό διάστημα από την άλλη, η απειλή από τη Συρία θα υποβαθμιστεί για το Ισραήλ, το οποίο θα μπορεί πλέον να επιδοθεί απερίσπαστο στην αντιμετώπιση της απειλής που ακούει στο όνομα Ιράν.
Να συμπληρώσουμε και να πούμε ότι και η απειλή που ακούει στο όνομα Χεζμπολάχ θα υποβαθμιστεί κι αυτή, αφού η κρατική υπόσταση της Συρίας, που δεν θα υφίσταται πλέον τουλάχιστον στη μορφή που είχε μέχρι τώρα, ήταν απαραίτητη για τον εξοπλισμό και τη συντήρηση της πολεμικής μηχανής της σιιτικής οργάνωσης, που έφερε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση το Ισραήλ τα προηγούμενα χρόνια.
Κοιτώντας αντικειμενικά την εικόνα και την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη Συρία και κρίνοντας τις πιθανές εξελίξεις, μπορούμε να πούμε με σχετική ασφάλεια ότι ο εμφύλιος στη Συρία θα συνεχιστεί, οδηγώντας στην πλήρη εξάντληση τα αντιμαχόμενα μέρη, ενώ σε κάθε περίπτωση ο σίγουρος κερδισμένος θα είναι ο κουρδικός παράγοντας, που ήδη κινείται με οργανωμένο τρόπο και σταθερά βήματα προς τη θεσμοθέτηση των κρατικών δομών που υπάρχουν από τον Ιούλιο του 2012 στη βόρεια Συρία, αυτό που οι ίδιοι αποκαλούνΡοζάβα ή Δυτικό Κουρδιστάν.
Φυσικά, για να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο η Αγκυρα, εξοπλίζει και υποστηρίζει με κάθε τρόπο την ισλαμική τρομοκρατική οργάνωση Αλ Νούσρα, παρακλάδι της Αλ Κάιντα, που δρα στη Συρία, την οποία στρέφει εναντίον των Δυνάμεων Λαϊκής Αμυνας, που δεν είναι τίποτε άλλο από τον στρατό των 20-25 χιλιάδων ανδρών και γυναικών που έχουν ιδρύσει οι στρατιωτικές δομές του ΡΚΚ, με έδρα το Κανδήλι.
Το ζήτημα είναι ότι η Τουρκία με την κίνησή της αυτή όχι μόνο δεν λύνει το πρόβλημα, αφού οι εμπειροπόλεμοι αντάρτες του ΡΚΚ, που αποτελούν τον πυρήνα των Δυνάμεων Λαϊκής Αμυνας, αντιμετωπίζουν με σχετική ευκολία τους «αφιονισμένους» ισλαμιστές τρομοκράτες της Αλ Κάιντα, αλλά επιβαρύνει τη θέση της για την επόμενη μέρα, αφού η παρουσία ισλαμιστικών τρομοκρατικών ομάδων στην περιοχή και στο έδαφός της και ευνοεί και της δίνει… προτεραιότητα στην εφαρμογή της πολιτικής του ελεγχόμενου χάους.
Α, να υπογραμμίσουμε ότι η εσπευσμένη δήλωση που έκανε ο Νταβούτογλου την 11η Σεπτεμβρίου, ότι «η Τουρκία δεν έχει καμία σχέση με την Αλ Νούσρα», δεν διορθώνει την κατάσταση, γιατί εκείνοι που πρέπει έχουν και φωτογραφίες και άλλα ντοκουμέντα για την εμπλοκή της Αγκυρας και της κυβέρνησης Ερντογάν στην ισλαμική τρομοκρατία!!!
Οπότε…

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «δημοκρατία«

Ούτε ένα ευρώ τέλη διέλευσης από τον αγωγό! Του Γ. Δελαστίκ

Το χειρότερο είναι ότι διαγράφονται ήδη οι απειλητικές σκιές που επιβεβαιώνουν ότι θα υλοποιηθούν οι χειρότερες υποψίες: μέσω του αγωγού TAP η χώρα μας θα καταστεί σταδιακά ενεργειακός όμηρος της Τουρκίας!

Με το κυπριακό τραπεζικό σύστημα ολοκληρωτικά διαλυμένο για πάντα, είναι εντελώς αδύνατη η κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας.

Εξοργιστικό είναι αυτό που αποκαλύφθηκε ότι υπέγραψε η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά για το σε βαθμό γελοιότητας πολυδιαφημισμένο Διαδριατικό Αγωγό (TAP) φυσικού αερίου, ο οποίος θα μεταφέρει στη Νότια Ιταλία μέσω Τουρκίας, Ελλάδας και Αλβανίας φυσικό αέριο του Αζερμπαϊτζάν από την Κασπία: η χώρα μας δεν θα εισπράττει… ούτε ένα ευρώ τέλος διέλευσης από το φυσικό αέριο που θα περνά όταν ο αγωγός τεθεί σε λειτουργία το 2019! Τζάμπα εντελώς παραχώρησε το ελληνικό έδαφος σε μήκος 547 χιλιομέτρων ο Σαμαράς στους Αζέρους, τους Τούρκους και τους Ευρωπαίους για να περάσουν τον αγωγό τους! Δωρεάν εκχώρησε το οικόπεδο!

Το μόνο αναμενόμενο έσοδο του Δημοσίου από τον TAP θα είναι κάποια εντελώς ασήμαντα φορολογικά έσοδα ύψους, όπως υπολογίζεται, το πολύ 320 εκατ. ευρώ σε… 15 χρόνια! Δηλαδή 20 με 21 εκατ. ευρώ το χρόνο!

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι με τα έσοδα του… «ενεργειακού κόμβου» του Αντώνη Σαμαρά η Ελλάδα μπορεί, π.χ., μέσα σε μόλις… 60 (!) χρονάκια να καλύψει την «τρύπα» που θα δημιουργηθεί φέτος, μόνο φέτος, στον ΕΟΠΥΥ και υπολογίζεται σε 1,2 δις ευρώ. Το συνολικό χρέος του ΕΟΠΥΥ, που είναι μέχρι στιγμής 2,5 δις ευρώ, το ξεχρεώνουν τα έσοδα του TAP σε… 125 χρόνια, αν όλα πάνε κατ’ ευχήν. Εμίρηδες μας έκαναν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος!

 

Ξεπουλάνε τη χώρα

Κάνει λάθος όποιος πονηρός Έλληνας σκέφτεται ότι για να φέρονται τόσο ηλίθια στο θέμα των τελών διέλευσης οι ηγέτες της ΝΔ και των υπολειμμάτων του ΠΑΣΟΚ θα έχουν σίγουρα εξασφαλίσει κάποια άλλα οφέλη για την Ελλάδα, πολύ σημαντικότερα. Δεν έχουν εξασφαλίσει απολύτως τίποτα.

Δεν έχουν εξασφαλίσει ούτε καν να αγοράζει η χώρα μας φυσικό αέριο από τον αγωγό που θα περνά από τα εδάφη μας! Να αγοράζει, δηλαδή, σε διεθνείς τιμές, όχι προνομιακές!

Για τα μάτια του κόσμου, τα κυβερνητικά λαμόγια λένε ότι δήθεν τώρα η ΔΕΠΑ υπέβαλε προσφορά για να μπορεί να αγοράζει από το 2019 ένα δισεκατομμύριο κυβικά μέτρα αζερινό φυσικό αέριο. Παραμύθια! Ποια ΔΕΠΑ; Η ανύπαρκτη; Πρώτα η ΔΕΠΑ θα πωληθεί έναντι πινακίου φακής σε «κολλητούς» της κυβέρνησης Τσολάκογλου με πολλαπλές δουλείες και δεσμεύσεις και έπειτα οι νέοι «μαυραγορίτες» κάτοχοί της θα κάνουν ή όχι προσφορά.

Ο Σαμαράς δεν εξασφάλισε ούτε καν συμμετοχή της Ελλάδας στην κοινοπραξία που θα εκμεταλλεύεται τον TAP όταν λειτουργήσει έναντι της παραχώρησης της ελληνικής γης για τη διέλευσή του. Τώρα, λένε, θα αρχίσουν συζητήσεις ώστε το Ελληνικό Δημόσιο να… αγοράσει –προσοχή, να αγοράσει!– ποσοστό 1% έως το πολύ 5% της κοινοπραξίας ώστε από το 2019 να συμμετέχει στα όποια κέρδη παρουσιάσει η εκμετάλλευση του TAP.

Με άλλα λόγια, θα τους… πληρώσουμε κι από πάνω –και μάλιστα προκαταβολικά!– για να παίρνουμε γύρω στο 1% των μελλοντικών κερδών που θα παρουσιάζει ο TAP, αφού προηγουμένως έχουν γίνει όλες οι λογιστικές απάτες ελαχιστοποίησης εικονικά των κερδών ώστε να διασφαλίζονται τα συμφέροντα των βασικών μετόχων – Άγγλων, Γερμανών, Γάλλων, Αζέρων και… Τούρκων!

Καλά που είναι και πατριώτης ο Σαμαράς, γιατί διαφορετικά μπορεί να μας παγίδευαν οι ξένοι και να μην υπερασπιζόταν άλλος πρωθυπουργός τόσο αποτελεσματικά τα ελληνικά συμφέροντα!

 

Ελλάδα εναντίον Ρωσίας

Πολύ σοβαρότερες είναι οι επιπτώσεις της κατασκευής του TAP στο πολιτικό επίπεδο.

Ο μοιραίος για την Ελλάδα Γιώργος Παπανδρέου, στο ελάχιστο διάστημα που κυβέρνησε τη χώρα, εναρμονιζόμενος με την αμερικανική ενεργειακή πολιτική κατόρθωσε να υπονομεύσει το ρωσικό αγωγό φυσικού αερίου South Stream που θα μετέφερε ρωσικό φυσικό αέριο στην Ιταλία μέσω Βουλγαρίας και Ελλάδας, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στους αγωγούς αζερινού φυσικού αερίου – δηλαδή τον TAP, τον Nabucco ή και τους δύο.

Προηγουμένως, ο Γ. Παπανδρέου είχε ματαιώσει την κατασκευή και του αγωγού μεταφοράς ρωσικού πετρελαίου Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης.

Η εκδίωξη από τον Σαμαρά των Ρώσων με βρώμικο τρόπο από την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΠΑ και του ΔΕΣΦΑ στο φυσικό αέριο προκειμένου να εξυπηρετηθούν επιχειρηματίες που συνδέονται με τα αμερικανικά συμφέροντα, παρόλο που πρόσφεραν λιγότερο από τα μισά λεφτά που έδιναν οι Ρώσοι, οριστικοποίησε το πέρασμα της Ελλάδας στο αντιρωσικό ενεργειακό στρατόπεδο. Έχουμε, μάλιστα, ισχυρή την εντύπωση ότι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε και αν ποτέ σχηματιστεί κυβέρνηση με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ.

«Επίθεση εναντίον της Gazprom», του ρωσικού ενεργειακού γίγαντα, χαρακτηρίζει στον τίτλο της την κατασκευή του αγωγού TAP η γερμανική σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα Die Zeit.

Ευνόητο είναι ότι η ένταξη από τον Σαμαρά της Ελλάδας στο αντιρωσικό στρατόπεδο, σε πλήρη διάσταση με την πολιτική που ακολουθούσε ο Κώστας Καραμανλής όταν ήταν αυτός αρχηγός της ΝΔ και πρωθυπουργός, θα έχει σοβαρές πολιτικές συνέπειες. Δεν μπορεί πλέον η Αθήνα να υπολογίζει στη στήριξη της Μόσχας ούτε στις ελληνοτουρκικές διαφορές ούτε στο Κυπριακό, αφού ο Σαμαράς έκανε την Ελλάδα εχθρό της Ρωσίας, συνεχίζοντας την ολέθρια πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου, του οποίου αποδεικνύεται πιστός ομοϊδεάτης και μαθητής…

 

Όμηροι των Τούρκων!

Δεν είναι όμως ότι η Ελλάδα θα έχει να αντιμετωπίσει μόνο τη δυσαρέσκεια των Ρώσων για ένα θέμα που κάθε άλλο παρά εξυπηρετεί τα ελληνικά συμφέροντα.

Το χειρότερο είναι ότι διαγράφονται ήδη οι απειλητικές σκιές που επιβεβαιώνουν ότι θα υλοποιηθούν οι χειρότερες υποψίες: μέσω του αγωγού TAP η χώρα μας θα καταστεί σταδιακά ενεργειακός όμηρος της Τουρκίας!

Οι επαΐοντες συνειδητά υποβαθμίζουν τη σημασία ενός εξαιρετικά σοβαρού γεγονότος. Η Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν αποφάσισαν πέρσι και υποτίθεται ότι θα αρχίσουν να κατασκευάζουν από φέτος έναν αποκλειστικά δικό τους αγωγό που θα ξεκινά από την Κασπία στο Αζερμπαϊτζάν, θα περνά στη Γεωργία και έπειτα θα διασχίζει ολόκληρη την Τουρκία, από τα ανατολικά της σύνορα με τη Γεωργία μέχρι τα σύνορα στο ευρωπαϊκό τμήμα της με την Ελλάδα και τη Βουλγαρία.

Ο Αγωγός της Ανατολίας (TANAP) είναι πολύ μεγαλύτερος και πολύ ακριβότερος από τον TAP. Έχει μήκος 2.000 χιλιομέτρων (έναντι 847 χιλιομέτρων του TAP) και σαφώς ακριβότερος, καθώς προϋπολογίζεται να κοστίσει τουλάχιστον 6 δις ευρώ έναντι 4 του TAP. Στον TANAP συμμετέχουν με 20% οι Τούρκοι και με 80% οι Αζέροι.

Από τον TANAP θα εφοδιάζεται με φυσικό αέριο ο TAP. Από τη στιγμή όμως που ο TANAP είναι αζεροτουρκικός, ο Ερντογάν και οι κυβερνήσεις της Άγκυρας εν γένει έχουν νομικά και πολιτικά κάθε δικαίωμα να καθορίζουν αυτές πόσο φυσικό αέριο θα παρέχουν στον TAP και ποιας προέλευσης θα είναι το αέριο αυτό. De facto οι Τούρκοι γίνονται έτσι άρχοντες του TAP!

Για την Ελλάδα αυτό είναι μια πολύ αρνητική εξέλιξη, ιδίως αν αρχίσει σταδιακά ο εφοδιασμός και της ελληνικής αγοράς με αζερινό φυσικό αέριο μέσω TAP. Η χώρα μας καθίσταται έτσι αντικειμενικά ενεργειακός όμηρος της Τουρκίας στον τομέα του φυσικού αερίου! Όποτε θέλει η Άγκυρα θα περιορίζει ή και θα κόβει την παροχή αερίου προς την Ελλάδα με διάφορα προσχήματα, όταν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις θα είναι τεταμένες για οποιοδήποτε λόγο.

 

Αιχμάλωτη και η Κύπρος

Πολύ αρνητική εξέλιξη και για το φυσικό αέριο της Κύπρου συνιστά η κατασκευή του TAP, όπως, άλλωστε, το ίδιο θα ήταν και η επιλογή του Nabucco.

Η κατασκευή, μάλιστα, του TANAP κάνει τα πράγματα πολύ, πολύ χειρότερα. Ο αγωγός αυτός θα περνά από το Καϊσερί, πολύ κοντά στο λιμάνι του Τζεϊχάν που βρίσκεται απέναντι από την Κύπρο. Με το κυπριακό τραπεζικό σύστημα ολοκληρωτικά διαλυμένο για πάντα, είναι εντελώς αδύνατη η κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού Ισραήλ – Κύπρου – Ελλάδας. Όλες οι ξένες εταιρείες που εκμεταλλεύονται το κυπριακό φυσικό αέριο θα αποφασίσουν να το διοχετεύσουν στους αγωγούς TANAP – TAP!

Αυτό παρέχει τεράστια δυνατότητα άσκησης πολιτικών πιέσεων των κυβερνήσεων της Άγκυρας επί της Κύπρου. Να δέχονται ή να μην δέχονται φυσικό αέριο κυπριακής προέλευσης ανάλογα με το αν η Λευκωσία πειθαρχεί ή όχι στις απαιτήσεις τους, αν κάνει ή όχι βήματα νομιμοποίησης των τετελεσμένων της εισβολής του «Αττίλα».

Με την οικτρή οικονομική κατάσταση της Κύπρου, που σύντομα θα γίνει αφόρητη και όλοι οι Κύπριοι θα ψάχνουν για πηγές χρημάτων, αλλά και με Πρόεδρο το φανατικό υπέρμαχο του Σχεδίου Ανάν, Νίκο Αναστασιάδη, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να γίνουν πραγματικότητα τα πιο εφιαλτικά σενάρια.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ (Τεύχος 194)

20-7-1974: 35 χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο

Συγγραφέας: Της Σύνταξης

Ηττηθήκαμε στην Κύπρο;

Το χρονικό μιας προδοσίας

Του Κώστα Χατζηαντωνίου

Η Δευτέρα 15η Ιουλίου 1974 εκδηλώθηκε στη Λευκωσία, από την ελεγχόμενη από τη χούντα Εθνική Φρουρά, το προδοτικό πραξικόπημα κα­ι του αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Το πραξικόπημα αυτό είχε από καιρό σχεδιαστεί στους παράδρομους της CIA και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που εκμεταλλευθήκαν άριστα τη μικρόνοια της ιωαννιδικής δικτατορίας. Η επιβολή της 21ης Απριλίου άλλωστε ήταν υπό τις «ευλογίες» του αμερικανικού παράγοντος που επιθυμούσε σφόδρα να κλείσει με μια λύση διπλής ένωσης το Κυπριακό, μόνιμη εστία εσωτερικής αναταραχής στο NATO. Παράλληλα από καιρό ήθελε να απαλλαγεί από τον Μακάρι­ο τον οποίο θεωρούσε εν δυνάμει «Κάστρο της Μεσογείου» και απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ.

Η επιβολή αυτής της «λύσης» (που με την ιερή λέξη της Ενώσεως κάλυπτε την ουσία που ήταν η διχοτόμηση) με πολιτικά μέσα είχε αποτύχει (σχέδιο Άτσεσον κ.λπ.) αφού ο Μακάριος ανθίστατο και δεν υπήρχε Ελλαδίτης πολιτικός που θα αναλάμβανε αυτό το κόστος. Δεν απέμενε παρά η δημιουργία μιας σκηνοθετημένης πολεμικής κρίσης. Πρώτη δοκιμή υπήρξαν τα γεγονότα του 1967 αλλά η υποχώρηση Παπαδόπουλου, και η προδοτική απόσυρση της μεραρχίας και του βαρύτατου οπλισμού της προ του τουρκικού τελεσιγράφου, θεωρηθήκαν επαρκές πρώτο βήμα.

Ακολούθησαν τα χρόνια της σκληρής αντιπαράθεσης με τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Είναι πασίγνωστη η μέθοδος του ιμπεριαλισμού, όταν έχει να αντιμετωπίσει έναν σκληροτράχηλο αντίπαλο ηγέτη, να ενισχύει υπόγεια έναν ακόμη πιο «αδιάλλακτο» υπερπατριωτικό πόλο ώστε με τα μαξιμαλιστικά αιτήματα του να υπερκερνά τη στρατηγική του αυθεντικού αντιπάλου. Στην Κύπρο η παράταξη του γενναίου στρατιώτη αλλά πολιτικά αφελούς, Γ. Γρίβα έπεσε σε αυτή την παγίδα, ιδιαίτερα, μετά τον θάνατο του τελευταίου που αναίρεσε και το τελευταίο εμπόδιο αφού ο έλεγχος της ΕΟΚΑ-Β πέρασε πλέον απ’ ευθείας στη χούντα των Αθηνών.

Η υπονόμευση του εσωτερικού μετώπου στην Κύπρο στηρίχθηκε σε δύο σχήματα προπαγάνδας. Στον «κομμουνιστικό κίνδυνο» (είμαστε σε μια ε­υχή αντικομμουνιστικής τύφλωσης) και στη δήθεν αντίδραση του Μακαρίου στην ένωση. Ένας εθνικισττής, ενωτικός και αντικομμουνιστης ηγέτης όπως ο Μακάριος κατηγορήθηκε για την αντιδυτική του πολιτική. Όταν όμως οι δυτικές χώρες δεν του πω­λούσαν οπλισμό (άρματα, τορπιλακάτους κ.λπ.), δεν έπρεπε να αγοραστούν έστω τα ρωσικά άρματα και οι ρωσικές τορπιλάκατοι που διετίθεντο; Όταν απειλείτο με τουρκική εισβολή δεν έπρεπε να επι­διώξει σοβιετική παρέμβαση αφού οι ΗΠΑ ανέχονταν τους βομβαρδισμούς της Τηλλυρίας (καλο­καίρι 1964) για να εκβιάσουν τη διπλή ένωση, το σχέδιο Άτσεσον που όλοι σήμερα προβάλλουν α­ποκρύπτοντας το διχοτομικά του στοιχεία; Ή όταν υπονομεύετο πανταχόθεν, δεν ήταν αναγκασμένος να αναζητήσει στήριξη στο αριστερό ΑΚΕΛ; Κι ό­μως. Τις ενέργειες αυτές οι μικρόνοες τις χρησι­μοποιούσαν στη συνέχεια ως… απόδειξη του φιλοσοβιετικού τάχα προσανατολισμού του αρχιεπι­σκόπου.

Ο ταξίαρχος Χάντζος, αμετανόητος αντιμακαριακός, σε πόνημα του για το 1974, ομολογεί ότι πολιτική όλων των ελλαδικών κυβερνήσεων, των χουντικών συμπεριλαμβανομένων, ήταν η διπλή έ­νωση. Σε αυτή την ένωση αντετίθετο ο Μακάριος. Αλλά η προδοτική χούντα προπαγάνδιζε στην Κύ­προ αορίστως περί ενώσεως παρασύροντας τους αγνούς Κυπρίους στον ολέθριο διχασμό. Ο Μακά­ριος όπως κάθε Έλλην Κύπριος επιθυμούσε δια­καώς την ένωση αλλά κατανοούσε ότι άμεσα ήταν αδύνατη αφού η Αθήνα δεν ήταν αποφασισμένη να την επιδιώξει. Πραξικοπηματική ένωση σήμαινε πό­λεμο με την Τουρκία. Κι εκεί όλες οι κυβερνήσεις των Αθηνών έκαμναν πίσω, δειλές όντας και στην υπηρεσία αλλότριων συμφερόντων.

Δεδομένου ότι η Ζυρίχη απέκλειε ρητώς την ένωση και ο Μακάριος με την αναθεώρηση του συντάγματος φαινόταν ως αίτιος της κρίσης (τυπικά διότι ουσιαστικά το κράτος δεν μπορούσε να λειτουργήσει) δεν ή­ταν δυνατόν να επιδιώκει επίσημα την ένωση. Με την πολιτική του ο Μακά­ριος θα πετύχει να «σπρώξει» τους Τουρκοκυπρίους στους θυλάκους που δεν περνούσαν το 6% της νή­σου. Η κυπριακή δημοκρατία είχε κα­ταστεί, με την αποχώρηση των Τ/Κ από τα πολιτειακά όργανα, ένα αμι­γώς ελληνικό κράτος. Οι άθλιες συν­θήκες στους θυλάκους είχαν αναγκά­σει τους Τ/Κ να εξέρχονται σιγά- σι­γά απ’ αυτούς είτε προς το νότο είτε στο εξωτερικό και η πορεία της επα­νένταξης τους ως μειονότητας ήταν νομοτελειακή με την τακτική κωλυ­σιεργίας του Μακαρίου στις διακοι­νοτικές. ΗΠΑ και Τουρκία φυσικά α­ντιλαμβάνονται αυτή τη στρατηγική. Επείγονται λοι­πόν για την ανατροπή του Μακαρίου.

Σε αυτό το «παιχνίδι» ενεπλάκη η ηλίθια προ­δοτική χούντα των Αθηνών. Και είναι αποκαλυπτικό των σχεδίων ότι το πραξικόπημα θα εκδηλωθεί σε μια χρονική στιγμή που οι Τουρκοκύπριοι, κουρα­σμένοι από τον περιορισμό στους θυλάκους, ανα­ζητούν μια λύση και οι διακοινοτικές συνομιλίες φτάνουν για πρώτη φορά κοντά σε μια συμφωνία που επιβεβαιώνει την ενότητα της Κυπριακής Δη­μοκρατίας και περιορίζει τα προνόμια της Ζυρίχης, Οι Αμερικανοί επείγονται αφού η κρίση στο Αιγαίο φτάνει τον Ιούνιο σε ακραία όρια και παρότι έχουν πετύχει να συρθεί η ελληνική χούντα σε συνομιλί­ες με την Τουρκία για το Αιγαίο.

Όταν ο Ιωαννίδης αποφασίζει την ανατροπή του Μακαρίου νομίζει ότι εισηγείται κάποιο δικό του σχέδιο στους Αμερικανούς που τον περιμέ­νουν με ανοιχτή αγκάλη. Τον διαβεβαιώνουν μάλι­στα ότι δεν πρόκειται να εκδηλωθεί τουρκική αντί­δραση. Κι είναι απορίας άξιον, κάποιοι που ήθελαν να παριστάνουν τους «επαναστάτες» και τους «ε­θνικιστές» πώς αποδέχονται τόσο αβασάνιστα τις διαβεβαιώσεις των πρακτόρων, αφού φυσικά ο Κίσινγκερ ήταν αρκετά ευφυής ώστε να μην συνομι­λεί απ’ ευθείας μαζί τους.

Το σχέδιο αυτό ήταν έτοιμο πριν την περίφημη επιστολή Μακαρίου της 2ας Ιουλίου 1974 και δεν προκλήθηκε δήθεν από την επιστολή με την οποία ο Μακάριος ζητούσε ανάκληση των Ελλαδιτών α­ξιωματικών από την Εθνική Φρουρά. Η απόφαση ελήφθη πριν την παραλαβή της επιστολής. Η μι­κρόνοια και η ευθύνη για την απόφαση ανατροπής του Μακαρίου ή τη μη πρόληψη της δεν αφορά μόνο την ομάδα Ιωαννίδη αλλά συνολικά όλο το πλέγμα εξουσίας του 1974. Όλους όσοι παρίστα­ναν τον «πρόεδρο της δημοκρατίας» (τον περίφη­μο Γκιζίκη που ποικιλοτρόπως προστατεύθηκε α­πό τη δημοκρατία μας για ευνόητους λόγους), τον πρωθυπουργό, τους «υπουργούς» και εν συνόλω την αστική μας τάξη που μέχρι τότε απολάμβανε τη χουντική ευημερία πριν ανακαλύψει, υπό το βάρος της προδοσίας, τη «δημοκρατία» (διάβαζε αλλαγή φρουράς). Η μικρόνοια (μόνιμο χαρακτηριστικό της ελληνικής ακροδεξιάς) στην ιστορία έχει αποδει­χθεί συχνά χειρότερη και από τη συνειδητή προδο­σία. Ενημέρωση των Αμερικανών για το σχέδιο ανα­τροπής του Μακαρίου σημαίνει φυσικά και ενημέρωση των Τούρκων οι οποίοι αναμένουν. Ο Ίνονου έχει αφήσει τις υποθήκες του: «Ετοιμαστείτε και μη βιάζεστε. Αφήστε πρώτα τους Έλληνες να φα­γωθούν μεταξύ τους και μετά μ’ έναν περίπατο θα πάρετε ό, τι θέλετε».

Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου θα προκαλέ­σει βαρύ πλήγμα στην Εθνική Φρουρά. Τα αιματηρά εμφύλια επεισόδια δημιουργούν κατάσταση χάους. Οι μονάδες εγκαταλείπουν τις στρατηγικές θέσεις τους, διασκορπίζονται αναζητώντας τον… εχθρό. Και εχθρός είναι τώρα οι «μακαριακοί», όπως για τους μακαριακούς εχθρός είναι οι «χουντικοί» και οι εοκαβήτες και όχι οι Τούρκοι που ετοιμάζονται. Οι μοίρες καταδρομών «πρέπει» να είναι μακριά από τις προβλεπόμενες θέσεις τους τη μέρα της εισβολής. Η αμυντική ισχύς της Κύπρου ελαχιστο­ποιείται και υλικά και ψυχολογικά. Σαν να μη φτά­νουν αυτά προστίθεται μια επιλογή – προβοκάτσια: Επιλέγεται ως νέος πρόεδρος ο Ν. Σαμψών που η ηρωική αλλά και χωρίς ηθικούς φραγμούς δράση του κατά Βρετανών και Τούρκων τον είχαν καταστή­σει ιδιαιτέρως μισητό πρόσωπο και πάντως όχι ι­δανικό για ανώτατη πολιτειακή θέση.

Ο Ετζεβίτ από την 15η Ιουλίου παραπλανητικά δηλώνει ότι τα γεγονότα αποτελούν «εσωτερική υπόθεση των Ελληνοκυπρίων» και από την άλλη διατάσσει εσπευσμένες προετοιμασίες του αποβατικού σώματος. Από την πρώτη μέρα του πραξι­κοπήματος εισηγείται χωρίς περιστροφές την ε­πέμβαση και το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας α­ποφασίζει από το βράδυ της 15ης Ιουλίου απόβα­ση για τις 20 Ιουλίου. Ταξιδεύει το βράδυ της 17ης στο Λονδίνο για να έχει το άλλοθι ότι διαβουλεύθηκε προ της επιθέσεως και με την άλλη εγγυή­τρια δύναμη και συναντά εκεί και τον Αμερικανό υφυπουργό Εξωτερικών Σίσκο, δηλώνοντας ξεκά­θαρα ότι η Τουρκία θα επέμβει. Παράλληλα εξα­σφαλίζει τη σοβιετική ουδετερότητα που δεν δυ­σαρεστείται ιδιαίτερα από την ελληνοτουρκική δια­μάχη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι τη μεσολάβηση δεν α­ναλαμβάνει ο Κίσσινγκερ αλλά ένας υφυπουργός του, οι «πιέ­σεις» του οποίου κάθε άλλο παρά συγκινούν την Άγκυρα. Στην Αθήνα, παρά τα σαφή μη­νύματα από πρεσβείες και μυ­στικές υπηρεσίες, ουδείς δια­τάσσει οποιαδήποτε προπαρα­σκευή για αντιμετώπιση της ε­πικείμενης τουρκικής επίθεσης αλλά και ούτε κάνουν μια διπλω­ματική κίνηση προς την Τουρκί­α ώστε, υποσχόμενοι π.χ. κά­ποιον συμβιβασμό στο κυπρια­κό πρόβλημα, να κερδίσουν χρόνο. Ήθελαν να ανατρέψουν το Μακάριο; Θαυμάσια! Γιατί δεν έλαβαν τα στοιχειώδη μέσα α­μύνης στο διάστημα 15-20 Ιου­λίου; Ένα ερώτημα που αποκαλύπτει τον πυρήνα της προδοσίας.

Το μέγα έγκλημα προετοιμάζεται. Ο Σίσκο επι­σκέπτεται την Αθήνα στις 19 Ιουλίου. Το σχέδιο εκτυλίσσεται άψογα, ο Σίσκο από τη συνάντηση με τον Ετζεβίτ ήδη γνωρίζει ότι η Τουρκία θα χτυπή­σει. Ο Ιωαννίδης δεν πιστεύει, έχει άλλες διαβε­βαιώσεις αλλά καλού – κακού απειλεί με πόλεμο χωρίς όμως να πάρει οποιοδήποτε μέτρο προπα­ρασκευής. Ο Σίσκο δηλώνει στην πολιτική και στρα­τιωτική ηγεσία ότι «έρχεται ως εκπρόσωπος της κυβερνήσεως του για να μεσολαβήσει για την ει­ρηνική διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφο­ρών». Προτρέπει την Ελλάδα να φανεί διαλλακτι­κή, να δεχθεί τους τουρκικούς όρους παραχωρώ­ντας διέξοδο των Τουρκοκυπρίων στη θάλασσα και ανεχόμενη στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας στη νήσο. Πρόκειται σαφώς για το σχέδιο που προβλέ­πει τη διπλή ένωση, τον τελευταίο εκβιασμό πριν την επέμβαση. Ούτε τότε αντιλαμβάνεται η Αθήνα ότι πρέπει να προετοιμαστεί για τη σύγκρουση. Ας αποπλέει το πρωί της 19ης Ιουλίου από τη Μερσί­να ο τουρκικός αποβατικός στόλος.

Η περιοχή Αδάνων – Μερσίνας είναι ήδη κατά­μεστη στρατού, φορτηγών, τεθωρακισμένων. Στην Κύπρο δεν λαμβάνονται τα αναγκαία προπαρα­σκευαστικά μέτρα. Το Γενικό Επιτελείο της Εθνικής Φρουράς χρειάζεται 48 ώρες για την υλοποίη­ση των σχεδίων συναγερμού και επιστρατεύσεως. Και παρότι ο χρόνος υπήρχε, ουδείς αποφασίζει να εφαρμοστούν τα προβλεπόμενα σχέδια, έστω υπό τύπον ασκήσεων. Ούτε καν τίθεται η Εθνοφρουρά υπό προειδοποίησιν, ένα μέτρο που θα κατέπαυε τα εμφύλια πάθη με το ψυχολογικό βάρος της τουρ­κικής απειλής. Η Εθνοφρουρά θα υποστεί στρατη­γικό και τακτικό αιφνιδιασμό. Ούτε λόγος φυσικά για την ανάγκη να αποσταλούν άμεσα στην Κύπρο μονάδες βαρέων όπλων (και δη αντιαεροπορικού και αντιαρματικού πολέμου).

Σαν να μη φτάνουν αυτά κάποιοι παραπληρο­φορούν την Αθήνα με ανοησίες για κινήσεις στα βουλγαρικά σύνορα, λες και η ΕΣΣΔ ήθελε να απο­τρέψει την ενδονατοϊκή σύρραξη ή θα απειλούσε την Ελλάδα, μια νατοϊκή χώρα. Σε τέτοιον παρά­φρονα αντικομμουνισμό πελαγοδρομούσαν οι στρα­τιωτικοί ηγέτες και τέτοιο παιχνίδι έπαιζαν οι Αμε­ρικανοί αφού η «πληροφορία» ήρθε από το στρα­τιωτικό τους ακόλουθο στη Σόφια…

Μόνη αντίδραση υπήρξε από τον Α/ΓΕΝ Αραπάκη που στέλλει τρία υποβρύχια στην περιοχή Ρόδου. Τα υποβρύχια, για να φτάσουν από τον Πει­ραιά στην Κύπρο εν καταδύσει και να δράσουν, ή­θελαν πέντε μέρες. Σπεύδοντας εν αναδύσει ως τη Ρόδο μπορούσαν να βρεθούν στις ακτές της Κυρήνειας το μεσημέρι της 22ας. θα ήταν αργά για τον Αττίλα-1 (αφού τα F-84 που βρίσκονταν στην Κρήτη δεν στέλλονται) αλλά προλάβαιναν το δεύ­τερο κύμα αποβάσεως, το οποίο μπορούσαν να πλήξουν με τη μοίρα αεροσκαφών F-4E που όμως μόλις στις 22 στέλλεται στην Κρήτη. Αν δε απέπλεαν από τις 15 Ιουλίου, θα ήσαν στην Κύπρο από τη μέρα της πρώτης απόβασης. Δυστυχώς, μόλις το μεσημέρι της 20ης τα δύο εξ αυτών θα διατα­χθούν να πλεύσουν προς την Κύπρο για να ανακλη­θούν την επομένη.

Νύχτα της 19ης Ιουλίου. Ο τουρκικός στόλος με την αποβατική δύναμη πλησιάζει ανενόχλητος τις ακτές της Κύπρου παρότι εντοπίζονται από τα ραντάρ των ακτών. Η μη εκμετάλλευση αυτής της νύχτας θα αποδειχθεί μοιραία. Ο Σίσκο προσπαθεί στην Άγκυρα να αποτρέψει την επιχείρηση χωρίς όμως εξουσιοδότηση για μια σαφή απειλή παρε­μπόδισης της. Και στην Κύπρο; Αδράνεια εν όψει του επερχόμενου κινδύνου, ανικανότητα στην εκτί­μηση της κατάστασης και τη λήψη αναγκαίων μέ­τρων, ανικανότητα στην αντιμετώπιση της έκτακτης κατάστασης. Η εσχάτη προδοσία δεν είναι κάτι πε­ρισσότερο απ’ αυτά. Προδότης δεν είναι μόνο ο συνειδητός και ο αμειβόμενος πράκτορας. Μπορεί να είναι και ένας ηλίθιος εθνικόφρων. Οι μονάδες αποκοιμίζονται από το ΓΕΕΦ, που καθησυχάζει ακό­μη και τους διοικητές ταγμάτων. Μάταια φωνάζουν οι σταθμοί έγκαιρης ειδοποίησης και οι διευθύν­σεις πληροφοριών: Οι Τούρκοι φτάνουν!

Στις πέντε το πρωί τουρκικά αεροσκάφη βομ­βαρδίζουν ελληνοκυπριακούς στόχους. Πέφτουν οι πρώτοι αλεξιπτωτιστές στο θύλακα της Λευκωσίας στο Κιόνελι, και τα αποβατικά κινούνται προς την ακτή ενώ ξημερώνει. Ο πρώτος καταπέλτης αποβατικού πέφτει στην παραλία Πεντεμίλι Κυρήνειας, σε περιοχή όπου αναμενόταν κατά τα ελληνικά σχέδια. Οι άνδρες αποβιβάζονται από τα αποβατικά με άνεση μεγαλύτερη και από εκτέλεση άσκησης. Κατέρχονται σε μπουλούκια, μέσα σε σύγχυση όλες οι μονάδες σε έναν αιγιαλό πλάτους 200 μ. Πρωτοφανής υπήρξε η απόβαση τόσων δυνάμεων σ’ ένα μόνο αιγιαλό. Τόσο σίγουροι ήσαν την έλλειψη αντίστασης. Τα πυρά υποστήριξης του στόλου τους ήσαν αναπάντεχα άστοχα. «Αραιά που ακούγονταν ριπές αυτομάτων», θα γράψει ο Μπιράντ. Ήσαν οι λιγοστοί γενναίοι που αυτοβούλως αμύνονταν αφού μόλις στις 10 εμφανίστηκε τμήμα της Εθνοφρουράς, το γενναίο 251 του Κουρούπη. Στο μεταξύ οι αλεξιπτωτιστές και καταδρομείς ενισχύουν το θύλακο Λευκωσίας.

Ο εκτελών χρέη διοικητού της Εθνοφρουράς (ο αφελέστατος στρατηγός Ντενίσης είχε κληθεί στην Αθήνα), ο θλιβερός ταξίαρχος Γεωργίτσης που είχε ξοδέψει όλο του το πάθος στις συνωμοσίες και το πραξικόπημα και δεν είχε καιρό για την απόκρουση της εισβολής, αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Ενημερώνει τον Μπονάνο (που το βράδυ της 19ης άνετος κοιμόταν στο θέρετρο του Αγ. Ανδρέα) ότι πραγματοποιείται τουρκική απόβαση στην Κερύνεια και πέφτουν αλεξιπτωτιστές στον θύλακο Λευκωσίας – Αγύρτας ενώ η τουρκική αεροπορία βομβαρδίζει τον Πενταδάκτυλο και στόχους της ελληνικής Λευκωσίας. Ο Μπονάνος αρνείται ακόμη και τότε να δώσει διαταγές για αντεπίθεση λέγοντας χαρακτηριστικά στον αντιπλοίαρχο Νικολόπουλο (ένορκη κατάθεση τελευταίου) ότι «η Τουρκία χτυπά την Κύπρο και εμείς είμαστε Ελλάς;»!! Η ΕΛΔΥΚ, για την ενέργεια της οποίας απαιτείται διαταγή του ΑΕΔ, ολιγωρεί και χάνονται πολύτιμες ώρες. Λίγες ώρες πριν, ο Μπονάνος έχει διατάξει το αρματαγωγό «Λέσβος», που έφτασε με 450 άνδρες της ΕΛΔΥΚ για να αντικαταστήσουν τη σειρά που απολυόταν, να γυρίσει στην Ελλάδα παρότι έβλεπε πως οι άνδρες αυτοί ήσαν παραπάνω από απαραίτητοι εν όψει της τουρκικής θέσης! Ακόμη και τα πυρομαχικά που μετέφερε το αρματαγωγό διέταξε να μην εκφορτωθούν!

Η εθνοφρουρά αναλαμβάνει αυτοβούλως να αμυνθεί αφού βάλλεται και η ΕΛΔΥΚ. Αλλά είναι ήδη αργά. Μια μερική έστω επιστράτευση την προηγούμενη θα επέτρεπε το πρωί της 20ης Ιουλίου να υπάρχουν τα προβλεπόμενα δύο τάγματα στον χώρο απόβασης και την Κυρήνεια, να είχε οργανωθεί επάκτιο πυροβολικό και να συμπληρωνόταν η εμπόλεμη σύνθεση των μονάδων. Η μόνη μονάδα ακτής, το ηρωικό 251 Τ.Π., δεν θα σφαγιαζόταν φεύγοντας από την εν ειρήνη έδρα του. Η ταυτόχρονη αντιμετώπιση θυλάκων και απόβασης απαιτούσε επιστράτευση, η Εθνοφρουρά των 10.000 δεν μπορούσε και τον επιθετικό ελιγμό κατά των θυλάκων και κατά των εισβολέων να ενεργήσει συγχρόνως, με την Ελλάδα παρατηρητή.

Όταν οι ελληνοκυπριακές μονάδες το πρωί της εισβολής σπεύδουν να βγουν από τα στρατόπεδα, δέχονται τα καταστρεπτικά πυρά της τουρκικής α­εροπορίας. Τα ελληνικά τάγματα που περισφίγγουν τον θύλακο Λευκωσίας – Αγύρτας έχουν χάσει την υπεροχή. Το χειρότερο είναι ότι, λόγω του πρα­ξικοπήματος, δεν βρίσκονται ούτε αυτά ούτε οι μοί­ρες καταδρομών στις προβλεπόμενες από τα σχέ­δια θέσεις αφού ασχολούνταν με την επιβολή του νέου καθεστώτος. Οι τρεις μοίρες καταδρομών, που θα επετίθεντο στο βόρειο ορεινό τμήμα του θυλά­κου στον Πενταδάχτυλο, είναι στη Λευκωσία για την ασφάλεια του πραξικοπήματος από το οποίο και έχουν μειωμένη μαχητική ικανότητα.

Στο μεταξύ στην Αθήνα ο Σίσκο διαβεβαιώνει ότι θα στα­ματήσει τους Τούρκους αν δεν κηρύξει η Ελλάδα τον πόλεμο. Η στρατιωτική ηγεσία και το «υ­πουργικό συμβούλιο» των ασπαλάκων συνέρχεται, κουβε­ντιάζει και κηρύσσει γενική επιστράτευση. Ο Ιωαννίδης α­πειλεί με πόλεμο επειδή τον «εξαπάτησαν» ενώ ο στρατός θέλει δυο μέρες για να προε­τοιμαστεί. Ο «πρόεδρος της δημοκρατίας» Γκιζίκης, οι με­γαλόσχημοι ως τότε υπουργοί και στρατηγοί, ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων (ΓΕΕΘΑ) στρατηγός Μπονάνος οι αρχη­γοί των Επιτελείων (Γαλατσάνος, Παπανικολάου, Αραπάκης), άβουλα ανθρω­πάκια ως τότε στα χέρια του ταξιάρχου Ιωαννίδη, θα του αντιταχθούν για τον ίδιο λόγο που τον υπά­κουαν. Για τη σωτηρία του ασήμαντου τομαριού τους. Ο Αραπάκης προτείνει ανοιχτά την παράδοση της εξουσίας στους πολιτικούς.

Τα περί πολέμου ήσαν ανοησίες αφού ο όγκος των ελληνικών μονάδων είναι στην… Αθήνα και όχι στον Έβρο όπου ο εχθρός έχει προετοιμαστεί και είναι τριπλάσιος σε μεραρχίες και τετραπλάσιος σε άρματα μάχης. Η σωτηρία της Κύπρου μπορού­σε να προέλθει μόνο με την πρόβλεψη της εισβο­λής ή έστω την αποστολή των υποβρυχίων και των F-84 ή των F-4Ε αμέσως μετά την εκδήλωση της και χωρίς να κηρυχθεί πόλεμος. Έτσι την ευθύνη για κήρυξη πολέμου θα την είχε η Τουρκία, πράγμα απίθανο. Αλλά τα 22 υπερσύγχρονα F-4 Ε μόλις στις 22 Ιουλίου θα σταλούν από την Ανδραβίδα στην Κρήτη!

Απόγευμα της 20ης Ιουλίου, θαυμάστε την πε­ριγραφή του Μεχμέτ Αλή Μπιράντ: «Ο Μεχμέτ κλείνει το ραδιόφωνο του. Γύρω απλώνεται μια πε­ρίεργη νεκρική σιωπή. Πού είναι αυτοί οι Έλληνες τέλος πάντων; Οι Τούρκοι δεν είχαν συναντήσει καμιά σοβαρή αντίσταση κατά την προέλαση τους». Χωρίς ενόχληση τα αποβατικά γυρίζουν στη Μερσί­να για να… φέρουν και το δεύτερο κύμα της επίθεσης! Η αντεπίθεση που θα εξαπολύσουν μετά το απόγευμα και το βράδυ οι ελληνικές δυνάμεις εί­ναι ισχνότατη (από τα 27 άρματα

στη Λευκωσία, ακινητοποιούνται τα 23 αφού οι διοικητές τους. Λαμπρινός και Κορκόντζελος, ήξεραν μόνο κατά του Μακαρίου να τα χρησιμοποιούν και να πολιτικολο­γούν αντί να κάνουν συντήρηση), με εξαίρεση την επίθεση των καταδρομέων που γρήγορα διατάσ­σονται να υποχωρήσουν. Από τις 04:30 το πρωί, με την τουρκική αεροπορία να κυριαρχεί, η πίεση χα­λάρωσε.

Ο Αττίλας τόσον από πλευράς σχεδίου όσον και εκτέλεσης αποδείχθηκε απίστευτα πρόχειρος και ερασιτεχνικός. Αποβιβάστηκε ευχερώς επειδή δεν συνάντησε αντίσταση. Δεν διέθετε επαρκείς και κατάλληλες δυνάμεις (αποβιβάστηκαν μόλις 6.000 άνδρες), δεν μερίμνησε για τον απαιτούμενο στρατηγικό εδαφικό χώρο, ακριβώς επειδή ήταν ενήμερος ότι δεν θα συναντούσε αντίσταση. Οι σπο­ραδικές αντιστάσεις των γενναίων τού δημιουρ­γούν αμηχανία. Αδρανεί καίτοι επιτιθέμενος, ζητεί απεγνωσμένα ενισχύσεις που χρειάζονται 48 ώρες για να φτάσουν. Και γι’ αυτό τρέμει το πρώτο βράδυ της εισβολής, φοβάται νυχτερινή αντεπίθεση της Εθνοφρουράς. Παρά ταύτα δεν περιφρουρεί το χώ­ρο του με προφυλακές μάχης ούτε κάνει προσπά­θεια διεύρυνσης του μετά την αποβίβαση. Ποιοι τον καθησυχάζουν;

Η μάχη που θα μπορούσε να κερδηθεί από την πρώτη νύχτα δεν δόθηκε ποτέ από την Εθνοφρου­ρά. Την είχαν διαλύσει τα εμφύλια πάθη, το πραξι­κόπημα και η χουντική αβελτηρία. Δεν εφαρμόστη­καν τα προβλεπόμενα σχέδια. Η μάχη αυτή δεν δό­θηκε ποτέ. Το Συμβούλιο Ασφαλείας ζητεί κατά­παυση του πυρός και απόσυρση των ξένων δυνά­μεων από την Κύπρο. Ο Κίσινγκερ πέτυχε αυτό που ήθελε, τώρα έπρεπε να αποτραπεί ο ελληνο­τουρκικός πόλεμος και να αρκεστούν οι Τούρκοι σε όσα είχαν κατακτήσει. Ο Σίσκο μεταφέρει στην Ά­γκυρα ότι η χούντα συμφώνησε να παραμείνουν στην Κύπρο αλλά εντός των θυλάκων τα τουρκικά στρατεύματα που είχαν αποβιβαστεί, να αντικατασταθεί ο Σαμψών και να αποσυρθούν οι αξιωματικοί που έλα­βαν μέρος στο πραξικόπημα. Οι Τούρ­κοι έχουν υλοποιήσει την πρώτη φά­ση του σχεδίου τους που προέβλεπε διέξοδο του θυλάκου στη θάλασσα και δημιουργία προγεφυρώματος, ώστε να αρχίσουν διαπραγματεύσεις για το νέο κυπριακό κράτος ή τη διπλή ένω­ση.

Η κατάπαυση του πυρός είναι μια καλή λύση και για τον Αττίλα που βρί­σκεται σε δυσχερή θέση. Η οδός Κε­ρύνειας – Λευκωσίας δεν έχει τεθεί ακόμη υπό έλεγχο, στον Πενταδάχτυλο συνεχίζονται συγκρούσεις, οι θύ­λακοι πολιορκούνται (έχουν πέσει Λε­μεσού, Λάρνακας και Πάφου). Την ί­δια μέρα (21 Ιουλίου), τουρκικά αε­ροσκάφη βομβαρδίζουν μοίρα του στό­λου τους, την οποία εκλαμβάνουν ως ελληνική νηοπομπή και βυθίζουν το αντιτορπιλικό Κοτζάτεπε. Τι είχε συμ­βεί; Το αρματαγωγό «Λέσβος», που απέπλευσε μετά τη διαταγή της Α­θήνας για να επιστρέψει με τους άν­δρες της ΕΛΔΥΚ που απολύονταν, σταματά στην Πάφο, βομβαρδίζει τον τουρκοκυπριακό θύλακο και αποβιβά­ζει τους άνδρες. Την ενέργεια αυτή εξέλαβαν οι Τούρκοι ως άφιξη ενισχύ­σεων από την Ελλάδα και, αναζητώ­ντας τη νηοπομπή, εβύθισαν το «Κο­τζάτεπε».

Στην Αθήνα οι αρχηγοί των επιτε­λείων αποκρούουν την ανόητη εισή­γηση Ιωαννίδη για πόλεμο (ανόητη διό­τι ήταν αργά και όχι γιατί δεν έπρε­πε) και ο Μπονάνος ζητεί από τον Αραπάκη να ανακληθούν τα υποβρύχια. Όντως αυτά διατάσσονται μεσημέρι 21ης να επιστρέψουν, για να διατα­χθούν και πάλι στις 22 να πλεύσουν προς Κύπρο και να… ανακληθούν εκ νέου στις 23! Ο Μπονάνος διατάσσει και την επιστροφή του οχηματαγωγού «Ρέθυμνο» που είχε φτάσει 100 μί­λια νότια της Λεμεσού με το 537 Τ.Π. και ένα τάγμα Κυπρίων εθελοντών. Η ελληνική μοίρα καταδρομών, που ξε­κινά με 15 Νοράτλας από την Κρήτη, φτάνει νύχτα 21 προς 22 με απώλειες λόγω της κατάρριψης ενός και των ζημιών σε τρία αεροσκάφη από κακή συνεννόηση με τις φίλιες δυνάμεις. Δεν ξέρανε καν αν έρχονταν μαχητικά ή μεταγωγικά! Υπεύθυνος και για αυ­τό το αίμα υπήρξε ο θλιβερός Μπο­νάνος που δεν θεώρησε σωστό να βρίσκεται στο γραφείο του τη νύχτα για να συντονίσει τις επιχειρήσεις και να ενημερώσει το ΓΕΕΦ για την αποστο­λή της μοίρας. Επιπρόσθετα ας σκε­φτούμε και κάτι άλλο: Αφού έφθασαν τα Νοράτλας, γιατί δεν μπορούσαν να φτάσουν και μαχητικά, να ανεφοδια­στούν και να αρχίσουν δράση το πρωί της 22ας;

Οι Τούρκοι εκμαιεύουν το βράδυ από τον Κίσινγκερ κατάπαυση πυρός (από τις 16:00 της επομένης όμως!) για να σταθεροποιηθούν στο προγε­φύρωμα. Ο Κίσινγκερ τους διαβεβαιώ­νει ότι, αφού οι ενισχύσεις από το δεύτερο κύμα με τα άρματα μάχης φτάνουν από ώρα σε ώρα, είναι εφι­κτή η εκεχειρία το απόγευμα της ε­πομένης. Ρητά δε τους ενθαρρύνει να συνεχίσουν την αποστολή ενισχύ­σεων και μετά την κατάπαυση του πυ­ρός! Το μεσημέρι της 22ας Ιουλίου καταλαμβάνεται η περικυκλωμένη Κε­ρύνεια και αποβιβάζεται το δεύτερο κύμα. Η Αθήνα διά στόματος Αραπάκη (κυβέρνηση και Ιωαννίδης έχουν εξα­φανιστεί) αποδέχεται στη διάρκεια της νύχτας τη σχετική μεσολάβηση, τα υποβρύχια διατάσσονται να επι­στρέψουν αφήνοντας ελεύθερο το χώ­ρο μεταξύ Μ. Ασίας- Κύπρου προ και κατά τη διάρκεια της εκεχειρίας.

Η «τρίτη χούντα», που επέζησε μόλις δυο μέρες και αποτελείτο από τους Μπονάνο- Αραπάκη- Γαλατσά-νο- Παπανικολάου συνεχίζει κι αυτή εν αγνοία της το σχέδιο των Αμερικα­νών. Η Ελλάδα αντί να αντεπιτεθεί και να εξαλείψει το αδύνατο προγεφύ­ρωμα, απαγορεύοντας συνάμα την ε­νίσχυση του από την Ανατολία αναζη­τεί τη λύση στην πολιτική μεταβολή. Η χούντα είναι πια άχρηστη για τους πάτρωνες της. Οι Τούρκοι, παρά την εκεχειρία, μετά την Κυρήνεια και τη συνένωση της με το θύλακο της Λευ­κωσίας, καταλαμβάνουν την Άσπρη Μούττη στον Πενταδάχτυλο και την πεδιάδα του Δικώμου. Ολοκληρώνε­ται η μεταφορά της 39ης μεραρχίας και μεταφέρεται απρόσκοπτα και άλ­λη μία, η 28η. Έρχονται άρματα. Η ε­κεχειρία είναι απαραίτητο στάδιο του σχεδίου για τη σταθεροποίηση και ε­νίσχυση των Τούρκων, αλλά και για τη δρομολόγηση των μεταπολιτευτικών διαδικασιών στην Ελλάδα.

23 Ιουλίου. Στρατιωτική ηγεσία και υπουργικό συμβούλιο αγνοούνται, τα έχουν χαμένα. Η Ελλάδα δεν εκ­προσωπείται από κανέναν. Ο ναύαρ­χος Αραπάκης αναλαμβάνει πρωτο­βουλία, μη υπάρχοντος άλλου, δια­πραγματεύεται και αποφασίζει. Το μείζον είναι να παραδώσουν την ευ­θύνη της εξουσίας άρον – άρον κι όχι η σωτηρία της Κύπρου. Το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως. Οι χουντικοί ασπάλακες ενδιαφέρονται πια μόνο για τη σωτηρία του τομαριού τους. Οι «αρχηγοί» αποφασίζουν πολιτικοποί­ηση και ο Μπονάνος σπεύδει στον Γκιζίκη, ο οποίος καλεί το μεσημέρι τους άλλους αρχηγούς και εν συνεχεία τον Ιωαννίδη που ζητεί 48ωρη άδεια α­φού υπόσχεται πως δεν θα αντιδρά­σει! Η σύσκεψη των πολιτικών αρχη­γών με τον Γκιζίκη οδηγεί σε εντολή προς τον Π. Κανελλόπουλο. Αραπά­κης και Αβέρωφ όμως επικοινωνούν με τον Καραμανλή, η εντολή προς Κα­νελλόπουλο αίρεται.

Τη νύχτα της 23ης Ιουλίου οι Έλ­ληνες με τα κεράκια γιορτάζουν το τέλος της χούντας. Ο Κίσινγκερ ανα­σαίνει με ανακούφιση. Το χειρότερο, η λαϊκή εξέγερση του ένοπλου επι­στρατευμένου λαού είχε αποφευχθεί. Με την υψηλή αμερικανική εποπτεία δίνονται οι σχετικές διαβεβαιώσεις και η τρίτη χούντα παραδίδει την πολιτι­κή εξουσία αφού παραμένει επικεφα­λής του στρατού- προφανώς λόγω των μέχρι τότε θριάμβων της. Η αλ­λαγή φρουράς αποκαλείται «αποκα­τάσταση της δημοκρατίας». Η νέα η­γεσία κράτησε την υπόσχεση της, δεν έθιξε τους υπεύθυνους της τραγω­δίας, άλλωστε σε λίγες εβδομάδες κατέστη συνένοχη μέσω της ανοχής του Αττίλα-2. Φροντίζει να εντάξει στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας τους αφελείς του Κέντρου παραδί­δοντας μάλιστα στο Γ. Μαύρο την η­λεκτρική καρέκλα του υπουργείου Ε­ξωτερικών για να τον καταστήσει συ­νένοχο της εγκατάλειψης της Κύ­πρου. Όπερ και εγένετο.

Στις 25 Ιουλίου αρχίζει η διάσκε­ψη της Γενεύης, χωρίς τον χουντικό ΥΠ.ΕΞ. Κυπραίο που δήλωνε ότι προ­τιμά τη Γενεύη γιατί του αρέσει το ελβετικό «φοντί». Δεν πρόλαβε να το απολαύσει. Οι Τούρκοι προελαύνουν και ενισχύουν τις δυνάμεις τους πα­ραβιάζοντας χωρίς προσχήματα την ε­κεχειρία. Ο Γ. Μαύρος απειλεί με α­ποχώρηση αλλά οι Τούρκοι συνεχίζουν να προωθούνται αφού ο θύλακος Κε­ρύνειας – Λευκωσίας δεν ικανοποιεί τα σχέδια τους. Ζητούν να αποσυρθούν οι ελληνικές δυνάμεις από τους θυ­λάκους της Νότιας Κύπρου. Οι Τούρ­κοι ζητούν προκειμένου να σταματή­σουν την προώθηση τους, την εκκέ­νωση των τουρκικών χωριών από τις ελληνικές δυνάμεις. Το προγεφύρω­μα διευρύνεται συνεχώς.

Στις επίμονες διαπραγματεύσεις για κατάπαυση πυρός, η Ελλάδα δέ­χεται να παραμείνουν οι τουρκικές δυ­νάμεις στη γραμμή που θα υπάρχει όταν υπογραφεί η συμφωνία! Η μεγά­λη νεκρή ζώνη θα επιτρέπει την πε­ραιτέρω προέλαση ενώ οι Τούρκοι αρνούνται και την παρουσία ειρηνευ­τικής δύναμης στη νεκρή ζώνη. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Γκιουνές τη χαρακτηρίζει «χαλκά στο λαιμό του τουρκικού στρατού». Αρ­νείται και την παρακολούθηση των α­κτών από τον ΟΗΕ που θα απέτρεπε την άφιξη νέων ενισχύσεων. Οι Αμε­ρικανοί που έχουν τη δυνατότητα να σταματήσουν έστω τους Τούρκους στην περιοχή που κατέχουν αναπτύσσοντας ειρηνευτικές δυνάμεις πέριξ αυτών, δεν πιέζουν ούτε κατ’ ελάχιστον.

Η Ελλάδα αποδέχεται την παραμονή τουρκικών δυνάμεων ακόμη και μετά την ανακωχή και γίνεται μνεία για «αποχώρηση όλων των ξένων (sic) στρατευμάτων μόνο μετά τη λύση και της συνταγματικής πτυχής του κυπριακού» και «όταν δημιουργηθούν συνθήκες αμοιβαίας εμπιστοσύνης»! Όμως ούτε αυτή τη διατύπωση ανέχεται ο Ετζεβίτ που διατάσσει τον Γκιουνές να αποσυρθεί από τη διάσκεψη αν η Αθήνα δεν αποδεχθεί επίσημα τα τετελεσμένα και την εγκαθίδρυση ενός νέου ομοσπονδιακού κράτους στην Κύπρο, με δύο αυτόνομες διοικήσεις. Ομολογεί ο Μπιράντ: «Κα­τά τη διάσκεψη της Γενεύης ο Ετζεβιτ προσπάθησε σκληρά για την επίτευξη ενός και μόνο σκοπού. Να παραστεί ανάγκη δεύτερης στρατιωτικής επιχείρησης».

Ο Μαύρος δέχεται ακόμη και την αναφορά σε δύο διοικήσεις για να σαποτρέψει το ναυάγιο της διάσκεψης και τη νέα προέλαση. Με παρέμβαση του Κίσινγκερ η αναφορά στην αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων παίρνει έναν εντελώς άχρωμο χαρακτήρα («σταδιακή» και «σε εύθετο χρόνο» αφού ληφθούν εκείνα «τα μέτρα που θα συνέβαλλαν σε αποκατάσταση της αμοιβαίας εμπιστοσύνης»).Η Ελλάδα αποδέχεται και το νέο κείμενο. Η συμφωνία της Γενεύης (30 Ιουλίου) υπήρξε αναμφισβήτητα μια πολιτική νίκη της Τουρκίας ανώτερη των στρατιωτικών ως τότε επιτυχιών. Πανηγυρίζει η Αθήνα γιατί δεν χρειάζεται να πολεμήσει. Τους προδότες έχουν διαδεχτεί οι δειλοί ενώ στην αντιπολίτευση μονάχα πατριδοκάπηλοι και καιροσκόποι φωνασκούν. Καμία ψυχωμένη πατριωτική πρόταση. Ένας λαός αθλίων που ανέχτηκε (τουλάχιστον… ) τη χούντα των πατριδοκάπηλων και τους Παττακούς κάνον­τας αντίσταση με ανέκδοτα, δοξολογεί τώρα τον Καραμανλή που «μας έσωσε από τον πόλεμο».

Εκμεταλλευόμενοι την εκεχειρία οι Τούρκοι αποβιβάζουν συνεχώς δυνάμεις και εφόδια, προωθούν τις γραμμές τους. Η Ελλάδα αντίθετα δεν εκμεταλλεύεται την εκεχειρία για την αποστολή ενισχύσεων και βαρειά εξοπλισμένων μονάδων. Όταν εξαπο­λυθεί ο Αττίλας-2 είναι πια αργά. Τις πρώτες μέρες του Αυγούστου κατα­λαμβάνονται Καραβάς, Λάπηθος και το ανατολικά αυτής ζωτικής σημασί­ας ύψωμα του Πενταδάκτυλου Κόρνος (1023). Μάταια ο ΟΗΕ καταγγέλ­λει τις τουρκικές δυνάμεις για συνε­χείς παραβιάσεις της εκεχειρίας. Η Βρετανία απορρίπτει πρόταση της Α­θήνας για αεροπορική κάλυψη μιας νηοπομπής με ενισχύσεις.

Στις 8 Αυγούστου συγκαλείται και η δεύτερη διάσκεψη της Γενεύης με τους Τούρκους να έχουν καταλάβει 100 τ. χλμ. από την ημέρα της εκεχει­ρίας της 30ης Ιουλίου. Οι Τούρκοι θέ­τουν πλέον ανοιχτά τις πολιτικές και συνταγματικές τους αξιώσεις για ε­γκαθίδρυση μιας ομοσπονδίας με κα­ντόνια. Η Άγκυρα προτείνει σύστημα με έξι τουρκικά καντόνια στο βορρά αλλά και στο νότο, συνολικής εκτάσε­ως 34% της νήσου ενώ εναλλακτικά ο Ντενκτάς προτείνει διζωνική ομο­σπονδία με όρια από το Λιμνίτη στα δυτικά και, μέσω της κατεχόμενης κατά το ήμισυ Λευκωσίας, ως το λι­μάνι Αμμοχώστου στα δυτικά. Ακρι­βώς δηλαδή τη γραμμή που επρόκει­το να καταλάβουν μερικές μέρες αρ­γότερα οι τουρκικές δυνάμεις αλλά και τα όρια του σχεδίου Ανάν!

Όταν είδαν ότι η Ελλάδα δεν ε­πρόκειτο να πολεμήσει για την Κύ­προ αποθρασύνθηκαν. Έτσι από το 5% του εδάφους έφτασαν στο 35%. Στις 01:45 της 14ης Αυγούστου, 45 λεπτά πριν δοθεί το σύνθημα για τη νέα επί­θεση του Αττίλα, ο Γκιουνές παρου­σίαζε το τουρκικό τελεσίγραφο για με­ταβίβαση σε 24 ώρες στην τουρκοκυ­πριακή διοίκηση της περιοχής που α­πέμενε για να συμπληρωθεί το κύριο καντόνι Λευκωσίας- Κυρήνειας (που κάλυπτε το 17% της νήσου). Ζητούσε επίσης την άμεση παράδοση των τουρκικών τομέων Λευκωσίας και Αμ­μοχώστου και σε τρεις μέρες των υ­πολοίπων «καντονιών» που θα απο­τελούσαν το 34% της Κύπρου. Κληρίδης και Μαύρος ζητούν 48 ώρες προ­θεσμία αλλά ο Γκιουνές εν όψει της επιθέσεως αποχωρεί από τη διάσκε­ψη.

Στις 04:30 η τουρκική αεροπορία εξαπολύει σφοδρό βομβαρδισμό. Α­κολουθεί η προέλαση των τεθωρακι­σμένων και του πεζικού που προχω­ρεί κατά μπουλούκια, οι πεδιάδες Μόρφου και Μεσαυρίας παραδίδονται αμαχητί αφού η γραμμή αμύνης ορίζεται στους πρόποδες του Τροόδους. Οι Αβέρωφ, Αραπάκης και Παπανικολάου μεταπείθουν τον Κα­ραμανλή να μη σταλούν υποβρύχια, αεροσκάφη ή ενισχύσεις κατά των Τούρκων! Ήταν αργά. Είκοσι μέρες είχαν χαθεί χωρίς σοβαρή ενίσχυση της Κύπρου. Ένδεκα χρόνια περίμενε την επιστροφή ο Κ. Καραμανλής, δεν ήταν διατεθειμένος να ρισκάρει έναν πόλεμο που έχει πάντα την πιθανό­τητα ήττας. «Η Κύπρος κείται μακράν» δηλώνει και η Ελλάδα αντί να δώσει τον αγώνα της τιμής εξαπολύει την τρακατρούκα της αποχώρησης από το NATO. H ελλαδική αριστερά τσιμπά το δόλωμα και θυσιάζει κι αυτή τον κυπριακό ελληνισμό. Οι Τούρκοι θα κα­ταλάβουν περισσότερα εδάφη από τα προκαθορισμένα για διαπραγματευ­τικούς λόγους, όπως ομολογούν ο Μπιράντ από τότε, ο Εβρέν πρόσφα­τα. Σε 48 ώρες (ως τη νέα εκεχειρία) η Β. Κύπρος είχε παραδοθεί.

Με το πλεονέκτημα της χρονικής απόστασης μπορούμε σήμερα να πού­με την αλήθεια. Δεν ηττηθήκαμε στρα­τιωτικά. Ηττηθήκαμε πολιτικά και η­θικά. Και αυτό υπήρξε απείρως χει­ρότερο. Την προδοσία της στρατιωτι­κής χούντας διαδέχθηκε η αναξιότητα και η αναξιοπρέπεια ενός πολιτι­κού εσμού που για μήνες βάδισε χέ­ρι – χέρι με τους επικεφαλής των επι­τελών της χούντας, των ίδιων ανθρώ­πων που δεν έπραξαν τίποτε για να εμποδίσουν την εισβολή. Χρόνια ολό­κληρα δεν ομολόγησαν την ήττα γιατί φοβούνταν ότι ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, μέσα στη ηθική ανά­ταση της δημοκρατικής απελευθέρω­σης, θα αξίωνε μιαν ιστορική απάντη­ση, θα επέβαλλε την πολιτική της ρε­βάνς.

Αυτό έτρεμε το μεταπολιτευτικό κατεστημένο. Να καταστεί στη λαϊκή συνείδηση η Κύπρος μια νέα Αλσατία -Λωρραίνη που θα έσυρε τους πολι­τικούς στη μόνη αξιοπρεπή πολιτική, την ανατροπή των τετελεσμένων. Σήμερα που ο λαός αυτός εκφυλίστηκε οριστικά και δεν υπάρχει φόβος πα­τριωτικής αντίδρασης, θρασύτατα α­ποφαίνονται ότι «ηττηθήκαμε το 1974» για να εκμαιεύσουν τη συναί­νεση στη νέα εθνική ταπείνωση. Κα­νένα δάκρυ μάνας αγνοούμενου δεν φτάνει για να ταράξει την ευωχία αυ­τού του λαού και των αντάξιων του ηγετών.

Από το τ. 40-41 του Άρδην

Διαβάστε ακόμα:

Τι «πέτυχε» η 21η Απριλίου, Γιώργος Καραμπελιάς

Η συγκλονιστική μαρτυρία ενός Τούρκου

Η καταστροφή του ’74 και η κυπριακή ποίηση, Χρ. Αλεξάνδρου

20 Ιουλίου 1994, είκοσι χρόνια μετά, Τάσος χατζηαναστασίου

Η κληρονομιά της Χούντας, Σπύρος Σοφοκλέους

Αμερικανός Σύμβουλος προς την Εξουσία: Γιατί βοηθάτε το μυστικό γερμανικό σχέδιο ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;

Του Μιχαήλ Στυλιανού

Σάλπισμα αφύπνισης προς την αμερικανική εξουσία, ότι βοηθώντας την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας πραγματοποιεί (με βομβαρδισμούς),εν αγνοία της, ένα γερμανικό μυστικό σχέδιο ,εξέπεμψε προ ημερών διάσημος Αμερικανός δημοσιολόγος, κυβερνητικός κατά καιρούς συνεργάτης και προεδρικός σύμβουλος.
Το εκρηκτικό άρθρο του Robert Kaplan δημοσιεύθηκε στις 29 Μαΐου στο όργανο του Gatestone Institute με τίτλο «Οι ΗΠΑ βοηθούν στην ανασυγκρότηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».
Στον πληθωρισμό της καθημερινής διεθνούς δημοσιότητος (ελεγχόμενης κατά το πλείστον) απαντώνται κάποτε άρθρα και αναλύσεις πιστοποιημένης ενημερωτικής ποιότητας, αξιοπιστίας και κύρους. Πολύ σπανιότερα ο ασκημένος ερευνητής ανακαλύπτει και κείμενα-τροχιοδεικτικά εξελίξεων. Των οποίων το πυροδοτικό περιεχόμενο και η ταυτότητα της υπογραφής απαιτούν σοβαρότερη της συνήθους ανάγνωση –μελέτη και αρχειοθέτηση σε φάκελο αναφοράς.
Μακρά πορεία του Ρόμπερτ Κάπλαν στα ασαφή όρια μεταξύ διεθνούς δημοσιογραφίας, διδασκαλίας σε στρατιωτικές σχολές, συνεργασίας με το Πεντάγωνο, τη CIA και το Στέητ Ντηπάρτμεντ και λειτουργίας ως κυβερνητικού και προεδρικού συμβούλου, κατατάσσει ορισμένα τουλάχιστον άρθρα του σ’ αυτή τη τελευταία κατηγορία. Δεκαπέντε βιβλία του –ορισμένα γεωπολιτικής- αποτελούν μέρος της συγκομιδής μακροχρόνιων αποστολών του Κάπλαν στα Βαλκάνια (έμενε για καιρό στην Αθήνα,όπου και νυμφεύθηκε), στην Κεντρική Ασία και στη Μέση Ανατολή. Τιμήθηκε από το Στέητ Ντηπάρτμεντ με το παράσημο «Διακεκριμένων Υπηρεσιών», διετέλεσε προεδρικός σύμβουλος το 2001 και είναι στέλεχος του Ινστιτούτου Εξωτερικής Πολιτικής.
Τώρα, στο προκείμενο άρθρο του ο Κάπλαν επισημαίνει ότι όλες οι αμερικανικές στρατιωτικές επεμβάσεις (πέριξ της Μεσογείου), όπου ένα κοσμικό καθεστώς αντικαταστάθηκε από ένα ισλαμικό είχαν αποτελέσει στο παρελθόν τμήματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και « μέχρι σήμερα –γράφει- η γερμανική πολιτική έχει πετύχει να κρατήσει μυστικό τον ηγετικό ρόλο της στην ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.»
Υπενθυμίζει ότι από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 οι ΗΠΑ επενέβησαν στρατιωτικά σε σειρά ενόπλων εσωτερικών συρράξεων στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή: βομβαρδίζοντας τους Σέρβους και τη Σερβία σε υποστήριξη του ισλαμικού καθεστώτος Ιζετμπέκοβιτς στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη το 1995, ξαναβομβαρδίζοντας τους Σέρβους και τη Σερβία σε υποστήριξη των μουσουλμάνων του Ου Τσε Κα στο Κόσοβο το 1999 και βομβαρδίζοντας το καθεστώς του Καντάφι στη Λιβύη σε υποστήριξη των ανταρτών. Κάθε επέμβαση εδικαιολογείτο στους Αμερικανούς πολίτες ως γινόμενη για ανθρωπιστικούς λόγους. Ως επιπρόσθετοι λόγοι αναφέρονταν η απόκτηση αμερικανικής παρουσίας στα Βαλκάνια, η εξάλειψη του κομμουνισμού από τη Γιουγκοσλαβία και η προστασία του πληθυσμού της Λιβύης από το δολοφονικό καθεστώς του Καντάφι.
Κάθε αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή –εκτός του Ιράκ- εφαρμόσθηκε στο ίδιο πατρόν. Πρώτα σημειώνεται μια εσωτερική ενοπλη σύρραξη στη δεδομένη χώρα. Τα αμερικανικά ΜΜΕ ρίχνουν σ’ αυτή όλο το βάρος τους. Στήν αφήγηση που αναπτύσσεται «οι καλοί» είναι οι αντικαθεστωτικοί. Οι «κακοί», τους οποίους πρέπει να συντρίψουν οι Αμερικανοί, είναι βάρβαροι δεσπότες, εγκληματίες πολέμου,ένοχοι γενοκτονίας. Διεθνείς προσωπικότητες επιρροής, ΜΚΟ, διεθνείς οργανώσεις ζητούν την στήριξη των αντικαθεστωτικών και την ανατροπή του καθεστώτος. Κατόπιν ο πρόεδρος των ΗΠΑ διατάσσει αμερικανική λογιστική υποστήριξη και βοήθεια σε όπλα στους εξεγερμένους. Τελικά διατάσσει και βομβαρδισμούς υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ. Η διαδικασία αυτή καταλήγει πάντοτε με την αντικατάσταση ενός κοσμικού από ένα ισλαμικό καθεστώς σε περιοχή που διετέλεσε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας…
Και στις χώρες της «Αραβικής ΄Ανοιξης», Τυνησία και Αίγυπτο, όπου δεν υπήρξε αμερικανική επέμβαση, σημειώθηκε η ίδια κατάληξη και η τακτική της Τουρκίας ήταν να σπεύσει σε στήριξη των εξεγερμένων και σε αναγνώρισή τους ως νόμιμης κυβέρνησης. Οι Τούρκοι ηγέτες συσχετίζουν άλλωστε τις συρράξεις στη Βοσνία και στις χώρες της «Αραβικής Ανοιξης», όπως επεσήμανε ο Αμερικανός Τουρκολόγος Ηarold Rhode.Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ερντογκάν ξεκαθάρισε άλλωστε τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής του στον επινίκειο λόγο του στις εκλογές του 2011, επισημαίνει ο Κάπλαν. Είπε ότι η νίκη του κόμματός του είναι εξ ίσου σημαντική για την ΄Αγκυρα και για το Σεράγεβο (πρωτεύουσα της Βοσνίας), για τη Σμύρνη όσο και για τη Δαμασκό, για την Κωνσταντινούπολη όσο και για την Ιερουσαλήμ…
Η θέση ότι οι χώρες που απέκτησαν ισλαμικά καθεστώτα τύπου Αδελφών Μουσουλμάνων ή Αλ Κάϊντα, με αμερικανική ένοπλη επέμβαση ή με την «Αραβική Ανοιξη», σημειώνουν την επιστροφή στην οθωμανική επικράτεια δεν στερείται λογικής, κατά τον Ρόμπερτ Κάπλαν. Που εξηγεί ότι, εκτός από πολιτική εξουσία στο έδαφος και στον πληθυσμό της, η Οθωμανική Αυτοκρατορία διεκδικούσε και την υπόσταση Χαλιφάτου με πνευματική εξουσία επί του συνόλου των Μουσουλμάνων, εντός και εκτός των συνόρων της. Είναι- γράφει- λογικό, όσο και αν φαίνεται περίεργο εκ πρώτης όψεως, ότι το σχέδιο ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κινείται σε δύο παράλληλες κατευθύνσεις: την αποδόμηση του κεμαλικού κράτους και την προώθηση του Χαλιφάτου, το οποίο λένε πως λαχταρούν οι Μουσουλμάνοι.
Η θεώρηση της τουρκικής επιδίωξης για ανασύσταση της αυτοκρατορίας στο ιστορικό της πλαίσιο εγείρει κατά τον Κάπλαν το θέμα του ρόλου της Γερμανίας σ’ αυτό το σχέδιο. Υπενθυμίζει ότι από της συγκρότησής της (σε ενιαίο κράτος) το 1870 η Γερμανία αντιμετώπισε την Τουρκία σάν τον πολυτιμότερο πελάτη και σύμμαχο, χώρα ελέγξιμη με συνδυασμό μέσων όπως οικονομικές δοσοληψίες, εκπαιδευτικές υποτροφίες, οργανωτική βοήθεια και τεχνογνωσία όσο και δωροδοκία των Τούρκων αξιωματούχων. Την επιρροή της στη Τουρκία η Γερμανία έβλεπε σάν μέσο επηρεασμού του παγκόσμιου Ισλάμ προς το συμφέρον της. Και όπως κατέδειξε ο Γερμανός καθηγητής Wolfgang Schwanitz, κατά τον 1o Παγκόσμιο Πόλεμο η Γερμανία χρησιμοποίησε το τουρκικό Χαλιφάτο για να υποδαυλίσει Τζιχάντ – ταραχές και εξεγέρσεις- σε περιοχές όπου μουσουλμανικοί πληθυσμοί τελούσαν υπό την διοίκηση των εχθρών της: Ρώσων, Γάλλων, Βρετανών και Σέρβων.
Ως εντυπωσιακή επιτυχία απόκρυψης της γερμανικής πολιτικής προβάλλει ο Κάπλαν στο άρθρο του ότι στα πενήντα τόσα αμερικανικά άρθρα για την «Αραβική ΄Ανοιξη» που εξερεύνησε δεν βρήκε πουθενά τη λέξη Γερμανία. Τον έμμεσο (πλην κρίσιμο) ρόλο της στην ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι ιχνηλάτησε μέσω παραπομπής σε άρθρο στην «Επιθεώρηση Πολιτικής» της 1-2-2004, με τίτλο « ΄Ενα ΄Ανομο Διεθνές Δικαστήριο», για το Δικαστήριο Εγκληματιών (της Χάγης), το οποίο διατύπωσε την κατηγορία και εξέδωσε το ένταλμα σύλληψης του Μουαμάρ Καντάφι, που προσέφεραν την νομική βάση «νομιμοποίησης» των Νατοϊκών βομβαρδισμών , οι οποίοι οδήγησαν στην ανατροπή του καθεστώτος. Η αναφορά στη Γερμανία βρίσκεται σ΄αυτό το άρθρο του 2004, το οποίο αποκαλύπτει ότι αυτό το «΄Ανομο Διεθνές Δικαστήριο» είναι δημιούργημα γερμανικής έμπνευσης, επιβολής και σε σημαντικό βαθμό γερμανικής χρηματοδότησης.
( Σημ.συν. Πόκειται για το δικαστήριο που καταδίκασε και καταδικάζει σωρεία Σέρβων ηγετών, ενώ απαλλάσσει Κροάτες αλλά και Ουτσεκάδες οπλαρχηγούς –σήμερα ηγέτες του Κοσόβου- μολονότι ενοχοποιημένους από την πρώην Πρόεδρό του για την απόσπαση ζωτικών οργάνων προς πώληση από Σέρβους αιχμαλώτους, σε «κλινικές» βασανισμού.)
Με αυτά τα δεδομένα λογικό είναι το συγκεκριμένο δικαστήριο να υπηρετεί τις γερμανικές επιδιώξεις, σημειώνει ο Κάπλαν και προσθέτει ότι αυτό αντιπροσωπεύει και τη σχέση της Γερμανίας με την «Αραβική ΄Ανοιξη». Ωστόσο- υπογραμμίζει- αυτά δεν αναφέρονται πουθενά. Σιωπή, που επιβάλλει εξήγηση.
Στοιχεία της δράσης της γερμανικής μυστικής υπηρεσίας ΒΝD και της συνεργασίας του γερμανικού υπουργείου των Εξωτερικών επισημαίνει ο Κάπλαν σε ανταπόκριση του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζών Ρόζενθαλ στούς ΄Ασιαν Τάϊμς. Η ανταπόκριση αποκαλύπτει ότι η γερμανική κυβέρνηση απέκλεισε «για λόγους εθνικού συμφέροντος» την δημοσιότητα αναφορών της μυστικής υπηρεσίας BND στη Συρία ότι την περιβόητη σφαγή αμάχων στην πόλη Χούλα διέπραξαν οι ισλαμιστές αντάρτες και όχι οι κυβερνητικές δυνάμεις. Επίσης ότι το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών συνεργάζεται με εκπροσώπους της συριακής αντιπολίτευσης στην εκπόνηση «συγκεκριμένων σχεδίων» ομαλής μεταπολίτευσης, μετά την ανατροπή του ΄Ασσαντ.
Ανακεφαλαιώνοντας την ιστορία αμερικανικών στρατιωτικών επεμβάσεων η ευνοουμένων αντικαθεστωτικών εξεγέρσεων που εγκαθιδρύουν φανατικά ισλαμικά καθεστώτα σε χώρες όπου η Τουρκία (με την μυστική γερμανική συνέργεια) επιχειρεί την ανασύσταση του Οθωμανικού Χαλιφάτου, ο Ρόμπερτ Κάπλαν κλείνει το άρθρο του με την εκρηκτική κατακλείδα:
«Για ποιο λόγο η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών θα πρέπει να προάγει ενεργητικά τις γερμανικές στοχεύσεις – την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας (θύμα γερμανικής εισβολής στους δύο μεγάλους πολέμου) και την αναδημιουργία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είναι ένα ερώτημα που οφείλει να απαντηθεί.»

 

Υ.Γ. Μ.Σ.
Απουσιάζει από τα στοιχεία του Ρόμπερτ Κάπλαν, προφανώς λόγω αγνοίας, η συντριπτική μαρτυρία του διαπρεπούς Γάλλου στρατηγού Γκαλουά, πρώην ΓΕΕΘΑ, στη συγκλονιστική συνέντευξη-εξομολόγηση που έδωσε λίγο προ του θανάτου του προ λίγων ετών, όπου εκφράζει την συντριβή του για το λάθος της Γαλλίας να συμμετάσχει στην καταστροφή της πιστής συμμάχου της Σερβίας. Απεκάλυψε εκεί ότι την καταστροφή της Γιουγκοσλαβίας σχεδίαζαν και συζητούσαν παρουσία του παράγοντες της γερμανικής ελίτ από τη δεκαετία του ’70, σε ετήσιες συνάξεις τους σε περιοχή της Βαυαρίας. Κατέθεσε την προσωπική μαρτυρία του, από επισκέψεις στο Σεράγεβο, ότι η επιχείρηση στήθηκε σε οικοδόμημα προπαγανδιστικής ψευδολογίας και ότι διττός στόχος του γερμανικού σχεδίου ήταν η καταστροφή της Σερβίας για την συμπαράταξή της με τους Συμμάχους στους δύο Πολέμους και η έξοδος της Γερμανίας δια της Αδριατικής στη Μεσόγειο. 

 http://www.anixneuseis.gr/?p=68339

Λαοθάλασσα στην πλατεία Ταξίμ και σε 40 πόλεις της Τουρκίας !

Η πρωτοφανής και πρωτότυπη λαϊκή εξέγερση στην Τουρκία, όχι μόνο δεν φαίνεται να φυλλορροεί αλλά, αντίθετα, αποκτά νέα ορμή με την άμεση εισβολή στο αγωνιστικό προσκήνιο των συνδικάτων και της τουρκικής εργατικής τάξης. 

Βαρύνουσα σημασία αυτή τη στιγμή αποκτά η δήλωση του πολιτικού σκέλους του PKK, με την οποία συμπαραστέκεται στους διαδηλωτές.

 

Το μέγα ερώτημα είναι αν θα μπορέσει να έχει συνέχεια η Τουρκική λαϊκή εξέγερση και κυρίως το ερώτημα είναι τι πολιτικό προσανατολισμό θα πάρει, αν μπορέσει να πάρει και σε ποια κατεύθυνση θα κινηθούν οι πολιτικές επιπτώσεις και προεκτάσεις της.

 

 

Ο ρόλος της τουρκικής ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμος.

 

Θα μπορέσει να επηρρεάσει τις εξελίξεις; Θα ενισχύσει σημαντικά τις θέσεις της;

 

Χιλιάδες πολίτες σπεύδουν στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των συνδικάτων στην έβδομη μέρα των διαδηλώσεων κατά του πρωθυπουργούΡετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

 

 

 

Στην έκκληση των εργατικών συνδικάτων ανταποκρίθηκαν δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές, οι οποίοι δεν πτοήθηκαν από την φονική κρατική καταστολή των προηγούμενων ημερών και έχουν συρρεύσει μαζικά στην Πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολής το απόγευμα της Τετάρτης!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τα μπλοκ της DISK (σ.σ. της Συνομοσπονδίας Εργατικών Συνδικάτων) ξεκίνησαν από τα κεντρικά γραφεία της  στο Σισλί της Κωνσταντινούπολης και πορεύονται προς την πλατεία Ταξίμ. Κυριαρχεί το σύνθημα «Ταγίπ παραιτήσου«. «Ταξίμ αντιστάσου, οι εργαζόμενοι φθάνουν» είναι επίσης ένα από τα συνθήματα που ακούγονται. Διαδηλωτές επίσης απαιτούν από την κυβέρνηση να καθαιρέσει τους αστυνομικούς διευθυντές πολλών πόλεων της χώρας, μεταξύ των οποίων και εκείνους της Άγκυρας και της Κωνσταντινούπολης, για τη χρήση βίας που άσκησαν οι δυνάμεις καταστολής σε βάρος ειρηνικών διαδηλώσεων.

 

Η είσοδος του εργατικού ποταμού στην πλατεία Ταξίμ ήταν εντυπωσιακή σε παλμό και μαχητικότητα καθώς τα μέλη  κρατούσαν αναμένους πυρσούς και φώναζαν το σύνθημα » Δίπλα, δίπλα ενάντια στο φασισμό» και άλλα συνθήματα κατά της αντεργατικής πολιτικήςτης κυβέρνησης. Νωρίτερα και πριν φτάσουν στην Πλατεία Ταξίμ, κράτησαν ενός λεπτού σιγή προς τιμή των εργατών που έχασαν τις ζωές τους στη σφαγή του 1977.  

 

Οι επιθέσεις των κυβερνητικών δυνάμεων καταστολής συνεχίζονται στις συνοικίες Beylikdüzü και στο Gazi, ενώ η αντίσταση για το πάρκο Gezi, μετατράπηκε γρήγορα σε αντίσταση ενάντια στο φασισμό του AKP (σ.σ. κυβερνών κόμμα) και στην κυβερνητική πολιτική. Η αντίσταση που συνεχίζεται εδώ και μέρες έχει εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα με κοινά συνθήματα «Να παραιτηθεί η κυβέρνηση» και «Δίπλα-δίπλα, ενάντια στον φασισμό».

 

Κατά την χθεσινή μέρα (Τρίτη 4/6), η  πλατεία Beylikduzu μεταράπηκε σε σημείο συνάντησης για τις πορείες που ξεκίνησαν από 7-8 διαφορετικά σημεία, κατά τις ώρες 20:00 – 21:00. Πολλές χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην συγκεκριμένη πλατεία. Οι δυνάμεις της τουρκικής ατυνομίας αναχαίτισαν όσους κατευθύνονταν προς τα τοπικά γραφεία του AKP [σ.σ. κυβερνών κόμμα]. Οι διαδηλωτές ήταν στην πλειοψηφία τους άτομα νεαρής ηλικίας καιεργαζόμενοι και οι επιθέσεις που δέχθηκαν διήρκησαν σχεδόν δύο ώρες. Μάλιστα,τεθωρακισμένα οχήματα της αστυνομίας αρχισαν να επιτίθενται, με την υποστήριξη διμοιριών των ΜΑΤ, με κατεύθυνση προς την πλατεία. Το πλήθος δε διαλύθηκε, και ανασυντάσσεται για να ξαναδιαδηλώσει.

 

Μαθητές στο λύκειο Istanbul Kurtuluş αποφάσισαν να συμμετάσχουν δηλώνοντας την αλληλεγγύη τους στις απεργιακές εκδηλώσεις. Η διοίκηση του σχολείου έκλεισε τις πόρτεςενώ οι μαθητές έβγαιναν από το σχολείο, αλλά οι μαθητές ακάθεκτοι προχώρησαν προς την έξοδο.

 

Χιλιάδες δημοτικοί υπάλληλοι περπατούν προς την πλατεία Ταξίμ από το Unkapanı, όπου και πρόκειται να διαδηλώσουν ενωμένοι με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, νέους, νέες , φτωχούς αγρότες και επαγγελματίες. Ακόμα, χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι της Κωνσταντινούπολης άρχισαν να μαζεύονται στην Saraçhane.

 

Χιλιάδες εργαζόμενοι συγκέντρωθηκαν στο κτίριο του DISK στο Sisli. Μέλη των σωματείων Genel-İş, Birleşik Metal-İş, Nakliyat-İş, Devrimci Sağlık-İş, Basın-İş, Sine-Sen, Bank-Sen ξεδίπλωσαν πανό. Αντηχεί το παντού σύνθημα «Γενική απεργία, Γενική αντίσταση»!

 

Ο αριθμός των διαδηλωτών που μετέχουν στις παλαϊκές, πανεργατικές διαδηλώσεις ολοένα και αυξάνεται με τη συμμετόχή χιλιάδων εργατών και εργαζομένων. Οι διαδηλωτές χτυπούν τα κατσαρολικά που έχουν μαζί τους. Συνεχώς συρρέει όλο και περισσότερος κόσμος!

 

Τις μεσημεριανές ώρες, η πορεία της DISK (Συνομοσπονδία Επαναστατικών Συνδικάτων Τουρκίας)κατευθύνεται από την Elmadag στην Ταξίμ. Η πορεία έφθασε αργότερα στην πλατεία Ταξίμ, κάτι που δεν της επετράπη την πρωτομαγιά! 

 

Καθηγητές και φοιτητές του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης κήρυξαν αποχή απο τα μαθήματα και πραγματοποιούν πορεία προς την Πλατεία Ταξίμ. Αυτή την ώρα η Γέφυρα Ανκαπανί είναι γεμάτη διαδηλωτές χάρη και στους κατοίκους της γύρω περιοχής [οι οποίοι προφανώς έχουν σπεύσει να συμμετάσχουν στις διαμαρτυρίες]!

 

Επιπλέον, τις απογευματινές ώρες, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση πολλών χιλιάδων μελών της KESK (Ομοσπονδία Σωματείων και Ενώσεων Υπαλλήλων Δημοσίου Τομέα) και πορεία στην οδό Ilerliyor.

 

 

 

ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ ΚΑΙ ΑΝΤΛΙΕΣ ΝΕΡΟΥ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ ΣΤΗΝ AΓΚΥΡΑ

 

Με δακρυγόνα και αντλίες νερού επιχειρεί να διαλύσει η αστυνομία τις μεγάλες διαδηλώσειςπου πραγματοποιούνται και σήμερα Τετάρτη, για 7η μέρα στην Άγκυρα. Χιλιάδες εργαζόμενοι έχουν κατακλύσει την πλατεία Κιζιλάι, στο κέντρο της Άγκυρας, με αίτημα την παραίτηση  του Τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

 

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα , τα ξημερώματα της Τετάρτης (5/6), διαδήλωση, στην οποία συμμετείχαν πολλές χιλιάδες διαδηλωτές, έληξε. Στις διαδηλώσεις στην πλατεία Tuzluçayır (τα ξημερώματα της Τετάρτης 5/6), οι διαδηλωτές καλούνται με σύνθημα «Σταματήστε τη ζωή, πάμε σ’ απεργία για το Λαό». Μεγάλο μέρος του πλήθους στην πλατεία διασκορπίστηκε, ενώ αρκετές χιλιάδες ακόμα διαδηλωτών συνεχίζουν ανυποχώρητοι.

 

Δυναμεις καταστολής του ανένδοτου «χημικού» Ερντογάν επιτέθηκαν σε χιλιάδες διαδηλωτών με δακρυγόνα στην λεωφόρο Kızılay Ziya Göakalp. Ο κόσμος διασκορπίστηκε στα στενά Konur, Karanfil, Selanik και Sakarya.Εν τω μεταξύ, φοιτητές του πανεπιστημιού Hacettepe, κάνουν διαμαρτυρία, στο κτίριο Beytepe.

 

 Εκατοντάδες άτομα από το Πάρκο Saimekadin ενώθηκαν με χιλιάδες ακόμα που είχαν μαζευτεί στην γειτονιά της Balkiraz. Μαζί με τον κόσμο που βρίσκεται στους γύρω δρόμους φτάνουν αρκετές χιλιάδες. Στη διαδήλωση που έγινε στην Saimekadin κράτησαν ενός λεπτού σιγή για τα θύματα της Κωνσταντινούπολης, Άγκυρας και Αντιόχειας. Η διαδήλωση τελείωσε με την έκκληση στις 5 Ιουνίου να μαζευτούν στο Πάρκο Saimekadin για Γενική Απεργία.

 

Οι βίαιες κατασταλτικές κυβερνητικές επιθέσεις στην πλατεία Κιζιλάι έχουν τελειώσει.Τεθωρακισμένα οχήματα της αστυνομίας κυνηγούν διαδηλωτές που έχουν απομείνει κατά μήκος κυρίων λεωφόρων όπως οι Ziya Gökalp, Meşrutiyet και Mithatpaşa.

 

Εργαζόμενοι στον τομέα των υπηρεσιών συγκεντρώθηκαν μπροστά από τις εφορίες, κατευθύνθηκαν προς αυτές. Εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας συγκεντρώθηκαν στανοσοκομεία. Συνάντηση μελών του DISK(Συνομοσπονδία Επαναστατικών Συνδικάτων Τουρκίας) πραγματοποιείται στην οδό Sakarya.Τα μέλη του σωματείου BES συγκεντρώθηκαν νωρίς το πρωί για να αποφασίσουν σχετικά με την πορεία των κινητοποιήσεών τους. Δημόσιοι υπάλληλοι κατευθύνονται προς την πλατεία Κιζιλάι όπου και θα διαδηλώσουν.

 

Μετά το κάλεσμα από τα κοινωνικά δίκτυα, εκατοντάδες μαθητές λυκείου και φοιτητέςπερπατούν στους δρόμους πίσω από την πλατεία Κιζιλάι και φωνάζουν συνθήματα. Οι φοιτητές και οι μαθητές θα ενωθούν με την ομάδα των εργατών.

 

Ακαδημαικοί που ερχόντουσαν από το πανεπιστήμιο AU Dikimevi συναντήθηκαν μαζί με αυτούς από το πανεπιστήμιο Cebeci. Χιλιάδες ακαδημαϊκοί πορεύονται προς την Κιζιλάι.

 

Εργαζόμενοι γιορτάζουν την συνέχεια του αγώνα τους με πυροτεχνήματα στην Κιζιλάι. Χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι βρίσκονται στο Kizilay. Κόσμος συνεχίζει να κατευθύνεται προς τα ’κει. Όλοι μαζί στέλνουν χαιρετισμούς αλληλεγγύης στην Πλατεία Ταξίμ!

 

Ευρηματικοί οι διαδηλωτές στην Άγκυρα καθώς αντιμετώπισαν τα δακρυγόνα με… μπιτόνια νερού. Μόλις η αστυνομία εκτόξευε δακρυγόνο οι διαδηλωτές το αρπάζανε αμέσως και το τοποθετούσαν μέσα σε μπιτόνι. Μετά έκλειναν ερμητικά το καπάκι.                                                                           

 

ΚΥΜΑ ΠΑΛΛΑΪΚΗΣ-ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΠΑΛΗΣ ΑΠ’AKΡΟΥ ΕΙΣ ΑΚΡΟΝ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

 

Οι συγκρούσεις συνεχιζονται και στην Αντιόχεια  με μεγάλη σφοδρότητα , τα ξημερώματα της Τετάρτης (5/6). Δυνάμεις καταστολής επιτίθενται διαρκως, δεν μπορουν να διεισδύσουν, όμως, στις γειτονιές.

 

Διαδηλωτής τραυματίστηκε στο αριστερό μάτι, από δακρυγόνο που πέταξαν οι αστυνομικές δυναμεις στο συγκεντρωμένο πλήθος από μικρη απόσταση. Ο τραυματίας διακομίστηκε στο νοσοκομείο. Τα θωρακισμένα οχήματα ξαναβγήκαν στους δρόμους της Αντιόχειας.

 

Η αστυνομία αναπτύσσει δυνάμεις σε στενά, κατόπιν των τελευταίων επιθέσεων με τεθωρακισμένα.  Διαδηλωτές που προσπάθησαν να καταλάβουν διπλανούς δρόμουςαπωθήθηκαν βίαια.

 

Στην  Ατάλεια, οι υπάλληλοι του δημόσιου τομέα διαδηλώνουν από το πάρκο Aydın Kanza προς την πλατεία Cumhuriyet,ενώ οι εργάτες σχεδιάζουν να φτιάξουν μια μεγάλη σκηνή στην πλατεία Cumhuriyet.

 Στο Ντιγιάρμπακιρ, μεγάλη συγκεντρωση εκπαιδευτικών στο πάρκο Αχμέτ Αρίφ. Εργαζόμενοι στο δημοσίου ετοιμάζονται να κατευθυνθούν προς την πλατεία Νταγκαπι από τους χώρους εργασίας τους όπου συγκεντρώθηκαν νωρίτερα. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις συνεχίζονται μεπαραδοσιακόούς χορούς. Η πλειοψηφία των νέων της πόλης συμμετέχει δυναμικά και μαζικά στις διαδηλώσεις.
 

Στη Σαμσούντα χιλιάδες εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα που συγκεντρώθηκαν και πραγματοποιούν διαδήλωση σε κεντρικά σημεία της πόλης.

 

Στην πόλη Dersim χιλιάδες εργάτες συγκετρώθηκαν στην κεντρική πλατεία της πόλης.

 

Νωρίς το πρωί της Τετάρτης(5/6), 25 άνθρωποι συνελήφθησαν στη Σμύρνη με την κατηγορία της διάδοσης «ψεύτικων και δυσφημιστικών πληροφοριών» μέσω του Twitter, επειδήκάλεσαν σε συγκεντρώσεις.

 

Στην πόλη Χόπα οι συγκεντρωμένοι διαδηλωτές εργάτες και προλετάριοι στο Κοινωνικό Κέντρο της Χόπα θα πραγματοποιήσουν νέα συγκέντρωση στην Πλατεία της Χόπα στις 20.00.

 

Στην Κερασσούντα, το απόγευμα της Τετάρτης (5/6),πολλές εκατοντάδες δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι βρίσκονται μπροστά απο το μπλόκ του KESK (Ομοσπονδία Σωματείων και Ενώσεων Υπαλλήλων Δημοσίου Τομέα) έφτασαν στην Πλατεία Ατατούρκ της Κερασούνταςφωνάζοντας το σύνθημα «Ταξίμ παντού, Αντίσταση παντού» και » Δίπλα, δίπλα ενάντια στο φασισμό». Το πλήθος τους υποδέχονται με ζητωκραυγές, και χειροκροτήματα ακόμα και απο τα μπαλκόνια!

 

Στην πόλη Χαταϋ, συνδικάτα και οργανώσεις της αριστεράς καλούν τον λαό σε διαδήλωση τιμής και μνήμης του θανάτου του 22χρονου διαδηλωτή Αμπντουλάχ Κομέρτ ο οποίος έπεσε νεκρός απο δολοφονικό χτύπημα των δυνάμεων καταστολής.

 Στο Κοτσαέλι χιλιάδες εργάτες συγκεντρώθηκαν μπροστά στην Κεντρική Τράπεζα, ύστερα πορεύτηκαν στο Μνημείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η απεργία των εργαζομένων στο Μνημείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων συνεχίζεται.
 Στην Μπάφρα η πορεία που ξεκίνησε από τα τοπικά γραφεία του σωματείου εκπαιδευτικώνολοκληρώθηκε στην πλατεία Cumhuriyet με συνέντευξη τύπου.
 
 

ΣΤΑΣΗ ΑΝΑΜΟΝΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΝΤΣ

 

Εν τω μεταξύ, στάση αναμονής τηρούν οι διαδηλωτές μετά τη συνάντησή τους με τον αντιπρόεδρο της τουρκικής κυβέρνησης, Μπουλέντ Αρίντς, από τον οποίο ζήτησαν την καθαίρεση κυβερνητών και ηγετικών στελεχών της αστυνομίας για την καταστολή των διαδηλώσεων.

 

Τα μέλη της ομάδας Αλληλεγγύης στο Ταξίμ απαίτησαν από την κυβέρνηση να εγκαταλείψει τασχέδια για χτίσιμο ενός ακόμη εμπορικού κέντρου στο μητροπολιτικό πάρκο της Κωνσταντινούπολης.

 

Παράλληλα, ζητούν την «καρατόμηση» των κυβερνητών και των αρχηγών της αστυνομίας, τους οποίους η οργάνωση θεωρεί υπεύθυνους για τις βιαιότητες των τελευταίων ημερών.

 

Οι διαδηλωτές παρέδωσαν τα αιτήματά τους στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, Μπουλέτ Αρίντς, στη διάρκεια συνάντησής τους στην Άγκυρα.

 

Μεταξύ άλλων οι ακτιβιστές ζητούν να αφεθούν ελεύθεροι όλοι οι διαδηλωτές που έχουν συλληφθεί από την αστυνομία.

 

Επίσης, ζητούν να σταματήσει η χρήση δακρυγόνων από την αστυνομία και να γίνεται σεβαστή η ελευθερία της έκφρασης στην Τουρκία.

 

Ο Μουμτζού υπογράμμισε ότι από την ανταπόκριση της κυβέρνησης στα θέματα αυτά θα καθοριστεί το μέλλον των κινητοποιήσεων.

 

 

 

ΤΡΙΤΟΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΗΣ ΝΕΚΡΟΣ

 

Τρίτος νεκρός στις διαδηλώσεις στην Τουρκία. Ένας νεαρός ακτιβιστής που είχε τραυματιστεί σε διαδηλώσεις στην Άγκυρα υπέκυψε στα τραύματά του, μεταδίδει η εφημερίδα Hurriyet, επικαλούμενη την Τουρκική Ιατρική Ένωση.

 

Πρόκειται για τον Ετέμ Σαρισουλούκ, ο οποίος ήταν ήδη εγκεφαλικά νεκρός, καθώς είχε δεχθείχτύπημα στο κεφάλι στη διάρκεια των διαδηλώσεων. Ο Σαρισουλούκ είναι ο τρίτος νεκρός των διαδηλώσεων.

 

Άλλα δύο άτομα έχουν χάσει τη ζωή τους. Πρόκειται για τον Αμπντουλάχ Κομέρτ, έναν22χρονο, μέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος του Λαού, ο οποίος σκοτώθηκε στηνΑντιόχεια στις 3 Ιουνίου στη διάρκεια των συγκρούσεων και τον 20χρονο Μεχμέτ Αβαλίτας ο οποίος χτυπήθηκε από αυτοκίνητο που έπεσε πάνω σε πορεία στην Άγκυρα.

 

 

 

ΜΗΝΥΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΤΩΝ ΚΟΥΡΔΩΝ ΑΝΤΑΡΤΩΝ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ

 

Ανακοίνωση υπέρ των διαδηλωτών εξέδωσε την Τετάρτη η πολιτική πτέρυγα του PKK(KCK) εγκαταλείποντας την στάση αναμονής που τηρούσε ώς σήμερα εξαιτίας της διαδικασίας ειρήνευσης που βρίσκεται σε εξέλιξη έπειτα από την συμφωνία του Ταγίπ Ερντογάν με τον κούρδο ηγέτη Αμπντουλάχ Οτζαλάν.

 

Ωστόσο, η κίνηση αυτή δεν είναι σίγουρο ότι θα ωφελήσει τους διαδηλωτές, καθώς στηνσυνείδηση μεγάλης μερίδας τούρκων πολιτών οι κούρδοι αντάρτες έχουν στόχο να διαμελίσουν την χώρα τους.

 

Στην ανακοίνωσή του το KCK κάλεσε τους κούρδους «να αναλάβουν πρωτοβουλία ενωμένοι με τις δημοκρατικές δυνάμεις της Τουρκίας και να αναλάβουν τις ευθύνες τους, ώστε να προχωρήσει προς την σωστή κατεύθυνση η πρωτοβουλία, που θα μεταμορφώσει την Τουρκία σε δημοκρατική χώρα». 
Το KCK καλεί επίσης τους εργαζόμενους και τους δημοκρατικούς πολίτες να αντισταθούν σε όσους προσπαθούν να διακόψουν τη διαδικασία της δημοκρατικής λύσης και να συμβάλλουν στην κατεύθυνση της ενδυνάμωσής της.

 

Στην ανακοίνωση, που δημοσιεύεται στο πρακτορείο FIRAT, το οποίο πρόσκειται στο PKK, σημειώνεται ότι η δημοκρατική λύση «δεν έχει μόνο στόχο τη δημοκρατική επίλυση του κουρδικού, αλλά και τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας».

 

Επίσης, αναφέρεται ότι η αστυνομική βία έρχεται σε αντίθεση με τη δημοκρατική επίλυση του κουρδικού.

 

Το KCK στρέφει τα πυρά του κατά του κυβερνώντος κόμματος του Ταγίπ Ερντογάν, λέγοντας ότι ο κατ’ επίφαση περιορισμός του στρατού από το AKP δεν εξάλειψε τη βία, την οποία τώρα ασκεί η αστυνομία.

 

«Η αντίσταση του πάρκου Γκεζί στέλνει το μήνυμα της νέας Τουρκίας» αναφέρεται επίσης στην ανακοίνωση.

 

 

 

ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΒΓΑΖΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ

 

Τους τούρκους πιστούς βγάζει στο δρόμο για την βραδινή προσευχή της Τετάρτης το κυβερνών κόμμα, με την ευκαιρία της μουσουλμανικής γιορτής του Μιράτς, ενώ οι δρόμοι στις μεγάλες πόλεις της χώρας «βράζουν» κάθε νύχτα από τις διαδηλώσεις εναντίον του Ερντογάν.

 

Δημοσίευμα της Yeni Safak, επικαλούμενο πηγές των υπηρεσιών ασφαλείας, υποστηρίζει ότι «ακραίες ομάδες» σκοπεύουν να υποκινήσουν επεισόδια τα ξημερώματα της Πέμπτης, οπότε και γιορτάζεται το Μιράτς.

 

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, στόχος θα είναι και ομάδες πιστών που πηγαίνουν σε τζαμιά.

 

Την ίδια στιγμή, απόντος του Ερντογάν στην τετραήμερη περιοδεία του στις χώρες του Μάγκρεμπ, το κλίμα στην Τουρκία παραμένει τεταμένο.

 

Εν όψει της επιστροφής του, μάλιστα, την Πέμπτη ο κομματικός μηχανισμός του AKP ετοιμάζειθριαμβευτική υποδοχή του, ως απάντηση στους επικριτές του.

 

Μετά τα νέα νυχτερινά επεισόδια σε Κωνσταντινούπολη, Άγκυρα, Σμύρνη και Τουντζελί, την Τετάρτη, το πρωθυπουργικό γραφείο έπεσε θύμα χάκιγνγκ, με τους δράστες να υποστηρίζουν ότι υπέκλεψαν εμπιστευτικά στοιχεία των στελεχών του.

 

H ομάδα, που υπογράφει ως Anonymoys Turkey, ανέφερε στο Twitter πως δεν έχει δημοσιοποιήσει στοιχεία που υπέκλεψε, αλλά θα δημοσιοποιούσε μόνο κωδικούς mail που σχετίζονταν με μη διαβαθμισμένες πληροφορίες.

 

Πηγή στο τουρκικό πρωθυπουργικό γραφείο που επικαλείται το Reuters επιβεβαίωσε ότι λογαριασμοί δέχθηκαν επίθεση, λέγοντας πως οι λογαριασμοί αυτοί έχουν αποκοπεί.

 

Νωρίτερα την Τετάρτη, σάλο στο τουρκικό διαδίκτυο προκάλεσαν οι αναφορές για προσαγωγή 24 χρηστών του Twitter με την κατηγορία της «προπαγανδιστικής πληροφόρησης».

 

stopcartel Newsdesk

http://stopcartelnews.blogspot.gr/2013/06/40.html

Νέα Κυκλοφορία: «Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη», του Αλέξανδρου Μαλλιά

Αλέξανδρος Π. Μαλλιάς

Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη

 

Στον κ. Αλέξανδρο Μαλλιά, μετά από 35 χρόνια θητείας στο Ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, όπου υπηρέτησε με πίστη και αφοσίωση την Πατρίδα, απονεμήθηκε ο τίτλος «Πρέσβης επί Τιμή«!

Ο κ. Μαλλιάς, υπηρετώντας σε διάφορες θέσεις στο Υπουργείο αλλά και σε διπλωματικές Αρχές σε χώρες της Βαλκανικής, απέκτησε μεγάλες εμπειρίες για τα Βαλκανικά Θέματα, ενώ πολύτιμες είναι και οι εμπειρίες του από τη θητεία του στις ΗΠΑ, ως Πρέσβης της Ελλάδος στην Ουάσιγκτον.

Μέρος αυτών των εμπειριών κατέγραψε και συμπεριέλαβε στο βιβλίου που κυκλοφορείται από τιςΕκδόσεις Ινφογνώμων, με τίτλο: «Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη»

 

Διαβάζοντας το βιβλίο ο αναγνώστης και ο μελετητής, θα έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει πώς εκτυλίσσεται η πολιτικο-διπλωματική σκέψη ενός Έλληνα διπλωμάτη, ενώ ταυτόχρονα θα αποκτήσει τη δυνατότητα να διεισδύσει στις βαθιές πτυχές της πιο σύγχρονης μορφής του Βαλκανικού Ζητήματος, όπως το Σκοπιανό, το Κοσοβαρικό, το Αλβανικό κ.λπ.

Πέραν των ειδικών γνώσεων και εμπειριών, ο κ. Μαλλιάς καταθέτει στο βιβλίο και τις απόψεις του για το «Ευρωπαϊκό Όραμα», το οποίο υπηρέτησε από νεαρή ηλικία, κάνοντας ταυτοχρόνως και σχετικά σκληρή αυτοκριτική για τις ευθύνες του ιδίου αλλά και της γενιάς του, για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα.

 «Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη» είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από τους Έλληνες της «κρίσης»!!!

 

«Η Άλλη Κρίση: Η Μαρτυρία Ενός Πρέσβη»

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ: «ΠΕΡΙ ΕΙΡΗΝΗΣ»

«Έχοντας αυτά κατά νου, πρέπει να μην ακούτε αυτούς που προς το παρόν σας ευχαριστούν, ενώ καθόλου δε φροντίζουν για το μέλλον, ούτε αυτούς που λένε πως αγαπούν το λαό, αλλά καταστρέφουν το κράτος.

Όπως είπα παραπάνω, αφότου έγιναν κυρίαρχοι του βήματος τέτοιοι ομιλητές, σε τόση απερισκεψία οδήγησαν την πόλη που έπαθε όσα λίγο πιο πάνω σας εξέθεσα.» 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ του δημοσιογράφου Σταύρου Λυγερού

Μέρος Πρώτο: Η Ελλάδα της παρακμής στην Ευρώπη της κρίσης

 

Εισαγωγικό σημείωμα του Δρα Θάνου Ντόκου, Γενικού Διευθυντού του ΕΛΙΑΜΕΠ

 

1.1. Ενδοσκόπηση και αυτοκριτική

1.2. Εκμυστηρεύσεις προς τους νέους διπλωμάτες

1.3. Δικαιοσύνη, συμφέρον και ηγεμονισμός: Μια κριτική προσέγγιση της Ευρώπης και της σημερινής Ελλάδας μέσα από κείμενα των Αρχαίων Κλασικών

1.4. Η δική μου Ευρώπη

1.5. Για την Ευρώπη των πολιτών με Αξιοπρέπεια

1.6. Από την κλεπτοκρατία στη χρεοκοπία

 

Μέρος δεύτερο: Ελλάδα και πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας

 

Εισαγωγικό σημείωμα του Ευάγγελου Κωφού, τ. Εμπειρογνώμονα – Πρεσβευτή

2.1. Ενότητα πρώτη: Αθήνα -Σκόπια: Από τη δύσκολη συμβίωση στο αδιέξοδο;

 

2.1.1. Σκόπια – Ουάσινγκτον : Μια συνέντευξη

2.1.2. Οι εκλογές στην πΓΔΜ και εμείς

2.1.3. Η πολιτική των προθέσεων και οι προθέσεις των πολιτικών

2.1.4. Στην τελική ευθεία για το Σικάγο (20-21 Μαΐου 2012)

2.1.5. Ανοικτή επιστολή προς τους Σλαβομακεδόνες

2.1.6. Το ζήτημα του ονόματος σε νέα φάση: Υπάρχουν προϋποθέσεις επίλυσης;

2.1.7. Δυο επιστολές και ένα Μνημόνιο Κατανόησης

 

2.2. Ενότητα δεύτερη: Σλαβομακεδόνες και Αλβανοί – Από τη συνύπαρξη στη σύγκρουση

 

2.2.1. Η σύγκρουση του 2001 και εμείς

2.2.2. Το άγνωστο παρασκήνιο της Συμφωνίας της Αχρίδας

2.2.3. Η ελληνική διπλωματία κατά την κρίση του 2001

 

Μέρος τρίτο: Η πορεία και το χρονικό της διπλωματικής ήττας στη Χάγη

 

Εισαγωγικό σημείωμα της δημοσιογράφου Αγγελικής Σπανού

 

3.1. Προσοχή στη Χάγη: Μια αποκαλυπτική συνέντευξη – προειδοποίηση

3.2. Προσφυγή της Ελλάδος κατά της πΓΔΜ στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης

3.3. Λάθος χειρισμοί

3.4. Η ενοχλητική αλήθεια

3.5. Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης

3.6. Ώρα ανάληψης ευθυνών

3.7. Η επόμενη ημέρα: Να καταγγείλουμε την Ενδιάμεση Συμφωνία

 

Μέρος τέταρτο: Οι νέες ισορροπίες στα Βαλκάνια

 

Εισαγωγικό σημείωμα της ευρωβουλευτού Μαριλένας Κοππά

 

4.1. Βαλκάνια: Η Ελλάδα χωρίς κύρος και αξιοπιστία

4.2. Η Σερβία και το Κόσοβο μετά τη γνωμοδότηση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης

4.3. Η νέα σχέση Σερβίας – Τουρκίας

4.4. Ελλάδα και Κόσοβο: Ανάγκη να προσδιοριστούν τα κοινά μας συμφέροντα

4.5. Το Κόσοβο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ελλάδα

4.6. Ημερολόγιο Τιράνων: Οι 180 ημέρες που άλλαξαν την εικόνα της Αλβανίας

4.7. Η Ελλάδα και οι Αλβανοί γείτονές μας: Το πλαίσιο και οι όροι μιας συνολικής στρατηγικής συνεργασίας με τον αλβανικό παράγοντα

4.8. Ελλάδα και Αλβανία, Quo Vadis? Άρθρο – απάντηση του πρώην πρωθυπουργού της Αλβανίας Παντελή Μάικο στον πρέσβη Αλέξανδρο Μαλλιά

4.9. Επιτέλους αρχίσαμε να συζητάμε: Απάντηση στον πρώην πρωθυπουργό της Αλβανίας Παντελή Μάικο

 

Μέρος πέμπτο: Η Ελλάδα και οι ανατροπές στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο

 

Εισαγωγικό σημείωμα του δημοσιογράφου Αλέξανδρου Τάρκα

 

5.1. Ελλάδα και Ισραήλ: Σχέσεις με στρατηγικό βάθος

5.2. Οι αθέατες όψεις της κρίσης στην Αίγυπτο και η επόμενη ημέρα στη Μέση Ανατολή

5.3. «Ελ Αχ Ελ Ακίντ» – Ο Αδελφός Ηγέτης

5.4. Λιβύη: Οι προοπτικές μετά το στρατιωτικό αδιέξοδο

 

Μέρος έκτο: Ψηλαφίζοντας τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις

 

Εισαγωγικό σημείωμα του Αλέξανδρου Τάρκα

 

6.1. Εκ βαθέων: Ουάσινγκτον τέσσερα χρόνια πριν

6.2. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο κύριος Νίκολα Γκρουέβσκι κι εμείς

6.3. Wikileaks – Περί διαρροών: μια προσωπική εμπειρία

6.4. Έτσι είναι αν έτσι σας αρέσει: Οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις χωρίς διμερή προβλήματα;

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/05/blog-post_554.html#.Ua4oJNJYPyd

Οι πραγματικοί λόγοι που οδήγησαν στις «αλκυονίδες ημέρες» της Τουρκίας

 

του Σάββα Καλεντερίδη
Όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενες αναλύσεις μας, η Τουρκία εξωθείται από την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ να συμμετέχει σε έναν θρησκευτικό πόλεμο εναντίον των σιιτών της Μέσης Ανατολής, ως επικεφαλής του σουνιτικού μπλοκ, που, με βάση το σχεδιασμό, θα αποτελείται από τους Άραβες σουνίτες του Ιράκ, τους Κούρδους σουνίτες, τους Τούρκους σουνίτες, και τους σουνίτες της Συρίας και του Λιβάνου.
Ο στόχος είναι η εξουδετέρωση της επιρροής που ασκεί το Ιράν στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και στις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου!
Εξ αυτού και η εμπλοκή της Τουρκίας στην επιχείρηση ανατροπής του Άσαντ, μια επιχείρηση που, εκ των πραγμάτων, στρέφεται εναντίον των αλαουιτών της Συρίας!
Από τότε που η Τουρκία συμμετέχει στην ουσία στον πόλεμο που γίνεται εναντίον του Άσαντ, έχει αυξηθεί και ενταθεί η ρητορική εναντίον των αλαουιτών και των σιιτών (έχουμε ακόμα και εκκλήσεις σουνιτών θρησκευτικών ηγετών για Ιερό Πόλεμο εναντίον των σιιτών, με αφορμή την εμπλοκή της Χεζμπολάχ στις επιχειρήσεις στη Συρία), ενώ πλέον η κυβέρνηση Ερντογάν αυταρχικοποιείται και ριζοσπαστικοποιείται ακόμα περισσότερο, και μάλιστα με την άδεια της Ουάσιγκτον!
Το γεγονός αυτό, της στοχοποίησης δηλαδή των αλαουιτών, που θεωρούνται συγγενείς ιδεολογικά με τους αλεβίτες, σε συνδυασμό με την σουνιτική ριζοσπαστικοποίηση της κυβέρνησης Ερντογάν, έχει θορυβήσει το τελευταίο διάστημα τους αλεβίτες της Τουρκίας, οι οποίοι, μάλιστα, εξέφρασαν τις ανησυχίες τους για τους κινδύνους απόλυτης περιθωριοποίησης των αλεβιτών σε μόνιμη πλέον βάση!
Ενώ λοιπόν η κατάσταση είχε έτσι, πριν από μια εβδομάδα ο πρωθυπουργός Ερντογάν ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να δώσει στην υπό κατασκευή τρίτη γέφυρα του Βοσπόρου το όνομα «Γιαβούζ Σουλτάν Σελήμ«, που θεωρείται ο σφαγέας των αλεβιτών της Τουρκίας!
Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι οι μεγάλη μάζα των αλεβιτών εκφράζεται πολιτικά και εκλογικά κυρίως μέσα από το κεμαλικό Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, ενώ πολύ μεγάλο ποσοστό, θα λέγαμε η συντριπτική πλειοψηφία, της ηγεσίας και των μελών αριστερών και ακροαριστερών οργανώσεων, προέρχονται από τις κοινωνίες των αλεβιτών!
Ένα σημαντικό πεδίο συσσωρευμένης ανησυχίας και δυσφορίας, λοιπόν, τις παραμονές της εξέγερσης στην Κωνσταντινούπολη, ήταν οι αλεβίτες, που βλέπουν να παγιώνεται στην Τουρκία μιαδημοκρατικοφανής ισλαμική δικτατορία, που θα θέσει σε μόνιμη βάση στο περιθώριο της ιστορίας τα 15-20 εκατομμύρια αλεβίτες.
Σ’ αυτούς πρέπει να προστεθούν οι διάφορες αριστερές οργανώσεις που δρουν στην Τουρκία, που επαναλαμβάνουμε, είναι συγκοινωνούντα δοχεία με τις κοινωνίες των αλεβιτών, οι κεμαλιστές, που περιθωριοποιούνται πολιτικά από την επικράτηση του Ερντογάν και του ΑΚΡ, οι Τούρκοι δημοκράτες, που ανησυχούν από τη διολίσθηση της Τουρκίας προς τη σκότο του Ισλάμ, αλλά και διάφορες εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες, που νοιώθουν να απειλούνται από το νέο μοντέλο εξουσίας που επιχειρεί να οικοδομήσει ο Ερντογάν.
Φυσικά, ανάμεσα σε εκείνους που συμμετέχουν και ίσως πυροδοτούν τα επεισόδια, είναι σίγουρο ότι βρίσκονται και άτομα που ήταν για χρόνια τρόφιμοι του βαθέος κράτους των κεμαλιστών και τώρα έμειναν «άστεγοι».
Από την εικόνα λείπουν οι Κούρδοι και το ΡΚΚ, που καταβάλλει προσπάθειες να κρατήσει τις κουρδικές μάζες μακρυά από τα επεισόδια, τα οποία θα είχαν λάβει εφιαλτικές διαστάσεις, σε περίπτωση που συμμετείχαν τα οργανωμένα μέλη του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, που είναι πολύ πιο «εξασκημένα» στις μάχες με την αστυνομία μέσα στις πόλεις, λόγω του πολύχρονου αγώνα που δίνουν εναντίον του τουρκικού κράτους.
Αν υπάρχουν κάποιοι που αναρωτιούνται γιατί λείπουν οι Κούρδοι, να τους ενημερώσουμε ότι θέλουν να διαφυλάξουν την πορεία των συνομιλιών με την τουρκική κυβέρνηση, για μια συμφωνία πολιτικής επίλυσης του Κουρδικού.
Η δυσφορία και οργή, λοιπόν, που είναι συσσωρευμένη σε ετερόκλητα τμήματα της τουρκικής κοινωνίας είναι αυτή που εκφράστηκε στις διαδηλώσεις της Κωνσταντινούπολης, της Άγκυρας και της Σμύρνης, που ξέσπασαν με αφορμή τα σχέδια ανοικοδόμησης του «Στρατοπέδου του Πυροβολικού» ως εμπορικό κέντρο, στο «Πάρκο Περιπάτου», κοντά στην Πλατεία Ταξίμ.
Τώρα, αν αποτολμήσουμε να κάνουμε μια πρόβλεψη για την πορεία των επεισοδίων και των διαδηλώσεων, εκτιμούμε ότι αυτές θα κοπάσουν τις επόμενες ώρες ή το πολύ ημέρες, αφήνοντας όμως ορατά και βαθιά σημάδια στην συλλογική μνήμη για την ήττα που υπέστη ο Ερντογάν και η κυβέρνησή του.
Όσον αφορά τη διεθνή εικόνα της Τουρκίας, υπέστη ρήγμα, όπως ρήγμα υπέστη και η εικόνα του ίδιου του Ερντογάν, που χρεώνεται τον βλακώδη χειρισμό -η μέθη της εξουσίας γαρ- της υπόθεσης αυτής, χειρισμός που οφείλεται στον ιδιότυπο χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασία του ανδρός!
Τέλος, οι Έλληνες πολίτες θα πρέπει να είναι πολύ επιφυλακτικοί σε ειδήσεις και απόψεις που εμπλέκουν τον τουρκικό στρατό και μιλούν για σενάρια εξαγωγής κρίσης με στρατιωτικό επεισόδιο με την Ελλάδα.
Δεν θα προβούμε σε χαρακτηρισμούς των απόψεων και των σεναρίων αυτών, όμως υπογραμμίζουμε ότι αυτά τα ζητήματα είναι πολύ σοβαρά και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζονται από όλους!
Σε ό,τι μας αφορά, εμείς λέμε ότι αυτοί που αναφέραμε παραπάνω είναι οι πραγματικοί λόγοι που οδήγησαν στις «αλκυονίδες ημέρες» της Τουρκίας, που, όπως είναι γνωστόν, προηγούνται της Άνοιξης. 
Μόνο που είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς πότε θα τελειώσει ο «ισλαμικός χειμώνας» και πότε -και αν- θα έλθει ο «Τουρκική Άνοιξη»!
Εν αναμονή, λοιπόν!!!

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/06/blog-post_6176.html#.Ua3lwdJYPyc

Διαβάστε, για να κατανοήσετε γιατί ξέσπασαν οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αμφισβήτησης στην Τουρκία!

Αλεβίτες: Μια άγνωστη παράμετρος του Νέου Ανατολικού Ζητήματος

 

Αφιέρωμα στην εφημερίδα «Ποντιακή Γνώμη», φύλλο Απριλίου 2013

Η «Ποντιακή Γνώμη», όλα αυτά τα χρόνια, κάλυψε αρκετά παραστατικά τις εξελίξεις γύρω από τοΚουρδικό Ζήτημα, που είναι μια από τις δυο σημαντικές παραμέτρους του Νέου Ανατολικού Ζητήματος. Τώρα που το Κουρδικό Ζήτημα έχει πάρει το δρόμο προς την πολιτική λύση,αναδεικνύεται σταδιακά το ζήτημα των Αλεβιτών, που ξεπερνούν τα 15 εκατομμύρια στο σύνολο της τουρκικής επικράτειας.
Οι Αλεβίτες είναι λαός που έχει υιοθετήσει έναν ειρηνικό τρόπο ζωής, ο οποίος στηρίζεται σε βασικές αρχές όπως ο σεβασμός της ζωής, ο διάλογος, η ανεκτικότητα προς τους άλλους, ο σεβασμός της γυναίκας, αρχές που πρεσβεύει η πίστη τους, την οποία οι ίδιοι δεν θεωρούν καν θρησκεία, αλλά φιλοσοφία και τρόπο ζωής.

 

Παραθέτουμε παρακάτω μια συνέντευξη του Γενικού Προέδρου της Ομοσπονδίας Συλλόγων Αλεβί – Μπεκτασί Σελαχατίν Οζέλ, που έδωσε στη δημοσιογράφο Εζκγί Μπασαράν, της εφημερίδαςΡαντικάλ, στην οποία περιγράφεται και ορίζεται με αδρές γραμμές το πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται το ζήτημα των Αλεβιτών της Τουρκίας.

Oι Αλεβίτες πιστεύουν στον Ιμάμη Αλί, ο οποίος εικονίζεται εδώ με τους λοιπούς ένδεκα ιμάμηδες. Δώδεκα ιμάμηδες, κατ’ αντιδιαστολή των δώδεκα μαθητών του Ιησού.

Οι Αλεβίτες και το Κουρδικό Κίνημα

Οι Αλεβίτες, που μέχρι τώρα είχαν μεταξύ τους διαφορές για τις προτεραιότητες του αγώνα τους, ανέλαβαν μια σημαντική πρωτοβουλία το περασμένο Σάββατο στην Καισάρεια. Συγκεντρώθηκαν κάτω από μια στέγη όλες οι οργανώσεις των Αλεβιτών και συζήτησαν για τη διαδικασία επίλυσης του Κουρδικού, για τις εξελίξεις στη Συρία και για άλλα θέματα που επηρεάζουν την πορεία του Αλεβιτικού Ζητήματος. Στη συγκέντρωση αυτή συναντηθήκαμε με τον κ. Οζέλ και συζητήσαμε αυτά τα θέματα.

 

Ερώτηση: Το Σάββατο συγκεντρώθηκαν όλοι οι σύλλογοι των Αλεβιτών στην Καισάρεια, για να συζητήσουν τη στάση τους στη διαδικασία επίλυσης του Κουρδικού. Το επέβαλαν κάποιοι ειδικοί λόγοι;

Απάντηση: Όχι. Εμείς είναι αρκετός καιρός που συγκεντρωνόμαστε όλοι μαζί. Άλλωστε, έχουν ειπωθεί τόσα πολλά ρατσιστικά εναντίον μας, που μας έκαναν να ξεχάσουμε τις όποιες μεταξύ μας διαφορές. Άλλωστε, το ποιοι είναι οι σύλλογοι Αλεβιτών που είτε τους ίδρυσε το κράτος για τους δικούς του λόγους είτε ιδρύθηκαν για ιδιοτελείς και προσωπικούς σκοπούς, άρχισε σιγά-σιγά να βγαίνει στην επιφάνεια. Εμείς είμαστε μια κοινότητα που στηρίζεται στο διαρκή διάλογο. Και μέσα από αυτόν συμφωνήσαμε σε μερικά ζητήματα, όπως να γίνει μουσείο το ξενοδοχείο Μαντιμάκ¹, να αναγνωριστούν οι ιεροί μας χώροι, να επανακαθοριστούν οι αρμοδιότητες και οι δράσεις της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Υποθέσεων. Φυσικά, να πούμε πως το γεγονός ότι συγκεντρωθήκαμε όλοι μαζί, παραμερίζοντας τις όποιες διαφορές, το χρωστάμε στη διαλεκτική του Πρωθυπουργού μας!

 

Ερώτηση: Πώς δηλαδή;

Απάντηση: Οι δηλώσεις αλλά και η πολιτική πρακτική που ακολουθεί ο κ. Ταγίπ για μας τους Αλεβίτες, μας κρατά σε εγρήγορση και ενωμένους όλους τους Αλεβίτες. Να είναι καλά, όταν αναφέρεται στους Αλεβίτες, ο λόγος του είναι διασπαστικός, ρατσιστικός. Με αφορμή αυτή τη συμπεριφορά, μας δόθηκε η ευκαιρία να κατανοήσουμε όλοι μας, πόσο άνευ σημασίας και πόσο άκαιρες είναι οι όποιες διαφορές και διαφωνίες που έχουμε μεταξύ μας. Μας δόθηκε η ευκαιρία να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε στη μέση ενός αγώνα επιβίωσης. Στη διάρκεια του δημοψηφίσματος ο Πρωθυπουργός στο πρόσωπο του Κιλιτσντάρογλου έκανε τα πλήθη να γιουχάρουν όλους τους Αλεβίτες. Αν δεν είχαμε συσπειρωθεί σε μια τέτοια κατάσταση, πότε θα συσπειρωνόμασταν;

 

Ερώτηση: Φυσικά, δεν ήταν η πρώτη φορά που ακούσατε ρατσιστικά σχόλια για τους Αλεβίτες στη διάρκεια της Δημοκρατίας (από το 1923);

Απάντηση: Έχετε δίκιο. Πόσα και πόσα δεν υποστήκαμε. Και από τους δεξιούς και από τους αριστερούς. Τι Τανσού Τσιλέρ και τι Μετούτ Γιλμάζ είδαμε. Όμως ποτέ ως τώρα δεν αντιμετωπίσαμε μια τόσο συστηματική στοχοποίηση. Και είναι συστηματική γιατί πρόκειται για μια στρατηγική. Γι’ αυτό θεωρούμε ότι δεν ήταν κάποια γκάφα κάθε φράση που εκτοξεύθηκε εναντίον των Αλεβιτών. Όλα εντάσσονται στα πλαίσια ενός σχεδίου, μιας στρατηγικής! Αυτό το έχουμε αντιληφθεί πλέον!

 

Ερώτηση: Ποιος είναι ο στόχος τους;

Απάντηση: Θέλουν να δημιουργήσουν ένα σουνιτικό μέτωπο-μπλοκ στη Μέση Ανατολή. Σχεδιάζεται δε η Τουρκία να έχει ηγετικό ρόλο σ’ αυτό το μπλοκ. Για μας τους Αλεβίτες υπάρχει χώρος σ’ αυτήν την εικόνα; Αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να υπάρχει. Γι’ αυτό ο αγώνας μας έχει μετατραπεί σε έναν αγώνα επιβίωσης, κάτι που επιβάλλει την ενότητά μας σ’ αυτόν τον αγώνα. Κοιτάξτε, σε σφαγές που γίνονται στο Ιράν και το Ιράκ, η Τουρκία δεν βγάζει άχνα. Αν παρατηρήσετε, οι άνθρωποι που σφάζονται είναι Σιίτες ή Αλεβίτες. Δυστυχώς, αν δεν είσαι Σουνίτης, δεν έχεις τύχη σ’ αυτά τα χώματα.

 

Ερώτηση: Στο ζήτημα της Συρίας ποια είναι η στάση των Αλεβιτών της Τουρκίας;

Απάντηση: Ακόμα και να κάνετε αυτήν την ερώτηση σ’ εμάς, είναι άτοπο και αδιανόητο. Εμείς είμαστε Αλεβίτες. Το όνομά μας είναι ειρήνη, το επώνυμό μας ειρήνη, η θρησκεία μας ειρήνη. Όταν πεθαίνουν σε κάποιο σημείο της γης άνθρωποι, εμείς δεν περιμένουμε να μάθουμε την ταυτότητά τους για να επαναστατήσουμε. Εμείς δεν υποστηρίζουμε ούτε τον Άσαντ ούτε τον λεγόμενο Ελεύθερο Συριακό Στρατό (ΕΣΣ). Πρέπει να σημειώσουμε όμως ότι οι Νουσαϊρίτες της Αντιόχειας επηρεάζονται άμεσα από την υπόθεση αυτή. Όχι μόνο επειδή έχουν συγγενείς στη Συρία. Άρχισαν να τους συμπεριφέρονται άσχημα μέσα στην ίδια τους την πατρίδα, μόνο και μόνο επειδή είναι Νουσαϊρίτες. Φοβούνται πολύ από τον ΕΣΣ. Τα δε ΜΜΕ, όταν αναφέρονται στις εξελίξεις και τα προβλήματα που προέρχονται από τα γεγονότα στη Συρία, πάντα ξεχνούν να αναφερθούν στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι συμπατριώτες μας οι Νουσαϊρίτες. Πρέπει να σημειώσουμε το εξής: Πριν αρχίσει αυτός ο πόλεμος, το 90% των Αλεβιτών της Τουρκίας δεν γνώριζε ότι ο Άσαντ είναι Αλεβίτης. Το μάθαμε μετά, αφ’ ότου άρχισε ο πόλεμος. Τότε τα ΜΜΕ «ανακάλυψαν» ότι είναι Αλεβίτης, όταν άρχισαν να αναφέρονται στα εγκλήματά του! Όμως ο Άσαντ δεν έγινε Αλεβίτης όταν άρχισε ο πόλεμος. Ήταν και πιο πριν, όταν έκαναν στενές σχέσεις μαζί του, όταν τον παρουσίαζαν ως φίλαθλο και τον φιλοξενούσαν στους αγώνες της Φενερμπαχτσέ. Όμως εμείς τότε δεν το γνωρίζαμε. Όταν ένοιωσαν την ανάγκη να τον παρουσιάσουν ως δικτάτορα, τότε θυμήθηκαν ότι είναι και Αλεβίτης. Αυτό γινόταν πάντα σε ζητήματα που αφορούσαν εμάς τους Αλεβίτες.

 

Ερώτηση: Τι σημαίνει αυτό;

Απάντηση: Αυτό σημαίνει ότι δεν χάνουν την ευκαιρία να διασυνδέουν πάντα οτιδήποτε κακό με τον Αλεβιτισμό. Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο Σουσουρλούκ, είπε κανείς ότι ο Αμπντουλλάχ Τσατλί ήταν Χανεφί Σουνίτης; Όχι. Όταν όμως αναφέρονταν στον Χουσεΐν Κοτζαντάγ, που βρισκόταν μαζί με τον Τσατλί στο ίδιο αυτοκίνητο, μίλησαν για Αλεβίτη Αστυνομικό Διευθυντή. Στις αναφορές που γίνονται εσχάτως για το ΡΚΚ, παρατηρούμε την ίδια πρακτική.

 

Ερώτηση: Τι εννοείτε;

Απάντηση: Βλέπουμε άρθρα που μιλούν για μια πτέρυγα που υπάρχει μέσα στο ΡΚΚ η οποία δεν θέλει τη λύση και πως η πτέρυγα αυτή είναι γεράκια του πολέμου. Αυτή η πτέρυγα, λοιπόν, αποτελείται από Αλεβίτες, σύμφωνα με τους διακινητές αυτής της άποψης. Με άλλα λόγια, αυτοί που θέλουν τη συνέχιση του πολέμου, είναι Αλεβίτες. Άρα, αν εκκαθαριστούν όλοι αυτοί από τις τάξεις του ΡΚΚ, όλα θα κυλίσουν πιο εύκολα και πιο ομαλά! Και θα πρέπει να καταβάλει κανείς πολλές προσπάθειες για να παρουσιάσει μια θρησκεία που είναι ταυτισμένη με την ειρήνη και την αδελφότητα, ως πολεμοκάπηλη και ως πολεμοχαρή. Το κράτος μας πάντα κατέβαλε τεράστιες προσπάθειες γι’ αυτό κι εμείς του επιστρέφουμε τους χαρακτηρισμούς! Κοιτάξτε, εγώ συνδέω όλα όσα λένε για τους Αλεβίτες του ΡΚΚ με το έγκλημα που έγινε στο Παρίσι. Εγώ δεν είμαι κράτος και δεν διαθέτω πηγές πληροφοριών, όμως σε κάθε περίπτωση δεν απαγορεύεται να ενώνω τα κομμάτια του παζλ και να βγάζω συμπεράσματα. Αμέσως μετά την εμφάνιση αυτών των δημοσιευμάτων, που παρουσίαζαν τους Αλεβίτες του ΡΚΚ ως γεράκια που ήθελαν τη συνέχιση του πολέμου, έγινε το έγκλημα στο Παρίσι. Και τα τρία κορίτσια που σκοτώθηκαν στο Παρίσι, ήταν Αλεβίτισες. Δεν είναι δυνατόν αυτό να μην προκαλεί τις υποψίες μας.

 

Ερώτηση: Δεν έχουμε καταλάβει τη στάση που τηρούν οι σύλλογοι των Αλεβιτών στη διαδικασία πολιτικής λύσης του Κουρδικού.

Απάντηση: Η θέση μας είναι ξεκάθαρη, όμως μάλλον δεν την εξηγήσαμε σωστά. Πάντως μένω έκπληκτος, γιατί όταν δεν είχε κανείς το θάρρος να πει μια λέξη εναντίον του πολέμου και των εγκλημάτων που γίνονταν, προτού ξεκινήσει η διαδικασία της εκεχειρίας και της κατάπαυσης του πυρός, εμείς ήμασταν στο Ντιγιάρμπακιρ, το Ρομπόσκι… Μήνες πριν συγκροτήσαμε επιτροπές και είπαμε να μεσολαβήσουμε για να απελευθερωθούν οι αιχμάλωτοι που κρατούσε το ΡΚΚ. Δεν πήραμε απάντηση. Μετά, όταν άλλαξε η κατεύθυνση του ανέμου, το ΡΚΚ αποφάσισε να τους απελευθερώσει. Στην αντιπροσωπεία που πήγε να τους παραλάβει, δεν υπήρχε ούτε ένας εκπρόσωπος των Αλεβιτών. Το BDP θα μπορούσε να πει τότε ότι «οι οργανώσεις των Αλεβιτών κατέβαλαν προσπάθειες επί μήνες για την απελευθέρωση αυτών των ανθρώπων, ας συμπεριλάβουμε στην αντιπροσωπεία έναν εκπρόσωπό τους». Δεν το έπραξε. Αυτό δεν έπρεπε να γίνει.

 

Ερώτηση: Είναι αλήθεια ότι οι Αλεβίτες είναι θυμωμένοι το τελευταίο διάστημα με το κουρδικό πολιτικό κίνημα;

Απάντηση: Θυμωμένοι όχι, πιο σωστά δυσαρεστημένοι. Εμείς δεν είναι δυνατόν να αποδεχτούμε την αναφορά που έκανε ο Οτζαλάν σε «ισλαμική ένωση», στο μήνυμα που έδωσε στο Νεβρόζ. Εμείς έχουμε υποφέρει χρόνια τώρα από αυτό που λέγεται τουρκοϊσλαμική σύνθεση. Τώρα ακούμε για Κουρδο-Τουρκο-Ισλαμική σύνθεση, και αυτό που έχουμε να περιμένουμε απ’ αυτό, είναι πάλι καταπίεση και προβλήματα. Ως ένας λαός που υποφέραμε πολλά από πολιτικές που μας διαφοροποιούσαν και μας περιθωριοποιούσαν επί δεκαετίες, θα θέλαμε κάτι πιο περιεκτικό και κάτι πιο δημοκρατικό, κάτι που δυστυχώς δεν έγινε!

 

Ερώτηση: Όμως πιο μετά και ο Οτζαλάν, αλλά και άλλα ηγετικά στελέχη του Κουρδικού Κινήματος, όπως ο Καραγιλάν, ο Ζουμπεΐρ Αϋντάρ και ο Ρεμζί Καρτάλ, προσπάθησαν να διορθώσουν τα πράγματα, λέγοντας ότι δεν κατανοήσατε σωστά το μήνυμα…

Απάντηση: Μάλιστα, ακούσαμε και διαβάσαμε αυτές τις εξηγήσεις, όμως αυτό δεν αρκεί. Θα δούμε με τον καιρό πόσο περιεκτικοί και πόσο ανεκτικοί είναι. Μην ξεχνάτε ότι εμείς ζήσαμε περιπτώσεις όπως ο Ιδρίσι Μπιτλίσι²… Αυτά που λένε τώρα, όταν τα συνδυάσει κανείς με εκείνες τις μνήμες… Πώς να μην ανησυχούμε λοιπόν;

 

Ερώτηση: Το κουρδικό πολιτικό κίνημα από την πλευρά του λέει ότι «εμείς τόσα χρόνια πολεμήσαμε και υπερασπιστήκαμε τα δικαιώματα των Αλεβιτών. Τώρα αυτοί κόλλησαν σε μια λέξη και μας υποψιάζονται»…

Απάντηση: Μα εμείς αυτό δεν το αποδεχόμαστε. Όχι. Το Κουρδικό Κίνημα υπερασπίστηκε τα δικαιώματα των Κούρδων, έδωσε αγώνες γι’ αυτά. Όμως δεν έχω καταλάβει τι έκανε επί χρόνια για τη θέση και τα δικαιώματα των Αλεβιτών. Δεν γνωρίζω. Μετά την πυρπόληση των Αλεβιτών στη Σεβάστεια, έγινε η σφαγή στο χωριό Μάσμπαγλαρ³. Το έκανε το ΡΚΚ. Αν το Κουρδικό Κίνημα υπερασπίστηκε μ’ αυτόν τον τρόπο τα δικαιώματα των Αλεβιτών, εμείς δεν το ζητήσαμε, δεν το θέλουμε. Εκεί που είναι το αίμα και ο πόλεμος, δεν είμαστε εμείς. Δεν επιλέγουμε αυτόν το δρόμο για να υπερασπιστούμε και να εξασφαλίσουμε τα δικαιώματά μας, κανείς να μην επιλέξει αυτόν το δρόμο, χρησιμοποιώντας το όνομά μας. Εγώ εδώ μιλώ για τις βασικές μας αρχές, να μη θεωρήσει κανείς ότι είμαστε εναντίον της ειρήνης.

 

Ερώτηση: Δηλαδή, οι οργανώσεις των Αλεβιτών θα συμβάλλουν στη διαδικασία ειρηνικής επίλυσης του Κουρδικού;

Απάντηση: Εμείς πάντα αυτό προσπαθούσαμε, όμως δεν μας άκουγε κανείς. Αν ο πρωθυπουργός μάς ζητούσε να επιλέξουμε εμείς μια προσωπικότητα ανάμεσά μας, για να εκπροσωπήσει τους Αλεβίτες στην Επιτροπή Σοφών που συγκροτήθηκε για το Κουρδικό, θα ήταν πιο σωστό. Όμως αυτός επέλεξε μόνος του τον κατά τη δική του άποψη κατάλληλο, τον Ιζεττίν Ντογάν. Καλώς. Εμείς παρακολουθούμε αυτήν τη διαδικασία με καλές προθέσεις. Και θέλουμε να μοιραστούμε τους προβληματισμούς μας. Ολόκληρη η Τουρκία θέλει να σταματήσει η αιματοχυσία. Όμως υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για το αν μετατραπεί ή όχι αυτή η κατάπαυση του πυρός σε δημοκρατία. Εμείς θέλουμε να μοιραστούμε τις απόψεις μας γι’ αυτό το θέμα. Χθες η Σεμπαχάτ Τουντζέλ, από το BDP, μας κάλεσε σε ένα συνέδριο (εννοεί ένα από τα τέσσερα συνέδρια που πρότεινε να γίνουν ο Οτζαλάν). Θα αξιολογήσουμε την πρόσκληση αυτή και θα αποφασίσουμε σχετικά.

 

1. Το έγκλημα του Μαντιμάκ: Στις 2 Ιουλίου 1993, Αλεβίτες διανοούμενοι απ’ όλη την Τουρκία συγκεντρώθηκαν στο ξενοδοχείο Μαντιμάκ της Σεβάστειας, στα πλαίσια των εκδηλώσεων του πολιτιστικού συλλόγου Πιρ Σουλτάν Αμπντάλ. Ισλαμιστές, υποκινούμενοι από τις μυστικές υπηρεσίες του τουρκικού κράτους, πυρπόλησαν το ξενοδοχείο, με αποτέλεσμα να καούν 33 συγγραφείς, ποιητές, καλλιτέχνες και διανοούμενοι Αλεβίτες. Φυσικά, κανένας δεν τιμωρήθηκε για το έγκλημα αυτό.

2. Ιδρίσι Μπιτλίσι: Κούρδος πολιτικοθρησκευτικός ηγέτης, που βοήθησε τον Σουλτάνο Γιαβούζ Σελίμ στον πόλεμο εναντίον του αλεβιτικού βασιλείου των Σαφαβιδών (1514). Κατηγορείται ότι μαζί με τον σουλτάνο διέπραξε απίστευτες σφαγές εις βάρος των Αλεβιτών – Μπεκτασίδων της Ανατολίας.

3. Μάσμπαγλαρ: Μόλις τρεις ημέρες μετά το έγκλημα στο ξενοδοχείο Μαντιμάκ, στις 5 Ιουλίου 1993, αντάρτες του ΡΚΚ επιτέθηκαν στο σουνιτικό χωριό Μπάσμπαγλαρ, του νομού Ερζιγκιάν, και σκότωσαν 33 χωρικούς. Μιλώντας για την επίθεση στο χωριό, ο Οτζαλάν παραδέχτηκε ότι το έκαναν αντάρτες του ΡΚΚ, χωρίς την έγκρισή του και κατόπιν πρωτοβουλίας του τοπικού διοικητή δόκτορα Μπαράν, ο οποίος ήταν Αλεβίτης.

Aλεβίτης γέροντας-σοφός, που απολαμβάνει του σεβασμού της κοινωνίας των Αλεβιτών. Στο πρόσωπό του μπορεί να διακρίνει κανείς την ηρεμία και την πραότητα, χαρακτηριστικά των Αλεβιτών, σε αντιπαραβολή με το σκληρό βλέμμα των ιερωμένων Σουνιτών, στο οποίο επίσης αντικατοπτρίζεται η θρησκευτική οργή που υπάρχει στην σουνιτική κοινωνία, που εκφράζεται πολλές φορές με πράξεις ανείπωτης βίας.

 

Μήνυμα του Οτζαλάν στο Συνέδριο των Αλεβιτών

Ο ηγέτης των Κούρδων, Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, έστειλε μήνυμα στο 5ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Συλλόγων Αλεβιτών (FEDA), που έγινε στην πόλη Gelsenkirchen, με τη συμμετοχή 200 συνέδρων, στις 11-12 Μαΐου 2013.

Οι σύνεδροι εκπροσώπησαν συλλόγους από τη Γερμανία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ελβετία, την Ολλανδία, την Αυστρία, την Αγγλία, τη Σουηδία και τη Δανία.

Στο συνέδριο παρέστησαν επίσης Κούρδοι επίσημοι απ’ όλες τις κουρδικές οργανώσεις και κόμματα της Τουρκίας, καθώς και εκπρόσωποι των Κούρδων Αλεβιτών του Δυτικού Κουρδιστάν (ΒΑ Συρία) και των Τουρκομάνων Αλεβιτών!

Στο συνέδριο διαβάστηκε και το μήνυμα που έστειλε ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, το οποίο έχει ως εξής:

«Ο Αλεβιτισμός είναι μεγάλη ανάγκη να ανανεωθεί και να ενσωματώσει ξανά τη νοοτροπία της αντίστασης. Υπό την έννοια αυτή, πρέπει να υπερασπιστεί τις ιστορικές του αρχές και την παράδοση του Τζεμ*. Η παράδοση του Τζεμ και του Ζικίρ** είναι μια μεγάλη ιστορία αντίστασης. Το Ζικίρ είναι επαναστατική προπαγάνδα. Όσο για το Σεμάχ***, αυτό θεωρώ ότι είναι κάτι σαν την πορεία των ανταρτών.

Εμείς συμμετείχαμε σε Σεμάχ αλλά και σε Ζικίρ, και μάλιστα με το παραπάνω. Όποιος προσεγγίζει το κίνημα και τον αγώνα μας επιφανειακά και υπεραπλουστευμένα, κάνει μεγάλο λάθος.

Μάλιστα, εμείς είμαστε ένα κίνημα σαν την Κερμπέλα και έχουμε ευθύνη να μην επιτρέψουμε να επαναληφθούν αντίστοιχα γεγονότα. Η πορεία τους στην Ιστορία ήταν άγρια και οι Αλεβίτες υπέστησαν σφαγές. Επί αιώνες οι Αλεβίτες καταπιέστηκαν από τους Γεζίτες, οι Ζωροάστρες εσφάγησαν ανελέητα από τις ισλαμικές ηγεσίες, οι Κούρδοι και οι Κομουνιστές συνεθλίβησαν από τους Κεμαλιστές. Οι Αλεβίτες να εξετάσουν με υψηλό αίσθημα ευθύνης, με επιστημονικότητα και σε βάθος αυτά τα γεγονότα, θα αποτρέψουν νέες Κερμπέλα και θα καταφέρουν, τελικά, να βγουν αλώβητοι από όλους αυτούς τους κινδύνους.

Στην Ιστορία υπάρχουν πολλές παραδόσεις των Αλεβιτών, των Ζωροαστρών, των Δερβίσηδων. Θα πρέπει κάποια στιγμή όλα αυτά να βγουν στο φως, να μας προβληματίσουν και να μας διαφωτίσουν. Αν δεν γίνει αυτό, θα ζήσουμε χειρότερα από αυτά που υποστήκαμε στην ιστορία. Σήμερα, το Τζεμ, το Ζικίρ και το Σεμάχ συνεχίζονται ως παραδόσεις και βοηθούν στην επιτυχία του αγώνα.

Όταν συγκρίνουμε την αλεβιτική πραγματικότητα στα πλαίσια της κουρδικής πραγματικότητας, διαπιστώνουμε ότι οι Αλεβίτες Κούρδοι έχουν διατηρήσει την κουρδική τους ταυτότητα, πλην όμως έχουν μείνει αρκετά πίσω από τους υπόλοιπους Κούρδους. Οι Αλεβίτες είναι ένα τμήμα του λαού μας, που ξέρει να παραμένει πιστό στις εθνικές και πολιτιστικές μας παραδόσεις, που ξέρει να αντιστέκεται στους ξένους κατακτητές, στη βία και την εκμετάλλευση, που εμφορείται από τις αξίες της δικαιοσύνης και του δικαίου. Όμως όλα αυτά δεν έχουν οργανωθεί και δεν έχουν θεσμοθετηθεί σε σωστή βάση. Και αυτό το εκμεταλλεύεται με το χειρότερο τρόπο το κράτος και το σύστημα, το οποίο βρίσκει εύκολα συνεργάτες για να ελέγχει εκ των έσω τους Αλεβίτες. Ο Κεμαλισμός, όπως έκανε εναντίον του Κομουνισμού και του Σοσιαλισμού, επιτέθηκε εναντίον των Κούρδων, ενώ με ακόμα μεγαλύτερη μανία επιτέθηκε εναντίον των Αλεβιτών. Οι εκάστοτε εξουσίες διήρεσαν τους λαούς και έστρεψαν τους Σαφί Σουνίτες εναντίον των Αλεβιτών, των Ασσυρίων και των Γεζιντήδων. Εκμεταλλεύτηκαν εθνοτικές και θρησκευτικές διαφορές και οδήγησαν στη σφαγή τους ανθρώπους.

Εμείς όμως συνδέσαμε όλους τους κύκλους, τους Αλεβίτες, τους Γεζιντήδες, τους Σοσιαλιστές, και κάναμε τη σύνθεση μέσα στο ΡΚΚ. Αυτή η ανθρώπινη ενότητα ήταν η πιο βασική αναγκαιότητα για τον αγώνα προς την ελευθερία. Αυτό μπορώ να πω ότι το πετύχαμε. 

Είναι ο πιο σωστός δρόμος να κατανοήσουμε πλήρως την αξία αυτών των παραδόσεων.

Να έλθω και σε ένα άλλο θέμα. Θεωρώ ότι έχει σημασία να ιδρυθεί η «Ένωση Αλεβιτών του Κουρδιστάν». Οι ηγέτες των Αλεβιτών (Πιρ), που μπορούν να καθοδηγούν τα Τζεμ και τα Σεμάχ, πρέπει να οργανωθούν. Εγώ δίνω μεγάλη σημασία στις τελετές των Αλεβιτών, αφού στην ουσία το κίνημα του ΡΚΚ είναι μια σύγχρονη αντίληψη αυτών των τελετών.

Κατά την άποψή μου, η ιδεολογία του ΡΚΚ είναι πιο κοντά στον Αλεβιτισμό από οποιοδήποτε άλλο δόγμα. Επίσης είναι κοντά στο Ζωροαστρισμό. Δηλαδή, να το πούμε με άλλα λόγια, μέσα στο ΡΚΚ οι Αλεβίτες και οι Ζωροάστρες μπορούν να νιώθουν περισσότερο άνετα από όλους τους άλλους. Και επαναλαμβάνω, οι Αλεβίτες και οι Ζωροάστρες, πρέπει να αποκτήσουν και πάλι συνείδηση και να αυτοοργανωθούν κατάλληλα.

Είναι γνωστό ότι ο Αλεβιτισμός είναι συνώνυμος της αγάπης. Εμείς πιστεύουμε ότι η κάθε θρησκευτική και εθνοτική ομάδα πρέπει να εκφράζεται ελεύθερα, κάθε άνθος θα πρέπει να ανθίζει, υπό την προϋπόθεση αυτό να μην είναι εναντίον του άλλου. Αυτό που θέλω, λοιπόν, είναι όλα αυτά τα άνθη, που καταπιέστηκαν και υπέφεραν επί αιώνες, να ανθίσουν και πάλι.

Είμαστε σε μια περίοδο που τα εδάφη μας είναι μάρτυρες μιας νέας άνοιξης, που ανθίζουν και πάλι όλα τα άνθη των πολιτισμών. Είναι η εποχή μιας άλλης Άνοιξης. Θα υπερασπιστούμε την ιστορική κληρονομία του Αλεβιτισμού και θα κερδίσουμε.

Με το σεβασμό μου,

Αμπντουλλάχ Οτζαλάν»

 

Σημειώσεις

Τζεμ: Είναι τόπος συνάθροισης, συζήτησης, λήψης αποφάσεων και πραγματοποίησης τελετών της κοινότητας των Αλεβιτών. Στο Τζεμ συμμετέχουν ισότιμα άνδρες, γυναίκες, νέοι, γέροι και παιδιά.

Ζικίρ: Η επίκληση του Προφήτη Αλί, στον οποίον πιστεύουν οι Αλεβίτες.

 

Σεμάχ: Κυκλική τελετή, που απεικονίζει την πορεία σε έναν άλλον κόσμο, στον κόσμο της αγάπης και της αλληλοκατανόησης. Είναι μια από τις δώδεκα τελετές που τελούνται στο Τζεμ.

 

Ποντιακή Γνώμη

Η εφημερίδα εκδίδεται από το Μάρτιο του 2008 από τις εκδόσεις ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ. 

Πληροφορίες-Συνδρομές: κ. Κεσίδου Σοφία, 210 3316036, Fax 210 3250421, Email: gnomi@infognomon.gr

Βιβλιοπωλείο: Φιλελλήνων 14, Σύνταγμα, Αθήνα

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/06/blog-post_4734.html#more

Νεο-οθωμανική αποικιοκρατική Χούντα

της σύνταξης ardin-rixi.gr

Δεύτερη μέρα σφοδρών συγκρούσεων σήμερα στην Κωνσταντινούπολη, και μάλλον βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να εξελίσσεται μια μεγάλη εξέγερση των δυνάμεων του λεγόμενου ‘κοσμικού τόξου’ της γειτονικής Τουρκίας, ενάντια στον αυταρχισμό του Ερντογανικού νεο-οθωμανισμού.

 Αυτό το ‘κοσμικό τόξο’ που βρίσκεται αυτήν την στιγμή στους δρόμους είναι ένα (εκρηκτικό, είναι η αλήθεια) μείγμα ετερόκλητων στοιχείων, από Γκρίζους Λύκους και οπαδούς του Ρεμπουμπλικανικού Κόμματος, μέχρι ακροαριστερούς, κομμάτια της κοσμοπολίτικης μεσοστρωματικής νεολαίας, αναρχικούς, Αλεβίτες, Κούρδους, Άραβες κ.ο.κ.

 Η αντίθεση σοβεί από παλιά, και αποτελεί μια μάχη για την φυσιογνωμία της χώρας. Τώρα εξερράγη καθώς τον τελευταίο καιρό το καθεστώς του Ερντογάν προέβη σε μια σειρά προκλήσεων ταυτόχρονα προς πολλές κοινωνικές ομάδες.

 – Πέρασε νόμο που ρυθμίζει πολύ αυστηρά την πώληση αλκόολ, και αποκάλεσε έμμεσα αλλά σαφέστατα ‘μεθύστακες’ τον Κεμάλ και τον Ινονού μέσα στο κοινοβούλιο.

 – Προχωράει ακάθεκτος στην ανακατασκευή ενός μεγάλου οθωμανικού στρατοπέδου στην πλατεία Ταξίμ, το οποίο θα λειτουργεί ως εμπορικό κέντρο-σύμβολο της νεο-οθωμανικής ισχύος.  Το στρατόπεδο αυτό, καταργήθηκε και ισοπεδώθηκε από τους κεμαλιστές στα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυση του νεο-τουρκικού κράτους, και θεωρείται ότι έχει ιδιαίτερη συμβολική βαρύτητα.

 – Επέλεξε να ονομάσει την τρίτη γέφυρα που θεμελιώθηκε στον Βόσπορο, με το όνομα του σφαγέα των Αλεβιτών, Σελίμ Α.

 – Απαγόρευσε το φιλί στο μετρό της Πόλης.

 – Απαγόρευσε και έπνιξε στην καταστολή τις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς.

 Και πολλά πολλά άλλα, τα οποία κατάφεραν να εξοργίσουν τους κεμαλιστές, κομμάτια της νεολαίας, τους Αλεβίτες, την Αριστερά κ.ο.κ. Ταυτόχρονα, τα τελευταία γεγονότα στο Ρεχανλί, μια πόλη με μεγάλο αλεβιδικό πληθυσμό, όπου εξερράγη ένα από τα τρία αυτοκίνητο-βόμβα, ενέργεια που πιθανότατα προήλθε από το συριακό τμήμα της Αλ Κάιντα, ξεσήκωσαν σάλο στο εσωτερικό της Τουρκίας καθώς θεωρήθηκαν το επιστέγασμα αποτυχίας της μεγαλομανιακής πολιτικής Ερντογάν για τη Συρία.

 Έτσι, και όταν μια διαδήλωση για τα επικείμενα έργα στην πλατεία Ταξίμ αντιμετωπίστηκαν με υπέρμετρη βία και καταστολή από την αστυνομία, πετάχτηκε η σπίθα που έβαλε φωτιά στα μεγάλα αστικά κέντρα, ιδιαίτερα σ’ εκείνα του δυτικού τμήματος της χώρας –όπου οι Αλεβίτες, η Αριστερά και γενικά τα κοσμικά κόμματα έχουν μεγαλύτερη δύναμη.

 Έτσι, πολύ σύντομα, ο Ερντογάν, αμήχανος, βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη εξέγερση ενάντια στο νεο-οθωμανικό κατεστημένο. Μια εξέγερση που δοκιμάζει να την αντιμετωπίσει με την πυγμή –το Σάββατο το απόγευμα δήλωσε ότι αν το ρεμπουμπλικανικό κόμμα μπορεί να κατεβάσει στην Κωνσταντινούπολη 100.000 διαδηλωτές, εκείνος μπορεί να κατεβάσει 1.000.000.

 Στην πραγματικότητα η Τουρκία είναι διχασμένη σε δύο μπλοκ. Το, νεο-οθωμανικό, σουνιτικό, στηρίζει τη δύναμη του στις επαρχίες της Ανατολίας και στην Άγκυρα, σε μια νέα μεγαλοαστική τάξη που αναπτύσσει σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία και τα εμιράτα, στους ισλαμικούς μεντρεσέδες και τον Φετιχουλάχ Γιουλέν, καθώς και φτωχά στρώματα των αστικών στρωμάτων, τα οποία προέρχονται από την σουνιτική ύπαιθρο και έχουν διατηρήσει μέσα σε συνθήκες φτώχειας το ισλαμικό σύστημα αξιών. Αυτός είναι ο κόσμος που συνασπίζεται πίσω από τον Ερντογάν, και απαρτίζει το κοινωνικό μπλοκ της νεο-οθωμανικής εξουσίας.

Μιας εξουσίας που κυριαρχεί εδώ και 12 χρόνια στην Τουρκία, χρόνο υπεραρκετό ώστε να ‘χαλαρώσει’ ξεδιπλώνοντας πλέον τον πραγματικό της χαρακτήρα: Αυτόν που βλέπουμε σε ό,τι αφορά στην πολιτική της στο Συριακό, για παράδειγμα, ή τα κρούσματα της εσωτερικής καταστολής, που χθες αφορούσαν μόνο τους Κούρδους και σήμερα γενικεύονται σε ευρύτερα τμήματα του πληθυσμού.

 Έτσι, τα γεγονότα του τελευταίου χρόνου αποδεικνύουν και στους πιο κακόπιστους ότι στην πραγματικότητα ο Νεο-οθωμανισμός έχει συστήσει στην Τουρκία μια επιθετική, δικτατορία. Και το γεγονός ότι αποκαλύπτεται τώρα σε όλη του την έκταση, με βάση τη συμβαίνει στη Συρία ή στην Κωνσταντινούπολη, φέρνει σε ιδιαίτερη αμηχανία τις ελληνικές άρχουσες τάξεις σε Ελλάδα και Κύπρο.

 Διότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχουν εξαπολύσει μια προπαγάνδα εξωραϊσμού του Ταγίπ Ερντογάν, και του καθεστώτος του, προκειμένου να βοηθήσουν στο ελληνοτουρκικό συνοικέσιο.  Έτσι η μυθολογία που συστηματικά κατασκεύασαν τα ελληνικά ΜΜΕ και η κυρίαρχη κάστα του ελληνικού ακαδημαϊκού κόσμου (ένα εξαιρετικό δείγμα μπορεί κανείς να διαβάσει εδώ) ήθελε τον Ερντογάν και το AKP πυλώνα εκδημοκρατισμού της γειτονικής χώρας, και φορέα μεταρρυθμίσεων που θα φέρει πιο κοντά την Τουρκία στην Ε.Ε. Με αυτό το μύθο, εξ άλλου διαστρέβλωναν συστηματικά και την φύση της σύγκρουσης μεταξύ του Ερντογάν και των κεμαλιστών στρατηγών, αποδίδοντας προθέσεις εκδημοκρατισμού σε πρωτοβουλίες που στην ουσία ήταν ενδείξεις ενός νέου συγκεντρωτισμού που στόχευε στην σουλτανοποίηση της πολιτικής εξουσίας στην Τουρκία!

Ο χημικός πόλεμος και τα σπασμένα κεφάλια των κατοίκων της Κωνσταντινούπολης απέδειξαν περίτρανα στην Ελλάδα, και σε όλο τον κόσμο την πραγματική φύση του καθεστώτος Ερντογάν, διαλύοντας κάθε αυταπάτη που είχε καλλιεργηθεί (σε μεγάλο βαθμό τεχνηέντως από τους νεο-οθωμανικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς) περί της φύσεως του καθεστώτος Ερντογάν, με βάση την ισραηλο-τουρκική σύγκρουση. Τότε, λίγο ως πολύ τον παρουσίαζαν ως τον Τσάβες της Μεσογείου, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι ο πραγματικός ρόλος που επιφύλασσε για τον εαυτό του όταν ανακατεύτηκε με το Παλαιστινιακό, δεν ήταν αυτός του ‘μαχόμενου αντισιωνιστή’, αλλά του Σουλτάνου που προσβλέπει στην απελευθέρωση εδαφών που θεωρεί πρώην κτήσεις του και σκοπεύει να τα εντάξει και πάλι στην δική του σφαίρα επιρροής.

Τα τελευταία γεγονότα απέδειξαν, λοιπόν, τον πραγματικό χαρακτήρα του καθεστώτος που αντιπροσωπεύει ο Ερντογάν, ο Νταβούτογλου, και ο Γκιούλ. Οι λαοί της περιοχής που απειλούνται από αυτό, και ιδιαίτερα εμείς οι Έλληνες, δεν μπορούμε παρά να βλέπουμε με συμπάθεια –όχι βέβαια τους κεμαλιστές και τους Γκρίζους Λύκους– αλλά τον αγώνα των Αλεβιτών, τμημάτων της Νεολαίας, των Κούρδων και της Άκρας Αριστεράς για εκδημοκρατισμό της γειτονικής χώρας. Εξ άλλου κι εμείς, μαχόμενοι τον τουρκικό επεκτατισμό σε κάθε του εκδοχή, νεο-οθωμανική ή κεμαλική παλεύουμε ακριβώς για το ίδιο πράγμα: Τον εκδημοκρατισμό των σχέσεων της Τουρκίας με τις γειτονικές της χώρες. Εκδημοκρατισμός που δεν είναι εφικτός, αν δεν πάψει την κατοχή της Κύπρου, τις απειλές στο Αιγαίο, τις προσπάθειες να μετατρέψει τη Θράκη σε προτεκτοράτο, αν δεν αναγνωρίζει την γενοκτονία διαρκείας που έχει εξαπολύσει εναντίον του ελληνισμού (1453-1922-1974) και βεβαίως εναντίον όλων των άλλων λαών της Μικράς Ασίας.

 Προφανώς, κράτος που συμπεριφέρεται έτσι στο εξωτερικό δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι δημοκρατικό – όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι Κούρδοι, και το μαθαίνουν τώρα με δραματικό τρόπο οι διαδηλωτές της πλατείας Ταξίμ. Η αναγνώριση της Αγίας Σοφίας ως ορθόδοξης εκκλησίας, (ως συμβολική αποκήρυξη της κουλτούρας κατάκτησης και λεηλασίας που διέπει τις πρακτικές του γειτονικού κράτους), η άρση της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, η αναγνώριση της αυτοδιάθεσης των Κούρδων και των δικαιωμάτων των Αράβων και των Αλεβιτών, ο σεβασμός των συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων στο εσωτερικό –να πάψει δηλαδή η τουρκική εξουσία να είναι τόσο καταπιεστική  και αυταρχική–, είναι όψεις της ίδιας διαδικασίας.

 Και τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν λογιών λογιών ‘προοδευτικοί’ και μη, νεο-οθωμανιστές στη χώρα μας για τα γεγονότα της Κωνσταντινούπολης, στεκόμενοι μόνο στην ‘καταστολή’ και όχι στη φύση και τον χαρακτήρα του καθεστώτος που την εξαπέλυσε έχουν ακριβώς αυτόν τον σκοπό. Να συγκαλύψουν το γεγονός ότι εκδημοκρατισμός και εγκατάλειψη του επεκτατισμού είναι όψεις του ίδιου νομίσματος.

Σε Ελλάδα, Τουρκία και Βαλκανική, επομένως ο εχθρός είναι κοινός, σήμερα λέγεται Νεο-οθωμανική (χθές, κεμαλική) Ιμπεριαλιστική Χούντα και βρίσκει στηρίγματα και στην ίδια τη χώρα μας στις τράπεζες, στα υπουργεία, την τηλεόραση και στα πανεπιστήμια.

http://ardin-rixi.gr/archives/13049

Παζάρι Ομπάμα – Ερντογάν με ελληνικό κόστος

του Σταύρου Λυγερού από τη REAL

ΣΤΟΝ ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ, η Ουάσιγκτον αντιμετώπιζε την Αθήνα και την Άγκυρα σαν γεωπολιτικό δίδυμο και γι’ αυτό κρατούσε τις ισορροπίες σ’ όλα τα επίπεδα. Εδώ και χρόνια, όμως, η θεώρηση αυτή αποτελεί παρελθόν. Η διαφορά του ειδικού βάρους της Ελλάδας και της Τουρκίας, άλλωστε, συνεχώς μεγαλώνει. Η Ελλάδα έχει καταστεί «αποικία χρέους» της ευρωζώνης, ενώ η Τουρκία ενισχύει συνεχώς τη διεθνή θέση της, με αποτέλεσμα να αποτελεί σήμερα μέλος της ομάδας των 20 ισχυρότερων κρατών.

Το άνοιγμα της ψαλίδας στο δυναμικό των δύο χωρών αναπόφευκτα αντανακλάται στον τρόπο που τις αντιμετωπίζει η Ουάσιγκτον. Εάν σ’ αυτό προστεθεί και το γεγονός ότι η Τουρκία εμπλέκεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στα μεγάλα προβλήματα του μεσανατολικού χώρου, εξηγείται ο λόγος που οι ΗΠΑ τη θεωρούν κράτος-κλειδί για τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς τους στην ευρύτερη περιοχή.

Η επίσκεψη Ερντογάν στην Ουάσιγκτον αυτές τις ημέρες, όπως και οι προηγούμενες επισκέψεις του, αντανακλά τη σημασία που αποδίδει ο Λευκός Οίκος στον ρόλο της Άγκυρας. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι διμερείς σχέσεις είναι ανέφελες. Σημαίνει, όμως, ότι οι Αμερικανοί αντιμετωπίζουν την Τουρκία όχι σαν κράτος-πελάτη στο οποίο δίνουν εντολές, αλλά ως κράτος με δικά του σεβαστά συμφέροντα, με το οποίο είναι υποχρεωμένοι να διαπραγματεύονται.

Στο κέντρο των συνομιλιών Ομπάμα – Ερντογάν ήταν η κρίση στη Συρία, η οποία συνδέεται με την κατάσταση στο Ιράκ, με τον ρόλο του Ιράν και βεβαίως με τις σχέσεις Ισραήλ – Τουρκίας. Υπενθυμίζουμε ότι μέχρι να εκδηλωθεί το κύμα της αραβικής εξέγερσης, η Άγκυρα είχε συνάψει στρατηγική σχέση με τη Δαμασκό και την Τεχεράνη, έχοντας ως κύριο κοινό παρονομαστή την καταστολή του κουρδικού αλυτρωτισμού.
Όταν η πυρκαγιά μεταφέρθηκε στη Συρία, αρχικά φάνηκε ότι η ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ ήταν ζήτημα χρόνου. Κλασικός καιροσκόπος, η Τουρκία έκανε στροφή και έγινε ο κύριος υποστηρικτής των αντικαθεστωτικών. Τους πρόσφερε βάσεις, οπλισμό και εφόδια. Ο Ερντογάν υποσχέθηκε, μάλιστα, στη Δύση ότι εντός μερικών μηνών θα είχε επιτύχει την ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ. Στόχος του ήταν, μέσω των σουνιτών ανταρτών, να θέσει υπό τουρκικό έλεγχο τη μετα-Ασαντ Συρία και ειδικότερα να καταλύσει το κρατικό μόρφωμα που έχουν δημιουργήσει οι Κούρδοι (κατά τα δύο τρίτα ελέγχονται πολιτικά από το ΡΚΚ) σε συριακές περιοχές που γειτνιάζουν με την Τουρκία.

Οι εξελίξεις διέψευσαν τον Ερντογάν. Τώρα ζητάει από τον Ομπάμα ενεργή παρέμβαση του ΝΑΤΟ με την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων, ώστε να εξουδετερωθεί η συριακή αεροπορία, δημιουργία ζώνης ασφαλείας εντός του συριακού εδάφους και προμήθεια των ανταρτών με βαρύ οπλισμό.

Η πολύνεκρη βομβιστική επίθεση στη συνοριακή πόλη Ρεϊχανλί δεν φαίνεται να είναι άσχετη με τις αμερικανοτουρκικές διαπραγματεύσεις κορυφής. Οι νεοοθωμανοί φορτώνουν την ευθύνη σε τουρκική ακροαριστερή οργάνωση, την οποία διασυνδέουν με τη Δαμασκό. Το περιβάλλον θυμίζει κινούμενη άμμο και ως εκ τούτου κάθε εκτίμηση είναι παρακινδυνευμένη. Είναι σαφές, όμως, ότι το κλίμα που δημιούργησε η αιματηρή έκρηξη αντικειμενικά διευκολύνει αυτούς που επιδιώκουν κλιμάκωση της επέμβασης στον συριακό εμφύλιο πόλεμο.

Ο Ομπάμα, ωστόσο, δεν φαίνεται διατεθειμένος να εμπλέξει περαιτέρω τις ΗΠΑ. Όπως και οι Ισραηλινοί, φοβάται μήπως μετά την ανατροπή του Ασαντ επικρατήσουν φονταμενταλιστές ισλαμιστές, όπως είναι η οργάνωση Αλ Νάσρα. Το έργο, άλλωστε, το έχουμε ξαναδεί. Γι’ αυτό και ο Ομπάμα αναζητάει πολιτική λύση σε συνεργασία με τη Μόσχα, η οποία θα προβλέπει την απομάκρυνση του Ασαντ από την εξουσία, στο πλαίσιο όμως μίας ομαλής μετάβασης, ώστε να αποτραπεί η ανεπιθύμητη εξέλιξη.

Όλα αυτά αγγίζουν και τον Ελληνισμό. Για να εξισορροπήσουν την απόρριψη τουρκικών απαιτήσεων στο συριακό μέτωπο, οι Αμερικανοί είναι πιθανόν να δώσουν ανταλλάγματα, υποστηρίζοντας την Άγκυρα στο μέτωπο της Κύπρου. Η Ουάσιγκτον δεν θέτει επισήμως την επίλυση του Κυπριακού ως προϋπόθεση για την εκμετάλλευση των κυπριακών κοιτασμάτων, όπως επιθυμούν οι Τούρκοι, αλλά τα διασυνδέει. Αντίστοιχες δηλώσεις είχαμε προσφάτως και από τον επίτροπο Ολι Ρεν και από τον γ.γ. του ΝΑΤΟ.

Η Άγκυρα, οι Αμερικανοί αλλά και οι Ευρωπαίοι θεωρούν μοναδική ευκαιρία το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έχει μετατραπεί σε «αποικία χρέους» και επιπροσθέτως στην Προεδρία βρίσκεται ο δεδηλωμένος υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν Αναστασιάδης. Επιχειρούν, λοιπόν, να εκμεταλλευθούν τη διπλή αυτή ευκαιρία για να επιβάλλουν μία λύση τύπου Ανάν.

Η πρόσκληση για την Ουάσιγκτον που δεν έρχεται

Σ’ΑΥΤΗ τη δύσκολη συγκυρία, η Ελλάδα όχι μόνο είναι πιο αδύναμη παρά ποτέ, αλλά και έχει ελάχιστες δυνατότητες να επηρεάσει την αμερικανική στάση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έναν χρόνο μετά την πρωθυπουργοποίησή του ο Σαμαράς δεν έχει ακόμα προσκληθεί στην Ουάσιγκτον, παρά το γεγονός ότι είναι πάγια πρακτική των Αμερικανών να καλούν επισήμως τους νέους ηγέτες των φίλιων χωρών.
Ο Λευκός Οίκος δεν αρνείται τη συνάντηση, αλλά πετάει την μπάλα στην κερκίδα. Ο Έλληνας πρωθυπουργός ήλπιζε ότι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Ουάσιγκτον, στις αρχές Ιουνίου, για να μιλήσει σε συνέδριο αμερικανοεβραϊκής οργάνωσης, θα είχε συνάντηση με τον Ομπάμα. Παρά τις προσπάθειες του ελληνοαμερικανικού λόμπι, όμως, ο Λευκός Οίκος ξαναπέταξε την μπάλα στην κερκίδα, με αποτέλεσμα ο Σαμαράς να ματαιώσει το ταξίδι του. Κυβερνητικές πηγές αποδίδουν την εξόφθαλμη απροθυμία του Λευκού Οίκου στο ότι η Αθήνα δεν αποκλείει να πουλήσει τη ΔΕΠΑ και τον ΔΕΣΦΑ σε ρωσική εταιρεία, όπως την πιέζουν. Ο κύριος λόγος της αμερικανικής δυσαρέσκειας, όμως, είναι το γεγονός ότι ο Σαμαράς έχει βάλει όλα τα αβγά του στο γερμανικό καλάθι.

Προς το παρόν οι ΗΠΑ αποφεύγουν την άμεση εμπλοκή τους στις ενδοευρωπαϊκές ισορροπίες. Όπως έδειξε, όμως, και η δημόσια διαφωνία του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών με τον Σόιμπλε, η Ουάσιγκτον δυσφορεί με την πολιτική που το Βερολίνο επιβάλλει στην ευρωζώνη. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι το τελευταίο που θα ήθελαν οι Αμερικανοί είναι μια γερμανική Ευρώπη.

Για πρώτη φορά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι Κούρδοι σε μερικά χρόνια θα αποτελούν πλειονότητα στην Τουρκία!!!

Οτζαλάν προς Κούρδους: Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε

 

 

Χάρτης αύξησης του πληθυσμού της Τουρκίας από το 1990 μέχρι το έτος 2005. Στις κουρδικές περιοχές η αύξηση του πληθυσμού είναι 40% ενώ στις λοιπές από 2 (Πόντος) έως 25%. Στις περιοχές του Μαρμαρά-Αν. Θράκης και της Μεσογείου (Μερσίνα-Άδανα) η αύξηση είναι 44% και 34% αντίστοιχα, γιατί εκεί μετανάστευσαν κουρδικοί πληθυσμοί, ενώ πρέπει να ληφθεί ότι στο ποσοστό αύξησης των περιοχών Αιγαίου και Κεντρικής Ανατολίας, συνέβαλαν και οι κουρδικοί πληθυσμοί που μετανάστευσαν εκεί τη δεκαετία του ’90! Στη μόνη περιοχή που δεν παρατηρείται εγκατάσταση κουρδικών πληθυσμών, είναι ο Πόντος, όπου η αύξηση τη δεκαπενταετία είναι 2%. (Πηγή: Turksolu)

Του Σάββα Καλεντερίδη

Την προηγούμενη Κυριακή αναφερθήκαμε στον πραγματικό σκοπό της επίσκεψης Ερντογάν στην Ουάσιγκτον, που αν και προσπάθησε ο ίδιος να δώσει πανηγυρικό και …αυτοκρατορικό τόνο, κατέληξε σε μια κατ’ ουσίαν διπλωματική ήττα της Τουρκίας. Και δεν το λέμε αυτό για να παίρνουμε θάρρος λόγω της ιδιαίτερα δύσκολης οικονομικής, πολιτικής και διπλωματικής συγκυρίας που διέρχεται η χώρα.

Ο Ερντογάν πήγε στην Ουάσιγκτον με δυο προαναγγελθείσες καίριες θέσεις. Η μια ήταν η άμεση επιβολή απαγόρευσης πτήσεων στον εναέριο χώρο της Συρίας, για να απωλέσει έτσι το πλεονέκτημα που έχει ο καθεστώς Άσαντ, το οποίο, επωφελούμενο της αεροπορικής κυριαρχίας, έχει φέρει τις ένοπλες εγκληματικές συμμορίες που δρουν στο εσωτερικό της Συρίας, σε εξαιρετικά δύσκολη θέση, από επιχειρησιακής άποψης.

 

Το άλλο ζήτημα για το οποίο ο ίδιος ο Ερντογάν εξέφρασε κάθετη αντίθεση, ήταν η πραγματοποίση δεύτερης διεθνούς διάσκεψης για το ζήτημα της Συρίας, αυτό που ονομάστηκε «Γενεύη -2».

Και στο ένα ζήτημα και στο άλλο, ο Ερντογάν έπεσε πάνω σε «αμερικανικό τοίχο», αναγκαζόμενος να παραδεχθεί δημόσια ότι το ζήτημα της απαγόρευσης πτήσεων αφορά τη διεθνή κοινότητα και τον ΟΗΕ, ενώ, κάνοντας στροφή 180 μοιρών μέσα σε 48 ώρες, ανακάλυψε ξαφνικά τη χρησιμότητα της «Γενεύης -2». Ούτε στο ζήτημα της υπογραφής συμφωνίας ελευθέρου εμπορίου πήρε αυτό που ήθελε, ούτε υπόσχεση των ΗΠΑ για στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, ενώ το κερασάκι στην τούρτα ήταν η δημόσια αναφορά του Μπάρακ Ομπάμα σε «κουρδική μειονότητα». Παρ’ ότι ο Ερντογάν αντέδρασε στο άκουσμα της λέξης «μειονότητα», ο Ομπάμα επέμεινε στον χαρακτηρισμό, λέγοντας απλώς ότι δεν έδωσε πολιτική χροιά στον όρο.

Μια, όμως, που ο πρόεδρος των ΗΠΑ αναφέρθηκε στην «κουρδική μειονότητα», έστω και χωρίς να δώσει πολιτική χροιά στον όρο, να κάνουμε κι εμείς μια αναφορά στο θέμα, αφού κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιος είναι ο πραγματικός αριθμός των Κούρδων που κατοικούν στην Τουρκία. Ο λόγος είναι απλός. Στις απογραφές από τη δεκαετία του 1960 απαγορεύεται να ερωτώνται οι απογραφόμενοι για τη μητρική τους γλώσσα και για την εθνικότητά τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αναφέρονται διάφορα νούμερα για τον πληθυσμό των Κούρδων της Τουρκίας.

Εμείς θα δανειστούμε τα στοιχεία της τουρκικής εταιρείας ερευνών ΚΟΝΤΑ, όπως αυτά δημοσιεύθηκαν πρόσφατα στην εφημερίδα Μιλλιέτ. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΚΟΝΤΑ, ο πληθυσμός των Κούρδων της Τουρκίας για το 2013 υπολογίστηκε στα 13.4 εκατομμύρια, ήτοι το 17,7% του συνόλου του τουρκικού πληθυσμού.

Αν και υπάρχουν πολλές ενστάσεις από κουρδικούς φορείς, οι οποίοι ανεβάζουν τον αριθμό των Κούρδων της Τουρκίας στα 20 εκατομμύρια, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να εξετάσουμε τα στοιχεία της ΚΟΝΤΑ από ανάλογες έρευνες που πραγματοποίησε το 2006 και το 2010. Να σημειωθεί ότι η ως άνω εταιρεία, από τριετίας διεξάγει σε μηνιαία βάση έρευνες στο σύνολο της Τουρκίας, για την πορεία και την αύξηση των εθνικών και εθνοτικών ομάδων που κατοικούν στην Τουρκία!

Στην έρευνα το 2006 το 78,1% των ερωτηθέντων ηλικίας άνω των 18 ετών δήλωσαν ότι είναι Τούρκοι, το 13,4% Κούρδοι και το υπόλοιπο 8,5% άλλες εθνότητες. Στο σύνολο του πληθυσμού τα αντίστοιχα ποσοστά ήταν 76%, 15,7% και 8,3%.

Τα ίδια στοιχεία στην έρευνα το 2010 για τους άνω των 18 ετών ήταν 76,7%, Τούρκοι, 14,7% Κούρδοι και 8,6% λοιποί, και 73,6%, 18,3% και 8,1% για το σύνολο του πληθυσμού.

Για το 2013, η έρευνα της ΚΟΝΤΑ δίνει τα εξής στοιχεία:

Τούρκοι ηλικίας 18 και άνω 40,550 εκατομμύρια, ηλικίας μέχρι 17 ετών 15,770 εκ., σύνολο 56,320 εκ.

Κούρδοι ηλικίας 18 και άνω 7,770 εκ, ηλικίας μέχρι 17 ετών 5,630 εκ., σύνολο 13,400 εκ.

Λοιποί ηλικίας 18 και άνω 4,490 εκ, ηλικίας μέχρι 17 ετών 1,420 εκ., σύνολο 5,910 εκ.

Το άκρως ενδιαφέρον της έρευνας, εκτιμούμε ότι είναι το εξής στοιχείο. Στα στοιχεία για το 2013, ενώ στις ηλικίες άνω των 18 οι Κούρδοι αποτελούν το 14,7%, στις ηλικίες μέχρι 17 ετών αποτελούν το 24,7 του πληθυσμού. Δηλαδή, με απλά λόγια, σήμερα ένα στα τέσσερα παιδιά στην Τουρκία είναι Κούρδοι!

Εμείς αφήνουμε τους λεπτομερέστερους υπολογισμούς και τις αναγωγές στους ειδήμονες δημογράφους και στατιστικολόγους. Απλά, αν αναλογιστούμε ότι το ποσοστό των νέων μέχρι 17 ετών, είναι σχεδόν διπλάσιο από αυτόν των άνω των 18, τότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι σε λίγες δεκαετίες οι Κούρδοι θα είναι πλειονότητα στην Τουρκία.

Άραγε, το στοιχείο αυτό ήταν που επηρέασε το ΡΚΚ και το οδήγησε στην απόφαση να ακολουθήσει το δρόμο της «ειρήνης» με την Τουρκία, σε συνδυασμό, φυσικά, με τα τεκταινόμενα στο Νότιο Κουρδιστάν και με το γεγονός ότι το κουρδικό κράτος που ιδρύει το ΡΚΚ στη Συρία, του δίνει πλέον βιωσιμότητα και πολύ περισσότερες επιχειρησιακές, οικονομικές και πολιτικές δυνατότητες απ’ ότι είχε μέχρι τώρα;

 κυριακάτικη δημοκρατία

«Η νέα εξουσία της Τουρκίας πλούτισε από τη Γενοκτονία»

Συνέντευξη του Σαΐτ Τσετίνογλου, Τούρκου ακαδημαϊκού

Από τον Γιώργο Κιούση δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία

– Η εθνική εκκαθάριση χαρακτηρίζεται ως γενοκτονία;

«Οι πρακτικές που εφαρμόστηκαν διαθέτουν όλα τα αναφερόμενα χαρακτηριστικά της νομοθεσίας του ΟΗΕ για τη διάπραξη της Γενοκτονίας. Η πρώτη πρόβα της Γενοκτονίας έγινε κατά των Αρμενίων το 1909 στην Κιλικία. Η δεύτερη έγινε στα παράλια του Αιγαίου και την Ανατολική Θράκη, που αποτελεί την έναρξη της τραγωδίας των Ελλήνων των περιοχών αυτών. Υπό την οργανωτική καθοδήγηση του Μαχμούτ Τζελάλ (Μπαγκάρ) και του Κουστσούμπασι Εσρέφ, με τη συμμετοχή των νομαρχών, επάρχων και στρατιωτικών διοικητών εκτελέστηκε η επιχείρηση εκδίωξης και θανάτωσης των Ελλήνων».

– Ποιους θα κατονομάζατε ως υπευθύνους αυτής της πράξης;

«Έχουμε να κάνουμε με ομαδική υπαιτιότητα. Τους κεμαλιστές, την οθωμανική διοίκηση μαζί με τις δυνάμεις της Γερμανίας και Αυστροουγγαρίας, αλλά και τις δυνάμεις της Αντάντ (Αγγλία, ΗΠΑ, Γαλλία και τσαρική και μπολσεβική Ρωσία). Έχουμε την εκτέλεση μιας γενοκτονίας ενώπιον των οφθαλμών τους. Με την έναρξη των εκτοπισμών των Ελλήνων το 1913, τη δεύτερη φάση της εθνοκάθαρσης του 1919-1920 και την ανταλλαγή του 1923, ο πληθυσμός της Ανατολής μειώθηκε κατά 25%. Οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν γυμνοί. Οι ιδιωτικές και κοινοτικές περιουσίες τους αρπάχτηκαν. Το ζήτημα αυτό παραμένει ανοιχτό».

– Κάποιοι Έλληνες ισχυρίζονται ότι δεν έγινε Γενοκτονία…

«Η ιστορία “διαψεύδει” τους ιστορικούς αυτούς. Το πρώτο πλήγμα κατά των Ελλήνων πραγματοποιείται το 1914 με την εκδίωξη άνω των 250.000 από τις εστίες τους από τις περιοχές της Ανατολικής Θράκης και Δυτικής Ανατολίας. Τον Απρίλιο του 1915 ξεκινάει η επιχείρηση πορείας προς το θάνατο για τους Αρμενίους, Έλληνες της Ανατολής και του Πόντου, υπό την ονομασία Τεχτζίρ (εκτοπισμός). Η λεηλασία από τους μουσουλμάνους ακολουθούσε αμέσως. Αυτά αναφέρει ο Εμμ. Εμμανουηλίδης ως απ’ ευθείας μάρτυρας».

 

– Θα αναγνωρίσει το τουρκικό κράτος τη Γενοκτονία;

 

«Είμαστε ενώπιον ενός πολύ δύσκολου ζητήματος. Τουλάχιστον το 30% της σημερινής αξίας της κινητής και ακίνητης περιουσίας της Τουρκίας έχει προέλευση τη λεηλασία και αυτό σε τι χρηματικό ποσό αντιστοιχεί; Μιλάμε για αξία τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Η περιουσία αυτή αρπάχτηκε από κάποιους και την πήραν κάποιοι. Διαπιστώνουμε ότι το φαινόμενο που ονομάζεται Ρεπουμπλικανική Τουρκία έχει ως θεμέλιο αυτή τη γιγάντια μεταφορά περιουσίας.

 

»Αν εξετάσουμε τη δημιουργία οποιασδήποτε καπιταλιστικής μονάδας στη σημερινή Τουρκία βρίσκουμε ελληνική ή αρμενική περιουσία. Αν εξετάσετε την ηγεσία των κεμαλιστών βλέπετε ότι όλοι σφετερίστηκαν περιουσίες Ελλήνων και Αρμενίων. Ακόμη και ο ίδιος ο Ατατούρκ δεν αποτελεί εξαίρεση. Σκεφτείτε ότι το Προεδρικό Μέγαρο στο Τσανκαγιά είναι του Αρμενιάν Κασαπιάν, που εκτοπίστηκε. Ολα τα θέρετρα του Ατατούρκ είναι αποτελέσματα σφετερισμού από Αρμενίους και Ελληνες».

– Τρομακτικοί οι αριθμοί;

«Ο αριθμός των Ελλήνων που εκτοπίστηκαν πριν από την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι 1,5 εκατομμύριο, από τους οποίους οι μισοί έχασαν τη ζωή τους. Το μέγεθος της περιουσίας τους που κατασχέθηκε είναι πενταπλάσιο του ετήσιου οθωμανικού κρατικού προϋπολογισμού. Στην περίπτωση των Αρμενίων, η περιουσία που χάθηκε, εκτός από την πολιτιστική κληρονομιά, ανέρχεται σε 1,5 δισεκατομμύριο γαλλικά φράγκα της εποχής, χώρια οι καταθέσεις των Αρμενίων που κατασχέθηκαν».

 

– Η άρνηση εκτιμάτε ότι προέρχεται από φανατισμό;

«Όχι. Μιλάμε για την πρακτική σφετερισμού τεράστιου πλούτου, που αποτελεί το θεμέλιο της κοινωνικής και οικονομικής υπόστασης ενός σημαντικού μέρους των πλουσίων της Τουρκίας. Η τάξη που εξουσίασε την Τουρκία για πολλές δεκαετίες ήταν αυτή που ανήλθε στην εξουσία διά μέσου σφαγών και λαφυραγωγίας. Η σημερινή εξουσία, που είναι οι προύχοντες της Ανατολίας που πλούτισαν από τη Γενοκτονία, μέχρι την εποχή του Οζάλ έκρυβε στο προσκέφαλο τα προϊόντα αυτής της μεταφοράς πλούτου. Η αλυσίδα συνεχίζει χωρίς να σπάσουν οι κρίκοι της και αυτό καθιστά πολύ δύσκολη την αναγνώριση της Γενοκτονίας».

http://ardin-rixi.gr/archives/12615

Μεγάλη μετακίνηση Τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων σε Αιγαίο και Αν. Θράκη

Ενώ συνεχίζεται η διαδικασία εξόδου των δυνάμεων του ΡΚΚ από το τουρκικό έδαφος προς το β Ιράκ, στα πλαίσια της διαδικασίας επίλυσης της χρόνιας διαμάχης τουρκικού στρατού και Κούρδων ανταρτών, όπως έγινε γνωστό από την τουρκική εφημερίδα, Aydınlık, αλλά και από τοπικούς παράγοντες, τις τελευταίες μέρες παρατηρείται μεταφορά μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων από τις νοτιοανατολικές επαρχίες όπου βρίσκονταν για να αντιμετωπίσουν τους Κούρδους αντάρτες προς τα δυτικά σύνορα της Τουρκίας, δηλαδή προς τις μικρασιατικές ακτές του Αιγαίου απέναντι από τα ελληνικά νησιά καθώς και προς τα ελληνοτουρκικά σύνορα της Α Θράκης.

 Μεγάλη μετακίνηση Τουρκικών στρατιωτικών δυνάμεων σε Αιγαίο και Αν. Θράκη Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις της τουρκικής εφημερίδας, στρατιωτικές δυνάμεις από την περιοχή του Σιρνάκ στην νοτιοανατολική Τουρκία καθώς και από τις περιοχές που συνορεύουν με το Ιράκ, μετακινούνται με μεγάλες αυτοκινητοπομπές προς τα δυτικά σύνορα της Τουρκίας.Οι μετακινήσεις αυτές εντάσσονται στο σχέδιο της ανακωχής με τους Κούρδους αντάρτες και στον γενικότερο σχεδιασμό του τουρκικού Γενικού Επιτελείου να μεταφέρει μεγάλες δυνάμεις προς τα δυτικά αποσυμφορίζοντας την νοτιοανατολική Τουρκία μετά την εκεχειρία που έχει επιτευχτεί με το ΡΚΚ κατόπιν προσωπικής πρωτοβουλίας του Αμντουλάχ Οσταλάν.

Οι πληροφορίες και οι εικόνες που μεταδίδονται σε επιλεγμένα τουρκικά ΜΜΕ, δείχνουν μεγάλες αυτοκινητοπομπές από τις περιοχές του Μαρντίν, Νουσαϊμπίν και του Σιρνάκ, να κατευθύνονται προς τα δυτικά. Οι αυτοκινητοπομπές αυτές που αποτελούνται από μεγάλα TIR του τουρκικού στρατού μεταφέρουν στρατιωτικές μονάδες, τεθωρακισμένα τανκ και πολεμικό υλικό που προορίζονταν για την αντιμετώπιση του ΡΚΚ.

Το εντυπωσιακό είναι πως οι αναφορές αποκαλύπτουν ότι και απο άλλες επαρχίες όπου τα τελευταία χρόνια είχαν γίνει επίκεντρο σκληρών πολεμικών συγκρούσεων μεταξύ του τουρκικού στρατού και των Κούρδων ανταρτών εκκενώνονται σταδιακά από μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις που κατευθύνονται προς τα δυτικά σύνορα. Σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα, η συμφωνία μεταξύ του Κούρδου ηγέτη Αμπτνουλάχ Οσταλάν και του ΑΚΡ, δηλαδή του ισλαμικού κόμματος του Ταΐπ Ερντογάν, προβλέπει την σταδιακή μεταφορά μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων από τα ανατολικά προς τα δυτικά.

Μάλιστα ο όρος αυτός τέθηκε από τον Οσταλάν προς την τουρκική πλευρά για να απευθύνει το γνωστό του διάγγελμα που ανακοίνωνε την εκεχειρία μεταξύ των Κούρδων ανταρτών και του τουρκικού στρατού. Ο όρος αυτός έγινε γνωστός απο τον ίδιο τον Οτσαλάν προς τους βουλευτές του φιλοκουρδικού κόμματος, BDP, όταν τον επισκέφτηκαν για να διαβουλευτούν μαζί του για την διαδικασία επίτευξης της εκεχειρίας και την παράλληλη αποχώρηση των Κούρδων ανταρτών απο το τουρκικό έδαφος μέσα στον Μάιο μήνα.

Εκτός απο τον όρο αυτό, όπως αναφέρουν οι δημοσιογραφικές πληροφορίες, η κουρδική πλευρά έθεσε και άλλους δυο όρου προς την τουρκική που είναι :1) η αναγνώριση της κουρδικής ταυτότητας στο νέο τουρκικό σύνταγμα και,2) η παραχώρηση περιορισμένης αυτονομίας στις περιοχές που κατοικούν οι Κούρδοι. Οι δυο αυτοί όροι αναμένεται να συζητηθούν στην επόμενη φάση της διαδικασίας εκεχειρίας ενώ ο πρώτος όρος, δηλαδή η αποχώρηση μεγάλου μέρους των τουρκικών στρατευμάτων από τα ανατολή με κατεύθυνση προς τα δυτικά έχει ήδη αρχίσει να εφαρμόζεται.

 

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς η εξέλιξη αυτή επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το κλίμα όσον αφορά την ελληνική πλευρά καθώς μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις που μέχρι σήμερα βρίσκονταν στα ανατολικά σύνορα της Τουρκίας απασχολούμενες με το κουρδικό αντάρτικο τώρα αποδεσμεύονται και κατευθύνονται προς τα δυτικά δηλαδή έρχονται αντιμέτωπες με την ελληνική πλευρά.

Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τις αναμενόμενες προκλήσεις της Άγκυρας στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο, μόνο ήρεμες μέρες δεν προμηνύει. Άραγε εκεί στην Αθήνα έχουν υπό όψιν τους όλες αυτές τις εξελίξεις, ή ακόμα βαυκαλίζοντα από τα καραγκιοζιλίκικα χαμόγελα των ελληνοτουρκικών επαφών και συναντήσεων;

 

Και ενώ οι τούρκοι συσσωρεύουν δυνάμεις στα ελληνοτουρκικά σύνορα, μήπωςκάποιοιυπονομεύουν πλέον απροκάλυπτα την επιχειρησιακή ετοιμότητα των ενόπλων δυνάμεων; – Καταργούν το Β’ Σώμα Στρατού – Αποδεκατίζουν τους πλέον μάχιμους και επιχειρησιακά άρτια οργανωμένους σχηματισμούς καταδρομικών επιχειρήσεων – Δολοφονούν την καρδιά του Ελληνικού Στρατού και αποδέχονται ως βάση, τους σχεδιασμούς των νεοταξικών ιδρυμάτων όπως του ΙΣΤΑΜΕ και ΕΛΙΑΜΕΠ;..  ΑΦΟΠΛΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΛΥΟΥΝ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ; ΜΗΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΜΕΘΟΔΕΥΟΥΝ ΠΙΣΩΠΛΑΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ;

Σφοδρή κριτική δέχεται ήδη η Νέα Δομή Δυνάμεων των ελληνικών ΕΔ που παρουσιάστηκε στα μέλη της Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής από ανώτερους και ανώτατους αξιωματικούς, ενώ μία αποκάλυψη-σοκ ήδη ναρκοθετεί το όλο σκηνικό: Η προτεινόμενη Νέα Δομή Δυνάμεων είναι ακριβές αντίγραφο..Σε ποσοστό 90% της μελέτης του ιδρύματος ΙΣΤΑΜΕ (του ιδρύματος του ΠΑΣΟΚ για την εξωτερική πολιτική και άμυνα) σε συνεργασία με το περιβόητο ΕΛΙΑΜΕΠ!

Σε όλα, δε, τα βασικά της σημεία, όπως αυτό που προβλέπει την κατάργηση του Β’ Σώματος Στρατού (η οποία συγκεντρώνει τα πυρά των πάντων) είναι ακριβώς η ίδια.

Η μελέτη είχε παρουσιαστεί στον υπηρεσιακό υπουργό Εθνικής Άμυνας και πρώην Α/ΓΕΣ, Φ. Φράγκο επανειλημμένα και είχε επιστραφεί με τον χαρακτηρισμό «Απαράδεκτη και άκρως επικίνδυνη».

Η κατάργηση του Β’ Σώματος Στρατού που ήλεγχε τις επίλεκτες δυνάμεις που ήταν ενταγμένες στην 13η ΔΕΕ διασκορπίζει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα τον πλέον μάχιμο και επιχειρησιακό σχηματισμό που απαρτίζεται από τις εξής μονάδες: 1η Ταξιαρχία Καταδρομών – Αλεξιπτωτιστών (1η ΤΑΞ ΚΔ-ΑΛ, Ρεντίνα), 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία «Πόντος» (71η Α/Μ ΤΑΞ ΠΖ, Νέα Σάντα Κιλκίς) και 32η Ταξιαρχία Πεζοναυτών «Μοράβας» (32η ΤΑΞ ΠΝ, Βόλος).

Δηλαδή καταργείται η «καρδιά» του Ελληνικού Στρατού και η ικανότητα να υπάρξει συντονισμένη απάντηση σε μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεις, ενώ σε καιρό ειρήνης καταργείται ο κεντρικός σχηματισμός επιμελητείας των παραπάνω επίλεκτων δυνάμεων.

Ο Α/ΓΕΕΘΑ διατηρεί μόνο τις ειδικές δυνάμεις της Δύναμης «Δέλτα»μ (ΕΤΑ, Ζ’΄ΜΑΚ, ΔΥΚ, 31 ΜΕΕ) που αριθμούν λιγότερους από 1000 άνδρες.

Πρακτικά αποκλείουν τη πιθανότητα ταχύτατης κλιμάκωσης σε επίπεδο μείζονος εμπλοκής μιας σύγκρουσης. Δημιουργείται μια Δομή Δυνάμεων που καταργεί διοικητικά το μεσαίο επίπεδο εμπλοκής των επίλεκτων δυνάμεων και δημιουργείται ένα χάσμα μεταξύ ειδικών δυνάμεων και των συμβατικών (Πεζικό, πυροβολικό, τεθωρακισμένα κλπ).

Το γεγονός ότι η μελέτη των ΙΣΤΑΜΕ-ΕΛΙΑΜΕΠ προέβλεπε την διοικητική κατάργηση – με ότι αυτό συνεπάγεται – του πλέον ισχυρού σχηματισμού του Ελληνικού Στρατού, αν εν τέλει αυτό θα ισχύσει, τότε μόνο ανησυχία προκαλεί.

Μήπως τελικά θα αρχίσουμε να πληρώνουμε, σε θέματα εθνικής ασφάλειας, τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης που κάποιοι άθλιοι ηγετίσκοι, συνεπικουρούμενοι από το τραπεζικό κατεστημένο στάς Αθήνας και εν Κύπρο με τις ενέργειες τους προκάλεσαν για ίδιον όφελος;

 

Όμηρος Αλεξάνδρου

http://omirosalexandrou.blogspot.com

 

H Eldorado Gold στην Τουρκία: όσα δεν έμαθαν οι “ενσωματωμένοι” δημοσιογράφοι

Ενημέρωση από τηνUstun Reinart.

Διαβάστε αυτά που δεν είπε η Eldorado στους“ενσωματωμένους” δημοσιογράφους που πήγε βόλτα στην Τουρκία. Διαβάστε για την “περιβαλλοντική προστασία” (δείτε καιεδώ), για την αντίσταση του κόσμου, για τις πρακτικές που ακολουθούν οι εταιρείες για να διαβρώσουν τον κοινωνικό ιστό και να κάμψουν την αντίδραση. Όλα όσα συμβαίνουν εκεί, συμβαίνουν ή θα συμβούν και σε αυτή την πλευρά του Αιγαίου.

Στη φωτογραφία είναι το μεταλλείο Kisladag της Eldorado το 2010. Έχει μεγαλώσει κι άλλο από τότε. Η εταιρεία όμως δεν τους πήγε εκεί τους δημοσιογράφους, τους πήγε στο ολοκαίνουριο Efemcukuru που δεν έχει ούτε ενάμιση χρόνο που είναι σε παραγωγή…

Έχουμε γράψει πολλά για τα μεταλλεία στην Τουρκία. Δείτε εδώ.

 

Oι κάτοικοι ακόμα διαμαρτύρονται για το μεταλλείο της TUPRAG/ELDORADO στο EFEMCUKURU κοντά στη Σμύρνη!

1 Μαΐου 2013

Η μεταλλευτική εταιρεία Tuprag (που ανήκει εξ ολοκλήρου στην καναδική Eldorado Gold) έχει αρκετά καταστροφικά, αμφιλεγόμενα έργα στην Τουρκία.

Ένα από αυτά είναι στο χωριό Efemcukuru, 20 χλμ. από την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας, τη Σμύρνη. Αυτό είναι ένα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο έργο, διότι βρίσκεται εντός της λεκάνης απορροής του φράγματος Tahtali το οποίο παρέχει σχεδόν το 40% του πόσιμου νερού της Σμύρνης.

Το μεταλλείο βρίσκεται 700 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, σε ένα λόφο καλυμμένο με γιγάντια πεύκα και αμπέλια. Ένα δεύτερο φράγμα, το Camli, που προγραμματίστηκε και σχεδιάστηκε στη δεκαετία του l990 για να εξασφαλίσει την παροχή πόσιμου νερού στη Σμύρνης, ακυρώθηκε από την κρατική Διεύθυνση Ύδρευσης το l999, μόλις η Tuprag / Eldorado ανακοίνωσε το έργο του χρυσωρυχείου.

Η πόλη της Σμύρνης διακήρυξε ότι το φράγμα Camli είναι “ζωτικής σημασίας για την πόλη” και το κράτησε στα σχέδια του Δήμου. Ωστόσο, το τουρκικό Υπουργείο Περιβάλλοντος και Δασών αρνήθηκε να δεχθεί την Έκθεση Περιβαλλοντικής Αξιολόγησης του φράγματος.

Το 2002, ενώ οι γεωτρήσεις και οι κατασκευή συνεχιζόταν στο χώρο του μεταλλείου, πολλές επαγγελματικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένου του Δικηγορικού Συλλόγου της Σμύρνης, ξεκίνησε μια δικαστική υπόθεση για ασφαλιστικά μέτρα κατά των αδειών που εκδόθηκαν για το μεταλλείο. Μεταξύ των καταγγελόντων ήταν και το Ιατρικό Επιμελητήριο της Σμύρνηςκαι η Δημοτική Αρχή Υδάτων.

Μια έκθεση πραγματογνωμοσύνης που υποβλήθηκε στο δικαστήριο ανέφερε σαφώς ότι το χρυσωρυχείο θα προκαλέσει ζημιά στα δάση της περιοχής και θα ρυπάνει το πόσιμο νερό της Σμύρνης, αλλά η έκθεση απορρίφθηκε λόγω των κατηγοριών της Tuprag ότι ο εμπειρογνώμονας, ο καθηγητής Δρ Savki Filiz, είχε αντιταχθεί προηγουμένως στο μεταλλείο χρυσού στην Πέργαμο της Τουρκίας. Στις 8 Σεπτεμβρίου 2005, ενώ η δικαστική υπόθεση ήταν ακόμη σε εξέλιξη, η τουρκική κυβέρνηση αποδέχθηκε τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της Tuprag.

Το 2006, οι χωρικοί του Efemcukuru έκαναν διαμαρτυρία για το μεταλλείο στη Σμύρνη, και έκαψαν τα έγγραφα της μεταλλευτικής εταιρείας που προσφερόταν να αγοράσει τη γη τους. Σε απάντηση, η τουρκική κυβέρνηση αποφάσισε το 2007 να καταφύγει σε “αναγκαστική απαλλοτρίωση εκτάκτου ανάγκης” των εδαφών, βασισμένη σε έναν νόμο που επιτρέπει την απαλλοτρίωση για την “υπεράσπιση της χώρας.”

Ένας συνασπισμός οικολόγων και επαγγελματικών φορέων ξεκίνησε μια δεύτερη δικαστική υπόθεση κατά των αναγκαστικών απαλλοτριώσεων, και το 2008, το Τουρκικό Συμβούλιο της Επικρατείας εξέδωσε απόφαση αναστολής της “απαλλοτρίωσης εκτάκτου ανάγκης.”

Η τοπική αυτοδιοίκηση της Σμύρνης σφράγισε τις πύλες του μεταλλείου το 2009, αλλά η κατασκευή συνεχίστηκε, και ένοπλοι ιδιωτικοί φρουροί εμπόδιζαν τους δημοτικούς επιθεωρητές να επισκεφθούν το χώρο.

Το 2011, μια αλλαγή στη νομοθεσία έδωσε το δικαίωμα στις επαρχιακές συνελεύσεις να εκδίδουν άδειες μεταλλείων και την 1η Ιουνίου 2011, η Επαρχιακή Συνέλευση της Σμύρνης εξέδωσε άδεια παραγωγής για το μεταλλείο της Tuprag / Eldorado στο Efemcukuru.

Στους χωρικούς που αρνήθηκαν να πουλήσουν τη γη τους στην εταιρεία, προσφέρθηκαν δουλειές στο μεταλλείο. Σταδιακά εγκατέλειψαν τα εδάφη τους.

Σήμερα, ένας μόνο χωρικός, ο Αhmet Karacam εξακολουθεί να αντιστέκεται και αρνείται να πουλήσει τη γη του. Λόγω της αντίστασης του Karacam, η εταιρεία δεν κατάφερε να καθορίσει την απαιτούμενη ζώνη των 200 μέτρων γύρω από το μεταλλείο και έτσι έχει χάσει την άδεια δοκιμαστικής παραγωγής. Απτόητη, η εταιρεία συνεχίζει να λειτουργεί με την άδεια παραγωγής που είχε λάβει πριν απωλέσει την δοκιμαστική άδεια.

Τον Δεκέμβριο του 2012, οι κάτοικοι του Kavacik (3 χλμ. από το μεταλλείο) και του Efemcukuru έκαναν πορεία προς το μεταλλείο για να διαμαρτυρηθούν για το θάνατο των 55 κατσικών και ενός αλόγου που ψόφησαν αφού ήπιαν νερό από ένα ρέμα κοντά στο μεταλλείο. Στο ίδιο ρεμα έχουν πεθάνει εκατοντάδες ψάρια.

Η εταιρεία συνεχίζει τις εντατικές γεωτρήσεις στο δάσος γύρω από το υπάρχον μεταλλείο με την ελπίδα της αύξησης της παραγωγής.

Ενημέρωση για το χρυσωρυχείο KISLADAG της ELDORADO GOLD στο Usak Esme

10 Αυγούστου 2012 (από την έκθεση του Tahir Öngür, Γεωλόγου Μηχανικού).

Η Eldorado Gold / Tuprag, παράγει χρυσό και ασήμι, με την επικίνδυνη και πρωτόγονη μέθοδο της εκχύλισης σε σωρούς, χωρίς φράγμα τελμάτων.

Σωροί από εκχυλισμένο μετάλλευμα ήδη ποτισμένοι με κυανιούχο νάτριο βρίσκονται στο χώρο του ορυχείου, σε στρώσεις. Κάθε στρώση καλύπτεται με χώμα, άργιλο, και μία μεμβράνη και μια νέα στρώση σχηματίζεται πάνω από την προηγούμενη. Επτά στρώσεις είναι ορατές αυτή τη στιγμή.

Για να αποφευχθεί η ρύπανση του αέρα με κυανιούχο νάτριο, η εταιρεία οφείλει να ελέγχει το επίπεδο του pH πολύ προσεκτικά, πράγμα που δεν κάνει. Από καιρό σε καιρό, μια ισχυρή μυρωδιά από πικραμύγδαλα γεμίζει τον αέρα, και οι άνθρωποι από τα γύρω χωριά τρέχουν στα τμήματα επειγόντων περιστατικών με ναυτία, ρίγη και πονοκεφάλους.

Οι έντονες βροχοπτώσεις προκαλούν φθορές στις μεμβράνες που καλύπτουν τους σωρούς των εκχυλισμένου μεταλλεύματος, απελευθερώνοντας κυανιούχο νατριο στο έδαφος και στον αέρα. Ένα μέρος από το ρυπασμένο νερό ρέει μέσα από την κοντινή κοιλάδα, και καταλήγει στα ρέματα.

Η εταιρεία έχει δηλώσει στην Περιβαλλοντική Μελέτη της, ότι σε περίπτωση ενός ατυχήματος τα γύρω χωριά θα πρέπει να εκκενωθούν. Στην πραγματικότητα, αυτά τα ατυχήματα συγκαλύπτονται.

Εχει ζητηθεί να γίνει ανάλυση του νερού που χρησιμοποιείται από τις κοινότητες γύρω από το μεταλλείο αλλά το αίτημα έχει μείνει αναπάντητο.

Ενημέρωση σχετικά με το Όρος Ίδη – Ένα τέρας πλανάται πάνω από τα βουνά της Ίδης…

[Tο κείμενο συνοδεύεται από τη σημείωση ότι η Eldorado έχει πουλήσει τα ποσοστά της στα μεταλλεία του όρους Ίδη στην Alamos Gold. Ωστόσο, αξίζει να διαβάσετε για τον αγώνα των χωρικών της περιοχής κατά των μεταλλείων που μοιάζει πολύ με τον δικό μας εδώ!]

Οι εταιρείες εξόρυξης κάνουν γεωτρήσεις για χρυσό στα όρη Ίδη από το 2004.

Ο Mehmet Tombul, ο Πρόεδρος της Γενικής Διεύθυνσης Μεταλλείων και Συντονισμού ανακοίνωσε ότι από το 2003, η υπηρεσία του έχει αδειοδοτήσει 868 επιχειρήσεις και από αυτές οι 553 άδειες ήταν για προκαταρκτικές γεωτρήσεις και οι 300 για επιχειρήσεις εκμετάλλευσης.

Από τις οκτώ εταιρείες εξόρυξης χρυσού που εκτελούν γεωτρήσεις στα βουνά της Ίδης σήμερα, επτά έχουν ολοκληρώσει τη διαδικασία Περιβαλλοντικής Αξιολόγησης και μία είναι ακόμα σε εκκρεμότητα, αλλά όλες τους ετοιμάζονται να ξεκινήσουν παραγωγή.

Η καναδική Alamos Gold, η Pilot Gold της Newmont, καθώς και η τουρκική θυγατρική της Newmont, Koza, είναι απειλές για το φράγμα Atikhisar που παρέχει το πόσιμο νερό της πόλης του Τσανάκαλε (Δαρδανέλια).

Ο Όμηρος, στην Ιλιάδα, αναφέρεται στα βουνά της Ίδης ως “η Ίδη των χιλίων πηγών». Έδρα της Μεγάλης Θεάς Κυβέλης και λίκνο της μυθολογίας, αυτό το υπέροχο βουνό είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός οξυγόνου στην Ευρώπη μετά από τις Άλπεις, ένας τόπος εκπληκτικής βιοποικιλότητας και ένα καταφύγιο για εκατοντάδες άγρια ​​ζώα.

Στον αρχαίο κόσμο, το σημερινό Τσανάκαλε ήταν γνωστό ως Τρωάδα. Στην επαρχία βρίσκονται πάνω από 300 αρχαιολογικοί χώροι, συμπεριλαμβανομένων της Άσσου και της Τροίας. Οι Εταιρείες εξόρυξης χρυσού κάνουν γεωτρήσεις πάνω σε δέκα χιλιάδες χρόνια ιστορίας, και αφού οι αρχαιολογικές ανασκαφές εδώ δεν έχουν ολοκληρωθεί, δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα έχουμε χάσει.

Ο Περιβαλλοντικός Συνασπισμός του Τσανάκαλε – που δημιουργήθηκε από ομάδες πολιτών της περιοχής, ο Δήμαρχος του Τσανάκαλε – καλεί τους κατοίκους της περιοχής να σηκώσουν ανάστημα για να υπερασπιστούν τη γη και τα νερά τους. Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στην περιοχή ξεκίνησαν το 2007, πραγματοποιήθηκαν έως τον Ιούνιο του 2012 και συνεχίζονται.

Ο τοπικός πληθυσμός, που υποστηρίζεται από επαγγελματικούς φορείς (το Αρχιτεκτονικό Επιμελητήριο, Ιατρικούς και Δικηγορικούς Συλλόγους) έχει μποϊκοτάρει τις συνεδριάσεις, όπου οι εταιρείες εξόρυξης θα τους ενημέρωναν έπρεπε να τους ενημερώσει για τη διαδικασία περιβαλλοντικής αξιολόγησης, με αποτέλεσμα να καθυστερήσουν αυτά τα σχέδια.

Η Περιβαλλοντικός Συνασπισμός του Canakkale έχει ξεκινήσει δικαστικές υποθέσεις για να ακυρώσει τις Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων που ήδη έχουν γίνει αποδεκτές από την κυβέρνηση.

Όμως, η γη και τα νερά ήδη υποφέρουν. Ακόμη και κατά το στάδιο των προκαταρκτικών γεώτρησεων, κάποια από τα ρέματα της περιοχής ρυπάνθηκαν από χημικές ουσίες, γεγονός που οδήγησε σε φόβους ότι τα νερά στα φράγματα του Bayramiç και του Akhisar θα μπορούσαν επίσης να έχουν ρυπανθεί. Παιδιά σε κοντινά χωριά υπέφεραν από ναυτίες και ζαλάδες και ζώα υπέστησαν αποβολές.

Μια πηγή πόσιμου νερού που ανακαλύφθηκε από ένα δημόσιο οργανισμό κοντά στην πόλη Can, πωλήθηκε στην Alamos Gold.

Οι χωρικοί του Karaköy στην πόλη του Bayramiç αντιστάθηκαν στην Alamos Gold για περισσότερο από ένα χρόνο, αρνούμενοι να κόψουν τα δέντρα στο χώρο του μεταλλείου. Η εταιρεία για να σπάσει την αντίσταση εγκαταστάθηκε μέσα στο χωριό. Η Alamos Gold έκανε μήνυση σε τρεις νεαρούς άνδρες οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν για το μεταλλείο. Οι άνδρες κρίθηκαν ένοχοι και τους απαγορεύθηκε η πρόσβαση στο βουνό για τρεις μήνες. Τώρα, η Alamos Gold τους μηνύει και πάλι, ζητώντας αποζημίωση 7.500 $ από τον κάθε έναν. Με τη σειρά τους, οι κάτοικοι του Τσανάκαλε μηνύουν την Alamos Gold για αποζημίωση.

Οι αρχές του χωριού Muratlar αποφάσισαν να:

• Αποφύγουν κάθε επαφή με την εταιρεία εξόρυξης,

• Να αποφεύγουν κάθε χωρικό που δέχεται θέση εργασίας στο μεταλλείο,

• Να απαγορεύσουν όλα τα οχήματα της εταιρείας εξόρυξης από το χωριό

• Να απαγορεύσουν στο προσωπικό δημοσίων σχέσεων της εταιρείας εξόρυξης την είσοδο στο χωριό.

• Να οργανώσουν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας αν το μεταλλείο φέρει εργαζόμενους από άλλα μέρη.

Στις διαμαρτυρίες για την Περιβαλλοντική Αξιολόγηση, οι ντόπιες γυναίκες είναι ιδιαίτερα μαχητικές και δεν περνούν απαρατήρητες. Όταν η αστυνομία απέκλεισε το χωριό Kizilelma στην πόλη  Can για να εμποδίσει την είσοδο υποστηρικτών του περιβάλλοντος από άλλα χωριά, οι γυναίκες οδήγησαν τους επισκέπτες στο χωριό μέσα από ορεινούς δρόμους. Σε πολλά χωριά, οι γυναίκες έχουν αρχίσει να δημιουργούν επιτροπές «Όχι στο χρυσό».

Ο αγώνας συνεχίζεται για την υπεράσπιση της ζωής στην “Ίδη των χιλίων Springs”.

(Μετάφραση στα αγγλικά από την Üstün B. Reinart, με πληροφορίες που παρασχέθηκαν από τον Reyhan Erdem).

http://antigoldgreece.wordpress.com/2013/05/02/eldorado-in-turkey/

 

Ήταν μειονότητα οι Έλληνες στην Μικρά Ασία;

ΠΟΣΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ΤΟ 1912;

 

Ένα από τα κυριότερα επιχειρήματα όσων κατέκριναν και κατακρίνουν την Μικρασιατική Εκστρατεία είναι ότι η Μικρά Ασία κατοικούνταν στη συντριπτική πλειοψηφία της από Τούρκους, ότι οι Έλληνες ήταν μια μικρή μειονότητα και συνεπώς δεν είχε δικαίωμα το ελληνικό έθνος να ζητήσει τμήμα της Μικρασίας. Παρακάτω θα εξετάσoουμε το κατά πόσο αληθεύει η άποψη για «τουρκική Μικρά Ασία».

 

Πληθυσμιακά στοιχεία για την Μικρά Ασία. 
Από το βιβλίο του Γεώργιου Κ. Σκαλιέρη «Λαοί και Φυλαί της Μικράς Ασίας» πρώτη έκδοση Ιούνιος 1922, επανέκδοση από τις εκδόσεις ΡΗΣΟΣ, 1990, αντιγράφουμε το συνολικό πληθυσμό κατά φυλές κι εθνότητες, σε Μικρά Ασία και σε Αρμενία/Κουρδιστάν, όπως ήταν πριν την αρχή των εκτοπισμών και διωγμών κατά των Χριστιανών από το Οθωμανικό κράτος, στα 1913: 

Μικρά Ασία

	Εθνικότητα ή φυλή	Πληθυσμός
1	ΕΛΛΗΝΕΣ (Ορθόδοξοι, Δυτικοί, Μελχίτες, Διαμαρτυρόμενοι, Έλληνες πολίτες)	2.660.316
2	ΑΡΜΕΝΙΟΙ (Γρηγοριανοί, Δυτικοί, Προτεστάντες)	637.268
3	ΚΟΠΤΕΣ ΚΑΙ ΛΑΤΙΝ ΡΑΓΙΑΣΗ	10.019
4	ΤΣΙΓΚΑΝΟΙ	78.221
5	ΙΟΥΔΑΙΟΙ	56.970
6	ΟΘΩΜΑΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ	1.802.697
7	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΚΡΗΤΕΣ	53.926
8	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ  ΓΙΟΥΡΟΥΚΟΙ	1.291.861
9	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΚΙΖΙΛ-ΜΠΑΣ	384.834
10	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΔΕΡΒΙΣΙΔΕΣ	173.825
11	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΛΥΚΙΑΣ	95.000
12	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΠΙΣΙΔΙΑΣ	85.000
13	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΛΥΚΑΟΝΙΑΣ	70.040
14	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΠΑΜΦΥΛΙΑΣ	90.004
15	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΑΦΣΑΡΟΙ	225.000
16	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ	95.000
17	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΤΡΟΥΚΜΕΝΗΔΕΣ	95.000
18	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΒΙΘΥΝΙΑΣ	200.000
19	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΜΕΣΟΧΑΛΔΗΝΟΙ	80.000
20	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΛΑΖΟΙ	125.000
21	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΣΑΝΝΟΙ	303.955
22	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΜΙΓΓΡΕΛΟΙ-ΑΜΠΧΑΖΟΙ	210.510
23	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΓΕΩΡΓΙΑΝΟΙ	55.000
24	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΑΝΖΑΡΙΤΕΣ	64.000

25	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΖΕΫΜΠΕΚΕΣ	39.880
26	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΑΛΒΑΝΟΙ	5.300
27	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΠΟΜΑΚΟΙ	85.823
28	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΚΙΡΚΑΣΙΟΙ	433.582
29	ΚΟΥΡΔΟΙ	119.834
30	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΕΚ ΒΟΣΝΙΑΣ-ΕΡΖΕΓΟΒΙΝΗΣ….	64.462
31	ΣΥΡΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ	67.744
32	ΔΥΤΙΚΟΙ	30.397
33	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΤΑΤΑΡΟΙ-ΠΕΡΣΕΣ	78.518
	ΣΥΝΟΛΟ	9.868.706

  

(ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΒΙΛΑΕΤΙΑ) ΑΡΜΕΝΙΑ ΚΑΙ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ

	1	ΑΡΜΕΝΙΟΙ	860.000
	2	ΚΟΥΡΔΟΙ	855.000
	3	ΤΟΥΡΚΜΟΜΑΝΟΙ	40.000
	4	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΚΙΖΗΛ ΜΠΑΣ	242.580
	5	ΤΟΥΡΚΟΙ	30.500
	6	ΕΛΛΗΝΕΣ	31.214
	7	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΚΙΡΚΑΣΙΟΙ	27.500
	8	ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΥΡΟΙ	9.990
	9	ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΣΥΡΟΙ	8.000
	10	ΧΑΛΔΑΙΟΙ (ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ)	25.020
	11	ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΙΑΚΩΒΙΤΕΣ	28.744
	12	ΓΕΖΙΤΕΣ (μεταξύ Ισλάμ και Χριστιανισμού)	17.263
	13	ΚΟΠΤΕΣ ΤΣΙΓΚΑΝΟΙ	3.988
	14	ΝΕΣΤΟΡΙΑΝΟΙ	92.000
	15	ΞΕΝΟΙ ΗΜΕΔΑΠΟΙ	4.986
	16	ΛΑΤΙΝΟΙ	18
	17	ΙΟΥΔΑΙΟΙ	6.506
	18	ΞΕΝΟΙ	1.220
19		ΛΟΙΠΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ	366.000
		ΣΥΝΟΛΟ	2.644.140

Σύνολο πληθυσμού Μικρασίας και τουρκικής Αρμενίας-Κουρδιστάν: 12.512.846 

Οι Τούρκοι (Οθωμανοί και λοιπές τουρκόφωνες μουσουλμανικές φυλές)  συνολικά είναι: 6.940.060, δηλαδή μόλις το 55,46% του συνολικού πληθυσμού. Αυτό το ποσοστό εννοούν οι Έλληνες μαρξιστές όταν μιλάνε περί Μικρασίας-Αρμενίας-Κουρδιστάν ως το «καθαρά Τουρκικό μέρος της οθωμανικής αυτοκρατορίας»; 

Οι Έλληνες, Αρμένιοι, Κούρδοι, Νεστοριανοί και λοιποί Χριστιανοί συνολικά δίνουν 5.401.167, δηλαδή 43,16% του πληθυσμού. 

 

Αυτό το 45% του πληθυσμού της «Ασιατικής Τουρκίας» έπρεπε, σύμφωνα με τους Έλληνες διεθνιστές και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις να συνεχίσει να ανέχεται τη βαρβαρότητα τις διώξεις και τις γενοκτονίες εκ μέρους των Τούρκων, του άλλου μισού πληθυσμού, απλά και μόνο επειδή ο Λένιν είχε συμμαχήσει με τον Κεμαλισμό;

 Δεν είχαν αυτοί δικαίωμα στο  να απαλλαχθούν από τον τουρκικό ζυγό; Μιλάμε για πεντέμισυ εκατομμύρια ανθρώπους στα 1913, που με τον ρυθμό άυξησης του πληθυσμού στην Ανατολία σήμερα θα ήταν 30 εκατομμύρια.

 

 Ε, αυτοί έπρεπε να σφαγούν για χάρη της «προοδευτικής κεμαλικής  Τουρκίας», και η απελευθερωτική εκστρατεία των Ελλήνων να αποκληθεί «ιμπεριαλιστική».

 Κι ας μην πουν τίποτε για «σφαγές του Ελληνικού στρατού εις βάρος των Τούρκων». Παρεκτροπές φυσικά υπήρξαν. Ειδικότερα κατά την άτακτη υποχώρηση του στρατού μας. Δε μπορούν όμως αυτές οι παρεκτροπές, αφενός ούτε αριθμητικά να συγκριθούν με τις σφαγές που διενήργησαν οι Τούρκοι μεταξύ 1914-1922, αλλά αφετέρου ούτε και να συγκριθούν (όντας μη προμελετημένες) με την προμελετημένη γενοκτονία που είχε σχεδιασθεί και εκτελεσθεί από τις ηγεσίες του τουρκικού κράτους εις βάρος των  χριστιανών υπηκόων του. 

«Οι Χριστιανοί της Τουρκίας πρέπει ή να εκτουρκιστούν ή να διωχθούν», είχαν αποφασίσει οι Νεότουρκοι συνέχεια των οποίων ήταν ο Κεμαλισμός. 

ΟΛΟΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, Έλληνες και Αρμένιοι.

 

 Πώς τολμάνε να μην παραδέχονται αρκετοί το ότι η σφαγή ενός και πλέον εκατομμυρίων Ελλήνων δεν ήταν γενοκτονία; 

Άντε ένας άντε δύο να έπεσαν τυχαία στις κάνες των όπλων του Κεμάλ, αλλά ένα εκατομμύριο; 

Υπενθυμίζω: από τα 3,2 εκατομμύρια που ζούσαν το 1912 σε Α.Θράκη και Μ.Ασία, γύρισαν εδώ περί το 1,6 εκατομμύρια (1,28 το 1923 και οι υπόλοιποι πιο πριν), έφυγαν στη Ρωσία περί τις 200.000-300.000, έμειναν στην Κωνσταντινούπολη περί τις 150.000, άρα σφάχτηκαν 1.200.000. 

 

Πώς γίνεται να αντιπαραβάλονται οι ενέργειες ενός στρατού που έκαιγε καλύβες όντας υπό άτακτη υποχώρηση με τις προσχεδιασμένες και προμελετημένες ενέργειες ενός κράτους που ήθελε να εκτουρκίσει ή να σφάξει το  40 % των υπηκόων του, και μάλιστα το έλεγε επίσημα;  

Πώς είναι δυνατόν να γίνεται λόγος για 200.000  νεκρούς Τούρκους από τον Ελληνικό στρατό (που είχε 30.000 απώλειες) τη στιγμή που αυτός και αριθμητικά λίγος μέσα στο χάος της τεράστειας Μικρασίας ήταν, αλλά  και συνεχώς πολεμούσε ώστε δεν είχε χρόνο για γενοκτονίες; 

Πώς γίνεται να εξισώνουν κάποιες μεμονωμένες ενέργειες ενός ατάκτως οπισθοχωρούντα και εν πλήρη διαλύσει στρατού με μια προμελετημένη γενοκτονία, εν ψυχρώ πραγματοποιούμενη; 

Γνωρίζουν άραγε πως τη στιγμή που η Σμύρνη έπλεε στο αίμα, των μουσουλμάνων της Β. Ελλάδας δεν πειράχτηκε ούτε μια τρίχα της κεφαλής τους, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα το ελληνικό κράτος να απειλήσει ή να εφαρμόσει αντίποινα εναντίον τους ώστε ο Κεμάλ (και οι προκάτοχοί του, από το 1915 και μετά) να σταματήσει τις σφαγές των Μικρασιατών; 

Εμείς όμως δεν κάναμε τέτοια πράγματα.

 

 Σε ένα πόλεμο γίνονται αρκετά άσχημα πράγματα, όμως γενικεύσεις που εξισώνουν θύμα και θύτη, και μάλιστα παραγνωρίζουν το ιστορικό υπόβαθρο της συμπεριφοράς του θύματος (οι Τούρκοι επί αιώνες έσφαζαν άοπλους Ρωμιούς, είναι λογικό κάποτε να σφάξουν και οι Ρωμιοί, αλλά η μια σφαγή διαφέρει από την άλλη: το θύμα εκδικείται, ενώ ο θύτης που επί αιώνες έσφαζε δεν έχει καμιά δικαιολογία) είναι απαράδεκτες.

 

 Είναι σαν να εξισώνεται ο αντισημιτισμός των  Παλαιστινίων που υπέφεραν  και υποφέρουν από το Ισραήλ, με τον αντισημιτισμό των  Ναζί στους οποίους τίποτε δεν έφταιξαν οι Εβραίοι.

Στο συνέδριο του κόμματος των Νεοτούρκων, τον Οκτώβριο του 1911 είχε αποφασισθεί: «Η Τουρκία πρέπει να γίνει μια ουσιαστικά μουσουλμανική χώρα(..) Αργά ή γρήγορα πρέπει να επιτευχθεί η ολοκληρωτική οθωμανοποίηση (διάβαζε τουρκοποίηση) όλων των υπηκόων της αυτοκρατορίας.

Είναι πάντως ξεκάθαρο πως αυτό δε μπορεί να επιτευχθεί με την πειθώ και ως εκ τούτου πρέπει να προσφύγουμε στην ένοπλη βία (..)Πρέπει να αρνηθούμε στις άλλες εθνότητες το δικαίωμα να έχουν δικές τους οργανώσεις. Κάθε μορφή αποκέντρωσης συνιστά προδοσία της Τουρκικής Αυτοκρατορίας. ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΕΘΝΟΤΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΛΗΤΕΑ ΠΟΣΟΤΗΤΑ. (..)»

Ξέρω βέβαια, κανείς δεν έχει στα χέρια του τα διατάγματα του εμπρησμού της Σμύρνης ή των διωγμών μεταξύ 1915-1922 οπότε οι διεθνιστές μας έχουν κάθε δικαίωμα να αρνούνται πως έγινε γενοκτονία. Και εις ανώτερα. 

 

Όσο για το κύριο επιχείρημα των αντιεθνικιστών που κατακρίνουν την Μικρασιατική Εκστρατεία, το «έστω, ας δεχτούμε, ότι είχαμε δίκαιο να πάει ελληνικός στρατός στη Σμύρνη-Ιωνία. 

Γιατί επήγαμε να κατακτήσουμε την Άγκυρα;», αυτό φανερώνει την πλήρη άγνοιά τους για τα δεδομένα της εποχής. 

Απαντούμε: απλούστατα, για να κρατηθεί η Σμύρνη ελληνική, έπρεπε να κατανικηθεί ο κεμαλισμός. Δια της εκστρατείας προς την Άγκυρα-Σαγγάριο δεν ετίθετο θέμα κατάκτησης των περιοχών αυτών ούτε όλης της Μικρασίας, αλλά θέμα οριστικής αποσόβησης του κινδύνου για τη Σμύρνη. 

Καθώς ο κεμαλισμός συνεχώς και ενδυναμωνόταν, ήταν βέβαιο ότι θα αμφισβητούσε ένοπλα την ελληνική κυριαρχία σε Σμύρνη και Α. Θράκη. 

Δεν έπρεπε να εξασφαλιστεί μια για πάντα η Ελλάδα από την αμφισβήτηση των ελληνικότατων αυτών περιοχών; 

Υπήρχαν δύο τρόποι να το κάνουμε αυτό. Είτε θα περιμέναμε στα όρια της Ιωνίας, 150-200 χλμ ανατολικά της Σμύρνης, να ενδυμωθεί κι άλλο ο Κεμάλ, να στρατολογήσει κι άλλους Τούρκους (ειδικά από τις περιοχές από τις οποίες θα αποσύρονταν ο ελληνικός στρατός), είτε θα επιτιθέμεθα στον Κεμάλ προσπαθώντας να τσακίσουμε το κεφάλι του φιδιού.

 

Οι τότε ιθύνοντες διάλεξαν το δεύτερο σχέδιο, καθώς το πρώτο τους φάνηκε πως θα προκαλούσε φθορές στον ελληνικό στρατό: ο Κεμάλ, εάν η Ελλάδα περιοριζόταν μόνη της στην στενότατη και μικρή ζώνη κατοχής της Ιωνίας, θα μπορούσε να συγκεντρώσει τεράστιες ποσότητες στρατού σε απόσταση 100-200 χλμ από την Ιωνία προκαλώντας «ασφυξία» και είτε δια του αντάρτικού του είτε εξαναγκάζοντας μας να παρακολουθούμε 200 .000 στρατό έτοιμο να επιτεθεί όποτε θελήσει σε μια στενότατη ζώνη. 

Το δίλημμα ήταν τραγικό, ωστόσο δεν πρέπει οι κακόπιστοι αντιεθνικιστές να μας πείσουν ότι σκοπός της εκστρατείας προς την Άγκυρα ήταν η κατάκτηση όλης της Τουρκίας.

 

 Ψεύδονται ασύστολα όταν ισχυρίζονται ότι δεν καταλαβαίνουν γιατί βαδίσαμε προς Άγκυρα.

Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι η εκστρατεία προς την Άγκυρα ήταν στρατιωτικό λάθος, επαναλαμβάνουμε το κύριο επιχείρημα υπέρ της απελευθέρωσης της Ιωνίας το 1920: Ποιος ψεύτης, αλήθεια, από αυτή τη δράκα αντιεθνικιστών, θα τολμούσε να ισχυριστεί ότι 

Α) η Σμύρνη και η ενδοχώρα της δεν ήταν ελληνικότατες περιοχές και ποιος απατεώνας μπορεί να ισχυριστεί ότι 

Β) οι σφαγές κατά των Ελλήνων από τους Τούρκους το 1922 ήταν αποτέλεσμα απλώς και μόνο ή κυρίως της παρουσίας ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία κι ενδεχομένως των βιαιοτήτων που διέπραξαν Έλληνες στρατιώτες; 

Σφαγές και γενοκτονίες κατά των Μικρασιατών είχαν ξεκινήσει από τα 1915-1916, προτού πατήσει καν Έλληνας στρατιώτης το πόδι του στην Μικρά Ασία, πολύ καν σκεφτεί κανείς εκστρατεία στην Άγκυρα. 

Δεν είναι λοιπόν «καλά να πάθουμε» οι σφαγές που υπεστήκαμε τον Αύγουστο του 1922 στη Σμύρνη και γενικά στη Μ. Ασία. 

Δεν ήταν «δίκαια εκδίκηση των Τούρκων». Ήταν συνέχεια των σφαγών του 1915-1918, και γι’ αυτό επήγαμε επιπλέον στην Μικρά Ασία το 1920 (εκτός από το να απελευθερώσουμε ελληνικότατες περιοχές): για να μην επαναληφθούν τα γεγονότα του 1915-1918.

Το ότι απέτυχε παταγωδώς η τότε ηγεσία στους δύο αυτούς στόχους διόλου δεν μειώνει το δίκαιο του εγχειρήματος.

 

 Εύλογη η ένσταση πως τα παραπάνω πληθυσμιακά στοιχεία είναι ίσως νοθευμένα για λόγους εθνικού ελληνικού συμφέροντος. 

 

Ο Γ. Σκαλιέρης στην αρχή του βιβλίου αυτού παραθέτει στατιστικά στοιχεία ξένων:  Ο Malte-Brun στην «Géographie Universelle» 1875 (tom. V) γράφει «Η Μ.Ασία έχει 8-9 εκ. κατοίκων εξ ων τα 5 είναι Μουσουλμάνοι και οι άλλοι Έλληνες Ορθόδοξοι.» 

 

Ο M. Ph. Le Bas στο Asie Mineure, 1878 γράφει «Οι Έλληνες κι οι Αρμένιοι της Μικράς Ασίας ανέρχονται σε 3 εκατομμύρια, οι μουσουλμάνοι σε πέντε. Αν αφαιρεθούν οι Κούρδοι και τα νομαδικά φύλα, οι Τούρκοι ούτε εις τέσσερα εκατομμύρια φτάνουν». 

 

Ο Γάλλος αξιωματικός  L. Lamouche, που επισκέφτηκε ως μέλος επίσημης αποστολής την Τουρκία, στο L’Organisation Militaire de l’ Empire Ottoman γράφει «Οι Τούρκοι δεν υπερβαίνουν τα 38% του πληθυσμού της χώρας». 

 

Ο Fontanier στο Voyages en Orient, Paris 1829 γράφει «γίνεται λόγος περί Τουρκικής πλειονοψηφίας ενώ αυτή δεν υπάρχει». 

 

Ο Τούρκος Refik Nevzad στο La Fédération Ottomane, Paris 1915 λέει πως οι Τούρκοι μαζί με τους εξοθωμανισθέντες ανέρχονται στο 44,8%. 

 

Τέλος, η συμφωνία μεταξύ των Τουρκων και των εν Τουρκια ελληνικών πολιτικών οργανώσεων στις αρχές του 1912 κάνει λόγο για 2,5 εκατομμύρια Έλληνες στη Μικρα Ασία (μαζί με τα σαντζάκια Αδάνων και Αντάκιας), οπότε τα 2,66 εκατομμύρια που αναφέρει ο Σκαλιέρης δεν απέχουν και πολύ από την αλήθεια. 

Τη συμφωνία αυτή είχαν δεχθεί όχι τίποτα παρακατιανοί Τούρκοι, αλλά ο τότε Μέγας Βεζύρης Κιαμήλ Πασάς, ο τότε καθηγητής συνταγματικού δικαίου  μετέπειτα εν Ρώμη  αντιπρόσωπος της Κεμαλικής Εθνοσυνέλευσης Αρίφ Μπέης, Στρατάρχες, πολλοί στρατιωτικοί και αριστοκράτες Τούρκοι. 

Και είχαν μάλλιστα υποσχεθεί για περισσότερες έδρες, δηλαδή πως υπήρχε περισσότερος των 2,5 εκατομμυρίων πληθυσμός Ελληνικός στην Μικρά Ασία.

 

ΠΗΓΗ: porta_aurea

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ………………2009 μ.Χ

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/04/blog-post_6884.html#.UV1kSqJmiSo

Οι επιπτώσεις μιας μεγάλης γεωπολιτικής δίνης σε Κύπρο και Ελλάδα (2)

Το μεγάλο κάδρο και η συγνώμη του Ισραήλ

 

Του Σάββα Καλεντερίδη

Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στην έκκληση που έκανε ο Άπο προς τους συντρόφους του και προς το τουρκικό κράτος για την επίτευξη συμφωνίας με σκοπό την ειρηνική επίλυση του Κουρδικού, αφού είχε προηγηθεί η έκκληση του τουρκικού κράτους προς τον Κούρδο ηγέτη να παρέμβει προς την κατεύθυνση αυτή.

Ποιοι είναι, όμως οι πραγματικοί λόγοι που υποχρέωσαν το τουρκικό κράτος να ζητήσει από έναν «αρχιτρομοκράτη» να μεσολαβήσει για την επίτευξη μιας λύσης, νομιμοποιώντας τον ίδιο αλλά και το ΡΚΚ, που είναι επίσης χαρακτηρισμένο ως τρομοκρατική οργάνωση;

 

Το έχουμε ξαναγράψει σε προηγούμενες αναλύσεις μας. Ο στόχος των ΗΠΑ, του Ισραήλ και του εβραϊκού παράγοντα είναι ο γεωπολιτικός έλεγχος της περιοχής της Μεσοποταμίας, συναφώς ο έλεγχος των κοιτασμάτων του Κιρκούκ και η δημιουργία ενός ασφαλούς ενεργειακού διαδρόμου στην κατεύθυνση Κιρκούκ-Άδανα/Αλεξανδρέτα/Λατάκεια-Κύπρος-Καστελόριζο-Κρήτη-Πελοπόννησος.

Για να γίνει αυτό, υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις οι οποίες είναι εκ των ουκ άνευ. 

Πρώτη, φυσικά, είναι η ισχυροποίηση της Αυτόνομης Κουρδικής Διοίκησης σε βαθμό που να είναι σε θέση να συνάπτει συμφωνίες -ερήμην της Βαγδάτης- με μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες για την εκμετάλλευση των χρυσοφόρων πετρελαϊκών κοιτασμάτων, κάτι που αποτελεί ένα τεράστιο βήμα για την ντε φάκτο ανεξαρτησία του Κουρδιστάν, και δίνει άλλες δυναμικές στα κουρδικά επελευθερωτικά κινήματα που δραστηριοποιούνται στα άλλα τρία τμήματα του Κουρδιστάν, που κατέχονται από Ιράν, Τουρκία και Συρία!

Δεύτερη προϋπόθεση είναι ο αποκλεισμός του Ιράν από την εν λόγω περιοχή, την οποία διεκδικεί για δυο λόγους. Ο ένας είναι γιατί θεωρεί ότι οι Κούρδοι αποτελούν φυλή που εντάσσεται στην ευρύτερη οικογένεια του περσικού έθνους και άρα το Μεγάλο Κουρδιστάν πρέπει να αποτελεί περιοχή επιρροής του Ιράν, και ο άλλος γιατί η Τεχεράνη φιλοδοξεί να ελέγξει το σύνολο της ιρακινής επικράτειας μέσω των σιιτών του Ιράκ, που αποτελούν την πλειονότητα και ελέγχουν τα επίσης χρυσοφόρα πετρελαϊκά κοιτάσματα της περιοχής της Βασόρας, που κατοικείται από σιιτικούς πληθυσμούς.

Τρίτη προϋπόθεση, συναφής με την πρώτη, είναι η αποδοχή από πλευράς της Τουρκίας της κουρδικής πραγματικότητας. Τι σημαίνει όμως αυτό; Σημαίνει αναγνώριση από την Άγκυρα της Αυτόνομης Κουρδικής Διοίκησης σήμερα, του ανεξάρτητου Κουρδιστάν αύριο. Επίσης σημαίνει αναγνώριση των Κούρδων που κατοικούν στην Τουρκία, άρα συνομιλίες και νομιμοποίηση του Άπο και του ΡΚΚ, για να είναι, μεταξύ άλλων, ασφαλής ο ενεργειακός -και όχι μόνο- διάδρομος στο τμήμα Κιρκούκ-Ερμπίλ-Μαρντίν-Τζεϋχάν Αδάνων. Σε όλα αυτά έλεγαν σθεναρά και πεισματικά όχι οι στρατηγοί και οι κεμαλιστές, γι’ αυτό επιλέχτηκε ο Ερντογάν και οι σύντροφοί του από το 1994, που έδωσαν υπόσχεση να πουν το μεγάλο ναι, γι’ αυτό στηρίχτηκε το ΑΚΡ με κάθε τρόπο ο από τις ΗΠΑ και από τον εβραϊκό παράγοντα, γι’ αυτό και οι συνομιλίες της κυβέρνησης Ερντογάν με τον Άπο.

Τέταρτη προϋπόθεση, συναφής με τη δεύτερη, είναι  είναι  η «συμμόρφωση» της Συρίας, αφ’ ενός μεν για να ολοκληρωθεί ο αποκλεισμός του Ιράν από την περιοχή, αφού είναι γνωστό ότι το θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης χρησιμοποιεί την επικράτεια αλλά και τους κρατικούς μηχανισμούς και δυνατότητες της Συρίας, για να ασκεί επιρροή στο Λίβανο και τη Λωρίδα της Γάζας, και αφ’ ετέρου για να είναι ασφαλής ο έτερος εναλλακτικός διάδρομος, που αποδυναμώνει την Τουρκία, αυτός που κινείται στη γραμμή τμήμα Κιρκούκ-Ερμπίλ-Κάμισλο-Αφρίν-Λατάκεια/Αλεξανδρέττα. Γι’ αυτό και η από σπόντα (;) δημιουργία τουδεύτερου αυτόνομου κουρδικού κράτους στα βόρεια της Συρίας, που, σημειωτέον, ιδρύθηκε μετά από την απροκάλυπτη επέμβαση της Τουρκίας στη Συρία, και ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από το ΡΚΚ, στρατιωτικά στελέχη του οποίου οργάνωσαν και διοικούν τις Δυνάμεις Λαϊκής Άμυνας του Δυτικού Κουρδιστάν, που αποτελούνται από 15 χιλιάδες άνδρες και γυναίκες, μέχρι στιγμής. Να σημειωθεί, επίσης, ότι, σύμφωνα με πληροφορίες, σημαντικό μέρος των ανταρτών του ΡΚΚ που θα αποχωρήσει από το τουρκικό έδαφος θα εγκατασταθεί στο Δυτικό Κουρδιστάν, κατά μήκος των σημερινών συνόρων Τουρκίας-Συρίας, καθώς και ότι ένας από τους πιο σημαντικούς στρατιωτικούς διοικητές του ΡΚΚ, ο Φερμάν Χουσεΐν, κατάγεται από το Δυτικό Κουρδιστάν! 

Πριν πάμε στην πέμπτη προϋπόθεση, που είναι η δημιουργία κατάλληλων συνθηκών που θα καταστήσουνασφαλή και λειτουργικό το τμήμα του ενεργειακού διαδρόμου Κύπρος-Κρήτη-Πελοπόννησος, να σημειώσουμε ότι για να λειτουργήσει το όλο σχήμα, αλλά και για να αντιμετωπιστεί με οποιονδήποτε τρόπο το πρόβλημα «Ιράν», που έχει παγκόσμιες διαστάσεις, ήταν απαραίτητη η συνεργασία Ισραήλ-Τουρκίας, που είναι βασικοί πυλώνες του …οικοδομήματος.

 

Γι’ αυτό η προτροπή Ομπάμα προς Νετανιάχου και Ερντογάν να τα ..βρούνε, γι’ αυτό το τηλεφώνημα της ταπεινωτικής συγνώμης, μια συγνώμη που δόθηκε στη λογική του καζάν-καζάν, που επικαλέστηκε ο Ερντογάν στη συνάντησή του με τον Έλληνα πρωθυπουργό στην Κωνσταντινούπολη,  όπου συνήλθαν τα υπουργικά συμβούλια Ελλάδας-Τουρκίας.

Ήδη έχουμε αγγίξει την πέμπτη προϋπόθεση, που επιβάλλει την εξεύρεση συμβιβαστικών λύσεων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου τώρα, στο Αιγαίο λίγο αργότερα, στα προβλήματα που έχουν ανακύψει τα τελευταία σαράντα χρόνια που είναι σε εξέλιξη το ως άνω σχέδιο.

Και με αυτήν την πέμπτη προϋπόθεση σχετίζεται η συγνώμη του Ισραήλ προς την Τουρκία, όπως επίσης και η αποδυνάμωση της Ελλάδας σε οικονομικό και διεθνοπολιτικό επίπεδο, αλλά και τα τραγικά γεγονότα που είναι σε εξέλιξη στην Κύπρο τις μέρες αυτές.

Κλείνοντας, θα υπογραμμίσουμε ότι η κάθε χώρα, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των πολιτών και του έθνους της, φροντίζει πρώτα να κατανοεί έγκαιρα αυτά που σχεδιάζονται και πρόκειται να συμβούν στην περιοχή της και στη συνέχεια δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες και συμμαχίες για να αντιμετωπίσει από κατάλληλη θέση τα γεγονότα και τα επισυμβαίνοντα. Αυτό απαιτεί αξιόπιστο πολιτικό προσωπικό και ικανούς υπηρεσιακούς παράγοντες.

Χωρίς να θέλουμε να γίνουμε κακοί και άγγελοι κακών, με πολιτικούς και υπηρεσιακούς παράγοντες που γονατίζουν με το παραμικρό όχι μόνο στην αμερικανική πρεσβεία,όπως γινόταν εκ …παραδόσεως, αλλά και στην τουρκική, όπως έγινε στην περίπτωση της παρουσίασης του βιβλίου του Μουράτ Καραγιλάν «Η Ανατομία του Πολέμου στο Κουρδιστάν», Λευκωσία και Αθήνα πολύ δύσκολα θα αντιμετωπίσουν έστω και με σχετική επιτυχία αυτά που είναι σε εξέλιξη και αυτά που θα ακολουθήσουν.

Εκτός κι αν ξυπνήσουν οι Έλληνες, που κοιμούνται σε βαθύ γεωπολιτικό σκοτάδι και στην Κύπρο και στην Ελλάδα και περισώσουν έστω και κάτι!

 Όσο για τα σενάρια σε σχέση με την εξέλιξη που μπορεί να έχει η πορεία της εκεχειρίας που κήρυξε ο Οτζαλάν και η πορεία των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ, μετά την ταπεινωτική συγνώμη του Νετανιάχου, και τις ενδεχόμενες επιπτώσεις τους στα ελληνικά συμφέροντα, στο επόμενο άρθρο μας.

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/03/2_31.html#.UVlkQqJmiSo

Οι επιπτώσεις μιας μεγάλης γεωπολιτικής δίνης σε Κύπρο και Ελλάδα (1)

Οι πραγματικές διαστάσεις της εκεχειρίας του Άπο

 

Του Σάββα Καλεντερίδη

Την προηγούμενη εβδομάδα, και ενώ ήταν σε εξέλιξη η τραγωδία και ο διεθνής διασυρμός-εξευτελισμός της Κύπρου, αλλά και της Ελλάδας, που απαξιωμένη διεθνώς, παρέμεινε απλός θεατής στα παιχνίδια της Γερμανίας και του διεθνούς κεφαλαίου εις βάρος μιας χώρας μέλους της ευρωζώνης, έλαβαν χώρα δυο γεγονότα-εξελίξεις που αξίζουν της προσοχής και της ανάλυσής μας.

Η μια ήταν η έκκληση ειρήνης του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν, που έγινε στον εορτασμό του Νεβρόζ, στην Άμιδα (Ντιγιαρμπακίρ), και η επακολουθήσασα ανακήρυξη μονομερούς εκεχειρίας εκ μέρους του ΡΚΚ, η οποία έγινε δια στόματος του Μουράτ Καραγιλάν, και η άλλη η ταπείνωση του Ισραήλ απέναντι στην Τουρκία, μέσω της συγνώμης που ζήτησε τηλεφωνικά ο πρωθυπουργός Νετανιάχου από τον Τούρκο ομόλογό του (για την πολύνεκρη επίθεση στο Μαβί Μαρμαρά), τη προτροπή του Ομπάμα, που πραγματοποιούσε επίσημη επίσκεψη στην περιοχή.

Όσον αφορά στο πρώτο γεγονός, αν και ο Αμπντουλλάχ Οτζαλάν είχε απευθύνει πανομοιότυπη έκκληση προς το τουρκικό κράτος αλλά και προς τους συντρόφους του, στελέχη και μέλη του ΡΚΚ, πριν από 14 χρόνια, στις 18 Μαρτίου 1999, δηλαδή λίγες εβδομάδες μετά τη σύλληψή του στο Ναϊρόμπι, τη φορά αυτή τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.

Θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να διαβάσουμε το σύνολο της επιστολής που έστειλε και τότε ο Άπο στους συντρόφους του, όμως αυτό δεν είναι δυνατόν λόγω στενότητας χώρου. Απλά να αναφέρουμε ότι και τότε επεδίωκε ειρηνική επίλυση του Κουρδικού και, για να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα διαλόγου και διαπραγματεύσεων, έδινε και πάλι κάποια μηνύματα προς τα συντηρητικά κομμάτια της τουρκικής κοινωνίας, ενώ και πάλι ζητούσε από τους συντρόφους του να αποχωρήσουν από τα εδάφη της τουρκικής επικράτειας μέχρι την 1^η Σεπτεμβρίου 1999, Παγκόσμια Ημέρα της Ειρήνης.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν της επιστολής του Άπο, το 1999, τα αναφέρει με κάθε λεπτομέρεια ο Μουράτ Καραγιλάν στο βιβλίο του «Η Ανατομία τουΠολέμου στο Κουρδιστάν», η παρουσίαση του οποίου στην Αθήνα αποτέλεσε άλλη μια «ευκαιρία» σε ορισμένους υποτακτικούς του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών να υποβάλλουν για άλλη μια φορά τα …σέβη τους στην αμερικανική και στην τουρκική πρεσβεία.

Τότε οι αντάρτες του ΡΚΚ υπάκουσαν και αποχώρησαν από τις βάσεις τους στο Βόρειο Κουρδιστάν, για να ακολουθήσει μια περίοδος ανασυγκρότησης του κόμματος και των ανταρτών σε πολιτικό και σε οργανωτικό είπεδο. Παράλληλα,  έγιναν προσπάθειες από πλευράς του Άπο κυρίως να βρεθεί ένας κοινός τόπος μεταξύ του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος και του τουρκικού κράτους, για την πολιτική λύση του Κουρδικού. Το τουρκικό κράτος, επηρμένο από τη «νίκη» της παράδοσης Οτζαλάν, δεν ανταποκρίθηκε στις προσπάθειες αυτές και συνέχισε την πολιτική της άρνησης του κουρδικού παράγοντα και της συντριβής του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, με αποτέλεσμα ο έγκλειστος στη φυλακή του Ιμραλί  Κούρδος ηγέτης, να δώσει το μήνυμα στους συντρόφους του που είχαν συγκεντρωθεί στο όρος Κανδήλι, στο Νότιο Κουρδιστάν (Β. Ιράκ), να ετοιμάζονται ξανά για πόλεμο. Στις 1 Ιουνίου 2004, μάλιστα, ανακοίνωσε μέσα από τη φυλακή ότι τερματίζεται η μονομερής εκεχειρία, λόγω της σκληρής στάσης που τηρούσε το τουρκικό κράτος απέναντι στον ίδιον και το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα.

Το τι ακολούθησε είναι και πάλι γνωστό, σε όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις. Οι αντάρτες του ΡΚΚ διείσδυσαν κρυφά στις βάσεις τους, στο Βόρειο Κουρδιστάν, και άρχισε και πάλι ο ένοπλος αγώνας, με καταστροφικά αποτελέσματα για τον τουρκικό στρατό, παρ’ ότι οι κυβερνήσεις Ερντογάν προσπάθησαν να λιώσουν το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα με κάθε τρόπο, συνεργαζόμενες και δίνοντας στην κυριολεξία γην και ύδωρ από τη μια στη Συρία, το Ιράκ και το Ιράν και από την άλλη στις ΗΠΑ και το Ισραήλ.

 

Περίτρανη απόδειξη ότι οι προσπάθειες του Ερντογάν απέτυχαν οικτρά, είναι το γεγονός ότι το ΡΚΚ κατόρθωσε να παραμείνει όρθιο και να καταφέρει ισχυρά κτυπήματα στο τουρκικό κράτος, με αποκορύφωμα τη δράση των ανταρτών στην περιοχή Σεμντίνλι-Γιουκσέκοβα-Τσουκούρτζα-Χακκιάρι, το καλοκαίρι του 2012, όπου επί τετράμηνο οι μονάδες του τουρκικού στρατού εφοδιάζονταν μόνο από αέρος! 

Δηλαδή,

-παρ’ ότι είχε προηγηθεί σύλληψη και η φυλάκιση 10 χιλιάδων πολιτικών στελεχών του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, 

-παρ’ ότι έγινε προσπάθεια αποδιάρθρωσης και διάλυσης των πολιτικών και μετωπικών οργανώσεων του ΡΚΚ στην Τουρκία και στην Ευρώπη, 

-παρ’ ότι η Τουρκία συμμάχησε με εχθρούς και φίλους για να εξουδετερώσει και στρατιωτικά του ΡΚΚ, 

στο τέλος η τουρκική κυβέρνηση αντιλήφθηκε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη συνθηκολόγηση, μια κίνηση που έγινε από πλευράς Τουρκίας προς τον Άπο το Νοέμβριο του 2012, για να ακολουθήσουν διαπραγματεύσεις για το γενικό πλαίσιο της λύσης και στη συνέχεια η δήλωση του Άπο στις 21 Μαρτίου 2013.

Ο δρόμος για την ειρήνη και την πολιτική λύση του Κουρδικού θα είναι μακρύς και η ημέρα αποχώρησης των ανταρτών από την Τουρκία θα είναι πιθανόν η 15^η Αυγούστου 2013, που είναι η τριακοστή επέτειος έναρξης του ένοπλου αγώνα του ΡΚΚ. Και φυσικά, θεωρούμε ότι είναι αδιανόητο να μην έχουν σκεφθεί ο Άπο και οι σύντροφοί του ότι θα πρέπει να είναι έτοιμοι για τα πάντα, και για τα καλά και για τα κακά!

Στο άρθρο μας αυτό προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε το στενό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκε ο Άπο και το τουρκικό κράτος. Στο άρθρο της Κυριακής θα ανοίξουμε το «φακό», για να εντάξουμε τις εξελίξεις στο ευρύτερο πλαίσιο, σ’ αυτό που κινήθηκε η ταπεινωτική συγνώμη του Ισραήλ προς την Τουρκία.

Ες Κυριακήν να …ευρέα, λοιπόν!

«δημοκρατία«

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/03/1.html#.UVljuqJmiSo

Η Τουρκία «καταπίνει» την ΑΟΖ στο Καστελόριζο και επιτίθεται στην Κύπρο

Της Κύρας Αδάμ*

Η κυπριακή οικονομική κρίση επιτάχυνε το άνοιγμα του ενεργειακού φακέλου στην Ανατολική Μεσόγειο, με την Τουρκία να είναι η πλέον επισπεύδουσα και η πλέον ανήσυχη για τις εξελίξεις.

Kύπρος και Ισραήλ, Ελλάδα και Τουρκία, τέσσερις πτωχές σε ενεργειακές πηγές χώρες μέ χρι τώρα, είναι πλέον υποχρεωμένες να αλλάξουν άρδην θέσεις και στόχους εξωτερικής και ενεργειακής πολιτικής (εκμετάλλευσης και διανομής υδρογονανθράκων). Είναι υποχρεωμένες να αναζητήσουν συμμάχους σε κράτη και πολυεθνικές, έτσι ώστε να αυξήσουν τη σταθερότητα στην περιοχή και δι’ αυτού του τρόπου την προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων, άρα και των μελλοντικών κερδών τους.

Η αρχή του «ταξιδιού» έγινε το 2003, όταν η Shell για λογαριασμό της Αιγύπτου βρήκε με γάλες ποσότητες φυσικού αερί ου στα ανοιχτό του δέλτα του Νείλου. Ακολούθησε η Κύπρος το 2006 με τις πρώτες έρευνες σε μέρος της ΑΟΖ της σε 13 μπλοκ και την ανάθεση στην αμερικανική εταιρεία NOBLE, το 2007, των ερευνών στο πολλά υποσχόμε νο μπλοκ 12 ή αλλιώς «το μπλοκ της Αφροδίτης». Λίγο αργότερα προστέθηκε και η ισραηλινή DE-LEK, η οποία από κοινού με τη NOBLE εντόπισε το 2010 ένα γιγαντιαίο κοίτασμα στο μπλοκ Λεβιάθαν, που «συνορεύει» με τα κοιτάσματα της Κύπρου. Από τον Μάιο του 2012 η Λευκωσία επιστράτευσε και τις εταιρείες TOTAL, ΕΝΙ και GAZPROM-BANK για έρευνες στα οικόπεδα 9,2,3,11.

Οριοθέτηση ΑΟΖ

Δεν πρέπει, όμως, να διαφεύγει της προσοχής ότι η κυπριακή δημοκρατία δεν έχει «αγγίξει» τα οικόπεδα 4,5,6,7 και 10, στα οποία από την πρώτη στιγμή η Τουρκία προέβαλε τους ισχυρισμούςτης ότι ανήκουν στη «δική» της ΑΟΖ που επιμένει ότι φτάνει μέχρι την Αίγυπτο.
Η Τουρκία εντόπισε ευθύς εξ αρχής τον υπαρκτό κίνδυνο να μείνει εκτός νυμφώνος, αν:
-δεν τροποποιηθούν(;) οι οριοθετήσεις των ΑΟΖ Κύπρου, Αιγύπτου, στη νότια πλευρά της νήσου, και
-κατοχυρωθεί διεθνώς ότι το ελληνικό Καστελόριζο έχει, όπως ορίζει το Δίκαιο της θά λασσας, δική του υφαλοκρη πίδα και ΑΟΖ, που επιτρέπει στην Ελλάδα, την Κύπρο και στην Αίγυπτο να «ενώσουν» τιςΑΟΖ τους αφήνοντας ένα μικρό μόνον τμήμα σε ΑΟΖ της Τουρκίας στην περιοχή.

Διμέτωπος αγώνας

Η Τουρκία, με τα γρήγορα ανακλαστικά της, ξεκίνησε αμέσως «διμέτωπο αγώνα» και στην υπόθεση του Καστελόριζου, αλλά και στην ΑΟΖ της Κύπρου και των χρυσοφόρων κοιτασμάτων της.

Ο στόχος είναι εμφανής: όση περισσότερη φασαρία προκαλείται γύρω από τα κοιτάσμα τα, τόσο περισσότερο αποθαρρύνονται μεγάλοι επενδυτές σε περιοχές «μεγάλου ρίσκου» και τόσο περισσότερο θα εμπλα κούν στη «διευθέτηση» του προ βλήματος μεγάλες δυνάμεις με συμφέροντα στην περιοχή, πρωτίστως οι ΗΠΑ και δευτε ρευόντως η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η «φασαρία» στην κυπριακή ΑΟΖ ξεκίνησε το 2011 όταν η τουρκοκυπριακή πλευρά «υπέ γραψε» συμφωνία οριοθέτησης της ΑΟΖ «της» με την Τουρκία, η οποία έκτοτε λειτουργεί υπέρ των «ενιαίων συμφερόντων» των δυο «κρατών». Ο Τουρκο κύπριος ηγέτης Ερόγλου, μάλι στα, επέμεινε δημοσίως ότι η τουρκοκυπριακή πλευρά, ως ισότιμη πλευρά στις συμφωνίες του 1960, «έχει ίσα δικαιώματα πάνω στις φυσικές πηγές της νήσου, στην ξηρά και τις θαλάσσιες περιοχές της Κύπρου…».

Όλως περιέργως, ο πρώην πρόεδρος της κυπριακής δημοκρατίας Δ. Χριστόφιας την ίδια χρονιά στη Γ.Σ. του ΟΗΕ προσέθεσε στη γραπτή ομιλία του ότι «θέλω να διαβεβαιώσω τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μου ότι ανεξαρτήτως των συνθη κών θα επωφεληθούν από την πιθανή ανακάλυψη και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων…».

Η ειλικρινής όσο και «ρο μαντική» αυτή τοποθέτηση του προέδρου, την εποχή κατά την οποία η Κύπρος βρισκόταν ακόμα σε «οικονομική νιρβάνα», γύρισε μπούμερανγκ σήμερα στις συνθήκες οικονομικής κατάρ ρευσης της Λευκωσίας και έγινε η αιχμή του δόρατος του Τούρ κου υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου.

Ο στόχος για τη συνολική διευθέτηση της ΑΟΖ

Η προσπάθεια της κυπριακής κυβέρνησης να διαμορφώσει ένα «Ταμείο Αλ ληλεγγύης» με πρόθεση να διοχετευθούν σε αυτό τα μελλοντικά κέρδη από το φυσικό αέριο για να βοηθη θεί η οικονομική κατάσταση της Κύπρου έγινε η αφορμή για την Άγκυρα να αναποδογυρίσει την εικόνα. Το οικο νομικό όφελος από τους υδρογονάνθρακες για τους Τουρκοκύπριους «συνιδρυ-τές» της Κύπρου είναι το «πάτημα» για την Άγκυρα να προτείνει τη συνολική διευθέτηση των ΑΟΖ της περιοχής, Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου αν μείνει,ενωμένη -ή των δυο κρατών της Κύ πρου αν οι δυο κοινότητες δεν τα «βρουν στη μοιρασιά» της ΑΟΖ και των κερδών.
Η καινούργια «ιδρυτική» συμφωνία στην Κμπρο, κατά την άποψη της Τουρκίας περνάει μέσα από τη συμφωνία των ΑΟΖ της Κύπρου, της Ελλάδας και της Τουρκίας με την Αίγυπτο, στη μέση της Αν. Μεσογείου. Αυτό κατά την τουρκική άποψη σημαίνει ότι έχει επέλθει προηγου μένως «συμβιβασμός » ανά μεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία στο θέμα της οριο θέτησης της μεταξύ τους ΑΟΖ.

Η Άγκυρα δείχνει πλέον ‘να βάζει σε δεύτερη μοίρα την «ΑΟΖ του Αιγαίου» (σ.σ.: την οποία μάλλον μπορεί να κερδίσει χωρίς μεγάλες απώλειες η Ελλάδα με βάση το Δίκαιο της θάλασσας). Ενδιαφέρεται πρωτίστως για την «ΑΟΖ της Αν. Μεσογείου» υπέρ αυτής, εκτιμώντας ότι εύκολα «θα καταπιεί» την ΑΟΖ του Καστελόριζου, αφού «η τάση» των τελευταίων αποφάσεων του Δικαστηρίου της Χάγης είναι να μην αποδίδει ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα σε νησιά που βρίσκονται πολύ μακριά από την ξηρά του κράτους όπου ανήκουν και πολύ κοντά στις ακτές του παρακείμενου κράτους.

Αμοιβαίο όφελος

Στο σημείο αυτό η Άγκυρα επιχειρεί να προσεταιρι στεί την επαμφοτερίζουσα επίσημη θέση των ΗΠΑ στο θέμα της κυπριακής ΑΟΖ. Η Ουάσινγκτον ναι μεν «αναγνωρίζει το δικαίωμα της κυπριακής δημοκρατίας να εξορύξει της φυσικές πηγές μέσα στην ΑΟΖ της, συμπε ριλαμβανομένης της βοή θειας από αμερικανικές εταιρείες… προσβλέπει, όμως, στο αμοιβαίο όφελος και για τις δυο πλευρές από τις κοινές πηγές, στο πλαίσιο μιας συνολικής συμφωνίας για το Κυπριακό».

«Χαρτί» για την Τουρκία το κόστος μεταφοράς

Ένα «χαρτί» που προσδοκά να παίξει πολύ χοντρά η Τουρκία στους υδρογονάνθρακες της Αν. Μεσογείου είναι το σχέδιο και το κόστος μεταφοράς των υδρογονανθράκων στην Ευρώπη.

Η τουρκική πλευρά και εκ παραλλήλου η βρετανική πλευ ρά, που «προωθεί» όπως καλύτερα μπορεί την ίδια άποψη, θε ωρούν ότι ο πλέον «οικονομικός τρόπος» για να μεταφερθεί το φυσικόαέριο στην Ευρώπη είναι να περάσει μέσω Τουρκίας, υπονο ώντας σαφώς ότι η Κύπρος (κα τά προτίμηση ενιαία) θα διατρέ χεται από έναν τουρκικό κατ’ ου σία αγωγό στο έδαφος της Τουρκίας. Σπεύδουν, μάλιστα, να παρουσιάσουν και ελκυστικά νούμερα, αποσιωπώντας όμως ότι οι τουρκικοί αγωγοί για τη μεταφο ρά του αερίου στην Ευρώπη εί ναι οι περισσότεροι στα σκαριά και όχι έτοιμοι.

Γι’ αυτό και εκ πρώτης όψεως προκαλεί έκπληξη η «τιμωρητική» απόφαση της Άγκυρας να αναιρέσει όλα τα σχέδια κατασκευής αγωγών σε τουρκικό έδαφος, στα οποία συμμετέχει η ιταλική ΕΝΙ, διότι η εταιρεία αυτή έχει αναλάβει εξορύξεις σε οι κόπεδο της κυπριακής ΑΟΖ. Η ΕΝΙ συμμετέχει στους σχεδιαζόμενους μαζί με τους Ρώσους αγωγούς Σαμσουν Τσεϋχάν (για τη μεταφορά πετρελαίου από την Μαύρη θάλασσα στο λιμάνι του Τσεϊχάν στη Μεσόγειο αλλά και στον υποθαλάσσιο ανωνή ρωσικού φυσικού αερίου SOU TH STREAM, καθώς και στη με ταφορά φυσικού αερίου από το Αζερμπαϊτζάν μέσω Τουρκίας σε Ελλάδα και Ιταλία (ITGI), ή με την παράκαμψη της Ελλάδας τον αγωγό TAP. I

Σκοπιμότητα με το αέριο του Ισραήλ

Υπάρχει ένα ακόμα ανοιχτό κεφάλαιο στην περιοχή: το φυσικό αέριο του Ισραήλ και οι τουρκοϊσραηλινές σχέ σεις.

Το σπάσιμο των πάγων ανάμεσα στην Άγκυρα και την Ιερουσαλήμ έγινε θεαματικά από τον πρόεδρο Ομπάμα, αλλά ενώ η «θιγμένη» Τουρκία στην ουσία προσβλέπει στην αναθέρμανση, το «απολογούμενο» Ισραήλ δείχνει πιο επιφυλακτικό.

Η επαναπροσέγγιση Τουρκίας – Ισραήλ, πα ράλληλα με την «ειρηνευτική διαδικασία, Άγ κυρας με Κούρδους της Τουρκίας, αλλά και της Τουρκίας με τους Κούρ δους του Β. Ιράκ, ενδυ ναμώνει τον αμερικανι κό κλοιό γύρω από το Ιράν, ορκισμένο εχθρό του Ισραήλ και των ΗΠΑ.

Αποξένωση

Όμως, ισχυρό μέλη μα της Τουρκίας είναι να αποξενώσει όσο μπορεί περισσότερο το φυσικό αέριοτου Ισραήλ από αυτό της Κύπρου. Γι’ αυ τό και από τώρα απλώνει δίχτυα με την ιδέα μετα φοράς του ισραηλινού φυσικού αερίου και πάλι μέσω Τουρκίας, ως προ σφορότερη οικονομικά λύση στο θέμα.

Είναι άγνωστο αν το Ισραήλ θα εξαρτήσει το μέλλον του τόπου του και τη σύνδεση του με την ΕΕ μέσω του φυσικού αερίου του από την Τουρ κία ή θα εξετάσει το κό στος και τα οφέλη από σχέδια μεταφοράς του μέσω Κύπρου και Ελλά δας.

Οι συνομιλίες Ελλά δας – Ισραήλ για μια τέ τοια προοπτική δεν βρίσκονται καν στα σπάργανα, αν και η Αθήνα, μετά την επαναπροσέγ γιση του Ισραήλ με την Τουρκία, σπεύδει και αυ τή στο Ισραήλ για συνομιλίες σε ανώτατο επίπε δο. Το ίδιο προτίθεται να κάνει και ο πρόεδρος της Κύπρου.

Έτσι παραφράζεται η γνωστή ρήση ότι το (τουρκικό) βόδι ξυπνάει τον αγωγιάτη (Αθήνα, Λευκωσία) για το Ισραήλ.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Η Ελλάδα σήμερα

http://www.onalert.gr/stories/i-tourkia-katapinei-tin-aoz-sto-kastelorizo-kai-epitithetai-stin-kypro

ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ, Η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

‘‘Et preterea censeo: Carthago delenda!’’

Η ξενοκρατούμενη Ελλάδα δοκιμάζεται από την βαθύτερη και πιο πολύπλευρη κρίση της σύγχρονης, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την τραγική δεκαετία του 1940, ιστορίας της. Την ίδια στιγμή οι ηγέτες της νεοοθωμανικής Toυρκίας αισθάνονταν ότι η χώρα τους είναι αρκετά ισχυρή ώστε να διεκδικεί ηγεμονικό ρόλο στον μουσουλμανικό κόσμο. Η επιδίωξή ξετυλιγόταν μέσα στην ευρύτερη γεωπολιτική ρευστότητα και ενώ ήταν ασαφές πως επρόκειτο να διαμορφωθεί η κατάσταση στον μεταεξεγερσιακό αραβοϊσλαμικό κόσμο και στο ευρύτερο γεωπολιτικό σύστημα Βαλκάνια-Ανατολική Μεσόγειος-Μέση Ανατολή- Καύκασος. Η επανάσταση του Ρήγα Βελεστινλή έμεινε ανολοκλήρωτη. Το μεγάλο πλήθος των σημερινών νεοελλήνων δεν γνωρίζει το έργο και το όραμα αυτού του μεγάλου επαναστάτη. Yπάρχουν διάφοροι παράγοντες και λόγοι για το κατάντημά μας. Η σύγχρονη Ελλάδα χαρακτηρίζεται από χρόνιο μεταπρατικό παρασιτισμό της οικονομίας της, πνευματική και πολιτική εξάρτηση, μιμητισμό έναντι ετερόχθονων πολιτισμικών προτύπων, εκτεταμένη ατομοκρατία κτλ. Η μεγάλη πλειονότητα των εγχώριων ελίτ κρατούν ενδοτική στάση τόσο έναντι της Τουρκίας, του νεοοθωμανισμού τα τελευταία χρόνια, όσο και έναντι των ισχυρών διεθνών δρώντων, κυρίως της Δύσης. Την τελευταία εικοσαετία περίπου βιώνουμε και τη λαίλαπα της μαζικής παράνομης μετανάστευσης αλλοδαπών, που παίρνει διαστάσεις εποικισμού. Την τελευταία τριετία μας επέβαλαν τα Μνημόνια της κοινωνικής εξαθλίωσης, της παραίτησης από την εθνική κυριαρχία, της κατοχής. Η τρικομματική συγκυβέρνηση συνεχίζει την πολιτική αυτών που μετέτρεψαν τη χώρα σε χρεοαποικία.

Σε εφαρμογή της λεγόμενης «λειτουργικής λογικής παραγωγικών σχέσεων», στο πλαίσιο της 2ης συνόδου του Ανώτατου Συμβούλιου Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, συναντήθηκαν στις 4 Μαρτίου την Κωνσταντινούπολη οι πρωθυπουργοί Ερντογάν και Σαμαράς. Συζήτησαν και προήδρευσαν απο κοινού αυτού του Συμβουλίου, με τη συμμετοχή των Υπουργών Εξωτερικών ως συντονιστών και των αρμόδιων Υπουργών Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού / Εθνικής Παιδείας – Νέας Γενιάς και Αθλητισμού, Δικαιοσύνης, Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων / Οικογένειας και Κοινωνικής Πολιτικής / Ναυτιλίας και Αιγαίου / Δικτύων, Ναυτιλίας και Επικοινωνιών, Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων / Γεωργίας και Κτηνοτροφίας, Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη / Εσωτερικών, Τουρισμού / Πολιτισμού και Τουρισμού, Υγείας καθώς και των Υπουργών Επικρατείας, Εθνικής Άμυνας, Ευρωπαϊκών Υποθέσεων. Οι δύο πρωθυπουργοί πανηγύρισαν για την ‘‘καλή μέρα’’ στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αυτά που πληροφορηθήκαμε είναι οι κοινοτοπίες των “ιθυνόντων” μπροστά στις κάμερες που καταναλώνονται εύκολα. Ιδιαίτερα από ένα φιλοθεάμον κοινό που ψυχαγωγείται και διαμορφώνει τις αντιλήψεις του για την γειτονική χώρα και την ιστορία του ευρύτερου χώρου από τα τουρκικά σήριαλ. Συνυπογράφηκαν 25 κείμενα (πρωτόκολλα και ‘‘μνημόνια κατανόησης’’) διμερούς συνεργασίας. Ανάμεσά τους περιλαμβάνονται Σχέδιο Δράσης μεταξύ των Υπουργείων Εξωτερικών, Πρωτόκολλο για την δημιουργία θεσμικού πλαισίου μεταξύ του Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαικών Μελετών (ΕΚΕΜ) του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών και του Κέντρου Στρατηγικών Ερευνών (SAM) του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών,Πρόγραμμα Ανταλλαγών στους τομείς Πολιτισμού, Εκπαίδευσης, Επιστημονικό, Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, Νεολαίας και Αθλητισμούγια τα έτη 2013-2015, κοινή Διακήρυξη για τους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020, συμφωνίες στους τομείς: της Γεωργίας, για την απαγόρευση και πρόληψη της παράνομης διακίνησης και μεταφοράς πολιτιστικής περιουσίας, για τις Υπηρεσίες Υγείας σε Περιπτώσεις Καταστροφών, για την Ενίσχυση των Συστημάτων Υγείας κλπ.[1]

Ο πρωθυπουργός δήλωνε πως η Ελλάδα είναι “προσηλωμένη στο διεθνές δίκαιο σχετικά με τις ΑΟΖ”. Πως μπορεί άραγε να το κάνει αυτό ένα κράτος προτεκτοράτο, που υπακούει στις εντολές των τοκογλύφων δανειστών και των “οίκων” για χάρη των οποίων έχουν μετατραπεί – πρώτα από το ΠΑΣΟΚ και μετά από την συγκυβέρνηση – το Σύνταγμα σε φάντασμα; Είδαμε και τον Ρετζέπ Eρντογάν να μιλάει για “λύση που θα είναι επωφελής και για τις δύο πλευρές”. Η “λύση” αυτή θα βασίζεται στις μέχρι τώρα θέσεις και ενέργειες της νεοοθωμανικής Τουρκίας, εγκεκριμένες από τις ΗΠΑ και την υπό γερμανική ηγεμονία ΕΕ, και στους περιορισμούς που έθεταν στην Ελλάδα τα Μνημόνια. Στο πλαίσιο μιας τέτοιας λύσης θα γίνουν π.χ η “συνεκμετάλλευση (αρχικά) της “θάλασσας της Ανατολικής Μεσογείου” (έτσι αποκαλείται τώρα το Αιγαίο), η τουρκοποίηση της Θράκης, η “καντονοποίηση” των άλλων τμημάτων της καλλικρατικής Ελλάδας στα πρότυπα ενός “ανανικού” Κυπριακού κράτους, η συρρίκνωση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και η παραχώρηση από την ελληνική κυβέρνηση ενός μέρους της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε τουρκικούς επιχειρηματικούς ομίλους.

H συνάντηση Ερντογάν-Σαμαρά ήταν ένα ακόμα φιάσκο. Και η Αγκυρα δεν θα μπορούσε να μην το εκμεταλλευθεί. Παρέτεινε κατά 3 χρόνια τις άδειες ερευνών της τουρκικής Κρατικής Εταιρείας Ερευνών Πετρελαίου (TPAO) στην ανατολική Μεσόγειο, που βρίσκονται εκτός τουρκικών χωρικών υδάτων, αλλά όπως αναφέρει είναι «τουρκικής δικαιοδοσίας». Πρόκειται για τις περιοχές TPO/XVI/A και TPO/XVI/B, οι οποίες βρίσκονται απολύτως καθαρά εντός της ελληνικής ΑΟΖ στην περιοχή του Καστελόριζου και μέχρι την κυπριακή ΑΟΖ. Είναι οι περιοχές αυτές που η ελληνική πλευρά κατέθεσε, υποτίθεται, τη ρηματική διακήρυξη στον ΟΗΕ για να απαγορεύσει στους Τούρκους να κάνουν έρευνες. Η άκρως προκλητική αυτή κίνηση δημοσιεύτηκε στην τουρκική εφημερίδα της κυβερνήσεως και οι άδειες επεκτείνονται χρονικά έως το 2016. Το μελάνι μπήκε τη στιγμή που ο Αντώνης Σαμαράς και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος βρίσκονταν ακόμη στην Κωνσταντινούπολη.

Το θέμα της ΑΟΖ δεν πρέπει επ’ ουδενί λόγο να αποτελεί εργαλείο επικοινωνιακής πολιτικής. Πολύ περισσότερο, τέτοιες αποφάσεις δεν πρέπει να εντάσσονται στις συνήθεις κοινοβουλευτικές συγκρούσεις, ούτε να επιτραπεί στους έχοντες συμφέρον να επιβάλλουν τις απόψεις τους. Κυκλοφορούν φήμες ότι υπάρχουν «εθνικοί εργολάβοι» που πιέζουν την κυβέρνηση να ανακηρύξει αμέσως την ΑΟΖ, με το επιχείρημα ότι «η Κύπρος που το έπραξε, δεν έπαθε τίποτε». Είναι σημαντικό ζήτημα η εξασφάλιση της σύμφωνης γνώμης και των κρατών -Αιγύπτου, Λιβύης-, τα οποία επηρεάζονται σε σημαντικό βαθμό από την Άγκυρα. Και στις 7 Μαρτίου ήρθε η είδηση που μας προσγείωσε. Ότι στην αιγυπτιακή Βουλή έγινε συζήτηση για την ακύρωση της συμφωνίας καθορισμού της ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Αιγύπτου, όπως δημοσίευσε το αραβικό πρακτορείο «Μένα».

Mια ομάδα στο Facebook με τίτλο »Φτάνει πιά! Κυριακή 10 Μαρτίου όλοι στο Σύνταγμα 6 μμ. Η Πορτογαλία δείχνει το δρόμο» διοργάνωσε μια νέα συγκέντρωση ‘‘Αγανακτισμένων’’ και ανακοίνωσε άλλη μια στις 31 Μαρτίου. Δεν γνωρίζω από ποιούς και πώς ξεκίνησε. Αυτοί που γνωρίζουν περισσότερα, ας μας πληροφορήσουν. Ιδιαίτερα σπουδαίο ζήτημα είναι σήμερα η αυτοοργάνωση των πολιτών στη βάση λογικών (άμεσης) δημοκρατίας. Αυτό είναι βάση του πολιτικού επαναπροσδιορισμού, της πολιτισμικής αναγέννησης και της παραγωγικής ανασυγκρότησης συνάμα που χρειαζόμαστε επειγόντως. Να δημιουργήσουμε ανεξάρτητες δημοκρατικές πατριωτικές κινήσεις πολιτών σε κάθε γειτονιά, πόλη, χωριό, χώρο εργασίας και σπουδών. Με αλληλεγγύη, δημοκρατία, αυτονομία… Και αυτές να καθορίσουν κοινούς στόχους. Π.χ.: Επαφές ομάδων πολιτών και βιοκαταναλωτικών συνεταιρισμών με ομάδες και συνεταιρισμούς παραγωγών από διάφορες περιοχές της χώρας για άμεση προμήθεια και ανταλλαγές προιόντων, ιδιαίτερα διατροφικών. Οργάνωση μαζικών, παλλαικών εκδηλώσεων και συλλογή υπογραφών πολιτών που να απαιτούν την ακύρωση των δανειακών συμβάσεων, Μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων. Και άμεσα σχετικό ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ. Προετοιμασία και σύγκληση Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης. Σε κάθε συλλαλητήριο να στήνονται τραπεζάκια για συλλογή υπογραφών. Και αυτό να γίνεται και διά μέσου του Διαδικτύου. Μπορούν να συνδυαστούν! Χρειάζεται να συμφωνήσουμε ο μεγαλύτερος δυνατός αριθμός Ελλήνων πολιτών σε 1 ή 2 ή 3 απλά και κατανοητά ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ… Κάθε ιδέα δεκτή για την ανάπτυξη συμπράξεων… Βεβαίως, αυτές οι κινήσεις πολιτών χρειάζεται να επικοινωνούν και να συντονίζονται. Ωστε να διασφαλίζεται η αποτελεσματικότητά τους. Και να συγκλίνουν στην συγκρότηση ενός ενωτικού ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ! Ένα τέτοιο κίνημα δεν μπορεί παρά να έχει ως βασικούς πολιτικούς άξονες την εθνική ανεξαρτησία, την κοινωνική χειραφέτηση, την δημοκρατία, την οικολογία, την αγροτική αναγέννηση!

Θόδωρος Μπατρακούλης

Δρ Γεωπολιτικής, Δικηγόρος

theobatrak@gmail.com

http://theodorosbatrakoulis.blogspot.com

---

[1] Bλ. «Ολες οι συμφωνίες που υπέγραψε η Ελλάδα με την Τουρκία στην Κωνσταντινούπολη», 06.03.2013, http://theodorosbatrakoulis.blogspot.gr

Η αύξηση του κουρδικού πληθυσμού, απειλή για την Τουρκία

του Σάββα Καλεντερίδη
Εφιάλτης τείνει να γίνει η αύξηση του κουρδικού πληθυσμού στην τουρκική επικράτεια, αφού σε συνδυασμό με την υπογεννητικότητα που παρουσιάζουν οι μη κουρδικοί πληθυσμοί, σταδιακά θα καταστήσει τους Κούρδους πλειονότητα στα όρια της τουρκικής επικράτειας.
Αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος που ο Τούρκος (;) πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε μέχρι και πρόσφατα (1 Ιανουαρίου 2013) ότι η κάθε οικογένεια θα πρέπει να κάνει τουλάχιστον τρία παιδιά, ασχέτως αν ο ίδιος το συνέδεσε με θέματα θρησκείας και διαιώνισης της φυλής αλλά και με τον πληθυσμιακό δυναμισμό που πρέπει να έχει η Τουρκία και για λόγους γεωοικονομίας.
Να σημειωθεί ότι δείκτες γεννητικότητας των κατοίκων των μεγαλουπόλεων και των νομών της δυτικής Τουρκίας είναι περίπου ίδιοι με αυτούς των ευρωπαϊκών χωρών και της Ελλάδας, ενώ οι αντίστοιχοι δείκτες στους νομούς της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Τουρκίας είναι υπερδιπλάσιοι, γεγονός που συνεγείρει την κυβέρνηση αλλά και τους κύκλους των Τούρκων εθνικιστών.
Αυτός είναι και ο λόγος που ομάδα εθνικιστών άρχισε το 2005 καμπάνια και συλλογή υπογραφών στη Σμύρνη, με την οποία ζητούσε «να σταματήσει η αύξηση του πληθυσμού των Κούρδων«, ενώ μοιράζονταν και φυλλάδια, που εκτός των άλλων έγραφαν: «Ε Τουρκάλα γυναίκα και άνδρα! Κάνε ένα ακόμα παιδί για τον Τουρκισμό! Οι προδότες, οι κλέφτες και οι διακινητές ηρωίνης αυξάνονται.  Αυτός που θα σώσει τον Τούρκο, που έχει στριμωχτεί ανάμεσα στον αραβικό και τον δυτικό πολιτισμό, και θα μας μάθει να αγαπάμε τους εαυτούς μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς είμαστε που θα δώσουμε την απάντηση που αξίζει στους Κούρδους και τους Τσιγγάνους συμμορίτες«.
Την ευθύνη της καμπάνιας αυτής είχε ο Σύλλογος Τούρκων Εθνικιστών Μπουντούν (Turkcu Toplumcu Budun Dernegi), με πρόεδρο τον Rifat Cenk Tozkoporan.
Τη συγκεκριμένη καμπάνια κατήγγειλε στο δικαστήριο ως ρατσιστική ο δικηγόρος Μουράτ Ντιντσέρ, του Συλλόγου Προοδευτικών Δικηγόρων (CHD), το οποίο δικαστήριο θεώρησε ότι η καμπάνια αυτή θα πρέπει να θεωρηθεί ως δικαίωμα στην κριτική, αφού, σύμφωνα με την άποψη της υπεράσπισης, η καμπάνια στρεφόταν εναντίον των συμμοριών και όχι εναντίον συγεκριμένων φυλετικών ομάδων!
Η δίκη έγινε σε δικαστήριο της Σμύρνης, στις 13 Δεκεμβρίου 2012.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η απολογία που έκανε ο κατηγορούμενος στο δικαστήριο, μέρος της οποίας, σύμφωνα με την εφημερίδα Ραντικάλ, έχει ως εξής: «Με βάση το τουρκικό σύνταγμα, όσοι κατοικούν στην Τουρκία είναι όλοι Τούρκοι. Για να μην γίνουμε μειονότητα μέσα στην ίδια μας την πατρίδα, προτείναμε στο τουρκικό κράτος να σταματήσει την αύξηση μιας ομάδας συμπατριωτών μας που αφήνουν τα παιδιά τους χωρίς ανατροφή, εκείνων που λένε ότι είναι Κούρδοι, απέναντι σε όσους λένε «Εγώ είμαι Τούρκος. Εμείς κάναμε χρήση του δικαιώματος στην ελευθερία της έκφρασης που μας παρέχει το Σύνταγμα«.
Να σημειωθεί ότι αντίστοιχη καμπάνια με τίτλο «Δεν υπάρχει Κουρδικό Πρόβλημα, υπάρχει Κουρδική Επέλαση» είναι σε εξέλιξη μέχρι και σήμερα από το περιοδικό «Τουρκική Αριστερά» (TURKSOLU), από το οποίο είναι και ο χάρτης που αναρτήσαμε.

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/02/blog-post_5356.html#.UROW2R2siSp

Θράκη: Το τυρί, η φάκα, ο πρόξενος και οι μητροπολίτες

Του Σάββα Καλεντερίδη

Έχουμε αναφερθεί σε άλλα άρθρα μας στις άθλιες μεθοδεύσεις της τουρκικής πρεσβείας στην Αθήνα, η οποία σε πλήρη συγχρονισμό με το τουρκικό Γενικό Επιτελείο κατευθύνει και καθοδηγεί τους διπλωμάτες και τους «άλλους» που υπηρετούν στα προξενεία της Τουρκίας στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Κομοτηνή και τη Ρόδο, εφαρμόζοντας την οδηγία του Τούρκου πρωθυπουργού Ερντογάν για την εργαλειοποίηση της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, και εσχάτως της Ρόδου και της Κω, που έχει ως στόχο τον διαμελισμό της Ελλάδος, αλλά και τη δημιουργία κατάλληλων συνθηκών στο εσωτερικό της πατρίδας μας, που θα καταστήσουν πιο εύκολη τη γεωπολιτικής της περικύκλωση από Σκόπια και Αλβανία.

Το θέμα της αποσταθεροποιητικής δράσης των τουρκικών διπλωματικών αρχών στην Ελλάδα και των ερωτήσεων των Ελλήνων βουλευτών, κάλυψε μερίδα του τύπου και φυσικά η εφημερίδα δημοκρατία, καθώς και μέσα ηλεκτρονικής ενημέρωσης, που ξεσκέπασαν την παρακρατική δράση των Τούρκων διπλωματών και των εγκαθέτων τους.

 

Όπως είναι γνωστόν, μετά τα δημοσιεύματα στη δημοκρατία υπήρξε επιτέλους αντίδραση Ελλήνων βουλευτών, οι οποίοι κατέθεσαν δυο ερωτήσεις για την παράνομη και παρακρατική δράση των προξενείων της Κομοτηνής και της Ρόδου.

Παρότι το διάβημα που έκανε το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών για την ανοικτή παρέμβαση του Τούρκου προξένου στην Κομοτηνή σε επιχείρηση τρομοκράτησης νόμιμου ιμάμη από παρακρατικούς του προξενείου, παρέμβαση που αποτελούσε καραμπινάτη παρανομία και αιτία άμεσης απέλασης, στην ουσία πρόσφερε σανίδα σωτηρίας στον Τούρκο διπλωμάτη, που το τονίζουμε, επί της ουσίας εκτελεί στρατιωτική αποστολή στη Θράκη, σύμφωνα με δικές μας πληροφορίες, ο Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα αποφάσισε να ρίξει στάχτη στα μάτια της Ελλάδας, δίνοντας οδηγίες στους προξένους Κομοτηνής και Ρόδου να κάνουν ένα διάλειμμα από την παραστρατιωτική τους δράση και να επιδοθούν σε μια …επίθεση φιλίας!

Ως αποτέλεσμα των οδηγιών αυτών, ο Τούρκος πρόξενος Κομοτηνής άρχισε τις επισκέψεις στους μητροπολίτες και τους δημάρχους της περιοχής, επαναλαμβάνουμε, για να ρίξει στάχτη στα μάτια των ελληνικών αρχών και της ελληνικής κοινής γνώμης και για να ξεχαστεί η αποσταθεροποιητική και εξόχως επιθετική πολιτική που ασκείται χρόνια τώρα στη Θράκη και εσχάτως στα Δωδεκάνησα, με όχημα τους δυστυχείς Έλληνες μουσουλμάνους.

Μόνο που η επιχείρηση «στάχτη στα μάτια», εκτός από πολύ καρότο έχει και ολίγον μαστίγιο.

Να εξηγήσουμε τι εννοούμε.

Ο Τούρκος πρόξενος κ. Ιλχάν Σενέρ, κατά την επίσκεψή του στον μητροπολίτη κ. Δαμασκηνό, τοποτηρητή της Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής, αναφερόμενος στις μηχανοκίνητες πορείες μελών της Χρυσής Αυγής σε μουσουλμανικά χωριά της περιοχής, είπε ότι «οι αιρετοί μουφτήδες (σ.σ. ψευδομουφτήδες) έκαναν έκκληση στους ανθρώπους της μειονότητας να μην απαντήσουν σε αυτές τις προκλήσεις».

Δηλαδή, παρά την προβιά που φόρεσε με πολύ επιμελημένο τρόπο, ο κ. πρόξενος δεν μπόρεσε να κρύψει το πραγματικό του πρόσωπο, αυτό του Γκρίζου Λύκου, αναφερόμενος –με σκοπό να τα νομιμοποιήσει– σε πρόσωπα που υποτίθεται ότι εκλέγονται ως θρησκευτικοί ηγέτες της μουσουλμανικής μειονότητας, κατά παράβαση της παράδοσης του Ισλάμ, που δεν αναγνωρίζει θρησκευτική ιεραρχία. Και όλα αυτά για να δημιουργήσουν συνθήκες μιας ανύπαρκτης αμοιβαιότητας με όσα ισχύουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, που τηρεί μια ορθόδοξη παράδοση που προηγείται της παρουσίας των Τούρκων στην Κωνσταντινούπολη.

Να σημειωθεί ότι το τουρκικό προξενείο εμπλέκεται φανερά στη διαδικασία επιβολής εγκάθετων της Άγκυρας στις θέσεις των ιμάμηδων της ελληνικής Θράκης, με σκοπό τον απόλυτο έλεγχο της μειονότητας από το τουρκικό κράτος και από το τουρκικό Γενικό Επιτελείο και ότι οι ελληνικές αρχές γνωρίζουν πολύ καλά τους δρόμους του χρήματος αλλά και την τρομοκρατία που ασκείται, για να ενδύονται την προβιά του ιμάμη και του θρησκευτικού ηγέτη οι άλλοι Γκρίζοι Λύκοι.

Απλά, είναι θέμα χρόνου να αποφασίσει η ελληνική κυβέρνηση να θέσει τέρμα στην τουρκική παρακρατική και παραστρατιωτική δράση στη Θράκη, αφ’ ενός μεν για να επανέλθει η νομιμότητα στη συγκεκριμένη περιοχή της ελληνικής επικράτειας και να λειτουργήσουν σωστά όλοι οι φορείς του ελληνικού κράτους και αφ’ ετέρου για να απαλλαγούν οι μουσουλμάνοι της Θράκης από τον «ισλαμοφασιστικό γύψο» του προξενείου και των εγκάθετων της Άγκυρας.

Είναι θέμα χρόνου. Θα περιμένουμε…

Εφημερίδα «δημοκρατία»

Μια βιβλιοπαρουσίαση που ενόχλησε την τουρκική πρεσβεία

Χθες παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Πολεμικό Μουσείο το βιβλίο του ηγετικού στελέχους του PKK Μουράτ Καραγιλάν, Η Ανατομία του Πολέμου στο Κουρδιστάν, που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Ινφογνώμων. Παρακάτω παραθέτουμε βιβλιοπαρουσίαση αυτού του σημαντικού βιβλίου· η τουρκική πρεσβεία πολύ ενοχλήθηκε από την έκδοση αυτού του βιβλίου και την παρουσίαση του στο Πολεμικό Μουσείο. Μάλιστα έκανε ότι μπορούσε για να μεταφερθεί η εκδήλωση σε άλλο χώρο και προς στιγμήν έδειξε να το καταφέρνει, αφού το υπουργείο Εξωτερικών αποδέχτηκε το αίτημα της πρεσβείας, αλλά το πράγμα, σύμφωνα με το ρεπορτάζ (δείτε εδώ), έφτασε στο Μέγαρο Μαξίμου, το οποίο άδειασε το υπουργείο και επέτρεψε να γίνει η βιβλιοπαρουσίαση. Θυμίζουμε ότι πριν δύο χρόνια, όταν με αφορμή την επίσκεψη του Ερντογάν, το Άρδην είχε διοργανώσει εκδήλωση για το θέμα, την τελευταία στιγμή το Πολεμικό Μουσείο υποχώρησε στις πιέσεις, τότε του υπουργείου Άμυνας και της τουρκικής πρεσβείας και την τελευταία στιγμή απέσυρε την άδεια χρήσης του αμφιθεάτρου, ενώ πρόσφατα, μετά από παρέμβαση της τουρκικής πρεσβείας, η ελληνική αστυνομία δεν επέτρεψε στην πορεία Κούρδων πολιτικών προσφύγων ούτε καν να προσεγγίσουν τον χώρο της πρεσβείας, τους σταμάτησαν στο Σύνταγμα. Φαίνεται ότι η τουρκική πρεσβεία έχει ζηλέψει την ανοχή που χαίρει το τουρκικό προξενείο στη Θράκη και νομίζει ότι θα κάνει τα ίδια και στην Αθήνα ή όπου αλλού συμβαίνει κάτι που την κακοκαρδίζει. 

Άρδην

Βιβλιοπαρουσίαση που δημοσιεύτηκε στο Άρδην τ. 90

Η ανατομία του πολέμου στο Κουρδιστάν, Εκδόσεις Ινφογνώμων Αθήνα, 2012, σελ. 560

Το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα του PKK, 13 χρόνια μετά τη σύλληψη του ηγέτη του Οτσαλάν, και σε πείσμα όλων των «ειδικών» που προέβλεπαν ότι θα μαραζώσει, τα τελευταία χρόνια βιώνει νέα άνθηση. Μέρα παραμέρα φτάνουν ειδήσεις από τις νοτιο-ανατολικές επαρχίες της Τουρκίας για νέα ενέργειες του PKK, όλο και πιο δυναμικές. Σε αυτή την ευνοϊκή φάση για τον αγώνα του κουρδικού λαού, η νέα ηγετική ομάδα του PKK, με κύριο εκπρόσωπο τον Μουράτ Καραγιλάν, έγραψε το παρόν βιβλίο, αφιερωμένο στη μνήμη των Κούρδων ανταρτών – εθνομαρτύρων που έπεσαν σε διάφορες μάχες, αλλά και για να λειτουργήσει και ως ένας απολογισμός προς τον έγκλειστο Οτσαλάν για όσα έπραξε το PKK από τη φυλάκισή του και μετά.
Στα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου, διαβάζουμε για την ιστορία των Κούρδων από τα χρόνια των Μήδων, για τον αρνητικό ρόλο που έπαιξε το γεγονός ότι οι Κούρδοι απομακρύνθηκαν από τον ζωροαστρισμό και ασπάστηκαν το ισλάμ (σήμερα, η πλειοψηφία των Κούρδων είναι Σουνίτες, αλλά υπάρχει ισχυρή αλεβιτική μειονότητα, αλλά και γεζιντί, που είναι εξέλιξη του ζωροαστρισμού), χωρίς ποτέ να επιχειρήσουν έναν εναρμονισμό του ισλάμ με τη δική τους πολιτισμική παράδοση, όπως π.χ. πραγματοποίησαν οι Ιρανοί. Η πρόσδεσή τους στο Χαλιφάτο, που από ένα σημείο και μετά ταυτίζεται με την οθωμανική Αυτοκρατορία, τους μετατρέπει σε δορυφόρο των Τούρκων, αφού η θρησκευτική ταυτότητα των Κούρδων υπερφαλαγγίζει την εθνική.
Η διάλυση της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αναζωπύρωσε τις ελπίδες για τη δημιουργία κουρδικού κράτους, αλλά η συνθήκη των Σεβρών, που άνοιγε τον δρόμο για δημιουργία κουρδικού κράτους, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Οι Κούρδοι μην έχοντας εθνικό σχέδιο, συμμάχησαν με τον Κεμάλ που τους υποσχόταν ότι, αν το βοηθούσαν, θα αποκτούσαν την ανεξαρτησία τους. Φυσικά, ο Κεμάλ τους εξαπάτησε και δεν τους κατοχύρωσε ούτε την ελάχιστη αυτονομία που είχε κατά νου. Οι Κούρδοι αντιδρούν και ξεσπούν εξεγέρσεις το 1925 και το 1927. Αποτυγχάνουν για μια σειρά από λόγους, όπως το ότι είναι πολυδιασπασμένοι, ότι υπάρχουν ανώτερα στρώματα που επιθυμούν τη συνεργασία με τους Τούρκους και ότι εφαρμόζουν απαρχαιωμένες τακτικές μάχης.
Τα επόμενα κεφάλαια ασχολούνται με τις διαδικασίες που οδήγησαν στη δημιουργία του PKK, τις πρώτες ένοπλες επιθέσεις, το 1984, την έναρξη του αντάρτικου κ.ά. Με τον Πόλεμο του Κόλπου, το 1990 οι Κούρδοι αντάρτες ενίσχυσαν τις θέσεις στο νότιο Κουρδιστάν (Ιράκ) και πολλαπλασίασαν τις επιθέσεις του στην Τουρκία και τις εξεγέρσεις σε πόλεις, που κυριαρχούσαν οι Κούρδοι. Επιδίωξη του PKK ήταν να δημιουργήσει απελευθερωμένες περιοχές και να σύρει το τουρκικό κράτος σε διαπραγματεύσεις. Και αυτό το κατάφεραν όταν ο Οζάλ ξεκίνησε διαπραγματεύσεις μαζί τους, όμως ο θάνατος (ή δολοφονία) του Οζάλ και το γεγονός ότι οι Τούρκοι παραβίασαν την κατάπαυση του πυρός οδήγησαν σε ναυάγιο εκείνη την πρώτη προσπάθεια εξεύρεσης λύσης. Από τότε και μέχρι τη σύλληψη του Οτσαλάν, η Τουρκία ενέτεινε τις προσπάθειές της να καταπνίξει το αντάρτικο.
Στη συνέχεια, περιγράφεται η περίοδος ανασυγκρότησης του κινήματος, η ενδοσκόπηση που έκαναν για να βρουν τις αιτίες που τους εμποδίζουν να αποκτήσουν την ελευθερία τους και τις απαραίτητες διορθώσεις που χρειάστηκε η πολεμική τακτική τους. Τέλος, αναλύεται η νέα στρατηγική του PKK, της νόμιμης άμυνας, που, σε αντίθεση με τη παλιά που πάνω από όλα ήταν η στρατιωτική ισχύ τώρα το επίκεντρο είναι η πολιτική μάχη, μέρος της οποίας είναι και οι προσπάθειες του αντάρτικου. Η αντίσταση πια είναι ιδεολογική, οικονομική, πολιτική, πολιτιστική, κοινωνική και διπλωματική και γι’ αυτό, σε αυτή, μπορούν δυνητικά να συμμετάσχουν όλοι οι Κούρδοι. Οι Κούρδοι, κατά τους συγγραφείς του βιβλίου, προετοιμάζονται για τον ολοκληρωτικό αμυντικό πόλεμο, που θα εξαπολυθεί την κατάλληλη στιγμή και θα εγκαθιδρύσει στο Κουρδιστάν το δημοκρατικό συνομοσπονδιακό σύστημα, το πολιτικό σύστημα που προωθεί το PKK. Ο αγώνας του PKK, μετά από τρεις δεκαετίες παρουσίας, είναι καλά εδραιωμένος πράγμα που αποδεικνύεται και από την έκδοση τόσο εμπεριστατωμένων βιβλίων.

http://ardin-rixi.gr/archives/10281

Να απαντήσουμε στην πολιτισμική Τουρκοποίηση

του Γιώργου Καραμπελιά

Η προβολή του «Σουλεϊμάν» από τον ΑΝΤ-1 ξεχείλισε το ποτήρι. Τουλάχιστον, σε ό,τι με αφορά, ανακάλυψα έντρομος, από τις επτά η ώρα το απόγευμα μέχρι τις έντεκα το βράδυ, στα ιδιωτικά κανάλια μεγάλης ακροαματικότητας και κατ’ εξοχήν στο Μέγκα και τον Αντένα (αλλά βέβαια δεν μπορούσε να λείψει και ο Άλφα), το τουρκικό κράτος να έχει ήδη καταλάβει τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες της Ελληνικής Δημοκρατίας, χωρίς ακόμα να χρειαστεί να καταλάβει το έδαφος της Ελλάδας.

Ο νεο-οθωμανισμός εισβάλλει στις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες

Κάθε μέρα, ασταμάτητα και συστηματικά, η Τουρκία αιχμαλωτίζει το φαντασιακό, τη διασκέδαση και την αποβλάκωση των Ελλήνων που, αλαλιασμένοι από τα χαράτσια της Μέρκελ, είναι έτοιμοι να παραδοθούν, τουλάχιστον ιδεολογικά, στον Νταβούτογλου και τον Ερντογάν. Και μιλάω για το τουρκικό κράτος, διότι, από την πρόχειρη τηλεθέαση αυτών των εκπομπών, επί δύο ημέρες –κακώς δεν είχα ασχοληθεί ενωρίτερα–, διαπίστωσα πως είναι ειδικά φτιαγμένες ως προπαγανδιστικό όπλο για την επανοθωμανοποίηση των βαλκανικών λαών και των Ελλήνων. Οι Τούρκοι, που παρουσιάζονται σ’ αυτά, ζουν σε μυθικές επαύλεις και διαμερίσματα, οι γυναίκες τους δεν φοράνε φερετζέ ή μαντήλα, οι σειρές απαγορεύεται να μεταγλωττιστούν και μεταδίδονται με ελληνικούς υποτίτλους, ώστε να εθιζόμαστε στην τουρκική γλώσσα, ενώ, όσον αφορά τον Σουλεϊμάν, οι γυναίκες στο χαρέμι κυκλοφορούν σαν πόρνες σε δυτικό πορνείο ή ελληνικό σήριαλ, για να μην ξεφύγουν οι Έλληνες από τα πολιτιστικά τους πρότυπα των τελευταίων δεκαετιών.

Με την προβολή του Σουλεϊμάν κάνουν ένα επί πλέον βήμα. Το πρώτο ήταν ο εθισμός και η αποδοχή, μέσα από δήθεν ανούσιες ιστορίες, όπου οι «καθυστερημένοι» –όπως με πληροφόρησαν φίλοι που γνωρίζουν τα τουρκικά– είναι «Κούρδοι» και οι προοδευμένοι πάντοτε «Τούρκοι». Αφού η αφασική ελληνική κοινωνία, τα πειθήνια όργανα των αφεντικών τους, οι δημοσιογράφοι, το ΕΣΡ και τα κόμματα δεν έβγαλαν τσιμουδιά και πέρασε με επιτυχία το πρώτο κύμα, ήρθε η σειρά για το δεύτερο.

Τώρα πλέον, αφού είχε φροντίσει πρώτα ο ΣΚΑΪ να αποδομήσει, μαζί με όλη την παρέα των Βερέμηδων, την ελληνική ιστορία και το ’21, έρχεται η ώρα να αντικατασταθεί η ελληνική ιστορία από την τούρκικη. Καθημερινά, την ώρα της υψηλότερης τηλεθέασης, η τουρκική ιστορία, εξωραϊσμένη, περνάει στον ελληνικό λαό, έτσι ώστε να εθιστεί σε αυτά που πρόκειται να ακολουθήσουν, την υπαγωγή της Ελλάδας και της Κύπρου απευθείας στο νεο-οθωμανικό οικοδόμημα.

Εξάλλου, τόσοι και τόσοι έχουν φροντίσει γι’ αυτό. Οι κράχτες της «ελληνοτουρκικής φιλίας», παρά την κατοχή της Κύπρου, παρά το casus belli, παρά τις ανοικτές παραβιάσεις στο Αιγαίο, έχουν κάνει τη δουλειά τους – το Αιγαίο, εξάλλου, κατ’ αυτούς, «ανήκει στα ψάρια του», δηλαδή στα τουρκικά πολεμικά πλοία, και τις τουρκικές θαλαμηγούς εσχάτως. Διανοούμενοι που μέχρι χθες ψωμιζόντουσαν στις Βρυξέλλες και τις ποικίλες ΜΚΟ, ανακαλύπτουν πως η «πρωτεύουσά» τους είναι η Κωνσταντινούπολη και ξημεροβραδιάζονται εκεί σε σεμινάρια, πανεπιστήμια και καλοπληρωμένα συνέδρια. Η ελλαδική εκκλησία έχει κομματιαστεί στα πέντε και επιδιώκεται η πλήρης υπαγωγή της σε ένα πατριαρχείο που, αντί να διεκδικεί την απελευθέρωσή του από το τουρκικό κράτος, υπονομεύει συστηματικά τα τελευταία υπολείμματα αυτονομίας της ελλαδικής εκκλησίας – και ο «εθνικιστής» Χριστόδουλος δεν είναι πλέον εδώ.

Ακόμα και διανοούμενοι, που κάποτε πρωτοστατούσαν στις κινητοποιήσεις για το βιβλίο της Ιστορίας και ενάντια στο σχέδιο Ανάν, ανακαλύπτουν τη γοητεία του νεο-οθωμανισμού και μας καλούν σε υπαγωγή σ’ αυτόν. Και όλα αυτά, σε ένα φόντο οικονομικής κρίσης, ξέφρενου οικονομισμού κομμάτων, μέσων ενημέρωσης και διανοουμένων, που, επικεντρώνοντας αποκλειστικά στην οικονομική διάσταση της κρίσης, συσκοτίζουν τη γεωπολιτική και την πολιτισμική της διάσταση, εν τέλει το ίδιο το πρόβλημα της ελευθερίας και της επιβίωσής μας ως έθνος.

Υπερέβησαν τα εσκαμμένα

Μέσα σ’ όλα αυτά, λοιπόν, γιατί όχι και ο Σουλεϊμάν, που μπορεί να πολιόρκησε και να σφαγίασε τους Κερκυραίους με τον Μπαρμπαρόσα, μπορεί να υποχρέωσε όλους τους χριστιανούς γαιοκτήμονες να εξισλαμιστούν, μπορεί να εξεστράτευσε ο ίδιος ενάντια στη Ρόδο, αλλά, είχε χριστιανές σκλάβες στο χαρέμι του, και ερωτεύτηκε μία απ’ αυτές!

Τι άλλο θα επιθυμούσαν οι εκπρόσωποι μιας ελίτ και μιας μεταπρατικής τάξης που πάντα έψαχνε ένα αφεντικό να υπηρετεί και να την πληρώνει. Αφού τα έφερε η ιστορία να μην αρκούν πλέον οι δυτικοί και ο τουρκικός νεο-οθωμανισμός να ξεπροβάλλει και πάλι στο ιστορικό προσκήνιο, τι να κάνουν οι άνθρωποι; Έχουν «οικογένεια», κανακάρηδες στο Χάρβαρντ, εξοχικά στη Μύκονο και στο Πήλιο, σκάφη, λογαριασμούς στην Ελβετία, και όλα αυτά απαιτούν και μερικές «υποχωρήσεις». Εν τέλει, υπάρχει διέξοδος από την κρίση! Πως τα κατάφερε η «σκλάβα Αλεξάνδρα» να γίνει κυρία φορώντας… γαλλικές τουαλέτες στο χαρέμι του Σουλεϊμάν; Δεν θα προσλάβει και ο κ. Ερντογάν μερικούς καναλάρχες και μεγαλοδημοσιογράφους για θυρωρούς παρατρεχάμενους και γιουσουφάκια; Όσο για τον ελληνικό λαό, την ελληνική ιστορία, τις μνήμες του, τόσα χρόνια κάνουν ό,τι μπορούν για να τα ξεθεμελιώσουν. Τώρα λοιπόν είναι η ώρα να βάλουν ανοικτά τον Τούρκο κατακτητή στο μυαλό του και στο «φαντασιακό» του.

Επειδή όμως υπάρχουν και μερικοί «τρελοί», και είμαστε πολλοί, για να μην πω η πλειοψηφία, που δεν ενδιαφερόμαστε για το αν θα βγούμε στα κανάλια τους, αν θα γράψουμε στις φυλλάδες τους, που δεν μας κρατάνε από πουθενά γιατί δεν υποταχτήκαμε ποτέ στη θλιβερή μικροεξουσία και τους εκβιασμούς τους, δεν πρόκειται να σιωπήσουμε, ούτε θα τους αφήσουμε να συνεχίζουν ατιμωρητί το καταστροφικό τους έργο. Το λάθος μας, και το αναγνωρίζουμε, είναι ότι, μέσα στην παραζάλη της αποκλειστικής ενασχόλησης με το μνημόνιο και με τον πράκτορα Γιωργάκη, αφήσαμε αυτή τη συστηματική πλύση εγκεφάλου του νεο-οθωμανισμού να εγκατασταθεί στη χώρα και, σήμερα, θα πρέπει να καταβάλουμε πολλαπλάσιες προσπάθειες για να την αναχαιτίσουμε. Όμως, ας είναι βέβαιοι ότι θα κάνουμε ό,τι μπορούμε.

Να αντιδράσουμε εδώ και τώρα

Πριν απ’ όλα, καλούμε όλους τους δημοσιογράφους που σέβονται τον εαυτό τους (εάν υπάρχουν ακόμα τέτοιοι) και δουλεύουν σ’ αυτά τα μέσα ενημέρωσης, να πάρουν θέση, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και να διαμαρτυρηθούν. Τι λέει άραγε η λαλίστατη ΕΣΥΕΑ του κ. Τρίμη;

Δεύτερον, απαιτούμε από το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης να παρέμβει για ανοικτή παραβίαση των συνταγματικών αρχών που διέπουν τη λειτουργία των μέσων ενημέρωσης σε μία χώρα που εξακολουθεί να λέγεται Ελλάδα.

Τρίτον, καλούμε τα κόμματα να πάψουν να τηρούν σιγή ιχθύος, και να πάρουν θέση. Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο ο Αλέξης Τσίπρας, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αρνήθηκε –και σωστά– στο παρελθόν να δώσει συνέντευξη στο τηλεοπτικό κανάλι ΜΕΓΚΑ και σήμερα σιωπά, απέναντι στην πολιτισμική γενοκτονία του ελληνικού λαού. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο Πάνος Καμένος και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες σιωπούν. Φοβούνται μήπως τους καναλάρχες, και θέλουν να μας πείσουν ότι θα αντιταχθούν στους δανειστές και στις τουρκικές παραβιάσεις;

Τέταρτον, καλούμε τους διανοουμένους, που εύκολα βάζουν την υπογραφή τους σε οποιοδήποτε κείμενο αφορά –και σωστά– λαούς που βρίσκονται στα πέρατα του κόσμου, να διαμαρτυρηθούν επιτέλους γι’ αυτό που συμβαίνει στη χώρα τους. Καλούμε την Ακαδημία, τις ενώσεις ηθοποιών. Καλούμε τις ομογενειακές οργανώσεις να κινητοποιηθούν άμεσα.

Τέλος, ξέροντας πως μόνο ο πατριωτισμός των Ελλήνων μπορεί να υποχρεώσει τους ανενδοίαστους καναλάρχες και ιδιοκτήτες να ανακρούσουν πρύμναν, τους καλούμε να οργανώσουμε μαζί το μποϊκοτάζ αυτών των μέσων ενημέρωσης και των εταιρειών που διαφημίζονται σ’ αυτές τις εκπομπές, να κινητοποιηθούμε με όλα τα μέσα για την απόσυρσή τους.

Η μάχη αυτή είναι συνέχεια, αλλά κατά πολύ ευρύτερη, εκείνης που δώσαμε για την απόσυρση του βιβλίου της Ιστορίας της Έκτης Δημοτικού και πρέπει να την διεξάγουμε με όλα τα πρόσφορα μέσα, στέλνοντας μαζικές διαμαρτυρίες σε κόμματα, δημοσιογράφους και κανάλια να πάρουν θέση, υπογράφοντας σε κείμενα διαμαρτυρίας με χιλιάδες υπογραφές που πρέπει να σταλούν σε όλους αυτούς, πραγματοποιώντας, αν χρειαστεί, ακόμα και συγκεντρώσεις έξω από τα κανάλια που τη γενοκτονία της μνήμης του ελληνισμού την μεταβάλουν πλέον σε εμφύτευση μιας νέας πλαστής αφήγησης που εκθειάζει τους σφαγείς, τους βιαστές και τους καταπιεστές μας.

Και σήμερα, 6 Σεπτεμβρίου, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι ημέρα μνήμης για την εξόντωση του ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, στα Σεπτεμβριανά του 1955, και έχουν περάσει μόλις ενενήντα χρόνια από τη γενοκτονία της Σμύρνης και του μικρασιατικού Ελληνισμού. Και αν ο Αντένα και το Μέγκα αποφάσισαν να τα εορτάσουν με τον τρόπο τους, αποκρύπτοντάς τα και εν τέλει εκθειάζοντάς τα, μπορούμε και εμείς με τον δικό μας.

 

Γιώργος Καραμπελιάς

6 Σεπτεμβρίου 2012

Υ.Γ Μία μικρή ένδειξη για το ότι οι Έλληνες είναι όντως διατεθειμένοι να αντιδράσουν, αποτελεί και το γεγονός ότι μέσα σε 24 ώρες το κείμενο των υπογραφών της «Κίνησης Πολιτών Άρδην», για την απόσυρση του «Σουλεϊμάν» συγκέντρωσε ήδη 4.000 υπογραφές.

 

www.ardin-rixi.gr

Οι Κούρδοι της Τουρκίας ξεκίνησαν την «επαναστατική» επίθεση τους

Δίκτυο ελεύθερων ειδήσεων της Μεσοποταμίας 

Το Κουρδικό Εργατικό Κόμμα (ΡΚΚ), άλλαξε τη στρατηγική του μετά την άρνηση και τη κατασταλτική πολιτική της τουρκικής κυβέρνησης, ενάντια σε όλες τις νόμιμες διεκδικήσεις του κουρδικού λαού, και ξεκινά την «επαναστατική» επιχείρηση του για την επίτευξη της δημοκρατικής αυτονομίας.

Οδηγώντας έναν αγώνα εναντίον της Άγκυρας για 30 χρόνια, το κουρδικό κίνημα ξεκίνησε νέα επίθεση για τη διεκδίκηση της δημοκρατικής αυτονομίας του κουρδικού λαού. Για πρώτη φορά από τη δεκαετία του 1990, η ένοπλη οργάνωση αναλαμβάνει τον έλεγχο μιας περιοχής στο εσωτερικό των συνόρων της Τουρκίας, ήτοι του Κουρδιστάν.

Τρία ελικόπτερα καταρρίφθηκαν

 

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που ελέγχονται από το καθεστώς σιωπούν και οι αρχές δεν αναφέρουν τίποτα. Καμία πειστική δήλωση, ενώ η ένοπλη πτέρυγα του κινήματος HPG (οι Δυνάμεις της Λαϊκής Άμυνας) ισχυρίζεται ότι έχει σκοτώσει δεκάδες στρατιώτες και καταδρομείς, καθώς και κατέρριψε τουλάχιστον τρία ελικόπτερα από τις 22 Ιουλίου σε δύο παραμεθόριες περιοχές Χακάρι και Σιρνάκ.

Οι μαχητές του ΡΚΚ από τους οποίους οι μισοί είναι γυναίκες, στήνουν τακτικά, σχεδόν καθημερινά, οδοφράγματα για έλεγχο ταυτότητας, απαγάγουν και στη συνέχεια αφήνουν τα άτομα που εργάζονται στην κατασκευή στρατιωτικών σταθμών και στην κατασκευή φραγμάτων, που θεωρείται μια πολιτική καταστροφής που στοχεύει τη φύση και την ιστορία του Κουρδιστάν. Το σχέδιο κατασκευής δεκάδων φραγμάτων στοχεύει επίσης να κλείσει τα σημεία διέλευσης των Κούρδων μαχητών. 

Δικαστήριο του PKK


Το κίνημα απέκτησε επίσης το «Δικαστήριο» του για να δικάσει όσους διαπράττουν εγκλήματα στο Κουρδιστάν. Μεταξύ αυτών που συνελήφθησαν από την οργάνωση περιλαμβάνεται ο δήμαρχος του Gurpinar (ΑΚΡ), που απήχθη στις 2 Ιουλίου, σε αντίποινα για τις μαζικές συλλήψεις Κούρδων πολιτικών. Η κυβέρνηση του ΑΚΡ σιωπά όπως πάντα, όπως και για τους στρατιώτες που βρίσκονται στα χέρια του PKK από το 2011. Η οργάνωση δεν σκότωσε κανένα από τους «αιχμαλώτους» της, ισχυριζόμενη ότι θα δικαστούν δίκαια. Ισχυρίζεται ότι είναι κατά της θανατικής ποινής. 

Το τουρκικό καθεστώς είχε ξεκινήσει μία άνευ προηγουμένου επίθεση τον Απρίλιο του 2009, συλλαμβάνοντας χιλιάδες ενεργά μέλη του κύριου νόμιμου κουρδικού κόμματος BDP. Τουλάχιστον 35 δήμαρχοι και έξι Κούρδοι βουλευτές βρίσκονται σήμερα πίσω από τα κάγκελα.

Το ΑΚΡ απέτυχε

Το 2011, το κουρδικό κίνημα κήρυξε τον «επαναστατικό πόλεμο του λαού» του, μια νέα στρατηγική για την επίλυση του κουρδικού προβλήματος. Από την πλευρά της, η κυβέρνηση του ΑΚΡ ποντάρισε αρχικά σε ένα σενάριο Ταμίλ να τελειώσει με το PKK, κατά την ίδια περίοδο. Μετά από κάποιες στρατιωτικές επιχειρήσεις που στόχευαν να χρησιμοποιήσουν το πλεονέκτημα από την αδράνεια των μαχητών κατά τη διάρκεια του χειμώνα, η κυβέρνηση είχε ανακοινώσει ότι η οργάνωση είχε δεχτεί σοβαρά πλήγματα και ότι ποτέ δεν θα ανακάμψει.  Παρά τις εκστρατείες παραπληροφόρησης και χειραγώγησης που πραγματοποιούνται μαζικά παράλληλα με την πολιτική της άγριας καταστολής, το νόμιμο BDP και το ένοπλο κίνημα είναι πιο ισχυρά και αποφασισμένα από ποτέ. Εν ολίγοις, το καθεστώς ΑΚΡ απέτυχε κατά της κουρδικής αντιπολίτευσης που αρνείται να υποκύψει.

Νέα άνευ προηγουμένου επίθεση του κινήματος

Η νέα επίθεση του ένοπλου κινήματος, που ξεκίνησε στις 22 Ιουλίου στο Şemdinli κοντά στο Σιρνάκ, έχει έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα, διότι η οργάνωση ανέλαβε τον έλεγχο μιας μεγάλης περιοχής, μεταξύ άλλων, των Gediktepe και Τεκελί, δύο στρατηγικών λόφων. 
Ο τουρκικός στρατός έχει αναπτύξει περίπου 30.000 στρατιώτες και παραστρατιωτικές δυνάμεις, χωρίς επιτυχία. Το ΡΚΚ ισχυρίζεται ότι έχει σκοτώσει πάνω από 100 στρατιώτες, κυρίως μισθοφόρους. Ο θάνατος αυτών των στρατιωτών δεν αποκαλύπτεται, αλλά η ύποπτη αύξηση των νεκρών στο στρατό ενισχύει την υποψία ότι πρόκειται για στρατιώτες που σκοτώθηκαν στις συγκρούσεις.

Ένας διοικητής της ένοπλης πτέρυγας του ΡΚΚ, ο Κεμάλ Garzan, επιβεβαίωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Φιράτ ότι αυτό που συμβαίνει στην Şemdinli είναι μια νέα τακτική: «Είναι μια επαναστατική επιχείρηση και δεν πρόκειται για συνηθισμένη δράση. Πρόκειται για νέα τακτική. Οι αντάρτες έχουν ήδη ξεκινήσει μεγάλες επιχειρήσεις πριν να επιστρέψουν στις βάσεις τους αμέσως. Αλλά στη Şemdinli τα πάντα είναι διαφορετικά».

Μαζικοί βομβαρδισμοί

Σύμφωνα με το HPG, οι μαχητές του ελέγχουν την περιοχή άνευ οπισθοδρόμησης και αναστείλουν όλες τις επιθέσεις του στρατού. Στις 29 Ιουλίου, δεκάδες αεροσκάφη βομβάρδισαν μαζικά τις περιοχές Gostê, Hecîbeg, Nêrkola, Ranya Pîrê, Genîştepe, Girê Karker καιMasîro. Δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες έχουν αναπτυχθεί και η περιοχή απαγορεύτηκε από τις αρχές για τους αμάχους. Ο δήμαρχος BDP του Şemdinli Σεντάτ Tore, δήλωσε ότι ο στρατός αναγκάσε χιλιάδες κατοίκους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Ο στρατός εξακολουθεί να μην είναι σε θέση να εισέλθει στην περιοχή από την ξηρά, ενώ το κίνημα ισχυρίζεται ότι κατέρριψε δύο ελικόπτερα, στις 24 και 29 Ιουλίου.

Κάθε μέρα από την αρχή αυτής της επίθεσης, οι μαχητές του ΡΚΚ στήνουν οδοφράγματα για έλεγχο ταυτότητας στις περιοχές υπό τον έλεγχό τους. Στις 30 Ιουλίου συγκρούσεις έλαβαν χώρα 1 χλμ. από τη Şemdinli.

Η Τουρκία σε αδιέξοδο

Ενώ η Μέση Ανατολή βρίσκεται σε φάση αλλαγής, το τουρκικό κράτος, που εξακολουθεί να βασίζεται σε μια μοναδική ράτσα, μία μοναδική γλώσσα και μια μοναδική σημαία, συνεχίζει να καταστείλει όλες τις διεκδικήσεις του κουρδικού λαού.

Τα τεχνητά σύνορα που χαράχτηκαν με την άρνηση και τη καταπίεση του κουρδικού λαού και των άλλων μειονοτήτων της Μέσης Ανατολής δεν αντέχουν πλέον. Η αντι-κουρδική συμμαχία μεταξύ Τουρκίας, Ιράν και Συρίας κατέρρευσε μετά τη συριακή σύγκρουση. Μετά το Ιράκ και τη Συρία, έρχεται η σειρά του Ιράν και της Τουρκίας. Είτε ριζική αλλαγή με την αναγνωρίση των νομίμων δικαιωμάτων του κουρδικού λαού σε μια πραγματική δημοκρατία, είτε ολική διακοπή.

Σε κάθε περίπτωση, η σημερινή Τουρκία και τα άλλα καταπιεστικά καθεστώτα στην περιοχή δεν θα μπορούν πλέον να μείνουν όρθια για μεγάλο χρονικό διάστημα αν διατηρούν την ίδια νοοτροπία. 
Οι αυτοκρατορικές νεοθωμανικές φιλοδοξίες του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι ανέφικτες. Βυθισμένοι βαθιά μέσα στο ρατσισμό και σε μια ηλίθια αλαζονεία, ο Ερντογάν και η κλίκα του δεν έχουν ακόμη κατανοήσει τις αλλαγές στη Μέση Ανατολή.

Μια μεσανατολική συνομοσπονδία;

Οι Κούρδοι είναι πλέον αποφασισμένοι να οικοδομήσουν τη δημοκρατική αυτονομία τους στο πλαίσιο μιας μεσανατολικής συνομοσπονδίας, ένα σχέδιο που πρωτο-αναπτύχθηκε από τον ηγέτη του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτσαλάν, φυλακισμένο στην Τουρκία από το 1999 σε πλήρη απομόνωση. 

Το σχέδιο προτείνει τη δημιουργία ενός συστήματος «συνομοσπονδιακής οργάνωσης της κοινωνίας», μέσω της αυτονομίας, απορρίπτοντας την έννοια του έθνους-κράτους, που θεωρείται η πηγή των προβλημάτων για τουλάχιστον πέντε χιλιάδες χρόνια. Για τον Οτσαλάν, μια δημοκρατική, οικολογική και ισόνομη όσον αφορά τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών συνομοσπονδία θα ήταν η καλύτερη λύση για να μπορέσει η περιοχή να βρει την πραγματική της ταυτότητα. 

Αν οι χώρες που αποικίζουν το Κουρδιστάν εξακολουθούν να αρνούνται οποιαδήποτε κοινή λύση με τους Κούρδους, ένα κουρδικό έθνος-κράτος θα μπορούσε να επιβληθεί ως τελική λύση.

Maxime Azadi

Πηγή

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/08/blog-post_9768.html#.UBwGSPbibz0

Τούρκος πρώην Υπουργός Αμύνης, προειδοποιεί για διαμελισμό της Τουρκίας

Η χρεοκοπία του «στρατηγικού βάθους» και η ανύπαρκτη Ελλάδα

 

του Σάββα Καλεντερίδη

Η ελληνική κοινή γνώμη βομβαρδίστηκε επί μια πενταετία με το περίφημο δόγμα του «στρατηγικού βάθους» της Τουρκίας, την πατρότητα του οποίου διεκδικεί ο επί των Εξωτερικών κ. Νταβούτογλου, ο οποίος δέχεται ανοικτά σφοδρή κριτική από σημαντικούς σχολιογράφους τουρκικών εφημερίδων για τις εν γένει επιλογές του και κυρίως για την πολιτική που ακολούθησε στο θέμα της Συρίας. Να σημειώσουμε ότι η Τουρκία όχι μόνο συντάχθηκε, αλλά πλειοδότησε στην επιχείρηση ανατροπής του μέχρι πριν ενάμιση χρόνο στενού προσωπικού φίλου του Ερντογάν Μπασάρ Άσαντ, προέδρου της τότε στρατηγικής φίλης Συρίας.

Όταν η Τουρκία άρχισε να δέχεται στο έδαφός της, σε ειδικά διαμορφωμένα στρατόπεδα, «πρόσφυγες» από τη Συρία και όταν άρχισε να φιλοξενεί τους επικεφαλής του Εθνικού Συμβουλίου της Συρίας και του λεγόμενου Ελεύθερου Στρατού της Συρίας, ο Μεχμέτ Γιαζάρ, που το 1985 εξελέγη βουλευτής με το Κόμμα της Μητέρας Πατρίδας, του Τουργκούτ Οζάλ, και διετέλεσε υπουργός Επικρατείας το 1989 και Αμύνης το 1991, βλέποντας την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση Ερντογάν και ο Νταβούτογλου στο ζήτημα της Συρίας, στις 12 Οκτωβρίου 2011 έστειλε προσωπική επιστολή στον Τούρκο πρωθυπουργό, στην οποία αναφέρεται στις επιπτώσεις που αναμένεται να έχει η πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και η εφαρμογή του Σχεδίου της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής.

Τα κύρια σημεία της συγκεκριμένης επιστολής ήταν τα εξής:

«… Για την ασφάλεια των πετρελαίων και του Ισραήλ έχει ήδη ιδρυθεί ένα ημιανεξάρτητο κουρδικό κράτος στο Ιράκ.

Το ΡΚΚ έχει εγκατασταθεί εν ασφαλεία στο όρος Κανδήλι με τη βοήθεια του Βορείου Ιράκ. Χωρίς καμία αμφιβολία, κατά τη διάρκεια αυτών των εξελίξεων η Τουρκία χρησιμοποιήθηκε. Με την ενεργοποίηση της «Δύναμης Σφυρί» βορείως του 36^ου Παραλλήλου για την προστασία των Κούρδων, μετά την επίθεση στο Ιράκ, το 1991, η Τουρκία συνειδητά ή ασυνείδητα συνέβαλε στη δημιουργία αυτού του κράτους.

Τώρα παίζεται ένα παρόμοιο έργο στη Συρία. Όπως φαίνεται, η Συρία θα διαμελιστεί, και στα ΒΑ της, αμέσως μετά τα σύνορά μας, θα ιδρυθεί ένα δεύτερο Ομόσπονδο Κουρδικό Κράτος. Στο θέμα αυτό διατηρώ κάποιες ενστάσεις και θεωρώ ότι μας χρησιμοποιούν ως χώρα.

Το ΡΚΚ ήδη έχει αρχίσει να στέλνει κάποια μηνύματα στους Κούρδους της Συρίας. Αναμφίβολα, δεν είναι δυνατόν να θεωρήσει κανείς ότι εγώ είναι δυνατόν να υποστηρίξω καθεστώτα όπως του Σαντάμ, του Μπασάρ Άσαντ και του Ιράν.

Όμως τα μεγάλα κράτη έχουν δυνατότητες να αξιολογούν και να χρησιμοποιούν πολύ καλύτερα από μας τις περιφερειακές δυναμικές και τις συνθήκες που επικρατούν στο εσωτερικό των χωρών της περιοχής. Ίσως να μας ικανοποιεί το γεγονός ότι φαινομενικά έχουμε εξομαλύνει τις σχέσεις μας και έχουμε αυξήσει τις εξαγωγές μας προς το Βόρειο Ιράκ. Ίσως να υπερασπιζόμαστε την ακεραιότητα του Ιράκ. Τώρα το ίδιο κάνουν και οι ΗΠΑ, υπό το φόβο του Ιράν. Όμως, όταν αρχίσει να αλλάζει η κατάσταση και στο Ιράν, τότε υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες το Ιράκ να μην μπορέσει να διατηρήσει την ακεραιότητά του.

Τα ημιανεξάρτητα ομόσπονδα κουρδικά κράτη που σχηματίζονται -χθες το Ιράκ, σήμερα η Συρία, αύριο στο Ιράν- περισφίγγουν την Τουρκία και κανείς σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να κάνει ότι δεν βλέπει πως είναι σε εφαρμογή το Σχέδιο της ίδρυσης ενός Μεγάλου Κουρδιστάν, το οποίο θα συμπεριλαμβάνει και εδάφη της Τουρκίας. Γιατί το πιο σημαντικό σκέλος του Σχεδίου της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής είναι η ίδρυση του Μεγάλου Κουρδιστάν. Αυτός είναι ένας δρόμος που στο τέλος θα οδηγήσει στην ένωση Ισραήλ-Κουρδιστάν. Ασφαλώς δεν είναι δυνατόν να περιμένει κανείς ότι θα αποδεχτούμε ποτέ ένα σχέδιο που οδηγεί στο διαμελισμό της Τουρκίας. Όμως, δεν πρέπει να αφήσουμε το λαγό να περάσει το ανάχωμα…

Οι ΗΠΑ, ειδικά την περίοδο αυτή, έχουν ανάγκη την Τουρκία για να εξασφαλίσει την ακεραιότητα του Ιράκ και να περιορίσει τον αντιαμερικανισμό στη Μέση Ανατολή, για να αντιμετωπίσουν το Ιράν. Αυτοί είναι και οι λόγοι που οι ΗΠΑ επιδεικνύουν ως πρότυπο το μετριοπαθές Ισλάμ της Τουρκίας. Οι ΗΠΑ σχεδιάζουν ότι η ανατροπή των δικτατορικών καθεστώτων στη Μέση Ανατολή και η ανάληψη της διακυβέρνησης από μετριοπαθή ισλαμικά κόμματα μέσω εκλογών, θα γίνει με πιο ομαλό τρόπο έχοντας ως πρότυπο την Τουρκία. Γι’ αυτό το λόγο είναι τόσο σημαντικά για τις ΗΠΑ η Τουρκία και το ΑΚΡ. Αυτό είναι μια σημαντική δύναμη για την Τουρκία την περίοδο αυτή. Αρκεί να οργανώσουμε και να σχεδιάσουμε τις δράσεις μας σε μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο επίπεδο.

Δεν έχω αμφιβολία ότι το κράτος μας, που έχει βαθιά παράδοση και διαθέτει την ανάλογη πληροφόρηση, θα κάνει πολύ καλύτερες αξιολογήσεις από τις δικές μου στο θέμα αυτό. Οι απόψεις μου που περιέχονται στην παρούσα επιστολή, είναι αυτά που μπορεί να δει κανείς απ’ έξω, ως απλός πολίτης…».

Παραθέσαμε τα κυριότερα σημεία της επιστολής του πρώην Υπουργού Αμύνης της Τουρκίας, γιατί θεωρούμε πως -αν και λέει ότι περιέγραψε την κατάσταση με τα μάτια ενός πολίτη, που βλέπει τα πράγματα απ’ έξω- περιέχει πολύ σημαντικές διαπιστώσεις και προδιαγράφει εξελίξεις που θα οδηγήσουν στην επαναχάραξη των συνόρων στην ευρύτερη περιοχή της Μεσοποταμίας και θα φέρουν έναν καινούργιο γείτονα της Κύπρου και της Ελλάδος, το Κουρδιστάν, που θα έχει διέξοδο στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Μερσίνας και Αλεξανδρέττας.

Αφού σημειώσουμε την ποιότητα της πολιτικής ανάλυσης του Τούρκου πρώην υπουργού, ο οποίος, σημειωτέον, απέχει από την πολιτική τα τελευταία είκοσι χρόνια, να υπογραμμίσουμε ότι η διαδικασία αυτή δεν θα γίνει εύκολα, καθώς η Τουρκία και γνώστης του σχεδίου είναι και αρκετή πολιτική, διπλωματική, οικονομική και στρατιωτική δύναμη διαθέτει, και ξέρει να κάνει καλά το «ανατολίτικο» παζάρι με τους μεγάλους παίκτες της περιοχής, με πρώτο και καλύτερο τη Ρωσία.

Η Ελλάδα σπαράσσεται από τη μεγαλύτερη κρίση από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους και τα κόμματα φαίνεται ότι έχουν χάσει κάθε επαφή με την κοινωνική και τη διεθνή πραγματικότητα, αφού μέρα με τη μέρα -λες και διαγωνίζονται μεταξύ τους- αρθρώνουν όλο και πιο ανεύθυνο και δημαγωγικό λόγο και βυθίζονται στην ανυποληψία, ενώ με ανεύθυνους και υποκριτικούς χειρισμούς ακόμα και για απλά θέματα, όπως αυτό της αθλήτριας Βούλας Παπαχρήστου, συνεχίζουν να καταβαραθρώνουν και να πλήττουν το κύρος της χώρας σε διεθνές επίπεδο. Παρότι συνεχίζεται η τραγική ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος και στη διαχείριση κρίσεων, είναι επιβεβλημένο η χώρα να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων -και όχι απλά να παρακολουθεί τις εξελίξεις γύρω από τα θέματα που αναπτύσσονται στην ως άνω επιστολή- και να χαράξει στρατηγική.

Τολμώ δε να υπογραμμίσω ότι σε περίπτωση που «διαβάσουμε» σωστά τις εξελίξεις και σχεδιάσουμε ανάλογα τις πολιτικές επιλογές της πατρίδος μας, δεν είναι μακριά η περίοδος που ίσως να μπορούμε να μιλάμε ότι δεν υφίσταται καν τουρκική απειλή.

Αρκεί να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να απομονώσουμε τους καταστροφείς του έθνους και της πατρίδος.

Δημοκρατία

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/07/blog-post_7051.html#.UBwF8Pbibz0

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΙ ΝΕΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ

Με ιδιαίτερη εκτίμηση, λάβαμε από τον κ. Γεώργιο Χρήστου, Δικηγόρο LLM Kent, το άρθρο του κ. Λάμπρου Καλαρρύτη όπου γίνεται αναφορά για την παρουσίαση της δυνατότητας ενός άλλου δρόμου στο Αιγαίο, τον οποίο έχει προτείνει ο κ. Χρήστου και ο οποίος ως τώρα δεν έχει αναφερθεί και γνωστοποιηθεί ευρύτερα.

Αξίζει να διαβαστεί από όλους όσους ενδιαφέρονται επί του θέματος ώστε να συνειδητοποιήσει κι ο τελευταίος Έλληνας ότι το Διεθνές Δίκαο της Θάλασσας, μας παρέχει τέτοια νομική δύναμη που ουδέποτε στην ιστορία είχαμε.

Μένει η βούληση της ηγεσίας της χώρας ώστε να την αξιοποιήσει και με ένα στρατηγικό σχεδιασμό να αποδώσει τους καρπούς που όλοι προσμένουμε.

 

 

Ευχαριστούμε τον κ. Χρήστου για την αποστολή του άρθρου και αισιοδοξεί κανείς όταν υπάρχουν Έλληνες που πονάνε τον τόπο και με προτάσεις προσφέρουν δυνατότητες επίλυσης των προβλημάτων του.

 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

 

Του Λάμπρου Καλαρρύτη

Κόσμος του Επενδυτή, 17/07/2010, σελ 33

 

Οι προβλέψεις του Δικαίου της Θάλασσας για Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και Παράκτιο Αρχιπέλαγος αποτελούν εναλλακτικές λύσεις που μπορούν να απεγκλωβίσουν την Αθήνα από το διπλωματικό αδιέξοδο με την Άγκυρα.

Η έξοδος του τουρκικού ερευνητικού σκάφους «Πίρι Ρέις» στο Αιγαίο και η συμπερίληψη από τους Τούρκους τμημάτων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στις υπό έρευνα περιοχές μάλλον θα πρέπει να θεωρείται «ευεργετική» και «ωφέλιμη».

Υπενθυμίζει σε αρκετούς στην Αθήνα ότι, εν αντιθέσει με την «ελαστικότητα» που
χαρακτηρίζει την ελληνική στάση, η τουρκική ατζέντα παραμένει σκληρή και αδιαπραγμάτευτη.

Η Άγκυρα φροντίζει να το καθιστά αυτό σαφές σε τακτά χρονικά διαστήματα, είτε με παραβιάσεις είτε με «αβλαβείς διελεύσεις» επίδειξης σημαίας είτε με έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, προσγειώνοντας τις ιδέες όσων επιμένουν να αναζητούν καλές προθέσεις εκεί όπου το μόνο που υπάρχει είναι ξεκάθαρη στρατηγική και στόχευση.

Τα υπόλοιπα είναι στη φαντασία τους …;

Η Τουρκία επιμένει να επιλέγει το Καστελόριζο για να υπομνήσει έμπρακτα την αμφισβήτηση της υφαλοκρηπίδας των νησιών, διότι το συγκεκριμένο νησί εξασφαλίζει προβολή της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο και επαφή της με την κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ).

Η Ελλάδα έχει καθυστερήσει να προχωρήσει στη χάραξη ΑΟΖ -μόλις πριν από περίπου ενάμιση χρόνο ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με την Αίγυπτο και τη Λιβύη, οι οποίες δεν έχουν καταλήξει λόγω παρέμβασης της Τουρκίας-, παρ’ ότι αυτή προβλέπεται στο δίκαιο της Θάλασσας εδώ και 28 χρόνια, από το 1982.

Παρωχημένη έννοια

Ακόμη και τώρα η Αθήνα, στη σχετική συζήτηση με την Τουρκία, επιμένει να μιλά για «υφαλοκρηπίδα», η οποία έννοια θεωρείται από πολλούς διεθνολόγους και αναλυτές «παρωχημένη» και ούτως ή άλλως υπερκαλύπτεται από την ΑΟΖ, η οποία εξασφαλίζει ευρύτερα δικαιώματα και οικονομικά οφέλη.

«Με βάση τα άρθρα 55, 56, 57 της νέας Σύμβασης, ως ΑΟΖ ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή, το πλάτος της οποίας μπορεί να φθάσει τα 200 ναυτικά μίλια (ν.μ.) από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης και εντός της οποίας το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, την εκμετάλλευση,την διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη των υδάτων, του βυθού και υπέδαφους της θάλασσας, καθώς και κυριαρχικά δικαιώματα, που αναφέρονται στην εξερεύνηση και οικονομική εκμετάλλευση των ρευμάτων και των υπερκείμενων της θάλασσας ανέμων …;

Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά ( Άρθρο 121, παράγραφο 2), ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα ενός νησιού καθορίζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζονται και για τις ηπειρωτικές περιοχές.

Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου ότι δηλαδή, ότι τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι βρίσκονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας.»

Αυτά αναφέρει σε άρθρο του ο Θεόδωρος Καρυώτης, καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ και μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, προκρίνοντας την έννοια της ΑΟΖ, έναντι της υφαλοκρηπίδας.

Ολέθριο λάθος

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι μια άλλη προσέγγιση, για την οποία επίσης έχει γίνει πολλή συζήτηση, αυτή του χαρακτηρισμού του Αιγαίου ως Αρχιπελάγους.

Ο δικηγόρος (και επικεφαλής της αντιπολίτευσης στο Δήμο Οινουσσών Χίου) Γεώργιος Χρήστου αναφέρει σε άρθρο του ότι είναι λάθος της Ελλάδας που δεν επέλεξε εξαρχής αυτή την ερμηνεία και ενεπλάκη με την Τουρκία στη διελκυστίνδα για το αν έχουμε δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 νμ και για το αν τα νησιά έχουν ή δεν έχουν υφαλοκρηπίδα:

«Η θέση της χώρας μας στο διεθνές δίκαιο είναι αρχιπελαγική.

Τα γειτνιάζοντα στο ηπειρωτικό κομμάτι νησιά εμπίπτουν στον ορισμό του παράκτιου αρχιπελάγους, όπως αυτό φωτογραφίζεται στο άρθρο 7 της Σύμβασης του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Σύμφωνα με αυτό το άρθρο το Αιγαίο Αρχιπέλαγος πρέπει να περικλειστεί με ευθείες ακτογραμμές βάσης, κατά το παράδειγμα του νορβηγικού.

Η οριοθέτηση του νορβηγικού αρχιπελάγους Skjaergaard από το Διεθνές Δικαστήριο το 1951 οδήγησε την 1η Συνδιάσκεψη για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1958 στο να υιοθετήσει την ακριβή φράση του δικαστηρίου για την περιοχή αυτή και στην ενσωμάτωσή της στην ομώνυμη Σύμβαση για τα χωρικά ύδατα.

Η δε εφαρμογή του κανόνα των ευθειών ακτογραμμών κατά το δικαστήριο επιβάλλεται λόγω της ιδιαίτερης αρχιπελαγικής γεωμορφολογίας. Αυτολεξεί το κείμενο αυτό μεταφέρθηκε και στο προαναφερθέν άρθρο 7.»

Ο συγγραφέας υπογραμμίζει ότι η ανακήρυξη του Αιγαίου ως παράκτιου αρχιπελάγους δεν προϋποθέτει συμφωνία μεταξύ των γειτονικών κρατών και μπορεί να γίνει μονομερώς από τη χώρα που πληροί τα κριτήρια.

Συμπληρώνει, δε, ότι το Αιγαίο μπορεί παράλληλα να αναγνωριστεί νομικά ως «αρχιπελαγικού τύπου στενό, συνδέον τη Μεσόγειο με τον Εύξεινο Πόντο», ενισχύοντας έτι περαιτέρω την ελληνική θέση έναντι των τουρκικών αιτιάσεων:

«Η εφαρμογή του άρθρου 7 είναι μονομερής απευθυντέα πράξη, δε χρειάζεται δηλαδή συμφωνία με κάποιο άλλο κράτος, παρά μόνο αποδεκτή χάραξη και κατάθεση σε διεθνείς οργανισμούς όπως τον ΟΗΕ και τον Παγκόσμιο Ναυτιλιακό Οργανισμό(IMO).

Η δε ανακήρυξη του ως στενό μπορεί να γίνει με βάση τις διατάξεις της Σύμβασης, συγκεκριμένα τα άρθρα 34 έως 45 και ανάλογες με τις παραπάνω διαδικασίες.

Τα άρθρα αυτά ως κωδικοποίηση του διεθνούς εθιμικού δικαίου έχουν ήδη εφαρμοστεί από πλείστα όσα κράτη, για παράδειγμα τη Ρωσία, τον Καναδά, τη Γαλλία, την Κίνα, την Ιαπωνία κοκ .

Επικύρωση θα μπορούσε να αποτελέσει μια συμφωνία σε παρευξείνιο ή/και σε ευρύτερο νοτιοανατολικό επίπεδο, αντίστοιχη εκείνης του Μοντρέ για το στενό των Δαρδανελλίων.»

Πιέσεις

Βέβαια, συμφωνία σε «παρευξείνιο ή ευρύτερο νοτιοανατολικό επίπεδο» δεν θα είναι εύκολη υπόθεση, αφενός διότι θα συμμετάσχει και η Τουρκία, αφετέρου διότι το πιθανότερο είναι ότι θα ασκηθούν πιέσεις, πχ από τις ΗΠΑ, σε αρκετές συμμετέχουσες χώρες να μην επικυρώσουν τις ελληνικές αποφάσεις.

Είναι σαφές, ωστόσο, από τα παραπάνω ότι το Δίκαιο της Θάλασσας παρέχει πολύ περισσότερες δυνατότητες στη χώρα μας από τις θέσεις στις οποίες έχει εγκλωβιστεί εδώ και χρόνια.

Επειδή είναι προφανές ότι η κυβέρνηση προσανατολίζεται στη συνέχιση της διαπραγματευτικής λογικής που διεκόπη το 2004, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ΥΠΕΞ, δηλαδή στην επιλεκτική επέκταση των χωρικών υδάτων στα 7,8 ή 9 ν.μ. ή και στη διατήρησή τους στα 6 νμ στις περιοχές που αντιδρά η Τουρκία και σε πλήρη εφαρμογή του δικαιώματος επέκτασης στα 12 ν.μ., μόνο στις ανώδυνες θάλασσες, είναι ορατός ο κίνδυνος να οδηγηθούμε σε οριστικοποίηση και επισημοποίηση του κατακερματισμού του εθνικού χώρου.

Ενδεχόμενη βεβιασμένη κίνηση της κυβέρνησης στη γνωστή λογική του «κλεισίματος» των μεγάλων ανοιχτών ζητημάτων της εξωτερικής πολιτικής θα οδηγήσει σε μη αναστρέψιμες συνέπειες.

Οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση οφείλει να εξετάσει τις εναλλακτικές που διασφαλίζουν στο μέγιστο βαθμό τα εθνικά συμφέροντα, και όχι να προωθήσει αυτές στις οποίες υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να συμφωνήσει η Τουρκία:

«Με το να αναγνωριστεί το Αιγαίο ως Παράκτιο Αρχιπέλαγος στο διεθνές δίκαιο, καλύπτονται τα κυριαρχικά κενά που ονομάζονται διεθνή ύδατα.

Το κάθε νησί δεν αποτελεί αυθύπαρκτη οντότητα, αλλά ενώνεται άρρηκτα με το διπλανό του και δημιουργείται μία κι ενιαία αρχιπελαγική κυριαρχική αλυσίδα.

Το διεθνές δίκαιο είναι σαφές.

Σε παράκτιο αρχιπέλαγος δεν εφαρμόζεται ο κανόνας των 6 ή 12 ν.μ., αλλά ο προπεριγραφείς κανόνας του άρθρου 7.»

hggiken.pblogs.gr

http://national-pride.org/2012/07/31/%CF%85%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CF%83-%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%83-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%B9%CE%B3%CE%B1%CE%B9%CE%BF-2/

Η Τουρκία αποκτά «μίνι» αεροπλανοφόρο

Ο ΑΛΛΑΧ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΕΙ ΔΥΝΑΜΗ—-ΙΝΣΑΛΛΑΧ.

ΕΤΣΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΑΠΛΟΠΟΙΕΙΤΑΙ.

ΣΑΣ ΘΥΜΙΖΩ ΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΑ ΦΟΚΛΑΝΤΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟΦΟΡΟ Invicible ΤΩΝ ΕΓΓΛΕΖΩΝ,

ΟΙ ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΙ ΕΧΑΣΑΝ ΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΤΟ ΕΝΤΟΠΙΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΒΥΘΙΣΟΥΝ—ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΑΚΟΜΗ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΚΡΥΨΟΥΝ;

ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΣΧΕΔΙΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΣΤΕΙΛΕΙ ΣΤΟ ΠΑΤΟ.

ΟΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΕΣ.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΓΓΛΕΖΟΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΑΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΖΩΝΗ ΤΟ ΑΡΓΕΝΤΙΝΟ BELGRANO ΚΑΙ ΤΟ ΒΥΘΥΣΑΝ ΜΕ ΠΑΝΩ 200 ΝΕΚΡΟΥΣ. ΣΤΗ ΨΥΧΡΑ . ΕΚΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΥΣ ΕΝΩ ΕΠΡΕΠΕ ΑΥΤΟΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΙΩΣΟΥΣΝ ΜΕ ΚΑΜΙΚΑΖΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΣΤΟ invicible.

ΒΟΥΛΗΣΗ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ.

ΜΑΡΙΟΣ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗΣ

 

 

Ένα εντυπωσιακό πλοίο συντονισμού θαλάσσιων αποβάσεων, στην ουσία ένα ελαφρό ελικοπτεροφόρο ή και «μίνι» αεροπλανοφόρο

από το οποίο θα μπορούν να επιχειρούν και κάθετης αποπροσγείωσης μαχητικά αεροσκάφη F-35B περιγράφουν οι απαιτήσεις για το νέο τουρκικό πλοίο LPD/LPH, εκτοπίσματος 18-25.000 τόνων που δόθηκαν στην δημοσιότητα.

Πρόκειται καθαρά για ένα «επιθετικό» πρόγραμμα, το οποίο εκκινεί την ναυπήγησή του το 2015 με την προοπτική να είναι πλήρως επιχειρησιακό το 2022!

Με το πλοίο αυτό η Τουρκία θα μπορεί να εκτελεί ευρείας έκτασης αποβατικές επιχειρήσεις ή επιχειρήσεις υποστήριξης αποβάσεων στα … δυτικά των ελληνικών νησιών!

Πληροφορίες από την Τουρκία αναφέρουν ότι έχουν καταλήξει σε ναυπηγικά σχέδια από την Ιταλία (εκεί το συγκεκριμένο πλοίο χρησιμοποιείται ως αεροπλανοφόρο από όπου επιχειρούν μαχητικά κάθετης αποπροσγείωσης ΑV-8B και θα επιχειρούν μελλοντικά F-35B) και τη Νότιας Κορέας και από αυτές τις χώρες θα γίνει η επιλογή του βασικού σχεδίου το οποίο θα προσαρμοστεί στις τουρκικές ανάγκες.

Τι θα μεταφέρει το «μίνι» αεροπλανοφόρο; ‘Ενα πραγματικά εντυπωσιακό φορτίο:

• 18 επιθετικά ελικόπτερα T-129. Τα 2/3 του συνόλου των ελληνικών επιθετικών ελικοπτέρων, δηλαδή, μόνο του. Επίσης μέχρι 8 μέσα μεταφορικά ελικόπτερα UH-60 ή 4 μεγάλα μεταφορικά CH-47 Chinook ή 4 V-22 Osprey ή 6 μαχητικά F-35B

• 4 μεγάλα αποβατικά Landing Craft Mechanics (LCM),

• 27 μικρότερα αποβατικά ΤΟΜΑ Amphibious Assault Vehicles (AAV),

• 2 μικρότερα αποβατικά σκάφη Landing Craft Personnel Vehicles (LCVP)

• 1 σκάφος διοίκησης και συντονισμού αποβάσεων

• 1 μεγάλο φουσκωτό RHIB για διενέργεια ειδικών αποστολών και εκκαθάρισης ακτών από αντιαποβατικά κωλύματα.

http://www.dailynews24.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=15164%3A%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%AC-%CE%BC%CE%AF%CE%BD%CE%B9-%CE%B1%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF#.UALdbYqV4e0.

Το άρθρο που σας υποσχεθήκαμε: Η θέση της Τουρκίας την μετά Άσαντ εποχή

Του Σάββα Καλεντερίδη

Στο άρθρο μας την Παρασκευή αναφερθήκαμε στο χειρισμό του θέματος της κατάρριψης του αεροσκάφους της ΤΠΑ από την τουρκική κυβέρνηση και υποσχεθήκαμε στους αναγνώστες μας ότι τα καλύτερα για το όλο θέμα τα αφήνουμε για το σημερινό άρθρο.

Να εξηγηθούμε τί εννοούσαμε.Όπως είναι γνωστό, η Τουρκία έχει παραχωρήσει το έδαφός της και παρέχει κάθε είδους «ευκολίες» στο Εθνικό Συμβούλιο της Συρίας, που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τους υποτιθέμενους εξεγερμένους, καθώς και στην ηγετική ομάδα του Ελεύθερου Συριακού Στρατού.

Οι συγκεκριμένοι φορείς και τα πρόσωπα που τους στελεχώνουν, σε συνεργασία με την τουρκική κυβέρνηση και τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, ενορχηστρώνουν και συντονίζουν τις ενέργειες ενός μυστικού στρατού που δρα ανορθόδοξα στο εσωτερικό της Συρίας, με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ. Μάλιστα, σημαντικό μέρος του στρατού αυτού δεν είναι Σύροι, ενώ αρκετές χιλιάδες από αυτούς, μόλις εκπλήρωσαν την «αποστολή» τους στη Λιβύη, αφίχθηκαν στην Τουρκία και από κει  εισήλθαν στη Συρία, για να αναλάβουν και να ολοκληρώσουν την επόμενη αποστολή τους.

Μάλιστα, σύμφωνα με τουρκική εφημερίδα Γενί Τσαγ, 800 μαχητές, οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν λάβει μέρος στον πόλεμο της Λιβύης, από το στρατόπεδο προσφύγων του Κίλις της Τουρκίας όπου «φιλοξενούνταν», διείσδυσαν στο έδαφος της Συρίας και εκτέλεσαν 49 παιδιά και 34 γυναίκες, συνολικά 108 αμάχους, στην πόλη Χούλα της Συρίας, ενώ ήταν έτοιμα τα ΜΜΕ που ελέγχονται απο τον «διεθνή παράγοντα», να κατηγορήσουν τον κακό Άσαντ, καθιστώντας αν όχι επιβεβλημένη πάντως δικαιολογημένη την επιχείρηση ανατροπής του.

Μια ημέρα πριν την κατάρριψη του τουρκικού αεροσκάφους, η εφημερίδα «Νιού Γιορκ Τάιμς», επικαλούμενη Αμερικανούς αξιωματούχους και μέλη αραβικών υπηρεσιών πληροφοριών, αναφέρει ότι πράκτορες της CIA που εδρεύουν στη Νότια Τουρκία, εποπτεύουν τις παραδόσεις όπλων στους Σύρους αντάρτες ώστε να εξασφαλίσουν ότι δεν πέφτουν στα χέρια μελών της Αλ Κάιντα και ότι τα όπλα αγοράζονται από την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ.

Στο ίδιο δημοσίευμα αναφέρεται ότι «Οι πράκτορες της CIA είναι επιτόπου και επιχειρούν να αποκτήσουν νέες πηγές πληροφοριών και να στρατολογήσουν ανθρώπους», για να ενισχύσουν τη λεγόμενη συριακή αντιπολίτευση.

Η τουρκική αντιπολίτευση, σχεδόν στο σύνολό της έχει ταχθεί φανερά κατά της πολιτικής ταύτισης της Τουρκίας με τις δυνάμεις που ενορχηστρώνουν την αιματηρή επιχείρηση ανατροπής του καθεστώτος Άσαντ και κατά της εμπλοκής της Τουρκίας στο μέτωπο της Συρίας.

Ένας από τους λόγους που το κάνουν είναι ο εξής. Σε περίπτωση που ανατραπεί ο Άσαντ, θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι η διάδοχη κατάσταση δεν θα μπορέσει να κρατήσει ενωμένο το εθνικό και θρησκευτικό μωσαϊκό της Συρίας, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια πηγή συνεχούς αστάθειας στα νότια της Τουρκίας. Αυτή είναι η γενική θέση της αντιπολίτευσης. Υπάρχει και η ειδική.

Στη Συρία, σε μια λωρίδα που ξεκινά από το τριεθνές Τουρκίας-Ρράκ-Συρίας και φθάνει μέχρι τα όρη Αμανός και το νομό Αντιόχειας και την Αλεξανδρέττα, είναι γνωστό ότι κατοικούν περίπου τρία εκατομμύρια Κούρδοι, οι οποίοι, σε συνεργασία και συνεννόηση με το ΡΚΚ και τους Κούρδους του τουρκοκρατούμενου Κουρδιστάν, τηρούν ουδέτερη στάση όλους αυτούς τους 16 μήνες που συνεχίζεται η επιχείρηση αποσταθεροποίησης του καθεστώτος Άσαντ.

Το «ουδέτερη στάση» ίσως από μόνο του να μην έλεγε τίποτα, αν δεν συνοδευόταν από άλλες κινήσεις, που ανεβάζουν το θερμόμετρο στην Άγκυρα και συγκεκριμένα στους φορείς εκείνους που χειρίζονται το Κουρδικό.

Σύμφωνα με πληροφορίες που διέρρευσαν στον τούρκικο τύπο και επαληθεύονται από κουρδικές πηγές της περιοχής, με την έναρξη των αναταραχών στη Συρία, το ΡΚΚ μετέθεσε περί τις δυο χιλιάδες μαχητές του από το όρος Κανδήλι στη Ροζάβα ή το Δυτικό Κουρδιστάν, όπως αποκαλείται από τους Κούρδους η περιοχή της συριακής επικράτειας που κατοικείται από τα τρία εκατομμύρια των Κούρδων, με σκοπό να δημιουργήσουν τον κουρδικό στρατό της Ροζάβα. Μάλιστα, σύμφωνα με δικές μας πληροφορίες, το PYD, πολιτικό κόμμα που ελέγχεται από το ΡΚΚ και ελέγχει το 80% των Κούρδων της Συρίας, εκτός του ότι έχει προσχωρήσει στη δημιουργία μιας υποτυπώδους κρατικής δομής, για την αυτοδιοίκηση των Κούρδων, έχει εκδώσει νόμο περί στρατολογίας, με βάση τον οποίο οι Κούρδοι που καλούνται να καταταγούν στο συριακό στρατό είναι υποχρεωμένοι να κατατάσσονται στον κουρδικό στρατό, τον πυρήνα του οποίου αποτελούν οι δυο χιλιάδες αντάρτες που μετατέθηκαν από το Κανδήλι στη Ροζάβα. Ο στρατός αυτός εκπαιδεύεται, με στόχο να είναι έτοιμος να αναλάβει την εσωτερική και την εθνική άμυνα του Δυτικού Κουρδιστάν την επόμενη ημέρα.

Εκτός αυτού, το PYD έχει οργανώσει κουρδικά σχολεία σε όλες τις πόλεις και χωριά του Δυτικού Κουρδιστάν, ενώ έχουν δημιουργηθεί οι Επιτροπές Λαϊκής Άμυνας, οι οποίες προστατεύουν τον κουρδικό λαό από επιθέσεις των «αντικαθεστωτικών», που επιθυμούν να παρασύρουν τους Κούρδους στην αιματοχυσία και το τεχνητό μέτωπο εναντίον του Άσαντ.

Να σημειωθεί ότι η επιρροή που ασκεί το ΡΚΚ και το κουρδικό απελευθερωτικό κίνημα στους Κούρδους της Συρίας ενοχλεί αφάνταστα και προκαλεί σοβαρό προβληματισμό στην Τουρκία, η οποία θεωρεί σχεδόν βέβαιο ότι με την καθοιονδήποτε τρόπο ανατροπή του Άσαντ, οι Κούρδοι της Συρίας θα ανακηρύξουν την αυτονομία τους, με αποτέλεσμα το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ίδια με το ΡΚΚ στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, να αποκτήσει εφιαλτικές διαστάσεις.

Μάλιστα, για να μετριάσει τις επιπτώσεις μιας τέτοιας εξέλιξης, τη υποδείξει του «διεθνούς παράγοντα», που ασκεί σοβαρή επιρροή στον Μπαρζανί και το αυτόνομο Νότιο Κουρδιστάν, το τουρκικό προξενείο που εδρεύει στην Ερμπίλ, πρωτεύουσα του κουρδικού κράτους, συνεργάζεται με τις εκεί κουρδικές μυστικές υπηρεσίες για τη δημιουργία κουρδικού στρατού στελεχωμένου με Κούρδους της Συρίας. Με βάση απόρρητο έγγραφο του τουρκικού προξενείου της Ερμπίλ, που διέρρευσε στον ελεγχόμενο από το ΡΚΚ κουρδικό τύπο, οι τουρκικές και οι κουρδικές μυστικές υπηρεσίες του Μπαρζανί στρατολογούν Κούρδους της Συρίας και τους εκπαιδεύουν σε ειδικά στρατόπεδα στο Νότιο Κουρδιστάν, με σκοπό να τους εντάξουν στους «εξεγερμένους» και να τους στρέψουν εναντίον του Άσαντ αλλά και εναντίον των δομών του αυτόνομου Δυτικού Κουρδιστάν, που προετοιμάζονται μεθοδικά εδώ και καιρό με την ευθύνη του ΡΚΚ και του PYD.

Αυτές οι δομές του αυτόνομου Δυτικού Κουρδιστάν εδώ και μήνες έχουν αναρτήσει σημαίες στα δημόσια κτίρια και σε υψώματα, κατά μήκος των συνόρων με την Τουρκία, τα οποία είναι επανδρωμένα με άνδρες του νεοπαγούς κουρδικού στρατού της Ροζάβα.

Με άλλα λόγια, η Τουρκία, που έχει εμπλακεί στην υπόθεση ανατροπής του Άσαντ, συμμετέχοντας σε εγκλήματα εναντίον αθώων πολιτών της Συρίας, με την πολιτική της σκάβει και το δικό της λάκκο και  κινδυνεύει άμεσα και η ίδια, αφού η ίδρυση ενός δεύτερου αυτόνομου κουρδικού κράτους, εκτός του ότι φέρνει τους Κούρδους πιο κοντά στη θάλασσα, πολύ απλά φέρνει πιο κοντά την ημερομηνία ίδρυσης του τρίτου αυτόνομου κουρδικού κράτους. Μόνο που κανείς δεν μπορεί να βάλει στοίχημα αν το κράτος αυτό δημιουργηθεί πρώτα στο τουρκοκρατούμενο ή το ιρανοκρατούμενο Κουρδιστάν.

Οψόμεθα.

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/07/blog-post_01.html

Γιατί δεν έκανε αντίποινα η Τουρκία στη Συρία και απευθύνθηκε στο ΝΑΤΟ; Διαβάστε τις πραγματικές διαστάσεις της κρίσης!

Ποιος είναι πραγματικά στην κόψη του ξυραφιού, η Τουρκία, η Συρία ή και οι δυό;

 

Οι σημαίες που ανήρτησαν οι Κούρδοι στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας.

Λεπτομέρειες και πληροφορίες που δημοσιεύονται γι’ αυτό το τεράστιο ζήτημα για πρώτη φορά, στο άρθρο που θα δημοσιευθεί την Κυριακή, στην Κυριακάτικη Δημοκρατία 

Του Σάββα Καλεντερίδη

Το μεσημέρι της προηγούμενης Παρασκευής, η Τουρκία συνταράχτηκε από την είδηση που στην κυριολεξία έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία! Τη στιγμή που η Συρία σπαράσσεται από έναν πόλεμο που μαίνεται στο εσωτερικό της, έναν πόλεμο που δίνουν οι ένοπλες δυνάμεις και οι δυνάμεις ασφαλείας της χώρας εναντίον ομάδων που εξοπλίζονται σχεδόν φανερά και χρησιμοποιούν ως βάση εκπαίδευσης και εξόρμησης την Τουρκία, οι συριακές δυνάμεις αεράμυνας κατέρριψαν ένα τουρκικό κατασκοπευτικό αεροσκάφος τύπου Φάντομ RF-4E.

Το τουρκικό αεροσκάφος, αφού προηγουμένως έκανε έλεγχο σήματος των ραντάρ του Ανεμουρίου και τουΑμανός, που εποπτεύουν και ελέγχουν την αεροπορική κίνηση στη ΝΑ Μεσόγειο επ’ ωφελεία της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας, πετώντας χαμηλά σε ύψος 100 μέτρων, επιχείρησε να τεστάρει το σύστημα αεροπορικής άμυνας της Συρίας, παραβιάζοντας το συριακό εναέριο χώρο. Τότε ακριβώς, το τουρκικό RF-4E«τράκαρε» πάνω σε ρωσικής κατασκευής κατευθυνόμενο βλήμα -οι Σύροι διατείνονται ότι το κατέρριψαν με αντιαεροπορικό όπλο-, με αποτέλεσμα να βυθιστεί σε βάθος χιλίων και πλέον μέτρων και σε απόσταση 9 ν.μ. από τις συριακές ακτές, παρασέρνοντας μαζί του και τους δυο χειριστές του.

Ο Ερντογάν, που δεν είχε ξεπεράσει το σοκ από την πολύνεκρη επίθεση ανταρτών του ΡΚΚ εναντίον φυλακίου μονάδας του τουρκικού στρατού, η οποία έγινε την ώρα που ετοιμαζόταν να συναντήσει τον Μπαρακ Ομπάμα κατά την οποία έχασαν τη ζωή τους οκτώ και τραυματίστηκαν 19 στρατιώτες, έμαθε το νέο της κατάρριψης του τουρκικού αεροσκάφους τη στιγμή που κατέβαινε από το αεροπλάνο που τον μετέφερε από το επίσημο ταξίδι του στη Βραζιλία.

Θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να γίνει μια ενδελεχής μελέτη του τρόπου με τον οποίον χειρίστηκε η τουρκική κυβέρνηση, το τουρκικό κράτος και οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις την εξέλιξη της κρίσης, γιατί η υπόθεση αυτή ήταν ένα τεστ των αντανακλαστικών του τουρκικού κράτους, το οποίο από μια πρώτη προσέγγιση και ανάλυση των δεδομένων συνελήφθη εντελώς απροετοίμαστο και ίσως ανίκανο να διαχειριστεί την κρίση.

Τελικώς, αφού έγιναν συσκέψεις επί συσκέψεων, η Τουρκία για άλλη μια φορά απέφυγε να αναλάβει τις ευθύνες της, δηλώνοντας επίσημα ότι το αεροσκάφος της χτυπήθηκε στο διεθνή εναέριο χώρο, 13 ν.μ. ανοικτά των ακτών της Συρίας. Καταρρίπτοντας μάλιστα όλες τις θεωρίες αεροναυπηγικής και πτητικής, δήλωσαν ότι το αεροσκάφος χτυπημένο πέταξε μόνο του και έπεσε μετά από τέσσερα ολόκληρα μίλια, για να έχουν να λένε οι Σύροι και να κακολογούν την καλή Τουρκία. (Ένα απλό ερώτημα που τίθεται είναι αυτά τα τέσσερα χιλιόμετρα, γιατί δεν χρησιμοποίησαν οι χειριστές το εκτινασσόμενο κάθισμα για να σώσουν τις ζωές τους;)

Στη συνέχεια, μετά τις συνήθεις τηλεφωνικές επαφές του Τούρκου υπουργού εξωτερικών με ομολόγους του συμμαχικών χωρών και τις ανάλογες δηλώσεις από ΗΠΑ και Αγγλία, που καταδίκαζαν απερίφραστα την κατάρριψη του τουρκικού αεροσκάφους, βάζοντας τον Άσαντ σε ακόμα πιο κεντρική θέση στο κάδρο των δαιμόνων, η τουρκική κυβέρνηση κατέφυγε στο ΝΑΤΟ, ζητώντας με βάση το Άρθρο 4 της Συμμαχίας στήριξη και αλληλεγγύη.

Για να αντιληφθούμε ποια ακριβώς είναι η σημασία της καταφυγής της τουρκικής κυβέρνησης στο ΝΑΤΟ για το συγκεκριμένο θέμα, να υπενθυμίσουμε στους αναγνώστες μας ότι η Τουρκία, για να ισχυροποιήσει και να ‘απελευθερώσει’ την εξωτερική της πολιτική από τις Νατοϊκές δεσμεύσεις, είχε εκφράσει κατά το πρόσφατο παρελθόν την επιθυμία να αναπροσανατολίσει τη χώρα προς τον μουσουλμανικό κόσμο, το Ιράν και τη Ρωσία, ενώ δεν έχουν περάσει και πολλοί μήνες από την αλήστου μνήμης δημόσια δήλωση του Ερντογάν «Τί δουλειά έχει το ΝΑΤΟ στη Λιβύη;». Για όσους δεν το θυμούνται, να σημειώσουμε ότι τη συγκεκριμένη δήλωση έκανε ο Ερντογάν όταν το ΝΑΤΟ είχε αποφασίσει να επέμβει στη Λιβύη, χωρίς καν να ρωτηθεί η Τουρκία. Φυσικά, μετά από λίγες μέρες, ο ίδιος άνθρωπος αποφάσιζε να συμμετέχει με πολεμικά αεροσκάφη και φρεγάτες στη Νατοϊκή επιχείρηση εναντίον της Λιβύης, για να αποδείξει ότι πολιτικοί που κάνουν θεαματικές «κωλοτούμπες» και μάλιστα σε τόσο σοβαρά θέματα, υπάρχουν και σε άλλες χώρες της Μεσογείου πλην της Ελλάδος.

Η καταφυγή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ για ένα θέμα καθαρά εθνικό, που θα έπρεπε να λυθεί με μονομερείς ή διμερείς ενέργειες, μπορεί να ερμηνευθεί όπως παρακάτω. Μετά την επιδείνωση των σχέσεων με το Ισραήλ, αποδυναμώθηκε αισθητά η θέση της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, γεγονός που έστρεψε την Άγκυρα προς το ΝΑΤΟ, με τη βοήθεια του οποίου σκοπεύει ή ελπίζει να διαχειριστεί το εξαιρετικά ασταθές περιβάλλον που δημιουργείται γύρω της, που τείνει να απειλήσει τη σταθερότητα και την εθνική ασφάλεια της ίδιας της Τουρκίας. Η στροφή αυτή προς το ΝΑΤΟ, αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για την αποδοχή από πλευράς της Τουρκίας του αμερικανο-νατοϊκού ραντάρ της αντιπυραυλικής ασπίδας, που εγκαταστάθηκε στο Κιουρετζίκ της Μαλάτειας, που δημιουργεί σοβαρά και μόνιμου χαρακτήρα προβλήματα στις σχέσεις της Τουρκίας με το Ιράν και τη Ρωσία.

Από την άλλη πλευρά, η Τουρκία αποφεύγει να λύσει το πρόβλημα που δημιουργήθηκε με την κατάρριψη του αεροσκάφους από τη Συρία, μέσω ισοδύναμων αντιποίνων ή μέσω διμερών συνεννοήσεων με τη Συρία,κινδυνεύοντας να χαρακτηριστεί ως ο «καρπαζοεισπράκτορας» της περιοχής, αφού μετά το Μαβί Μαρμαρά, που η Τουρκία δεν έκανε αντίποινα εναντίον του Ισραήλ, έρχεται ένα άλλο θέμα που μένει αναπάντητο από πλευράς της Άγκυρας, γιατί στην ουσία αισθάνεται εξαιρετικά αδύναμη να εμπλακεί σε μια περιπέτεια στη Συρία, χωρίς την ασφάλεια του ΝΑΤΟ, δηλαδή των ΗΠΑ και της Αγγλίας.

Γιατί αισθάνεται αδύναμη;

Παρ’ ότι η τουρκική κυβέρνηση έχει βάλει ως στόχο την εξουδετέρωση του ΡΚΚ και του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος μέχρι το 2014, που θα γίνει η σύνοδος των είκοσι πλουσιότερων χωρών του κόσμου στην Κωνσταντινούπολη, τις τελευταίες ημέρες οι αντάρτες του ΡΚΚ έχουν αυξήσει τις επιθέσεις τους εναντίον στρατιωτικών στόχων στο τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν, δείχνοντας ότι το κουρδικό ένοπλο κίνημα είναι ακόμα ζωντανό και επικίνδυνο για την ενότητα της Τουρκίας. Μάλιστα ο αρχηγός του τουρκικού Γενικου΄Επιτελείου, στρατηγός Νετζντέτ Οζέλ, φέρεται να πρότεινε στην τουρκική κυβέρνηση να αποφευχθεί μια ένοπλη σύγκρουση με τη Συρία, γιατί αυτό μπορεί να οδηγούσε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις στα ΝΑ της χώρας.

Υπογραμμίζουμε ότι η τουρκική κυβέρνηση δεν συγκάλεσε την έκτακτη σύσκεψη του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, κάτι αδιανόητο για ένα τέτοιο θέμα, ενώ προτίμησε να κρατήσει στο περιθώριο τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου και τους άλλους ισχυρούς άνδρες των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (ΤΕΔ) και για τους καθαρά επιχειρησιακούς λόγους που προαναφέρθηκαν αλλά και γιατί επιδίωξη του Ερντογάν και του κόμματός του είναι να κρατήσει τους στρατιωτικούς έξω και μακριά από τις πολιτικές αποφάσεις.

Εκτός του τρόπου που διαχειρίζεται την κρίση το σύστημα εξουσίας στην Τουρκία, εξαιρετικό ενδιαφέρον πρέπει να παρουσιάζει για Κύπρο και Ελλάδα ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται η Τουρκία το ενδεχόμενο να διεξάγει πόλεμο σε ενάμισο μέτωπο. Δηλαδή στο μισό μέτωπο με το ΡΚΚ και στο μέτωπο με τη Συρία. Τα συμπεράσματα μας αφορούν άμεσα, γιατί μπορεί το σενάριο του «Πολέμου των Δυόμισο Μετώπων» να είναι στο ράφι μετά την παράδοση του Οτζαλάν, κανείς όμως δεν μπορεί να μας διασφαλίσει ότι κάποια στιγμή δεν μπορεί κάποιοι να το κατεβάσουν από το ράφι, πάντως όχι για να το ξεσκονίσουν…

Το καλύτερο, που αφορά τις κουρδικές σημαίες που υψώθηκαν στο συριακό έδαφος που κατοικείται από Κούρδους και την πραγματική απειλή που περιμένει την Τουρκία σε περίπτωση που εισβάλλει στη Συρία, σας το αφήνουμε για την Κυριακή.

Ες Κυριακήν τα σπουδαία λοιπόν!
Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/06/blog-post_275.html

«O Kεμάλ σκότωσε τους Έλληνες, και ζείτε σήμερα εδώ»

Η εφημερίδα Ζαγκάλισα είναι μία ελληνική πομακική εφημερίδα, και ομολογουμένως τολμάει να κάνει συχνές και άκρως ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις. Δείτε τι προσπαθούν να επιτύχουν με την προπαγάνδα τους οι Τούρκοι με τη βοήθεια του προξενείου βεβαίως. Οι Έλληνες πολιτικοί δεν θα μπορούν να προσποιούνται πλέον για αυτά που συμβαίνουν. Αυτά διδάσκουν οι χοτζάδες στη Θράκη – Ως πότε θα υπάρχει η ανοχή; Πληροφορηθήκαμε από νεαρό Πομάκο ο οποίος φοίτησε σε κουράν-κουρσού (μαθήματα Κορανίου) τι του δίδασκε ο ιμάμης επί χρόνια: «Το μάθημα δεν ήταν μόνο θρησκευτικό, ήταν και πολιτικό», μας είπε. Στο πολιτικό κομμάτι, να τι του δίδασκε ο χότζας για την καταγωγή του: «Μας έλεγε ότι δεν πρέπει να υπάρχουν μεταξύ μας ρατσιστικές διαφορές. Δηλαδή, δεν πρέπει να υπάρχουν διαχωρισμοί. Τι θα πει Πομάκοι και Τούρκοι; Είμαστε όλοι Τούρκοι. Είναι αμαρτία να λες ότι είσαι Πομάκος και επί πλέον παίζεις το παιχνίδι των Ελλήνων και κάνεις ζημιά στην Τουρκία». Για τα πομακικά: «Να τα μιλάς όλο και λιγότερο. Κάποια στιγμή να μην τα μιλάς καθόλου. Αυτή η γλώσσα σε μπερδεύει. Τα τουρκικά είναι καλύτερη γλώσσα από αυτά. Τα τουρκικά είναι ανώτερα. Θα σε βοηθήσουν στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο. Όταν μεγαλώσεις μπορώ να σε στείλω να σπουδάσεις δωρεάν στην Τουρκία σε κάποιο θρησκευτικό σχολείο (ιμάμ-χατίπ)». Για την Τουρκία και τον Κεμάλ Μουσταφά: «Η Τουρκία είναι η πατρίδα μας. Όλοι από αυτήν ερχόμαστε. Εσείς ζείτε σήμερα εδώ χάρη στον Ατατούρκ! Αν δεν υπήρχε αυτός, εσείς σήμερα δεν θα ζούσατε εδώ. Αυτός σκότωσε τους Έλληνες και μπορείτε σήμερα να ζείτε εδώ. Η Ελλάδα φοβάται την Τουρκία και για αυτό κανένας δεν θα σας πειράξει. Η Τουρκία σας προστατεύει!». Αυτό είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι από όσα λέγονται στα …μαθήματα, μέσα στα εκατοντάδες θρησκευτικά παρασχολεία (κουράν-κουρσού) που έχει φτιάξει η Τουρκία εντός της ελληνικής Θράκης. Με έμφαση στα χωριά όπου ζουν Πομάκοι και τις γειτονιές των αθίγγανων, εκατοντάδες θρησκευτικοί λειτουργοί που πληρώνονται απευθείας από το τουρκικό κράτος, διδάσκουν στα μικρά παιδιά, μίσος για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Εκμεταλλεύονται το θρησκευτικό συναίσθημα των ανθρώπων και τους μετατρέπουν σε Ταλιμπάν! Η αποκάλυψη αυτή είναι για εκείνους τους «υπεύθυνους» χριστιανούς της οκάς (πολιτικούς, διπλωμάτες, αναλυτές, καθηγητές, δημοσιογράφους κ.ά.), οι οποίοι έχουν ακόμα παραισθήσεις για το τι συμβαίνει στην ελληνική Θράκη και μιλάνε για καθεστώς αρμονικών σχέσεων, γέφυρες φιλίας και παρόμοιες πολιτικάντικες ανόητες ρητορείες. Στα κουράν-κουρσού ετοιμάζονται οι νέοι ταλιμπάν της περιοχής με την ευλογία ψευτομουφτήδων και μουσουλμάνων πολιτικών. Όταν θα τους δείτε στο μέλλον να μην τρίβετε τα μάτια σας! (εφημ. Πομάκων zagalisa) Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ (ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ) ΨΕΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΟΖ

Ο «θησαυρός των πετρελαίων», τα δικαιώματα, οι υποχρεώσεις και το «παραμύθιασμα» του ελληνικού λαού

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τα τελευταία δύο χρόνια η Ελλάδα ανακάλυψε ξαφνικά, τριάντα χρόνια μετά την ψήφιση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, την έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Η ΑΟΖ, μια εξειδικευμένη έννοια του δίκαιου της θάλασσας μεταβλήθηκε σε «ιδεολογία», αλλά και σε όχημα παραπλάνησης, γεγονός που υπό τις δεδομένες ελληνικές και διεθνείς συνθήκες, και με τον τρόπο που ασκείται και η εξωτερική-αμυντική πολιτική στη χώρα εμπεριέχει σοβαρούς κινδύνους για την Ελλάδα. Μαζί με την ΑΟΖ, η Ελλάδα ανακάλυψε και έναν από μηχανής Θεό, για να λύσει τα προβλήματά της, τον θρυλούμενο «θησαυρό των πετρελαίων». Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ας τα πάρουμε με τη σειρά και ας εξετάσουμε τους πέντε «μύθους» για την ΑΟΖ, που ενσταλλάχθηκαν ανεπαίσθητα στην κοινή γνώμη.

Πρώτον, έχει καλλιεργηθεί ευρέως στην κοινή γνώμη και στην πολιτική τάξη της χώρας, η απολύτως εσφαλμένη, παραπλανητική εντύπωση ότι ανακήρυξη ΑΟΖ συνεπάγεται απόκτηση τίτλων κυριότητας επί τυχόν υποθαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων. Λέγεται από πολιτικούς αρχηγούς και πάσης φύσεως σχολιαστές, ότι η ανακήρυξη της ΑΟΖ είναι απαραίτητη για την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, ενώ αφήνεται να εννοηθεί ότι, άπαξ και ένα κράτος ανακηρύξει ΑΟΖ, μπορεί, νομικά, να εκμεταλλευθεί τυχόν κοιτάσματα, άνευ ετέρας.

Ουδέν αναληθέστερον. Την κυριότητα επί των κοιτασμάτων παρέχει ήδη η έννοια της υφαλοκρηπίδας, φυσικό δικαίωμα των κρατών. Είτε ένα κράτος έχει, είτε δεν έχει ανακηρύξει ΑΟΖ, έχει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα επί των υδρογονανθράκων κάτω από τον βυθό.

Δεύτερο, συσκοτίζεται από πολλούς «ΑΟΖολογούντες» το γεγονός ότι το πραγματικό πρόβλημα με την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων δεν έχει να κάνει με την ανακήρυξη της ΑΟΖ, αλλά με την οριοθέτηση, είτε της ΑΟΖ, είτε της υφαλοκρηπίδας, με τα γειτονικά κράτη. Οι κανόνες για την οριοθέτηση και της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας είναι ταυτόσημοι και η αρμοδιότητα, σε περίπτωση διαφοράς, είναι διεθνών δικαστηρίων. Τα προβλήματα που έχει σήμερα η Ελλάδα με την Τουρκία αναφορικά με την διανομή της υφαλοκρηπίδας είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά που θα είχε για την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Επ’ αυτού, η ανακήρυξη ΑΟΖ δεν συνεισφέρει τίποτα.

Τρίτο, καλλιεργείται εντέχνως η εντύπωση ότι η ΑΟΖ καλύπτει μεγαλύτερη θαλάσσια ζώνη από την υφαλοκρηπίδα. Το ακριβώς αντίστροφο είναι το αληθές. Η υφαλοκρηπίδα μπορεί να επεκτείνεται και πέραν των 200 μιλίων της ΑΟΖ, αν υφίσταται γεωλογική συνέχεια.
Στην περίπτωση των θαλασσίων ζωνών που αφορούν την Ελλάδα η διαφορά είναι θεωρητική, γιατί ταυτίζονται τα όρια υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.

Τέταρτο, έχει δημιουργηθεί η επίσης παραπλανητική εντύπωση ότι η έννοια της ΑΟΖ κάπως κατοχυρώνει την επήρρεια του Καστελλόριζου και, επίσης, ότι η έννοια της ΑΟΖ κατοχυρώνει και τη χάραξη των θαλασσίων ζωνών στη βάση της «μέσης γραμμής», χαραζομένης ανεξαρτήτως του αν χαράσσεται μεταξύ νήσων και ηπειρωτικών εδαφών.

Εδώ πρόκειται για δύο απάτες ταυτόχρονα. Το Καστελλόριζο έχει όντως επήρρεια επί της διανομής των θαλασσίων ζωνών, είτε μιλάμε για υφαλοκρηπίδα, είτε για ΑΟΖ και η επήρρεια αυτή δεν επηρρεάζεται από την ανακήρυξη ή μη ΑΟΖ. Αλλά η επήρρεια αυτή δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με τη μέση γραμμή, όπως υποδεικνύει η πρόσφατη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου. Η μέση γραμμή είναι ένα σοβαρό κριτήριο σε ότι αφορά τη διανομή, όχι όμως το αποκλειστικό. Οι πρόσφατες δικαστικές αποφάσεις παίρνουν υπόψιν τους και την αρχή της αναλογικότητας. Στην Ανατολική Μεσόγειο είναι πολύ πιθανό, επί τη βάσει της νομολογίας, το δικαστήριο να αποδώσει επήρρεια στο Καστελλόριζο, να λάβει όμως υπόψιν του και την αρχή της αναλογικότητας, το γεγονός δηλαδή ότι η Τουρκία διαθέτει μια τεράστια ακτή, ενώ το Καστελλόριζο είναι ένα μικρό νησί.

Ακριβώς για τον λόγο αυτό, η Τουρκία δεν θέλει να συμπεριληφθεί στις «διερευνητικές επαφές» το Καστελόριζο. Επιδιώκει, πιέζοντας, να αποσπάσει πολιτική λύση στο Αιγαίο, λύση που να αναιρεί τα πολύ ευνοϊκά για την Ελλάδα νομικά δεδομένα. Δεν θέλει όμως να εντάξει σε τέτοια πολιτική λύση το Καστελλόριζο γιατί εκεί έχει ισχυρή νομική θέση.

Πέμπτο, η Κύπρος κατάφερε να λύσει το πρόβλημα και να προχωρήσει την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων, επειδή ανακήρυξε ΑΟΖ, ενώ η Ελλάδα δεν ανακήρυξε και δεν προχώρησε στην εκμετάλλευση. Παραπλανητική μεταφορά δεδομένων σε διαφορετική πραγματική κατάσταση.

Δεν είναι η ανακήρυξη ΑΟΖ που επέτρεψε στην Κύπρο να προχωρήσει στην εκμετάλλευση, είναι οι συμφωνίες για την οριοθέτηση της ΑΟΖ που συνέπηξε με την Αίγυπτο, τον Λίβανο και το Ισραήλ (θα μπορούσε δε να έχει το ίδιο αποτέλεσμα και με συμφωνίες οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας). Οι συμφωνίες αυτές επέτρεψαν στη Λευκωσία να προχωρήσει στην έρευνα σε θαλάσσιες περιοχές της Μεσογείου που βρίσκονται μεταξύ Κύπρου, Αιγύπτου και Ισραήλ. Η Κύπρος δεν προχώρησε σε καμία έρευνα βορείως του νησιού ή σε περιοχές που είναι πλησιέστερα στα κατεχόμενα, εκεί δηλαδή που θα έθιγε τον πυρήνα των τουρκικών διεκδικήσεων.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, τα τυχόν κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης εικάζεται ότι είναι αρκετά κοντά στο νησί, ώστε να μπορεί να αμφισβητηθεί η εκεί εκμετάλλευση από την Λιβύη. Ασφαλώς θα ήταν προτιμότερο να γίνει συμφωνία οριοθέτησης με τη Λιβύη, αλλά αυτό δεν εξαρτάται μόνο από την Αθήνα. Σε ότι αφορά τα κοιτάσματα έξω από τις ακτές της Δυτικής Ελλάδας καλύπτονται από τη συμφωνία διανομής της υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας και ήδη, επιτέλους, ο κ. Μανιάτης προχώρησε σε διεθνή διαγωνισμό.

Ορισμένοι πιστεύουν ότι υπάρχουν ενδεχομένως σημαντικά κοιτάσματα στην περιοχή του Καστελόριζου, μεταξύ δηλαδή Κύπρου, Τουρκίας, Αιγύπτου και Ελλάδας. Δεν γνωρίζουμε αν είναι ακριβές, η εκμετάλλευσή τους όμως προσκρούει στο συνολικό πρόβλημα που θέτει η Τουρκία στην Ελλάδα από το 1973-74 και το οποίο έχει οδηγήσει στον ανταγωνισμό εξοπλισμών και σε δύο παρολίγον συρράξεις. Αλλά και περιορίζεται από την αρχή της αναλογικότητας που χαρακτηρίζει τις τελευταίες αποφάσεις της διεθνούς δικαιοσύνης.

Επειδή αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί πιθανότατα να λυθεί με συμφωνία οριοθέτησης, είτε της ΑΟΖ, είτε της υφαλοκρηπίδας, με την ‘Αγκυρα, πρέπει να εξαναγκασθεί η Τουρκία, εφόσον το επιθυμεί η Αθήνα, σε αποδοχή της Χάγης. Είναι συζητήσιμο αν συμφέρει την Ελλάδα να το κάνει.

Ο άλλος τρόπος είναι να αναθεωρήσει η Ελλάδα όλο το «πακέτο» που διέπει, επισήμως και «άτυπα», τις σχέσεις της με την Τουρκία τις τελευταίες δεκαετίες. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα μπορούσε αίφνης να χρησιμοποιήσει και το πολύ ισχυρότερο της ΑΟΖ όπλο της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, που της παρέχει το διεθνές δίκαιο και το οποίο θα έλυνε, προς όφελος της Ελλάδας, το σύνολο των «διαφορών» στο Αιγαίο. Παραδόξως όμως, ουδείς των ΑΟΖολογούντων και τόσο πολύ ασχολουμένων εσχάτως με το δίκαιο της θάλασσας προτείνει κάτι τέτοιο, γιατί αυτό σημαίνει να αγνοήσει η Ελλάδα το τουρκικό κάζους μπέλι. Αντίθετα, όταν λέμε στο ελληνικό λαό ότι θα ανακηρύξει ΑΟΖ και θα αποκτήσει τα πετρέλαια, είναι βέβαια πιο εύκολο να τον «παραμυθιάζουμε», τη βασική λειτουργία δηλαδή που ξέρει να κάνει η ελληνική πολιτική τάξη, έχοντας φέρει τη χώρα με αυτά και με κείνα στο χείλος της αβύσσου.

Ενδεχομένως πρέπει, να σημειώσουμε στο σημείο αυτό, να αναθεωρηθεί όντως ο τρόπος αντιμετώπισης της Τουρκίας. Πόσο συνετό είναι όμως να το πράξουμε εμείς, με δική μας πρωτοβουλία, σε μια από τις χειρότερες περιόδους της εθνικής μας ύπαρξης και όταν, ντε φάκτο, έχει τεθεί σε αμφισβήτηση η θέση μας στην Ευρώπη, άρα έχει ανοίξει και η όρεξη παντός ενδιαφερόμενου να καλύψει το τυχόν «γεωπολιτικό κενό» που θα άφηνε η Ευρώπη στην Ανατολική Μεσόγειο; Πόσο λογικό θα ήταν ο Μεταξάς, όταν του επέδωσε το τελεσίγραφο ο Ιταλός Πρέσβης, να καλούσε στη συνέχεια τον Γερμανό και τον Τούρκο και να τους κήρυσσε τον πόλεμο;

Η επανατοποθέτηση του συνόλου των ελληνοτουρκικών σχέσεων σε άλλη, τελείως διαφορετική βάση, είναι σκόπιμη. Αλλά αυτό προύποθέτει ανεξάρτητο και σοβαρό κράτος, δεν μπορεί να γίνει με ανακηρύξεις ΑΟΖ από τα μπαλκόνια.

Οι πραγματικοί ειδικοί τα γνωρίζουν αυτά. Και ο Καθηγητής ‘Αγγελος Συρίγος (Επίκαιρα) π.χ. και ο Πρύτανης του Παντείου κ. Τσάλτας (ελληνική έκδοση του Foreign Affairs) και άλλοι έχουν υπογραμμίσει στα άρθρα τους ότι είναι δύο διαφορετικά και άσχετα θέματα η ανακήρυξη ΑΟΖ και η εκμετάλλευση των υγρογονανθράκων, διασώζοντας έτσι την επιστημονική τους εντιμότητα, κάτι διόλου αυτονόητο στην Ελλάδα.

Τα πλεονεκτήματα της ΑΟΖ

Μπορείτε να διερωτηθείτε σε αυτό το σημείο: Η ΑΟΖ δεν έχει κανένα πλεονέκτημα; Ασφαλώς και έχει είναι η απάντηση, όχι όμως αυτά που καταλαβαίνει ο υποκείμενος στην έντεχνη πλύση εγκεφάλου πολίτης, ότι ξαφνικά δηλαδή θα πάρουμε τα πετρέλαια που δικαιούμεθα και θα γίνουμε Κουβέιτ, λύνοντας και το απελπιστικό οικονομικό μας πρόβλημα.

Μεταξύ άλλων πλεονεκτημάτων είναι ότι το παράκτιο κράτος δια της ΑΟΖ έχει την ευθύνη έρευνας και διάσωσης, την ευθύνη φροντίδας του περιβάλλοντος και εκμετάλλευσης όλων των θαλάσσιων πόρων, όπως της αλιείας. Η ΑΟΖ είναι μια ευρύτερη της υφαλοκρηπίδας έννοια, ένα υπερσύνολο, τα δικαιώματα όμως επί υποθαλασσίων κοιτασμάτων τα διασφαλίζει ήδη η υφαλοκρηπίδα, δεν απαιτούν την ανακήρυξη ΑΟΖ. 

Η ΑΟΖ είναι οπωσδήποτε ένα χρήσιμο εργαλείο, για σκοπούς όμως ανεξάρτητους της εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων και υπό τον όρο ότι η Ελλάδα έχει μια συγκροτημένη εθνική και θαλάσσια στρατηγική. ‘Αλλωστε, ήδη ο νόμος του κ. Μανιάτη, που πέρασε το περασμένο καλοκαίρι, καλύπτει εν μέρει και το θέμα της ανακήρυξης, αναγνωρίζοντας, ελλείψει συμφωνιών οριοθέτησης, τη μέση γραμμή ως γραμμή οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών.

‘Ένα πλεονέκτημα της ΑΟΖ είναι ότι, άπαξ και αναγνωρισθεί, δεν μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω η διέλευση υποθαλάσσιων αγωγών και καλωδίων, χωρίς όμως να σημαίνει ότι είναι και αναγκαία προϋπόθεση για αυτό. Τα καλώδια που συνδέουν Κύπρο με Ελλάδα έχουν ποντισθεί χωρίς ΑΟΖ και χωρίς οι δύο χώρες να ζητήσουν την άδεια τρίτου. Και αντίστροφα, μια χώρα που έχει έλεγχο της ΑΟΖ μπορεί μεν να θέσει προσκόμματα ως προς τη συγκεκριμένη διαδρομή ενός υποθαλάσσιου αγωγού ή καλωδίου, όχι όμως και να απαγορεύσει τη διέλευσή του. 

Μια παράξενη «ΑΟΖ»ολογία

Αξίζει να ανοίξουμε στο σημείο αυτό μια παρένθεση και να σημειώσουμε μια, κατά τη γνώμη μας, παραδοξότητα. Η μεγάλη πλειοψηφία των ΑΟΖολογούντων επέδειξε ελάχιστο ενδιαφέρον, επί πολλά χρόνια, για όλα τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Βαριές επιλογές, με μεγάλες συνέπειες (μη επέκταση χωρικών υδάτων, ‘Ιμια, Οτσαλάν, S300, Μαδρίτη, Ελσίνκι, πράσινο φως για τουρκική ένταξη άνευ ουσιαστικού ανταλλάγματος, απαγόρευση στην Ελλάδα να έχει σχέσεις με τη Ρωσία κλπ.), ουδόλως τους ενόχλησαν.

Δεν τους ενόχλησε καν το μείζον των μειζόνων, η εμφάνιση δηλαδή, το 2002, ενός σχεδίου «λύσης» του κυπριακού, που κατέλυε το κυπριακό κράτος (σχέδιο Ανάν), όπως ημικατελύθη αργότερα το ελληνικό εμμέσως με τη Δανειακή και το Μνημόνιο. Οι περισσότεροι άλλωστε από τους «ΑΟΖολογούντες» δεν επέδειξαν στο παρελθόν κανένα ενδιαφέρον, ούτε το επαγγελματικό τους αντικείμενο είναι το δίκαιο της θάλασσας ή η εξωτερική πολιτική. Ποιά μύγα τους τσίμπησε ξαφνικά και γίνονται τουλάχιστο δύο ημερίδες κάθε μήνα στην Αθήνα, ενώ άλλα σοβαρά ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής παραμένουν απολύτως απαρατήρητα και ασχολίαστα στον δημόσιο διάλογο;

Τα μειονεκτήματα της ΑΟΖ

Αν τα πλεονεκτήματα της ΑΟΖ ως προς τους υδρογονάνθρακες είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα, δεν είναι ανύπαρκτα και ορισμένα μειονεκτήματα αυτής της ιδέας. Διπλωματικά, η ‘Αγκυρα μπορεί να εκλάβει την ΑΟΖ ως απόπειρα αναθεώρησης του modus vivendi μεταξύ των δύο χωρών. ‘Ολη αυτή η φασαρία περί την ΑΟΖ, ιδίως αν οδηγήσει σε απερίσκεπτους και ανεπαρκώς προετοιμασμένους χειρισμούς, κάτι που είναι σχεδόν βέβαιο με το πολιτικό προσωπικό που έχουμε και σε συνθήκες προϊούσας εθνικής παραφροσύνης, μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία ενός επιπλέον μηχανισμού έντασης με την Τουρκία, που δεν τον χρειάζεται αυτή τη στιγμή η Ελλάδα.

Δεύτερον, καλλιεργείται εντέχνως στον εν απελπισία τελούντα ελληνικό λαό, η ψευδής αλλά χρησιμοποιήσιμη εντύπωση ότι υφίσταται μια μαγική λύση στα προβλήματά του, τα «τεράστια» δηλαδή αποθέματα υδρογονανθράκων που αρκεί μια στοιχειωδώς μαχητική ελληνική πολιτική για να τα πάρει.

Στη χώρα όμως της «φαιδράς πορτοκαλέας», ουδείς έχει παρουσιάσει το παραμικρό στοιχείο για την ύπαρξη αυτών των τεραστίων αποθεμάτων. Μπορεί και να υπάρχουν, απλώς εμείς δεν το γνωρίζουμε.
Πριν από δύο χρόνια, η κυβέρνηση δήλωνε ότι δεν υπάρχουν άξια λόγου κοιτάσματα, τώρα όλοι ή σχεδόν το θεωρούν βέβαιο. Και ενώ συζητάμε για τα κοιτάσματα αυτά, διαλύουμε τη στοιχειώδη ερευνητική βάση που διαθέταμε για τον ορυκτό μας πλούτο!

Η Κύπρος πάντως, που έχει αποδεδειγμένα μεγάλα αποθέματα, δεν της έλυσαν το πρόβλημα, και είναι τώρα στον προθάλαμο του μνημονίου.

Επιπλέον όμως, η Δανειακή Σύμβαση και το Μνημόνιο, έχουν δέσει την Ελλάδα κατά τέτοιο τρόπο, που τα κοιτάσματα αυτά να κινδυνεύουν να περιέλθουν περίπου αυτομάτως στη ιδιοκτησία των πιστωτών.

Δυστυχώς, όσο κι αν είναι δύσκολο, μόνο η αποδέσμευση από αυτό το καθεστώς δανειακών συμβάσεων και μνημονίων μπορεί πλέον να επαναφέρει τον εθνικό πλούτο στην κυριότητα του ελληνικού κράτους και να αποκαταστήσει την δυνατότητα ύπαρξης στοιχειωδώς ανεξάρτητου ελληνικού κράτους και αξιοπρεπούς, κυρίαρχης επιβίωσης του ελληνικού λαού εντός αυτού του κράτους. Αυτή είναι η θλιβερή
πραγματικότητα και μόνο κινδύνους για το έθνος μπορεί να σωρεύσει η προσπάθεια παράκαμψης αυτής της σκληρής αλήθειας. Αν εθνικό είναι το αληθές, όπως δίδασκε ο Διονύσιος Σολωμός, θα μπορούσαμε να πούμε και ότι αντεθνικό είναι το αναληθές.

Το άρθρο αυτό, με ελάχιστες περικοπές, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Ελλάδα αύριο», στις 13.6.2012
Konstantakopoulos.blogspot.com

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris 

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2012/06/blog-post_4204.html#more

ΗΠΑ: Πιθανή τουρκική εισβολή σε ελληνικές περιοχές!

Τι αναφέρει έκθεση κορυφαίων στελεχών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που βρίσκεται στη διάθεση της Χίλαρυ Κλίντον

 

 

Του Βελισσάριου Δραγάτση

Τα σκοτεινά αναθεωρητικά και επιθετικά σχέδια του τουρκικού πολιτικοστρατιωτικού κατεστημένου εναντίον της Ελλάδας αποκαλύπτουν οι γραφειοκράτες του Σταίητ Ντηπάρτμεντ σε εμπιστευτική έκθεση που ήρθε στη δημοσιότητα.

Η έκθεση του «Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων» (Council on Foreign Relations – CFR)των ΗΠΑ έγινε γνωστή ύστερα από δύο γεγονότα που απασχολούν τη διπλωματική και τη στρατιωτική ιεραρχία της Ελλάδος:

1. Δεν έχει κοπάσει ακόμα ο θόρυβος από τις προσβλητικές δηλώσεις που έκανε ο Τούρκος πρωθυπουργός κ. Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν εναντίον της χώρας δήθεν για να δικαιολογηθεί η οικονομική πολιτική του.
2. Η επικεφαλής του Σταίητ Ντηπάρτμεντ κ. Χίλαρυ Κλίντον αφίχθηκε στην Κωνσταντινούπολη προκειμένου να συμμετάσχει στην έκτακτη σύνοδο για τη Συρία. Ωστόσο, θεωρείται σίγουρο (σύμφωνα και με πληροφορίες του CNN Turk) ότι θα συζητήσει με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών κ. Αχμέτ Νταβούτογλου για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια, στην Κύπρο και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Κάτω απ’ αυτά τα δεδομένα, η κ. Κλίντον έφθασε στη γειτονική χώρα κατάλληλα ενημερωμένη και προετοιμασμένη με όσα μηνύματα θέλει να στείλει στην τουρκική πλευρά, σύμφωνα με όσα αναφέρονται στην έκθεση του CFR.

Πιθανή η εισβολή στην Ελλάδα

Πέρα από το αυστηρό πλαίσιο των αμερικανο-τουρκικών σχέσεων, σε ό,τι αφορά στην Ελλάδαη έκθεση επισείει τον κίνδυνο πιθανής τουρκικής εισβολής! Σύμφωνα με όσα αναφέρουν κορυφαία στελέχη της αμερικανικής διπλωματίας, η χώρα μας διάγει «μια πολιτική και οικονομική κρίση χωρίς προηγούμενο και δεν αποτελεί καμία απειλή για την Τουρκία».

Οι συντάκτες της έκθεσης όμως εισηγούνται προς την ηγεσία του Σταίητ Ντηπάρτμεντ να αναλάβει πρωτοβουλίες ώστε να αποφύγει η Τουρκία οποιαδήποτε προκλητική και αναθεωρητική ενέργεια έναντι της Ελλάδας. Δεν είναι τυχαίο ότι καλούν την ηγεσία της αμερικανικής διπλωματίας να αποτρέψει την ηγεσία της γείτονος να μην αποσπάσει «εδαφικά οφέλη» από τη χώρα μας.

Το Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων των ΗΠΑ εισηγείται στην κ. Κλίντον να αναλάβει τη συγκρότηση τριμερούς συντονιστικής επιτροπής με τη συμμετοχή στρατιωτικών (trilateral military contact group).

Στην επιτροπή αυτή θα μπορούν να συμμετάσχουν επιτελείς που υπηρετούν στο Ναυτικό και την Αεροπορία των ΗΠΑ, της Ελλάδος και της Τουρκίας. Στους αντικειμενικούς σκοπούς αυτής της πρωτοβουλίας επισημαίνεται η ανάγκη αποφυγής αποσταθεροποιητικών ενεργειών εκ μέρους του τουρκικού πολιτικο-στρατιωτικού κατεστημένου στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

Τι περιμένουν από τις εκλογές

Η πονηριά όμως βρίσκεται αλλού. Στρατιωτικές πηγές από το στρατηγείο του ΝΑΤΟ στη Νάπολη, εκτιμούν ότι οι καλοί «σύμμαχοι» της χώρας μας αναμένουν το αποτέλεσμα των εκλογών στις 18 Ιουνίου. Αναλόγως με τα δεδομένα, θα προτείνουν το διορισμό Αμερικανού «τοποτηρητή». Το πρόσωπο αυτό θα λειτουργεί ως Ειδικός Διαμεσολαβητής που θα καλεί τις δύο πλευρές ώστε να συμβιβάζει τις διαφορές.

Αυτή τη δουλειά υποτίθεται ότι την έκαναν διμερείς επιτροπές υπηρεσιακών παραγόντων των υπουργείων Εξωτερικών Ελλάδας – Τουρκίας για τα ζητήματα χαμηλής έντασης. Όπως λένε οι ίδιες πηγές του “Newsbomb.gr”, επειδή το παιγνίδι έχει «χοντρύνει» ο Αμερικανός τοποτηρητής θα παριστάνει τον διαιτητή ενός νέου γύρου έντασης στις σχέσεις των δύο χωρών.

Προσέξτε τι λένε στο ΝΑΤΟ:

• Το καλό σενάριο προβλέπει αντίκρουση των τουρκικών απαιτήσεων, οι οποίες είθισται να βαφτίζονται «διαφορές».
• Το κακό σενάριο είναι να ολισθήσει η ελληνική πλευρά σε συμβιβασμούς που θα θέσουν σε κίνδυνο ή σε αμφισβήτηση την κυριαρχία της.

Την εκτίμηση αυτή ενισχύουν τα στελέχη του CFR και πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα από τις υπηρεσιακές ιεραρχίες στα υπουργεία Εθνικής Αμύνης και Εξωτερικών. Αν η Ελλάδα ηττηθεί σε ένα θερμό επεισόδιο ή σε μια ολιγοήμερη σύρραξη ίσως προκαλέσει ανάφλεξη σε ολόκληρη τη Νοτιο-ανατολική Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο.

Τι λένε για την Ελλάδα

Οι Αμερικανοί επισημαίνουν πως η Αθήνα βρίσκεται σε δεινή θέση λόγω της οικονομικής κρίσης, της μείωσης των αμυντικών δαπανών και του χαμηλού επιπέδου συντήρησης του υλικού. Το σίγουρο είναι ότι η ελληνική πλευρά πρέπει να προετοιμαστεί για πιέσεις και εκβιασμούς σε πολιτικό, διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο, αλλά και για ελιγμούς.

Στη διαβαθμισμένη έκθεση που έχει στα χέρια της η κ. Κλίντον, τα στελέχη της αμερικανικής διπλωματίας δεν αποκλείουν την «οικόδομηση έντιμης ειρήνης» (σ.σ. ίσως κατά τα πρότυπα των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης του 1999). Αυτό κρύβει κινδύνους.

Η ελληνική πλευρά θα κληθεί να παραχωρήσει «δικαιώματα» σε περιοχές που θα ελέγχει η τουρκική πλευρά. Ίσως αυτή είναι η λεπτομέρεια που όλοι περιμένουν πριν αρχίσουν οιουσιαστικές συζητήσεις για τον καθορισμό Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στο Αιγαίο ή συνθήκης συνεκμετάλλευσης φυσικού και ορυκτού πλούτου σε σημεία που εντοπίζονται δήθεν ελληνοτουρκικές «διαφορές». Σε κάθε περίπτωση βεβαίως θα υπάρχει ο Αμερικανός τοποτηρητής για να λειτουργεί κατευναστικά, προφανώς όμως επ’ ωφελεία του ΝΑΤΟϊκού συμμάχου που έχει αυξανόμενη επιρροή (και δεν είναι άλλος από την Τουρκία).

Δύο στελέχη (από τα παλιά)

Την επίμαχη έκθεση συνέταξε ειδική ομάδα εργασίας που συγκρότησε η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ κ. Χίλαρυ Κλίντον στο «Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων» (Council on Foreign Relations – CFR) για να μελετήσει τις προοπτικές των αμερικανοτουρκικών σχέσεων και να τις καταγράψει.

Επικεφαλής της ομάδας εργασίας τέθηκε η πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ και στενή φίλη της κυρίας Κλίντον, η κ. Μαντλέν Ώλμπραϊτ. Στην επιτροπή συμμετείχε και ο Στήβεν Χάντλεϋ, πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του νεωτέρου Τζωρτζ Μπους.

http://www.newsbomb.gr/ethnika/story/139333/ipa-pithani-toyrkiki-eisvoli-se-ellinikes-periohes

Ο Νεοοθωμανισμός σε σταυροδρόμι (2): Δοκιμάζoνται οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ και η πολιτική του Αττίλα και του Casus Belli

Η Κύπρος δοκιμάζει τις σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας

 Του Σάββα Καλεντερίδη

Στο άρθρο της Παρασκευής προσπαθήσαμε να χαράξουμε το γενικό πλαίσιο και να δώσουμε κάποιες εξηγήσεις για το ρόλο που έχει ανατεθεί στην Τουρκία, στα πλαίσια του Σχεδίου της Διευρυμένης Μέσης Ανατολής, τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να τον εκμεταλλευθεί το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου δια του Νεοοθωμανισμού και τον τρόπο με τον οποίο το Ισραήλ κινείται για να εξουδετερώσει εκείνες τις πτυχές που θίγουν το δικό του ρόλο και αποστολή στην περιοχή.

Στην όλη θεώρησή μας αφήσαμε σκόπιμα κενό το κομμάτι εκείνο που σχετίζεται με την Ελλάδα και την Κύπρο, αφ’ ενός γιατί παρουσιάζει ειδικό ενδιαφέρον για μας τους Έλληνες και αφ’ ετέρου γιατί είναι σε πρόοδο σοβαρές εξελίξεις το αμέσως επόμενο διάστημα.

Πρώτα απ’ όλα αυτό που θα τεθεί σε δοκιμασία είναι η πολιτική της Τουρκίας στο Κυπριακό, που εκφράστηκε με τον πιο βάρβαρο τρόπο με την εισβολή και κατοχή του 40% του εδάφους ενός κυρίαρχου κράτους, το οποία μάλιστα από το 2004 είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτής που προσπαθούν να δαιμονοποιήσουν ορισμένοι ανεύθυνοι και επί της ουσίας περιθωριακοί κύκλοι στην Ελλάδα, για πρόσκαιρα εκλογικά κέρδη.

Η πολιτική της βάρβαρης εισβολής και κατοχής της Τουρκίας θα προσκρούσει από της 1ης Ιουλίου στην ευρωπαϊκή νομιμότητα, αφού τότε αρχίζει η ιστορική προεδρεία της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αν και η Άγκυρα φαίνεται να έχει χάσει την υπομονή της απέναντι στην Ευρώπη, που τη φορά αυτή, σύμφωνα με τους παραδοσιακούς Τούρκους διπλωμάτες, κρύβεται πίσω από την μικρή Κύπρο, και φέρεται αποφασισμένη να κόψει κάθε σχέση και να μην έχει οποιαδήποτε επαφή με την Ε.Ε. το εξάμηνο της κυπριακής προεδρείας, το πραγματικό πρόβλημα που απασχολεί την κυβέρνηση και όλες τις εκφάνσεις του τουρκικού κράτους, είναι αυτό που σχετίζεται με τις διαδικασίες εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου στη ΝΑ Μεσόγειο.

Η ευρωπαϊκή Κύπρος, αγνοώντας τις απειλές της Τουρκίας, που μέχρι στιγμής τουλάχιστον αποδείχτηκαν απλοί λεονταρισμοί, μετά την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος στο Οικόπεδο 12, όπου είναι εξασφαλισμένη η υποστήριξη των ΗΠΑ και το Ισραήλ, προχωρεί ακάθεκτη στο δεύτερο γύρω των αδειοδοτήσεων, όπου εκδήλωσαν ενδιαφέρον εταιρείες μεταξύ άλλων από τη Ρωσία, τη Γαλλία, την Αυστραλία, την Νότια Κορέα, τη Μαλαισία και το Ισραήλ. Τουρκικοί διπλωματικοί κύκλοι, παρά την ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ, που υπόσχεται …αποσταθεροποίηση της περιοχής, σύμφωνα με δημοσιεύματα εκφράζουν την ανησυχία τους για την εμπλοκή στην περιοχή μετά τις ΗΠΑ και του Ισραήλ και όλων των πιο πάνω χωρών, κάτι που θα οδηγήσει στην απομόνωση και θα αποδυναμώσει σε εξαιρετικό βαθμό τις τουρκικές θέσεις γύρω από το κρίσιμο θέμα της ΑΟΖ και του τρόπου οριοθέτησής της.

Μάλιστα, ο «Επικεφαλής Διεθνών Σχέσεων» του Ισραηλινού ΥΠΕΞ και σύμβουλος του Υπουργού Ενεργείας Πρέσβης Σαγκί Κάρνι (Sagi Κarni), μιλώντας σε εκδήλωση που οργάνωσε το ίδρυμα Κonrad-Αdenauer Stiftung, ανέφερε ότι για τον καθορισμό και την οριοθέτηση της ΑΟΖ «υπάρχουν διαφορετικές φιλοσοφίες, με την Τουρκία να αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα. Η Τουρκία έχει διαφορετικό τρόπο στον καθορισμό της ΑΟΖ και στον διαχωρισμό της θάλασσας, αλλά είναι μόνη σε αυτό και όλοι οι άλλοι γείτονες στη γύρω θαλάσσια περιοχή εφαρμόζουν τους ίδιους κανόνες και μετρήσεις».

Με άλλα λόγια, η Τουρκία βλέπει την πολιτική της σε σχέση με την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα να αποδομείται εκ των πραγμάτων, αφού η διεθνής πρακτική που ακολουθεί τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, έχει αρχίσει να αγγίζει την πολιτική της εισβολής και κατοχής στη ΝΑ Μεσόγειο και την πολιτική του casus belli στο Αιγαίο.

Ενώ όμως οι προοπτικές συνεργασίας Ισραήλ – Κύπρου στον ενεργειακό τομέα αναμένεται να τεθούν επί τάπητος στη συνάντηση του υπουργού Ενέργειας Ούζι Λαντάου (Uzi Ladau) με τον Κύπριο ομόλογό του Νεοκλή Συλικιώτη, στις 11 Ιουνίου, ένα επεισόδιο που εκτυλίχτηκε στον εναέριο χώρο της Κύπρου, μεταξύ μαχητικού αεροσκάφους της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας και δυο τουρκικών F-16 έρχεται να αναδείξει με τον πιο εύγλωττο τρόπο το πρόβλημα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Τουρκία της εισβολής και κατοχής και τουcasus belli το επόμενο διάστημα.

Σύμφωνα με το τουρκικό ΓΕΘΑ, το ισραηλινό μαχητικό φέρεται να εισήλθε πέντε φορές και να πέταξε επί οκτώ λεπτά πάνω από τον εναέριο χώρο των κατεχομένων, ο οποίος με βάση τι διεθνές δίκαιο και τη διεθνή νομιμότητα συνεχίζει να ανήκει στην Κυπριακή Δημοκρατία. Η Τουρκία απογείωσε δυο μαχητικά F-16 και επιχείρησε να αναχαιτίσει το ισραηλινό μαχητικό, αφού θεωρεί ότι ο εναέριος χώρος των κατεχομένων ανήκει στη δική της δικαιοδοσία.

Ανεξαρτήτως του μεγέθους του συγκεκριμένου επεισοδίου, οι Τούρκοι αξιωματούχοι εξετάζουν το ενδεχόμενο η πτήση και η όλη κίνηση του ισραηλινού μαχητικού να αποτελεί μέρος ευρύτερου σχεδίου εμπλοκής της πολεμικής αεροπορίας, του πολεμικού ναυτικού αλλά και του στρατού ξηράς του Ισραήλ στο θέμα της ασφάλειας του χερσαίου, του εναέριου και του θαλάσσιου χώρου της Κύπρου, στα πλαίσια συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας που συνήψαν οι δύο χώρες, με αφορμή την συνεργασία στον ενεργειακό τομέα.

Ενδεικτικό του προβληματισμού και της ανησυχίας που επικρατεί στην τουρκική πλευρά είναι το δημοσίευμα που απασχόλησε την επικαιρότητα στην Τουρκία τις προηγούμενες ημέρες, σύμφωνα με το οποίο 20 χιλιάδες Ισραηλινοί κομάντος θα εγκατασταθούν στη Λεμεσό, μαζί με το αναγκαίο τεχνικό και διοικητικό προσωπικό, οι οποίοι θα αναλάβουν την ευθύνη της ασφάλειας του τερματικού σταθμού υγροποίησης φυσικού αερίου που θα κατασκευαστεί στην περιοχή. Το ίδιο δημοσίευμα αναφέρει ότι για την προστασία του σταθμού από αέρος θα εγκατασταθούν στην Κύπρο εξελιγμένα συστήματα αεροπορικής άμυνας, καθώς και αεροσκάφη της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας στη Βάση «Ανδρέας Παπανδρέου» της Πάφου. Μάλιστα Τούρκος αναλυτής αναφέρει ότι αν γίνει αυτό, θα είναι η πρώτη φορά που στρατεύματα του Ισραήλ θα σταθμεύουν επίσημα σε μια ξένη χώρα.
Ο ίδιος αναλυτής κάνει αναφορά στις δυνατότητες του πολεμικού ναυτικού του Ισραήλ και στις δυνατότητες των υποβρυχίων του, προσθέτοντας μάλιστα ότι η άσκηση που έκαναν προ εβδομάδων ναυτικές και αεροπορικές μονάδες της Ελλάδος, των ΗΠΑ και του Ισραήλ, συμπεριλαμβάνοντας στην περιοχή ασκήσεως και το Καστελόριζο, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου, εννοώντας ότι πίσω από την άσκηση κρύβεται σχέδιο αποκλεισμού της Τουρκίας από την Ανατολική Μεσόγειο, υπό το πρόσχημα της ασφάλειας των θαλασσίων δρόμων μεταφοράς των ενεργειακών πρώτων υλών.

Το θέμα είναι μεγάλο και όπως είπαμε παραπάνω, σχετίζεται και με το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, όπου η Τουρκία υποστηρίζει ότι τα νησιά είναι κάτι σαν …οπτασία που απλά κάθεται στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας, ζητώντας με αναίδεια το μισό Αιγαίο, αφού εν τω μεταξύ δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι γράφει στα παλαιότερα των νεοοθωμανικών της τσαρουχιών το διεθνές δίκαιο, και φυσικά συνεχίζει να έχει σε ισχύ το νεοβάρβαρο casus belli .

Το θλιβερό είναι ότι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η Ελλάδα διαλύεται εσωτερικά. Κρίμα!

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/05/2-o-casus-belli.html#more

ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ Το τέλος της οικονομικής φούσκας

Λιάνα Μυστακίδου
Η κυβέρνηση του κ. Ερντογάν διανύει την πιο δύσκολη περίοδο εξουσίας της. Χάρη στην πολιτική των «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» του κ. Νταβούτογλου, η Τουρκία κινδυνεύει να βρεθεί σε διεθνή απομόνωση. Έντονη κρίση ξέσπασε μετά το Ιράκ και τη Συρία στις σχέσεις της με το Ιράν.Σύμφωνα με την κρατική Τηλεόραση του Ιράν, ο θρησκευτικός ηγέτης της χώρας Αγιατολλάχ Χαμανέι σε συνάντησή του με επιτελείς των Ενόπλων Δυνάμεων που τον επισκέφθηκαν μαζί με τον Γενικό Επιτελάρχη Hasan Firuzbadi, επιτέθηκε εναντίον όλων.

Ειδικότερα ο κ. Χαμανέι είπε: «Οι απειλές των εχθρών φανερώνουν την δύναμη της Ισλαμικής Τάξης. Εάν η Ισλαμική Δημοκρατία δεν ήταν ισχυρή δεν θα χαλούσαν τον κόσμο, όλοι αυτοί που επιθυμούν το κακό του ιρανικού λαού. Οι δυνάμεις της Δύσης και της Ανατολής καθώς και οκτώ χώρες που συνδέονται μαζί τους στάθηκαν επί οκτώ χρόνια εναντίον του Ιράν και ενίσχυσαν με σύγχρονα όπλα το καθεστώς του Σαντάμ. Δεν δίστασαν να του δώσουν ακόμα και χημικά όπλα. Παρ’ όλες, όμως, τις προσπάθειές τους δεν κατάφεραν να λυγίσουν το Ιράν».

Η τουρκική εφημερίδα Γενίτσαγ υποστηρίζει ότι η αναβολή της συνάντησης του κ. Αχμεντινετζάτ με τον κ. Ερντογάν δεν έγινε για λόγους υγείας. Η υψηλή πίεση του Προέδρου του Ιράν ήταν μια πρόφαση για να προσβάλει την Τουρκία και να δώσει ένα μάθημα στον «ταχυδρόμο» του κ.Ομπάμα.Με λίγα λόγια ο κ. Αχμετνινετζάτ θέλησε να δώσει ένα μήνυμα και να θίξει το γόητρο της Τουρκίας.

Οι αντιδράσεις των Ιρανών αξιωματούχων αυξάνονται καθημερινά. Για παράδειγμα ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Ali Laricani μιλώντας στην ολομέλεια αναφέρθηκε στη Σύνοδο των «Φίλων της Συρίας» και είπε: «Εάν πράγματι ανησυχούν για τη δημοκρατία γιατί σιωπούν έναντι της βάρβαρης δικτατορίας του Μπαχρέιν και άλλων χωρών; Την ώρα που ο κ. Ανάν αγωνιά να εφαρμόσει το σχέδιό του, υψώνονται άλλες φωνές από την Πόλη. Όπως φαίνεται το ζήτημα της Συρίας δεν αφορά τις μεταρρυθμίσεις…»

Ο πρόεδρος της επιτροπής εξωτερικών και άμυνας κ. Alaettin Brujendi χαρακτήρισε την Τουρκία συνεργάτη των ΗΠΑ και την κατηγόρησε για παρέμβαση στα εσωτερικά της Συρίας.Αλλά και ο αντιπρόεδρος της ίδιας επιτροπής κ. Kevseri δεν δίστασε να χαρακτηρίσει την Τουρκία «υπεργολάβο» του ιμπεριαλισμού.

Καταπέλτης για την στάση της Άγκυρας στο ζήτημα της Συρίας ήταν ο μόνιμος αντιπρόσωπος της Δαμασκού στα Η.Α.Ε Besar Caferi. Σε συνέντευξή του στην έδρα των Η.Ε επέκρινε δριμύτατα τη Σύνοδο των «Φίλων της Συρίας» που οργανώθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Σύμφωνα με πληροφορίες του Πρακτορείου Sana ο κ. Caferi δήλωσε:
«Ο κ. Ανάν είπε από την πρώτη στιγμή ότι θέλει να συνομιλήσει μόνος με τη Συρία. Αλλά, όπως φαίνεται, κάποιοι θέλησαν να χαμηλώσουν τη φωνή του με παράλληλους δρόμους. Η συνάντηση των Εχθρών της Συρίας που πραγματοποιήθηκε στην Πόλη είναι ένα καλό παράδειγμα για αυτό. Η τουρκική κυβέρνηση ασκεί μια εχθρική πολιτική έναντι της Συρίας. Έγινε οικοδεσπότης σε μια σύνοδο που είχε σαν στόχο να παραβιάσει την ανεξαρτησία και την κυριαρχία μιας γειτονικής χώρας. Αυτό θα θεωρηθεί κήρυξη πολέμου»…

Άλλα δείγματα της αλλοπρόσαλλης εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας κατά την άποψη μας είναι:
-Στην επίμαχη σύνοδο δεν κάλεσαν το Ιράν γιατί υποστηρίζει το καθεστώς Άσαντ. Κάλεσαν, όμως, τη Ρωσία, η οποία αρνήθηκε να πάει.
-Στη σύνοδο που θα συζητούσαν την επίλυση του προβλήματος της Συρίας δεν κάλεσαν τον κ. Κόφι Ανάν, ο οποίος είναι ο αρχιτέκτονας του σχεδίου που έγινε πρόσφατα αποδεκτό για την επίτευξη της ειρήνης.
-Η Τουρκία επιθυμεί να εξοπλίσει τους αντικαθεστωτικούς της Συρίας την ώρα που η Αραβική Ένωση θέλει να δώσει λίγο χρόνο στον Πρόεδρο Άσαντ για να κάνει τις μεταρρυθμίσεις του.

Αναρωτιόμαστε τι θα έκανε η Άγκυρα αν διαπίστωνε ότι η Συρία αγωνιζόταν να εξοπλίσει τους άνδρες του ΡΚΚ;

Τα χάλια της εξωτερικής πολιτικής, τελικά, έχουν αντίκτυπο και στην οικονομία. Η Wall Street Journal και ο Economist κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την τουρκική οικονομία.Η μεν πρώτη παρατηρεί μείωση του ρυθμού ανάπτυξης, ο δε δεύτερος προβλέπει την κατάρρευση του οικονομικού θαύματος ή καλύτερα της οικονομικής φούσκας…

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/04/blog-post_5582.html#.T4L_XpkjG8A

Για ποιον χτυπάει η καμπάνα; Για τον Άσαντ, για τον Αχματινετζάν ή για τον Ερντογάν;

Του Σάββα Καλεντερίδη

Χθες, Πέμπτη, 29 Μαρτίου 2012, τα τουρκικά ΜΜΕ πρόβαλαν μια είδηση, που προβλημάτισε τόσο την τουρκική κοινή γνώμη όσο και την γραφειοκρατία του τουρκικού υπουργείου εξωτερικών. Πρόκειται για το άρθρο που δημοσίευσε πρώτο το αμερικανικό περιοδικό Foreign Policy με τίτλο «Ο πόλεμος με το Ιράν θα αρχίσει από τον Καύκασο;», όπου αναφέρεται ότι υψηλόβαθμος αμερικανός διπλωμάτης, μιλώντας στον Mark Perry είπε ότι ο πρόεδρος του Αζερμπαϊτζάν παρεχώρησε προς χρήση στην πολεμική αεροπορία του Ισραήλ μια αεροπορική βάση που βρίσκεται στα νότια της χώρας, κοντά στα σύνορα με το Ιράν. Μάλιστα, στην εν λόγω βάση δόθηκε η ονομασία «Αζερμπαϊτζάν».
Ο αμερικανός αξιωματούχος εξέφρασε τους φόβους του ότι η αποκάλυψη ύπαρξης της εν λόγω συμφωνίας είναι δυνατόν να αυξήσει ακόμα περισσότερο την ένταση μεταξύ Τεχεράνης και Τελ Αβίβ, ενώ σύμφωνα με πολιτικούς παρατηρητές, είναι πλέον προφανές ότι σε περίπτωση επίθεσης του Ισραήλ στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, ο πόλεμος εκτός από τη Μέση Ανατολή θα επεκταθεί και στον Καύκασο.
Επίσης, Τούρκοι παρατηρητές αναφέρουν ότι η εξέλιξη αυτή θα προκαλέσει σοβαρή κρίση και στις σχέσης Άγκυρας-Αζερμπαϊτζάν, οι οποίες είχαν ήδη διαταραχτεί λόγω της σύσφιξης των σχέσεων Ισραήλ-Αζερμπαϊτζάν τα τελευταία χρόνια σε όλα τα επίπεδα, τη στιγμή που η Άγκυρα τέντωνε το σχοινί των δικών της σχέσεων με το Τελ Αβίβ τόσο, που αν δεν έσπασε, κινδύνεψε να σπάσει.
Όσον αφορά τις αζερο-ισραηλινές σχέσεις, αυτές έχουν φθάσει σε τέτοιο επίπεδο, που εξόργισαν τον ίδιο τον Ερντογάν, όταν έμαθε πριν από ένα μήνα περίπου ότι το Αζερμπαϊτζάν παρήγγειλε από το Ισραήλ οπλικά συστήματα 1,6 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Η οργή του Τούρκου πρωθυπουργού μάλλον θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη, όταν αντιληφθεί ότι τα οπλικά συστήματα που θα πληρώσει το Αζερμπαϊτζάν, θα εξυπηρετούν επιχειρησιακές ανάγκες του Ισραήλ, αφού η παραγγελία αφορά μη επανδρωμένα αεροσκάφη τύπου HERON, που θα συλλέγουν πληροφορίες από το ΒΔ Ιράν επ’ ωφελεία του Ισραήλ, και εξελιγμένα αντιαεροπορικά συστήματα, που θα προστατεύουν το Αζερμπαϊτζάν από ενδεχόμενη πυραυλική ή αεροπορική επίθεση, αλλά θα προστατεύουν κυρίως την αεροπορική βάση που παραχώρησε το Αζερμπαϊτζάν στο Ισραήλ.
Επίσης, ένα στοιχείο που εξοργίζει την Άγκυρα, που έχει επενδύσει πολλά στον λεγόμενο τουρκικό κόσμο, είναι η δήλωση του προέδρου του Αζερμπαϊτζάν, Ιλχάμ Αλίεφ, ο οποίος, αναφερόμενος στις σχέσεις της χώρας του με το Ισραήλ είπε: «Οι σχέσεις μας με το Ισραήλ μοιάζουν με παγόβουνο. Αυτές που φαίνονται είναι μόνο το 10% ενώ το υπόλοιπο 90% είναι υπόγειες και δεν φαίνονται».
Την ίδια στιγμή που διακινείται η πληροφορία αυτή σε διπλωματικούς και στρατιωτικούς κύκλους στην Άγκυρα και την Κωνσταντινούπολη, ένα άλλο δημοσίευμα έρχεται να ταράξει τα ήδη ταραγμένα νερά στην Τουρκία.
Η εφημερίδα Ζαμάν δημοσίευσε δηλώσεις του εξόριστου πολιτικού εκ των Κούρδων της Συρίας,Σαλάχ Μπεντρεντίν, σύμφωνα με τον οποίον το καθεστώς Άσαντ, με τη μεσολάβηση του προέδρου του Ιράκ, του γηραιού Κούρδου πολιτικού, Τζελάλ Ταλαμπανί, εξομάλυνε τις σχέσεις του με το ΡΚΚ, το οποίο πλέον δραστηριοποιείται χωρίς κανένα εμπόδιο στο συριακό έδαφος, συνεργαζόμενο στενά με την Ελ Μουχαμπεράτ και τις άλλες υπηρεσίες ασφάλειας και πληροφοριών του συριακού κράτους. Μάλιστα, ο Σαλάχ Μπεντρεντίν, που αντιπολιτεύεται το ΡΚΚ,  είπε ότι τη στιγμή αυτή υπάρχουν δυο χιλιάδες αντάρτες του ΡΚΚ στα βουνά Κιουρμέν, που βρίσκονται στην περιοχή Αρφίν, κοντά στα σύνορα με το Βόρειο (τουρκικό) Κουρδιστάν. Είναι προφανές ότι σε περίπτωση που η πληροφορία αυτή είναι σωστή, το ΡΚΚ, που προετοιμάζει την εαρινή του επίθεση, με την κίνησή του αυτή δημιουργεί ένα επί πλέον πρόβλημα στο τουρκικό στρατό και τις άλλες δυνάμεις ασφαλείας, που προετοιμάζονται αναλόγως για την αντιμετώπιση της εαρινής επίθεσης.
Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο για την Τουρκία, αν σκεφθεί κανείς ότι οι εκπρόσωποι των Κούρδων της Συρίας αποχώρησαν από τις συνομιλίες που γίνονται στην Κωνσταντινούπολη, εν όψει της συνόδου των «Φίλων της Συρίας» το προσεχές Σαββατοκύριακο, δηλώνοντας ότι δεν εξασφαλίζονται τα συμφέροντα των συμπατριωτών τους.Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με ανεξάρτητους παρατηρητές, το 75% των δυο εκατομμυρίων Κούρδων της Συρίας πρόσκειται στο κόμμα PYD (Partiya Yekikiya Demokratik, PYD), που αποτελεί την πολιτική πτέρυγα του ΡΚΚ στη Συρία, ενώ το υπόλοιπο 25% είναι μοιρασμένο σε 15 κόμματα και οργανώσεις!
Να σημειωθεί ότι σύμφωνα με δικές μας κουρδικές πηγές, οι Κούρδοι της Συρίας ήδη έχουν δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για το αυτόνομο Μικρό Νότιο Κουρδιστάν, όπως αποκαλούν τα εδάφη της Συρίας που κατοικούνται στην πλειοψηφία τους από Κούρδους και ότι τηρούν αποστάσεις τόσο από το καθεστώς Άσαντ όσο και από την αντιπολίτευση, επιλέγοντας να εκδηλώσουν τις προθέσεις τους όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες, με βάση πάντα τον μακρόπνοο σχεδιασμό για την ενότητα όλων των Κούρδων. Για όσους αναρωτιούνται τί σημαίνει αυτό για την Τουρκία και όχι μόνο, να υπενθυμίσουμε ότι σε περίπτωση που ιδρυθεί το αυτόνομο Μικρό Νότιο Κουρδιστάν, τότε οι Κούρδοι φθάνουν πολύ κοντά στο μεγάλο τους όνειρο, που είναι η απόκτηση εξόδου στη θάλασσα, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα του Μεγάλου Κουρδιστάν.
Τέλος, το σκηνικό τρόμου για την Άγκυρα κλείνει με την προοπτική παράτασης της αβεβαιότητας και της αστάθειας στη Συρία για τα επόμενα δυο χρόνια, μετά την υπαναχώρηση της Ουάσιγκτον από το ενδεχόμενο ένοπλης επέμβασης, πιθανόν μετά από συμφωνία με τη Ρωσία (ποιος ξέρει με τί αντάλλαγμα). Και μιλούμε για σκηνικό τρόμου γιατί πέραν του ότι η Άγκυρα αντιμετωπίζει σοβαρότατα προβλήματα με τις εξαγωγές της προς τη Μέση Ανατολή και τον Περσικό Κόλπο, αφού οι δρόμοι μέσω Ιράκ και Συρίας είναι επί της ουσίας κλειστοί για τα τουρκικά φορτηγά, η παράταση της αβεβαιότητας στη Συρία, επεκτείνει την περιοχή δραστηριοποίησης των Κούρδων εκτός από το Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ) και στο υπό δημιουργίαν Μικρό Νότιο Κουρδιστάν. Το γεγονός αυτό, εισάγει νέες παραμέτρους στο «δικό» της Κουρδικό, με αποτέλεσμα να θεωρείται ήδη «νεκρό» το νέο σχέδιο που επεξεργάστηκε η κυβέρνηση Ερντογάν για την επίλυσή του.
Τελικά, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα για ποιον χτυπάει η καμπάνα. Για τον Άσαντ, για τον Αχματινετζάν ή για τον Ερντογάν;
Ακούει κανείς (την καμπάνα) στην Αθήνα και τη Λευκωσία;
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2012/03/blog-post_325.html#more

Ενώ η προδοσία κορυφώνεται έρχεται «θύελλα» από ανατολάς – Αντίδραση τώρα, μετά θα είναι πολύ αργά

του Νίκου Χειλαδάκη δημοσιογράφου-συγγραφέα-τουρκολόγου

Διευθυντή Σύνταξης του «ΕΡΩ»

 Τον τελευταίο καιρό και ενώ η επίσημη Τουρκία έχει στραμμένη την προσοχή της στα ανατολικά σύνορα, παρατηρείτε μια αυξημένη κινητικότητα στην δυτική πλευρά με την επάνδρωση της Στρατιάς του Αιγαίου με νέα σύγχρονα αποβατικά σκάφη, ενώ στην περιοχή του Έβρου οι στρατιωτικές δυνάμεις εφοδιάζονται με καινούργια αμφίβια μέσα διέλευσης του πόταμου και ταχείας διεκπεραίωσης στην δυτική πλευρά. Στην δυτική Θράκη καραδοκεί η τουρκογενής μειονότητα που τα τελευταία χρόνια έχει οργανωθεί κατάλληλα για να στηρίξει σαν μια νέα πέμπτη φάλαγγα μια πιθανή τουρκική εισβολή. Αλλά το πιο επικίνδυνο σημείο σε όλα αυτά, είναι η αυξανομένη τουρκική προκλητικότητα στην ευρύτερη περιοχή της Κύπρου, μην αποκλείοντας ακόμα και θερμό επεισόδιο, ενώ το αδιέξοδο στο Κυπριακό φαίνετε ανυπέρβλητο εξ αίτιας της τουρκικής αδιαλλαξίας.

Η παρακολούθηση όλων αυτών των εξελίξεων στην γειτονική χώρα δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα καθώς απαιτείτε προσοχή και κυρίως βαθειά γνώση των τουρκικών πραγμάτων. Πολλοί ίσως γελάσουν με τα όσα θα παρουσιάσουμε παρακάτω, αλλά είτε το θέλουμε είτε όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα και οι εθελοτυφλούντες πάντα είναι οι χαμένοι. Στην μακραίωνη ιστορία της η Ελλάδα πλήρωσε στο παρελθόν πολύ ακριβά τους προδότες και την προδοσία, αυτή την φορά όμως θα είναι η τελευταία και αν δεν αντιδράσουμε έστω την ύστατη στιγμή, τότε το τέλος αυτού του έθνους θα αιωρείται σαν ένα από τα   πιο τραγικά γεγονότα της παγκόσμιας ιστορίας.

Γεγονός είναι πως η Τουρκία τα τελευταία χρόνια έχει αυξήσει στο κατακόρυφο τις ενεργειακές της ανάγκες ενώ η πολιτική της ενεργειακής αυτάρκειας αποτελεί βασικό κεφάλαιο των Ερντογάν και του αδίστακτου νεοοθωμανιστή, Νταβούτογλου. Όμως η   άμεση ενεργειακή αυτονόμηση της Τουρκίας, όπως εκτιμούν στην Άγκυρα, περνά από τα μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου που βρίσκονται στο Αιγαίο και παραμένουν ανεκμετάλλευτα. Η άποψη που έχει επικρατήσει στην τουρκική πρωτεύουσα είναι ότι δεν μπορεί άλλο η Τουρκία να περιμένει να συμφωνήσει η Ελλάδα στην συνεκμετάλλευση των τεραστίων ενεργειακών κοιτασμάτων στο Αιγαίο και για τον λόγο αυτό η ΤΡΑΟ, «Τουρκική Κρατική Ανώνυμη Εταιρεία Πετρελαίου», έχει εντολές να προχωρήσει μονομερώς, παρά του ότι με αυτόν τον τρόπο παραβιάζονται προκλητικά οι συμφωνίες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για την αποχή μονομερών κινήσεων που είναι δυνατόν να προκαλέσουν την ευαίσθητη ισορροπία στο Αιγαίο μεταξύ των δυο χωρών.

Η τουρκική εφημερίδα, Γιενή Σαφάκ, (φιλοκυβερνητική), στις 4/6/2009, δημοσίευσε την αποκαλυπτική έκθεση της ΤPAO, σύμφωνα με τη οποία ήδη η Τουρκία έχει σχεδιάσει δυο πλατφόρμες άντλησης πετρελαίου στο Αιγαίο, η μια ανατολικά της Σαμοθράκης και η άλλη στην περιοχή μεταξύ Χίου, Σάμου και τουρκικών ακτών. Όπως ανέφερε η τουρκική εφημερίδα, η ΤPAO έχει ήδη κάνει εκτενείς μελέτες για διάφορες περιοχές του Αιγαίου όπου έχουν διαπιστωθεί   μεγάλες ποσότητες πετρελαϊκών κοιτασμάτων. Παράλληλα, εκτός από την περιοχή του Αιγαίου, η ΤPAO έχει ήδη σχεδιάσει άλλες 4 πλατφόρμες εξόρυξης πετρελαίου στην ανατολική Μεσόγειο πέριξ του θαλάσσιου χώρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και σε άλλες τρεις στην περιοχή της τουρκικής Μαύρης Θάλασσας, όπου διεξάγονται εδώ και μήνες μεγάλες γεωτρήσεις για την ανακάλυψη ενεργειακών κοιτασμάτων και σύμφωνα με τα αποτελέσματα είναι πολύ ενθαρρυντικές. Η έκθεση της ΤPAO ανέφερε επίσης ότι για τα επόμενα χρόνια έχουν προγραμματίσει   συνολικά 96 «τρύπες» για την άντληση πετρελαίου, από τις οποίες οι περισσότερες, 47 τον αριθμό, βρίσκονταν στην περιοχή της θάλασσας του Μαρμαρά, η οποία σημειωτέον θεωρείται θάλασσα ανοιχτής διέλευσης, καθώς συνδέει τον Ελλήσποντο με τον Βόσπορο και υπόκειται σε διεθνείς νομολογίες, (κάτι που στην Αθήνα συστηματικά αγνοείτε).

Όμως από το 2009 μέχρι σήμερα τα γεγονότα τρέχουν. Σε μια πρόσφατη, (Ιανουάριος του 2012), εκτενή μελέτη του τουρκικού Κέντρου Στρατηγικών Ερευνών, «SASGEM», με τον χαρακτηριστικό τίτλο : «Ο Πόλεμος του πετρελαίου και του φυσικού αερίου στην Μεσόγειο», ούτε λίγο ούτε πολύ παρουσιάζεται σαν αναπόφευκτη εξέλιξη μια πολεμική σύγκρουση μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας και κατά συνέπεια και την ανάφλεξη στο Αιγαίο όπου βρίσκονται τα τεράστια, σύμφωνα με τους Τούρκους, ενεργειακά κοιτάσματα. Σύμφωνα με αναλυτικό δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας, Μιλιέτ, στις 27 Δεκεμβρίου 2011 με τον τίτλο, «Akdeniz de Rum ve Türkiye nin haritaları resmileşti gelecek yıl güneyde doğalgaz gerginliği var», η ΤΡΑΟ έχει δεσμεύσει πέντε περιοχές στην κυπριακή υφαλοκρηπίδα για έρευνες για ενεργειακά κοιτάσματα την ίδια περίοδο που στις ίδιες περιοχές θα διεξαχτούν εντός του 2012 έρευνες υπό την κυπριακή δικαιοδοσία. Η Μιλιέτ προανήγγειλε ένταση η οποία, όπως ανέφερε, δεν αποκλείετε να μεταφερθεί και στην ελληνοτουρκική πλευρά. Εντωμεταξύ χαρακτηριστικό του πως μας αντιμετωπίζουν στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, είναι το δημοσίευμα της φιλοκυβερνητικής, Γιενή Σαφάκ, στις 5 Νοεμβρίου 2011, με τον χαρακτηριστικό τίτλο, «Komşudaki kriz it dalaiı nın vurdu» = «Η Κρίση του γείτονα έπληξε και τις αερομαχίες». Όπως αναφέρονταν, η μεγάλη κρίση που πλήττει την Ελλάδα είχε σαν αποτέλεσμα να ακυρώνει πολλές επιχειρήσεις αναχαιτίσεως των τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών στο Αιγαίο. Για το ίδιο θέμα η άλλη τουρκική εφημερίδα, Σταρ, έγραψε με πηχυαίους τίτλους στις 8 Νοεμβρίου του 2011, «Benzini yok uçmaya Ege de girer it dalaşına», ότι δηλαδή η ελληνική πολεμική αεροπορία έχει ουσιαστικά μπατάρει και λόγω… έλλειψης βενζίνης τα ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη αδυνατούν πλέον να έρθουν σε αντιπαράθεση με τα τουρκικά πάνω από τον εναέριο χώρο του Αιγαίου. Δηλαδή με λίγα λόγια έχουμε καταντήσει σαν μια χώρα που αδυνατεί να υπερασπίσει τον εναέριο χώρο της. Και ενώ έχει δημιουργηθεί αυτό το κλίμα, ότι δηλαδή μια ελληνοτουρκική σύρραξη θα είναι περίπατος για την Άγκυρα, από τον Σεπτέμβριο του 2011 έχει εισβάλει στο Αιγαίο η νέα μεγάλη κορωνίδα του τουρκικού πολεμικού ναυτικού, η περίφημος «Hebelyada» = «Πριγκιπόννησοι». Σύμφωνα με δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Χουριέτ, στις 28 Σεπτεμβρίου του 2011, το τουρκικό ναυτικό έχει αποκτήσει πλέον την πλήρη υπεροπλία στο Αιγαίο, ενώ η δύναμη του κατατάσσετε στις πρώτες δέκα παγκοσμίως.

Όλα αυτά σκιαγραφούν μια άκρως επικίνδυνη κατάσταση καθώς η θύελλα από ανατολάς πλησιάζει με απειλητικές διαθέσεις. Η ατμόσφαιρα θυμίζει την ηρεμία πριν από τη τρικυμία. Και ενώ ο ουρανός σκοτεινιάζει, οι γνωστοί προδότες φρόντισαν εδώ και χρόνια να προετοιμάσουν το έδαφος για να παραδώσουμε τα πάντα. Το μεγαλύτερο επίτευγμα της κρίσης που τα τελευταία χρόνια ταλανίζει την Ελλάδα, είναι ότι διέβρωσε σε εκπληκτικό βαθμό τα αντανακλαστικά αντίστασης, ενώ δημιούργησε σοβαρό πρόβλημα στο ηθικό και πρόβαλε την εικόνα μιας χώρας που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της και το κυριότερο, να διαχειριστεί προς όφελος του λαού της τον τεράστιο ενεργειακό της πλούτο. Άραγε θα πληρώσουμε την αποστασία μας και τον καταστροφικό ευδαιμονισμό μας που μας πλάνεψε με τον χειρότερο τρόπο, με την καταστροφή των ιερών και των οσίων μας; Αν δεν αντιδράσουμε τώρα, όταν ξεσπάσει η θύελλα θα είναι πολύ αργά.

http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=7762:eno-i-prodosia-korufonetai-erxetai-lthuellar-apo-anatolas-tou-nikou-xeiladaki&catid=190&Itemid=257

“ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΚΡΙΣΗ” λίγο πριν από τον γκρεμό – Από τον Γιλμάζ στον Νετανιάχου

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Πολύ παράξενες πρέπει να θεωρηθούν οι δηλώσεις του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας Μεσούτ Γιλμάζ για τους εμπρησμούς ελληνικών δασών από τις τουρκικές υπηρεσίες. Είναι σκόπιμο, επειδή βρισκόμαστε στους πιο πονηρούς καιρούς μετά το 1821 και με μια πληθώρα δυνάμει εκρηκτικών εξελίξεων σε όλη την περιοχή μας, να προσέχουμε πάρα πολύ τι συμβαίνει και να χρησιμοποιούμε καλά το μυαλό μας, όσο διαθέτουμε, αν θέλουμε να επιζήσουμε. 

Αυτή τη στιγμή, πέντε κράτη στην ευρύτερη λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, μεταξύ των οποίων Ελλάδα και Κύπρος, βρίσκονται σε “υπαρξιακή” κρίση, μια μείζων σύγκρουση συνεχίζει να υπολανθάνει μεταξύ κεμαλισμού και ισλαμισμού στην Τουρκία, η πιθανότητα νέου Αρμαγεδώνα στη Μέση Ανατολή, ίσως και με χρήση ατομικών όπλων, είναι πολύ μεγάλη, ενώ δεν μπορεί να αποκλεισθεί η διάλυση της ΕΕ ή αμερικανορωσική αντιπαράθεση. Αυτό δεν είναι πια περιφερειακή κρίση, αρχίζει να μοιάζει με τέλος του κόσμου!

Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε πάντα στις καμπές της παγκόσμιας ιστορίας, δεν μπόρεσε όμως η ίδια να τις χρησιμοποιήσει. Χρησιμοποιήθηκε από τους Βρετανούς για να λύσουν προς ώφελός τους το ανατολικό ζήτημα, αλλά καταλήξαμε στη Μικρασιατική Καταστροφή. Από μας άρχισε ο ψυχρός πόλεμος, που τον έκαναν εδώ θερμό με τον εμφύλιο, μια καταστροφή εξίσου, αν όχι μεγαλύτερη από τη μικρασιατική που ακόμα πληρώνουμε. Οι αμερικανικές, ισραηλινές και βρετανικές επιδιώξεις στη Μέση Ανατολή προκάλεσαν την ελληνική δικτατορία και την κυπριακή τραγωδία. Παρολίγον να πληρώσουμε με τη διάλυση του κυπριακού κράτους την απόπειρα ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Τώρα γίναμε, καταστρεφόμενοι, εμπροσθοφυλακή της επίθεσης των αγορών κατά της Ευρώπης! Λίγο ακόμα αν συνεχίσουμε να πορευόμαστε έτσι, θα τερματισθεί ο βίος του ελληνικού έθνους.

Ο κ. Γιλμάζ δεν είπε, στην πραγματικότητα, τίποτα καινούριο. Οι ελληνικές αρχές γνώριζαν από τότε ότι οι τουρκικές υπηρεσίες, μετά τις φωτιές που λέγεται ότι προκάλεσε το PKK στη Φώκαια, προχώρησαν σε “αντίποινα” για την “ελληνική υποστήριξη στους Κούρδους”, καίγοντας νησιωτικά δάση. Με τους εμπρησμούς επεδίωκαν να τρομοκρατήσουν την ελληνική κυβέρνηση, κάτι πανεύκολο, αλλά και να στερήσουν τα νησιά από τη φυσική άμυνα των δασών και συγκριτικά τουριστικά πλεονεκτήματα. Η ελληνική κυβέρνηση απηύθυνε non paper στους Ευρωπαίους εταίρους το 1998, ενημερώνοντάς τους για την τουρκική δράση.

Η είδηση δεν είναι στα όσα ανέφερε ο πρώην πρωθυπουργός, αλλά στο ότι τα ανέφερε. Ο Γιλμάζ δεν είναι χαζός. Λέγοντας κατάμουτρα στους ‘Eλληνες ότι ο Τουρκία έκαιγε τα δάση τους, ήξερε ότι κράδαινε ένα κόκκινο πανί μπροστά από έναν ταύρο. Θα προκαλούσε μάλιστα πολύ μεγαλύτερη αντίδραση και κρίση, αν η προσοχή μας δεν είχε διασπασθεί στα δεκάδες μέτωπα κατάρρευσης της χώρας μας. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν είναι Πάγκαλος ή Στρως-Καν, να μη ξέρει τι λέει και τι κάνει. Αν επρόκειτο για απλή ανοησία, είναι η πρώτη που έκανε. Διαφορετικά, η πράξη του υπαγορεύεται από την επιθυμία ανόδου της θερμοκρασίας στα ελληνοτουρκικά και πάντως, ακόμα κι αν δεν υπαγορεύεται, εκεί οδηγεί. 

Ποιος είναι ο “εχθρός”,ποιος είναι ο «σκοπός»;

Ο “ταύρος” δεν ερεθίζεται αναίτια. Η Τουρκία είναι διαρκής απειλή και φορέας γεωπολιτικής και οικονομικής πίεσης στην Ελλάδα (δια των εξοπλισμών). Ο πραγματικός όμως “ταυρομάχος” σήμερα, που θέλει να σκοτώσει τον “ταύρο”, δεν είναι η Τουρκία, είναι οι αγορές, με τη συνεργασία των ηγετών μας. Η τουρκική απειλή, σοβαρή και πραγματική, είναι αστεία μπροστά σε αυτή που εκπορεύεται από τον συνδυασμό αυτών των δύο παραγόντων. Αυτή κυρίως πρέπει να αντιμετωπίσει το έθνος μας, προσέχοντας κυρίως να μην έχει απώλειες, προς την πλευρά της Τουρκίας, να διατηρήσει δηλαδή κυρίως αυτή την περίοδο το status quo. 

Το πρόβλημα είναι όμως ότι απουσιάζει το εθνικό υποκείμενο. Επί μία δεκαετία, το ελληνικό πολιτικό προσωπικό “παπαγάλιζε” την εισαχθείσα θεωρία ότι η Τουρκία θα “εκπολιτισθεί” και η τουρκική απειλή θα εξαφανισθεί από μόνη της, γιατί οι “πολιτισμένοι Ευρωπαίοι” δεν έχουν διεκδικήσεις. Αυτή η ανοησία επέτρεψε να δώσουμε πιστοποιητικό καλής διαγωγής στην ‘Aγκυρα, χωρίς να άρει τις διεκδικήσεις και απειλές της, χάνοντας την ευκαιρία να ανταλλάξουμε το ναι στην ενταξιακή της πορεία, με αξιοπρεπή λύση του κυπριακού και των ελληνοτουρκικών. Παρολίγον μάλιστα να διαλύσουμε μόνοι μας το κυπριακό κράτος με το σχέδιο Ανάν, βρετανοισραηλινής έμπνευσης. Η πολιτική αυτή επέτρεψε στην Τουρκία να γίνει περιφερειακή υπερδύναμη και στην Ελλάδα να βρίσκεται στο σημείο που βρίσκεται, ενώ μας απομόνωσε στην Ευρώπη έναντι των δυνάμεων που έβλεπαν με καχυποψία την τουρκική ένταξη, διευκολύνοντας εντέλει τη συμμαχία Μέρκελ και αγορών κατά της Ελλάδας, το 2009, που οδήγησε στο μνημόνιο. 

Με την ίδια καταστροφική ευκολία που το ελληνικό πολιτικό προσωπικό αποδέχθηκε προ δεκαετίας αυτές τις ανοησίες, “χάβει” τώρα τις σαχλαμάρες, αλλά και επικίνδυνα τυχοδιωκτικές ιδέες, που του “πασάρουν” οι Ισραηλινοί φίλοι. Που έχουν μάλλον εκπλαγεί ακούγοντας τι τους λένε και πως συμπεριφέρονται οι ‘Eλληνες συνομιλητές τους. Φανταστείτε μόνο τι σκέφτεται ο κ. Νετανιάχου, άνθρωπος-ενσάρκωση του πολέμου, όταν ακούει τον κ. Παπανδρέου να του αναπτύσσει την ιδέα της ολυμπιακής εκεχειρίας. Ο Μπέντζαμιν ονειρεύεται να γίνονται πιο συχνά ει δυνατόν Ολυμπιακοί Αγώνες και να τους χρησιμοποιεί για να περισπά την προσοχή από τα δικά του πολεμικά σχέδια, όχι βέβαια να τα σταματάει για να γιορτάσει τα ολυμπιακά ιδεώδη!

Μεγάλο Κουρδιστάν και μεγάλες ανοησίες

Ισραηλινοί πανεπιστημιακοί περιέρχονται εδώ και καιρό κυπριακά και ελληνικά πανεπιστήμια και ινστιτούτα λέγοντας ότι ήρθε το τέλος της Τουρκίας και η ώρα του μεγάλου Κουρδιστάν και προκαλώντας επικίνδυνες “ονειρώξεις εθνικού μεγαλείου” σε χρεωκοπημένους πολιτικούς. Το μεγάλο Κουρδιστάν είναι μια πολύ ωραία ιδέα, όχι για να πραγματοποιηθεί, αλλά για να κινητοποιεί τον μαρτυρικό λαό στην υπηρεσία αλλότριων επιδιώξεων και να πιέζει τα τέσσερα κράτη της περιοχής που ζουν Κούρδοι. Η στρατηγική του βαθέος Ισραήλ είναι ο κατακερματισμός των κρατών, η χρησιμοποίηση του ενός κατά του άλλου, η διαρκής αλλαγή συμμαχιών. 

Για ορισμένους ‘Eλληνες πολιτικούς ο πειρασμός είναι μεγάλος, αντί να ασχοληθούν με την πραγματική επίθεση κατά της χώρας από τις Αγορές, που δεν τολμούν ή δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν, να επιδοθούν σε πολιτικά χρήσιμες ασκήσεις εθνικής υπερηφάνειας σε άλλα μέτωπα, πόσο μάλλον όταν νοιώθουν ότι έχουν τις πλάτες ισχυρών παικτών. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε αν οι πλάτες θα είναι εκεί όταν θα τις χρειαστούμε. Δεν ήταν πάντως το 1922 και το 1974.

Τουρκικό ή ισραηλινό προτεκτοράτο: Ιδού η απορία…

Οι τουρκοισραηλινές τριβές συνιστούν αντικειμενικά ευκαιρία για την Ελλάδα και την Κύπρο. Το Ισραήλ χρειάζεται την Κύπρο, την Κρήτη και την Ελλάδα για δικούς του ζωτικούς λόγους. Δεν είναι τυχαίο ότι το σιωνιστικό κίνημα αντιμετώπισε επανειλημμένως την εγκατάσταση του Ισραήλ στη Μεγαλόνησο. Η θρησκευτική σημασία της Ιερουσαλήμ το κατηύθυνε στην Παλαιστίνη. Και οι Βρετανοί, που εδώ και τέσσερις αιώνες (!) αντιμετώπισαν το ενδεχόμενο δημιουργίας εβραϊκού κράτους, αντίβαρου στους Οθωμανούς. 

Τι κάνει μια δύναμη που ενδιαφέρεται για τον χώρο; Αναγνωρίζει το έδαφος. Αν βρει σοβαρούς ηγέτες, σοβαρά κράτη, κυττάει να έρθει σε συνεννόηση μαζί τους. Αν βρει καραγκιόζηδες κυττάει να τους εξαγοράσει, να τους ελέγξει, να τους πουλήσει “φύκια για μεταξωτές κορδέλλες”. Η περυσινή ήδη έκθεση του αμερικανοεβραϊκού Stratfor, είναι ενδεικτική του πως μας βλέπουν. Λέει ότι τέλος η Ελλάδα, θα πρέπει ή να τα δώσει όλα στην Τουρκία ή να βρει προτέκτορα. Και ως προτέκτορα δεν εννοεί βέβαια τη Ρωσία ή την Κίνα. 

Oι παρατηρήσεις έχουν μεγαλύτερη σημασία γιατί υφίστανται μετά βεβαιότητος σχέδια διάλυσης της ΕΕ που αρχίζουν με εξαναγκασμό της Ελλάδας σε αποχώρηση. ‘Oταν έλληνες πολιτικοί μιλάνε απερίσκεπτα για στρατηγική σχέση με το Ισραήλ, χωρίς να αντιλαμβάνονται τη σημασία των όρων και χωρίς οι Ισραηλινοί να ανταποδίδουν, έχουν διερωτηθεί ποια είναι η στρατηγική στόχευση του εβραϊκού κράτους, μιας “κρυμμένης υπερδύναμης”, απέναντι στην ΕΕ και στον αναπόφευκτο γερμανικό ηγετικό ρόλο;

Ως αποτέλεσμα του τρόπου που η ελληνική πολιτική τάξη πραγματοποιεί την φιλοϊσραηλινή στροφή της, όχι μόνο εκθέτει τη χώρα σε πολύ μεγάλους κινδύνους, αλλά και καταστρέφει τη δυνατότητα ισότιμης, επωφελούς συνεργασίας με το Ισραήλ. Δυστυχώς και τη δυνατότητα ενός πνευματικού διαλόγου Ελλήνων και Εβραίων, που θα ήταν πολύ δύσκολος, αλλά και αναντικατάστατης χρησιμότητας για δύο από τους ιστορικότερους λαούς της ανθρωπότητας και, θα λέγαμε χωρίς υπερβολή, παγκόσμιας σημασίας. Δεν συνιστά όμως ασφαλώς προϊόν ειλικρινούς και σοβαρού διαλόγου το “πνευματικό σχέδιο Ανάν” που υπέγραψε η εκκλησία της Κύπρου με τον αρχιραββίνο, περίπου ανασκευάζοντας το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο.

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, οι κάλπικοι ετοιμάζουν αναίτιους καυγάδες και οδυνηρά διαζύγια.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Κόσμος του Επενδυτή

Τα Μεμέτια κρύωναν και άναβαν φωτιές στην Ελλάδα

 Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Ποιος εξεπλάγη απ’ όσα είπε ο Γιλμάζ για τον ανορθόδοξο πόλεμο που διεξάγει η Τουρκία κατά της χώρας μας και με εμπρησμούς; Ίσως ο Ριχάρδος Σωμερίτης, ο Ανδριανόπουλος (ζει ρε παιδιά αυτή η ψυχή;), τα δύο τρίτα του ΣΥΡΙΖΑ και κάτι καθηγηταράδες που παίζουν τις λίλιζες εν Κολωνακίω, στο Πάντειο και αλλαχού. Φοβερή «αποκάλυψη». Κι εγώ που νόμιζα ότι αυτοαναφλέγονται οι ερωτευμένες κουκουνάρες.

Το “Μεμέτης”, για να μην παρεξηγηθεί καμμιά πολιτικά ορθή ψυχή, βγαίνει εκ του ονόματος Μεχμέτ. Μεχμετζίκ κιόλας, δηλαδή «μικρό Μεχμέτ» αποκαλούν οι Τούρκοι τον φαντάρο, κάτι σαν «Μεχμετάκο» δηλαδή. Πως λέγανε οι παλιοί τους νεοσύλλεκτους «Γιαννάκια» εκ του Γιάννης; Αυτή η μπασκλασαρία που πάει γήπεδο, πίνει φραπόγαλα και ψηφίζει, ο Λαός, λοιπόν, Μεμέτια αποκαλεί τους Τούρκους. Σε όποιον δεν αρέσει, τα παράπονα του στον Κορυδαλλό, την  Καλαμαριά, τον Πειραιά, την Δράμα, στα χωριά κλπ, εκεί που ζουν οι κανονικοί άνθρωποι, όσοι δεν παίρνουν γραμμή από τις αναλύσεις του συγκροτήματος.

Λοιπόν τα μεμέτια, κι εννοώ το δοβλέτι με όλα του τα σέα, γιατί από αυτό υποφέρουν και οι απλοί Τούρκοι, ήτοι κυβέρνηση, Ένοπλες Δυνάμεις, Στρατοχωροφυλακή, ΜΙΤ, Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας κλπ, το παρακράτος το έχουνε μαζί με το κράτος. Σαν σαμπουάν με κοντίσιονερ. Δύο σε ένα. Στην ισλαμοφασιστική «δημοκρατία» του Ερντογάν που καταπίνει Κούρδους κι ανθρώπινα δικαιώματα, όπως και επί του καλογυαλισμένου ένστολου κεμαλισμού, οι «καρφίτσες», οι τραμπούκοι, οι φονιάδες και οι κάθε λογής μπράβοι, ναρκέμποροι και δουλέμποροι, είναι τόσο ταυτισμένοι με τους κυβερνητικούς μηχανισμούς, που είναι σαν να προσπαθείς να ξεχωρίσεις το σκόρδο από το τζατζίκι.

Ο Τσατλί, τα θύμησε κι ο Σάββας Καλεντερίδης προχθές, ήταν ένα καλό παλικάρι που πριν χρόνια το πήρε ο Μωάμεθ κοντά του για να τρώει πιλάφι και μέλι από τα χέρια των ουρί. Διότι ο Τσατλί, που σκοτώθηκε σε τροχαίο μαζί με κάτι αστυνομικούς, μια αλανιάρα κι ένα βουλευτή νομίζω, είχε προσφέρει μεγάλες υπηρεσίες στον «τουρκισμό». Φονιάς εχθρών της Τουρκίας, εμπρηστής ελληνικών δασών αλλά ως ανταμοιβή του είχε εξασφαλίσει κάτι ψιλομπίζνες. Εμπόριο πρέζας και όπλων, τα οποία διακινούσε με θαυμαστή ασφάλεια χάριν της συνέργειας των διπλωματικών αποστολών της Τουρκίας στο εξωτερικό και των Ακολούθων Άμυνας. Με τους διπλωματικούς σάκους το καλόπαιδο πήγαινε κι έφερνε ηρωίνη και κουμπούρια. Αυτά που κονόμαγε ήταν μέρος της αμοιβής του από τις άλλες, τις «εθνικές» υπηρεσίες του. Λέγεται ότι αυτός δολοφόνησε τον Αγκοπιάν στο Φάληρο, τον φερόμενο ως αρχηγό του ASΑLA, του Μυστικού Στρατού για την Απελευθέρωση της Αρμενίας, μιας περίεργης οργάνωσης που είχε κάνει και τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα στην Γαλλία, που μάλλον εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα της Τουρκίας και δυσφημούσαν τον αρμενικό αγώνα για αναγνώριση της Γενοκτονίας και απελευθέρωση των αρμενικών εδαφών, που ακόμη κατέχει η Τουρκία. Ο Τσατλί βέβαια, εκτός από εκτελεστής έβαζε και φόκο σε ελληνικά δάση καθ΄ομολογίαν του. Επαιρόταν γι’ αυτό.

Η Τουρκία λοιπόν ξέρουμε από παλιά ότι χρησιμοποιεί τέτοια μέσα. Τον Μάρτιο του 1994 ο φίλος μου και νεομάρτυρας του Ελληνισμού, Θεόφιλος Γεωργιάδης, δολοφονήθηκε έξω από το σπίτι του στη Λευκωσία, λίγο μετά την επιστροφή του από το πρώτο Διεθνές Συνέδριο για το Κουρδικό ζήτημα, που είχε οργανώσει στις Βρυξέλλες, αν θυμάμαι καλά. Άφησε τρία ορφανά…

Στα γεγονότα του 1996 στην Κύπρο, κατά τις κινητοποιήσεις των μοτοσυκλετιστών, όταν δολοφονήθηκαν ο Τάσος Ισαάκ κι ο Σολωμός Σολωμού, οι κατοχικές δυνάμεις είχαν μεταφέρει από την Τουρκία Γκρίζους Λύκους, που συμμετείχαν στο λυντσάρισμα άοπλων Ελλήνων διαδηλωτών.

Θυμάμαι δε πριν χρόνια από τις εφημερίδες κι ένα άλλο περιστατικό. Συνελήφθη στη Χίο Τούρκος για εμπρησμό. Δικαιολογήθηκε ότι άναψε φωτιά γιατί κρύωνε ο Μεμέτης. Λεπτομέρεια; Ήταν Αύγουστος. Ο κρυουλιάρης Τούρκος είχε μαζί του κι ένα χαρτοφύλακα με αρκετό χρήμα. Δικάστηκε, εξαγόρασε την ποινή με τα φράγκα του χαρτοφύλακα κι έγινε λαγός. Ωραίο, ε;

Σε άλλες περιπτώσεις για κατασκοπεία κι άλλες βρομοδουλειές, ακολουθούν άλλη τακτική. Προσλαμβάνουν …τουρίστες. Τους πληρώνουν τις διακοπές, τους δίνουν και μια έξτρα αμοιβή και τους αναθέτουν αποστολή. Φίλος μου Αξιωματικός του Στρατού σε νησί του Αιγαίου είχε μπαγλαρώσει Ολλανδό τουρίστα, που τράβαγε φωτογραφίες. Όταν εμφανίσανε το φιλμ, εκτός από στρατόπεδα είχε φωτογραφίσει κι όλους τους κατάλληλους αιγιαλούς αποβάσεως, με λεπτομέρειες.

Τις δύσκολες δουλειές βέβαια, όπως δολοφονίες κι εμπρησμούς τις αναλαμβάνουν κανονικά πρακτόρια και παρακρατικοί που παίρνουν εντολές από το τουρκικό κράτος κι έχουν εξασκηθεί επί μακρόν σε βάρος των Κούρδων.

Θα θυμίσω και την «εξάρθρωση» πριν λίγα χρόνια της Τουρκικής Χεζμπολλάχ. Η τρομοκρατική αυτή οργάνωση «μυστηριωδώς» στρεφόταν κυρίως κατά Κούρδων και φιλελεύθερων Τούρκων που αμφισβητούσαν τους θεμελιώδεις μύθους του κεμαλισμού. Ήταν δημιούργημα των Υπηρεσιών, ελεγχόταν από το Γενικό Επιτελείο κι όταν χάθηκε ο έλεγχος της, τότε αναγκάστηκαν να της βάλουν χέρι. Σημειωτέον ότι είχαν σπίτια – φυλακές όπου βασάνιζαν ανθρώπους, τους σκότωναν κι ενίοτε τους έθαβαν στα υπόγεια.

Θα σας πω λοιπόν με δάκρυα ένα μυστικό, κατόπιν των ανωτέρω. Ο κόσμος της παγκόσμιας ειρήνης κι αδερφοσύνης, αδέρφια, δεν υπάρχει. Η Τουρκία δεν είναι φίλη μας και δεν θέλει το καλό μας. Έτσι είναι. Δεν το έχει γράψει ακόμη ο Πάσχος Μανδραβέλης αλλά είναι έγκυρο. Ας ρυθμίσουμε λοιπόν την πορεία μας κατά τα δεδομένα κι όχι σύμφωνα με τις ιδεοληψίες μερικών – μερικών.

http://www.antinews.gr/2011/12/28/140767/

Η Τουρκία και εμείς

΄Αρης Ζεπάτος

«Είναι απίστευτο -αδιανόητο θα έλεγα- μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι Έλληνες πολιτικοί για να διατηρήσουν το κόμμα τους στην εξουσία έστω και μια εβδομάδα παραπάνω: μπορούν να θυσιάσουν την πατρίδα τους…»

[Σημείωση  Θ. Ζιάκα: Οι πρόσφατες κομματικές αθλιότητες μου έφεραν στο νου τα λόγια αυτά του Τζόρτζ Χόρτον, του αμερικανού Προξένου στη Σμύρνη το 1922, από την Έκθεσή του προς τον υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ. Η Έκθεση περιλαμβάνεται στο βιβλίο: Τζόρτζ Χόρτον, Αναφορικά με την Τουρκία, «Νέα Σύνορα» – Α.Α.Λιβάνη, Αθήνα 1992. Ανοίγοντας το βιβλίο, βρήκα στις αρχικές σελίδες του, γραμμένες με μολύβι, πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις του μακαρίτη Άρη Ζεπάτου. Δεν θυμάμαι πότε μου είχε χαρίσει το βιβλίο. Πρέπει να ήταν το 1995. Πιστεύοντας ότι αξίζει να δημοσιευθούν, τις αντιγράφω και τις διαβιβάζω στο Αντίφωνο.  Ο τίτλος είναι δικός μου.]

Τι δημιούργησε την τουρκική δολοφονική μανία εναντίον των χριστιανών της Ανατολής; Από πού ξεπήδησε το δολοφονικό μένος, που χωρίς αμφιβολία αγκάλιασε το σύνολο του τουρκικού λαού, ο οποίος μετείχε ενεργητικά ή υποστήριξε ηθικά τη σφαγή; Δεν μπορούμε να αποδώσουμε τα γεγονότα στις συγκυρίες της εποχής, γιατί το πρόγραμμα της σφαγής των χριστιανών είχε διατυπωθεί τελείως καθαρά το 1908, πριν από τα πολεμικά γεγονότα των Βαλκανικών πολέμων, του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και της αποβάσεως του Ελληνικού στρατού στην Σμύρνη. Τα γεγονότα αυτά διευκόλυναν την πραγματοποίηση μιας προειλημμένης αποφάσεως, την οποία εστήριξαν ολόθερμα τουρκική ηγεσία και λαός.

Λοιπόν πού βασίστηκε αυτή η δολοφονική μανία, η οποία αναπήδησε βίαια από τα βάθη της τουρκικής ψυχής και ήταν πρωτοφανής ακόμα και για την έτσι κι αλλιώς βίαιη και κτηνώδη ιδιοσυγκρασία τους;

Στις αρχές του εικοστού αιώνος ο τουρκισμός ως σύνολο αξιών και πρακτικών είχε ηττηθεί ολοκληρωτικά. Οι ραγιάδες είχαν κυριαρχήσει οικονομικά και πολιτιστικά. Είχαν κυριαρχήσει όχι σε συνθήκες ισότητος αλλά σε μία κατάσταση υποτέλειας, χωρίς δικαιώματα κατοχυρωμένα και υποκείμενοι σε κάθε είδους αυθαιρεσία από το οθωμανικό κράτος.

Η κατάσταση αυτή αποτελούσε μια ανοιχτή πληγή για την τουρκική υπερηφάνεια κι αυτοσεβασμό. Απεδείκνυε με πρακτικό τρόπο ότι το σύνολο των ιδεών και πρακτικών των Τούρκων ήταν βαθύτατα ελλατωματικό και μη λειτουργικό και οδηγούσε αυτούς τους λάτρεις της δύναμης σε ολοκληρωτική αδυναμία και καθυστέρηση, ενώ οι ραγιάδες κατά περίεργο τρόπο για την τουρκική νοοτροπία απέκτησαν βαθμιαία και την δύναμη. Το αποτέλεσμα αυτό, το τόσο οδυνηρό για την τουρκική αυτοεκτίμηση, καλούσε τους Τούρκους να αναθεωρήσουν βαθειά τις αξίες τους και να δεχθούν ότι οι ραγιάδες είχαν τη θρησκεία και τις αξίες που οδηγούσαν στην πρόοδο. Αυτό όμως τότε, ήταν αδύνατον να το δεχτούν οι Τούρκοι. Συνεπώς τους ήταν απαραίτητο να εξοντώσουν τους Έλληνες και τους Αρμένιους, οι οποίοι τους υπενθύμιζαν την κατωτερότητα και το αδιέξοδό τους. Έπρεπε να σβηστούν από τον χάρτη, αυτοί οι οποίοι αποδείκνυαν την οθωμανική σαθρότητα κι εγγενή οπισθοδρομικότητα του Τουρκισμού. Γι’ αυτό και σύσσωμοι οι Τούρκοι υποστήριξαν τις σφαγές και δεν βρέθηκε ούτε μια φωνή στο στρατόπεδό τους, που να διαφωνήσει με το όργιο της βίας και της σφαγής.

Στην ουσία οι Τούρκοι αρνήθηκαν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα της καθυστερήσεως και της πραγματικής αδυναμίας τους, απλώς εξαφάνισαν τους παράγοντες που την υπογράμμιζαν. Αντί να χρησιμοποιήσουν τους Έλληνες και τους Αρμένιους, ως γέφυρες που θα τους συνέδεαν με τον πολιτισμό προτίμησαν να καταστρέψουν τις γέφυρες. Έμειναν μόνοι αλλά δεν απαλλάχτηκαν από το πρόβλημά τους. Οι παράγοντες που τους εξασθενούν και τους εμποδίζουν να προοδεύσουν έμειναν ατόφιοι μέσα στην ψυχή τους. Θα υποχρεωθούν τώρα να αντιμετωπίσουν αυτούς τους παράγοντες. Πλέον δεν υπάρχουν Έλληνες και Αρμένιοι για να συνασπιστούν εναντίον τους. Τα προβλήματά τους έχουν αρχίσει να διασπούν τη δική τους κοινωνία.

Εμείς αρκεί να παραμένουμε σε αμυντική θέση, έτοιμοι και κατάλληλα εξοπλισμένοι. Θα πρέπει να ξέρει η τουρκική άρχουσα τάξη, ότι παιγνίδια με τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα συνεπάγονται μεγάλο κόστος. Κόστος που θα καταστρέψει την απόλυτη εικόνα του τουρκικού κράτους στα μάτια του τουρκικού λαού. Αν μείνουμε σταθεροί, αποφασιστικοί και καλά οργανωμένοι, η τουρκική επιθετικότητα θα είναι αδύνατον να εκδηλωθεί σε παιγνίδια βίας και κυριαρχίας απέναντί μας. Σ’ αυτήν την περίπτωση αναπόφευκτα η τουρκική επιθετικότητα θα στραφεί προς τα μέσα κι έτσι θα ενισχυθεί το ρεύμα στον τουρκικό λαό το οποίο ζητάει πραγματική δημοκρατία, κράτος νόμου κι ανθρώπινα δικαιώματα.

Δηλαδή θα ενισχυθεί η αναγέννηση των ελληνικών αξιών μέσα στην τουρκική ψυχή, η οποία θα αρχίσει να αλλάζει και να ψάχνει να βρει την παλιά ελληνική και χριστιανική ρίζα τους. Το πρόβλημά μας είναι πως για να γίνει αυτό, θα έπρεπε να υπάρχει ελληνικό κράτος. Όμως υπάρχει ένα κλεπτοκρατικό κράτος οθωμανικό στην ουσία με ολίγα ελληνικά ψιμύθια. Αυτό περιπλέκει το πρόβλημα γιατί ο ελληνισμός δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο του Τουρκισμού αν δεν αντιμετωπίσει το ελληνικό οθωμανικό κράτος. Μέχρι να το κάνει είναι αδύνατον να έχουμε εθνική στρατηγική απέναντι στην Τουρκία και θα εξαρτώμαστε από τις συγκυρίες.

http://www.antifono.gr/portal/%CE%9A%CE%B1%CF%84%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1-%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%93%CE%B5%CF%89%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE/%CE%86%CF%81%CE%B8%CF%81%CE%B1/3220-%CE%97-%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BA%CE%AF%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%82.html

Eλλάδα και Κύπρος κινδυνεύουν με διαμελισμό μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ

Του Σάββα Καλεντερίδη

Την περίοδο που η Κωνσταντινούπολη, έδρα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, διεξήγαγε έναν πολυετή φθοροποιό εσωτερικό πόλεμο στις ανατολικές της επαρχίες, με σκοπό την εξάλειψη του Μονοφυσιτισμού, μια νέα δύναμη έκανε την εμφάνισή της στις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου.

Ήταν οι Άραβες, οι οποίοι, ενισχυμένοι από την ενοποιητική επίδραση του Ισλάμ και επωφελούμενοι από τον εσωτερικό πόλεμο του Βυζαντίου, τον 7ο αιώνα, κατέλαβαν σταδιακά τις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου, για να προχωρήσουν στη συνέχεια στις ακτές της Βορείου Αφρικής. Ακολούθησε η κατάληψη της Κύπρου, της Ρόδου, της Κω και της Χίου, και αργότερα, τον 9ο αιώνα, η κατάληψη της Κρήτης και της Σικελίας.

Με άλλα λόγια, ενώ επί αιώνες και μέχρι τον 7ο αιώνα η Μεσόγειος ήταν μια ασφαλής θάλασσα, με καλά οργανωμένες πολιτείες όπου πρυτάνευε ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός υπό τον έλεγχο πρώτα της Ρωμαϊκής και μετά της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, λόγω εσωτερικών αδυναμιών του Βυζαντίου, ειδικά η ΝΑ Μεσόγειος σταδιακά μετατράπηκε σε μια αραβική θάλασσα, όπου ίσχυαν οι κανόνες της νέας θρησκείας, το Ισλάμ. Η κατάσταση επιδεινώθηκε για το χριστιανικό κόσμο, με την εμφάνιση των Τούρκων στην Ανατολή, οι οποίοι, κατά παράδοσιν βάρβαροι και αγράμματοι, ενσωμάτωσαν εύκολα τη νέα θρησκεία.

Αυτή την πολύ αρνητική για τα συμφέροντα της Δύσης εξέλιξη υποτίθεται ότι επιχείρησαν να ανατρέψουν οι Σταυροφορίες, οι οποίες απλά επιτάχυναν την πτώση του Βυζαντίου, για να κυριαρχήσει το Χαλιφάτο στα όρια της πρώην Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, στον Εύξεινο Πόντο και τη ΝΑ Μεσόγειο.

Με την επανάσταση στην ελληνική χερσόνησο και την ίδρυση του ελληνικού κράτους, άρχισε ο χορός των εθνικών εξεγέρσεων, που οδήγησαν στη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την κατάργηση του Χαλιφάτου (1924) και τη δημιουργία των εθνικών κρατών στη Βαλκανική, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική.

Έτσι, σταδιακά η θάλασσα του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου άρχισαν να γίνονται πιο ασφαλείς για τα συμφέροντα της Δύσης, με τον ελληνικό παράγοντα να επανακάμπτει και να κυριαρχεί στην περιοχή στον τομέα του ελέγχου της εμπορικής ναυτιλίας, θέση που ενισχύθηκε μετά την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Με την είσοδο της 3ης χιλιετίας και του 21ου αιώνα, οι συσχετισμοί που είχαν παγιωθεί με την ίδρυση των εθνικών κρατών στη ΝΑ Μεσόγειο και τη Βόρεια Αφρική, που κρατούσαν υπό σχετικό «έλεγχο» το πολιτικό Ισλάμ, άρχισαν να ανατρέπονται, εξ αιτίας των αδιεξόδων που αντιμετώπιζαν τα κατά τόπους αυταρχικά καθεστώτα, κυρίως λόγω της ανάπτυξης της τεχνολογίας και της διακίνησης της γνώσης, της πληροφορίας και των ιδεών.

Το ενδεχόμενο της ανεξέλεγκτης κατάρρευσης όλου αυτού του «συστήματος» και της επανάκαμψης του πολιτικού Ισλάμ σε αυτήν την εξαιρετικά κρίσιμη για τα συμφέροντα της Δύσης περιοχής, ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης για τη Δύση. Γι’ αυτό, η αλλαγή, που σημαίνει ανατροπή των παλιών καθεστώτων, έπρεπε να γίνει «συντεταγμένα».

Η αλλαγή ξεκίνησε πιλοτικά από την Τουρκία, όπου οι ΗΠΑ δρομολόγησαν την ανατροπή του κεμαλικού καθεστώτος -που δημιούργησε ο αγγλικός παράγοντας και στήριξαν οι ίδιοι επί μισό αιώνα- ενισχύοντας το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και τον Ταγίπ Ερντογάν. Ο στόχος ήταν η δημιουργία ενός μοντέλου ελεγχόμενης μετριοπαθούς ισλαμικής διακυβέρνησης, ένα μοντέλο που θα ακολουθούσαν και οι άλλες χώρες, μετά την ανατροπή των παλιών καθεστώτων.

Μετά τη «δοκιμή» του μοντέλου επί μια δεκαετία στην Τουρκία, εμφανίστηκε το φαινόμενο της «Αραβικής Άνοιξης» πρώτα στη Βόρεια Αφρική και τώρα στη Μέση Ανατολή. Ανατράπηκαν τα καθεστώτα στην Τυνησία, την Αίγυπτο και τη Λιβύη, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη το «φαινόμενο» στη Συρία, όπου το Ιράν και η Ρωσία προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό τον Άσαντ και το καθεστώς του, η κάθε χώρα για τα δικά της στρατηγικά συμφέροντα. Σε όλες τις προαναφερθείσες χώρες το -υποτίθεται- μετριοπαθές Ισλάμ αποτελεί κυρίαρχη πολιτική δύναμη που υποστηρίζεται από την Τουρκία του Ερντογάν, ενώ στις πρόσφατες γενικές εκλογές που διεξήχθησαν στο Μαρόκο, το κόμμα των μετριοπαθών ισλαμιστών, που είχαν σαν σύμβολό την παραδοσιακή λάμπα πετρελαίου (το ΑΚΡ του Ερντογάν έχει τον ηλεκτρικό λαμπτήρα), κατέλαβε την πρώτη θέση.

Αν παρατηρήσουμε μακροσκοπικά τα γεγονότα που είναι σε εξέλιξη στη Μέση Ανατολή, τη Βόρειο Αφρική και τη ΝΑ Μεσόγειο, θα διαπιστώσουμε ότι την περίοδο αυτή λαμβάνουν χώρα κοσμογονικές αλλαγές. Το Ισλάμ επανακάμπτει -υποτίθεται με ελεγχόμενο τρόπο- σε μια ευρύτατη περιοχή της δικής μας γειτονιάς, με την Τουρκία να έχει ρόλο πρότυπου σε όλο αυτό το ιστορικό εγχείρημα. Σε περίπτωση δε που ολοκληρωθεί αυτή η ιστορική φάση, η περιοχή της ΝΑ Μεσογείου θα μετατραπεί σε μια ισλαμική λίμνη, με την Αίγυπτο να ελέγχει τη Διώρυγα του Σουέζ και τα βασικά λιμάνια της περιοχής «μετριοπαθείς» ισλαμικές κυβερνήσεις, υπό την επιρροή της Άγκυρας και της Ουάσιγκτον.

Σε όλη αυτή την ισλαμική λίμνη, τα μόνα μη μουσουλμανικά κράτη θα είναι η Ελλάδα και το Ισραήλ, με την Κύπρο διαμελισμένη και το κατεχόμενο τμήμα της ελεγχόμενο από τους βάρβαρους κατακτητές.

Υπό τις συνθήκες αυτές, με την παραδοχή ότι το όλο εγχείρημα είναι υπό την εποπτεία της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, και εν μέρει των Παρισίων και του Βερολίνου, αν «κλείσουμε» λίγο το φακό μας, θα διαπιστώσουμε ότι ο έλεγχος του ελληνικού χώρου, όπως αυτός ορίζεται από τα όρια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) της Κύπρου και της Ελλάδος -όποτε αυτή οριστεί- από τις κυβερνήσεις της Αθήνας και της Λευκωσίας, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί, ειδικά υπό το βάρος της βαθύτατης οικονομικής κρίσης που είναι σε εξέλιξη και στα δυο κράτη.

Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, με την Ελλάδα να διασύρεται διεθνώς και να περιθωριοποιείται και τους άθλιους πολιτικούς συνεπικουρούμενους από αριβίστες αξιωματικούς να οδηγούν κυριολεκτικά σε διάλυση τις ένδοξες ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, είναι εξαιρετικά πιθανό ο ελληνικός χώρος το επόμενο διάστημα να κινδυνεύσει να ελεγχθεί στρατηγικά από την Τουρκία και το Ισραήλ, που παραμένουν οι κεντρικές στρατηγικές επιλογές της Ουάσιγκτον στην περιοχή.

Για όσους ενδιαφέρονται, ας εξετάσουν το διαμελισμό της Πολωνίας μετά από ταυτόχρονη επίθεση της Ρωσίας και της Γερμανίας, το 1939. Θα μπορέσουν να εξάγουν πολύτιμα συμπεράσματα! Εμείς απλά να σημειώσουμε ότι στην περίπτωση του ελληνικού χώρου ο διαμελισμός δεν θα είναι ακριβώς εδαφικός, αλλά θα έχει τη μορφή εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και επιρροής.

Εκτός κι αν…

Δημοσιεύθηκε σήμερα Παρασκευή στην εφημερίδα Δημοκρατία

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/12/e.html#.TtvS2LLtt5U

Ελλάδα και Κύπρος κινδυνεύουν με διαμελισμό μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ (2)

Εκτός κι αν…

Στο ομώνυμο άρθρο μας που δημοσιεύθηκε στην Δημοκρατία της Παρασκευής, αναφερθήκαμε στο ιστορικό των γεωπολιτικών εξελίξεων που τείνουν να μετατρέψουν τη λεκάνη της ΝΑ Μεσογείου σε μια ισλαμική θάλασσα, που θα περιβάλλεται από ισλαμικά κράτη που θα οικοδομηθούν με πρότυπο και υπό την επιρροή της Τουρκίας.

Το γεγονός αυτό, αναβαθμίζει το ρόλο της Τουρκίας, που εκτός από πρότυπο χρησιμοποιείται περίπου και ως τοποτηρητής της Ουάσιγκτον στον ισλαμικό κόσμο της ΝΑ Μεσογείου, η οποία αποτελεί μαζί με το Ισραήλ το μόνο παράγοντα σταθερότητας, αφού Ελλάδα και Κύπρος περιθωριοποιούνται, υπό το βάρος της βαθύτατης οικονομικής -και όχι μόνον- κρίσης από την οποία κλυδωνίζονται συθέμελα.

Είπαμε λοιπόν ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι εξαιρετικά δύσκολο για Ελλάδα και Κύπρο να υπερασπιστούν τον ελληνικό χώρο στη γραμμή Θράκη-Αιγαίο-ΝΑ Μεσόγειο, και κινδυνεύουν να συνθλιβούν μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, που επιχειρούν να παίξουν ηγεμονικό ρόλο στην περιοχή, η κάθε μια για δικό της λογαριασμό, σχεδιασμό και λόγο.

Αν ληφθεί υπ’ όψιν ότι η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε. αποτελούσε μια πολιτική ή για την ακρίβεια γεωπολιτική απόφαση των Βρυξελών, με την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση επεξέτεινε τα σύνορα και άρα τα συμφέροντά της μέχρι τις ακτές της Συρίας, του Λιβάνου, του Ισραήλ, της Γάζας και της Αιγύπτου, η μοναδική ελπίδα που είχαμε να στηρίξουμε τις ελπίδες μας για προάσπιση και θωράκιση των συμφερόντων μας, μετά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ευρωζώνη και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, δείχνει προς το παρόν να εξανεμίζεται.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, και με τη Ρωσία να εξοβελίζεται από τη ΝΑ Μεσόγειο μετά την επικείμενη κατάρρευση της Συρίας, Ελλάδα και Κύπρος βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα ζωτικής σημασίας γεωπολιτικό πρόβλημα, το οποίο γίνεται ακόμα πιο δυσεπίλυτο, αν σκεφθεί κανείς ότι τα τελευταία χρόνια έγιναν με μεθοδικό τρόπο τα εξής:

Η Ελλάδα αποδυναμώθηκε γεωπολιτικά, αφού με την ανατροπή Καραμανλή υποχρεώθηκε περίπου με βίαιο τρόπο να εγκαταλείψει την πολιτική της προσέγγισής της με τη Ρωσία, που έδινε ένα κάποιο διέξοδο στην ασφυκτική και πνιγηρή κατάσταση που τείνει να δημιουργηθεί για τα ελληνικά συμφέροντα στη γραμμή Θράκη-Αιγαίο-Κύπρος-ΝΑ Μεσόγειο.

Με την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ και τον Γεώργιο Παπανδρέου, το 2009, και την τοποθέτηση σε κρίσιμα πόστα της κυβέρνησής του προσώπων της απολύτου εμπιστοσύνης του, που σε αγαστή ομολογουμένως συνεργασία και συντονισμό από τον ίδιο εκινούντο σε πλήρη εναρμόνιση με τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον που αναφέρθηκαν παραπάνω, η Ελλάδα οδηγήθηκε σε πλήρη περιθωριοποίηση.

Πρώτα λεηλατήθηκαν τα τελευταία κεφάλαια από τα -δανεικά- χρήματα που άφησε στα ταμεία η κυβέρνηση Καραμανλή. Στη συνέχεια, και αφού η Ελλάδα δεν δανείστηκε τα χρήματα που μπορούσε από τις αγορές με ευνοϊκούς όρους, ακολούθησε ο διασυρμός και η λοιδορία της Ελλάδος και των Ελλήνων, ενώ είχε προηγηθεί η τοποθέτηση του κ. Γεωργίου, πρώην στελέχους του ΔΝΤ, ο οποίος υπό την νέα (;) του ιδιότητα, ως επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, σύμφωνα με τις κατηγορίες του εισαγγελέα, «μαγείρεψε» σκόπιμα τα στοιχεία, για να διογκωθεί το έλλειμμα της Eλλάδας τεχνηέντως στο 15,4%, ώστε να είναι μεγαλύτερο από το αντίστοιχο της Iρλανδίας και η Eλλάδα να αναγκαστεί να καταφύγει στο ΔΝΤ και να λάβει σκληρά μέτρα, που θα οδηγούσαν στην πλήρη καταστροφή την ελληνική οικονομία.

Σε δεύτερη φάση, και ενώ η Ελλάδα κατ’ ουσίαν είχε ήδη υποδουλωθεί στους δανειστές της, οι οποίο σημειωτέον είναι οι ενορχηστρωτές και οι σχεδιαστές του γεωπολιτικού σκηνικού της ΝΑ Μεσογείου, μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο διάλυσης του ελληνικού κράτους, μέσω της εξαθλίωσης των δημοσίων υπαλλήλων και της εφεδρείας, αντί ενός καλά μελετημένου επανασχεδιασμού του ελληνικού κράτους, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε την απόλυση 200 χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων.

Σε τρίτη φάση ακολούθησε με σχέδιο η αποδόμηση και το ξεχαρβάλωμα των ένδοξων ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, με δηλώσεις περί αντιπαραγωγικών αξιωματικών, με περικοπές επιδομάτων των ιπταμένων των μαχητικών αεροσκαφών, που κυριολεκτικά σηκώνουν στις πλάτες τους τη γεωπολιτική πίεση που δέχεται η Ελλάδα ένεκα του προαναφερθέντος σχεδιασμού. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ακολούθησε o «κίνδυνος του πραξικοπήματος» που επικαλέστηκε ο πρωθυπουργός στις Κάνες, ο αποκεφαλισμός του συνόλου της ηγεσίας των ΕΔ, και η θέσπιση του χαφιεδισμού οριζοντίως και καθέτως στις τάξεις των ΕΔ από τον κ. Μπεγλίτη, μια ενέργεια βάζει δυναμίτη στα θεμέλια του στρατού, αφού καταλύει την ιεραρχία, που αποτελεί την πεμπτουσία κάθε οργανωμένου συνόλου, όπως είναι ο στρατός.

Ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάστηκε το επεισόδιο στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από μερίδα ΜΜΕ που κινούνται στην ίδια γ»γραμμή» με την ομάδα των αποδομητών της χώρας, του κράτους και του στρατού, αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα, αν και το ρόλο αυτό διεκδικεί με αξιώσεις ο ομάδα των τεσσάρων υπουργών στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης, που ως ασυντόνιστος και παράταιρος θίασος, μάλλον παρακολουθεί παρά πράττει τα δέοντα για να σταματήσει τη διάλυση των ενόπλων δυνάμεων.

Η τραγικότητα της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας είναι τέτοια, που Ελλάδα και Κύπρος θα πέσουμε χωρίς όρους και σαν ώριμο φρούτο στην αγκαλιά του Ισραήλ ή της Τουρκίας ή και των δυο. Και υπάρχει μόνον ένας δρόμος για να αποφύγουμε τα χειρότερα, να αποτρέψουμε την πλήρη περιθωριοποίηση της πατρίδος μας και να προασπίσουμε την ελληνικό χώρο. Ο δρόμος αυτός είναι η ανάληψη της ευθύνης από το σύνολο των πολιτών και του ελληνικού έθνους.

Οι Έλληνες θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να γίνουμε κοινωνοί της κρισιμότητας της κατάστασης και στη συνέχεια, μέσα από διαδικασίες ασφυκτικής πίεσης της κοινής γνώμης, να επιβάλουμε στην κυβέρνηση Παπαδήμου να διαχειριστεί την κατάσταση έτσι, ούτως ώστε να μην υποθηκευτεί η εθνική μας περιουσία και το μέλλον της χώρας.

Παράλληλα, οι Έλληνες πολίτες, μέσα από το μοναδικό μας όπλο, που είναι η πίεση της κοινής γνώμης και η ψήφος, να αποβάλλουμε από την πολιτική σκηνή τις ελίτ των κομμάτων και των ΜΜΕ που στην ουσία δρουν ως εγκάθετοι και εντολοδόχοι ξένων συμφερόντων, ξοδεύοντας αφειδώς τα χρήματα του ελληνικού λαού, μέσα από την κατασπατάληση των μυστικών κονδυλίων και των κονδυλίων με τα οποία σκανδαλωδώς χρηματοδοτούνται τα κόμματα.

Τέλος, θα πρέπει εμείς, η Έλληνες πολίτες, η κοινωνία των πολιτών, να δημιουργήσουμε οι ίδιοι τις συνθήκες για την ριζική αλλαγή του τρόπου με τον οποίο ασκείται η πολιτική στην Ελλάδα, ξεκινώντας από την αλλαγή του πολιτεύματος μέσα την έγκριση ενός εντελώς νέου συντάγματος, που θα δίνει τη δυνατότητα στους Έλληνες πολίτες να έχουν ουσιαστικό λόγο και ρόλο στις αποφάσεις και στην προάσπιση και υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων και του ελληνικού χώρου. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να περιορίσουμε το ρόλο των ξένων πρεσβειών και των εγκαθέτων τους στην πολιτική, το κράτος και τα ΜΜΕ, που λειτουργούν ως Δούρειος Ίππος.

Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, αξίζει να βροντοφωνάξουμε όλοι μαζί προς τους αποδομητές και ξεθεμελιωτές: Κάτω τα χέρια από τις ένοπλες δυνάμεις!

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Δημοκρατία της Κυριακής

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/12/2.html

ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ ΚΑΙ ΑΟΖ – ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

 

Του Θεόδωρου Καρυώτη
Τώρα τελευταία, κάποιοι προσπαθούν να μειώσουν την αξία της ΑΟΖ επιδιώκοντας να μας πείσουν ότι δεν αποτελεί παρά ΜΟΔΑ. Ξεχνούν βέβαια, ότι εδώ για πολλά χρόνια κανένα κράτος δεν έχει πάει στη Χάγη ζητώντας μόνο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας αλλά ζητούν ταυτόχρονα και την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Ξεχνούν επίσης ότι στη δεκαετία του 1970, κατά τις συζητήσεις της Διάσκεψης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, οι αντιπροσωπείες των κρατών της Λατινικής Αμερικής, που έφεραν προς συζήτηση την νέα έννοια της ΑΟΖ, ζήτησαν να αγνοηθεί η ύπαρξη της υφαλοκρηπίδας μιας και είχε ξεπεραστεί από αυτή της ΑΟΖ.
Οι ίδιοι, όχι μόνο αγνοούν την αξία της ΑΟΖ αλλά προσπαθούν να μας πείσουν ότι το Ισραήλ και η Κύπρος κακώς έκαναν οριοθέτηση της ΑΟΖ και έχουν απεμπολήσει τα εθνικά τους συμφέροντα μιας και αγνόησαν την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Είναι ξεκάθαρο σε όλους ότι η οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Κύπρο και το Ισραήλ αποτελεί όχι μόνο μία σημαντική οριοθέτηση αλλά ταυτόχρονα τα κράτη αυτά έχουν προχωρήσει σε θαλάσσιες έρευνες για την εξερεύνηση πετρελαίου και φυσικού αερίου και δεν σχεδιάζουν να οριοθετήσουν ποτέ την υφαλοκρηπίδα τους, διότι η έννοια αυτή έχει ξεπεραστεί από το 1982 με την έννοια της ΑΟΖ. Όμως η κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ και οι υποστηρικτές της επιμένουν να δίνουν μαθήματα στους Έλληνες, στους Κύπριους και στους Ισραηλίτες τονίζοντας ότι «Η ΑΟΖ δεν έχει καμία σχέση με το θέμα του ορυκτού πλούτου. Με την υφαλοκρηπίδα σχετίζεται.”
Υπάρχουν 137 κράτη που διαθέτουν μια ΑΟΖ 200 ν.μ. Είναι εμφανές ότι οι Έλληνες επικριτές της ΑΟΖ πιστεύουν ότι αυτά τα κράτη κακώς οριοθέτησαν ΑΟΖ. Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά στο Άρθρο 121, παράγραφο 2, ότι όλα τα νησιά διαθέτουν μια ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως, η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την ίδια επιχειρηματολογία για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου. Ότι δηλαδή τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι «κάθονται» πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας.
Ένα από τα πιο σημαντικά έργα της Διάσκεψης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας ήταν η δημιουργία και η κωδικοποίηση του θεσμού της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ). Έτσι, δόθηκε τέλος στην χαώδη κατάσταση που επικρατούσε μέχρι τότε στο Διεθνές Δίκαιο Αλιείας. Με βάση τα άρθρα 55, 56, 57 της νέας Σύμβασης (1982), ως Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη ορίζεται η πέραν και παρακείμενη της αιγιαλίτιδας ζώνης περιοχή, το πλάτος της οποίας μπορεί να φθάσει τα 200 ναυτικά μίλια (ν.μ.) από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης. Εντός της ΑΟΖ το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα που έχουν σχέση με την εξερεύνηση, την εκμετάλλευση, την διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πηγών ζώντων ή μη των υδάτων, του βυθού και υπεδάφους της θάλασσας, καθώς και κυριαρχικά δικαιώματα, που αναφέρονται στην εξερεύνηση και οικονομική εκμετάλλευση των ρευμάτων και των υπερκείμενων της θάλασσας ανέμων.
Τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των παράκτιων και άλλων κρατών που αφορούν τα θέματα της αλιείας μέσα στην ΑΟΖ καθορίζονται στην Σύμβαση από τα άρθρα 51, 55, 56, 58-73, 115 και 123, ενώ στις περιοχές της ανοικτής θάλασσας η αλιεία ρυθμίζεται από τα άρθρα 116-120. Επιπλέον, στο Παράρτημα Ι της Σύμβασης αναφέρονται τα αποδημητικά είδη ψαριών που βρίσκονται μέσα ή έξω από αυτήν την ζώνη.
Εάν όλα τα παράκτια κράτη κάνουν χρήση των δικαιωμάτων τους για θέσπιση ΑΟΖ 200 ν.μ. τότε η περιοχή των ωκεανών που θα ανήκει σ’ αυτά τα κράτη θα καλύπτει γύρω στα 37,7 εκατ. τετρ. ν.μ. ή το 35,8% της παγκόσμιας θαλάσσιας επιφάνειας. Μέσα στην επικυριαρχία αυτών των ζωνών περιλαμβάνονται πάνω από το 90% της παγκόσμιας αλιείας, πάνω από το 87% του πετρελαίου και γύρω στο 10% των πολυμεταλλικών κονδύλων. Επομένως, εύκολα μπορεί κανείς να αντιληφθεί την κρίσιμη σημασία που έχει η ΑΟΖ όχι μόνο για το Δίκαιο της Θάλασσας αλλά γενικότερα για την παγκόσμια οικονομία και τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις.
Το άρθρο 56 της Σύμβασης αναφέρεται στα δικαιώματα, τις αρμοδιότητες και τις υποχρεώσεις του παράκτιου κράτους μέσα στην ΑΟΖ. Σύμφωνα με αυτό, στην ΑΟΖ το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα για την έρευνα, την εκμετάλλευση, την διατήρηση και την διαχείριση των ζώντων ή μη πόρων του βυθού, του υπεδάφους και των υπερκείμενων υδάτων. Επίσης, ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα και σε άλλες οικονομικές δραστηριότητες, όπως είναι η παραγωγή ενέργειας από τα ύδατα, τα ρεύματα και τους ανέμους. Επιπλέον, το παράκτιο κράτος έχει αποκλειστική αρμοδιότητα για:
(α) την τοποθέτηση και χρήση τεχνητών νήσων και άλλων εγκαταστάσεων, 
(β) τη διεξαγωγή θαλάσσιας επιστημονικής έρευνας και 
(γ) την προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος από τη ρύπανση.
 Το άρθρο 56 αναφέρει επίσης ότι το παράκτιο κράτος έχει υποχρέωση να σέβεται τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των άλλων κρατών μέσα στην δική του ΑΟΖ, πάντα βέβαια με βάση τους όρους που προβλέπει η Σύμβαση.
Η παράγραφος (1) του άρθρου 74 της ίδιας Σύμβασης αναφέρει συγκεκριμένα ότι: «Η οριοθέτηση της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης μεταξύ χωρών με αντικείμενες ή παρακείμενες ακτές θα γίνεται με συμφωνία βάσει του Διεθνούς Δικαίου, όπως αναφέρεται στο άρθρο 38 του Κανονισμού του Διεθνούς Δικαστηρίου, ώστε να επιτευχθεί μια δίκαιη λύση.»
Βέβαια εδώ έχουμε και πάλι τη σύγκρουση μεταξύ δύο σχολών σκέψης, αυτής που υποστηρίζει τη μέθοδο της «μέσης γραμμής» και αυτής που προωθεί την οριοθέτηση με βάση τις «αρχές δικαιοσύνης«. Πάνω απ’ όλα δεν πρέπει να μας φοβίζουν οι λέξεις «αρχές δικαιοσύνης» και «επιείκεια» (equity), διότι θα μπορούσαμε και εμείς να τις επικαλεσθούμε λόγω της ιδιομορφίας των γεωγραφικών συνθηκών στο Αιγαίο. Επιπλέον, η μέση γραμμή δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια από τις λύσεις που μπορεί να φθάσει κανείς και που σίγουρα αποτελεί μια μορφή δικαιοσύνης.
Τα τέσσερα βασικά στοιχεία της ΑΟΖ – εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διαχείριση και προστασία του περιβάλλοντος – συνιστούν «κυριαρχικά δικαιώματα» του άρθρου 56 της Σύμβασης. Η υποχρέωση του παράκτιου κράτους για την επιβολή μέτρων σχετικά με την προστασία του περιβάλλοντος περιλαμβάνεται στο Μέρος ΧΙΙ της Σύμβασης. Το άρθρο 57 προβλέπει ότι η ΑΟΖ δεν μπορεί να υπερβαίνει τα 200 ν.μ. από τις γραμμές βάσης από τις οποίες μετράται το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης. Αυτό σημαίνει ότι το μέγιστο πλάτος της ΑΟΖ μπορεί να είναι 200 ν.μ. χωρίς το πλάτος αυτό να είναι υποχρεωτικό για όλα τα παράκτια κράτη που δικαιούνται ΑΟΖ. Μέχρι τώρα, όλα τα κράτη που έχουν ΑΟΖ έχουν επιλέξει τα 200 ν.μ. ως μέγιστο πλάτος, από το οποίο πρέπει βέβαια να αφαιρεθεί το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης. Διότι, το ακριβές πραγματικό πλάτος της ΑΟΖ κάθε κράτους εξαρτάται από το πλάτος της αιγιαλίτιδας ζώνης του. Έτσι, η Σιγκαπούρη που έχει αιγιαλίτιδα ζώνη 3 ν.μ. έχει ΑΟΖ 197 ν.μ., η Δομινικανή Δημοκρατία που έχει αιγιαλίτιδα ζώνη 6 ν.μ έχει ΑΟΖ 194 ν.μ., οι ΗΠΑ που έχουν αιγιαλίτιδα ζώνη 12 ν.μ. έχει ΑΟΖ 188 ν.μ. και το Τόγκο που έχει αιγιαλίτιδα ζώνη 30 ν.μ. έχει ΑΟΖ 170 ν.μ.
Τα οφέλη που μπορούν να προκύψουν από τη δημιουργία ΑΟΖ μπορεί να είναι τεράστια εφόσον ένα πάρα πολύ μικρό κατοικήσιμο νησάκι βρίσκεται στρατηγικά τοποθετημένο σε απόσταση πέρα από 400 ν.μ. από οποιαδήποτε γειτονική χώρα. Έτσι, θα μπορεί επί παραδείγματι να εξασφαλίσει αποκλειστική ζώνη για αλιεία και εκμετάλλευση του θαλάσσιου βυθού που να ξεπερνάει τα 125.000 τετραγωνικά μίλια, δηλαδή έκταση μεγαλύτερη από τη Γαλλία. Τέτοιου είδους περιπτώσεις παρουσιάζονται κυρίως στον Ειρηνικό Ωκεανό αλλά και στον Ατλαντικό. Στον Νότιο Ειρηνικό υπάρχει ένα νησιωτικό κράτος, το Κιριμπάτι (πληθυσμός 60,000) που παλαιότερα είχε την ονομασία Νησιά του Γκίλμπερτ, που τώρα διαθέτει ΑΟΖ 770.000 τ.ν.μ.
Ένα εύλογο ερώτημα που τίθεται, είναι γατί προτάθηκε και τελικά υιοθετήθηκε ΑΟΖ που έχει πλάτος 200 ν.μ. Δηλαδή, γιατί δεν προτιμήθηκε μια απόσταση 50 ν.μ. ή 100 ν.μ. ή 150 ν.μ. ή 500 ν.μ.; Η πιο αποδεκτή ερμηνεία είναι ότι όταν άρχισε η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας υπήρξαν ήδη ορισμένα κράτη που είχαν υιοθετήσει απόσταση 200 ν.μ. για την αιγιαλίτιδα ζώνη τους. Τα κράτη αυτά (της Λατινικής Αμερικής και μερικά της Αφρικής) δεν θα δεχόντουσαν να περιορίσουν την κυριαρχία τους σε πλάτος μικρότερο των 200 ν.μ. και πολύ σωστά στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας πολλές αντιπροσωπείες σκέφθηκαν να προτείνουν τα 200 ν.μ. ως ΑΟΖ, πράγμα που θα είχε μεγαλύτερη πιθανότητα υιοθέτησης από την παγκόσμια κοινότητα.
Επιπλέον, η έννοια της ΑΟΖ είχε γίνει κατανοητή σαν μια προστατευτική ζώνη όπου το παράκτιο κράτος θα είχε σοβαρό έλεγχο των ζώντων και μη πλουτοπαραγωγικών πηγών του. Επίσης, η απόσταση των 200 ν.μ. θα περιλάμβανε στις περισσότερες περιπτώσεις όλη την υφαλοκρηπίδα του παράκτιου κράτους που μέχρι τότε είχε ορισθεί ως η απόσταση όπου το βάθος της θάλασσας φτάνει τα 200 μέτρα. Είναι φυσιολογικό τα κράτη να διαχειρίζονται κατά διαφορετικούς τρόπους την δική τους ΑΟΖ και να παίρνουν αποφάσεις που άλλα κράτη δεν μπορούν να πάρουν διότι έχουν διαφορές σε σχέση με το πολιτικό τους σύστημα, καθώς επίσης για κοινωνικοοικονομικούς, μορφωτικούς και περιβαλλοντολογικούς λόγους. Ανεξάρτητα, όμως, από αυτό, υπάρχουν μερικά γενικά μέτρα που όλα τα παράκτια κράτη πρέπει να πάρουν για να υπάρξει σωστή και λογική διαχείριση. Έτσι, κάθε κράτος με ΑΟΖ πρέπει να κάνει τα ακόλουθα:
1. Να καθορίσει ποιές περιοχές του θαλάσσιου χώρου περιλαμβάνονται στην δική του ΑΟΖ.
2. Να επιχειρήσει, κατά το καλύτερο δυνατόν τρόπο, να εκτιμήσει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της ΑΟΖ καθώς και τις οικολογικές ισορροπίες αυτής της ζώνης.
3. Να επιχειρήσει, κατά το καλύτερο δυνατό τρόπο, να εκτιμήσει τις διαφορετικές χρήσεις των πλουτοπαραγωγικών πηγών καθώς και την αλληλεπίδρασή τους στην ΑΟΖ.
4. Να επιχειρήσει την καθιέρωση στόχων και προτεραιοτήτων υιοθετώντας πολιτική που να προάγει αυτούς τους στόχους και να ενσωματώσει αυτές τις προτεραιότητες.
5. Να επιχειρήσει να ρυθμίσει τις διάφορες δραστηριότητες που θα λάβουν χώρα στην ΑΟΖ, ώστε αυτές οι δραστηριότητες να προσαρμόζονται στις εθνικές επιλογές και δραστηριότητες.
6. Να καθιερώσει θεσμικό μηχανισμό για την διαμόρφωση των αποφάσεων και την διαχείριση της ΑΟΖ.
7. Να προσδιορίζει αυτά τα προβλήματα ή τις ευκαιρίες που δεν μπορούν να επιλυθούν ή από τις οποίες δεν μπορούν να επωφεληθούν λόγω των περιορισμών που υφίστανται στην ΑΟΖ. Να αναπτύξουν στρατηγική για να μπορέσουν να ξεπεράσουν τέτοιου είδους ατέλειες.
Κανένα από αυτά τα θέματα δεν μπορεί να λυθεί μέσω της υφαλοκρηπίδας.
Υπάρχουν τέσσερεις βασικές θέσεις που δεν αμφισβητεί κανείς σε σχέση με την ΑΟΖ:
1. Η ΑΟΖ αποτελεί πλέον, χωρίς καμία αμφιβολία, μέρος του γραπτού και εθιμικού διεθνούς δικαίου, ιδιαίτερα τώρα που Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας έχει τεθεί σε ισχύ.
2. Η ΑΟΖ, σε αντίθεση με την υφαλοκρηπίδα, δεν ανήκει στο παράκτιο κράτος ipso jure, αλλά πρέπει σαφώς να ανακηρυχθεί από το παράκτιο κράτος. Εάν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, ΑΟΖ απλώς δεν υφίσταται. Η θαλάσσια περιοχή (η επιφάνεια και τα υπερκείμενα ύδατα) που δεν θα ανακηρυχθεί ως ΑΟΖ, παραμένει νομικώς (ως) μέρος της ανοικτής θάλασσας.
3. Το νομικό περιεχόμενο αυτού του νέου θεσμού του διεθνούς δικαίου ορίζεται από το 5ο Μέρος της Σύμβασης. Τα παράκτια κράτη δεν μπορούν να υπερβαίνουν τους περιορισμούς που τους έχουν επιβληθεί από το 5ο Μέρος της Σύμβασης σχετικά με τα δικαιώματά τους, τις δικαιοδοσίες τους και τις υποχρεώσεις τους. Έτσι, «άλλα» κράτη έχουν δικαιώματα στην ΑΟΖ ενός παράκτιου κράτους και το παράκτιο κράτος δεν μπορεί να δημιουργήσει ΑΟΖ που να υπερβαίνει τα 200 ν.μ.
4. Κανένα κράτος ή ομάδα κρατών δεν έχει το δικαίωμα να ισχυρισθεί ότι κάποιο παράκτιο κράτος δεν μπορεί να ανακηρύξει την δική του ΑΟΖ. Αν και πότε ένα παράκτιο κράτος ανακηρύξει την ΑΟΖ του εξαρτάται εντελώς από τη δική του δικαιοδοσία και βούληση.


ΑΛΙΕΙΑ
Επανερχόμενος στο θέμα των υποστηρικτών της υφαλοκρηπίδας θέλω να επισημάνω ότι ένα μεγάλο σφάλμα που διαπράττουν είναι το γεγονός ότι παριστάνουν να αγνοούν την αξία της αλιείας στην οικονομική ανάπτυξη ενός κράτους και δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την προστασία των Ελλήνων ψαράδων στο Αιγαίο από τις παρενοχλήσεις των Τούρκων. Ένας από τους λόγους που πολλά κράτη έχουν ανακηρύξει ΑΟΖ 200 ν.μ. είναι διότι θέλουν να διασφαλίσουν την υπέρμετρη εκμετάλλευση των αλιευτικών πηγών τους. Η Ελλάδα με ένα σύνολο ακτών γύρω στα 15.000 χιλιόμετρα αναγκάζεται να εισαγάγει σχεδόν 70.000 τόνους ψαριών κάθε χρόνο.
Ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού αλιευτικού στόλου έχει παραδοσιακά χρησιμοποιήσει τα νερά της Μεσογείου και του Ατλαντικού Ωκεανού. Τώρα όμως που πολλά κράτη έχουν ανακηρύξει την δική τους ΑΟΖ, οι έλληνες ψαράδες έχουν χάσει την πρόσβαση σε αυτές τις παραδοσιακές αλιευτικές περιοχές. Επομένως, μια ελληνική ΑΟΖ θα ωφελήσει τον αλιευτικό τομέα της χώρας, ο οποίος, παρά την μικρή του συμβολή στο Ακαθάριστο Γεωργικό Προϊόν, έχει ένα σημαντικό ρόλο στην διατροφή του ελληνικού πληθυσμού με την παροχή πρωτεϊνών υψηλής θρεπτικής αξίας με σχετικά χαμηλό κόστος.
Συμπερασματικά, η Ελλάδα πρέπει άμεσα να ανακηρύξει την κυριαρχία της σε μια ΑΟΖ, με βάση το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, όπως αυτό εκφράζεται στη Σύμβαση του Δίκαιου της Θάλασσας και να μην διακατέχεται από φοβικό σύνδρομο. Ο εκλιπών πρόεδρος της Κύπρου, Τάσος Παπαδόπουλος ανακήρυξε ΑΟΖ το 2004 έχοντας μόνο 4 τανκς και 2 ελικόπτερα και δεν φοβήθηκε την Τουρκία, η οποία απλώς είπε ότι δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή ΑΟΖ, ενώ αντίθετα και οι ΗΠΑ και η ΕΕ την αποδέχτηκαν αμέσως. Φυσικά, μια τέτοια ΑΟΖ δεν θα διαθέτει μόνο η ηπειρωτική χώρα, αλλά και όλα τα ελληνικά νησιά. Έτσι, η Ελλάδα θα αποκτήσει μια ΑΟΖ που θα έχει έκταση 147.300 τ.χ.μ., δηλαδή μια έκταση μεγαλύτερη από αυτή της ηπειρωτικής χώρας. Χρησιμοποιώντας τις αρχές της ΑΟΖ το μεγαλύτερο ποσοστό του Αιγαίου και οι φυσικοί του πόροι θα ανήκουν στην Ελλάδα και με αυτό τον τρόπο δεν θα χρειασθεί ούτε να γίνει καμιά επέκταση των χωρικών μας υδάτων, ούτε να συζητάμε με τους Τούρκους αν τα νησιά μας έχουν υφαλοκρηπίδα ή όχι.

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ
Είναι δύσκολο και ίσως παράτολμο να επιχειρήσει κανείς να προβλέψει τι είδους απόφαση θα ελάμβανε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, σε περίπτωση που τελικά έφτανε ενώπιόν του η Ελληνοτουρκική διαφορά για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. Έχοντας όμως υπόψη τις προηγούμενες αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου σε παρεμφερείς διαφορές, μπορούμε να εικάσουμε ότι το Δικαστήριο θα χρησιμοποιούσε σ’ αυτή την περίπτωση την αρχή της «ίσης απόστασης-ειδικών περιστάσεων» αντί (για) μόνο την αρχή της ίσης απόστασης.
Δυστυχώς, το Διεθνές Δικαστήριο όχι μόνο φαίνεται να διστάζει να ακολουθήσει ένα προηγούμενο (precedent) σε περιπτώσεις οριοθέτησης, αλλά επίσης δεν έχει δημιουργήσει ορισμένους κανόνες προς τους οποίους τα ενδιαφερόμενα κράτη θα μπορούσαν να στραφούν για καθοδήγηση.
Αν και δεν μπορούμε να συμπεράνουμε ότι μια ζώνη 12 ν.μ. γύρω από τα νησιά θα είναι η εμπειρική μέθοδος για τις επόμενες αποφάσεις οριοθέτησης του Διεθνούς Δικαστηρίου, μπορούμε ωστόσο να πούμε ότι είναι ξεκάθαρο ότι η ΑΟΖ ενός νησιού δεν μπορεί να είναι μικρότερη από το διεθνώς καθιερωμένο και αναγνωρισμένο μέγιστο της αιγιαλίτιδας ζώνης.
Εάν μια ζώνη 12 ν.μ. δοθεί στα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου, τότε η ΑΟΖ της Τουρκίας θα είναι περιορισμένη. Εάν η οριοθέτηση γίνει με βάση την νέα Σύμβαση του 1982 η Τουρκία θα λάβει μόνο 2-4% της συνολικής έκτασης του Αιγαίου. Αλλά, μια και το Διεθνές Δικαστήριο, με τις τελευταίες αποφάσεις του, έχει δώσει έμφαση στις αρχές της δικαιοσύνης (επιείκειας), η περιοχή που θα λάβει η Τουρκία θα είναι περίπου 10-12% του συνόλου της ΑΟΖ του Αιγαίου, υποθέτοντας βέβαια ότι τα ελληνικά νησιά δικαιούνται τουλάχιστον μια ζώνης 12 ναυτικών μιλίων.
Το κύριο πρόβλημα που θα έχει η Ελλάδα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είναι αυτό του Καστελόριζου διότι το Δικαστήριο, σε περιπτώσεις που ένα νησάκι βρίσκεται μπροστά σ’ ένα τεράστιο ηπειρωτικό χώρο ενός άλλου κράτους, ποτέ δεν δίνει «πλήρη επήρεια» σε αυτό το νησάκι. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο τότε η Ελλάδα δεν θα έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο. Γι’ αυτό το λόγο η απραξία των κυβερνήσεων της Ελλάδας τα τελευταία 30 χρόνια να μην ορίσει ΑΟΖ και να κάνει ταυτόχρονη οριοθέτηση με την Αίγυπτο και την Κύπρο αποτελεί μια τεράστια παράλειψη.
Βέβαια, ακόμα και σήμερα δεν είναι καθόλου αργά να γίνει κάτι τέτοιο. Πρέπει να συμφωνήσουμε για μια τριεθνή οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα, την Κύπρο και την Αίγυπτο που θα δίνει πλήρη επήρεια στο Καστελόριζο και στην Στρογγύλη. Η Τουρκία, σίγουρα, θα μπορεί να ζητήσει παρέμβαση της Χάγης, κάτι που δικαιούται να κάνει, αλλά η θέση της θα είναι πιο αδύνατη εάν υπάρχει αυτή η τριεθνής οριοθέτηση που θα έχει και την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε περίπτωση που τελικά δεν έχουμε θαλάσσια σύνορα με τη Κύπρο η ζημιά πέραν από πολιτική, και ιδεολογική είναι και οικονομική. Διότι μπορεί να υπάρξει οικονομική ζημιά εάν τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που θα χάσουμε, σε περίπτωση μείωσης της ΑΟΖ του Καστελόριζου και της Στρογγύλης, είναι αρκετά μεγάλα. Πάντως, καλό είναι να γνωρίζουμε ότι εάν χρειαστεί να περάσει ένας αγωγός από την Κύπρο στην Κρήτη και πρέπει να περάσει από την τουρκική ΑΟΖ, η Τουρκία δεν έχει κανένα δικαίωμα να εμποδίσει την διέλευση του διότι είναι ρητά αναγνωρισμένο δικαίωμα από το Άρθρο 79 της Συνθήκης για το Δίκαιο της Θάλασσας. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι καθορίσει την πορεία που θα πρέπει να ακολουθήσει ένας αγωγός όταν διασχίζει την δικιά της ΑΟΖ.
Παρά το γεγονός ότι το θέμα της Χάγης έχει διαιρέσει τους Έλληνες ειδικούς σε χαμένους και κερδισμένους, προσωπικά δεν πιστεύω ότι αυτό είναι η ουσία του θέματος. Το Δικαστήριο εκδίδει «αποφάσεις» που όλα τα κράτη οφείλουν να αποδέχονται, ανεξάρτητα εάν έχασαν ή κέρδισαν. Στην τελευταία του απόφαση για την οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ρουμανία και στην Ουκρανία, έχασε η Ουκρανία πού είχε ελληνικές θέσεις και κέρδισε η Ρουμανία που είχε τουρκικές θέσεις. Σημασία έχει ότι μια απόφαση της Χάγης θα λύσει την Ελληνοτουρκική διένεξη και η Ελλάδα δεν θα κινδυνεύει από τον τουρκικό επεκτατισμό και θα είναι ελεύθερη να κάνει γεωτρήσεις για πετρέλαιο και φυσικό αέριο, να μπορεί να αξιοποιήσει στο έπακρον την αλιευτική της δυνατότητα και να χρησιμοποιήσει τον εναέριο χώρο της ΑΟΖ για αιολική ενέργεια.
Ορισμένοι αναλυτές πιστεύουν ότι όσοι προτείνουν προσφυγή στη Χάγη είναι σχεδόν «προδότες». Αλλά με αυτό το σκεπτικό ήταν προδότες και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου που επέμεναν ότι η διένεξή μας με την Τουρκία έπρεπε να πάει στη Χάγη. Στη Χάγη βέβαια δεν πρόκειται να πάμε ποτέ διότι δεν το θέλει η Τουρκία όχι μόνο επειδή θα χάσει αλλά επειδή δεν επιθυμεί να υπάρξει λύση στην Ελληνοτουρκική διένεξη με ασφάλεια διεθνούς δικαίου πιστεύοντας έκδηλα ότι αυτή η διένεξη είναι χρήσιμη και συμφέρουσα για τα δικά της σχέδια στην περιοχή, τα οποία επιδιώκει να «λύσει» όχι με βάση τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου αλλά με προσφυγή σε πολιτικά και στρατιωτικά μέσα πίεσης.

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/10/blog-post_4331.html

Το σχέδιο τριχοτόμησης της Τουρκίας !

του Λάζαρου Ελευθεριάδη – aegeantimes.gr

Η συνάντηση Μέρκελ-Σαρκοζί, την προηγούμενη εβδομάδα, δρομολόγησε την επανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών, και βέβαια ο «πόνος» τους ήταν και είναι, να στηρίξουν τις Τράπεζες των χωρών τους, με κόστος το οποίο θα πληρώσει ο Ευρωπαίος πολίτης και όχι οι προυπολογισμοί των χωρών τους.

Ανεβλήθη η λήψη απόφασης λόγω του ότι διαφωνούν, στο ποιος θα πληρώσει το «μάρμαρο», οι πολίτες, μέσω των κρατικών ενισχύσεων, που σημαίνει επιβάρυνση των κρατικών προϋπολογισμών (Γαλλίας-Γερμανίας), με ότι αυτό συνεπάγεται, ή το Ευρωπαϊκό Ταμείο (EFSF), δηλ. όλα τα κράτη μέλη της Ευρώπης;

Επειδή κατά την γνώμη μου, αυτήν την χρονική περίοδο συντελείται «κοσμογονία», σε ότι αφορά, ανακατανομές, στοχευμένων διεθνών συμφερόντων, γεωπολιτικών ισορροπιών, και εκδηλώνονται σχεδιασμοί, αποτελέσματα πολυετούς μελέτης και μεθόδευσης, με άμεση επίπτωση στην περιοχή μας, εκτιμώ ότι η περιοχή του Αιγαίου και της Ν.Α Μεσογείου θα αποτελούν για τα επόμενα πενήντα χρόνια, πεδία συγκέντρωσης ενδιαφέροντος απʼόλες τις Μεγάλες Δυνάμεις του πλανήτη.

Και αυτήν την περίοδο, με την οικονομική κρίση μέσα στην καρδιά της Ευρώπης, οι Μέρκελ-Σαρκοζί συμπεριφέρονται ως λογιστές-υπάλληλοι των μεγάλων τραπεζών, προσπαθώντας και αναλώνοντας τις συναντήσεις τους σε λογιστικές αλχημείες είς βάρος των Ευρωπαίων πολιτών, με στόχο την διαφύλαξη των συμφερόντων των Ευρωπαικών Τραπεζών.

Το ιστορικό αυτής της εξέλιξης της «κοσμογονίας», (παρότι προσπάθησαν κάποιοι επιμελώς να αποκρύψουν, τον σχεδιασμό, και την υλοποίηση, αυτού του project), αποκαλύπτει και αιτιολογεί κινήσεις στρατηγικού σχεδιασμού και τακτικής, με στόχο τον έλεγχο της περιοχής.

Συνάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι αυστηρά επιτηρείτο η περιοχή με εφαρμογή της συστηματικής και μεθοδικής ανάλυσης και σύνθεσης των συνθηκών που επικρατούν και επικρατούσαν, με απόλυτο έλεγχο των τυχόν εξελίξεων στην υπό εξέταση περιοχή.

Το πετρέλαιο, ο ενεργειακός αυτός πολτός. Το έλαιο της πέτρας.

Με αυτό τον όμοιο λεκτικό προσδιορισμό ονομάστηκε το πετρέλαιο από την Ελλάδα ως την Κίνα, γιατί έμοιαζε με λάδι που έβγαινε από πέτρες.

Όταν τα νερά του Ατλαντικού άρχισαν να εισρέουν στη Μεσόγειο (και στη Μεσοποταμία) από το λιώσιμο των παγετώνων, η Μεσόγειος πρέπει να ήταν χώρα μικρών θαλασσών, αρχέγονων λιμνών με υδροχαρή πανίδα και χλωρίδα.

Εκεί ζούσαν, ζώα μαμούθ ελέφαντες και άλλα πολλά είδη ζώων, πριν πάρει κλίση η Αφρική και βουλιάξει η Ατλαντίδα (από την επιβάρυνση εκ των νερών της Ατλαντικής λεκάνης) και τα όποια γεωλογικά στοιχεία επακολούθησαν.

Όλα αυτά έγιναν πολύ πριν εκραγεί το ηφαίστειο του Αιγαίου, η Θήρα, πριν σβήσει το Σινά, πριν απενεργοποιηθεί η Νίσυρος.
Αυτό όμως που έχει σημασία είναι πως κάποτε, οι όποιοι άνθρωποι εκεί, πήγαιναν από τον ένα τόπο στον άλλο σχεδόν με τα πόδια. Η Μεσόγειος – Αιγαίο, η χώρα των αρχέγονων «χιλίων λιμνών» έγινε η γνωστή θάλασσα όταν γέμισε από το Γιβραλτάρ με νερά, μάλλον κατά περιόδους, γενόμενη στο Βορειο-Ανατολικό και πιο ψηλό άκρο της χώρα για κατσίκες, που επιβίωναν στις κορυφέςτων Αιγαίων βουνών που έγιναν νησιά.

Τα ζώα αυτά που υπάρχουν ακόμα και σήμερα ως αγριοκάτσικα του Αιγαίου ή κρι(άρι)-κρι, πίνοντας μέχρι και αλμυρό νερό για να επιβιώσουν, οι άνθρωποι ορθά τα όρισαν ως σύμβολο ζωής, δίνοντας στο μπλε-σχηματισμένο πέλαγος το όνομά τους: Αιγαίο, τόπος Αιγών.
Στην περίπτωση του Αιγαίου, τα πετρώματα αυτά άρχισαν να σχηματίζονται πριν 150 εκατομμύρια χρόνια, όταν στη θέση της Ελλάδος υπήρχε θάλασσα. Σταδιακά, μέχρι πριν 13 εκατομμύρια χρόνια, αναδύθηκε η Αιγαϊδα, μια τεράστια χερσόνησος που ένωνε την Ελλάδα με τη Μικρά Ασία. Πριν από 5 εκατ χρόνια, λόγω των τεκτονικών ανακατατάξεων, η Μεσόγειος χώρισε τη γη στα δύο.

http://parganews.com/?p=15247#ixzz1aSsTgyIZ

Ως Μεσόγειος είναι γνωστή από τα αρχαιότατα χρόνια μεγάλη κλειστή θάλασσα, που βρίσκεται ανάμεσα σε τρεις ηπείρους την Ευρώπη,την Ασία και την Αφρική. Στα δυτικά συνδέεται με τον Ατλαντικό Ωκεανό, δια του πορθμού του Γιβραλτάρ και στα ανατολικά με την Ερυθρά θάλασσα δια της διώρυγας του Σουέζ.

Ο 16ος και 17ος αιώνας βρίσκει τη θάλασσα αυτή να ονομάζεται: Λευκή θάλασσα, ή θάλασσα των Ελλήνων (έτσι την ονόμαζαν και οι Τούρκοι σε αντιδιαστολή με τη Μαύρη θάλασσα).

Η πατρότητα του ελληνικού όρου «Μεσόγειος» οφείλεται στον γεωγράφο – επίσκοπο Αθηνών Μελέτιο (Γεωγραφία παλαιά και Νέα, Α 80 – 1707) με τον επιπρόσθετο χαρακτηρισμό ως «δεύτερο κόλπο του ωκεανού», εννοώντας ως πρώτο τον Βισκαϊκό.

Για περισσότερα στοιχεία, διαβάστε την πάντοτε επίκαιρη και ενδιαφέρουσα έρευνα από τους ΑegeantΤmes για το Αιγαίο Πέλαγος και τα πετρέλαια του.

[ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ]
http://www.aegeantimes.gr/article.asp?id=34115&type=11&kata=0

Επίσης αρκετά συνέδρια με συμμετοχές επιστημόνων όπως το «Αιγαίο και Νοτιο-Ανατολική Μεσόγειος Σύγχρονες Προκλήσεις και Προοπτικές Εκμετάλλευσης Υποθαλάσσιων Ενεργειακών Φυσικών Πόρων», το οποίο πραγματοποιήθηκε στις 19 και 20 Νοεμβρίου 2010, με συμμετοχή πολλών επιστημόνων ως εισηγητών, εγνωσμένου κύρους, 55 ακαδημαϊκοί, πανεπιστημιακοί και ερευνητές από όλα τα ελληνικά Πανεπιστήμια, διευθυντικά στελέχη ερευνητικών κέντρων και ινστιτούτων καθώς και έγκριτοι επιστήμονες από το χώρο των θαλάσσιων ερευνών.

Όπως έχει αποδείξει η ιστορία, σε περιοχές όπως η Μέση Ανατολή, ο Περσικός, το Ιράκ, η Νιγηρία, ο Καύκασος κλπ., η ύπαρξη πετρελαίου ανοίγει το χορό για μεγάλη συγκέντρωση οικονομικών συμφερόντων .

Άμεσα συνδεδεμένο με τα παραπάνω είναι και το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ, μετά το 2000, ενέταξε στους στρατηγικούς του στόχους την εξασφάλιση της “ενεργειακής ασφάλειας”

Ο διαμελισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1922 άφησε στους Τούρκους την αίσθηση του θανάσιμου κινδύνου αποσυνθέσεως της χώρας τους.

Η Ελληνική επανάσταση του 1821 ήταν η αρχή των γεγονότων που επακολούθησαν με κατάληξη τον διαμελισμό της αυτοκρατορίας. Η Μεγάλη Ιδέα των Ελλήνων είναι το πρίσμα κάτω από το οποίο οι Τούρκοι έβλεπαν και βλέπουν όλα τα θέματα των σχέσεων τους με την Ελλάδα, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι η Μεγάλη Ιδέα έπαψε να υπάρχει σαν όραμα για τους Έλληνες από το 1922.

Ο λόγος για τον οποίο η Κύπρος επεδίωξε ταχύτατα τον ορισμό ΑΟΖ με το Ισραήλ, είναι το γεγονός ότι το φυσικό αέριο, που εντοπίστηκε στις περιοχές Λεβιάθαν και Ταμάρ, εφάπτεται του κυπριακού «οικοπέδου 12», στο θαλάσσιο χώρο της Κύπρου. Στο συγκεκριμένο οικόπεδο εδράζεται το λεγόμενο κοίτασμα «Κύπρος Αʼ», επίσης πλούσιο σε φυσικό αέριο, την εκμετάλλευση του οποίου μεθοδεύει εντατικά η κυπριακή κυβέρνηση από το 2009.

Εδώ θα πρέπει να λήφθεί σοβαρά υπʼόψιν, ότι το πολιτικό αξίωμα των Δυτικών των έως εχθές συμμάχων, συνοψίζεται στο ότι «Η Τουρκία πρέπει να θεωρείται σημαντικότερη για τα στρατηγικά συμφέροντα της Δύσης από την Ελλάδα.

Και γιατί λέω έως εχθές, διότι η Τουρκία μέσα από το δόγμα της Μεγάλης Πύλης δηλ. της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ΤΟΠΟΘΕΤΉΘΗΚΕ ως κύρια «ανταγωνίστρια» στην Δύση στο μεγάλο ενεργειακό παιχνίδι που παίζεται αυτήν την περίοδο στην περιοχή του ΑΙΓΑΙΟΥ-ΝΑ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ.

Είναι προφανές ότι η Τουρκία έχει εγκλωβιστεί σε μία πολιτική από την οποίαν δύσκολα θα απεμπλακεί, αντιλαμβανόμενη, ότι πλέον οι σκέψεις και οι σχεδιασμοί ,περιλαμβάνουν προβληματισμούς περί του τι χρησιμεύει μία τόσο ισχυρή Τουρκία.

Και αυτοί οι προβληματισμοί, οδηγούν σε πρακτικές τις οποίες οι Τούρκοι κυβερνώντες καλούνται ως το μέγιστο πολιτικό δίλλημα επιβίωσης, να απαντήσουν .

Η Ρωσία , η Γαλλία, το Ισραήλ, η Αγγλία, όπως η Ευρώπη και η Αμερική έχουν απʼότι φαίνεται ισχυρά κοινά ενεργειακά συμφέροντα στην περιοχή του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου, και στέκονται ενεργά ανταγωνιστικά απέναντι στην Τουρκία. O αριθμός των πολεμικών που μαζεύτηκαν στην ΝΑ Μεσόγειο μαρτυρεί το αληθές του λόγου.

Αυτό δημιουργεί πρόβλημα σε ένα πλήθος κρατών με ορατό το ενδεχόμενο τριχοτόμησης της Τουρκίας, ικανοποιώντας το αξίωμα του «διαίρει και βασίλευε», την ίδρυση Κουρδικού κράτους, και την αποδυνάμωση της «ισχυρής» Τουρκίας, η οποία δεν συμφέρει κανέναν στην περιοχή, ούτε καν στους πρώην κοντινούς συμμάχους της, στην Αμερική και την Αγγλία.

Η τριχοτόμηση της Τουρκίας είναι, και προκύπτει ότι είναι, στόχευση στρατηγικού σχεδιασμού των «ανταγωνιστών» της, διότι γνωρίζουν ότι η Τουρκία δεν θα δεχθεί τον πλήρη εγκλωβισμό της, και την πλήρη απομόνωσή της από τα ενεργειακά αποθέματα του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου.

Θα διεκδικήσει με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση της περιοχής, διαφορετικά θα είναι καταδικασμένη σε διαχείριση του πλούτου της, ως ηπειρωτική χώρα.

Η στρατηγική επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να μην ασκήσει μονομερώς το κατοχυρωμένο από το Διεθνές Δίκαιο αποκλειστικό και κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας, του ορισμού ΑΟΖ στην προέκταση των ελληνικών ηπειρωτικών και νησιωτικών ακτών και η πρότασή της να υπάρξει παραπομπή για την επίλυση του θέματος της υφαλοκρηπίδας στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, φανερώνει ότι κυοφορούνται «συμφωνίες» μεταξύ της ελληνικής και της τουρκικής κυβέρνησης για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, χωρίς απαραίτητα να λυθεί τώρα το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας, δηλαδή των θαλάσσιων συνόρων της χώρας με την Τουρκία.

Αυτό αποτελεί σωσίβιο ή αντάλλαγμα ικανό να ικανοποιήσει την Τουρκία;

Ταυτόχρονα συνιστά εγκατάλειψη των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος, αφού αυτό είναι προϋπόθεση για να μπορεί να προχωρήσει η τυχόν εκμετάλλευση των κοιτασμάτων σε διάφορες θαλάσσιες περιοχές πέρα από τη στενή ζώνη των χωρικών υδάτων των 6 ν. μιλίων, όπως αυτή έχει οριστεί έως σήμερα.

Η τουρκική εταιρεία ερευνών πετρελαίου TPAO ανακοίνωσε ότι στις έρευνες που πραγματοποιήθηκαν στη Μαύρη Θάλασσα βρέθηκε πετρέλαιο υψηλής ποιότητας.

Η ανεύρεση πετρελαίων στην Μαύρη θάλασσα, ανοίγει άλλο ένα μέτωπο για την Τουρκία, η οποία καλείται πλέον να αποφασίσει , θα είναι κοινωνός του διεθνούς δικαίου ή θα αποτελεί την εξαίρεση στον πλανητικό χάρτη, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ίδια.Η συνάντηση Μέρκελ-Σαρκοζί, την προηγούμενη εβδομάδα, δρομολόγησε την επανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών, και βέβαια ο «πόνος» τους ήταν και είναι, να στηρίξουν τις Τράπεζες των χωρών τους, με κόστος το οποίο θα πληρώσει ο Ευρωπαίος πολίτης και όχι οι προυπολογισμοί των χωρών τους.

Ανεβλήθη η λήψη απόφασης λόγω του ότι διαφωνούν, στο ποιος θα πληρώσει το «μάρμαρο», οι πολίτες, μέσω των κρατικών ενισχύσεων, που σημαίνει επιβάρυνση των κρατικών προϋπολογισμών (Γαλλίας-Γερμανίας), με ότι αυτό συνεπάγεται, ή το Ευρωπαϊκό Ταμείο (EFSF), δηλ. όλα τα κράτη μέλη της Ευρώπης;

Επειδή κατά την γνώμη μου, αυτήν την χρονική περίοδο συντελείται «κοσμογονία», σε ότι αφορά, ανακατανομές, στοχευμένων διεθνών συμφερόντων, γεωπολιτικών ισορροπιών, και εκδηλώνονται σχεδιασμοί, αποτελέσματα πολυετούς μελέτης και μεθόδευσης, με άμεση επίπτωση στην περιοχή μας, εκτιμώ ότι η περιοχή του Αιγαίου και της Ν.Α Μεσογείου θα αποτελούν για τα επόμενα πενήντα χρόνια, πεδία συγκέντρωσης ενδιαφέροντος απʼόλες τις Μεγάλες Δυνάμεις του πλανήτη.

Και αυτήν την περίοδο, με την οικονομική κρίση μέσα στην καρδιά της Ευρώπης, οι Μέρκελ-Σαρκοζί συμπεριφέρονται ως λογιστές-υπάλληλοι των μεγάλων τραπεζών, προσπαθώντας και αναλώνοντας τις συναντήσεις τους σε λογιστικές αλχημείες είς βάρος των Ευρωπαίων πολιτών, με στόχο την διαφύλαξη των συμφερόντων των Ευρωπαικών Τραπεζών.

Το ιστορικό αυτής της εξέλιξης της «κοσμογονίας», (παρότι προσπάθησαν κάποιοι επιμελώς να αποκρύψουν, τον σχεδιασμό, και την υλοποίηση, αυτού του project), αποκαλύπτει και αιτιολογεί κινήσεις στρατηγικού σχεδιασμού και τακτικής, με στόχο τον έλεγχο της περιοχής.

Συνάγεται αβίαστα το συμπέρασμα ότι αυστηρά επιτηρείτο η περιοχή με εφαρμογή της συστηματικής και μεθοδικής ανάλυσης και σύνθεσης των συνθηκών που επικρατούν και επικρατούσαν, με απόλυτο έλεγχο των τυχόν εξελίξεων στην υπό εξέταση περιοχή.

Το πετρέλαιο, ο ενεργειακός αυτός πολτός. Το έλαιο της πέτρας.

Με αυτό τον όμοιο λεκτικό προσδιορισμό ονομάστηκε το πετρέλαιο από την Ελλάδα ως την Κίνα, γιατί έμοιαζε με λάδι που έβγαινε από πέτρες.

Όταν τα νερά του Ατλαντικού άρχισαν να εισρέουν στη Μεσόγειο (και στη Μεσοποταμία) από το λιώσιμο των παγετώνων, η Μεσόγειος πρέπει να ήταν χώρα μικρών θαλασσών, αρχέγονων λιμνών με υδροχαρή πανίδα και χλωρίδα.

Εκεί ζούσαν, ζώα μαμούθ ελέφαντες και άλλα πολλά είδη ζώων, πριν πάρει κλίση η Αφρική και βουλιάξει η Ατλαντίδα (από την επιβάρυνση εκ των νερών της Ατλαντικής λεκάνης) και τα όποια γεωλογικά στοιχεία επακολούθησαν.

Όλα αυτά έγιναν πολύ πριν εκραγεί το ηφαίστειο του Αιγαίου, η Θήρα, πριν σβήσει το Σινά, πριν απενεργοποιηθεί η Νίσυρος.
Αυτό όμως που έχει σημασία είναι πως κάποτε, οι όποιοι άνθρωποι εκεί, πήγαιναν από τον ένα τόπο στον άλλο σχεδόν με τα πόδια. Η Μεσόγειος – Αιγαίο, η χώρα των αρχέγονων «χιλίων λιμνών» έγινε η γνωστή θάλασσα όταν γέμισε από το Γιβραλτάρ με νερά, μάλλον κατά περιόδους, γενόμενη στο Βορειο-Ανατολικό και πιο ψηλό άκρο της χώρα για κατσίκες, που επιβίωναν στις κορυφέςτων Αιγαίων βουνών που έγιναν νησιά.

Τα ζώα αυτά που υπάρχουν ακόμα και σήμερα ως αγριοκάτσικα του Αιγαίου ή κρι(άρι)-κρι, πίνοντας μέχρι και αλμυρό νερό για να επιβιώσουν, οι άνθρωποι ορθά τα όρισαν ως σύμβολο ζωής, δίνοντας στο μπλε-σχηματισμένο πέλαγος το όνομά τους: Αιγαίο, τόπος Αιγών.
Στην περίπτωση του Αιγαίου, τα πετρώματα αυτά άρχισαν να σχηματίζονται πριν 150 εκατομμύρια χρόνια, όταν στη θέση της Ελλάδος υπήρχε θάλασσα. Σταδιακά, μέχρι πριν 13 εκατομμύρια χρόνια, αναδύθηκε η Αιγαϊδα, μια τεράστια χερσόνησος που ένωνε την Ελλάδα με τη Μικρά Ασία. Πριν από 5 εκατ χρόνια, λόγω των τεκτονικών ανακατατάξεων, η Μεσόγειος χώρισε τη γη στα δύο.

http://parganews.com/?p=15247#ixzz1aSsTgyIZ

Ως Μεσόγειος είναι γνωστή από τα αρχαιότατα χρόνια μεγάλη κλειστή θάλασσα, που βρίσκεται ανάμεσα σε τρεις ηπείρους την Ευρώπη,την Ασία και την Αφρική. Στα δυτικά συνδέεται με τον Ατλαντικό Ωκεανό, δια του πορθμού του Γιβραλτάρ και στα ανατολικά με την Ερυθρά θάλασσα δια της διώρυγας του Σουέζ.

Ο 16ος και 17ος αιώνας βρίσκει τη θάλασσα αυτή να ονομάζεται: Λευκή θάλασσα, ή θάλασσα των Ελλήνων (έτσι την ονόμαζαν και οι Τούρκοι σε αντιδιαστολή με τη Μαύρη θάλασσα).

Η πατρότητα του ελληνικού όρου «Μεσόγειος» οφείλεται στον γεωγράφο – επίσκοπο Αθηνών Μελέτιο (Γεωγραφία παλαιά και Νέα, Α 80 – 1707) με τον επιπρόσθετο χαρακτηρισμό ως «δεύτερο κόλπο του ωκεανού», εννοώντας ως πρώτο τον Βισκαϊκό.

Για περισσότερα στοιχεία, διαβάστε την πάντοτε επίκαιρη και ενδιαφέρουσα έρευνα από τους ΑegeantΤmes για το Αιγαίο Πέλαγος και τα πετρέλαια του.

[ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ]
http://www.aegeantimes.gr/article.asp?id=34115&type=11&kata=0

Επίσης αρκετά συνέδρια με συμμετοχές επιστημόνων όπως το «Αιγαίο και Νοτιο-Ανατολική Μεσόγειος Σύγχρονες Προκλήσεις και Προοπτικές Εκμετάλλευσης Υποθαλάσσιων Ενεργειακών Φυσικών Πόρων», το οποίο πραγματοποιήθηκε στις 19 και 20 Νοεμβρίου 2010, με συμμετοχή πολλών επιστημόνων ως εισηγητών, εγνωσμένου κύρους, 55 ακαδημαϊκοί, πανεπιστημιακοί και ερευνητές από όλα τα ελληνικά Πανεπιστήμια, διευθυντικά στελέχη ερευνητικών κέντρων και ινστιτούτων καθώς και έγκριτοι επιστήμονες από το χώρο των θαλάσσιων ερευνών.

Όπως έχει αποδείξει η ιστορία, σε περιοχές όπως η Μέση Ανατολή, ο Περσικός, το Ιράκ, η Νιγηρία, ο Καύκασος κλπ., η ύπαρξη πετρελαίου ανοίγει το χορό για μεγάλη συγκέντρωση οικονομικών συμφερόντων .

Άμεσα συνδεδεμένο με τα παραπάνω είναι και το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ, μετά το 2000, ενέταξε στους στρατηγικούς του στόχους την εξασφάλιση της “ενεργειακής ασφάλειας”

Ο διαμελισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1922 άφησε στους Τούρκους την αίσθηση του θανάσιμου κινδύνου αποσυνθέσεως της χώρας τους.

Η Ελληνική επανάσταση του 1821 ήταν η αρχή των γεγονότων που επακολούθησαν με κατάληξη τον διαμελισμό της αυτοκρατορίας. Η Μεγάλη Ιδέα των Ελλήνων είναι το πρίσμα κάτω από το οποίο οι Τούρκοι έβλεπαν και βλέπουν όλα τα θέματα των σχέσεων τους με την Ελλάδα, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι η Μεγάλη Ιδέα έπαψε να υπάρχει σαν όραμα για τους Έλληνες από το 1922.

Ο λόγος για τον οποίο η Κύπρος επεδίωξε ταχύτατα τον ορισμό ΑΟΖ με το Ισραήλ, είναι το γεγονός ότι το φυσικό αέριο, που εντοπίστηκε στις περιοχές Λεβιάθαν και Ταμάρ, εφάπτεται του κυπριακού «οικοπέδου 12», στο θαλάσσιο χώρο της Κύπρου. Στο συγκεκριμένο οικόπεδο εδράζεται το λεγόμενο κοίτασμα «Κύπρος Αʼ», επίσης πλούσιο σε φυσικό αέριο, την εκμετάλλευση του οποίου μεθοδεύει εντατικά η κυπριακή κυβέρνηση από το 2009.

Εδώ θα πρέπει να λήφθεί σοβαρά υπʼόψιν, ότι το πολιτικό αξίωμα των Δυτικών των έως εχθές συμμάχων, συνοψίζεται στο ότι «Η Τουρκία πρέπει να θεωρείται σημαντικότερη για τα στρατηγικά συμφέροντα της Δύσης από την Ελλάδα.

Και γιατί λέω έως εχθές, διότι η Τουρκία μέσα από το δόγμα της Μεγάλης Πύλης δηλ. της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ΤΟΠΟΘΕΤΉΘΗΚΕ ως κύρια «ανταγωνίστρια» στην Δύση στο μεγάλο ενεργειακό παιχνίδι που παίζεται αυτήν την περίοδο στην περιοχή του ΑΙΓΑΙΟΥ-ΝΑ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ.

Είναι προφανές ότι η Τουρκία έχει εγκλωβιστεί σε μία πολιτική από την οποίαν δύσκολα θα απεμπλακεί, αντιλαμβανόμενη, ότι πλέον οι σκέψεις και οι σχεδιασμοί ,περιλαμβάνουν προβληματισμούς περί του τι χρησιμεύει μία τόσο ισχυρή Τουρκία.

Και αυτοί οι προβληματισμοί, οδηγούν σε πρακτικές τις οποίες οι Τούρκοι κυβερνώντες καλούνται ως το μέγιστο πολιτικό δίλλημα επιβίωσης, να απαντήσουν .

Η Ρωσία , η Γαλλία, το Ισραήλ, η Αγγλία, όπως η Ευρώπη και η Αμερική έχουν απʼότι φαίνεται ισχυρά κοινά ενεργειακά συμφέροντα στην περιοχή του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου, και στέκονται ενεργά ανταγωνιστικά απέναντι στην Τουρκία. O αριθμός των πολεμικών που μαζεύτηκαν στην ΝΑ Μεσόγειο μαρτυρεί το αληθές του λόγου.

Αυτό δημιουργεί πρόβλημα σε ένα πλήθος κρατών με ορατό το ενδεχόμενο τριχοτόμησης της Τουρκίας, ικανοποιώντας το αξίωμα του «διαίρει και βασίλευε», την ίδρυση Κουρδικού κράτους, και την αποδυνάμωση της «ισχυρής» Τουρκίας, η οποία δεν συμφέρει κανέναν στην περιοχή, ούτε καν στους πρώην κοντινούς συμμάχους της, στην Αμερική και την Αγγλία.

Η τριχοτόμηση της Τουρκίας είναι, και προκύπτει ότι είναι, στόχευση στρατηγικού σχεδιασμού των «ανταγωνιστών» της, διότι γνωρίζουν ότι η Τουρκία δεν θα δεχθεί τον πλήρη εγκλωβισμό της, και την πλήρη απομόνωσή της από τα ενεργειακά αποθέματα του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου.

Θα διεκδικήσει με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση της περιοχής, διαφορετικά θα είναι καταδικασμένη σε διαχείριση του πλούτου της, ως ηπειρωτική χώρα.

Η στρατηγική επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να μην ασκήσει μονομερώς το κατοχυρωμένο από το Διεθνές Δίκαιο αποκλειστικό και κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας, του ορισμού ΑΟΖ στην προέκταση των ελληνικών ηπειρωτικών και νησιωτικών ακτών και η πρότασή της να υπάρξει παραπομπή για την επίλυση του θέματος της υφαλοκρηπίδας στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης, φανερώνει ότι κυοφορούνται «συμφωνίες» μεταξύ της ελληνικής και της τουρκικής κυβέρνησης για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, χωρίς απαραίτητα να λυθεί τώρα το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας, δηλαδή των θαλάσσιων συνόρων της χώρας με την Τουρκία.

Αυτό αποτελεί σωσίβιο ή αντάλλαγμα ικανό να ικανοποιήσει την Τουρκία;

Ταυτόχρονα συνιστά εγκατάλειψη των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος, αφού αυτό είναι προϋπόθεση για να μπορεί να προχωρήσει η τυχόν εκμετάλλευση των κοιτασμάτων σε διάφορες θαλάσσιες περιοχές πέρα από τη στενή ζώνη των χωρικών υδάτων των 6 ν. μιλίων, όπως αυτή έχει οριστεί έως σήμερα.

Η τουρκική εταιρεία ερευνών πετρελαίου TPAO ανακοίνωσε ότι στις έρευνες που πραγματοποιήθηκαν στη Μαύρη Θάλασσα βρέθηκε πετρέλαιο υψηλής ποιότητας.

Η ανεύρεση πετρελαίων στην Μαύρη θάλασσα, ανοίγει άλλο ένα μέτωπο για την Τουρκία, η οποία καλείται πλέον να αποφασίσει , θα είναι κοινωνός του διεθνούς δικαίου ή θα αποτελεί την εξαίρεση στον πλανητικό χάρτη, με ότι αυτό συνεπάγεται για την ίδια.

http://www.aegeantimes.gr/article.asp?id=36319&type=1&kata=0

Ν. Λυγερός: O Ελληνισμός ίσως χρειαστεί να δώσει κάτι περισσότερο από μία διπλωματική μάχη σε Καστελλόριζο και Κύπρο

O Ελληνισμός ίσως χρειαστεί να δώσει κάτι περισσότερο από μία διπλωματική μάχη  σε Καστελλόριζο και Κύπρο

Ν. Λυγερός, Λ. Δ. Συμπεράς

Συζήτηση

Τις επόμενες ημέρες ο Ελληνισμός ίσως χρειαστεί να δώσει κάτι περισσότερο από μία διπλωματική μάχη σε Καστελόριζο και Κύπρο. Είμαστε κατά τη γνώμη σας οι Έλληνες έτοιμοι και ενωμένοι ώστε να αντιμετωπίσουμε τούτη τη νέα πρόκληση; Μπορούμε; 

Στο Καστελλόριζο και στην Κύπρο βρισκόμαστε ήδη πέρα από μια διπλωματική μάχη, ενώ πριν μερικούς μήνες κανείς δεν το πίστευε πραγματικά. Κι όμως αυτό το δεδομένο υπήρχε ήδη στον στρατηγικό σχεδιασμό μας. Ο ελληνισμός το έβλεπε ήδη, ενώ η κοινωνία κοιτάζει ακόμα μόνο τα οικονομικά. Κοινωνικά λοιπόν δεν είμαστε ούτε έτοιμοι ούτε ενωμένοι. Αυτό όμως δεν μας προβληματίζει, κοινωνία ήταν, είναι και θα είναι πάντα έτσι. Φαντάζομαι όμως ότι η ερώτηση σας επικεντρώνεται αλλού και τότε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτήν την πρόκληση, διότι είναι αναγκαίο. Δεν είναι στη φύση μας ν’ αφήνουμε τους δικούς μας στο έλεος των εχθρών μας. Ο λαός μας ξέρει από αντίσταση και θυσία και καμιά δύσκολη κατάσταση δεν αλλάζει τίποτα. Θα είμαστε εκεί όπου είναι το πρέπον. 

Πρόσφατα η είδηση πως οι καλύτεροι πιλότοι του ΝΑΤΟ είναι Έλληνες επιβεβαίωσε για ακόμη μία φορά πως η Πολεμική Αεροπορία βρίσκεται στην ελίτ της παγκόσμιας κατάταξης. Η Ελληνική ιστορία μας έχει διδάξει πως οι νίκες του Πολεμικού Ναυτικού ήταν πάντα καταλυτικές στην ανύψωση του ηθικού των Ελλήνων. Σε περίπτωση θερμού επεισοδίου, τα δύο Σώματα μοιραία θα αναλάβουν το κύριο βάρος των επιχειρήσεων. Θεωρείτε πως η αριθμητική υπεροχή της Τουρκίας μπορεί να υπερκεράσει τη ποιότητα του ανθρώπινου παράγοντα; 

Χαίρομαι που ανήκετε στους ανθρώπους που δεν ξεχνούν τα επιτεύγματα της Πολεμικής μας Αεροπορίας σε νατοϊκό πλαίσιο. Από την άλλη ο πολιτισμός μας γεννήθηκε στο Αιγαίο και είμαστε ένας λαός της θάλασσας, έχετε δίκιο. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε όμως και το ρόλο της ξηράς. Η αεροπορία είναι της ταχύτητας και του πυρός. Το ναυτικό διαχειρίζεται το απέραντο γαλάζιο. Και ο στρατός είναι της αντοχής. Κάθε σώμα έχει το ρόλο του. Έχω μαθητές και φίλους στο καθένα και σέβομαι την αξία τους σε φάση κρίσης, γι’ αυτό και τους εμπιστεύομαι. Στην στρατηγική χρησιμοποιούμε όλα τα σώματα. Δεν έχει σημασία αν δεν έχουμε την αριθμητική υπεροχή. Δεν την είχαμε ποτέ στην ιστορία μας και δεν βασιζόμαστε πάνω σε αυτό. Σημασία έχει το σπάνιο για τα κατορθώματα. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό μας. 

Υπάρχει περίπτωση η τραγική οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας να σταθεί εμπόδιο τολμηρών πολιτικών αποφάσεων τις επόμενες ημέρες όσον αφορά τα εθνικά μας θέματα; ή αντιθέτως θα φανεί ως ευκαιρία έτσι ώστε μέσω αυτών (τολμηρών αποφάσεων) να δικαιολογηθεί αργότερα η μέχρι πρότινος πολιτική ανεπάρκεια στο θέμα της οικονομίας;

Η τόλμη των πολιτικών αποφάσεων δεν εμποδίζεται από τα οικονομικά δεδομένα, αντιθέτως. Η πατρίδα μας βασίζεται στην στρατηγική διαχείριση των εθνικών θεμάτων όπου η τόλμη είναι απαραίτητη. Μπορεί να μας κατηγορούν για πολλά αλλά ξέρουμε να δίνουμε μάχες και αυτό είναι το μόνο σημαντικό. Δεν ασχολούμαστε με μίζερα πράγματα δεν έχουμε την πολυτέλεια. Ο Έλληνας είναι αγωνιστής την ώρα της ανάγκης, όποια και να είναι η μέρα. Επιπλέον, έχουμε αποδείξει διαχρονικά ότι έχουμε αντοχές και ξέρουμε να δίνουμε το παράδειγμα. Είμαστε η χώρα όπου γεννήθηκε η λέξη στρατηγική. Δεν μας ενοχλούν όσοι θέλουν να ασχολούνται με οικονομία, απλώς να μας αφήσουν να κάνουμε όχι τη δουλειά μας αλλά το καθήκον μας και το χρέος μας. Δεν είμαστε ένας λαός με αρχές επειδή είμαστε ένας λαός με αξίες. Η τόλμη ανήκει σε αυτές τις αξίες γιατί οι δικοί μας είναι τα παιδιά της Αντιγόνης. Κι όταν πεθαίνει ένας δικός μας, η ανώτατη προσφώνηση είναι απλώς μια λέξη: άξιος. 

Σε περίπτωση θερμού επεισοδίου στη περιοχή του Καστελόριζου θεωρείτε πως μπορεί να θιγούν και συμφέροντα άλλων χωρών σε βαθμό τέτοιο που να προκαλέσουν μέχρι και την έμμεση ή και άμεση εμπλοκή τους υπέρ ημών σε επιχειρησιακό επίπεδο; 

Η άμεση εμπλοκή άλλων χωρών υπέρ ημών είναι δεδομένη, όχι μόνο σε επιχειρησιακό επίπεδο, αλλά και στρατηγικό, πράγμα το οποίο είναι πιο σημαντικό ακόμα, διότι σε αυτό το επίπεδο λειτουργούμε σε αόρατο πλαίσιο, το οποίο όμως δρα παντού. Σε αυτή τη φάση ήδη με τις προκλητικές απειλές θίγονται τα συμφέροντα και των Ηνωμένων Πολιτειών, μέσω της πλατφόρμας αλλά και του Ισραήλ μέσω της διακρατικής συμφωνίας με την Κύπρο. Επιπλέον, υπάρχει τεχνογνωσία και στα τεχνικά και στα πολεμικά. Οι κινήσεις της Τουρκίας είναι κινήσεις απόγνωσης σε σχέση με τη δυναμική της έννοια της ΑΟΖ. Ποντάρει απλώς πάνω στην υποχώρηση του άλλου. Σε κάθε περίπτωση, η δράση μας δεν πρέπει να περιορίζεται στο συμμαχικό πλαίσιο και δεν πρέπει να περιμένουμε από τους άλλους να είναι πιο Έλληνες από εμάς. Βρισκόμαστε σε μια περιοχή, όπου οι απειλές ενεργοποιούν το ενιαίο αμυντικό δόγμα, είναι λοιπόν της αρμοδιότητας μας και της ευθύνης μας να προστατέψουμε τα δικαιώματά μας, αν έχουμε συμμάχους που έχουν κοινά συμφέροντα τόσο το καλύτερο. Αλλά εμείς θα είμαστε εκεί ούτως ή άλλως. 

Κατά τη γνώμη σας μία ξεκάθαρη και περήφανη στάση της χώρας μας απέναντι στη τουρκική προκλητικότητα θα αιφνιδιάσει ή όχι τους γείτονες; Πόσο έτοιμοι είναι τελικά οι Τούρκοι και πόσο αποφασισμένοι μακριά να φτάσουν; 

Η Τουρκία είναι έτοιμη σε ένα και μόνο πράγμα. Λόγω των συνθηκών και της γενικής κατάστασης, θεωρεί ότι η μόνη μας επιλογή είναι η υποχώρηση. Είναι απλώς αποφασισμένη να μας στριμώξει έως ν’ αλλάξουμε γνώμη και να υποχωρήσουμε. Μόνο που αυτό δεν θα γίνει. Μας ταυτίζει με όλες τις κατηγορίες που έχουμε υποστεί και θεωρούν ότι δεν υπάρχει λόγος ν’ αντισταθούμε στη θέλησή της. Ξεχνά βέβαια τον ήλιο της δικαιοσύνης, δεν εξετάζει καν το Δίκαιο της Θάλασσας και παραμερίζει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Της αρέσει να λέει πολλά και έχει μετατρέψει το Υπουργείο Εξωτερικών σε Υπουργείο Τύπου. Δεν πειράζει αν εμείς είμαστε πιο λακωνικοί, δεν πειράζει αν δεν φωνάζουμε. Όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Το μόνο που είναι απαραίτητο είναι η ετοιμότητά μας την κατάλληλη ώρα. Οι λαοί μεγαλώνουν με τις δυσκολίες που πρέπει να ξεπεράσουν. Δόξα τω θεώ, έχουμε αρκετές για να δείξουμε με τις πράξεις μας την αξία του λαού μας. Τώρα είναι θέμα χρόνου και ο χρόνος είναι μαζί μας. 

http://gerasimos-politis.blogspot.com/2011/10/o.html

Νέα Ίμια στήνουν οι Τούρκοι στην Κύπρο, προσδοκώντας και πάλι παρέμβαση των ΗΠΑ

Πολιτική ίσων αποστάσεων της Ε.Ε. απέναντι στο θύμα και το θύτη, τον νοικοκύρη και τον αρχικλέφτη!!!

 

του Σάββα Καλεντερίδη

Τελικά, όταν μια χώρα από τη μια πλευρά δεν μπορεί να σχεδιάσει έστω και στοιχειωδώς μια αξιοπρεπή εξωτερική πολιτική, και από την άλλη να ανταπεξέλθει από μόνη της στις βασικές της υποχρεώσεις, κάθε μέρα που περνά διολισθαίνει στην ολοκληρωτική απαξίωση και το διεθνή εξευτελισμό, με απρόβλεπτες συνέπειες για το ίδιο το μέλλον της.
Τα κοινά υπουργικά συμβούλια, οι αέναοι κύκλοι διερευνητικών επαφών, τα ζεϊμπέκικα, τα στεφάνια στο σφαγέα Κεμάλ και οι χαριεντισμοί με τους ενδεδυμένους την προβιά του μετριοπαθούς ισλαμοδημοκράτη γκρίζους λύκους, πολύ απλά έδωσαν το ‘σωστό’ μήνυμα στην τουρκική πλευρά,  που είναι «σφάξε με νεοοθωμανέ μου ν’ αγιάσω«.
Έτσι τώρα η Τουρκία, αφού κατάφερε μέχρι στιγμής να γκριζάρει όλο το Αιγαίο, παρασέρνει την Ελλάδα σε μια κρίση, από την οποία είναι εξαιρετικά δύσκολο να την βγάλουν τα ηλίθια χαμόγελα, οι ανόητες συμβουλές γνωστών ιδρυμάτων, τα διπλωματικά διαβήματα, η επίκληση του διεθνούς δικαίου, ούτε καν και αυτή η Ε.Ε., το μόνο στρατηγικό χαρτί που διέθετε η Ελλάδα, και το οποίο «έκαψε», με την καταστροφική πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης.
Έτσι, ενώ η Τουρκία ανακοινώνει ότι θα προχωρήσει σε σεισμικές έρευνες νότια της Κύπρου, μέσα στην υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας, με τη συνοδεία πολεμικών πλοίων, δημιουργώντας έτσι σκηνικό κρίσης που μπορεί να εξελιχθεί σε θερμό επεισόδιο, η Ε.Ε., της οποίας πλήρες μέλος είναι και η Κύπρος και η Ελλάδα, δια της  εκπροσώπου της επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Κάθριν Αστον, «καλεί όλες τις πλευρές να καταβάλουν κάθε προσπάθεια, ώστε να φθάσουν σε μία ολοκληρωμένη διευθέτηση της κρίσης όσο το δυνατόν συντομότερα».
Επίσης, η κ. Άστον ζητεί από «όλες οι πλευρές οφείλουν να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση και να πράξουν το παν για να διευκολύνουν την επιτυχή ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας».
Το έχουμε τονίσει ξανά, ότι η Τουρκία ενθαρρυμένη από τη συμφωνία που υπέγραψε με το ΝΑΤΟ-ΗΠΑ, με βάση την οποία αποδέχεται την εγκατάσταση του ραντάρ της αντιπυραυλικής ομπρέλας του ΝΑΤΟ στο έδαφός της, αποφάσισε να ακολουθήσει μια πολιτική κλιμακούμενης έντασης απέναντι σε Κύπρο και Ελλάδα, με στόχο να οδηγήσει την κατάσταση σε ελεγχόμενη κρίση που είναι δυνατόν να εξελιχθεί σε θερμό επεισόδιο, ενδεχόμενο που θα κινητοποιήσει και θα προκαλέσει την επέμβαση των ΗΠΑ, στο πρότυπο των Ιμίων.
Σύμφωνα με τους τουρκικούς υπολογισμούς, η επέμβαση των ΗΠΑ θα προκαλέσει το πάγωμα των γεωτρήσεων, μέχρις ότου δημιουργηθούν συνθήκες που θα ικανοποιούν την Τουρκία.
Τελικά, το πάθημα των Ιμίων μάλλον δεν μας έγινε μάθημα και είμαστε έτοιμοι για άλλη μια φορά να παραδοθούμε στις εξελίξεις.
Αυτά παθαίνει μια χώρα και ένας λαός, που αντί να καθίσει στο σκαμνί εκείνους που πρόδωσαν και παρέδωσαν εθνικό έδαφος στον εχθρό, τους κάνει δις πρωθυπουργούς και χρηματοδοτεί και τα ιδρύματά τους, προφανώς για να εμπεδωθεί η πολιτική της προδοσίας σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα.

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/09/blog-post_1920.html

Φοβίες και πραγματικότητα!

Νίκος Λυγερός

 

Όλο και περισσότεροι προσπαθούν να προκαλέσουν φοβίες στο λαό μας, θεωρώντας ότι είναι ευάλωτος και ότι είναι πρόσφορο το έδαφος. Μόνο που η χώρα μας δεν είναι μόνο χώρος όπου ο καθένας μπορεί να έχει όποιες απαιτήσεις θέλει. Μόνο που ο λαός μας έχει ζήσει και ξεπεράσει χειρότερα κι έχει αποδείξει την αξία του σε κρίσιμες καταστάσεις.

Κατά συνέπεια, οι φοβίες αγγίζουν περισσότερο αυτούς που θέλουν να μας τις προκαλέσουν, διότι τόσα χρόνια ραγιαδισμού δεν κατάφεραν να καταστρέψουν την πατρίδα μας, διότι οι νέοι πασάδες δεν είναι παρά εκφυλισμένες περιπτώσεις που δεν αγγίζουν την πραγματικότητα. Και τώρα που υπάρχει το πλαίσιο της ΑΟΖ με τη δυναμική του, φοβούνται ακόμα περισσότερο!

 

Ακόμα και αν υπάρχουν δυσκολίες, ποτέ ο ελληνισμός δεν έκανε τόσο σημαντικά βήματα στον τομέα του Δίκαιου της Θάλασσας. Ποτέ το Αιγαίο δεν έδειξε τόσο ξεκάθαρα τις δυνατότητες που προσφέρει στην πατρίδα μας. Και όλα τα λόγια περί στρατηγικού βάθους και νεοοθωμανισμού φαίνονται πολύ μεγάλα μπροστά στις λεγόμενες μικρές πράξεις. Κι όσοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Τουρκία είναι μια μεγάλη δύναμη, πρέπει να αποδεχθούν ότι έχει μεγάλα προβλήματα με μικρούς παίκτες. Την ενοχλούν οντότητες, όπως είναι το Καστελλόριζο και η Κύπρος και δεν μπορεί νʼ αναπτυχθεί στην Ανατολική Μεσόγειο. Δείχνει τη δύναμή της με τα διάφορα Casus Belli που εκδίδει αλλά στην πράξη έχει αληθινά προβλήματα που δεν μπορεί να αποφύγει.

Τόσα χρόνια προσπάθησε να πείσει τους δικούς της ότι η Κύπρος δεν υπάρχει ως κρατική οντότητα αλλά η τελευταία έγινε και μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τόσα χρόνια παρουσιάζεται ως κυριαρχία της Ανατολικής Μεσογείου κι όμως ένα μικρό κράτος σαν το Ισραήλ την έβαλε στη θέση της. Τώρα με την υλοποίηση της διακρατικής συμφωνίας της Κύπρου και του Ισραήλ όσον αφορά στην ΑΟΖ, αναγκάζεται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και να αποδεχθεί ότι αυτά τα μικρά κράτη έχουν υψηλή στρατηγική. Προσπαθεί τώρα να μας πείσει με τις προκλήσεις της παρουσιάζοντάς τις με ακραίο τρόπο, ενώ όλοι γνωρίζουμε ότι μάταια προσπαθεί να κινηθεί στο πλαίσιο της ΑΟΖ.

Αν είχαμε εφαρμόσει την πρωτοποριακή σκέψη του καθηγητή Καρυώτη, οι θέσεις μας θα ήταν ακόμα πιο ισχυρές. Σε κάθε περίπτωση η δυναμική της ΑΟΖ προβληματίζει σοβαρά την Τουρκία που δεν ξέρει πια πώς να κρύψει στους δικούς της ότι δεν ελέγχει την κατάσταση λόγω της συμμετοχής ξένων εταιριών που δεν λογαριάζουν τις παραστάσεις της. Δυσκολεύει ακόμα και τους ραγιάδες της που πρέπει να αποδεχθούν την ανικανότητά της να διαχειριστεί στρατηγικά το θέμα. Τώρα που η πραγματικότητα δείχνει πόσο εύθραυστος είναι ο γυάλινος πύργος της, έχει τη μεγαλύτερη δυσκολία να πείσει ακόμα και τους συμμάχους της ότι μπορεί να θεωρηθεί μια πραγματική περιφερειακή δύναμη.

http://www.lygeros.org/lygeros/7858-gr.html 

 

Όλο το σχέδιο της Τουρκίας για Ισραήλ, Κύπρο, Καστελόριζο, Λεβιάθαν και Οικόπεδο 12

 

 

Όποιος σκάβει το λάκκο του άλλου…

Του Σάββα Καλεντερίδη

Η Τουρκία, χρησιμοποιώντας την εποχή του Ψυχρού Πολέμου παρελκυστικά και καταχρηστικά την αξία του γεωγραφικού χώρου που κατέχει ως κράτος, κατόρθωσε να εξασφαλίσει τη στήριξη των χωρών του ΝΑΤΟ και κυρίως των ΗΠΑ και του Ισραήλ, και να θέσει υπό πολυετή ομηρία Κύπρο και Ελλάδα. Με την καθοριστική στήριξη των ως άνω χωρών, η Τουρκία κατέλαβε το 40% της Κύπρου, το οποίο, παρά τα σχετικά ψηφίσματα του ΣΑ του ΟΗΕ, συνεχίζει να κατέχει διατηρώντας 40 χιλιάδες στρατό κατοχής στην πολύπαθη νήσο.

Ταυτόχρονα, ασκώντας κρατική τρομοκρατία, έθεσε υπό ομηρεία την Ελλάδα, η οποία επί τριάντα χρόνια δεν μπορεί να κάνει χρήση ενός κυριαρχικού της δικαιώματος, που είναι η επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια στο σύνολο του θαλάσσιου χώρου της. Για να ισχυροποιήσει δε τις θέσεις και τα επιχειρήματά της απέναντι στην Ελλάδα, η Τουρκία αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, που είναι σε ισχύ από το 1982.

Το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας όμως, δίνει το δικαίωμα στις χώρες που έχουν θαλάσσιες ακτές, να ορίσουν κάτω από συγκεκριμένες διαδικασίες την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), κατόπιν συμφωνίας με τις όμορες προς αυτές χώρες. Αυτό ακριβώς το δικαίωμα έκανε χρήση η μικρή και διαμελισμένη Κύπρος, και όρισε την ΑΟΖ της με την Αίγυπτο, το Ισραήλ και το Λίβανο, ενώ είναι σε εξέλιξη ανάλογη διαδικασία με τη Συρία.

Η Τουρκία, εγκλωβισμένη στην πρακτική της άσκησης κρατικής τρομοκρατίας σε Ελλάδα και Κύπρο και στην απόφασή της να μην αναγνωρίσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, όσο διαρκούσε η διαδικασία της οριοθέτησης, στην ουσία παρέμεινε απλός θεατής των εξελίξεων. Το μόνο που κατάφερε, ήταν να επεκτείνει εξ αντικειμένου το casus belli που ίσχυε για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων και να θέσει υπό ομηρία την Ελλάδα και στο ζήτημα της κήρυξης της ΑΟΖ σε όλο το θαλάσσιο χώρο από το Θρακικό Πέλαγος μέχρι το Αιγαίο, το Καστελόριζο και την Κύπρο.

Η Τουρκία άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι έπεσε η ίδια στο λάκκο που έσκαβε χρόνια τώρα σε Κύπρο και Ελλάδα, όταν οι παλιοί καλοί φίλοι, Ισραήλ και ΗΠΑ, έκαναν πρακτικά βήματα στο ζήτημα της εξόρυξης του φυσικού αερίου και πετρελαίου στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ. Τότε συνέλαβε ένα στρατήγημα που, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της, θα την έβγαζε από το αδιέξοδο. Ανακάλυψε την Παλαιστίνη, τη Γάζα και το δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό λαό. Και ένας λαός που πένεται και κυριολεκτικά δεν έχει στον ήλιο μοίρα, ανταποκρίνεται σε όποιο χέρι βοηθείας του απλωθεί, έστω και τουρκικό.

Ποιο ήταν το κεντρικό ζητούμενο του στρατηγήματος; Να ρίξει το Ισραήλ μέσα στο λάκκο που έσκαψε το ίδιο για τους Παλαιστινίους. Δηλαδή, εκμεταλλευόμενη τον πόνο των Παλαιστινίων, να θέσει υπό ομηρία ολόκληρη τη ΝΑ Μεσόγειο, και μέχρι να λυθεί το Παλαιστινιακό και να ορίσει η Παλαιστίνη τη δική της ΑΟΖ στη Μεσόγειο, να σταματήσει κάθε διαδικασία καθορισμού της ΑΟΖ των γειτονικών χωρών και να παγώσει κάθε διαδικασία εξόρυξης στην περιοχή αυτή.

Στα πλαίσια αυτού του στρατηγήματος, η Τουρκία διεκδίκησε το ρόλο του διαμεσολαβητή μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων, μια διαδικασία που διακόπηκε βίαια, με τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς του Ισραήλ εναντίον της Λωρίδας της Γάζας, το Δεκέμβρη του 2008. Αυτός ήταν ο λόγος του εκνευρισμού του Ερντογάν στο Νταβός, ένα μήνα μετά, όταν έφυγε από το πάνελ, αφήνοντας σύξυλο τον Σιμόν Πέρες, καταγγέλλοντας το Ισραήλ ως χώρα δολοφόνο μικρών παιδιών. Να σημειωθεί ότι το Ισραήλ και το εβραϊκό λόμπι, χρόνια τώρα είναι ο βασικός υποστηρικτής της Τουρκίας στον αγώνα που γίνεται να αναγνωριστεί διεθνώς η Γενοκτονία που υπέστησαν Αρμένιοι, Έλληνες και Ασσύριοι από τους Τούρκους. Άλλος ένας λάκκος δηλαδή, που πέφτουν μέσα εκείνοι που τον έσκαψαν για τους άλλους, τους γενοκτονημένους λαούς της Ανατολής.

Στη συνέχεια, στα πλαίσια του ιδίου στρατηγήματος, η Τουρκία προσπάθησε να σπάσει τον ναυτικό αποκλεισμό που εφαρμόζει το Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, υπενδυόμενη την προβιά του ακτιβιστή ανθρωπιστή αυτή τη φορά. Το γενοκτόνο τουρκικό κράτος, διέθεσε τα απαιτούμενα κεφάλαια για τη μίσθωση του Μαβί Μαρμαρά και ανέθεσε στην παρακρατική ισλαμοφασιστική οργάνωση ΙΗΗ την αποστολή να σπάσει το εμπάργκο. Ο στόχος ήταν να αποκτήσει ναυτική δραστηριότητα η Λωρίδα της Γάζας, για να ισχυροποιηθούν τα επιχειρήματα της Τουρκίας που θα οδηγούσαν στην ομηρία της ΝΑ Μεσόγειο. Το Ισραήλ αντέδρασε με το γνωστό τρόπο, για να οδηγηθούν σε αδιέξοδο οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ και να φθάσουμε σήμερα να μιλάμε για το Σχέδιο Γ΄ της Τουρκίας;

Ποιο είναι το σχέδιο αυτό;

Θα παραθέσουμε τους κεντρικούς του άξονες.

Η Τουρκία σε πρώτη φάση θα επιδιώξει να έχει αυξημένη και μόνιμη παρουσία με πλοία του πολεμικού της ναυτικού στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ του Κόλπου της Αλεξανδρέττας και της Διώρυγας του Σουέζ και κυρίως στα όρια της ΑΟΖ Κύπρου-Ισραήλ, με το πρόσχημα της προστασίας των τουρκικών εμπορικών πλοίων που θα κινούνται στην περιοχή. Με τον τρόπο αυτό θα επιχειρήσει να αμφισβητήσει εμπράκτως τις ΑΟΖ Κύπρου και Ισραήλ. Μάλιστα, σε επιχειρησιακό επίπεδο η Τουρκία σχεδιάζει να κάνει ό,τι ακριβώς κάνει στο Αιγαίο με τα πολεμικά της αεροπλάνα. Δηλαδή, όπως με τις πτήσεις των πολεμικών της αεροσκαφών αμφισβητεί εμπράκτως την κυριαρχία της Ελλάδος στο Αιγαίο και δεν επιτρέπει την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών του πηγών, έτσι, με τις κινήσεις των πολεμικών της πλοίων στην περιοχή μεταξύ Κύπρου – Ισραήλ, θα επιδιώξει να αμφισβητήσει εμπράκτως τα νόμιμα και κυριαρχικά δικαιώματα των ως άνω χωρών και υπό το φόβο μιας πολεμικής σύγκρουσης, να προκαλέσει την παρέμβαση των ΗΠΑ και να παγώσουν οι διαδικασίες εξόρυξης και εκμετάλλευσης.

Παράλληλα, η Τουρκία θα επιχειρήσει να πετύχει εντός του Σεπτεμβρίου την αναγνώριση της Παλαιστίνης ως κυρίαρχου κράτους, στην επικείμενη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Αμέσως μετά, σχεδιάζει να ανακηρύξει μονομερώς την δική της ΑΟΖ στη ΝΑ Μεσόγειο μέχρι τα 200 ν.μ., και με βάση την αρχή της αναλογικότητας, να προχωρήσει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ με το ψευδοκράτος, χωρίς να αναγνωρίζει δικαίωμα ΑΟΖ στο Καστελόριζο.

Στη συνέχεια, σχεδιάζει να προχωρήσει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Παλαιστίνη, θέτοντας έτσι υπό τον έλεγχό της το κοίτασμα Λεβιάθαν, το οποίο έχουν λάβει εντολή να προβούν στις απαραίτητες επιχειρησιακές προετοιμασίες για να προστατεύουν τα τουρκικά πολεμικά πλοία.

 Τέλος, στα πλαίσια του σχεδίου αυτού, η Τουρκία, μέσω της τουρκικής εταιρείας πετρελαίων ΤΡΑΟ, θα προχωρήσει σε γεωτρήσεις στην ΑΟΖ Τουρκίας-ψευδοκράτους-Παλαιστίνης, έχοντας καταφέρει να περικλείσει και να απομονώσει εντελώς από θαλάσσης το Ισραήλ, το οποίο θα κληθεί να αντιμετωπίσει και το βέτο της Άγκυρας, στις προσπάθειες που καταβάλλει για να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ.

Υπάρχουν και άλλα υποτιθέμενα «βέλη στη φαρέτρα» της Άγκυρας, όπως η καταγγελία του Ισραήλ στον ΟΗΕ για το πυρηνικό του οπλοστάσιο, η καταγγελία επίσης στον ΟΗΕ για τον αποκλεισμό της Γάζας, η πλήρης διακοπή των διπλωματικών σχέσεων, το πλήρες πάγωμα των εμπορικών σχέσεων και άλλα.

Ασφαλώς και υπάρχουν πολλά κενά και αδυναμίες στο Σχέδιο Γ΄ της Τουρκίας εναντίον του Ισραήλ, το οποίο επιδέχεται και πολλές αναγνώσεις.

Εμείς απλά να σημειώσουμε ότι η Ελλάδα, εν όψει της μονομερούς ανακήρυξης της τουρκικής ΑΟΖ, πρέπει να είναι έτοιμη να διαχειριστεί το ζήτημα του Καστελόριζου, αν δεν το έχουν «διευθετήσει» ήδη εκείνοι που χαϊδολογούνται χρόνια τώρα με την Τουρκία.

Επίσης, είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουμε ότι σε περίπτωση που ΗΠΑ και Ισραήλ δεν βοηθούσαν με χέρια και πόδια την Τουρκία να καταλάβει τα 40% του εδάφους της Κύπρου και να κρατηθεί πάνω στο νησί τόσα χρόνια, όλα θα ήταν πιο εύκολα για όλους. Είναι ο λάκκος που λέγαμε…
Το άρθρο-ανάλυση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/09/12.html

 

Mόσχα προς Άγκυρα: «Δεν θα μείνουμε αδιάφοροι αν κινδυνεύσει η Κύπρος»

Έκανα μια πρώτη έρευνα για την ακρίβεια της πληροφορίας και την αξιοπιστία της πηγής με φιλους δημοσιογράφους[τους ευχαριστω].

Μια απαντηση ειναι η παρακάτω.

Δ.Αλευρομαγειρος

 

«Σ’ ότι αφορά τις δηλώσεις εντός εισαγωγικών του Ρώσου, είναι έτσι. Για τα περί εμπλοκής ρωσικών ΕΔ αν κινδυνεύσει η Κύπρος, αμφιβάλω».

 

Προειδοποιητική «σφαλιάρα» από αυτές που είχαν χρόνια να πέσουν στο σβέρκο της Άγκυρα έριξε η Ρωσία με αφορμή της παραληρηματικές δηλώσεις Ερντογάν. Ο εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Αλεξάντρ Λουκασέβιτς της Ρωσίας, αφού υπενθύμισε ότι στην Κύπρο υπάρχει ένα νόμιμο κράτος μόνο και κανένα άλλο (!), απέρριψε όλα τα επιχειρήματα του Ρ.Τ.Ερντογάν, τόνισε ότι «Μόνο τα ψηφίσματα του ΟΗΕ θα επιτρέψουν την επανένωση της Κύπρου στη βάση μιας δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας με ενιαία κυριαρχία, υπηκοότητα και διεθνή νομική υπόσταση» και ότι «Οι δηλώσεις Εντογάν είναι πολύ σκληρές».

Εντύπωση προκάλεσε στους διπλωματικούς κύκλους ότι για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια το ρωσικό ΥΠΕΞ δεν περιορίστηκε σε τυπικές διατυπώσεις, αλλά εμμέσως πλην σαφώς υπενθύμισε την παράνομη ύπαρξη του κατοχικού ψευδοκράτους (σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ 541 του 1983 και 550 του 1984), υπενθυμίζοντας ότι εκεί καλούνται τα μέλη της διεθνούς κοινότητας «να μην αναγνωρίζουν κανένα κυπριακό κράτος πλην της Κυπριακής Δημοκρατίας, να σέβονται την κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθώς και να μη διευκολύνουν και να μην παρέχουν κατ’ ουδένα τρόπο βοήθεια στο αποσχιστικό μόρφωμα στο βορρά της νήσου της Κύπρου».

Παρασκηνιακά έχει υπάρξει ενημέρωση της Άγκυρας, αναφέρουν πηγές από την Μόσχα ότι «Οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις δεν θα μείνουν αδιάφορες αν κινδυνεύσει η ασφάλεια της κυπριακής δημοκρατίας και έχουν τρόπους να το καταστήσουν αυτό σαφές»!

Η θέση που έλαβε η Μόσχα άφησε άφωνή την Άγκυρα που θεωρούσε ότι λόγω της ανάπτυξης καλών οικονομικών σχέσεων η Ρωσία θα «έριχνε νερό στο κρασί της» σε ότι αφορά την Κύπρο, αλλά η Ρωσία έφτασε να υπενθυμίσει μέχρι και την απορριπτική απόφαση του ΟΗΕ στο αυθαίρετο ψευδοκράτος που έστησαν οι κατοχικές δυνάμεις στην Βόρεια Κύπρο.

Οπως διαβεβαίωσε ο κ. Λουκασέβιτς, «η Ρωσία ως μόνιμο μέλος του Σ.Α. του ΟΗΕ παρείχε και θα συνεχίσει να παρέχει υποστήριξη στην επίτευξη δίκαιης, βιώσιμης και καθολικής διευθέτησης προς το συμφέρον όλων των Κυπρίων, βασισμένη στα σχετικά ψηφίσματα του ΣΑ του ΟΗΕ, των ενδοκυπριακών συμφωνιών υψηλού επιπέδου (των ετών 1977 και 1979) και της εθελουσίας, χωρίς έξωθεν πίεση, συναίνεσης των ίδιων των κυπριακών κοινοτήτων».

Συμπλήρωσε μάλιστα ότι «για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια η τύχη της κυπριακής διευθέτησης βρίσκεται στα χέρια των ίδιων των Κυπρίων, Ελλήνων και Τούρκων», όμως το «ευαίσθητο υλικό» των συνεχιζόμενων εφ’ όλης της ύλης διακοινοτικών συνομιλιών στην Κύπρο δεν πρέπει να υφίσταται πίεση έξωθεν, πολύ περισσότερο στις παρούσες συνθήκες που η διαπραγματευτική διαδικασία προχωρά εξαιρετικά δύσκολα, γι’ αυτό και το βασικότερο είναι να βοηθηθεί ο διάλογος και όχι «να προσπαθούμε να υποκαταστήσουμε τα κοινά συμφέροντα των Κυπρίων με τα συμφέροντα άλλων πλευρών».

Το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας επαναβεβαίωσε ότι στηρίζει τα ψηφίσματα του ΟΗΕ Αυτό δήλωσε ο επίσημος εκπρόσωπος του ρωσικού ΥΠΕΞ, Αλεξάντρ Λουκασέβιτς, σημειώνοντας ότι «μόνο αυτή η προσέγγιση θα επιτρέψει την επανένωση της Κύπρου στη βάση μιας δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας με ενιαία κυριαρχία, υπηκοότητα και διεθνή νομική υπόσταση».

«Είναι προφανές ότι η Μόσχα θέλει να δείξει με σαφήνεια ότι η Κύπρος τελεί υπό την υψηλή διπλωματική και στρατηγική της προστασία» εκτιμούν διπλωματικές πηγές στη ρωσική πρωτεύουσα.

Οι Ρώσοι τάχθηκαν εκ νέου υπέρ ενός ενιαίου κράτους με βάση το πρότυπο «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία», κάτι το οποίο, αξίζει να σημειωθεί, ανέφερε στις δηλώσεις της και η Αμερικανίδα υπουργός, Χίλαρι Κλίντον, κάτι το οποίο διέφυγε από τα ελληνικά ΜΜΕ, πολλά εκ των οποίων θεώρησαν – εκτίμησαν ότι συντάχθηκε με τις θέσεις της Τουρκίας.

Η Μόσχα δείχνει ότι είναι αποφασισμένη να στηρίξει την άριστη σχέση που έχει με την Κυπριακή Δημοκρατία. Μπορεί οι σχέσεις της με την κυβέρνηση Χριστόφια – παρά τις πολιτικές ρίζες στην Σοβιετική Ένωση που έχει ο τελευταίος – να μην είναι το ίδιο καλές όπως ήταν με τον μακαρίτη τον Τάσσο Παπαδόπουλο (υπάρχουν κύκλοι στη Μόσχα που λένε ότι ο Χριστόφιας ανέκαθεν ήταν πιο κοντά στο Λονδίνο παρά στην Μόσχα), αλλά το μέγεθος των ρωσικών επενδύσεων στη Κύπρο και η γνώση του γεγονότος ότι τυχόν επανένωση υπό τουρκική κηδεμονία θα ανατρέψει όλη της στρατηγική ισορροπία στην Α.Μεσόγειο σε βάρος της Ρωσίας, κάνει να μην «σηκώνει μύγα στο σπαθί της».

Μία αιτία «παγώματος» των σχέσεων με την κυβέρνηση Χριστόφια είναι η ματαίωση σειράς εξοπλιστικών προγραμμάτων από την Ρωσία, όπως των ρουκετοβόλων Smerch, των αντιαρματικών πυραύλων Kornet-E κλπ.

Επίσης η Μόσχα ενδιαφέρεται μέσω της Gazprom, να αποκτήσει ενεργό ρόλο στο ενεργειακό «Ελ Ντοράντο» της Α.Μεσογείου.

Η Ρωσία με δεδομένη την πολιτική αναταραχή στην Συρία και την έκθεση σε κίνδυνο της μοναδικής ναυτικής βάσης στην Α.Μεσόγειο, σε καμία περίπτωση δεν θέλει να κινδυνεύσουν τα πολιτικά κεκτημένα στην Κύπρο. Για το λόγο αυτό δηλώνει τώρα «παρούσα» και κόβει τον αέρα του Ερντογάν, όπως δεν τόλμησε να τον κόψει κανένας άλλος μέχρι τώρα.

http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=22138&Itemid=139

 

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ Το παραμύθι του Αχμέτ στη Χίλαρι

Του Μιχάλη Ιγνατίου,mignatiou@aol.com

Μπορεί οι πάντες να αφοσιωθήκαμε στις δηλώσεις της κ. Χίλαρι Κλίντον για την οικονομία -δηλώσεις πολύ υποστηρικτικές για την Ελλάδα και τον πρωθυπουργό της- αλλά οι υποψιασμένοι για τα εθνικά θέματα δικαιολογημένα «κόλλησαν» στα λεγόμενά της για την Κύπρο κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της στην Τουρκία. Διαβάζω στα επίσημα πρακτικά της «κλειστής» ενημέρωσης ανώτερου αξιωματούχου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ότι η Αμερικανίδα υπουργός πιάστηκε στη «φάκα» που της έστησε ο Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος «εξέφρασε (δήθεν) τη χαρά του να δει την ενωμένη Κύπρο να αναλαμβάνει την προεδρία της Ε.Ε.». Σύμφωνα πάντα με τα πρακτικά «η κ. Κλίντον συμφώνησε αμέσως μαζί του και υποσχέθηκε ότι θα πράξει οτιδήποτε μπορεί για να υποστηρίξει τις συνομιλίες». Βέβαια, στη συνέχεια οι αξιωματούχοι που τη συνόδευαν ξεκίνησαν τις διευκρινίσεις, αλλά η ουσία παραμένει: για μία ακόμη φορά οι Ηνωμένες Πολιτείες συντάχθηκαν με την Τουρκία στο Κυπριακό και αυτή η πράξη από μόνη της είναι απαράδεκτη.

Η επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ είχε υποχρέωση και έπρεπε να παραμείνει «ανεξάρτητη», όπως ισχυρίζεται κάθε φορά που συναντά τους Ελληνοαμερικανούς, οι οποίοι είναι πάντα σημαντική πηγή οικονομικής ενίσχυσης για τους Αμερικανούς πολιτικούς.

Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας έχει απειλήσει ότι θα παγώσει τις σχέσεις με την Ε.Ε. εάν η Κύπρος αναλάβει την προεδρία της, το ερχόμενο καλοκαίρι, όπως είναι προγραμματισμένο. Με βάση το γεγονός αυτό, η Άγκυρα έχειξεκινήσει εκστρατεία να πείσει τους πάντες ότι ο Ιούνιος του 2012 πρέπει να τεθεί ως καταληκτικό χρονοδιάγραμμα για τις διαπραγματεύσεις. Ο γενικός γραμματέας των Ην. Εθνών, ένας άβουλος πρώην διπλωμάτης που άγεται και φέρεται από τεχνοκράτες όπως ο Λιν Πάσκοε και ο Αλεξάντερ Ντάουνερ, έσπευσε να αποδεχθεί το απαράδεκτο τουρκικό αίτημα στοχεύοντας στην εκμετάλλευση της προοπτικής της προεδρίας της Ε.Ε. εκ μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και ξεκίνησαν όλοι να λένε ένα «όμορφο παραμυθάκι», όπως αυτό που περιέγραψε ο Νταβούτογλου στην κ. Κλίντον, ότι δηλαδή θα δημιουργήσει σε όλη την Υφήλιο απέραντη χαρά η ανάληψη της προεδρίας της Ε.Ε. από το κατασκεύασμα της διζωνικής δικοινοτικής Κύπρου.

Το ζήτημα είναι πολύ απλό: Η επιβολή του χρονοδιαγράμματος και ο εκβιασμός εναντίον των Ελληνοκυπρίων, δεν πρέπει να περάσει. Η λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας είναι χειρότερη και από τη διχοτόμηση. Είναι μία ρατσιστική λύση, που θα υποδουλώσει τους Ελληνοκύπριους στην Τουρκία και μάλιστα με την υπογραφή του ηγέτη τους (όποιος και να ’ναι αυτός).

Είναι δε μεγάλο δυστύχημα ότι τα δύο μεγάλα κόμματα του νησιού, το ΑΚΕΛ και ο ΔΗΣΥ, επιμένουν να υποστηρίζουν αυτή την απαράδεκτη λύση, η οποία θα εξαφανίσει σιγά-σιγά το ελληνικό στοιχείο από την Κύπρο.

Ο πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας, που έπρεπε ήδη να αναλάβει τις ευθύνες του και να ζητήσει ειλικρινή συγγνώμη από τους συγγενείς των θυμάτων για τη φοβερή τραγωδία στο Μαρί, δεν έχει απορρίψει με ισχυρό τρόπο, όπως όφειλε, την επιβολή του χρονοδιαγράμματος με αποτέλεσμα η Κύπρος, έχοντας ένα ηγέτη που απώλεσε την εμπιστοσύνη του λαού του, να εκβιάζεται και να απειλείται σε καθημερινή φάση για να αποδεχθεί τη ρατσιστική λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, που εμπνεύσθηκε ο Χένρι Κίσινγκερ και έκαναν σημαία ο πρώην πρόεδρος Γλαύκος Κληρίδης, οι διάδοχοί του στον ΔΗΣΥκαι το ΑΚΕΛ…

Η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι ανάθεμα για την Κύπρο, όπως ανάθεμα είναι και η διχοτόμηση…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Αναχωρεί σιγά-σιγά από την Κύπρο ο Αμερικανός πρέσβης Φρανκ Ούρμπανσικ. Αρχισε τις δεξιώσεις και τις εκδηλώσεις… αποχαιρετισμού. Είναι ο χειρότερος Αμερικανός διπλωμάτης που πέρασε από την Κύπρο και ξεπερνά ακόμα και αυτόν τον ανεκδιήγητο Μάικλ Κλόσον, ο οποίος απειλούσε τον μακαρίτη Τόμας Γουέστον ότι θα τον «έδινε» για τις (δήθεν) φιλικές σχέσεις του με τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Ο Ούρπανσικ δεν προσέφερε τίποτα στις κυπρο-αμερικανικές σχέσεις. Πολλαπλασίασε τους εχθρούς της Αμερικής. Το χειρότερό του αμάρτημα ήταν ότι πίστεψε τις «πηγές» της Πρεσβείας και κάρφωσε στην Ουάσινγκτον αθώους Κύπριους πολίτες οι οποίοι απλά δεν συμφωνούν με την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Αναμένω με ενδιαφέρον την αποχαιρετιστήρια συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Λένε πως ο κ. Χριστόφιας ετοιμάζει την εκδίκησή του για το καψώνι που του επέβαλε ο αποκαλούμενος «Φρανκ της Αντιτρομοκρατίας».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΙ:
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έπρεπε να αντιδράσει δυναμικά στις απειλητικές δηλώσεις του νεοσουλτάνου Ταγίπ Ερντογάν και τουλάχιστον ως δείγμα της δυσαρέσκειάς του να αναβάλει αυτό το μασκαραλίκι των διαπραγματεύσεων, στο οποίο πιστεύει μόνο ο ίδιος.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ 24/07/2011

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/07/blog-post_9551.html#.Ti

Για όσους ετοιμάζονται να «μοιραστούν» το Αιγαίο με τους Τούρκους

του Σάββα Καλεντερίδη

Οι ελληνικές κυβερνήσεις, από το 1974 μέχρι σήμερα, δείχνοντας μια απαράδεκτη αναποφασιστικότητα και διστακτικότητα, δεν αποφάσισαν την επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδος στα 12 ν.μ., όπως είναι αναφαίρετο δικαίωμά μας. Αν είχε γίνει αυτό, η Τουρκία δεν θα είχε κανένα δικαίωμα να αμφισβητεί νησιά και βραχονησίδες, αφού όλα αυτά θα βρισκόταν πλέον μέσα στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Τώρα, η Ελλάδα σύρεται στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπου θα συζητηθούν και θέματα πέραν της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδος, με κίνδυνο να τεθούν στην αίρεση του δικαστηρίου κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Ενώ λοιπόν η Ελλάδα στην ουσία αποδέχεται τις προκλήσεις και τους εκβιασμούς και σκύβει το κεφάλι στην Τουρκία, που, σημειωτέον, συνεχίζει να κατέχει το 40% της Κύπρου, ένας υπόδουλος λαός, χωρίς να έχει κανέναν φίλο σε διεθνές επίπεδο, παλεύει και βήμα βήμα ανοίγει το δρόμο που οδηγεί στην Ελευθερία.
Στις 14 Ιουλίου 2011,  «Την ώρα που έπεφταν νεκροί οι 13 Τούρκοι στρατιώτες, λίγα χιλιόμετρα πιο κει, οι Κούρδοι ανακοίνωναν την αυτονομία τους.» Η κίνηση αυτή των Κούρδων, κινητοποίησε όλα τα κόμμα του τουρκικού κοινοβουλίου (εκτός φυσικά από το κουρδικό BDP) που εξέδωσαν κοινό ανακοινωθέν, με το οποίο «καταδικάζουν τις πολιτικές και στρατιωτικές επιθέσεις που στρέφονται εναντίον της ενότητας του τουρκικού κράτους και έθνους«.
Σύμφωνα με δηλώσεις των εκπροσώπων της Εθνοσυνέλευσης της Δημοκρατικής Κοινωνίας του Κουρδιστάν (DTK), το αμέσως επόμενο διάστημα τα όργανα της Εθνοσυνέλευσης σκοπεύουν να προβούν σε όλες εκείνες τις ενέργειες που θα επιτρέψουν στους Κούρδους να υλοποιήσουν σε πρακτικό επίπεδο τη Δημοκρατική Αυτονομία σε περιοχές που υπάρχει έντονη παρουσία κουρδικού στοιχείου. Η Δημοκρατική Αυτονομία θα υλοποιηθεί στους τομείς της Πολιτικής, της Δικαιοσύνης, της Αυτοάμυνας, της Κοινωνικής Ασφάλειας, της Οικονομίας, του Πολιτισμού και της Οικολογίας.

Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι θα συγκροτήσουν την Βουλή των Κούρδων
Η «Δημοκρατική Αυτονομία«, που χαράχτηκε ως πλαίσιο από τον Αμπντουλάχ Οτζαλάν, στο Ιμραλί, παρουσιάστηκε από το Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP) ως μοντέλο επίλυσης του Κουρδικού Προβλήματος.  Η Εθνοσυνέλευση Δημοκρατικής Κοινωνίας (DTK) και το Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας χαρακτηρίζουν την αυτονομία ως «αυτοδιοίκηση και αυτοδιάθεση των Κούρδων«. Η Δημοκρατική Αυτονομία δεν θεωρείται από τους πρωταγωνιστές της ως μια απόπειρα δημιουργίας πολιτικής δομής κάτω από τη στέγη ενός ξεχωριστού κράτους, αλλά ως μια απόπειρα μεταβίβασης μέρους των αρμοδιοτήτων της διοίκησης και του κράτους στου τοπικούς εκλεγμένους αντιπροσώπους των Κούρδων.
Το DTK από την πλευρά του ονομάζει την αυτονομία ως μια «περίοδο οικοδόμησης του δημοκρατικού έθνους» και δηλώνει ότι για την εκλογή αντιπροσώπων του κουρδικού λαού, στις 24 Ιουλίου θα διεξάγει εκλογές στις πόλεις, τις κωμοπόλεις, τις γειτονιές και τα χωριά του Κουρδιστάν. Οι αντιπρόσωποι αυτοί, στις 30-31 Ιουλίου, θα συμμετέχουν σε μια γενική συνέλευση, στο Ντιγιαρμπακίρ.  Στη συνέχεια, το DTK, σχεδιάζει να δραστηριοποιηθεί σε διεθνές επίπεδο, με την ονομασία «Δημοκρατικό Αυτόνομο Κουρδιστάν«. Στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων αυτών θα προετοιμαστούν οι δομές της Αυτονομίας και θα καταβληθούν προσπάθειες για την συνταγματική αναγνώριση του αυτόνομου καθεστώτος των Κούρδων. Επίσης, παράλληλα θα καταβληθούν προσπάθειες για τη διεθνή αναγνώριση του καθεστώτος του Δημοκρατικού Αυτόνομου Κουρδιστάν.
Να ξανατονίσουμε και να υπενθυμίσουμε σε όλους εκείνους που υποχωρούν στην τουρκική κρατική τρομοκρατία της απειλής πολέμου, προβαίνοντας σε κινήσεις που καθιστούν γκρίζες ζώνες τα Ίμια και το Καστελόριζο, ότι οι Κούρδοι σ΄ αυτόν τον αγώνα έχουν απέναντι τις μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη και ελάχιστους φίλους. Παρ΄ όλα αυτά, επειδή πιστεύουν στο δίκαιο του αγώνα τους, αγωνίζονται και κερδίζουν.
Τουλάχιστον, ας ελπίσουμε ότι οι Κούρδοι, στα πλαίσια της δραστηριοποίησής τους σε διεθνές επίπεδο, θα προσπαθήσουν να αναζητήσουν πολιτική στήριξη στην ελληνική κοινωνία και σε εκείνα τα κόμματα που σέβονται τον εαυτό τους και την ιστορία αυτού του τόπου.

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/07/blog-post_4783.html

Η κατάρρευση της Τουρκίας είναι ορατή

Τα αλυσιδωτά λάθη που διέπραξε η κυβέρνηση Ερντογάν άρχισαν να φέρνουν δυσμενή αποτελέσματα, που δρομολογούν το διαμελισμό της Τουρκίας και οι εξελίξεις που θα ακολουθήσουν θα επηρεάσουν και τη λύση του Κυπριακού και τη συμμόρφωση της Τουρκίας με τους διεθνείς νόμους.

Σύμφωνα με αποσπάσματα του βιβλίου που θα κυκλοφορήσει σύντομα του πρώην Αρχηγού των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων Iλκέρ Μπασμπούγ και είδαν το φως της δημοσιότητας, και έχει τίτλο «Το τέλος των τρομοκρατικών οργανώσεων», κατηγορεί την κυβέρνηση Ερντογάν ότι διέπραξε το ολέθριο λάθος να απαγορεύσει τους Αμερικανούς να χρησιμοποιήσουν το τουρκικό έδαφος για να ανοίξουν δεύτερο μέτωπο εναντίον του Ιράκ. Η άρνηση της Τουρκίας είχε ως αποτέλεσμα τη σύσφιγξη των σχέσεων των Αμερικανών με τους Κούρδους.

Σύμφωνα με την άποψη του Μπασμπούγ, εάν επιτρεπόταν στους Αμερικανούς να χρησιμοποιήσουν το τουρκικό έδαφος, δεν θα υπήρχε Κουρδικό, διότι η Τουρκία θα έλεγχε το Β. Ιράκ. Το χειρότερο, οι Αμερικανοί έχασαν την εμπιστοσύνη προς την Τουρκία. Ως γνωστόν οι Αμερικανοί, πέρα από την οικονομική βοήθεια των πέντε δις που πρόσφεραν στην Τουρκία, ήταν και η υπόσχεσή τους να πιέσουν την ε/κ πλευρά να αποδεχθεί το σχέδιο Ανάν. Αυτά τα ανέφερε ο Αμερικανός πρέσβης στη Άγκυρα, διαμαρτυρόμενος για τον αντιαμερικανισμό στην Τουρκία της τάξεως του 80%.

Το δεύτερο ολέθριο λάθος που διέπραξε η κυβέρνηση του Ερντογάν, σύμφωνα με τον σύμβουλο της αμερικανικής Βουλής για θέματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής Walid Phares, ήταν το όραμα των Ισλαμιστών Ερντογάν, Γκιουλ και Νταβούτογλου να καταστεί η Τουρκία ηγέτιδα χώρα του μουσουλμανικού κόσμου.

Για να το πετύχουν αυτό, έπρεπε να χαλάσουν τις καλές σχέσεις που είχαν με το Ισραήλ.
Αυτή η κίνηση των Ισλαμιστών σηματοδοτεί την αρχή του τέλους για την Τουρκία. Συνεχίζοντας ο Walid Phares αναφέρει ότι εναπόκειται στην Ελλάδα, εάν κάνει σωστές εκτιμήσεις, να εκμεταλλευτεί την όξυνση των σχέσεων Τουρκίας – Ισραήλ και να αποκτήσει ένα στρατηγικό σύμμαχο το Ισραήλ, για να αναχαιτιστεί η Τουρκία σε Κύπρο, Αιγαίο και Βαλκάνια.

Οι ΗΠΑ δεν βλέπουν με καλό μάτι τη συμμαχία της Τουρκίας με Συρία και Ιράν, και έμμεσα με τη Hamas.
Αυτή η κίνηση της Τουρκίας θέτει τις βάσεις για ίδρυση κουρδικού κράτους, που θα περιλαμβάνει το Β. Ιράκ, τη Ν.Α. Τουρκία και τη Νότια Συρία.

Πέρα από τα πιο πάνω, στην έκδοση της «Milliyet» 24 Ιουνίου, δημοσιεύεται δήλωση του πρώην πράκτορα της CIA στη Μ. Ανατολή Robert Baer, με τίτλο «ισχυρισμοί που προκαλούν σοκ», που αναφέρει ότι η Τουρκία, στην προσπάθειά της να καταστεί ηγέτιδα χώρα στο μουσουλμανικό κόσμο, επιδιώκει την αποδυνάμωση του σιιτικού κατεστημένου της Συρίας του προέδρου Μπασάρ Άσαντ, προμηθεύει με οπλισμό τους αντικαθεστωτικούς σουνίτες. Γι’ αυτό στις 23 Ιουνίου ο συριακός στρατός ενίσχυσε τα σύνορα με την Τουρκία, υποστέλλοντας την τουρκική σημαία μεγάλων διαστάσεων, που τοποθέτησαν σουνίτες αντικαθεστωτικοί σε συριακό συνοριακό φυλάκιο και για κύριο λόγο η ενίσχυση των συνόρων έχει σκοπό να εμποδίσει τη μεταφορά οπλισμού από την Τουρκία, για ενίσχυση των σουνιτών αντιφρονούντων.

Η Τουρκία, εκτιμώντας ότι το καθεστώς του Σύρου προέδρου είναι προς κατάρρευση, αθέτησε τη συμφωνία συμμαχίας που υπέγραψε πρόσφατα και επιδιώκει ηγεμόνευση της Συρίας μέσω της θρησκευτικής οδού. Ως γνωστόν η Τουρκία, με εξαίρεση τους σιίτες αλεβίτες, είναι σουνιτική μουσουλμανική χώρα και το 80% της Συρίας είναι σουνίτες, με εξαίρεση το 15% που είναι σιίτες, οι οποίοι κυβερνούν για πενήντα χρόνια. Το υπόλοιπο 5% είναι χριστιανοί. Οι χιλιάδες Σύροι που κατέφυγαν στην Τουρκία τις τελευταίες ημέρες είναι σουνίτες. Αναμένονται ραγδαίες εξελίξεις και το ντόμινο των εξεγέρσεων να περάσει και στην Τουρκία, και ο διαμελισμός της Τουρκίας, που επί του παρόντος βρίσκεται επί χάρτου, να υλοποιηθεί και στο έδαφος.

Προς το παρόν αυτό που ισχύει είναι ότι ο Oτσαλάν χαιρέτισε τη στάση των τριάντα Κούρδων βουλευτών, η προκήρυξη εκλογών σε τρεις μήνες είναι δεδομένη, ως επίσης οι Κούρδοι αντάρτες θα εντείνουν τις επιθέσεις τους. Ευελπιστούμε ότι οι εξελίξεις αυτές θα γίνουν αντιληπτές από την πολιτική ηγεσία μας και να επανεκτιμηθεί η κατάσταση και να χαραχθεί νέα πορεία, που να εδράζεται στη νέα κατάσταση που θα διαμορφωθεί.

ΣΑΒΒΑΣ ΠΕΤΡΟΥ
Τ/ΧΗΣ Ε.Α.

http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/other/397801

Ένα σενάριο για την Τουρκία! Διαβάστε και κρατήστε το στο συρτάρι σας

 

του Σάββα Καλεντερίδη

Σε λίγες ημέρες ολοκληρώνεται ο προεκλογικός αγώνας στην Τουρκία και σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το κόμμα του Ρετζέπ Ταγίπ Ενρτογάν θα καταγάγει σημαντική νίκη, πετυχαίνοντας ποσοστό που θα ξεπερνά του 45%. Το κρίσιμο για την επιβίωση της κυβέρνησης Ερντογάν, παρά τα υψηλά ποσοστά που θα λάβει στις εκλογές, είναι η πολιτική που θα ακολουθήσει σε δυο βασικά ζητήματα. Το ένα είναι το λεγόμενο «βαθύ κράτος» και οι μηχανισμοί του, ο ισχυρότερος από τους οποίους είναι οι ίδιες οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις, και το άλλο είναι το Κουρδικό Ζήτημα.
Το βαθύ κράτος αποτελεί φυσική και πολιτική απειλή για τον ίδιο τον Ερντογάν και για το κόμμα του, και θα εξηγήσουμε γιατί.

Ο στυγνός κρατισμός και οι αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις της κεμαλικής εξουσίας από το 1923 και εντεύθεν, δεν επέτρεψαν το σχηματισμό πολιτικής συνείδησης και πολιτικών δυνάμεων στην τουρκική κοινωνία οι οποίες θα μπορούσαν να αντιπαρατεθούν πολιτικά και με πολιτικούς όρους στο πολιτικό Ισλάμ, που εκφράστηκε για πρώτη φορά με τον Μεντερές, στη συνέχεια με τον Ερμπακάν και τώρα με τον Ερντογάν, με διαφορετικές εκδοχές την κάθε φορά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο μοναδικός αντίπαλος του Ερντογάν και του ΑΚΡ να είναι το βαθύ κράτος και οι μηχανισμοί του, οι οποίοι επιδιώκουν τη φυσική εξόντωση του πρώτου και την πολιτική αποδυνάμωση του δεύτερου.
Έτσι, ακριβώς επειδή το βαθύ κράτος είναι ένας επικίνδυνος αντίπαλος, μέχρι στιγμής ο Ερντογάν επιχειρεί να το εξουδετερώσει με αστυνομικές και δικαστικές μεθόδους, ενισχύοντας από τη μια πλευρά το αστυνομικό κράτος, που έχει ανοικτούς λογαριασμούς με το Στρατό από το παρελθόν, και προσπαθώντας να ελέγξει από την άλλη το Δικαστικό Σώμα. Η κατάσταση αυτή, όμως, έχει φέρει τον Ερντογάν σε μια θέση, που κατηγορείται από εχθρούς και -μέχρι χθες;- φίλους ότι επιχειρεί να δημιουργήσει το δικό του ερντογανικό «βαθύ κράτος», το οποίο θα λειτουργήσει εξ ίσου αντιδημοκρατικά και στον αντίποδα του κεμαλικού βαθέος κράτους. Υπό την έννοια αυτή, η πολιτική και οι μεθοδεύσεις που θα ακολουθήσει μετεκλογικά ο Ερντογάν στο θέμα αυτό, θα κρίνουν και την πορεία της κυβέρνησής του και της ίδιας της Τουρκίας το επόμενο διάστημα. Αν κατορθώσει να ξεριζώσει τις ρίζες του κεμαλικού βαθέος κράτους υποκαθιστώντας το με ένα ερντογανικό βαθύ κράτος, χωρίς να προχωρήσει σε ουσιαστικό εκδημοκρατισμό της τουρκικής κοινωνίας, θα έλθει αντιμέτωπος με εσωτερικά προβλήματα αλλά και με εξωτερικούς -μέχρι τώρα φιλικούς- παράγοντες, με πρώτο και κύριο πιθανόν τις ΗΠΑ και τους μηχανισμούς της Ουάσιγκτον.
Το άλλο θέμα, όπως προαναφέραμε, είναι το Κουρδικό Ζήτημα. Ο Ερντογάν, τις δυο πρώτες τετραετίες, για να αντιμετωπίσει το κεμαλικό βαθύ κράτος και να εδραιωθεί στην εξουσία,  χρησιμοποίησε ως σύμμαχό του τους Κούρδους και υποσχέθηκε να επιλύσει το Κουρδικό Ζήτημα. Με τον ίδιο τρόπο και κυρίως για να εξασφαλίσει την εύνοια της Ουάσιγκτον, χρησιμοποίησε και τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και έδωσε υποσχέσεις σε Αθήνα, Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον για το άνοιγμα της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, για αναγνώριση της Κύπρου, για επίλυση των προβλημάτων στο Αιγαίο κλπ. Όσον αφορά τα Ε-Τ, με τον τρόπο αυτό ο Ερντογάν πέτυχε μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Από τη μία πλευρά εξασφάλισε την εύνοια και την υποστήριξη της Ουάσιγκτον και από την άλλη, με την επιφανειακή ηρεμία στις Ε-Τ σχέσεις και το Αιγαίο, αποδυνάμωσε το ρόλο των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, που χρησιμοποιούσαν περίπου προβοκατόρικα -χωρίς όμως να αφίστανται του εθνικού σχεδιασμού- τις εντάσεις στο Αιγαίο για να καθιστούν το ρόλο τους καίριο και ρυθμιστικό στο παιχνίδι εξουσίας στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Τα ίδια που έκανε ο Ερντογάν στο πλέγμα των Ε-Τ σχέσεων έκανε και στο Κουρδικό. Χρησιμοποίησε τους Κούρδους για να εδραιωθεί στην εξουσία, υποσχόμενος παραχωρήσεις και ρυθμίσεις που θα οδηγούσαν στην επίλυση του Κουρδικού Ζητήματος, υιοθετώντας παράλληλα και κυρίως τον τελευταίο χρόνο την πολιτική του νεοοθωμανισμού, που θα μπορούσε να εκφραστεί πολύ εύστοχα και με το λαϊκό: «Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου«. Όσον αφορά τα Ε-Τ, η κατάσταση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τραγική, αφού η πρακτική που ακολουθεί η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων και ανοίξει την Κερκόπορτα για να εγκατασταθούν οι Τούρκοι στο κέντρο του Αιγαίου ή και δυτικότερα: Όσον αφορά  δε το Κουρδικό, το γεγονός της απροκάλυπτης υιοθέτησης της πολιτικής του «Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου«, ώθησε τους Κούρδους σε αναζήτηση άλλων λύσεων, όπως είναι η προετοιμασία για μονομερή ανακήρυξη αυτονομίας, κάτι που αναμένεται να χρησιμοποιηθεί ως μέσο πίεσης μετεκλογικά, για να υποχρεωθεί η κυβέρνηση Ερντογάν να προχωρήσει σε συνταγματική και νομοθετική-πολιτική-διοικητική μεταρρύθμιση που θα  θέτει υγιείς βάσεις για τη δημοκρατική επίλυση του Κουρδικού.
Με βάση όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, η επόμενη ημέρα θα είναι εξαιρετικά δύσκολη για τον Ερντογάν, αφού -παρότι εξασφαλίζει την προτίμηση της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων- η πολιτική που έχει ακολουθήσει ιδιαίτερα τα τελευταία ένα-δυο χρόνια σε σειρά από κρίσιμα ζητήματα που ακροθιγώς αναφέρθηκαν στο σημείωμα αυτό, αυξάνει την καχυποψία σε παράγοντες στο εσωτερικό και το εξωτερικό που μπορούν να επηρεάσουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό της Τουρκίας και τη βιωσιμότητα της κυβέρνησή του.
Ενδεικτικό των προβλημάτων που είναι πιθανόν να αντιμετωπίσει ο Ταγίπ Ερντογάν μετεκλογικά είναι το σενάριο που δημοσιεύει σήμερα η -ισλαμοεθνικιστική- εφημερίδα Γενί Τσαγ, σε άρθρο που υπογράφεται από τον δημοσιογράφο Σελαχατίν Όνκιμπαρ, ο οποίος, σημειωτέον, διατηρεί άριστες σχέσεις με το βαθύ κράτος, με ό,τι αυτό σημαίνει για το περιεχόμενο και την πραγματική προέλευση του σεναρίου.
Σας προτείνουμε να διαβάσετε με ιδιαίτερη προσοχή το σενάριο, που επιδέχεται πολλές αναγνώσεις:

Τί θα συμβεί στην Τουρκία σε περίπτωση που δεν πέσει η κυβέρνηση Ερντογάν-ΑΚΡ τους επόμενους έξι μήνες:

1. Θα κηρυχτεί ιντιφάντα από τους Κούρδους, στη γραμμή Χακιάρι-Τζίζρε (Hakkâri-Cizre).
2. Θα επεκταθούν σε ολόκληρο το Κουρδιστάν οι διαδηλώσεις και οι μαζικές ενέργειες πολιτικής ανυπακοής και θα καταληφθούν το ένα μετά το άλλο ορισμένες νομαρχίες, στις οποίες στις οποίες θα υψωθεί η σημαία του ΡΚΚ.
3. Θα υποσταλούν οι τουρκικές σημαίες από τους δήμους που ελέγχονται από το κουρδικό Κόμμα Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP).
4. Θα γίνουν καμπάνιες που θα καλούν τους Κούρδους που καταπιέζονται να καταφύγουν στο Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ).
5. Θα γίνουν μαζικές επιθέσεις στις νομαρχίες, τα φυλάκια και τα στρατόπεδα των ΤΕΔ στο Κουρδιστάν.
6. Θα αρχίσουν απεργία πείνας χιλιάδες Κούρδοι, με στόχο την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης και των ΜΜΕ της Δύσης.
7. Παράλληλα με τις πόλεις του Κουρδιστάν, θα εκδηλωθούν μαζικές διαδηλώσεις υποστήριξης από τους Κούρδους που κατοικούν στις μεγαλουπόλεις ολόκληρης της Τουρκίας.
8. Θα γίνουν βομβιστικές ενέργειες και μαζικές δολοφονίες σε τουριστικά κέντρα και σε μεγαλουπόλεις της Τουρκίας.
9. Αμέσως μετά από αυτές τις φρικιαστικές εξελίξεις, η κυβέρνηση του ΑΚΡ θα ανακοινώσει ότι οι συζητήσεις που διεξάγονται με τον Οτζαλάν, κατέληξαν σε συμφωνία.
10. Με βάση τη συμφωνία αυτή, θα ψηφιστεί Γενική Αμνηστία, θα απελευθερωθεί ο Οτζαλάν και θα του αναγνωριστεί το δικαίωμα να ασχοληθεί με την πολιτική.
11. Το νέο Σύνταγμα θα είναι αποτέλεσμα συμφωνίας του Οτζαλάν και του Ερντογάν.
12. Στο νέο Σύνταγμα θα αλλάξει η ονομασία της χώρας και από Τουρκική Δημοκρατία θα ονομάζεται πλέον Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Ανατολής.
13. Θα αλλάξει η τουρκική σημαία και θα υιοθετηθεί μια νέα σημαία.
14. Τα κουρδικά θα ανακηρυχθούν δεύτερη επίσημη γλώσσα του κράτους.
15. Θα είναι ελεύθερη η εκπαίδευση στην κουρδική γλώσσα.
16. Θα περάσουμε στο σύστημα των Αυτοδιοικούμενων Περιφερειών, ενέργεια που θα αποτελέσει το πρώτο επίσημο βήμα για τη δημιουργία του Μεγάλου Κουρδιστάν.
17. Οι εξελίξεις αυτές που θα λάβουν χώρα στο τουρκικό Κουρδιστάν, θα δημιουργήσουν ανώμαλες καταστάσεις στους νομούς και τις μεγαλουπόλεις της Κεντρικής, της Δυτικής, της Νότιας Τουρκίας και των περιοχών του Μαρμαρά και του Πόντου και θα αρχίσει ανθρωποκυνηγητό στους δρόμους, με βάση την εθνική καταγωγή.
18. Ο Ταγίπ Ερντογάν, με το αιτιολογικό ότι διαταράσσουν την σταθερότητα και τη δημόσια τάξη, θα αρχίσει το ανθρωποκυνηγητό των Τούρκων εθνικιστών.
19. Θα γίνουν μαζικές συλλήψεις στους μεγάλους νομούς και στις μεγαλουπόλεις.
20. Την περίοδο αυτή θα μπει η Τουρκία σε μια εσωτερική διαμάχη που θα μοιάζει με αυτήν της Γιουγκοσλαβίας.
21. Το χάος που θα επικρατεί στην Τουρκία θα μετατραπεί σε εσωτερικό πόλεμο, προκαλώντας την επέμβαση των Ηνωμένων Εθνών.
22. Το ΝΑΤΟ θα αποβάλλει τις Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις και θα αποβιβάσει νατοϊκά στρατεύματα στα εδάφη της Ανατολής.
23. Ακριβώς τη στιγμή αυτή οι Κούρδοι θα ζητήσουν δημοψήφισμα, για να αποσπαστούν από την Τουρκία.
24. Μετά το δημοψήφισμα, οι Κούρδοι θα αποσπαστούν και επίσημα από την Τουρκία, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα διέξοδο στη Μεσόγειο.
25. Παράλληλα με τις εξελίξεις αυτές, το ζεστό χρήμα θα εγκαταλείψει την Τουρκία και το συνάλλαγμα θα εκτοξευθεί στα ύψη, με αποτέλεσμα την οικονομική κατάρρευση, που θα ανοίξει το δρόμο για τη χρεοκοπία της Τουρκίας, στο παράδειγμα της Ελλάδος.
26. ΗΠΑ και Ε.Ε., βλέποντας ότι ο Ερντογάν ολοκλήρωσε την αποστολή του, θα τον θεωρήσουν υπεύθυνο για τις εξελίξεις, επιφυλάσσοντας για τον ίδιο ένα τέλος χειρότερο από αυτό του Σάχη της Περσίας.

Τελικό συμπέρασμα: Αν δεν φύγει από τη μέση το ΑΚΡ, η Τουρκία οδεύει με βεβαιότητα στο διαμελισμό.
Και αυτό γιατί στο τουρκικό Κουρδιστάν έχει ήδη ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και έχει δημιουργηθεί μια κατάσταση που δεν μπορεί να αντιστραφεί. 
Υπάρχουν ορισμένοι που λένε ότι υπάρχει ο Μεγάλος Τουρκικός Στρατός ο οποίος δεν θα επιτρέψει κάτι τέτοιο. Ξεχνούν όμως όλοι αυτοί ότι ο Ερντογάν και το ΑΚΡ, απλά για να εκδικηθούν τον Κεμαλισμό και το κοσμικό κράτος, τα τελευταία τέσσερα χρόνια αποδυναμώνει με σύστημα τον τουρκικό στρατό.

 

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/06/blog-post_9341.html

ΠΟΙΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ;

Παπαθανασίου Αντώνιος Α.
Διεθνολόγος – Πολιτικός Επιστήμων
Όταν οι Οθωμανοί Τούρκοι έφτασαν έξω από την Βιέννη, η Οθωμανική Αυτοκρατορία βρισκόταν πλέον στο ζενίθ της. Αυτή όμως ήταν, κατά πολλούς, και η αρχή του τέλους μια δύναμης η οποία έκτοτε χάνει συνεχώς εδάφη αδυνατώντας να ελέγξει τις – πολλές – μειονότητες οι οποίες ανέκαθεν αποτελούσαν ένα σημαντικό μέρος της. Λίγο πριν την έναρξη του Α Παγκοσμίου Πολέμου, η Οθωμανική Αυτοκρατορία χαρακτηριζόταν ως ο «μεγάλος ασθενής» και στο τέλος του Πολέμου η Αυτοκρατορία είχε πλέον αντικατασταθεί από το Τουρκικό κράτος, σαφώς μικρότερο σε μέγεθος και δύναμη, όμως εξίσου πολύμορφο και πολύπλοκο.

Ο Κεμάλ Ατατούρκ ανέβηκε στην εξουσία και κατάφερε όχι μόνο να αποτρέψει τον περαιτέρω κατακερματισμό της Τουρκίας αλλά και να δώσει μια νέα ταυτότητα στο νεοσύστατο αυτό κράτος. Μια κοσμική ταυτότητα η οποία βοήθησε την Τουρκία να διατηρήσει την εδαφική της ακεραιότητα έως σήμερα, καταπιέζοντας βεβαίως όλες τις θρησκευτικές, πολιτικές και πολιτισμικές μειονότητες στην επικράτεια της.

Όταν δε η πολιτική ηγεσία αδυνατούσε να αντιμετωπίσει τους εσωτερικούς, κυρίως, κινδύνους τότε ο στρατός αναλάμβανε δράση για να διατηρήσει την ισχύουσα τάξη πραγμάτων. Αντί λοιπόν η Τουρκία να ενταχθεί στην ΕΟΚ το 1980, ο στρατός επέβαλλε ένα στρατιωτικό καθεστώς το οποίο και διατήρησε το status quo στην Τουρκία, καθώς πιθανή ένταξη της χώρας στην Κοινότητα, συν τοις άλλοις, θα άμβλυνε τις καταπιέσεις κατά των μειονοτήτων ενώ παράλληλα θα αλλοτρίωνε τον κεμαλικό χαρακτήρα του κράτους, επηρεάζοντας σαφώς και την πολιτική δύναμη του στρατού, των ισλαμιστών και των μειονοτήτων.

Όμως για να είμαστε ακριβείς, δεν θα πρέπει να μιλάμε για την επιβολή στρατιωτικού καθεστώτος στην Τουρκία το 1980, αλλά για αλλαγή μηχανισμού λήψης αποφάσεων, μιας και το καθεστώς πριν από το 1980, το στρατιωτικό καθεστώς 1980-83, το καθεστώς μετά το πραξικόπημα, όπως και το τωρινό καθεστώς διακυβέρνησης της Τουρκίας έχει παραμείνει σχεδόν απαράλλαχτο από την ίδρυση του κεμαλικού κράτους το 1922(Υπ1)! Αυτή λοιπόν είναι η σημαντικότερη παρατήρηση που θα πρέπει να κάνουμε προτού επιχειρήσουμε να προβλέψουμε τις μελλοντικές εξελίξεις στην Τουρκία και τις επιπτώσεις αυτών στις γείτονες χώρες όπως και στην ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή. Ποιο το μέλλον της Τουρκίας λοιπόν, όταν σήμερα παρά ποτέ, η Τουρκία δεν νιώθει να απειλείται μόνο από τις εξελίξεις στην Μέση Ανατολή αλλά και από εσωτερικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές οι οποίες θα μπορούσαν να επιφέρουν αλλαγή στο καθεστώς της Άγκυρας;

Προσωπική εκτίμηση είναι ότι το μέλλον της Τουρκίας δεν είναι ευοίωνο και εν ολίγοις, οι εξελίξεις στην Μέση Ανατολή μπορεί επιφέρουν όχι μόνο την αλλαγή του κεμαλικού καθεστώτος αλλά και να απειλήσουν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Οι σημαντικότεροι δε παράγοντες οι οποίοι έχουν ανατρέψει τα δεδομένα στην γείτονα χώρα είναι: η αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και η επικέντρωση του ενδιαφέροντος τους στην Μέση Ανατολή, η αλλαγή των καθεστώτων στο Αφγανιστάν και κυρίως στο Ιράκ, ο ανταγωνισμός μεταξύ στρατιωτικής και πολιτικής ελίτ στην Τουρκία, η άνοδος των ισλαμιστών και του Ερντογκάν στην εξουσία, η έξαρση της τρομοκρατίας στο εσωτερικό της χώρας καθώς και η προοπτική ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ.
Πριν όμως αναφερθώ στην αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και τις αρνητικές επιπτώσεις αυτής στην Τουρκία, θα πρέπει να εξετάσουμε τις εσωτερικές εξελίξεις στην Τουρκία οι οποίες απειλούν την διατήρηση του ισχύοντος καθεστώτος και την ακεραιότητα της χώρας γενικότερα. Φυσικά η σημαντικότερη αυτών είναι η άνοδος στην εξουσία του Ερντογάν και των ισλαμιστών. Η στρατιωτική ελίτ ποτέ δεν έβλεπε με καλό μάτι την πολιτική ηγεσία της χώρας, όμως η άνοδος των ισλαμιστών ανησυχεί ιδιαιτέρως τον στρατό καθώς απειλεί τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους, ενώ παράλληλα αυξάνει την πολιτική δύναμη της συγκεκριμένης θρησκευτικής ομάδας τη στιγμή που μαίνεται ο παγκόσμιος πόλεμος κατά της τρομοκρατίας. Ας μην ξεχνάμε ότι στο παρελθόν το κόμμα των ισλαμιστών είχε κηρυχτεί παράνομο ακριβώς γιατί απειλούσε να ανατρέψει τα δεδομένα στην Τουρκία. Άρα δεν θα πρέπει να περιμένουμε κάποια βελτίωση στις σχέσεις των, καθώς συχνά-πυκνά οι αναγγελίες και πράξεις της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας περί συγκεκριμένων θεμάτων – ειδικά άμυνας και εξωτερικής πολιτικής – αντικρούονται και αλληλοαναιρούνται ωσάν η χώρα να διοικείται ταυτόχρονα από δύο κέντρα αποφάσεων. Άλλωστε, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο στρατός στην Τουρκία διαθέτει την δική του τράπεζα, ελέγχει σημαντικό μέρος της βιομηχανίας της χώρας και φυσικά έχει τον πρώτο λόγο στο συμβούλιο ασφαλείας παρά τις όποιες τελευταίες μεταρρυθμίσεις.
Από την άλλη μεριά, η προοπτική ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ έχει σίγουρα επιβαρύνει τα προβλήματα στο εσωτερικό της χώρας καθώς οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, σύμφωνα με τον στρατό, και ειδικότερα οι περισσότερες ελευθερίες που πλέον θα πρέπει να αρχίσουν να απολαμβάνουν οι διάφορες μειονοτικές ομάδες, θα μπορούσαν σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στα νοτιοανατολικά σύνορα της χώρας να προκαλέσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις το εσωτερικό της χώρας και να απειλήσουν την ασφάλεια και σταθερότητα αυτής. Ενώ λοιπόν η πολιτική ηγεσία υποστηρίζει την ένταξη της χώρας στην ΕΕ, ο στρατός φαίνεται να είναι διατεθειμένος να κάνει οτιδήποτε δυνατόν για να αποτρέψει αυτή την πορεία και να αποδείξει ότι παραμένει η βάση του Τουρκικού καθεστώτος.
Η έξαρση της τρομοκρατίας στο εσωτερικό της Τουρκίας σίγουρα επιβαρύνει ακόμη περισσότερο τις σχέσεις στρατού και πολιτικής εξουσίας καθώς όχι μόνο αλληλοκατηγορούνται για τις εξελίξεις αυτές αλλά και αδυνατούν να χαράξουν ένα κοινό σχέδιο δράσης για την αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων. Και όλοι πλέον στην Τουρκία προβληματίζονται για τις εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας εφόσον τα κρούσματα τρομοκρατίας συνεχιστούν, σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στο Ιράκ και την Μέση Ανατολή καθώς και τις αυξανόμενες απαιτήσεις της ΕΕ για τον περαιτέρω εκδημοκρατισμό της χώρας.
Πολλοί αναλυτές πάντως αναφέρουν ότι πέρα από τις διαταραγμένες σχέσεις πολιτικών και στρατιωτικών, την προοπτική ένταξης στην ΕΕ, την έξαρση της τρομοκρατίας στο εσωτερικό της χώρας, καθώς και την πρόσφατη οικονομική κρίση, ο σημαντικότερος παράγοντας για την ανατροπή των δεδομένων στην Τουρκία, που αναμένεται να αποσταθεροποιήσει ακόμα περισσότερο τη χώρα, αποτελεί η αλλαγή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ η οποία επήλθε με την άνοδο των νέο-συντηρητικών στην εξουσία καθώς και την τρομοκρατική επίθεση στην Νέα Υόρκη και την Ουάσινγκτον το 2001.
Πλέον, το ενδιαφέρον των ΗΠΑ από την Βαλκανική χερσόνησο έχει μεταφερθεί στην Μέση Ανατολή και την περιοχή του Καυκάσου, ενώ, όπως αναφέρει ο R. Haass (Foreign Affairs, July-August 2005), οι ΗΠΑ στοχεύουν όχι μόνο σε προληπτικές στρατιωτικές επεμβάσεις αλλά και στην αλλαγή των καθεστώτων (regime change) στην ευρύτερη περιοχή τα οποία φέρονται να συνδέονται με τον παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας (υπ.2). Η αλλαγή των καθεστώτων στο Αφγανιστάν και το Ιράκ φαίνεται να είναι μόνο η αρχή καθώς η Συρία και κυρίως το Ιράν παραμένουν στην λίστα των επόμενων στόχων των ΗΠΑ.
Η αλλαγή του καθεστώτος στο Ιράκ όμως δεν φαίνεται να έχει επιφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Την αρχική εφορία στις τάξεις των συμμάχων των ΗΠΑ στο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας για την γρήγορη κατάληψη της χώρας, διαδέχθηκε ο προβληματισμός για την έξαρση της βίας στο Ιράκ και την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης, καθώς οι εμφύλιες αυτές συρράξεις χαρακτηρίζονται από την απουσία σαφής διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων, όπου δεν είναι καθόλου εύκολο να εντοπιστεί και να εξολοθρευτεί ο αντίπαλος (υπ.3).
Η αδυναμία των ΗΠΑ να διατηρήσουν, με χαμηλό κόστος, την ασφάλεια στην περιοχή, σε συνδυασμό με τις υπέρογκες απαιτήσεις σε στρατιωτικό προσωπικό που χρειάζεται να διαθέσουν για την κάλυψη των στρατιωτικών αναγκών τους ανά τον κόσμο καθώς και τις απαιτήσεις τυχόν παρόμοιας προληπτικής επέμβασης στο Ιράν – μην ξεχνάμε επίσης, ότι σύμφωνα με το Αμερικανικό Κογκρέσο οι ΗΠΑ θα πρέπει να έχουν διαθέσιμο στρατό να αντιμετωπίσουν δύο πολέμους ταυτόχρονα εάν χρειαστεί – οδηγούν στην αναζήτηση άλλων λύσεων για την επίλυση του προβλήματος.
Η αρχαιότερη και πλέον αποτελεσματικότερη μέθοδος παραμένει το «διαίρει και βασίλευε» η σύγχρονη έκδοση του οποίου είναι η στρατιωτική επέμβαση σε μια χώρα όπως το Ιράκ και στην συνέχεια η διαίρεση της χώρας σε αυτόνομες περιοχές, μερικές τουλάχιστον εκ των οποίων θα μπορούσαν να αποδειχθούν αυτάρκεις όσον αφορά την διατήρηση της ασφάλειας στην περιφέρειά τους. Επομένως η δημιουργία μια ημιαυτόνομης κουρδικής περιφέρειας στο Βόρειο Ιράκ η οποία θα επιφορτιστεί και με την διασφάλιση της ειρήνης στην περιοχή – και των αγωγών πετρελαίου – που μακροπρόθεσμα θα μπορούσε να εξελιχθεί σε αυτόνομο Κουρδικό κράτος, πιστεύω ότι θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, ιδιαίτερα δε μετά την ψήφιση του συντάγματος του Ιράκ όπου πλέον διαφαίνεται η τωρινή ομοσπονδιακή μορφή του κράτους.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε βεβαίως ότι η Τουρκία αποτελεί κράτος μέλος του ΝΑΤΟ και σίγουρα οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν την αποσταθεροποίηση μιας χώρας της συμμαχίας – η δε ημιαυτόνομη Κουρδική πολιτική οντότητα στο Βόρειο Ιράκ θα δημιουργηθεί όχι για να προκαλέσει εσωτερικά προβλήματα στην Τουρκία, ούτε και ως αντίποινα για την μη συνεργασία των Τούρκων στην περιοχή, αλλά για να ανακουφιστούν οι Αμερικανικές δυνάμεις στην περιοχή και να διατεθούν οι πλεονάζουσες μονάδες κάπου αλλού. Όμως, οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών δεν είναι οι καλύτερες την συγκεκριμένη περίοδο, ειδικά μετά την έναρξη των εχθροπραξιών στο Ιράκ και την άρνησης της Τουρκίας να διευκολύνει τον Αμερικανικό στρατό στις επιχειρήσεις του, ενώ παράλληλα η Τουρκική κοινή γνώμη θεωρεί την Αμερική ως τον μεγαλύτερο εχθρό της χώρας. Επομένως, τυχόν πιέσεις του Τουρκικού στρατού όπως και της πολιτικής ηγεσίας της χώρας προς τις ΗΠΑ για την περιθωριοποίηση των Κούρδων στο Ιράκ μάλλον θα πέσουν στο κενό. Βέβαια, οι επιπτώσεις της – εν τέλει – δημιουργίας ενός Κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ, σε συνδυασμό με τα πολλά εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η χώρα, σίγουρα θα είναι ραγδαίες και εντυπωσιακές εάν η ηγεσία – στρατιωτική και πολιτική – δεν αναλάβει τις ευθύνες της.
Εν ολίγοις, οι φανατικοί ισλαμιστές θα συνεχίσουν να αντιτίθενται στον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους, ενώ τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο εσωτερικό της χώρας αναμένεται να διατηρηθούν στην ίδια συχνότητα και μέγεθος, επιβαρύνοντας και την οικονομία της Τουρκίας. Παράλληλα, η διαμάχη για την ορθότητα και αναγκαιότητα ή μη της πορείας προς ένταξη στην ΕΕ θα συνεχιστεί ανάμεσα στον στρατό και την πολιτική ηγεσία, ενώ η ΕΕ θα συνεχίσει να πιέζει για περαιτέρω μεταρρυθμίσεις, ειδικά όσον αφορά τις μειονότητες – ανέρχονται σε, κατά προσέγγιση, πενήντα – οι οποίες έρχονται σε ρήξη με τα συμφέροντα του στρατού.
Αντίστοιχα, οι εξελίξεις στο Βόρειο Ιράκ και η δημιουργία ενός αυτόνομου Κουρδικού κράτους, ή μιας ημιαυτόνομης Κουρδικής πολιτικής οντότητας στην περιοχή, αναμένεται να πολλαπλασιάσει τα προβλήματα της Τουρκίας και να επιδεινώσει περαιτέρω τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ. Το Κουρδικό κράτος όχι μόνο θα χρησιμοποιηθεί ως βάση των Κούρδων ανταρτών που βρίσκονται στην Νοτιοανατολική Τουρκία και θα ζητούν πλέον την προσάρτηση της περιοχής στο νεοσύστατο κράτος, αλλά παράλληλα θα προτρέψει και άλλες μειονότητες στα σύνορα με την Αρμενία, την Γεωργία και το Αζερμπαϊτζάν να ακολουθήσουν παρόμοια πορεία. Εν ολίγοις, η Τουρκία μπορεί μακροπρόθεσμα να μεταβληθεί σε μια μικρογραφία της διαπίστωσης του Samuel Huntington, όπου ο κόσμος πλέον βρίσκεται σε μια κατάσταση αναρχίας στην οποία κυριαρχεί η σύγκρουση πολιτισμών και θρησκειών (υπ.5).
Σε τυχόν περίπτωση που η κατάσταση στην Τουρκία εξελιχθεί ως ανωτέρω, τότε δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο η στρατιωτική ηγεσία της χώρας να αναλάβει, ακριβώς όπως έχει κάνει και στο παρελθόν, την εξ ολοκλήρου διακυβέρνηση της χώρας με σκοπό την διατήρηση της ασφάλειας και ακεραιότητας της. Αυτό το σενάριο βέβαια είναι ιδιαιτέρως ανησυχητικό καθώς τότε ο Τουρκικός στρατός ίσως αποφασίσει να επιλύσει μια και καλή τις χρόνιες διαφορές του και με τις υπόλοιπες γείτονες χώρες,– πετυχαίνοντας την απομάκρυνση από την «επικίνδυνη» για το στρατιωτικό κατεστημένο προοπτική ένταξης στην ΕΕ – διασφαλίζοντας (;) παράλληλα και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας όπως και τις αρχές και κεκτημένα του κεμαλικού καθεστώτος. Το σενάριο αυτό ενισχύεται και από τις πρόσφατες αγορές του Τουρκικού στρατού, ο οποίος προμηθεύει τις μονάδες του όχι με αμυντικό αλλά με επιθετικό πολεμικό υλικό και οπλικά συστήματα – όπως η αγορά των επιθετικών πυραύλων Harpy, που βάλλει κατά συστημάτων ραντάρ (υπ.6).
Η μόνη λύση λοιπόν, τόσο για την διατήρηση της ακεραιότητας της Τουρκίας, όσο και για την διαφύλαξη της ειρήνης και σταθερότητας στην περιοχή είναι η σταθερή πορεία της Τουρκίας προς ένταξη στην ΕΕ – κάνοντας βέβαια πράξη τις υποσχέσεις τις για μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό και στρατιωτικό σύστημα – η συνεργασία τόσο με τις γείτονες χώρες όσο και με τις ΗΠΑ για την επίλυση των προβλημάτων της περιοχής, αλλά το σημαντικότερο όλων τη σταδιακή και ομαλή αντικατάσταση του κεμαλικού καθεστώτος. Σταδιακή, ομαλή και αναίμακτη αντικατάσταση του στρατιωτικού καθεστώτος της Άγκυρας, όπως και παροχή περισσότερων ελευθερίων και δικαιωμάτων στις μειονότητες της Τουρκίας πριν την πιθανή δημιουργία Κουρδικού κράτους – ή ημιαυτόνομης πολιτικής Κουρδικής οντότητας – στο Βόρειο Ιράκ θα διασφαλίσει την εδαφική ακεραιότητα της Τουρκίας και την ειρήνη στην περιοχή.
Από την άλλη μεριά, η διατήρηση της ισχύουσας κατάστασης θα είναι επιζήμια για την γενικότερη περιφέρεια της Ανατολικής Μεσογείου αλλά και του Καυκάσου ακόμα και εάν το Κουρδικό κράτος δεν δημιουργηθεί ποτέ, καθώς η άνοδος του θρησκευτικού φανατισμού και της τρομοκρατίας αρκεί – σε συνδυασμό με τα υπάρχοντα κοινωνικά, και πολιτικά προβλήματα – για να αποσταθεροποιήσει την χώρα. Εν κατακλείδι, η Ελλάς, όπως και οι λοιπές Ευρωπαϊκές χώρες-μέλη της ΕΕ θα πρέπει να συνεχίσουν να υποστηρίζουν την προοπτική ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, πιέζοντας όμως την πολιτική ηγεσία της χώρας να προβεί στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ώστε να αντεπεξέλθει στα προς την ένταξη κριτήρια – και συν τοις άλλοις φυσικά να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία, μέλος πλέον της ΕΕ, στην οποία και επιθυμεί να ενταχθεί η Τουρκία. Γιατί τυχόν ένταξη της Τουρκίας, με το υπάρχον καθεστώς, θα είναι καταστροφική πλέον και για την ίδια την ΕΕ.

Υποσημειώσεις:
1. Σύμφωνα με τον Krasner και την θεωρεία του καθεστώτος (regime theory) το καθεστώς ταυτίζεται με αρχές (principles), άγραφους νόμους συμπεριφοράς (norms), κανόνες (rules), και διαδικασίες λήψης αποφάσεων (decision-making procedures) γύρω από τις οποίες οι προσδοκίες διαφόρων παραγόντων συγκλίνουν σε ένα συγκεκριμένο θέμα. Υπάρχει όμως μια σαφής διαφορά μεταξύ των αρχών και των άγραφων νόμων από την μια μεριά και των κανόνων και διαδικασιών λήψης αποφάσεων από την άλλη. Οι αρχές και οι άγραφοι νόμοι ‘εφοδιάζουν΄ το καθεστώς με τα βασικά του χαρακτηριστικά. Έτσι λοιπόν μπορεί να υπάρχουν πολλοί κανόνες και διαδικασίες λήψεις αποφάσεων που είναι συνεπείς με τις συγκεκριμένες αρχές και άγραφους νόμους συμπεριφοράς. Εφόσον οι αρχές και οι άγραφοι νόμοι συμπεριφοράς που διέπουν ένα καθεστώς παραμείνουν απαράλλαχτα, τότε αλλαγές των κανόνων και των διαδικασιών ή ακόμα και των μηχανισμών λήψης αποφάσεων επιφέρουν μόνο εσωτερικές αλλαγές τους καθεστώτος. Αλλαγές όμως των αρχών και των άγραφων νόμων συμπεριφοράς (κυρίως κοινωνικής), επιφέρουν αλλαγή του καθεστώτος καθ’ εαυτού (regime change), όπως π.χ. πρόσφατα είχαμε αλλαγή καθεστώτος στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Αύτη η διευκρίνιση είναι ουσιαστική καθώς οι αρχές και οι άγραφοι νόμοι συμπεριφοράς που διέπουν σήμερα το Τουρκικό κράτος παραμένουν σχεδόν απαράλλαχτοι με τις πρωταρχικές αρχές και αξίες του καθεστώτος που ίδρυσε ο Ατατούρκ.
2. Στην μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης εποχή, οι συγκρούσεις οι οποίες παρατηρούνται ανά τον κόσμο δεν είναι πλέον συγκρούσεις μεταξύ κρατών αλλά συγκρούσεις στο εσωτερικό των κρατών, οι οποίες είναι και δυσκολότερο να αντιμετωπιστούν καθώς πλέον δεν αρκεί η στρατιωτική κατάληψη μιας χώρας για την επίλυση τους, αλλά απαιτείται και αλλαγή του καθεστώτος για την μακροπρόθεσμη διασφάλιση της ειρήνης.
3. Βλέπε περίπτωση Σομαλίας.
4. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί το Κόσοβο, όπου σταδιακά οι φιλικοί προς τους Αμερικανούς αλβανόφωνοι της περιοχής τείνουν να κερδίσουν την αυτονομία τους καθώς ένα τυχόν αυτόνομο κρατίδιο στην περιοχή, θα διασφάλίζε την επιρροή των ΗΠΑ στην περιοχή με την ελάχιστη δυνατή συμμετοχή τους σε στρατιωτικό προσωπικό.
5. Σύμφωνα με την θεωρία του ρεαλισμού, η διεθνής κοινότητα ανέκαθεν βρισκόταν σε μια κατάσταση αναρχίας όπου τα κράτη τείνουν να διατηρήσουν την ασφάλεια και ακεραιότητα τους και να διατηρήσουν μια ισορροπία δυνάμεων (balance of power) μεταξύ τους. Ο Huntington όμως διαπιστώνει ότι πλέον οι συγκρούσεις μεταξύ των κρατών, αλλά κυρίως στο εσωτερικό των κρατών οφείλονται σε συγκρούσεις πολιτισμών και κυρίως θρησκειών, οι οποίες είναι σαφώς δυσκολότερο να αντιμετωπιστούν καθώς δεν είναι εύκολή η ταυτοποίηση και αντιμετώπιση των αντιμαχόμενων ομάδων.
6. Άλλωστε, εν αναμονή της υπογραφής της τελωνειακής ένταξης της Τουρκίας τον προσεχή Οκτώβριο, θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι ο Τουρκικός στρατός θα δημιουργήσει θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο, από δεικνύοντας τον σαφή διαχωρισμό στρατιωτικής και πολιτικής εξουσίας στην Τουρκία, και των θέσεων αμφοτέρων αυτών, ενισχύοντας παράλληλα την πεποίθηση όλων των αναλυτών ότι η Τουρκική στρατιωτική ελίτ έχει πάντα τον πρώτο και τελευταίο λόγο στη πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή της γείτονας χώρας.


Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής (Ι.Δ.Κ.Κ.)
http://www.e-logos.gr

Σημερινό σχόλιο του αρθρογράφου κου Παπαθανασίου Αντώνιου
Άνωθεν παρατίθεται ένα άρθρο μου για την Τουρκία το 2005, το οποίο τότε αμφισβητήθηκε, αναφορικά με την εκτίμησή μου τότε για μελλοντική εξέγερση των Κούρδων, οργάνωση επίθεσης στην Ελλάδα και ανατροπής του Ερντογκάν από τους Τούρκους στρατηγούς, όπως και για την εκτιμώμενη αλλαγή καθεστώτων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Βέβαια, το σχέδιο Βαριοπούλα το οποίο αποκαλύφθηκε πρόσφατα, και απασχολεί έντονα την Τουρκία, επιβεβαιώνει την εκτίμηση αυτή, όπως και τον υπαρκτό κίνδυνο της οργάνωσης ενός νέου πραξικοπήματος στην Τουρκία και μιας επίθεσης στην Ελλάδα, την στιγμή που τελευταία αλλάζουν, μαζικά, και τα καθεστώτα στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Οι βομβιστικές δε επιθέσεις στο εσωτερικό της Τουρκίας, όπως η διπλή τρομοκρατική επίθεση σε κεντρικό ξενοδοχείο της Κωνσταντινούπολης  το 2004, η επίθεση αυτοκτονίας στην πλατεία Ταξίμ στην ίδια πόλη τον Οκτώβριο του 2010, και πλήθος άλλων βομβιστικών επιθέσεων σε όλη την επικράτεια, είτε από Κούρδους αυτονομιστές, είτε από την Τουρκική στρατο-χωροφυλακή, σε συνδυασμό με τις συνεχιζόμενες συλλήψεις υπόπτων για την συμμετοχή στην παραστρατιωτική οργάνωση Εργκενεγκόν και την ανακάλυψη αποθηκών με όπλα και πυρομαχικά της αντίστοιχης οργάνωσης σε μεγάλες πόλεις της Τουρκίας, σίγουρα ανησυχούν την Τουρκική πολιτική ηγεσία.
Η μεγάλη επιθετικότητα της Τουρκίας στο Αιγαίο, οι αξιώσεις της για το Καστελόριζο και άλλα νησιά του Αιγαίου, όπως και οι δηλώσεις Τούρκων πολιτικών (όπως ο κ. Νταβούτογλου) περί αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σίγουρα προβληματίζουν.  Την ίδια στιγμή η οικονομική κρίση στην Ελλάδα φαίνεται να ενισχύει την επιθετικότητα της στρατιωτικής ηγεσίας της γείτονας χώρας. 
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ο ρόλος των Κούρδων στην περιοχή έχει αναβαθμιστεί, ειδικά μετά την εισβολή στο Ιράκ – όταν η Τουρκία δεν επέτρεψε την διέλευση των Αμερικανικών αεροσκαφών για τον βομβαρδισμό της χώρας.  Μετά δε, την αποχώρηση των Αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ, οι Κούρδοι στο Βόρειο Ιράκ αναβαθμίστηκαν περαιτέρω καθώς έχουν δική τους κυβέρνηση, στρατό, σημαία, και αποτελούν ένα παράγοντα σταθερότητας στην χώρα κάτι που θέλουν να εκμεταλλευτούν οι Αμερικανοί, ενόψει και μιας πιθανή στρατιωτικής επιχείρησης στο Ιράν – σύμφωνα με τις τελευταίες αποκαλύψεις από το WikiLeaks, η επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή το 2007 λόγω διαρροής, ενώ πρόσφατα η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ δηλώνει ότι θα επιτεθεί στο Ισραήλ σύντομα, αν δεν σταματήσει το πυρηνικό πρόγραμμά του.
Άλλωστε οι Κούρδοι είναι Ιρανικής καταγωγής και έχουν σημαντικές μειονότητες σε Συρία, Τουρκία και Ιράν και μπορούσαν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στις όποιες εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή.  Η αναβάθμιση των Κούρδων, φαίνεται και από το χάρτη της Νέας Μέσης Ανατολής, όπως παρουσιάστηκε από Αμερικανούς στρατηγούς το 2006 στην Ρώμη και προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Τουρκίας.  Ο χάρτης κυκλοφορεί έκτοτε στα γραφεία του ΝΑΤΟ, και μπορεί κάποιος να τον δει και στο παρακάτω link (http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=3882)
Συν τοις άλλοις, πρόσφατο άρθρο της έγκυρης και ευρείας κυκλοφορίας Ρωσικής εφημερίδας Πράβδα, σχετικά με τις εκτιμήσεις της για τις διεθνείς εξελίξεις το 2011, αναφέρει πιθανή σύρραξη της Ρωσίας με την Τουρκία, σε ένα πόλεμο που θα συμμετάσχει η Ελλάδα και η Βουλγαρία (http://english.pravda.ru/society/stories/06-01-2011/116445-2011_dark_year-0/)!  Σίγουρα και αυτή η εκτίμηση προβληματίζει, μετά και την σφοδρή αντιπαράθεση Ρωσίας-Τουρκία κατά την πρόσφατη κρίση στην Γεωργία, πόσο μάλλον τώρα που υπάρχει και η συμφωνία για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, που θεωρείται ζωτικής σημασίας για τα συμφέροντα της Ρωσίας.
Εν ολίγοις, η Ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας και η ένταξη αυτής στην ΕΕ, εφόσον πληροί τα κριτήρια προς ένταξη και αποχωρήσει από την Κύπρο, θα διασφάλιζε καλύτερα την ειρήνη στην περιοχή.  ¨Όμως η παγκόσμια οικονομική κρίση, οι πρόσφατες αναταράξεις στον Αραβικό κόσμο, καθώς και μια πιθανή εξέγερση των Κούρδων στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, σε συνδυασμό με την στροφή της Τουρκίας μακριά από το έως τώρα κοσμικό καθεστώς της, την Δύση και το Ισραήλ, προς το Ιράν – όπου μια στρατιωτική επέμβαση μετά την Λιβύη, θεωρείται εξαιρετικά πιθανή –  και τους φανατικούς ισλαμιστές, θα μπορούσε να επιφέρει ακόμη και τον κατακερματισμό της Τουρκίας.  Εάν δε, το υποθετικό πάντα, σενάριο της Πράβδα αναφορικά για επικείμενη σύρραξη Ρωσίας-Τουρκίας πραγματωθεί, μετά από μια νέα κρίση στην Γεωργία ή μια σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκίας, τότε πλέον η ευρύτερη περιοχή κινδυνεύει από μια γενικότερη αντιπαράθεση, αν όχι μια περιορισμένη σύρραξη, Ρωσίας-ΝΑΤΟ, η οποία είχε αποφευχθεί την τελευταία στιγμή κατά την πρόσφατη εισβολή της Ρωσίας στην Γεωργία.   Ας ελπίσουμε ότι η κατάσταση θα εκτονωθεί χωρίς αλλαγή συνόρων στην ευρύτερη περιοχή, και χωρίς μια γενικότερη σύγκρουση που παρατηρείται συνήθως μετά από παρατεταμένη παγκόσμια οικονομική κρίση.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/03/blog-post_987.html

Γιατί η Δύση θέλει να ρίξει το Καντάφι – Τι τρέμει η Άγκυρα – Γιατί οι ΗΠΑ ευνοούν τις εξεγέρσεις.

Το εξεγερσιακό τσουνάμι «πνίγει» τα τουρκικά σχέδια.

Του Σταύρου Λυγερού

Επισήμως, η επιχείρηση «Αυγή της Οδύσσειας» δεν έχει ως επίσημο στόχο την ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι. Είναι σαφές, όμως, ότι πιθανότητες ενός συμβιβασμού, που θα περιλαμβάνει τη παραμονή του στην εξουσία, καθίστανται αμελητέες. Όπως ήταν αναμενόμενο, η δυναμική της εμπλοκής οδηγεί τις δυτικές δυνάμεις να υπερβούν την εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Το γεγονός αυτό μειώνει τις πιθανότητες η Λιβύη να διχοτομηθεί de facto, αν και η περίπτωση αυτή δεν μπορεί να αποκλεισθεί. Η δυτική επέμβαση απομακρύνει το ενδεχόμενο οι καθεστωτικές δυνάμεις να καταπνίξουν την επανάσταση. Από την άλλη, μένει να αποδειχτεί στην πράξη εάν οι επαναστατικές δυνάμεις είναι ικανές να καταλάβουν τη Τρίπολη.

Προς το παρόν, στο έδαφος το στρατιωτικό πλεονέκτημα παραμένει στα χέρια του Καντάφι. Εάν δεν είχε μεσολαβήσει η δυτική επέμβαση, το πιθανότερο είναι ότι η επανάσταση θα είχε καταπνιγεί στο αίμα. Με τη βοήθεια μισθοφόρων από τη Μαύρη Αφρική και χρησιμοποιώντας όλα τα διαθέσιμα οπλικά συστήματα, το καθεστώς κατάφερε όχι μόνο να αναχαιτίσει την προέλαση των αντίπαλων του, αλλά και να περάσει στην αντεπίθεση. Καθοριστικό ρόλο έπαιζε το γεγονός ότι με διάφορα μέτρα ο Καντάφι απέτρεψε την αποσκίρτηση πρόσθετων στρατιωτικών μονάδων. Από τη στιγμή που κατάφερε να ελέγξει τον κορμό των ενόπλων δυνάμεων, η εξέλιξη ήταν προδιαγεγραμμένη. Οι επαναστάτες διακρίνονται για τον ενθουσιασμό και την αυτοθυσία τους, αλλά από επιχειρησιακής απόψεως είναι αδύναμοι.

Νέα Δυναμική.

Προφανώς, το κίνητρο της Δύσης δεν ήταν μόνο η αποτροπή μιας ανθρωπιστικής καταστροφής. Είναι δεδομένο ότι υπάρχει και η σκοπιμότητα ελέγχου του εξαιρετικής ποιότητας λιβυκού πετρελαίου. Υπάρχουν, όμως, και γεωπολιτικοί λόγοι. Από την έκβαση των συγκρούσεων δεν θα κριθεί μόνο το μέλλον της Λιβύης, θα κριθούν και οι ισορροπίες στη Μέση Ανατολή. Εάν ο Καντάφι κατέπνιγε την επανάσταση, το εξεγερσια­κό κύμα θα παλινδρομούσε και θα εκτονωνόταν. Αντιθέτως, η ανατροπή του καθεστώτος θα προσδώσει μια νέα δυναμική στο εξε­γερσιακό κύμα, το οποίο έχει δείξει ότι δεν κάνει εξαιρέσεις. Με τον ίδιο τρόπο που απειλεί αντιαμερικανικά καθεστώτα, απειλεί και φιλοαμερικανικά, όπως το Μπαχρέιν. Όλα δείχνουν, όμως, ότι η κυβέρνηση Ομπάμα έχει επιλέξει να διευκολύνει το κύμα αλλαγής που σαρώνει τον αραβικό κόσμο. Οι Αμερικανοί έχουν υιοθετήσει χαμηλούς τόνους, αλλά έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στο διπλωματικό επίπεδο και βεβαίως πρωταγωνιστούν στο στρατιωτικό. Η Ουάσινγκτον εργάσθηκε παρασκηνιακά για να πείσει τον Αραβικό Σύνδεσμο να ταχθεί υπέρ του ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά και για να εξασφαλίσει τη συμμετοχή δυνάμεων από αραβικές χώρες.

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η ανατροπή του καθεστώτος Καντάφι θα προσδώσει πρόσθετη δυναμική στο εξεγερσιακό κύμα. Κατά πάσα πιθανότητα, η πυρκαγιά θα φουντώσει στις χώρες του Κόλπου, με απρόβλεπτες συνέπειες όχι μόνο για τις γεωπολιτικές ισορροπίες, αλλά και για τη διεθνή οικονομία, λόγω πετρελαίου. Οι Αμερικανοί το γνωρίζουν, αλλά ξεπέρασαν τις επιφυλάξεις τους, ελπίζοντας ότι θα ελέγξουν τις εξελίξεις και στο τέλος θα εξέλθουν με αυξημένη επιρροή.

Η αποσταθεροποίηση της περιοχής, που καταλαμβάνει ο αραβικός κόσμος, υποχρεώνει όχι μόνο τις μεγάλες, αλλά και τις τοπικές δυνάμεις να προσαρμόσουν τις πολιτικές τους. Αυτά αφορά πρωτίστως την Τουρκία του Ερντογάν, η οποία δεν έχει κρύψει τη φιλοδοξία της να καταστεί σημείο αναφοράς και ηγεμονική δύναμη στον μεταοθωμανικό χώρο. Για τον σκοπό αυτό εξώθησε σε ρήξη τις σχέσεις της με το Ισραήλ, με σκοπό να κερδίσει την καρδιά των απανταχού μουσουλμάνων.

Παραλλήλως, πραγματοποίησε εντυπωσιακά ανοίγματα προς αντιδυτικές χώρες, όπως το Ιράν και η Συρία. Τα ανοίγματα αυτά, βεβαίως, υπαγορεύθηκαν κυρίως από την επιδίωξη της Άγκυρας να συντονίσει τη δράση της μ’ αυτές τις χώρες, ώστε να καταστεί αποτελεσματικότερη η αντιμετώπιση του κουρδικού αλυτρωτισμού.

Η κυβέρνηση Ερντογάν ήταν ε­ξαρχής αντίθετη με τη δυτική επέμβαση στη Λιβύη όχι μόνο λό­γω της προσέγγισης της με το καθεστώς Καντάφι και των μεγάλων τουρκικών οικονομικών συμφερόντων στη Λιβύη. Ήταν και λόγω της δικαιολογημένης εκτίμησης ότι, εάν πέσει το καθεστώς Καντάφι, η τύχη του καθεστώτος Ασαντ θα έχει κριθεί. Στη Συρία έχουν ήδη πραγματοποιηθεί μαχητικές διαδηλώσεις, στις οποίες το καθεστώς απάντησε με σκληρή καταστολή. Είναι μάλλον απίθανο, όμως, ο Άσαντ να συνεχίσει την ίδια σκληρή γραμμή εάν ο Καντάφι έχει κακό τέλος.

Κουρδικό… πορτοκάλι.

Εάν πέσει το καθεστώς Άσαντ, η δυτική επιρροή θα αυξηθεί σημαντικά στη Συρία, προκαλώντας αντίστοιχη μείωση της επιρροής που σήμερα ασκεί η Άγκυρα. Σημαντικό πλεονέκτημα θα αποκτήσουν συνολικά οι Κούρδοι. Το κουρδικό κρατίδιο στο Βόρειο Ιράκ θα εξασφαλίσει πρόσβαση στη θάλασσα και ως εκ τούτου δεν θα εξαρτάται, όπως σήμερα, από την Άγκυρα. Το ίδιο θα ισχύσει και συνολικά για το Ιράκ, γεγονός που θα περιορίσει τη σημασία της Τουρκίας για τις ΗΠΑ. Παραλλήλως, θα ευνοηθεί και το κουρδικό κίνημα στην Τουρκία, αφού στα νώτα του (στη Συρία και στο Ιράκ) θα έχει όχι μόνο κουρδικούς πληθυσμός, αλλά και φιλικές συνθήκες. Το γεγονός αυτό αναπόφευκτα θα κλιμακώσει περαιτέρω και τις πιέσεις που ήδη ασκούν οι Κούρδοι της Τουρκίας για πολιτική αυτονομία.

Όπως φάνηκε από τη σπουδή του Τούρκου προέδρου Γκιουλ να επισκεφθεί το Κάιρο λίγο μετά την ανατροπή του Μουμπάρακ, η Άγκυρα είναι αποφασισμένη να ρίξει γέφυρες και να αποκτήσει ερείσματα στα μεταλλαγμένα από τις εξεγέρσεις καθεστώτα. Η κυβέρνηση Ερντογάν «πουλάει» στους Δυτικούς τη θεωρία ότι το τουρκικό μοντέλο είναι η λύση στο πρόβλημα μετάβασης που έχει προκύψει στον αραβικό κόσμο. Προσπαθεί να τους πείσει να της αναθέσουν την «εργολαβία», με το επιχείρημα ότι η νεοοθωμανική Τουρκία και ταιριάζει στους Άραβες και βολεύει τη λύση.

Το διπλωματικό αυτό εγχείρημα δεν προσκρούει μόνο στην αντίθεση του Ισραήλ. Προσκρούει και στις επιφυλάξεις τόσο των Αμερικανών όσο και των Ευρωπαίων. Η επιτυχία της τουρκικής διπλωματίας θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και από τον χώρο που θα της αφήσει η Ουάσινγκτον. Υπάρχει, όμως, και μία πτυχή που αφορά άμεσα την Ελλάδα.

Υπενθυμίζουμε ότι επί Μουμπάρακ η Αίγυπτος διαπραγματευόταν με την Τουρκία την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών, παρ’ ότι η ύπαρξη του Καστελόριζου αποκόπτει την τουρκική από την αιγυπτιακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Πριν αρχίσει διαπραγματεύσεις με την Άγκυρα, το Κάιρο όφειλε να περιμένει ή μία ελληνοτουρκική συμφωνία οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών ή μία απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου για την επήρεια του Καστελόριζου στην οριοθέτηση. Μένει να φανεί ποια θα είναι η στάση της νέας αιγυπτιακής κυβέρνησης.

Ο Κόλπος της Σύρτης.

Η τουρκική διπλωματία έχει επηρεάσει και τη στάση του καθεστώτος Καντάφι στις ελληνολιβυκές συνομιλίες για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Ενώ καταχρηστικά έκλεινε τον γιγαντιαίο κόλπο της Σύρτης με γραμμή βάσης και άρχιζε τη μέτρηση των θαλασσίων ζωνών από εκεί και πέρα, δεν αναγνώριζε ότι η Γαύδος πρέπει να συνυπολογισθεί στην οριοθέτηση!

Οι αλλαγές που έχει επιφέρει σε αραβικά καθεστώτα του Μαγκρέμπ το εξεγερσιακό κύμα, εκτός των άλλων, χαλάνε το κλίμα περικύκλωσης της Ελλάδας, που η τουρκική διπλωματία είχε δημιουργήσει για το ζήτημα των θαλασσίων ζωνών. Αυτός είναι από μόνος του λόγος για τον οποίο η Αθήνα δεν έπρεπε να απουσιάζει από τις τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται στη γειτονιά μας.

Ένας πρόσθετος λόγος είναι ότι οι Τούρκοι επιχειρούν να δημιουργήσουν εντυπώσεις και να εγγράψουν υποθήκες σε βάρος ελληνικών συμφερόντων. Όπως είναι γνωστό, αρχικά τήρησαν αρνητική στάση, παρεμποδίζοντας και τη διαδικασία λήψης αποφάσεων στο NATO, Όταν διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να αποτρέψουν τη δυτική επέμβαση, αποφάσισαν να συμμετάσχουν, ζητώντας να αναλάβουν τον έλεγχο της θαλάσσιας περιοχής μεταξύ Κρήτης και Βεγγάζης.

Η κίνηση των Τούρκων συνδέεται με τις σοβαρές ενδείξεις ότι η θαλάσσια αυτή περιοχή κρύβει στον βυθό της μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου. Η Άγκυρα δεν έχει κανένα έρεισμα να διεκδικήσει μια περιοχή που θα χωρισθεί μεταξύ Ελλάδας και Λιβύης, αλλά είναι σαφές ότι με την έντονη ναυτική παρουσία τους επιδιώκουν ένα ρόλο.

Εφημερίδα: ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ

Ευρωπαϊκή ΑΟΖ

Ν. Λυγερός
Ο προβληματισμός της Ελλάδας περί ΑΟΖ δεν είναι ούτε φανταστικός, ούτε φαντασιακός, όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Αντιθέτως η ΑΟΖ ως έννοια είναι μία πραγματικότητα με πολλαπλές επιπτώσεις, ειδικά στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Πολλοί στον ελλαδικό χώρο ανακαλύπτουν τη σημασία και την ουσία της ΑΟΖ, ενώ υπάρχουν συμφωνίες της Κύπρου όσον αφορά σε αυτό το θέμα.
Επιπλέον, αν εντάξουμε αυτόν τον προβληματισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε ένας απλός χάρτης ακόμα και της Μεσογείου επαρκεί για να αποδείξει τη χρησιμότητα της ΑΟΖ, ανεξάρτητα από τα έμμεσα γεωστρατηγικά οφέλη που αναδεικνύει η τοποστρατηγική της.
Η Ευρωπαϊκή ΑΟΖ δεν είναι μόνο θεωρητική, έχει αποκτήσει ισχυρά στοιχεία πραγματικότητας. Μόνο και μόνο η ύπαρξη της Γαλλίας, η οποία αποτελεί το δεύτερο κράτος στον κόσμο μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και πριν την Αυστραλία με τη μεγαλύτερη ΑΟΖ παγκοσμίως επιτρέπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση να γίνει ως ολική οντότητα, η πρώτη παγκόσμια ΑΟΖ σε μέγεθος. Έτσι η σημασία της ΑΟΖ δεν μπορεί να έρθει σε αμφισβήτηση σε ευρωπαϊκό πλαίσιο. Το επακόλουθο είναι ότι αυτός ο όγκος πάνω στην υδρόγειο είναι στρατηγικής σημασίας. Η βάση τους δεν είναι μόνο οι συμβάσεις, αλλά το μαθηματικό υπόβαθρο της τοπολογίας και της γεωμετρίας.
Όταν εξετάζουμε το θέμα της Ευρωπαϊκής ΑΟΖ συνειδητοποιούμε ότι τα προβλήματα με τα οποία ασχολούμαστε στον ελλαδικό χώρο δεν είναι της ίδιας εμβέλειας. Με άλλα λόγια, όταν υπάρχει ένα τόσο μεγάλο καταλυτικό πλαίσιο σε ευρωπαϊκό επίπεδο με παγκόσμιες επιπτώσεις, τα τεράστια προβλήματα που προβάλλουμε με την Τουρκία είναι στα όρια του ασήμαντου. Η παραδοσιακή προσέγγιση του προβλήματος των 12 μιλίων, το οποίο έχει καθηλώσει τη Τουρκία με την έννοια του Casus Βelli δεν μπορεί να λυθεί απλώς με την υφαλοκρηπίδα, διότι η τελευταία καθιερώνεται ακόμα πιο δύσκολα σε μη φιλικό περιβάλλον και απαιτεί συχνά δικαστική παρέμβαση. Προσπαθούμε να επιλύσουμε ένα πρόβλημα με ένα άλλο, το οποίο είναι δυσκολότερο. Διότι και το θέμα του Νεοοθωμανικού δόγματος έρχεται σε αντιπαράθεση με αυτή την έννοια, ειδικά όταν εξετάζουμε την κατηγορία των μηδενικών τριβών με τις γειτονικές χώρες.
Η Ευρωπαϊκή ΑΟΖ αλλάζει ριζικά τα δεδομένα κι αυτό εξηγείται τοποστρατηγικά. Βασίζεται στις έννοιες της συνεκτικότητας και της τοπολογικής τρύπας, ενσωματώνει νοητικά σχήματα που έχουν επιπτώσεις σε μεγάλες αποστάσεις, στηρίζεται αποκλειστικά στην έννοια της μέσης γραμμής, η οποία ενισχύεται μέσω της μεθοδολογίας των διαγραμμάτων Voronoi και της τριγωνοποίησης Delaunay. Η Ελλάδα ως κρατική οντότητα είχε άλλες προτεραιότητες στο παρελθόν κι εξέταζε μόνο τοπικά τα προβλήματά της. Κατά συνέπεια, δεν έχει δώσει έμφαση στο θέμα της ΑΟΖ κι επομένως έχει καθυστερήσει σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά το timing παραμένει σωστό, διότι δεν έχει κλείσει το παράθυρο των διαπραγματεύσεων. Απλώς, το σωστό υπόβαθρο είναι το ευρωπαϊκό. Κι ο λόγος είναι απλός. Δομικά η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κι ένας αποκλειστικός επιμερισμός της ΑΟΖ των κρατών μελών. Με αυτόν τον τρόπο κάθε νέο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να αποδεχθεί ό,τι ισχύει την ώρα της ένταξής του. Κατά συνέπεια, το θεσμικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενισχύει de facto και de jure τις προσπάθειές μας. Με άλλα λόγια, αν ακολουθήσουμε τα αρμόδια στρατηγικά βήματα για την καθιέρωση της ελληνικής ΑΟΖ μέσα στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής ΑΟΖ θα ενισχύσουμε την τελευταία με τη συμβολή μας και θα τη χρησιμοποιήσουμε στις διαπραγματεύσεις μας.
Η Κύπρος, η οποία είναι σε χειρότερη κατάσταση λόγω κατοχής, έδειξε την ύπαρξη αυτής της οδού. Είναι θέμα βούλησης εκ μέρους μας η υλοποίηση της ελληνικής ΑΟΖ. Είμαστε έτοιμοι τεχνοκρατικά, έχουμε αποκτήσει τη τεχνογνωσία σε μαθηματικό επίπεδο, δεν μένει παρά μόνο να πάρουμε την πολιτική απόφαση, που θα ενεργοποιήσει όλο το ευρωπαϊκό πλαίσιο προς όφελός μας όχι μόνο για τώρα, αλλά περισσότερο για το μέλλον της πατρίδας μας.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/03/blog-post_2104.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29

Nά γιατί δεν πρέπει να φοβόμαστε την Τουρκία. Έχει ήδη αρχίσει η αυτονόμηση των Κούρδων!

 Ο αστυνομικός μετά το λυντσάρισμα, λίγο πριν διακομιστεί στο νοσοκομείο

Είναι τραγικό και συνάμα θλιβερό να εναποθέτει ένα κράτος και ένα έθνος τις ελπίδες του σε γεγονότα ή εξελίξεις που επηρεάζονται από εξωγενείς παράγοντες και εμείς τουλάχιστον δεν το κάνουμε και δεν θα το κάνουμε. Δεν είναι δυνατόν όμως να μην παρακολουθούμε τις εξελίξεις στη ‘γειτονιά’ μας και ιδιαίτερα τις εξελίξεις που σχετίζονται με ένα γείτονα που έχει αναγάγει τις Γενοκτονίες, τη βαρβαρότητα, την επιθετικότητα και την παραβίαση του διεθνούς δικαίου σε επιστήμη.
Έχουμε γράψει σ’ αυτό το ιστολόγιο (σχετικές αναρτήσεις Κουρδικό: Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση; (1), Κουρδικό: Άρχισε η αντίστροφη μέτρηση; (2)) ότι οι Κούρδοι πρόσφατα έχουν υιοθετήσει ένα σχέδιο που θα οδηγήσει σταδιακά στην δημοκρατική και πολιτική αυτονομία την περιοχή της ΝΑ Τουρκίας-Βόρειο Κουρδιστάν, και όχι μόνο.

Σήμερα το πρωί έγινε ένα γεγονός που, κατά την άποψή μας, είναι ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στο Κουρδιστάν.
Το μεταφέρουμε όπως το περιέγραψαν οι τουρκικές και όχι οι κουρδικές ηλεκτρονικές εφημερίδες, και ο καθένας άς βγάλει τα συμπεράσματά του:
Όλα ξεκίνησαν στις 11:30 σήμερα το πρωί, όταν τέσσερις αστυνομική πήγαν με αστυνομικό όχημα στο σπίτι του Muhsin D., στην οδό Güngör Caddesi, της κωμόπολης Γιουκσέκοβα και του ζήτησαν να τους ακολουθήσει στο Αστυνομικό Τμήμα, αφού έπρεπε να οδηγηθεί στις φυλακές για έκτιση ποινής 3,5 χρόνων, που του είχε επιβληθεί τελεσίδικα από τουρκικό δικαστήριο.
Την ώρα που το αυτοκίνητο της τουρκικής αστυνομίας περνούσε από τη λεωφόρο Cengiz Topel, ο προαγόμενος έσπασε το κρύσταλο του αυτοκινήτου και φώναξε στον κόσμο που βρισκόταν στο δρόμο: «Με πάνε μέσα, γλυτώστε με!».
Μόλις άκουσαν την κραυγή οι διαβάτες, έτρεξαν και σταμάτησαν το αυτοκίνητο της Αστυνομίας. Σε ένα λεπτό είχαν συγκεκντρωθεί εκατό άτομα, τα οποία έσπασαν τα τζάμια του αυτοκινήτου και απελευθέρωσαν τον κρατούμενο, ενώ επιτέθηκαν με βία στους τέσσερις αστυνομικούς. Ενώ οι τρεις αστυνομικοί κατάφεραν να ξεφύγουν με μώλωπες και αμυχές, ο ένας ξυλοκοπήθηκε και έμεινε στο έδαφος λιπόθυμος. Την ίδια στιγμή οι συγκεντρωμένοι ξεπέρασαν τους χίλιους και πήραν θέσεις για να αντιμετωπίσουν τα τεθωρακισμένα των ειδικών δυνάμεων της τουρικής αστυνομίας, που έσπευσαν άμεσα στην περιοχή και αναγκάστηκαν να ρίξουν ριπές στον αέρα και δακρυγόνα για να διαλύσουν το πλήθος.
Ακολούθησαν συμπλοκές και τα γεγονότα επεκτάθηκαν σε όλες τις συνοικίες της πόλης.
Ο αστυνομικός, που γλύτωσε γιατί το πλήθος τον θεώρησε νεκρό, μεταφέρθηκε πρώτα στο νοσοκομείο της κωμόπολης και στη συνέχεια διακομίστηκε στο νοσοκομείο του Βαν, όπου διαπσιτώθηκε ότι η κατάσταση της υγειας του είναι κρίσιμη, λόγω των πολλαπλών τραυμάτων που φέρει σε όλο του το σώμα.

Να σημειωθεί ότι την προηγούμενη εβδομάδα μηχανισμοί του βαθέος κράτους διένειμαν προκήρυξη στη Γιουκσέκοβα, που θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά προπύργια του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, προαναγγέλοντας τη δράση μιας νέας οργάνωσης, που θα φέρει τέλος στην παντοδυναμία του ΡΚΚ στην πόλη.
Το γεγονός, που θεωρείται τυχαίο πλην όμως ενδεικτικό, δείχνει την αποφασιστικότητα του λαού να μην επιτρέψει τη φυσιολογική λειτουργία του τουρκικού κράτους, όπως για παράδειγμα η επιβολή των τουρκικών νόμων και η υλοποίηση των αποφάσεων των τουρκικών δικαστηρίων.
Και για να δικαιολογήσουμε τον τίτλο μας, έχουμε να πούμε ότι μια χώρα που δεν έχει τη δυνατότητα να ασκήσει πλήρη κυριαρχία σε μια έκταση 100 χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων, μέσα στην ίδια την επικράτειά της, είναι δυνατόν να απειλείσει μια χώρα σαν την Ελλάδα και ένα λαό σαν τους Έλληνες, που παρόλη την δεινή θέση που έχουμε περιέλθει, έχουμε αποδείξει ότι ξέρουμε να αγωνιζόμαστε και να κερδίζουμε, όταν χρειαστεί. Και κυρίως, ξέρουμε να κρατάμε ψηλά το κεφάλι.

 http://www.internethaber.com

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2011/03/n.html

 

Αρχίζει η διχοτόμηση της Τουρκίας;

ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ

Επαναστατικά γεγονότα ενδέχεται να συντελεσθούν σύντομα στην περιοχή μας, με δραματικές και σεισμικές εκτυλίξεις σε όλη την Ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Ευρασία.

Ξεχάστε τα επεισόδια με τους χούλιγκαν στο Παπαδόπουλος-Ελευθερία και τις τουρκικές υλακές κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σημαντικότερα και επαναστατικά γεγονότα ενδέχεται να συντελεσθούν σύντομα στην περιοχή μας, με δραματικές και σεισμικές εκτυλίξεις σε όλη την Ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Ευρασία. Το περ. Σαββατοκύριακο σημειώθηκε στο Ντιγιάρμπακιρ ένα γεγονός ύψιστης και πολυδιάστατης σημασίας, που πέρασε απαρατήρητο από τον κυπριακό και ελλαδικό πολιτικό μικρόκοσμο.

Το Συνέδριο για τη Δημοκρατική Κοινωνία στο Ντιγιάρμπαρκιρ υιοθέτησε σχέδιο για τη Δημοκρατική Αυτονομία εντός των συνόρων της Τουρκίας με δικαίωμα αυτοοργάνωσης των Κούρδων. Το σχέδιο εισηγείται ένα νέο συμβόλαιο μεταξύ Τούρκων και Κούρδων, με τη λειτουργία τοπικού Κουρδικού Κοινοβουλίου καθώς και ελεύθερα κουρδικά τοπικά συμβούλια.Η Άγκυρα πανικοβλήθηκε και ο Τούρκος πρόεδρος Γκιουλ αποφάσισε να περάσει τις δύο τελευταίες ημέρες του χρόνου στο Ντιγιάρμπακιρ για να εκτονωθεί η κατάσταση, εξαιτίας της επίσημης χρήσης της κουρδικής γλώσσας από δήμους της ΝΑ Τουρκίας, της δημιουργίας δίγλωσσων επιγραφών και του αιτήματος για δημοκρατική αυτονομία. Εξάλλου, ο Γενικός Εισαγγελέας της Τουρκίας, Αμντουραχμάν Γιαλτσίνκαγια, διέταξε έρευνα κατά του φιλοκουρδικού Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας. Ο βουλευτής του κόμματος, Μπενγκί Γιλντίζ, δήλωσε στην τουρκική «Χουριέτ» (22/12/2010) πως «αν η κυβέρνηση δεν λάβει σοβαρά υπόψη τις θέσεις μας, αν μας κλείσει, τότε κάποιοι μπορεί να πουν ότι «τα όπλα θα πάρουν τη θέση του διαλόγου», όπως έγινε πριν από λίγους μήνες». Εννοούσε αιματηρές επιθέσεις Κούρδων ανταρτών εναντίον φυλακίων και το θάνατο δεκάδων στρατιωτών.

 Οι εξελίξεις αυτές πρέπει να διασυνδεθούν προς άλλες, εξίσου κρίσιμες, που αναμένονται στο Βόρειο Ιράκ, όπου από ετών λειτουργεί κουρδικό κράτος, με πρωτεύουσα το Ερμπίλ, στην καρδιά του πετρελαιοφόρου Κιρκούκ, που οι Κούρδοι διεκδικούν παλαιόθεν. Εκεί έπρεπε να γίνει απογραφή πληθυσμού από το 2007. Αναβλήθηκε γι’ αυτόν το μήνα. Αν και εφόσον η απογραφή πραγματοποιηθεί, θα επισημοποιήσει την κουρδική πλειοψηφία, η οποία, δικαιωματικά, θα διεκδικήσει τη λειτουργία αυτόνομου και ανεξάρτητου, πια, κράτους, στο βόρειο Ιράκ. Όμως, τα σχέδια των Κούρδων προεκτείνονται και προς την Τουρκία. Χάρτες, που από καιρό έχουν αναρτηθεί στα γραφεία του αυτόνομου κουρδικού κράτους, δείχνουν μιαν ακανόνιστη έκταση που καταλαμβάνει μέγα μέρος του Βόρειου Ιράκ με το Κιρκούκ, όλη σχεδόν την ανατολική Τουρκία και καταλήγει ανάμεσα στην Αλεξανδρέττα και τη Μερσίνα.

Ας προσεχθεί τούτο το βαρυσήμαντο: Εδώ και αρκετά χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη μια μεθοδική διαδικασία «κουρδοποίησης» της συγκεκριμένης περιοχής, ειδικά της Μερσίνας, που βρίσκεται απέναντι από την Κύπρο.Σταδιακά, όπως γράφει ο Γεώργιος Φίλης (διδάκτωρ γεωπολιτικής και εκδότης του περιοδικού «Στρατιωτική Ισορροπία και Γεωπολιτική», τ. 10), το κουρδικό στοιχείο, οικονομικά και πληθυσμιακά ελέγχει ήδη την περιοχή και τη Μερσίνα. Τι επιδιώκουν οι Κούρδοι; Αν ανακηρύξουν ανεξάρτητο κράτος στο Βόρειο Ιράκ, θα διεκδικήσουν εδάφη από την Τουρκία και διέξοδο στη θάλασσα. Αυτό θα σημαίνει δύο σεισμικές και καταλυτικές εξελίξεις για ολόκληρη την περιοχή: Πρώτον, την κατάρρευση του Ιράκ και την τριχοτόμησή του, με όλα τα συνεπακόλουθα για την περιοχή. Δεύτερον, τη διχοτόμηση της Τουρκίας, που είναι ο χειρότερος εφιάλτης της.

Ανακύπτουν δύο ερωτήματα: Πώς θα αντιδράσει η Τουρκία; Θα αντιδράσει κατά τη γνωστή και πάγια δολοφονική τακτική της: Επιχειρώντας να εξολοθρεύσει το κουρδικό στοιχείο και κατακαίοντας κουρδικές πόλεις και χωριά. Με αποτέλεσμα μιαν ευρύτερη ανάφλεξη με ανάμειξη και άλλων παραγόντων.Το δεύτερο ερώτημα αφορά τις ΗΠΑ: Πώς θα αντιδράσουν σε ανακήρυξη κουρδικού κράτους και σε διχοτόμηση της Τουρκίας; Η απάντηση ίσως βρίσκεται σε ανάλυση Αμερικανού ειδικού (Peters Ralf: «Blood Brothers: How a better Middle East Would Like» Armed Forces Journal, July 5, 2006), όπου επισημαίνεται ωμά: «Ένα ελεύθερο Κουρδιστάν, εκτεινόμενο από το Ντιγιάρμπακιρ στην Ταυρική, θα αποτελεί το πλέον φιλοδυτικό κράτος στην περιοχή μεταξύ Βουλγαρίας και Ιαπωνίας». Και μιλάμε για έναν κουρδικό πληθυσμό 27-36 εκατομμυρίων. Τέτοιες πιθανές εξελίξεις θα αναδιατάξουν δραματικά, γεωγραφικά, πολιτικά, ενεργειακά, γεωπολιτικά όλη την περιοχή και θα επηρεάσουν αμεσότατα την Ελλάδα και την Κύπρο.

http://www.sigmalive.com/simerini/columns/antistaseis/339329

Παρουσίαση του πρωτοτύπου της αμφίβιας επιθετικής γέφυρας Samur

Mία ημέρα μετά την ολοκλήρωση της επίσκεψης του Έλληνα Α/ΓΕΣ σε Κωνσταντινούπολη και Άγκυρα, πραγματοποιήθηκε παρουσίαση-επίδειξη της αυτοκινούμενης αμφίβιας επιθετικής γέφυρας Samur στις εγκαταστάσεις της κατασκευάστριας εταιρίας FNSS. Σύμφωνα με το διευθυντή της τουρκικής εταιρίας, για τη σχεδίαση και κατασκευή του πρωτοτύπου χρειάστηκαν 3,5 χρόνια ενώ για το πρόγραμμα εργάστηκαν συνολικά 150 Τούρκοι μηχανικοί. Το Samur βασίζεται στο σχέδιο της γερμανικής αμφίβιας γέφυρας Μ3 της εταιρείας Santa Barbara Sistemas GmbH πρώην EWK, η οποία σε αντίθεση με την τουρκική πρόταση χρησιμοποιεί όχημα 4×4, έχει εξαχθεί σε τουλάχιστον 5 χώρες (μεταξύ αυτών Βρετανία και Γερμανία) ενώ μέχρι και σήμερα έχουν κατασκευαστεί 97 οχήματα. Το όχημα είναι πλήρως αμφίβιο, προωθείται από δύο υδροπροωθητές waterjet, με δυνατότητα πλεύσης ακόμα και σε ρηχά νερά βάθους μόλις 1,05 μέτρων ενώ γέφυρα δύναται να υποστηρίξει άρματα μάχης και τεθωρακισμένα οχήματα μεγίστου βάρους 70 τόνων.

Διαθέτει ικανότητα διεύθυνσης μέσα στο νερό και στους τέσσερις άξονες και λόγω αυτών των δυνατοτήτων μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως πορθμείο (Bay Ferry) ενώ διατηρεί αυτή τη δυνατότητα ακόμα και όταν δύο οχήματα-σχεδίες είναι συζευγμένα. Είναι εξοπλισμένο με κεντρικό σύστημα ελέγχου πίεσης ελαστικών, η μέγιστη ταχύτητα οδήγησης σε άσφαλτο φτάνει τα 80χλμ/ώρα, ενώ στο νερό κινείται με ταχύτητα μέχρι και 14 χλμ/ώρα. Οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις σκοπεύουν να θέσουν σε υπηρεσία συνολικά 52  οχήματα της FNSS (κόστος 130 εκ$), με προφανή στόχο να προσφέρουν δυνατότητα ταχείας ζεύξης αμφίβιου κωλύματος στους τουρκικούς μηχανοκίνητους σχηματισμούς στο μέτωπο του ποταμού Έβρου.

Η απλότητα της χρήσης, η ταχύτητα ανάπτυξης του συστήματος, ο όγκος και το μέγεθος των οπλικών συστημάτων που μπορούν να μεταφερθούν συνιστούν μια νέα πρωτόγνωρη απειλή για την Ελλάδα επιτρέποντας στις Τουρκικές Χερσαίες Δυνάμεις να μεταφέρουν στο πρώτο κύμα της επίθεσης 24 άρματα μάχης ή άλλο συνδυασμό οπλικών συστημάτων (π.χ ΤΟΜΑ, ΤΟΜΠ, αυτοκινούμενα πυροβόλα, ΠΕΠ κλπ) την ίδια στιγμή σε διαφορετικά σημεία.

Αξίζει να αναφερθεί ότι πριν από 15 χρόνια η Τουρκία είχε αγοράσει και εγκαταστήσει στον Έβρο πολύ μικρότερων δυνατοτήτων γεφυρών αμερικανικής προέλευσης. Ο τότε Έλληνας υπουργός Εθνικής Άμυνας Γεράσιμος Αρσένης είχε ζητήσει από τον Αμερικανό ομόλογο του την ακύρωση οποιασδήποτε πιθανής μελλοντικής πώλησης επιπλέον γεφυρών στην Τουρκία από τις ΗΠΑ. Σήμερα όμως ειδήσεις σαν και αυτές παρά το γεγονός ότι αποδεικνύουν για άλλη μια φορά τον επιθετικό προσανατολισμό των ΤΕΔ δεν προκαλούν καμία ελληνική επίσημη αντίδραση.

http://www.strategyreport.gr/?p=5510

Τρεις Γενοκτονίες μια στρατηγική

Ομιλία Επίτιμου Προέδρου του Κ.Σ. ΕΔΕΚ Βάσου Λυσσαρίδη σε Διεθνές Συνέδριο στην Αθήνα με θέμα: «Τρεις Γενοκτονίες μια στρατηγική» στις 17,18,19, Σεπτεμβρίου 2010.

Ατιμώρητα εγκλήματα υποτροπιάζουν. Ο Ταλάτ δημιούργησε τον Αϊχμάν. Οι Τοπάλ Οσμάν και Κεμάλ πρόδρομοι για τα Νταχάου, το Δίστομο και τον ορφανό Πενταδάκτυλο.
Η σιωπή ισοδυναμεί με συνενοχή και η απάθεια διευκολύνει την συνέχιση.
Όταν γυρίζω πίσω χάνω την πυξίδα και τον χρόνο, τη γλώσσα, τη φυλή, την εθνότητα, γιατί κοινός ο πόνος, κοινή η οργή, κι η εμμονή για δικαίωση.
Σαμψούντα, Άδανα, Σμύρνη, Κερύνεια με κυνηγούν και στερεότυπα καταγράφω.
Αν ξεχάσω την Αμισό, τη Σάντα, την Κόνικα, τη Σασσούν, το Ασσυριακό Khoi, τη Σμύρνη θάχω ενταφιάσει την αξιοπρέπεια μου,
Αν παραγνωρίσω την Ποντιακή κραυγή Μ΄ αοιλή εμάς και βάϊ εμάς η Ρωμανίαν πάρθεν, τους σταυρωμένους νέο-Σπάρτακους που μεταθανάτια σταυρώνουν τους σταυρωτήδες θάχω χάσει τον αυτοσεβασμό μου
Γιατί θα με κυνηγούν οι κραυγές των θρυμματισμένων από τους Τσέτες νηπίων στους Ποντιακούς βράχους, οι ρόγχοι των απαγχονισμένων Αρμένιων διανοούμενων, οι πατημασιές των πεταλωμένων, ο άφωνος πόνος των βιασθέντων, το περήφανο βλέμμα του Πόντιου με την εθνική συνείδηση που δεν πεθαίνει ούτε στη διασπορά ούτε στην πατρώα γη με το στα φανερά Μαχμούτ αγάς και στα κρυφά Νικόλας τα ζωντανά μάτια των αποκεφαλισθέντων Αρμενίων, η Αρμένισσα μάνα που θηλάζει το βρέφος με πηχτό αίμα, τα ακρωτηριασμένα σώματα των Ασσυρίων, οι καμένες σάρκες στη Σμύρνη, και ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος, οι εξόριστοι σοφοί της Ιωνίας που «χωρίς του Όμηρου τα ποιητικά αδημονούν κι αγανακτούν κι αναζητούν τους τραγωδούς, τους ποιητές, τ΄Απόλλωνα τη λύρα και την απέριττη τη γνώριμη αρχιτεκτονική.
Καμένη Ιωνία.
Δεν κάηκαν μονάχα οι άνθρωποι. Έριξαν στην πυρά θεούς, θεάνθρωπους άφθαστους στίχους, σκέψεις που το σκοτάδι έκαψαν κι έμεινε τώρα ορφανή με μόνο σιωπηλούς θεούς να καρτερούν.
Θα με κυνηγάνε οι αποδιωγμένοι της Κωνσταντινούπολης, οι χωρίς ελεύθερη πατρίδα της Αλεξανδρέττας, τα ξεροπήγαδα με τους δολοφονημένους Κύπριους και τα ορφανά αχνάρια του Κανάρη στη Λάπηθο.
(Ακόμα και οι στρατολογίες θανάτου με την έφηβο Πόντιο ν΄αναφωνεί.
Μάνα παρακαλάω τον Θεό
σολτάτος να μην πάω
σιαπκαν να μην σκεπάουμε
ταλήν να μη εφτάω.)
Θα με κυνηγά ο Τουμανιάν με την κραυγή της ερήμου οργής, ο Τζελαλιάν με το
Σήκω καϋμένε μου ραγιά
ο εξόριστος Σεφέρης αλλά και ο Αυξεντίου ο όρθιος με καμένη σάρκα ζωντανός στον Μαχαιρά.
Η νέο-οθωμανική πολιτική της Τουρκίας είχε ως δόγμα αφομοίωση ή αφανισμός.
Χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του Abdul Hamid Για να λύσουμε το Αρμενικό πρέπει να εξαφανίσουμε τους Αρμένιους και του Αρχιστράτηγου Σιερκέρ προς τον Πατριάρχη Ιωακείμ. Θα σας κάψουμε όλους. Ή εσείς ή εμείς. Φυλετικά και οικονομικά τα κίνητρα.
Ο Ταλάτ με άμετρο κυνισμό απαντάει στην έκκληση του Μόργενταου να μη προχωρήσει σε απαγχονισμούς Αρμενίων ότι θα δώσουμε αμνηστία μετά τους απαγχονισμούς.
Οι Κούρδοι διασώθηκαν τότε ως αφομοιώσιμοι παρά την θέση του Νazim ότι όλα τα μη Τουρκικά έθνη θάπρεπε να εξολοθρευθούν.
Ενώ ο Φερίντ πασάς ομολογεί την ενοχή στη διάσκεψη Παρισίων ο Σακίρ δηλώνει ότι αν είχαμε εξαφανίσει τους Ρουμάνους τους Βούλγαρους, τους Σέρβους, τους Ελληνες αυτά τα εδάφη θα ήσαν τώρα δικά μας και ο Τσάβιτ ομολογεί και τους οικονομικούς λόγους.
Και προκλητική η προσπάθεια να επιρριφθεί ευθύνη στα θύματα των γενοκτονιών.
Ο Κεμάλ δηλώνει στον Αράλωφ ότι οι Πόντιοι ευθύνονται για τον αφανισμό τους και το ίδιο επαναλαμβάνεται για τους Αρμενίους.
Και δυστυχώς αυτή η νέο-οθωμανική πολιτική συνεχίζεται διαφοροποιημένη με όχι μόνο την ανοχή αλλά και την ενίσχυση της Τουρκίας που βαρύνεται όχι μόνο με παρελθοντικά εγκλήματα αλλά και με την συνεχιζόμενη κατοχή στην Κύπρο, την εθνοκάθαρση την δολοφονία 1,5% του πληθυσμού, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενός ολόκληρου λαού.
Έτσι η νέο-οθωμανική πολιτική προωθείται με τον Νταβούτογλου να απαιτεί κηδεμονία των Μουσουλμανικών μειονοτήτων στον πρώην Οθωμανικό χώρο προβάλλοντας το Κυπριακό ως πρότυπο με την προκλητική δήλωση ότι τα εγγυητικά δικαιώματα στην Κύπρο πρόσφεραν την «νομική» ευκαιρία για την εισβολή και τον βίαιο διαχωρισμό.
Προχωρεί ακόμα πιο πέρα. Ότι η Τουρκία θα πρέπει να ελέγχει τις Κυπριακές εξελίξεις κι αν ακόμα δεν υπήρχε ένας Τουρκοκύπριος γιατί αποτελεί απαραίτητο στοιχείο στους σχεδιασμούς της να αποβεί περιφερειακή υπερδύναμη με παγκόσμια εμβέλεια. Έτσι αποτελεί αφέλεια ότι η προσφορά οποιονδήποτε παραχωρήσεων προς τους Τουρκοκύπριους θα οδηγήσει σε λύση. Η επιλογή είναι ή προσαρμογή προς τις Τουρκικές απαιτήσεις και μετατροπή της Κύπρου σε κηδεμονευόμενο μεταποικιοκρατικό μόρφωμα της Τουρκίας ή στρατηγική που να καθιστά τους Τουρκικούς στόχους ανέφικτους ή οδυνηρούς για τις ευρύτερες προοπτικές της Τουρκίας, κυρίως τις Ευρωπαϊκές.
Σήμερα η Τουρκία απαιτεί ανταμοιβή για το έγκλημα της κατά της Κύπρου όπως ο Ταλαάτ απαιτούσε να εισπράξει τις ασφάλειες ζωής των απαγχονιζομένων Αρμενίων.
(Γι΄αυτό επιβάλλεται ευρύτερα μια νέα στρατηγική βασισμένη στις πικρές εμπειρίες του παρελθόντος.
Γι΄αυτό συναισθηματικά αλλά και ρεαλιστικά δηλώνω.
Αν λησμονήσω τον χορό του Ζαλόγγου στην Κόνακα θα με κυνηγούν οι Ακριτίδηδες, οι Χαραλαμπίδιδες πρόδρομοι των Καραολήδων.
Αν λησμονήσω τις αφηγήσεις του Χοβιβιάν και τις γυναίκες στη Σασσούν θα με κυνηγούν οι στρατιές των δολοφονημένων και ο Αρμένιοι της διασποράς.
Αν λησμονήσω το Khoy θα με κυνηγά ο Agha Petros και το Gawar και γενικά το Ασσυριακό Seyfa.
Αν λησμονήσω τη Σμύρνη θα με κυνηγά η πανάρχαια Ιωνία και οι δικοί μου στα Βουρλά.)
Αν διαγράψω τις γενοκτονίες θα με κυνηγά ο Sortiaux με τη δραματική διαπίστωση ότι οι νεκροί ήσαν τυχερότεροι των ζωντανών, αλλά ακόμα και ο Τσέρτσιλ και ο Κλεμανσώ με τις έστω δειλές αναγνωρίσεις του εγκλήματος και ο Ανατόλ Φρανς που χαρακτήρισε τον Ταλάατ τύραννο του τρόμου.
Θέλουμε φιλία με όλους τους λαούς. Συμπάσχουμε με τον Τούρκο κρατούμενο στα λευκά κελιά.
Όμως φιλία σημαίνει σεβασμό των εθνικών δικαιωμάτων και των διεθνών συνθηκών.
Μονόπλευρη φιλία ισοδυναμεί με εθελοδουλία.
Ο Νταβούτογλου δυστυχώς εννοεί την φιλία ως προσαρμογή προς τις παράλογες και παράνομες Τουρκικές αξιώσεις.
Απαιτεί συγκυριαρχία στο Αιγαίο, κηδεμονία στη Θράκη αλλά και στις Μουσουλμανικές κοινότητες των Βαλκανίων και Αλεξανδρετοποίηση της Κύπρου και συγχρόνως Ευρωπαϊκή πορεία a la carte.
Η μεταοθωμανική Τουρκία όχι μόνο αρνείται την αναγνώριση εγκλημάτων αλλά θεωρεί τα θύματα ως υπεύθυνα.
(Αυτοπεταλώθηκαν οι Πόντιοι, αυτοαπαγχονίσθηκαν οι Αρμένιοι, αυτοπυρπολήθηκαν οι Μικρασιάτες, αυτοκτόνησε ο Χρύσανθος, τα μαθηματικά στην Αλεξανδρέττα πήραν καινούρια διάσταση, οι Ασσύριοι αυτοκατακρεουργήθηκαν, οι Κωνσταντινοπολίτες πήραν τον δρόμο της φυγής εθελούσια κι οι Κύπριοι γενναιόδωρα παραχώρησαν εθελοντικά τη γη τους στους έποικους.)
Θα χαιρετίζαμε μια αληθινά καινούρια Τουρκία με σεβασμό στις παγκόσμιες αξίες όμως δεν είναι μόνο που μας κυνηγά το παρελθόν μας ταλανίζει το παρόν.
Δίπλα στην Κόνακα, τα Άδανα, τη Σμύρνη αν επισκεφθείτε την Κύπρο θα σκοντάψετε στο συρματόπλεγμα της ντροπής που κρατάει διχοτομημένη την Ευρωπαϊκή Κύπρο, θα αντικρύσετε την τεράστια κατοχική σημαία που πληγώνει τον Πενταδάκτυλο και την αξιοπρέπεια μας, θα μαρτυρήσετε βιασμένες εκκλησίες, πλαστογραφημένες παραδόσεις με μια ανθρωπότητα όχι απλώς βουβή, αλλά με επιβράβευση της Τουρκίας με παρουσία στο Συμβούλιο Ασφαλείας και προεδρία στο Συμβούλιο Ευρώπης.
(Κι έτσι και πάλι καταναγκαστικά οι Πόντιοι με ταξιδεύουν στο Μπεϊλάν, με τους Καδίογλου, τον Ιστύλ, τον Αντων πασά, πρόδρομους του Καραολή.
Οι Αρμένιοι με συνοδεύουν στην πορεία θανάτου με τη σκελετωμένη μάνα και να με ρωτάει ιτσιουν.
Οι Σμυρνιοί καταριούνται όχι μονάχα τους σφαγείς αλλά και τους χθεσινούς συμμάχους.
Οι Κωνσταντινοπολίτες σαρκάζουν για τη νέα τάξη πραγμάτων κι οι Κύπριοι ρωτούν πως το θύμα οδηγείται στο εδώλιο του κατηγορούμενου από Άννες και Καϊάφες με τους Πόντιους Πιλάτους να μην νίπτουν καν τας χείρας.)
Ο Νταβούτογλου διακηρύσσει μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες εφόσον οι γείτονες προσαρμόζονται στην επεκτατική τους πολιτική.
Στην Κύπρο προτείνουν δυο κράτη, δυο λαούς, φυλετικά καθεστώτα και κυριαρχία της μειοψηφίας.
(Ευρωπαϊκά δικαστήρια έμμεσα αποφαίνονται ότι η βία δημιουργεί δίκαιο και ότι οι αποδιωγμένοι ιδιοκτήτες περιουσιών χάνουν τα δικαιώματα τους μια και για μακρό χρονικό διάστημα απουσιάζουν. Δεν απουσιάζουν. Ο κατοχικός στρατός εμποδίζει την επάνοδο.) Ζητά συγκυριαρχία στο Αιγαίο.
Όμως παρά τη διεστραμμένη Παγκοσμιοποίηση με υπεροχή του οικονομικού ενάντι του πολιτικού, παρά τη νέα διεθνή τάξη δυο μέτρων και δυο σταθμών, με επιλεκτική εφαρμογή διακηρυγμένων αρχών, παρά το τεράστιο χάσμα κατανομής πόρων και τεχνογνωσίας ένα καινούριο σύννεφο πλανάται πάνω στον πλανήτη που προμηνεί μια άλλη πορεία έστω κι αν η πολυδιάσπαση των εργαζομένων παρακωλύει κοινή δράση.
Η στέρηση εθνικών δικαιωμάτων εκτρέφει την τρομοκρατία και η κρατική τρομοκρατία την συντηρεί.
Η αποπολιτικοποίηση και η αποεθνοποίηση αποτελούν τα σύγχρονα όπλα της παγκόσμιας άρχουσας ελίτ και των εθνικών παραρτημάτων τους, όμως η λαϊκή αντίδραση ανακόπτει παγκόσμιες κηδεμονίες και δημοκρατικά ελλείμματα. Μοιραία η πρόοδος. Μοιραία η εποικοδομητική αλλαγή και οι παθόντες και πάσχοντες λαοί αποτελούν την αιχμή του αγώνα για μια άλλη παγκόσμια τάξη. Η Τραπεζούντα κατηγορεί, το Αραράτ υπενθυμίζει, ο Πενταδάκτυλος καταριέται τους βουτυροσπόνδυλους, η Σμύρνη κι η Πόλη εμβολιάζουν.
Όταν αναφερόμαστε σε εθνικές ρίζες μας καθορίζουν ως ρομαντικούς και εθνικιστές.
Αν εθνικισμός είναι να σέβεσαι την εθνότητα όλων και να διαφυλάττεις την δική σου τότε δηλώνω αδιόρθωτος εθνικιστής.
Χρειαζόμαστε μια νέα διεθνή τάξη πραγμάτων.
Χρειαζόμαστε μια παλινόρθωση αξιών.
Η κοινωνία της ζούγκλας οδηγεί στην έκρηξη.
Η κοινωνία της αδικίας οδηγεί σε ανωμαλία.
(Αν με μοιρολατρικό ρεαλισμό αγνοήσω τη κραυγή του Ποντίου, αν αποδεχθώ ότι αποσιώπηση της γενοκτονίας των Αρμενίων είναι απαραίτητη για εξομάλυνση στην περιοχή
Αν διαγράψω τον αφανισμό του Ελληνισμού της πανάρχαιας Ιωνίας θα με κυνηγούν ο Παντέλ Χαραλαμπίδης ο Κότσα Αναστάς, ο Χρυσόστομος, ο Μπαλακάν, ο Μνασιάν, ο Βαρανζαν που ζητάει μια χούφτα στάχτη από το πατρικό σπίτι ο Τεχλιριάν, και θα χάσω τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια μου.)
(Τα αρχεία του Χαλεπιού αναφέρουν εκτελέσεις νηπίων.)
Ναι απαιτούμε δικαίωση. Αναγνώριση εγκλημάτων και θεραπεία όπου είναι εφικτή.
Και θ’ αγωνισθούμε γι΄αυτό. Και στα ενενήντα μου χρόνια δεν αναζητώ προσχήματα απουσίας.
(Μου είπαν: Γιατί αγωνίζεσαι αφού έχει χαθεί η μάχη
Είπα: Γιατί αν δεν συνεχίσω δεν θα υπάρξει άλλη μάχη.)

(Στο δρόμο προς τον Πόντο
απ΄την νεοπατρίδα
προς το Αραράτ προς τη Σμύρνη
μυριάδες οι σταυρωμένοι
Όμως όπου και νάναι
ο σταυρωμένος Σπάρτακος
θα σταυρώσει τους σταυρωτήδες.)
Τώπα πολλές φορές.
Ούτε ο θάνατος δεν είναι δικαιολογητικό απουσίας.
Η σκυτάλη προχωρεί. Θα χτίσουμε ένα καλύτερο κόσμο.
Θα τερματίσουμε μόνο με τη δικαίωση.
Κι εγώ τώρα τερματίζω.
Θεέ της οργής και του τρόμου
Αυτή τη φορά δεν σου ζητώ να
μου χαρίσεις δυο τελευταίες ώρες
για να ζητήσω συγχώρεση απ΄όσους
αδίκησα
αλλά για να μαρτυρήσω τη
δικαίωση της Ποντιακής, της
Αρμενικής, της Μικρασιατικής, της Ασσυριακής
γενοκτονίας και της
Κυπριακής τραγωδίας.

(Στην Κόνακα και στη Σασσούν
συνεχίζεται ο μακάβριος
Ζαλόγγειος χορός
και στην Σαμψούντα ο
αιώνιος Πόντος αναμένει
Στα Άδανα η βιασμένη Αρμένισσα
ρωτάει ιτσιν κι ας έχει
εκτελεσθεί ο Ταλάτ)
Η Ιωνία καταριέται όχι
μονάχα τους δολοφόνους μα και
τους άφωνους
Στην Αλεξανδρέττα μοιρολογούν για
χαμένες πατρίδες
Ο Πενταδάκτυλος μουντζώνει
με πέντε δάκτυλα μια
παγκόσμια γενιά
Η μνήμη δεν δολοφονείται
Χωρίς δικαίωση δολοφονεί τους
δολοφόνους
Οι νεκροί ξεπηδούν
επαναστατημένοι απ΄τα
μνήματα
Αυτή η ιστορία έχει
μόνο ένα τέλος
Την αληθινή δικαίωση.
Κι γι΄αυτή θ΄αγωνισθούμε ως το τέλος.
Και να θυμάσθε.
Αν εθελούσια δεν γονατίσεις, ούτε νεκρό δεν μπορούν να σε γονατίσουν.

Αποκλειστική συνέντευξη του Αντιστράτηγου ε.α. Δημήτριου Αλευρομάγειρου στον ‘Εμπροσθοφύλακα’ (Μέρος Γ’)

16 Οκτωβρίου 2010
Συντακτική Ομάδα

Στο πρώτο μέρος της συνέντευξης ασχοληθήκαμε κυρίως με το Κυπριακό πρόβλημα, ενώ στο δεύτερο μέρος με τις ελλαδοτουρκικές σχέσεις. Σ’ αυτό το τρίτο και τελευταίο μέρος της συνέντευξης, ο Αντιστράτηγος ε.α. Δημήτριος Αλευρομάγειρος απαντάει σε διάφορες γενικές ερωτήσεις.

1. Είστε ένας μπαρουτοκαπνισμένος αξιωματικός ο οποίος υπερασπίστηκε ενόπλως την Κύπρο κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα δεδομένα, η κατάσταση της Εθνικής Φρουράς αυτή τη στιγμή είναι άθλια, και παρ’όλα αυτά -με ένα σιδηρόφρακτο στρατό απέναντί μας- πολλοί μιλούν για μείωση της θητείας, αποστρατιωτικοποίηση, μείωση αμυντικών δαπανών κ.ο.κ. Ποια, κατά τη γνώμη σας, θα ήταν η καλύτερη μορφή άμυνας για την Κυπριακή Δημοκρατία;

 

Ευχαριστώ πολύ για την έκφραση, αλλά είναι λάθος το «μπαρουτοκαπνισμένος». Με τρεις μέρες πόλεμος δεν γίνεσαι «μπαρουτοκαπνισμένος». Αυτοί που υπερασπίστηκαν πραγματικά την Κύπρο ήταν οι «εθελοντές» Κύπριοι στρατιώτες και οι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ οι οποίοι δώσανε τη ζωή τους σε μία υπόθεση χαμένη. Το έχω πει κατ’ επανάληψη και μου δίνετε τώρα την ευκαιρία να ξαναπώ τον περίφημο στίχο του Καβάφη: «…και περισσότερη τιμή σας πρέπει γιατί, γνωρίζατε ότι οι Μήδοι, στο τέλος, θα περάσουν».

 

Όσον αφορά την Εθνική Φρουρά δεν μπορώ να ξέρω σε ποιά ακριβώς κατάσταση βρίσκεται, διότι απλούστατα δεν βρίσκομαι κάτω στην Κύπρο. Γνωρίζω όμως ότι ο Αρχηγός του ΓΕΕΦ είναι ένας θαυμάσιος άνθρωπος. Πριν λίγο καιρό σε μια εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο, συναντήθηκα με τον Υπουργό Άμυνας της Κύπρου, ο οποίος είναι και παλιός συνάδελφος, και του είπα ότι πρέπει να προσέξουμε το θέμα του στρατού πάρα πολύ και τον είδα να έχει πραγματικά καλές προθέσεις.

 

Για το θέμα της μείωσης της θητείας στην Κύπρο, εγώ ήμουν και είμαι εναντίον οποιασδήποτε μείωσης, τη στιγμή που έχεις απέναντι σου 40.000 στρατιώτες. Το 2007 που είχα πάει στην Κύπρο, είχα μια συνάντηση με τον τότε Αρχηγό ΓΕΕΦ και τον τότε Υπουργό Αμύνης, κ. Πασιαρδή, και ήταν τότε που συζητιόταν το θέμα της μείωσης και τους είπα ότι εγώ το θεωρώ έγκλημα. Είναι έγκλημα σαν μήνυμα προς τον κατοχικό στρατό. Τα μηνύματα που πρέπει να του στέλνουμε είναι μηνύματα ενίσχυσης της Εθνικής Φρουράς, κι όχι αποδυνάμωσής της, και μάλιστα ακριβώς την ώρα που γίνονται οι διπλωματικές συζητήσεις. Αυτό είναι το παιχνίδι. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπέγραψε την Συνθήκη της Λωζάνης έχοντας την στρατιά του Έβρου. Επομένως, πως μπορείς να υπογράψεις όταν είσαι γυμνός;

 

Λέγεται επίσης, ότι στόχος της κυπριακής πολιτικής ηγεσίας είναι η αποστρατιωτικοποίηση της Κύπρου μετά την λύση. Κι εγώ δεν θέλω να γίνονται πόλεμοι και μακάρι να σταματούσαν να γίνονται. Ούτε οι στρατιωτικοί έχουν διάθεση να σκοτώνονται. Όμως, η δύναμη και ο φόβος της δύναμης θα υπάρχουν πάντοτε και αλίμονο σε αυτούς που δεν θα έχουνε δύναμη. Πάλι θα κάνουμε τα καλά παιδιά και να διαλύσουμε τον στρατό; Έχουμε και ένα τρανό παράδειγμα στην Κύπρο: Διώξαμε την ελληνική μεραρχία το 1967 και ήρθαν οι Τούρκοι και κατέλαβαν το μισό νησί το 1974.

 

Τούρκος στρατιώτης στις μάχες που έλαβαν χώρα στο προάστειο του Αγίου Παύλου στην Λευκωσία. Ο Ταγματάρχης εξ Ελλάδος Δημήτριος Αλευρομάγειρος με το Τάγμα Επιστράτων του τους κράτησε εκτός του προαστείου και ουσιαστικά διατήρησε την Λευκωσία στα προ της εισβολής όρια της.

2. Είστε επίσης Επίτιμος Γενικός Επιθεωρητής Στρατού. Τι έχετε να πείτε για τη σημερινή κατάσταση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, με μείωση της θητείας, μίζες, αποστολές στρατευμάτων στο εξωτερικό και με την Τουρκία να κάνει συνεχείς παραβιάσεις στον ελληνικό εναέριο και θαλάσσιο χώρο;

 

Και πάλι όμως δεν μπορώ να γνωρίζω πολλά διότι έχω αποστρατευθεί από το 1997. Όμως, θα πω το εξής: είμαι τελείως αντίθετος στην μείωση της θητείας. Το 1987 κάναμε μία μελέτη σε αυτό το θέμα και το συμπέρασμα ήταν ότι η Ελλάδα, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν μπορεί να έχει στρατό κάτω από 18 μήνες. Όταν μειώνεις την θητεία, μετά δεν μπορείς να την αυξήσεις. Επομένως είναι μια πολύ σημαντική απόφαση για το κράτος η μείωση της θητείας. Αλλά εδώ τα κόμματα υπόσχονται μειώσεις θητείας για να μαζέψουν ψήφους. Αυτά είναι τα εγκλήματα που πραγματοποιούν. Δεν μπορείς να έχεις 8 μήνες στρατό. Είναι απαράδεκτο! Οι Τούρκοι άραγε έχουνε μειώσει την στρατιωτική τους θητεία;

 

Υπάρχει βέβαια και το δημογραφικό πρόβλημα, αλλά ο επαγγελματικός στρατός είναι ένα τεράστιο λάθος. Το 2000 είχα κάνει μία μελέτη και την είχα στείλει σε όλα τα κόμματα και είναι αστείο τί μου απάντησαν. Ο αξιόμαχος στρατός είναι αυτός που αποτελείται από τον καθηγητή, τον γεωργό, τον επιχειρηματία, τον πλούσιο, τον φτωχό κλπ. Τότε γίνεται μία ζύμωση και συγκροτείται αυτό που ονομάζουμε, «λαϊκός στρατός», «στρατός του λαού». Δεν μπορείς να καλείς ένα στρατό να θυσιαστεί για την πατρίδα του επ’ αμοιβής, όπως είναι ο επαγγελματικός στρατός. Το 1792, στην μάχη του Βαλμύ, ο Γάλλος στρατηγός Κέλλερμαν νίκησε τα τέσσερα βασιλικά Πρωσσικά στρατεύματα με τους «ξεβράκωτους» Γάλλους με την ιαχή «Ζήτω το έθνος!». Τότε, ο Γερμανός συγγραφέας Γκαίτε είχε πει ότι τελειώσανε οι στρατοί των βασιλιάδων και αρχίζουν οι στρατοί των λαών. Στην Ελλάδα έχουμε ένα τρανό παράδειγμα αυτών των στρατών: την επανάσταση του 1821.

 

Θα σας πω και κάτι που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν. Η ετυμολογία της λέξης «κληρωτός» είναι από την κλήρωση που γινόταν για το ποιοι θα πάνε στρατό, διότι όταν ερχόταν η σειρά τους να πάνε στρατό, πηγαίνανε περισσότεροι από όσους χρειαζότανε το κράτος. Σήμερα βέβαια, με τα ψηλά ποσοστά της φυγοστρατίας, η λέξη έχει χάσει την έννοια της.

3. Βγαίνοντας λίγο έξω από τα όρια της Ελλάδας, βλέπουμε πως με το Ευρώ, την Συνθήκη της Λισαβώνας κλπ, το έθνος-κράτος χάνει σιγά σιγά την κυριαρχία του, σε επίπεδο πολιτικό, διοικητικό, οικονομικό, ακόμη και πολιτιστικό. Ποια η άποψη σας γι αυτές τις εξελίξεις, και τι ρόλο καλούνται να παίξουν (ή ίσως θα πρέπει να παίξουν) τα έθνη σε αυτή την νέα παγκόσμια τάξη;

 

Η Ενωμένη Ευρώπη ήταν όραμα μιας σύνθεσης και όχι ισοπέδωσης και πολτοποίησης πολιτισμών. Η ισοπέδωση και η πολτοποίηση είναι στόχοι της πολυπολιτισμικότητας και της παγκοσμιοποίησης. Η αντίληψη της παγκοσμιοποίησης σε επίπεδο πολτοποίησης είναι λανθασμένη, διότι το να ‘αγαπώ την πατρίδα μου’, δεν σημαίνει ‘εχθρεύομαι την πατρίδα του άλλου’. Το γεγονός ότι όλοι αγαπάνε την μητέρα τους, σημαίνει ότι εχθρεύονται τις μητέρες των άλλων; Κι όμως, σε αυτά τα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, έχει μειωθεί η αγάπη προς την πατρίδα, η οποία σνομπάρεται ως ‘εθνικισμός’, ‘σοβινισμός’, ‘φασισμός’, ‘ρατσισμός’. Αυτή είναι η επιτυχία της ξένης προπαγάνδας.

 

Είναι λάθος και μαρξιστικά αν θέλετε, διότι ο διεθνισμός δεν ταυτίζεται καθόλου με την παγκοσμιοποίηση. Η αγάπη προς την πατρίδα δεν σημαίνει εχθρότητα προς την πατρίδα του άλλου. Άρα είναι λάθος η οποιαδήποτε επίθεση σε ότι έχει σχέση με το πατριωτικό.

 

4. Ταυτόχρονα με την μείωση της εθνικής κυριαρχίας σε κρατικό επίπεδο, βλέπουμε μια παράλληλη επίθεση στην εθνική ταυτότητα από διάφορες ομάδες, ΜΚΟ και άλλους οργανωμένους πολιτικούς σχηματισμούς, όπου βάλλονται και δαιμονοποιούνται όλα όσα εκείνα απαρτίζουν την ελληνική μας ταυτότητα, πολλές φορές μάλιστα στο όνομα της “αριστεράς”, της “αναρχίας”, του “αντιφασισμού”, του “αντιρατσισμού” κ.ο.κ. Ένας “θεωρητικός”, μάλιστα, αυτού του “ρεύματος” παλαιότερα αποκάλεσε όσους αντιδρούσαν στο αντιεπιστημονικό βιβλίο ιστορίας της Στ’ δημοτικού ως «εσμό αλευρομάγειρων». Πως σχολιάζετε αυτές τις εξελίξεις, ποιους εξυπηρετούν κατά την γνώμη σας, και ποιοι -από επιχειρησιακής άποψης- δυνατόν να κρύβονται πίσω από τους κουκουλοφόρους φυσικούς αυτουργούς;

Αυτή είναι η λεγόμενη πέμπτη φάλαγγα. Το βιβλίο της Στ’ Δημοτικού ήταν ένα βιβλίο των πεμπτοφαλαγγιτών. Αν ήταν συνειδητοί ή ασυνείδητοι, μου είναι αδιάφορο. Τότε αντιδράσαμε και αυτοί μας ειρωνεύτηκαν. Ο κ. Λιάκος ήταν αυτός που αναφέρθηκε σε όσους αντιδράσανε, ως «εσμό αλευρομάγειρων», ίσως διότι ήμουν από τους πρώτους στη λίστα που υπογράψαμε. Του χαρίζω αυτή την έκφραση, διότι «εσμός» είναι αυτός ο ίδιος και οι όμοιοί του. Δυστυχώς, είναι άνθρωποι που είτε έχουν διαστρεβλωμένη αντίληψη της ιστορίας, είτε  συνειδητά ή ασυνείδητα επιτίθενται σε ότι έχει σχέση με την Ελλάδα.

 

Όσον αφορά την αριστερά, επικαλούνται το όνομά της πολλοί άνθρωποι που ποτέ δεν ήταν αριστεροί. Δεν μπορεί να είσαι αριστερός και να μην είσαι πατριώτης. Γι’ αυτό και η αριστερά στην Ελλάδα, αντλεί δύναμη από την αντίσταση του 1940-44. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος σχεδόν ηγήθηκε, δεν ήταν το μόνο κόμμα, του αγώνα εναντίον του Σχεδίου Ανάν. Ενώ στην Κύπρο, η ηγεσία ή τουλάχιστο μέρος της ηγεσίας της αριστεράς δεν συμμετείχε στον αντιαποικιακό και αντιιμπεριαλιστικό αγώνα.

5. Ποια η άποψη σας στο θέμα της μετανάστευσης και της λαθρομετανάστευσης, το οποίο έχει πάρει πλέον διαστάσεις εθνικού προβλήματος το οποίο δεν απειλεί μόνο την εθνική κυριαρχία, αλλά και την οικονομία και την ίδια την κοινωνική συνοχή. Ποια είναι η προοδευτική αντιμετώπιση του ζητήματος;

 

Είναι ένα τεράστιο θέμα, το οποίο έχει πάρα πολλές οπτικές. Μια πρώτη οπτική είναι ότι αυτοί οι φουκαράδες που έρχονται εδώ πέρα, είναι τα πρώτα θύματα ενός κράτους που τους χρησιμοποιούνε σαν δούλους. Μέσα όμως από αυτή την ιστορία δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να πω ότι θα γίνει μια εκμετάλλευση από αυτούς, που επιθυμούν την συρρίκνωση της Ελλάδος, διοχετεύοντας άτομα που θα μπολιάσουνε επικίνδυνα την εθνικότητά μας. Αυτό δεν σημαίνει ρατσισμός. Εδώ στην Ελλάδα χρόνια είχαμε και Πακιστανούς, Πολωνούς, Φιλιππινέζους και ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα. Εγώ πιστεύω πως ο ελληνικός λαός μόνο ρατσιστικός δεν είναι. Όμως, κανένα κράτος δεν μπορεί να δέχεται ανεξέλεγκτα κάτι. Υπάρχουνε νόμοι και στην Ελλάδα, και στην Ευρώπη και σε διεθνές επίπεδο.

 

Όταν δεν υπάρχει κανένας έλεγχος και κανένα μέτρο, τότε είναι μία εισβολή, ένας δούρειος ίππος εισόδου κάποιων υπόπτων στοιχείων με στόχο να δημιουργήσουνε πρόβλημα. Ένα σοβαρό κράτος, θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα από το 1990. Ναι οι Έλληνες είμαστε φιλόξενος λαός αλλά ακόμα και ο «Ξένιος Ζευς» δεν εννοούσε όταν έρθουν σπίτι μου βιαίως 500 άτομα να τα βάλω να κοιμηθούνε. Εγώ δεν λέω να τους πετάξουμε στην θάλασσα όπως έκανε η Ιταλία. Αλλά πρώτα πρέπει να προσέξουμε τα σημεία εισόδου αυτών στην χώρα μας και κατά δεύτερον να έρθουμε σε συμφωνία με τις χώρες που μας τους στέλνουν.

6. Διαβάζετε τον ‘Εμπροσθοφύλακα’; Ποια η άποψη σας γι’ αυτόν, και ποιο μήνυμα θα θέλατε να περάσετε στους αναγνώστες μας, μεγάλο ποσοστό των οποίων είναι νεαροί σε ηλικία;

 

Τον διαβάζω, βέβαια, και πιστεύω ότι πάει πάρα πολύ καλά. Έχει μια σωστή γραμμή γενικώς, και επίσης δεν έχει φανατισμό. Ο φανατισμός μπορεί να είναι στοιχείο πρόσκαιρης ένωσης ατόμων, αλλά μακροπρόθεσμα χάνει ο φανατισμός. Γι’ αυτό και λέμε ότι ο οποιοσδήποτε είναι φανατικός με κάτι, δεν μπορεί να δει μακριά. Όταν έχεις φανατισμό, χάνεις και το δίκαιο σου. Μια φράση που μου άρεσε πολύ, την είπε ο Νεοκλής Σαρρής σε ένα βιβλίο του: «Στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που πουλάνε πατρίδα και άνθρωποι που πουλάνε την πατρίδα». Και οι δύο κατηγορίες αυτές είναι επικινδύνες.

Η Τουρκία λειτουργεί ήδη σαν μεγάλη ναυτική δύναμη

του Σταύρου Λυγερού

Σχολιάζοντας την έντονη κινητικότητα του τουρκικού ναυτικού, η εφημερίδα Σαμπάχ συνόψισε με εύγλωττο τρόπο τη νέα ναυτική στρατηγική της Άγκυρας: «Ας μην ξεχνάμε ότι κάποτε αποκαλούσαν τη Μεσόγειο τουρκική λίμνη»! Είναι σαφές ότι η Τουρκία λειτουργεί ήδη σαν μεγάλη ναυτική δύναμη. Το ναυτικό της ανοίγεται πια σε θάλασσες από τις οποίες απουσίαζε αιώνες.

Σε αντίθεση με τους κεμαλιστές, που έχουν στόχο να θέσουν υπό αεροναυτικό έλεγχο το ανατολικό Αιγαίο, οι νεοοθωμανοί επιδιώκουν μια δεσπόζουσα παρουσία όχι μόνο στο Αιγαίο, αλλά συνολικά στην Ανατολική Μεσόγειο. Δεν χάνουν, λοιπόν, ευκαιρία να επιδεικνύουν τη ναυτική ισχύ τους όχι μόνο στις γειτνιάζουσες θάλασσες, αλλά και μακριά από τα τουρκικά εδάφη.

Τον τελευταίο καιρό, τα ελληνικά ΜΜΕ έδωσαν έμφαση στις βόλτες του τουρκικού υδρογραφικού σκάφους «Τσεσμέ» στη θαλάσσια περιοχή της Σαμοθράκης. Το γεγονός αυτό, ωστόσο, χωρίς να χάνει σε σημασία, αποτελεί εκδήλωση πάγιας τακτικής των Τούρκων. Εδώ και δεκαετίες χρησιμοποιούν την πραγματοποίηση ερευνών στην ελληνική υφαλοκρηπίδα είτε ως συνταγή πρόκλησης κρίσης είτε ως μέθοδο προειδοποίησης της Αθήνας, με σκοπό να την αποτρέψουν από την άσκηση νόμιμων ελληνικών δικαιωμάτων, τα οποία οι ίδιοι αμφισβητούν.Η αποστολή του «Τσεσμέ» εξυπηρετεί τη δεύτερη κατηγορία. Ο χρόνος δεν είναι τυχαίος. Συνδέεται με τη δεδηλωμένη πρόθεση της κυβέρνησης Παπανδρέου να παραχωρήσει άδειες για την πραγματοποίηση σεισμικών ερευνών σε 42 θαλάσσια οικόπεδα εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, στο Κρητικό και στο Ιόνιο. Οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι οι έρευνες θα πραγματοποιηθούν εντός ελληνικών χωρικών υδάτων, αλλά φρόντισαν να στείλουν το έμπρακτο μήνυμά τους ότι δεν θα ανεχθούν επέκταση των ερευνών εκτός των έξι μιλίων. Είναι αξιοσημείωτο ότι εξέδωσαν και ανακοίνωση, όπου αναφέρουν το Πρωτόκολλο της Βέρνης του 1976, με τον ισχυρισμό ότι αυτό δεσμεύει τις δύο χώρες να μην πραγματοποιήσουν σεισμικές έρευνες στο Αιγαίο πέρα των χωρικών τους υδάτων.Το ίδιο περίπου σκηνικό είχαν στήσει οι Τούρκοι το Νοέμβριο του 2008 στη θαλάσσια περιοχή νοτίως του Καστελόριζου για να αποτρέψουν τον καθορισμό ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στην

Ανατολική Μεσόγειο. Και τα κατάφεραν, αφού το ζήτημα έχει ουσιαστικά μπει στο ράφι.
Εάν τα ανωτέρω είναι εφαρμογή πάγιας τουρκικής τακτικής, μια σειρά άλλων κινήσεων είναι κομμάτια του παζλ της αναδυόμενης νεοοθωμανικής στρατηγικής.

Δύο μόνο παραδείγματα:
• Η Άγκυρα επιχειρεί να καταργήσει εμπράκτως ελληνικά πεδία βολής στο Αιγαίο και να επιβάλει δικά της. Με το σκοπό αυτό δεσμεύει περιοχές για δικές της αεροναυτικές ασκήσεις στις περιοχές των ελληνικών πεδίων βολής της Άνδρου και της Ψαθούρας, που λειτουργούν σαν προστατευτική ζώνη για τα πολεοδομικά συγκροτήματα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Παραλλήλως, έχουν de facto δημιουργήσει δικό τους πεδίο βολής στο θαλάσσιο τρίγωνο Άθως – Σαμοθράκη – Λήμνος.
• Οι Τούρκοι εφαρμόζουν μια νέα τακτική για να δημιουργήσουν τετελεσμένο αναφορικά με την αρμοδιότητα έρευνας και διάσωσης στο Αιγαίο. Τις προηγούμενες ημέρες σκηνοθέτησαν ναυτικό ατύχημα πρώτα βορείως των βραχονησίδων Καλόγεροι, στην καρδιά του Αιγαίου, και δύο ημέρες αργότερα στην περιοχή μεταξύ Λήμνου και Αϊ Στράτη. Όχι μόνο στέλνουν πλωτά και αεροπορικά μέσα, αλλά με ΝΟΤΑΜ χαρακτήρισαν τις περιοχές αυτές περιοχές δικής τους ευθύνης και σύστησαν σε μη τουρκικές μονάδες διάσωσης να αποφύγουν την είσοδό τους στις περιοχές! Παραλλήλως, τουρκικά πολεμικά πλοία και αεροσκάφη επιχείρησαν να εμποδίσουν ελληνικά σκάφη και ελικόπτερα να πραγματοποιήσουν επιχείρηση έρευνας και διάσωσης.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι Τούρκοι εκμεταλλεύτηκαν την άρνηση της κυβέρνησης Καραμανλή να χρηματοδοτήσει τον εκσυγχρονισμό της ναυτικής βάσης του Δυρραχίου για να βάλουν πόδι και εκεί, μετά τα προνόμια που έχουν αποκτήσει στη ναυτική βάση της Αυλώνας απέναντι από την Κέρκυρα. Στα τέλη Ιουνίου, μάλιστα, ισχυρή τουρκική ναυτική δύναμη πραγματοποίησε ασκήσεις με πραγματικά πυρά δυτικά της Κεφαλονιάς και στη συνέχεια δυτικά και ανατολικά της Κρήτης, δημιουργώντας συνθήκες αεροναυτικής περικύκλωσης της Μεγαλονήσου.
Οι εν λόγω ασκήσεις δεν παραβίασαν τους διεθνείς κανόνες, αλλά σηματοδοτούν μία νέα εποχή στον ελληνοτουρκικό ναυτικό ανταγωνισμό. Η Άγκυρα ανοίγει μέτωπο και στο Ιόνιο, στα νώτα της Ελλάδας, την ίδια στιγμή που κλιμακώνει τη ναυτική πίεσή της στο Αιγαίο, στέλνοντας τακτικά πολεμικά σκάφη της να κάνουν επίδειξη σημαίας έξω από το Σούνιο. Είναι προφανές ότι το γεωγραφικό τόξο των απειλών για την εθνική ασφάλεια διευρύνεται επικίνδυνα.
Τα μικρής και μεσαίας κλίμακας τετελεσμένα που μεθοδικά και συστηματικά δημιουργεί η Άγκυρα δεν είναι αποσπασματικές κινήσεις ούτε περιορισμένης σημασίας, όπως τα παρουσιάζει η ειδησεογραφία. Αθροιστικά διαφοροποιούν προς όφελος των Τούρκων τη γεωπολιτική ισορροπία στην περιοχή.

Πηγή : http://www.m-epikaira.gr/

Ολική επαναφορά

Η στήλη σήμερα φιλοξενεί το κείμενο του Θάνου Βερέμη «Ολική Επαναφορά» (4.7.2010) που εξηγεί με απλά λόγια τη φιλοσοφία της πολιτικής Νταβούτογλου όπως αναπτύχθηκε στο πολυσυζητημένο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος» (ελλ.μετ., 2010). Το σημαντικότερο σημείο που θίγει ο Βερέμης στο κείμενό του, είναι η ανιστορική και προκατειλημμένη ματιά με την οποία διαβάστηκε το βιβλίο του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών από τους διάφορους «ειδικούς» αναλυτές, πανεπιστημιακούς και «διανοούμενους». Η πρόσληψή τους αναλώθηκε στην επιβεβαίωση των όσων ήδη πιστεύουν για την Τουρκία και όχι στην καλύτερη κατανόηση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Ο Βερέμης υπογραμμίζει το γεγονός ότι η πολιτική Νταβούτογλου δεν είναι καινοφανής. Έχει ρίζες στην οζαλική πολιτική παράδοση. Επιτρέψτε μου μια προσωπική παρατήρηση: ο όρος Νεοοθωμανισμός, που έχει ταυτιστεί με τη σκέψη Νταβούτογλου, έχει επενδυθεί στο ελληνόφωνο πλαίσιο με μια αναχρονιστική φοβία, σάμπως οι Οθωμανοί, αύριο μεθαύριο, θα βγουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας για να ξανακατακτήσουν την Κύπρο, την Ελλάδα, τα Βαλκάνια και βεβαίως τη Βασιλεύουσα! Του Θάνου Bερέμη Ένας από τους λόγους της περιορισμένης μας μνήμης είναι ότι ελάχιστοι διαβάζουν βιβλία. Και αυτοί οι λίγοι που διαβάζουν αρκούνται σε έργα του επαγγελματικού τους ενδιαφέροντος, με κάποια συμπληρώματα καλοκαιρινής ανάγνωσης μυθιστορημάτων. Ετσι, ακόμα και οι μορφωμένοι συμπατριώτες μας ανακαλύπτουν την πυρίτιδα όταν την επαναφέρει στην κοιτίδα της κάποιος επαναπατριζόμενος Έλληνας από την Εσπερία. Σχετικά πρόσφατα το ελληνικό κοινό ανακάλυψε τη σκέψη του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, χάρη στο ευπώλητο έργο του «Στρατηγικό βάθος», το οποίο εξακολουθεί να προηγείται στη λίστα της «Καθημερινής». Αυτό που ο μειλίχιος Τούρκος καθηγητής πρεσβεύει εδώ είναι ότι η χώρα του μπορεί με ειρηνικά μέσα να επανεύρει την παλιά επιρροή της οθωμανικής αυτοκρατορίας στην Ευρασία, τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, αλλά κυρίως να της αναγνωριστεί ένας παγκόσμιος στρατηγικός ρόλος αφού διαθέτει τη 17η μεγαλύτερη οικονομία του πλανήτη. Οι απόψεις του ωστόσο δεν είναι πρωτοφανείς. Προηγήθηκαν πολιτικοί όπως οι Ντεμιρέλ, Ερμπακάν και κυρίως ο Τουργκούτ Οζάλ, που κατέδειξαν την «ανιστορικότητα» (Στέλιος Ράμφος) την οποία επέβαλε στη νεώτερη Τουρκία ο Κεμάλ Ατατούρκ αποσιωπώντας έτσι τη μεγάλη εποχή των Τούρκων Οθωμανών. Εβδομήντα, περίπου, χρόνια μετά την κεμαλική καταδίκη του ισλαμικού παρελθόντος, ο Τουργκούτ Οζάλ διαλαλούσε την οθωμανική δόξα. Είναι άραγε σύμπτωση ότι οι δύο πρωθυπουργίες του Οζάλ συνέπεσαν με τις τελευταίες ημέρες της Σοβιετικής Πομπηίας και η προεδρία του με την ολική επαναφορά της Αγίας Ρωσίας; Την ίδια δηλαδή εποχή που η Ρωσία καταργούσε την ανιστορικότητα του μαρξιστικού – λενινιστικού της καθεστώτος, η Τουρκία αναζητούσε τη χαμένη της ιστορικότητα. Είναι, πιστεύω, δίκαιο να τοποθετήσουμε τις καταβολές του ιδεολογικού μετασχηματισμού της τουρκικής πολιτικής εξουσίας στην περίοδο Οζάλ. Η πιο σημαντική έκφραση της αλλαγής υπήρξε η επιστροφή του θεωρητικού του τουρκικού εθνικισμού Ζίγια Γκέκαλπ στο προσκήνιο του τουρκικού ενδιαφέροντος. Ο Γκέκαλπ διασώθηκε από τον μαθητή του Κεμάλ, αλλά κουτσουρεμένος. Ο δημιουργός της νεώτερης Τουρκίας γκρέμισε τον ισλαμικό πυλώνα και διατήρησε τους άλλους δύο στην εθνογενετική θεωρία του Γκέκαλπ: τον εθνοτισμό και τον δυτικό προσανατολισμό της χώρας. Χωρίς όμως τον ισλαμικό πυλώνα η Τουρκία έχανε τα σημεία αναφοράς της σε ένα ένδοξο παρελθόν. Ο Νταβούτογλου, ως υπουργός κυβέρνησης η οποία περιόρισε τις εξουσίες των στρατιωτικών τοποτηρητών του κεμαλισμού, αντλεί την έμπνευσή του από τον πρώτο διδάξαντα προκειμένου να προβεί σε επανασύσταση της οθωμανικής ισχύος και επιρροής. Πρόκειται βέβαια για μια ουτοπία που όμως μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη για τη σημερινή τουρκική κυβέρνηση. Αν και ο Τούρκος πρωθυπουργός άνοιξε πολλά μέτωπα συγχρόνως (Ισραήλ, ΗΠΑ, Ε. Ε.) και δεν μπορεί να ελπίζει να ανταγωνιστεί τη Ρωσία στον Καύκασο και στη βόρεια όχθη της Μαύρης θάλασσας, επιχειρεί μια ιστορική επανασυγκόλληση της ίδιας της διχασμένης Τουρκίας. Καθώς ο κεμαλισμός χάνει την αποκλειστικότητά του στον κεντρώο και αριστερό χώρο του πολιτικού φάσματος, πολιτικοί τύπου Νταβούτογλου επιχειρούν την επανίδρυση του τουρκικού κράτους το οποίο θα αναγνωρίζει τους Κούρδους, τους Αλεβί (σιίτες Τούρκους), τους Λαζούς και όλους όσοι συνδέει ένα κοινό μουσουλμανικό παρελθόν που παρά τις προσπάθειές του δεν κατάφερε να εξαφανίσει ο κεμαλισμός. Η παρουσία ενός Κούρδου Αλεβί στην ηγεσία του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος -ό, τι δηλαδή απέμεινε από το κόμμα του Ατατούρκ και του Ινονού, μετά την ερήμωση που προκάλεσε στην ιστορική παράταξη ο ρόλος των στρατιωτικών και το χειρότερό τους πρόκριμα, ο απελθών Ντενίζ Μπαΐκάλ- αποτελεί ενδιαφέρον άνοιγμα της αντιπολίτευσης προς τις μειονότητες της Τουρκίας. Επανερχόμαστε στην αρχική διαπίστωση ότι οι Έλληνες δεν διαβάζουν. Διαφορετικά, θα ήταν γνωστή η πλούσια βιβλιογραφία για την Τουρκία και τα ελληνοτουρκικά. Ο αείμνηστος Βύρων Θεοδωρόπουλος είχε συγγράψει αρκετά πονήματα για την πολιτική φιλοσοφία των γειτόνων. Ο Θάνος Ντόκος στο μεγάλο και γόνιμο έργο του για την αμυντική πολιτική της Τουρκίας είχε καταλήξει σε διαπιστώσεις που τώρα επαναπατρίζονται από ομογενείς του εξωτερικού. Η Εκάβη Αθανασοπούλου, του Πολιτικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπως και ο Γιάννης Γρηγοριάδης ο οποίος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Μπιλκέντ της Αγκυρας, μας κρατούν ενήμερους για όσα συντρέχουν στην εξωτερική πολιτική των Τούρκων. Ο σημαντικός τουρκολόγος Αλέξης Αλεξανδρής έγραψε πολλά έγκυρα κείμενα πριν γίνει γενικός πρόξενος στην Κωνσταντινούπολη και σημερινός εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ στη Θράκη. Η βιβλιογραφία μας στον τομέα των Ελληνοτουρκικών είναι από τις πιο πλούσιες που διαθέτουμε. Είναι πραγματικά κρίμα να αγνοείται τόσο κατάφωρα από τους διανοουμένους μας. Κωδικός άρθρου: 961268 ΠΟΛΙΤΗΣ – 01/08/2010, Σελίδα: 25

http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=961268,printer.html&-V=columns

Η άνοδος της ημισελήνου

Της Ρόης Χάικου Προς Δυσμάς έχουν στρέψει το βλέμμα τους οι Τούρκοι, ακολουθώντας μια οργανωμένη πολιτική με στόχο να καταστούν και επίσημα η ισχυρότερη οικονομική δύναμη της περιοχής, κάτι που σε επίπεδο δεικτών αποδεικνύεται μέρα με την ημέρα. Στον δρόμο αυτό τα συμφέροντά τους νομοτελειακά τους οδηγούν στην Ελλάδα, εκφράζοντας πλέον ποικιλοτρόπως το ενδιαφέρον τους για επενδύσεις στη χώρα μας. Η φημολογία περί ενδιαφέροντος της TC Ziraat Bankasi, της αγροτικής τράπεζας της Τουρκίας που αποτελεί παράλληλα και το μεγαλύτερο κρατικό χρηματοπιστωτικό ίδρυμα της χώρας για την δική μας ΑΤΕΒank μπορεί να μην επιβεβαιώνεται, αλλά δεν δείχνει να ξαφνιάζει κανέναν. Οικονομικοί παράγοντες αλλά και αναλυτές θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό το να βολιδοσκοπεί ο τουρκικός επιχειρηματικός κόσμος την ελληνική αγορά, αφού πρώτον η Ελλάδα είναι η πλησιέστερη στην Τουρκία χώρα – μέλος της Ευρωζώνης. Μάλιστα τα δημοσιονομικά και οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει τα οποία και επηρεάζουν άμεσα τις ελληνικές επιχειρήσεις, «γεννάνε» πολλούς ελκυστικούς προς εξαγορά στόχους. Και ενώ η ελληνική οικονομία μπαίνει στην ύφεση, η τουρκική έχει μπει σε πορεία ανάκαμψης οικονομία της, πυροδοτώντας σενάρια για άλλοτε επιθετικές και άλλοτε κοινή συναινέσει εξαγορές στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Και όχι άδικα. Στο πρώτο τρίμηνο του 2010 το ΑΕΠ της γειτονικής χώρας «έτρεξε» με ρυθμό 11,7%, ενώ η τουρκική οικονομία κατέγραφε θετικό πρόσημο 6% στο τελευταίο τρίμηνο της περσινής χρονιάς. Ωστόσο, στο σύνολο του 2009 η ανάπτυξη στην χώρα ήταν 4,7%, ενώ για το σύνολο του τρέχοντος έτους οι αναλυτές εκτιμούσαν πως θα κινηθεί στο 5,2% και ο ΟΟΣΑ έδινε outlook της τάξης του 6,8%. Μόλις χθες, η Κεντρική Τράπεζα της Τουρκίας αναθεώρησε καθοδικά την πρόβλεψη για τον πληθωρισμό εκτιμώντας πως θα διαμορφωθεί στο τέλος του έτους στο 7,5% από 8,4% που είχε προβλέψει τον Απρίλιο. Ως αποτέλεσμα αυτών των ανακοινώσεων, το Χρηματιστήριο της Κωνσταντινούπολης κατέρριψε ένα ακόμη ρεκόρ, με τον βασικό δείκτη ISE-100 να κλείνει πάνω από τις 60.500 μονάδες, που αποτελεί το υψηλότερο επίπεδο από τον Ιανουάριο του 1990. Το τουρκικό χρηματιστήριο «φλέρταρε» εδώ και καιρό με τις 60.000 μονάδες, καθώς είχε καταγράψει το τελευταίο ρεκόρ στα μέσα Απριλίου, κλείνοντας τις 59.771 μονάδες. Το φράγμα των 60.000 μονάδων το πέρασε στις 23 Ιουλίου «χτυπώντας» την οροφή των 60.112 μονάδων. Το 2009 το Χρηματιστήριο της Κωνσταντινούπολης κατέγραψε κέρδη της τάξης του 70%, χάρη στις μαζικές εισροές ξένων επενδυτών και τις αγορές μετοχών και ομολόγων. Η προσπάθεια ανοικοδόμησης της σύγχρονης οικονομικής τουρκικής «αυτοκρατορίας» αποδίδεται εξολοκλήρου στους δύο ισχυρούς πολιτικούς άνδρες της χώρας, στον πρωθυπουργό Ταγίπ Ερντογάν και τον αναπληρωτή πρωθυπουργό και υπουργό Εξωτερικών Αλί Μπαμπατζάν. Οι δύο πολιτικοί έβαλαν τις βάσεις για την χαλιναγώγηση των δημοσίων δαπανών και παράλληλα προώθησαν ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων αξίας 30 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ενίσχυσαν τις χρηματοοικονομικές ρυθμιστικές αρχές και εισήγαγαν αυστηρότερες απαιτήσεις αποθεματικών κεφαλαίων για τις τράπεζες. Οι Τούρκοι περνούν το Αιγαίο Την… Τούρκων Ανάβαση την διαπιστώνει η ελληνική αγορά εδώ και περίπου 2-3 χρόνια, με αργά αλλά σταθερά βήματα, με αποτέλεσμα οι τουρκικές επενδύσεις στη χώρα μας ξεπερνούν τα 6 δισ. ευρώ, σύμφωνα με στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Οικονομικών της Τουρκίας, Ξεκινώντας αρχικά από τις περιοχές της Θράκης όπου είναι έντονο το μουσουλμανικό στοιχείο, επιχειρήσεις τουρκικού ενδιαφέροντος επεκτείνονται σταδιακά και σε μεγάλες πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη και η Αθήνα. Η αρχή έγινε ουσιαστικά με την Ziraat Bank, η οποία επέστρεψε το 2008 στην Ελλάδα… μετά από 94 χρόνια. Οι φήμες λένε ότι αφορμή για το επενδυτικό άνοιγμα της Ziraat στην Ελλάδα στάθηκε η «ταλαιπωρία» του διευθυντή διεθνών σχέσεων της τράπεζας όταν προσπάθησε να ανοίξει λογαριασμό σε τραπεζικό κατάστημα της Αθήνας. Η γραφειοκρατία τον οδήγησε αρχικά να απευθυνθεί στο εμπορικό τμήμα της τουρκικής πρεσβείας ώστε να δοθεί λύση στο πρόβλημά του και εν συνεχεία στην πρόταση δημιουργίας υποκαταστήματος τουρκικής τράπεζας στην Ελλάδα. Με έτος ίδρυσης το 1863, το παλαιότερο και μεγαλύτερο κρατικό πιστωτικό ίδρυμα στη γειτονική χώρα, η αντίστοιχη Αγροτική Τράπεζα της Τουρκίας, λειτουργούσε στην Μακεδονία μέχρι το 1914, χορηγώντας δάνεια σε αγρότες. Η περιουσία της τράπεζας ανερχόταν τότε σε περίπου 11 εκατ. δραχμές και περιλάμβανε ακίνητα, που είχαν περιέλθει σε αυτήν από δάνεια κατόπιν πλειστηριασμών αξίας 7.156.326 δραχμών, ενώ οι απαιτήσεις προς είσπραξη έφθαναν τα περίπου 5 εκατ. Η εκκαθάρισή της από τη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1914, υπήχθη τον Ιανουάριο του 1915 στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και μετονομάσθηκε σε Γεωργική Τράπεζα Μακεδονίας-Ηπείρου, ενώ το 1929 τη διαδέχθηκε η ATEΒank. Τον Μάρτιο του 2007 το ΔΣ της τουρκικής τράπεζας πήρε την απόφαση και δύο μήνες μετά, η Ziraat Bank κατέθεσε αίτηση στην Τράπεζα της Ελλάδος για την εγκατάσταση και τη λειτουργία υποκαταστημάτων στη χώρα μας. Η Ziraat είναι ένας τραπεζικός κολοσσός με κέρδη πέρυσι στα 3,5 δισ. τουρκικές λίρες, παρουσία σε 18 χώρες, ενώ κατέχει περίπου το 14%του συνολικού ενεργητικού του τουρκικού τραπεζικού συστήματος. Στην χώρα μας διαθέτει υποκαταστήματα σε Αθήνα και Κομοτηνή, ενώ δρομολογεί και την δημιουργία ακόμη τριών, εκ των οποίων και στη Ξάνθη. Η εκδήλωση ενδιαφέροντος -έστω και υπό χαρακτήρα φημών- για την ΑΤΕ δεν είναι η πρώτη… κρούση της Ziraat προς τις ελληνικές τράπεζες. Ο διευθύνων σύμβουλός της Can Akin Caglar είχε δηλώσει σε πρόσφατη συνέντευξή του ότι ελληνικές τράπεζες προσέγγισαν τη διοίκηση της θέτοντας περιουσιακά στοιχεία τους στα Βαλκάνια “προς πώληση”, αφήνοντας τότε ανοικτό το ενδεχόμενο εξαγορών. Ανάλογο ενδιαφέρον έχει επιδείξει και μια ακόμη τουρκική τράπεζα, η Isbank. Τουρκικό εμπόριο Κάθοδο όμως προς την Αθήνα ετοιμάζει και μια από τις μεγαλύτερες αλυσίδες οικιακού εξοπλισμού και επίπλων της Τουρκίας, η Istikbal. Η εταιρεία διαθέτει εξαγωγική δραστηριότητα σε 70 χώρες και την Αμερική, ενώ στην Ελλάδα έχει αναπτύξει δίκτυο καταστημάτων σε Καβάλα, Ορεστιάδα και Σέρρες και μέσω αντιπροσώπων συμπληρωματικά σε Θεσσαλονίκη, Λάρισα και Εύβοια. Πληροφορίες αναφέρουν πως ο όμιλος έχει δρομολογήσει επένδυση για τη δημιουργία ενός μεγάλου καταστήματος στο Μαρκόπουλο, ενώ σχεδιάζει την επέκταση του δικτύου του σε όλη τη χώρα μέσω franchise. Επίσης, η τουρκική εταιρεία τροφίμων Mado ανακοίνωσε πρόσφατα πως σχεδιάζει να δημιουργήσει μονάδα παραγωγής στην Ελλάδα με σκοπό να επεκταθεί μέσω εξαγωγών και στην υπόλοιπη Ευρώπη, καθώς οι επικεφαλής της εκτιμούν πως είναι ευκολότερο να πραγματοποιηθούν εξαγωγές από μία χώρα μέλος της Ε.Ε., παρά από την ίδια την Τουρκία. Στη χώρα μας είναι ήδη παρούσες αρκετές εταιρείες ένδυσης και υπόδησης από τη γείτονα χώρα και μάλιστα, μερικές από τα πιο γνωστά της brands, όπως είναι οι Ipekyol, Koton, Mavi Jeans, Inci Shoes και Gizia. Οι εταιρείες αυτές διαθέτουν καταστήματα σε ιδιαίτερα εμπορικά σημεία στο Μαρούσι, τη Κηφισιά, τη Γλυφάδα και το Κολωνάκι. http://www.capital.gr/articles.asp?id=1019169

Τα σενάρια ελληνοτουρκικών πολέμων που εκπόνησαν SAIC και RAND

Το Δεκέμβριο του 1996 η Science Applications International Corporation (SAIC) εκπόνησε κατόπιν παραγγελίας του αμερικανικού Πενταγώνου μία στρατηγική αποτίμηση του μέλλοντος της Τουρκίας καθώς και των σχέσεων που αναμένεται να διαμορφωθούν με το Ιράν, το Ισραήλ, την Ελλάδα και τη Ρωσία για τη περίοδο 1997-2020. Στην παρουσίαση της έκθεσης με τίτλο “Turkey Futures Workshop Final Report” είχαν παρευρεθεί μεταξύ άλλων ανώτατα στελέχη της αμερικανικής κοινότητας πληροφοριών υπηρεσιών και της αμερικανικής κυβέρνησης.
Η έκθεση SAIC αποτελείται από 4 εναλλακτικά σενάρια:
Σενάριο 1ο: Τουρκία και Ιράν σχηματίζουν από κοινού ομοσπονδία.
Σενάριο 2ο: Τουρκία και Ισραήλ εγκαθιστούν νέα τάξη ασφαλείας στην ανατολική Μεσόγειο.
Σενάριο 3ο: Ανάκαμψη Ρωσίας και επίθεση στη Τουρκία.
Σενάριο 4ο: Δημιουργία ομοσπονδιακών δομών στο Καύκασο με ηγέτιδα χώρα τη Τουρκία.

H εμπλοκή της Ελλάδας εξετάζεται στα Σενάρια #2 και #3 ενώ εντύπωση προκαλεί η ακρίβεια προβλέψεων διαφόρων σημαντικών γεγονότων στο Σενάριο #4, όπως η πτώση της κυβέρνησης Erbakan το 1997 και ο μυστηριώδης θάνατος του Στρατηγού Αlexander Lebed στις 28 Απριλίου 2002 (η SAIC προβλέπει αιφνίδιο θάνατο του Yeltsin το 1999, ανάληψη της ηγεσίας από το Lebed και δολοφονία του το 2003).

Για το κατά πόσο ρεαλιστικά μπορούν να θεωρηθούν τα παρακάτω γεωπολιτικά παίγνια, ο αναγνώστης θα πρέπει να ανατρέξει στις συνθήκες που επικρατούσαν το 1996, έτος εκπόνησης της μελέτης: Κορύφωση της στρατιωτικής αντιπαράθεσης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, έναρξη της στρατηγικής συνεργασίας Τουρκίας-Ισραήλ, αστάθεια στο Καύκασο και ένα μεγάλο ερωτηματικό για το μέλλον της Ρωσίας.
Σενάριο #2.
Προυποθέσεις: Εμβάθυνση της στρατιωτικής συνεργασίας Τουρκίας-Ισραήλ, Στήριξη της Ουάσιγνκτον στις επιλογές της Αθήνας, Ικανότητα της Άγκυρας για διεξαγωγή διμέτωπου πολέμου.

1997-1999: Η προμήθεια ρωσικών αντιαεροπορικών πυραύλων από την Κύπρο προκαλεί αναταραχή στην Τουρκία. Το ΝΑΤΟ αρνείται να εμπλακεί ενώ ξεσπούν επεισόδια στη Μεγαλόνησο μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Το ελληνοαμερικανικό λόμπυ πιέζει την Ουάσινγκτον για πλήρη διακοπή της αμερικανικής βοήθειας στη Τουρκία.
2000-2002: Στην Άγκυρα εκδηλώνεται στρατιωτικό πραξικόπημα. Τουρκικά F-16 προσβάλλουν τις θέσεις των αντιαεροπορικών συστημάτων στη Κύπρο, αποβιβάζονται εκ νέου τουρκικά στρατεύματα στα Κατεχόμενα ενώ πραγματοποιούνται αποβάσεις σε μερικά νησιά του Αιγαίου. Η Ελλάδα απαντά με αεροπορικές επιθέσεις κατά τουρκικών στόχων στα παράλια του Αιγαίου. Ξεκινούν τηλεφωνικές διαπραγματεύσεις για την αποφυγή ενός ολοκληρωτικού πολέμου.
Το αμερικανικό Κογκρέσο παγώνει κάθε βοήθεια προς την Τουρκία ενώ και η Ευρωπαϊκή Ένωση προχωρεί σε εμπάργκο. Κινήσεις υποστήριξης της Άγκυρας εκδηλώνονται σε Γερμανία, Αυστρία και Πολωνία. Το ισραηλινό λόμπυ στις ΗΠΑ πιέζει προς υποστήριξη της Τουρκίας. Το ΝΑΤΟ “παραλύει” από την ελληνοτουρκική σύγκρουση.
2003: Σημειώνεται έξαρση αντι-αμερικανισμού από τη τουρκική κοινή γνώμη. Οι αμερικανικές βάσεις στη Τουρκία κλείνουν. Το Ισραήλ προτείνει στη τουρκική πλευρά υπογραφή συμφωνίας στρατιωτικής συμμαχίας με μυστικό πρωτόκολλο που προβλέπει κοινή δράση κατά της Συρίας.
2003-2005: Κούρδοι αντάρτες εξοπλισμένοι και εκπαιδευμένοι από την Ελλάδα επιχειρούν από βάσεις της Σύριας εξαπολύουν σφοδρές επιθέσεις σε οικονομικούς στόχους στη νότιοανατολική Τουρκία ενώ κλιμακώνονται στα αστικά κέντρα.
2006-2007: Το Ισραήλ ενορχηστρώνει πραξικόπημα κατά του Σύρου προέδρου Αssad. H εισβολή τουρκικών στρατευμάτων στη Συρία δίνει την ευκαιρία στην Ελλάδα να επιτεθεί σε στρατιωτικούς στόχους στην ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης. Η Τουρκία απαντά με επιθέσεις στο ηπειρωτικό κορμό της Ελλάδας ενώ οι ναυτικές δυνάμεις των δύο χωρών συγκρούονται στο Αιγαίο. Το αμερικανικό Κογκρεσσο υιοθετεί σκληρή αντιτουρκική στάση. Ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη υποστηρίζουν τους Σύριους και εμπλέκονται σε αερομαχίες με ισραηλινά αεροπλάνα. “Σε μία μόνο εναέρια σύγκρουση ένας έμπειρος Ισραηλινός πιλότος καταρρίπτει τέσσερα ελληνικά μαχητικά-βομβαρδιστικά. Σε μία ημέρα η Ελλάδα χάνει 20 αεροσκάφη”. Η Ελλάδα αποσύρεται από τον πόλεμο.
2008-2012: Το Ισραήλ επιτίθεται στη Συρία μέσω Λιβάνου και προωθείται από τα υψίπεδα του Γκολάν. Το αεροσκάφος του Σύρου προέδρου καταρρίπτεται στην ανατολική Μεσόγειο μετά από προσπάθειά του να διαφύγει στο Σουδάν. Τουρκία και Ισραήλ καταλαμβάνουν τη Συρία. Το Ισραήλ, με την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ, οργανώνει πραξικόπημα στο Ιράκ και ανατρέπει τον Saddam Hussein. Tο Ιράκ διαμελίζεται σε τρία τμήματα. Το Ιράν καταλαμβάνει τις ανατολικές περιοχές, η Τουρκία την πετρελαιοφόρο περιοχή της Μοσούλης, ενώ το δυτικό τμήμα συνενώνεται σε ομοσπονδία με τη Συρία. Η Ρωσία αποδέχεται τα τετελεσμένα (fait accompli).

Αποτέλεσμα: Τουρκία και Ισραήλ ελέγχουν τη Μέση Ανατολή. Μετά την ήττα της Ελλάδας αποδυναμώνεται σημαντικά το ΝΑΤΟ. Το Ιράν καλείται να επιλέξει μεταξύ διευρυμένων σχέσεων με τη Τουρκία, και κατ΄επέκταση με το Ισραήλ, και στροφής προς τη Μόσχα.

Σενάριο #3.

Προυποθέσεις: Οικονομική και στρατιωτική ανάκαμψη της Μόσχας, παρέμβασεις του Τουρκικού Στρατού στη πολιτική ζωή της χώρας, τουρκικές φιλοδοξίες για το Καύκασο.

Η Ρωσία καταλαμβάνει στρατιωτικά τη Λευκορωσία το 1998 και στρέφεται προς την Ουκρανία. Με βοήθεια από τη Δύση, η Μόσχα ανακάμπτει οικονομικά ενώ διατηρεί μικρότερες αλλά πιο αποτελεσματικές ένοπλες δυνάμεις. Το βιολογικό και πυρηνικό οπλοστάσιο διατηρείται παρά τις υπογραφείσες συμφωνίες μείωσης των εξοπλισμών. Η Ρωσία εκφράζει τη βούλησή της για χρήση βίας σε περίπτωση που απειληθούν τα εθνικά της συμφέροντα.

2002: Η Ευρωπαική Ένωση αρνείται τη πλήρη ένταξη της Τουρκίας. Αυξάνεται η υπόστήριξη στο πολιτικό Ισλάμ. Το αμερικανικό Κογκρέσο διακόπτει κάθε παροχή βοήθειας στην Τουρκία παρά τις ενστάσεις που εκφράζει ο Λευκός Οίκος.

2003-2008: Το κεμαλικό κατεστημένο καθυστερεί την επάνοδο των δημοκρατικών δυνάμεων. Η οικονομία παραπαίει ενώ το ΡKK γίνεται απειλητικό.

2009-2010: Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις συνεχίζουν να υποστηρίζουν το Αζερμπαιτζάν και τη Γεωργία και υπόσχονται βοήθεια για την αναχαίτιση του ρωσικού επεκτατισμού. Η Μόσχα υποκινεί πραξικοπήματα στις Δημοκρατίες του Καυκάσου, οι οποίες βυθίζονται στο χάος. Το ΡΚΚ ενισχύεται με ρωσική βοήθεια για επανέναρξη των επιθέσεων σε τουρκικούς στόχους. Ανατινάσσεται  πετρελαιαγωγός Γεωργίας-Τουρκίας

2012: Η Ρωσία στέλνει τελεσίγραφο στην Τουρκία να σταματήσει να επεμβαίνει στον Καύκασο και να αναγνωρίσει τις συνοριακές γραμμές προ του 1918 καθώς και ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν. Η Τουρκία απορρίπτει το τελεσίγραφο.

2013: Η Ρωσία, απειλώντας με χρήση Όπλων Μαζικής Καταστροφής, εισβάλει στην Τουρκία από τον Εύξεινο Πόντο και καταλαμβάνει τις περιοχές της Κωνσταντινούπολης, του Μαρμαρά και τα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας. Η Άγκυρα απευθύνεται στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών ενώ η Ελλάδα καταλαμβάνει τη Σμύρνη και το μεγαλύτερο μέρος των παραλίων της Μικράς Ασίας.

2015-2018: ΗΠΑ και Ευρωπαική Ένωση εφαρμόζουν οικονομικό εμπάργκο κατά της Ρωσία. Η Κίνα, φοβούμενη την αναγεννημένη Ρωσία, στηρίζουν το εμπάργκο. Ενώ τα Ηνωμένα Εθνη καλούν τις δύο πλευρές σε διαπραγματεύσεις στην Ελβετία, οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις σταθεροποιούν τις θέσεις τους στο τουρκικό έδαφος.

2020: Οι Μεγάλες Δυνάμεις συμφωνούν στην απόσχιση της Κωνσταντινούπολης και του Μαρμαρά από την Τουρκία και την πλήρη αποστρατιωτικοποίησή τους. Με αμερικανική παρέμβαση δημιουργείται επιτροπή για την εποπτεία των Στενών. Δημιουργείται κουρδικό κράτος. Οι Έλληνες υποχρεώνονται να αποχωρήσουν («is asked to withdraw») από τη Σμύρνη και τα παράλια αφού εκεί πλέον δεν διαβιεί ελληνικός πληθυσμός. Η Τουρκία αποδυναμώνεται σημαντικά και διαμελίζεται διατηρώντας τη Κεντρική Ανατολία και τις μεσογειακές ακτές πλην της Αλεξανδρέττας που επιστρέφεται στη Συρία μετά από ρωσική απαίτηση., η Ρωσία είναι πια ο κυρίαρχος του παιχνιδιού στην περιοχή.

2021-2025: Κύματα εκατομμύριων Τούρκων προσφύγων προσπαθούν να καταφύγουν στις σημαντικά περιορισμένη τουρκική επικράτεια. Οι ΗΠΑ οργανώνουν μεγάλες ανθρωπιστικές επιχειρήσεις για την ανακούφιση των προσφύγων. Η Τουρκία παρακολουθεί ανήμπορη την ρωσική επάνοδο στο Καύκασο και τη Κνετρική Ασία

Αποτέλεσμα: Η Ρωσία αποκτά προνομιακή πρόσβαση στα Στενά. Η Τουρκία συρρικνώνεται εδαφικά και σε ισχύ.

Το σενάριο της RAND για ελληνοτουρκικό πόλεμο στη Θράκη

H αμερικανική RAND Corp. εκπόνησε για λογαριασμό της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας (USAF) μία μελέτη και αναφερόταν σε σύγκρουση Ελλάδος-Τουρκίας το 2003, έτος κατά το οποίο συντάχθηκε το Σχέδιο Balyoz που πρόβλεπε μεταξύ άλλων πρόκληση τεχνητής κρίσης με την Ελλάδα με περιορισμένης έκτασης κατάληψη περιοχής του Βορείου Έβρου, νότια του Sulucadere του Tarafeyni και του Kızıldere (Ερυθροπόταμος).

“Το στρατηγικό περιβάλλον 200 ετών στην Ανατολική Μεσόγειο έχει παγιώσει την ελληνοτουρκική ένταση ως τις αρχές του 21ου αιώνα. Η αναβίωση περιφερειακών ανταγωνισμών στα Βαλκάνια, μάλιστα, ανέδειξε νέα στοιχεία στις σχέσεις Αθηνών και Άγκυρας. Το 2003 ξεσπά κρίση με αφορμή την (σ.σ. υποτιθέμενη) κακή μεταχείριση των Τούρκων στη Δυτική Θράκη. Μια τριβή που περιλαμβάνει πολλαπλές αψιμαχίες στα σύνορα, οι οποίες ανακύπτουν όταν μικρές ομάδες προσφύγων αποπειρώνται να διαφύγουν από την Ελλάδα στην Τουρκία, αυξάνεται, οι δύο χώρες διεξάγουν ταυτόχρονες και αλληλοκαλυπτόμενες ασκήσεις στο Αιγαίο και αρχίζουν να ενισχύουν τις δυνάμεις τους στη μεθόριο.

Πολλά επεισόδια στο Αιγαίο και στον εναέριο χώρο του -εγκλωβισμός απο επίγεια και εναέρια ραντάρ πλοίων και αεροσκαφών, ελληνικές και τουρκικές φρεγάτες συγκρούονται κάνοντας αποκρύψεις- περαιτέρω αύξηση της ανησυχίας και της εχθρότητας. Τέλος, μια μεγάλη διαδήλωση Τούρκων στην ελληνική Θράκη καταλήγει σε ταραχές και ελληνικές παραστρατιωτικές δυνάμεις (σ.σ. sic) παρεμβαίνουν πυροβολώντας στα πλήθη και σκοτώνοντας μερικές δεκάδες Τούρκων. Αποκηρύσσοντας την “πολιτική γενοκτονίας” της ελληνικής κυβέρνησης, η Τουρκία απαντά με μια αιφνιδιαστική αλλά περιορισμένη εισβολή στη Θράκη περνώντας τα σύνορα, με στόχο να καταλάβει σημεία-κλειδιά όπου διαμένει τουρκικός πληθυσμός με την έννοια της εγκαθίδρυσης προστατευμένου ασφαλούς καταφυγίου.

Οι ελληνικές δυνάμεις προσπαθούν να κρατήσουν την εισβολή στη μεθόριο και η Αθήνα ανακηρύσσει ζώνη 12 ν.μ. στο Αιγαίο, αποκλείοντας ως εκ τούτου τη τουρκική διέξοδο στο Αιγαίο. Η ελληνική Πολεμική Αεροπορία βομβαρδίζει τη Σμύρνη και άλλες τουρκικές πόλεις και οι δύο χώρες συγκρούονται επίσης στα ύδατα και στον εναέριο χώρο του Αιγαίου.“

Παρακάτω το κείμενο αναφέρεται στην αντίδραση των ΗΠΑ προκειμένου να τερματιστεί η σύγκρουση: “…Βάσεις ειναι διαθέσιμες στην Ιταλία, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Μη θανατηφόρα ή περιορισμένης καταστρεπτικής δυνατότητας μέσα ουδετεροποίησης στρατιωτικών εγκαταστάσεων και συστημάτων θα ειναι εξαιρετικά χρήσιμα.”

http://www.strategyreport.gr/?p=1355#more-1355

Η εμφάνιση του τουρκικού εθνικισμού

του Βλάσση Αγτζίδη

Με αφορμή το αφιέρωμα της εφημερίδας Αγγελιοφόρος της Θεσσαλονίκης στη “Γενοκτονία των Ποντίων”, συνέταξα ένα κείμενο -βασισμένος κυρίως σε παλιότερα δημοσιευμένα κείμενά μου- για την εμφάνιση του τουρκικού εθνικισμού και τις αποφάσεις του να επιλύσει το εθνικό ζήτημα με την εξόντωση των χριστιανικών κοινοτήτων.

Από το κείμενο που έγραψα αρχικά και παραθέτω παρακάτω, ένα μεγάλο μέρος δημοσιεύτηκε στις 16 Μαϊου 2010 στον Αγγελιοφόρο , χωρίς όμως τις υποσημειώσεις:

Η εμφάνιση του τουρκικού εθνικισμού και η απόφαση για τις γενοκτονίες των χριστιανικών λαών

 Η εμφάνιση του επαναστατικού κινήματος στην Κρήτη απ’ τα τέλη του 19^ου αιώνα και η αυτονόμηση του νησιού, όπως επίσης οι ελληνικές και βουλγαρικές επαναστάσεις  στη Μακεδονία, θα ευνοήσουν την ισχυροποίηση των εθνικιστικών απόψεων στο εσωτερικό του οθωμανικού στρατού.

Παράλληλα, η κοινωνική θέση των αστών των ραγιάδων στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, θα τροφοδοτήσει με ανασφάλεια και μίσος τα παραδοσιακά μουσουλμανικά κυρίαρχα στρώματα της. Έτσι θα εμφανιστεί ο ακραίος τουρκικός εθνικισμός στο πρόσωπο των Νεότουρκων στρατιωτικών.  Το ενδιαφέρον στην τουρκική περίπτωση είναι ότι εξ αιτίας της απουσίας μουσουλμανικών αστικών στρωμάτων, οι στρατιωτικοί επιφορτίστηκαν το ρόλο της αστικής τάξης. Η διεκδίκηση της οικονομικής ισχύος από τους αστούς των ραγιάδων ήταν μια από τις βασικές αιτίες της στρατιωτικής παρέμβασης στην πολιτική ζωή της Αυτοκρατορίας. 

            Ο τουρκικός εθνικισμός υπήρξε ο καταλύτης των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή της Εγγύς Ανατολής. Ήταν ο κύριος παράγοντας που εμπόδισε την πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και απόδοσης ίσων δικαιωμάτων σ’ όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως θρησκεύματος και εθνικής καταγωγής.[1] Με την εμφάνισή του ο όρος “Τούρκος” άρχισε να αποκτά θετική σήμανση, ενώ για πρώτη φορά ο χώρος που καταλάμβανε η Οθωμανική Αυτοκρατορία αρχίζει να περιγράφεται ώς “Τουρκία”. Ο νέες εθνικιστικές απόψεις που εμφανίζονται καθορίζουν ως εθνικό χώρο των Τούρκων μια εκτεταμένη περιοχή από το Αιγαίο έως τη θάλασσα της Κίνας. Το παντουρκιστικό κίνημα στοχεύει ακριβώς στη δημιουργία αυτής της νέας τουρκικής αυτοκρατορίας, όπου δεν θα υπάρχει θέση για κανένα άλλο έθνος, εκτός απ’ αυτό των Τούρκων. 

            Ένας από τους πατέρες του παντουρκισμού, ο Ζιγιά Γκιοκάλπ (Ziya Gökalp) πρότεινε ανοιχτά την υπέρβαση της χαλαρής, πολυεθνικής και θρησκευτικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη μετατροπή των ομάδων που ζούσαν σ’ αυτήν σ’ ένα συμπαγές ομοιόμορφο τουρκικό σώμα (compact body).[2] Ο Τούρκος ιστορικός Taner Aksam στο βιβλίο του A Shameful Act, υποστηρίζει ότι ο Gökalp, επηρεασμένος από τον γερμανικό εθνικισμό, διαμόρφωσε ένα θεωρητικό πλαίσιο, το οποίο παρείχε την ιδεολογική βάση για την επίδειξη της συγκεκριμένης βίαιης πολιτικής συμπεριφοράς. Στόχος του Gökalp ήταν η διαμόρφωση «εθνικής οικονομίας», η οποία θα μπορούσε να δημιουργηθεί μόνο με την «εθνική ομοιογένεια». 

            Tις απόψεις αυτές υλοποίησαν οι Οθωμανοί αξιωματικοί που είχαν βρεθεί στη Γαλλία, και προσπάθησαν να ντύσουν με τις αξίες του διαφωτισμού τις ρατσιστικές επιδιώξεις του παντουρκισμού.[3] Ο Τζελάλ Μπαγιάρ (Celal Bayar) αναφέρει ότι οι Νεότουρκοι αντιμετώπιζαν τους Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ως «εσωτερικά καρκινώματα».[4] Το αντιχριστιανικό κλίμα και η τάση για ισλαμικό Τζιχάντ (Ιερό πόλεμο κατά των μη μουσουλμάνων) που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται, επηρεάζει και τις συνθήκες στον Πόντο. Στο άρθρο με τίτλο “Οθωμανοί εις τα όπλα” που δημοσιεύτηκε στις 13 Οκτωβρίου 1911 στην τουρκική εφημερίδα της Σαμψούντας Ηχώ διακηρύσσεται : “Ο ιερός πόλεμος είναι θεία εντολή, της οποίας η εγκατάλειψις εις τοιαύτην εποχήν είναι αδύνατος… Εμπρός αδελφοί, ας ετοιμασθώμεν από σήμερον να συγκρουσθώμεν μετά των εχθρών, να πίωμεν το αίμα των.”[5]  

            Τον Οκτώβριο του 1911 αποφασίστηκε και επισήμως, σε συνέδριο των Νεότουρκων που έγινε στην οθωμανική Θεσσαλονίκη, η εξόντωση των μη τουρκικών εθνοτήτων. Σε μια ανταπόκριση του περιοδικού “The Times of  London” με τίτλο “Οι Νεότουρκοι και το πρόγραμμά τους”, παρακολουθούμε την επικράτηση των ακραίων σωβινιστικών επιλογών στο συνέδριο του κομιτάτου “Ένωση και Πρόοδος” που βρισκόταν ήδη στην εξουσία. Η αφομοίωση δια της βίας όλων των κατοίκων, αποφασίζεται τελεσίδικα. Το μέσο θα ήταν οι εξοπλισμένοι Μουσουλμάνοι.[6]  Την κατάσταση που επικρατούσε στη Μικρά Ασία περιγράφει γλαφυρά το 1909 η σοσιαλιστική εφημερίδα “Ο Λαός”, που εκδιδόταν στην Κωνσταντινούπολη.[7] 

[Στην παραπάνω φωτογραφία απεικονίζεται ένας από τους φανατικούς Νεότουρκους: LE DOCTEUR NAZIM [7α]  

 Λούξεμπουργκ VS Λένιν 

            Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η αντιμετώπιση του τουρκικού εθνικισμού από το σοσιαλδημοκρατικό (κομμουνιστικό) κίνημα και τους πολιτικούς του ηγέτες.  Η Ρόζα Λούξεμπουργκ υποστήριζε ότι η «Τουρκία» δεν μπορούσε να αναγεννηθεί σαν σύνολο γιατί αποτελούνταν από διαφορετικές χώρες. Η Λούξεμπουργκ κατέληγε με τη διαπίστωση: “Η κρίση της ιστορίας για την Τουρκία είχε βγει: βάδιζε πια προς τη διάλυση…”[8] Καλούσε τους σοσιαλιστές να υποστηρίξουν τα χριστιανικά κινήματα που διεκδικούσαν την πολιτική τους χειραφέτηση με την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Όσον αφορά τους Νεότουρκους, η Λούξεμπουργκ -σε αντίθεση με τον Βλαδίμηρο Ίλιτς Λένιν που τους θεωρούσε υπόδειγμα επαναστατών[9]– είχε καταγγείλει “την εσωτερική κοινωνική ανωριμότητα της νεοτουρκικής κυβέρνησης και τον αντεπαναστατικό της χαρακτήρα.”[10] Αλλά και οι σοβιετικοί θα αλλάξουν αργότερα άποψη. Στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια θα καταχωρηθούν, μερικές δεκαετίες αργότερα, ως “πλαστογράφοι της ιστορίας” και εμπνευστές του “σωβινιστικού δόγματος” του παντουρκισμού.

             Η σκλήρυνση της πολιτικής των Νεοτούρκων εξαφάνισε κάθε αυταπάτη για δυνατότητα ειρηνικής μετεξέλιξης σ’ ένα νέο δημοκρατικό κράτος. Η συνεννόηση των   βαλκανικών λαών και η καλή πολεμική προετοιμασία της Ελλάδας -λόγω της ανάληψης της εξουσίας από τον Βενιζέλο, που ερχόταν από τον επαναστατημένο εξωελλαδικό ελληνισμό- θα οδηγήσει στη συντριπτική ήττα των Νεοτούρκων, οι οποίοι θα επιχειρήσουν να πάρουν τη ρεβάνς με τη συμμετοχή τους στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων.  Πίστεψαν ότι με την τουρκογερμανική συμμαχία ήρθε η ώρα για την υλοποίηση των παντουρανικών τους σχεδίων. Ενδιαφέρον έχουν οι γαλλικές εκτιμήσεις για τη συμμαχία αυτή και για τις αιτίες της γενοκτονίας: «…το κυριότερο κίνητρο που η Τουρκία βγήκε στον πόλεμο είναι ότι η Γερμανία της υποσχέθηκε να επανακτήσει Αίγυπτο, Λιβύη και Σουδάν. Όταν οι πολεμικές επιχειρήσεις δεν ήταν ευνοϊκές, κυρίως λόγω της ρωσικής προέλασης στην Τουρκία, τότε οι Γερμανοί, για να συγκρατήσουν την τουρκική αγανάκτηση, τους έστρεψαν εναντίον των Αρμενίων και Ελλήνων, των οποίων άρχισαν τη συστηματική εξόντωση με κατασχέσεις, βιασμούς, εξορίες, σφαγές…»[11].  

Εσωτερική καταστολή και εθνικές εκκαθαρίσεις

            Mετά τους Βαλκανικούς Πολέμους η γραμμή του 1911 εκφράστηκε με τη δημιουργία συγκεκριμένων θεσμών, όπως το Γραφείο Εγκατάστασης Φυλών και Μεταναστών. Ο Taner Aksam γράφει: «Υπάρχουν αποδείξεις ότι ο Gökalp συνέταξε ειδικές μελέτες για τις μειονότητες της αυτοκρατορίας, συμπεριλαμβανομένων και των Αρμενίων. Αυτές ήταν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου να συγκεντρωθεί λεπτομερής γνώση για την εθνικοθρησκευτική δομή της Ανατολίας. Ενα ειδικό τμήμα, το Γραφείο Εγκατάστασης Φυλών και Μεταναστών, το οποίο συστάθηκε το 1913, ασχολούνταν ειδικά με ζητήματα διασκορπισμού και επανεγκατάστασης πληθυσμών».[12]

            Για την υλοποίηση των σχεδιασμών είχε δημιουργηθεί μια παρακρατική οργάνωση με την επονομασία Ειδική Επιτροπή (Teskilat i Mahsusa), για να φέρει εις πέρας τις εκτοπίσεις. Η δράση της Επιτροπής θα ξεκινήσει τη δράση της με τους Ελληνες της Ιωνίας. Ο Taner Aksam γράφει: «Η δράση της εναντίον του “εσωτερικού εχθρού” είχε αρχίσει πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η εκτόπιση του ελληνικού πληθυσμού του Αιγαίου, μέσω τρομοκρατίας και απαλλοτρίωσης των ιδιοκτησιών του, είχε πραγματοποιηθεί ως μέρος του σχεδίου για την ομογενοποίηση της Ανατολίας».

            Με την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου άρχισε η «εκκαθάριση θυλάκων μη τουρκικών πληθυσμών που είχαν συγκεντρωθεί σε στρατηγικά σημεία» (Celal Bayar, “Ben Yazdim”). Το σχέδιο είχε την απόλυτη υποστήριξη των Γερμανών συμμάχων των Νεότουρκων και κάποια σημεία του υλοποιήθηκαν από κοινού. O Taner Aksam αναφέρει: «Συντάχθηκαν λεπτομερή σχέδια για τον εκτουρκισμό της Ανατολίας μέσω της εκκαθάρισης των χριστιανικών πληθυσμών. Τα ίδια μέτρα εφαρμόστηκαν στην περιοχή του Αιγαίου από την άνοιξη του 1914. Η Επιτροπή Ενωση και Πρόοδος πήρε μια ξεκάθαρη απόφαση. Η πηγή των προβλημάτων στη δυτική Ανατολία θα απομακρυνόταν, οι Ελληνες θα εκδιώκονταν με πολιτικά και οικονομικά μέτρα. Πριν από οτιδήποτε άλλο ήταν ανάγκη να αποδυναμωθούν οι οικονομικά ισχυροί Ελληνες…. Αποφασίστηκε να επικεντρωθούν οι δραστηριότητες γύρω από τη Σμύρνη που θεωρείτο κέντρο της υπονομευτικής δραστηριότητας».

            Από το 1916 η πολιτική αυτή θα εφαρμοστεί με ιδιαίτερη ένταση στον Δυτικό Πόντο.[13] Ήταν τέτοια η ένταση και η έκταση των διωγμών, ώστε ακόμη και οι σύμμαχοι των Τούρκων διατύπωσαν εγγράφως τις αντιρρήσεις τους. Ο μαρκήσιος Pallavicini (Παλαβιτσίνι) έγραφε τον Ιανουάριο του 1918: “Είναι σαφές ότι οι εκτοπισμοί του ελληνικού στοιχείου δεν υπαγορεύονται ουδαμώς από στρατιωτικούς λόγους και επιδιώκουν κακώς εννοουμένως πολιτικούς σκοπούς.”[14] Την ίδια άποψη εξέφραζαν και σώφρονες Τούρκοι, όπως ο Βεχίπ πασά (Vehib pacha), ο οποίος υποστήριζε ότι ο εκτοπισμός των Ελλήνων ήταν περιττός από στρατιωτικής άποψης.[15] Σχεδόν συγχρόνως ο Αυστριακός πρόξενος της Αμισού Κβιατόφσκι (Kwiatkowski) ανέφερε σε υπηρεσιακή επιστολή του ότι ο εκτοπισμός των Ελλήνων της ποντιακής παραλίας βρισκόταν στο πλαίσιο του προγράμματος των Νεοτούρκων, με το οποίο επιδιωκόταν η εξασθέ­νηση του χριστιανικού στοιχείου. Θεωρούσε ο ίδιος ότι η καταστροφή αυτή θα είχε μεγαλύτερη απήχηση στην Ευρώπη απ’ ότι οι σφαγές που είχαν διαπράξει κατά των Αρμενίων.[16] 

            Oι φόβοι του Κβιατόφσκι εδράζονταν στη διαπίστωσή του ότι η καθολική εξόντωση του ελληνικού στοιχείου ήταν επιθυμία του τουρκικού λαού.[17] Εξάλλου του είχε ειπωθεί από υψηλόβαθμους αξιωματούχους ότι: “Τελικά πρέπει να κάνουμε με τους Έλληνες ό,τι κάναμε με τους Αρμένιους… Πρέπει με τους Έλληνες, τώρα να τελειώνουμε.”[18] Και ο ίδιος ο Tαλαάτ (ο οποίος είχε λάβει τους τίτλους του πασά και του μεγάλου βεζύρη) είχε αναφέρει ότι: “βλέπει να πλησιάζει η αναγκαιότητα, να ξοφλήσει με τους Έλληνες, ακριβώς όπως παλαιότερα και με τους Αρμένιους.”[19] Οι Αυστρογερμανοί διαπίστωναν ότι η πολιτική της γενικευμένης εθνικής εκκαθάρισης υπαγορεύτηκε από την παντουρκιστική ιδεολογία που τότε κυριαρχούσε στους τουρκικούς πληθυσμούς, καθώς και από “… τη βουλιμία των Τούρκων για την πλούσια ελληνική περιουσία.”[20]

            Έτσι θα πραγματοποιηθεί η πρώτη φάση της γενοκτονίας. Στο τέλος του Πολέμου θα επιχειρηθεί η καταγραφή των αποτελεσμάτων αυτής της πολιτικής. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα εκδώσει το 1919 τον απολογισμό με τίτλο «Μαύρη Βίβλος διωγμών και μαρτυριών του εν Τουρκία Ελληνισμού (1914-1918)». Η «Μαύρη Βίβλος», συντάχθηκε από την Κεντρική Επιτροπή υπέρ των Μετατοπισθέντων Ελληνικών Πληθυσμών. Εκδόθηκε στα ελληνικά και στα γαλλικά. [21]

            Η συνέχεια θα καθοριστεί στα Συνέδρια Ειρήνης των νικητών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά  και στις εσωτερικές αντιδικίες της Αθήνας. Η εμπλοκή της Ελλάδας με την Μικρασιατική Εκστρατεία θα διαμορφώσει ένα νέο πλαίσιο. Με τη Συνθήκη των Σεβρών στους  Έλληνες -που το 1914 το ποσοστό τους με τις διάφορες εκτιμήσεις κυμαινόταν από το 13% έως 25% –  θα αποδοθεί το 6% περίπου του πάλαι ποτέ κοινού οθωμανικού εδάφους. Σημαντικά εδάφη της Ανατολίας θα αποδοθούν στους Αρμένιους, ενώ θα υπάρξει και κουρδική αυτονομία. Οι Τούρκοι διατηρούσαν την κυριαρχία τους στο μεγαλύτερο μέρος του παλιού οθωμανικού εδάφους, καθώς και στην έδρα του ισλαμικού Χαλιφάτου, την Κωσταντινούπολη. Με τον τρόπο αυτό διαμορφωνόταν ο γεωπολιτικός χάρης της επόμενης μέρας και στη θέση της πολυεθνικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που πλέον διαλυόταν οριστικά, δημιουργούνταν εθνικά κράτη με τη γνωστή επώδυνη διαδικασία που είχε γνωρίσει η Ανατολή  από το 1821 και εντεύθεν.

Επίλογος

Η περίοδος που ακολούθησε την ήττα των Κεντρικών Δυνάμεων ήταν η πλέον αποφασιστική ιστορική στιγμή για τη διαμόρφωση του μεταοθωμανικού γεωπολιτικού κόσμου. Όμως ο ελληνικός Διχασμός, η αντίδραση και το αντιμικρασιατικό πνεύμα που κυριαρχούσαν στο Λαϊκό Κόμμα και τη φιλομοναρική παράταξη, μαζί με την ασυνέπεια του βενιζελισμού που προκήρυξε εκλογές εν μέσω του μικρασιατικού πολέμου και τη  διαμόρφωσης μιας μικρής ντεφετιστικής Αριστεράς (ΣΕΚΕ) που συνεργάστηκε με τους μοναρχικούς σε μια αντιμικρασιατική πλατφόρμα, οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή και την κυριαρχία του τουρκικού εθνικισμού στο σύνολο των παλιών οθωμανικών πολυεθνικών εδαφών.

---

[1]       Τα γεγονότα παρουσιάζονται αναλυτικά στο: Βλάσης Αγτζίδης, «Έλληνες του Πόντου. Η γενοκτονία απ’ τον τουρκικό εθνικισμό», Αθηνα, 2005 (επανεκδόθηκε το 2009 απ’ τον Σκάι)

[2]       Dimitris A. Zeginis, Nationalism and the reality of the nation-state: The case of Greece and Turkey in relation to the european orientation in the two countries”, Ph.D. Thesis, University of Essex, 1993, σελ. 195-203.

[3]       Για τον παντουρκισμό δες το βιβλίο ενός από τους ιδεολογικούς εκπροσώπους του: Tekin Alp, Τhe turkish and pan–turkish ideal,  επανέκδοση, Λονδίνο, εκδ. Liberty Press, χ.χ. Για την μελέτη του παντουρκιστικού φαινομένου δες: Jacob M. Landau, Ο παντουρκισμός. Το δόγμα του τουρκικού επεκτατισμού, Αθήνα, εκδ. Θετίλη, 1985.

[4]       Celal Bayar, Ben de yazdim. Milli mucadeleye giris, τόμ. 5, Κωνσταντινούπολη, εκδ. Baha, 1967, σελ. 1572-82. Η εφημερίδα Ο Λαός της Πόλης προειδοποιούσε τους Τούρκους ηγέτες: “Σήμερα με το τουρκικό σύνταγμα, αν έχετε ακόμα τα ίδια μυαλά, αν προσπαθάτε με το φανατισμό και με τον τουρκισμό να πνίξετε κάθε ξέχωρη εθνική ζωή, θα χυθεί αίμα πολύ κι από τα δύο μέρη και η Ευρώπη θα σας καθήσει στο σβέρκο. Τούρκοι που τυραννάτε τους λαούς της Αυτοκρατορίας, να μάθετε πως κανένας λαός δεν είναι τόσο πρόστυχος, τόσο ελεεινός, που να δέχεται να τυραννιέται και να κυβερνιέται από τον τύραννό του, τον ξένο, τον αλλόφυλο. Και τότες πια, σα δε σωφρονιστείτε, θα διαλυθεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Και η Τουρκία θα σβήσει.”( Κεντρικό άρθρο,  Λαός, Κωνσταντινούπολη, 18 Ιανουαρίου 1909.)

[5]       AYE, 1911/Β/53, αριθ. 440.

[6]       Στην απόφαση αναγραφόταν: «Οι Μουσουλμάνοι γενικά πρέπει να κρατήσουν τα όπλα τους και όπου υπήρχαν ως μειονότητα, οι αρχές πρέπει να τους εξοπλίσουν…. Η Τουρκία είναι πρωτίστως μια μουσουλμανική χώρα και οι ιδέες του μουσουλμανισμού και η επιρροή του πρέπει να κυριαρχούν. Κάθε άλλη θρησκευτική προπαγάνδα πρέπει να κατασταλεί αφού δεν μπορεί κανείς να εμπιστευτεί τους Χριστιανούς, οι οποίοι πάντα δούλευαν για την κατάρρευση του νέου καθεστώτος… Αργά ή γρήγορα η πλήρης οθωμανοποίηση πρέπει να επιτευχθεί αλλά είναι πλέον καθαρό ότι αυτό δε θα μπορούσε να γίνει με την πειθώ αλλά με τη δύναμη των όπλων. Η μουσουλμανική κυριαρχία είναι αναπόφευκτη  και μόνο στους μουσουλμανικούς θεσμούς και παραδόσεις οφείλεται σεβασμός.Το δικαίωμα της οργάνωσης, αποκέντρωσης και αυτονομίας δεν υπάρχει για τις υπόλοιπες εθνικότητες, οι οποίες μπορούν να κρατήσουν τις θρησκείες τους αλλά όχι τις γλώσσες τους. Η επικράτηση της τουρκικής γλώσσας αποτελεί ένα από τα βασικά μέσα για τη διατήρηση της μουσουλμανικής κυριαρχίας»  (“The Salonica Congress. Young Turks and their programme”, εφημ. The Times, Λονδίνο, 3 Οκτωβρίου 1911.)

[7]       “Τουρκικός λαός λογιούνταν όλοι οι μουσουλμάνοι, δηλαδή οι πιστοί καθώς ονομαζόντουσαν μόνοι τους… Όλοι οι μουσουλμάνοι ήταν ίσοι αναμεταξύ τους. Όλοι μπορούσαν να γίνουν πασάδες ή στρατηγοί. Μα δεν παραδέχονταν για ίσους με τον εαυτό τους τους χριστιανούς και τους εβραίους παρά τους ονομάζανε γκιαούρηδες. Τους απογόνους των παλαιών κατοίκων τους ματαχειρίζονταν σαν ξένους. Δεν τους επέτρεπαν να γίνουν αξιωματικοί ή υπάλληλοι. Δεν τους δέχονταν για μάρτυρες στα τουρκικά δικαστήρια. Η τουρκική κυβέρνηση τους ανέχονταν μόνο, βάζοντάς τους να πληρώνουν ένα χωριστό φόρο, το χαράτσι. Τους ονόμαζαν ραγιάδες (κοπάδια) και δεν τους ήθελαν για άλλο τίποτα παρά για να τρέφουν το μουσουλμανικό λαό. Στις επαρχίες μόνο οι μουσουλ­μάνοι ήτανε γεωχτήμονες. Οι χριστιανοί ήταν αγρότες, απαράλ­λαχτα όπως οι δούλοι στο μεσαίωνα. Πριν την κατοχή, οι χριστιανοί αυτοί ήσαν έθνη ανεξάρτητα και πάντα είχαν βαστάξει τη γλώσσα, τη φορεσιά τους και τις συνήθειές τους…”  (Κεντρικό άρθρο της εφημερίδας Ο Λαός, Κωνσταντινούπολη, 30 Νοεμβρίου 1908.)

[7α] http://www.imprescriptible.fr/ternon/3_chapitre3 

[8]       Ρόζα Λούξεμπουργκ, “Οι αγώνες στην Τουρκία και η σοσιαλδημοκρατία”, περ. Οι λαοί, τεύχ. 1, Μάιος 1987, σελ. 44-49, Ρόζα Λούξεμπουργκ, “Η δραστηριότητα των Γερμανών Ιμπεριαλιστών στην Τουρκία”, περ. Οι λαοί, τεύχ. 1, σελ. 61, Κώστας Παπαϊωάννου, Η ψυχρή ιδεολογία, Αθήνα, εκδ. Κομμούνα, σελ. 27.

[9]       Ο Λένιν έγραφε ότι οι μπολσεβίκοι είναι “οι νεότουρκοι της σοβιετικής επανάστασης…” (Κώστας Παπαϊωάννου, Η ψυχρή ιδεολογία, χ.χ.,  σελ. 27.)

[10]     Ρόζα Λούξεμπουργκ, “Η δραστηριότητα των Γερμανών Ιμπεριαλιστών στην Τουρκία”, ό.π., σελ. 61.

[11]     Γαλλικό Γενικό Επιτελείο/2^ο επιτ. Γραφείο/1-10-1918, αναφ. Χ. Τσιρκινίδης, ό.π., σελ. 93.

[12]     Taner Aksam, ό.π., σελ. 141.

[13]     Ο Ανατολικός Πόντος από την Άνοιξη του 1916 καταλήφθηκε από το ρωσικό στρατό. Στην Τραπεζούντα δημιουργήθηκε η ελληνική Προσωρινή Κυβέρνηση. 

[14]     Πολυχρόνης Κ. Ενεπεκίδης, “Οι διωγμοί των Ελλήνων του Πόντου (1908-1918), βάσει των Ανεκδότων Εγγράφων και Κρατικών Αρχείων της Αυστροουγγαρίας”, ό.π., σελ. 13.

[15]     Πολυχρόνης Κ. Ενεπεκίδης, Γενοκτονία στον Εύξεινο Πόντο. Διπλωματικά Έγγραφα από τη Βιέννη (1909-1918), ό.π., σελ. 161.

[16]     Πολυχρόνης Κ. Ενεπεκίδης, “Οι διωγμοί των Ελλήνων του Πόντου (1908-1918), βάσει των Ανεκδότων Εγγράφων και Κρατικών Αρχείων της Αυστροουγγαρίας”, ό.π.

[17]     Πολυχρόνης Κ. Ενεπεκίδης, Γενοκτονία στον Εύξεινο Πόντο. Διπλωματικά Έγγραφα από τη Βιέννη (1909-1918), ό.π., σελ. 158.

[18]     Πολυχρόνης Κ. Ενεπεκίδης, ό.π., σελ. 139-140.

[19]     Πολυχρόνης Κ. Ενεπεκίδης, ό.π., σελ. 115.

[20]     Πολυχρόνης Κ. Ενεπεκίδης, ό.π., σελ. 140.

[21]     Στον Πρόλογο αναφέρονται μεταξύ άλλων: «Το κακόν εκορυφώθη κατά τον παγκόσμιον πόλεμον, ότε πλείσται ελληνικαί επαρχίαι της αυτοκρατορίας εκλονίσθησαν εκ θεμελίων ή και εντελώς κατεστράφησαν. Είνε ανεκδιήγητα τα δεινοπαθήματα, τα οποία υπέστησαν οι εκδιωχθέντες εκ των εστιών αυτών Ελληνες. Διεσκορπίζοντο οι δυστυχείς ούτοι εις χωρία καθαρώς τουρκικά, ημποδίζετο εις αυτούς η εκ μέρους των Πατριαρχείων διανομή βοηθημάτων, εστερούντο εκκλησιών και ιερέων… και εξηναγκάζοντο διά τοιούτων και άλλων μέσων εις εξισλάμισιν. Τοιουτοτρόπως δε, πληθυσμός ομογενής εκ 490.063 ψυχών, διασπαρείς ανά τα όρη, τας χαράδρας και τα τουρκικά χωρία, υπέστη εν τοις πλείστοις τον εξ ασιτίας, του ψύχους και των στερήσεων θάνατον».

http://kars1918.wordpress.com/2010/06/10/turkish-nationalism/

Η «Νταβουτόγλεια» διεθνολογία

 

 

Με τον Παναγιώτη Ηφαιστο
Πριν από δύο χρόνια πρότεινα να μεταφραστεί στα ελληνικά το βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου «Στρατηγικό βάθος» (Εκδόσεις Ποιότητα, http://www.piotita.gr ). Πολλοί άλλοι διεθνολόγοι ενθάρρυναν αυτήν την πρωτοβουλία. Στη στρατηγική ανάλυση αποτελεί θέσφατο και κοινό τόπο ότι η ακριβής γνώση αντιπάλων και συμμάχων είναι αναγκαία προϋπόθεση ανάπτυξης μιας ορθολογιστικής διπλωματίας και μιας ορθολογιστικής υψηλής εθνικής στρατηγικής.

Κρίθηκε αναγκαίο, εξάλλου, να εξορθολογιστεί ο ελληνικός επιστημονικός και δημόσιος διάλογος με τη δημοσίευση των αυθεντικών θέσεων και του κοσμοθεωρητικού υπόβαθρου της τουρκικής εθνικής στρατηγικής της τελευταίας δεκαετίας.

Μετά το Μάιο του 2009, ο Αχμέτ Νταβούτογλου τοποθετήθηκε επικεφαλής της τουρκικής διπλωματίας. Ακολούθησαν χιλιάδες σχόλια, που συχνά στηρίζονταν σε αποσπασματικές αναφορές στο «Στρατηγικό βάθος». Έχοντας ήδη μελετήσει το βιβλίο, με έκπληξη διαπίστωσα ότι το «Στρατηγικό βάθος» δεν προσφέρει μόνο την κοσμοθεωρία του νεο-Οθωμανισμού, αλλά ότι αποτελεί, επίσης, είδος εγχειριδίου των σημερινών τουρκικών τακτικών και διπλωματικών αποφάσεων της Άγκυρας.

Ιδιοφυής και ριψοκίνδυνη
Πέραν πάσης αμφιβολίας, η πολιτικοστοχαστική σύλληψη του Νταβούτογλου είναι τόσο ιδιοφυής όσο είναι και ριψοκίνδυνη. Μέσα σ’ έναν απέραντο γεωπολιτικό χώρο ετερογενών και ανομοιογενών κοινωνικών οντοτήτων, που εκτείνεται από την Άπω Ανατολή μέχρι την Ευρώπη, οι Τούρκοι αναζητούν τα νήματα κοσμοσυστημικών συγκλίσεων μεταξύ των ισλαμικών κοινωνιών, των οποίων το κομβικό σημείο και ο ηγετικός δρων μπορεί να είναι, υποστηρίζει ο Νταβούτογλου, το τουρκικό εθνοκράτος. Κανείς πρέπει να λάβει υπόψη ότι οι ισλαμικές κοινωνίες δεν έχουν άγνωστες καταβολές. Ανατολικά του Αιγαίου βρίσκονται έθνη μακραίωνης διαδρομής, που αποτέλεσαν τη Βυζαντινή Οικουμένη και που στη συνέχεια τέθηκαν υπό την ηγεμονία των Οθωμανών, και πολλά εξ αυτών εξισλαμίστηκαν. Πολιτικά, ανθρωπολογικά, θρησκευτικά και οικονομικά ο απέραντος αυτός χώρος δεν είναι επίπεδος και ευθύγραμμος. Αντίθετα, ίσως είναι ο πλέον πολύπλοκος και δυναμικός χώρος του πλανήτη.

Αυτό δεν φαίνεται να διαφεύγει του Νταβούτογλου, ο οποίος δείχνει να είναι ένας βαθύς γνώστης των μακροϊστορικών τάσεων και συμπεριφορών. Εντούτοις, επειδή το «Στρατηγικό βάθος» δεν είναι μόνο ένα επιστημονικό βιβλίο αλλά και ένα βιβλίο εφαρμοσμένης στρατηγικής, ο Νταβούτογλου χρησιμοποιεί όλη του την τέχνη για να επισκιάσει τα στοχαστικά άλματα που εκλογικεύουν τις ιστορικές πολιτικές και θρησκευτικές διαφορές. Αντιπαραθέτει, εξάλλου, τον κόσμο του Ισλάμ με τους αποικιοκράτες -κάτι που κατά τα άλλα είναι σωστό-, τη στιγμή που έξυπνα υποβαθμίζει ή αποσιωπά τον εξίσου δεσποτικό χαρακτήρα των Οθωμανών. Αυτό τον βοηθά στο να αναδείξει το τουρκικό εθνοκράτος ως την αιχμή του δόρατος ενός περίπου αγαθοεργού νεο-Οθωμανικού κοσμοσυστήματος.

Οικειοποιείται τους πάντες και τα πάντα
Πάντως, τίποτα δεν πετάει από τη διαδρομή του κόσμου από τα αρχαία χρόνια μέχρι και την μεταψυχροπολεμική εποχή. Αντίθετα, οικειοποιείται τους πάντες και τα πάντα. Ο Αχμέτ Νταβούτογλου, άλλοτε μιλώντας αληθινά, άλλοτε εκλογικεύοντας με ριψοκίνδυνα πολιτικοστοχαστικά άλματα και άλλοτε προσδιορίζοντας το στίγμα των επερχόμενων μεγάλων μετασχηματισμών μέσα στον απέραντο μετα-αποικιακό κόσμο που εκτείνεται από τη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια μέχρι την Κίνα, επιχειρεί να ενώσει όσα νήματα μπορεί για να καταστήσει το τουρκικό εθνοκράτος τον άξονα των εξελίξεων στο ιστορικό βάθος του 21ου αιώνα. Πόσο και πώς αυτά αφορούν τους νεοέλληνες; Δεν μπορώ να εξαντλήσω σε μερικές γραμμές ένα πυκνό και περιεκτικό κείμενο. Συντομογραφικά παρατηρώ ότι επειδή οι νεοέλληνες δεν είναι ισλαμιστές υπό το πρίσμα της Νταβουτόγλειας κοσμοθεωρίας, η θέση τους είναι προδιαγεγραμμένη. Όπως το θέτει, «η Τουρκία πλέον είναι υποχρεωμένη να ανα­βαθμιστεί, ώστε, ανερχόμενη σε υψηλότερη κλίμακα, να θεωρήσει τις σχέσεις της με αυτές τις χώρες (στην περίμετρο της Τουρκίας) ως υποδεέστερα στοιχεία με την άσκηση έναντι αυτών πολιτικών αφ’ υψηλού».

Η τελευταία ευκαιρία αφύπνισης
ΕΞΑΛΛΟΥ, στον αντίποδα των κυρίαρχων νομικίστικων ελληνικών αντιλήψεων, η Νταβουτόγλεια διεθνολογία κατανοεί τη διαλεκτική σχέση ισχύος και υπερίσχυσης του ισχυρότερου στις νομικές συζητήσεις. Έχει, τονίζω, ακριβέστατη αντίληψη των πολιτικών όψεων του διεθνούς δικαίου και της διαφοράς μεταξύ πολιτικής κυριαρχίας και ρευστών ιστορικών υποθέσεων που σχετίζονται με το ιστορικά ρευστό ανθρωπολογικό περιβάλλον της περιφέρειάς μας. Υπό το πρίσμα μιας καθαρά γεωπολιτικής αντίληψης των πραγμάτων αναζητά ερείσματα στα Βαλκάνια, το Αιγαίο και την Κύπρο, όπου υπάρχουν «ισλαμικά κατάλοιπα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας», με το να εντάσσει τα «Οθωμανικά κατάλοιπα» σε μια περιφερειακή και κοσμοσυστημική στρατηγική δομή, που θα αποτελεί το όχημα της Τουρκίας ν’ ανέβει ταχύρρυθμα τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας ισχύος.

Καλά κάνουν όσοι ενδιαφέρονται να σκέφτονται σοβαρά για τα ελληνοτουρκικά, να μελετήσουν κάθε γραμμή του «Στρατηγικού βάθους». Θα καταλάβουν ότι αν εκπληρωθούν οι κοσμοθεωρίες και τα στρατηγικά σχέδια της Τουρκίας, ενώ εμείς πνευματικά, οικονομικά, πολιτικά και στρατηγικά θα συνεχίσουμε να κατηφορίζουμε προς το τέλμα, το νεοελληνικό κράτος και η ήδη παραπαίουσα Κυπριακή Δημοκρατία εκπνέουν διά παντός. Το εκδοτικό αυτό γεγονός προσφέρει ίσως την τελευταία ευκαιρία αφύπνισης, πνευματικής ανόρθωσης και στρατηγικής ανασύνταξης.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Καθηγητής Στρατηγικών Σπουδών,
Πανεπιστήμιο Πειραιώς-www.ifestosedu.gr
ΣΗΜΕΡΙΝΗ

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/05/blog-post_9313.html

Το στρατηγικό βάθος του Αχμέτ Νταβούτογλου

Του Παναγιώτη Ήφαιστου, καθηγητή Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς.

Η κυκλοφορία του βιβλίου του Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος (Εκδόσεις Ποιότητα 2010) είναι ένα μοναδικό πολιτικοστοχαστικό γεγονός. Αν λάβουμε υπόψη και τα συντρέχοντα οικονομικά προβλήματα, προσφέρεται για μια αφύπνιση και ριζοσπαστική ανασύνταξη των πνευματικών, πολιτικών και διπλωματικών επιλογών των Eλλήνων.

Η ελληνική πολιτική σκέψη των δύο τελευταίων δεκαετιών έχει υποστεί πολλές στρεβλώσεις. Στις ελληνοτουρκικές σχέσεις κυριάρχησαν απίστευτα λανθασμένες αντιλήψεις για την πολιτική Ερντογάν, του οποίου διπλωματικός μέντορας εξ αρχής ήταν ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου. Τα πάντα ισοπεδώθηκαν και όλα υποβιβάστηκαν σε απλουστευτικές και ευθύγραμμες υποθέσεις για το μέλλον των σχέσεων Ελλάδας – Τουρκίας. Το μέσον ήταν παρωχημένες φιλελεύθερες προπαγανδιστικές θέσεις που υποβλήθηκαν μέσα από χιλιάδες κείμενα στην ελληνική κοινωνία: «δημοκρατίες που δήθεν δεν πολεμούν», «εξευρωπαϊσμούς που δήθεν θα εξημέρωναν τους Τούρκους», «φιλίες και οικονομική αλληλεξάρτηση που δήθεν θα φέρουν την ειρήνη» και «λαοί που δήθεν τίποτα δεν τους χωρίζει». Κλασικές συνταγές όλα αυτά που μεθοδευμένα οδηγούν τον αδύναμο-αμυνόμενο είτε σε πόλεμο είτε σε εθελούσια συρρίκνωση.

Οποιος διαβάσει το Στρατηγικό βάθος, θα καταλάβει δύο κύριες πτυχές της συγκαιρινής τουρκικής στρατηγικής. Πρώτον, ότι η κοσμοθεωρία και ο στρατηγικός σχεδιασμός των Τούρκων ηγετών όχι μόνο δεν είναι αβάσιμος, αλλά επιπλέον έχει πιάσει τον σφυγμό των διεθνών εξελίξεων.

Το γεγονός, δηλαδή, ότι ο παλιός μοντερνιστικός κόσμος παρακμάζει και ότι ο κόσμος των εθνών γεννιέται. Δεύτερον, ότι η εκπλήρωση των σκοπών της νεο-οθωμανικής στρατηγικής και κοσμοθεωρίας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Για λόγους που αφορούν την εσωτερική πολιτική ζωή, το κουρδικό και αστάθμητους διεθνοπολιτικούς παράγοντες, είναι μια ριψοκίνδυνη σχοινοβασία.

Δύσβατος, λοιπόν, ο δρόμος των Νεο-οθωμανών, αλλά ο τροχός των ιστορικών εξελίξεων έχει πολλά γυρίσματα, πολλά απρόσμενα και απρόβλεπτα.

Σε κάθε περίπτωση, η στρατηγική Νταβούτογλου είναι ένα μεγάλο τουρκικό στοίχημα. Επιχειρεί να αντλήσει δυνάμεις, ενώνοντας πολλά ταυτόχρονα νήματα.

Η θεμελιώδης προσέγγιση αφορά την πνευματική ανασύνταξη που θα προσαρμόσει την τουρκική πολιτεία στον κυρίαρχο ισλαμικό χαρακτήρα του κοινωνικού της υπόβαθρου.

Το πλεονέκτημα του ’74

Το ανθρωπολογικό ζήτημα, στη συνέχεια, επιχειρεί να το αναγάγει σε κοσμοσυστημικό έρεισμα με το να ενώσει τα νήματα όλων των συγγενειών σε όλο το ιστορικό και γεωγραφικό βάθος. Ανατολικά και δυτικά της Τουρκίας. Ανατολικά επιχειρεί, βασικά, να σταθεροποιήσει ένα πλέγμα συμμαχιών με το πλέγμα κοινωνιών και κρατών που μέχρι πρότινος βρίσκονταν κάτω από τον δυτικό αποικιοκρατικό ζυγό και που σήμερα αναζητούν κοσμοθεωρητικούς και πολιτικούς προσανατολισμούς.

Στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο απερίφραστα περιγράφει τον τρόπο που τα «κατάλοιπα των Οθωμανών» στις διάφορες χώρες θα αποτελέσουν την αφορμή για ριζικές ανακατατάξεις που τίποτα δεν αποκλείουν. Ενώ φιλοσοφικά «κλαίει και οδύρεται» για τα λάθη του παρελθόντος που περιόρισαν την Τουρκία στο Αιγαίο, προσδιορίζει συγκεκριμένες μεθοδεύσεις επικυριαρχίας και εκτοπισμού της Ελλάδας. Σε αυτές συμπεριλαμβάνει και τον οικονομικό τομέα.

Στην Κύπρο, βασικά, λέει ότι με όχημα το πλεονέκτημα του 1974 πρέπει να την ελέγξει πλήρως. Είναι ρητός και σαφής: Οπως το θέτει ο Τούρκος ΥΠΕΞ, η Κύπρος «είναι μια σταθερή βάση και αεροπλανοφόρο που είναι σε θέση να ελέγχει τις περιοχές του Περσικού κόλπου και της Κασπίας και τις υδάτινες αρτηρίες του Αντεν και του Ορμούζ, οι οποίες αποτελούν τις σημαντικότερες υδάτινες περιοχές που συνδέουν Ευρασία και Αφρική». Γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά, προσθέτει, «ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα Κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού της χώρου.

Τώρα τι λέει να κάνουν οι Τούρκοι κατά όποιου επιχειρεί να ανατρέψει τη στρατηγική ανάδειξης της Τουρκίας σε υπερδύναμη; Ελεος, δεν υπάρχει: «Η Τουρκία πρέπει να είναι προετοιμασμένη, ώστε να απαντήσει με την απαιτούμενη σκληρότητα σε κάθε γεγονός που απειλεί τους στρατηγικούς της υπολογισμούς».

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Το στρατηγικό βάθος»

Για το Αιγαίο

Φτάσαμε στο ύστατο σημείο υποχωρήσεων!

Ο ζωτικός χώρος και το Αιγαίο. Το Αιγαίο αποτελεί το σημαντικότερο θαλάσσιο κομβικό σημείο της ευρασιατικής παγκόσμιας ηπείρου στην κατεύθυνση Βορρά-Νότου.

(…) Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των νησιών του Αιγαίου βρίσκεται υπό ελληνική κυριαρχία αποτελεί το σημαντικότερο αδιέξοδο της πολιτικής της εγγύς θαλάσσιας περιοχής της Τουρκίας. Η βασική πηγή προβλήματος στο Αιγαίο είναι η αγεφύρωτη αντίφαση μεταξύ της γεωλογικής και γεωπολιτικής πραγματικότητας και του ισχύοντος καθεστώτος. Το γεγονός ότι τα νησιά του Αιγαίου είναι φυσική προέκταση της γεωλογικής δομής της χερσονήσου της Μικράς Ασίας και το ότι ο πολιτικός διαχωρισμός που έχει προκύψει, σε αντίθεση με τις γεωπολιτικές αναγκαιότητες, με τις διεθνείς συνθήκες έχει επικυρωθεί υπέρ της Ελλάδας παρέχουν το κατάλληλο έδαφος, για να αναφύονται διάφορα ζητήματα, όπως η υφαλοκρηπίδα, τα χωρικά ύδατα, ο εναέριος χώρος, η ζώνη FIR, τα πεδία διοίκησης και ελέγχου και ο εξοπλισμός των νησιών. Η εγγύτητα ενός σημαντικού μέρους των ελληνικών νησιών στη μικρασιατική ακτή σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρησιακή βάση εναντίον της Μικράς Ασίας, και η περικύκλωση των υδάτινων διαδρόμων, που εξασφαλίζουν το πέρασμα από την Προποντίδα στη Μεσόγειο, από αυτά τα νησιά, αξιολογούνται από την Τουρκία ως ένα πολύ σοβαρό κενό ασφάλειας.

…Στην περίπτωση που ισχύσει η εφαρμογή των 12 ν.μ., η Τουρκία στην πράξη δεν θα έχει πρόσβαση στο Αιγαίο χωρίς την άδεια της Ελλάδας. Σε αυτή την περίπτωση, ενώ το ποσοστό της ανοικτής θάλασσας θα υποχωρήσει στο 26% του Αιγαίου, η κυριαρχία της Ελλάδας θα ανέλθει στο 63,9%, το Αιγαίο θα γίνει μία κλειστή θάλασσα της Ελλάδας και το ποσοστό της Τουρκίας θα κυμαίνεται γύρω στο 10%.

Ο ρόλος της οικονομίας

Στην περίπτωση που η ελληνική θέση αποκτήσει ισχύ, η Τουρκία θα βρεθεί αντιμέτωπη με μία στρατηγική πολιορκία, αλλά θα επηρεαστεί απευθείας και στις οικονομικές της δραστηριότητες.

…Οι εντάσεις που υφίστανται στις σχέσεις με την Ελλάδα πρέπει να αξιολογηθούν εκ νέου στο πλαίσιο μιας γενικής θαλάσσιας στρατηγικής στο Αιγαίο, δεδομένου ότι η χώρα αυτή, θεωρώντας ως μη ικανοποιητικό το ισχύον καθεστώς που περιορίζει τον ζωτικό χώρο της Τουρκίας, ακολουθεί μία επεκτατική πολιτική. Και το σημαντικότερο μέσο, για να επιτευχθεί αυτό, είναι η απόκτηση από μέρους της Τουρκίας ενός ισχυρού εμπορικού στόλου που θα της επιτρέπει να χρησιμοποιεί με πιο δραστήριο τρόπο τα διεθνή ύδατα στο Αιγαίο. Η υπεροχή της Ελλάδας σε αυτό το θέμα πηγάζει όχι μόνο από το εύρος της περιοχής που κατέχει στο Αιγαίο αλλά και από την ικανότητα που διαθέτει στις θαλάσσιες μεταφορές.

…Η προσέγγιση του ζητήματος δεν πρέπει να γίνεται ωσάν να πρόκειται για μία οποιαδήποτε τυχαία βραχονησίδα. Η Τουρκία, εξαιτίας των προηγούμενων σοβαρών διπλωματικών παραλείψεων, έχει ήδη φτάσει στο ύστατο σημείο υποχωρήσεων στο Αιγαίο.

Μετά από αυτό, κάθε συμβιβασμός που θα γίνει μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες που ενδέχεται να φθάσουν ακόμη και ως την εξαφάνιση του ζωτικού χώρου της Τουρκίας στο Αιγαίο και κατ’ επέκταση του χώρου που κινείται στον άξονα Μεσόγειος-Εύξεινος Πόντος.

Για την Κύπρο

Λόγω της γεωγραφικής της θέσης δεν θα μέναμε ποτέ αδιάφοροι

Στο πλαίσιο αυτό το Κυπριακό δεν είναι ούτε ένα συνηθισμένο τουρκοελληνικό εθνοτικό ζήτημα ούτε απλώς μια χρονίζουσα τουρκοελληνική ένταση. Η Τουρκία, που κατέχει μία θέση που επηρεάζεται άμεσα από όλες αυτές τις ισορροπίες, είναι υποχρεωμένη να αξιολογήσει την επί του Κυπριακού πολιτική της έξω από το περιορισμένο πλαίσιο των τουρκοελληνικών σχέσεων. Το Κυπριακό μετατρέπεται με μία συνεχώς και αυξανόμενη ταχύτητα σε ένα ζήτημα Ευρασίας και Μέσης Ανατολής-Βαλκανίων (Δυτικής Ασίας-Ανατολικής Ευρώπης). Η πολιτική επί του Κυπριακού πρέπει να τεθεί σε ένα νέο στρατηγικό πλαίσιο, σύμφωνο προς το ήδη διαμορφωμένο νέο (διεθνές) στρατηγικό πλαίσιο.

Η σημασία του Κυπριακού από την οπτική της Τουρκίας μπορεί να μελετηθεί κατά βάση σε δύο κύριους άξονες.

Ο πρώτος προκύπτει από την ιστορική ευθύνη της Τουρκίας για την εμπέδωση της ασφάλειας της μουσουλμανικής τουρκικής κοινότητας της νήσου και είναι ένας άξονας που έχει κοινωνικό χαρακτήρα. Με τη μείωση των εδαφών του Οθωμανικού κράτους, πάντα μία από τις βασικές παραμέτρους της οθωμανοτουρκικής εξωτερικής πολιτικής υπήρξε η ασφάλεια και η συνέχεια των μουσουλμανικών στοιχείων που παρέμειναν στα εγκαταλειφθέντα εδάφη.

Το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός κύματος που θα ξεκινήσει από μία περιοχή λόγω ανικανότητας ή αδυναμίας της Τουρκίας και θα επεκταθεί σε άλλες καθιστά αναγκαία μια κατάσταση γενικότερης επιφυλακής και επαγρύπνησης.

Μια ενδεχόμενη αδυναμία, που θα μπορούσε να ανακύψει αναφορικά προς την ασφάλεια και την προστασία της τουρκικής κοινότητας της Κύπρου, εμπεριέχει τον κίνδυνο να εξαπλωθεί κατά κύματα στη Δυτική Θράκη και στη Βουλγαρία – και ακόμη και στο Αζερμπαϊτζάν και στη Βοσνία.

Ο ζωτικός χώρος

Γι’ αυτόν τον λόγο η προστασία της τουρκικής κοινότητας της Κύπρου έχει μεγάλη σημασία όχι μόνο από την άποψη της εν λόγω κοινότητας αλλά και από την άποψη του μέλλοντος των λοιπών κοινοτήτων, οι οποίες συνιστούν οθωμανικά κατάλοιπα.

Ο δεύτερος σημαντικός άξονας του Κυπριακού ζητήματος είναι η σημασία της γεωγραφικής θέσης του νησιού από γεωστρατηγική άποψη. Ο άξονας αυτός καθαυτός είναι ζωτικής σημασίας ανεξάρτητα από το ανθρώπινο στοιχείο που βρίσκεται εκεί. Ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού της χώρου.

Οπως τα Δωδεκάνησα, όπου δεν υπάρχει πλέον ένας επαρκής τουρκικός πληθυσμός, εξακολουθούν να διατηρούν τη σημασία τους για την Τουρκία και όπως οι ΗΠΑ, παρόλο που δεν έχουν καμία πληθυσμιακή προέκταση προς την Κούβα και τα υπόλοιπα νησιά της Καραϊβικής, ενδιαφέρονται άμεσα γι’ αυτά, έτσι και η Τουρκία είναι υποχρεωμένη από στρατηγική άποψη να ενδιαφέρεται για την Κύπρο πέραν του ανθρώπινου παράγοντα.

Για τα Δωδεκάνησα

Σφάλαμε και τα χάσαμε

Το 1944 οι Γερμανοί, που αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από τα Δωδεκάνησα, πρότειναν στην τουρκική κυβέρνηση την κατάληψή τους.

Το γεγονός ότι η τουρκική κυβέρνηση της εποχής, προτιμώντας να λάβει τη σύμφωνη γνώμη της Αγγλίας, τήρησε στο θέμα των νησιών εξαιτίας της αγγλικής άρνησης μία αδιάφορη στάση συνιστά τον σημαντικότερο κρίκο στην αλυσίδα παραλείψεων που στέρησε από την Τουρκία την έξοδό της στο Αιγαίο.

Αργότερα, στις συνομιλίες μεταξύ των Ιταλών και των συμμάχων που διεξήχθησαν στο Παρίσι το 1946, η κυβέρνηση, αποφασίζοντας ότι η χώρα δεν είχε δικαίωμα να λάβει μερίδιο από τη λεία του πολέμου (sic), διότι έμεινε εκτός από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, συνέδραμε ολοφάνερα στην παράδοση των νησιών αυτών στην Ελλάδα.

… Το σημείο με τις μεγαλύτερες πιθανότητες εμπλοκής σε σύρραξη της Τουρκίας είναι τα νησιά του Αιγαίου, που στενεύουν σε σημαντικό βαθμό τον ζωτικό χώρο της (sic), και ο λόγος είναι τα ασυγχώρητα λάθη που έγιναν ως συνέπεια της ανυπαρξίας μίας συνεπούς θαλάσσιας στρατηγικής.

Η κρίση των Ιμίων, που έφερε στο προσκήνιο το θέμα της ελληνικής κυριαρχίας ακόμη και επί των βραχονησίδων που βρίσκονται μπροστά στα παράλιά μας, είναι το πικρό τιμολόγιο των συσσωρευμένων σφαλμάτων που έχουν διαπραχθεί.

Εκμετάλλευση μειονοτήτων

Δημιουργία άξονα Αλβανίας με Βοσνία

Η βάση της πολιτικής επιρροής της Τουρκίας στα Βαλκάνια είναι τα οθωμανικά κατάλοιπα, που είναι οι μουσουλμανικές κοινότητες. Σήμερα φαίνεται με ξεκάθαρο τρόπο το λάθος της πολιτικής εκκένωσης των Βαλκανίων με τη μετανάστευση αυτών των κοινοτήτων (στην Τουρκία), που κατά το παρελθόν θεωρήθηκαν ως άχθος της εξωτερικής πολιτικής. Αυτή τη στιγμή η Τουρκία φαίνεται να διαθέτει σημαντικές δυνατότητες που της παρέχει η ιστορική συσσώρευση εμπειρίας, βασιζόμενη στην οθωμανική κληρονομιά στα Βαλκάνια. Πρωτίστως, στις δύο χώρες (Βοσνία και Αλβανία), όπου οι μουσουλμάνοι είναι πλειονότητα και θεωρούνται φυσικοί σύμμαχοι της Τουρκίας, εμφανίστηκε η βούληση να μετατραπεί αυτή η κοινή ιστορική συσσώρευση σε μία συμμαχία. Οι τουρκικές και μουσουλμανικές μειονότητες που διαβιούν στη Βουλγαρία, στην Ελλάδα, στη Μακεδονία, στο Σαντζάκ (επαρχία της Σερβίας), στο Κόσοβο και στη Ρουμανία αποτελούν σημαντικά στοιχεία της βαλκανικής πολιτικής της Τουρκίας.

Οι δύο σημαντικοί βραχυπρόθεσμοι και μεσοπρόθεσμοι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας στα Βαλκάνια είναι η ισχυροποίηση της Βοσνίας και της Αλβανίας μέσα σε ένα πλαίσιο σταθερότητας και η δημιουργία ενός διεθνούς νομικού πλαισίου που θα θέσει υπό την προστασία του τις εθνικές μειονότητες της περιοχής. Στο νομικό αυτό πλαίσιο η Τουρκία πρέπει να επιδιώκει συνεχώς την εξασφάλιση εγγυήσεων που θα της παρέχουν το δικαίωμα παρέμβασης στα ζητήματα που αφορούν τις μουσουλμανικές μειονότητες των Βαλκανίων. Η απόκτηση από την Τουρκία ενός τέτοιου δικαιώματος στα Βαλκάνια μπορεί να γίνει εφικτή, μόνο αν η χώρα υιοθετήσει μία δραστήρια και δυναμική βαλκανική πολιτική, η οποία θα λαμβάνει υπόψη συνεχώς τους πολιτισμικούς και ιστορικούς παράγοντες. Στην αντίθετη περίπτωση η Τουρκία όχι μόνο θα χάσει την επιρροή που ασκεί στα Βαλκάνια έναντι της Ελλάδας, η οποία μέσω του Πατριαρχείου του Φαναρίου (sic) που με τη μικρή ρωμαίικη (sic) μειονότητα επιδιώκει να αποκτήσει οικουμενικό χαρακτήρα, και της Ρωσίας, η οποία επιχειρεί να ασκήσει επιρροή στους ορθόδοξους Σλάβους στην περιοχή των Βαλκανίων και του Καυκάσου, αλλά θα μείνει και δίχως στήριγμα εν όψει ελληνικών και ρωσικών διεκδικήσεων στα Στενά

ΕΘΝΟΣ

Αναρτήθηκε στο http://kosmosystima.blogspot.com/

Το τουρκικό αίνιγμα και η ελληνική στάση

του Βλάση Αγτζίδη

Ο φίλος Γιώργος Μπέρτζος του “Αδέσμευτου”, με αφορμή την επίσκεψη Eρντογάν στην Ελλάδα, ζήτησε την άποψή μου, την οποία και δημοσίευσε στο φύλλο της 16ης Μαϊου : 

 

Η επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν και της πολυπληθούς τουρκικής αντιπροσωπείας στην Αθήνα δημιουργεί την εικόνα ότι κάτι αλλάζει στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου χαρακτήρισε «Επανάσταση» την επίσκεψη αυτή, η οποία όμως  εντάσσεται στο νέο πλαίσιο “διατηρούμε τις θέσεις μας, αλλά συνεχίζουμε τη ζωή μας”, όπως υποστηρίζει ο Τούρκος δημοσιογράφος Μεχμέτ Αλί Μπιράντ.  

 Επί της ουσίας αυτό σημαίνει ότι η τουρκική ηγεσία, αντιμετωπίζοντας την πρόκληση της εσωτερικής συνταγματικής μεταρρύθμισης και της σύγκρουσης για την εξουσία με τους στρατιωτικούς και το παραδοσιακό κεμαλικό κατεστημένο θέλει να μειώσει τις εξωτερικές εντάσεις. Παράλληλα, η μείωση αυτή της επιτρέπει να διαχειριστεί καλύτερα, προς όφελος των μακροπρόθεσμων συμφερόντων του τουρκικού κράτους, την εξέγερση των Κούρδων στο εσωτερικό της χώρας και να διευρύνει την επιρροή της στην υπό  διαμόρφωση περιοχή της Μεσοποταμίας. Αυτός είναι ο βαθύτερος και πρωταρχικός στόχος για την πολυθρυλούμενη “αλλαγή της ατμόσφαιρας” στις σχέσεις με την Ελλάδα και  “αλλαγή της αντίληψης ότι οι δύο χώρες είναι αντίπαλες”. 

Η νέα άποψη της ομάδας Ερντογάν-Νταβούτογλου “διατηρούμε τις θέσεις μας, αλλά συνεχίζουμε τη ζωή μας”, σημαίνει επί της ουσίας διευκόλυνση της αντιμετώπισης των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η τουρκική κυβέρνηση, διατηρώντας όμως τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς για το Αιγαίο και  μεταθέτοντας την επαναφορά τους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αργότερα, όταν θα έχει κλείσει τα υπόλοιπα μέτωπα. Η πολιτική μαλακώνω κάπου και σκληραίνω κάπου αλλού, είναι μια οπορτουνιστική πολιτική, την οποία την ακολουθεί η τουρκική πλευρά κατά την επίσκεψη τούτη. Παράδειγμα αποτελεί το αίτημα, όπως προβλήθηκε στον Τύπο, για αλλαγή των ελληνικών βιβλίων Ιστορίας με την απαλοιφή των σημείων εκείνων που αναφέρονται στη Μικρασιατική Καταστροφή, στην τραγωδία της Σμύρνης και στη Γενοκτονία των Ποντίων.  

Στο σημείο αυτό η πολιτική του Ερντογάν έχει αλλάξει και έχει ολισθήσει σε σκληρότερες θέσεις, που απηχούν τις απόψεις του σκληρού κεμαλικού κατεστημένου. Σήμερα είναι γενικά αποδεκτό ότι αυτά που συνέβησαν στην Ανατολή από τον τουρκικό εθνικισμό από το 1911, συνιστούν μια από τις πλέον δραματικές σελίδες της ιστορίας της Ευρώπης, εφόσον σχετίζονται με την προαποφασισμένη πολιτική μιας μιλιταριστικής εξουσίας να εξοντώσει τις ανεπιθύμητες σ’ αυτήν κοινότητες. Οπότε, ενώ και για τη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα (International Association of Genocide Scholars – IAGS) και για τους σοβαρούς μη εθνικιστές Τούρκους   ιστορικούς το ζήτημα της γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών στην Ανατολή είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός, η τουρκική κυβέρνηση έχει οπισθοχωρήσει σε θέσεις συγκάλυψης της πολιτικής εθνικών εκκαθαρίσεων (“A Shameful act”).  

 Η ειλικρίνεια της τουρκικής στάσης μπορεί να κριθεί σε τέτοια ζητήματα, που επί της ουσίας είναι ανώδυνα και σχετίζονται μόνο και αποκλειστικά με την ιστορική Μνήμη. Γιατί καμιά οικονομική ή εδαφική διεκδίκηση δεν τα συνοδεύει, δεδομένου ότι σε επίπεδο συμφωνίας αυτές οι πλευρές έχουν «κλείσει» με τη Συνθήκη της Λωζάννης. 

http://kars1918.wordpress.com

Κοινό Ανακοινωθέν των Κυβερνήσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας της Τουρκίας

 

Οι «φίλοι» μας οι τούρκοι το Υπουργείο Παιδείας [το οποίο εμεις το αποδομίσαμε καταργώντας το «Εθνικής» το ονομάζουν ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΊΑΣ

Να λοιπόν που η Υπουργός τους κυρία Νιμέτ Τσουμπουκτσού [ όνομα κι αυτό….!] δεν το εχει καταργήσει οπως ο δικός μας Πρωθυπουργός και η Αδαμαντοκόλλητη [επιτυχής προσωνυμία του Κωστα Ζουραρι] Υπουργός μας…

Δ.Αλευρομάγειρος

 

 

Κοινό Ανακοινωθέν των Κυβερνήσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας της Τουρκίας

Στην συνέχεια πρόσκλησης της Α.Ε. του Πρωθυπουργού της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Γεωργίου Παπανδρέου, ο Πρωθυπουργός της Δημοκρατίας της Τουρκίας, Α.Ε. κ. Recep Tayyip Erdoğan, πραγματοποίησε επίσκεψη εργασίας στην Ελλάδα, την 14^η και 15^η Μαΐου 2010.

Οι δύο Πρωθυπουργοί συμπροέδρευσαν, την 14^η Μαΐου, της ιδρυτικής συνόδου του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, με την συμμετοχή των Υπουργών Εξωτερικών των δύο κρατών,  ως συντονιστών, καθώς και των Υπουργών αρμοδίων για θέματα εσωτερικών υποθέσεων / προστασίας του πολίτη, παιδείας, οικονομίας και εμπορίου, ενέργειας, περιβάλλοντος, πολιτισμού, τουρισμού, υποθέσεων ΕΕ, μεταφορών και επικοινωνιών.

 Την ίδια ημέρα, υιοθετήθηκαν και υπεγράφησαν τα ακόλουθα κείμενα από τους αρμόδιους Υπουργών και τους εκπροσώπους των αντιστοίχων Φορέων:

                                                                                   

·                      Κοινή Πολιτική Διακήρυξη για την σύσταση του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδος – Τουρκίας.

·                      Πρωτόκολλο περί τακτικών πολιτικών διαβουλεύσεων μεταξύ των Υπουργείων Εξωτερικών της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας της Τουρκίας.

·                      Κοινή Διακήρυξη για την άρση περιορισμών στην μεθοριακή διάβαση Καστανέων – Pazarkule.

·                      Συμφωνία μεταξύ των Κυβερνήσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας της Τουρκίας για την επικερδή απασχόληση των εξαρτωμένων μελών των οικογενειών των μελών των διπλωματικών και προξενικών Αρχών.

·                      Κοινή Διακήρυξη για την προώθηση της οικονομικής και επιχειρηματικής συνεργασίας της Υπουργού Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας της Ελληνικής Δημοκρατίας και το Υπουργού Επικρατείας της Δημοκρατίας της Τουρκίας.

·                      Μνημόνιο Κατανόησης για την Τεχνική Συνεργασία μεταξύ του  Ελληνικού Οργανισμού Τυποποίησης (ΕΛΟΤ) και του Τουρκικού Οργανισμού Πιστοποίησης (TSE).

·                      Μνημόνιο Κατανόησης για την Προώθηση της Συνεργασίας σε Θέματα Επενδύσεων μεταξύ του “Invest in Greece” και του Τουρκικού Φορέα Προώθησης Επενδύσεων (ISPAT).

·                      Μνημόνιο Κατανόησης σε Θέματα Δασών  μεταξύ των Κυβερνήσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας της Τουρκίας.

·                      Κοινή Διακήρυξη της Υπουργού Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Υπουργού Περιβάλλοντος  και Δασών της Δημοκρατίας της Τουρκίας.

·                      Μνημόνιο Κατανόησης μεταξύ του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Υπουργείου Ενέργειας και Φυσικών Πόρων της Δημοκρατίας της Τουρκίας για την συνεργασία στον τομέα της ενέργειας.

·                      Κοινή Διακήρυξη της Υπουργού Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Υπουργού Εθνικής Παιδείας της Δημοκρατίας της Τουρκίας.

·                      Μνημόνιο Κατανόησης μεταξύ του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Υπουργείου Επικρατείας της Δημοκρατίας της Τουρκίας αρμοδίου για θέματα Επιστημών και Τεχνολογίας για την συνεργασία μεταξύ της Γενικής Γραμματείας Έρευνας και Τεχνολογίας του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Συμβουλίου Επιστημονικής και Τεχνολογικής Έρευνας της Δημοκρατίας της Τουρκίας (TUBITAK).

·                      Μνημόνιο Προθέσεων  μεταξύ του Υπουργείου Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Υπουργείου Μεταφορών και Επικοινωνιών της Δημοκρατίας της Τουρκίας για την Ανάπτυξη Σιδηροδρομικών και Συνδυασμένων Μεταφορών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας.

·                      Κοινή Διακήρυξη του Υπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών της Δημοκρατίας της Τουρκίας για την Ανάπτυξη της Συνεργασίας στον τομέα των οδικών μεταφορών.  

·                      Κοινή Διακήρυξη του Υπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών της Δημοκρατίας της Τουρκίας για τους τομείς της πληροφορικής, των τεχνολογιών επικοινωνίας και των ταχυδρομικών υπηρεσιών.

·                      Κοινή Διακήρυξη για ζητήματα Παράνομης Μετανάστευσης, Ασύλου, Οργανωμένου Εγκλήματος, Διακίνησης Ναρκωτικών και Προστασίας του Πολίτη.

·                      Κοινή Διακήρυξη για την Κατάργηση της Υποχρέωσης Θεώρησης για κατόχους τουρκικών ειδικών διαβατηρίων.

·                      Κοινή Διακήρυξη των Υπουργών Πολιτισμού και Τουρισμού της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας της Τουρκίας για την Συνεργασία στον τομέα του πολιτισμού.

·                      Κοινή Διακήρυξη των Υπουργών Πολιτισμού και Τουρισμού της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Δημοκρατίας της Τουρκίας για την Συνεργασία στον τομέα του τουρισμού.

·                      Πρωτόκολλο Συνεργασίας μεταξύ του Πρακτορείου Anadolu και του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων – Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ).

·                      Μνημόνιο Κατανόησης για την Συνεργασία μεταξύ της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών και της Ένωσης Τουρκικών Τραπεζών (Banks Association of Turkey).

Οι δύο πλευρές είναι πεπεισμένες ότι η απόφαση να αναπτύξουν ένα διαρθρωμένο πλαίσιο για την προώθηση των σχέσεών τους, βασιζόμενο στον αμοιβαίο σεβασμό, την εμπιστοσύνη, το διεθνές δίκαιο και τις σχέσεις καλής γειτονίας, συνιστά ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός που θα προωθήσει περαιτέρω τις σχέσεις τους και θα οδηγήσει στην ενίσχυση της ειρήνης, της ευημερίας και της σταθερότητας στην περιοχή.  

Το σημαντικό αυτό γεγονός αναμφίβολα θα ανοίξει νέες οδούς συνεργασίας, επωφελείς και για τις δύο χώρες.

Ως εκ τούτου, οι δύο Πρωθυπουργοί εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για τις προσπάθειες που κατεβλήθησαν προκειμένου να επιτευχθεί η σύσταση του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας.

Οι Πρωθυπουργοί υπεγράμμισαν την πεποίθησή τους ότι η νέα τροχιά στις σχέσεις των δύο κρατών θα στρέψει την Ελλάδα και την Τουρκία σε ένα φωτεινότερο μέλλον προς όφελος των δύο λαών.

Οι δύο Πρωθυπουργοί είχαν, επίσης, μια φιλική και συνεκτική ανταλλαγή απόψεων για ζητήματα διμερούς ενδιαφέροντος, ευρωπαϊκών υποθέσεων, καθώς και επί περιφερειακών και διεθνών εξελίξεων.

Οι δύο Πρωθυπουργοί απεφάσισαν την επανεκκίνηση της ελληνο-τουρκικής Ομάδος Εργασίας προκειμένου να συμβάλει στην περαιτέρω προώθηση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας στην ΕΕ, εστιαζόμενη σε θέματα που αφορούν τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις.

Επιπλέον, οι δύο πλευρές συμφώνησαν όπως, στο πλαίσιο της Ομάδος Εργασίας, να μοιρασθούν την εμπειρία και τις απόψεις τους σχετικά με οικονομικά και δημοσιονομικά θέματα, σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.

Κατά την διάρκεια της επίσκεψης, η Α.Ε. ο Πρωθυπουργός της Δημοκρατίας της Τουρκίας κ. Recep Tayyip Erdoğan, έγινε δεκτός από την Α.Ε. τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια, επεσκέφθη την Α.Ε. τον Πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων κ. Φίλιππο Πετσάλνικο και συναντήθηκε με τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κ. Αντώνη Σαμαρά.

    Γεώργιος Α. Παπανδρέου                      Recep Tayyip Erdoğan

Η Τουρκία ανακοίνωσε διεθνώς πως κατέχει το Αιγαίο!!!

..Η Τουρκία ρίχνει άγκυρα στο Αιγαίο – Μηδενική ελληνική εξωτερική πολιτική και ελληνικά σφάλματα – παραχωρήσεις από το 1995 έχουν οδηγήσει σε ένα τετελεσμένο στο οποίο η Αθήνα αρκείται να κάνει απλά διαβήματα!!! Κρίσιμες οι επόμενες ημέρες για το Αιγαίο ενόψει της επικείμενης επίσκεψης Ερντογάν -Κρύβονται οι έλληνες πολιτικοί απ΄τις τεράστιες εθνικές τους ευθύνες που αφαιρούν ζωτικό θαλάσσιο χώρο από την Ελλάδα – Τα μηδενικά ελληνοτουρκικά προβλήματα προφανώς σημαίνουν μαζική υποχώρηση για τον κύριο Παπανδρέου και τον ανύπαρκτο Δρούτσα – Τεράστια οικονομική και ανυπολόγιστη η εθνική ζημία της Ελλάδας

   Της Κύρας Αδάμ

Η Αγκυρα έχει εξαγγείλει διεθνώς και μονομερώς από τις αρχές του χρόνου ότι αναλαμβάνει τον έλεγχο ασφαλείας των θαλάσσιων μεταφορών, συμπεριλαμβανομένης και της διακίνησης πετρελαίου στην περιοχή του Αιγαίου και της νοτιοανατολικής Μεσογείου, εναντίον της τρομοκρατίας.
Με τη ναυτική αναγγελία NAVTEX101/10 η τουρκική κυβέρνηση ενημέρωσε τη διεθνή κοινότητα ότι θα εκτελεί σε μόνιμη βάση την επιχειρησιακή αποστολή με τίτλο «Ασπίδα του Αιγαίου και της Μεσογείου» (Agean – Mediteranian Shield), κατά της τρομοκρατίας στην περιοχή αυτή.
Με άλλα λόγια, η Τουρκία ανέλαβε στρατιωτικές και ναυτικές ενέργειες στη θαλάσσια περιοχή του FIR Αθηνών και Λευκωσίας, εναντίον της τρομοκρατίας. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει αντιδράσει διεθνώς και επισήμως στην προσπάθεια αυτή της Αγκυρας, αν και …
έχει ήδη πάρει «πρόγευση» των διαθέσεων της Τουρκίας, με τις πρόσφατες «κρουαζιέρες» των τουρκικών πολεμικών πλοίων σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα. Αντιθέτως, από ελληνικής πλευράς, τα γεγονότα αυτά υποβαθμίστηκαν με εμφανή στόχο να ξεχαστούν γρήγορα.
Με τη σχετική NAVTEX 101/10, η Τουρκία δηλώνει διεθνώς ότι είναι η μόνη δύναμη στο Αιγαίο και στην νοτιοανατολική Μεσόγειο, που παρέχει προστασία στα πλοία, με παράλληλο έλεγχο και πρόληψη της ρύπανσης της θάλασσας. Σε σύνοδο για την ασφάλεια των θαλάσσιων μεταφορών, που έγινε τον Φεβρουάριο στην Ιταλία, ο εκπρόσωπος της Τουρκίας, πλοίαρχος Κενάνογλου, δήλωσε ότι με βάση σχετική απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, την 1η Απριλίου 2006, η Τουρκία έχει αναλάβει επιχειρήσεις εναντίον της τρομοκρατίας για την προστασία των θαλάσσιων μεταφορών στην περιοχή του Αιγαίου και της νοτιοανατολικής Μεσογείου με την επωνυμία «Ασπίδα της Μεσογείου». Ανέφερε επιπλέον ότι πρέπει -και παρακαλούνται- όλα τα πλοία, εμπορικά και πολεμικά, να δίνουν πληροφορίες στα τούρκικα πολεμικά πλοία που εκτελούν επιχειρήσεις «Ασπίδα της Μεσογείου», προκειμένου να διευκολύνονται οι προσπάθειες της Τουρκίας κατά της τρομοκρατίας.
Αυτό, άλλωστε, αναφέρεται και στην τουρκική NAVTEX101/10, με την οποία καλούνται όλα τα πλοία που κινούνται στην εν λόγω περιοχή να δίνουν πληροφορίες, είτε με δική τους πρωτοβουλία είτε έπειτα από αίτημα των τουρκικών πολεμικών πλοίων, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τυχόν τρομοκρατικές ενέργειες.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο εξηγείται το γεγονός ότι τον προηγούμενο μήνα, το τουρκικό πολεμικό πλοίο, που αρμένιζε έξω από τη Ραφήνα, ζήτησε από το εμπορικό πλοίο «Αρχάγγελος» πληροφορίες σχετικά με τις κινήσεις του στην περιοχή του Κάβο Ντόρο…
Με την «πρωτοβουλία» της αυτή η Αγκυρα επιχειρεί να αυξήσει τα εθνικά και επιχειρησιακά οφέλη της στην περιοχή, και μάλιστα επικαλούμενη το Συμβούλιο Ασφαλείας. Με τον «μανδύα» του Συμβουλίου, η Αγκυρα όχι μόνον θα μπορεί να εκτελεί αβλαβή διέλευση π.χ. στις ακτές της Κέας, αλλά θα μπορεί και να ελλιμενίζεται με το πρόσχημα των επιχειρήσεων κατά της τρομοκρατίας.
Η Τουρκία ακόμα, προσβλέπει και στα οικονομικά οφέλη από τις επιδιωκόμενες επιχειρήσεις της κατά της τρομοκρατίας για τις θαλάσσιες μεταφορές. Τα οφέλη αυτά θα γίνουν σημαντικότερα όταν θα αρχίσουν να λειτουργούν οι αγωγοί πετρελαίου στην περιοχή, όπου η κίνηση των πετρελαιοφόρων πλοίων θα αυξηθεί κατακόρυφα. Και τούτο γιατί οι δαπάνες προς την Τουρκία για την παροχή προστασίας των θαλάσσιων μεταφορών δεν θα καταβάλλονται από τις ιδιοκτησίες των εμπορικών πλοίων, αλλά από το Συμβούλιο Ασφαλείας και από τον Διεθνή Οργανισμό Ναυσιπλοΐας (ΙΜΟ), στους οποίους οι πλοιοκτήτες θα καταβάλλουν το σχετικό αντίτιμο προστασίας.
Μέχρι στιγμής τουλάχιστον οι επίσημες «ορατές» αντιδράσεις της Αθήνας δείχνουν να είναι υποτονικές και σε αυτό το ζήτημα.
Πέραν των ανούσιων και αναποτελεσματικών «διαβημάτων» της Αθήνας προς την Αγκυρα, που δεν λαμβάνονται ποτέ υπόψη, η χώρα βλέπει και πάλι να αμφισβητούνται και να «περικόπτονται» (σ.σ.: αν δεν παραχωρούνται) ελληνικά δικαιώματα στην περιοχή του FIR Αθηνών, στον εναέριο και στο θαλάσσιο χώρο.
Φυσικά, η Τουρκία έχει μεθοδεύσει από μακρού χρόνου την εξέλιξη αυτή και συγκεκριμένα από το 1995. Τότε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να αποδεχθεί την κατάργηση στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ της προηγούμενης ΝΑΤΟϊκής απόφασης MC8604, με την οποία, μέχρι τότε είχε ανατεθεί στον αρχηγό του ελληνικού στόλου, η θαλάσσια περιοχή του FIR Αθηνών, ως περιοχή ευθύνης του για κάθε είδους επιχειρήσεις. Η Τουρκία τώρα σπεύδει να καλύψει το κενό.

Αναρτήθηκε από http://kostasxan.blogspot.com

ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΠΕΡΙΤΤΕΥΟΥΝ

Σχέδια και ομολογίες επικίνδυνα για τους λαούς
Αποκαλυπτική η συνέντευξη Τύπου Παπανδρέου – Ερντογάν

Τους επικίνδυνους για τους λαούς των δύο χωρών σχεδιασμούς που εξυφαίνονται στο παρασκήνιο των πρωτοβουλιών που έχουν αναλάβει οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Τουρκίας για συνολικότερες διευθετήσεις με ΝΑΤΟική ομπρέλα, οι οποίες θα οδηγήσουν σε σταδιακή απεμπόληση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, ανέδειξε η χτεσινή συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν ο Γ. Παπανδρέου και ο Τ. Ερντογάν.

Πίσω από τις βαρύγδουπες αναφορές περί «ιστορικής» συνάντησης,

που θα ενδυναμώσει τη «φιλία των δύο λαών», κρύβεται η διαμόρφωση ενός πολιτικού μηχανισμού που φέρει τον τίτλο «Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας – Τουρκίας», ο οποίος θα στρώσει το έδαφος για την παραπέρα επιβολή των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στο Αιγαίο και ευρύτερα στα Βαλκάνια.

Σ’ αυτό ακριβώς το πνεύμα, ο πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, υποστήριξε ότι «οι δύο χώρες πρέπει να ξεπεράσουν στερεότυπα του παρελθόντος και να ανοίξουν νέους δρόμους», προτείνοντας σαν πυξίδα την περίοδο 1999 – 2004.

Μια περίοδο όπου, με βάση τη συμφωνία του Ελσίνκι, αναγνωρίστηκαν «συνοριακές διαφορές» ανάμεσα στις δύο χώρες, ενώ ταυτόχρονα επιχειρήθηκε να λυθεί το Κυπριακό μέσω του αμερικανόπνευστου και διχοτομικού σχεδίου Ανάν.

Από την πλευρά του, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας επανέλαβε τις τουρκικές προκλητικές αξιώσεις, που θέτουν σε ευθεία αμφισβήτηση τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στον εναέριο και θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου.

Φρόντισε μάλιστα να τις συνδέσει με τις ιμπεριαλιστικές και ΝΑΤΟικές επιταγές, που δεν αποδέχονται την ελληνική θέση για τις παραβιάσεις στο Αιγαίο.

Ανοιξε τη βεντάλια των διεκδικήσεων

Στην εισήγηση και στις απαντήσεις που έδωσε ο Τούρκος πρωθυπουργός:

— Εθεσε σε αμφισβήτηση το καθεστώς του Αιγαίου, υποστηρίζοντας ότι «σύμφωνα με το ΝΑΤΟ δεν έχουν καταγραφεί ως παραβιάσεις οι πτήσεις των τουρκικών μαχητικών», πατώντας πάνω στη ΝΑΤΟική θέση που δεν αναγνωρίζει το εύρος του ελληνικού εναέριου χώρου. Απλώς επανέλαβε την επιθυμία της Αγκυρας, οι πτήσεις στο Αιγαίο να γίνονται από αφοπλισμένα αεροπλάνα.

— Ξεκαθάρισε ότι θα παραμείνει ενεργό το «casus belli» (αιτία πολέμου) της Τουρκίας, αν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, υποστηρίζοντας μάλιστα προκλητικά ότι το θέμα αυτό δεν αφορά μόνο στην τουρκική πλευρά.

— Εθεσε «μειονοτικό θέμα» στη Θράκη, κάνοντας λόγο για «τουρκική μειονότητα» της Δυτικής Θράκης, καλώντας παράλληλα την ελληνική πλευρά να επιτρέψει την εκλογή και όχι το διορισμό του «Τούρκου μουφτή» στην περιοχή, υποστηρίζοντας ότι ούτε η Τουρκία αναμειγνύεται στο θέμα του Οικουμενικού Πατριάρχη.

— Επέρριψε ευθύνες για τη μη επίλυση του Κυπριακού στην κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και παραγνωρίζοντας το καθεστώς της κατοχής, την εγκάλεσε που απέρριψε το «σχέδιο Ανάν».

Ο Τούρκος πρωθυπουργός, αναφερόμενος ειδικότερα στο Κυπριακό, ισχυρίστηκε ότι η Τουρκία ήταν «έτοιμη να αποσύρει τα τουρκικά στρατεύματα από την κατεχόμενη Κύπρο». Η «Βόρεια Κύπρος ήταν υπέρ του σχεδίου Ανάν, η Νότια Κύπρος το απέρριψε», ανέφερε, και έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει ότι «δεν τηρήθηκαν τα υπεσχημένα».

Είπε ότι στη Σύνοδο που έγινε το 2004 στην Ελβετία – τέλος Μάρτη-αρχές Απρίλη, παραμονές του δημοψηφίσματος – η ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά επιθυμούσε την αναβολή του δημοψηφίσματος, αλλά τελικά το δημοψήφισμα έγινε με το γνωστό αποτέλεσμα.

Για τα θέματα του Φαναριού ο Τ. Ερντογάν υποσχέθηκε ότι «οι πατριάρχες θα μπορούν να πάρουν την τουρκική ιθαγένεια», ενώ σχετικά με τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης είπε ότι σύντομα θα υπάρξει λύση.

Ευχολόγια για να καλυφθεί η ουσία

Ο Γ. Παπανδρέου ανέφερε ότι το θέμα του Φαναριού δεν είναι διμερές, αλλά διεθνές και πάνω από όλα έχει να κάνει «με το σεβασμό που δείχνει μια χώρα στον εαυτό της». Μπροστά στις αξιώσεις που πρόβαλε ο Ερντογάν αρκέστηκε σε ένα αόριστο ευχολόγιο, υποστηρίζοντας ότι οι «δύο χώρες πρέπει να φύγουν από φοβίες και με απλές λύσεις να πάνε στο μέλλον».

Για το θέμα της διευθέτησης της υφαλοκρηπίδας ανέφερε ότι υπάρχει «εντατικοποίηση των συνομιλιών», ενώ δεν απέκλεισε την προσφυγή στη Χάγη. Την ίδια στιγμή, πάντως, ο Τ. Ερντογάν ανέφερε ότι «θέλουμε το Αιγαίο να μας ενώνει. Εμείς θα διευθετήσουμε το Αιγαίο, κανείς δε θα μας πει τι θα κάνουμε».

Ο Γ. Παπανδρέου ανέφερε ότι τα τουρκικά αεροσκάφη μπορούν να μπουν στον «ελληνικό εναέριο χώρο αρκεί να υποβάλλουν σχέδια πτήσης».

Για το Κυπριακό, ο Γ. Παπανδρέου κάλεσε «όλες τις πλευρές να πάνε πίσω στο τραπέζι του διαλόγου και να βρουν λύση» και αναγνώρισε «το θάρρος του Ερντογάν» να συζητά το Κυπριακό, σε αντίθεση με όσα λέγονταν παλαιότερα από την Αγκυρα, «ότι το θέμα λύθηκε το 1974».

Για το θέμα που έθεσε ο Ερντογάν με τους μουσουλμάνους, Ελληνες πολίτες της Θράκης, ο Γ. Παπανδρέου ξεκαθάρισε ότι «οι θρησκευτικές ελευθερίες είναι κατοχυρωμένες στη χώρα», αλλά πρόσθεσε ότι στο παρελθόν υπήρξαν αδικίες. Πρέπει να κάνουμε «άλμα προς τα μπρος» και την ευκαιρία αυτή μας τη δίνει το Ανώτατο Συμβούλιο που συγκροτήσαμε, είπε ο πρωθυπουργός, ενώ ο Τ. Ερντογάν έκανε λόγο για «νέα φάση στην ιστορία των σχέσεων των δύο χωρών».

Οι δύο πρωθυπουργοί, εκφράζοντας τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και των δύο χωρών, τάχτηκαν υπέρ της ενίσχυσης των επιχειρηματιών. Μάλιστα, και οι δύο σημείωσαν ότι οι επιχειρηματικοί κύκλοι Τουρκίας – Ελλάδας είναι αποφασισμένοι να πετύχουν τους στόχους τους.

Ο Τ. Ερντογάν έθεσε και θέμα στενότερης συνεργασίας ανάμεσα στις δύο χώρες για την «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας», που, όπως είπε, απασχολεί τις δύο χώρες.

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι δύο πλευρές συμφώνησαν να θέσουν σε εφαρμογή όλα τα ιμπεριαλιστικά δόγματα περί της αντιμετώπισης της «τρομοκρατίας».

http://resaltomag.blogspot.com/2010/05/blog-post_8611.html

Ο κουμπάρος;

Ο γείτονας, φίλος κι αδελφός τουρκικός λαός ευτυχεί να ‘χει έναν μεγάλο ηγέτη, τον κ. Ερντογάν. Ίσως, για την Τουρκία ο Ερντογάν να αναδεικνύεται σε έναν νέο Κεμάλ, ακριβώς διότι φαίνεται να εκφράζει τις ανάγκες της εποχής του, όσον και ταυτοχρόνως να ‘χει την ικανότητα να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα.

όταν το τελευταίο μεταλλάσσει τις λύσεις σε προβλήματα. Όπως έκαμε με το ΔΝΤ, προχωρώντας στα αντίθετα απ’ όσα οι συνταγές του τού υπαγόρευαν, βγάζοντας έτσι την Τουρκία απ’ την πρόσφατη κρίση της.

Ο Ερντογάν έχει εθνική στρατηγική. Σκοπεύει, ανεξαρτήτως αν θα τα καταφέρει, να φέρει την Τουρκία στις δέκα ισχυρότερες οικονομίες του κόσμου εντός των προσεχών ετών. Σε πολλά θυμίζει τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ηγείται μιας χώρας που 30 (ή 60) χιλιόμετρα ανατολικώς των δυτικών της ακτών έχει ακόμα δομές, κοινωνικές και οικονομικές, σχεδόν προβιομηχανικές.

Όμως ο Ερντογάν και οι συν αυτώ όταν μιλούν προς τον κόσμο αναφέρονται στη χώρα τους με υπερηφάνεια, απαιτώντας σεβασμό. Ούτε στην πιο βαθιά νύχτα της άγριας κρίσης που πέρασαν, βρέθηκε ένας απ’ αυτούς να μιλήσει για μειωμένη εθνική κυριαρχία…

Σημείωση ΡΕΣΑΛΤΟ:

Συμφωνούμε με τις επισημάνσεις του φίλου ΣΤΑΘΗ.

Ιδιαίτερα για το ηγετικό προφίλ του Ερντογάν.

Το γιατί και το πώς, όμως, έχει διαμορφωθεί ένας τέτοιος ηγέτης, δεν μας λέει…

Φυσικά την εξήγηση τη συμπυκνώνει, αλλά την αφήνει ξεκάρφωτη, στα παρακάτω λόγια:

«έχει ακόμα δομές, κοινωνικές και οικονομικές, σχεδόν προβιομηχανικές».

Πιο απλουστευτικά: Έχει ακόμα ισχυρή ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ!!!

Η Τουρκία δεν έχει, ακόμα, λόγω οικονομικών και κοινωνικών δομών προβιομηχανικών, «αφομοιωθεί» μέσα στο παγκόσμιο πλέγμα των ιμπεριαλιστικών δομών και σχέσεων: Είναι ατελώς ενσωματωμένη, διατηρεί ισχυρά οικονομικά εθνικά ερείσματα.

Στην Ελλάδα εθνικό κεφάλαιο δεν υπάρχει: η παραγωγική της δομή έχει αποβιομηχανοποιηθεί, και γενικά το πάλαι ποτέ «εθνικό» της κεφάλαιο ή το κατέστρεψαν ή έγινε ολοκληρωτικό εξάρτημα των πλανητικών μαφιών του κεφαλαίου.

Κυριαρχεί το «μεσιτικό» κεφάλαιο, δηλαδή οι μεσίτες ή «νταβάδες» των ξένων κέντρων εξουσίας.

Γι’ αυτό δεν υπάρχουν, πλέον, ούτε «εθνικοί» ηγέτες, σε επίπεδο ελληνικού καπιταλισμού…

Οι Έλληνες πολιτικοί είναι πιόνια και «μεσίτες» (δωσίλογοι) των ξένων και κυρίως των Αμερικανών.

Προτείνει να αλλάξουμε τα σχολικά βιβλία Ιστορίας

Την αλλαγή των ελληνικών σχολικών βιβλίων Ιστορίας ώστε να απαλειφθούν οι «αρνητικές αναφορές» στο τουρκικό έθνος, αλλά και οι «προβληματικές» αναφορές στη Γενοκτονία των Ποντίων και τη Μικρασιατική Καταστροφή αναμένεται να ζητήσει ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα την ερχόμενη Παρασκευή στο πλαίσιο της προσπάθειας εξωραϊσμού της εικόνας των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Η επίσκεψη του κ. Ερντογάν στην Αθήνα θυμίζει άλμα στο κενό, καθώς η Αγκυρα έχει κατορθώσει να επιβάλει τη δική της ατζέντα, με την ελληνική κυβέρνηση να έχει βυθιστεί στα δικά της προβλήματα της διαχείρισης της οικονομικής κρίσης.

Νεοοθωμανική πολιτική

Ετσι, ενώ η Αθήνα δεν έχει παρά να περιμένει κάποια «καλά λόγια» του Τούρκου πρωθυπουργού σχετικά με την προοπτική επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης ή της μείωσης των εξοπλισμών (ενώ όμως συνεχίζονται αμείωτες οι εντάσεις και οι προκλήσεις στο Αιγαίο), η τουρκική πλευρά έχοντας ήδη ανοίξει θέμα Αιγαίου και Θράκης, εμβαθύνει ακόμη περισσότερο τη νεοοθωμανική πολιτική της υπαγορεύοντας τις όποιες αλλαγές επιθυμεί στα βιβλία της Ιστορίας, για να διαγράψει έτσι το «αμαρτωλό» παρελθόν της.

 Για τον λόγο αυτό συμπεριλήφθηκε στην αποστολή που θα συνοδεύει τον κ. Ερντογάν και η υπουργός Παιδείας κ. Τσουμπουκτσού προκειμένου να συζητήσει με την Ελληνίδα ομόλογό της τις αλλαγές στα σχολικά εγχειρίδια.

Εξάλλου τα θέματα παιδείας βρίσκονται ψηλά στην τουρκική ατζέντα σε σχέση και με τη μειονοτική εκπαίδευση, όπου στη Θράκη οι παράγοντες που ελέγχονται από το προξενείο ζητούν την ίδρυση νέων μειονοτικών σχολείων, «δίγλωσσων» παιδικών σταθμών και εισαγωγή από την Τουρκία «εκπαιδευτικών» ώστε να ελέγξουν πλήρως και τη νέα γενιά της μειονότητας.

Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν σύμφωνα με το επίσημο πρόγραμμα δεν θα μεταβεί όπως είχε πράξει το 2004 στη Θράκη, αλλά όμως θα έχει την ευκαιρία να στείλει το μήνυμά του από την Αθήνα, καθώς αναμένεται να συναντηθεί με τους ψευδομουφτήδες, αλλά και την ηγεσία της λεγόμενης «Συμβουλευτικής Επιτροπής», η οποία θα έρθει για τον σκοπό αυτό στην Αθήνα.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ
Προωθεί νέα γενιά δικών του επιχειρηματιών σε Βαλκάνια και Ελλάδα

Ο Τ. Ερντογάν πάντως δεν φαίνεται να αρκείται στην αλλαγή των βιβλίων… Η οικονομική συνεργασία που στην παρούσα συγκυρία είναι ιδιαίτερα ετεροβαρής για τη χώρα μας αποτελεί σημαντική προτεραιότητα για τον Τούρκο πρωθυπουρ­γό, καθώς τα Βαλκάνια και κυρίως η Ελλάδα αποτελούν ιδανικό χώρο επέκτασης της νέας γενιάς επιχειρηματιών της Τουρκίας που… συμπτωματικώς συνδέεται (όχι μόνο ιδεολογικώς) με το κυβερνών ισλαμικό κόμμα AKP.

Σε ό,τι αφορά τον σκληρό πυρήνα των ελληνοτουρκικών προβλη­μάτων δεν αναμένεται κάποια δραματική εξέλιξη, καθώς οι θέσεις της τουρκικής πλευράς είναι απολύτως ανελαστικές και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας για άρση του αδιεξόδου στις διερευνητικές επαφές.

ΝΙΚΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ  
δημοσιεύθηκε στο ΕΘΝΟΣ

Το Τουρκικό Προξενείο ως εγγυητής της ασφάλειας και της ανάπτυξης της Θράκης!

   Πώς η Πρωτοβουλία μας υπονομεύει την…ειρήνη και το οικονομικό μέλλον της Θράκης, για τα οποία αντιθέτως αγωνίζεται ανιδιοτελώς ο Τούρκος πρόξενος!

   Το νέο νευρωσικό παραλήρημα του σουρεαλιστή κωμωδιογράφου Τζεγκίζ Ομέρ!

    Για την προκλητική τουρκοφυλλάδα της Ξάνθης «Μιλλέτ» και για τον ερίτιμο αρθρογράφο της Τζεγκίζ Ομέρ, σας έχουμε πει ήδη αρκετά και (να είστε σίγουροι ότι) θα σας πούμε ακόμη περισσότερα στο εγγύς μέλλον. Πρόκειται για τον ίδιο συγγραφικό κολοσσό, που εκτός από την συνεχή επίδειξη λατρείας (με το…αζημίωτο;) προς τη…Μητέρα Πατρίδα του, εκτός από τις ύβρεις και τις απειλές προς όσους (χριστιανούς ή μουσουλμάνους) αντιδρούν απέναντι στην άκρως φασιστική και υπονομευτική δράση του Προξενείου Κομοτηνής και των φανατικών τουρκοφρόνων οργάνων του (μεταξύ των οποίων άλλωστε ο ίδιος κατέχει περίοπτη θέση), διαπρέπει και σε  άλλους τομείς, όπως η ιστορική επιστήμη (θυμηθείτε όσα σας πληροφορήσαμε ότι έγραψε προ ολίγου καιρού για την προέλευση των σημερινών Ελλήνων), αλλά και το ευθυμογράφημα (επί της ευκαιρίας, αναδιφήστε και πάλι σ’ εκείνες τις απερινοήτου κρετινισμού γελοιότητες περί του ανωτέρου πολιτισμού που διέδωσε σ’ όλον τον κόσμο το μέγα τουρκικό έθνος)!

    Αυτή τη φορά ο εν λόγω πολυτάλαντος ημέτερος…συνέλλην έπιασε στο στόμα του (ή μάλλον στην πένα του) εμάς και την Πρωτοβουλία μας. Το έπραξε με αφορμή την εκδήλωσή μας στην Καβάλα (17/3/2010), προφανέστατα εξαγριωμένος όχι μόνο από την επιτυχία της, αλλά και από το δημοσιογραφικό «κλίμα» που άφησε πίσω της (και το οποίο ουσιαστικά «εκμαίευσε» μια βδομάδα αργότερα την περίφημη δήλωση του Πάγκαλου). Και πώς ακριβώς μάς έπιασε στην πένα του ο αξιότιμος Τζεγκίζ Ομέρ; Θαυμάστε! Ως εχθρούς της ειρήνης και ως προβοκάτορες, που θέλουν το κακό της Θράκης και υπονομεύουν το οικονομικό της μέλλον! Ένα μέλλον για το οποίο αντιθέτως αγωνίζεται ο…ανιδιοτελής Τούρκος πρόξενος, που δρα περίπου ως εθνικός μας ευεργέτης (σε συνεργασία και με τους…αγαθούς Τούρκους επιχειρηματίες που θέλουν να έρθουν στη Θράκη, τείνοντας… «χείρα βοηθείας» για την ενίσχυση της οικονομίας μας)! Μας καλεί μάλιστα (σ.σ. εμάς τους προβοκάτορες) να ξεκουμπιστούμε από την περιοχή, ώστε να την αφήσουμε να αναπτυχθεί και να ζήσει ειρηνικά!

    Πώς είπατε; Όχι, δεν σας κάνουμε καθόλου πλάκα! Τόσο…ακραία αίσθηση του χιούμορ (ευτυχώς ή δυστυχώς) δεν την έχουμε αποκτήσει (ακόμη)! Και για του λόγου μας το αληθές, απολαύστε αμέσως όλο το σχετικό απίστευτο ανθυπο-παραλήρημα του ξεσαλωμένου τουρκοεθνικόφρονα κωμικού (όπως το μετέφρασε από τη «Μιλλέτ» της 1/4/2010, ο συνεργάτης μας Μ.Κ.):

 

    «Με βάση την είδηση της εφημερίδας ¨Αδέσμευτη¨…η Κίνηση Πολιτών για το κλείσιμο του Τουρκικού Προξενείου στην Κομοτηνή οργάνωσε στις 17-3-2010 μια εκδήλωση στην Καβάλα…

    Ενώ αυτοί οι άνθρωποι χτυπιούνται για να κλείσει το Προξενείο της Τουρκικής Δημοκρατίας στην Κομοτηνή, ο Πρόξενος αυτού του Προξενείου ¨χτυπιέται¨ για την οικονομική διασφάλιση της Δυτικής Θράκης και γενικά της Ελλάδας…

    Τις προηγούμενες μέρες επισκέφτηκαν την Κομοτηνή εκπρόσωποι του Εμπορικού Επιμελητηρίου Κωνσταντινούπολης – ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Δημοσιεύτηκαν στον τύπο ειδήσεις σχετικά με το θέμα. Γράφτηκε πως επισκέφτηκαν τα τοπικά επιμελητήρια και τη βιομηχανική περιοχή και πως υπήρξαν συναντήσεις με στόχο την εξέλιξη της  οικονομικής συνεργασίας. Τα ελληνικά εμπορικά επιμελητήρια εξέφρασαν την ικανοποίηση τους για αυτές τις εξελίξεις, καθώς και την επιθυμία τους για τη συνέχιση τους.

    Σε μια περίοδο όπου η Ελλάδα βρίσκεται σε μια μεγάλη οικονομική κρίση, που οι βιομηχανίες φεύγουν από την περιοχή μας και αυξάνεται η ανεργία, έρχονται οι Τούρκοι επιχειρηματίες να προσφέρουν ευκαιρίες και να τείνουν χείρα βοηθείας. Αυτό και για την οικονομία της Ελλάδας, αλλά και για την ανάπτυξη και εξομάλυνση των διμερών σχέσεων είναι μια μεγάλη ευκαιρία. Όλοι οι καλόβουλοι άνθρωποι συμφωνούν σε αυτό….

    Πίσω λοιπόν από τις ωραίες αυτές εξελίξεις βρίσκονται οι προσπάθειες  του Πρόξενου της Τουρκικής Δημοκρατίας στην Κομοτηνή. Αρχιτέκτονας αυτού του ωραίου σχεδίου είναι ο αξιότιμος κύριος Μουσταφά Σάρνιτς. Αυτός που κάποιοι τον αναφέρουν σαν εχθρό, επιθυμεί οι διμερείς σχέσεις να αναπτυχθούνε χάρη στο εμπόριο και να διευρυνθούνε  και σε άλλα επίπεδα, ώστε η περιοχή μας να γίνει περιοχή ειρήνης.

    Έλα όμως που κάποιοι δεν το θέλουν αυτό. Κάποιοι θέλουν να κλείσει το Προξενείο που προσπαθεί για ειρήνη, και για αυτό κάνουν εκστρατεία σε όλη την Ελλάδα.

    Αυτοί οι εχθροί της ειρήνης, αντί να υποστηρίζουν την ανάπτυξη των καλών σχέσεων, συνεχίζουν τις κάθε είδους προκλητικές διαμαρτυρίες, στοχεύοντας στο να βάλουν σε κρίση τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και μάλιστα στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο. Κατηγορούνε το Προξενείο πως προσπαθεί με την ανάμιξη του στα εσωτερικά  και με όχημα την Μειονότητα να άρει την κυριαρχία της Ελλάδας στη Δ. Θράκη. Με βάση αυτή τη δικαιολογία ζητούνε να φύγει το Προξενείο από τη Δ. Θράκη.

    Ναι, είναι πολύ σωστό, κάποιοι πρέπει να φύγουν από τη Δυτική Θράκη. Είναι αυτοί που δεν θέλουνε την ανάπτυξη της περιοχής μας, που προσπαθούνε δυναμιτίζοντας την ειρήνη στην περιοχή μας να ανοίξουν το χάσμα ανάμεσα στις δύο χώρες, αυτοί που δεν θέλουν την απομάκρυνση από τη Δ. Θράκη μόνο του Προξενείου, αλλά και αυτών που αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι, να φύγει η νοοτροπία που δεν θέλει την τουρκική μειονότητα.

   Η μόνη επιθυμία των ψύχραιμων πολιτών τουρκικής και ελληνικής καταγωγής είναι αυτοί οι εχθροί της ειρήνης και τελάληδες καταστροφής είτε να μας αφήσουν ήσυχους, είτε να ξεκουμπιστούνε να φύγουν από την περιοχή μας. 

    Τι να πούμε άλλο, ελπίζουμε πλέον να κυριαρχήσει στην πολιτική ο κοινός νους των ψύχραιμων Ελλήνων, ώστε και η χώρα μας να σωθεί από την οικονομική κρίση αλλά και να εξασφαλιστεί ένα μόνιμο περιβάλλον ειρήνης μέσω της ομαλοποίησης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

    Μέσα οι ειρηνιστές, έξω οι προβοκάτορες»!

    Δεν περιμένετε, φαντάζομαι, κάποιο άλλο σχόλιο από μας, έτσι δεν είναι; Και πολύ καλά βεβαίως κάνετε, γιατί απλούστατα δεν έχουμε…λόγια! Όσο κι αν εδώ και χρόνια πάσχουμε πλέον ουσιαστικά από…βαθύτατο μιθριδατισμό (υπό την έννοια ότι τίποτε πια δεν μας προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση απ’ όσα βλέπουμε γύρω μας, σε σχέση με την ασύδοτη δράση όλων αυτών των απίστευτων τουρκοπρακτόρων), αποδεικνύεται τελικά ότι η γελοιότητα, το θράσος και η χυδαιότητά τους μπορούν – για λίγα έστω δευτερόλεπτα – ακόμη και τώρα να μας αφήσουν άφωνους…

                                                                                                                                                                                                Ν.Δ.

Μαθήματα απο την Αρμενία

του Μιχάλη Ιγναντίου

H υπόθεση της αρμενικής γενοκτονίας και ο τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται η κυβέρνηση της Αρμενίας και η Αρμενική Διασπορά έναντι της Τουρκίας, έπρεπε να διδάσκεται στις σχολές διπλωματίας της  Ελλάδας και της Κύπρου…  Θα υποστηρίξω τη θέση μου παρακάτω:

Ο Ταγίπ Ερντογάν παρουσιάζεται στα ταξίδια του στο εξωτερικό ως νέος αυτοκράτορας, ως ο ηγέτης μίας περιφερειακής δύναμης που δεν είναι αφού στηρίζεται σε πήλινα πόδια, ως ο ατρόμητος προστάτης των φτωχών Αράβων. Το τελευταίο διάστημα η περίπτωση Ερντογάν που εξελίσσεται σε προσωπική τραγωδία – και θα με θυμηθείτε – αντιμετωπίζεται με μειδιάματα και αυστηρή κριτική. Πρόκειται για έναν ηγέτη-φούσκα, που αργά ή γρήγορα θα σκάσει όχι επειδή θα τον αντιμετωπίσουν αποφασιστικά οι στρατοκράτες της Αγκυρας. Οι υποσχέσεις που έδωσε στους Τούρκους πολίτες αλλά και στους λαούς της περιοχής, είναι αδύνατον να υλοποιηθούν. Αυτή είναι η πραγματική εικόνα του σημερινού πρωθυπουργού της Τουρκίας και της χώρας του Αττίλα, η οποία σύμφωνα με απόρρητες αναλύσεις είναι το μόνο κράτος που κινδυνεύει να απολέσει έδαφός του τα επόμενα 25 χρόνια. (Η αναφορά των αναλυτών γίνεται για το ενδεχόμενο αυτοδυναμίας της κουρδικής μειονότητας και στη συνέχεια δημιουργίας κράτους στη νοτιοανατολική Τουρκία).

Ευρισκόμενος πρόσφατα στο Λονδίνο ο κ. Ερντογάν απείλησε ότι θα διώξει από τη χώρα του 100 χιλιάδες Αρμένιους εργάτες. Ακουσε τα εξ αμάξης ιδιαίτερα από φιλικά μέσα ενημέρωσης όπως οι Times, αλλά δέχθηκε και ισχυρές διαμαρτυρίες από φιλικούς πολιτικούς που τον ρώτησαν πώς θα αντιμετώπιζε ο ίδιος παρόμοια απειλή για τους Τούρκους εργάτες που εργάζονται σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης. Ηταν μία αψυχολόγητη δήλωση από έναν ηγέτη που προφανώς του έχει πλημμυρίσει την σκέψη η άνευ προηγουμένου αλαζονεία που τον κυριαρχεί.

Η εμμονή του εναντίον του Ισραήλ, που προσωπικά δεν με χαλά καθόλου, είναι ένα άλλο θέμα που χρειάζεται ψυχιατρικές γνώσεις για να αναλυθεί. Μετά την εισβολή στην Κύπρο το Ισραήλ ήταν η χώρα που έθεσε τους μηχανισμούς του σε όλο τον κόσμο στην υπηρεσία της Τουρκίας. Το εβραϊκό λόμπι στην Αμερική πάλεψε με πάθος όλες τις ελληνικές και αρμενικές προσπάθειες εναντίον της Αγκυρας. Ακόμα και τώρα, όταν ο κ. Ερντογάν καθυβρίζει το Ισραήλ και την ηγεσία του, λίγοι Εβραιοαμερικανοί λομπίστες συνεχίζουν να στηρίζουν τη χώρα του ελπίζοντας ότι θα συνέλθει. Παρ’ όλα αυτά, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας εξαπολύει ύβρεις και τρομακτικούς χαρακτηρισμούς για το Ισραήλ, τη χώρα που τον βοήθησε να δικαιολογήσει το έγκλημα της εισβολής και της κατοχής. Από την περασμένη εβδομάδα παίζεται ένα πολιτικό παιγνίδι για γερά νεύρα μεταξύ της Αγκυρας, του Ερεβάν, της Ουάσιγκτον και του Αγίου Φραγκίσκου όπου ζουν χιλιάδες Αρμένιοι. Οι απειλές του Ερντογάν εναντίον των Αρμενίων εργαζομένων αφύπνισαν όχι μόνο τους συμπατριώτες τους αλλά και τις δυνάμεις που ενδιαφέρονται για την ειρήνη. Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα αποφάσισε να συναντηθεί στον Λευκό Οίκο με τον ηγέτη της Αρμενίας Σερζ Σαρκισιάν. Την ίδια στιγμή δεν καθορίστηκε συνάντηση με τον κ. Ερντογάν, ενώ εστάλη το μήνυμα ότι ο κ. Ομπάμα σκέφτεται από τώρα το περιεχόμενο του μηνύματός του για την 24η Απριλίου 2010, 95η επέτειο της αρμενικής γενοκτονίας. Αίφνης, ο πρωθυπουργός της Τουρκίας έστειλε προσωπικό απεσταλμένο στο Ερεβάν και ζήτησε συνάντηση με τον κ. Σαρκισιάν στην Ουάσιγκτον όπου θα βρίσκονται και οι δύο από σήμερα και για ένα τριήμερο. Επίσης, πρότεινε στον Λευκό Οίκο τριμερή συνάντηση με τη συμμετοχή και του κ. Ομπάμα, ενώ είναι έτοιμος να στείλει τη συμφωνία με την Αρμενία στην Εθνοσυνέλευση. Η εμπειρία έδειξε ότι όταν ζορίζεται ο κ. Ερντογάν κάνει βήματα πίσω. Στην περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου κάνει μόνο βήματα μπροστά επειδή του το επιτρέπουν οι ηγεσίες των δύο χωρών… Πρόκειται για θλιβερή αλλά πέρα για πέρα αληθινή διαπίστωση…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ Ι: Και όμως συνέβη και αυτό… Διπλωμάτης ξένης πρεσβείας -όχι της αμερικανικής- έστειλε σημείωμα στο υπουργείο Εξωτερικών της πατρίδας του, στο οποίο ισχυριζόταν ότι ο κατοχικός ηγέτης Μεχμέτ Αλί Ταλάτ συνέχιζε να λαμβάνει επίδομα από το ΑΚΕΛ μέχρι τη νίκη του στην προηγούμενη εκλογική διαδικασία των κατεχομένων. Σύντροφοι απαιτείται ισχυρή διάψευση…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΙ: Είναι άκρως επικίνδυνη για την Ελλάδα η απόφαση να εισέλθει σε διαπραγματεύσεις με την Τουρκία. Η τραγική οικονομική κατάσταση έχει αποδυναμώσει και την εξωτερική πολιτική της χώρας. Με την ευκαιρία να τονίσουμε ότι το πακέτο των νέων «μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης» διαπραγματεύθηκαν οι Αμερικανοί με την Αθήνα και την Άγκυρα…

εφημερίδα Φιλελεύθερος 11/4/2010

Κυπριακό: Από ήττα σε συνθηκολόγηση κι από συνθηκολογηση σε ήττα!

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μετά την σοβαρή ήττα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που παρέπεμψε τους ιδιοκτήτες καταπατημένων περιουσιών σε όργανο των αρχών κατοχής, ένα νέο “Βατερλώ” προετοιμάζεται για την Κυπριακή Δημοκρατία (και κατ¨ επέκταση την Ελλάδα). Πρόκειται για την προώθηση, από την ευρωπαϊκή Κομισιόν, και εξαιτίας σοβαρών αμελειών της κυπριακής και ελληνικής διπλωματίας, όπως υπογραμμίζουν διπλωματικοί παρατηρητές και η ηγεσία των Κυπρίων Σοσιαλιστών, του κανονισμού για το απευθείας εμπόριο με τα κατεχόμενα, που έχει παγώσει εδώ και χρόνια με συμφωνία κυρίων. Αμφότερες οι εξελίξεις αντανακλούν τη μεταβολή του συσχετισμού δυνάμεων, αλλά και του πολιτικού κλίματος διεθνώς. Αποδίδονται, από πεπειραμένους διπλωμάτες στη Λευκωσία, στην παραίτηση, εδώ και καιρό, από μια δραστήρια πολιτικο/διπλωματική υπεράσπιση των κυπριακών θέσεων διεθνώς, εν ονόματι της ανάγκης διατήρησης του καλού κλίματος, ανάγκη που δεν δεσμεύει όμως την άλλη πλευρά, που δεν κουράζεται να δραστηριοποιείται σε όλα τα φόρουμ. Η Λευκωσία έχει περιορισθεί στη χρήση, όσο κάνει, του νομικού οπλοστασίου της, που όμως αποδεικνύεται μακροχρόνια ανεπαρκές για να αντιμετωπίσει τις πολιτικές πιέσεις. . Η Τουρκία από κατέχουσα δύναμη, υπόλογη ενώπιον της διεθνούς κοινότητας, τείνει να γίνει κατήγορος, ανταμειβόμενος μάλιστα με την σθεναρή υποστήριξη της ένταξής της στην ΕΕ από τη Λευκωσία και την Αθήνα! Επιλέγοντας στο μεταξύ μια σολομώντεια λύση ο Πρόεδρος Χριστόφιας συνυπέγραψε με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ μια δήλωση, προορισμένη να βοηθήσει τον Τουρκοκύπριο ηγέτη να κερδίσει τις εκλογές. Η δήλωση διαπιστώνει σημαντικές συγκλίσεις στον τρόπο διακυβέρνησης του νέου κράτους και εξουσιοδοτεί τον κ. Ταλάτ να αναφερθεί στο περιεχόμενο των συγκλίσεων που επιτεύχθηκαν παρά τον όρο της εμπιστευτικότητας. Μόνο που, αυτές οι συγκλίσεις, δεν βρίσκουν σύμφωνο ούτε τον κυπριακό λαό, ούτε τα περισσότερα κόμματά του! Η δήλωση απέχει από την προσωρινή συμφωνία που επεδίωκαν Ουάσιγκτον και Λονδίνο και δύσκολα παράγει νομικά αποτελέσματα. Παράγει όμως πολιτικά. Δύσκολα μια οποιαδήποτε κυβέρνηση της Λευκωσίας θα μπορέσει αύριο να αναιρέσει τις προτάσεις εκ περιτροπής προεδρίας που φέρουν την υπογραφή του κ. Χριστόφια ή να απαιτήσει την απομάκρυνση των Τούρκων εποίκων. Οι πολίτες μπορούν και πιθανώς θα απορρίψουν σε δημοψήφισμα τις προτάσεις, θα τεθούν όμως προ της εκβιαστικής συνθήκης να καταβάλει η Κύπρος τεράστιο πολιτικό κόστος για να απορρίψει ο λαός της προτάσεις που έκανε ο ηγέτης της! Ο ίδιος ο κ. Χριστόφιας απαντάει όλο και πιο εκνευρισμένος στις βολές που δέχεται από όλες τις πολιτικές πλευρές, περιλαμβανομένου και του ΔΗΚΟ, του τελευταίου κόμματος που παρέμεινε στην κυβέρνησή του, αν και διαφωνεί και αυτό με την πολιτική του! Το ΑΚΕΛ φημιζόταν πάντα για την ικανότητά του να ελίσσεται, συμπράττοντας με διάφορες πολιτικές δυνάμεις, σπάνια στην ιστορία του εμφανίστηκε τόσο απομονωμένο και αμφισβητούμενο όσο σήμερα. Η ηγεσία Χριστόφια έβαλε όλα τα αυγά της στο καλάθι μιας σύντομης και εύκολης λύσης, υποτιμώντας τις δυσκολίες και μην εκπονώντας εναλλακτική στρατηγική, σχέδιο Β. Τώρα ο Κύπριος Πρόεδρος βλέπει την άλλη πλευρά να εγκολπώνεται τις παραχωρήσεις του ζητώντας όλο και περισσότερες, τον Ταλάτ να μετατοπίζεται σε πιο εθνικιστικές θέσεις, την βρετανική και αμερικανική διπλωματία να του ζητάνε και αυτές περισσότερες υποχωρήσεις και στο εσωτερικό να του ασκούν κριτική ακόμα και οι συμπολιτευόμενοι. Εξεγείρεται με τις ελληνικές παραχωρήσεις ακόμα και ο διευθυντής της εφημερίδας Αφρίκα Σενέρ Λεβέντ, εμβληματική μορφή της τουρκοκυπριακής αντίστασης στην τουρκική κατοχή, με δολοφονικές απόπειρες, βόμβες στην εφημερίδα του και αναρίθμητες καταδικαστικές αποφάσεις στην πλάτη του, από το καθεστώς Ντενκτάς. Μίλησε, σε πρόσφατο άρθρο του, για σύνδρομο της Στοκχόλμης των Ελληνοκυπρίων, το σύνδρομο δηλαδή των ομήρων που ταυτίζονται με τους απαγωγείς τους! Τα καλά της Λισσαβώνας και το κόστος της αμέλειας Στις 17 Μαρτίου ο Επίτροπος για τη Διεύρυνση Στέφαν Φούλε, γνωστός για τις έντονα ατλαντικές αντιλήψεις του, διαβίβασε στο Ευρωκοινοβούλιο με τη διαδικασία omnibus τον παγωμένο κανονισμό για το απευθείας εμπόριο με τα κατεχόμενα. Μέχρι τότε, η Λευκωσία και η Αθήνα θα μπορούσαν να σταματήσουν τη διαδικασία, με διαβήματα στον Πρόεδρο Μπαρόζο. Τα διαβήματα δεν έγιναν και οι πιθανότητες τελικής έγκρισης του κανονισμού είναι τώρα σημαντικές, χάρη στις νέες ρυθμίσεις που εισήγαγε η συνθήκη της Λισσαβώνας. Για ακόμα μια φορά, Αθήνα και Λευκωσία αντιμετωπίζουν τις συνέπειες του διεκπεραιωτικού τρόπου με τον οποίο αποδέχονται πρακτικά τη συντριπτική πλειοψηφία των ρυθμίσεων της ΕΕ. Είναι απορίας άξιον γιατί ο κ. Φούλε δεν ενημέρωσε για τις προθέσεις του τους Μάρκο Κυπριανού και Δημήτρη Δρούτσα με τους οποίους συναντήθηκε πρόσφατα. Ακόμα πιο αξιοπερίεργοι είναι οι εκ των υστέρων ισχυρισμοί του Μπαρόζο και της Κυπρίας Επιτρόπου ότι δεν γνώριζαν καν τις προθέσεις του Επιτρόπου και της Επιτροπής! Οι κινήσεις Φούλε-Κομισιόν είναι ακόμα περισσότερο προκλητικές, γιατί παραβιάζουν συμφωνία κυρίων για το θέμα, αλλά και συμπίπτουν με την επιβεβαίωση της άρνησης του Ερντογάν να ανοίξει τα τουρκικά λιμάνια και αεροδρόμια στα κυπριακά σκάφη, παρά τη σχετική υποχρέωση της ¨Αγκυρας. Η Κομισιόν, αντί να διαμαρτύρεται για αυτά, επιβραβεύει την Αγκυρα. Λιγότερο όμως από την ενόισχυση των Τουρκοκυπρίων, η Κομισιόν ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα να πιέσει και αυτή, με τη δαμόκλειο σπάθη της ημιαναγνώρισης των κατεχομένων, τους Κυπρίους να αποδεχθούν ρυθμίσεις με τις οποίες διαφωνούν, προκειμένου να κλείσει άρον-άρον το κυπριακό, σημαντικότερο εμπόδιο στην τουρκική ένταξη στην ΕΕ. Το θέμα του κανονισμού παραμένει εκκρεμές στο Συμβούλιο Υπουργών από το 2006. Τότε, όπως αποκαλύπτει σήμερα, μιλώντας στον Κ.τ.Ε., ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Λιλλήκας, είχε επιτευχθεί μυστική συμφωνία με τον Ταλάτ που προέβλεπε το άνοιγμα του λιμανιού της Αμμοχώστου για το εμπόριο των κατεχομένων, με αντάλλαγμα την επιστροφή της πόλης-φάντασμα στους κατοίκους της. ¨Όταν πληροφορήθηκε τη συμφωνία ο κ. Ερντογάν έγινε έξαλλος με τον Ταλάτ και τον υποχρέωσε να την ακυρώσει, αποδεικνύοντας, για μια ακόμα φορά, το προφανές, ότι στην κατεχόμενη Κύπρο κάνει κουμάντο η κατέχουσα δύναμη! Ενδεχόμενη έγκριση του Κανονισμού από την Ευρωβουλή, θα χρησιμοποιηθεί για άσκηση ισχυρότατων πιέσεων στη Λευκωσία για να πετύχει έγκριση και σε επίπεδο Συμβουλίου, όπου δεν θα διαθέτει βέτο, αφού ο Φερχόιγκεν είχε προνοήσει το 2004, να θέσει τον Κανονισμό υπό το άρθρο 133 της Συνθήκης, που προβλέπει ειδική πλειοψηφία και όχι ομόφωνη έγκριση. Μάλιστα το άρθρο 133 αφορά εμπόριο Ε.Ε και τρίτων «κρατών», που αναβαθμίζει την παράνομη οντότητα των κατεχομένων. Ακόμα και σε περίπτωση διαφωνίας του Συμβουλίου, το θέμα παραπέμπεται σε επιτροπή διαιτησίας μεταξύ συμβουλίου και ευρωβουλής. Τώρα οι Κύπριοι μπορούν να επικαλεσθούν τον «Συμβιβασμό του Λουξεμβούργου», μια πολιτική συμφωνία του 1965 χωρίς νομική ισχύ, σύμφωνα με την οποία η Ε.Ε είθισται να αναστέλλει την διαδικασία έγκρισης μιας απόφασης, εάν ένα κράτος-μέλος της Κοινότητας επικαλεστεί βλάβη «ζωτικού εθνικού συμφέροντος». Ωστόσο, ο «Συμβιβασμός του Λουξεμβούργου» στερείται νομικής βάσης και εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια και κατ’ επέκταση στην αλληλεγγύη που θα επιδείξουν οι εταίροι της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε.

Konstantakopoulos.blogspot.com  & Κόσμος του Επενδυτή, 02.04.2010 

Παραβιάζουν τα χωρικά ύδατα και άλλων χωρών οι Τούρκοι και ιδού πως αντιμετωπίζονται (video)

 Με αφορμή τις πρόσφατες συνεχόμενες τουρκικές ναυτικές προκλήσεις στον αργοσαρωνικό και την απορία που αρκετοί εξέφρασαν για το τι θα μπορούσε να πράξει το Πολεμικό Ναυτικό για τη συμμόρφωση των υπερφίαλων τούρκων κυβερνητών των συνολικά 7 πολεμικών πλοίων που αποφάσισαν να διασχίσουν το Στενό του Καφηρέα, θα μπορούσαμε να ανατρέξουμε στο πρόσφατα παρελθόν και να δούμε δύο περιστατικά που σημάδεψαν τις ουκρανο-τουρκικές σχέσεις.

Πιο συγκεκριμένα στα μέσα Ιανουαρίου του 1998, δεκαεπτά τουρκικά αλιευτικά πλοία εντοπίστηκαν από τρία σκάφη της ουκρανικής Ακτοφυλακής να ψαρεύουν στην περιοχή των ρουμανο-ουκρανικων θαλάσσιων συνόρων, εντός της ΑΟΖ της Ουκρανίας.

Παρά τις προειδοποιήσεις των σκαφών της ουκρανικής Ακτοφυλακής, τα τουρκικά αλιευτικά συνέχισαν να μην υπακούν στις υποδείξεις τους, ενώ ξεκίνησαν να εκτελούν επικίνδυνους ελιγμούς. Ως αποτέλεσμα αυτής της στάσης των τουρκικών αλιευτικών, τα σκάφη της ουκρανικής Ακτοφυλακής άνοιξαν προειδοποιητικό πύρ κατά των τουρκικών αλιευτικών με σκοπό να τα αναγκάσουν να σταματήσουν.

Την ίδια στιγμή ένα από τα τουρκικά αλιευτικά κατά τη διάρκεια επικίνδυνων  χτύπησε ένα σκάφος της ουκρανικής Ακτοφυλακής που βρισκόταν κοντά του. Αποτέλεσμα αυτών των επικίνδυνων «παιχνιδιών» ήταν ο θάνατος δύο τούρκων ψαράδων οι οποίοι έπεσαν στην θάλασσα από το σκάφος, ενώ επτά ακόμη ψαράδες διεσώθησαν αργότερα από την ουκρανική Ακτοφυλακή.

Ο Τούρκος Πρέσβης στην Ουκρανία Alp Karaosmanoglu αναγνώρισε ότι τα τουρκικά σκάφη ψάρευαν εντός της ουκρανικής ΑΟΖ, αλλά όπως δήλωσε η χρήση βίας για κάτι τέτοιο ήταν υπερβολική και μη αποδεκτή. Ακολούθησε νότα διαμαρτυρίας στο ουκρανικό ΥΠΕΞ στην οποία ανέφερε ότι «η Τουρκία θα διατηρήσει το δικαίωμα να διεκδικήσει αποζημιώσεις για την απώλεια ζωών και υλικού».

Δύο χρόνια αργότερα η σύγκρουση της ουκρανικής Ακτοφυλακής και των Τούρκων ψαράδων έλαβε νέες, πιο δραματικές διαστάσεις αυτή τη φορά, αφού στις 22 Μαρτίου 2000, σε παρόμοια αντιπαράθεση μεταξύ των Τούρκων ψαράδων και της ουκρανικής Ακτοφυλακής, ένα σκάφος της τελευταίας άνοιξε πυρ κατά τεσσάρων τουρκικών αλιευτικών, βυθίζοντας ένα από αυτά και συλλαμβάνοντας τα πληρώματα τους.

Τα τουρκικά αλιευτικά ψάρευαν εντός των χωρικών υδάτων της Ουκρανίας κοντά στη νήσο Zmiiny (ή αλλιώς νήσος των Φιδιών) 410 χλμ από την πλησιέστερη τουρκική ακτή και μόλις 36 χλμ από τις ακτές της Ουκρανίας, με αποτέλεσμα η ουκρανική Ακτοφυλακή να αναγκαστεί να τους ζητήσει να απομακρυνθούν. Τα τουρκικά πλοία δεν απεχώρησαν και ακολούθησε καταδίωξη, η οποία συνοδεύτηκε από ρίψη φωτοβολίδων και τελικά χρήση αληθινών πυρών.

Αποτέλεσμα της χρήσης αληθινών πυρομαχικών ήταν η βύθιση ενός από των αλιευτικών, ο θάνατος ενός Τούρκου ψαρά και ο τραυματισμός ενός ακόμα. Τα πληρώματα των τουρκικών αλιευτικών συνελήφθηκαν από την ουκρανική Ακτοφυλακή και μεταφέρθηκαν στην Ουκρανία για τα περαιτέρω. Σύμφωνα με αναφορές της ουκρανικής Ακτοφυλακής από τον Φεβρουάριο του 2000 μέχρι και τον Μάρτιο του 2000 εκατόν πενήντα τουρκικά αλιευτικά είχαν εισέλθει παράνομα στα ουκρανικά ύδατα.

Το συμπέρασμα είναι ένα και απλό. Η τότε ουκρανική κυβέρνηση δεν φοβήθηκε να ασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα παρά το γεγονός ότι χώρα αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά και πολιτικά προβλήματα. Οι Ουκρανοί απέδειξαν ότι έχουν κράτος και δεν φοβήθηκαν να εφαρμόσουν το Διεθνές Δίκαιο, έδειξαν αποφασιστικότητα αφού είχαν το δίκιο με το μέρος τους. Αναμφίβολα η χρήση βίας θα πρέπει να είναι η τελευταία επιλογή για μία χώρα. Όμως κάποιες φορές αν δεν υπάρξει αντίδραση το αποτέλεσμα που θα ακολουθήσει μπορεί να είναι χειρότερο από αυτό που προσπαθούμε να πετύχουμε με την αποφυγή της χρήσης βίας.   
 
Όσον αφορά τα παραπάνω γεγονότα για του λόγου το αληθές ακολουθεί το video από τη τελευταία ουκρανο-τουρκική  θαλάσσια αντιπαράθεση.

http://www.youtube.com/watch?v=d4QIOejVbos&feature=player_embedded (video)

δημοσιεύτηκε στο defencenet.gr

 

Mια ρεαλιστική προσέγγιση του Κυπριακού Προβλήματος

του Μιχάλη Ιγνατίου

 Στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας ήταν φυσικό και επόμενο να μη λάβουν εκτενή δημοσιότητα τα συγκλονιστικά στοιχεία που προέκυψαν από τον αποχαρακτηρισμό των απόρρητων εγγράφων του Foreign Office, το περασμένο Νοέμβριο. Μετά την πάροδο 50 ετών, αντί 30 όπως ισχύει με άλλα απόρρητα βρετανικά έγγραφα, αποκαλύπτεται ότι ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ, το 1956, είχε πρoτείνει στον Αμερικανό ομόλογό του David Foy Kohler και στο Τούρκο πρέσβη στην Αθήνα, τη διχοτόμηση ως την καλύτερη λύση του Κυπριακού, τη περίοδο δηλαδή που η Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) έδινε αιματηρές μάχες για τη πολυπόθητη Ένωση με το εθνικό κέντρο.

Στη διάρκεια της τουρκικής εισβολής του 1974, στο χωριό Δίκωμο του Πενταδάχτυλου, Διμοιρίες του 361 Τάγματος Πεζικού αντιστάθηκαν επί δύο μέρες απέναντι σε ολόκληρο τουρκικό Σύνταγμα. Σήμερα στο τιμόνι της Κυπριακής Δημοκρατίας βρίσκεται ο ρίψασπης Δημήτρης Χριστόφιας από το Δίκωμο, που το καλοκαίρι του 1974 «έψαχνε να βρει την μονάδα του να καταταγεί αλλά δεν μπορούσε να εντοπίσει που ήταν» και φυσικά είχε ξεχάσει που βρίσκεται το χωριό του. Την ίδια στιγμή ο -αποκαλούμενος αδικαιολογήτως και Εθνάρχης- Κωνσταντίνος Καραμανλής, έχοντας στο πλευρό του τον Ευάγγελο Αβέρωφ, διαπίστωνε ότι «η Κύπρος κείται μακράν».
Πρόσφατη δημοσκόπηση της κυπριακής έκδοσης της εφημερίδας Καθημερινή (σ.σ. διεξήχθη πριν την απόφαση του ΕΔΑΔ που αναγνωρίζει την «επιτροπή αποζημίωσεων» των Κατεχομένων) δείχνει ότι ο βαθμός ικανοποίησης για τους χειρισμούς του προέδρου Χριστόφια στο Κυπριακό βρίσκεται στο χαμηλότερο επίπεδο από την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του. Οι Κύπριοι πολίτες τοποθετούνται με μεγάλη πλειοψηφία κατά της εκ περιτροπής προεδρίας και της παραμονής εποίκων, με το 37% να στηρίζει ως πρόταση επίλυσης τη διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, το 39% τη διχοτόμηση και το 16% τη μη-λύση της μακροχρόνιας διατήρησης του σημερινού καθεστώτος της de facto διχοτόμησης.

Καθώς το Κυπριακό εισέρχεται στη πλέον κρίσιμη φάση της πορείας του με τη διπλωματική στρατηγική των τελευταίων 35 ετών να έχει φθάσει στα όριά της, Ελλαδίτες και Κύπριοι θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε πως ό,τι χάθηκε με αίμα στα πεδία των μαχών δεν επανακτάται με διαπραγματεύσεις στις αίθουσες των διεθνών οργανισμών.

 

 

Ως πότε θα παραμένουν ατιμώρητα τα εγκλήματα του τουρκικού (παρα)κράτους;
Του Μιχάλη Ιγνατίου από την Ημερησία (09/03/2010)

Την ίδια στιγμή που ο «ευγενής» Ταγίπ Ερντογάν φωτογραφιζόταν με τους Ελληνοκύπριους δημοσιογράφους οι οποίοι τον παρουσίασαν ως ένα φιλειρηνικό και φιλήσυχο ηγέτη, η τουρκική αεροπορία παραβίαζε τον ελληνικό εναέριο χώρο… Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, που προς το παρόν ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς του με τους Τούρκους στρατηγούς χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει τον νικητή του λυσσαλέου αυτού πολέμου, πέτυχε τον σκοπό του, ο οποίος ήταν ένας και μοναδικός: Να παρουσιαστεί από τους εκστασιασμένους Ελληνοκύπριους δημοσιογράφους ως ο καλός ηγέτης, που επιθυμεί ειρήνη…
Βέβαια, η εικόνα που παρουσίασαν για την Τουρκία και τον πρωθυπουργό της είναι ψεύτικη και δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Ο Ταγίπ Ερντογάν έχει προσωπική ισλαμική ατζέντα, στην οποία η Κύπρος είναι κομμάτι του «Ισλαμικού Εθνους της Τουρκίας».
Ο σημερινός Τούρκος πρωθυπουργός είναι φανατικός -αν και δεν το δείχνει με την βοήθεια στρατευμένων δημοσιοσχεσιτών- και δεν πρόκειται ποτέ να συνθηκολογήσει ούτε με την Ελλάδα, πολύ περισσότερο δε με την Κύπρο. Δεν υπάρχει περίπτωση να υπογράψει καμία συμφωνία εάν δεν εξασφαλίζονται 100% τα κέρδη από την τουρκική εισβολή του 1974.
Δεν θα επιστρέψει ούτε ένα μέτρο εδάφους, εάν δεν ελέγχει το νησί. Οσοι πιστεύουν πως η Αγκυρα θα αφήσει να βασιλεύσει η ειρήνη στην Κύπρο είναι επικίνδυνα αφελείς.
Ο Ταγίπ Ερντογάν πέρασε απόλυτα τις θέσεις του στους Ελληνοκύπριους δημοσιογράφους αφού όλες οι ερωτήσεις τους κρίνοντας από το αποτέλεσμα ήταν παιδικές. Η επιλογή των εφημερίδων και των δύο τουλάχιστον εκ των τριών δημοσιογράφων έγινε από την κολυμβήθρα του Σχεδίου Ανάν. Ηταν τότε φανατικοί υποστηρικτές του αντιδημοκρατικού Σχεδίου Ανάν και σήμερα φιλαράκια του Αλεξάντερ Ντάουνερ ο οποίος τους «έδωσε» με τη διαρροή των εγγράφων του.
Εάν το σκηνικό της «συνέντευξης» του κ. Ερντογάν στήθηκε από τους συνεργάτες του για να επηρεαστεί η κοινή γνώμη στην Κύπρο και την Ελλάδα, ο στόχος δεν επιτεύχθηκε. Αντίθετα έγινε δεκτή η «συνέντευξη» με οργή και βοήθησε τον λαό να αντιληφθεί ότι οι υποσχέσεις του Τούρκου πρωθυπουργού είναι κάλπικες. Δεν μπορεί να πιστέψει κανείς τα «όμορφα λόγια» του κ. Ερντογάν, ο οποίος στο κάτω κάτω της γραφής θα μπορούσε να επιτύχει την υπερψήφιση του Σχεδίου Ανάν και από τους Ελληνοκύπριους με μία απλή κίνηση: με την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από το νησί και την ταυτόχρονη κατάργηση των εγγυήσεων. Δεν το έπραξε διότι η πολιτική της Τουρκίας, ακόμα και αυτή την στιγμή, προβλέπει παραμονή του κατοχικού στρατού και τουρκικές εγγυήσεις επί όλου του νησιού. Και όμως… Οι Ελληνοκύπριοι δημοσιογράφοι μας βεβαίωσαν πως ο Ερντογάν αποδέχεται την αποχώρηση του κατοχικού στρατού.
Η Τουρκία δεν φημίζεται για την «μπέσα» της ως χώρα. Δεν μας έχει συνηθίσει να υιοθετεί τις συμφωνίες που οι ηγέτες της έχουν υπογράψει. Ενώπιον της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης εκκρεμούν πολλές συμφωνίες τις οποίες δεν επέτρεψαν να υλοποιηθούν οι βουλευτές σε συνεννόηση με τον εκάστοτε πρωθυπουργό και με την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων.
Τα ψέματα έχουν τελειώσει για την Κύπρο. Δυστυχώς, η Τουρκία δεν επιθυμεί και δεν θα επιτρέψει ποτέ την επανένωση του νησιού. Οι σχεδιασμοί της ήταν πάντα εναντίον της συνύπαρξης. Οπότε, ας προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα, μου είπε ένας διπλωμάτης, ίσως να μην είναι καθόλου κακή ιδέα η διχοτόμηση… Ενα τρομακτικό σενάριο που δεν αποκλείεται να αποδειχθεί πραγματικότητα…

Από τη Συνθήκη των Σεβρών και της Λωζάννης στην «τράπουλα» των Ρωσικών αγωγών και το άγχος για Ανανική λύση στην Κύπρο

 

Αναρτήθηκε από Geopolitics-Gr.blogspot

Οι χάρτες της Ευρώπης όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, αλλά και της Μέσης, Εγγύς και Άπω Ανατολής, διαμορφώθηκαν μετά από αιματηρούς τοπικούς και Παγκόσμιους Πολέμους, με βάση την Ιστορία, τη Γεωγραφία και τις κατά καιρούς Διεθνείς Συνθήκες και Διμερείς ή Πολυμερείς Συμφωνίες. Η Ιστορία του 19ου και του 20ου αιώνα έχει καταγράψει πολύ σημαντικές Συνθήκες και Συμφωνίες και η έξοδος ή υπαναχώρηση από τις οποίες επέφεραν και αλλαγές στον Γεωπολιτικό Χάρτη που επηρεάζει και την Κύπρο. Σήμερα μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, με την οποία επήλθε το τέλος των Συμφωνιών της Γιάλτας, απότοκος του οποίου ήταν και η απεξάρτηση των Ανατολικών χωρών της Ευρώπης και η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, βιώνουμε μια προσπάθεια να επιβληθούν ανακατατάξεις οι οποίες να διασφαλίζουν πολύ λεπτά ισοζύγια μεταξύ των Υπερδυνάμεων.

Μέσα σε αυτές τις λεπτές ισορροπίες η Τουρκία, ο επιτήδειος ουδέτερος σε δύο Παγκοσμίους Πολέμους παίζει με τη φωτιά. Η διαφυγή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και αργότερα του Κεμαλικού καθεστώτος, από την εφαρμογή της Συνθήκης των Σεβρών μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οδήγησε το 1922 στη Συνθήκη της Λωζάννης, με την οποία αποποιήθηκε των κτήσεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με τη θρασύτητα που την χαρακτηρίζει, την οποία υποδαυλίζουν και οι Αγγλοαμερικανοί, η Τουρκία επιχειρεί την μονομερή ανατροπή των ισορροπιών που δημιούργησε η Συνθήκη της Λωζάννης, τόσο στην Κύπρο, όσο και στο Αιγαίο και στη Θράκη. Την ίδια ώρα επιχειρεί να προκαταλάβει τη δημιουργία του νέου χάρτη της Μέσης Ανατολής, όπως προδιαγράφηκε από τις στρατηγικές κινήσεις των Αγγλοαμερικανών από τη δεκαετία του 1990 και προνοεί μεταξύ άλλων και τη δημιουργία ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους. Ενός Κουρδικού κράτους του οποίου τα Βόρεια σύνορα, είναι τα Νότια σύνορα της Αρμενίας, όπως πρόβλεπε και η Συνθήκη των Σεβρών.

Μεθυσμένη λοιπόν η Τουρκία από το όραμα της αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τη μορφή της Μεγάλης Τουρκίας, δεν αντιλαμβάνεται ότι «ο Θεός έδωσε στον μύρμηγκα φτερά για να τον καταστρέψει». Η μονομερής αποποίηση των υποχρεώσεών της από τη Συνθήκη της Λωζάννης, με την προκλητική συμπεριφορά της στην περιοχή, οδηγεί αναπόδραστα, είτε πίσω στη Συνθήκη των Σεβρών, είτε σε μια παραλλαγή της. Μια παραλλαγή η οποία θα ανακόψει τον Μεγαλοϊδεατισμό της αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η οποία, θα αφαιρέσει από τους Κεμαλιστές την δυνατότητα να συμπεριφέρονται σαν Περιφερειακή Υπερδύναμη και να εκβιάζουν τους πάντες.

Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και της Γιουγκοσλαβίας, η οποία απέδωσε ένα Ευρωπαϊκό χάρτη, της προ του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εποχής ευρισκόμαστε ενώπιον αυτού που η Αμερικανίδα Υπουργός Εξωτερικών ονόμασε πολλές φορές ως «οδικό χάρτη» ή «νέο χάρτη» της Μέσης Ανατολής. Μια ματιά στο χάρτη της διέλευσης των αγωγών του Ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου προς τη Μεσόγειο, ένας εκ των οποίων καταλήγει στο Τσεϊχάν στη μύτη της Καρπασίας, αναδεικνύει δύο τινά. Πρώτον ότι δεν θα επιτραπεί στην Τουρκία να κατέχει αυτό τον όγκο του στρατηγικού οπλοστασίου της ενέργειας (ούτε και των υδάτων βέβαια της περιοχής) και Δεύτερο, το γιατί η Τουρκία και οι Αγγλοαμερικανοί πάτρωνες τους βυσσοδομούν και επείγονται να κλείσουν το Κυπριακό με τρόπο που να εξασφαλίζουν έναντι των Ευρωπαίων συμμάχων τους (κυρίως Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας) αλλά και της Ρωσίας, το στρατηγικό πλεονέκτημα μιας De Facto και De Jure, επικυριαρχίας στην Κύπρο και δη στην Καρπασία, μέσα από λύσεις τύπου Ανάν και μάλιστα με Δημοψήφισμα. Ευρισκόμαστε με άλλα λόγια σε μια κατάσταση όπως λένε και οι μεγάλοι πάτρωνες της Τουρκίας «BACK TO SQUARE ONE» σε ότι αφορά το Γεωπολιτικό μας χώρο.

Χάρτης της Συνθήκης των Σεβρών, με τις σφαίρες επιρροής των Συμμάχων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τα εδάφη της Σμύρνης και της Ανατολικής Θράκης που επεραχωρούντο στην Ελλάδα. Στο άνω μέρος χάρτης διέλευσης των Ρωσικών αγωγών πετρελαίου και αερίου. Οι αγωγοί Μπουρκάς και Κωνσταντινούπολης περνούν από την «Διεθνή αποστρατικοποιημένη ζώνη», σύμφωνα με τη Συνθήκη των Σεβρών. Η πετρελαιοφόρος, εξάλλου, περιοχή, των Κούρδων του Ιράκ, σημειώνεται επίσης ως «Διεθνής αποστρατικοποιημένη ζώνη». Ο αγωγός Μπακού – Τσεϊχάν, καταλήγει απέναντι από την Καρπασία. Ο δε αγωγός αερίου διασχίζει την Τουρκία, ερχόμενος από περιοχές της Αρμενίας και του Κουρδιστάν. Κάτω αριστερά ο χάρτης της «Μεγάλης Ιδέας» των Κεμαλιστών Νεοτούρκων.

Είναι αξιοσημείωτο να αναφερθεί επίσης, ότι η Συνθήκη των Σεβρών του 1920 προνοούσε στο άρθρο 62 ότι η «αλληλεξάρτηση Τούρκων και Κούρδων στην περιοχή θα είναι ίση μέχρι το 2010». Η εισβολή της Τουρκίας στο Βόρειο Ιράκ, σε συνάρτηση με τον καλλιεργούμενο Μεγαλοϊδεατισμό των Κεμαλιστών, παραπέμπει και θυμίζει την Μικρασιατική Εκστρατεία και τον Μεγαλοϊδεατισμό των Ελλήνων της τότε εποχής. Το δυστύχημα για την Κύπρο, την Ελλάδα και τον Ελληνισμό ευρύτερα, είναι το γεγονός ότι, όπως πάντα, οι σφαγείς του ελληνισμού χρησιμοποιούν τους διαχρονικούς αφελείς ή και διατεταγμένους Δούρειους Ίππους και Εφιάλτες ανάμεσα μας.

Το αισιόδοξο, βέβαια, για μας μήνυμα των καιρών είναι ότι από την μια ο Υπερατλαντικός Μεγάλος Αδελφός της Γηραιάς Αλβιόνας άρχισε να κουτσαίνει κάτω από το βάρος της απληστίας του και της χρεοκοπίας του, οικονομικά, κοινωνικά και διπλωματικά και συνεπακόλουθα και στρατιωτικά. Και από την άλλη η ίδια η Γηραιά Αλβιόνα είναι το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, με τα λιγοστά μπεμπεράκια της (πρώην Σοβιετο ελεγχόμενες ανατολικές χώρες) να αρχίζουν και αυτές να ανοίγουν σιγά – σιγά τα μάτια τους και να βλέπουν ότι τα Εθνικά τους συμφέροντα είναι με τους Ευρωπαίους και τους Ρώσσους και όχι με τους νεοφανείς δήθεν φίλους τους εκ Δυσμών. Ταυτόχρονα η Ρωσική Άρκτος, αναδιπλώνεται και δεν μπορεί πλέον να ανακοπεί η καθιέρωσή της στο «τραπέζι της μοιρασιάς», όπως σε ένα βαθμό και της Κίνας.

Μία είναι, με άλλα λόγια η αλήθεια, ο Κόσμος δεν είναι πλέον αμπελοχώραφο των Αγγλοαμερικανών και η περιοχή μας δεν είναι πλέον Οθωμανικό τσιφλίκι, για να το αγοράσουν ή να το νοικιάσουν. Στο μόνο που ελπίζουν είναι να τους πουλήσουμε εμείς την Κύπρο και μάλιστα έναντι πινακίου φακής, με την υπογραφή μας. Πήραν ήδη την υπογραφή κάποιων βιομηχανοποιημένων ηγετών, αναλυτών, ακαδημαϊκών και δημοσιογραφικών φερέφωνων στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Ο λαός μας όμως τους έκλεισε την πόρτα και θα τους την ξανακλείσει, ξανά και ξανά σαν τίμημα και για την αχαριστία και τη μοχθηρότητά τους απέναντι σε ένα Έθνος και ένα λαό που έδωσε 500,000 ψυχές στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έναντι μόνο 250,000 των ΗΠΑ και της Βρετανίας, για να είναι οι Εγγλέζοι και οι Αμερικάνοι ελεύθεροι και ισχυροί αντί υποζύγια του Ναζισμού και του Φασισμού, όπως θα τους άξιζε.

 

Χάρης Κυριακίδης

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΖΩΝΗ ΣΤΗΝ ΜΕΣΟΓΕΙΟ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ

TOY ΘΕΟΔΩΡΟY Κ. ΚΑΡΥΩΤΗ
Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στις Ηνωμένες Πολιτείες και μέλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Τα τελευταία δυο χρόνια οι Τούρκοι προσπαθούν να δημοσιεύσουν, όποτε τους δοθεί η ευκαιρία, έναν εντελώς απαράδεκτο χάρτη χωρίς να λαμβάνουν υπόψη το Δίκαιο της Θάλασσας.

Όπως φαίνεται από τον παραπάνω χάρτη, δείχνουν ότι η Κύπρος αποτελείται από δύο κράτη και η αποκαλούμενη «νότιος» Κύπρος έχει μια περιορισμένη ΑΟΖ. Επιπλέον αρνούνται να δώσουν δικαιώματα ΑΟΖ στην Κρήτη και στα Δωδεκάνησα και με αυτή την οριοθέτηση παριστάνουν ότι έχουν θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο!

Η τραγωδία έγκειται στο γεγονός ότι έχουν πλησιάσει τους Αιγυπτίους που φαίνεται ότι αποδέχονται μια τέτοια οριοθέτηση που δεν δίνει δικαιώματα ΑΟΖ στα ελληνικά νησιά Καστελόριζο και Στρογγύλη και έτσι παριστάνουν ότι η ΑΟΖ της Αιγύπτου συνορεύει με την ΑΟΖ της Τουρκίας. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Ο παρακάτω χάρτης δείχνει ξεκάθαρα την οριοθέτηση της ΑΟΖ της Ελλάδας με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς το μεγάλο πρόβλημα της Τουρκίας και το λόγο που δεν επιθυμεί καμία διαπραγμάτευση με την Ελλάδα σχετικά με την οριοθέτηση της ΑΟΖ στο Αιγαίο Πέλαγος. Από τον ίδιο χάρτη διαπιστώνουμε επίσης τη μεγάλη ζημιά που κάνει το Καστελόριζο στην Τουρκία, αγκάθι πραγματικό για τα πονηρά της σχέδια στην Μεσόγειο. Τέλος, ο χάρτης δείχνει την ΑΟΖ της Κύπρου και της Αιγύπτου όπου ξεκάθαρα φαίνεται ότι η Τουρκία δεν έχει θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο.

Για να καταλάβουμε καλύτερα το πρόβλημα της Τουρκίας πρέπει να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή στην ιστορία του Δίκαιου της Θάλασσας. Η Τουρκία και η Βενεζουέλα είναι δύο κράτη που δεν υπέγραψαν την Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982 και αρνούνται μέχρι σήμερα να προσχωρήσουν σ’ αυτήν. Το πρόβλημά τους είναι παρόμοιο γιατί και τα δύο κράτη έχουν μπροστά στις ακτές τους νησιά που δεν τους ανήκουν. Ο παρακάτω χάρτης δείχνει ξεκάθαρα το πρόβλημα της Βενεζουέλας γιατί η ύπαρξη νησιών απέναντι από τις ακτές της, της δίνει μια πολύ περιορισμένη ΑΟΖ.

Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα της Τουρκίας γατί έχει μια πολύ περιορισμένη ΑΟΖ στο Αιγαίο Πέλαγος μια και απέναντι από τις ακτές της υπάρχουν ελληνικά νησιά που διαθέτουν δικοί τους ΑΟΖ όπως ορίζει το άρθρο 121 της Συνθήκης του Δίκαιου της Θάλασσας.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έκανε ένα τραγικό λάθος όταν αποφάσισε να αρχίσει συνομιλίες με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών των δυο κρατών. Το τραγικό λάθος έγκειται στο γεγονός ότι η Ελλάδα άρχισε τις συνομιλίες της με την Αίγυπτο χωρίς να πάρει κάποια ρητή και σαφή διαβεβαίωση από αυτήν ότι θα δοθούν πλήρη δικαιώματα στο Καστελόριζο. Τώρα που οι συνομιλίες έχουν προχωρήσει φαίνεται ότι οι Αιγύπτιοι δεν θέλουν να δώσουν πλήρη δικαιώματα στο Καστελόριζο και αυτό δημιουργεί ένα τεράστιο πρόβλημα στη ελληνική πλευρά.

Τα πράγματα βέβαια έγιναν χειρότερα όταν οι Αιγύπτιοι ενημέρωσαν την ελληνική πλευρά ότι θα αρχίσουν συνομιλίες για οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών με τη Τουρκία τη στιγμή που η Αίγυπτος δεν διαθέτει θαλάσσια σύνορα με τη Τουρκία! Η Αίγυπτος θα μπορούσε να διαθέτει θαλάσσια σύνορα με τη Τουρκία μόνο αν δεν αναγνωρισθούν τα δικαιώματα του Καστελόριζου. Ο νοών νοήτω.

Η Αίγυπτος ενημέρωσε την ελληνική πλευρά ότι θα είχε συνομιλίες μαζί της στο Κάιρο στις 20 Ιουνίου του 2009 και αμέσως μετά στις 22 Ιουνίου 2009 με τη τουρκική πλευρά! Η Ελλάδα αντί να προβεί σε έντονη διαμαρτυρία για αυτή την αιγυπτιακή θέση, που παραβιάζει ξεκάθαρα το Δίκαιο της Θάλασσας, πήγε στη συνάντηση στις 20 Ιουνίου γνωρίζοντας ότι δυο μέρες αργότερα Αιγύπτιοι και Τούρκοι θα καθόντουσαν στο ίδιο τραπέζι.

Η σημερινή κυβέρνηση φαίνεται να μην έχει ασχοληθεί καθόλου με αυτό το θέμα και δεν έχει αναλάβει καμία πρωτοβουλία ζητώντας δυο απλά πράγματα από του Αιγύπτιους. Πρώτον, να μη κάνουν κάποια συμφωνία με την Τουρκία και δεύτερον, να κάνουν οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ελλάδα με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας που και αυτοί έχουν υπογράψει.

Πριν μερικά χρόνια η κυπριακή πλευρά προσέγγισε την ελληνική κυβέρνηση και της ζήτησε να προχωρήσουν στην οριοθέτηση της ΑΟΖ των δυο κρατών, αλλά δυστυχώς η Ελλάδα δεν άδραξε μια τόσο μεγάλη ευκαιρία που θα δημιουργούσε και ένα προηγούμενο όχι μόνο για το Καστελόριζο αλλά και θα δημιουργούσε μόνιμα θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο!

Η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να οριοθετήσει την δική της ΑΟΖ με αυτή της Κύπρου δεν αποτελεί μόνο πράξη δειλίας αλλά και μεγάλης απερισκεψίας. Εύχεται κανείς η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να διορθώσει σύντομα αυτό το λάθος και ταυτόχρονα να ζητήσει την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) για αυτή την οριοθέτηση δυο κρατών-μελών της.

Η ΕΕ πρέπει επιτέλους να προστατέψει τα συμφέροντά της στην περιοχή, γιατί μια οριοθέτηση ΑΟΖ ανάμεσα στην Αίγυπτο και την Τουρκία μειώνει το μέγεθος της ΑΟΖ της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Μεσόγειο. Εάν η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν πραγματοποιήσει άμεσα οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Κύπρο και να προκαταλάβει την παράνομη Τουρκική ΑΟΖ στην Μεσόγειο, τότε η Ελλάδα θα υποστεί μια μεγάλη ήττα.

Αναρτήθηκε από Geopolitics-Gr.blogspot

Διάλογο εφ’όλων των διεκδικήσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο αποδέχθηκε ο Γ. Παπανδρέου…!

Μία εξέλιξη που μπορεί να αποβεί εξαιρετικά δυσμενής για τα εθνικά συμφέροντα, σημειώθηκε την Δευτέρα. Σύμφωνα με πληροφορίες ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου αποδέχθηκε την πρόταση του Ταγίπ Ερντογάν για διμερή απ’ευθείας διάλογο «εφ’όλης της ύλης» στο Αιγαίο και από εδώ και στο εξής οι εξελίξεις στα εθνικά θέματα μπορούν πλέον να οδηγήσουν μέχρι και σε αναθεώρηση των διεθνών συνθηκών που καθορίζουν την κυριαρχία της χώρας. Μάλιστα στην απαντητική επιστολή του στον Ταγίπ Ερντογάν πέρα από τον απ’ευθείας διάλογο για την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών (!) προτείνει εν συνεχεία, αν δεν «τα βρούμε», προσφυγή στην…Χάγη! Η κίνηση είναι πρωτοφανής και είναι άγνωστες οι συνέπειές της. Κατ’αρχήν τι εννοεί με την προσφυγή στην Χάγη; Εννοεί ότι μπορούν να προσφύγουν οι δύο πλευρές μόνο για την υφαλοκρηπίδα ή για το σύνολο των διμερών προβλημάτων που υπάρχουν και έχουν προκληθεί από την επιθετικότητα της Τουρκίας; Αυτό δεν διευκρινίζεται. Διότι αν πάμε και για συνοριακές διαφορές είναι τελείως διαφορετικό το θέμα από την υφαλοκρηπίδα. Τι σημαίνει Δικαστήριο Χάγης; Σημαίνει ότι έτσι και συμφωνήσει και η Τουρκία για την προσφυγή στη Χάγη, όποια απόφαση λάβει το Δικαστήριο είναι υποχρεωμένα τα μέρη που έχουν προσφύγει να την αποδεχθούν! Αν π.χ. αποφασίσει το Δικαστήριο ότι τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και η υφαλοκρηπίδα τους αποτελεί προέκταση της υφαλοκρηπίδας της Μικράς Ασίας, είμαστε υποχρεωμένοι να το δεχθούμε. Το ζήτημα είναι ποιος θα εγγυηθεί την ανεξαρτησία των δικαστών και σε τελική ανάλυση πως αυτά που κατακτήσαμε – με την έννοια του επιτεύγματος της απελευθέρωσης μετά από 450 χρόνια τουρκοκρατίας – με τα όπλα και με άφθονο αίμα θα τεθούν υπ’όψιν ενός ουδέτερου – στην καλύτερη περίπτωση – παρατηρητή. Δηλαδή κάποιος τρίτος θα αποφασίσει για το αν η χώρα έχει δίκαιο ή όχι; Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο: Στην επιστολή σημειώνει ως προς τη συμπεριφορά της Τουρκίας στο Αιγαίο ότι ενέργειες όπως το casus belli, οι υπερπτήσεις και οι ερευνητικές δραστηριότητες στην υφαλοκρηπίδα που δεν έχει ακόμα οριοθετηθεί σύμφωνα με τους ισχύοντες κανόνες του Δικαίου της Θάλασσας «δεν βοηθούν καθόλου τη βελτίωση των σχέσεών μας» και υπογραμμίζει ότι πρέπει να αναζωογονηθούν οι διερευνητικές επαφές και να λάβουν νέα ώθηση». Δηλαδή «επειδή μας απειλείτε με πόλεμο, επειδή πετάτε επάνω από τις στέγες των σπιτιών μας με τα μαχητικά σας, επειδή κάνετε έρευνες για πετρέλαιο σε περιοχή που θεωρούμε ότι είναι δική μας, ελάτε να κάνουμε διάλογο»! Απίστευτο! Σημειώνει, ωστόσο, ότι «η διαδικασία αυτή δεν μπορεί να είναι χωρίς ημερομηνία λήξης.» Δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ η Τουρκία κατάφερε αυτό που ήθελε με την επιθετική της πολιτική: Να καθίσει την Ελλάδα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να διαπραγματευθούμε τις απαιτήσεις της, αφού ως γνωστόν η ελληνική πλευρά δεν διεκδικεί τίποτα! Σε περίπτωση αδυναμίας επίτευξης συμφωνημένης λύσης, σε προσυμφωνημένο χρόνο που μένει να καθορισθεί, ο Γιώργος Παπανδρέου προτείνει η Ελλάδα και η Τουρκία να απευθυνθούν από κοινού στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, σύμφωνα με τους σχετικούς κανόνες του Δικαίου της Θάλασσας. Έτσι λοιπόν η Τουρκία καθίζει στο τραπέζι «με το έτσι θέλω» της Ελλάδα για να διαπραγματευθεί η τελευταία αυτά που μέχρι την έναρξη των διαπραγματεύσεων θεωρούσε δικαιώματά της. Ποια είναι τα θέματα που θέλει η Άγκυρα να συζητηθούν; Στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα τεθούν θέματα όπως το ιδιοκτησιακό καθεστώς των «γκρίζων ζωνών», δηλαδή νησιών και βραχονησίδων του Αιγαίου, ο αφοπλισμός των νησιών Ανατολικού Αιγαίου και Δωδεκανήσου, τα 10 ν.μ του εναέριου χώρου, η αποδοχή από την Ελλάδα της άρνησης επέκτασης των χωρικών υδάτων πάνω από τα 6 ν.μ. κλπ. Που σημαίνει ότι στην καλύτερη περίπτωση που δεν υπάρξει ελληνική υποχώρηση και ύπαρξη συμφωνίας θα έχουν καταγραφεί επίσημα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όλες οι τουρκικές διεκδικήσεις. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι αποδείχθηκε αδιέξοδη η πολιτική του «δεν διεκδικούμε τίποτα δεν παραχωρούμε τίποτα». Θα καθίσουμε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων όχι για να ζητήσουμε, έστω σεβασμό συνθηκών (διαβάστε σε άλλο σημείωμα της πρώτης σελίδας, ποία μεταχείριση επιφύλαξαν στους Έλληνες της Ίμβρου που υποτίθεται ότι προστατεύονταν από την συνθήκη της Λοζάνης, οι Τούρκοι), αλλά για να επιτύχουμε να πάψουν να παραβιάζουν τα θαλάσσια, εναέρια και ενίοτε χερσαία σύνορά μας και να μην προκαλούν. Αυτό ζητάμε μόνο… Ένα άλλο σημείο της επιστολής που χρειάζεται να προσεχθεί ιδιαίτερα είναι αυτό που αναφέρεται στις «στρατιωτικές δραστηριότητες των δύο χωρών στο Αιγαίο ως εστίες έντασης οι οποίες πρέπει να αποτραπούν»! Το Αιγαίο χωρίς τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις ή τουλάχιστον χωρίς τις δραστηριότητές τους (;), δηλαδή για «να μην προκαλούν εστίες έντασης»… Από εκεί και πέρα στην επιστολή αναφέρονται ως τομείς δυνητικής συνεργασίας η Ενέργεια (πετρέλαια…), το Εμπόριο και Επενδύσεις, ο Πολιτισμός, η Παράνομη μετανάστευση, η Πράσινη Ενέργεια, Περιβάλλον, Αναδάσωση και Πράσινη Ανάπτυξη, οι Υποδομές και Μεταφορές και η Καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος. Όλα αυτά υπό την προστασία της τουρκικής Αεροπορίας στο Αιγαίο, προφανώς… Κάνει τέλος μια απαρίθμηση των γενικών ενοτήτων συνεργασίας μεταξύ των δύο χώρων, αναφέροντας συγκεκριμένα τις ακόλουθες θεματικές: διμερής συνεργασία, περιφερειακή συνεργασία (Μεσόγειος, Μέση Ανατολή, Μαύρη Θάλασσα, Βαλκάνια, Καύκασος), παγκόσμια θέματα (κλιματική αλλαγή, μη διασπορά πυρηνικών όπλων, οικονομική κρίση και θεσμοί), σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας, πρόοδος διερευνητικών επαφών και μέτρα μείωσης της έντασης και ενίσχυσης της ασφάλειας στο Αιγαίο. Κλείνοντας την επιστολή του προς τον Τούρκο Πρωθυπουργό, ο Γιώργος Παπανδρέου επαναλαμβάνει το μήνυμα ειρήνης που μετέφερε τον Οκτώβριο στον τουρκικό λαό και τονίζει ότι από κοινού με τον Ταγίπ Ερντογάν μπορούν να αλλάξουν την πορεία των Ελληνοτουρκικών σχέσεων και να τις οδηγήσουν προς ένα λαμπρό μέλλον προς όφελος των δύο λαών. Η επιστολή επιδόθηκε από τον Πρέσβη της Ελλάδας στην Άγκυρα, Φάνη Ξυδά. Στην απαντητική του επιστολή προς τον Τούρκο ομόλογό του, ο Γ. Παπανδρέου δηλώνει ενθαρρυμένος από την κοινή τους επιθυμία για βελτίωση των σχέσεων των δύο χωρών, Τονίζει δε, ότι Ελλάδα και Τουρκία πρέπει να επιλύσουν τα θεμελιώδη πολιτικά ζητήματα που παραμένουν ανεπίλυτα, ιδίως ενώπιον των μεγάλων παγκόσμιων προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε. «Αναφορικά με το Αιγαίο, πρωταρχική προτεραιότητα της Ελλάδας είναι η δημιουργία ασφαλούς περιβάλλοντος και ατμόσφαιρας αμοιβαίας εμπιστοσύνης». Ο Έλληνας Πρωθυπουργός τονίζει «την ανάγκη σεβασμού της εδαφικής ακεραιότητας, του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών, τόσο των διμερών όσο και των πολυμερών, καθώς αυτές αποτελούν το πλαίσιο για το εδαφικό καθεστώς στο Αιγαίο και συνιστούν θεμέλιο προς εξασφάλιση διαρκών σχέσεων καλής γειτονίας». Τότε τι θα συζητήσουν; Αφού η Άγκυρα διαφωνεί ως προς το σύνολο των ανωτέρω θεμάτων με την ελληνική θέση και η επιδίωξή της είναι να αναθεωρηθούν οι συνθήκες. Αναφορικά με το Κυπριακό, ο Έλληνας Πρωθυπουργός τονίζει ότι «το κλειδί για βιώσιμη λύση είναι να αφεθούν οι δύο κοινότητες να αποφασίσουν ελεύθερα για το κοινό τους μέλλον, χωρίς καμιά έξωθεν παρέμβαση ή πίεση». Περιγράφοντας τη λύση, κάνει αναφορά σε «ένα ομοσπονδιακό σχήμα με δομές που θα εγγυώνται την αποτελεσματική λειτουργία του κράτους». Ιδού και η ελληνοτουρκική ομοσπονδία στην Κύπρο… Αφού εκφράζει την υποστήριξη της Ελλάδας στην ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας, ο Έλληνας Πρωθυπουργός κάνει ειδική αναφορά στη σημασία εκπλήρωσης εκ μέρους της Τουρκίας, των υποχρεώσεών της έναντι της Ελληνικής μειονότητας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Σχετικά με τη μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη, ο Έλληνας Πρωθυπουργός τονίζει ότι ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των Ελλήνων πολιτών, ανεξαρτήτως θρησκείας, πολιτιστικών καταβολών ή εθνοτικής προέλευσης, είναι αποκλειστική ευθύνη της Ελληνικής Πολιτείας και προσωπική του δέσμευση έναντι κάθε Έλληνα πολίτη. Όσον αφορά την παράνομη μετανάστευση, στην επιστολή αναφέρεται ότι η συνεργασία τόσο στο διμερές, όσο και στο Ευρωπαϊκό πλαίσιο, συμπεριλαμβανομένης της υποστήριξης της Τουρκίας προς τις επιχειρήσεις της FRONTEX, αποτελεί τον μόνο τρόπο για αποτελεσματική αντιμετώπιση του φαινομένου. Δεν αναφέρει όμως ότι η Τουρκία μέχρι σήμερα αρνείται να συμμετάσχει σε αυτή την προσπάθεια με αποτέλεσμα η λαθρομετανάστευση να έχει εξελιχθεί στην κορυφαία ασσύμετρη απειλή για τη χώρα. Στο πλαίσιο αυτό, ο Έλληνας Πρωθυπουργός προτείνει την οργάνωση μιας επίσημης επίσκεψης σε πρωθυπουργικό επίπεδο και προσκαλεί τον κ. Ερντογάν να επισκεφθεί τη χώρα μας, τονίζοντας ότι τα δύο υπουργεία Εξωτερικών θα πρέπει να καθορίσουν μια κατάλληλη ημερομηνία πιθανώς πριν το καλοκαίρι. Είναι βέβαια η πρώτη φορά που Έλληνας πρωθυπουργός δέχεται διάλογο εφ΄όλων των διεκδικήσεων της Τουρκίας…

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr, http://www.schizas.com

Τουρκικός επεκτατισμός,Ελληνισμός καί σχέδιο λύσης του Κυπριακού

της Κύρα Αδάμ

Μόλις την προηγούμενη δεκαετία η Τουρκία είχε κακές έως εχθρικές σχέσεις με όλους σχεδόν τους γείτονες της, από την Ελλάδα και την Κύπρο, μέχρι τη Συρία τη Ρωσία την Αρμενία το Ιράν  κλπ.

Η Τουρκία  προωθούσε  τις επεκτατικές βλέψεις της σε όλα τα μέτωπα, πολλές φορές με έναν πρωτόγονο βαρβαρισμό θα έλεγα, που οδηγούσε σε εντάσεις χωρίς όμως απτά και σίγουρα αποτελέσματα προς  όφελος των στόχων της.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια πλήρη αντιστροφή , μια αλλαγή ρότας 360 μοιρών στην τουρκική εξωτερική πολιτική.
Με την εξαίρεση και πάλι της Ελλάδας και της Κύπρου, η Τουρκία , αντικατέστησε τα παλιά ανοιχτά μέτωπα, με πολιτικές και οικονομικές συνεργασίες, που δεν ήταν ορατές την προηγούμενη δεκαετία: στενότατες οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία , προσέγγιση με την Αρμενία,  προσέγγιση με τη Συρία  αλλά και το Ιράν, υποστήριξη των Παλαιστινίων  και διατάραξη των σχέσεων με το Ισραήλ- το μόνο σταθερό άξονα την προηγούμενη δεκαετία- σταθερή ανάμειξη  στα προβλήματα  των χωρών του νέου Βαλκανικού χάρτη και όχι απαρατήρητη  παρέμβαση στις χώρες του Καυκάσου και της Μαύρης Θάλασσας.
Η στροφή αυτή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής δεν περνά απαρατήρητη , αν και για τους δύσπιστους δεν έχει φέρει ακόμα αποτελέσματα .

Μια αρχική και βασική παρατήρηση είναι ότι η Τουρκία απλώνεται εκεί από όπου έχει αποσυρθεί σταδιακά την τελευταία δεκαπενταετία η Ελλάδα και ειδικότερα από τις κυβερνήσεις Σημίτη και εντεύθεν.

Στη Μέση Ανατολή , οι στενότατες σχέσεις της Ελλάδας με τη Συρία της δεκαετίας του 80 παραδείγματος χάριν  έχουν τελειώσει , το ίδιο και οι στενές και ελπιδοφόρες σχέσεις με το Ιράν ( Τριμερείς εξάμηνες συναντήσεις Ελλάδας Ιράν Αρμενίας της δεκαετίας του 90)..

Στο Βαλκανικό χώρο η Ελλάδα κατόρθωσε να εγκλωβιστεί στο πρόβλημα με τα Σκόπια. Έχασε σημαντικές  ευκαιρίες ουσιαστικής παρέμβασης στις αλλαγές της δεκαετίας του 90 , με την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ ,καθώς οι Έλληνες πολιτικοί, με την  έλλειψη ψυχραιμίας και οξυδέρκειας που τους χαρακτηρίζει ασχολήθηκαν σχεδόν αποκλειστικώς   με την υπόθεση του Ειδικού Δικαστηρίου  του 89..

Βεβαίως  δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να προωθεί το ρόλο της στα Βαλκάνια ως κράτος μέλος της ΕΕ, ο οποίος, όμως, δεν είναι πρωταγωνιστικός ή καθοριστικός, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Οι σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία έχουν σαφώς  πάρει φθίνουσα πορεία παρά τα μεγαλεπήβολα σχέδια  για την μετατροπή  της Ελλάδας σε νότια πύλη  της Ευρώπης για τα ρωσικά ενεργειακά προϊόντα.
Το φρένο που έχει βάλει η κυβέρνηση Παπανδρέου στην κατασκευή του  αγωγού Μπουργκας Αλεξανδρούπολη, οδηγεί μάλλον την μεγάλη ενεργειακή ρωσική πύλη προς την Ευρώπη  στην Τουρκία και όχι στη χώρα μας .
Αν ρίξει κανείς μια γρήγορη ματιά στον χάρτη και στα σημεία  της νέας τουρκικής προώθησης των συμφερόντων της,, δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς , ότι ,ένα σημαντικό συνδετικό στοιχείο όλων αυτών των αλλαγών στην τουρκική εξωτερική πολιτική,  τουλάχιστον στην Ευρασία, είναι  οι ενεργειακές ύλες, πετρέλαιο και φυσικό αέριο και οι οδοί μεταφοράς τους μέσα από το τουρκικό έδαφος.
Πριν από λίγα χρόνια η Τουρκία έδινε την εντύπωση ότι εκπροσωπεί και εργάζεται μόνον για όσα σχέδια  έδιναν το προβάδισμα  στα αμερικανικά ενεργειακά συμφέροντα στην περιοχή, δηλαδή με τον αποκλεισμό των ρωσικών προϊόντων, ώστε να μην εξαρτηθεί πλήρως η Ευρώπη από τη Μόσχα στον ενεργειακό τομέα.
Με καλπάζουσες διαδικασίες το τελευταίο διάστημα, η Τουρκία αρχίζει να διορθώνει αυτή την ανισορροπία της , αυξάνοντας  θεαματικά την συνεργασία  της με τη Μόσχα ,  όχι μόνον για την κατασκευή νέων αγωγών, αλλά σχεδιάζοντας να τροφοδοτήσει τους αγωγούς που περνούν από τουρκικό έδαφος και με  ρωσικές ενεργειακές ύλες.
Έτσι, κατά ένα περίεργο τρόπο, η Τουρκία υλοποιεί αυτή την συμβουλή που είχε δώσει ο τότε πρόεδρος Πούτιν στην Αθήνα  κατά την τελευταία επίσκεψη του :
Φτιάξτε όσους αγωγούς θέλετε εσείς και  όποιους θέλετε , αλλά να ξέρετε ότι οι αγωγοί αυτοί  για να δουλέψουν  αποδοτικά πρέπει να τροφοδοτηθούν με ρωσικό  πετρέλαιο και αέριο…

Η τρέχουσα εξωτερική πολιτική της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής παρουσιάζει ομοίως εξαιρετικό ενδιαφέρον. Παραδοσιακά η Τουρκία ταυτιζόταν ή εξυπηρετούσε  – όχι βεβαίως χωρίς βαριά ανταλλάγματα- την  αμερικανική  πολιτική στην περιοχή .
Το γεγονός αυτό αποτελούσε σχεδόν το μόνιμο ,για «λαϊκή κατανάλωση» επιχείρημα των Ελλήνων πολιτικών, όταν ήθελαν να εξηγήσουν γιατί πχ η Ουάσιγκτον  προτιμούσε  την Τουρκία και την υποστήριζε έναντι της Ελλάδας κλπ.

Έτσι είχαμε συνηθίσει την στενή συνεργασία της Άγκυρας με το Ισραήλ , ιδιαίτερα στον  στρατιωτικό τομέα  με πολλές κοινές εκπαιδευτικές  ασκήσεις  στην Α. Μεσόγειο , στις οποίες  μονίμως ήταν προσκεκλημένη η Αθήνα , που δεν τόλμησε πότε να προσεγγίσει.

Το τελευταίο διάστημα όμως, βλέπουμε μια αναστροφή της κατάστασης αυτής, με τις τουρκο-ισραηλινές σχέσεις στο χαμηλότερο σημείο τους ( θεαματική αποχώρηση Ερντογαν από το Νταβός, «τιμωρία» του ισραηλινού πρέσβη κλπ) και μια  σταθερή προσέγγιση την Άγκυρας με τους Παλαιστινίους , ( μετά τις πρόσφατες  αιματοχυσίες στη Γάζα), αλλά και με το Ιράν, με πύκνωση της ανταλλαγής επισκέψεων, κάτι που στο παρελθόν φαινόταν αδιανόητο.
Το ίδιο ισχύει και για τη Συρία.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι δυο γεγονότα έχουν δώσει μεγάλη ώθηση στη νέα μορφή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής:

Η επίσκεψη ορόσημο Ομπάμα στην Τουρκία στην πρώτη έλευση του στην Ευρώπη μετά την εκλογή του και ο διορισμός του Αχμετ Νταβούτογλου  στη θέση του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας.

Η επίσκεψη Ομπαμα  ήταν συμβολική, γιατί κατέστησε  την Τουρκία  την μουσουλμανική χώρα – μοντέλο για τις υπόλοιπες μετριοπαθείς. Αλλά μην ξεγελαστεί κανείς και  βολευτεί στην εύκολη δικαιολογία ότι η Ουάσιγκτον  δώρισε στην Άγκυρα το νέο ρόλο της .
Η Τουρκία είχε δώσει συγκεκριμένα δείγματα γραφής και προώθησε αποτελεσματικά την θέση της στη νέα αμερικανική κυβέρνηση. Η Άγκυρα αποτέλεσε  το όχημα για να προσπαθήσει η Ουάσιγκτον να προσεγγίσει τον μουσουλμανικό κόσμο, στηρίζοντας ένα συντηρητικό μουσουλμανικό κόμμα όπως αυτό του κ Ερντογαν , που θέλει και μπορεί να συνδιαλέγεται με τους γείτονες του ,να μειώνει προβλήματα και εντάσεις και να διαπραγματεύεται επ ωφελεία του με τις ΗΠΑ.
Φυσικά η Τουρκία έχει πάρει το δώρο της . Από την πίσω πόρτα και με αμερικανική πρόσκληση, η Τουρκία κατέστη  ενεργό μέλος της ομάδας των G 20  δηλαδή των πλέον αναπτυγμένων χώρων στον πλανήτη.
Η επίσκεψη του Ομπάμα στην Τουρκία, πυροδότησε ταυτοχρόνως τη συρρίκνωση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Να υπενθυμίσω ότι μια μόλις ημέρα πριν την έλευση Ομπαμα στην Άγκυρα έγινε στο  Στρασβούργο η συνάντηση Ομπαμα- Καραμανλή ,  μια συνάντηση αδιάφορη και αμήχανη και τελικώς αρνητική, καθώς και οι δύο πλευρές, μα περισσότερο η Αθήνα, έδειξαν να βαριούνται αφόρητα να  συζητήσουν οποιοδήποτε  θέμα, πλην των γνωστών και τετριμμένων παραπόνων-κλισέ  για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις    και πάντα το κερασάκι στην τούρτα με το άνοιγμα της Σχολής της Χάλκης.

Το δεύτερο γεγονός που σημαδεύει την τρέχουσα τουρκική εξωτερική πολιτική είναι ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Αυτός ο εξωκοινοβουλευτικός πολιτικός , κάτι πρωτόγνωρο για τα  τουρκικά δεδομένα,  επελέγη από τον πρωθυπουργό Ερντογαν να  διαμορφώσει και να ηγηθεί της εξωτερικής πολιτικής της χώρας . Είναι γνωστά τα κλισέ των αξόνων πολιτικής του κ Νταβουτογλου – μηδενικά προβλήματα  με τους γείτονες ,προβολή ή και επιβολή του μουσουλμανικού χαραχτήρα της Τουρκίας  ως γέφυρα συνάντησης πολιτισμών και συμφερόντων, πάντοτε όμως υπό την  «καθοδήγηση» και «προστασία» της,  αφού αυτή μόνον μπορεί να  ενώσει όλους «τους συμπατριώτες» του κόσμου , μέσα σε μια νέα τάξη πραγμάτων στην οποία θα υποχωρήσουν  οι ισχύοντες διεθνείς κανόνες  και οργανισμοί και οι ισχύουσες Διεθνείς Συμφωνίας και Συνθήκες.

Τα ερωτήματα είναι δύο
Η Τουρκία ακολουθεί  μια αυτόνομη εξωτερική πολιτική , μια πολιτική που προσομοιάζει με αυτή των  Αδέσμευτων του 1970,ή υπάγεται σ ένα καινούργιο διεθνές σύστημα, αόρατο για την ώρα, που τόσο πολύ ήθελαν να προωθήσουν οι νεοσυντηρτικοί  της κυβέρνησης Μπους;
Και δεύτερον , απομακρύνεται  ουσιαστικά η Τουρκία από την Ευρώπη και επομένως  και από την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Η τωρινή στάση της Τουρκίας απέναντι στην ΕΕ εμπεριέχει στοιχεία και από τα δυο παραπάνω ερωτήματα.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 η Τουρκία έδειχνε αποκλειστικώς στραμμένη στον στόχο της  να γίνει δεκτή στην ευρωπαϊκή αυλή και  να καταστεί μέλος της ΕΕ.
Όταν η διαδικασία αυτή    μπήκε σε τροχιά με τις ενταξιακες διαπραγματεύσεις της , η Άγκυρα προφανώς ζύγισε το εσωτερικό πολιτικό κόστος των μεταρρυθμίσεων και δομικών αλλαγών στο κοσμικό κράτος της, που πρέπει να κάνει, προκειμένου  να καταστεί ένα πραγματικό ευρωπαϊκό κράτος. Βλέπετε την «ανοχή στο διαφορετικό» που προπαγανδίζει στις εξωτερικές σχέσεις της , η Τουρκία δεν θέλει να την εφαρμόσει στο εσωτερικό της με τον ορατό κίνδυνο ριζικών ανατροπών στο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα της .
Με την προβολή στις άλλες πτυχές της εξωτερικής πολιτικής της , η Τουρκία επιχειρεί τώρα να επιβάλει αντί να δεχθεί  τους όρους της ΕΕ, δείχνοντας έτσι, ότι επιλέγει να παραμείνει μια» διαφορετική  χώρα»  μέσα στην Ευρώπη , συνδεδεμένη όμως  με  την πολιτική των υπόλοιπων
«καθαρών» ευρωπαϊκών χωρών.
Έτσι, κατά την γνώμη μου, αρχίζει να ωριμάζει στην Τουρκία η ιδέα μιας ,δικής της, ειδικής σχέσης με την Ευρώπη.

Το μεγάλο ζητούμενο, επομένως, είναι πως αντιμετωπίζουν  αυτή την περίοδο την καλπάζουσα  διπλωματία της Τουρκίας – ανεξαρτήτως  τελικού αποτελέσματος- τόσο η Αθήνα όσο και η Λευκωσία.

Δεν νομίζω να υπάρχει αμφιβολία ότι το μοναδικό πρόσφορο πεδίο παραμένει η Ευρωπαϊκή Ένωση και η διαδικασία ένταξης της Τουρκίας σ αυτήν .
Θεωρώ ότι  οι ευρωπαίοι ηγέτες ακόμα και σήμερα  διατηρούν το ερώτημα γιατί η Ελλάδα και η Κύπρος  ως κράτη μέλη επιμένουν  σταθερότερα ίσως από πολλά άλλα κράτη μέλη   ότι θέλουν την Τουρκία στο πλευρό τους μέσα στην ΕΕ χωρίς να αφήνουν κανένα περιθώριο για δεύτερη σκέψη.

Η αλήθεια είναι ότι η Αθήνα στο Ελσίνκι πέτυχε ούτε εύκολα ούτε  ανέξοδα την ένταξη ολόκληρου του εδάφους της Κύπρου στην ΕΕ, με την πρόνοια της πλήρους εφαρμογής του κοινοτικού κεκτημένου όταν μπει και το κατεχόμενο τμήμα , ύστερα από  την επίλυση τουΚυπριακου.
Στην πραγματικότητα  η Αθήνα βρέθηκε τότε μπροστά σ ένα  μεγάλο εκβιασμό, τον οποίο αντιμετώπισε μόνον με την πλήρη αποδοχή  του αιτήματος για την ενταξιακή πορεία της  Τουρκίας . Αυτά έγιναν τότε.
Αλλά  στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι τα πράγματα δεν ήταν ούτε τόσο απλά ούτε τόσο εύκολα ούτε και τόσο φανερά. Γιατί η Άγκυρα, οι  ευρωπαίοι φίλοι της  και η Ουάσιγκτον είχαν σχεδιάσει ότι αυτό το πάρε- δώσε  θα είχε σύντομα ευτυχή κατάληξη  με την επίλυση του Κυπριακού με το σχέδιο Αναν,, αλλά και των λεγόμενων προβλημάτων στο Αιγαίο-δηλαδή των μονομερών και παράνομων  διεκδικήσεων της Τουρκίας-, σε δεδομένους χρόνους, πριν και από την  έναρξη των διαπραγματεύσεων της Τουρκίας και εν πάση περιπτώσει πολύ πριν από την κατάληξη τους .

Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν  έτσι, το σχέδιο Άναν δεν πέρασε τότε. Αλλά ξαναγυρίζει τώρα , τουλάχιστον στα πολύ επικίνδυνα  στοιχεία του.
Και τα ελληνοτουρκικά προβλήματα πάγωσαν μεν από την πλευρά της Αθήνας , ενώ η Τουρκία υλοποιεί πλέον σταθερά όλες τις μονομερείς αποφάσεις της για το Αιγαίο.

Η Αθήνα και η Λευκωσία  επιμένουν ακόμα και σήμερα ότι θέλουν την Τουρκία  στην Ένωση, διότι κατ αυτόν  τον  τρόπο και μέσα από την πίεση των διαπραγματεύσεων, δείχνουν να πιστεύουν, ακράδαντα,  ότι η Τουρκία  θα  προτιμήσει να μετατραπεί σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα στο εσωτερικό της, με όλες εκείνες τις θηριώδεις μεταρρυθμίσεις  που είναι υποχρεωμένη να κάνει και εφ όσον έχει ικανοποιήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Κύπρο και την Ελλάδα.

Η Τουρκία όμως  αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν θέλει να μετατραπεί σ ένα πλήρες, κανονικό, ευρωπαϊκό κράτος, ούτε βιάζεται να διαπραγματευθεί μια λύση στο Κυπριακό, που δεν θα είναι στα μέτρα της, ούτε σέβεται διεθνείς συμφωνίες και κανονισμούς σε ότι αφορά στο Αιγαίο, αλλά θεσπίζει δικούς της νόμους και τους εφαρμόζει μάλιστα.

Επιπροσθέτως , αρχίζει να  αντιμετωπίζει την ΕΕ με προκλητικό τρόπο, επιμένοντας ότι η Ευρώπη είναι αυτή που έχει ανάγκη την Τουρκία και γι αυτό θα την προτιμήσει τελικώς απέναντι στην Κύπρο γιατί  αυτή είναι η μόνη περιφερειακή δύναμη που θα φέρει κοντά την Ευρώπη με τη Μέση Ανατολή και τον Καύκασο, ενώ μέσω του τούρκικου εδάφους, η Ευρώπη θα έχει πετρέλαιο και φυσικό αέριο που δεν θα είναι κατ ανάγκην ρωσικής προέλευσης

Η ουσία είναι ότι η Ευρώπη θέλει και μπορεί να έχει σχέσεις με την Τουρκία Η Τουρκία  είναι υποχρεωμένη να έχει σχέση με την Ευρώπη , όποια και αν είναι τα σχέδια της και οι επιδιώξεις της .
Το ζητούμενο όμως είναι η μορφή , το περιεχόμενο  , ο βαθμός εξάρτησης και οι δικλείδες ασφάλειας αυτής της εξάρτησης .

Ο σκληρός πυρήνας της ΕΕ, δηλαδή οι μεγάλες χώρες της ευρωζωνης  με άλλα  λόγια ,  έχουν ήδη τοποθετηθεί ορθά απέναντι στην Τουρκία:
Ναι μεν διαπραγματεύσεις ,  αλλά με προηγούμενη υλοποίηση όλων των εκκρεμοτήτων της  Άγκυρας απέναντι σε θεσμούς και κράτη μέλη . Αλλά ακόμα και όταν ολοκληρωθεί η  διαδικασία , τότε τα κράτη μέλη θα επανεξετάσουν αν χωράει η Τουρκία  ως πλήρες μέλος και η απόφαση αυτή θα τεθεί σε δημοψηφίσματα σε ορισμένα κράτη μέλη .
Επιπροσθέτως, Γαλλία και Γερμανία αλλά και Αυστρία έχουν ήδη εκδηλωθεί υπέρ της ειδικής σχέσης της Τουρκίας με την ΕΕ,με  ένα καθεστώς που θα προκύψει μέσα από διαπραγματεύσεις.

Να μην ξεχνάμε ότι οι 27 χώρες  έχουν συναινέσει στο πάγωμα 8 κεφαλαίων, προκειμένου να υλοποιήσει η Άγκυρα την υποχρέωση της για άνοιγμα λιμένων και αεροδρομίων της στην Κύπρο, ενώ η Γαλλία έχει προχωρήσει σε πάγωμα και άλλων κεφαλαίων διαπραγμάτευσης.
Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι ο βασικός λόγος για τον οποίο ο «σκληρός πυρήνας» της ΕΕ δεν επιθυμεί την Τουρκία  ως πλήρες μέλος της είναι .. η ίδια η Τουρκία, διότι αυτή  με βάση την έκταση της και το πληθυσμιακό της μέγεθος, σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές Συνθήκες,  καθίσταται «ισότιμη» πχ με τη Γερμανία ή τη Γαλλία  στη διαμόρφωση  πολιτικής και λήψης αποφάσεων.. Κάτι δηλαδή που δεν γίνεται εύκολα αποδεκτό από τους ακρογωνιαίους λίθους της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης

Αντιθέτως , διαπιστώνουμε ότι η Τουρκία  υποστηρίζεται ιδιαιτέρως  από όλες τις φιλοατλαντικές χώρες μέλη , (Βρετανία και πρώην ανατολικές χώρες) που στοχεύουν σε μία «χαλαρή» Ευρωπαϊκή Ένωση, μη αυτόνομη και ουσιαστικό βραχίονα της πολιτικής της Ουάσιγκτον
Έτσι ,οι χώρες αυτές προβάλουν, συστηματικώς, το επιχείρημα του πόσο απαραίτητη είναι η Τουρκία για την Ευρώπη, με τη μεγάλη αγορά της ,την εξωτερική πολιτική της , αλλά και την ενεργειακή πολιτική της.

Φυσικά, όλες αυτές οι χώρες κάνουν μονίμως τα στραβά μάτια  στην ‘άρνηση της Τουρκίας να υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Κύπρο και αντιθέτως προωθούν συστηματικώς την ενοχοποίηση της Κύπρου για την παρεμπόδιση της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας.

Έτσι λοιπόν  έχουμε μπροστά μας δυο παράδοξα:
Όσο περνά ο καιρός ,και η Τουρκία δεν υλοποιεί τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Κύπρο και ακολουθεί όλο και πιο προκλητική συμπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα, με την μορφή υλοποίησης και παγίωσης των τετελεσμένων  της στο Αιγαίο, άλλο τόσο Αθήνα και Λευκωσία από κοινού  διατρανώνουν την θέση τους ότι πάση θυσία η Τουρκία θα καταστεί μέλος όταν υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της . Που η Τουρκία δεν δείχνει καμιά διάθεση να τις υλοποιήσει.

Από την άλλη πλευρά, η Αθήνα και η Λευκωσία συντάσσονται, αυτή την στιγμή, ανοιχτά με τους πολέμιους της Κύπρου μέσα στην ΣΕ, που θέλουν την πλήρη ένταξη της Τουρκίας και αντιμάχονται τους υποστηρικτές της Κύπρου στην ΕΕ που είναι πολύ σκεπτικοί απέναντι στην πλήρη ένταξη της Τουρκίας και προτιμούν μια ειδική σχέση.

Η μονότονη επανάληψη αυτής της ελλαδικής και κυπριακής θέσης   δεν αποτελεί πλέον πηγή ούτε αισιοδοξίας ,αλλά ούτε και σιγουριάς  για την υλοποίηση του κοινού στόχου της σταθερής και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού και της εξομάλυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Πρόσθετο ερώτημα αποτελεί και η κατηγορηματική τοποθέτηση του πρωθυπουργού της Ελλάδας μέσα στην Κυπριακή Βουλή, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτήρισε περίπου ως εχθρούς της εθνικής υπόθεσης όλους όσους  υποστηρίζουν το καθεστώς ειδικής σχέσης ΕΕ Τουρκίας.

Στην πολιτική όμως ο πρώτο μάθημα είναι να μην λες ποτέ όχι εκ προοιμίου.
Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, όταν οι μεγάλοι ευρωπαίοι εταίροι ,αλλά και η ίδια η Τουρκία αφήνουν ανοιχτή την προοπτική της ειδικής σχέσης, γιατί την αρνείται κατηγορηματικά η Αθήνα και η Λευκωσία;

Μία ελαφρά έστω μεταβολή  στην απόλυτη και αναποτελεσματική όπως αποδεικνύεται θέση της Ελλάδας και της Κύπρου δεν θα αύξανε, ίσως, το βαθμό πίεσης προς την Άγκυρα να υλοποιήσει τις υποχρεώσεις της απέναντι στην Κύπρο;
Και δεύτερον γιατί η Αθήνα και η Λευκωσία θέτουν τους εαυτούς τους εκ προοιμίου εκτός  της ενδεχόμενης  διαπραγμάτευσης πάνω ή κάτω από το ευρωπαϊκό τραπέζι για το είδος και το περιεχόμενο μιας πιθανής ειδικής σχέσης με την Τουρκία;.

Η ελληνική κυβέρνηση μάλιστα φαίνεται να πιστεύει χωρίς να το δηλώνει δημοσίως ότι η Τουρκία, που είναι ή δρα ως περιφερειακή υπερδύναμη, δεν πρόκειται να συνδράμει στη λύση του Κυπριακού αν προηγουμένως δεν ξεκαθαρίσει το τοπίο της ένταξης στην ΕΕ, αλλά μυστηριωδώς πως , η Αθήνα πιστεύει ότι τώρα, σ αυτή τη φάση της διεθνούς υποχώρησης της , λόγω και της οικονομικής κρίσης , το μόνον που μπορεί να κάνει είναι να συζητήσει το θέμα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου με την Τουρκία.
Είναι φανερό ότι η πολιτική της Αθήνας τουλάχιστον απέναντι στην Άγκυρα εμφανίζει κενά σε επίπεδο δημόσιων τοποθετήσεων, που δεν θα γίνουν γνωστά  κατά την γνώμη μου, παρά μόνον όταν ο πρωθυπουργός πραγματοποιήσει την επίσκεψη του στην Ουάσιγκτον  και αποκτήσει ρόλο συμπληρωματικό σ αυτόν της Τουρκίας στην περιοχή:
Αν  δηλαδή  δεσμευτεί σε πάση θυσία λύση του Κυπριακού και των ελληνοτουρκικών,  ώστε να σταθεροποιηθεί η ευρύτερη περιοχή της Αν Μεσογείου , όπως  αρέσκεται τελευταία να λέει η Άγκυρα.

Η Άγκυρα όμως , που μεταβάλλεται και ελίσσεται δεν παραμένει στάσιμη στο Κυπριακό. Δείχνει μάλιστα να βιάζεται να εμπλέξει και την Αθήνα, ως εγγυήτρια δύναμη για να εξαναγκαστεί η Λευκωσία να πάρει δραματικές, μη αναστρέψιμες αποφάσεις για το μέλλον της  ως  κράτους, ως αναγνωρισμένης διεθνούς οντότητας ,μέλος του ΟΗΕ και ΕΕ.

Ο κ Νταβουτογλου αναφέρεται πολύ συχνά στην ανάγκη σύγκλισης τετραμερούς διάσκεψης, αλλά όπως άφησε να εννοηθεί στην Αθήνα τον Δεκέμβριο,  δεν θα είχε καμία αντίρρηση να πραγματοποιηθεί άτυπη τριμερής συνάντηση των εγγυητριών δυνάμεων για να δουν πως θα συμβάλουν στην τελική λύση το κυπριακού , που έτσι και αλλιώς το θέλουν μέχρι τον Ιούνιο, όταν θα επανεξεταστεί η Άγκυρα στην Ευρώπη

Νομίζω ότι μέσα αυτή την αίθουσα , άλλα ίσως και σε ολόκληρη την Κυπριακή επικράτεια,  ελεύθερη και κατεχόμενη, λίγες ακόμα αμφιβολίες υπάρχουν ότι η Τουρκία δουλεύει  συστηματικώς για  τη λύση της Συνομοσπονδίας στην Κύπρο ,για τη συνύπαρξη δύο ανεξάρτητων κρατών μέσα σ ένα κράτος που δεν θα είναι η συνέχεια της υφισταμένης Κυπριακής Δημοκρατίας , άλλα το νέο κράτος από τη συνένωση των δυο συνιστώντων κρατών.

Δεν υπάρχει  σημείο και θέμα στις θέσεις της τ/κ πλευράς στα έγγραφα των συνομιλιών για το Κυπριακό, στο οποίο η Άγκυρα, που υπαγορεύει τις διαπραγματεύσεις στους τουρκοκύπριους, να μην κατοχυρώνει στην πράξη και αμετάκλητα τη μορφή λειτουργίας της συνομοσπονδίας .
Από τον τρόπο λήψης των αποφάσεων σε όλα τα επίπεδα, είτε ανάμεσα στις δυο ομόσπονδες περιοχές, είτε ανάμεσα στην μια ομόσπονδη περιοχή και την κεντρική κυβέρνηση η τ/κ πλευρά επιμένει στην  αυτόνομες αποφάσεις του κάθε συνιστώντος κράτους , που σχεδόν ποτέ δεν υποτάσσεται στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση, τους νόμους και το Σύνταγμα, παρά μόνον μέσα από τη μορφή « Συμφώνου Συνεργασίας» που θα έχει  εκπονηθεί και υπογραφεί ανάμεσα στην κεντρική και την τοπική κυβέρνηση.
Επιμένει στη λήψη ξεχωριστών αποφάσεων με άλλα κράτη και δεν δέχεται την εφαρμογή του υπάρχοντος κοινοτικού κεκτημένου, αλλά επιμένει σε διαμόρφωση πρωτογενούς ευρωπαϊκού δικαίου.  

Με δυο λόγια, τα επίσημα έγγραφα  των θέσεων των δύο πλευρών στη διαπραγμάτευση, ακόμα και τα σημεία σύγκλισης ,όπου αυτά έχουν επιτευχθεί, δημιουργούν σαφώς την εντύπωση ότι το κράτος που θα προέλθει από τη λύση δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει, δεν θα μπορέσει να συμβαδίζει με τους άλλους εταίρους μέσα στην ΕΕ, με την Τουρκία είτε μέσα είτε έξω από την Ευρώπη.

Αλλά  ο μεγαλύτερος κίνδυνος κατά την γνώμη  μου είναι και πάλι η εμφάνιση του εφιαλτικού ερωτήματος που σημάδεψε και την τύχη του σχεδίου Άναν:
Τι θα συμβεί εκείνο το δευτερόλεπτο για το νέο συνεταιριστικό  κυπριακό κράτος όταν  το πνεύμα , η δομή λειτουργίας του κυπριακού κράνους και η εκτελεστική εξουσία του οδηγηθούν σε ασφυκτικό αδιέξοδο, σε μη βιώσιμο μέλλον ;
Μήπως τα δύο κράτη στην Κύπρο τότε τραβήξουν χωριστά το δρόμο τους; Και τότε τι θα συμβεί με την μια ανεξάρτητη διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία του σήμερα;

Το ερώτημα είναι βασανιστικό και υπαρκτό Γιατί σε καμία γραπτή αράδα των επίσημων θέσεων και συγκλίσεων των δυο κοινοτήτων στις διαπραγματεύσεις δεν φαίνεται σταθερά, καθαρά και απόλυτα ότι  αν δεν υπάρξει συμφωνία, ή και διάλυση της συμφωνίας  τότε  επανέρχεται σε ισχύ η προηγούμενη κατάσταση, δηλαδή η εξακολούθηση της σημερινής Κυπριακής Δημοκρατίας.
Με δύο λόγια,  το τίμημα της συμφωνίας να μην είναι η οριστική και αμετάκλητη διάλυση «σε φύλο και φτερό» της υπάρχουσας Κυπριακής Δημοκρατίας , ώστε τώρα ύστερα από 35 χρόνια εισβολής και κατοχής οριστικοποιηθεί  η διάλυση της Κύπρου.

Και το ερώτημα γίνεται ακόμα πιο ασφυκτικό και εφιαλτικό:
Γιατί και η Τουρκία  έχει αλλάξει στόχο στο κυπριακό;

Στόχος της δεν είναι πια η απλή διχοτόμηση της νήσου. Είναι ο διαμελισμός της Κύπρου σε δυο κομμάτια, καθένα από τα οποία, θα ψάχνει  τους «διεθνείς προστάτες»του για να εξασφαλίσει την διεθνή στήριξη για την αναγνώριση του ως κράτος , ως διεθνής  οντότητα.

Με άλλα λόγια η Τουρκία επιδιώκει μανιωδώς να διαλύσει την υπάρχουσα Κυπριακή Δημοκρατία , το μοναδικό ανάχωμα στα επεκτατικά σχέδια της στην ευρύτερη περιοχή της Αν Μεσόγειου.
Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία αξίζει τέτοιας  θλιβερής τύχης και κατάληξης.

Οι αποφάσεις ενδεχομένως είναι πολύ δύσκολες για τους πολιτικούς  . Αλλά τουλάχιστον  η συζήτηση αυτή με μεγάλο συναισθηματικό βάσανο, άλλα και με ψυχρή λογική  πρέπει να ανοίξει τώρα.

 

Θράκη και Τουρκία

Μέρος της συνέντευξης του Φάνη Μαλκίδη στον τηλεοπτικό σταθμό ΘΡΑΚΗ ΝΕΤ

Οι (νέες) δηλώσεις του Τούρκου πρόεδρου της Δημοκρατίας και πρωθυπουργού και υπουργών, βουλευτών και άλλων παραγόντων επιβεβαίωσαν για ακόμη μία φορά την πολιτική της γειτονικής χώρα για την ελληνική Θράκη. Μάλιστα αν αυτό συνδυαστεί και με το γεγονός ένας σημαντικός κλάδος της παρακρατικής οργάνωσης της τουρκικής δομής «Εργκενεγκόν» είχε (και υπό άλλη μορφή έχει ) σαν στόχο τη Θράκη, τότε οι παρακάτω επισημάνσεις αποκτούν έχουν πρακτικό αποτέλεσμα.

1. Είναι γεγονός ότι μέχρι σήμερα η τουρκική πρακτική για την ελληνική Θράκη έχει περάσει κάθε διπλωματική οδό και κινείται σε παρακρατικές και τρομοκρατικές λεωφόρους. Η «Εργκενεγκόν» και οι μέχρι τώρα αποκαλύψεις για τη δραστηριότητά της έδωσαν την ευκαιρία σε όσους είχαν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις για τον τουρκικό ρόλο στη Θράκη να κατανοήσουν και στην πράξη ότι οι δομές του τουρκικού μηχανισμού, κράτος, στρατός, παρακράτος, λειτουργούν σε πλήρη αρμονία και καθολική συνεργασία έχοντας σαν στόχους όχι μόνο μέσα στην τουρκική επικράτεια (στόχος δολοφονίας ο Οικουμενικός Πατριάρχης), αλλά και εκτός.
Η οργάνωση στην πραγματικότητα είναι το alter ego της στρατογραφειοκρατίας. Η οργάνωση η οποία έκανε την βρώμικη δουλειά, από δολοφονίες και βομβιστικές ενέργειες, μέχρι τις προβοκατόρικες υποθέσεις
Μάλιστα η Θράκη δεν αποτελεί έναν περιφερειακό στρατηγικό στόχο για το κράτος-παρακράτος- τρομοκράτη, αλλά κεντρική επιλογή με διακριτές και ουσιαστικές στοχεύσεις. Εναντίον προσώπων και κινήσεων που παλεύουν για την ανάδειξη του τουρκικού επεκτατισμού στη Θράκη.
Παράλληλα θεσμοί που απολαμβάνουν τη στήριξη αυτού του τριγώνου τρομοκρατικών δραστηριοτήτων όπως σύνδεσμοι, σύλλογοι και περιοδικά αλληλεγγύης προς τους «Τούρκους της Δυτικής Θράκης», αποτελούν κέντρα μυστικών υπηρεσιών, παράνομων και έκνομων πράξεων που αμφισβητούν και υποσκάπτουν την ακεραιότητα της Ελλάδας.
Για παράδειγμα, το περιοδικό «Γενί Μπατί Τράκια» είναι ο μηχανισμός μέσω του οποίου το βαθύ κράτος ασχολείται με την Θράκη.
Επίσης στον κατάλογο των συλληφθέντων για την υπόθεση της Εργκενεγκόν, είναι και ο πρόεδρος του Εμπορικού Επιμελητηρίου της Άγκυρας Σινάν Αϊγκιούν, μέσω του οποίου πραγματοποιούνταν χρηματοδοτήσεις ψυχολογικών επιχειρήσεων στον χώρο της μειονότητας στη Θράκη.
Ο εν λόγω επιχειρηματίας ήταν χρηματοδότης του Σαδίκ στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και την τελευταία φορά που επισκέφθηκε την Θράκη με ιδιωτικό αεροσκάφος δήλωσε με νόημα ότι την επόμενη φορά θα έλθει με πολλά αεροσκάφη…
Και αυτές οι διαπιστώσεις αποτελούν την αρχή μόνο ενός μεγάλου παγόβουνου που το λιώσιμό του θα αποκαλύψει και άλλες πράξεις που αναιρούν τις διακηρύξεις για ειρηνική συμβίωση και προετοιμάζουν ένταση και διαρκή κρίση.
Αυτά μπορούν να συνδυαστούν και με το γεγονός ότι με κάθε τρόπο οι τουρκικοί μηχανισμοί προωθούν τη προσφυγή σε ευρωπαϊκή και διεθνή φόρα προκειμένου να υπάρξουν αποφάσεις δικαστηρίων που θα πιέσουν πολιτικά την Ελλάδα να προβεί σε περαιτέρω υποχωρήσεις στη Θράκη.

2. Η Τουρκία προσπαθεί εδώ και χρόνια να αμφισβητήσει την ύπαρξη και άλλων συνιστωσών μέσα στους κόλπους των μουσουλμάνων, τόσο θρησκευτικά όσο και εθνοτικά. Για αυτήν υπάρχουν μόνο σουνίτες και μόνο Τούρκοι. Μάλιστα με ενέργειές της προσπαθεί να επιβάλλει αυτήν την ρατσιστική πραγματικότητα. Οι επισκέψεις σε χώρους των σιιτών- μπεκτασίδων από τους Τούρκους επισήμους, η αλλοίωση του χαρακτήρα των πομακικών πανηγυριών, η πίεση προς τους Τσιγγάνους και οι διαρκείς υπομνήσεις για «τουρκική μειονότητα» κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση. Ταυτόχρονα η τουρκική πολιτική προσπαθεί να υπονομεύσει κάθε προσπάθεια διαφορετικότητας μέσα στους μουσουλμάνους, τρομοκρατώντας με κάθε τρόπο τις προσπάθειες των Πομάκων και των Τσιγγάνων για ανάκτηση της ταυτότητάς τους και απεμπλοκής από τους τουρκικούς μηχανισμούς. Μάλιστα σε κάθε ευκαιρία γίνεται αναφορά από καθεστωτικούς παράγοντες από την Τουρκία, από τους ψευδομουφτήδες, στη μία και ενιαία μειονότητα, δηλαδή την «τουρκική» και στον αγώνα που πρέπει να συνεχιστεί ώστε «να γίνει η δυτική Θράκη τουρκική!»

3. Η συνεχή υπονόμευση και αμφισβήτηση με κάθε μέσο της ελληνικής κυριαρχίας στην ελληνική Θράκη είναι πραγματικότητα. Η Άγκυρα ανήγαγε τη μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη σε μείζον θέμα «διαπραγματεύσεων» με την Αθήνα. Η ενέργεια μάλιστα της Τουρκίας να συγκαλέσει «ειδική συνεδρίαση» της τουρκικής εθνοσυνέλευσης για το θέμα της μειονότητας και οι σχετικές ανακοινώσεις του Γκιουλ επισημοποιούν πλέον από πλευράς Τουρκίας ότι «μείζον θέμα» της διαπραγμάτευσης θα αποτελεί πλέον η μειονότητα στη Θράκη.
Η κατάσταση στη Θράκη δεν αποτελεί ούτε κυνήγι μαγισσών, ούτε φαντασμάτων. Είναι μία πραγματικότητα την οποία όσοι την αντιληφθούν μπορούν να κατανοήσουν ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος, που δεν είναι άλλο από τη δράση του τουρκικού κράτους, το οποίο επισήμως απέκτησε και δομή παρακράτους.

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 20ΕΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ VII

 

Η ΑΧΙΛΛΕΙΟΣ ΠΤΕΡΝΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ

Tου ΝΕΟΚΛΗ ΣΑΡΡΗ

Δύο χρόνια μετά την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, η Άγκυρα πίστευε ότι είχε «λύσει» το κυπριακό πρόβλημα και πως ήταν ζήτημα χρόνου η ελληνική πλευρά να το «χωνέψει». Σειρά είχαν το πλέγμα των υπολοίπων ζητημάτων που θεωρούσαν ότι ήταν σε εκκρεμότητα, δίδοντας άμεση προτεραιότητα στο Αιγαίο, για το οποίο κάτω από το πρόσχημα της χάραξης της υφαλοκρηπίδας του (στο οποίο με τον χρόνο προστέθηκαν και οι θεωρίες των «γκρίζων» ζωνών) υπέβοσκε η ίδια με την Κύπρο στοχοθεσία: μια ιδιότυπη ελληνοτουρκική συγκυριαρχία με βαρύνουσα σ’ αυτήν την τουρκική επικυριαρχία επί του συνόλου, κατά τον τύπο «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μας».

Το απογοητευτικό αυτό τοπίο είχε όμως ένα δυο αχίλλειες πτέρνες, τις οποίες μπορούσε να διακρίνει ένα προσεκτικό μάτι και οι οποίες φαίνονταν έμμεσα αλλά σαφώς από τις ίδιες τις ίδιες τις τουρκικές πηγές από τις οποίες προέκυπτε ο όλος σχεδιασμός. Ο Τουράν Γκιουνές ειδικά, πέραν των όσων ανέφερα, μου εξήγησε διά μακρών τους λόγους για τους οποίους η Τουρκία φοβάται και προσπαθεί όπως αποφύγει τη διχοτόμηση στην Κύπρο. Είχε μάλιστα, με τη θυμοσοφία που τον χαρακτήριζε, σχεδιάσει και τι μπορούσε να συμβεί στην περίπτωση διαμελισμού της Μεγαλονήσου. Στο τμήμα το οποίο θα περιερχόταν στην Ελλάδα θα ήταν δυνατόν να εγκατασταθούν, για παράδειγμα, βαλλιστικά οπλικά συστήματα τα οποία να απειλούσαν και την κεντρική ακόμη Μικρά Ασία (εάν κανείς μελετήσει το περισπούδαστο σύγγραμμα του σημερινού υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου «Στρατηγική σε Βάθος», θα διαπιστώσει τον φόβο που προκάλεσε στην Άγκυρα η πιθανότητα εγκατάστασης των πυραύλων S300 στην Κύπρο (ανάλογη ενέργεια προς εκείνη του Μακαρίου που απετράπη το 1964, γεγονός που τον είχε κάνει γνωστό ως «Κάστρο της Μεσογείου»).
Έτσι η Τουρκία, κατά τον Γκιουνές, «στοχεύει στον έλεγχο ολοκλήρου της Κύπρου». Η πρόθεσή της αυτή δεν έχει άμεση σχέση με την ύπαρξη των Τουρκοκυπρίων, αλλά σχετίζεται με τα ευρύτερα συμφέροντά της στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Άλλωστε και ο Νταβούτογλου σήμερα, στο ίδιο σύγγραμμά του, προκλητικά αναφέρει πως «και αν δεν υπήρχαν Τούρκοι στην Κύπρο», η πολιτική της Τουρκίας έναντι αυτής θα ήταν η ίδια, δεδομένου ότι διακυβεύονται (τα ηγεμονικά της) συμφέροντα στην ευρύτερη γεωστρατηγική περιοχή και προς επίρρωση του ισχυρισμού του τονίζει ότι το ίδιο συμβαίνει με τα νησιά του Αιγαίου τα οποία «κατέχει η Ελλάδα», όπως είναι η Δωδεκάνησος, στην οποία, αν και δεν διαβιούν πλέον ενάριθμοι Τούρκοι, η Τουρκία επιδεικνύει (ή πρέπει να επιδείξει) το ανάλογο προς την Κύπρο ενδιαφέρον.

Με βάση τα παραπάνω στόχος της Τουρκίας είναι ο έλεγχος της Κυπριακής Δημοκρατίας, δηλαδή η μετατροπή της σε ελεεινό ανδρείκελο της Άγκυρας. Πώς όμως μπορεί λοιπόν να συμβεί αυτό;
Το πλεονέκτημα της διεθνούς προσωπικότητας

 

Οι οθωμανικές δομές των συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου
Συμπερασματικά από τα λεγόμενα του Γκιουνές προέκυπτε η αναδιοργάνωση επί νέων βάσεων του κράτους στην Κύπρο, στο οποίο η διπεριφεριακή (και διζωνική) ομοσπονδιακή βάση (στην αρχή του συνεταιρισμού στη βάση 50% και 50% των δύο μερών) ήταν αναπόφευκτη. Οποιαδήποτε όμως λύση δεν θα προέβλεπε την επιστροφή των προσφύγων στις εστίες τους. Οι Έλληνες θα έπρεπε να το έπαιρναν απόφαση, δηλαδή να το χώνευαν. Το διαζύγιο ήταν οριστικό και αμετάκλητο. Προκειμένου να νοηματοδοτήσει τις τουρκικές προθέσεις θα πρέπει να ανατρέξει στις σχετικές εκφράσεις που χρησιμοποιούνται στα τουρκικά και οι οποίες δηλώνουν τις μορφές συνύπαρξης. Η πρώτη από αυτές είναι το ic – ice (ιτς – ιστέ) που σημαίνει «ο ένας εντός του άλλου», δηλαδή σε κατάσταση ανάμειξης. Ο δεύτερος είναι yan – yana (ο ένας δίπλα στον άλλο), δηλαδή μαζί και χώρια και ο τρίτος το ayrι – ayrι (αϊρί – αϊρί), που σημαίνει απολύτως χωριστά. Ο όρος που χρησιμοποιούσε ο συνομιλητής μου ήταν ο τελευταίος. Αυτή η τουρκική στοχοθεσία όμως δεν είναι δυνατό να κατανοηθεί δίχως μια επιβεβλημένη εμβάθυνση στον τρόπο διαβίωσης των διαφόρων εθνικοθρησκευτικών κοινοτήτων κατά την οσμανική περίοδο με βάση τη δομή που ανέφερα προηγουμένως. Επί αιώνες οι μη μουσουλμανικές κοινότητες (cemmaatι gayrι muslimin) διαβίωναν στις πόλεις (αλλά και σε χωριά) σε ξεχωριστές συνοικίες (σε κάποιες πόλεις μάλιστα, όπως στο Φανάρι στην Κωνσταντινούπολη, περιβάλλονταν από τείχη των οποίων η πύλη έκλεινε τη νύχτα). Αυτό όσον αφορά τους τόπους διαμονής και κατοικίας (και λέμε διαμονής, γιατί απαγορευόταν η έστω και διαφορετικού θρησκευτικού δόγματος, ομοθρήσκου ή «ομοεθνούς» διαμονή, όπως γραικού καθολικού χριστιανού (φράγκου), (Τηνιακού λόγου χάριν ή Σαντορινιού, σε οικία ορθοδόξου γραικού (Ρωμιού) με κίνδυνο αφορισμού του φιλοξενούντος ή εκμισθωτή). Η μόνη κοινή για όλες τις κοινότητες περιοχή ήταν η έκταση που περιέκλειε την αγορά (το «παζάρι») και τα κτίρια της διοίκησης. Αυτός είναι ο τρόπος του «μαζί και χώρια» και ανταποκρίνεται σ’ έναν κοινωνικό τύπο όπως της οσμανικής κοινωνίας που είναι παραδοσιακός. Με άλλη έκφραση ως παραδοσιακή κοινωνία το μόρφωμα, η γκετοποίηση, όπως θα λέγαμε σήμερα, ήταν λειτουργική, όπως λειτουργικές ήταν και οι εθικοθρησκευτικές (φυλετικές) διακρίσεις (η υποχρέωση των μη μουσουλμάνων να φέρουν ενδύματα από υφάσματα κατώτερης ποιότητας απ’ ό,τι οι μουσουλμάνοι ή εν πάση περιπτώσει διαφορετικού χρώματος, όπως και η υποχρέωση να φέρουν αναλόγου προς το θρήσκευμά τους χρώματος υποδήματα). Επίσης και η υποχρέωσή τους να σκύβουν γονυπετείς όταν περνούσε από μπροστά τους μουσουλμάνος (συνήθεια που επέζησε μέχρι πρόσφατα σε χωριά της Μικράς Ασίας από φανατικές μουσουλμάνες που έπρατταν το ίδιο στη θέα ανδρών – σε ένδειξη σεβασμού και υπακοής προς αυτούς). Ακόμη τα σπίτια των μη μουσουλμάνων δεν μπορούσαν να είναι βαμμένα άσπρα (αλλά να είναι σκούρου χρώματος) και σαφώς χαμηλότερα του ύψους των μη μουσουλμανικών σπιτιών. Όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα της αρχής κατά την οποία ο πρώτος τη τάξει των μη μουσουλμάνων ακολουθούσε τον τελευταίο στην τάξη μουσουλμάνο. Αρχή από την οποία προκύπτει και το διπλό κριτήριο το οποίο εφαρμόζουν οι Τούρκοι στις σχέσεις τους με την Ελλάδα (αλλά συνήθως και με τους Έλληνες σε μακροχρόνια διαβίωση μ’ αυτούς). Το διπλό αυτό κριτήριο είναι ακριβώς εκδηλωτικό της δομής εξουσίας η οποία διέπει τις σχέσεις της Τουρκίας με βάση την κάθετη αντίληψη των σχέσεών της με τρίτους τους οποίους θεωρούν ως υποκείμενους, ως ασθενέστερους, στη δική της εξουσία.

Σχετικά κάποτε, σε φιλική συζήτηση με τον συνάδελφο, πολύ γνωστό και καλό καθηγητή Ιστορίας Ζαφέρ Τοπράκ του Πανεπιστημίου του Βοσπόρου (και μαθητή και αυτού του κοινού μας δασκάλου Ταρίκ Ζαφέρ Τούναγια), συμφώνησε στην παρατήρησή μου ότι «δεν γίνεται τίποτε, Ζαφέρ, γιατί οι Τούρκοι αντιλαμβάνονται τις σχέσεις τους με τους άλλους κάθετα, όχι οριζόντια», σηκώθηκε όρθιος και μου είπε «να σε φιλήσω, εσύ ακτινογράφησες την ψυχή των Τούρκων» (sen Turklerin ruhunu rontgen etmissin).

 

Παρενθετικά θα πρέπει να τονίσουμε ότι τα παραπάνω δεν είναι άσχετα και με την Κύπρο, αλλά και με όλο το πλέγμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Στην Κύπρο, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η γενεσιουργός της Κυπριακής Δημοκρατίας Συνθήκη του Λονδίνου στηρίχτηκε στην οσμανική αρχή των εθνικοθρησκευτικών κοινοτήτων και μάλιστα πολύ χονδροειδώς, γιατί την εξέλαβε με βάση τον διαχωρισμό μουσουλμάνων – μη μουσουλμάνων. Απόδειξη αυτού είναι ότι οι κοινότητες Αρμενίων, Μαρωνιτών και Λατίνων της Μεγαλόνησου υπολογίστηκαν (και υπολογίζονται) στο ποσοστό των Ρωμιών (όπως αποκαλούν τους Ελληνοκυπρίους οι Τούρκοι και η Τουρκία, που σημαίνει ορθόδοξοι χριστιανοί – με αντίστοιχο για την άλλη πλευρά το μουσουλμάνοι και όχι Τούρκοι).

 

Το τρίτο σχήμα της συμβίωσης και η Κύπρος

 

Από τα παραπάνω λοιπόν είναι ολοφάνερο ότι η βασική πρόθεση της Τουρκίας για τη Μεγαλόνησο εξαρχής ήταν η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως νομικού προσώπου, ως διεθνούς προσωπικότητας και η επιβολή όχι μιας διχοτόμησης, αλλά ενός ιδιότυπου «συνομοσπονδιακού» κράτους όπου η μειονότητα του 18%, η οποία με την πάροδο του χρόνου διά των εποίκων ή μετακινουμένων ελευθέρως λόγω Ευρωπαϊκής Ένωσης πληθυσμών από την Τουρκία θα γίνει πλειοψηφία, θα είναι σε θέση να ελέγχει απολύτως όλη την έκταση του κράτους της Κύπρου (σε επίρρωση άλλωστε της παρατήρησης του «πατέρα» της Ζυρίχης Νιχάτ Ερίμ, που έγινε στην έκθεσή του προς την τουρκική κυβέρνηση το 1956 παρακαλώ, ότι «η πλειοψηφία των Ρωμιών στην Κύπρο είναι περιστασιακή και μπορεί σε βάθος χρόνου να ανατραπεί»).

Σκόπιμα αναφέρω «κράτος της Κύπρου» και όχι «Κυπριακή Δημοκρατία». Ακριβώς το Σχέδιο Ανάν προέβλεπε τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την υποκατάστασή της από νέο κράτος που θα πληρούσε τις προδιαγραφές που ήθελε η Τουρκία (και του οποίου ένθερμοι θιασώτες ήταν σχεδόν σύσσωμος ο ελληνικός πολιτικός κόσμος και οι «καθωσπρέπει», δηλαδή όχι οι «φαιδροί» ή «γραφικοί», διαμορφωτές της κοινής γνώμης και «σοβαροί» ακαδημαϊκοί δάσκαλοι, όπως η κ. Θ. Δραγώνα και ο Νίκος Μουζέλης – είναι όντως συγκινητικό, αλλά από τότε φαίνεται χρονολογείται και το αμοιβαίο αίσθημα το οποίο και τους ένωσε αργότερα). Το επάρατο αυτό σχέδιο στην Κύπρο, που έτυχε υποστήριξης από τον εσμό των χρηματοδοτούμενων, όπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια, από ξένα κέντρα κεκρακτών ή ελεεινών ψιττακίσκων της δοτής άνωθεν προς αυτούς εντολής. Αλλά κατά τα φαινόμενα και το κυοφορούμενο από τις συνεχιζόμενες επί του Κυπριακού διαπραγματεύσεις της Τουρκίας (που χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο του Ταλάτ) με τον Πρόεδρο Χριστόφια κατατείνει και αυτό ωσαύτως στη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ήλθε φαίνεται ο χρόνος για να «χωνέψουν» (κατά την έκφραση του Γκιουνές το 1976) οι Έλληνες σε Ελλάδα και Κύπρο τα τετελεσμένα του 1974.

Κοντός ψαλμός αλληλούια!

Η Τουρκία «χτίζει» θαλάσσια σύνορα με την… Αίγυπτο

H Τουρκία είναι έτοιμη να δημιουργήσει μια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) στη Μεσόγειο, όπως έκανε και στη Μαύρη Θάλασσα, αγνοώντας τη Διεθνή Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας, προσπαθώντας να επιφέρει ένα προηγούμενο και να αποκόψει την Ελλάδα από την Κύπρο.

Τα τελευταία δύο χρόνια οι Τούρκοι προσπαθούν να δημοσιεύουν, όποτε τους δοθεί η ευκαιρία, έναν εντελώς απαράδεκτο χάρτη χωρίς να λαμβάνουν υπόψη το Δίκαιο της Θάλασσας.

Οπως φαίνεται από τον χάρτη αυτό, εμφανίζουν την Κύπρο να αποτελείται από δύο κράτη, με την αποκαλούμενη «Νότιο» Κύπρο να έχει μια περιορισμένη ΑΟΖ. Επιπλέον αρνούνται να δώσουν δικαιώματα ΑΟΖ στην Κρήτη και στα Δωδεκάνησα, πετυχαίνοντας έτσι να… αποκτήσουν θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο!

Η τραγωδία έγκειται στο γεγονός ότι έχουν προσεγγίσει τους Αιγυπτίους, που φαίνεται ότι αποδέχονται μια τέτοια οριοθέτηση, που δεν δίνει δικαιώματα ΑΟΖ στα ελληνικά νησιά Καστελόριζο και Στρογγύλη, κι έτσι εμφανιζουν την ΑΟΖ της Αιγύπτου να συνορεύει με την ΑΟΖ της Τουρκίας. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι «καταργούνται» τα θαλάσσια σύνορα ανάμεσα στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Ο χάρτης που δείχνει τι ισχύει σήμερα, παρουσιάζει ξεκάθαρα την οριοθέτηση της ΑΟΖ της Ελλάδας με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς το μεγάλο πρόβλημα της Τουρκίας και τον λόγο που δεν επιθυμεί καμία διαπραγμάτευση με την Ελλάδα σχετικά με την οριοθέτηση της ΑΟΖ στο Αιγαίο.

Από τον ίδιο χάρτη διαπιστώνουμε επίσης τη μεγάλη ζημιά που κάνει το Καστελόριζο στην Τουρκία, αγκάθι πραγματικό για τα πονηρά της σχέδια στη Μεσόγειο.

Τέλος, ο χάρτης δείχνει την ΑΟΖ της Κύπρου και της Αιγύπτου, όπου ξεκάθαρα φαίνεται ότι η Τουρκία δεν έχει θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έκανε ένα τραγικό λάθος όταν αποφάσισε να αρχίσει συνομιλίες με την Αίγυπτο για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών των δύο κρατών. Το τραγικό λάθος έγκειται στο γεγονός ότι η Ελλάδα άρχισε τις συνομιλίες της με την Αίγυπτο, χωρίς να πάρει κάποια ρητή και σαφή διαβεβαίωση από αυτήν ότι θα δοθούν πλήρη δικαιώματα στο Καστελόριζο.

Τώρα που οι συνομιλίες έχουν προχωρήσει φαίνεται ότι οι Αιγύπτιοι δεν θέλουν να δώσουν πλήρη δικαιώματα στο Καστελόριζο και αυτό δημιουργεί ένα τεράστιο πρόβλημα στην ελληνική πλευρά.

Συνομιλίες
Τα πράγματα βέβαια έγιναν χειρότερα όταν οι Αιγύπτιοι ενημέρωσαν την ελληνική πλευρά ότι θα αρχίσουν συνομιλίες για οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών με τη Τουρκία τη στιγμή που η Αίγυπτος δεν διαθέτει θαλάσσια σύνορα με τη γείτονα χώρα! Η Αίγυπτος θα μπορούσε να διαθέτει θαλάσσια σύνορα με τη Τουρκία μόνο αν δεν αναγνωρισθούν τα δικαιώματα του Καστελόριζου. Ο νοών νοείτω!

Η Αίγυπτος ενημέρωσε την ελληνική πλευρά ότι θα είχε συνομιλίες μαζί της στο Κάιρο, στις 20 Ιουνίου του 2009, και αμέσως μετά, στις 22 Ιουνίου 2009, με την τουρκική πλευρά!

Η Ελλάδα αντί να προβεί σε έντονη διαμαρτυρία γι’ αυτή την αιγυπτιακή θέση, που παραβιάζει ξεκάθαρα το Δίκαιο της Θάλασσας, πήγε στη συνάντηση στις 20 Ιουνίου γνωρίζοντας ότι δυο μέρες αργότερα Αιγύπτιοι και Τούρκοι θα κάθονταν στο ίδιο τραπέζι.

ΤΟΥΡΚΙΑ – ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ ΜΕ ΙΔΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Με ξένα νησιά κοντά στις ακτές τους

Για να καταλάβουμε το πρόβλημα της Τουρκίας πρέπει να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή στην ιστορία του Δίκαιου της Θάλασσας. Η Τουρκία και η Βενεζουέλα είναι δύο κράτη που δεν υπέγραψαν τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας το 1982 και αρνούνται μέχρι σήμερα να προσχωρήσουν σ’ αυτήν. Το πρόβλημά τους είναι παρόμοιο γιατί και τα δύο κράτη έχουν μπροστά στις ακτές τους νησιά που δεν τους ανήκουν. Η ύπαρξη αυτών των νησιών απέναντι από τις ακτές της Βενεζουέλα, της δίνει μια πολύ περιορισμένη ΑΟΖ. Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα της Τουρκίας γατί έχει μια πολύ περιορισμένη ΑΟΖ στο Αιγαίο, μια και απέναντι από τις ακτές της υπάρχουν ελληνικά νησιά που διαθέτουν δική τους ΑΟΖ, όπως ορίζει το άρθρο 121 της Συνθήκης του Δίκαιου της Θάλασσας.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ
Αμεση οριοθέτηση ζώνης μεταξύ Ελλάδας – Κύπρου

Η σημερινή κυβέρνηση φαίνεται να μην έχει ασχοληθεί καθόλου με το θέμα και δεν έχει αναλάβει καμία πρωτοβουλία ζητώντας δύο απλά πράγματα από του Αιγυπτίους.

Πρώτον, να μη κάνουν κάποια συμφωνία με την Τουρκία και δεύτερον, να κάνουν οριοθέτηση ΑΟΖ με την Ελλάδα με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας, που και αυτοί έχουν υπογράψει.

Πριν από μερικά χρόνια η κυπριακή πλευρά προσέγγισε την ελληνική κυβέρνηση και της ζήτησε να προχωρήσουν στην οριοθέτηση της ΑΟΖ των δύο κρατών, αλλά δυστυχώς η Ελλάδα δεν άδραξε μια τόσο μεγάλη ευκαιρία που θα δημιουργούσε κι ένα προηγούμενο για το Καστελόριζο, αλλά και θα δημιουργούσε μόνιμα θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο!

Η άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να οριοθετήσει τη δική της ΑΟΖ με αυτή της Κύπρου δεν αποτελεί μόνο πράξη δειλίας, αλλά και μεγάλης απερισκεψίας.

Εύχεται κανείς η νέα κυβέρνηση, του ΠΑΣΟΚ, να διορθώσει σύντομα αυτό το λάθος και ταυτόχρονα να ζητήσει την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) γι’ αυτή την οριοθέτηση δύο κρατών-μελών της.

Η ΕΕ πρέπει επιτέλους να προστατέψει τα συμφέροντά της στην περιοχή, γιατί μια οριοθέτηση ΑΟΖ ανάμεσα στην Αίγυπτο και την Τουρκία μειώνει το μέγεθος της ΑΟΖ της ΕΕ στη Μεσόγειο.

Εάν η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν πραγματοποιήσει άμεσα οριοθέτηση της ΑΟΖ ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Κύπρο, ώστε να προκαταλάβει την παράνομη Τουρκική ΑΟΖ στη Μεσόγειο, τότε η Ελλάδα θα υποστεί μια μεγάλη ήττα.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ Κ. ΚΑΡΥΩΤΗΣ
O Θ. Κ. Καρυώτης είναι καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στις ΗΠΑ και μέλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας
ΕΘΝΟΣ

”Λάος” : το ακροδεξιό δεκανίκι της κ. Δραγώνα

Η “υπόθεση Δραγώνα”, θέλοντας και μη, μπήκε στα μπλογκ και στο μυαλό όλων μας. Οι θεμιτές ή αθέμιτες σκέψεις και απόψεις της, έγιναν αντικείμενο διαλόγου, δημόσιου ψόγου, διαμαρτυριών πολιτικών χώρων κ.λπ. Πίσω απ΄όλα αυτά υπήρξε η ενορχήστρωση από τους κύκλους του “Λάος ”, οι οποιοι ενεδύθησαν την λεοντή του πατριώτη, του υπερασπιστή και του σύγχρονου Ρομπέν των Δασών του ελληνικού Λαού.

Σαφώς υπήρχαν αρκετα προβλήματα σε κάποιες πλευρές του έργου και της επιστημονικής παρουσίας της κ. Δραγώνα, τα οποία είχαν εντοπιστεί ήδη απο το 2007 από τον Χρ. Μόρφο στις Θεαμαπάτες. Η συζήτηση πάνω στις διαφορές είναι θεμιτή. Όμως επιστημονικές απόψεις -έστω και αιρετικές- ενός ερευνητή, δεν μπορούν να βγαίνουν απαξιωτικά και στημένα στη γύρα δια χειρός Αδώνιδος και λοιπών μπουμπουκιών της ακροδεξιάς. Ούτε μπορούν να χρησιμοποιούνται στο πλαίσο της πολιτικής τους αντιδικίας με το Σαμαρά, για να αποδείξουν ότι είναι περισσότερο πατριώτες (Ω καιροί, ω ήθη!!!) Πόσο μάλλον όταν το κείμενο που δαιμονοποιεί την κ. Δραγώνα είναι συκοφαντική κατασκευή των συγκεκριμένων κύκλων…

Βέβαια, οι απόψεις της κ. Δραγώνα και ο κύκλος από τον οποίο προέρχεται, όσον αφορά αποκλειστικά τα δικά μας θέματα που σχετίζονται με τις Γενοκτονίες που πραγματοποίησε ο τουρκικός εθνικισμός στην Ανατολή, είναι ο γνωστός αναθεωρητικός κύκλος των Σημίτη-Παπανδρέου, που δεν δίστασε να προκαλέσει ένα άγνωστο αντιδημοκρατικό θεσμικό πραξικόπημα το 2000, επιβάλλοντας την αντικατάσταση του όρου “Γενοκτονία” με τον όρο “Καταστροφή” στο Νόμο που ψήφισε ομόφωνα η Βουλή των Ελλήνων το 1998, για να μην ενοχληθεί ο “φίλος Τζεμ” .

Αλλά ανεξάρτητα απ’ αυτό, το να ανακηρύσσεται σε μείζον ζήτημα η “υπόθεση Δραγώνα” από τους οπαδούς της παλιάς βρωμερής Δεξιάς της “Μικράς πλην Εντίμου Ελλάδος”, που βαρύνεται με τις δικτατορίες και τα μεγάλα εθνικά εγκλήματα εις βάρος του Μικρασιατικού Ελληνισμού και της Κύπρου το 1974, πάει πολύ. Κατάφεραν ήδη να προκαλέσουν τη γενική συμπάθεια προς το πρόσωπο της κ. Δραγώνα και να συσπειρώσουν τον κόσμο γύρω από το αίτημα: “Κάτω τα χέρια απ’ τη Δραγώνα”, το οποίο συνυπογράφουμε και μεις. Δείτε το ποστ στου Πάνου (προσέξτε τα πολύ σοβαρά σχόλια του Ομαδεώνα)…. Συμβάλλοντας στην αναζήτηση του μέτρου, αναδημοσιεύουμε τα σχόλια του δικού μας “Μ-π” στο μπλογκ του Φελέκη(ι): “Μην πάμε και στο άλλο άκρο της απόλυτης αποδοχής, μόνο και μόνο επειδή οι ακροδεξιοί έχουν στοχοποιήσει τη Δραγώνα.

Ας τα ξεκαθαρίσουμε τα ζητήματα:

Απ’ τη μια είναι το θέμα των ακροδεξιών, που εκεί όλοι απαιτούμε να πάψει το κυνήγι μαγισών, έστω κι αν αυτό στοχεύει τους εκλεκτούς του συστήματος (όπως είναι η κ. Δραγώνα από τη σημιτική εποχή) που υπήρξαν και είναι οι ιδεολογικοί στυλοβάτες της εξουσίας….

Απ’ την άλλη είναι οι θέσεις και οι εκτιμήσεις αυτές καθ’ αυτές. Στο πρώτο είμαστε με τη Δραγώνα! Στο δεύτερο όμως κράταμε την κριτική μας θέση. Σίγουρα υπάρχουν σωστά σημεία στην ανάλυσή της, όπως αυτά για τη διαμόρφωση του εθνικισμού. Υπάρχουν όμως και κάποια σημεία που επιδέχονται κριτικής. Η οποία πρέπει να γίνεται ανοιχτά και ευθαρσώς. Και ένα από τα σημαντικά σημεία διαστρέβλωσης είναι η ταύτιση των προνεωτερικών Οθωμανών με τους εθνικά Τούρκους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από αυτό. Η αξιωματική θέση του τουρκικού εθνικισμού, όπως αυτός κωδικοποιήθηκε ιδεολογικά από τον Ziya Giokalp θεωρείται ότι πρέπει να γνωστή σ’ όδους ασχολούνται μ’ εκείνη την εποχή..

Ο Giokalp στο βασικό του έργο με τίτλο “Βασικές αρχές του Τουρκισμού”, θεωρεί ότι η οθωμανική ταυτότητα είναι περισσότερο ρωμαίικη παρά τουρκική και γι αυτό ορίζει ως βασικό στόχο του (τουρκικού) εθνικισμού την καταστροφή της οθωμανικής ταυτότητας και την κατασκευή μιας νέας τουρκικής που θα βασίζεται στον παντουρκισμό, στην ανάκληση της αρχέγονης κεντροασιατικής καταγωγής και θα προσβλέπει στην Ευρώπη. Δηλαδή, από την εποχή που οι εθνικιστές μιλιταριστές Νεότουρκοι καταλαμβάνουν πραξικοπηματικά την εξουσία, οδηγούν την οθωμανική κοινωνία προς τις μεγάλες ρήξεις. Επιχειρώντας την μετατροπή μαις μεγάλης, προνεωτερικής, ισλαμικής Αυτοκρατορίας σε έθνος-κράτος των Τούρκων, στοχοποιούν τις χριστιανικές κοινότητες (Έλληνες της Ανατολής, Αρμένιους, Ασυροχαλδαίους, Αραμαίους) και αποφασίζουν από το 1911 την εξόντωσή τους.

 Από το 1914 υλοποιούν συστηματικά τις Γενοκτονίες. Από τους Έλληνες της Ανατολής που ήταν 2.450.000 σύμφωνα με τον Θάνο Βερέμη το 1914 στην Ανατολική Θράκη, Κωσταντινούπολη, Πόντο, Ιωνία κ.ά. θα καταμετρηθούν το 1928 ως πρόσφυγες στην Ελλάδα 1.250.000. Αν σ’ αυτούν προσθέσεις τους εξαιρεθέντες της Ανταλλαγής βρίσκεις τον πραγματικό αριθμό των θυμάτων του τουρκικού εθνικισμού.

Όλα αυτά όμως στο έργο της Δραγώνα εξαφανίζονται και αποκρύπτονται. Επιχειρείται ο εξωραϊσμός του τουρκικού μιλιταρισμού, που την περίοδο 1914-1923 έλαβε τερατώδεις και ανθρωποφαγικές διαστάσεις…. (δείτε το βιβλίο του μεγάλου Τούρκου ιστορικού Τaner Aksam “Mια επαίσχυντη πράξη”) Η προσέγγιση αυτή της σχολής Δραγώνα εξαλείφει ουσιαστικά από την Ιστορία μια τεράστια αιματοβαμένη σελίδα της Ανατολής, συγκαλύπτει τη σφαγή των πληθυσμών από έναν άγριο εθνικισμό προς όφελος των συμφερόντων των εξουσιών και των κρατών. Κι αυτό το ζήσαμε πρωτίστως ως πολιτική της εξουσίας και κυρίως της αντιπροσφυγικής Ακροδεξιάς. Όπως ξέρετε ο μεγαλύτερος λάτρης του Κεμάλ Ατατούρκ υπήρξε ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς, ο οποίος το 1938 μετωνόμασε την Οδό Αποστόλου Πάυλου στη Θεσσαλονίκη σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ………… Και για να προλάβω οποιονδήποτε θα έφερνε ως αντίλογο την πολιτική του ελλαδικού κρατιδίου, να ξεκαθαρίσω ότι τα όσα έγιναν στο εσωτερικό της Οθωβμανικής Αυτοκρατορίας ήταν ενδογενείς εξελίξεις, όπου σε ταξικό επίπεδο οι στρατιωτικοί και οι γραφειοκράτες διεκδικούσαν την οικονομική ισχύ από δυναμική, μη κρατικοδιάιτη και σύγχρονη αστική τάξη των ραγιάδων (Ελλήνων, Αρμενίων και Εβραίων). [Δηλαδή είτε υπήρχε είτε δεν υπήρχε η (μικρά πλην έντιμος) Ελλάς, οι Γενοκτονίες θα πραγματοποιούνταν] Η Γενοκτονίες άρχισαν το 1914, πολύ πριν ο ελληνικός στρατός καταλάβει τη Σμύρνη. Χαρκτηριστικό επίσης της νεοελληνικής συμπεριφοράς ήταν ότι οι δεξιοί και ακροδεξιοί είχαν διαμορφώσει από το 1916 (με το Νοεμβριανά) ισχυρά αντιμικρασιατικά συναισθήματα, τα οποία: -σε πολιτικό επίπεδο εκφράστηκαν με τά αντιπολεμικά συνθήματα και με την άρνηση συμμετοχής στις προσπάθειες πολιτικής χειραφέτησης των Ελλήνων και Αρμενίων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.. -και σε κοινωνικό με την αντιπροσφυγική πολιτική που ακολούθησαν το Μεσοπόλεμο. ———- Ο νεοελληνικός διαφωτισμός προϋπήρξε του ελληνικού κράτους, το οποίο είναι μάλλον υπερτιμημένο στο ρόλο του. Ακόμα και όταν δημιουργήθηκε ήταν ανίκανο να επιβάλλει τις επιλογές του. Η υπερτίμηση του κράτους που επιχειρεί η σχολή Δραγώνα, Λιάκου κ.ά. στην πραγματικότητα υποτιμά τις κοινωνικές διεργασίες και τις μετατρέπει σε σκηνή θεάτρου (του παραλόγου), όπου υπάρχουν μόνο αντιμαχόμενοι εθνικισμοί. Η υποτίμηση των κοινωνιών, των εσωτερικών αντιθεσεων και των ταξικών διαφορών δεν είναι μεθοδολογικά σωστή. Άλλο είναι το ζήτημα για την ιδεολογική ομογενοποίηση που επέφερε το έθνος-κράτος και άλλο η ύπαρξη οντοτήτων με σαφή χαρακτηριστικά και με διανόηση που είχε επιλέξει πολύ νωρίτερα την εθνική ταυτότητα.

Η νεοελληνική εθνογένεση έχει και ένα σημαντικό χαρακτηριστικό: Πρωτοεμφανίστηκε πολύ πρώιμα, στην Αυτοκρατορία της Νίκαιας τον 13ο αιώνα και αυτό είχε ως συνέπεια στην παλαιολόγεια περίοδος να υπάρξει η πλήρης εθνικοποίηση της Κωσταντινούπολης, που είχε μετατραπεί σε πόλη-κράτος, τη στιγμή που διαμορφώνονται πρωτοκαπιταλιστικές δομές. Σ’ όλη την επόμενη περίοδο είναι διακριτή η ύπαρξη εθνικής συνείδησης σε ομάδες της ελίτ. Απλώς η νεωτερικότητα θα ευνοήσει τη γενίκευση αυτής της παραδοχής και την επικράτηση της εθνικής ταυτότητας. Υπάρχει ένα εξαιρετικό βιβλίο της Τόνιας Κιουσοπούλου (¨Οικονόμος ή Βασιλέας”), που αναφέρεται σ’ αυτή την πρώιμη εμφάνιση της ελληνικής εθνικής ταυτότητας στην Πόλη πριν την Άλωση και στίς μορφές έκφρασής της.. Στο μπλογκ μας ξεκινήσαμε εδώ και αρκετό καιρό μια συζήτηση για το έθνος, τις ταυτότητες και τον εθνικισμό μ’ αφορμή την έκδοση του βιβλίου του Πέτρου Θεοδωρίδη. Υπάρχει πάρα πολύ υλικό για όποιον ενδιαφέρεται:

http://pontosandaristera.wordpress.com/2007/11/13/5-11-2007/

Πολιτικές εξελίξεις και ιδεολογία την τελευταία 20ετία στην Ελλάδα ΙV

Οι ρίζες της ελληνοτουρκικής διαμάχης και η οθωμανική φαντασίωση

 Νεοκλής Σαρρής

 Με αφορμή το διορισμό της Θάλειας Δραγώνα στο υπουργείο Παιδείας…

 Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις από το 1974 και εδώ υπήρξαν ο καταλύτης για ιδεολογικοπολιτικές μετεξελίξεις στην Ελλάδα που παρασύρουν και το μεγάλο κεφάλαιο της εθνικής ταυτότητας.

 Ιστορικά η ταυτότητα αυτή παρά τον φόρτο της πολιτιστικής παρακαταθήκης που εμπεριέχει σημαδεύεται και από την αντιπαράθεσή της προς την «τουρκική» ταυτότητα, ανεξάρτητα αν τρίμματα παγιωθείσας καθημερινής συμπεριφοράς ή/και πρακτικών ενυπάρχουν σε αμφότερες τις ταυτότητες. Η κυριότερη αιτία οφείλεται στο ότι επί αιώνες ο τελευταίος μουσουλμάνος στο οθωμανικό κράτος προηγείτο του πρώτου τη τάξει ρωμιού ορθοδόξου χριστιανού (όπως άλλωστε συνέβαινε και με τους υπόλοιπους μη μουσουλμανικούς λαούς και εθνότητες). Όποια ψιμυθίωση αυτής της κατάστασης, εκτός του ότι είναι ανιστόρητη, είναι και καταγέλαστη. Στον δεύτερο τόμο του έργου του «Ιστορία Χαμένων Ευκαιριών» ο Ευάγγελος Αβέρωφ Τοσίτσας ομολογεί πως μετά την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου η στάση της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας είχε χροιά της «σουλτανικής περιόδου». Συνεπώς στην πραγματικότητα η επίσημα πια διακηρυγμένη από τον τούρκο υπουργό των εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου νεο-οθωμανική πολιτική (σύμφωνα προς την οποία η Άγκυρα οφείλει σε πραγμάτωση του «στρατηγικού της βάθους να ελέγχει την Ευρωοασιαφρική (sic)», δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ τρεις ηπείρους, έχοντας ως δορυφόρους της όλες τις περιοχές που υπήρξαν κάποτε τμήματα του οθωμανικού κράτους), δεν είναι καινοφανής. Απλώς ενυπήρχε στα πλαίσια των μύχιων πόθων που ήλθαν στην επιφάνεια λόγω των διεθνών συγκυριών από τη μια και της οικονομικής έκρηξης που σημειώθηκε στη χώρα.

 Η κρίση στις σχέσεις των δύο χωρών δεν προήλθε, όπως είναι ευρύτερα γνωστό, από το πραξικόπημα της χούντας στην Κύπρο ή δεν προήλθε μόνο από αυτό. Στην πραγματικότητα κάποιους μήνες πριν, μια μικρή ομάδα από «τεχνοκράτες» του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών είχε υποβάλει στον Μπουλέντ Ετζεβίτ, ο οποίος ήταν πρωθυπουργός, μια έκθεση η οποία αναφερόταν στα «δικαιώματα της Τουρκίας επί του Αιγαίου» τα οποία είχαν καταπατηθεί από την Ελλάδα. Ο Ετζεβίτ, προκειμένου να ικανοποιήσει από τη μια τον δήλο εθνικισμό του και από την άλλη τους στρατιωτικούς με τους οποίους είχε από το πραξικόπημα του 1970 ανοικτούς λογαριασμούς, υιοθέτησε το κείμενο. Το αποτέλεσμα ήταν, τέλη Μαΐου του 1974 (τραγική ειρωνεία, στην επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης), το «υδρογραφικό» σκάφος του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού «Τσανταρλή» με ειδική τελετή να αποπλεύσει από το Καμπάτας του Βοσπόρου προκειμένου να διενεργήσει υδρογραφικές έρευνες. Η ειδική αυτή τελετή ήταν απομίμηση της τελετής με την οποία την ίδια εποχή κάθε χρόνο απέπλεε ο οθωμανικός στόλος για την «Άσπρη θάλασσα», στην οποία συμμετείχαν ο σουλτάνος, ο σαντραζάμης, οι βεζύρηδες και λοιποί αξιωματούχοι. Ο στόλος, αφού διαγούμιζε από τον νησιωτικό χώρο τους φόρους και τα διάφορα δοσίματα, επέστρεφε κατά Σεπτέμβριο μήνα. Έτσι λοιπόν, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας (του ναυάρχου Κορουτούρκ), του πρωθυπουργού και άλλων επισήμων το υδρογραφικό σκάφος απέπλευσε. Όπως παρατηρεί ο Bilal Simsir, επί σειράν ετών επικεφαλής του τμήματος τεκμηρίωσης και αρχείων του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών και συγγραφέας πολλών βιβλίων και επίσημων συλλογών με αρχειακό υλικό, στον πρόλογο του δίτομου έργο του «Το πρόβλημα του Αιγαίου», το «Τσανταρλή» δεν απέπλευσε για να διεξάγει έρευνες στο Αιγαίο, αλλά για να αμφισβητήσει την ελληνική κυριαρχία επί του Αιγαίου.

 Ο ίδιος συγγραφέας παρατηρεί ότι η Ελλάδα δημιουργήθηκε στη θάλασσα και ότι από την πρώτη μέρα οι στασιαστές (sic) είχαν παρατάξει έναντι του οθωμανικού στόλου έναν δικό τους στόλο. Το πρόβλημα ήταν η επίτευξη της ναυτικής ισχύος (sea power, στις μέρες μας air-sea power). Η ισχύς αυτή, κατά τον περίφημο ναύαρχο John Hamilton, είναι η ικανότητα μιας χώρας με το ναυτικό της (και σήμερα και με την αεροπορία της) να ασκεί την κυριαρχία μιας θαλάσσιας περιοχής (και του εναέριού της χώρου) διατηρώντας εντός αυτής την πρωτοβουλία κινήσεων έναντι άλλων. Και κατά την ελληνική επανάσταση του 1821 από την πρώτη ημέρα που εκδηλώθηκε μέχρι τέλους (ενώ κατά ξηρά είχε καμφθεί) διατήρησε τη ναυτική ισχύ της στο Αιγαίο. Ο Simsir ισχυρίζεται ότι μέχρι το 1912 στο Αιγαίο υπήρχε συγκυριαρχία μεταξύ του οθωμανικού κράτους και της Ελλάδας, που ανατράπηκε από τον ναύαρχο Κουντουριώτη με τη ναυμαχία έξω από το ακρωτήρι Έλλη των Δαρδανελίων. Αυτός υπήρξε ο «πρώτος γύρος». Κατά τον ίδιο, τον Μάιο του 1974 άρχιζε ο δεύτερος γύρος που θα έπρεπε να είναι για την Τουρκία νικηφόρος.

 Η τουρκοελληνική συγκυριαρχία στο Αιγαίο

 Το θέμα της συγκυριαρχίας στο Αιγαίο δεν είναι νέο. Προέκυψε αρχικά ως αποτέλεσμα του Βαλκανικού Πολέμου. Οι νεότουρκοι του κινήματος «Ένωση και Πρόοδος» προχώρησαν στο εγχείρημά τους όχι για να οδηγήσουν τη χώρα σε συμμαχία με τη Γερμανία, όπως εσφαλμένα είναι γνωστό, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Κινήθηκαν προκειμένου να αποτρέψουν μια λύση του Μακεδονικού που ετοίμαζαν οι σύμμαχοι η οποία προέβλεπε τον διορισμό χριστιανού γενικού διοικητή, δηλώνοντας ταυτόχρονα τη δυσαρέσκειά τους στην προσέγγιση της Γερμανίας από τον σουλτάνο Αμπντουλχαμίτ Β΄. (Συμπληρωματικό αίτιο υπήρξε και η επετηρίδα που είχε σκαλώσει σε υπερήλικες στρατηγούς οι οποίοι εμπόδιζαν την ανέλιξη των πολύ νεωτέρων). Στόχος των κινηματιών ήταν να αναζωογονήσουν τα παλαιά κλέη της συμμαχίας του οθωμανικού κράτους με την Αγγλία και τη Γαλλία (όπως στον Κριμαϊκό Πόλεμο) όταν μάχονταν εναντίον της Ρωσίας. Τους είχε διαφύγει ότι στο μεταξύ οι δυο χώρες είχαν αποκαταστήσει τις σχέσεις τους με τη Ρωσία σε τέτοιο βαθμό που ο Αμπντουλχαμίτ, προκειμένου να εξευμενίσει τους Άγγλους, τους είχε παραχωρήσει την Κύπρο. Όταν διαπίστωσε ότι οι σύμμαχοι δεν είχαν σκοπό να επανέλθουν στην αρχική τους συμμαχία με το οθωμανικό κράτος, στράφηκε προς τους Γερμανούς, όπως έκαναν τελικά και οι νεότουρκοι.

 Όταν όμως εκδηλώθηκε ο Βαλκανικός Πόλεμος, στην κυβέρνηση δεν ήταν οι νεότουρκοι, αλλά ένας ευρύτερος συνασπισμός από την ετερόκλητη αντιπολίτευση (όπως ισλαμιστές και χριστιανικές εθνότητες). Η κυβέρνηση αυτή ανατράπηκε με πραξικόπημα από τους νεότουρκους, οι οποίοι πρόσβλεπαν, όπως αναφέρθηκε, στους Δυτικούς συμμάχους. Τότε Αγγλία και Γαλλία, με διακοίνωσή τους προς την ελληνική κυβέρνηση, ζήτησαν την επιστροφή της Ίμβρου και Τενέδου που ήταν εγγύς των στενών (η Ρωσία, με ξέχωρη ανακοίνωση, εκτός από τα δύο αυτά νησιά αξίωνε την επιστροφή και της Λήμνου και της Σαμοθράκης) και την άμεση έναρξη διαπραγματεύσεων προς επιβολή καθεστώτος ελληνοτουρκικής συγκυριαρχίας στο Αιγαίο. Οι διαπραγματεύσεις αυτές άρχισαν, αλλά σε λίγο διακόπηκαν όταν το οθωμανικό κράτος εξήλθε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ουσιαστικά οι διακοπείσες διαπραγματεύσεις επανάρχισαν τον Ιούλιο του 1997 στη Μαδρίτη όταν στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής των μελών του ΝΑΤΟ και υπό την καθοδήγηση της αμερικανίδας υπουργού των Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ, συναντήθηκε ο έλληνας πρωθυπουργός Κώστα Σημίτης με τον τούρκο Πρόεδρο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ και ο πρώτος αναγνώρισε «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο» ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για μια μελλοντική συγκυριαρχία. Με την προϋπόθεση ότι θα είχαν ασκηθεί αφόρητες πιέσεις από την Ολμπράιτ, μπορούσε η Ελλάδα να συμπληρώσει την παραπάνω δήλωση με τη φράση «όσο νόμιμα και ζωτικά είναι τα συμφέροντα της Ελλάδας στα Στενά και τη Μαύρη Θάλασσα». Και αυτό δεδομένου ότι η Ελλάδα είναι συμβαλλόμενο μέρος τόσο της Διεθνούς Σύμβασης περί Στενών της Λωζάννης (1923), όσο και της παρόμοιας Σύμβασης του Μοντρέ (1936) που θα μπορούσαν ρητά να μνημονευτούν και να αναφερθούν στη δήλωση.

 Η συγκυριαρχία όμως στο Αιγαίο στις αρχές του 20ού αιώνα είχε νόημα. Γιατί η λεπτή εδαφική λωρίδα που εκτείνεται κατά μήκος των παραλίων της Δυτικής Μικράς Ασίας (Ιωνία, Καρία κ.λπ.) κατοικούνταν σχεδόν αποκλειστικά από ρωμιούς χριστιανούς, δηλαδή ο πληθυσμός ήταν ακριβώς ο ίδιος σε σύνθεση με τον πληθυσμό των νησιών. Στην πράξη η Τουρκία πραγματοποίησε την εθνοκάθαρση στη Μικρά Ασία και εξαφάνισε τους γηγενείς Ρωμιούς απαιτώντας συγκυριαρχία στο Αιγαίο. Έτσι όπως έγινε με την Ανατολική Θράκη της οποίας ο πληθυσμός μέχρι το 1912 ήταν κατά πλειοψηφία ελληνικός – σε αναλογία που θύμιζε τον πληθυσμό της Πελοποννήσου το 1821. Και εκεί η περιοχή υπέστη εθνοκάθαρση, οπότε το αίτημα πλέον είναι η συγκυριαρχία και της Δυτικής Θράκης (διά μέσου της διαχείρισης της εκεί μειονότητας). Το ίδιο ακριβώς που συνέβη στην Κύπρο, όπου με (και από) την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων πραγματοποιήθηκε μια βίαιη εθνοκάθαρση στο υπό κατοχήν τμήμα της μεγαλονήσου και ένας χυδαίος και προκλητικός εποικισμός από την Τουρκία. Οπότε με τα διάφορα σχέδια Ανάν ή τις κυοφορούμενες λύσεις προβλέπεται μια τουρκική συγκυριαρχία σε όλη την έκταση της Κύπρου.

 Συγκυριαρχία και στην ελληνική Θράκη και στην Κύπρο

 Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1954 ο καθηγητής Νιχάτ Ερήμ (που ανήκε στην αντιπολίτευση) σε άρθρο του δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Χαλκτσή», όργανο του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, αναφερόμενος σε κινήσεις Ελληνοκυπρίων για αυτοδιάθεση, τόνιζε ότι «για το συμφέρον του ελευθέρου κόσμου» (μπροστά δηλαδή στον από Βορρά κίνδυνο) θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί ελληνοτουρκική συγκυριαρχία στην Κύπρο η οποία θα έπρεπε να επεκταθεί και στα νησιά του Αιγαίου που απέχουν 50 μίλια από τις μικρασιατικές ακτές, δηλαδή αυτό που και σήμερα διεκδικείται από την Τουρκία και το οποίο οριοθετείται από τον 25ο Μεσημβρινό ο οποίος καθώς τέμνει κάθετα την Ελλάδα στα δύο προεκτείνεται προς Βορράν και περιλαμβάνει και την ελληνική Θράκη! Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το ίδιο πρόσωπο υπήρξε ο «πατέρας» της λύσης που τελικά δόθηκε στη Ζυρίχη και το Λονδίνο στο Κυπριακό. Ο πρωθυπουργός Αντνάν Μεντερές προσέλαβε τον Ερήμ ως σύμβουλο (όπως και ο Καραμανλής τον Θεμιστοκλή Τσάτσο, πατέρα του Δ. Τσάτσου, ο οποίος ανήκε και αυτός στην αντιπολίτευση). Η συνεργασία του Ερήμ με τις βρετανικές αρχές (και από ένα σημείο και μετά και με την κυβέρνηση των ΗΠΑ) υπήρξε απόλυτη. Όλες οι «συνταγματικές προτάσεις» που προήλθαν από τη βρετανική πλευρά (σχέδιο Ράντγκλιφ 1956, Μακ Μίλλαν 1958) είχαν ως εμπνευστή τον Νιχάτ Ερήμ ο οποίος είχε ανασύρει ένα «συνταγματικό σχέδιο» που είχαν εκπονήσει οι νεότουρκοι με τους Αυστριακούς και Γερμανούς το 1911 προκειμένου να το εφαρμόσουν στην (ενιαία) Μακεδονία όπως και στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη. Το σχέδιο αυτό προέβλεπε αντί της λαϊκής κυριαρχίας την κυριαρχία των «εθνικοθρησκευτικών κοινοτήτων» εμπνευσμένο από τη δομή του οθωμανικού κράτους. Αυτό ακριβώς το σχέδιο αποτέλεσε και τον κορμό της συμφωνίας της Ζυρίχης (εν αγνοία όμως της ελληνικής πλευράς για την προέλευσή του!).

 Δύο χρόνια πριν από τον Ερήμ ο διεθνολόγος Μεχμέτ Σακά υποστηρίζει τη διδακτορική του διατριβή στον γάλλο καθηγητή Ρουσσώ με τίτλο «Τα τουρκικά δίκαια στο Αιγαίο» στην οποία προτείνει την εκμίσθωση για 90 χρόνια των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου στην Τουρκία. Η Ελλάδα κατ’ αυτόν τον τρόπο «θα αποδείξει ότι είναι ειλικρινής (sic) στην τουρκοελληνική φιλία» και ταυτόχρονα θα αποκτήσει τη στρατιωτική προστασία της Τουρκίας! Αξίζει να προστεθεί πως το πόνημα αυτό του Σακά μετά μισό αιώνα διανέμεται στα τουρκικά σχολεία ως βοηθητικό διδακτικό βιβλίο.

 * Ο Νεοκλής Σαρρής είναι ομότιμος καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και πρόεδρος της ΕΔΗΚ.

Αναδημοσίευση από Το Παρόν

Σκηνικό κρίσης στήνει η Τουρκία με αφορμή το δίκτυο κατασκοπίας-Πιθανή η απέλαση διπλωματών

 

 

Η Τουρκία φαίνεται αποφασισμένη να «τραβήξει το σχοινί» με αφορμή τη σύλληψη των τριών Τούρκων πολιτών στη Σμύρνη και την Αλικαρνασσό με τη κατηγορία πως διενεργούσαν κατασκοπία υπέρ της Ελλάδος. Αυτή τη φορά εμπλέκεται επίσημα και η Ελλάδα-κατηγορώντας διπλωμάτη της χώρας μας-ενώ παράλληλα υπάρχουν «διαρροές» στον τουρκικό Τύπο για ενδεχόμενη απέλαση Ελλήνων διπλωματών ως αντίποινα. 

Σύμφωνα με πληροφορίες η Τουρκική υπηρεσία πληροφοριών, έχει στοιχεία πως ένας εκ των Ελλήνων διπλωματών που υπηρετούσε στο προξενείο της Σμύρνης, είχε στήσει δίκτυο κατασκοπίας με Ελληνες πράκτορες σε συνεργασία με τους 3 τούρκους συλληφθέντες.
Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν πως ο εν λόγω διπλωμάτης μαζί με τους υπόλοιπους πράκτορες της ΕΥΠ παρακολουθούνταν επί 6 μήνες με άκρα μυστικότητα από την ΜΙΤ, ενώ και στα έγγραφα που βρέθηκαν στην κατοχή των 3 συλληφθέντων αποδεικνύεται η εμπλοκή του.

 Μάλιστα λίγο πριν ανακηρυχθεί «ανεπιθύμητο πρόσωπο» (ουσιαστικά απελαθεί) από το Τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών, ο εν λόγω Ελληνας διπλωμάτης απομακρύνθηκε εσπευσμένα, χωρίς να αντικατασταθεί.

 Ο τουρκικός Τύπος αναφέρει πως αναμένεται η Αγκυρα ότι θα ζητήσει επίσημα από την Αθήνα «εξηγήσεις» για το υποτιθέμενο κατασκοπευτικό δίκτυο που είχε στηθεί στη Σμύρνη και δεν αποκλείεται μια σειρά «αντιποίνων» έναντι της Ελλάδος, όπως η απέλαση διπλωματών ή η μη αποδοχή αντικατάστασης διπλωματών που έχουν αποχωρήσει η αποχωρούν από τη γειτονική μας χώρας.

 Το γεγονός πως η τουρκική πολιτική ηγεσία δεν πληροφορήθηκε για την επιχείρηση της ΜΙΤ-όπως όφειλε-και οι τελευταίες μαζικές προκλήσεις κατά της Ελλάδας δείχνουν ξεκάθαρα πως το κεμαλικό «βαθύ κράτος» προσπαθεί σε όλα τα μέτωπα να δημιουργήσει προβλήματα στην κυβέρνηση Ερντογάν, χρησιμοποιώντας γι’ αυτό τον λόγο την καλύτερο μέθοδο: την «εξαγωγή» της κρίσης προς την Ελλάδα, όπως έγινε και το 1996 με την τότε συγκυβέρνηση Τσιλέρ-Ερμπαγκάν που είχε εξοργίσει τους Κεμαλικούς και το «βελούδινο πραξικόπημα» που ανέτρεψε τον Ερμπαγκάν από την εξουσία.
Αραγε αυτή τη φορά κατά πόσο είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε έναν ακόμη «θερμό» χειμώνα;

 Το χρονικό της σύλληψης

 Ανήμερα των Χριστουγέννων, μετά από επιχείρηση της Τουρκικής υπηρεσίας πληροφοριών, της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας και της διεύθυνσης αντικατασκοπίας της Τουρκικής αστυνομίας, συνελήφθησαν τρεις Τούρκοι πολίτες με την κατηγορίας της κατασκοπίας υπέρ της Ελλάδας, σύμφωνα με πληροφορίες που μεταδίδουν στους διαδικτυακούς τους χώρους ΜΜΕ της γείτονος.
Οι τρεις συλληφθέντες παρακολουθούνταν επί περίπου έναν χρόνο, πριν εκτελεστεί η επιχείρηση και σύμφωνα με τα δημοσιεύματα είχαν φωτογραφήσει και κινηματογραφήσει στρατιωτικές ασκήσεις των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, ναυτικές βάσεις  και στρατόπεδα, σε τρεις περιοχές της Τουρκίας: Την Αλικαρνασσό (Μποντρούμ), την Σμύρνη και το Αϊβαλί.

 Ο ένας εξ αυτών δούλευε ως αρτοποιός, ο άλλος ως ταξιδιωτικός πράκτορας και ο τρίτος ήταν ελεύθερος επαγγελματίας. Μάλιστα για τον τελευταίο, όπως αναφέρουν τα τουρκικά ΜΜΕ, υπήρχαν εις βάρος του καταδίκες για διακίνηση λαθρομεταναστών και εμπόριο λευκής σαρκός, καθώς και μια καταδίκη για βιασμό.

 Για κάθε φωτογραφία, οι συλληφθέντες έπαιρναν 700 ευρώ για κάθε φωτογραφία και 2.000 ευρώ για κάθε κινηματογράφηση από «έλληνες πράκτορες» που βρισκόταν σε ελληνικό νησί-το οποίο δεν κατονομάζεται-και τις παρέδιδε ο ταξιδιωτικός πράκτορας λόγω της ευχέρειας που είχε να μετακινείται από την μια πλευρά των συνόρων στην άλλη χάρις στην ιδιότητά του. Κατόπιν ο παραδίδων τα στοιχεία επέστρεφε στην Τουρκία όπου κατέθετε σε τραπεζικούς λογαριασμούς τα χρήματα που αναλογούσαν στο καθένα ξεχωριστά. Οι δύο εκ των κατηγορουμένων συνελήφθηκαν στην Σμύρνη και ο ένας στην Αλικαρνασσό.

 Αξίζει να σημειωθεί πως η όλη επιχείρηση εκτελέστηκε-σύμφωνα με τα τουρκικά ΜΜΕ-χωρίς να έχει ενημερωθεί ο Πρωθυπουργός και o υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας ως είθισται, εγείροντας πολλά ερωτηματικά για το αν πρόκειται για σύλληψη πρακτόρων ή προβοκάτσια σε βάρος της Ελλάδας με σκοπό την αύξηση της έντασης μεταξύ των δύο χωρών.
Στους συλληφθέντες απαγγέλθηκε και η κατηγορία του άρθρου 331 του τουρκικού ποινικού κώδικα, για πολιτική και στρατιωτική κατασκοπία σε βάρος της χώρας, ποινή που επιφέρει ακόμη και την καταδίκη σε θάνατο.

 Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης, οι τουρκικές αρχές κατέσχεσαν εντός των οικιών των γραφείων και των αυτοκινήτων των συλληφθέντων, 2 ραδιόφωνα, 2 ασυρμάτους χειρός, 3 ζευγάρια κιάλια, 1 εγχειρίδιο χρήσης, 4 φωτογραφικές μηχανές, 2 κάμερες, αρνητικά φιλμ που περιείχαν φωτογραφίες από στρατόπεδα και ασκήσεις, 1 πιστόλι των 9 χιλιοστών και 170 φυσίγγια, 1 φορητό υπολογιστή, 11 κινητά τηλέφωνα και 3 φορητές μνήμες με φωτογραφίες από τουρκικούς στρατιωτικούς σχηματισμούς.

 Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

 

Νέο-οθωμανισμός και Νέο-ραγιαδισμός

του Μάριου Ευρυβιάδη
Δύο σημαντικά βιβλία για την Τουρκία πρόκειται να κυκλοφορήσουν αρχές του 2010 στην Ελλάδα. Το πρώτο από τις εκδόσεις «Ποιότητα» είναι μία υψηλού επιπέδου μετάφραση του opus magnus του γνωστού μας, πλέον, Αχμέτ Νταβούτογλου και νυν Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, ‘Στρατηγικό Βάθος’, που πρωτοκυκλοφόρησε το 2001 στην Κωνσταντινούπολη. Το δεύτερο είναι έργο του Χρήστου Δ. Μηνάγια ‘Τουρκία: Γεωπολιτική Στρατηγική και Στρατιωτική Ισχύς’ από τις εκδόσεις «Κωνσταντίνου Τουρίκη».
Και τα δύο βιβλία απευθύνονται σε επαγγελματίες. Αφορούν πρωτίστως στους διαμορφωτές της εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας στα αντίστοιχα Υπουργεία Ελλάδας και Κύπρου. Έξω από αυτά αφορούν άμεσα τους μελετητές της σύγχρονης Τουρκίας, δηλαδή της κεμαλικής αλλά και της αναδυόμενης ισλαμικής. Αφορούν επίσης τους ενδιαφερόμενους πολίτες λόγω της πρωτογένειάς τους.
Για το βιβλίο του Νταβούτογλου δεν θα μακρυγορήσω διότι ήδη αρκετοί δημοσιογράφοι και επιφανείς μελετητές στον ελλαδικό χώρο (όπως ο καθηγητής Ι. Μάζης και από τις σελίδες του «Φιλελεύθερου») έχουν αναδείξει τις βασικές συνιστώσες της κοσμοθεωρίας ή, πιο ορθά, της κοσμο-ισλαμοθεώρησής του. Με την ελληνική μετάφραση οι ενδιαφερόμενοι θα έχουν την ευκαιρία να το αξιολογήσουν πρωτογενώς.
Αυτό που πρέπει να υπογραμμιστεί ως προς τον Νταβούτογλου είναι ότι η θεώρησή του δεν είναι τόσο ριζοσπαστική όσο παρουσιάζεται ή φαίνεται. Ο νέο-οθωμανισμός, δηλαδή η αντίληψη ότι η Τουρκία είναι μεγάλη και ισχυρή δύναμη η οποία πρέπει να τυγχάνει «σεβασμού» πρέπει να «εξυπηρετείται» και στην οποία οι «μικρές» ή «αδύναμες» χώρες πρέπει να προσαρμόζονται, διαποτίζει την τουρκική ελίτ. Τα κατά τα άλλα νέο-οθωμανικά «οράματα» του Νταβούτογλου μπορεί κανείς να τα εντοπίσει και στο βιβλίο του πρώην Πρωθυπουργού και Προέδρου της Τουρκίας Τ. Οζάλ ‘Turkey in Europe and Europe in Turkey’ που εξέδωσε ο τουρκοκυπριακός Εκδοτικός Οίκος K. Rustem (1991). Και ίσως πιο ενδιαφέρον είναι ότι ο Οζάλ υπήρξε «εικονικός συγγραφέας» του βιβλίου αυτού. Πραγματικός συγγραφέας υπήρξε το τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών υπό την εποπτεία του διπλωμάτη Gunter Aktam, του οποίου τις φασιστοειδείς αντιλήψεις διαβάζαμε για χρόνια στις σελίδες της Turkish Daily News.
Η σημαντική προσφορά του Νταβούτογλου είναι ότι
α) κωδικοποίησε αυτές τις νεο-οθωμανικές και φασίζουσες αντιλήψεις προσφέροντάς τους εσωτερική νομιμοποίηση στη βάση γεωπολιτικών θεωρήσεων και
β) τις προσέδωσε δυναμισμό, αποδεσμεύοντάς τις από τις στατικές αντιλήψεις της κεμαλικής θεώρησης.
Πάντως επειδή ο νεο-οθωμανισμός είναι ηγεμονική θεώρηση αυτή δεν νοείται χωρίς την ύπαρξη νεο-ραγιαδισμού.
Το πόνημα του Χρήστου Μηνάγια είναι ένα κατ’εξοχήν εγχειρίδιο τόσο για την Τουρκία των ισλαμιστών όσο και αυτή των πασάδων. Και προσφέρει ένα χωρίς προηγούμενο άνοιγμα στο inner sactum του κεμαλικού κράτους που είναι ο Τουρκικός Στρατός.
Η ελληνική βιβλιογραφία για την Τουρκία είναι ελλειπέστατη για το σημαντικό λόγο ότι εξαρτάται από δευτερογενείς και τριτογενείς πηγές και καταλήγει στην Ελλάδα δια της τεθλασμένης. Οι γνώσεις μας για την Τουρκία βασίζονται σε μελέτες ξένων, μεταπολεμικά, κυρίως των Αμερικανών, οι πλείστοι των οποίων υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι «εργαλειακοί» μελετητές της Τουρκίας. Με τον όρο «εργαλειακοί» εννοώ μελετητές που ασχολούνται με την Τουρκία όχι από ακαδημαϊκό ενδιαφέρον αλλά για λόγους πολιτικής (policy). Σκοπός και στόχος των μελετητών αυτών είναι η εξυπηρέτηση της αυτοκρατορικής στρατηγικής (imperial strategy) της χώρας τους. Οι πιο σημαντικοί εξ’ αυτών προέρχονται από κρατικοδίαιτους φορείς και δεξαμενές σκέψης (think tanks) και από επίσης κρατικοδίαιτα περιφερειακά (πανεπιστημιακά) Κέντρα Μελετών ή από ιδιωτικά think tanks. Τα τελευταία λειτουργούν ως δεκανίκια της αυτοκρατορικής πολιτικής των Η.Π.Α. Κατά κανόνα, τα ιδιωτικά αυτά think tanks χρηματοδοτούνται από αντιδραστικούς και υπερσυντηρητικούς φορείς στις Η.Π.Α. και την τελευταία δεκαετία και από την Τουρκία. Από τους παραπάνω κρατικοδίαιτους φορείς αυτός που ξεχωρίζει είναι το γνωστότατο RAND Corporation. Από αυτό προέρχονται γνωστοί εργαλειακοί επιστήμονες για την Τουρκία (με παράλληλη ή ταυτόχρονη υπηρεσία στη CIA) όπως οι Paul Henze, Graham Fuller, Stephen Larabee, Ian Lesser, κ.α. οι οποίοι αποτελούν συνήθως, και περισσότερο για την Ελλάδα, πηγές αναφοράς για την Τουρκία.
Μαζί με αριθμητικά ελάχιστες φωτεινές περιπτώσεις Ελλήνων μελετητών της Τουρκίας, η μελέτη του Μηνάγια αποτελεί λαμπρή εξαίρεση στην ελληνική βιβλιογραφία. Ο συγγραφέας σταδιοδρόμησε στον Ελληνικό Στρατό, είναι απόφοιτος Στρατιωτικών Σχολών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Γαλλία) και γνωρίζει άριστα την τουρκική γλώσσα. Το πόνημά του, δηλαδή, είναι μια εργασία που βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε πρωτογενείς τουρκικές πηγές, η πλειοψηφία μάλιστα των οποίων προέρχεται από τον Τουρκικό Στρατό. Ακόμη και οι πιο εξειδικευμένοι Έλληνες μελετητές της Τουρκίας θα διαπιστώσουν ότι το έργο αυτό περιέχει ένα θησαυρό πρωτογενών τουρκικών πηγών, εγγράφων, ομιλιών όπως επίσης και οργανογραμμάτων, διαγραμμάτων, γραφικών και αντιγράφων, τα οποία, για πρώτη φορά, βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Όλα τα παραπάνω μαζί με την αφήγηση και ερμηνεία του συγγραφέα, προσφέρουν στο ελληνικό κοινό μια χωρίς προηγούμενο εικόνα του τρόπου σκέψης, των αντιλήψεων, των πεποιθήσεων, των προκαταλήψεων, της αλλαζονίας αλλά και της παράνοιας, τόσο της κεμαλικής ελίτ όσο και της ανερχόμενης ισλαμικής. Η τελευταία συνοψίζεται στη νεο-θωμανική σκέψη και αντίληψη του προαναφερθέντος ισλαμιστή Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας
Το πρωτογενές υλικό του βιβλίου εντυπωσιάζει. Μόνο μια ενδελεχής μελέτη του μπορεί να αποδώσει τα εύσημα στο συγγραφέα για το εύρος των πληροφοριών και τις υπηρεσίες που προσφέρει σε όλους μας. Το περιεχόμενο του βιβλίου του Χ. Μ. είναι αναντικατάστατο για την κατανόηση μιας χώρας που υλοποιεί μια αναθεωρητικά επιθετική πολιτική έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου επιδιώκοντας να περιθωριοποιήσει την πρώτη στο φυσικό της χώρο και να ακυρώσει τη δεύτερη ως κράτος.
Κατά το «όραμα» Νταβούτογλου και όχι μόνο, το 2023, στα 100 χρόνια δηλαδή της ίδρυσης του κράτους, η Τουρκία πρέπει να είναι η ισχυρότερη ευρωπαϊκή δύναμη και ισότιμη των μεγάλων δυνάμεων της εποχής, δηλαδή των Η.Π.Α. της Κίνας, της Ινδίας και της Ρωσίας.
Ολοκληρώνω με δύο παρατηρήσεις. Η πρώτη αφορά στην εντυπωσιακή πρόοδο της Τουρκίας σε ζητήματα γνώσης και τεχνολογίας στην κόψη των οποίων βρίσκεται ο Τουρκικός Στρατός και επ’ αυτού προτρέπω να μελετηθεί, ως παράδειγμα, η ομιλία του Αρχηγού του Τουρκικού Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων, Στρατηγού Yasar Buyukanit, στις Ακαδημίες Πολέμου στις 16-03-07. Ολόκληρη παρατίθεται στο Παράρτημα ΙΣΤ του βιβλίου. Το εντυπωσιακό δεν είναι αυτά που ο Στρατηγός αναφέρει για την τέχνη του πολέμου. Είναι το περιεχόμενο μέσα στο οποίο τα ενσωματώνει. Στο κείμενο ο αναγνώστης θα βρει αναφορές σε Ινδούς ποιητές, στον Αριστοτέλη (Aristo), στο Νεύτωνα, σε θεωρήσεις των πραγμάτων, συμπεριλαμβανομένης της θεωρίας του χάους, ακόμη και στην εναλλακτική θεώρηση περί υποδειγμάτων του Imre Lakatos. Η αδυναμία που χαρακτηριστικά ξεχωρίζει στην ομιλία του αρχιπασά είναι η θεοποίηση του Μεγάλου Ηγέτη – του Κεμάλ. Εκεί αυτοεγκλωβίζεται.
Η δεύτερη παρατήρηση αφορά σε ένα από τα βασικά συμπεράσματα του συγγραφέα, ίσως και το πιο βασικό: ότι οι συντελεστές ισχύος μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας διαμορφώνονται αρνητικά για την πρώτη με τέτοιους ρυθμούς ώστε επιβάλλεται η άμεση επίλυση των ελληνοτουρκικών ζητημάτων για να περιοριστούν οι απώλειές μας. Αυτό μπορεί να συμπεραίνεται από μια «γραμμική» εξέλιξη των πραγμάτων. Αλλά όπως επισημαίνει και ο Buyukanit στην προαναφερθείσα ομιλία του, τα ανθρώπινα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως τα αναμένουμε, αλλά απρόσμενα και αναπάντεχα. Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να βρει απαντήσεις στην τουρκική επιθετικότητα, αν θέλει να διατηρήσει την αυτονομία της και την αξιοπρέπειά της. Και μια καλή αρχή για όσους δεν αποδέχονται τα «οράματα» των ισλαμο-πασάδων και την τουρκική ειρήνη, είναι να μελετηθεί το πόνημα του Μ.Χ. στο σύνολό του. Από αυτό μπορούν να αντληθούν μαθήματα και συμπεράσματα από τις θεωρήσεις των γειτόνων, για το πως αυτοπροσδιορίζονται, για τον τρόπο που λειτουργούν και συνεπώς για τον τρόπο αντιμετώπισής τους.
*Ο Μάριος Λ. Ευρυβιάδης διδάσκει διεθνείς σχέσεις στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

«Τουρκική Δημοκρατία της Δυτικής Θράκης» βλέπουν οι Τούρκοι

Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΘΡΑΚΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΜΙΛΑ ΣΤΟ «Χ»
ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ: Υπήρξαν νομικοί ακροβατισμοί στην υπόθεση της ΤΕΞ24.12.2009
Το δικαστήριο κρίνει με βάση τον νόμο, δεν κρίνει με βάση τις πολιτικές επιδιώξεις
Η Ομοσπονδία Θρακικών Σωματείων δεν θέλησε να έρθει σε αντιπαράθεση με οποιονδήποτε μειονοτικό, που σέβεται την νομοθεσία του Ελληνικού κράτους

Μία σύντομη περιήγηση στο διαδίκτυο μπορεί να φέρει στο φως ένα σύνολο από ομάδες χρηστών στο facebook, οι οποίες εμφανίζονται ως νοσταλγοί της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Δυτικής Θράκης».

Ιστορικά
Στις 21 Αυγούστου του 1913 η Οθωμανική αυτοκρατορία θέλοντας να προσαρτήσει εν ευθέτω χρόνω την Δυτική Θράκη, υποκίνησε τη δημιουργία της «Ανεξάρτητης Κυβέρνησης της Δυτικής Θράκης», η οποία αυτοανακυρήχθηκε ως αυτόνομο κράτος. Το «κρατίδιο» αυτό εκτεινόταν από τον Έβρο εως το Νέστο ποταμό και από το Αιγαίο εως την οροσειρά της Ροδόπης. Το κρατίδιο διαλύθηκε με την Συνθήκη του Βουκουρεστίου τον Οκτώβριο του 1913, όταν η Ελλάδα παραχώρησε στην Βουλγαρία (όπως όριζε η Συνθήκη) τα εδάφη αυτά, τα οποία είχε καταλάβει κατά την Διάρκεια του Β’ Βαλκανικού Πολέμου ο Ελληνικός Στρατός. Οι Γαλλικές Δυνάμεις (στο πλευρό των οποίων ήταν η Ελλάδα) κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατέλαβαν τα εδάφη αυτά και δημιούργησαν εκ νέου ένα κρατίδιο υπό Γαλλικό έλεγχο. Με το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα εδάφη αυτά προσαρτήθηκαν οριστικά στην Ελλάδα.

Τουρκοι «Φοιτητές»
Οι ομάδες αυτές, που έχουν κάνει το τελευταίο καιρό την εμφάνισή τους κυρίως στο facebook, «διεκδικούν» την δημιουργία ενός ανεξάρτητου κράτους. Το κράτος αυτό το ονομάζουν «Τουρκική Δημοκρατία της Δυτικής Θράκης» και ουσιαστικά επιθυμούν την αναβίωση του κρατιδίου του 1913. Οι ομάδες αυτές φέρεται να έχουν δημιουργηθεί και να διαχειρίζονται από «Τούρκους Φοιτητές», ωστόσο το πρόσφατο κακό παρελθόν του Τουρκικού Στρατού σε θέματα μαύρης προπαγάνδας μέσω του διαδικτύου, αφήνει πολλά περιθώρια αμφισβήτησης για το κατά πόσον πρόκειται όντως για αθώες ομάδες από φανατικούς φοιτητές. Οι ομάδες αυτές παρουσιάζουν την Μουσουλμανική μειoνότητα της Θράκης ως Τουρκική και υπάρχουν εκτενείς αναφορές για καταπάτηση των ατομικών ελευθεριών ή ακόμα και της ελευθερίας του λόγου από την Ελληνική Κυβέρνηση.

Μέσα σε αυτές τις σελίδες φιλοξενούνται χάρτες με τις εκτάσεις των διεκδικήσεων των μελών τους. Πρόκειται για μία συνολική έκταση που ξεπερνά τα 23.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Μάλιστα σε αυτούς του χάρτες απεικονίζονται και οι διεκδικήσεις των Σκοπιανών στα Ελληνικά εδάφη. Να θυμίσουμε ότι κύριος άξονας της μάυρης προπαγάνδας του Τουρκικού Στρατού ήταν το αποκαλούμενο «ζήτημα της Τσαμουριάς».

Δεν είναι τυχαία η χρονική στιγμή
Η χρονική στιγμή της εμφάνισης τέτοιων ομάδων στο διαδίκτυο δεν είναι καθόλου τυχαία. Πρόσφατα ο πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας Ταγίπ Ερντογάν σε συνομιλία του με τον Μπάρακ Ομπάμα αναφέρθηκε για «Τούρκικη μειoνότητα που υποφέρει στην Θράκη». Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να ήταν αρκετό για να κινηθεί το Υπουργείο Εξωτερικών, αλλά φυσικά σε συνέχεια της απαθούς στάσης που κρατάει η Ελληνική Κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια, δεν έγινε απολύτως τίποτα.

Ένα θέμα που θα επιμείνουμε είναι η ανοιχτή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia. Στην εν λόγω ιστοσελίδα ο κάθε χρήστης μπορεί να προσθέσει ότι πληροφορία θέλει χωρίς να ελέγχεται από κανέναν. Πολλοί χρήστες του διαδικτύου ωστόσο την συμβουλεύουνται ως εγκυκλοπέδια. Ένα παράδειγμα είναι ότι αν στην αναζήτηση της εν λόγω ιστοσελίδας πατήσετε «Turkish Republic of Western Thrace» (δεν υπήρξε ιστορικά τέτοιο κράτος) αυτόματα θα προωθηθείτε στην σελίδα «Republic of Gumuljina» που πρόκειται για άρθρο που φιλοξενείται για το κρατίδιο της δυτικής θράκης του 1913.

Επίσης στη παραπάνω ιστοσελίδα φιλοξενείται και ένα άρθρο για την «Τουρκική Μειoνότητα της Θράκης» (http://en.wikipedia.org/wiki/Turks_of_Western_Thrace) και μέσα σε αυτό γίνεται αναφορά για καταπάτηση της ελευθερίας του λόγου, των ατομικών ελευθεριών και της ανεξιθρησκείας.

Επισημαίνουμε και πάλι ότι η Wikipedia είναι μια πηγή πληροφόρησης και όχι γνώσης όπως πολλοί πιστεύουν.

Η υπόθεση Εργκενεκόν
Για την υπόθεση Εργκενεκόν, όπου ο Τουρκικός στρατός είχε αναπτύξει και διαχειριζόταν πάνω από 40 ιστοσελίδες μαύρης προπαγάνδας κατά της Ελλάδας, της Κύπρου και της Αρμενίας, δεν έχει υπάρξει κάποια εξέλιξη. Για οποιαδήποτε αναφορά από το υπουργείο Εξωτερικών για του θέμα ούτε λόγος…

Την περασμένη εβδομάδα η ηλεκτρονική μας εφημερίδα stifora.gr είχε αποκαλύψει τα παρακλάδια που είχε η οργάνωση Εργκενεγκόν σε μονάδες του Τουρκικού στρατού και πως αυτές διενεργούσαν ηλεκτρονικό πόλεμο μαύρης προπαγάνδας εναντίον της Ελλάδας. Μια προέκταση της όλης υπόθεσης φαίνεται πως είναι η πληθώρα από group που έχουν δημιουργηθεί σε διάφορα social network (πχ facebook).

Συνέντευξη Δήμος Μπακιρτζάκης

Πρόθεσή μας είναι να φωτίσουμε την υπόθεση σχετικά με την απόφαση του Εφετείου Θράκης για την ΤΕΞ (Τουρκική Ένωση Ξάνθης) μέσα από την ματιά και τη νομική επιχειρηματολογία του δικηγόρου της Ομοσπονδίας Προσφυγικών σωματείων Γιάννη Χατζηαντωνίου που την χειρίστηκε άψογα.

«Με βάση την θετική απόφαση αυτή του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων οι άνθρωποι της ΤΕΞ θεώρησαν ότι μπορούν να ζητήσουν από τα Ελληνικά δικαστήρια να αρθεί η απαγόρευση του σωματείου «Τουρκική Ένωση Ξάνθης». Είχα την ευκαιρία να επισημάνω ότι αυτό δεν προβλέπεται από το Ελληνικό δίκαιο. Ότι αντίστοιχη υποχρέωση -δηλαδή αλλαγή της δικαστικής απόφασης- όταν έχουμε αντίθετη απόφαση Ευρωπαϊκού δικαστηρίου Ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υπάρχει μόνο στις ποινικές υποθέσεις, γιατί έτσι έχει θεσπιστεί στον κώδικα ποινικής δικονομίας. Στον κώδικα πολιτικής δικονομίας δεν υπάρχει αντίστοιχη διάταξη. Ο Έλληνας νομοθέτης δεν θέλησε να επιβάλει τέτοια υποχρέωση στα Ελληνικά δικαστήρια, ούτε επίσης από το σκεπτικό της απόφασης του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου προκύπτει τέτοια υποχρέωση του ελληνικού κράτους.

Στην ουσία αυτό που ζητήθηκε από το Ευρωπαϊκό δικαστήριο στον Άρειο Πάγο ήταν να επανεξετασθεί το θέμα επικύρωσης της απόφασης;
-Όχι, το Ευρωπαϊκό δικαστήριο δεν μπαίνει στην λογική, δεν είναι υπερδικαστήριο, δεν είναι πάνω από τον Άρειο Πάγο. Απευθύνεται στην Ελληνική Δημοκρατία και της λέει ότι κοιτάξτε σε αυτό το θέμα «γενικώς», όχι με υποχρέωση να αλλοιωθεί η απόφαση, αυτή την υποχρέωση θα μπορούσε να την επιβάλει το Ελληνικό κράτος στον εαυτό του με απόφαση του Κοινοβουλίου, με νόμο δηλαδή, αυτό όμως δεν έχει γίνει.

Παρόλα αυτά η ΤΕΞ έκανε την κίνηση.
-Εγώ από την αρχή είχα πει ότι αυτό μάλλον είναι κίνηση εντυπωσιασμού και νομικά δεν έχει έρεισμα. Υπήρξαν βέβαια κάποιοι νομικοί ακροβατισμοί των υπερασπιστών της ΤΕΞ, αλλά πρόκειται περί ακροβατισμών, δηλαδή σκέψεις οι οποίες δεν έχουν έρεισμα πάνω στον νόμο ούτε στην νομολογία και είναι ισχυρισμοί περισσότερο πολιτικοί παρά νομικοί. Το δικαστήριο κρίνει με βάση τον νόμο, δεν κρίνει με βάση τις πολιτικές επιδιώξεις, έτσι πρέπει τουλάχιστον να κρίνει. Από ότι φάνηκε τόσο το Πολυμελές Πρωτοδικείο στην Ξάνθη, όσο και το Εφετείο της Θράκης με τις αποφάσεις που εξεδόθησαν έκαναν το αυτονόητο, εφάρμοσαν τον νόμο και βάση του νόμου η Τουρκική Ένωση Ξάνθης είναι διαλυμένο σωματείο και δεν μπορεί να επαναλειτουργήσει. Η όποια λειτουργία του σωματείου αυτή την στιγμή είναι προφανώς παράνομη και θα έλεγα ότι συνιστά και το αδίκημα της απείθειας, δηλαδή της μη συμμόρφωσης με δικαστική απόφαση, αλλά για αυτό τώρα είναι αρμόδιες οι εισαγγελίες.

Από εδώ και πέρα εκπρόσωποι του σωματείου μπορούν να προσφύγουν ξανά στη δικαιοσύνη για να διεκδικήσουν την επαναλειτουργία της ΤΕΞ;
-Έχουν ένα δικονομικό δικαίωμα να προσφύγουν στον Άρειο Πάγο, δεν ξέρω αν θα το ασκήσουν. Κατά την άποψη μου δεν έχουν καμία τύχη, με βάση το ισχύον δίκαιο. Τώρα αν υπάρξουν τροποποιήσεις στην νομοθεσία, που βέβαια δεν έχουν και κανένα λόγο να υπάρξουν.

Από ότι γνωρίζω ζητήθηκαν κάποιες τροποποιήσεις αυτό το χρονικό διάστημα.
-Είχαμε ένα υπόμνημα πριν από λίγο καιρό το οποίο υπογράφει ένα όργανο που αυτοονομάζεται Συμβουλευτική επιτροπή. Το άτυπη είναι ευγενική έκφραση, πρόκειται περί ενός πολιτικού οργάνου το οποίο στην ουσία αμφισβητεί την κυριαρχία του Ελληνικού κράτους στην Θράκη, σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία όπως καταλαβαίνετε αυτού του είδους τα όργανα έχουν ένα θέμα. Είχαμε και υπογραφές βουλευτών και είχαμε και απαράδεκτη πρακτική, διότι το υπόμνημα αυτό υπεβλήθη, από ότι διάβασα στον τύπο, σε ξένες πρεσβείες, σε άλλα κράτη, χωρίς να υποβληθεί στο ελληνικό δημόσιο, σε ελληνική κυβέρνηση. Επ’ αυτού υπάρχει ένα θέμα. Αν κάποιος πολίτης της χώρας και μάλιστα ένα συλλογικό σώμα απευθύνεται διεθνώς χωρίς να υποβάλει το αίτημα του στο ελληνικό κράτος αυτό είναι αίτημα όχι συμπαράστασης, αλλά διεθνοποίησης. Αυτό είναι Κυπροποίηση. Είναι διαδικασία Κυπροποίησης της Θράκης, το οποίο φυσικά δεν υπάρχει καμία περίπτωση να συμβεί. Εξ’ άλλου και η κυβέρνηση, αλλά και όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας έχουν πει ότι τα ζητήματα των σχέσεων του ελληνικού κράτους με τους μειονοτικούς στην Θράκη είναι αποκλειστική αρμοδιότητα του ελληνικού κράτους, δεν συζητούνται με άλλα κράτη, με την Τουρκία, αλλά και με οποιοδήποτε άλλο κράτος.

Άρα έχουμε μια τελεσίδικη απόφαση.
-Η απόφαση είναι τελεσίδικη. Δικονομικά έχουν την δυνατότητα να προσφύγουν, αλλά κατά την γνώμη μου δεν έχουν καμία τύχη με βάση την ισχύουσα νομοθεσία. Δεν μπορούν να στηρίξουν παράβαση της Συνθήκης της Ρώμης και έχω επίσης την ελπίδα ότι αν υπήρχε τρόπος να επανεξεταστεί η υπόθεση, υπάρχει ένα θέμα εδώ, αλλά με αφορμή τυχόν νέα προσφυγή μπορούν να πάνε για μαλλί και να βγουν κουρεμένοι, διότι αν υπάρξει σωστή υπεράσπιση της υπόθεσης μπορεί να έχουμε αναίρεση της προηγούμενης αποφάσεως.

Θα δούμε τι κινήσεις θα γίνουν από εδώ και πέρα, εξαρτάται από τους νομικούς τους συμβούλους, θα φανεί και στην πρώτη συνάντηση την οποία θα κάνουν. Πρέπει αυτή η προσφυγή προς τον Άρειο Πάγο να έχει ήδη γίνει ή έχουν περιθώριο;
-Έχουν περιθώριο, εφόσον δεν έχει κοινοποιηθεί η απόφαση υπάρχει μεγάλο περιθώριο. Να συμπληρώσω το εξής. Είμαστε μια Ευρωπαϊκή χώρα που σέβεται όλα τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων και ιδιαίτερα σέβεται τα δικαιώματα των μελών της μειονότητας. Εμείς ποτέ δεν σκεφτήκαμε να στραφούμε εναντίον της μειονότητας και μιλώ και προσωπικά, αλλά και για την πανελλήνια ομοσπονδία Θρακικών σωματείων. Ουδέποτε η Ομοσπονδία θέλησε να έρθει σε αντιπαράθεση με οποιονδήποτε μειονοτικό, πολίτη ή συμπολίτη μας μουσουλμάνο, που κατοικεί στην Θράκη και είναι πολίτης που σέβεται την νομοθεσία του Ελληνικού κράτους και δεν θεωρεί ότι πρέπει να συμπεριφέρεται μέσα στην χώρα σαν πολίτης άλλου κράτους. Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με τους ανθρώπους της μειονότητας, ειλικρινά το λέω αυτό. Δυστυχώς υπάρχουν καλοθελητές που προσπαθούν να κινητοποιήσουν τους ανθρώπους, να τους χρησιμοποιήσουν να το πω ευθέως, για σκοπούς άλλους που τους φέρνουν σε αντιπαράθεση με το ελληνικό κράτος και αναπόφευκτα με τους πολίτες τους υπόλοιπους του ελληνικού κράτους.

Σας ευχαριστούμε θερμά κ. Χατζηαντωνίου.

ΧΡΟΝΟΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

Νέο κύμα μετανάστευσης μετά την κρίση

Συνέντευξη του Προέδρου του Ινστιτούτου Μεταναστευτικής Πολιτικής Αλέξανδρου Ζαβού στον Δημήτρη Κωνσταντακόπουλο

Αφού αγνοήθηκε για πολύ μεγάλο διάστημα, το ζήτημα της μετανάστευσης και της μεταναστευτικής πολιτικής ήρθε στο προσκήνιο με δραματικό τρόπο μετά τις τελευταίες εκλογές, ενώ πρόσφατα απετέλεσε αντικείμενο ενός διεθνούς συνεδρίου που οργάνωσε το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών.

Με την ευκαιρία αυτή απευθυνθήκαμε στον κατ’εξοχήν αρμόδιο, τον Πρόεδρο του Ιδρύματος Μεταναστευτικής Πολιτικής, ίδρυμα που είναι ο επιστημονικός σύμβουλος της κυβέρνησης, Αλέξανδρο Ζαβό και του ζητήσαμε να απαντήσει σε μερικά από τα ερωτήματα που θέτει η ελληνική κοινή γνώμη:

Ερ. Προεκλογικά, οι αρχές επικρίθηκαν για «υπερανεκτική» πολιτική, μετεκλογικά ότι πήγαν στο άλλο άκρο. Η Αρμοστεία του ΟΗΕ αποχώρησε από τις επιτροπές ασύλου, ενώ καταγγέλεται η σκληρότητα των μέτρων καταστολής, θανάτους στην Ηγουμενίτσα, χωρισμούς παιδιών-γονέων…

Απ. Η Αρμοστεία κατήγγειλε τις αλλαγές που έγιναν για να επιταχυνθεί η διαδικασία ασύλου και αποχώρησε. Τι εξυπηρετεί αυτό; Θα προτιμούσα να μπει στη νέα διαδικασία, να δει αν και πως θα λειτουργήσει και μετά να βγάλει συμπεράσματα. Για την καταστολή…Υπήρξαν έντονες διαμαρτυρίες κατοίκων σε περιοχές πολύ επιβαρυμένες από την παρουσία μεταναστών. Κυρίως κάτω από την Ομόνοια, περιοχές με τραγικές συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών,όπου απαγορευόταν να προσεγγίσουν εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης. ‘Ακουσα μέλη Νομαρχίας ή Δήμου να λένε ότι χρειάζονταν άδεια από κόμμα να μπουν στο Εφετείο…

Ερ. Ποιό κόμμα;

Απ. Να μου επιτρέψετε να μη σας πω. ‘Ολοι το γνωρίζουν, δεν υπάρχει λόγος να μπούμε στη διαδικασία. Φτάσαμε σε σημείο που δεν πήγαινε άλλο. Διαμαρτυρόταν ο κόσμος ότι κινδύνευε η ζωή του, τα παιδιά του. Κάποιος έπρεπε να παρέμβει αποτελεσματικότερα…

Ερ. Δεν μπορούσε να γίνει νωρίτερα; Οπότε θα ήταν και ηπιότερες οι παρεμβάσεις.

Απ. Συμφωνώ. Αλλά μερικές φορές είναι και πόσο η κοινωνία είναι ώριμη. Συχνά δεν θέλει πριν δει το πρόβλημα. Και δεν ξέρω αν μπορούσαν να είναι ηπιότερες, μιλάμε για πολύ μεγάλους αριθμούς. Πρέπει οι πολίτες να μπορούν να ασκήσουν τα δικαιώματά τους.

Ερ. Μέχρι πρόσφατα, η πολιτική ελίτ αντιμετώπισε τη τη μετανάστευση ως ευλογία, τώρα μοιάζει να τη βλέπει ως κατάρα…

Απ. Υπήρχε μια μικρή ομάδα πολιτικών που διαχειρίζονταν το πρόβλημα και τόβλεπαν στις σωστές διαστάσεις. Δεν είναι ούτε ευλογία, ούτε κατάρα, μπορεί να γίνει και τα δύο ανάλογα με τη διαχείριση. Μεγάλο κομμάτι του πολιτικού κόσμου θεωρούσε ότι δεν τον αφορά, γιατί οι μετανάστες δεν ψηφίζουν. Επηρεάζουν όμως την ψήφο. Γι’ αυτό και το ενδιαφέρον μετεκλογικά. Την επίσκεψη του Επιτρόπου Μπαρό την κανόνισε ο κ. Παυλόπουλος πριν από τις εκλογές. Το σύμφωνο για μετανάστευση-άσυλο ψηφίστηκε τον Οκτώβριο με ελληνικές πιέσεις. Η Αθήνα ανέδειξε εδώ κι ενάμισυ χρόνο το θέμα της συμφωνίας με την Τουρκία. Τα ΜΜΕ δεν το πρόβαλαν.

Ερ. Δεν ξέρω για τα ΜΜΕ, η Τουρκία πάντως δεν έδωσε καμιά σημασία. Και γιατί να δώσει όταν ανοίγουμε κανονικότατα, το ένα μετά το άλλο, τα κεφάλαια ενταξιακών διαπραγματεύσεων;

Απ. Φωνάζαμε για την Τουρκία, αλλά θέλαμε να μας ακούσουν οι υπεύθυνοι της ΕΕ, οι αρμόδιοι Υπουργοί. Υπήρχε δυσκολία να συνειδητοποιήσουν το μέγεθος του προβλήματός μας. Χρειάστηκε να έρθει ο Μπαρό να δει, να αναγνωρίσει το πρόβλημα. Οι προσπάθειες προσέκρουσαν στην ενίοτε εσκεμμένη άρνηση κάποιων. Λόγω σχέσεων με την Τουρκία…

Ερ. Η Ελλάδα υποστηρίζει την τουρκική ένταξη για να βελτιώσει φαντάζομαι, όχι να χειροτερέψει τα προβλήματα!

Απ. Δεν είναι εύκολο να πηγαίνεις σε έναν οργανισμό και να θέτεις ένα θέμα που οι άλλοι δεν κατανοούν, ούτε να είσαι μονίμως η χώρα που θέτει προβλήματα. Κυπριακό, Αιγαίο, Σκόπια, μετανάστευση, δημιουργείται αίσθηση ότι έχεις και εσύ πρόβλημα. Προσπαθούμε να πείσουμε για την ορθότητα των διαμαρτυριών μας. Φέραμε όλους αυτούς τους Υπουργούς να δουν τι συμβαίνει. Προωθήσαμε τη δημιουργία της δύναμης Frontex για κοινή φύλαξη συνόρων. Δεν απέτρεψε την είσοδο και δεν μπορεί να το κάνει. Γιατί όταν είναι στη δική σου πλευρά δεν μπορείς να τους πας απέναντι. Απέδειξε όμως την αλήθεια των ισχυρισμών μας. Χρειάζεται χρόνος.

Ερ. Οι περιπολίες επηρέασαν τη ροή;

Απ. ‘Εχουμε μείωση μετά την έλευση Μπαρό. Δεν ξέρω αν οφείλεται ειδικά στη Frontex, γιατί η ροή μειώνεται διεθνώς λόγω οικονομικής κρίσης. Οι διακινητές δεν είναι σίγουροι ότι θα εισπράξουν τα λεφτά, γιατί τα εισπράττουν από τη δουλειά των μεταναστών. Οι ίδιοι οι μετανάστες μαθαίνουν ότι θα δυσκολευτούν να βρουν δουλειά. Βέβαια έγιναν συμφωνίες Ισπανίας-Ιταλίας με Μαρόκο-Λιβύη, με αποτέλεσμα να στραφούν τα ρεύματα από τις χώρες αυτές στην Τουρκία. Ο κίνδυνος είναι όταν περάσει η κρίση, να έχουμε νέα έκρηξη από αυτό το δρόμο. Πρέπει να ληφθούν μέτρα…

Ερ. Τι;

Απ. Πολλαπλά. Δεν μπορεί να τα πάρει η Ελλάδα, μπορεί η ΕΕ. Πρώτον, να διαπραγματευτούμε με τις χώρες γύρω από την Ευρώπη, με καρότο, κίνητρα, και μαστίγιο, ποινές. Δεύτερο, να διαπραγματευθούμε με τις χώρες εκκίνησης μεταναστών. Να δημιουργηθούν και να υποστηριχθούν μορφές ανάπτυξης …

Ερ. Τι θα συζητήσετε, με ποιόν σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν; Πήγαμε, ως Δύση, και τους καταστρέψαμε. Απειλούμε να κάνουμε το ίδιο στο Ιράν.

Απ. Υπάρχει έτοιμη προς υπογραφήν συμφωνία επαναπροώθησης Πακιστάν-ΕΕ… Ερ.

Προ τριμήνου όμως είχαμε 2,5 εκατομμύρια νέους πρόσφυγες εκεί. Το Μαρόκο είναι συγκροτημένη χώρα. Τι είναι Ιράκ, Αφγανιστάν;

Απ. Πρέπει καταρχήν να δημιουργήσεις κάποιες υποδομές με τις χώρες που μπορείς να συνεννοηθείς, αυτομάτως μειώνεις τον αριθμό ανθρώπων που πρέπει να μετακινηθούν. Δεύτερο, πρέπει να στηρίξουμε τις ενδιάμεσες χώρες, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και για να μπορέσουν να σταματήσουν την υπάρχουσα ροή.

Ερ. Μερικοί λένε να δίνουμε χαρτιά στους μετανάστες και να τους αφήνουμε να πηγαίνουν στην Ευρώπη. Και πολλοί δεν καταλαβαίνουν γιατί υπογράψαμε το πρωτόκολλο του Δουβλίνου, αποδεχόμενοι την επαναπροώθηση στην Ελλάδα όσων έχουν μπει από δώ στην ΕΕ

Απ. Θέλω να πιστεύω ότι αυτοί που υπέγραψαν το Δουβλίνο δεν φαντάζονταν την αλλαγή των μεταναστευτικών ρευμάτων. Τότε ήταν κυρίως μετανάστες από Αν. Ευρώπη που πήγαιναν βόρεια. Μετά προέκυψαν το Αφγανιστάν, Ιράκ κλπ. και η Αφρική. Βρήκαν διέξοδο μέσω Τουρκίας, γιατί κι αυτή εξυπηρετούνταν, εξεβίαζε εμμέσως, θέλοντας να πει δεν θα τους άφηνα αν ήμουν μέλος… Και ξέρετε δεν είναι τώρα εύκολο να πάμε στην ΕΕ να πούμε «συγγνώμη λάθος». Το κράτος έχει συνέχεια, ανεξαρτήτως αν ήταν κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, σήμερα ΝΔ.

Ερ. Δεν βλέπω μεγάλη αλληλεγγύη στην ΕΕ

Απ. Αυτό τους λέμε.’Ολοι αναθεωρήσατε δύο-τρεις φορές την μεταναστευτική σας πολιτική και νομοθεσία, εξαιτίας της δυναμικής του φαινομένου. Να αλλάξει και η αντιμετώπιση της ΕΕ. Πολλοί λένε η κατάσταση μας βολεύει και δεν την αλλάζουμε, δεν παίρνουμε το δικό σας πρόβλημα. Αλλά θέλουν να εφαρμόζουμε τη συνθήκη της Γενεύης για το άσυλο. Αν όμως τους εκδίδαμε ταξιδιωτικά έγγραφα, θα παραβιάζαμε τους κανόνες και θάχαμε αντίποινα. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια αλλαγής του κλίματος στην ΕΕ. Είμαστε σε καλό δρόμο. Δεν θέλουν αναθεώρηση του Δουβλίνου, αλλά αναζητούν ενδιάμεσες λύσεις. Θα το αντιληφθούν οι Ευρωπαίοι. ‘Εκλεισε η Πάτρα, όμως αναζητούνται διέξοδοι μέσω Βαλκανίων. Δεν θα σταματήσει το πρόβλημα. Αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι θα περάσει σε αυτούς. Δεν μπορεί μια χώρα να τηρεί τους κανόνες απόλυτα, με κίνδυνο διατάραξης της εσωτερικής ειρήνης. Πρέπει να βρεθεί λύση προτού γίνει αλλυσιδωτή αντίδραση. Θυμάστε ότι ο ξεσηκωμός, τα γεγονότα του Δεκέμβρη, ανησύχησαν πάρα πολλές χώρες.

Ερ. Κάνατε μια μελέτη με την Παγκόσμια Τράπεζα για την ενσωμάτωση των μεταναστών…

Απ. Το 70% των νομίμων μεταναστών εντάχθηκε, ένα 18% είναι σε διαδικασία ένταξης, ένα 12% περιθωριοποιείται. ‘Ενα τμήμα του 70% αφομοιώθηκε, συμπεριφέρεται όπως οι ‘Ελληνες, στο πως ντύνονται, διασκεδάζουν κλπ., έχει πολύ στενές σχέσεις με τους γείτονες, διακόπτει σχέσεις με τις χώρες καταγωγής. Το 50% δήλωσε ότι θέλουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους να μείνουν. Από αυτούς το 23% αφομοιώνεται πλήρως. Υπάρχουν κι άλλα στοιχεία, αλλά τα παραθέτω με επιφύλαξη γιατί χρήζουν μεγαλύτερης επεξεργασίας. Περισσότερο εντάσσονται οι προερχόμενοι από Βαλκάνια, ιδίως Αλβανοί (55% του συνόλου των νομίμων) και ΕΣΣΔ. Το 30% που δεν είχε εντάχθηκαν είτε ήταν πρόσφατοι, είτε είχαν ουσιαστικές διαφορές σε θέματα θρησκείας, πολιτισμικά και πολιτιστικά. Δυσκολεύονται π.χ. να δεχθούν την ισότητα ανδρών-γυναικών, το δικαίωμα εργασίας γυναικών, ελεύθερης επιλογής συντρόφου κλπ. Το 12% των περιθωριοποιημένων είχαν σταματήσει ακόμα και τις επαφές με τους ομοεθνείς τους, ένα μέρος «λουμπενοποιήθηκε».

Ερ. Λέτε ότι οι Αλβανοί είναι καλά ενσωματωμένοι. Διερωτώμαι όμως για την ενδεχόμενη ύπαρξη ανεκδήλωτων εθνικών-ταξικών αντιθέσεων. Θυμάστε τι έγινε για ένα ματς.

Απ. Πάντα θα υπάρχει φόβος. Διαφορετικό αν κάποιος ζει, εργάζεται, μένει σε μια χώρα, διαφορετικό αν γίνεται πολίτης. Για να γίνει πολίτης πρέπει, πέραν του να μιλάει τη γλώσσα, να μένει ένα διάστημα και να εργάζεται, να αποκτήσει τη συνείδηση του τόπου που ζει, είτε τον ονομάσουμε Ελλάδα, είτε Ευρώπη, μια σειρά αρχών που υιοθετήσαμε. Το δεύτερο είναι τι αισθάνεται. ‘Αλλο αν κάποιος σου δηλώνει «νοιώθω Αλβανός», ή «νοιώθω και ‘Ελληνας και Αλβανός», ή «νοιώθω ‘Ελληνας».

Ερ. Δεν υπάρχει αντικειμενικός τρόπος κρίσης συνείδησης και αισθημάτων

Απ. Το Ινστιτούτο πρότεινε ένα παιδί που γεννιέται από νόμιμους γονείς στην Ελλάδα, μεγαλώνει, πάει σχολείο και γίνεται 18, εφόσον το επιθυμεί, να παίρνει αυτομάτως υπηκοότητα.

Ερ. Και τι θα κάνετε με ένα παιδί που γεννήθηκε εδώ από παράνομους γονείς, φτάνει 17, μιλάει καλύτερα ελληνικά απόι τη γλώσσα των γονιών του και συλλαμβάνονται και απελαύνονται οι δικοί του;

Απ. Δόθηκαν ήδη τρεις δυνατότητες νομιμοποίησης. Είναι πολύ λίγοι αυτοί που εμπίπτουν στην κατηγορία που λέτε, ακραίες, μεμονωμένες περιπτώσεις. Υπάρχει επίσης δυνατότητα άδειας παραμονής για ανθρωπιστικούς λόγους.

Ερ. Με το επίπεδο διαφθοράς του ελληνικού κράτους, μήπως όλες αυτές οι συζητήσεις απέχουν από την πραγματικότητα; Είναι κοινή συνείδηση ότι υπάρχει ένα τεράστιο κύκλωμα, που αρχίζει από τη διακίνηση και φτάνει στη νομιμοποίηση. Ακόμα και να δικαιούσαι, θα δώσεις 200 ευρώ. Διαβάσαμε πρόσφατα στις περιβόιητες κασέτες ότι ο γάμος είναι φτηνότερος από το άσυλο! Ποιό κράτος θα εφαρμόσει όσα προτείνετε ή νομοθετούνται;

Απ. Δεν μπορούμε να χαράξουμε πολιτική στη λογική ότι το κράτος παρανομεί. ‘Ενα ευρωπαϊκό κράτος οφείλει να ξεκινάει από τη λογική ότι είναι ευνομούμενο.

Ερ. Μια μελέτη του Ινστιτούτοθ σας υπολογίζει ότι ο συνολικός αριθμός είναι 700-800.000, από τους οποίους 500.000 νόμιμοι. Ο κ. Μαρκογιαννάκης όμως, αν δεν κάνω λάθος, δήλωσε ότι μπορεί να είναι πάνω από 700.000 μόνο οι παράνομοι.

Απ. Αν αυτό προκύπτει από μελέτες που έχει υπόψιν του, ούτε θέλω να τις αμφισβητήσω, σας είπα τα στοιχεία που προκύπτουν από τη δική μας μελέτη, που έγινε από πανεπιστημιακούς με στοιχεία της αστυνομίας, των σχολείων, των οργανώσεων μεταναστών κλπ., και αναγωγή.

Αναρτήθηκε από Konstantakopoulos Dimitris 

Πώς το Κουρδικό επηρεάζει το Κυπριακό

Χρήστος Ιακώβου Διευθυντής του Κυπριακού Κέντρου Μελετών

Αναρτήθηκε από Geopolitics-Gr.blogspot

Όταν πριν από δέκα χρόνια, οι ΗΠΑ έσπευσαν να βοηθήσουν τις τουρκικές δυνάμεις να συλλάβουν τον ηγέτη του Εργατικού Kόμματος του Κουρδιστάν (PKK), Αμπντουλλάχ Οτσαλάν, πολλοί μίλησαν για το τέλος του Κουρδικού ζητήματος, ελάχιστοι όμως μπόρεσαν να αναλύσουν το γεγονός εκείνο μέσα από ένα διαφορετικό στρατηγικό πρίσμα. Το θέμα αυτό ήρθε στην επιφάνεια μετά την επίσκεψη του Ομπάμα στην Τουρκία τον περασμένο Απρίλιο και τις έκτοτε εξελίξεις γύρω από τη Μεσανατολική διάσταση του Κουρδικού. Μέσα σε λιγότερο από εκατό χρόνια, αφότου το Κουρδικό άρχισε να άρχισε να σχηματοποιείται ως γεωπολιτικό ζήτημα στην Μέση Ανατολή, δεν είχε πάρει τέτοια περιφερειακή διάσταση όπως τη σημερινή.

Η κίνηση των αμερικανών, το 1999, ήταν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου το οποίο αποσκοπούσε στο να εξουδετερωθεί ο Οτσαλάν, ως πιθανός αντίπαλος των δύο Κούρδων ηγετών του Βορείου Ιράκ, του Μασούντ Μπαρζανί και του Τζαλάλ Ταλαμπανί. Aν ο Οτσαλάν, ετίθετο εκτός τροχιάς των εξελίξεων θα ενίσχυαν την σταθερότητα στην Τουρκία και οι δύο Κούρδοι ηγέτες του Ιράκ θα αποκτούσαν μεγαλύτερο περιθώριο χειρισμών και θα αυξανόταν η εξάρτησή τους από την Ουάσιγκτον. Το δεύτερο θα τους εξασφάλιζε ένα στρατηγικό πλεονέκτημα στην προσπάθειά τους να κατευθύνουν τις εσωτερικές δυνάμεις που μπορούσαν να λειτουργήσουν αποσταθεροποιητικά κατά του Σαντάμ Χουσείν.

Σήμερα, με την σταδιακή αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ, η προοπτική δημιουργίας ενός Κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ καθίσταται ολοένα και πιο ορατή. Το ζήτημα όμως της επιβίωσης της Κουρδικής οντότητας αποτελεί βασικό στρατηγικό στόχο και τίθεται πλέον επιτακτικά η ανάγκη περιφερειακής συνεργασίας των Κούρδων. Αυτό επιβάλλεται από το ότι προϋπόθεση για την επιβίωση του Κουρδικού κράτους είναι η ικανότητά του να εξασφαλίσει διέξοδο προς τη θάλασσα για να μπορέσει να διαθέσει τον υπόγειό του πλούτο στις διεθνείς αγορές. Πιθανή διέξοδος προς τη θάλασσα μέσω Ιράν και Συρίας αποκλείεται υπό τις παρούσες γεωπολιτικές συνθήκες αφού το πολιτικό εγχείρημα δημιουργίας Κουρδικής οντότητας στο Βόρειο Ιράκ τυγχάνει της ένθερμης και ανοικτής υποστήριξης των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Αφού η έξοδος μέσω «εχθρικών χωρών» είναι απαγορευτική, επομένως, η επιλογή που μένει είναι η διέξοδος στην θάλασσα μέσω Τουρκίας, επιλογή μονομερής και μονοσήμαντη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εξηγείται και η επίσκεψη του Μπάρακ Ομπάμα στην Τουρκία τον περασμένο Απρίλιο. Έκτοτε, η αμερικανική διπλωματία για να εξασφαλίσει τη στήριξη της Τουρκίας έχει διαπραγματευτεί με το ΡΚΚ και με την Κουρδική ηγεσία του Ιράκ (Ταλαμπανί – Μπαρζανί) ούτως ώστε να εξασφαλίσει παρασκηνιακά τις ρυθμίσεις που απαιτεί η Άγκυρα. Η βραχυπρόθεσμη φάση αυτής της διαπραγμάτευσης είναι η αναμενόμενη διακήρυξη από τον φυλακισμένο Οτσαλάν της εγκατάλειψης της στρατιωτικής δράσης από το ΡΚΚ με αντιπαροχή κάποια πολιτικά ανταλλάγματα για τους Κούρδους της Τουρκίας καθώς επίσης και η συμμετοχή τουρκικών εταιριών στην βιομηχανία εκμετάλλευσης των ενεργειακών αποθεμάτων του Βορείου Ιράκ. Οι αναφορές, τον τελευταίο καιρό, από μέρος της Τουρκικής ηγεσίας για «Κουρδική Ομόσπονδη Διοίκηση» στο Β. Ιράκ αποτελεί μία έμμεση δημόσια αναφορά για το τι τεκταίνεται υπογείως.

Τα διαφαινόμενα οφέλη για την Τουρκία, την Κουρδική οντότητα του Β. Ιράκ, τις ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι ευδιάκριτα και μεγάλα. Το εγχείρημα της διεξόδου προς τη θάλασσα μέσω Τουρκίας δημιουργεί μία δυναμική για το ΡΚΚ αφού η διέξοδος θα συντελείται μέσω των Κουρδικών περιοχών της Τουρκίας. Επομένως, το ΡΚΚ γίνεται εκ των πραγμάτων μέρος της διαμόρφωσης της ασφάλειας αλλά και της βιωσιμότητας τόσο της διεξόδου προς την θάλασσα όσο και της διάρκειας αυτής της διαφαινόμενης περιφερειακής συνεργασίας καθώς επίσης και της ουσιαστικής επιβίωσης του υπό εκκόλαψη Κουρδικού κράτους στο Β. Ιράκ. Μέσα σε αυτή τη γεωπολιτική λογική εγγράφεται και η στροφή που κάνει τον τελευταίο καιρό η κυβέρνηση Ερντογάν προς το Κουρδικό καθώς και η αναμενόμενη πολιτική εξαγγελία του φυλακισμένου Οτσαλάν για πολιτική λύση του Κουρδικού.
Είναι προφανές ότι οι προοπτικές για νέο γεωπολιτικό ρόλο της Τουρκίας διευρύνονται ενώ ταυτόχρονα και παράλληλα ο ρόλος των Κούρδων στην περιοχή αναβαθμίζεται, ιδιαίτερα των Κούρδων της Τουρκίας. Αυτά τα δύο θέματα θα επηρεάσουν σε στρατηγικό επίπεδο τις εξελίξεις στην περιοχή αλλά και την πορεία της Τουρκίας μέχρι τουλάχιστον το πρώτο ήμισυ του 21ου αιώνος. Θα επαναπροσδιορίσουν επίσης ισορροπίες σε μία σειρά γεωπολιτικών ζητημάτων της περιοχής συμπεριλαμβανομένων των Ελληνοτουρκικών και του Κυπριακού. Καθοριστικής σημασίας για την υλοποίηση αυτών των σχεδιασμών είναι να διασφαλισθεί η ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας γι’ αυτό και Αμερικανοί σήμερα επιχειρούν να απεγκλωβίσουν την Άγκυρα από τις υποχρεώσεις που ανέλαβε, μεταξύ άλλων, και έναντι του Κυπριακού ούτως ώστε να μην λειτουργήσουν πιέσεις προς αυτή για σοβαρές υποχωρήσεις, και επιπλέον να μην τις επιρριφθούν ευθύνες εάν οι συνομιλίες αποτύχουν. Το κλασικό πλέον ερώτημα στρατηγικής που τίθεται για την Ελληνική πλευρά είναι το εξής: Μπορούν οι συντελεστές ισχύος που επηρεάζουν σήμερα την κατεύθυνση λύσης του Κυπριακού να ευνοήσουν την Ελληνική πλευρά στις συνομιλίες ούτως ώστε να εξασφαλίσει ικανοποιητικούς όρους σε κρίσιμα κεφάλαια, όπως η ασφάλεια; Η απάντηση θα πρέπει να θεωρείται ευκρινώς αρνητική.

Το μυστικό σχέδιο για το Αιγαίο

  ***Του Λάμπρου Καλαρρύτη

                 

Ας δούμε όμως πώς ακριβώς είναι τα ελληνικά χωρικά ύδατα στο Αιγαίο, σήμερα, με τα 6 ν.μ., και πώς θα είναι αν τα επεκτείνουμε στα 12 ν.μ. Ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι τα ελληνικά σύνορα στο Αρχιπέλαγος είναι μία κάθετη τεθλασμένη γραμμή που ξεκινά από τα παράλια του Έβρου και κατεβαίνει ακολουθώντας τη γεωγραφική θέση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, τα οποία χωρίζει από τα μικρασιατικά παράλια και πως οτιδήποτε υπάρχει δυτικά αυτής της νοητής γραμμής είναι ελληνική επικράτεια. Δεν είναι έτσι. Αυτή η γραμμή υφίσταται και όντως χωρίζει τα ελληνικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου από τις τουρκικές ακτές, αλλά τα ύδατα που βρίσκονται δυτικά της γραμμής δεν είναι όλα ελληνικός εθνικός χώρος. Ελληνικά χωρικά ύδατα είναι ένας δακτύλιος ακτίνας 6 ν.μ. γύρω από την ακτογραμμή κάθε νησιού (βλ. χάρτη 1, σημείωση * & **).

Τα υπόλοιπα είναι διεθνή ύδατα. Όπως πολύ εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κάποιος, η ελληνική επικράτεια στο Αιγαίο είναι κατακερματισμένη, δεν έχει συνέχεια. Στην περίπτωση που τα χωρικά ύδατα επεκταθούν στα 12 ν.μ. (βλ. χάρτη 2, σημείωση * &**) είναι προφανές ότι η ελληνική επικράτεια στο Αιγαίο αποκτά συνοχή και γεωγραφική συνέχεια, με τα διεθνή ύδατα να εντοπίζονται πλέον στο κέντρο του Βόρειου Αιγαίου και στο Νότιο, μεταξύ Πελοποννήσου και Κρήτης. Στην πρώτη περίπτωση (6 ν.μ.), τα ελληνικά χωρικά ύδατα αναλογούν στο 43,5% του Αιγαίου, τα τουρκικά στο 7,5% και τα διεθνή στο 49%. Στην δεύτερη (12 ν.μ. και για την Τουρκία), η αναλογία, αντίστοιχα, γίνεται 71,5%, 8,8% και 19,7%.Η Τουρκία, η οποία έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ. στη Μαύρη Θάλασσα και τη Μεσόγειο, επιχειρηματολογεί ότι το Αιγαίο είναι «ειδική περίπτωση» στην οποία δεν μπορεί να εφαρμοστεί το παραπάνω δικαίωμα. Μεταξύ άλλων, υποστηρίζει ότι αν τα ελληνικά χωρικά ύδατα επεκταθούν στα 12 ν.μ., θα εμποδίζεται η διεθνής ναυσιπλοΐα και ακόμη περισσότερο η τουρκική. «Πρόκειται για άκυρο επιχείρημα. Υπάρχει η λεγόμενη ασφαλής διάβαση (transit passage) ενός πλοίου μέσα από τα χωρικά ύδατα μιας χώρας. Οι όροι που πρέπει να ικανοποιούνται είναι, πρώτον, η σταθερή του πορεία και, δεύτερον, να μην προβαίνει σε ελιγμούς. Εάν ικανοποιούνται αυτοί οι όροι, τότε μπορεί οποιοδήποτε πλοίο να διαπερνά άνετα και τα ελληνικά χωρικά ύδατα. Η διεθνής ναυσιπλοΐα δεν εμποδίζεται καθόλου. Για παράδειγμα, όλα τα πλοία είναι απαραίτητο να περάσουν από τα χωρικά ύδατα της Δανίας, της Σουηδίας και της Γερμανίας προκειμένου να καταλήξουν στη Βόρεια Θάλασσα. Ουδείς διανοήθηκε να θέσει ποτέ παρόμοιο θέμα εκεί, και η ευρωπαϊκή και διεθνής ναυσιπλοΐα διεξάγεται παραδοσιακά χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. Η ασφαλής διάβαση εντάσσεται και αυτή στις διατάξεις του Δικαίου της Θάλασσας (άρθρα 37-44) ακριβώς γι’ αυτό το λόγο. Και μάλιστα δεν περιλαμβάνει μόνο εμπορικά πλοία, αλλά και στρατιωτικά, καθώς και υποβρύχια που έχουν αναδυθεί στην επιφάνεια της θάλασσας. Καμία άδεια δεν απαιτείται από το παράκτιο κράτος για τέτοια διέλευση».

Αντί η Ελλάδα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, όπως έχει δικαίωμα από το Δίκαιο της Θάλασσας, να προχωρήσει σε κατά περίπτωση επέκταση από τα 6 ν.μ. που είναι σήμερα σε διαφορετικό εύρος κατά τόπους, αναλόγως του γεωγραφικού σημείου, και σε ανάλογη προσαρμογή του εθνικού εναέριου χώρου από τα σημερινά 10 ν.μ. Να οριστούν, δηλαδή, τα θαλάσσια σύνορα στα 7 ή 8 ή 10 ν.μ. σε διαφορετικές περιοχές και σε ορισμένες περιπτώσεις να μείνουν αμετάβλητα στα 6 ν.μ., παράλληλα, δε, να υπάρξει ανάλογη μείωση στο εύρος του εναέριου χώρου, ώστε τα άνω να συμπίπτουν με τα κάτω. Ήταν το επονομαζόμενο και «σχέδιο δαντέλα».

Η επίσημη θέση της Ελλάδας έναντι των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αρχιπέλαγος είναι ότι ένα μόνο θέμα υπάρχει προς συζήτηση, ο καθορισμός της υφαλοκρηπίδας.

Οι λόγοι που δεν προχώρησε το σχέδιο ήταν αρκετοί. Καταρχάς, οι εκλογές και η αλλαγή κυβέρνησης πρόλαβαν την όποια πρόθεση προώθησής του. Εξάλλου, οι Τούρκοι είχαν και έχουν σε ισχύ από τον Ιούνιο του 1995 την απειλή casus belli (αιτία πολέμου) εναντίον της Ελλάδας, σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών της υδάτων. Είναι δύσκολο να συζητήσεις με μία άλλη χώρα για ένα θέμα και ιδιαίτερα για την άσκηση νόμιμου δικαιώματός σου, όταν σε απειλεί με πόλεμο ακριβώς γι’ αυτό. Επιπροσθέτως, η τουρκική εθνοσυνέλευση δεν είχε αποφασίσει το casus belli σε περίπτωση επέκτασης των ελληνικών θαλάσσιων συνόρων στα 12 ν.μ, αλλά σε περίπτωση επέκτασής τους γενικώς. Οπότε, θεωρητικά, δεν το συζητά καν. Ακόμα όμως κι αν δεχτούμε ότι συνήθως στην πολιτική άλλα λέγονται δημοσίως και άλλα στις διαπραγματεύσεις, η Τουρκία ουδέποτε θα δεχόταν ουσιαστική διεύρυνση του ελληνικού κυριαρχικού θαλάσσιου χώρου.

Άρα, η Ελλάδα, με τη σειρά της, λογικά δεν θα δεχόταν μια προσχηματική διαπραγμάτευση για να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα σε ορισμένες περιοχές στα 7 ή 8 μίλια, ίσα ίσα για πει ότι τα «επέκτεινε», ενώ στην ουσία θα επρόκειτο για υποχώρηση στην τουρκική απειλή.

Η Τουρκία έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια στη Μαύρη Θάλασσα και τη Μεσόγειο.

Σήμερα που ο Γιώργος Παπανδρέου είναι πρωθυπουργός της χώρας και υπουργός Εξωτερικών οι ίδιοι σύμβουλοι που του είχαν εισηγηθεί το προαναφερθέν σχέδιο επιμένουν πως ίσως είναι το κατάλληλο timing για την επαναφορά τους. Τα πράγματα, βεβαίως, δεν είναι απλά, για τους λόγους που προαναφέραμε και όχι μόνο. Η επίσημη θέση της Ελλάδας έναντι των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο είναι ότι ένα μόνο θέμα υπάρχει προς συζήτηση, ο καθορισμός της υφαλοκρηπίδας, για το οποίο προτείνεται παραπομπή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Το κρίσιμο ερώτημα είναι το εξής: Με τι εύρος εθνικών χωρικών υδάτων η Ελλάδα προτίθεται να προσφύγει στη Χάγη, αν υποθέσουμε ότι η Τουρκία τελικά αποδέχεται την πρόταση; Άλλη θα είναι η υφαλοκρηπίδα με τα σημερινό εύρος των 6 ν.μ. άλλη με τα 12 ν.μ. Εδώ υπεισέρχεται το εν λόγω σχέδιο, με βάση το οποίο υποτίθεται ότι θα υπήρχε συμφωνία πριν από ενδεχόμενη παραπομπή στη Χάγη.

Κατακερματισμένα ελληνικά χωρικά ύδατα
Πριν από τις εκλογές του 2004 και επί υπουργίας του κ. Γιώργου Παπανδρέου στο υπουργείο Εξωτερικών σύμβουλοί του που χειρίζονταν τις ελληνοτουρκικές διαφορές είχαν καταστρώσει και εισηγηθεί ένα «μυστικό σχέδιο» που αφορούσε στη διευθέτηση των χωρικών μας υδάτων. Συγκεκριμένα, ήταν ένα σχέδιο που προσέγγιζε πιθανή συμφωνία με την Τουρκία για το Αιγαίο στη βάση του εξής σκεπτικού:

Η τουρκική σκοπιμότητα

Πέραν τούτου, θα μπορούσαν να προβλεφθούν διάδρομοι διεθνών υδάτων (βλ. χάρτη 3, σημείωση **), ώστε να ακυρωθεί και με αυτό τον τρόπο το τουρκικό επιχείρημα. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η Τουρκία προσχηματικά μόνον επικαλείται τη διεθνή ναυσιπλοΐα. Η πραγματική ανησυχία της είναι ότι τυχόν επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. θα θέσει τέλος στις διεκδικήσεις της επί ελληνικών νησιών και βραχονησίδων και στη θεωρία των «γκρίζων ζωνών». Εξάλλου, δεν είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό πώς «κλειδώνουν» τα κομμάτια του τουρκικού σχεδιασμού: Αφενός αμφισβητεί στην Ελλάδα την άσκηση νόμιμου δικαιώματος που απορρέει από διεθνείς συνθήκες και συμφωνίες, και μάλιστα με απειλή πολέμου, αφετέρου εγείρει ευθέως διεκδικήσεις επί ελληνικού εδάφους, εσχάτως δε ακόμα και επί κατοικημένων νησιών.

Είναι σαφές ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα δεν είναι πρωτίστως νομικό, αλλά κυρίως ασφαλείας και συσχετισμού δυνάμεων. Η Τουρκία δεν επικαλείται μόνο νομικά επιχειρήματα, επισείει την απειλή πολέμου και αμφισβητεί εμπράκτως τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και το Διεθνές Δίκαιο, προβαίνοντας καθημερινά σε παραβιάσεις και παραβάσεις στο Αιγαίο με οπλισμένα μαχητικά, προκαλώντας απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και συντηρώντας μια διαρκή οικονομική αιμορραγία στην ελληνική οικονομία. Οποιαδήποτε απόπειρα διαπραγμάτευσης με βάση το «σχέδιο δαντέλα» θα συνιστούσε υποχώρηση στην ένοπλη τουρκική απειλή, δικαίωση αυτής της πρακτικής, απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων, άμα δε και εθνικών οικονομικών πόρων (εκμετάλλευση υφαλοκρηπίδας), και το μόνο που θα επιτύγχανε θα ήταν να ανοίξει την όρεξη της Άγκυρας για το επόμενο κεφάλαιο διεκδικήσεων.

Η άποψη ότι η ειρήνη μπορεί να διασφαλιστεί με διαρκείς υποχωρήσεις στον επιτιθέμενο είναι λανθασμένη. Επιφέρει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Η ιστορία και οι διεθνείς σχέσεις βρίθουν παραδειγμάτων.

* http://www.ellinikos-stratos.com/arthra/xwrikaydata.asp

** THE STATUS OF THE AEGEAN SEA ACCORDING TO THE INTERNATIONAL LAW, ANGELOS M. SYRIGOS, List of Maps p. 521-543, (SAKOULAS/BRUYLANT)

*** http://www.antibaro.gr/diplomacy/stalidhs_xagh2.php