Ποιούς ωφέλησαν τα μέτρα του ΔΝΤ

του Χρήστου Γεωργίου – Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

 

Πρωθυπουργός, Ν.Δ. και ΛΑ.ΟΣ αποφάνθηκαν: ΔΝΤ ή χάος! Η συνταγή «σωτηρίας» είναι ατέλειωτες θυσίες των Ελληνων σε μισθούς, συντάξεις, ασφαλιστικό και έπεται συνέχεια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε υγεία, μόρφωση και ποιότητα ζωής.

Ολα τα «λαμπρά μυαλά» της νεοφιλελεύθερης οικονομολογίας, εγχώρια και διεθνή, επιστρατεύτηκαν για να πείσουν εμάς και τους υπόλοιπους ευρωπαίους πολίτες ότι η λύση ΔΝΤ-Ε.Ε.-ΕΚΤ είναι μονόδρομος, η απόλυτη αλήθεια. Ο πολιτικός μανιχαϊσμός σε όλο του το μεγαλείο!

Γιατί όμως να πιστέψουμε όλους αυτούς όταν δεν μπόρεσαν καν να προβλέψουν την παγκόσμια οικονομική κρίση; Μάλιστα, ούτε ο νομπελίστας οικονομολόγος Paul Krugman εμπιστεύεται πλέον το σινάφι του, συμπεραίνοντας ότι «η οικονομολογία απέτυχε διότι οι οικονομολόγοι εξέλαβαν την ομορφιά των οικονομικών τους θεωριών, φτιασιδωμένων με αξιοθαύμαστα μαθηματικά, ως αλήθεια, και τον καπιταλισμό ως ένα τέλειο ή σχεδόν τέλειο σύστημα». [1] Κι απέτυχε διότι έρχεται ως ρυθμιστής του ανεξέλεγκτου πλιάτσικου του κεφαλαίου στον μόχθο των εργαζομένων, επιστημονικοποιώντας το κοινωνικο-ρατσιστικό μοντέλο της ζούγκλας της ελεύθερης αγοράς.

Ομως η νεοφιλελεύθερη οικονομολογία δεν αρκεί για να υποδουλωθεί οικονομικο-πολιτικά μια χώρα από άλλες ισχυρότερες, αλλά συνδυάζεται σήμερα με τη δοκιμασμένη μέθοδο του «οικονομικού εκτελεστή». [2] Αυτή συνίσταται στη στρατολόγηση εισαγόμενων ή εγχώριων οικονομικών παραγόντων για να διαφθείρουν και να εκβιάζουν διαχρονικά τους πολιτικούς μιας χώρας υπέρ των συμφερόντων ξένων επιχειρήσεων (π.χ. βλέπε Χριστοφοράκο, Ζίμενς). Απώτερος στόχος είναι η «εκτέλεση» μιας χώρας μέσα από την υπερχρέωσή της και ο μετέπειτα εκβιασμός της (π.χ. δυσκολεύοντας τον εξωτερικό δανεισμό) για να εκποιήσει τον πλούτο της και τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών της. Με αυτές τις μεθόδους επιβλήθηκε και η συνταγή ΔΝΤ-Ε.Ε.-ΕΚΤ στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ. Απόδειξη αυτού είναι και το προγραμματισμένο ξεπούλημα («αποκρατικοποίηση») τρένων (ΤΡΕΝΟΣΕ), ταχυδρομείων, λιμανιών, ύδρευσης (ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ), ενέργειας (ΔΕΗ-ΔΕΣΠΑ, ΟΤΕ), ακινήτων (ΚΕΔ, ΕΤΑ, Ολυμπιακά Ακίνητα), αεροδρομίων (π.χ., ανανέωση σύμβασης παραχώρησης του «Ελευθέριος Βενιζέλος» στη γερμανική Hochtief) κ.ά.

Πόσο, όμως, αληθεύει ότι η λύση ΔΝΤ-Ε.Ε.-ΕΚΤ ήταν η μόνη εφικτή, πώς δικαιολογήθηκε και ποιους εντέλει ωφελεί;

Μας βεβαιώνουν ότι αυτή η λύση ζημιώνει περισσότερο τους οικονομικά ισχυρούς και λιγότερο τον υπόλοιπο κόσμο! Και ότι το βάρος μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας θα ήταν ασήκωτο για τους πολίτες και την οικονομία («δεν θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις», «θα χαθεί η αξιοπιστία μας στις αγορές», «δεν θα μας δανείζουν οι τράπεζες»).

Ακριβώς αντίθετα, όμως, είναι τα ακόλουθα συμπεράσματα μιας επιστημονικής μελέτης (για το Τμήμα Ερευνών του ΔΝΤ) επί των επιπτώσεων 257 εθνικών πτωχεύσεων (που έγιναν στο διάστημα 1824-2004): [3]

*Στο διεθνές εμπόριο: «Οι εθνικές χρεοκοπίες κοστίζουν ιδιαίτερα στις επιχειρήσεις που εξάγουν προϊόντα», όμως «οι επιπτώσεις μιας χρεοκοπίας στις εξαγωγές είναι μικρής διάρκειας».

*Στην εθνική αξιοπιστία: «Η χρεοκοπία δεν έχει μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην πιστοληπτική ικανότητα» και στα «σπρεντς» μιας χώρας. «Μελέτες για τις επιπτώσεις της εθνικής χρεοκοπίας στο κόστος δανεισμού» δείχνουν ότι είτε «δεν υφίστανται», ή είναι «μακράς διαρκείας αλλά πολύ μικρές», ή «προσωρινές και ταχύτατα αποκλιμακούμενες», και όχι διαρκείας «πέρα από ένα-δύο χρόνια». Και συμπεραίνεται ότι «οι επενδυτές αντιδρούν έντονα αλλά ξεχνούν εύκολα».

*Στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα: «Η χρεοκοπία μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες στον εγχώριο ιδιωτικό τομέα. Ειδικότερα, όταν οι εγχώριες τράπεζες έχουν επενδύσει σε μεγάλα ποσά του χρέους, ο εγχώριος ιδιωτικός τομέας μπορεί να δεχθεί μεγάλη πίεση». Ομως «τα δεδομένα δεν υποστηρίζουν την εμφάνιση πιστωτικής κρίσης στις εγχώριες αγορές».

*Στις πολιτικές συνέπειες: «Μερικές φορές οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες φαίνεται να παρατείνουν την αναπόφευκτη χρεοκοπία». «Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι χρεοκοπίες είναι κακός οιωνός για την πολιτική επιβίωση των υπουργών Οικονομίας και των πρωτοκλασάτων πολιτικών της εκτελεστικής εξουσίας». Επιπλέον, συμπεραίνεται ότι «για να επιβιώσει ο πολιτικός επιδιώκει να μην υποστεί την ίδια ζημιά με τον μέσο πολίτη».

Απ’ όλα αυτά συνάγεται ότι η Ελλάδα δεν θα χαθεί αν κηρύξει χρεοκοπία. Απεναντίας, η σημερινή και οι επόμενες γενιές θα ξεφορτώνονταν ένα χρέος που έχει ήδη ξεπληρωθεί από τους τόκους. Επιπλέον, οι επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης υποτίμησης της δραχμής (για να γίνει πιο ανταγωνιστική η οικονομία) θα εξαλείφονταν αν συνοδεύονταν από αντίστοιχη μείωση των τιμών των αγαθών, κρατικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος και διασφάλιση των τραπεζικών καταθέσεων (Γερμανία και Αυστρία έχουν ήδη κρατικοποιήσει τράπεζες).

Γιατί λοιπόν επέλεξε το σύστημα ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ τη λύση της ανελέητης και διαρκούς υποβάθμισης της ζωής των Ελλήνων; Μήπως για να σωθεί από τους «οικονομικούς εκτελεστές» των επιχειρηματικών συμφερόντων, μαζί με τα κάθε είδους «λαμόγια» που λεηλάτησαν λαό και κρατική περιουσία; Το σίγουρο είναι ότι αν η Ελλάδα κήρυττε χρεοκοπία θα ζημιώνονταν πρωτίστως οι μέτοχοι τραπεζών και οι ομολογιούχοι, οι τράπεζες κατοχής ομολόγων ελληνικού Δημοσίου (ελληνικές, γαλλικές, γερμανικές) και γενικότερα τα συμφέροντα του διεθνούς κεφαλαίου.

Μήπως σε όλους αυτούς έτεινε χείρα βοηθείας ο διεθνιστής πρωθυπουργός μας με την πρόσφατη έκκλησή του (στην Αγγλική, για να μην υπάρχουν παρερμηνείες) ότι «χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση, και τη χρειαζόμαστε γρήγορα»; [4] Η πολιτική πατροκτονία ολοκληρώθηκε. Η Ελλάδα δεν ανήκει πλέον στους Ελληνες. Ομως ο λαός έχει πάντα τον τελευταίο λόγο.

1. Paul Krugman, How Did Economists Get It So Wrong? New York Times Magazine, 02-09-2009.

2. Perkins, J. Confessions of an Economic Hit Man: How the U.S. Uses Globalization to Cheat Poor Countries Out of Trillions, Plume, 2005.

3. Borensztein, Ε., Panizza, U. The costs of sovereign default, IMF Working Paper, 10-2008: http://www.imf.org/external/pubs/ft/wp/2008/wp08238.pdf.

4. Συνέδριο «Εκόνομιστ», «Ελευθεροτυπία», 30-04-2010.

*Καθηγητής Βιοχημείας, Τμήμα Βιολογίας, Πανεπιστήμιο Πατρών

ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΖΑ!

ΔΕΛΤΙΟ  ΤΥΠΟΥ

 

ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΑΖΑ!

                      Αποστολή αντιπροσωπείας εκπαιδευτικών στη Γάζα

 Οργή και αποτροπιασμό προκαλεί  η προσπάθεια του κράτους του Ισραήλ για  μαζική εξόντωση του παλαιστινιακού λαού και ο συνεχιζόμενος-δεκαέξι μήνες μετά τη λήξη των ισραηλινών βομβαρδισμών- αποκλεισμός της Γάζας.

Ο παλαιστινιακός λαός τα τελευταία 60 χρόνια αγωνίζεται για να αποκτήσει ελεύθερη πατρίδα.  Στον αγώνα των Παλαιστινίων συμπαραστέκεται  σύσσωμος ο ελληνικός λαός.

Σε αυτά τα πλαίσια ο εκπαιδευτικός κόσμος δεν έμεινε αδιάφορος: οργάνωσε αντιπολεμικά μαθήματα στις τάξεις, συμμετείχε στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια που διοργανώθηκαν σε δεκάδες πόλεις, ξεκίνησε μεγάλη πανελλαδική καμπάνια «Ένα σχολείο για τη Γάζα», στην οποία συμμετείχαν δεκάδες σύλλογοι εκπαιδευτικών ΠΕ και ΕΛΜΕ, για τη συγκέντρωση χρημάτων με σκοπό την ανέγερση ενός κατεστραμμένου –από τους  ισραηλινούς βομβαρδισμούς- σχολείου στη Γάζα και επικοινώνησε με τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές της δοκιμαζόμενης αυτής γωνιάς του πλανήτη εκφράζοντας τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη του. Μέχρι στιγμής έχουν συγκεντρωθεί 78.000 ευρώ.

Χαιρετίζουμε την ηρωική προσπάθεια των εκατοντάδων ακτιβιστών από δεκάδες χώρες του κόσμου που συμμετείχαν στην αποστολή «Ένα καράβι για τη Γάζα» και προσπάθησαν να σπάσουν στην πράξη το φονικό αποκλεισμό της Γάζας από το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ. Καταδικάζουμε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την πειρατική επίθεση του ισραηλινού στρατού στο «στόλο της ελευθερίας» και απαιτούμε την παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων της κυβέρνησης και του στρατού του Ισραήλ. Οι δολοφονικές επιθέσεις τους δεν μας φοβίζουν. Μας πεισμώνουν ακόμα περισσότερο!

Στις 10 Ιουνίου 2010  ολιγομελής αντιπροσωπεία εκπαιδευτικών  θα αναχωρήσει  για τη Γάζα,  με σκοπό το σπάσιμο του αποκλεισμού, την έμπρακτη έκφραση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και την επιτόπου εκτίμηση της κατάστασης του συγκεκριμένου σχολείου για να διασφαλιστεί ότι  η οικονομική βοήθεια θα φτάσει σε αυτό και θα χρησιμοποιηθεί για την ανοικοδόμησή του.

 Στην αποστολή θα συμμετέχουν οι εκπαιδευτικοί:  

1. Αντωνόπουλος Παύλος, καθηγητής, μέλος της Ε’ΕΛΜΕ Αθήνας
2. Γαλάνης Γιώργος, δάσκαλος, Πρόεδρος συλλόγου εκπαιδευτικών ΠΕ Πειραιά «η Πρόοδος»
3. Δαφνής Γρηγόρης, καθηγητής, μέλος της Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας
4. Δούκα Ευαγγελία, πρόεδρος του συλλόγου εκπαιδευτικών ΠΕ Άνω Λιοσίων-Ζεφυρίου-Φυλής
5. Μαχά Μαρία, καθηγήτρια, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Περιστερίου   
6. Προκόπη Αδριανή, δασκάλα, μέλος του συλλόγου εκπαιδευτικών ΠΕ « Ο Παρθενώνας».
7. Φατούρου Αγγελική, καθηγήτρια, μέλος του ΔΣ της ΟΛΜΕ
8. Φωκιανός Στέλιος, δάσκαλος μέλος του συλλόγου εκπαιδευτικών Κερατσινίου-Περάματος «Νίκος Πλουμπίδης»
9. Ψιμούλη Χρυσούλα, καθηγήτρια, μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Άνω Λιοσίων-Ζεφυρίου-Φυλής

 Επικοινωνία:  enasxoleiogiatigazablogspot.com

e-mail  enasxoleiogiatigaza@gmail.com

ΤΗΛ.  6972210342, Γαλάνης Γιώργος

6974438720, Αγγελική Φατούρου

 

Σχεδιάζοντας το μέλλον

Στα πρόσωπά τους είναι ζωγραφισμένη η ικανοποίηση δύο ερωτευμένων ανθρώπων έπειτα από μια ώρα εντατικού σεξ. Αυτή είναι κουρνιασμένη στην αγκαλιά του κι αυτός δεν έχει ακόμη αναζητήσει το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης ούτε έχει ανάγκη για τσιγάρο. Στο δωμάτιο για κάμποσα λεπτά δεν ακούγονται παρά μόνο οι ανάσες τους. Οι ήχοι του πολυσύχναστου δρόμου, έξω από το ρολό της μπαλκονόπορτας, δεν τους αφορούν, κι ας βρίσκονται σε ένα βασίλειο ηχορύπανσης, κάπου στο κέντρο της πόλης. Οι σιωπές τους μοιάζουν σαν συμφωνία που επεκτείνει στο μέλλον τη διάρκεια της στιγμής. Αλλά το μέλλον είναι η αιτία που προκαλεί το πρώτο ρήγμα στη σιωπή.

Ο ΘΗΛΥΚΟΣ ΝΟΥΣ παίρνει τη θέση του στην πλευρά του ορθολογισμού. «Πρέπει να μιλήσουμε για το μέλλον», λέει αυτή, αλλά αυτός δεν αιφνιδιάζεται, συγκατανεύει απλώς μ’ ένα «ναι». «Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς», συνεχίζει αυτή -κι αυτός δεν έχει καμιά αμφιβολία γι’ αυτό- «είμαστε μαζί δυο χρόνια, περνάμε καλά, αλλά πώς θα είμαστε σε δυο, σε πέντε, σε δέκα χρόνια, όταν θα ’χουμε περάσει τα τριάντα;». «Για γάμο μιλάμε τώρα;», τη διακόπτει αυτός. «Δεν είναι ο γάμος το θέμα…αλλά… ποιο είναι το σχέδιο για τη ζωή μας, αν είμαστε μαζί; Θα μείνουμε μαζί; Πού, από πότε; Θα κάνουμε παιδιά; Πότε; Θα αποκτήσουμε ένα δικό μας σπίτι; Πώς; Κι από δουλειά; Δεν έχεις όνειρα για μια καλή καριέρα; Πήρες το πτυχίο, κάνεις ένα σπουδαίο μεταπτυχιακό, αλλά με τι σκοπό;».

ΑΥΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΑΜΙΑ πρόθεση για σοβαρή συζήτηση μέχρι τη στιγμή που αυτή άγγιξε την ευαίσθητη χορδή – η λέξη «καριέρα» ήταν το κλειδί. Η ερωτική έξαψη που ζέσταινε το δωμάτιο εξαφανίστηκε κι αυτός, αιφνιδιάζοντας την αγαπημένη του και κατακόκκινος και εκπέμποντας θυμό, άρχισε σχεδόν να παραληρεί:
«Λοιπόν… Με βάση το καλό σενάριο, κι αν υποθέσουμε ότι η κωλοχώρα που έχουμε την ατυχία να ζούμε δεν έχει χρεοκοπήσει, σε δυο χρόνια θα έχω τελειώσει από σπουδές… Δηλαδή, δεν θα υπάρχει τίποτε παραπάνω να κάνω, εκτός κι αν θέλω να μάθω και τέταρτη και πέμπτη γλώσσα, αν οι τρεις θεωρούνται λίγες. Με βάση πάντα το καλό σενάριο, στα 27 μου, κι έπειτα από μια λαμπρή καριέρα ως ντιλιβεράς και ως βοηθός λογιστή στην κατασκευαστική του θείου μου που βάζει λουκέτο, θα μπορώ να διεκδικήσω την πρώτη μου κανονική δουλειά ως κάτοχος διδακτορικού. Θα με προσλάβουν μετά χαράς με 500 ευρώ, θα με πετάξουν πίσω από ένα γκισέ τράπεζας και σε δυο τρία χρόνια, εκτιμώντας τα φοβερά μου προσόντα, θα με αναβαθμίσουν στην έγκριση χορηγήσεων ή ακόμη -πού ξέρεις;- και στο private banking με το φοβερό ποσό των 700 ευρώ και με πλήρη ασφάλιση, να μετράω τα εκατομμύρια να περνούν μπροστά στα μάτια μου. Έτσι, στα τριάντα μου, θα ξεκινάει ο κανονικός εργασιακός βίος των 40 ετών πλήρους ασφάλισης που θα χρειάζομαι για να φτάσω κάποτε στη σύνταξη – αν στο μεταξύ δεν έχει ξαναλλάξει το ασφαλιστικό και τα 40 δεν έχουν γίνει 45…

…ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να με πανικοβάλει αυτό, είναι βέβαιο ότι θα ζήσω μέχρι τα 80 και τα 85, ίσως και τα 90 για να έχω τη μικρή ικανοποίηση ότι πήρα και 10 -15 χρόνια σύνταξη. Στο μεταξύ, όμως, η τράπεζα που θα μου έχει κάνει την τιμή να με προσλάβει μπορεί να έχει καταρρεύσει ή απλώς να έχει συγχωνευτεί με μια άλλη ευρωπαϊκή -ίσως γερμανική ή γαλλική- που φυσικά θα υποσχεθεί στους μετόχους της εξυγίανση, δηλαδή συρρίκνωση κόστους, δηλαδή απολύσεις. Φυσικά, θ’ αρχίσει από τους πιο φτηνούς, τους φερέλπιδες νέους υπαλλήλους με τις γλώσσες και τα διδακτορικά που η αποζημίωσή τους θα στοιχίζει τρίχες, αν βέβαια υπάρχει δικαίωμα αποζημίωσης. Με κάνα δυο χρόνια ανεργία θα έχω εξασφαλίσει την παράταση του εργασιακού βίου στα 42 χρόνια, αν όμως κρατήσει περισσότερο μπορεί να αναγκαστώ να σκεφτώ μια μετανάστευση στη Γερμανία, τη Γαλλία ή στην Κίνα – πού ξέρεις; Τι διάολο τις μάθαμε τις γλώσσες; Εσύ στο μεταξύ θα συνεχίζεις τη λαμπρή σου σταδιοδρομία ως πωλήτρια στου Zara με 670 ευρώ, αλλά κάπου στα τριάντα σου οι προϊστάμενοί σου θα παρατηρήσουν ότι η κορμάρα σου αρχίζει να μπαταλεύει, το κωλαράκι σου δεν είναι τόσο σφιχτό όσο την πρώτη μέρα που το εκτίμησαν σαν προσόν κι ότι επίσης έχεις αρχίσει να παραμελείς το μακιγιάζ σου. Θα σου προτείνουν, λοιπόν -επειδή είναι γενναιόδωροι- να μετατρέψετε τη συνεργασία σας σε part time, δυο τρεις φορές την εβδομάδα, φυσικά με τα μισά λεφτά. Εσύ θα τα πάρεις στο κρανίο και θα φύγεις χωρίς καν να πάρεις την αποζημίωση και θα αναζητήσεις δουλειά σε άλλο πολυκατάστημα ρούχων, με το φοβερό όπλο της συστατικής επιστολής που θα σου δώσουν πρόθυμα. Θα φας πόρτα, όμως, στα περισσότερα μαγαζιά του κέντρου που θα ψάξεις, όπου θα δουλεύουν αποκλειστικά καλοφτιαγμένα γκομενάκια το πολύ 25 ετών που πεθαίνουν να πάνε στο next top model και θα αναγκαστείς να πας σε σούπερ μάρκετ όπου μια τριαντάρα είναι αποδεκτή, τουλάχιστον για part time απασχόληση. Στο μεταξύ, θα έχουμε παντρευτεί, με τη βοήθεια των γονιών μας φυσικά, που χάρη στην εκατοστή μεγάααααλη, πολύ μεγάλη ασφαλιστική μεταρρύθμιση θα έχουν ψωνίσει άλλα δέκα-δεκαπέντε χρόνια δουλειάς εκτός σχεδίου. Αλλά, τουλάχιστον θα παίρνουν τους μισθούς τους από τους οποίους θα μας τσοντάρουν κάθε μήνα ένα πεντακοσάρικο για να ενισχύουν το φοβερό μας οικογενειακό εισόδημα των 1.200 ευρώ που θα φτάνει για το νοίκι και τα κοινόχρηστα σ’ ένα αχούρι 60 τετραγωνικών, το οποίο πάντως θα έχεις διακοσμήσει με το καλό σου γούστο. Για τα ξίδια κι τις κραιπάλες του Σαββατοκύριακου δεν θα μένει σάλιο, τηλεορασίτσα και πολύ είναι και με τους φίλους θα έχουμε κόψει τα πολλά-πολλά…

…ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ θα στενοχωριούνται που θα τα φέρνουμε στριμόκωλα, θ’ αρχίσουν να σκέφτονται πώς να βοηθήσουν κι άλλο – “την υγειά μας να χουμε συμπεθέρα”, θα λέει η μάνα σου στη μάνα μου, “αλλά πρέπει να τα βοηθήσουμε τα παιδιά”. Κι έτσι θα μπει σ’ εφαρμογή το σχέδιο “αγορά σπιτιού”. Θα πουλήσουν κάτι οι δικοί σου, θα τσοντάρουν κάτι κι οι δικοί μου από το κομπόδεμά τους, αλλά κι εμείς θα συμβάλουμε μ’ ένα δανειάκι, γιατί μια φορά παίρνεις σπίτι, μην είναι και στρούγκα. Έτσι, θα κληρονομήσουμε και μια δόση δανείου τον μήνα. Κάπου στα 35 μας θα ξυπνήσουν μέσα μας τα γονεϊκά φίλτρα – εσύ θα θέλεις να γίνεις μάνα, κι εγώ θα το θέλω, αλλά στην ιδέα θα με λούζει κρύος ιδρώτας. Γιατί στο μεταξύ η τρόικα, η Κομισιόν, το ΔΝΤ, η κυβέρνηση Παπανδρέου ή η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη -δεν ξέρω τι απ’ όλο αυτόν τον αχταρμά θα υπάρχει σε πέντε-δέκα χρόνια- θα έχουν καταργήσει οτιδήποτε ακούει στη λέξη επίδομα. Μπορεί να έχουν καταργήσει ακόμη και τα δημόσια σχολεία – για παιδικό σταθμό δεν το συζητώ. Εμείς όμως θα το τολμήσουμε, θα το κάνουμε, αγόρι θα θέλεις εσύ, κορίτσι εγώ, αλλά ό,τι κι αν βγει θα το μεγαλώσουμε με τη βοήθεια του μόνου κράτους πρόνοιας που θα υπάρχει: με τη μαμά σου και τη μαμά μου, αν βέβαια έχουν καταφέρει να βγουν στη σύνταξη. Στο μεταξύ, επειδή η ζωή μας δεν θα μας αφήνει να πλήξουμε ποτέ, μόνο εκπλήξεις θα μας επιφυλάσσει, εγώ κάπου στα σαράντα θα αναλάβω μία ακόμη μεγάλη πρόκληση: τα είκοσι χρόνια σπουδών θα είναι άχρηστα, η ειδικότητά μου θα έχει γίνει περιττή, οι τράπεζες μπορεί να μην έχουν καν υποκαταστήματα, όλα θα έχουν γίνει ψηφιακά. Οπότε, εγώ ο μαλάκας θα βγω άχρηστος, αλλά το σύστημα θα μου δώσει την ευκαιρία της διά βίου κατάρτισης. Ξανά στα θρανία για να γίνω δεν ξέρω κι εγώ τι – έτσι είναι η αγορά εργασίας, θα μου πουν, οι τεχνολογικές εξελίξεις πάντα την ξεπερνούν. Εσύ θα ξεκολώνεσαι στη σκυταλοδρομία παιδιού μετ’ εμποδίων -σπίτι, σχολείο, μαμά, πεθερά, δουλειά- και το βράδυ, όταν θα μαζευόμαστε στο σπίτι μετά το δεκάωρο -το οκτάωρο ξέχνα το, στο ’πα αυτό;- θα κοιμίζουμε το παιδί, θα σωριαζόμαστε στο κρεβάτι και θα βυθιζόμαστε στον ύπνο, πλάτη-πλάτη, φυσικά… Θα αγαπιόμαστε, αλλά και θα μισιόμαστε, αλλά ακόμη κι αν θέλουμε να χωρίσουμε, θα το αποφεύγουμε. Ακριβό σπορ. Με βάση πάντα το καλό σενάριο -αν δεν έχει χρεοκοπήσει η Ελλάδα, αν δεν μας έχουν αγοράσει οι Κινέζοι ή οι Ρώσοι, αν δεν έχουμε μεταναστεύσει στη Ρουμανία ή στο Καζακστάν- θα φτάσουμε στα 50 μας, θα φορτώνουμε με ακριβοπληρωμένα προσόντα το παιδί και θα ονειρευόμαστε ότι κάποια στιγμή θα βγούμε στη σύνταξη… Μεγάλη δουλειά! Εσύ, έχεις κανένα καλύτερο σχέδιο;».
Αυτή έχει ανασηκωθεί στο κρεβάτι. Έχει εκνευριστεί από το παραλήρημά του, της έρχεται να τον χαστουκίσει, αλλά όταν τον κοιτάζει κατάματα αλλάζει γνώμη, ξαναχώνεται στην αγκαλιά του και του λέει: «Το σχέδιό μου είναι… να ξεχάσουμε αυτή τη συζήτηση. Μαλακία μου που την άνοιξα».

Posted by ΚΙΜΠΙ- ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ